ότι όλη η γραφή που ενέπνευσε ο Θεός είναι ωφέλιμη για διδασκαλία, δηλαδή, για χρήσι στη διδασκαλία άλλων πώς να κερδίσουν το πολύτιμο βραβείο της αιωνίου ζωής. Ο ίδιος ο Παύλος ήταν ένα έξοχο παράδειγμα του γεγονότος αυτού, και έγραψε στον Τιμόθεο: «Ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος, (αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι,) διδάσκαλος των εθνών εις την πίστιν και εις την αλήθειαν.» (1 Τιμ. 2:7) Ο Παύλος ήταν ο πιο μεγάλος από τους θεοπνεύστους Χριστιανούς που συνέβαλαν στη συγγραφή της Βίβλου. Αυτός και επτά άλλοι μαθηταί του Χριστού έγραψαν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, και ήσαν ακόλουθοι του μεγίστου διδασκάλου που υπήρξε ποτέ στη γη ως άνθρωπος, του Ιησού Χριστού. Επί πλέον, ο ουράνιος Εμπνευστής ολοκλήρου της Βίβλου είναι ο Μέγιστος Διδάσκαλος κάθε υπάρξεως, σχετικά δε με αυτόν, λέγονται τα εξής λόγια στην οργάνωσι του Θεού: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά.»​—Ησ. 54:13, ΜΝΚ· Ιωάν. 6:45.

 4. Πώς ο Ιεχωβά γίνεται ο Διδάσκαλος μας;

⁴ Δεν πρέπει να μας συγκινή το να σκεπτώμεθα ότι διδασκόμεθα από τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο; Αυτός γίνεται ο Διδάσκαλός μας αν παίρνωμε το εμπνευσμένο Βιβλίο του και το διαβάζωμε και το μελετούμε και το εφαρμόζωμε ως σπουδασταί Του. Επομένως, το Άγιο Βιβλίο του πρέπει να έχη διδακτικές ιδιότητες ανώτερες από εκείνες και του πιο τελευταίου ανθρωποποιήτου βιβλίου, όχι, φυσικά, για τη διδασκαλία κοσμικών σχολικών θεμάτων, αλλά για να μας διδάσκη πώς να έχωμε ένδοξη επιτυχία στη ζωή με το να ζούμε σε αρμονία με τον αποκεκαλυμμένο σκοπό του Δοτήρος αιωνίου ζωής, του Ιεχωβά Θεού.

 5. Ποια γεγονότα καθιστούν φανερό ότι δεν επρόκειτο να είναι διδάσκαλοι του λόγου του Θεού μόνο οι ένδεκα πιστοί απόστολοι;

⁵ Δεν έδωσε μόνο στους ένδεκα πιστούς αποστόλους, αλλά σε όλους τους μαθητάς συναθροισμένους σε μια περίστασι στην επαρχία της Γαλιλαίας, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός την εντολή αυτή: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19, 20) Οι ένδεκα πιστοί απόστολοι ήσαν όλοι νεκροί στο τέλος του πρώτου αιώνος, και έτσι η εντολή αυτή να μαθητεύσουν, να βαπτίζουν και να διδάσκουν ως τη συντέλεια του αιώνος δεν μπορούσε ν’ αναφέρεται στους αποστόλους μόνο, αλλ’ ανεφέρετο σε όλους τους μαθητάς του. Όχι οι ένδεκα πιστοί απόστολοι, αλλά εμείς σήμερα είμεθα εκείνοι που ζουν επάνω στη γη στη «συντέλεια του αιώνος», και πιστεύομε ότι ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα είναι μαζί μας όλες τις ημέρες ως το τέλος αυτής της «συντελείας του αιώνος». Σ’ εμάς, λοιπόν, εφαρμόζεται, επίσης, η εντολή του να κάμωμε μαθητάς, να βαπτίζωμε και να διδάσκωμε. Για ν’ αποδειχθούμε πιστοί ακόλουθοί του πρέπει τώρα να εκτελέσωμε αυτά τα πράγματα.

 6. Γιατί χρειάζεται ένα ακριβές γραπτό υπόμνημα για τη διδασκαλία της αληθείας, και άλλαξε μήπως η ανάγκη αυτή μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού;

⁶ Για να εκτελέσωμε αυτά τα διατεταγμένα πράγματα, χρειαζόμεθα ένα βιβλίο, κάτι γραμμένο ή τυπωμένο, όχι απλώς διάδοσι, όχι κάποια άγραφη παράδοσι που εξαρτάται για την ακρίβεια της από την ειλικρίνεια ή την τελεία μνήμη των ατόμων που διαβιβάζουν την πληροφορία προφορικώς. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, ο μέγιστος Διδάσκαλος που υπήρξε ποτέ στη γη, δεν έλεγε ό,τι απλώς ήρχετο στη διάνοιά του. Χρησιμοποιούσε ένα βιβλίο εκπαιδεύσεως, και το βιβλίο αυτό ήταν η Αγία Γραφή της εποχής του, τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» στην Εβραϊκή και Αραμαϊκή, που μπορούσε να τα διαβάζη και να τα μελετά. Γι’ αυτό ακριβώς έλεγε πάντοτε, «Είναι γεγραμμένον» και ανέφερε από τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές. (Ματθ. 4:4-10· Λουκ. 24:27, 32, 44-47) Μετά την ανάστασί του εκ νεκρών και την ανάληψί του στον ουρανό, το διδακτικό βιβλίο για την εκπαίδευσι των μαθητών του δεν άλλαξε και δεν αντικατεστάθη από κάποιο άλλο· διετηρήθη, αλλά διηυρύνθη ή έγιναν προσθήκες σ’ αυτό, είκοσι επτά προσθήκες υπό θείαν έμπνευσιν, για να γίνη το διδακτικό βιβλίο πλήρες. Στην εντέλειά του βρίσκεται τώρα σχεδόν από χίλια εννιακόσια χρόνια, αλλά δεν είναι ασυγχρόνιστο ούτε χρειάζεται να έχη κάποιο νεώτερο υποκατάστατον γι’ αυτό.

 7. Γιατί είναι ακόμη το «ορθό» βιβλίο διδασκαλίας στην εποχή μας;

⁷ Με τις προφητείες του προηγείται ακόμη της εποχής μας. Πάντοτε παραμένει «θεόπνευστον», και έτσι είναι πάντοτε ορθόν, ακριβές, ακόμη και σ’ αυτόν τον πυρηνικόν, ατομικόν αιώνα, αυτόν τον Αιώνα του Εγκεφάλου, στον οποίον οι άνθρωποι χρησιμοποιούν με κάποιους τρόπους τον εγκέφαλο που τους έδωσε ο Θεός της Γραφής. Όχι, δεν χρειαζόμεθα ν’ αλλάξωμε το διδακτικό μας βιβλίο εκπαιδεύσεως. Εκείνο που χρειαζόμεθα να πράξωμε είναι να υπακούσωμε στην εντολή να το διδάσκωμε, διότι είναι ο «λόγος του Θεού.» Σε τούτο μπορούμε να μιμηθούμε τον Υποδειγματικό μας Διδάσκαλο, Ιησού Χριστό, καθώς επίσης τους δώδεκα αποστόλους του. Όσον αφορά τον απόστολο Παύλο όταν ήταν στην Κόρινθο, ο Λουκάς ο ιεραποστολικός σύντροφός του, λέγει: «Και εκάθισεν εκεί έν έτος και μήνας έξ, διδάσκων μεταξύ αυτών τον λόγον του Θεού.»​—Πράξ. 18:1-11.

 8, 9. Ποια προβλήματα στη διδασκαλία της αληθείας αντιμετωπίζομε σήμερα;

⁸ Σήμερα έχομε να διδάξωμε περικυκλωμένοι από θρησκευτικούς κληρικούς που γαργαλίζουν τα αυτιά των εκκλησιαστικών ποιμνίων των με πράγματα που οι άνθρωποι αρέσκονται ν’ ακούουν, για να τους ευχαριστούν και ν’ απολαμβάνουν μισθό απ’ αυτούς. Τούτο συμβαίνει όπως έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο ότι θα συνέβαινε, λέγοντας:

⁹ «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.» (2 Τιμ. 4:3, 4) «Το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, δια της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε δια να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν. Ταύτα συμβουλεύων εις τους αδελφούς, θέλεις είσθαι καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, εντρεφόμενος εν τοις λόγοις της πίστεως, και της καλής διδασκαλίας την οποίαν παρηκολούθησας· τους δε βέβηλους και γραώδεις μύθους παραιτού.»​—1 Τιμ. 4:1-3, 6, 7.

10, 11. (α) Λόγω της καταστάσεως τώρα, για ποιο πράγμα πρέπει να είμεθα βέβαιοι προσωπικώς εν σχέσει με τη διδασκαλία μας; (β) Ποια έξοχη βοήθεια μας δίδεται;

¹⁰ Αντιμετωπίζοντας μια τέτοια κατάστασι, πρέπει να ελέγχωμε, όχι μόνο ό,τι διδάσκουν οι κληρικοί εκείνοι του «Χριστιανικού κόσμου», κάνοντας σύγκρισι με τα αντίτυπά μας της Αγίας Γραφής, αλλά και ό,τι εμείς οι ίδιοι διδάσκομε, για να μπορούμε να είμεθα πάντοτε Γραφικοί. Ειλικρινώς δεν έχομε επιθυμία να γίνωμε αναληθείς, διανοητικώς ασθενείς, πνευματικώς ασθενείς και πραγματικά αντιχριστιανικοί ως διδάσκαλοι. Επομένως, από τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού πρέπει να διδάσκωμε τον εαυτό μας καθώς και άλλους, ακολουθώντας έτσι οι ίδιοι ό,τι διδάσκομε τους άλλους ν’ ακολουθήσουν. Καθώς μελετούμε τη Γραφή ως σπουδασταί ή μαθηταί του Ιεχωβά Θεού, υπάρχει μια διαφωτιστική δύναμις που χρειαζόμεθα. Ποια είναι αυτή; Είναι το άγιο πνεύμα του Θεού. Η Γραφή παρήχθη με έμπνευσι του πνεύματος του Θεού, και για να την κατανοήσωμε πρέπει να έχωμε τη βοήθεια αυτού του ίδιου πνεύματος. Ο Παύλος, δείχνοντας αυτή την ανάγκη, έγραψε για τα πράγματα που ο Θεός ετοίμασε για εκείνους που τον αγαπούν:

¹¹ «Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού . . . τα του Θεού ουδείς γινώσκει, ειμή το πνεύμα του Θεού. Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, δια να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς. Τα οποία και λαλούμεν, ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του πνεύματος του αγίου, συγκρίνοντες τα πνευματικά προς τα πνευματικά.»

12, 13. (α) Γιατί οι Χριστιανοί σήμερα έχουν ανάγκη να εκχυθή επάνω τους το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά, και πού βρίσκουν σε μεγάλο μέτρον αυτά το πνεύμα; (β) Τι κάνουν, λοιπόν;

¹² Σε αρμονία με τα λόγια αυτά της 1 Κορινθίους 2:10-13, ο απόστολος Πέτρος ο ίδιος εδιδάχθη από το πνεύμα του Θεού, που εξεχύθη την ημέρα της Πεντηκοστής, να πη τι έκαμε για την εκπλήρωσι των προφητειών του Ιωήλ 2:28-32 και Ψαλμών 16:8-11 και 110:1, Γραφικών εδαφίων που οι μαθηταί του Χριστού δεν είχαν ποτέ προηγουμένως κατανοήσει. (Πράξ. 2:1-36) Από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918 εμείς οι σπουδασταί του λόγου του Θεού χρειασθήκαμε τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού τόσο ακριβώς όσο και εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί στην ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Αλλιώς δεν θα είχαμε διακρίνει τη θαυμαστή εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών που έδινε απόδειξι στα μάτια μας, στη διάνοιά μας και στην καρδιά μας ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ιδρύθη στον ουρανό το 1914 μ.Χ. για να υποτάξη όλους τους εχθρούς του Θεού και να δώση στο ανθρώπινο γένος μια τελεία κυβέρνησι δικαιοσύνης. (Ματθαίος, κεφάλαια 24, 25· Μάρκος 13· Λουκάς 21· Αποκάλ. 11:15-12:10) Η Βίβλος του Θεού είναι φορτισμένη με το πνεύμα του, και οποιοσδήποτε δέχεται με προσευχή τη Βίβλο στην καρδιά του αισθάνεται το αποτέλεσμα αυτού του πνεύματος. Όσον αφορά τον προφορικό λόγο ο Ιησούς είπε: «Το πνεύμα είναι εκείνο το οποίον ζωοποιεί, . . . Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι.» (Ιωάν. 6:63) Το ίδιο συμβαίνει και με τον γραπτό λόγο του Θεού: έχει το πνεύμα του Θεού μέσα του και είναι, επομένως, διδακτικός.

¹³ Έχομε ανάγκη ν’ ακολουθούμε το πνεύμα που εκφράζεται σ’ αυτόν τον γραπτό λόγο μάλλον παρά ν’ αφήνωμε τους αντιχρίστους να μας διδάσκουν πράγματα αντίθετα σ’ αυτόν τον πνευματικό λόγο. Καθώς έγραψε ο απόστολος Ιωάννης, αφού μίλησε για αντιχρίστους ψεύστας: «Και το χρίσμα [με το πνεύμα του Θεού] το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι, και δεν είναι ψεύδος· και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ», από τον οποίον ελάβατε το χρίσμα με το πνεύμα. Αυτό το πράττομε παραμένοντας σε αρμονία με τον γραπτόν λόγον του Θεού.​—1 Ιωάν. 2:27.

14. Γιατί ο Ιησούς είναι ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα για να το ακολουθήσωμε;

¹⁴ Ο Ιησούς Χριστός, ο Υποδειγματικός μας Διδάσκαλος, είπε: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ.» (Ιωάν. 8:28) Ως τέλειος άνθρωπος του Θεού, και αυτός επίσης εδιδάχθη από τον τότε γραπτόν λόγον του Θεού. Αφού αυτός ήταν αρκετά ταπεινός για να δεχθή τη διδασκαλία του Ιεχωβά, κι εμείς ως ακόλουθοί του δεν έχομε λόγο να είμεθα πολύ υπερήφανοι για να δεχθούμε τη διδασκαλία του Ιεχωβά μέσω του βιβλίου του και με τη βοήθεια του πνεύματος του. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή με τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» όσον αφορά το να είναι ‘ωφέλιμο προς διδασκαλίαν’. Διδαχθήτε μέσω αυτών και έπειτα, με τη σειρά, διδάξτε άλλους μέσω αυτών.

«ΠΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΝ»

15. Πώς είναι «όλη η γραφή» ωφέλιμη για έλεγχον;

¹⁵ Ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι όλη η θεόπνευστη Γραφή είναι, επίσης, ωφέλιμη «προς έλεγχον». Επειδή κι εμείς ακόμη οι Χριστιανοί είμεθα ατελείς, υπάρχει ανάγκη να δίδεται από καιρό σε καιρό έλεγχος στους Χριστιανούς. Κάποτε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ήλεγξε έντονα μια ολόκληρη Χριστιανική εκκλησία, λέγοντας σ’ αυτήν πόσο υλιστική είχε γίνει και πόσο ταλαίπωρη, ελεεινή, πτωχή, τυφλή και γυμνή ήταν πνευματικώς. Και στην τελική συμβουλή σ’ αυτή την εκκλησία της Λαοδικίας, της Μικράς Ασίας, είπε: «Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω· γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον.»​—Αποκάλ. 3:14-19.

16, 17. (α) Γιατί ήταν αναγκαίος ο έλεγχος του Πέτρου; (β) Πώς έκαμε ο Παύλος αυτόν τον έλεγχον του Πέτρου;

¹⁶ Ακόμη κι ένας απόστολος κάποτε χρειάσθηκε να ελεγχθή. Αυτός ήταν ο απόστολος Πέτρος ή Κηφάς. Στο έτος 36, όταν άνοιξε τη θύρα για να μπουν στη Χριστιανική εκκλησία οι απερίτμητοι Εθνικοί (μη Ιουδαίοι), εδέχθη κατάλληλα μια φιλοξενία σ’ ένα σπίτι Εθνικών, και τούτο για πρώτη φορά. Έπειτα από χρόνια, από φόβο πιθανής επικρίσεως, αρνήθηκε να συναναστραφή με Εθνικούς Χριστιανούς στην Αντιόχεια της Συρίας, επηρεάζοντας επίσης και άλλους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς ν’ ακολουθήσουν τον ίδιο υποκριτικό τρόπο. Ο Θεός εχρησιμοποίησε έναν άλλον απόστολο, τον Παύλο, για να ελέγξη τον Πέτρο.

¹⁷ Ο Παύλος λέγει: «Ότε εγώ είδον, ότι δεν ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον προς τον Πέτρον έμπροσθεν πάντων, Εάν συ Ιουδαίος ων, ζης εθνικώς, και ουχί Ιουδαϊκώς, δια τι αναγκάζεις τους εθνικούς να Ιουδαΐζωσιν;» Ο Παύλος ήλεγξε τον Κηφά, δηλαδή, τον Πέτρο, ενώπιον όλων των άλλων. Γιατί; Εξηγώντας το ο Παύλος λέγει: «Ηναντιώθην εις αυτόν κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεπτος.» (Γαλ. 2:11-14· Πράξ. 10:24-48) Πρέπει να κατανοηθή ότι ο Πέτρος (Κηφάς) ανεγνώρισε το αδίκημά του και διώρθωσε τη Χριστιανική του διαγωγή, ενδιαφερόμενος τώρα περισσότερο για την επίκρισι του Θεού μέσω ενός αποστολικού δούλου του μάλλον παρά για την επίκρισι ανθρώπων που είχαν μια εσφαλμένη άποψι.

18. Εξηγήστε τη διαφορά μεταξύ ελέγχου και επιτιμήσεως.

¹⁸ Εδώ ακριβώς μπορούμε να δούμε τη διαφορά μεταξύ μιας επιτιμήσεως και ενός ελέγχου στις Γραφές, στην οποία χρησιμοποιούνται διαφορετικές Ελληνικές λέξεις. Μια επιτίμησις μπορεί να μην έχη πραγματική βάσι για να δοθή. Επομένως μπορεί να δοθή αδίκως, για τον οποίο λόγο δεν καταπείθει ούτε καταδικάζει το επιτιμώμενο άτομο για κάποια αμαρτία ή αδικία, επειδή καμμιά τέτοια δεν υπάρχει. Μια τέτοια επιτίμησις δεν προξενεί αλλαγή διαγωγής με μετάνοια από μέρους του επιτιμωμένου προσώπου. Αυτή τελικά πρέπει να κάμη τον επιτιμώντα να κατανοήση ότι είχε άδικο.

19. (α) Πώς, λοιπόν, ο Πέτρος επιτιμούσε μάλλον παρά ήλεγχε τον Ιησούν; (β) Γιατί όμως ήταν κατάλληλο να επιτιμήση ο Ιησούς τον δαίμονα και τους θυελλώδεις ανέμους και τη θάλασσα;

¹⁹ Αυτή ήταν η περίπτωσις με τον απόστολο Πέτρο και τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς είχε μόλις ειπεί στους αποστόλους του για πρώτη φορά για την οδυνηρή πορεία αυτοθυσίας που έπρεπε να λάβη για να πράξη το θέλημα του Θεού. «Και παραλαβών αυτόν ο Πέτρος κατ’ ιδίαν, ήρχισε να επιτιμά αυτόν, λέγων, Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε. Εκείνος δε στραφείς είπε προς τον Πέτρον, Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» (Ματθ. 16:21-23) Ο Πέτρος επετίμησε τον Διδάσκαλό του Ιησού εγείροντας ισχυρές αντιρρήσεις σε ό,τι είπε ο Ιησούς. Ο Ιησούς δεν άξιζε μια τέτοια επιτίμησι, και έτσι, αντί να μετανοήση και ν’ αλλάξη την πορεία του, διώρθωσε τον Πέτρο που μιλούσε απερίσκεπτα και βιαστικά. Φυσικά, ο Ιησούς είχε δίκαιο όταν επιτιμούσε τον δαίμονα, αναγκάζοντας τον να εγκαταλείψη το παιδί που κατείχετο απ’ αυτόν. (Ματθ. 17:18) Σε μια τρικυμία στη θάλασσα ο Ιησούς επετίμησε τους ανέμους και τη θάλασσα. Δεν μπορούσε να ελέγξη εκείνα τα άψυχα πράγματα.​—Ματθ. 8:23-27.

20, 21. (α) Ποια συμβουλή έδωσε ο Ιησούς στο κατά Λουκάν 17:3; (β) Γιατί, λοιπόν, στο κατά Ματθαίον 18:15-17 μιλεί ο Ιησούς για έλεγχο ενός αδελφού;

²⁰ Σχετικά με δυσκολίες μεταξύ Χριστιανών αδελφών, ο Ιησούς είπε: «Προσέχετε εις εαυτούς. Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον [επιτίμησον, Κείμενον] αυτόν· και εάν μετανοήση, συγχώρησον αυτόν.» (Λουκ. 17:3) Εν τούτοις, ο πταίστης θα μπορούσε να μη μετανοήση σε όλες τις περιπτώσεις έτσι ώστε να λάβη συγχώρησι.

²¹ Γιατί, λοιπόν, σε μια όμοια περίπτωσι ο Ιησούς μίλησε για έλεγχο; Είπε: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» (Ματθ. 18:15-17) Αφού, σ’ αυτή την περίπτωσι, το κατηγορούμενο άτομο αξίζει να εκβληθή από την εκκλησία, ο έλεγχος του άξιζε περισσότερο παρά απλή επιτίμησις. Απεδείχθη ότι έχει άδικο και το γνωρίζει μέσα του. Αυτός ήταν ο σκοπός στον οποίον απέβλεπε ο αδικημένος όταν για πρώτη φορά ήλεγξε τον πταίστη κατ’ ιδίαν, μολονότι ο πταίστης ποτέ δεν θα ωμολογούσε την αμαρτία του. Η παρουσίασις της αποδείξεως συνεχίσθηκε, πρώτα ενώπιον μερικών μαρτύρων και έπειτα ενώπιον της εκκλησίας.

22, 23. (α) Τι περιλαμβάνεται στον έλεγχο ένας αδελφού; (β) Πώς ο Παύλος διευκρίνισε τη σημασία του ελέγχου;

²² Έτσι στην περίπτωσι του ελέγχου, εκείνος που κάνει τον έλεγχο δεν εκφέρει μόνο την κατηγορία, αλλά και προσάγει την απόδειξι για να την υποστηρίξη. Αν το κατηγορούμενο άτομο λέγη κάτι προς υπεράσπισίν του, ο ελέγχων δεν του απαντά απλώς· ανασκευάζει τα λόγια του, τον διαψεύδει. Το ελεγχόμενο άτομο μπορεί ούτε τότε ακόμη να μην κάμη μια ομολογία, μια ειλικρινή παραδοχή της ενοχής του, αλλά μέσα του αισθάνεται ότι είναι καταδικασμένο. Έχει ενδόμυχα πεισθή για την αμαρτία του ή την αδικία του. Αυτό πρέπει να το οδηγήση ν’ αλλάξη την πορεία του σύμφωνα με την συναίσθησι αμαρτίας που έχει. Αν δεν το κάμη αυτό, μπορεί ν’ αποκοπή από την επικοινωνία με βάσι την απόδειξι. Πόσο δραστικός μπορεί να είναι ένας έλεγχος, το διευκρινίζει ο απόστολος Παύλος στην 1 Κορινθίους 14:24, 25, όπου γράφει προς την εκκλησία:

²³ «Εάν πάντες [σε μια συνάθροισι] προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.»

24, 25. Ποια ευθύνη όσον αφορά τον έλεγχο έχει ένας φορεύς φωτός;

²⁴ Αν διακηρύττωμε τον λόγον της αληθείας του Θεού, αυτός θα εκφωνήση τον δικό του έλεγχο. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός είπε: «Πας όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού.» (Ιωάν. 3:20) Εκείνοι που φέρνουν το φως των «ιερών γραμμάτων» του Θεού πρέπει να ελέγχουν τα πράγματα του θρησκευτικού, ηθικού σκότους. Ο Παύλος λέγει στους φορείς του φωτός:

²⁵ «Και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Διότι τα κρυφίως γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν· τα δε πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός, γίνονται φανερά· επειδή παν το φανερούμενον φως είναι [ένα πράγμα όχι πια μυστικό ή κάτω από κάλυμμα σκότους, αλλά ένα φωτισμένο πράγμα]. Δια τούτο λέγει, Σηκώθητι ο κοιμώμενος, και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός.»​—Εφεσ. 5:11-14.

26. Ελεγχόμενο, τι κάνει ένα συνετό άτομο;

²⁶ Εκείνος που κοιμάται σαν στο σκότος της νυκτός, ο οποίος είναι, επομένως, νεκρός μέσα στις παραβάσεις και τις αμαρτίες του, δέχεται τον έλεγχο που εκφωνείται σ’ αυτόν και αφυπνίζεται και εγείρεται από την πνευματικώς νεκρή κατάστασί του και αναλαμβάνει ν’ ακολουθήση τον Ιησού Χριστό. Ο Χριστός λάμπει επάνω του με εύνοια και με αλήθεια, και αυτός γίνεται φορεύς φωτός, αντανακλώντας το φως που λαμβάνει από τον Χριστό, για τον οποίο μαρτυρούν όλα τα «ιερά γράμματα».

27. Πώς ο Παύλος γράφοντας στον Τιμόθεο και στον Τίτο έδειξε την ανάγκη να δίνωνται έλεγχοι;

²⁷ Κάτω από μερικές περιστάσεις ένας επίσκοπος εκκλησίας πρέπει να ελέγχη ένα μέλος ή μέλη της εκκλησίας δημοσίως. Έτσι, στην πρώτη του επιστολή προς τον Τιμόθεο, ο Παύλος τού είπε: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.» Στην τελευταία του επιστολή ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον [επιτίμησον, Κείμενον], πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.» (1 Τιμ. 5:20· 2 Τιμ. 4:2) Εξουσιοδότησε, επίσης, έναν άλλον επίσκοπο, τον Τίτο, να κάνη τον ίδιο δημόσιο έλεγχο ενώπιον της εκκλησίας. Ο Παύλος του έγραψε: «Προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας. . . . Δια την οποίαν αιτίαν έλεγχε αυτούς αποτόμως, δια να υγιαίνωσιν εν τη πίστει. Ταύτα λάλει, και πρότρεπε, και έλεγχε μετά πάσης εξουσίας· ας μη σε περιφρονή μηδείς.»​—Τίτον 1:9, 13· 2:15.

28. Ποια, λοιπόν, είναι η πραγματική αξία του ελέγχου, και από ποιά σπουδαιότατη πηγή πρέπει να προέλθη;

²⁸ Επομένως ο σκοπός του ελέγχου είναι η ανάρρωσις του πταίστου, η ανασκευή των λόγων του αντιλέγοντος και η κατασιώπησίς του, η υποβοήθησις του υλιστικού ατόμου να γίνη ‘υγιαίνον τη πίστει’. Για να δώσωμε τέτοιους αποτελεσματικούς έλεγχους, κατ’ ιδίαν ή ενώπιον της εκκλησίας, τι είναι πιο ωφέλιμο να χρησιμοποιήσωμε παρά τα «ιερά γράμματα»;

29. Γιατί επιδεικνύεται αγάπη με το να δίδεται έλεγχος;

²⁹ Ποτέ το άτομο που ελέγχεται δεν πρέπει να λησμονή ότι το πραγματικό ελατήριο που βρίσκεται πίσω από τον έλεγχο είναι αγάπη. Γιατί; Επειδή ο ελέγχων ζητεί να διορθώση το άτομο που σφάλλει, να το πείση για την πλάνη του και να το βοηθήση να την ομολογήση και να βελτιώση την πορεία του. Ο Ιησούς είπε ότι ελέγχει όλους εκείνους που αγαπά. (Αποκάλ. 3:19) Το άτομο που σφάλλει πρέπει να εκτιμήση ότι μπορεί ν’ αποκτήση όφελος από τον έλεγχο και πρέπει να προσπαθήση ν’ αποκτήση κατανόησι απ’ αυτόν. Οι Παροιμίες 19:25 μας λέγουν: «Εάν μαστιγώσης τον χλευαστήν, ο απλούς θέλει γείνει προσεκτικός· και εάν ελέγξης τον φρόνιμον, θέλει εννοήσει γνώσιν.»

30. Ποια είναι τα σοφά λόγια για τον έλεγχο που περιέχονται στις Παροιμίες 3:11, 12, και έτσι πώς πρέπει να τα δεχθούμε;

³⁰ Μ’ αυτόν τον τρόπο το άτομο που ελέγχεται δεν θα υποτιμήση ή υποβιβάση τον έλεγχο επειδή δίδεται μέσω ανθρωπίνου οργάνου ή στόματος. Στην προς Εβραίους επιστολή 12:4-6 λέγεται σ’ εκείνους, που θέλουν να είναι υιοί του Θεού, να μη λησμονούν ό,τι αναγράφεται στις Παροιμίες 3:11, 12 (ΜΝΚ): «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν εις τον οποίον ευαρεστείται.» Έτσι, ακόμη και αν ο έλεγχος έρχεται μέσω ανθρωπίνου αγωγού, όμως αν ο έλεγχος λαμβάνεται από τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» και αν δίδεται από έναν Χριστιανό «άνθρωπον του Θεού», τότε μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι είναι έλεγχος παρά του Ιεχωβά Θεού και πρέπει να τον δεχθούμε ως τοιούτον. Αλλά θεωρήστε τον ότι εκφράζει την αγάπη του Θεού.

«ΠΡΟΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΙΝ»

31. (α) Κατονομάστε μια άλλη ωφέλεια που προέρχεται από τα «ιερά γράμματα». (β) Πώς ο Ησαΐας έδειξε την ανάγκη της επανορθώσεως;

³¹ Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» είναι ωφέλιμα, είναι «προς επανόρθωσιν». (2 Τιμ. 3:16) Όταν ήμεθα έξω στον διεστραμμένο κόσμο, ακόμη και αν ήμεθα στον «Χριστιανικό κόσμο», είχαμε ασφαλώς ανάγκη να επανορθώσωμε τη σχέσι μας με τον Θεό. Αυτό είναι ό,τι κατ’ εξοχήν επιθυμεί αυτός να πράξωμε. Στον Ησαΐα 1:18, 19 (ΜΝΚ) μιλεί στον δύστροπο λαό του και λέγει: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει ο Ιεχωβά· εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον. Εάν θέλητε, και υπακούσητε, θέλετε φάγει τα αγαθά της γης.»

32. Πώς ο Θεός έκαμε συχνά επανόρθωσι στους αρχαίους χρόνους, και πώς το πράττει αυτό στην εποχή μας;

³² Στους αρχαίους χρόνους ο Ιεχωβά Θεός έστειλε τους προφήτας του να βοηθήσουν τον αμαρτωλό λαό του να επανορθωθή και να λάβη ορθή κατανόησι των πραγμάτων και να γνωρίση πώς να ενεργή ορθά απέναντι του Θεού. Σήμερα έχομε την Αγία του Γραφή, τα εμπνευσμένα απ’ αυτόν «ιερά γράμματα», για να μας βοηθούν να κάνωμε επανόρθωσι στη ζωή μας, ώστε να καταστή δυνατόν να μας «σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» Επειδή η Αγία Γραφή μπορεί να μας βοηθήση μ’ αυτό τον τρόπο, είναι ένα ωφέλιμο βιβλίο πράγματι, και το χρειαζόμεθα πάνω απ’ όλα τα άλλα βιβλία. Είναι το πολυτιμότερο βιβλίο για μας. Επειδή μας εβοήθησε να αφαιρέσωμε τη διαστροφή από τη ζωή μας, γνωρίζομε ότι μπορούμε να την χρησιμοποιήσωμε για να βοηθήσουμε άλλους να επανορθώσουν τα πράγματα στη διάνοιά των και στην ηθική και θρησκευτική ζωή των. Μπορούμε επίσης να βοηθήσωμε τους απελπισμένους να ανορθωθούν.

33-35. (α) Πώς πρέπει να χειριζώμεθα τον λόγον του Θεού για να κάμωμε επανόρθωσι μεταξύ αδελφών και με τους έξω; (β) Πώς ο Παύλος το ετόνισε αυτό με τον Τιμόθεο;

³³ Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που μας λέγεται να πράξωμε στην προς Εβραίους επιστολή 12:12, 13, όπου διαβάζομε: «“Ανορθώσατε τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα.” Και “κάμετε εις τους πόδας σας ευθείας οδούς·” δια να μη εκτραπή το χωλόν, αλλά μάλλον να θεραπευθή.» Ναι, κατά καιρούς οι πνευματικοί αδελφοί μας χρειάζονται επανόρθωσι, όπως στην περίπτωσι πριν από πολύν καιρό στην Αντιόχεια της Συρίας, όταν ο απόστολος Παύλος είδε ότι ο Πέτρος (Κηφάς) και άλλοι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί δεν ‘ωρθοποδούσαν προς την αλήθειαν του ευαγγελίου’. (Γαλ. 2:14) Είτε με τους Χριστιανούς αδελφούς μας είτε με άτομα που ερωτούν έξω στον κόσμο, περιλαμβανομένου του υποκριτικού «Χριστιανικού κόσμου», χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον εμπνευσμένο γραπτό λόγο του Θεού για να κάμωμε επανόρθωσι μ’ έναν τρόπο που ευαρεστεί αυτόν, ο οποίος είναι ο μόνος ορθός τρόπος. Όχι μόνο χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τη Γραφή, αλλά και χρειάζεται να την χρησιμοποιούμε με τον ορθό τρόπο, μ’ έναν αρμονικό, συνεπή τρόπο. Ο επίσκοπος Τιμόθεος ανεμένετο να βοηθήση τους αδελφούς του και εκζητητάς του Θεού να επανορθωθούν, και γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Παύλος τού έγραψε:

³⁴ «Ταύτα υπενθύμιζε, διαμαρτυρόμενος ενώπιον του Κυρίου, να μη λογομαχώσι, το οποίον δεν είναι εις ουδέν χρήσιμον, αλλά φέρει καταστροφήν των ακουόντων. Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:14, 15.

³⁵ Αυτό σημαίνει να μην αφήνωμε κανένα πράγμα που χρειάζεται επανόρθωσι να γίνη συγκεχυμένο, εξαιτίας λόγων που σκοπεύουν να κρύψουν την αλήθεια και να ανατρέψουν την πίστι των πιστών ή των μαθητευομένων, αλλά ν’ αφήνωμε τον «λόγον της αληθείας» να καθορίζη τα πράγματα. Σημαίνει να διδάσκωμε ευθεία διδασκαλία. Αν κάνωμε αυτό, δεν θα αισχυνθούμε από τα αποτελέσματα.

«ΠΡΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»

36. (α) Πώς οι θρησκευτικοί κληρικοί συχνά υπερασπίζουν αντιγραφικά πράγματα, αλλά τι διατάσσει ο λόγος του Θεού κάτω από τέτοιες περιστάσεις; (β) Εξηγήστε τα λόγια του Παύλου προς τους πατέρες στην προς Εφεσίους επιστολή 6:4.

³⁶ Τελικά, «όλη η γραφή» που περιέχει τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» είναι ωφέλιμη «προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» (2 Τιμ. 3:16) Μερικές φορές, όταν ωρισμένη συνήθεια ή απαίτησις μιας θρησκευτικής οργανώσεως τονίζεται ότι είναι αντίθετη προς τα «ιερά γράμματα», ο θρησκευτικός κληρικός θα προσπαθήση να δικαιολογήση την αντιγραφική πράξι λέγοντας: «Είναι η εκπαίδευσις της Εκκλησίας.» Αλλ’ αν η πράξις δεν είναι σύμφωνη με ‘όλη τη γραφή’, τότε δεν εκπαιδεύει στη δικαιοσύνη και δεν απεργάζεται καμμιά σωτηρία για τον εκπαιδευόμενον. Ο βασικός σκοπός της εκπαιδεύσεως είναι διαπαιδαγώγησις, διδασκαλία. (Πράξ. 7:22) Αυτή η διαπαιδαγώγησις μπορεί να δίδεται μέσα στο πλαίσιο ωρισμένων νόμων και κανονισμών μιας οργανώσεως. Στα λόγια του Παύλου προς τους πατέρες η οργάνωσις αυτή είναι ο Χριστιανικός οίκος, όπως όταν λέγη: «Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Εδώ η παιδεία θα ήταν μια διαπαιδαγώγησις συνωδευμένη από πράξεις και ενέργειες εκπαιδεύσεως των τέκνων, για να τα κάμωμε να κατανοήσουν πώς να συμπεριφέρονται στο Χριστιανικό σπίτι με υποταγή στον Χριστιανό πατέρα. Για να βοηθηθούν να ενεργούν σύμφωνα με αυτή την παιδεία, μπορεί να δοθή στα τέκνα κάποια αυθεντική συμβουλή ή λόγος νουθεσίας και ενθαρρύνσεως από τον αυθεντικό λόγο του Θεού όπως χρειάζεται στη διάρκεια της εκπαιδεύσεώς των. Έτσι παιδεία σημαίνει ότι δεν μπορούν να πηγαίνουν σύμφωνα με τις ανώριμες παιδικές των ιδιοτροπίες, φαντασιοπληξίες και απερίσκεπτες επιθυμίες, αλλά ότι πρέπει να μάθουν να ενεργούν με υπακοή στους Χριστιανικούς κανόνες και κανονισμούς για την οικογένεια.

37, 38. Πώς η παιδεία αυτή πηγαίνει πέρα από τους πατέρες απλώς και τα τέκνα;

³⁷ Έπειτα, επίσης, υπάρχει η παιδεία ή εκπαίδευσις που πρέπει να επικρατή σ’ εκείνο το μεγαλύτερο, πιο περιεκτικό καθίδρυμα, την οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού, η οποία τώρα αντιπροσωπεύεται στη γη από την εκκλησία των Χριστιανών μαρτύρων του. Αυτή αντιπροσωπεύει τον οίκον του μεγάλου ουρανίου Πατρός, τον «οίκον του Θεού». Οι κανόνες της, οι κανονισμοί της και ο τρόπος λειτουργίας είναι δίκαιοι, και κάθε μέλος του οίκου, που σκέπτεται και ενεργεί σε αρμονία μ’ αυτούς, μαθαίνει δικαιοσύνη.

³⁸ Πρέπει να μας δοθή εκπαίδευσις για το πώς να συμπεριφερώμεθα μέσα στην οργάνωσι του Θεού, και γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος έδωσε εκπαίδευσι στον Τιμόθεο, γράφοντας: «Ταύτα σοι γράφω, . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.» (1 Τιμ. 3:14, 15) Οι οδηγίες του Παύλου προς τον Τιμόθεο περιέχονται τώρα στα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» και έτσι «όλη η γραφή» που ενέπνευσε ο Θεός είναι ωφέλιμη «προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης»,

39. Πάλι, με ποιο ελατήριο πρέπει να δίδεται η εκπαίδευσις, και τι σημαίνει αυτό για τους Χριστιανούς;

³⁹ Το ελατήριο που βρίσκεται πίσω από τη Χριστιανική εκπαίδευσι, είτε σ’ ένα θεοσεβή οίκον είτε σε μια εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι αγάπη. Συνεπώς θα εδραιωθή και θα εκπληρωθή μ’ ένα κατάλληλο τρόπο. Πώς πρέπει να διεξάγεται αυτή η διαπαιδαγώγησις με πράξεις εντός θεοκρατικών νόμων και κανονισμών, μας το λέγουν σαφώς τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα». Επειδή υποκινείται από αγάπη και προορίζεται να είναι διδακτική, με τη σωτηρία μας υπ’ όψιν, πρέπει να υποτάσσεται στην αγάπη, μολονότι δεν μας επιτρέπει να μιλούμε, να ενεργούμε και να ζούμε με τον χαλαρό τρόπο που χρησιμοποιεί ο κόσμος, είτε μέσα στην εκκλησία είτε έξω απ’ αυτήν.

