Εκμάθησις των Οδών του Θεού από Νηπιότητος

Αφήγησι υπό Κάθριν Γκλας

«ΤΩΡΑ που άρχισες να μελετάς τη Γραφή και να μαθαίνης για τους σκοπούς του Ιεχωβά , υπάρχει κάτι που οφείλεις να κάμης. Να μιλάς γι’ αυτά τα πράγματα στα μικρά παιδιά σου.»

«Αλλά είναι τόσο μικρά! Να, το κορίτσι είναι μόνο τεσσάρων ετών και το αγόρι μόλις ενός. Αυτά που μαθαίνομε είναι βαθιά πράγματα!»

Πολύ συχνά οι γονείς εκφράζονται έτσι! Αλλ’ είναι αλήθεια ότι τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να εννοήσουν τις διδασκαλίες της Γραφής; Συχνά έχω χρησιμοποιήσει το εδάφιο Παροιμίαι 22:6 για ν’ απαντήσω σ’ αυτή την ερώτησι που κάνουν πολλές μητέρες. Το εδάφιο λέγει: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή ουδέ όταν γηράση.» Από την προσωπική μου πείρα αυτή η συμβουλή απεδείχθη ορθή στη σύγχρονη εποχή.

ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ

Το 1911 οι γονείς μου είχαν αρχίσει να μελετούν τη Γραφή με τη βοήθεια της σειράς των βιβλίων που ελέγοντο «Γραφικαί Μελέται» και εξεδίδοντο από τον Διεθνή Σύλλογο των Σπουδαστών της Γραφής. Εγώ δεν ήμουν ακόμη τεσσάρων ετών. Είχα ένα μικρό αδελφό, και οι γονείς μου μάς εδίδασκαν τη χαρωπή ελπίδα της βασιλείας του Θεού και τις απαιτήσεις που έχει ο Ιεχωβά από τα μικρά παιδιά απ’ αυτή την αρχή. Αργότερα προσετέθησαν στην οικογένεια ακόμη ένας αδελφός και μια αδελφή, και αυτοί, επίσης, μάθαιναν μαζί μ’ εμάς. Έτσι μεγαλώναμε με τους σκοπούς του Θεού πάντοτε στο νου μας.

Το καλοκαίρι κάθε πρωί, προτού τα περισσότερα από μάς φθάσωμε σε σχολική ηλικία, η μητέρα μάς συγκέντρωνε μαζί με άλλα παιδιά της γειτονιάς και ψάλλαμε ένα ύμνο από το βιβλίο «Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος.» Κατόπιν μάς ωδηγούσε με μια σύντομη προσευχή που την ακολουθούσε μια ιστορία από την Γραφή. Αλλ’ εκτός από αυτό εκάναμε μια μικρή συζήτησι, για ν’αντιληφθούμε τη βαθύτερη σημασία. Πόσο απολαμβάναμε αυτές τις ευκαιρίες! Και μας βοηθούσαν να εκτιμήσωμε το ρόλο των διαφόρων χαρακτήρων της Βίβλου στους σκοπούς του Ιεχωβά.

Η εκκλησία του λαού του Ιεχωβά στην πόλι μας Βίνσενς της Ινδιάνας συναθροιζόταν στο σπίτι μας. Εμείς τα παιδιά είχαμε διδαχθή να πίνωμε ένα ποτήρι νερό και να πηγαίνωμε στην τουαλέτα πριν από κάθε συνάθροισι, για να μη ενοχλήσουμε κανένα αργότερα. Μαθαίναμε να καθόμαστε ήσυχα και ν’ ακούμε. Κατόπιν, όταν ήμουν στην τρίτη τάξι, μου έδωσαν δικό μου αντίτυπο του βοηθήματος μελέτης της Γραφής και με τη σειρά μου διάβαζα κι εγώ παραγράφους.

