Фарзийлар илгари кўр бўлган кишини сўроққа тутишади

Кўр бўлган кишини Исо даволаганига фарзийлар ишонишмайди. Шунинг учун улар ўша кишининг ота-онасини чақиртиришади. Бу ота-она ибодатхонадан ҳайдалиши мумкинлигидан хавфсирайди. (Юҳанно 9:22) Бундайлар жамиятдан четлатилиши ва моддий қийинчиликларни бошдан кечириши мумкин.

«Туғма кўр ўғлингиз шуми? — деб сўрашади фарзийлар.— Унда қандай қилиб у кўряпти?» Ота-она жавоб бериб: «Бу бизнинг ўғлимиз ва у туғма кўр эканини биламиз. Аммо у қандай қилиб кўраётгани ва кўзларини ким очганини билмаймиз»,— дейди. Албатта ўғли уларга ҳаммасини айтиб берган бўлса керак, лекин ота-онаси эҳтиёткорлик билан жавоб бериб шундай дейди: «Ўзидан сўранглар. У балоғатга етган, ўзи учун жавоб бера олади-ку». (Юҳанно 9:19–21)

Шу сабабли, фарзийлар яна ўша кишини чақиришади. Бу сафар улар Исога қарши кўп далиллари борлигига шама қилиб, уни қўрқитмоқчи бўлишади. «Ҳақиқатни гапириб Худони улуғла,— деб талаб қилишади улар.— Биз у одамнинг гуноҳкор эканини биламиз». Уларнинг айбловларини рад этиб, илгари кўр бўлган киши: «Гуноҳкорми ёки йўқми, мен буни билмайман»,— дейди. Кейин у шундай қўшиб қўяди: «Фақат шуни биламанки, мен кўр эдим, энди эса кўзларим кўряпти». (Юҳанно 9:24, 25)

Бирон-бир нарсадан айб топиш ниятида фарзийлар яна ундан сўрашади: «У сенга нима қилди? Қандай қилиб кўзларингни очди?» У киши жасорат ила: «Мен сизларга айтиб берган эдим-ку, сизлар эса тингламадингизлар. Нега яна бу ҳақда эшитмоқчисизлар? Ёки сизлар ҳам унинг шогирдлари бўлишни истаяпсизларми?» — дейди. Бундан фарзийларнинг қони қайнаб: «Сен унинг шогирдисан, биз эса Мусонинг шогирдларимиз. Худо Мусо билан гаплашганини биламиз, у одамнинг қаерданлиги эса бизга номаълум»,— дейишади. (Юҳанно 9:26–29)

Бундан ҳайрон қолиб, садақа сўраб юрган киши шундай жавоб беради: «Ана шуниси ажабланарли-да, у кўзларимни очди-ю, сизлар эса унинг қаерданлигини ҳам билмайсизлар». Ўша киши Худо кимни эшитиши ва маъқуллаши борасида мантиқий далил келтириб: «Аллоҳ гуноҳкорларни тингламаслиги бизга аён, лекин Худодан қўрқиб, Унинг иродасини бажарган ҳар кимни У тинглайди. Биров туғма кўр кишининг кўзларини очгани ҳақида ҳеч эшитмаганмиз»,— дейди ва шундай хулоса ясайди: «Агар у Аллоҳдан келган киши бўлмаганида эди, ҳеч нарса қилолмасди». (Юҳанно 9:30–33)

Фарзийлар бундай аниқ жавобга эътироз билдира олмай, уни камситиб: «Сен гуноҳ ичида туғилган бўла туриб, бизга ақл ўргатасанми?!» — деб айтишади. Сўнг уни ҳайдаб чиқаришади. (Юҳанно 9:34)

Бу барча нарсалар Исонинг қулоғига етиб боргач, у ҳалиги кишини топади-да, унга: «Сиз Инсон Ўғлига ишонасизми?» — дейди. Соғайган киши: «Тақсир, у ким ўзи, мен унга ишонсам?» — деб сўрайди. Исо унга аниқ жавоб бериб: «Сиз уни кўргансиз. Ҳозир ҳам у сиз билан гаплашиб турибди»,— дейди. (Юҳанно 9:35–37)

Ўша киши: «Ҳазрат, унга ишонаман»,— дейди-да, имон ва ҳурматни намоён этиб Исога таъзим қилади. Сўнгра Исо шундай тушунтиради: «Мен бу дунёга ҳукм қилиш учун келдим, токи кўзи ожизлар кўрсин, кўрадиганлар эса кўр бўлсин». (Юҳанно 9:38, 39)

Бу сўзларни эшитган фарзийлар кўр эмасликларини билишади. Бироқ дин раҳбарлари сифатида бажараётган вазифалари ҳақида нима деса бўлади? Ўзларини ҳимоя қилиш ниятида: «Нима, биз кўрмизми?» — деб сўрашади. Исо уларга: «Агар кўр бўлганингизда эди, гуноҳсиз бўлардингиз. Аммо сизлар: “Биз кўряпмиз”,— деганингиз учун гуноҳингиз бўйнингизда қолади»,— дейди. (Юҳанно 9:40, 41) Бу инсонлар Исроилда муаллимлар бўлмаганида эди, Исони Масиҳ деб тан олишмаганини оқласа бўларди. Улар Тавротни била туриб Исони рад этишади ва бу билан жиддий гуноҳга қўл уришади.