40. Ποια εμπόδια μπορεί να έχωμε ν’ αντιμετωπίσωμε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά ποια χαρά έχομε επίσης;

⁴⁰ Το να ενεργούμε μ’ αυτόν τον πειθαρχημένο τρόπο μπορεί να μας υποβάλη σε επίκρισι, εναντίωσι και διωγμό από μέρους του κόσμου, αλλά όλα αυτά συμβαδίζουν τώρα με τη διαπαιδαγώγησί μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να κάμουν το θεόδοτο έργο μας της διακηρύξεως του «αιωνίου ευαγγελίου» μια σκληρή πείρα για μας «δημοσία και κατ’ οίκους», αλλ’ αυτή είναι καλή διαπαιδαγώγησις για μας, με καλά αποτελέσματα εν όψει. «Πάσα δε παιδεία», λέγει το Εβραίους 12:11, «προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» Ας αγαπούμε, λοιπόν, τον Θεό τον ουράνιο Πατέρα μας γι’ αυτό.

41. Αν δίνωμε προσοχή σε ‘όλη τη γραφή’, τι θα γίνωμε;

⁴¹ Σήμερα πρέπει να ζούμε τη ζωή μας, πρέπει ενωμένοι να συνεχίζωμε το παγκόσμιο έργο μας, σαν πειθαρχημένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πρέπει να ενεργούμε και να υπηρετούμε ως άνθρωποι του Θεού, ως ο αφιερωμένος λαός του. Η σοφία μας για αιώνια σωτηρία βρίσκεται στην πιστή μελέτη και χρήσι του Βιβλίου του τού «αιωνίου ευαγγελίου». Αυτό μας εδόθη στοργικά «δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:17· Αποκάλ. 14:6.

Γιατί Πρέπει Όλοι να Ενωθούμε σε μια Απόφασι

ΠΕΡΥΣΙ η συνέλευσις των θεοσεβών ανθρώπων από πολλές χώρες έλαβε τον τίτλο Συνέλευσις το «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Ήταν παγκόσμια στην έκτασί της, διότι μέσα σε δέκα εβδομάδες (30 Ιουνίου έως 8 Σεπτεμβρίου 1963) έγινε σε είκοσι τέσσερες πόλεις βορείως και νοτίως του Ισημερινού, ολόγυρα στη γη. Εκατοντάδες, που παρευρέθησαν στη συνέλευσι Νέας Υόρκης απ’ αυτή την αλυσίδα συγκεντρώσεων, ακολούθησαν την προς ανατολάς πορεία της συνελεύσεως, συμμετέχοντας στις διαδοχικές συγκεντρώσεις στις πολλές χώρες ως την τελευταία συνέλευσι που έγινε στη χώρα, από την οποία άρχισε, κάνοντας την έτσι πραγματικά μια συνεχή συνέλευσι που παρουσίασε τα χαρακτηριστικά του «αιωνίου ευαγγελίου». Ως σύνολο, αυτή η Ανά τον Κόσμον Συνέλευσις παρηκολουθήθη από φορείς των Αγαθών Νέων που προήρχοντο από εκατόν εξήντα μία χώρες.

 1. Τι βλέπομε φανερό στη γη μας σήμερα;

ΜΙΑ τέτοια παγκόσμια συνέλευσις όπως αυτή φέρει ζωηρά υπό την προσοχή όλων ότι υπάρχει ένα ασύνηθες ρεύμα που ρέει ασυγκράτητο ολόγυρα στη γη. Είναι ένα από τα δύο μεγάλα ρεύματα που διατελούν σε ροή σε όλη τη γη, το κάθε ρεύμα μ’ ένα διαφορετικό προορισμό ή με μια διαφορετική κατεύθυνσι και κινείται το καθένα από δυνάμεις υπέρτερες των ανθρωπίνων, δυνάμεις αόρατες. Υπάρχουν περισσότερα στην επίγεια σκηνή της κινήσεως απ’ όσα αντικρύζει το γυμνό ανθρώπινο μάτι.

 2. Από ποια άποψι η σοφία της Γραφής είναι πολύ υπέρτερη από τη σοφία του κόσμου τούτου;

² Άνθρωποι, που είναι σοφοί στις μεθόδους του κόσμου τούτου, μπορεί να μειδιάσουν σοφιστικά στην παρατήρησι ότι δυνάμεις ανώτερες του ανθρώπου και αόρατες στον άνθρωπο παίζουν ένα ευφυή, κατεύθυντικό ρόλο στα δύο αντίθετα ρεύματα ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Οι κατά κόσμον σοφοί αυτοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι η πίστις στην ύπαρξι των λεγομένων «αΰλων πνευμάτων» ατόμων, που ήσαν άλλοτε ανθρώπινα πλάσματα στη γη, είναι εκτενώς διαδεδομένη, κι απορρίπτουν αυτή την πεποίθησι ως μη αποδεδειγμένη επιστημονικώς. Εν τούτοις, επί χιλιάδες χρόνια πριν από τη σύγχρονη επιστήμη, τα ιερά συγγράμματα, η Αγία Γραφή, σαφώς εδίδασκαν κι απεδείκνυαν ότι αυτά τα «άυλα πνεύματα» δεν υπήρχαν, διότι όλοι οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους είναι νεκροί, που σημαίνει χωρίς ζωή, χωρίς συνείδησι, αδρανείς. Ώστε, αν οι ανθρώπινοι νεκροί πρόκειται να επαναζήσουν, αυτό πρέπει να γίνη, όχι με μια επένδυσι των «αΰλων πνευμάτων» με σάρκα πάλι, αλλά με μια ανάστασι εκ νεκρών, θνητών ανθρωπίνων ψυχών. Ταυτοχρόνως η Αγία Γραφή διδάσκει την ύπαρξι νοητικών, υπερανθρωπίνων πνευμάτων, δαιμόνων, από την κακή επιρροή κι επενέργεια των οποίων το ανθρώπινο γένος πρέπει να προφυλάσσεται.

 3. Ποια νοήμονα προειδοποίησι έδωσε ο Παύλος στους Εφεσίους Χριστιανούς πριν από 1.900 χρόνια;

³ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, στην Έφεσο, πόλι της Μικράς Ασίας, όπου ελατρεύετο η μυθολογική Άρτεμις ως θεά σ’ ένα ναό, που αποτελούσε ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εκήρυττε επί τρία χρόνια περίπου. Αυτό ωδήγησε πολλούς Εφεσίους, που επίστευσαν, να προβούν σε δημόσια καύσι των βιβλίων των περί μαγικών τεχνών, αξίας «πεντήκοντα χιλιάδων τεμαχίων αργυρίου», δηλαδή χιλιάδων δολλαρίων σε σύγχρονες αξίες. Αργότερα, δι’ επιστολής, ο απόστολος Παύλος ειδοποίησε τους ίδιους εκείνους Εφεσίους, που είχαν πιστεύσει, να φυλάγωνται από τους δαίμονες, τα πονηρά πνευματικά όντα. Ο Παύλος έγραψε: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»​—Εφεσ. 6:11, 12.

 4. Πώς ο Ιησούς Χριστός και ο Παύλος δίνουν μαρτυρία για τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις που ενεργούν επάνω στη γη;

⁴ Η ύπαρξις αυτών των ‘πνευμάτων της πονηρίας εν τοις επουρανίοις’ είναι πραγματική, μολονότι αυτά τα πνεύματα είναι αόρατα σ’ εμάς, η δε επιστημονική πρόοδος που επέτυχε αυτός ο πυρηνικός αιών, ή αιών του διαστήματος, δεν εξηφάνισε την ύπαρξί των. Η επιστημονική πρόοδος και τα επιτεύγματα ακόμη και της πιο φωτισμένης χώρας δεν εμείωσαν τη θλιβερή ανάγκη του να οπλισθούμε πνευματικώς για να διεξαγάγωμε επιτυχώς τον αγώνα εναντίον αυτών των δυνάμεων, που είναι ισχυρότερες από «αίμα και σάρκα». Η σύγχρονη επιστήμη δεν εξηφάνισε τις ‘μεθοδείες του διαβόλου’. Ο απόστολος Παύλος αποκαλεί αυτόν τον Διαβολον ‘θεόν του κόσμου τούτου’, ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απείθειας’. (2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2) Ο Ιησούς Χριστός, ο Ιδρυτής της Χριστιανοσύνης, εκάλεσε τον Διάβολον «άρχοντα του κόσμου τούτου», και υπεβλήθη κι ο ίδιος σε πειρασμό απ’ αυτόν τον Διάβολο και παρέστη ανάγκη να τον καταπολεμήση με την πνευματική πανοπλία του Θεού. (Ιωάν. 12:31· 14:30· Ματθ. 4:1, 8-11) Ο Διάβολος καλείται επίσης ‘ο άρχων των δαιμονίων’, που σημαίνει ότι αυτός είναι ο άρχων των ‘πνευμάτων της πονηρίας εν τοις επουρανίοις’. (Ματθ. 12:24-27) Επειδή είναι «θεός του κόσμου τούτου» καθώς και «άρχων του κόσμου τούτου», αυτός και οι δαίμονες του κατευθύνουν αοράτως το μεγαλύτερο από τα δύο αυτά ρεύματα που είναι εν προόδω ροής ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος σήμερα.

 5. (α) Ποιοι άλλοι, εν τούτοις, λειτουργούν στο πνευματικό βασίλειο και ποιος είναι ο Δημιουργός των; (β) Μπορούν να δώσουν κάποια βοήθεια στους δικαίους του ανθρωπίνου γένους τώρα;

⁵ Στην άλλη πλευρά των πραγμάτων, υπάρχουν πνευματικές δυνάμεις στα επουράνια που είναι καλές, δίκαιες, αγνές, άγιες και δεν έχουν καμμιά σχέσι με τις μαγείες. Δεν είναι κάτω από τη διακυβέρνησι του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Άρχων αυτών είναι ο Δημιουργός, ο Θεός του σύμπαντος, και αυτοί είναι οι άγιοι άγγελοί του, υπηρετώντας ενώπιον του θρόνου του Θεού. Είναι τόσο πραγματικοί όσο είναι κι ο Διάβολος κι οι δαίμονές του, αλλά σχετικά με τους αγίους αγγέλους είναι γραμμένο: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κλήρονομήσωσι σωτηρίαν;» (Εβρ. 1:13, 14) Θέλομε να έχωμε τη βοήθεια αυτών των ‘εις υπηρεσίαν αποστελλομένων πνευμάτων θέλομε να επωφεληθούμε από τη διακονία των; Το να έχωμε τη βοήθεια κι εξυπηρέτησί των σημαίνει σωτηρία για μας στη θεία δικαία νέα τάξι πραγμάτων που είναι τώρα τόσο πλησίον. Μολονότι οι δαίμονες έχουν τον Σατανά ή Διάβολο ως άρχοντά των, αυτά τα αγγελικά ‘πνεύματα τ’ αποστελλόμενα εις υπηρεσίαν’ τελούν υπό τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, διότι, όταν αυτός ήταν ένας τέλειος άνθρωπος στη γη, είπε σχετικά με την εποχή μας: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων.» (Ματθ. 25:31, 32) Αυτή η προφητεία του Ιησού δείχνει ότι οι άγγελοι θα έχουν μέρος σ’ αυτό το έργον του διαχωρισμού της ανθρωπότητος.

 6. Ποια εκλογή αντιμετωπίζομε σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως και προς τι κινούμεθα ακαταμάχητα;

⁶ Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψις, όπως λέγεται, μας παρέχει εξεικονίσεις των σπουδαίων ρόλων που παίζουν οι δαίμονες, αφ’ ενός, και οι άγιοι άγγελοι, αφ’ ετέρου, στις ανθρώπινες υποθέσεις των ημερών μας. Οδηγούμεθα, λοιπόν, και κατευθυνόμεθα, ή από τους δαίμονες ή από τους αγίους αγγέλους. Πολεμούμε, ή εναντίον των δαιμόνων και των μηχανορραφιών του Διαβόλου, του άρχοντός των, ή εναντίον των αγίων αγγέλων και του Άρχοντος των, του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Είμεθα υπό κρίσιν. Τώρα είναι καιρός κρίσεως. Υπέρ τίνος είμεθα; Εναντίον τίνος είμεθα; Δεν μπορούμε ν’ αγνοήσωμε την πραγματικότητα αυτής της κρίσεως που είναι τώρα εν προόδω. Δεν μπορούμε να παραμένωμε σε άγνοια και συγχρόνως να πολεμούμε εναντίον του Διαβόλου και των δαιμόνων του. Δεν μπορούμε να μένωμε σε άγνοια και συγχρόνως να προβαίνωμε υπό την καθοδηγία του Βασιλέως Ιησού Χριστού και των αγγέλων του. Ο χρόνος ακράτητα πλησιάζει, οπότε το έργον του διαχωρισμού θα συμπληρωθή μεταξύ όλων των εθνών, ο δε Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα πη σ’ εκείνους που αμέλησαν να λάβουν την ορθή πορεία: «Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.» (Ματθ. 25:41) Το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως δείχνει πώς μπορούμε να ενεργήσωμε σε συνεργασία με τους αγίους αγγέλους υπό την καθοδηγία του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Αυτό θα σημαίνη το να ευλογηθούμε αντί να υποστούμε κατάρα και να καταστραφούμε για πάντα.

 7. Ποια πορεία ακολούθησε η πλειονότης των ανθρώπων από την εποχή του Νώε, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁷ Σήμερα η εντολή από τον ουρανό είναι να λατρεύωμε τον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης και των υδάτων της. (Αποκάλ. 14:6, 7) Σε όλες τις χιλιετηρίδες από τον καιρό του παγκοσμίου κατακλυσμού της εποχής του Νώε οι άνθρωποι έστρεφαν τα νώτα στον Δημιουργό και προσπαθούσαν να διατηρήσουν σταθερές, κανονικές συνθήκες στη γη. Για να τηρήσουν τη γη και τους λαούς της σε τάξι, ίδρυσαν ανθρώπινες κυβερνήσεις, δημιουργήματα ανθρώπων. Αυτοί τώρα φθάνουν στο αποκορύφωμα των δυσκολιών των, και για να διατηρήσουν αυτές τις κυβερνήσεις, εμμένουν στη λατρεία του Κράτους από τον λαό. Ίδρυσαν, επίσης, μια διεθνή κοινωνία εθνών για να διατηρήσουν την ειρήνη και την ασφάλεια μεταξύ των εθνών και να φυλάξουν τον κόσμο από την αυτοκτονία. Αντί να ευνοηθούν με ζωή, ειρήνη, ευημερία κι ευτυχία οι λάτραι των ανθρωπίνων αυτών δημιουργημάτων, μαστίζονται από μια πνευματική πληγή, που είναι σαν ένα κακόηθες έλκος, το οποίον καθιστά βέβαιο τον θάνατο.​—Αποκάλ. 16:2.

 8. Πώς είναι φανερό τώρα ότι πολύ κλονίζεται η σταθερότης των κυβερνήσεων;

⁸ Ηγέρθησαν ριζοσπαστικά στοιχεία, δυσαρεστημένα από τις επίγειες συνθήκες κάτω από τις πατροπαράδοτες, θρησκειοκρατούμενες πολιτικές κυβερνήσεις των περασμένων χιλιετηρίδων. Εξεμάνησαν κατά των φαινομενικά σταθερών κυβερνήσεων, σαν άγρια κύματα θαλάσσης που μαίνονται κατά των βραχωδών ακτών και των ακρωτηρίων. Από το 1914 μ.Χ. έχουν επιφέρει τρομακτικές επαναστάσεις, μεγάλες πολιτικές ανατροπές, και τώρα απειλούν όλο το ανθρώπινο γένος με παγκόσμια κυριαρχία. Σχεδιάζουν και κατορθώνουν να κρατούν τις ανθρώπινες υποθέσεις σε μια ταραγμένη, ασταθή, γεμάτη φόβο κατάστασι, αλλά δεν φέρουν ζωή στους ανθρώπους. Είναι μια πολιτική κίνησις για θάνατο, με τόση ζωή μέσα της όση έχει το πηγμένο χυμένο αίμα ενός νεκρού ανθρώπου. Καθένας που συλλαμβάνεται σ’ αυτή την πολιτική κίνησι πεθαίνει.​—Αποκάλ. 16:3.

 9. Πώς οι άνθρωποι απέρριψαν τη νέα τάξι του Θεού που υπόσχεται ζωή, και ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα;

⁹ Αντί να στραφούν στον ζωοπάροχο Λόγο του Θεού, που κηρύττεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι άνθρωποι πεισματικά και εγωιστικά προτιμούν να αποβλέπουν σε ανθρώπινες πηγές για να πιουν το «ύδωρ» που θα διατηρήση τη ζωή. Απορρίπτουν τον Ιεχωβά Θεό σαν την Πηγή των αληθινών προμηθειών για αιώνια ζωή σε μια δικαία νέα τάξι, και εξακολουθούν να πίνουν τα ύδατα των ανθρωπίνων φιλοσοφιών, των ανθρωποποιήτων θρησκευτικών παραδόσεων, του μιλιταρισμού και της υλιστικής επιστήμης. Χορτασμένοι με όλα αυτά έχουν κηλιδώσει τις σελίδες της ιστορίας με αίμα. Τα πόσιμα ύδατά τους είναι σαν αίμα. Η πόσις τους θα καταλήξη στο να πιουν το ίδιο τους το αίμα στα χέρια του Θεού, διότι αυτός θα τους κάμη να πληρώσουν με τις ίδιες τους τις ζωές.​—Αποκάλ. 16:4-7.

10, 11. Ποια μεγάλη άγνοια έδειξε ο άνθρωπος στον τρόπο με τον οποίο λατρεύει, και ακόμη όταν η εσφαλμένη λατρεία του εκτίθεται, τι αρνούνται πολλοί ακόμη να πράξουν;

¹⁰ Οι άνθρωποι χαίρουν για τον ήλιο, και απολαμβάνουν το φως του και τα πολλαπλά οφέλη, αλλά αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Δημιουργό του ηλίου ως πνευματικό τους Ήλιο, την πηγή του πνευματικού φωτός και καθοδηγήσεως για να τους ελευθερώση από το σκότος της αμαρτίας και του θανάτου. Δοξάζουν ανθρώπους και ανθρώπινες οργανώσεις σαν τον ήλιο στους πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς των ουρανούς, και τους μεταχειρίζονται ως την πηγή της διαφωτίσεώς των, τον ήλιο που θα λαμπρύνη τη ζωή των με ελευθερία, υλική ευημερία, ηθική εξύψωσι και κοινωνική καλυτέρευσι. Εν τούτοις, από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο «ήλιος», στον οποίον απέβλεπαν για θεραπεία και καλυτέρευσι των συνθηκών, τους έχει καυματίσει με τις καταπιέσεις του. Ένεκα τούτου, αυτοί βλασφημούν το όνομα του Θεού Ιεχωβά, μεμφόμενοι για τη λυπηρή τους, επιδεινούμενη αθλία κατάστασι, τον Δημιουργό μάλλον παρά τους ανθρώπους, που προσπαθούν να λάμψουν στις κοσμικές υποθέσεις. Δεν μετανοούν, ούτε δοξάζουν τον Ιεχωβά Θεό, όταν εκθέτη τα ανθρωποποίητα δημιουργήματα, που ακτινοβολούν την καυτερή θερμότητα επάνω» τους.​—Αποκάλ. 16:8, 9.

¹¹ Οι άνθρωποι έχουν ενθρονίσει τα πολιτικά τους συστήματα παράπλευρα στον Θεό, ισχυριζόμενοι ότι οι άρχοντές των κυβερνούν με θείο δικαίωμα και με τη χάρι του Θεού, ωσάν ο Θεός ο Δημιουργός του ουρανού και της γης να είναι η πηγή των πολιτικών τους κυβερνήσεων. Αρνούνται να πιστεύσουν ότι Σατανάς ο Διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου», και είναι η πηγή των πολιτικών τους διακυβερνήσεων από τις ημέρες του Νεβρώδ του πρώτου βασιλέως της Βαβυλώνος. Υπήρξε πληγή γι’ αυτούς το ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά κάτω από αγγελική καθοδήγησι δείχνουν από τη Βίβλο γιατί η βασιλεία των κοσμικών πολιτικών συστημάτων είναι βασιλεία σκότους, χωρίς το φως της ευνοίας και της ευλογίας του Θεού. Επομένως, οι άνθρωποι, που εμπιστεύονται στην ανθρώπινη πολιτική μάλλον παρά στο να έχουν τη βασιλεία του Θεού, βλασφημούν τον Θεό και αμετανόητα εξακολουθούν να υποφέρουν από πνευματικά «έλκη».​—Αποκάλ. 16:10, 11.

12. (α) Ποιο τέλος περιμένει την ψευδή θρησκεία, και τι θα λάβη τη θέσι της; (β) Βαδίζουν τα πολιτικά συστήματα κυρίως προς έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ή πού;

¹² Οι άνθρωποι δεν ωφελήθηκαν από τη βασιλεία της ψευδούς θρησκείας. Καθώς η αρχαία Βαβυλών, που ιδρύθη από τον Νεβρώδ, εκάθητο επί του Ποταμού Ευφράτου, έτσι το μεγάλο ψευδές θρησκευτικό σύστημα, που προεικονίσθηκε από την αρχαία Βαβυλώνα, έχει επικαθήσει καταδυναστευτικά και δαπανηρά πάνω στις μάζες των ανθρώπων, για υποστήριξι και προστασία. Τώρα αυτά τα συμβολικά ύδατα πρέπει να αποξηρανθούν για να το απογυμνώσουν από την άμυνά του, ώστε το μεγάλο αυτό θρησκευτικό σύστημα να κάμη τόπο για τη βασιλεία του Θεού. Οι πολιτικοί βασιλείς της γης δεν ευνοούν τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσίου του που έχει το θείο δικαίωμα για παγκόσμια διακυβέρνησι. Ανοίγουν τ’ αυτιά τους σε δαιμονική προπαγάνδα που εξέρχεται από τον αόρατο «άρχοντα του κόσμου τούτου» και από τα πολιτικά συστήματα, που τα διετήρησε στην εξουσία επάνω στη γη. Επομένως, οι βασιλείς και οι δυνάμεις των επηρεάζονται από την προπαγάνδα αυτή, που εμπνέεται από τους δαίμονες, και βαδίζουν ηνωμένοι. Όχι κυρίως προς ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με πυρηνικά όπλα, αλλά στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Η Εβραϊκή ονομασία για το πεδίο της μάχης είναι Αρμαγεδδών. Αισθάνονται ότι υφίστανται πληγές, όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τούς ειδοποιούν ότι είναι ο Παντοδύναμος Θεός εκείνος εναντίον του οποίου μάχονται κάτω από δαιμονική επιρροή και ότι θα καταστραφούν στον Αρμαγεδδώνα.​—Αποκάλ. 16:12-16.

13. (α) Πού βρίσκεται η ευθύνη για τη σημερινή βία και τα ασεβή έργα, και, συνεπώς, τι πρόκειται να συμβή; (β) Ποια είναι η αντίδρασις των πολιτικών, θρησκευτικών και υλιστικών συστημάτων σ’ αυτή την προειδοποίησι;

¹³ Σήμερα οι άνθρωποι δεν εισπνέουν μόνο τον φυσικό αέρα αλλά και ένα πονηρό πνεύμα. Είναι το πνεύμα αυτού του κόσμου, και το πνεύμα του κόσμου είναι το πνεύμα του Σατανά του Διαβόλου. Αυτό ευθύνεται για όλη τη βία και τα ασεβή έργα της εκφυλισμένης σαρκός, τα οποία αφθονούν στα έθνη σήμερα. Για τον λόγο αυτόν η ανθρώπινη κοινωνία πρόκειται ακόμη να σεισθή σαν από σεισμό τέτοιας εντάσεως που ποτέ προηγουμένως δεν εδοκίμασε, οι δε πόλεις και τα πολιτικά ιδρύματα των ανθρώπων θα ερειπωθούν και θα εξαφανισθούν. Ήλθε ο καιρός για να ενθυμηθή ο Παντοδύναμος Θεός τα πονηρά έργα αυτού του ψευδούς θρησκευτικού συστήματος, που προεικονίσθηκε από την αρχαία Βαβυλώνα, και θα κάμη αυτή τη συμβολική Βαβυλώνα «να πίη εκ του ποτηρίου του» τον οίνο που θα την καταστήση τόσο νεκρή από τη μέθη, ώστε ποτέ πλέον δεν θα εγερθή. Η προειδοποίηση για την πράξι αυτή του Παντοδυνάμου Θεού πλήττει τους ανθρώπους που έχουν πολιτικό, θρησκευτικό και υλιστικό φρόνημα σαν χάλαζα εκατό λιτρών, αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπό την αγγελική ηγεσία πρέπει να δώσουν αυτή την προειδοποίησι πριν από τον σεισμό της άνευ προηγουμένου παγκόσμιας θλίψεως. Δεν εκπληττόμεθα για το ότι οι σκληρά πληττόμενοι άνθρωποι θα βλασφημήσουν γι’ αυτό τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό απλώς δείχνει ότι εισπνέουν το πνεύμα του Διαβόλου.​—Αποκάλ. 16:17-21.

14. (α) Πού βρίσκεται η πληροφορία γι’ αυτές τις όμοιες με πληγές συνθήκες, και σε ποιόν έτσι δίδεται ο έπαινος για την παροχή αυτής της πληροφορίας; (β) Αφού δεν θέλομε να οδηγηθούμε από τους πονηρούς δαίμονες σε μια πορεία που οδηγεί σε σύγκρουσι με τον Παντοδύναμο Θεό, ποιος είναι ο δρόμος της σοφίας τώρα;

¹⁴ Τα πράγματα αυτά, που είναι σαν πληγές στον κόσμο τούτο, μας αποκαλύπτονται στο δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο κεφάλαια της Αποκαλύψεως που εδόθη στον Ιωάννη τον απόστολο. Δεν παίρνομε εμείς τον έπαινο γι’ αυτό, αλλά δίνομε στον Θεό τον έπαινο μέσω του Ιησού Χριστού και αναγνωρίζομε το μέρος που οι άγιοι άγγελοι του Θεού έχουν σ’ αυτό, όπως ζωηρά εικονίζεται στα κεφάλαια εκείνα της Αποκαλύψεως. Ειλικρινώς επιθυμούμε ν’ ακολουθήσωμε την ηγεσία που μας δίνεται μέσω των αγίων αγγέλων του Θεού. Δεν θέλομε να πιασθούμε μέσα στο ρεύμα στο οποίον οι άνθρωποι παρασύρονται από τα «πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» και να έλθωμε σε σύγκρουσι με τον Παντοδύναμο Θεό στον Αρμαγεδδώνα. Αυτός είναι ο λόγος που εμείς που παρευρισκόμεθα σ’ αυτές τις συνελεύσεις γύρω σ’ όλο τον κόσμο πρέπει όλοι να ενωθούμε να λάβωμε μια απόφασι.

Η Απόφασις

1, 2. Κατονομάστε τέσσερα σημεία που πρώτ’ απ’ όλα διακηρύττομε και αποφασίζομε όπως περιγράφονται στη δευτέρα παράγραφο.

ΕΜΕΙΣ οι μάρτυρες του Ιεχωβά, συγκεντρωμένοι εις [Πόλις, Νομός, Χώρα]a, σε μια από τις συνελεύσεις «Το Αιώνιον Ευαγγέλιον» που λαμβάνουν χώραν κατά μίαν αλυσιδωτή συνέχεια σε όλο τον κόσμο αυτό το έτος 1963, την ημέρα αυτή διακηρύττομε και αποφασίζομε τα ακόλουθα:

² ΟΤΙ ο ένας ζων και αληθινός Θεός, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είναι ο μόνος Θεός, τον οποίον φοβούμεθα και δοξάζομε. Αυτόν μόνο θα λατρεύωμε· γι’ αυτόν μόνο θα είμεθα μάρτυρες στον παγκόσμιο αγώνα που βρίσκεται τώρα σε πρόοδο σχετικά με το ερώτημα, Ποιος είναι ο Αιώνιος, Πάνσοφος, Παντοδύναμος Θεός; και θα προτρέψωμε όλους τους ανθρώπους οπουδήποτε, οποιουδήποτε γένους, εθνικότητος, φυλής, χρώματος και γλώσσης αυτόν μόνον να λατρεύουν ως τον αληθινόν Θεό που δεν έχει κάποιον ίσον προς Αυτόν·

 3. Τι διακηρύττομε σχετικά με την Αγία Γραφή;

³ ΟΤΙ η αγία Γραφή, που εγράφη κάτω από έμπνευσι αρχικώς στην Εβραϊκή, Αραμαϊκή και στην αρχαία Ελληνική, είναι ο γραπτός του Λόγος. Αυτός είναι ο αγωγός της μιας αποκεκαλυμμένης θρησκείας, που είναι η απόλυτος αλήθεια και αυτός είναι ο αλάνθαστος οδηγός στην αγνή λατρεία που είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό·

 4. Τι φρονούμε για τον Ιεχωβά Θεό τον Δημιουργό, τον Βασιλέα του και τη βασιλεία του;

⁴ ΟΤΙ ο Θεός ο Δημιουργός, στον οποίον ο ίδιος ο γραπτός του Λόγος δίδει το όνομα Ιεχωβά χιλιάδες φορές, είναι ο Βασιλεύς της Αιωνιότητος και ο Αιώνιος Κυρίαρχος του σύμπαντος και σ’ αυτόν οφείλομε την υπερτάτη μας υποταγή και την απόλυτη υπακοή. Μόνο με τη δική του άδεια και τη δική του ανοχή οι άνθρωποι έχουν ιδρύσει πολιτικές κυβερνήσεις για ό,τι κατανοείται πώς είναι το καλόν του κοινού. Η άδεια του γι’ αυτό δεν επρόκειτο να συνεχισθή για πάντα ή επ’ αόριστον, αλλά επρόκειτο να αχθή σε ένα τέλος με την ίδρυσι της Βασιλείας του αγαπητού του Υιού, του Μεσσίου ή Κεχρισμένου, του Χριστού, που ωνομάζετο Ιησούς, όταν ήταν στη γη ως τέλειος άνθρωπος. Στο έτος 1914 άρχισε επί της γης ένας συνδυασμός γεγονότων, τα οποία αυτός είπε ότι θα ήσαν ένα ορατό σημείο σ’ εμάς ότι ο Ιεχωβά Θεός έλαβε την κυριαρχική του δύναμι σ’ αυτό το έτος και εγκαθίδρυσε τη Βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού για τη διακυβέρνησι αυτής της γης. Σύμφωνα με τις δημοσιευμένες πληροφορίες από την Αγία Γραφή, τότε είχε έλθει ο καιρός για όλα τα πολιτικά έθνη να παραχωρήσουν ειρηνικά την κυριαρχία τους επί της γης στην ουράνια Βασιλεία του ενθρονισμένου Υιού του Θεού Ιησού Χριστού. Η παγκόσμια ιστορία δείχνει ότι, αντί τούτου, περισσότερα από είκοσι έθνη, που ωδηγούντο από τον «Χριστιανικό κόσμο», ενεπλάκησαν σ’ ένα παγγήινο πόλεμο για παγκόσμια κυριαρχία. Λόγω αυτής της πορείας τα έθνη εισήλθαν στον προλεγόμενον στην Αγία Γραφή «καιρόν του τέλους», ο οποίος θα φθάση σ’ ένα οριστικό τέλος στον καιρό της βιαίας των καταστροφής·

 5. (α) Ποια άποψι έλαβαν τα έθνη του κόσμου τούτου για την παρεμπόδισι του πολέμου, και ποιος είναι τώρα ο σκοπός των για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Ως μάρτυρες του Ιεχωβά τι θα εξακολουθήσωμε εμείς να πράττωμε;

⁵ ΟΤΙ, για να εμποδίσουν την καταστροφή των με τα ίδια των μέσα στον πόλεμο, τα έθνη περαιτέρω αρνήθηκαν την παράδοσι της κυριαρχίας των στην Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, εγκαθιδρύοντας μια κοινωνία εθνών, η οποία, από το 1945, έχει λάβει τον τύπο και το όνομα των Ηνωμένων Εθνών, με διεθνή έδρα στην πόλι της Νέας Υόρκης. Αυτή η διεθνής οργάνωσις αντιπροσωπεύει παγκόσμια κυριαρχία μέσω πολιτικών ανδρών. Επί έτη, άνθρωποι χωρίς πίστι στην βασιλεία του Θεού έχουν προσπαθήσει να κάμουν όλους τους ανθρώπους να λατρεύσουν αυτό το διεθνές είδωλο της ανθρωπίνης πολιτικής υπεροχής ως την καλυτέρα ελπίδα για επίγεια ειρήνη και ασφάλεια, πραγματικά, την τελευταία ελπίδα για την ανθρωπότητα. Σήμερα 111 έθνη έχουν δώσει λατρεία σ’ αυτό το πολιτικό είδωλο με το να γίνουν μέλη αυτού. Εν τούτοις, εμείς, ως μάρτυρες του Υπερτάτου Θεού Ιεχωβά, θα εξακολουθήσωμε να αρνούμεθα να ενασχοληθούμε σε τέτοια ειδωλολατρία, διότι βλέπομε, κάτω από αγγελική διαφώτισι, ότι ο Θεός έχει πλήξει τους ειδωλολάτρας αυτούς μ’ ένα κακόηθες έλκος, για να μιλήσωμε συμβολικά, που θα επιφέρη θάνατο σ’ αυτούς ως πνευματικώς ασθενείς λατρευτάς εικόνων, που λατρεύουν μια ανθρωποποίητη πολιτική δημιουργία μάλλον παρά τον Δημιουργό του ουρανού και της γης·

 6. Ποια είναι η απόφασίς μας σχετικά με ριζοσπαστικά, επαναστατικά κινήματα ανθρώπων;

⁶ ΟΤΙ ριζοσπαστικές κυβερνήσεις εσχηματίσθησαν και ανέλαβαν τον έλεγχο δυνατών εθνών και μαίνονται σαν την ταραχώδη θάλασσα εναντίον των παλαιοτέρων, πατροπαραδότων μορφών ανθρωπίνων κυβερνήσεων που έχουν επί μακρό χρονικό διάστημα διακυβερνήσει τη γη. Η ιδεώδης ζωή για το ανθρώπινο γένος δεν θα έλθη μέσω τέτοιων ριζοσπαστικών, επαναστατικών κυβερνήσεων, που έχουν ήδη αποδειχθή μη ικανοποιητικές και ανίκανες. Ο Θεός ο Δημιουργός με δικαστική απόφασι καταδικάζει αυτά τα ριζοσπαστικά πολιτικά ιδρύματα σε θάνατο, θανατηφόρο κατάστασι, καθώς τα χυμένο αίμα ενός νεκρού ανθρώπου που έχει παγώσει. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να ζήση με τέτοια στοιχεία, πρέπει να πεθάνη. Εμείς, ως μάρτυρες του Θεού, που είναι η Πηγή πάσης ζωής, θα διακρατήσωμε τη Χριστιανική μας σταθερότητα και δεν θα έχωμε μέρος σε τέτοια ριζοσπαστικά κινήματα, αλλά θα κρατηθούμε στερεοί στην Χριστιανική μας ουδετερότητα προς όλες τις ριζοσπαστικές και άλλου τύπου ανθρώπινες κυβερνήσεις της γης·

 7. Τι έκαμαν τα «ύδατα» του κόσμου τούτου εκείνους που τα έπιαν να πράξουν, και ποιά, επομένως, είναι η απόφασίς μας;

⁷ ΟΤΙ τα ύδατα, που οι λαοί έχουν πίει από τους ποταμούς και τις πηγές της ανθρωπίνης φιλοσοφίας, από τους πολιτικούς θεωριολόγους, τους κοινωνικούς οργανωτάς, τους οικονομικούς συμβούλους και τους συνηγόρους θρησκευτικών παραδόσεων, είχαν ως αποτέλεσμα όχι την πραγματική ζωοπάροχη αναψυχή προς τους πίνοντας. Τα ύδατα αυτού του είδους ωδήγησαν μάλιστα εκείνους, που πίνουν, στην παραβίασι του νόμου του Δημιουργού σχετικά με την ιερότητα του αίματος και στη συμμετοχή σε θρησκευτικούς διωγμούς και την έκχυσι του αίματος ακόμη και των αγίων και των προφητών του Ιεχωβά Θεού· γι’ αυτόν τον λόγο, ο Θεός έχει δικαστικώς αποφασίσει ότι πρέπει να υποστούν την πλήρη ποινή για την έκχυσι αίματος, είτε το έκαμαν αυτό ως άτομα, είτε ως κοινότης. Εμείς, εν τούτοις, θα αποφύγωμε αυτή τη θεία δικαστική απόφασι με το να πίνωμε μόνο από τον Ιεχωβά ως την Πηγή των ζώντων υδάτων, ενεργώντας έτσι με τη βοήθεια του Αγίου του Πνεύματος·

 8. Σε ποιον θ’ αποβλέψωμε και θα δώσωμε τιμή;

⁸ ΟΤΙ θέλομε να συνεχίσωμε ν’ αποβλέπωμε σ’ Αυτόν ως τον μεγάλο Ήλιο, από τον οποίο προέρχεται η διαφώτισίς μας, η καθοδηγία μας και η θεραπεία μας. Θα τον δοξάσωμε και δεν θα ενωθούμε με ειδωλολάτρας ανθρώπους, αποβλέποντας σ’ εκείνους από το ανθρώπινο γένος που λάμπουν λαμπρά, ως σε πηγή διανοητικής και πνευματικής διαφωτίσεως και παγκοσμίου ευτυχίας. Με αυτόν τον τρόπο σώζομε τους εαυτούς μας από το να λάβωμε μέρος με απογοητευμένους ανθρώπους στο να βλασφημούμε τον Θεό τον Δημιουργό, επειδή ο συμβολικός «ήλιος», τον οποίον αυτοί ειδωλοποίησαν και απέβλεψαν σ’ αυτόν για διαφώτισι και για ένα λαμπρό μέλλον, τους εκαυμάτισε με ανυπόφορες θερμές παγκόσμιες συνθήκες μάλλον παρά με θεραπεία της καταστάσεως του ανθρωπίνου γένους·

 9. Ποια τιμή επλήρωσαν οι πολιτικές βασιλείες για το δικαίωμα της κυριαρχίας των, και ποια στάσι λαμβάνουν απέναντι των μαρτύρων του Θεού;

