Εκτίμησις της Οργανώσεως του Ιεχωβά
ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΥΠΟ ΓΙΟΧΑΝΝΕΣ ΒΕΜΠΕΡ
ΩΣ ΕΝΑ μικρό αγόρι είχα ήδη ένα ζωηρό ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή. Η κοσμική και η Βιβλική ιστορία ήσαν μεταξύ των αγαπητών μου θεμάτων στο σχολείο. Με την στροφή του αιώνος οι εξέχουσες Βιβλικές ιστορίες εδιδάσκοντο στα σχολεία μας στην Αλσατία, τότε Γερμανία, που τώρα αποτελεί μέρος της Γαλλίας. Η θρησκευτική εκπαίδευσις από τον λειτουργό της εκκλησίας εβασίζετο κυρίως στην Γραφή. Μεγάλα τμήματα των Εβραϊκών Γραφών μάς εδίδοντο για «κατ’ οίκον εργασία,» να τ’ αποστηθίσωμε ή να τα γράψωμε με δικά μας λόγια. Η μεγάλη μας παλαιά οικογενειακή Γραφή έγινε το αναγνωσματάριό μου. Εύρισκα μια ισχυρή έλξι στην αφήγησι του Ιωσήφ και των αδελφών του, μολονότι κάθε φορά που την διάβαζα ήθελα να κλάψω.
Οι διδάσκαλοι γρήγορα αντελήφθησαν ότι συνήθως έκανα καλή εργασία επάνω σ’ αυτά τα θέματα της ιεράς και της κοσμικής ιστορίας· σε τέτοιο σημείο ώστε, αν, από αμέλεια, παρέλειπα να κάνω στο σπίτι την εργασία που μου είχε ανατεθή, το αντελαμβάνοντο γρήγορα και ζητούσαν να μάθουν την αιτία. Εκείνη την εποχή μαθαίναμε από μνήμης τα ονόματα των εξήντα έξη βιβλίων της Γραφής, κάτι που επρόκειτο ν’ αποδειχθή πολύ χρήσιμο σε μένα στα μετέπειτα χρόνια.
Ακόμη και όταν ήμουν πολύ νέος, συνήθιζα να σκέπτωμαι επάνω στα θέματα όπως «άδης» και «η ψυχή.» Όταν, σε κάποια κηδεία, ο λειτουργός μας έλεγε: «Ενώ το σώμα αρχίζει ν’ αποσυντίθεται σε χώμα, το πνεύμα ή ψυχή φτερουγίζει προς τον ουρανό,» επιθυμούσα συχνά να μπορούσα να ιδώ κάποια απόδειξι αυτής της εξελίξεως, μολονότι φυσικά ποτέ δεν την είδα.
Όταν έφυγα από το σχολείο, επήγα για μαθήτευσι σ’ ένα εμπορικό οίκο στο Στρασβούργο, και μολονότι η εκκλησία ήταν ακριβώς στην άλλη πλευρά του δρόμου, σπανίως πήγαινα. Από την πλεονεκτική μου θέσι στο κατάστημα που εργαζόμουν προτιμούσα να προσέχω τους άλλους οι οποίοι επήγαιναν σ’ αυτή. Ούτε δέχθηκα την πρόσκλησι να εγγραφώ στη λέσχη των νέων. Όπως συνέβαινε με τόσο πολλούς άλλους νεαρούς μαθητευομένους, είχα την τάσι ν’ απομακρύνομαι από την θρησκεία. Εν τούτοις, αισθανόμουν μια ώθησι να διαβάζω πότε-πότε την Γραφή.
Το κατάστημά μας άλλαξε κυριότητα, και η αδελφή του νέου ιδιοκτήτου, ο οποίος πήγε να ζήση σε μια ήσυχη κοιλάδα των Βοσγίων ορέων, μου έδωσε ένα κατάλογο των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά και μου συνέστησε να πάρω και να διαβάσω το βιβλίο Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Το βιβλίο το απέκτησα και το διάβασα προσεκτικά, και παρατήρησα ότι οι διδασκαλίες του ήσαν τελείως διαφορετικές από τις διδασκαλίες της εκκλησίας. Δυστυχώς, η κυρία αυτή σπανίως ήρχετο στην πόλι ύστερ’ από αυτό, κι έτσι δεν είχα πολλές ευκαιρίες να συζητήσω επάνω στα περιεχόμενα του βιβλίου.
ΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ
Εκείνο που εκέντρισε το ενδιαφέρον μου στο να διαβάσω περισσότερο ήταν μία διαφήμησις που υπήρχε στο πίσω κάλυμμα αυτού του βιβλίου, η οποία παρέθετε από τον Δεύτερο Τόμο της ιδίας σειράς την δήλωσι: «Οι Καιροί των Εθνών λήγουν το 1914.» Είπα μέσα μου, «Δεν θα τολμούσε ένας να κάμη τέτοια θετική δήλωσι χωρίς να μπορεί να την αποδείξη.» Έτσι παρήγγειλα τον δεύτερο τόμο, και πολλά πράγματα μου έγιναν πιο σαφή. Άρχισα ν’ αντιλαμβάνωμαι ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε μια οργάνωσι αφωσιωμένων δούλων του στη γη, μέσω της οποίας διένεμε πνευματική «τροφήν εν καιρώ.» (Ματθ. 24:45-47) Σύντομα κατόπιν το 1910-1911, εζήτησα όλους τους άλλους τόμους που ήσαν διαθέσιμοι την εποχή εκείνη κι ενεγράφην, επίσης, συνδρομητής στην Γερμανική έκδοσι του περιοδικού Η Σκοπιά. Ενθυμούμαι ότι πήγαινα ο ίδιος στο ταχυδρομείο να παραλάβω το δέμα και το άνοιγα στον δρόμο μου προς το σπίτι από πραγματική περιέργεια.
Διάβασα προσεκτικά όλες αυτές τις εκδόσεις δυο φορές, εξετάζοντας προσεκτικά τις Γραφικές παραπομπές στη δική μου Γραφή. Βρήκα την χρονολογία ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, διότι απεδείκνυε ότι προσεγγίζαμε τους ‘καιρούς της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.’ (Πράξ. 3:21) Εν τούτοις, δεν είχα ακόμη κανένα με τον οποίο να μιλήσω γι’ αυτές τις ζωτικές αλήθειες, και η κατανόησίς μου επάνω σε πολλά ζητήματα, όπως το στρατιωτικό πρόβλημα, δεν ήταν σαφής. Έτσι σύντομα είχα περιπλακή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, διότι ο πόλεμος εμαίνετο τώρα. Για ένα πράγμα, ωστόσο, είχα λάβει σταθερή απόφασι—ότι δεν θα διέπραττα κανένα φόνο, ότι θ’ ακολουθούσα προσεκτικά τη συμβουλή του Θεού που αναγράφεται στα εδάφια Γένεσις 9:5, 6 και Έξοδος 20:13. Και, όσο περίεργο και αν φαίνεται, μπόρεσα να διακρατήσω αυτή την απόφασι, και συχνά διεσώθηκα από πλείστες κρίσιμες καταστάσεις. Οι άλλοι άνδρες συνήθιζαν να αστειεύωνται μ’ αυτό κι έλεγαν: «Οπουδήποτε βρίσκεται ο Βέμπερ είσαι ασφαλής!»
Στο τέλος του πολέμου επιθυμούσα έντονα να έλθω και πάλι σ’ επαφή με την Εταιρία Σκοπιά. Μου εφάνη μακρό το χρονικό διάστημα ωσότου ανοίξουν τα σύνορα και μπορέσω να παίρνω και πάλι το περιοδικό Η Σκοπιά από την Ελβετία. Την εποχή εκείνη αγνοούσα το γεγονός ότι υπήρχε στο Στρασβούργο μια μικρή τάξις Σπουδαστών της Γραφής που συνηθροίζοντο τακτικά. Εξακολουθούσα, όμως, να ερευνώ. Κατόπιν μια μέρα παρετήρησα μια πελώρια διαφήμισι τοιχοκολλημένη με μια φωτογραφία του Πάστορος Καρόλου Τ. Ρώσσελ, πρώτου προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, η οποία διεφήμιζε μια κινηματογραφική ταινία με τον τίτλο «Φωτόδραμα της Δημιουργίας.»
