Ένας Κόσμος, μια Κυβέρνησις, Κάτω από τη Θεία Εξουσία

 1. Τι σημαίνει «εξουσία,» και πώς έχει επηρεάσει τη γη μας;

ΕΠΙ αιώνες ελέγετο ότι η εξουσία μιας κυβερνήσεως απορρέει βασικά από τον λαό που κυβερνάται.a Στον τομέα της πολιτικής επιστήμης (πολιτειολογίας) λέγεται ότι εξουσία είναι η «υπερτάτη δύναμις μιας Πολιτείας μέσω της οποίας η κυβέρνησις ενεργεί.»b Στους συγχρόνους καιρούς ολοένα περισσότερες χώρες κατέληξαν να πιστεύουν ότι η εξουσία ανήκει στον λαό.c Εν τούτοις, σε μερικές χώρες αναγνωρίζεται ακόμη ότι ο άρχων, όπως είναι ο βασιλεύς ή ο αυτοκράτωρ, κατέχει την υπερτάτη εξουσία μιας χώρας. Οποιοδήποτε κι αν συμβαίνη, δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένας άνθρωπος ούτε μια εθνική ομάδα ανθρώπων που ν’ ασκή εξουσία σ’ ολόκληρη τη γη. Αντιθέτως, η γη μας είναι ο τόπος πολλών εξουσιών. Αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη αιτία γι’ ανταγωνισμούς και διαμάχες. Η γη δεν έχει ησυχία, δεν έχει παγκόσμια ειρήνη.

 2. Γιατί έχομε όλοι μας επηρεασθή από τις εθνικές εξουσίες της γης, και ποια πατριωτική στάσι παίρνουν μερικοί υπέρ των εθνικών τους κυβερνήσεων;

² Όλοι μας επηρεαζόμεθα από τις εξουσίες που ασκούνται ολόγυρα στη γη. Σχετικά λίγοι από μας ως άτομα είναι εκείνοι που μπορούν να λέγωνται ‘άνθρωποι χωρίς πατρίδα.’ Οι περισσότεροι από μας είμεθα μέλη κάποιου έθνους, πολίται κάποιας χώρας. Λόγω αυτής της ιδιότητος, αναμένεται από μας να έχωμε μια εθνική υπερηφάνεια. Γινόμεθα πολύ ευαίσθητοι ως προς την εθνικότητά μας, τόσο ώστε αποστρεφόμεθα και αποκρούομε οποιαδήποτε δυσφήμησι γίνεται εναντίον του έθνους που εκπροσωπούμε. Στη διάρκεια διεθνών διενέξεων, πολλοί οπαδοί μιας εθνικής κυβερνήσεως λαμβάνουν μια πατριωτική στάσι που εκδηλώνεται με τις λέξεις: «Η πατρίδα μου —καλή ή κακή!»

 3. Ποια εσωτερική και ποια εξωτερική εξουσία ασκεί σήμερα κάθε έθνος;

³ Σήμερα περισσότερα έθνη από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ‘επιβάλλουν’ την πιστότητα των πολιτών των. Στο παγκόσμιο συγκρότημα που είναι γνωστό ως Ηνωμένα Έθνη υπάρχουν τώρα εκατόν τριάντα οκτώ έθνη-μέλη διαφορετικών πολιτικών φρονημάτων. Υπάρχουν και άλλα έθνη που είναι ακόμη έξω από την οργάνωσι των Ηνωμένων Εθνών. Το καθένα απ’ αυτά τα έθνη, είτε είναι μέλος των Ηνωμένων Εθνών είτε όχι, είναι υπερήφανο για την εσωτερική καθώς και την εξωτερική του εξουσία. Κάθε έθνος διεκδικεί και περιφρουρεί τις κυβερνητικές εξουσίες που ασκεί το πολιτικό Κράτος εσωτερικώς στους δικούς του πολίτας, καθώς και στους ξένους που κατοικούν μέσα στα εθνικά του σύνορα και στα ιδιωτικά πλοία των πολιτών του που ταξιδεύουν στις ανοιχτές θάλασσες. Στην άσκησι της εξωτερικής εξουσίας, κάθε έθνος εμμένει και ενεργεί με το δικαίωμά του να συνάπτη σχέσεις με οποιοδήποτε ξένο πολιτικό κράτος, είτε κάνοντας μια ειρηνική συνθήκη είτε κηρύττοντας πόλεμο. Από τη σημερινή ανθρώπινη άποψι, όλ’ αυτά φαίνονται σωστά και φυσικά. Πατριωτικά!

