λεγόντων, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία [ευδοκίας, Κριτικόν Κείμενον].»​—Λουκ. 2:8-14· Ζαχ. 1:7-9.

5, 6. Μολονότι εμφανίσεις αγγελικές στο παρελθόν υπήρξαν γεγονότα μεγάλης σπουδαιότητος, τι μπορεί να λεχθή για την εποχή μας και τη δύναμι των αοράτων πνευματικών πλασμάτων;

⁵ Θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ότι θα ήταν θαυμαστό να ήμεθα μ’ εκείνους τους ποιμένες τότε και να έχωμε αυτό το όραμα των αγγέλων και ν’ ακούμε τις φωνές των και έπειτα να πάμε στη φάτνη στη Βηθλεέμ και να γίνωμε αυτόπται μάρτυρες της γεννήσεως του βρέφους, που ήταν «σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» (Λουκ. 2:15-20) Εν τούτοις, εμείς σήμερα έχομε πολλή σχέσι με τους ουρανίους αγγέλους, έστω και αν παραμένουν αόρατοι σ’ εμάς και δεν ακούμε τις φωνές των.

⁶ Έχομε κάθε λόγο να πιστεύωμε ότι υπάρχει πολλή δαιμονική δραστηριότης, που προχωρεί σ’ αυτές τις ημέρες. Η πορεία όλων των κοσμικών εθνών προς τον πιο μεγάλο και τον πιο καταστρεπτικό πόλεμο όλης της ανθρωπίνης ιστορίας κατευθύνεται αναμφισβήτητα κάτω από δαιμονικό έλεγχο. Αύτη είναι η σημασία που το τελευταίο βιβλίο της Γραφής (Αποκάλ. 16:13-16) δίδει στην ακατάσχετη κίνησι που τα στρατιωτικοποιημένα έθνη κάνουν προς τη θέσι που προφητικά ονομάζεται Αρμαγεδδών. Αυτό το τελευταίο βιβλίο της Γραφής δείχνει ότι συγχρόνως θα υπήρχε επίσης δραστηριότης και κίνησις από μέρους των αγίων αγγέλων του Θεού, όχι, εν τούτοις, για αντίστασι στην ενέργεια των δαιμόνων να ωθήσουν τα έθνη στον Αρμαγεδδώνα, αλλά για άλλους λόγους.

7, 8. (α) Πότε έλαβε χώραν η τελευταία εμφάνισις αγγέλων, και όμως πώς χρησιμοποιούνται οι άγιοι άγγελοι από τον Ιεχωβά στην εποχή μας; (β) Πώς ο Ιωάννης στην Αποκάλυψι μας βεβαιώνει γι’ αυτή την υπηρεσία των αγγέλων;

⁷ Αφότου ο απόστολος Ιωάννης έλαβε την Αποκάλυψι στο τέλος του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας, εμφανίσεις αγγέλων έπαυσαν να γίνωνται. Ωστόσο, οι άγιοι άγγελοι του Υψίστου Θεού υπηρετούσαν δραστήρια προς το συμφέρον των πιστών ακολούθων Χριστού του Κυρίου που πρόκειται να κληρονομήσουν αθάνατη ζωή μαζί του στην ουράνια βασιλεία. Σ’ αυτό ακριβώς αναφέρονται τα λόγια της προς Εβραίους επιστολής 1:14, όταν θέτουν το ερώτημα σχετικά με τους αγίους αγγέλους: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;» Όλοι αυτοί οι άγγελοι υπόκεινται στον Χριστό τον Κύριο, τον Υιό του Θεού, και τον υπηρέτησαν πιστά σε όλους τους περασμένους δεκαεννέα αιώνες, χάριν των ακολούθων του. Αλλά σήμερα υπάρχει ένα προειπωμένο έργο που πρέπει να γίνη σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους», ο οποίος φθάνει σ’ ένα αποκορύφωμα στον Αρμαγεδδώνα. Δίδονται, λοιπόν, σ’ αυτούς τους αγγέλους ειδικοί προσδιορισμοί υπηρεσίας, και υπηρετούν με τρόπους αοράτους σ’ εμάς τους ανθρώπους. Αυτό πρέπει να είναι αληθινό για να πραγματοποιηθή εκείνο που είδε σε θαυματουργικό όραμα ο Ιωάννης, ένα όραμα που περιέγραψε με τα εξής λόγια της Αποκαλύψεως 14:6, 7:

⁸ «Και είδον άλλον άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις είχεν ευαγγέλιον αιώνιον, δια να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γης, και εις παν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν και έλεγε μετά φωνής μεγάλης, Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.»

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΠΤΗΣΙ

 9. Παρ’ ότι δεν βλέπομε κάποιες αγγελικές εμφανίσεις σ’ αυτή την εποχή, πώς γνωρίζομε ότι το άγγελμα της Αποκαλύψεως 14:6, 7 έρχεται μέσω ενός αγγέλου του Ιεχωβά;

⁹ Δεν έχομε ιδεί κατά γράμμα τον πετώμενο άγγελο, που ο Ιωάννης είδε στο όραμα, βλέποντας τον είτε από μια τοποθεσία του εδάφους είτε από ένα κάθισμα κοντά στο παράθυρο ενός αεροπλάνου που σπεύδει διασχίζοντας το μεσουράνημα. Ούτε οι αστροναύται, που ετέθησαν σε τροχιά γύρω στη γη, πολύ πιο πάνω από το ύψος που φθάνουν τα αεριωθούμενα και στροβιλοφόρα αεροπλάνα μας, ανέφεραν ότι είδαν έναν τέτοιο άγγελο. Εν τούτοις, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ν’ αποδώσωμε σε κανένα άλλον παρά σ’ έναν άγγελο ή σώμα αγγέλων υπό τας διαταγάς του Χριστού του Κυρίου εκείνο, που είδαμε και ακούσαμε στη γη από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τον Νοέμβριο του 1918 και τη Διάσκεψι Ειρήνης το 1919. Εκείνο που είδαμε και ακούσαμε από τότε σχετικά με τον Θεό «τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων», δεν μπορούσε ασφαλώς να είναι ανθρωπίνης προελεύσεως, δεν μπορούσε να προέρχεται από κάποιον άνθρωπο, να πούμε, λόγου χάριν από τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, του οποίου τη μνήμη ο «Χριστιανικός κόσμος» καταφρονεί.

10, 11. (α) Γιατί οι αγγελίες που ακούσαμε είναι πιο μεγαλειώδεις ακόμη από την αναγγελία που έγινε στους ποιμένας για τη γέννησι του Ιησού; (β) Πώς ο Ιωάννης δείχνει ότι αυτό είναι αληθινό στην Αποκάλυψι 14:10-12;

¹⁰ Τι, όμως, ακούσαμε από το 1919; Ακούσαμε αλάνθαστα τη διακήρυξι «ευαγγελίου» ή χαροποιών αγγελιών τέτοιων, που οι κάτοικοι της γης δεν άκουσαν ποτέ προηγουμένως. Αυτές οι χαροποιές αγγελίες έχουν σχέσι με τον ‘ευαγγελισμόν χαράς μεγάλης, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν’, που έκαμε ο ένδοξος άγγελος σ’ εκείνους τους ποιμένας έξω στους αγρούς κοντά στη Βηθλεέμ πριν από δεκαεννέα αιώνες. Η αναγγελία της γεννήσεως ενός βρέφους έπρεπε να είναι «ευαγγέλιον», ειδικά όταν η γέννησις αυτού του βρέφους ανεμένετο επί χιλιάδες χρόνια επειδή ο Θεός ο Δημιουργός το είχε προσδιορίσει να εκτελέση ένα μεγάλο έργο για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους από όλα τα δεινά που το καταθλίβουν. (Ιερεμ. 20:15) Πόσο μεγαλειωδέοτερο, λοιπόν, πρέπει να είναι το ευαγγέλιον ή αγαθά νέα της γεννήσεως της Βασιλείας, της Κυβερνήσεως στην οποία το προειπωμένο τέκνον υπηρετεί πραγματικά ως «Χριστός Κύριος» και ως «σωτήρ»! Άγγελοι έψαλλαν μαζί στην ανθρώπινη γέννησι του μέλλοντος Άρχοντος, αλλά όταν η βασιλεία του Θεού εγεννήθη στους ουρανούς και εκέρδισε τη νίκη της κατά του Σατανά και των δαιμόνων του, έλαβε χώραν η εκπλήρωσις των λόγων της Αποκαλύψεως 12:10-12. Σ’ αυτά τα εδάφια ο Ιωάννης λέγει:

¹¹ «Και ήκουσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ, Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα. . . . Δια τούτο ευφραίνεσθε, οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς.»

12. Ποιες επίκαιρες ερωτήσεις τίθενται τώρα προς απάντησιν;

¹² Μήπως, όμως, αυτό το ουράνιο γεγονός επρόκειτο ν’ αφεθή χωρίς ν’ αναγγελθή επάνω στη γη; Ήταν η ολιγώτερο σπουδαία γέννησις του βρέφους Ιησού αξία ν’ αναγγελθή επάνω στη γη και μάλιστα από αγγέλους, το δε πολύ μεγαλειωδέστερο γεγονός, δηλαδή, η γέννησις της βασιλείας του Θεού με τον Χριστό ως Κύριον στους ουρανούς, ανάξια αναγγελίας επάνω στη γη με όμοια αξιοπρέπεια; Ένα τέτοιο πράγμα θα ήταν παράλογο. Θα ήταν εκτός αρμονίας με τον τρόπο που μεταχειρίζεται ο Θεός ζητήματα παγκοσμίου σπουδαιότητος.

13. Ποια απόδειξι έχομε ότι η βασιλεία του Θεού εγεννήθη στο 1914;

¹³ Στην ιστορία του κόσμου από το έτος 1914 έχομε τη συντριπτική απόδειξι ότι η γέννησις της βασιλείας του Θεού έλαβε χώραν στους ουρανούς το έτος αυτό. Τα πολλά αποδεικτικά σημεία, που έπρεπε να ζητήσωμε στον ορατό μας κόσμο, τα προείπε ο Ιησούς, όταν εκάθησε στο Όρος των Ελαιών επισκοπώντας την Ιερουσαλήμ δύο ημέρες ύστερ’ αφότου εισήλθε επί πώλου όνου στην αγία πόλι, προσφέροντας τον εαυτό του σ’ αυτήν ως τον κεχρισμένον του Θεού βασιλέα. Στο έτος 1919 αρκετές από αυτές τις αποδείξεις είχαν συσσωρευθή για ν’ αποδείξουν ότι στο 1914 οι «καιροί των εθνών» είχαν τελειώσει και ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είχε εγκαθιδρυθή στους ουρανούς και ότι αμέσως έπειτα ο Σατανάς ή Διάβολος, ο αόρατος Θεός των εθνών, είχε εκβληθή από τον ουρανό και καταρριφθή στη γη όπου βρίσκονται αυτά τα απομακρυσμένα από τον Θεό έθνη.​—Ματθ. 24:1-13· Λουκ. 21:24.

14. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι οι ακόλουθοί του θ’ ανταπεκρίνοντο στην αγγελία της γεννήσεως της Βασιλείας;

¹⁴ Τι είπε ο Ιησούς ότι ώφειλαν να πράξουν οι πιστοί του ακόλουθοι αφού θα έβλεπαν τη σημασία όλων αυτών των αποδείξεων; Να την κρατήσουν για τον εαυτό τους σαν ένας μυστικός όμιλος; Μήπως έπρεπε να φοβηθούν να την εξαγγείλουν από φόβο ότι τα έθνη μπορεί να μην την εύρισκαν αρεστή σ’ αυτά και μπορεί να εναντιώνοντο και να κατεδίωκαν; Όχι· αλλ’ αφού ο Ιησούς προείπε τις προκαταρκτικές αποδείξεις που θα έδειχναν ότι οι βασιλείες του κόσμου τούτου είχαν εισέλθει στον «καιρόν του τέλους» των και ότι η βασιλεία του Θεού για ένα δίκαιο νέο κόσμο είχε γεννηθή στους ουρανούς, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του που ερωτούσαν: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14· Δαν. 12:4) Ιδού, λοιπόν, ο τρόπος, με τον οποίον η ουράνια βασιλική γέννησις, μεγαλειωδέστερη από την προ δεκαεννέα αιώνων ανθρώπινη γέννησι του Ιησού, θα ετύγχανε της αναγγελίας που της ήρμοζε, επάνω στη γη στις ημέρες μας.

15. (α) Μήπως ο Ιησούς επροτίθετο να κηρύξουν άγγελοι για τη γέννησι της Βασιλείας; (β) Ποιος επρόκειτο να είναι ο σκοπός της διακηρύξεως της γεννήσεως της Βασιλείας;

¹⁵ Ο Ιησούς δεν είπε ούτε έδειξε ότι αυτό το κήρυγμα των αγαθών νέων της γεννήσεως της Βασιλείας θα εγίνετο από τους ουρανίους αγγέλους. Η προφητεία του προς τους μαθητάς του θ’ αποτελούσε οδηγίες γι’ αυτούς στον καιρό που οι αποδείξεις θ’ απεκαλύπτοντο. Αυτοί ήσαν εκείνοι που προσδιωρίζοντο να κάμουν το κήρυγμα σε όλη την οικουμένη, σε όλα τα έθνη. Αυτή η διακήρυξις μιας γεννημένης νέας κυβερνήσεως, μιας κυβερνήσεως με κυριαρχία επάνω σε όλη τη γη, δεν επρόκειτο να δώση έναρξι σε μια πολιτική επανάστασι μεταξύ όλων των εθνών, ωσάν οι μαθηταί του Ιησού να ήσαν επαναστάται. Το κήρυγμα επρόκειτο να είναι απλώς «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», προτού ο Θεός από τους ουρανούς φέρη αυτά τα μη ανταποκρινόμενα έθνη στο καταστρεπτικό τέλος των.

16. Εν τούτοις, ποιο μέρος θα είχαν οι άγγελοι σ’ αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο έργο;

¹⁶ Εν τούτοις, μολονότι το προφορικό κήρυγμα επάνω στη γη επρόκειτο να γίνη από τους ειρηνικούς μαθητάς του Ιησού σ’ αυτόν τον σύγχρονο εικοστό αιώνα, τούτο δεν σημαίνει ότι οι αόρατοι άγγελοι του ουρανού δεν θα εκτελούσαν κάποιο αθέατο μέρος, σε στενή συνεργασία με το έργο του κηρύγματος ή ακόμη επιβλέποντάς το. Για τη σύναξι των κηρύκων της Βασιλείας ο Ιησούς, στην προφητεία του για το τέλος του κόσμου, είπε ότι οι άγγελοι θα εχρησιμοποιούντο. Είπε: «Και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.» Τελικά, είπε: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων.»​—Ματθ. 24:30, 31· 25:31, 32· Μάρκ. 13:26, 27.

17, 18. (α) Πώς πρέπει να αισθάνωνται οι δούλοι του Θεού επάνω στη γη γι’ αυτή την αγγελική συμπαράστασι; (β) Ποια σημασία έχει το ότι ο άγγελος φαίνεται πετώμενος στο μεσουράνημα αφού ακριβώς ο απόστολος Ιωάννης είδε τον Ιησού και τους 144.000 νικητάς μαθητάς του;

¹⁷ Πρέπει να παρέχη μεγάλη παρηγορία, ενθάρρυνσι και δύναμι σ’ εμάς τους μάρτυρας της Βασιλείας το να έχωμε αυτή τη θεόπνευστη βεβαίωσι ότι οι άγγελοι υπό τον ανάσσοντα Βασιλέα, Χριστόν τον Κύριον, βοηθούν, οδηγούν, προστατεύουν και υποστηρίζουν το έργο του κηρύγματός μας σε όλη την οικουμένη. Αύτη η αγγελική συμμετοχή αθέατη στο έργο του κηρύγματος, ναι, αυτή η αγγελική ευθύνη για τη διακήρυξι των χαροποιών αγγελιών της εγκαθιδρυμένης βασιλείας σε όλους τους κατοίκους της γης, όλο τούτο είναι αναμφιβόλως ό,τι συμβολίζεται με το όραμα του Ιωάννου για τον άγγελο που πετά με ευαγγέλιον αιώνιον στο μεσουράνημα. Και η σχέσις του πετωμένου αγγέλου ως φορέως αγγελιών με τη βασιλεία του Θεού γίνεται πολύ σαφής σ’ εμάς. Πώς; Με το ότι βλέπομε να πετά στο μεσουράνημα αμέσως αφού ο Ιωάννης είδε τον Ιησού Χριστό το Αρνίον του Θεού να στέκη με τους 144.000 νικητάς μαθητάς επάνω στο όρος που καλείται Όρος Σιών, που έχει, δηλαδή, το όνομα του όρους ακριβώς εκείνου, επάνω στο οποίον ο προπάτωρ του, Βασιλεύς Δαβίδ, εκάθησε στον θρόνο του, τον ‘θρόνον του Ιεχωβά’, στην Ιερουσαλήμ.​—Αποκάλ. 14:1-6.

¹⁸ Σύμφωνα με αυτή την ακολουθία των αλληλοσχετιζόμενων γεγονότων, τούτο πρέπει να σημαίνη ότι μετά την έγερσι του Αρνίου Ιησού Χριστού σε βασιλική εξουσία επάνω στο ουράνιον Όρος Σιών το 1914, το ‘αιώνιον ευαγγέλιον’ της Μεσσιανικής βασιλείας πρέπει να διακηρυχθή στους κατοίκους της γης, που χωρίς να το γνωρίζουν ήλθαν κάτω από την κυριαρχία μιας υπερανθρωπίνης κυβερνήσεως, μιας ουρανίας βασιλείας. Η παγκόσμιος ιστορία από το 1914 μ.Χ. αποδεικνύει ότι αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο τα γεγονότα συνέβησαν στη σειρά τους.

ΣΤΟ ΜΕΣΟΥΡΑΝΗΜΑ

19. (α) Ποιο είναι το πλεονέκτημα του ότι ο άγγελος πετά στο μεσουράνημα; (β) Πόσο σπουδαίο είναι το άγγελμά του;

¹⁹ Επειδή ο άγγελος πετούσε στο μεσουράνημα, θα μπορούσε ν’ ακουσθή από τους κατοίκους της γης σε μια μεγάλη έκτασι. Η αναγγελία του που εγίνετο με την υπερφυσική φωνή του θα ακουόταν σε μια πλατιά ακτίνα από το ύψος εκείνο, καθώς εκύκλωνε τη γη. Απεστέλλετο να διακηρύξη τις χαροποιές αγγελίες σε κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό, και θα έπρεπε να πετάξη γύρω στη γη. Ήσαν αγαθά νέα που άξιζαν ν’ ακουσθούν από όλους όσοι κατοικούσαν στη γη. Ήσαν αγαθά νέα, που προήρχοντο, όχι από τους επιγείους πολιτικούς, αλλά από τον ουρανό, και αυτό επηρέαζε κάθε άτομο που κατοικούσε στη γη, άνδρα, γυναίκα και παιδί. Με απόφασι του Θεού έπρεπε να δοθή σ’ αυτά η πιο ευρεία δημοσιότης, διότι είναι τα πιο σπουδαία νέα για το ανθρώπινο γένος· και δεν υπάρχει ανάπαυλα ή εφαρμογή μαλακού τόνου στη διακήρυξί των, είτε από ανθρώπους που φοβούνται να τα εξαγγείλουν, είτε από ανθρώπους εναντιουμένους στη δημοσίευσί των.

20. Γιατί θα ήταν ανωφελές για οποιονδήποτε να προσπαθήση να σταματήση το άγγελμα που διακηρύττεται από αυτόν τον άγγελο του Θεού;

²⁰ Ας προσπαθήσουν άνθρωποι επάνω στη γη, βασιλείς, δικασταί, στρατηγοί, ιερείς, ποντίφικες ή κληρικοί, να σταματήσουν τον πετώμενο άγγελο από το να διακηρύττη τις χαροποιές αγγελίες, αν τολμούν. Πριν από δύο χιλιάδες εξακόσια και πλέον χρόνια, ο καυχηματίας βασιλεύς της Ασσυριακής Παγκοσμίου Δυνάμεως απειλούσε να ανατρέψη την τυπική βασιλεία του Θεού που κυβερνούσε από τη Σιών ή Ιερουσαλήμ. Αλλά σε μια νύχτα ένας άγγελος του Ιεχωβά, σύμφωνα με όσα αναγράφει το 2 Βασιλέων 18:13 έως 19:36, επάταξε και εθανάτωσε 185.000 από τα στρατεύματα του επιδρομέως, για να τον αναγκάση να υποχωρήση πάλι, με ό,τι του είχε αφήσει, εκεί από όπου είχε έλθει.

