Ο Ιησούς, το «Αντικείμενον της Εχθρότητος» Υποστηρίζει την Θεότητα του Ιεχωβά

«Συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εναντίον των ιδίων των συμφερόντων»​—Εβρ. 12:3, ΜΝΚ.

 1. Γιατί μπορεί ο Ιησούς να περιγραφή μ’ ένα προκαταρκτικό τρόπο ως ο Μεγαλύτερος Ιώβ;

ΤΟ ΟΝΟΜΑ Ιώβ σημαίνει «αντικείμενον εχθρότητος.»a Πόσο ορθώς ο Ιώβ στις πείρες της δοκιμασίας του απεδείχθη ότι ήταν ένα αντικείμενο εχθρότητος, που προήρχετο από τον Σατανά και τους Βαβυλωνιακούς θρησκευτικούς συντρόφους του! Όλο αυτό αποδεικνύεται τώρα ότι αποτελεί ένα λεπτομερές προφητικό δράμα με μια προκαταρκτική εκπλήρωσι που στρέφεται γύρω από τον Μεγαλύτερο Ιώβ, τον Ιησού Χριστό. Αλλά προτού μπορέση ένας να εξετάση τις πολλές διδακτικές αποδείξεις του, είναι αναγκαίο να γίνη μια σύντομη ιστορική ανασκόπησις των θρησκευτικών συνθηκών που ανεπτύχθησαν στην Παλαιστίνη και στον γειτονικό της ειδωλολατρικό κόσμο στη διάρκεια των πέντε αιώνων που προηγήθησαν από την εποχή του Ιησού. Σ’ όλα εκείνα τα πεντακόσια έτη ο Σατανάς παρήγε πανούργες θρησκευτικές δυνάμεις και συγκεχυμένες διδασκαλίες, οι οποίες θα έθεταν το υποσχεμένο «σπέρμα» στην πιο δριμεία δοκιμασία οποτεδήποτε θα έκανε την εμφάνισί του στη γη. (Γέν. 3:15) Όπως θ’ αποδειχθή, ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς ήταν περισσότερο από έτοιμος και ικανός να γίνη ο Μεγαλύτερος Ιώβ ή «αντικείμενον εχθρότητος.» Για να διεκδικηθή δικαίως το ζήτημα της Κυριάρχου Θεότητος του Ιεχωβά, ο Ιησούς υπέμεινε εχθρική αντιλογία από αμαρτωλούς.​—Εβρ. 12:3.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

2, 3. (α) Πώς έφθασαν να υπάρχουν δύο Ιουδαϊκά κέντρα​—ένα στην Παλαιστίνη κι ένα στη Βαβυλώνα; (β) Με ποιο τρόπο εξηπλώθη η Ιουδαϊκή θρησκεία έξω, και σε τι περιεστρέφετο;

² Από τη Βιβλική και κοσμική ιστορία είναι γνωστό ότι μόνο μια μειονότης από τους Ιουδαίους που ήσαν εξόριστοι στη Βαβυλώνα μεταξύ του 607 και του 537 π.Χ. επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ το 537 π.Χ. και αργότερα για να λάβουν μέρος στην αποκατάσπασι της αληθινής λατρείας εκεί και ν’ ανοικοδομήσουν και πάλι το ναό κάτω από την ηγεσία του Ζοροβάβελ. (Έσδρας 2:1, 2) Μερικά χρόνια αργότερα ο Νεεμίας εβοήθησε με την εκ νέου ανοικοδόμησι του τείχους της Ιερουσαλήμ (Νεεμ. 7:1), και ο Έσδρας έλαβε μέρος με το να επανδρώση τον αποκαταστημένο ναό με ιερείς για πλήρεις καθημερινές υπηρεσίες. (Έσδρας 7:1-7) Ο Έσδρας ηγήθη, επίσης, στο μεγάλο έργο τού να καταστήση προσιτά στην κυκλοφορία πολλά αξιόπιστα αντίτυπα των ιερών Εβραϊκών Γραφών. Η πλειονότης των εξορίστων Ιουδαίων, όμως, προτίμησαν να παραμείνουν στη Βαβυλωνία, όπου είχαν καλά εγκατασταθή από υλική άποψι, μολονότι ήσαν διασκορπισμένοι σε πολλές κοινότητες της χώρας.b Οι Ιουδαίοι εκείνοι που παρέμειναν στη Βαβυλώνα συνέχισαν μια μορφή της αληθινής θρησκείας του Αβραάμ, του Μωυσέως και των Προφητών που θα μπορούσε να ονομασθή «Εβραϊσμός.»

³ Από τον πέμπτον αιώνα π.Χ. και κατόπιν πολλοί Ιουδαίοι από τη Βαβυλωνία και την Παλαιστίνη έγιναν επιχειρηματίαι και ανεμίχθησαν στις επιχειρήσεις και το εμπόριο. Μαζί με τις οικογένειες και τους συγγενείς των εγκατεστάθησαν σε συμπαγή τμήματα των μεγάλων Εθνικών πόλεων σ’ όλη τη Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, την Ελλάδα, τη Ρώμη, και τελικά γύρω σε όλη τη Μεσόγειο. Αυτό εσήμαινε ότι Ιουδαϊκοί συνοικισμοί ανεπτύχθησαν τότε, όπως σήμερα, σχεδόν σε κάθε μέρος του πολιτισμένου κόσμου. Αυτοί οι Ιουδαίοι έφεραν μαζί τους την Εβραϊκή τους θρησκεία, τη συνήθεια των συναθροίσεων για προσευχή και μελέτη χωρίς ιεροτελεστίες ή θυσίες ναού. Μια απλή αίθουσα συναθροίσεως ήταν το κέντρον της θρησκευτικής των ζωής. Στην αρχή αυτό το κέντρον ήταν γνωστό ως το Μπεθ χα-Κενεσέτ (οίκος προσευχής) ή το Μπεθ χα-Μιντράς (οίκος μελέτης)c. Αργότερα, λόγω της Ελληνικής επιρροής, αυτά τα κτίρια έφθασαν να ονομάζωνται με την Ελληνική λέξι συναγωγή.d

 4. Πόσο εκτεταμένος ήταν ο αγρός Ιουδαϊκού κόσμου που είχε ανατεθή στη διακονία του Ιησού;