 4. Στη διάρκεια αυτού του αιώνος, ποια πολιτική κίνησις έχει γίνει επιδημική, και ποιο ερώτημα εγείρεται σχετικά με την αδελφοσύνη μεταξύ εθνών και ανθρώπων;

⁴ Τα γεγονότα της συγχρόνου ιστορίας δείχνουν ότι ο εθνικισμός έχει έλθει στο προσκήνιο σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα από τον καιρό του πρώτου πολέμου που διεξήχθη σε παγκόσμια κλίμακα. Σύμφωνα με την κερδισμένη πλευρά ο πόλεμος διεξήχθη για να καταστήση τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία. Οι αγώνες των λαών παντού για εθνική κυριαρχία με τη δημιουργία νέων πολιτικών κρατών πήραν επιδημική μορφή. Ο εθνικισμός έγινε πληγή για όλη την ανθρωπότητα. Αντί να φέρη την ειρήνη στις παγκόσμιες συνθήκες με την ικανοποίησι των κατά τόπους λαών που ζητούσαν εθνική κυριαρχία, ωδήγησε σε πολλαπλασιασμό των εθνικών και διεθνών προβλημάτων. Ύστερα από δέκα εννέα χρόνια λειτουργίας της νεκρής τώρα Κοινωνίας των Εθνών και ύστερα από τριάντα χρόνια λειτουργίας των Ηνωμένων Εθνών, δεν υπάρχει σήμερα αδελφοσύνη μεταξύ των εθνών, ακριβώς όπως δεν υπάρχει αδελφοσύνη και μεταξύ των ανθρώπων. Κι όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι αδελφοί «εξ ενός αίματος;» Δεν συνδέονται όλα τα έθνη με μια αδελφική συγγένεια, εφόσον αποτελούνται από πολίτας οι οποίοι είναι αδελφοί «εξ ενός αίματος»; Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει αυτή η παγκόσμια αδελφοσύνη που θα έπρεπε να κάμη όλους τους ανθρώπους παντού να ενεργούν σαν στοργικοί αδελφοί μιας μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας;

 5. Έχομε στη γη «ένα κόσμο» κάτω από «μια κυβέρνησι,» και για ποιους θα ήταν αυτό ένα επιθυμητό πράγμα;

⁵ Είμεθα υποχρεωμένοι να ομολογήσωμε ότι το ανθρώπινο γένος σήμερα δεν αποτελεί «ένα κόσμο» κι ότι, παρά την ύπαρξι των Ηνωμένων Εθνών, δεν αρέσκεται κάτω από «μια κυβέρνησι.» Θα θέλαμε να είναι ολόκληρη η ζώσα ανθρωπότης «ένας κόσμος» κάτω από «μια κυβέρνησι»; Έχοντας υπ’ όψιν την ανθρώπινη πείρα των περασμένων έξη χιλιάδων ετών, αυτό θα ήταν ένα πολύ επιθυμητό πράγμα για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν την αρμονία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια, τον ανθρωπισμό και τη χαρά της ζωής.

6, 7. (α) Γιατί ποτέ προηγουμένως δεν ήσαν οι άνθρωποι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον και δεν είχαν τέτοια αμοιβαία εξάρτησι; (β) Πόσοι θα μπορούσαν να επηρεασθούν από έναν άλλον παγκόσμιο πόλεμο και γιατί;

