Η Γλώσσα μια Δύναμις για Καλό ή για Κακό
«Σας λέγω δε, ότι δια πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως. Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή.»—Ματθ. 12:36, 37.
1, 2. Από τι μπορεί να εξαρτάται η μέλλουσα ζωή μας, και πώς μπορούμε να ελέγχωμε την έκβασι;
ΟΤΑΝ ο Ιησούς είπε τ’ ανωτέρω λόγια, είναι πιθανόν να είχε υπ’ όψιν του τα λόγια του Σολομώντος που αναγράφονται στο βιβλίο του Εκκλησιαστού 12:14: «Ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.» Αυτό κάνει τον άνθρωπο να σταθή και να σκεφθή. Είναι τόσο σπουδαία τα λόγια ώστε να μπορούν να καθορίσουν την μέλλουσα ζωή του ανθρώπου; Αν ναι, θα ήταν επωφελές για κάθε άνθρωπο να κάνη μια ‘απογραφή’ του εαυτού του. Αξίζει άρά γε η προσπάθεια να κρατούμε κάτω από έλεγχο τη ζωή μας από τώρα για να μπορούμε να ελπίζωμε για ζωή στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού;
2 Για να φέρη η προσπάθεια την ανταμοιβή της, πρέπει να υπάρχη ένας σκοπός. Να ενθυμήσθε ότι ο απόστολος Παύλος είπε ότι προτιμούσε μάλλον να δαμάζη το σώμα του και να το δουλαγωγή παρά ν’ αντιμετωπίση τις συνέπειες της απορρίψεως. Έχοντας υπ’ όψιν ότι «η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη [να ελέγχη, ΜΜ] τα διαβήματα αυτού,» οφείλομε να ζητούμε κατάλληλη καθοδήγησι. (Ιερεμ. 10:23) Η πηγή μιας τέτοιας κατευθύνσεως είναι η Γραφή, ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. «Έλπιζε επί Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» (Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ) Με μια τέτοια θεία καθοδηγία θα έπρεπε να μπορούμε να ομιλούμε ορθά, να ελέγχωμε την ομιλία μας με νοήμονα τρόπο, και να ‘αιχμαλωτίζωμεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.’—2 Κορ. 10:5.
3, 4. Για ποια κατάστασι που υπήρχε μέσα στην εκκλησία ενδιεφέρετο ο Ιάκωβος, και πού μπορούσε να το αποδώση;
3 Για ν’ αντιληφθήτε την σπουδαιότητα αυτού του έργου, σκεφθήτε τι έχει να πη ο μαθητής Ιάκωβος όσον αφορά αυτό που ονομάζει «ακράτητον κακόν.» (Ιάκ. 3:8) Εξετίμησε το ότι υπήρχε δύναμις στην γλώσσα, που μπορούσε να την επηρεάση για το καλό ή για το κακό. Ως ένας επίσκοπος στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ και μέλος του κυβερνώντος σώματος της πρώτης εκκλησίας, είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τις εσωτερικές δυσκολίες των εκκλησιών, όπως είχε ενδιαφερθή ο απόστολος Παύλος για την εκκλησία στην Κόρινθο, όπου υπήρχαν έριδες, ζηλοτυπίες, θυμοί, μάχες, καταλαλιές, ψιθυρισμοί, αλαζονείες και γενική ακαταστασία. (2 Κορ. 12:20) Ο Ιάκωβος, επομένως, απηυθύνετο «προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας» για να εξετάσουν προσεκτικά την ανάγκη της απορρίψεως κάθε ακαθαρσίας, ηθικής κακίας, διακρίσεως τάξεων και των πραγμάτων τα οποία προκαλούν πρόσκομμα.—Ιάκ. 1:1, 21· 2:4, 9.
4 Ο Ιάκωβος τούς ζητούσε ν’ αναγνωρίσουν τις ατέλειές των και την φυσική τάσι για πρόσκομμα. Τους λέγει: «Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα. Ιδού, και τα πλοία, όντα τόσον μεγάλα, και υπό σφοδρών ανέμων ελαυνόμενα, μεταφέρονται υπό ελαχίστου πηδαλίου, όπου αν θέλη η επιθυμία του κυβερνώντος. Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί . . . και η γλώσσα πυρ είναι, ο κόσμος της αδικίας. Ούτω μεταξύ των μελών ημών η γλώσσα είναι η μολύνουσα όλον το σώμα, και φλογίζουσα τον τροχόν του βίου.» Κατόπιν ο Ιάκωβος λέγει πώς μπορεί να ενεργήση αυτό το άστατο μικρό μέλος, η γλώσσα: «Δι’ αυτής ευλογούμεν τον Θεόν [Ιεχωβά, ΜΝΚ] και Πατέρα, και δι’ αυτής καταρώμεθα τους ανθρώπους τους καθ’ ομοίωσιν του Θεού πλασθέντας. Εκ του αυτού στόματος εξέρχεται ευλογία και κατάρα.» Ναι, ασφαλώς η γλώσσα έχει δύναμι για καλό ή για κακό.—Ιάκ. 3:2-6, 9, 10.