⁴ Μ’ αυτό τον τρόπο οι Ιουδαίοι μετέφεραν τη θρησκεία των μέσω «εξαγωγής» στον επεκτεινόμενο Εθνικό κόσμο. Κάποτε αυτές οι Ιουδαϊκές «παροικίες» έξω από την Παλαιστίνη έφθασαν να υπερτερούν αριθμητικώς κατά πολύ τον πληθυσμό των Ιουδαίων της πατρίδος και έγιναν γνωστοί ως Ιουδαίοι της διασποράς, δηλαδή, οι ‘διεσπαρμένοι’ Ιουδαίοι. (Ιάκ. 1:1) Επί αιώνες, οι Ιουδαίοι διεκρίθησαν στη διεξαγωγή τού ό,τι έφθασε να θεωρήται μια μεγάλη ιεραποστολική κίνησις με το να μεταφέρουν τη θρησκεία των στους εθνικούς. «Οι συναγωγές είλκυσαν εκατοντάδες χιλιάδων προσηλύτους», γράφει ο Ιώσηπος, για να τους μεταστρέψουν.e (Ματθ. 23:15) Κάθε τρία χρόνια εγίνετο προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ από τους Ιουδαίους και προσηλύτους άρρενας για να παρευρεθούν στις εορτές.f Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι 2.700.000 και πλέον άρρενες συνεκεντρώνοντο εκεί για το πάσχα.g Γι’ αυτούς ο Εξελληνισθείς Ιουδαίος, Φίλων, γράφει ονομάζοντας την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα «όχι μόνο ενός έθνους αλλά όλων των εθνών.»h Γι’ αυτούς τους λόγους μπορούμε να εκτιμήσωμε την έκτασι του αγρού που είχε ανατεθή στον Ιησού για να υπηρετήση ως ένα «αντικείμενον εχθρότητος.»

ΣΑΡΚΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

5, 6. (α) Τι ήταν ο «Ελληνισμός»; (β) Πώς αυτός «εξήγετο» στην Παλαιστίνη; (γ) Σε ποιες σαρκικές επιρροές ήσαν υποκείμενοι οι Ιουδαίοι, και επηρεάσθηκε η θρησκεία των;

⁵ Κατόπιν, ας εξετάσωμε πώς όλη αυτή η προ-Χριστιανική θρησκεία των Ιουδαίων εμολύνθη από τον Ανατολικό, Βαβυλωνιακό θρησκευτικό τρόπο σκέψεως, πράγμα που επετεύχθη είτε απ’ ευθείας μέσω της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας των Ιουδαίων ή με πιο επιτήδειο τρόπο από τους Εξανατολισμένους Έλληνας. Η παιδεία και ο τρόπος θρησκευτικής ζωής των Ελλήνων ελέγετο Ελληνισμός. Οι πολλοί αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήσαν πραγματικά «προφήται» του Ελληνισμού, και οι σχολές των σκέψεως που διέφεραν εξέφραζαν διάφορες αιρέσεις του ειδωλολατρικού Ελληνισμού. Ο Ελληνισμός με τις πολλές αιρέσεις του ενεφάνιζε πράγματα μιας ειδωλολατρικής εκκλήσεως στην «επιθυμία της σαρκός.» (1 Ιωάν. 2:16), όπως η τέχνη, η μουσική, ο χορός, η σωματική άσκησις, οι αγώνες, οι αισθησιακοί τρόποι ζωής, η αναζήτησις ευτυχίας στη σάρκα, ο υλισμός, η αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και η λατρεία ενός πανθέου ή πλήθους θεών. Όταν ο Εξελληνισθείς Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τον τότε αρχαίο κόσμο, «αντί να εκριζώση τον πληθυσμό των χωρών που υπέτασσε όπως είχαν κάμει οι Ανατολίται κατακτηταί, οι Έλληνες μετέφεραν τη δική των χώρα σ’ αυτούς.»i Έτσι, όπως οι Ιουδαίοι, και οι Έλληνες έκαναν εξαγωγή της Ελληνιστικής των παιδείας σε όλα τα έθνη. Παραδείγματος χάριν, μ’ αυτή την πολιτική του Αλεξάνδρου και των διαδόχων του μια σειρά από δέκα Ελληνικές πόλεις γνωστή ως η Δεκάπολις ανηγέρθη μέσα στην Ιουδαία. (Ματθ. 4:25· Μάρκ. 5:20· 7:31 ) Αυτό είχε γίνει για να διασπασθή η Ιουδαϊκή αλληλεγγύη. Παράλληλα, αυτό επέφερε μια ατμόσφαιρα κοσμικού πνεύματος δελεαστικά φορτωμένου με επιτήδειες Ελληνιστικές επιδράσεις. (1 Κορ. 2:12) Για την Ιουδαϊκή νεολαία αυτές οι πόλεις ήσαν τόποι εκθέσεως, που παρουσίαζαν αθλητικούς αγώνες, μια έκκλησι στην αισθητική, την κομψότητα, τον εκλεπτισμό και την ωραιότητα της εμφανίσεως.j Έτσι οι Ελληνικοί τρόποι, οι Ελληνικές λέξεις, οι Ελληνικές ιδέες κατέκλυσαν την Παλαιστίνη.

⁶ Αλλά όλες αυτές οι Ελληνιστικές μορφές παιδείας και θρησκείας είχαν ήδη αναμιχθή με Ανατολικούς ή Βαβυλωνιακούς τρόπους, όταν ο Αλέξανδρος είχε ανατρέψει όλη την Περσική Αυτοκρατορία.k «Όταν [ο Ελληνισμός] ανεμίχθη με Ανατολικές ιδέες, εξεφυλίσθη σε μια τελείως νόθο ανάπτυξι φιληδονίας και ορθολογισμού.»l Τόσο για τους Ιουδαίους της Παλαιστίνης όσο και για τους Ιουδαίους της διασποράς αναφέρεται ότι «βραδέως αλλ’ ασφαλώς οι Ιουδαίοι άρχισαν ν’ αφομοιώνουν τις θρησκευτικές ιδέες των γύρω τους λαών, και να βλέπουν τις Γραφές κάτω από την επίδρασι αυτών των ιδεών.»a Έτσι αυτό εσήμαινε ότι ο παλαιότερος Εβραϊσμός έγινε τώρα ακόμη πιο αποστατημένος ως η θρησκεία του Ιουδαϊσμού με όλες τις αυξανόμενες προσθήκες παραδόσεων και μη Βιβλικών διατάξεων. (Γαλ. 1:13· Μάρκ. 7:13) Κατόπιν, ας εκτιμήσωμε τις αποδείξεις, που δείχνουν ότι ο Ιουδαϊσμός έγινε Βαβυλωνιακός, και έπειτα χωρίσθηκε σε αιρέσεις ως τον καιρό του Ιησού.

ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΣΚΕΨΕΩΣ

 7. Με ποιον όρο ανεφέροντο τελικά οι Βαβυλώνιοι στον θεό τους;

⁷ Πρώτον σημειώστε ότι στο ζήτημα της θεότητος στη Βαβυλώνα, ο Μερωδάχ αναφέρεται ως «ο μεγαλύτερος των θεών, ο αρχαιότερος», ο κυριώτερος θεός της Βαβυλώνος. (Ιερεμ. 50:2)b Το ιστορικό αρχαιότητος του Μερωδάχ ξεκινά από τον Νεβρώδ. «Νεβρώδ. . . η πιο επιτρεπομένη αντιστοιχία είναι με τον Μερωδάχ, τον κυριότερο θεό της Βαβυλώνος, προφανώς ιστορικόν ιδρυτήν της, ακριβώς όπως Ασσούρ, ο θεός της Ασσυρίας, παρουσιάζεται . . . ως ο ιδρυτής της Ασσυριακής αυτοκρατορίας.»c Πολύ πριν από τον καιρό του Ησαΐα τον όγδοο αιώνα π.Χ. (Ησ. 46:1), είχε αναπτυχθή στη Βαβυλώνα η συνήθεια ν’ αποκαλούν τον μεγάλο ειδωλολατρικό θεό τους Μερωδάχ απλώς με τον γενικό τίτλο «Κύριος» ή Βάαλ όπως έκαναν και οι αρχαίοι ειδωλολάτραι Χαναναίοι. (Κριτ. 2:11-13) Ο Μερωδάχ . . . είναι ο πολιούχος θεός της Βαβυλώνος όπου ο ναός του εκαλείτο Εσαγίλα . . . Το κύριον όνομά του στους μετέπειτα χρόνους αντικατεστάθη βαθμιαίως με το προσηγορικό Μπηλού ‘κύριος’, έτσι ώστε τελικά εκαλείτο κοινώς [με τον τίτλο] Βηλ.»d​—Ιερεμ. 51:44.

 8. Είχαν επηρεασθή οι Ιουδαίοι από την ανωτέρω Βαβυλωνιακή συνήθεια να ονομάζουν τον θεό τους μ’ ένα τίτλο;

⁸ Είναι καλώς γνωστό το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι ακολούθησαν μια παρόμοια συνήθεια μετά τη Βαβυλωνιακή των αιχμαλωσία με το να μην αναφέρωνται πια στον Θεόν των Ιεχωβά με το κύριον προσωπικό όνομά του αλλ’ απλώς να τον αποκαλούν με τον τίτλο «Κύριος» (Αδωνάι) αποκλειστικώς. Πράγματι, οι Ιουδαίοι σοφερείμ στους Βαβυλωνοποιημένους αιώνες προ Χριστού έκαμαν 134 αλλαγές στο Ιερό Εβραϊκό κείμενο από Ιεχωβά (יהוה) σε Κύριον (אדני) για την εξυπηρέτησι αυτής της αποστατικής ή σίββωλεθ συνηθείας.e Έτσι φαίνεται πόσο ύπουλα παρεσύρθησαν οι Ιουδαίοι κάτω από τον Ιουδαϊσμό από τον Σατανά ν’ αποκρύψουν αυτό το ίδιο το όνομα του αληθινού Θεού των με το ν’ ακολουθήσουν αυτό το σίββωλεθ μιας Βαβυλωνιακής συνηθείας ν’ αναφέρονται στον Θεό τους απλώς με τον τίτλο. Η θερμή, προσωπική σχέσις είχε χαθή τώρα με το να μη τον αποκαλούν πια Ιεχωβά αλλά να υποκαθιστούν το όνομα μ’ έναν αφηρημένο τίτλο, Κύριος.

9, 10. (α) Με ποιον γεμάτον σεβασμό τρόπο παρατηρούμε ότι οι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά χρησιμοποιούσαν τον όρο «Κύριος», όταν ανεφέροντο σ’ Αυτόν; (β) Τι παρατηρείται στον τρόπο που ανεγνώρισε ο Ναβουχοδονόσορ την Κυρίαρχο Θεότητα του Ιεχωβά;

⁹ Από την εποχή του Αβραάμ ως τους Προφήτας κάθε φορά, που οι αρχαίοι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά ανεφέροντο σ’ αυτόν ως Κύριον (Αδωνάι), χρησιμοποιούσαν στα συμφραζόμενα αυτό το ίδιο το θείον όνομα.f Όταν χρησιμοποιούσαν το Κύριος (Αδωνάι ή Αδών)μόνο του δίχως το «Ιεχωβά» ήταν είτε σχετικά με την υπεροχή του επάνω στους άλλους λεγόμενους ειδωλολατρικούς κυρίους ή θεούς (Δευτ. 10:17· Ιησ. Ναυή 3:11, 13), ή αναφέρεται αυτός μόνο ως χα-αδών, ο αληθινός Κύριος.g Ο Ησαΐας επρόφερε σύμφωνα με το σχίββωλεθ ή με τον ορθό τρόπο όταν έλεγε: «Ιεχωβά ο Θεός ημών, άλλοι κύριοι [αδωνείμ, πλην σου, εξουσίασαν εφ’ ημάς [μπααλούνου]. Αλλά τώρα δια σου μόνου θέλομεν αναφέρει το όνομά σου.»​—Ησ. 26:13, ΜΝΚ.

¹⁰ Επιπροσθέτως, είναι φανερό ότι οι Βαβυλώνιοι, όπως και άλλοι ειδωλολάτραι, ποτέ δεν ανεφέροντο στον κυριώτερο θεό τους με την αποκλειστική έκφρασι που σημαίνει «ο αληθινός θεός», όπως έκαναν οι γνήσιοι Εβραίοι λάτρεις του Ιεχωβά λέγοντας χα-ελοχείμ. Όταν ο Ναβουχοδονόσορ αναγκάσθηκε ν’ αναγνωρίση την Θεότητα του Ιεχωβά, του Θεού των Εβραίων, ως του αληθινού Θεού, δεν εχρησιμοποίησε ποτέ την Εβραϊκή έκφρασι χα-ελοχείμ αλλ’ απλώς εχρησιμοποίησε την Αραμαϊκή έκφρασι ελαχά (προσδιοριστικόν), θεός.​—Δαν. 3:28, 29.

11. Δώστε περαιτέρω αποδείξεις για το ότι οι Ιουδαίοι παρεδέχθησαν Βαβυλωνιακούς θρησκευτικούς τρόπους σκέψεως.

