Το Όνομα του Θεού και η «Καινή Διαθήκη»

Η ΘΕΣΗ του ονόματος του Θεού είναι ακλόνητη στις Εβραϊκές Γραφές, στην «Παλαιά Διαθήκη». Μολονότι οι Ιουδαίοι σταμάτησαν τελικά να το προφέρουν, οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις τούς εμπόδισαν να αφαιρέσουν το όνομα όταν έκαναν αντίτυπα παλαιότερων χειρογράφων της Αγίας Γραφής. Έτσι, οι Εβραϊκές Γραφές περιέχουν το όνομα του Θεού πιο συχνά από οποιοδήποτε άλλο όνομα.

Η κατάσταση διαφέρει με τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, την «Καινή Διαθήκη». Χειρόγραφα του βιβλίου της Αποκάλυψης (του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής) έχουν το όνομα του Θεού στη συντμημένη μορφή του, «Γιαχ» (στη λέξη «Αλληλούια»). Αλλά εκτός απ’ αυτό, κανένα αρχαίο Ελληνικό χειρόγραφο που έχουμε σήμερα από τον Ματθαίο μέχρι την Αποκάλυψη δεν περιέχει το όνομα του Θεού ολόκληρο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι το όνομα δεν πρέπει να υπάρχει μέσα στη Γραφή; Αυτό θα προκαλούσε έκπληξη αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι οι ακόλουθοι του Ιησού αναγνώριζαν τη σπουδαιότητα του ονόματος του Θεού, και ο Ιησούς μάς δίδαξε να προσευχόμαστε για να αγιαστεί το όνομα του Θεού. Τι συνέβη λοιπόν;

Για να το καταλάβετε αυτό, θυμηθείτε ότι τα χειρόγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών που έχουμε σήμερα δεν είναι τα πρωτότυπα. Τα πραγματικά βιβλία που γράφτηκαν από τον Ματθαίο, τον Λουκά και άλλους Βιβλικούς συγγραφείς χρησιμοποιήθηκαν αρκετά και γρήγορα φθάρηκαν. Επομένως, έγιναν αντίγραφα, και όταν φθάρηκαν και αυτά, έγιναν απ’ αυτά τα αντίγραφα άλλα αντίγραφα και αυτό είναι φυσικό, αφού τα αντίγραφα γίνονταν για να χρησιμοποιούνται και όχι για να φυλάσσονται.

Υπάρχουν χιλιάδες αντίγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών σήμερα, αλλά τα περισσότερα απ’ αυτά φτιάχτηκαν στη διάρκεια ή μετά από τον τέταρτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας. Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε μια δυνατότητα: Μήπως συνέβη κάτι στο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών πριν από τον τέταρτο αιώνα που οδήγησε στο να παραλειφθεί το όνομα του Θεού; Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι κάτι συνέβη.

Το Όνομα Υπήρχε

Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο απόστολος Ματθαίος περιέλαβε το όνομα του Θεού στο Ευαγγέλιό του. Γιατί; Επειδή το έγραψε αρχικά στην Εβραϊκή. Τον τέταρτο αιώνα, ο Ιερώνυμος, ο οποίος μετέφρασε τη Λατινική Βουλγάτα, ανέφερε: «Ο Ματθαίος, ο οποίος είναι κι αυτός Λευίτης, και ο οποίος από φοροεισπράκτορας έγινε απόστολος, πρώτος απ’ όλους συνέθεσε ένα Ευαγγέλιο του Χριστού στην Ιουδαία στην Εβραϊκή γλώσσα . . . Το ποιος το μετέφρασε μετά στην Ελληνική δεν είναι επαρκώς εξακριβωμένο. Επιπλέον, το ίδιο το Εβραϊκό κείμενο διατηρείται μέχρι την εποχή μας στη βιβλιοθήκη της Καισάρειας».