5, 6. (α) Ποιες ερωτήσεις μπορούσε να εξετάση κάθε άνθρωπος; (β) Με το να κρατούμε κάτω από έλεγχο τα χείλη μας, ποια εύνοια είναι δυνατόν ν’ αποκτήσωμε;
5 Απλώς διαβάζοντας αυτά τα λόγια σάς έρχονται πιθανόν στη μνήμη άτομα που έχουν ακριβώς μια τέτοια ‘διπλή γλώσσα.’ Αλλά σταθήτε· μήπως μια βαθύτερη εξέτασις των λόγων του Ιακώβου σάς αναγκάζει να τα εφαρμόσετε και στον εαυτό σας; Αποτελείτε σεις μιαν εξαίρεσι στον κανόνα; Μήπως αφήνετε κάποτε να ξεφύγη από τον έλεγχο η γλώσσα σας, ως μια πυρκαϊά σ’ ένα δάσος για την βλάβη άλλων καθώς και του εαυτού σας; Μήπως λησμονείτε να χρησιμοποιήτε την γλώσσα σας για ν’ αντανακλάτε αγάπη προς τον πλησίον και αγάπη προς τον Θεό; Δηλαδή, μήπως αινείτε ή ευλογείτε τον Θεό ένα μέρος του χρόνου και επιτιμάτε τους συνανθρώπους σας τον άλλο χρόνο με την ίδια γλώσσα; Μήπως ακόμη χρησιμοποιείτε τα χείλη σας για να καταράσθε τον Θεό, ή να κάνετε κακή χρήσι του ονόματός Του όταν ομιλήτε με αφιλόφρονα τρόπο για τους άλλους; Αυτές είναι διερευνητικές ερωτήσεις, αλλά να τις έχετε μπροστά σας· ποτέ μην υποτιμάτε την σπουδαιότητά των!
6 Το γεγονός ότι ένας είναι ατελής δεν συγχωρεί σ’ αυτόν την συνεχή διάπραξι του ιδίου σφάλματος. Αν εξακολουθή να το πράττη, ο εργοδότης του θα βρη λίγη χρησιμότητα στις υπηρεσίες του. Έτσι συμβαίνει ώστε «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός. Η γλώσσα του δικαίου αργύριον εκλεκτόν· η καρδία των ασεβών πράγμα μηδαμινόν. Τα χείλη του δικαίου βόσκουσι πολλούς· οι δε άφρονες αποθνήσκουσι δι’ έλλειψιν φρενών [ή, καλού ελατηρίου].» Ώστε μη παύσετε να ομιλήτε από φόβο μήπως αμαρτήσετε, αλλά λάβετε απόφασι να κρατήτε τα χείλη σας κάτω από έλεγχο, και αυτό είναι ειδικά σπουδαίο όσον αφορά εκείνους οι οποίοι τόσο αξιοσημείωτα ετιμήθησαν σήμερα από τον Θεό με το ότι είναι ‘ποιμένες’ με το ότι «βόσκουσι πολλούς.»—Παροιμ. 10:19-21.
7. (α) Σε ποια εσφαλμένη ενέργεια επιδίδονται πολλοί; (β) Πώς θα μπορούσε ν’ αποφευχθή αυτό;
7 Είναι δύσκολο στον αμαρτωλό άνθρωπο σήμερα να κρατή τα χείλη του κάτω από έλεγχο, όταν ολόγυρά του υπάρχη τόση έλλειψις σεβασμού για υγιείς λόγους. Τόσο πολλοί έχουν τάσι να ‘πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα,’ δηλαδή, ν’ απαντούν με το ίδιο είδος ομιλίας. (Παροιμ. 24:29) Αντί να σταθούν και να σκεφθούν ότι καταβιβάζουν πράγματι τον εαυτό τους σ’ ένα χαμηλό επίπεδο που οι ίδιοι θεωρούν αξιοθρήνητο, χάνουν την ψυχραιμία των και αφήνουν να χάση η γλώσσα των τον έλεγχο. Όταν χάση ένας την ψυχραιμία του, ομιλεί απρόσεκτα την στιγμή που θα έπρεπε να προσέχη την ομιλία του. Ο Δαβίδ ήταν ένας τον οποίον επανειλημμένως επροκάλεσαν να θυμώση. Αλλ’ άφηνε τον θυμό του να εκδηλωθή; Είπε: «Θέλω προσέχει εις τας οδούς μου, δια να μη αμαρτάνω δια της γλώσσης μου· θέλω φυλάττει το στόμα μου με χαλινόν, ενώ είναι ο ασεβής έμπροσθέν μου.» (Ψαλμ. 39:1) Εγνώριζε την αμαρτωλή τάσι του ανθρώπου: «Συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» Γι’ αυτό προσηύχετο για βοήθεια: «Βάλε, ω Ιεχωβά, φυλακήν εις το στόμα μου· φύλαττε την θύραν των χειλέων μου.» (Ψαλμ. 51:5· 141:3, ΜΝΚ) Κι εμείς, επίσης, μπορούμε και πρέπει όχι μόνο να κάνωμε το παν για να υποτάσσωμε την γλώσσα μας, αλλά, αναγνωρίζοντας ότι «του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού,» θα πρέπει να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά να μας βοηθή να πράττωμε το θέλημά του.—Ιερεμ. 10:23.
ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
8. (α) Ποια κακή συνήθεια πρέπει ν’ αποφεύγωμε, και γιατί; (β) Πώς είναι δυνατόν ένας να θέση ένα σημείο στον εαυτό του;
8 Αυτή η χαλιναγώγησις της γλώσσης μας δεν εμποδίζει την ομιλία. Αλλά βοηθεί στον καθαρισμό της ομιλίας. Μερικοί λέγουν ότι είναι δύσκολο να συνομιλήσουν και για βραχύ ακόμη χρονικό διάστημα χωρίς να χρησιμοποιήσουν ‘βλάσφημα λόγια,’ ύστερ’ από τόσο μακρά συναναστροφή με ανθρώπους του κόσμου. Η συνήθεια έχει γίνει τόσο δύσκολο ν’ αποβληθή όσο και η συνήθεια του αλκοολισμού, των ναρκωτικών ή του καπνού. Αισθάνονται την γλώσσα των ‘δεμένη’ αν δεν τους επιτραπή να χρησιμοποιήσουν λέξεις οι οποίες εισάγουν στη συζήτησι τον Θεό ή τον Ιησού μ’ ένα «χαλαρό» τρόπο, ή να χρησιμοποιήσουν χυδαίες λέξεις που έχουν συνηθίσει να χρησιμοποιούν. Αυτή είναι μια κακή συνήθεια η οποία ατιμάζει, όχι μόνο εκείνον που έχει συνηθίσει στην χρήσι της, αλλά επίσης τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό της γλώσσης. Μήπως θα σηκώσωμε τους ώμους με αδιαφορία και θα εξακολουθήσωμε να χρησιμοποιούμε το όνομα του Θεού με ανάξιο τρόπο όταν γνωρίζωμε ότι αυτό Τον θλίβει; Μήπως υπάρχει κάποια λογική υπεράσπισις αυτής της κακής συνηθείας; Ενθυμείσθε: «Μη λάβης το όνομα του Αιωνίου, του Θεού σου, με βέβηλον τρόπον διότι δεν θέλει ποτέ αθωώσει ο Αιώνιος τον χρησιμοποιούντα το όνομά του με βέβηλον τρόπον.» (Έξοδ. 20:7, ΜΜ) Δεν υπάρχει τίποτε το επαινετικό σε μια τέτοια ομιλία. Το άτομο που εντρυφά σε τέτοια ομιλία, μολονότι είναι πιθανόν να μη το αντιλαμβάνεται, θέτει αυτομάτως ένα σημείο επάνω στον εαυτό του και τοποθετεί τον εαυτό του σε μια χωριστή τάξι. Δεν είναι κάτι για το οποίο να καυχάται ένας. «Έως πότε θέλουσι προφέρει και λαλεί σκληρά; θέλουσι καυχάσθαι πάντες οι εργάται της ανομίας;»—Ψαλμ. 94:4.
9. Ποιοι Γραφικοί λόγοι υπαγορεύουν να κρατούν οι Χριστιανοί σήμερα τη γλώσσα των κάτω από έλεγχο;
9 Οι Χριστιανοί είναι εξουσιοδοτημένοι να είναι ‘πρέσβεις υπέρ του Χριστού,’ και να λάμπουν «ως φωστήρες εν τω κόσμω,» για να ‘εξαγγείλουν τας αρετάς εκείνου, όστις εκάλεσεν αυτούς εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως,’ και να είναι «το φως του κόσμου.» (2 Κορ. 5:20· Φιλιππησ. 2:15· 1 Πέτρ. 2:9· Ματθ. 5:14) Για ν’ αποδειχθούμε άξιοι αυτής της υψηλής τιμής, οφείλομε να κρατούμε αυτό το σπουδαίο μικρό όργανο, την γλώσσα μας, κάτω από αυστηρό έλεγχο, ώστε να μη ματαιωθή αυτός ο σκοπός της χρήσεώς του στην υπηρεσία του Θεού. Ό,τι λέγουν και πράττουν σήμερα οι Χριστιανοί αντανακλά επάνω στο άγγελμα που φέρουν καθώς επίσης κι επάνω σ’ εκείνον τον οποίον εκπροσωπούν. Ως φορείς του φωτός των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, μπορούν να φέρουν δόξα στον Θεό, αλλά μόνο εφόσον είναι κατάλληλοι φορείς φωτός. Έτσι «ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.»—Ματθ. 5:16.