⁶ Όλοι εμείς, οπουδήποτε κι αν ζούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη, είμεθα αιχμάλωτοι σ’ αυτή τη γη. Είναι αλήθεια ότι έξη διαστημικές πτήσεις απεβίβασαν ανθρώπους στη σελήνη, αλλ’ αυτοί οι άνθρωποι, για να επιζήσουν έπρεπε να επανέλθουν στη γη. Ήσαν ευτυχείς που επέστρεψαν σ’ αυτή τη γη. Εδώ ήταν ο τόπος που ήθελαν να ζήσουν, εδώ μόνο είναι ο τόπος στον οποίον τα ανθρώπινα πλάσματα, ως ανθρώπινα όντα, μπορούν να ζουν για πάντα. Οι άνθρωποι, οπουδήποτε κι αν ζουν σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι γείτονες μεταξύ των, διότι όλοι είναι κάτοικοι της μιας γης. Όλοι γενικά υπόκεινται στις ίδιες ανάγκες της ζωής. Και τώρα τα μέσα ταχείας επικοινωνίας, όπως είναι το τηλέφωνο, ο τηλέγραφος, το ραδιόφωνο και η τηλεόρασις, και τα διάφορα μέσα ταξιδιών στην ξηρά, τη θάλασσα και τον αέρα, έφεραν όλους τους λαούς πλησιέστερα μεταξύ των από κάθε άλλη φορά. Ποτέ άλλοτε οι λαοί της γης δεν είχαν τέτοια αμοιβαία εξάρτησι.

⁷ Όπως συμβαίνει μ’ ένα μεγάλο ανθρώπινο συγκρότημα, κάθε μέρος της ανθρώπινης κοινωνίας επηρεάζεται απ’ ό,τι συμβαίνει σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος της ανθρωπίνης οικογενείας. Έχοντας υπ’ όψιν την πρόοδο της επιστήμης στα μέσα του συγχρόνου πολέμου, άλλος ένας παγκόσμιος πόλεμος, ένας πόλεμος με πυρηνικά όπλα και διηπειρωτικούς πυραύλους, θα είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα για όλα τα πλάσματα, ανθρώπους και ζώα, που είναι στη γη μας.

8, 9. (α) Ποιος κίνδυνος είναι κοινός για όλο το ανθρώπινο γένος και τι χρειάζεται από μέρους όλων των εθνών για ν’ αποφευχθή το χειρότερο; (β) Ποια προειδοποίησις για καταστροφή ήλθε από την Άπω Ανατολή τον περασμένο Ιανουάριο, και τίνων τη συνεργασία ζητούσε;

⁸ Ο κίνδυνος του αφανισμού είναι τώρα κοινός για όλο το ανθρώπινο γένος. Όλοι γνωρίζουν τώρα ότι χρειάζεται μια κοινή παγκόσμια προσπάθεια για ν’ αποφευχθή μια τέτοια παγκόσμια συμφορά. Το γενικό συμφέρον όλων των λαών απαιτεί ένα τέτοιο πράγμα. Αλλά πού μεταξύ των σημερινών ιδιοτελών ανθρώπων υπάρχει το αίσθημα μιας επειγούσης ανάγκης για συνεργασία με τον σκοπό ν’ αποτραπή το χειρότερο; Μια πρόσκλησις γι’ αυτό το ζήτημα έρχεται από την Άπω Ανατολή:

⁹ Κάτω από τις επικεφαλίδες «Μίκι: Η Ανθρωπότης είναι Καταδικασμένη Χωρίς Συνεργασία,» η Εφημερίς Τάιμς της Σιγκαπούρης της Ασίας έγραψε τα εξής στις 26 Ιανουαρίου 1975: ΤΟΚΙΟ, Σάββ.—Ο Πρωθυπουργός Τάκεο Μίκι προειδοποίησε χθες ότι ο κόσμος είναι καταδικασμένος, αν τα ιδιαίτερα εθνικά συμφέροντα εξυπηρετούνται με μια ‘περιωρισμένη και βραχυπρόθεσμη έννοια.’ Ο Κύριος Μίκι είπε σε μια βαρυσήμαντη ομιλία που εξεφώνησε στη Βουλή: ‘Ο κόσμος γίνεται ολοένα μικρότερος και το σύνολο της ανθρωπότητας μοιράζεται την ίδια μοίρα μέσα στο ίδιο πλοίο.’ Ετόνισε την ανάγκη για διεθνή συνεργασία και αμοιβαία εξάρτησι μεταξύ των εθνών . . . ‘Προς λύπη μας, όμως, ο κόσμος δεν έφθασε ακόμη σ’ ένα στάδιο όπου αυτή η αμοιβαία εξάρτησις να πραγματοποιήται πλήρως. Αν παραμείνη αυτή η κατάστασις, είναι φανερό ότι στο προσεχές μέλλον θα υποστούμε καταστροφή. Σ’ αυτόν τον αιώνα, κανένα μεμονωμένο έθνος ή άτομο δεν μπορεί να προχωρήση πια μόνο του επιτυχώς. Ο βασικός αντικειμενικός σκοπός των διπλωματικών επιδιώξεων οποιασδήποτε χώρας είναι, φυσικά, να εξασφαλίση τα εθνικά της συμφέροντα. Αυτή η εκδήλωσις όμως δεν πρέπει να εννοήται με μια περιωρισμένη και βραχυπρόθεσμη έννοια.’

ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

10. Τι θα εξασθενούσε την ενωτική δύναμι της διεθνούς συνεργασίας που συνιστά ο Ιάπων Πρωθυπουργός;

¹⁰ Αυτό ήταν πράγματι μια σοβαρή προειδοποίησις που χρειάσθηκε να κάμη ο Ιάπων Πρωθυπουργός. Είναι πολύ πεπεισμένος ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει τώρα ν’ αποφασίση τι θα εκλέξη: τη διεθνή συνεργασία ή την καταστροφή. Εν τούτοις, σύμφωνα με την άποψί του, η εθνική κυριαρχία κάθε πολιτικού κράτους δεν πρέπει να θυσιασθή, ακόμη και όταν επικρατήση αυτή η συνεργασία. Επομένως ο «βασικός αντικειμενικός σκοπός των διπλωματικών επιδιώξεων» πρόκειται να είναι η εξασφάλισις των εθνικών συμφερόντων κάθε χώρας. Έτσι τα εθνικά συγκροτήματα παντού θα πρέπει να διατηρήσουν την εθνική τους κυριαρχία. Αυτό θα επέτρεπε να παραμείνη η εθνική υπερηφάνεια με όλα τα διαιρετικά της αποτελέσματα. Έτσι αυτό θα απέβαινε σε βάρος της εσωτερικής ενότητος μεταξύ των εθνικών ομάδων. Θα ήταν μια αδυναμία που θα εξασθενούσε τη δύναμι της διεθνούς συνεργασίας. Το αποτέλεσμα ποτέ δεν θα ήταν «μια κυβέρνησις». Ούτε «ένας κόσμος».

11. Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που λείπει από μια τέτοια διεθνή συνεργασία;

¹¹ Μήπως λοιπόν είναι απλώς η συνεργασία μεταξύ κυριάρχων πολιτικών κρατών εκείνο που απαιτείται για να σώση το ανθρώπινο γένος από την καταστροφή; Προφανώς χρειάζεται κάτι περισσότερο, κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Η Κοινωνία των Εθνών που εξέλιπε δεν ανεπλήρωσε αυτή την ανάγκη. Ούτε τα Ηνωμένα Έθνη που είναι τώρα σε λειτουργία δεν ανεπλήρωσαν αυτή την ανάγκη. Μερικοί πολιτικοί επιστήμονες του κόσμου μπορεί να ρωτήσουν, Τι είναι εκείνο που χρειάζεται, εκείνο που λείπει, απ’ αυτούς τους Οργανισμούς ώστε να επιτύχουν μια διεθνή συνεργασία; Απαντούμε: Εκείνο που λείπει είναι η ανιδιοτελής συνεργασία μ’ Εκείνον τον οποίον πολλά έθνη ισχυρίζονται ότι λατρεύουν. Μπορούμε να προσδιορίσωμε ποιος είναι Αυτός από τον εθνικό ύμνο μιας Βορειοαμερικανικής χώρας. Αυτός ο Ύμνος φέρει τον τίτλο: «Πατρίδα Μου, (ψάλλω) για Σένα,» ή απλώς, «Αμερική.» Η τελευταία στροφή αυτού του ύμνου, στην εκφώνησι της οποίας το ακροατήριο εγείρεται όρθιο, λέγει σε Ελληνική απόδοσι τα εξής:

«Εσένα τον Θεό των πατέρων μας,

της ελευθερίας πρωτουργό, αινούμε.

Η χώρα μας ας λάμπη συνεχώς με της ελευθερίας το άγιο φως,

με τη δύναμί σου προστάτευέ μας,

Θεέ Μεγάλε Βασιλιά μας.»

