να είναι κανείς συνένοχος σε κακές πράξεις και απλώς να είναι κάποιος ο οποίος προσφέρει ωρισμένες υπηρεσίες απ’ αυτές που προσφέρονται συνήθως σ’ όλους τους ανθρώπους, χωρίς διάκρισι υπέρ ή εναντίον κανενός, Έχομε ένα παράδειγμα σ’ αυτόν τον ίδιο τον Θεό όσον αφορά την προμήθεια υπηρεσίας για προσωπικές ανάγκες χωρίς να λαμβάνη υπ’ όψιν την δικαιοσύνη ή την έλλειψι δικαιοσύνης εκ μέρους των ανθρώπων. Όπως ετόνισε ο Ιησούς στους μαθητάς του, ο Ιεχωβά Θεός «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5:45) Ο Παύλος, επίσης, λέγει ότι ο Δημιουργός Θεός «δίδει εις πάντας [χωρίς διάκρισι] ζωήν και πνοήν και τα πάντα.» (Πράξ. 17:25) Επειδή ο Θεός επιτρέπει να πέφτη βροχή επάνω στους αγρούς των πονηρών, μήπως αυτό σημαίνει ότι συμμετέχει στην ενοχή για τις κακές πράξεις των; Όταν, παραδείγματος χάριν, ο Θεός ενέδυσε τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, μήπως μ’ αυτό επέτρεπε να τον κατηγορήσουν ότι συμμετείχε ή τους υποστήριζε στην κακή τους πράξι; Αντιθέτως, η πράξις του ήταν απλώς μια πράξις παρ’ αξίαν αγαθότητος.—Γεν. 3:21.

5, 6. (α) Πώς οι Χριστιανοί μπορούσαν προφανώς να προσφέρουν υπηρεσίες στον οίκο του Καίσαρος και ωστόσο να διατηρούν αγαθή συνείδησι; (β) Πώς όμοιες περιστάσεις μπορούν να υπάρχουν στη σύγχρονη εποχή;

⁵ Στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς στους Φιλίππους, ο Παύλος στέλνει χαιρετισμούς από τους Χριστιανούς αδελφούς των «εκ της οικίας του Καίσαρος.» (Φιλιππ. 4:22) Προφανώς αυτοί ήσαν υπηρέται στα αυτοκρατορικά διαμερίσματα χωρίς το υπόμνημα να διευκρινίζη αν αυτοί ήσαν δούλοι ή ελεύθεροι. Ίσως προσέφεραν ανθρώπινες υπηρεσίες εκεί, όπως να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν και όμοιες εργασίες, για την αυτοκρατορική οικογένεια και το προσωπικό. Όπως έχομε δει, οι ανθρώπινες κυβερνήσεις εκτελούν μερικές υπηρεσίες οι οποίες είναι νόμιμες στα όμματα του Θεού, μολονότι είναι επίσης ένοχοι άλλων καταδικαστέων πράξεων. (Ρωμ. 13:1-5) Οποιαδήποτε κι’ αν ήταν η ειδική εργασία που έκαναν αυτοί οι Χριστιανοί στον οίκο του Καίσαρος, μπορούσαν προφανώς να την κάνουν χωρίς να αισθάνωνται ότι συμμετέχουν στην πολιτική, στη θρησκεία ή στις στρατιωτικές ενέργειες και τα σχέδια του Νέρωνος.

⁶ Το ίδιο συμβαίνει και στη σύγχρονη εποχή. Υπάρχουν πολλές πράξεις που μπορούμε να κάνωμε για άλλους οι οποίες προσφέρονται σ’ αυτούς απλώς ως συνανθρώπους μας, χωρίς να ενδιαφερώμεθα για τη δικαιοσύνη ή την αδικία τους. Όπως στο απλό παράδειγμα μας, η πώλησις γάλακτος σε μια πόρνη λογικώς δεν θ’ αποτελούσε αιτία να θεωρήται κανείς ως μέτοχος της ανηθικότητός της, δεν είν’ έτσι; Ούτε και το να προσληφθή κανείς από ένα πολιτικό για να του διδάξη μουσική θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσουν λογικώς ως έναν ο οποίος υποστηρίζει την πολιτική δραστηριότητα του εργοδότου του.

7, 8. Πώς ο Λόγος του Θεού εκδηλώνει μια λογική και ρεαλιστική άποψι, και πώς αυτό πρέπει να μας καθοδηγή στην εφαρμογή Γραφικών αρχών σε ζητήματα συνειδήσεως;

⁷ Μολονότι αμετακίνητα σταθερός υπέρ της δικαιοσύνης, ο Ιεχωβά Θεός είναι επίσης λογικός. (Ιακ. 3:17) Είναι τελείως ρεαλιστικός στην εκτίμησι των πραγμάτων και στις απαιτήσεις του από εκείνους οι οποίοι επιθυμούν να τον ευαρεστούν. Αυτό φαίνεται από τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου στα εδάφια 1 Κορινθίους 5:9, 10. Αφού υπενθυμίζει τις προηγούμενες οδηγίες του στους Χριστιανούς στην Κόρινθο να ‘μη συναναστρέφωνται με πόρνους,’ ο Παύλος κατόπιν λέγει: «Και ουχί διόλου με τους πόρνους του κόσμου τούτου η με τους πλεονέκτας ή άρπαγας ή ειδωλολάτρας· επειδή τότε πρέπει να εξέλθετε από του κόσμου.» Μολονότι οι Χριστιανοί προσπαθούν ν’ αποφεύγουν ‘κακές συναναστροφές οι οποίες φθείρουν τα καλά ήθη,’ δεν μπορούν ωστόσο να γίνουν ερημίται, απομονωμένοι σε σπήλαια, σε ερήμους ή σε νησιά. Γιατί όχι; Η αποστολή των να υπηρετούν ως το «φως του κόσμου» απαιτεί να είναι ‘εν τω κόσμω, αλλά να μη είναι εκ του κόσμου.’ (1 Κορ. 15:33· Ματθ. 5:14-16· Ιωάν. 15:19· 17:15-18) Το ν’ απαιτή απ’ αυτούς να εκπληρώσουν την αποστολή τους και ταυτοχρόνως να παραμείνουν χωρισμένοι σε απόλυτο βαθμό θα εσήμαινε να απαιτή απ’ αυτούς αντιφατικά πράγματα. Ο Θεός δεν το κάνει αυτό. Ούτε κι’ εμείς πρέπει να είμεθα παράλογοι στην εφαρμογή των αρχών του Λόγου του Θεού, προσπαθώντας να ωθήσωμε κάθε αρχή στο τελευταίο όριό της και να επιβάλωμε την εφαρμογή ως ένα ακρότατο σημείο και κατόπιν να επιμένωμε να το κάνουν και όλοι οι αδελφοί μας αυτό.—Φιλιππ. 4:5.

⁸ Με αυτά τα σημεία υπ’ όψιν ας εξετάσωμε ωρισμένους τρόπους ενεργείας για να δούμε αν αυτοί απορρίπτωνται από τη Βίβλο ως οριστικά αντιχριστιανικοί ή αν βρίσκωνται μέσα στην περιοχή όπου η ατομική συνείδησις πρέπει να καθορίση τι θα κάμη ο Χριστιανός, ή ως ποιο βαθμό η συνείδησις έχει θέσι στο ζήτημα αυτό.

ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

9, 10. Αναφέρει η Γραφή μια συγκεκριμένη εντολή όσον αφορά τα τυχερά παιχνίδια, και γιατί μπορεί να εγερθούν αντιρρήσεις εναντίον της κατατάξεως των σε μια μορφή «αρπαγής»;

⁹ Τα τυχερά παιχνίδια δεν αναφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο στη Γραφή. Ποια λοιπόν, πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού απέναντι σ’ αυτά;

¹⁰ Μερικοί μπορεί να τα συνδέουν με την αρπαγή που αναφέρεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 6:10. Εν τούτοις μερικοί μπορεί να φέρουν αντίρρησι ότι η λέξις «αρπάζω» περιέχει τη βασική ιδέα χρησιμοποιήσεως δυνάμεως, απειλής ή άλλης πιέσεως (όπως με την κατάχρησι επισήμου εξουσίας) για να επιτευχθή κάτι από ένα απρόθυμο άτομο. Μολονότι άτομα που χάνουν χρήματα στα τυχερά παιχνίδια δεν ευαρεστούνται να τα χάσουν, συνήθως παίζουν προθύμως αναγνωρίζοντας πλήρως ότι διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν χρήματα. Έτσι, λοιπόν, αν τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι αρπαγή, με ποια βάσι θα μπορούσε ένας Χριστιανός ν’ αρνηθή να τα επιδοκιμάση;

11, 12. (α) Ποιες Γραφικές αρχές παρέχουν τη βάσι να υψώση φωνή η συνείδησις σχετικά με τα τυχερά παιχνίδια; (β) Ποια υπήρξε η επίδρασις των τυχερών παιχνιδιών στους ανθρώπους, όπως δείχνει η ιστορία;

¹¹ Υπάρχουν περισσότεροι από ένα Γραφικό λόγο για να το κάμη αυτό. Τα τυχερά παιχνίδια ασφαλώς αξίζει να θεωρούνται ως μια μορφή «αρπαγής,» και η αρπαγή καθώς και η πλεονεξία συνδέονται με την ειδωλολατρία στο Λόγο του Θεού. (1 Κορ. 6:9, 10· Κολ. 3:5) Βρίσκεται σε σύγκρουσι με το βασικό Γραφικό κανόνα ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, και ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάμη έντιμη παραγωγική εργασία για ν’ αποκομίση κέρδος. Ποια παραγωγικότης προκύπτει από τα τυχερά παιχνίδια; Η ιστορία των δείχνει ότι σχεδόν με αναπόφευκτο τρόπο συντελούν στο έγκλημα με τον ένα ή τον άλλο λόγο. Και γιατί; Διότι είναι άστοργα. Παροτρύνουν σε ιδιοτέλεια και καλλιεργούν έλλειψι ενδιαφέροντος για τους άλλους. Ο παίχτης θέλει τα χρήματα των άλλων χωρίς να δώση σ’ αυτούς καμμιά πραγματική υπηρεσία σε αντάλλαγμα. Μολονότι μερικοί μπορεί να κατατάσσουν τα τυχερά παιχνίδια στην αναψυχή, η απόδειξις δείχνει ότι αρκετά συχνά δημιουργούν έντασι, ανησυχία, μνησικακία και ακόμη και φονικό θυμό.

¹² Μια γυναίκα που εργάσθηκε σ’ ένα καζίνο αναφέρεται ότι είπε: «Τα τυχερά παιχνίδια σκληρύνουν αυτούς που ασχολούνται μ’ αυτά. Ύστερ’ από εργασία ενός περίπου χρόνου στο καζίνο, εκείνος που διευθύνει το παιχνίδι δεν συγκινείται πια από το θέαμα ανδρών και γυναικών, πολλοί από τους οποίους είναι άρρωστοι διανοητικώς και παίζουν χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη συντήρησι του εαυτού των και των οικογενειών των. Μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες τραγωδίες του κόσμου—το ναυάγιο αμέτρητων ανθρωπίνων ψυχών λόγω της απληστίας του ανθρώπου για εύκολο χρήμα και της γοητείας του για την ψευδή θεά, της Τύχης—δεν επηρεάζει πια [τον διευθύνοντα το παιχνίδι].»

13. Τι δείχνει ότι αυτό που κάνουν οι Γραφές να συνδέουν την απληστία και την αρπακτικότητα με την ειδωλολατρία ισχύει επίσης και για τα τυχερά παιχνίδια;

¹³ Ναι, τα τυχερά παιχνίδια υποδαυλίζουν επίσης τη δεισιδαιμονία, διότι, οι παίκται, ως μια τάξις, είναι μεταξύ των πιο δεισιδαιμόνων ανθρώπων. Το χρήμα γίνεται είδωλο και η Τύχη θεά. Στο εδάφιο Ησαΐας 65:11 ο Λόγος του Θεού μιλεί γι’ αυτούς που εγκαταλείπουν αυτόν και ετοιμάζουν τράπεζαν εις τον Γάδην (τον θεόν της Καλής Τύχης ΜΝΚ) και τους κάμνοντας σπονδήν εις τον Μένιν (τον θεόν της Ειμαρμένης, ΜΝΚ).»

14. Σε αντίθεσι με την άπληστη πορεία του παίκτου, ποια παρότρυνσις γίνεται στους Χριστιανούς;

¹⁴ Ασφαλώς όλ’ αυτά βρίσκονται σε άμεση αντίθεσι με την παρότρυνσι του αποστόλου στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης ‘να φιλοτιμούνται και να ησυχάζουν . . . και να εργάζωνται με τας ιδίας αυτών χείρας,’ για να μπορούν ‘να περιπατούν με ευσχημοσύνη προς τους έξω και να μη έχουν χρείαν μηδενός.’ (1 Θεσσ. 4:11, 12) Ναι, υπάρχουν ακόμη κανόνες ευπρεπείας στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους όσον αφορά το να κάνη κανείς έντιμη και παραγωγική εργασία, και ο Χριστιανός θέλει να ‘συνιστά εαυτόν εις πάσαν ανθρωπίνην συνείδησιν’ και σ’ αυτό το ζήτημα καθώς και σε άλλα.—2 Κορ. 4:2.

ΧΡΗΣΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΠΙΒΛΑΒΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

15-17. (α) Ποια συνήθεια που περιλαμβάνει τη χρήσι καρύδας του βετέλ υπάρχει σε μερικές περιοχές της γης; (β) Ποια επίδρασι έχει αυτό σ’ εκείνον που τη χρησιμοποιεί, και πώς οι αρχές σε μερικές χώρες βλέπουν αυτή τη συνήθεια;

¹⁵ Ένα άλλο ζήτημα που δημιουργεί ενδιαφέρον σε πολλά μέρη της γης είναι η χρήσις και η παραγωγή υλικών που καταλήγουν σε επιβλαβή εθισμό. Στην Ινδία, στις Φιλιππίνες και στη Μαλαισιακή περιοχή, παραδείγματος χάριν, μια αρχαία και δημοφιλής συνήθεια είναι το μάσημα της καρύδας τον βετέλ, που είναι επίσης γνωστή ως καρύδα της αρέκας που είναι ο σπόρος ενός φοινικόδεντρου. Μικρά κομμάτια της καρύδας του βετέλ τα τυλίγουν μέσα σ’ ένα φύλλο που το έχουν αλείψει με ασβέστη και τα μασούν. Η καρύδα του βετέλ χρωματίζει το σάλιο του ανθρώπου σε βαθυκόκκινο χρώμα και μαυρίζει τα δόντια, και γενικά προκαλεί την καταστροφή τους. Πολλοί απ’ αυτούς που έχουν τη συνήθεια να μασούν καρύδα του βετέλ χάνουν τα δόντια τους νωρίς, ακόμη και στα είκοσι πέντε χρόνια τους. Σύμφωνα με την Αμερικανική Εγκυκοπαιδεία (1956, Τόμ. 20, σελ. 573), το μάσημα της καρύδας του βετέλ παράγει, «ένα αίσθημα όμοιο με το μάσημα του καπνού.» Στην Ινδία, πράγματι, μέσα στην «τσίκλα» της καρύδας αναμιγνύουν και καπνό, και το μίγμα αυτό είναι γνωστό ως παν.

¹⁶ Η εφημερίς Ίβνινγκ Νιους της Βομβάης στο τεύχος της τής 4ης Απριλίου 1972, μας λέγει ότι το περιοδικό Έξτρα Φαρμακόπια, μια έκδοσις της Φαρμακευτικής Εταιρίας της Μεγάλης Βρεττανίας, κατατάσσει την καρύδα του βετέλ στα «ναρκωτικά.» Γι’ αυτό το Ινδικό δικαστήριο εξέδωσε απόφασι ότι η καρύδα του βετέλ δεν πρέπει να κατατάσσεται στην κατηγορία των «τροφών.»

¹⁷ Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλά άτομα που έχουν χρησιμοποιήσει και καπνό και καρύδα του βετέλ λέγουν ότι από τα δύο, διεπίστωσαν ότι η συνήθεια της καρύδας του βετέλ είναι πιο δύσκολο να εγκαταλειφθή. Στη διάρκεια της Ιαπωνικής κατοχής της Ταϊβάν, είχε γίνει μια ανεπιτυχής προσπάθεια για την κατάργησι αυτής της συνήθειας. Πολλοί ιατροί της Ταϊβάν θεωρούν ότι υπάρχει δεσμός μεταξύ αυτής της συνήθειας και του υψηλού βαθμού καρκίνου του στόματος και του προσώπου στην Ταϊβάν.

18. Ποια όμοια συνήθεια υπάρχει στη Λατινική Αμερική, και ποια είναι η επίδρασίς της;

¹⁸ Σε μερικές χώρες της Λατινικής Αμερικής επικρατεί επίσης κάποια όμοια συνήθεια, η συνήθεια να μασούν φύλλα του δένδρου κόκας με ασβέστη. Επειδή τα φύλλα περιέχουν κοκαΐνη, η συνήθεια αυτή γίνεται εθισμός. Μολονότι κάνει εκείνους που έχουν αυτή τη συνήθεια να μην αισθάνωνται το δυσάρεστο αίσθημα της πείνας ή της κοπώσεως, όπως συμβαίνει με άλλα ναρκωτικά τελικά έχει πολύ επιβλαβή επίδρασι στην υγεία τους καθώς και στις διανοητικές των δυνάμεις.

19. Τι δείχνουν οι σύγχρονες αποδείξεις σχετικά με τη χρήσι του καπνού, με κάπνισμα και μάσημα;

¹⁹ Η χρήσις καρύδας του βετέλ και φύλλων κόκας είναι κάπως τοπική. Η χρήσις του καπνού, εξ άλλου, είναι στην ουσία παγκόσμια. Και αυτός, επίσης, είναι ναρκωτικό. Η απόδειξις της δυνάμεως του εθισμού που έχει μπορεί να φανή από το γεγονός ότι η παραγωγή του εξακολουθεί να κυμαίνεται γύρω στα τριάμισυ δισεκατομμύρια τόννους τον χρόνο—παρά τις ιατρικές προειδοποιήσεις για την βλάβη που φέρνει στην ανθρώπινη υγεία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παραδείγματος χάριν, κατασκευάζονται ετησίως 576 περίπου δισεκατομμύρια σιγαρέττα και 7 δισεκατομμύρια πούρα. Αλλά, μια επιτροπή που έχει διορισθή από τον γενικό χειρούργο των Ηνωμένων Πολιτειών διεπίστωσε ότι ο κίνδυνος καρκίνου των πνευμόνων ήταν δέκα φορές μεγαλύτερος στους μετρίους καπνιστάς και είκοσι φορές μεγαλύτερος στους μεγάλους καπνιστάς, απ’ όσο είναι στους μη καπνιστάς. Ο Δρ Τσαρλς Κάμερον της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρίας είπε: «Ο καρκίνος των πνευμόνων παρουσιάζει την πιο γοργή αύξησι που έχει ποτέ παρατηρηθή σε οποιαδήποτε μη μολυσματική νόσο στην ιατρική ιστορία.» Το κάπνισμα αναφέρεται, επίσης ότι συντελεί στις καρδιακές παθήσεις, στη χρονία βρογχίτιδα και στο εμφύσημα. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι πολλές κυβερνήσεις έθεσαν νόμους που απαγορεύουν τη δημοσία διαφήμισι σιγαρέττων.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

20. Εφόσον καμμιά απ’ αυτές τις συνήθειες δεν αναφέρεται στη Γραφή, μήπως αυτό τις απαλλάσσει από το να γίνωνται ζητήματα συνειδήσεως του Χριστιανού;

²⁰ Και πάλι η Γραφή δεν αναφέρει για μάσημα καρύδας του βετέλ, φύλλων κόκας ή για μάσημα καπνού, για χρήσι ταμπάκου ή για κάπνισμα σιγαρέττων. Μερικά άτομα είπαν: «Ώσπου να μου δείξετε κάτι από τη Γραφή σχετικά με τη χρήσι του καπνού [ή ομοίων προϊόντων], εγώ θα συνεχίσω να τον χρησιμοποιώ.» Αλλά δεν θα μπορούσε κάποιος να πη με τον ίδιο τρόπο ότι εφόσον η Γραφή δεν αναφέρει συγκεκριμένα κάποια απαγόρευσι όσον αφορά το να ρίχνη κανείς τα απορρίμματα του στην αυλή του γείτονα του, δεν υπάρχει τίποτε το εσφαλμένο στο να το κάνη κανείς αυτό;

21, 22. Ποιες Γραφικές αρχές περιλαμβάνονται σαφώς, και ποια ερωτήματα πρέπει να θέση ευσυνείδητα στον εαυτό του ένας ο οποίος έχει αυτές τις συνήθειες;

²¹ Η Γραφή βεβαίως μας δίνει αρχές που μας καθοδηγούν σ’ αυτό το ζήτημα. Ο θεόπνευστος απόστολος έγραψε στο εδάφιο 2 Κορινθίους 7:1: «Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας [το να είμεθα δεκτοί από τον Θεό ως επιδοκιμασμένα τέκνα και δούλοι του], ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.»

²² Η «αγιωσύνη» είναι η ιδιότης του να είναι κανείς καθαρός, λαμπρός, ακηλίδωτος και αφοσιωμένος σε ιερές χρήσεις. Μπορεί η χρήσις της καρύδας του βετέλ και η μολυντική επίδρασίς της στο στόμα και τα δόντια εκείνου που την χρησιμοποιεί, ή η μολυντική επίδρασις που είναι αναγνωρισμένο ότι έχουν τα φύλλα της κόκας και του καπνού στο σώμα εκείνου που τα χρησιμοποιεί, να βρίσκονται σε αρμονία μ’ αυτή τη Γραφική σύστασι; Η πιο μεγάλη εντολή είναι να ‘αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι.’ Μπορεί κανείς να πη ότι υπηρετεί τον Θεό με ‘όλη τη δύναμί του’ όταν χρησιμοποιή προϊόντα που καταγγέλλονται ακόμη και από εθνικές κυβερνήσεις ως βλαβερά για την υγεία του; Ή, αν ένας εθισθή στα φύλλα της κόκας, μπορεί να λέγη ότι υπηρετεί τον Ιεχωβά με όλη τη ’διάνοιά του’; Πράγματι, η χρήσις αυτών των πραγμάτων δεν ενεργεί ‘αντίθετα με τη φύσι,’ υποδουλώνοντας το σώμα σε καταχρήσεις για τις οποίες ποτέ δεν ήταν πλασμένο;—Μάρκ. 12:29, 30· Ρωμ. 1:26.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΣΑΣ

23, 24. (α) Μόνο η προσωπική χρήσις επιβλαβών ναρκωτικών εγείρει ζητήματα Χριστιανικής συνειδήσεως; (β) Μήπως το γεγονός ότι αυτά τα φυτικά προϊόντα προέρχονται από τη δημιουργία του Θεού απομακρύνει όλες τις αντιρρήσεις σχετικά με την εμπορική παραγωγή και τη διάθεσί των σήμερα; Δώστε παράδειγμα.

²³ Τι μπορεί, λοιπόν, να λεχθή για το άτομο που καλλιεργεί, ετοιμάζει ή πωλεί τέτοια πράγματα ως μέσα για να κερδίση χρήματα για τη συντήρησί του; Ασφαλώς εδώ περιλαμβάνεται το ζήτημα της συνειδήσεως. Ποιες αρχές πρέπει να μας καθοδηγήσουν;

²⁴ Μερικοί μπορεί να ισχυρισθούν ότι αυτά τα πράγματα είναι όλα μέρος της δημιουργίας του Θεού που έχουν τεθή εδώ στη γη, και ότι επομένως δεν υπάρχει λόγος αντιρρήσεως στο να τα καλλιεργή κανείς. Είναι αλήθεια ότι αποτελούν δημιουργία του Θεού, αλλά πράγματα που είναι καθ’ εαυτά καλά μπορεί να χρησιμοποιούνται με κακό τρόπο. Τα μανιτάρια αποτελούν μέρος της φυτικής δημιουργίας του Θεού αλλά μόνο μερικά είναι βρώσιμα. Αν διαπράξωμε το σφάλμα και φάμε ένα δηλητηριώδες μανιτάρι, αυτό θα προξενήση τον θάνατο μας. Ο Ιεχωβά προμήθευσε ορυκτά και μέταλλα, επίσης, αλλ’ όταν οι άνθρωποι μετατρέπουν το σίδερο σε καταστρεπτικά όπλα για πολιτικούς πολέμους, είναι αυτό καλή χρήσις των προμηθειών του Θεού;

25, 26. (α) Μήπως μόνο ο πωλητής των επιβλαβών αυτών ναρκωτικών φέρει ευθύνη για τη βλάβη που προξενούν στους ανθρώπους; (β) Ποιες ερωτήσεις θα εξετάση ευσυνείδητα ο Χριστιανός σχετικά μ’ αυτό;

²⁵ Σκεφθήτε το ζήτημα των ισχυρών ναρκωτικών, όπως το όπιον και η ηρωίνη. Τα άτομα που έχουν εθισθή σ’ αυτά δεν τα παίρνουν απλώς από τη γη. Πολλά βήματα περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Πρέπει να καλλιεργηθούν παπαρούνες, να βγη ο χυμός και να ραφιναρισθή σε σκόνη οπίου. Για να ληφθή απ’ αυτό μορφίνη η ηρωίνη χρειάζεται περαιτέρω επεξεργασία. Κατόπιν υπάρχει το εμπόριο και η πώλησις αυτών των ναρκωτικών. Στη σειρά αυτών των πραγμάτων πού αρχίζει ή πού σταματά η ευθύνη για την τεράστια βλάβη και το έγκλημα που περιλαμβάνονται στον εθισμό αυτών των ναρκωτικών;

²⁶ Μολονότι ο καπνός, η καρύδα του βετέλ και τα φύλλα της κόκας μπορεί να έχουν βραδύτερη καταστρεπτική επίδρασι απ’ αυτά τα ναρκωτικά, το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθή όσον αφορά την παραγωγή και την πώλησί των. Αυτά τα φυτικά προϊόντα είναι πιθανόν να έχουν και τις νόμιμες χρήσεις τους—η νικοτίνη του καπνού, παραδείγματος χάριν, χρησιμοποιείται ως βάσις ενός εντομοκτόνου—ωστόσο όμως παραμένει γεγονός ότι η νόμιμη χρήσις αποτελεί ένα ελάχιστο τμήμα της όλης χρήσεως. Δεν μπορούμε ποτέ να λησμονήσωμε ότι η δευτέρα μεγίστη εντολή είναι ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Αν εκουσίως και εν γνώσει μας συντελούμε σε μια τόσο σοβαρή βλάβη στην υγεία του χάριν κέρδους, αγαπούμε τον πλησίον μας;—Ματθ. 22:39.

27, 28. Μπορεί η χρήσις ωρισμένων δημοφιλών ροφημάτων να περιληφθεί λογικώς στα επιβλαβή ναρκωτικά που περιγράφονται, κι’ έτσι να δημιουργήση τη βάσι για τις ίδιες αντιρρήσεις όσον αφορά την παραγωγή και την πώλησί τους; Αν όχι, ποια διαφορά υπάρχει;

²⁷ Μερικοί μπορεί να ισχυρισθούν ότι και πράγματα όπως το τσάι, ο καφές και ακόμη πιο ιδιαίτερα τα οινοπνευματώδη ποτά, θεωρούνται ότι είναι επιβλαβή στην υγεία. Εν τούτοις, σχετικά με τα οινοπνευματώδη ποτά η Γραφή σαφώς και συγκεκριμένως επιτρέπει τη μέτρια χρήσι τους. (Δευτ. 14:26· Ιωάν. 2:1-10· Παροιμ. 23:29-31· 1 Τιμ. 3:3, 8· 5:23) Αλλά καμμιά τέτοια επιδοκιμασία δεν μπορούμε να βρούμε για τον καπνό, την καρύδα του βετέλ, τα φύλλα κόκας ή για το ζήτημα της μαριχουάνας, του οπίου και άλλων ομοίων προϊόντων.

²⁸ Όσον αφορά τα ροφήματα, όπως είναι το τσάι και ο καφές, θα μπορούσε να τεθή το ερώτημα: «Ύστερ’ από τόσους αιώνες που χρησιμοποιούνται, ποια σαφή απόδειξι έχομε ότι είναι επικίνδυνα, ποιες κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να εκδώσουν προειδοποιήσεις υγείας εναντίον τους; Είναι αλήθεια, ότι ένα άτομο που έχει προβλήματα υγείας, όπως έλκος, οποιοδήποτε απ’ αυτά τα ροφήματα μπορεί να είναι επικίνδυνο και, σ’ αυτή την περίπτωσι, πρέπει να τ’ αποφεύγη. Στον διαβητικό η ζάχαρη είναι επικίνδυνη· αλλ’ όχι για τους άλλους ανθρώπους. Για ένα άτομο με υπερβολικό βάρος ακόμη και το ψωμί και οι πατάτες ή το ρύζι μπορεί να είναι επικίνδυνα. (Παράβαλε Παροιμίαι 25:27.) Πρέπει να είμεθα λογικοί, λοιπόν, όταν εξετάζωμε αυτά τα ζητήματα. Μήπως προσπαθούμε να καταπνίξωμε τη φωνή της συνειδήσεως με το να προσπαθούμε να κάνωμε ορθολογισμούς για γεγονότα που έχουν σχέσι με ουσίες που έχουν αποδειχθή ότι είναι, βασικώς επιβλαβείς και επικίνδυνες;

«ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΕ ΜΕ ΕΥΣΧΗΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ»

29. Σε αρμονία με το εδάφιο Γαλάτας 6:7, ποια σοβαρά ερωτήματα πρέπει να θέση ένας σχετικά με μια εργασία η οποία τελικά καταλήγει κυρίως στο να επιφέρη βλάβη στο ανθρώπινο γένος;

²⁹ Αυτοί είναι απλώς ελάχιστοι τομείς στους οποίους μπορεί να προκύψουν ζητήματα συνειδήσεως όσον αφορά την εργασία ενός ατόμου. Ωστόσο, σ’ όλα αυτά τα ζητήματα, ο Χριστιανός θα κάμη καλά ν’ αναγνωρίζη ότι «ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει»—με περισσότερους από ένα τρόπους. (Γαλ. 6:7) Τι μπορεί να λεχθή αν η εργασία ενός ατόμου είναι τέτοια, που αντί να οφελή, προξενεί ζημία ή βλάβη στους άλλους; Μολονότι δεν καταδικάζεται με συγκεκριμένο τρόπο στη Γραφή, δεν θα έχη αυτή η εργασία μια κακή, ίσως ακόμη και εξευτελιστική επίδρασι στην καρδιά και στη διάνοια του εργαζομένου; Ίσως μάλιστα να έχη και μια εξασθενητική επίδρασι στη συνείδησί του, που ίσως να του επιτρέπη να δικαιολογή τον εαυτό του για την ενασχόλησί του σε ενέργειες οι οποίες με συγκεκριμένο τρόπο καταδικάζονται στον Λόγο του Θεού.—1 Θεσσ. 4:12.

30. Πώς πρέπει η συνείδησις και των έξω από τη Χριστιανική εκκλησία να λαμβάνεται υπ’ όψιν όσον αφορά μια τέτοια εργασία;

³⁰ Εκτός αυτού υπάρχει και το ζήτημα της συστάσεως του εαυτού μας στη συνείδησι των άλλων όσον αφορά την ειλικρίνεια. Πριν από λίγον καιρό μερικές θρησκευτικές οργανώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν αντικείμενο επικρίσεως, διότι ενώ ισχυρίζονταν ότι εργάζονται για ειρήνη, είχαν κάμει μεγάλες επενδύσεις σε πολεμικές βιομηχανίες. Αν ένας Χριστιανός λαμβάνη στάσι αντίθετη με μια ωρισμένη ενέργεια που είναι ασυμβίβαστη με τις αρχές της Γραφής, και ωστόσο κερδίζει τα αναγκαία της ζωής του από μια εργασία η οποία πρωτίστως και βασικώς κατευθύνεται προς την προώθησι και την υποδαύλισι αυτής της ενεργείας, μπορεί να συνιστά τον εαυτό του στη συνείδησι των άλλων; Θα πιστεύσουν ότι είναι ειλικρινής όταν συνηγορή υπέρ των αρχών του Λόγου του Θεού και της υποσχέσεως του για μια νέα τάξι δικαιοσύνης;

31, 32. (α) Ποια ερωτήματα μπορούν να εγερθούν σχετικά μ’ ένα Χριστιανό ο οποίος ασχολείται σε μια τέτοια εργασία όσον αφορά την καταλληλότητα για θέσεις ευθύνης στην εκκλησία; (β) Μήπως το να είναι κανείς «άμεμπτος» σημαίνει ότι ο επίσκοπος ή ο διακονικός υπηρέτης οφείλει, να ευαρεστή τους ατομικούς ενδοιασμούς ή τις πεποιθήσεις του καθενός;

³¹ Τι θα λεχθή για τον Χριστιανό ο οποίος «ορέγεται επισκοπήν» ή επιθυμεί να υπηρετήση ως διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία; Αν ασχολήται σε μια εργασία που παράγει πράγματα επιβλαβή για το ανθρώπινο γένος, θα μπορούσε ένας τέτοιος άνθρωπος να θεωρήται άμεμπτος ή ότι «έχει και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν»;—1 Τιμ. 3:1, 7-10· Τίτον 1:6.

³² Αυτές οι απαιτήσεις για Χριστιανούς επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας δεν έχουν σχέσι με αβάσιμες ή άδικες κατηγορίες. Σε χώρες που κατέχει η Καθολική Εκκλησία, παραδείγματος χάριν, το διαζύγιο μπορεί να θεωρήται πάντοτε εσφαλμένο, ακόμη και εκεί όπου υπάρχουν θρησκευτικοί λόγοι μοιχείας. Το να επικρίνεται κανείς ως Γραφικώς διαζευγμένος δεν τον καθιστά ακατάλληλο να υπηρετή ως επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης, διότι τέτοιες επικρίσεις είναι αβάσιμες.

33, 34. Μήπως το ότι μια ωρισμένη εργασία γίνεται από πολλούς σ’ ένα ειδικό τομέα ή η γενικά αποδοχή της από τους ανθρώπους σ’ εκείνον τον τομέα απομακρύνει κατ’ ανάγκην τους ενδοιασμούς της συνειδήσεως γι’ αυτήν;

³³ Κάποιος θα μπορούσε να πη, ‘Είναι αλήθεια ότι η εργασία που κάνω δεν φέρνει πραγματικά καλό στον πλησίον μου. Αλλά εκεί που ζω η πλειονότης των ανθρώπων ασχολούνται σ’ αυτή την εργασία. Αυτή η εργασία ή παραγωγή είναι η κυριώτερη πηγή για χρήματα στην περιοχή.’ Θα μπορούσε αυτό ν’ αλλάξη τα πράγματα όσον αφορά το ζήτημα της συνειδήσεως του ατόμου;

³⁴ Αν τα τυχερά παιχνίδια, παραδείγματος χάριν, είναι η κυριωτέρα πηγή σε μια ωρισμένη πόλι ή πολιτεία, ίσως οι άνθρωποι εκεί θα έδειχναν πολύ λίγο ενδιαφέρον για το αν ένα άτομο εργάζεται σε μια λέσχη τυχερών παιγνιδιών, μολονότι το άτομο αυτό ομολογεί ότι είναι ένας ειλικρινής ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Αλλ’ αυτό καθιστά το ζήτημα ορθό στα όμματα του Θεού; Επί πλέον, ποια είναι η επίδρασις στην συνείδησι και στην καρδιά του ίδιου του ατόμου; Η συνείδησίς του τού επιτρέπει να πλησιάση τον Πατέρα του με «παρρησίαν» σαν να είναι καθαρός από κάθε τι που είναι άξιο της δυσμένειας του Θεού; Τα εδάφια 1 Ιωάννου 3:19-22 λέγουν: «Εκ τούτου γνωρίζομεν ότι είμεθα εκ της αληθείας, και θέλομεν πληροφορήσει τας καρδίας ημών έμπροσθεν αυτού· διότι εάν μας κατακρίνη η καρδία, βεβαίως ο Θεός είναι μεγαλύτερος της καρδίας ημών, και γνωρίζει τα πάντα. Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν· και ό,τι αν ζητώμεν, λαμβάνομεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς αυτού, και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού.» Ασφαλώς αυτή η «παρρησία» είναι κάτι που πρέπει κανείς να το εκτιμά πολύ και να το θεωρή σαν θησαυρό, ναι, ώστε να το υπηρετή με κάθε θυσία.

ΑΝΑΓΚΗ ΠΙΣΤΕΩΣ

35. Πώς μπορεί να προκύψη δοκιμή πίστεως όταν θέλωμε να είμεθα ευσυνείδητοι σχετικά με την εργασία μας;

³⁵ Είναι αλήθεια ότι το ν’ αγωνιζώμεθα για μια αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού και να συνιστούμε τους εαυτούς μας στη συνείδησι των άλλων μπορεί ν’ απαιτή μερικές μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας. Πιθανόν να είναι δύσκολο να βρούμε μια εργασία η οποία δεν βρίσκεται σε σύγκρουσι με τη συνείδησί μας. Αυτό θέτει σε δοκιμή την πίστι μας στη δύναμι του Θεού να έλθη σε βοήθειά μας για ανταπόκρισι στις συνετές προσπάθειες μας να τον ευαρεστούμε. Υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο η Γραφή συνδέει την πίστι με το ζήτημα της συνειδήσεως. (1 Τιμ. 1:5, 18, 19· 3:8, 9· Εβρ. 10:22) Πιστεύομε πραγματικά ότι ο Ιεχωβά Θεός όχι μόνο υπάρχει, αλλ’ επίσης «γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν»;—Εβρ. 11:6.

36, 37. Αν η εξεύρεσις εργασίας η οποία δεν συγκρούεται με τη Χριστιανική συνείδησι φαίνεται σχεδόν αδύνατη, από ποια σύγχρονα και αρχαία παραδείγματα μπορούμε ν’ αντλήσωμε παρηγοριά και διαβεβαίωσι;

³⁶ Σ’ όλη τη γη υπάρχουν χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που μπορούν να βεβαιώσουν τη δύναμι, την ικανότητα και την προθυμία του Θεού να έλθη σε βοήθεια εκείνων οι οποίοι αγωνίζονται να διατηρήσουν αγαθή συνείδησι ενώπιον του. Ένα άτομο μπορεί να αισθάνεται ότι το να παραιτηθή από την παρούσα εργασία του για λόγους συνειδήσεως θα τον εγκατέλειπε ουσιαστικά σε μια απελπιστική θέσι. Αλλά σκεφθήτε τι έχουν κάμει άλλοι. Σκεφθήτε τις γυναίκες που ζούσαν σε κατάστασι παλλακίας με εγγάμους άνδρες και είχαν γεννήσει μ’ αυτούς τέκνα προτού γνωρίσουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Η άρνησίς τους να συνεχίσουν να ζουν σε μια τέτοια κατάστασι παλλακίας εσήμαινε να χάσουν κάθε καταφανές μέσον συντηρήσεως, ακόμη και το σπίτι στο οποίο ζούσαν. Ωστόσο εκατοντάδες γυναίκες έκαμαν αυτό το βήμα με πίστι, και ο Ιεχωβά Θεός φρόντισε γι’ αυτές.

³⁷ Σκεφθήτε επίσης τους πολλούς δούλους στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι οποίοι είχαν δεχθή τη Χριστιανοσύνη. Αποτελούσαν ιδιοκτησία των ανθρώπων οι οποίοι τους είχαν αγοράσει, εξαρτώνταν απ’ αυτούς για κάθε προμήθεια της ζωής. Ωστόσο έπρεπε ν’ ασκήσουν τις Χριστιανικές συνειδήσεις των και αν οι κύριοι των τους διέτασσαν να κάνουν πράξεις που παρεβίαζαν τις Χριστιανικές αρχές, αυτοί ηρνούντο, αναγνωρίζοντας τον Θεό και τον Υιό του ως τους ανωτέρους κυρίους των. Αυτό, επίσης, απαιτούσε μεγάλη πίστι πράγματι.—1 Πέτρ. 2:18-20· Εφεσ. 6:5-8· Κολ. 3:22-25.

38. Μολονότι δεν έχουν εγκαταλείψει το παρόν είδος ή τον τύπο της εργασίας των, πώς πολλοί Χριστιανοί χρειάσθηκε να κάμουν μεγάλες αλλαγές για να διατηρήσουν αγαθή συνείδησι;

³⁸ Έπειτα, υπάρχουν, επίσης χιλιάδες ανδρών, οι οποίοι, μολονότι δεν άλλαζαν τον τύπο του επαγγέλματος των, ήσαν υποχρεωμένοι ν’ αλλάξουν τις μεθόδους της εργασίας των ριζικώς ή να παραιτηθούν, διότι οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν επέμεναν να χρησιμοποιούν ανέντιμες μεθόδους σε μια κατά τα άλλα νόμιμη επιχείρισι. Πολλά είδη προσωπικών υπηρεσιών, όπως η επισκευή ραδιοφώνων, αυτοκινήτων, ρολογιών, και όμοιες υπηρεσίες, συχνά περιλαμβάνουν ανεντιμότητα, με το να χρεώνουν υπερβολικά τους πελάτες ή με το να τους χρεώνουν για ανταλλακτικά τα οποία ποτέ δεν έχουν τοποθετήσει ή για εργασία την οποία ποτέ δεν έχουν κάμει. Αυτή είναι μια μορφή κλοπής. Άλλοι άνθρωποι που ασχολούνταν στην πώλησι ειδών, προτού γίνουν αληθινοί Χριστιανοί παρουσίαζαν ως δείγμα άλλη ποιότητα για να εξασφαλίσουν πελάτας. Αυτό είναι ψεύδος και απάτη. Οι Χριστιανοί έχουν ‘απαρνηθή τα κρυπτά της αισχύνης’ και δεν περιπατούν «εν πανουργία» ούτε στην εκκλησία ούτε έξω απ’ αυτήν. (2 Κορ. 4:2) Ακολουθούν την παρότρυνσι: «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού, . . . ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, διά να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.» Η συνείδησίς των τους ωθεί να εγκαταλείψουν τους κακούς τρόπους των για να ‘μη λυπούν το πνεύμα το άγιον του Θεού.’—Εφεσ. 4:25-30.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

39-41. (α) Όπως και σ’ όλα τα’ άλλα ζητήματα, την άποψι τίνος επιθυμούμε να διατηρήσωμε όταν θέτωμε σε λειτουργία τη συνείδησι σχετικά με την εργασία; (β) Όταν η εργασία ενός ατόμου εγείρει ζητήματα συνειδήσεως, ποια απόφασι μπορούν να λάβουν οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας; Από τη συνείδησι τίνος κατευθύνονται;

³⁹ Και πάλι ας σημειωθή ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ρεαλιστής σε όλες τις απαιτήσεις του. Μας προμηθεύει αρχές οι οποίες δίνουν καλή και σαφή καθοδήγησι· αλλά δεν ωθεί τα πράγματα σε μια αδύνατη ακρότητα, ως το σημείο που θα έπρεπε ‘να εξέλθωμε από του κόσμου’ για να έχωμε αγαθή συνείδησι.—1 Κορ. 5:10.

⁴⁰ Σκεφθήτε, για παράδειγμα, ένα άτομο που πιθανόν να εργάζεται σ’ ένα αγρόκτημα προωρισμένο σχεδόν αποκλειστικά για την καλλιέργεια ενός προϊόντος που είναι βασικώς επιβλαβές για την ανθρώπινη χρήσι. Η εργασία του πιθανόν να συνδέεται με άμεσο τρόπο με την παραγωγή ή τη διάθεσι αυτού του προϊόντος. Η συνείδησίς του πιθανόν να τον ωθή ή να μην τον ωθή να εγκαταλείψη αυτή την εργασία. Μολονότι η συνείδησίς του δεν τον ωθεί να την εγκαταλείψη, αν ανήκη σε μια Χριστιανική εκκλησία η συνείδησις των πρεσβυτέρων της εκκλησίας εκείνης μπορεί να μη τους επιτρέπη να τον συστήσουν ως κατάλληλο για πρεσβύτερο ή για διακονικό υπηρέτη στην εκκλησία.

⁴¹ Εξ άλλου, το άτομο πιθανόν να εργάζεται σ’ ένα τέτοιο αγρόκτημα, αλλ’ η εργασία του μπορεί να μη σχετίζεται από υλική άποψι με την ανάπτυξι αυτού του προϊόντος, ίσως προσφέροντας υπηρεσίες προσωπικής φύσεως στην οικογένεια του ιδιοκτήτου του αγροκτήματος, ίσως στον καθαρισμό του σπιτιού ή όμοια οικιακή εργασία. Ίσως να νομίζη ότι η εργασία του δεν τον συνδέει με την επιχείρησι η οποία παράγει αυτό το επιβλαβές προϊόν. Το αν οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας, με την οποία είναι ταυτισμένο το άτομο, θα τον συστήσουν ως πρεσβύτερο ή διακονικό υπηρέτη ή όχι εξαρτάται από τη δική τους συνείδησι. Θα λάβουν επίσης υπ’ όψιν την επίδρασι που θα έχη αυτή η σύστασις στην εκκλησία ως σύνολον και στην κοινότητα στην οποία βρίσκεται.

42. (α) Μολονότι αγωνιζώμεθα να διατηρήσωμε μια αγαθή συνείδησι, ποιες μάταιες ενέργειες αποφεύγομε, και τι θα κάνωμε σκοπό μας; (β) Σε ζητήματα ‘διαχωριστικής γραμμής’ ποια ισορροπία θα διατηρήσωμε;

⁴² Συνεπώς, όπως ο απόστολος, όλοι επιθυμούμε ‘να σπουδάζωμεν εις το να έχωμεν άπταιστον συνείδησιν προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους διαπαντός.’ (Πράξ. 24:16) Ταυτοχρόνως οφείλομε να παραδεχθούμε ότι είναι μάταιο να συζητούμε όλες τις δευτερεύουσες διακλαδώσεις ή τις πιθανές εφαρμογές κάθε Γραφικής αρχής ή να προσπαθούμε να χαράξωμε διαχωριστικές γραμμές και να συντάξωμε ένα Ταλμουδικό κώδικα όσον αφορά το τι ακριβώς επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται. Ο Παύλος, δίνοντας οδηγίες στον Τιμόθεο για τη διακονία του στην Έφεσο, έγραψε: «Το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής, και πίστεως ανυποκρίτου· από των οποίων αποπλανηθέντες τινές εξετράπησαν εις ματαιολογίαν, θέλοντες να ήναι νομοδιδάσκαλοι, ενώ δεν νοούσιν ούτε όσα λέγουσιν, ούτε περί τίνων διϊσχυρίζονται.» (1 Τιμ. 1:3-7· παράβαλε 6:3-5.) Όπου η απόφασις είναι ζήτημα της συνειδήσεως του ατόμου, δεν θα προσπαθούμε να επιβάλλωμε τη δική μας συνείδησι στους άλλους, ούτε θα περιφρονούμε τους άλλους ως υπερβολικά σχολαστικούς, ούτε θα σχολιάζωμε ή θα κρίνωμε εκείνους που η συνείδησίς των δεν είναι τόσο περιοριστική όσο η δική μας σε τέτοιες περιπτώσεις ‘διαχωριστικής γραμμής.’—Ρωμ. 14:3, 10.

43. Μολονότι αγωνιζόμεθα να ενεργούμε πάντοτε με αγαθή συνείδησι, αν διαπράξωμε σφάλματα τι μπορούμε να κάμωιμε για να ελευθερωθούμε από μια ένοχη συνείδησι;

⁴³ Θα κάνωμε σφάλματα, θα κάνωμε πράγματα που αργότερα θα μας λυπήσουν—διότι είμεθα ατελείς. Αλλά δεν θα πάσχωμε από μια ένοχη συνείδησι αν είμεθα ταχείς στο να εξομολογηθούμε τα σφάλματά μας στον Θεό και να μεταστραφούμε απ’ αυτά, ζητώντας την συγχώρησι του Ιεχωβά μέσω του Υιού του. Διαβάστε την προσωπική πείρα του Βασιλέως Δαβίδ σ’ αυτό το ζήτημα όπως αναγράφεται στον Ψαλμό 32:1-6. Ευφραίνεσθε γνωρίζοντας ότι η απολυτρωτική θυσία του Υιού του Θεού μπορεί να κάμη εξιλέωσι των αμαρτημάτων μας και να καθαρίση τη συνείδησί μας δίδοντας μας την παρηγορητική διαβεβαίωσι ότι ο Θεός δεν κρατεί αυτά τα σφάλματα εναντίον μας. Έτσι μπορούμε να συνεχίσωμε να τον υπηρετούμε με αγαθή συνείδησι και με όλη τη χαρά, την ικανοποίησι, την ειρήνη της διανοίας και την ελπίδα της αιωνίου ζωής που αυτή φέρνει.

Θεία Κυριαρχία η Μόνη Ελπίς Όλου του Ανθρωπίνου Γένους

Το ενθαρρυντικό άγγελμα που περιέχεται σ’ αυτό το άρθρο έχει ως τώρα παρουσιασθή ως κυρία ομιλία σε ακροατήριο ενός συνδιασμένου αριθμού 1.300.000 παρόντων σε πολλά μέρη της γης

«Επιστρέψατε εις το οχύρωμα, δέσμιοι της ελπίδος.»—Ζαχαρ. 9:12.

 1. Τι μπορεί να λεχθή σχετικά με όσα έχει δώσει η ανθρώπινη κυριαρχία στο ανθρώπινο γένος ως τώρα, και τι θα λεχθή σχετικά με το να βασίση κανείς την ελπίδα του για το μέλλον στην πρόοδο της θεωρίας της εξελίξεως;

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να δώση η «θεία κυριαρχία» σ’ όλο το ανθρώπινο γένος που δεν έχει ήδη δώσει η ανθρώπινη κυριαρχία στην ανθρώπινη φυλή; Εκείνο που έχει δώσει ως τώρα η ανθρώπινη εξουσία σ’ όλο το ανθρώπινο γένος ασφαλώς δεν ήταν κάτι το «θείον,» όπως ονομάζομε συχνά κάτι που είναι «ανυπέρβλητα έξοχο.» Αν κρίνωμε από τον τρόπο με τον οποίον τα πράγματα διεξάγονται σ’ αυτόν τον κόσμο, η ανθρώπινη διακυβέρνησις δεν υπόσχεται να μας δώση τίποτε καλύτερο απ’ αυτό που μας έχει δώσει ως τώρα. Και αυτό απέχει πολύ από το να ικανοποιή την καρδιά. Πραγματικά είναι πολύ απογοητευτικό. Στη διάρκεια όλων των περασμένων αιώνων και χιλιετηρίδων, το ανθρώπινο γένος απέδειξε ότι όλο εκείνο που μπορεί να δώση σ’ εμάς τους ανθρώπους υπό μορφήν κυβερνητικής εξουσίας είναι η ανθρώπινη κυριαρχία. Εφόσον το ανθρώπινο γένος είναι ατελές, ο τρόπος της ανθρώπινης διακυβερνήσεώς του υπήρξε ατελής. Η θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου που διακρατείται ευρέως δεν μας προσφέρει καμμιά βάσι για να ελπίζωμε ότι οι άνθρωποι θα εξελιχθούν σε θεούς στη διάρκεια της δικής μας γενεάς ή ύστερ’ από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, με αιφνίδιες «μεταλλαγές» ενός εκπληκτικά ωφελίμου είδους. Ελπίδα για ανακούφισι από τις παρούσες παγκόσμιες θλίψεις δεν μπορεί να βασίζεται στην ανθρώπινη κυριαρχία.

 2. (α) Τι λέγουν ότι είναι η ελπίδα, και τι είδους πρέπει να είναι μια ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Τι έκαμαν τα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με την παγκόσμια ελπίδα, και τι θα γίνη όταν τεθούν εκτός δράσεως;

² Ουσιαστικά ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους έχει εγκαταλειφθή χωρίς ελπίδα. Λέγουν ότι η ελπίδα είναι «η προσδοκία ενός επιθυμητού πράγματος,» «η επιθυμία που συνοδεύεται από μια προσδοκία ότι θα ικανοποιηθή.» Ελπίδα μπορεί επίσης να λεχθή ότι σημαίνει «ένα άτομο ή ένα πράγμα στο οποίο συγκεντρώνονται οι προσδοκίες.» Όλοι μας έχομε μικρές ατομικές ελπίδες και φόβους, αλλά δεν θα ήταν θαυμάσιο αν υπήρχε μια ελπίδα στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχη όλο το ανθρώπινο γένος, ασχέτως φυλής, χρώματος, εθνικότητος ή κοινωνικής θέσεως; Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, διότι, δεν θα ήταν καθόλου ιδιοτελές, εθνικιστικό, φυλετικό, αλλά θα ικανοποιούσε τις κοινές επιθυμίες και ανάγκες όλου του ανθρωπίνου γένους. Τα Ην. Έθνη ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, ύστερ’ από τριάντα σχεδόν χρόνια λειτουργίας, απέτυχαν να είναι ή να προμηθεύσουν μια τέτοια ελπίδα. Η προσθήκη και άλλων εθνών ως μελών δεν θα μετατρέψη την αποτυχία της σε επιτυχία. Σε παγκόσμια κλίμακα τα Ηνωμένα Έθνη υπήρξαν το μεγαλύτερο πράγμα που μπόρεσε να προσφέρη το ανθρώπινο γένος για τις επείγουσες ανθρώπινες ανάγκες. Πολλά άτομα διερωτώνται, αν τα Ηνωμένα Έθνη τεθούν αναγκαστικώς εκτός δράσεως, όπως συνέβη με την προηγουμένη Κοινωνία των Εθνών, τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρη το ανθρώπινο γένος;

 3. Ποια διακαή επιθυμία έχουν πολλά άτομα που οι βασισμένες σε ανθρώπους ελπίδες των έχουν συντριβή;

³ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ανθρώπινο γένος δεν ξέρει πια τι να κάμη! Ο αριθμός των σκεπτόμενων ανθρώπων, οι οποίοι εντίμως παραδέχονται ότι η ανθρώπινη κυριαρχία έχει αποτύχει, αυξάνει. Οι ελπίδες των που βασίζονται σε ανθρώπους έχουν συντριβή. Και το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι ότι δεν έχουν καμμιά άλλη ελπίδα με την οποία να παρηγορηθούν και να παρηγορήσουν άλλους. Το μόνο που έχουν τώρα είναι μια διακαής επιθυμία για κάτι, ένας πόθος για κάτι που δεν έχει οριστική μορφή ή ακριβές σχήμα στη διάνοια τους, χωρίς να γνωρίζουν πώς ή από πού πρόκειται να έλθη ή μπορεί ν’ αναμένεται αυτό που θα ικανοποιήση την καρδιά.

 4. Πώς οι παγκόσμιες συνθήκες επηρέασαν τις ελπίδες μερικών ανθρώπων με προσδοκίες, και με ποιους ναυτικούς δεν μοιάζουν;

⁴ Εν τούτοις, μολονότι οι ήδη απελπιστικές και συνεχώς επιδεινούμενες παγκόσμιες συνθήκες έχουν συντρίψει τις ελπίδες αναρίθμητων ανθρώπων, αυτές οι ίδιες συνθήκες μετέδωσαν νέα δύναμι στις ζωηρές ελπίδες άλλων. Δεν είναι σαν τους ναυτικούς οι οποίοι ταξιδεύουν με τα πλοία στις θάλασσες και οι οποίοι συλλαμβάνονται από μια τρομακτική θύελλα, σχετικά με τους οποίους ο αρχαίος λυρικός συγγραφεύς λέγει: «Σείονται και κλονίζονται ως ο μεθύων, και πάσα η σοφία αυτών χάνεται.»—Ψαλμ. 107:23-27.

 5. (α) Ποια ορθή συμβουλή του ψαλμωδού ακολουθούν αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι; (β) Αντίθετα με ποιες θεωρίες, τι υπάρχει πέρα από την ανθρώπινη κυριαρχία στην οποία μπορεί ν’ αποβλέπη κανείς;

⁵ Ποιοι είναι αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι, που οι ελπίδες των γίνονται ολοένα πιο λαμπρές καθώς η παγκόσμια θλίψις συνεχίζει να χειροτερεύη; Τι έχουν αποκτήσει αυτοί οι άνθρωποι που οι άλλοι δεν έχουν; Αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι ακολουθούν την ορθή συμβουλή του αρχαίου λυρικού συγγραφέως ο οποίος είπε: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμ. 146:3, 4) Αυτός ο αρχαίος συγγραφεύς μας συμβουλεύει να μη στηρίζωμε τις ελπίδες μας στην ανθρώπινη κυριαρχία, κι’ έτσι εκείνοι που ακολουθούν αυτή τη συμβουλή σήμερα αποβλέπουν πέρα από την ανθρώπινη διακυβέρνησι. Αλλά πού αλλού μπορεί ν’ αποβλέψη κανείς; Εκείνοι που υποστηρίζουν τη θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου και εκείνοι που ακολουθούν τη φιλοσοφική θεωρία του υλισμού λέγουν ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο οποίο ν’ αποβλέπη κανείς εκτός από υλικά πράγματα όπως οι άνθρωποι. Γι’ αυτό διαπιστώνουν ότι δεν έχουν καμμιά ελπίδα και τελικά απελπίζονται. Οι θεωρίες των όχι μόνο δεν ικανοποιούν αλλ’ ούτε πείθουν, διότι είναι παράλογες και αντίθετες με τα γεγονότα της ιστορίας. Υπάρχει όμως κάτι πέρα από την ανθρώπινη κυριαρχία στο οποίο μπορεί ν’ αποβλέπη κανείς. Ποιο είναι αυτό; Η θεία κυριαρχία! Σ’ αυτήν αποβλέπουν σήμερα οι άνθρωποι που έχουν ελπίδα!

Η Κυριαρχία στην Οποία Πρέπει να Συγκεντρώνονται οι Ελπίδες Μας

 6. Σε τι εφιστά την προσοχή μας ο αρχαίος συγγραφεύς του Ψαλμού 146:5-10;

⁶ Σ’ αυτήν εφιστά την προσοχή μας ο αρχαίος λυρικός συνθέτης. Μιλώντας από τη δική του πείρα και παρατήρησι, προχωρεί και λέγει: «Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ· του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού· τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· τον φυλάττοντα αλήθειαν εις τον αιώνα· τον ποιούντα κρίσιν εις τους αδικουμένους· τον δίδοντα τροφήν εις τους πεινώντας. Ο Ιεχωβά ελευθερώνει τους δεσμίους· ο Ιεχωβά ανοίγει τους οφθαλμούς των τυφλών· ο Ιεχωβά ανορθοί τους κεκυρτωμένους· ο Ιεχωβά αγαπά τους δικαίους· ο Ιεχωβά διαφυλάττει τους ξένους· υπερασπίζεται τον ορφανόν και την χήραν, την δε οδόν των αμαρτωλών καταστρέφει. Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 146:5-10, ΜΝΚ

 7. Ποιοι, λοιπόν, έχουν σήμερα ανάγκη απ’ αυτόν τον θείο άρχοντα, και πόσο έξοχο είναι το όνομά του;

⁷ Λόγω της ανθρώπινης κυριαρχίας και των ελλείψεων και ανικανοτήτων της, μήπως κι εσείς είσθε ένας από τους «αδικουμένους,» ή τους «πεινώντας»; Μήπως είσθε ένας από τους «δεσμίους,» ή τους «τυφλούς,» ή τους «κεκυρτωμένους»; Μήπως είσθε ένας ‘ξένος,’ ή ‘ορφανός’ ή μια «χήρα»; Τότε αυτός ο Βασιλεύς που ανεφέρθη και ωνομάσθηκε από τον αρχαίο λυρικό συγγραφέα είναι εκείνος στον οποίο πρέπει ν’ αποβλέπετε. Η κυριαρχία του είναι θεία κυριαρχία, διότι αυτός ως Κυβερνήτης είναι Θεός. Δεν είναι ένας Θεός χωρίς όνομα που η προσωπική του ταυτότης έχει χαθή ανάμεσα στις εκατοντάδες εκατομμυρίων θεούς που λατρεύονται στην Ινδία και στην υπόλοιπη οικουμένη. Είναι ένας Θεός που δεν τον ονόμασαν οι άνθρωποι, αλλ’ ένας ο οποίος έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του όνομα, ένα όνομα με το οποίο κανένας άλλος Θεός στον ουρανό ή στη γη δεν ονομάζεται. Ο θεόπνευστος λυρικός συγγραφεύς αναφέρει το θείο όνομα επτά φορές, και αυτό είναι Ιεχωβά.

 8. (α) Ένας άνθρωπος θα είναι ευτυχισμένος αν θέση την ελπίδα του σε ποιον, και πώς τον αποκαλεί το εδάφιο Ρωμαίους 15:13; (β) Για να μπορέσουν οι άνθρωποι κάθε είδους να έχουν αυτή την εγγυημένη από τον Θεό ελπίδα, τι έκαμε ο Θεός να γραφή;

⁸ Κακώς πληροφορημένα και προκατειλημμένα άτομα πιθανόν να προσπαθούν να σας αποθαρρύνουν από το να έχετε οποιαδήποτε σχέσι μ’ αυτόν τον Θεό, τον Ιεχωβά. Αλλά σας αναμένει ευτυχία, ακόμη και σ’ αυτούς τους θλιβερούς καιρούς, αν στηρίξετε την ελπίδα σας σ’ αυτόν. Ο αρχαίος λυρικός συγγραφεύς είπε: «Μακάριος εκείνος. . . του οποίου η ελπίς είναι επί τον Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.» (Ψαλμ. 146:5, ΜΝΚ) Πριν από δεκαεννέα αιώνες ένας άνθρωπος που ήλπιζε στον Ιεχωβά τον ωνόμασε ‘Θεό της ελπίδος’ ή ‘τον Θεόν όστις δίνει ελπίδα.’ (Ρωμ. 15:13) Είναι ο Μόνος που μπορεί να μας δώση μια ελπίδα στην οποία μπορεί να συμμετέχη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, διότι αυτός είναι ο Δημιουργός της ανθρώπινης φυλής. Σ’ αυτόν και μόνο βρίσκεται η ελπίδα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Η θεία κυριαρχία που προμηθεύει είναι η ελπίδα για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αν Αυτός δεν την προμήθευε, δεν θα υπήρχε άλλη ελπίδα για όλη την ανθρωπότητα. Για να μπορούν οι άνθρωποι από κάθε γενεά, φυλή, έθνος και γλώσσα να έχουν αυτή την εγγυημένη από τον Θεό ελπίδα, έκαμε να γραφή το ιερό θεόπνευστο βιβλίο, η Αγία Γραφή. Μέσω αυτού του θαυμαστού βιβλίου, που έχει γραφή εν ονόματι του Θεού, μπορείτε να μάθετε όλα όσα αφορούν αυτή τη βεβαία ελπίδα.

 9. (α) Βλέποντας την ανάγκη του ανθρωπίνου γένους για μια ελπίδα, τι είδους ελπίδα έδωσε σ’ αυτούς ο Θεός; (β) Ποια προσευχή εκφράζεται, στα εδάφια Ρωμ. 15:13, γι’ αυτούς οι οποίοι είναι, μέτοχοι αυτής της ελπίδος;

⁹ Αυτό το Θείο Ον, ο Ιεχωβά, είδε πριν από πολύν καιρό ότι οι άνθρωποι είχαν ανάγκη από μια ελπίδα, και την έθεσε ενώπιον τους. Αυτή η ελπίδα που δίνει έχει τη δύναμι να μας συντηρή στους πιο δύσκολους καιρούς και να μας φυλάξη μέσα απ’ αυτούς ως τη χαρούμενη πραγματοποίησι της ελπίδος, Γι’ αυτό, πριν από δεκαεννέα αιώνες, έχει γραφή γι’ αυτούς που είναι μέτοχοι αυτής της ελπίδος: «Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.» (Ρωμ. 8:24, 25) Αυτή η θεόδοτη ελπίδα πρέπει να μας γεμίζη χαρά και να μας κρατή ήρεμους ανάμεσα σε μια παγκόσμια αναταραχή, ώστε η ελπίδα να ξεχειλίζη και να εκφράζεται στους άλλους που βρίσκονται σε απελπιστική κατάστασι. Γι’ αυτό η εξής προσευχή γινόταν προς χάριν εκείνων οι οποίοι είχαν αυτή την ελπίδα: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.»—Ρωμ. 15:13.

10. Ποιον θα συντρίψη σύντομα ο Θεός κάτω άπω τους πόδας εκείνων οι οποίοι μετέχουν σ’ αυτή την ελπίδα, και σε τι θα καταλήξη αυτό για τον ουρανό και τη γη;

¹⁰ Οφείλομε να διατηρούμε αυτή την ελπίδα ανάμεσα σ’ ένα κόσμο ο οποίος επιδίδεται ολοένα περισσότερο σε ό,τι είναι πονηρό, κάτω από την αόρατη επίδρασι του αοράτου ‘θεού του παρόντος συστήματος πραγμάτων,’ του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλ’ η απελευθέρωσις απ’ αυτή την αυξανόμενη πονηρία πλησιάζει γοργά, και μάλιστα είναι τώρα κοντά. Γι’ αυτό ο θεόπνευστος συγγραφεύς απευθυνόμενος προς εκείνους που είχαν τη θεία ελπίδα στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. έγραψε σ’ αυτούς: «Θέλω δε να ήσθε σοφοί μεν εις το αγαθόν, απλοί δε εις το κακόν. Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:19, 20) Η αρχαία Εβραϊκή λέξις Σατάν σημαίνει «Ανθιστάμενος, Αντίπαλος,» και αναφέρεται εδώ στον κυριώτερο Ανθιστάμενο εναντίον του Θεού και ο οποίος οδηγεί όλα τα άλλα πλάσματα στον ουρανό και στη γη να ανθίστανται στον Θεό και τους αγαθούς του σκοπούς. Ο Θεός είναι ισχυρότερος απ’ αυτόν τον Σατανά. Έτσι ο Θεός θα κάμη τη συντριβή αυτού του Σατανά, αλλά η συντριβή αυτή θα γίνη κάτω από τους πόδας αυτών που μετέχουν σ’ αυτή την ελπίδα. Αυτή η γλωσσική έκφρασις παραβάλλει τον Σατανά με κάτι που μπορεί να συντριφθή κάτω από τα πόδια—όχι με ένα σκορπιό, αλλά με ένα φίδι. Σε τι παγκόσμια ειρήνη θα καταλήξη αυτή η συντριβή του Σατανά!

11. Μιλώντας έτσι για τη συντριβή του Σατανά, που ανεφέρετο ο θεόπνευστος συγγραφεύς στη Γένεσι, και σε ποιον μιλούσε ο Θεός στην πραγματικότητα;

¹¹ Αλλά, πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτή η συντριβή του Σατανά θα είναι σαν να επρόκειτο για ένα φίδι; Διότι εδώ ο συγγραφεύς αυτής της επιστολής σ’ εκείνους στη Ρώμη της Ιταλίας που είχαν αυτή την ελπίδα πήρε τα παραστατικά λόγια του από το πρώτο βιβλίο των Αγίων Γραφών, δηλαδή τη Γένεσι. Σ’ ολόκληρη αυτή την επιστολή αναφέρεται πολλές φορές στο βιβλίο της Γενέσεως. (Ρωμ. 4:3, 9, 11, 17, 18, 22· 9:7, 9, 12) Και εδώ ο συγγραφεύς αναφερόταν στα εδάφια Γένεσις 3:14, 15, όπου ο Θεός φαίνεται ν’ απευθύνεται σ’ ένα όφι στο χώμα, αλλά στην πραγματικότητα μιλούσε στον Μεγάλο Ανθιστάμενο ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει τον όφι. Εκεί διαβάζομε: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής· αυτό (αυτός, ΜΝΚ) θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Τέσσερις χιλιάδες χρόνια και πλέον αργότερα ο θεόπνευστος συγγραφεύς, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ομιλεί για κείνη την πρώτη αχτίδα ελπίδος.

12. (α) Πριν από πόσον καιρό έχει εξαγγελθή η απόφασις της καταστροφής του Σατανά; (β) Γιατί όλοι πεθαίνομε και η γη καταστρέφεται;

¹² Εμείς σήμερα είμεθα περισσότερο από δεκαεννέα αιώνες πλησιέστερα προς την εκπλήρωσι εκείνης της ελπιδοφόρου υποσχέσεως του Ιεχωβά Θεού να συντρίψη τον πραγματικό Όφι, τον Σατανά ή Διάβολο κάτω από τους πόδας του σπέρματος, την πτέρνα του οποίου ο όφις ή Σατανάς εκέντησε μέχρι θανάτου, καθώς επίσης και κάτω από τους πόδας των πιστών ακολούθων αυτού που κεντήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι τώρα έχουν περάσει έξη χιλιάδες περίπου χρόνια αφότου ο Θεός εξήγγειλε με αλληγορικό τρόπο την απόφασι της καταστροφής τον πρώτου Ανθισταμένου, του Σατανά, διότι είχε κάμει τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, από τους οποίους όλοι εμείς καταγόμεθα, ν’ αντισταθούν στον Ιεχωβά Θεό. Η ένωσίς των σ’ εκείνη τη Σατανική αντίστασι έφερε θάνατο επάνω σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Είχε ως αποτέλεσμα επίσης την έξωσι των πρώτων ανθρωπίνων γονέων μας από τον παράδεισο της τέρψεως, τον κήπο της Εδέμ, και τον αποκλεισμό όλων μας από την παραδεισιακή κατοικία μέσα στην οποία είχαν δημιουργηθή σε τελειότητα οι πρώτοι ανθρώπινοι γονείς μας. (Γεν. 2:7 έως 3:24) Είναι μήπως περίεργο ότι σήμερα, ακόμη και παρ’ όλες τις προόδους της ιατρικής επιστήμης, όλοι πεθαίνομε και ότι, παρ’ όλες τις βελτιωμένες μεθόδους καλλιεργείας, η γη μολύνεται και καταστρέφεται σε σημείο που να είναι ακατάλληλη για να ζούμε σ’ αυτήν ως κατοικία μας;

Εκείνος Κάτω από τους Πόδας του Οποίου Γίνεται η Συντριβή

13. Ποιος μόνο απ’ αυτούς που έχουν γεννηθή στη γη απέφυγε την καταδίκη του θανάτου από τον Αδάμ και την Εύα, και πώς συνέβη αυτό;

¹³ Κανείς μας δεν μπόρεσε ν’ αποφύγη την κληρονομιά των λειτουργιών του θανάτου στο σώμα μας. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι καταγώμεθα από τους γονείς μας οι οποίοι είχαν αντισταθή στον Θεό και οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τη θεία κυριαρχία που ήταν στη γήινη παραδεισιακή κατοικία και υπετάγησαν στην κυριαρχία του Πρωτίστου Ανθισταμένου του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου. (Ρωμ. 5:12) Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος ο οποίος έχει γεννηθή σ’ αυτή τη γη και ο οποίος απέφυγε την κληρονομιά της θανατικής καταδίκης που προήλθε από τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, και αυτός ήταν ο άνθρωπος που ωνομαζόταν Ιησούς Χριστός. Πώς αυτό το ανθρωπίνως αδύνατο πράγμα έλαβε χώρα; Αυτό ωφείλετο στο ότι ο Ιησούς δεν είχε ανθρώπινο πατέρα ή ζωοδότη. Το ωοκύτταρο που ήταν στο σώμα της ανθρώπινης μητέρας του Μαρίας δεν γονιμοποιήθηκε από ένα ανθρώπινο σύζυγο. Ο Παντοκράτωρ Θεός στον ουρανό είναι εκείνος ο οποίος έδωσε ζωή στο ωοκύτταρο της παρθένου Μαρίας και το έκαμε ν’ αναπτυχθή σ’ ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Δεν ήταν μια καινούργια ζωή αυτή την οποία μετέδωσε ο Παντοκράτωρ Θεός σ’ αυτό το ανθρώπινο ωοκύτταρο. Μάλλον, μετέφερε τη δύναμι της ζωής του ουρανίου Υιού του, που ήταν γνωστός ως ο Λόγος, στο ωοκύτταρο αυτής της παρθένου κι έτσι άρχισε αυτό ν’ αυξάνη.

14. (α) Ποιος πληροφόρησε την Μαρία για τη μέλλουσα θαυματουργική γέννησι; (β) Ποια μαρτυρία υπάρχει, για το γεγονός ότι ο Ιησούς γεννήθηκε αναμάρτητος;

¹⁴ Μέσω του αγγέλου του Γαβριήλ επληροφόρησε πρώτα την Ιουδαία παρθένο Μαρία γι’ αυτή τη θαυματουργική ενέργεια και είπε σ’ αυτήν ότι επρόκειτο να ονομάση το τέκνον της, που θα ήταν άρρεν, με το όνομα Ιησούς. (Λουκ. 1:26-38) Έτσι ο άνδρας τον οποίον αργότερα έλαβε η Μαρία δεν ήταν ο πραγματικός πατέρας του υιού της Ιησού. (Ματθ. 1:18-25) Με τον τρόπο αυτόν, όπως μας πληροφορούν οι Άγιες Γραφές, ο Ιησούς γεννήθηκε «αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών.» (Εβρ. 7:26) Όταν είχε φθάσει σε πλήρη ανάπτυξι μπορούσε να πη στους Ιουδαίους επικριτάς του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;»—Ιωάν. 8:46.

15. (α) Γιατί ο Σατανάς είχε κάμει τον Ιησού κύριο στόχο της επιθέσεως του; (β) Στον φόβο τίνος δεν υπέκυψε ο Ιησούς, και γι’ αυτό με ποιον τρόπο θανατώθηκε;

¹⁵ Ο Μεγάλος Ανθιστάμενος, ο Σατανάς ή Διάβολος, έκαμε αυτόν τον Ιησού Χριστό στόχο των επιθέσεων του. Γιατί; Διότι αντελήφθη ότι αυτός ο Υιός του Θεού ήταν το κυριώτερο Μέσον με το οποίο ο Θεός θα συνέτριβε την κεφαλήν του όφεως ή που θα ‘συνέτριβε τον Σατανά υπό τους πόδας του.’ Όπως ακριβώς είχε προλεχθή στο εδάφιο Γένεσις 3:15, υπήρχε εχθρότης μεταξύ του Σατανά και αυτού του υποσχεμένου σπέρματος, του Ιησού Χριστού, και επομένως ενεργούσε για να κεντήση την «πτέρναν» του. Αλλά διεπίστωσε ότι δεν μπορούσε να τρομοκρατήση τον Ιησού και να τον κάμη να υποδουλωθή στον Σατανά με απειλές θανάτου, βίαιου θανάτου. Ο Ιησούς δεν υπέκυψε για τον «φόβον του θανάτου» στα χέρια των επιγείων οργάνων του Σατανά, αλλά διετήρησε την εχθρότητα του απέναντι στον Σατανά ή Όφι και τους εκπροσώπους του, δηλαδή το «σπέρμα» του, ο Ιησούς φοβόταν μόνο τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό δεν συμβιβάσθηκε με τον Σατανά ή Όφι και δεν απέφυγε από φόβο ένα βίαιο θάνατο στα χέρια του σπέρματος του Μεγάλου Όφεως. Ο Σατανάς δεν μπόρεσε να κάμη τον Ιησού να οπισθοχωρήση ακόμη και μπροστά στον θάνατο ως ένας ταπεινός εγκληματίας επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Οι κατηγορίες βάσει των οποίων ο Ιησούς είχε θανατωθή ήταν ψευδείς. Πέθανε με ασφαλή συνείδησι ένα θυσιαστικό θάνατο προς όφελος πλασμάτων από σάρκα και αίμα που ήσαν σε δουλεία στον Σατανά ή Διάβολο.

16. Με το να προκαλέση το θάνατο κάτω από ψευδείς κατηγορίες, πώς ο Σατανάς νικήθηκε ο ίδιος, σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 2:14, 15;

¹⁶ Με το να θανατώση τον Ιησού βάσει ψευδούς κατηγορίας ο Σατανάς δεν έκαμε τίποτε άλλο παρά να νικηθή ο ίδιος. Έτσι παρείχε μόνον την πιο μεγάλη αιτία για τη δική του καταστροφή, ώστε να καταργηθή και να μη υπάρχη πλέον. Αυτό είναι το σημείο που τονίζεται στα θεόπνευστα λόγια που γράφηκαν σχετικά με τον Ιησού ως άνθρωπο από σάρκα και αίμα: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβε από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον, και ελευθερώση εκείνους όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.»—Εβρ. 2:14, 15.

17. (α) Πώς ο Θεός δεν θέλησε να στερηθή τον κυριώτερο υπερασπιστή του με τον θάνατο; (β) Πώς λοιπόν ο Ιησούς έγινε πολύ ισχυρότερος από τον Μεγάλο Όφι, τον Σατανά;

¹⁷ «Δια του θανάτου» του μ’ ένα αθώο τρόπο ο Ιησούς Χριστός, απέδειξε ότι ήταν χωρίς συμβιβασμό σ’ εχθρότητα με τον Σατανά τον Μεγάλο Όφι μέχρι θανάτου. Υπερήσπισε επίσης τη θεία κυριαρχία του ουρανίου Πατρός του Ιεχωβά ως του μόνου στον οποίον όλα τα πλάσματα στον ουρανό και στη γη, από του ανωτάτου ως του κατωτάτου, οφείλουν απόλυτη υπακοή. Θα άφηνε ο Παντοκράτωρ, ο Ύψιστος Θεός τον κυριώτερο υπερασπιστή του στα δεσμά του θανάτου για να στερηθή έτσι από κάθε περαιτέρω χρησιμοποίησι αυτού του πιστού; Όχι, σύμφωνα με όσα ο Ιεχωβά Θεός είχε προείπει όταν μιλούσε στον όφι στον κήπο της Εδέμ. Είχε πει ότι ο τραυματισμός του σπέρματος της «γυναικός» θα ήταν απλώς ένα κέντημα της πτέρνας, όχι συντριβή της κεφαλής. Έτσι ο Παντοκράτωρ Θεός εθεράπευσε το τραύμα με το ν’ αναστήση τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, στις 16 του μηνός Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Ο Θεός ανεγνώρισε ότι ο Υιός του Ιησούς Χριστός είχε θυσιάσει την τελεία ανθρώπινη ιδιότητά του ως μια προσφορά περί αμαρτίας χάριν ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, και επομένως ο Θεός δεν τον ανέστησε και πάλι σε ζωή ως ένα τέλειο άνθρωπο με αίμα και σάρκα. Αντιθέτως, ο Θεός τον αποκατέστησε στο ουράνιο βασίλειο από το οποίο είχε μεταφερθή η προανθρώπινη ζωή του στην κοιλιά της Ιουδαίας παρθένου. Ο Θεός το έκαμε αυτό με το ν’ αναστήση τον Υιό του Ιησού Χριστό ως ένα ένδοξο πνευματικό πλάσμα, ενδεδυμένο με αθανασία και με ‘θεία φύσι.’ (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-54· 2 Πέτρ. 1:4) Αυτό το είδος της αναστάσεως έκαμε τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό πολύ ισχυρότερο από τον μεγάλο Όφι τον Σατανά και τον έθεσε σε μια ισχυρή θέσι απ’ όπου μπορεί «να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον.»—Εβραίους 2:14.

Απελευθέρωσις!

18. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 2:15, τι πρέπει ν’ αναμένη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από τη θεραπεία της τραυματισμένης πτέρνας του Υποσχεμένου Σπέρματος; (β) Μολονότι ελευθερώνουν τους υποδούλους πληθυσμούς των, από τη δουλεία σε ποιον δεν μπόρεσαν οι ανθρώπινοι άρχοντες να ελευθερώσουν το ανθρώπινο γένος;

¹⁸ Τι έχει να περιμένη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος απ’ αυτή τη θεραπεία του κεντήματος που προκάλεσε ο Μεγάλος Όφις Σατανάς ή Διάβολος στην «πτέρναν» του Υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού; Κάτι που ολόκληρο το ανθρώπινο γένος επεθύμησε χιλιάδες χρόνια: Απελευθέρωσι! Ναι, ελευθερία από τη δουλεία για όλο το ανθρώπινο γένος! Ο δεδηλωμένος σκοπός του Υποσχεμένου Σπέρματος με το να δοκιμάση θάνατο ως άνθρωπος με σάρκα και αίμα δεν ήταν απλώς ν’ απομακρύνη τον Διάβολο, ο οποίος απειλεί το ανθρωπινό γένος με θάνατο αν δεν γίνουν δούλοι του, άλλα, επίσης, να «ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Μερικοί επίγειοι πολιτικοί άρχοντες είναι γνωστό ότι έχουν απελευθερώσει υποδουλωμένους λαούς των εθνών των από τη δουλεία σε ανθρώπινους κυρίους των, αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν μπόρεσε να ελευθερώση τον λαό του ή και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από την ομαδική δουλεία της ανθρωπότητος στον Μεγάλο Όφι, τον Σατανά ή Διάβολο. Αυτό δεν είναι κάτι για χλευασμό με τη σκέψι ότι δεν υπάρχει Διάβολος, αλλ’ ότι ο Διάβολος είναι απλώς ένας μύθος. Αυτός ο ηλικίας έξη χιλιάδων ετών Διάβολος είναι αρκετά έξυπνος για να παραπλανήση τους κατά κόσμον σοφούς ανθρώπους της εποχής μας στο να τους κάμη να σκέπτωνται ότι δεν υπάρχει!

19. Γιατί όλο το ανθρώπινο γένος δεν δοκίμασε απελευθέρωσι πριν από την εποχή μας, αλλά τι είναι εκείνο που δείχνει ότι αυτή είναι πολύ κοντά;

¹⁹ Ομοίως πολλά άτομα σήμερα θα πουν: ‘Αν υπάρχη Διάβολος και αν ο Ιησούς Χριστός πέθανε πριν από δεκαεννέα αιώνες για να μας ελευθερώση από τη δουλεία σ’ αυτόν τον Διάβολο, γιατί όλο το ανθρώπινο γένος δεν δοκίμασε αυτή την απελευθέρωσι πριν από την εποχή μας; Γιατί συμβαίνει ώστε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος να μη αισθάνεται απελευθερωμένο σήμερα, αλλά, αντιθέτως, παρατηρούμε να είμεθα υποδουλωμένοι σ’ ένα σύστημα πραγμάτων που η κατάστασίς του γίνεται ολοένα χειρότερη κάθε χρόνο;’ Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι , όπως δείχνει η Αγία Γραφή, ότι ο χρόνος δεν ήλθε ακόμη για να ‘συντρίψη την κεφαλή του όφεως’ το Υποσχεμένο Σπέρμα του Θεού, ή να «καταργήση» τον Σατανά ή Διάβολο. Εν τούτοις, αυτή η επιθυμητή εποχή είναι πολύ κοντά τώρα. Αν, τότε τον πρώτο αιώνα, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος μπορούσε να γράφη στους ομοίους του Χριστιανούς στη Ρώμη, «ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας,» αυτό πρέπει να είναι πολύ κοντά σήμερα, δεκαεννέα αιώνες αργότερα. (Ρωμ. 16:20) Όχι μόνον η πάροδος μιας μακράς περιόδου το δικαιολογεί αυτό, αλλά και η συνεχιζόμενη ‘στενοχώρια των εθνών’ της γης από το έτος 1914 μ.Χ. το επιβεβαιώνει επίσης. (Λουκ. 21:25) Γι’ αυτό η προσδοκία εκείνων οι οποίοι έχουν τη θεόδοτη ελπίδα γίνεται ολοένα μεγαλύτερη.

20. (α) Για να πεισθούν οι άνθρωποι, τι έπρεπε ν’ αποδειχθή με την παραχώρησι ενός χρονικού ορίου; (β) Επειδή πλησιάζει το τέλος αυτού του παραχωρηθέντος καιρού, ποια εκλογή πρέπει, να κάμωμε;

²⁰ Για να πεισθούν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ανθρώπινη κυριαρχία, πρέπει να έχουν πλήρη πίστωσι χρόνου για ν’ αποδείξουν ότι η ανθρώπινη κυριαρχία είναι (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των) η λύσις, ότι αυτή μόνη της μπορεί να βρη διέξοδο και ν’ αποδείξη ότι είναι ο απελευθερωτής ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτή η πίστωσις χρόνου δεν έχει τελειώσει πλήρως ακόμη. Επειδή πλησιάζει αυτό το τέλος, τώρα είναι καιρός να κάμουν οι άνθρωποι την εκλογή τους όσον αφορά το τι επιθυμούν, την ανθρώπινη κυριαρχία πρώτα, τελευταία και για πάντα, ή τον διωρισμένο από τον Θεό Απελευθερωτή. Στο τέλος αυτού του χρόνου που έχει παραχωρηθή ο καθένας θ’ αμειφθή σύμφωνα με την εκλογή που έκαμε. Τότε ο θείος Άρχων θα ελευθερώση μόνο εκείνους οι οποίοι στήριξαν τις ελπίδες των στον ουράνιο Απελευθερωτή που έχει προμηθεύσει ο Θεός. Πριν από τότε το Υποσχεμένο Σπέρμα, ο Ιησούς Χριστός, δεν θα πραγματοποιήση την από μακρού ελπιζομένη απελευθέρωσι.

21, 22. (α) Τι εγνώριζε ο Ιησούς ως άνθρωπος στη γη για τον καιρό της Βασιλείας, και γιατί βαπτίσθηκε σε ηλικία τριάντα ετών; (β) Σε ποιο είδος ζωής προσπάθησε ο Σατανάς να παρασύρη τον Ιησού, και ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που παρουσίασε;

²¹ Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., όταν ο Ιησούς Χριστός έλαβε αίμα και σάρκα στη γη ως τέλειος άνθρωπος, εγνώριζε ότι δεν ήταν τότε ο καιρός για την απελευθέρωσι ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους με μια δική τους κυβέρνησι. Ήταν ηλικίας τριάντα ετών όταν ανέλαβε μια πορεία αυτοθυσίας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και συμβόλισε την παρουσίασι του εαυτού του για θυσία με το να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. (Εβρ. 10:1-5· Ματθ. 3:13-17) Ύστερ’ απ’ αυτό το βάπτισμα αποσύρθηκε μόνος του στην έρημο της Ιουδαίας για να νηστεύση και να μελετήση το ζήτημα σαράντα μέρες. Στο τέλος εκείνης της χρονικής περιόδου ήταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά αποφασισμένος να πραγματοποιήση την καθωρισμένη από τον Θεό θυσιαστική πορεία, ακόμη και ως τον θάνατο. Την τεσσαρακοστή και τελευταία ημέρα της νηστείας στην έρημο διεπίστωσε ότι δεν ήταν μόνος. Κάποιος ήλθε σ’ αυτόν, κάποιος για να τον πειράξη για να τον απομακρύνη από την οδό της αυτοθυσίας. Αυτός ο Πειραστής ήταν ο Σατανάς ή Διάβολος. Προσπάθησε να βάλη σε πειρασμό τον Ιησού και να τον παρασύρη σε μια ζωή αυτοϊκανοποιήσεως και δόξης και δυνάμεως ως ανθρώπου από σάρκα και αίμα. Ο τρίτος και τελευταίος πειρασμός ήταν το κορύφωμα. Ιδού η αφήγησις αυτού του φιλόδοξου πειρασμού όπως αναγράφεται από ένα προσωπικό μαθητή του Ιησού Χριστού, δηλαδή, τον Ματθαίο (4:1-9):

²² «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο Διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν. Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.»

23. Πώς διέφερε ο Ιησούς από τους συγχρόνους ανθρωπίνους άρχοντας όσον αφορά την άποψί των για τη δύναμι του Σατανά, και ποιον ισχυρισμό του Σατανά δεν αρνήθηκε ο Ιησούς;

²³ Ο Ιησούς δεν παραμέρισε το ζήτημα με το να πη: ‘Δεν υπάρχει Διάβολος. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να μου δώση «πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών» αν έκανα μια απλή πράξι λατρείας σ’ αυτόν; Πώς θα μπορούσα να λατρεύσω κάτι που ούτε καν υπάρχει;’ Ο Ιησούς δεν έμοιαζε με τους εθνικιστάς ανθρώπινους άρχοντας της εποχής μας οι οποίοι δυσανασχετούν με την ιδέα και ακόμη διώκουν τη διδασκαλία ότι «πάντα τα βασίλεια του κόσμου» είναι στα χέρια του Πειραστού, του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος υπάρχει και ότι ο Διάβολος έχει τον αόρατο έλεγχο ‘όλων των βασιλείων του κόσμου.’ Δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος μπορούσε ορθώς να του πη σχετικά με τα «βασίλεια του κόσμου»: «Εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν. Συ λοιπόν αν προσκυνήσης ενώπιον μου, σου θέλουσιν είσθαι πάντα.» (Λουκ. 4:5-7) Εδώ παρουσιάσθηκε στον Ιησού ένας πραγματικός πειρασμός και από ένα πραγματικό πρόσωπο που εξέθετε τα γεγονότα του ζητήματος. Πόση σημασία είχε η εκλογή του Ιησού για το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος!

24. (α) Ποιο είδος κυριαρχίας προσέφερε ο Διάβολος στον Ιησού; (β) Ποιο ήταν το επίμαχο ζήτημα εδώ, και ποια εκλογή θα μπορούσε να είχε γίνει;

²⁴ Ο Μεγάλος Όφις, ο Σατανάς ή Διάβολος, δεν προσπαθούσε εδώ να κεντήση την πτέρνα του υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού. Προσέφερε στον Ιησού κάτι που προφανώς εσήμαινε το ν’ αποφύγη ένα βίαιο θάνατο από «τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον.» Προσέφερε στον Ιησού ως άνθρωπο την παγκόσμια κυριαρχία, κυριαρχία επάνω σε ‘όλα τα βασίλεια του κόσμου’ ανθρώπινη κυριαρχία επάνω σ’ όλη τη γη. Ναι, αλλά «ανθρώπινη κυριαρχία» ως λάτρης του Διαβόλου και κάτω από τον έλεγχο του Διαβόλου, ενός υπεράνθρωπου πνευματικού προσώπου. Η μεγάλη εκλογή εδώ ήταν μεταξύ κυριαρχιών. Το επίμαχο ζήτημα ήταν, Κυριαρχία! Ανθρώπινη κυριαρχία ή θεία κυριαρχία; Ανθρώπινη κυριαρχία ως δώρο από τον Διάβολο και με υποταγή στον Διάβολο, ή κυριαρχία στα χέρια του θείου Όντος και με υποταγή σ’ Αυτό; Αν ο Ιησούς εξέλεγε την ανθρώπινη κυριαρχία για τον εαυτό του σαν ένας κοσμικός πολιτικός, ποια ελπίδα θα άφηνε αυτή του η ενέργεια για το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος;

Ο Χριστιανικός Κόσμος, Παράδειγμα της Κακής Επιλογής

25. (α) Που έχομε σήμερα παράδειγμα όσον αφορά το τι θα είχε προκύψει αν ο Ιησούς δεχόταν την προσφορά του Διαβόλου; (β) Μήπως ο Ιησούς και οι απόστολοί του υπήρξαν η αρχή του Χριστιανικού κόσμου, ή μήπως το Ιουδαϊκό έθνος έγινε η αρχή του;

²⁵ Δεν είναι ζήτημα φαντασίας! Έχομε ένα πραγματικό ιστορικό παράδειγμα του τι θα εσήμαινε αυτό. Πού; Ακριβώς εδώ στον Χριστιανικό κόσμο. Πώς αυτό; Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι η επικράτεια εκείνη της γης όπου ακολουθούν τη Χριστιανοσύνη. Πολλά έθνη καθώς και οι κυβερνήσεις των ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Ο Χριστιανικός κόσμος δεν άρχισε με τον Ιησού Χριστό και τους δώδεκα αποστόλους του. Το επίγειο έθνος του Ιησού, το Ιουδαϊκό έθνος, δεν έγινε η αρχή του Χριστιανικού κόσμου. Το Ιουδαϊκό έθνος ως ένα πολιτικό σώμα πέθανε το έτος 70 μ.Χ., πολεμώντας εκεί στην Ιερουσαλήμ, όχι για τον Μεσσία Ιησού ως Βασιλέα, αλλά για τον Ιουδαϊσμό και την πολιτική ανεξαρτησία του από την αυτοκρατορική Ρώμη. Τρία χρόνια ύστερ’ από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέλαβαν και το τελευταίο Ιουδαϊκό φρούριο, το οχυρό της Μασάδας, το έτος 73 μ.Χ. Ως την ημέρα αυτή οι φυσικοί Ορθόδοξοι Ιουδαίοι, σε όλον τον κόσμο, δεν αποτελούν μέρος του Χριστιανικού κόσμου, μολονότι συνεργάζονται με τον Χριστιανικό κόσμο.