10. Γιατί είναι σπουδαίο να κάνωμε προσεκτική εκλογή φίλων σήμερα;
10 Μερικοί πάντοτε σπεύδουν να προφέρουν «οτιδήποτε τους έρχεται στο στόμα,» προφανώς χωρίς να ενδιαφέρωνται ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, ακόμη και αν αυτό επηρεάζη δυσμενώς στενούς φίλους. Αυτά τα άτομα έχετε μάθει ότι πρέπει να τ’ αποφεύγετε· αισθάνεσθε μολυσμένος με την συναναστροφή των, από φόβο ότι η απρόσεκτη διαγωγή των μπορεί να σας δημιουργήση δυσκολίες. Ναι, γνωρίζετε ότι οι κακές συναναστροφές φθείρουν τις καλές συνήθειες, ότι οι κακές επικοινωνίες διαφθείρουν τους καλούς τρόπους, ότι η κακή συντροφιά καταστρέφει τα καλά ήθη. (1 Κορ. 15:33) Ώστε να είσθε προσεκτικοί στην εκλογή φίλων. Γιατί να μην εκλέγετε φίλους οι οποίοι έχουν λάβει την απόφασι αυτή: «Δι’ αυτού του Ιησού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού»;—Εβρ. 13:15.
11. (α) Σε τι μπορεί να οδηγήση η απερίσκεπτη και χωρίς έλεγχο ομιλία; (β) Πώς μπορεί ένας να επανορθώση μια προσβολή που έγινε από απρόσεκτα λόγια, και πότε;
11 Δικαιολογίες όπως ‘Λυπούμαι,’ ‘Δεν εννοούσα αυτό,’ ‘Μου ξέφυγε από τη γλώσσα,’ ‘Μίλησα χωρίς να το σκεφθώ,’ βοηθούν σε κάποιο βαθμό για να θεραπεύσουν τραύματα που έγιναν χωρίς πρόθεσι όταν ένας δεν κρατή την γλώσσα του κάτω από έλεγχο. Αλλά πόσο καλύτερο είναι να σκέπτεσθε προτού μιλήσετε! Πόσο καλύτερο είναι να κατευθύνη η διάνοια τον λόγο σε εποικοδομητικές κατευθύνσεις! Ποια καταστροφή μπορεί να προκαλέση ο απερίσκεπτος λόγος! Η χωρίς έλεγχο ομιλία είναι συνήθως ο τρόπος της ομιλίας χωρίς σκέψι. Μπορεί να οδηγήση σε έλλειψι ενότητος, διαιρέσεις, στενοχώριες. Ένας που επιθυμεί να τηρήση τις δύο μεγάλες εντολές της αγάπης για τον Θεό και της αγάπης για τον πλησίον, οφείλει, επομένως, να χαλιναγωγή την γλώσσα του. Αλλά όταν ένας τραυματίζη έναν άλλο, χωρίς πρόθεσι, με απερίσκεπτα λόγια, οφείλει να είναι αρκετά ταπεινός ώστε να καταπιή την υπερηφάνειά του και ν’ απολογηθή, να ζητήση συγγνώμη. Δεν πρέπει να επιτρέψη να ευρυνθή το ρήγμα. Οφείλει να το θεραπεύση με την πρώτη ευκαιρία. Δεν πρέπει ν’ αφήση να δύση ο ήλιος επάνω του ενόσω βρίσκεται σε μια κατάστασι ερεθισμού. Το να προσπαθή ένας να επανορθώση απερισκεψίες που έγιναν με λόγια είναι αξιέπαινο. Όχι μόνο θα θεραπεύση αυτό που θα μπορούσε να εξελιχθή σε βαθύ τραυματισμό, αλλά και η δική του συνείδησις θα είναι καθαρή ενώπιον του Θεού και εκείνου τον οποίον προσέβαλε.—Εφεσ. 4:26· Πράξ. 24:16· Εφεσ. 4:31, 32· Ματθ. 5:22.
12, 13. (α) Γιατί ένας Χριστιανός δεν πρέπει να χρησιμοποιή «χείλη δόλια» ή ‘διπλή γλώσσα’; (β) Ποιος κίνδυνος υπάρχει στο να προσέχη ένας δολία ομιλία;
12 Ο Δαβίδ ετόνισε προφητικά τις ημέρες, στις οποίες ζούμε, λέγοντας: «Εχάθησαν οι φιλαλήθεις μεταξύ των υιών των ανθρώπων. Έκαστος λαλεί ματαιότητα προς τον πλησίον αυτού· με χείλη δόλια λαλούσιν από διπλής καρδίας. Ας εξολοθρεύση ο Ιεχωβά πάντα τα χείλη τα δόλια, . . . Διότι είπον, θέλομεν υπερισχύσει δια της γλώσσης ημών· τα χείλη ημών είναι ημέτερα· τις θέλει είσθαι κύριος εφ’ ημάς;» (Ψαλμ. 12:1-4, ΜΝΚ) Εκείνοι, οι οποίοι είναι ανειλικρινείς σήμερα, ομοιάζουν με τους απίστους ιερείς και πρεσβυτέρους που είχαν παραμείνει στην Ιερουσαλήμ ύστερ’ από ένα δεδομένον αριθμό κατοίκων που είχαν ληφθή αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα το 617 π.Χ. Ο Ιεζεκιήλ αναγράφει την καύχησι και την προσπάθειά των να δικαιολογηθούν για την ψευδή, απεχθή ειδωλολατρική λατρεία που ασκούσαν: «Ο Ιεχωβά δεν μας βλέπει.» (ΜΝΚ) (Ιεζ., κεφάλαια 8 και 9) Ο Πέτρος συμβουλεύει εναντίον αυτών οι οποίοι είναι ανειλικρινείς (διπλής καρδίας) και δίγλωσσοι: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον.» (1 Πέτρ. 3:10) Μ’ αυτό αντηχούσε τα λόγια του Σολομώντος στο εδάφιο Παροιμίαι 4:24: «Απόβαλε από σου σκολιότητα στόματος, και διαστροφήν χειλέων, απομάκρυνον από σου.» Μία από τις απαιτήσεις του διακονικού υπηρέτου στην Χριστιανική εκκλησία είναι να μην είναι «δίγλωσσος.» Χρηστολογία, κολακευτικοί λόγοι και ευσεβοφανείς χαιρετισμοί αποβλέπουν στο να δελεάσουν ή απομακρύνουν τις καρδιές εκείνων οι οποίοι είναι άκακοι και ανυποψίαστοι.—1 Τιμ. 3:8· Ρωμ. 16:18· Ματθ. 23:6, 7.