Επειδή ο Ματθαίος έγραψε στην Εβραϊκή, είναι αδιανόητο να μη χρησιμοποίησε το όνομα του Θεού, ιδιαίτερα όταν παρέθεσε από μέρη της «Παλαιάς Διαθήκης» που περιείχαν το όνομα. Ωστόσο, άλλοι συγγραφείς του δεύτερου μέρους της Γραφής έγραψαν για ένα παγκόσμιο ακροατήριο στη διεθνή γλώσσα της εποχής εκείνης, στην Ελληνική. Επομένως, δεν παρέθεσαν από τα πρωτότυπα Εβραϊκά συγγράμματα αλλά από την Ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα. Και μάλιστα το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μεταφράστηκε τελικά στην Ελληνική. Θα εμφανιζόταν το όνομα του Θεού σ’ αυτά τα Ελληνικά συγγράμματα;

Μερικά πολύ παλιά αποσπάσματα της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα που υπήρχαν στην εποχή του Ιησού επέζησαν μέχρι την εποχή μας, και είναι αξιοσημείωτο ότι μέσα σ’ αυτά εμφανίζεται το προσωπικό όνομα του Θεού. Το Νέο Διεθνές Λεξικό της Θεολογίας της Καινής Διαθήκης (The New International Dictionary of New Testament Theology) (Τόμος 2, σελίδα 512) λέει: «Πρόσφατες ανακαλύψεις κειμένων ρίχνουν αμφιβολίες στην ιδέα ότι οι συντάκτες της μετάφρασης των LXX [Εβδομήκοντα] μετέφρασαν το τετραγράμματο ΓΧΒΧ με τη λέξη Κύριος. Τα πιο παλιά χειρόγραφα (αποσπάσματα) της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα που υπάρχουν σήμερα έχουν το τετραγράμματο γραμμένο με Εβ[ραϊκούς] χαρακτήρες στο Ελ[ληνικό] κείμενο. Η συνήθεια αυτή υποστηρίχτηκε από μετέπειτα Ιουδαίους μεταφραστές της Π[αλαιάς] Δ[ιαθήκης] στους πρώτους αιώνες μ.Χ.». Γι’ αυτό, είτε ο Ιησούς και οι μαθητές του διάβαζαν τις Γραφές στα Εβραϊκά είτε στα Ελληνικά, συναντούσαν το θείο όνομα.

Έτσι, ο καθηγητής Τζωρτζ Χάουαρντ, του Πανεπιστημίου της Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έκανε το εξής σχόλιο: «Όταν η μετάφραση των Εβδομήκοντα την οποία χρησιμοποιούσε η εκκλησία της Καινής Διαθήκης και από την οποία παρέθετε περιείχε την Εβραϊκή μορφή του θείου ονόματος, οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χωρίς αμφιβολία περιέλαβαν το Τετραγράμματο στις περικοπές τους». (Ανασκόπηση της Βιβλικής Αρχαιολογίας [Biblical Archaeology Review], Μάρτιος 1978, σελίδα 14) Ποιο δικαίωμα είχαν να ενεργήσουν διαφορετικά;

Το όνομα του Θεού παρέμεινε στις Ελληνικές μεταφράσεις της «Παλαιάς Διαθήκης» για λίγο ακόμη. Στο πρώτο μισό του δεύτερου αιώνα Κ.Χ., ο Ιουδαίος προσήλυτος Ακίλας έκανε μια καινούρια μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στην Ελληνική, και σ’ αυτή παρουσίασε το όνομα του Θεού με το Τετραγράμματο με αρχαίους Εβραϊκούς χαρακτήρες. Τον τρίτο αιώνα, ο Ωριγένης έγραψε: «Και στα πιο ακριβή χειρόγραφα ΤΟ ΟΝΟΜΑ εμφανίζεται με Εβραϊκούς χαρακτήρες, ωστόσο, όχι με τους σημερινούς Εβραϊκούς [χαρακτήρες], αλλά με τους αρχαιότερους».

Ακόμη και τον τέταρτο αιώνα, ο Ιερώνυμος γράφει στον πρόλογό του για τα βιβλία Σαμουήλ και Βασιλέων: «Και βρίσκουμε το όνομα του Θεού, το Τετραγράμματο [יהוה], σε ορισμένους Ελληνικούς τόμους ακόμη και στην εποχή μας να εκφράζεται με αρχαία γράμματα».

Η Αφαίρεση του Ονόματος

Μέχρι τον καιρό αυτό, όμως, η αποστασία που προείπε ο Ιησούς είχε λάβει μορφή, και το όνομα, μολονότι εμφανιζόταν στα χειρόγραφα, χρησιμοποιούνταν όλο και λιγότερο. (Ματθαίος 13:24-30· Πράξεις 20:29, 30) Τελικά, πολλοί αναγνώστες ούτε καταλάβαιναν τη σημασία των Εβραϊκών αυτών γραμμάτων και ο Ιερώνυμος αναφέρει ότι στην εποχή του «ορισμένοι αδαείς λόγω της ομοιότητας των χαρακτήρων, όταν έβρισκαν [το Τετραγράμματο] στα Ελληνικά βιβλία, συνήθιζαν να το διαβάζουν ΠΙΠΙ».

