δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.» (Φιλιππησ. 2:14-16) Αν πράττωμε αυτό, ο «λόγος της ζωής» δεν θα έχη έλθει σ’ εμάς ματαίως. Μ’ έναν τρόπο, έχομε να παλαίσωμε γι’ αυτή τη ζωή, και έχομε πρόχειρα τα μέσα, με τα οποία να κάμωμε επιτυχή πάλη. Ποια;

²⁴ Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τον «λόγον της ζωής», που είναι ο λόγος του Θεού, με μια μάχαιρα που συνοδεύει την «πανοπλίαν του Θεού». Ο Παύλος λέγει: «Λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας, και την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού.» (Εφεσ. 6:11-17) Για να εξακολουθήσωμε να μαχώμεθα για τη ζωή και για να εμποδίσωμε τη συμβολική «μάχαιραν» από το να προσκρούση κάπου και ξεφύγη από το χέρι μας, πρέπει να ‘κρατώμεν τον λόγον της ζωής’.

25. (α) Ποια προσωπική πείρα δείχνει αν πρέπει να κρατούμε τον «λόγον της ζωής» για τον εαυτό μας; (β) Ποιος μας είπε προσωπικώς τι να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής»;

²⁵ Εν τούτοις, μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρατούμε τον «λόγον της ζωής» για τον εαυτό μας και να ενδιαφερώμεθα μόνο για τη δική μας σωτηρία, για το να φθάσωμε οι ίδιοι σε αιώνια ζωή; Αυτός είναι μήπως ο τρόπος με τον οποίον ήλθαμε εμείς οι ίδιοι σε κατοχή του «λόγου της ζωής»—από άλλους κατόχους του λόγου που τον κρατούσαν σφιχτά για τον εαυτό τους έτσι ώστε ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος αναγκάσθηκε να έλθη προσωπικά και να μας παραδώση τον «λόγον της ζωής» απ’ ευθείας από το δικό του χέρι; Με κάθε ειλικρίνεια είμεθα αναγκασμένοι ν’ απαντήσωμε Όχι! Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι το μέσον του Θεού για να μας φέρη αιώνια ζωή, μας είπε τι να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής».

26. (α) Σε ποια έκφρασι που εφαρμόζεται στον Ιησούν φανερώνεται η σχέσις του με το να λάβωμε ζωή; (β) Μήπως ο Ιησούς απελάμβανε ζωή για τον εαυτό του, και πώς περιέγραψε τον εαυτό του ως μέσον ζωής για μας;

²⁶ Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ονομάζεται ο «λόγος της ζωής». Ως στόμα του Ιεχωβά Θεού ονομάζεται ο «Λόγος του Θεού». Ο επίσημος τίτλος του στον ουρανό ήταν «ο Λόγος». (Αποκάλ. 19:11-13· Ιωάν. 1:1) Ο απόστολος Ιωάννης, σε μια επιστολή προς τους κληρονόμους αιωνίου ζωής στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, γράφει τα εξής λόγια όσον αφορά την παρουσία του Ιησού Χριστού επάνω στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες: «Εκείνο το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν, και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της Ζωής· (και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν, και μαρτυρούμεν, και απαγγέλλομεν προς εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί, και εφανερώθη εις ημάς).» (1 Ιωάν. 1:1, 2) Όταν ήταν στη γη ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. . . . και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ.» (Ιωάν. 6:51, 57) Ο Υιός του Θεού δεν απελάμβανε ιδιοτελώς ζωή για τον εαυτό του. Είχε σταλή και ήλθε να μας φέρη ζωή.

27. (α) Ποιες τελικές οδηγίες έδωσε ο Ιησούς όσον αφορά εκείνο που πρέπει να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής»; (β) Γιατί τέτοια παγκόσμια διακήρυξις είναι μόνο ορθή αυτή καθ’ εαυτήν;

²⁷ Όπως αυτός ο ίδιος εστάλη από τον ουρανό και ήλθε να μας φέρη ζωή που ήταν πραγματικά ενσωματωμένη σ’ αυτόν, έτσι αποστέλλει εκείνους που είναι κάτοχοι του «λόγου της ζωής» για να τον φέρουν στους άλλους. Όταν έδιδε τελικές οδηγίες στους μαθητάς του από τον γραπτόν λόγον του Θεού, ο Ιησούς Χριστός είπε σ’ αυτούς: «Ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.» (Λουκ. 24:46-48) «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες, και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Ο «λόγος της ζωής» έπρεπε να διακηρυχθή με ενότητα από τους ακολούθους του Ιησού ως τα άκρα της γης. Τέτοια διακήρυξις ήταν απλώς ορθή αυτή καθ’ εαυτήν, επειδή ο λόγος αυτός είναι λόγος ζωής για όλο το ανθρώπινο γένος.

Διακήρυξις του ‘Λόγου της Ζωής’ σ’ ένα Θνήσκοντα Κόσμο

 1. Πώς διακηρύττεται σήμερα ένα άγγελμα ανθρωπίνης επιβιώσεως, και πού βρίσκεται αυτό;

ΣΗΜΕΡΑ η επιβίωσις της ανθρώπινης φυλής είναι υπό αμφισβήτησιν, αν πρόκειται να κρίνωμε από τις δηλώσεις που κάνουν οι στρατιωτικοί, οι επιστήμονες και οι οικονομολόγοι. Αλλ’ άσχετα με το πόσο ανησυχητική μπορεί να είναι η έκθεσις των φόβων των, υπάρχει ένα αυθεντικό άγγελμα επιβιώσεως που διακηρύττεται τώρα. Επομένως, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που πιστεύουν στην επιβίωσι της ανθρώπινης φυλής. Οι ολίγοι αυτοί που έχουν τέτοια αξιοσημείωτη πίστι ακούονται ευρύτατα σήμερα. Διακηρύττουν παντού τον «λόγον της ζωής». Ο ζωοπάροχος αυτός λόγος περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, η οποία είναι ο λόγος που προέρχεται από την Πηγή της ζωής, τον Ιεχωβά Θεό.

 2. (α) Από ποια διανομή θα έπρεπε λογικά να συνοδεύεται η διακήρυξις του «λόγου της ζωής»; (β) Πώς φανερώνει μια τέτοια διανομή η εισαγωγή της επιστολής του Ιακώβου και ο καιρός που την έγραψε;

² Αφού ο «λόγος της ζωής» περιέχεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής, η διακήρυξις του «λόγου της ζωής» θα έπρεπε λογικά να συνοδεύεται από τη δημοσίευσι και διανομή της Γραφής. Το Βιβλίο αυτό ήταν θείος σκοπός να διαδοθή παντού. Διάφορες προφητείες του το δείχνουν αυτό. Εισαγωγές σε ωρισμένες επιστολές της Γραφής το φανερώνουν αυτό. Παραδείγματος χάριν, ο μαθητής Ιάκωβος, γράφοντας την επιστολή του στις συμβολικές ‘δώδεκα φυλές’ του Χριστιανικού Ισραήλ, έκαμε την εισαγωγή της λέγοντας: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας, χαίρειν.» (Ιάκ. 1:1) Πόσο ευρέως διεσπαρμένες ήσαν άρα γε οι φυλές τότε, ειδικά αν ο Ιάκωβος έγραψε την επιστολή του γύρω στο 60 μ.Χ., ή έπειτα από είκοσι επτά περίπου χρόνια μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής; Την ημέρα εκείνη τρεις χιλιάδες περίπου Ιουδαίοι και προσήλυτοι μετεστράφησαν για να δεχθούν τον Ιησούν ως Κύριο και Διδάσκαλο και Μεσσία ή Χριστό, ως τον Υιόν του Θεού· και οι Πράξεις των Αποστόλων 2:5-11 μας λέγουν ότι ήσαν «από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν», Πάρθοι, Μήδοι, Ελαμίται, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Ασίας, της Φρυγίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Ρώμης, της Κρήτης και της Αραβίας. Όταν αυτοί ανεχώρησαν από την Ιερουσαλήμ μετά το τέλος της εορτής της Πεντηκοστής, επέστρεψαν σ’ αυτά τα μακρινά μέρη της γης. Η επιστολή του Ιακώβου, για να φθάση όλους αυτούς τους πιστούς των πνευματικών «δώδεκα φυλών» του Ισραήλ, έπρεπε να αντιγραφή και να κυκλοφορήση ευρέως.