13 Πάρα πολύ συχνά σήμερα άνθρωποι αγαπούν να ‘γαργαλίζωνται την ακοήν’ των. Επιθυμούν μια ‘απαλή θρησκεία.’ Επιθυμούν ν’ ακούουν πράγματα που τους δίνουν ένα αίσθημα ασφαλείας και ευεξίας, όχι κατ’ ανάγκην πράγματα που εγείρουν μέσα τους ζήτημα ευθύνης. Ο Παύλος είπε ότι θα ήρχετο καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν· και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών.» (2 Τιμ. 4:3, 4) Έτσι φυλαχθήτε από αυτούς οι οποίοι έχουν κολακευτικούς λόγους, οι οποίοι εντρυφούν σε δολία διπλή ομιλία, διότι «το στόμα αυτού είναι απαλώτερον βουτύρου, αλλ’ εν τη καρδία αυτού είναι πόλεμος· τα λόγια αυτού είναι μαλακώτερα ελαίου, πλην είναι ξίφη γυμνά,» τα οποία μπορούν να προκαλέσουν ανυπολόγιστη ζημία. Ο Δαβίδ μπορούσε ορθώς να πη τα λόγια αυτά που αναγράφονται στον Ψαλμό 55:21. Στην εποχή του Ιησού (όπως και στις ημέρες του Ησαΐα) υπήρχε μια τέτοια ανειλικρίνεια ‘διπλή ομιλία’ την οποία αυτός κατήγγειλε, παραθέτοντας τα λόγια που είπε ο Θεός μέσω του προφήτου Ησαΐα: «Ο λαός ούτος . . . με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ’ εμού· εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»—Ματθ. 15:8· Ησ. 29:13.
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ
14. Τι περιλαμβάνει ο έλεγχος της γλώσσης;
14 Ο έλεγχος της γλώσσης δεν περιορίζεται στο ν’ αποφεύγη ένας να λέγη πράγματα που ατιμάζουν τον Θεό και τον άνθρωπο, όπως ακριβώς η επιδοκιμασία του εργοδότου ενός δεν επιτυγχάνεται με την αποφυγή διαπράξεως λαθών. Υπάρχει η θετική πλευρά. Το να κρατή ένας κάτω από έλεγχο τη γλώσσα του σημαίνει να την χρησιμοποιή στο να φέρη τιμή στον Δημιουργό, στον εαυτό του και στους συνανθρώπους του. Τι πολύτιμη χρήσις της γλώσσης, όταν χρησιμοποιήται για την υποστήριξι του ονόματος, της υπεροχής και της βασιλείας του Ιεχωβά Θεού! Κάθε Χριστιανός οφείλει ν’ αποφασίση στην καρδιά του να διαθέτη κάποιο διάστημα χρόνου κάθε μέρα για να κάνη ακριβώς αυτό, και η απόφασις πρέπει να ληφθή τώρα. Δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χρόνος.—Κολ. 4:5, 6.
