Το Όνομα στο Οποίον Όλα τα έθνη Εκλέγουν να Περιπατούν

«Πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού· ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι του Θεού ημών εις τον αιώνα.»—Μιχ. 4:5, ΜΝΚ.

 1. Μολονότι οι άνθρωποι ενός έθνους είναι διηρημένοι θρησκευτικώς ποιον ενοποιητικό θεό θα ειδωλοποιήσουν και θα λατρεύσουν;

ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ Έθνη, ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, έχουν τώρα 132 έθνη μέλη. Υπάρχουν και άλλα έξω. Το καθένα απ’ αυτά τα πολιτικά έθνη έχει ένα ιδεώδες που κρατά τον λαό του ενωμένο κάτω από μια μόνο κυβέρνησι. Έτσι περιπατεί ή πηγαίνει εν ονόματι αυτού τον ιδεώδους· δηλαδή, προχωρεί ως ένας οπαδός ή ακόλουθος αυτού του κοινού ιδεώδους. Πριν περάση πολύς καιρός οι λαοί αρχίζουν να ειδωλοποιούν αυτό το ιδεώδες. Γι’ αυτούς γίνεται θεός που λατρεύουν και θεωρούν ότι είναι πάνω από όλα τα ιδιωτικά και προσωπικά συμφέροντα. Έτσι οι άνθρωποι πιθανόν να είναι διηρημένοι από θρησκευτική άποψι, και ωστόσο θα λατρεύσουν αυτό το εθνικό ιδεώδες ως ένα ενοποιητικό θεό.

 2. Πώς εκατομμύρια άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι άθεοι αντιφάσκουν στην πραγματικότητα;

² Εκατομμύρια άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι άθεοι, αθεϊσταί, και δεν εμπιστεύονται σε κανένα θεό. Αντιφάσκουν όμως με το να λατρεύουν ένα εθνικό θεό. Από τον καιρό της Αμερικανικής Επαναστάσεως (1775-1783) έχομε ακούσει πολλά για «την θεά της Ελευθερίας.» Ή, ο θεός ή η θεά πιθανόν να είναι αυτό που ονομάζεται δημοκρατία, κυβέρνησις από τον λαό. Ή, μπορεί να είναι ο μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας, δηλαδή, ο διεθνής Κομμουνισμός. Οι λαοί προσκολλώνται σ’ αυτές τις πολιτικές αρχές με μια προσήλωσι που ισοδυναμεί με φανατική θρησκευτική αφοσίωσι. Επί πλέον, το καθένα από τα έθνη διαφυλάττει ζηλότυπα αυτό που θεωρεί ως την «εθνική κυριαρχία» του, σαν να επρόκειτο για ένα θεό που δεν πρέπει να παραβιασθή ή να χαθή. Σε μερικά έθνη πολλοί άνθρωποι ειδωλοποιούν ένα ισχυρό στρατιωτικό κατεστημένο που δίνει στο έθνος μια θέσι ισχύος από την οποία να διαπραγματεύεται με άλλα έθνη. Σχετικά με τον σημερινό «βασιλέα του βορρά,» είχε προλεχθή από καιρό: «Τον δε θεόν Μαουζείμ (των οχυρωμάτων, ΜΝΚ) θέλει δοξάσει επί του τόπου αυτού.»—Δαν. 11:38.

 3. Πώς το εδάφιο Μιχαίας 4:5 εκτιμά ορθώς την πορεία των εθνών, και πώς ο Ψαλμός 96:5 δίνει ορθή εκτίμησι της αξίας αυτών των δημοφιλών θεών;

³ Ο θεόπνευστος συγγραφεύς των αρχαίων χρόνων ορθώς εξετίμησε την πορεία των συγχρόνων εθνών όταν είπε: «Πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού.» (Μιχ. 4:5) Ο καθένας απ’ αυτούς τους θεούς είναι πολύ δημοφιλής στον τόπο του. Γι’ αυτό, αν ένα άτομο που πραγματικά γνωρίζει τι σημαίνουν όλ’ αυτά αρνήται να συμβαδίση με το πλήθος, τότε γίνεται μεγάλη επίθεσις εναντίον αυτού του ατόμου. Η αγανάκτησις γίνεται έκδηλη στο σημείο που να λαμβάνωνται βίαια μέτρα εναντίον του κατηγορουμένου. Το ερώτημα όμως είναι, Ποια αξία έχουν αυτοί οι ειδωλολατρικοί «θεοί»; Πού οδηγούν τους λαούς των εθνών; Σ’ αυτά τα ερωτήματα η παρούσα παγκόσμια κατάστασις θα έπρεπε να δώση την πιο πειστική απάντησι, ιδιαίτερα έχοντας υπ’ όψιν το αναλλοίωτο ρεύμα των παγκοσμίων υποθέσεων και συνθηκών. Είμεθα υποχρεωμένοι να συμφωνήσωμε ότι ο αρχαίος συγγραφεύς είχε ορθή εκτίμησι των δημοφιλών θεοτήτων όταν είπε: «Πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα (θεοί χωρίς αξία, ΜΝΚ).»—Ψαλμ. 96:5.