 3. (α) Γιατί θα έπρεπε η προς Εβραίους επιστολή να κυκλοφορήση εξίσου ευρέως με την επιστολή του Ιακώβου; (β) Γιατί θα έπρεπε να κυκλοφορήση η πρώτη επιστολή του Πέτρου;

³ Ομοίως, το πεντηκοστό όγδοο βιβλίο της Γραφής απευθύνεται άμεσα στους Εβραίους, δηλαδή, στους Εβραίους Χριστιανούς· για να τους φθάση δε η επιστολή αυτή, θα έπρεπε να κυκλοφορήση εξίσου ευρέως, όσο και η επιστολή του Ιακώβου. (Εβρ. 1:1) Η εισαγωγή της πρώτης επιστολής του αποστόλου Πέτρου λέγει: «Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν, εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός.» (1 Πέτρ. 1:1, 2) Έτσι η επιστολή του Πέτρου απαιτούσε κυκλοφορία· και εκτός αν η αρχική του επιστολή διεβιβάσθη αργά από τη μία εκκλησία στην άλλη, έπρεπε να γίνουν αντίγραφα και να διανεμηθούν μεταξύ όλων των εκκλησιών που περιελαμβάνοντο στην εισαγωγή του.

 4. (α) Γιατί το τελευταίο βιβλίο της Γραφής απαιτούσε επίσης κυκλοφορία; (β) Πώς φανερώνεται ότι ο Παύλος ενεθάρρυνε την κυκλοφορία των επιστολών του, και ποιος στη Βαβυλώνα ήταν οικείος με τις επιστολές του;

⁴ Το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, η Αποκάλυψις του Ιωάννου, απευθύνεται από τον Ιωάννη «προς τας επτά εκκλησίας τας εν τη Ασία», στην Έφεσο, στη Σμύρνη, στην Πέργαμο, στα Θυάτειρα, στις Σάρδεις, στη Φιλαδέλφεια και στη Λαοδίκεια. Επομένως και αυτό το τελευταίο βιβλίο του «λόγου της ζωής» απαιτούσε κυκλοφορία επίσης. Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας μεγάλος συγγραφεύς επιστολών. Επρομήθευσε δεκατέσσερες από τις επιστολές που βρίσκονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές της Αγίας Βίβλου. Ο Παύλος ειδικά ενεθάρρυνε την κυκλοφορία των επιστολών του, γράφοντας στους Ρωμαίους, στους Κορινθίους, στους Γαλάτας, στους Εφεσίους, στους Φιλιππησίους, στους Κολοσσαείς, στους Θεσσαλονικείς και στους Εβραίους γενικά. Στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών λέγει στο τέλος: «Αφού αναγνωσθή μεταξύ σας η επιστολή, κάμετε να αναγνωσθή και εν τη εκκλησία των Λαοδικέων· και την εκ Λαοδικείας να αναγνώσητε και σεις.» (Κολ. 4:16) Ακόμη και ο απόστολος Πέτρος, όταν έγραφε από τη Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας, μίλησε για το ότι ήταν οικείος με τις επιστολές του Παύλου. (2 Πέτρ. 3:15· 1 Πέτρ. 5:13) Όλες οι αποδείξεις μαρτυρούν ότι οι Χριστιανοί εκείνοι του πρώτου αιώνος μετέδιδαν τον «λόγον της ζωής» σε άλλους σ’ αυτόν τον θνήσκοντα κόσμο.

 5. (α) Ποια χειρόγραφα αντίτυπα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών υπάρχουν ακόμη; (β) Ποιους είχαν ως παράδειγμα οι Χριστιανοί αντιγραφείς για ν’ αντιγράψουν τις Γραφές, και πώς μπόρεσαν να παραγάγουν την πλήρη Βίβλο;

⁵ Σήμερα υπάρχουν ακόμη 4.000 περίπου χειρόγραφα αντίτυπα των είκοσι επτά βιβλίων που βρίσκονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, κανένα, όμως, απ’ αυτά δεν είναι του πρώτου αιώνος. Εκτός τούτου, υπάρχουν γύρω στα 8.000 χειρόγραφα αντίτυπα σε μια Λατινική μετάφρασι, και γύρω στα χίλια χειρόγραφα αντίτυπα μεταφράσεων και σε άλλες ακόμη γλώσσες. Όσον αφορά την παραγωγή αντιτύπων, οι αρχαίοι Χριστιανοί, οι πρώτοι των οποίων ήσαν Ιουδαίοι ή Εβραίοι, είχαν ένα παράδειγμα στους Ιουδαίους γραφείς ή Σοφερίμ, οι οποίοι, από τις ημέρες του Έσδρα του ιερατικού γραφέως ή γραμματέως, έκαναν χειρόγραφα αντίτυπα των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών για τις Ιουδαϊκές συναγωγές. Οι συναγωγές έφθασαν να είναι εγκαθιδρυμένες ολόγυρα, μέσα και έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οπουδήποτε ήσαν διεσπαρμένοι οι Ιουδαίοι. Έτσι ήταν δυνατόν να πάη κανείς σε μια συναγωγή στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στη Μικρά Ασία, και ν’ ακούση ν’ αναγινώσκωνται οι Εβραϊκές Γραφές· ή στη Βέροια της Μακεδονίας· ή στη Ρώμη της Ιταλίας. (Πράξ. 13:14, 15· 17:10, 11· 28:16-23) Έτσι οι Εβραϊκές Γραφές είχαν μια παγκόσμια τότε κυκλοφορία. Συνεπώς, εκτός από την αντιγραφή των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, οι Χριστιανοί αντιγραφείς μπορούσαν να κάνουν αντίτυπα των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών ή της Ελληνικής των μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, αν δεν μπορούσαν ν’ αγοράσουν αντίτυπα από τους Ιουδαίους προμηθευτάς ή πωλητάς. Μπορούσαν έτσι να κάνουν αντίτυπα της πλήρους Βίβλου που απετελείτο από εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία.

 6. (α) Πώς οι Χριστιανοί υπήγοντο σε εντολή διαφορετική από εκείνη των Ιουδαίων όσον αφορά τη δημοσιότητα; (β) Τι είδους λόγος είναι αυτός ο «λόγος της ζωής», όπως κατεδείχθη από τον Ιησούν στη διάρκεια του πειρασμού;

⁶ Κάτω από τον νόμο του Μωυσέως οι Ιουδαίοι υπήγοντο στην εντολή να παραμένουν προσκολλημένοι σους εαυτούς των, ν’ αποχωρίζωνται από τους Εθνικούς. Οι Χριστιανικές εκκλησίες, εν τούτοις, υπήγοντο στην εντολή του Μεγαλυτέρου Μωυσέως, του Ιησού Χριστού, και των αποστόλων του, να μετακινούνται, να γίνουν, ενωμένοι, η πιο μεγάλη οργάνωσις δημοσιότητος επάνω στη γη, μια Χριστιανική οργάνωσις ειδικευμένη στο να διακηρύττη σε όλο τον θνήσκοντα κόσμο τον «λόγον της ζωής», το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Αυτός ο «λόγος της ζωής» δεν είναι απλώς μια προφορική παράδοσις, ένα άγγελμα που μετεδόθη από γενεά σε γενεά με τον λόγο του στόματος. Είναι ένας «γραπτός» λόγος, που παραμένει αμετάβλητος από τον καιρό ή τις περιστάσεις και που μπορεί να αναγνωσθή, να αναλυθή και να παραβληθή με την εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος, ο οποίος καλείται «ο Λόγος του Θεού» και «ο λόγος της ζωής», μπόρεσε να αντικρούση τους πειρασμούς του Διαβόλου λέγοντας κατ’ επανάληψιν: «Είναι γεγραμμένον», και έπειτα παραθέτοντας από τη γραπτή Βίβλο—τις Γραφές!—Ματθ. 4:1-10.