Η κατοικία μας ήταν πάντοτε ένα «ανοιχτό σπίτι» για σκαπανείς (που ήσαν τότε γνωστοί ως βιβλιοπώλαι) οι οποίοι εργάζονταν ολοχρονίως στη διάδοσι των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά, και για τους περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας, που τους γνωρίζαμε τότε ως «πίλγκριμ.» Αποκομίζαμε μεγάλη ωφέλεια απ’ εκείνες τις επισκέψεις καθώς ακούαμε τις πείρες των.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ

Η ανάμνησις μιας τέτοιας επισκέψεως εξακολουθεί να παραμένη καθαρή στη διάνοιά μου. Ήμουν τότε δέκα ετών. Ο επισκέπτης ήταν ένας «πίλγκριμ» και ωνομαζόταν Γ. Ι. Θορν. Για κάποια αιτία σε μια από τις συναθροίσεις του ήμασταν παρόντες μόνο η μαμά κι εμείς τα μικρά παιδιά, έτσι απεφάσισε να κατευθύνη τις παρατηρήσεις του σ’ εμάς τα νεαρά παιδιά ιδιαιτέρως. Μίλησε για την αφιέρωσι, και έκαμε το ζήτημα τόσο σαφές και επιθυμητό ώστε μου είχε κάμει βαθιά εντύπωσι. Όταν πήγα να κοιμηθώ εκείνη τη νύχτα, ένα μέρος της προσευχής μου ήταν να προσφέρω τον εαυτό μου για να χρησιμοποιηθή όπως εκείνος έκρινε κατάλληλα. Δεν μίλησα ποτέ σε κανένα για κείνη την αφιέρωσι, αλλά ως τα εφηβικά μου χρόνια αυτό είχε εξέχουσα θέσι στο νου μου και συχνά με κατηύθυνε στη λήψι αποφάσεων.

Δύο περίπου χρόνια αργότερα μετοικήσαμε σε μια μικρή πόλι στο Οχάιο όπου δεν υπήρχε εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Μολονότι είχαμε κάποια Γραφική μελέτη, δεν ήταν όμως πια τακτική. Η αρρώστια, ο αγών για τη συντήρησι της οικογενείας, οι φροντίδες της ζωής, και οι συχνές απουσίες του πατέρα για δουλειές, εμπόδισαν την πνευματικώς υγιά συναναστροφή μαζί με άλλους από το λαό του θεού αρκετά χρόνια. Αλλ’ εκείνη η πρώτη εκπαίδευσις είχε βαθιά επίδρασι σ’ εμάς τα μικρά παιδιά. Είχε κάμει βαθειές ρίζες στην καρδιά μας. Ο ένας μετά τον άλλο αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Θεό. Εγώ βαπτίσθηκα, μαζί με την αδελφή μου, το 1936. Οι αδελφοί μας είχαν ήδη αρχίσει ολοχρόνιο έργο κηρύγματος, υπηρεσία σκαπανέως, και η Γερτρούδη κι εγώ σχεδιάζαμε να κάνωμε το ίδιο.

ΕΝΑ ΙΣΟΒΙΟ ΕΡΓΟ ΑΡΧΙΖΕΙ

Τον Δεκέμβριο του 1938 αναλάβαμε και οι δύο υπηρεσία σκαπανέως, κηρύττοντας ολοχρονίως τον Λόγο του Θεού. Την εποχή εκείνη το σπίτι μας ήταν στο Κλήβελαντ του Οχάιο, έτσι υπηρετήσαμε εκεί λίγους μήνες πριν λάβωμε διορισμό για να εργασθούμε στο Μπρούκβιλ της Πεννσυλβανίας. Ήσαν συγκλονιστικά εκείνα τα χρόνια. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε πολλά μέρη ήσαν στόχος διωγμού στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Γερτρούδη κι εγώ περάσαμε πολλές μέρες στη φυλακή, διότι κηρύτταμε τον Λόγο του Θεού. Κατόπιν η Εταιρία είχε επιτύχει ελευθερία έργου σε μερικές πόλεις της Πεννσυλβανίας, και μπορούσαμε να εργαζώμεθα ελεύθερα στο έργο κηρύγματος χωρίς παρεμβάσεις.

Τον καιρό που υπηρετούσαμε στο Ουώρρεν της Πενσυλβανίας, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας, Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ανήγγειλε μια νέα διευθέτησι για «ειδικούς σκαπανείς,» σύμφωνα με την οποία η Εταιρία θα χορηγούσε κάποια οικονομική υποστήριξι στους σκαπανείς εκείνους οι οποίοι θα πήγαιναν στις κοινότητες όπου υπήρχε ειδική ανάγκη κηρύγματος της Βασιλείας. Τι συγκινητικό ήταν όταν λάβαμε επιστολές που μας προσκαλούσαν να συμμετάσχωμε σ’ αυτή την ειδική δράσι κηρύγματος!