 4. Ανάμεσα σε ποιες πορείες είναι η εκλογή των ατόμων σήμερα, και ποιοι σήμερα κάνουν την εκλογή η οποία φέρνει ασφάλεια;

⁴ Είναι καιρός ν’ αφυπνισθούν οι άνθρωποι όσον αφορά την αξία των δημοφιλών θεών τους. Οι «θεοί» οι οποίοι τους έφεραν σ’ αυτή την παρούσα σύγχυσι είναι ανίκανοι να τους βγάλουν απ’ αυτή και δεν μπορούν να βασισθούν σ’ αυτούς για να βγουν απ’ αυτήν. Αν «οι λαοί» δεν αφυπνίζωνται, τότε, τουλάχιστον, άτομα πρέπει ν’ αφυπνισθούν, προτού ο ανεμοστρόβιλος των γοργά εξελισσομένων γεγονότων τους απορροφήση και τους παρασύρη στην καταστροφή. Το ν’ απομακρυνθούμε απ’ αυτή τη καταστρεπτική δίνη σ’ ένα τόπο ασφαλείας θα σημάνη ότι έχομε εκλέξει τον αληθινό Θεό και ότι περιπατούμε στο όνομα αυτού του Θεού. Ή θα συνεχίσωμε να περιπατούμε εν ονόματι κάποιου δημοφιλούς θεού, ή θα εκλέξωμε να βαδίσωμε προς μια άλλη κατεύθυνσι και να περιπατούμε εν ονόματι ενός Θεού καλύτερου απ’ όλους τους δημοφιλείς θεούς των λαών των εθνών. Η εκλογή αυτής της τελευταίας πορείας, της ορθής πορείας, είναι ακόμη δυνατή για κείνους που αγαπούν ζωή και ευτυχία. Τα πρόσφατα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη γη έχουν αφυπνισθή στη σημασία των παγκοσμίων γεγονότων και έχουν κάμει την επιτυχή εκλογή. Δεν είναι ακόμη πάρα πολύ αργά για να ενεργήσουν και άλλοι ομοίως.

 5. Μήπως μόνο η ειλικρίνειά τους συνετέλεσε στο να λάβουν αυτή τη θαρραλέα πορεία, και γιατί αυτή είναι η ορθή πορεία:

⁵ Είναι θαρραλέα μια τέτοια πορεία; Ναι, είναι πράγματι! Το να λάβη κανείς μια τέτοια θαρραλέα πορεία απαιτεί ασφαλώς ειλικρίνεια. Η ειλικρίνειά των στο ν’ ακολουθήσουν αυτή την πορεία δεν αμφισβητείται ούτε μια στιγμή, αλλά η απλή ειλικρίνειά των, όπως αποδεικνύεται από το ότι έχουν λάβει αυτή την πορεία, την καθιστά την ορθή πορεία; Όχι! Επομένως, η θαρραλέα πορεία υιοθετείται όχι μόνο από ειλικρίνεια, αλλά βάσει της αξιόπιστης πληροφορίας, της ορθής γνώσεως. Και τούτο με αξιόπιστη καθοδήγησι, καλύτερη από την καθοδήγησι των ‘χωρίς αξία θεών.’ Η ορθότης αυτής της πορείας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είχε προλεχθή σε μια προφητεία που απεδείχθη ότι δεν είναι ψευδής αλλά αληθινή. Όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της προφητείας είναι αληθινά, διότι προέρχεται από τον Θεό τον οποίον κανείς δεν μπορεί να κατηγορήση ότι έχει ψευσθή, διότι δεν ψεύδεται. Ύστερ’ από τέσσερις χιλιάδες και πλέον χρόνια της πολιτείας του με το ανθρώπινο γένος μπορεί ακόμη να γραφή γι’ αυτόν: «Αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.» (Εβρ. 6:18· Τίτον 1:2) Αυτός είναι ο Θεός στο όνομα του οποίου ολοένα περισσότερα άτομα εκλέγουν να περιπατούν σήμερα.

 6. Από ποιον τόπο προέρχεται αυτή η προφητεία, και πότε την είπε ο προφήτης;

⁶ Έτσι η προφητεία η οποία προείπε ορθώς αυτό το εκπληκτικό γεγονός της εποχής μας δεν προήλθε από κανένα μυθικό τόπο. Αυτός ο τόπος είναι ιστορικός—μια χώρα η οποία είναι παγκοσμίως γνωστή σήμερα, γιατί κάθε μέρα αναφέρεται στις ειδήσεις—είναι το Ισραήλ. Ο θεόπνευστος ομιλητής της προφητείας ήταν ένας άνθρωπος που ωνομαζόταν Μιχαίας, ο οποίος λέγει ότι είναι Μωρασθίτης, δηλαδή από μια πόλι της εδαφικής περιοχής της φυλής του Ιούδα και είκοσι περίπου μίλια νοτιοδυτικώς της Ιερουσαλήμ. Έζησε στη διάρκεια της βασιλείας τριών ιστορικών βασιλέων, δηλαδή, «Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκίου, βασιλέων του Ιούδα.» (Μιχ. 1:1) Αυτό τοποθετεί τον Μιχαία στον όγδοο αιώνα π.Χ., κι’ έτσι η προφήτευσίς του πρέπει να είχε λήξει πριν το έτος 716 π.Χ.