 7. (α) Τι προείπε ο Ιησούς όσον αφορά το «ευαγγέλιον» στις ημέρες μας; (β) Για να εκπληρωθή αυτό τι απητείτο, και σε ποια έκτασι έγινε αυτό έως τώρα;

⁷ Ο Ιησούς, προλέγοντας τις ημέρες μας, ημέρες που εχαρακτηρίσθησαν από παγκόσμιο πόλεμο, λιμό, επιδημίες, σεισμούς και αμηχανία των εθνών λόγω του προσεγγίζοντος τέλους των στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, είπε: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» (Μάρκ. 13:8-13) Για να κηρυχθή το ευαγγέλιον της αιωνίου ζωής μέσω της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν και να κατανοηθή σε όλα τα έθνη, έπρεπε να μεταφρασθή στις γλώσσες των λαών των εθνών εκείνων. Γι’ αυτόν τον σκοπό, επειδή η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο με άγγελμα από τον Θεό για όλο τον κόσμο, μετεφράσθη σε περισσότερες γλώσσες από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο στην ανθρώπινη ιστορία. Ως αυτό το έτος 1962 έχει ήδη μεταφρασθή εν όλω ή εν μέρει σε 1.165 γλώσσες και διαλέκτους, έτσι ώστε αν ο καθένας επάνω στη γη εδιδάσκετο να διαβάζη στη γλώσσα του, η Γραφή, ή μέρη της, θα μπορούσε να αναγνωσθή από τα 90 τοις εκατό του πληθυσμού του κόσμου.

 8. Τι αγγέλλεται για τη μετάφρασι της Γραφής χάριν των λαών της Ασίας και της Αφρικής και των λαών των νήσων;

⁸ Αγγέλλεται αυτόν τον καιρό ότι υπάρχουν 1.000 μεταφρασταί 100 σχεδόν διαφορετικών θρησκευτικών εταιριών που αντιπροσωπεύουν 40 διαφορετικές εθνικότητες, οι οποίοι ετοιμάζουν για τους λαούς των εκείνο που ελπίζουν ότι θα είναι μια αυθεντική μετάφρασις των Γραφών, μια Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις, να το πούμε έτσι, για την Αφρική, για την Ασία και για λαούς των νήσων. Για να παράσχη μάθησι και τεχνική βοήθεια για απόκτησι μεταφράσεων των Αγίων Γραφών, η Βιβλική Εταιρία λέγεται ότι «εισέρχεται τώρα σε μια φάσι επεκτάσεως και συνεργασίας άνευ προηγουμένου στη μακρά της ιστορία.»

 9. Πότε ιδρύθησαν ειδικώς οι Βιβλικές Εταιρίες, και τι είπαν οι πάπαι της Ρώμης γι’ αυτές τις Εταιρίες;

⁹ Οι Βιβλικές εταιρίες ιδρύθησαν ειδικά κατά τις αρχές του περασμένου αιώνος. Οι εταιρίες αυτές δεν είχαν την επιδοκιμασία των παπών του Βατικανού ούτε της Ρωμαϊκής Καθολικής Ιεραρχίας. Σε μια παπική «βούλλα» προς τον Ρωμαιοκαθολικό κλήρο της Ιρλανδίας, το 1825 μ.Χ., ο Πάπας Λέων ΧΙΙ έλεγε: «Μια κάποια εταιρία, που κοινώς λέγεται Βιβλική Εταιρία, αυθαδώς επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Αφού περιφρόνησε τις παραδόσεις των αγίων πατέρων, και σε αντίθεσι προς το πολύ γνωστό θέσπισμα της Συνόδου του Τρεντ, η εταιρία αυτή συνεκέντρωσε όλες τις δυνάμεις της και κατευθύνει κάθε μέσον σ’ ένα σκοπό:—στη μετάφρασι, ή μάλλον στη διαστροφή, της Γραφής στις ομιλούμενες γλώσσες όλων των εθνών.» Ένας μεταγενέστερος πάπας, ο Πίος ΙΧ, έδειξε τη διάθεσί του απέναντι του «λόγου της ζωής», λέγοντας: «Καταραμένες να είναι οι πολύ πανούργες και απατηλές εκείνες εταιρίες που ονομάζονται Βιβλικές Εταιρίες, οι οποίες ρίχνουν τη Γραφή στα χέρια της άπειρης νεολαίας.»a

10. Παρά την Καθολική αποδοκιμασία ποιο έργο προώδευσε, και τι ιδρύθησαν στην Ευρώπη και στην Αμερική;

¹⁰ Παρά τη Ρωμαιοκαθολική αποδοκιμασία και εναντίωσι, το έργο της μεταφράσεως και δημοσιεύσεως του «λόγου της ζωής» προώδευσε. Η Ιταλική Βίβλος ετυπώθη δώδεκα φορές πριν από το 1500 μ.Χ., δεκαοκτώ δε εκδόσεις της Γερμανικής Βίβλου είχαν ήδη δημοσιευθή προτού εμφανισθή η μετάφρασις του πρώην ιερέως Μαρτίνου Λουθήρου. Στο 1804 ιδρύθη στη Νυρεμβέργη η Βιβλική Εταιρία της Βασιλείας (Μπάζελ). Το ίδιο έτος ιδρύθη στο Λονδίνο η Βιβλική Εταιρία για τη Βρεττανία και την Αλλοδαπή, και συνεισέφερε οικονομικώς στις Βιβλικές Εταιρίες της ηπειρωτικής Ευρώπης. Στην Αμερική η αρχαιότερη Βιβλική εταιρία ιδρύθη στη Φιλαδέλφεια το 1808· ακολούθησε η Βιβλική Εταιρία Νέας Υόρκης το 1809, και η Αμερικανική Βιβλική Εταιρία το 1816. Η Δανική Βιβλική Εταιρία στην Κοπεγχάγη και η Σουηδική Βιβλική Εταιρία ήλθαν σε ύπαρξι το 1814. Η Βιβλική Εταιρία Αμβούργου-Αλτόνας εμφανίσθηκε το ίδιο έτος, καθώς επίσης η Βιβλική Εταιρία της Ολλανδίας στο Άμστερνταμ. Η Προτεσταντική Βιβλική Εταιρία των Παρισίων έλαβε εξουσιοδότησι από τη Γαλλική κυβέρνησι το 1818. Πολυάριθμες Βιβλικές εταιρίες ακολούθησαν στην Ευρώπη, αλλά, καθώς λέγει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος 3, έκδοσις 11η), στη σελίδα 907: «Μερικές απ’ αυτές τελικά διελύθησαν ή κατεπαύθησαν μέσω πολιτικής ή θρησκευτικής εναντιώσεως, η δε Ρωμαϊκή Εκκλησία απεδείχθη ειδικά εχθρική.»