⁹ ΟΤΙ δεχόμεθα την απόδειξι της Βίβλου ότι ο Σατανάς ο Διάβολος είναι ο «άρχων των δαιμόνων» και επίσης ο «άρχων του κόσμου τούτου», από τον οποίον ο Αρχηγός μας Ιησούς Χριστός ηρνήθη να δεχθή οποιονδήποτε θρόνο διακυβερνήσεως. Αλλά πάντοτε από τις ημέρες του Νεβρώδ, βασιλέως της Βαβυλώνος, το πολιτικό σύστημα του κόσμου τούτου εδέχθη τον θρόνο του πολιτικής διακυβερνήσεως από τον σατανικό «άρχοντα του κόσμου τούτου», και στον άρχοντα αυτόν το κοσμικό πολιτικό σύστημα επλήρωσε την καθωρισμένη του τιμή για τον θρόνο, αποδίδοντας σ’ αυτόν λατρεία και υπηρεσία. Από το αποφασιστικό έτος 1914 το πολιτικό σύστημα της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως ηρνήθη να εκκενώση το θρόνο του και να παύση να αποδίδη υπηρεσία στον «άρχοντα του κόσμου τούτου». Γι’ αυτόν τον λόγο το σκότος της δυσμενείας του Θεού έχει επικαθήσει πάνω στη βασιλεία αυτού του κοσμικού πολιτικού συστήματος, και δεν υπάρχει πολιτικό φως να δείξη στους ανθρωπίνους άρχοντας τη διέξοδο από την αυξανόμενη «στενοχωρία των εθνών». Αμετανόητοι εμμένουν στα έργα τους για αυτοσωτηρία, και βλασφημούν τον Θεό διότι τους βασανίζει με το να έχη τους μάρτυράς Του για να δείχνουν ότι η καταδικασμένη κατάστασίς τους είναι πέραν θεραπείας με ανθρώπινα μέσα·

10. (α) Ποια είναι η διακήρυξίς μας όσον αφορά το αντίστοιχο της αρχαίας Βαβυλώνος σήμερα και των πολιτικών της συντρόφων; (β) Πώς ακριβώς θα συμπεριφερώμεθα σήμερα;

¹⁰ ΟΤΙ ο Νεβρώδ, στασιάζοντας εναντίον του Ιεχωβά Θεού, ίδρυσε την πρωτεύουσα πόλι του Βαβυλώνα επί του Ευφράτου Ποταμού στη Μέση Ανατολή, και δια των υδάτων του η αυτοκρατορική αυτή πόλις επροστάτευε τον εαυτό της και διεξήγε ιδιοτελές εμπόριο με τους λαούς. Η αρχαία Βαβυλών έχει τώρα ένα σύγχρονο αντίστοιχο, που πλουτίζει και προστατεύει τον εαυτό του με το να κάθηται καταδυναστευτικά πάνω σε συμβολικά ύδατα, τους λαούς, και ακόμη με το να έχη εγκαταστήσει μια θρησκευτική βασιλεία πάνω στους πολιτικούς βασιλείς της γης αυτής. Τώρα ήλθε ο καιρός του Θεού για να ξηράνη αυτά τα προσοδοφόρα, προστατευτικά «ύδατα» και να επιφέρη την πτώσι και καταστροφή αυτού του συγχρόνου αντιστοίχου της Βαβυλώνος. Όσον αφορά τους πολιτικούς συντρόφους του, αυτοί βαδίζουν προς τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Κάτω από προπαγάνδα και προγράμματα εμπνευσμένα από δαίμονες και υπαγορευόμενα από τα πολιτικά συστήματα που υπηρετούν τον «άρχοντα του κόσμου τούτου», οι βασιλείς της γης και τα στρατεύματά των οδηγούνται, όχι προς τον Ευφράτη Ποταμό, αλλά προς το πεδίον της μάχης με την Εβραϊκή ονομασία Αρμαγεδδών. Εμείς, που είμαστε μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν θα τους παρεμποδίσουμε στις στρατιωτικές των προετοιμασίες, αλλά και δεν θα βαδίσωμε μαζί τους στον Αρμαγεδδώνα, διότι αρνούμεθα να αγωνισθούμε εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και της βασιλείας του δια Ιησού του Μεσσίου·

11. (α) Αν και είμεθα στον κόσμο, τι αρνούμεθα να πράξωμε; (β) Τι δεν έκαμε το σύγχρονο αντίστοιχο της Βαβυλώνος, και επομένως ποιο αποτέλεσμα μπορεί να αναμένεται;

¹¹ ΟΤΙ, αν και προς το παρόν είμεθα υπχρεωμένοι να ζούμε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θα ζούμε με το πνεύμα του κόσμου αυτού, διότι δεν είναι το πνεύμα του Θεού αλλά είναι το πνεύμα του διαβολικού «άρχοντος του κόσμου τούτου.» Οδηγούμενος από το πνεύμα του αοράτου άρχοντός του, ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους επί χιλιάδες ετών εκαλλιέργησε τα έργα της πεπτωκυίας, εκφυλισμένης σαρκός. Τώρα ο κόσμος θερίζει τα αποτελέσματα του ότι ζη με το πνεύμα Σατανά του Διαβόλου και του ότι καλλιεργεί τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι σε έχθρα με τον Θεό. Το σύγχρονο θρησκευτικό αντίστοιχο της Βαβυλώνος δεν εκαλλιέργησε στους λαούς το πνεύμα του Θεού, για να μπορέσουν να θερίσουν την καρποφορία του πνεύματος του Θεού προς απόκτησιν αιωνίου ζωής στη νέα Του τάξι πραγμάτων. Ο κόσμος, συνεπώς, αντιμετωπίζει ένα σεισμό παγκοσμίου θλίψεως, παρόμοιος του οποίου ουδέποτε έλαβε χώραν, όλα δε τα πολιτικά του συστήματα και η σύγχρονη θρησκευτική του Βαβυλών θα σεισθούν και θα τεμαχισθούν, ακόμη και ανθρώπινα ιδρύματα τόσο επιβλητικά και στερεά σαν όρη ή απομονωμένα σαν νησιά που εξαφανίζονται·

12. (α) Έτσι, λοιπόν, που αποφασίζομε σταθερά να είμεθα σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως; (β) Τελικά, ποια είναι η απόφασίς μας όσον αφορά το «αιώνιον ευαγγέλιον»;

¹² ΟΤΙ, επομένως, έχομε ακριβώς ενώπιον μας την πιο βαρυσήμαντη περίοδο της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους· η ώρα της εκτελέσεως της δικαίας κρίσεως του Θεού πρόκειται να εκσπάση, και βρισκόμαστε στην ημέρα της αποφάσεως. Καθώς βλέπομε όλα τα έθνη του καταδικασμένου αυτού κόσμου να βαδίζουν κάτω από υπερανθρώπινη δαιμονική επιρροή, η απόφασίς μας είναι να παραμείνουμε αμετακίνητοι στην πλευρά της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά Θεού, προσευχόμενοι συνεχώς, όπως μας χορηγή διαρκώς περισσότερο από το πνεύμα του. Και καθώς αγωνιζόμεθα να καλλιεργούμε τον καρπό του πνεύματος του Θεού και να συνεχίζωμε την αγνή Του και αμόλυντη λατρεία, θα εξακολουθήσωμε να φέρωμε την πανοπλία του Θεού και θα συνεχίσωμε να αγωνιζώμεθα, όχι εναντίον αίματος και σαρκός, αλλ’ εναντίον των «πνευμάτων της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» έως ότου ο σατανικός «άρχων του κόσμου τούτου» και οι δαίμονές του ριφθούν στην άβυσσο για τα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού. Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά Θεό για την προς εμάς διακονία των αγίων του αγγέλων υπό τον Ιησού Χριστό. Με τη βοήθειά των και με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος και του Λόγου του θα εξακολουθήσωμε να διακηρύττουμε σ’ όλους τους λαούς χωρίς προσωποληψία το «αιώνιον ευαγγέλιον» σχετικά με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και σχετικά με τις κρίσεις του, που είναι σαν πληγές στους εχθρούς του αλλά που θα εκτελεσθούν για την απελευθέρωσι όλων των ατόμων που επιθυμούν να λατρεύουν τον Θεό τον Δημιουργό ευπρόσδεκτα εν πνεύματι και αληθεία.

(Η ανωτέρω Απόφασις υιοθετήθη και στις 24 συνελεύσεις από ένα μεγάλο σύνολο 454.977 παρόντων.)

[Υποσημειώσεις]

Εκτέλεσις Θείας Κρίσεως κατά της Ψευδούς Θρησκείας

«Ελθέ, θέλω σοι δείξει την κρίσιν της πόρνης της μεγάλης, της καθημένης επί των υδάτων των πολλών.»​—Αποκάλ. 17:1.

 1. Ποιο δικαίωμα έχει κάθε άτομο, και ποιο είναι το καθήκον των άλλων σχετικά με τούτο;

ΚΑΘΕΝΑΣ έχει το δικαίωμα να ασκή τη θρησκεία της εκλογής του. Αυτό αληθεύει σήμερα, εκτός αν η θρησκεία ενός ατόμου αποδεικνύεται ότι είναι χονδροειδώς ανήθικη, ακόλαστη, που προσβάλλει τη δημοσία κοσμιότητα. Ο καθένας πρέπει να σέβεται το δικαίωμα κάθε άλλου να εκλέγη και να ζη τη θρησκεία του. Πρέπει να τηρούμε θρησκευτική ανοχή.

 2. (α) Τι δεν σημαίνει θρησκευτική ανοχή; (β) Πώς θεωρεί ένας Ινδουιστής συγγραφεύς τα ονόματα των πολλών θεών, εγείροντας ποια ερωτήματα στη διάνοια μας;

² Εν τούτοις, το να παραχωρούμε στον καθένα το θρησκευτικό του δικαίωμα, το να αρνούμεθα να παρέμβωμε στην άσκησι της θρησκείας του καθενός, δεν σημαίνει ότι επιδοκιμάζαμε τη θρησκεία του ή ότι επιδοκιμάζομε και όλες τις άλλες θρησκείες εκτός από τη δική μας. Το ότι ασκούμε θρησκευτική ανοχή δεν σημαίνει ότι πιστεύομε ότι όλες οι θρησκείες είναι ορθές και ωφέλιμες και ότι όλες οδηγούν σ’ ένα αιώνιο ευτυχισμένο μέλλον με ατελεύτητη απόλαυσι του Θεού που ένα άτομο λατρεύει. Ούτε σημαίνει ότι αναγνωρίζομε ότι, έπειτα από όλα όσα λέγονται ή πράττονται, όλοι ωστόσο λατρεύομε ένα και τον αυτόν Θεό μόνο κάτω από διάφορα ονόματα ή με διαφόρους τρόπους προσεγγίσεως του ή μέσω διαφόρων θρησκευτικών τελετουργιών. Όπως έγραψε προσφάτως ένας Ινδουιστής συγγραφεύς: «Τα ονόματα θεών δεν κάνουν θρησκεία όπως και τα ονόματα ανδρών και γυναικών δεν αποτελούν την προσωπικότητά των. . . . Είτε είναι Θεός, Ιεχωβά, Μπχαγκβάν, Ισβάρ, Αλλάχ, Χάρι, Σίβα ή Ραμά, είναι το ίδιο Όν που με αόριστο τρόπο ανακαλεί στη μνήμη κάθε λατρευτής όταν προφέρη το όνομα που ανετράφη να συνδέη με το μυστήριο του σύμπαντος και την ιδέα της λατρείας.» a Αλλά είναι αυτό αληθινό; Έχουν όλα τα ονόματα των διαφόρων θεών την ίδια ιστορία; Όλα υπαινίσσονται στους λατρευτάς μία και την αυτή προσωπικότητα;

 3. (α) Γιατί δεν είναι εσφαλμένο το να εκθέση κανείς μια ψευδή θρησκεία; (β) Ποια πρέπει να είναι η βάσις μιας τέτοιας εκθέσεως;

³ Μπορεί να υπάρξη ψευδής θρησκεία; Δεν είναι εκδήλωσις θρησκευτικού διωγμού το να πη και να δείξη οποιοσδήποτε ότι μια άλλη θρησκεία είναι ψευδής. Δεν είναι θρησκευτικός διωγμός το να εκθέση ένα πληροφορημένο άτομο δημοσία ωρισμένη θρησκεία ως ψευδή, επιτρέποντας έτσι να δουν άλλα άτομα τη διαφορά μεταξύ ψευδούς θρησκείας και αληθινής θρησκείας. Αλλά για να κάμη την έκθεσι και να δείξη τις εσφαλμένες θρησκείες ως ψευδείς, ο αληθινός λάτρης θα χρειασθή να χρησιμοποιήση ένα αυθεντικό μέσον κρίσεως, έναν κανόνα μετρήσεως που δεν μπορεί ν’ αποδειχθή ελαττωματικός. Το να κάμη κανείς μια δημοσία έκθεσι της ψευδούς θρησκείας είναι ασφαλώς μεγαλυτέρας αξίας παρά το να εκθέση μια ειδησεογραφία ως αναληθή· είναι μια δημοσία υπηρεσία αντί να είναι θρησκευτικός διωγμός και έχει σχέσι με την αιώνια ζωή και ευτυχία του κοινού. Αφήνει, ωστόσο, το κοινό ελεύθερο να εκλέξη.

 4. Τι πρέπει να είναι ικανός να κάμη ένας που έχει την αληθινή θρησκεία;

⁴ Γιατί πρέπει κανείς να ασκή μια θρησκεία μόνο αν έχη πεισθή ότι αυτή είναι αληθινή και ορθή; Δεν είναι εγωιστικό για έναν λάτρη το να λέγη και να πιστεύη ότι η δική του θρησκεία είναι η μόνη αληθινή. Εν τούτοις, οφείλει να είναι ικανός ν’ αποδείξη ότι η δική του είναι η μόνη που είναι ακριβής και που καταλήγει σε αιώνιες ευλογίες. Αλλιώς, η πίστις του στη θρησκεία του είναι χωρίς θεμέλιο και είναι απλή ευπιστία.

 5. (α) Αν όλες οι θρησκείες ήσαν αληθινές, τι θα εβλέπαμε; (β) Πώς βεβαιωνόμεθα ότι δεν είναι όλες οι θρησκείες αληθινές;

⁵ Μπορεί να εκπλήξη μερικούς ως μια νέα σκέψις ότι δεν είναι όλες οι θρησκείες αληθινές και ορθές, και ότι υπάρχει πράγματι μόνο μία αληθινή θρησκεία, μόνο μία αληθινή μορφή λατρείας μιας ανωτέρας ή υπερτάτης νοήμονος δυνάμεως. Αν όλες οι θρησκείες ήσαν αληθινές και ορθές, θα έφερναν βελτίωσι, προστασία και αιώνια οφέλη σε όλους τους θρησκευομένους. Η ψευδής θρησκεία καταλήγει σε κακά αποτελέσματα, σε εξευτελισμό και χειροτέρευσι. Αφού αυτό είναι το αποτέλεσμα της ψευδούς θρησκείας σ’ αυτή τη ζωή, πώς θα μπορούσε πραγματικά να μας σώση; Πώς θα μπορούσε να μας εισαγάγη σ’ έναν καλύτερο κόσμο, έναν βελτιωμένο κόσμο παρά το γεγονός ότι εκεί πρόκειται να ασκήται η ίδια θρησκεία που ησκείτο σ’ αυτή τη ζωή επάνω στη γη; Δεν θα μπορούσαν όλες οι θρησκείες να είναι αληθινές, διότι όλες αντιλέγουν η μία στην άλλη, αλλ’ η πραγματικά αληθινή θρησκεία πρέπει ν’ αντιλέγη σε όλες τις άλλες.

 6, 7. (α) Τι αποκαλύπτει η αληθινή επιστήμη; (β) Πώς ο λόγος του Θεού δείχνει ότι υπάρχει θεία νοημοσύνη πίσω από τη δημιουργία του σύμπαντός μας;

⁶ Κατ’ ανάγκην πρέπει να υπάρχη μια μόνο αληθινή θρησκεία, όπως ακριβώς υπάρχει μια μόνο αληθινή επιστήμη. Πριν από δεκαεννέα αιώνες ένας πολυμαθής υπερασπιστής της αληθινής θρησκείας προειδοποίησε για «τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως», επειδή η αποδοχή αυτής της ψευδώς καλούμενης επιστήμης ή γνώσεως έκαμε πολλούς πιστεύοντας ν’ απομακρυνθούν από την αληθινή πίστι. (1 Τιμ. 6:20) Η μία αληθινή θρησκεία πρέπει να είναι σε τελεία αρμονία με την επιστήμη που είναι αποδεδειγμένη, όχι που απλώς καλείται έτσι.

⁷ Η επιστήμη ή γνώσις που είναι αληθινή, επειδή αποδεικνύεται, αποκαλύπτει τους νόμους του σύμπαντός μας. Φέρνει στη θέα μας ολοένα πιο καθαρά τη θαυμαστή αρμονία όλων των έργων της δημιουργίας και όλους τους νόμους του φυσικού μας σύμπαντος. Η ενότης και αρμονία του σύμπαντός μας ανακαλύπτονται πιο λεπτομερώς με επιστημονικές έρευνες, αλλ’ ακόμη και με τα φυσικά μας μάτια μπορούμε να δούμε αρκετά για ν’ αποδείξωμε ότι υπάρχει ένας μόνο Θεός, ένας Δημιουργός του τελείως αρμονικού σύμπαντός μας. Ότι θεία νοημοσύνη βρίσκεται πίσω από το αρμονικό μας σύμπαν ή είναι υπεύθυνη γι’ αυτό, διετυπώθη πριν από πολύν χρόνο με τα εξής λόγια, που εγράφησαν για ανθρώπους που αρνούνται την ύπαρξι του μόνου υπερτάτου Δημιουργού Θεού: «Ό,τι δύναται να γνωρισθή περί Θεού, είναι φανερόν εν αυτοίς· διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο προς αυτούς. Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι.» (Ρωμ. 1:19, 20) Ποια συμπεράσματα, λοιπόν, είμεθα υποχρεωμένοι να αντλήσωμε απ’ αυτό;

 8. (α) Δείξτε ποιες απαιτήσεις χρειάζεται ν’ αντιμετωπισθούν για να είναι μια θρησκεία η μόνη αληθινή λατρεία. (β) Γιατί πρέπει η αληθινή λατρεία να θριαμβεύση;

⁸ Ένας Θεός μόνο θα μπορούσε να είναι υπέρτατος και παντοδύναμος· και ένας τέτοιος Θεός θα μπορούσε να σημαίνη μια μόνο αληθινή θρησκεία, δηλαδή, τη μία ορθή θρησκεία αυτού του ενός υπερτάτου, παντοδυνάμου Θεού. Η θρησκεία του είναι θρησκεία ορθής πίστεως και είναι αρμονική σε όλες τις εκδηλώσεις της, όπως ακριβώς η αληθινή φυσική επιστήμη είναι αρμονική και δεν αντιφάσκει με τον εαυτό της. Η αληθινή θρησκεία του ενός Θεού δεν διαφωνεί με τον εαυτό της, δεν αρνείται τον εαυτό της. ούτε γίνεται διηρημένη με τον εαυτό της. Αν είχε εσωτερική διαφωνία, αντίφασι και έλλειψι ενότητος, δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθή· δεν θα μπορούσε να είναι απλή αλήθεια· θα διαφωνούσε με τους επιστημονικούς νόμους του σύμπαντος· δεν θα μπορούσε να θριαμβεύση στη μακράς διαρκείας σύγκρουσι μεταξύ αληθινής θρησκείας και ψευδούς. Αλλ’ η αληθινή θρησκεία πρέπει να θριαμβεύση, επειδή η αλήθεια δεν μπορεί να καταστραφή. Γι’ αυτό ακριβώς, παρ’ όλες τις πολλές ψευδείς θρησκείες που υπάρχουν στον κόσμο, η αληθινή θρησκεία επέζησε ως αυτή την ημέρα, αν και στέκει μόνη. Βέβαια ο ένας παντοδύναμος Θεός δεν θα μπορούσε να κάμη αλλιώς παρά να διαφυλάξη τη θρησκεία του.

 9, 10. (α) Με ποιον ετελείωσε η οικογενειακή γραμμή της αληθινής λατρείας, και γιατί με αυτόν; (β) Τι φρονούσε για το να δίδη κανείς αποκλειστική αφοσίωσι στον Ιεχωβά;

⁹ Στις πρώτες τέσσερες χιλιάδες χρόνια της υπάρξεως του ανθρώπου υπήρχε μια οικογενειακή γραμμή ανθρώπων, στην οποίαν η λατρεία του αληθινού Θεού παρέμεινε διαρκώς. Αυτή η οικογενειακή γραμμή ετελείωσε με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος αρνήθηκε να λατρεύση οποιονδήποτε άλλον παρά τον αληθινό Θεό. Απαντώντας στον Σατανά, τον Αντίπαλον του αληθινού Θεού και της θρησκείας του, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, “Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει”.» Ο Ιησούς Χριστός εκεί ανέφερε περικοπή από ό,τι είναι γραμμένο στον Νόμο του προφήτου Μωυσέως, στο Δευτερονόμιο 5:9· 6:13, όπου η αρχική γλώσσα του Νόμου μάς λέγει το όνομα του Θεού, δηλαδή, Ιεχωβά.

¹⁰ Ο Ιησούς Χριστός δεν ενυμφεύθη και δεν ανέθρεψε οικογένεια, στην οποία να συνεχίση τη λατρεία του αληθινού Θεού Ιεχωβά. Από τις γραμμένες προφητείες τις εμπνευσμένες από τον Ιεχωβά Θεό, ο Ιησούς εγνώριζε ότι έπρεπε να πεθάνη μάρτυρος θάνατο για την αλήθεια. Συνεκέντρωσε, λοιπόν, γύρω του πιστούς ακολούθους, που θα συνέχιζαν την αληθινή θρησκεία μετά τον θάνατό του.​—Ιωάν. 18:37.

11. Ποια αλλαγή θρησκείας έλαβε χώραν για μερικούς Ιουδαίους στις ημέρες του Ιησού;

¹¹ Οι δώδεκα απόστολοι, τους οποίους εξέλεξε, είχαν ως τότε προσπαθήσει να ζουν σύμφωνα με τον Νόμο του Μωυσέως. Τώρα, όμως, ο Σίμων Πέτρος και ο αδελφός του Ανδρέας άλλαξαν τη θρησκεία των, από το να είναι Ιουδαίοι θρησκευόμενοι, που δεν είχαν καμμιά σχέση με τις μη Ιουδαϊκές εθνικότητες, στο να είναι Χριστιανοί, ακόλουθοι του Ιησού Χριστού. Επίσης οι απόστολοι Ιωάννης και Ιάκωβος άλλαξαν τη θρησκεία των με τον ίδιο τρόπο, και το ίδιο έκαμαν όλοι οι άλλοι απόστολοι, καθώς ήσαν όλοι φυσικοί Ιουδαίοι εκ γενετής. Ο Σαούλ από την Ταρσό, ο οποίος έγινε ο απόστολος Παύλος, προηγουμένως ακολουθούσε τον Ιουδαϊσμό ή τη θρησκεία των Ιουδαίων και κατεδίωκε τους Χριστιανούς, αλλά, σύντομα, εξαιτίας ενός θαύματος, έκαμε αλλαγή από τον Ιουδαϊσμό στη Χριστιανοσύνη. (Γαλ. 1:13-16· 2 Κορ. 11:22, 23· Φιλιππησ. 3:5, 6) Αυτή η αλλαγή θρησκείας, εν τούτοις, δεν εσήμαινε ότι τώρα οι απόστολοι εκείνοι προσπαθούσαν ν’ αποδείξουν τη Βίβλο εσφαλμένη.

ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΓΙΑ ΚΡΙΣΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

12. (α) Τι έδειξε ο Ιησούς ότι ήταν η μετρική ράβδος για την αλήθεια; (β) Πόσο μέρος αυτής της αληθείας ήταν διαθέσιμο όταν είπε τα λόγια εκείνα;

¹² Ακριβώς το αντίθετο ήταν αληθινό. Οι απόστολοι εκείνοι και οι σύντροφοι των Ιουδαίοι προσήλυτοι παρουσίαζαν περισσότερες ακόμη αποδείξεις, συγχρονισμένες αποδείξεις, για να δείξουν ότι οι Εβραϊκές Γραφές ήσαν αληθινές. Εκείνοι οι Ιουδαίοι Χριστιανοί τότε είχαν τις Εβραϊκές Γραφές από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία, όλα μαζί τριάντα εννέα βιβλία καθώς είναι διηρημένα σήμερα. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος σταθερά υπεστήριξε την αληθινότητα εκείνων των Εβραϊκών Γραφών και επέστησε την προσοχή στην εκπλήρωσι των προφητειών των. Στην τελική του προσευχή μαζί με τους αποστόλους του είπε στον Ιεχωβά Θεό σχετικά μ’ εκείνες τις Εβραϊκές Γραφές: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Οι Ιουδαίοι μαθηταί του, οι ακόλουθοί του από το έθνος Ισραήλ, ακολούθησαν το παράδειγμα του και, σαν αυτόν τον Ηγέτην των, απέδειξαν ότι οι Εβραϊκές Γραφές ήσαν αληθινές, θεόθεν εμπνευσμένες.​—Ιωάν. 17:17· Λουκ. 24:25-27, 44-46· Πράξ. 17:2, 3.

13. (α) Με ποιον τρόπο οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού ακολούθησαν τη συμβουλή του που αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 17:17; (β) Τι ήλθε για ν’ αποτελεσθή ο πλήρης Λόγος της αληθείας, και τίνος αυτός είναι κανών ως την εποχή μας;

¹³ Επομένως ό,τι πραγματικά έκαμαν οι Ιουδαίοι εκείνοι προσήλυτοι στη Χριστιανοσύνη ήταν να ενωθούν με τον Ιησού Χριστό στην έκθεσι ως ψευδών των θρησκευτικών παραδόσεων που οι άνθρωποι είχαν προσκολλήσει στις Εβραϊκές Γραφές και στη λατρεία του Ιεχωβά, επειδή οι ανθρωποποίητες αυτές παραδόσεις αντέλεγαν στις Άγιες Γραφές και ακύρωναν τις εντολές του Θεού. Αυτοί ενέμεναν αυστηρά στα τριάντα εννέα βιβλία των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών ως στον κανόνα με τον οποίο θα καθωρίζετο αν διάφορες θρησκευτικές διδασκαλίες και πράξεις ήσαν αληθείς ή ψευδείς. Σε αρμονία με τις αληθείς εκείνες Εβραϊκές Γραφές, εγράφησαν τώρα είκοσι επτά Χριστιανικά βιβλία, γραμμένα αρχικά στην Ελληνική από οκτώ θεοπνεύστους αποστόλους και μαθητάς. Τα βιβλία αυτά προσετέθησαν στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές για ν’ αποτελέσουν ένα τόμο από εξήντα έξη βιβλία. Σε αρμονία με τη συνήθεια του Ιησού Χριστού και των μαθητών του τού πρώτου αιώνος, χρησιμοποιούμε αυτόν τον θεόπνευστον Τόμον, γνωστόν ως οι Άγιες Γραφές ή η Ιερή Βίβλος, ως τον θεόδοτον κανόνα μας σήμερα για ν’ αποδειχθή μια θρησκεία αληθινή ή ψευδής.

ΘΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

14. Αφού ούτε ο Θεός ούτε ο Χριστός μπορούν να ψευσθούν, ποια είναι η στάσις των απέναντι της ψευδούς θρησκείας;

¹⁴ Ο μόνος ζων, αληθινός Θεός δεν ψεύδεται και δεν μπορεί να ψευσθή. (Τίτον 1:1, 2· Εβρ. 6:18) Λόγω της απαρέγκλιτης εμμονής του στην αλήθεια, είναι εναντίον κάθε ψευδούς θρησκείας· και το ίδιο είναι ο Υιός του Ιησούς Χριστός. Στο τελευταίο ακριβώς βιβλίο της Αγίας Γραφής συνειργάσθησαν για να μας δώσουν, μέσω του αποστόλου Ιωάννου, μια προφητεία, σε σύμβολα, που περιγράφει την πτώσι και καταστροφή κάθε ψευδούς θρησκείας.

15. (α) Ποιος είναι η πηγή της ψευδούς θρησκείας, και ποια είναι τα ονόματά του; (β) Γιατί η ψευδής θρησκεία επικρατεί στη γη μας;

¹⁵ Όπως η μία αληθινή θρησκεία προέρχεται από τον ένα ζώντα και αληθινό Θεόν Ιεχωβά και τον αντιπροσωπεύει, έτσι κάθε ψευδής θρησκεία αντιπροσωπεύει το αόρατο πνευματικό πλάσμα που είναι ο ψευδής Θεός αυτού του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων. (2 Κορ. 4:4) Αυτός είναι η πηγή της ψευδούς θρησκείας, επειδή είναι ψεύστης και πατήρ κάθε ψεύδους, και εναντιώνεται στον αληθινό Θεό τον Δημιουργό. Το τελευταίο βιβλίο της Γραφής μιλεί γι’ αυτόν και λέγει ότι είναι «ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος [Συκοφάντης], και ο Σατανάς [Αντίπαλος], ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Εκτός από εκείνους που λατρεύουν πιστά τον αληθινό Θεό μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, ο Σατανάς ή Διάβολος πλανά την «οικουμένην όλην» μέσω της ψευδούς θρησκείας. Γι’ αυτό ακριβώς η ψευδής θρησκεία επικρατεί στη γη.

16. (α) Υφίστανται ειρηνικές σχέσεις μεταξύ αληθούς και ψευδούς θρησκείας; (β) Γιατί πρέπει η αληθινή θρησκεία να υπερισχύση;

¹⁶ Ούτε ο αληθινός Θεός ούτε ο ψευδής Θεός επιδοκιμάζουν ο ένας τη θρησκεία του άλλου. Ο αληθινός Θεός είναι εναντίον της θρησκείας του ψευδούς Θεού, Σατανά ή Διαβόλου. Ο ψευδής Θεός είναι εναντίον της θρησκείας του Ιεχωβά και οδηγεί τους δούλους του να καταδιώκουν τη θρησκεία του αληθινού Θεού. Συνεπώς, δια μέσου των αιώνων οι αληθινοί λάτρεις υπέφεραν πολύ στα χέρια των ψευδών θρησκευόμενων. Η ψευδής θρησκεία μπορεί τώρα να υπερέχη σε δύναμι και αριθμούς στην οικουμένη, αλλά ποια θρησκεία θα θριαμβεύση τελικά; Υπάρχει μια μόνο απάντησις: Επειδή η αλήθεια δεν μπορεί να καταστραφή, η ψευδής θρησκεία θα είναι εκείνη που θα υποστή ήττα και θα καταστραφή. Αυτό είναι εξίσου βέβαιο, όσο και το ότι ο αληθινός Θεός θα θριαμβεύση εναντίον του ψευδούς θρησκευτικού θεού.

17. (α) Ποια δύναμι κατέχει ο αληθινός Θεός, όπως δείχνει η αφήγησις της Βίβλου για τον Κατακλυσμό; (β) Συνεπώς, γιατί επέτρεψε να υπάρχη έως τώρα η ψευδής θρησκεία;

¹⁷ Τώρα, σε μια στιγμή, ο αληθινός Θεός θα μπορούσε να εξαλείψη την ψευδή θρησκεία και έτσι να ελευθερώση τους λάτρεις του από εναντίωσι και διωγμό. Στην εποχή του Νώε εξήλειψε τους ψευδείς θρησκευόμενους μ’ ένα παγγήινο κατακλυσμό. Οκτώ πιστοί λάτρεις Του επέζησαν, ο Νώε και επτά άμεσα μέλη της οικογενείας του. (Γέν. 6:5 έως 7:24) Από τον παγγήινο εκείνον Κατακλυσμό και έπειτα, ο Παντοδύναμος Θεός επέτρεψε μόνο την ψευδή θρησκεία. Την ηνέχθη για να δοκιμάση την ειλικρίνεια και πιστότητα των δικών του λάτρεων. Ο εμπνευσμένος του γραπτός λόγος, η Γραφή, δείχνει καθαρά ότι αυτός δεν θα ανέχεται πάντοτε την επικράτησι της ψευδούς θρησκείας. Επί πόσον καιρό θα ανέχεται ακόμη την άσκησι της ψευδούς θρησκείας στην ιδιοκτησία του, σ’ αυτή τη γη που αυτός εξουσιάζει ως δική του δημιουργία;

18. Πώς γνωρίζομε ότι το τέλος της ψευδούς θρησκείας είναι πολύ πλησίον;

¹⁸ Αφότου ο αρχικός τέλειος άνθρωπος στην Εδέμ αμάρτησε εναντίον του Θεού του Δημιουργού του, η Γραφή αριθμεί περίπου 1.656 χρόνια ως τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Από την αρχή του Κατακλυσμού έως τώρα είναι πάνω από δύο φορές αυτό το χρονικό διάστημα, δηλαδή, πάνω από 4.300 χρόνια. Σύμφωνα με πληροφορίες από όλα τα μέρη της κατοικημένης γης, οι συνθήκες σήμερα είναι χειρότερες από εκείνες που αναφέρεται ότι υπήρχαν στη γη πριν επέλθη ο κατακλυσμός και σαρώση τους ψευδείς θρησκευόμενους. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε μια προφητεία για να δείξη πότε η ψευδής θρησκεία και το υπόλοιπο του συστήματος πραγμάτων του Διαβόλου θα εφέροντο στο τέλος των. Στην προφητεία του ο Ιησούς ετόνισε τις ομοιότητες μεταξύ των συνθηκών επάνω στη γη πριν από τον Κατακλυσμό και των συνθηκών που επρόκειτο να υπάρχουν στη γη πριν από το τέλος του κόσμου του Διαβόλου. (Ματθ. 24:36-39· Λουκ. 17:26, 27) Επειδή τα γεγονότα και οι συνθήκες, που ο Ιησούς Χριστός προείπε, πραγματοποιούνται στην ανθρώπινη ιστορία από το έτος 1914, και επειδή οι καιροί μας ομοιάζουν μ’ εκείνους της εποχής του Νώε πριν ακριβώς από τον Κατακλυσμό, προφανώς το τέλος κάθε ψευδούς θρησκείας είναι πλησίον.

ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ

19. Μετά τον Κατακλυσμό ποιος έδωσε στην ψευδή θρησκεία την αρχή της, και ποιο ψεύδος είπε η ψευδής θρησκεία γύρω στην ιστορία του Κατακλυσμού;

¹⁹ Πού, λοιπόν, και πώς έλαβε την αρχή της η ψευδής θρησκεία μετά τον Κατακλυσμό; Αυτό έγινε στις ημέρες ενός από τους δισεγγόνους του Νώε, που ωνομάζετο Νεβρώδ, και στην πόλι Βαβέλ ή Βαβυλώνα. Ο Νεβρώδ ήταν ένας μεγάλος κυνηγός σε εναντίωσι προς τον Ιεχωβά Θεό και έγινε ο βασιλεύς της Βαβέλ και ο κυνηγός της ήρως. (Γέν. 10:8-10· 1 Χρον. 1:10). Από αυτή την αρχή η Βαβυλωνιακή θρησκεία οικοδομήθη κι επεξετάθη. Εν τούτοις, οι Βαβυλώνιοι ανήγαγαν την έναρξι της θρησκείας των στη δημιουργία του ουρανού και της γης. Έτσι η Βαβυλωνιακή θρησκεία είχε τη μυθική της κοσμογονία ή φιλοσοφία για τη δημιουργία του σύμπαντος και είχε επίσης μια ιστορία Κατακλυσμού, από τον οποίον Κατακλυσμό επέζησε· και συνεπώς ισχυρίζετο ότι είναι η μία, αρχική θρησκεία και επομένως η αληθινή θρησκεία.

20. Δείξτε πώς ο Νώε και ο Σημ είδαν ορθά τη νέα αυτή εξάπλωσι ψευδούς θρησκείας.

²⁰ Τα γεγονότα, εν τούτοις, δείχνουν ότι ο Νώε και ο γυιός του Σημ, που επέζησε από τον κατακλυσμό με τον Νώε, δεν ενώθηκαν με τους θρησκευτικούς επαναστάτας στην οικοδόμησι της Βαβέλ ή στην προαγωγή της κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής ιδέας που ήταν πίσω από την ανέγερσι αυτής της πόλεως και του ουρανοξύστου πύργου της. Ο Νώε και ο Σημ δεν ενώθηκαν στη λατρεία του νέου θεού, που ιδρύθη στη Βαβέλ ή Βαβυλώνα. Εξακολούθησαν να λατρεύουν τον μόνο αληθινό Θεό, τον Δημιουργό και Εκείνον που επέφερε τον Κατακλυσμό. Έμειναν μακριά από το να λατρεύουν τους ψευδείς θεούς που περιγράφονται στη Βαβυλωνιακή αφήγησι της δημιουργίας.

21. Μέσω ποίου παρέμεινε ζωντανή η αληθινή θρησκεία;

²¹ Μ’ αυτό τον τρόπο η ψευδής θρησκεία ιδρύθη στη Βαβέλ (Βαβυλώνα). Η αληθινή θρησκεία συνεχίσθηκε εκεί που ζούσαν ο Νώε και ο Σημ, ο δε Σημ εξακολούθησε να ζη ως τις ημέρες ενός ανθρώπου που ωνομάσθη «φίλος του Ιεχωβά», δηλαδή, του Αβραάμ του Εβραίου. (Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ· 2 Χρον. 20:7· Ησ. 41:8) Ο Αβραάμ ήταν ένας εξέχων απόγονος του Σημ, μέσω δε αυτού η λατρεία του αληθινού Θεού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, παρέμεινε ζωντανή στη γη.

22, 23. (α) Πώς ο αληθινός Θεός εξέφρασε αποδοκιμασία για τη Βαβυλωνιακή θρησκεία; (β) Ποια επιγραφή έδωσε η ψευδής θρησκεία στην πόλι του Νεβρώδ, αλλά πώς ωνόμασε ο Ιεχωβά αυτήν την πόλι, που εσήμαινε τι;

²² Ο Θεός δεν επεδοκίμασε τη Βαβέλ ή Βαβυλώνα—όπως δεν επεδοκίμασε και την ψευδή της θρησκεία. Για να εκφράση την αποδοκιμασία του για τη Βαβέλ και τον θρησκευτικό ουρανοξύστη της, ο Παντοδύναμος Θεός επέφερε σύγχυσι στη γλώσσα των οικοδόμων και τους διεσκόρπισε. Αναμφιβόλως η γλώσσα του Νεβρώδ άλλαξε και αυτός δεν μιλούσε πια την καθαρή Εβραϊκή. Αλλά είτε σε μια νέα γλώσσα, είτε όχι, διατηρούσε την ψευδή του θρησκεία, και σε μια από τις νέες γλώσσες η πόλις του ωνομάζετο με το όνομα που εσήμαινε «Πύλη Θεού». Όχι, φυσικά, η Πύλη του Ιεχωβά, στον οποίον εναντιώνετο ο Νεβρώδ, αλλά το θρησκευτικό κέντρον και η πρωτεύουσα του νέου ψευδούς θεού.

²³ Στην αρχική Εβραϊκή γλώσσα, ο γραπτός λόγος του Θεού ονομάζει τη βασιλική πόλι του Νεβρώδ Βαβέλ (Βαβυλώνα, στην Ελληνική γλώσσα). Αυτό το Εβραϊκό όνομα Βαβέλ δεν σημαίνει «Πύλη Θεού»· σημαίνει «Σύγχυσις». Η πράξις κρίσεως του Θεού επάνω σ’ αυτή την πόλι ήταν η αιτία για να ονομασθή η πόλις με αυτό το Εβραϊκό όνομα. Οι ψευδείς θρησκείες, που προσπαθούν να δοξάζουν τη Βαβέλ ή Βαβυλώνα, δεν δίδουν στην πόλι το όνομα «Σύγχυσις» στη γλώσσα των, αλλά θέτουν τον θεό, τον θεό των, στο όνομα της πόλεως. Η ιστορία του Σημ την ονομάζει Βαβέλ («Σύγχυσι»), και το ίδιο κάνουν αργότερα οι Βιβλικοί συγγραφείς στην Εβραϊκή και στην Ελληνική.​—Γέν. 10:2 έως 11:10· Ψαλμ. 137:1, 8· Ματθ. 1:11, 12, 17.