15. Με ποιους ποικίλους τρόπους μπορεί να χρησιμοποιηθή η γλώσσα για να κάνη ένα έργο ιάσεως;
15 Σήμερα η εξυψωτική χρήσις της γλώσσης μπορεί να εφαρμόζεται ουσιαστικά σε κάθε μορφή της ζωής μας. «Λόγος λαληθείς πρεπόντως, είναι μήλα χρυσά εις ποικίλματα αργυρά.» (Παροιμ. 25:11) Πράγματι, «ο φλύαρος είναι ως τραύματα μαχαίρας· η δε γλώσσα των σοφών, ίασις.» (Παροιμ. 12:18) Ο τέλειος έλεγχος της γλώσσης πιθανόν να υπερβαίνη τις δυνάμεις μας σ’ αυτό το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων, αλλά ένα μεγαλύτερο έργο ιάσεως με τη γλώσσα είναι δυνατόν για πολύ περισσοτέρους ανθρώπους από αυτούς από τους οποίους γίνεται. Λόγια από μια γλώσσα που θεραπεύει μπορούν να λεχθούν στο σπίτι όταν ένα μέλος είναι άρρωστο· όταν ένας είναι τραυματισμένος· σε καιρό θλίψεως· όταν υπάρχουν ανησυχίες για την υγεία, έλλειψις ασφαλείας ή αποτυχίες· παρηγορητικά λόγια μπορούν να λεχθούν, όταν υπάρχη φόβος ότι άλλοι πιθανόν ν’ αντιπαθούν κάποιον ή ακόμη για ενίσχυσι ενός ο οποίος έχει τον φόβο της μοναξιάς. Ένα άτομο με διορατικότητα μπορεί να μιλήση για πραγματικές αξίες και μπορεί να βοηθήση στην υπερνίκησι ανησυχιών. «Η λύπη εν τη καρδία του ανθρώπου ταπεινόνει αυτήν· ο δε καλός λόγος ευφραίνει αυτήν.»—Παροιμ. 12:25.
16. Πότε μόνο μπορεί να δοθή πραγματική παρηγορία, και πώς τότε;
16 Όπως ένας γιατρός είναι άχρηστος αν δεν γνωρίζη πώς να εφαρμόση μια θεραπεία ή τουλάχιστον να επιφέρη κάποια βελτίωσι, έτσι ένας ο οποίος δεν γνωρίζει πώς να μεταδώση τον ‘καλόν λόγον’ σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, έχει στην πραγματικότητα, δεμένη την γλώσσα του. Έτσι το να ελέγχη ένας την γλώσσα του σημαίνει να την χρησιμοποιή αποτελεσματικά. Μια προσεκτική μελέτη του Λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, ανταμείβει. Η Γραφή είναι η μόνη πηγή πραγματικής παρηγορίας, διότι είναι ο λόγος του Θεού πάσης παρηγορίας. Αποβλέπομε να έχωμε μια κατάλληλα κατευθυνόμενη γλώσσα κι έτσι να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας για καλό. Στο εδάφιο Ησαΐας 50:4 (ΜΝΚ) ο προφήτης είπε: «Ιεχωβά ο Θεός έδωκεν εις εμέ γλώσσαν πεπαιδευμένων, δια να εξεύρω πώς να λαλήσω λόγον εν καιρώ προς τον βεβαρυμένον.» Για να παρηγορήσωμε τους ‘βεβαρυμένους,’ τους εξηντλημένους, έχομε ανάγκη μιας τέτοιας γλώσσης πεπαιδευμένων και πρέπει ν’ απευθύνωμε την αίτησί μας γι’ αυτό στον Ιεχωβά. Αυτός δέχεται ευπρόσδεκτα την προσευχή του δικαίου, καθώς μας βεβαιώνει ο Ιάκωβος: «Πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.» Έτσι μια τέτοια προσευχή, όταν ‘γίνεται,’ πρέπει να συνοδεύεται από έργα.—Ιάκ. 5:16· 2:14-26.
17. Τι εξασφαλίζει την κατάλληλη κατεύθυνσι της γλώσσης;
17 Η πεπαιδευμένη διάνοια είναι υπεύθυνη για την κατάλληλη κατεύθυνσι της γλώσσης. Έτσι η διάνοια πρέπει να τρέφεται με την αλήθεια. Πρέπει να οδηγήται από την ενεργό δύναμι του Θεού, το άγιό του πνεύμα, έτσι ώστε να μπορή να κατευθύνη την γλώσσα για να λέγη «τα λόγια του Ιεχωβά τα οποία είναι λόγια καθαρά· αργύριον δεδοκιμασμένον εν πηλίνω χωνευτηρίω, κεκαθαρισμένον επταπλασίως.» (Ψαλμ. 12:6, ΜΝΚ) Υπάρχει μία ομάς ανθρώπων σήμερα οι οποίοι προσεύχονται για μία τέτοια θεία κατεύθυνσι και την έχουν δεχθή και αφιέρωσαν τη ζωή των στο να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Προσευχήθηκαν: «Δείξόν μοι, ω Ιεχωβά, τας οδούς σου· δίδαξόν με τα βήματά σου. Οδήγησόν με εν τη αληθεία σου, και δίδαξόν με· διότι συ είσαι ο Θεός της σωτηρίας μου.» (Ψαλμ. 25:4, 5, ΜΝΚ) Επομένως χρησιμοποιούν τον χρόνο των, τις προσπάθειές των και τα μέσα που διαθέτουν για να κάνουν τα πράγματα που ευαρεστούν τον Θεό. Αποτελούν μια οργάνωσι ομιλητών. Καταβάλλουν προσπάθειες να ασκούν αυστηρό έλεγχο επάνω στην γλώσσα των. Δεν έχουν την γλώσσα των δεμένη. Θα ήσαν σε αμηχανία αν δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την γλώσσα των. Και ακόμη περισσότερο, θα ήσαν άπιστοι στην αποστολή των. (1 Κορ. 9:16) Αντιλαμβάνονται, επομένως, την ανάγκη ν’ αποδίδουν τους αίνους των με νοήμονα τρόπο. Γι’ αυτό μελετούν τη Γραφή.