Σε μετέπειτα αντίτυπα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα, το όνομα του Θεού αφαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε με λέξεις όπως «Θεός» και «Κύριος». Ξέρουμε ότι έτσι πράγματι συνέβη επειδή έχουμε αρχαία αποσπάσματα της μετάφρασης των Εβδομήκοντα όπου περιλαμβανόταν το όνομα του Θεού, και μετέπειτα αντίγραφα των ίδιων αυτών μερών της μετάφρασης των Εβδομήκοντα όπου το όνομα του Θεού έχει αφαιρεθεί.

Το ίδιο πράγμα συνέβη και στην «Καινή Διαθήκη» δηλαδή στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ο καθηγητής Τζωρτζ Χάουαρντ συνεχίζει: «Όταν η Εβραϊκή μορφή για το θείο όνομα εξαλείφθηκε επειδή αντικαταστάθηκε στη μετάφραση των Εβδομήκοντα από άλλες Ελληνικές λέξεις, εξαλείφθηκε επίσης και από τις παραθέσεις που κάνει η Καινή Διαθήκη από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα. . . . Δεν πέρασε πολύς καιρός και το θείο όνομα εξαφανίστηκε από την εκκλησία των Εθνικών εκτός από την περίπτωση που εμφανιζόταν σε συνεπτυγμένη μορφή αντικατάστατων ή το θυμούνταν οι λόγιοι».

Επομένως, ενώ οι Ιουδαίοι αρνούνταν να προφέρουν το όνομα του Θεού, η αποστάτισσα Χριστιανική εκκλησία κατάφερε να το εξαλείψει τελείως από τα χειρόγραφα της Ελληνικής γλώσσας και από τα δύο μέρη της Αγίας Γραφής, καθώς επίσης και από τις μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες.

Η Ανάγκη για το Όνομα

Τελικά, όπως είδαμε προηγουμένως, το όνομα αποκαταστάθηκε σε πολλές μεταφράσεις των Εβραϊκών Γραφών. Αλλά τι θα πούμε για τις Ελληνικές Γραφές; Οι μεταφραστές και οι σπουδαστές της Αγίας Γραφής έφτασαν να κατανοήσουν ότι χωρίς το όνομα του Θεού, μερικά μέρη των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών είναι πολύ δύσκολο να τα καταλάβει κανείς σωστά. Η αποκατάσταση του ονόματος είναι μια μεγάλη βοήθεια στην αύξηση της σαφήνειας και της κατανόησης αυτού του μέρους της θεόπνευστης Γραφής.

Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε τα λόγια του Παύλου στους Ρωμαίους, όπως εμφανίζονται στη Νεοελληνική Μετάφραση: «Διότι πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή». (Ρωμαίους 10:13) Τίνος το όνομα θα πρέπει να επικαλεσθούμε για να σωθούμε; Αφού ο Ιησούς αναφέρεται συχνά σαν «Κύριος», και ένα εδάφιο μάλιστα λέει: «Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και θέλεις σωθή», μήπως πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Παύλος εδώ μιλούσε για τον Ιησού;—Πράξεις 16:31.

Όχι. Μια περιθωριακή παραπομπή στο εδάφιο Ρωμαίους 10:13 μας υποδεικνύει το εδάφιο Ιωήλ 2:32 στις Εβραϊκές Γραφές. Αν ελέγξετε αυτή την παραπομπή, θα βρείτε ότι ο Παύλος στην πραγματικότητα παρέθετε τα λόγια του Ιωήλ όταν έγραψε την επιστολή του στους Ρωμαίους· και αυτό που ο Ιωήλ είπε στην πρωτότυπη Εβραϊκή ήταν: «Καθένας που επικαλείται το όνομα του Ιεχωβά, θα σωθεί». (Μετάφραση Νέου Κόσμου) Ναι, ο Παύλος εννοούσε εδώ ότι πρέπει να επικαλούμαστε το όνομα του Ιεχωβά. Επομένως, ενώ πρέπει να πιστεύουμε στον Ιησού, η σωτηρία μας συνδέεται στενά με την κατάλληλη εκτίμηση στο όνομα του Θεού.

Το παράδειγμα αυτό τονίζει πώς η απομάκρυνση του ονόματος του Θεού από τις Ελληνικές Γραφές συνέβαλε στο να επέλθει σύγχυση στις διάνοιες πολλών σχετικά με τον Ιησού και τον Ιεχωβά. Χωρίς αμφιβολία, αυτό συνέβαλε πολύ στη δημιουργία του δόγματος της Τριάδας!