Τον Δεκέμβριο του 1941, τέσσερες από μας τους σκαπανείς κάναμε έναρξι της νέας διευθετήσεως στη Σαλαμάνκα της Νέας Υόρκης. Αργότερα, ήλθε μαζί μας κι ένα πέμπτο κορίτσι. Σύντομα ιδρύθηκε μια εκκλησία, βρέθηκε Αίθουσα Βασιλείας και επιπλώθηκε, και ήταν πια καιρός να μετακινηθούμε εμείς σε άλλο διορισμό. Εν τω μεταξύ η αδελφή μου Γερτρούδη εθεώρησε σκόπιμο να επιστρέψη στο σπίτι για να φροντίση για τη μητέρα στην τελευταία αρρώστια της. Τη Ντόροθυ Λώρενς κι εμένα μάς έστειλαν στο Πενν Γιαν της Νέας Υόρκης, το 1944, αλλ’ όχι για πολύν καιρό. Μάς εκάλεσαν και τις δύο να φοιτήσωμε στην Τετάρτη Σειρά στη σχολή εκπαιδεύσεως ιεραποστόλων της Εταιρίας Σκοπιά, τη Σχολή Γαλαάδ. Από τότε είμεθα σύντροφοι και φίλες.

ΓΑΛΑΑΔ ΚΑΙ ΕΜΠΡΟΣ

Παρατηρήσαμε ότι πολλοί από τη σειρά μας στη Γαλαάδ είχαν μάθει για τους σκοπούς του Ιεχωβά από την παιδική ηλικία των. Εδώ συναντήσαμε, επίσης, τον άλλοτε «πίλγκριμ» Γ. Ι. Θορν, Μολονότι ηλικιωμένος και όχι σε καλή υγεία, μπορούσε ακόμη να εργάζεται κάθε μέρα στο Αγρόκτημα της Εταιρίας Σκοπιά, όπου λειτουργούσε τότε η Σχολή Γαλαάδ. Όταν του υπενθύμισα τα λόγια του που με είχαν επηρεάσει τόσο στα παιδικά μου χρόνια, μου είπε ότι είχε χρησιμοποιήσει συχνά αυτό το θέμα όταν ωμιλούσε σε μικρά παιδιά.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τις μεγαλειώδεις πείρες μας στη Γαλαάδ, αλλά η Γαλαάδ τότε ήταν μόνο ένα ορμητήριο για μεγαλύτερα πράγματα που υπήρχαν ακόμη μπροστά μας. Ο πρώτος διορισμός μας ήταν στην Κούβα, όπου φθάσαμε την πρώτη του έτους 1946. Επρόκειτο να βοηθήσωμε να ενισχυθή μια μικρή εκκλησία σε κάποιο μέρος που ελέγετο Σιενφουέγκος. Η Αίθουσα Βασιλείας ή τόπος συναθροίσεως ήταν το μεγάλο σαλόνι του ιεραποστολικού οίκου μας. Μερικοί στην εκκλησία βρίσκονταν σε σύγχυσι· άλλοι είχαν διακόψει τη συναναστροφή λόγω πονηρών επιδράσεων, έτσι ήταν καθήκον μας να επισκεφθούμε και να εποικοδομήσωμε όσο το δυνατόν περισσοτέρους. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά επιτύχαμε αρκετά.

ΑΛΛΟΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Ο επόμενος μεγάλος διορισμός μας ήταν στη Δομινικανή Δημοκρατία. Μόλις εγκατασταθήκαμε και μας χορηγήθηκε άδεια μονίμου παραμονής ήλθε η δυσκολία. Το έργο είχε απαγορευθή. Ο Δικτάτωρ Τρουχίλλο διέταξε να κλείσουν οι Αίθουσες Βασιλείας και το έργο του κηρύγματος μας απαγορεύθηκε. Μερικοί ιεραπόστολοι απεσύρθησαν, αλλά η Ντόροθυ κι εγώ ήμεθα ευτυχείς που μπορέσαμε να παραμείνωμε. Το έργο αναδιοργανώθηκε σε νέες βάσεις. Μάς συνεβούλευσαν ν’ αναλάβωμε κοσμική εργασία και να ζούμε ως συνήθεις κάτοικοι της χώρας.

