Μάρκος

4 Και άρχισε πάλι να διδάσκει δίπλα στη θάλασσα. Και πολύ μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε κοντά του, ώστε αυτός επιβιβάστηκε σε ένα πλοιάριο και κάθησε πιο πέρα στη θάλασσα, όλο όμως το πλήθος [που συγκεντρώθηκε] δίπλα στη θάλασσα ήταν στην παραλία. 2 Άρχισε, λοιπόν, να τους διδάσκει πολλά πράγματα με παραβολές και να τους λέει στη διδασκαλία του: 3 «Ακούτε. Να! Ο σπορέας βγήκε να σπείρει. 4 Και καθώς έσπερνε, ένα μέρος [του σπόρου] έπεσε δίπλα στο δρόμο, και ήρθαν τα πουλιά και το έφαγαν. 5 Και ένα άλλο μέρος έπεσε πάνω στο βραχώδη τόπο όπου, φυσικά, δεν είχε πολύ χώμα, και αμέσως φύτρωσε επειδή το χώμα δεν είχε βάθος. 6 Αλλά όταν ανέτειλε ο ήλιος, κάηκε και, επειδή δεν είχε ρίζα, ξεράθηκε. 7 Και ένα άλλο μέρος έπεσε ανάμεσα στα αγκάθια, και τα αγκάθια ψήλωσαν και το έπνιξαν, και δεν απέδωσε καρπό. 8 Άλλοι όμως έπεσαν πάνω στο καλό χώμα και, καθώς ψήλωναν και αυξάνονταν, άρχισαν να αποδίδουν καρπό, και έκαναν τριάντα φορές περισσότερο και εξήντα και εκατό». 9 Και πρόσθεσε: «Αυτός που έχει αφτιά για να ακούει, ας ακούει».

10 Όταν, λοιπόν, έμεινε μόνος, εκείνοι που ήταν γύρω του μαζί με τους δώδεκα άρχισαν να τον ρωτούν για τις παραβολές. 11 Και αυτός άρχισε να τους λέει: «Σε εσάς έχει δοθεί το ιερό μυστικό της βασιλείας του Θεού, αλλά σε εκείνους, τους έξω, τα πάντα γίνονται με παραβολές, 12 ώστε, μολονότι κοιτάζουν, να κοιτάζουν και όμως να μη βλέπουν και, μολονότι ακούν, να ακούν και όμως να μη συλλαμβάνουν το νόημα, ούτε να επιστρέψουν ποτέ και να τους δοθεί συγχώρηση». 13 Επιπλέον, τους είπε: «Εσείς δεν ξέρετε αυτή την παραβολή, και πώς, λοιπόν, θα καταλάβετε όλες τις άλλες παραβολές;

14 »Ο σπορέας σπέρνει το λόγο. 15 Αυτοί, λοιπόν, είναι [που πέφτουν] δίπλα στο δρόμο όπου σπέρνεται ο λόγος· αλλά μόλις [τον] ακούσουν, έρχεται ο Σατανάς και αφαιρεί το λόγο που σπάρθηκε σε αυτούς. 16 Και παρόμοια, αυτοί είναι που σπέρνονται πάνω στους βραχώδεις τόπους: μόλις ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά. 17 Δεν έχουν όμως ρίζα μέσα τους, αλλά παραμένουν για ένα χρονικό διάστημα· κατόπιν, μόλις γίνει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας του λόγου, σκανδαλίζονται. 18 Άλλοι πάλι σπέρνονται ανάμεσα στα αγκάθια· αυτοί είναι που άκουσαν το λόγο, 19 αλλά οι ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων και η απατηλή δύναμη του πλούτου και οι επιθυμίες για τα υπόλοιπα πράγματα εισβάλλουν και πνίγουν το λόγο, και αυτός γίνεται άκαρπος. 20 Τελικά, αυτοί που σπάρθηκαν στο καλό χώμα είναι εκείνοι που ακούν το λόγο και τον δέχονται ευνοϊκά και καρποφορούν τριάντα φορές περισσότερο και εξήντα και εκατό».