24. Ποια έφθασε να είναι η πορεία της ψευδούς θρησκείας μετά τη σύγχυσι των γλωσσών των ανθρώπων στη Βαβέλ, και έτσι τι συνέβη παγκοσμίως;

²⁴ Με τη σύγχυσι και τον διασκορπισμό των οικοδόμων της, η ψευδής θρησκεία της Βαβυλώνος δεν κατεστράφη. Η ψευδής θρησκεία της διεδόθη πραγματικά με αυτόν τον διασκορπισμό, και ησκείτο σε διάφορες γλώσσες, συνεπώς με διάφορα ονόματα για τους θεούς της. Έτσι με τον διασκορπισμό των οικοδόμων της Βαβυλώνος η θρησκεία της μετεφέρθη, σε διάφορες γλώσσες, σε όλη την Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, για να ασκήται σε όλη την οικουμένη και όχι απλώς στη Βαβυλώνα. Μ’ αυτό τον τρόπο μια παγκόσμια αυτοκρατορία ψευδούς θρησκείας ιδρύθη, με το ιερατείο της και τις θρησκευτικές τελετουργίες της. Σ’ αυτή την αυτοκρατορία όλες οι συστατικές θρησκείες διέφεραν σε γλώσσα και ονόματα πραγμάτων και θρησκευτικά ενδύματα, αλλά όλες αυτές οι θρησκείες εβασίζοντο σ’ ένα και το αυτό θεμέλιο, την ψευδή θρησκεία που άρχισε στη Βαβυλώνα.

25. Πώς οι παγκόσμιες αυτοκρατορίες κατεπιέσθησαν από τη Βαβυλωνιακή θρησκεία;

²⁵ Η παγκόσμια αυτοκρατορία της Βαβυλωνιακής θρησκείας συνεχίσθηκε από τότε με την ανοχή του Θεού. Έτσι εκυριάρχησε επάνω στις επτά πολιτικές παγκόσμιες δυνάμεις που σημειώνει η Αγία Γραφή ιστορικώς και προφητικώς. Στη σειρά, που υψώθησαν σε παγκόσμια κυριαρχία, είναι (1) η Αίγυπτος, (2) η Ασσυρία, (3) η Βαβυλωνία, (4) η Μηδοπερσία, (5) η Ελλάς ή Μακεδονία, (6) η Ρώμη, τόσο η ειδωλολατρική, όσο και εκείνη του «Χριστιανικού κόσμου», περιλαμβανομένων και των δυτικών και των ανατολικών μερών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και (7) η Βρεττανία και Αμερική, έστω και αν οι δύο αυτοί σύγχρονοι πολιτικοί σύμμαχοι ισχυρίζωνται ότι ασκούν, όχι τη Βαβυλωνιακή θρησκεία, αλλά τη Χριστιανοσύνη.

26. (α) Γιατί θα ήταν δυνατόν μερικοί άνθρωποι να μην κατατάξουν τον «Χριστιανικό κόσμο» ως βασιζόμενον σ’ ένα Βαβυλωνιακό θεμέλιο; (β) Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας δεν μπορεί να διαρκέση;

²⁶ Οι θρησκείες που επικρατούσαν σε όλες αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις, καθώς και στις χώρες ή τα εδάφη που έκειντο έξω από αυτές τις επτά παγκόσμιες δυνάμεις, εβασίζοντο σε Βαβυλωνιακά θεμέλια. Ήσαν όλες κάτω από την αόρατη κυριαρχία του ψευδούς θεού τού κόσμου τούτου. Τούτο περιλαμβάνει και τον «Χριστιανικό κόσμο»· αλλά οι θρησκευόμενοί του δεν το κατανοούν αυτό, επειδή τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά του έχουν πασαλειφθή με Χριστιανικά ή Βιβλικά ονόματα. Λόγω της προελεύσεως και του θεμελίου αυτής της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής την εικονίζει με το σύμβολο της Βαβυλώνος της Μεγάλης και την ονομάζει έτσι. Το ότι την ονομάζει με αυτό το όνομα προαγγέλλει τη βέβαιη πτώσι και καταστροφή της, όπως ακριβώς το αρχαίο της πρωτότυπο με το όνομα της Βαβυλώνος έπεσε αδόξως και υπέστη ολοσχερή αφανισμό.

27. Τι έχουν από κοινού τα 111 μέλη των Ηνωμένων Εθνών, περιλαμβανομένης και της Ερυθράς Σοβιετικής Ρωσίας παρά τα παράπονα του Σοβιετικού τύπου;

²⁷ Η παγκόσμιος αυτοκρατορία της Βαβυλωνιακής θρησκείας εκυριάρχησε επάνω στις επτά διαδοχικές παγκόσμιες δυνάμεις ως την ημέρα αυτή που υψώθη στη σκηνή του κόσμου η διεθνής οργάνωσις η γνωστή ως τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτή η επί μακρούς αιώνες κυριαρχία του Βαβυλωνιακού θρησκευτικού ιμπεριαλισμού εξεικονίζεται προφητικά στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, την Αποκάλυψι, κεφάλαιο δέκατο έβδομο. Σήμερα ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών έχει 111 μέλη έθνη, όλα δε αυτά ασκούν κάποια θρησκεία, περιλαμβανομένης της ριζοσπαστικής Ερυθράς θρησκείας με τη λατρεία του κράτους και την ηρωολατρία της που ομοιάζει με τη λατρεία του ήρωος της Βαβυλώνος, του κυνηγού Νεβρώδ, ο οποίος εστασίασε εναντίον του Θεού του προπάππου του, του Ιεχωβά. Η Αμερικάνα Άννιουαλ, 1963, μιλώντας για την Ερυθρά Σοβιετική Ρωσία, λέγει κάτω από την επικεφαλίδα «Θρησκεία» στη σελίδα 692:

Στο 1962, όπως και προηγουμένως, ο Σοβιετικός τύπος παρεπονέθη ότι η θρησκεία ήταν ακόμη μια ισχυρή δύναμις στη Σοβιετική ζωή, και προέτρεψε για κάθε έντασι της αντιθρησκευτικής προπαγάνδας. Στη διάρκεια του 1962 πάνω από 20 Πεντηκοστιανοί διάκονοι και τουλάχιστον επτά διάκονοι των μαρτύρων του Ιεχωβά εφυλακίσθησαν για παράνομες θρησκευτικές ενέργειες, . . .

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΘΗΡΙΟΥ

28. Τι εξεικονίζεται από το θαλάσσιο θηρίο με τις επτά κεφαλές και τα δέκα κέρατα, και ποιο περίεργο γεγονός λαμβάνει χώραν;

²⁸ Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δέκατο έβδομο, αναφέρεται ότι ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης είδε ένα «θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα.» (Αποκάλ. 17:3) Από πού έρχεται αυτό το θηρίο ή πώς ακριβώς έρχεται σε ύπαρξι δεν αποκαλύπτεται εδώ. Αλλά στη γενική περιγραφή ομοιάζει μ’ ένα άλλο θηρίο που ο Ιωάννης προηγουμένως είδε στο δράμα, ένα θηρίο που ο Δράκων, Σατανάς ο Διάβολος, παρατηρούσε καθώς αυτό ανέβαινε από τη θάλασσα και στο οποίον ο Δράκων έδωσε θρόνο και δύναμι και εξουσία μεγάλη. Αυτό το θαλάσσιο θηρίο είχε, επίσης, επτά κεφαλές και δέκα κέρατα στις κεφαλές του, και υπήρχαν δέκα διαδήματα επάνω στα δέκα κέρατα. Υπό το φως προηγουμένων προφητειών της Εβραϊκής Βίβλου, αυτό το θηρίο της θαλάσσης εξεικονίζει την ορατή πολιτική οργάνωσι του Σατανά ή Διαβόλου επάνω στη γη, από τις ημέρες της αρχαίας Βαβυλώνος έως τώρα. Ως προς τις επτά εκείνες κεφαλές του θαλασσίου θηρίου, αυτές εξεικονίζουν τις επτά παγκόσμιες δυνάμεις που εμνημονεύθησαν προηγουμένως, και οι οποίες διαδοχικά έλαβαν την ηγεσία στην πολιτική του κόσμου, από την αρχαία Αιγυπτιακή Παγκόσμια Δύναμι ως την Αγγλο-Αμερικανική Παγκόσμια Δύναμι σήμερα. Περιέργως, κατεσκευάσθη μια εικόνα αυτού του θαλασσίου θηρίου.​—Αποκάλ. 13:1-7, 14, 15.

29. (α) Τίνος εικόνα, λοιπόν, αποτελεί το κόκκινο θηρίο της Αποκαλύψεως, κεφάλαιο δέκατο έβδομο, εδάφιο τρίτο, και επομένως τι υποστηρίζουν ότι είναι οι συμβολισμοί της Γραφής; (β) Τι λέγει ο Ιωάννης γι’ αυτό το θηρίο στην Αποκάλυψι 17:7, 9-11;

²⁹ Αν εξαιρέσωμε το χρώμα του δέρματος, το κόκκινο θηρίο της Αποκαλύψεως, κεφάλαιο δέκατο έβδομο, αποτελεί εικόνα τού με επτά κεφαλές και δέκα κέρατα θηρίου που βγαίνει από τη θάλασσα. Οι συμβολισμοί της Γραφής υποστηρίζουν ότι το κόκκινο θηρίο είναι μια πολιτική οργάνωσις. Οι κεφαλές του έχουν την ίδια σημασία με τις όμοιες κεφαλές τού θαλασσίου θηρίου και έτσι συμβολίζουν τις επτά παγκόσμιες δυνάμεις του παρελθόντος και του παρόντος, από τις οποίες όλες παραμένουν πολιτικά υπόλοιπα ή λείψανα ως την ημέρα αυτή. Αυτή η έννοια δίδεται στις κεφαλές από τον άγγελο που έφερε την Αποκάλυψι στον απόστολο Ιωάννη. Εξηγώντας το «μυστήριον του θηρίου», ο άγγελος είπε: «Εδώ είναι ο νους ο έχων σοφίαν. Αι επτά κεφαλαί είναι επτά όρη, όπου η γυνή κάθηται επ’ αυτών. Και είναι επτά βασιλείς· οι πέντε έπεσαν, και ο είς είναι, ο άλλος δεν ήλθεν έτι, και όταν έλθη, ολίγον πρέπει να μείνη. Και το θηρίον το οποίον ήτο, και δεν είναι, είναι και αυτός ο όγδοος, και είναι εκ των επτά [βασιλέων, που συμβολίζονται από τις επτά κεφαλές], και υπάγει εις απώλειαν.»​—Αποκάλ. 17:7, 9-11.

30, 31. (α) Πώς γνωρίζομε ότι το κόκκινο θηρίο δεν εξεικονίζει τη Ρώμη, έστω και αν θα μπορούσε κανείς να εύρη ορισμένες «φαινομενικές» ομοιότητες; (β) Συνεπώς, τι εξεικονίζει αυτό το κόκκινο θηρίο, και τι συμβολίζουν οι επτά κεφαλές του;

³⁰ Τι εξεικονίζει αυτό το κόκκινο θηρίο; Τη Ρώμη, όπου βρίσκεται η Πόλις του Βατικανού; Είναι αληθές ότι, όταν ο Ιωάννης είδε αυτό το όραμα, η Ρώμη κυριαρχούσε ως η Έκτη Παγκόσμιος Δύναμις και είχε εξορίσει τον Ιωάννη στη νήσο Πάτμο, όπου εξέτιε ποινή, εφαρμόζοντας το πρόγραμμά της διωγμού των αληθινών ακολούθων του Χριστού. Είναι, επίσης, αληθές ότι η πόλις της Ρώμης τότε εκάθητο επάνω σε επτά λόφους. Εν τούτοις, οι επτά κεφαλές που παραβάλλονται προς όρη και βασιλείς δεν παριστάνουν επτά Ρωμαίους βασιλείς ή άρχοντας που κάθηνται ο καθένας στον κάθε ένα από τους επτά λόφους της Ρώμης. Ούτε παριστάνουν επτά Ρωμαίους αυτοκράτορας που κυβέρνησαν διαδοχικά, από τους οποίους οι πέντε είχαν παρέλθει, ο ένας κυβερνούσε τότε, και ένας ακόμη επρόκειτο να έλθη στη Ρώμη.

³¹ Όχι, αυτό το κόκκινο θηρίο δεν εξεικονίζει την ειδωλολοτρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εξεικονίζει κάτι πολύ μεγαλύτερο, παλαιότερο. Αντιπροσωπεύει ολόκληρο το ορατό πολιτικό σύστημα του Διαβόλου που άρχισε στις ημέρες της Βαβέλ ή Βαβυλώνος. Οι επτά κεφαλές του αντιπροσωπεύουν τις επτά διαδοχικές παγκόσμιες δυνάμεις, οι πέντε των οποίων είχαν ανατραπή, η έκτη των οποίων, η Ρωμαϊκή Παγκόσμιος Δύναμις, κυβερνούσε τότε στις ημέρες του Ιωάννου, και η εβδόμη, η Αγγλο-Αμερικανική Παγκόσμιος Δύναμις, επρόκειτο να έλθη πολύν καιρό μετά τον θάνατο του Ιωάννου.

32. Τι άλλο λέγει η αφήγησις της Αποκαλύψεως ότι είναι το κοκκινόχρωμο θηρίο, και επομένως πότε ανέρχεται στη σκηνή του κόσμου;

³² Όσον αφορά το κοκκινόχρωμο θηρίο το ίδιο, ο άγγελος είπε ότι προήλθε από τις επτά παγκόσμιες δυνάμεις, αλλά ήταν αυτό τα ίδιο ένας όγδοος βασιλεύς, μια ογδόη παγκόσμιος δύναμις. Στη Γραφή, το επτά είναι ένας αριθμός που σημαίνει τελειότητα· και επειδή το οκτώ υπερβαίνει κατά ένα αυτόν τον τέλειο αριθμό, αντιπροσωπεύει κάτι καθ’ υπερβολήν, κάτι περισσό. Επειδή το κόκκινο θηρίο είναι ένας όγδοος βασιλεύς ή παγκόσμιος δύναμις, η τελευταία, εξεικονίζει μια πολιτική οργάνωσι που σχηματίζεται μετά την Εβδόμη Παγκόσμιο Δύναμι, δηλαδή, τη Βρεττανία και την Αμερική σε συμμαχία. Η πρώτη εξέχουσα συμμαχία της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918, μολονότι υπήρχε σημαντική διεθνής συνεργασία μεταξύ των δύο πολιτικών δυνάμεων και πριν από τον πόλεμον αυτόν.

33. Συνεπώς, τι αντιπροσωπεύει η Ογδόη Παγκόσμιος Δύναμις, και πώς γνωρίζομε ότι αυτή δεν είναι το Κομμουνιστικό συγκρότημα εθνών;

³³ Ποια, λοιπόν, είναι αυτή η Ογδόη Παγκόσμιος Δύναμις που το βάδισμα της είναι τελευταίο και πολύ πρόσφατο στην παγκόσμια σκηνή δράσεως; Όχι το ισχυρό Κομμουνιστικό συγκρότημα εθνών, έστω και αν οι Μπολσεβίκοι ανέλαβαν πρόσφατα τον έλεγχο της Ρωσίας δηλαδή, τον Νοέμβριο του 1917, αφού η Βρεττανία και η Αμερική συνεμάχησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κομμουνιστική Ρωσία και τα έθνη που αποτελούν τους δορυφόρους της δεν προσαρμόζονται στην εικόνα της Αποκαλύψεως· δεν μπορεί να λεχθή γι’ αυτό το Κομμουνιστικό συγκρότημα ότι «είναι εκ των επτά», δηλαδή, από τις επτά προηγούμενες παγκόσμιες δυνάμεις. Η Τσαρική Ρωσική Αυτοκρατορία δεν ήταν ποτέ μέρος των επτά εκείνων παγκοσμίων δυνάμεων. Η Ογδόη Παγκόσμιος Δύναμις, που προήλθε «εκ των επτά» στα τελευταία χρόνια και μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είναι ο διεθνής Κομμουνισμός. Μάλλον, είναι η διεθνής οργάνωσις ειρήνης και ασφαλείας, πρώτα υπό την μορφή της Κοινωνίας των Εθνών και τώρα υπό την μορφή των Ηνωμένων Εθνών.

34. Ποιος, ειδικώς, υποστηρίζει αυτή την Ογδόη Παγκόσμιο Δύναμι και σε ποιο βαθμό, σύμφωνα με το Αποκάλυψις 13:15;

³⁴ Η Εβδόμη Παγκόσμιος Δύναμις, της Βρεττανίας και Αμερικής, υπήρξε ο κύριος συνήγορος και υποστηρικτής αυτής της διεθνούς οργανώσεως παγκοσμίου ειρήνης και ασφαλείας. Στην Αποκάλυψι 13:11-15 η Βρεττανο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμιος δύναμις φαίνεται προφητικά ως να προτείνη και δίνη πνοήν ζωής σ’ αυτή τη διεθνή οργάνωσι, που είναι μια εικόνα του πολιτικού θηρίου που βγαίνει από τη θάλασσα.

35, 36. Ποια άλλη αξιοσημείωτη πληροφορία έλαβε ο Ιωάννης γι’ αυτή την Ογδόη Παγκόσμιο Δύναμι, όπως δείχνει το Αποκάλυψις 17:8;

³⁵ Σε αρμονία με τούτο, το κοκκινόχρωμο, επτακέφαλο θηρίο, που είναι η Ογδόη Παγκόσμιος Δύναμις, πρέπει να είναι σύμβολα της τώρα νεκρής Κοινωνίας των Εθνών και του ζωντανού διαδόχου της των Ηνωμένων Εθνών. Ακόμη και η διπλή της εμφάνισις, ή η διπλή της μορφή, προελέχθη, όχι στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δέκατο τρίτο, που μας λέγει πώς έρχεται σε ύπαρξι, αλλά στην Αποκάλυψι 17:8, που λέγει:

³⁶ «Το θηρίον το οποίον είδες, ήτο, και δεν είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν· και θέλουσι θαυμάσει οι κατοικούντες επί της γης, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής από καταβολής κόσμου, βλέποντες το θηρίον το οποίον ήτο, και δεν είναι, αν και ήναι.»

37. Εξηγήστε πώς το Αποκάλυψις 17:8 εξεπληρώθη στη δράσι αυτής της Ογδόης Παγκοσμίου Δυνάμεως.

³⁷ Η εμφάνισις αυτού του κόκκινου θηρίου στη γη διεκόπη από τη μετάβασί του στην άβυσσο, οπότε έπαυσε να λειτουργή στη γη. Πότε συνέβη αυτό; Σύμφωνα με την ιστορία, αυτό έγινε όταν εξερράγη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον Σεπτέμβριο του 1939 παρά την ύπαρξι της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία είχε οργανωθή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να διατηρήση ειρήνη και να κάμη τον κόσμο ασφαλή από έναν άλλο, τουλάχιστον, παγκόσμιο πόλεμο. Από την αρχή αυτής της δευτέρας παγκοσμίου συρράξεως το συμβολικό κόκκινο θηρίο έδειξε ότι είχε έλλειψι δυνάμεως, ότι ήταν αβοήθητο. Έγινε, κατ’ ουσίαν, ανύπαρκτο. Πραγματικά επήγε στην άβυσσο της ομοίας με θάνατο ανικανότητος, ανίκανο να ζήση σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του. Δεν επροστάτευσε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που δεν ήταν μέλος της Κοινωνίας, από το να εξαναγκασθή να εισέλθη στον πόλεμο και να γίνη πάλι πολεμικός σύμμαχος της Μεγάλης Βρεττανίας, μέλους της Κοινωνίας. Δεν επετάχυνε το τέλος του πολέμου και τη διευθέτησι μιας διασκέψεως ειρήνης. Αυτό το έκαμε η υπέρτερη δύναμις των δημοκρατικών συμμάχων, συνδεδεμένη με την εισαγωγή της ατομικής βόμβας στον πόλεμο. Ασφαλώς το συμβολικό κόκκινο θηρίο ήταν στην άβυσσο στη διάρκεια του 1939- 1945.

38. Μήπως η εκ νέου ανάβασις του κοκκινόχρωμου θηρίου εξέπληξε τους μάρτυρας του Ιεχωβά; Γιατί;

³⁸ Αλλ’ από το μεσοπολεμικό έτος 1942 η ανάβασις του κόκκινου θηρίου από την άβυσσο ανεμένετο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, και αυτοί θαρραλέα έκαμαν γνωστή την προσδοκία τους στο κοινόν, προφορικώς και εντύπως, βασίζοντας την πιστή προσδοκία των στην προφητεία της Αποκαλύψεως 17:8.b Αυτή η πεποίθησίς των εβασίζετο στερεά, και έτσι η προσδοκία των δεν απέτυχε. Προτού τελειώση εντελώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, έλαβε χώραν η Διάσκεψις των Ηνωμένων Εθνών για Διεθνή Οργάνωσι, από τις 25 Απριλίου ως τις 26 Ιουνίου 1945, με αντιπροσώπους από πενήντα έθνη, μη περιλαμβανομένων των Ναζι-Φασιστικών δυνάμεων και συμμάχων. Πού; Σε μια πόλι της Εβδόμης Παγκοσμίου Δυνάμεως, δηλαδή, στον Άγιο Φραγκίσκο της Καλιφορνίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Διάσκεψις ετελείωσε με την υπογραφή του καταστατικού Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών από αντιπροσώπους των πενήντα εκείνων εθνών.

39, 40. Ποιοι, πάλι, ήσαν οι πρώτιστοι στη διοργάνωσι αυτής της Ογδόης Παγκοσμίου Δυνάμεως και τη χορήγησι ζωής σ’ αυτήν, και πότε αυτή άρχισε μια φορά ακόμη να λειτουργή;

³⁹ Ποιοι ήσαν οι πρώτιστοι στη διευθέτησι της οργανώσεως των Ηνωμένων Εθνών; Τα ίδια έθνη που είχαν προτείνει και δώσει ζωή στην Κοινωνία των Εθνών, δηλαδή, η δικέρατη εκείνη παγκόσμια δύναμις της Βρεττανίας και της Αμερικής, η οποία προελέχθη στην Αποκάλυψι 13:11-15. Τα Ηνωμένα Έθνη ήσαν πολύ όμοια με την Κοινωνία των Εθνών, έχοντας τον ίδιο αντικειμενικό σκοπό με όμοια μέσα, και ήσαν, κατ’ ουσίαν, το ίδιο συμβολικό κόκκινο θηρίο. Έτσι το κόκκινο θηρίο ανέβη από την άβυσσο.

⁴⁰ Στις 24 Οκτωβρίου 1945, ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών έλαβε την επικύρωσι είκοσι εννέα κυβερνήσεων, περιλαμβανομένων των κυριωτέρων συμμάχων δυνάμεων που είναι γνωστές ως οι Πέντε Μεγάλοι. Δυνάμει τούτου, ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών τότε έγινε μέρος του διεθνούς νόμου. Εκεί το συμβολικό κόκκινο θηρίο εβγήκε από την άβυσσο και, παρά μερικές οικονομικές δυσκολίες, εξεδηλώθη έκτοτε ως η Ογδόη Παγκόσμιος Δύναμις. Η επανεμφάνισις του κόκκινου θηρίου στην παγκόσμια σκηνή επροξένησε μεγάλο θαυμασμό μεταξύ των κατοίκων της γης, εκτός των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι ήσαν πληροφορημένοι από τις προφητικές Γραφές.

41. Ποια σχόλια των ηγετών του κόσμου δείχνουν ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι όμοια με τον προκάτοχο τους, γεμάτα από ονόματα βλασφημίας;

⁴¹ Αυτοί οι κάτοικοι της γης εθαύμασαν υπερβολικά για την αναβίωσι του κόκκινου θηρίου. Πολλή εμπιστοσύνη εδόθη στην ικανότητά του να είναι μια δύναμις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Μεγάλες προσδοκίες εξεδηλώθησαν γι’ αυτό και του εδόθησαν προσδιορισμοί οι οποίοι ήσαν πραγματικά βλάσφημοι από την άποψι της Αγίας Γραφής. Πώς; Κατά το ότι σ’ αυτό το «θηρίον» απενεμήθησαν εξουσίες και προσδιωρίσθησαν καθήκοντα που πραγματικά ανήκουν στη βασιλεία του Θεού και στον Χριστό της ή Μεσσία της. Ήδη στο 1919 η κόκκινη Κοινωνία των Εθνών είχε σοβαρά ονομασθή «η πολιτική έκφρασις της Βασιλείας του Θεού επάνω στη γη.» Και τώρα τα Ηνωμένα Έθνη, ο διάδοχος αυτής της Κοινωνίας, ωνομάσθη το καλύτερο μέσον για ειρήνη, ναι, κάτι περισσότερο απ’ αυτό, η «τελευταία ελπίς ειρήνης». Έτσι σήμερα μπορούμε να δούμε στην πραγματικότητα εκείνο που ο απόστολος Ιωάννης είδε σε σύμβολο, ότι το κοκκινόχρωμο θηρίο ‘γέμει ονομάτων βλασφημίας’. Εκείνες τις εκφράσεις θαυμασμού γι’ αυτό τις στρέφουν οι ψευδείς θρησκευόμενοι, όχι στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού του Δημιουργού, αλλά στην ειδωλολατρία ενός ανθρωποποιήτου δημιουργήματος, στη λατρεία μιας πολιτικής εικόνος, στη λατρεία μιας διεθνούς οργανώσεως για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια.​—Αποκάλ. 17:3.

Η ΙΠΠΕΥΤΡΙΑ ΤΟΥ

42. (α) Γιατί δεν θα σωθούν εκείνοι που λατρεύουν αυτό το θηρίο; (β) Ποιο επίκαιρο ερώτημα τίθεται έτσι, με ποια καταπληκτική απάντησι;

⁴² Πρόκειται μήπως αυτή η λατρεία του κόκκινου θηρίου να σώση αυτούς τους θαυμάζοντας κατοίκους της γης; Όχι! Διότι είναι γραμμένο ότι «τα ονόματα [αυτών] δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής από καταβολής κόσμου.» (Αποκάλ. 17:8) Αλλά γιατί η θρησκεία των δεν τους αναχαιτίζει από το να διαπράξουν ειδωλολατρία, η οποία είναι αντίθετη προς την πρώτη και δευτέρα από τις Δέκα Εντολές του Ιεχωβά Θεού; Η Αποκάλυψις, κεφάλαιο δέκατο έβδομο, συμβολικά μας δείχνει γιατί. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει μια γυναίκα που ιππεύει στο κόκκινο θηρίο. Διαβάζομε:

43. (α) Περιγράψτε την εμφάνισι της γυναικός που ιππεύει σ’ αυτό το θηρίο. (β) Ποιο είναι το όνομα της, και με τι εμέθυε;

⁴³ «Και με έφερεν [ο άγγελος που ενεφανίσθη στον Ιωάννη] εν πνεύματι εις έρημον· και είδον γυναίκα καθημένην επί θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα. Και η γυνή ήτο ενδεδυμένη πορφύραν και κόκκινον, και κεχρυσωμένη με χρυσόν και λίθους τιμίους και μαργαρίτας, έχουσα εν τη χειρί αυτής χρυσούν ποτήριον, γέμον βδελυγμάτων και ακαθαρσίας της πορνείας αυτής· και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον, Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων, και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού. Και ιδών αυτήν, εθαύμασα θαυμασμόν μέγαν [αλλά, φυσικά, όχι θαυμάζοντας την ίδια].»​—Αποκάλ. 17:3-6.

44. (α) Τι αποδεικνύει γι’ αυτήν το ότι εμέθυε με το αίμα των δούλων του Θεού; (β) Ποια είναι η σημασία του ονόματος της, Βαβυλών η Μεγάλη;

⁴⁴ Το γεγονός ότι η γυναίκα ήταν ‘μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων [του Θεού], και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού’, τι αποδεικνύει; Αποδεικνύει ότι είναι εναντίον του Ιεχωβά Θεού και εναντίον του Υιού του Ιησού του Μεσσία ή Χριστού. Δεν είναι, επομένως, με το μέρος της μιας αληθινής λατρείας, της μιας αληθινής θρησκείας. Το όνομα που βρίσκεται στο μέτωπό της, αν και μυστήριο, προδίδει ποια είναι η γυναίκα. Το κύριο μέρος του ονόματός της είναι το όνομα της αρχαίας εχθράς του Ιεχωβά Θεού, της Βαβυλώνος. Αλλ’ αυτή είναι μεγαλύτερη από την πόλι εκείνη που οικοδομήθηκε υπό την διεύθυνσι του Νεβρώδ επάνω στον Ευφράτη Ποταμό· γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται «Βαβυλών η Μεγάλη.» Η αρχαία πόλις Βαβυλών ήταν, ως την καταστρεπτική πτώσι της το 539 π.Χ., εξόχως θρησκευτική· ήταν οδηγός στην ψευδή θρησκεία. Α, τώρα, βλέπομε ότι η μυστηριώδης Βαβυλών η Μεγάλη είναι, όχι η ειδωλολατρική Ρώμη των επτά λόφων, αλλά η παγκόσμια αυτοκρατορία της Βαβυλωνιακής θρησκείας που συνάγει όλο τον κόσμο κάτω από την κυριαρχία της.

45. (α) Τι παριστάνουν τα ύδατα όπου η πόρνη κάθηται, και επί πόσον καιρό υπήρξε επάνω σ’ αυτά τα ύδατα; (β) Ποια ευκινησία έδειξε αυτή η πόρνη δια μέσου των ετών;

⁴⁵ Γι’ αυτό ακριβώς ο άγγελος είπε στον Ιωάννη εξηγώντας το μυστήριο: «Τα ύδατα τα οποία είδες, όπου η πόρνη κάθηται, είναι λαοί και όχλοι, και έθνη και γλώσσαι. Και η γυνή την οποίαν είδες, είναι η πόλις η μεγάλη η έχουσα βασιλείαν επί των βασιλέων της γης.» (Αποκάλ. 17:15, 18) Αυτή εκάθητο επάνω σ’ αυτά τα συμβολικά ύδατα και είχε βασιλείαν επί των αρχόντων της γης πολύ προτού το κόκκινο θηρίο στηθή ως ειδωλολατρική εικόνα. Μόλις ενεφανίσθη αυτό το συμβολικό θηρίο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή ανερριχήθη στα νώτα του. Λόγω της θρησκευτικής της εξουσίας, αυτό ήταν εύκολο γι’ αυτήν. Όταν το κόκκινο «θηρίον» επήγε στην άβυσσο στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή εξακολούθησε να κάθεται ‘επί υδάτων πολλών’, δηλαδή, επάνω στους λαούς, τους όχλους, τα έθνη και τις γλώσσες, και να ασκή «βασιλείαν επί των βασιλέων της γης.» (Αποκάλ. 17:1) Όταν το «θηρίον» ανέβη από την άβυσσο με τη βοήθεια ειδικά της εβδόμης κεφαλής του, της Αγγλο-Αμερικανικής Παγκοσμίου Δυνάμεως, η Βαβυλών η Μεγάλη αμέσως ανερριχήθη επάνω στα νώτα του, και εκεί κάθεται ως αυτή την ημέρα.

46. Πώς έδειξε αυτή η πονηρή γυναίκα ότι είναι «η μήτηρ των πορνών»;

⁴⁶ Ήταν απλώς αναμενόμενο ότι θα ίππευε αυτό το θηρίο, που είναι μια πολιτική οργάνωσις, μια παγκόσμιος δύναμις. Η Βαβυλών η μεγάλη είναι μια πόρνη και ονομάζεται «η μήτηρ των πορνών». Ο άγγελος του Θεού είπε ότι αυτή είναι η ‘πόρνη η μεγάλη, η καθήμενη επί των υδάτων των πολλών· μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης, και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής’. (Αποκάλ. 17:1, 2) Αφού το κόκκινο θηρίο συμβολίζει μια πολιτική οργάνωσι, την Ογδόη Παγκόσμια Δύναμι, και οι επτά κεφαλές του συμβολίζουν «επτά βασιλείς» ή επτά παγκόσμιες δυνάμεις, η Βαβυλών η Μεγάλη θ’ ακολουθούσε την τακτική της πορεία και θα διέπραττε πορνεία μαζί του όπως ακριβώς είχε διαπράξει πορνεία με τις προηγούμενες επτά παγκόσμιες δυνάμεις και άλλους «βασιλείς της γης». Να το πούμε συμβολικά, θα διέπραττε πορνεία μ’ ένα θηρίο, η οποία πράξις είναι κτηνωδία, αμαρτία που είναι βδελυκτή και που καταδικάζεται από τον νόμον του Θεού.​—Λευιτ. 20:15, 16.

47. Γιατί η πόρνη ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την πολιτική του κόσμου, και ως πού έφθασε για να κερδίση την εύνοια των κοσμικών κυβερνήσεων;

⁴⁷ Η πορνεία της συνίσταται στο ότι ενώνει τη θρησκεία της με την πολιτική, παίζοντας μαζί με τους πολιτικούς για τον πλουτισμό της. Ενδιαφέρεται εντατικά για την πολιτική, αλλ’ αυτό γίνεται ειδικά για να μπορή να ελέγχη την κοσμική πολιτική προς όφελός της, υπαγορεύοντας στους πολιτικούς τα θελήματά της. Υποθέτει ότι έχει το θείο δικαίωμα να στέφη και να εκθρονίζη βασιλείς. Εξεπορνεύθη με τους πολιτικούς άρχοντας. Μετεχειρίσθη τη θρησκευτική της εξουσία για να εξυπηρετήση τις φιλοδοξίες των αρχόντων, ακόμη για να ευλογήση τους στρατούς των εξωπλισμένους με όργανα σφαγής και να αγιάση τους ιδιοτελείς των πολέμους, και να δώση σ’ εκείνους, που φονεύονται όταν προσπαθούν να φονεύσουν άλλους στον πόλεμο, ένα άμεσο διαβατήριο στην ουράνια δόξα. Δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι είναι τόσο λαμπρά ντυμένη.

48. Εξηγήστε την έκφρασι «εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής.»

⁴⁸ Τι, όμως, έλαβε ο κοινός λαός από τη διάπραξι της πορνείας της με τους κοσμικούς άρχοντας; Τούτο, όπως αναφέρεται: «εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής.» Αναγκάσθηκαν να υποφέρουν από όλα τα ιδιοτελή, φιλόδοξα, επιθετικά, άπληστα σχέδια που αυτή ευλόγησε και στα οποία συνειργάσθη για ν’ αρέση απλώς στους πολιτικούς άρχοντας, τους εραστάς της που πληρώνουν γενναιόδωρα. Οι άνθρωποι έφθασαν στο σημείο να τρικλίζουν, να είναι ζαλισμένοι από όλη την ταραχή, τη θλίψι, τη στέρησι, την ταλαιπωρία και την καταπίεσι που τους εδόθη να πιούν από το «χρυσούν ποτήριον» της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Το γεγονός, ότι αυτή είπε θρησκευτικά στους πάσχοντας λαούς ότι αυτά το πράγματα είναι θέλημα του Ουρανού γι’ αυτούς, δεν ελάφρυνε τα παθήματά των, δεν εθεράπευσε τις πληγές των, ούτε παρηγόρησε τις πονεμένες καρδιές των. Το χρυσό της ποτήρι είναι ρυπαρό μέσα.

49. Ποιες είναι οι θυγατέρες οργανώσεις που παρήγαγε η Βαβυλών;

⁴⁹ Η πορνεία της Βαβυλώνος της Μεγάλης την έκαμε μητέρα, αλλά μητέρα νόθων τέκνων, που ακολουθούν τις κατευθύνσεις της μητέρας των. Έτσι είναι η «μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης.» Τοπικώς, σε διάφορα έθνη, παρήγαγε θυγατέρες οργανώσεις, θρησκευτικά συστήματα είτε ενωμένα με την τοπική κυβέρνησι σε ένωσι Εκκλησίας και Πολιτείας, είτε στενά συνδεδεμένα με το εθνικό πολιτικό σύστημα και που υπηρετούν ως υπηρέτριες ή παλλακές γι’ αυτό. Αυτή, επίσης, περιποιείται σαν μητέρα βδελυκτά πράγματα, πράγματα που είναι ιδιαιτέρως βδελυκτά στον Θεό, όπως άτομα αγιασμένα για εκπόρνευσι στους ναούς των, χαρτοπαίγνια σε θρησκευτική ιδιοκτησία για τη λήψι ποσοστών από το άδικο κέρδος, ειδωλολατρίες με εικόνες, και ούτω καθεξής.

50. Κατονομάστε τους διαφόρους τρόπους με τους οποίους η Βαβυλών είναι υπεύθυνη για βαριά ενοχή αίματος.

⁵⁰ Μια βαριά ενοχή αίματος ενώπιον του Θεού του Δημιουργού βαρύνει τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Μετέχει στη μομφή για τους πολέμους που αυτή δεν εχρησιμοποίησε τη μυστική της δύναμι να εμποδίση. Μετέχει στην ενοχή για το χυμένο αίμα εκείνων που αυτή ευλόγησε καθώς τους προσέφερε για θυσία στον θεόν του πολέμου, έστω και αν εμάχοντο σε αντίθετες πλευρές της συρράξεως, θρησκευτικός αδελφός εναντίον θρησκευτικού αδελφού. Εν ονόματι της θρησκείας διεξήγαγε μισαλλόδοξο διωγμό. Υπεκίνησε κτηνώδεις θρησκευτικούς πολέμους, μιας θρησκείας εναντίον άλλης. Προεκήρυξε αγίους πολέμους, με υποσχέσεις ουρανίων ανταμοιβών για κείνους που πεθαίνουν πολεμώντας σ’ αυτούς. Προήγαγε φανατικές σταυροφορίες, όχι μόνον εναντίον των λεγομένων απίστων, αλλά και εναντίον εκείνων, των οποίων τη θρησκεία προσεπάθησε να εξαλείψη δια πυρός και σιδήρου. Οι θρησκευτικές της ιερές εξετάσεις υπήρξαν ειδεχθείς, δαιμονιώδεις. Η ιστορία αναγράφει πόσο δουλικά έπαιξε τον ρόλο της και στις δύο αιματηρότατες εκείνες συρράξεις του ανθρωπίνου γένους, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μ’ αυτούς τους τρόπους εφόνευσε κυρίως τους δικούς της θρησκευόμενους, όμως αυτοί υπήρξαν όλοι πλάσματα του Θεού, και αυτός κρατεί τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη υπεύθυνη για το αίμα των.

51. Πώς αμάρτησε ειδικά απέναντι του Θεού;

⁵¹ Στους θρησκευτικούς διωγμούς της ειδικά αμάρτησε απέναντι του Θεού του Δημιουργού. Ο απόστολος Ιωάννης εφιστά την προσοχή στην ενοχή της αίματος από αυτή την άποψι, λέγοντας: «Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων, και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.» (Αποκάλ. 17:6) Το να πίη αίμα δεν υπήρξε πρόβλημα γι’ αυτήν, έστω και αν ο Νώε, ο προπάππος του Νεβρώδ, έλαβε την εντολή του Θεού να μην πίνη αίμα. (Γέν. 9:3, 4) Εν τούτοις, η Βαβυλών η Μεγάλη εδοκίμασε μεθυστική ηδονή πίνοντας το αίμα των αγίων του Θεού και των μαρτύρων του Ιησού Χριστού, διακηρύττοντάς τους αιρετικούς, απειλή στη Βαβυλωνιακή θρησκευτική κοινωνία, και διώκοντας τους μέχρι θανάτου με τη βοήθεια του Κράτους.

