Ҳазрати Исо дар бораи издивоҷ чизҳои муҳимро таълим дода буд. Масалан, ӯ гуфт: «“Аз ин сабаб мард падару модари худро тарк карда, бо зани худ мепайвандад ва ҳар ду як тан хоҳанд буд”... Пас, он чӣ Худо бо ҳам пайвастааст, одам набояд ҷудо кунад» (Матто 19:5, 6). Дар ин ҷо камаш ду фикри муҳимро пай бурдан мумкин аст.

«ОН ЧӢ ХУДО БО ҲАМ ПАЙВАСТААСТ». Издивоҷ пайванди муқаддас аст. Зану шавҳаре, ки инро дарк мекунанд, намегузоранд, ки муносибатҳояшон хунук шавад, балки онҳоро мустаҳкамтар месозанд. Ҳангоми ба миён омадани душворӣ онҳо илоҷи корро дар ҷудошавӣ намебинанд. Муҳаббати онҳо пурзӯру пурбардошт аст. Он «ба ҳама чиз тоб меорад» ва талхиҳои зиндагиро паси сар карда, тинҷию якдигарфаҳмиро дар хонадон нигоҳ медорад.