21 Και στη συνέχεια τους είπε: «Μήπως φέρνουν το λυχνάρι για να το βάλουν κάτω από το μετρικό καλάθι ή κάτω από το κρεβάτι; Δεν το φέρνουν για να το βάλουν πάνω στο λυχνοστάτη; 22 Διότι δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο παρά μόνο για να φανερωθεί· τίποτα δεν έχει αποκρυφτεί προσεκτικά παρά μόνο για να έρθει στην επιφάνεια. 23 Όποιος έχει αφτιά για να ακούει, ας ακούει».

24 Επιπλέον τους έλεγε: «Να δίνετε προσοχή σε ό,τι ακούτε. Με το μέτρο με το οποίο μετράτε θα μετρηθεί σε εσάς, ναι, θα σας προστεθεί περισσότερο. 25 Διότι σε εκείνον που έχει, θα δοθεί περισσότερο· αλλά από εκείνον που δεν έχει, ακόμη και αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί».

26 Στη συνέχεια, λοιπόν, είπε: «Με αυτόν τον τρόπο η βασιλεία του Θεού είναι ακριβώς όπως όταν ένας άνθρωπος ρίχνει το σπόρο στο έδαφος, 27 και κοιμάται τη νύχτα και σηκώνεται την ημέρα, και ο σπόρος βλαστάνει και ψηλώνει—πώς ακριβώς εκείνος δεν ξέρει. 28 Από μόνο του το έδαφος φέρνει καρπό σταδιακά, πρώτα το χόρτο, κατόπιν το στάχυ, τελικά το μεστό σιτάρι στο στάχυ. 29 Αλλά μόλις το επιτρέψει ο καρπός, αυτός βάζει με ορμή το δρεπάνι, επειδή έχει έρθει ο καιρός του θερισμού».

30 Και στη συνέχεια είπε: «Με τι να παρομοιάσουμε τη βασιλεία του Θεού, ή με ποια παραβολή να την παρουσιάσουμε; 31 Σαν κόκκο σιναπιού, ο οποίος τον καιρό που σπάρθηκε στο έδαφος ήταν ο πιο μικροσκοπικός από όλους τους σπόρους που υπάρχουν στη γη— 32 αλλά αφού σπαρθεί, ψηλώνει και γίνεται μεγαλύτερος από όλα τα άλλα λαχανικά και βγάζει μεγάλα κλαδιά, ώστε τα πουλιά του ουρανού μπορούν να φωλιάζουν στη σκιά του».

33 Με πολλές, λοιπόν, παραβολές αυτού του είδους τούς ανάγγελλε το λόγο, όσο μπορούσαν να ακούν. 34 Πράγματι, χωρίς παραβολή δεν τους μιλούσε, αλλά, ιδιαιτέρως, στους μαθητές του εξηγούσε τα πάντα.

35 Και εκείνη την ημέρα, όταν βράδιασε, αυτός τους είπε: «Ας περάσουμε στην απέναντι παραλία». 36 Αφού, λοιπόν, διέλυσαν το πλήθος, τον πήραν στο πλοιάριο, έτσι όπως ήταν, και υπήρχαν και άλλα πλοιάρια μαζί του. 37 Ξέσπασε, λοιπόν, μεγάλη και βίαιη ανεμοθύελλα, και τα κύματα έμπαιναν ορμητικά μέσα στο πλοιάριο, ώστε το πλοιάριο κόντευε να γεμίσει νερά. 38 Αλλά εκείνος ήταν στην πρύμνη και κοιμόταν πάνω σε ένα μαξιλάρι. Τον ξύπνησαν, λοιπόν, και του είπαν: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει που χανόμαστε;» 39 Τότε εκείνος σηκώθηκε και επέπληξε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα: «Σώπα! Ησύχασε!» Και ο άνεμος κόπασε και επικράτησε μεγάλη ηρεμία. 40 Τους είπε λοιπόν: «Γιατί δειλιάζετε; Ακόμη δεν έχετε πίστη;» 41 Αλλά αυτοί ένιωσαν ασυνήθιστο φόβο, και έλεγαν ο ένας στον άλλον: «Ποιος είναι άραγε αυτός, που ακόμη και ο άνεμος και η θάλασσα τον υπακούν;»