52. Ποια λόγια ενός από τους επτά αγγέλους είναι έπειτα ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος;

⁵² Είναι, λοιπόν, μήπως παράδοξο, ότι εδόθη ένα όραμα σ’ έναν από αυτούς τους πάσχοντας «μάρτυρας του Ιησού» για να εικονίση πώς η θεία κρίσις θα εκτελεσθή επάνω σ’ αυτή την παγκόσμια αυτοκρατορία της Βαβυλωνιακής θρησκείας; Καθόλου! Ο Ιωάννης εισάγει αυτό το ιδιαίτερο μέρος της Αποκαλύψεως σ’ εμάς, λέγοντας: «Και ήλθεν είς εκ των επτά αγγέλων των εχόντων τας επτά φιάλας [πλήρεις του θυμού του Θεού], και ελάλησε μετ’ εμού, λέγων μοι, Ελθέ, θέλω σοι δείξει την κρίσιν της πόρνης της μεγάλης, της καθημένης επί των υδάτων των πολλών μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης, και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής.» (Αποκάλ. 17:1, 2) Πώς εξετελέσθη η κρίσις;

ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

53. Έπειτα ποια κρίσις λαμβάνει χώραν, και ποίου θέλημα είναι ότι εκτελείται η κρίσις αυτή;

⁵³ Ο Ιωάννης μάς δίνει μια εικόνα τούτου με τα εξής λόγια: «Και τα δέκα κέρατα, τα οποία είδες επί το θηρίον, ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην, και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί· διότι ο Θεός έδωκεν εις τας καρδίας αυτών να κάμωσι την γνώμην αυτού, και να γείνωσι της αυτής γνώμης, και να δώσωσι την βασιλείαν αυτών εις το θηρίον, εωσού εκτελεσθώσιν οι λόγοι του Θεού.»​—Αποκάλ. 17:16, 17.

54. Τι παριστάνουν τα δέκα κέρατα του κοκκινόχρωμου θηρίου, και γιατί δέκα;

⁵⁴ Τα δέκα εκείνα κέρατα εικονίζοντο ως να ευρίσκοντο στις επτά κεφαλές του κοκκινόχρωμου θηρίου. Τι παριστάνουν; Ο ουράνιος άγγελος το είπε στον Ιωάννη με τα εξής λόγια: «Και τα δέκα κέρατα τα οποία είδες, είναι δέκα βασιλείς, οίτινες βασιλείαν δεν έλαβον έτι, αλλά μίαν ώραν λαμβάνουσιν εξουσίαν ως βασιλείς μετά του θηρίου. Ούτοι έχουσι μίαν γνώμην, και θέλουσι παραδώσει εις το θηρίον την δύναμιν και την εξουσίαν εαυτών.» (Αποκάλ. 17:12, 13) Έτσι τα κέρατα συμβολίζουν κυβερνητικούς άρχοντας. (Παράβαλε Δανιήλ 8:2-8, 20, 21) Επειδή ο αριθμός δέκα στη Γραφή είναι σύμβολο τελειότητος, οι «δέκα βασιλείς» αντιπροσωπεύουν όλους τους κυβερνητικούς άρχοντας, ιδιαίτερα εκείνους που αποτελούν μέρος του συμβολικού κόκκινου θηρίου, της διεθνούς οργανώσεως για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια.

55. Τι δεν έκαμε η Βαβυλών ή τα δέκα κέρατα στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;

⁵⁵ Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η Βαβυλών η Μεγάλη δεν είπε σ’ εκείνα τα συμβολικά «δέκα κέρατα» να παραδώσουν τις εθνικές και αυτοκρατορικές κυριαρχίες των στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, που είχε γεννηθή στους ουρανούς για ν’ αναλάβη την κυριαρχία όλης της γης. Ούτε εκείνα τα «δέκα κέρατα» ήθελαν να προβούν σε μια τέτοια παράδοσι. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατεδίωξαν τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά και περιφρονητικά αρνήθηκαν να δεχθούν το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού.

56. Πώς τα δέκα κέρατα τώρα εκτελούν τη γνώμη του Θεού;

⁵⁶ Ο Θεός έθεσε ως σκοπό την καταστροφή αυτών των συμβολικών «δέκα κεράτων», όπως ακριβώς το είχε ειπεί πολύ πρωτύτερα. Ήταν η βουλή του να τους φέρη με στρατηγικούς χειρισμούς τώρα στην καταστροφή των, να τους καταστρέψη σ’ ένα συνδυασμό, όλους εφάπαξ. Συνεπώς, με τους αοράτους στρατηγικούς χειρισμούς του, «ο Θεός έδωκεν εις τας καρδίας αυτών να κάμωσι την γνώμην αυτού.» Πώς θα έκαναν τη γνώμη του Θεού γι’ αυτούς να μπουν σε συνδυασμένη εναντίωσι σ’ Αυτόν; Με το να έλθουν σε ενότητα γνώμης ή ιδέας και να σχεδιάσουν μια διεθνή οργάνωσι για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια και κατόπιν να ενωθούν μαζί της σαν μια οικογένεια εθνών, να ενωθούν ιδιαίτερα στα σημερινά Ηνωμένα Έθνη. Έτσι, αντί να δώσουν τη βασιλεία των στον Θεό παραχωρώντας την επίγεια κυριαρχία των στη Μεσσιανική του κυβέρνησι, προέβησαν, όπως λέγει η Αποκάλυψις 17:17, στο «να γείνωσι της αυτής γνώμης, και να δώσωσι την βασιλείαν αυτών εις το θηρίον, εωσού εκτελεσθώσιν οι λόγοι του Θεού.»

57. Πώς τα έθνη έδωσαν δύναμι και εξουσία στο «θηρίον»;

⁵⁷ Έτσι από το 1919 και έπειτα, όταν επεκυρώθη ο Καταστατικός Χάρτης της Κοινωνίας των Εθνών, αυτοί άρχισαν να δίδουν τη βασιλεία των στο κοκκινόχρωμο «θηρίον». Έδωσαν τη δύναμί των και την εξουσία των σ’ αυτό. Με το να γίνουν μέλη-έθνη της διεθνούς οργανώσεως για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, της Ογδόης Παγκοσμίου Δυνάμεως, «μίαν ώραν λαμβάνουσιν εξουσίαν ως βασιλείς μετά του θηρίου.» (Αποκάλ. 17:12, 13) Με μια συγκριτική έννοια, είναι μόνο ‘μία ώρα’ ως την καταστροφή του θηρίου. Αυτό έχει μόνο «μίαν ώραν» ζωής.

58. Τι ησθάνετο η Βαβυλών για το «θηρίον», και ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα γι’ αυτήν και για το θηρίο;

⁵⁸ Η Βαβυλών η Μεγάλη, που ήταν ανυπόμονη να ιππεύση σ’ ένα τέτοιο «θηρίον», επεδοκίμασε αυτή τη διεθνή ενέργεια, έστω και αν ήταν εναντίον της ουρανίας βασιλείας του Αρνίου του Θεού, που οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διεκήρυτταν. Ποιο είναι και θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της παροχής εθνικής δυνάμεως και εξουσίας στο «θηρίον», το χαϊδεμένο ζώο της Βαβυλώνος της Μεγάλης; Η Αποκάλυψις 17:14 απαντά: «Ούτοι θέλουσι πολεμήσει με το Αρνίον, και το Αρνίον θέλει νικήσει αυτούς, διότι είναι Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων και όσοι είναι μετ’ αυτού, είναι κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί.» Μ’ αυτό τον τρόπο, ή, γι’ αυτό το λόγο, το κόκκινο «θηρίον», που είναι τώρα παρόν αφού εξήλθε από την άβυσσο, θα «υπάγη εις απώλειαν». Όταν αυτό συμβή, θα «εκτελεσθώσιν οι λόγοι του Θεού.»​—Αποκάλ. 17:8, 17.

59. Εν τούτοις, ποιος πηγαίνει στην καταστροφή πρώτος και με τίνος τα χέρια;

⁵⁹ Θα καταστραφή μήπως η Βαβυλών η Μεγάλη, η ιππεύτρια του κόκκινου «θηρίου», στον ίδιο καιρό με το «θηρίον» και έτσι θ’ απολαύση την ιππασία της ως πόρνης επάνω σ’ αυτό ως το τέλος; Όχι! Όχι σύμφωνα με την ήδη αναγεγραμμένη δικαστική απόφασι του Ιεχωβά Θεού. Η ήδη εκδοθείσα απόφασίς του είναι ότι τα ίδια τα αντικείμενα της αγάπης της πρέπει να την καταστρέψουν, προτού αυτά τα ίδια καταστραφούν. Αυτή επί πολύν καιρό είχε την ιδιοτελή αγάπη μιας πόρνης ή εταίρας γι’ αυτό το «θηρίον», και τα δέκα του κέρατα. Φρονεί ότι θα είναι πάντοτε ελκυστική σ’ αυτούς και θα είναι ικανή να διατηρή την προστασία τους ικανοποιώντας την ιδιοτελή ανήθικη τέρψι τους. Αλλά σε τούτο απατάται και παραδίδει τον εαυτό της σε μια ανήκουστη έκπληξι.

60. Περιγράψτε το καταστρεπτικό τέλος της πόρνης.

⁶⁰ Ο Παντοδύναμος Θεός θα διασπάση αυτή την ιδιοτελή ενότητα μεταξύ της πόρνης και του θηρίου με τα δέκα κέρατα, θα μεταστρέψη την ιδιοτελή των αγάπη σε περιφρονητικό μίσος και θα παρουσιάση αιτίες στο θηρίο και στα δέκα κέρατα να μισήσουν την πόρνη που είναι στην κορυφή τους και να δώσουν διέξοδο στο μίσος των μανιωδώς επάνω της, θα την ωθήσουν από ένα θρησκευτικό παράδεισο σε ερήμωσι. Θα την απογυμνώσουν από την πορφύρα και τα κόκκινα ενδύματα, από τα χρυσά κοσμήματά της και τους πολύτιμους λίθους και μαργαρίτας, και θα κρούσουν, κενώνοντας από το χέρι της, το χρυσό εκείνο ποτήρι το γεμάτο από βδελύγματα. Θα εκτεθή γυμνή σαν θρησκευτική απάτη. Δεν θα κρατή πια η σάρκα της κάποιο θέλγητρο για χάιδεμα και ανήθικη ένωσι, αλλά το «θηρίον» και τα δέκα του κέρατα θα τρέφονται μ’ ένα κτηνώδη τρόπο από τα σάρκινα μέρη της. Τον σκελετό της θα τον μετατρέψουν σε απλή άσβεστο καίοντας τον με φωτιά. Έτσι η παγκόσμιος αυτοκρατορία της Βαβυλωνιακής θρησκείας θα μετατραπή σε τέφρα, για να καταπατήται από τα πόδια των επιζώντων λατρευτών του αληθινού Θεού Ιεχωβά, των πιστών ακολούθων του ανάσσοντος Υιού του Ιησού Χριστού.​—Μαλαχ. 4:3.

61. Ποιος θα φροντίση να πάη σε καταστροφή το κόκκινο «θηρίο»;

⁶¹ Έπειτα απ’ αυτό, το κόκκινο «θηρίον» και τα δέκα του κέρατα θα υπάγουν, όχι, όχι πάλι στην άβυσσο, αλλά σε ολοκληρωτική καταστροφή για πάντα. Το νικών Αρνίον, εναντίον του οποίου πολεμούν, θα φροντίση γι’ αυτό.

62. Ποια συμβουλή δίδεται σ’ εκείνους που δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν στην τελική τύχη της Βαβυλώνος;

⁶² Γνωρίζοντας τώρα από πριν την κρίσι που θα εκτελεσθή σύντομα επάνω στην ψευδή θρησκεία, τι θα κάμωμε εμείς οι άνθρωποι; Η Βαβυλωνιακή πόρνη κάθεται επάνω σε «πολλά ύδατα», πολλούς λαούς, όχλους, έθνη και γλώσσες. Μήπως κάθεται ακόμη επάνω σε κάποιον από μας; Αν ναι, τότε, για να διαφύγωμε το να υποστούμε καταστροφή μαζί της στον καιρό της εκτελέσεως θείας κρίσεως επάνω της, υπάρχει ένα μόνο πράγμα να κάμωμε, χωρίς αναβολή: Με την αγάπη της μιας αληθινής θρησκείας, εξέλθετε από κάτω από αυτήν! Είναι καταδικασμένη! Με την κρίσι του Ιεχωβά Θεού, η Βαβυλών η Μεγάλη εδοκίμασε μια πτώσι το 1919, από το οποίο έτος, πάνω από ένα εκατομμύριο άνδρες, γυναίκες και παιδιά εβάδισαν έξω από αυτήν σε θρησκευτική ελευθερία ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Τώρα στην κατάστασι της πτώσεώς της πλησιάζει την τρομερή αιώνια καταστροφή της. Επομένως λέμε στους εκζητητάς του Θεού που είναι ακόμη κάτω από τη θρησκευτική εξουσία της: Εγκαταλείψατε τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη.

63, 64. Ποιοι δεν θέλουν τέτοια ένωσι για να διαφύγουν την τελική τύχη της Βαβυλώνος, αλλά με ποιους θα ταχθούν για αιώνια σωτηρία;

⁶³ Αυτό δεν σημαίνει ένωσι με το «θηρίον» και τα «δέκα κέρατά» του στη βίαιη καταστροφή αυτής της παγκοσμίου αυτοκρατορίας Βαβυλωνιακής θρησκείας. Τέτοια βίαιη ενέργεια από το «θηρίον» και τα «δέκα κέρατά» του δεν θα κερδίση σωτηρία γι’ αυτά ή σωτηρία για οποιονδήποτε που ενώνεται μαζί τους σε τέτοια βία. Οι απογοητευμένες εκείνες πολιτικές δυνάμεις ας το κάμουν αυτό ως ορατοί πράκτορες του Θεού στην εκτέλεσι της θείας κρίσεως του εναντίον της ψευδούς θρησκείας. Αλλ’ αυτό το έργο δεν είναι για μας!

⁶⁴ Η μία αληθινή θρησκεία είναι η σωτηρία μας, διότι με αυτήν λατρεύομε τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό, ο οποίος μας προσφέρει σωτηρία μέσω του Υιού του Ιησού του Μεσσία, του Χριστού. Θυμηθήτε τα λόγια του Ιησού σε προσευχή στον Ιεχωβά Θεό: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Αύτη η αλήθεια είναι εκείνη που μας ελευθερώνει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Ας μπούμε σ’ αυτή την ένδοξη θρησκευτική ελευθερία με το να εγκολπωθούμε τον λόγον του Θεού στην Αγία Γραφή του και κατόπιν ν’ ακολουθήσωμε τα ίχνη του νικηφόρου Αρνίου του Θεού. Αυτό θα νικήση τους πολιτικούς εραστάς της Βαβυλώνος της Μεγάλης και θα μας εισαγάγη σε πλήρη ελευθερία κάτω από την θριαμβευτική βασιλεία του Θεού. Ας κυβερνά η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού για πάντα!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 180]

Βαβέλ​—Από εδώ επεξετάθη παγκοσμίως η ψευδής θρησκεία

[Εικόνα στη σελίδα 188]

Καταστροφή της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της Βαβυλωνιακής θρησκείας, όπως περιγράφεται σε συμβολική γλώσσα από έναν άγγελο στον απόστολο Ιωάννη

Νίκη της Γυναικός του Θεού κατά της Αρχαίας Εχθράς Της

«Μη ευφραίνου εις εμέ, η εχθρά μου· αν και έπεσα θέλω σηκωθή, αν και εκάθισα εν σκότει, ο Ιεχωβά θέλει είσθαι φως εις εμέ.»​—Μιχ. 7:8 ΜΝΚ.

 1. Ποιες δυο γυναίκες υπήρξαν μακροχρόνιες έχθρες, και τι ερωτήματα εγείρει η εχθρότης αυτή;

Επί τέσσερες χιλιάδες διακόσια χρόνια η «γυνή» του Θεού και η αρχαία εχθρά της αντιμετώπιζαν η μία την άλλη. Στο μεγαλύτερο μέρος του καιρού αυτού εφαίνετο ότι η αρχαία εχθρά γυνή υπερείχε της «γυναικός» του Θεού. Ποια είναι η στάσις των δύο γυναικών εν σχέσει προς αλλήλας σήμερα; Πότε θα λήξη η εχθρότης των; Και πώς; Θα λήξη με συμβιβασμό και συμφωνία συνυπάρξεως πάνω σε μια φιλική βάσι, ή θα τελειώση με την καταστροφή της μιας και την αιώνια νίκη της άλλης; Δεν πρόκειται για έναν απλό διαπληκτισμό μεταξύ δύο γυναικών, που είναι προσωπική των υπόθεσις και λίγο ενδιαφέρει εμάς τους άλλους η έκβασίς της. Η έκβασις ενδιαφέρει όλους εμάς. Είτε το αντιλαμβανόμεθα είτε όχι, έχομε όλοι ταχθή είτε με τη μια είτε με την άλλη γυναίκα. Οφείλομε να γνωρίζωμε ποιες πρέπει να είναι οι σχέσεις μας με αυτές, και τώρα αμέσως μάλιστα! Αλλά πώς μπορούμε να το γνωρίζωμε αυτό;

 2. (α) Πού μπορούμε ν’ αναζητήσωμε πληροφορίες γι’ αυτή την περίπτωσι; (β) Ποια θα είναι νικηφόρος, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα για το ανθρώπινο γένος;

² Υπάρχει ένα βιβλίο πληροφοριών για όλη την υπόθεσί των. Ποιο είναι αυτό το βιβλίο; Είναι το βιβλίο που μας λέει πώς ήλθε σε ύπαρξι το γυναικείο γένος και πώς η γυνή έγινε μητέρα όλων μας. Έχει την πιο λογική, ισορροπημένη συμβουλή περί γυναικών από κάθε άλλο βιβλίο στη γη. Είναι η Αγία Γραφή. Από το πρώτο της βιβλίο, τη Γένεση ως το τελευταίο βιβλίο της, την Αποκάλυψι εξιχνιάζει αυτή την εξέλιξι της υποθέσεως γυναικείας εχθρότητος από την αρχή της και μας μεταφέρει από τα υψηλά σημεία ως το μεγάλο αποκορύφωμά της στη λαμπρά νίκη της «γυναικός» του Θεού εναντίον της αρχαίας εχθράς γυναικός. Έτσι μπορούμε να γνωρίζωμε από πριν αν πρόκειται να κερδίσωμε με τη μια ή να χάσωμε με την άλλη. Το να χάσωμε με την εχθρά γυναίκα θα εξαλείψη το αιώνιο μέλλον μας. Το να κερδίσωμε με τη «γυναίκα» του Θεού θα μας εξασφαλίση ατελεύτητη ζωή με υπέρτατη ευτυχία στην παγκόσμια οικογένεια του Θεού του Μεγάλου Πατρός.

 3. (α) Μπορεί να προσδιορισθή τώρα η ταυτότης της εχθράς γυναικός; (β) Τι δεν πρέπει να εννοήσωμε από τη φράσι «γυνή του Θεού»;

³ Η εχθρά γυνή​—ποια ακριβώς είναι; Αυτά για πολύν καιρό ήταν ένα μυστήριο, αλλά τώρα η ταυτότης της μπορεί να προσδιορισθή. Και η «γυνή» του Θεού​—ποια ακριβώς είναι; Μήπως η φράσις «γυνή του Θεού» εφαρμόζεται σε μια γυναίκα με την ίδια έννοια που κι οι αρχαίοι προφήται όπως ο Μωυσής, ο Ηλίας κι ο Ελισσαιέ, ακόμη δε κι ο Χριστιανός επίσκοπος Τιμόθεος, εκαλούντο ο καθένας τους «άνθρωπος του Θεού»; Όχι, διότι αυτή ιδιαιτέρως η γυναίκα είναι του Θεού με την έννοια ότι είναι σύζυγός Του. Αλλ’ από πότε ο Θεός στον ουρανό ενυμφεύθη; Ποια είναι η σύζυγός του; Και είναι μήπως καμμιά θεά που πρέπει να λατρεύεται από μας; Αυτές οι ερωτήσεις είναι άξιες για μια απάντησι. Εν τούτοις, στην αρχή δεν πρέπει να φανταζώμεθα τη γυναίκα ή σύζυγο του Θεού από την άποψι των θρησκευτικών μυθολογιών των κοσμικών εθνών, που μας λέγουν για τους διαφόρους θεούς και τις θεές συζύγους των. Το Βιβλίο του Θεού, η Αγία Γραφή, παρουσιάζει τη σύζυγό Του σαν κάτι εντελώς διάφορο.

 4. Σε ποιες περιστάσεις και με τι εκφράσεις έκαμε μνεία ο Θεός για πρώτη φορά περί της «γυναικός» του στον άνθρωπο;

⁴ Στα πρώτα χρόνια της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους ο Θεός έκαμε μνεία περί της γυναικός ή συζύγου του. Αυτό έγινε στον παραδεισιακό κήπο της Εδέμ. Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, μόλις είχαν αμαρτήσει τότε με παρακίνησι που προήλθε από τον ψευδόμενον όφιν. Ο Θεός ο ουράνιος Πατήρ εξήτασε τον απειθή επίγειο γυιο του και τη θυγατέρα του. Έλαβε την ίδια των ομολογία ότι είχαν παραβή τον Θείο νόμο. Την αρχή της αμαρτίας των την έλαβαν από τον ψευδόμενον όφιν, αλλ’ όχι απ’ εκείνον ακριβώς τον επίγειον όφιν· μάλλον την έλαβαν από το αόρατο νοητικό πρόσωπο, που ήταν πίσω απ’ εκείνον τον όφιν. Ο Θεός, στη γλώσσα τού κατά γράμμα όφεως, είπε σ’ εκείνον τον αόρατο Ψεύτη, Συκοφάντη κι Εχθρό του Θεού: «Επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:14, 15) Ποια είναι η γυνή που μνημονεύεται εδώ;

5, 6. (α) Γιατί δεν μπορούσε η Εύα να υποθέση ότι αυτή ήταν η γυναίκα; (β) Πώς άρχισε να γίνεται γνωστή στην Εύα η ύπαρξις της ουρανίας γυναικός;

⁵ Η σαρκική γυναίκα Εύα μπορεί να εσκέφθη ότι αυτή ήταν η γυνή. Αλλ’ αφού ημάρτησε στον Θεό και Πατέρα της μπορούσε να είναι «γυνή του Θεού»; Από την αρχή της ήταν σύζυγος του Αδάμ και ποτέ δεν ήταν σύζυγος του Θεού.

⁶ Η Εύα δεν κατανοούσε ότι υπήρχε κι άλλη γυναίκα, διότι εκείνη η γυναίκα τής ήταν αόρατη. Εκείνη ήταν ουράνια, δεν ήταν επίγεια ή σαρκική σαν την Εύα. Η ένδειξις ότι η άλλη αυτή γυναίκα υπήρχε άρχισε να γίνεται γνωστή στην Εύα, όταν αυτή κι ο σύζυγός της εξεδιώχθησαν από τον κήπο της Εδέμ και ξαφνικά, από το αόρατο βασίλειο, ενεφανίσθησαν ως φρουροί στην είσοδο του κήπου πρόσωπα που δεν τα είχε ιδεί ποτέ πριν. Πώς συνέβη αυτό; Με θαύμα του Θεού. Το εδάφιο Γένεσις 3:24 λέγει: «Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.» Αυτά τα χερουβείμ ήσαν εκπρόσωποι της ουρανίας γυναικός του Θεού. Σύμφωνα με την αφήγησι ολοκλήρου της Γραφής, αυτή η «γυνή» εφάνη ότι είναι η μητέρα του Σπέρματος που συντρίβει πραγματικά την κεφαλή του μεγάλου αοράτου Όφεως.

 7, 8. Ποιος μας συνιστά τη «γυναίκα» του Ιεχωβά, και με τι μέσον;

⁷ Δεν είμεθα ημείς που αποδίδομε στον Θεό μια ουράνια σύζυγο. Αυτός ο ίδιος είναι Εκείνος, που μας λέγει πρώτος περί της καταστάσεως του γάμου του και της συζύγου του, συνιστώντας μας τη σύζυγό του, για να το πούμε έτσι. Αυτό το έκαμε στον όγδοον αιώνα προ Χριστού, μέσω του προφήτου του Ησαΐα. Ο προφήτης Ησαΐας, αμέσως μετά την προφήτευσί του περί των παθημάτων του Χριστού ως του Αμνού του Θεού και της κατόπιν ενδοξάσεώς του, προχωρεί και στρέφεται προς τη «γυναίκα» του Θεού και λέγει:

⁸ «Ευφράνθητι, στείρα, η μη τίκτουσα· αναβόησον εν αγαλλιάσει, και τέρπου, η μη ωδίνουσα· διότι πλειότερα είναι τα τέκνα της ηρημωμένης παρά τα τέκνα της εχούσης τον άνδρα, λέγει ο Ιεχωβά. Διότι ο ανήρ σου είναι ο Ποιητής σου· το όνομα αυτού είναι, Ο Ιεχωβά των δυνάμεων· και ο Λυτρωτής σου είναι ο Άγιος του Ισραήλ· αυτός θέλει ονομασθή, Ο Θεός πάσης της γης. Διότι ο Ιεχωβά σε εκάλεσεν ως γυναίκα εγκαταλελειμμένην και τεθλιμμένην το πνεύμα, και γυναίκα νεότητος αποβεβλημένην, λέγει ο Θεός σου. Ω τεθλιμμένη, τεταραγμένη, απαρηγόρητος. Ιδού, εγώ θέλω στρώσει τους λίθους σου εκ μαρμάρων πορφυρών, και θέλω βάλει τα θεμέλιά σου εκ σαπφείρων. Και θέλω κάμει τας επάλξεις σου εξ αχάτου, και τας πύλας σου εξ ανθράκων, και άπαντα τον περίβολόν σου εκ λίθων εκλεκτών. Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.»​—Ησ. 54:1, 5, 6, 11-13, ΜΝΚ.

 9. Ποια σχετική εφαρμογή έκαμε ο Ιησούς Χριστός, παραθέτοντας περικοπή από την προφητεία του Ησαΐα;

⁹ Ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός του Θεού, παρέθεσε απ’ αυτή την προφητεία του Ησαΐα και είπε ότι όλοι αυτοί οι υιοί της γυναικός του Θεού θα ήρχοντο σ’ αυτόν, τον Υιόν του Θεού. Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους της Καπερναούμ, τους οποίους αυτός έθρεψε θαυματουργικά με άρτον και ιχθείς: «Εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού· . . . Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με· και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις, “Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά”. Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ.»​—Ιωάν. 6:24, 25, 41-45, ΜΝΚ.

10. Στην προφητεία του Ησαΐα τι χρησιμοποιείται για να συμβολίση τη «γυναίκα» του Θεού, και αυτή, συμβολιζομένη έτσι, τι υφίσταται;

¹⁰ Τα λόγια του Θεού προς τη γυναίκα του, όπως εκτίθενται στην προφητεία του Ησαΐα, ομιλούν περί στρώσεως των λίθων της εκ μαρμάρων πορφυρών και των θεμελίων της εκ σαπφείρων, και κατασκευής των επάλξεών της εξ αχάτου, των πυλών της εξ ανθράκων και του περιβόλου της εκ λίθων εκλεκτών. Απ’ αυτό καταφαίνεται ότι η «γυνή» του Θεού συμβολίζεται από μια πόλι. Όπως συμβολίζεται απ’ αυτή την πόλι, διέρχεται την πείρα της θλίψεως, των καταιγίδων και είναι απαρηγόρητη, στερημένη από τέκνα ή πολίτας, κι έχει ανάγκη να ξαναγορασθή για ν’ ανήκη πάλι στον Θεό της, τον Ιεχωβά. Σημειώστε ότι αυτά τα λόγια δεν απευθύνονται στο έθνος Ισραήλ, όπως τα λόγια της προφητείας του Ιερεμία (3:14, 20· 31:32), που μιλούν, επίσης, για ένα συζυγικό κτήτορα. Αντιθέτως, τα λόγια του Θεού δια του προφήτου του Ησαΐα απευθύνονται σε μια πόλι, που σώζεται από μια κατάστασι σαν την άτεκνη χηρεία και η οποία γεμίζει από τέκνα ή πολίτας, που διδάσκει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός διότι αυτός είναι ο σύζυγός της.

11. Τι είναι «πόλις», και τι περαιτέρω ερωτήματα εγείρονται;

¹¹ Μια πόλις είναι μια οργάνωσις, κι επομένως η «γυνή» του Θεού δεν είναι ένα άτομο που έχει θηλυκές ιδιότητες αλλ’ είναι μια οργάνωσις ατόμων, όλων «συνηρμοσμένων ομού». (Ψαλμ. 122:3) Τώρα, πού είναι αυτή η οργάνωσις; Είναι στη γη, όπως ήταν το έθνος του φυσικού Ισραήλ στις ημέρες του Ησαΐα και του Ιερεμία;

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ «ΓΥΝΑΙΚΟΣ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ

12, 13. Ο Παύλος, παρομοιάζοντας μια πόλι με μια γυναίκα, πώς εξαιρεί την επίγεια Ιερουσαλήμ από το να είναι η «γυνή» του Θεού;

¹² Ο γραπτός λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μας λέγει πού βρίσκεται η ομοία με γυναίκα οργάνωσίς του. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παραθέτει από την ανωτέρω προφητεία του Ησαΐα και καταδεικνύει ότι αυτή δεν είναι στη γη υπό την μορφή του έθνους του φυσικού Ισραήλ, του Ιουδαϊκού έθνους που έχει σήμερα την πρωτεύουσά του στην Ιερουσαλήμ, στο νέο μέρος της πόλεως, ενώ το Μωαμεθανικό έθνος της Ιορδανίας έχει το αρχαίο τμήμα. Παρατηρήστε πώς ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει μια πόλι με μια γυναίκα και πώς διαγράφει την επίγεια Ιερουσαλήμ από το να είναι «γυνή» του Θεού. Ο Παύλος, λαμβάνοντας ως παραδείγματά του τη Σάρρα, σύζυγο του Εβραίου πατριάρχου Αβραάμ, και την Αιγυπτία δούλη της που ωνομάζετο Άγαρ, γράφει στους πνευματικούς Χριστιανούς:

¹³ «Ο Αβραάμ εγέννησε δύο υιούς· ένα εκ της δούλης, και ένα εκ της ελευθέρας· αλλ’ ο μεν εκ της δούλης εγεννήθη κατά σάρκα [δια της Άγαρ, που ήταν ακόμη αρκετά νέα για να συλλάβη τέκνα]·

Όχι με τον Τρόπο του ν’ Αγαπούμε Αλλήλους

◆ Η Ιωάννα Πλαίντυ, προλογίζοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας της περί Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως, γράφει, «Είναι σπουδαίο, τονίζω, να ενθυμούμεθα ότι η Χριστιανοσύνη και η Εκκλησία δεν βαδίζουν πάντοτε με τον ίδιο ρυθμό. Πραγματικά, οι απλές διδασκαλίες, θεμελιωμένες πάνω στις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού, πολύ σπάνια ακολουθήθηκαν. Είναι πολύ απλές για να ελκύσουν ανθρώπους, που αγαπούν τη δύναμι και τον πλούτο​—αλλά κυρίως τη δύναμι—​και πώς μπορούν οι άνθρωποι ν’ αποκτήσουν δύναμι ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Χριστού; Ποια κοσμική δόξα θα μπορούσαν να εύρουν, λαμβάνοντας ράβδον και σακκίδιον, αποστερούμενοι των κοσμικών αγαθών των και βγαίνοντας να κηρύξουν την απλή δοξασία: ‘Αγαπάτε αλλήλους’;»

«Πού, σε μια τέτοια ζωή, θα ευρίσκετο η πομπή και η λαμπρότης, οι τελετουργικές εσθήτες, το κραδαινόμενο θυμιατήριο, τα παχιά εισοδήματα και τα λαμπρά μέγαρα; Εν τούτοις, αυτά ήσαν τα αναγκαία διακριτικά του βαθμού και της σπουδαιότητος για την παρότρυνσι από την υπνωτική αυτή κατάστασι, στην οποίαν οι άνθρωποι θα ελάτρευαν αλλήλους προσποιούμενοι συγχρόνως ότι λατρεύουν τον Θεό.»

«Χιλιάδες υπεβλήθησαν στον πιο σκληρό βασανισμό που θα μπορούσαν να φαντασθούν αυτοί οι άνθρωποι· η σαρξ των θυμάτων των εξεσχίζετο με ερυθροπύρωτες λαβίδες και λυωμένος μόλυβδος εχύνετο στις πληγές· πολλοί υπέφεραν τις αγωνίες των ανυψωτήρων [βασανιστικών οργάνων] και τον δι’ ύδατος βασανισμόν· μερικοί εβασανίσθησαν μέχρι θανάτου· μερικοί εκάησαν σε πασσάλους· εξηρευνήθη κάθε μέσον προκλήσεως πόνων και ταπεινώσεως του ανθρωπίνου σώματος· όλα δε αυτά έγιναν εν ονόματι Εκείνου, ο οποίος είχε δώσει εντολή στους ακολούθους του ν’ αγαπούν αλλήλους.»​—Η Έγερσις της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως (Έκδοσις Ρόμπερτ Χέιλ Λίμιτεντ, Λονδίνον 1959. Ακολουθήθηκε από τα Η Ανάπτυξις της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως και Το Τέλος της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως.)

«Μωυσής, ο Άνθρωπος του Αληθινού Θεού»

ΕΧΕΤΕ ποτέ σας προσπαθήσει να δήτε ή να συναντήσετε έναν άνθρωπο που επέτυχε ένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα, απέκτησε φήμη ή μεγάλη περιουσία; Κι ενοιώσατε τότε χαρά επειδή τον συναντήσατε προσωπικώς; Ωστόσο, σταθήκατε ποτέ να εξετάσετε, ότι, οποτεδήποτε θελήσετε, μπορείτε να συναντήσετε τα πιο σπουδαία πρόσωπα που έζησαν ποτέ, προσφεύγοντας απλώς στη Γραφή;

Είναι αλήθεια, το να συναντήση κανείς τέτοια πρόσωπα μέσω ενός βιβλίου πιθανόν να μην του διεγείρη τις αισθήσεις ούτε να του κολακεύη τη ματαιοδοξία, αλλά μπορεί να είναι από πάσης πλευράς ενδιαφέρον και απολαυστικό και κατά πολύ περισσότερον κερδοφόρο στην καρδιά και στο νου. Το να προσφεύγωμε στο Βιβλίο εκείνο θ’ αυξήση την αγάπη μας και την εκτίμησί μας τόσο για τον Ιεχωβά Θεό όσο και για τους υπερόχους άνδρας και γυναίκας που συναντούμε στις σελίδες του. Συγχρόνως θα παρακινηθούμε να ακολουθήσωμε τα ωραία τους παραδείγματα και θα μπορέσωμε ν’ αντλήσωμε μαθήματα από τα σφάλματα, που έκαναν εκείνοι, για να αποφύγωμε να διαπράξωμε εμείς τα ίδια.​—Ρωμ. 15:4.

Όλα αυτά είναι ιδιαιτέρως αληθινά ως προς τον Μωυσή, ‘τον άνθρωπο του αληθινού Θεού’. Με δύναμι και σε μεγάλη κλίμακα υπηρέτησε τον Θεό και τον λαό του. Επί σαράντα χρόνια ο Θεός τον εχρησιμοποίησε ως προφήτη Του, για να ελευθερώση τον λαό Του, να μεσιτεύση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, να δώση στους Ισραηλίτας τους νόμους Του, να τους κρίνη, να είναι ο άρχων των, να οικοδομήση το αγιαστήριό τους και να διευθύνη τις επιτυχείς πολεμικές επιχειρήσεις των. Επί πλέον, εχρησιμοποιήθη από τον Ιεχωβά για ν’ αρχίση τη συγγραφή της Βίβλου, στην οποία ούτε κανείς τον υπερέβαλε από απόψεως κάλλους, ούτε κάτι ίσον παρήχθη από απόψεως ποσότητος.​—Έσδρας 3:2.

Επανειλημμένως αναφέρεται ως «ο άνθρωπος του αληθινού Θεού», και περίπου σαράντα φορές ως δούλος του Θεού. Γίνεται μνεία γι’ αυτόν στα μισά περίπου βιβλία των Εβραϊκών και των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, συνολικά οκτακόσιες περίπου φορές. Έζησε ως την ώριμη ηλικία των 120 ετών σε μια εποχή όπου τα εβδομήντα ή ογδόντα έτη ήσαν το φυσιολογικό μήκος της ζωής, και στον θάνατό του «δεν ημαυρώθησαν οι οφθαλμοί αυτού, ουδέ ηλαττώθη η δύναμις αυτού.»​—Δευτ. 34:7· Ψαλμ. 90:10.

Καλώς, λοιπόν, εκρίθη άξιος να γραφούν γι’ αυτόν τα επιτάφια λόγια: «Και δεν ηγέρθη πλέον εν τω Ισραήλ προφήτης ως ο Μωυσής, τον οποίον ενώρισεν ο Ιεχωβά πρόσωπον προς πρόσωπον, εις πάντα τα σημεία και τεράστια, τα οποία ο Ιεχωβά απέστειλεν αυτόν να κάμη εν τη γη της Αιγύπτου, εις τον Φαραώ, και εις πάντας τους δούλους αυτού, και εις πάσαν την γην αυτού, και εις πάσαν την χείρα την κραταιάν, και εις πάντα τα θαυμάσια τα μεγάλα, τα οποία έκαμεν ο Μωυσής ενώπιον παντός του Ισραήλ.»​—Δευτ. 34:10-12, ΜΝΚ.

ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΤΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

Πριν από ένα περίπου αιώνα άρχισε μια πρόκλησις κατά της αυθεντικότητας των συγγραμμάτων του Μωυσέως, αλλά οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι της Παλαιστίνης έκαμαν τις θεωρίες αυτών των «ανωτέρων κριτικών» να φαίνωνται τόσο ανόητες ώστε δεν είναι ανάγκη να δαπανήσωμε χρόνο και χώρο για να τις αναιρέσωμε. Ούτε υπάρχει κάποιο αξιόλογο σημείο στις φανταστικές διηγήσεις που παρουσιάσθησαν από τον Ιώσηπο και άλλους, οι οποίοι προσεπάθησαν να συμπληρώσουν και ολοκληρώσουν τη Βιβλική αφήγησι σχετικά με τον Μωυσή, εφόσον διατελούν σε τόσο χτυπητή αντίθεσι με τη σοβαρή, λογική, και απλή Γραφική εξιστόρησι.

Ο Μωυσής εγεννήθη προφανώς το 1593 π.Χ., από δύο θεοφοβούμενους γονείς, τον Αμράμ και την Ιωχαβέδ, εκ της φυλής του Λευί. Αυτό ήταν στον καιρό, που είχε τεθή σε ισχύ το περί γενοκτονίας διάταγμα του Φαραώ: «Παν αρσενικόν το οποίον γεννηθή, εις τον ποταμόν ρίπτετε αυτό.» Λόγω όμως της πίστεως των στον Ιεχωβά Θεό, «ο Μωυσής . . . εκρύφθη τρεις μήνας υπό των γονέων αυτού, διότι είδον κεχαριτωμένον το παιδίον και δεν εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως.»​—Έξοδ. 1:22· Εβρ. 11:23.