11. Ποια Εταιρία ιδρύθη ως σωματείον το 1884, και τι εξακολούθησε να εκτυπώνη έως τώρα;

¹¹ Συγκριτικώς αργά, αλλά στον κατάλληλο καιρό του Θεού, στο 1884 ιδρύθη ως σωματείον στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, εκείνο που είναι γνωστό σήμερα ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Μολονότι υπήρξε ειδικός στόχος της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας και του Προτεσταντικού κλήρου επίσης, η Εταιρία Σκοπιά εξακολούθησε να εκτυπώνη Γραφές έως τώρα και είναι το εκδοτικό μέσον που χρησιμοποιείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

12. Από τον σχηματισμό των Βιβλικών εταιριών, πόσο μεγάλη υπήρξε η κυκλοφορία της Γραφής, και πόσο αυτή συμβαδίζει με την αύξησι του πληθυσμού του κόσμου;

¹² Από τον σχηματισμό όλων αυτών των Βιβλικών εταιριών, η δημοσίευσις και διανομή της Αγίας Γραφής υπήρξε τεράστια, ετέθησαν δε σε κυκλοφορία πάνω από δύο δισεκατομμύρια αντίτυπα εν όλω ή εν μέρει. Το περασμένο έτος έγινε μια παγκόσμια διανομή 30 εκατομμυρίων αντιτύπων από όλες τις Βιβλικές Εταιρίες, πολλά δε απ’ αυτά ήσαν Καινές Διαθήκες, ή οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Εν τούτοις, ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνει κατά 45 εκατομμύρια άτομα το έτος, ή κατά το ήμισυ ακόμη του αριθμού των αντιτύπων των Αγίων Γραφών. Έτσι η παραγωγή αντιτύπων των Γραφών δεν συμβαδίζει με τον πληθυσμό του κόσμου. Πρέπει, όμως, να ενθυμούμεθα ότι μέγα μέρος της αυξήσεως του πληθυσμού αυτού γίνεται στην Κομμουνιστική Ρωσία και στην Ερυθρά Κίνα, που είναι πίσω από το Σιδηρούν και πίσω από το Ινδοκαλάμινο Παραπέτασμα, έτσι ώστε τους λαούς των δεν είναι εύκολο να τους πλησιάση κανείς.

13. Πώς καταδεικνύεται η μεγάλη ανάγκη για την κυκλοφορία περισσοτέρων Γραφών στην πείρα μιας Βιβλικής Εταιρίας στο περασμένο έτος;

¹³ Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για διανομή περισσοτέρων Γραφών. Μια Βιβλική Εταιρία ανέφερε ότι υπήρξε «καταπληκτική αύξησις στην κυκλοφορία της Αγίας Γραφής σε εκτάσεις πολιτικής εντάσεως και επαναστάσεως»· ότι στην Κούβα και στο Αφρικανικό Κογκό, παραδείγματος χάριν, τα αποθέματα της εταιρίας εξηντλήθησαν· ότι καινούργιες εκτυπώσεις έπρεπε να γίνουν και νέα βιβλία ν’ αποσταλούν, μερικές φορές αεροπορικώς, για να ικανοποιηθούν οι ζητήσεις θρησκευτικών οργανώσεων στις εκτάσεις εκείνες της αναταραχής· ότι, σε συνεργασία με άλλες Βιβλικές Εταιρίες, σε εβδομήντα πέντε χώρες, η οργάνωσις είχε θέσει σε κυκλοφορία πάνω από 23 εκατομμύρια τεμάχια Γραφών το περασμένο έτος, πράγμα που σημαίνει μια αύξησι 32 τοις εκατό πάνω από τη διανομή στη διάρκεια του 1959.—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 12 Μαΐου 1961.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΜΑΤΑΙΩΣ

14. Γιατί μπορεί πολλή από αυτή την εκτενή διανομή της Γραφής να έγινε εις μάτην, και πώς και μόνο η Γραφή μπορεί να κατανοηθή;

¹⁴ Εδώ είναι κατάλληλο να θέσωμε μερικές ερωτήσεις: Πόση από αυτή την εκτενή διανομή Γραφών υπήρξε εις μάτην; Τελευταίως συνέβη ό,τι ονομάζεται «αναγνωστική έκρηξις», έτσι ώστε αναμφιβόλως περισσότερα άτομα διαβάζουν τη Γραφή. Αλλά θα μεταδώση ζωή στον αναγνώστη η ανάγνωσις και μόνο της Γραφής; Μήπως η τέτοια ανάγνωσις της Γραφής, που αρχίζει από ένα άτομο με πολύν ενθουσιασμό και εκτίμησι, σταματά έπειτα από ένα διάστημα και το βιβλίο αυτό γίνεται απλώς ένα από εκείνα που σωριάζονται στο ράφι της βιβλιοθήκης του; Μπορεί η Γραφή να κατανοηθή και να εναρμονισθή από τον ίδιο τον αναγνώστη ατομικώς; Ο Θεός έδωσε τη Γραφή, όχι σ’ ένα άτομο, αλλά σ’ ένα έθνος, πρώτα στο Εβραϊκό έθνος, και έπειτα σε ό,τι ο Πέτρος ονομάζει «άγιον έθνος» του Θεού, που είναι ο «Ισραήλ του Θεού», του οποίου η περιτομή δεν είναι στη σάρκα, αλλά στην καρδιά. Έτσι είναι ένα Βιβλίο οργανώσεως. Μπορεί να κατανοηθή μόνο σε συντροφιά με την αληθινή ορατή οργάνωσι του Θεού, εκείνη που είναι γεμάτη από το άγιο πνεύμα του.—1 Πέτρ. 2:9· Γαλ. 6:12-16.

15. Πώς η περίπτωσις του Αιθίοπος αναγνώστου της Γραφής διευκρινίζει ότι η Γραφή δεν μπορεί να κατανοηθή χωρίς βοήθεια από κάποιον άλλον;

¹⁵ Θυμηθήτε τον Αιθίοπα αναγνώστη της Γραφής. Επέστρεφε από τον ναό της Ιερουσαλήμ και εδιάβαζε μεγαλοφώνως την προφητεία του Ησαΐα καθώς προχωρούσε επάνω στην άμαξά του. Ο Χριστιανός ευαγγελιστής Φίλιππος, διευθυνόμενος από τον άγγελο του Θεού, εχαιρέτησε και ερώτησε αυτόν τον επίσημον της Αιθιοπικής αυλής αν εννοούσε εκείνο που εδιάβαζε. Ειλικρινώς ο Αιθίοψ απήντησε: «Πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;» Προσεκάλεσε τον Φίλιππο να ανεβή και έπειτα τον άκουσε να του εξηγή την προφητεία από τη Χριστιανική άποψι. Τώρα εννόησε ως το σημείο να επιθυμή να γίνη ακόλουθος του Ιησού Χριστού, του «Λόγου του Θεού». Φθάνοντας σε μια έκτασι νερού ερώτησε: «Τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;» Αφού τον εβάπτισε ο Φίλιππος ανεχώρησε, ο δε Αιθίοψ προσήλυτος συνέχισε τον δρόμο του χαίροντας.—Πράξ. 8:26-39.

