Γιατί το Όνομα του Θεού Πρέπει να Φαίνεται σ’ Ολόκληρη τη Γραφή

ΙΣΩΣ στην ανάγνωσι που κάνετε από τη Γραφή σας να έχετε συναντήσει το όνομα του Θεού στη λεγομένη «Παλαιά Διαθήκη.» Παραδείγματος χάριν, είναι πιθανόν να έχετε διαβάσει στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου: «Και ας γνωρίσωσι ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.»—Ψαλμ. 83:18· Ησ. 12:2.

Εντούτοις, διαβάζοντας την «Καινή Διαθήκη» σας ή τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είναι πιθανόν να μη έχετε συναντήσει ποτέ το όνομα του Θεού. Πολλοί μεταφρασταί το έχουν παραλείψει όταν μετέφραζαν αυτό το τμήμα τής Γραφής. Γιατί; Ένας λόγος είναι ότι έως τώρα δεν έχει βρεθή κανένα αντίγραφο αρχαίου χειρογράφου που να περιέχη το θείον όνομα στην πλήρη μορφή του. Εξ άλλου, όμως, το όνομα του Θεού υπάρχει σε συντετμημένη μορφή τόσο σε αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα όσο και στις μεταφράσεις των.

Διαβάζοντας τη Γραφή σας παρατηρήσατε στα εδάφια Αποκάλυψις 19:1, 3, 4, και 6 την έκφρασι «Αλληλούια»; Σύμφωνα με το «Νέο Κολλεγιακό Λεξικό του Ουέμπστερ» «Αλληλούια» σημαίνει: «Αινείτε τον Γιαχ (Ιεχωβά).»

Αυτή η παρουσία του ονόματος του Θεού σε συντετμημένη μορφή αποκαλύπτει ότι η χρήσις του ονόματος δεν εθεωρείτο κάτι το απηρχαιωμένο μεταξύ των πρώτων Χριστιανών. Γιατί, λοιπόν, το όνομα του Θεού δεν υπάρχει στην πλήρη μορφή του σε κανένα από τα υπάρχοντα αντίγραφα χειρογράφων του Ελληνικού κειμένου τής Γραφής; Μήπως αυτή η απουσία του ονόματος του Θεού απ’ αυτά τα παλαιά χειρόγραφα υποδεικνύει ότι ο Ιησούς και οι μαθηταί του δεν χρησιμοποιούσαν το όνομα Ιεχωβά;

ΕΞΗΓΗΣΙΣ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΠΙΑ

Επί πολύν καιρό επίστευαν ότι ο λόγος για τον οποίο το όνομα του Θεού δεν υπήρχε στην πλήρη μορφή του σε κανένα από τα γνωστά αντίγραφα χειρογράφων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών είναι ότι οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν την Ελληνική μετάφρασι των Εβδομήκοντα των Εβραϊκών Γραφών, και ότι ακολουθούσαν απλώς τον δικό της τρόπο να παραλείπουν το θείον όνομα. Αυτή η Ελληνική μετάφρασις των Εβδομηκοντα είχε γίνει για τους Ελληνοφώνους Ιουδαίους και είχε αρχίσει από το 280 π.Χ. περίπου, και είναι η μετάφρασις των Εβραϊκών Γραφών που υποτίθεται ότι έχουν χρησιμοποιήσει οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού Χριστού.

Η ομόφωνη γνώμη που υπήρχε συνήθως ήταν ότι, λόγω μιας Ιουδαϊκής προκαταλήψεως σχετικά με το όνομα του Θεού, οι μεταφρασταί της Ελληνικής μεταφράσεως των Εβδομήκοντα είχαν υποκαταστήσει στη μετάφρασι των το Τετραγράμματον, τα τέσσερα Εβραϊκά γράμματα (ΓΧΒΧ) που αντιπροσωπεύουν το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, με τους τίτλους Κύριος ή Θεός Αλλά νέες σχετικώς ανακαλύψεις απέδειξαν ότι τα παλαιότερα χειρόγραφα της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα περιέχουν πράγματι το όνομα του Θεού στην Εβραϊκή μορφή του!

Σχολιάζοντας αυτό το γεγονός, ο Δρ Πωλ Ε. Κάλε λέγει: «Γνωρίζομε τώρα ότι το Ελληνικό Βιβλικό κείμενο (ή μετάφρασις των Εβδομήκοντα) εφόσον είχε γραφή από Ιουδαίους για Ιουδαίους δεν μετέφρασε το Θείον όνομα με τη λέξι κύριος, αλλά διετηρήθη σ’ αυτά τα χειρόγραφα το Τετραγράμματον γραμμένο με Εβραϊκά ή Ελληνικά γράμματα.»