¹¹ Η Βαβυλωνιακή «γνώσις περί τριάδων θείων δυνάμεων» έφθασε στους Ιουδαίους μέσω Αιγυπτιακής επιρροής.h Δοξασίες «για την αθανασία της ψυχής» έφθασαν στον Ιουδαϊσμό από τη Βαβυλώνα και την Ελλάδα. «Τον δεύτερο αιώνα [π.Χ.] οι Ιουδαίοι της Παλαιστίνης καθώς και της Αλεξανδρείας, εδέχθησαν τη διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής.»i Αυτό ωδήγησε περαιτέρω κατά τον δεύτερον αιώνα, στην πίστι για την «ανάστασιν του σώματος», το οποίο, καθώς επίστευαν, καθιστούσε ικανή την ψυχή να συνεχίζη να κατοική σε κατάστασι αθανασίας.j Παραδείγματος χάριν, το Απόκρυφο βιβλίο που ονομάζεται Σοφία Σολομώντος, το οποίο εγράφη από ένα Ιουδαίο πριν από την εποχή του Ιησού, προωθεί τη διδασκαλία του Έλληνος φιλοσόφου Πλάτωνος όσον αφορά τον διαχωρισμό ψυχής και σώματος. (1:4· 9:15) Παρουσιάζει την Ελληνική άποψι του εκ των προτέρων προορισμού, όπου η ψυχή που προϋπάρχει υποτίθεται ότι εισέρχεται στο σώμα. (8:19, 20) Η μέλλουσα ζωή δεν έρχεται δια του Μεσσίου αλλά δια της σοφίας. (8:13) Διδάσκει ότι ο άνθρωπος επλάσθη για αφθαρσία και αθανασία. (2:23· 6:19· 12:1) Ο Ελληνικός τρόπος σκέψεως παρουσιάζει ότι ο Άδης είναι ένας τόπος όπου οι άδικες ψυχές υποφέρουν. (1:14· 3:1-10) και ότι είναι σοφό πράγμα να ζη ο άνθρωπος μια ζωή απολαύσεων τώρα.​—2:7-9.

ΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΕ ΙΣΧΥΡΗ ΕΠΙΡΡΟΗ

12-14. Περιγράψτε, μια κάθε φορά, τρεις από τις Ιουδαϊκές ομάδες με ισχυρή επιρροή.

¹² Ο Ιουδαϊσμός άρχισε να διαιρήται σε πολλές αιρέσεις ανάλογα με την αποδοχή ή απόρριψι των διαφόρων σκοτεινών δοξασιών του ειδωλολατρικού κόσμου. Αυτές οι αιρέσεις έφθασαν να χρησιμεύουν ως ομάδες που ασκούσαν επιρροή όχι μόνο από θρησκευτική άποψι αλλά και πολιτική. Σ’ αυτή την περίοδο ανεπτύχθη και η αίρεσις των Σαδδουκαίων. Οι Σαδδουκαίοι «περιελάμβαναν ένα μεγάλο τμήμα της ιερατικής τάξεως, και εκληρονόμησαν την εμφάνισι των προηγουμένων Ελληνιστών . . . Ήσαν ουσιαστικά υλισταί· δεν συνεμερίζοντο την Μεσσιανική ελπίδα του λαού, και έθεταν την εμπιστοσύνη των στον λόγον· η αυτοπεποίθησίς των, η άκαμπτη στάσις των στην επιβολή του γράμματος του ραββινικού νόμου, και η άρνησίς των στην ανάστασι αντανακλούν το πνεύμα των Στωικών [μιας Ελληνικής σχολής φιλοσοφίας].»k

¹³ Η αίρεσις των Εσσαίων συνεμερίζετο μαζί με τους Ελληνιστάς Πουριτανούς, οι οποίοι ακολουθούσαν τον Πυθαγόρα, στο να πιστεύουν «όχι μόνο στη δοξασία του δυισμού περί σώματος και ψυχής, αλλά στον αγώνα για τη σωματική αγνότητα, την άσκησι εξαγνισμού, την απόρριψι προσφορών αίματος, την ενθάρρυνσι της αγαμίας [στην πραγματικότητα να γίνωνται ευνούχοι].»l

¹⁴ Οι γραμματείς εσχημάτισαν αυτό που ισοδυναμούσε με αίρεσι ή κόμμα. Από νωρίς συνταυτίσθηκαν με τους Χασιντίμ (τους ευσεβείς). Ήσαν αυστηροί υποστηρικταί του Νόμου του Μωυσέως, του οποίου ήσαν οι νομικοί. Είχαν πνεύμα πολύ ανταγωνιστικό για την Ελληνική γλώσσα και τις Ελληνικές ιδέες.a

15-17. Δώστε μερικά ενδιαφέροντα σημεία σχετικά με τρεις ακόμη από τις Ιουδαϊκές ομάδες με ισχυρή επιρροή.

¹⁵ Μια άλλη ακόμη αίρεσις, των Φαρισαίων, ήλθε σε ύπαρξι στη διάρκεια αυτών των προ-Χριστιανικών χρόνων και ήσαν γνωστοί μεταξύ τους ως χαμπχερείμ, που σημαίνει «οι πλησίον». Ο ισχυρισμός των ότι ήσαν οι πλησίον «προσέθετε στη δύναμι που είχαν [οι Φαρισαίοι] μέσω της επιρροής των επάνω στον λαό.»b Παρεμπιπτόντως, όταν ο Ιησούς ωμιλούσε στους Φαρισαίους σε μια περίπτωσι, αυτοί οι λόγοι ανεφέροντο στην παραβολή του σχετικά με τον «καλόν Σαμαρείτην», όπου ερώτησε: «Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς;» (Λουκ. 10:25-37) Οι Φαρισαίοι ήσαν αυστηροί τηρηταί των πολλών Ιουδαϊκών παραδόσεων, οι οποίες είχαν προστεθή στο νόμο του Μωυσέως. Επίστευαν σε αγγέλους και σε πνεύματα και υπεστήριζαν την «ανάστασιν του σώματος.»c (Πράξ. 23:6-8) Εδίδασκαν, επίσης, ότι οι ανθρώπινες ψυχές είναι αθάνατες και ότι οι πονηροί υποφέρουν στον άδη. Ο Ιώσηπος το βεβαιώνει αυτό: «[Οι Φαρισαίοι] πιστεύουν ότι κάθε ψυχή είναι αθάνατη· μόνον οι ψυχές των καλών ανθρώπων θα εισέλθουν σ’ ένα άλλο σώμα, αλλά οι ψυχές των κακών θα υποστούν αιωνία τιμωρία.»d

¹⁶ Οι οπαδοί μιας άλλης ομάδος με ισχυρή επιρροή ήσαν γνωστοί με το όνομα Ηρωδιανοί ή οπαδοί του κόμματος του Ηρώδου. (Ματθ. 22:16) Ήσαν ένα κόμμα εθνικιστών, οι οποίοι υπεστήριζαν τους πολιτικούς σκοπούς των Ηρωδών στη διακυβέρνησί των υπό τους Ρωμαίους.e

¹⁷ Ένας τελικός όμιλος με ισχυρή επιρροή ήταν το ίδιο το δικαστήριο Σάνχεδριν, που ενεργούσε ως ένα σύνολο. Τα μέλη του απετελούντο από τους ιερείς και αρχηγούς των άλλων αιρέσεων και κομμάτων. Αυτή είναι η πλήρης παράταξις των αιρετικών ομάδων με ισχυρή επιρροή που είχαν διαμορφωθή την εποχή που ο Ιησούς διεξήγε τη διακονία του.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΙΩΒ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ

18, 19. Παρουσιάστε περισσότερες εκπληκτικές ομοιότητες μεταξύ του Ιησού και του αρχαίου Ιώβ.