 7. Ποιο πράγμα σχετικά με τον Μιχαία ενισχύει την εμπιστοσύνη μας στην προφητεία του, και ποιος μεταγενέστερος προφήτης σχετίζεται μ’ αυτό;

⁷ Εν τούτοις, εκείνο που πρέπει να ενισχύση την εμπιστοσύνη μας ότι ο Μιχαίας ήταν αληθινός προφήτης ενός αληθινού και ζώντος Θεού, δεν είναι μόνο η ιστορικότης του, αλλ’ επίσης το θάρρος του να πη το άγγελμά του, μολονότι αυτό έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του. Στην εποχή του οι βασιλείς είχαν ουσιαστικά απόλυτη δύναμι, δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους υπηκόους των. (Παροιμ. 16:14) Αυτή η ικανότης του προφήτου Μιχαία καλεί την προσοχή μας σε μετέπειτα περιστάσεις όπου ο προφήτης Ιερεμίας στην Ιερουσαλήμ είχε απειληθή με θάνατο από τους Ιουδαίους ηγέτας οι οποίοι είχαν αντίρρησι στις ομιλίες οι οποίες φαίνονταν σ’ αυτούς αντιπατριωτικές και στασιαστικές. Ας διαβάσωμε την αφήγησι του ιδίου του Ιερεμία σχετικά μ’ αυτό:

 8. Πώς τα εδάφια Ιερεμίας 25:16-19 έχουν σχέσι με τη θαρραλέα προφητεία του Μιχαία;

⁸ «Τότε οι άρχοντες και άπας ο λαός είπον προς τους ιερείς και προς τους προφήτας, Δεν υπάρχει κρίσις θανάτου εις τον άνθρωπον τούτον διότι εν τω ονόματι του Ιεχωβά του Θεού ημών ελάλησε προς ημάς. Τότε εσηκώθησαν τινές εκ των πρεσβυτέρων του τόπου, και ελάλησαν προς άπασαν την συναγωγήν του λαού, λέγοντες, Ο Μιχαίας ο Μωρασθίτης προεφήτευεν εν ταις ημέραις Εζεκίου βασιλέως του Ιούδα, και ελάλησε προς πάντα τον λαόν του Ιούδα, λέγων, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Η Σιών θέλει αροτριασθή ως αγρός, και η Ιερουσαλήμ θέλει γείνει σωροί λίθων, και το όρος του Οίκου ως υψηλοί τόποι δρυμού. Μήπως ο Εζεκίας ο βασιλεύς του Ιούδα και πας ο Ιούδας εθανάτωσαν αυτόν; δεν εφοβήθη τον Ιεχωβά, και παρεκάλεσε το πρόσωπον του Ιεχωβά, και ο Ιεχωβά μετενόησε περί του κακού το οποίον ελάλησε κατ’ αυτών; Ημείς λοιπόν ηθέλομεν προξενήσει μέγα κακόν κατά των ψυχών ημών.»—Ιερεμ. 26:16-19, ΜΝΚ.

 9. (α) Πώς ο Μιχαίας ανταποκρίθηκε στις τρεις βασικές απαιτήσεις για ένα αληθινό προφήτη; (β) Τι σημαίνει το όνομα Μιχαίας, και ποιος λέγει το εδάφιο Ησαΐας 26:4 ότι είναι ο κατάλληλος τρόπος για ν’ αντιδράσωμε σ’ αυτή την προκλητική ερώτησι;

⁹ Χωρίς αμφισβήτησι, ο Μιχαίας απέδειξε ότι ήταν ένας αληθινός προφήτης του μόνου αληθινού Θεού, διότι, ανταποκρίθηκε στις τρεις βασικές απαιτήσεις. Δηλαδή: (1) Μίλησε εν ονόματι του αληθινού Θεού. (2) Οι προφητείες του εξεπληρώθησαν. (3) Οι προφητείες του είχαν σκοπό και συνετέλεσαν στο να στρέψουν έντιμους ανθρώπους στον μόνο αληθινό Θεό. (Δευτ. 13:1-5· 18:20-22) Πέραν από κάθε αμφισβήτησι, ο Μιχαίας περπάτησε εν ονόματι του Θεού του. Αυτό το ίδιο το όνομά του αποτελεί μια πρόκλησι για όλους εμάς να παραβάλωμε τον Θεό του με όλους τους ‘χωρίς αξία θεούς’ που λατρεύουν οι λαοί των εθνών, διότι το Εβραϊκό όνομά του, Μιχαία, σημαίνει ποιος είναι όμοιος με τον Γιαχ;» Ο κατάλληλος τρόπος για ν’ αντιδράσωμε σ’ αυτή την προκλητική ερώτησι είναι εκείνος που συνιστά ένας προφήτης ο οποίος ήταν σύγχρονος του Μιχαία, δηλαδή, ο Ησαΐας, ο οποίος έγραψε: «Θαρρείτε επί τον Ιεχωβά πάντοτε· διότι εις Γιαχ τον Ιεχωβά είναι αιώνιος δύναμις.»—Ησ. 26:4· 12:2, ΜΝΚ.

ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟΝ ΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

10. (α) Πραγματικά, ποια πρέπει να είναι η απάντησίς μας στην ερώτησι που ενυπάρχει στο όνομα του Μιχαία; (β) Ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά με την απάντησί μας σ’ αυτή, και σε ποιο σημείο στροφής της ιστορίας αναφέρεται ο Μιχαίας για καθοδήγησί μας σ’ αυτό το ζήτημα;

¹⁰ Αν επιθυμούμε ν’ απαντήσουμε στην προκλητική ερώτησι που ενυπάρχει στο όνομα του Μιχαία, τα γεγονότα πρέπει να μας υποχρεώσουν ν’ απαντήσωμε: «Δεν υπάρχει κανείς όμοιος με Γιαχ τον Ιεχωβά!» Εφόσον αυτό συμβαίνει, το ερώτημα που τώρα αντιμετωπίζομε είναι, Τι πρόκειται να κάμωμε σχετικά μ’ αυτό; Το να κάνωμε το ορθό σχετικά μ’ αυτό θα σημειώση ένα σημείο στροφής στη ζωή μας, ακόμη και στη ζωή πολλών ανθρώπων οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Αυτή η αλλαγή θα ήταν σε αρμονία με αυτά που προείπε ο προφήτης Μιχαίας. Στις προφητείες του ετόνισε το σημείο στροφής στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν εννοούμε μ’ αυτό την προφητεία του Μιχαία που λέγει ότι ο υποσχεμένος Μεσσίας ή Χριστός θα εγενάτο ως άνθρωπος στη μικρή πόλι Βηθλεέμ της γης του Ιούδα. (Μιχ. 5:2) Ο καιρός της εκπληρώσεως αυτής της προφητείας χρησιμοποιείται ως η έναρξις αυτού που ο Χριστιανικός κόσμος ονομάζει «Χριστιανική εποχή,» μολονότι δεν είναι ακριβώς βέβαιος για την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεως του Χριστού. (Ματθ. 2:1-6· Λουκ. 2:4-17) Αυτό έγινε περίπου πριν από δυο χιλιάδες χρόνια. Αλλά το σημείο στροφής σε όλη την ανθρώπινη ιστορία στο οποίο αναφερόμεθα είναι το σημείο στο οποίο έφθασε η γενεά μας. Ο προφήτης Μιχαίας το ετόνισε από τότε αυτό!

11. Αναφερόμενος σε τι εισάγει ο Μιχαίας αυτή την ένδοξη προφητεία, και γιατί θα πρέπει να περιμένωμε να δούμε την εκπλήρωσί της στη δική μας γενεά;

¹¹ Ο Μιχαίας προείπε τι θα ελάμβανε χώρα σ’ αυτή τη στροφή των γεγονότων. Βλέπομε να λαμβάνη χώρα αυτό σήμερα; Θα πρέπει να το βλέπωμε, εφόσον ευρισκόμεθα ακριβώς σ’ αυτή την περίοδο της ιστορίας. Όταν ο Μιχαίας περιέγραψε προφητικά αυτό που μπορούμε να βλέπωμε να λαμβάνη χώρα σήμερα, το εισήγαγε με το να προείπη εκείνο που απεδείχθη ότι ήταν ένα σημείο στροφής στην ιστορία του λαού του. Αυτή η προφητεία είχε την εκπλήρωσί της τον αιώνα που ήλθε μετά τον Μιχαία, και έτσι αυτός δεν ζούσε για να δη την εκπλήρωσι αυτών που είχε προείπει. Έτσι διέφυγε μια εθνική συμφορά. Αλλά αυτή η συμφορά επάνω στο ίδιο το έθνος του είχε ένα παράλληλο στη διάρκεια της συγχρόνου γενεάς μας, και γι’ αυτό αξίζει να το εξετάσωμε. Ας διαβάσωμε λοιπόν τι έχει γράψει ο Μιχαίας και ας δούμε πόσο καλά εισάγει μια ένδοξη προφητεία η οποία βρίσκει την εκπλήρωσί της σ’ αυτόν ακριβώς τον εικοστό αιώνα:

12. Στα εδάφια Μιχαίας 3:9-4:1, ποια κακή θρησκευτική κατάστασι περιέγραψε ο προφήτης, και ποιες αλλαγές προείπε σχετικά με «το όρος του οίκου του Ιεχωβά»;

¹² «Ακούσατε λοιπόν τούτο, αρχηγοί του οίκου Ιακώβ, και άρχοντες του οίκου Ισραήλ, οι βδελυττόμενοι την κρίσιν, και διαστρέφοντες πάσαν ευθύτητα· οι οικοδομούντες την Σιών εν αίματι, και την Ιερουσαλήμ εν ανομία. Οι άρχοντες αυτής κρίνουσι με δώρα, και οι ιερείς αυτής διδάσκουσιν επί μισθώ, και οι προφήται αυτής μαντεύουσιν επί αργυρίω, και επαναπαύονται επί τον Ιεχωβά, λέγοντες, Δεν είναι ο Ιεχωβά εν μέσω ημών; κακόν δεν θέλει έλθει εφ’ ημάς. Διά τούτο η Σιών εξ αιτίας σας θέλει αροτριασθή ως αγρός, και η Ιερουσαλήμ θέλει γείνει σωροί λίθων, και το όρος του οίκου ως υψηλοί τόποι δρυμού. Και εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό.»—Μιχ. 3:9 έως 4:1, ΜΝΚ.