26. Πότε άρχισε ο Χριστιανικός κόσμος, και πώς, και με ποιο είδος λεγομένων Χριστιανών;

²⁶ Ο Χριστιανικός κόσμος ήλθε σε ύπαρξι τρεις περίπου αιώνες ύστερ’ από τον πειρασμό του Ιησού Χριστού στην έρημο της Ιουδαίας. Αυτό συνέβη στις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου ο οποίος βαπτίσθηκε ως οπαδός της Χριστιανοσύνης λίγο πριν από το θάνατο του το 337 μ.Χ. Είχε όμως ισχυρισθή ότι μετεστράφη στη Χριστιανοσύνη πολλά χρόνια προηγουμένως, το 312 μ.Χ. Εκείνον τον καιρό όμως αυτό που ωνομαζόταν Χριστιανοσύνη είχε απομακρυνθή τόσο πολύ από τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του ώστε υπήρχαν λεγόμενοι Χριστιανοί με στρατιωτική πανοπλία που εμάχοντο γι’ αυτόν τον ειδωλολάτρη στρατηγό και πολιτικό Κωνσταντίνο. Εκτός τούτου, υπήρχαν και επίσκοποι στις εκκλησίες της εποχής εκείνης οι οποίοι εδίδασκαν την ειδωλολατρική διδασκαλία της Τριάδος, ένα τριαδικό Θεό που απετελείτο από «Θεό τον Πατέρα και Θεό τον Υιό και Θεό το Άγιον Πνεύμα.» Οι επίσκοποι συζητούσαν με μανία όσον αφορά το αν ο Θεός ήταν ο ένας Θεός, ο Ιεχωβά, των Εβραϊκών Γραφών, ή ένας λεγόμενος «Θεός σε τρία πρόσωπα,» με όλα τα «πρόσωπα» ίσα μεταξύ των και συναιώνια. Ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να θέση ένα τέρμα σ’ αυτή τη διαμάχη.

27. (α) Ποιο είδος θρησκείας προσπάθησε να δημιουργήση ο Κωνσταντίνος, και τι προσέφερε στους επισκόπους των εκκλησιών; (β) Ποιος ήταν πίσω από την προσφορά που έγινε στους επισκόπους, ο Χριστός ή ο Σατανάς;

²⁷ Ως Μέγιστος Ποντίφιξ των ειδωλολατρών, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να κερδίση όλους τους επισκόπους των εκκλησιών. Προσπάθησε να δημιουργήση μια συγχωνευμένη θρησκεία, μια θρησκεία κοινής πίστεως που να συνδυάζη την ειδωλολατρία με τη Χριστιανοσύνη. Ενεργώντας ως Μέγιστος Ποντίφιξ και επομένως ως θρησκευτική κεφαλή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προσέφερε στους επισκόπους θέσεις ισχύος, εξοχότητα και πλούτο στη Ρωμαϊκή κυβέρνησι ως αξιωματούχων της Ρωμαϊκής κρατικής θρησκείας. Έχομε λοιπόν εδώ μια προσφορά ανθρώπινης κυριαρχίας σε συσχετισμό με πολιτική κυβέρνησι που έγινε σε λεγόμενους Χριστιανούς επισκόπους. Μήπως πρέπει να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό προσέφερε σ’ αυτούς τους «επισκόπους» ανθρώπινη κυριαρχία επάνω σ’ όλα «τα βασίλεια του κόσμου» που αυτός ο ίδιος είχε αρνηθή; Ή μήπως ήταν ο Πειραστής, ο Σατανάς ή Διάβολος, ο οποίος εξακολουθούσε να εξουσιάζη εκείνα τα βασίλεια επειδή είχαν παραδοθή σ’ αυτόν; Η ορθή απάντησις δεν είναι δύσκολη: Ο Σατανάς ή Διάβολος μέσω του Μεγίστου Ποντίφικός του στη γη ήταν εκείνος που προσέφερε ένα πειρασμό όμοιο μ’ εκείνον που είχε προσφερθή στον Ιησού Χριστό. Αλλ’ ακολούθησαν εκείνοι οι επίσκοποι, περιλαμβανομένου και του «επισκόπου της Ρώμης,» το παράδειγμα του Ιησού;

28. (α) Ακολούθησαν εκείνοι οι επίσκοποι το παράδειγμα του Χριστού, και επομένως τι προέκυψε; (β) Ποιον τίτλο ανέλαβε ο «επίσκοπος της Ρώμης,» και τι συνέβη στην ενότητα του Χριστιανικού κόσμου;

²⁸ Η κοσμική καθώς και η εκκλησιαστική ιστορία απαντούν όχι! Πολλοί επίσκοποι έπεσαν στον πειρασμό και εισήλθαν στην αυτοκρατορική υπηρεσία ως η ιεραρχία της Ρωμαϊκής θρησκείας, της Ρωμαϊκής Κρατικής Εκκλησίας. Έτσι γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο Χριστιανικός κόσμος. Το έτος 378 μ.Χ. ο επίσκοπος της Ρώμης προχώρησε ακόμη περισσότερο με το να υιοθετήση τον τίτλο και τις ευθύνες του Μεγίστου Ποντίφικος, που είχε απορρίψει ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Γρατιανός. Σ’ όλη τη διάρκεια των επομένων αιώνων ο Χριστιανικός κόσμος δοκίμασε την πείρα πολλών διαιρέσεων, που συνωδεύθηκαν από θρησκευτικούς πολέμους, σταυροφορίες και διωγμούς μεταξύ των λεγομένων Χριστιανών. Έτσι ιδρύθηκαν πολλές ξεχωριστές εθνικές κρατικές θρησκείες. Ο Χριστιανικός κόσμος έφθασε να γίνη η πιο ισχυρή και πιο πολυάριθμη οργάνωσις στη γη. Είχε γίνει θέαμα σ’ όλο τον ειδωλολατρικό και μη Χριστιανικό κόσμο, που αριθμούσε τώρα τα δύο τρίτα και πλέον του πληθυσμού της γης. Αλλά τι παράδειγμα έδινε; Της αληθινής Χριστιανοσύνης; Ή μιας λεγομένης θείας κυριαρχίας που ασκείται μέσω μιας θρησκευτικής ιεραρχίας η οποία συνεργάζεται με τους ανθρώπινους βασιλείς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν «θείον δικαίωμα βασιλέων»;

29. Γιατί ρωτούμε αν ήσαν Χριστιανικοί οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και αν είναι Χριστιανικές οι παγκόσμιες οργανώσεις για ειρήνη και οι προετοιμασίες για ένα άλλο παγκόσμιο πόλεμο;

²⁹ Ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Χριστιανικός επειδή άρχισε μεταξύ δύο Ευρωπαϊκών κρατών που ισχυρίζονταν ότι ήσαν Χριστιανικά; Ήταν η Κοινωνία των Εθνών Χριστιανική επειδή υποστηριζόταν από την εκκλησία της Αγγλίας και επειδή οι Αμερικανοί κληρικοί την ωνόμασαν «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού στη γη»; Ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Χριστιανικός επειδή άρχισε με την εισβολή των στρατευμάτων ενός λεγομένου Χριστιανικού Κράτους στα εδάφη ενός άλλου «Χριστιανικού» Κράτους; Είναι τα Ηνωμένα Έθνη μια Χριστιανική οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, επειδή τα μισά από τα 132 έθνη μέλη ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά; Είναι οι σταθερές προετοιμασίες για ένα 3 Παγκόσμιο Πόλεμο με πυρηνικές βόμβες και πυραύλους Χριστιανικές, επειδή ο Χριστιανικός κόσμος αισθάνεται υποχρεωμένος να προστατευθή με τέτοια όπλα για να επιζήση;

30. (α) Ποια κακά χαρακτηριστικά έχει σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος, και αποτελούν αυτά εκδήλωσι Χριστιανοσύνης; (β) Τι αποδεικνύουν αυτά τα πράγματα όσον αφορά την εκλογή παγκοσμίου κυριαρχίας που προσεφέρθη στον Ιησού από τον Πειραστή;

³⁰ Παρατηρήστε τις συνθήκες στον Χριστιανικό κόσμο σήμερα ύστερ’ από δεκαέξη αιώνες υπάρξεώς του. Είναι ο ηθικός εκφυλισμός που υπάρχει ανάμεσα του, η αύξησις του εγκλήματος, οι κοινωνικές και φυλετικές αδικίες, οι καταπιέσεις, οι οικονομικές στερήσεις, η φτώχεια και η πείνα, η έλλειψις σεβασμού για τη δικαιωματική εξουσία, η κακή διακυβέρνησις, η παραφροσύνη των ιδιοτελών απολαύσεων, η έλλειψις αγάπης για τον πλησίον που σημαίνει έλλειψι αγάπης για τον Θεό—είναι αυτά τα πράγματα εκδήλωσις Χριστιανοσύνης; Απολύτως όχι! Είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας του Χριστιανικού κόσμου τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Και εφόσον ο Χριστιανικός κόσμος προέκυψε από την υποχώρησι των επισκόπων των εκκλησιών στους πειρασμούς που έθεσε ενώπιον τους η ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όλα αυτά είναι μια ζωηρή και θλιβερή απόδειξις του τι θα συνέβαινε αν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεχόταν τη δωροδοκία της ανθρώπινης κυριαρχίας σ’ όλα «τα βασίλεια του κόσμου» που είχε προσφερθή σ’ αυτόν. Αλλά δέχθηκε ο Ιησούς Χριστός τη δελεαστική προσφορά του Σατανά ή Διαβόλου; Είναι ο Ιησούς υπεύθυνος για την παγκόσμια αγωνία σήμερα;

31. Πώς φέρθηκε ο Ιησούς απέναντι στην προσφορά που έγινε από τον Πειραστή;

³¹ Το υπόμνημα της Γραφής λέγει: «Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει. Τότε αφήνει αυτόν ο Διάβολος και ιδού άγγελοι προσήλθον και υπηρέτουν αυτόν.»—Ματθ. 4:10, 11· Μάρκ. 1:12, 13.

32. (α) Ποια κυριαρχία ανεγνώρισε ο Ιησούς, όπως αποδεικνύεται από το άγγελμα που εκήρυττε; (β) Σχετικά μ’ αυτό, τι περίμενε ο Ιησούς να κάμη ο Ιεχωβά;

³² Ρητώς αρνήθηκε ο Ιησούς Χριστός την ανθρώπινη κυριαρχία από τα χέρια του Σατανά ή Διαβόλου. Ανεγνώριζε τη θεία κυριαρχία, την κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτό περιήρχετο τη χώρα του έθνους του Ισραήλ κηρύττοντας: «Μετανοήσατε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Ύστερ’ από το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό είχε χρισθή με το πνεύμα του Θεού να κηρύττη αυτό το άγγελμα. Απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του να κηρύττουν το ίδιο άγγελμα της ελπίδος για όλο το ανθρώπινο γένος. (Ματθ. 4:13-17· Λουκ. 4:16-21· 9:1-6· Ματθ. 10:1-7) Ο Ιησούς Χριστός περίμενε τον Θεό να δείξη τη θεία κυριαρχία του με την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας του στα χέρια του υποσχεμένου Σπέρματος το οποίο πρόκειται να συντρίψη τον μεγάλο Όφι, με το να του συντρίψη την κεφαλή κι’ έτσι να τον καταργήση για ν’ απελευθερωθή ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς πέθανε πιστός στη θεία κυριαρχία, μη αναγνωρίζοντας κανένα άλλον εκτός από τον Ιεχωβά Θεό ως τον Υπέρτατο Άρχοντα, τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

[Εικόνα στη σελίδα 42]

Τα Ηνωμένα Έθνη ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, δεν μπόρεσε να δώση μια ελπίδα στην οποία να συμμετέχει όλο το ανθρώπινο γένος

[Εικόνα στη σελίδα 43]

Η μόνη ελπίδα όλου του ανθρωπίνου γένους—περιλαμβανομένων των ορφανών, των χειρών, των πεινασμένων, των τυφλών και των αδικουμένων—είναι στην κυβέρνηση του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 48]

Ο Σατανάς ή Διάβολος προσέφερε στον Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου. Το ζήτημα ήταν: Ανθρώπινη κυριαρχία ή θεία κυριαρχία;

[Εικόνες στη σελίδα 49]

Ο Ιησούς απέρριψε την ανθρώπινη κυριαρχία

Όταν ο Κωνσταντίνος, στη Νίκαια προσέφερε στους επισκόπους θέσεις ισχύος και εξοχότητος ως αξιωματούχων της κρατικής θρησκείας της Ρώμης, ποιος στην πραγματικότητα έκαμε αυτή την πρόταση—ο Ιησούς Χριστός ή ο Σατανάς ή Διάβολος;

[Εικόνα στη σελίδα 51]

Μήπως η ευλογία των παγκοσμίων πολέμων από τις εκκλησίες έκαμε αυτές τις συρράξεις Χριστιανικές;

[New York Times, April 2, 1917, p. 4]

[New York World Telegram, October 23, 1944]

[New York Times, June 16, 1940]

[New York Times, April 6, 1917, p. 10]

[New York Times, October 5, 1940, p. 4]

[New York Times, September 30, 1914, p. 3]

[New York Post, October 30, 1940]

[New York Times, April 15, 1917, p. 7]

[New York Post, June 6, 1940]

Η Μακρά Αναμονή με Ελπίδα Λήγει Σύντομα

 1. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 10:12, 13, ως πότε συνέχισε ο Ιησούς να περιμένη στα δεξιά του Θεού, και τι δείχνει ο Ψαλμός 110:1, 2, ότι θα συμβή σε μας αν ταχθούμε με το μέρος των εχθρών του;

ΑΚΟΜΗ και μετά την ανάστασί του εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, ο Ιησούς εξακολούθησε ν’ αναμένη τον καιρό του Θεού για την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας επάνω σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Σχετικά μ’ αυτό εγράφη στους εξ Εβραίων Χριστιανούς τον πρώτον αιώνα μ.Χ.: «Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε δια παντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή είναι μια παράθεσις από τον Ψαλμό 110:1, 2, ΜΝΚ, όπου διαβάζομε: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» Με το να υπακούση σ’ αυτή την εντολή ο Ιησούς Χριστός θα έχη την υποστήριξι της Θείας Κυριαρχίας και όλοι οι εχθροί στη γη θα γίνουν υποπόδιόν του, όλοι θα ηττηθούν πλήρως και θα καταστραφούν. (Ψαλμ. 110:5, 6, ΜΝΚ) Έτσι όλοι εμείς σήμερα γνωρίζομε τι να περιμένωμε αν ταχθούμε με το μέρος των εχθρών του, οι οποίοι είναι εχθροί της θείας κυριαρχίας.

 2. (α) Στο χρόνο που απομένει ακόμα, τι έχει να προσφέρη η ανθρώπινη κυριαρχία, ναι, ο ίδιος ο Διάβολος στο ανθρώπινο γένος; (β) Από των καιρό της εξώσεως του Σατανά από τον ουρανό, το ανθρώπινο γένος αναγκάσθηκε να γνωρίση τη σημασία ποιας μεγάλης φωνής στον ουρανό;

² Στον χρόνο που απομένει ακόμη γι’ αυτούς τους εχθρούς, τι έχουν να προσφέρουν στο ανθρώπινο γένος; Τίποτε καλύτερο απ’ ό,τι μας έχουν ήδη παρουσιάσει. Τι έχει να προσφέρη στο ανθρώπινο γένος μέσω των «βασιλειών του κόσμου» ο αόρατος εχθρός ο οποίος έχει την αόρατη εξουσία επάνω σ’ αυτούς τους εχθρούς, δηλαδή ο Σατανάς ή Διάβολος; Τίποτε εκτός από τη συντριβή τους μαζί με τον Σατανά τον Διάβολο κάτω από τους πόδας του Χριστού. Με την εκπλήρωσι του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως κεφάλαιο δωδέκατο ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαιμονικοί άγγελοί του έχουν ήδη εξωσθή από τους άγιους ουρανούς κάτω στα γειτονικά μέρη της γης. Όλο το ανθρώπινο γένος έχει αισθανθή τ’ αποτελέσματα αυτού του περιορισμού του Μεγάλου ‘Όφεως Σατανά και των δαιμόνων του στη γη μας, από τον καιρό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-1918. Στον μισό και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε όλο το ανθρώπινο γένος αναγκάσθηκε να γνωρίση με πολύ οδυνηρό τρόπο τη σημασία της μεγάλης φωνής που ακούσθηκε στον ουρανό με την έξωσι του Σατανά και των δαιμόνων του: «Ευφραίνεσθε οι ουρανοί και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»—Αποκάλ. 12:12.

3, 4. (α) Μπόρεσε η ανθρώπινη κυριαρχία ν’ απομακρύνη αυτή την «ουαί» από τη γη και τη θάλασσα; (β) Ως ποιο σημείο θα προχωρήση ο ‘μέγας θυμός’ του Σατανά εναντίον της θείας κυριαρχίας, και πώς περιέγραψε ο Ιησούς τι θα σημάνη αυτό για το ανθρώπινο γένος;

³ Η ανθρώπινη κυριαρχία, ακόμη και με το να είναι εφωδιασμένη με όλα τα σύγχρονα επιστημονικά πλεονεκτήματα της και την ηυξημένη γνώσι της δεν μπόρεσε ν’ απομακρύνη αυτή τη διαβολική «ουαί» από τη γη και από τη θάλασσα. Ο ‘μέγας θυμός’ του Σατανά ή Διαβόλου εναντίον της θείας κυριαρχίας δεν βραδύνει να οδηγήση όλα τα πολιτικά συστήματα της ανθρώπινης κυριαρχίας σε πλήρη καταστροφή. Εφόσον αυτός ο ίδιος δεν μπορεί να κυβερνήση τη γη, τότε είναι αποφασισμένος μετά απ’ αυτόν να μη επιζήση καμμιά απ’ αυτές τις επίγειες μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας. Σε μια απόπειρα αυτοκτονίας, οδηγεί τώρα κάθε πολιτική ανθρώπινη κυριαρχία σε καταστροφή κάτω από τους πόδας του Υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού, του Ιησού Χριστού. Αυτό θα σημάνη έναν καιρό θλίψεως όμοιο με τον οποίον οι κάτοικοι αυτής της γης δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ. Ο Ιησούς Χριστός, όταν προείπε το ‘τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων,’ το περιέγραψε ως εξής:

⁴ «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και εάν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.»—Ματθ. 24:3, 21, 22· Μάρκ. 13:19, 20.

 5. (α) Η τρομερή πολιορκία και καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ήταν τυπικό παράδειγμα τίνος; (β) Πόσο βέβαιο είναι ότι θα έλθη η θλίψης που θα φέρη την παγκόσμια καταστροφή, και ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά μ’ αυτό;

⁵ Οι φρικαλεότητες της πολιορκίας και η καταστροφή της πόλεως της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το έτος 70 μ.Χ. ήσαν ακριβώς τυπικό παράδειγμα της φρίκης της παγγήινης θλίψεως που πλησιάζει και με την οποία ο Χριστιανικός κόσμος και όλο αυτό το υπόλοιπο σύστημα πραγμάτων θα καταστραφή. Όσο βέβαιο είναι ότι ο προειπωμένος παγγήινος κατακλυσμός έλαβε χώρα στις ημέρες του δικαίου κήρυκος Νώε, και όσο βέβαιο είναι ότι η καταστροφή της αρχαίας Ιερουσαλήμ, που είχε προλεχθή, συνέβη στις ημέρες των προφητών του Ιεχωβά και των αποστόλων του Ιησού Χριστού, τόσον βέβαιο είναι ότι η θλίψις της παγκοσμίου καταστροφής που προελέχθη θα συμβή—στη δική μας γενεά. Επί εκατό σχεδόν χρόνια τώρα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά προειδοποιούν το ανθρώπινο γένος γι’ αυτή την παγκόσμια καταστροφή. Όχι για ν’ αποδείξουν ότι είναι αληθινό αυτό που κηρύττουν, αλλά μάλλον για ν’ αποδείξουν αληθινό τον προφητικό Λόγο του Ιεχωβά, τον οποίον κηρύττουν. Κανένας από το ανθρώπινο γένος δεν θα διαφύγη· όλο το ανθρώπινο γένος θ’ αντιμετωπίση αυτή τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις θλίψεις. Το ερώτημα είναι, Ποιος από το ανθρώπινο γένος θα επιζήση;

 6. Ποια ανθρώπινα μέσα για επιβίωσι από τη ‘μεγάλη θλίψι’ θα αποτύχουν, και επομένως πού παραμένει η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος;

⁶ Κανένας άνθρωπος στη γη δεν θα μπορέση να επιζήση με τις δικές του δυνάμεις ή με τα μέσα των ανθρωπίνων προστατευτικών μέτρων πού μπορεί να λάβη. Ο Χριστιανικός κόσμος θ’ αποδειχθή ότι δεν είναι ένα λιμάνι καταφυγίου και επιβιώσεως απλώς επειδή περιφέρει το όνομα του Χριστού και έχει σταυρούς στα κωδωνοστάσια των εκκλησιών του. Τα Ηνωμένα Έθνη, που συχνά ωνομάσθηκαν η «τελευταία ελπίδα» του ανθρωπίνου γένους, δεν θα μπορέσουν να είναι καταφύγιο. Οι περιφερειακές συμμαχίες και οι συνθήκες πολιτικών εθνών δεν θα μπορέσουν να διαπεράσουν ούτε τους ανθρώπινους άρχοντας ούτε τους ανθρώπινους υπηκόους με ασφάλεια μέσα από την ασύγκριτη ‘μεγάλη θλίψι.’ Καμμιά ανθρώπινη επινόησις δεν θα χρησιμεύση σαν μια ελπίδα. Οι προφητείες των Αγίων Γραφών προειδοποιούν γι’ αυτήν την επερχόμενη απελπιστική κατάστασι σ’ όλο το ανθρώπινο γένος. Εν όψει αυτής της φοβερά απελπιστικής προοπτικής για ολόκληρο το ανθρώπινο σύστημα πραγμάτων, γίνεται σαφές σε κάθε λογικευόμενο άτομο ότι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει, να βρίσκεται έξω από την ανθρώπινη επικράτεια. Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους ποτέ δεν ήλθε και ποτέ δεν θα έλθη από τους ανθρώπους, από την ανύψωσι, κατά κάποιον τρόπο, αυτού του ίδιου του ανθρωπίνου γένους με τα δικά του μέσα. Επομένως, η Κομμουνιστική φιλοσοφική θεωρία του υλισμού, δηλαδή, ότι τίποτε δεν υπάρχει εκτός από την ύλη, οδηγεί σε αδιέξοδο!

Που να Στραφούμε με Πραγματική Ελπίδα

 7. (α) Η ελπίδα μας πρέπει να είναι κάτι σε ποιο βασίλειο, αλλά ποιος αποκλείεται από το ν’ αποτελή αυτή την ελπίδα; (β) Πού λέγει ο Θείος Κυρίαρχος να επιστρέψουν οι «δέσμιοι της ελπίδος»;

⁷ Η ελπίδα μας, για να είναι κάτι που ευτυχώς θα πραγματοποιηθή πρέπει να βασίζεται σε κάτι πνευματικό. Όχι σ’ εκείνον τον πνευματικό ‘θεό του παρόντος συστήματος πραγμάτων’ τον Μεγάλο Όφι Σατανά ή Διάβολο, τον πονηρό που έφερε τις παρούσες «ουαί» πάνω στο ανθρώπινο γένος. (2 Κορ. 4:4)Αυτός είναι εκείνος τον οποίον ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ονομάζει ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας,’ οι οποίοι ‘περιεπάτησαν κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου.’ (Εφεσ. 2:2) Εμείς οι οποίοι έχομε απεγνωσμένως ανάγκη μιας αληθινής ελπίδας, οφείλομε να στρέψωμε τα βλέμματά μας μακρυά απ’ αυτόν τον αόρατο ‘άρχοντα του κόσμου.’ (Ιωάν. 12:31) Οφείλομε να στρέψωμε τα γεμάτα ζωηρή επιθυμία βλέμματα μας μακρυά από το θανατηφόρο και γεμάτο ουαί σύστημά του. Σε τι πνευματικό και υψηλότερο από τον άνθρωπο και από τον Διάβολο πρέπει ν’ αποβλέψωμε; Πού μόνο μπορούμε να στραφούμε μ’ εμπιστοσύνη; Μέσα από το πέρασμα των χιλιετηρίδων ηχούν τα λόγια του Θείου Κυριάρχου: «Επιστρέψατε εις το οχύρωμα, δέσμιοι της ελπίδος.»—Ζαχ. 9:12.

 8. (α) Σε ποιους απευθύνονταν πρώτα αυτά τα λόγια τον εδαφίου Ζαχαρίας 9:12, και ποιο ήταν το «οχύρωμα» την εποχή εκείνη; (β) Από πού έπρεπε να επιστρέψουν εκείνοι οι «δέσμιοι της ελπίδος» και πώς είχε ανοίξει η οδός για την ελευθερία;

⁸ Αυτά τα αφυπνιστικά λόγια, που ελέχθησαν μέσω του προφήτου Ζαχαρία περίπου δυο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια πριν, απευθύνονταν σ’ εκείνους οι οποίοι επιθυμούσαν ειλικρινά να είναι ο ευνοούμενος λαός του Μεγάλου Πνεύματος, για το οποίο ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο Θεός είναι Πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:24) Το «οχύρωμα» στο οποίο ήταν ανάγκη να επιστρέψουν «οι δέσμιοι της ελπίδος» ήταν η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, η οποία την εποχή εκείνη αντιπροσωπευόταν από την πόλι της Ιερουσαλήμ, όπου εκάθητο ένας βασιλεύς της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ από τη Βηθλεέμ επάνω σ’ ένα θρόνο που ωνομαζόταν ‘θρόνος του Ιεχωβά.’ (1 Χρον. 29:23) Σ’ αυτήν την επίγεια μορφή θείας κυριαρχίας έπρεπε να ‘επιστρέψουν’ οι «δέσμιοι της ελπίδος,» βγαίνοντας από τη μακρά αιχμαλωσία στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα, τον τόπο όπου είχε αρχίσει μια ωργανωμένη ψευδής θρησκεία σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά Θεό στις ημέρες του ονομαστού κυνηγού Νεβρώδ. (Γεν. 10:8-10· 11:1-9) Στον καιρό του προφήτου Ζαχαρία αυτή η Βαβυλών κατείχε την έδρα της παγκοσμίου κυριαρχίας, ως η τρίτη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής ιστορίας, το 539 π.Χ. ο Παντοκράτωρ Θεός έθραυσε τα δεσμά των «αιχμαλώτων» της Βαβυλώνος και άνοιξε την οδό για την ελευθερία!

 9. (α) Γιατί αυτό δεν είναι μέρος κάποιος αρχαίας νεκρής ιστορίας; (β) Ποιοι είναι οι «δέσμιοι της ελπίδος» σήμερα, και τι χρειάζονται;

⁹ Τι συγκινητικό μέρος της ιστορίας που ήταν αυτό στο αρχαίο αμυδρό παρελθόν! Αλλά δεν είναι νεκρή ιστορία. Είναι προφητική ιστορία η οποία ζη για την εποχή μας και βρίσκει το ζωντανό παράλληλο της σήμερα, σ’ αυτή τη γενεά μας. Γι’ αυτό έχει γραφή και διαφυλαχθή ανάμεσα στις προφητείες του Ζαχαρία, ενός από τους τελευταίους προφήτας του Ιεχωβά πριν από τον Ιησού Χριστό. Αλλά μπορούμε εμείς οι άνθρωποι σήμερα να θεωρηθούμε ως «δέσμιοι της ελπίδος»; Ναι, αν ιδούμε και δεχθούμε την ελπίδα που θέτει μπροστά μας ο «Θεός της ελπίδος.» Το τελευταίο βιβλίο των Αγίων Γραφών, η Αποκάλυψις, έδειξε την ύπαρξι όχι της αρχαίας Βαβυλώνος, αλλά της Μεγάλης Βαβυλώνος της εποχής μας. Αυτή η ισχυρότερη Βαβυλών συμβολίζει την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, η οποία έχει θρησκευτικούς δεσμούς με τις πολιτικές κυβερνήσεις αυτού του συστήματος πραγμάτων, ακόμη και με την Κομμουνιστική Ρωσία. Όλοι οι λαοί του κόσμου, είτε ανήκουν στις εκατοντάδες των θρησκειών είτε παραμένουν προσκολλημένοι στα κοσμικά πολιτικά ιδρύματα, είναι «δέσμιοι» της Βαβυλώνος της Μεγάλης και των πολιτικών συντρόφων της. Για τη σωτηρία τους, αυτοί οι «δέσμιοι» χρειάζονται να ελευθερωθούν!

10. (α) Γιατί είναι πολύ επείγον να λάβη χώρα αυτή η απελευθέρωσις; (β) Ποιο είναι το «οχύρωμα» σήμερα στο οποίο οι «δέσμιοι» οφείλουν να καταφύγουν, και τι έχει αποστείλει ο Ιεχωβά από το 1914 μ.Χ.;

¹⁰ Είναι πολύ επείγον να γίνη αυτό. Γιατί; Διότι η Βαβυλών η Μεγάλη και όλοι οι πολιτικοί ερασταί της είναι τώρα καταδικασμένοι σε σύντομη καταστροφή! Πώς μπορούν να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από την πνευματική φυλακή τους, όπου δεν μπορεί ν’ αναμένεται τίποτε εκτός από καταστροφή στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψι»; Υπάρχει μόνο μια οδός απελευθερώσεως, και αυτή είναι να καταφύγουν στο «οχύρωμα» που έχει θέσει ο Ιεχωβά Θεός μπροστά σε όλους τους ‘δεσμίους της ελπίδος’. Αυτό το «οχύρωμα» είναι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, την οποία τον αρχαίο καιρό αντιπροσώπευε η ωχυρωμένη πόλις της Ιερουσαλήμ. Η επίγεια Μεσσιανική Βασιλεία στην Ιερουσαλήμ της Μέσης Ανατολής έχει παρέλθει προ πολλού. Έχει αναζωογονηθή στην εποχή μας, όχι εκεί στην επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά στους ουρανούς, όπου κάθεται ο βασιλικός απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι κάποιος φθαρτός υλικός θρόνος στην επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά είναι πραγματικά ο «θρόνος του Ιεχωβά,» διότι κάθεται στα ‘δεξιά’ του Ιεχωβά Θεού στους ουρανούς. (Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:34-36· 7:55, 56· 1 Πέτρ. 3:22· Αποκάλ. 3:21) Από εκεί, από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, ο Ιεχωβά έχει αποστείλει την ‘ράβδον της δυνάμεως του Χριστού.’

11. (α) Ποια λοιπόν είναι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Από το 1918 μ.Χ. τι εγκατέλειψαν και πού επέστρεψαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, και πώς λέγουν σε όλους τους άλλους ‘δεσμίους’ να καταφύγουν στο «οχύρωμα»;

¹¹ Κάτω από τους πόδας του Χριστού και των ακολούθων του ο Ιεχωβά θα «συντρίψη τον Σατανάν» συντόμως. (Ρωμ. 16:20) Η βασιλεία αυτού του Μεσσιανικού Ελευθερωτού είναι η εντεταλμένη εκπροσώπησις της Θείας Κυριαρχίας του Υψίστου και Παντοκράτορος Θεού, του Ιεχωβά. Είναι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος. Είναι το διωρισμένο από τον Θεό οχύρωμα στο οποίο πρέπει να καταφύγωμε για ελευθερία και ζωή με ατελεύτητη ευτυχία. Από τον καιρό του τέλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εγκατέλειψαν τα πνευματικά δεσμά των στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και ‘επέστρεψαν στο οχύρωμα’ την εγκαθιδρυμένη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Παρά τις αναπόφευκτες παγκόσμιες συνθήκες που χειροτερεύουν, απολαμβάνουν τώρα τη θαυμαστή πνευματική απελευθέρωσί των και ευφραίνονται με την ένδοξη ελπίδα των για το προσεχές μέλλον. Από μεγάλη συμπόνια για όλο το ανθρώπινο γένος κράζουν επειγόντως σ’ όλους τους ‘δεσμίους’ παντού να ‘καταφύγουν στο οχύρωμα,’ καθώς εκπληρώνουν την προφητική εντολή του Χριστού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Η Θεία Κυριαρχία Επάνω στο Ανθρώπινο Γένος στην Αρχή

«Ο Ιεχωβά ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα.»—Ψαλμ. 103:19, ΜΝΚ.

 1. Σύμφωνα με την έννοια που δίνομε, τι είναι το «κατεστημένον» μέσα στο οποίο έχομε γεννηθή όλοι, και ποια εκτίμησι οφείλομε να κάνωμε γι’ αυτό;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ όλοι μέσα σ’ ένα «κατεστημένο.» Μήπως με τη λέξι αυτή εννοούμε το σύστημα πραγμάτων εδώ επάνω στη γήινη σφαίρα μας; Όχι! Εννοούμε ένα κατεστημένο του οποίου η γη μας αποτελεί μόνο ένα ελάχιστο μέρος. Εννοούμε ένα κατεστημένο που εκτείνεται μακρυά στο εξωτερικό διάστημα. Περιλαμβάνει περισσότερα από τον Γαλαξία μας όπου ο ήλιος μας είναι, μόνο ένας από τους πολλούς όμοιους ήλιους. Περιλαμβάνει όλους τους γαλαξίες των άστρων που τα μεγαλύτερα ανθρωποποίητα τηλεσκόπια κατώρθωσαν να φέρουν στην όρασι του ανθρώπου. Τόσο τρομερά μεγάλο είναι αυτό το κατεστημένο ώστε χρειάζεται να μετράται με μονάδες μήκους που ονομάζονται «έτη φωτός.» Άσχετα με το μέγεθός του, όλοι πρέπει να παραδεχθούν ότι είναι ένα θαυμαστό κατεστημένο. Υπήρχε ήδη πριν παρουσιασθούν εδώ οι σημερινοί διαμαρτυρόμενοι νέοι, και μάλιστα πριν εμφανισθή στη γη το ανθρώπινο γένος. Όλοι μας γεννηθήκαμε μέσα σ’ αυτό το κατεστημένο, χωρίς να το θέλωμε ή να το διαλέξωμε. Είναι, λοιπόν, αυτό το κατεστημένο κάτι για το οποίον πρέπει να διαμαρτυρώμεθα;

 2. Γιατί δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία αυτού του «κατεστημένου,» και τι υπαγορεύει η λογική μας όσον αφορά εκείνον που το διευθύνει;

² Ποιος διευθύνει αυτό το απίστευτα μεγάλο κατεστημένο; Αυτό ήδη λειτουργούσε πριν έλθωμε σε ύπαρξι εμείς οι άνθρωποι. Δεν μας χρειάζεται για να εξακολουθήση να λειτουργή για πάντα, αιωρούμενο εκεί στο διάστημα και λειτουργώντας τόσο αρμονικά. Είναι περιττό να πούμε, ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο για μας, πολύ μακρυά για να το φθάσουν οι δυνάμεις μας επιρροής. Δεν μπορούμε να το ελέγξωμε απ’ αυτή τη γη με πυραύλους, διαστημόπλοια ή συστήματα ραντάρ. Αυτό δεν είναι τυχαίο κατεστημένο. Αν επρόκειτο να υπολογίσωμε επιστημονικώς, η πιθανότης ότι ένα τόσο αρμονικό, έξοχα ωργανωμένο, τέλεια λειτουργούν κατεστημένο δημιουργήθηκε συμπτωματικά ή τυχαία, θα ήταν τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων εναντίον και μια υπέρ. Δεν μπορούσε να προέλθη από το τίποτα, διότι ποτέ δεν προέρχεται κάτι από το τίποτα. Τέτοια ισχυρή συγκέντρωσις δυναμικής ενεργείας σαν κι’ αυτή που περικλείει μέσα του αυτό το κατεστημένο ποτέ δεν μπορούσε να προέλθη από ένα κούφιο κενόν, από το μηδέν. Σύμφωνα με τις δυνάμεις μας λογικεύσεως με τις οποίες έχομε προικισθή, έπρεπε να προέλθη από μια κεντρική και ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως και ενεργείας. Και αυτή η «πηγή» θα έπρεπε να είναι νοήμων, να έχη γνωστικές μεθόδους εκτός από την παντοδύναμη ικανότητα. Θα πρέπει να διευθύνη το κατεστημένον.

 3. (α) Τι πρέπει να συμπεράνωμε όσον αφορά αυτόν που διευθύνει το ορατό «κατεστημένον,» και ποιο είναι ένα κατάλληλο όνομα γι’ αυτόν; (β) Ποιος είναι ο τίτλος όπως τον αναφέρει η Αγία Γραφή;

³ Δεν θέλομε να παριστάνωμε τους κουτούς, έτσι δεν είναι; Δηλαδή να παριστάνωμε τους ανόητους, τους άφρονες, τους παράλογους, που σημαίνει επίσης, αντιεπιστημονικούς. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να δεχθούν οι λογικευόμενοι και νοήμονες άνθρωποι, παρά ότι ο μεγάλος Ρυθμιστής αυτού του καταπληκτικού σε ομορφιά, σχεδίασι και δύναμι «κατεστημένου» είναι ένα νοήμον Πρόσωπο, αν και αόρατο στα ευπαθή φυσικά μας μάτια. Έχει κανείς από μας κανένα καλύτερο τίτλο με τον οποίον να ονομάσωμε αυτό το Πρόσωπο από τον τίτλο «Θεός»; Έτσι αποκαλεί το Πρόσωπο αυτό το Μεγαλύτερο Βιβλίο που υπάρχει στη γη. Και το κάνει αυτό στην πρώτη του φράσι, λέγοντας: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» Στην αρχική γλώσσα που εγράφη αυτό το μέρος του Βιβλίου, η λέξις για τη δική μας Ελληνική λέξι «Θεός» είναι Ελοχίμ. Η μετάφρασις Η Βίβλος του Αγίου Ονόματος, η οποία απορρίπτει, εντελώς τον τίτλο «Θεός» αποδίδει ως εξής τη φράσι στα Αγγλικά: «Εν αρχή εποίησεν ο Ελοχίμ τον ουρανόν και την γην.» (Γεν. 1:1) Αυτός ο ίδιος ο Δημιουργός του ουρανού και της γης λαμβάνει την ευθύνη αυτού του Βιβλίου των βιβλίων, της Αγίας Γραφής, και από την αρχή ως το τέλος αυτό το βιβλίο των χιλίων και πλέον σελίδων αποκαλύπτει ότι αυτός ο νοήμων Δημιουργός είναι ένας Θεός τελείας δράσεως, τελείας σοφίας, δικαιοσύνης, αγάπης και δυνάμεως. Είναι τέλεια ικανός να διευθύνη αυτό το ορατό «κατεστημένο.»

4, 5. (α) Σύμφωνα με τη Βίβλο, πού κρέμεται η γη, και πώς παραβάλλεται η γη μας με ολόκληρο το κατεστημένο σε μέγεθος; (β) Ποιες ερωτήσεις που είχαν τεθή στον Ιώβ αξίζει να τεθούν στους επιστήμονας;

⁴ Η γη μας αιωρείται στο κενό χωρίς να στηρίζεται σε κάτι το υλικό. Όπως είπε αυτό το Βιβλίο των βιβλίων στην αφήγησι του πατριάρχου Ιώβ πριν από τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια, στο κεφάλαιο εικοσιέξη, εδάφιο επτά: «Εκτείνει τον βορέαν επί το κενόν· κρεμά την γην επί το μηδέν.» Σε σύγκρισι με τα αναρίθμητα σώματα στους ουρανούς, η γη μας είναι σαν μόριο σκόνης στο μέσον ενός τεραστίου νέφους σκόνης. Εφόσον ο Θεός της δημιουργίας διευθύνει ή κυβερνά το μέγα κατεστημένον ως σύνολον, θα πρέπει επίσης να είναι και ο άρχων της γης. Η δική του κυριαρχία, και όχι η κυριαρχία ανθρωπίνων πλασμάτων επάνω στη γη, είναι η αληθινή, αρχική, δικαιωματική κυριαρχία για τη γη. Ένας Δημιουργός θα πρέπει να διευθύνη τη δημιουργία του, ο άνθρωπος δεν είχε κανένα μέρος στη δημιουργία της γης ως αιώνιας κατοικίας του. Σ’ αυτό το ζωτικό σημείο αξίζει να τεθούν στους συγχρόνους επιστήμονας και οπαδούς της εξελίξεως τα ίδια ερωτήματα που είχαν τεθή στον πατριάρχη Ιώβ από τον Θεό σχετικά με τη δημιουργία της γης. Στον Ιώβ είπε:

⁵ «Ζώσον ήδη την οσφύν σου ως ανήρ· διότι θέλω σε ερωτήσει, και φανέρωσόν μοι. Πού ήσο ότε εθεμελίωνον την γην; ανάγγειλον εάν έχης σύνεσιν. Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; Ή τις ήπλωσε στάθμην έπ’ αυτήν; Επί τίνος είναι εστηριγμένα τα θεμέλια αυτής; ή τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον; . . . Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου; έδειξας εις την αυγήν τον τόπον αυτής, δια να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής;»—Ιώβ 38:3-13.

 6. (α) Ποιοι είπε ο Θεός ότι παρέστησαν μάρτυρες της δημιουργίας της γης; (β) Γιατί δεν είμεθα καθόλου σε θέσι να κρίνωμε τη διακήρυξι του Θεού για το πριν από έξη χιλιάδες χρόνια δημιουργικό του έργο;

⁶ Σ’ απάντησι σ’ αυτές τις ερωτήσεις, όλοι εμείς σήμερα θα πρέπει να ομολογήσωμε ότι δεν βρισκόμασταν επί τόπου. Εκείνοι τους οποίους εδώ ο Θεός ονομάζει «τα άστρα της αυγής» και «πάντες οι υιοί του Θεού» παρέστησαν μάρτυρες στη δημιουργία της γης και ήσαν ενθουσιασμένοι από το μικροσκοπικό αυτό μέρος του ορατού «κατεστημένου.» Έχομε, επομένως, εμείς τα κατώτερα ανθρώπινα πλάσματα οποιοδήποτε λόγο να επικρίνωμε τον Θεό για τον τρόπο που δημιούργησε τη γήινη κατοικία μας; Όταν ο Θεός ετελείωσε την προετοιμασία της για κατοικία του ανθρώπου και έθεσε επάνω της τον άνθρωπο, τότε, όπως λέγει το τελευταίο εδάφιο του πρώτου κεφαλαίου της Αγίας Γραφής, «Είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού ήσαν καλά λίαν.» (Γεν. 1:31) Εφόσον ο ίδιος ο Δημιουργός παρετήρησε τη γήινη δημιουργία του και την εθεώρησε ‘καλή λίαν’ ποιοι είμεθα εμείς που ήλθαμε επί σκηνής περίπου έξη χιλιάδες χρόνια αργότερα, για να πούμε ότι δεν ήσαν «καλά λίαν» από τη δική μας ανθρώπινη άποψι; Ποιοι είμεθα εμείς σήμερα για να κρίνωμε ποια ήταν η κατάστασις της γης πριν από έξη χιλιάδες χρόνια, όταν ο Θεός εδημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα σε ανθρώπινη τελειότητα και τους έθεσε σ’ ένα Παράδεισο Τέρψεως; Η μολυσμένη κατάστασις της γης σήμερα δεν είναι βάσις για σωστή κρίσι.

 7. (α) Ποιο είδος κυριαρχίας είχε αρχικά ο άνθρωπος, αλλά με ποια στάσι έχουν κυβερνήσει οι άνθρωποι τη γη χιλιάδες χρόνια τώρα; (β) Σε ποια ερώτησι όσον αφορά την κυριαρχία είναι ανάγκη να λάβωμε τώρα απόφασι;

⁷ Βρισκόμεθα εδώ λόγω της ευνοίας του Δημιουργού. Ποιοι είμεθα, λοιπόν για να νομίζωμε ότι εμείς οι άνθρωποι έχομε το δικαίωμα να διευθύνωμε αυτή τη γη όπως μας αρέσει άσχετα με τον Δημιουργό, τον Θεό; Και όμως, όπως δείχνει η ανθρώπινη ιστορία, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι διηύθυναν τη γη επί χιλιάδες χρόνια. Αρχικά, κατά την δημιουργία του ανθρώπου, ο άνθρωπος απελάμβανε θεία κυριαρχία. Σήμερα ο άνθρωπος υποφέρει, κάτω από ανθρώπινη κυριαρχία που αγνοεί τον Θεό και περιφρονεί τη θεία κυριαρχία. Οι ατελείς ανθρώπινοι κυβερνήτες επιθυμούν όλοι οι λαοί ν’ αποβλέπουν μόνο στην ανθρώπινη κυριαρχία και να περιφρονούν τη θεία κυριαρχία, όπως ακριβώς κάνουν οι ίδιοι οι άρχοντες. Όπως ποτέ προηγουμένως, το ερώτημα επάνω στο οποίον είμεθα υποχρεωμένοι να λάβωμε απόφασι είναι, Θεία Κυριαρχία—Είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Αν είμεθα υπέρ αυτής, τι σημαίνει αυτό για μας; Αν είμεθα εναντίον της, τι σημαίνει αυτό για μας και για κείνους που εξαρτώνται από μας; Ας δούμε, διότι επιθυμούμε να εκλέξωμε αυτό που θα σημάνη την ευτυχία μας και την ευτυχία των δικών μας.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΗΝ

 8. (α) Ποιους πιθανώτατα έχουν στη συντροφιά τους εκείνοι, οι οποίοι σήμερα στη γη εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία; (β) Τι είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν όσον αφορά το αν η εχθρότης για τη θεία κυριαρχία υπήρχε πάντοτε;

⁸ Εκείνοι, σήμερα που είναι εναντίον της θείας κυριαρχίας, δηλαδή της κυριαρχίας της γης από τον Θεό, έχουν πολλούς συντρόφους. Ίσως έχουν πολύ περισσότερους συντρόφους απ’ όσους γνωρίζουν ή αντιλαμβάνονται. Πιθανώτατα έχουν στη συντροφιά τους εκείνους που δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι είναι με το μέρος τους και ότι συνδέονται μαζί τους. Τι εννοούμε μ’ αυτό; Επειδή είναι υλισταί στη φιλοσοφία τους, αρνούνται να παραδεχθούν ότι υπάρχει κάτι πνευματικό, φθάνοντας στο σημείο ν’ αρνηθούν ακόμη κι ότι υπάρχει ο Θεός, που είναι Πνεύμα. Τουλάχιστον, δεν παίρνουν στα σοβαρά τη σκέψι περί Θεού, ούτε την ύπαρξι οποιουδήποτε άλλου πνευματικού προσώπου με νοημοσύνη. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμμιά λογική βάσι για να έχουν αυτή τη διανοητική γνώμη και στάσι· εν τούτοις εμμένουν σ’ αυτήν εθελοτυφλούντες σε φανερά γεγονότα. Θα πρέπει, όμως, να παραδεχθούν ότι αυτή η εχθρότης στη θεία κυριαρχία είχε μια αρχή. Υπάρχει ιστορία που αποδεικνύει ότι είχε την αρχή της πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. Δεν άρχισε από τον άνθρωπο, αλλ’ ο άνθρωπος ενεπλάκη σ’ αυτήν.

 9. (α) Με ποιον άρχισε η αντίστασις στη θεία κυριαρχία, και τίνος η οδυνηρή πείρα μ’ αυτόν απέδειξε την πραγματικότητα αυτού του πρωτουργού της εχθρότητος; (β) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος ήταν ο Ιώβ και σχετικά με τι επιθυμούσε ο Σατανάς να δοκιμάση τον Ιώβ;

⁹ Με ποιον, λοιπόν, άρχισε η εχθρότης στη θεία κυριαρχία; Δεν άρχισε με κάποιο υπανθρώπινο πλάσμα, όπως ένα φίδι, αλλά με ένα υπερανθρώπινο πλάσμα, με έναν απ’ αυτούς για τους οποίους ο Θεός είπε στον πατριάρχη Ιώβ ότι ήσαν «υιοί του Θεού.» (Ιώβ 38:7) Ο Ιώβ είχε μια οδυνηρή πείρα μ’ αυτόν τον πρωτουργό της εχθρότητος στη θεία κυριαρχία. Ο Ιώβ πληροφορήθηκε ότι το όνομα αυτού του πρωτουργού ήταν Σατανάς. Στη γλώσσα του Ιώβ το όνομα Σατανάς ήταν το ίδιο σαν να λέγαμε «Ανθιστάμενος.» Αλλά «Ανθιστάμενος» σε ποιον; Ασφαλώς στον Θεό! Ο Ιώβ ευνοούσε τη θεία κυριαρχία. Ο Σατανάς απέδειξε ότι η αντίστασίς του ήταν εναντίον του Θεού με το να προσπαθήση να καταστρέψη τον Ιώβ επειδή συνηγορούσε υπέρ της κυριαρχίας του Θεού. Ο Σατανάς δεν ήταν κανένα φανταστικό πρόσωπο για τον Ιώβ όπως δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο για τον ίδιο τον Θεό. Αφού πέρασε η σκληρή πείρα του Ιώβ, ο Θεός απεκάλυψε στον Ιώβ ποιος ήταν υπεύθυνος για τα παθήματά του και τις δοκιμασίες του. Ήταν αυτός ο Σατανάς. Σε μια συνάθροισι των «υιών του Θεού» στον ουρανό εμφανίσθηκε κι’ ο Σατανάς. Εκεί ζήτησε από τον Θεό ν’ αποσύρη την προστασία του από τον Ιώβ και να τον αφήση να δοκιμάση τον Ιώβ σχετικά με την πιστότητά του στη θεία κυριαρχία.

10. Τι ισχυρίσθηκε ο Σατανάς ότι μπορούσε να κάμη τον Ιώβ να πράξη αν αφινόταν να ενεργήση ελεύθερα, και τι δείχνει, το εδάφιο Ιακώβου 5:11 όσον αφορά το αν ο Ιώβ υπέκυψε;

¹⁰ Ο Σατανάς ισχυρίσθηκε ότι, αν του εδίδετο ελευθερία ενεργείας, θα μπορούσε να κάμη τον Ιώβ να καταρασθή τον Θεό κατά πρόσωπο. Αυτό συνέβη δεκαεπτά αιώνες προ Χριστού. Η δοκιμασία της υπομονής και της πιστότητος του Ιώβ κατεγράφη στο Γραφικό βιβλίο του Ιώβ για να τη διαβάζωμε εμείς. Επέτυχε ο Σατανάς να εξαναγκάση τον Ιώβ να εισέλθη στο στρατόπεδο των ανθισταμένων στον Θεό και εναντιουμένων στη θεία κυριαρχία; Περισσότερο από δεκαέξη αιώνες αργότερα ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Χριστού, γράφει σχετικά μ’ αυτό και λέγει: «Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και ειδέτε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιακ. 5:11, ΜΝΚ.

11. Πώς δείχνει η αφήγησις ότι ο Θεός υπερίσχυσε του Σατανά με το ότι ο Ιώβ δεν καταράστηκε τον Θεό κατά πρόσωπο;

¹¹ Στην περίπτωσι του Ιώβ ο Ιεχωβά υπερίσχυσε του Σατανά, διότι ο Σατανάς απεδείχθη ότι ήταν ψεύτης. Πώς απεδείχθη αυτό; Καθώς ο Σατανάς επεσώρευε δοκιμασίες επάνω στον Ιώβ, διαβάζομε, «εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» Όταν η κατάστασις του Ιώβ εφαίνετο απελπιστική και η γυναίκα του έχασε κάθε ελπίδα γι’ αυτόν» του είπε: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε.» Αλλ’ ο Ιώβ είπε: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» Γι’ αυτό το υπόμνημα λέγει: «Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού.» Τελικά, πριν ο Ιεχωβά αντιστρέψη την κατάστασι του Ιώβ, είπε σε τρεις υποκριτικούς επικριτάς του Ιώβ: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου και κατά των δύο φίλων σου διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.» (Ιώβ 1:1-22· 2:9, 10· 42:7, 8) Αυτό στην πραγματικότητα ήταν μια επιτίμησις στον Σατανά, και εξετέθη ως συκοφάντης ή Διάβολος.

12. Πόσον καιρό πριν από την εποχή του Ιώβ και σε ποιο μέρος είχε εγερθή το ζήτημα της θείας κυριαρχίας, και με ποιο αποτέλεσμα για την έβδομη δημιουργική ημέρα του Θεού ή Σάββατο;

¹² Έτσι αυτό το ιστορικό πρόσωπο, ο Ιώβ από τη χώρα της Ουζ, παρέμεινε πιστό στον Ιεχωβά ως τον Παντοδύναμο Θεό. Ο Ιώβ ήταν υπέρ της θείας κυριαρχίας. Εν τούτοις ο Σατανάς ο Διάβολος ήγειρε το ζήτημα για την θεία κυριαρχία περισσότερο από δυο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια πριν από τη δοκιμασία του Ιώβ. Αυτό έγινε λίγο αργότερα αφού ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, είχε φυτεύσει τον Κήπο της Εδέμ μερικές εκατοντάδες μίλια προς τα βορειοανατολικά της τοποθεσίας της γης Ουζ. Σ’ αυτόν τον παράδεισο της Τέρψεως ο Ιεχωβά είχε θέσει τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα για να ζουν και να υπηρετούν σε υποταγή στη θεία κυριαρχία. Ήταν τότε περίπου η αρχή της εβδόμης δημιουργικής ημέρας του Ιεχωβά, γύρω στο 4026 π.Χ. ή σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. (Γεν. 1:28 έως 2:3) Συνεχίσθηκε αυτή η εβδόμη δημιουργική ημέρα, αυτή η μεγάλη Σαββατιαία Ημέρα του Ιεχωβά σχετικά με τη γήινη δημιουργία, ειρηνική με όλη τη δημιουργία στον ουρανό και τη γη σε πιστή υποταγή στη θεία κυριαρχία; Η ανθρώπινη πείρα μας σήμερα καθώς και η κοσμική ιστορία των έξη χιλιάδων περασμένων ετών απαντά, Όχι. Η ηρεμία αυτής της μεγάλης Σαββατιαίας Ημέρας του Ιεχωβά άρχισε να ταράσσεται σχεδόν απ’ αυτή την αρχή της.

13. Πώς ένας ουράνιος «υιός του Θεού» άφησε τον πειρασμό να τον κυριεύση, και σε ποια πορεία τον παρέσυρε;

¹³ Σ’ εκείνον τον κρίσιμο καιρό ένας απ’ εκείνους τους ‘υιούς του Θεού’ στον ουρανό που ήταν μάρτυς της δημιουργίας του ανδρός και της γυναικός από τον Ιεχωβά στον κήπο της Εδέμ επέτρεψε να εισχωρήση στην καρδιά του ιδιοτελής επιθυμία και την άφησε να τον δελεάση και να τον παρασύρη μακρυά από τη θεία κυριαρχία. Άρχισε να φθονή τη δικαιωματική κυριαρχία του Θεού επάνω στο ανθρώπινο ζεύγος στο οποίο είχε δώσει την εντολή να δημιουργήση μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια και να γεμίση ολόκληρη τη γη, επεκτείνοντας συγχρόνως τον Παράδεισο της Εδέμ ώς τα άκρα της γης. (Γεν. 1:26-28) Αυτός ο ουράνιος «υιός του Θεού» ήλθε τώρα κάτω από πειρασμό που τον εδημιούργησε μόνος του με το να επιθυμήση να έχη αυτός την κυριαρχία σ’ εκείνο το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι και την οικογένειά τους με την οποία θα γέμιζαν τη γη. Εκαλλιέργησε αυτή την ιδιοτελή επιθυμία εωσότου έγινε γόνιμη και παρήγαγε την αμαρτία. Η αμαρτία του ήταν η εκδήλωσις αντιστάσεως στον Θείον Άρχοντα των πάντων, τον Ύψιστο και Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυτός ο ουράνιος «υιός του Θεού» μετεστράφη σε Σατανά ή Ανθιστάμενο. Κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήση τον Θεό γι’ αυτό, ότι δήθεν πειράζει, δηλαδή παρασύρει οποιονδήποτε στον ουρανό ή στη γη στην κακία και την πονηρία.—Ιακ. 1:13-15.

14. Πώς συνέβη ώστε ο Σατανάς στην Εδέμ να φερθή διαφορετικά από τον τρόπο που φέρθηκε στη σύναξι των «υιών του Θεού» ενώπιον του Ιεχωβά, και πώς έκαμε την Εύα να τον ακούση;

¹⁴ Στον κήπο της Εδέμ δεν αναφέρεται καμμιά συνάθροισις των ουρανίων υιών του Θεού να έλαβε χώραν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού εκείνο τον καιρό. Ούτε απεκάλυψε ο Σατανάς τι υπήρχε στη καρδιά του και, όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, να ζητήση από τον Υπέρτατο Άρχοντα Ιεχωβά να αποσύρη την προστασία του γύρω από τον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο της Εδέμ. Επειδή τότε δεν υπήρχε καθόλου πονηρία σ’ όλο το υπαρκτό βασίλειο, δεν υπήρχε τίποτα από το οποίο να χρειάζεται προστασία το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Έτσι ο Σατανάς δεν χρειαζόταν να ζητήση από τον Ιεχωβά να του ανοίξη την οδό για να φθάση στον Αδάμ και την Εύα και να τους δοκιμάση και να κάμη αυτούς τους γήινους υπηκόους της θείας κυριαρχίας να αμαρτήσουν εναντίον του Θεού. Αφού υπέκυψε στον πειρασμό του, προχώρησε για να γίνη ο Μεγάλος Πειραστής θέτοντας τον πειρασμό στον δρόμο του Αδάμ και της Εύας. Χωρίς ν’ αποκαλύψη τον ιδιοτελή σκοπό του στους άλλους υιούς του Θεού, μεταμφιέσθηκε ύπουλα και χρησιμοποίησε απατηλά ένα όφι στον Κήπο της Εδέμ ως το αβλαβές φαινομενικά όργανό του για να στήση την παγίδα. Η γυναίκα Εύα, παρά την ανθρώπινη τελειότητά της, δεν αντελήφθη ότι το αόρατο πνευματικό πλάσμα, ο Σατανάς χρησιμοποιούσε εγγαστριμυθία μέσω του όφεως για να την πειράση. Έτσι αντί ν’ αρνηθή να δώση προσοχή, η Εύα έδωσε προσοχή.

15. Πώς ο Σατανάς μεταμορφώθηκε σε Διάβολο, και ποια πορεία επηρέασε την Εύα ν’ ακολουθήση;

¹⁵ Μέσω του όφεως, ο προδοτικός υιός του Θεού, ο Σατανάς, προσέβαλε τον νόμο του Θεού σχετικά με το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, ωσάν ο Θεός να έκανε κακή χρήσι της θείας του κυριαρχίας. Ο Σατανάς μεταμορφώθηκε τώρα σε Διάβολο, που σημαίνει Συκοφάντης, αποκαλώντας τον Θεό ψεύστη και ανίκανο να επιβάλη την ποινή για παράβασι του νόμου του εναντίον της βρώσεως του απαγορευμένου καρπού. Θα πέθαινε η Εύα λόγω απορρίψεως της θείας κυριαρχίας και ασκήσεως ανθρώπινης αυτοκυριαρχίας; Όχι! είπε ο Σατανάς ο Διάβολος μέσω του όφεως. «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» Η Εύα δεν μπορούσε να δη τον Σατανά τον Διάβολο όπως ακριβώς δεν μπορούμε να τον δούμε κι’ εμείς σήμερα με τα φυσικά μας μάτια. Αφήνοντας τώρα τη νεοδημιουργηθείσα ιδιοτελή επιθυμία για ένα απαγορευμένο πράγμα να την παρασύρη και να την δελεάση, έφερε στον κόσμο την ανθρώπινη αμαρτία αμφισβητώντας τη θεία κυριαρχία και παραβαίνοντας τον θείο νόμο. Ο Σατανάς ο Διάβολος εγνώριζε ότι η παραβάτις Εύα θα προσπαθούσε να πείση την συζυγική κεφαλή της, τον Αδάμ, να φάγη μαζί της τον απαγορευμένο καρπό.—Γέν. 3:1-6.

16. Πώς ο Αδάμ απέκτησε τον απηγορευμένο καρπό, και για ποιο θεμελιώδες ζήτημα έλαβε απόφασι, με επίδρασι επάνω σε ποιους;

¹⁶ Η Εύα ήθελε συντροφιά στην παράβασί της. Επιθυμούσε να ενωθή μαζί της και ο σύζυγός της. Αυτός δεν έκοψε κανένα καρπό από το απαγορευμένο δέντρο καθ’ υπόδειξιν της συζύγου του, αλλ’ η σύζυγός του τού προσέφερε τον καρπόν. Η φωνή της έγινε πολύ ικετευτική, κάνοντάς τον να φάγη μαζί της τον απαγορευμένο καρπό. Κάτω από την επίδρασι της εξαπατήσεως η Εύα δεν σκέφθηκε ότι αυτό θα τον εφόνευε αν το έκανε. Τώρα ο Αδάμ έπρεπε να λάβη μια απόφασι που θα επηρέαζε ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Έπρεπε να λάβη μια απόφασι, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και τους αγέννητους απογόνους του που βρίσκονταν στους μηρούς του. Αντιμετώπιζε το μεγάλο ζήτημα, Θεία κυριαρχία—είμαι υπέρ αυτής ή εναντίον της; Αντί να προσέξη στη φωνή του ουρανίου Πατέρα του που τον προειδοποίησε για τις θανατηφόρες συνέπειες της βρώσεως του απαγορευμένου καρπού, ο Αδάμ άκουσε την πειστική φωνή της συζύγου του. Δεν προτίμησε ν’ αποδείξη εκείνον τον όφι «ψεύστη» και τον Θεό αληθινό. Αντιθέτως, προτίμησε να ευχαριστήση τη σύζυγό του. Δέχθηκε από το χέρι της τον απαγορευμένο καρπό.—Γεν. 3:6, 12, 17.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

17, 18. (α) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος απεφάσισε ο Αδάμ, και τίνος το μέρος έλαβε; (β) Πώς ο απόστολος Ιωάννης αναλύει κάτω από τίνος την κυριαρχία ήταν ο πρωτότοκος γυιος του Αδάμ;

¹⁷ Εδώ άρχισε τότε στη γη η αντίστασις στη θεία κυριαρχία. Ο Αδάμ, η επίγεια κεφαλή της ανθρώπινης οικογενείας, απεφάσισε υπέρ της ανθρώπινης αυτοκυριαρχίας. Επίσης πήρε απόφασι και για κάτι άλλο, μολονότι ίσως δεν το αντελαμβάνετο τότε. Όπως και η γυναίκα του Εύα, δεν έβλεπε με τα φυσικά του μάτια Σατανά τον Διάβολο ως την υποκινούσα δύναμι πίσω από τον «όφι» που μιλούσε, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο Αδάμ απεφάσιζε υπέρ της κυριαρχίας του Σατανά όπως και εναντίον της θείας κυριαρχίας. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τώρα με το μέρος Σατανά του Διαβόλου—εναντίον της θείας κυριαρχίας, εναντίον της Θεοκρατικής διακυβερνήσεως. Αυτός είναι ο λόγος που ο Αδάμ και η Εύα εξεδιώχθησαν από τον Παράδεισο της Τέρψεως για να γεννήσουν την οικογένειά τους έξω στη γη που έπεσε η κατάρα του Θεού. Ο πρωτότοκος υιός τους, ο Κάιν, έδειξε κάτω από τίνος την κυριαρχία βρισκόταν όταν εδολοφόνησε τον θεοφοβούμενο αδελφό του Άβελ. (Γεν. 3:17 έως 4:16) Τονίζοντας αυτό ο απόστολος Ιωάννης γράφει:

¹⁸ «Διότι αύτη είναι η παραγγελία την οποίαν ηκούσατε απ’ αρχής, να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού. Και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.»—1 Ιωάν. 3:11, 12.

19. Όπως στην περίπτωσι του Κάιν, πώς το ανθρώπινο γένος σήμερα αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεται κάτω από τη θεία κυριαρχία;

¹⁹ Όλα αυτά δείχνουν τις σοβαρές συνέπειες που προέρχονται από την εναντίωσι στη θεία κυριαρχία. Έχομε σήμερα αδελφοκτονίες, δηλαδή φόνους μεταξύ αδελφών; Κανένας δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι έχομε αδελφοκτονίες σε κολοσσιαία κλίμακα, ειδικά όταν ξέσπασαν οι παγκόσμιοι πόλεμοι. Άνθρωποι σοφοί με τη σοφία αυτού του συγχρόνου κόσμου ίσως να λέγουν ότι ο Σατανάς ο Διάβολος δεν αναμιγνύεται σ’ αυτά. Αλλ’ έχομε καλύτερη πληροφορία από έγκυρες πηγές μάλλον παρά απ’ αυτά τα ισχυρογνώμονα άτομα. Οι αδελφοί που μισούν και οι αδελφοί που σκοτώνουν, στη σημερινή εποχή προέρχονται τώρα από τον ίδιο πονηρό όπως και στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, μόνο που υπάρχουν πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς τώρα απ’ όσους υπήρχαν επάνω στη γη στον πρώτον αιώνα της ανθρωπίνης οικογενείας. Ναι, και περισσότεροι απ’ όσους υπήρχαν τον πρώτον αιώνα της Χριστιανοσύνης όταν ο απόστολος Ιωάννης έγραψε τους προαναφερθέντας λόγους για την αδελφική αγάπη και το αδελφικό μίσος. Η απόδειξις, επομένως, είναι συντριπτική ότι το ανθρώπινο γένος σήμερα δεν βρίσκεται μόνον κάτω από ανθρώπινη κυριαρχία, αλλ’ εν αγνοία του βρίσκεται, επίσης, κάτω από Σατανική κυριαρχία. «Ο Θεός είναι αγάπη,» διαβάζαμε στην 1 Ιωάν. 4:8, 16.

20. Στην εποχή τίνος επήλθε μια διακοπή της κυριαρχίας του Σατανά επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ποιοι άνθρωποι πριν απ’ αυτόν ήσαν υπέρ της θείας κυριαρχίας;

²⁰ Από την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα ετάχθησαν εναντίον της θείας κυριαρχίας μέχρι σήμερα, υπήρξε μόνο μια προσωρινή διακοπή της Σατανικής κυριαρχίας επάνω στο ανθρώπινο γένος. Αυτό συνέβη στις ημέρες του πατριάρχου Νώε, του δεκάτου ανθρώπου στη γενεαλογική γραμμή καταγωγής από τον Αδάμ. Πριν από τον Νώε, ο πιστός μάρτυς Άβελ ετάχθη υπέρ της κυριαρχίας του Θείου Όντος που ελάτρευε. Επίσης ο προφήτης Ενώχ, ο έβδομος άνθρωπος στη γενεαλογική γραμμή από τον Αδάμ, ετάχθη υπέρ της θείας κυριαρχίας. Προφανώς, για να μη δολοφονηθή ο Ενώχ από ασεβείς εναντιουμένους, ο Ιεχωβά Θεός τον απεμάκρυνε θαυματουργικά από τη γήινη σκηνή όταν ήταν μόνον 365 ετών. (Γεν. 5:18-24· Εβρ. 11:4, 5· Ιούδ. 14, 15) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος ήταν ο Νώε, καταφαίνεται από την αφήγησι στη Γένεσι 6:9, που λέγει: «Αύτη είναι η γενεαλογία (η ιστορία, ΜΝΚ) του Νώε. Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.»

21. (α) Υπό το φως ποιας προφητείας του Ιησού θα κάνωμε καλά να προσέξωμε την κατάστασι που υπήρχε την εποχή του Νώε; (β) Πώς η αφήγησις στη Γένεσι δείχνει ότι η θεία κυριαρχία δεν αναγνωριζόταν στην προκατακλυσμιαία εποχή του Νώε;

²¹ Εμείς σήμερα θα κάμωμε καλά να σημειώσωμε την παγκόσμια κατάστασι στις ημέρες του Νώε ως το εξακοσιοστόν έτος της ηλικίας του. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός, στην προφητεία του σχετικά με τις παγκόσμιες συνθήκες κατά την «συντέλειαν του αιώνος,» έκαμε την εξής σημαντική δήλωσι: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού, . . δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:3, 37-39) Εκτός του ότι έτρωγαν, έπιναν και ενυμφεύοντο στις προκατακλυσμιαίες εκείνες ημέρες, υπήρχε μια κατάστασις που απαιτούσε να φέρη ο Δημιουργός εκείνον τον παγγήινο, σαρωτικό κατακλυσμό. Ήταν όπως περιγράφεται στη Γένεσι 6:11, 13, όπου διαβάζομε: «Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας. Και είπεν ο Θεός προς τον Νώε, Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού εγώ θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην.» Ασφαλώς, τότε η θεία κυριαρχία δεν ανεγνωρίζετο.

22, 23. (α) Την προκατακλυσμιαία εποχή πώς η κυριαρχία του Σατανά απέκτησε περισσότερη δύναμι σχετικά με τις γυναίκες οι οποίες ‘ενυμφεύοντο’; (β) Πώς ήταν φανερό ότι οι Νεφιλείμ, οι απόγονοι των γάμων μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων δεν προσέφεραν καμμιά ηθική βοήθεια στο ανθρώπινο γένος;

²² Σ’ εκείνες τις προκατακλυσμιαίες ημέρες η Σατανική κυριαρχία επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια απέκτησε μεγαλύτερη δύναμι. Πώς συνέβη αυτό; Στη μνεία που έκαμεν ο Ιησούς για τις ημέρες του Νώε μίλησε ότι ήσαν «νυμφεύοντες» έδιναν γυναίκες σε γάμο. (Ματθ. 24:38) Μεταξύ εκείνων των γυναικών που ενυμφεύοντο ήσαν πολλές που τις πήραν άτομα τα οποία η Γένεσις 6:4 ονομάζει «υιούς του Θεού.» Αυτοί ήσαν ουράνιοι «υιοί του Θεού,» όπως ακριβώς ήταν κάποτε ο Σατανάς ο Διάβολος, αλλά πειράσθηκαν, δηλαδή παρασύρθηκαν να κατέλθουν και να ζήσουν στη γη ένεκα των «ωραίων θυγατέρων» των ανθρώπων, που ήσαν διαθέσιμες για γάμο.

²³ Έτσι αυτοί οι ουράνιοι «υιοί του αληθινού Θεού» υλοποιήθηκαν ως άνδρες και «έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.» Πιθανόν να πήραν περισσότερες από μια γυναίκα ο καθένας. Ανάμεσα στους απογόνους αυτών των γάμων μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων ήσαν εκείνοι που η Γραφή ονομάζει Νεφιλείμ, που σημαίνει «Επιπίπτοντες,» «Καταρρίπτοντες,» δηλαδή εκείνοι που κάνουν κάποιον ή κάτι να πέση βίαια. «Εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.» (Γέν. 6:1-4) Εκείνοι οι μιξογενείς Νεφιλείμ ή Καταρρίπτοντες δεν προσέφεραν καμμιά ηθική βοήθεια στη γνήσια ανθρώπινη οικογένεια, διότι ύστερα απ’ αυτό η Γραφή αναφέρει ότι η γη διεφθάρη και εγέμισε από βία. Αυτό αποδεικνύει οριστικά ότι εκείνοι οι αγγελικοί «υιοί του αληθινού Θεού» ενήργησαν αμαρτωλά με το να νυμφευθούν «τας θυγατέρας των ανθρώπων» για σεξουαλική ικανοποίησι.

24. (α) Αμάρτησαν εκείνοι οι «υιοί του Θεού» που νυμφεύθηκαν, και με το πλευρό τίνος ετέθησαν; (β) Στον Κατακλυσμό τι έγιναν οι Νεφιλείμ, και τι υποχρεώθηκαν να κάμουν οι νυμφευμένοι «υιοί του Θεού»;

²⁴ Το ότι εκείνοι οι ουράνιοι υιοί του Θεού αμάρτησαν πραγματικά εγκαταλείποντας την αόρατη κατάστασί τους και το κατάλληλο κατοικητήριό τους στην ουράνια υπηρεσία του Θεού, αναφέρεται θετικά στη Γραφή. (1 Πέτρ. 3:19, 20· 2 Πέτρ. 2:4, 5· Ιούδ. 6) Αυτό τους έθεσε οριστικά σε αντίθεσι με τη θεία κυριαρχία τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Αυτό τους έθεσε με το μέρος της Σατανικής κυριαρχίας και κάτω απ’ αυτήν. Οι μιξογενείς απόγονοί τους, οι Νεφιλείμ δεν διεφυλάχθησαν στον παγγήινο κατακλυσμό· κανένας απ’ αυτούς δεν μπήκε στη μεγάλη κιβωτό που κατασκεύασαν ο Νώε και οι τρεις γυιοι του. Επειδή ήσαν άνθρωποι, λόγω των ανθρωπίνων μητέρων τους, πνίγηκαν στον κατακλυσμό μαζί με τους επίγειους συγγενείς τους. Οι αγγελικοί πατέρες τους διέλυσαν την υλική τους υπόστασι και απρόθυμα, αναγκαστικά, εξαφανίσθηκαν στο πνευματικό βασίλειο. Εκεί υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τον Σατανά τον Διάβολο ως άρχοντά τους.

25. Πώς επήλθε έτσι μια διακοπή της κυριαρχίας του Σατανά, και κάτω από ποια κυριαρχία το ανθρώπινο γένος έλαβε ένα νέο ξεκίνημα;

²⁵ Ο παγγήινος κατακλυσμός διέκοψε τη Σατανική κυριαρχία επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο Νώε και η σύζυγός του και οι τρεις γυιοι τους και οι τρεις νύφες τους, μέσα στην κιβωτό στη διάρκεια του Κατακλυσμού, ήσαν όλοι υπέρ της θείας κυριαρχίας. Επέζησαν από εκείνον τον παγγήινο κατακλυσμό, αλλά όλοι εκείνοι που ήσαν εναντίον της θείας κυριαρχίας επνίγησαν στα νερά του κατακλυσμού. Επομένως, όταν ο Νώε και οι επιζήσαντες μαζί του εξήλθαν από την κιβωτό στην καθαρισμένη γη, η ανθρώπινη οικογένεια ήταν και πάλι κάτω από θεία κυριαρχία. Προς απόδειξιν του γεγονότος αυτού ο Ιεχωβά Θεός ως ο Θείος Κυρίαρχος είπε στον Νώε και στην οικογένειά του να κάμουν αυτό που είχε πη να κάμουν ο Αδάμ και η Εύα, να γεμίσουν τη γη με τους απογόνους των, που θα υπέκειντο σε μερικούς θείους νόμους που είχαν καθορισθή. (Γέν. 6:13 έως 9:7) Έτσι το ανθρώπινο γένος είχε ένα δεύτερο ξεκίνημα κάτω από θεία κυριαρχία.

26. Επομένως, γιατί ο Θεός δεν πρέπει να ενδιαφέρεται λιγώτερο για τις συνθήκες της γης σήμερα, και πώς γνωρίζομε αν θα κάμη κάτι γι’ αυτό όπως την εποχή του Νώε;

²⁶ Αν η διαφθορά της γης και η πλήρης βία που επικρατούσε στις προκατακλυσμιαίες ημέρες του Νώε άξιζε να μνημονευθούν στην Αγία Γραφή, ασφαλώς η μεγαλύτερη διαφθορά της γης και η βία που επικρατεί σε πιο μεγάλη έκτασι σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα θα πρέπει να αναφερθούν. Ενδιαφέρεται ο Θεός ο Δημιουργός λιγώτερο για τις σημερινές πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ ό,τι ενδιαφερόταν για τις συνθήκες των ημερών του Νώε; Ο κανών της λογικής μας λέγει ότι θα πρέπει να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τις σημερινές συνθήκες και επομένως είναι υποχρεωμένος να κάμη κάτι γι’ αυτό ως Δημιουργός του ουρανού και της γης. Ο Ιησούς Χριστός, ο πιστός Υιός του Θεού, προφήτευσε ότι ο Θεός θα ενεργήση έτσι.

[Εικόνα στη σελίδα 75]

Οι προκατακλυσμιαίοι άνθρωποι έτρωγαν, έπιναν και ενυμφεύοντο, και δεν επρόσεξαν ωσότου «ήλθεν ο κατακλυσμός» και κατέστρεψε όλους εκείνους οι οποίοι αγνόησαν την θεία κυριαρχία. «Ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 17:26, 27

Θεία Κυριαρχία—Είμεθα Υπέρ Αυτής ή Εναντίον Της;

 1. (α) Ύστερ’ από τον Κατακλυσμό πώς άρχισε να οργανώνεται η ανθρώπινη κυριαρχία; (β) Πώς ενισχύθηκε η δύναμις του Σατανά για κυριαρχία επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ποια απόδειξι έχομε για την ύπαρξι δαιμόνων στην ιστορία από τότε;

ΟΛΑ τα γεγονότα σήμερα τείνουν ν’ αποδείξουν ότι το ανθρώπινο γένος δεν είναι υπέρ της θείας κυριαρχίας. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα σε λιγώτερο από δύο αιώνες μετά τον Κατακλυσμό η ανθρώπινη κυριαρχία άρχισε να οργανώνεται από ανθρώπινους ηγέτες σε εναντίωσι προς τον Ιεχωβά Θεό. Διαβόητα εξέχων σ’ αυτό ήταν ο Νεβρώδ, ο οικοδόμος της Βαβυλώνας και του Πύργου της Βαβέλ. (Γέν. 10:8-12· 11:1-9) Ενεργώντας έτσι, αυτοί έφεραν την πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους, όχι απλώς κάτω από καταπιεστική και ατελή κυριαρχία, αλλά επίσης κάτω από Σατανική κυριαρχία. Η δύναμις Σατανά του Διαβόλου τώρα ενισχύθηκε μ’ αυτούς τους άλλους «υιούς του Θεού» που εστράφησαν εναντίον της κυριαρχίας του Θεού και είχαν νυμφευθή με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Αυτοί, όπως κι’ ο Σατανάς ο Διάβολος, έγιναν μόνοι τους δαίμονες. Οι υλιστικά σκεπτόμενοι σημερινοί άνθρωποι, που ειρωνεύονται λέγοντας ότι ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του είναι δήθεν φανταστικά πρόσωπα και αποκυήματα της φαντασίας, δεν μπορούν να εξαλείψουν την αναγραφή όλης της αρχαίας ιστορίας. Οι αρχαίες αφηγήσεις σε γραπτά έργα και σε ναούς και σε άλλα θρησκευτικά ερείπια, όλα βεβαιώνουν ότι τα αρχαία έθνη ελάτρευαν δαίμονες και επηρεάζοντο απ’ αυτούς. Οι δαίμονες υπάρχουν! Υφίστανται πραγματικά!

2, 3. (α) Η πληροφορία από ποια αξιόπιστη πηγή είναι πιο σπουδαία απ’ αυτές τις ιστορικές αποδείξεις, και πώς αυτή ομιλεί για τους δαίμονας; (β) Ποια συμβουλή έγραψε ο Παύλος στους Εφεσίους εναντίον των δαιμόνων;

² Πιο σπουδαίο απ’ αυτό είναι ότι το Βιβλίο της ιερής αληθείας, η θεόπνευστη Γραφή, μας δίνει συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά μ’ αυτούς τους δαίμονες και τον αρχηγό τους, Σατανά τον Διάβολο. Το Βιβλίο αυτό μας προειδοποιεί εναντίον των μεθοδειών, των πονηρών ραδιουργιών και των υπούλων σχεδίων αυτών των κακεντρεχών, αοράτων πνευματικών προσώπων, που δεν είναι από σάρκα και αίμα. Οι άνθρωποι σήμερα, ακόμη και μέσα στον Χριστιανικό κόσμο, δεν παίρνουν στα σοβαρά τη συμβουλή που έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος για όλους τους Χριστιανούς στην επιστολή του προς την εκκλησία της Εφέσου, λέγοντας:

³ «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του Διαβόλου διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»—Εφεσ. 6:11, 12.

 4. (α) Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια όσον αφορά τη διοργανωτική δραστηριότητα του Σατανά, και γι’ αυτό πώς απεκάλεσαν τον Σατανά ο Ιησούς και ο Παύλος; (β) Πώς αντιδρούν οι ανθρώπινοι άρχοντες όταν τους κατατάσσουν σε τέτοια συντροφιά, και όμως ποιος τους έθεσε εκεί;

⁴ Συλλαμβάνομε την έννοια αυτών των λόγων; Αυτό σημαίνει ότι Σατανάς ο Διάβολος έχει μια αόρατη, υπερανθρώπινη οργάνωσι. Σημαίνει ότι έχει οργανώσει τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις στα επουράνια σε «αρχές,» σε «εξουσίες,» σε «κοσμοκράτορες του σκότους.» Αυτή η αόρατη ωργανωμένη δύναμις είναι ισχυρότερη από την κομμουνιστική ομάδα εθνών με την τεράστια στρατιωτική τους δύναμι. Είναι ισχυρότερη από την πλούσια δημοκρατική ομάδα εθνών με όλη τους τη στρατιωτική ισχύ. Ο Ιησούς Χριστός, που πρέπει να γνωρίζη καλύτερα, ωνόμασε τον Διάβολο, τον Σατανά, «άρχοντα του κόσμου τούτου.» Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ωνόμασε τον Σατανά «θεόν του αιώνος τούτου.» (Ιωάν. 12:31·14:30· 16:11· 2 Κορ. 4:4) Οι επίγειες κυβερνήσεις θα ήθελαν να μας φιμώσουν επειδή το λέμε αυτό διότι το θεωρούν υποτιμητικό γι’ αυτές, αλλ’ εμείς απλώς παραθέτομε αυτά που ο Ιησούς Χριστός και ο απόστολός του Παύλος λέγουν στις σελίδες της Αγίας Γραφής. Δεν τους αρέσει να δείχνεται από τον Λόγο του Θεού ότι έχουν τέτοια συντροφιά, αλλά δεν τους θέσαμε εμείς εκεί. Εξ άλλου, αν δεν τάσσωνται υπέρ της θείας κυριαρχίας από τον Ιεχωβά Θεό, πού αλλού μπορούν να βρουν τους εαυτούς των;

ΠΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ Η ΘΕΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 5. (α) Μέσω τίνος εκδηλώνεται η θεία κυριαρχία σήμερα; (β) Την εποχή που ήταν ο Ιησούς στη γη ποιο ζήτημα αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι, και ποιο πρόβλημα έπρεπε να λύσουν;

⁵ Πώς εκδηλώνεται σήμερα η θεία κυριαρχία, ώστε να γνωρίζωμε αν είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Η θεία κυριαρχία ασκείται σήμερα μέσω της βασιλείας του πιστού, ουρανίου Υιού του, του Ιησού Χριστού. Όπως ο αρχαίος Ιώβ στη χώρα της Ουζ, ο Ιησούς Χριστός ως τέλειος άνθρωπος από αίμα και σάρκα στη γη, υπέμεινε τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στα χέρια του Διαβόλου και των ανθρωπίνων οργάνων του στη γη. Έτσι απέδειξε την απόλυτα αδιάρρηκτη ακεραιότητά του στον Ιεχωβά Θεό ως τον Θείον Άρχοντα. Ο Ιώβ δεν πέθανε στα χέρια Σατανά του Διαβόλου. Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός πέθανε με σκληρό θάνατο στα χέρια του όχλου του Διαβόλου στη γη. Αυτό έλαβε χώραν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και των Ρωμαϊκών επαρχιών της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας συμμετέσχον σ’ αυτό, διότι το ζήτημα που αντιμετώπιζαν τότε αυτοί οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ήταν η Θεία κυριαρχία μέσω του Μεσσία του Ιεχωβά Θεού. Το μεγάλο πρόβλημα που είχαν να λύσουν αυτοί οι άνθρωποι που περίμεναν τον Μεσσία του Ιεχωβά ήταν αυτό: Είναι ο Ιησούς, ο απόγονος του Δαβίδ, ο προ πολλού υποσχεμένος Μεσσίας ή όχι;

 6. (α) Πώς παραβάλλονται αυτά που είπε και έκαμε ο Ιησούς με αυτά που οι άνθρωποι περίμεναν να κάμη ο Μεσαίας; (β) Σε ποιον απέβλεπαν οι άνθρωποι για τη λύσι του Μεσσιανικού προβλήματος, και με ποια κατηγορία παρέδωσαν τον Ιησού σ’ ένα ειδωλολάτρη κυβερνήτη;

⁶ Τα πράγματα που ο Ιησούς είπε και τα θαύματα που έκαμε από τον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον θάνατό του τριάμισυ χρόνια αργότερα, δεν ήσαν τα πράγματα που οι άνθρωποι, που έτρεφαν τη Μεσσιανική ελπίδα, περίμεναν να πη και να κάνη ο Μεσσίας. Αυτοί περίμεναν απλώς ότι ο Μεσσίας θα τους απελευθέρωνε από την Εθνική ή μη Ιουδαϊκή κυριαρχία και θα έκανε τη γη τους μια ευημερούσα χώρα και το έθνος τους το πρώτο έθνος στη γη στο οποίο θα συνέρρεαν τα έθνη· το πρόβλημα δεν ήταν απλώς κυβερνητικό, αλλά κυρίως θρησκευτικό. Ο λαός απέβλεπε στους θρησκευτικούς του ηγέτας να τον κατευθύνουν στη λύσι του προβλήματος. Αυτοί οι ηγέται έλαβαν την απόφασι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Εθεώρησαν τον Ιησού ως ένα βλάσφημο εναντίον του Θεού, ένα ψευδόχριστο. Εν τούτοις, για να μη παρεμποδισθούν στο να επιτύχουν να τον φονεύσουν, τον παρέδωσαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο. Με ποια κατηγορία; Με την κατηγορία ότι ήταν ένας στασιαστής, που ισχυριζόταν ότι ήταν βασιλεύς, όχι ο βασιλεύς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά ο δικός τους βασιλεύς, ο Βασιλεύς του Ιουδαϊκού έθνους. Έτσι προσποιήθησαν ότι υποστήριζαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ότι προστάτευαν τα συμφέροντά της, έστω κι’ αν αυτή ήταν ειδωλολατρική.

 7. (α) Ποιον ισχυρίζονταν οι άνθρωποι μπροστά στον Πιλάτο ότι υποστηρίζουν, υποτιμώντας τον Πιλάτο; (β) Ενεργώντας έτσι, ποια στάσι, έπαιρναν οι άνθρωποι όσον αφορά τη θεία κυριαρχία, σύμφωνα με το εδάφιο Ιακώβου 4:4;

⁷ Όταν ο Κυβερνήτης Πιλάτος εκδηλώθηκε υπέρ της απελευθερώσεως του Ιησού διότι δεν ήταν άξιος θανάτου, ο λαός οδηγούμενος από τους αρχιερείς του παρίσταναν ότι ήσαν φίλοι του Τιβερίου Καίσαρος και ότι ο Πιλάτος δεν ήταν φίλος του. Το Βιβλικό υπόμνημα μάς λέγει: «Έκτοτε εζήτει ο Πιλάτος να απολύση αυτόν οι Ιουδαίοι όμως έκραζον λέγοντες, Εάν τούτον απολύσης δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:12) Έτσι το ζήτημα μετεβλήθη σε πολιτικό, και εκείνοι οι άνθρωποι μιλούσαν κι’ ενεργούσαν ως φίλοι—του Θεού ή του ειδωλολάτρου Καίσαρος, ενός θείου άρχοντος ή ενός ανθρωπίνου άρχοντος; Δεν μπορούσαν να είναι φίλοι του Θεού και του Καίσαρος συγχρόνως, έστω κι’ αν ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς ήταν ένας ψευδομεσσίας ή Ψευδόχριστος. Πρέπει να εμμείνωμε στον θεόπνευστο κανόνα, όπως εγράφη στην Ιερουσαλήμ μερικά χρόνια αργότερα: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Έτσι προσπαθώντας να υποστηρίζουν τον ειδωλολάτρη Καίσαρα σ’ αυτό το ζήτημα του Μεσσία ή Χριστού, έδειχναν εκείνοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ότι ήσαν φίλοι της θείας κυριαρχίας;

 8. Πώς έδειξαν τότε οι άνθρωποι ότι ήσαν υπέρ της ειδωλολατρικής ανθρώπινης κυριαρχίας και εναντίον της θείας κυριαρχίας;

⁸ Τελικά ο λαός εζήτησε την τακτοποίησι του ζητήματος, όταν εκραύγασαν να σταυρωθή ο Ιησούς, και ο Πιλάτος αντέκρουσε λέγοντας: «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Εδώ απέρριψαν οριστικά τον Ιησού ως τον Μεσσιανικό βασιλέα, διότι, σύμφωνα με το υπόμνημα, «απεκρίθησαν οι αρχιερείς, Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι εδώ εξέλεξαν μια ειδωλολατρική ανθρώπινη κυριαρχία. Αναπόφευκτα αυτό τους έθεσε εναντίον της θείας κυριαρχίας.