¹⁸ Μια εκπλήρωσις του δράματος του Ιώβ σε μεγαλύτερη κλίμακα άνοιξε στις ημέρες του Ιησού. Ο ίδιος ο Ιησούς έγινε ο Μεγαλύτερος Ιώβ, το κύριον «αντικείμενον εχθρότητος» σύμφωνα με ό,τι υποδεικνύει το όνομα Ιώβ. Είναι εκπληκτικές οι λεπτομέρειες, που ανεπτύχθησαν στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του Ιησού, οι οποίες είχαν μια άμεση εκπλήρωσι, όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, μολονότι όχι πάντοτε με την ίδια σειρά. Επί πλέον, ο Ιησούς, επειδή ήταν ένας τέλειος άνθρωπος με πλήρη γνώσι, ήταν σε καλύτερη θέσι για ν’ αντιμετωπίση τις αυξανόμενες πιέσεις που επήρχοντο εναντίον του από την επιτρεπομένη χείρα του Σατανά και των Βαβυλωνοποιημένων ομάδων που ασκούσαν ισχυρή επιρροή. Είναι ωφέλιμο να εξετάσωμε τις εκπληκτικές αποδείξεις, όπου ο Ιησούς αριστοτεχνικά υποστηρίζει την Κυρίαρχο Θεότητα του Πατρός του, του Ιεχωβά.

¹⁹ Όταν ο Ιησούς εχρίσθη ως ο προοριζόμενος Βασιλεύς από το πνεύμα του Θεού στον Ποταμό Ιορδάνη το 29 μ.Χ., απέκτησε, πραγματικά, κυριότητα επάνω σε ολόκληρη τη γη με όλα τα πλούτη και τα κτήνη της. Αληθινά, ο Ιησούς Χριστός, ήταν νομίμως πολύ πλουσιώτερος από όσο ήταν ποτέ ο αρχαίος Ιώβ. Ο Ιησούς ως τέλειος άνθρωπος μπορούσε να έχη τέλεια τέκνα μολονότι θα είχε νυμφευθή μια ατελή σύζυγο. Γιατί; Διότι η τελειότης καθορίζεται από τον πατέρα και όχι από τη μητέρα. Αυτό απεδείχθη στην περίπτωσι του τελείου πατρός, Ιεχωβά, ο οποίος εχρησιμοποίησε την ατελή μητέρα, Μαρία, για να γεννήση το τέλειο άρρεν τέκνον Ιησού. Με τον ίδιο τρόπο ο Ιησούς θα μπορούσε να γεμίση όλη τη γη με τελείους ανθρώπους σ’ εκπλήρωσι του ό,τι εσυμβόλιζαν τα δέκα τέκνα του Ιώβ. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Ιεχωβά Θεός δεν έδωσε στον Ιησού μια ανθρωπίνη επίγεια σύζυγο, αλλά του έδωσε αυτό που αντιστοιχούσε με τέκνα. Του έδωσε «παιδία» υπό την μορφή πιστών μαθητών, νομιμοφρόνων ακολούθων στα βήματα του, τους οποίους μπορούσε να διδάξη και για τους οποίους να φροντίση ακριβώς όπως κάνει ένας επίγειος πατέρας για τα παιδιά του. Για τον Ιησού είχε προφητευθή: «Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ.»​—Ησ. 8:18, ΜΝΚ· Εβρ. 2:13· Μάρκ. 10:13-16.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

20. Περιγράψτε την αρχική δοκιμασία του Ιησού από τον Σατανά. Ποια ήταν η εκβασις;

²⁰ Όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, ο Σατανάς ή Διάβολος προσπάθησε ν’ απογυμνώση για πάντα τον Ιησού τόσο από τα επίγεια αγαθά που ανήκαν σ’ αυτόν όσο και από τα πνευματικά τέκνα του. Ανόμοια με την περίπτωσι του Ιώβ, όπου ο Σατανάς παρέμεινε στα παρασκήνια, τώρα ο Σατανάς είχε προσωπικώς και με άμεσο τρόπο είχε εκτοξεύσει μια δοκιμασία «εχθρότητος» εναντίον του κυρίου «αντικειμένου», του ανθρώπου Ιησού. Αυτό το έπραξε με το να πειράση τον Ιησού τρεις φορές με άμεσο τρόπο στην έρημο. Ο Σατανάς ως ο προσωπικός Πειραστής έθεσε σε δοκιμασία τον Ιησού (1) για τον υλισμό, (2) για την προσωπική φήμη και (3) για ν’ αρνηθή την Θεότητα του Ιεχωβά. Ο Ιησούς εξήλθε νικηφόρος από τον καθένα από αυτούς τους βασικούς πειρασμούς. Σε κάθε περίπτωσι ο Ιησούς απωθούσε τον Σατανά χρησιμοποιώντας τις Ιερές Γραφές όπου υπήρχε το επίσημο όνομα του Ιεχωβά. (Ματθ. 4:1-11) Ναι, ο Ιησούς, ο Μεγαλύτερος Ιώβ, υπεστήριξε επιτυχώς την Θεότητα του Ιεχωβά αμέσως από την αρχή.

