Το «Δένδρον» που η Πτώσις του Συγκλονίζει τον Κόσμο
«Έκαμον τα έθνη να σεισθώσιν εις τον ήχον της πτώσεως αυτού, ότε κατεβίβασα αυτόν εις τον άδην μετά των καταβαινόντων εις λάκκον· και πάντα τα δένδρα της Εδέμ, τα εκλεκτά και τα καλά του Λιβάνου, πάντα τα πίνοντα ύδωρ, παρηγορήθησαν εν τοις κατωτάτοις της γης.»—Ιεζ. 31:16.
1. Γιατί το κόψιμο ενός δένδρου μπορεί να προξενήση αισθήματα λύπης;
ΕΜΕΙΣ οι άνθρωποι μπορούμε ν’ αναπτύξωμε στοργή για ένα δένδρο. Ο ποιητής, υποκινούμενος από ένα τέτοιο αίσθημα για ένα απλό δένδρο, απηύθυνε λόγια διαμαρτυρίας σ’ έναν άνθρωπο που κρατούσε αξίνη και είπε: «Ξυλοκόπε, λυπήσου αυτό το δένδρο! Μην εγγίσης ούτε ένα χαμόκλαδο! Στα νιάτα μου αυτό με εστέγασε, κι εγώ τώρα θα το προστατεύσω.» Ένα μεγαλοπρεπές δένδρο, ανεπτυγμένο στο πλήρες ανάστημά του, μπορεί να ελκύση τον θαυμασμό πολλών παρατηρητών. Η ομορφιά των δένδρων αφύπνισε την ψυχή του ποιητού να εκφρασθή με τα εξής λόγια: «Νομίζω πως ποτέ δεν θα ιδώ ένα ποίημα τόσο όμορφο όσο ένα δένδρο . . . Τα ποιήματα γίνονται από μωρούς σαν εμένα, αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήση ένα δένδρο.» Το κόψιμο ενός δένδρου μπορεί να προξενήση αισθήματα λύπης, λόγω της εγκαρδίου προσηλώσεως σ’ ένα τέτοιο έργο του Θεού.
2. Σχετικά με τη λατρεία των δένδρων, ποια ερωτήματα είναι καλό να θέσωμε στους εαυτούς μας;
2 Η λατρεία δένδρων δεν είναι ασυνήθιστη σε όλη τη γη. Η εμμονή των θρησκευόμενων εορταστών ότι ένα επιδεικτικά διακοσμημένο, λαμπρά φωτισμένο, αειθαλές δένδρο πρέπει να χαρακτηρίζη τον εορτασμό της 25ης Δεκεμβρίου κάθε χρόνο, αφήνει να εννοηθή ότι υπάρχει μια τέτοια δενδρολατρεία. Επί χιλιάδες χρόνια υπάρχει ένα «δένδρον» που έχει αιχμαλωτίσει την προσοχή και τον θαυμασμό ολοκλήρου του κόσμου της ανθρωπότητος. Η στάσις και οι ενέργειες των ανθρώπων προς αυτό, τους αποδεικνύουν ως λάτρεις αυτού του δένδρου που έχει παγκόσμια υπεροχή. Η δυσπιστία και η έντονη περιέργεια μπορεί να μας υποκινήσουν να ρωτήσωμε, Ποιο είναι αυτό το «δένδρον;» Το λατρεύω εγώ;
3. Γιατί το ανθρώπινο γένος νομίζει ότι αυτό το «δένδρον» δεν θα πέση ποτέ;
3 Αυτό είναι ένα παλαιό «δένδρον,» ηλικίας τώρα 4.200 ετών. Έτσι, θα μπορούσε κάποιος να το περιγράψη και να μιλήση γι’ αυτό πριν από διόμισυ χιλιετηρίδες και πλέον. Από συγγράμματα που υπάρχουν απ’ αυτό το μακρυνό παρελθόν μπορούμε να συλλέξωμε μια ωραία περιγραφή αυτού του δένδρου, το οποίο έχει κατοχυρωθή καλά σ’ αυτό το χρονικό διάστημα και έχει ριζώσει τόσο βαθιά στη γη ώστε το ανθρώπινο γένος νομίζει ότι ποτέ, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να πέση. Ιδού και η περιγραφή :
4, 5. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιεζεκιήλ 31:3-9, τι συντελεί στην άφθαστη ωραιότητα αυτού του ‘δένδρου’ ;
4 «Ήτο κέδρος εν τω Λιβάνω με κλάδους ωραίους, και πυκνός εις την σκιάν και υψηλός το μέγεθος, και η κορυφή αυτού ήτο εν μέσω κλάδων πυκνών. Τα ύδατα ηύξησαν αυτόν, η άβυσσος ύψωσεν αυτόν με τους ποταμούς αυτής τους ρέοντας κύκλω των φυτών αυτού, και εξέπεμπε τους ρύακας αυτής εις πάντα τα δένδρα του αγρού.