Αυτό ήταν μια μεγάλη αλλαγή. Βρήκαμε ένα άνετο διαμέρισμα που έβλεπε στην Καραϊβική θάλασσα, και διδάσκαμε Αγγλικά για να μπορούμε να συνεχίσωμε. Οι μαθηταί μας ήσαν κυρίως επιχειρηματίαι και διπλωμάται από διάφορες χώρες. Ταυτοχρόνως είχαμε ένα μικρό όμιλο Μαρτύρων που μάς είχε ανατεθή και συναθροιζόμασταν στο διαμέρισμα μας για Γραφικές μελέτες. Έτσι οι κατάσκοποι της αστυνομίας ποτέ δεν μπορούσαν να είναι βέβαιοι ποιοι ήσαν σπουδασταί της Αγγλικής και ποιες ήσαν οι πνευματικές αδελφές μας που πηγαινοέρχονταν στο σπίτι μας.

Στο διαμέρισμα μας είχαμε ένα μεγάλο λουτήρα, και αυτό απεδείχθη πολύ εξυπηρετικό, επειδή δεν ήταν δυνατόν να έχωμε δημόσιο βάπτισμα στη διάρκεια εκείνων των ετών της απαγορεύσεως. Από τα περίχωρα έρχονταν υποψήφιοι να βαπτισθούν εδώ, και έτσι μπορούσαμε να μαθαίνωμε τι συνέβαινε στα άλλα μέρη της πόλεως και της χώρας. Θυμούμαι πενήντα και πλέον άτομα, μαζί με μερικούς νέους που είχαν βαπτισθή σ’ εκείνον τον λουτήρα.

Κάποτε στον εορτασμό της Αναμνήσεως το διαμέρισμά μας είχε κατακλυσθή από Μάρτυρας. Έβρεχε δυνατά και όλοι είχαν έλθει βρεγμένοι ως το κόκκαλο, αλλά είχαμε έτοιμα προσόψια για να τους βοηθήσωμε να στεγνώσουν. Και η βροχή εκείνη απεδείχθη ότι ήταν ευλογία, διότι καθιστούσε αδύνατο να κάθωνται οι επίσημοι κατάσκοποι στον απέναντι χαμηλό τοίχο και να παρακολουθούν την κίνησι.

ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟ ΡΙΚΟ

Το 1957 όλοι οι ιεραπόστολοι εξεδιώχθησαν από τη Δομινικανή Δημοκρατία· έτσι μας διώρισαν στο Πόρτο Ρίκο, και ο ειδικός τόπος εργασίας μας ήταν η μικρή πόλις Αδχούντας στα ορεινά. Εργασθήκαμε σκληρά και υπήρξε πρόοδος παρά την εναντίωσι. Ο θρησκευτικός κλήρος, Καθολικός και Προτεσταντικός, ασκούσαν πίεσι στο λαό. Οι άνθρωποι έπρεπε να παραμένουν μέσα στην εκκλησία στην οποία είχαν ανατροφή. Ακόμη και οι προσπάθειες της Ορθοδόξου Εκκλησίας ν’ αποκτήση στήριγμα εκεί απέβησαν άκαρποι. Αλλά δεν συνέβη αυτό με τον λαό του Ιεχωβά, διότι είχαμε πολλούς φίλους και πολλούς συμπαθούντος, μεταξύ των οποίων ήσαν ακόμη και εξέχοντα πρόσωπα.

Μια χαρούμενη πείρα εδώ είχε σχέσι μ’ ένα νεαρό αγόρι δεκατεσσάρων ετών που ήλθε μια μέρα σε κάποιο σπίτι όπου έκανα μια Γραφική μελέτη λέγοντας ότι είχε έλθει για μελέτη. Έδωσε πολλά σχόλια και έκαμε πολλές ερωτήσεις. Είχε χαρωπή εμφάνισι και χαριτολογούσε και γελούσε τον περισσότερο χρόνο. Επειδή δεν ήμουν πολύ βεβαία για την ειλικρίνειά του, έκαμα κάποια έρευνα και έμαθα ότι η διδασκάλισσά του μελετούσε ήδη τη Γραφή μαζί μου, και αυτή είχε διεγείρει το ενδιαφέρον του. Αυτή με βεβαίωσε ότι ο μικρός ήταν πράγματι ειλικρινής.

Έτσι έκαμε αξιοσημείωτη πρόοδο. Όταν πήγε σε μεγαλύτερη πόλι για να τελειώση το σχολείο, συνέχισε τις Γραφικές μελέτες του, συμμετείχε στη διακονία του αγρού και τελικά βαπτίσθηκε. Ήταν υποχρεωμένος να συνεχίση να παραμένη με την οικογένειά του για να βοηθήση την οικογένεια ώσπου να μεγαλώσουν λίγο οι μικρότεροι αδελφοί και αδελφές του. Με τον καιρό διευθέτησε τις υποθέσεις του για ν’ αναλάβη ολοχρόνια διακονία σκαπανέως. Αργότερα, προσεκλήθη στην υπηρεσία ειδικού σκαπανέως και τώρα είναι επίσκοπος σε μια εκκλησία όπου υπηρετεί ως σκαπανεύς διάκονος.