13. Πότε έλαβε χώρα στους αρχαίους χρόνους αυτή η στροφή των γεγονότων;

¹³ Αντηχεί αυτή η παραπομπή από τον Μιχαία σαν μια απότομη στροφή στα γεγονότα ενός έθνους; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγαλειώδες τελικό μέρος αυτής της προφητείας πρέπει να εκπληρωθή, διότι τα λόγια της προφητείας που την εισάγουν βεβαιότατα έχουν εκπληρωθή. Η γραπτή ιστορία που υπάρχει το δείχνει αυτό. Το έτος 607 π.Χ., στην αρχή του μηνός που αντιστοιχούσε με τον δικό μας μήνα Οκτώβριο, η πόλις που υπήρχε εκεί στη Μέση Ανατολή η οποία με ποιητικό τρόπο ωνομαζόταν «Σιών» έκειτο σαν ένας απλός αγρός που είχε αροτριασθή. Ναι, η εθνική πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ έκειτο σε απλούς σωρούς ερειπίων.

14. (α) Με τι άρχισε να μοιάζη τότε «το όρος του οίκου του Ιεχωβά»; (β) Λόγω ποιων κρίσεων και θρησκευτικών πράξεων θέλησε ο Ιεχωβά να συμβή αυτό;

¹⁴ Και τι πρέπει να λεχθή για το όρος που είχε ύψος 2.500 πόδια, και επάνω στο οποίο υπήρχε σε μια επιβλητική ωραιότητα ο οίκος του Ιεχωβά για τη λατρεία του, που είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Σολομών; Αυτό το ιερό όρος είχε αρχίσει να φαίνεται σαν «υψηλοί τόποι δρυμού.» Είχε εγκαταλειφθή σαν μια δασώδης κορυφή λόφου. Ήταν αυτό μια δυσμένεια του Ιεχωβά Θεού; Φαίνεται ναι. Και εν τούτοις το είχε θελήσει να γίνη αυτό, διότι αυτός ενέπνευσε τον προφήτη του Μιχαία να είναι ο πρώτος ο οποίος να προείπη αυτή την θρησκευτική συμφορά. Είχε όλους τους λόγους να το κάμη αυτό, ιδιαίτερα εφόσον η Ιερουσαλήμ ήταν γεμάτη από αδικία και μολυσμένη από αδικαιολόγητες πράξεις αιματοχυσίας. Τι άλλο μπορούσε να αναμένεται για μια πόλι όταν οι αρχηγοί της έκλειναν τα μάτια στη δικαιοσύνη με το να δέχωνται δώρα, όταν οι ιερείς του ναού έκαναν τις θρησκευτικές διδασκαλίες για μια ωρισμένη τιμή και όταν οι κατ’ απομίμησιν προφήται έκαναν δαιμονικές προφητείες για να συγκεντρώνουν χρήματα από τον εύπιστο λαό; Κι’ εν τούτοις εκείνοι οι θρησκευτικοί υποκριταί ενόμιζαν ότι περπατούσαν εν ονόματι του Ιεχωβά, ή ότι ο Ιεχωβά θα εξακολουθούσε να είναι ανάμεσα τους στο ναό του, για να τους προστατεύη από συμφορά! Δεν είναι περίεργο ότι η προφητεία του Μιχαία, μολονότι τόσο συνταρακτική, πραγματοποιήθηκε.

15. (α) Ποια μέσα χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να φέρη την προειπωμένη εθνική συμφορά, και πότε; (β) Τι συνέβη στα κυβερνητικά και θρησκευτικά πράγματα στην Ιερουσαλήμ, και τι συνέβη με την εκτίμησι του Ιεχωβά ως Θεού;

¹⁵ Η θρησκεία δεν αποτελεί προστασία για τους υποκριτάς. Οι θρησκευτικοί υποκριταί είχαν απογοητευθή από ό,τι εσφαλμένα περίμεναν από τον Ιεχωβά, παρά τα όσα κατευθύνθηκε ο Μιχαίας να προείπη. Με ποια μέσα, λοιπόν, έφερε ο Ιεχωβά μια εθνική συμφορά επάνω τους το 607 π.Χ.; Μέσω των Βαβυλωνίων υπό τον Ναβουχοδονόσορα. Ύστερ’ από δεκαοκτώ περίπου μήνες πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλι, λεηλάτησαν αυτήν και το ναό της, ωδήγησαν εκείνους που επέζησαν σε αθλία κατάστασι στην αιχμαλωσία, και κατέκαυσαν την αγία πόλι. Ο βασιλικός θρόνος, «ο θρόνος του Ιεχωβά,» όπως τον ωνόμαζαν, επάνω στον οποίο είχε καθήσει η γραμμή των βασιλέων της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ, εξαφανίσθηκε, καθώς επίσης και «η κιβωτός της διαθήκης» του Ιεχωβά η οποία ήταν τοποθετημένη στο εσωτερικό διαμέρισμα, «τα Άγια των Αγίων,» του ναού. Έτσι η βασιλεία του Δαβίδ, που ως τότε είχε κυβερνήσει την Ιερουσαλήμ 463 χρόνια, είχε καταρρεύσει. Επίσης, η όλη διάταξις της λατρείας του Ιεχωβά στο ναό του διεκόπη. Η εκτίμησις του Ιεχωβά ως Θεού κατέπεσε απότομα ανάμεσα στα ειδωλολατρικά έθνη, η λατρεία του έπεσε απότομα πολύ χαμηλά στην εκτίμησι των εθνών του κόσμου. Το άγιο όνομά του φαινόταν ότι είχε βεβηλωθή.