5 «Όθεν το ύψος αυτού ανέβη υπεράνω πάντων των δένδρων του αγρού και οι κλώνοι αυτού επλήθυναν και οι κλάδοι αυτού εξετάνθησαν δια το πλήθος των υδάτων, ενώ εβλάστανε. Πάντα τα πετεινά του ουρανού εφώλευον εν τοις κλώνοις αυτού, και πάντα τα ζώα του αγρού εγέννων υπό τους κλάδους αυτού· υπό δε την σκιάν αυτού κατώκουν πάντα τα μεγάλα έθνη. Ήτο λοιπόν ωραίος κατά το μέγεθος αυτού και κατά την έκτασιν των κλάδων αυτού, διότι αι ρίζαι αυτού ήσαν πλησίον υδάτων πολλών. Αι κέδροι εν τω παραδείσω του Θεού δεν ηδύναντο να κρύψωσιν αυτόν αι έλατοι δεν εξισούντο με τους κλώνους αυτού, και αι κάστανοι δεν εξισούντο με τους κλάδους αυτού· ουδέν δένδρον εν τω παραδείσω του Θεού ωμοίαζεν αυτόν κατά την ωραιότητα αυτού. Έκαμον αυτόν ωραίον κατά το πλήθος των κλάδων αυτού, ώστε πάντα τα δένδρα της Εδέμ, τα εν τω παραδείσω του Θεού, εζήλευον αυτόν.»—Ιεζ. 31:3-9.
6. Γιατί δεν μπορεί ν’ αποδοθή σε άνθρωπο η φύτευσις των κέδρων του Λιβάνου;
6 Η Δημοκρατία του Λιβάνου πολύ έχει προβληθή στις παγκόσμιες ειδήσεις τα πρόσφατα έτη, αλλά οι κέδροι των ορέων του Λιβάνου ήσαν και είναι φημισμένες επί χιλιετηρίδες. (Παρατηρήστε τα εδάφια Κριταί 9:15.) Κανένας άνθρωπος δεν εφύτευσε εκεί αυτές τις υψηλές κέδρους με τους απλωμένους κλάδους. Οι κέδροι ήσαν ήδη εκεί προτού η σύγχυσις των ανθρωπίνων γλωσσών στον Πύργο της Βαβέλ διασκορπίση τους οικοδόμους προς κάθε κατεύθυνσι από την αρχαία Βαβυλώνα που ήταν στον Ποταμό Ευφράτη, τον δεύτερο αιώνα μετά τον παγκόσμιο κατακλυσμό. Ο Δημιουργός του ουρανού και της γης είναι εκείνος που εφύτευσε αυτές τις κέδρους. Στον ψαλμό 80:10 χαρακτηρίζονται ως ‘κέδροι του Θεού,’ σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, ο δε Ψαλμός 104:16 τις ονομάζει ‘κέδρους του Λιβάνου τας οποίας [ο Ιεχωβά] εφύτευσε.’
7. Πώς μίλησε ο Θεός για την τοποθεσία της κέδρου και μήπως αυτό εσήμαινε ότι ο παράδεισος είχε αποκατασταθή στη γη;
7 Το γεγονός ότι αυτές οι κέδροι, μαζί με τα έλατα και τις καστανιές, ελέγετο ότι ήσαν στην Εδέμ και στον ‘παράδεισο του Θεού,’ δεν σημαίνει ότι ο παράδεισος της Εδέμ αποκαταστάθηκε μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, στο έτος 2.370 π.Χ. Αντιθέτως, η τοποθεσία αυτής της κέδρου ήταν τόσο ευχάριστη, τόσο Εδεμική, τόσο όμοια με την αρχική κατοικία του ανθρώπου, ώστε ήταν σαν τον ‘παράδεισο του Θεού.’ Η Εβραϊκή λέξις που σημαίνει «παράδεισος» (γκαν) βασικά σημαίνει «ένα τόπο περιφραγμένο ή περίκλειστο»· και ενθυμούμεθα ότι ο αρχικός παράδεισος της Εδέμ είχε μια διάβασι «κατά ανατολάς του παραδείσου» μέσα από την οποία οι απειθείς Αδάμ και Εύα εκδιώχθηκαν και όπου ο Θεός ετοποθέτησε τα χερούβ «δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.»—Γεν. 3:24.