21. (α) Ποια στάσι πρέπει να λάβουν οι κήρυκες της Βασιλείας εξαγγέλλοντας τα αγαθά νέα; (β) Γιατί είναι αναγκαία ταχεία ενέργεια από τους δούλους του Θεού σ’ αυτό το σπουδαιότατο έργο;

²¹ Συνεπώς, οι κήρυκες της Βασιλείας επάνω στη γη πρέπει να μη φοβούνται. Πρέπει να μιλούν με παρρησία, σαν κάτω από θεία εντολή, παντού. Δεν είναι κατάλληλο γι’ αυτούς να ανέρχωνται σε ελικόπτερα ή αεροπλάνα ή πυραύλους για να κάμουν τη διακήρυξί τους των αγαθών νέων, αλλά ο Ιησούς είπε ότι πρέπει να ανέλθουν σε μια εξέχουσα θέσι και χωρίς φόβο να κηρύττουν στον λαό. Όταν απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του να κηρύξουν «επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών», τους είπε να μη φοβούνται τους ανθρώπους, αν και πρέπει να είναι «φρόνιμοι ως οι όφεις.» Είπε: «Μη φοβηθήτε λοιπόν αυτούς· διότι δεν είναι ουδέν κεκαλυμμένον, το οποίον δεν θέλει ανακαλυφθή· και κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή. Ό,τι σας λέγω εν τω σκότει, είπατε εν τω φωτί· και ό,τι ακούετε εις το ωτίον, κηρύξατε επί των δωμάτων.» (Ματθ. 10:7, 16, 26, 27) Από ένα δώμα ένας ομιλητής θα μπορούσε να κάμη τη φωνή του να μεταφερθή μακριά και να φθάση σ’ ένα πλήθος ακροατών κάτω. Η ιδέα είναι ν’ αφεθή το άγγελμα ν’ ακουσθή προς κάθε κατεύθυνσι και όσο το δυνατόν ταχύτερα. Ο άγγελος, τον οποίον ο απόστολος Ιωάννης είδε στο όράμα, ‘πετούσε’ στο μεσουράνημα, πετώντας βιαστικά όπως στην περίπτωσι των Περσικών «ταχυδρόμων εφίπων, ιππαζόντων επί ταχυπόδων και γενναίων ημιόνων», για να ειδοποιήσουν τον λαόν του Ιεχωβά για το δικαίωμά των να υπερασπισθούν τον εαυτό τους εναντίον των εχθρών τους. (Εσθήρ 8:10) Ο «καιρός του τέλους» είναι σχετικώς σύντομος και πολλές ανθρώπινες ζωές περιλαμβάνονται σ’ αυτόν. Γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη ταχείας ενεργείας. Πρέπει να σημειωθή ότι ο πετώμενος άγγελος μιλούσε «μετά φωνής μεγάλης», θέλει ν’ ακουσθή. Μακριά από μας το να ελαττώσωμε τον τόνο του αγγέλματος που έχει να πη.

22. Είναι μικρός ο αγρός που πρέπει να φθάσωμε, και ποια είναι η ευθύνη του αγγέλου που πετά στο μεσουράνημα;

²² Ο αγρός που πρέπει να φθάσωμε με τις ‘χαροποιές αγγελίες’ είναι ένας μεγάλος αγρός, που περιλαμβάνει κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό. Ο άγγελος ο πετώμενος στο μεσουράνημα ανεμένετο να καλύψη την εδαφική περιοχή του και να κάμη όλους εκείνους, για τους οποίους προωρίζετο το άγγελμα, να το ακούσουν. Από το έτος 1919 αυτός, ή η αγγελική οργάνωσις που συμβολίζει, εφρόντισε να φθάση σ’ αυτή την εδαφική περιοχή και τον πληθυσμό της με τις χαροποιές αγγελίες.

23, 24. (α) Αφού ο αγρός είναι μεγάλος, ποια επέκτασις από τους μάρτυρας του Ιεχωβά υπήρξε αναγκαία από το 1919; (β) Σε ποια έκτασι διανέμεται σήμερα το έντυπο άγγελμα των αγαθών νέων εν συγκρίσει με το 1922, και πόσο μακριά φθάνει;

²³ Αυτό εξηγεί το ότι, ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεκήρυτταν το άγγελμα της Βασιλείας σε μια περιωρισμένη μόνο κλίμακα το 1919 στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Ασία, στην Αυστραλία, στις νήσους της θαλάσσης και στη Βόρειο και Νότιο Αμερική κάτω από την επίβλεψι δεκατεσσάρων τμημάτων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, τώρα σ’ αυτό το έτος 1964 διακηρύττουν τις χαροποιές αγγελίες σε 194 χώρες και ομάδες νήσων, με 22.000 και πλέον εκκλησίες και κάτω από την επίβλεψι ενενήντα τμημάτων της Εταιρίας Σκοπιά.

²⁴ Περαιτέρω, όσον αφορά τη μετάδοσι των αγγελιών σε ‘κάθε . . . γλώσσα’, τον Απρίλιο του 1922 η δημοσία διάλεξις «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνωσι» διεκηρύττετο από ομιλητάς σε τριάντα τρεις από τις κυριώτερες γλώσσες του κόσμου, αλλά σήμερα το άγγελμα της Βασιλείας δημοσιεύεται με τον έντυπο και τον προφορικό λόγο σε 162 γλώσσες, μόνο δε το περιοδικό Η Σκοπιά τυπώνεται τώρα σε 66 γλώσσες κάθε μήνα, περιλαμβανομένης και της Ρωσικής. Ναι, οι χαροποιές αγγελίες, που προέρχονται από τον ‘άγγελον τον πετώμενον εις το μεσουράνημα’, ακούονται ακόμη και πίσω από το διαπερώμενο Ρωσικό Σιδηρούν Παραπέτασμα, μέσω χιλιάδων μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι Κομμουνιστικοί πύραυλοι δεν μπορούν να καταρρίψουν τον πετώμενον άγγελο του Ιεχωβά.

ΠΟΣΟ ‘ΑΓΑΘΑ’​—‘ΧΑΡΟΠΟΙΑ’;

25. Ποιο είναι το άγγελμα του πετωμένου αγγέλου;

²⁵ Αλλά τι έχει να πη ο αγγελικός φορεύς ‘αιωνίου ευαγγελίου’ καθώς πετά στο μεσουράνημα; Εκείνο που ο απόστολος Ιωάννης τον άκουσε να λέγη «μετά φωνής μεγάλης» ήταν: «Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» (Αποκάλ. 14:7) Η έκκλησίς του προς όλα τα έθνη, τις φυλές, τις γλώσσες και τους λαούς είναι να φοβηθούν, να δοξάσουν και να λατρεύσουν τον Θεόν.

26. Ενδιαφέρει αν ένα έθνος είναι κατ’ εξοχήν ωρισμένης θρησκευτικής πεποιθήσεως; Γιατί;

²⁶ Δεν εμποδίζεται από το καλώς γνωστό γεγονός ότι οι άνθρωποι σ’ ένα έθνος είναι ήδη κατά μέγα μέρος Ρωμαιοκαθολικοί· οι άνθρωποι σ’ ένα άλλο έθνος είναι Ελληνοκαθολικοί· οι άνθρωποι σε μια άλλη χώρα είναι Προτεστάνται· οι άνθρωποι σε μια άλλη περιφέρεια είναι Μουσουλμάνοι ή Μωαμεθανοί· οι άνθρωποι της αχανούς εκείνης περιοχής είναι Ινδουισταί· οι άνθρωποι στη μεγάλη εκείνη έκτασι είναι Κομφουκιανισταί· οι άνθρωποι σ’ εκείνες τις νήσους είναι Βουδδισταί. Τι σημασίαν έχει το ότι οι θρησκείες των ως αυτόν τον κρίσιμο καιρό υπήρξαν εκείνες που αναφέρονται εδώ και πολλές άλλες που δεν αναφέρονται; Η συμβουλή του ουρανίου αγγέλου είναι προς όλους να φοβηθούν τον ένα Θεό.

27. Γιατί δεν μπορεί να υπάρχη παραγνώρισις στο ότι ο Θεός που αναφέρεται από τον πετώμενο άγγελο είναι ο Ιεχωβά μόνος;

²⁷ Είναι αληθινό για τη θρησκευτική κατάστασι του κόσμου σήμερα εκείνο ακριβώς που ήταν αληθινό και στην εποχή του αποστόλου Παύλου, στην οποίαν εποχή ο Παύλος είπε: ‘Είναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· καθώς είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί’. (1 Κορ. 8:5) Αλλά δεν υπάρχει παραγνώρισις στο ποιον εννοεί ο άγγελος ο πετώμενος στο μεσουράνημα όταν καλή όλους να φοβηθούν τον Θεόν. Δεν αναφέρει το όνομά του, αλλά περιγράφει ποιος είναι αυτός ο Θεός με τέτοιον τρόπο, ώστε μπορούμε να προσδιορίσωμε την ταυτότητά του. Αυτός είναι ο Κριτής ολοκλήρου του κόσμου και αυτός είναι ο Δημιουργός του ουρανού, της γης, της θαλάσσης και των πηγών των υδάτων. Υπάρχει ένας μόνο τέτοιος θείος Κριτής και Δημιουργός, και μπορούμε να γνωρίζωμε ποιο είναι το προσωπικό του όνομα. Στο πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής διαβάζομε: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» Και στο κεφάλαιο δεύτερο, εδάφιο τέταρτο, η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις της Βίβλου του 1901 λέγει: «Αύται είναι αι γενεαί των ουρανών και της γης ότε εδημιουργήθησαν, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.» Και τα εδάφια έβδομο και όγδοο λέγουν: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν. Και εφύτευσεν Ιεχωβά ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε.» (Γεν. 1:1· 2:4, 7, 8, ΑΣ) Οποιοσδήποτε αναγνώστης μπορεί έτσι να δη ότι από την αρχή της Αγίας Γραφής το όνομα του Θεού του Δημιουργού βεβαιώνεται ότι είναι Ιεχωβά.

28. Ποια περαιτέρω απόδειξι έχομε ότι ο Ιεχωβά είναι ο αναφερόμενος παγκόσμιος Κριτής;

²⁸ Ως προς το ότι είναι ο παγκόσμιος Κριτής, πριν από τρεις χιλιάδες οκτακόσια και πλέον χρόνια, όταν διεκυβεύετο η ύπαρξις των Σοδόμων και Γομόρρων και άλλων γειτονικών πόλεων, ο από την Μέση Ανατολή πατριάρχης Αβραάμ απηυθύνθη στον Ιεχωβά Θεό και είπε: «Μη γένοιτο ποτέ συ να πράξης τοιούτον πράγμα, να θανατώσης δίκαιον μετά ασεβούς, και ο δίκαιος να ήναι ως ο ασεβής! μη γένοιτο ποτέ εις σε! ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Η Αγία Γραφή μάς δίνει την απάντησι του Κριτού σ’ αυτό το επιχείρημα, λέγοντας: «Είπε δε ο Ιεχωβά, Εάν εύρω εν Σοδόμοις πεντήκοντα δικαίους εν τη πόλει, θέλω συγχωρήσει εις πάντα τον τόπον δι’ αυτούς.» Παρά τη συνηγορία του Αβραάμ, εν τούτοις, ο Ιεχωβά ο Κριτής όλης της γης βρήκε δίκαιο να βρέξη πυρ, και θείον από τον ουρανό επάνω στα Σόδομα και στις άλλες πόλεις της εκτάσεως αυτής. (Γεν. 18:25-33· 19:24-29, ΑΣ) Λόγω αυτής της επιδείξεως της εκτελέσεως κρίσεως από τον Κριτή όλης της γης δεκαεννέα αιώνες πριν από την εποχή του αποστόλου Ιωάννου, δεν απέδιδε μήπως ο άγγελος που είδε πετώμενον στο μεσουράνημα, μια ειδική υπηρεσία σε όλο το ανθρώπινο γένος καλώντας όλους να φοβηθούν αυτόν τον Θεό τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά; Αυτή η αγγελική υπηρεσία θα ήταν ειδικά επειγόντως αναγκαία όταν ο καιρός της κρίσεώς του θα είχε φθάσει.

ΦΟΒΗΘΗΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

29. Δείξτε ποιον κατάλληλο φόβο του Υπέρτατου Κριτού Ιεχωβά εννοεί.

²⁹ Πώς μπορούν άνθρωποι παντού όλων των πολλών γλωσσών να φοβούνται αυτόν τον Θεό τον Κριτή και Δημιουργό; Τι σημαίνει για τα ανθρώπινα πλάσματά του επάνω στη γη να Τον φοβούνται ως τον Υπέρτατο Κριτή και ως τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό; Μας λέγεται οριστικά στον γραπτό του λόγο. Ένας θεόπνευστος συγγραφεύς, ο Σολομών, ο σοφώτατος βασιλεύς του αρχαίου καιρού, ο οποίος εβασίλευε στην Ιερουσαλήμ αιώνες πριν αρχίση η Βουδδιστική Εποχή, ήταν ένας λάτρης του Θεού και Δημιουργού και είπε: «Ο φόβος του Ιεχωβά είναι να μισή τις το κακόν· αλαζονείαν, και αυθάδειαν, και πονηράν οδόν, και διεστραμμένον στόμα, εγώ μισώ.» «Αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά· και επίγνωσις του Αγίου των αγίων, φρόνησις.» «Μη φαντάζεσαι σεαυτόν σοφόν· φοβού τον Ιεχωβά, και έκκλινον από κακού.» «Φοβού τον αληθινόν Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο αληθινός Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.»​—Παροιμ. 8:13· 9:10· 3:7· 16:6· Εκκλησ. 12:13, 14, ΜΝΚ.

30, 31. Πώς μαθαίνει κανείς τον κατάλληλο φόβο του Ιεχωβά Θεού;

³⁰ Οι αρχαίες θρησκείες του παλαιού αυτού κόσμου μπορεί να καυχώνται για τη σοφία των, αλλ’ αυτή αποδεικνύειται ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από κοσμική σοφία, η οποία θα χαθή όταν ο πονηρός αυτός κόσμος παρέλθη στον καιρό της πιο μεγάλης θλίψεως της ανθρωπίνης ιστορίας. Οι αρχαίες εκείνες θρησκείες δεν φοβούνται τον Ιεχωβά Θεό τον Μέγαν Δημιουργό, τον Υπέρτατο Κριτή. Για να είναι κανείς σοφός με μια αληθινή έννοια που οδηγεί στην επιβίωσί του από τον παλαιό αυτόν κόσμο και στην απόκτησι αιωνίου ζωής σ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο, πρέπει να φοβήται τον Ιεχωβά Θεό τον Ύψιστο. Για να μάθη να τον φοβήται, πρέπει να μάθη κανείς γι’ αυτόν και μπορεί να το κάμη αυτό μόνο διαβάζοντας, ακούοντας και μελετώντας τον γραπτό του λόγο, την Αγία Γραφή. Τότε παύομε να φανταζώμεθα τον εαυτό μας σοφό και βλέπομε ότι ο Θεός είναι πάνσοφος και ότι οι προφητείες του όσον αφορά το μέλλον ποτέ δεν απέτυχαν και ποτέ δεν θ’ αποτύχουν.

³¹ Μαθαίνοντας γι’ Αυτόν, φθάνομε να γνωρίζομε ποιος είναι ο σκοπός του και ποιες είναι οι εντολές του. Με αυτή τη γνώσι μπορούμε να δείξωμε τον φόβο μας για τον Θεό απομακρυνόμενοι από το κακό και τηρώντας τις εντολές του. Αν συνετά τηρούμε τις εντολές του, τότε ποτέ δεν θα υπάρξη ανάγκη να φοβηθούμε όταν έλθη ο καιρός της κρίσεώς του, διότι θα λάβωμε την δίκαιη επιδοκιμασία του.

32, 33. (α) Ποια είναι η ωφέλεια του να έχη κανείς τη γνώσι του Ιεχωβά και κατάλληλο φόβο γι’ αυτόν; (β) Γιατί ο Λωτ είναι ένα καλό παράδειγμα για να το ενθυμούμεθα από την άποψι αυτή;

³² Αν επιθυμούμε να έχωμε ορθή κατανόησι όλης της δημιουργίας και του σκοπού για τον οποίον είμεθα ζωντανά, νοήμονα πλάσματα, πρέπει να λαμβάνωμε υπ’ όψι πάντοτε τον Ιεχωβά Θεό τον Δημιουργό και Κριτή. Θυμηθήτε: «επίγνωσις του Αγίου των αγίων, φρόνησις.» Τέτοια νοήμων κατανόησις πρέπει να συμβαδίζη με τη σοφία και με τον φόβο μας γι’ Αυτόν. Το όφελος από τούτο θα είναι αιώνιο. Σχετικά με αυτό, ο σοφός Βασιλεύς Σολομών επίσης έγραψε: «Ο φόβος του Ιεχωβά φέρει ζωήν, και ο φοβούμενος αυτόν θέλει πλαγιάζει κεχορτασμένος· κακόν δεν θέλει συναπαντήσει.» «Ο φόβος του Ιεχωβά είναι πηγή ζωής, απομακρύνων από παγίδων θανάτου.» «Η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 19:23· 14:27· 22:4, ΜΝΚ.

³³ Για τον ανεψιό του πατριάρχου Αβραάμ, ο φόβος του Ιεχωβά έφερε ζωή και σωτηρία. Όταν ο Λωτ και οι θυγατέρες του υπήκουσαν στην εντολή του Θεού μέσω των αγγέλων του και εγκατέλειψαν την πόλι των Σοδόμων, διέφυγαν την καταστροφή που επήλθε ξαφνικά στα Σόδομα και τις γειτονικές πόλεις με πυρ και θείον από τον ουρανό. Σχετικά με την ωφέλεια του φόβου του Λωτ για τον Ιεχωβά, είναι γραμμένο. «Ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων· (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών·) εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.»​—2 Πέτρ. 2:6-9, ΜΝΚ· Γεν. 19:15-29.

34. Πώς η διακήρυξις ότι «ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού» αποτελεί «ευαγγέλιον»;

³⁴ Σ’ εκείνους που υπακούουν στην εντολή να ‘φοβηθούν τον Θεόν και να δώσουν δόξαν εις αυτόν, . . . και να προσκυνήσουν Εκείνον’ ο οποίος είναι ο Δημιουργός, η διακήρυξις του πετωμένου αγγέλου αποτελεί ‘αιώνιον ευαγγέλιον’ και η διακήρυξίς του είναι ευπρόσδεκτη· είναι ‘χαροποιές αγγελίες’. Πώς συμβαίνει αυτό; Πώς μπορεί η διακήρυξις ότι «ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού» ν’ αποτελή αγαθά νέα; Αυτό συμβαίνει επειδή η ‘κρίσις αυτού’ σημαίνει ορθή τοποθέτησι των πραγμάτων προς χάριν της δικαιοσύνης, της αγαθότητος και της ευθύτητος. Η «κρίσις αυτού» σημαίνει ελευθέρωσι παντοτινά για κείνους που φοβούνται, δοξάζουν και προσκυνούν τον Δημιουργό και Υπέρτατο Κριτή ως τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό. Γι’ αυτούς σημαίνει απελευθέρωσι από την ισχυρή παγκόσμια οργάνωσι που τους έχει επί πολύν καιρό καταδυναστεύσει. Η «κρίσις αυτού» σημαίνει μια τέτοια ελευθέρωσί των επειδή φέρνει την πτώσι του καταδυνάστου των· σημαίνει τη συντριβή της δυνάμεως του καταδυνάστου, η οποία θα συμβή ως εκδήλωσις κρίσεως από τον Ιεχωβά Θεό εναντίον της εχθρικής οργανώσεως. Ότι αυτό είναι αληθινό φανερώνεται από τη σειρά αγγέλων, τους οποίους εισάγει ο άγγελος ο πετώμενος στο μεσουράνημα. Σημειώστε τι έχει ν’ αναγγείλη ο επόμενος άγγελος. Διαβάζομε:

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΑΓΑΘΑ ΝΕΑ

35, 36. (α) Ποιο ήταν το άγγελμα του δευτέρου αγγέλου; (β) Γιατί η πτώσις της αρχαίας Βαβυλώνος στις ημέρες του Ισραήλ ήταν καιρός αγαλλιάσεως;

³⁵ «Και άλλος άγγελος ηκολούθησε, λέγων, “Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών,” η πόλις η μεγάλη· διότι εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής επότισε πάντα τα έθνη.»

³⁶ Τι εσήμαινε αυτή η αναγγελία της Αποκαλύψεως 14:8 για κείνους που εξέλεξαν να φοβούνται, να δοξάζουν και να προσκυνούν τον Ιεχωβά Θεό τον Δημιουργό; Πριν από είκοσι πέντε αιώνες η πόλις Βαβυλών επάνω στον Ευφράτη ήταν τρόμος μεταξύ των εθνών της Μέσης Ανατολής. Ακόμη και η πόλις της Ιερουσαλήμ, όπου εκείτο ο ναός του Ιεχωβά Θεού, δεν διέφυγε το να πίη «εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής.» Η Βαβυλών συνέτριψε την Ιερουσαλήμ στη γη και έλαβε τον λαό της, τον καθ’ ομολογίαν λαόν του Ιεχωβά, σε μακρινή εξορία σε εχθρικό έδαφος. Όταν η καταθλιπτική αρχαία Βαβυλών έπεσε, αυτό έκαμε τον ουρανό και τη γη να χαίρουν. Εσήμαινε ότι ελευθέρωσις για τον λαό του Ιεχωβά Θεού από τη γη του εχθρού ήταν πλησίον! Δεν ήσαν, λοιπόν, τέτοιες αγγελίες, αν και λυπηρές για τους Βαβυλωνίους, χαροποιές για εκείνους που εφοβούντο και ελάτρευαν τον Θεό τον Δημιουργό;

37. Τι σημαίνει η πτώσις της Βαβυλώνος σήμερα;

³⁷ Δεν συμβαίνει κάτι λιγώτερο με την αγγελική αναγγελία της πτώσεως της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Για τους καταθλιβομένους που φοβούνται και λατρεύουν σήμερα τον Ιεχωβά Θεό η πτώσις της πρέπει να σημαίνη το ίδιο πράγμα​—ελευθέρωσι! Είναι μια υπεράσπισις του Θεού των, διότι αποδεικνύει ότι είναι υπέρτατος, παντοδύναμος, τελείως αφοσιωμένος στην αλήθεια και στη δικαιοσύνη! Αποδεικνύει ότι είναι ο Κριτής που απελευθερώνει τους δικαίους και ότι η πτώσις της εχθρικής οργανώσεως είναι κρίσις απ’ Αυτόν!

ΤΡΙΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

38, 39. Ποια είναι η αναγγελία του τρίτου αγγέλου;

³⁸ Ως περαιτέρω έκφρασι της «κρίσεως αυτού», ας σημειώσωμε τι συμβαίνει σ’ εκείνους, που αρνούνται να φοβηθούν, να δοξάσουν και να προσκυνήσουν τον Θεό τον Δημιουργό του ουρανού και της γης και των υδάτων. Ας διαβάσωμε τι ακολούθησε τις αναγγελίες των προηγουμένων δύο αγγέλων:

³⁹ «Και τρίτος άγγελος ηκολούθησεν αυτούς, λέγων μετά φωνής μεγάλης, Όστις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού, και λαμβάνει χάραγμα επί του μετώπου αυτού ή επί της χειρός αυτού, και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού, του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού· και θέλει βασανισθή με πυρ και θείον ενώπιον των αγίων αγγέλων και ενώπιον του Αρνίου. Και ο καπνός του βασανισμού αυτών αναβαίνει εις αιώνας αιώνων· και δεν έχουσιν ανάπαυσιν ημέραν και νύκτα όσοι προσκυνούσι το θηρίον και την εικόνα αυτού, και όστις λαμβάνει το χάραγμα του ονόματος αυτού.»​—Αποκάλ. 14:9-11.

40. Δώστε αποδείξεις ότι οι άνθρωποι σήμερα λατρεύουν ζώα και εικόνες ζώων καθώς και ανθρώπινες κυβερνήσεις.

⁴⁰ Σε όλη τη γη σήμερα υπάρχουν αναρίθμητα θρησκευόμενα άτομα που λατρεύουν κατά γράμμα ζώα, βωβά βάναυσα κτήνη, ωσάν αυτά να ήσαν ανώτερα από τον νοήμονα, ομιλούντα, ορθίως βαδίζοντα άνθρωπο. Υπάρχουν μεγάλα έθνη που χρησιμοποιούν άγρια ζωώδη πλάσματα ως σύμβολα των εθνών των, όπως η Βρεττανία τον λέοντα, η Αμερική τον αετό και η Ρωσία την άρκτο. Υπάρχουν εκατομμύρια που προσκυνούν εικόνες ή αντικείμενα που βρίσκονται στον ουρανό ή στη γη. Πολλά άτομα ακόμη χαρακτηρίζουν ή σημειώνουν τον εαυτό τους ότι ανήκει σ’ έναν ωρισμένο Θεό και ότι λατρεύει αυτόν τον Θεό. Τα άτομα αυτά δεν το βρίσκουν δύσκολο να ειδωλοποιήσουν και να προσκυνήσουν μια μεγάλη ανθρωποποίητη οργάνωσι, που έχει τα χαρακτηριστικά ενός θηρίου, ή να προσκυνήσουν, να το πούμε έτσι, μια βοηθητική οργάνωσι που αποτελεί εικόνα ή αντίτυπο της αρχικής ομοίας με θηρίο οργανώσεως. Έτσι, λατρεύοντας τέτοιες ανθρώπινες οργανώσεις, προσθέτουν στους θεούς που λατρεύουν. Με επιμελή εξέτασι και μελέτη θα διαπιστωθή ότι όλοι αυτοί οι θεοί κατασκευάζονται από το πλάσμα τον άνθρωπο και δεν είναι αυτοί ο Θεός ο Δημιουργός του σύμπαντος. Έτσι, αντί να βοηθούν, πραγματικά αποσπούν, απομακρύνουν την προσοχή από τη λατρεία του ενός Δημιουργού Θεού.

41. (α) Είναι λογικό να πιστεύομε ότι ο Θεός θα ευηρεστείτο με όλη αυτή την ψευδή λατρεία; (β) Τίνος την επιδοκιμασία έχει η οργάνωσις του «θηρίου»;

⁴¹ Θα μπορούσαμε, λοιπόν, μήπως να περιμένομε ότι, όταν η «ώρα της κρίσεως αυτού» επέρχεται αιφνίδια σ’ αυτούς τους λάτρεις πλασμάτων, ο Κριτής που είναι ο Δημιουργός ο ίδιος θα ευαρεστηθή με όλους αυτούς τους ψευδείς λάτρεις για όλη τη θρησκευτικότητά των και για όλη τη φαινομενική των ειλικρίνεια στη μορφή της λατρείας των; Όχι! Όχι σύμφωνα με ό,τι ανήγγειλε αυτός ο τρίτος άγγελος. Το προηγούμενο κεφάλαιο (Αποκάλ. 13:1, 2) καθιστά σαφές ότι η οργάνωσις του «θηρίου» έχει την επιδοκιμασία και την υποστήριξι του Δράκοντος, Σατανά ή Διαβόλου· και έτσι η «εικών» της πρέπει να έχη την ίδια διαβολική επιδοκιμασία επειδή εικονίζει, μιμείται εκείνο που επιδοκιμάζει ο Διάβολος.

42. Ποια θα είναι η τελική τύχη της ψευδούς λατρείας και των λατρευτών της;

⁴² Αλλά η λατρεία εκείνου που ο Διάβολος αγαπά και υποστηρίζει έχει την αποδοκιμασία του Θεού του Δημιουργού, και τέτοια λατρεία σημαίνει παρακοή στην εντολή του που εξηγγέλθη με φωνή μεγάλη από τον άγγελό του που πετά στο μεσουράνημα. Τέτοια ψευδής λατρεία, επομένως, αξίζει την έκφρασι του θυμού του Δημιουργού, και οι λάτρεις δημιουργημένων πραγμάτων θα χρειασθή να πίουν τον άκρατον οίνον του θυμού του Θεού, ο οποίος οίνος περιέχεται στο ‘ποτήριον της οργής του’. Θα πιουν τη μία «πόσιν» της εκφράσεως της οργής του μετά την άλλη, ώστε τελικά θα ζαλισθούν και θα μεθυσθούν τόσο, που ποτέ δεν θ’ αφυπνισθούν από τη μέθη των. Θα αισθάνωνται σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και τις άλλες πόλεις της Περιφερείας στις ημέρες του Λωτ και του Αβραάμ, οπότε πυρ και θείον σαν βροχή κατήλθε επάνω τους από τον ουρανό.

43. Τι εννοείται προφανώς με το συμβολικό πυρ και θείον που επέρχεται στους συγχρόνους ψευδείς λατρευτάς, και ποια είναι η αντίδρασίς των στο άγγελμα που κηρύττεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

⁴³ Η βροχή πυρός και θείου εσήμαινε μια οδυνηρή καταστροφή στους πολίτας των Σοδόμων και των Γομόρρων. Το πυρ και το θείον που θα επέλθουν ως έκφρασις της οργής του Θεού επάνω στους συγχρόνους ψευδείς λατρευτάς μ’ ένα συμβολικό τρόπο είναι προφανώς ουρανόπεμπτα αγγέλματα τελείας καταστροφής για όλους εκείνους τους ψευδείς λάτρεις που αρνούνται να υπακούσουν και να στραφούν από την κτισματολατρία στη λατρεία του Δημιουργού. Καθώς πέφτουν επάνω τους αυτοί οι φλογεροί πρόδρομοι της ερχομένης καταστροφής, αισθάνονται μεγάλον βασανισμό. Η θρησκευτική των ευαισθησία πληγώνεται πάρα πολύ και λαμβάνουν μεγάλη προσβολή με ό,τι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν και διδάσκουν. Υφίστανται αυτόν τον θρησκευτικό βασανισμό μπροστά στα μάτια των αγίων αγγέλων και μπροστά στα μάτια του Αρνίου του Θεού, του Ιησού Χριστού. Αυτοί οι ουράνιοι δεν επεμβαίνουν στον βασανισμό, διότι ο βασανισμός αυτός αξίζει στους ψευδείς λάτρεις, τώρα που η ώρα της κρίσεως του Θεού έχει φθάσει και ο Θεός πρέπει να εκτελέση τις δίκαιες αποφάσεις του.

44, 45. (α) Πότε θα τελειώση ο βασανισμός των ψευδών θρησκειών; (β) Ποιοι δεν θα παρέμβουν στο βασανιστικό έργο εναντίον της ψευδούς θρησκείας;

⁴⁴ Ο θρησκευτικός βασανισμός αυτών των ψευδών λάτρεων δεν θα έχη τέλος ώσπου να καταβληθούν σε καταστροφή που αντιστοιχεί μ’ εκείνην που επήλθε στις ανήθικες, ασελγείς πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων, που αψηφούσαν τον νόμον. Το Αρνίον Ιησούς Χριστός και οι άγιοι άγγελοι δεν θα παρέμβουν για την ανακούφισι των ψευδών λάτρεων και ο Ιεχωβά Θεός δεν θα ανακαλέση τους Χριστιανούς μάρτυράς του επάνω στη γη, τους οποίους χρησιμοποιεί για να ρίχνουν αυτά τα πύρινα, θειώδη αγγέλματα θείας κρίσεως επάνω στους λατρευτάς ανθρωποποιήτων δημιουργημάτων, συγχρόνων και αρχαίων. Αυτό ακριβώς σημαίνει το Αποκάλυψις 14:11 όταν λέγη ότι «ο καπνός του βασανισμού αυτών αναβαίνει εις αιώνας αιώνων και δεν έχουσιν ανάπαυσιν ημέραν και νύκτα.» Και η ιστορία του θρησκευτικού κόσμου από το 1919, όπως δημοσιεύεται σε εφημερίδες, περιοδικά, δικαστικές εκθέσεις και άλλες δημοσιεύσεις, αποδεικνύει ότι αυτό υπήρξε αληθές.

⁴⁵ Ο βασανισμός και η έλλειψις αναπαύσεως των ψευδών λάτρεων θα εξακολουθήση χωρίς διακοπή ώσπου να καταστραφούν όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα, και η όμοια με καπνό απόδειξις αυτής της τελείας καταστροφής, της οποίας προηγήθη ένας τέτοιος συνεχής βασανισμός, θα ανεβαίνη σ’ αιώνας αιώνων.

46. Αφού η ώρα της κρίσεως είναι μια σύντομη χρονική περίοδος, τι δεν θα κάμουν εκείνοι που λατρεύουν τον Ιεχωβά;

⁴⁶ Ένεκα τούτου, μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ο φορεύς ‘αιωνίου ευαγγελίου’, τον οποίον είδε ο απόστολος Ιωάννης να πετά στο μεσουράνημα, καλούσε όλα τα έθνη, τις φυλές, τις γλώσσες και τους λαούς να φοβηθούν, να δοξάσουν και να λατρεύσουν μόνο τον ένα Δημιουργό του ουρανού και της γης ως τον αληθινό Θεό. Η ώρα της κρίσεώς του, μια σχετικώς σύντομη χρονική περίοδος, δεν είναι ώρα για να δοξάζωμε, ειδωλοποιούμε και λατρεύωμε τις οργανώσεις ανθρώπων, οργανώσεις που έχουν άγριο, κτηνώδες υπόμνημα στην ιστορία και που παρεμβαίνουν στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Αν επιθυμούμε ν’ αποφύγωμε να πίωμε τον άκρατον οίνον του θυμού του Θεού στο ποτήριον της οργής του, αν θέλωμε να διαφύγωμε το βασανιστικό πυρ και θείον που καταλήγει τέλος σε αιώνια καταστροφή, πρέπει να στραφούμε στη λατρεία του Θεού του Δημιουργού. Ο τρίτος άγγελος που εφάνη στο όραμα του Ιωάννου διεκήρυττε ότι οι λάτρεις των ψευδών θεών πρέπει τώρα να τιμωρηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο στη διάρκεια αυτής της «ώρας» της κρίσεως του Θεού εναντίον του παλαιού αυτού κόσμου. Επομένως, πρέπει απλώς να γίνεται και να εξακολουθήση να γίνεται όπως ακριβώς διεκήρυξε ο τρίτος άγγελος. Η διακήρυξις της κρίσεως είναι κάτω από αγγελικόν έλεγχο.

ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΛΑΤΡΕΩΝ

47. Πώς γνωρίζομε ότι αυτή η περίοδος κρίσεως δεν θα είναι εύκολος καιρός για τους αληθινούς μάρτυρας του Ιεχωβά, και πώς η Αποκάλυψις 14:12 δείχνει ότι αυτό είναι αληθινό;

⁴⁷ Επειδή οι αληθινοί λάτρεις έχουν την εύνοια και την επιδοκιμασία του Θεού του Δημιουργού, δεν πρέπει να νομίζωμε ότι αυτή η περίοδος κρίσεως πρόκειται να είναι ένας εύκολος καιρός γι’ αυτούς. Οι ψευδείς λάτρεις, μέσω των οργανώσεών των, του συμβολικού «θηρίου» και της «εικόνος» του, δεν έχουν καλή διάθεσι απέναντι των Χριστιανών μαρτύρων και λάτρεων του Δημιουργού. Κάνουν την ισχυρή των οργάνωσι να ενεργή σαν θηρίο απέναντι των μαρτύρων του Ιεχωβά, που διακηρύττουν τις κρίσεις του, τις δίκαιες αποφάσεις του όσον αφορά τον παλαιό αυτόν κόσμο. Προσπαθούν με όλα τα μέσα, νόμιμα και παράνομα, να αναγκάσουν τους μάρτυρας ν’ απομακρυνθούν από τη λατρεία του Ιεχωβά και να ενωθούν μαζί των στη λατρεία ανθρωποποιήτων οργανώσεων και συστημάτων. Γι’ αυτό ακριβώς, η Αποκάλυψις, αμέσως έπειτα από όσα λέγει για τους λάτρεις του θηρίου και της εικόνος του και τους βασανισμούς που επέρχονται στους λάτρεις αυτούς, προσθέτει στο κεφάλαιο 14:12: «Εδώ είναι η υπομονή των αγίων· εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού.» Η κατάστασις σήμερα απαιτεί υπομονή από τους μάρτυρας του Θεού.

48. Τι θα κάμουν, λοιπόν, οι Χριστιανοί μάρτυρες; του Ιεχωβά;

⁴⁸ Τι θα κάμωμε, λοιπόν, εμείς οι μάρτυρες του Υψίστου Θεού του Δημιουργού; Με την ασφαλή βοήθειά του υπεμείναμε έως τώρα, αλλά η απόδειξις της υπομονής μας δεν ετελείωσε ακόμη. Ζούμε ακόμη και, για το υπόλοιπο αυτής της «ώρας» της κρίσεως του Θεού, θα εξακολουθήσωμε να ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο που περικυκλώνεται από τους ψευδείς λάτρεις και τους ψευδείς θεούς των και είδωλα. Δεν μπορούμε να παραμελήσωμε το να φυλάττωμε «τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού.» Πρέπει να εξακολουθήσωμε να φυλάττωμε τις θείες εντολές και να εμμένωμε σταθερά στην πίστι μας στον Ιησούν άσχετα με το πόσο η πορεία αυτή θ’ απαιτήση ακόμη να υπομείνωμε.

49. Τίνος την καθοδηγία πρέπει ν’ ακολουθήσωμε σ’ αυτόν τον καιρό της κρίσεως, και πόσο σοβαρή είναι η αποστολή μας;

⁴⁹ Συνεπώς, θα συνεχίσωμε ακολουθώντας την καθοδηγία του αγγέλου που πετά στο μεσουράνημα και θ’ αναλάβωμε και θα μεταδώσωμε σε κάθε «έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν» το «αιώνιον ευαγγέλιον», που αυτός ο άγγελος ή αγγελικός όμιλος εισάγει «μετά φωνής μεγάλης». Δεν μπορούμε να υποστηρίξωμε ότι εκείνο που είναι «ευαγγέλιον» ή ‘χαροποιές αγγελίες’ για μας δεν είναι ευαγγέλιον για κάθε άλλον, ούτε ευαγγέλιον για τους ψευδείς λάτρεις που είναι εχθροί του Ιεχωβά Θεού του Δημιουργού. Τα αγαθά νέα περιλαμβάνουν την πληροφορία για την εκδίκησι του Θεού του Δημιουργού, εκείνοι δε που αποστέλλονται από τον Θεό να κηρύξουν είναι εντεταλμένοι να διακηρύξουν την εκδίκησί Του.

50. Ποιος άλλος είχε αυτή την υποχρέωσι, και πώς έδειξε ότι εδέχθη την αποστολή όταν επεσκέφθη τη Ναζαρέτ;

⁵⁰ Αύτη η υποχρέωσις ήταν επίσης αληθινή για τον στοργικό Κύριο Ιησού, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός έχρισε με το άγιό του πνεύμα αμέσως αφού εβαπτίσθη στον Ιορδάνη ποταμό. Στην Ιουδαϊκή συναγωγή στην πόλι της παιδικής του ηλικίας τη Ναζαρέτ, ο Ιησούς ανέγνωσε από την προφητεία του Ησαΐα και εφήρμοσε στον εαυτό του τα εξής λόγια: «Πνεύμα Ιεχωβά του Θεού είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας.» (Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ· Λουκ. 4:16-21) Ωστόσο έπρεπε να κηρύξη «ημέραν εκδικήσεως» του Θεού. Συγχρόνως εκήρυττε «ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά». Οι προβατοειδείς ακόλουθοί του σήμερα έχουν να κάμουν το ίδιο.

ΧΑΙΡΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΙ ΤΟΥ

51, 52. (α) Γιατί ακόμη και η διακήρυξις της εκδικήσεως του Ιεχωβά αποτελεί αιτία χαράς; (β) Όπως ο Μωυσής, πώς θα αισθάνωνται οι δίκαιοι δούλοι του Ιεχωβά;

⁵¹ Ακόμη και η ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών Ιεχωβά αποτελεί ευαγγέλιον για τους πράους της γης που κατεπατήθησαν από τους ισχυρούς· για τους συντετριμμένους στην καρδιά, που είδαν την ορατή οργάνωσι της αληθινής λατρείας του Θεού να συντρίβεται από τους εχθρούς της καθαρής και αμόλυντης θρησκείας· για κείνους που είναι αιχμαλωτισμένοι και περιωρισμένοι στη θρησκευτική τους ελευθερία από αυτή την οργάνωσι του Διαβόλου, τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη· και για τους θρησκευτικούς δεσμίους, των οποίων τα μάτια έχουν κλεισθή, έγιναν τυφλά από το σκότος της θρησκευτικής φυλακής, στην οποίαν ακούσια αλυσοδέθηκαν.

⁵² Όχι για άτομα που χαίρουν για την κακία αυτού του κόσμου της ψευδούς λατρείας, αλλά για κείνους που πενθούν για τη ζημία, που γίνεται στην εκκλησία της αληθινής λατρείας, η διακήρυξις της «ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών» αποτελεί παρηγορία. Όταν έλθη τελικά η ημέρα αυτή και ιδούν τη δίκαιη εκδίκησί του να εκτελήται επάνω στους εχθρούς των, οι οποίοι είναι, επίσης, εχθροί του Θεού, θ’ απολαύσουν την πιο μεγάλη παρηγορία τους. Θα ψάλλουν από χαρά, όπως έψαλλε ο Μωυσής αφού είδε τις στρατιωτικές καταδιωκτικές δυνάμεις του Φαραώ να πνίγονται στην Ερυθρά Θάλασσα: «Ας ψάλλω προς τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν. Ο Γιάχ είναι η δύναμίς μου και το άσμα μου, και εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου, και θέλω δοξάσει αυτόν· Θεός του Πατρός μου, και θέλω υψώσει αυτόν. Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής· Ιεχωβά το όνομα αυτού. Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.»​—Έξοδ. 15:1-3, 18, ΜΝΚ· Αποκάλ. 15:3, 4.

53. Ποια είναι η υποχρέωσίς μας σ’ αυτόν τον συνεχιζόμενον ακόμη «ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά»;

⁵³ Είναι υποχρέωσίς μας, που ετέθη επάνω μας από τον Θεό τον Δημιουργό, να βοηθήσωμε άτομα κάθε έθνους, φυλής, γλώσσης και λαού να μάθουν και να επωφεληθούν από τον συνεχιζόμενο ακόμη «ενιαυτόν [έτος] ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά.» Έτσι μπορεί να διαφύγουν σ’ αυτή την γοργά προσεγγίζουσαν «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» Αυτοί πρέπει να βοηθηθούν να γνωρίσουν ποιος είναι ο Θεός ο Δημιουργός, για να μπορέσουν να μάθουν να τον αγαπούν και να τον λατρεύουν και να τον δοξάζουν με το ορθό είδος φόβου.

54. (α) Για ποιους δεν προωρίσθη αυτή η γη; (β) Συνεπώς, ποιος θα καθαρίση τον κόσμο από όλους τους ψευδείς λάτρεις, και ποιό ρόλο παίζουν σ’ αυτό το ζήτημα εκείνοι που αγαπούν δικαιοσύνη;

⁵⁴ Αυτή η γη ποτέ δεν προωρίσθη από τον Δημιουργό να είναι τόπος για ψευδείς λάτρεις. Δεν είναι δικαιωματικά τόπος για θρησκευτικούς λάτρεις που λατρεύουν τα δημιουργήματα και όχι τον Δημιουργό τον ίδιο. Δεν είναι δικό μας έργον ή υποχρέωσις να εξολοθρεύσωμε αυτές τις χιλιάδες εκατομμυρίων ψευδών λάτρεων από το πρόσωπο της γης. Αυτό είναι έργον του Δημιουργού, διότι αυτός έχει το δικαίωμα να εκμηδενίση εκείνο που εδημιούργησε αν το δημιούργημα απομακρυνθή από τον δρόμο του Θεού. Είναι έργον Του και διακηρυγμένος σκοπός του ν’ απαλλάξη τη γη από όλους τους ψευδείς λάτρεις στην «ημέραν εκδικήσεώς» του, αλλά είναι δικό μας έργον να τους πούμε γι’ αυτό από πριν. Δεν μπορούμε να το αλλάξωμε αν δεν τους αρέση. Αυτοί οι ψευδείς λάτρεις θα ήσαν ευχαριστημένοι να λάβουν όλα τα φυσικά και υλικά οφέλη που προλέγει το «αιώνιον ευαγγέλιον», αλλ’ αυτοί οι ψευδείς θρησκευόμενοι δεν είναι ευχαριστημένοι ή πρόθυμοι να δεχθούν αυτά τα αιώνια φυσικά και υλικά οφέλη υπό τους όρους του Θεού. Είναι απρόθυμοι να παραιτηθούν από την ψευδή λατρεία και μεγάλη ακολασία που η θρησκεία των επιτρέπει σ’ αυτούς, για να λάβουν το δώρο της αιωνίου ζωής σε ανθρώπινη τελειότητα σε μια ένδοξη Παραδείσια γη υπό την βασιλεία του Θεού.