18. Πόσο πολύτιμη είναι η εκκλησιαστική μελέτη, αλλά τι άλλο είναι ένα αναγκαίο μέρος της λατρείας μας στον Θεό;
18 Μια μελέτη της Γραφής είναι αναγκαία για να προσφέρεται ευπρόσδεκτη λατρεία στον Θεό. Δεν υπάρχει υποκατάστατο της προσωπικής μελέτης, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ όλη τη γη (εκτός των χωρών όπου δαιμονιστικές εναντίον του Θεού εξουσίες, πολιτικές ή θρησκευτικές, το παρεμποδίζουν με ολοκληρωτικούς νόμους) κάνουν διευθετήσεις για πέντε ευκαιρίες την εβδομάδα για να συναντώνται και να μελετούν τον Λόγο του Θεού μαζί κι επίσης για να συζητούν πώς μπορούν να χρησιμοποιούν καλύτερα την γλώσσα των για τον αίνο του Θεού. Αναγνωρίζουν ότι η λατρεία του Θεού περιλαμβάνει περισσότερο από το να παρευρίσκωνται μαζί· οφείλουν να είναι ‘εκτελεσταί του λόγου’ και όχι «μόνον ακροαταί» για να έχουν την επιδοκιμασία του Θεού. Έτσι το να κρατούμε την γλώσσα μας κάτω από έλεγχο και η λατρεία μας προς τον Θεό είναι αλληλένδετα. Ο δούλος του Θεού πρέπει να είναι ένας καθημερινός υμνητής του Θεού: στο σπίτι με την οικογένειά του, στη συναναστροφή με φίλους, στην εργασία, στο σχολείο, και στο παιχνίδι. Ποτέ δεν πρέπει να χαλαρώση τις προσπάθειες και να λάβη προσωρινή άδεια από το να χρησιμοποιή την κάτω από έλεγχο γλώσσα του με κατάλληλο τρόπο. Οφείλομε να ενθυμούμεθα ότι «εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους.»—1 Κορ. 4:9· Ιάκ. 1:22.
19, 20. (α) Περιγράψτε μια ιδιαιτέρως χαρωπή χρήσι της γλώσσης. (β) Ποια αναπόφευκτη ευθύνη βαρύνει εκείνους οι οποίοι βοηθούνται;
19 Δεν πρέπει να παραβλέπεται ο καθημερινός αίνος του Θεού στην από θύρα σε θύρα διακονία. Τι χαρωπή χρήσις της γλώσσης που ανταμείβει! Σ’ αυτή την υπηρεσία η γλώσσα, αν τεθή σε ενέργεια, είναι μία πραγματική δύναμις για καλό. Άτομα με τιμία καρδιά επιζητούν να γνωρίσουν τι πρέπει να κάνουν για να έχουν την εύνοια του Θεού, πώς μπορούν να καταστούν ικανοί για να γίνουν ‘άνθρωποι ευδοκίας’ και να λάβουν ζωή. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ευφραίνονται για το προνόμιο που έχουν να ενεργούν ως ‘σωσίβια’, με το να φέρουν τον ‘λόγον της ζωής’ σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να κάθηνται μαζί των στα σπίτια των για να μελετήσουν την Γραφή και να τους δείχνουν τι απαιτείται για να καταστούν κατάλληλοι για ζωή. Δεν είναι περίεργο ότι εκφράζονται όπως εκείνοι οι οποίοι είχαν αποστολή για να συλλάβουν τον Ιησού: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω.» Πόσο διαφορετικά από τα συνήθη πράγματα που ακούουν!
20 Αυτοί οι έντιμοι εκζητηταί δικαιοσύνης αντιλαμβάνονται, όταν έχουν βοηθηθή να φθάσουν σε ακριβή γνώσι της αληθείας, ότι τώρα έχουν κάποια ευθύνη· ότι, εφόσον έχουν λάβει, οφείλουν τώρα να δώσουν, και διαπιστώνουν ότι είναι μια χαρωπή ευθύνη, όπως είπε ο Ιησούς ότι θα ήταν. (Πράξ. 20:35) Η δήλωσις του Σολομώντος εφαρμόζεται τώρα σ’ αυτούς: «Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό. Μη είπης προς τον πλησίον σου, Ύπαγε και επανάστρεψον, και αύριον θέλω σοι δώσει· ενώ έχεις τούτο παρά σεαυτώ.» (Παροιμ. 3:27, 28) Το να κατακρατή ένας την πληροφορία που δίνει ζωή με το να κρατή το στόμα του κλειστό για οποιονδήποτε λόγο μπορεί αυτό να καταλήξη στη στέρησι ζωής, τόσο γι’ αυτόν ο οποίος κατακρατεί την πληροφορία όσο και γι’ αυτόν ο οποίος την στερείται. Αλλά η κατάλληλη χρήσις της γλώσσης μπορεί να φέρη ζωή και στους δύο. «Είναι γεγραμμένον, ‘Ζω εγώ,’ λέγει Ιεχωβά, ‘ότι εις εμέ θέλει κάμψει παν γόνυ, και πάσα γλώσσα θέλει δοξολογήσει τον Θεόν.’ Άρα λοιπόν έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.»—Ρωμ. 14:11, 12.