8. Σύμφωνα με τον Ιεζεκιήλ 28:11-14 πού ‘είχε σταθή’ ο βασιλεύς της Τύρου, λιμένος του Λιβάνου, και γιατί;
8 Στις ημέρες της προφητείας του Ιεζεκιήλ, η φημισμένη για τις κέδρους της γη του Λιβάνου ήταν τόσο όμορφη ώστε ο Ιεζεκιήλ ενεπνεύσθη να πη στον βασιλέα της Τύρου (θαλασσίου λιμένος του Λιβάνου): «Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον, δια να επισκιάζης· και εγώ σε έστησα· ήσο εν τω όρει τω αγίω του Θεού.» (Ιεζ. 28:11-14) Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, τον έβδομο αιώνα π.Χ. αυτή η ιδιαίτερα ‘ωραία’ κέδρος του Λιβάνου χαρακτηρίσθηκε ως να βρισκόταν στην Εδέμ, ‘στον παράδεισον του Θεού.’ Ήταν επομένως σε μια πολύ ευνοημένη θέσι, με θαυμάσιες δυνατότητες.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΤΟΣ 1977 μ.Χ..
9. Σύμφωνα μ’ αυτό που λέγεται, ότι κατοικεί κάτω από τη σκιά της ‘ωραίας’ κέδρου του Λιβάνου, τι πράγμα εξεικονίζει αυτό;
9 Εμείς, στους συγχρόνους καιρούς, ενδιαφερόμεθα όχι τόσο για τα όσα συνέβησαν πριν από 2.500 χρόνια, όσο για τα γεγονότα των ημερών μας, για τα πράγματα που σχετίζονται μ’ εμάς και μας επηρεάζουν. Μήπως λοιπόν αυτό το ‘ωραίο’ δένδρο, αυτή η ‘κέδρος του Λιβάνου,’ εξεικονίζει κάτι που είναι στην σύγχρονη σκηνή; Πώς μπορούμε να το προσδιορίσωμε αυτό με ορθό τρόπο; Κατ’ αρχήν, η προφητεία λέγει ότι όχι μόνο τα πετεινά του ουρανού έκαναν φωλιές στα μακρά του κλαδιά και τα ζώα του αγρού γεννούσαν κάτω από τα κλαδιά του, αλλά και ότι «υπό δε την σκιάν αυτού κατώκουν πάντα τα μεγάλα έθνη.» Επίσης: «Έκαμον [ο Ιεχωβά] τα έθνη να σεισθώσιν εις τον ήχον της πτώσεως αυτού.» (Ιεζ. 31:6, 16) Αυτά τα λόγια υπονοούν την ύπαρξι πολιτικών γεγονότων. Δείχνουν ότι αυτή η ορθούμενη ‘κέδρος του Λιβάνου’ εξεικονίζει κάτι πολιτικό. Και πράγματι αυτό συμβαίνει!
10. Σε αρμονία με την πολιτική σημασία της, σε ποιον απευθύνεται η προφητεία για την ‘κέδρο του Λιβάνου;’
10 Ακόμη και η αρχαία εφαρμογή της προφητείας του Ιεζεκιήλ βεβαιώνει ότι η ‘κέδρος του Λιβάνου’ εξεικονίζει κάτι πολιτικό. Εκείνη την εποχή, σε ποιον απηυθύνετο η προφητεία; ‘Ο Ιεζεκιήλ μάς το λέγει, ως εξής: «Και εν τω ενδεκάτω έτει, [607 π.Χ.], τω τρίτω μηνί [τον ανοιξιάτικο μήνα Σιβάν], τη πρώτη του μηνός [πέντε μέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής], έγεινε λόγος Ιεχωβά προς εμέ, λέγων, Υιέ ανθρώπου, ειπέ προς τον Φαραώ βασιλέα της Αιγύπτου και προς το πλήθος αυτού· Με ποίον ωμοιώθης εν τη μεγαλειότητί σου; Ιδού, ο Ασσύριος ήτο κέδρος εν τω Λιβάνω με κλάδους ωραίους, και πυκνός την σκιάν και υψηλός το μέγεθος, και η κορυφή αυτού ήτο εν μέσω κλάδων πυκνών.»—Ιεζ. 31:1-3, ΜΝΚ.