Όταν δεν μπορούσαν πια ν’ αποκρύψουν την παρουσία του, η μητέρα του τον ετοποθέτησε σ’ ένα μικρό κιβώτιο, που είχε κατασκευάσει από πάπυρο και πίσσα, και το ετοποθέτησε ανάμεσα στα καλάμια του ποταμού Νείλου, δίνοντας συγχρόνως οδηγίες στην αδελφή του Μαριάμ να παρακολουθήση τι θα συνέβαινε σ’ αυτόν. Κατά θείαν πρόνοιαν, το παιδίον ευρέθη από τη θυγατέρα του Φαραώ καθώς ήλθε να λουσθή εκεί. Το γεγονός ότι ήταν πολύ εύμορφο παιδί και το ότι τη στιγμή αυτή έκλαιε, της εκίνησαν τόσο πολύ τη συμπάθεια ώστε συνεφώνησε απόλυτα στην εισήγησι που της έγινε από την αδελφή του παιδίου, να βρη μια γυναίκα Εβραία να θηλάση το παιδί για λογαριασμό της. Έτσι συνέβη ώστε ο Μωυσής να ανατραφή σ’ ένα θεοφοβούμενο σπίτι, δηλαδή, των δικών του γονέων. Σε ωρισμένη ηλικία εφέρθη στη θυγατέρα του Φαραώ, που τον ωνόμασε Μωυσή. «Ότι εκ του ύδατος έσυρα αυτό», είπε.​—Έξοδ. 2:10.

Τόσο καλά οι γονείς του ανέθρεψαν τον Μωυσή «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά» ώστε ‘ωσότου εγήρασε, ουδέποτε απεμακρύνθη απ’ αυτή’, έστω και αν αργότερα «εδιδάχθη . . . πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων.» Όταν ο Μωυσής ήταν σε ηλικία σαράντα ετών, είχε πλήρως ωριμάσει, ήταν ένας άνδρας ισχυρός στη διάνοια και στο σώμα, «δυνατός εν λόγοις και εν έργοις.»​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ· Παροιμ. 22:6· Πράξ. 7:22.

Τότε ήταν που ο Μωυσής έλαβε τη σπουδαία απόφασι της ζωής του: «Προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας· κρίνας τον υπέρ του Χριστού [διωρισμένου δούλου του Θεού] ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς.» Αφού συνεκρούσθη μ’ έναν Αιγύπτιο και τον εφόνευσε, επειδή κακομετεχειρίσθη έναν Ισραηλίτη, και διεπίστωσε ότι οι προσπάθειες του υπέρ του λαού του δεν εξετιμώντο απ’ αυτόν, ο Μωυσής εθεώρησε σκόπιμο να φύγη.​—Εβρ. 11:25, 26· Πράξ. 7:25-29.

Φεύγοντας προς ανατολάς, ήλθε στη γη Μαδιάμ κι έτυχε καλής υποδοχής από έναν ιερατικό σεΐχη της, κάποιον ονόματι Ιοθόρ, διότι είχε σπεύσει προς βοήθειαν των θυγατέρων του σχετικά με το πότισμα των ποιμνίων των. Εκεί παρέμεινε ο Μωυσής κι εποίμαινε τα ποίμνια του Ιοθόρ επί σαράντα χρόνια. Ως ποιμήν σ’ όλα εκείνα τα χρόνια ο Μωυσής έμαθε να υπομένη, να είναι ταπεινός, πράος και να προσμένη τον Ιεχωβά. Όταν ήταν στη Μαδιάμ ενυμφεύθη μια από τις θυγατέρες του Ιοθόρ και απέκτησε δύο υιούς με αυτή. Χωρίς να το γνωρίζη ο Μωυσής ο Θεός τον προετοίμαζε να υπηρετήση τον λαό του μ’ έναν πολύ καταπληκτικό τρόπο. Πόσες φορές στα σαράντα εκείνα χρόνια οι σκέψεις του Μωυσέως πρέπει να είχαν στραφή προς τους υποδούλους αδελφούς του στην Αίγυπτο!​—Έξοδ. 2:15-25· Πράξ. 7:30.

Ο ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Κατόπιν, ο Μωυσής εκλήθη μια μέρα από τον Ιεχωβά Θεό να κάμη εκείνο ακριβώς το πράγμα που τόσο είχε επιθυμήσει να κάμη πριν από σαράντα χρόνια, δηλαδή, ν’ απελευθερώση τον λαό του. Δεν υπήρχε καμμιά ασάφεια ή σύγχυσις σχετικά με την κλήσι αυτή. Δεν την επενόησε ο Μωυσής, καθώς μπορούμε να δούμε από το γεγονός ότι ήταν πολύ διστακτικός να δεχθή την αποστολή που του ανέθεσε ο άγγελος του Ιεχωβά, ο οποίος ενεφανίσθη σ’ αυτόν σε μια φλεγόμενη βάτο που δεν κατεκαίετο. Για πρώτη φορά διαβάζομε στη Γραφή ότι ένας άνθρωπος έλαβε τη δύναμι να εκτελέση θαύματα, από τα οποία το πρώτο ήταν η μετατροπή μιας ράβδου σε όφιν και κατόπιν πάλι σε ράβδο, έτσι ώστε να μπορή ο Μωυσής ν’ αποδείξη στο λαό του ότι ο Ιεχωβά πραγματικά είχε εμφανισθή σ’ αυτόν.​—Έξοδ. 3:1-4:31.

Και τα θαύματα συνεχίσθηκαν από τον Μωυσή. Αυτός εχρησιμοποιήθη ως όργανον για να επέλθουν δέκα υπερφυσικές πληγές επί της Αιγύπτου. Αυτές δεν μπορούν ν’ αποδοθούν σε φυσικές αιτίες, διότι τίθεται το ερώτημα, γιατί ήλθαν ακριβώς όταν ο Μωυσής είπε ότι θα ήρχοντο και έφυγαν μόνον κατ’ απαίτησίν του ή όταν είπε ότι θα έφευγαν; Κατόπιν ήλθε η μεγάλη απελευθέρωσις του λαού του στην Ερυθρά Θάλασσα, δια μέσου της οποίας το έθνος του εβάδισε χωρίς να βραχούν τα υποδήματά τους, αλλά στην οποία επνίγησαν οι Αιγύπτιοι που τους κατεδίωκαν. Το θαύμα ήταν καταφανές σε όλη την τεσσαρακονταετή μετανάστευσι του λαού του στην έρημο, εν μέσω άλλων πραγμάτων που έγιναν για την προμήθεια τροφής και ποτού. Υπήρχε το μάννα, που έπιπτε επί έξη ημέρες κάθε εβδομάδα και που ήταν αδύνατο να διαφυλαχθή ως την επόμενη ημέρα, εκτός αν εκείνη η μέρα ήταν το σάββατον, στην οποία δεν έπιπτε τίποτε. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, τα υποδήματα των και τα ρούχα των δεν εφθάρησαν!​—Έξοδ. 7:19 έως 16:36· Δευτ. 29:5.

Άξιον ιδιαιτέρας μνείας, επίσης, ήταν το τρομακτικό θέαμα της γης που εσείετο, του πυρός, του καπνού, των αστραπών, του ήχου της σάλπιγγος και της δυνατής φωνής, που όλα ήσαν ταιριαστά συνοδευτικά σημεία της επιδόσεως του Νόμου από τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο. Ύστερ’ απ’ αυτό ο Μωυσής εδαπάνησε δυο φορές από σαράντα ημέρες επάνω στο ιερόν όρος, στην παρουσία του Θεού και των αγγέλων του, λαμβάνοντας οδηγίες σχετικές με τη λατρεία του Ισραήλ. Είδε τόση από τη δόξα του Θεού, όση θα μπορούσε οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα επί της γης να δη κι ωστόσο να ζήση, και, όταν κατήλθε προς τον λαό του, το πρόσωπο του έλαμπε τόσο πολύ ώστε ήταν ανάγκη επ’ αρκετόν καιρό κατόπιν να φορή κάλυμμα. Αναμφιβόλως, ως την έλευσι του Υιού του Θεού, ουδείς άλλος άνθρωπος εχρησιμοποιήθη τόσο δυναμικά και σε τέτοιο βαθμό όσον αφορά τη θεόδοτη ικανότητα επιτελέσεως θαυμάτων, όσο ο Μωυσής.​—Έξοδ. 19:1-25· 33:20· 34:27-35.

«ΠΡΑΫΣ ΣΦΟΔΡΑ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»

Η προσωπικότης του Μωυσέως ήταν, επίσης, εξέχουσα, διότι «ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης.» (Αριθμ. 12:3) Μερικοί διετύπωσαν απορία για τη δήλωσι αυτή, αλλ’ όταν εξετάζομε τα γεγονότα πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι εγράφη κάτω από θεία έμπνευσι.

Όπως χρησιμοποιείται στις Γραφές, η πραότης δεν υποδηλώνει αδυναμία αλλ’ ακριβώς το αντίθετο, υπαινίσσεται δύναμι. Σημαίνει ότι είναι κανείς υπομονητικός, ανεκτικός, να μακροθυμή στις αδικίες χωρίς δυσφορία, να έχη αυτοκυριαρχία και να είναι ευγενής, χωρίς να προκαλήται εύκολα ή να ερεθίζεται, να είναι συνεπώς πράος ή ηπίας διαθέσεως. Εκ τούτου συνάγεται ότι ένα πράο άτομο είναι, επίσης, ευδίδακτο.

Ο Μωυσής εξεδήλωσε την πραότητά του υπηρετώντας υπομονητικά ως κριτής από το πρωί έως το βράδυ, ανεχόμενος τους κατ’ επανάληψιν γογγυσμούς του λαού του, από τον καιρό που ήσαν ακόμη στην Αίγυπτο μέχρις ακριβώς της εισόδου στη Γη της Επαγγελίας. Επειδή ήταν ένας ατελής άνθρωπος, όπως και οι άλλοι από μας, μερικές φορές ήταν σχεδόν πολύ βαρύ γι’ αυτόν, αλλ’ εξακολούθησε να βαστάζη το φορτίο τους. Επανειλημμένως αντιμετώπισε τάσεις ανταρσίας, εκ μέρους του ίδιου του αδελφού του και της αδελφής του, εκ μέρους των αρχηγών της ίδιας του φυλής και ακόμη από το έθνος ολόκληρο. Εν τούτοις, μόνο μια φορά τον προκάλεσαν τόσο ώστε «ελάλησεν αστοχάστως δια των χειλέων αυτού» και «έπαθε κακώς ο Μωυσής δι’ αυτούς.»​—Αριθμ. 11:10-15· Ψαλμ. 106:33, 32.

Μπορεί να σημειωθή ότι το επεισόδιο αυτό μας βοηθεί να υπογραμμίσωμε το γεγονός ότι η πραότης του Μωυσέως δεν ωφείλετο σε αδυναμία. Αυτός είχε μια εκπληκτική προσωπικότητα, διότι διαβάζομε ότι ήταν ισχυρός στους λόγους και στα έργα, αναμφιβόλως ένας εκ φύσεως δυνατός άνθρωπος. Είχε, επίσης, λάβει υψηλή μόρφωσι, καλύτερη από οποιουδήποτε άλλου από το λαό του. Συνήθως η ανωτέρα μόρφωσις κάνει έναν άνθρωπο λιγώτερο πράο, αλλά δεν συνέβαινε αυτό με τον Μωυσή.

Αυτός ήταν πράος κι ωστόσο ένας θαρραλέος, επίσης, άνδρας. Απαιτούσε μεγάλο θάρρος να εμφανισθή επανειλημμένως ενώπιον του Φαραώ, να οδηγήση τον δικό του λαό έξω από την Αίγυπτο, για να διασχίσουν την Ερυθρά θάλασσα και να περάσουν την έρημο. Συγχρόνως είχε ισχυρή αίσθησι της δικαίας αγανακτήσεως. Αυτή τον έκαμε να φονεύση έναν Αιγύπτιο, που μετεχειρίζετο άδικα έναν από τους ομοεθνείς του, να παρέμβη όταν ένας από τους αδελφούς του εφέρθη άδικα σε κάποιον άλλον και να πάρη το μέρος των θυγατέρων του Ιοθόρ έναντι των ποιμένων. Ειδικά, η εκ μέρους του θραύσις των πλακών του νόμου, μόλις είδε την ειδωλολατρία του λαού του, πιστοποιεί τη δυνατή δικαία αγανάκτησί του. Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει, επίσης, την πραότητα του να εξέχη ακόμη περισσότερον.​—Πράξ. 7:23-28.

Ούτε αυτό είναι όλο. Τι θα πούμε για την ικανότητά του να οργανώση τον λαό του σ’ έναν εύτακτο στρατό και σε έθνος, και να τους οδηγήση σε νίκη εναντίον των εχθρικών εθνών που εξήλθαν να συνάψουν μάχη; Μήπως δεν εχρησιμοποιήθη μ’ έναν εξέχοντα τρόπο στο να εκτελέση θαύματα; Ποιος ενεπνεύσθη να γράψη τόσο πολλά από τον λόγο του Θεού;a Και ποιος άλλος έλαβε το προνόμιο να δαπανήση ογδόντα ημέρες στην παρουσία του Θεού και των αγγέλων του, μιλώντας με τον Δημιουργό​—ας το πούμε έτσι—​πρόσωπο προς πρόσωπο; Και όμως· ήταν, παρ’ όλ’ αυτά, πράος! «Πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης»; Αναμφιβόλως!

Τι ήταν εκείνο που έκαμε τον Μωυσή να είναι πράος; Πρωτίστως η πίστις του. Λόγω της ισχυρής του πίστεως, μπορούσε να επαφίεται στα χέρια του Θεού αντί να αντενεργή προσπαθώντας να δικαιώση τον εαυτό του. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν γι’ αυτόν πραγματικός, όπως μπορούμε να δούμε από τη συχνή του συνομιλία με τον Θεό. Ένας άλλος ισχυρός παράγων ήταν η ταπεινοφροσύνη τού Μωυσέως. Παραδειγματική ήταν η απάντησίς του, όταν ο Ιησούς του Ναυή προσεπάθησε να εμποδίση μερικούς Ισραηλίτες από το να προφητεύουν, ωσάν να έπρεπε ο Μωυσής να έχη το αποκλειστικό προνόμιο γι’ αυτό: «Ζηλοτυπείς υπέρ εμού; είθε πας ο λαός του Ιεχωβά να ήσαν προφήται, και ο Ιεχωβά να επέθετεν επ’ αυτούς το πνεύμα αυτού.»​—Αριθμ. 11:29, ΜΝΚ.

Ασφαλώς, χωρίς το πνεύμα του Ιεχωβά ο Μωυσής δεν θα μπορούσε να είναι πράος, και, ιδιαιτέρως, χωρίς την αγάπη, τον καρπόν αυτόν του πνεύματος. Αγαπούσε τον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και την ισχύ και είχε ζήλο για τ’ όνομά Του και την αγνή λατρεία Του. Η αγάπη έκαμε γι’ αυτόν δυνατόν το να υποτάσσεται σε ό,τιδήποτε επέτρεπε ο Θεός.

Η αγάπη για τον πλησίον, για τον λαό του, βοηθούσε, επίσης, τον Μωυσή να είναι πράος, να ανέχεται τόσο πολλά από τον λαό του χωρίς δυσφορία. Πόσο αγνώμων ήταν ο λαός του! Αν και θραύει τις πλάκες του Νόμου με δίκαιη αγανάκτησι λόγω της ειδωλολατρίας των, το επόμενο πράγμα που κάνει είναι να συνηγορή γι’ αυτούς, όπως έπραξε ακριβώς μετά τη συζήτησι που έκαμαν για να τον λιθοβολήσουν λόγω της κακής αναφοράς των κατασκόπων. Το βιβλίο του Δευτερονομίου αποκαλύπτει πράγματι με ιδιαίτερο τρόπο την αγάπη του Μωυσέως για τον λαό του. Ήταν σαν μια επιστολή αγάπης γι’ αυτούς. Τι στοργή, τι προθυμία, τι ανησυχία για την ευημερία τους αποκαλύπτει σ’ αυτό το βιβλίο! Πώς κάνει έκκλησι προς αυτούς να πράττουν το ορθόν, για να ευοδωθούν τα πράγματα μ’ αυτούς, καθώς αφηγείται εκ νέου τον θαυμαστό τρόπο, με τον οποίον ο Ιεχωβά τούς είχε οδηγήσει!

Κατάλληλα ο Μωυσής υπήρξε ένας τύπος του Ιησού Χριστού. Ό,τι έκαμε ο Μωυσής σε μια μικρή σχετικώς κλίμακα, ο Ιησούς θα το κάμη σε μια παγγήινη, ναι, σε μια παγκόσμια κλίμακα, ως ο διεκδικητής του ονόματος του Ιεχωβά και ως ελευθερωτής και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου.​—Πράξ. 3:22, 23.

Ο Μωυσής υπηρέτησε χωρίς καμμιά υλική αμοιβή. Είχε την ικανοποίησι τού ότι εκτελούσε το θέλημα του Θεού και ότι είχε την επιδοκιμασία Του. Αναμφιβόλως απέβλεπε σε μελλοντική αμοιβή, και, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, θα την λάβη στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού.

Ο Μωυσής υπήρξε ένα θαυμάσιο παράδειγμα για όλους τους δούλους του Θεού με την πίστι του, την ταπεινοφροσύνη, το ζήλο για τη δικαιοσύνη, την ακούραστη υπηρεσία του, την πραότητά του και την αγάπη του για τον Ιεχωβά και τον λαό του. Είναι αλήθεια ότι ήταν ατελής, κι έκαμε σφάλματα κατά περιστάσεις. Ενόσω προσπαθούμε ν’ αποφύγωμε παρόμοια λάθη, μπορούμε μόνον να σταθούμε με δέος σ’ αυτό που είχε το προνόμιο να εκτελέση και να επιδιώκωμε να μιμηθούμε τις εξαίρετες ιδιότητες του.

[Υποσημειώσεις]

Δαμασκός​—Ένα Στολίδι της Ερήμου

ΠΥΚΝΑ συγκεντρωμένη απέναντι της οροσειράς του Αντιλιβάνου της Συρίας με την εκτεταμένη Συριακή έρημο απλωμένη μπροστά της, η Δαμασκός είναι μια πράσινη, σπινθηροβόλος όασις σε μια ερημική άγονο γη. Με την αφθονία του νερού, που κυλά ορμητικά σ’ αυτή από τα ψηλά βουνά, που είναι στα νώτα της, υπήρξε, από τους αρχαίους χρόνους, ένας τόπος αναψυκτικού σταθμού για τα καραβάνια, που ταξίδευαν μεταξύ Βαβυλώνος, Παλαιστίνης και Αιγύπτου. Εφ’ όσον υπήρχαν άνθρωποι που διέμεναν στην περιοχή αυτή, ήταν βέβαιο ότι η τοποθεσία της Δαμασκού θα εξειλίσσετο κάποτε σε πόλι.

Η ιστορία αυτής της πόλεως ανατρέχει από την εποχή μας πίσω στον καιρό του Αβραάμ, που έζησε περισσότερο από 1900 χρόνια πριν από την έλευσι του Ιησού Χριστού. Αυτή ήταν η πόλις από την οποία ήλθε ο οικονόμος του Αβραάμ Ελιέζερ, όπως αποκαλύπτεται στη Γραφή, στη Γένεσι 15:2. Επίσης, αναφέρεται στη Γένεσι 14:15 για να υποδηλώση σε πόση απόστασι προς βορράν κατεδίωξε ο Αβραάμ τους τέσσερες βασιλείς, που απήγαγαν τον Λωτ, τον ανεψιόν του. Στις ημέρες του Βασιλέως Δαβίδ, εκυριεύθη κι εφρουρείτο από τον Δαβίδ, αλλά στη βασιλεία του υιού του Δαβίδ, του Σολομώντος, απεσπάσθη κι έγινε ανεξάρτητη.

Λόγω της μάλλον απομακρυσμένης τοποθεσίας της, ήταν, κατά το μάλλον ή ήττον, στο έλεος στρατευμάτων από επιδρομείς, ειδικώς εκείνων που ήρχοντο από τ’ ανατολικά κατά την πορεία τους προς την Παλαιστίνη. Κατελήφθη από τους Ασσυρίους, τους Βαβυλώνιους, τους Πέρσας, τους Έλληνας και τους Ρωμαίους. Στη διάρκεια της μακράς της ιστορίας, ελεηλατήθη κατ’ επανάληψιν από στρατιώτας-επιδρομείς, και δύο φορές τουλάχιστον οι εξέχοντες πολίται της απήχθησαν σ’ αιχμαλωσία.

Η πόλις κείται επάνω σ’ ένα οροπέδιο που είναι 2.200 πόδια υπεράνω της επιφανείας της θαλάσσης. Ευρισκομένη αρκετά υψηλά από το θερμό επίπεδο της ερήμου, απολαύει μια ευχάριστη θερμοκρασία που κυμαίνεται από 80^ο έως 87^ο Φαρενάιτ στη διάρκεια του θέρους. Τον χειμώνα η θερμοκρασία σπανίως πίπτει κάτω των 45^ο Φαρενάιτ. Δύο ποταμοί, που πηγάζουν από βουνά, ποτίζουν την περιοχή πέριξ της Δαμασκού, στολίζοντας την με θαλερή βλάστησι. Σ’ έναν ταξιδιώτη, που έρχεται από μακριά, από τη θερμή, την άνυδρη έρημο, εφαίνετο σαν να ήταν η πιο όμορφη πόλις του κόσμου. Οι ποιηταί της την ωνόμασαν «Το Μαργαριτάρι της Ανατολής», «Το Μάτι της Ερήμου».

Στους Βιβλικούς καιρούς οι δύο ποταμοί που ήσαν εκεί ωνομάζοντο Αβανά και Φαρφάρ. Αυτοί ήσαν οι ποταμοί, που μνημονεύονται από τον λεπρό Νεεμάν που ήλθε από τη Δαμασκό στον Ελισσαιέ για να θεραπευθή. Όταν του ελέχθη να λουσθή επτά φορές στον λασπώδη Ιορδάνη, εξωργίσθη. «Ο Αδανά και ο Φαρφάρ, ποταμοί της Δαμασκού, δεν είναι καλήτεροι υπέρ πάντα τα ύδατα του Ισραήλ;» (2 Βασ. 5:12) Εκείνοι οι ποταμοί ωφελούσαν περισσότερο τη χώρα πέριξ της Δαμασκού παρά ο Ιορδάνης την Παλαιστίνη, διότι αυτός ρέει μέσα σε βαθιές, βραχώδεις κοίτες. Ήταν, λοιπόν, φυσικό να είναι κάπως υπερήφανος ο Νεεμάν για τους ποταμούς που προσέδιδαν φυσική ομορφιά στη Δαμασκό.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΟΔΟΣ

Η διεθνής εμπορική οδός, που ξεκινούσε από τη Βαβυλώνα, ακολουθούσε προς βορράν τον Ευφράτη Ποταμό μέχρις ενός σημείου ευρισκομένου βορειοανατολικώς της Δαμασκού. Έπειτα, δια μέσου της ερήμου, κατηυθύνετο προς τη Δαμασκό, τριακόσια περίπου μίλια μακριά. Όταν οι έμποροι έφθαναν σ’ αυτό το πράσινο στολίδι που ήταν μέσα σε μια άνυδρη και άγονη γη, μπορούσαν ν’ αναπαυθούν και ν’ ανεφοδιασθούν με αποθέματα νερού. Καθώς ανεμένετο, τα καραβάνια δημιουργούσαν μεγάλη εμπορική κίνησι στην πόλι αυτή καθώς σταματούσαν στην πορεία τους για πιο μακρινά μέρη. Αυτό το εμπόριο των διερχομένων υπήρξε πιθανώς γι’ αυτή σπουδαιότερο από το άλλο εμπόριο της.

Από τη Δαμασκό κατηυθύνετο προς τα δυτικά μια εμπορική οδός που συνέδεε την πόλι με τον Μεσογειακό λιμένα της Τύρου. Το εμπόριο μεταξύ Τύρου και Ασσυρίας διήρχετο δια της Δαμασκού. Για τα βιοτεχνικά αγαθά που προήρχοντο από την Τύρο, η Δαμασκός μπορούσε να διαπραγματευθή πράγματα όπως το μαλλί και το κρασί. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ μιλεί γι’ αυτό, απευθύνοντας τους λόγους του προς την Τύρον: «Η Δαμασκός εμπορεύετο μετά σου εις το πλήθος των εργασιών σου, εις το πλήθος παντός πλούτου· εις οίνον της Χελβών, και εις λευκά έρια.»​—Ιεζ. 27:18.

Τρεις εμπορικές οδοί άρχιζαν στη Δαμασκό και κατηυθύνοντο προς τα νότια, συνδέοντας την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο με την εμπορικώς ακμάζουσα οδό μεταξύ της Δαμασκού και των πόλεων που υπήρχαν πλησίον του Ευφράτου Ποταμού προς ανατολάς. Η κυρία οδός περνούσε το βορειοδυτικό άκρον της Θαλάσσης της Γαλιλαίας και προχωρούσε προς την πόλι του θαλασσίου λιμένος της Ιόππης, όπου συναντούσε την μεγάλη παραλιακή οδό. Απ’ εκεί, κατήρχετο προς νότον παράλληλα προς την ακτή, διήρχετο από την πόλι Γάζα των Φιλισταίων και κατόπιν εισήρχετο στην Αίγυπτο μέσω της Γεσέν.

Η δεύτερη εμπορική οδός που διεκλαδίζετο από τη νοτία οδό της Δαμασκού περνούσε από το νοτιοανατολικό χείλος της Θαλάσσης της Γαλιλαίας. Κατόπιν προχωρούσε προς νότον δια του κέντρου της Παλαιστίνης, περνούσε από την Ιερουσαλήμ, τη Χεβρών, τη Βηρ-Σαβεέ και τελικά κατέληγε στη Μέμφιν της Αιγύπτου.

Η τρίτη εμπορική οδός, που άρχιζε από τη Δαμασκό, ήταν γνωστή ως η «Βασιλική Οδός». Συνεχίζετο προς την ανατολική πλευρά του Ιορδάνου και περίπου δεκαοκτώ μίλια από τον ποταμό προς το εσωτερικό της χώρας. Ήταν η κυρία υπεραστική οδός δια μέσου του Μωάβ και Εδώμ, εκείνη την οποίαν οι Εδωμίται δεν επέτρεψαν στους Ισραηλίτες να χρησιμοποιήσουν για να περάσουν από την περιοχή τους στις μέρες του Μωυσέως, όταν είπαν: «Θέλομεν περάσει δια της βασιλικής οδού.» (Αριθμ. 20:17) Θεωρείται ότι υπήρξε η οδός που εχρησιμοποιήθη από τους Ελαμίτας-Βαβυλωνίους βασιλείς στις μέρες του Αβραάμ, οι οποίοι επετέθησαν εναντίον των βασιλέων των Σοδόμων, Γομόρρων, Σηγώρ, Αδαμά και Σεβωείμ, που διέμεναν στα γειτονικά μέρη της Νεκράς Θαλάσσης. Πιθανώτατα, ακολούθησαν την ίδια γραμμή δια μέσου της ερήμου προς τη Δαμασκό κι έπειτα προχώρησαν προς νότον επί της Βασιλικής Οδού.

Η Βασιλική Οδός συνέδεε τη Δαμασκό με το σπουδαίο εμπορικό λιμάνι της Ερυθράς Θαλάσσης, την Εσιών-γάβερ. Απ’ εκεί η οδός εστρέφετο κατ’ ευθείαν προς δυσμάς, διέσχιζε τη Χερσόνησο του Σινά, και εισήρχετο στην Αίγυπτο νοτίως των άλλων οδών που εισχωρούσαν σ’ αυτή τη χώρα. Έτσι η Δαμασκός είχε τρεις κύριες οδούς, που τη συνέδεαν με την Αίγυπτο ως επίσης και με το περισσότερο μέρος της Παλαιστίνης. Ήταν ο κόμβος, δια του οποίου περνούσε το εμπόριο των πόλεων της εκτεταμένης αυτής περιοχής για να φθάση στις μεγάλες ανατολικές αυτοκρατορίες που αγκάλιαζαν τον Ευφράτη Ποταμό. Αυτός αναμφιβόλως ήταν ο λόγος που είχε συμπεριληφθή στις δέκα πόλεις της Ελληνικής Δεκαπόλεως, αν και ευρίσκετο σε αρκετά μακρινή απόστασι προς βορράν των άλλων πόλεων. Ως θέσις μεγάλης αξίας από οικονομικής απόψεως για τους λαούς της Εγγύς Ανατολής και ως αναψυκτική πράσινη όασις μέσα στην έρημο, απέκτησε τη φήμη της ως ένα στολίδι της ερήμου.

Εκεί ήταν το μέρος όπου, όταν ο εκ Ταρσού Σαούλ επλησίαζε προς την Δαμασκό με την αποστολή να καταδιώξη τους Χριστιανούς, ένα λαμπρό φως από τον ουρανό τον ετύφλωσε, ο δε δοξασμένος Ιησούς Χριστός τον επέπληξε για την πορεία του. Ελάχιστες ημέρες κατόπιν ο Ανανίας, ένας από τους Χριστιανούς, που ο Σαούλ είχε έλθει για να τον θέση υπό δεσμά, εστάλη από τον Ιησούν για ν’ αποκαταστήση την όρασι του Σαούλ και για να τον διδάξη περί Της Οδού Εκείνης. Τον βρήκε σ’ ένα σπίτι επί της οδού της ονομαζόμενης Ευθείας, που ήταν μια επιβλητική οδική αρτηρία την εποχή εκείνη. Αλλά έπειτα από αρκετές ημέρες, όταν ο Σαούλ είχε αποδείξει δημοσία τον ζήλο του για τη νέα του πίστι με ένθερμο κήρυγμα, οι Ιουδαίοι μέσα στην πόλι συνεσκέφθησαν να τον θανατώσουν και υπεχρεώθη να διαφύγη τη νύχτα μέσα σ’ έναν κάλαθο, που κατεβιβάσθη δια μέσου οπής στο τείχος της πόλεως.​—Πράξ. 9:1-25.

Ενώ η Δαμασκός έχει παρακμάσει ως εμπορικό κέντρο, όμως και σήμερα ακόμη δεν έχει χάσει τη φήμη της σαν μια καρποφόρος όασις, ούτε έπαυσε να είναι ένας τόπος όπου πιστοί Χριστιανοί κηρύττουν τις ίδιες αλήθειες που διεδόθησαν εκεί από τον Ανανία, τον Σαούλ και άλλους πιστούς Χριστιανούς.

]Χάρτης στη σελίδα 156]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Δαμασκός

Θάλασσα Γαλιλαίας

Μεσ. Θάλασσα

Διαγωγή Αξία των Αγαθών Νέων

ΤΑ ΑΓΑΘΑ νέα συνεπιφέρουν και μια ευθύνη. Έχετε επισκέπτας; Αυτό σημαίνει αγαθά νέα, αλλά μαζί μ’ αυτά έρχεται και μια ευθύνη: επιπρόσθετη εργασία. Βρίσκει ένας άνεργος τεχνίτης μια εργασία; Αυτό αποτελεί, επίσης, αγαθά νέα, αλλά αυτά έρχονται, επίσης, μαζί με μια ευθύνη; να εργασθή σκληρά για να κρατήση αυτή την εργασία. Χαρίζει μια σύζυγος στον σύζυγο της τον πρωτότοκο τους γυιό; Αυτό, επίσης, αποτελεί αγαθά νέα αλλά μαζί μ’ αυτά έρχεται και μια απαίτησις: περισσότερη ευθύνη. Ναι, τα αγαθά νέα συνεπιφέρουν μια ευθύνη, διότι αναμένεται ότι εκείνος που τα ακούει θα ενεργήση κατά ένα ωρισμένο τρόπο, αν πρόκειται να ωφεληθή στο πλήρες από τ’ αγαθά νέα.

Το ίδιο αληθεύει και με το άκουσμα των αγαθών νέων, που περιέχονται στον Λόγο του Θεού, τη Γραφή. Αυτά συνεπιφέρουν και μια ευθύνη, ότι πρέπει να λαμβάνεται η πλήρης ωφέλεια εξ αυτών, δηλαδή συνεπιφέρουν την ευθύνη του να έχωμε διαγωγή αξία των αγαθών νέων: «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, . . . . στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου.»​—Φιλιππησ. 1:27, 28.a

Το να έχωμε διαγωγή αξία των αγαθών νέων επεκτείνεται σε κάθε τι που κάνομε, σε κάθε στιγμή και σχετικώς με όλα τα άτομα. Όπως διδασκόμεθα στην 1 Πέτρ. 2:12: «Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» Πόσο σπουδαία, δείχνουν αυτά τα λόγια, ότι πρέπει να είναι η διαγωγή μας!

Εν πρώτοις, το να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων σημαίνει να σεβώμεθα τον νόμον του Θεού σχετικώς με την ιερότητα του αίματος.​—Γέν. 9:3-6· Λευιτ. 17:11-13· Πράξ. 15:28, 29.

Το να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων περιλαμβάνει, επίσης, κατάλληλη διαγωγή με άτομα του αντιθέτου φύλου. Αυτό σημαίνει περιορισμό των σεξουαλικών σχέσεων μόνον σ’ εκείνον που είναι πρεπόντως ο γαμήλιος σύντροφος, διότι «τους . . . πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» Όχι μόνον πορνεία και μοιχεία, αλλά κάθε χαλαρά διαγωγή πρέπει ν’ αποφεύγεται, διότι ο Ιησούς ετόνισε ότι ακόμη και ένας, που εξακολούθησε βλέποντας μια γυναίκα με περιπάθεια, ήδη εμοίχευσε με αυτή στην καρδιά του.​—Εβρ. 13:4· Ματθ. 5:28.

Τιμιότης στις επαγγελματικές συναλλαγές είναι μια άλλη απαίτησις για όλους εκείνους που φέρουν τ’ αγαθά νέα. Θα μπορούσε να αναμένεται από ένα εργοδότη ή ένα πελάτην, που εξηπατήθησαν, ότι θα ακούση τα αγαθά νέα, αν μεταξύ αυτών, που τον εξηπάτησαν, εξακριβωθή ότι ήταν και ένας φορεύς του αγγέλματος; Γι’ αυτό, «ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.» Τι αντίθεσις μεταξύ του να δίνη κανείς δωρεάν σε κάποιον που έχει ανάγκη και του να λαμβάνη εκείνο που ανήκει σε κάποιον άλλον.​—Εφεσ. 4:28.

Το να προσέχωμε στη χρήσι της γλώσσης μας απαιτεί επίσης από εμάς να περιπατούμε αξίως των αγαθών νέων. Αυτό σημαίνει να είμεθα προσεκτικοί όχι μόνο να μιλούμε την αλήθεια, αλλά και ν’ αποφεύγωμε να λέμε κάθε τι που δυνατόν να βλάψη την καλή υπόληψι κάποιου ή να τον μειώση ηθικώς. «Να μη βλασφημώσι μηδένα.» «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού. Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματος σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας.»​—Τίτον 3:2· Εφεσ. 4:25, 29.

Το να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων περιλαμβάνει όλες αυτές τις απαιτήσεις και πολύ περισσότερες. Εν τούτοις, όλες συνοψίζονται από τον Ιησού στις δύο μεγάλες εντολές της ζωής: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεως σου.» «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Αν έτσι αγαπούμε τον Ιεχωβά Θεό, θα είμεθα ευτυχείς να εξαγγέλλωμε το ένδοξο όνομά του σε κάθε ευκαιρία και δεν θα κάμωμε ποτέ οτιδήποτε που θα επέφερε όνειδος στο όνομά του. Και αν αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας όχι μόνο θα απέχωμε από το να τον βλάψωμε, αλλά θα του κάνωμε κάθε καλό που είναι δυνατόν να του κάνωμε, το μέγιστο δε καλό είναι να του μιλήσωμε για το αιώνιο ευαγγέλιο.​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ.

Σχετικά με τους θρησκευτικούς ηγέτας των ημερών του ο Ιησούς είπε: «Λέγουσι, και δεν πράττουσι.» Αν ήταν στη γη σήμερα, θα έλεγε τα ίδια πράγματα για τους θρησκευτικούς ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου». Ως Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά πρέπει να είμεθα διαφορετικοί. Πρέπει να είμεθα γνήσιοι συνεχώς, λατρεύοντας τον Ιεχωβά «εν πνεύματι και αληθεία.» Μόνο με το να ενεργούμε έτσι, θα είμεθα αποτελεσματικοί ως διάκονοι του Θεού και θα εξασφαλίσωμε για τον εαυτό μας το δώρον της αιωνίου ζωής, και μόνον έτσι θα μπορούμε να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων.​—Ματθ. 23:3· Ιωάν. 4:24.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιον 1 Σαμουήλ 28:6 (ΜΝΚ) λέγει: «Και ηρώτησεν ο Σαούλ τον Ιεχωβά· αλλ’ ο Ιεχωβά δεν απεκρίθη προς αυτόν, ούτε δι’ ενυπνίων, ούτε δια του Ουρίμ, ούτε δια προφητών.» Αλλά το εδάφιον 1 Χρονικών 10:14 (ΜΝΚ) λέγει για τον Σαούλ: «Και δεν ηρώτησε τον Ιεχωβά.» Πώς μπορούν αυτά τα δύο εδάφια να εναρμονισθούν;​—Ν. Μ., Χαβάη.

Προφανώς ο Σαούλ ηρώτησε τον Ιεχωβά, αλλ’ όχι με τον ορθό τρόπο ή με τα ορθά ελατήρια. Η καρδιά του δεν ήταν καθαρή σ’ αυτό το ζήτημα, ο δε Ιεχωβά μπορούσε να το διακρίνη αυτό, και γι’ αυτό δεν εδόθη απάντησις στον Σαούλ από τον Θεό. Τότε ο Σαούλ εστράφη προς τη μάγισσα του Εν-δώρ, δηλαδή στο πνευματικό «μέντιουμ», που ευρίσκετο εκεί. Έκαμε ερώτημα στο πνευματικό «μέντιουμ», μια πράξι καταδικασμένη από τον Θεό. Ο Σαούλ έκαμε ωρισμένους τρόπους ερωτήσεως του Θεού, αλλά δεν ερώτησε τον Θεό με ορθό, καθαρό τρόπο, και γι’ αυτόν τον λόγο ο Θεός δεν τον εισήκουσε ή δεν απήντησε στον Σαούλ.

Ένα άτομο σήμερα μπορεί να προσεύχεται στον Θεό, αλλ’ αν αυτό το άτομο είναι πονηρό ή προσεύχεται κακώς, ο Θεός δεν εισακούει την προσευχή. «Ζητείτε, και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, δια να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας.» «Του εκκλίνοντος το ωτίον αυτού από του να ακούη τον νόμον, και αυτή η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα.» «Ο Κύριος είναι μακράν από των ασεβών εισακούει δε της δεήσεως των δικαίων.»​—Ιάκ. 4:3· Παροιμ. 28:9· 15:29.

Από μια άποψι μπορεί να λεχθή ότι ένα άτομο προσεύχεται, διότι εκτελεί μορφήν προσευχής. Αλλά μπορεί να λεχθή από μιαν άλλη άποψι ότι δεν προσεύχεται εφόσον δεν το πράττει αυτό με τον τρόπο που είναι ευπρόσδεκτος στον Θεό, ως αποτέλεσμα δε τούτου η προσευχή του ποτέ δεν εισακούεται από τον Θεό. Με τον ίδιο, λοιπόν, τρόπο το εδάφιο 1 Σαμουήλ 28:6 μπορεί να λέγη ότι ο Σαούλ ερώτησε τον Θεό, επειδή εξετέλεσε τη μορφή της ερωτήσεως, το δε εδάφιον 1 Χρονικών 10:14 μπορεί, επίσης, να λέγη ορθά ότι ο Σαούλ δεν ερώτησε τον Θεό, σημαίνοντας ότι δεν έκαμε τις κατάλληλες, ευπρόσδεκτες ερωτήσεις.