 9. (α) Ως απόδειξι ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, τι έκαμε ο Θεός την τρίτη ημέρα; (β) Τώρα στον κατάλληλο καιρό, ποιος παρουσιάζεται σ’ όλο τον κόσμο ως Μεσσιανικός Βασιλεύς, και τι είδους είναι, η κυριαρχία του;

⁹ Όλα τα καταγραφέντα γεγονότα δείχνουν ότι ο Ιησούς εξεπλήρωσε τις Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία ή Χριστό. Γι’ αυτό ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς την τρίτη μέρα και τον εξύψωσε στα δεξιά Του στον ουρανό. Τώρα είναι ο ουράνιος Μεσσίας ή Χριστός. (Πράξ. 1:1 έως 2:36· 13:26-39· 1 Πέτρ. 3:18-22) Και τώρα, δεκαεννέα αιώνες αργότερα, όπως ακριβώς ο Κυβερνήτης Πιλάτος παρουσίασε τον Μεσσία στους εορταστάς του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. έτσι και σήμερα ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά παρουσιάζει τον Μεσσία του ή Χριστό σ’ όλο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Είναι καιρός γι’ αυτό. Η μακρά χρονική περίοδος που αναφέρεται ως «οι καιροί των Εθνών» ή «οι προσδιωρισμένοι καιροί των Εθνών» έληξαν το δέκατο τέταρτο έτος του εικοστού αιώνος μας, το έτος που σημειώθηκε με την έκκρηξι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Λουκ. 21:24· Δαν. 4:16, 23, 25) Η βασιλεία του βασιλικού οίκου του Βασιλέως Δαβίδ που είχε ανατραπή από τις ειδωλολατρικές στρατιές της Βαβυλώνος το 607 π.Χ. αποκαταστάθηκε, όχι στη γη ως ανθρώπινη κυριαρχία, αλλά στους ουρανούς στα χέρια του αληθινού Μεσσία, του Χριστού του Κυρίου Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά.

10. (α) Από το 1914 μ.Χ. ποια λόγια ακούμε δια πίστεως να ηχούν από τον ουρανό σχετικά με τις βασιλείες του κόσμου; (β) Πώς έδειξε ο Χριστιανικός κόσμος με τους παγκοσμίους πολέμους και με το να είναι μέλος στα Ηνωμένα Έθνη ότι είναι υπέρ της ανθρωπίνης κυριαρχίας;

¹⁰ Δια πίστεως τ’ αυτιά μας μπορούν να ακούνε, από το 1914 μ.Χ., τις φωνές στον ουρανό να λέγουν δυνατά τους λόγους που αναγράφονται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλ. 11:15) Αυτή η «βασιλεία του Κυρίου ημών και του Χριστού του» δεν εννοεί τον Χριστιανικό κόσμο—απολύτως όχι! Εννοεί την ουράνια βασιλική κυβέρνησι του Μεσσία ή Χριστού που εχρίσθη από τον Κύριο Ιεχωβά Θεό να ενεργή εκ μέρους Του στη διακυβέρνησι όλων των λαών της γης. Σύμφωνα με το θρησκευτικό του όνομα ο Χριστιανικός κόσμος θα έπρεπε να είναι υπέρ αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, είναι όμως; Μετά το τέλος των καιρών των εθνών το 1914, αγωνίσθηκε ο Χριστιανικός κόσμος υπέρ αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας των ουρανών, ή υπεστήριξε την ιδέα της κοσμοκρατορίας με ανθρώπινη κυριαρχία; Κυττάξτε την Κοινωνία των Εθνών και τα σημερινά Ηνωμένα Έθνη, και τα δυο τα δημιούργησε, τα προήγαγε και τα υποστηρίζει σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος. Τάσσονται αυτές οι οργανώσεις υπέρ της θείας κυριαρχίας μέσω της Μεσσιανικής βασιλείας των ουρανών ή τάσσονται υπέρ της ανθρώπινης κυριαρχίας; Τι λέγουν σε απάντησι τα μισά και πλέον από τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών που δεν ομολογούν ότι είναι Χριστιανικά έθνη; Λέγουν, ‘Όχι! Η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών δεν υποστηρίζει τη θεία κυριαρχία μέσω της ουράνιας Μεσσιανικής βασιλείας! Υποστηρίζει την ανθρώπινη κυριαρχία όλης της γης. Εμείς οι άνθρωποι πρόκειται να την κυβερνήσωμε με μορφές κυβερνήσεων της δικής μας εκλογής.’ Λογικά, επομένως, ο Χριστιανικός κόσμος, με το να ανήκη στα Ηνωμένα Έθνη, υποστηρίζει την ανθρώπινη (όχι τη θεία) κυριαρχία.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

11. Όσον αφορά την πορεία του από το τέλος του 1 Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, γιατί ο Χριστιανικός κόσμος δεν δικαιολογείται να έχη άγνοια, και επομένως πρέπει οι άνθρωποι ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για ορθή καθοδήγησι όσον αφορά την εκλογή της κυριαρχίας;

¹¹ Ο Χριστιανικός κόσμος διέψευσε το όνομά του και δεν υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτό. Ήδη από το κρίσιμο εκείνο έτος 1914, και ιδιαίτερα από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, έχει διακηρυχθή η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ως κυβέρνησις εγκαθιδρυμένη στους ουρανούς. Αυτό έγινε ως εκπλήρωσις των λόγων του Ιησού Χριστού για το σημείο με το οποίον θα αναγνωριζόταν η «συντέλεια του αιώνος,» δηλαδή: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το ότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι ενήμερος του κηρύγματος αυτού του «ευαγγελίου» αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αντετάχθη σ’ αυτό ως το σημείο να καταδιώξη και να προγράψη τους κήρυκες αυτού του «ευαγγελίου.» Συνεπώς, η εκ μέρους του Χριστιανικού κόσμου εκλογή της ανθρώπινης κυριαρχίας μαζί με τις μη Χριστιανικές κυβερνήσεις της γης δεν έγινε εν αγνοία και χωρίς να έχουν την Αγία Γραφή. Ένεκα τούτου, το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί ν’ αποβλέπη ασφαλώς στον Χριστιανικό κόσμο για να τους οδηγήση να κάμουν την ορθή εκλογή, απ’ όσο μπορούσαν οι Ιουδαίοι ν’ αποβλέπουν στους ιερείς των και τους ραββίνους των πριν από δεκαεννέα αιώνες.

12. Ποιο είναι το πιο σπουδαίο ζήτημα σήμερα, και γιατί είναι πολύ επείγον να κάμωμε εκλογή σήμερα;

¹² Το πιο σπουδαίο επίμαχο ζήτημα σήμερα δεν είναι, ο Κομμουνισμός ή η καπιταλιστική δημοκρατία—πιο θα κυριαρχήση; διότι αυτές οι παρατάξεις είναι και οι δυο απλώς μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας. Μάλλον το ζήτημα είναι: Ανθρώπινη κυριαρχία με ανθρώπους που είναι ατελείς, αμαρτωλοί, θνητοί και σε διαφωνία με τον Ιεχωβά Θεό, ή θεία κυριαρχία με τη Μεσσιανική Βασιλεία του αναστημένου Ιησού, του Αμνού του Θεού που πέθανε θυσιαστικά για όλο το ανθρώπινο γένος; Σήμερα η εκλογή που πρέπει να γίνη είναι πιο επείγουσα απ’ όσο ήταν πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς Χριστός παρουσιάσθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο στο πλήθος των εορταστών του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα εμείς είμεθα πολύ κοντά στο τέλος της συντελείας του αιώνος.» Η ανθρώπινη κυριαρχία από ατελείς, αμαρτωλούς και θνητούς ανθρώπους πλησιάζει ν’ απομακρυνθή από το πρόσωπο της γης στη μεγαλύτερη «θλίψη» της ανθρωπότητος που προελέχθη στην προφητική Βίβλο.

13. Γιατί δεν κάνει κανένα καλό στον άνθρωπο το να συνεχίση να εναντιώνεται στη θεία κυριαρχία, και τι είναι, εκείνο που κάνει το ζήτημα σήμερα πολύ πιο σοβαρό για τους εναντιουμένους;

¹³ Δεν μας ωφελεί και δεν θα καταλήξη σε επιτυχία, το να εναντιωνώμεθα και να είμεθα εναντίον της θείας κυριαρχίας. Η κυριαρχία από τον Παντοδύναμο ρυθμιστή του τεραστίου «κατεστημένου,» του οποίου η γη αποτελεί ένα ελάχιστο μόριο, θα έλθη οπωσδήποτε και θα επικρατήση σ’ ολόκληρη τη γη. Αυτό που κάνει το ζήτημα τόσο σοβαρό είναι ότι εκείνοι σήμερα που εξακολουθούν να είναι όχι υπέρ, αλλ’ εναντίον της θείας κυριαρχίας θα καταστραφούν ως εχθροί στη θλίψι με την οποία τελειώνει αυτό το σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 24:21, 22· Δαν. 2:44.

14. (α) Η εκλογή της ανθρωπίνης κυριαρχίας σημαίνει εκλογή ποιας άλλης κυριαρχίας επίσης, και τι θα συμβή σ’ αυτή την τελευταία κυριαρχία; (β) Τι δεν σημαίνει η εκλογή της αιωνίας θείας κυριαρχίας όσον αφορά την στάσι μας απέναντι στις παρούσες ανθρώπινες κυβερνήσεις και άλλους θεσμούς;

¹⁴ Ας μη παραβλέπωμε αυτό το δυσάρεστο γεγονός. Η εκλογή υπέρ της ανθρωπίνης κυριαρχίας σημαίνει συγχρόνως και εκλογή υπέρ της Σατανικής κυριαρχίας, της συνεχίσεως της διακυβερνήσεως του ανθρωπίνου γένους από τον ‘θεόν του αιώνος τούτου.’ Μετά την καταστροφή αυτού του ανθρωπίνου συστήματος πραγμάτων, ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Μεσσία του θ’ απομακρύνη τον Σατανά και τις λεγεώνες των δαιμόνων του από την αόρατη κυριαρχία τους στο ανθρώπινο γένος της γης. (Αποκάλ. 20:1-3) Έτσι, μήπως πρόκειται να εκλέξωμε αυτό που θα καταστραφή ύστερ’ από πολύ λίγο χρονικό διάστημα; Πόσο πιο συνετό είναι σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα να εκλέξωμε αυτό που θα είναι αιώνιο—τη θεία κυριαρχία! Το να ταχθούμε υπέρ της θείας κυριαρχίας τώρα πριν έλθη η «μεγάλη θλίψις» δεν σημαίνει ότι θα γίνωμε βίαιοι επαναστάται και θα προσπαθήσωμε να ανατρέψωμε δυναμικά τις σημερινές πολιτικές κυβερνήσεις και άλλους ανθρώπινους θεσμούς. Όχι, διότι ο Ιεχωβά Θεός απαγορεύει αυστηρά στους Χριστιανούς μάρτυρές του στη γη να το κάμουν αυτό. (Ρωμ. 12:17 έως 13:7) Αντί να εκλέξουν να σηκώσουν βίαιο χέρι εναντίον των ανθρωπίνων κυβερνήσεων που ο Θεός επέτρεψε να υπάρχουν έως τώρα, θα συνεχίσουν με πραότητα να υποφέρουν άγριο διωγμό στα χέρια των ανθρωπίνων πολιτικών αρχόντων.

15. (α) Με το να υπομένουν άδικα παθήματα χωρίς μνησικακία τι θα διακρατήσουν όπως διεκράτησαν ο Ιώβ και ο Ιησούς; (β) Τι ζητούν πρώτα, και τι πρέπει να κηρύττουν και για πόσον καιρό;

¹⁵ Με το να υπομένουν τέτοια άδικα παθήματα χωρίς να αισθάνωνται μνησικακία εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού που τα επιτρέπει, τηρούν την ακεραιότητά τους προς Αυτόν, ακριβώς όπως έκαμαν ο υπομονετικός Ιώβ και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, απολαμβάνοντας πάντοτε καθαρή συνείδησι απέναντι του Θεού και των ανθρώπων. (Πράξ. 23:1· 1 Πέτρ. 2:19, 20) Για να δείξουν με ποια πλευρά στέκονται και ποια εκλογή έχουν κάμει, ζητούν πρώτα τη βασιλεία του ουρανίου Πατέρα τους και τη δικαιοσύνη Του μάλλον παρά να αναμιγνύωνται στην ανθρώπινη πολιτική και να την υποστηρίζουν. Ο Θείος Κυρίαρχος τους ανέθεσε να κηρύττουν παντού το «ευαγγέλιον της Βασιλείας.» Αυτό ακριβώς κάνουν εωσότου ο ίδιος ο Θεός μέσω του Ιησού του Μεσσία επιβάλη αυτή την ουράνια κυβέρνησι με πλήρη και αναμφισβήτητη δύναμι και έλεγχο επάνω σ’ ολόκληρη τη γη.—Ματθ. 6:33· 24:14.

16, 17. (α) Τι θα κάμη ο Ιεχωβά για κείνους οι οποίοι λαμβάνουν μια τέτοια πιστή πορεία; (β) Ο Ιεχωβά εξετάζει σήμερα τις ανθρώπινες καρδιές για να διαπιστώση τι, και σε ποια λόγια του Δαβίδ θ’ ανταποκριθούν εκείνοι που εκλέγουν ζωή στη Μεσσιανική Του τάξι;

¹⁶ Αυτοί που λαμβάνουν αυτή την πορεία είναι εκείνοι τους οποίους ο Παγκόσμιος Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά θα διαφυλάξη μέσα από τη «μεγάλη θλίψι» που πλησιάζει και θα τους φέρη στη δίκαιη νέα Του τάξι με την Παραδεισιακή γη της. Καθώς ο Θεός εξετάζει τώρα τις ανθρώπινες καρδιές, αναμένει από μας τώρα ν’ αποδείξωμε με τους λόγους του στόματος και με ανυπόκριτη ενέργεια ποια εκλογή έχομε κάμει σχετικά με την κυριαρχία. Είμεθα υπέρ της θείας κυριαρχίας σ’ ολόκληρη τη γη καθώς και στον ουρανό, ή είμεθα εναντίον της; Ο Θείος Κυρίαρχος εκλέγει για ζωή στη Μεσσιανική του νέα τάξι εκείνους που ανταποκρίνονται στους θεόπνευστους λόγους του Βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος εκάθησε στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ:

¹⁷ «Ο Ιεχωβά ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον Λόγον αυτού, οι ακούοντες της φωνής του λόγου αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάσαι αι δυνάμεις αυτού· λειτουργοί αυτού, οι εκτελούντες το θέλημα αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 103:19-22, ΜΝΚ.

18. Υπό το φως αυτών των λόγων του ψαλμωδού, πώς απαντούμε στο ερώτημα όσον αφορά το ζήτημα της κυριαρχίας;

¹⁸ Θεία κυριαρχία από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού—Είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Μαζί με όλους τους αγγέλους του Ιεχωβά τους δυνατούς εν ισχύι, μαζί με όλες τις ουράνιες δυνάμεις του, μαζί με όλους τους λειτουργούς του, που εκτελούν το θέλημά του, απαντούμε σταθερά, Είμεθα υπέρ της Θείας Κυριαρχίας και τώρα και για πάντα!

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Όταν οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Ιησού ως βασιλέα των υπέρ του Καίσαρος, εξέλεξαν ανθρώπινη κυριαρχία. Σήμερα ο Ιεχωβά παρουσιάζει τον Μεσσία του σ’ όλο το ανθρώπινο γένος· ποια εκλογή θα κάνετε;

Παρουσίασις του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας

«Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών.»—Πράξ. 5:31.

 1. Γιατί δεν θα συντελέση στη σωτηρία μας το ν’ αγνοήσωμε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας;

ΕΚΕΙΝΟΝ τον οποίον ο Θείος Κυρίαρχος του σύμπαντος εξυψώνει για να γίνη αρχηγός του και Σωτήρ δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Αν αγνοήσωμε αυτόν τον Αρχηγό και προσπαθήσουμε να προσέλθωμε στον Θείο Άρχοντα για λατρεία, αυτό δεν θα συντελούσε στη σωτηρία μας. Μόνον μέσω του Αρχηγού του ο Θείος Κυρίαρχος μας δίδει το μέσον ν’ αποκτήσωμε σωτηρία για αιώνια ζωή μ’ ευτυχία στην ευλογημένη νέα τάξι που ο Θείος Άρχων έχει υποσχεθή. Παντού οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μάθουν αυτό το ζωτικό γεγονός.

 2. Λόγω ποιας προσφάτου ενεργείας του Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ έπρεπε αυτό το δικαστικό σώμα να γνωρίση αυτό το γεγονός;

² Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια οι ανώτατοι, θρησκευτικοί αξιωματούχοι στην Ιερουσαλήμ ήταν ανάγκη να γνωρίσουν αυτό το γεγονός. Εκείνοι οι άνδρες αποτελούσαν το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, το Σάνχεδριν. Σε μια απόφασι που είχαν εκδώσει πριν από μερικές εβδομάδες, είχαν καταδικάσει σε θάνατο αυτό το άτομο για το οποίο είχε γίνει πολλή συζήτησις, τον Ιησού Χριστό. Τώρα είχαν μπροστά τους τούς δώδεκα εξέχοντας ακολούθους αυτού του αντιλεγομένου ατόμου. Στη θέσι των μαρτύρων ο Σίμων Πέτρος και οι άλλοι ένδεκα ακόλουθοι είπαν στο Δικαστήριο ότι ο άνθρωπος τον οποίον είχαν καταδικάσει σε θάνατο έγινε από τον Θεό «Αρχηγός και Σωτήρ.» Απαντώντας σε μια διαταγή του δικαστηρίου είπαν:

 3. Απαντώντας στη διαταγή του Σάνχεδριν, τι είπαν εκείνοι οι δώδεκα ακόλουθοι του καταδικασθέντος ανθρώπου σχετικά με την υπακοή και τον Αρχηγό;

³ «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν, τον οποίον σεις εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών. Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.»—Πράξ. 5:29-32.

 4. Τι επρόκειτο να δώση στον Ισραήλ αυτός ο οποίος εξυψώθηκε για να είναι Αρχηγός και Σωτήρ, και σύμφωνα με ποια διαθήκη του Θεού;

⁴ Είτε αυτό άρεσε στο ανώτατο δικαστήριο της Ιερουσαλήμ είτε όχι, εκείνος ο Ιησούς τον οποίον είχαν κρεμάσει είχε αναστηθή εκ νεκρών και ήταν τώρα ακριβώς στα δεξιά του Θεού, κι’ έτσι μπορούσε να ενεργή ως Αρχηγός και Σωτήρ εκ μέρους του Θείου Άρχοντος, υπέρ του έθνους του Ισραήλ. «Αρχηγός και Σωτήρ,» για να κάμη τι; «Για να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών.» Αυτή η «άφεσις αμαρτιών» επρόκειτο να γίνη σύμφωνα με τη «νέα διαθήκη» που ο Θείος Κυρίαρχος είχε υποσχεθή να κάμη με τον εκλεκτό λαό του.—Ιερεμ. 31:31-34· Λουκ. 22:20.

 5. (α) Πριν από τον θάνατο του Ιησού, από ποιους είχε κηρυχθή μετάνοια στον Ισραήλ; (β) Ποια ερωτήματα ήσαν τώρα κατάλληλα όσον αφορά τη μετάνοια και τη συγχώρησι των αμαρτιών και τη σχέσι των μελών του Σάνχεδριν με τον Θεό;

⁵ Εκείνο το Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ εγνώριζε ότι πριν από την εμφάνισι του Ιησού Χριστού στην επίγεια σκηνή, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε κηρύξει: «Μετανοείτε· διότι, επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Κατόπιν, ύστερ’ από τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, αυτός ο Ιησούς Χριστός τον οποίον είχε βαπτίσει ο Ιωάννης ανέλαβε το ίδιο άγγελμα, λέγοντας: «Μετανοείτε διότι επλησίασε η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 3:1, 2, 13-17· 4:12-17) Αυτό συνεχίσθηκε ως τον θάνατο του Ιησού με την υποκίνησι του Δικαστηρίου Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ. Υπήρχε κάποια διαφορά τώρα στο ζήτημα της μετανοίας του Ισραήλ; Ποιες ήσαν οι αμαρτίες των που έπρεπε να συγχωρηθούν; Τα λόγια που είχε πει ο Σίμων Πέτρος σ’ αυτούς δεν έδιδαν αρκετή αφορμή στα μέλη του Δικαστηρίου να σκεφθούν; Πώς επηρεαζόταν τώρα η σχέσις των με τον Θεό; Στηριζόταν αυτή η σχέσις τώρα στην ίδια βάσι όπως πριν; Ας δούμε.

 6. Γιατί ο Ιεχωβά έπρεπε ν’ απολυτρώση τον λαό του Ισραήλ από την Αίγυπτο, και πώς το έκαμε αυτό;

⁶ Το έθνος του Ισραήλ είχε έλθει σε ύπαρξι στη γη της Αιγύπτου στη διάρκεια της διαμονής του Ιακώβ (Ισραήλ) και των απογόνων του εκεί 215 χρόνια. (Γεν. 49:28-33) Λίγο καιρό ύστερ’ από τον θάνατο του Αιγυπτίου πρωθυπουργού Ιωσήφ, υιού του Ιακώβ, οι Ισραηλίται είχαν γίνει δούλοι, και είχε καταβληθή προσπάθεια να εκλείψη αυτό το έθνος. Κατόπιν ο Θεός στον προειπωμένο καιρό του εξήγαγε αυτούς τους απογόνους του Ιακώβ (Ισραήλ) «εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας.» Αυτό είχε γίνει ύστερ’ από την εντολή του Θεού να εορτάσουν ένα νέο δείπνο, το Πασχαλινό Δείπνο, εκεί στην Αίγυπτο στις 14 του μηνός Νισάν του έτους 1513 π.Χ. Την εσπέρα της ημέρας εκείνης ο Πασχάλιος αμνός εσφάγη και με το αίμα του ερράντισαν τα ανώφλια των θυρών και τους παραστάτας των Ισραηλιτικών οικιών, και κατόπιν έψησαν τον αμνό και τον έφαγαν πίσω από τις σημαδεμένες με αίμα κλειστές θύρες των. Ο Θεός δέχθηκε τη θυσία εκείνου του Πασχαλίου αμνού και τους ελευθέρωσε από την Αίγυπτο ύστερ’ από το θυσιαστικό δείπνο τους. Τους είχε εξαγοράσει, όπως θα λέγαμε, μέσω αυτού του θυσιασθέντος Πασχαλίου αμνού. (Έξοδ. 12:1 έως 13:18) Έτσι, το έθνος Ισραήλ ήταν ένας λαός «τον οποίον ο Θεός ήλθε να εξαγοράση δια λαόν εαυτού.»—2 Σαμ. 7:23.

7, 8. (α) Πώς στην Ερυθρά Θάλασσα, ο Θεός εστερέωσε περισσότερο την κυριότητά του στον λαό Ισραήλ; (β) Τι συνήψε ο Ιεχωβά με τον Ισραήλ στο Όρος Σινά, και τι είπε στον Μωυσή να προτείνη;

⁷ Κάτω από την ηγεσία του προφήτου Μωυσέως, ο Θεός ωδήγησε τους εξαγορασμένους Ισραηλίτες με ασφάλεια μέσω των υδάτων της Ερυθράς Θαλάσσης, αλλ’ έπνιξε πίσω τους τις Αιγυπτιακές στρατιές οι οποίες τους παρακολουθούσαν. (Έξοδ. 14:1 έως 15:21) Αυτή η θαυματουργική απελευθέρωσις του έθνους Ισραήλ εστερέωσε ακόμη περισσότερο την κυριότητα του Θεού επάνω σ’ αυτούς· ανήκαν πραγματικά σ’ αυτόν. Τον τρίτο σεληνιακό μήνα (Σιβάν) ύστερ’ από την έξοδό τους από τη γη της Αιγύπτου, ο Θεός τους ωδήγησε στους πρόποδας του Όρους Σινά στην Αραβική Χερσόνησο. Ο προφήτης Μωυσής, ως ο μεσίτης μεταξύ του Θεού και του έθνους Ισραήλ, ανέβηκε στο Όρος Σινά (Χωρήβ) να λάβη οδηγίες από τον Θεό γι’ αυτόν τον εξαγορασμένο λαό. Τώρα έγιναν ενέργειες για να συναφθή μια διαθήκη, δηλαδή, ένα ιεροπρεπές και έγκυρο συμβόλαιο, μεταξύ του Θεού και αυτού του εξαγορασμένου λαού Ισραήλ. Σημειώστε τι είπε ο Θεός στον Μωυσή να πη στον λαό:

⁸ «Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού, και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.»—Έξοδ. 19:3-6.

 9. Μήπως ο Θεός ενήργησε βάσει του δικαιώματός του για να επιβάλη στον Ισραήλ μια ιερή διαθήκη μαζί του, ή πώς χειρίσθηκε το ζήτημα;

⁹ Έτσι έγιναν σαφείς οι υποχρεώσεις της διαθήκης και είχε δοθή στη διαθήκη ένας οριστικός σκοπός, να παραγάγη ένα «βασίλειον ιεράτευμα,» ένα «έθνος άγιον,» που ν’ ανήκη στον Θεό. Δεν πρέπει να παραβλέψη κανείς εδώ ότι ο Θεός δεν επέβαλε αυτή τη διαθήκη στο έθνος Ισραήλ. Δεν είπε: ‘Εγώ σας εξαγόρασα από τη δουλεία στην Αίγυπτο και επίσης σας απελευθέρωσα από τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης, και επομένως ανήκετε σ’ εμένα με το δικαίωμα της εξαγοράς. Μπορώ να κάνω μ’ εσάς ό,τι θέλω, και ό,τι λέγω είναι νόμος και σεις οφείλετε να υπακούσετε. Αντιθέτως, αυτά που ο Θεός παρήγγειλε στον Μωυσή να πη στο λαό δείχνουν ότι ο Θεός ήθελε να γνωρίση αν ο εξαγορασμένος λαός του επιθυμούσε, αν ήταν πρόθυμος, να συνάψη μια αγία διαθήκη μαζί του. Αντί να επιβάλη μ’ ένα δικτατορικό και τυραννικό τρόπο μια διαθήκη σ’ αυτούς, ο Θεός περίμενε να εκφράσουν την θέλησί τους σ’ αυτό το ζήτημα. Αν δεν υπήρχε προθυμία εκ μέρους των, δεν θα γινόταν η διαθήκη!

Η ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΑΓΟΡΑΣΘΕΝΤΟΣ ΛΑΟΥ ΑΝΕΜΕΝΕΤΟ

10. Γιατί αυτή η διαθήκη απαιτούσε ένα μεσίτη, και ποιο ανθρώπινο μέσον ανεγνώρισε ο Θεός σ’ αυτή την περίπτωσι;

¹⁰ Αυτή η διαθήκη επρόκειτο να είναι διμερής, ένα ιεροπρεπές συμβόλαιο ή δέσμευσις από δύο μέρη. Εφόσον επρόκειτο για μια διαθήκη μεταξύ του Υψίστου Θεού και ατελών, αμαρτωλών ανθρωπίνων πλασμάτων τα οποία είχαν κληρονομήσει καταδίκη και θάνατο από τον Αδάμ και την Εύα, αυτή η διαθήκη απαιτούσε ένα μεσίτη, τον οποίον ο Θεός να ανεγνώριζε ως δίκαιο λόγω πίστεως, δηλαδή, τον Μωυσή τον υιόν του Αμράμ του Λευίτου. (Γαλ. 3:19, 20) Το ένα μέρος, ο Θεός, έδειξε την επιθυμία του να συνάψη αυτή τη διαθήκη, αλλά τώρα, τι ήταν το θέλημα του άλλου μέρους που είχε προσκληθή να συνάψη αυτή τη διαθήκη; Η επίσημος εγκαινίασις της διαθήκης μεταξύ του Θεού και του Ισραήλ περίμενε την έκφρασι του θελήματος του προσκεκλημένου κατωτέρου μέρους. Ως αυτό το βαθμό ο Θεός ανεγνώριζε το ανθρώπινο θέλημα.

11. Ποια στάσι έλαβε ο Ισραήλ απέναντι στην προτεινομένη διαθήκη, και προτού την εκφράση στον Ιεχωβά, τι δεν είπε σ’ αυτούς ο Ιεχωβά;

¹¹ Ποια στάσι έλαβε ο λαός, ο οποίος αντιπροσωπευόταν από τους πρεσβυτέρους του έθνους του, απέναντι στην προσφερομένη διαθήκη; Το υπόμνημα της Γραφής λέγει: «Και ήλθεν ο Μωυσής, και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους του λαού, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών πάντας εκείνους τους λόγους τους οποίους προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά. Και απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει. Και ανέφερεν ο Μωυσής προς τον Ιεχωβά τους λόγους του λαού.» (Έξοδ. 19:7, 8, ΜΝΚ) Προτού λάβη ο Ιεχωβά Θεός την έκφρασι της προθυμίας του λαού, δεν είπε σ’ αυτούς από την κορυφή του Όρους Σινά τις Δέκα Εντολές, τους θεμελιώδεις νόμους της προτεινομένης διαθήκης του Νόμου.—Έξοδ. 19:9 έως 20:22.

12. (α) Ώστε τι είχε αφεθή να κάμη ο λαός σχετικά με τη διαθήκη; (β) Πώς πρέπει να ονομάσωμε αυτή την πράξι των Ισραηλιτών απέναντι στη διαθήκη, και ποιον χαρακτηριστικό όρο εκφράζει το εδάφιο Ρωμαίους 6:13;

¹² Ο λαός είχε αφεθή ελεύθερος να εκφράση μόνος του την εκλογή του, ή να δεχθή ή ν’ απορρίψη τη θεία πρότασι. Είχε αφεθή σ’ αυτούς ν’ αποφασίσουν ως ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες ή να γίνουν για τον Ιεχωβά ο «εκλεκτός από πάντων των λαών» ή ν’ αρνηθούν να γίνουν λόγω των όρων της διαθήκης. Όταν, λοιπόν, αυτός ο απολυτρωμένος λαός απήντησε σαν ένας άνθρωπος στη Θεία πρότασι, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» τι έκαναν; Τι θα ωνομάζαμε με άλλα λόγια αυτή την πράξι τους; Είναι μήπως πάρα πολύ να πούμε ότι παρέδιναν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά Θεό για να κάνουν το θέλημά του όπως το εξέφρασε ο ίδιος; Δεν είναι αυτό κάτι παράλληλο μ’ εκείνο που είπε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία στη Ρώμη: «Παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν»; (Ρωμ. 6:13) Η Μια Αμερικανική Μετάφρασις το αποδίδει με πιο ισχυρό τρόπο λέγοντας: «Προσφέρετε τον εαυτό σας εις τον Θεόν.» Η Νέα Αγγλική Βίβλος λέγει: «Θέσατε τον εαυτό σας στη διάθεσι του Θεού.» Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις: «Προσφέρετε τον εαυτόν σας εις τον Θεόν.» Και του Μόφφατ η Νέα Μετάφρασις: «Οφείλετε ν’ αφιερώσετε τον εαυτό σας στον Θεό.»

13, 14. (α) Γιατί ο Ιεχωβά προσέφερε σ’ αυτούς τη διαθήκη αντί να την επιβάλη στον Ισραήλ, και με την ανταπόκρισί τους, τι έκαναν στην πραγματικότητα; (β) Πότε βεβαίωσαν και πάλι το θέλημα τους, και τι έγιναν μ’ αυτόν τον τρόπο για τον Ιεχωβά;

¹³ Ο Ιεχωβά δεν χρησιμοποίησε ισχυρή δύναμι πειθούς στους Ισραηλίτας λέγοντας: ‘Εγώ σας απολύτρωσα από την Αίγυπτο και σας απελευθέρωσα από την Ερυθρά θάλασσα. Επί πλέον είσθε το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ του φίλου μου. Επομένως οφείλετε να συνάψετε αυτή τη διαθήκη μαζί μου.’ Είναι αλήθεια ότι γι’ αυτούς τους λόγους ο Ιεχωβά προσέφερε σ’ αυτούς μια σχέσι διαθήκης μαζί του, και είχε θέσει μπροστά τους μια ελκυστική προοπτική για τη σύναψι της διαθήκης. Αλλ’ εξηρτάτο από τους Ισραηλίτας να εκλέξουν αν θα γίνουν λαός του Ιεχωβά ως Θεού των. Επομένως, όταν είπαν: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» αφιέρωναν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά για να είναι λαός Του, να κάνουν το θέλημα του που επρόκειτο να εκτεθή στη διαθήκη. Αργότερα, αφού εδόθησαν οι Δέκα Εντολές και κατόπιν παρεδόθη μια σειρά νόμων στον Μωυσή, η διαθήκη έγινε έγκυρη με το αίμα της θυσίας ζώων. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι Ισραηλίται έγιναν ο αφιερωμένος λαός του Θεού με μια δεσμευτική διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό. Μ’ εκείνη την ευκαιρία, και με ακόμη καλύτερη γνώσι ο λαός εβεβαίωσε και πάλι την απόφασί του να κάμη το θέλημα του Ιεχωβά, διότι η αφήγησις στα εδάφια Έξοδος 24:7, 8 μας λέγει:

¹⁴ «Έπειτα λαβών [ο Μωυσής] το βιβλίον της διαθήκης, ανέγνωσεν εις τα ώτα του λαου· οι δε είπον, Πάντα, όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμνει, και θέλομεν υπακούει. Και λαβών ο Μωυσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν, και είπεν, Ιδού το αίμα της διαθήκης, την οποίαν ο Ιεχωβά έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τους λόγους.»—Βλέπε επίσης Εβραίους 9:18-20.

15. Για πόση διάρκεια ήταν εκείνη η διαθήκη, και για ποιους ήταν δεσμευτική;

¹⁵ Εκείνη η διαθήκη, που εγκαινιάσθηκε μ’ εκείνα τα μέλη του απολυτρωμένου λαού εκεί στο Όρος Σινά, δεν ήταν δεσμευτική μόνο για κείνους που ήσαν παρόντες, αλλά δεσμευτική επίσης και για τους κατά σάρκα, φυσικούς απογόνους των. Ήταν μια ‘διαθήκη αιώνιος [δια χρόνον ακαθόριστον, ΜΝΚ.].’ (Λευϊτ. 24:8) Αυτό έθετε όλους τους φυσικούς απογόνους των σε μια σχέσι διαθήκης με τον Θεό όσον καιρό θα διαρκούσε η διαθήκη. Συνεπώς οι Ισραηλίται εκείνοι που είχαν γεννηθή στην έρημο ύστερ’ από την εγκαινίασι αυτής της διαθήκης στο Όρος Σινά ήσαν σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Θεό το τεσσαρακοστό και τελευταίο έτος της αναγκαστικής περιπλανήσεώς των στην έρημο. Γι’ αυτό συνέχισαν να είναι ένας αφιερωμένος λαός ή έθνος.

16. Στις πεδιάδες του Μωάβ πώς πολλοί δεν προτίμησαν να παραμείνουν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά;

¹⁶ Εν τούτοις, εκείνο το τελευταίο έτος (1473 π.Χ.) χιλιάδες από τα μέλη εκείνου του αφιερωμένου έθνους δεν προτίμησαν να παραμείνουν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά. Το έδειξαν αυτό στις πεδιάδες του Μωάβ. Στην αφήγησι του Μωυσέως σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε, στα εδάφια Αριθμοί 25:1-5, ΜΝΚ.

«Και έμεινεν ο Ισραήλ εν Σιττείμ· και ήρχισεν ο λαός να πορνεύη μετά των θυγατέρων Μωάβ· αίτινες προσεκάλεσαν τον λαόν εις τας θυσίας των θεών αυτών· και έφαγεν ο λαός, και προσεκύνησε τους θεούς αυτών. Και προσεκολλήθη ο Ισραήλ εις τον [ή, ο Ισραήλ ετάχθη με τον, ΜΑΜ· ή, ο Ισραήλ ήλθε κάτω από τον ζυγό του, ΑΣ ] Βέελ-φεγώρ· και εξήφθη η οργή του Ιεχωβά κατά του Ισραήλ.

«Και είπε Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Λάβε πάντας τους αρχηγούς του λαού, και κρέμασον αυτούς ενώπιον του Ιεχωβά κατέναντι του ηλίου· δια να σηκωθή από του Ισραήλ η φλογερά οργή του Ιεχωβά. Και είπεν ο Μωυσής προς τους κριτάς του Ισραήλ, Φονεύσατε έκαστος τους ανθρώπους αυτού, τους όσοι προσεκολλήθησαν εις τον [οι οποίοι ετάχθησαν με τον, ΜΑΜ· ήλθον κάτω από τον ζυγόν του, ΑΣ] Βέελ-φεγώρ.»

17. (α) Πόσοι πέθαναν εκεί για παραβίασι της διαθήκης των με τον Ιεχωβά;(β) Πώς ο Ιεχωβά, στο εδάφιο Ωσηέ 9:10 ομιλεί για την προσκόλλησί τους στον Βέελ-φεγώρ;

¹⁷ Είκοσι τέσσερες χιλιάδες είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα της παραβάσεως της συμφωνίας να κάμουν «πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά.» (Αριθμ. 25:9· 1 Κορ. 10:8) Επτακόσια χρόνια και πλέον αργότερα ο Ιεχωβά ανεφέρθη σ’ αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, μέσω του προφήτου του Ωσηέ. Λέγει πρώτα πόσο επιθυμητό ήταν το έθνος Ισραήλ και κατόπιν λέγει πώς πολλοί Ισραηλίται, έγιναν αποκρουστικοί σ’ αυτόν. Ο Ιεχωβά λέγει: «Εύρηκα τον Ισραήλ ως σταφυλήν εν ερήμω· είδον τους πατέρας σας ως τα πρωτογέννητα της συκής εν τη αρχή αυτής· αλλ’ αυτοί υπήγον προς τον Βέελ-φεγώρ, και αφιερώθησαν εις την αισχύνην και έγειναν βδελυκτοί, καθώς το αντικείμενον της αγάπης αυτών.» (Ωσηέ 9:10) Η μετάφρασις Μόφφατ της Γραφής λέγει: «Αφοσιώθηκαν στον απαίσιο Βάαλ.» (Επίσης η μετάφρασις Λήσερ) Επειδή εκείνοι οι Ισραηλίται είχαν αποχωρισθή από τον Ιεχωβά, για να στραφούν προς μια άλλη θεότητα, η Αμερικανική Αναθεωρημένη Μετάφρασις λέγει: «Αφιερώθηκαν στον Βάαλ.» (Επίσης η Αμερικάνικη Στερεότυπη Μετάφρασις· η Νέα Αμερικανική Βίβλος· η Νέα Αγγλική Βίβλος)

18. (α) Πώς η μετάφρασις του εδαφίου Ωσηέ 9:10 από την Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία αποδεικνύει την πράξι απιστίας των απέναντι στον Ιεχωβά; (β) Πώς η απιστία αποκαλύπτεται επίσης σχετικά με την ίδια Εβραϊκή λέξι στα εδάφια Ιεζεκιήλ 14:7, 8;

¹⁸ Εκείνοι οι άπιστοι Ισραηλίται είχαν αφιερωθή στον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό, αλλά τώρα αποχωρίζονταν απ’ αυτόν για ν’ αφοσιωθούν ή ν’ αφιερωθούν στον Βάαλ. Για να τονίση αυτή την άπιστη πράξι, η Γραφή της Ιουδαϊκής Εκδοτικής Εταιρίας λέγει: «Απεχωρίσθησαν με το μέρος αυτού του επαίσχυντου πράγματος.» Το σημαντικό Εβραϊκό ρήμα εδώ είναι ναζάρ, και χρησιμοποιείται σε συσχετισμό με το τι έκανε ο Ιουδαίος Ναζηραίος όταν αποχωριζόταν για τον Θεό. (Αριθμ. 6:1-8) Στον καιρό του προφήτου Ιεζεκιήλ, λίγο πριν από την πρώτη καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ., υπήρχαν πολλοί Ισραηλίται οι οποίοι ενεργούσαν με τρόπο όμοιο μ’ εκείνον που είχαν ενεργήσει οι άπιστοι Ισραηλίται την εποχή του Μωυσέως στις πεδιάδες Μωάβ. Σχετικά μ’ αυτούς τους απίστους ο Ιεχωβά είπε στον προφήτη Ιεζεκιήλ:

«Εις πάντα άνθρωπον εκ του οίκου Ισραήλ, και εκ των ξένων των παροικούντων εν τω Ισραήλ, όστις απαλλοτριωθή (ναζαρ) απ’ εμού, και αναβιβάση τα είδωλα αυτού εις την καρδίαν αυτού, και θέση το πρόσκομμα της ανομίας αυτού έμπροσθεν του προσώπου αυτού, . . . θέλω εκκόψει αυτόν εκ μέσου του λαού μου· και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 14:7, 8 ΜΝΚ.

19. (α) Περιλαμβάνει η αφιέρωσις εκείνων των άπιστων Ισραηλιτών στον Βέελ-φεγώρ κάποια άλλη αφιέρωσι; (β) Αντί να λέγη ότι αποχωρίσθηκαν από τον Βέελ-φεγώρ, τι λέγει οριστικά το εδάφιο Αριθμοί 25:3;

¹⁹ Έτσι η ίδια αυτή γλώσσα δείχνει ότι εκείνοι οι Ισραηλίται που είχαν αποχωρισθή ήσαν πρώτα σε μια σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό, στην οποία σχέσι τους είχαν φέρει οι πατέρες των λέγοντας στον μεσίτη Μωυσή: «Πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά θέλομεν κάμνει, και θέλομεν υπακούει.» (Έξοδ. 24:7· 19:8, ΜΝΚ) Αλλά τώρα, με το να εγκαταλείψουν τη διαθήκη και να στραφούν στην ειδωλολατρία, παρεβίαζαν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά και αφιερώνονταν σ’ εκείνο που είχαν ειδωλοποιήσει. Το εδάφιο Αριθμοί 25:3, αντί να λέγη για τον αποχωρισμό του Ισραήλ με το μέρος του Βάαλ, λέγει οριστικά: «Και προσεκολλήθη ο Ισραήλ εις [ενώθηκε με, ΑΣΜ· ΑΣ· δεσμεύθηκε με, ΜΙΡ· συνεδέθη με, Γιάννκ·a ΜΜ· ΜΙΛ· ΙΕΡ·b επίσης εδάφιο 5] τον Βέελ- φεγώρ.» Αυτό πρέπει ν’ αποτελή μια προειδοποίησι για μας σήμερα, αν κάποιος από μας έχη οποιαδήποτε σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό. (1 Κορ. 10:6, 11) Δεν θέλομε να διαπράξωμε το ίδιο μοιραίο σφάλμα. Αυτό θα εσήμαινε απιστία ή στασιασμό εναντίον της θείας κυριαρχίας.

ΔΙΑΝΟΙΞΙΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

20. (α) Γιατί δεν ήταν άψογη εκείνη η πρώτη διαθήκη, και τι προέβλεπε αυτό; (β) Μέσω τίνος προφήτου είχε προλεχθή η νέα διαθήκη, και τι είπε ο Μωυσής σχετικά με τον καλύτερο μεσίτη;

²⁰ Η διαθήκη που είχε κάμει ο Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως με τον αφιερωμένο λαό Ισραήλ ήταν μια «διαθήκη αιώνιος [δια χρόνον ακαθόριστον, ΜΝΚ].» Η διαθήκη εκείνη που είχε συναφθή στο Όρος Σινά δεν ήταν άψογη, λόγω της ατελείας των Ισραηλιτών και του μεσίτου των Μωυσέως. Γι’ αυτό έδωσε θέσι σε μια καλύτερη διαθήκη, μια νέα διαθήκη. Επομένως ο Ιεχωβά Θεός είχε σκοπό να συνάψη μια νέα διαθήκη, και το προνόμιο να περιληφθούν σ’ αυτή τη δευτέρα διαθήκη επρόκειτο να προσφερθή στο έθνος του φυσικού Ισραήλ. Εξακόσια και πλέον χρόνια προτού εγκαινιασθή αυτή η νέα Διαθήκη μέσω ενός νέου μεσίτου, ο Ιεχωβά το προείπε μέσω του προφήτου Ιερεμία τον έβδομο αιώνα πριν από την έλευσι εκείνου του καλυτέρου Μεσίτου. (Ιερεμ. 31:31-34· Εβρ. 8:6-13) Η έλευσις αυτού του καλυτέρου και μεγαλυτέρου Μεσίτου είχε προλεχθή από τον προφήτη Μωυσή, ο οποίος είπε ότι αυτός ο ερχόμενος μεσίτης επρόκειτο να εγερθή μέσα από τους Ισραηλίτας· θα ήταν ένας φυσικός Ισραηλίτης.—Δευτ. 18:15-19· Πράξ. 3:22, 23· 7:37, 38.

21. (α) Πότε, πού και με ποια αναγγελία είχε γεννηθή αυτός ο καλύτερος μεσίτης; (β) Γιατί ο Ιησούς εώρταζε το Ιουδαϊκό Πάσχα, και στον τελευταίο εορτασμό του, τι έδειξε ότι είναι, και πώς;

²¹ Το έτος 2 π.Χ. αυτός ο καλύτερος Μεσίτης είχε γεννηθή, ως απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ και στην πόλι του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ. Ταυτοχρόνως ήταν και Υιός του Θεού, και στη γέννησί του ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένας στους αγρούς κοντά στη Βηθλεέμ: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» (Λουκ. 2:10, 11) Εφόσον είχε γεννηθή από μια Ιουδαία μητέρα, αυτός ο οποίος επρόκειτο να είναι «Χριστός Κύριος» ήταν φυσικός Ιουδαίος και κάτω από τον Νόμο της διαθήκης την οποία είχε μεσιτεύσει μέσω του Θεού και του Ισραήλ ο Μωυσής. Προς επιβεβαίωσιν τούτου διαβάζομε στο εδάφιο Γαλάτας 4:4: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον.» Εφόσον ήταν κάτω από τον νόμο της διαθήκης με τον Ισραήλ, ο Ιησούς Χριστός εώρταζε το δείπνον του Πάσχα. Στον τελευταίο του εορτασμό του Πάσχα το 33 μ.Χ., έδειξε ότι αυτός ήταν ο Μεσίτης της υποσχεμένης, νέας διαθήκης. Πώς; Εγκαθίδρυσε τώρα εκείνο που ονομάζεται το Δείπνον του Κυρίου, και όταν έδωσε το ποτήριον του οίνου στους πιστούς αποστόλους του είπε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20) Ο Ιησούς έχυσε το αίμα του για να κάμη έγκυρη αυτή τη διαθήκη.

22. (α) Πότε ανέλαβε ο Ιησούς να γίνη ο μεσίτης της νέας διαθήκης; (β) Γιατί ο Ιωάννης είχε στην αρχή αντιρρήσεις να βαπτίση τον Ιησού;

²² Εν τούτοις, όπως ο προφήτης Μωυσής, ο Κύριος Ιησούς έπρεπε ν’ αναλάβη να γίνη εκείνος ο Μεσίτης της νέας διαθήκης. Πότε ανέλαβε να το κάμη αυτό; Τον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη Ποταμό. Σε ηλικία τριάντα ετών εγκατέλειψε το εργαστήριο του τού ξυλουργού στη Ναζαρέτ και πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή στο ύδωρ. Αυτό ήταν ένα νέο είδος βαπτίσματος που επρόκειτο να κάμη ο Ιωάννης. Έως τότε, καθώς διαβάζομε στο εδάφιο Μάρκος 1:4, «Ήτο ο Ιωάννης βαπτίζων εν τη ερήμω και κηρύττων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» (Λουκ. 3:3) Αλλ’ ο Ιησούς ο Υιός του Θεού δεν ήλθε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή ως σύμβολο μετανοίας για συγχώρησι αμαρτιών. Ο Ιησούς ήταν τέλειος και αναμάρτητος. (Εβρ. 7:26) Δεν ήλθε στον Ιωάννη με μια ένοχη συνείδησι για να κάμη ‘αίτησι για αγαθή συνείδησι’ στον Θεό. (1 Πέτρ. 3:21, ΜΝΚ) Ο Ιωάννης το εγνώριζε αυτό, και γι’ αυτό διαβάζομε ότι ο Ιωάννης «εκώλυε αυτόν, λέγων, Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;» Αλλά, τι απήντησε ο Ιησούς;

23. Τι απήντησε ο Ιησούς στον Ιωάννη, και γιατί είπε ότι ήταν ‘πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην’ μολονότι είχε τηρήσει τον Νόμο;

²³ «Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Άφες τώρα διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» (Ματθ. 3:13-15) Τι εννοούσε ο Ιησούς μ’ αυτό; Ως φυσικός Ιουδαίος, είχε τηρήσει τον νόμο της Μωσαϊκής διαθήκης τέλεια. Σ’ αυτό το σημείο είπε αργότερα στην επί του Όρους Ομιλία του: «Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω.» (Ματθ. 5:17) Φυσικά, η διαθήκη του Νόμου με τον Ισραήλ ήταν θέλημα Θεού, αλλ’ ο Ιησούς έκανε το θέλημα του Θεού απ’ αυτή την άποψι σ’ όλη τη διάρκεια της επιγείου ζωής του ως το βάπτισμά του. Επομένως οι λόγοι του Ιησού, «πάσα δικαιοσύνη,» εσήμαιναν κάτι περισσότερο από τη διαθήκη του Νόμου, κάτι που θα ήταν σ’ εκπλήρωσι των συμβολικών χαρακτηριστικών της διαθήκης του Νόμου. Αυτή ήταν η ‘πάσα δικαιοσύνη’ διότι ήταν θέλημα του Θεού να το κάμη αυτό. Ώστε αυτό ήταν που είχε αναλάβει να κάμη με το βάπτισμα του.

24. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 10:5-10 ποια προφητεία ιδιαιτέρως εξεπλήρωνε ο Ιησούς με το να παρουσιασθή για βάπτισμα;

²⁴ Με το να παρουσιασθή ο Ιησούς για βάπτισμα εξεπλήρωνε πραγματικά τους λόγους «των προφητών» όπως ακριβώς είχε πει. Ο απόστολος Παύλος δείχνει ποιες προφητείες εξεπλήρωσε ο Ιησούς, στα εδάφια Εβραίους 10:5-10, όπου διαβάζομε σχετικά με τον Ιησού όταν ήλθε για βάπτισμα: «Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, ‘Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας,’ αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.’ . . . Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.» Έτσι ο Ιησούς εξεπλήρωνε τον Ψαλμό 40:6-8. Το «θέλημα» του Θεού απαιτούσε να θυσιάση ο Ιησούς τον εαυτό του, το «σώμα» του.

25. (α) Τίνος σύμβολο λοιπόν ήταν το εν ύδατι βάπτισμα του Ιησού; (β) Πώς ο Ιησούς ήταν ήδη αφιερωμένος και εξαγορασμένος;

²⁵ Εφόσον η προφητεία το απαιτούσε αυτό, τότε, ο Ιησούς θα είχε κακή συνείδησι αν δεν προσήρχετο για να κάμη το ειδικό θέλημα του Θεού κι’ επομένως να παρουσιασθή στον Ιωάννη για βάπτισμα. Είναι καταφανές ότι η πράξις βαπτίσματος του Ιησού ήταν συμβολική. Το βάπτισμά του δεν ήταν σύμβολον «μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» Ήταν σύμβολο της προσελεύσεώς του για να κάμη το θέλημα του Θεού, το οποίον θείον «θέλημα» περιελάμβανε την προσφορά του σώματος του Ιησού μια φορά για πάντα. Ως φυσικός Ιουδαίος ήταν ήδη κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο και ήταν μέλος του μόνου έθνους στη γη που ήταν τότε αφιερωμένο στον Θεό, στο να κάμη «πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά.» Επίσης ως ο πρωτότοκος Υιός της Μαρίας, της οποίας τον πρωτότοκο υιό ο σύζυγός της Ιωσήφ υιοθέτησε ως δικό του πρωτότοκο γυιο, ο Ιησούς ήταν αγιασμένος για τον Ιεχωβά και ανήκε σ’ αυτόν. (Έξοδ. 13:1, 2) Γι’ αυτό ο Ιωσήφ και η Μαρία έπρεπε να εξαγοράσουν τον Ιησού για να επιτρέπεται σ’ αυτόν ν’ ασχοληθή σε κοσμική εργασία. (Αριθμ. 3:13-51· 18:14-16) Ώστε το βάπτισμα του Ιησού δεν εξεικόνιζε την αφιέρωσί του στον Θεό, αλλά την παρουσίαση του εαυτού του στο να κάμη το θέλημα του Θεού ακόμη και ως το σημείο της θυσίας.

26. (α) Πώς ο Θεός έδειξε ότι δέχθηκε την παρουσίασι του Ιησού; (β) Ως ποιο βαθμό έκαμε ο Ιησούς εν σαρκί αυτό το θείο «θέλημα»;

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός έδειξε ότι δέχθηκε αυτή την παρουσίαση του Υιού του Ιησού με το ότι εξέχεε το πνεύμα του επάνω στον βαπτισμένο Ιησού και έκαμε ν’ ακουσθή από τον ουρανό η φωνή του λέγοντας: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:16, 17) Κατόπιν, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ανήγγειλε τον κεχρισμένο Ιησού ως ‘τον Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου.’ (Ιωάν. 1:28-36· Πράξ. 10:37, 38) Ο Ιησούς έκαμε το θέλημα του Θεού ως το τέλος της ζωής του ως άνθρωπος στη γη. Στη διάρκεια της τελευταίας βραδυάς του στη γη με το φυσικό ανθρώπινο σώμα του προσευχήθηκε στον Θεό και είπε: «Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.» (Ματθ. 26:39-44) Το επόμενο απόγευμα, την τρίτη περίπου ώρα, ενώ ο Ιησούς ήταν κρεμασμένος στο ξύλο του μαρτυρίου, όπως μας λέγει το εδάφιο Ιωάννης 19:30, «ο Ιησούς είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα.» Έτσι, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το σώμα του Ιησού είχε προσφερθή μια φορά για πάντα.

27. (α) Τι είδους ανάστασι είχε ο Ιησούς Χριστός και γιατί; (β) Πώς λοιπόν έλαβε υπό την κατοχήν του όλο το ανθρώπινο γένος, και με ποια προσδοκία για τους νεκρούς;

²⁷ Σε αρμονία μ’ αυτή τη θυσιαστική προσφορά του τελείου ανθρωπίνου σώματός του ο Ιησούς Χριστός ηγέρθη εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, όχι μ’ ένα σώμα με σάρκα και αίμα, αλλά μ’ ένα πνευματικό σώμα. (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-45) Την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του, ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό και εκεί παρουσίασε στον Θεό την αξία της ανθρώπινης θυσίας του για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Όταν ήταν στη γη είχε πει ότι είχε έλθει «δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Ο απόστολος Παύλος λέγει για τον Ιησού ότι υπέστη «το πάθημα του θανάτου . . . δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού.» Ο απόστολος Παύλος λέγει επίσης: «άνθρωπος Ιησούς Χριστός όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (Εβρ. 2:9· 1 Τιμ. 2:5, 6) Έτσι ο Ιησούς Χριστός με το να παρουσιάση στον Θεό την αξία της ζωής της ανθρώπινης θυσίας του, έδωσε αντίλυτρο για όλο το ανθρώπινο γένος, το εξηγόρασε, χωρίς μάλιστα εκείνοι να τον παρακαλέσουν να το κάμη αυτό. Γι’ αυτόν το λόγο, κάτω από την ουράνια βασιλεία του, θα γίνη «ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Όλοι αυτοί ανήκουν στον Ιησού Χριστό.

28. (α) Τι έγινε λοιπόν ο αναστημένος Ιησούς Χριστός σχετικά με την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους; (β) Για ποιο μεγαλύτερο πράγμα υπηρετεί επίσης ως Αρχηγός;

²⁸ Έτσι, σύμφωνα με το θείον θέλημα, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού έγινε ο Αρχηγός της σωτηρίας ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι εκείνο που πρέπει να εννοήσουμε από τα εδάφια Εβραίους 2:9, 10, τα οποία λέγουν: «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Διότι έπρεπε εις αυτόν, δια τον οποίον είναι τα πάντα και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον Αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων.» Και εις Εβραίους 5:9, 10 διαβάζομε: «Και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» Αυτός απεδείχθη άξιος να υπηρετή ως Αρχηγός της Θείας Κυριαρχίας.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 106]

Μολονότι ο λαός Ισραήλ ανήκε πραγματικά στον Ιεχωβά, αυτός δεν επέβαλε σ’ αυτούς τη διαθήκη του, αλλά περίμενε να δείξουν μόνοι τους την επιθυμία τους σ’ αυτό το ζήτημα

Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας

 1. (α) Γιατί η απόφασις που είχαν λάβει οι προπάτορές των στο όρος Σινά δεν υπολογιζόταν για τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους τώρα όσον αφορά τη νέα διαθήκη; (β) Ποιον έπρεπε να μιμηθούν εκείνοι οι Ιουδαίοι, και με ποιον τρόπο;

ΓΙΑ τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους τα πράγματα δεν ήσαν τα ίδια από τότε που ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στην ουράνια παρουσία του Ιεχωβά Θεού και προσέφερε σ’ αυτόν την πολύτιμη αξία της ανθρώπινης θυσίας του. Ένεκα τούτου, η παλαιά Μωσαϊκή διαθήκη ακυρώθηκε, και μια νέα διαθήκη επικυρώθηκε με το αίμα του Υιού του Θεού, του Μεσίτου της διαθήκης αυτής. Η ευκαιρία για να γίνουν δεκτοί σ’ αυτή τη νέα διαθήκη προσεφέρθη πρώτα στους φυσικούς Ιουδαίους. Οι προπάτορές των που έζησαν πριν από δεκαπέντε αιώνες είχαν δηλώσει στον μεσίτη Μωυσή: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» Αλλ’ αυτό δεν υπολογιζόταν για τους απογόνους των ως προς τη νέα διαθήκη. Γι’ αυτή τη δεύτερη διαθήκη ήταν ένας νέος Μεσίτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Για να γίνουν δεκτοί αυτοί στη νέα διαθήκη έπρεπε ν’ απαντήσουν σ’ αυτόν τον καλύτερο και μεγαλύτερο Μεσίτη: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει, και υπακούσει εις αυτόν.» Οι φυσικοί αυτοί Ιουδαίοι, μιμούμενοι τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, τον Ιησούν Χριστόν τον Μεσίτην, έπρεπε να προσφερθούν να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά όπως μετεδόθη σ’ αυτούς μ’ αυτόν το νέο και μεγαλύτερο Μεσίτη.

 2. Σύμφωνα με όσα είπε ο Πέτρος στους Ιουδαίους την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., τι είχε κάμει ο Θεός στον Ιησού που άλλαξε την κατάστασι εκείνων των φυσικών Ιουδαίων;

² Αληθινά μια νέα κατάστασις είχε προκύψει για τους φυσικούς Ιουδαίους και έπρεπε ατομικά να προσαρμοσθούν σ’ αυτήν. Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος τους το ετόνισε αυτό στην εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος από τον Ιεχωβά Θεό δια του Ιησού Χριστού στους πιστούς ακολούθους του Αρχηγού της θείας Κυριαρχίας. Ο Πέτρος, αφού εξήγησε τι είχε γίνει θαυματουργικά και γιατί, είπε σ’ εκείνες τις χιλιάδες των συγκεντρωμένων Ιουδαίων: «Ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, ‘Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.’ Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:34-36.

 3. (α) Πώς, όπως εξεικονίσθηκε από τους πατέρες των στο Όρος Σινά μπορούσαν αυτοί οι Ιουδαίοι ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι για να ληφθούν στη νέα διαθήκη; (β) Αφού θα έκαναν αυτό που τους είπε ο απόστολος Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι να κάμουν, τι θα έδειχνε ότι εκείνοι οι Ιουδαίοι είχαν περιληφθή στη νέα διαθήκη;

³ Πώς, τώρα, στη νέα διάταξι των περιστάσεων, εκείνοι οι ακούοντες Ιουδαίοι, εδήλωσαν, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» και φάνηκαν έτσι άξιοι να γίνουν δεκτοί στη νέα διαθήκη; Το εδήλωσαν με το να δεχθούν τον άλλοτε σταυρωθέντα Ιησούν ως Κύριόν των και ως τον Χριστόν ή Μεσσίαν του Ιεχωβά και ως Μεσίτην των, ο οποίος είχε προλεχθή και προσκιασθή από τον προφήτη Μωυσή. Με κανένα άλλον τρόπο δεν θα μπορούσε να έλθη σωτηρία σ’ αυτούς. Χιλιάδες απ’ εκείνους τους Ιουδαίους αισθάνθηκαν βαθειά λύπη απ’ ό,τι άκουσαν τον Πέτρο να λέγη. Όταν λοιπόν ερώτησαν τον Πέτρο και τους λοιπούς αποστόλους, «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» ο Πέτρος τους κατηύθυνε στον Αρχηγό της ζωής που διώρισε ο Θεός, λέγοντας: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών. . . . Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» (Πράξ. 2:37-40, ΜΝΚ) Αν, μετά το βάπτισμά των στο ύδωρ, ελάμβαναν τη δωρεά του αγίου πνεύματος του Θεού δια του Χριστού, αυτό θα εσήμαινε ότι έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη,

 4. Τι εσυμβόλιζε, λοιπόν, το εν ύδατι βάπτισμα εκείνων των Ιουδαίων;

⁴ Τι, λοιπόν, εσυμβόλιζε το βάπτισμά των στο ύδωρ; Εφόσον το βάπτισμά των θα ήταν «εις το όνομα του Ιησού Χριστού» και θα προηγείτο η μετάνοιά των στον Ιεχωβά Θεό, θα συμβόλιζε ότι προσφέρονται να πράξουν το θέλημα του Θεού. Το να πράξουν το θέλημά Του περιελάμβανε το να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως τον Θεόδοτο «Κύριόν» των και ως τον Θεόδοτο «Χριστό» ή Μεσσία.

5, 6. (α) Η συγχώρησις των αμαρτιών των θα ερχόταν μέσω τίνος, και ποιες ήσαν οι αμαρτίες των οι οποίες έπρεπε τώρα να συγχωρηθούν; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 9:14 σε τι θα κατέληγε γι’ αυτούς η συγχώρησις των αμαρτιών των;

⁵ Χωρίς να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως «Κύριον και Χριστόν» δεν θα μπορούσαν να λάβουν ‘άφεσιν των αμαρτιών [των].’ Αυτές οι αμαρτίες, τις οποίες ο Θεός τότε συνεχώρησε μέσω του Ιησού Χριστού, δεν ήσαν οι αμαρτίες που είχαν κάμει εναντίον της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου. Η διαθήκη εκείνη με τον φυσικόν Ισραήλ είχε τότε περάσει, είχε ακυρωθή, και η υποσχεμένη νέα διαθήκη είχε τώρα μεσιτευθή με τον καλύτερο Μεσίτη, τον Ιησού Χριστό. Οι αμαρτίες λοιπόν για τις οποίες ήταν ανάγκη να μετανοήσουν στον Θεό ήσαν πρωτίστως εκείνες που έπραξαν κατά του Θεού συμμετέχοντας στη σταύρωσι του Υιού του Ιησού Χριστού, μαζί με τις άλλες αμαρτίες των γενικά. Το να λάβουν συγχώρησι αμαρτιών από τον Θεό μέσω του Χριστού θα είχε ως αποτέλεσμα ν’ αποκτήσουν καλή συνείδησι. Εν σχέσει με αυτό, αναγινώσκομε:

⁶ «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»—Εβρ. 9:14.

 7. Σύμφωνα με τους όρους της νέας διαθήκης, ποια υπόσχεσις είχε γίνει, σχετικά με τις αμαρτίες, και μέσω τίνος έγιναν δεκτοί εκείνοι οι βαπτισμένοι Ιουδαίοι στη νέα διαθήκη;

⁷ Αυτή η συγχώρησις των αμαρτιών που έχει ως αποτέλεσμα μια αγαθή συνείδησι προς τον Θεόν, ήταν εκείνο που ο Θεός είχε υποσχεθή στους όρους της νέας διαθήκης. Όταν ο Ιεχωβά προείπε τη νέα διαθήκη δια του προφήτου Ιερεμία, ετελείωσε την προφητεία εκείνη λέγοντας: «Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερεμ. 31:31-34) Μετά από αιώνες, όταν ο απόστολος Παύλος έγραφε στους εκχριστιανισμένους Εβραίους που ήσαν φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ, του ‘φίλου του Ιεχωβά,’ παρέθεσε περικοπή από την προφητεία του Ιερεμία και συνεχίζοντας είπε: «‘Διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.’ Λέγων δε ‘καινήν’ έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» (Εβρ. 8:12, 13) Λογικώς, λοιπόν, έπεται ότι οι τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι που μετανόησαν και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού Χριστού κι’ έλαβαν τη δωρεά του αγίου πνεύματος, έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη μέσω του ‘καλυτέρου μεσίτου,’ του Ιησού Χριστού.—Πράξ. 2:41.

8, 9. Στον ναό ύστερ’ από μερικές μέρες, ποιον έδειξε ο Πέτρος στους Ιουδαίους, και τι ετόνισε ότι, είχαν ανάγκη να κάμουν, και με ποιο αποτέλεσμα γι’ αυτούς;

⁸ Λίγες μέρες ύστερα από εκείνη την πείρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος και ο Ιωάννης βρέθηκαν στον ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Πέτρος, ομιλώντας στο πλήθος που συγκεντρώθηκε γύρω τους, έδειξε πάλι στους Ιουδαίους τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας. Ο Πέτρος επίσης ετόνισε την ανάγκη που είχαν να μετανοήσουν και να μεταστραφούν, επιζητώντας την αναψυχή που προέρχεται με τη συγχώρησι των αμαρτιών των από τον Θεό μέσω του Χριστού. Ο Πέτρος, συνεχίζοντας είπε:

⁹ «Ο Θεός του Αβραάμ, και Ισαάκ και Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων ημών, εδόξασε τον Υιόν αυτού Ιησούν, τον οποίον σεις παρεδώκατε και ηρνήθητε αυτόν ενώπιον του Πιλάτου, ενώ εκείνος έκρινε να απολύση αυτόν. Σεις όμως τον άγιον και δίκαιον ηρνήθητε, και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς. Τον δε αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες. . . . Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν. . . . Προς εσάς πρώτον ο Θεός, αναστήσας τον Υιόν αυτού Ιησούν, απέστειλεν αυτόν δια να σας ευλογή, όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.»—Πράξ. 3:13-26.

10. Γιατί δεν έγινε βάπτισμα για τους Ιουδαίους που είχαν μετανοήσει σ’ εκείνη την περίπτωσι, και ποιο είπαν ο Πέτρος και ο Ιωάννης στο δικαστήριο ότι ήταν το μόνο όνομα με το οποίο μπορούμε να σωθούμε;

¹⁰ Προτού ο Πέτρος κι’ ο Ιωάννης μπορέσουν να φροντίσουν ώστε να βαπτισθούν όσοι Ιουδαίοι εκεί στον ναό είχαν μετανοήσει, η κατάστασις άλλαξε, διότι διαβάζομε: «Ενώ δε αυτοί ελάλουν προς τον λαόν, ήλθον έπ’ αυτούς οι ιερείς και ο στρατηγός του ιερού και οι Σαδδουκαίοι, αγανακτούντες, διότι εδίδασκον τον λαόν, και εκήρυττον δια του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν.» (Πράξ. 4:1, 2) Ο Πέτρος λοιπόν, κι’ ο Ιωάννης ετέθησαν υπό κράτησιν εκείνη τη νύχτα, και την επομένη μέρα προσήχθησαν να δικασθούν και απελύθησαν. Ενώπιον του Δικαστηρίου εδήλωσαν ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων δια του οποίου πρέπει να σωθούμε, εκτός από το όνομα του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας. (Πράξ. 4:3-23) Οι απόστολοι αρνήθηκαν να παύσουν ν’ ακολουθούν εκείνον που είχε τόσο πολύτιμο όνομα.

11. (α) Πώς έφθασε ο Φίλιππος ο ευαγγελιστής να κηρύξη στη Σαμάρεια; (β) Σε τίνος όνομα βαπτίσθηκαν οι Σαμαρείται που πίστεψαν, κι’ επομένως τίνος μαθηταί έγιναν;

¹¹ Σκληρός διωγμός ξέσπασε αργότερα στην Ιερουσαλήμ και ο πιστός Ιουδαίος Χριστιανός Στέφανος λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου. Οι μαθηταί του Χριστού διασκορπίσθηκαν από την Ιερουσαλήμ εκτός από τους δώδεκα αποστόλους. Μεταξύ αυτών που διασκορπίσθηκαν ήταν κι’ ο Φίλιππος ο Ευαγγελιστής. Αυτός πήγε προς βορράν στην πόλι της Σαμαρείας και «εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν.» Ο Φίλιππος έφερε μεγάλη χαρά στην πόλι με τα όσα εκήρυττε και με τα θαυματουργικά σημεία που έκανε. Οι Σαμαρείται ήσαν προσηλωμένοι στην Πεντάτευχο, δηλαδή στα πέντε βιβλία που είχαν γραφή από τον Μωυσή, και εφήρμοζαν την περιτομή. Πολλοί απ’ αυτούς δέχθηκαν τον Ιησού Χριστό ως τον ‘καλύτερο μεσίτη,’ που προσκιάσθηκε από τον Μωυσή. Στην περίπτωσι των Σαμαρειτών αυτών που πίστεψαν, ο Φίλιππος έκαμε ό,τι είχε παραγγείλει ο Ιησούς να γίνη, διότι διαβάζομε: «Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού, και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες.» (Πράξ. 8:1-13· Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 1:8) Οι Σαμαρείται εκείνοι βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού· έγιναν πιστοί βαπτισμένοι μαθηταί του.

12. (α) Πώς ο Φίλιππος εκήρυξε σε ένα Αιθίοπα ευνούχο στην άμαξά του, και εν ονόματι τίνος τον εβάπτισε ο Φίλιππος; (β) Ποια πορεία δείχνει το βάπτισμα ότι είχε λάβει ο Αιθίοψ;

¹² Ο Φίλιππος, αφού έκαμε πολλούς μαθητάς μεταξύ των περιτετμημένων Σαμαρειτών, κατευθύνθηκε από τον άγγελον του Θεού προς ένα περιτετμημένον προσήλυτον του Ιουδαϊσμού. Αυτός ο άνθρωπος, ένας Αιθίοψ ευνούχος, επέστρεφε από ένα προσκύνημα που είχε κάμει στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Φίλιππος διέκρινε το άρμα του και το πλησίασε, ο Αιθίοψ διάβαζε την προφητεία του Ησαΐα, πεντηκοστό τρίτο κεφάλαιο. Ο Αιθίοψ ερώτησε τον Φίλιππο για ποιον έγραφε εκεί ο Ησαΐας. Τότε, όπως μας λέγει το βιβλίο των Πράξεων 8:35, «Και ανοίξας το στόμα αυτού και αρχίσας από της γραφής ταύτης, ευηγγελίσατο εις αυτόν τον Ιησούν.» Ο Φίλιππος ωμίλησε στον Αιθίοπα για το εν ύδατι βάπτισμα, και εκείνος εζήτησε να βαπτισθή μόλις έφθασαν σ’ ένα κατάλληλο τόπο με νερό. Ο Φίλιππος τον εβάπτισε, βέβαια, στο όνομα του Ιησού. (Πράξ. 8:36-39) Όπως εκείνοι οι πιστοί Σαμαρείται, έτσι και αυτός ο περιτετμημένος Αιθίοψ προσεφέρθη να πράξη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού ως μαθητής του Ιησού Χριστού.

ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΘΝΗ

13. (α) Πώς οι Εθνικοί διέφεραν από τους Ιουδαίους όσον αφορά την ευθύνη για τον θάνατο του Ιησού και όσον αφορά την κατάρα του νόμου; (β) Πότε και μέσω τίνος ο Ιεχωβά άρχισε να χορηγή μετάνοια στους εθνικούς;

¹³ Αντίθετα με τους περιτετμημένους Ιουδαίους που συμμετείχαν σε μια κοινοτική ευθύνη για τη θανάτωσι του Ιησού Χριστού έξω από την Ιερουσαλήμ, οι Εθνικοί και μη Ιουδαίοι δεν ήταν ανάγκη να μετανοήσουν για συμμετοχή των στη σταύρωσι του αθώου Υιού του Θεού. Αυτοί δεν ήσαν κάτω από την κατάρα της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου. (Γαλ. 3:13) Εν τούτοις, ήσαν αμαρτωλοί επειδή προέρχονταν από τον αμαρτωλό Αδάμ και την Εύα, και είχαν πολλές ειδωλολατρικές αμαρτίες για τις οποίες έπρεπε να μετανοήσουν και για τις οποίες ήσαν καταδικασμένοι σε θάνατο από τον Θεό. Ήσαν, όπως τους είπε ο απόστολος Παύλος, «χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες, και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού.» (Εφεσ. 2:12) Ήταν γενικά ένας απερίτμητος λαός. Αλλά στο έτος 36 μ.Χ. ο Ιεχωβά Θεός με έλεος άρχισε να παρέχη σ’ αυτούς «μετάνοιαν εις ζωήν,» δια του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 11:18) Εκείνος από τον οποίον άρχισαν ήταν ο Κορνήλιος της Καισαρείας. Η πόλις αυτή ήταν η επαρχιακή έδρα του Ποντίου Πιλάτου, του Ρωμαίου κυβερνήτου της επαρχίας της Ιουδαίας.

14. Εγνώριζαν ήδη κάτι για τον Ιησού ο Κορνήλιος κι’ εκείνοι τους οποίους είχε συνάξει στον οίκο του, και τι είπε σ’ αυτούς ο Πέτρος σχετικά με την συγχώρησι αμαρτιών;

¹⁴ Ο Ιταλός εκατόνταρχος Κορνήλιος κι’ εκείνοι τους οποίους αυτός συνήθροισε στον οίκον του εγνώριζαν ήδη κάτι για τον Ιησού Χριστό. Ο απόστολος Πέτρος, που εστάλη να κηρύξη σ’ αυτούς, τους είπε: «Τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης· πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του Διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού. Και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε.» Ο Πέτρος, συνεχίζοντας, είπε στο τέλος: «Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν».—Πράξ. 10:37-43.

15. Τι δείχνει αν εκείνοι οι εθνικοί που άκουαν έλαβαν συγχώρησι αμαρτιών, και με την εντολή του Πέτρου τι έγιναν;

¹⁵ Σιωπηλά, από μέσα τους, ο Κορνήλιος και οι Εθνικοί αυτοί που ήσαν συναθροισμένοι με αυτόν επίστευσαν στον Ιησού Χριστό κι’ έλαβαν αυτή την άφεσι των αμαρτιών δια του ονόματός του και συνεπώς είχαν αγαθή συνείδησι προς τον Θεό. Ποια απόδειξις υπήρχε γι’ αυτό το γεγονός; Η αφήγησις μας το λέγει ως εξής: «Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το πνεύμα το άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον. Και . . . πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, . . . ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας, και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκριθή ο Πέτρος, Μήπως δύναται τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς; Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Ιησού Χριστού.» (Πράξ. 10:44-48, ΜΝΚ) Αυτοί έγιναν πιστοί βαπτισμένοι μαθηταί του Χριστού.

16. Πώς ο Παύλος και ο Σίλας βρέθηκαν στη φυλακή στους Φιλίππους της Μακεδονίας, και τι συνέβηκε εκεί τα μεσάνυχτα;

¹⁶ Αυτή ήταν η αρχή, και κατόπιν, με τον καιρό, μετεστράφησαν κι’ άλλοι απερίτμητοι Εθνικοί και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού. Μια περίπτωσις είναι στους Φιλίππους της Μακεδονίας, κατά το έτος 50 μ.Χ. περίπου. Αφού ο απόστολος Παύλος εθεράπευσε μια δαιμονιζομένη μάγισσα, αυτός και ο σύντροφος του Σίλας φυλακίσθηκαν κατόπιν συκοφαντιών. Τα μεσάνυχτα, καθώς προσηύχοντο μεγαλοφώνως και αινούσαν τον Θεό, έγινε ένας μεγάλος σεισμός και όλοι οι φυλακισμένοι θαυματουργικά βρέθηκαν χωρίς δεσμά. Ο Παύλος παρεκάλεσε τον τρομαγμένο δεσμοφύλακα να μην αυτοκτονήση, διότι κανένας από τους δεσμίους δεν εδραπέτευσε. Τι συνέβη τότε; Ας διαβάσωμε:

17. Πώς ο Παύλος και ο Σίλας είπαν στον δεσμοφύλακα και στην οικογένειά του να σωθούν, και πώς αυτοί ενήργησαν βάσει της πληροφορίας;

¹⁷ «Έντρομος γενόμενος έπεσεν έμπροσθεν του Παύλου και του Σίλα· και εκβαλών αυτούς έξω, είπε: ‘Κύριοι, τι πρέπει να κάμω δια να σωθώ;’ Οι δε είπον: ‘Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και θέλεις σωθή, συ και ο οίκος σου.’ Και ελάλησαν προς αυτόν τον λόγον του Ιεχωβά, και προς πάντας τους εν τη οικία αυτού. Και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός, έλουσε τας πληγάς αυτών και εβαπτίσθη ευθύς αυτός και πάντες οι αυτού· και αναβιβάσας αυτούς εις τον οίκον αυτού, παρέθηκε τράπεζαν, και ευφράνθη πανοικί, πιστεύσας εις τον Θεόν.»—Πράξ. 16:29-34.

18. (α) Ποιου ομίλου έγιναν μέλη ο δεσμοφύλαξ και η οικογένεια του; (β) Η προτροπή «Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν,» εσήμαινε ότι η κυρία ενέργεια για σωτηρία έπρεπε να κατευθυνθή στον Ιησού, και πώς η απάντησις επηρεάζεται απ’ όσα έλαβαν χώρα αργότερα σχετικά μ’ αυτό;

¹⁸ Ο απερίτμητος αυτός Φιλιππήσιος δεσμοφύλαξ και ο οίκος του έγιναν βαπτισμένα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας των Φιλίππων, και ασφαλώς έλαβαν το άγιο πνεύμα δι’ επιθέσεως των χειρών του αποστόλου Παύλου σ’ αυτούς. (Φιλιππ. 1:1) Τους ελέχθη: ‘Πιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν και θέλετε σωθή.’ Πολλά πρέπει να νοηθούν από την απλή αυτή φράσι, ‘Πιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν.’ Αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ο απερίτμητος Εθνικός Κορνήλιος και οι μετ’ αυτού πιστοί στον οίκον του «εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Ιησού Χριστού,» εγείρει το ερώτημα, Προς ποιον κατηυθύνετο η κυριώτερη ενέργεια για σωτηρία—προς τον Ιησού Χριστό ή προς τον Ιεχωβά Θεό; Η απάντησις επηρεάζεται από το γεγονός ότι ο Παύλος και ο Σίλας, αφού είπαν απλώς στον Φιλιππήσιο δεσμοφύλακα πώς να «σωθή,» «ελάλησαν τον λόγον του Ιεχωβά» εις αυτόν και σε όλον τον οίκον του, ο δε δεσμοφύλαξ ευφράνθη πολύ «πιστεύσας εις τον Θεόν.»

19. Σύμφωνα με τον Παύλο ποια ήταν η θρησκευτική ή πνευματική κατάστασις εκείνων των απεριτμήτων ειδωλολατρών, και σε ποιον έπρεπε ν’ αφιερωθούν για σωτηρία;

¹⁹ Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι αυτοί οι απερίτμητοι Εθνικοί δεν ήσαν μόνον «άνευ Χριστού,» αλλά και «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ, και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας» και «άνευ Θεού εν τω κόσμω.» (Εφεσ. 2:12) Ανήκαν σ’ εκείνη την τάξι των εθνικών, στους οποίους ο Παύλος έγραψε, λέγων: «Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι, όπως εσύρεσθε, προς τα είδωλα τα άφωνα.» Επίσης: «Επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν.» (1 Κορ. 12:2· 1 Θεσσ. 1:9) Αυτοί ήσαν αφιερωμένοι σ’ εκείνα τα είδωλα, δηλαδή στους ψευδείς θεούς, τους οποίους εκείνα τα είδωλα εκπροσωπούσαν. Μπορεί να έφεραν και στίγματα στα σώματά των για να δείχνουν φανερά σε ποιον Θεό ήσαν ειδικά αφοσιωμένοι. (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 9:4-6· Ωσηέ 9:10) Κατά βάσιν, λοιπόν, αυτοί οι απερίτμητοι Εθνικοί που ήσαν σε άγνοια είχαν ανάγκη ν’ ακούσουν για τον «ζώντα και αληθινόν Θεόν,» ο οποίος είναι ο Ιεχωβά. Κατόπιν, για να λάβουν σωτήρια, έπρεπε ν’ αφιερωθούν σ’ αυτόν, να πράξουν το θέλημά Του. Αυτός ο Θεός θα τους πληροφορούσε μέσω τίνος θα εγίνετο η αφιέρωσις σ’ αυτόν. Υπακούοντας σ’ αυτόν θα μπορούσαν να βαπτισθούν.

20, 21. Στο δέκατο κεφάλαιο προς Ρωμαίους ποια λόγια του Μωυσέως στους Ισραηλίτας παραθέτει ο Παύλος σχετικά με το πώς γίνεται γνωστή η εντολή του Θεού;

²⁰ Αυτός ο τρόπος ενεργείας εκτίθεται καθαρά από τον απόστολο Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο δέκατο. Εκεί, στα εδάφια πέντε έως και δέκα, ο Παύλος κάνει την εφαρμογή των λόγων που ενέπνευσε ο Ιεχωβά Θεός τον Μωυσή να πη στο Δευτερονόμιο 30:11-14. Ιδού τι λέγουν αυτά τα εδάφια:

²¹ «Επειδή η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον, δεν είναι πολλά βαρεία δια σε, ουδέ μακράν. Δεν είναι εν τω ουρανώ, ώστε να είπης, Τις θέλει αναβή δι’ ημάς εις τον ουρανόν, και φέρει αυτήν προς ημάς, δια να ακούσωμεν αυτήν, και να εκτελέσωμεν αυτήν; Ουδέ πέραν της θαλάσσης είναι, ώστε να είπης Τις θέλει διαπεράσει την θάλασσαν δι’ ημάς, και φέρει αυτήν προς ημάς, δια να ακούσωμε αυτήν, και να εκτελέσωμεν αυτήν; Αλλά πολύ πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου, δια να εκτελής αυτόν.»

22. (α) Πώς η εντολή του Θεού ήταν πολύ πλησίον στους Ισραηλίτας εκεί στις πεδιάδες Μωάβ, ακόμη και στο στόμα τους και στις καρδιές τους; (β) Ώστε τι απέμενε μόνον να κάμουν εκείνοι οι Ισραηλίται; (γ) Το ότι το έκαμαν αυτό αποδείχθηκε με το ότι συνήψαν τι με τον Θεό την εποχή εκείνη;

²² Ας λάβωμεν υπό σημείωσιν ότι ο Θεόπνευστος Μωυσής χαρακτηρίζει αυτό ως «εντολήν,» δηλαδή κάτι που πρέπει να κάμουν προς τον Θεόν. Από το Όρος Σινά και έπειτα αυτή η «εντολή» απεκαλύφθη σ’ αυτούς μ’ ένα περιληπτικό τρόπο. Ως αποτέλεσμα του γραπτού αυτού Νομικού κώδικος, που επανελαμβάνετο σ’ αυτούς επί σαράντα χρόνια, αυτοί τον είχαν μάθει και μπορούσαν να τον λέγουν και προφορικώς, σαν να βρισκόταν στην άκρη της γλώσσης των. Επίσης εντυπώθηκε στις καρδιές των για να βοηθηθούν να κατανοήσουν το νόημά του και να τον εκτιμήσουν. Επομένως, ό,τι απέμενε πια ήταν ν’ αποφασίσουν να πράξουν το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού. Αυτό προφανώς ο Ιεχωβά εβοήθησε τους Ισραηλίτας εκείνους να κάμουν με το να συνάψουν πρόσθετη διαθήκη μαζί του μέσω του Μωυσέως. Σχετικά μ’ αυτό, το Δευτερονόμιο 29:1 λέγει: «Ούτοι είναι οι λόγοι της διαθήκης, την οποίαν προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν να κάμει προς τους υιούς Ισραήλ εν τη γη Μωάβ· εκτός της διαθήκης, την οποίαν έκαμε προς αυτούς εν Χωρήβ.»

23. (α) Ποιος μάς εξηγεί την αντιτυπική σημασία αυτού, και πού; (β) Ποσό κοντά στους Ιουδαίους είχε φέρει ο Θεός την προμήθειά του για δικαιοσύνη, αλλά γιατί αυτοί, απέτυχαν να ωφεληθούν απ’ αυτήν;

²³ Όλ’ αυτά είχαν μια τυπική σημασία, προσκιάζοντας κάτι σχετικό με τον Μεγαλύτερο Μωυσή, τον ‘καλύτερο μεσίτη,’ Ιησού Χριστό. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος μάς εξηγεί την αντιτυπική σημασία, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, κεφάλαιο δέκατο, για να καταδείξη το πώς μπορούμε να λάβωμε δικαίωσι από τον Θεό και να έχωμε αγαθή συνείδησι προς αυτόν. Αυτό απαιτεί πίστι στον Θεό, διότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί ν’ αποκτηθή με τις προσπάθειες του ιδίου του ατόμου να τηρήση τον Μωσαϊκό Νόμο. Οι Ιουδαίοι, εμπιστευόμενοι στα δικά τους έργα για ν’ αποδειχθούν δίκαιοι ενώπιον του Θεού, δεν αισθάνονταν την ανάγκη να πιστεύσουν στην προμήθεια που έκαμε διαθέσιμη γι’ αυτούς ο Θεός, θέτοντας αυτήν κοντά τους, ανάμεσά τους, για να τη λάβουν. Για να λάβουν σωτηρία οι Χριστιανοί πρέπει να ενεργήσουν πολύ διαφορετικά από τους απίστους εκείνους Ιουδαίους.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

24. (α) Τι είπε ο Μωυσής σχετικά με τον νόμο και την απόκτησι ζωής, αλλά τι λέγει η δικαιοσύνη που απαιτεί πίστι σχετικά με το ότι η εντολή του Θεού είναι διαθέσιμη; (β) Τι ρόλο παίζουν η καρδιά και το στόμα σχετικά με την δικαιοσύνη και τη σωτηρία;

²⁴ Σύμφωνα με αυτή την απαίτησι, που είναι σε αρμονία με την εντολή του Θεού, ο απόστολος Παύλος προχωρεί και λέγει: «Διότι ο Μωυσής γράφει την δικαιοσύνην την εκ του νόμου, λέγων, ‘Ότι ο άνθρωπος ο κάμνων ταύτα, θέλει ζήσει δι’ αυτών.’ Η εκ πίστεως όμως δικαιοσύνη λέγει ούτω, ‘Μη είπης εν τη καρδία σου, Τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν;’ τουτέστι δια να καταβιβάση τον Χριστόν· ή, ‘Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι δια να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.’ Αλλά τι λέγει; ‘Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·’ τουτέστιν ο λόγος της πίστεως, τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:5-10.

25. (α) Πόσο κοντά έφερε ο Παύλος τον «λόγο» στους εθνικούς, και πώς ο Κύριος Ιησούς έκαμε ιδιαιτέρως δυνατόν να έχωμε αυτή την πληροφορία; (β) Τώρα που ο «λόγος» ήταν τόσο πλησίον, ποιο ήταν το ερώτημα σχετικά μ’ εκείνους που ζητούσαν σωτήρια;

²⁵ Ειδικά μέσω του αποστόλου Παύλου, ο οποίος ήταν πράγματι «απόστολος των εθνών,» και των συνεργατών του Ιεραποστόλων, ο «λόγος» του Θεού και του Χριστού του εφέρθη κοντά στους ανθρώπους των Εθνών, για να μπορούν να τον επαναλαμβάνουν με το στόμα τους και να τον διατηρούν με εκτίμησι στην καρδιά τους. Επίσης, ο Ιησούς Χριστός έκαμε δυνατή αυτή την πληροφορία σ’ αυτούς με το να κατεβή από τον ουρανό για να δώση μαρτυρία σχετικά με τον Θεό και τον σκοπό Του· επίσης αναστήθηκε εκ νεκρών από τον Παντοδύναμο Θεό για ν’ αποτελέση μια ζωντανή μαρτυρία της επεξεργασίας και πραγματοποιήσεως του σκοπού του Θεού. Επίσης αποδείχθηκε έτσι αλάνθαστα ότι ήταν ο «Κύριος,» ο Αρχηγός της Θείας Κυριαρχίας. Όθεν, ο «λόγος» της σωτηρίας ήταν εκεί, όπου αυτοί οι Εθνικοί μπορούσαν να τον λάβουν, τόσο κοντά τους όσο ήσαν τα στόματα και οι καρδιές τους. Το ερώτημα όμως ήταν, Τι επρόκειτο να τον κάνουν; Αν ήθελαν αιώνια σωτηρία, ένα μόνο πράγμα μπορούσαν να κάμουν. Επίσης, τι έπρεπε να κάμουν με αυτόν για σωτηρία τους είχε δοθή εντολή από τον ίδιο τον Θεό. Θυμηθήτε ότι ο Μωυσής είχε εμπνευσθή να χαρακτηρίση αυτόν τον«λόγον» μετά εξής λόγια: «η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον.» (Δευτ. 30:11-14) Για να σωθούμε, πρέπει να υπακούσωμε.

26, 27. (α) Ποιον «λόγον» προστάζει ο Θεός να δεχθούμε με πίστι; (β) Ποιο είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους ότι ήταν το «έργον του Θεού» για το οποίο είχαν ρωτήσει, και πώς είπε ο Παύλος στους Έλληνας στον Άρειο Πάγο των Αθηνών ότι αυτό είναι το «έργο» που προστάζει ο Θεός;

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός, που θέτει όλους τους όρους για σωτηρία, παραγγέλλει να δεχθούμε με πίστι τον λόγο, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους απαντώντας στο ερώτημά των: «Τι να κάμωμεν δια να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;» Ο Ιησούς είπε: «Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον τον οποίον εκείνος απέστειλε.» (Ιωάν. 6:28, 29) Αυτό εφαρμόζεται και στους μη Ιουδαίους, δηλαδή και στους απεριτμήτους Εθνικούς. Δεν απομένει, λοιπόν, άλλος τρόπος για τους πληροφορημένους Εθνικούς παρά ν’ αφιερωθούν στον Θεό για να πράξουν το θέλημα του Θεού, να εργασθούν το έργον του Θεού. Πρέπει ν’ απομακρυνθούν από τους ψευδείς ειδωλολατρικούς θεούς, στους οποίους ήσαν αφιερωμένοι έως τότε. Αυτό εναρμονίζεται και με ό,τι είπε ο απόστολος Παύλος στους εθνικούς Έλληνας που συναθροίσθηκαν στον Άρειο Πάγο των Αθηνών:

²⁷ «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δι’ ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:30, 31.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ

28. (α) Τι εντελλόμεθα να κάνωμε με την καρδιά; (β) Ποιος είναι ο «λόγος» που πρέπει να δεχθούμε με πίστι; (γ) Πώς καλλιεργούμε αυτή την πίστι στην καρδιά μας, για να κάμωμε τι;

²⁸ Σύμφωνα με την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά να πράξωμε το θέλημά Του τηρώντας τις εντολές Του, πρέπει με υπακοή να κάμωμε όπως παρήγγειλε: ‘Να πιστεύσωμε με την καρδιά.’ Γνωρίζομε ότι η καρδιά είναι εκείνη από την οποία πηγάζει η αφοσίωσι η αγάπη, και ότι έχει τη δύναμι να υποκινήση τον κάτοχο της. Με αυτήν αισθανόμεθα εκτίμησι. Με την καρδιά, λοιπόν, πρέπει να «πιστεύωμεν» σε τι; Σ’ αυτόν τον «λόγον,» που έφερε κοντά μας ο Ιεχωβά Θεός δια του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι αυτός ο «λόγος» είναι, για να τον παραθέσωμε «ο ‘λόγος’ τον οποίον κηρύττομεν.» Η αποδοχή αυτού του «λόγου» που εκήρυττε ο απόστολος Παύλος απαιτεί να τον πιστέψωμε και πρέπει να τον πιστέψωμε με την καρδιά μας. Πρέπει να προσηλώσωμε την καρδιά μας σ’ αυτόν τον «λόγον» που κηρύττεται. Πρέπει ν’ αναπτύξωμε στην καρδιά μας αγάπη γι’ αυτόν τον «λόγον.» Με την καρδιά μας πρέπει να οικοδομήσωμε μια ειλικρινή εκτίμησι αυτού του «λόγου.» Αυτή η κατάστασις της καρδιάς θα υποκινήση έναν άνθρωπο να πιστεύση σ’ αυτόν τον λόγο και να τον δεχθή και να ενεργή σύμφωνα μ’ αυτόν.