55. Ποιος είναι Εκείνος που πρέπει να θέλωμε να ευαρεστήσωμε;

⁵⁵ Ποτέ δεν μπορούμε να περιμένομε να τους ευχαριστήσωμε και να έχωμε την επιδοκιμασία τους διότι κηρύττομε το «αιώνιον ευαγγέλιον» σ’ αυτή τη σύντομη «ώρα» της κρίσεως του Θεού του Δημιουργού. Αυτός ο Θεός ο Κριτής είναι εκείνος που πρέπει να ευαρεστούμε και να υπηρετούμε, και το άγγελμά του πρέπει να διακηρύττωμε σ’ εκείνους που είναι ευδίδακτοι και πρόθυμοι να λατρεύσουν τον Θεό που είναι πραγματικός. Είναι Εκείνος στον οποίο πρέπει να δώσωμε δόξα.

56. Πώς οι ουρανοί και η γη διακηρύττουν τη δόξα του Θεού, και είναι ο αίνος αυτός μόνο αρκετός; Γιατί;

⁵⁶ Ο Ψαλμός 19:1-4 γεμάτος σημασία λέγει: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού. Η ημέρα προς την ημέραν λαλεί λόγον, και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν. Δεν είναι λαλιά, ουδέ λόγος, των οποίων η φωνή δεν ακούεται. Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, και έως των περάτων της οικουμένης οι λόγοι αυτών.» Αλλά δεν είναι το κατάλληλο μέρος μας ν’ αφήνωμε μόνο στους άφωνους ορατούς ουρανούς και μόνο στις δόξες της ημέρας και της νυκτός το έργο της διακηρύξεως της δόξης του Θεού και της αναγγελίας του έργου των χειρών του.

57. (α) Γιατί ο κοινός λαός σήμερα χρειάζεται βοήθεια για να εκτιμήση τα αγαθά νέα του Θεού; (β) Τι πρέπει, λοιπόν, να κάμωμε όταν εκτιμούμε και ευφραινώμεθα στο «αιώνιον ευαγγέλιον»;

⁵⁷ Οι θρησκευτικές αντιλήψεις του σημερινού κοινού λαού έχουν διαστραφή από την ψευδή θρησκεία, την ανώτερη κριτική της Βίβλου και την επιστήμη που ψευδώς ονομάζεται επιστήμη, και έτσι δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε σ’ αυτόν τον λαό να κυττάζη στους ουρανούς και να παρατηρή τα δημιουργήματα στο μεγάλο διάστημα ημέρα και νύχτα και να τα κατανοή ορθώς. Δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι θα διαβάσουν τη δόξα του Θεού εκεί και θα ονομάσουν τους ουρανούς έργον των χειρών του. Από αυτούς τους αψύχους ουρανούς και από το αχανές διάστημα, που εξωραΐζεται από τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα και τα νέφη, δεν μπορούν να μάθουν τον στοργικό σκοπό του Θεού να εκμηδενίση κάθε κακία και να μεταμορφώση την κακομεταχειρισμένη τώρα γη μας σ’ έναν απερίγραπτα ωραίο Παράδεισο και να δώση στους σωσμένους λάτρεις του Θεού του Δημιουργού έναν αιώνιον οίκο εκεί υπό την βασιλεία Του. Ο Θεός εδημιούργησε τον γραπτό του λόγο, την Αγία Γραφή, για να πη σ’ εμάς και σ’ αυτούς τούτο το «αιώνιον ευαγγέλιον». Πρέπει να τους δώσωμε τον λόγον του Θεού. Πρέπει να τους βοηθήσωμε να ‘υπακούσουν εις το ευαγγέλιον’.​—Ρωμ. 10:16, 17.

58. Σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» ποιο είναι το υπέροχο προνόμιό μας;

⁵⁸ Το προνόμιό μας σήμερα υπερβαίνει κατά πολύ το προνόμιο των ποιμένων στους αγρούς της Βηθλεέμ που πριν από πολύν καιρό είδαν τον ένδοξο άγγελο και τον άκουσαν να ‘ευαγγελίζεται χαράν μεγάλην’ για όλους τους ανθρώπους που ζητούν τον Θεό και την ευδοκία του. Πριν από δεκαεννέα αιώνες ο απόστολος Ιωάννης είδε σε όραμα τον άγγελο που πετούσε στο μεσουράνημα να διακηρύττη με χαρά ολόγυρα στη γη το «αιώνιον ευαγγέλιον». Σήμερα, με την ανεκτίμητη εύνοια του Θεού, είναι προνόμιό μας ν’ αναλάβωμε αυτή τη διακήρυξι χαροποιών αγγελιών από τον άγγελο και να την εξαγγείλωμε γοργά ολόγυρα στη γη. Κάνοντας τούτο υπάκουα, στοργικά, τολμηρά, θα χαρούμε να δούμε άλλους από «παν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν ν’ απομακρύνωνται από την ψευδή θρησκεία για να φοβηθούν τον Θεόν και να δώσουν σ’ αυτόν δόξαν, θα χαρούμε να τους έχωμε ενωμένους μαζί μας στο να λατρεύουν Αυτόν, τον Δημιουργό μας, για την ατελεύτητη διεκδίκησί του και για την αιώνια σωτηρία μας.

Το Βιβλίον του «Αιωνίου Ευαγγελίου» Είναι Ωφέλιμον

«Όλη η γραφή είναι Θεόπνευστος, και ωφέλιμος».​—2 Τιμ. 3:16

 1. Για ποιο λόγο η Γραφή συχνά χρησιμοποιείται στα δικαστήρια σε πολλά μέρη της γης μας;

ΕΠΗΓΑΤΕ ποτέ στη θέσι ή στο βήμα του μάρτυρος σ’ ένα δικαστήριο, στη Σκωτία, να πούμε ως παράδειγμα, ή στον Καναδά ή στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Προτού κληθήτε να δώσετε μαρτυρία, ωρκισθήκατε να πήτε την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αλλά γιατί, όταν εδίνατε όρκο να πήτε γυμνή την αλήθεια, υποχρεωθήκατε να θέσετε το δεξιό σας χέρι επάνω σ’ ένα αντίτυπο των Αγίων Γραφών ή της Ιερής Βίβλου; Αυτό έγινε επειδή το βιβλίο αυτό θεωρείται ότι είναι το Βιβλίο του Θεού, ο γραπτός λόγος του Θεού, και αντιπροσωπεύει αυτόν. Όταν, λοιπόν, ορκίζεται κανείς να δώση μαρτυρία για την αλήθεια, με το χέρι επάνω στην Αγία Γραφή, πραγματικά ορκίζεται ενώπιον του Θεού του Συγγραφέως της Βίβλου, και έτσι γίνεται υπεύθυνος σ’ Αυτόν για ό,τι λέγει ύστερ’ από τον όρκο.

 2. Αφού είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός, τι μπορεί να λεχθή για τον λόγο του τη Γραφή;

² Ο Συγγραφεύς της Βίβλου είναι ο «Θεός της αληθείας», και «είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός», όταν δε ορκιζώμεθα ενώπιόν Του, περιμένει να πούμε την ιεροπρεπή αλήθεια, και το Δικαστήριο περιμένει να πούμε την αλήθεια. (Ψαλμ. 31:5· Εβρ. 6:18· Τίτον 1:2) Επειδή αυτός είναι ο «Θεός της αληθείας» δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο Συγγραφεύς ενός βιβλίου που περιέχει ψεύδη. Αν το βιβλίο του, η Αγία Γραφή, ήταν ένα βιβλίο με ψεύδη, παραμύθια και ωραία διηγήματα και «γραώδεις μύθους», πώς θα μπορούσαμε ειλικρινώς να ορκισθούμε να πούμε την αλήθεια θέτοντας το δεξιό μας χέρι επάνω σ’ ένα τέτοιο βιβλίο; Δεν θα μπορούσαμε να το πράξωμε αυτό, και δεν θα μας υποκινούσε να πούμε την αλήθεια. Όσον αφορά τις Άγιες Γραφές, ο Ιησούς Χριστός είπε σε προσευχή προς τον Θεό: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Αν είμεθα αληθινά ακόλουθοί του, θα λέμε με προσευχή το ίδιο πράγμα όσον αφορά την Αγία Γραφή. Θα κάνωμε διάκρισι μεταξύ αυτής και των παραμυθιών, των μύθων.​—Ιωάν. 17:17.

 3. Πώς η Βίβλος μεγαλύνει τον Δημιουργόν του ουρανού και της γης, και τι πρέπει να κάμη όλο το ανθρώπινο γένος στην ημέρα αυτή;

³ Γιατί πρέπει οι Άγιες Γραφές, η Ιερή Βίβλος, να είναι το μόνο Βιβλίο του ενός και μόνου αληθινού Θεού; Ο αληθινός Θεός δεν είναι δημιούργημα, πλάσμα. Επί χρόνον αιώνιον υπήρχε πριν από τη δημιουργία. Όπως ακριβώς έπρεπε να συμβαίνη, η Γραφή, ως Βιβλίο Του, ξεκινά με μια αφήγησι γι’ Αυτόν ως τον Δημιουργό. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην», είναι τα αρχικά της λόγια. (Γέν. 1:1) Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής ο ίδιος αυτός Δημιουργός λαμβάνει την αληθινή του εξοχότητα και αξιοπρέπεια, αν και το τελευταίο αυτό βιβλίο εγράφη χίλια εξακόσια χρόνια μετά το πρώτο βιβλίο. Στο τελευταίο αυτό βιβλίο απευθύνονται σ’ Αυτόν επάνω στον ουράνιο Θρόνο του τα εξής λόγια: «Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημα σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.» Και ένας άγγελος φαίνεται, ο οποίος «ώμοσεν εις τον ζώντα εις τους αιώνας των αιώνων, όστις έκτισε τον ουρανόν, και τα εν αυτώ, και την γην και τα εν αυτή, και την θάλασσαν και τα εν αυτή.» (Αποκάλ. 4:11· 10:5, 6) Και ένας άλλος άγγελος λέγει σε όλους τους κατοίκους της γης: «Φοβήθητε τον Θεόν, και . . . προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» (Αποκάλ. 14:6, 7) Αυτό είναι το ορθό είδος συμπεράσματος, στο οποίον έπρεπε να φθάση το Βιβλίο του Θεού.

 4. (α) Τι κάνει τη Βίβλο διαφορετική από κάθε άλλο βιβλίο; (β) Είναι η συγγραφή ενός Βιβλίου από τον Θεό κάτι παράδοξο;

⁴ Οι κριτικοί της Βίβλου δεν χρειάζεται να τονίσουν ότι απλοί άνθρωποι έγραψαν αυτό το βιβλίο. Η ίδια η Γραφή ειλικρινώς μας πληροφορεί το γεγονός αυτό. Αλλά ό,τι κάνει αυτό το βιβλίο διαφορετικό από κάθε άλλο βιβλίο γραμμένο από ανθρώπους, είναι ότι η Αγία Γραφή είναι ‘εμπνευσμένη από τον Θεό’. Είναι, δηλαδή, «θεόπνευστος», όπως την χαρακτηρίζει ένας από τους συγγραφείς της Βίβλου. Ήταν σαν ο Θεός, με μια αόρατη πνοή, να έθεσε στις διάνοιες των τριάντα εννέα θεοσεβών ανθρώπων, που συνέταξαν τη Βίβλο, τι να γράψουν και ποιες αλήθειες να θέσουν στο ιερό υπόμνημα. Το γεγονός αυτό κάνει τον Θεό τον Δημιουργό πραγματικά τον Συγγραφέα αυτού του Βιβλίου. Αυτό δεν είναι παράδοξο. Ο Θεός θα μπορούσε να δημιουργήση ένα βιβλίο εξίσου εύκολα όσο μπορούσε να δημιουργήση τον ουρανό και τη γη και τον εγκέφαλο στην κεφαλή του ανθρώπου.

 5. (α) Γιατί είναι ανάγκη να γνωρίζωμε το όνομα του Θεού που συνέγραψε τη Βίβλο; (β) Ποιο είναι το όνομά του, και πόσο συχνά απαντάται στη Βίβλο;

⁵ Υπήρχαν πάντοτε και υπάρχουν πάρα πολλοί θεοί που λατρεύονται από τους κατοίκους της γης σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο επιμένομε να γνωρίζωμε ποιος από όλους αυτούς τους θεούς συνέγραψε την Αγία Γραφή. Ποιο είναι το όνομα του θείου Συγγραφέως της Βίβλου; Στον «Χριστιανικό κόσμο» υπάρχουν θρησκευτικοί κληρικοί, καθώς επίσης μεταφρασταί της Γραφής σε άλλες γλώσσες, που λέγουν ότι ο Θεός δεν χρειάζεται όνομα για τον προσδιορισμό της ταυτότητός του, επειδή αυτός είναι ένας παγκόσμιος Θεός και είναι αρκετό γι’ αυτόν να είναι απλώς Θεός χωρίς όνομα. Αλλ’ ο Θεός ο Δημιουργός δεν συμφωνεί με αυτούς τους κληρικούς και μεταφραστάς της Γραφής, και ενέπνευσε τους αρχικούς του συγγραφείς της Βίβλου να χρησιμοποιήσουν το όνομά του χιλιάδες φορές. Δεν ήθελε να είναι κρυμμένο το όνομά του σε οποιονδήποτε καιρό, έτσι ώστε να γίνη ένας ανώνυμος Θεός. Κατάλληλα, η Αγία Γραφή ονομάζει τον Εμπνευστήν της περίπου επτά χιλιάδες φορές, από το πρώτο της βιβλίο, κεφάλαιο δεύτερο, ως τις χαρούμενες κραυγές του Αλληλούια, στο τελευταίο της βιβλίο, στο τέταρτο προ του τέλους κεφάλαιο, δηλαδή, στην Αποκάλυψι 19:1, 3, 4, 6. Η κραυγή Αλληλούια σημαίνει «Αινείτε τον Γιάχ», και το όνομα Γιάχ είναι μια σύντμησις του ονόματος Ιεχωβά, ή Γιαχβέχ, όπως μερικοί κριτικοί κληρικοί προτιμούν να το προφέρουν σήμερα. Αυτός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να γράψη; «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου.» (Ησ. 42:8, ΜΝΚ) Εξυψώνει τον εαυτό του μ’ ένα όνομα.

 6. (α) Τι είναι μοναδικό εν σχέσει με τις κρίσεις, τους νόμους, τους προφήτας και τις προφητείες της Γραφής; (β) Ως ο ζων Θεός, τι έκαμε ο Ιεχωβά συγγράφοντας τη Βίβλο, το οποίο καθιστά αυτό το Βιβλίο τόσο διαφορετικό;

⁶ Η Αγία Γραφή είναι γραμμένη στο όνομα του Θεού, Ιεχωβά. Οι κρίσεις της και οι νόμοι της ανακοινώνονται στο όνομά του. Οι προφήται της αποστέλλονται στο όνομά του, και οι προφητείες των διακηρύττονται στο όνομά του και είναι γραμμένες με το όνομά του ως υπογραφή εγγυήσεως. Η Βίβλος δίνει τιμή στο όνομα του Θεού. Ποιο άλλο βιβλίο μάς λέγει τόσο πολλά γι’ αυτόν τον Θεό τον Δημιουργό; Ποιο άλλο βιβλίο τον περιγράφει με τόση πληρότητα ή τον παρουσιάζει τόσο ζωηρά; Δεν είναι ένας Θεός που εκτίθεται με ανιστόρητες, αχρονολόγητες μυθολογίες και παράλογες θρησκευτικές παραδόσεις που είναι προϊόν της φαντασίας του ανθρώπου. Είναι ένας Θεός συνδεδεμένος άμεσα με την ανθρώπινη ιστορία από την ίδια την αρχή του ανθρώπου έως τώρα, διότι Αυτός είναι ο Δημιουργός του ανθρώπου. Δεν έχει καμμιά σχέσι με μύθους ή θρησκευτικές μυθολογίες. Ως ζων Θεός, συνυφαίνει τις ομιλίες του, τις προφητείες του, τις πράξεις του και την πορεία της ενεργείας του άμεσα με τη χρονολογημένη, πραγματική ιστορία του ανθρωπίνου γένους, και δίνει την προσοχή του, όχι μόνο στους εκλεκτούς του δούλους ή στον λαό του, αλλά και στα έθνη, μη αποκλείοντας ούτε ένα έθνος σήμερα.

 7. Γιατί η Γραφή δεν είναι απλώς ένα Βιβλίο του απωτέρου παρελθόντος, και επομένως για ποιο πράγμα μπορούμε να έχωμε πεποίθησι σήμερα;

⁷ Η πολιτεία του Θεού προς το ανθρώπινο γένος δεν εσταμάτησε πριν από δεκαεννέα αιώνες με τη συγγραφή του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής. Αυτό το εντελώς τελευταίο βιβλίο, επειδή είναι προφητικό, μαζί με όλα τα άλλα προφητικά βιβλία και εκφράσεις ολοκλήρου της Βίβλου, προέβαλε τον Ιεχωβά Θεό στο τότε μακρινό μέλλον, ναι, στην ίδια την εποχή μας. Στο φως αυτών των προφητειών ο Ιεχωβά Θεός φαίνεται καθαρά ότι είναι υπεύθυνος για πολλά θαυμάσια πράγματα που λαμβάνουν χώραν σήμερα. Ωρισμένα σχεδόν απίστευτα πράγματα του καιρού μας μπορούν μόνο να εξηγηθούν με την κατανόησι ότι Αυτός είναι υπεύθυνος γι’ αυτά. Για ένα πράγμα μπορούμε να είμεθα απολύτως βέβαιοι: Ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ είναι στο έργον σήμερα. Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας αποδεικνύει το γεγονός αυτό. Εξ άλλου, το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η Γραφή είναι θεόπνευστη, και ότι είναι το Βιβλίο του Θεού.​—2 Πέτρ. 1:20, 21.

 8. Για ποιους προορίζεται το «αιώνιον ευαγγέλιον», και πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα νέα τώρα;

⁸ Γιατί ενδιαφερόμεθα ειδικώς σήμερα να γνωρίζομε ότι η Αγία Γραφή είναι το Βιβλίο του Θεού, ότι είναι «θεόπνευστος»; Θέλομε να το γνωρίζωμε αυτό επειδή επιθυμούμε να είμεθα βέβαιοι ότι το ένδοξο άγγελμά της είναι αληθινό. Είναι ένα βιβλίο «αιωνίου ευαγγελίου» για κάθε έθνος, φυλή και λαό αδιάφορο ποιας γλώσσης. (Αποκάλ. 14:6) Ό,τι αναγγέλλει η Γραφή ήταν «ευαγγέλιον» πριν από δεκαεννέα αιώνες όταν ετελείωσε η συγγραφή των Αγίων Γραφών. Με το πέρασμα όλων αυτών των αιώνων τα αγαθά νέα της Γραφής δεν επαλαιώθησαν και δεν έχασαν το ενδιαφέρον των ή την ελκυστικότητά των. Τα νέα της είναι τόσο αγαθά σήμερα όσο ποτέ, επειδή είναι «αιώνια» αγαθά νέα. Ποτέ δεν χάνουν την αξία των. Πραγματικά, τα νέα που φέρνει η Γραφή είναι πιο ζωντανά και ενδιαφέροντα σήμερα παρά οποτεδήποτε στο παρελθόν! Γιατί; Επειδή οι θεόπνευστες Βιβλικές προφητείες πραγματοποιούνται σήμερα, για ν’ αποδείξουν ότι εφθάσαμε στο τέλος αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων με την υπεραφθονία των κακών του νέων σήμερα.

 9. Ποια θεία υπόσχεσις μας προξενεί μεγάλη ευτυχία τώρα;

⁹ Έτσι έχομε απόδειξι ότι βρισκόμαστε στον καιρό που θα εισαγάγη ο Θεός τη νέα του τάξι δικαιοσύνης, που Αυτός υπεσχέθη στον λόγον του. Όλοι οι ορθώς σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες, όλοι όσοι αγαπούν αλήθεια και ευθύτητα, ποθούν μια νέα τάξι πραγμάτων τέτοια που ο Θεός υπεσχέθη στη Βίβλο του. Αυτός και μόνο είναι αρκετά ισχυρός για να θέση τέρμα σ’ αυτή την παλαιά τάξι και να την αντικαταστήση με μια εντελώς δικαία νέα τάξι. Θέλομε σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού από αυτή τη διεφθαρμένη, θανατηφόρο παλαιά τάξι. Ω τι αγαθά νέα είναι να γνωρίζωμε ότι τώρα είναι ο καιρός του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά, για να μας σώση απ’ αυτήν και να μας φέρη στη νέα του τάξι με τις ευλογίες της απαλλαγής από πόλεμο, ευημερίας και αφθονίας, αληθείας, καθαράς λατρείας του Θεού και υγιεινής ζωής, χωρίς θάνατο, ναι, αναστάσεως των αγαπημένων μας νεκρών!

‘ΣΟΦΟΙ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ’

10, 11. (α) Πώς ο Παύλος έδειξε την αξία του Βιβλίου του Θεού γράφοντας στον Τιμόθεο; (β) Τι αποτελούσε τα «ιερά γράμματα» τον καιρό εκείνο;

¹⁰ Για να γίνωμε εμείς αρκετά σοφοί ώστε ν’ αποκτήσωμε αυτή τη σωτηρία, χρειαζόμεθα το μόνο βιβλίο που μας μιλεί γι’ αυτήν, το Βιβλίο του Θεού, τις Άγιες Γραφές. Η ανάγκη αυτή είναι ό,τι ετόνισε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος σ’ ένα νεώτερο Χριστιανό επίσκοπο που ωνομάζετο Τιμόθεος, όταν έγραψε: Αλλά συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες· και ότι από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 3:14, 15) Μεταξύ εκείνων από τους οποίους έμαθε ο Τιμόθεος τα πράγματα τα οποία επείσθη να πιστεύη ήταν η μάμμη του Λωίς και η μητέρα του Ευνίκη, η οποία ήταν Ιουδαία. Από τη νηπιακή ηλικία του Τιμοθέου η Ευνίκη ειδικά μπορούσε να διδάσκη τα «ιερά γράμματα» σ’ αυτόν ως τον μικρό της γυιό, διότι ο σύζυγος της ήταν Έλλην. Ασφαλώς τον έπαιρνε στην Ιουδαϊκή συναγωγή.