16. Τι ωδηγούντο να πιστεύουν τα ειδωλολατρικά έθνη που παρατηρούσαν σχετικά με το αν θα έκανε την εμφάνισί της και πάλι η λατρεία του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, και γιατί;

¹⁶ Θα έκανε την εμφάνισί της και πάλι η λατρεία του Ιεχωβά; Χωρίς αμφιβολία αυτό ήταν το ερώτημα που υπήρχε στις διάνοιες πολλών ενδιαφερομένων ειδωλολατρών. Αν εγνώριζαν και πίστευαν τις προφητείες του Μιχαία και του Ησαΐα και του Ιερεμία και άλλων προφητών του Ιεχωβά θα εγνώριζαν ότι η απάντησις είναι Ναι! Αλλά οι άπιστοι ειδωλολάτραι καθώς και εκείνοι οι οποίοι περιφρονούσαν την λατρεία του Θεού του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ έλεγαν όχι. Ο ένας χρόνος μετά τον άλλο περνούσαν ως το εβδομηκοστό έτος, και δεν υπήρχε αποκατάστασις της λατρείας του Ιεχωβά στην αγία πόλι. Η Ιερουσαλήμ εξακολουθούσε να είναι ένας σωρός ερειπίων· η Σιών συνέχιζε να μοιάζη μάλλον μ’ ένα αγρό κατασκαμμένο σαν να είχε οργωθή. Το όρος του ναού έμοιαζε μ’ ένα εγκαταλελειμμένο λόφο στη ζούγκλα. Αντί για την ενόργανη μουσική και τις ψαλμωδίες του ναού, υπήρχαν οι σκληρές και παράφωνες κραυγές των πουλιών και των αγρίων ζώων που έρχονταν από κει. Οι γύρω ειδωλολάτραι που παρατηρούσαν φαίνονταν να είχαν λόγους να πιστεύουν ότι με τον λαό του Ιεχωβά σε εξορία κυρίως στη Βαβυλώνα, η λατρεία Του θα έσβηνε.

17. Ποια στροφή των γεγονότων συνέβηκε σχετικά με την Βαβυλώνα, και πώς ένας άλλος κλάδος της ανθρωπίνης οικογενείας ανέλαβε την παγκόσμια δύναμι;

¹⁷ Εν τούτοις, ποτέ ας μη νομίση κανείς ότι η λατρεία του αληθινού Θεού μπορεί να εξαλειφθή! Εκείνοι που είχαν ικανοποιηθή από την ολέθρια παρακμή της λατρείας του Ιεχωβά δεν πίστευαν καθόλου ότι μια στροφή των γεγονότων ήταν κοντά. Ήλθε μ’ ένα εκπληκτικό τρόπο. Στο τέλος των εξήντα οκτώ ετών που είχε μείνει η Ιερουσαλήμ έρημη χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο, η ισχυρή Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις στη Βιβλική ιστορία έπεσε. Όπως είχε προλεχθή από τους προφήτας του Θεού Ιεχωβά, ο οποίος ποτέ δεν ψεύδεται, η αυτοκρατορία της Βαβυλώνος έπεσε. Η Βαβυλών με τις τρομερές στρατειές της είχε καταστρέψει τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ με την δική του άδεια, αλλά δεν έμεινε ατιμώρητη για την υπερήφανη πράξι της εξυβρίσεως του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού. Η παγκόσμια δύναμις των Σιμιτικών αρχόντων έπαυσε. Με μια στροφή των γεγονότων, άρχισε μια παγκόσμια δύναμις από Αρείους ή Ιαφεθικούς άρχοντας, για να συνεχισθή ως τη δική μας εποχή. Ο Πέρσης κατακτητής, Κύρος ο Μέγας, έγινε βασιλεύς της Τετάρτης Παγκοσμίου Δυνάμεως στη Βιβλική ιστορία. Η Βαβυλωνιακή θρησκεία τώρα σωριάσθηκε. Ο κυριώτερος θεός της, ο Μερωδάχ η Μαρδώκ, έπεσε σε δυσμένεια.