Πρέπει να σας αναφέρω και μια άλλη πείρα που αφορά ένα νεαρό κορίτσι στον τομέα μας. Αυτή η κόρη είχε ανατραφή με πολλή ανεκτικότητα. Η παρρησία της, μολονότι ειλικρινής και έντιμη, μπορούσε να κάμη ανθρώπους να την εκλάβουν ως ασεβή, ακόμη και αναιδή. Η μητέρα της ανησυχούσε πραγματικά γι’ αυτήν. Μια μέρα επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι ανήγγειλε ότι είχε διακόψει σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία, μολονότι τότε η μητέρα της εξακολουθούσε να πηγαίνη στη λειτουργία. Απεσύρθη μόνη της από το Καθολικό σχολείο και προτίμησε ν’ αποφοιτήση από δημόσιο σχολείο.

Αλλά κατόπιν, όταν η μητέρα άρχισε Γραφική μελέτη μαζί μας, η κόρη επέκρινε απότομα αυτή τη σκέψι. Προσπάθειες που έγιναν να την πείσουν τουλάχιστον να διαβάση το βιβλίο Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή δεν έφεραν αποτέλεσμα. Απελπισμένη η μητέρα έκαμε μια συμφωνία μαζί της. Φαίνεται ότι τής είχε υποσχεθή ένα ταξίδι στην Ισπανία, έτσι η μητέρα της είπε τώρα ότι αν μελετούσε το βιβλίο πριν φύγη, τότε θα τής έδινε περισσότερα χρήματα για τα έξοδα του ταξιδιού. Η μητέρα τής είπε ότι δεν ήταν υποχρεωμένη να πιστεύση το βιβλίο, αρκεί να συνεπλήρωνε μια τακτική μελέτη σ’ αυτό. Η κόρη συμφώνησε, και η μητέρα μου είπε να διεξάγω εγώ τη μελέτη.

Η μελέτη ήταν δύσκολη. Η κόρη προσπαθούσε ν’ αντικρούη και την πιο απλή δήλωσι. Προσπαθούσα να παραμείνω ήρεμη και απαντούσα σε όλες τις αντιρρήσεις της, και επειδή είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα του χιούμορ προσπαθούσα να διατηρήσω αυτή τη διάθεσι, μολονότι ταυτοχρόνως διατηρούσα την αξιοπρέπεια που αξίζει στο ευαγγέλιο. Καθώς πλησιάζαμε στο τέλος του βιβλίου, είχα την εντύπωσι ότι δεν δέχθηκε το άγγελμά του που προήρχετο από τη Γραφή. Ρώτησα μάλλον τη γνώμη της μητέρας για τη συμφωνία που είχε κάμει με τη θυγατέρα της. Εν τούτοις, μια μέρα αισθάνθηκα έκπληξι όταν η κόρη ρώτησε πιο θα ήταν το επόμενο βιβλίο που θα μελετούσαμε! Ασφαλώς ο Ιεχωβά είχε κάμει ν’ αυξήση ο σπόρος!—1 Κορ. 3:7.

Όταν αναπολώ τα τριάντα ένα χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας στα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού, δεν μπορώ παρά να ευφραίνωμαι για τη ζωή μου που ήταν γεμάτη. Ναι, με κάποιο τρόπο, είμαι πιο πλούσια από τον Βασιλέα Σολομώντα. Και καθώς παρατηρώ οικογένειες με μικρά παιδιά στην Αίθουσα Βασιλείας εδώ στην εκκλησία Ρίο Πιέδρας στο Σαν Χουάν, αναλογίζομαι τις ευλογίες που θα έχουν οι γονείς οι οποίοι ακολουθούν τη συμβουλή του εδαφίου Παροιμίαι 22:6.

Όσον αφορά εμένα, ευχαριστώ τον Ιεχωβά και τους γονείς μου γι’ αυτή την καλή και πλήρη εκπαίδευσι από τη βρεφική μου ηλικία, εκπαίδευσι η οποία με διέπλασε έτσι ώστε να δεχθώ την οδόν του Θεού μ’ ευχαρίστησι.