Ποιος, λοιπόν, αντικατέστησε το θείον όνομα στα αντίγραφα της Ελληνικής μεταφράσεως των Εβδομήκοντα με τους τίτλους «Κύριος» ή «Θεός»; Ο Δρ Κάλε προχωρεί και απαντά σ’ αυτό το ερώτημα: «Οι Χριστιανοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι αντικατέστησαν το Τετραγράμματον με το κύριος, όταν δεν κατανοούσαν πια το θείον όνομα που ήταν γραμμένο με Εβραϊκά γράμματα.»—Δη Κάιρο Τζενίζα, σελίδες 222, 224.

Αλλά πότε οι «Χριστιανοί» αντικατέστησαν στις Ελληνικές μεταφράσεις των Εβραϊκών Γραφών το όνομα του Θεού στην Τετραγράμματη μορφή του με τους τίτλους Κύριος και ο Θεός; Αν μπορέσωμε να το προσδιορίσωμε αυτό, τότε θα χυθή φως στο ζήτημα του αν οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών χρησιμοποίησαν πράγματι το όνομα του Θεού στα θεόπνευστα συγγράμματα των, καθώς και στο ζήτημα του αν τα πρώτα αντίγραφα των αρχικών συγγραμμάτων των είχαν το θείον όνομα.

ΠΟΤΕ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΑΘΗ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΟΝΟΜΑ

Η αντικατάστασις της Τετραγραμμάτου μορφής του ονόματος του Θεού στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είναι καταφανές ότι έλαβε χώρα στους μετά τον θάνατο του Ιησού και των αποστόλων του αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι στις Ελληνικές μεταφράσεις της «Παλαιάς Διαθήκης» ή των Εβραϊκών Γραφών που έχουν γίνει τους πρώτους αιώνες μ.Χ. από καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς το ,θείον όνομα υπάρχει. Παραδείγματος χάριν, στην Ελληνική μετάφρασι του Ακύλα, που χρονολογείται από το έτος 128 μ.Χ. περίπου, το Τετραγράμματον εξακολουθούσε να υπάρχη με Εβραϊκούς χαρακτήρες.

Επίσης, γύρω στο έτος 245 μ.Χ., ο γνωστός διανοούμενος Ωριγένης έγραψε τα Εξαπλά του, μια εξάστηλη αναπαραγωγή των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών. Κατόπιν τής αποδείξεως που παρέχουν τα αποσπάσματα αντιγράφων που είναι τώρα γνωστά, ο Καθηγητής Ο. Γ. Ουάντελλ λέγει: «Τα Εξαπλά του Ωριγένη. . . και οι Ελληνικές Μεταφράσεις του Ακύλα, του Συμμάχου καθώς και των Ο΄ [Εβδομήκοντα] παρίσταναν όλες το ΓΧΒΧ με τα γράμματα ’ΠΙΠΙ· στη δευτέρα στήλη των Εξαπλών το Τετραγράμματον ήταν γραμμένο με Εβραϊκά γράμματα.»a Άλλοι πιστεύουν ότι το αρχικό κείμενο των Εξαπλών του Ωριγένη χρησιμοποίησε Εβραϊκούς χαρακτήρες για το Τετραγράμματον σ’ όλες τις στήλες του. Ο ίδιος ο Ωριγένης είπε ότι «στα πιο πιστά χειρόγραφα ΤΟ ΟΝΟΜΑ αναγράφεται με Εβραϊκούς χαρακτήρες, δηλαδή, όχι στη σύγχρονη, αλλά στην αρχαία Εβραϊκή»

Ακόμη και τον τέταρτο αιώνα, ο Ιερώνυμος, ο μεταφραστής που παρήγαγε τη Λατινική Βουλγάτα, λέγει στο Πρέλογκους Γκαλεάτους του προλογίζοντας τα βιβλία του Σαμουήλ και του Μαλαχία τα εξής: «Το όνομα του Θεού με τα τέσσερα γράμματα (δηλαδή הוה) το συναντούμε σε ωρισμένους Ελληνικούς τόμους ως αυτή την ημέρα ν’ αναγράφεται με αρχαία γράμματα.»