Πρέπει να Αποκατασταθεί το Όνομα;

Έχει ένας μεταφραστής το δικαίωμα να αποκαταστήσει το όνομα, έχοντας υπόψη το γεγονός ότι τα υπάρχοντα χειρόγραφα δεν το έχουν; Ναι, έχει αυτό το δικαίωμα. Τα περισσότερα Ελληνικά λεξικά αναγνωρίζουν ότι συχνά η λέξη «Κύριος» στην Αγία Γραφή αναφέρεται στον Ιεχωβά. Για παράδειγμα, κάτω από τη λέξη Κύριος, το Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (A Greek and English Lexicon of the New Testament) του Ρόμπινσον (που εκδόθηκε το 1859) λέει ότι εννοεί τον «Θεό σαν Υπέρτατο Κύριο και κυρίαρχο του σύμπαντος, συνήθως στη μετάφραση των Εβδ[ομήκοντα] αντί για το Εβ[ραϊκό] יְהוָֹה Ιεχωβά». Επομένως, σε μέρη όπου οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών παραθέτουν από προηγούμενες Εβραϊκές Γραφές, ο μεταφραστής έχει το δικαίωμα να αποδώσει τη λέξη Κύριος σαν «Ιεχωβά» οποτεδήποτε στο Εβραϊκό πρωτότυπο υπήρχε το θείο όνομα.

Πολλοί μεταφραστές το έχουν κάνει αυτό. Αρχίζοντας τουλάχιστον από το δέκατο τέταρτο αιώνα, έγιναν πολλές Εβραϊκές μεταφράσεις των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Τι έκαναν οι μεταφραστές όταν έφταναν σε παραθέσεις από την «Παλαιά Διαθήκη» όπου εμφανιζόταν το όνομα του Θεού; Συχνά, αισθάνονταν αναγκασμένοι να αποκαταστήσουν το όνομα του Θεού στο κείμενο. Πολλές μεταφράσεις μερών ή όλων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών στην Εβραϊκή περιέχουν το όνομα του Θεού.

Μεταφράσεις σε σύγχρονες γλώσσες, ιδιαίτερα εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν από ιεραποστόλους, έχουν ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα. Μεταφράσεις των Ελληνικών Γραφών σε πολλές Αφρικανικές, Ασιατικές, Αμερικανικές και νησιωτικές γλώσσες του Ειρηνικού χρησιμοποιούν το όνομα Ιεχωβά ελεύθερα, έτσι ώστε οι αναγνώστες μπορούν καθαρά να δουν τη διαφορά μεταξύ του αληθινού Θεού και των ψεύτικων θεών. Το όνομα υπάρχει επίσης και σε μεταφράσεις Ευρωπαϊκών γλωσσών.

Μια μετάφραση που θαρραλέα αποκαθιστά το όνομα του Θεού είναι η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Αυτή η μετάφραση, υπάρχει διαθέσιμη σήμερα σε 13 σύγχρονες γλώσσες, στις οποίες περιλαμβάνεται η Αγγλική, και έχει αποκαταστήσει το όνομα του Θεού σ’ όλες τις περιπτώσεις στις οποίες εδάφια από τις Εβραϊκές Γραφές που περιέχουν το όνομα, παρατίθενται στις Ελληνικές Γραφές. Συνολικά, το όνομα εμφανίζεται 237 φορές σ’ αυτή τη μετάφραση των Ελληνικών Γραφών.

Εναντίωση στο Όνομα

Παρά τις προσπάθειες πολλών μεταφραστών να αποκαταστήσουν το όνομα του Θεού στην Αγία Γραφή, πάντοτε υπήρχε θρησκευτική πίεση για την εξάλειψή του. Οι Ιουδαίοι, ενώ το άφησαν στην Αγία Γραφή τους, αρνούνταν να το προφέρουν. Οι αποστάτες Χριστιανοί του δεύτερου και τρίτου αιώνα το αφαίρεσαν όταν έκαναν αντίγραφα των Ελληνικών Βιβλικών χειρογράφων και το παράλειψαν όταν έκαναν μεταφράσεις της Αγίας Γραφής. Οι μεταφραστές στους σύγχρονους καιρούς το έχουν αφαιρέσει, ακόμη κι όταν βάσισαν τις μεταφράσεις τους στην πρωτότυπη Εβραϊκή, όπου εμφανίζεται σχεδόν 7.000 φορές. (Εμφανίζεται 6.973 φορές στο Εβραϊκό κείμενο της Μετάφρασης Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έκδοση 1984.)