29. Σε τι πρέπει να πιστέψωμε με την καρδιά μας, και σε ποιον πρέπει κυρίως να στραφούμε για σωτηρία;

²⁹ Σε τι απαιτείται ‘να πιστεύομε με την καρδιά [μας]’; Σ’ αυτό: «ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών.» Εδώ λοιπόν βλέπομε ότι δεν πρόκειται απλώς να ‘πιστεύωμεν εις τον Κύριον Ιησούν’ για να σωθούμε. (Πράξ. 16:31) Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να πιστεύωμε στον Θεό. Παραμένει ωστόσο αληθές, όπως μας υπενθυμίζει ο Παύλος, ότι «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.» (Ρωμ. 10:13) Ο Ιεχωβά είναι εκείνος, τον οποίον πρέπει ν’ αγαπήσωμε με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι. Αυτός είναι ο Παντοδύναμος που ανέστησε τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών σε ζωή αθάνατη. Ο Ιεχωβά λοιπόν είναι εκείνος στον οποίον πρέπει κυρίως να στραφούμε. Σ’ αυτόν πρέπει ν’ αφιερωθούμε να πράξωμε το θέλημά Του, να τηρήσωμε τις εντολές Του.—Ρωμ. 10:8, 9.

30. (α) Τι πρέπει να πιστέψωμε με την καρδιά μας ότι έκαμε ο Θεός σχετικά με τον Ιησού; (β) Έτσι με ποια έννοια έδωσε ο Θεός περιεχόμενο στον «λόγο» ο οποίος είναι διαθέσιμος για μας;

³⁰ Οι αφιερωμένες καρδιές μας, λοιπόν, γεμάτες από αγάπη κι’ εκτίμησι, πρέπει να μας υποκινούν να πιστεύωμε ότι ο Ιεχωβά Θεός έκαμε το καταπληκτικό θαύμα ν’ αναστήση, τον εσταυρωμένον Ιησού Χριστό εκ νεκρών. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός έκαμε δυνατόν για τον Ιησού Χριστό ν’ αναληφθή στη Θεία παρουσία στον ουρανό, κι’ εκεί να παρουσιάση την αξία της εξιλεωτικής θυσίας προς όφελος όλης της ανθρωπότητος, εξαγοράζοντας έτσι τους πάντας. Ο Ιησούς Χριστός, πεθαίνοντας θυσιαστικά, κατήλθε στην «άβυσσο,» αλλά το πνεύμα ή ενεργός δύναμις του Ιεχωβά, κατήλθε στην «άβυσσο» για να «αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.» Έτσι, μέσω ενός ζώντος Χριστού, ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός μπορούσε να θέση τον «λόγον» στη διάθεσί μας, μπορούσε να δώση περιεχόμενο ή ουσία σ’ αυτόν τον «λόγον,» μπορούσε να κάμη αυτόν τον «λόγον» να περιέχη ένα ζωοπάροχο άγγελμα για μας. Με όλ’ αυτά υπ’ όψι, λοιπόν, ο Ιεχωβά είναι ο κυριώτερος προς τον οποίον πρέπει να στραφούμε, αφιερώνοντας τον εαυτό μας σ’ αυτόν. Αλλ’ αυτό πρέπει να το πράξωμε μέσω του Αρχηγού Του, του Ιησού Χριστού.—Ρωμ. 10:6, 7· Εβρ. 2:9, 10· 5:8, 9.

31. Επομένως τίνος όνομα πρέπει να επικαλεσθούμε για σωτηρία, αλλά γιατί πρέπει και το στόμα μας να κάμη ομολογία σχετικά με τον Ιησού Χριστό;

³¹ Αναπόφευκτα, επομένως, πρέπει να «επικαλεσθούμε το όνομα του Ιεχωβά» για να σωθούμε. (Ρωμ. 10:13· Πράξ. 2:21· Ιωήλ 2:32) Αυτό απαιτεί να γίνη κάτι με το στόμα, όπως υποκινείται από την καρδιά. Με το στόμα είμεθα υποχρεωμένοι να επικαλούμεθα το όνομα του Ιεχωβά. Αλλά τώρα, αφού ο Θεός ήγειρε τον Χριστόν εκ νεκρών, δεν μπορούμε να κάμωμε την επίκλησι αυτή χωρίς τον Ιησού Χριστό. Με το στόμα μας επίσης πρέπει να κάμωμε ομολογίαν σχετικά με τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι’ ο απόστολος Παύλος, όταν μιλή για τον «λόγον» της πίστεως, τον οποίον εκήρυττε, προχωρεί και λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία, σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι [1] με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και [2] με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:9, 10.

32. (α) Αυτή η ομολογία του στόματός μας πώς αναφέρεται σε άλλες μεταφράσεις της Γραφής; (β) Πότε γίνεται, αυτή η προφορική ομολογία για σωτηρία;

³² Πότε συμβαίνει ώστε «με το στόμα [να] γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν»; Αυτό γίνεται και πρέπει να γίνεται προτού ο αφιερωμένος πιστός βαπτισθή «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 16:31-33· 17:33· 19:1-7) Αυτή η ομολογία είναι μια αναγνώρισις, όπως δείχνει η Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας, καθώς και άλλες Βιβλικές μεταφράσεις. (RS· Mo· Je· AS ) Η μετάφρασις του Μπάινγκτον, καθώς και η Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδουν τη λέξι ‘ομολογία, ως ‘αναγνώρισι.’ Αυτή την ομολογία ή αναγνώρισι κάνομε τώρα ως αφιερωμένοι πιστοί προφορικώς ενώπιον του Χριστιανού διακόνου, ο οποίος προΐσταται στο εν ύδατι βάπτισμα. Φυσικά, εξακολουθούμε να κάνωμε αυτή την ομολογία και κατόπιν στις συναθροίσεις της εκκλησίας μας. (Εβρ. 10:23) Επίσης, κάνομε αυτή την ομολογία και ενώπιον Κρατικών ή Δικαστικών αρχών, που μπορεί να ζητούν να τους εξηγήσωμε τη Χριστιανική μας ελπίδα. (1 Πέτρ. 3:15) Επίσης, κάνομε αυτή την ομολογία και στο δημόσιο κήρυγμά μας από σπίτι σε σπίτι, και στις επανεπισκέψεις μας στα σπίτια των ανθρώπων, που καταλαβαίνομε ότι ενδιαφέρονται. Κατ’ ανάγκη, όμως, αυτή η ομολογία αρχίζει προ του βαπτίσματος. Απλή προφορική μαρτυρία από ένα μη αφιερωμένο άτομο πριν από το βάπτισμα δεν σώζει.

33. Τι σημαίνει, ομολογία, και τι πρέπει να ομολογήσωμε μπροστά σε άλλους για σωτηρία;

³³ Φυσικά, ομολογία σημαίνει δήλωσι, φανέρωσι, αποδοχή ή αναγνώρισι ενός πράγματος στους άλλους. Τι, λοιπόν, είναι αυτό που πρέπει να δηλώσωμε, δηλαδή ν’ αναγνωρίσωμε με τον λόγο του στόματος στους άλλους; Είναι ο «λόγος,» φυσικά. Ο Παύλος λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, . . . θέλεις σωθή.» (Ρωμ. 10:9) Επομένως, δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε τον Ιησού Χριστό έξω από τους σκοπούς και τις διατάξεις του Θεού, διότι ο Ιησούς είναι «ο Αρχηγός της σωτηρίας» μας. (Εβρ. 2:10) Πρέπει προφορικά να δηλώσωμε, να ομολογήσωμε, να παραδεχθούμε, ν’ αναγνωρίσωμε, ότι ο Ιησούς είναι, όχι μόνο «Κύριος» του Βασιλέως Δαβίδ, αλλά και προσωπικός μας «Κύριος.» (Ψαλμ. 110:1· Πράξ. 2:34-46) Πρέπει να κάνωμε αυτή τη δήλωσι ενώπιον των άλλων σύμφωνα με τον «λόγον» που έγινε με την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού.

34. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Κορινθίους 12:2, 3, κάτω από την καθοδήγησι τίνος κάνομε την ορθή ομολογία ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, και για πόσο καιρό παραμένομε προσκολλημένοι σ’ αυτή την ομολογία για σωτηρία;

³⁴ Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος είπε: «Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι όπως εσύρεσθε προς τα είδωλα τα άφωνα. Δια τούτο σας γνωστοποιώ, ότι ουδείς λαλών δια πνεύματος Θεού, λέγει ανάθεμα τον Ιησούν· και ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή δια πνεύματος αγίου.» (1 Κορ. 12:2, 3) Το πνεύμα του Θεού μέσα μας μάς οδηγεί να κάμωμε την ορθή ομολογία, αναγνώρισι ή δήλωσι στους άλλους, δηλαδή, ότι ο Ιησούς είναι «Κύριος» διωρισμένος από τον Θεό. Ο Θεός ήγειρε τον Ιησούν εκ νεκρών για να είναι ένας ζωντανός Κύριος. Ο Θεός έθεσε τον αναστημένον Ιησού στα δεξιά Του και τον έκαμε «Κύριον» υπεράνω όλης της άλλης κτίσεως. Αν επιθυμούμε αιώνια σωτηρία, οφείλομε να είμεθα στερεά προσηλωμένοι στη δημοσία δήλωσι, ομολογία, αναγνώρισι, την οποία εκάμαμε πριν από το εν ύδατι βάπτισμά μας, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Κύριος, τον οποίον διώρισε ο Ιεχωβά Θεός επί κεφαλής μας, και τον οποίον αποδεχόμεθα με αγάπη.

ΑΠΑΡΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

35. Τι είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του ότι πρέπει να κάμη εκείνος που επιθυμεί να τον ακολουθήση;

³⁵ Το να ομολογούμε με το στόμα μας ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριός μας θέτει κάποια υποχρέωσι επάνω μας. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ αυτήν όταν επετίμησε τον Πέτρο που προσπαθούσε να τον αποτρέψη από τη συνέχισι της οδού του μέχρι θανάτου στο ξύλο του μαρτυρίου, εκεί στην Ιερουσαλήμ. Αναγινώσκομε: «Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, ‘Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.’» (Ματθ. 16:24) Η μετάφρασις Μπάινγκτον λέγει: «Αν κανείς θέλη να με ακολουθήση, ας αποκηρύξη τον εαυτό του και ας σηκώση τον σταυρό του και ας με ακολουθή.» Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό, εξηγώντας τη σημασία της λέξεως «απαρνούμαι,» λέγει μεταξύ άλλων: «Αρνούμαι ν’ αναγνωρίσω ή ν’ αποδεχθώ· αποκηρύττω, απορρίπτω, αποκρούω.»

36. (α) Πότε αρνήθηκε ο Πέτρος τον Ιησού τρεις φορές, και επομένως στο πλευρό τίνος έθεσε τον εαυτό του; (β) Με το ν’ αποκηρύξη τον Ιησού, τίνος την κυριότητα ανεγνώριζε ο Πέτρος;

³⁶ Τη νύχτα που προδόθηκε ο Ιησούς από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού τρεις φορές. Όταν εκείνοι που υποψιάσθηκαν τον Πέτρον τον κατηγόρησαν τρεις φορές ως σύντροφον του Ιησού, τότε, όπως μας λέγει, το εδάφιο Ματθαίος 26:74, ο Πέτρος «ήρχισε να καταναθεματίζη και να ομνύη, Ότι δεν γνωρίζω τον άνθρωπον.» Ο Πέτρος αρνούμενος έτσι τον Ιησούν, ξεχώρισε τον εαυτό του από τους συντρόφους ή ακολούθους του Ιησού. Ο Πέτρος, κάνοντας τούτο, δεν απομακρύνθηκε αφ’ εαυτού του μόνον απ’ όλους τους άλλους. Αντιθέτως, έθεσε τον εαυτό του παρά το πλευρόν εκείνων οι οποίοι δεν ακολουθούσαν τον Ιησού, και οι οποίοι φρονούσαν ότι ο Ιησούς ώφειλε να προσαχθή σε δίκη για τη ζωή του. Ή, για να χρησιμοποιήσουμε την άλλη λέξι, «αποκηρύττω,» ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού ως αρχηγό του και Διδάσκαλο, ισχυρίζετο ότι κάποιος άλλος είναι ο αρχηγός και Διδάσκαλός του. Ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού δεν έθετε τον εαυτό του σε καμμιά ουδέτερη θέσι, μια θέσι που δεν ευνοούσε καμμιά πλευρά της υποθέσεως, μια θέσι που είναι ανεξάρτητη, χωρίς να έχη σχέσι με κανένα άλλον. Ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού, έπρεπε ν’ αναγνωρίζη την κυριότητα κάποιου άλλου.

37. Ώστε το ν’ αρνηθή κανείς τον εαυτό του για ν’ ακολουθήση τον Ιησού τι σημαίνει, και σύμφωνα με το θέλημα τίνος γίνεται αυτό;

³⁷ Το ίδιο αληθεύει και με ό,τι είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του, στο κατά Ματθαίον 16:24. Όταν ένας απαρνήται τον εαυτό του και σηκώνη τον σταυρό του και ακολουθή τον Ιησού, δεν λέγει απλώς «Όχι» στον εαυτό του, ως προς τη μια ή την άλλη προσωπική επιθυμία του. Πραγματικά, λέγει Όχι! στον εαυτό του στο να συνεχίση την υπόλοιπη πορεία της ζωής του ως ένας ιδιοτελής, μη ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Απαρνούμενος τον εαυτό του, στρέφει τα νώτα στην ιδιοτελή, υλιστική πορεία της ζωής, και γίνεται ένας ακόλουθος του Ιησού, βαστάζοντας ένα σταυρό θανάτου, όπως έκαμε κι’ ο Ιησούς. Αρνείται να είναι ο ίδιος προσωπικός αρχηγός του εαυτού του λαμβάνοντας αποφάσεις και αναγνωρίζει και αποδέχεται τον Ιησού Χριστό ως αρχηγό του και Διδάσκαλό του. Αυτό το βήμα γίνεται, βέβαια, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

38. Τι σημαίνει ν’ αποκηρύξωμε τον εαυτό μας για ν’ ακολουθήσωμε τον Ιησού, και, όπως αυτός, τίνος δούλοι γινόμεθα;

³⁸ Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει ως έξής το κατά Ματθαίον 16:24: «Εάν τις θέλη να ελθή οπίσω μου, ας αποκηρύξη τον εαυτό του και ας σηκώση τον σταυρόν του, και ας με ακολουθή.» Τι, λοιπόν, σημαίνει, σ’ αυτή την περίπτωσι, το ν’ αποκηρύξη κανείς τον εαυτό του; Ασφαλώς, σημαίνει ότι δεν ισχυρίζεται πια ότι ανήκει στον εαυτό του. Σ’ αυτή την περίπτωσι, παραχωρούμε ή παραδίδωμε την κυριότητα του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, και αναγνωρίζομε και αποδεχόμενα ότι είμεθα ιδιοκτησία εκείνου. Δεν είμεθα κανενός. Ποιος, λοιπόν, γίνεται ιδιοκτήτης μας αφού εμείς αποκηρύττομε τον εαυτό μας για να γίνωμε φορείς ενός σταυρού, ακολουθώντας συνεχώς τον Ιησού Χριστό; Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Ιησούς αποκήρυξε τον εαυτό του· πράγμα που εσήμαινε ότι ανεγνώριζε την κυριότητα του Ιεχωβά επάνω του και τον εαυτό του ως δούλον του Ιεχωβά. Κατά συνέπειαν, λοιπόν, όταν εμείς γινώμεθα ακόλουθοι του Ιησού, αποκηρύττομε τον εαυτό μας και παραχωρούμε ή παραδίδομε την κυριότητα του εαυτού μας στον Ιεχωβά, του οποίου γινόμεθα Χριστοειδείς δούλοι. Δεν είμεθα πια κύριοι του εαυτού μας.

39. (α) Ποια ενέργεια λοιπόν απαιτεί αυτό απ’ εκείνους οι οποίοι κάνουν αυτή την εκλογή; (β) Πώς συμβολίζεται αυτό, αλλά ύστερ’ από ποια ομολογία;

³⁹ Τι, λοιπόν, απαιτείται από μας που κάναμε αυτή την εκλογή; Απαιτείται ν’ αφιερωθούμε ανεπιφύλακτα στον Ιεχωβά Θεό να πράξωμε το θέλημα Του, κατά μίμησιν του Υιού του, Ιησού Χριστού. Το θέλημα του είναι, να είμεθα πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού. Το θέλημά Του για μας είναι να δηλώσωμε, να ομολογήσωμε, ν’ αναγνωρίσωμε τον Ιησού Χριστό ως τον «Κύριόν» μας που είναι διωρισμένος από τον Θεό. Ο Ιησούς γίνεται έτσι ο Διδάσκαλός μας με εξουσία να μας προστάζη και να μας αναθέτη τα καθήκοντά μας. Αυτή την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά Θεό την κάνομε, βέβαια, αφού μετανοήσωμε και μεταστραφούμε σ’ αυτόν. Αυτή την αλλαγμένη πορεία της ζωής μας τη φέρνομε στον αντικειμενικό της σκοπό με το ν’ αφιερωθούμε στον Ιεχωβά Θεό, μέσω του Αρχηγού του Ιησού Χριστού. Αυτή την αφιέρωσι τη συμβολίζομε τώρα με το εν ύδατι βάπτισμα. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, το οποίο αφιερωθήκαμε σ’ αυτόν να το πράξωμε. Πριν από το εν ύδατι βάπτισμά μας πρέπει να κάνωμε μια δημοσία δήλωσι ή ομολογία με το στόμα μας για σωτηρία, και το πράττομε αυτό με το να εκφράσουμε απροκάλυπτα το τι πιστεύομε στην καρδιά μας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπαίνομε στον δρόμο της αιώνιας σωτηρίας που δίνει ο Θεός μέσω του Χριστού.

[Εικόνα στη σελίδα 119]

Η «ομολογία προς σωτηρίαν» από αφιερωμένους πιστούς γίνεται πριν από το βάπτισμα όταν απαντούν προφορικώς σε ερωτήσεις του διακόνου ο οποίος προΐσταται του βαπτίσματος

Η Σχέσις του εν Ύδατι Βαπτίσματος με τη Σωτηρία

 1. (α) Πώς τα εδάφια 1 Πέτρου 3:20, 21 συνδέουν την διάσωσι οκτώ ανθρωπίνων ψυχών από τον Κατακλυσμό με το Χριστιανικό βάπτισμα; (β) Πώς διακρίνεται το βάπτισμα από το νερό;

Η ΣΧΕΣΙΣ του εν ύδατι βαπτίσματος με τη σωτηρία σχολιάζεται από τον απόστολο Πέτρο στην πρώτη επιστολή του, κεφάλαιο τρίτο. Ο Πέτρος, αφού ομιλεί για την ανάστασι του Ιησού εν πνεύματι και για το κήρυγμά του στα εν φυλακή πνεύματα, προχωρεί και λέγει: «Η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι, (τουτέστιν οκτώ) ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος· του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 3:20, 21) Δεν είναι το νερό εκείνο που σώζει. Βάπτισμα δεν είναι το νερό του βαπτίσματος. Βάπτισμα είναι το πέρασμα μεσ’ από το νερό, με κατάδυσι μέσα σ’ αυτό. Το βάπτισμα είναι μια πράξις, δεν είναι το νερό.

 2. (α) Πώς το εδάφιο Εβραίους 11:7 δείχνει εκείνο που κατέληξε στη σωτηρία του Νώε από τον κατακλυσμό; (β) Εκτός από το ότι ο Νώε περιεπάτησε με τον Θεό πριν από τον κατακλυσμό, ποιο αποφασιστικό βήμα έπρεπε να κάμη για να σωθή;

² Ο Νώε δεν σώθηκε με το νερό του Κατακλυσμού. Το πώς σώθηκε, μας το λέγει η προς Εβραίους επιστολή κεφ. 11:7: «Δια πίστεως ο Νώε ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού· δι’ ης κατέκρινε τον κόσμον και έγινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.» Και πριν από τον Κατακλυσμό ακόμη, «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» (Γεν. 6:9) Αλλ’ ήλθε ο καιρός για να λάβη ο Νώε μια μεγάλη απόφασι. Ήταν όταν τον προειδοποίησε ο Θεός για πράγματα που θα εγίνοντο στη γενεά του και τον διέταξε να κατασκευάση την πελωρία κιβωτό. Για να γίνη αυτό χρειαζόταν πίστις και υπακοή από μέρους του Νώε. Το ερώτημα τώρα ήταν, Θα έκανε ο Νώε το θέλημα του Θεού; Αποφάσισε να κάμη αυτό το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή του. Παραδόθηκε λοιπόν, αφιερώθηκε στο να πράξη το θέλημα του Θεού. Αυτό ωδήγησε στη σωτηρία αυτού του ιδίου και της οικογενείας του. Αυτοί σώθηκαν μέσα σ’ εκείνη την κιβωτό.—Παράβαλε Εβραίους 10:7-9.

 3. (α) Ώστε τίνος σύμβολο ήταν εκείνη η κιβωτός που έσωσε τη ζωή του Νώε και της οικογενείας του; (β) Ποιο ενδόμυχο αίσθημα απέκτησαν εκείνες οι οκτώ ψυχές από την υπακοή τους που ωφείλετο στην πίστι τους;

³ Η κιβωτός λοιπόν εκείνη έγινε ένα σύμβολο της αφιερώσεως του Νώε να πράξη το θέλημα του Θεού, και να πράξη αυτό το θείον θέλημα με πίστι και υπακοή. Αυτή η κιβωτός, που ήταν μια συγκεκριμένη, χειροπιαστή, πρακτική έκφρασις αφιερώσεως να κάμη το θέλημα του Θεού, ήταν εκείνη που έσωσε τον Νώε κι’ άλλες επτά ανθρώπινες ψυχές. Το νερό του Κατακλυσμού δεν έσωσε· έφερε θάνατο σ’ εκείνους που ήσαν έξω από την κιβωτό. Μέσα στην κιβωτό, ο Νώε και η οικογένειά του πέρασαν από το νερό και σώθηκαν. Ο Νώε, με το ν’ αφιερωθή να πράξη το θέλημα του Θεού σχετικά με την κιβωτό και κατόπιν να την κατασκευάση, απέκτησε μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Το ίδιο συνέβη και με την οικογένειά του. Όση δικαιοσύνη κι’ αν είχαν ως τότε που κατασκευάσθηκε η κιβωτός, δεν μπορούσε μόνη της, αυτή η ίδια να τους σώση από τον Κατακλυσμό. Το σπίτι που έμενε ο Νώε και η οικογένειά του ωσότου να μπουν στην κιβωτό κατεστράφη.

 4. Γιατί, όπως περιγράφεται στην περίπτωσι των Ιουδαίων που ήσαν κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου, η αγαθή συνείδησις είναι κάτι για το οποίο πρέπει να κάνωμε αίτησι στον Θεό;

⁴ Κάτι που αντιστοιχεί μ’ αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στους βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού. Μια καλή συνείδησις απέναντι του Θεού, δεν είναι κάτι με το οποίο γεννηθήκαμε ή κάτι που αναπτύσσομε μόνοι μας με δικούς μας τρόπους και με έργα αυτοδικαιώσεως. Οι Ιουδαίοι προσπαθούσαν ν’ αποκτήσουν μια καλή συνείδησι απέναντι του Θεού αγωνιζόμενοι να φθάσουν σε τελειότητα με το να κάνουν τα έργα που διέτασσε η Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου που είχε γίνει με το έθνος των, αλλ’ απέτυχαν. Γι’ αυτό κάθε χρόνο, σε κάθε ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί), έπρεπε να κάνουν θυσίες εξιλασμού που προσέφερε γι’ αυτούς ο αρχιερεύς του Ισραήλ, για να επανορθώσουν την καλή τους συνείδησι απέναντι του Θεού. Ώστε, μια καλή συνείδησις είναι κάτι για το οποίο πρέπει να κάμωμε αίτησι στον Ιεχωβά Θεό.

 5. (α) Πώς κάνομε αίτησί στον Θεό για αγαθή συνείδησι, και την λαμβάνομε; (β) Έως τότε τίνος θέλημα εκάναμε;

⁵ Γι’ αυτό και ο Πέτρος, εκθέτοντας τι περιλαμβάνει το βάπτισμα, λέγει: «Ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν [αίτησις που γίνεται στον Θεό για αγαθή συνείδησι, ΜΝΚ]». (1 Πέτρ. 3:21) Πώς, λοιπόν, κάνομε αίτησι στον Θεό γι’ αυτή την αγαθή συνείδησι; Το κάνομε αυτό όπως ο Νώε, με αφιέρωσι, προτού περάσωμε από το νερό. Όπως ο Νώε, αφιερωνόμεθα στον Ιεχωβά Θεό να πράξωμε το θέλημά του και κατόπιν προχωρούμε στην εκτέλεσι του θελήματός του. Και επειδή αυτό σχετίζεται με το να συνδεθούμε με τη νέα διαθήκη του Ιεχωβά, της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσίτης, πρέπει να κάμωμε όπως έκαμε ο λαός Ισραήλ στο Όρος Σινά προτού γίνη δεκτός στη Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου, που αφιερώθηκε στον Θεό με τα εξής λόγια: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» (Έξοδ. 19:8· 24:7, 8) Έως τότε εκάναμε «το θέλημα των εθνών» κι’ εζούσαμε «κατά τας επιθυμίας των εθνών»· αλλά τώρα αφιερωνόμεθα να ζήσωμε «κατά το θέλημα του Θεού.» (1 Πέτρ. 4:1-3, 19) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ν’ αποκτήσωμε αγαθή συνείδησι, διότι όταν ξέρωμε ότι κάνομε το θέλημα του Θεού, απολαμβάνομε αγαθή συνείδησι.

 6. Εφόσον μπορούμε να κάνωμε το θέλημα του Θεού μόνο μ’ ένα ατελή τρόπο τώρα, τι είναι, ανάγκη να εφαρμοσθή σ’ εμάς για να διατηρήσωμε μια αγαθή συνείδησι;

⁶ Φυσικά, μπορούμε να κάνωμε το θέλημα του Θεού μόνο με ατελή τρόπο, και γι’ αυτόν τον λόγο έχομε ανάγκη να εφαρμοσθή από Αρχιερέα του Θεού σ’ εμάς το εξιλαστήριο αίμα του Ιησού Χριστού για να μας καθαρίση από την κηλίδα της αμαρτίας και της ατελείας, όπως ερωτά το εδάφιο προς Εβραίους 9:14: «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»

 7. (α) Τι είναι πραγματικά, λοιπόν, η αφιέρωσίς μας στον Θεό μέσω του Χριστού σύμφωνα με τη γλώσσα του εδαφίου 1 Πέτρου 3:21; (β) Για να διατηρήσωμε αυτή την αγαθή συνείδησι, σε τι πρέπει να προσφεύγωμε συνεχώς;

⁷ Έτσι, η αφιέρωσίς μας στον Θεό να πράξωμε το θέλημά του είναι πραγματικά μια αίτησις στον Θεόν για «αγαθή συνείδησι.» Η αγαθή συνείδησις προέρχεται, όχι από την εκτέλεσι δικών μας έργων αυτοδικαιώσεως, που είναι «νεκρά έργα,» αλλ’ από την εκτέλεσι των καθωρισμένων έργων του Θεού, του θελήματος του Θεού. Αφιερωνόμεθα σ’ Αυτόν για να κάμωμε αυτό το θέλημα. Για να διατηρήσωμε αυτή την αγαθή συνείδησι από τότε που την ελάβαμε για πρώτη φορά, πρέπει, να προσφεύγωμε συνεχώς στα ευεργετήματα του χυθέντος αίματος του Ιησού Χριστού ως της εξιλεωτικής θυσίας της μεγάλης αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. Όπως μας υπενθυμίζει το εδάφιο Εβραίους 9:22, «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» Γι’ αυτόν το λόγο, εμείς που έχομε συγχωρηθή μέσω του Χριστού, δεν έχομε πλέον «συνείδησιν αμαρτιών.»—Εβρ. 10:1, 2.

 8. (α) Λόγω της μετανοίας και της μεταστροφής και της αφιερώσεώς μας, τι εφαρμόζει ο Θεός σ’ εμάς, και με ποιο αποτέλεσμα για μας; (β) Ώστε τι μπορεί να λεχθή ότι συμβολίζει το εν ύδατι βάπτισμά μας; (γ) Ποια εδάφια δείχνουν αν το εν ύδατι βάπτισμα και μόνο μας σώζη;

⁸ Η αφιέρωσίς μας λοιπόν στον Θεό αποτελεί, ένα αίτημα που γίνεται στον Θεό για «αγαθήν συνείδησιν.» Γιατί; Διότι εμείς αφ’ εαυτού μας, στην ατελή και αμαρτωλή κατάστασί μας, δεν είμεθα δεκτοί στον Θεό. Επειδή, λοιπόν, μετανοούμε από την αμαρτία και μεταστρεφόμεθα και αφιερωνόμεθα στον Θεό μέσω του Χριστού, ο Ιεχωβά εφαρμόζει σ’ εμάς το καθαριστικό αίμα της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού, κι’ έτσι μας απαλλάσσει από την καταδίκη της αμαρτίας και μας δίνει μια αγαθή συνείδησι απέναντί Του. Μπορεί λοιπόν να λεχθή ότι το εν ύδατι βάπτισμά μας, η διάβασίς μας από το νερό του βαπτίσματος με υπακοή, συμβολίζει την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Το γεγονός ότι ο Νώε με υπακοή ανέλαβε να πράξη το θέλημα του Θεού κατασκευάζοντας την κιβωτό έσωσε και αυτόν και την οικογένειά του, έτσι και η αφιέρωσίς μας στον Θεό να πράξουμε το θέλημά του και η πιστή εκτέλεσις του θελήματός του «σώζει και ημάς σήμερον.» Σχετικά με τούτο, επικαλούμεθα το όνομα του Ιεχωβά για να σωθούμε. (Εβρ. 13:15) Πιστεύομε στον Κύριο Ιησού για να σωθούμε. (Πράξ. 4:12) Κάνομε φανερή ομολογία ή δημοσία δήλωσι με το στόμα μας ότι «ο Ιησούς είναι Κύριος» και πιστεύομε με την καρδιά μας ότι «ο Θεός ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών,» για να σωθούμε.

 9. Τι δεν μπορεί να πη αργότερα εκείνος που έκαμε αυτά τα θετικά βήματα σχετικά με την ‘αίτησί του στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι’;

⁹ Γι’ αυτόν τον λόγο, εκείνος που έκαμε αυτά τα θετικά βήματα, όπως είναι η μετάνοια, η μεταστροφή και η αφιέρωσις, δεν έχει λόγους να πη αργότερα ότι «η αίτησίς του στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι ποτέ δεν απαντήθηκε, και ότι ο Θεός ποτέ δεν του έδωσε μια αγαθή συνείδησι συνεπώς η αφιέρωσίς του δεν ελήφθη υπ’ όψι και δεν ήταν τώρα δεσμευτική γι’ αυτόν.

10. (α) Αν θέλωμε να σωθούμε για ποιο πράγμα πρέπει να παρουσιασθούμε; (β) Γιατί αυτό το βάπτισμα «δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού» σώζει και μας σήμερα;

¹⁰ Συνεπώς, μπορούμε τώρα να κατανοήσωμε ότι αν θέλωμε να σωθούμε πρέπει να παρουσιασθούμε για το εν ύδατι βάπτισμα, κατά μίμησιν του Ιησού Χριστού και με υπακοή στην εντολή του. (Ματθ. 28:19, 20) Τίποτε δεν θα μπορούσε να εκτεθή σαφέστερα, στην επιστολή 1 Πέτρου 3:21, δηλαδή: «Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα, σώζει και ημάς την σήμερον, . . . δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού.» Πρέπει να πιστεύσωμε με την καρδιά μας ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών. Ένας αναστημένος Ιησούς Χριστός χρειάζεται για τη σωτηρία μας, διότι μόνον ένας αναστημένος Υιός του Θεού θα μπορούσε να ενεργήση ως Αρχιερεύς του Θεού για να προσφέρη στον Θεό, στον ουρανό, την αξία του αίματος της ζωής του που χύθηκε για μας για να λάβωμε συγχώρησι των αμαρτιών και συνεπώς μια αγαθή συνείδησι. Αυτός χρειάζεται για να μας δώση ο Θεός μια αγαθή συνείδησι, απαντώντας στην αίτησί μας.—1 Πέτρ. 3:22.

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΜΑΣ

11. Το πλύσιμο των ενδυμάτων των στο αίμα του Αρνίου σε τι καταλήγει όσον αφορά τον ‘πολύν όχλον,’ και ποιον λόγο έχουν για να χαιρετούν αυτό το Αρνίον του Θεού;

¹¹ Ακόμη κι’ ο «πολύς όχλος» που συνάγεται σήμερα απ όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες, πλύνουν τις στολές των και τις λευκαίνουν στο αίμα του Αρνίου Ιησού Χριστού, κι’ έτσι αποκτούν μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Αυτό αποτελεί μια βάσιμη αιτία για να στέκουν ενώπιον του θρόνου του Θεού και να σείουν κλάδους φοινίκων και να κράζουν δυνατά: «Η σωτηρία είναι [εκ] του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκάλ. 7:9-14) Έτσι. υποδέχονται τον Αρχηγόν της θείας κυριαρχίας του Ιεχωβά. Αυτόν ακολουθούν ως Ποιμένα και Αρχηγόν των.

12. Ποιοι στη γη πρέπει ν’ ακολουθήσουν τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, και τι θα σημάνη γι’ αυτούς το να το κάμουν αυτό;

¹² Όλοι όσοι γίνονται αφιερωμένοι και βαπτισμένοι μαθηταί του Αρχηγού αυτού της θείας κυριαρχίας, πρέπει να τον ακολουθήσουν. Για να το κάμουν αυτό, πρέπει ν’ αποβλέπουν «εις τον Ιησούν, τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεως.» (Εβρ. 12:1, 2) Το να το κάνωμε αυτό στοργικά θα σημάνη την αιώνια σωτηρία μας για τον αιώνιο αίνο του μεγάλου Θείου Κυριάρχου, του Ιεχωβά Θεού.

Ο Ένας Αληθινός Ναός στον Οποίον να Λατρεύωμε

«Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού.»—Αποκάλ. 11:19

 1. Πώς σχολιάζονται οι επίγειες υποθέσεις σήμερα;

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ που καταφθάνουν σήμερα απ’ όλα τα μέρη της υδρογείου είναι τόσο πολλές ώστε εμείς οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσωμε. Έχουν τέτοια ποικιλία ώστε μας φέρνουν ζάλη. Οι επίγειες υποθέσεις του κόσμου σχολιάζονται πολύ απ’ όλα τα ειδησεογραφικά μέσα, όπως είναι τα περιοδικά, οι εφημερίδες, ο τηλέγραφος, το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και η τηλεόρασις.

 2. Ποια σημαντική είδησις παραβλέπεται απ’ αυτά τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας;

² Υπάρχει, εν τούτοις, μια εξαιρετικά σημαντική είδησις που τακτικά παραβλέπεται απ’ όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας. Αυτή η είδησις αξίζει την πιο σοβαρή προσοχή μας. Έχει λάβει τη θέσι της στην πορεία των γεγονότων που πέρασαν μπροστά από το ανθρώπινο γένος σ’ αυτή την εποχή των διεθνών πολέμων και μεταβολών στις πολιτικές κυβερνήσεις από το αξιοσημείωτο έτος 1914 μ.Χ. Αυτή η σπάνια είδησις είχε χρονομετρηθή εκ των προτέρων γι’ αυτή την περίοδο του εικοστού αιώνος μας της ανθρώπινης ιστορίας. Σε μια θεόπνευστη ιστορία που εγράφη εκ των προτέρων, δηλαδή, σε μια θεόπνευστη προφητεία, προελέχθη και περιεγράφη για μας πριν από δεκαεννέα σχεδόν αιώνες. Καθώς διαβάζομε τώρα αυτό το προφητικό κείμενο, μπορούμε να ιδούμε τη σχέσι που έχει αυτή η είδησις με όσα λαμβάνουν χώρα στις παγκόσμιες υποθέσεις.

 3. Πού ανευρίσκομε αυτή την είδησι, και τι λέγει;

³ Ανευρίσκομε αυτή την είδησι στο τελευταίο βιβλίο της Ιεράς Βίβλου, που ονομάζεται Αποκάλυψις, στο κεφάλαιο ένδεκα, και εδάφια δεκαπέντε έως δεκαεννέα. Λέγει: «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε, και έγιναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσερες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, διά να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης, τους διαφθείροντας την γην. Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού· και έγιναν αστραπαί και φωναί και βρονταί και σεισμός και χάλαζα μεγάλη.»

 4. (α) Σχολιάζοντας αυτή την είδησι τι πρέπει να λεχθή σχετικά με τη διακυβέρνησι του κόσμου από τη Βασιλεία; (β) Τι αντιπροσωπεύει η παρουσία της «κιβωτού της διαθήκης» στο αγιαστήριο του ναού;

⁴ Τι σχόλιο λοιπόν αξίζει να γίνη γι’ αυτή την προφητική είδησι σήμερα; Το εξής: Άσχετα με τη διαμάχη από το έτος 1914 μεταξύ της δημοκρατικής ομάδος εθνών και της δικτατορικής ομάδος εθνών για την κυριαρχία του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, ο αιώνιος Ιεχωβά Θεός, ο Παντοκράτωρ, είναι εκείνος που ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να άρχη ως βασιλεύς από το έτος 1914. Σ’ εκείνο το έτος «αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου [Θεού] ημών και του Χριστού αυτού,» δηλαδή του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού. Ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ, ως ο παρών Κάτοχος των «βασιλειών του κόσμου,» ήλθε στο Αγιαστήριο του ναού του. Η παρουσία του σ’ εκείνο τον άγιο τόπο συμβολίστηκε από το ιερό σκεύος, που ωνομαζόταν «η κιβωτός της διαθήκης.» Τις ακριβείς διαστάσεις και το σχήμα αυτής της κιβωτού δεν μας τις περιγράφει εκείνος που την είδε, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης· αλλά εξεικόνιζε την παρουσία Κυρίου του Θεού, που είναι αδύνατον εμείς να τον ιδούμε και να τον περιγράψωμε πλήρως στην ανθρώπινη γλώσσα. Αυτή η συμβολική «κιβωτός» είναι η κιβωτός της «νέας διαθήκης» του Θεού με τους ανθρώπους, που ετέθη σε ισχύ από το έτος 33 μ.Χ.

 5. Από ιστορική άποψι τι είναι ένας ναός, και σε ποιο ναό πρέπει όλα τα έθνη να λατρεύουν για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή;

⁵ Τα ιστορικά υπομνήματα δείχνουν ότι ένας ναός είναι ένα οικοδόμημα ή τόπος αφιερωμένος στην υπηρεσία και λατρεία μιας θεότητος ή θεοτήτων. Στην περίπτωσι της συμβολικής «κιβωτού της διαθήκης,» το Αγιαστήριον του ναού είναι του Ιεχωβά Θεού, του Παντοκράτορος. Σ’ αυτόν τον θείο ναό πρέπει να έλθουν όλα τα έθνη να λατρεύσουν ενωμένα, έστω κι’ αν χρειασθή να επαναφέρη τους λαούς των εθνών από τους νεκρούς μέσω της υποσχεμένης αναστάσεως των δικαίων και των αδίκων. (Αποκάλ. 11:18· Πράξ. 24:15) Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος με τον οποίον οι λαοί όλων των εθνών μπορούν ν’ αποκτήσουν ατελεύτητη ζωή στη γη, η οποία θα μεταμορφωθή κατάλληλα σε παγγήινο παράδεισο. Θα πρέπει όλοι να αναγνωρίσουν και να λατρεύσουν και να υπηρετήσουν τον θείο Κάτοχο των «βασιλειών του κόσμου,» ο οποίος θα άρχη ως Βασιλεύς στον ναό του εις τον αιώνα.—Αποκάλ. 11:15.

6, 7. Ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά τη λατρεία σ’ αυτό το ναό από κατοίκους του παραδείσου, και τι είπε ο Σολομών σχετικά με τη κατοίκησι του Θεού σ’ ένα κτίριο ναού;

⁶ Μήπως αυτή η λατρεία, με το να γίνεται σε μια παραδεισιακή γη, σημαίνει ότι οι λαοί των εθνών δεν θα πάνε στον ουρανό; Αν δεν γίνη αυτό, πώς μπορούν να πάνε στον ναό του Θεού, αφού η Αποκάλυψις 11:19 μιλεί για «τον ναόν του Θεού εν τω ουρανώ»; Αυτή είναι μια κατάλληλη ερώτησις, αλλά μήπως γίνεται επειδή νομίζομε ότι ο ναός του Θεού είναι ένα οικοδόμημα ή κτίριο επάνω στους αόρατους ουρανούς που έχει τοίχους και μια πύλη; Τότε ας θυμηθούμε αυτά που είπε ένας εξέχων οικοδόμος ναού του ενδεκάτου αιώνος προ Χριστού, όταν εγκαινίαζε τον ναό. Αυτός ήταν ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, που έκτισε τον πρώτο ναό του είδους του στο όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ. Απευθυνόμενος στον Θεό, ο Σολομών είπε:

⁷ «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; Ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος τον οποίον ωκοδόμησα!»—1 Βασ. 8:27.

 8. Πού ήταν τοποθετημένη η «κιβωτός της διαθήκης,» τι αντιπροσώπευε, και επομένως τι εξεικόνιζε το διαμέρισμα Άγια των Αγίων του ναού;

⁸ Στον ναό ή Αγιαστήριο που εκτίσθηκε από τον Βασιλέα Σολομώντα, το εσώτατο διαμέρισμα ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων και ήταν ένας τέλειος κύβος, που είχε μήκος, πλάτος και ύψος είκοσι πήχες. Ήταν ασφαλώς αρκετά μεγάλο για να στεγάση την επίγεια υλική «κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά» η οποία περιείχε τις δύο λίθινες πλάκες επάνω στις οποίες ο δάκτυλος του Θεού είχε γράψει τις Δέκα Εντολές. (1 Βασ. 6:19, 20· 8:6-9· Έξοδ. 34:1, 27, 28· 40:20) Αλλά αυτό το εσώτατο διαμέρισμα ή Άγια των Αγίων του ναού δεν ήταν διόλου αρκετά μεγάλο για να χωρέση την προσωπική παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης. Η κιβωτός της διαθήκης ήταν το ιερό σκεύος στο οποίον ο αρχιερεύς του Θεού ερράντιζε το αίμα των θυσιών του εξιλασμού των αμαρτιών στην ετήσια ημέρα του Εξιλασμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κιβωτός εξεικόνιζε τον θρόνο του Ιεχωβά στους ουρανούς. Κατ’ αναλογίαν, τα Άγια των Αγίων του ναού, όπου βρισκόταν η κιβωτός, εξεικόνιζε το μέρος εκείνο των απέραντων ουρανών όπου ο Θεός έχει την αγία διαμονή του. Το μέρος εκείνο είναι αρκετά μεγάλο για να τον χωρέση.

Η «ΣΚΗΝΗ»

 9. Επάνω σε ποιο υπόδειγμα έγινε ο ναός του Σολομώντος, και ποιοι ήσαν εκείνοι οι οποίοι εισήρχοντο στα διαμερίσματα αυτής της οικοδομής;

⁹ Ο ναός αγιαστήριο του οποίου οικοδόμος ήταν ο Σολομών, σχεδιάσθηκε με υπόδειγμα την αγία σκηνή που είχε κατασκευάσει ο προφήτης Μωυσής στην έρημο του ορούς Σινά στην Αραβία. Εκείνη η σκηνή είχε δύο διαμερίσματα που χωρίζονταν μεταξύ τους με ένα εσωτερικό παραπέτασμα. Το πρώτο διαμέρισμα, στο οποίον εισήρχοντο οι ιερείς περνώντας το εξωτερικό παραπέτασμα που έβλεπε στην αυλή, ωνομαζόταν τα Άγια. Το εσώτατο διαμέρισμα, στο οποίο εισήρχετο ο αρχιερεύς περνώντας το εσωτερικό παραπέτασμα, ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων. Όταν ο αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων, έφερνε μαζί του θυμιατήριο για να γεμίση τα Άγια των Αγίων με καπνό θυμιάματος. Αυτό γινόταν για να προετοιμάση τον δρόμο για να ραντίση ο αρχιερεύς το αίμα των θυσιών της Ημέρας του Εξιλασμού στη χρυσή κιβωτό της διαθήκης. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος το περιγράφει αυτό στα εδάφια Εβραίους 9:2-10, ΜΝΚ· λέγοντας:

10. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:2-10, τι περιείχαν αυτά τα διαμερίσματα, και ποιοι έμπαιναν σ’ αυτά τα διαμερίσματα και πότε;

¹⁰ «Διότι κατεσκευάσθη σκηνή η πρώτη, εις την οποίαν ήτο και η λυχνία, και η τράπεζα, και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Άγια. Μετά το δεύτερον καταπέτασμα ήτο σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων, έχουσα χρυσούν θυμιατήριον, και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν η ήτο στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα, και η ράβδος του [Αρχιερέως] Ααρών η βλαστήσασα, και αι πλάκες της διαθήκης· υπεράνω δε αυτής ήσαν Χερουβείμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον· περί των οποίων δεν είναι τώρα χρεία να λέγωμεν κατά μέρος. Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας· εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού· και τούτο εδηλοποίει το πνεύμα το άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο ετι· ήτις ήτο τύπος εις τον παρόντα καιρόν, . . . μέχρι του καιρού διορθώσεως.»

11. Ήταν εκείνη η «σκηνή» τύπος κάποιου πράγματος του παρελθόντος ή κάποιου πράγματος του μέλλοντος;

¹¹ Ας σημειώσωμε ότι ο συγγραφεύς λέγει ότι η ιερή σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον προφήτη Μωυσή ήταν «τύπος εις τον παρόντα καιρόν.» Ο ‘παρών καιρός’ στην περίπτωσι του συγγραφέως ήταν περίπου το έτος 61 μ.Χ. ή εννέα χρόνια πριν καταστραφή ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος 70 μ.Χ. Ήταν επίσης είκοσι οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και την ανάληψί του στον ουρανό. Έτσι εκείνη η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής ήταν «τύπος» για κάτι μελλοντικό και όχι για κάτι που υπήρχε πριν από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή. Στις ημέρες του Αρχιερέως Ηλεί εκείνη η τυπική «σκηνή» ωνομαζόταν «ναός.» (1 Σαμ. 1:9· 3:3· σημειώστε επίσης 2 Σαμουήλ 22:7· Ψαλμ. 18:6· 27:4) Έτσι η σκηνή ή ναός που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή δεν ήταν τύπος ενός ναού που υπήρχε πριν από τον καιρό του Μωυσέως.

12. Είχαν κτίσει ναούς στη γη οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από τον καιρό του Μωυσέως, και είχε ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό την εποχή εκείνη;

¹² Όταν κυττάξωμε πίσω στον προ του Μωυσέως καιρό δεν βρίσκομε καμμιά αναγραφή ότι είχε κτισθή κάποιος ναός στη γη από οποιονδήποτε πιστό λάτρη του Ιεχωβά Θεού, ούτε ακόμη από τον Μελχισεδέκ, που ήταν «βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου.» (Εβρ. 7:1· Γεν. 14:18-20) Μολονότι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού όπως ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Ιώβ προσέφεραν θυσίες στον Θεό, δεν έκτισαν κανένα ναό σ’ Αυτόν. Είχε, λοιπόν, ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό, μολονότι δεν είχε υλικό ναό στη γη; Όχι! Δηλαδή δεν είχε ναό σαν κι’ αυτόν που εξεικονιζόταν από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και τον ναό που οικοδομήθηκε από τον βασιλέα Σολομώντα.

13. Γιατί δεν υπήρχε ανάγκη ναού στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας του Θεού, και πώς υπάρχουν μνείες για ναό του Ιεχωβά στα συγγράμματα των προφητών;

¹³ Ασφαλώς, όταν ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα σε ανθρώπινη τελειότητα στον κήπο της Εδέμ, δεν υπήρχε ανάγκη ενός τέτοιου ναού στον ουρανό. Γιατί όχι; Διότι τον καιρό εκείνο αφού εδημιούργησε τον τέλειον άνδρα και τη γυναίκα στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας, και «είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν,» δεν υπήρχε πουθενά αμαρτία σε όλη τη δημιουργία, είτε στον ουρανό είτε στη γη. Δεν υπήρχε ανάγκη να έχη ο Θεός έναν αρχιερέα για να προσφέρη θυσίες εξιλασμού, ούτε υπήρχε ανάγκη για θυσιαστήριο στην αυλή κανενός ναού επάνω στον οποίον να προσφέρουν προσφορά περί αμαρτίας. (Γεν. 1:26-31· 2:7-24) Τέτοιες μνείες για ναό όπως βρίσκονται, επί παραδείγματι, στον Ψαλμό 11:4, Μιχαία 1:2 και Αββακούμ 2:20 ήσαν προφητικές και εγράφησαν αφού ο Μωυσής είχε κατασκευάσει τη σκηνή ή ο Σολομών είχε οικοδομήσει τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Αυτά εξεικόνιζαν ένα πνευματικό ναό που επρόκειτο να υπάρξη στο μέλλον.

14. Γιατί, θέτομε το ερώτημα αν ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά ήρθε σε ύπαρξι την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, πότε ήλθε σε ύπαρξι ο πραγματικός ναός που εξεικονίσθηκε από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και από τον ναό που οικοδομήθηκε από τον Σολομώντα; Ήλθε σε ύπαρξι την εορτή της ημέρας της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. όταν ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία; Ο λόγος που ρωτούμε είναι διότι ο απόστολος Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία των ημερών του και είπε:«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού, κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις εισθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Από τους λόγους αυτούς θα μπορούσε κανείς να νομίση ότι η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής και οι ναοί που οικοδόμησαν στην Ιερουσαλήμ ο Βασιλεύς Σολομών και ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ και ο Βασιλεύς Ηρώδης ο μέγας εξεικόνιζαν τη Χριστιανική εκκλησία ως ένα συμβολικό ναό. Αλλ’ είναι αυτό αληθινό; Ποια απάντησι μας δίνει ο ίδιος ο απόστολος Παύλος στο ερώτημα αυτό;

15. Τι λέγουν τα εδάφια Εβραίους 9:11, 12, σχετικά με τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα;

¹⁵ Έτσι ξαναγυρίζομε στην προς Εβραίους επιστολή, ένατο κεφάλαιο όπου είχαμε διακόψει και προχωρούμε για να διαβάσωμε αυτούς τους επεξηγηματικούς λόγους του Παύλου:«Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, διά της μεγαλύτερας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.»—Εβρ. 9:11, 12.

16. Την Ιουδαϊκή ημέρα τον Εξιλασμού, εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ ή μήπως εισήλθε στην Χριστιανική εκκλησία ως ναό;

¹⁶ Ο Ιησούς Χριστός δεν πέθανε θυσιαστικά την Ιουδαϊκή ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί) για να εισέλθει με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Ποτέ δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό. Δεν ήταν ένας Λευίτης αρχιερεύς. Ο Ιουδαίος αρχιερεύς ήταν τότε ο Καϊάφας, και εισήλθε με το αίμα ενός μόσχου και ενός τράγου στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ την ημέρα του Εξιλασμού. Αλλά ο Ιησούς Χριστός δεν ενήργησε έτσι. Τότε σε ποια «άγια» εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του; Όχι στη Χριστιανική εκκλησία επάνω στη γη, διότι αυτή δεν είχε ακόμη θεμελιωθή την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού ούτε και την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό δέκα ημέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Ποια ήταν λοιπόν τα «Άγια» στα οποία εισήλθε ο Ιησούς πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής; Γυρίζομε και πάλι στους Εβραίους, ένατο κεφάλαιο, και ας αφήσωμε τον Παύλο να δώση την απάντησι:

17. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:23, 24, πού εισήλθε ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς;

¹⁷ Λέγει:«Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων· αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.»—Εβρ. 9:23, 24.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙ

18, 19. (α) Πώς κατοικεί ο Θεός στα πραγματικά Άγια των Αγίων στα οποία εισήλθε ο Ιησούς Χριστός; (β) Ποιον φραγμό έπρεπε να περάση ο Ιησούς Χριστός για να εισέλθη εκεί, και πώς αυτό εξεικονίσθηκε σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 6:18-20;

¹⁸ Σ’ ευχαριστούμε Παύλε, γιατί χαιρόμαστε που μαθαίνομε ότι τα άγια στα οποία εισήλθε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός με την αξία του θυσιαστικού του αίματος δεν ήταν ένας άγιος τόπος στη γη όπου ήσαν τότε οι λίγοι μαθηταί του, αλλά ήταν «αυτός ο ουρανός» όπου βρίσκεται η «παρουσία του Θεού,» όπου ο ίδιος ο Θεός κατοικεί προσωπικώς μάλλον αντί να κατοική εκεί δια του πνεύματος. Εν τούτοις εκείνα τα πραγματικά «άγια,» δηλαδή, «αυτός ο ουρανός» δεν ήσαν το παν που υπήρχε στον πραγματικό ναό. Γιατί όχι; Διότι τα Άγια των Αγίων της χειροποιήτου σκηνής και των χειροποιήτων ναών όπου ο Θεός κατοικούσε με το πνεύμα του δεν ήταν το παν που υπήρχε σ’ εκείνα τα ιερά οικοδομήματα. Τα Άγια των Αγίων ήταν μόνο το εσώτατο διαμέρισμα των επιγείων εκείνων κτισμάτων, και εχωρίζετο από το πρώτο διαμέρισμα μ’ ένα καταπέτασμα. (Ματθ. 27:50, 51) Αυτό το εσώτερο καταπέτασμα εξεικόνιζε τον γήινο φραγμό που έπρεπε να περάση ο Ιησούς για να φθάση στα ουράνια Άγια των Αγίων, δηλαδή το γήινο σώμα του, την ανθρώπινη ύπαρξί του. Μιλώντας για την ελπίδα του, ο Παύλος λέγει:

¹⁹ «Να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντας εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα· την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»—Εβρ. 6:18-20.

20. Πώς εχωρίζετο το διαμέρισμα Άγια της σκηνής από την αυλή, και ποιο χάλκινο αντικείμενο υπήρχε εκεί στην αυλή;

²⁰ Θυμόμαστε ότι το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής ωνομάζετο τα Άγια και εχωρίζετο με ένα καταπέτασμα από την αυλή που ήταν έξω από τον ναό. Σ’ αυτή την αυλή και μπροστά (ή ανατολικά) από τον ναό υπήρχε ένα μεγάλο χάλκινο θυσιαστήριο.

21. Από ποιο θυσιαστήριο δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι Ιουδαίοι ιερείς, και με τη θυσία τίνος έχει σχέσι αυτό το θυσιαστήριο;

²¹ Όπως ο ίδιος ο ναός, έτσι και το θυσιαστήριο αυτό ήταν τυπικό. Ο απόστολος Παύλος το δείχνει αυτό, όταν μιλή για τη διαφορά μεταξύ των Ιουδαίων ιερέων και των βαπτισμένων μαθητών του Χριστού και λέγει: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια δια του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν [δηλαδή έξω της πύλης της Ιερουσαλήμ].» (Εβρ. 13:10-12) Επομένως το Χριστιανικό θυσιαστήριο έχει σχέσι με την ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Αλλά ποιο είναι αυτό το αντιτυπικό θυσιαστήριο; Επίσης ποιο είναι το αντίτυπο του πρώτου διαμερίσματος ή των Αγίων της επίγειας σκηνής ή ναού; Ας το εξακριβώσωμε με την βοήθεια της Γραφής,

22. (α) Τι εξεικόνιζε το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού, και πώς το πέρασε ο Ιησούς; (β) Επομένως, κάθε τι έξω ή ανατολικά απ’ αυτό το καταπέτασμα με ποιο είδος πραγμάτων είχε σχέσι;

²² Εκείνο το εσωτερικό καταπέτασμα ανάμεσα στα Άγια των Αγίων και στα Άγια του ναού παριστάνει μια διαχωριστική γραμμή. Εξεικονίζει τον σάρκινο φραγμό που ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να περάση καταθέτοντας θυσιαστικά την τελεία ανθρώπινη σάρκα του, εγκαταλείποντας την για πάντα. Τώρα, αφού το διαμέρισμα Άγια των Αγίων μέσα από το εσωτερικό καταπέτασμα εξεικονίζει «αυτόν τον ουρανόν,» όπου κατοικεί ο Θεός, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, κάθε τι έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα (ή προς τα ανατολικά του) θα παρίστανε κάτι όχι στους αόρατους ουρανούς αλλά εδώ κάτω στη γη. Θα ήταν κάτι σχετικό με τη σάρκα εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό εδώ στη γη. Αυτός ο κανόνας εφαρμοζόταν και στο χάλκινο θυσιαστήριο. Στις περιπτώσεις των ναών του Σολομώντος και του Ηρώδου, το θυσιαστήριο βρισκόταν, στην εσωτερική αυλή ή αυλή των ιερέων, όπου ο αρχιερεύς και οι υφιερείς του εκτελούσαν τα θυσιαστικά τους καθήκοντα. Τι εξεικόνιζε εκείνο το θυσιαστήριο;

ΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

23, 24. (α) Όταν ο Ιησούς ήλθε «εις τον κόσμον» τι είπε σχετικά με την στάσι του Θεού απέναντι στις θυσίες, και γιατί; (β) Επομένως τι είχε απομακρυνθή, και με τι αγιάζονται οι Χριστιανοί μέσω της θυσίας του Χριστού;

²³ Αυτό μας το διασαφηνίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή κεφάλαιο δέκα. Αφού περιέγραψε πώς ο Ιησούς Χριστός ως αρχιερεύς του Θεού εισήλθε στον ίδιο τον ουρανό για να εμφανισθή με την αξία του ιδίου του αίματος ενώπιον του Θεού χάριν ημών, ο Παύλος συνεχίζει και λέγει:

²⁴ «Διότι ο νόμος έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχομένους. . . . Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο, εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας, εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Αφού είπεν ανωτέρω, «Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·» (αίτινες προσφέρονται κατά νόμον·) τότε είπεν, «Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» αναιρεί το πρώτον διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβρ. 10:1-10.

25. Τι ήταν, λοιπόν, το θυσιαστήριο επάνω στο οποίο ήλθε ο Ιησούς και παρουσίασε τον εαυτό του για να προσφερθή ως θυσία;

²⁵ Απ’ αυτό είναι προφανές ότι το αντιτυπικό ισοδύναμο του χάλκινου θυσιαστηρίου στην αυλή του ναού είναι το «θέλημα» του Θεού, η προθυμία του να δεχθή μια τέλεια ανθρώπινη θυσία για την οποίαν είχε κάμει προετοιμασία, και αυτό το «θέλημα» του Θεού είχε προλεχθή σ’ αυτό που ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου. (Ψαλμ. 40:6-8) Ο Θεός δεν ήταν πρόθυμος να δεχθή, την ατελή ανθρώπινη θυσία του γιου του Αβραάμ, Ισαάκ, αλλ’ ήταν πρόθυμος να δεχθή την τέλεια ανθρώπινη θυσία του μονογενούς Υιού του, του Ιησού Χριστού. Δεν ήθελε ούτε επεδοκίμαζε για πάντα τις θυσίες ζώων της ετησίας Ημέρας του Εξιλασμού, αλλά, σύμφωνα με το θέλημα και τον σκοπό Του, ήθελε μια τέλεια ανθρώπινη θυσία που θα εξιλέωνε τις ανθρώπινες αμαρτίες, που πραγματικά θα ‘αφαιρούσε αμαρτίες.’ Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να κάμη το θέλημα του Θεού, και με βάσι το θέλημα του Θεού σαν επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο έγινε δεκτή η παρουσίασις του τελείου Ιησού για ανθρώπινη θυσία και προσφέρθηκε το προετοιμασμένο τέλειο ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Αυτή η τέλεια ανθρώπινη θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού έφερε πράγματι Αγιασμό στους μαθητάς του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος πρόσθεσε:«Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.»—Εβρ. 10:10.

26. Γιατί οι Ιουδαίοι ιερείς δεν έχουν εξουσία να φάγουν από το «θυσιαστήριον» από το οποίο τρώγουν οι Χριστιανοί υφιερείς;

²⁶ Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που είμεθα πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.

27. Πότε παρουσιάσθηκε ο Ιησούς για θυσία, και ποια βάσις για θυσία ήλθε σε ύπαρξι τότε και ποια αντιτυπική «ημέρα» άρχισε τότε;

²⁷ Πότε ήλθε ο Ιησούς ως τέλειο ανθρώπινο ον να προσφέρη τον εαυτό του για θυσία στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού, όπως προεγράφη στον τόμο του βιβλίου; Αυτό έγινε τον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το έτος 29 μ.Χ. για να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δέχθηκε την αυτοθυσία του Ιησού είναι φανερό, διότι μετά το βάπτισμα του Ιησού στο νερό, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και τον έκαμε Χριστόν ή Κεχρισμένον και είπε ευδιάκριτα από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Ιωάν. 1:29-34) Συνεπώς τον καιρό εκείνο ήλθε σε ύπαρξι το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» και υπήρχε επάνω του μια ευπρόσδεκτη προσφορά περί αμαρτίας. Από τότε κι’ έπειτα ο Ιησούς περπατούσε στην αντιτυπική ιερατική αυλή επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού είχε αρχίσει, και ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού υπηρετούσε στο πραγματικό πνευματικό «θυσιαστήριο» του Θεού μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με του Ααρωνικού αρχιερέως στο ναό της Ιερουσαλήμ την ετήσια ημέρα του Εξιλασμού, στις 10 του Τισρί.—Εβρ. 8:1-6.

[Διάγραμμα στη σελίδα 135]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΤΟΨΙΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΒΟΡΡΑΣ

ΔΥΣΙΣ

ΝΟΤΟΣ

ΑΝΑΤΟΛΗ

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Κιβωτός

Εξωτερική Κουρτίνα

ΑΓΙΑ

Τράπεζα

Θυσιαστήριον Θυμιάματος

Λυχνία

Καταπέτασμα

Αυλή

Θάλασσα

Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

Πύλη

[Εικόνα στη σελίδα 136]

Ο ναός του Σολομώντος καθώς επίσης και η σκηνή ήσαν τύπος του πνευματικού ναού του Θεού—της διευθετήσεως για την προσέγγισι του Ιεχωβά σε λατρεία, βάσει της εξιλαστηρίου θυσίας του Ιησού

Η Σύναξις Όλων των Εθνών σ’ ένα Ναό για Λατρεία

 1. Πώς ο Ιεχωβά έκαμε τον Ιησού ένα πνευματικό ιερέα, και ποιο Αγιαστήριο έλαβε τότε μορφή;

ΤΩΡΑ έλαβε μορφή το μεγάλο αγιαστήριο της πνευματικής σκηνής του Ιεχωβά Θεού. Πώς συνέβη αυτό; Διότι τώρα ήλθαν σε ύπαρξι τα αντιτυπικά «Άγια» του πνευματικού ναού του Θεού. Αυτό έγινε διότι ο Θεός εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και έκαμε τον Ιησού πνευματικό ιερέα. Ο Θεός απεκύησε τον Ιησού με το πνεύμα του για να τον κάμη πνευματικό Υιό του Θεού, περιβεβλημένο με την τιμή μιας ιερωσύνης ανωτέρας από εκείνη του επιγείου Ιουδαίου αρχιερέως της οικογενείας του Ααρών.

 2. Σε ποια κατάστασι ήταν τότε ο Ιησούς και σε ποιο μέρος του πνευματικού ναού του Ιεχωβά μπορούσε να εισέλθη, και για να κάμη τι εκεί;

² Γι’ αυτό ο Παύλος γράφει:«Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γίνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, ‘Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.’ Καθώς και αλλαχού λέγει, «Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 5:4-6) Έτσι, ο Ιησούς ήταν σε μια κατάστασι πνευματικής γεννήσεως, μολονότι ήταν ακόμη εν σαρκί. Σ’ αυτή την κατάστασι μπορούσε να εισέλθη στα αντιτυπικά «Άγια» του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Σ’ εκείνα τα «Άγια» μπορούσε να προσφέρη θυμίαμα προσευχής, αίνου και υπηρεσίας στον Θεό που ήσαν σαν θυμίαμα.

 3. (α) Ποιο άλλο διαμέρισμα του πνευματικού ναού του Ιεχωβά έλαβε επίσης μορφή, και με ποια χαρακτηριστικά; (β) Έτσι από πότε και έπειτα άρχισε να λειτουργή ο πνευματικός ναός του Ιεχωβά;

³ Τώρα, επίσης, έλαβαν μορφή τα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Θεού, δηλαδή, εκείνη η καθωρισμένη περιοχή του ουρανού όπου ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος προσωπικώς επάνω από τα ουράνια χερουβείμ ωσάν επάνω από μια θέσι ελέους ή «ιλαστήριον.» (Ψαλμ. 80:1· Αριθμ. 7:89· Εβρ. 9:4, 5) Σ’ αυτή την ουράνια περιοχή που έλαβε τώρα τα χαρακτηριστικά του διαμερίσματος των Αγίων των Αγίων ή του εσωτάτου διαμερίσματος, ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος ωσάν υπεράνω του ιλαστηρίου της κιβωτού της νέας διαθήκης έτοιμος και πρόθυμος να δεχθή εξιλέωσιν, να ικανοποιηθή, να κατευνασθή από μια ικανοποιητική προσφορά περί αμαρτίας, την τέλεια ανθρώπινη θυσία του Αρχιερέως του Ιησού Χριστού στο αποκορύφωμα της μεγάλης αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. (Λευιτ. 16:1-34) Έτσι τώρα είχε έλθει σε ύπαρξι ο μεγάλος αντιτυπικός πνευματικός ναός του Ιεχωβά Θεού, με τα αντιτυπικά του Άγια των Αγίων και τα Άγια και την αυλή με το θυσιαστήριό της. Από τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό το 29 μ.Χ. λειτουργούσε ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά, που επεφύλασσε ευλογίες για όλο το ανθρώπινο γένος.

 4. (α) Πότε ο Ιεχωβά έφερε τον Ιησού Χριστό πέραν από το «καταπέτασμα» στα αληθινά Άγια των Αγίων, και πώς; (β) Πότε τελείωσε η αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού, και πώς;

⁴ Τώρα το μόνο πράγμα που χώριζε τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα από τα αληθινά Άγια των Αγίων του Ιεχωβά ήταν εκείνο το συμβολικό «καταπέτασμα,» εκείνος ο φραγμός του σαρκίνου οργανισμού. «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσι.» (1 Κορ. 15:50) Γι’ αυτό το λόγο ο Ιησούς Χριστός συμπλήρωσε την τέλεια ανθρώπινη θυσία του επάνω στο «θυσιαστήριο» του Θεού πεθαίνοντας ως ένα αθώο θύμα την ημέρα του Πάσχα, στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Αλλά την τρίτη ημέρα του θανάτου του Ιησού, δηλαδή, στις 16 Νισάν, ο Παντοκράτωρ Θεός έφερε τον Αρχιερέα του Ιησού Χριστό πέραν απ’ αυτό το διαχωριστικό «καταπέτασμα,» με το να τον εγείρη από τους νεκρούς, όχι ως Αρχιερέα με σάρκα και αίμα, αλλά ως ένα Αρχιερέα εν πνεύματι, μέτοχον «θείας φύσεως» και ενδεδυμένον με αθανασία. (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-54· 2 Πέτρ. 1:4) Το καταπέτασμα του ναού, που εξεικόνιζε τον σάρκινο φραγμό ξεπεράσθηκε τώρα από τον αναστημένο Ιησού Χριστό κι’ έτσι την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του μπορούσε να ανέλθη στον ίδιο τον ουρανό και να εμφανισθή ενώπιον του Θεού με την πολύτιμη αξία του εξιλεωτικού αίματός του, για να το παρουσιάση στον εξιλαστήριο θρόνο του Θεού χάριν όλου του ανθρωπίνου γένους. Μ’ αυτή την παρουσίασι ετελείωσε η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΥΦΙΕΡΕΩΝ

5, 6. (α) Πότε άρχισε ο Ιησούς Χριστός να οικοδομή την εκκλησία του επάνω στον εαυτό του ως την Πέτρα; (β) Πώς τα μέλη της εκκλησίας έγιναν πνευματικοί υφιερείς, και πώς μιλούν γι’ αυτό τα εδάφια 1 Πέτρου 2:5, 9;

⁵ Κάτω από το φως όλων των προηγουμένων, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο από το γεγονός ότι η σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και οι ναοί που οικοδομήθηκαν από τον Σολομώντα, τον Ζοροβάβελ και τον Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ δεν εξεικόνιζαν την εκκλησία των μαθητών του Χριστού. Εκείνη η εκκλησία δεν ήλθε σε ύπαρξι παρά μόνον την πεντηκοστή ημέρα μετά την ανάστασι του Ιησού και επομένως μετά την ανάληψί του στον ουρανό και την εμφάνισί του εις «αυτόν τον ουρανόν» ενώπιον του Θεού για όφελός τους. Μιλώντας για τον εαυτό του ως τη συμβολική Πέτρα, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθ. 16:18) Άρχισε να οικοδομή αυτή την πνευματική εκκλησία την εορτή της Πεντηκοστής, δέκα ημέρες μετά την ανάληψί του στον ουρανό το 33 μ.Χ. Έλαβε άγιο πνεύμα από τον Θεό και το διωχέτευσε στους αναμένοντας μαθητάς του στη γη στην Ιερουσαλήμ. Μ’ αυτόν τον τρόπο απεκυήθησαν από το πνεύμα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού. Με το ίδιο αυτό πνεύμα εχρίσθησαν για να γίνουν πνευματικοί υφιερείς κάτω από τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. (Πράξ. 2:1-36) Ο απόστολος Πέτρος μιλεί γι’ αυτό, λέγοντας:

⁶ «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού. Σεις όμως είσθε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς’ εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 2:5, 9.

 7. Ως πνευματικοί υφιερείς, σε ποια αντιτυπική περιοχή έχουν φερθή και σε ποιο διαμέρισμα του πνευματικού ναού επίσης, για να κάμουν τι σ’ αυτά τα μέρη;

⁷ Αυτός ο «πνευματικός οίκος» αποτελείται από «ζώντας λίθους» που είναι υφιερείς του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτούς λέγεται:«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.» (Εβρ. 3:1.) Ως οίκος τέτοιων υφιερέων πρέπει να ‘προσφέρουν θυσίας πνευματικάς, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.’ (1 Πέτρ. 2:5) Αυτό σημαίνει ότι εφέρθησαν μέσα στην αντιτυπική αυλή όπου βρίσκεται το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού, για να προσφέρουν εκεί τις ‘πνευματικές θυσίες’ των στη βάσι του ‘θελήματος’ του Θεού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι, στην κατάστασι της πνευματικής των γεννήσεως ως πνευματικών υιών του Θεού, εφέρθησαν στο αντιτυπικό πρώτο διαμέρισμα στα «Άγια» του πνευματικού ναού του Θεού. Εκεί απολαμβάνουν πνευματική διαφώτισι σαν από μια χρυσή επτάφωτη λυχνία, και τρώγουν πνευματική τροφή σαν από τη χρυσή τράπεζα της προθέσεως των άρτων, και αναπέμπουν προσευχή, αίνο και υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό σαν να στέκωνται στο μόνιμο χρυσό θυμιατήριο που βρισκόταν μπροστά από το εσωτερικό καταπέτασμα.

 8. (α) Ώστε τι εξεικόνιζαν τα Άγια της σκηνής ή του ναού; (β) Τι εξεικόνιζε η αυλή των ιερέων;

⁸ Απ’ αυτή την άποψι, τα Άγια του ναού εξεικόνιζαν την κατάστασι της πνευματικής γεννήσεως του πνευματικού ιερατείου του Θεού, έστω κι’ αν τα μέλη του είναι ακόμη με γήινο σώμα, με σάρκα. Είναι μια ειδική πνευματική σχέσις με τον Θεό που αποκρύπτεται από τους έξω σαν με ένα καταπέτασμα ώστε να μη μπορούν να την διακρίνουν ή να την εκτιμήσουν. Η αυλή των ιερέων όπου βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο εξεικονίζει την ειδική ανθρώπινη θέσι τους προς τον Θεό. Τους βλέπει, όχι ως ατελείς, καταδικασμένους αμαρτωλούς, ακατάλληλους να υπηρετήσουν στο πνευματικό του «θυσιαστήριο» αλλά ως μετανοήσαντες, μεταστραφέντας και βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού που τους υπολογίζει δικαίους, αναμάρτητους, λόγω της πίστεώς τους στον Θεό και μέσω του εξιλεωτικού αίματος του Αρχιερέως Ιησού Χριστού. (Ρωμ. 5:1, 9· 8:1· 3:24-26) Έτσι η αυλή του ναού με το χάλκινο θυσιαστήριό της εξεικόνιζε τη δίκαιη στάσι των πνευματικών υφιερέων του Θεού εν σχέσει με τα σάρκινα σώματά τους.

 9. (α) Πώς αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς εισέρχονται στα αντιτυπικά Άγια των Αγίων, και εισέρχονται μήπως με μια θυσία εξιλασμού των αμαρτιών; (β) Πώς θα υπηρετήσουν σ’ αυτά τα Άγια των Αγίων;

⁹ Εφ’ όσον «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν,» αυτοί οι από το πνεύμα αποκυημένοι υφιερείς υπό τον Χριστόν πρέπει επίσης να περάσουν αυτόν τον σάρκινο φραγμό όπως εξεικονίσθηκε από εκείνο το εσωτερικό «καταπέτασμα» του ναού. Αυτό το κάνουν με το να εκτελούν την πνευματική τους ιερωσύνη στη γη ως τον ανθρώπινο θάνατο, ύστερα από τον οποίον, στον κατάλληλο καιρό του Θεού, αυτός τους ανασταίνει από τους νεκρούς με την ανάστασι του Χριστού, δηλαδή, ως πνευματικά πλάσματα θείας φύσεως και προικισμένα με αθανασία και αφθαρσία. Όπως είναι γραμμένο:«Σπείρεται [με τον θάνατον] σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:42-44· Ρωμ. 6:4, 5) Μ’ αυτόν τον τρόπο θα εισαχθούν στην προσωπική παρουσία του Υψίστου Θεού, αλλ’ όχι, βέβαια, για να προσφέρουν σ’ αυτόν θυσίες εξιλασμού. Αυτό επετεύχθη πλήρως από τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, την αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού. Αλλ’ όταν ενωθούν τότε με τον Αρχιερέα τους στον ουρανό, θα μπορούν να υπηρετούν ως «ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4, 6.

10. Στα εδάφια 1 Κορινθίους 3:9, 16, 17, με ποια «οικοδομή» παραβάλλει ο Παύλος τη Χριστιανική εκκλησία, αλλά τι δεν μπορεί να σημαίνη αυτό, και γιατί;

¹⁰ Όσο βρίσκονται στη γη παρομοιάζονται με διάφορα πράγματα. Επί παραδείγματι, στην 1 Κορινθίους 3:9 ο απόστολος Παύλος τους λέγει:«Σεις είσθε του Θεού αγρός του Θεού οικοδομή.» Ρωτούμε, τι «οικοδομή»; Η απάντησις δίνεται στα εδάφια δεκαέξη και δεκαεπτά:«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός του Θεού, και το πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρει τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.» Αυτό δεν λέγει ούτε εννοεί ότι αυτός είναι ο ναός που εξεικονίσθηκε από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και από τους ναούς της Ιερουσαλήμ. Σ’ εκείνο τον ναό για τον οποίον ομιλεί ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή ο Θεός κατοικεί προσωπικώς, είναι προσωπικώς παρών εκεί. Αλλ’ ο ναός αυτός που λέγει ο Παύλος ότι είναι η εκκλησία δεν έχει την προσωπική παρουσία του Θεού. Απλώς και μόνον το πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτόν τον συμβολικό ναό. Ο Θεός κατοικεί εκεί απλώς με το πνεύμα του, διότι τα μέλη αυτού του ναού είναι εν σαρκί στη γη.

11. Πώς το ζήτημα ενός θεμελίου δείχνει τη διαφορά μεταξύ της εκκλησίας ως ναού και του ναού του Ιεχωβά στους ουρανούς;

¹¹ Ο ναός του Θεού στον ουρανό δεν είναι οικοδομημένος επάνω στο θεμέλιο των Χριστιανών αποστόλων και προφητών. Αλλ’ η Χριστιανική εκκλησία ως ναός είναι κτισμένη επάνω στους Χριστιανούς, αποστόλους και προφήτας. Στην προς Εφεσίους επιστολή 2:20-22 ο απόστολος Παύλος γράφει:«Εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογούμενη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.»

12. (α) Λόγω της διαμονής τίνος μέσα σ’ αυτήν παρομοιάζεται η εκκλησία στη γη μ’ ένα ναό, και εν τούτοις πού βρίσκεται στον μεγάλο πνευματικό ναό του Θεού; (β) Ως «ναός» του αληθινού Θεού στη γη, τι δεν πρέπει να επιτρέψη ανάμεσά της η εκκλησία;

¹² Επειδή το πνεύμα του Θεού κατοικεί μαζί μ’ αυτό το αρμονικά οργανωμένο σώμα των πνευματικών υφιερέων του Χριστού, γι’ αυτό η εκκλησία αυτή ονομάζεται «ναός» του Ιεχωβά Θεού. Η προσωπική του παρουσία είναι επάνω στα ουράνια Άγια των Αγίων του μεγάλου πνευματικού ναού του. Αυτή η τάξις του ναού που είναι ακόμη στη γη βρίσκεται στο διαμέρισμα των «Αγίων» του μεγάλου πνευματικού ναού. Επειδή παρομοιάζεται μ’ ένα ναό στη γη στον οποίο ο Ιεχωβά κατοικεί με το πνεύμα του, αυτή η από το πνεύμα αποκυημένη εκκλησία δεν πρέπει να επιτρέψη κανένα είδος ειδωλολατρίας ή λατρείας ψευδών θεών μέσα της. «Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;» ερωτά ο απόστολος Παύλος, και κατόπιν προσθέτει την εξήγησι:«Διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, ‘Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.’»—2 Κορ. 6:16.

ΟΙ ΑΥΛΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΛΑΤΡΕΙΣ

13. Με την παρέλευσι της αποκυημένης από το πνεύμα εκκλησίας από την επίγεια σκηνή, ποια κατάστασις, όπως εξεικονίσθηκε από ένα διαμέρισμα του ναού, θα παρέλθη επίσης;

¹³ Αυτή την από το πνεύμα αποκυημένη εκκλησία πρέπει να την μεταχειριζώμεθα ως αγία. Στον ωρισμένο καιρό αυτή η εκκλησία θα παρέλθη από την επίγεια σκηνή. Όταν παρέλθη, τότε η κατάστασις της πνευματικής γεννήσεως των πνευματικών υφρερέων (όπως εξεικονίσθηκε από το διαμέρισμα των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ) θα παύση να υπάρχη, αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς θα έχουν περάσει πέρα από τον σάρκινο φραγμό (που εξεικονίσθηκε από το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού) στα ουράνια Άγια των Αγίων με τον θάνατό τους κατά σάρκα και την ανάστασί τους εν πνεύματι.

14. Πώς τα εδάφια Αποκάλυψις 21:1, 2, περιγράφουν την εκκλησία των 144.000 υφιερέων στα ουράνια Άγια των Αγίων;

¹⁴ Τι άγιο προνόμιο θα είναι για τους 144.000 υφιερείς του πνευματικού ναού του Ιεχωβά να βρεθούν στα Άγια των Αγίων του, ενώπιον αυτής της παρουσίας του Ιεχωβά Θεού! Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είχε εξεικονισθή με την περίπτωσι των υφιερέων που υπηρετούσαν στο ναό στην Ιερουσαλήμ, αλλά εξεικονίζεται ωραία στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Εκεί η εκκλησία των 144.000 υφιερέων που υπηρετούν υπό τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, Ιησού Χριστό, παρομοιάζεται με τη νύμφη του την ημέρα του γάμου της. Με ωραία φρασεολογία ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης περιγράφει αυτή τη σύνθετη νύμφη, λέγοντας: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.»—Αποκάλ. 21:1, 2.

15. Πώς η αρχαία επίγεια Ιερουσαλήμ και η ουράνια νέα Ιερουσαλήμ συγκρίνονται, στο ότι έχουν ένα οικοδόμημα ναού;

¹⁵ Θυμόμαστε ότι η αρχαία επίγεια Ιερουσαλήμ, ως το έτος της καταστροφής της από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος 70 μ.Χ., είχε έναν υπέροχο ναό. Αλλά τι θα λεχθή για την ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ που είδε ο απόστολος Ιωάννης σε δράμα γύρω στα εικοσιέξη χρόνια μετά την καταστροφή του ναού της παλαιάς Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.; Καθώς ο Ιωάννης συνεχίζει την υπέροχη περιγραφή της ουράνιας Νέας Ιερουσαλήμ μας λέγει:«Και ναόν δεν είδον εν αυτή· διότι ναός αυτής είναι ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ, και το Αρνίον. Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ηλίου, ουδέ της σελήνης, διά να φέγγωσιν εν αυτή.»—Αποκάλ. 21:22-24.

16. Ποιο πράγμα σχετικά με τον τόπο που βρίσκονται οι 144.000 υφιερείς καταργεί την ανάγκη ενός οικοδομήματος ναού στη Νέα Ιερουσαλήμ, και πώς αυτός ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι ο ναός της;

¹⁶ Γιατί θα πρέπει η ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ να έχει ένα ναό, ένα ξεχωριστό οικοδόμημα για να υπηρετούν μέσα σ’ αυτό οι 144.000 υφιερείς κι’ έτσι ν’ αποδίδουν ιερή υπηρεσία στον Θεό έμμεσα μέσω ενός ενδιαμέσου οικοδομήματος; Γιατί να χρειάζεται αυτό, αφού βρίσκονται ενώπιον αυτής της παρουσίας του Θεού και ‘βλέπουν το πρόσωπον αυτού’; (Αποκάλ. 22:4) Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ. Η ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ δεν είναι ο ναός. Όχι, ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ είναι ο ναός. Αφού αυτός είναι εκεί, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, καταργεί την ανάγκη της υπάρξεως ενός χωριστού οικοδομήματος μέσω του οποίου οι κάτοικοι της Νέας Ιερουσαλήμ, οι 144.000 υφιερείς, να τον λατρεύουν και να τον υπηρετούν έμμεσα. Έτσι αποδίδουν ιερή υπηρεσία σ’ αυτόν απ’ ευθείας κάτω από την αρχιερωσύνη του Αρνίου, του Ιησού Χριστού.

17. Πώς το Αρνίον επίσης, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό, είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ;

¹⁷ Αυτός είναι ο λόγος που το Αρνίον μετέχει, μαζί με τον Ιεχωβά στο να είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ. Ακριβώς όπως λέγει η Αποκάλυψις «Και το Αρνίον.» Εκεί βρίσκεται προσωπικώς στα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Έχει προσφέρει ήδη απ’ ευθείας στον Θεό την εξιλεωτική θυσία της αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. Ως ο Αρχιερεύς του Θεού ο όμοιος με τον Μελχισεδέκ, κάθεται στα δεξιά του Θεού.

18. Σε ποια περιοχή του πνευματικού ναού του Ιεχωβά θα ωφεληθούν οι άνθρωποι από την ημέρα του Εξιλασμού, και για ποιους προσεφέροντο οι θυσίες την ημέρα του Εξιλασμού για να το δείξουν αυτό:

¹⁸ Παρ’ όλον ότι δεν θα υπάρχη πια μια από το πνεύμα αποκυημένη κατάστασις των 144.000 υφιερέων όπως εξεικονίσθηκε από τα Άγια του ναού, οι γήινες αυλές του μεγάλου πνευματικού ναού του Ιεχωβά θα εξακολουθήσουν να υφίστανται. Οι άνθρωποι στη γη που θα ωφεληθούν από την Ημέραν του Εξιλασμού του Ιεχωβά θα το κάμουν αυτό σ’ αυτές τις αυλές. Αυτό ταιριάζει ωραία με το γεγονός ότι η περί αμαρτίας προσφορά της ημέρας του Εξιλασμού δεν προσεφέρετο μόνο για την ιερατική οικογένεια αλλά για όλο το υπόλοιπο του λαού που ελάτρευε τον Ιεχωβά στο ναό του.

19. (α) Ποιοι είπε ο προφήτης Ζαχαρίας ότι θα ενώνονταν με τον Ιεχωβά «εν εκείνη τη ημέρα» και θα ζητούσαν την εύνοιά του; (β) Ως μια πρόβλεψις γι’ αυτό το πράγμα, ποια πρόσθετη αυλή περιελάμβανε ο ναός του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ, και για ποιους μη Ισραηλίτας προσευχήθηκε ο Σολομών όταν εγκαινίαζε τον ναό;

¹⁹ Όταν ο προφήτης του Θεού Ζαχαρίας επροφήτευε σχετικά με την ανοικοδόμησι του ναού στην Ιερουσαλήμ τον έκτον αιώνα προ Χριστού, ενεπνεύσθη να πη: «Και έθνη πολλά θέλουσιν ενωθή μετά του Ιεχωβά εν τη ημέρα εκείνη, και θέλουσιν είσθαι λαός μου· και θέλω κατοικήσει εν μέσω σου.» «Και λαοί πολλοί και έθνη ισχυρά θέλουσιν ελθή δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά των δυνάμεων εν Ιερουσαλήμ, και να εξιλεώσωσι το πρόσωπον του Ιεχωβά.» (Ζαχ. 2:11· 8:22, Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις) Σύμφωνα μ’ αυτή την προφητεία για την προσέλευσι μη Ισραηλιτών να λατρεύσουν τον Ιεχωβά στον ναό του, ο ναός που οικοδομήθηκε από τον βασιλέα Ηρώδη και που αντικατέστησε το ναό που είχε κτισθή στις ημέρες του προφήτου Ζαχαρία, περιελάμβανε, όχι μόνον μια αυλή ιερέων με το θυσιαστήριο της, καθώς και την αυλή του Ισραήλ και την αυλή των γυναικών, αλλά επίσης την αυλή των Εθνικών, δηλαδή μη Ισραηλιτών. Ακόμη αιώνες πριν απ’ αυτό, ο Βασιλεύς Σολομών, όταν εγκαινίαζε τον πρώτο ναό στην Ιερουσαλήμ προσευχήθηκε για τους ξένους που θα ήρχοντο από μακρυνές χώρες για να λατρεύσουν στο ναό του Ιεχωβά.—1 Βασ. 8:41-43· 2 Χρον. 6:32, 33.

20. Από πότε, ιδιαιτέρως, βρίσκεται σε εκπλήρωσι αυτή η προφητεία του Ζαχαρία, και γιατί την βλέπομε από τότε;

²⁰ Η προφητεία που ελέχθη πριν από πολύν καιρό από τον Ζαχαρία βρίσκεται ήδη σε πορεία εκπληρώσεως στις ημέρες μας, και ιδιαίτερα από το έτος 1935 μ.Χ. Αυτό σημαίνει μια εκπλήρωσι ενώ υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων στη γη, που υπηρετούν στα Άγια του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το λόγο ο «πολύς όχλος» των ξένων που συρρέουν απ’ όλα τα μέρη της γης στις αυλές του ενός πνευματικού ναού του Ιεχωβά έρχονται σε επαφή και σε συναναστροφή μ’ αυτούς τους πνευματικούς υφιερείς που βρίσκονται ακόμη στη γη. Η χρονολογία 1935 μ.Χ. σημειώνει το έτος που άρχισε να παρατηρήται η προσέλευσις στον ναό αυτού του ‘πολλού όχλου’ των μη ιερατικών λάτρεων του Ιεχωβά, διότι εκείνο το αξιομνημόνευτο έτος η προφητεία της Αποκαλύψεως 7:9-17 σχετικά με τον «πολύν όχλον» εξηγήθηκε σύμφωνα με τα σημερινά γεγονότα. (Βλέπε περιοδικό Η Σκοπιά 1ης και 15ης Αυγούστου 1935) Καθώς παρατηρούμε την όρασι της Αποκαλύψεως που είδε ο απόστολος Ιωάννης, είναι σαν να βλέπωμε τον διεθνή «πολύν όχλον» των λάτρεων να εορτάζη την αντιτυπική Εορτή της Σκηνοπηγίας στο ναό του Ιεχωβά.

21. Πώς περιγράφει ο Ιωάννης αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ στην Αποκάλυψι 7:9-15;

²¹ Ο Ιωάννης μάς λέγει αυτό που βλέπει: «Ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο ν’ αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντας φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών· και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι, του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου. . . . Ούτοι, είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης· και έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού· και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει σκηνώσει επ’ αυτούς.»—Αποκάλ. 7:9-15.

22. (α) Σχετικά με τον πνευματικό ναό του Θεού, πού τον υπηρετεί αυτός ο ‘πολύς όχλος’ ημέρα και νύχτα; (β) Πώς το όραμα του Ιωάννου δείχνει ότι ο πνευματικός ναός επέζησε από τη «μεγάλη θλίψι,» και ποια οφέλη δέχεται εκεί ο ‘πολύς όχλος’;

²² Αυτή η ωραία όρασις παρουσιάζει τον διεθνή ‘πολύν οχλον’ ως να υπηρετή τον Ιεχωβά στο ναό του, δηλαδή στις γήινες αυλές που προωρίζοντο για εκείνους που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, σαν να λέγαμε στις «αυλές των Εθνών.» Ναι, στην όρασι του αποστόλου Ιωάννου ο μεγάλος πνευματικός ναός του Ιεχωβά Θεού επέζησε από τη «μεγάλη θλίψι» αυτών των εσχάτων ημερών, διότι αυτός ο ‘πολύς όχλος’ επέζησε από τη ‘μεγάλη θλίψι’ και βρίσκονται στο ναό του Ιεχωβά, σείοντας κλάδους φοινίκων σαν τον παραδοσιακό εορταστικό κλάδο φοίνικος (τον λουλάμπa) που εσείετο από τον λαό κατά την Εορτή της Σκηνοπηγίας. Αποδίδουν τη σωτηρία τους στον Ιεχωβά Θεό και στον θυσιαστικό του Αμνό, τον Ιησού Χριστό, και βρίσκονται τώρα στην οδό για μια ατελεύτητη ζωή ευτυχίας και θείας υπηρεσίας στη νέα τάξι του Θεού σε μια παραδεισιακή γη. (Αποκάλ. 7:16, 17) Δέχονται μ’ ευγνωμοσύνη τα οφέλη της περί αμαρτίας προσφοράς που προμηθεύθηκε στη μεγάλη ημέρα Εξιλασμού του Ιεχωβά.—Λευιτ. 16:1-34.