● Είναι δυνατόν, οι σεισμοί, που αναφέρει ο Ιησούς Χριστός στο Ματθαίος 24:7, να έχουν συμβολική σημασία; Θα μπορούσαν ν’ αναφέρωνται σε πολιτικά ζητήματα, όπως οι επαναστάσεις;

Εκφέροντας την προφητεία του σχετικά με τις έσχατες ημέρες, ο Ιησούς είπε, σύμφωνα με το Ματθαίος 24:7: «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους.» Μερικοί έχουν εκλάβει τους σεισμούς, που αναφέρονται εδώ, με συμβολική σημασία. Τους εθεώρησαν ως τυπικά παραδείγματα ανθρωπίνων επαναστάσεων και ως πολιτικά ή κυβερνητικά ζητήματα που προξενούν μεγάλες δυσκολίες στο ανθρώπινο γένος. Εν τούτοις, είναι ασφαλές ένα τέτοιο συμπέρασμα, όταν εξετασθούν τα συμφραζόμενα της προφητείας του Ιησού; Πραγματικά, όχι· διότι, αν επρόκειτο να εκλάβωμε τους σεισμούς ως αλληγορικούς ή συμβολικούς των πολιτικών ή κοινωνικών επαναστάσεων, τότε θα ήμεθα υποχρεωμένοι να θεωρήσωμε τις πείνες με τον ίδιο τρόπο. Επί πλέον, θα έπρεπε να θεωρήσωμε ως συμβολικούς τους λοιμούς που αναφέρονται στην αφήγησι του Λουκά περί της προφητείας του Ιησού σχετικά με τις έσχατες ημέρες. (Λουκ. 21:11) Και τι θα πούμε για τους πολέμους, που προελέχθησαν; Ήσαν συμβολικοί; Θα ήμεθα υποχρεωμένοι να τα υποστηρίξαμε αυτό, αν εδεχόμεθα ως συμβολική ολόκληρη την πρότασι που περιλαμβάνει τους σεισμούς της προφητείας του Ιησού.

Οι πόλεμοι, που εδοκίμασε αυτή η γενεά, μπορεί, βέβαια, να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από συμβολικοί. Εκατομμύρια έχουν απολεσθή και περισσότερα εκατομμύρια υπέφεραν τρομερά από την μάστιγα του πολέμου στη γενεά αυτή. Κατά γράμμα πείνες (λιμοί) και ερημωτικές επιδημίες (λοιμοί) έχουν επιφέρει πληγές στο ανθρώπινο γένος στις ημέρες μας. Πόσο μεγάλο, παραδείγματος χάριν, είναι το σημερινό πρόβλημα επισιτισμού, ειδικά αν ληφθή υπ’ όψιν ο αυξανόμενος παγκόσμιος πληθυσμός; «Ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών και της κατακτήσεως του διαστήματος θα μπορούσαν να γίνουν προβλήματα μόνον ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος,» απεφάνθη ο Νόρμαν Β. Ντισρόζιερ, καθηγητής της τεχνολογίας των τροφών στο Πανεπιστήμιο του Περντιού, αν το ανθρώπινο γένος δεν κερδίση τον αγώνα του για να ικανοποιήση τις «στοιχειώδεις ανάγκες των πεινώντων του κόσμου.» Λοιπόν, οι πόλεμοι, οι πείνες και οι επιδημίες είναι κατά γράμμα. Το ίδιο είναι και οι σεισμοί.

Κάτω από την επικεφαλίδα «Η Άστατη Γη», ο Ουίλλιαμ Λ. Λώρενς έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης της 6ης Μαρτίου 1960: «Δέκα ή περισσότεροι από τους μεγαλυτέρους σεισμούς συγκλονίζουν τη γη κάθε έτος. Ο μικρότερος απ’ αυτούς εξαπολύει ενέργεια περίπου χίλιες φορές περισσότερη απ’ όση περιέχεται σε μια ατομική βόμβα του τύπου, που κατέστρεψε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι . . . Αν και οι καταστρεπτικοί σεισμοί σχετικώς είναι ολιγάριθμοι, οι μικροί είναι κοινά γεγονότα. Έχει υπολογισθή ότι εν συνόλω ένα εκατομμύριο δονήσεις λαμβάνουν χώραν κάθε έτος.» Μια άλλη εκθεσις ανέφερε: «Στα 2.000 χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, οι σεισμοί έχουν πιθανώς αφαιρέσει 10.000.000 ζωές.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 20 Αυγούστου 1950) Τούτο θα εσήμαινε ένα μέσον όρο περίπου 5.000 θανάτων σ’ ένα έτος. Εν τούτοις, μεταξύ του 1915 και του 1949, 848.450 άτομα βρήκαν τον θάνατο ως αποτέλεσμα των σεισμών. Ο ετήσιος μέσος όρος των θανάτων λόγω των σεισμών δεν ήταν 5.000, αλλά 24.441 γι’ αυτή την περίοδο των τριάντα πέντε ετών! Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι σεισμοί στο Ματθαίος 24:7 είναι κατά γράμμα, όπως ακριβώς κατά γράμμα είναι και τα άλλα χαρακτηριστικά του συνθέτου σημείου του καιρού του τέλους του κόσμου. Δεν συμβολίζουν κυβερνητικές δυσκολίες, επαναστάσεις ή άλλες αναστατώσεις της ανθρωπίνης κοινωνίας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού.​—Ματθ. 25:31. Σ 15/2/64 15, 16

2 Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλετε κάμει· Λαλείτε έκαστος την αλήθειαν προς τον πλησίον αυτού.​—Ζαχ. 8:16. Σ 1/8/63 8, 9

3 Ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, . . . την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.​—Κολ. 3:12, 14. Σ 1/11/63 5, 6α

4 Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.​—Ματθ. 3:15. Σ 1/9/63 8

5 Μη καταφρονήσητε ένα των μικρών τούτων· διότι σας λέγω, ότι οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς.​—Ματθ. 18:10. Σ 15/2/64 5, 7

6 Εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.​—Εβρ. 10:34. Σ 1/2/63 29, 30

7 Έλθετε, τέκνα, ακούσατέ μου· τον φόβον του Ιεχωβά θέλω σας διδάξει.​—Ψαλμ. 34:11, ΜΝΚ. Σ 1/12/63 5, 7

8 Ευχαριστούμέν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην, διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας.​—Αποκάλ. 11:17, ΜΝΚ. Σ 1/5/63 1-3

9 Εξέτασόν με, ω Ιεχωβά, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. Διότι το έλεός σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου.​—Ψαλμ. 26:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/9/63 23, 24α

10 Ο . . . αγρός είναι ο κόσμος.​—Ματθ. 13:38. Σ 15/8/63 13, 14α

11 Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;—Αμώς 3:3. Σ 1/6/63 19, 20

12 Υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.​—Ματθ. 10:7. Σ 1/1/64 6, 7α

13 Ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού τώρα ημέρα σωτηρίας.​—2 Κορ. 6:2. Σ 15/11/63 11, 12α

14 Να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι . . . ο Χριστός.​—Εφεσ. 4:15. Σ 1/10/63 14, 15

15 Όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.​—Λουκ. 14:27. Σ 1/9/63 2, 3

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Αποτελεί σήμερα ζωτική ανάγκη για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως η μελέτη της Αγίας Γραφής, που περιέχει τον λόγον της ζωής. Το περιοδικόν Η Σκοπιά έχει αφιερωμένες τις σελίδες του στην ανάπτυξι και παρουσίασι ζωτικών θεμάτων από την πολύτιμη αυτή πηγή της αληθείας, που οδηγεί σε κατανόησι του θείου θελήματος. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως διάκονοι των αγαθών νέων, παρουσιάζουν τον μήνα Μάρτιο το περιοδικό των Η Σκοπιά, που ανταποκρίνεται στη ζωτική αυτή ανάγκη των ανθρώπων καλής θελήσεως και υποδεικνύει «τον λόγον της ζωής ταύτης.» (Πράξ. 5:20) Μπορείτε και σεις να λάβετε μέρος στην παρουσίασι της Σκοπιάς. Μια ετησία συνδρομή με τρία πολύ ενδιαφέροντα βιβλιάρια στοιχίζει μόνον δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙ Σ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Απριλίου: Το Βιβλίον του «Αιωνίου Ευαγγελίου» Είναι Ωφέλιμον. Σελ. 137.

12 Απριλίου: Πώς Όλη η Γραφή ως Θεόπνευστος Είναι Ωφέλιμος, §1-19. Σελ. 143.

19 Απριλίου: Πώς Όλη η Γραφή ως Θεόπνευστος Είναι Ωφέλιμος, §20-41. Σελ. 147.

Πώς Λαμβάνετε Αποφάσεις;

ΚΑΘΕ άνθρωπος βρίσκεται στην ανάγκη να λάβη αποφάσεις. Μερικές είναι πολύ εύκολες και μάλιστα λαμβάνονται ευχαρίστως, όπως είναι το τι θα φορέσωμε, τι διασκεδάσεις θ’ απολαύσωμε, ή τι φίλους θα διαλέξωμε. Άλλες είναι δυσκολότερες και μερικές είναι πολύ δυσάρεστες. Συναισθηματικές παρεμβολές καθιστούν δύσκολες πολλές αποφάσεις. Νεαρά άτομα, που είναι «ερωτοπαθή» σε μέγιστο βαθμό, βρίσκουν τον εαυτό τους αντιμέτωπον του φράγματος ενός διαφορετικού κοινωνικού επιπέδου ή διαφορετικής θρησκείας και απορούν τι να πράξουν για το καλύτερο. Ένας άνδρας ή μια γυναίκα, που έχει άπιστο γαμήλιο σύντροφο, βρίσκεται σε δίλημμα να προβή σε κατάλληλες ενέργειες και ν’ αρχίση και πάλι από την αρχή, ή να εγείρη αγωγή διαζυγίου.

Με τέτοια ποικιλία προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, δεν είναι εκπληκτικό το ότι έχουν πολλούς τρόπους για να λαμβάνουν αποφάσεις. Μερικοί κάνουν ό,τι τους παρακινεί περισσότερο σε δεδομένη στιγμή, ή ακολουθούν την πορεία που αποδίδει άμεσα οφέλη, ή παίρνουν το μονοπάτι της ελαχίστης αντιστάσεως. Άλλοι κάνουν ό,τι οι φίλοι των ή η οικογένεια των θα τους έλεγαν να πράξουν. Λοιπόν, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να λαμβάνωμε αποφάσεις;

Πολλές αποφάσεις περιλαμβάνουν ζητήματα αρχής. Μερικές φορές είναι εντελώς απλούν ζήτημα δικαίου ή αδίκου: κατά πόσον θα κάνωμε αληθινές ή ψευδείς φορολογικές δηλώσεις· κατά πόσον θα ακολουθήσωμε έντιμες ή ύπουλες εμπορικές συνήθειες. Άλλες αποφάσεις μπορεί να μην είναι σαφώς ζητήματα δικαίου ή αδίκου, αλλ’ εν τούτοις περιλαμβάνουν ζητήματα αρχών. Προκειμένου να λάβετε τέτοιες αποφάσεις, είναι ζωτικό να έχετε ένα μέτρο για να σας οδηγή. Διαφορετικά, θα διαπιστώσετε αναπόφευκτα ότι οι αποφάσεις σας θα επηρεάζονται από τάσεις της σαρκός, όπως είναι η ιδιοτέλεια, ο φόβος, η υπερηφάνεια και η ζηλοτυπία, που προξενούν δυσάρεστα αποτελέσματα.

Το καλύτερο Μέτρον είναι ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή. (Ψαλμ. 119:105) Είναι η από τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, αποθηκευμένη σοφία και παρέχει υγιείς οδηγίες για να λαμβάνωμε κάθε είδους αποφάσεις, που περιλαμβάνουν ορθές αρχές. Σ’ εκείνους που νομίζουν ότι η Γραφή δεν είναι συγχρονισμένη όσον αφορά τα προβλήματα της παρούσης εποχής, ο σοφός Σολομών απαντά: «Δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιον.» (Εκκλησ. 1:9) Οι αρχές δεν μεταβάλλονται, και οι Γραφικές αρχές εφαρμόζονται στα σημερινά μας προβλήματα τόσο καλά όσο εφηρμόζοντο στα ανθρώπινα προβλήματα της εποχής του Σολομώντος. Αν θέλωμε να λαμβάνωμε σοφές αποφάσεις, πρέπει να γνωρίζομε το μέτρον που απαιτεί ο Θεός και να το εφαρμόζωμε ορθώς στη λύσι των προβλημάτων μας.

Λάβετε το ζήτημα της εκλογής της θρησκείας ενός, που είναι μια από τις σπουδαιότερες αποφάσεις και την οποίαν ο καθένας μας πρέπει να πάρη. Πολλοί εκλέγουν αυτομάτως τη θρησκεία των πατέρων των χωρίς να εξετάσουν κατά πόσον είναι σωστή ή όχι. Μερικοί προσκολλώνται σε μια θρησκεία, που φαίνεται να ικανοποιή τις ανάγκες των ή είναι ωφέλιμη στις εμπορικές των επαφές. Άλλοι, ακόμη, κάνουν την εκλογή τους για να ευαρεστήσουν το γαμήλιο σύντροφό τους ή λόγω των συναισθηματικών εκκλήσεων ενός ευαγγελιστού. Αλλά η αληθινή λατρεία είναι ζήτημα του τι είναι ευάρεστο στον Θεό, όχι σε μας. Ο απόστολος Παύλος, που είχε κάμει σοφή εκλογή θρησκείας και ο οποίος είναι, συνεπώς, κατάλληλος να μας συμβουλεύση, λέγει: ‘Εξετάζετε τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.’ Ναι, στο ζήτημα της θρησκείας, ο Θεός έρχεται πρώτος. Δείχνοντας ότι η γνώσις του Ιεχωβά είναι ουσιώδης για την εκλογή της ορθής θρησκείας, ο Ιησούς είπε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» Μελετήστε τον Λόγο του Θεού και «εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού», ώστε να μπορέσετε να κάμετε σοφή εκλογή θρησκείας.​—Εφεσ. 5:10· Ιωάν. 17:3· Κολ. 1:9.

Όταν λαμβάνετε μια απόφασι, είναι πάντοτε σοφό να εξετάζετε την πιθανή έκβασι, και όχι μόνο το άμεσο κέρδος. Γιατί να απορρίψετε κάτι πολύτιμο αντί μιας πρόσκαιρου ευχαριστήσεως; «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου.» (Παροιμ. 16:25) Η ορμητική νεότης, ιδιαιτέρως, πρέπει να επαγρυπνή στο να μη λαμβάνη στιγμιαίως ανόητες αποφάσεις, που μπορούν, εκ των υστέρων, να οδηγούν μόνο σε καταισχύνη και κατάθλιψι.

Πολλές από τις αποφάσεις μας μπορεί να έχουν ανυπολόγιστες συνέπειες σε άλλους και αυτό πρέπει να εξετασθή, ειδικώς από αρχηγούς οικογενειών και πνευματικούς επισκόπους. Ο Βασιλεύς Δαβίδ αστόχησε να το εξετάση αυτό, όταν, με σπουδή, εμέτρησε τους μαχίμους άνδρες του Ισραήλ εναντίον του θελήματος του Ιεχωβά, κι επέφερε πρόωρο θάνατο σε εβδομήντα χιλιάδες υπηκόους του. Τι τρομερή ποινή για τη βιαστική απόφασι ενός ανθρώπου! (2 Σαμ. 24:1-15) Οι γαμήλιοι σύντροφοι μπορεί, ενίοτε, να νομίζουν ότι ο γάμος των έχει φθάσει σε σημείο ρήξεως. Αλλά μια βιαστική απόφασις χωρισμού θα μπορούσε ν’ αποφευχθή αν θα εξήταζαν το αποτέλεσμα που θα είχε στα παιδιά τους.

Η λήψις, ωστόσο, των αποφάσεών μας πρέπει κυρίως να επηρεάζεται από τη γνώσι ότι το κάθε τι χωριστά, που κάνομε, επηρεάζει τη σχέσι μας με τον Θεό. (1 Κορ. 10:31· Κολ. 3:17) Για τον λόγο αυτόν ένας ώριμος Χριστιανός λαμβάνει τις αποφάσεις του με βάσι όχι μόνον αν είναι ορθές ή εσφαλμένες, αλλά και αν θα τον φέρουν πλησιέστερα στον Θεό ή θα τον οδηγήσουν μακρύτερα. Όπως το διετύπωσε ο Παύλος: «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι.» (1 Κορ. 10:23) Η στενή, προσωπική σχέσις του Χριστιανού με τον Θεό είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός που κατέχει και δεν θα λάβη οποιαδήποτε απόφασι που θα μπορούσε να βλάψη αυτόν τον δεσμό. Η στάσις του εκφράζεται από τα λόγια του ψαλμωδού: «Ενώπιον μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός· διότι είναι εκ δεξιών μου, δια να μη σαλευθώ.» (Ψαλμ. 16:8, ΜΝΚ) Ένας που στέκεται τόσο κοντά στον Θεό θα στραφή φυσικά προς αυτόν όταν φθάνη στο σημείο να λάβη αποφάσεις. Αδιάφορο πόσο σκληρή μπορεί να είναι η απόφασις, η γνώσις ότι αυτή αποτελεί το θέλημα του Θεού είναι βέβαιο ότι θα τον ενδυναμώση να προχωρήση μ’ αυτή ως το τέλος. Αποφάσεις, που λαμβάνονται μ’ αυτό τον τρόπο, καταλήγουν όχι απλώς σε προσωρινή ευχαρίστησι αλλά σε πραγματική, διαρκή ευτυχία και ικανοποίησι, επειδή είναι ευάρεστες στον Ιεχωβά.

Αυτές είναι επικίνδυνες ημέρες, στις οποίες πρέπει να λάβωμε πολλές σκληρές αποφάσεις, και αυτό απαιτεί ικανότητες διαυγούς σκέψεως και καλή κατανόησι του Λόγου του Θεού και του τελείου του μέτρου. Όταν αντιμετωπίζετε την ανάγκη να λάβετε μια απόφασι, μάθετε τις αρχές που περιλαμβάνονται, εξετάστε την έκβασι κάθε δυνατής πορείας, τόσο για τον εαυτό σας όσο και για τους άλλους, που μπορεί να επηρεασθούν αλλά, επάνω απ’ όλα, εξετάστε πώς θα επηρεασθή η σχέσις σας με τον Θεό. Τότε θα μπορέσετε να λάβετε ορθές κι εποικοδομητικές αποφάσεις.

Προοπτική της Νέας Τάξεως Πραγμάτων του Θεού

Δεν υπάρχει ανάγκη να κάνετε όνειρα για το μέλλον. Διαβάστε τι λέγει ο Λόγος του Θεού γι’ αυτό.

ΠΟΙΟ προβλέπετε ότι θα είναι το μέλλον του ανθρώπου και της γης στα επόμενα χίλια περίπου χρόνια; Μερικοί προβλέπουν λήθη του παρελθόντος· άλλοι έχουν ρεμβώδη όνειρα ενός ευθυγραμμισμένου με το σημερινό ρεύμα επιστημονικού συστήματος πραγμάτων, που θα λειτουργή με την πίεσι ενός κουμπιού, με τον άνθρωπο κύριο όλων που θα τον περιβάλλουν. Άλλοι λέγουν ότι για τίποτε δεν θα είχαν πιο μικρή φροντίδα! Αλλά όλ’ αυτά είναι εσφαλμένες σκέψεις. Το σύστημα πραγμάτων της αύριον θα είναι ένα σύστημα, στο οποίον οι προσφιλέστερες επιθυμίες του ανθρώπου και οι σπουδαιότερες ανάγκες του θα ικανοποιηθούν αφθόνως, αλλά ο Θεός​—όχι ο άνθρωπος—​θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος αυτού του συστήματος.

Ναι, μια νέα τάξις, ένας τέλειος παράδεισος, είναι ήδη σε πορεία διαμορφώσεως. Η κυβέρνησίς της είναι τώρα σε λειτουργία· ένας πυρήν των μελλοντικών του κατοίκων συλλέγεται και εκπαιδεύεται· οδηγίες για μια αλλαγή προς ένα νέον τρόπο ζωής τίθενται τώρα σε εφαρμογή· και η λειτουργία σε πλήρη κλίμακα πρόκειται ν’ αρχίση στο εγγύς μέλλον. Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης μάς βοηθεί να το καθορίσωμε αυτό, διότι του εδόθη μια εμπνευσμένη αποκάλυψις των γεγονότων του εικοστού αυτού αιώνος, που θα ωδηγούσε στην έξοδο της παλαιάς τάξεως και στην είσοδο της νέας. Στο όραμά του είδε ότι «έφυγεν η γη και ο ουρανός» από προσώπου του Θεού και δεν ευρέθη πλέον τόπος για την παρούσα πονηρία. Αυτό έπρεπε να λάβη χώραν στην αρχή της 1000ετούς περιόδου στην οποία ο Θεός θα κυβερνούσε τη γη με δικαιοσύνη, η δε Βιβλική προφητεία δείχνει ότι ο καιρός αυτός πλησιάζει γοργά. Ο Ιωάννης μάς λέγει «είδον ουρανόν νέον και γην νέαν», όπου «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών [των ανθρώπων], και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»​—Αποκάλ. 20:4, 11· 21:1, 4.

Μη νομίσετε, όμως, ότι αυτό είναι απλώς μια άλλη απόδοσις της «Σανγκρι-λά» του Χίλτον, ή της «Ουτοπίας» του Σερ Τόμας Μουρ. Ο απόστολος Ιωάννης είχε λόγους να πιστεύη, μάλιστα, να είναι απολύτως πεπεισμένος, ότι εκείνο που είδε σ’ αυτή την αποκάλυψι, θα εγίνετο πραγματικότης. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους συγγραφείς Χίλτον και Μουρ. Σκεφθήτε απλώς τη λέξι «Ουτοπία». Είναι σύνθεσις των δύο Ελληνικών λέξεων που σημαίνουν «όχι» και «τόπος». Όταν τις βάλετε μαζί, τι έχετε; Ουτοπία! Η λέξις σημαίνει «Πουθενά»! Αλλά η νέα τάξις του Θεού δεν είναι ουτοπία. Ασφαλέστατα υπάρχει κάπου, με την κυβέρνησί της των «νέων ουρανών» να παρέχη ευλογίες στους ανθρώπους της «νέας γης». Να γιατί ο Θεός επεσφράγισε την όρασι του Ιωάννου με τον λόγον της εγγυήσεως του, λέγοντας: «Γράψον διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»​—Αποκάλ. 21:5.

Μήπως είπατε ότι μόνον ένα θαύμα θα μπορούσε να το επιτελέση αυτό; Πολύ σωστά! Αλλ’ ο Δημιουργός της νέας τάξεως είναι Θεός θαυμάτων. Βεβαιώνοντας μας περί της ικανότητος του, δηλώνει: «Ιδού, εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο Θεός πάσης σαρκός· είναι τι πράγμα δύσκολον εις εμέ;» Σχετικά με τη θαυματουργική γέννησι του Ιησού, ο άγγελος του Θεού είπε στη Μαρία, «ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» (Ιερεμ. 32:27· Λουκ. 1:37) Οι δηλώσεις αυτές έχουν αποδειχθή αληθινές από τα θαύματα που εξετέλεσε ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, διότι πολλά, απ’ όσα αυτός έκαμε ενόσω ήταν στη γη, ήσαν αναλαμπές των θαυμάτων που θα λάβουν χώραν σε όλη τη γη στη νέα τάξι.

ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΟΨΙΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ

Εν πρώτοις, θα ήταν καλό να κατανοήσωμε γιατί συνέβαινε ώστε ο Ιησούς, ιδιαιτέρως, μπορούσε να εκτελή θαύματα τέτοια όπως ήσαν τα δικά του. Αντιλαμβάνεσθε, ότι η παρούσα δυστυχισμένη κατάστασις του ανθρώπου ανακύπτει βασικώς από ένα ακριβώς πράγμα​—είναι αμαρτωλός. Υπήρχε κάποτε καιρός, που ο Αδάμ δεν ήταν αμαρτωλός και τότε το περιβάλλον του ήταν τέλειο. Αν τότε μπορούσε κάποιος να πληροφορήση τον Αδάμ ότι αργότερα η γη θα γέμιζε από πονηρία και από δυστυχείς, ασθενείς και εκφυλισμένους ανθρώπους, ο Αδάμ θα το εύρισκε δύσκολο να το πιστέψη· δεν θα ήξερε για ποιο ζήτημα μιλούσε αυτό το άτομο. Αλλ’ εφ’ όσον εμείς σήμερα έχομε συλληφθή και γεννηθή στην αμαρτία και ζούμε μια αμαρτωλή ζωή, μπορεί να μας είναι δύσκολο να πιστεύσωμε ότι κάποτε υπήρχε, και ότι θα υπάρξη πάλιν, ένα τέλειο σύστημα πραγμάτων, σαν εκείνο που κάποτε απέλαυε ο Αδάμ. Αλλ’ εφ’ όσον η αλλαγή από το καλό προς το κακό ήλθε σε ύπαρξι με την αμαρτία, τότε μια μεταβολή από το κακό προς το καλό γίνεται δυνατή μόνο με την αφαίρεσι της αμαρτίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθή μόνο μέσω του θυσιαστικού θανάτου του Ιησού, του τελείου ανθρώπου. Γνωρίζοντας τούτο, αυτός άρχισε μια θυσιαστική πορεία στον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη. Τούτο δεν θα ετελείωνε πριν από τον θάνατό του στο ξύλο του μαρτυρίου, αλλ’ εν τω μεταξύ η δύναμις του Θεού τον καθιστούσε ικανόν να εκτελέση θαύματα, που παρείχαν μια εικόνα των αιωνίων ευεργετημάτων, τα οποία επρόκειτο να έλθουν στους ανθρώπους, όταν η αξία της ανθρωπίνης θυσίας του θα επεξετείνετο κατ’ ευθείαν προς αυτούς. Αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίον ο Ιησούς κατά την εκτέλεσι πολλών θαυμάτων του μπορούσε να πη στα θεραπευμένα άτομα: «Συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.»​—Ματθ. 9:2.

Από τα τριάντα έξη ή περισσότερα θαύματα του Ιησού που έγιναν σε άτομα και αφηγούνται τα τέσσερα Ευαγγέλια, τα μισά τουλάχιστον απ’ αυτά ήσαν πράξεις φυσικής θεραπείας. Όταν ήταν σ’ ένα σπίτι στην Καπερναούμ, πλήθη ανθρώπων περιεκύκλωσαν το οίκημα όπου διέμενε. Στην προσπάθειά τους να τον προσεγγίσουν, τέσσερες άνδρες που μετέφεραν έναν παραλυτικό αφήρεσαν ένα μέρος της στέγης για να κατεβάσουν τον αβοήθητο ασθενή εκεί που ήταν ο Ιησούς. Πιθανώς, έπασχε από σοβαρά βλάβη του εγκεφάλου. Θα μπορούσε ο Ιησούς να κάμη κάτι γι’ αυτόν; Εν πρώτοις, του λέγει ότι οι αμαρτίες του συγχωρούνται, και κατόπιν: «Σηκώθητι, και έπαρε τον κράββατόν σου, και ύπαγε εις τον οίκόν σου.» Ο άνθρωπος υπήκουσε αμέσως.​—Μάρκ. 2:1-12.

Έχετε ιδεί ποτέ λεπρό; Υπήρχαν πολλοί απ’ αυτούς στις ημέρες του Ιησού και υπάρχουν πολλοί και σήμερα. Αλλά κανείς λεπρός δεν θα υπάρχη στη νέα τάξι του Θεού! Ακούστε την αφήγησι του Λουκά: «Και ενώ ήτο εν μια των πόλεων, ιδού άνθρωπος πλήρης λέπρας· και ιδών τον Ιησούν, έπεσε κατά πρόσωπον, και παρεκάλεσεν αυτόν, λέγων, Κύριε, εάν θέλης, δύνασαι να με καθαρίσης.» Ο Ιησούς το ήθελε αυτό, Άπλωσε το χέρι του να τον εγγίση, λέγοντας, «Καθαρίσθητι». Αμέσως η ασθένεια εξηφανίσθη. Μπορείτε να οραματισθήτε τον νέον Άρχοντα της γης να το επαναλαμβάνη αυτό χίλιες φορές, ένα εκατομμύριο φορές, αν παραστή ανάγκη, για να εξαλείψη τη λέπρα και οποιεσδήποτε άλλες πληγές;​—Λουκ. 5:12-14· Εβρ. 4:15.

Τι δύναμις του Ιησού επί της τυφλώσεως κατεδείχθη ωρισμένες φορές, αλλ’ ο τυφλός Βαρτίμαιος υπήρξε ένα εξαιρετικό παράδειγμα, διότι δεν άφησε μερικές δυσκολίες να παρεμποδίσουν τη θεραπεία του. Εξέφραζε μεγαλοφώνως την πίστι του στη θεραπευτική δύναμι του Ιησού και «επέπληττον αυτόν πολλοί, δια να σιωπήση· αλλ’ εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν.» Η πίστις του ημείφθη. Ο Ιησούς τον εκάλεσε και του αποκατέστησε την όρασί του. Αυτή θα είναι, επίσης, η μερίδα των κατά γράμμα τυφλών σήμερα που εκδηλώνουν ισχυρή πίστι όμοια μ’ εκείνη που είχε ο Βαρτίμαιος και που εργάζονται για την είσοδο τους στη νέα τάξι του Θεού.​—Μάρκ. 10:46-52.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

Στον κόσμο αυτόν, του οποίου άρχων αόρατος είναι ο Σατανάς, οι διανοητικές ασθένειες αφθονούν. Σε μερικές απ’ αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται κυριολεκτικώς περί μανίας, που προκαλείται από δαίμονες, οι οποίοι ενεργούν σήμερα μια από συμφώνου επίθεσι κατά της διανοίας των ανθρώπων. Αλλ’ ευθύς εξ αρχής στη νέα τάξι του Θεού, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα κάμη ο Χριστός Ιησούς είναι να στερήση τον Σατανά και τους δαίμονές του από κάθε δύναμι. Αυτό εξετέθη προφητικά για μας στην όρασι του Ιωάννου για την οποία έχομε μιλήσει. Ο Σατανάς και οι λεγεώνες των δαιμόνων του θα ριφθούν στην άβυσσο, «δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον.» (Αποκάλ. 20:1-3) Διότι, ακόμη και όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, εξετέλεσε θαύματα που έδειχναν τη δύναμί του επάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Στον Μάρκο 5:1-20 βρίσκομε την αφήγησι τη σχετική μ’ έναν άνθρωπο που είχε καταληφθή όχι από έναν, αλλ’ από πολλούς δαίμονες. Ο Ιησούς τους εξέβαλε από τον άνθρωπο.

Απ’ όλους τους εχθρούς του ανθρώπου ο θάνατος είναι ο πιο ανηλεής. Τα προσφιλέστερα όνειρα και επιτεύγματα του ανθρώπου καταρρέουν ενώπιον του θανάτου. Αλλ’ ακόμη και από κείνους που είναι ήδη νεκροί πολλοί θα επανέλθουν στη ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού. Ο Ιησούς είπε, «Τούτο . . . είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα.» Γνωρίζοντας ο Ιησούς ότι τα έργα μιλούν δυνατώτερα από τα λόγια, έκαμε σαφή την ιδιότητα του με πειστικές επιδείξεις. Η πιο συγκινητική απ’ όλες ήταν η ανάστασις του φίλου του Λαζάρου, Ένα πτώμα τεσσάρων ημερών, που είχε αρχίσει να αποσυντίθεται, ένα σώμα μακράν πάσης ανθρωπίνης βοηθείας, που επέστρεφε στο χώμα, ανέζησε με μια ανάστασι, όταν ο Ιησούς ανέκραξε: «Λάζαρε, ελθέ έξω!» Τι χαρά φέρνει αυτό στις καρδιές μας καθώς βλέπομε από τώρα τους νεκρούς μας, στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, να ανταποκρίνωνται, επίσης, σ’ αυτή την ίδια, σαν εντολή, πρόσκλησι!​—Ιωάν. 6:39· 11:1-44.

Ο Ιεχωβά υπόσχεται πλούσια, ευτυχισμένη ζωή στη νέα του τάξι. Το ότι αυτή η ζωή δεν θα προβάλλη κανένα πρόβλημα, κατεδείχθη με την ικανότητα του Ιησού να κάνη προμήθειες οσάκις παρουσιάζετο ανάγκη. Το πρώτο του θαύμα, που εξετελέσθη στην εορτή του γάμου της Κανά, επρομήθευσε περίπου 100-150 γαλλόνια κρασιού της καλυτέρας ποιότητος! Δεν υπάρχει φόβος να σημειωθή έλλειψις τροφίμων, όταν ένας διαβάση με τι τρόπο ο Ιησούς έθρεψε πέντε χιλιάδες άνδρες εκτός των γυναικών και των παιδιών. Με τι; Με τίποτ’ άλλο από πέντε άρτους και δύο ψάρια! Το θαύμα αυτό πρέπει να είχε κάμει βαθιά εντύπωσι στις διάνοιες των μαθητών του, διότι είναι το μόνο που αναγράφεται από όλους τους ευαγγελιστάς.​—Ματθ. 14:14-22· Ιωάν. 6:1-13.

Ίσως ν’ απορήτε πώς θα είναι δυνατόν όλο αυτό να επιτευχθή σε παγγήινη κλίμακα. Μήπως θα πρέπει ο Ιησούς να επιστρέψη στον πλανήτη μας και να δαπανήση πολλά χρόνια πηγαίνοντας από έναν τόπο σε άλλον για να θεραπεύση πληγές και ασθένειες; Όχι, δεν είναι ανάγκη να είναι ο Ιησούς προσωπικώς παρών για να λάβη χώραν το θεραπευτικό του έργο. Ο Ιησούς εθεράπευσε τον δούλο ενός αξιωματικού του στρατού αν και δεν τον είχε αντικρύσει ποτέ. Το επανέλαβε αυτό με την κόρη μιας Φοίνισσας γυναίκας και τον γυιό ενός ευγενούς στην Καπερναούμ. (Ματθ. 8:5-13· 15:22-28· Ιωάν. 4:46-54) Τώρα, που είναι στον ουράνιο θρόνο του, ‘του έχει δοθή κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη’. (Ματθ. 28:18) Από τα ουράνια ύψη ο Ιησούς και οι άγγελοι, που είναι στη διάθεσί του, έχουν πρόσοδο σε όλα τα μέρη του σύμπαντος. Απ’ εκεί μπορεί να διαμοιράση σε πιστούς ανθρώπους ανά την υδρόγειο τα οφέλη της απολυτρωτικής του θυσίας. Θα σημειωθή μια βαθμιαία πρόοδος όλων των πιστών ανθρωπίνων πλασμάτων προς την τελειότητα, που θα επιτευχθή με θαυματουργικό τρόπο, διότι οι άνθρωποι θα παύσουν να πεθαίνουν. Η υγεία θα σημειώση σταθερή βελτίωσι. Θα παρέλθουν οι πόλεμοι, τα φυλετικά προβλήματα και κάθε είδους καταπίεσις. Η νέα τάξις του Θεού θα είναι ένα διαρκές θαύμα από την έναρξί της.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια ηλικία είχε ο Τιμόθεος, όταν ο Παύλος τον συνεβούλευσε, «Μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητά σου»; (1 Τιμ. 4:12)​—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η γενική εντύπωσις είναι ότι ο Τιμόθεος στον καιρό εκείνο ήταν πάρα πολύ νέος, ίσως μεταξύ 13 και 19 ετών, αλλά δεν έχει έτσι το πράγμα. Ενώ το Γραφικό υπόμνημα δεν εκθέτει την ηλικία του κατ’ εκείνο τον καιρό με τόσο πολλές λέξεις, υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να την προσδιορίσωμε κατά προσέγγισιν.

Σύμφωνα με την καλύτερη πληροφορία που είναι πρόχειρη, ο Παύλος άρχισε το δεύτερο ιεραποστολικό του ταξίδι το 49 μ.Χ. περίπου. Στην αρχή του έτους αυτού συνάντησε τον Τιμόθεο, ο οποίος τώρα πια ήταν ώριμος Χριστιανός και όχι απλώς ένα παιδί, καθώς μπορούμε να συμπεράνωμε από την αφήγησι του Λουκά: «Ήτο εκεί μαθητής τις ονόματι Τιμόθεος, υιός γυναικός τίνος Ιουδαίας πιστής, πατρός δε Έλληνος· όστις είχε καλήν μαρτυρίαν υπό των εν Λύστροις και Ικονίω αδελφών. Τούτον ηθέλησεν ο Παύλος να εξέλθη μεθ’ εαυτού· και λαβών αυτόν περιέτεμε, δια τους Ιουδαίους τους όντας εν τοις τόποις εκείνοις· επειδή εγνώριζον πάντες τον πατέρα αυτού ότι ήτο Έλλην.» Είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι, για να τυγχάνη ο Τιμόθεος τοιαύτης υπολήψεως, θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον στο τέλος της νεανικής του ηλικίας, αν όχι στην αμέσως μετά τα είκοσι περίοδο.​—Πράξ. 16:1-3.

Τα λόγια του Παύλου στην 1 Τιμόθεον 4:12, ότι ο Τιμόθεος δεν έπρεπε να επιτρέψη σε οποιονδήποτε να περιφρονήση τη νεότητά του, εγράφησαν δώδεκα έως δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μεταξύ του 61 και 64 μ.Χ. Έπεται, συνεπώς, ότι ο Τιμόθεος πρέπει να ήταν περίπου τριάντα ετών εκείνο τον καιρό. Αλλ’ ακόμη και σ’ αυτή την ηλικία ο Τιμόθεος θα είχε το αίσθημα πώς ήταν σχετικώς νέος συγκρινόμενος με τους πιο ηλικιωμένους άνδρες, που είχε εξουσιοδοτηθή να διορίση ως επισκόπους στις διάφορες εκκλησίες· εκτός απ’ αυτό, ήταν αναμφιβόλως ένας μάλλον συνεσταλμένος νέος άνδρας.​—1 Κορ. 16:10, 11· 1 Τιμ. 1:3· 3:1-15.

Κατά την εποχή εκείνη και στους τόπους εκείνους ήταν σύνηθες να μιλούν για την ηλικία ενός προσώπου σαν να ήταν νέος ή ακόμη και παιδί. Έτσι, μας λέγεται: «Ο όρος παίς (‘αγόρι’) · · · χρησιμοποιείται ενίοτε κατ’ επέκτασιν για μια πιο προχωρημένη περίοδο της ζωής. Ο Ευσέβιος, παραδείγματος χάριν, αποκαλεί τον Ωριγένη παιδί όταν ήταν ένας διδάσκαλος θεολογίας, και ασφαλώς πάνω από τα δεκαοκτώ . . . και ο Κωνσταντίνος μιλεί για τον εαυτό του με τον ίδιο τρόπο, στον καιρό που ξέσπασαν οι διωγμοί του Διοκλητιανού, όταν αυτός ήταν σχεδόν τριάντα.» Έτσι, επίσης, βρίσκομε έναν συγγραφέα που κάνει μνεία των «νεανικών χρόνων» του, που σημαίνει οποιαδήποτε περίοδο από τα δεκαοκτώ μέχρι τα σαράντα χρόνια ηλικίας.​—Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικών Γνώσεων Σάαφ-Χέρτσογκ, σελ. 1117.