Πώς βλέπει ο Ιεχωβά αυτούς οι οποίοι αφαιρούν το όνομά του από την Αγία Γραφή; Αν ήσαστε ένας συγγραφέας, πώς θα νιώθατε για κάποιον ο οποίος θα έκανε ό,τι μπορούσε για να βγάλει το όνομά σας από το βιβλίο που εσείς γράψατε; Οι μεταφραστές οι οποίοι εναντιώνονται στο όνομα, είτε το κάνουν αυτό εξαιτίας των προβλημάτων που υπάρχουν σχετικά με την προφορά είτε εξαιτίας της Ιουδαϊκής παράδοσης, θα μπορούσαν να συγκριθούν με εκείνους οι οποίοι ‘διυλίζουν τη σκνίπα αλλά καταπίνουν την καμήλα’! (Ματθαίος 23:24) Προσκόπτουν πάνω σ’ αυτά τα πολύ μικρά προβλήματα αλλά καταλήγουν να δημιουργούν ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα—με το να αφαιρούν το όνομα της μεγαλύτερης προσωπικότητας του σύμπαντος από το βιβλίο που αυτός έχει εμπνεύσει.

Ο ψαλμωδός έγραψε: «Έως πότε, Θεέ, θέλει ονειδίζει ο εναντίος; Θέλει βλασφημεί ο εχθρός το όνομά σου διαπαντός;»—Ψαλμός 74:10.

[Πλαίσιο στη σελίδα 25]

«Ο ΚΥΡΙΟΣ»—Ισοδύναμο του «Ιεχωβά»;

Η αφαίρεση του διακριτικού προσωπικού ονόματος του Θεού από την Αγία Γραφή και η αντικατάστασή του μ’ έναν τίτλο όπως το «Κύριος» ή «Θεός» εξασθενίζει το κείμενο και το κάνει ανεπαρκές με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, μπορεί να οδηγήσει σε συνδυασμούς λέξεων χωρίς περιεχόμενο. Στον πρόλογό της, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ (The Jerusalem Bible) λέει: «Αν πούμε ότι ‘ο Κύριος είναι Θεός’ ασφαλώς αυτό είναι μια ταυτολογία (μια ανώφελη ή χωρίς νόημα επανάληψη), ενώ το να πούμε ‘ο Γιαχβέ είναι Θεός’ δεν είναι».

Αυτές οι αντικαταστάσεις μπορούν ακόμη να οδηγήσουν σε άκομψες φράσεις. Έτσι στη Νεοελληνική Μετάφραση, το εδάφιο Ψαλμός 8:9 λέει: «ΚΥΡΙΕ ο Κύριος ημών, Πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη»! Πόσο καλύτερα θα ήταν αν σ’ αυτό το εδάφιο αποκαθιστιόταν το όνομα Ιεχωβά! Έτσι, η Κατά Γράμμα Μετάφραση των Αγίων Γραφών του Γιανγκ (Young’s Literal Translation of the Holy Bible) λέει εδώ: «Ιεχωβά, Κύριέ μας, Πόσο έντιμο το όνομά σου σ’ όλη τη γη!»

Η αφαίρεση του ονόματος μπορεί ακόμη να οδηγήσει και σε σύγχυση. Το εδάφιο Ψαλμός 110:1 λέει: «Είπεν Ο ΚΥΡΙΟΣ προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». Ποιος μιλάει σε ποιον; Πόσο καλύτερη θα ήταν η απόδοση: «Ο λόγος του Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου είναι: ‘Κάθησε στα δεξιά μου μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου’».—Μετάφραση Νέου Κόσμου.

Επίσης, η αντικατάσταση του «Ιεχωβά» με τη λέξη «Κύριος» αφαιρεί από την Αγία Γραφή κάτι που έχει βασική σημασία: το προσωπικό όνομα του Θεού. Το Εικονογραφημένο Λεξικό της Βίβλου (The Illustrated Bible Dictionary) (Τόμος 1, σελίδα 572) αναφέρει: «Ακριβολογώντας, Γιαχβέ είναι το μόνο ‘όνομα’ του Θεού».