23. (α) Γιατί αυτοί που αποτελούν τον ‘πολύν όχλον’ δεν θα είναι οι μόνοι που θα γεμίσουν τις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού στη διάρκεια της χιλιετούς υπηρεσίας του Χριστού ως Αρχιερέως; (β) Σε ποιον εορτασμό πρέπει να ενωθούν αυτοί για να κερδίσουν αιώνια ζωή στη γη;

²³ Εν τούτοις αυτοί που επιζούν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ με την οποία θα τελειώση αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν είναι οι μόνοι που θα γεμίσουν αυτές τις αυλές της σωτηρίας. Στη διάρκεια της χιλιετούς Αρχιερατείας του Αρνιού Ιησού Χριστού και των 144.000 πνευματικών υφιερέων στο ουράνιο βασίλειο του πνευματικού ναού του Ιεχωβά, θα γίνη και «ανάστασις νεκρών δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15· Αποκάλ. 20:4, 6, 11-14) Όλοι αυτοί πρέπει να έλθουν στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά και να συμμετάσχουν στην υπηρεσία του εορτάζοντας επίσης χαρούμενα την μεγάλη αντιτυπική Εορτή της Σκηνοπηγίας. Δεν υπάρχει σωτηρία για αιώνια ζωή στον γήινο παράδεισο με κανένα άλλο τρόπο. Τα τελευταία έξη εδάφια της προφητείας του Ζαχαρία φαίνεται να το δείχνουν αυτό. Όλοι οι αναστημένοι που ποθούν αιώνια ζωή στη γη πρέπει να έλθουν στον πνευματικό ναό «δια να προσκυνήσωσι τον Βασιλέα, τον Ιεχωβά των δυνάμεων,» και «να εορτάσωσι την εορτήν της σκηνοπηγίας.» Τι απερίγραπτα χαρούμενος καιρός θα είναι αυτός για όσους το κάνουν αυτό!—Ζαχ. 14:17, 18.

24. (α) Ποιο ναό αναγνωρίζει ο Ιεχωβά Θεός, και σε ποιον ναό πρέπει να έλθουν όλοι για να κερδίσουν ζωή στη νέα τάξι του Θεού; (β) Ποια νέα έχουν το προνόμιο να μεταδίδουν σε άλλους εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται στις αυλές;

²⁴ Ευλογημένο, επίσης, είναι το μέλλον όλων εκείνων από μας σήμερα που είμεθα στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά τώρα, είτε μερικοί από μας είναι, στην εσωτερική αυλή των ιερέων είτε οι περισσότεροι από μας είμεθα στις αυλές των μη ιερατικών λάτρεων του Υψίστου Θεού, του Ιεχωβά των δυνάμεων. Αυτός είναι ο μόνος ναός που αναγνωρίζει ο Θεός της Σωτηρίας. Είναι ο ένας και μόνος ναός στον οποίον άνθρωποι όλων των Εθνών πρέπει να έλθουν για να αναλάβουν την αγνή λατρεία και να κερδίσουν έτσι αιώνια σωτηρία στη δικαία νέα τάξι του Θεού. Ο ναός αυτός είναι τώρα ανοικτός για τη σύναξι όλων των εκζητητών του ενός ζώντος και αληθινού Θεού. Αυτά είναι πράγματι σπουδαία νέα που συνδέονται με τα γεγονότα των θαυμαστών καιρών μας. Είναι μεγαλειώδες προνόμιο για όλους μας που υπηρετούμε στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά να μεταδίδωμε αυτά τα σωτήρια νέα σ’ όλους τους άλλους, προτού έλθη η ‘μεγάλη θλίψις.’

[Υποσημειώσεις]

Βλέπε «Ο Ναός,» υπό Δρος Έντερσαϊμ (έκδ. 1874) σελ. 238, 242 (στην Αγγλική).

Βλέπε Τόμον 10 της «Εγκυκλοπαιδείας» Μακ Κλίντοκ και Στρόνγκ, σελ. 148, τελευταία παράγραφο κάτω από τον υπότιτλο «Η 21η του μηνός Τισρί» (στην Αγγλική)

[Πλαίσιο/​Διάγραμμα στη σελίδα 145]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΔΗ (ΚΑΤΟΨΙΣ)

Κοιλάς Τυροποιών

Πύλη

Τείχος της Πόλεως

Πύλη

Πύλη

Περιστύλια

Αυλή των Εθνικών

Βασιλικόν Περιστύλιον

Πύλη

Πύλη

Τείχος της Πόλεως

Κοιλάς Κέδρων

Όρος των Ελαιών προς Ανατολάς

Ωραία Πύλη

Περιστύλιον Σολομώντος

Εξωτερική Αυλή

Λίθινο Φράγμα

Αυλή των Γυναικών 5

Αυλή του Ισραήλ

Αυλή Ιερέων 3, 4

Ναός 1, 2

Βόρειον Περιστύλιον

Πύλη

1. Άγια των Αγίων

2. Άγια

3. Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

4. Χυτή Θάλασσα

5. Εσωτέρα Πύλη του Ναού

ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ: Ωρισμένη περιοχή του ουρανού όπου είναι προσωπικά ενθρονισμένος ο Ιεχωβά

ΑΓΙΑ: Αποκυημένη από το πνεύμα κατάστασις του Ιησού Χριστού και των 144.000 κεχρισμένων Χριστιανών ενώ βρίσκονται ακόμη εν σαρκί

ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑ: Το καταπέτασμα ως χώρισμα μεταξύ των διαμερισμάτων Άγια και Άγια των Αγίων αντιπροσώπευε τον σάρκινο φραγμό ο οποίος εμποδίζει το ιερατείον στη γη από το να εισέλθη στην παρουσία του Θεού στον ουρανό

ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ: Το θέλημα του Θεού όπως εκδηλώνεται από την προθυμία του να δεχθή την τελεία ανθρωπίνη θυσία του Ιησού

ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ: Δικαία στάσις του Ιησού Χριστού και των πνευματικών υφιερέων του Θεού όσον αφορά τα σάρκινα σώματά τους

ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Δικαία στάσις στην οποία πρέπει να φθάση όλο το ανθρώπινο γένος για να λατρεύει τον Θεό μ’ ένα ευπρόσδεκτο σ’ αυτόν τρόπο

[Εικόνα στη σελίδα 140]

Όταν ο Ιησούς εχρίσθη με το άγιον πνεύμα το 29 μ.Χ., ο μέγας πνευματικός ναός ήλθε σε ύπαρξι

Το Μεγάλο Ζήτημα—Είμεθα Υπέρ ή Εναντίον της Θείας Κυριαρχίας;

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των τελευταίων πέντε μηνών εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αντιμετώπισαν καθαρά αυτό το ζήτημα στη σειρά των τετραημέρων συνελεύσεων περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεία Κυριαρχία.» Εκθέσεις που υπάρχουν από 152 συνελεύσεις δείχνουν ότι ως τώρα έχουν παρευρεθή 1.246.419, και πολλές συνελεύσεις ακόμη πρόκειται να λάβουν χώρα. Τελικά ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους θ’ αναγκασθή ν’ αντιμετωπίση αυτό το ζήτημα, με αποτέλεσμα τη ζωή ή τον θάνατο, ανάλογα με την εκλογή τους.

Αν δεν το έχετε κάμει ήδη, αργά η γρήγορα και σεις επίσης οφείλετε ν’ αντιμετωπίσετε το ίδιο μεγάλο ζήτημα. Επομένως, αυτή η σύντομη έκθεσις όσον αφορά το τι έχει λεχθή σ’ αυτές τις συνελεύσεις θ’ αποδειχθή πολύ ωφέλιμη στο να σας βοηθήση ν’ αποφασίσετε.

Το ζήτημα στην πραγματικότητα δεν είναι, ένα νέο ζήτημα που αντιμετωπίζομε σήμερα για πρώτη φορά. Αυτό είχε τονισθή την πρώτη ημέρα της συνελεύσεως στην ομιλία που έφερε τον τίτλο «Θεία Κυριαρχία—Είμεθα Υπέρ ή Εναντίον της;»

Αυτή η βασική ομιλία έδειχνε ότι η εχθρότης στη θεία κυριαρχία είχε την αρχή της στο αόρατο βασίλειο πριν από πολλές χιλιετηρίδες. Ένα πνευματικό ή αγγελικό πλάσμα έγινε μόνο του «Σατανάς» και «Διάβολος,» δηλαδή, «εναντιούμενος» και «Συκοφάντης» του Θεού. Ως αποτέλεσμα τούτου, όλοι εκείνοι οι οποίοι εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία παίρνουν στάσι μαζί με τον Σατανά ή Διάβολο και δείχνουν ότι είναι όμοιοι με τους άλλους στασιαστάς, όπως ήταν ο Αδάμ και η Εύα, ο πρωτότοκος γυιος των Κάιν, οι απειθείς άγγελοι, οι οποίοι έζησαν ως σύζυγοι με γυναίκες πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό, και όπως ο μετακλυσμιαίος στασιαστής Νεβρώδ.

Σε οξεία αντίθεσι μ’ αυτούς τους στασιαστάς ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και αυτός επίσης ώφειλε ν’ αποφασίση αν ήταν υπέρ η εναντίον της θείας κυριαρχίας. Όταν προσεφέρθη σ’ αυτόν από τον Σατανά, τον «θεόν αυτού του συστήματος πραγμάτων,» η κυριαρχία επάνω στα βασίλεια αυτού του κόσμου, απέρριψε την προσφορά, λέγοντας: «Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (2 Κορ. 4:4· Ματθ. 4:10, ΜΝΚ) Σεις βλέπετε τον κόσμο και τις πολιτικές υποθέσεις του με τον ίδιο τρόπο που τα έβλεπε ο Ιησούς Χριστός;

ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΧΕΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Αυτές οι συνελεύσεις συγκέντρωσαν την προσοχή στην απόκτησι και διατήρησι καταλλήλου σχέσεως με τον Ιεχωβά με πλήρη αναγνώρισι της κυριαρχίας του. Η σπουδαιότης και το επείγον αυτού του ζητήματος είχε τονισθή στη βασική ομιλία, όταν έγινε η εξής δήλωσις:

«Εμείς σήμερα στεκόμεθα πολύ κοντά στο τέλος του ‘τερματισμού αυτού του συστήματος πραγμάτων.’ Η ανθρώπινη κυριαρχία από ατελείς, αμαρτωλούς και θνητούς ανθρώπους πρόκειται ν’ απομακρυνθή από το πρόσωπο της γης στη μεγίστη ‘θλίψι’ του ανθρωπίνου γένους που έχει προλεχθή στην προφητική Βίβλο.»

Γι’ αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αναβάλουν το να λάβουν στάσι στο πλευρό της θείας κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει να πληροφορηθούμε όσον αφορά το θέλημα του Θεού και κατόπιν με επιμέλεια να το εφαρμόσωμε σε κάθε μορφή της ζωής. Σημαίνει διακράτησι ακεραιότητος, σημαίνει εκζήτησι πρώτον της βασιλείας του Θεού και της δικαιοσύνης του, καμμιά ανάμιξι στην ανθρώπινη πολιτική, αλλ’ ευπειθή διακήρυξι της βασιλείας του Θεού.

Σας έχει ωθήσει η θεία κυριαρχία ν’ αναλάβετε μια τέτοια ενέργεια; Φυσικά, υπάρχουν άλλα πράγματα που πρέπει να κάμη κανείς για να βρεθή σε κατάλληλη σχέσι με τον Θεό.

Αυτό είχε διασαφηνισθή στην ομιλία «Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας.» Έτσι απεδείχθη ότι τα άτομα πρέπει, να μετανοήσουν για τ’ αμαρτήματά των, να μεταστραφούν από την παλαιά πορεία της διαγωγής των και ν’ αφιερωθούν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού για να κάμουν το θείο θέλημα. Αυτή η αφιέρωσις κατόπιν πρέπει να συμβολισθή με το εν ύδατι βάπτισμα. Έχετε κάμει σεις αυτό το βήμα;

Πολλά Γραφικά επιχειρήματα που υποστηρίζουν αυτά τα σημεία έχουν παραληφθή από την επιστολή του αποστόλου Παύλου στους Ρωμαίους. Τα εδάφια 8 έως 10 του κεφαλαίου 10 λέγουν:

«‘Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·’ τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»

Ο απόστολος Παύλος και οι σύντροφοι του ιεραπόστολοι του πρώτου αιώνος έφεραν τον «λόγον» ή το άγγελμα για τον Θεό και τον Χριστό του πολύ κοντά στους ανθρώπους. Και πολλοί απ’ αυτούς, με τη σειρά τους, μπορούσαν να επαναλάβουν αυτόν τον «λόγον.» Επίσης, είχαν δεχθή με πίστι ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Κύριος και ότι ο Θεός είχε εγείρει αυτόν εκ νεκρών. Σε αρμονία μ’ αυτό εγκατέλειψαν την παλαιά λατρεία των και αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά.

Αληθεύει εξίσου και σήμερα ότι εκείνοι που αφιερώνονται πρέπει να ωθούνται από καρδιά γεμάτη από αγάπη και εκτίμησι να κάμουν μια δημοσία διακήρυξι και ομολογία, ή αναγνώρισι, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος των. Αναγνωρίζοντας τον Ιησού ως Κύριο τους, αναγνωρίζουν επίσης ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Κτήτωρ των.

Πώς αυτό; Αλλά δεν είναι αυτό που έχει κάνει το υπόδειγμά των ο Ιησούς Χριστός; Ναι, απαρνήθηκε τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας την κυριότητα του Ιεχωβά επάνω του. Είπε επίσης στους ακολούθους του να παραδώσουν ομοίως τον εαυτό τους στην κυριότητα του Ιεχωβά Θεού. Όταν το κάμουν αυτό, τότε, σε απομίμησι του Ιησού, βαπτίζονται.—Μάρκ. 8:34· Ματθ. 3:13-17.

Ίσως όμως να ρωτήσετε, ‘Πότε ένα άτομο κάνει «ομολογία προς σωτηρίαν,» αναγνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό ως Κύριο του και τον Ιεχωβά ως Κτήτορά του;’ «Αυτή η ομολογία ή αναγνώρισις,» είπε ο ομιλητής, «είναι εκείνο που κάνομε προφορικά στον Χριστιανό διάκονο, ο οποίος επισκοπεί το εν ύδατι βάπτισμα.» Στη σειρά των συνελεύσεων αυτού του έτους, 29.087 άτομα έχουν ως τώρα αναγνωρίσει αυτή τη θεία κυριαρχία με το να βαπτισθούν. Αλλ’ αυτό δεν είναι το τέλος του ζητήματος, διότι, όπως ετόνισε ο ομιλητής, ύστερ’ από το βάπτισμα το αφιερωμένο άτομο συνεχίζει την ομολογία του με το να δίνη σχόλια στις Χριστιανικές συναθροίσεις και με το να συμμετέχη στη δημοσία διακήρυξι της Βιβλικής αλήθειας.

ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΙΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗΣ ΣΧΕΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Άλλα μέρη αυτού του εξόχου προγράμματος της συνελεύσεως ετόνιζαν τι πρέπει, να κάνη κανείς για να παραμείνη ένας επιδοκιμασμένος δούλος του Θείου Κυριάρχου, Ιεχωβά.

Σχετικά μ’ αυτό, υπήρχε ένα δράμα με τον τίτλο. «Υπηρετείτε τον Ιεχωβά Ολοψύχως,» που έδειχνε την ανάγκη να είναι κανείς ολοκληρωτικά πλήρως αφοσιωμένος στον Ιεχωβά για να διακρατήση μια ορθή σχέσι μαζί του. Αυτή η ομιλία περιέγραφε ότι ένας μπορεί να έχη καλή καρδιά στην αρχή, και ωστόσο να χάση τη θεία εύνοια λόγω αποτυχίας να χρησιμοποιήση την ψυχή του (κάθε ίνα της υπάρξεώς του) καθώς και τη δύναμί του στην υπηρεσία του Ιεχωβά στο πλήρες. Η προειδοποίησις ήταν δυνατή: Αποφεύγετε να χρησιμοποιήτε τις δυνάμεις σας ασκόπως σε άκαρπες επιδιώξεις, αλλ’ αγωνίζεσθε πάντοτε να είσθε φιλόπονοι στην εκτέλεσι της Χριστιανικής διακονίας σας μ’ ένα καλό τρόπο.

Ένα άλλο μέρος του προγράμματος ετόνιζε ότι πρέπει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά, όχι με μια ωρισμένη χρονολογία υπ’ όψιν, αλλά με την αιωνιότητα υπ’ όψιν. Σ’ αυτή την ομιλία, «Υπηρετείτε με την Αιωνιότητα υπ’ Όψιν» ο ομιλητής ετόνισε το ζήτημα του με τη βοήθεια ενός παραδείγματος. ‘Το παρόν,’ είπε, ‘είναι σαν μισή ίντσα επάνω σ’ ένα κανόνα μετρήσεως που έχει μήκος χιλιάδων μιλίων. Ώστε μη ζήτε μόνο για το παρόν, για την μισή ίντσα μιας δυνατής αιωνίου υπάρξεως!’

Πόσο ενθουσιασμένο έμεινε το ακροατήριο σ’ αυτές τις συνελεύσεις όταν παρακολουθούσε να εκτυλίσσεται το συγκινητικό δράμα του Ιωσήφ και των ετεροθαλών αδελφών του! Εκεί έβλεπε κανείς να περιγράφεται η ανάγκη να καλλιεργή την ευσεβή ιδιότητα του ελέους. Ο Ιωσήφ, όπως θα ενθυμούμεθα, δοκίμασε τη στάσι των ετεροθαλών αδελφών του προτού αποκαλύψη την ταυτότητα του και χορηγήση σ’ αυτούς σπλαγχνική συγχώρησι. Αυτό το παράδειγμα περιέγραψε καλά τη διαφορά μεταξύ του να είναι κανείς ελεήμων και του να είναι ανεκτικός, μεταξύ του να είναι κανείς συγχωρητικός και του να δικαιολογή ή ν’ ανέχεται τις παραβάσεις. Κατόπιν εφαρμόζοντας αυτές τις Βιβλικές αρχές σε μια σύγχρονη περίπτωσι που περιελάμβανε ένα δύστροπο έφηβο υιό, έδειξε ότι ένας πατέρας μπορεί και πρέπει να συγχωρή τα τέκνα του, αλλά δεν μπορεί και ούτε πρέπει να ανέχεται τις κακές πράξεις των. Πρέπει να φροντίση ώστε τα τέκνα του να διορθωθούν, ώστε να μη βρεθούν αναμεμιγμένα σε σοβαρότερες παραβάσεις.

Η ταπεινοφροσύνη, που είναι επίσης μια ιδιότης αναγκαία για να παραμείνη κανείς στην επιδοκιμασία του Θεού, ήταν το θέμα ενός άλλου δράματος που έγινε ευπρόσδεκτο σ’ αυτές τις συνελεύσεις περιφερείας. Ο τίτλος του ήταν «Ζώσθητε Ταπεινοφροσύνη,» έδειχνε τη σπουδαιότητα του ν’ απαλλαγή κανείς από υπερηφάνεια ή υψηλοφροσύνη και να γίνη πραγματικά ταπεινός. Αυτό είχε περιγραφή στα Βιβλικά χρόνια από τον υπερήφανο αρχηγό των Συριακών στρατευμάτων Νεεμάν. Για να θεραπευθή από τη λέπρα του ώφειλε να δείξη πίστι και να υπακούση ταπεινά στις οδηγίες του υπηρέτου του Ελισσαιέ να λουσθή επτά φορές στον Ιορδάνη Ποταμό. Η ταπεινοφροσύνη φέρνει μεγάλες ευλογίες που ένας υπερήφανος δεν μπορεί ποτέ ν’ απολαύση—αυτό ήταν το μάθημα που διδάχθηκαν εκείνοι που παρακολούθησαν το δράμα.

Ακόμη μια άλλη ιδιότης αναγκαία γι’ αυτούς που θέλουν να παραμείνουν στην εύνοια του Θεού είναι η πιστότης. Αυτό είχε τονισθή στην ομιλία «Εκείνο που Απαιτείται Είναι να Ευρεθούμε Πιστοί,» και ήταν πολύ βοηθητικό δείχνοντας την κατάλληλη εκτίμησι των πραγμάτων. Όπως είπε ο ομιλητής: ‘Ο Θεός μπορεί να δώση ικανότητα στον καθένα, ή μπορεί ν’ αυξήση την ικανότητα κάποιου. Αλλά η πιστότης εκτιμάται απ’ Αυτόν, διότι αυτή είναι κάτι που πρέπει το ίδιο το άτομο να καλλιεργήση. Ένα άτομο με πιστή καρδιά είναι ένα άτομο που μπορεί να χρησιμοποιήση ο Θεός για οποιοδήποτε σκοπό επιθυμεί.’

Η αγάπη και το μίσος ήσαν δύο άλλες ιδιότητες για τις οποίες ελέχθησαν πολλά, και ο Χριστιανός είναι ανάγκη να έχη και τις δύο για ν’ απολαμβάνη τη θεία επιδοκιμασία. Σ’ αυτή την ομιλία, «Οι Θεοειδείς Ιδιότητες της Αγάπης και του Μίσους,» τονίσθηκε ότι πρέπει κανείς ν’ αγαπά τα πράγματα που αγαπά ο Θεός. Εξ άλλου, οφείλει να μισή επίσης εκείνα που Αυτός μισεί, περιλαμβανομένης της πορνείας, μοιχείας, χαλαρής διαγωγής, συκοφαντίας, σπερμολογίας και των δεδηλωμένων εχθρών του Θεού. Η θεοσεβής αγάπη είναι μια ισχυρή δύναμις στο να κάνη κανείς το ορθό, ενώ το θεοσεβές μίσος προστατεύει ένα άτομο από το να περιπατή αντίθετα με τις οδούς του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 119:113· Παροιμ. 6:16-19.

«Εκτιμάτε τη Δύναμι της Προσευχής;» Αυτό ήταν το ερώτημα που απευθυνόταν σ’ εκείνους οι οποίοι αντιμετώπιζαν το ζήτημα της θείας κυριαρχίας σ’ αυτές τις συνελεύσεις. Η προσευχή έχει μια ωφέλιμη εσωτερική επίδρασι, διότι κρατεί τη διάνοια και την καρδιά εστραμμένες προς την ορθή κατεύθυνσι. Μας κάνει να αισθανώμεθα την ώθησι να περιπατούμε σε αρμονία με όσα παρακαλέσαμε τον Θεό. Αλλ’ αυτό δεν είναι με κανένα τρόπο το παν. Η ειλικρινής και εγκάρδια προσευχή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού μπορεί να προκαλέση ενέργεια εκ μέρους του Θεού. Όταν αντανακλά γνήσιο και μεγάλο ενδιαφέρον, η προσευχή μπορεί να φανερώση τη διαφορά μεταξύ του τι κάνει ο Θεός και πότε το κάνει. Η προσευχή έχει δύναμι.—2 Κορ. 1:8-11· Εβρ. 13:18, 19· Ιακ. 5:16.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μια από τις πιο σημαντικές μορφές των συνελεύσεων περιφερείας αυτό το θέρος είχε σχέσι με την εσωτερική διάρθρωσι της οργανώσεως, δηλαδή με το εκκλησιαστικό σώμα των πρεσβυτέρων και τις ευθύνες των. Αν υπήρχε κάποιο μέρος στο πρόγραμμα που έδειχνε πώς λειτουργεί η θεία κυριαρχία μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά στη σύγχρονη εποχή, ήταν ακριβώς αυτό. Οι αλλαγές και τροποποιήσεις που είχαν τονισθή εδώ για τις τοπικές εκκλησίες κάνουν εκείνους που παρευρέθησαν να βλέπουν στα προσεχή χρόνια τις συνελεύσεις του 1972 ως ένα από τους μεγάλους σταθμούς στην προοδευτική πορεία του λαού του Κυρίου στη νέα τάξι κάτω από τη θεία κυριαρχία.

Πρακτικές μορφές της αναδιοργανώσεως είχαν τονισθή και επιδειχθή στη διάρκεια των τεσσάρων ημερών, δείχνοντας τις Γραφικές ευθύνες οι, οποίες βαρύνουν το σώμα των πρεσβυτέρων, και πώς τις εκτελούν για την ευλογία της εκκλησίας και τη δόξα του Θεού.

Παραδείγματος χάριν, όταν ένα άτομο έχη ένα προσωπικό πρόβλημα που υπερβαίνει τις δυνάμεις του να το υπερνικήση, σε ποιον πρέπει ν’ αποταθή για βοήθεια και συμβουλή; Σ’ έναν από τους πρεσβυτέρους στην εκκλησία, σ’ έναν ο οποίος έχει τα πνευματικά προσόντα και την ικανότητα να δίνη σοφή συμβουλή και ορθή οδηγία. Ένας τέτοιος πρεσβύτερος, τονίσθηκε είναι ένας επίσκοπος που διορίζεται από το άγιο πνεύμα ‘δια να ποιμαίνη την εκκλησίαν του Θεού.’ Κι’ έτσι, σαν ένας στοργικός ποιμήν ο πρεσβύτερος τον οποίον συμβουλεύεται κανείς προσφέρει όλη τη στοργική και γεμάτη ενδιαφέρον βοήθεια, ώστε εκείνος που έχει το πρόβλημα να μπορή να αναπροσαρμόση τις σκέψεις του για ν’ αποφύγη να πέση σε κάποια σοβαρή παράβασι.—Πράξ. 20:28· Γαλ. 6:1.

Αν όμως κάποιος αμαρτάνη εξακολουθητικά, δείχνοντας επανειλημμένως και εκουσίως ανυπακοή στους δίκαιους νόμους του Θεού και είναι από εκείνους οι οποίοι ομολογούν ότι έχουν παραδώσει τον εαυτό τους στην κυριότητα του Ιεχωβά, τότε τι γίνεται; Το πρόγραμμα έκαμε πολύ σαφές ότι σε μια τέτοια περίπτωσι οι πρεσβύτεροι που αποτελούν την εκκλησιαστική επιτροπή θα διορθώσουν και θα ξερριζώσουν το κακό. Αυτή είναι μια ευθύνη που οφείλουν να εκπληρώσουν ενώπιον του Θείου Κυριάρχου της Χριστιανικής εκκλησίας. Μ’ αυτό τον τρόπο διατηρείται η καθαρότης, η αγνότης και η ακεραιότης της εκκλησίας, και η εκκλησία παραμένει κατάλληλη για να την χρησιμοποιή ο Ιεχωβά.

Οι παρευρεθέντες στη συνέλευσι αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα με τη μορφή μιας συζητήσεως που είχε τον τίτλο: «Μπορείτε να Δεχθήτε Συμβουλή Χωρίς Μνησικακία;» Αυτή η ομιλία απέδειξε ότι όταν κάποιος νουθετήται για να διορθωθή, πρέπει να τηρή ορθή στάσι απέναντι στη συμβουλή ή στη νουθεσία αν πρόκειται να συνεχίση ν’ απολαμβάνη την επιδοκιμασία του Θεού. Διότι η συμβουλή και η νουθεσία είναι, πράγματι εκφράσεις της αγάπης του Θεού. (Εβρ. 12:5-11) Αυτή η παρατήρησις που προκαλεί σκέψι είχε αναπτυχθή στη διάρκεια της συζητήσεως:

«Όταν κάποιος έχη στην καρδιά του τα καλύτερα συμφέροντα μας και επιθυμή να μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε μια πορεία η οποία θα καταλήξη σε συμφορά, και αυτό το άτομο έχει περισσότερη σοφία, περισσότερη πείρα και περισσότερη αντίληψι από μας, τότε η σοφή πορεία είναι να το ακούσωμε, δεν νομίζετε;»

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Από την αρχή ως το τέλος το πρόγραμμα ετόνιζε ότι κάθε μορφή της Χριστιανικής ζωής πρέπει να κατευθύνεται από την αναγνώρισι της θείας κυριαρχίας. Η εναρκτήριος ομιλία του εισηγητού της συνελεύσεως, «Να μη Ζούμε πια για τον Εαυτό μας,» το έκαμε αυτό πολύ σαφές.

Ο εισηγητής ρώτησε το ακροατήριο: ‘Σέβεσθε τις εντολές του Θεού με το να τις προσέχετε με όλη σας την καρδιά και να υπακούετε πάντοτε σ’ αυτές; Αφήνετε τον Λόγο του Θεού να σας κατευθύνη, όχι μόνο στα μεγάλα πράγματα, αλλά σε κάθε μορφή της ζωής σας;’ Ερευνητικά ερωτήματα πράγματι. Ο τρόπος με τον οποίον κυβερνά ο Θεός είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός, ούτε αυτό μας θέτει σε κατώτερη θέσι. Ο Ιεχωβά δείχνει εμπιστοσύνη στους δούλους του. Επειδή η κυριαρχία του βασίζεται στην αγάπη, στη δικαιοσύνη, στη σοφία, στην ισότητα και στο έλεος, οφείλομε ν’ ανταποκρινώμεθα με πρόθυμη υπακοή.

Όπως τονίσθηκε στην ομιλία «Έχετε Πραγματικά Γνωρίσει τον Θεό;,» υπάρχει μια ατομική, ολοκάρδια προσωπική ανταπόκρισις εκ μέρους εκείνων οι οποίοι, γνωρίζουν πραγματικά τον Ιεχωβά. Το να γνωρίση κανείς προσωπικά τον Ιεχωβά όπως είναι σημαίνει να γνωρίση τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του, την άποψί του στα διάφορα ζητήματα και τους τρόπους με τους οποίους ενεργεί. Αυτή η στενή γνωριμία μ’ αυτόν απαιτεί πλήρη εμπιστοσύνη και ελπίδα σ’ αυτόν. Το άτομο που πραγματικά γνωρίζει τον Θεό δεν θα επιτρέψη να τον απασχολούν αμφιβολίες για τους πιστούς πρεσβυτέρους, που αυτός διορίζει για να έχουν την ηγεσία στην εκκλησία, ούτε και για την οργάνωσι που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά. Ο Θεός της αγάπης δεν θα επιτρέψη ποτέ να συμβή πνευματική βλάβη στον αφιερωμένο λαό του για τον οποίο έχει πεθάνει, ο αγαπητός του Υιός.

Δεν υπάρχει καμμιά σχέσης που πρέπει να την διατηρή κανείς τόσο στοργικά όσο αυτή η προσωπική και στενή σχέσις που έχει κανείς με τον Θείο Κυρίαρχο ως επιδοκιμασμένος δούλος του. Εκείνοι που έχουν παρευρεθή σ’ αυτές τις συνελεύσεις ασφαλώς έχουν εντυπώσει αυτή την αλήθεια μέσα τους. Έχει τονισθή επίσης ότι όσο πιο γρήγορα αποκτήσουν οι άνθρωποι ακριβή γνώσι της Βιβλικής αληθείας τόσο καλύτερα είναι γι’ αυτούς προσωπικά. Προστατεύονται από το να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις των, τον χρόνο και τις ικανότητες τους σε μάταιες επιδιώξεις. Είναι πάρα πολύ επείγον ν’ αφοσιωθούν ολοκάρδια οι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού στο έργο του κηρύγματος της βασιλείας και της μαθητεύσεως. Εκείνο που το καθιστά ακόμη πιο επείγον τώρα είναι ότι σύντομα εκείνοι οι οποίοι δεν είναι πιστοί υποστηρικταί της κυριαρχίας του Ιεχωβά θα υποστούν αιώνια καταστροφή.

ΕΜΠΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΘΗΤΕΥΣΙ!

Προτού ο Ιεχωβά Θεός φέρη την καταστροφή όλων εκείνων οι οποίοι εναντιώνονται στην κυριαρχία του επιθυμεί παντού οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν το «ευαγγέλιον της βασιλείας.» Γι’ αυτό οι Μάρτυρες του σ’ όλη τη γη ενασχολούνται σ’ αυτό το μέγιστο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως που έχει γίνει ποτέ. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι μεγάλα πλήθη ανθρώπων με δίκαιη καρδιά έχουν ανταποκριθή, και με τη σειρά τους, συμμετέχουν τώρα σ’ αυτό το έργο, που αποτελεί απόδειξι της υποταγής των στην κυριαρχία του Θεού.

Αυτό το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως που κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ασφαλώς έλαβε μια μεγάλη ώθησι όταν, την πρώτη ημέρα της συνελεύσεως, ετέθη σε κυκλοφορία ένα νέο βιβλίο 192 σελίδων με τον τίτλο Οργάνωσις για Κήρυγμα και Μαθήτευσι. Την επομένη ημέρα της συνελεύσεως άλλες εκδόσεις ετέθησαν σε κυκλοφορία και έγιναν δεκτές με όμοιο ενθουσιασμό. Ήταν Η Γραφή στην Ομιλουμένη Αγγλική, μια νέα μετάφρασις του Στήβεν Τ. Μπάινγκτον, στην οποία το Εβραϊκό Τετραγράμματον αποδίδεται με συνέπεια ως «Ιεχωβά.» Επίσης ετέθη σε κυκλοφορία το 410 σελίδων βιβλίο Ο Παράδεισος Αποκαταστημένος για το Ανθρώπινο Γένος—Με τη Θεοκρατία!, που παρουσιάζεται στη σελίδα που περιέχει τον τίτλο ως «Μια Ματιά στην Εκπλήρωσι των Προφητειών του Αγγαίου και Ζαχαρία για την Αποκατάστασι, όπως αυτή είναι Δυνατή από την Πλεονεκτική Θέσι του Εικοστού Αιώνος.»

Ύστερ’ από την κυκλοφορία του βιβλίου Οργάνωσις, μια συζήτησις επάνω στη σκηνή ήγειρε μερικές πολύ ερευνητικές ερωτήσεις σχετικά με τα ελατήρια ενός ανθρώπου για τη συμμετοχή του σ’ αυτό το έργο που διέταξε ο Θεός. «Βλέπομε πώς αυτό το έργο σχετίζεται με το υπέρτατο ζήτημα της δικαιωματικής κυριαρχίας του Ιεχωβά; Βλέπομε πώς περιλαμβάνεται το όνομα του Θεού, και το μέρος που έχει η πρόθυμη υπακοή μας στη διεκδίκησι, και τον αγιασμό του ονόματος του Θεού;» Πώς θ’ απαντούσατε; Οι ακροαταί αντελήφθησαν ότι πρέπει να έχουν ορθό ελατήριο αν οι απαντήσεις των ήσαν ‘Ναι’ σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Αν συμμετέχετε σ’ αυτό το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τότε βοηθείτε άλλους ανθρώπους να έλθουν στο ναό της λατρείας του Θεού. Αλλά ποιος είναι αυτός ο ναός, εφόσον η Γραφή ομιλεί για πολλούς ναούς; Η συζήτησις «Η Σύναξις Όλων των Εθνών στον Ένα Ναό για Λατρεία» έδωσε μια ‘σε βάθος’ άποψι αυτού του ερωτήματος.

Εν πρώτοις τονίσθηκε ότι, αυτός ο ναός είναι το πνευματικό αγιαστήριο του Ιεχωβά Θεού. Στα «Άγια των Αγίων» αυτού του ναού, δηλαδή, στο ουράνιο μέρος όπου ο Θεός έχει την άγια διαμονή του, ο απόστολος Ιωάννης είδε την ‘κιβωτό της διαθήκης.’ (Αποκάλ. 11:19) Αυτή η κιβωτός εκπροσωπούσε την παρουσία του Θεού και σχετίζεται με την «νέα διαθήκη» του Θεού με τους ανθρώπους, η οποία διαθήκη ήλθε σε ύπαρξι το 33 μ.Χ. Όπως η σκηνή που είχαν οικοδομήσει οι Ισραηλίτες στην έρημο, και οι υλικοί ναοί που αργότερα ηγέρθησαν στο Όρος Μοριά, ο μεγάλος ναός του Θεού έχει επίσης ένα διαμέρισμα, τα «Άγια,» και αυλές.

Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 10:20, το καταπέτασμα των υλικών ναών που χώριζε το διαμέρισμα των Αγίων από τα Άγια των Αγίων, αντιπροσώπευε τη σάρκα του Ιησού. Εκείνος ο σαρκικός οργανισμός αποτελούσε ένα ‘φραγμό’ στο να εισέλθη στην ουράνια παρουσία του Θεού. Μόνο με το να πεθάνη ως άνθρωπος και ν’ αναστηθή ως πνεύμα μπορούσε να περάση αυτό τον φραγμό και να εισέλθη στα Άγια των Αγίων. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα που ήσαν έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα—το διαμέρισμα των Αγίων, η αυλή και το χάλκινο θυσιαστήριο—πρέπει ν’ αντιπροσωπεύουν πράγματα που βρίσκονται εδώ στη γη.

Το ακροατήριο ήταν ανυπόμονο να μάθη τι αντιπροσώπευαν τα Άγια, η αυλή και το χάλκινο θυσιαστήριο. Τα εδάφια Εβραίους 10:7-10 δείχνουν ότι το θυσιαστήριο αντιπροσωπεύει το «θέλημα» του Θεού, δηλαδή, την προθυμία του να δεχθή την τελεία ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Εφόσον ο Ιησούς παρουσιάσθηκε το 29 μ.Χ. για να θυσιασθή στον ωρισμένο καιρό του Θεού επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του, τότε ήταν ο καιρός που ήλθε σε ύπαρξι ο μεγάλος πνευματικός ναός του Θεού για πρώτη φορά. Η ουράνια διαμονή του Θεού έγινε τώρα όπως το διαμέρισμα των υλικών ναών που ελέγετο Άγια των Αγίων με το ότι ο Ιεχωβά ήταν τώρα πρόθυμος να εξευμενισθή με την τελεία θυσία του Αρχιερέως τού Ιησού Χριστού. Ώστε από το βάπτισμα του κι’ εμπρός, ο Ιησούς άρχισε να περπατή στην αντιτυπική ιερατική αυλή, και, πράγματι, επόπτευε στην ανθρώπινη θυσία του. Και ως ένας αποκυημένος από το πνεύμα Υιός του Θεού, προσηύχετο, αινούσε και υπηρετούσε τον Θεό, όπως οι τυπικοί ιερείς προσέφεραν θυμίαμα στο διαμέρισμα των Αγίων του υλικού ναού.

Ομοίως, οι αποκυημένοι από το πνεύμα ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού υπηρετούν στην ιερατική αυλή του ναού του Θεού, απολαμβάνοντας μια ειδική στάσι ενώπιον του Θεού, επειδή υπολογίζονται ως δίκαιοι και αναμάρτητοι. Και η αποκυημένη από το πνεύμα κατάστασίς των ενώ βρίσκονται ακόμη εν σαρκί είχε εξεικονισθή από το διαμέρισμα των Αγίων στον τυπικό ναό που εσύχναζαν οι υφιερείς.

Ο ομιλητής έδειξε κατόπιν ότι αυτοί οι από το πνεύμα αποκυημένοι υιοί του Θεού, ως «πνευματικοί Ισραηλίται» δεν ήσαν οι μόνοι που βλέπομε να υπηρετούν στο ναό του Ιεχωβά σήμερα. Άνθρωποι κάθε είδους προσκαλούνται να προσέλθουν και να υπηρετήσουν σ’ αυτόν το ναό, όπως ακριβώς προείπε η Γραφή ότι θα συνέβαινε. (Ησ. 2:2, 3· Αποκάλ. 7:9, 15) Εκείνοι που ανταποκρίνονται έχουν το προνόμιο να λατρεύουν τον Ιεχωβά στη μη ιερατική αυλή, που παραβάλλεται με την «αυλή των εθνών» του ναού που είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Ηρώδης.

Ώστε βλέπετε γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά παροτρύνουν όσο το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους να προσέλθουν στον πνευματικό ναό του Θεού. Γνωρίζουν ότι σύντομα όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά θα καταστραφούν. Στην πραγματικότητα, η ουσία του αγγέλματος των περιελαμβάνετο στη δημόσια ομιλία για την οποία έγινε μεγάλη διαφήμισις και η οποία εδόθη ως αποκορύφωμα αυτών των συνελεύσεων των τεσσάρων ημερών: «Θεία Κυριαρχία—Η Μόνη Ελπίς Όλου του Ανθρωπίνου Γένους.» Έγινε σύσταση στον καθένα που ήταν παρών να πάρη μαζί του ένα ή δύο αντίτυπα της επίκαιρης ομιλίας.

Στο σύνολο, τι μεγαλειώδης ήταν αυτή η σειρά των συνελεύσεων περιφερείας! Πάρα πολλά πράγματα μάθαμε και πάρα πολλά παλαιά πράγματα έγιναν πιο σαφή. Πράγματι, ο Ιεχωβά άνοιξε το χέρι του και εξέχεε επάνω στο λαό του πολλές πλούσιες και ικανοποιητικές ευλογίες, που μια από τις μεγάλες ήταν η διευρυντική αντίληψις των αυξημένων ευθυνών που βαρύνουν τώρα το τοπικό σώμα των πρεσβυτέρων σε κάθε εκκλησία. Πράγματι, ο Ιεχωβά οδηγεί τον συνηγμένο λαό του σε μια ωργανωμένη κατάστασι με την οποία θα μπορέσουν να περάσουν από τον Αρμαγεδδώνα στη νέα τάξι του Θεού κάτω από τη θεία κυριαρχία. Ναι, θεία κυριαρχία! Είμεθα υπέρ αυτής και ελπίζομε ότι είσθε και σεις επίσης!

[Εικόνες στη σελίδα 27]

795.863 και πλέον άτομα που ενδιαφέρονται για τη θεία κυριαρχία παρακολούθησαν τις συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά σε 80 περίπου μεγάλες τοποθεσίες συνελεύσεων στη Βόρειο Αμερική

Κολοσσαίον Ντένβερ

Κολοσσαίον Ρίτσμοντ

Κολοσσαίον Σαμ Χούστον

Ιπποδρόμιο Χόθορν

Το Φόρουμ

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Το βιβλίο «Οργάνωσις» που ετέθη σε κυκλοφορία στις συνελέσεις, στρέφει την προσοχή στο μεγάλο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Στις συνελεύσεις έχουν βαπτισθή 29.087 για να συμβολίσουν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά τον Θείο Κυρίαρχο

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς θεωρούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τη θανατική ποινή;—Η.Π.Α.

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι προσκολλημένοι σ’ αυτά που παρουσιάζουν οι Άγιες Γραφές ως την άποψι του Θεού για τη θανατική ποινή. Αναγνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά Θεός, ως ο Δημιουργός του ανθρώπου, έχει το απόλυτο δικαίωμα να θέση νόμους στους οποίους πρέπει να υπακούση κανείς αν πρόκειται να συνεχίση ν’ απολαμβάνη ζωή. Συνεπώς, όταν ο Θεός καθορίζη ότι ωρισμένα άτομα είναι άξια θανατικής ποινής λόγω της επίμονης αμαρτωλής πορείας των, μπορεί αυτός δικαίως ν’ αφαιρέση τη ζωή τους. Δύο αξιοσημείωτα παραδείγματα τέτοιας θανατικής ποινής που εκτελέσθηκε από τον Θεό είναι η καταστροφή του απειθούς ανθρωπίνου γένους στον Κατακλυσμό και η μετέπειτα καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων.—2 Πέτρ. 2:5, 6.

Ως νομοθέτης, Κριτής και Υπέρτατος Κυρίαρχος, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί επίσης να αναθέση σε άλλους την εξουσία να εκτελέσουν παραβάτας του νόμου. Ύστερ’ από την εποχή του Νώε, παραδείγματος χάριν, εξουσιοδότησε ανθρώπους να επιβάλουν θανατική ποινή για εκούσιο φόνο. Διαβάζομε: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γεν. 9:6) Η ανθρώπινη εξουσία, με το να εκτελή τον φονέα, ενεργεί ως «Θεού υπηρέτης, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.»—Ρωμ. 13:4.

Φυσικά, μερικοί μπορεί ν’ αμφισβητήσουν αν ανθρώπινες εξουσίες μπορούν δικαιωματικά να εκτελούν άτομα για πράξεις που ο Λόγος του Θεού δεν προσδιορίζει ως θανάσιμες παραβάσεις. Αυτή είναι μια ευθύνη που οι κυβερνήσεις οφείλουν να φέρουν ενώπιον του Θεού. Αλλά δεν υπάρχει καμμιά Γραφική βάσις για να πη κανείς ότι οι κυβερνήσεις καταδικάζονται με το να επιβάλλουν την ποινή του θανάτου στους φονείς. Η άποψις του Θεού είναι ότι το άτομο που εσκεμμένα αφαιρεί τη ζωή κάποιου άλλου χάνει τη δική του ζωή. Σήμερα, όμως, πολλές κυβερνήσεις εγκαταλείπουν την άποψι του Θεού για τη θανατική ποινή, και αυτό χωρίς αμφιβολία συντελεί στην αύξησι του εγκλήματος και της βίας.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μπορεί ένας Χριστιανός να πληρώνη φόρους σε μια κυβέρνησι η οποία ενασχολείται σε πράξεις αντίθετες με τις πεποιθήσεις του»;—Η.Π.Α.

Η Γραφή δείχνει οριστικά ότι είναι κατάλληλο να πληρώνουν οι Χριστιανοί φόρους. Ο Ιησούς, όταν τον ερώτησαν αν είναι νόμιμο να πληρώνουν φόρους στον Καίσαρα ή όχι, απήντησε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:17, 21) Ο απόστολος Παύλος συζητώντας την υποταγή στις κυβερνητικές εξουσίες, έγραψε: «Είναι ανάγκη να υποτάσσησθε ουχί μόνον δια την οργήν [που απευθύνεται, εναντίον των παρανόμων ανθρώπων], αλλά και δια την συνείδησιν. Επειδή δια τούτο πληρώνετε και φόρους· διότι υπηρέται του Θεού είναι εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι. Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα, εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον.»—Ρωμ. 13:5-7.

Ούτε στα λόγια του Ιησού ούτε στα λόγια του αποστόλου Παύλου υπάρχει έστω και υπαινιγμός ότι, ο δούλος του Θεού έχει οποιαδήποτε ευθύνη όσον αφορά τη χρήσι που κάνουν οι κυβερνητικές εξουσίες με τα χρήματα των φόρων. Η κατάστασις αυτή παραβάλλεται με την πληρωμή ενός ηλεκτρολόγου, ή υδραυλικού ή άλλων εργατών οι οποίοι, προσφέρουν υπηρεσίες.

Οι κυβερνητικές εξουσίες είναι «υπηρέται του Θεού» με την έννοια ότι οι Χριστιανοί ωφελούνται από τις υπηρεσίες των, περιλαμβανομένων των υπηρεσιών του ταχυδρομείου, της προστασίας από πυρκαϊές, της προμηθείας νερού, της παιδείας, των μέσων μεταφοράς, της κατασκευής και συντηρήσεων οδών και λεωφόρων καθώς επίσης και της προστασίας με τα όργανα επιβολής του νόμου και με τα δικαστικά συστήματα. Ακόμη και όταν οι κυβερνήσεις ενασχολούνται σε πράξεις οι οποίες είναι αντίθετες με τις πεποιθήσεις ενός Χριστιανού, αυτός εξακολουθεί να ωφελήται απ’ αυτές τις υπηρεσίες.

Επίσης, όπως ετόνισε ο Ιησούς, το χρήμα ανήκει στον «Καίσαρα.» Αυτό οφείλεται στο ότι η κυβερνητική εξουσία εκδίδει τα χρήματα και καθορίζει μια ειδική αξία σ’ αυτά. Ώστε όταν η κυβέρνησις απαιτή μέρος αυτών των χρημάτων να επιστραφή για τις υπηρεσίες που αποδίδονται, ο Χριστιανός βρίσκεται κάτω από την υποχρέωσι να το κάμη αυτό.

Κυβερνήσεις που κάνουν κακή χρήσι της εξουσίας των θα δώσουν λογαριασμό στον Θεό.—Ρωμ. 12:19.

● Έγινε μήπως ο Ιησούς ακάθαρτος όταν ήγγισε μια νεκρή κόρη, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 9:25, για να την αναστήση;—Αγγλία.

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ένας Ισραηλίτης ο οποίος ήγγιζε ένα νεκρό ανθρώπινο σώμα γινόταν τελετουργικώς ακάθαρτος επί επτά ημέρες. Για να καθαρισθή και πάλι, ήταν ανάγκη να υποστή μια τελετή αγνισμού. Αυτό περιελάμβανε λούσιμο και πλύσιμο των φορεμάτων του την εβδόμη ημέρα.—Αριθ. 19:11-19.

Ο απόστολος Ματθαίος μάς λέγει ότι ένας Ιουδαίος άρχων, ονόματι Ιάειρος, ήλθε κάποτε στον Ιησού και του είπε για την θυγατέρα του η οποία ήταν άρρωστη και επρόκειτο να πεθάνη: «Η θυγάτηρ μου ετελεύτησε προ ολίγου· αλλά ελθέ και βάλε την χείρα σου επ’ αυτήν και θέλει ζήσει.» (Ματθ. 9:18) Οι αφηγήσεις των ευαγγελίων του Μάρκου και του Λουκά μας βεβαιώνουν ότι όταν έφθασε ο Ιησούς εκεί η κόρη ήταν νεκρή. «Ενώ αυτός ελάλει έτι, έρχονται από του αρχισυναγώγου, λέγοντες, Ότι η θυγάτηρ σου απέθανε τι πλέον ενοχλείς τον διδάσκαλον;» (Μάρκ. 5:35· Λουκ. 8:49) Ώστε αν ο Ιησούς ήγγιζε το νεκρό σώμα της, θα τον έκανε αυτό ακάθαρτον; Όχι, καθόλου.

Ο Ιησούς ανέστησε την κόρη, την επανέφερε στη ζωή. Ο Ματθαίος γράφει: «Εισελθών επίασε την χείρα αυτής· και εσηκώθη το κοράσιον.» (Ματθ. 9:25) Αντί να γίνη ο Ιησούς ακάθαρτος, απεμάκρυνε την πηγή της ακαθαρσίας, το νεκρό σώμα. Το έκαμε αυτό με το να επαναφέρη την κόρη στη ζωή. «Και ευθύς εσηκώθη το κοράσιον και περιεπάτει.» Έτσι, η κόρη δεν ήταν ακάθαρτη και δεν έκανε ακάθαρτο τον καθένα που την ήγγιζε, ο Ιησούς ήταν το μέσον με το οποίο έφερε την καθαρότητα, και δεν είχε ανάγκη να περάση από την τελετή της εξαγνίσεως.—Μάρκ. 5:41, 42· Λουκ. 8:54, 55.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Όταν κόπτωμε κρέας για να το προετοιμάσωμε για μαγείρευμα, ή όταν το κόπτωμε σε φέτες ύστερ’ από το μαγείρευμά του, ένα κοκκινωπό υγρό είναι πιθανόν να τρέχη απ’ αυτό. Ένα τέτοιο κρέας είναι κατάλληλο να το φάγη ένας Χριστιανός;—Η.Π.Α.

Ένας Χριστιανός μπορεί να τρώγη κρέας μόνο από ζώα που έχει αποστραγγισθή το αίμα τους τον καιρό που έχουν σφαγή. Η Βίβλος παραγγέλλει: «Να απέχητε από. . . αίματος και πνικτού.»—Πράξ. 15:29.

Φυσικά ακόμη και το κρέας του οποίου το αίμα έχει κατάλληλα αποστραγγισθή είναι πιθανόν να φαίνεται πολύ κόκκινο ή μπορεί να έχη ένα κόκκινο υγρό στην επιφάνεια. Αυτό οφείλεται στο ότι η αποστράγγισις δεν αφαιρεί κάθε ίχνος αίματος από το ζώο. Αλλά ο νόμος του Θεού δεν απαιτεί ν’ αφαιρεθή κάθε σταγόνα αίματος. Λέγει, απλώς ότι το αίμα του ζώου πρέπει ν’ αποστραγγισθή.

Υπάρχει επίσης εξωαγγειακό υγρό στο κρέας. Αυτό το υγρό μπορεί να έχη αναμιχθή με ίχνη αίματος και έτσι να πάρη κόκκινο χρώμα. Το εξωαγγειακό υγρό που συμπληρώνει τα κενά μεταξύ των κυττάρων είναι γνωστό ως διάμεσο υγρό και μοιάζει με το πλάσμα του αίματος. Αλλά δεν είναι αίμα, και γι’ αυτό δεν εμπίπτει στην απαγόρευσι που αφορά το αίμα. Επομένως η παρουσία κοκκινωπού υγρού αυτή καθ’ εαυτήν δεν καθιστά το κρέας ακατάλληλο για βρώσι. Και εφόσον το ζώο έχει κατάλληλα αποστραγγισθή, το κρέας του μπορεί Γραφικώς να χρησιμοποιηθή για τροφή.

Μπορεί να υπάρξουν όμως περιπτώσεις που ένας Χριστιανός έχει λόγους να πιστεύη ότι ένα ζώο πιθανόν να μη έχη αποστραγγισθή κατάλληλα. Αν δεν υπάρχη τρόπος να μάθη τα πραγματικά γεγονότα μπορεί να προτιμήση να μη φάγη αυτό το κρέας και έτσι ν’ αποφύγη την ενόχλησι της συνειδήσεώς του. Αυτό είναι σε αρμονία με την αρχή που αναφέρει το εδάφιο Ρωμαίους 14:23: «Όστις όμως αμφιβάλλει, κατακρίνεται, εάν φάγη.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο «κυβερνών σώμα» για τους πρεσβυτέρους οι οποίοι επιβλέπουν το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά;—Η.Π.Α.

Ο όρος «κυβερνών σώμα» δεν χρησιμοποιείται μ’ αυτή την μορφή στις Γραφές. Εν τούτοις, υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι ένα σώμα πρεσβυτέρων που υπηρετούσε με μια κυβερνητική ιδιότητα υπήρχε στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος.

Ο Παύλος νουθετούσε τους ομοίους του Χριστιανούς: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας. . . . Πείθεστε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε.» Ή, όπως το αποδίδουν άλλες μεταφράσεις, να θυμάσθε και να υπακούετε ‘εκείνους που σας καθοδηγούν.’ («Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις,» περιθώριο· «Συριακή» μετάφρασις του Μάρντοκ· «Ρόδερχαμ») Η «Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας» λέγει: «Ενθυμείσθε εκείνους που σας κυβερνούν [Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, κείμενον].»—Εβρ. 13:7, 17, 24.

Μορφές της ίδιας Ελληνικής λέξεως βρίσκονται στα εδάφια Ματθαίος 2:6· Λουκάς 22:26· Πράξεις 7:10· 15:22, όπου η σημασία είναι όμοια, δηλαδή, σημασία της διακυβερνήσεως, της αρχηγίας ή της ηγεσίας. Η μετάφρασις των «Εβδομήκοντα» χρησιμοποιεί μια μορφή αυτής της λέξεως όταν αποδίδη το εδάφιο Μαλαχίας 1:8 ως εξής: «Πρόσφερε τώρα τούτο εις τον αρχηγόν σου [Προσάγαγε δη αυτό τω ηγουμένω σου].»

Έτσι είναι καταφανές ότι υπήρχαν ωρισμένα άτομα που κυβερνούσαν στη Χριστιανική εκκλησία με την ηγεσία και την καθοδήγησι που έδιναν στους αδελφούς των με αγαθά έργα και ευσεβείς αρχές.

Η Αγγλική λέξις «γκάβερν,» προέρχεται από το Λατινικόν ρήμα «γκουμπερνάρε,» το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την Ελληνική λέξι «κυβερνώ» η οποία έχει και την βασική σημασία του «πηδαλιουχώ, διευθύνω ένα πλοίο, κυβερνώ.» Γι’ αυτό η λέξις «κυβερνήτης» [ρυθμιστής] μπορεί ν’ αναφέρεται στον μηχανισμό μιας μηχανής η οποία ελέγχει και ρυθμίζει την ταχύτητα ή την πίεσί της. Ένα «κυβερνών σώμα» μπορεί, επομένως να αναφέρεται στην υπηρεσία η οποία διευθύνει τον τρόπο ενεργείας και δίνει κατεύθυνση, καθοδήγησι και κανονισμούς σε μια οργάνωσι.

Σχολιάζοντας αυτή την Ελληνική λέξι το «Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Καινής Διαθήκης» υπό Β. Ε. Βάιν (Τόμ. ΙΙ. σελ. 168) λέγει: «κυβερνώ, οδηγώ, υπονοεί (α) πηδαλιουχία, πλοήγησι [παράβαλε Πράξεις 27:11]· (β) μεταφορικώς, κυβερνήσεις ή τρόπους κυβερνήσεως, χρησιμοποιείται για κείνους οι οποίοι ενεργούν ως οδηγοί, σε μια τοπική εκκλησία, 1 Κορ. 12:28.» Αυτό το εδάφιο, 1 Κορινθίους 12:28, λέγει: «Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις.»

Η μετάφρασις των «Εβδομήκοντα» μεταφράζοντας την Εβραϊκή λέξι «ταχμπουλάχ,» που σημαίνει, «πηδαλιουχία, οδήγησις,» χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι, όπως, παραδείγματος χάριν, στο εδάφιο Παροιμίαι 1:5: «Ο δε νοήμων κυβέρνησην κτήσεται.»

Τον πρώτο αιώνα, οι πρεσβύτεροι και επίσκοποι των διαφορών εκκλησιών ασφαλώς ήσαν οι «κυβερνήσεις» στις τοπικές εδαφικές περιοχές, διότι αυτό ήταν αναγκαίο για τον καλό συντονισμό του έργου και για την ειρήνη και την ενότητα του ποιμνίου του Θεού. Κατευθυντήρια καθοδήγησις είναι ένα ουσιώδες μέρος του έργου ενός ποιμένος.—(Παράβαλε Πράξεις 20:17, 28·1 Τιμόθεον 3:4, 5· Τίτον 1:9).

Και εκείνο που ήταν ορθό για τις τοπικές εκκλησίες ασφαλώς ήταν αναγκαίο για την καθοδήγησι του Χριστιανικού έργου γενικά. Γι’ αυτό οι απόστολοι και άλλοι πρεσβύτεροι στην Ιερουσαλήμ υπηρετούσαν ως ένα σώμα που έδινε καθοδήγησι και συμβουλή σ’ όλες τις εκκλησιές.

Μολονότι ο όρος «κυβερνήσεις» τίθεται πολύ κάτω στον κατάλογο των ‘διαιρέσεων χαρισμάτων και διακονιών’ που έδωσε ο Θεός (1 Κορ. 12:4, 5, 28), εν τούτοις, αυτές οι ικανότητες κυβερνήσεως δεν ήσαν χωρίς σημασία, διότι διαφορετικά δεν θα είχαν ανατεθή στους αποστόλους και στους πρεσβυτέρους οι οποίοι αποτελούσαν το κυβερνών σώμα. Το πώς αυτοί οι άνδρες ενεργούσαν ως ένα σώμα είναι καταφανές από τον τρόπο με τον οποίον έλυσαν το πρόβλημα της διανομής τροφής με τον διορισμό μιας επιτροπής καταλλήλων ανδρών για να φροντίζουν γι’ αυτό το ζήτημα· με την αποστολή του Πέτρου και του Ιωάννου στη Σαμάρεια για να βοηθήσουν τους νέους μαθητάς εκεί· με την ενέργεια που έκαμαν, ως ‘ένα σώμα σε σύμπραξι με άλλους πρεσβυτέρους, να στείλουν τέσσαρας «άνδρας προεστώτας,» περιλαμβανομένου του αποστόλου Παύλου, και να φέρουν στην Αντιόχεια την απόφασί τους σχετικά με τους Εθνικούς οι οποίοι είχαν μεταστραφή στη Χριστιανοσύνη· και με την συμβουλή τους στον Παύλο όσον αφορά τον τρόπο που έπρεπε ν’ ακολουθή μεταξύ των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ.—Πράξ. 6:1-6· 8:14· 15:1, 2, 22-32· 21:17-26.

Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είναι ο ουράνιος Κυβερνήτης της εκκλησίας του των πνευματικών Ισραηλιτών στη γη. Αυτός είναι εκείνος στον οποίο εφαρμόζονται τα λόγια που αναφέρονται στο εδάφιο Μιχαίας 5:2: «Και αν, Βηθλεέμ Ιούδα, η μικρά ώστε να είσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να είναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ.» (Ματθ. 2:6) Μέσω του αγίου πνεύματος και του ορατού κυβερνώντος σώματος που αποτελείται από πρεσβυτέρους «ηγουμένους» σύμφωνα με τον γραπτό Λόγο του Θεού, ο Ιησούς Χριστός κυβερνά τον παγκόσμιο όμιλο των μαρτύρων του Ιεχωβά στη γη σήμερα.—Εβρ. 13:17, «Διάστιχος»· επίσης «Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών,» έκδοσις 1950.

Από τ’ ανωτέρω βλέπομε ότι ο όρος «κυβερνών σώμα» αρμόζει, είναι κατάλληλος και Γραφικός για ν’ αναφέρεται κανείς σ’ αυτό το σώμα των πρεσβυτέρων το οποίο είναι επιφορτισμένο με την πνευματική επίβλεψι των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα.

● Βάσει των όσων αναγράφονται στο εδάφιο Δευτερονόμιο 22:5, είναι κατάλληλο να φορή μια γυναίκα πανταλόνια;—Η.Π.Α.

Το εδάφιο Δευτερονόμιο 22:5 λέγει: «Η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.» Το εδάφιο αυτό δεν αναφέρεται σε μόδες ρουχισμού. Η απαγόρευσις αφορά το να φορέση κανείς πράγματα ιδιαιτέρως προωρισμένα για το αντίθετο φύλο.

Η διάκρισις μεταξύ των φύλων είναι θείας προελεύσεως και ο νόμος που έχει εκτεθή στο Δευτερονόμιο 22:5 εξυπηρετούσε την διατήρησι αυτής της διακρίσεως. Όταν έλθωμε στο ζήτημα της εμφανίσεως και της ενδυμασίας, το συνηθισμένο πράγμα είναι ο άνδρας να επιθυμή να φαίνεται σαν άνδρας και η γυναίκα να φαίνεται σαν γυναίκα. Το να ενεργήση ένας Ισραηλίτης αντίθετα μ’ αυτό το βαθύ ενδόμυχο αίσθημα του τι είναι κατάλληλο θα μπορούσε να οδηγήση σε ομοφυλοφιλία. Έτσι ο νόμος στο εδάφιο Δευτερονόμιον 22:5 παρεμπόδιζε επίσης αυτό το αμάρτημα.

Τον καιρό που είχε δοθή αυτός ο νόμος, και οι άνδρες και οι γυναίκες φορούσαν μακρυά φορέματα. Υπήρχε όμως σαφής διαφορά μεταξύ του φορέματος των ανδρών και του φορέματος των γυναικών. Ομοίως, σε μερικά μέρη της γης σήμερα και οι άνδρες και οι γυναίκες φορούν πανταλόνια. Αλλά οι μόδες των γυναικείων πανταλονιών διαφέρουν από τις μόδες των ανδρικών. Συνεπώς, η αρχή που διδάσκει το εδάφιο 22:5 δεν απέκλειε από το να φορέση μια γυναίκα σαλβάρια ή πανταλόνια.

Επί πλέον οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Η επιμονή της εφαρμογής του γράμματος αυτού του νόμου θα ήταν επομένως αντίθετη προς τη Χριστιανική διδασκαλία. Έτσι αν μια γυναίκα φορούσε ένα πανταλόνι του συζύγου της για να κάμη κάποια εργασία στο σπίτι ή σ’ ένα αγρόκτημα, δεν θα παρέβαινε τον καταφανή σκοπό του νόμου, ο οποίος ήταν να εμποδίση τη σύγχυσι της ταυτότητος των φύλων και τις σεξουαλικές καταχρήσεις.

Το γεγονός ότι οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο αλλ’ οδηγούνται. από τις αρχές του απαιτεί απ’ αυτούς να χρησιμοποιούν διακριτικότητα, καλή κρίσι και ν’ ασκούν τη συνείδησί τους. Μια Χριστιανή γυναίκα εκτιμά το αν είναι γι’ αυτήν κατάλληλο να φορέση σαλβάρια ή πανταλόνια εξαρτάται και από παράγοντας άλλους εκτός από τις προσωπικές της προτιμήσεις. Δεν θα ήθελε να γίνη αιτία να προσκόψουν άλλοι ή να φέρη μομφή στη Χριστιανική εκκλησία. Το ντύσιμο που δεν θα μπορούσε να θεωρηθή άσχημο αν φορεθή στο σπίτι ή στην εργασία, είναι πιθανόν να θεωρηθή απαράδεκτο αν φορεθή στις Χριστιανικές συναθροίσεις ή στη δημοσία διακήρυξι του Λόγου του Θεού ή στη διεξαγωγή άλλης δημοσίας δράσεως. Ο τρόπος της σκέψεως, επίσης, μπορεί να διαφέρη από περιοχή σε περιοχή. Η συμβουλή της Βίβλου είναι «Αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, . . . (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά.»—1 Τιμ. 2:9, 10.a

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι, δυνατόν η παρούσα κρίσις της θρησκείας να οφείλεται σε έλλειψι πρακτικότητας της Χριστιανοσύνης;—Η.Π.Α.

Όταν εξετάζωμε την απάντησι σ’ αυτή την ερώτησι, οφείλομε να θυμηθούμε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ Χριστιανοσύνης των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου και Χριστιανοσύνης της Βίβλου. Μολονότι μια μορφή της Χριστιανοσύνης μπορεί να μην είναι πρακτική, αυτό δεν σημαίνει ότι και η άλλη μορφή πρέπει επίσης να μη είναι πρακτική.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η πρακτικότης στη θρησκεία απαιτεί ενεργό ανάμιξι στα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα της εποχής. Νομίζουν ότι η αποτυχία της εκκλησίας απ’ αυτή την άποψι δείχνει ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι πρακτική.

Αλλά μήπως οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν έχουν αναμιχθή με ενεργό τρόπο στις υποθέσεις του κόσμου; Πράγματι ναι! Σε πολλές χώρες οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έχουν ασκήσει, σημαντική πολιτική επιρροή, ακόμη ως το σημείο να κυριαρχούν επάνω στο κυβερνών στοιχείο. Φυσικά, η πολιτική ευθυγράμμισις των εκκλησιαστικών συστημάτων έχει συχνά ευνοήσει τους πλουσίους. Ωστόσο, οι εκκλησίες ισχυρίζονται ότι βοηθούν τους πτωχούς. Οι εκκλησίες έχουν οικοδομήσει νοσοκομεία, έχουν κάμει φιλανθρωπικά έργα και έχουν ενθαρρύνει τα μέλη τους να συμμετέχουν με ενεργό τρόπο σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Μολονότι, μπορεί να έχη προκύψει κάποιο καλό, έχουν αυτές οι προσπάθειες καταλήξει στο κάλλιστο δυνατό καλό; Έχουν αυτές οι προσπάθειες αλλάξει πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων, ώστε να παράγουν καλύτερους συζύγους, καλύτερες συζύγους, πατέρες, μητέρες και τέκνα; Το θλιβερό γεγονός είναι ότι συχνά πολύ μικρή αντίθεσις παρατηρείται ανάμεσα στη ζωή των μελών της εκκλησίας και των μη μελών της εκκλησίας. Οι φυλακές είναι γεμάτες από ανθρώπους οι οποίοι ανήκουν σε θρησκευτικές οργανώσεις. Δεν δείχνει αυτό ότι κάτι άλλο εκτός από την ανάμιξι σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και τα όμοια χρειάζεται;

Εκείνο που έχουν κάμει οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου είναι αντίθετο στις διδασκαλίες του ιδρυτού της Χριστιανοσύνης. Ο Ιησούς Χριστός είπε για τους μαθητάς του:«Εκ του κόσμου δεν είναι.» (Ιωάν. 17:16) Και ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Ώστε άσχετα με κάποιο φαινομενικό καλό που είναι πιθανόν να έχη προκύψει, η ενεργός ανάμιξις του Χριστιανού στις κοσμικές υποθέσεις θα εσήμαινε να υποστηρίζη ένα σύστημα που αποδοκιμάζεται από τον Θεό. Η ανάμιξις δεν μπορεί ποτέ να έχη την επιδοκιμασία και, την ευλογία του Θεού, όπως αποδεικνύεται πλήρως από τις επανειλημμένες αποτυχίες των ανθρώπων στην προσπάθεια τους να βελτιώσουν τον κόσμο. Οι προσπάθειες των ανθρώπων θα μπορούσαν να συγκριθούν με την αφαίρεσι του νερού από ένα βυθιζόμενο πλοίο μ’ ένα σφουγγάρι. Είναι αλήθεια, ότι αφαιρείται νερό, αλλά η όλη προσπάθεια δεν επιτυγχάνει τίποτα πραγματικά άξιο λόγου.

Εξ άλλου, εκείνο που έκαμε ο Ιησούς Χριστός ήταν πρακτικό. Απέδειξε στους ανθρώπους που είχαν έντιμη καρδιά ότι είχαν κάθε λόγο ν’ αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους προς το καλύτερο. Τους βοήθησε να γνωρίσουν τον Θεό ως πρόσωπο—την απεριόριστη αγάπη του, το έλεός του, την αγαθωσύνη του, την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Αυτό ώθησε ανθρώπους να θελήσουν να γίνουν μιμηταί του Θεού.

Ομοίως, όταν σήμερα άνθρωποι φθάνουν στο σημείο ν’ αναγνωρίσουν την ορθότητα του νόμου του Θεού και να εκτιμήσουν την αγάπη που έχει δείξει ο Δημιουργός προμηθεύοντας τον μονογενή του Υιό ως αντίλυτρο, ωθούνται να φέρουν τη ζωή τους σε αρμονία με τις απαιτήσεις του Θεού. Ακολουθούν την θεία συμβουλή ‘νεκρώσατε τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν.’ Τώρα απορρίπτουν «οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν.»—Κολ. 3:5, 8.

Δεν είναι αλήθεια ότι τα πράγματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά σήμερα αν οι άνθρωποι, παντού το έκαναν αυτό; Τι έξοχη βελτίωσι θα έφερνε αυτό στην οικογενειακή ζωή και στις σχέσεις του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του! Ναι, η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι πρακτική γιατί μπορεί να παράγη καλύτερους ανθρώπους. Και, όπως είναι καταφανές μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα, η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν δοκιμάζει κρίσι αλλά ευδοκιμεί σε διακόσιες και πλέον χώρες σ’ όλη τη γη.

Είναι αλήθεια ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου αντιμετωπίζουν κρίσι, όχι όμως λόγω της ελλείψεως πρακτικότητας της Χριστιανοσύνης. Αυτή οφείλεται στην αποτυχία τους να μιμηθούν το παράδειγμα του Ιησού να παραμείνουν χωρισμένοι από τον κόσμο. Αυτά τα εκκλησιαστικά συστήματα έχουν δαπανήσει πολύτιμο χρόνο και προσπάθεια για να διαιωνίσουν ένα σύστημα πραγμάτων που είναι αποδοκιμασμένο από τον Θεό. Έχουν δώσει μεγάλη έμφασι στην ανθρώπινη σοφία και στα υλικά πράγματα, αποκλείοντας ουσιαστικά στο να ωθήσουν τις καρδιές των ανθρώπων να διάγουν Χριστιανική ζωή. Επομένως, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν έχουν τίποτε καλύτερο να προσφέρουν απ’ ό,τι έχει ο κόσμος να προσφέρη γενικά. Έχουν αγνοήσει το μόνο πρακτικό πράγμα, δηλαδή, την υποβοήθησι των ανθρώπων να εκτιμήσουν ότι είναι ορθό και δίκαιο να ζη κανείς σε αρμονία με τον Λόγο του Θεού.

Ο Ρόλος των Αμυγδαλών και των Αδένων

◆ Η ακριβής λειτουργία των αμυγδαλών και των αδένων έχει παραμείνει επί μακρόν ένα μυστήριο για το ιατρικό επάγγελμα. Στο παρελθόν, οι ιατροί τις θεωρούσαν ως μη απαραίτητες και τις αφαιρούσαν με την παραμικρή αιτία από τα μικρά παιδιά. Έχει υπολογισθή ότι οι χειρουργοί αφαιρούν ακόμη τις αμυγδαλές από δύο εκατομμύρια περίπου Αμερικανούς το έτος. Αλλά περισσότερο φως χύνεται τώρα στον ρόλο αυτών των δύο αδένων. Οι ερευνηταί ανεκάλυψαν ότι αυτοί περιέχουν κύτταρα που παίζουν σπουδαίο ρόλο στην καταπολέμησι συνηθισμένων μολύνσεων. Τώρα Βρετανοί ραδιολόγοι λέγουν ότι οι αμυγδαλές και οι αδένες εξυπηρετούν πολλαπλούς σκοπούς και μπορεί να παίζουν ένα ζωτικό ρόλο στο να βοηθούν μερικά παιδιά και ενηλίκους να μιλούν και να καταπίνουν. Ισχυρίζονται ότι η απομάκρυνσις αυτών των αδένων σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να οδηγήση σε δυσχέρεια της ομιλίας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

1 Εν τω μέσω αυτών εις άνθρωπος ενδεδυμένος λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύ αυτού.—Ιεζ. 9:2, Σ 15/7/72 2

2 Εγώ είμαι ο . . . λέγων, ‘Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημα μου’.—Ησ. 46:9, 10. Σ 15/6/72 8

3 Ήθελε καυχηθή η αξίνη κατά του κόπτοντος δι’ αυτής; ήθελε μεγαλαυχήσει το πριόνιον κατά του κινούντος αυτό; ως εάν ήθελε κινηθή η ράβδος κατά των υψούντων αυτήν· ως εάν ήθελεν υψώσει εαυτήν η βακτηρία ως μη ούσα ξύλον.—Ησ. 10:15. Σ 15/10/72 3-5

4 Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος . . . να μη είναι νεοκατήχητος.—1 Τιμ. 3:2, 6. Σ 1/4/72 19, 20α

5 Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.—Παρ. 22:6. Σ 15/5/72 19, 20

6 Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.—Εκκλ. 8:11. Σ 1/8/72 11

7 Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατάς ταπεινώς μετά του Θεού σου;—Μιχ. 6:8. Σ 1/7/72 17, 18

8 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 30

9 Προσεύχομαι . . . διά να διακρίνητε τα διαφέροντα [τα σπουδαιότερα].—Φιλ. 1:9, 10. Σ 1/9/72 16, 19, 20

10 Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.—Ιερεμ. 10:23. Σ 15/10/72 1, 2

11 Αυτή είναι η παρρησία την οποίαν έχομεν προς αυτόν, ότι, εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς.—1 Ιωάν. 5:14. Σ 1/6/72 6, 7

12 Σε εγκατέλιπον διά ολίγον καιρόν· πλην με έλεος μέγα θέλω σε περισυνάξει, . . . λέγει Ιεχωβά ο Λυτρωτής σου.—Ησ. 54:7, 8, ΜΝΚ. Σ 1/5/72 10

13 Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη, των προτέρων, ουδέ θέλουσιν έλθει εις τον νουν.—Ησ. 65:17. Σ 15/4/72 13-15, 17

14 Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.—2 Κορ. 13:5. Σ 15/8/72 19, 20

15 Ενθυμού τον πλάστην σου εν ταις ημέρας της νεότητας σου.—Εκκλ. 12:1. Σ 1/10/72 8, 9

Ανακοινώσεις

ΝΕΟ ΥΜΝΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ψαλμωδία με ύμνους είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της λατρείας του Ιεχωβά, και πόσο ευτυχείς είμεθα που είναι έτσι! Αναγνωρίζοντας την υποχρέωσι των Χριστιανών να ψάλλουν ύμνους αίνου στον Ιεχωβά, το εκδοτικό τμήμα των μαρτύρων του Ιεχωβά απ’ αυτή τη βρεφική του ηλικία παρήγαγε υμνολογία αρχίζοντας από το έτος 1879. Μεταξύ των υμνολογίων που εξυπηρέτησαν τον λαό του Ιεχωβά από τότε ήσαν το Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, που εξεδόθη το 1905, και το Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, που εξεδόθη το 1928. Μεγαλύτερη πρόοδος εσημειώθη με το Υμνολόγιο για την Υπηρεσία της Βασιλείας, που εξεδόθη το 1944. Το 1966 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωσε ένα υμνολόγιο με τον τίτλο Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών. Ο τίτλος του ελήφθη από τους λόγους του Παύλου εις Εφεσίους 5:18, 19. Μεταξύ των χωρών απ’ όπου οι Μάρτυρες συνεισέφεραν μελωδίες για το υμνολόγιο, είναι η Χαβάι, ο Λίβανος, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Κίνα, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάς, η Ιταλία, το Μεξικό, η Νότιος Αφρική και οι Ην. Πολιτείες. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, το γεγονός ότι πολλές από τις μελωδίες έχουν συνταχθή από μάρτυρες, ενώ ήσαν σε φυλακή ή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Το Ελληνικό υμνολόγιο είναι χωρίς μουσικούς φθόγγους. Στείλτε 8 δραχμές ή 25 σεντς στις Η.Π.Α. για το αντίτυπο σας.

ΜΕΛΕΤΕΣ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Φεβρουαρίου: Αντιμετώπισις Ζητημάτων Συνειδήσεως, § 1-14, και Η Συνείδησίς Σας και η Εργασία Σας, § 1-14, Σελίς 12.

11 Φεβρουαρίου: Η Συνείδησίς Σας και η Εργασία Σας, § 15-43, Σελίς 18.

Παρέχουν οι Εκκλησίες Άσυλον από τη Θεία Οργή;

ΜΙΚΡΗ μόνο αμφιβολία υπάρχει στις διάνοιες των ανθρώπων όσον αφορά το ότι αυτός ο κόσμος αντιμετωπίζει μια κρίσι. Υπάρχει τόπος όπου ένα άτομο μπορεί να βρη καταφύγιο αν η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου γίνη πραγματικότης; Και ακόμη πιο σπουδαίο, υπάρχει ένας τόπος ασφαλείας στη διάρκεια ενός καιρού θείας κρίσεως αυτού του κόσμου; Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνη, κάτι που θα είναι αναγνωρισμένο από τον Θεό ως προστασία όταν ο Θεός διεκδικήση την πλήρη κυριαρχία στις υποθέσεις της γης;

Η ιδιότης ως μέλους μιας εκκλησίας θα εξασφαλίση σωτηρία; Υπολογίζει ο Θεός τις εκκλησίες των λεγομένων «Χριστιανικών» εθνών ως ιερούς τόπους ασύλου, όπως υπήρξε συνήθεια στον Χριστιανικό κόσμο;

Ή αν ένα άτομο έχη εγκαταλείψει τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και παρακολουθεί συναθροίσεις με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, μπορεί να υπολογίζη ότι αυτό θα του χορηγήση ασφαλές καταφύγιο; Ακόμη, αν ένα άτομο έχη καλύτερη γνώσι της Γραφής από πλείστους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, προμηθεύει αυτό ασφαλή προστασία;

Όταν παρατηρήσουμε τι έχει κάμει ο Θεός στο παρελθόν σχετικά με τον λαό Ισραήλ, μπορούμε να πούμε ότι η απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι, «Όχι, διότι περιλαμβάνονται πολύ περισσότερα για να είναι κανείς άξιος της θείας προστασίας.» Μπορούμε να έχωμε την άποψι του Θείου Κυριάρχου με το να γνωρίζωμε τι έκαμε σχετικά με την πόλι της Ιερουσαλήμ και τον ναό της επάνω στον οποίο είχε θέσει το όνομά του.

Το έτος 612 π.Χ., η γη του Ιούδα με την πρωτεύουσά της την Ιερουσαλήμ βρέθηκε σε μια κατάστασι πολύ όμοια μ’ αυτή που βρίσκεται σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος. Υπήρχε μόλυνσις, και κατά γράμμα και ηθική. Η ανομία και η βία είχαν γεμίσει τη γη. Η ειδωλολατρία και άλλες παγανιστικές και εξευτελιστικές μορφές λατρείας είχαν εξέχουσα θέσι ανάμεσα σ’ εκείνους που ωμολογούσαν ότι υπηρετούσαν τον Θεό. Ακόμη και μέσα στο ναό συνέβαιναν μερικά από τα πιο απαίσια πράγματα. Επίσης, υπήρχε πολύς φόβος και ανησυχία λόγω της συνεχούς απειλής ενός καταστρεπτικού πολέμου με την ειδωλολατρική παγκόσμια δύναμι τη Βαβυλώνα. Όμοια προβλήματα περιβάλλουν τον Χριστιανικό κόσμο σήμερα.

ΕΝΑ ΕΡΓΟ ‘ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ ΣΗΜΕΙΟΥ’ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΥΝΤΡΙΜΜΟΥ

Επομένως, ως αόρατος Θείος Κυρίαρχος του Ισραήλ, ο Ιεχωβά είχε υποχρέωσι να ενεργήση. Θα θεωρούσε την Ιερουσαλήμ και το ναό της απαραβίαστα, ένα άσυλο γι’ αυτούς που ήσαν μέσα; Όπως είναι συνήθεια του Ιεχωβά, απεκάλυψε από πριν τι είχε σκοπό να κάμη. Ενώ ο προφήτης του Θεού Ιερεμίας προειδοποιούσε το λαό στην Ιερουσαλήμ για τη δυσαρέσκεια Του, ο Ιεζεκιήλ, σε αιχμαλωσία πέρα στη Βαβυλώνα, έλαβε με τη δύναμι του Ιεχωβά μια οραματιστική άποψι της Ιερουσαλήμ. Αναφέρει στο προφητικό βιβλίο του:

«Και έκραξεν [ο Ιεχωβά] εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, λέγων, Ας πλησιάσωσιν οι τεταγμένοι κατά της πόλεως, έκαστος έχων το όπλον αυτού της εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού!»—Ιεζ. 9:1.

Αυτοί οι «τεταγμένοι κατά της πόλεως» ως ‘εξολοθρευταί’ δεν θα ήσαν ο Σεδεκίας, βασιλεύς του Ιούδα την εποχή εκείνη, και οι άρχοντές του, διότι αυτοί οι άρχοντες είχαν κάμει έκκλησι στον Φαραώ της Αιγύπτου να τους βοηθήση ν’ αποκρούσουν την απειλή της Βαβυλώνος. Ποιους εκάλεσε ο Ιεχωβά; Ο Ιεζεκιήλ τους είδε και τους περιέγραψε:

«Και ιδού, εξ άνδρες ήρχοντο από της οδού της υψηλοτέρας πύλης της βλέπουσας προς βορράν, έκαστος έχων εν τη χειρί αυτού όπλον κατασυντριμμού· και εν τω μέσω αυτών εις άνθρωπος ενδεδυμένος λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού· και εισελθόντες εστάθησαν πλησίον του χαλκίνου θυσιαστηρίου.»—Ιεζ. 9:2.

Αυτοί οι άνδρες που ήσαν συνολικά επτά, αποτελούσαν μια πλήρη ομάδα για δράσι. Ήλθαν από την κατεύθυνσι που επρόκειτο να έλθη η Βαβυλώνα εναντίον της Ιερουσαλήμ, αλλά οι «εξ άνδρες» που είχαν τα όπλα κατασυντριμμού δεν αναφέρεται ότι ήσαν Βαβυλώνιοι στρατιώται. Εκπροσωπούσαν, εν τούτοις, μια ουράνια στρατιά, η οποία, στην πραγματικότητα, θα χρησιμοποιούσε τις Βαβυλωνιακές στρατιές ως επίγεια όργανα.

Ο έβδομος «ανήρ» ήταν και αυτός στρατιώτης; Όχι, ήταν γραμματεύς, με μια ειρηνική αποστολή. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει εν συνεχεία:

«Και η δόξα του Θεού του Ισραήλ ανέβη επάνοθεν των χερουβείμ, επάνωθεν των οποίων ήτο, εις το κατώφλιον του οίκου· και εφώνησε προς τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, τον έχοντα εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον του γραμματέως· και είπε ο Ιεχωβά προς αυτόν, Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ, και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.»—Ιεζ. 9:3, 4, ΜΝΚ.

Ώστε ο ‘άνθρωπος με τα λινά’ απεστέλλετο καταφανώς σε μια ειρηνική αποστολή για τη διάσωσι της ζωής. Προτού αναθέση στον γραμματέα την αποστολή του, η Θεία Παρουσία κινήθηκε από το ουράνιο άρμα, που είχε περιγραφή προηγουμένως στην όρασι, προς το ‘κατώφλιον του οίκου’ που σημαίνει προφανώς το κατώφλι που ήταν εμπρός στα Άγια των Αγίων στο εσωτερικό του ναού. Από εδώ ο Ιεχωβά έδωσε τη διαταγή του στον ‘άνδρα με τα λινά,’ ο οποίος ήταν εφωδιασμένος με πέννα και καλαμάριον για να κάμη το έργο της επιθέσεως του σημείου.

Ποιοι επρόκειτο να λάβουν το σημείο που θα τους διέκρινε από τους υπολοίπους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Εκείνοι οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με την ειδωλολατρία, την ανηθικότητα καθώς και άλλα βδελυκτά πράγματα τα οποία προσβάλλουν τον Θεό και προκαλούν την οργή του. Ήσαν εκείνοι οι οποίοι ‘εστέναζαν και βοούσαν’ από την ασέβεια και την προσβολή της δικαιοσύνης και του ονόματος του Θεού.

Ο συμβολικός ‘άνδρας με τα λινά’ έπρεπε να μεταβή από οικία σε οικία, σε κάθε σπίτι στην πόλι της Ιερουσαλήμ, και να βρη όλους εκείνους που ήσαν άξιοι να λάβουν το σημείο. Έπρεπε να λάβουν το σημείο που εσήμαινε ότι ήσαν αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΟΥΝ

Ποια αξία είχε το σημείο; Ο Ιεχωβά δίνει την απάντησι στην επομένη εντολή του προς τους «εξ άνδρας» τους ωπλισμένους με όπλα κατασυντριμμού:

«Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας και μη ελεήσητε· γέροντας, νέους και παρθένους και νήπια και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε· και αρχίσατε από του αγιαστηρίου μου.»—Ιεζ. 9:5, 6.

Σημειώστε από που επρόκειτο ν’ αρχίση η συντριβή των κεφαλών: από το αγιαστήριον του Ιεχωβά! Οι ειδωλολάτραι Ισραηλίται πιθανόν να νόμιζαν ότι ήσαν ασφαλείς μέσα στο ναό, διότι σκέφθηκαν ότι φονευμένα νεκρά σώματα θα εμόλυναν το αγιαστήριο, αλλ’ ότι η ψευδής λατρεία των προς τα είδωλα δεν εμόλυνε αυτόν τον άγιο τόπο. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά είχε απομακρυνθή πολύ από το κατ’ όνομα αγιαστήριό του, και ως απόδειξι τούτου επιθυμούσε να μολυνθή αυτό με τα φονευμένα σώματα εκείνων που εμόλυναν το αγιαστήριο με τις ειδωλολατρίες των. Επομένως, «ήρχισαν από των ανδρών των πρεσβυτέρων των έμπροσθεν του οίκου. Και είπε [ο Ιεχωβά] προς αυτούς, Μιάνατε τον οίκον και γεμίσατε τας αυλάς από τραυματιών· εξέλθετε. Και εξήλθον, και επάταξαν εν τη πόλει.»—Ιεζ. 9:6, 7.

Επομένως, το να βρίσκεται ένα άτομο μέσα στο κτίριο μιας εκκλησίας ή ενός ναού, ή σε μια Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν θα το προστατεύση από την οργή του Ιεχωβά, αν δεν ζη σε αρμονία με τους δικαίους νόμους του Θεού. Ακόμη και τέκνα που οι γονείς των δεν τα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά,» στην καθαρή λατρεία, δεν θα προστατευθούν. Η ηλικία ή το φύλον δεν ήταν αιτία για να γλυτώση ένας παραβάτης τότε στην Ιερουσαλήμ από την οργή του Θείου Κυριάρχου που είχε εκσπάσει εναντίον της πόλεως. Γονείς οι οποίοι δεν φέρουν το σημείο θα είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο των μικρών παιδιών τους.—Εφεσ. 6:4· Έξοδ. 20:5.

Η θέα εκείνων των ειδωλολατρών που είχαν φονευθή ακριβώς μέσα στο αγιαστήριο του Θεού πιθανόν να είχε εγείρει στη διάνοια του Ιεζεκιήλ ένα ερώτημα: Αν κανένας μέσα σ’ έναν τέτοιο ιερό τόπο, όπως ο ναός, δεν διαφυλάχθηκε ζωντανός, πώς οποιοσδήποτε έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ θα είχε ευκαιρία να διασωθή; Ο Ιεζεκιήλ είχε συγκινηθή τόσο απ’ αυτά που είδε ώστε ρώτησε: «Ενώ δε ούτοι επάτασσον αυτούς, εναπολειφθείς εγώ έπεσον επί πρόσωπόν μου και ανεβόησα και είπα, Οίμοι! Ιεχωβά Θεέ! συ εξαλείφεις άπαν το υπόλοιπον του Ισραήλ, εκχέων την οργήν σου επί την Ιερουσαλήμ;»—Ιεζ. 9:8, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά απήντησε στο ερώτημα του Ιεζεκιήλ: «Η ανομία του οίκου Ισραήλ και Ιούδα υπερεμεγαλύνθη σφόδρα, και η γη είναι πλήρης αιμάτων, και η πόλις πλήρης διαφθοράς· διότι λέγουσιν, ο Ιεχωβά εγκατέλιπε την γην, και, ο Ιεχωβά δεν βλέπει. Και εγώ λοιπόν, δεν θέλει φεισθή ο οφθαλμός μου, και δεν θέλω ελεήσει· κατά της κεφαλής αυτών θέλω ανταποδώσει τας οδούς αυτών.»—Ιεζ. 9:9, 10, ΜΝΚ.

Ό, τι είπε εδώ ο Ιεχωβά επαληθεύθηκε πράγματι όταν οι Βαβυλώνιοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ύστερ’ από πέντε χρόνια.

ΤΙ ΦΕΡΝΕΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Πρέπει να εξετάσωμε αυτά τα πράγματα υπό το φως της ορθότητος και της δικαιοσύνης, και να μην αφήσωμε να επηρεασθή η κρίσις μας από αισθηματισμό. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά κατέστρεψε εκείνους οι οποίοι εμίαιναν τη γη και έκαναν τις συνθήκες βίαιες και ανυπόφορες γι’ αυτούς οι οποίοι επιθυμούσαν να κάνουν το ορθό. (Ψαλμ. 89:14· 2 Πέτρ. 2:9) Επίσης, οι εκτελεσταί του θανάτωσαν εκείνους οι οποίοι δεν ενδιαφέροντο, και οι οποίοι συμβάδιζαν σιωπηρά με τα βδελυκτά πράγματα που ελάμβαναν χώρα. Διεσώθησαν μόνον εκείνοι οι οποίοι αισθάνονταν θλίψι, όχι απλώς διότι τα «δικαιώματά» των ή τα συμφέροντά των καταπατούνταν, αλλά κυρίως για την αδικία η οποία γινόταν εκεί και τη μομφή που αυτό έφερνε στο όνομα του Θεού.