12. (α) Πώς κάποιο έθνος ισχυρίζεται ότι ο Θεός είναι ο ουράνιος Κυρίαρχός του; (β) Πώς το έθνος που ψάλλει αυτόν τον ύμνο δείχνει αν ο Θεός είναι ο Κυρίαρχος του ή όχι;

¹² Επίσης, αυτός ο ύμνος είχε την ίδια μελωδία που είχε ο Βρεταννικός εθνικός ύμνος, με τίτλο «Ο Θεός Είθε να Σώζη τον Αγαθόν Βασιλέα Μας.» Σύμφωνα με την τελευταία στροφή του ύμνου της «Αμερικής,» το Ανώτατο Δικαστήριο του έθνους απεφάνθη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα Χριστιανικό έθνος. Επίσης, στην Αγγλία υπάρχει ακόμη ένωσις εκκλησίας και πολιτείας, επειδή η εκκλησία της Αγγλίας είναι η Επίσημη Εκκλησία του Κράτους. Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι η θεότης που εννοείται εδώ. Όλα τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου ομολογούν ότι λατρεύουν αυτόν τον Θεό των Αγίων Γραφών. Οι Αμερικανοί που ενώνονται σ’ αυτόν τον πατριωτικό ύμνο ψάλλοντας σ’ Αυτόν τα λόγια «Θεέ Μεγάλε Βασιλιά μας,» αναγνωρίζουν ομόφωνα τον Θεό, τον «Θεόν των πατέρων μας,» ως τον υπέρτατο κυρίαρχο, ανώτερο κι από τον ανώτατο άρχοντα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αλλά μήπως αυτοί που ψάλλουν αυτόν τον ύμνο λέγουν περισσότερα απ’ όσα εννοούν; Τον αφήνουν πραγματικά να είναι ο υπέρτατος Κυρίαρχος του έθνους των καθώς και του υπολοίπου σύμπαντος; Αυτοί που ψάλλουν δείχνουν αν Αυτός είναι ο πραγματικός υπέρτατος Κυρίαρχός των με το να συνεργάζωνται υποτακτικά μαζί του ή με το να παραλείπουν να το πράττουν αυτό.

13. (α) Ποιον δείχνει ως Κυρίαρχο του Σύμπαντος η Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις του Βασιλέως Ιακώβου; (β) Έτσι, πώς μόνο μπορεί να γίνη «ένας κόσμος» κάτω από «μια κυβέρνησι»;

¹³ Η μετάφρασις της Αγίας Γραφής στην Αγγλική γλώσσα που ενεκρίθη από τον Βασιλέα της Μεγάλης Βρεταννίας Ιάκωβο Α΄ το 1611 για να διαβάζεται στις εκκλησίες της Αγγλίας δίνει έμφασι στην υπερτάτη εξουσία του Θεού. Στον Ψαλμό 83:18 αυτή η μετάφρασις λέγει: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είσαι ο Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Σε εκπλήρωσι, της προσευχής που περιέχεται σ’ αυτόν τον Ψαλμό, όλοι οι άνθρωποι, δηλαδή όλοι οι κάτοικοι της γης, θα γνωρίσουν ότι ο Θεός, του οποίου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είναι ο Ύψιστος Κυρίαρχος πάντων, και επομένως ο Κυρίαρχος όλης της γης μας. Σήμερα τα περισσότερα από τα πολιτικά έθνη δεν λατρεύουν τον Ιεχωβά ως Θεόν τους, όπως ισχυρίζονται τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου ότι τον λατρεύουν. Αλλά, μολονότι τα λεγόμενα «Χριστιανικά» έθνη ομολογούν ότι λατρεύουν τον Θεό, του οποίου το όνομα όπως λέγει η Αγία Γραφή είναι Ιεχωβά, δεν συνεργάζονται πραγματικά μαζί Του. Στην πραγματικότητα, ούτε ένα από τα έθνη που είναι μέλη της Οργανώσεως των Ηνωμένων Εθνών δεν συνεργάζεται με τον Ύψιστο Θεό, τον Ιεχωβά. Μόνο όταν όλοι οι ζώντες άνθρωποι συνεργασθούν υπάκουα μ’ αυτόν τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο μπορεί να γίνη «ένας κόσμος» κάτω από «μια κυβέρνησι.»