Η Αυτοκρατορική Βίβλος-Λεξικό (The Imperial Bible-Dictionary) (Τόμος 1, σελίδα 856) περιγράφει τη διαφορά μεταξύ «Θεού» (Ελοχίμ) και «Ιεχωβά», αναφέροντας: «Το [Ιεχωβά] είναι παντού ένα κύριο όνομα, και υποδηλώνει τον Θεό σαν πρόσωπο και μόνο αυτόν· ενώ το Ελοχίμ έχει περισσότερο το χαρακτήρα ενός κοινού ουσιαστικού, το οποίο συνήθως, αλλά όχι κατ’ ανάγκη ούτε πάντα, υποδηλώνει τον Ύψιστο».

Ο Τζ. Α. Μοτάιερ, διευθυντής του Τρίνιτυ Κόλλετζ της Αγγλίας προσθέτει: «Πολλά χάνουμε από την ανάγνωση της Αγίας Γραφής αν ξεχάσουμε ότι πίσω από την αντικαταστάτρια λέξη [Κύριος ή Θεός] υπάρχει το προσωπικό, ατομικό όνομα του ίδιου του Θεού. Λέγοντας ο Θεός στο λαό του το όνομά του είχε την πρόθεση να τους αποκαλύψει το βαθύτερο χαρακτήρα του».—Εγχειρίδιο της Αγίας Γραφής του Έρντμανς (Eerdmans’ Handbook to the Bible), σελίδα 157.

Όχι, κανένας δεν μπορεί να αποδώσει μ’ έναν απλό τίτλο ένα κύριο όνομα. Ένας τίτλος ποτέ δεν μπορεί να μεταφέρει την πλήρη, πλούσια σημασία του πρωτότυπου ονόματος του Θεού.

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 26]

Αυτό το απόσπασμα από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα (δεξιά) που χρονολογείται από τον πρώτο αιώνα Κ.Χ. και περιέχει τα εδάφια Ζαχαρίας 8:19-21 και 8:23–9:4 βρίσκεται στο Μουσείο της Ιερουσαλήμ του Ισραήλ. Περιέχει το όνομα του Θεού τέσσερις φορές, τρεις από τις οποίες υπάρχουν εδώ. Στο Αλεξανδρινό Χειρόγραφο (αριστερά), ένα αντίγραφο της μετάφρασης των Εβδομήκοντα που έγινε 400 χρόνια αργότερα, το όνομα του Θεού έχει αντικατασταθεί στα ίδια αυτά εδάφια από τα KY και KC, συντμημένες μορφές της Ελληνικής λέξης Κύριος

[Πλαίσιο στη σελίδα 27]

Ο Τζων Γ. Ντέιβις, ιεραπόστολος στην Κίνα στη διάρκεια του 19ου αιώνα, εξήγησε γιατί πίστευε ότι το όνομα του Θεού πρέπει να υπάρχει μέσα στην Αγία Γραφή: «Αν το Άγιο Πνεύμα λέει Ιεχωβά σε κάποιο ορισμένο εδάφιο στην Εβραϊκή, γιατί ο μεταφραστής να μην πει Ιεχωβά στην Αγγλική ή στην Κινεζική; Ποιο δικαίωμα έχει να πει, θα χρησιμοποιήσω Ιεχωβά σ’ αυτό το εδάφιο αλλά και μια αντικαταστάτρια λέξη αυτού του ονόματος σ’ ένα άλλο εδάφιο; . . . Αν κάποιος πει ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η χρησιμοποίηση του ονόματος Ιεχωβά θα ήταν εσφαλμένη, ας δείξει το λόγο γιατί· το βάρος της απόδειξης (onus probandi) εναπόκειται σ’ αυτόν. Αυτός θα βρει πολύ δύσκολη την απάντηση σ’ αυτό το απλό ερώτημα,—Αν σε κάποια ορισμένη περίπτωση είναι εσφαλμένο στη μετάφραση να χρησιμοποιηθεί το όνομα Ιεχωβά τότε γιατί ο θεόπνευστος συγγραφέας το χρησιμοποίησε στην πρωτότυπη γλώσσα;»—Δε Τσάινιζ Ρικόρντερ εντ Μίσιοναρι Τζώρναλ (The Chinese Recorder and Missionary Journal), Τόμος VII, Σαγκάη, 1876.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών χρησιμοποιεί κατάλληλα το όνομα του Θεού 237 φορές

[Εικόνες στη σελίδα 24]

Το όνομα του Θεού σε μια εκκλησία στη Μινόρκα της Ισπανίας·

σ’ ένα άγαλμα κοντά στο Παρίσι της Γαλλίας·

και πάνω στην Τσιέζα ντι Σαν Λορέντσο, στην Πάρμα της Ιταλίας