Έτσι, κανένα άτομο δεν πρέπει να νομίζη ότι θα διαφυλαχθή λόγω της δικαιοσύνης ενός γονέως, αν βρίσκεται σε υπεύθυνη ηλικία. Ούτε το ν’ ανήκη σε μια εκκλησία, ή να συναθροίζεται μαζί με άλλους οι οποίοι λατρεύουν τον Θεό, ή έχουν κάποια γνώσι της Γραφής θα τους σώση. Ο Θεός δεν εμπαίζεται. (Γαλ. 6:7) Οι άγγελοί του θα διαφυλάξουν μόνον εκείνους οι οποίοι έχουν το ‘σημείον’ ως λάτρεις του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία,» με έργον καθώς και με λόγον.—Ιωάν. 4:24.

Την εποχή εκείνη στην Ιερουσαλήμ κανένας κατά γράμμα άνθρωπος δεν πήγε σ’ όλα τα σπίτια για να κάμη ένα κατά γράμμα σημείο στα μέτωπα. Ήταν ένα συμβολικό έργο επιθέσεως του σημείου. Αλλά σύμφωνα με τη θεία υπόσχεσι και προστασία μερικοί διέφυγαν την εκτέλεσι, όπως ο Βαρούχ, ο γραμματεύς του Ιερεμία, και ο Αβδέ-μέλεχ, οι Ρηχαβίται και, χωρίς αμφιβολία, μερικοί άλλοι. Ο Ιεχωβά είχε θέσει σ’ αυτούς συμβολικά το σημείο τόσο σαφώς όσο μπορούσε να είναι και ένα κατά γράμμα σημείο στα μέτωπα, ώστε οι «εξ άνδρες,» οι αγγελικές δυνάμεις του, να μπορούν να διακρίνουν το «σημείον» και να μη τους πλησιάσουν.

Σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα, στον Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος, όπως η Ιερουσαλήμ, ισχυρίζεται ότι είναι η επικράτεια της Χριστιανοσύνης, η βία έχει γεμίσει τη γη. Λόγια μομφής εναντίον του Θεού και του νόμου του αυξάνουν κάθε μέρα. Πού μπορεί να βρεθή προστασία; Διεξάγεται κάποιο έργο σήμερα που αντιστοιχεί με το έργο επιθέσεως του ‘σημείου’ της εποχής εκείνης; Αν ναι, ποιος κάνει αυτό το έργο; Ποιο είναι το «σημείον,» και ποιοι είναι άξιοι να το λάβουν σήμερα; Αυτά τα ερωτήματα δίνουν τη βάσι για συζήτησι στο επόμενο άρθρο.

Είσθε ένας Υποστηρικτής της Θείας Κυριαρχίας;

ΣΤΑ διάφορα έθνη του κόσμου συναντούμε πολλούς διισταμένους, ανθρώπους δυσαρεστημένους με την μορφή της κυβερνήσεως κάτω από την οποία βρίσκονται ή που έχουν αντίρρησι για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνησις αυτή διαχειρίζεται τα πράγματα. Πολλοί είναι δραστήριοι, στο να συνηγορούν για κάποια αλλαγή, αλλά προσφέρουν μόνον ιδέες ανθρώπων ως λύσι. Δεν προβάλλουν αξίωσι για πίστι στη θεία κυριαρχία.

Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λέγουν ότι αντιλαμβάνονται ότι καμμιά ανθρωποποίητη ιδεολογία ή μορφή διακυβερνήσεως δεν θα επιτύχη να λύση τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου. Αλλά έχουν καμμιά πραγματική ελπίδα; Μερικοί απ’ αυτούς αισθάνονται με αόριστο τρόπο ότι ο Θεός πιθανόν να κάμει κάτι κάποτε. Πιστεύουν ότι αν διάγουν μια καλή ζωή, αν δεν ψεύδωνται, δεν κλέβουν, δεν διαπράττουν μοιχεία ή όμοια αμαρτήματα, θα ‘σωθούν.’

Μπορεί, λοιπόν, να λεχθή πραγματικά ότι αυτά τα άτομα αναγνωρίζονται ως υποστηρικταί της Θείας Κυριαρχίας; Πιστεύουν πραγματικά στις υποσχέσεις του Θεού σχετικά με τη Μεσσιανική κυβέρνησι της Βασιλείας του και της μελλοντικής κυριαρχίας της σ’ ολόκληρη τη γη;

Ο απόστολος Παύλος είπε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Αυτή η ομολογία απαιτεί ενεργό και δημοσία εμφάνισι ενός ανθρώπου ως υποστηρικτού της θείας κυριαρχίας.—Ρωμ. 10:10.

Πιστεύετε με την καρδιά σας στην κυριαρχία του Θεού και ότι θα την ασκήση με δίκαια διακυβέρνησι επάνω σ’ όλη τη γη; Πιστεύετε ότι πραγματικά θα κάνη αυτή τη γη ένα παράδεισο για πάντα; Επιθυμείτε να υποταχθήτε στην κυριαρχία του και να συνηγορήτε γι’ αυτήν;

Τι περιλαμβάνει το να είναι κανείς υποστηρικτής της Θείας Κυριαρχίας, και πώς μπορεί να αναγνωρίζεται ότι την υποστηρίζει;

Η όλη εικών που τονίζει πώς ένα άτομο γίνεται υποστηρικτής της Θείας κυριαρχίας, τι αυτό περιλαμβάνει, τι σημαίνει το να αναγνωρίζεται ως υποστηρικτής της και ποια η αξία του να ενεργή έτσι, μας δίδεται στο Γραφικό βιβλίο του Ιεζεκιήλ.

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ‘ΣΗΜΕΙΟΝ’ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ;

Όπως ανεφέρθη στο προηγούμενο άρθρο αυτού του περιοδικού, η θέσις ‘σημείου επί των μετώπων’ ήταν με συμβολικό τρόπο στην αρχαία Ιερουσαλήμ. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ, είδε σε δράσι, «εξ άνδρας» με όπλα κατασυντριμμού και ένα άνδρα «ενδεδυμένον λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού.» Αυτός ο τελευταίος άνδρας έπρεπε να ερευνήση σε όλη την Ιερουσαλήμ για να βρη εκείνους που ‘εστέναζαν και βοούσαν’ λόγω των δυσφημιστικών για τον Θεό πραγμάτων που συνέβαιναν εκεί. Αυτοί ‘εσημειώνοντο’ στα μέτωπά τους για να διαφυλαχθούν ζώντες όταν οι «εξ άνδρες» θα διήρχοντο την πόλι συντρίβοντας τις κεφαλές εκείνων οι οποίοι δεν είχαν το σημείο.—Ιεζ. 9:1-7.

Στην πραγματικότητα κανένας δεν διήλθε την Ιερουσαλήμ για να βάλη σημείο στους ανθρώπους. Αυτό είχε γίνει μόνο στην όρασι που δόθηκε στον Ιεζεκιήλ. Και αυτό έδειχνε ότι η μεγαλύτερη εκπλήρωσις της προφητικής οράσεως επρόκειτο να γίνη στη διάρκεια του καιρού του τέλους, προτού η σύγχρονη «Ιερουσαλήμ,» δηλαδή, ο Χριστιανικός κόσμος, καταστραφή. Ποιοι, στη σύγχρονη εποχή, θέτουν αυτό το ‘σημείο’;—Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11.

Ο ‘ανήρ ο ενδεδυμένος λινά’ είναι οι διωρισμένοι εκπρόσωποι του ενδοξασμένου Βασιλέως Ιησού Χριστού. Γιατί; Διότι τώρα «αι βασιλείαι του κόσμου» έγιναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.» (Αποκάλ. 11:15) Ο Χριστός κατευθύνει τώρα όλα τα πράγματα που έχουν σχέσι με τη θεία κυριαρχία του Ιεχωβά στη γη. Όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς χρησιμοποίησε ένα άλλο όρο για να περιγράψη τον ίδιο συμβολικό ‘άνδρα με τα λινά’ και τον ωνόμασε, ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού.’ (Ματθ. 24:45-47) Αυτός ο «δούλος» οποίος αναγνωρίζει τον Χριστό ως Κύριο δεν είναι ένα μοναδικό άτομο, αλλά είναι ένα σώμα ανθρώπων, είναι οι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού στη γη. Έχουν χρισθή με το πνεύμα του Θεού για να διακηρύττουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί επάνω τους και τους ωθεί, και έχουν ήδη σφραγισθή στα μέτωπά των από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Έχουν αυτή τη σφραγίδα, το πνεύμα του Θεού, που τους επιβεβαιώνει για την κλήσι τους στο να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Είναι ‘ο αρραβών’ της ουρανίας κληρονομιάς των. Εφόσον αυτοί αποτελούν τον συμβολικό ‘άνδρα τον ενδεδυμένον λινά’ είναι διωρισμένοι και αποστέλλονται με την εξουσία του Ιεχωβά από τον Χριστό.—Αποκάλ. 7:3, 4· Εφεσ. 1:13, 14· Ρωμ. 8:16, 17.

Αυτό το σύνθετο σώμα που αποτελεί τον συμβολικό γραμματέα προφανώς δεν θέτει μόνο του επάνω του το σημείο. Η «σφραγίς» στο μέτωπό του δείχνει ότι είναι δούλος του Θεού. Ποιος, λοιπόν, λαμβάνει τη θεία αποστολή;

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΗΤΕ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΑΙ

Εκείνοι οι οποίοι σημειώνονται είναι διασκορπισμένοι σ’ όλη τη γη στην επικράτεια της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, ιδιαίτερα εκείνοι που βρίσκονται στην επικράτεια του κυριάρχου τμήματος αυτής της θρησκευτικής αυτοκρατορίας, δηλαδή, στον Χριστιανικό κόσμο. (Αποκάλ. 17:5) Βλέπουν με θλίψι και αηδία τις ανήθικες, άδικες, άσπλαχνες και ασεβείς πράξεις που γίνονται, ιδιαίτερα τα πράγματα τα οποία κακώς γίνονται κάτω από τον μανδύα της Χριστιανοσύνης εν ονόματι του Θεού. Βλέπουν ότι οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου κάνουν και συγχωρούν αυτά τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν έντιμη καρδιά δεν λυπούνται με τον ίδιο τρόπο που λυπούνται άλλοι οι οποίοι κράζουν, διαμαρτύρονται και στασιάζουν απλώς διότι δεν αποκτούν κάτι που ιδιοτελώς επιθυμούν. Όχι, λυπούνται διότι αυτά που γίνονται είναι κακά.—Παράβαλε 2 Κορινθίους 7:10, 11.

Για να βρεθούν αυτοί οι διασκορπισμένοι πρέπει να γίνη μια από οικία σε οικία έρευνα. Το ‘να τεθή το σημείο’—είναι μήπως το να λάβουν γνώσι μέσα στην κεφαλή τους; Αυτό είναι και περισσότερο ακόμη. Η εγκεφαλική γνώσις δεν ωθεί πάντοτε ένα άνθρωπο ώστε όλοι να βλέπουν την αλλαγή στη ζωή του. Αυτό το «σημείον» που τίθεται στα μέτωπα των ανθρώπων σημαίνει ότι πρέπει να φαίνεται από όλους, όπως οι αρχαίοι κύριοι δούλων συχνά σημείωναν τους δούλους των στο μέτωπό τους, αν όχι επίσης και στο χέρι, έτσι ώστε να αναγνωρίζεται σαφώς η κυριότης των επάνω σ’ αυτούς. Έτσι, για ν’ αναγνωρισθούν εκείνοι οι οποίοι με συμβολικό τρόπο ‘σημαδεύονται,’ πολύ περισσότερο από γνώσι πρέπει να δοθή σ’ αυτούς. Διότι στο Χριστιανικό κόσμο πολλοί άνθρωποι έχουν διαβάσει και ξαναδιαβάσει τη Γραφή. Μερικοί έχουν πολλή γνώσι. Αλλά δεν ζουν ούτε ενεργούν ως Χριστιανοί. Δεν υποστηρίζουν τη Θεία Κυριαρχία. Μπορεί να έχουν εξωτερικώς «μορφήν ευσεβείας,» αλλ’ ούτε εσωτερικώς ούτε εξωτερικώς πιστεύουν στη δύναμί της. Δεν έχουν αληθινή πίστι που να συνοδεύεται από έργα που την αποδεικνύουν.—2 Τιμ. 3:5· Ιακ. 2:18-26.

Επομένως, αν επιθυμήτε να έχετε το «σημείον,» πρέπει η γνώσις να εγγίση την καρδιά σας για να μπορήτε να ‘πιστεύετε προς δικαιοσύνην.’ Ολόκληρη η ζωή σας πρέπει να κυβερνάται από Χριστιανικές αρχές που όλοι να τις βλέπουν και να τις αναγνωρίζουν.—Ρωμ. 10:10.

Έχετε αυτό το «σημείον»; Αν όχι, επιθυμείτε να το έχετε; Αν ναι, πρέπει ν’ ακούσετε το ευαγγέλιο της Βασιλείας που κηρύσσεται τώρα. Κατόπιν, όταν λάβετε τη Βιβλική αλήθεια μέσα στην καρδιά σας θ’ ακολουθήσετε την κατεύθυνσι του αποστόλου «να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»—Εφεσ. 4:23, 24.

Ώστε δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει μόνο να γίνη κήρυγμα από οικία σε οικία και να διατεθούν Γραφές και Γραφικές εκδόσεις στα χέρια εκείνων που επιθυμούν να γνωρίσουν τον Θεό. Επί πλέον, εκείνοι που κάνουν το έργο ‘επιθέσεως του σημείου,’ πρέπει να διαθέτουν πολύ χρόνο στη μελέτη της Γραφής μαζί μ’ εκείνους τους οποίους βοηθούν να λάβουν το «σημείον.» Οφείλουν να οικοδομήσουν ανθεκτικές στο πυρ Χριστιανικές ιδιότητες σ’ αυτούς τους ακροατάς με έντιμη καρδιά.—1 Κορ. 3:10-15.

Αν επιθυμήτε το «σημείον» σεις, και θέλετε να είσθε όπως ένας που έχει ήδη το «σημείον,» θα επιθυμήτε να συναναστρέφεστε τακτικά εκείνους οι οποίοι φέρνουν το ευαγγέλιο της κυριαρχίας του Θεού μέσω της Μεσσιανικής βασιλείας του. Θα είσθε επίσης ανυπόμονος να λέτε σε άλλους τα πράγματα που έχετε μάθει. Θα εκπλαγούν προφανώς από την παρρησία σας, την ειλικρίνεια και τον ενθουσιασμό σας καθώς επίσης από την αλλαγή της στάσεώς σας και από τις ενέργειές σας που έχει φέρει σε σας η Βιβλική γνώσις.

Θα φθάσετε στο σημείο να εκτιμάτε την ανάγκη ν’ ακολουθήσετε τη δίκαιη πορεία ν’ αφιερωθήτε τελείως στον Θεό και να βαπτισθήτε για συμβολισμό αυτής της αφιερώσεως. Καθώς πραγματοποιείτε την αφιέρωσί σας με αφοσιωμένη υπηρεσία στον Θεό, οι άνθρωποι θα μπορούν να βλέπουν σαφώς το «σημείον,» την απόδειξι της Χριστιανικής προσωπικότητας που προσδιορίζει την ταυτότητα σας ως δούλου του Θεού και του Χριστού.

Αν είσθε ένας που λαμβάνετε το «σημείον» στο μέτωπό σας, ποια ωφέλεια σας φέρνει αυτό; Πρωτίστως σας προσδιορίζει ως ένα άτομο που βρίσκεται στην υπηρεσία του Κυριάρχου Θεού, ένα υποστηρικτή της θείας Κυριαρχίας του. Έχετε την εύνοια και την προστασία του. «Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους όντας αυτού,» και θα τους ελευθερώση. (2 Τιμ. 2:19, ΜΝΚ· Ψαλμ. 145:20) Έχετε την προσδοκία να επιζήσετε μέσα από την καταστροφή αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων στη νέα τάξι του Θεού, για να ζήτε για πάντα κάτω από τη Θεία Κυριαρχία. Το «σημείον» πραγματικά προφυλάττει από την καταστροφή εκείνους που το έχουν, ώστε να μη συντριβούν από τους αγγελικούς εκτελεστάς του στη διάρκεια της «μεγάλης θλίψεως.» (Ματθ. 24:21) Αυτό είχε εξεικονισθή από την όρασι του Ιεζεκιήλ με τη διαφύλαξι εκείνων στην Ιερουσαλήμ οι οποίοι είχαν λάβει το ‘σημείον.’

Οφείλετε λοιπόν να διατηρήσετε αυτό το συμβολικό σημείο στο μέτωπο σας καθώς συμμετέχετε στο έργο της επιθέσεως «σημείου» κάτω από την κατεύθυνσι των κεχρισμένων του Θεού. Το έργο που πρέπει να γίνη είναι τόσο μεγάλο ώστε οι λίγοι κεχρισμένοι που έχουν παραμείνει στη γη δεν μπορούν προσωπικώς να κάμουν όλο το έργο της επιθέσεως του σημείου. Το ν’ αρνηθή κανείς να συνεργασθή σ’ αυτό το έργο της επιθέσεως του σημείου θα εσήμαινε ότι δεν υποστηρίζει τη Θεία Κυριαρχία. Εκατοντάδες χιλιάδες επωφελούνται της ευκαιρίας να διδαχθούν, να γίνουν μαθηταί του Ιησού Χριστού, να λάβουν οι ίδιοι το σημείον, και με τη σειρά τους να βοηθήσουν άλλους να λάβουν το σημείο για προστασία μέσα από τη ‘μεγάλη θλίψι’ η οποία θα σαρώση αυτό το σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 28:19, 20.

ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΤΟ ‘ΣΗΜΕΙΟΝ’

Πότε άρχισε το σύγχρονο έργο του να σημειώνονται τα μέτωπα όπως προσκιάσθηκε από το έργο του ‘ανδρός του ενδεδυμένου λινά’; Το ενωρίτερο, μπορούμε να πούμε ότι άρχισε με το τεύχος της 15 Αυγούστου 1934 του περιοδικού η Σκοπιά που δημοσίευσε το άρθρο με τον τίτλο «Η Αγαθότης Του.» Πριν απ’ αυτό, το 1931, μέσω του Γραφικού βιβλίου Διεκδίκησις, που είχε εκδοθή από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, είχε υποδειχθή στους αφιερωμένους κεχρισμένους ακολούθους του Χριστού ότι είχαν να κάνουν ένα έργο επιθέσεως του ‘σημείου.’ Το ίδιο εκείνο έτος είχαν δεχθή το Γραφικό όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά,» που υποδεικνύεται στη Γραφή στα εδάφια Ησαΐας 43:10-12. Ήταν σαν να τους διέτασσε ο Ιεχωβά: «Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ [που προσκιάζει τον Χριστιανικό κόσμο], και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.»—Ιεζ. 9:4.

Το 1934, στο ανωτέρω άρθρο «Η Αγαθότης Του,» εξετάσθηκαν τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 10:16: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [του «μικρού ποιμνίου» των ουρανίων κληρονόμων]· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου και θέλουσι γείνει μία ποίμνη εις ποιμήν.» Για πρώτη φορά είχε τότε φανερωθή ότι τα «άλλα πρόβατα» της παρούσης εποχής πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν αφιερωθή στον Θεό μέσω του Χριστού και έχουν συμβολίσει αυτή την ανεπιφύλακτη αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα, όπως ο Ιησούς.

Γιατί, στη διάρκεια των τριών ετών από το 1931 ως το 1934, δεν γινόταν το έργο της θέσεως του ‘σημείου’; Διότι, πριν από το 1934, το έργο απέναντι σ’ αυτά τα άτομα συνίστατο απλώς στη μετάδοσι Βιβλικής γνώσεως σ’ αυτούς. Μόνο από το 1934 και μπρος είχε κατανοηθή σαφώς ότι το «σημείον» περιελάμβανε πολύ περισσότερα.

Την άνοιξι του επομένου έτους 1935, το έργο της θέσεως του ‘σημείου’ άρχισε πραγματικά σε μια ωργανωμένη βάσι. Σε μια, γενική συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουάσιγκτων D.C., είχε διαφημισθή η κατανόησις του ‘πολλού όχλου’ που περιγράφεται στο έβδομο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Σε μια ομιλία με τον τίτλο «Ο Πολύς Όχλος» ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά εξήγησε ότι αυτοί δεν ήσαν μια ουράνια τάξις, όπως περιγράφεται στα οκτώ πρώτα εδάφια αυτού του κεφαλαίου, αλλά, μάλλον, ήσαν άτομα στα όποια ο Θεός επεκτείνει την ελπίδα της αιωνίου ζωής σε μια παραδεισιακή γη. Εκατοντάδες αισθάνθηκαν μια ισχυρή ώθησι την ημέρα εκείνη να παρουσιασθούν για το εν ύδατι βάπτισμα.—Αποκάλ. 7:9-17.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗ ΕΠΙΤΥΧΩΣ

Στην όρασι του Ιεζεκιήλ το έργο της ‘σημάνσεως’ στα μέτωπα είχε φθάσει στο τέλος του. Είναι εξίσου βέβαιο, ότι η σύγχρονη ‘σήμανσις’ θα συμπληρωθή επιτυχώς προετοιμάζοντας όλους εκείνους οι οποίοι πιστεύουν για να θεωρηθούν δίκαιοι και οι οποίοι κάνουν δημοσία διακήρυξι με το στόμα για σωτηρία. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει: «Και ιδού, ο ανήρ ο ενδεδυμένος τα λινά, ο έχων εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον, έφερεν απόκρισιν, λέγων, Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.»—Ιεζ. 9:11.

Τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος της οράσεως, δηλαδή, ο σύγχρονος σύνθετος «άνθρωπος» απετύγχανε να φέρη σε πέρας την αποστολή του; Θα ήταν υπόλογος για το αίμα εκείνων οι οποίοι θα θανατωθούν στη «μεγάλη θλίψι.» Ο Ιεχωβά το κατέστησε αυτό σαφές στον Ιεζεκιήλ, ο οποίος είχε διορισθή ως φρουρός για να προειδοποιήση για την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού. Οι κεχρισμένοι όμως στη γη εξετέλεσαν το έργο που τους έχει ανατεθή. Επέμεναν να επισκέπτωνται τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσουν ν’ αποκτήσουν τη Γραφική γνώσι που σώζει τη ζωή. Αυτό δεν υπήρξε εύκολο να γίνη, διότι η πιο αγρία εναντίωσις και διωγμός έχουν στραφή εναντίον τους. Αλλά θεωρούν ως εντολή τα προφητικά λόγια του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθή το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Επομένως, όταν έλθη αυτό το «τέλος» το έργο της θέσεως του ‘σημείου’ θα έχη συμπληρωθή. Οι κεχρισμένοι πνευματικοί αδελφοί του Ιησού Χριστού που βρίσκονται ακόμη στη γη αποβλέπουν στον καιρό που θα φέρουν στον ουράνιο αποστολέα τους Ιεχωβά Θεό την απόκρισι: «Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.»

Αν είσθε ένας από τον αναρίθμητο «πολύν οχλον» θα συνεργασθήτε στο πλευρό των κεχρισμένων. Θα συνηγορήτε πλήρως και θα υποστηρίζετε τη Θεία Κυριαρχία. Θα φροντίζετε να διατηρήτε το «σημείον» που αποτελεί την απόδειξι ότι είσθε ένας αφιερωμένος και βαπτισμένος μαθητής του Ιησού Χριστού και ότι έχετε μια Χριστοειδή προσωπικότητα η οποία σας διακρίνει απ’ όλους τους υποκριτάς «Χριστιανούς.» Θα βοηθήτε άλλους ν’ αποκτήσουν και να διατηρήσουν το «σημείον.» Αυτό θα σας κάμη ένα δούλο του Παντοκράτορος Θεού με ακεραιότητα και με βεβαία προοπτική να συνεχίσετε να υπηρετήτε τον Ιεχωβά στη νέα του τάξι πραγμάτων κάτω από το Αρνίον, τον Ιησού Χριστό.

Εμβρυϊκός Θάνατος από Εντομοκτόνο

◆ Σύμφωνα με την έκδοσι Ιατρικά Παγκόσμια Νέα της 12ης Μαΐου 1972, το ευρέως χρησιμοποιούμενο εντομοκτόνο, το γνωστό ως παραθείον, έχει προσδιορισθή σαν μια πιθανή αιτία θανάτου ή κακού σχηματισμού των βρεφών προτού γεννηθούν. Η διαπίστωσις αυτή ανακοινώθηκε από τον Δόκτορα Ρεϊμόντ Δ. Χάρμπισον, υφηγητή της φαρμακολογίας και της βιοχημείας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16. Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως, και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας.—Ιεζ. 9:5. Σ 15/7/72 10α

17. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών.—Ψαλμ. 95:6, ΜΝΚ, Σ 1/9/72 3, 4α

18. Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά [αγνή].—Ιακ. 3:17. Σ1/4/72 4, 5

19. Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή.—Ματθ. 19:12. Σ 15/5/72 14

20. Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημα σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 1/7/73 10, 11

21. Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.—Τίτον 3:1. Σ 1/8/72 18, 19

22. Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.—Ιεζ. 9:11. Σ 15/7/72 18α

23. Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.—1 Τιμ. 5:17. Σ 1/11/72 3, 4

24. Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.—Ιωάν. 5:17. Σ 15/11/72 4, 5

25. Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.—Μάρκ. 13:10. Σ 1/9/72 14, 15

26. Ω τεθλιμμένη, τεταραγμένη, απαρηγόρητος.—Ησ. 54:11. Σ 1/5/72 11

27. Τοιούτοι υπήρχετε τινές· αλλά απελούσθητε.—1 Κορ. 6:11. Σ 15/8/72 6, 7

28. Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 3α

Δείχνετε Ανωτερότητα Όταν Παραδέχεσθε ένα Σφάλμα

«ΕΙΣ πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.» Έτσι έγραψε ένας σημαίνων Χριστιανός στην Ιερουσαλήμ πριν από δεκαεννέα και πλέον αιώνες. Μπορεί κανείς να διαψεύση τα λόγια του; Ασφαλώς όχι!—Ιακ. 3:2.

«Πταίω» σημαίνει διαπράττω σφάλμα. Και μολονότι όλοι κάνομε σφάλματα, πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθή κανείς ότι έσφαλε! Είναι αντίθετο στην υπερηφάνεια του ατόμου. Όταν κανείς κατηγορήται ότι διέπραξε ένα σφάλμα, έχει την τάσι να θέλη να δικαιολογηθή, να προβάλη προφάσεις, να μεταθέση τη μομφή σε άλλους ή ν’ αρνηθή ότι διέπραξε αυτό το σφάλμα. Χρειάζεται ανωτερότης για να παραδεχθή κανείς ένα σφάλμα, για να επωμισθή τη μομφή, να παραδεχθή ότι έσφαλε ή ότι δεν έκαμε καλή κρίσι.

Μερικές φορές νεαρά άτομα έχουν βάσιμα παράπονα εναντίον του πατρός των σχετικά μ’ αυτό. Έτσι κάποτε ένα απ’ αυτά είπε: «Αγαπούμε τον Μπαμπά· ασφαλώς τον αγαπούμε. Αλλ’ όταν συζητούμε μαζί, ποτέ, μα ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει σφάλει ή ότι έχει κάμει λάθος. Αλλ’ ο καθένας κάνει σφάλματα μερικές φορές!»

Αυτός ο Μπαμπάς πιθανόν να νόμιζε ότι για να υποστηρίξη την εξουσία του δεν έπρεπε ποτέ να παραδεχθή ότι έχει κάμει σφάλμα ή ότι είχε άδικο. Όποια κι’ αν ήταν η σκέψις του, η στάσις του δεν καλλιεργούσε επικοινωνία και αρμονία μέσα στην οικογένεια. Με το ν’ ακολουθή αυτή την απερίσκεπτη πορεία, αντί να ενισχύση την εξουσία του εμείωνε αντιθέτως τον εαυτό του στα μάτια των παιδιών του. Με το να παραδέχεται ότι μερικές φορές είχε άδικο θα έδειχνε ότι είναι αρκετά ανώτερος για ν’ αναγνωρίζη τα σφάλματά του!

Το ν’ αρνήται κανείς να παραδεχθή ότι έκαμε ένα σφάλμα είναι σαν να ισχυρίζεται ότι είναι αλάθητος. Οι αρχηγοί της μεγαλύτερης παγκοσμίου θρησκευτικής οργανώσεως επί ένα αιώνα αξιούσαν ότι ήσαν αλάθητοι, ότι δεν έκαμαν κανένα σφάλμα—ούτε ότι κάποιος πάπας έχει κάμει—όταν μιλούν επισήμως για ζητήματα δογματικά και ηθικής. Αλλά ολοένα περισσότερες φωνές υψώνονται ακριβώς μέσα στους κόλπους αυτής της θρησκευτικής οργανώσεως που αμφισβητούν αυτό τον ισχυρισμό. Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος, Φ. Σίμονς, στην πόλι Ίντορ των Ινδιών είπε:

«Όταν, έστω και από καλή πίστι, μια θρησκεία υπερβαίνη την αποστολική μαρτυρία σχετικά με τον Χριστό, δεν έχει δικαίωμα να περιμένη ότι μπορεί να διδάσκη τέτοιες πρόσθετες απόψεις με αλάνθαστη βεβαιότητα. Οι απόστολοι, όταν ζητούσαν πίστι, έκαναν έκκλησι στις αποδείξεις των πραγμάτων που είχαν ακούσει ή δει. . . . Ούτε υπάρχει καμμιά θεία υπόσχεσις ή βεβαίωσις ότι η εκκλησία έλαβε ένα τέτοιο χάρισμα βάσει του οποίου να μπορή να εκφράζεται για τον Χριστό ανεξαρτήτως του βεβαίου περιεχομένου της αποστολικής μαρτυρίας. Μόλις εγκαταλείψη το βέβαιο θεμέλιο που είχαν θέσει οι απόστολοι, υπόκειται σε άγνοια και σε σφάλματα της εποχής της, τα οποία εκτείνονται, όπως έχει αποδείξει η πείρα, ακόμη και στην από μέρους της κατανόησι των Γραφών.

«Η αξίωσις του αλάθητου προξενεί αμέτρητη βλάβη στην αξιοπιστία της διδακτικής εξουσίας της εκκλησίας. Περιορίζει αδικαιολόγητα την ικανότητά της να δέχεται νέες απόψεις και γίνεται το θύμα και ο υποστηρικτής των σφαλμάτων του παρελθόντος.»—Περιοδικό Κόμμουνουηλ, 25 Σεπτεμβρίου 1970, σελίδες 480, 481.

Σε χτυπητή αντίθεσι στη θέσι που λαμβάνουν οι πάπαι είναι η θέσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι πρόθυμοι να παραδεχθούν ότι έχουν διαπράξει σφάλματα σε ζητήματα δογματικής και λατρείας. Έτσι κάποτε, από κοινού με τον Χριστιανικό κόσμο, εώρταζαν τα Χριστούγεννα ωσότου έμαθαν ότι αυτή η εορτή είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Κατόπιν πάλι, επειδή το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 είχε ερμηνευθή ότι σημαίνει πως οι κυβερνήσεις του κόσμου πρέπει ν’ απολαμβάνουν ανεπιφύλακτη υπακοή, οι Μάρτυρες ερμήνευσαν την έκφρασι ‘ανώτερες εξουσίες’ ή «υπερέχουσες εξουσίες» που αναφέρονται εκεί ως να έχουν εφαρμογή στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό. Εν τούτοις, μια πιο προσεκτική εξέτασις των συμφραζομένων απεκάλυψε ότι το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 αναφέρεται πραγματικά στις πολιτικές κυβερνήσεις του κόσμου. Αλλά παραβάλλοντας αυτό το εδάφιο με άλλα, όπως το Πράξεις 5:29 το οποίο λέγει, «πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους,» απεδείχθη ότι η «υποταγή» που αναφέρεται στο εδάφιο Ρωμαίους 13:1 πρέπει να είναι σχετική υπακοή, όχι μια ανεπιφύλακτη υπακοή. Δηλαδή, οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται στις κυβερνήσεις αυτού του κόσμου εφόσον αυτές δεν απαιτούν από τους Χριστιανούς να ενεργούν αντίθετα με τους νόμους του Θεού. Όταν αυτές οι κυβερνήσεις το κάνουν αυτό, τότε ο Χριστιανός πρέπει να υπακούση στον ανώτερο νόμο.—Πράξ. 4:19, 20.

Μήπως το ότι παρεδέχθησαν ότι έκαμαν σφάλματα τούς χαρακτηρίζει ως ψευδοπροφήτας; Καθόλου, διότι οι ψευδοπροφήται δεν παραδέχονται ότι έχουν κάμει λάθη. Πράγματι, το βιβλίο των Πράξεων παρέχει περισσότερα από ένα παραδείγματα σφαλμάτων που είχαν κάμει οι πρώτοι Χριστιανοί όσον αφορά τις πεποιθήσεις των και την ανάγκη που είχαν να διορθωθούν, αλλ’ αυτοί αναφέρονται με επιδοκιμασία στον Λόγο του Θεού. Όλ’ αυτά είναι σε αρμονία με τη Γραφική αρχή ότι «η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παροιμ. 4:18.

Μ’ αυτά τα παραδείγματα υπ’ όψιν, γιατί θα ήταν τόσο δύσκολο τα άτομα να παραδεχθούν ότι έχουν κάμει λάθη; Κανένας άνθρωπος δεν τα γνωρίζει όλα· όλοι συνεχίζομε να μαθαίνωμε. Λόγω ελλιπούς γνώσεως επανειλημμένως κάνομε σφάλματα. Ή, ακόμη, μπορεί να κάμωμε σφάλματα λόγω των αισθημάτων μας που υπερισχύουν επάνω μας· μπορεί να έχωμε αφήσει μια προκατάληψι ή μια τραυματισμένη υπερηφάνεια να μας κάμη ν’ αποκριθούμε χωρίς να χρησιμοποιήσωμε προηγουμένως την ικανότητα της σκέψεώς μας και να σταθμίσωμε τις συνέπειες των λόγων ή των πράξεών μας.—Παροιμ. 5:1, 2.

Το να είμεθα πρόθυμοι να παραδεχθούμε ένα σφάλμα είναι η ορθή πορεία, διότι αυτό αφήνει στο άτομο καθαρή συνείδησι. Μας εμποδίζει από το να λαμβάνωμε πάντα στάσι αμύνης ή να δικαιολογήσωμε τα σφάλματά μας λέγοντας, «Κανένας δεν είναι τέλειος.»

Το να είμεθα αρκετά ανώτεροι για να παραδεχθούμε ένα σφάλμα είναι επίσης η συνετή πορεία. Όπως ακριβώς έχει αναφερθή για τα παιδιά που είχαν παράπονα εναντίον του Μπαμπά των επειδή δεν παραδεχόταν ένα σφάλμα, με το να παραδεχθούμε ότι έχομε κάμει ένα σφάλμα βελτιώνομε τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε αυτοί είναι φίλοι μας, είτε ανώτεροί μας ή κατώτεροι, δηλαδή μιλώντας από οργανωτικής απόψεως. Και με το να παραδεχώμεθα το σφάλμα μας το εντυπώνομε βαθιά στη διάνοια μας κι’ έτσι θα είναι λιγώτερο πιθανόν να το επαναλάβωμε, αν όχι για άλλους λόγους τουλάχιστον για την ταπείνωσι που μας προκάλεσε.

Ώστε να δείχνετε ανωτερότητα. Γίνεσθε αρκετά ανώτερος όταν παραδέχεσθε ένα σφάλμα. Να είσθε πρόθυμος να λέτε, «Ναι, αυτό είναι σωστό. Εγώ έκαμα λάθος και λυπούμαι.» Κατόπιν καταβάλετε σκληρή προσπάθεια να μη το επαναλάβετε.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Κάπνισμα και Ακρωτηριασμοί

◆ Στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης αναγράφηκε ότι οι εκδότες του Μπρίτις Μέντικαλ Τζόρναλ παρετήρησαν πως, απ’ όλους τους άνδρες που πηγαίνουν σε κλινικές για τη θεραπεία των κυκλοφοριακών διαταραχών, το 95 τοις εκατό είναι καπνισταί. Είπαν στους ιατρούς να συμβουλεύσουν τους ασθενείς που πάσχουν από αρτηριοσκλήρωσι να σταματήσουν το κάπνισμα. Παρετήρησαν ότι, από τους 520 ασθενείς που ενοσηλεύοντο για έμφραγμα των αρτηριών (έναν τύπο της αρτηριοσκληρώσεως) και οι οποίοι υπέφεραν απ’ αυτό πάνω από 5 χρόνια, σ’ εκείνους που διέκοψαν το κάπνισμα δεν χρειάσθηκε να τους κόψουν τα δάκτυλα ή τα πόδια τους. Αλλά το 11 τοις εκατό εκείνων που συνέχισαν να καπνίζουν, χρειάσθηκαν ακρωτηριασμό.

Λιγώτεροι Σουηδοί Νυμφεύονται

◆ Ο Ηνωμένος Τύπος αναφέρει από τη Στοκχόλμη ότι έχη συμβή μια μείωσις 35% στον αριθμό των γάμων στην Σουηδία τα περασμένα πέντε χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν λιγώτεροι Σουηδοί, αλλά στο ότι οι περισσότεροι αποφασίζουν να συζούν χωρίς να παντρεύωνται. Κατά συνέπεια σχεδόν ένα πέμπτο των βρεφών των Σουηδών δηλώνονται τώρα ως νόθα. Τα διαζύγια βρίσκονται σε άνοδο με το εν τρίτον περίπου των γάμων να διαλύωνται μέσα σε δέκα χρόνια. Η ανάπτυξις αυτού του προβλήματος ενοχλεί πολλούς Σουηδούς, διότι, όπως εδήλωσε ένα μέλος του Κοινοβουλίου: «Τα παιδιά χρειάζονται προστασία» που μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρη.

Είναι ένα Πύρινο Τέλος Πραγματικά Πλησίον;

ΕΧΟΥΜΕ ακούσει σ’ όλη τη ζωή μας ότι ‘κάποτε η γη θ’ αντιμετωπίση ένα πύρινο τέλος.’ Ωρισμένες θρησκείες πιστεύουν ότι αυτό θα προέλθη από τον Θεό. Μερικοί επιστήμονες λέγουν ότι αυτό τελικά θα προέλθη από τη διαστολή του ηλίου στην επιθανάτιο αγωνία του, πράγμα που θα έχη ως αποτέλεσμα τον καταποντισμό και την πυρπόλησι της γης.

Είναι καμμιά απ’ αυτές τις εκδοχές αληθινή;

Ο Χ. Β. Τσάτφηλντ, Βρεττανός επιστήμων, στο βιβλίο του Ένας Επιστήμων σε Αναζήτησι του Θεού, παρουσιάζει σωρεία αποδείξεων ότι μια ανωτέρα διάνοια ενός μεγάλου Δημιουργού εσχεδίασε τη γη και την ύπαρξι ζωής επάνω σ’ αυτήν, και έκανε εκ των προτέρων προμήθειες για μια συνεχή προμήθεια όλων των πραγμάτων που είναι αναγκαία για ζωή, ιδιαίτερα για το ανθρώπινο γένος. Κατόπιν, στο τελευταίο κεφάλαιο, δείχνει γιατί αυτό παρέχει αποδείξεις ότι το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο θα ήταν επίσης συνεχές:

«Η διαρκής και σε μεγάλη κλίμακα αυτοπαραγομένη δημιουργία δεν συμφωνεί μ’ ένα Σχεδιαστή που το ενδιαφέρον του ήταν περιωρισμένο αποκλειστικά στον χρόνο του μηχανισμού της λειτουργίας και ο οποίος κατόπιν δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τα όντα τα οποία τουλάχιστον σ’ ένα μικρό βαθμό έχουν δημιουργηθή καθ’ ομοίωσίν του.»

Μάλλον, εκείνος ο οποίος έχει σχεδιάσει και δημιουργήσει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του δεν θα τον εγκατέλειπε όπως ένας στοργικός πατέρας δεν θ’ απομακρυνόταν ξαφνικά από τα παιδιά του. Ο Τσάτφηλντ προχωρεί και λέγει:

«Ο μηχανισμός των δημιουργικών πράξεων αποδεικνύεται από επιστημονικά γεγονότα ότι χρειάσθηκε να περάσουν αιώνες χρόνου βάσει του ανθρωπίνου υπολογισμού, και φαίνεται παράλογο ότι ύστερ’ από ένα τέτοιο εκτεταμένο ενδιαφέρον το ζωντανό αποτέλεσμα θα μπορούσε ν’ αφεθή πλήρως εγκαταλελειμμένο από τον αρχιτέκτονά του.»

Εξ άλλου, ο Δημιουργός, ο οποίος έκαμε τα πράγματα με τόσο έξοχο τρόπο και με τόση φροντίδα και δαπάνη χρόνου, λογικώς θα επικοινωνούσε επίσης με το νοήμον δημιούργημά του, τον άνθρωπο. Αυτό θα ήταν ιδιαιτέρως αναγκαίο όταν έχωμε υπ’ όψιν το γεγονός ότι ανέθεσε στον άνθρωπο τη φροντίδα να επιμελήται τη γήινη δημιουργία του. (Γεν. 1:26-28) Η Γραφή αποτελεί αυτή την επικοινωνία, τις οδηγίες του Θεού και τη δήλωσι του σκοπού του. Υποστηρίζει αυτό την ιδέα ότι η γη και η ζωή που υπάρχει επάνω σ’ αυτήν πρόκειται να παραμείνουν αιωνίως;

Η ΓΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΕΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ

Ο Θεός απέδειξε ότι ενδιαφέρθηκε και ότι σκοπός του ήταν να έχη τη γη συνεχώς και μονίμως γεμάτη από ζωϊκή και ανθρώπινη δημιουργία όταν διεφύλαξε αντιπροσώπους και των ανθρώπων και των ζώων από τον παγγήινο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Γιατί θα το έκανε αυτό αν δεν ενδιαφερόταν, ή αν σκοπός του ήταν να τα εξαφανίση όλα κάποια μέρα;—Γέν. 7:1-3· 8:1, 17.

Επίσης, ο Θεός φρόντισε να κρατή ο λαός του Ισραήλ ένα λεπτομερές γενεαλογικό υπόμνημα, ιδιαίτερα της γραμμής εκείνης από την οποία επρόκειτο να έλθη ο Μεσσίας. Γιατί να τηρήται ένα υπόμνημα αν η γραμμή της καταγωγής επρόκειτο να τελεώση στη λήθη; Και γιατί ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, ήλθε στη γη; Για τη διαφύλαξι της ζωής και την αποκατάστασι τελείας ζωής που ο Αδάμ είχε χάσει για την οικογένειά του λόγω στασιασμού. Συνεπώς, με το να προμηθεύση ένα αντίλυτρο για το θνήσκον ανθρώπινο γένος, ο Χριστός γίνεται «ο έσχατος Αδάμ» και ο «Αιώνιος Πατήρ.» Έτσι ο Θεός εξεδήλωσε με τον πιο ισχυρό δυνατό τρόπο το ενδιαφέρον του για το ανθρώπινο γένος.—1 Κορ. 15:45· Ησ. 9:6.

Επί πλέον, ο θεόπνευστος ψαλμωδός ψάλλει στον Θεό: «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.» Κατόπιν, αφού περιγράφει το θαύμα των δημιουργικών έργων του Θεού, ιδιαίτερα τις προμήθειές του για το ζωϊκό βασίλειο, αυτός ο συγγραφεύς προσθέτει προφητικά: «Η δόξα του Ιεχωβά έστω εις τον αιώνα· ας ευφραίνεται ο Ιεχωβά εις τα έργα αυτού.» (Ψαλμ. 104:5, 31, ΜΝΚ) Πώς θα ευφραινόταν ο Δημιουργός σ’ αυτά τα έργα αν τα κατέκαιε;

ΕΝΑ ΠΥΡΙΝΟ ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΦΗΤΕΥΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΙΑΣΘΗΚΕ

Τι εννοεί λοιπόν, η Γραφή όταν λέγη ότι ο Θεός χρησιμοποιεί καταστρεπτικό πυρ επάνω στη γη; Ας εξετάσωμε ένα παράδειγμα της Γραφής που δείχνει πολύ οριστικά τι σημαίνει αυτό και τι πρόκειται πολύ σύντομα να λάβη χώρα, δίνοντάς μας την ευκαιρία να διαφύγωμε από την πύρινη καταστροφή.

Παραδόξως, στο υπό συζήτησιν επεισόδιο, το πυρ έπεσε επάνω σ’ ένα λαό ο οποίος ισχυριζόταν ότι είναι το έθνος του Θεού. Αυτό αποκαλύπτει ότι ένας απλός ισχυρισμός ότι υπηρετεί κανείς τον Θεό, ή ακόμη και μόνο η συναναστροφή μ’ εκείνους οι οποίοι πραγματικά τον υπηρετούν δεν εξασφαλίζει σωτηρία.

Η περίπτωσις ήταν μια όρασις που είχε δοθή στον προφήτη Ιεζεκιήλ στη Βαβυλώνα το έτος 612 π.Χ., μαζί με την εκπλήρωσί της πέντε χρόνια αργότερα. Ένα άρμα τρομακτικού ύψους, ένα πολεμικό άρμα, εμφανίσθηκε στον Ιεζεκιήλ, και επάνω σ’ αυτό υπήρχε ένα πρόσωπο που εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά Θεό ως αναβάτη του ουρανίου άρματος. Ο Ιεζεκιήλ είχε περιγράψει το άρμα της οράσεώς του στο πρώτο μέρος της αφηγήσεώς του (κεφάλαιον 1), λέγοντας για το ύψος των τροχών του και για τα ζωντανά πλάσματα που το συνώδευαν. Αργότερα το άρμα, που είχε δει ο Ιεζεκιήλ σαν να ήταν στην Ιερουσαλήμ, σταμάτησε έξω από τη βορεία πύλη που ωδηγούσε στην εσωτερική αυλή του ναού. Η δόξα του Ιεχωβά είχε μετακινηθή από το άρμα για να σταθή επάνω από το κατώφλιον του διαμερίσματος του ναού που λεγόταν Άγια των Αγίων.—Ιεζ. 8:3, 4· 9:3.

Λόγω του στασιασμού της Ιερουσαλήμ εναντίον του και των υπερβολικά βδελυκτών ακαθάρτων πράξεών της, ο Ιεχωβά έδειξε με εξεικονιστικό τρόπο στον Ιεζεκιήλ ότι επρόκειτο να καταστρέψη τους πονηρούς που υπήρχαν εκεί. Αλλά πρώτα διέταξε σ’ ένα πρόσωπο της οράσεως, ένα ‘άνδρα ενδεδυμένον λινά,’ να περιέλθη την πόλι και να θέση σημείον σε ανθρώπους με έντιμη καρδιά που ήσαν εκεί για να διαφυλαχθούν. Μαζί μ’ αυτόν τον άνδρα ο Ιεζεκιήλ είδε επίσης έξη άλλους άνδρες με ‘όπλα κατασυντριμμού’ στα χέρια των.—Ιεζ. 9:2-7.

ΠΥΡ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

Ο Ιεζεκιήλ προχωρεί για να μας πη τι συνέβη κατόπιν:

«Έπειτα είδον, και ιδού, εν τω στερεώματι τω άνωθεν της κεφαλής των χερουβείμ, εφαίνετο υπεράνω αυτών ως λίθος σάπφειρος, κατά την θέαν ομοιώματος θρόνου. Και ελάλησε προς τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, και, είπεν, Εισέλθετε μεταξύ των τροχών, υποκάτω των χερουβείμ, και γέμισον την χείρα σου άνθρακας πυρός εκ μέσου των χερουβείμ, και διασκόρπισον αυτούς επί την πόλιν. Και εισήλθεν ενώπιόν μου.»—Ιεζ. 10:1, 2.

Το υλικό που επρόκειτο να κατακαύση την πόλι της Ιερουσαλήμ επρόκειτο να προέλθη ανάμεσα από τους τροχούς του άρματος. Εφόσον η δόξα του Ιεχωβά εγέμιζε τον ναό, ήταν φανερό ότι αυτός ήταν παρών για να δη την εκτέλεσι της κρίσεώς του.—Ιεζ. 10:3-5.

Ο Ιεζεκιήλ προχωρεί τότε για να περιγράψη τις ενέργειες του ανθρώπου με τα λινά:

«Και ότε προσέταξε τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, λέγων, Λάβε πυρ εκ μέσου των τροχών, εκ μέσου των χερουβείμ, τότε εισήλθε και εστάθη πλησίον των τροχών. Και εν χερούβ εξέτεινε την χείρα αυτού εκ μέσου των χερουβείμ, προς το πυρ το εν τω μέσω των χερουβείμ, και έλαβεν εκ τούτου και, έθεσεν εις τας χείρας του ενδεδυμένου τα λινά· ο δε έλαβεν αυτό και εξήλθεν. Εφαίνετο δε ομοίωμα χειρός ανθρώπου εις τα χερουβείμ υπό τας πτέρυγας αυτών.—Ιεζ. 10:6-8.

Δεν ήταν ένα ανθρωποποίητο πυρ εκείνο που κατέκαψε έτσι την Ιερουσαλήμ στην όρασι. Ήταν ένα θαυματουργικό πυρ από την ουράνια ομοία με άρμα οργάνωσί του. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής: ότι η ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ ΣΑΝ με φωτιά θα ήταν μια έκφρασις του θυμού και της οργής του Ιεχωβά εναντίον της πόλεως εκείνης. Στο βιβλίο του των Θρήνων ο προφήτης Ιερεμίας παρομοιάζει την οργή του Ιεχωβά (με την οποία κατεστράφη η Ιερουσαλήμ) με πυρ, μολονότι είχαν χρησιμοποιηθή επίσης η μάχαιρα, η πείνα και ο λοιμός καθώς και το πυρ.—Θρήνοι 2:2-4· 4:11.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ

Με τον άνθρωπο τον ενδεδυμένο λινά ο Ιεχωβά προειδοποιούσε ότι θα εξέχεε την πύρινη οργή του για να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ. Με τον ίδιο τρόπο το σύγχρονο αντίστοιχο του ανδρός του ενδεδυμένου λινά, δηλαδή, οι κεχρισμένοι και αποκυημένοι από το πνεύμα αδελφοί του Χριστού, σκορπίζουν το πύρινο άγγελμα από τον Λόγο του Θεού σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο. Αυτό είναι σαν μια προειδοποίησις σ’ αυτόν ότι η πύρινη οργή θα πέση επάνω του στην επερχόμενη ‘μεγάλη θλιψι.’—Ματθ. 24:21.

Η όρασις που είχε δοθή στον Ιεζεκιήλ δείχνει ότι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα θέσουν στην πραγματικότητα πυρ στον Χριστιανικό κόσμο, ούτε θα έχουν ένα ενεργό χέρι στην καταστροφή του. Δεν ήταν ο άνδρας ο ενδεδυμένος τα λινά εκείνος που έκαμε το καταστρεπτικό έργο. Οι «εξ άνδρες» με τα όπλα του κατασυντριμμού ήσαν εκείνοι που το έκαμαν. (Ιεζ. 9:2, 4, 5) Ομοίως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα απλώς εξαγγέλλουν την «ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών» εναντίον του Χριστιανικού κόσμου. Αυτοί δεν κάνουν εκδίκησι.—Ησ. 61:1, 2· Ρωμ. 12:19.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν λάβει αυτό το πύρινο άγγελμα από τον Ιεχωβά μέσω της ουρανίας οργανώσεώς του, του ουρανίου «άρματός» του. Ήταν, όπως θα λέγαμε, σαν ένα από τα ουράνια χερούβ που ανήκε σ’ αυτό το ουράνιο άρμα να έβαλε τους συμβολικούς «άνθρακας πυρός εκ μέσου των χερουβείμ» στα κοιλώματα των χειρών τους για να πάνε και να τους διασκορπίσουν πάνω στην πόλι του Χριστιανικού κόσμου ως μια προειδοποίησι.

Εν τούτοις, η αόρατη ουράνια οργάνωσις του Ιεχωβά υπό τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό θα έχη μέρος στο κατά γράμμα σάρωμα του Χριστιανικού κόσμου. Κάτω από ουράνια κατεύθυνσι θα χρησιμοποιηθούν επίσης ριζοσπαστικά επίγεια όργανα για να φέρουν βιαία καταστροφή επάνω στον Χριστιανικό κόσμο όπως έκαναν οι Βαβυλώνιοι στην υποκριτική Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ.

ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΕΤΕ

Έτσι ένα πύρινο τέλος πλησιάζει για τον Χριστιανικό κόσμο. Οι θρησκευτικές οργανώσεις του θα καταστραφούν. Ο απόστολος Ιωάννης άκουσε προφητικά λόγια από τον ουρανό να εκφράζωνται εναντίον της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, της οποίας οι θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου αποτελούν το κυρίαρχο μέρος: «Δια τούτο εν μια ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και πείνα, και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι ο Ιεχωβά ο κρίνων αυτήν.»—Αποκάλ. 18:8.

Ο θάνατος της Βαβυλώνος της Μεγάλης, μολονότι σε πλήρη αρμονία με τη δικαιοσύνη, θα έχη τους θρηνωδούς της. Σχετικά μ’ αυτούς η αγγελική ουράνια φωνή λέγει: «Και θέλουσι κλαύσει αυτήν και πενθήσει δι’ αυτήν οι βασιλείς της γης οι πορνεύσαντες και κατατρυφήσαντες μετ’ αυτής, όταν βλέπωσι τον καπνόν της πυρπολήσεως αυτής, από μακρόθεν ιστάμενοι, δια τον φόβον του βασανισμού αυτής, λέγοντες, Ουαί, ουαί, η πόλις η μεγάλη, Βαβυλών, η πόλις η ισχυρά, διότι εν μια ώρα ήλθεν η κρίσις σου!»—Αποκάλ. 18:9, 10.

Οι Γραφές προχωρούν για να μας πουν ότι οι θρηνωδοί της Βαβυλώνος της Μεγάλης καθώς επίσης και όλοι οι άλλοι οι οποίοι αρνούνται την Κυρίαρχη Εξουσία του Θεού και μολύνουν τη δημιουργία του θ’ ακολουθήσουν την Βαβυλώνα τη Μεγάλη στην καταστροφή. Είναι επικίνδυνο, επομένως, να παραμένη κανείς με συμπάθεια προσκολλημένος σ’ αυτή την μεγάλη οργάνωσι της ψευδούς θρησκείας.—Αποκάλ. 11:18· 19:19-21.

Επομένως, μολονότι, επέρχεται ένα πύρινο τέλος, είναι ένα τέλος το οποίο θα καθαρίση και θ’ αποπλύνη τη γη από κείνους οι οποίοι με ιδιοτελή τρόπο δεν έχουν καμμιά εκτίμησι για τους συνανθρώπους των οι οποίοι επιθυμούν να ζήσουν και ακολουθούν δίκαιες αρχές. (2 Πέτρ. 3:12, 13) Εκείνοι οι οποίοι φροντίζουν μόνο για τον εαυτό τους και όχι για τον Θεό ή για τη θαυμαστή δημιουργία του πρέπει να εξαφανισθούν σαν με πυρ. (Μαλ. 4:1) Η οργή του Θεού είναι ιδιαιτέρως φλογερή εναντίον του Χριστιανικού κόσμου, διότι αυτός υπήρξε ο μεγαλύτερος δυσφημιστής του ονόματός του. (Αποκάλ. 18:5-7) Αν αγαπάτε τη ζωή και απολαμβάνετε την δημιουργία του Θεού, εγκαταλείψτε τον Χριστιανικό κόσμο και όλες τις άλλες ψευδείς θρησκείες ΤΩΡΑ. Αποφύγετε την πύρινη καταστροφή που επέρχεται στους υποστηρικτάς και τους ‘θρηνωδούς’ του.

Μια Απειλή για την Όρασι

◆ Ο χειρουργός Πήτερ Λαίμπσον του Νοσοκομείου Γουίλς Άι της Φιλαδελφείας προειδοποίησε ότι η γονόρροια είναι για τους ενηλίκους περισσότερο επικίνδυνη απ’ όσο αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ιατροί. Παρέθεσε την περίπτωσι μιας γυναίκας η οποία απευθύνθηκε σ’ αυτόν αφού η χορήγησις πενικιλίνης απέτυχε να σταματήση το αφροδίσιο νόσημα. Μέχρις ότου κάποια άλλη θεραπεία εξαφανίση την μόλυνσι, αυτή είχε ήδη προσβάλλει τον κερατοειδή του οφθαλμού της.

Πήγε ο Πέτρος Ποτέ στη Ρώμη;

ΑΝ ΑΝΗΚΕΤΕ στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ή είσθε εξοικειωμένος με τις διδασκαλίες της, γνωρίζετε ότι το θεμέλιό της στηρίζεται στο ότι ο Πέτρος ήταν στη Ρώμη. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία του 1911 λέγει: «Αυτό αποτελεί το ιστορικό θεμέλιο του δικαιώματος των επισκόπων της Ρώμης επί των Αποστολικών Πρωτείων του Πέτρου.»

Το γεγονός ότι μια τόσο μεγάλη σπουδαιότης αποδίδεται, στην διαμονή του Πέτρου στη Ρώμη δίνει σοβαρούς λόγους να περιμένη κανείς την υποστήριξι του ζητήματος από αξιόπιστη ιστορική απόδειξι. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία ισχυρίζεται ότι αυτό συμβαίνει λέγοντας: «Η διαμονή του Αγίου Πέτρου και ο θάνατός του στη Ρώμη είναι εξακριβωμένα πέραν από κάθε αμφισβήτησι ως ιστορικά γεγονότα από μια σειρά διακεκριμένων μαρτυριών που εκτείνονται από το τέλος του πρώτου ως το τέλος του δευτέρου αιώνος.» Ομοίως η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία κάνει την εξής παρατήρησι: «Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Πέτρος έζησε τα τελευταία χρόνια του στη Ρώμη.»

ΗΤΑΝ Η ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΡΩΜΗ;

Η πιο αρχαία μαρτυρία την οποία αναφέρουν είναι του εδαφίου 1 Πέτρου 5:13: «Σας ασπάζεται η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή εκκλησία.» Μια υποσημείωσις στη Νέα Αμερικάνικη Βίβλο, η οποία είναι μια σύγχρονη Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις, προσδιορίζει την ταυτότητα αυτής της «Βαβυλώνος» ως εξής: «Η Ρώμη, η οποία, όπως η αρχαία Βαβυλών, κατέκτησε την Ιερουσαλήμ και κατέστρεψε το ναό της.» Εν τούτοις, αυτή η ίδια Καθολική μετάφρασις αναγνωρίζει ότι, αν ο Πέτρος έγραψε την επιστολή,«πρέπει να χρονολογηθή πριν από το 64-67 μ.Χ., που είναι η εποχή στην οποία η εκτέλεσίς του από τον Νέρωνα έλαβε χώρα.» Αλλ’ η Ιερουσαλήμ δεν είχε καταστραφή από τους Ρωμαίους ως το 70 μ.Χ. Έτσι τον καιρό που ο Πέτρος έγραψε την επιστολή του δεν υπήρχε αντιστοιχία μεταξύ Βαβυλώνας και Ρώμης.

Ώστε η ιδέα ότι Βαβυλών σημαίνει Ρώμη είναι απλώς μια ερμηνεία, αλλά δεν υποστηρίζεται από γεγονότα. Αμφισβητήθηκε ακόμη και από Ρωμαιοκαθολικούς λογίους των περασμένων αιώνων, περιλαμβανομένων του Πέτερ ντε Μάρκα, του Τζων Μπάπτιστ Μαντουάν, του Μίκαελ ντε Σέζα, του Μαρσίλε ντε Πάντουα, του Τζων Αβεντίν, του Τζων Λελάντ, του Τσάρλς ντυ Μουλέν, του Λουί Ελλίς Ντυπέν και του διασήμου Ντεζιντέριους (Γκέρχαρντ) Εράσμου. Ο Εκκλησιαστικός ιστορικός Ντυπέν έγραψε:

«Η Πρώτη Επιστολή του Πέτρου είναι χρονολογημένη στη Βαβυλώνα. Πολλοί από τους αρχαίους υπέθεσαν ότι αυτό το όνομα σημαίνει Ρώμη· αλλά δεν φαίνεται κανένας λόγος να ήταν τόσο ισχυρός ώστε να κάμη τον Άγιο Πέτρο ν’ αλλάξη το όνομα της Ρώμης σε Βαβυλών. Πώς θα μπορούσαν εκείνοι στους οποίους έγραψε ν’ αντιληφθούν ότι η Βαβυλών ήταν η Ρώμη;»

Εκτός από παραπομπές στη «Βαβυλώνα τη Μεγάλη» στο βιβλίο της Αποκαλύψεως μόνον μια πόλις ονομάζεται Βαβυλών στις Άγιες Γραφές. Αυτή η πόλις είναι η Βαβυλών η οποία ήταν κτισμένη επάνω στον Ευφράτη. Μπορούσε να είναι αυτός ο τόπος από τον οποίον έγραψε ο Πέτρος;

Ναι. Μολονότι, η Βαβυλών παρήκμασε από την κατάκτησί της από τους Μήδους και Πέρσας, εν τούτοις εξακολουθούσε να υπάρχη. Υπήρχε ένας σημαντικός Ιουδαϊκός πληθυσμός στην περιοχή της Βαβυλώνας τους πρώτους αιώνες μ.Χ. Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής λέγει: «Η Βαβυλωνία παρέμεινε η εστία του ανατολικού Ιουδαϊσμού για πολλούς αιώνες, και από τις συζητήσεις στις ραββινικές σχολές έγινε η επεξεργασία του Τάλμ [ούδ] της Ιερούς [αλήμ] τον πέμπτον αιώνα μ.Χ., και του Τάλμ [ούδ] της Βαβυλώνος ένα αιώνα αργότερα.»

Ο Πέτρος πρέπει να εννοούσε ακριβώς αυτό που έγραφε. Αυτό γίνεται σαφές από μια απόφασι που είχε λάβει λίγα χρόνια πριν γράψη την πρώτη θεόπνευστη επιστολή του. Σε μια συνάθροισι που είχε με τον Παύλο και τον Βαρνάβα, συνεφώνησε να συνεχίση ν’ αφιερώνη τις προσπάθειές του στη διάδοσι του ευαγγελίου μεταξύ των Ιουδαίων. Διαβάζομε: «Αφού είδον ότι ενεπιστεύθην να κηρύττω [εγώ ο Παύλος] το ευαγγέλιον προς τους απεριτμήτους, καθώς ο Πέτρος προς τους περιτετμημένους (διότι ο ενεργήσας εις τον Πέτρον ώστε να αποσταλή προς τους περιτετμημένους, ενήργησε και εις εμέ προς τους εθνικούς^·) και αφού εγνώρισαν την χάριν την δοθείσαν εις εμέ, Ιάκωβος και Κηφάς και Ιωάννης, οι θεωρούμενοι ότι είναι στύλοι, δεξιάς έδωκαν κοινωνίας εις εμέ και εις τον Βαρνάβαν, δια να υπάγωμεν ημείς μεν εις τα έθνη, αυτοί δε εις τους περιτετμημένους [τους Ιουδαίους].» (Γαλ. 2:7-9) Συνεπώς ο Πέτρος λογικώς πρέπει να εργαζόταν σ’ ένα κέντρο Ιουδαϊσμού, όπως η Βαβυλών, και όχι στη Ρώμη, με τον κατ’ εξοχήν Εθνικό πληθυσμό της.

Ώστε ο ισχυρισμός ότι ο Πέτρος ήταν στη Ρώμη δεν έχει καμμιά βάσι στην μαρτυρία της Γραφής. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για άλλα αρχαία συγγράμματα;

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ

Ο Κλήμης της Ρώμης, του πρώτου αιώνος μ.Χ., παρουσιάζεται συχνά ως ένας ο οποίος επιβεβαιώνει τη διαμονή του Πέτρου στη Ρώμη. Έγραψε:

«Ας έχωμε μπροστά μας τους επιφανείς αποστόλους. Ο Πέτρος, μέσω αδίκου φθόνου, υπέφερε όχι ένα ή δύο, αλλά πολυάριθμους μόχθους· και όταν τελικά υπέστη μαρτυρικό θάνατο, ανεχώρησε στον τόπο της δόξης που του ανήκει. Λόγω φθόνου, ο Παύλος επίσης απέκτησε την αμοιβή της υπομονητικής εγκαρτερήσεως, αφού τον έρριξαν επτά φορές σε φυλακή, τον ανάγκασαν να φύγη και τον λιθοβόλησαν. Αφού είχε κηρύξει και στην ανατολή και στη δύσι, απέκτησε την ένδοξη φήμη που ωφείλετο στην πίστι του, αφού είχε διδάξει δικαιοσύνη σ’ όλο τον κόσμο, και είχε φθάσει, ως το ακρότατο όριο της δύσεως, και είχε υποστή μαρτυρικό θάνατο από τους επάρχους.»

Σχετικά μ’ αυτά τα σχόλια, ο Ρωμαιοκαθολικός λόγιος Λάρντνερ έκαμε την εξής παρατήρησι:

«Απ’ αυτές τις περικοπές νομίζω ότι θα μπορούσαμε ορθώς να συμπεράνουμε ότι ο Πέτρος και ο Παύλος εμαρτύρησαν στη Ρώμη, τον καιρό του διωγμού που είχε εξαπολύσει ο Νέρων, Διότι υπέφεραν ανάμεσα στους Ρωμαίους, όπου ο Κλήμης ήταν επίσκοπος, και εν ονόματι των οποίων έγραψε στους Κορινθίους.

Αλλά είναι ακριβώς αυτό εκείνο που έγραψε ο Κλήμης; Είναι αλήθεια ότι ο Κλήμης αναφέρει και τον Πέτρο και τον Παύλο. Αλλά πουθενά δεν λέγει ότι και οι δυο υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο στη Ρώμη. Αναφέρει απλώς ότι ο Παύλος εκήρυττε «και στην ανατολή και στη δύσι,» υπονοώντας έτσι ότι ο Πέτρος δεν πήγε ποτέ στη δύσι (και ότι υπηρετούσε, μάλλον, στην ανατολή, όπως στη Βαβυλώνα). Έτσι η μαρτυρία του Κλήμεντος στην πραγματικότητα αποτελεί επιχείρημα εναντίον της μεταβάσεως του Πέτρου στη Ρώμη.

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Μια άλλη παλαιά πηγή που αναφέρεται για να υποστηριχθή η διαμονή του Πέτρου στη Ρώμη είναι ο Ιγνάτιος, στο τέλος του πρώτου αιώνος και τις αρχές του δευτέρου αιώνος μ.Χ. Ο Ιγνάτιος είπε στους Χριστιανούς της Ρώμης: «Δεν εκδίδω, όπως ο Πέτρος και ο Παύλος, εντολές προς εσάς. Αυτοί ήσαν απόστολοι· εγώ δεν είμαι παρά ένας καταδικασμένος άνθρωπος.» Εξηγώντας αυτά τα λόγια, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Η σημασία της παρατηρήσεως πρέπει να είναι ότι οι δύο απόστολοι εμόχθησαν προσωπικώς στη Ρώμη και με Αποστολική εξουσία εκήρυξαν το ευαγγέλιο εκεί.»

Είναι ορθό το συμπέρασμα της Καθολικής Εγκυκλοπαιδείας; Είπε ο Ιγνάτιος ότι και ο Πέτρος και ο Παύλος ήσαν στη Ρώμη; Όχι, απλώς είπε ότι, ως απόστολοι, ο Πέτρος και ο Παύλος εξέδωσαν διατάγματα. Ας ενθυμούμεθα ότι εντολές μπορούν να εκφρασθούν μέσω επιστολών, μέσω αγγελιοφόρων ή ακόμη και προφορικώς όταν τον επισκέπτονται άνθρωποι από άλλα μέρη. Δεν είναι ανάγκη εκείνος ο οποίος εκδίδει εντολές να είναι προσωπικώς παρών σε μια συγκεκριμένη πόλι.

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Αλλά μπορεί κάποιος να πη, αλλά δεν είπε ο Ειρηναίος οριστικά ότι ο Πέτρος ήταν στη Ρώμη; Σύμφωνα με τα υπάρχοντα συγγράμματα του Ειρηναίου (δεύτερος αιών μ.Χ.), είπε. Διαβάζομε: «Ο Ματθαίος επίσης εξέδωσε ένα γραπτό ευαγγέλιο μεταξύ των Εβραίων στη δική τους διάλεκτο, ενώ ο Πέτρος και ο Παύλος εκήρυτταν στη Ρώμη, και έθεταν τα θεμέλια της εκκλησίας.» Γίνεται επίσης παραπομπή στην «παγκοσμίως γνωστή εκκλησία θεμελιωμένη και οργανωμένη στη Ρώμη από τους δύο πιο ένδοξους αποστόλους, τον Πέτρο και τον Παύλο.» Εν τούτοις, είναι πιθανόν να μη έχη κάνει αυτές τις δηλώσεις ο Ειρηναίος. Γιατί όχι; Διότι τα πρώτα Ελληνικά συγγράμματα του Ειρηναίου έχουν χαθή. Αυτά τα λόγια που αποδίδονται σ’ αυτόν είναι παρμένα από μια κακή Λατινική μετάφρασι που βρέθηκε εκατοντάδες χρόνια αργότερα. Ένας Λατίνος γραμματεύς μπορούσε εύκολα να προσθέση αυτά τα σημεία σχετικά με τον Πέτρο. Ότι υπήρχαν όμοιες πλαστογραφήσεις το παραδέχεται και ο Λουί Ελλίς Ντυπέν, Ρωμαιοκαθολικός εκκλησιαστικός ιστορικός, ο οποίος λέγει:

«Οι Καθολικοί έχουν εφεύρει ψευδείς ιστορίες, ψευδή θαύματα, και ψευδή τρόπο ζωής των αγίων για να τρέφουν και να διατηρούν την ευσέβεια του πιστού.»

Η πιο ισχυρή απόδειξις εναντίον των δηλώσεων που ισχυρίζονται ότι έκανε ο Ειρηναίος είναι το ότι αυτές διαφωνούν με τη Γραφή. Όπως αποδεικνύεται από την επιστολή προς Ρωμαίους, υπήρχαν Χριστιανοί στη Ρώμη πριν πάη ποτέ ο απόστολος Παύλος σ’ εκείνη την πόλι. Αυτό αναγνωρίζεται από την εισαγωγή της προς Ρωμαίους επιστολής στην Καθολική Νέα Αμερικανική Βίβλο:

«Εφόσον ούτε η πρώτη Χριστιανική παράδοσις ούτε η επιστολή του Παύλου προς Ρωμαίους αναφέρει, ένα ιδρυτή της Χριστιανικής κοινότητος στη Ρώμη, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Χριστιανική πίστις έφθασε σ’ αυτή την πόλι μέσω μελών της Ιουδαϊκής Κοινότητος της Ιερουσαλήμ οι οποίοι ήσαν Χριστιανοί προσήλυτοι.»

Ούτε ο Πέτρος ούτε ο Παύλος έχουν ιδρύσει με την σκληρή εργασία τους στη Ρώμη τη Χριστιανική εκκλησία εκεί. Εν τούτοις, την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., ο Πέτρος μίλησε σε ‘παρεπιδημούντας Ρωμαίους, Ιουδαίους τε και προσηλύτους,’ στην Ιερουσαλήμ. (Πράξ. 2:10) Πιθανόν αυτή να είναι η βάσις των παραδόσεων οι οποίες αποδίδουν στον Πέτρο την ίδρυσι της εκκλησίας στη Ρώμη. Αλλά, όπως δείχνουν τα γεγονότα, αυτή δεν είναι υγιής βάσις επάνω στην οποία να οικοδομήση κανείς πίστι.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Έτσι, η φαινομενική ιστορική απόδειξις για τη διαμονή του Πέτρου στη Ρώμη αποδεικνύεται, κάτω από προσεκτική εξέτασι, ότι δεν έχει κανένα πραγματικό θεμέλιο. Αυτό αληθεύει επίσης και για τις δήθεν αρχαιολογικές αποδείξεις. Ανασκαφές έχουν φέρει σε φως λείψανα που υποτίθεται ότι ήσαν ένα μικρό νεκρικό μνημείο. Εκείνοι οι οποίοι συνδέουν αυτό το μνημείο με τον τάφο του Πέτρου βασίζουν το συμπέρασμά τους στην προϋπόθεσι ότι αυτός ήταν στη Ρώμη. Σχετικά με τα οστά που είχαν βρεθή, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία μάς λέγει:

«Η ανατομική και γεωλογική εξέτασις δείχνει ότι αυτά τα οστά είναι του πρώτου αιώνος· ανάμεσα σ’ αυτά υπάρχουν τα οστά ενός ανθρώπου μεγάλου σκελετού». Αλλά δεν υπάρχει τρόπος ν’ αποδειχθή ότι αυτά είναι τα οστά του Αγ. Πέτρου.»

Επομένως δεν υπάρχει στερεά απόδειξις, ούτε αρχαιολογική ούτε ιστορική, που να βεβαιώνη τη διαμονή του Πέτρου στη Ρώμη. Η Βιβλική απόδειξις είναι αντίθετη. Ο ισχυρισμός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας σχετικά με τα «Αποστολικά Πρωτεία του Πέτρου» είναι επομένως εσφαλμένος!

Οι Διαρρήξεις στα Προάστια Αυξάνουν

◆ Τα προάστια στις Ηνωμένες Πολιτείες απελάμβαναν σχετικά ασφάλεια από εγκλήματα όχι πριν πολλά χρόνια. Αλλά σήμερα αυτά τα σπίτια είναι ο στόχος των διαρρηκτών. Το ποσοστό των διαρρήξεων σπιτιών κατά τη διάρκεια της ημέρας, έχει ανέλθει σε 337 τοις εκατό στην τελευταία δεκαετία. Οι αρμόδιοι που επιβάλλουν τον νόμο δεν συμφωνούν ως προς το ποια είναι, η αιτία αυτής της ανόδου. Γενικά, εν τούτοις, θεωρούνται ως υπεύθυνοι οι νεαροί τοξικομανείς, οι οποίοι κλέπτουν για να τροφοδοτούν τη δαπανηρή συνήθειά τους. Ένας διευθυντής της αστυνομίας στη Μασσαχουσέτη είπε: «Προσπαθούμε να κάνωμε ό,τι μπορούμε, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να τις σταματήσωμε εντελώς.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

1 Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας.—Ιακ. 5:10. Σ 15/6/72 1β, 21α

2 Πνεύμα του Κυρίου Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε . . . δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά.—Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ Σ 15/9/72 4

3 Ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθη, άραγε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;—Λουκάς 18:8. Σ 1/12/72 5-7

4 Πέμψας δε από της Μιλήτου εις Έφεσον, προσεκάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας.—Πράξ. 20:17. Σ 1/4/72 1α

5 Ιδού, η σύννυμφός σου επέστρεψε προς τον λαόν αυτής, και προς τους θεούς αυτής.—Ρουθ 1:15. Σ 1/5/72 13, 14

6 Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα;—1 Κορ. 9:5. Σ 15/5/72 15, 16

7 Να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, . . . να μη σφετερίζωνται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι, πάσαν πίστιν αγαθήν δια να στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του . . . Θεού [ημών].—Τίτον 2:9, 10. Σ 1/8/72 7α

8 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.—Ματθ. 6:33. Σ 1/6/72 9, 10

9 Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως.—Ιακ. 1:5. Σ 1/3/72 12, 13

10 Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.—Ματθ. 28:19. Σ 1/7/72 19

11 Υιέ ανθρώπου, είδες τι κάμνουσιν εν τω σκότει οι πρεσβύτεροι του οίκου Ισραήλ, . . . διότι είπον, Ο Ιεχωβά δεν μας βλέπει.—Ιεζ. 8:12, ΜΝΚ. Σ 15/7/72 7, 8

12 Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.—Ιωάν. 8:32. Σ 15/8/72 1α

13 Ενθυμείσθε [εκείνους] , . . οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.—Εβρ. 13:7. Σ 1/10/72 17, 18

14 Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκαν εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν.—Γαλ. 6:7, 8. Σ 15/10/72 14, 15

15 Η πίστις δεν υπάρχει εις πάντας.—2 Θεσσ. 3:2. Σ 1/5/72 1α

Ανακοινώσεις

ΓΙΑΤΙ ΓΗΡΑΣΚΕΤΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ;

Εάν είσθε νέος δεν φαίνεται πιθανόν ότι σκεφθήκατε σοβαρά την ερώτησι αυτή. Αλλ’ αν είσθε ηλικιωμένος υπάρχει μεγάλη πιθανότης ότι την σκεφθήκατε. Το διάστημα της ζωής σας που φαινόταν να επεκτείνεται ατελεύτητα μπροστά σας όταν ήσθε νέος τώρα φαίνεται πολύ περιωρισμένο. Όσο πλησιέστερα προσεγγίζετε στο τέλος αυτό τόσο βραδύτερος γίνεσθε φυσικώς και διανοητικώς. Όταν ήσθε νέος απελαμβάνετε μια ζωή σχετικώς καλής υγείας και δραστηριότητος, τώρα όμως στα γηράματά σας τα πράγματα έχουν αντιστραφή. Γιατί είναι ανάγκη να γηράσετε; Γιατί πρέπει να πεθάνετε; Υπάρχει ελπίς να ξαναζήσετε ποτέ; Υπάρχουν ικανοποιητικές απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές, και υπάρχει ελπίς η κατάστασις αυτή ν’ αλλάξη. Θα βρήτε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές στο σκληρόδετο βιβλίο της τσέπης Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Μπορείτε να το αποκτήσετε αν στείλετε μόνο 8 δραχμές. Στις Η.Π.Α. 25 σεντς.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Μαρτίου: Η Θεία Κυριαρχία Επάνω στο Ανθρώπινο γένος στην Αρχή. Σελίς 69.

11 Μαρτίου:Θεία Κυριαρχία—Είμεθα υπέρ Αυτής ή Εναντίον Της; Σελίς 77.

Προσέχετε την Αμεριμνησία

ΕΧΕΤΕ πει ποτέ, όταν σας μίλησε κάποιος σπουδαστής των Γραφών: ‘Νομίζω ότι η θρησκεία είναι, ένα προσωπικό πράγμα, που δεν πρέπει να συζητήται. Δεν επιθυμώ να ταράσσω τη διάνοιά μου, να την φέρνω σε σύγχυσι’; Προτιμάτε να είσθε αμέριμνος; Εν τούτοις ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είπε για την εποχή μας:

«Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει, επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγετε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 21:34-36.

Φυσικά, η αμεριμνησία και η ικανοποίησις, με ειρήνη της διανοίας, μπορεί να είναι καλά. Αλλά η αμεριμνησία η οποία σχετίζεται με αβάσιμες ελπίδες ή ιδέες μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη.

Παραδείγματος χάριν δεν αποτελεί σοφία να κάθεται κανείς σπίτι του με μια αμέριμνη στάσι όταν εκπέμπονται από το ραδιόφωνο προειδοποιήσεις για εκκένωσι του πληθυσμού λόγω επερχόμενης θυέλλης. Ασφαλώς η Βιβλική προφητεία απεδείχθη αληθινή για πολλά τέτοια αμέριμνα, απρόσεκτα άτομα: «Ο άφρων κωφεύει και δοκιμάζει θλίψι, και οι ηλίθιοι καταστρέφονται από την αμεριμνησία.»—Παροιμ. 1:32, Η Νέα Αγγλική Βίβλος.

Μερικοί μπορεί να εγείρουν συζητήσεις σχετικά με τις προειδοποιήσεις όπως έκαμαν οι πολίται σε μερικές περιοχές που πρόσφατα επλήγησαν από πλημμύρες. Μια έκθεσις λέγει: «Ένας αμέριμνος κόσμος, νομίζοντας ότι είναι προστατευμένος λόγω των υδατοφρακτών και άλλων έργων ελέγχου των πλημμυρών που είχαν κατασκευασθή ύστερ’ από την ονομαστή ‘εκατονταετή πλημμύρα’ του 1946, αγνόησαν τις προειδοποιήσεις ότι μια χειρότερη πλημμύρα επρόκειτο ακόμη να έλθη.»

Τι πρέπει όμως να λεχθή για μια θείας προελεύσεως προειδοποίηση ιδιαίτερα αν αυτή η προειδοποίησις δίδεται σε μια μακρά περίοδο ετών, και αν μια ανεπηρέαστη εξέτασις των γεγονότων απεδείκνυε ότι η προειδοποίησις είναι δικαιολογημένη; Δεν θα ήταν η αμεριμνησία ακόμη πιο άφρων;

ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

Υπάρχει μια τέτοια προειδοποίησις, και αυτή η προειδοποίησις είναι για την κατάρρευσι των θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου, μαζί με το κοινωνικό οικοδόμημα στο οποίο αυτές οι θρησκείες είναι συνυφασμένες. Αλλά δικαιολογούν τα γεγονότα μια τέτοια προειδοποίησι καθώς και την ανάγκη να εγκαταλείψη κανείς μια αμέριμνη στάσι, αν ένα άτομο ανήκει σ’ ένα απ’ αυτά τα εκκλησιαστικά συστήματα;

Εξετάστε το υπόμνημα των εκκλησιών. Έχουν πραγματικά εξυψώσει το ηθικό επίπεδο των λαών, ακόμη έστω και των ιδικών των μελών; Αντιθέτως, δεν έχουν συμβαδίσει, με τον κόσμο, απορρίπτοντες τους Γραφικούς κανόνας και κατερχόμενοι οι ίδιοι στο σημείο όπου το να τους ακολουθήση κανείς δεν θα διέφερε καθόλου από το να ακολουθή οποιαδήποτε κοσμική οργάνωσι; Απεδείχθησαν οι εκκλησίες ικανές να κάμουν τα μέλη τους διαφορετικά, ή καλύτερα εξηρτισμένα για να ζουν μια πιο ευπρεπή και ηθική ζωή;

Τι πρέπει, να λεχθή για τις πολιτικές και εθνικιστικές διαιρέσεις και τον πόλεμο; Οι θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου δεν προειδοποίησαν τους ανθρώπους για τον κίνδυνο, και μάλιστα ότι είναι μάταιο να στηρίζεται κανείς σε ανθρώπους. Αντιθέτως, υποστήριξαν την ανθρώπινη κυριαρχία και προώθησαν τον εθνικισμό. Πολλές φορές έχουν προχωρήσει ως το σημείο να καθοδηγούν τα μέλη τους όσον αφορά το ποιον να ψηφίσουν στις πολιτικές εκλογές. Έχουν υποδαυλίσει και ενθαρρύνει ολοκληρωτικές σφαγές ανθρώπων, περιλαμβανομένων και αστικών πληθυσμών, σε αιματηρούς πολέμους.

Συνεπώς, πρέπει ένα άτομο που ανήκει σε μια θρησκεία του λεγομένου Χριστιανικού μέρους αυτού του κόσμου να αισθάνεται ότι βρίσκεται σε ασφάλεια; Πρέπει να πιστεύη ότι, οτιδήποτε και αν συμβή, ο Χριστιανικός κόσμος δεν μπορεί να πέση ώστε να χαθή;

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΜΝΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ

Αν κανείς έχη την τάσι να είναι αμέριμνος και αδιάφορος απέναντι στο προειδοποιητικό άγγελμα ότι συμφορά επίκειται επάνω στον Χριστιανικό κόσμο, ας εξετάση την εξεικόνισι της Βίβλου η οποία θα τον κλονίση από την αμεριμνησία του.

Πρόκειται για μια εξεικόνισι η οποία δύσκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή σήμερα, ιδιαίτερα στον Δυτικό κόσμο. Ωστόσο, είναι τόσο δυνατή και περιγραφικά ακριβής όσο μπορεί να είναι, μια εξεικόνισις.

Αυτή η εξεικόνισις είχε δοθή στον προφήτη Ιεζεκιήλ πέντε μόνο χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Ο Ιεζεκιήλ είδε, σε δράσι, είκοσι πέντε αμέριμνους άνδρες. Ήσαν άρχοντες της Ιερουσαλήμ. Ως εξέχοντες άνδρες της πόλεως, σύμβουλοι του βασιλέως, έδιναν κακή συμβουλή στην Ιερουσαλήμ. Όχι μόνο ενεργούσαν αντίθετα με τις προειδοποιήσεις που έδιναν οι προφήται Ιεζεκιήλ και Ιερεμίας, αλλά πολύ πιθανόν ενεθάρρυναν και τον Βασιλέα Σεδεκία να στασιάση εναντίον της Βαβυλώνος και να διαρρήξη τη συνθήκη που είχε κάμει με όρκο ενώπιον του Θεού. (2 Χρον. 36:11-13· 2 Βασ. 24:18-25:1) Στηρίζονταν στη στρατιωτική δύναμι της Αιγύπτου, τον ‘σάρκινο βραχίονα,’ για να τους σώση. Διότι μέσα στα τρία χρόνια από την εποχή της οράσεως του Ιεζεκιήλ ο Βασιλεύς Σεδεκίας εστασίασε, με την επιδοκιμασία τους.

Ο Θεός στην πραγματικότητα το είπε αυτό στον Ιεζεκιήλ στην όρασι και, στην εξεικόνισι που έδωσε στον προφήτη. Ο Ιεζεκιήλ αναφέρει:

«Και με ανέλαβε το πνεύμα, και με έφερεν εις την ανατολικήν πύλην του οίκου του ‘Ιεχωβά, την βλέπουσαν προς ανατολάς· και ιδού εν τη θύρα της πύλης εικοσιπέντε άνδρες, και μεταξύ αυτών είδον τον Ιααζανίαν υιόν του Αζώρ, και τον Φελατίαν υιόν του Βεναΐα, άρχοντας του λαού. Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, ούτοι είναι οι άνδρες, οι διαλογιζόμενοι αδικίαν και συμβουλεύοντες κακήν συμβουλήν εις την πόλιν ταύτην· οι λέγοντες, Δεν είναι πλησίον· ας κτίσωμεν οικίας· αύτη η πόλις είναι ο λέβης, και ημείς το κρέας.»—Ιεζ. 11:1-3, ΜΝΚ.

Εκείνοι οι κυβερνητικοί άρχοντες και σύμβουλοι του Βασιλέως Σεδεκία αισθάνονταν αμέριμνοι μέσα στην ισχυρά ωχυρωμένη Ιερουσαλήμ. Τα τείχη της πόλεως ήσαν σαν τα πλευρά μιας μεταλλικής χύτρας που δεν σπάζουν, όπως ενόμιζαν. Όπως το κρέας βράζει μέσα σε μια σιδερένια χύτρα, δεν θα τους έβγαζαν από κει απογυμνωμένους. Οι σύμβουλοι ενόμιζαν ότι μπορούσαν να εξασφαλίσουν την μόνιμη διαμονή τους κάνοντας έκκλησι στον βασιλέα της Αιγύπτου για βοήθεια εναντίον της Βαβυλώνος. Γι’ αυτό πίστευαν ότι ήταν καιρός να οικοδομήσουν οικίας, με μακρόχρονη κατοχή υπ’ όψιν.

Αυτοί οι αμέριμνοι που είχαν υπερβολική εμπιστοσύνη καθώς και οι υπόλοιποι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ είχαν ανάγκη από μια προειδοποίησι. Επομένως, ο Θεός διέταξε τον Ιεζεκιήλ να πη μια προφητεία η οποία απεδείχθη ότι ήταν πολύ οξεία και δυνατή. Ο Ιεχωβά είπε:

«Κατά τούτον τον τρόπον ελαλήσατε, οίκος Ισραήλ· διότι τα διαβούλια του πνεύματός σας, εγώ εξεύρω αυτά. Επληθύνατε τους πεφονευμένους σας εν τη πόλει ταύτη, και εγεμίσατε τας οδούς αυτής από πεφονευμένων. Όθεν ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Οι πεφονευμένοι σας, τους οποίους εθέσατε εν μέσω αυτής, ούτοι, είναι το κρέας, και αύτη η πόλις ο λέβης· σας όμως θέλω εκβάλει εκ μέσου αυτής.»—Ιεζ. 11:5-7, ΜΝΚ.

Αυτοί οι άνδρες είχαν φθάσει ως το σημείο ακόμη και να φονεύουν εκείνους εντός της πόλεως οι οποίοι ευνοούσαν τη συνέχισι της υποταγής στη Βαβυλώνα. Αλλ’ ο Θεός έδειξε ότι, αντί να παραμένουν αυτοί οι άρχοντες μέσα στην Ιερουσαλήμ, όπως ενόμιζαν, εκείνοι τους οποίους εφόνευσαν θα έμεναν εκεί. Αυτοί οι άρχοντες που είχαν υπερβολική εμπιστοσύνη θα εσύροντο έξω από τα σπίτια τους από τους Βαβυλωνίους. Θα έβλεπαν να πυρπολούνται τα σπίτια τους προτού πέσουν από τη μάχαιρα του βασιλέως της Βαβυλώνος. Ο Ιεζεκιήλ είπε σ’ εκείνους τους άρχοντας:

«Την μάχαιραν εφοβήθητε· και μάχαιραν θέλω φέρει εφ’ υμάς, λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Και θέλω σας εκβάλει εκ μέσου αυτής, και θέλω σας παραδώσει εις χείρας αλλοφύλων· και θέλω εκτελέσει εφ’ υμάς κρίσεις. Υπό ρομφαίας θέλετε πέσει·. . . εν τοις ορίοις του Ισραήλ θέλω σας κρίνει· και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά· διότι δεν περιεπατήσατε εν τοις διατάγμασί μου, ουδέ εξετελέσατε τας κρίσεις μου, αλλ’ επράξατε κατά τας κρίσεις των εθνών των κύκλω υμών.»—Ιεζ. 11:8-12, ΜΝΚ.