Απεδείχθη ότι αυτό ήταν το πιο ωραίο κι επιβλητικό Βιβλικό δράμα που είχα ιδεί ποτέ. Και, τελικά, ήλθα σ’ επαφή με άλλους που ενδιεφέροντο, επίσης, για τη μελέτη της Γραφής μέσω των Γραφικών βοηθημάτων της Εταιρίας. Πολλά πλήθη είχαν προσέλθει να ιδούν την προβολή του δράματος, και συχνά η ταινία συνωδεύετο από συζητήσεις σε μορφή ερωταπαντήσεων που διαρκούσαν δύο και πλέον ώρες.
Το επόμενον εξέχον γεγονός ήταν η ευρέως διαφημισθείσα διάλεξις του δευτέρου προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά Ι. Φ. Ρόδερφορδ, με το θέμα «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει.» Η συνάθροισις αυτή υπήρξε μία μεγάλη επιτυχία, μολονότι λίγα άτομα εφαίνοντο να δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τη Γραφή.
ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ ΦΘΑΝΕΙ
Το σημείον στροφής στη ζωή μου ήλθε το 1920, όταν εβαπτίσθηκα στο ύδωρ για τον συμβολισμό της αφιερώσεως της ζωής μου στον Θεό. Μια συνέλευσις των Σπουδαστών της Γραφής είχε λάβει χώραν στο Στρασβούργο το 1922, και με την ευκαιρία εκείνη έλαβα μια πρόσκλησι να υπάγω να υπηρετήσω στο γραφείο του τμήματος της Εταιρίας στη Βέρνη, Ελβετίας. Αυτό ήταν μια μεγάλη έκπληξις για μένα, διότι αισθανόμουν ότι υπήρχαν πολλοί άλλοι ικανώτεροι από εμένα. Εν τούτοις πιστεύοντας ότι αυτό ήταν πιθανόν να είναι η κατεύθυνσις του Κυρίου, εδέχθηκα, μολονότι δεν εγνώριζα πώς θα τακτοποιούσα τις σχέσεις μου με τον κοσμικό εργοδότη μου. Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ώστε ευρέθη γρήγορα αντικαταστάτης μου και μπόρεσα ν’ αναλάβω ολοχρόνια υπηρεσία στην Εταιρία. Είναι αλήθεια ότι μερικοί προσπάθησαν να με μεταπείσουν και να με κάνουν ν’ ανησυχώ για τη μέλλουσα ασφάλειά μου. Εν τούτοις, ο επίσκοπος στην εκκλησία μας με ενίσχυσε και μ’ ενεθάρρυνε στην απόφασί μου.
Όταν έφθασα στη Βέρνη, εγίνοντο ήδη προετοιμασίες για την διανομή μιας ειδικής εκδόσεως του περιοδικού Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!). Τα χιόνια και οι πάγοι δεν επετράπη να παρέμβουν στην ισχυρή προσπάθειά μας για την διάδοσι του αγγέλματος μακριά και ευρύτερα σ’ αυτή την ορεινή χώρα.
Στα γραφεία της Εταιρίας στη Βέρνη μού ανετέθη τελικά η υπηρεσία βιβλιοδεσίας, κι εκεί έμαθα ένα δεύτερο επάγγελμα, έτσι να πούμε. Υπήρχε πάντοτε μια μεγάλη ικανοποίησις από την παραγωγή τελειωμένων βιβλίων για διανομή από ομοίους μ’ εμάς σπουδαστάς της Γραφής σε πολλές χώρες. Πολύ εργασία έπρεπε να γίνεται με τα χέρια την εποχή εκείνη και το έργο έπρεπε να εκτελεσθή με πολλές υπερωρίες, αλλά ήταν πάντα μια ευχαρίστησις να χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας μ’ αυτό τον τρόπο.
