Δανιήλ
10 ᾿Εν τῷ τρίτῳ ἔτει τοῦ Κύρου, βασιλέως τῆς Περσίας, ἀπεκαλύφθη λόγος εἰς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἐκλήθη Βαλτασάσαρ· καὶ ὁ λόγος ἦτο ἀληθινὸς καὶ ἡ δύναμις τῶν λεγομένων μεγάλη· καὶ κατέλαβε τὸν λόγον καὶ ἐννόησε τὴν ὀπτασίαν. 2 ᾿Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγὼ ὁ Δανιήλ ἤμην πενθῶν τρεῖς ὁλοκλήρους ἑβδομάδας. 3 Ἄρτον ἐπιθυμητὸν δὲν ἔφαγον καὶ κρέας καὶ οἶνος δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὸ στόμα μου οὐδὲ ἤλειψα ἐμαυτὸν παντελῶς, μέχρι συμπληρώσεως τριῶν ὁλοκλήρων ἑβδομάδων. 4 Καὶ τὴν εἰκοστήν τετάρτην ἡμέραν τοῦ πρώτου μηνός, ἐνῷ ἤμην παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ μεγάλου ποταμοῦ, ὅστις εἶναι ὁ Τίγρις, 5 ἐσήκωσα τοὺς ὀφθαλμοὺς μου καὶ εἶδον καὶ ἰδού, εἷς ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος λινὰ καὶ αἱ ὀσφύες αὐτοῦ ἦσαν περιεζωσμέναι μὲ χρυσίον καθαρὸν τοῦ Οὐφάζ, 6 τὸ δὲ σῶμα αὐτοῦ ἦτο ὡς βηρύλλιον, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς θέα ἀστραπῆς, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς λαμπάδες πυρός, καὶ οἱ βραχίονες αὐτοῦ καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ὄψις χαλκοῦ στίλβοντος, καὶ ἡ φωνή τῶν λόγων αὐτοῦ ὡς φωνή ὄχλου. 7 Καὶ μόνος ἐγὼ ὁ Δανιήλ εἶδον τὴν ὄρασιν· οἱ δὲ ἄνδρες οἱ ὄντες μετ᾿ ἐμοῦ δὲν εἶδον τὴν ὄρασιν· ἀλλὰ τρόμος μέγας ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔφυγον διὰ νὰ κρυφθῶσιν. 8 ᾿Εγὼ λοιπὸν ἔμεινα μόνος καὶ εἶδον τὴν ὄρασιν τὴν μεγάλην ταύτην, καὶ δὲν ἀπέμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί· καὶ ἡ ἀκμή μου μετεστράφη ἐν ἐμοὶ εἰς μαρασμὸν καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί. 9 Ἤκουσα ὅμως τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ· καὶ ἐνῷ ἤκουον τὴν φωνήν τῶν λόγων αὐτοῦ, ἐγὼ ἤμην βεβυθισμένος εἰς βαθὺν ὕπνον ἐπὶ πρόσωπόν μου καὶ τὸ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν. 10 Καὶ ἰδού, χεὶρ μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἤγειρεν ἐπὶ τὰ γόνατά μου καὶ τὰς παλάμας τῶν χειρῶν μου. 11 Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Δανιήλ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ, ἐννόησον τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἐγὼ λαλῶ πρὸς σέ, καὶ στῆθι ὀρθός· διότι πρὸς σὲ ἀπεστάλην τώρα. Καὶ ὅτε ἐλάλησε πρὸς ἐμὲ τὸν λόγον τοῦτον, ἐσηκώθην ἔντρομος. 12 Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Μή φοβοῦ, Δανιήλ· διότι ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας, καθ᾿ ἥν ἔδωκας τὴν καρδίαν σου εἰς τὸ νὰ ἐννοῇς καὶ κακουχῆσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ σου, εἰσηκούσθησαν οἱ λόγοι σου καὶ ἐγὼ ἦλθον εἰς τοὺς λόγους σου. 13 Πλήν ὁ ἄρχων τῆς βασιλείας τῆς Περσίας ἀνθίστατο εἰς ἐμὲ εἰκοσιμίαν ἡμέραν· ἀλλ᾿ ἰδού, ὁ Μιχαήλ, εἷς τῶν πρώτων ἀρχόντων, ἦλθε διὰ νὰ μοὶ βοηθήσῃ· καὶ ἐγὼ ἔμεινα ἐκεῖ πλησίον τῶν βασιλέων τῆς Περσίας. 14 Καὶ ἦλθον νὰ σὲ κάμω νὰ καταλάβῃς τί θέλει συμβῆ εἰς τὸν λαὸν σου ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις· διότι ἡ ὄρασις εἶναι ἔτι διὰ πολλὰς ἡμέρας. 15 Καὶ ἐνῷ ἐλάλει τοιούτους λόγους πρὸς ἐμέ, ἔβαλον τὸ πρόσωπόν μου πρὸς τὴν γῆν καὶ ἔγεινα ἄφωνος. 16 Καὶ ἰδού, ὡς θέα υἱοῦ ἀνθρώπου ἤγγισε τὰ χείλη μου· τότε ἤνοιξα τὸ στόμα μου καὶ ἐλάλησα καὶ εἶπον πρὸς τὸν ἱστάμενον ἔμπροσθέν μου, Κύριέ μου, ἐξ αἰτίας τῆς ὀράσεως συνεστράφησαν τὰ ἐντόσθιά μου ἐν ἐμοὶ καὶ δὲν ἔμεινεν ἰσχὺς ἐν ἐμοί. 17 Καὶ πῶς δύναται ὁ δοῦλος τούτου τοῦ κυρίου μου νὰ λαλήσῃ μετὰ τοῦ κυρίου μου τούτου; ἐν ἐμοὶ βεβαίως ἀπὸ τοῦ νῦν δὲν ὑπάρχει οὐδεμία ἰσχὺς ἀλλ᾿ οὐδὲ πνοή ἔμεινεν ἐν ἐμοί. 18 Καὶ μὲ ἤγγισε πάλιν ὡς θέα ἀνθρώπου καὶ μὲ ἐνίσχυσε, 19 καὶ εἶπε, Μή φοβοῦ, ἀνήρ σφόδρα ἀγαπητέ· εἰρήνη εἰς σέ· ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε. Καὶ ἐνῷ ἐλάλει πρὸς ἐμέ, ἐνισχύθην καὶ εἶπον, Ἄς λαλήσῃ ὁ κύριός μου· διότι μὲ ἐνίσχυσας. 20 Καὶ εἶπεν, ᾿Εξεύρεις διὰ τί ἦλθον πρὸς σέ; τώρα δὲ θέλω ἐπιστρέψει νὰ πολεμήσω μετὰ τοῦ ἄρχοντος τῆς Περσίας· καὶ ὅταν ἐξέλθω, ἰδού, ὁ ἄρχων τῆς Ἑλλάδος θέλει ἐλθεῖ. 21 Πλήν θέλω σοὶ ἀναγγείλει τὸ γεγραμμένον ἐν τῇ γραφῇ τῆς ἀληθείας· καὶ δὲν εἶναι οὐδεὶς ὁ ἀγωνιζόμενος μετ᾿ ἐμοῦ ὑπὲρ τούτων, εἰμή Μιχαήλ ὁ ἄρχων ὑμῶν.