Βεβαίως αυτά τα λόγια δείχνουν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος ο οποίος πραγματικά επρόκειτο να εκτελέση κρίσι εναντίον αυτών των αμέριμνων ραδιούργων. Αλλά για να το κάμη αυτό θα χρησιμοποιούσε την «ρομφαίαν» στα χέρια «ξένων,» των Βαβυλωνίων, για να κάμουν την πραγματική θανάτωσι. Εκείνοι που θα επιζούσαν από την «ρομφαίαν» δεν θα ήσαν ασφαλείς μέσα στα τείχη εκείνου του συμβολικού «λέβητος,» της Ιερουσαλήμ. Θα εσύροντο έξω για να κριθούν «εν τοις ορίοις του Ισραήλ.» Και έτσι συνέβη: Στο βορειότατο άκρο εκείνης της περιοχής που είχε κατακτήσει ο Βασιλεύς Δαβίδ, δηλαδή, την Ριβλά προς την Αιμάθ, συνέβησαν τα εξής:

«Και έλαβεν ο αρχισωματοφύλαξ Σεραΐαν τον πρώτον ιερέα, και Σοφονίαν τον δεύτερον ιερέα, και τους τρεις θυρωρούς· και εκ της πόλεως έλαβεν ένα ευνούχον, όστις ήτο επιστάτης επί των ανδρών των πολεμιστών και επτά άνδρας εκ των παρισταμένων έμπροσθεν του βασιλέως, τους ευρεθέντας εν τη πόλει· και τον γραμματέα τον άρχοντα των στρατευμάτων, όστις έκαμνε την στρατολογίαν του λαού της γης· και εξήκοντα άνδρας εκ του λαού της γης τους ευρεθέντας εν μέσω της πόλεως. Και λαβών αυτούς Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ, έφεραν αυτούς προς τον βασιλέα της Βαβυλώνος εις Ριβλά. Και επάταξεν αυτούς ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, και εθανάτωσεν αυτούς εν Ριβλά, εν τη γη Αιμάθ. Ούτω μετωκίσθη ο Ιούδας από της γης αυτού.»—Ιερ. 52:24-27.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Ο Ιεχωβά απέδειξε έτσι ότι είναι ο αλάνθαστος Τηρητής Διαθήκης. Δεν είναι αμέριμνος στις συμφωνίες που συνάπτει. Ζη σύμφωνα μ’ αυτές κατά γράμμα, και δεν θ’ αγνοήση εκείνους οι οποίοι δεν είναι πιστοί απέναντι στις συμφωνίες των και οι οποίοι δείχνουν ανυπακοή στους νόμους του Θεού και αμέριμνα νομίζουν ότι αυτό δεν έχει σημασία, και ότι είναι εν ασφαλεία. Είπε με ειλικρίνεια σ’ εκείνους τους αμέριμνους της Ιερουσαλήμ: «Θέλω σας κρίνει.» Γιατί; «Διότι δεν περιεπατήσατε εν τοις διατάγμασί μου, ουδέ εξετελέσατε τας κρίσεις μου, αλλ’ επράξατε κατά τας κρίσεις των εθνών των κύκλω υμών.»—Ιεζ. 11:11, 12.

Δεν ωμολόγησε ο σύγχρονος Χριστιανικός κόσμος, όπως ο αρχαίος Ισραήλ, ότι είναι σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό; Ναι. Διέθεσε εκατομμύρια αντιτύπων της Βίβλου σε περισσότερες από χίλιες γλώσσες. Αυτές οι Γραφές αποδεικνύουν ότι το θείον όνομά του είναι Ιεχωβά ή Γιαχβέ. Ισχυρίζεται ότι ο μεσίτης του μεταξύ αυτού του Θεού και των ανθρώπων είναι ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού, και ότι αυτός βρίσκεται στη «νέα διαθήκη» με τον Θεό. (Ιερ. 31:31-34· Λουκ. 22:20· 1 Τιμ. 2:5, 6) Εν τούτοις, έχει παραβή τους νόμους του, έχει παραβιάσει τη διαθήκη του με τον Θεό. Εκτός από την ενοχή του αίματος, ανέχεται την ανηθικότητα μεταξύ των μελών της εκκλησίας του, και λέγει ότι ο Θεός είναι νεκρός, ότι δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και δεν έχει μέρος στην ιστορία που γράφεται. Οι κληρικοί του λέγουν, στην πραγματικότητα, ότι έχει λησμονήσει τη νέα διαθήκη του. Όταν παρουσιάζεται σ’ αυτούς η προειδοποίησις την αγνοούν, ακόμη και την χλευάζουν. (2 Πέτρ. 3:3, 4) Όπως οι σύμβουλοι του Βασιλέως Σεδεκία του Ιούδα, προφητεύουν καλά πράγματα για τα θρησκευτικά, πολιτικά και εμπορικά ιδρύματα του Χριστιανικού κόσμου, και λέγουν στους ανθρώπους να εμπιστεύωνται στον ‘σάρκινο βραχίονα,’ κάνοντας έτσι τα μέλη των εκκλησιών των καθώς και άλλους να επαναπαύωνται με αμεριμνησία.—Ιερεμ. 6:14.

Ο Χριστιανικός κόσμος δεν έχει γύρω του ένα πέτρινο τείχος όπως είχε η αρχαία Ιερουσαλήμ. Εν τούτοις, οι κληρικοί και οι ηγέται του μπορούν να αισθάνωνται όπως αισθάνονταν οι άρχοντες της Ιερουσαλήμ, ότι βρίσκονται εν ασφαλεία, όπως ακριβώς το κρέας μέσα στο εσωτερικό ενός σιδερένιου σκεύους. Το «τείχος» του είναι εκείνο στο οποίο θέτει την εμπιστοσύνη του, η στρατιωτική δύναμις των εθνών. Συνηγορεί υπέρ της ανθρώπινης κυριαρχίας, ιδιαίτερα μέσω μιας παγκοσμίου οργανώσεως όπως τα Ηνωμένα Έθνη. Πράγματι, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική είχε ονομάσει τον προκάτοχό τους την Κοινωνία των Εθνών ως «την πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Θεού στη γη.»

Θα κάμη τίποτε ο Ιεχωβά για τις ενέργειες του Χριστιανικού κόσμου οι οποίες έχουν δυσφημίσει το όνομά του; Θα κλονίση τους ψευδείς θρησκευτικούς ηγέτας καθώς επίσης και τους πολιτικούς εκείνους οι οποίοι, ισχυρίζονται ότι τα έθνη τα οποία κυβερνούν είναι Χριστιανικά έθνη; Θα δονηθούν από την αμέριμνη στάσι τους; Σημειώστε τι συνέβη στην περίπτωσι του Ιεζεκιήλ:

«Ενώ δε εγώ προεφήτευον, απέθανεν ο Φελατίας ο υιός του Βεναΐα. Τότε έπεσον επί πρόσωπον μου, και ανεβόησα μετά φωνής μεγάλης και είπα, Οίμοι! Ιεχωβά Θεέ! συντέλειαν θέλεις να κάμης συ του υπολοίπου του Ισραήλ;»—Ιεζ. 11:13, ΜΝΚ.

Στην όρασι, τι ήταν εκείνο που έκαμε να πέση νεκρός ο άρχων Φελατίας όταν ο Ιεζεκιήλ είχε προφητεύσει και δώσει προειδοποίησι στους είκοσι πέντε «άρχοντας του λαού»; Σύμφωνα με τον τρόπο που έκραξε από φόβο, ο προφήτης Ιεζεκιήλ το εξέλαβε αυτό ως μια άμεση εκτέλεσι κρίσεως από τον Ιεχωβά. Το θεώρησε ως σημείο όχι μόνον επικειμένου θανάτου και των άλλων είκοσι τεσσάρων αρχόντων, αλλά, αλλοίμονο! ως μια επερχόμενη εξολόθρευσι «όλου του υπολοίπου του Ισραήλ.» Δεν αμφισβήτησε, ωστόσο το δικαίωμα του Θεού να τους εξαλείψη όλους.

Παρατηρώντας πώς ο Θεός έβλεπε εκείνους τους άνδρας της Ιερουσαλήμ οι οποίοι παρέβησαν τη διαθήκη του και αμέριμνα θεωρούσαν ότι ήσαν σε ασφάλεια με τις υλιστικές ελπίδες των σε κοσμικές δυνάμεις, πώς μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός βλέπει τον Χριστιανικό κόσμο και τους ηγέτας του; Θα επιτρέψη να συνεχίσουν να λέγουν «ο Θεός είναι νεκρός,» ν’ αγνοούν τους νόμους του της νέας διαθήκης στην οποία ισχυρίζονται ότι έχουν ενωθή, και να χλευάζουν την προειδοποίησι του Λόγου των Γραφών που εξαγγέλλεται τώρα δημοσία;

Αν κάποιος έχη τάσι να είναι αμέριμνος, να μη υπηρετή πραγματικά τον Θεό και να μη προσέχη το Λόγο του ή την προειδοποίησι για την εγγύτητα της ‘μεγάλης θλίψεως,’ θα κάμη καλά να προσέξη! Πρέπει ν’ αφυπνισθή από κάθε υπναλέα και ληθαργική κατάστασι, να σηκωθή και να δώση άμεση προσοχή στα όσα έχει να πη ο Θεός. Αν όχι, ο Θεός θα ενεργήση απολύτως σε αρμονία με τη δικαιοσύνη και την ισότητα καταστρέφοντας τον στην κρίσι που επέρχεται πάνω σ’ αυτό τον κόσμο.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙ

Όπως ακριβώς ο Ιεζεκιήλ φοβήθηκε την καταστροφή όλου του λαού της διαθήκης του Ιεχωβά στη διάρκεια της επαπειλούμενης, καταστροφής της Ιερουσαλήμ, ένας όμοιος φόβος μπορεί να διεγείρεται στις καρδιές των ανθρώπων που έχουν θρησκευτικό πνεύμα και που δεν εκτιμούν τη διάκρισι μεταξύ Χριστιανικού κόσμου και αληθινής Χριστιανοσύνης, Μήπως η στάσις του Χριστιανικού κόσμου απέναντι στον Θεό και η αποτυχία του σημαίνουν ότι η Χριστιανοσύνη έχει αποτύχει;

Όταν σκεφθή αυτά τα πράγματα ένα άτομο θα μπορούσε να κινηθή από φόβο να ρωτήση, ‘Αν στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψι» επάνω σ’ ολόκληρο το σύστημα πραγμάτων ο Ιεχωβά εξολοθρεύση όλον τον Χριστιανικό κόσμο και τους κοσμικούς συμμάχους του, μήπως αυτό θα σημάνη καταστροφή και της αληθινής Χριστιανοσύνης ως συνόλου;’

Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι θα επιθυμούσαν να συμβή αυτό. Τα Κομμουνιστικά και άλλα ριζοσπαστικά στοιχεία που μισούν τη Χριστιανοσύνη της Γραφής θα επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στο σάρωμα, όχι μόνον της υποκριτικής Χριστιανοσύνης του Χριστιανικού κόσμου, αλλά και της «καθαράς θρησκείας» της αληθινής Χριστιανικής λατρείας του Κυριάρχου Ιεχωβά.—Ιακ. 1:27.

Θα έχουν αυτοί οι άθρησκοι ριζοσπάσται την ικανοποίησι να δουν την Χριστιανοσύνη να εκλείπη από τη γη; Ή θα υπάρξη οριστική γραμμή διαχωρισμού μεταξύ της υποκριτικής ψευδούς θρησκείας και της αληθινής Χριστιανοσύνης, ώστε η Χριστιανοσύνη να επιζήση; Να θυμάστε ότι, μολονότι οι κοσμικές δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν για την καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου, εν τούτοις αυτό θα είναι κρίσις του Θεού, και αποβλέπομε σ’ αυτά που ο προφήτης Ιεζεκιήλ άκουσε εν συνεχεία από τον Θεό. Αυτό θα συζητηθή στο επόμενο τεύχος αυτού του περιοδικού. Εν τω μεταξύ, ειλικρινή άτομα δεν θα είναι αμέριμνα, αλλά θα ερευνούν για να γνωρίσουν τι θέλει ο Θεός απ’ αυτά, για να καθορίσουν ποιον τρόπο, αν υπάρχη κάποιος τρόπος, έχει προμηθεύσει ο Θεός για επιβίωσι.

Τα Παιδιά Χρειάζονται Αγάπη

◆ Οι Αυστραλιανές αρχές ανησυχούν για τη ζημία που υφίστανται τα παιδιά που εγκαταλείπονται, σε παιδικούς σταθμούς ενόσω οι μητέρες τους εργάζονται. Ο Δρ. Χ. Ν. Μέρινγκτον, πρόεδρος του Βασιλικού Αυστραλιανού Κολλεγίου Γενικών Ιατρών, προειδοποίησε πως αν δεν γίνη κάτι, οι ιατροί θα νοσηλεύουν νεαρούς έφηβους που θα έχουν υποστή ανεπανόρθωτη διανοητική και συναισθηματική ζημία λόγω ελλείψεως μητρικής στοργής. Είπε: «Τα παιδιά πρέπει να έχουν στενή σχέσι με τις μητέρες τους στα έτη της διαπλάσεώς των. Από την ηλικία των τριών έως πέντε ετών η γενική στάσις του παιδιού απέναντι στους άλλους ανθρώπους καθορίζεται από τη σχέσι που το συνδέει με τη μητέρα του. Τα μικρά παιδιά πρέπει να δοκιμάζουν τη ζεστασιά και την αγάπη της μητέρας τους, . . . Τα παιδιά που την στερούνται., μεγαλώνουν μ’ ένα αίσθημα ανασφαλείας στις προσωπικές τους σχέσεις και δεν είναι ικανά να συναναστρέφωνται εύκολα τους ανθρώπους.»

Οι Αεροπορικές Γραμμές Εμείωσαν το Ποσοστό Ατυχημάτων

◆ Κατά τη διάρκεια του έτους 1971 οι αεροπορικές Εταιρίες των Ηνωμένων Πολιτειών ανέφεραν το χαμηλότερο ποσοστό δυστυχημάτων μέσα σε 23 χρόνια, σύμφωνα με τον Πίνακα Ασφαλείας των Εθνικών Μεταφορών. Αυτό ήταν το τρίτο κατά σειράν έτος που οι αεροπορικές γραμμές επέτυχαν ένα γενικά μειωμένο ποσοστό ατυχημάτων.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Τις λοιπόν είναι ο πιστός οικονόμος και φρόνιμος, τον οποίον θέλει καταστήσει ο κύριος αυτού επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εν καιρώ την διωρισμένην τροφήν;—Λουκ. 12:42. Σ 1/11/72 11

17 Υψώνω τους οφθαλμούς μου προς τα όρη, πόθεν θέλει ελθεί η βοήθεια μου; Η βοήθεια μου έρχεται από του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 121:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 8, 9

18 Σε ενθυμώμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός.—Ψαλμ. 63:6. Σ 15/11/72 18

19 Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί. . . παντός ζώου κινουμένου.—Γεν. 1:28. Σ 15/12/72 5-7

20 Μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.—Ματθ. 6:13. Σ 1/9/72 6-8

21 Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.—Παροιμ. 14:15. Σ 1/8/72 4α

22 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου.—Ψαλμ. 110:3. Σ 1/7/72 21-23

23 Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.—Πράξ. 5:42. Σ 1/6/72 10

24 Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων [έχων κατανόησιν, ΜΝΚ]; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.—Ιακ. 3:13. Σ 1/4/72 11, 12

25 Διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Ιεχωβά.—Κολ. 3:16, ΜΝΚ. Σ 1/10/72 19, 20

26 Ο εσωτερικός όμως [άνθρωπος] ανανεούται καθ’ εκάστην ημέραν.—2 Κορ. 4:16. Σ 15/12/72 1-3

27 Ο δε Θεός . . . είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν.—Ρωμ. 15:5. Σ 15/8/72 4α

28 Έρχεται, ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί.—Ιωάν. 14:30. Σ 15/4/72 24-26

29 Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.—Δευτ. 6:7. Σ 15/5/72 21

30 Ιεχωβά, θέλω σε δοξολογήσει· διότι αν και ωργίσθης εναντίον μου, εστράφη ο θυμός σου, και με παρηγόρησας. . . . και εστάθη(ς) η σωτηρία μου.—Ησ. 12:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/5/72 2, 3α

31 Και έκραξεν εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, λέγων, Ας πλησιάσωσιν οι τεταγμένοι κατά της πόλεως έκαστος έχων το οπλον αυτού της εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού.—Ιεζ. 9:1. Σ 15/7/72 11

Ανακοινώσεις

Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ—ΠΟΥ;

Τραπεζιτικές αποταμιεύσεις πολλάκις δαπανούνται για να προμηθεύσουν ένα αναπαυτικό και ελκυστικό σπίτι για τη γεροντική ηλικία, μολονότι κάποτε αυτό θα περιέλθη στα χέρια άλλων. Θα εσήμαινε κάτι σε σας αν γνωρίζατε ότι ο Θεός ο ίδιος τώρα ετοιμάζει ένα διαρκές σπίτι για τον άνθρωπο:—όχι σ’ ένα άλλο κόσμο αλλ’ εδώ επάνω στη γη, ένα σπίτι που ποτέ δεν θ’ απολεσθή εξαιτίας θανάτου! Είναι μία προμήθεια την οποίαν ο Θεός υπεσχέθη πριν από έξη χιλιάδες σχεδόν έτη όταν η μόνη κατοικία του ανθρώπου ήταν ένας παράδεισος. Για να μάθετε γιατί περίμενε να πραγματοποιηθή αυτό ως τη γενεά μας, διαβάστε το γοητευτικό από 256 σελίδες βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκαταστημένο Παράδεισο. Στείλτε μόνο 21 δραχμές ή 75 σεντς για την Αμερική.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

18 Μαρτίου: Παρουσίασις του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας. Σελίς 104,

25 Μαρτίου: Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας. ¶ 1-27. Σελίς 112.

1 Απριλίου: Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, ¶ 28-39, και η Σχέσις του εν Ύδατι Βαπτίσματος με τη Σωτηρία. Σελίς 118.

Μη Φιλοξενείτε Μνησικακία

ΟΛΟΙ φαίνονταν ότι περνούσαν καλά σε κάποιο πάρτυ όταν ήλθε ο οικοδεσπότης. Τον χαιρέτησαν όλοι μ’ ενθουσιασμό εκτός από έναν. Γιατί; Διότι πριν από μερικούς μήνες σ’ ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ ο οικοδεσπότης δεν είχε λάβει υπ’ όψιν το χέρι που του άπλωσε αυτός ο άνθρωπος. Ασφαλώς κρατούσε μνησικακία, και πόσο δυστυχισμένο τον έκανε αυτό κάθε φορά που έβλεπε το αντικείμενο της μνησικακίας του!

Μήπως μερικές φορές καλλιεργείτε εχθροπάθεια με το να φιλοξενήτε μνησικακία, κι’ έτσι αισθάνεστε δυστυχισμένος όταν όλοι γύρω σας φαίνονται χαρούμενοι;

Πόσο ανόητο είναι αυτό! Πραγματικά υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει ν’ ακολουθούμε τη συμβουλή της Γραφής να μη φιλοξενούμε μνησικακία: «Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Λευιτ. 19:18, ΜΝΚ.

Εν πρώτοις, δεν μπορείτε να φιλοξενήτε μνησικακία εναντίον ενός ανθρώπου χωρίς να τον αντιπαθήτε, και η αντιπάθεια μπορεί εύκολα να μεταστραφή σε μίσος. Τι λέγει η Γραφή γι’ αυτό; «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού είναι ανθρωποκτόνος.» (1 Ιωάν. 3:15) Πράγματι, μπορεί να μετατραπή σε πραγματικό φόνο, όπως στην περίπτωσι δύο ανθρώπων οι οποίοι επέζησαν από μια σύγκρουσι λεωφορείων στο Μπελέμ της Βραζιλίας. Φιλονείκησαν με μαχαίρια με αποτέλεσμα ο ένας να θανατωθή και ο άλλος να συλληφθή με την κατηγορία του φόνου.—Τάιμς Νέας Υόρκης, 21 Ιουλίου 1972.

Η Γραφή δίνει πάρα πολλά παραδείγματα του τι μπορεί να προξενήση η μνησικακία. Για ν’ αναφέρωμε μόνο ένα, είναι ο Ησαύ. Φιλοξενούσε φονική μνησικακία εναντίον του αδελφού του Ιακώβ, διότι ο Ιακώβ πήρε την ευλογία του πρωτοτόκου, που του είχε πωλήσει ο Ησαύ. Εξαιτίας τούτου, ο Ιακώβ έφυγε στο θείο του Λάβαν ωσότου, όπως είπε η μητέρα του Ρεβέκα, «παρέλθη ο θυμός του αδελφού σου.» Και, χωρίς αμφιβολία, αν δεν είχε ενεργήσει έτσι ο Ιακώβ, ο Ησαύ, με την πίκρα του διότι δεν είχε λάβει την ευλογία του πρωτοτόκου από τον πατέρα του Ισαάκ, θα τον είχε θανατώσει. Και όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά ύστερ’ από είκοσι χρόνια, είχε γίνει αλλαγή στην καρδιά του Ησαύ, διότι διαβάζομε ότι «έδραμεν ο Ησαύ εις συνάντησιν αυτού και ηναγκαλίσθη αυτόν και έπεσε επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν· και έκλαυσαν.»—Γεν. 27:41-45· 33:4.

Είναι, πιθανόν να αισθανώμεθα ότι έχομε αδικηθή. Ίσως να αδικηθήκαμε ή μπορεί να παρεξηγήσαμε. Αν όμως δεν ‘εκδικηθούμε’ εναντίον εκείνου που φαίνεται να μας έχη αδικήσει, με τον καιρό το τραύμα μπορεί να θεραπευθή και έτσι μπορούν να γίνουν τα «περασμένα ξεχασμένα.»

Αλλά πόσο καλύτερα είναι να είμεθα σαν τον Ιωσήφ, τον ευνοούμενο γιο του Ιακώβ! Μερικοί από τους αδελφούς του φιλοξενούσαν μνησικακία εναντίον του διότι ήταν ο ευνοούμενος του πατέρα του (και λόγω των ονείρων που έδειχναν ότι αυτοί επρόκειτο να τον προσκυνήσουν), και ήσαν πρόθυμοι να τον θανατώσουν. Αλλά χάρι στην επέμβασι του Ιούδα τον επώλησαν για δούλο, και τελικά κατέληξε σε φυλακή λόγω ψευδούς κατηγορίας εναντίον του. Αλλά καλλιέργησε μ’ αυτό μνησικακία εναντίον των αδελφών του εξαιτίας όλου αυτού του κακού που είχαν κάμει εναντίον του; Καθόλου. Όταν αντεστράφησαν τα πράγματα και αυτοί ήσαν στα χέρια του, αντί να τους εκδικηθή, ο Ιωσήφ πρόθυμα τους συγχώρησε.—Γέν. 45:1-8· 50:15-21.

Ποιον θέλετε να μοιάσετε; Εκείνους που είχαν καλλιεργήσει μνησικακία ως το σημείο που να θέλουν να τον θανατώσουν, ή τον Ιωσήφ, που ήταν συγχωρητικός και ελεήμων;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να καλλιεργή μνησικακία. Μπορεί κάποιος να αισθάνεται ότι προσεβλήθη διότι ένας άλλος έκαμε μια άσκοπη και μη κολακευτική παρατήρησι. Ή κάποιον μπορεί να μη του έδωσαν σημασία ή να τον αγνόησαν όταν επιθυμούσε να του εκδηλώσουν φιλικότητα. Ή μπορεί κάποιος να αισθάνεται τραυματισμένος επειδή προφανώς τον επέπληξαν άδικα ή πολύ αυστηρά.

Υποθέστε ότι ακούσατε κάποιον να κάνη μια όχι ευγενική παρατήρησι για σας. Μήπως υπάρχει κάποιο μέτρον αληθείας σ’ αυτή την παρατήρησι και γι’ αυτό σας έχει τραυματίσει τόσο πολύ; Αν ήταν τελείως αδικαιολόγητη, γιατί να μη δείξετε έλεος και να μη συγχωρήσετε απαλλάσσοντας τον λόγω αμφιβολιών; Όταν έκαμε αυτή την παρατήρησι ίσως έπειτα να κατάλαβε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μη την είχε κάμει, αλλ’ ωστόσο αποφεύγει να παραδεχθή αυτό το γεγονός μπροστά σας. Θυμηθήτε τη συμβουλή του Ιησού ότι, αν δεν συγχωρούμε στους άλλους τα αμαρτήματα που κάνουν σ’ εμάς, ούτε και ο Θεός θα συγχωρήση σε μας τα αμαρτήματα που κάνομε σ’ αυτόν.—Ματθ. 6:12-15· 18:23-35.

Μήπως κάποιος σας έχει περιφρονήσει, αγνοήσει ή προσβάλει; Κάποτε μια Χριστιανή προχωρημένη στα χρόνια πλησίασε ένα πρεσβύτερο σε μια Χριστιανική εκκλησία και τον ρώτησε γιατί την είχε περιφρονήσει, αν είχε κάτι εναντίον της, και αν ναι ποιο ήταν αυτό. Αυτός έμεινε κατάπληκτος, διότι αυτή η Χριστιανή ήταν μια από τις καλύτερες φίλες του και είχε πολύ καλή ιδέα γι’ αυτήν. Δεν θυμόταν να την είχε περιφρονήσει ποτέ· πράγματι, ήταν πάντοτε χαρούμενος να την βλέπη. Αλλ’ αυτό το επεισόδιο, με την σειρά του, τον έκαμε να σκεφθή. Για πολύν καιρό έτρεφε μνησικακία για κάποιον άλλον όταν του φάνηκε ότι εκείνος τον είχε περιφρονήσει. Τώρα κατάλαβε ότι είναι πιθανόν και αυτός ο ίδιος να είχε παρεξηγήσει όπως εκείνη.

Υπάρχει επίσης η περίπτωσις της επιπλήξεως που μπορεί να έχωμε υποστή και για την οποία αισθανόμεθα ότι ήταν αδικαιολόγητη ή πάρα πολύ αυστηρή. Αυτό μας θυμίζει εκείνο που είπε κάποτε ένας χιουμορίστας. Πότε πότε ο πατέρας του τον έδερνε για κάτι που δεν είχε κάμει. Όταν παραπονιόταν, ο πατέρας του έλεγε: ‘Αυτό ήταν για τη φορά που είχες κάμει κάτι για το οποίο έπρεπε να σε δείρω και δεν σε έδειρα.’ Όλοι μας οφείλομε να παραδεχθούμε ότι έχομε κάμει παραβάσεις επανειλημμένως χωρίς να μας έχουν επιπλήξει γι’ αυτές. Μπορεί, επίσης, να υπάρχουν ελαφρυντικές περιπτώσεις που έκαμαν τον υπεύθυνο να είναι υπερβολικά αυστηρός. Ή μπορεί πολύ καλά να συμβαίνη ώστε το δικό του αίσθημα της δικαιοσύνης να είναι ισχυρότερο από το δικό μας. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του, οπότε θα είσθε σε θέσι να συγχωρήσετε και να λησμονήσετε.

Έτσι, φυλαχθήτε από το να φιλοξενήτε μνησικακία. Μη σπεύδετε να θυμώνετε γρήγορα, «διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» (Εκκλησ. 7:9) Δεν μπορείτε να φιλοξενήτε μνησικακία χωρίς να προξενήσετε βλάβη στον εαυτό σας και στους άλλους. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα προξενήσετε στον εαυτό σας μόνο σωματική βλάβη, αλλά θα προξενήσετε επίσης βλάβη και στην πνευματική ευεξία σας. Δεν μπορείτε ν’ απολαμβάνετε καλές σχέσεις με τον Θεό, εκτός αν έχετε επίσης καλές σχέσεις με τον Χριστιανό αδελφό σας. Πράγματι η αγάπη μας για τον Θεό δοκιμάζεται από την αγάπη μας για τους αδελφούς μας. Όπως ο στοργικός απόστολος Ιωάννης είπε τόσο σταθερά: «Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πώς δύναται να αγαπά;» (1 Ιωάν. 4:20, 21) Ώστε λοιπόν να είσθε φρόνιμοι, δίκαιοι, στοργικοί, και δεν θα φιλοξενήτε μνησικακία.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Το Χριστιανικό Στράτευμα Δεν Αυξάνει

◆ Ο Βαπτιστής κληρικός Μέλβιν Φλόιντ παρεδέχθη εκείνο που πολλοί άλλοι είχαν ήδη παρατηρήσει σχετικά με τις εκκλησίες του Χριστιανικού Κόσμου όταν είπε:«Τα πράγματα είναι δύσκολα για μας. Δεν βλέπω το Χριστιανικό στράτευμα ν’ αυξάνη. Αυτό το βλέπω και σε άλλα μέρη.» Όταν οι κληρικοί παραιτούνται, οι εγγραφές στα εκκλησιαστικά σεμινάρια ελαττώνωνται, όταν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εκδίδουν αλληλοσυγκρουόμενες οδηγίες και συμβουλές που υπονομεύουν τα ήθη, δεν είναι ν’ απορή κανείς γιατί το «στράτευμα» των οπαδών των βρίσκεται σε υποχώρησι. Πράγματι, όχι μόνο το στράτευμα των υποχωρεί, αλλ’ ένας συνεχώς μεγαλύτερος αριθμός απ’ αυτούς απομακρύνεται τελείως.

Τα Μωρά Χρειάζονται Αγάπη

◆ Ένα μωρό που γεννιέται πρόωρα έχει ανάγκη από την αγάπη των γονέων του όπως κι’ εκείνο που γεννιέται κανονικά. Εν τούτοις, ένα πρόωρα γεννημένο μωρό αποχωρίζεται από τους γονείς του μερικές εβδομάδες καμμιά φορά για να τοποθετηθή στο αποστειρωμένο περιβάλλον ενός θερμοθαλάμου. Αυτός ο αναγκαστικός αποχωρισμός μητέρας και μωρού στερεί το παιδί από την αγάπη της μητέρας. Οι γιατροί αρχίζουν να συμπεραίνουν ότι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να επιβραδύνη την πνευματική και σωματική ανάπτυξι του μωρού. Ο Δρ. Χάρρυ Όρμ, ιατρικός διευθυντής του Παιδικού Τμήματος του Μεμόριαλ Χόσπιταλ στο Λογκ Μπητς της Καλιφόρνιας, άρχισε ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στους γονείς να έρχωνται στον θερμοθάλαμο για να χαϊδεύουν το μωρό τους. Όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις και αφού του φορέσουν αποστειρωμένα ενδύματα, τότε τους προτρέπουν να πάρουν το μωρό τους έξω από τον θερμοθάλαμο και να το χαϊδεύουν. Αυτός ο γιατρός πιστεύει ότι αυτή η έκφρασις της αγάπης των γονέων για το μωρό μπορεί να είναι ένας σπουδαίος παράγων για την ανάπτυξι του μωρού και την επιθυμία να ζήση.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Β΄

‘Αμηχανία αν ο Ιησούς Αποκαλήται Θεός’

◆ Ο Θεολόγος Βίνσεντ Τέυλορ γράφοντας στο περιοδικό «Δη Εξπόσιτορυ Τάιμς,» αναγνωρίζει το εξής:«Τα Ευαγγέλια σαφώς δείχνουν ότι η γνώσις του Ιησού ήταν περιωρισμένη, ότι έθετε ερωτήσεις χάριν πληροφορίας. . . ότι προκάλεσε τον πλούσιο άρχοντα ο οποίος τον απεκάλεσε ‘Διδάσκαλε Αγαθέ’ με την ερώτησι, ‘Γιατί με αποκαλείς αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή εις ο Θεός.’ (Μάρκ. 10:18) Αυτά τα ζητήματα προκαλούσαν πάντα αμηχανία και θα συνεχίσουν να προκαλούν αν χωρίς επιφύλαξι ο Ιησούς περιγράφεται ως Θεός.» Αλλ’ αυτά δεν παρουσιάζουν κανένα πρόβλημα αν κανείς απορρίψη το δόγμα της τριάδος και πιστεύση αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς είπε, δηλαδή, ότι ο Θεός, ο Πατήρ, είναι μεγαλύτερος από τον Ιησού Χριστό.—Ιωάν. 14:28.

Οι Εκκλησίες Πεθαίνουν

◆ Λίγον καιρό πριν ο Μπ. Άκτον, καθηγητής της φιλοσοφίας στο Λονδίνο, παρετήρησε: Στα έτη που ακολούθησαν μετά το 1918 τα Χριστιανικά ιδρύματα έχασαν την επιρροή των. Μήπως ο χρόνος εβελτίωσε την κατάστασί των; Το έργον Η Διακονία σε Αμφισβήτησι του Α. Γκίλμορ (1971) απαντά:«Βεβαίως στην καρδιά της Εκκλησίας υπάρχει μια εσωτερική έλλειψις ασφαλείας που υπονομεύει τη ζωή της. Τα τελευταία χρόνια έχομε ζήσει μέσα σ’ ένα όργιο αυτοκριτικής και σε μια φρενίτιδα αυτοκατακρίσεως που έχει περίπου την οσμή του θανάτου. . . είναι ένα σημάδι ότι τα ίδια τα θεμέλια σείονται και ότι μια κρίσις πίστεως είναι επάνω μας.»

Πόσο Ενδιαφέρεσθε για τους Ανθρώπους;

ΚΑΘΩΣ παρατηρείτε ανθρώπους γύρω σας, τι βλέπετε; Ανθρώπους υποδουλωμένους σε βλαβερές συνήθειες; Ζεύγη με σοβαρά προβλήματα γάμου; Γονείς που τα τέκνα των είναι στασιαστικά; Νεαρά άτομα που σκέπτονται ότι η ζωή είναι άδεια και χωρίς σημασία; Άνδρες και γυναίκες που δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με τους άλλους; Ασφαλώς βλέπετε και γνωρίζετε τέτοιους ανθρώπους. Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια απ’ αυτούς. Έχουν ανάγκη από βοήθεια για να υπερνικήσουν τα προβλήματά τους. Μπορείτε να τους βοηθήσετε; Θα το κάμετε;

Αν είσθε ένας αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά, μπορείτε να προσφέρετε σ’ αυτούς μεγάλη βοήθεια. Έχετε μάθει από προσωπική σας πείρα ότι η ακριβής γνώσις της Γραφής μπορεί να βοηθήση ανθρώπους να λύσουν τα βασικά προβλήματα της ζωής. Η εφαρμογή αυτής της γνώσεως έχει βελτιώσει και τη δική σας σχέσι με άλλους. Σας έχει προστατεύσει από το ν’ ακολουθήτε ένα επιβλαβή τρόπο ζωής και έκαμε τη ζωή σας να έχη ένα σκοπό. Διαπιστώσατε ότι το να είναι κανείς μαθητής του Ιησού Χριστού κι’ ένας αφωσιωμένος μάρτυς του Ιεχωβά Θεού σημαίνει ν’ απολαμβάνη με τον πιο καλό τρόπο τη ζωή τώρα, καθώς και μια λαμπρή και βεβαία ελπίδα για το μέλλον.—1 Τιμ. 4:8.

Αλλά πώς αυτά που μάθατε αντανακλούν στη στάσι σας και στις ενέργειές σας απέναντι στους άλλους; Καθώς παρατηρείτε τις κακές συνθήκες στις οποίες βρίσκονται πολλοί άνθρωποι, αισθάνεσθε οίκτο γι’ αυτούς; Σας ωθεί η καρδιά σας να κάνετε οτιδήποτε μπορείτε για να γνωρίσουν τον Λόγο του Θεού; Αν ναι, τότε θ’ αφιερώνετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να κηρύττετε την αλήθεια του Θεού.

ΚΑΙΡΟΙ ΕΠΕΙΓΟΥΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Ο καιρός στον οποίο ζούμε καθιστά επείγουσα την πλήρη συμμετοχή των αφωσιωμένων δούλων του Θεού στο έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως. Ζούμε στις «έσχατες ημέρες» του παρόντος πονηρού συστήματος. (2 Τιμ. 3:1-5) Μόνο άτομα με ευπρόσδεκτη στάσι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού ως γνήσιοι μαθηταί του Υιού του θα επιζήσουν από το τέλος αυτού του συστήματος. (Αποκάλ. 7:14-17) Προτού έλθη αυτό το τέλος, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σ’ ένα έργο που προειδοποιεί και σώζει τη ζωή. Εν τούτοις, ο καιρός που απομένει γι’ αυτή τη δράσι ελαττώνεται.—1 Κορ. 7:29.

Σε κάθε έργο διασώσεως ο διαθέσιμος χρόνος για να γίνη καλό είναι περιορισμένος, σε καιρούς προσφοράς, άνδρες και γυναίκες που ασχολούνται σε έργο διασώσεως προσαρμόζουν προθύμως τις συνήθειες της ζωής των για να δώσουν προτεραιότητα σ’ αυτό το έργο. Δεν βλέπουν το ρολόι τους για να δουν πότε πρέπει να σταματήσουν, αλλά προχωρούν στο έργο όσο βαστούν οι σωματικές των δυνάμεις και όσο οι άνθρωποι έχουν ανάγκη βοηθείας. Είσθε και σεις εξίσου πρόθυμοι να παραιτηθήτε από προσωπικές απολαύσεις και επιθυμίες για να έχετε όσο το δυνατόν πληρέστερη συμμετοχή στο πιο σπουδαίο έργο διασώσεως σήμερα; Κάθε αφωσιωμένος δούλος του Θεού πρέπει να αισθάνεται την ώθησι να το κάμη αυτό. Πρόκειται για την αιώνια ζωή, την ευημερία και την ευτυχία των συνανθρώπων μας.

Ένας από τους πιο καλούς τρόπους για να προσφέρετε προσωπική βοήθεια στους ανθρώπους είναι να τους επισκέπτεσθε στα σπίτια των. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε είναι δυνατόν, αυτό είναι εκείνο που πρέπει να επιθυμούμε να κάνωμε τακτικά. Το να ενεργούμε έτσι αποδεικνύει ότι η αγάπη μας δεν είναι μεροληπτική, διότι δίνομε στον καθένα την ευκαιρία ν’ ακούση. Φυσικά, δεν επιθυμούμε να παραβλέψωμε άλλες ευκαιρίες στις καθημερινές επαφές μας με άλλους ανθρώπους για να μιλήσωμε για τον Λόγο του Θεού. Μεγάλο ενδιαφέρον για την αιώνια ευημερία τους θα μας αναγκάση να κάμωμε την καλύτερη χρήσι κάθε ευκαιρίας. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους Μάρτυρας που έχουν σωματικούς περιορισμούς οι οποίοι τους εμποδίζουν από το να συμμετέχουν στην από θύρα σε θύρα διακονία. Και αυτοί, επίσης, μπορούν να βρίσκουν χαρά χρησιμοποιώντας τις ευκαιρίες των για να εξαγγέλλουν την αλήθεια του Θεού.

Το έργο μας, φυσικά, δεν είναι απλώς ένα έργο κηρύγματος. Περιλαμβάνει μαθήτευσι. Έτσι, όταν οι άνθρωποι εκδηλώνουν ενδιαφέρον, η αγάπη μας γι’ αυτούς πρέπει να μας ωθή στο να επανέλθωμε το ταχύτερον δυνατόν για να οικοδομήσωμε την εκτίμησί τους στο Λόγο του Θεού. Ακόμη και όταν δεν βρίσκωνται στο σπίτι τους, πρέπει να καταβάλωμε λογικές προσπάθειες να τους βρούμε. Όταν έχη διευθετηθή μια οικιακή Γραφική μελέτη με τα ενδιαφερόμενα άτομα, πρέπει να προσπαθούμε να τους διδάσκωμε, όχι μόνο ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού, αλλ’ επίσης πώς μπορούν να προσαρμόσουν τη ζωή τους μ’ αυτόν. Έτσι θα οικοδομήσωμε σ’ αυτούς μια πραγματική Χριστιανική προσωπικότητα.

ΜΗ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΗ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ Η ΔΥΣΜΕΝΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΣ

Όταν το γνήσιο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους μας ωθή να συμμετέχωμε στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως, η δυσμενής ανταπόκρισις δεν θα μας κάμη να επιβραδύνωμε το έργο. Μολονότι οι άνθρωποι πιθανόν να μη δώσουν προσοχή σ’ αυτά που λέμε, αυτό δεν μεταβάλλει το γεγονός ότι έχουν ανάγκη βοηθείας. Η ζωή των βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ας ενθυμούμεθα ότι όταν δίδωνται προειδοποιήσεις για θύελλες και πλημμύρες, όλοι οι άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται. Αυτό όμως δεν μειώνει την σπουδαιότητα αυτών των προειδοποιήσεων. Ομοίως, οι ενέργειες διασώσεως δεν είναι πάντοτε επιτυχείς. Εν τούτοις, αν εκείνοι οι οποίοι ασχολούνται σ’ αυτές σκέπτονται ότι οι προσπάθειες των φαίνονται μάλλον μάταιες, δεν θα αγωνίζονταν στο πλήρες. Άνθρωποι θα μπορούσαν να χαθούν επειδή ο χρόνος δεν χρησιμοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ασφαλώς, λοιπόν, σ’ αυτό το έργο κηρύγματος και της μαθητεύσεως που σώζει ανθρώπους δεν υπάρχει λόγος να είναι κανείς λιγώτερο αποφασισμένος να βοηθήση ανθρώπους απ’ όσο είναι στην περίπτωσι που επίκειται μια φυσική συμφορά.

Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο όταν τους επισκέπτωνται μάρτυρες του Ιεχωβά. Λόγω των όσων έχουν δοκιμάσει στη ζωή, μπορεί να είναι καχύποπτοι. Πιθανόν να έχουν ακούσει ψεύδη για τους μάρτυρας του Ιεχωβά και να τα έχουν πιστέψει. Η προθυμία των να δεχθούν ψεύδη είναι πιθανόν να οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι αυτοί, ή οι συγγενείς των ή φίλοι των, έχουν γίνει αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από απλήστους θρησκευομένους. Λόγω της θρησκευτικής συγχύσεως της εποχής μας, πιθανόν να νομίζουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι διαφορετικοί από τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Επομένως, το να επανερχώμεθα επανειλημμένως στα ίδια σπίτια μπορεί τελικά να πείση μερικούς ότι τα ενδιαφέροντά τους τα έχομε στην καρδιά μας και ότι ενδιαφερόμεθα για τους ανθρώπους. Κατόπιν, επίσης, μπορεί να συμβούν στη ζωή τους διάφορα πράγματα, ή οι συνθήκες μπορούν ν’ αλλάξουν, πράγμα που να τους ωθήση να ζητήσουν τη βοήθεια μας.

Ακόμη και αν οι άνθρωποι δεν ανταποκρίνωνται στις προσπάθειές μας, έχομε την ικανοποίησι ότι έχομε κάμει το θέλημα του Θεού. Έπειτα, όταν θα λήξη αυτό το σύστημα, ο θάνατος αυτός των ατόμων δεν θα μπορή να καταλογισθή εις βάρος μας. Όπως ο απόστολος Παύλος, θα μπορούμε να πούμε: «Είμαι καθαρός από του αίματος πάντων.»—Πράξ. 20:26.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

Ποτέ δεν πρέπει να επιβραδύνωμε τις προσπάθειές μας να υποβοηθήσωμε ανθρώπους νομίζοντας ότι άλλοι μπορούν να το κάμουν αυτό καλύτερα. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέθεσε σε όλους τους ακολούθους του να κηρύττουν και να μαθητεύουν. (Ματθ. 28:19, 20) Ώστε αυτός και ο Πατήρ του μπορούν να χρησιμοποιούν οποιονδήποτε από μας για να βοηθήση άλλους να κάμουν το θείο θέλημα και ν’ αρχίσουν ν’ απολαμβάνουν τον καλύτερο τρόπο ζωής τώρα. Ποτέ δεν ήταν σκοπός του Θεού να χρησιμοποιήση τους πιο σοφούς, τους πιο εύγλωττους άνδρες και γυναίκες για να διακονούν στις ανάγκες των άλλων. «Βλέπετε την πρόσκλησίν σας . . . ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα,» λέγει ο Λόγος του Θεού.—1 Κορ. 1:26.

Ώστε η αγάπη, το ενδιαφέρον και η ειλικρίνεια που αντανακλάτε όταν ομιλήτε σε άλλους μπορεί να επιτύχουν πολύ περισσότερα από την ευγλωττία ή την εκλεπτυσμένη ομιλία. Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός επιθυμεί να σας χρησιμοποιήση να βοηθήσετε άλλους, δεν είναι ανάγκη να ανησυχήτε ότι οι περιορισμοί σας θα μπορούσαν να κάμουν άλλους να προσκόψουν. Εφόσον αγωνίζεσθε να κάμετε το καλύτερο και εμπιστεύεσθε πλήρως στον Ιεχωβά Θεό για να σας βοηθήση στην υποβοήθησι που προσφέρετε σε άλλους, θα είσθε ένα καλό όργανο στα χέρια του. Αυτός μπορεί να χρησιμοποιή ακόμη και μικρά παιδιά στην υπηρεσία του, ετοιμάζοντας αίνο «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων.»—Ματθ. 21:16.

Ο Ιεχωβά Θεός, με το να μας δίδη την ευκαιρία να είμεθα «συνεργοί» του στην υποβοήθησι της ανθρωπότητος, δείχνει ότι μας εμπιστεύεται, ότι είναι βέβαιος ότι θα εκτελέσωμε το έργο που μας έχει ανατεθή. (1 Κορ. 3:9) Πώς αυτό; Πουθενά στον Λόγο του δεν διαβάζομε πόσο χρόνο πρέπει να διαθέσωμε για το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Αυτό είναι καταφανές ότι οφείλεται στο ότι ο Ιεχωβά επιθυμούσε πάντοτε οι δούλοι του να εκφράζωνται πλήρως μόνοι των από καρδιά. Εγνώριζε ότι ως όμιλος η αγάπη τους γι’ αυτόν και για τους συνανθρώπους των θα ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να τους ωθή να κάνουν το καλύτερο που μπορούν στην υποβοήθησι ανθρώπων να βρουν την οδό της σωτηρίας προτού είναι, πολύ αργά. Εγνώριζε ότι θα ήσαν πρόθυμοι να διευθετήσουν τις υποθέσεις των, ακόμη και ν’ αλλάξουν τις συνθήκες των, για να το επιτύχουν αυτό. (Ψαλμ. 110:3) Ο Ιεχωβά εγνώριζε επίσης ότι, στην περίπτωσι που μερικοί θα γίνονταν αμελείς, άνδρες με πνευματικά προσόντα μέσα στην εκκλησία του λαού του θα ήσαν άγρυπνοι για να οικοδομήσουν εγκάρδια εκτίμησι για την υπηρεσία του. (1 Πέτρ. 5:2, 3) Μήπως αυτή η εμπιστοσύνη του Θεού στο λαό του δεν σας υποκινεί να διαθέσετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως; Δεν σας κάνει να θέλετε ν’ αποδείξετε ότι ως άτομο είσθε άξιο αυτής της εμπιστοσύνης;

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Το άγιο όνομα του Θεού είναι συνδεδεμένο με το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Αυτός έχει υποσχεθή να μη εκτελέση κρίσι επάνω στο παρόν σύστημα ωσότου δοθή άφθονη προειδοποίησις. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Θέλει, κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Επομένως, αν εμείς ως λαός του αποτύχωμε στη διακήρυξι του «ευαγγελίου» και αποτύχωμε να υποβοηθήσωμε άλλους να λάβουν στάσι υπέρ της βασιλείας για να επιζήσουν από το τέλος αυτού του συστήματος, θα φέρωμε μομφή στο όνομά του. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Θεός θα μπορούσε να μας προσάψη μομφή ότι έχομε αφήσει το ανθρώπινο γένος χωρίς προειδοποίησι. Η θέσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα είναι ακριβώς όμοια με τη θέσι του προφήτου Ιεζεκιήλ των αρχαίων χρόνων. Στον Ιεζεκιήλ είχε πει ο Θεός: «Σε κατέστησα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός μου, και νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού.»—Ιεζ. 3:17.

Όπως ακριβώς ο Ιεζεκιήλ των αρχαίων χρόνων δεν είχε αποτύχει στην εκτέλεσι των καθηκόντων του ως φρουρού, έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως ένα σώμα σήμερα δεν θ’ αποτύχουν να σαλπίσουν αυτή την προειδοποίησι. Άτομα, ωστόσο, μπορεί ν’ αποτύχουν με το ν’ αφήσουν άλλα αισθήματα να παραγκωνίσουν την αγάπη τους για τον Ιεχωβά και τους συνανθρώπους των. Γι’ αυτό είναι σπουδαίο να εξετάση ο καθένας σοβαρά αν η καρδιά του τον ωθεί με ορθό τρόπο.

Είναι πιθανόν να έχετε δαπανήσει πολλά χρόνια στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Τότε έχετε λόγους να είσθε περισσότερο ζηλωτής παρά ποτέ πριν. Έχετε απολαύσει μια ζωή γεμάτη σημασία. Είχατε πολύτιμη συναναστροφή με ομοίους σας πιστούς. Μπορείτε να βλέπετε ότι οι αποδείξεις ότι το τέλος αυτού του συστήματος πλησιάζει είναι σαφέστερες από όσο ήσαν ποτέ προηγουμένως. Πόσο αυτό θα έπρεπε να σας κάμη να επιθυμήτε να βοηθήσετε άλλους να ευθυγραμμισθούν για επιβίωσι!

Αν μόλις έχετε αρχίσει να συμμετέχετε στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως, μπορείτε επίσης να βλέπετε την ανάγκη ν’ αγωνίζεσθε σθεναρά. Θυμάστε καλά τα προβλήματα που είχατε πριν από λίγον καιρό και πώς ο Λόγος του Θεού σας βοήθησε ν’ αρχίσετε ν’ απολαμβάνετε τον καλύτερο τρόπο ζωής τώρα. Εκτιμώντας τις επικίνδυνες περιστάσεις ανάμεσα στις οποίες ζούσατε σ’ αυτή την προχωρημένη εποχή του τέλους, έχετε λόγους να επιθυμήτε να βοηθήσετε άλλους.

Εξ άλλου, ίσως να έχετε μόλις αρχίσει να μελετάτε τον Λόγο του Θεού. Στην περίπτωσι αυτή ίσως ν’ αρχίζετε να βλέπετε τη σπουδαιότητα του να γίνετε ένας πραγματικός μαθητής του Ιησού Χριστού. Σας ενθαρρύνομε να συνεχίσετε να καταβάλλετε προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση

Είθε όλοι εμείς ν’ αποδείξωμε ότι ενδιαφερόμεθα βαθειά για τους ανθρώπους και ότι έχομε γνήσια αγάπη για τον Θεό μας Ιεχωβά με το να επιδιδώμεθα ολόψυχα στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Γ΄

Άπιστοι Ραββίνοι

◆ Σύμφωνα με μια σφυγμομέτρησι που έγινε μεταξύ των οπαδών της μεταρρυθμίσεως Εβραίων, διεπιστώθη ότι το 13 τοις εκατό των ραββίνων που εξετάσθηκαν περιέγραψαν τον εαυτό τους ως αγνωστικιστάς και το ένα τοις εκατό ως αθεϊστάς. Ενώ τα 62 τοις εκατό απήντησαν ότι πίστευαν στον Θεό, αυτό το διετύπωσαν με τα λόγια «σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο.» Η έκθεσις δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Βαλτιμόρης ο Ήλιος της 14^ης Ιουνίου 1972. Τι αξίζει μια συνάθροισις ανθρώπων να έχη για πνευματικό σύμβουλο έναν άνθρωπο που δεν έχει πίστι;

Ο Πάπας Επιθυμεί να Παραιτηθή

◆ Σύμφωνα με μια είδησι που ανακοινώθηκε στο Βατικανό από τον Ηνωμένο Τύπο, ο Πάπας Παύλος ο Στ’ θα επιθυμούσε να παραιτηθή από τη θέσι του Ηγέτου της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας, αλλά αισθάνεται πώς δεν είναι δυνατόν να το πραγματοποιήση. Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε από σχόλια που είχαν μαγνητοφωνηθή στο Βατικανό ενωρίτερα και επετράπη να δημοσιευθούν στο τέλος του Μαΐου. Ένας συγγενής του Πάπα εσχολίασε γι’ αυτόν ότι υποφέρει πολύ «από την πικρή κριτική για ό,τι πραγματικά έκαμε στη διάρκεια των εννέα ετών της παπικής του σταδιοδρομίας. Ο Ποντίφηξ κλαίει συχνά και βρίσκει ανακούφισι σε κάθε ένδειξι στοργής.»

Οι Άπληστοι θα Καταστραφούν;

ΌΛΟΙ μας με κάποιον τρόπο έχομε υποφέρει από τα επιβλαβή αποτελέσματα της απληστίας του ανθρώπου. Η απληστία είναι υπεύθυνη για το ανηλεές ξεδάσωμα πολλών λόφων και βουνών, για την καταστροφή τεραστίων εκτάσεων γης για επιχειρήσεις εξορύξεως, για τη μόλυνσι των ποταμών με αποχετεύσεις και απορρίμματα, και την μεταμόρφωσι των μικρών και μεγάλων πόλεων σε τόπους γεμάτους από καπνιά, πίσα και θόρυβο. Οι άνθρωποι έχουν επίσης εκμεταλλευτή τους συνανθρώπους των για να πλουτίσουν οι ίδιοι σε βάρος τους. Θα τελειώση κάποτε αυτή η απληστία; Θα καταστραφούν οι άπληστοι;

Ναι, διότι οι πράξεις απληστίας δεν έχουν διαφύγει την προσοχή εκείνου ο οποίος μισεί την αδικία και ο οποίος είναι αρκετά ισχυρός για να θέση τέρμα σ’ αυτήν. Αυτός είναι ο υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός. Το ιστορικό παράδειγμα της πολιτείας του με τον αρχαίο Ισραήλ δείχνει ότι δεν θα επιτραπή στα άπληστα άτομα να παραμένουν αιωνίως και ότι τα άτομα με δίκαιες διαθέσεις θα ευλογηθούν.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τον έβδομο αιώνα π.Χ. πολλοί κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα ήσαν άπληστοι. Δεν ενδιαφέρονταν για τους Ισραηλίτας οι οποίοι είχαν χάσει την κληρονομιά τους λόγω της εκτοπίσεως των από τους Ασσυρίους το 740 π.Χ. και της εκτοπίσεως των από τους Βαβυλωνίους το 617 π.Χ. Η στάσις των απλήστων απέναντι στους εξορίστους ήταν: «Απομακρύνθητε από του Ιεχωβά· εις ημάς εδόθη αυτή η γη διά κληρονομίαν.» (Ιεζ. 11:15, ΜΝΚ) Ως αδελφοί των Ισραηλιτών οι οποίοι ζούσαν εξόριστοι στη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα έπρεπε να είχαν εκδηλώσει πνεύμα εξαγοραστού ο οποίος θα αγόραζε την κληρονομιά ώστε ο ακτήμων αδελφός του να μπορή και πάλι να εγκατασταθή στη θεόδοτη ιδιοκτησία. (Λευιτ. 25:13-38) Αλλ’ αυτοί οι άπληστοι ήσαν ευχαριστημένοι να είναι αναγκασμένοι οι αδελφοί των να βρίσκωνται ‘απομακρυσμένοι από τον Ιεχωβά’ όσο το δυνατόν περισσότερο, δηλαδή από τη γη του Ισραήλ όπου υπετίθετο ότι ήταν ο Ιεχωβά. Ήθελαν να είναι δική τους η γη.

Ο Ιεχωβά Θεός, όμως, είχε διαφορετική γνώμη για το ζήτημα. Ήταν διατεθειμένος να ευνοήση εκείνους οι οποίοι μετανοούσαν μεταξύ των εξορίστων και να γίνη ένα «αγιαστήριο» γι’ αυτούς για ‘λίγον καιρό’ (ΜΝΚ), ή με ‘μικρόν τρόπο.’ (Ιεζ. 11:16) Για τον ‘λίγο καιρό’ της εξορίας των ο Ιεχωβά θα ήταν ένα αγιαστήριο. Θα ήταν ένας άγιος τόπος στον οποίο θα μπορούσαν να βρουν ασφάλεια και να διαφυλαχθούν για τους μελλοντικούς καλούς σκοπούς του. Επίσης, ο Ιεχωβά θα ήταν ένα αγιαστήριο με ‘μικρόν τρόπο,’ δηλαδή, με περιωρισμένο τρόπο ή έκτασι. Αυτό οφείλετο στο ότι δεν θα προστάτευε τους εξόριστους από όλες τις συνέπειες που ήσαν άξιοι για την κακή διαγωγή τους ούτε επρόκειτο να συντομεύση το μήκος της προειπωμένης εξορίας, που επρόκειτο να διαρκέση 70 χρόνια ύστερ’ από την πτώσι της Ιερουσαλήμ.

Τελικά, όμως, ο Ιεχωβά είχε την πρόθεσι να τους αποκαταστήση από την εξορία. Το υποσχέθηκε. «Θέλω σας συναθροίσει από των λαών, και θέλω σας συνάξει εκ των τόπων όπου ήσθε διεσκορπισμένοι, και θέλω σας δώσει την γην Ισραήλ.» (Ιεζ. 11:17) Αυτή η υπόσχεσις άρχισε να εκπληρώνεται όταν το 537 π.Χ. ένα Ιουδαϊκό υπόλοιπο που είχε μετανοήσει επέστρεψαν στη γενέτειρά του.

Εξ άλλου, ο Ιεχωβά δεν ανέχθηκε επ’ αόριστον τους απλήστους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα. Προειδοποίησε: «Εκείνων δε, των οποίων η καρδία περιπατεί κατά την επιθυμίαν των βδελυγμάτων αυτών και των μιαρών αυτών, τας οδούς τούτων θέλω ανταποδώσει κατά της κεφαλής αυτών.» (Ιεζ. 11:21) Συνεπώς, μέσω των Βαβυλωνίων, ο Ιεχωβά έφερε επάνω σ’ εκείνους τους απλήστους Ιουδαίους τους καρπούς της βδελυκτής και μιαρής οδού των. Το έτος 607 π.Χ. είδε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, και τους απλήστους να καταστρέφωνται ή να αποσπώνται βίαια από τη γη τους και να οδηγούνται σε εξορία.

Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Εκείνα που συνέβησαν τότε στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα πριν από είκοσι έξη περίπου αιώνες δεν είναι απλώς νεκρή ιστορία. Αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση να λάβουν αυτό που αξίζουν εκείνοι που είναι άπληστοι. Αυτό περιλαμβάνει τους απλήστους ανθρώπους οι οποίοι είναι ταυτισμένοι με τα θρησκευτικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου. Ας ενθυμούμεθα ότι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα ωμολογούσαν ότι ήσαν δούλοι του Θεού. Αυτός ο ισχυρισμός, ωστόσο, δεν τους προστάτευσε από την δυσμενή κρίσι του Θεού.

Στην εκτίμησι του Ιεχωβά Θεού, τα ψευδή και υποκριτικά θρησκευτικά συστήματα αποτελούν όλα μέρος μιας μεγάλης όμοιας με πόρνης οργανώσεως που αναφέρεται στις Άγιες Γραφές ως «Βαβυλών η Μεγάλη.» Αυτή η ομοία με πόρνη οργάνωσις περιλαμβάνει τα υποκριτικά εκκλησιαστικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου, τα οποία, όπως και τα υπόλοιπα συστήματα της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» έχουν ‘κατατρυφήσει.’ (Αποκάλ. 18:7) Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου συχνά προσπάθησαν ν’ αποκτήσουν την εύνοια των πλουσίων τάξεων που έχουν επιρροή; Δεν ωδήγησε αυτό σε καταπίεσι των πτωχών, ενώ έδωσε στους θρησκευτικούς ηγέτας άνεσι, ακόμη και πολυτελή ζωή; Μήπως πολλά θρησκευτικά κτίρια καθώς και τα άμφια των εκκλησιαστικών τιτλούχων δεν είναι στολισμένα με πολύτιμους λίθους, χρυσό και άργυρο; Δεν πήγε μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου στα χρηματοκιβώτια των εκκλησιαστικών συστημάτων σε βάρος των πτωχών;

Εξαιτίας αυτής της ιδιοτελούς απληστίας, η «Βαβυλών η Μεγάλη» θα καταστραφή. Η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι το εδάφιο Αποκάλυψις 18:21 θα εκπληρωθή μέσα σ’ αυτή τη γενεά: «Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων· ούτω με ορμή θέλει ριφθή Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.»

Αυτή η κρίσις δεν σημαίνει το τέλος της αληθινής θρησκείας και εκείνων που την έχουν. Γιατί όχι; Διότι ο Ιεχωβά Θεός διάκειται ευμενώς απέναντι σ’ εκείνους οι οποίοι μετενόησαν και απομακρύνθηκαν από τις βδελυκτές ενέργειες της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Αυτά τα άτομα βλέπουν ότι η πολιτεία του Θεού μαζί τους είναι όμοια με την πείρα των Ιουδαίων εξορίστων που είχαν μετανοήσει και επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα το 537 π.Χ.

Η σύγχρονη ιστορική απόδειξις δείχνει ότι στη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου 1914-1918 το αφιερωμένο και βαπτισμένο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είχε φερθή σε Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Εν τούτοις την άνοιξι του 1919 μ.Χ. απελευθερώθηκαν. Από τότε είδαν στη δική τους περίπτωσι την εκπλήρωσι των εδαφίων Ιεζεκιήλ 11:18-20:

«Και ελθόντες εκεί [στη γη του Ισραήλ] θέλουσι σηκώσει απ’ αυτής πάντα τα βδελύγματα αυτής, και πάντα τα μιαρά αυτής. Και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν, και πνεύμα νέον θέλω βάλει εν υμίν· και αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός αυτών, θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν σαρκίνην, δια να περιπατώσιν εν τοις διατάγμασί μου, και να φυλάττωσι τας κρίσεις μου, και να εκτελώσιν αυτάς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου, και εγώ θέλω εισθαι Θεός αυτών.»

Ναι, οι κεχρισμένοι πνευματικοί Ισραηλίται επέστρεψαν στη συμβολική «γη» του πνευματικού Ισραήλ. Εγκατέλειψαν τα μισητά και βδελυκτά πράγματα του Χριστιανικού κόσμου και του υπολοίπου της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Ο Ιεχωβά έχει δώσει σ’ αυτούς «καρδίαν σαρκίνην,» όχι σκληρή όπως η πέτρα, αλλά μια καρδιά η οποία τους ωθεί να προσέχουν τις εντολές του από αγάπη γι’ αυτόν. Έβαλε επίσης ένα «πνεύμα νέον,» δηλαδή, το άγιο πνεύμα του μέσα σ’ αυτούς. Επομένως οι καρποί του—αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια—είναι έκδηλα στη ζωή τους. Έχουν γίνει πράγματι λαός του Ιεχωβά και αυτός έχει γίνει Θεός των.

Αλλά οι πνευματικοί Ισραηλίται δεν είναι οι μόνοι σήμερα που απολαμβάνουν την ευλογία του Θεού. Τον έκτον αιώνα π.Χ. οι φυσικοί Ισραηλίται δεν ήσαν οι μόνοι που είχαν επιστρέψει από την εξορία της Βαβυλώνος. Ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι είχαν επιστρέψει υπήρχαν και μη Ισραηλίται όπως οι Νεθινείμ που ήσαν υπηρέται στο ναό. (Έσδρας 2:58) Ομοίως, από το έτος 1935 μ.Χ. ένας συνεχώς αυξανόμενος πολύς όχλος ομοίων με πρόβατα ανθρώπων έχουν εγκαταλείψει την «Βαβυλώνα τη Μεγάλη» και απολαμβάνουν τώρα την εύνοια του Θεού μαζί με το αποκαταστημένο υπόλοιπο στη συμβολική «γη» του πνευματικού Ισραήλ. Επειδή έχουν αναλάβει την καθαρή αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά, αυτοί μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο θα διαφυλαχθούν όταν ο άπληστος Χριστιανικός κόσμος και το υπόλοιπο της «Βαβυλώνας της Μεγάλης» θα καταστραφούν.

ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Η καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου και του υπολοίπου της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» είναι τόσο βεβαία όσο και η καταστροφή η οποία συνέβη στην αρχαία Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. Πόσο επείγον είναι επομένως να δώση κανείς μια προειδοποίησι για την επερχόμενη συμφορά! Η διακήρυξις μιας τέτοιας προειδοποιήσεως είναι μίμησις εκείνου που ο προφήτης Ιεζεκιήλ είχε κάμει. Όταν ο Ιεχωβά απεκάλυψε σ’ αυτόν σε όρασι ότι οι άπληστοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα επρόκειτο να υποστούν τη θεία τιμωρία, ο Ιεζεκιήλ αναφέρει:

«Και με ανέλαβε το πνεύμα, και δι’ οράματος με έφερεν εν πνεύματι Θεού εις την γην των Χαλδαίων, προς τους αιχμαλώτους. Τότε το όραμα, το οποίον είδον, απήλθεν απ’ εμού. Και ελάλησα προς τους αιχμαλώτους πάντα τα πράγματα όσα έδειξεν ο Ιεχωβά εις εμέ.»—-Ιεζ. 11:24, 25, ΜΝΚ.

Μόλις συνήλθε από την δραματική δύναμι της εμπνεύσεως ο Ιεζεκιήλ αντελήφθη ότι ήταν στον οίκο της εξορίας και οι πρεσβύτεροι του Ιούδα κάθονταν μπροστά του. Αμέσως άρχισε να λέη σ’ αυτούς τους άνδρες τι είχε δει και τι είχε διαταχθή να πη. Δεν περιώρισε τα λόγια του σ’ αυτούς μόνο. Αλλά βγήκε από το σπίτι του για να τα πη και σε άλλους. Αυτό ήταν ένα ζήτημα που ενδιέφερε όλους τους εξορίστους.

Αν εμείς σήμερα εκτιμούμε ότι σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα θέση τέρμα σ’ όλη την απληστία καθώς επίσης και στους απλήστους, θα μιμηθούμε τον Ιεζεκιήλ και θα το πούμε και σε άλλους. Αυτό θα τους δώση την ευκαιρία ν’ αλλάξουν τις οδούς των και να μπουν σε μια θέσι όπου θα μπορούσαν να λάβουν την προστασία και την ευλογία του Θεού. Επί πλέον, επιθυμούμε να πάρωμε την απόφασι να βρεθούμε σε κατάστασι τέτοια που θα σημαίνη ασφάλεια για μας όταν η ‘μεγάλη θλίψις’ θα θέση τέρμα σ’ ολόκληρο το άπληστο αυτό σύστημα πραγμάτων, περιλαμβανομένου και του Χριστιανικού κόσμου.

Συνέδριο για το Περιβάλλον

◆ Οι αντιπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών για το περιβάλλον από 114 Έθνη συναντήθηκαν στη Στοκχόλμη της Σουηδίας τον Ιούνιο. Συνεφώνησαν σε 200 περίπου σημεία που είχαν σχέσι με τη βελτίωσι του περιβάλλοντος, σε μια διακήρυξι των γενικών αρχών των και σ’ ένα σχέδιο συγκροτήσεως μιας μονίμου γραμματείας για τον συντονισμό των ζητημάτων. Παρ’ όλα αυτά η εθνική υπερηφάνεια εκυριάρχισε στο συνέδριο. Οι λιγώτερο ανεπτυγμένες χώρες θα επιμείνουν στην τεχνολογική πρόοδο άσχετα με την επίδρασί της στο περιβάλλον. Η Κίνα επιμένει, ότι ο πληθυσμός δεν είναι ένα Παγκόσμιο πρόβλημα και, μαζί με τη Γαλλία, επιμένει στο δικαίωμα να συνεχίση τις πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνται να δαπανήσουν χρήματα για διεθνή προβλήματα του περιβάλλοντος. Λογικά, ένας αρθρογράφος στο περιοδικό Γουώρλντ εσχολίασε:«Το συνέδριο της Στοκχόλμης δεν ήταν ένα συμπόσιο επιστημόνων για ν’ αποφασίσουν τι είναι καλύτερο για τον πλανήτη. Ήταν μια πολιτική συνάντησις κυβερνήσεων. . . . το σύνθημα του συνεδρίου, ‘Μόνο μια γη’ θα ήταν πιο κατάλληλο να είναι ‘Μόνο Εκατόν δέκα τέσσερες Πλανήτες γης.’»

Πώς η Ουράνια Ηγεσία Κατευθύνει μια Επίγεια Εκκλησία

ΟΤΑΝ ο Χριστός Ιησούς πέθανε, ανεστήθη και ανελήφθη στον ουρανό, ποιος ανέλαβε την ηγεσία του σώματος των μαθητών στη γη;

Κανένας άνθρωπος δεν την ανέλαβε. Ο Ιησούς είχε πει προηγουμένως στους μαθητάς του ότι δεν έπρεπε να ονομάζωνται «καθηγηταί, διότι εις είναι ο καθηγητής σας (ο Ηγέτης σας), ο Χριστός.» (Ματθ. 23:10) Μολονότι ‘κάθησε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς,’ ο Χριστός Ιησούς έγινε ‘κεφαλή υπέρ πάντων εις την εκκλησίαν.’ «Αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας.»—Εφεσ. 1:20, 22· Κολ. 1:18.

Αλλά πώς μπορούσε ο Χριστός Ιησούς ν’ ασκή καθήκοντα από τον ουρανό; Μήπως έστελνε τακτικά μηνύματα με αγγέλους; Αν όχι, δεν θα υπήρχε ανάγκη κάποιου ανθρώπου, όπως ο Πέτρος, για να υπηρετή ως ο κυριώτερος εκπρόσωπος του, αναπληρωτής (αντικαταστάτης) στη γη;

Το υπόμνημα της Γραφής δείχνει ότι, μολονότι αγγελικοί αγγελιοφόροι έφεραν μερικές φορές οδηγίες στη Νεαρή Χριστιανική εκκλησία, αυτό δεν ήταν το κυριώτερο μέσον της ασκήσεως ηγεσίας από τον Ιησού. Και, μολονότι ωρισμένοι από τους αποστόλους και μαθητάς του Ιησού είχαν διορισθή για να διακονούν τους αδελφούς των μ’ ένα ειδικό τρόπο, όπως ο Παύλος, Πέτρος και άλλοι, ωστόσο κανένα άτομο δεν είχε διορισθή για να επιβλέπη την εκκλησία σε μια παγγήινη κλίμακα.

Αλλά δεν παρουσιαζόταν ο Πέτρος με εξέχοντα τρόπο στις εκκλησιαστικές υποθέσεις και πριν και στη διάρκεια και ύστερ’ από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.; Ναι, εκείνος είχε εισηγηθή το ζήτημα της αντικαταστάσεως του απίστου Ιούδα, παρουσιάζοντας Γραφικούς λόγους γι’ αυτό μπροστά στους συνηγμένους μαθητάς. Ιδιαίτερα εξέχων ήταν στην Πεντηκοστή, και αργότερα ενήργησε περισσότερο από μια φορά ως εκπρόσωπος των μαθητών (μερικές φορές μαζί με τον Ιωάννη) και προφανώς είχε προεδρεύσει σε μερικές συνελεύσεις. (Πράξ. 1:15-22· 2:14, 37· 4:8-20· 5:1-9, 27-32) Μήπως αυτό όμως τον έκαμε ορατή κεφαλή της εκκλησίας; Αυτός διώριζε και διηύθυνε όλους τους άλλους αποστόλους και μαθητάς σ’ όλη τη γη;

Όχι, δεν συνέβαινε αυτό. Παραδείγματος χάριν, δεν ήταν ο Πέτρος εκείνος που εξέλεξε τον αντικαταστάτη του Ιούδα για το σώμα των αποστόλων. Η συνέλευσις είχε εκλέξει δύο υποψηφίους, και ο Ιεχωβά Θεός έδειξε έπειτα την εκλογή του. (Πράξ. 1:23-26) Τα χρήματα που συνεισέφεραν δεν τα παρέδιδαν στον Πέτρο αλλά τα έθεταν «εις τους πόδας των αποστόλων.» (Πράξ. 4:34-37· 5:1, 2) Όταν ένα σοβαρό πρόβλημα απείλησε διαίρεσι μέσα στην εκκλησία, το σώμα των αποστόλων έκαμε διορισμούς ανδρών για να λύσουν αυτή τη δυσκολία. (Πράξ. 6:1-6) Και όταν το ευαγγελιστικό έργο του Φιλίππου στη Σαμάρεια παρήγαγε πολλούς μαθητάς, η αφήγησις στα εδάφια Πράξεις 8:14, 15 μας λέγει: «Ακούσαντες δε οι απόστολοι οι εν Ιεροσολύμοις ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον λόγον του Θεού, απέστειλαν προς αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννην· οίτινες καταβάντες προσηυχήθησαν περί αυτών, διά να λάβωσι πνεύμα άγιον.» Έτσι ο Πέτρος δεν ενήργησε μονομερώς, ως «άρχων των αποστόλων,» αλλά και αυτός ο ίδιος ελάμβανε διορισμό και κατεύθυνσι από το αποστολικό σώμα. Υπηρέτησε ως εκπρόσωπός των σ’ αυτόν τον διορισμό.

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Χριστός Ιησούς είχε υποσχεθή στους μαθητάς του ότι, θα τους έστελνε ένα «παράκλητον.» Ήταν αυτός κάποιος άνθρωπος; Όχι, αλλ’ ήταν το άγιο πνεύμα ή η ενεργός δύναμις του Θεού, που θα τους έκανε ικανούς να θυμηθούν όσα είχε πει και είχε κάμει και που θα τους ωδηγούσε σε όλη την αλήθεια. (Ιωάν. 14:16, 17, 26· 15:26· 16:13) θα τους έδινε δύναμι για να μπορέσουν να εκπληρώσουν τη διωρισμένη διακονία τους. (Πράξ. 1:4, 5, 8) «Αυτή η υπόσχεσις εκπληρώθηκε, ιδιαίτερα από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. και έπειτα. Ως επίσκοπος της Χριστιανικής εκκλησίας, ο Ιησούς χρησιμοποίησε το πνεύμα του Θεού μ’ ένα κυβερνητικό τρόπο, που κατηύθυνε στην εκλογή ανθρώπων για ειδικές αποστολές και για επισκόπησι των τοπικών εκκλησιών. (Πράξ. 13:2-4· 20:28) Μ’ αυτό έδειχνε σ’ αυτούς πού να συγκεντρώσουν τις διακονικές των προσπάθειες για το κήρυγμα του ευαγγελίου άλλοτε με το να τους ωθή προς τα εμπρός και άλλοτε να τους περιορίζη. (Πράξ. 16:6-10· 20:22) Ήταν όλ’ αυτό κάτι το αυτόματο χωρίς καμμιά προσπάθεια εκ μέρους των; Όχι, μολονότι το πνεύμα εκείνο μπορούσε να υπάρχη στον καθένα ως «χάρισμα» του Θεού, την Πεντηκοστή έπρεπε να βαπτισθούν και να θέσουν οι απόστολοι τα χέρια των επάνω σ’ αυτούς κατόπιν. Ύστερ’ από το βάπτισμα με το άγιο πνεύμα, εκείνοι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί επιθυμούσαν να παράγουν τους καρπούς του αγίου πνεύματος κι’ έτσι μπορούσαν να παρακαλούν τον ουράνιο Πατέρα τους για το πνεύμα και ειλικρινά να ζητούν να το λάβουν.—Πράξ. 2:38· Λουκ. 11:9-13.

Αλλά το να έχουν την κατεύθυνσι του Χριστού μέσω του αγίου πνεύματος απαιτούσε κάτι περισσότερο. Απαιτούσε συνεχή αναγνώρισι της κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού και υποταγή σ’ αυτήν. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος στο Ιουδαϊκό ανώτατο δικαστήριο ή Σάχενδριν, ο Θεός δίνει το άγιο πνεύμα του μόνο «εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:32) Αυτό απαιτεί επίσης αναγνώρισι της ηγεσίας του κεχρισμένου του Θεού, του Κυρίου Ιησού, όπως φαίνεται στην περίπτωσι μερικών μαθητών της Εφέσου οι οποίοι δεν είχαν λάβει το άγιο πνεύμα ωσότου «εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού.» (Πράξ. 19:1-6) Αυτό υπονοούσε επίσης ολοκάρδια προσκόλλησι στον Λόγο του Θεού, που είχε κηρύξει ο Ιησούς στους μαθητάς του και στον οποίο τους είχε διδάξει να δώσουν αμέριστη εμπιστοσύνη. Το να παραλείψουν ν’ αφήσουν αυτόν τον Λόγο να κυβερνά τη ζωή τους και τις αποφάσεις τους θα εσήμαινε ότι ανθίστανται στο άγιο πνεύμα. (Πράξ. 7:51-53· 1 Θεσσ. 4:8) Αλλά το να επωφελούνται ειλικρινά και ταπεινά απ’ αυτές τις θείες προμήθειες, το πνεύμα και τον Λόγο του Θεού, οι μαθηταί θα παρέμεναν ενωμένοι με την Κεφαλή, τον Χριστό Ιησού, και θα παρέμεναν στην αγάπη του.—Ιωάν. 17:6, 20, 21· 15:7, 10.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΕΩΣ

Ο Ιησούς παρωμοίασε τους μαθητάς του ως άτομα με κλάδους ενωμένους σ’ αυτόν ως ‘την αληθινή άμπελον.’ (Ιωάν. 15:1-5) Εφόσον αληθεύει για τους Χριστιανούς ότι «κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός,» μήπως, αυτό σημαίνει ότι κάθε Χριστιανός μπορεί να διατηρήση μια χωριστή ανεξάρτητη σχέσι με τον Χριστό Ιησού ως την Κεφαλή του, χωριστά από το υπόλοιπο των αληθινών μαθητών του Ιησού; (1 Κορ. 11:3) Καθόλου. Όπως έγραφε ο απόστολος Παύλος: «Η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα.» (Κολ. 3:15) Την ενότητά μας με τον Χριστό Ιησού την δειχνομε «σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Εν σώμα και εν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και διά πάντων, και εν πάσιν υμίν.» (Εφεσ. 4:3-6) Έτσι ο Χριστός Ιησούς εκφράζει την ηγετική του ιδιότητα σε άτομα μέσω μιας όμοιας με σώμα εκκλησιαστικής διευθετήσεως. Ο αποχωρισμός απ’ αυτήν θα εσήμαινε απόρριψι της ηγεσίας του. Θα απεδείκνυε ή ότι ένα άτομο αμφιβάλλει για την ικανότητα του Χριστού να ελέγχη ως Κεφαλή το σώμα ή ότι ήταν δυσαρεστημένος με τον τρόπο που το έπραττε.

Όπως ακριβώς ο Θεός μπορούσε να λέγη για τον κατά σάρκα Ισραήλ, η Χριστιανική εκκλησία, έγινε η τάξις του συνθέτου «δούλου.» (Ησ. 41:8, 9· 43:10) Ο Χριστός Ιησούς τον περιέγραψε ως τον πιστόν και φρόνιμον δούλον» ή «οικονόμον.» Και μολονότι, στη δευτέρα παρουσία του, άτομα μπορεί ν’ αποδεικνύονταν ‘πιστά εις τα ολίγα,’ υπεσχέθη ότι αυτήν την τάξι του δούλου του των κεχρισμένων Χριστιανών θα τον καθιστούσε «επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47· Λουκ. 12:42· Ματθ. 25:21, 23) Πώς ο πνευματικός Ισραήλ θα έκανε την υπηρεσία του ως οικονόμου επάνω σ’ όλα τα επίγεια συμφέροντα του Χριστού;

Μπορούμε να εκτιμήσωμε πώς γίνεται αυτό με το να θυμούμεθα τον τρόπο με τον οποίον η ηγεσία του Χριστού διεξήγετο τον πρώτο αιώνα επάνω στην Χριστιανική εκκλησία. Όπως είδαμε, οι απόστολοι φυσικά υπηρετούσαν ως ένα κυβερνών σώμα και αργότερα ενώθηκαν μαζί τους και άλλοι οι οποίοι είχαν τα προσόντα των «πρεσβυτέρων» στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Σε μια πολύ σαφή εικόνα που έχομε μιας από τις συναθροίσεις τους, η δύναμις του πνεύματος και του Λόγου του Θεού στην καθοδήγησί τους για τη λήψι αποφάσεων είναι πολύ καταφανής. Μολονότι η συνάθροισις, που έγινε για να συζητήση το ζήτημα της περιτομής, άρχισε με μεγάλη διαφορά γνωμών, εκείνες οι δύο δυνάμεις, το πνεύμα και ο Λόγος του Θεού, ωδήγησαν τους μαθητάς σ’ ένα ομόφωνο συμπέρασμα.

Πρώτος ο απόστολος Πέτρος είπε ότι το πνεύμα είχε δοθή και σε απεριτμήτους ανθρώπους των εθνών. Κατόπιν ο Παύλος και ο Βαρνάβας έδωσαν μαρτυρία για τη λειτουργία του πνεύματος στη διακονία τους ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τελικά ο Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, που η καλή μνήμη που είχε των Γραφών χωρίς αμφιβολία βοηθήθηκε από το άγιο πνεύμα, κατηύθυνε την προσοχή στη θεόπνευστη προφητεία η οποία προέλεγε ότι και σε ανθρώπους των εθνών επρόκειτο να καλήται το όνομα του Θεού. Θα ήταν εύκολο να προχωρήσουν οι μαθηταί σύμφωνα με το παρελθόν, με τον ‘τρόπο που συνέβαιναν τα πράγματα προηγουμένως,’ όπως θα λέγαμε. Αλλ’ όλη η ώθησις και η οδηγία του πνεύματος και του Λόγου του Θεού έδειχναν τη μία κατεύθυνσι, που απαιτούσε την αναπροσαρμογή του τρόπου της σκέψεως των. Όταν ο Ιάκωβος παρουσίασε μια απόφασι που τακτοποιούσε το ζήτημα, υιοθετήθηκε έτσι με πλήρη συμφωνία. Είχε ασκήσει ηγεσία ο Χριστός μέσω του αγίου πνεύματος; Αυτό το σώμα εγνώριζε ότι αυτό συνέβαινε, και στην επιστολή τους που εξέθεταν την απόφασί τους είπαν: «Εφάνη [εν πρώτοις] εύλογον εις το άγιον πνεύμα και [δεύτερον] εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων.»—Πράξ. 15:1-29.

Αυτή η επιστολή εστάλη τότε στις Χριστιανικές εκκλησίες γενικά από ανθρώπους που αντιπροσώπευαν το κυβερνών σώμα της Ιερουσαλήμ. Οι εκκλησίες το εξετίμησαν αυτό και εδέχθησαν αυτή την απόφασι κι’ έτσι απέδειξαν ότι ειλικρινά αναγνώριζαν την ηγεσία του Χριστού Ιησού. Αυτό έφερε σ’ αυτούς πλούσιες ευλογίες, σταθερότητα στην πίστι και αύξησι.—Πράξ. 15:22, 30, 31· 16:4, 5.

Σεις ωφελείσθε από την ηγεσία του Υιού του Θεού; Ποια εκκλησία σήμερα δείχνει την προσκόλλησί της στο Λόγο του Θεού και την υποταγή της στην κατεύθυνσι του πνεύματός του που αποδεικνύει την ηγεσία του; Γιατί να μην ερευνήσετε την απόδειξι τούτου που βρίσκεται ανάμεσα στη Χριστιανική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά;

Τα Σιγαρέττα Νικούν

◆ Το κάπνισμα σιγαρέττων ή ο μολυσμένος αέρας πειράζει περισσότερο τους πνεύμονες; Μια ομάδα ερευνητών που εμελέτησαν τους πνεύμονες 1.831 αποθανόντων ανθρώπων έφθασαν στο εξής συμπέρασμα: ‘Χωρίς καμμιά αμφιβολία’—τα σιγαρέττα ήσαν, ως επί το πλείστον, η υπ’ αριθ. 1 αιτία που είχε προεξενήσει βλάβη στους πνεύμονες. Από τους άνδρες που δεν είχαν ποτέ καπνίσει, μόνο το 10 τοις εκατό παρουσίαζαν κάποιο σημείο ασθενείας των πνευμόνων. Αλλά από εκείνους που είχαν καπνίσει ένα έως 19 σιγαρέττα ημερησίως, το 87 τοις εκατό είχαν προσβληθή από ασθένεια των πνευμόνων. Και από τους άνδρες που είχαν καπνίσει 20 ή περισσότερα σιγαρέττα την ημέρα, το 99,7 τοις εκατό απεκαλύφθη ότι είχαν ασθένεια των πνευμόνων. Τα αποτελέσματα της ερεύνης επί γυναικών ήσαν όμοια.

Τι Θέλετε από μια Κυβέρνησι;

ΟΤΑΝ διαβάζωμε τις δηλώσεις που κάνουν οι πολιτικοί και οι άρχοντες, διαπιστώνομε ότι γνωρίζουν πολλά από τα πράγματα που χρειάζεται το ανθρώπινο γένος για να είναι ευτυχισμένο. Οι πολιτικοί γνωρίζουν τι πρέπει να υποσχεθούν για να εξασφαλίσουν την ψήφο του λαού. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι οι ηγέται του κόσμου γενικά δεν αγνοούν την ευθύνη που έχουν στα χέρια τους ως οι ηγέται των λαών. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι αυτές οι ανάγκες συχνά δεν έχουν ικανοποιηθή. Μήπως αυτό είναι πάρα πολύ για να το περιμένη κανείς από μια κυβέρνησι;

Πράγματι, οι ανάγκες που έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες για να είναι ευτυχισμένοι δεν χρειάζονται τόμους για να γράφουν. Συμποσούνται σε λίγα απλά και βασικά ουσιώδη πράγματα. Οι άνθρωποι δεν περιμένουν, παραδείγματος χάριν, να τους δώση η κυβέρνησις όλα όσα χρειάζονται για τη ζωή. Ούτε θέλουν μια κυβέρνησι η οποία θέτει κανόνας για κάθε πράξι στη ζωή των. Επιθυμούν να έχουν ελευθερία να εργάζωνται σε μια δουλειά που μπορούν να την απολαμβάνουν, με τη βεβαιότητα ότι θα έχουν πάντα εργασία για να συντηρούν την οικογένεια τους. Επιθυμούν να έχουν κάποιο χρόνο αναψυχής για ν’ απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου των, να ζουν με τις οικογένειές των ειρηνικά, χωρίς φόβο επιθέσεως, ληστείας ή κακοποιήσεως. Θα εκτιμήσουν να έχουν ένα καθαρό ελεύθερο από μόλυνσι περιβάλλον και καθαρά, χωρίς θόρυβο μέρη για διακοπές όπου θα μπορούν ν’ απολαμβάνουν τις ομορφιές της φυσικής δημιουργίας και τα ζώα που ζουν στα δάση.

Άνδρες και γυναίκες για να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, χρειάζονται επίσης να είναι ελεύθεροι. Πρέπει να έχουν ελευθερία σκέψεως, ελευθερία λατρείας, την ελευθερία να λέγουν αυτά που πιστεύουν για τον Θεό, να συναθροίζονται και να ενεργούν όπως νομίζουν κατάλληλα, εφόσον δεν παρεμβαίνουν στις ελευθερίες και τα δικαιώματα των άλλων.

Δεν θα θέλατε να ζήτε εκεί όπου θα είχατε αυτή την ελευθερία και την ασφάλεια; Μόνο μια καλή κυβέρνησις με τη συνεργασία του λαού της, μπορεί να το εξασφαλίση αυτό. Αν μπορήτε να έχετε ελεύθερη επικοινωνία, ταξίδια και συναναστροφή μαζί με λαούς άλλων εθνικοτήτων ή φυλών, με πραγματική φιλία, αν δεν είχατε υποψίες ή φόβους μήπως συνωμοτήσουν εναντίον σας, πόσο ευχάριστο θα ήταν αυτό!

Αλλ’ υπάρχει ένα πρόβλημα. Ακόμη και αν οι εθνικές κυβερνήσεις μπορούσαν να φέρουν ασφάλεια και ειρήνη μέσα στα όριά τους, αυτό δεν θα εξασφάλιζε ειρήνη ανάμεσα στα έθνη. Θα χρειαζόταν μια παγκόσμια κυβέρνησις για να το κάμη αυτό.

Υπάρχει κι ένας άλλος παράγων ουσιώδης για την ευτυχία, και αυτός είναι η υγεία των ανθρώπων. Ως τα πρόσφατα χρόνια, οι κυβερνήσεις δεν έχουν κάμει πολλά για ν’ αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. Φυσικά, η ευτυχία δεν είναι πλήρης αν ένας άνθρωπος δεν έχει καλή υγεία, και αν επίσης δεν έχουν υγεία τα προσφιλή του πρόσωπα. Και κανένας ο οποίος απολαμβάνει λαμπρή υγεία, ειρήνη και ελευθερία δεν επιθυμεί να εγκαταλείψη τη σκηνή και να πεθάνη. Έτσι για να υπάρχη πραγματική και ανέφελη ευτυχία, πρέπει ν’ απομακρυνθή ο φόβος του θανάτου. Αλλά ποια κυβέρνησις μπορεί να το κάμη αυτό; Ποια κυβέρνησις μπορεί να δώση ασφαλείς και υλικές προμήθειες που συντηρούν τη ζωή και ταυτοχρόνως να ικανοποιή τις πνευματικές ανάγκες των υπηκόων της; Ή, υπάρχει μια τέτοια δυνατότης;

Μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνησις να τα φέρη όλα, ή ακόμη τα περισσότερα απ’ αυτά τα επιθυμητά και ουσιώδη πράγματα για το λαό της; Μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνησις να ενσταλλάξη τέτοια αγάπη και συνεργασία ανάμεσα στο λαό της ώστε να μπορούν να προκύψουν οι επιθυμητές συνθήκες; Ή έχομε λόγους να πιστεύωμε ότι γίνεται πρόοδος προς αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό; Τι δείχνει η ιστορία της ανθρώπινης κυριαρχίας ως σήμερα;

Το Ιστορικό της Ανθρωπίνης Κυριαρχίας

ΥΠΑΡΧΕΙ καμμιά μορφή κυβερνήσεως που μπορεί να συλλάβη ο ανθρώπινος νους και να μην την έχη δοκιμάσει ο άνθρωπος; Οι σύγχρονες κυβερνήσεις μας είναι σε μεγάλο βαθμό το προϊόν της «πολιτικής επιστήμης.» Αυτή είναι μια σοβαρή μελέτη της πείρας της δοκιμής και πλάνης των προσπαθειών του ανθρώπου να κυβερνηθή, με την προσπάθεια να ενσωματώση τις πιο επιτυχείς μεθόδους στην κυβέρνησι.

Επομένως, πρέπει να έχωμε κυβερνήσεις—τουλάχιστον μερικές κυβερνήσεις—που ικανοποιούν τις ανάγκες των ανθρώπων, που χορηγούν εκείνα που ζητούν οι άνθρωποι από μια κυβέρνησι. Έχομε καμμιά; Τι αποκαλύπτει το σύγχρονο υπόμνημα της ανθρωπίνης κυριαρχίας;

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ

Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης στο φύλλο της τής Κυριακής 12 Μαΐου 1972 είχε μια ολοσέλιδη δήλωσι ενός ομίλου γνωστών πολιτών τριάντα δύο χωρών που υπογράφοντο ως «Οι Πρώτοι Πλανητικοί Πολίται.» Κάτω από τον τίτλο «ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ,» αυτή η δήλωσις ήταν μια καταγγελία των προσπαθειών της κυριαρχίας του ανθρώπου ως την εποχή μας να φέρη τα πιο επιθυμητά πράγματα. Έκαμε τις εξής σοβαρές διαπιστώσεις:

«Η ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη μας βρίσκεται σε κίνδυνο.

«Σε κίνδυνο από πόλεμο που θα μπορούσε να κονιορτοποιήση την ανθρώπινη κατοικία.

«Σε κίνδυνο από τις ετοιμασίες για πόλεμο οι οποίες καταστρέφουν ή μειώνουν τις πιθανότητες υποφερτής υπάρξεως.

«Σε κίνδυνο λόγω αρνήσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Σε κίνδυνο επειδή ο αέρας μολύνεται και τα νερά και το έδαφος δηλητηριάζονται.

«Σε κίνδυνο λόγω της ανεξέλεγκτης αυξήσεως του πληθυσμού.»

Ποιο ήταν, όμως, το συμπέρασμα της δηλώσεως αυτής; Διετυπώνετο σε μια έκκλησι για περισσότερη ανθρώπινη προσπάθεια προς υποστήριξιν των Ηνωμένων Εθνών.