Με την πάροδο των ετών και την αύξησι του έργου κατέστη δυνατόν να εφοδιάζωμε τα τυπογραφεία μας με μηχανήματα το ένα μετά το άλλο. Τα χρόνια παρήλθαν γρήγορα, και σήμερα μπορώ να βλέπω προς τα οπίσω με χαρά στα σαράντα πέντε χρόνια υπηρεσίας με την Εταιρία. Αποτελεί χαρά για μένα να σημειώνω την πρόοδο της Γραφικής κατανοήσεως και την μεγάλη επέκτασι του έργου της Βασιλείας σε όλα τα μέρη της γης.
ΕΝΑΣ ΟΡΙΖΩΝ ΠΟΥ ΕΥΡΥΝΕΤΑΙ
Το έτος 1953 απεδείχθη ότι ήταν μια ακόμη εξέχουσα περίοδος στη ζωή μου. Μαζί με άλλους, οι οποίοι είχαν, επίσης, ένα μακρόχρονο υπόμνημα υπηρεσίας, η σύζυγός μου κι εγώ ελάβαμε κλήσι να παρευρεθούμε στην διεθνή συνέλευσι της Νέας Υόρκης. Η χαρά μας δεν είχε όρια! Κατωρθώσαμε να εξασφαλίσωμε τις δύο τελευταίες κλίνες στο υπερωκεάνειο «Βασίλισσα Ελισάβετ» και στην διάρκεια του ταξιδιού απολαμβάναμε τη θερμή συναναστροφή Άγγλων Μαρτύρων, με τους οποίους συμμετείχαμε σε μελέτες που διεξήγοντο μέσα στο πλοίο.
Δεν θα λησμονήσωμε ποτέ την συνέλευσι της Νέας Υόρκης. Παρατηρούσαμε την φιλική και υποχρεωτική στάσι πολλών κατοίκων της Νέας Υόρκης, και με ειδική ευχαρίστησι βλέπαμε πώς εμπορικοί οίκοι συνειργάζοντο στη διαφήμισι της συνελεύσεως. Μια σύντομη επίσκεψις στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν, καθώς κι ένα ταξίδι στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ (που τότε ευρίσκετο στο βόρειο τμήμα της Νέας Υόρκης, το Σάουθ Λάνσιγκ) υπήρξαν πολύ αναψυκτικά. Μας έκαμε όλους να αισθανώμεθα πολύ περισσότερο ότι αποτελούμε ένα μέρος της θαυμαστής αυτής οργανώσεως που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά.
Ο καιρός περνούσε και το έργο εξακολουθούσε ν’ αυξάνη. Η αύξησις στη Γερμανία κατέστησε αναγκαία την αύξησι των μέσων παραγωγής των γραφείων του τμήματος στο Βισμπάντεν. Ο πρόεδρος της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ, έκαμε διευθετήσεις για την μεταφορά του τμήματός μας βιβλιοδεσίας στο Βισμπάντεν. Για μεγάλη μου χαρά, μου εζητήθη να συνοδεύσω την μεταφορά του και να βοηθήσω στην εγκατάστασί του. Ήταν μια έξοχη ευκαιρία για ν’ αποκτήσω γνωριμία με πολλούς από τους αγαπητούς μας αδελφούς στην πίστι στη Γερμανία.
Καθώς ενθυμούμαι τα χρόνια στα οποία ο Ιεχωβά στοργικά μου επέτρεψε να τον υπηρετήσω, μπορώ να πω ότι «αι μερίδες μου έπεσαν εις τόπους τερπνούς.» (Ψαλμ. 16:6) Πράγματι, η ηλικία μου γίνεται τώρα αισθητή και σωματικές ενοχλήσεις με καταλαμβάνουν. Κατά καιρούς αισθάνομαι λύπη διότι δεν έχω την προηγουμένη ενεργητικότητα. Εν τούτοις, ευχαριστούμαι να βλέπω ότι εξακολουθώ να έχω ακόμη μια συμμετοχή, έστω μικρή στη γνωστοποίησι του ονόματος του Ιεχωβά.
Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για όλα τα ελέη του, για την καθοδήγησί του, και για το μεγάλο προνόμιο που είχα να συμμετέχω μαζί με άλλους αφιερωμένους δούλους στο μεγάλο του έργο. Είθε να εξακολουθή να υποστηρίζη όλη την ευτυχή οργάνωσί του.