21. Στην περίπτωσι του Ιησού, τι φαίνεται ν’ αντιστοιχή με το ότι ο Ιώβ έχασε τα τέκνα του και η σύζυγος του είχε καμφθή;

²¹ Το τρίτο έτος της διακονίας του Ιησού (32 μ.Χ.) ακριβώς πριν από τον καιρό του Πάσχα, ο Σατανάς επέτυχε την απομάκρυνσι πολλών μαθητών από τον Ιησού, που έμοιαζε με την αφαίρεσι των δέκα τέκνων (πλήρους αριθμού) από τον Ιώβ. Στη διάρκεια της διακονίας του ο Ιησούς απώλεσε μερικούς από αυτούς που ωμολογούσαν ότι είναι μαθηταί του, όπως στην περίπτωσι που αναφέρεται στα εδάφια Ιωάννης 6:66-68, αλλά εξακολουθούσε να έχη ομοίους με τέκνα μαθητάς, οι οποίοι παρέμειναν μαζί του ως την πικρή πείρα του στον Κήπο της Γεθσημανή τη νύχτα που τον επρόδωσαν στους αιμοδιψείς εχθρούς του. Αλλά την κρίσιμη εκείνη νύχτα έχασε όλους τους μαθητάς του, όπως συμβολίζεται από τον πλήρη αριθμό των τέκνων του Ιώβ και όπως προελέχθη στην προφητεία του Ζαχαρία 13:7. (Ματθ. 26:31) Εν πρώτοις, ο απόστολος Ιούδας Ισκαριώτης τον επρόδωσε, και κατόπιν ο Ιησούς εζήτησε να συλληφθή μόνο αυτός, όχι και οι ένδεκα άλλοι απόστολοί του. Αλλά τώρα, από φόβο ανθρώπων, και οι ένδεκα απόστολοι (αντιπροσωπευτικό όλων των μαθητών του) έφυγαν, με δική τους απόφασι, εγκαταλείποντάς τον στους εχθρούς του. (Ματθ. 26:56) Καθώς τους είχε ειπεί: ‘Θα αφήσετε εμέ μόνον’. (Ιωάν. 16:32· 18:8) Αυτή, όμως, ήταν ‘η ώρα της εξουσίας του σκότους’ του εχθρού.​—Λουκ. 22:53.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΙΕΖΕΤΑΙ ΩΣ ΕΝΑΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

22. Πώς ο Ιησούς υπέστη πίεσι ως ένας αμαρτωλός;

²² Για τους υλιστικούς Ιουδαίους του Ισραήλ ο Ιησούς εφαίνετο πράγματι ένας πολύ πτωχός άνθρωπος. «Και λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας· ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.» (Ματθ. 8:20) Ομοίως όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, στους Ιουδαίους ο Ιησούς εφαίνετο ως ένας αμαρτωλός. Σε μια περίπτωσι οι Φαρισαίοι κατηγόρησαν ότι: «Ημείς εξεύρομεν ότι ο άνθρωπος ούτος είναι αμαρτωλός.» (Ιωάν. 9:24) Και πάλι εφάνη στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς ήταν εξοικειωμένος με τις ασθένειες. «Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων· άνθρωπος θλίψεων, και δόκιμος ασθενείας.» «Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε, και τας νόσους εβάστασεν.» (Ησ. 53:3· Ματθ. 8:17) Στη διάρκεια της εχθρότητος εναντίον του Ιώβ, ο Ιώβ υπεχρεώθη να κάθεται «εν μέσω του σποδού», δηλαδή, στον τόπο των απορριμμάττων της πόλεως έξω από την πύλη της πόλεως ως ένας απόβλητος. «Είναι βέβαιο ότι η εκλογή από τον Ιώβ του τόπου απορριμμάτων (ο σποδός, Ιώβ 2:8) έξω από την πύλη της πόλεως δεν ήταν μια εκδήλωσις απογνώσεώς του, αλλά αυτό του είχε επιβληθή διότι είχε εκδιωχθή από τους συμπολίτας του.»f Είναι αξιοσημείωτο, επίσης, ότι ο Ιησούς, ο Μεγαλύτερος Ιώβ, εθεωρήθη ένας απόκληρος από τους Ιουδαίους όπως αυτός, και έτσι αναφέρει η Βίβλος: «Και ο Ιησούς, δια να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες.»​—Εβρ. 13:12, 13· βλέπε, επίσης, Ρωμ. 15:3· Ψαλμ. 69:7-9.

ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΙΣΧΥΡΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ

23. Τι αντιστοιχεί στους τρεις φίλους του Ιώβ; Πώς αυτό;

²³ Ο Σατανάς έφερε τώρα επί σκηνής τις ισχυρές ομάδες του εχθρότητος που είχε προετοιμάσει πριν από αιώνες. Αυτή επρόκειτο να είναι μια μακρά, εξαντλητική δοκιμασία που θα είχε σκοπό να προσπαθήση να συντρίψη την ακεραιότητα της καρδιάς του Ιησού απέναντι στον Ιεχωβά και να νικήση τον Ιεχωβά στο ζήτημα της Θεότητος. Στην εποχή του Ιησού, οι «τρεις φίλοι» των ημερών του Ιώβ αντιπροσωπεύθηκαν από όλους τους εκπαιδευτικούς ομίλους ή αιρέσεις του Ιουδαϊσμού μαζί με την ακολουθία των μαθητών των οι οποίοι θα έπρεπε να ήσαν φίλοι του Ιησού στην υποστήριξι με ορθό τρόπο της Θεότητος του Ιεχωβά και των αληθινών διδασκαλιών της Γραφής. Αντιθέτως, αυτοί οι αγωγοί ψευδούς διδασκαλίας εχρησιμοποιούντο για να κάνουν πικρές, βίαιες δογματικές επιθέσεις κατά του Ιησού. Ο αριθμός τρία, ο οποίος από Βιβλική άποψι δείχνει έμφασι, κατάλληλα εξεικόνιζε την εμφατική, με όλες τις δυνάμεις επίθεσι απ’ όλες αυτές τις ηγετικές αιρέσεις της εποχής του Ιησού, οι οποίες από δογματική άποψι είχαν μολυνθή με Βαβυλωνιακό τρόπο σκέψεως. Οι στατιστικές δείχνουν ότι ο Ιησούς είχε σαράντα περίπου διάφορες λογομαχίες μ’ αυτές τις διάφορες ομάδες ισχυρής επιρροής. Δύο από αυτές περιελάμβαναν τους Σαδδουκαίους, δύο τους οπαδούς του κόμματος του Ηρώδου, πέντε τα μέλη του Σάνχεδριν, οκτώ τους γραμματείς, μία με έμμεσο τρόπο ανεφέρετο στους Εσσαίους (Ματθ. 19:12) και τριάντα τρεις περιελάμβαναν την ηγετική αίρεσι των Φαρισαίων.