16. Μέσω τίνος έπρεπε να εξηγηθή η Βίβλος, όπως διευκρινίσθη στην περίπτωσι των Βεροιέων Ιουδαίων αναγνωστών της Βίβλου;

¹⁶ Θυμηθήτε επίσης τους αναγνώστας της Βίβλου Ιουδαίους στη Βέροια της Μακεδονίας. Άκουαν τον Νόμο και τους Προφήτας να αναγινώσκωνται στις συναγωγές των και μελετούσαν επίσης αυτές τις Γραφές κατ’ ιδίαν, αλλά ποτέ δεν εννόησαν. Τότε ήλθε ο απόστολος Παύλος και επήγε στη συναγωγή των. Τα όσα τους είπε ήσαν νέα και διαφορετικά γι’ αυτούς. Αλλά ήσαν ευγενείς σχετικά με το ζήτημα αυτό. Με ποιον τρόπο; «Εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα. Πολλοί μεν λοιπόν εξ αυτών επίστευσαν, και εκ των επισήμων Ελληνίδων γυναικών, και εκ των ανδρών ουκ ολίγοι.» (Πράξ. 17:10-12) Για να κατανοήσουν τη Γραφή για τη σωτηρία των έπρεπε να την έχουν εξηγημένη μέσω της οργανώσεως του Θεού.

17. Ποια ερωτήματα μπορούν να τεθούν όσον αφορά την ανάγνωσι της Γραφής στις Ιουδαϊκές συναγωγές και στις εκκλησίες και τα σπίτια του «Χριστιανικού κόσμου»;

¹⁷ Από τότε και στους δεκαεννέα αυτούς αιώνες έως τώρα, ο Νόμος και οι Προφήται και οι Ψαλμοί ανεγινώσκοντο στις Ιουδαϊκές συναγωγές, μαζί με τα σχόλια των ραββίνων των. Αλλά έσωσε αυτό τους Ιουδαίους; Όσον αφορά την ανάγνωσι της πλήρους Βίβλου—που περιέχει και το Εβραϊκό και το Χριστιανικό Ελληνικό τμήμα—στις εκκλησίες και στα σπίτια των μη Ιουδαίων, σώζει άρα γε αυτή η ανάγνωσις της Γραφής από μέρους των ως μελών των πολλών δογματικών θρησκευτικών αποχρώσεων του «Χριστιανικού κόσμου», αυτές τις εκατοντάδες εκατομμυρίων ακροατών ή αναγνωστών της Γραφής;

18. Τι καθιστά φανερό ότι όλη αυτή η ανάγνωσις της Βίβλου γίνεται εις μάτην;

¹⁸ Σ’ αυτή την ημέρα της αμηχανίας πόση από αυτή τη θρησκευτική ανάγνωσι της Βίβλου βοηθεί τους αναγνώστας να λάβουν ορθές αποφάσεις στα ζωτικά ζητήματα των καιρών αυτών, τώρα που ζούμε στη «συντέλεια του αιώνος» και που τα έθνη είναι σε κρίσι ενώπιον του Θεού όσον αφορά το υπέρτατο επίμαχο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας—από τον Ιεχωβά Θεό ή από τον Σατανά τον Διάβολο; Παρά την ανάγνωσι της Γραφής, που οι άνθρωποι ακούουν ή κάνουν σε συσχέτισι με τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου», οι άνθρωποι εξακολουθούν να συμμορφώνωνται προς αυτόν τον παλαιό κόσμο όπως ακριβώς και οι αθεϊσταί, οι αγνωστικισταί, οι σκεπτικισταί και οι ειδωλολάτραι. Δεν προετοιμάζονται για ν’ αντεπεξέλθουν στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,» με το να ευθυγραμμίζωνται με τη βασιλεία του Θεού, της οποίας τα αγαθά νέα κηρύττονται σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. (Ματθ. 24:14) Προφανώς η προσωπική των ανάγνωσις της Βίβλου είναι εις μάτην. Τι χρειάζεται, λοιπόν;

19. (α) Τι μπορεί να λεχθή για το αξιοσύστατο τού να τίθεται σε κυκλοφορία η Βίβλος αυτή καθ’ εαυτήν; (β) Αλλά με τι άλλο πρέπει να συμπληρώνεται η Βίβλος όπως διευκρινίσθη στις περιπτώσεις του Αιθίοπος και των Βεροιέων αναγνωστών της Βίβλου;

¹⁹ Όπως στην περίπτωσι του Αιθίοπος και των Βεροιέων αναγνωστών της Βίβλου, χρειάζεται ένας εκπαιδευτής, οδηγός ή διδάσκαλος, ένας που είναι γεμάτος από το άγιο πνεύμα του Θεού και είναι υπό την καθοδηγίαν του Θεού όπως ήσαν ο Φίλιππος και ο Παύλος. Ο Φίλιππος και ο Παύλος δεν ανήκαν πια στην απερριμμένη Ιουδαϊκή θρησκευτική εκκλησία, αλλ’ ανήκαν τώρα στη νέα εκλεκτή οργάνωσι του Θεού, στο «εκλεκτόν γένος» του, στο «άγιον έθνος» του, στον «λαόν τον οποίον απέκτησεν ο Θεός», οργάνωσι γεμάτη από το πνεύμα του. Συμφωνούμε ότι η μετάφρασις και δημοσίευσις και διανομή της Βίβλου είναι κάτι αξιέπαινο. Δεν υπάρχει καλύτερο βιβλίο για να πραγματεύεται κανείς μ’ αυτό, από την Αγία Γραφή. Ονομάζεται συμβολικά η «μάχαιρα του πνεύματος»· και ασφαλώς είναι κάτι καλύτερο να κατασκευάζη κανείς και να διανέμη την «μάχαιραν του πνεύματος» παρά να ασχολήται στον αγώνα εξοπλισμών και στην κατασκευή πυρομαχικών του σαρκικού πολέμου, τα οποία καταλήγουν μόνο σε βλάβη, ακρωτηριασμό και φόνο. Αλλά η Βίβλος πρέπει να συμπληρώνεται από κάτι άλλο. Όχι, όχι από τις παραδόσεις ανθρώπων που ήσαν θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» ή του Ιουδαϊσμού. Η Βίβλος πρέπει να συμπληρώνεται από αφιερωμένα, βαπτισμένα άτομα της οργανώσεως του Θεού, τα οποία ο Θεός αποστέλλει να κηρύξουν και διδάξουν.

20. Ποιοι αποχαιρετιστήριοι λόγοι του Ιησού προς τους ακολούθους του είναι ακόμη εφαρμόσιμοι, και τι χρειάζεται, επομένως, σε συσχέτισι με τις διανεμόμενες Γραφές;

²⁰ Δεκαεννέα αιώνες χρόνου δεν αφήρεσαν τη δύναμι και το εφαρμόσιμον των αποχαιρετιστηρίων λόγων του Ιησού προς τους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19, 20) Στην παρούσα «συντέλεια του αιώνος» υπάρχει ανάγκη διδασκαλίας από εκείνους που αποστέλλονται σε συσχέτισι με την Αγία Γραφή, τον γραπτόν λόγον του Θεού.

21. Τι δείχνουν τα λόγια του Παύλου και τα λόγια του Ιακώβου για τους απλούς αναγνώστας και ακροατάς του λόγου της ζωής και εκείνους που τον εκτελούν;

²¹ Θυμηθήτε τα λόγια του Παύλου: «Δεν είναι προσωποληψία παρά τω Θεώ· διότι όσοι ημάρτησαν χωρίς νόμου, θέλουσι και απολεσθή χωρίς νόμου· και όσοι ημάρτησαν υπό νόμον, θέλουσι κριθή δια νόμου, (διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου [αλλ’ οι οποίοι αμαρτάνουν υπ’ αυτόν], αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή.)» (Ρωμ. 2:11-13) Επίσης τα λόγια του Ιακώβου: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς. Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου, και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν, και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» (Ιάκ. 1:22-25) Επομένως, όχι οι απλοί αναγνώσται της Γραφής, όχι οι απλοί ακροαταί της Γραφής, αλλά οι εκτελεσταί του λόγου της ζωής είναι εκείνοι που επιδοκιμάζονται και που θ’ ανταμειφθούν με ζωή.

