Η Ιαπωνία Γεφυρώνει την Εσωτερική της Θάλασσα
Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στην Ιαπωνία
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΧΙΣΕΙ κανείς με το φεριμπότ την Εσωτερική Θάλασσα του Σέτο στην Ιαπωνία χρειαζόταν μια ώρα. Αλλά στις 10 Απριλίου του περασμένου χρόνου, άνοιξε η γέφυρα Σέτο Οχάσι που ενώνει δύο από τα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, το Χόνσου και το Σικόκου. Για να διασχίσει κανείς οδικώς την Εσωτερική Θάλασσα χρειάζεται τώρα λιγότερο από δέκα λεπτά.
Ωστόσο, η ευκολία αυτή δεν στοιχίζει φτηνά. Τα τέλη των διοδίων είναι 5.500 γεν (περ. 6.200 δρχ.) για κάθε απλή διαδρομή. Αλλά το ποσό αυτό είναι μικρό αν συγκριθεί με το συνολικό κόστος: 1.130 δισεκατομμύρια γεν (περ. 1.283 δισ. δρχ.) και 17 ζωές. Επίσης, για την κατασκευή της χρειάστηκαν περίπου δέκα χρόνια ή, με άλλα λόγια, εννιά εκατομμύρια μέρες εργασίας για το προσωπικό. Πρέπει να υπήρχαν σπουδαίοι λόγοι που έκαναν απαραίτητο ένα τόσο ακριβό επίτευγμα.
Ένας απ’ αυτούς είναι ότι η συγκοινωνία ανάμεσα στα δυο νησιά δεν βρίσκεται πια στο έλεος του καιρού που δεν μπορεί να προβλεφτεί. Το 1955, βυθίστηκε ένα φεριμπότ και χάθηκαν 168 ζωές. Επιπλέον, η γέφυρα θεωρείται οικονομικό ευεργέτημα για το αγροτικό νησί Σικόκου τώρα που αυτό συνδέθηκε με το Χόνσου, το κυριότερο νησί της Ιαπωνίας. Με εισιτήριο 380 γεν (περ. 430 δρχ.) για κάθε άτομο, το τρένο είναι ασφαλώς ένας οικονομικός τρόπος για να διασχίσει κανείς την Εσωτερική Θάλασσα.
Παρ’ όλο που αναφέρεται ως μία γέφυρα, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σειρά από γέφυρες και εναέριους αυτοκινητόδρομους, που έχουν μήκος 9,4 χιλιόμετρα και περνούν πάνω από πέντε νησιά κατά μήκος της Εσωτερικής Θάλασσας του Σέτο. Αυτή η διαδρομή αποτελείται από τρεις κρεμαστές γέφυρες, δυο γέφυρες που συγκρατούνται με καλώδια, μια γέφυρα τύπου ζευκτών και τις οδογέφυρες που τις ενώνουν. Μια από τις κρεμαστές γέφυρες, η Μινάμι Μπισάν-Σέτο Οχάσι, είναι η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο που διαθέτει διπλό κατάστρωμα και μπορεί να εξυπηρετεί τη σιδηροδρομική καθώς και την οδική συγκοινωνία.
Ο κύριος Τετσούο Γιαμάνε, που εργάζεται στη Δημόσια Υπηρεσία για τη Γέφυρα Χόνσου-Σικόκου, η οποία έχει έδρα το Τόκιο, μας είπε μερικά ενδιαφέροντα σημεία, που μας βοήθησαν να καταλάβουμε καλύτερα την κατασκευή της γέφυρας. Ο κύριος Γιαμάνε εργαζόταν στο πρόγραμμα κατασκευής της γέφυρας 13 χρόνια και επόπτευε τις οικοδομικές εργασίες για την υποδομή της γέφυρας.
«Το πιο δύσκολο απ’ όλα», εξήγησε ο κύριος Γιαμάνε, «ήταν η τοποθέτηση των υποβρύχιων θεμελίων. Με υποβρύχιες εκρήξεις θρυμματίσαμε τον βραχώδη βυθό και τον σκάψαμε χρησιμοποιώντας ένα βυθοκόρο με αρπάγη. Κατόπιν φτιάχτηκαν σ’ ένα ναυπηγείο, καταδυόμενα φρέατα, δηλαδή μεταλλικά πλαίσια, που είχαν μέγεθος δεκαώροφων κτιρίων, τα οποία ρυμουλκήθηκαν στο χώρο της κατασκευής και βυθίστηκαν στο νερό. Γεμίσαμε τα φρέατα με πέτρες και χύσαμε μέσα τους κονίαμα, χρησιμοποιώντας μια πρόσφατα κατασκευασμένη μαούνα, πάνω στην οποία είναι δυνατόν να φτιάχνεται κονίαμα και η οποία ονομάζεται Σέντσουρι».
Οι εργάτες ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. «Τα θεμέλια τοποθετήθηκαν βαθιά μέσα στο νερό, περίπου 50 μέτρα κάτω από την επιφάνεια», συνέχισε ο κύριος Γιαμάνε. «Επιπλέον η παλίρροια γύρω από το χώρο της οικοδομής ήταν πολύ δυνατή, είχε ταχύτητα πέντε κόμβων. Αυτό ισοδυναμεί με το να δουλεύεις με άνεμο ταχύτητας 250 χιλιομέτρων την ώρα. Οι εκσκαφές και τα βυθισμένα φρέατα έπρεπε να επιθεωρούνται όταν δεν υπήρχε παλίρροια. Αλλά η ορατότητα μέσα στο νερό ήταν ουσιαστικά μηδενική. Μόλις 10 ή 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια, δεν μπορείς να δεις στην ουσία τίποτα. Χρησιμοποιώντας στο βυθό προβολείς για να φωτίσουμε τα σημεία που ήταν ανάγκη να επιθεωρηθούν, τραβούσαμε φωτογραφίες και βίντεο από απόσταση 50 εκατοστών».
Αφού η γέφυρα βρίσκεται μέσα στο Εθνικό Πάρκο της Εσωτερικής Θάλασσας του Σέτο, έπρεπε να ληφθεί υπόψη η γενική αρμονία της γέφυρας με το γύρω σκηνικό. Το κεντρικό θέμα «όλου του τοπίου είναι ένας γιαπωνέζικος κήπος με πέτρες που χρησιμεύουν σαν μονοπάτι για να διασχίσει κανείς ένα ποτάμι», είπε ο καθηγητής Τοσιάκι Ότα, που εργάστηκε στο σχεδιασμό της γέφυρας.
Επιτεύχθηκε επίσης κι άλλου είδους αρμονία. Τον περασμένο Μάρτιο άνοιξε η υποβρύχια Σήραγγα Σοϋκάν, που συνδέει το Χοκάιντο, το βορειότερο νησί της Ιαπωνίας, με το Χόνσου. Τώρα, με το άνοιγμα της γέφυρας Σέτο Οχάσι, μπήκε ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα που ενώνει τα τέσσερα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, το Χοκάιντο, το Χόνσου, το Σικόκου και το Κυούσου. Μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε πραγματικότητα ένα όνειρο που έκανε από παλιά ο ιαπωνικός λαός.