¹¹ Τα ιερά γράμματα που ήσαν τότε διαθέσιμα για τη μάθησι του Τιμοθέου ήσαν οι Εβραϊκές Γραφές από το πρώτο βιβλίο, τη Γένεσι, ως το τριακοστό ένατο και τελευταίο βιβλίο, τον Μαλαχία, γραμμένο εκατοντάδες χρόνια πριν από τη γέννησι του Τιμοθέου. Δεν προσετέθησαν θεόπνευστα συγγράμματα σ’ αυτά τα Εβραϊκά «ιερά γράμματα» ώσπου ο Χριστιανός απόστολος Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιο του για τη ζωή του Ιησού Χριστού, πρώτα στα Εβραϊκά, γύρω στο έτος 41 της κοινής μας χρονολογίας, της λεγομένης Χριστιανικής χρονολογίας. Λίγα χρόνια μετά τη συγγραφή του Ευαγγελίου του Ματθαίου, ο απόστολος Παύλος άρχισε την πρώτη του ιεραποστολική περιοδεία και επεσκέφθη την πατρίδα της Ευνίκης και του Τιμοθέου και διεκήρυξε τα αγαθά νέα εκεί, οπότε αναμφιβόλως η Ευνίκη και η Λωίς επίστεψαν και έγιναν Χριστιανές.

12. Λογικά, ποια «ιερά γράμματα» χρησιμοποιούσε έτσι ο Παύλος;

¹² Ο απόστολος Παύλος, διακηρύττοντας τα αγαθά νέα για τον Ιησού Χριστό ως εκείνον που ο Ιεχωβά Θεός απέστειλε στον κόσμο για τη σωτηρία του ανθρώπου, εχρησιμοποίησε τα Εβραϊκά «ιερά γράμματα» από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία. Αν είχε το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μαζί του δεν είναι βέβαιο, αλλ’ ο Ματθαίος εξακολουθητικά παρέθετε τις Εβραϊκές Γραφές για ν’ αποδείξη ότι ο Ιησούς είναι ο υποσχεμένος Χριστός, ο Υιός του ζώντος Θεού. (Πράξ. 13:1 έως 14:21· 16:1-3) Από τον καιρό της μεταστροφής των, η μητέρα του Τιμοθέου Ευνίκη και η μάμμη του Λωίς μπορούσαν να τον εκπαιδεύουν στις Εβραϊκές Γραφές από την απόψι της «πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» Εξακολουθούσαν να το πράττουν αυτό ώσπου ο Παύλος επεσκέφθη τον τόπο τους στο δεύτερο ιεραποστολικό του ταξίδι έπειτα από λίγα χρόνια.

13. Ποιες προσθήκες έγιναν τώρα στα «ιερά γράμματα»;

¹³ Από τώρα ο Τιμόθεος είχε γίνει Χριστιανός ο ίδιος και είχε εύφημη μνεία από την τοπική Χριστιανική εκκλησία. Ο Παύλος, λοιπόν, επήρε τον Τιμόθεο μαζί του σ’ αυτό το ιεραποστολικό ταξίδι, που τώρα εξετάθη από τη Μικρά Ασία ως την Ελλάδα, περιλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης. (Πράξ. 16:4 έως 17:14) Τότε ακριβώς προσετέθη το δεύτερο θεόπνευστο Ελληνικό βιβλίο στα Εβραϊκά «ιερά γράμματα», διότι υπό έμπνευσιν ο Παύλος έγραψε την παρηγορητική και διδακτική επιστολή του στη διωκόμενη Χριστιανική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, στην οποίαν επιστολή αναφέρει τον Τιμόθεο τρεις φορές. (1 Θεσ. 1:1· 3:2, 6) Έπειτα απ’ αυτό ο απόστολος Παύλος ενεπνεύσθη να γράψη περαιτέρω προσθήκες στα Εβραϊκά «ιερά γράμματα», περιλαμβανομένης μιας πρώτης επιστολής προς τον Τιμόθεο.

14. (α) Ποιοι εχρησιμοποιήθησαν να γράψουν τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα»; (β) Πότε ο Παύλος έγραψε τα λόγια «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος», πόσο μέρος από τα «ιερά γράμματα» συνεπληρώθη τότε, και τι περιλαμβάνουν αυτά σήμερα;

¹⁴ Σ’ αυτό το έργο της προσθήκης στις Θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές ενώθηκαν με τον απόστολο Παύλο και άλλοι πιστοί Ιουδαίοι Χριστιανοί, όπως ο Λουκάς ο ιατρός, ο Μάρκος, ο Ιάκωβος και ο Πέτρος. Όταν ο Παύλος έγραψε μια δεύτερη επιστολή στον Τιμόθεο, η οποία ήταν η τελευταία θεόπνευστη επιστολή του Παύλου, αυτός και ο Τιμόθεος είχαν συνδεθή στο έργο επί δεκαπέντε χρόνια. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών, έγιναν οι περαιτέρω προσθήκες στις θεόπνευστες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, με την εξαίρεσι πιθανώς του βιβλίου του Ιούδα, συγγραφεύς του οποίου ήταν ο αδελφός του Ιακώβου, καθώς επίσης των πέντε συγγραμμάτων του αποστόλου Ιωάννου, που εγράφησαν προς το τέλος του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας. Συνεπώς, όταν ο Παύλος έγραψε την τελευταία επιστολή του στον Τιμόθεο και είπε: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος», υπήρχαν αναμφιβόλως είκοσι ένα θεόπνευστα βιβλία, όλα απευθυνόμενα σε Χριστιανούς, εκτός από τα τριάντα εννέα βιβλία των Εβραϊκών Γραφών. (2 Τιμ. 3:16) Σήμερα η έκφρασις του Παύλου «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος» περιλαμβάνει και τα συγγράμματα του Ιούδα και του Ιωάννου, διότι και αυτά, επίσης, εγράφησαν με την έμπνευσι του αγίου πνεύματος του Θεού και προσετέθησαν στη συλλογή των θεοπνεύστων Χριστιανικών συγγραμμάτων, για να συμπληρώσουν τη θεόπνευστη Αγία Γραφή.

15. Πώς και μόνο μπορούμε να είμεθα ‘σοφοί προς σωτηρίαν’;

¹⁵ Σήμερα, συνεπώς, «όλη η γραφή» περιλαμβάνει τα εξήντα έξη βιβλία της Βίβλου, καθώς είναι τώρα διηρημένη με τάξι. Εκείνοι που ασκούν τον Ιουδαϊσμό ή τη θρησκεία των Ιουδαίων απορρίπτουν τα είκοσι επτά βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Αλλά όσον αφορά εμάς, αν πρόκειται να έχωμε επιτυχία στο ν’ αποκτήσωμε «σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού», πρέπει να δεχθούμε τα θεόπνευστα αυτά συγγράμματα των αποστόλων και μαθητών του. Πρέπει να δεχθούμε ‘όλην την γραφήν’ που είναι εμπνευσμένη από τον Θεό τον Πατέρα του Ιησού Χριστού. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να γίνωμε ‘σοφοί προς σωτηρίαν’. Εκείνοι, που απορρίπτουν μέρος των θεοπνεύστων ‘ιερών γραμμάτων’, είναι άσοφοι και είναι βέβαιο ότι θ’ αποτύχουν ν’ αποκτήσουν σωτηρία σε ζωή στη νέα τάξι του Θεού.

ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16. Ποιο εμπόδιο για την απόκτησι σωτηρίας χρειάζεται ν’ αντιμετωπισθή, αλλά τι πρέπει να κάμωμε;

¹⁶ Υπάρχουν εχθροί που εναντιώνονται στο ν’ αποκτήσετε την «σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού». Σας φθονούν γι’ αυτή τη σωτηρία σας που οι ίδιοι δεν επιθυμούν. Ο απόστολος Παύλος τους υπέδειξε όταν έγραψε για τους διωγμούς που είχε υποφέρει και έπειτα παρετήρησε: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή. Πονηροί δε άνθρωποι και γόητες θέλουσι προκόψει επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι.» Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος επροχώρησε να πη στον Τιμόθεο: «Αλλά συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες.»​—2 Τιμ. 3:12-14.

17. Τι μπορεί να λεχθή για εκείνους που εδίδαξαν τον Τιμόθεο;

¹⁷ Εκείνοι από τους οποίους ο Τιμόθεος έμαθε όσα έμαθε δεν ήσαν πονηροί απατεώνες που επλανώντο οι ίδιοι και που προσπαθούσαν επίσης να πλανήσουν και άλλους. Ο Παύλος, από τον οποίον ο Τιμόθεος είχε μάθει τόσο πολλά επί δεκαπέντε χρόνια, δεν ήταν απατεών. Αν ήταν ο Παύλος απατεών, δεν θα είχε υποστή όλον αυτόν τον διωγμό που υπέφερε «εν Χριστώ Ιησού»· ο Παύλος θα είχε παραιτηθή και αναλάβει κάτι που θα τον είχε απαλλάξει από τον διωγμό. Ούτε ήσαν απατεώνες η μητέρα του Τιμοθέου Ευνίκη και η μάμμη του Λωίς, που του εδίδαξαν τα «ιερά γράμματα» από τη νηπιακή ηλικία. Εδίδασκαν όλοι στον Τιμόθεο την αλήθεια για τη σωτηρία του, και δεν προσπαθούσαν να τον πλανήσουν για ν’ αποκτήσουν ιδιοτελές κέρδος απ’ αυτόν.

18, 19. Γιατί έχομε μεγαλύτερη ακόμη ανάγκη σήμερα των ‘ιερών γραμμάτων’;

¹⁸ Σήμερα χρειαζόμεθα το Βιβλίο του Θεού, τα «ιερά γράμματα», εξίσου όσο και ο Χριστιανός επίσκοπος Τιμόθεος, αν όχι περισσότερο. Ζούμε σ’ εκείνες ακριβώς τις ημέρες και τις συνθήκες των, για τις οποίες ο Παύλος προειδοποίησε τον Τιμόθεο ενωρίτερα στην επιστολή του, λέγοντας: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε. Διότι εκ τούτων είναι εκείνοι οίτινες εισχωρούσιν εις τας οικίας, και αιχμαλωτίζουσι τα γυναικάρια τα πεφορτισμένα αμαρτίας, συρόμενα υπό διαφόρων επιθυμιών, τα οποία πάντοτε μανθάνουσι, και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις την γνώσιν της αληθείας.»​—2 Τιμ. 3:1-7.

¹⁹ Γνωρίζομε ότι αυτές οι προειπωμένες συνθήκες είναι επάνω μας και χαρακτηρίζουν τις ημέρες αυτές ως τις κρίσιμες «έσχατες ημέρες». Για ν’ αντιμετωπίσομε την κατάστασι και να έλθωμε σε ακριβή γνώσι της αληθείας και να παραμείνουμε στην αλήθεια, ζώντας την, χρειαζόμεθα κάτι περισσότερο από ένα βιβλίο ανθρώπου. Χρειαζόμεθα το Βιβλίο του Θεού, με όλες τις συμβουλές του και τις διδασκαλίες του. Ο Παντοδύναμος Θεός το επρομήθευσε για μας. Για ν’ αποκτήσωμε την υποσχεμένη σωτηρία, πρέπει να ‘μένωμεν εις εκείνα’ που είναι γραμμένα σ’ αυτό το Βιβλίο. Ο Χριστιανός επίσκοπος Τιμόθεος ήταν «άνθρωπος του Θεού», και γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο όπως έγραψε. (1 Τιμ. 6:11) Αυτό ακριβώς χρειάζεται να είμεθα, άνθρωποι του Θεού, λαός του Θεού.

20. Για να μας βοηθήση να έχωμε τα προσόντα ως άνθρωποι του Θεού, τι μας έδωσε ο Ιεχωβά;

²⁰ Στους αρχαίους χρόνους, τόσον ο προφήτης Ηλίας, όσο και ο διάδοχός του Ελισσαιέ ήσαν γνωστοί ως άνθρωποι του Θεού. (1 Βασ. 17:18· 2 Βασ. 4:9, 21-27) Ένας υλοποιημένος άγγελος καθώς επίσης μη κατονομαζόμενοι προφήται εκαλούντο άνθρωποι του Θεού. (Κριτ. 13:6-8· 1 Σαμ. 2:27· 1 Βασ. 13:1-31· 2 Χρον. 25:7-9) Ο προφήτης Μωυσής ήταν ο πρώτος, για τον οποίο μίλησε η Γραφή ως άνθρωπο του Θεού, και ήταν προφητική εικόνα ή τύπος του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν ο μέγιστος άνθρωπος του Θεού, που υπήρξε ποτέ στη γη και που είναι το παράδειγμα για όλους τους μαθητάς του. (Δευτ. 33:1· Ιησ. Ναυή 14:6) Για να μπορούμε εμείς οι μαθηταί του Χριστού να είμεθα άνθρωποι του Θεού, λαός του Θεού, ‘τέλειοι, ητοιμασμένοι εις παν έργον αγαθόν’ σ’ αυτές τις κρίσιμες ‘έσχατες ημέρες’, ο Θεός μάς έδωσε το Βιβλίο του σε πληρότητα, τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα». (2 Τιμ. 3:17) Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα στον Θεό τον Δοτήρα!

21. (α) Για ποιους λόγους καλούμε «άγιον» τον Λόγον του Θεού; (β) Ποια αλλαγή μπορεί να κάμη στη ζωή ενός ατόμου;

²¹ Η Αγία Γραφή έχει ιδιότητες που δεν τις έχουν ανθρωποποίητα απλώς βιβλία, της συγγραφής των οποίων δεν υπάρχει τέλος. (Εκκλησ. 12:12) Τα συγγράμματα της Βίβλου είναι «άγια». Αυτό συμβαίνει επειδή είναι «θεόπνευστα» και εγράφησαν για τον σκοπό της υπερασπίσεως, δικαιώσεως, ενδοξάσεως του Θεού και αγιασμού του λαού του, τον οποίον καθιστά άγιον. Ο Ιησούς Χριστός επέστησε την προσοχή σ’ αυτό το γεγονός, όταν προσηυχήθη στον Θεό για τους μαθητάς του και είπε: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια. Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία.» (Ιωάν. 17:17, 19) Η Αγία Γραφή έχει αγιαστική δύναμι, ικανή να παράγη τελεία αλλαγή στη ζωή ενός ατόμου, έτσι ώστε να το κάνη ‘άνθρωπον του Θεού’, άτομο χωριστό από αυτόν τον πονηρό κόσμο, άτομο τελείως αφιερωμένο στον Θεό και στη λατρεία και υπηρεσία του. Άτομα αυτού του είδους είναι εκείνοι που ο Θεός θα σώση σε ζωή αιώνια στην δικαία νέα Του τάξι, που τώρα είναι πολύ πλησίον, «επί θύραις». Η Γραφή, επομένως, είναι πάρα πολύ ωφέλιμη για μας. Γιατί, λοιπόν, να μη την προτιμήσωμε πάνω από όλα τα άλλα βιβλία; Την προτιμούμε!

Πώς Όλη η Γραφή ως Θεόπνευστος Είναι Ωφέλιμος

 1. Ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της Βίβλου, και έτσι υπάρχει άλλο βιβλίο που να μπορή να συγκριθή μ’ αυτήν;

ΠΑΡΑ πολλά βιβλία σήμερα συγγράφονται για πώλησι, με οικονομικό όφελος στους συγγραφείς και στους τυπογράφους. Η Βίβλος δεν εγράφη για να είναι απλώς το «καλύτερα πωλούμενο βιβλίο.» Είναι πράγματι το καλύτερα πωλούμενο βιβλίο σήμερα, έχει δε μεταφρασθή έως τώρα σε 1.202 γλώσσες και πωλείται κατά εκατομμύρια αντιτύπων κάθε έτος, έτσι ώστε η κυκλοφορία του είναι απαράμιλλη. Όλο αυτό συμβαίνει όπως ακριβώς έπρεπε να συμβαίνη. Αλλ’ ο πραγματικός σκοπός της Βίβλου δεν είναι η απόκτησις υλικής ωφελείας, αλλ’ η απόκτησις πνευματικής ωφελείας, η οποία καταλήγει σε ζωή αιώνια στην ένδοξη νέα τάξι του Θεού. Κανένα, λοιπόν, άλλο βιβλίο δεν μπορεί να συγκριθή με τη Βίβλο στις ωφέλειες που δίνει σ’ εκείνους που την διαβάζουν και ζουν σύμφωνα μ’ αυτήν. Είναι το πιο ωφέλιμο βιβλίο επάνω στη γη. Επομένως, οφείλομε να την διαβάζωμε.

 2. (α) Περιγράψτε όλα τα οφέλη των Γραφών, όπως αναφέρονται στη 2 Τιμόθεον 3:16, 17. (β) Πόσο από τα «ιερά γράμματα» εννοούσε ο Παύλος με τον όρον «όλη η γραφή», και πώς επεξηγείται αυτό από τον Παύλο;

² Σημειώστε πόσο ωφέλιμα είναι τα «ιερά γράμματα» για αναγνώστας που θέλουν να είναι άνθρωποι του Θεού, λαός που ανήκει στον Θεό με μια πλήρη αφιέρωσι του εαυτού των και που τον υπηρετούν όπως πρέπει να τον υπηρετούν οι άνθρωποι του Θεού. Ιδού τι έγραψε ο απόστολος Παύλος στον Χριστιανό επίσκοπο Τιμόθεο για την ωφελιμότητα των Αγίων Γραφών: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Λέγοντας ο Παύλος «όλη η γραφή», εννοούσε ολόκληρη τη Βίβλο, όχι απλώς τη λεγόμενη Νέα Διαθήκη, που μερικοί θρησκευόμενοι του «Χριστιανικού κόσμου» λέγουν ότι είναι όλο εκείνο που είναι απαραίτητο για τους Χριστιανούς, και όχι απλώς τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές, που οι Ιουδαίοι λέγουν ότι είναι όλο εκείνο που είναι απαραίτητο για την απόκτησι ευλογημένης ζωής στον μέλλοντα κόσμο. Χρειαζόμεθα ολόκληρη τη Γραφή, το προ-Χριστιανικό μέρος και το Χριστιανικό μέρος, διότι και τα δύο μέρη είναι «θεόπνευστα», και δεν τολμούμε να αγνοούμε ο,τιδήποτε που εμπνέει ο Θεός. Όλα αυτά είναι ωφέλιμα στους εκζητητάς αιωνίου ζωής με ευτυχία. Είναι ακριβώς όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος αφού είχε παραθέσει μια περικοπή από τις προ-Χριστιανικές Εβραϊκές Γραφές και την είχε εφαρμόσει στον Ιησού Χριστό, λέγοντας: «Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον [εις Ψαλμόν 69:9], “Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’ εμέ.” Διότι όσα προεγράφησαν [δηλαδή, πριν από τον καιρό του Χριστού], δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών [που εγράφησαν προ Χριστού].» (Ρωμ. 15:3, 4) Επομένως, οποιοσδήποτε «άνθρωπος του Θεού», για να είναι «τέλειος . . . ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν», πρέπει να έχη και να χρησιμοποιή ολόκληρη τη Γραφή.

«ΠΡΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ»

 3. Ποια προσόντα είχε ο Παύλος ως διδάσκαλος, και ποιος είναι ο Μέγιστος Διδάσκαλός μας;

³ Σημειώστε ότι ο απόστολος Παύλος λέγει ότι όλη η γραφή που ενέπνευσε ο Θεός είναι ωφέλιμη για διδασκαλία, δηλαδή, για χρήσι στη διδασκαλία άλλων πώς να κερδίσουν το πολύτιμο βραβείο της αιωνίου ζωής. Ο ίδιος ο Παύλος ήταν ένα έξοχο παράδειγμα του γεγονότος αυτού, και έγραψε στον Τιμόθεο: «Ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος, (αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι,) διδάσκαλος των εθνών εις την πίστιν και εις την αλήθειαν.» (1 Τιμ. 2:7) Ο Παύλος ήταν ο πιο μεγάλος από τους θεοπνεύστους Χριστιανούς που συνέβαλαν στη συγγραφή της Βίβλου. Αυτός και επτά άλλοι μαθηταί του Χριστού έγραψαν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, και ήσαν ακόλουθοι του μεγίστου διδασκάλου που υπήρξε ποτέ στη γη ως άνθρωπος, του Ιησού Χριστού. Επί πλέον, ο ουράνιος Εμπνευστής ολοκλήρου της Βίβλου είναι ο Μέγιστος Διδάσκαλος κάθε υπάρξεως, σχετικά δε με αυτόν, λέγονται τα εξής λόγια στην οργάνωσι του Θεού: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά.»​—Ησ. 54:13, ΜΝΚ· Ιωάν. 6:45.

 4. Πώς ο Ιεχωβά γίνεται ο Διδάσκαλος μας;

⁴ Δεν πρέπει να μας συγκινή το να σκεπτώμεθα ότι διδασκόμεθα από τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο; Αυτός γίνεται ο Διδάσκαλός μας αν παίρνωμε το εμπνευσμένο Βιβλίο του και το διαβάζωμε και το μελετούμε και το εφαρμόζωμε ως σπουδασταί Του. Επομένως, το Άγιο Βιβλίο του πρέπει να έχη διδακτικές ιδιότητες ανώτερες από εκείνες και του πιο τελευταίου ανθρωποποιήτου βιβλίου, όχι, φυσικά, για τη διδασκαλία κοσμικών σχολικών θεμάτων, αλλά για να μας διδάσκη πώς να έχωμε ένδοξη επιτυχία στη ζωή με το να ζούμε σε αρμονία με τον αποκεκαλυμμένο σκοπό του Δοτήρος αιωνίου ζωής, του Ιεχωβά Θεού.