11. Τι τονίσθηκε από τη συμπαραβολή του Φαραώ και του πλήθους του με ‘τον Ασσύριο’;
11 Αυτό λοιπόν είναι! ‘Ο Φαραώ βασιλεύς της Αιγύπτου και . . . το πλήθος αυτού’ εξωμοιώθηκαν προς την ασυνήθιστα υψηλή μακρόκλωνη κέδρο που είναι στο όρος του Λιβάνου. Λέγεται επίσης ότι ομοιάζουν με τον ‘Ασσύριον,’ αλλά το κύριο μέρος της προφητείας αποδίδεται στην ‘κέδρο του Λιβάνου’ και σε ό,τι συμβαίνει σ’ αυτήν μάλλον, παρά στον ‘Ασσύριο.’ Η συμπαραβολή αυτών με ‘Ασσύριο’ μεταδίδει την ιδέα μεγάλης στρατιωτικής και πολιτικής δυνάμεως. Έως εικοσιπέντε χρόνια πριν από την προφητεία του Ιεζεκιήλ, η Ασσυριακή Αυτοκρατορία ήταν η παγκόσμιος δύναμις της εποχής και είχε επισκιάσει την Αιγυπτιακή Αυτοκρατορία, την προηγούμενη παγκόσμιο δύναμι της Βιβλικής προφητείας. Είχε καταλάβει μάλιστα και μέρος του Αιγυπτιακού εδάφους. Αλλά, τώρα, στις ημέρες του προφήτου Ιεζεκιήλ, η Αίγυπτος ήταν ο κυριώτερος ανταγωνιστής της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας, της νέας παγκοσμίου δυνάμεως, της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως. Η συμπαραβολή, λοιπόν, του Φαραώ και του πλήθους του με τον ‘Ασσύριο’ δείχνει ότι και τότε ακόμη η Αίγυπτος ήταν ένας πολιτικός παράγων που έπρεπε να λαμβάνεται ακόμη υπ’ όψιν, από τη Βαβυλώνα.
12. Πώς η Αίγυπτος, ακόμη και στην εποχή του Ιεζεκιήλ, ήταν ακόμη σαν μια υψηλή, επισκιάζουσα ‘κέδρος του Λιβάνου’;
12 Ακόμη και στον καιρό του Ιεζεκιήλ, η Ιουδαϊκή κυβέρνησις της Ιερουσαλήμ είχε καταφύγει στην Αίγυπτο για στρατιωτική βοήθεια εναντίον της επεκτεινόμενης Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας. (Ιεζ. 17:7-17) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Αίγυπτος διατηρούσε ακόμη διεθνή επιρροή. (Ιερεμ. 37:5-7) Ο Φαραώ, ο βασιλεύς της Αιγύπτου, και το πλήθος του ήσαν ακόμη σαν ένα υψηλό πολιτικό και στρατιωτικό οικοδόμημα που έφθανε πιο υψηλά και από τους κέδρους του Λιβάνου που μπορούν να φθάσουν σε ύψος εκατό ποδών (30 μέτρων) και πιο υψηλά ακόμη. Όπως η κέδρος του Λιβάνου που εκτείνει τα χαμηλότερα κλαδιά της τόσο πολύ ώστε να κάνη και την υψηλότερη κέδρο να φαίνεται κοντόχονδρη, έτσι και η Αίγυπτος της εποχής εκείνης προκαλούσε και τη Βαβυλώνα ακόμη και προσέφερε τη σκιά της στα έθνη που προτιμούσαν να συμμαχήσουν με τη χώρα του Νείλου και να έλθουν κάτω από την προστασία των πολύ απλωμένων κλάδων της στρατιωτικής βοηθείας. Η Αίγυπτος εφαίνετο ότι ακόμη είχε ‘κλάδους ωραίους’ για απογοητευμένα έθνη εκείνης της εποχής, που προτιμούσαν τη συμμαχία με την Αίγυπτο παρά την υποταγή στη Βαβυλώνα, την οποία δύναμι ο Ιεχωβά Θεός μετεχειρίζετο τότε ως όργανό του για την εκτέλεσι θείας οργής.