ΥΠΕΡ ΤΙΝΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Θ’ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩΜΕ;

14. Γιατί είναι τώρα αναγκαίο για τον καθένα από μας να λάβη μια προσωπική απόφασι σχετικά με αυτό το ζήτημα που θα τακτοποιηθεί για όλη τη γη;

¹⁴ Επιθυμούμε με όλη μας την καρδιά ένα τέτοιο πράγμα; Εφόσον τα πολιτικά κράτη δεν επιθυμούν ένα τέτοιο πράγμα με τον τρόπο του Θεού, και αφού αρνούνται να συνεργασθούν μαζί Του, τότε επαφίεται στον καθένα μας ν’ αποφασίση προσωπικά για το επίμαχο ζήτημα που θα τακτοποιηθή σύντομα για όλη τη γη. Θα σεβασθούμε την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και θα ζήσωμε σύμφωνα μ’ αυτήν; Μόνον αν ενεργήσωμε έτσι θα έχωμε το προνόμιο ν’ απολαύσωμε «ένα κόσμο, μια κυβέρνησι, κάτω από την υπέρτατη εξουσία του Θεού.»

15. Ποιο γεγονός μας βοηθεί να εννοήσωμε γιατί τα σχέδια των εθνών απέτυχαν παρά τη διεθνή συνεργασία;

¹⁵ Όταν όλοι συνεργαζώμεθα κι ενεργούμε σαν ένα ενωμένο σώμα, μπορούμε γενικά να επιτύχωμε πολλά. Όταν συνεργαζώμεθα με τον Υπέρτατο Κυρίαρχο Ιεχωβά Θεό μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι εργαζόμεθα με επιτυχία. Αυτό το γεγονός μας βοηθεί να εννοήσωμε γιατί τα έθνη απέτυχαν στα διεθνή τους σχέδια. Είναι αλήθεια ότι τα έθνη, στην απελπιστική κατάστασι που βρίσκονται σήμερα αναζητούν ένα τρόπο για να ενοποιήσουν τον κόσμο κάτω από μια μόνο παγκόσμια διευθέτησι. Γίνεται μάλιστα λόγος να παραδώσουν την παγκόσμια κυριαρχία στον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Εν τούτοις, αυτό το σχέδιο για «ένα κόσμο» του ανθρωπίνου γένους κάτω από «μια κυβέρνησι» που θέλουν να πραγματοποιήσουν τα έθνη χάριν της παγκοσμίου ειρήνης και ασφαλείας, είναι μήπως ο «ένας κόσμος» κάτω από τη «μια κυβέρνησι» που έχει κατά νουν ο Υπέρτατος Κύριος ο Θεός; Αυτό είναι εκείνο που προείπε ο Θεός μέσω του αλάνθαστου γραπτού του Λόγου της Αγίας Γραφής;

16, 17. (α) Πώς τα έθνη συνεργάσθηκαν με κακό τρόπο πριν από δεκαεννέα αιώνες στην Ιερουσαλήμ; (β) Πώς απευθύνθηκαν στον Θεό αυτοί που προσευχήθηκαν και ανέφεραν αυτή την κακή συνεργασία, και τι εζήτησαν απ’ Αυτόν να κάμη;

¹⁶ Γνωρίζομε ότι τα ανθρώπινα πλάσματα και τα έθνη μπορούν να συνεργάζωνται για ένα κακό έργο καθώς και για ένα καλό έργο. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια περίπου τα έθνη συνεργάσθηκαν για ένα κακό έργο. Συνεργάσθηκαν αλλ’ όχι με τον Ύψιστο Θεό του ουρανού. Αυτό τονίσθηκε μ’ ένα επίσημο τρόπο στην πόλι της Ιερουσαλήμ, μετά τη σύλληψι δύο ανδρών που εκήρυτταν στον ναό της πόλεως και οι οποίοι είχαν δικασθή από το Ανώτατο Δικαστήριο και είχαν απολυθή με απειλές. Σχετικά με τη σύγκρουσι των εξουσιών που περιελαμβάνοντο σ’ εκείνη την περίπτωσι, η ιστορική αφήγησις μάς λέγει τα εξής:

¹⁷ «Και αφού απελύθησαν, ήλθον προς τους οικείους και απήγγειλαν όσα είπον προς αυτούς οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Οι δε ακούσαντες ομοθυμαδόν ύψωσαν την φωνήν προς τον Θεόν και είπον· Δέσποτα (Υπέρτατε Κύριε, ΜΝΚ), συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς, όστις είπας δια στόματος Δαβίδ του δούλου σου· Δια τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού. Διότι συνήχθησαν επ’ αληθείας εναντίον του αγίου Παιδός σου Ιησού, τον οποίον έχρισας, και ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μετά των εθνών και των λαών του Ισραήλ, δια να κάμωσιν όσα η χειρ σου και η βουλή σου προώρισε να γείνωσι· και τώρα, Κύριε, βλέψον εις τας απειλάς αυτών και δος εις τους δούλους σου να λαλώσι τον λόγον σου μετά πάσης παρρησίας.»—Πράξ. 4:23-29.

18. Τι προσευχήθηκαν αυτοί ο Χριστιανοί, στον Θεό να τους βοηθήση να κάμουν, και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της απαντήσεως του Θεού στην προσευχή των;

¹⁸ Αυτοί οι μαθηταί του Ιησού του Μεσσία έλαβαν την προσωπική των απόφασι και τη στάσι των με το μέρος της παγκοσμίου κυριαρχίας του Δημιουργού του ουρανού και της γης. Γι’ αυτό και προσευχήθηκαν σ’ Αυτόν να τους βοηθήση να αγνοήσουν τις αποφάσεις και τις απειλές του εθνικού Ανωτάτου Δικαστηρίου και να συνεχίσουν το απαγορευμένο κήρυγμα του Θείου αγγέλματος για τον κεχρισμένο του Δούλο, Ιησού τον Μεσσία. Εξέθεσαν την πολιτική συνωμοσία του Βασιλέως Ηρώδου Αντίπα, που εκπροσωπούσε την εθνική ομάδα των Ιδουμαίων, και του Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, που εκπροσωπούσε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Τιβέριο Καίσαρα, καθώς και των μη εκχριστιανισμένων Ιουδαίων. Η προσευχή τους έλαβε απάντησι, και το κήρυγμα των αγαθών νέων απ’ αυτούς τους υποστηρικτάς της υπερτάτης εξουσίας του Ιεχωβά Θεού συνεχίσθηκε μεταξύ των Ιουδαίων και αργότερα μεταξύ των Εθνικών. Ως αποτέλεσμα τούτου, χιλιάδες πιστοί έλαβαν τη στάσι τους με το μέρος του Υπερτάτου Κυρίου Ιεχωβά για να συνεργασθούν μαζί του στον Μεσσιανικό του σκοπό.

19. Σε αντίθεσι με την κατάστασι που επικρατούσε πριν από δεκαεννέα αιώνες, σε ποια εκπλήρωσι των λόγων του Δαβίδ (στο Δεύτερο Ψαλμό) έχομε φθάσει σήμερα, και γιατί πρέπει να είμεθα προσεκτικοί σχετικά με την απόφασι που θα πάρωμε;

¹⁹ Σήμερα έχομε φθάσει στο αποκορύφωμα αυτής της από τον Θεό διευρυνομένης πορείας των γεγονότων που οδηγεί στον «ένα κόσμο» κάτω από «μια κυβέρνησι» στην οποία ο Θεός είναι ο Παγκόσμιος Υπέρτατος Άρχων. Οι προφητικοί λόγοι του Δαβίδ, που περιλαμβάνονται στην προσευχή που ανέπεμψαν οι μαθηταί του Μεσσία πριν από δέκα εννέα αιώνες στην Ιερουσαλήμ, είχαν μόνο μια αρχική η μικρογραφική εκπλήρωσι. Η προσευχή περιελάμβανε τον Βασιλέα Ηρώδη, τον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, τον Ιουδαϊκό λαό και τους Ρωμαίους στρατιώτας τους οποίους αυτοί εχρησιμοποίησαν για να καρφώσουν τον Ιησού τον Μεσσία σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Στον εικοστό μας αιώνα, τα παγκόσμια γεγονότα από τον καιρό που ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στο έτος 1914 παρέχουν την απόδειξι ότι έχομε φθάσει στην τελική εκπλήρωσι των λόγων αυτών του Δαβίδ που βρίσκονται στον Δεύτερο Ψαλμό. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, το ζήτημα της θείας κυριαρχίας πρόκειται να τακτοποιηθή. Η προσωπική μας απόφασις σ’ αυτό το επίμαχο ζήτημα θα έχη πολύ σοβαρές συνέπειες για τον καθένα μας.