Αλλά δικαιολογεί η ιστορία της ανθρωπίνης κυριαρχίας το να τεθούν οι ελπίδες στα Ηνωμένα Έθνη;

ΠΟΛΕΜΟΣ

Τι δείχνει η Ιστορία όσον αφορά τον «κίνδυνο από τον πόλεμο»; Έχει σημειώσει προόδους η ανθρώπινη κυριαρχία όσον αφορά την εξασφάλισι ειρήνης;

Όπως ανέφερε η επιθεώρησις Γουέστερν Προντούσερ, η Νορβηγική Ακαδημία Επιστημών έκαμε ένα υπολογισμό της συχνότητος και της σοβαρότητος των πολέμων κατά το διάστημα που επιτρέπει η ιστορία. Ανεκάλυψαν ότι, «από το 650 π.Χ. έχουν γίνει 1656 ένοπλες αναμετρήσεις, από τις οποίες μόνο 16 δεν κατέληξαν σε πόλεμο. Οι υπόλοιπες κατέληξαν σε οικονομική κατάρρευσι των ενδιαφερομένων χωρών.»

Ύστερ’ από τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια της ιστορίας των Ηνωμένων Εθνών, έγινε μια ανασκόπησις της ιστορίας των. Το περιοδικό Σάνταιυ Μπούλλετιν της Φιλαδελφείας ανέφερε στο τεύχος του της 18 Οκτωβρίου 1970, ότι ο Ου Θαντ, τότε γενικός γραμματεύς των Ηνωμένων Εθνών είπε:

«Φοβάμαι πάρα πολύ ότι μολονότι κατορθώσαμε να φθάσωμε στη σελήνη, δείχνομε συχνά μια απίστευτα μυωπική ιδιοτέλεια, αυταρέσκεια και αδιαφορία όταν πρόκείται ν’ αντιμετωπίσωμε τα μεγάλα προβλήματα που έχομε εδώ στη γη.»

Και ο Λέστερ Π. Πήρσον, τότε πρωθυπουργός του Καναδά συνόψισε τ’ αποτελέσματα των προσπαθειών των Ηνωμένων Εθνών για ειρήνη με τα εξής λόγια: «Η ειρήνη αναπαύεται ανήσυχα επάνω σε υδρογονικές βόμβες. Είναι θλιβερό το ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν βρήκαν καλύτερο τόπο αναπαύσεως γι’ αυτήν.»

Ρεαλιστικά, λοιπόν, έχει να προσφέρη τίποτε η ανθρώπινη κυριαρχία για να δικαιολογήση την ελπίδα ότι θα φέρη κάποτε ειρήνη;

ΜΟΛΥΝΣΙΣ

Μια άλλη απειλή πιο σοβαρή από τον πόλεμο είναι η κατάστασις μολύνσεως. Ως ένα απλό παράδειγμα των τεραστίων προβλημάτων που υπάρχουν σε κάθε φάσι του αγώνος κατά της μολύνσεως, εξετάστε τη δυσχέρεια των απορριμμάτων. Το περιοδικό Ρήντερς Νταϊτζέστ, σε μια περίληψι από την Επιθεώρησι Νάσιοναλ Σίβικ Ρηβιού, του Μαρτίου 1972, αναφέρει την απάντησι που έδωσαν είκοσι και πλέον εξέχουσες αυθεντίες των Ηνωμένων Πολιτειών στον χειρισμό των στερεών απορριμμάτων, στο ερώτημα «Πόσο σοβαρό είναι ακριβώς το πρόβλημα των απορριμμάτων;» Απεκάλυψαν τα εξής:

«Ο όγκος των στερεών απορριμμάτων που συσσωρεύομε κάθε χρόνο είναι τρομακτικός—80 δισεκατομμύρια κουτιά κονσερβών, 38 δισεκατομμύρια φιάλες, 40 εκατομμύρια τόννοι χαρτί και χαρτόνι, 180 εκατομμύρια παλαιά ελαστικά, 21 εκατομμύρια μεγάλα οικιακά σκεύη, 7 εκατομμύρια άχρηστα αυτοκίνητα. Η διάθεσις αυτών συνήθως στοιχίζει 4.5 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο—ποσόν που θα μπορούσε να διπλασιασθή στην επομένη γενεά.»

Προφανώς τα πιο επικίνδυνα απ’ όλα είναι τ’ απορρίμματα που συσσωρεύονται μέσα στα νερά μας. «Ως το 1980,» προειδοποιεί η Εθνική Ακαδημία Επιστημών, «θα έχωμε απορρίμματα μέσα στο νερό που θα καταναλίσκουν όλο το οξυγόνο που υπάρχει στις λεκάνες των 22 ποταμών των Ηνωμένων Πολιτειών.»

Μήπως αυτό είναι πρόβλημα ενός έθνους μόνο; Η Επιθεώρησις Εντιτόριαλ Ρισέρτς Ρηπόρτς της 1ης Δεκεμβρίου 1971, προειδοποιεί:

«Το μεγάλο ζήτημα για τη διάσκεψι των Ηνωμένων Εθνών [που συνήλθε στη Στοκχόλμη τον Ιούνιο 1972], καθώς και για τις επόμενες προσπάθειες να εμποδίσουν την παγκόσμια μόλυνσι, είναι, μήπως το ενδιαφέρον για το περιβάλλον εκδηλώθηκε πάρα πολύ αργά για να κάμη πολύ καλό. Έχει προχωρήσει πράγματι ο άνθρωπος πάρα πολύ ώστε να είναι δύσκολο να γυρίση πίσω; Μπορούν τα έθνη να λάβουν τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις που είναι αναγκαίες για να δημιουργηθή μια παγκόσμια συνεργασία εν όψει της παρούσης κρίσεως; Οτιδήποτε λιγότερο από μια διεθνή προσπάθεια σε πλήρη κλίμακα φαίνεται μάταιο. Το παγκόσμιο οικοσύστημα είναι ένα· είναι τέτοιο ώστε κανένα έθνος μόνο του δεν μπορεί να καθαρίση το περιβάλλον του. Η ατμόσφαιρα μεταφέρει βιομηχανικά μολυσματικά στοιχεία επιβλαβή εντομοκτόνα σ’ όλη τη γη. Ουσιαστικά κάθε διεθνής υδάτινη οδός είναι μολυσμένη.»

Βρίσκετε ότι αυτή η πληροφορία ενθαρρύνει ή εμπνέει εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη κυριαρχία;

ΕΓΚΛΗΜΑ

Το έγκλημα είναι ένας άλλος καταστρεπτικός παράγων που καμμιά κυβέρνησις δεν μπόρεσε να σταματήση. Πράγματι, αυτή η καρκινώδης μόλυνσις εξαπλώνεται σε ανησυχητικό βαθμό παγκοσμίως. Σε μερικά έθνη το έγκλημα είναι σχεδόν σαν μια ανταγωνιστική παράνομος κυβέρνησις. Το έγκλημα ωνομάσθηκε «παγκόσμια επιδημία» και «διεθνής τραγωδία.»

Στην πιο πλουσία χώρα του κόσμου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το έγκλημα φαίνεται να εξαπλώνεται πολύ. Στοιχίζει τώρα στο έθνος $51.1 δισεκατομμύρια το χρόνο, που σημαίνει 5 και πλέον τοις εκατό του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος ενός τρισεκατομμυρίου δολλαρίων. Και το έγκλημα δεν περιορίζεται μόνο στο «γκαγκστερικό» στοιχείο. Ένα τεράστιο ποσόν (οκτώ δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο) κλέπτονται από διευθυντάς και εμπίστους υπαλλήλους.

Αλλά τα εγκλήματα που εμπνέουν πραγματικά φόβο είναι τα εγκλήματα της βίας και τα εγκλήματα εναντίον της ιδιοκτησίας. Είναι όλο και πιο επικίνδυνο να βαδίζετε σε δρόμους των πόλεων των Ηνωμένων Πολιτειών, και μια έρευνα αποκαλύπτει ότι αυτός ο κίνδυνος από το έγκλημα αυξάνει σχεδόν παντού.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αριθμοί του F.B.I. (Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών) αποκαλύπτουν, ότι το έγκλημα αυξήθηκε ένδεκα φορές πιο γρήγορα από τον πληθυσμό. Σοβαρά εγκλήματα (όπως φόνοι, απαγωγές, ληστείες, άγριες επιθέσεις, διαρρήξεις, κλοπή αυτοκίνητων, μικροκλοπές [πενήντα δολλαρίων και άνω]) αυξήθηκαν 148 τοις εκατό, από 2.014.600 το 1960 σε 4.989.700 το 1969.

Στο Λονδίνο, που ήταν από πολύ καιρό γνωστό για την ελευθερία του από τη βία στους δρόμους, οι Βρεττανοί έχουν τρομοκρατηθή διότι οι επιθέσεις, οι ληστείες και οι κακοποιήσεις έχουν αυξηθή. Μια ειδική αστυνομική περιπολία έχει διορισθή στον υπόγειο σιδηρόδρομο λόγω της απειλής του εγκλήματος. «Δεν υπάρχει ασφάλεια τη νύχτα στο Μπίρμιχαμ,» είπε ένας αξιωματούχος της αστυνομίας. Το βίαιο έγκλημα στη Μεγάλη Βρεττανία αυξήθηκε από 26.000 το 1966 σε 41.000 το 1970. Και μια όμοια κατάστασι αντιμετωπίζουν άλλες χώρες.

Ποια σημεία θεραπείας βλέπετε από την ανθρώπινη κυριαρχία γι’ αυτά τα προβλήματα;

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Η χρήσις ναρκωτικών ονομάσθηκε «η χειρότερη ασθένεια στην Αμερικανική ιστορία,» και αποκτά γοργά τον ίδιο ρυθμό σε άλλες χώρες. Υπήρξε ένας κύριος παράγων στην ταχεία άνοδο του ρυθμού του εγκλήματος. Ο Αρτ Λίνκλετερ, προσωπικότης της ραδιοφωνίας και της τηλεοράσεως, του οποίου η κόρη υπήρξε θύμα ναρκωτικών, σε μια ομιλία του σ’ ένα ειδικό ακροατήριο των Ηνωμένων Εθνών στην πόλι της Νέας Υόρκης, στις 14 Σεπτεμβρίου 1971, έκαμε μια ισχυρή έκκλησι για δράσι εκ μέρους της κυβερνήσεως. Η ομιλία του έκαμε πολύ σαφές ότι η ανθρώπινη κυριαρχία απέτυχε κατά κάποιον τρόπο να ικανοποιήση τις ανάγκες, τις ελπίδες και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ο Λίνκλετερ ρώτησε:

«Αν μια κενή και αγωνιώδης ζωή οδηγή τους ανθρώπους στα ναρκωτικά, πώς μπορούμε ν’ αλλάξωμε αυτή τη ζωή; Γιατί τόσο πολλές αυτοκτονίες γίνονται στον κόσμο; Γιατί τόσο πολλοί φθάνουν σε μια προσωπική κρίσι που είναι ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν, να τη λύσουν ή να την υπερνικήσουν; Γιατί η χρήσις ναρκωτικών είναι πολύ συχνά μέρος αυτής της τραγικής εικόνος;»

Σε τελική έκκλησί του ο Λίνκλετερ υπαινίχθη ότι η ανθρώπινη κυριαρχία έθεσε τους αντικειμενικούς σκοπούς της προς εσφαλμένη κατεύθυνσι. Είπε:

«Χάριν της ανθρωπίνης οικογενείας, τα Ηνωμένα Έθνη οφείλουν να έλθουν σε βοήθεια εκείνων οι οποίοι βρίσκονται σε δύσκολη θέσι. Ο κόσμος μας σπαράσσεται από μεγάλες συζητήσεις, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα έχη καμμιά αξία αν τα παιδιά μας χάνωνται. Οι επιστήμονές μας σχεδιάζουν την πορεία μας στους ουρανούς, αλλ’ εμείς δεν έχομε ανάγκη να κάμωμε το ταξίδι αν αφήνωμε πίσω μας ένα κόσμο σε θλίψεις.»

ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΟΣ

Ο Ρόμπερτ Σ. Μακναμάρα, Πρόεδρος της Διεθνούς Τραπέζης Ανοικοδομήσεως και Αναπτύξεως, παρουσιάζει μια παγκόσμια εικόνα του υποσιτισμού που έπρεπε ν’ αφυπνίση τον καθένα όσον αφορά την ανικανότητα της ανθρώπινης κυριαρχίας να δώση στο ανθρώπινο γένος τα ουσιώδη για ευτυχία. Σε μια ομιλία του που έδωσε στην Ουάσιγκτων, D.C., ενώπιον του σώματος των Διοικητών του Παγκοσμίου Ομίλου Τραπεζών, στις 27 Σεπτεμβρίου 1971, είπε ότι στις λιγώτερο ευνοημένες χώρες ο υποσιτισμός είναι πολύ διαδεδομένος, και αποτελεί την κυριώτερη αιτία του υψηλού ποσοστού θνησιμότητος ανάμεσα στα μικρά παιδιά και επομένως είναι ένας κύριος φραγμός για την ανθρώπινη ανάπτυξι.

«Κι εν τούτοις,» παρετήρησε ο Μακναμάρα, «παρά τις αποδείξεις ότι με μια σχετικώς μικρή κατά κεφαλή δαπάνη των πόρων μπορούν να επιτευχθούν μεγαλύτερα κέρδη, δύσκολο είναι να βρήτε ένα έθνος στον ανεπτυγμένο κόσμο που να έχη αναλάβει μια συνδυασμένη αντιμετώπισι του προβλήματος.»

Ο Κος Μακναμάρα προχωρεί για να τονίση ότι ο αριθμός των παιδικών θανάτων είναι τεράστιος στις πιο πτωχές χώρες. Παραδείγματος χάριν, στην Ινδία υπάρχουν μεγάλες περιοχές όπου οι θάνατοι το πρώτο έτος της ζωής αριθμούν 150 έως 200 στις χίλιες γεννήσεις.

Στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, η αναλογία των μικρών παιδιών μεταξύ του ενός και δύο ετών ηλικίας που πεθαίνουν είναι πάνω από εκατό φορές μεγαλύτερη από τη Σουηδία.—Ζωτικές Ομιλίες της Εποχής, 15 Οκτωβρίου 1971.

Ενωρίτερα ακόμη στο περιοδικό Ρήντερς Ντάιτζεστ, του Φεβρουαρίου 1969, ένας γνωστός επιστήμων έκαμε το εξής σχόλιο: «Είναι συγκλονιστικά καταφανές ότι, στη μάχη για τη διατροφή της ανθρωπότητος, το μέρος μας έχει υποστή ήττα. . . . είναι είδη πάρα πολύ αργά να προλάβωμε μια δραστική αύξηση του ποσοστού των θανάτων από πείνα.»

ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ

Βασικώς μια θεμελιώδης αιτία του υποσιτισμού είναι η φτώχεια, ένα πρόβλημα ανυπέρβλητο και άλυτο ως τώρα, ακόμη και στις πιο πλούσιες χώρες. Ο Δρ Τζων Ε. Ρέιλλυ, ανώτερο μέλος του Συμβουλίου των Υπερποντίων Αναπτύξεων, αναφέρει:

«Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το επίπεδο του εισοδήματος κατ’ έτος στις αναπτυσσόμενες Ηπείρους το 1968 ήταν ως εξής: Ασία $110· Αφρική $130· Λατινική Αμερική $370· Μέση Ανατολή $330. Η σύγκρισις με τον μέσον όρο του κατά κεφαλήν εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι $4.000· Καναδάς $2.500· Γερμανία $1.900· Αγγλία $1.800.

Ο Δρ Ρέιλλυ προχωρεί για να πη ότι στις χώρες με χαμηλό εισόδημα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με το μισό του μέσου όρου. Υπερνικούν οι προσπάθειες της παγκόσμιας κυριαρχίας, ακόμη και με τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών, αυτή τη θλιβερή κατάστασι; Όχι, διότι ο Δρ Ρέιλλυ λέγει: «Υπάρχει φόβος ότι το πραγματικό βιωτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων είναι πιο χαμηλό το 1971 απ’ ό,τι ήταν το 1960.» Και συνεχίζει:

«Αυτό δίνει μια σύντομη ιδέα των συνθηκών στις αναπτυσσόμενες χώρες, μια ιδέα η οποία δεν δείχνει ακριβώς όλη την εικόνα της εκτεταμένης πείνας, στερήσεως, ελλείψεως εκπαιδεύσεως, άνισης διανομής αγαθών, αυξήσεως της ασθενείας, για να μη αναφέρωμε την πολιτική κατάπνιξι.»

Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες την πιο πλούσια χώρα του κόσμου, ολόκληρες πόλεις αντιμετωπίζουν οικονομική κρίσι, λόγω των υπερόγκων δαπανών της κοινωνικής προνοίας. Το 1970 η δαπάνη για την κοινωνική πρόνοια ήταν $12.8 δισεκατομμύρια.

Αυτή η κατάστασις είναι μια κατάστασις από την οποία οι οικονομολόγοι δεν βλέπουν διέξοδο, όπως αποδεικνύεται από τον οικονομολόγο Πρόκτερ Θόμσον του Κολλεγίου Αρρένων Κλαίρμοντ της Καλιφόρνιας. Τονίζει ότι, σε μια πλούσια κοινωνία, εφόσον ολοένα περισσότερο χρήμα προμηθεύεται για την κοινωνική πρόνοια, εκείνοι που λαμβάνουν βοήθεια έχουν αξιώσεις οι οποίες ανεβάζουν τη βοήθεια. Επομένως, λέγει, «η φτώχεια παρακολουθεί την κοινωνία σαν μια σκιά που ακολουθεί ένα άνθρωπο που τρέχει.»

Η ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΕΚΚΡΗΞΙΣ

Με το σημερινό επίπεδο του πληθυσμού, οι κυβερνήσεις βρίσκονται κοντά στο σημείο καταρρεύσεως, με προβλήματα σε κάθε ζήτημα και με αυτό που φαίνεται ως αδιέξοδος σε κάθε μέθοδο ενεργείας. Αυτό είναι αρκετά κακό, αλλά τώρα η πρόσθετη αύξησις του πληθυσμού ρίχνει ένα αέρα καταστροφής επάνω στα σχέδιά των για το μέλλον. Σε μια έκθεσι, του Ιδρύματος Βίκτωρ-Μπόστρομ για το Διεθνές Πρόγραμμα της Ομοσπονδίας Γονέων, ο Ρούντολφ Πήτερσον, Διευθυντής του Προγράμματος Αναπτύξεως των Ηνωμένων Εθνών, έκαμε το εξής σχόλιο.

«Η καταπληκτική αύξησις του πληθυσμού της γης ρίχνει μια μαύρη σκιά επάνω στις προσπάθειες μας να προωθήσωμε μια διεθνή ανάπτυξι. Το να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής στις χώρες όπου ο πληθυσμός διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια είναι σαν τον μόχθο του Σισύφου, που ωθούσε αιωνίως ένα βράχο προς τα πάνω για να τον βλέπη να κυλά πάλι προς τα κάτω.»

Και ο Α. Χ. Μποέρμα, Γενικός Διευθυντής της Οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας, κάνει μια πολύ επείγουσα έκκλησι:

«Δεν είναι ανάγκη να επιμείνω στο γεγονός ότι η παρούσα αχαλίνωτη αύξησις του αριθμού των ανθρώπων πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη οδηγεί τα μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου—πείνα, φτώχεια, ανεργία—στο χείλος του κρημνού. Δεν είναι ανάγκη να περιγράψω τη φρίκη που θα προκύψη, και δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να προχωρήσω σε λεπτομέρειες του τι πρέπει να γίνη. . . . Αλλ’ απ’ αυτό το βήμα επιθυμώ να κάμω έκκλησι σ’ όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να παραδεχθούν την ανάγκη του ελέγχου του πληθυσμού.»

Τι μπορεί, λοιπόν, να λεχθή για την ιστορία της ανθρώπινης κυριαρχίας; Έχει στην πραγματικότητα λύσει ακόμη και ένα από τα βασικά προβλήματα του ανθρωπίνου γένους να ζουν μαζί με ειρήνη, χωρίς φτώχεια, φόβο, πείνα, και έγκλημα; Έχει λάβει το ανθρώπινο γένος εκείνο που πραγματικά επιθυμεί από μια κυβέρνησι;

Τι υπάρχει, λοιπόν, μπροστά για να συνεχίση η ανθρώπινη διακυβέρνησις στη γη; Κάθε πρόβλημα—μόλυνσις, πόλεμος, πείνα, ναρκωτικά, ή οποιοδήποτε από τα πολλά άλλα––αυτό καθ’ εαυτό έχει τη δύναμι να φέρη παγγήινη καταστροφή. Όλα μαζί αποτελούν μια περίπλοκη κατάστασι που η ανθρώπινη σοφία και προσπάθειες έχουν αποτύχει οικτρά ακόμη και να μειώσουν, πολύ περισσότερο να λύσουν.

Δεν είναι καιρός για ν’ αποβλέψη ο άνθρωπος σε μια υψηλότερη συμβουλή, καιρός ν’ ακούση τον Θείο Κυρίαρχο του σύμπαντος; Αυτό που λέγει και αυτό που έχει σκοπό να κάνη για την κυριαρχία της γης είναι ζήτημα ζωής ή εξαφανίσεως, όπως πρόκειται να συζητηθή στο επόμενο άρθρο.

[Γράφημα στη σελίδα 38]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΕΓΚΛΗΜΑ

Το μεγάλο έγκλημα στις Η. Π. αυξήθηκε ένδεκα φορές πιο γρήγορα από τον πληθυσμό στα έτη 1960-1969.

ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ

ΕΓΚΛΗΜΑ

[Εικόνα στη σελίδα 36]

ΠΟΛΕΜΟΣ Το ιστορικό υπόμνημα δείχνει ότι ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών κατέληξε ή σε πόλεμο ή σε οικονομική κατάρευσι.

[Εικόνα στη σελίδα 37]

ΜΟΛΥΝΣΙΣ «Το μεγάλο ερώτημα. . . είναι μήπως το ενδιαφέρον για το περιβάλλον εκδηλώθηκε πολύ αργά για να κάμη πολύ καλό.»

[Εικόνα στη σελίδα 38]

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ Η χρήσις ναρκωτικών είναι μια «ασθένεια» που είναι κύριος παράγων στην ταχεία άνοδο του ρυθμού του εγκλήματος.

[Εικόνα στη σελίδα 39]

ΦΤΩΧΕΙΑ «Η φτώχεια παρακολουθεί την κοινωνία σαν μια σκιά που ακολουθεί έναν άνθρωπο που τρέχει.»

Ετήσια δαπάνη κοινωνικής πρόνοιας στις Η.Π.Α.—$12.800.000.000

«Ηρωική Σταθερότης σε Πεποιθήσεις»

✔ Συνεπείς στη θέσι ουδετερότητος που λαμβάνουν σ’ όλες τις χώρες ως Χριστιανοί διάκονοι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου δεν συμμετείχαν σε πολιτικές ή στρατιωτικές ενέργειες. Οι Ναζιστικές αρχές έβλεπαν αυτή τη βασισμένη στη Γραφή στάσι ως εναντίωσι στην κυβέρνησι. Απήντησαν με αυστηρό διωγμό των Χριστιανών μαρτύρων.

Σχολιάζοντας επάνω σ’ αυτό, το βιβλίο «Η Σύγχρονη Γερμανία—η Ιστορία και ο Πολιτισμός της» (1966, στην Αγγλική) λέγει: «Το πιο διωγμένο δόγμα απ’ όλες τις Χριστιανικές θρησκείες, και εκείνο στο οποίο φέρθηκαν σχεδόν με την ίδια σκληρότητα όπως και στους Ιουδαίους, ήσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά (Σπουδασταί της Γραφής). Λίγα έχουν γραφή σχετικά μ’ αυτόν τον εναντιούμενο όμιλο, αλλά από την άποψι της ηρωικής σταθερότητος σε πεποιθήσεις και της θαρραλέας και μαρτυρικής αντιστάσεως ο Γερμανός Μπίμπελφόρσερ (Σπουδαστής της Γραφής) κατέχει μια πολύ τιμητική θέσι στην ιστορία του Γερμανικού Πολιτικού Θάρρους.»—Σ. 513.

Ο Ιεχωβά Ενισχύει Εκείνους που Αποδεικνύονται Πιστοί

Αφήγησις υπό του Γκρέσαμ Κβαζεζιράχ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σε μια μικρή πόλι που ονομαζόταν Νκέου στην Αφρικανική χώρα που τότε λεγόταν Βρεττανική Κεντρική Αφρική, αργότερα ωνομάσθηκε Νυασαλάνδη και τώρα Μαλάουι. Καταγραφή γεννήσεως δεν απαιτούσε τον καιρό εκείνο ο νόμος, αλλά πιστεύω ότι γεννήθηκα περίπου το 1896. Την εποχή εκείνη Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων είχαν εισαγάγει τη Γραφή σε μας τους Αφρικανούς που διψούσαμε. Επειδή είχα μάθει στο σχολείο να διαβάζω και να μιλώ Αγγλικά, ήμουν για κάμποσο καιρό ένας αχόρταγος αναγνώστης του Λόγου του Θεού, της Γραφής.

Όταν τελείωνε η εκπαίδευσίς μου στο σχολείο, ο πρεσβύτερός μας στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία μάς έδωσε την ευκαιρία να θέσωμε ερωτήσεις σχετικά με τη Γραφή. Για πολύν καιρό επιθυμούσα να κατανοήσω τη σημασία των εδαφίων της Αποκαλύψεως 17:1-5, σχετικά με το μυστήριο της ‘Βαβυλώνος της Μεγάλης.’ Ζήτησα απ’ αυτόν να εξηγήση αυτά τα εδάφια της Γραφής.

Μιλώντας μάλλον απότομα, μου απήντησε: «Δεν είναι τώρα καιρός για να ερμηνευθή αυτό το εδάφιο από ανθρώπους, αλλά θα περιμένωμε ως την δευτέρα έλευσι του Ιησού και αυτός θα μας εξηγήση τη σημασία του.» Η διάνοιά μου δεν είχε ικανοποιηθή· σκέφθηκα ότι κάποιος, κάπου, πρέπει να γνωρίζη την εξήγησι.

Αργότερα βρήκα εργασία στο Γενικό Νοσοκομείο της Πρωτευούσης Ζόμπα. Όταν εργαζόμουν εκεί μια μέρα δέχθηκα την πρόσκλησι για μια θρησκευτική συνάθροισι από ανθρώπους οι οποίοι, χρησιμοποιούσαν τον όρο «Σκοπιά.» Αυτή η συνάθροισις επρόκειτο να φέρη μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου.

Όταν συναντήθηκα μαζί τους άκουσα την ομιλία που είχε τον τίτλο «Ο Θεός Αγιάζει την Οργάνωσί Του,» στην οποία εδίδετο εξήγησις της Αποκαλύψεως. Η προσοχή μου αιχμαλωτίσθηκε καθώς σκέφθηκα τον Πρεσβυτεριανό πρεσβύτερο που δεν ήταν σε θέσι ν’ απαντήση στην ερώτησί μου σχετικά με τη «Βαβυλώνα τη Μεγάλη.»

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΔΟΚΙΜΗ ΠΙΣΤΟΤΗΤΟΣ

Μου είχαν κάμει τόση εντύπωσι οι αλήθειες που είχα μάθει από τον Λόγο του Θεού, ώστε απεφάσισα να εγκαταλείψω την εργασία μου στο νοσοκομείο και να επιστρέψω σπίτι μου για να εργασθώ μ’ αυτή την οργάνωσι, εφόσον ένας όμιλος απ’ αυτούς εργαζόταν εκεί κοντά. Όταν βρήκα τους επισκόπους του ομίλου, τους παρεκάλεσα να μου προμηθεύσουν τους επτά τόμους των Γραφικών Μελετών που είχε εκδόσει η Εταιρία Σκοπιά. Όταν διάβασα τους τόμους, ζήτησα από τους επισκόπους ή ‘πάστορας,’ όπως ονομάζονταν τότε, να με βαπτίσουν.

Μου είπαν ότι εφόσον ήμουν διδάσκαλος στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία, θα ήταν σκόπιμο να πάμε πρώτα στον περιφερειακό διοικητή (τον εκπρόσωπο της τοπικής κυβερνήσεως για τις υποθέσεις των ιθαγενών κάτω από το Βρεττανικό αποικιακό καθεστώς) στη γειτονική πόλι και να εξηγήσωμε το ζήτημα, για να μη δημιουργήσουν ζήτημα οι Πρεσβυτεριανοί. Επισκεφθήκαμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, και βαπτίσθηκα τον Ιανουάριο του 1925.

Όταν η είδησις έφθασε στον κληρικό της προηγουμένης Πρεσβυτεριανής εκκλησίας μου, προειδοποίησε όλους τους πρώην συντρόφους μου λέγοντάς τους ότι θα προσπαθούσα να προσηλυτίσω και άλλα μέλη της εκκλησίας του. Ήταν μια δοκιμασία για μένα όταν με οδήγησαν στον κυβερνητικό επίτροπο ακριβώς εκείνον τον οποίο είχαμε επισκεφθή πριν βαπτισθώ, με την κατηγορία ότι προσπαθούσα να «διδάξω στους ανθρώπους ότι η Αμερική θα κάμη πόλεμο και σ’ αυτόν θα θανατωθούν όλοι οι φύλαρχοι και οι κυβερνητικοί επίτροποι, επίσης, και ότι αυτοί [οι Αμερικανοί] θα πάρουν τις θέσεις τους.»

Ο κυβερνητικός περιφερειακός επίτροπος με είχε υπό κράτησιν ένα μήνα και παρέπεμψε την υπόθεσι στον επαρχιακό επίτροπο, έναν ανώτερο κυβερνητικό εκπρόσωπο. Έτσι το βάπτισμά μου ωδήγησε σε μια δοκιμή της πιστότητος. Θα παρέμενα πιστός στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του, ή θα εγκατέλειπα από φόβο την πίστι μου λόγω της πιέσεως των κληρικών. Απεφάσισα να παραμείνω πιστός.

Ο κυβερνητικός επίτροπος εν τω μεταξύ πήγε στην γενέτειρά μου Νκέου για να ερευνήση την υπόθεσι και να δικάση. Διεπίστωσε ότι οι κατηγορίες των κληρικών ήσαν αβάσιμες, και ότι οφείλοντο σε ζηλοτυπία. Είπε στον περιφερειακό επίτροπο ότι ερεύνησε τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά και δεν βρήκε ούτε μια σελίδα για να στηρίξη την κατηγορία. Έτσι μ’ άφησαν ελεύθερο, ενισχυμένο και αποφασισμένο να συνεχίσω το έργο του Ιεχωβά.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Ύστερ’ από λίγον καιρό, έφυγα από την γενέτειρά μου και βρήκα εργασία στους σιδηροδρόμους της Νυασαλάνδης και με έστειλαν στη Μοζαμβίκη. Το 1933, έλαβα μια επιστολή από τον Ευρωπαίο εκπρόσωπο της Εταιρίας Σκοπιά, Ρ. Α. ΜακΛάκι, ο οποίος ερχόταν στη Μαλάουι για ν’ ανοίξη μια αποθήκη εντύπων για το έργο της Εταιρίας. Όταν διάβασα αυτό το νέο, άφησα αμέσως το επάγγελμά μου ως τηλεγραφητού στη Μοζαμβίκη και έσπευσα να τον συναντήσω. Σύντομα με διώρισαν ολοχρόνιο κήρυκα του Λόγου του Θεού και με απέστειλαν στον πρώτο διορισμό μου στο Κιρατζουλού. Εδώ η διακονία μου ευλογήθηκε με μοναδικό τρόπο από τον Ιεχωβά, και ύστερ’ από έξη μήνες πήγα σ’ ένα νέο διορισμό, αφήνοντας πίσω μου πολλούς διαγγελείς του ευαγγελίου ως πυρήνα μιας ισχυρής εκκλησίας.

Στον επόμενο διορισμό του στο Μανγκότσι στο νοτιώτερο άκρο της Λίμνης Μαλάουι, ήλθε μαζί μου κι’ ένας άλλος ολοχρόνιος κήρυξ, ο Αδελφός Κουπέκα. Επειδή η μεταφορά ήταν δύσκολη την εποχή εκείνη, έπρεπε να μεταφέρωμε τα χαρτοκιβώτια των εντύπων στο κεφάλι μας από την Ζόμπα ως το Μανγκότσι, ένα ταξίδι περίπου εκατό μιλίων. Το φορτίο μας γινόταν ολοένα και πιο ελαφρό επειδή διαθέταμε τα περισσότερα έντυπα καθ’ οδόν. Σ’ αυτή την εδαφική περιοχή ήταν γενικά δύσκολο να μιλήση κανείς στους ανθρώπους λόγω της Μουσουλμανικής θρησκείας των. Ήσαν ριζωμένοι στην παράδοσι και στην προκατάληψι. Στη διάρκεια της τετράμηνης παραμονής μας εκεί είχαμε μόνο έναν ενδιαφερόμενο με τον οποίον μπορούσαμε να συναναστρεφώμεθα.

Η Εταιρία έκρινε σκόπιμο να μας δώση ένα νέο διορισμό. Αυτή τη φορά πήγαμε στο Λιλονκβέ, όπου υπήρχε τότε μια εκκλησία, αλλ’ υπήρχαν πολλά ενδιαφερόμενα άτομα. Γνωρίζαμε ότι το ταξίδι από το Μανγκότσι ήταν μακρύ, 177 μίλια. Αυτό όμως δεν μας ανησύχησε πολύ, διότι η χαρά της ολοχρονίου διακονίας μάς έδινε δύναμι και φθάσαμε εκεί ύστερ’ από βάδισμα πέντε ημερών. Ο νέος τομεύς μας απεδείχθη ότι άξιζε αυτή την προσπάθεια, διότι οι άνθρωποι ήσαν κουρασμένοι από τις κοσμικές συνήθειες και τις ψευδείς θρησκευτικές παραδόσεις. Έτσι δέχονταν τις αλήθειες του Λόγου του Θεού, που θα τους ελευθέρωναν απ’ αυτό το ζυγό. Σύντομα, Μάρτυρες και ενδιαφερόμενα άτομα συναθροίζονταν σε είκοσι δύο μέρη στην περιοχή εκείνη.

Το τέλος του υπηρεσιακού έτους 1935 βρήκε το άγγελμα της Βασιλείας να γίνεται ευπρόσδεκτο σε πιο μεγάλη έκτασι του τομέως μας, ο οποίος τώρα περιελάμβανε τη γειτονική πόλι Ντόβα. Η δράσις μας και πάλι ευλογήθηκε από τον Ιεχωβά ως τον βαθμό που ύστερ’ από λίγους μόνο μήνες οι ευαγγελιζόμενοι τ’ αγαθά νέα να συναθροίζωνται σε τέσσερα επί πλέον μέρη.

Στις 10 Οκτωβρίου 1935, με διώρισαν σε μια άλλη θέσι υπηρεσίας, του περιφερειακού διευθυντού υπηρεσίας ή περιφερειακού υπηρέτου όπως μας ωνόμαζαν ύστερ’ από τον Ιούλιο του 1936. Σ’ αυτόν το νέο διορισμό ταξίδευσα σ’ όλη τη βορεία επαρχία της χώρας κι’ επισκεπτόμουν Χριστιανούς αδελφούς μου για να τους βοηθώ στη διακονία τους και να δίνω Γραφικές ομιλίες. Στην αρχή ήμουν νευρικός, με την σκέψι του πόσο μεγάλη ήταν η ευθύνη μου και διερωτόμουν αν θα μπορούσα να την εκπληρώσω. Διεπίστωσα όμως, ότι ο Ιεχωβά μού έδωσε δύναμι για να κάμω το θέλημά του, εφόσον στηριζόμουν σ’ αυτόν,

ΔΙΑΚΟΝΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΡΧΟΥΣ

Μέρος του διορισμού μου στο βόρειο τμήμα της χώρας ήταν να επισκεφθώ τους τοπικούς φυλάρχους, οι οποίοι είχαν απαγορεύσει το έργο μας στην περιοχή τους, με τη συγκατάθεσι του κυβερνήτου. Γι’ αυτόν το σκοπό, η Εταιρία Σκοπιά με είχε εφοδιάσει με μια συστατική επιστολή προς όλους τους αρχηγούς με τα ονόματά των παρατεθειμένα σ’ αυτήν. Για να εξηγήσω σ’ αυτούς το έργο μας και να βοηθήσω στη διάδοσι του αγγέλματος της Βασιλείας, η Εταιρία είχε διευθετήσει να δώσω μια ομιλία με θέμα «Οι Ημέρες του Νώε,» όπου αυτό ήταν δυνατόν.

Στο πρώτο χωριό που επεσκέφθηκα, ο αρχηγός διάβασε τη συστατική επιστολή και αμέσως εκάλεσε όλους τους υπηκόους του μαζί με τους θρησκευτικούς ηγέτας της περιοχής του και άλλα εξέχοντα πρόσωπα. Αυτός ενήργησε ως εισηγητής για τη συνάθροισι εκείνη, ανήγγειλε το θέμα της ομιλίας μου και ζήτησε από το ακροατήριο ν’ ακούση προσεκτικά ως το τέλος, οπότε θα τους εδίδετο η ευκαιρία να υποβάλουν ερωτήσεις. Δεν υπήρχαν ερωτήσεις όταν τελείωσα την ομιλία, κι’ έτσι ο αρχηγός είπε: «Εφόσον παραμένετε σιωπηλοί δεν υπάρχει λόγος να σταματήσωμε τους Μάρτυρας από το να κηρύττουν σ’ αυτή την περιοχή μου.»

Ένας από τους συμβούλους του σηκώθηκε όρθιος και είπε: «Μάλιστα, εξοχώτατε αρχηγέ, αυτός ο νέος είπε την αλήθεια, την οποία δεν μπορεί ν’ αρνηθή κανείς, και γι’ αυτό κανένας δεν φαίνεται να έχη κάποιο λόγο εναντιώσεως στα σημεία που μόλις ακούσαμε.»

Έτσι ο αρχηγός απήντησε: «Εγώ ανοίγω την περιοχή μου για τους Μάρτυρας ώστε να μπορούν να κηρύττουν εδώ, και αν κάποιος εναντιωθή σ’ αυτούς θα καταβάλη πρόστιμο.»

Ενισχύθηκα βλέποντας ότι το πνεύμα του Ιεχωβά με υπεστήριζε να κάνω το έργο του. Μολονότι ο δικαστικός υπάλληλος του αρχηγού προσπάθησε να μου κάμη μάγια και να με απειλήση ότι θα πέθαινα εκείνο το ίδιο βράδυ, διότι προσπάθησα να πείσω τον αρχηγό να επιδοκιμάση το κήρυγμά μου, κανένα κακό δεν μου συνέβη παρά την επικίνδυνη συνάντησι, που είχα εκείνο το βράδυ μ’ ένα μαύρο μάμπα, ένα δηλητηριώδες φίδι.

Σιγά-σιγά ολόκληρη η βόρεια επαρχία είχε ανοίξει για το έργο της μαρτυρίας, καθώς οι αρχηγοί κατανοούσαν σαφέστερα το κήρυγμά μας. Είμαι ευγνώμων που ο Ιεχωβά με χρησιμοποίησε για ν’ ανοίξη το έργο, και με συγκίνησι έβλεπα τους πιο δυνατούς να ενθαρρύνωνται, τους πιο ασθενείς να ενισχύωνται και τις εκκλησίες ν’ αυξάνουν σε αριθμό.

ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Ύστερ’ από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε οργανωθή καλύτερα για επέκτασι. Οι περιοχές των μαρτύρων του Ιεχωβά είχαν οργανωθή το 1946 με συνελεύσεις κάθε έξη μήνες. Το 1946 διωρίσθηκα επίσκοπος περιφερείας των μαρτύρων του Ιεχωβά, και υπήρξε προνόμιό μου να καλύπτω ολόκληρη τη χώρα με το να επισκέπτωμαι επισκόπους περιοχής και συνελεύσεις περιοχής.

Εξετίμησα πολύ τη συναναστροφή των ιεραποστόλων που είχαν έλθει από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ, και οι οποίοι άρχισαν να καταφθάνουν στο τέλος του 1948. Μερικοί απ’ αυτούς είχαν ενωθή μαζί μου στο έργο περιφερείας, και αργότερα, όταν εγώ έγινα επίσκοπος περιοχής τον Μάρτιο του 1957, ωφελήθηκα πολύ από την πείρα τους, την βοηθητική συμβουλή και το παράδειγμά τους.

Τον Ιούλιο του 1960, όταν ήμουν εξήντα τεσσάρων περίπου ετών, η Εταιρία με διακριτικότητα λόγω των προχωρημένων ετών μου, με διώρισε ειδικό σκαπανέα διάκονο. Από τότε παρέστην μάρτυς συνεχούς επεκτάσεως του έργου της Βασιλείας στη Μαλάουι καθώς οι διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού έφθασαν από 14.000 σε 23.000 και πλέον. Είδα επίσης δύο περιόδους εντατικού διωγμού, το 1964 και το 1967, και θαύμασα πώς ο Ιεχωβά μάς ενίσχυσε για να μπορούμε να υπομένωμε.

Εγώ προσωπικά είχα πολλές συναντήσεις με φανατικά μέλη πολιτικών κομμάτων που απειλούσαν τη ζωή μου. Μόλις ένας όμιλος απ’ αυτούς είχε φύγει, από το σπίτι μου, έστειλαν κάποιον μ’ ένα μαχαίρι τον οποίον ώρκισαν να με σκοτώση. Όταν έφθασε στο σπίτι μου, μόλις είχα αρχίσει να ξυρίζωμαι. Του έδωσα ένα κάθισμα να καθίση. Κρυφά έβγαλε το μαχαίρι του, αλλ’ εγώ τον είδα καθώς γύρισα πίσω. Άρχισε να τρέμη όταν διεπίστωσε ότι τον είδα. Τον ρώτησα: «Μήπως ήλθες για να με σκοτώσης;»

Είπε ότι τον είχαν στείλει για να με σκοτώση, και ωνόμασε τρία άτομα που τον είχαν στείλει. «Λένε ότι είσαι υπεύθυνος διότι οι άνθρωποι δεν αγοράζουν δελτία [ του πολιτικού κόμματος ]. Γι’ αυτό μ’ έστειλαν να σε σκοτώσω,» είπε. «Να εδώ είμαι,» του είπα. Αλλά φοβισμένα απήντησε: «Όχι.» Κατόπι και οι δυο μας βγήκαμε έξω από το σπίτι και πήγαμε σπίτι του. Οι τρεις άνδρες που είχε κατονομάσει εξακολουθούσαν ακόμη να με παρενοχλούν και ν’ απειλούν τη ζωή μου, αλλά πριν περάση πολύς καιρός ο αρχηγός τους εστάλη στη φυλακή για ενέργειες που εστρέφοντο εναντίον της κυβερνήσεως.

Εδώ στη Μαλάουι είχαμε υποστή δοκιμασίες σαν αυτές που είχαν υποστή Χριστιανοί αδελφοί μας σε άλλες χώρες κάτω από τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Στάλιν και άλλους. Αλλά είμεθα ευγνώμονες στην οργάνωσι του Ιεχωβά που μας είχε προετοιμάσει γι’ αυτές τις πύρινες δοκιμασίες με συμβουλή μέσω των εκδόσεων της Εταιρίας. Η εκτόπισις των ιεραποστόλων από τη χώρα και το κλείσιμο του Γραφείου τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά το 1967 μας ετόνισε ότι το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων πλησιάζει ολοένα περισσότερο στο τέλος του και ότι σύντομα πρόκειται να εκλείψη.

Όταν αναπολώ τα σαράντα περίπου χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας μου, είμαι ευτυχής διότι παρέμεινα στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Από την οργάνωσι του Ιεχωβά έλαβα απαντήσεις σε πολλές Γραφικές ερωτήσεις μου, περιλαμβανομένης και της ερωτήσεως σχετικά με την ταυτότητα της μυστηριώδους «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Πόσο ευγνώμων είμαι για το βιβλίο της Εταιρίας Σκοπιά «Έπεσε η Βαβυλών η Μεγάλη!» Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!, το οποίο παρουσιάζει άφθονες αποδείξεις ότι η μυστηριώδης Βαβυλών η Μεγάλη δεν είναι άλλη από την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας! Πόσο ευγνώμων είμαι για τα προνόμια που είχαν δοθή σ’ εμένα να βοηθήσω ανθρώπους να φύγουν από τη ‘Βαβυλώνα τη Μεγάλη’ προτού είναι πολύ αργά!—Αποκάλ. 18:4.

Είμαι επίσης ευγνώμων για την ενίσχυσι που έλαβα από τον Ιεχωβά για να συνεχίσω όλ’ αυτά τα πολλά χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου είδα ότι οι διώκται του λαού του Ιεχωβά δεν επέτυχαν· πράγματι, μερικοί από τους διώκτας ταπεινώθηκαν κι’ έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, μαζί με τους πιστούς Χριστιανούς αδελφούς μας στη Μαλάουι, αποβλέπω μ’ εμπιστοσύνη στο μέλλον, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά θα μας ενισχύση γι’ αυτά που μας περιμένουν εφόσον εμείς είμεθα πιστοί.

Τι ο Τρόπος που Ντύνεσθε Λέγει για Σας

Βοηθητικά γεγονότα που νεαρά άτομα πρέπει να γνωρίζουν

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.» (1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ) Εφόσον ο Θεός βλέπει τις καρδιές μας, έχει πραγματικά σημασία ποια είναι η εμφάνισίς μας;

Ναι, έχει. Διότι, όπως αληθεύει ότι ο Ιεχωβά βλέπει την καρδιά, αληθεύει επίσης και το ότι «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον.» Οι άνθρωποι αρχικά οδηγούνται απ’ αυτά που λέγει η εξωτερική εμφάνισις ενός ανθρώπου.

Και, πραγματικά, ο τρόπος που ντύνεσθε μπορεί ακόμη να πη κάτι όσον αφορά αυτό που είσθε στην καρδιά σας. Πώς συμβαίνει αυτό;

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΕΣΘΕ

Όταν ήσαστε πολύ μικροί, οι γονείς σας διάλεγαν τα ρούχα που θα φορούσατε. (Παράβαλε 1 Σαμουήλ 2:18, 19.) Προφανώς αυτοί χτένιζαν και τα μαλλιά σας μ’ ένα τρόπο που σας πήγαινε. Καθώς μεγαλώνατε, όμως, σας άφηναν να έχετε ολοένα περισσότερη γνώμη στην εκλογή των φορεμάτων σας, καθώς και στο χτένισμά σας. Όσο περισσότερο χρησιμοποιούσατε τη δική σας εκλογή, τόσο περισσότερο ο τρόπος που ντυνόσαστε αντανακλούσε τι είδους άνθρωπος είσθε στο εσωτερικό, αντανακλούσε την προσωπικότητα σας. Έτσι, λοιπόν, τι λέγει για σας ο τρόπος που ντύνεσθε;

Μήπως δείχνει, ότι είσθε υπερήφανος και ματαιόδοξος, που ενδιαφέρεται υπερβολικά για τη μόδα και επιθυμεί να ξεχωρίζη από τους άλλους; (Παράβαλε Ησαΐας 3:16-23.) Ή δείχνει αντιθέτως ότι έχετε μια στάσι «αδιάφορη» όσον αφορά την εμφάνισί σας, με το να φορήτε ατημέλητα ρούχα χωρίς να ενδιαφέρεσθε καθόλου για την επίδρασι που έχει αυτό στους άλλους;

Ή—μεταξύ αυτών των δύο άκρων—μήπως, ο τρόπος που ντύνεσθε δείχνει ότι είσθε ταπεινός και διακριτικός απέναντι στους άλλους, ενώ συγχρόνως δείχνετε καλό γούστο και ξέρετε να κάνετε καλή εκλογή στο ντύσιμό σας και στ’ άλλα πράγματα που έχουν σχέσι με την εμφάνισί σας; Πράγματι, τι σας ωθεί η καρδιά σας να κάμετε σ’ όλ’ αυτά;

Μερικά νεαρά άτομα ίσως να παραπονούνται ότι αν δεν ‘συμβαδίζουν με τη μόδα’ θα ξεχωρίζουν από τους άλλους, και θα φαίνονται της «παληάς μόδας.» Υπάρχει όμως πάντοτε ένας χαρούμενος μέσος δρόμος που μπορείτε να παραμείνετε σ’ αυτόν, χωρίς να είσθε ‘υπερβολικά συντηρητικός’ ούτε και πολύ «μοντέρνος.» Σταθήτε και σκεφθήτε, επίσης. Ποιος ωφελείται με το να ενδιαφέρεσθε σεις πάρα πολύ για τη μόδα; Βασικώς, οι μόδες δημιουργούνται ή τουλάχιστον ενθαρρύνονται από τον εμπορικό κόσμο. Ένα μόνο κύριο ενδιαφέρον έχουν: να κερδίσουν χρήματα. Όταν παίζετε στα χέρια τους δεν ωφελείσθε στην πραγματικότητα με κάποιον πραγματικό ή διαρκή τρόπο.

Εξ άλλου, δεν πρέπει να επιθυμούμε να είμεθα απεριποίητοι στην εμφάνισι. Είναι αλήθεια ότι πολλά άτομα έχουν λίγα χρήματα. Δεν μπορούν να κάμουν μεγάλη εκλογή με τα μέσα που διαθέτουν. Αλλά και τότε ακόμη, αν ένα άτομο διατηρή τα ρούχα του καθαρά και περιποιημένα, αυτό δείχνει ότι έχει αυτοσεβασμό και ένα βαθμό αξιοπρεπείας. Αυτό δείχνει ότι δεν μπορεί να χαρακτηρισθή για «αδιάφορη» στάσι. Γενικά το άτομο αυτό κερδίζει μεγαλύτερο σεβασμό από τους άλλους.

Ένας καλός κανών για ν’ ακολουθήση κανείς σε όλες τις υποθέσεις της ζωής βρίσκεται στη Γραφή στο εδάφιο Ρωμαίους 15:2: «Έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.» Οι άλλοι μας βλέπουν περισσότερο απ’ όσο εμείς βλέπομε τον εαυτό μας. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα δεν πρέπει να προσπαθούμε να παρουσιάζωμε σ’ αυτούς κάτι που θα το βρίσκουν ευχάριστο στην όρασι; Όχι κάτι που τους κάνει να αισθάνονται κατώτεροι ή συνεσταλμένοι λόγω της δικής των εμφανίσεως, αλλά κάτι που δείχνει ότι φροντίζομε γι’ αυτούς και για τα αισθήματά τους.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΣΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ

Ο τρόπος που ντύνεσθε λέγει κάτι για σας και μ’ ένα άλλο τρόπο. Μπορεί να σας ταυτίση μ’ ένα ωρισμένο όμιλο ή μια τάξι. Αυτό ήταν αληθινό ακόμη και πριν από χιλιάδες χρόνια, όταν εγράφετο η Βίβλος.

Παραδείγματος χάριν, στο Γραφικό βιβλίο 2 Βασιλέων διαβάζομε για αγγελιαφόρους που έφεραν απάντησι στον Βασιλέα Οχοζία λέγοντας ότι συνήντησαν ένα άνθρωπο ο οποίος τους έδωσε κάποιο άγγελμα. Ο βασιλεύς ρώτησε: «Οποία ήτο η μορφή (η εμφάνισις, ΜΝΚ) του ανθρώπου;» Όταν περιέγραψαν τα ενδύματά του, ο βασιλεύς είπε αμέσως: «Ο Ηλίας είναι.» Πώς το εγνώριζε; Διότι ο Ηλίας φορούσε το διακριτικό ένδυμα του προφήτου.—2 Βασ. 1:2, 7, 8· παράβαλε 2 Βασιλέων 2:13, 14· Ματθαίος 3:4.

Το ν’ αναγνωρισθή ως προφήτης ήταν κάτι το έντιμο. Αλλά το ένδυμα ενός ανθρώπου θα μπορούσε επίσης να τον ταυτίση με κάτι που είναι ανέντιμο. Για να επιτύχη ένα ωρισμένο σκοπό, η νύφη του Ιούδα Θάμαρ έβγαλε τα ενδύματα που έδειχναν ότι ήταν χήρα και σκεπάσθηκε, μ’ ένα σάλι και ένα πέπλο και κάθησε κατά μήκος του δρόμου. Όταν ο Ιούδας πέρασε, η αφήγησις λέγει ότι «ενόμισεν αυτήν πόρνην· διότι είχε κεκαλυμμένον το πρόσωπον αυτής [με το πέπλο].» Το φόρεμά της τής έδινε την εμφάνισι πόρνης.—Γεν. 38:13-15.

Σήμερα, όπως ακριβώς την εποχή εκείνη, ο τρόπος που ντυνόμεθα μπορεί να μας ταυτίση με ωρισμένες τάξεις ανθρώπων, μολονότι εμείς δεν κάνομε αυτά που κάνουν εκείνοι, ούτε πιστεύομε αυτά που πιστεύουν. Οι άνθρωποι συμπεραίνουν ότι τουλάχιστον συμπαθούμε αυτή την τάξι των ανθρώπων που ντύνονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Μπορούμε να τους κατηγορήσωμε γι’ αυτό;

Ο τρόπος του ντυσίματος δεν προσδιορίζει μόνο την ταυτότητα των αστυνομικών, των πυροσβεστών, ή των νοσοκόμων· είναι επίσης διακριτικό ανθρώπων που το επάγγελμά τους είναι ανέντιμο. Σήμερα οι πόρνες σπανίως φορούν σάλια και πέπλα όπως φορούσαν στη Χαναάν πριν από τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια. Εν τούτοις, ο αποκαλυπτικός τρόπος του ντυσίματός τους που υπονοεί πολλά τονίζει τώρα ακόμη περισσότερο καθαρά το επάγγελμα που ασκούν. Μεταξύ των ανδρών, εκείνοι οι οποίοι ευνοούν τις στασιαστικές ή ριζοσπαστικές πολιτικές ενέργειες έχουν τη διακριτική τους μόδα· το ίδιο συμβαίνει και με τους ομοφυλοφίλους.

Επιθυμούμε να μας ταυτίσουν με οποιαδήποτε απ’ αυτές τις τάξεις; Και αν ντυνώμεθα όπως αυτοί και ως αποτέλεσμα έχομε προβλήματα—όπως όταν προσπαθούμε να βρούμε εργασία ή ν’ απολαμβάνουμε ωρισμένα προνόμια μέσα στη Χριστιανική εκκλησία—ποιον πρέπει να μεμφθούμε;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΗ ΤΗΝ ΚΟΜΜΩΣΙ

Δεν μπορούμε πολύ σωστά ν’ αλλάξωμε το σχήμα του προσώπου μας ή το μέγεθος των αυτιών μας ή το μήκος του λαιμού μας. Αλλά τα μαλλιά μας επιτρέπουν σημαντικές αλλαγές και έλεγχο. Μπορούμε να συντελέσωμε πολύ σε μια ελκυστική εμφάνισι.

Η κόμμωσις έχει μια πολύ παληά ιστορία. Στη διάρκεια των αιώνων οι μόδες του χτενίσματος άλλαζαν από χώρα σε χώρα και από μια περίοδο σε άλλη. Μερικές φορές η ανθρώπινη υπερηφάνεια παρήγαγε ακρότητες στο ζήτημα της κομμώσεως. Τον πρώτο αιώνα οι απόστολοι Παύλος και Πέτρος εθεώρησαν σκόπιμο να συμβουλεύσουν τις Χριστιανές γυναίκες να μην είναι υπερβολικές και να μη δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην κόμμωσί τους. (1 Τιμ. 2:9· 1 Πέτρ. 3:3) Σήμερα, όμως, πολλά αγόρια ελκύουν πολλή προσοχή με τα πολύ μακρυά μαλλιά τους και τις φαβορίτες τους.

Μήπως οι άνδρες στα Βιβλικά χρόνια γενικά δεν είχαν μαλλιά μακρύτερα απ’ όσο είναι συνήθεια σε πολλές χώρες σήμερα; Χωρίς αμφιβολία είχαν. Αλλ’ είναι και κάτι άλλο επίσης βέβαιο. Τι; Ότι τα μαλλιά των ανδρών ήσαν σημαντικά πιο κοντά από τα μαλλιά των γυναικών. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μπορούσε να γράψη στην εκκλησία της Κορίνθου και να πη: «Ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι ανήρ μεν αν έχη κόμην είναι εις αυτόν ατιμία; Γυνή δε αν έχει κόμην είναι δόξα εις αυτήν;» (1 Κορ. 11:14, 15) Πώς η «φύσις» μάς το διδάσκει αυτό;

Η δήλωσις του Παύλου δεν σημαίνει ότι οι άνδρες δεν μπορούν ν’ αφήνουν μακρυά μαλλιά όπως η γυναίκα, διότι μπορούν, και σήμερα πολλοί έχουν. Σχολιάζοντας την χρήσι, από τον Παύλο της λέξεως «φύσις» σ’ αυτό το σημείο, ο λόγιος στα Γραφικά ζητήματα Άλμπερτ Μπαρνς είπε: «Αυτή η λέξις . . . δείχνει, προφανώς το αίσθημα της ευπρεπείας που έχουν όλοι οι άνθρωποι. . . Είναι εκείνο που θ’ απαιτούσε το φυσικό αίσθημα της ευπρεπείας μεταξύ των ανδρών. . . . Η λέξις . . . αναφέρεται σ’ ένα βαθύ ενδότερο αίσθημα του τι είναι κατάλληλο και ορθό.»—Σημειώσεις στην Πρώτη Επιστολή του Παύλου στους Κορινθίους, σελ. 225, 226 (στην Αγγλική)· βλέπε επίσης Βοήθημα για την Κατανόησι της Γραφής, σ. 1207, στην Αγγλική.

Ώστε οι άνθρωποι τότε ανεγνώριζαν ότι ήταν «φυσικό»—κατάλληλο και αρμόζον—να κόβουν οι άνδρες τα μαλλιά τους ως ένα λογικό μήκος, πιο κοντά από τα μαλλιά των γυναικών. Κι’ εμείς σήμερα πρέπει ν’ αναγνωρίζωμε, επίσης, τι είναι «φυσικό.» Ένας άνδρας σήμερα θα μπορούσε ν’ αφήση τα νύχια του να μακρύνουν αρκετές ίντσες—είναι όμως «φυσικό» να τα κόβη, διότι αυτό τον διευκολύνει περισσότερο να πιάνη πράγματα και να εργάζεται. Ένα άτομο θα μπορούσε να ζήση χωρίς να πλένη τα χέρια του ή το σώμα του για ένα χρόνο κάποια εποχή—αλλά το «φυσικό» (καθώς επίσης το φρόνιμο και το υγιεινό) πράγμα είναι να λούζεται συχνότερα. Και τα ζώα ακόμη το κάνουν αυτό.

Έτσι, απλώς επειδή κάτι είναι δυνατόν, δεν το κάνει και φυσικό, σύμφωνα με τον ορισμό της Γραφής. Το να κόβη ένας άνδρας ή ένα αγόρι τα μαλλιά του με τρόπο που να φαίνεται σαν κορίτσι είναι εξίσου «αντίθετο στη φύσι.» Είναι χαρακτηριστικό ενός αιώνος, (και χωρών) όπου η ομοφυλοφιλία βρίσκεται σε αύξησι. Και η Γραφή δείχνει ότι η ομοφυλοφιλία είναι επίσης «αντίθετη στη φύσι,» και ανάρμοστη και βδελυκτή στα όμματα του Θεού.—Ρωμ. 1:26, 27.

Μήπως αυτό μας θέτει σοβαρούς περιορισμούς; Όχι, διότι όπως ακριβώς συμβαίνει με τα ενδύματα, έτσι και με τη μόδα της κομμώσεως υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία τρόπων να τακτοποιή κανείς τα μαλλιά του που είναι ευχάριστοι και ελκυστικοί χωρίς να είναι άσεμνοι ή αφύσικοι. Μπορεί να υπάρχη μια ευχάριστη ποικιλία χωρίς να υπερβαίνη κανείς τα όρια των πραγμάτων που είναι ορθά στα μάτια του Θεού.

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΧΘΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΑ;

Θεωρούνται επίσης τα καλλυντικά αφύσικα; Η Γραφή δεν λέγει έτσι. Όπως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν φορέματα όχι απλώς για να καλύψουν το σώμα αλλά επίσης για να δημιουργήσουν μια ελκυστική εμφάνισι, και όπως ακριβώς οι αρχαίοι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν αρώματα για να κάνουν τη σωματική παρουσία τους πιο ευχάριστη, έτσι και ωρισμένα καλλυντικά, ιδιαίτερα κρέμες, χρησιμοποιούσαν οι Εβραίες γυναίκες για να καταπολεμήσουν την ξηρότητα του δέρματος και να βελτιώσουν την εμφάνισί τους.

Ποιος, λοιπόν, πρέπει να είναι ο οδηγός για τις νεαρές γυναίκες σήμερα οι οποίες επιθυμούν να κάμουν εκείνο που επιδοκιμάζει ο Θεός; Οφείλουν ν’ ακολουθήσουν την καλή συμβουλή να κάνουν όλα τα πράγματα «με αιδώ και σωφροσύνην,» προσέχοντας ο κύριος στολισμός των να είναι «ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»—1 Τιμ. 2:9, 10· 1 Πέτρ. 3:3, 4.

Φυσικά, είναι καλό να γνωρίζουν τα νεαρά κορίτσια ότι τα καλλυντικά μπορούν να προξενήσουν περισσότερη βλάβη παρά καλό. Μπορούν να καταστρέψουν ένα ωραίο δέρμα ή να κάμουν το κακό χειρότερο. Εκτός τούτου, τα καλλυντικά συχνά καλύπτουν τη δροσερότητα της νεότητος η οποία έχει πραγματικά πολύ μεγαλύτερη ωραιότητα από την τεχνητή εντύπωσι που δημιουργούν τα καλλυντικά.

Η υπερβολική χρήσις κοσμητικών από τα κορίτσια συχνά ελκύει την προσοχή στα ασθενή σημεία. Και ακόμη χειρότερο, μπορεί να εμποδίση κάθε ομορφιά της προσωπικότητος (ή οποία στην πραγματικότητα είναι πιο ελκυστική από την καλή εμφάνισι και πολύ πιο διαρκής) από το να εμφανισθή ή να παρατηρηθή. Η υπερβολική χρήσις καλλυντικών μπορεί να διαστρέψη την προσωπικότητά σας στα όμματα των άλλων, και, με τον καιρό, μπορεί να τείνη να διαμορφώση την προσωπικότητά σας σύμφωνα σε κατώτερη εικόνα που παρουσιάζετε μ’ αυτά.—Παράβαλε 2 Βασιλέων 9:30.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΟΡΘΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕΩΣ

Στο Λόγο του Θεού δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες γι’ αυτά τα πράγματα, αλλ’ αντιθέτως, υπάρχουν καλές οδηγίες. Τα νεαρά άτομα πρέπει να ζητούν να έχουν μια ισορροπημένη εμφάνισι, και η Γραφή θα τους βοηθήση να το επιτυγχάνουν αυτό.

Οι γονείς σας έχουν το φυσικό δικαίωμα να δίνουν πρόσθετες οδηγίες. Αν το σπίτι, που κατοικείτε ήταν βαμμένο μ’ ένα άγριο ή παράξενο συνδυασμό χρωμάτων, οι άνθρωποι θα διερωτώντο αν η κεφαλή του σπιτιού (ή η σύζυγός του) έχη καθόλου γούστο. Ή, αν το σπίτι ήταν παραμελημένο και φαινόταν σαν ερειπωμένο, θα έδειχναν πολύ λίγο σεβασμό για τον ιδιοκτήτη του σπιτιού. Σεις αντιπροσωπεύετε τους γονείς σας πολύ περισσότερο απ’ όσο τους αντιπροσωπεύει το σπίτι. Φέρνετε το όνομά τους και, όπως ακριβώς αυτά που κάνετε και λέτε αντανακλούν στην διαπαιδαγώγησι που σας έχουν δώσει και το είδος των ανθρώπων που αυτοί είναι, έτσι συμβαίνει και με την εμφάνισί σας. Και ακόμη πιο σπουδαίο, αν ομολογήτε ότι είσθε δούλοι του Θεού, αντιπροσωπεύετε επίσης αυτόν. Ταιριάζει, η εμφάνισίς σας με την ομολογία σας;

Σκεφθήτε τα λόγια του Ιησού: «Εάν εξεύρετε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά.» (Ιωάν. 13:17) Μπορείτε να διακρίνετε μόνος σας την έννοια της συμβουλής που δίνει η Γραφή; Ή είσθε ένας άνθρωπος που πάντοτε περιμένει κάποιος άλλος να του πη τι ακριβώς πρέπει να κάμη; Μπορείτε να δείξετε ότι έχετε πραγματική αντίληψι και δυνατή προσωπικότητα με το να εφαρμόζετε στην καθημερινή σας ζωή τη συμβουλή της Γραφής. Τότε θα έχετε την ευτυχία να γνωρίζετε ότι είσθε ευάρεστος στα όμματα του Θεού, του Υιού του και όλων εκείνων οι οποίοι τους αγαπούν και τους υπηρετούν.

Η Στάσις σας Απέναντι στους Γονείς σας—Τι Αποκαλύπτει

Βοηθητικά γεγονότα που νεαρά άτομα επιθυμούν να γνωρίζουν

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ άτομο είσθε; Τι είδους άτομο επιθυμείτε να γίνετε; Ένας τρόπος με τον οποίο μπορείτε ν’ απαντήσετε είναι όταν εξετάσετε τη στάσι σας απέναντι στους γονείς σας.

Τι σχέσι έχει αυτό με το θέμα; Έχει διότι αυτό που λέτε και κάνετε στους γονείς σας αποκαλύπτει τι υπάρχει στο νου και στην καρδιά σας. Αυτό λέγει πολλά για το τι είδους άνθρωπος είσθε τώρα. Αποτελεί επίσης μια σαφή ένδειξι του τι είδους άνθρωπος είναι πιθανόν να γίνετε στο μέλλον. Αυτό οφείλεται στο ότι το υπόδειγμα διαγωγής που καλλιεργείτε στην οικογένεια γίνεται μέρος του εαυτού σας.

Μερικά νεαρά άτομα αναπτύσσουν μια αρνητική στάσι απέναντι σχεδόν στο καθετί που ζητούν οι γονείς των. Νομίζουν ότι οι γονείς των δεν τα κατανοούν ποτέ, ότι είναι απελπιστικά της παληάς μόδας και δεν μπορούν να προσφέρουν χρήσιμη καθοδήγησι σ’ αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο. Αυτό όμως παράγει στασιασμό και γίνεται συνήθεια αν δεν χαλιναγωγηθή. Αυτό αντανακλάται και στις σχέσεις με άλλους ανθρώπους κάθε ηλικίας έξω από τον οικογενειακό κύκλο. Μπορεί επίσης να δημιουργήση σ’ ένα άτομο σοβαρές στενοχώριες στην προθυμία του να υπακούση στους νόμους που έχουν θεσπισθή για το όφελος της ανθρώπινης κοινωνίας ως συνόλου.

Υπάρχουν ωστόσο άλλα νεαρά άτομα που δεν σκέπτονται μ’ αυτό τον τρόπο. Μεγαλώνουν αποβλέποντας στους γονείς των με σεβασμό. Αυτά τα νεαρά άτομα γνωρίζουν γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε τόση στενοχώρια και τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Έτσι δεν αισθάνονται την πίεσι να συμμορφωθούν με την αρνητική στάσι που έχουν άλλα παιδιά απέναντι στους γονείς των. Γνωρίζουν την αξία που προσφέρει η καθοδήγησις των γονέων των. Γιατί; Διότι αυτά τα νεαρά άτομα έχουν ανατραφή από γονείς οι οποίοι σέβονται τις ύψιστες αρχές της ανθρώπινης διαγωγής που υπάρχουν—αυτές που βρίσκονται στον εμπνευσμένο γραπτό Λόγο του Δημιουργού του ανθρώπου, του Ιεχωβά Θεού—και έχουν ανταποκριθή με εκτίμησι σ’ αυτή την παιδεία. (Εφεσ. 6:4) Λόγω αυτής της εκπαιδεύσεως στις αλήθειες που υπάρχουν στο Λόγο του Θεού, αυτά τα νεαρά άτομα εκτιμούν τη θέσι τους μέσα στην οικογενειακή διευθέτησι. Έτσι υπάρχει μια καλή σχέσις μέσα στο σπίτι,

Τι μπορεί να λεχθή όμως για τα νεαρά άτομα που οι γονείς των δεν τα διδάσκουν τις αρχές της Βίβλου; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι υποχρεωμένα ν’ αποδίδουν σεβασμό και υπακοή στους γονείς των; Μολονότι αληθεύει ότι η καθοδήγησις των γονέων είναι αναγκασμένη να υποφέρη καθώς απομακρύνεται από τους κανόνας του Θεού, ωστόσο, αυτό δεν μειώνει την ανάγκη να καλλιεργούν αυτά τα νεαρά άτομα την ορθή στάσι απέναντι στους γονείς των. Γιατί όχι; Υπάρχουν πολλοί λόγοι.

Παραδείγματος χάριν, σκεφθήκατε ποτέ βαθειά τι έχουν κάμει οι γονείς σας για σας; Επειδή δεν έχετε ζήσει μόνος σας, είναι πιθανόν να μη το εκτιμάτε πλήρως αυτό. Αλλά σταθήτε και σκεφθήτε: από τον καιρό της γεννήσεώς σας ο πατέρας σας και η μητέρα σας φροντίζουν κάθε μέρα για σας. Σας τρέφουν, σας προμηθεύουν ρουχισμό, κατοικία για να ζήτε και φροντίζουν για την εκπαίδευσί σας.

Αν επρόκειτο να μισθώσετε ένα άτομο για να κάμη αυτά που οι γονείς σας έχουν κάμει για σας από τον καιρό της γεννήσεώς σας, αυτό θα σας στοίχιζε μια μικρή περιουσία. Οι γονείς σας, λοιπόν, είναι άξιοι σεβασμού για όλ’ αυτά. Αργότερα, αν νυμφευθήτε και γίνετε γονεύς, θα εκτιμήσετε πληρέστερα τι έχουν κάμει οι γονείς σας για σας. Αλλά γιατί, να μη εκδηλώσετε την εκτίμησί σας τώρα; Αποδώστε λίγη από την αγάπη που οφείλετε στους γονείς σας με το να δείχνετε απέναντι τους σεβασμό και υπακοή. Τότε θ’ αποδείξετε ότι αναπτύσσεσθε σ’ ένα ώριμο άτομο, ένα άτομο που είναι λογικό, που εκτιμά εκείνους οι οποίοι κάνουν σ’ αυτό καλό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς σας είναι τέλειοι. Φυσικά, κάνουν σφάλματα. Αλλά, κάνετε και σεις επίσης. Είναι πιθανόν ότι σεις κάνετε περισσότερα εφόσον δεν έχετε την πείρα της ζωής που έχουν εκείνοι. Μήπως δεν ανέχεσθε τα σφάλματα που κάνουν οι γονείς σας, αλλ’ ωστόσο απαιτείτε να δείχνουν εκείνοι ανοχή στα δικά σας; Για να είσθε συνεπείς, πρέπει να μάθετε να παραβλέπετε τα σφάλματα που κάνουν οι γονείς σας, όπως κι’ εκείνοι παραβλέπουν πολλά δικά σας. Κι’ εφόσον εκείνοι έχουν μια πολύ μεγαλύτερη ευθύνη, είναι κατανοητό ότι μπορεί να σφάλλουν μερικές φορές.—Ψαλμ. 130:3· Ιακ. 2:13.

Εν τούτοις, σε μερικές περιπτώσεις εκείνο που βλέπετε ως ένα σφάλμα των γονέων μπορεί απλώς να είναι μια άποψις που διαφέρει από τη δική σας. Όταν συμβαίνη αυτό, και οι γονείς σας έχουν λάβει μια οριστική στάσι σ’ αυτό το αμφισβητούμενο ζήτημα, τι πρέπει να κάμετε σεις;

Πρέπει να έχετε υπ’ όψιν ότι η θέσις των γονέων σας δεν είναι η ίδια με τη δική σας. Ένας γονεύς αντιπροσωπεύει κάποιον ανώτερο από σας στη διευθέτησι των πραγμάτων του Θεού. Ο Θεός έχει δώσει στους γονείς σας εξουσία και ευθύνη που σεις δεν έχετε ακόμη. Επομένως, οι τελικές αποφάσεις σε ζητήματα που αφορούν εσάς ανήκουν στους γονείς σας. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού συμβουλεύει:«Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Κολ. 3:20) Φυσικά, αυτό σημαίνει υπακοή στο καθετί που απαιτούν οι γονείς και το οποίο δεν παραβιάζει τους νόμους του Θεού.

Έπρεπε, βλέπετε, να υπάρχη μια τάξις στην ανθρώπινη κοινωνία. Χωρίς τάξι, σύγχυσις ακόμη και αναρχία προκύπτει. Έτσι, επίσης, πρέπει να υπάρχη τάξις στον οικογενειακό κύκλο. Και εκεί ο Θεός έχει διορίσει τον πατέρα ως κεφαλή, με την μητέρα να συνεργάζεται στενά μαζί του. Και οι δυο γονείς έχουν διορισθή ως επόπται των τέκνων των. Έτσι όταν οι γονείς σας σάς θέτουν μερικές απαιτήσεις, όπως όσον αφορά το τι ώρα θα επιστρέφετε στο σπίτι τα βράδυα, με ποιους μπορείτε να συναναστρέφεσθε, πώς να περιποιήσθε τον εαυτό σας, και άλλα όμοια, και υπακούετε σ’ αυτούς, τότε δείχνετε σεβασμό στη διευθέτησι του Θεού. Όταν παρακούετε στους γονείς σας, δείχνετε έλλειψι σεβασμού στη διευθέτησι του Θεού. Αυτό σημαίνει σύγκρουσι με τον Θεό! Γνωρίζετε ποιος θα χάση σε μια τέτοια περίπτωσι. Έτσι, ο τρόπος που ανταποκρίνεσθε στην κατεύθυνσι των γονέων δείχνει πώς αισθάνεσθε για εκείνον που είναι ανώτερος από τους γονείς, τον Ιεχωβά Θεό.

Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέγει: «Τον οφθαλμό όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.» (Παροιμ. 30:17) Ναι, η εσφαλμένη στάσις απέναντι στους γονείς θα στοιχίση στα νεαρά άτομα τη ζωή τους!

Κάποια μέρα, όταν θα είσθε σε νόμιμη ηλικία και ίσως κάμετε δική σας οικογένεια, δεν θα θελήσετε να δείχνουν τα παιδιά σας σεβασμό και υπακοή σ’ εσάς; Αλλ’ αν εσείς δεν έχετε μάθει πώς να κάνετε αυτό απέναντι στους γονείς σας, δεν είναι πιθανόν ότι θα εκπαιδεύσετε τα τέκνα σας με πολλή επιτυχία στο να δείχνουν τέτοιο σεβασμό. Θερίζετε ότι σπείρετε, λέγει η Αγία Γραφή. Μάθετε πώς ν’ αντιμετωπίζετε την υποτακτική θέσι στην οποία βρίσκεσθε τώρα, και αυτό θα σας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσετε τις μεγαλύτερες δυσκολίες της εφηβικής ηλικίας, και ίσως τα καθήκοντα του γονέως αργότερα.

Επίσης, αν αναπτύσσετε μια αρνητική στάσι απέναντι στους γονείς σας, αυτό μπορεί να εκδηλωθή και σε άλλα πράγματα που θα κάνετε αργότερα. Παραδείγματος χάριν, αν εργάζεσθε σ’ ένα εργοδότη, θα στενοχωρήσθε πάντοτε με την εξουσία που έχει επάνω σας; Όταν σας αναθέτη να κάνετε κάτι, θα το θεωρήτε δύσκολο να συμμορφωθήτε; Θα παραπονήσθε πάντοτε για την εργασία σας; Τι θα πούμε για την στάσι σας απέναντι σ’ εκείνους με τους οποίους πιθανόν να συνεργάζεσθε; Ίσως διαπιστώσετε ότι συνεχώς παραπονείσθε γι’ αυτούς, ποτέ δεν τους επαινείτε για τα καλά πράγματα που πιθανόν να κάνουν για σας. Ή αν πηγαίνετε στο σχολείο για να μάθετε ένα επάγγελμα ή εκπαιδεύεσθε σε μια εργασία, πιθανόν ν’ αρχίσετε να αισθάνεσθε ύστερ’ από μερικές εβδομάδες ότι γνωρίζετε περισσότερα από τον εκπαιδευτή σας. Όλες αυτές οι στάσεις πιθανόν να σας κάνουν να αισθανθήτε πολλή πικρία αργότερα στη ζωή. Αλλ’ αυτό μπορεί να είναι ο καρπός της εσφαλμένης στάσεως απέναντι στους γονείς σας που έχετε αναπτύξει.

Επομένως, δεχθήτε την πραγματικότητα της οικογενειακής ζωής και της θέσεως σας μέσα σ’ αυτήν. Εκτιμήστε ότι αυτή είναι η οδός του Θεού και ότι η δική του οδός είναι η πιο καλή.

Αν όμως αποφεύγετε να δεχθήτε τις ευθύνες σας ως ένα ανήλικο μέλος μέσα στην οικογένεια, τότε ζητείτε στενοχώριες. Και αυτές όχι μόνον θα επηρεάσουν τις σχέσεις σας με τους γονείς σας και με άλλους, καθώς επίσης και τη ζωή σας αργότερα, αλλ’ ακόμη πιο σπουδαίο, θα εξασθενίση τη στάσι σας ενώπιον του Θεού. Και αυτός είναι εκείνος ο οποίος καθορίζει αν θα ζήσετε για πάντα στη νέα του τάξι, ή αν ή ύπαρξίς σας θα παρέλθη όταν αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων καταστραφή συντόμως.—Παροιμ. 3:1, 2.

Ανεγνώρισαν την Αλήθεια

ΠΡΙΝ από 1.900 περίπου χρόνια πολλοί Ιουδαίοι ιερείς με έντιμη καρδιά είχαν δεχθή την αλήθεια που διεκήρυτταν οι ακόλουθοι του Χριστού. Η Γραφή μάς λέγει: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» (Πράξ. 6:7) Σήμερα επίσης πολλοί κληρικοί ανταποκρίνονται ευνοϊκά στη δράσι των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.

Σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής, ένας άνθρωπος που είχε έλθει σε μια μικρή πόλι για ψώνια πήρε ένα έντυπο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Και αυτός και η οικογένειά του είχαν κάποια δυσκολία να το κατανοήσουν. Γι’ αυτό εζήτησαν την εξήγησι από τον Πεντηκοστιανό κληρικό τους, αλλά και αυτός δεν μπόρεσε να τους βοηθήση. Γι’ αυτό παρεκάλεσαν να έλθη να τους βοηθήση ένας μάρτυς του Ιεχωβά. Ο Μάρτυς ο οποίος ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησί τους έγινε θερμά δεκτός από ένα όμιλο είκοσι δύο ατόμων, περιλαμβανομένου και του κληρικού, που ήσαν συγκεντρωμένοι στην εκκλησία. Ήθελαν να μάθουν για την έλευσι του Χριστού. Ύστερ’ από μια Γραφική συζήτησι μιας ώρας και δέκα λεπτών πάνω σ’ αυτό το θέμα, ωμολόγησαν ότι συμφωνούν, και ανεγνώρισαν ότι όλα ήσαν σαφή.

Την επομένη εβδομάδα ο Μάρτυς έδωσε τη διάλεξι «Ποιοι Είναι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;» Εκείνοι που άκουσαν αυτή την ομιλία κατενόησαν ότι οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι φορείς του ονόματος του «Ιεχωβά.» Έγιναν διευθετήσεις για να μελετηθή η Βίβλος με τη βοήθεια του βιβλίου «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή.» Λίγο αργότερα ο κληρικός είπε ότι επιθυμούσε να βαπτισθή διότι είχε διαπιστώσει ότι το προηγούμενο βάπτισμά του ήταν χωρίς αξία. Βαπτίσθηκε τον Φεβρουάριο του 1971 και οκτώ πρώην μέλη της εκκλησίας συμμετέχουν μαζί του στο να διακηρύττουν σε άλλους τα πράγματα που έχουν μάθει από τη Γραφή.

Επιμονή

◆ Μερικές φορές ακόμη και όταν κανείς προσπαθή να κάνη καλό σ’ ένα άλλο, απαιτείται σημαντική επιμονή. Αυτό αληθεύει συχνά με τους διακόνους των μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι κάνουν το καλύτερο δυνατό καλό, το να βοηθούν ανθρώπους να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν τον Λόγο του Θεού κι’ έτσι να μπορούν να περιμένουν θείες ευλογίες.

Μια γυναίκα διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλαισία επισκέφθηκε μια νεαρή Κινέζα κόρη που έμενε σ’ ένα γκαράζ πίσω από μια μεγάλη κατοικία. Διέθεσε στην κόρη ένα αντίτυπο του βοηθήματος μελέτης της Γραφής «Από τον απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκαταστημένο Παράδεισο» στην Κινεζική γλώσσα. Έγιναν διευθετήσεις για μια επανεπίσκεψι για την έναρξι μιας δωρεάν Γραφικής μελέτης με την κόρη.

Στην πρώτη επίσκεψι η κόρη ήταν απασχολημένη στο να σιδερώση μια στίβα ρούχα και δεν είχε διαβάσει τίποτε από το βιβλίο. Το Σάββατο ήταν η ημέρα αναπαύσεώς της από την εργασία, κι’ έτσι έγιναν διευθετήσεις για να την επισκεφθή τότε. Στη δευτέρα επίσκεψι η Μάρτυς διεπίστωσε ότι η κόρη είχε άλλη μια μεγάλη στίβα ρούχα για σίδερο καθώς επίσης κι’ ένα δωμάτιο γεμάτο από συγγενείς επισκέπτας. Το επόμενο Σάββατο στην τρίτη επίσκεψι, η διάκονος έμαθε ότι η κόρη ήταν πάλι απησχολημένη με το σιδέρωμα. Αλλ’ ωστόσο εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται για την δωρεάν Γραφική μελέτη και σκόπευε να μιλήση και στην αδελφή της για να δη αν και αυτή η κατά σάρκα αδελφή της επιθυμούσε να συμμετάσχη στη μελέτη. Στην επομένη επίσκεψι, που ήταν η τετάρτη, η κόρη είχε μερικές καλές ειδήσεις· η αδελφή της επιθυμούσε να μελετήση, επίσης, κι’ έτσι την επομένη εβδομάδα επρόκειτο να συναντηθούν όλοι στο σπίτι, της αδελφής της που απείχε δυο μίλια.

Νωρίς το επόμενο Σάββατο προμηνύετο θύελλα. Αλλ’ η μάρτυς του Ιεχωβά επειδή δεν επιθυμούσε να χάση το ραντεβού, πήγε οπωσδήποτε, βρεγμένη ως το κόκαλο. Βρήκε το σπίτι κλειδωμένο και κανένας δεν ήταν μέσα. Η Μάρτυς σκέφθηκε μέσα της: ‘Είμαι αποφασισμένη να δώσω άλλη μια ευκαιρία σ’ αυτή την κόρη.’

Στην έκτη επίσκεψι η Μάρτυς πήγε στο σπίτι της κόρης και την είδε να ζητά συγγνώμην ειλικρινά. Έγιναν διευθετήσεις για να λάβη χώρα η μελέτη το επόμενο Σάββατο. Στην εβδόμη επίσκεψι άρχισε πράγματι η Γραφική μελέτη και από τότε δεν έγινε καμμιά διακοπή. Η νεαρά Κινέζα κόρη μελετούσε καλά, άρχισε να έρχεται στις Χριστιανικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα είναι και η ίδια μια χειροτονημένη διάκονος. Όλο αυτό επετεύχθηκε χάρις στην επιμονή για να γίνη το καλό.—Γαλ. 6:9.

Η Συνέλευσις του Πίτσμπουργκ Τονίζει το Επείγον των Καιρών

ΠΡΟΤΟΥ ξημερώση πολλοί άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνωνται γύρω από το Δημοτικό Αμφιθέατρο στο Πίττσμπουργκ της Πεννσυλβανίας την πρώτη ημέρα του Οκτωβρίου. Το γεγονός που τους έφερε εκεί ήταν η ετήσια σωματειακή συνέλευσις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πεννσυλβανίας, σε συνδυασμό με την αποφοίτησι της πεντηκοστής τρίτης σειράς της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ.

Το πρόγραμμα άρχισε στις 8:30 π.μ. και ύστερ’ από προσευχή και συζήτησι του Γραφικού εδαφίου της ημέρας, το ακροατήριο άκουσε ενθαρρυντικές εκθέσεις και πείρες από αντιπροσώπους τμημάτων της Εταιρίας από τη Γερμανία, την Ελβετία, τον Καναδά, τη Ζαμάικα και το Μεξικό. Κατόπιν ο διευθυντής Μ. Χένσελ διάβασε χαιρετισμούς προς την τάξη που αποφοιτούσε από αδελφούς πολλών χωρών, όπως από το Λάος, τη Χαβάη και την Μικρονησία, και από πολλά μέρη της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής και της Ευρώπης.

Ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας, Φ. Β. Φράνζ, έδωσε μια σθεναρή προτροπή εναντίον του κινδύνου του ν’ αφήνεται η απάθεια ν’ αναπτύσσεται ανάμεσα στο λαό του Θεού σήμερα. Μήπως κανένας από μας έχει την τάσι να νομίζη ότι ο καιρός για ν’ αναλάβη ο Θεός δράσι και να κρίνη είναι ακόμη πολύ μακρυά και ότι μπορούμε να στραφούμε πίσω στον εύκολο δρόμο της ζωής που είναι το χαρακτηριστικό αυτού του κόσμου; Τότε είναι ανάγκη να διορθώσωμε τη στάση μας, και να την φέρωμε σε αρμονία με τη θεόπνευστη συμβουλή του εδαφίου 2 Πέτρου 3:12. Σύμφωνα με την «Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου» (περιθωριακή σημείωσις), οι Χριστιανοί παροτρύνονται εκεί να ‘προσμένουν και να επισπεύδουν την έλευσιν της ημέρας του Θεού.’ Μπορούμε στην πραγματικότητα να επισπεύσωμε το χρονικό πρόγραμμα του Θεού για την έλευση της ημέρας του που θα κάμη κρίσι; Όχι, μπορούμε όμως ‘να διατηρούμε συνεχώς στη διάνοια μας’ την ημέρα εκείνη, όπως αποδίδει ακριβέστερα η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» αυτό το εδάφιο. Ο Πέτρος καθώς και άλλοι Χριστιανοί της εποχής του δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν πότε ακριβώς θα ερχόταν η «ημέρα» εκείνη, αλλά γνώριζαν ότι αυτό ήταν μια απόλυτη βεβαιότης, ότι ασφαλώς θα έλθη, και αυτό ήταν αρκετό! Σήμερα έχομε άφθονες αποδείξεις ότι μια γενεά που έχει ήδη προχωρήσει σε ηλικία πρόκειται πραγματικά ν’ αντιμετώπιση την προειπωμένη ‘μεγάλη θλίψι’ η οποία θ’ ανοίξη την οδό για την είσοδο στη νέα τάξι του Θεού. Ασφαλώς πρέπει να ζούμε κάθε μέρα με συνείδησι της εγγύτητός της αντί να την αναβάλλωμε στη διάνοια και στην καρδιά.

Στη διάρκεια της ετήσιας σωματειακής συνελεύσεως που άρχισε στις 10 π.μ., ο πρόεδρος της Εταιρίας Ν.Ο. Νορρ απεκάλυψε ότι, μολονότι η έκθεσις δεν είχε ακόμη συμπληρωθή, δείχνει ότι το υπηρεσιακό έτος 1972 είχε ένα θαυμάσιο σύνολο 162.000 ανθρώπων που βαπτίσθηκαν στη διάρκεια του έτους. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών 680.000 και πλέον άτομα έχουν βαπτισθή παγκοσμίως, και αυτό αντιπροσωπεύει, το 41 τοις εκατό των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα.

Η σειρά που αποφοιτούσε άκουσε τώρα μερικά τελικά σχόλια από τον εκπαιδευτή Ο. Β. Γκλας. Αφού ανέφερε ότι ο μέσος όρος ηλικίας της τάξεως αυτής ήταν 29 χρόνια, ετόνισε ότι η σχολή Γαλαάδ είχε επίσης ‘γεννηθή’ πριν από είκοσι εννέα χρόνια. Βασίζοντας τη συμβουλή του στα εδάφια Εβραίους 12:1-3, τους παρώντρυνε να μην πέσουν ποτέ στο αμάρτημα της απιστίας. Οι δρομείς δεν επιβραδύνουν τον ρυθμό τους καθώς πλησιάζουν στο τέρμα. Με τη Νέα τάξι τόσο κοντά οι απόφοιτοι πρέπει τώρα να διαθέτουν κάθε γραμμάριο των δυνάμεών τους σ’ αυτό τον αγώνα. Ο γραμματεύς της Γαλαάδ Ε. Α. Ντάνλαπ ετόνισε κατόπιν το πώς ο Θεός δίνει με θέρμη και γενναιοδωρία, και παρώτρυνε τους σπουδαστές να μη κάνουν ποτέ τον Θεό να αισθανθή ‘δυσαρέσκεια στην καρδιά’ με το να ενεργούν χωρίς εκτίμησι για τα δώρα του.

Και τώρα ήλθε η τελική ομιλία, που εξεφώνησε ο πρόεδρος της Εταιρίας με το θέμα «Το Όνομα με το Οποίο Όλα τα Έθνη Προτιμούν να Βαδίσουν,» βασισμένο στον Μιχαία κεφάλαια 3 και 4. Μολονότι διηρημένοι από απόψεως θρησκείας και άλλων παραγόντων, οι άνθρωποι ειδωλοποιούν το ιδεώδες του ιδιαιτέρου πολιτικού έθνους των, και το κάνουν ένα εθνικό θεό. Αλλ’ οι εθνικοί ‘θεοί’ των δεν πρόκειται, να σώσουν το ανθρώπινο γένος από μια καταστρεπτική πορεία. Σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες,’ εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη γη αφυπνίζονται στην πραγματικότητα και στρέφονται στον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό στον οποίο πρέπει κανείς να ελπίζη. ‘Βαδίζουν εν τω ονόματι του’ με το ν’ ακολουθούν τον «νόμον» και τον «λόγον» του Ιεχωβά από την ουράνια Σιών και Ιερουσαλήμ, την έδρα της βασιλείας του Μεσσία η οποία τώρα κυβερνά.

Ύστερ’ από την διανομή των πτυχίων και ένα διάλειμμα για γεύμα, το απόγευμα παρουσιάσθηκε ένα ζωηρό και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα που παρουσίασαν σε ένδεκα γλώσσες οι σαράντα οκτώ απόφοιτοι, σπουδασταί. Το κορύφωμα του προγράμματος ήταν ένα ερευνητικό της καρδιάς Βιβλικό δράμα που περιελάμβανε το αμάρτημα του Βασιλέως Δαβίδ με την Βηθ-σαβεέ. Ετόνιζε την έξοχη ισορροπία της δικαιοσύνης και του ελέους του Θεού. Όλα αυτά έκαμαν τους 7.164 παρόντας να αισθανθούν στο τέλος της ημέρας ότι ευλογήθηκαν πλουσίως.