 5. Ποια γεγονότα καθιστούν φανερό ότι δεν επρόκειτο να είναι διδάσκαλοι του λόγου του Θεού μόνο οι ένδεκα πιστοί απόστολοι;

⁵ Δεν έδωσε μόνο στους ένδεκα πιστούς αποστόλους, αλλά σε όλους τους μαθητάς συναθροισμένους σε μια περίστασι στην επαρχία της Γαλιλαίας, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός την εντολή αυτή: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19, 20) Οι ένδεκα πιστοί απόστολοι ήσαν όλοι νεκροί στο τέλος του πρώτου αιώνος, και έτσι η εντολή αυτή να μαθητεύσουν, να βαπτίζουν και να διδάσκουν ως τη συντέλεια του αιώνος δεν μπορούσε ν’ αναφέρεται στους αποστόλους μόνο, αλλ’ ανεφέρετο σε όλους τους μαθητάς του. Όχι οι ένδεκα πιστοί απόστολοι, αλλά εμείς σήμερα είμεθα εκείνοι που ζουν επάνω στη γη στη «συντέλεια του αιώνος», και πιστεύομε ότι ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα είναι μαζί μας όλες τις ημέρες ως το τέλος αυτής της «συντελείας του αιώνος». Σ’ εμάς, λοιπόν, εφαρμόζεται, επίσης, η εντολή του να κάμωμε μαθητάς, να βαπτίζωμε και να διδάσκωμε. Για ν’ αποδειχθούμε πιστοί ακόλουθοί του πρέπει τώρα να εκτελέσωμε αυτά τα πράγματα.

 6. Γιατί χρειάζεται ένα ακριβές γραπτό υπόμνημα για τη διδασκαλία της αληθείας, και άλλαξε μήπως η ανάγκη αυτή μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού;

⁶ Για να εκτελέσωμε αυτά τα διατεταγμένα πράγματα, χρειαζόμεθα ένα βιβλίο, κάτι γραμμένο ή τυπωμένο, όχι απλώς διάδοσι, όχι κάποια άγραφη παράδοσι που εξαρτάται για την ακρίβεια της από την ειλικρίνεια ή την τελεία μνήμη των ατόμων που διαβιβάζουν την πληροφορία προφορικώς. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, ο μέγιστος Διδάσκαλος που υπήρξε ποτέ στη γη, δεν έλεγε ό,τι απλώς ήρχετο στη διάνοιά του. Χρησιμοποιούσε ένα βιβλίο εκπαιδεύσεως, και το βιβλίο αυτό ήταν η Αγία Γραφή της εποχής του, τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» στην Εβραϊκή και Αραμαϊκή, που μπορούσε να τα διαβάζη και να τα μελετά. Γι’ αυτό ακριβώς έλεγε πάντοτε, «Είναι γεγραμμένον» και ανέφερε από τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές. (Ματθ. 4:4-10· Λουκ. 24:27, 32, 44-47) Μετά την ανάστασί του εκ νεκρών και την ανάληψί του στον ουρανό, το διδακτικό βιβλίο για την εκπαίδευσι των μαθητών του δεν άλλαξε και δεν αντικατεστάθη από κάποιο άλλο· διετηρήθη, αλλά διηυρύνθη ή έγιναν προσθήκες σ’ αυτό, είκοσι επτά προσθήκες υπό θείαν έμπνευσιν, για να γίνη το διδακτικό βιβλίο πλήρες. Στην εντέλειά του βρίσκεται τώρα σχεδόν από χίλια εννιακόσια χρόνια, αλλά δεν είναι ασυγχρόνιστο ούτε χρειάζεται να έχη κάποιο νεώτερο υποκατάστατον γι’ αυτό.

 7. Γιατί είναι ακόμη το «ορθό» βιβλίο διδασκαλίας στην εποχή μας;

⁷ Με τις προφητείες του προηγείται ακόμη της εποχής μας. Πάντοτε παραμένει «θεόπνευστον», και έτσι είναι πάντοτε ορθόν, ακριβές, ακόμη και σ’ αυτόν τον πυρηνικόν, ατομικόν αιώνα, αυτόν τον Αιώνα του Εγκεφάλου, στον οποίον οι άνθρωποι χρησιμοποιούν με κάποιους τρόπους τον εγκέφαλο που τους έδωσε ο Θεός της Γραφής. Όχι, δεν χρειαζόμεθα ν’ αλλάξωμε το διδακτικό μας βιβλίο εκπαιδεύσεως. Εκείνο που χρειαζόμεθα να πράξωμε είναι να υπακούσωμε στην εντολή να το διδάσκωμε, διότι είναι ο «λόγος του Θεού.» Σε τούτο μπορούμε να μιμηθούμε τον Υποδειγματικό μας Διδάσκαλο, Ιησού Χριστό, καθώς επίσης τους δώδεκα αποστόλους του. Όσον αφορά τον απόστολο Παύλο όταν ήταν στην Κόρινθο, ο Λουκάς ο ιεραποστολικός σύντροφός του, λέγει: «Και εκάθισεν εκεί έν έτος και μήνας έξ, διδάσκων μεταξύ αυτών τον λόγον του Θεού.»​—Πράξ. 18:1-11.

 8, 9. Ποια προβλήματα στη διδασκαλία της αληθείας αντιμετωπίζομε σήμερα;

⁸ Σήμερα έχομε να διδάξωμε περικυκλωμένοι από θρησκευτικούς κληρικούς που γαργαλίζουν τα αυτιά των εκκλησιαστικών ποιμνίων των με πράγματα που οι άνθρωποι αρέσκονται ν’ ακούουν, για να τους ευχαριστούν και ν’ απολαμβάνουν μισθό απ’ αυτούς. Τούτο συμβαίνει όπως έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο ότι θα συνέβαινε, λέγοντας:

⁹ «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.» (2 Τιμ. 4:3, 4) «Το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, δια της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε δια να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν. Ταύτα συμβουλεύων εις τους αδελφούς, θέλεις είσθαι καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, εντρεφόμενος εν τοις λόγοις της πίστεως, και της καλής διδασκαλίας την οποίαν παρηκολούθησας· τους δε βέβηλους και γραώδεις μύθους παραιτού.»​—1 Τιμ. 4:1-3, 6, 7.

10, 11. (α) Λόγω της καταστάσεως τώρα, για ποιο πράγμα πρέπει να είμεθα βέβαιοι προσωπικώς εν σχέσει με τη διδασκαλία μας; (β) Ποια έξοχη βοήθεια μας δίδεται;

¹⁰ Αντιμετωπίζοντας μια τέτοια κατάστασι, πρέπει να ελέγχωμε, όχι μόνο ό,τι διδάσκουν οι κληρικοί εκείνοι του «Χριστιανικού κόσμου», κάνοντας σύγκρισι με τα αντίτυπά μας της Αγίας Γραφής, αλλά και ό,τι εμείς οι ίδιοι διδάσκομε, για να μπορούμε να είμεθα πάντοτε Γραφικοί. Ειλικρινώς δεν έχομε επιθυμία να γίνωμε αναληθείς, διανοητικώς ασθενείς, πνευματικώς ασθενείς και πραγματικά αντιχριστιανικοί ως διδάσκαλοι. Επομένως, από τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού πρέπει να διδάσκωμε τον εαυτό μας καθώς και άλλους, ακολουθώντας έτσι οι ίδιοι ό,τι διδάσκομε τους άλλους ν’ ακολουθήσουν. Καθώς μελετούμε τη Γραφή ως σπουδασταί ή μαθηταί του Ιεχωβά Θεού, υπάρχει μια διαφωτιστική δύναμις που χρειαζόμεθα. Ποια είναι αυτή; Είναι το άγιο πνεύμα του Θεού. Η Γραφή παρήχθη με έμπνευσι του πνεύματος του Θεού, και για να την κατανοήσωμε πρέπει να έχωμε τη βοήθεια αυτού του ίδιου πνεύματος. Ο Παύλος, δείχνοντας αυτή την ανάγκη, έγραψε για τα πράγματα που ο Θεός ετοίμασε για εκείνους που τον αγαπούν:

¹¹ «Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού . . . τα του Θεού ουδείς γινώσκει, ειμή το πνεύμα του Θεού. Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, δια να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς. Τα οποία και λαλούμεν, ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του πνεύματος του αγίου, συγκρίνοντες τα πνευματικά προς τα πνευματικά.»

12, 13. (α) Γιατί οι Χριστιανοί σήμερα έχουν ανάγκη να εκχυθή επάνω τους το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά, και πού βρίσκουν σε μεγάλο μέτρον αυτά το πνεύμα; (β) Τι κάνουν, λοιπόν;

¹² Σε αρμονία με τα λόγια αυτά της 1 Κορινθίους 2:10-13, ο απόστολος Πέτρος ο ίδιος εδιδάχθη από το πνεύμα του Θεού, που εξεχύθη την ημέρα της Πεντηκοστής, να πη τι έκαμε για την εκπλήρωσι των προφητειών του Ιωήλ 2:28-32 και Ψαλμών 16:8-11 και 110:1, Γραφικών εδαφίων που οι μαθηταί του Χριστού δεν είχαν ποτέ προηγουμένως κατανοήσει. (Πράξ. 2:1-36) Από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918 εμείς οι σπουδασταί του λόγου του Θεού χρειασθήκαμε τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού τόσο ακριβώς όσο και εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί στην ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Αλλιώς δεν θα είχαμε διακρίνει τη θαυμαστή εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών που έδινε απόδειξι στα μάτια μας, στη διάνοιά μας και στην καρδιά μας ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ιδρύθη στον ουρανό το 1914 μ.Χ. για να υποτάξη όλους τους εχθρούς του Θεού και να δώση στο ανθρώπινο γένος μια τελεία κυβέρνησι δικαιοσύνης. (Ματθαίος, κεφάλαια 24, 25· Μάρκος 13· Λουκάς 21· Αποκάλ. 11:15-12:10) Η Βίβλος του Θεού είναι φορτισμένη με το πνεύμα του, και οποιοσδήποτε δέχεται με προσευχή τη Βίβλο στην καρδιά του αισθάνεται το αποτέλεσμα αυτού του πνεύματος. Όσον αφορά τον προφορικό λόγο ο Ιησούς είπε: «Το πνεύμα είναι εκείνο το οποίον ζωοποιεί, . . . Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι.» (Ιωάν. 6:63) Το ίδιο συμβαίνει και με τον γραπτό λόγο του Θεού: έχει το πνεύμα του Θεού μέσα του και είναι, επομένως, διδακτικός.

¹³ Έχομε ανάγκη ν’ ακολουθούμε το πνεύμα που εκφράζεται σ’ αυτόν τον γραπτό λόγο μάλλον παρά ν’ αφήνωμε τους αντιχρίστους να μας διδάσκουν πράγματα αντίθετα σ’ αυτόν τον πνευματικό λόγο. Καθώς έγραψε ο απόστολος Ιωάννης, αφού μίλησε για αντιχρίστους ψεύστας: «Και το χρίσμα [με το πνεύμα του Θεού] το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι, και δεν είναι ψεύδος· και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ», από τον οποίον ελάβατε το χρίσμα με το πνεύμα. Αυτό το πράττομε παραμένοντας σε αρμονία με τον γραπτόν λόγον του Θεού.​—1 Ιωάν. 2:27.

14. Γιατί ο Ιησούς είναι ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα για να το ακολουθήσωμε;

¹⁴ Ο Ιησούς Χριστός, ο Υποδειγματικός μας Διδάσκαλος, είπε: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ.» (Ιωάν. 8:28) Ως τέλειος άνθρωπος του Θεού, και αυτός επίσης εδιδάχθη από τον τότε γραπτόν λόγον του Θεού. Αφού αυτός ήταν αρκετά ταπεινός για να δεχθή τη διδασκαλία του Ιεχωβά, κι εμείς ως ακόλουθοί του δεν έχομε λόγο να είμεθα πολύ υπερήφανοι για να δεχθούμε τη διδασκαλία του Ιεχωβά μέσω του βιβλίου του και με τη βοήθεια του πνεύματος του. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή με τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» όσον αφορά το να είναι ‘ωφέλιμο προς διδασκαλίαν’. Διδαχθήτε μέσω αυτών και έπειτα, με τη σειρά, διδάξτε άλλους μέσω αυτών.

«ΠΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΝ»

15. Πώς είναι «όλη η γραφή» ωφέλιμη για έλεγχον;

¹⁵ Ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι όλη η θεόπνευστη Γραφή είναι, επίσης, ωφέλιμη «προς έλεγχον». Επειδή κι εμείς ακόμη οι Χριστιανοί είμεθα ατελείς, υπάρχει ανάγκη να δίδεται από καιρό σε καιρό έλεγχος στους Χριστιανούς. Κάποτε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ήλεγξε έντονα μια ολόκληρη Χριστιανική εκκλησία, λέγοντας σ’ αυτήν πόσο υλιστική είχε γίνει και πόσο ταλαίπωρη, ελεεινή, πτωχή, τυφλή και γυμνή ήταν πνευματικώς. Και στην τελική συμβουλή σ’ αυτή την εκκλησία της Λαοδικίας, της Μικράς Ασίας, είπε: «Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω· γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον.»​—Αποκάλ. 3:14-19.

16, 17. (α) Γιατί ήταν αναγκαίος ο έλεγχος του Πέτρου; (β) Πώς έκαμε ο Παύλος αυτόν τον έλεγχον του Πέτρου;

¹⁶ Ακόμη κι ένας απόστολος κάποτε χρειάσθηκε να ελεγχθή. Αυτός ήταν ο απόστολος Πέτρος ή Κηφάς. Στο έτος 36, όταν άνοιξε τη θύρα για να μπουν στη Χριστιανική εκκλησία οι απερίτμητοι Εθνικοί (μη Ιουδαίοι), εδέχθη κατάλληλα μια φιλοξενία σ’ ένα σπίτι Εθνικών, και τούτο για πρώτη φορά. Έπειτα από χρόνια, από φόβο πιθανής επικρίσεως, αρνήθηκε να συναναστραφή με Εθνικούς Χριστιανούς στην Αντιόχεια της Συρίας, επηρεάζοντας επίσης και άλλους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς ν’ ακολουθήσουν τον ίδιο υποκριτικό τρόπο. Ο Θεός εχρησιμοποίησε έναν άλλον απόστολο, τον Παύλο, για να ελέγξη τον Πέτρο.

¹⁷ Ο Παύλος λέγει: «Ότε εγώ είδον, ότι δεν ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον προς τον Πέτρον έμπροσθεν πάντων, Εάν συ Ιουδαίος ων, ζης εθνικώς, και ουχί Ιουδαϊκώς, δια τι αναγκάζεις τους εθνικούς να Ιουδαΐζωσιν;» Ο Παύλος ήλεγξε τον Κηφά, δηλαδή, τον Πέτρο, ενώπιον όλων των άλλων. Γιατί; Εξηγώντας το ο Παύλος λέγει: «Ηναντιώθην εις αυτόν κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεπτος.» (Γαλ. 2:11-14· Πράξ. 10:24-48) Πρέπει να κατανοηθή ότι ο Πέτρος (Κηφάς) ανεγνώρισε το αδίκημά του και διώρθωσε τη Χριστιανική του διαγωγή, ενδιαφερόμενος τώρα περισσότερο για την επίκρισι του Θεού μέσω ενός αποστολικού δούλου του μάλλον παρά για την επίκρισι ανθρώπων που είχαν μια εσφαλμένη άποψι.

18. Εξηγήστε τη διαφορά μεταξύ ελέγχου και επιτιμήσεως.

¹⁸ Εδώ ακριβώς μπορούμε να δούμε τη διαφορά μεταξύ μιας επιτιμήσεως και ενός ελέγχου στις Γραφές, στην οποία χρησιμοποιούνται διαφορετικές Ελληνικές λέξεις. Μια επιτίμησις μπορεί να μην έχη πραγματική βάσι για να δοθή. Επομένως μπορεί να δοθή αδίκως, για τον οποίο λόγο δεν καταπείθει ούτε καταδικάζει το επιτιμώμενο άτομο για κάποια αμαρτία ή αδικία, επειδή καμμιά τέτοια δεν υπάρχει. Μια τέτοια επιτίμησις δεν προξενεί αλλαγή διαγωγής με μετάνοια από μέρους του επιτιμωμένου προσώπου. Αυτή τελικά πρέπει να κάμη τον επιτιμώντα να κατανοήση ότι είχε άδικο.

19. (α) Πώς, λοιπόν, ο Πέτρος επιτιμούσε μάλλον παρά ήλεγχε τον Ιησούν; (β) Γιατί όμως ήταν κατάλληλο να επιτιμήση ο Ιησούς τον δαίμονα και τους θυελλώδεις ανέμους και τη θάλασσα;

¹⁹ Αυτή ήταν η περίπτωσις με τον απόστολο Πέτρο και τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς είχε μόλις ειπεί στους αποστόλους του για πρώτη φορά για την οδυνηρή πορεία αυτοθυσίας που έπρεπε να λάβη για να πράξη το θέλημα του Θεού. «Και παραλαβών αυτόν ο Πέτρος κατ’ ιδίαν, ήρχισε να επιτιμά αυτόν, λέγων, Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε. Εκείνος δε στραφείς είπε προς τον Πέτρον, Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» (Ματθ. 16:21-23) Ο Πέτρος επετίμησε τον Διδάσκαλό του Ιησού εγείροντας ισχυρές αντιρρήσεις σε ό,τι είπε ο Ιησούς. Ο Ιησούς δεν άξιζε μια τέτοια επιτίμησι, και έτσι, αντί να μετανοήση και ν’ αλλάξη την πορεία του, διώρθωσε τον Πέτρο που μιλούσε απερίσκεπτα και βιαστικά. Φυσικά, ο Ιησούς είχε δίκαιο όταν επιτιμούσε τον δαίμονα, αναγκάζοντας τον να εγκαταλείψη το παιδί που κατείχετο απ’ αυτόν. (Ματθ. 17:18) Σε μια τρικυμία στη θάλασσα ο Ιησούς επετίμησε τους ανέμους και τη θάλασσα. Δεν μπορούσε να ελέγξη εκείνα τα άψυχα πράγματα.​—Ματθ. 8:23-27.

20, 21. (α) Ποια συμβουλή έδωσε ο Ιησούς στο κατά Λουκάν 17:3; (β) Γιατί, λοιπόν, στο κατά Ματθαίον 18:15-17 μιλεί ο Ιησούς για έλεγχο ενός αδελφού;

²⁰ Σχετικά με δυσκολίες μεταξύ Χριστιανών αδελφών, ο Ιησούς είπε: «Προσέχετε εις εαυτούς. Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον [επιτίμησον, Κείμενον] αυτόν· και εάν μετανοήση, συγχώρησον αυτόν.» (Λουκ. 17:3) Εν τούτοις, ο πταίστης θα μπορούσε να μη μετανοήση σε όλες τις περιπτώσεις έτσι ώστε να λάβη συγχώρησι.

²¹ Γιατί, λοιπόν, σε μια όμοια περίπτωσι ο Ιησούς μίλησε για έλεγχο; Είπε: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» (Ματθ. 18:15-17) Αφού, σ’ αυτή την περίπτωσι, το κατηγορούμενο άτομο αξίζει να εκβληθή από την εκκλησία, ο έλεγχος του άξιζε περισσότερο παρά απλή επιτίμησις. Απεδείχθη ότι έχει άδικο και το γνωρίζει μέσα του. Αυτός ήταν ο σκοπός στον οποίον απέβλεπε ο αδικημένος όταν για πρώτη φορά ήλεγξε τον πταίστη κατ’ ιδίαν, μολονότι ο πταίστης ποτέ δεν θα ωμολογούσε την αμαρτία του. Η παρουσίασις της αποδείξεως συνεχίσθηκε, πρώτα ενώπιον μερικών μαρτύρων και έπειτα ενώπιον της εκκλησίας.

22, 23. (α) Τι περιλαμβάνεται στον έλεγχο ένας αδελφού; (β) Πώς ο Παύλος διευκρίνισε τη σημασία του ελέγχου;

²² Έτσι στην περίπτωσι του ελέγχου, εκείνος που κάνει τον έλεγχο δεν εκφέρει μόνο την κατηγορία, αλλά και προσάγει την απόδειξι για να την υποστηρίξη. Αν το κατηγορούμενο άτομο λέγη κάτι προς υπεράσπισίν του, ο ελέγχων δεν του απαντά απλώς· ανασκευάζει τα λόγια του, τον διαψεύδει. Το ελεγχόμενο άτομο μπορεί ούτε τότε ακόμη να μην κάμη μια ομολογία, μια ειλικρινή παραδοχή της ενοχής του, αλλά μέσα του αισθάνεται ότι είναι καταδικασμένο. Έχει ενδόμυχα πεισθή για την αμαρτία του ή την αδικία του. Αυτό πρέπει να το οδηγήση ν’ αλλάξη την πορεία του σύμφωνα με την συναίσθησι αμαρτίας που έχει. Αν δεν το κάμη αυτό, μπορεί ν’ αποκοπή από την επικοινωνία με βάσι την απόδειξι. Πόσο δραστικός μπορεί να είναι ένας έλεγχος, το διευκρινίζει ο απόστολος Παύλος στην 1 Κορινθίους 14:24, 25, όπου γράφει προς την εκκλησία:

²³ «Εάν πάντες [σε μια συνάθροισι] προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.»