18. (α) Ποια προφητεία του Ιερεμία σχετικά με τον θεό της Βαβυλώνος και τη γη της επρόκειτο ν’ αρχίση να εκπληρώνεται τότε; (β) Πώς η ερήμωσις της Βαβυλώνος παραβάλλεται με την ερήμωσι που είχε επιβάλει στην Ιερουσαλήμ;

¹⁸ Είχε έλθει ο καιρός για να εκπληρωθούν τα λόγια του προφήτου Ιερεμία: «Αναγγείλατε εν τοις έθνεσι, και κηρύξατε, και υψώσατε σημαίαν (σημείον, ΜΝΚ) κηρύξατε· είπατε, Εκυριεύθη η Βαβυλών, κατησχύνθη ο Βηλ [ο Κύριος], συνετρίβη ο Μερωδάχ· . . . Διότι από βορρά αναβαίνει έθνος εναντίον αυτής, το οποίον θέλει καταστήσει την γην αυτής έρημον, και δεν θέλει υπάρχει ο κατοικών εν αυτή· από ανθρώπου έως κτήνους θέλουσι μετατοπισθή, θέλουσι φύγει.» (Ιερεμ. 50:2, 3) Αυτή η προφητεία έχει σημασία για μας σήμερα. Μπορούμε να ρωτήσωμε, Που είναι η Βαβυλών του Ευφράτου Ποταμού σ’ εκείνο που ονομάζεται σήμερα η χώρα του Ιράκ; Δεν είναι παρά εγκαταλελειμμένα ερείπια, που βρίσκονται στο ίδιο κατάντημα που είχε επιβάλει επάνω στην αρχαία Ιερουσαλήμ, μόνο που η ερήμωσίς της συνεχίζεται επί αιώνες, χίλια και πλέον χρόνια, ενώ η ερήμωσις της Ιερουσαλήμ κράτησε μόνο εβδομήντα χρόνια.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΑΠΟΚΤΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΩΣ ΘΕΟΣ

19. Ύστερ’ από την κατάκτησι της Βαβυλώνος από την Περσία, ποιος θεός άρχισε να έχη την υπεροχή, και ποιον χρησιμοποίησε αυτός ο θεός για την αποκατάστασι του ναού του;

¹⁹ Με την εκπληκτική πτώσι της Βαβυλώνος το 539 π.Χ., ποιος θεός υπερείχε σε διεθνή σπουδαιότητα; Ο εθνικός θεός των νικηφόρων Περσών ή ο θεός των εξορίστων στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά; Η προφητεία του Μιχαία, μαζί με προφητείες άλλων θεοπνεύστων ανδρών, έδειχνε ότι ο Ιεχωβά θ’ αποκτούσε την υπεροχή, και το έκαμε αυτό για ν’ αποδείξη ότι οι προφητείες του είναι αλάνθαστες. Ο Μιχαίας είπε κάτω από έμπνευσι: «Και εν ταις εσχάταις ημέραις [σε μελλοντικές ημέρες, Μετάφρασις Μπάιγκτον] το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό.» (Μιχ. 4:1) Για να κάμη μια πρώτη ή τυπική εκπλήρωσι αυτής της προκλητικής προφητείας, ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε ως όργανο τον Βασιλέα Κύρον τον Μέγαν, ένα λάτρη του κυριωτέρου θεού της νικηφόρου Περσίας. Ο Ιεχωβά, με την ανωτερότητά Του, έκαμε τον λάτρη ενός ψευδούς θεού να εργασθή γι’ Αυτόν για την αποκατάστασι του ναού της Ιερουσαλήμ.

20. Σ’ εκπλήρωσι ποιας προφητείας σχετικά με τον Πέρση κατακτητή έλαβε χώρα αυτό, και πότε και πώς;

²⁰ Πώς συνέβη αυτό; Ο Ιεχωβά είπε ότι αυτός ήταν «ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου· και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις ανακτισθή· και προς τον ναόν, Θέλουσι τεθή τα θεμέλιά σου.» (Ησ. 44:27, 28) Ο Βασιλεύς Κύρος εξεπλήρωσε πλήρως εκείνο που ευαρεστούσε τον Ιεχωβά, μολονότι αυτό ήταν αντίθετο μ’ εκείνο που ο εθνικός θεός του της Περσίας ήθελε να κάμη. Το έτος 537 π.Χ., το εβδομηκοστό έτος της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ και του ναού της, ο Ιεχωβά διήγειρε το πνεύμα του Κύρου να διατάξη την ανοικοδόμησι του ναού στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό τον σκοπό ο Κύρος διέταξε ότι οι εξόριστοι στη Βαβυλώνα οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να εργασθούν εθελοντικά γι’ αυτό το ναό έπρεπε ν’ απελευθερωθούν από τη Βαβυλώνα και να επιστρεφθούν στο «όρος του οίκου του Ιεχωβά.» (2 Χρον. 36:20-23· Έσδρας 1:1-4) Στο τέλος αυτού του εβδομηκοστού έτους από την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ ένα πιστό υπόλοιπο εθελοντών για το έργο του ναού είχαν επιστρέψει στη γη του Ιούδα, κι’ έτσι έδωσαν τέλος στην ερήμωσί της. Την άνοιξι του επομένου έτους (536 π.Χ.) είχαν τεθή τα θεμέλια του δευτέρου ναού της Ιερουσαλήμ.—Έσδρας 3:8-12.