13, 14. Σήμερα, εξεικονίζει η ‘κέδρος του Λιβάνου’ τη σύγχρονη Αίγυπτο, ή τι εξεικονίζει, και με ποια Γραφική βάσι;
13 Όλα αυτά ήσαν πολύ ενδιαφέροντα και συγκινητικά πριν από δυόμισυ χιλιετηρίδες, αλλά τι θα λεχθή για σήμερα; Ασφαλώς η προφητεία της ‘κέδρου του Λιβάνου’ δεν μπορεί να εφαρμοσθή στην Αίγυπτο των ημερών μας, που κατέχεται τώρα από την Αραβική Δημοκρατία της Αιγύπτου και βρίσκεται κάτω από Μουσουλμανική εξουσία. Συμφωνούμε ότι αυτή η προφητεία δεν μπορεί σήμερα να εφαρμοσθή μ’ αυτόν τον τρόπο. Και ειδικά επειδή η θεόπνευστη Βίβλος δεν την εφαρμόζει έτσι. Τι λοιπόν, είναι αυτή η μεγαλοπρεπής ‘ωραία’ κέδρος του Λιβάνου σήμερα; Τι ή ποιον εξεικονίζει τώρα στον εικοστό μας αιώνα ο Φαραώ, ο βασιλεύς της Αιγύπτου, και το πλήθος του; Ποια είναι σήμερα η συμβολική ‘κέδρος του Λιβάνου,’ της οποίας η πτώσις θα συγκλονίση τον κόσμο σε λίγο καιρό;
14 Το καταδικασμένο «δένδρον» συμβολίζει κάτι που δεν αναγνωρίζεται γενικά σήμερα. Τι; Μια πνευματική Αίγυπτο! Αν τώρα γυρίσωμε στο τελευταίο βιβλίο της Ιερής Βίβλου, εκεί, στην Αποκάλυψι 11:8, ο θεόπνευστος απόστολος Ιωάννης γράφει: «Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.» Εκείνος που λέγεται «Κύριος ημών» είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και εκείνοι των οποίων τα πτώματα ‘κείνται επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης’ είναι οι πιστοί ακόλουθοι ή μαθηταί του Χριστού. Στην Αποκάλυψι 11:3, αυτοί οι μαθηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού καλούνται ‘οι δύο μάρτυρές μου,’ και αυτοί θανατώνονται επειδή κηρύττουν ένα ζοφερό, αντιδημοτικό άγγελμα στα έθνη.
15. Ποια αντίρρησις υπάρχει στην εφαρμογή της λέξεως «Αίγυπτος» στο εδάφιο Αποκάλυψις 11:8 ως προς την κατά γράμμα γη της Αιγύπτου;
15 Σε ποια ‘μεγάλη πόλι’ θανατώθηκαν αυτοί οι σύγχρονοι ‘μάρτυρες’ και τα πτώματά των έκειντο εκτεθειμένα σε δημόσιο όνειδος; Όχι στην πρωτεύουσα της συγχρόνου Αιγύπτου. Βέβαια, ο Ιησούς Χριστός, ο «Κύριος» αυτών των μαρτύρων, δεν σταυρώθηκε στην Αίγυπτο του πρώτου αιώνος, διότι το εδάφιο Αποκάλυψις 11:8 λέγει ότι οι ‘μάρτυρες’ του Κυρίου θανατώθηκαν και έκειντο στον ίδιο τόπο όπου αυτός σταυρώθηκε στο έτος 33 της Κοινής μας Εποχής. Βοηθούμεθα να το καταλάβωμε αυτό, αν λάβωμε υπό σημείωσι ότι η ‘πόλις η μεγάλη’ είναι συμβολική και ότι «καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος.» Έτσι, λοιπόν, αποκλείεται να εννοή την κατά γράμμα πόλι των Σοδόμων, που τότε δεν υπήρχε, καθώς και την κατά γράμμα γη της Αιγύπτου, που ήταν τότε κάτω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με μια πνευματική έννοια, λοιπόν, πού σταυρώθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και πού θανατώθηκαν και έκειντο εκτεθειμένοι οι αληθινοί μαθηταί του;
16, 17. Σε ποια συμβολική ‘μεγάλη πόλι’ σταυρώθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός;