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

24. Παρουσιάστε μερικές δηλώσεις αληθείας που απεκαλύφθησαν με τις απαντήσεις του Ιησού. Πώς παραλληλίζονται με τις απαντήσεις του Ιώβ;

²⁴ Οι πολλές απαντήσεις του Ιησού στις επιθετικές ερωτήσεις των εχθρικών αιρετικών περιελάμβαναν ένα κατακλυσμό νέων αληθειών, οι οποίες έρρεαν για να εμπλουτίσουν την αληθινή θρησκεία της Χριστιανοσύνης. Όπως ο Ιώβ, ο Ιησούς διεμαρτυρήθη για την ψευδή κατηγορία ότι ήταν ένας αμαρτωλός επειδή ακριβώς εδοκιμάζετο για την ακεραιότητά του. (Ιώβ 10:14, 15· Λουκ. 5:30· Ιωάν. 8:46· 9:24) Όπως ο Ιώβ, ο Ιησούς απέρριψε την Βαβυλωνιακή ψευδή διδασκαλία ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή με το να δείξη σαφώς ότι ο άνθρωπος είναι θνητός και, όταν είναι νεκρός, δεν έχει συνείδησι, κοιμάται. (Ιώβ 7:9, 17· 10:18· Ιωάν. 11:11-14) Όπως ο Ιώβ, ο Ιησούς εδίδαξε ότι θα εγίνετο ανάστασις της ψυχής, του ατόμου, και όχι «ανάστασις του σώματος», όπως εσφαλμένα εδίδασκαν οι Φαρισαίοι. (Ιώβ 14:7, 14, 15· Ιωάν. 5:25, 28, 29) Όπως ο Ιώβ, ο Ιησούς εδίδαξε ότι η μέλλουσα ζωή δεν αποκτάται με έργα της σαρκός ή έργα του Νόμου αλλά έρχεται με τα νόμιμα μέσα της εξαγοράς μέσω ενός λυτρωτού. (Ιώβ 19:25, 26· Ματθ. 20:28) Αυτά είναι λίγα μόνο από τα παράλληλα μεταξύ των αντιθέτων επιχειρημάτων του Ιησού εναντίον των θρησκευτικών αντιπάλων του και των αντιθέτων επιχειρημάτων που εχρησιμοποίησε ο Ιώβ.

25. Δώστε μια εξέχουσα αντιστροφή των πραγμάτων που χρησιμοποίησε ο Ιησούς κατά των αντιπάλων του.

²⁵ Παρατηρήστε μια εξέχουσα αντιστροφή, που παρουσίασε ο Ιησούς εναντίον των πρωτίστων αιρετικών αντιπάλων του, των Φαρισαίων. Με την ευφυά παραβολή του πλουσίου [του Κακού Πλουσίου] και του Λαζάρου, παρομοιάζει τους Φαρισαίους μεταξύ άλλων με τον πλούσιο. (Λουκ. 16:14, 19-31) «Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού.» Έτσι αυτό τοποθετούσε τους Φαρισαίους σ’ αυτή την ίδια θέσι που αυτοί χλευαστικά και εσφαλμένα εδίδασκαν ότι πηγαίνουν όλοι οι πτωχοί, αυτοί τους οποίους αντιπροσώπευε ο «πτωχός Λάζαρος». Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς εδίδασκε ότι υπήρχε κάποιος τέτοιος «άδης» βασάνων, όπου βασανίζονται οι ψυχές. Ο ίδιος ο Ιησούς πήγε στον κατά γράμμα Άδη, αλλά δεν υπέστη κανένα βασανισμό εκεί, και εξήλθε την τρίτη ημέρα, και τώρα έχει τα «κλειδία του άδου και του θανάτου» για ν’ απελευθερώση όλους τους άλλους από εκεί στον ωρισμένο καιρό του Θεού. (Ψαλμ. 16:10· Πράξ. 2:30-32· Ματθ. 16:18· Αποκάλ. 1:17, 18) Επομένως, ο Άδης της Βίβλου, ή Σιεόλ, είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους, από τον οποίο υπάρχει ανάστασις.g Αυτό, λοιπόν, εμποδίζει πολλούς Βαβυλωνοποιημένους θρησκευτικούς διδασκάλους ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιούν αυτή την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου για να υποστηρίξουν τη διδασκαλία των του πύρινου άδου.

26. Στην ογκουμένη εχθρότητα, τι κατέστησε σαφές ο Ιησούς όσον αφορά την Θεότητα;

²⁶ Η εχθρότης εξακολούθησε να ογκούται. Οι Φαρισαίοι διετύπωσαν την κατηγορία ότι ο Ιησούς έκανε τα θαύματα του μέσω του «Βεελζεβούλ του άρχοντος των δαιμονίων.» (Ματθ. 12:24) Οι αντίπαλοί του εδυσκολεύοντο να συγκρατηθούν και πολλές φορές επεθύμησαν να φονεύσουν τον Ιησού.h Κατόπιν ήλθε το ευαίσθητο θέμα της Θεότητος του Ιεχωβά και του ποιος είναι ο αληθινός πνευματικός πατήρ. Η οξεία δοκιμασία ήταν να καθορισθή ποιος είναι ο πνευματικός Πατήρ ενός, ο Ιεχωβά ή ο Διάβολος, «Εάν ο Θεός ήτο πατήρ σας, ηθέλετε αγαπά εμέ· διότι εγώ εκ του Θεού εξήλθον, και έρχομαι . . . Σεις είσθε εκ πατρός του Διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.» (Ιωάν. 8:42, 44) Ο Ιησούς το υπεστήριξε περαιτέρω αυτό με την ισχυρή δημοσία εκ μέρους του καταδίκη αυτών των αιρετικών: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· . . . Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:29, 33) Αυτοί, λοιπόν, εξετέθησαν ως μέρος του ‘σπέρματος του όφεως’ το οποίον επρόκειτο τώρα να κεντήση την «πτέρναν» του Ιησού, του σπέρματος της γυναικός του Θεού.​—Γέν. 3:15.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

27. Ποια ήταν η κατάστασις όσον αφορά τη χρήσι του θείου ονόματος στη διάρκεια της θρησκευτικής αντιλογίας την εποχή του Ιησού;

²⁷ Όπως οι τρεις φίλοι της εποχής του Ιώβ, οι οποίοι δεν χρησιμοποιούσαν το θείον όνομα ούτε μια φορά στις ομιλίες των καθώς έκαμε ο Ιώβ, έτσι συνέβαινε και με τους αιρετικούς ηγέτας της εποχής του Ιησού. Ούτε μια φορά δεν χρησιμοποίησαν το θείον όνομα, Ιεχωβά, σε όλες τις ερωτήσεις που του έκαναν. Στις αφηγήσεις των τεσσάρων Ευαγγελίων υπάρχουν στοιχεία ότι ο Ιησούς εχρησιμοποίησε το θείον όνομα ο ίδιος είκοσι πέντε φορές.i Ανόμοια με τους Ιουδαίους, ο Ιησούς δεν εδεσμεύετο από τις Βαβυλωνιακές συνήθειες της χρησιμοποιήσεως απλώς της λέξεως «Κύριος» αντί της προφοράς του θείου ονόματος. Πράγματι, ο Ιησούς διεκρίθη για τη διδασκαλία του ονόματος στους μαθητάς του.​—Ιωάν. 17:6, 26.