22. (α) Τι πρέπει, λοιπόν, να κάμωμε εκτός από το να δημοσιεύωμε και διανέμωμε Γραφές; (β) Επίσης εκτός από το να δημοσιεύωμε βιβλία που εξηγούν τη Γραφή;

²² Τι, λοιπόν; Πρέπει όχι μόνο να δημοσιεύωμε και να διανέμωμε Γραφές, αλλά και να ζούμε τη Γραφή. Πρέπει όχι μόνο να διαθέτωμε Γραφές στα σπίτια των ανθρώπων· πρέπει, επίσης, να επανερχώμεθα και να τους βοηθούμε να κατανοήσουν τη Γραφή, την οποία καθιστούμε δυνατόν γι’ αυτούς να διαβάζουν. Πρέπει να κάμωμε διευθετήσεις ώστε να έχουν μαζί μας μια οικιακή Γραφική μελέτη, για να δουν την αλήθεια της Γραφής σύμφωνα με τα διανοιγόμενα εδάφια και σύμφωνα με τις προφητείες που εκπληρώνονται σ’ αυτή τη «συντέλεια του αιώνος». Πρέπει να τους βοηθήσωμε να δουν την αλήθεια σύμφωνα με την πολιτεία του Θεού προς την ορατή του οργάνωσι, την οποίαν εξέλεξε και χρησιμοποιεί για τη δημοσίευσι του «λόγου της ζωής». Επίσης, πρέπει όχι μόνο να δημοσιεύωμε βιβλία για την εξήγησι της Γραφής· πρέπει, επίσης, να βοηθούμε τους αναγνώστας της Γραφής να κατανοήσουν αυτά τα βιβλία που εξηγούν τη Γραφή, και να δοκιμάζουν τα όσα εκτίθενται σ’ αυτά τα βιβλία με τα ατομικά των αντίτυπα της Γραφής.

23. (α) Από ποιες απόψεις πρέπει όλοι εμείς να μιμούμεθα τον μέγιστον διδάσκαλον της Γραφής που υπήρξε ποτέ στη γη; (β) Ενεργώντας έτσι, τι δημοσιεύομε όλοι εμείς;

²³ Σ’ αυτή τη δράσι πρέπει ειδικά να μιμούμεθα τον μέγιστον διδάσκαλον της Γραφής επάνω στη γη, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι ο Λόγος του Θεού προσωποποιημένος. Όταν ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω του, ο Ιησούς ενετάλη να κηρύττη. (Ησ. 61:1-3· Λουκ. 4:16-21) Το έργο που ενετάλη να πράξη το έπραξε, μολονότι δεν υπάρχει αναγραφή ότι ο Ιησούς έθεσε σε κυκλοφορία και ένα έστω αντίγραφο των Αγίων Γραφών. Άφησε την κατασκευή αντιτύπων των Γραφών και τη διανομή των στους Ιουδαίους γραφείς ή αντιγραφείς της εποχής του. Ειδικεύθη, όχι στο ν’ αντιγράφη τη Βίβλο ή να κάνη αντίτυπα της Βίβλου, αλλά στο να διδάσκη ό,τι είχε ήδη αντιγραφή από τη Βίβλο. Εχρησιμοποιούσε τα αντίτυπα των Γραφών που είχαν οι άνθρωποι ή εκείνα που εφυλάττοντο στις συναγωγές. (Λουκ. 4:17, 20) Δεν μπορούμε όλοι εμείς να είμεθα τυπογράφοι της Βίβλου, αλλά μπορούμε να είμεθα διανομείς της Βίβλου και, ειδικά, διδάσκαλοι της Βίβλου. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο δημοσιεύομε όλοι εμείς τον «λόγον της ζωής» σήμερα.

24. Ποια είναι τα γεγονότα όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά όταν χρησιμοποιούν μεταφράσεις της Γραφής στο έργον των από σπίτι σε σπίτι;

²⁴ «Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν και χρησιμοποιούν τη δική τους μετάφρασι της Γραφής», θα πουν μερικοί κριτικοί για να προκαταλάβουν άλλους και να τους κάμουν να προσκόψουν εν σχέσει με τη Γραφική διδασκαλία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η ίδια η Γραφή δείχνει ότι εγράφη στις αρχικές της γλώσσες (Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική) από μάρτυρας του Ιεχωβά, από τον Μωυσή ως τον απόστολο Ιωάννη, ο οποίος έγραψε το τελευταίο βιβλίο της Γραφής. Αλλ’ από ποιους έγιναν οι πολλές τρέχουσες μεταφράσεις της πρωτοτύπου Γραφής; Από άτομα που ισχυρίζοντο ότι ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά; Όχι· αλλ’ από ανθρώπους που ήσαν, κατά μέγιστον μέρος, μέλη των διαφόρων εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου». Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκτελούν το διατεταγμένο έργο διδασκαλίας σε 158 γλώσσες, χρησιμοποιώντας όχι τις δικές των μεταφράσεις, αλλά εκείνες από τις 1.165 μεταφράσεις που τους είναι ήδη πρόχειρες για χρήσι. Όταν υπάρχουν ήδη Γραφές στα σπίτια που επισκέπτονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττοντας από σπίτι σε σπίτι, χρησιμοποιούν τις Γραφές εκείνες ή αφήνουν τους οικοδεσπότας να χρησιμοποιούν τέτοιες Γραφές όταν διεξάγουν μια οικιακή μελέτη του «λόγου της ζωής». Και όμως με τις Γραφές αυτές οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να διδάσκουν τα ίδια αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού δια του Χριστού.

25, 26. (α) Τι χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως νόμιμον υπηρέτην των, και ποιο είναι το ιστορικό του ως προς την εκτύπωσι μεταφράσεων της Γραφής; (β) Κηρύττοντας το άγγελμα της Βασιλείας, ποια μετάφρασι της Βίβλου χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

²⁵ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν ως διαχειριστικόν, εκδοτικόν και νόμιμον υπηρέτην των τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Αυτή εκδίδει Αγγλικές Γραφές τυπωμένες στα δικά της πιεστήρια στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Πρώτα, μετά σαράντα δύο έτη αφότου ιδρύθη η Εταιρία αυτή ως σωματείον, άρχισε να τυπώνη στα πιεστήρια της μια Ελληνο-Αγγλική Καινή Διαθήκη καλούμενη Το Εμφατικόν Δίγλωττον, η οποία είχε παραχθή από έναν «Χριστάδελφον» είκοσι έτη πριν από την ίδρυσι της Εταιρίας. Μετά πενήντα οκτώ έτη αφότου ιδρύθη η Εταιρία, άρχισε να τυπώνη αντίτυπα της Κατ’ Εξουσιοδότησιν ή Βασιλέως Ιακώβου Επισκοπελιανής Μεταφράσεως της Γραφής του έτους 1611. Μετά εξήντα χρόνια αφότου ιδρύθη η Εταιρία, άρχισε να τυπώνη αντίτυπα της Αμερικανικής Στερεότυπης Μεταφράσεως της Γραφής του 1901. Και τώρα, έπειτα από εβδομήντα επτά χρόνια αφότου ιδρύθη ως σωματείον, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά παρήγαγε για πρώτη φορά, δηλαδή, στο έτος 1961, τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών σ’ ένα ενιαίο τόμο, μια μετάφρασι της Βίβλου που είχε εκδοθή σε έξη διαδοχικούς χωριστούς τόμους από το 1950 ως το 1960. Αυτή είναι μόνο στην Αγγλική γλώσσα και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στις 157 άλλες γλώσσες στις οποίες κηρύττομε και διδάσκομε σήμερα σε 181 χώρες.