Στις Εβραϊκές Γραφές, επίσης, βρίσκομε τον όρον «παιδίον» να χρησιμοποιήται με μια σχετική έννοια. Παραδείγματος χάριν, ο Ρουβήν αναφέρεται στον Ιωσήφ ως «το παιδίον» αν και ήταν δεκαεπτά ετών. (Γέν. 37:2, 30) Στη Γένεσι 44:20, 22, ο Ιούδας ομιλεί για τον Βενιαμίν, ο οποίος τότε πρέπει να ήταν τριάντα ετών, ως «το παιδίον». Παρόμοια, όταν ο Ιερεμίας είπε, «είμαι παιδίον», θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν τέτοιος στη δική του μόνο εκτίμησι. Πράγματι, μπορεί να αμφισβητηθή κατά πόσον ο Ιερεμίας θα είχε επιφορτισθή τη βαριά του αποστολή αν ήταν ένα κατά γράμμα παιδί, ένα μειράκιον στα πολύ νεανικά του χρόνια, πράγμα κάπως απίθανο.​—Ιερεμ. 1:6.

Εν τούτοις, από τα ανωτέρω, δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν χρησιμοποιεί πρόσωπα τρυφερής ηλικίας για να τον υπηρετήσουν. Ο Σαμουήλ ήταν πολύ νέος, όταν υπηρετούσε στη σκηνή και ο άγγελος του Ιεχωβά ενεφανίσθη και του έδωσε το προειδοποιητικό άγγελμα σχετικά με τις κρίσεις του Ιεχωβά επί του λαού του. Κατά τον Ιώσηπον, ο Σαμουήλ ήταν τότε δώδεκα ετών και καλώς μπορεί να υποτεθή αυτό. Γνωρίζομε ότι ο Ιησούς αυτή την ηλικία είχε, όταν κατέπληξε τόσο πολύ τους διδασκάλους στο ναό με τις ερωτήσεις και απαντήσεις του.​—1 Σαμ. 1:24· 3:1-18· Λουκ. 2:42-47.

Μετά παρέλευσιν ετών, στη διάρκεια της διακονίας του Ιησού, για την ακρίβεια, προς το τέλος της, υπήρχαν παιδιά στο ναό που χαιρετούσαν τον Ιησού, λέγοντας: «Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ»! Όταν οι αρχιερείς και οι γραμματείς ηγανάκτησαν, ο Ιησούς τούς απήντησε: «Ποτέ δεν ανεγνώσατε, “Ότι εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν”;» (Παρεμπιπτόντως, ‘νήπια’ και ‘θηλάζοντα’ χρησιμοποιούνται εδώ με σχετική έννοια.)​—Ματθ. 21:15, 16.

Είναι σαφές ότι, όταν διαβάζωμε τέτοιες εκφράσεις σαν αυτές που χρησιμοποιούνται από τον Παύλο σχετικά με τον Τιμόθεο, πρέπει να λαμβάνωμε υπ’ όψιν τα συμφραζόμενα για να δούμε αν εννοούνται κατά γράμμα, ή αν πρέπει να ληφθούν με σχετική έννοια.

● Πρέπει να εννοήσωμε, από το εδάφιο Γένεσις 8:22, ότι οι εποχές του έτους, όπως τις ξέρομε σήμερα, με τις δριμείες συνθήκες των, θα υπάρχουν στον νέο κόσμο;​—Ε. Ε., Ηνωμένες Πολιτείες.

Στην καρδιά του ο Ιεχωβά είπε, όπως αναγράφεται στη Γένεσι 8:22: «Εν όσω μένει η γη, σπορά και θερισμός, και ψύχος και καύμα, και θέρος και χειμών, και ημέρα και νυξ, δεν θέλουσι παύσει.» Πριν από λίγα χρόνια, ένας που υπέβαλε ερώτησι για το θέμα αυτό, έθεσε ένα πρόβλημα εν σχέσει με τούτο, λέγοντας:

«Η ερώτησίς μου είναι όπως εκτίθεται στη Γένεσι 8:22. Ενόσω μένει η γη θα υπάρχη χειμώνας. Τώρα ξέρομε ότι η χειμερινή εποχή φέρνει επιδείνωσι. Οι δρόμοι καλύπτονται από χιόνια και πάγους, τα οχήματα ολισθαίνουν, δυστυχήματα προξενούνται, οι άνθρωποι πέφτουν στον ολισθηρό πάγο, τα πόδια τους βρέχονται, κρυολογούν, κι ο χειμώνας βέβαια δεν είναι άνετος, θα το θεωρούσατε αυτό ως μια έννοια διαβιώσεως κάτω από τέλειες συνθήκες; Η ταλαιπωρία αυτή δεν θα ήταν ως να ζη κανείς σ’ έναν παράδεισο. Θα ήταν;»

Τώρα, αυτά τα αισθήματα είναι όλως ευνόητα. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη, είναι η χειμερινή εποχή πάντοτε τόσο κακή; Αυτό εξαρτάται από την άποψι του καθενός. Αποτελεί συγκίνησι το να βλέπη κανείς πτώσεις χιονονιφάδων! Σιωπηλά οι λόφοι, τα δένδρα, οι αγροί​—ναι, και οι δρόμοι των πόλεων ακόμη—​προσλαμβάνουν ένα απαλό, λευκό στρώμα από χιόνι. Πραγματικά, χαρά είναι να το βλέπη κανείς! Πολλοί βλέπουν την εποχική ομορφιά ολόγυρα τους, αν κατοικούν σε περιοχές της γης, όπου λαμβάνει χώραν αυτό το θέαμα. Φυσικά, πρέπει κατάλληλα να εφοδιάζουν τ’ αυτοκίνητα τους για να κυλούν κάτω από τέτοιες συνθήκες, ή μπορεί απλώς να προτιμήσουν να μη τα χρησιμοποιούν διόλου, όταν οι δρόμοι είναι γλιστεροί. Εκείνοι, που ντύνονται κατάλληλα, δεν στερούνται ανέσεως, ούτε τα πόδια τους βρέχονται. Η ανθρώπινη ατέλεια παίζει ένα ρόλο σε κάθε καιρό του έτους, κι έτσι, στον πάγο και στο χιόνι, μερικοί μπορεί να πέφτουν ή άλλοι μπορεί να κρυολογούν. Αλλά και σήμερα ακόμη, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, ο χειμώνας, σε χώρες όπου χαρίζει στο έδαφος μια χιονάτη λευκότητα, μπορεί να είναι ένας ωραίος και απολαυστικός καιρός του έτους. Υπάρχουν, φυσικά, πολλοί τόποι στη γη, που δεν έχουν χιόνι και πάγο στη χειμερινή περίοδο, με τις συνθήκες που δημιουργούν αυτά.

Η δήλωσις, που γίνεται στη Γένεσι 8:22, πρέπει, φυσικά, να ληφθή υπ’ όψι σε συνδυασμό με άλλες επαγγελίες όσον αφορά τις τέλειες συνθήκες που πρόκειται να επικρατήσουν κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Εκείνο, που εννοούσε ο Ιεχωβά κατά το εδάφ. Γένεσις 8:22, ήταν ότι η κατάστασις ομοιομόρφου κλίματος, που επικρατούσε σε όλη τη γη πριν από τον Κατακλυσμό, δεν θα υπήρχε πια. Γιατί; Διότι το μεγάλο υδάτινο στέγασμα, λόγω του οποίου υφίστατο αυτή η κατάστασις, είχε πέσει, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το να υπάρχουν οι εποχές που περιγράφονται στη Γένεσι 8:22. Εν τούτοις, αφού ο Θεός παρήγαγε αιφνίδιες επαναστατικές μεταβολές στις συνθήκες ζωής επάνω στη γη με τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε, με τις τωρινές ακρότητες θερμότητος και ψύχους, έτσι και στον Αρμαγεδδώνα και με την εγκαινίασι της Μεσσιανικής του βασιλείας, μπορεί να παραγάγη γρήγορες μεταβολές που θα βελτιώσουν οποιεσδήποτε δύσκολες συνθήκες χειμώνος ή δυσάρεστα χαρακτηριστικά άλλων εποχών του έτους.

Μήπως αυτό θα επιτελεσθή με ανασύστασι του υδατίνου στεγάσματος; Θα το θέση ο Δημιουργός και πάλι να αιωρήται στο διάστημα για να παραγάγη μια θερμοκηπική κατάστασι σ’ αυτή τη γη για να επικρατήση και πάλι μια ομοιόμορφη θερμοκρασία ανά την υδρόγειον; Η Γραφή δεν το λέγει αυτό, ο δε σχηματισμός του προκατακλυσμιαίου υδατίνου στεγάσματος αποτελούσε μέρος του δημιουργικού έργου του Θεού σε μια από τις ημέρες των έργων του προτού αρχίση η εβδόμη του μέρα, στην οποία κατέπαυσε τα δημιουργικά αυτά έργα για τη γη. Η μέρα της αναπαύσεώς του περιέχει ακόμη χίλια ή περισσότερα χρόνια. Αρκεί να πούμε ότι ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος ήδη γνωρίζει τι πρόκειται να κάμη, θα χειρισθή τα πράγματα με τέλειο τρόπο. Αυτός θα φέρη τις πιο επιθυμητές και απολαυστικές συνθήκες μέσω του Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Αυτή η αλλαγή, η οποία θα αποτρέψη τις δυσάρεστες εποχικές συνθήκες, θα εναρμονισθή με την παρά Θεού αποκατάστασι του παραδείσου και την αφαίρεσι του θανάτου, των πόνων, των θλίψεων, των ασθενειών και των στεναγμών.​—Αποκάλ. 21:4· Δευτ. 32:4.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

16 Παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συνάφειας των συνεργούντων μελών, . . . κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.​—Εφεσ. 4:16. Σ 1/8/63 8α

17 Απορρίψαντες το ψεύδος, “λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού”.​—Εφεσ. 4:25. Σ 15/5/63 4, 5α

18 Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 15/7/63 21

19 Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας.​—Παροιμ. 10:7. Σ 15/4/63 37, 38α

20 Θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεων σου θέλω διαλογίζεσθαι.​—Ψαλμ. 77:12. Σ 1/1/64 4, 5

21 Πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.​—Εβρ. 2:1. Σ 15/12/63 2, 3α

22 Ο λόγος του Χριστού ας κατοική εν υμίν πλουσίως, μετά πάσης σοφίας· διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους.​—Κολ. 3:16. Σ 1/11/63 18α

23 Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.​—Μάρκ. 13:10. Σ 15/10/63 35, 36

24 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.​—Ματθ. 28:19. Σ 1/8/63 12, 13

25 Παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.​—1 Θεσ. 5:11. Σ 15/9/63 20, 21α

26 Και είδον άλλον άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα.​—Αποκάλ. 14:6. Σ 15/2/64 18, 19

27 Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.​—Ματθ. 24:13. Σ 1/2/63 31

28 Μη γίνεσθε πρόσκομμα μήτε εις Ιουδαίους μήτε εις Έλληνας, μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού· καθώς και εγώ κατά πάντα αρέσκω εις πάντας, μη ζητών το ιδικόν μου συμφέρον, αλλά το των πολλών δια να σωθώσι.​—1 Κορ. 10:32, 33. Σ 1/6/63 32, 33

29 Μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά.​—Εβρ. 12:5, ΜΝΚ. Σ 15/8/63 1-3

30 Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα.​—Εβρ. 10:24. Σ 1/8/63 15

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Αποτελεί σήμερα ζωτική ανάγκη για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως η μελέτη της Αγίας Γραφής, που περιέχει τον λόγον της ζωής. Το περιοδικόν Η Σκοπιά έχει αφιερωμένες τις σελίδες του στην ανάπτυξι και παρουσίασι ζωτικών θεμάτων από την πολύτιμη αυτή πηγή της αληθείας, που οδηγεί σε κατανόησι του θείου θελήματος. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως διάκονοι των αγαθών νέων, παρουσιάζουν τον μήνα Μάρτιο το περιοδικό των Η Σκοπιά, που ανταποκρίνεται στη ζωτική αυτή ανάγκη των ανθρώπων καλής θελήσεως και υποδεικνύει «τον λόγον της ζωής ταύτης.» (Πράξ. 5:20) Μπορείτε και σεις να λάβετε μέρος στην παρουσίασι της Σκοπιάς. Μια ετησία συνδρομή με τρία πολύ ενδιαφέροντα βιβλιάρια στοιχίζει μόνον δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

«ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ»

Το έξοχο αυτό βιβλιάριο των 32 σελίδων που έχει κυκλοφορήσει ευρύτατα σε πολλές γλώσσες, δίδει ικανοποιητικές απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως π.χ.: Τι είναι «τούτο το ευαγγέλιον» ή αυτή η καλή είδησις ή αγγελία; Ποίος είναι ο Θεός; Πώς και γιατί έπλασε τον άνθρωπον; Γιατί υπάρχει αυτή η πονηρία και οι θλίψεις επάνω στη γη; Πότε όλα αυτά θα τελειώσουν; Πώς ήλθε σε ύπαρξι ο Διάβολος; Ποιο είναι το μέλλον του ανθρώπου και της γης; Τι πρέπει να κάνη κανείς για να κερδίση ζωή; Το βιβλιάριο τιμάται μόνον δρχ. 1,50. Επτά βιβλιάρια αντί δρχ. 7,50. Γιατί να μην αποκτήσετε ένα αντίτυπο για τον εαυτό σας και ταυτοχρόνως μερικά ακόμη για τους φίλους σας; Γράψτε μας στη διεύθυνσι Καρτάλη 4, Αθήναι 611.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

26 Απριλίου: Γιατί Πρέπει Όλοι να Ενωθούμε σε μια Απόφασι. Σελ. 168.

3 Μαΐου: Εκτέλεσις Θείας Κρίσεως κατά της Ψευδούς Θρησκείας, §1-31. Σελ. 176.

10 Μαΐου: Εκτέλεσις Θείας Κρίσεως κατά της Ψευδούς Θρησκείας, §32-64. Σελ. 183.

Ο «Χρυσούς Κανών»​—Απόδειξις Σοφίας

ΣΤΙΣ αρχές του περασμένου χειμώνος στο τμήμα Κολομβιανών Υψωμάτων του Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης, εθεάθη ένας μεσήλιξ, που έσπευδε στο αυτοκίνητό του μόλις ένας αστυνομικός επεκόλλησε ένα πράσινο σημείωμα στο αυτοκίνητό του για παράβασι των κανονισμών σταθμεύσεως. Θιγόμενος, εξέσπασε σ’ ένα πλήθος από ακράτητα, γεμάτα θυμό λόγια, τα οποία ο αστυνομικός αγνοούσε καθόσον απεμακρύνετο. Τι ωφελήθη ο κάτοχος του αυτοκινήτου απ’ αυτό το ξέσπασμα; Τίποτα· απλώς το προσέθεσε στα κακά του αισθήματα, ενώ διέθετε και τον αστυνομικό εναντίον του.

Πόσο διαφορετικό είναι το παράδειγμα του Άγγλου ιεραποστόλου στο Λάγκος της Νιγηρίας! Προσερχόμενος μια μέρα στη θέσι που εστάθμευε το αυτοκίνητό του, είδε να στέκη εκεί ένας μελανόδερμος ιθαγενής αστυνομικός, ο οποίος τον επετίμησε διότι αφήκε το αυτοκίνητό του σε μέρος όπου υπήρχε το σήμα «Απαγορεύεται η στάθμευσις», το οποίον, όμως, ετοποθετήθη εκεί μόλις την προτεραία. Ο αστυνομικός τού εζήτησε την ταυτότητά του, και καθώς αντέγραφε τα στοιχεία συνέχιζε το υβρεολόγιο για τη σοβαρότητα του αδικήματος.

Ξαφνικά ο αστυνομικός ύψωσε το βλέμμα με έκφρασι καταπλήξεως στα πρόσωπό του ρωτώντας, «Δεν με βρίζεις;» Ο ιεραπόστολος απήντησε, «Γιατί να σε βρίσω; Συ απλώς κάνεις τη δουλειά σου.» Ο αστυνομικός, κυττάζοντάς τον μάλλον περίεργα, ερώτησε, «Και ποια νάναι η δική σου δουλειά;» «Εγώ είμαι ιεραπόστολος, ένας μάρτυς του Ιεχωβά», ήταν η απάντησις. Προφανώς εκείνος δεν ανέμενε αυτή την απάντησι, κι ευθύς άλλαξε ο τόνος της φωνής του. Η συνομιλία ωδήγησε στην Αγία Γραφή, με τελικό αποτέλεσμα να χωρισθούν οι δύο σαν φίλοι αλλά μόνο κατόπιν διευθετήσεων που έγιναν από τον ιεραπόστολο να κάνη συμμελέτη με τον αστυνομικό από τη Γραφή. Προφανώς, ωφελήθη ο ιεραπόστολος που έδειξε προς τον αστυνομικό συμπεριφορά τέτοια που αυτός ο ίδιος θα ήθελε να του δείξουν.

Πόσο εύκολο είναι να λησμονήση κανείς ότι ένας αστυνομικός, φύλακας ή ταξινόμος θα μπορούσε να είναι πλήρως ενήμερος του τρόπου με τον οποίον σκέπτεσθε και μπορεί να μην είναι διόλου ευτυχής όταν πρόκειται να κάμη κάποια ενέργεια από απόψεως καθήκοντος, όπως λόγου χάριν, να επιβάλη περιορισμούς, κανονισμούς, ή να εκδώση σημείωμα για μια παράβασι τροχαίας κινήσεως ή σταθμεύσεως! Δεν είναι εύκολη η δουλειά του. Μην τον κακολογείτε, επειδή εκτελεί ανατεθειμένον καθήκον ούτε να προσπαθήτε να τον πιέζετε να μη φανή πιστός σ’ αυτό. Γιατί, μάλλον, να μη διευκολύνετε αυτόν με το να έχετε σεβασμό, να είσθε ευγενικοί και διακριτικοί, διότι, μήπως και σεις έτσι δεν θα θέλατε να σας μεταχειρισθούν αν ήσθε στη θέσι του; Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα το καταστήσετε όχι μόνο πιο εύκολο γι’ αυτόν αλλά και πιο ευχάριστο για σας. Δεν μπορούμε να προσπαθούμε να κάμωμε τα πράγματα πιο ευχάριστα για τους άλλους χωρίς να αισθανώμεθα καλύτερα προς τούτο εμείς οι ίδιοι, αν δεν υπάρχη ομοία με το προσφερόμενον ανταπόδοσις.

Ναι, προσέχοντας τον λεγόμενο Χρυσούν Κανόνα, «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς», δεν κάνετε μόνο το ακριβές και ορθόν που πρέπει να πράξετε, το στοργικό και αγαθό πράγμα, αλλά και το σοφό. Πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός, που έδωσε στους ανθρώπους τη θετική μορφή του «χρυσού κανόνος», ετόνισε αυτό ακριβώς το σημείο, όταν είπε σχετικά με τούτο: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας· διότι με το αυτό μέτρον με το οποίον μετρείτε, θέλει αναμετρηθή εις εσάς.»​—Λουκ. 6:31, 38.

Ο «χρυσούς κανών» εισέρχεται στο βάθος των ανθρωπίνων σχέσεων· το δε πρόβλημα των ανθρωπίνων σχέσεων, όπως τονίζεται από λογίους σαν τον Πιτιρίμ Α. Σορόκιν, του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, είναι το πρώτιστο που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος. Όπως καλά το διατυπώνει ένα σχόλιο για την απεργία των εφημερίδων της πόλεως Νέας Υόρκης: «Πώς είναι δυνατόν σε οποιονδήποτε πολιτισμό τόσο προχωρημένο να μπορή να θέτη έναν άνθρωπο στο διάστημα, κι ωστόσο να μην μπορή ν’ αναπτύσση καλή πίστι κι εμπιστοσύνη μεταξύ ενός εργοδότου κι ενός υπαλλήλου;»​—Εφημερίς της Ουώλ Στρητ, 14 Φεβρουαρίου 1963.

Πώς είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν, διότι οι άνθρωποι σήμερα δεν πιστεύουν στο να κάνουν στους άλλους εκείνο που αυτοί θα ήθελαν να τους κάνουν άλλοι. Η έλλειψις πίστεώς των στον Θεό και η μυωπική ιδιοτέλειά των τους τυφλώνει ως προς τη σοφία του «χρυσού κανόνος».

Παρατηρώντας οπουδήποτε θέλομε, θα διαπιστώσωμε ότι το ν’ ακολουθούμε τον «χρυσούν κανόνα» αποτελεί απόδειξιν σοφίας. Ο υπηρέτης, ο υπάλληλος ή ο πωλητής, που εξυπηρετεί τους ξένους ή τους πελάτας του με τον τρόπο που θα ήθελε αυτός να τον εξυπηρετούν, προορίζεται να επιτύχη καλύτερα απ’ έναν που είναι αδιάφορος. Ομοίως ο ξένος ή ο πελάτης, που συμπεριφέρεται προς τον υπηρέτη, τον υπάλληλο ή τον πωλητή όπως αυτός θα ήθελε να συμπεριφέρωνται προς αυτόν, είναι πολύ πιο πιθανό να τύχη καλής εξυπηρετήσεως παρά ένας που συμπεριφέρεται σ’ αυτούς τους υπαλλήλους ως απλούς υπηρέτας.

Ιδιαίτερα η αρχή αυτή εφαρμόζεται σε νυμφευμένους, λόγω της συνεχούς των στενής σχέσεως, της μεταξύ των οικειότητος. Όσο περισσότερη περίσκεψι, διακριτικότητα και στοργή δείχνει ο καθένας στον άλλον, τόσο περισσότερο από το καθένα απ’ αυτά είναι πιθανό να λάβη από τον άλλον. Όταν, λοιπόν, ένας αναγνωρίζη ότι ο άλλος δεν δείχνει περίσκεψι ή στοργή, καλό είναι να ρωτήση, «Σε τι βαθμό παίρνω απλώς πίσω εκείνο που δίνω στον άλλον;» Αν επρόσεχαν και οι δύο τον «χρυσούν κανόνα», η κατάστασις ποτέ δεν θα εχειροτέρευε σε αποξένωσι, χωρισμό ή διαζύγιο, για να μην πούμε τίποτε περί συζυγικής απιστίας. Και φυσικά, τέτοια πράγματα δεν συντελούν στην ευτυχία.

Ούτε οι γονείς μπορούν να παραβλέπουν αυτή την αρχή απλώς διότι ο λόγος του Θεού απαιτεί να υπακούουν σ’ αυτούς τα τέκνα των. Η Γραφή επίσης λέγει: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας.» (Εφεσ. 6:4) Ένας πατέρας, παροργίζοντας τα παιδιά του χωρίς λόγο, εργάζεται εναντίον των καλυτέρων συμφερόντων και των δύο. Στις αρχές του 1963 το ραδιόφωνο είπε για έναν νεαρό γυιο, ο οποίος εμαχαίρωσε τον πατέρα του και τον εφόνευσε λόγω επιπλήξεως. Προφανώς, η επίπληξις εκείνη ήταν αυτό που επέφερε την υπερχείλισι. Όχι ότι κάθε παροργισμός δικαιολογεί φόνον του πατέρα, πατροκτονία. Αλλ’ αναμφιβόλως, αν ο πατέρας εσκέπτετο να μην παροργίση τον γυιο του χωρίς λόγο, θα ήταν ακόμη ζωντανός. Αυτή η αρχή, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να λεχθή ότι είναι εφαρμόσιμη σε όλους όσοι δικαιούνται να κάνουν επιπλήξεις. Δίνετε με τον τρόπο που θα ελαμβάνατε και είναι πιο πολύ πιθανό να ωφελήσετε τον λαμβάνοντα και να διατηρήσετε την αγάπη του.

Σε όλα δε αυτά σημειώστε ότι ο «χρυσούς κανών» απαιτεί από σας ν’ αναλάβετε την πρωτοβουλία. Δεν είναι το ‘Κάνετε στους άλλους όπως σας κάνουν κι αυτοί’. Όχι, αλλά ‘Σεις κάνετε στους άλλους όπως θα θέλατε κι αυτοί να κάνουν σ’ εσάς’ και τούτο άσχετα προς το τι αυτοί μπορούν να σας κάνουν. Αυτό είναι σοφία, θεία σοφία. Προσέξτε το, χάριν της ευημερίας και της ευτυχίας σας.

Η Χριστιανοσύνη​—Όπου Συναντώνται τα Αντίθετα

Η αληθινή λατρεία του Θεού είναι και καλά ισορροπημένη και αποκλειστική. Είναι η δική σας λατρεία αυτού του είδους;

ΗΤΑΝ φθινόπωρο του 1961. Η ατμόσφαιρα ευρίσκετο σ’ έντασι σε μια ωρισμένη αποικιακή πόλι της Βρεττανικής Δυτικής Αφρικής. Οι Άγγλοι, αναμένοντας επιδείνωσι της καταστάσεως λόγω της επικείμενης αλλαγής κυβερνήσεως, περιεκύκλωσαν την πόλι με χιλιάδες στρατευμάτων. Όλοι οι Ευρωπαίοι, και ειδικώς τα γυναικόπαιδα, διετάχθησαν να εγκαταλείψουν την πόλι. Εν τούτοις, ένα ανδρόγυνο ιεραποστόλων, προς μεγάλην λύπην των επισήμων, δεν έβλεπαν τον λόγο για να εγκαταλείψουν τη πόλι. Στην πραγματικότητα η θύελλα είχε περάσει, η διαβίβασις είχε συντελεσθή χωρίς να εκδηλωθή βία.

Γιατί αυτό το ανδρόγυνο δεν εθεώρησε την παραμονή του σαν μια παράτολμη πράξι; Διότι, λόγω του ανιδιοτελούς του έργου μεταξύ των Αφρικανών, είχαν πραγματικούς φίλους ανάμεσα τους. Γι’ αυτούς οι Αφρικανοί ήσαν αδελφοί των, και οι Αφρικανοί, τους οποίους διακονούσαν, θεωρούσαν τους ιεραποστόλους σαν αδελφούς των, παρά τη διαφορά στο χρώμα του δέρματος. Περιττόν να πούμε, ότι η παραμονή τους επροκάλεσε πολλά ευνοϊκά σχόλια μεταξύ των Αφρικανών. Αυτό είναι ένα μεμονωμένο, μικρό επεισόδιο, αλλά πολύ χαρακτηριστικό της αληθινής Χριστιανοσύνης, που δεν αναγνωρίζει φυλετικές διακρίσεις και όπου, απ’ αυτή την απόψι, επίσης, μπορεί να λεχθή ότι εκείνοι, που μερικοί τους ονομάζουν αντιθέτους​—οι μαύροι και οι λευκοί—συναντώνται.

Πραγματικά, αυτή η συνάντησις των αντιθέτων μέσα στη Χριστιανοσύνη αληθεύει για κάθε σφαίρα των ανθρωπίνων σχέσεων. Παραδείγματος χάριν, μέσα στη Χριστιανοσύνη οι αντίθετοι ως προς τη μόρφωσι συναντώνται ως εξίσου ευπρόσδεκτοι. Έτσι, ο πολύ μορφωμένος Φαρισαίος, ο απόστολος Παύλος, συνειργάζετο με ανθρώπους που ήσαν «αγράμματοι και ιδιώται», όπως ο Πέτρος και Ιωάννης, όπως ακόμη και σήμερα στις συνελεύσεις των αφιερωμένων Χριστιανών, καθηγηταί κολλεγίων υπηρετούν παράπλευρα, ή κάθηνται μαζί με άλλους που για πρώτη φορά άρχισαν να μαθαίνουν ανάγνωσι και γραφή μόλις ήλθαν σ’ επαφή με την κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι πολύ μορφωμένοι δεν περιφρονούν αυτούς, που έχουν λίγη σχολική εκπαίδευσι, ούτε οι τελευταίοι καταφρονούν τους προηγουμένους σαν να ήσαν «μικρόνοες».​—Πράξ. 4:13· Παροιμ. 14:17· Πράξ. 17:34· 22:3.

Κατόπιν, πάλι, η αληθινή Χριστιανοσύνη ενώνει τις εθνικότητες που είχαν για πολύ καιρό αντιπάθειες η μία προς την άλλη, όπως οι Ιρλανδοί της Ιρλανδίας και οι Ιρλανδοί του Ώλστερ. Για τους Χριστιανούς «δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ.» Το ίδιο ισχύει και για διαιρετικούς παράγοντες όπως είναι ο πλούτος και ο πολιτισμός, όχι διότι τα δύο αυτά συμβαδίζουν κατ’ ανάγκην. Οι Χριστιανοί προσέχουν τη συμβουλή του μαθητού Ιακώβου: «Ας καυχάται δε ο αδελφός ο ταπεινός εις το ύψος αυτού· ο δε πλούσιος, εις την ταπείνωσιν αυτού», κι έτσι αμφότεροι θα έλθουν στο αυτό επίπεδο.​—Γαλ. 3:28· Ιάκ. 1:9, 10.

Στην αληθινή Χριστιανοσύνη δεν γίνεται κανένας διαχωρισμός σύμφωνα με την ηλικία, ούτε υπάρχουν θρησκευτικά νηπιαγωγεία για τα παιδιά ή Κυριακά σχολεία, αλλά όλοι συναθροίζονται μαζί όπως έκαναν οι Ισραηλίτες των αρχαίων χρόνων υπακούοντας στην εντολή: «Σύναξον τον λαόν, τους άνδρας και τας γυναίκας, και τα παιδία . . . δια να ακούσωσι, και δια να μάθωσι.» Οι νέοι σέβονται εκείνο που η ωριμότης και τα χρόνια της πείρας έχουν να προσφέρουν, και οι ηλικιωμένοι εκτιμούν την προθυμία των νέων. Όπως προτιμούν να το διατυπώνουν μερικοί Βραζιλιανοί Μάρτυρες, «Δεν έχομε ηλικιωμένους μεταξύ μας, απλώς μερικοί υπήρξαν νέοι επί μακρότερο χρόνο από άλλους!»​—Δευτ. 31:12.

ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΙ

Στην αληθινή Χριστιανοσύνη όχι μόνο συναντώνται πράγματι άτομα με αντίθετα χαρακτηριστικά, αλλά και ιδιότητες, που γενικώς θεωρούνται ως αντίθετες, συνδυάζονται εντός του αυτού ατόμου που είναι Χριστιανός. Πώς γίνεται αυτό; Με το ότι αυτή παράγει καλά ισορροπημένες προσωπικότητες. Παραδείγματος χάριν, οι άνθρωποι κατά κανόνα δεν συνενώνουν τις ιδιότητες της τρυφερότητος, της ευγενείας, της ταπεινοφροσύνης και της πραότητος σε μια ισχυρή, τολμηρή και άφοβη δυναμική προσωπικότητα. Όμως, στην αληθινή Χριστιανοσύνη αυτές οι αντίθετες ιδιότητες συνυπάρχουν μέσα στο άτομο.

Εκείνος, που έθεσε το παράδειγμα γι’ αυτό, δεν ήταν άλλος παρά ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. Τολμηρός, άφοβος και δυναμικός, μιλούσε απεριφράστως για να επεξηγήση τα σημεία των ομιλιών του στα συγκεντρωμένα πλήθη η στους εχθρούς του. «Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς δια να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί. . . . Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» Σαν άνθρωπος δράσεως, σε δύο περιπτώσεις ‘εξεδίωξε όλους εκ του ιερού χώρου του ναού με τα πρόβατα και τα κτήνη, διασκορπίζοντας τα νομίσματα των αργυραμοιβών και ανατρέποντας τα τραπέζια των’.​—Ματθ. 7:5· 23:29-33· 21:12· Ιωάν. 2:15.

Εν τούτοις, είχε μέσα του την ιδιότητα να εκδηλώνη αγαθωσύνη, πραότητα και συμπάθεια: «Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Σε τέτοιους απηύθυνε την πρόσκλησι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει, Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»​—Ματθ. 9:36· 11:28-30.

Το ίδιο μπορεί να λεχθή για τον απόστολο Παύλο, τον ικανόν αυτόν μιμητήν του Ιησού Χριστού. Τόσο στο βιβλίο των Πράξεων όσο και στις επιστολές του διαβάζομε για την άφοβη σταθερότητά του· έλαβε τολμηρά τη στάσι του υπέρ της αληθείας και την εξέφραζε, αδιάφορο ποιον αυτή επηρέαζε, είτε ήταν αυτός ένας συναπόστολος ή άλλοι συγ-Χριστιανοί, είτε εχθρικοί όχλοι ή κυβερνήται και βασιλείς, και όλους αυτούς τους περιελάμβανε στο αυτό επίπεδο, καθώς απαιτούσε η περίπτωσις.​—Πράξ. 13:9-11· 4:19· 15:39· 17:23-32· 21:30-40· 24:10· 25:8-11· Γαλ. 2:11-14.

Συγχρόνως ο Παύλος μπορούσε να γράψη για τον εαυτό του: «Αλλ’ εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» «Ως πατήρ τα εαυτού τέκνα, σας προετρέπομεν και παρηγορούμεν και διεμαρτυρόμεθα.» Ναι, μέσα στον απόστολο Παύλο ως επίσης και στον Ιησού Χριστό, οι αντίθετες ιδιότητες του σκληραγωγημένου στρατιώτου και του στοργικού ποιμένος συνεδυάζοντο· τολμηρή αφοβία, δίκαιη αγανάκτησις και τρυφερότης, πραότης και αγαθωσύνη.​—1 Θεσ. 2:7, 8, 11.

Εφόσον έχει έτσι το πράγμα, θα έπρεπε να περιμέναμε ότι θα εδίδετο στους Χριστιανούς η συμβουλή να καλλιεργούν αυτές τις αντίθετες ιδιότητες μέσα των, και συνεπώς ευρίσκομε τούτο: «Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει· ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε.» «Ενδυναμούσθε εν Κυρίω, και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.» «Κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.»​—1 Κορ. 16:13· Εφεσ. 6:10· 2 Τιμ. 2:3.

Εκ παραλλήλου διαβάζομε, επίσης: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.» «Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ, ή τις παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία πνεύματος, ή σπλάγχνα τινά και οικτιρμοί, κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες.»​—Εφεσ. 4:32· Φιλιππησ. 2:1, 2.

ΑΓΓΕΛΜΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥΣ

Το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού, που διακηρύσσει η Χριστιανοσύνη, μπορεί, επίσης, να λεχθή ότι είναι μια περίπτωσις όπου τα αντίθετα συναντώνται. Έτσι η προφητική εντολή, από την οποία παρέθεσε ο Ιησούς, όταν επέστρεψε στην πόλι της κατοικίας του, τη Ναζαρέτ, περιελάμβανε μια διπλή​—με αντίθεσι—​αποστολή: «Ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας.» Όπως ο Ιησούς έκανε και τα δύο όταν ήταν στη γη, έτσι και οι ακόλουθοί του που είναι σήμερα επάνω στη γη κάνουν το ίδιο​—κηρύττουν την καλή αγγελία ενός παγγηίνου Παραδείσου και προειδοποιούν για τον Αρμαγεδδώνα, τον πόλεμον της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος.​—Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ· Αποκάλ. 16:14, 16· 21:4.

Σημειώστε πόσο εμφατικά διευκρινίζεται αυτό το σημείο στην προφητεία του Μιχαία 5:7, 8, που βρίσκει την εκπλήρωσί της στις ημέρες μας: «Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι εν μέσω λαών πολλών ως δρόσος από του Ιεχωβά, ως ρανίδες επί χόρτον, όστις δεν προσμένει παρά ανθρώπου, ουδέ ελπίζει επί υιούς ανθρώπων. Και το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι μεταξύ εθνών, εν μέσω λαών πολλών, ως λέων μεταξύ κτηνών του δρυμού, ως σκύμνος μεταξύ ποιμνίων προβάτων, όστις διαβαίνων καταπατεί, και διασπαράττει, και δεν υπάρχει ο ελευθερών.»

Ασφαλώς, δύσκολα θα μπορούσαμε να φαντασθούμε μια πιο δυνατή αντίθεσι ή σειρά αντιθέσεων. Ποια υδατόπτωσις είναι πιο απαλή, και μήπως υπάρχουν τέτοιες που να είναι περισσότερο αναψυκτικές από την δρόσο και τις άφθονες βροχές που συντηρούν τόσο πολύ τη ζωή, και μάλιστα στη γη της Παλαιστίνης, όπου εγράφησαν αυτά τα λόγια; Και τι είναι πιο καταστρεπτικό από ένα νεαρό λέοντα εν μέσω ποίμνης προβάτων που είναι ανυπεράσπιστα; Οι αληθινοί Χριστιανοί εκπληρώνουν και τις δύο αποστολές. Για τα άτομα της καλής προς τον Θεό θελήσεως έχουν ένα αναψυκτικό άγγελμα, που διατηρεί τη ζωή. Αλλά για τους εχθρούς της αληθείας, το άγγελμα που φέρουν οι αληθινοί Χριστιανοί είναι τόσο ερημωτικό όσο ένας νεαρός λέων, λόγω του ότι ανατρέπουν τελείως τις ψευδείς διδασκαλίες, τις οποίες καταξεσχίζουν χρησιμοποιώντας μια άλλη μορφή ομιλίας, με την «μάχαιραν του πνεύματος», τον λόγο του Θεού.​—Εφεσ. 6:17.

Πώς συμβαίνει ώστε αυτά τα αντίθετα να συναντώνται μέσα στη Χριστιανοσύνη; Διότι είναι η θρησκεία του μόνου αληθινού Θεού, Ιεχωβά, που είναι απροσωπόληπτος και του οποίου οι ιδιότητες είναι τελείως ισορροπημένες. Ένεκα της δυνάμεώς του και της δικαιοσύνης του, αυτός είναι «πυρ καταναλίσκον» για τους πονηρούς, αλλά σ’ εκείνους που αγαπούν τη δικαιοσύνη δείχνει την άλλη όψι: «Έλεος του Ιεχωβά είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού. Ανανεόνονται εν ταις πρωίαις.»​—Εβρ. 12:29· Θρήνοι 3:22, 23, ΜΝΚ.

Αληθινά, η Χριστιανοσύνη αυτοσυνιστάται σε όλους εκείνους που αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Με το να έχη την ‘άνωθεν σοφίαν’, «πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.»​—Ιάκ. 3:17.

Έμπρακτος Εκδήλωσις Αγάπης προς τον Πλησίον

Η επόμενη πείρα δείχνει την προσπάθεια που κατέβαλε ένας σκαπανεύς για να δείξη αγάπη στον πλησίον του: «Πριν από λίγα χρόνια διέθεσα χρόνο να μάθω το αλφάβητο με σήματα για να μιλήσω σ’ ένα φύλακα του νοσοκομείου, όπου εργαζόμουν. Το περασμένο έτος έμαθα ότι είχαμε ένα γείτονα που ήταν κωφάλαλος, τον οποίον, όπως εξακρίβωσα, κανείς από την εκκλησία δεν τον είχε πλησιάσει με τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Έτσι, τον επεσκέφθηκα εκφραζόμενος στη συνθηματική γλώσσα ‘Χι’. Σε λίγο η ‘συνομιλία’ περιεστράφη στην Αγία Γραφή. Έγινε συνδρομητής στη Σκοπιά και είχαμε μια νέα Γραφική μελέτη, που απεδείχθη πολύ ενδιαφέρουσα. Ο Τζαν εμάθαινε τη Γραφή κι εγώ εμάθαινα μια νέα γλώσσα. Σε λίγο αυτός άρχισε να παρακολουθή όλες τις συναθροίσεις, άρχισε τη διακονία από θύρα σε θύρα με άλλον ένα αδελφό και παρευρέθη σε δύο συνελεύσεις περιοχής. Εβαπτίσθη χθες, γινόμενος έτσι ο πρώτος κωφάλαλος διάκονος μάρτυς του Ιεχωβά στην Αλάσκα».​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.