21. Εις πείσμα ποιου πράγματος συμπληρώθηκε ο δεύτερος ναός του Ιεχωβά, και πότε;

²¹ Αυτό δεν ήταν ευχάριστο στους ειδωλολάτρας εναντιουμένους στη λατρεία του Ιεχωβά. Αλλά η εναντίωσίς των δεν μπορούσε να επιβληθή στον Παντοκράτορα Θεό. Γι’ αυτό, ύστερ’ από χρόνια ενεργού εναντιώσεως απ’ αυτούς τους προκλητικούς ειδωλολάτρας, ο ναός του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είχε συμπληρωθή από το πιστό υπόλοιπο σε καιρό χειμώνος, την τρίτη ημέρα του σεληνιακού μηνός Αδάρ του έτους 515 π.Χ.—Έσδρας 6:15.

22. Πώς «το όρος του Ιεχωβά» είχε «στηριχθή επί της κορυφής των ορέων,» τόσο σχετικά με το αποκαταστημένο υπόλοιπο όσο και με τα ειδωλολατρικά έθνη και τους λαούς;

²² Για να χρησιμοποιηθεί στο να το επιτύχουν αυτό, το αποκαταστημένο υπόλοιπο ώφειλε να εξυψώση τη λατρεία του Ιεχωβά επάνω από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή του, και να γκρεμίση τη λατρεία των ψευδών θεών που είχαν με άπιστο τρόπο υιοθετήσει οι πατέρες των. Η λατρεία του Ιεχωβά, όπως αντιπροσωπευόταν από «το όρος του οίκου του Ιεχωβά» ανυψώθηκε επάνω από την υπεροπτική ανύψωσι που τα ειδωλολατρικά έθνη είχαν δώσει στους δαιμονικούς θεούς των, τους οποίους σε πολλές περιπτώσεις λάτρευαν σε κατά γράμμα υψηλούς τόπους, όπως σε λόφους και βουνοκορφές. Με μια μεταφορική έννοια, το όρος του οίκου της λατρείας του Ιεχωβά είχε «στηριχθή επί της κορυφής των ορέων» και είχε «υψωθή υπεράνω των βουνών.» Ο σεβασμός για τη λατρεία του Ιεχωβά ανέλαβε την υπέρτατη θέσι, όχι μόνον ανάμεσα στον εκλεκτό του λαό, αλλ’ επίσης και ανάμεσα σε πολλά άτομα των ειδωλολατρικών εθνών και λαών. Χωρίς αμφιβολία πολλά τέτοια άτομα ήλθαν στην Ιερουσαλήμ για να λατρεύσουν τον αληθινό Θεό, όπως ακριβώς είχαν κάμει εκείνοι οι θρησκευτικοί προσήλυτοι στις ημέρες των Χριστιανών αποστόλων και όπως ακριβώς είχε κάμει ο βασιλικός ευνούχος της Αιθιοπίας, τον οποίον ο ευαγγελιστής Φίλιππος είχε λάβει εντολή να μεταστρέψη στη Χριστιανοσύνη.—Πράξ. 2:5-10· 8:26-39· Ιωάν. 12:20, 21.

23. (α) Εν ονόματι τίνος άρχισαν να περιπατούν εκείνα τα άτομα από τα έθνη καθώς και τους λαούς; (β) Τι είδους εκπλήρωσις της προφητείας ήταν εκείνη, και, από τον καιρό της ελεύσεως του Μεσσία, ποιο ερώτημα εγείρεται όσον αφορά στο όνομα τίνος να περιπατούμε;

²³ Αντί να περιπατούν εν ονόματι των προηγουμένων θεών τους, αυτά τα άτομα απ’ όλα τα διάφορα έθνη και τους λαούς άρχισαν να περιπατούν εν ονόματι του Θεού του οποίου η λατρεία είχε εξυψωθή πάρα πολύ, του Ιεχωβά. Πράγματι, αυτό αποτελούσε εκπλήρωσι της προφητείας του Μιχαία. Αλλά μόνο μια μερική εκπλήρωσι, μια μικρογραφική ή τυπική εκπλήρωσι. Η πλήρης και τελεία εκπλήρωσις δεν έλαβε χώρα την εποχή εκείνη προτού ο Ιεχωβά Θεός αποστείλη τον Μεσσία του στη γη. Η τελική εκπλήρωσις το κορύφωμα της ενδόξου προφητείας του Μιχαία είχε χρονομετρηθή να λάβη χώρα στον εικοστό αιώνα μας. Πώς λαμβάνει χώρα αυτό; Μήπως επειδή ζούμε στον εικοστό αιώνα που ο Χριστιανικός κόσμος έχει αναπτυχθή στην πιο μεγάλη έκτασί του, δηλαδή σ’ ένα αριθμό μελών που υπολογίζεται σε εννεακόσια και πλέον εκατομμύρια μεταξύ των εθνών σ’ όλη τη γη; Και δεν έχει κάμει αυτό να έλθη μια αλλαγή; Από τον καιρό της ελεύσεως του Μεσσία ή Χριστού, δεν είναι ορθό να περιπατούμε στο όνομα του Μεσσία, του Ιησού, αντί να περιπατούμε στο όνομα του Ιεχωβά; Αποτελούν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου την εκπλήρωσι της προφητείας του Μιχαία; Αυτό αξίζει να εξεταστή εδώ!