²⁶ Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να έχωμε δική μας μετάφρασι της Γραφής για να κηρύττωμε και διδάσκωμε το ένδοξο άγγελμα για το οποίο οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακρίνονται από όλα τα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου»—τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού του. Χρησιμοποιούμε τις Γραφές που είναι διαθέσιμες σε όλες τις γλώσσες.

27. (α) Ποιο είναι το πραγματικό ζήτημα σήμερα, αν δεν είναι το ζήτημα των μεταφράσεων της Γραφής; (β) Τι, λοιπόν, πρέπει να κάμουν οι ενωμένοι διαγγελείς όσον αφορά τον «λόγον της ζωής»;

²⁷ Υπάρχει ένα ζήτημα σήμερα, όχι των μεταφράσεων της Γραφής, αλλά της διδασκαλίας του αληθινού αγγέλματος της Βασιλείας από τη Γραφή. Εξακολουθήστε, λοιπόν, να βαδίζετε προς τα εμπρός, σεις ενωμένοι διαγγελείς του «λόγου της ζωής». Κρατείτε τον σφιχτά και αδιάρρηκτα, αλλά κάμετε τούτο με το να μεταδίδετε συγχρόνως τον «λόγον της ζωής» σε άλλους μέσα στον θνήσκοντα αυτόν κόσμο. Ο «λόγος της ζωής» είναι για όλο τον κόσμο, για όλα τα έθνη. «Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού», λέγει ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος. (Δευτ. 32:43· Ρωμ. 15:10) Όλοι εσείς, λοιπόν, ευφράνατε τους εκζητητάς της ζωής όλων των εθνών με το να διακηρύττετε ενωμένοι σ’ αυτούς τον Θείον ένδοξον «λόγον της ζωής».

[Υποσημειώσεις]

Η Εγκαρτέρησις Αίρει τους Φραγμούς

Μια γυναίκα στο Λουξεμβούργο που είχε πολλές πείρες στη ζωή άρχισε να μελετά τη Γραφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Σε τρία χρόνια εμελετήθησαν τα δύο βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή.» Εγνώρισε τους σκοπούς και τις απαιτήσεις του Θεού, αλλ’ ωστόσο δεν έκαμε περαιτέρω προόδους. Συχνά, μικρά ασήμαντα πράγματα εμποδίζουν τους ανθρώπους, φράττοντας την όρασί τους στον δρόμο της ζωής· σ’ αυτή την περίπτωσι ήταν ένας σκύλος. Αυτή η γυναίκα δεν ήθελε να έρχεται στις συναθροίσεις χωρίς το σκύλο της. Δεν επήγαινε στην υπηρεσία επειδή δεν ήθελε ν’ αφήνη τον σκύλο της μόνο στο σπίτι. Ο σκύλος της φαινόταν πιο σπουδαίος σ’ αυτήν παρά η ζωή της και η ζωή των άλλων. Η ιεραπόστολος δεν εύρισκε άλλη διέξοδο παρά να σταματήση τη συμμελέτη τον Αύγουστο του 1959, μολονότι δεν έχασε τελείως τα ίχνη της γυναικός. Το ζήτημα έμεινε εγκαταλελειμμένο επί ένα έτος. Τον Νοέμβριο του 1960 η ιεραπόστολος συνηντήθη με μια άλλη σκαπανέα αδελφή για να πάη από σπίτι σε σπίτι, αλλ’ αυτή η γυναίκα ήθελε τώρα να έλθη και αυτή με τον σκύλο της. «Θα ήθελα κι εγώ να πάω από σπίτι σε σπίτι,» είπε. Η σκαπανεύς αδελφή τής έκαμε μια πρότασι: «Αν θέλης να πας από σπίτι σε σπίτι τώρα, θα μείνω εγώ εδώ και θα φυλάγω τον σκύλο σου επί μια ώρα.» Αυτή εδέχθη και απήλαυσε την υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι τόσο πολύ ώστε επήγαινε κάθε εβδομάδα από τότε. Η συμμελέτη ξανάρχισε. Τώρα εξεπαίδευσε τον σκύλο να μένη μόνος στο σπίτι, κι έτσι μπορούσε να παρακολουθή όλες τις συναθροίσεις, να κάμη δε μάλιστα και το ταξίδι στο Αμβούργο. Αναμένει τώρα την πρώτη ευκαιρία για να συμβολίση την αφιέρωσί της στον Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα. Συχνά απαιτούνται χρόνια εγκαρτερήσεως για να βοηθηθούν μερικά άτομα να άρουν τους φραγμούς που είναι στον δρόμο τους, αλλ’ ο Ιεχωβά ευλογεί αυτή την αγάπη του πλησίον.—Από το 1962 Yearbook of Jehovah’s Witnesses.

Η Ζωηρή Απεικόνισις της Διακονίας του Ιησού από τον Μάρκο

ΠΟΙΟΣ ήταν ο Μάρκος, που έγραψε ένα Ευαγγέλιο που φέρει το όνομά του; Πώς μπόρεσε να γράψη μια τέτοια ζωηρή αφήγησι; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του Ευαγγελίου του, και από ποιες απόψεις είναι μοναδικό;

Ο Μάρκος δεν ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους, ούτε καν φαίνεται να υπήρξε ένας από τους εβδομήντα ευαγγελιστάς. Ποιος, λοιπόν, ήταν; Είναι εντελώς πιθανόν ότι ήταν ο «είς τις νεανίσκος», που, καθώς λέγει η αφήγησις, ακολουθούσε τον Ιησούν από κοντά, και τον οποίο προσεπάθησαν να συλλάβουν εκείνοι που συνέλαβαν τον Ιησούν, αλλά ο οποίος «αφήσας την σινδόνα, έφυγεν απ’ αυτών γυμνός.» (Μάρκ. 14:51, 52) Χωρίς αμφιβολία είναι ο Ιωάννης Μάρκος που αναφέρεται κατ’ επανάληψιν στο βιβλίο των Πράξεων. Στις Πράξεις 12:12 μαθαίνομε ότι η μητέρα του ζούσε στην Ιερουσαλήμ και ότι η πρώτη Χριστιανική εκκλησία χρησιμοποιούσε το σπίτι της ως τόπον εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Περαιτέρω, στο εδάφιο 25 του ιδίου κεφαλαίου, διαβάζομε ότι ο Βαρνάβας και ο Σαούλ (ο απόστολος Παύλος), αφού εξετέλεσαν πλήρως τη διακονία περιθάλψεως στην Ιερουσαλήμ, «υπέστρεψαν . . . παραλαβόντες μεθ’ εαυτών και τον Ιωάννην τον επονομασθέντα Μάρκον.»

Καθώς εταξίδευαν και εκήρυτταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας, ο Ιωάννης Μάρκος εχρησίμευε ως υπηρέτης, υπηρετώντας τους, χωρίς αμφιβολία, για τις καθημερινές των ανάγκες. Εν τούτοις, αφού ο Παύλος και ο Βαρνάβας έφθασαν στην Παμφυλία, ο «Ιωάννης χωρισθείς απ’ αυτών, υπέστρεψεν εις τα Ιεροσόλυμα», πηγαίνοντας πάλι στο σπίτι, στη μητέρα του. Λόγω αυτής της αποδείξεως ελλείψεως ωριμότητος, ο απόστολος Παύλος δεν ήθελε να τον πάρη μαζί στη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία του. Αυτό επροκάλεσε διάσπασι μεταξύ Παύλου και Βαρνάβα, με αποτέλεσμα να πάρη ο Παύλος μαζί του τον Σίλα ως ακόλουθό του, ο δε Βαρνάβας του Ιωάννη Μάρκο.—Πράξ. 13:13.