28, 29. (α) Τι φαίνεται ν’ αντιστοιχή με τον ουδέτερο παρατηρητή Ελιού, με ποια σημεία υποστηρίξεως; (β) Ποια επιβεβαίωσι παρέχει ο Ιεχωβά;

²⁸ Επί τριάμισυ πύρινα χρόνια ο Ιησούς, το «αντικείμενον της εχθρότητος», δεν αμάρτησε ούτε εκάμφθη όσον αφορά τη στάσι του ακεραιότητας ως του Πρωτίστου Οργάνου του Ιεχωβά για ζωή. (Πράξ. 3:15) Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι ο απροκατάληπτος, ουδέτερος παρατηρητής όπως ο Ελιού, ο οποίος μπορούσε να πη ποιο μέρος ήταν δίκαιο, οι Ιουδαίοι αιρετικοί ηγέται ή ο Ιησούς; (Ιώβ 32:2, 3) Θα μπορούσε να είναι το κυβερνών σώμα της νέας Χριστιανικής εκκλησίας που μόλις είχε ιδρυθή την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., πενήντα ημέρες μετά την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών. Προτού υψώση τη φωνή στην εποχή του Ιώβ, ο Ελιού επλήσθη με το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού. (Ιώβ 32:9, 18-20) Ομοίως, όταν ο Πέτρος και οι συναπόστολοί του ύψωσαν τη φωνή για τη διεκδίκησι του Θεού και του Υιού του Ιησού Χριστού την ημέρα της Πεντηκοστής, επλήσθησαν πρώτα με το άγιο πνεύμα του Θεού κι έτσι ωμιλούσαν κάτω από θεία έμπνευσι. Απέδειξαν ότι ο Θεός είναι αληθής και ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, εξυψωμένος στον ουρανό.​—Πράξ. 2:22-37.

²⁹ Ένα άλλο παράλληλο που παρατηρείται είναι ότι στις ημέρες του Ιώβ η φωνή του Ιεχωβά υψώθη μέσα από τον ανεμοστρόβιλον, ενώ στις ημέρες του Ιησού η φωνή του Ιεχωβά ακούσθηκε τρεις φορές απ’ ευθείας από τον ουρανό, το δε τρία είναι ενδεικτικό της εμφάσεως, που επεβεβαίωσε την επιδοκιμασία του για τον Ιησού ως τον επίσημο εκπρόσωπο του.​—Ματθ. 3:17· 17:5· Ιωάν. 12:28.

ΚΟΡΥΦΩΣΙΣ ΕΧΘΡΟΤΗΤΟΣ​—ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ

30. Σε τι εκορυφώθη η εχθρότης, και πώς αντέδρασε ο Ιησούς;

³⁰ Η εχθρότης εκορυφώθη, όταν όλες οι δυνάμεις του Σατανά εχρησιμοποιήθησαν στο πλήρες, για να επιφέρουν τον θάνατο του Ιησού επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου. Ναι, ο Σατανάς είχε τώρα επιτύχει το κέντημα της πτέρνας του Σπέρματος. (Γέν. 3:15) Στο διάστημα που παρέμεινε ο Ιησούς νεκρός μέσα στον τάφο ενός άλλου ανθρώπου είχε αποστερηθή από κάθε τι​—τέκνα και αγαθά. Αλλ’ ακόμη και τη στιγμή του θανάτου του επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου έξω από την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς, όπως ο Ιώβ, ‘δεν ημάρτησε και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.’ (Ιώβ 1:22) Τα χείλη του και η καρδιά του ήσαν αναμάρτητα όταν είπε: «Πάτερ, εις χείράς σου παραδίδω το πνεύμά μου», και κατόπιν «Τετέλεσται,» και τελικά παρέδωκε το πνεύμα.​—Λουκ. 23:46· Ιωάν. 19:30.

31, 32. (α) Δώστε παράλληλα μεταξύ της αποκαταστάσεως του Ιώβ και του Ιησού. (β) Ποιον μακάριο τερματισμό είχε το δράμα στην περίπτωσι του Ιησού;

³¹ Όπως στην αποκατάστασί του ο Ιώβ απέκτησε διπλάσια πλούτη και δέκα τέκνα, έτσι και ο Ιησούς αποκατεστάθη με μια θαυματουργική ανάστασι και κατέστη ‘κληρονόμος πάντων’. (Εβρ. 1:2) Όπως ο Ιώβ απέκτησε με την αρχική σύζυγο του δέκα ακόμη τέκνα, έτσι με τη βοήθεια της ομοίας με σύζυγο οργανώσεως του Θεού, όπως αντιπροσωπεύεται από τον ουράνιο Ιησού, ο οποίος εξέχεε το άγιον πνεύμα, μια στρατιά νέων πνευματικών τέκνων παρήχθη την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και μετά από αυτήν ως εκπλήρωσις αυτού του δράματος στον πρώτον αιώνα. Αυτά ήσαν τα Θεόδοτα «τέκνα» του Ιησού. (Ησ. 8:18· Εβρ. 2:10-13) Ως ένας ιερεύς, επίσης, ο Ιώβ προσέφερε θυσία και προσευχήθηκε για τους τρεις φίλους του, που μετενόησαν, ώστε να επέλθη η ανόρθωσίς των. (Ιώβ 42:8) Και αυτό, επίσης, συνέβη με το ότι μια μειονότης από μετανοημένους Ιουδαίους διαιρετικούς υπήκουσε στην πίστι κι εκαλύφθη από τις ιερατικές υπηρεσίες του Ιησού και από τη θυσία του αντιλύτρου μετά την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.​—Πράξ. 6:7.

³² Τώρα σ’ ένα μεγαλειώδη τερματισμό αυτού του θεαματικού δράματος​—όλης της οικογενείας του Θεού στον ουρανό και στη γη, ο Ιεχωβά ως ο Κυρίαρχος Θεός μπορεί να πη στον Σατανά και σ’ όλη την κτίσι: ‘Δεν υπάρχει όμοιος του Ιησού Χριστού εις όλο το σύμπαν’. (Ιώβ 2:3) Έτσι ο Ιεχωβά έκαμε τον Ιησού, τον διεκδικητή της Θεότητός Του, πολύ μακάριο. Κι’ εμείς, επίσης, μακαρίζομε πάντοτε τον Ιησού. (Ιάκ. 5:11) Βλέπε την προσεχή Σκοπιά, για το μακάριο τέλος αυτών, οι οποίοι είναι «αντικείμενα εχθρότητας» σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες.

[Υποσημειώσεις]