20, 21. (α) Για να οδηγηθούμε να λάβωμε μια ορθή απόφασι, σε ποιον πρέπει να απευθυνθούμε με επιτυχία; (β) Σύμφωνα με τον Ψαλμό 73:24, 25, 28 σε ποιον απευθύνθηκε ο ψαλμωδός για συμβουλή;

²⁰ Για να βοηθηθούμε να λάβωμε την απόφασι που θα μας οδηγήση ν’ απολαύσωμε «ένα κόσμο, μια κυβέρνησι,» κάτω από τη θεία εξουσία, έχομε ανάγκη καθοδηγήσεως. Μπορούμε να προσφύγωμε στα έθνη του κόσμου για καθοδήγησι σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα; Όχι, διότι αυτά βρίσκονται σε αμηχανία και βυθίζονται ολοένα βαθύτερα μέσα στο τέλμα της αμηχανίας, επειδή δεν γνωρίζουν τον τρόπο που θα τους βγάλη από τις αυξανόμενες δυσκολίες των. Δεν μπορούμε επιτυχώς να στραφούμε στα θρησκευτικά ιδρύματα των εθνών, διότι οι θρησκευτικές συμβουλές που αυτά έχουν δώσει στους πολιτικούς άρχοντας είναι εκείνες που ωδήγησαν τα έθνη στο σημερινό διεθνές αδιέξοδο. Για να λάβωμε την απαιτούμενη σύγχρονη, ρεαλιστική και πρακτική συμβουλή που θα μας κατευθύνη στον ορθό δρόμο, πρέπει να προσφύγωμε στον γραπτό Λόγο του Θεού που μας δόθηκε από Εκείνον ακριβώς ο οποίος πριν από πολύν καιρό προείπε αυτή την παγκόσμια στενοχώρια. Αυτή ήταν η συνετή πορεία που ακολούθησε ο θεόπνευστος ψαλμωδός των αρχαίων χρόνων. Απευθυνόμενος στον θείο Συγγραφέα αυτού του προφητικού Λόγου είπε τα εξής:

²¹ «Δια της συμβουλής σου θέλεις με οδηγήσει και μετά ταύτα θέλεις με προσλάβει εν δόξη. Τίνα άλλον έχω εν τω ουρανώ; Και επί της γης δεν θέλω άλλον παρά σε. Αλλά δι’ εμέ, το να προσκολλώμαι εις τον Θεόν είναι το αγαθόν μου· έθεσα την ελπίδα μου επί τον υπέρτατον Κύριον Ιεχωβά δια να κηρύττω πάντα τα έργα σου.»—Ψαλμός 73:24, 25, 28, ΜΝΚ.

22. Για ποιο πράγμα λοιπόν, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι, σύμφωνα με τους λόγους του ψαλμωδού;

²² Αν εμείς τώρα εκλέξωμε τον Υπέρτατο Κυρίαρχο όλου του σύμπαντος ως καταφύγιό μας, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτός θα μας οδηγήση με τη συμβουλή του και κατόπιν θα μας φέρη σε άφθαρτη δόξα.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 36]

‘Γιατί λείπει απ’ όλον τον κόσμο η αδελφοσύνη η οποία θα έπρεπε να κάνη όλους τους ανθρώπους να ενεργούν σαν στοργικοί αδελφοί μιας μεγάλης ανθρώπινης οικογενείας;’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 37]

‘Εκείνο που λείπει είναι η ανιδιοτελής συνεργασία με τον Θεό της Αγίας Γραφής, τον Ιεχωβά, τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 39]

‘Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, προβάλλει για τακτοποίησι το ζήτημα της θείας εξουσίας. Πρέπει να λάβετε μια προσωπική απόφασι γι’ αυτό το ζήτημα.’

[Εικόνα στη σελίδα 35]

«Και ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην.»—Ζαχ. 14:9.