24, 25. Ποια ευθύνη όσον αφορά τον έλεγχο έχει ένας φορεύς φωτός;

²⁴ Αν διακηρύττωμε τον λόγον της αληθείας του Θεού, αυτός θα εκφωνήση τον δικό του έλεγχο. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός είπε: «Πας όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού.» (Ιωάν. 3:20) Εκείνοι που φέρνουν το φως των «ιερών γραμμάτων» του Θεού πρέπει να ελέγχουν τα πράγματα του θρησκευτικού, ηθικού σκότους. Ο Παύλος λέγει στους φορείς του φωτός:

²⁵ «Και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Διότι τα κρυφίως γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν· τα δε πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός, γίνονται φανερά· επειδή παν το φανερούμενον φως είναι [ένα πράγμα όχι πια μυστικό ή κάτω από κάλυμμα σκότους, αλλά ένα φωτισμένο πράγμα]. Δια τούτο λέγει, Σηκώθητι ο κοιμώμενος, και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός.»​—Εφεσ. 5:11-14.

26. Ελεγχόμενο, τι κάνει ένα συνετό άτομο;

²⁶ Εκείνος που κοιμάται σαν στο σκότος της νυκτός, ο οποίος είναι, επομένως, νεκρός μέσα στις παραβάσεις και τις αμαρτίες του, δέχεται τον έλεγχο που εκφωνείται σ’ αυτόν και αφυπνίζεται και εγείρεται από την πνευματικώς νεκρή κατάστασί του και αναλαμβάνει ν’ ακολουθήση τον Ιησού Χριστό. Ο Χριστός λάμπει επάνω του με εύνοια και με αλήθεια, και αυτός γίνεται φορεύς φωτός, αντανακλώντας το φως που λαμβάνει από τον Χριστό, για τον οποίο μαρτυρούν όλα τα «ιερά γράμματα».

27. Πώς ο Παύλος γράφοντας στον Τιμόθεο και στον Τίτο έδειξε την ανάγκη να δίνωνται έλεγχοι;

²⁷ Κάτω από μερικές περιστάσεις ένας επίσκοπος εκκλησίας πρέπει να ελέγχη ένα μέλος ή μέλη της εκκλησίας δημοσίως. Έτσι, στην πρώτη του επιστολή προς τον Τιμόθεο, ο Παύλος τού είπε: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.» Στην τελευταία του επιστολή ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον [επιτίμησον, Κείμενον], πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.» (1 Τιμ. 5:20· 2 Τιμ. 4:2) Εξουσιοδότησε, επίσης, έναν άλλον επίσκοπο, τον Τίτο, να κάνη τον ίδιο δημόσιο έλεγχο ενώπιον της εκκλησίας. Ο Παύλος του έγραψε: «Προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας. . . . Δια την οποίαν αιτίαν έλεγχε αυτούς αποτόμως, δια να υγιαίνωσιν εν τη πίστει. Ταύτα λάλει, και πρότρεπε, και έλεγχε μετά πάσης εξουσίας· ας μη σε περιφρονή μηδείς.»​—Τίτον 1:9, 13· 2:15.

28. Ποια, λοιπόν, είναι η πραγματική αξία του ελέγχου, και από ποιά σπουδαιότατη πηγή πρέπει να προέλθη;

²⁸ Επομένως ο σκοπός του ελέγχου είναι η ανάρρωσις του πταίστου, η ανασκευή των λόγων του αντιλέγοντος και η κατασιώπησίς του, η υποβοήθησις του υλιστικού ατόμου να γίνη ‘υγιαίνον τη πίστει’. Για να δώσωμε τέτοιους αποτελεσματικούς έλεγχους, κατ’ ιδίαν ή ενώπιον της εκκλησίας, τι είναι πιο ωφέλιμο να χρησιμοποιήσωμε παρά τα «ιερά γράμματα»;

29. Γιατί επιδεικνύεται αγάπη με το να δίδεται έλεγχος;

²⁹ Ποτέ το άτομο που ελέγχεται δεν πρέπει να λησμονή ότι το πραγματικό ελατήριο που βρίσκεται πίσω από τον έλεγχο είναι αγάπη. Γιατί; Επειδή ο ελέγχων ζητεί να διορθώση το άτομο που σφάλλει, να το πείση για την πλάνη του και να το βοηθήση να την ομολογήση και να βελτιώση την πορεία του. Ο Ιησούς είπε ότι ελέγχει όλους εκείνους που αγαπά. (Αποκάλ. 3:19) Το άτομο που σφάλλει πρέπει να εκτιμήση ότι μπορεί ν’ αποκτήση όφελος από τον έλεγχο και πρέπει να προσπαθήση ν’ αποκτήση κατανόησι απ’ αυτόν. Οι Παροιμίες 19:25 μας λέγουν: «Εάν μαστιγώσης τον χλευαστήν, ο απλούς θέλει γείνει προσεκτικός· και εάν ελέγξης τον φρόνιμον, θέλει εννοήσει γνώσιν.»

30. Ποια είναι τα σοφά λόγια για τον έλεγχο που περιέχονται στις Παροιμίες 3:11, 12, και έτσι πώς πρέπει να τα δεχθούμε;

³⁰ Μ’ αυτόν τον τρόπο το άτομο που ελέγχεται δεν θα υποτιμήση ή υποβιβάση τον έλεγχο επειδή δίδεται μέσω ανθρωπίνου οργάνου ή στόματος. Στην προς Εβραίους επιστολή 12:4-6 λέγεται σ’ εκείνους, που θέλουν να είναι υιοί του Θεού, να μη λησμονούν ό,τι αναγράφεται στις Παροιμίες 3:11, 12 (ΜΝΚ): «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν εις τον οποίον ευαρεστείται.» Έτσι, ακόμη και αν ο έλεγχος έρχεται μέσω ανθρωπίνου αγωγού, όμως αν ο έλεγχος λαμβάνεται από τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» και αν δίδεται από έναν Χριστιανό «άνθρωπον του Θεού», τότε μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι είναι έλεγχος παρά του Ιεχωβά Θεού και πρέπει να τον δεχθούμε ως τοιούτον. Αλλά θεωρήστε τον ότι εκφράζει την αγάπη του Θεού.

«ΠΡΟΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΙΝ»

31. (α) Κατονομάστε μια άλλη ωφέλεια που προέρχεται από τα «ιερά γράμματα». (β) Πώς ο Ησαΐας έδειξε την ανάγκη της επανορθώσεως;

³¹ Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» είναι ωφέλιμα, είναι «προς επανόρθωσιν». (2 Τιμ. 3:16) Όταν ήμεθα έξω στον διεστραμμένο κόσμο, ακόμη και αν ήμεθα στον «Χριστιανικό κόσμο», είχαμε ασφαλώς ανάγκη να επανορθώσωμε τη σχέσι μας με τον Θεό. Αυτό είναι ό,τι κατ’ εξοχήν επιθυμεί αυτός να πράξωμε. Στον Ησαΐα 1:18, 19 (ΜΝΚ) μιλεί στον δύστροπο λαό του και λέγει: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει ο Ιεχωβά· εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον. Εάν θέλητε, και υπακούσητε, θέλετε φάγει τα αγαθά της γης.»

32. Πώς ο Θεός έκαμε συχνά επανόρθωσι στους αρχαίους χρόνους, και πώς το πράττει αυτό στην εποχή μας;

³² Στους αρχαίους χρόνους ο Ιεχωβά Θεός έστειλε τους προφήτας του να βοηθήσουν τον αμαρτωλό λαό του να επανορθωθή και να λάβη ορθή κατανόησι των πραγμάτων και να γνωρίση πώς να ενεργή ορθά απέναντι του Θεού. Σήμερα έχομε την Αγία του Γραφή, τα εμπνευσμένα απ’ αυτόν «ιερά γράμματα», για να μας βοηθούν να κάνωμε επανόρθωσι στη ζωή μας, ώστε να καταστή δυνατόν να μας «σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» Επειδή η Αγία Γραφή μπορεί να μας βοηθήση μ’ αυτό τον τρόπο, είναι ένα ωφέλιμο βιβλίο πράγματι, και το χρειαζόμεθα πάνω απ’ όλα τα άλλα βιβλία. Είναι το πολυτιμότερο βιβλίο για μας. Επειδή μας εβοήθησε να αφαιρέσωμε τη διαστροφή από τη ζωή μας, γνωρίζομε ότι μπορούμε να την χρησιμοποιήσωμε για να βοηθήσουμε άλλους να επανορθώσουν τα πράγματα στη διάνοιά των και στην ηθική και θρησκευτική ζωή των. Μπορούμε επίσης να βοηθήσωμε τους απελπισμένους να ανορθωθούν.

33-35. (α) Πώς πρέπει να χειριζώμεθα τον λόγον του Θεού για να κάμωμε επανόρθωσι μεταξύ αδελφών και με τους έξω; (β) Πώς ο Παύλος το ετόνισε αυτό με τον Τιμόθεο;

³³ Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που μας λέγεται να πράξωμε στην προς Εβραίους επιστολή 12:12, 13, όπου διαβάζομε: «“Ανορθώσατε τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα.” Και “κάμετε εις τους πόδας σας ευθείας οδούς·” δια να μη εκτραπή το χωλόν, αλλά μάλλον να θεραπευθή.» Ναι, κατά καιρούς οι πνευματικοί αδελφοί μας χρειάζονται επανόρθωσι, όπως στην περίπτωσι πριν από πολύν καιρό στην Αντιόχεια της Συρίας, όταν ο απόστολος Παύλος είδε ότι ο Πέτρος (Κηφάς) και άλλοι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί δεν ‘ωρθοποδούσαν προς την αλήθειαν του ευαγγελίου’. (Γαλ. 2:14) Είτε με τους Χριστιανούς αδελφούς μας είτε με άτομα που ερωτούν έξω στον κόσμο, περιλαμβανομένου του υποκριτικού «Χριστιανικού κόσμου», χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τον εμπνευσμένο γραπτό λόγο του Θεού για να κάμωμε επανόρθωσι μ’ έναν τρόπο που ευαρεστεί αυτόν, ο οποίος είναι ο μόνος ορθός τρόπος. Όχι μόνο χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τη Γραφή, αλλά και χρειάζεται να την χρησιμοποιούμε με τον ορθό τρόπο, μ’ έναν αρμονικό, συνεπή τρόπο. Ο επίσκοπος Τιμόθεος ανεμένετο να βοηθήση τους αδελφούς του και εκζητητάς του Θεού να επανορθωθούν, και γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Παύλος τού έγραψε:

³⁴ «Ταύτα υπενθύμιζε, διαμαρτυρόμενος ενώπιον του Κυρίου, να μη λογομαχώσι, το οποίον δεν είναι εις ουδέν χρήσιμον, αλλά φέρει καταστροφήν των ακουόντων. Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:14, 15.

³⁵ Αυτό σημαίνει να μην αφήνωμε κανένα πράγμα που χρειάζεται επανόρθωσι να γίνη συγκεχυμένο, εξαιτίας λόγων που σκοπεύουν να κρύψουν την αλήθεια και να ανατρέψουν την πίστι των πιστών ή των μαθητευομένων, αλλά ν’ αφήνωμε τον «λόγον της αληθείας» να καθορίζη τα πράγματα. Σημαίνει να διδάσκωμε ευθεία διδασκαλία. Αν κάνωμε αυτό, δεν θα αισχυνθούμε από τα αποτελέσματα.

«ΠΡΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»

36. (α) Πώς οι θρησκευτικοί κληρικοί συχνά υπερασπίζουν αντιγραφικά πράγματα, αλλά τι διατάσσει ο λόγος του Θεού κάτω από τέτοιες περιστάσεις; (β) Εξηγήστε τα λόγια του Παύλου προς τους πατέρες στην προς Εφεσίους επιστολή 6:4.

³⁶ Τελικά, «όλη η γραφή» που περιέχει τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» είναι ωφέλιμη «προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» (2 Τιμ. 3:16) Μερικές φορές, όταν ωρισμένη συνήθεια ή απαίτησις μιας θρησκευτικής οργανώσεως τονίζεται ότι είναι αντίθετη προς τα «ιερά γράμματα», ο θρησκευτικός κληρικός θα προσπαθήση να δικαιολογήση την αντιγραφική πράξι λέγοντας: «Είναι η εκπαίδευσις της Εκκλησίας.» Αλλ’ αν η πράξις δεν είναι σύμφωνη με ‘όλη τη γραφή’, τότε δεν εκπαιδεύει στη δικαιοσύνη και δεν απεργάζεται καμμιά σωτηρία για τον εκπαιδευόμενον. Ο βασικός σκοπός της εκπαιδεύσεως είναι διαπαιδαγώγησις, διδασκαλία. (Πράξ. 7:22) Αυτή η διαπαιδαγώγησις μπορεί να δίδεται μέσα στο πλαίσιο ωρισμένων νόμων και κανονισμών μιας οργανώσεως. Στα λόγια του Παύλου προς τους πατέρες η οργάνωσις αυτή είναι ο Χριστιανικός οίκος, όπως όταν λέγη: «Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Εδώ η παιδεία θα ήταν μια διαπαιδαγώγησις συνωδευμένη από πράξεις και ενέργειες εκπαιδεύσεως των τέκνων, για να τα κάμωμε να κατανοήσουν πώς να συμπεριφέρονται στο Χριστιανικό σπίτι με υποταγή στον Χριστιανό πατέρα. Για να βοηθηθούν να ενεργούν σύμφωνα με αυτή την παιδεία, μπορεί να δοθή στα τέκνα κάποια αυθεντική συμβουλή ή λόγος νουθεσίας και ενθαρρύνσεως από τον αυθεντικό λόγο του Θεού όπως χρειάζεται στη διάρκεια της εκπαιδεύσεώς των. Έτσι παιδεία σημαίνει ότι δεν μπορούν να πηγαίνουν σύμφωνα με τις ανώριμες παιδικές των ιδιοτροπίες, φαντασιοπληξίες και απερίσκεπτες επιθυμίες, αλλά ότι πρέπει να μάθουν να ενεργούν με υπακοή στους Χριστιανικούς κανόνες και κανονισμούς για την οικογένεια.

37, 38. Πώς η παιδεία αυτή πηγαίνει πέρα από τους πατέρες απλώς και τα τέκνα;

³⁷ Έπειτα, επίσης, υπάρχει η παιδεία ή εκπαίδευσις που πρέπει να επικρατή σ’ εκείνο το μεγαλύτερο, πιο περιεκτικό καθίδρυμα, την οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού, η οποία τώρα αντιπροσωπεύεται στη γη από την εκκλησία των Χριστιανών μαρτύρων του. Αυτή αντιπροσωπεύει τον οίκον του μεγάλου ουρανίου Πατρός, τον «οίκον του Θεού». Οι κανόνες της, οι κανονισμοί της και ο τρόπος λειτουργίας είναι δίκαιοι, και κάθε μέλος του οίκου, που σκέπτεται και ενεργεί σε αρμονία μ’ αυτούς, μαθαίνει δικαιοσύνη.

³⁸ Πρέπει να μας δοθή εκπαίδευσις για το πώς να συμπεριφερώμεθα μέσα στην οργάνωσι του Θεού, και γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος έδωσε εκπαίδευσι στον Τιμόθεο, γράφοντας: «Ταύτα σοι γράφω, . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.» (1 Τιμ. 3:14, 15) Οι οδηγίες του Παύλου προς τον Τιμόθεο περιέχονται τώρα στα θεόπνευστα «ιερά γράμματα» και έτσι «όλη η γραφή» που ενέπνευσε ο Θεός είναι ωφέλιμη «προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης»,

39. Πάλι, με ποιο ελατήριο πρέπει να δίδεται η εκπαίδευσις, και τι σημαίνει αυτό για τους Χριστιανούς;

³⁹ Το ελατήριο που βρίσκεται πίσω από τη Χριστιανική εκπαίδευσι, είτε σ’ ένα θεοσεβή οίκον είτε σε μια εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι αγάπη. Συνεπώς θα εδραιωθή και θα εκπληρωθή μ’ ένα κατάλληλο τρόπο. Πώς πρέπει να διεξάγεται αυτή η διαπαιδαγώγησις με πράξεις εντός θεοκρατικών νόμων και κανονισμών, μας το λέγουν σαφώς τα θεόπνευστα «ιερά γράμματα». Επειδή υποκινείται από αγάπη και προορίζεται να είναι διδακτική, με τη σωτηρία μας υπ’ όψιν, πρέπει να υποτάσσεται στην αγάπη, μολονότι δεν μας επιτρέπει να μιλούμε, να ενεργούμε και να ζούμε με τον χαλαρό τρόπο που χρησιμοποιεί ο κόσμος, είτε μέσα στην εκκλησία είτε έξω απ’ αυτήν.

40. Ποια εμπόδια μπορεί να έχωμε ν’ αντιμετωπίσωμε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά ποια χαρά έχομε επίσης;

⁴⁰ Το να ενεργούμε μ’ αυτόν τον πειθαρχημένο τρόπο μπορεί να μας υποβάλη σε επίκρισι, εναντίωσι και διωγμό από μέρους του κόσμου, αλλά όλα αυτά συμβαδίζουν τώρα με τη διαπαιδαγώγησί μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να κάμουν το θεόδοτο έργο μας της διακηρύξεως του «αιωνίου ευαγγελίου» μια σκληρή πείρα για μας «δημοσία και κατ’ οίκους», αλλ’ αυτή είναι καλή διαπαιδαγώγησις για μας, με καλά αποτελέσματα εν όψει. «Πάσα δε παιδεία», λέγει το Εβραίους 12:11, «προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» Ας αγαπούμε, λοιπόν, τον Θεό τον ουράνιο Πατέρα μας γι’ αυτό.

41. Αν δίνωμε προσοχή σε ‘όλη τη γραφή’, τι θα γίνωμε;

⁴¹ Σήμερα πρέπει να ζούμε τη ζωή μας, πρέπει ενωμένοι να συνεχίζωμε το παγκόσμιο έργο μας, σαν πειθαρχημένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πρέπει να ενεργούμε και να υπηρετούμε ως άνθρωποι του Θεού, ως ο αφιερωμένος λαός του. Η σοφία μας για αιώνια σωτηρία βρίσκεται στην πιστή μελέτη και χρήσι του Βιβλίου του τού «αιωνίου ευαγγελίου». Αυτό μας εδόθη στοργικά «δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:17· Αποκάλ. 14:6.

Γιατί Πρέπει Όλοι να Ενωθούμε σε μια Απόφασι

ΠΕΡΥΣΙ η συνέλευσις των θεοσεβών ανθρώπων από πολλές χώρες έλαβε τον τίτλο Συνέλευσις το «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Ήταν παγκόσμια στην έκτασί της, διότι μέσα σε δέκα εβδομάδες (30 Ιουνίου έως 8 Σεπτεμβρίου 1963) έγινε σε είκοσι τέσσερες πόλεις βορείως και νοτίως του Ισημερινού, ολόγυρα στη γη. Εκατοντάδες, που παρευρέθησαν στη συνέλευσι Νέας Υόρκης απ’ αυτή την αλυσίδα συγκεντρώσεων, ακολούθησαν την προς ανατολάς πορεία της συνελεύσεως, συμμετέχοντας στις διαδοχικές συγκεντρώσεις στις πολλές χώρες ως την τελευταία συνέλευσι που έγινε στη χώρα, από την οποία άρχισε, κάνοντας την έτσι πραγματικά μια συνεχή συνέλευσι που παρουσίασε τα χαρακτηριστικά του «αιωνίου ευαγγελίου». Ως σύνολο, αυτή η Ανά τον Κόσμον Συνέλευσις παρηκολουθήθη από φορείς των Αγαθών Νέων που προήρχοντο από εκατόν εξήντα μία χώρες.

 1. Τι βλέπομε φανερό στη γη μας σήμερα;

ΜΙΑ τέτοια παγκόσμια συνέλευσις όπως αυτή φέρει ζωηρά υπό την προσοχή όλων ότι υπάρχει ένα ασύνηθες ρεύμα που ρέει ασυγκράτητο ολόγυρα στη γη. Είναι ένα από τα δύο μεγάλα ρεύματα που διατελούν σε ροή σε όλη τη γη, το κάθε ρεύμα μ’ ένα διαφορετικό προορισμό ή με μια διαφορετική κατεύθυνσι και κινείται το καθένα από δυνάμεις υπέρτερες των ανθρωπίνων, δυνάμεις αόρατες. Υπάρχουν περισσότερα στην επίγεια σκηνή της κινήσεως απ’ όσα αντικρύζει το γυμνό ανθρώπινο μάτι.

 2. Από ποια άποψι η σοφία της Γραφής είναι πολύ υπέρτερη από τη σοφία του κόσμου τούτου;

² Άνθρωποι, που είναι σοφοί στις μεθόδους του κόσμου τούτου, μπορεί να μειδιάσουν σοφιστικά στην παρατήρησι ότι δυνάμεις ανώτερες του ανθρώπου και αόρατες στον άνθρωπο παίζουν ένα ευφυή, κατεύθυντικό ρόλο στα δύο αντίθετα ρεύματα ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Οι κατά κόσμον σοφοί αυτοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι η πίστις στην ύπαρξι των λεγομένων «αΰλων πνευμάτων» ατόμων, που ήσαν άλλοτε ανθρώπινα πλάσματα στη γη, είναι εκτενώς διαδεδομένη, κι απορρίπτουν αυτή την πεποίθησι ως μη αποδεδειγμένη επιστημονικώς. Εν τούτοις, επί χιλιάδες χρόνια πριν από τη σύγχρονη επιστήμη, τα ιερά συγγράμματα, η Αγία Γραφή, σαφώς εδίδασκαν κι απεδείκνυαν ότι αυτά τα «άυλα πνεύματα» δεν υπήρχαν, διότι όλοι οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους είναι νεκροί, που σημαίνει χωρίς ζωή, χωρίς συνείδησι, αδρανείς. Ώστε, αν οι ανθρώπινοι νεκροί πρόκειται να επαναζήσουν, αυτό πρέπει να γίνη, όχι με μια επένδυσι των «αΰλων πνευμάτων» με σάρκα πάλι, αλλά με μια ανάστασι εκ νεκρών, θνητών ανθρωπίνων ψυχών. Ταυτοχρόνως η Αγία Γραφή διδάσκει την ύπαρξι νοητικών, υπερανθρωπίνων πνευμάτων, δαιμόνων, από την κακή επιρροή κι επενέργεια των οποίων το ανθρώπινο γένος πρέπει να προφυλάσσεται.