Τι δείχνει μια τέτοια πληροφορία; Καθιστά σαφές ότι οι λεγόμενοι «Χριστιανοί» οι οποίοι αντικατέστησαν το Τετραγράμματον με τη λέξι κύριος στα αντίγραφα της Μεταφράσεως των Εβδομηκοντα δεν ήσαν οι πρώτοι μαθηται του Ιησού. Ήσαν άτομα των μετέπειτα αιώνων, όταν η αποστασία που είχε προλεχθή είχε αναπτυχθή και διαφθείρει την αγνότητα των Χριστιανικών διδασκαλιών.—2 Θεσ. 2:3· 1 Τιμ. 4:1.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ

Υπάρχει, λοιπόν, αναμφισβήτητη απόδειξις ότι το όνομα του Θεού υπήρχε στα αντίγραφα των Γραφών που εχρησιμοποιούντο την εποχή του Ιησού και των μαθητών του, τόσο στα Εβραϊκά χειρόγραφα όσο και στις Ελληνικές μεταφράσεις χειρογράφων. Ασφαλώς εκείνοι οι άνδρες χρησιμοποιούσαν το θείον όνομα όταν εδιάβαζαν και εδίδασκαν τους ανθρώπους απ’ αυτά τα αντίγραφα των Γραφών. Επίσης, όταν οι μαθηται του Ιησού έγραφαν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, θ’ ακολουθούσαν χωρίς αμφιβολία την επιδοκιμασμένη από τον Θεό συνήθεια να χρησιμοποιούν το θείον όνομα στα συγγράμματα των. Ο κύριος των Ιησούς Χριστός ασφαλώς τους είχε δώσει το παράδειγμα καθώς εμεγάλυνε το όνομα του Πατρός του.

Σκεφθήτε αυτό το ίδιο το όνομα «Ιησούς.» Αυτό ήταν το όνομα που ο ουράνιος άγγελος είχε κατευθύνει τη Μαρία να δώση στο βρέφος που επρόκειτο να γεννήση. (Λουκ. 1:30, 31) Και αυτό το όνομα «Ιησούς» δίνει προτεραιότητα στο όνομα του Θεού, διότι στην Εβραϊκή σημαίνει: «Σωτηρία του Γιαχ [Ιεχωβά].»

Και ακόμη περισσότερο, ο Ιησούς έφερνε συνεχώς το όνομα του Πατρός του ενώπιον των ανθρώπων στη διάρκεια της διακονίας του Παραδείγματος χάριν, εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομα σου.» (Ματθ. 6:9) Τα έργα του έλεγε ότι εγίνοντο «εν τω ονόματι του Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:25) Και σε προσευχή, τη νύχτα του θανάτου του, είπε ότι είχε ‘φανερώσει το όνομα του Πατρός του’ στους μαθητάς του.—Ιωάν. 17:6, 26.

Ύστερ’ από όλα αυτά, όταν ο Ιησούς παρέθετε από τις Εβραϊκές Γραφές ή διάβαζε απ’ αυτές, ασφαλώς χρησιμοποιούσε το θείον όνομα, Ιεχωβά. Παραδείγματος χάριν, θα ενήργησε έτσι όταν παρέθεσε από τις Εβραϊκές Γραφές το εδάφιο Δευτερονόμιον 8:3, και είπε: «Είναι γεγραμμένον, ‘Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ στόματος Ιεχωβά.’» (Ματθ. 4:4· επίσης παράβαλε Ματθαίος 22:37 με Δευτερονόμιον 6:5· Ματθαίος 22:44 με Ψαλμό 110:1· και Λουκάς 4:16-21 με Ησαΐας 61:1, 2.) Λογικώς, εκείνοι οι μαθηταί του Ιησού οι οποίοι είχαν εμπνευσθή να γράψουν τις χριστιανικές Ελληνικές Γραφές θ’ ακολουθούσαν το παράδειγμα του Κυρίου των χρησιμοποιώντας το θείον όνομα, για να το συμπεριλάβουν έτσι στα Βιβλικά συγγράμματα των.

Γιατί, λοιπόν, απουσιάζει το όνομα από τα αρχαία χειρόγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών ή της λεγομένης «Καινής Διαθήκης» που έχομε τώρα; Είναι καταφανές ότι αυτό οφείλεται στο ότι τον καιρό που έγιναν αυτά τα αρχαία αντίγραφα, πράγμα που συνέβη από τον τρίτο αιώνα μ.Χ. κι έπειτα, το αρχικό κείμενο των συγγραμμάτων των αποστόλων και των μαθητών είχε υποστή αλλαγή. Το θείον όνομα (πιθανόν σε μορφή Τετραγραμμάτου) είχε χωρίς αμφιβολία αντικατασταθή από το Κύριος και Θεός από τους μεταγενεστέρους αντιγραφείς, ακριβώς ό,τι έγινε, όπως δείχνουν τα γεγονότα, στα μεταγενέστερα αντίγραφα της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα των Εβραϊκών Γραφών.

Αναγνωρίζοντας ότι αυτό πρέπει να έχη συμβή, μερικοί μεταφρασταί περιέλαβαν το όνομα «Ιεχωβά» στις μεταφράσεις των τών Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Υπάρχει ισχυρή βάσις γι’ αυτό. Το όνομα του Θεού υπάρχει σ’ ολόκληρη τη Γραφή.

[Υποσημειώσεις]