16 Μια ‘πόλις’ είναι μια πολιτική οργάνωσις και μια ‘μεγάλη πόλις’ πρέπει να είναι μια μεγάλη πολιτική οργάνωσις, ένα μεγάλο σύστημα διακυβερνήσεως. Τα αρχαία Σόδομα ήσαν άλλοτε μια πολιτική οργάνωσις, η δε αρχαία Αίγυπτος ήταν μια χώρα μ’ ένα ισχυρό πολιτικό σύστημα που την κατέστησε επί αιώνες την Πρώτη Παγκόσμιο Δύναμι της Βιβλικής προφητείας. Συνεπώς, εκείνο που καλείται Αίγυπτος με ‘πνευματική έννοια’ πρέπει να είναι το παγκόσμιο σύστημα της πολιτικής εξουσίας, το πολιτικό οικοδόμημα της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως από ανθρωποποίητες κυβερνήσεις. Στο μέσον αυτής της ‘μεγάλης πόλεως’ εσταυρώθη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στο έτος 33 της Κοινής μας Εποχής, έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ. Ο κόσμος της ανθρωπότητος αποτελεί μέρος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Το μέρος λοιπόν όπου σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός ήταν αυτός ο κόσμος που υποστηρίζει αυτό το σύστημα πραγμάτων. Γι’ αυτό τον λόγο, είπε στους μαθητάς του:
17 «Ενόσω είμαι εν τω κόσμω, είμαι φως του κόσμου.» (Ιωάν. 9:5) «Εάν ο κόσμος σάς μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.»—Ιωάν. 15:18, 19.
18. Πώς ο θάνατος του Ιησού ως θυσιαστικού αμνού σε μια ωρισμένη μέρα εναρμονίζεται με το γεγονός ότι σταυρώθηκε στην πνευματική Αίγυπτο;
18 Όχι στην κατά γράμμα Αίγυπτο, από την οποία βγήκε κάποτε ως ένα μικρό παιδί, αλλά στην «πνευματικώς» καλούμενη Αίγυπτο θυσιάσθηκε ο Ιησούς Χριστός, ως «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ματθ. 2:13-21· Ιωάν. 1:29, 36) Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν θυσιάσθηκε απλώς κατά τύχην ως ο Αμνός του Θεού την ημέρα του Πάσχα του έτους 33 της Κοινής μας Εποχής. Γιατί; Διότι αυτός προεσκιάσθηκε από τον Αμνό που θυσιάσθηκε από τους Ισραηλίτας το πρώτο Πάσχα του έτους 1513 π.Χ. εκεί στην αρχαία Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι, που δεν είχαν θυσιάσει πασχάλιο αμνό και δεν είχαν ραντίσει με αίμα τους παραστάτας των θυρών τους, απώλεσαν τα πρωτότοκά των, ανθρώπων και ζώων. Αυτό ωδήγησε στην παρά του Φαραώ απόλυσι των Ισραηλιτών από την δουλεία για ν’ απέλθουν ως ένας ελευθερωμένος λαός.
19. Από τι λοιπόν ελευθερώνονται οι μαθηταί του Χριστού σε αντιστοιχία με την απελευθέρωσι του Ισραήλ από την αρχαία Αίγυπτο;
19 Σ’ εκείνη την αρχαία απελευθέρωσι του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά τι εξεικόνιζε η γη της Αιγύπτου; Επίσης, τι εξεικόνιζαν ο Φαραώ και το πλήθος του; Η χώρα της Αιγύπτου που επλήγη από τις δέκα πληγές εξεικόνιζε αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων, ο δε Φαραώ και το πλήθος του εξεικόνιζαν τους κυβερνώντας παράγοντας αυτού του συστήματος. Σ’ αυτή την ‘πνευματική’ Αίγυπτο «εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν [εμείς οι μαθηταί του Χριστού].» (1 Κορ. 5:7, 8) Σε πλήρη αρμονία μ’ αυτή την αλήθεια, η Αίγυπτος από την οποία ελευθερώνονται οι πιστοί μαθηταί του Αρνίου Ιησού Χριστού είναι αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Γι’ αυτό και στους μαθητάς του Χριστού λέγονται τα εξής στα εδάφια Γαλάτας 1:3, 4: «Χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού όστις έδωκεν εαυτόν δια τας αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού αιώνος.»