21. Ποια περαιτέρω βοήθεια παρέχεται;
21 Δεν είναι ανάγκη να αισθάνεται ένας στενοχώρια σήμερα λόγω της ανικανότητός του να βρη μέσα στην Γραφή τις αλήθειες που είναι τόσο αναγκαίες σ’ αυτόν για να μάθη πώς να ευαρεστή τον Θεό. Σήμερα ο Ιεχωβά έχει στη γη την οργάνωσι του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ του για να προμηθεύη πνευματική τροφή ‘εν καιρώ.’ (Ματθ. 24:45-47) Αυτή η οργάνωσις είναι συνταυτισμένη με 24.900 εκκλησίες σ’ όλη τη γη σήμερα. Υπάρχει μια εκκλησία στη γειτονιά σας. Μπορείτε ν’ αναγνωρίσετε τον τόπο συναθροίσεως με την γνωστή επιγραφή, ΑΙΘΟΥΣΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ. Αυτή η οργάνωσις προμηθεύει έντυπα βοηθήματα μελέτης της Γραφής, σε 166 γλώσσες για να βοηθήση ανθρώπους οποιασδήποτε εθνικότητος. Αυτό το περιοδικό, Η Σκοπιά, εκδίδεται σε 74 γλώσσες και, στην τελευταία του εκτύπωσι, ο αριθμός των αντιτύπων ήταν 5.025.000. Επιπροσθέτως, η οργάνωσις αυτή είναι συνταυτισμένη με ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες και πλέον άτομα, τα οποία ενασχολούνται. δραστηρίως στο να χρησιμοποιούν την γλώσσα των για να μεγαλύνουν τον Υπέρτατον Άρχοντα του Σύμπαντος, Ιεχωβά Θεόν, και να εκδηλώνουν αγάπη προς τον πλησίον. Αυτή η αγάπη αποδεικνύεται από τις συνεχείς επισκέψεις των σε ανθρώπους κάθε φυλής, γλώσσης και θρησκεύματος για να τους βοηθήσουν να λάβουν μια καλύτερη εκτίμησι του ουρανίου Πατρός, ώστε να μπορέσουν «να σωθώσι . . . και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:4) Υποδεχθήτε τους όταν σας επισκέπτωνται στο σπίτι σας για να σας παράσχουν τέτοια βοήθεια.
22. Ποιο θανατηφόρο σφάλμα διέπραξαν ο Αδάμ και η Εύα, κι έτσι τι πρέπει σήμερα ν’ αποφασίση κάθε πλάσμα να κάμη;
22 Οι κοινοί μας γονείς, Αδάμ και Εύα—δημιουργημένοι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού με την αναμφισβήτητη ικανότητα να χρησιμοποιούν την γλώσσα των με τέλειο τρόπο για να τιμούν τον Πλάστη των—επέφεραν ατίμωσι και δυσφήμησι σ’ Αυτόν με το να ταχθούν με το μέρος εκείνου ο οποίος έκαμε κακή χρήσι της γλώσσης του, του αρχικού ψεύστη, του Διαβόλου. Έχασαν το δικαίωμα της μελλούσης ζωής. Το προνόμιο να χρησιμοποιούν αυτό το θείας προμηθείας όργανο, την γλώσσα, με ορθό τρόπο εκτείνεται στον άνθρωπο σήμερα. Όλοι οι εκζητηταί της αληθείας οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν τον Ιεχωβά ως τον δοτήρα κάθε αγαθού δώρου, περιλαμβανομένου και του δώρου της ομιλίας, και ν’ αφιερώσουν το όλον τους σ’ Αυτόν. Ευρισκόμεθα στο κατώφλι της νέας τάξεως του Θεού κάτω από την αιωνία βασιλεία του δικαιοσύνης. Στην διάρκεια εκείνης της νέας τάξεως «πάσα πνοή» θα αινή τον Ιεχωβά. (Ψαλμ. 150:6, ΜΝΚ) Και αντιστρόφως, όποιος δεν αποδώση αυτόν τον αίνο δεν θα είναι μεταξύ εκείνων που θ’ αναπνέουν. «Τώρα [είναι] καιρός ευπρόσδεκτος» να χρησιμοποιούμε την φωνή μας με τρόπο που να τιμά τον Δημιουργό μας, διότι αυτή η πορεία οδηγεί σε ζωή. (2 Κορ. 6:2) Η προσευχή του καθενός πρέπει να είναι: «Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιόν σου, ω Ιεχωβά, Φρούριόν μου, και Λυτρωτά μου.»—Ψαλμ. 19:14, ΜΝΚ.