Αλλ’ ο Ιωάννης Μάρκος δεν παρέμεινε ανώριμος. Προώδευσε τόσο, ώστε κατόπιν διαβάζομε ότι ο Παύλος μίλησε ευνοϊκά γι’ αυτόν στην προς Κολοσσαείς επιστολή του 4:10: «Μάρκος ο ανεψιός του Βαρνάβα, (περί του οποίου ελάβετε παραγγελίας· εάν έλθη προς εσάς, υποδέχθητε αυτόν).» Αργότερα ακόμη διαβάζομε ότι ο Παύλος ζητεί από τον Τιμόθεο το εξής: «Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σου· διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν.» Ναι, από τότε ο Μάρκος είχε αποδειχθή πιστός, και ο Παύλος τον είχε συγχωρήσει.—2 Τιμ. 4:11.

Ιδιαίτερα, όμως, ενδιαφέρει, όσον αφορά το Ευαγγέλιό του, εκείνο που λέγει ο απόστολος Πέτρος γι’ αυτόν: «Σας ασπάζεται η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή εκκλησία, και Μάρκος ο υιός μου.» (1 Πέτρ. 5:13) Γιατί αυτή η μνεία του Μάρκου από τον Πέτρο είναι ιδιαίτερα πρόσφορη για το Ευαγγέλιο του Μάρκου; Επειδή αναμφιβόλως από τον απόστολο Πέτρο απέκτησε ο Ιωάννης Μάρκος τις πληροφορίες του. Αυτή είναι η σαφής μαρτυρία των ιστορικών της πρώτης εκκλησίας:

«Ο Μάρκος που έγινε διερμηνεύς του Πέτρου, έγραψε ακριβώς όλα όσα ανέφερε ο Πέτρος.» (Παπίας) «Μετά τον θάνατο του Πέτρου και του Παύλου, ο Μάρκος, ο μαθητής και διερμηνεύς του Πέτρου, «μας παρέδωσε επίσης ο ίδιος γραπτώς τα όσα εκηρύττοντο από τον Πέτρο.» (Ειρηναίος) «Ο Μάρκος έκαμε το Ευαγγέλιό του καθώς τον ωδήγησε ο Πέτρος.» (Ωριγένης) «Το Ευαγγέλιο του Μάρκου υποστηρίζεται ότι είναι του Πέτρου, του οποίου ο Μάρκος ήταν διερμηνεύς, . . . διότι είναι δυνατόν εκείνο που δημοσιεύουν οι μαθηταί να θεωρηθή ως έργο του διδασκάλου των.»—Τερτυλλιανός.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Η υποστήριξις της θέσεως ότι ο απόστολος Πέτρος εφωδίασε τον Ιωάννη Μάρκο με τις πληροφορίες για το Ευαγγέλιό του αποτελεί το χαρακτηριστικό του. Το ύφος του είναι τόσο ζωηρό, ώστε πρέπει το περιεχόμενό του ν’ απεκτήθη με άμεσο τρόπο από έναν αυτόπτη μάρτυρα. Ο Πέτρος ήταν ένας αυτόπτης μάρτυς. Επί πλέον, βρίσκομε ότι το Ευαγγέλιο αυτό κινείται γοργά, ορμητικά, να το πούμε έτσι. Ο Πέτρος ήταν ορμητικός και σε λόγο και σε πράξι. Περαιτέρω, σ’ αυτό το Ευαγγέλιο βρίσκομε πολλά λεπτά σημεία που δείχνουν μια παρατηρητική προσωπικότητα. Ο Πέτρος, ως αλιεύς, είχε ευκαιρία να καλλιεργήση την ιδιότητα οξείας παρατηρητικότητος, παρατηρώντας τον ουρανό, τη θάλασσα, τα ψάρια και τα δίχτυα του. Δεν πρέπει να παραβλεφθή το γεγονός ότι ο Πέτρος ήταν ένας αυτόπτης μάρτυς όλων σχεδόν όσα ανέγραψε ο Μάρκος.

Ο Ματθαίος, τον καιρό που ο Μάρκος έγραφε το ευαγγέλιό του, είχε απεικονίσει τον Ιησού ως τον υποσχεμένο Μεσσία και τον βασιλέα των Ιουδαίων· ο Λουκάς είχε δείξει τον Ιησού ως τον οικτίρμονα Σωτήρα όλου του ανθρωπίνου γένους· ο Ιωάννης επρόκειτο ακόμη να γράψη γι’ αυτόν: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και θεός ήτο ο Λόγος», τονίζοντας σε όλο το ευαγγέλιό του την προανθρώπινη ύπαρξι του Ιησού. Και ο Μάρκος; Ο Μάρκος παρουσιάζει τον Ιησούν ως τον εκτελεστήν θαυμάτων Υιόν του Θεού. Ενώ, λοιπόν, το Ευαγγέλιό του είναι εξίσου διηρημένο μεταξύ συνομιλίας και δράσεως, το όλον αποτέλεσμα είναι να τονίση τη δραστηριότητα του Ιησού. Έτσι βρίσκομε ότι ανέγραψε πάρα πολλά από τα θαύματα του Ιησού, αλλά συγκριτικώς ολίγους από τους λόγους του και τις παραβολές του.—Ιωάν. 1:1, ΜΝΚ.

Όπως ακριβώς ο Ματθαίος έγραψε πρωτίστως για τους Ιουδαίους, και ο Λουκάς για όλα τα έθνη, έτσι είναι προφανές ότι ο Μάρκος έγραψε πρωτίστως για τους Ρωμαίους. Η Ρώμη ήταν, πράγματι, η πιο πιθανή σκηνή των μόχθων του. Αυτό είναι φανερό με διαφόρους τρόπους, όπως η μοναδική από μέρους του χρήσις ωρισμένων Λατινικών εκφράσεων μεταγραμματισμένων στα Ελληνικά. Μεταξύ αυτών είναι σπεκουλάτωρ που αποδίδεται «δήμιος»· πραιτώριον που σημαίνει «ανάκτορον του κυβερνήτου»· και κεντυρίων που αποδίδεται «εκατόνταρχος».—Μάρκ. 6:27· 15:16, 39, Κείμενον.

Ο Μάρκος δεν λαμβάνει ως δεδομένο ότι οι αναγνώσται του γνωρίζουν τη γεωγραφία ή τη φυτική ζωή της Παλαιστίνης, και έτσι βρίσκομε ότι αυτός μόνος εθεώρησε επάναγκες να αναφέρη ότι υπήρχαν θηρία στην έρημο, όπου ο Ιησούς εδαπάνησε σαράντα ημέρες και ότι ο Ιορδάνης είναι ποταμός. Επίσης, παρατηρεί, εν σχέσει με την κατάρα της συκής, ότι ο Ιησούς «ουδέν εύρεν ειμή φύλλα· διότι δεν ήτο καιρός σύκων». Έτσι, επίσης, αυτός μόνος σημειώνει ότι ο Ιησούς και οι μαθηταί του εκάθηντο στο Όρος των Ελαιών, «κατέναντι του ιερού».—Μάρκ. 1:5, 13· 11:13· 13:3.

Με τον ίδιο τρόπο ο Μάρκος αισθάνεται ότι καλείται να δώση επεξηγηματικές σημειώσεις προτού αναγράψη συζητήσεις μεταξύ του Ιησού και των εχθρών του: «Οι μαθηταί δε του Ιωάννου και οι των Φαρισαίων ενήστευον.» «Διότι οι Φαρισαίοι και πάντες οι Ιουδαίοι, εάν δεν νίψωσι μέχρι του αγκώνος τας χείρας, δεν τρώγουσι, κρατούντες την παράδοσιν των πρεσβυτέρων· και επιστρέψαντες από της αγοράς, εάν δεν