20. Τι εξεικονίζει λοιπόν η μεγάλη ‘κέδρος του Λιβάνου’ στην εποχή μας και πότε αυτό είχε την αρχή του;
20 Απ’ αυτό, τι συμπεραίνομε ορθώς εμείς; Ότι η ‘κέδρος του Λιβάνου,’ η οποία στην εποχή τον προφήτου Ιεζεκιήλ εξεικόνιζε τον ‘Φαραώ, βασιλέα της Αιγύπτου και το πλήθος αυτού,’ εξεικονίζει κάτι μεγαλύτερο σήμερα. Εξεικονίζει το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων στο οποίο οι πολιτικοί κυβερνητικοί παράγοντες κυβερνούν όλα τα έθνη της γης. Μολονότι αυτό παρομοιάζεται με κέδρο που ήταν το αντικείμενο της ζηλοτυπίας όλων των άλλων δένδρων της Εδεμικής χώρας του Λιβάνου, αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν φυτεύθηκε από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος εφύτευσε αυτά τα αειθαλή δένδρα στην κατά γράμμα χώρα του Λιβάνου, που ήταν τότε σαν τον ‘παράδεισο του Θεού.’ Όπως τονίζει το υπόμνημα του Μεγάλου Φυτευτού, η Αγία Γραφή, η συμβολική πολιτική ‘κέδρος του Λιβάνου’ είχε την αρχή της στη γη στις ημέρες του ισχυρού κυνηγού, του Νεβρώδ, του ιδρυτού της πρώτης Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, τον δεύτερο αιώνα μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε. Όπως ακριβώς ο Νεβρώδ, ο δισέγγονος του Νώε εστασίασε κατά της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού του Νώε, του Ιεχωβά, έτσι επίσης και η συμβολική ‘κέδρος του Λιβάνου’ δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία του Υψίστου Θεού, αλλά την προκαλεί.—Γεν. 10:8-12· 1 Χρον. 1:8-10.
21. Ποια δημοφιλή πορεία ακολουθούν τα έθνη τον κόσμου απέναντι στην ‘κέδρο του Λιβάνου’;
21 Αυτή η συμβολική κέδρος, αντλώντας από τους ανθρωπίνους πόρους που έχει στη διάθεσί της σαν μια άβυσσος, προσπάθησε να εξυψωθή πάνω από τον Ιεχωβά Θεό προσηλώνοντας, σαν να λέγαμε, την κορυφή της στα σύννεφα. Επλήθυνε τους κλώνους της και επεξέτεινε τα κλαδιά της για ν’ ασκήση κυριαρχία σε όλο το ‘υποπόδιον’ του Θεού, τη γη. (Ησ. 66:1· Ματθ. 5:35) Κάτω από τη στερεή της δομή, όλες οι ανθρωποποίητες κυβερνήσεις, ακόμη και όλα τα ‘μεγάλα έθνη,’ έχουν ‘κατοικήσει’ μέχρι των ημερών μας. (Ιεζ. 31:4-6) Με τον καιρό, ακόμη και το έθνος Ισραήλ, που εφύτευσε ο Ιεχωβά Θεός στην Υποσχεμένη Γη της Παλαιστίνης, υπέστη τον πειρασμό ν’ ακολουθήση την πορεία αυτών των κοσμικών εθνών, προς μεγάλη του βλάβη. Αλλά στην υιοθέτησι αυτής της δημοφιλούς πορείας υπήρξε μια εξαίρεσις. Ποια είναι αυτή η εξαίρεσις; Θέλομε εμείς ν’ ανήκωμε σ’ αυτή και να λάβωμε αιώνια ωφέλεια, ή να μιμηθούμε την πορεία όλων των ‘μεγάλων εθνών’; Χρειαζόμεθα τώρα βοήθεια για να κάνωμε την ορθή εκλογή!
[Εικόνα στη σελίδα 492]
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