 3. Ποια νοήμονα προειδοποίησι έδωσε ο Παύλος στους Εφεσίους Χριστιανούς πριν από 1.900 χρόνια;

³ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, στην Έφεσο, πόλι της Μικράς Ασίας, όπου ελατρεύετο η μυθολογική Άρτεμις ως θεά σ’ ένα ναό, που αποτελούσε ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εκήρυττε επί τρία χρόνια περίπου. Αυτό ωδήγησε πολλούς Εφεσίους, που επίστευσαν, να προβούν σε δημόσια καύσι των βιβλίων των περί μαγικών τεχνών, αξίας «πεντήκοντα χιλιάδων τεμαχίων αργυρίου», δηλαδή χιλιάδων δολλαρίων σε σύγχρονες αξίες. Αργότερα, δι’ επιστολής, ο απόστολος Παύλος ειδοποίησε τους ίδιους εκείνους Εφεσίους, που είχαν πιστεύσει, να φυλάγωνται από τους δαίμονες, τα πονηρά πνευματικά όντα. Ο Παύλος έγραψε: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»​—Εφεσ. 6:11, 12.

 4. Πώς ο Ιησούς Χριστός και ο Παύλος δίνουν μαρτυρία για τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις που ενεργούν επάνω στη γη;

⁴ Η ύπαρξις αυτών των ‘πνευμάτων της πονηρίας εν τοις επουρανίοις’ είναι πραγματική, μολονότι αυτά τα πνεύματα είναι αόρατα σ’ εμάς, η δε επιστημονική πρόοδος που επέτυχε αυτός ο πυρηνικός αιών, ή αιών του διαστήματος, δεν εξηφάνισε την ύπαρξί των. Η επιστημονική πρόοδος και τα επιτεύγματα ακόμη και της πιο φωτισμένης χώρας δεν εμείωσαν τη θλιβερή ανάγκη του να οπλισθούμε πνευματικώς για να διεξαγάγωμε επιτυχώς τον αγώνα εναντίον αυτών των δυνάμεων, που είναι ισχυρότερες από «αίμα και σάρκα». Η σύγχρονη επιστήμη δεν εξηφάνισε τις ‘μεθοδείες του διαβόλου’. Ο απόστολος Παύλος αποκαλεί αυτόν τον Διαβολον ‘θεόν του κόσμου τούτου’, ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απείθειας’. (2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2) Ο Ιησούς Χριστός, ο Ιδρυτής της Χριστιανοσύνης, εκάλεσε τον Διάβολον «άρχοντα του κόσμου τούτου», και υπεβλήθη κι ο ίδιος σε πειρασμό απ’ αυτόν τον Διάβολο και παρέστη ανάγκη να τον καταπολεμήση με την πνευματική πανοπλία του Θεού. (Ιωάν. 12:31· 14:30· Ματθ. 4:1, 8-11) Ο Διάβολος καλείται επίσης ‘ο άρχων των δαιμονίων’, που σημαίνει ότι αυτός είναι ο άρχων των ‘πνευμάτων της πονηρίας εν τοις επουρανίοις’. (Ματθ. 12:24-27) Επειδή είναι «θεός του κόσμου τούτου» καθώς και «άρχων του κόσμου τούτου», αυτός και οι δαίμονες του κατευθύνουν αοράτως το μεγαλύτερο από τα δύο αυτά ρεύματα που είναι εν προόδω ροής ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος σήμερα.

 5. (α) Ποιοι άλλοι, εν τούτοις, λειτουργούν στο πνευματικό βασίλειο και ποιος είναι ο Δημιουργός των; (β) Μπορούν να δώσουν κάποια βοήθεια στους δικαίους του ανθρωπίνου γένους τώρα;

⁵ Στην άλλη πλευρά των πραγμάτων, υπάρχουν πνευματικές δυνάμεις στα επουράνια που είναι καλές, δίκαιες, αγνές, άγιες και δεν έχουν καμμιά σχέσι με τις μαγείες. Δεν είναι κάτω από τη διακυβέρνησι του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Άρχων αυτών είναι ο Δημιουργός, ο Θεός του σύμπαντος, και αυτοί είναι οι άγιοι άγγελοί του, υπηρετώντας ενώπιον του θρόνου του Θεού. Είναι τόσο πραγματικοί όσο είναι κι ο Διάβολος κι οι δαίμονές του, αλλά σχετικά με τους αγίους αγγέλους είναι γραμμένο: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κλήρονομήσωσι σωτηρίαν;» (Εβρ. 1:13, 14) Θέλομε να έχωμε τη βοήθεια αυτών των ‘εις υπηρεσίαν αποστελλομένων πνευμάτων θέλομε να επωφεληθούμε από τη διακονία των; Το να έχωμε τη βοήθεια κι εξυπηρέτησί των σημαίνει σωτηρία για μας στη θεία δικαία νέα τάξι πραγμάτων που είναι τώρα τόσο πλησίον. Μολονότι οι δαίμονες έχουν τον Σατανά ή Διάβολο ως άρχοντά των, αυτά τα αγγελικά ‘πνεύματα τ’ αποστελλόμενα εις υπηρεσίαν’ τελούν υπό τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, διότι, όταν αυτός ήταν ένας τέλειος άνθρωπος στη γη, είπε σχετικά με την εποχή μας: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων.» (Ματθ. 25:31, 32) Αυτή η προφητεία του Ιησού δείχνει ότι οι άγγελοι θα έχουν μέρος σ’ αυτό το έργον του διαχωρισμού της ανθρωπότητος.

 6. Ποια εκλογή αντιμετωπίζομε σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως και προς τι κινούμεθα ακαταμάχητα;

⁶ Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψις, όπως λέγεται, μας παρέχει εξεικονίσεις των σπουδαίων ρόλων που παίζουν οι δαίμονες, αφ’ ενός, και οι άγιοι άγγελοι, αφ’ ετέρου, στις ανθρώπινες υποθέσεις των ημερών μας. Οδηγούμεθα, λοιπόν, και κατευθυνόμεθα, ή από τους δαίμονες ή από τους αγίους αγγέλους. Πολεμούμε, ή εναντίον των δαιμόνων και των μηχανορραφιών του Διαβόλου, του άρχοντός των, ή εναντίον των αγίων αγγέλων και του Άρχοντος των, του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Είμεθα υπό κρίσιν. Τώρα είναι καιρός κρίσεως. Υπέρ τίνος είμεθα; Εναντίον τίνος είμεθα; Δεν μπορούμε ν’ αγνοήσωμε την πραγματικότητα αυτής της κρίσεως που είναι τώρα εν προόδω. Δεν μπορούμε να παραμένωμε σε άγνοια και συγχρόνως να πολεμούμε εναντίον του Διαβόλου και των δαιμόνων του. Δεν μπορούμε να μένωμε σε άγνοια και συγχρόνως να προβαίνωμε υπό την καθοδηγία του Βασιλέως Ιησού Χριστού και των αγγέλων του. Ο χρόνος ακράτητα πλησιάζει, οπότε το έργον του διαχωρισμού θα συμπληρωθή μεταξύ όλων των εθνών, ο δε Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα πη σ’ εκείνους που αμέλησαν να λάβουν την ορθή πορεία: «Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.» (Ματθ. 25:41) Το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως δείχνει πώς μπορούμε να ενεργήσωμε σε συνεργασία με τους αγίους αγγέλους υπό την καθοδηγία του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Αυτό θα σημαίνη το να ευλογηθούμε αντί να υποστούμε κατάρα και να καταστραφούμε για πάντα.

 7. Ποια πορεία ακολούθησε η πλειονότης των ανθρώπων από την εποχή του Νώε, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁷ Σήμερα η εντολή από τον ουρανό είναι να λατρεύωμε τον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης και των υδάτων της. (Αποκάλ. 14:6, 7) Σε όλες τις χιλιετηρίδες από τον καιρό του παγκοσμίου κατακλυσμού της εποχής του Νώε οι άνθρωποι έστρεφαν τα νώτα στον Δημιουργό και προσπαθούσαν να διατηρήσουν σταθερές, κανονικές συνθήκες στη γη. Για να τηρήσουν τη γη και τους λαούς της σε τάξι, ίδρυσαν ανθρώπινες κυβερνήσεις, δημιουργήματα ανθρώπων. Αυτοί τώρα φθάνουν στο αποκορύφωμα των δυσκολιών των, και για να διατηρήσουν αυτές τις κυβερνήσεις, εμμένουν στη λατρεία του Κράτους από τον λαό. Ίδρυσαν, επίσης, μια διεθνή κοινωνία εθνών για να διατηρήσουν την ειρήνη και την ασφάλεια μεταξύ των εθνών και να φυλάξουν τον κόσμο από την αυτοκτονία. Αντί να ευνοηθούν με ζωή, ειρήνη, ευημερία κι ευτυχία οι λάτραι των ανθρωπίνων αυτών δημιουργημάτων, μαστίζονται από μια πνευματική πληγή, που είναι σαν ένα κακόηθες έλκος, το οποίον καθιστά βέβαιο τον θάνατο.​—Αποκάλ. 16:2.

 8. Πώς είναι φανερό τώρα ότι πολύ κλονίζεται η σταθερότης των κυβερνήσεων;

⁸ Ηγέρθησαν ριζοσπαστικά στοιχεία, δυσαρεστημένα από τις επίγειες συνθήκες κάτω από τις πατροπαράδοτες, θρησκειοκρατούμενες πολιτικές κυβερνήσεις των περασμένων χιλιετηρίδων. Εξεμάνησαν κατά των φαινομενικά σταθερών κυβερνήσεων, σαν άγρια κύματα θαλάσσης που μαίνονται κατά των βραχωδών ακτών και των ακρωτηρίων. Από το 1914 μ.Χ. έχουν επιφέρει τρομακτικές επαναστάσεις, μεγάλες πολιτικές ανατροπές, και τώρα απειλούν όλο το ανθρώπινο γένος με παγκόσμια κυριαρχία. Σχεδιάζουν και κατορθώνουν να κρατούν τις ανθρώπινες υποθέσεις σε μια ταραγμένη, ασταθή, γεμάτη φόβο κατάστασι, αλλά δεν φέρουν ζωή στους ανθρώπους. Είναι μια πολιτική κίνησις για θάνατο, με τόση ζωή μέσα της όση έχει το πηγμένο χυμένο αίμα ενός νεκρού ανθρώπου. Καθένας που συλλαμβάνεται σ’ αυτή την πολιτική κίνησι πεθαίνει.​—Αποκάλ. 16:3.

 9. Πώς οι άνθρωποι απέρριψαν τη νέα τάξι του Θεού που υπόσχεται ζωή, και ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα;

⁹ Αντί να στραφούν στον ζωοπάροχο Λόγο του Θεού, που κηρύττεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι άνθρωποι πεισματικά και εγωιστικά προτιμούν να αποβλέπουν σε ανθρώπινες πηγές για να πιουν το «ύδωρ» που θα διατηρήση τη ζωή. Απορρίπτουν τον Ιεχωβά Θεό σαν την Πηγή των αληθινών προμηθειών για αιώνια ζωή σε μια δικαία νέα τάξι, και εξακολουθούν να πίνουν τα ύδατα των ανθρωπίνων φιλοσοφιών, των ανθρωποποιήτων θρησκευτικών παραδόσεων, του μιλιταρισμού και της υλιστικής επιστήμης. Χορτασμένοι με όλα αυτά έχουν κηλιδώσει τις σελίδες της ιστορίας με αίμα. Τα πόσιμα ύδατά τους είναι σαν αίμα. Η πόσις τους θα καταλήξη στο να πιουν το ίδιο τους το αίμα στα χέρια του Θεού, διότι αυτός θα τους κάμη να πληρώσουν με τις ίδιες τους τις ζωές.​—Αποκάλ. 16:4-7.

10, 11. Ποια μεγάλη άγνοια έδειξε ο άνθρωπος στον τρόπο με τον οποίο λατρεύει, και ακόμη όταν η εσφαλμένη λατρεία του εκτίθεται, τι αρνούνται πολλοί ακόμη να πράξουν;

¹⁰ Οι άνθρωποι χαίρουν για τον ήλιο, και απολαμβάνουν το φως του και τα πολλαπλά οφέλη, αλλά αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Δημιουργό του ηλίου ως πνευματικό τους Ήλιο, την πηγή του πνευματικού φωτός και καθοδηγήσεως για να τους ελευθερώση από το σκότος της αμαρτίας και του θανάτου. Δοξάζουν ανθρώπους και ανθρώπινες οργανώσεις σαν τον ήλιο στους πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς των ουρανούς, και τους μεταχειρίζονται ως την πηγή της διαφωτίσεώς των, τον ήλιο που θα λαμπρύνη τη ζωή των με ελευθερία, υλική ευημερία, ηθική εξύψωσι και κοινωνική καλυτέρευσι. Εν τούτοις, από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο «ήλιος», στον οποίον απέβλεπαν για θεραπεία και καλυτέρευσι των συνθηκών, τους έχει καυματίσει με τις καταπιέσεις του. Ένεκα τούτου, αυτοί βλασφημούν το όνομα του Θεού Ιεχωβά, μεμφόμενοι για τη λυπηρή τους, επιδεινούμενη αθλία κατάστασι, τον Δημιουργό μάλλον παρά τους ανθρώπους, που προσπαθούν να λάμψουν στις κοσμικές υποθέσεις. Δεν μετανοούν, ούτε δοξάζουν τον Ιεχωβά Θεό, όταν εκθέτη τα ανθρωποποίητα δημιουργήματα, που ακτινοβολούν την καυτερή θερμότητα επάνω» τους.​—Αποκάλ. 16:8, 9.

¹¹ Οι άνθρωποι έχουν ενθρονίσει τα πολιτικά τους συστήματα παράπλευρα στον Θεό, ισχυριζόμενοι ότι οι άρχοντές των κυβερνούν με θείο δικαίωμα και με τη χάρι του Θεού, ωσάν ο Θεός ο Δημιουργός του ουρανού και της γης να είναι η πηγή των πολιτικών τους κυβερνήσεων. Αρνούνται να πιστεύσουν ότι Σατανάς ο Διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου», και είναι η πηγή των πολιτικών τους διακυβερνήσεων από τις ημέρες του Νεβρώδ του πρώτου βασιλέως της Βαβυλώνος. Υπήρξε πληγή γι’ αυτούς το ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά κάτω από αγγελική καθοδήγησι δείχνουν από τη Βίβλο γιατί η βασιλεία των κοσμικών πολιτικών συστημάτων είναι βασιλεία σκότους, χωρίς το φως της ευνοίας και της ευλογίας του Θεού. Επομένως, οι άνθρωποι, που εμπιστεύονται στην ανθρώπινη πολιτική μάλλον παρά στο να έχουν τη βασιλεία του Θεού, βλασφημούν τον Θεό και αμετανόητα εξακολουθούν να υποφέρουν από πνευματικά «έλκη».​—Αποκάλ. 16:10, 11.

12. (α) Ποιο τέλος περιμένει την ψευδή θρησκεία, και τι θα λάβη τη θέσι της; (β) Βαδίζουν τα πολιτικά συστήματα κυρίως προς έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ή πού;

¹² Οι άνθρωποι δεν ωφελήθηκαν από τη βασιλεία της ψευδούς θρησκείας. Καθώς η αρχαία Βαβυλών, που ιδρύθη από τον Νεβρώδ, εκάθητο επί του Ποταμού Ευφράτου, έτσι το μεγάλο ψευδές θρησκευτικό σύστημα, που προεικονίσθηκε από την αρχαία Βαβυλώνα, έχει επικαθήσει καταδυναστευτικά και δαπανηρά πάνω στις μάζες των ανθρώπων, για υποστήριξι και προστασία. Τώρα αυτά τα συμβολικά ύδατα πρέπει να αποξηρανθούν για να το απογυμνώσουν από την άμυνά του, ώστε το μεγάλο αυτό θρησκευτικό σύστημα να κάμη τόπο για τη βασιλεία του Θεού. Οι πολιτικοί βασιλείς της γης δεν ευνοούν τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσίου του που έχει το θείο δικαίωμα για παγκόσμια διακυβέρνησι. Ανοίγουν τ’ αυτιά τους σε δαιμονική προπαγάνδα που εξέρχεται από τον αόρατο «άρχοντα του κόσμου τούτου» και από τα πολιτικά συστήματα, που τα διετήρησε στην εξουσία επάνω στη γη. Επομένως, οι βασιλείς και οι δυνάμεις των επηρεάζονται από την προπαγάνδα αυτή, που εμπνέεται από τους δαίμονες, και βαδίζουν ηνωμένοι. Όχι κυρίως προς ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με πυρηνικά όπλα, αλλά στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Η Εβραϊκή ονομασία για το πεδίο της μάχης είναι Αρμαγεδδών. Αισθάνονται ότι υφίστανται πληγές, όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τούς ειδοποιούν ότι είναι ο Παντοδύναμος Θεός εκείνος εναντίον του οποίου μάχονται κάτω από δαιμονική επιρροή και ότι θα καταστραφούν στον Αρμαγεδδώνα.​—Αποκάλ. 16:12-16.

13. (α) Πού βρίσκεται η ευθύνη για τη σημερινή βία και τα ασεβή έργα, και, συνεπώς, τι πρόκειται να συμβή; (β) Ποια είναι η αντίδρασις των πολιτικών, θρησκευτικών και υλιστικών συστημάτων σ’ αυτή την προειδοποίησι;

¹³ Σήμερα οι άνθρωποι δεν εισπνέουν μόνο τον φυσικό αέρα αλλά και ένα πονηρό πνεύμα. Είναι το πνεύμα αυτού του κόσμου, και το πνεύμα του κόσμου είναι το πνεύμα του Σατανά του Διαβόλου. Αυτό ευθύνεται για όλη τη βία και τα ασεβή έργα της εκφυλισμένης σαρκός, τα οποία αφθονούν στα έθνη σήμερα. Για τον λόγο αυτόν η ανθρώπινη κοινωνία πρόκειται ακόμη να σεισθή σαν από σεισμό τέτοιας εντάσεως που ποτέ προηγουμένως δεν εδοκίμασε, οι δε πόλεις και τα πολιτικά ιδρύματα των ανθρώπων θα ερειπωθούν και θα εξαφανισθούν. Ήλθε ο καιρός για να ενθυμηθή ο Παντοδύναμος Θεός τα

Ένας Θάνατος που Έφερε Ζωή!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Ιησού Χριστού πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου πριν από 1.900 και πλέον έτη ήταν εκείνος που άνοιξε για μας μια θύρα προς ζωήν. Χωρίς τον θάνατό του δεν θα είχαμε την ελπίδα να φθάσωμε πάλι σε μια κατάστασι αναμαρτησίας και τελειότητος, που αρχικώς κατείχε ο προπάτωρ μας Αδάμ. Δεν θα είχαμε ελπίδα να δούμε την ημέρα, που ο θάνατος δεν θα τερματίζη πια κάθε ανθρώπινη ζωή οιουδήποτε μήκους. Δεν θα είχαμε ελπίδα αποκτήσεως πείρας απελευθερώσεως από την αιχμαλωσία του θανάτου μέσω αναστάσεως. Η ζωή του, ως τελείου ανθρωπίνου όντος, παρεδόθη ως αντίλυτρον για μας.

Η απολύτρωσις σημαίνει απελευθέρωσι από αιχμαλωσία ή τιμωρία με πληρωμή μιας τιμής. Ένα αντίλυτρον εξαγοράζει ή απολύει, απαλλάσσοντας ένα πρόσωπο από θλίψι και στενοχωρία. Επειδή ο προπάτωρ μας Αδάμ παρέβη το νόμο του Θεού, έχασε το σημείον ή μέτρον της δικαιοσύνης, που ο Θεός είχε θέσει για όλα τα πλάσματά του. Εφόσον ουδείς μπορεί να «εξάξη καθαρόν από ακαθάρτου», οι απόγονοι του Αδάμ εκληρονόμησαν την αμαρτωλή κατάστασι που επεκράτησε με τη δική του πράξι της παρακοής. (Ιώβ 14:4) Από την ημέρα του μέχρι των ημερών μας όλοι οι απόγονοί του εγεννήθησαν στην αμαρτία και υπήχθησαν στον θάνατο. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Υπήρχε μήπως κανένα μέσο, με το οποίο μπορούσε ο άνθρωπος να απελευθερωθή από την αμαρτία και τον θάνατον; Μάλιστα, αλλά δεν εξηρτάτο από τον άνθρωπο ν’ αποφασίση πώς θα μπορούσε να επιτευχθή τέτοια απελευθέρωσις· θα ήταν δυνατή μόνο με το να γίνη εξιλασμός σε αρμονία με τον δίκαιο νόμο του Θεού. Εφόσον, με την παρακοή του στον Θεό, ο Αδάμ είχε χάσει το δικαίωμα της τελείας ανθρωπίνης ζωής για τον εαυτό του και τους απογόνους του, εκείνο που έχασε αυτός μπορούσε ν’ αποκτηθή πάλιν από τους ευπειθείς κατά τον ωρισμένο καιρό του Θεού, μόνον αν επληρώνετο μια απολυτρωτική τιμή ίση με ό,τι είχε απολεσθή. Ένα αντίστοιχο λύτρο απητείτο για να ικανοποιηθή ο δίκαιος νόμος του Θεού.

Ουδείς απόγονος του Αδάμ υπήρξε ικανός να προμηθεύση την απαιτούμενη απολυτρωτική τιμή διότι ουδείς υπήρξε αναμάρτητος και τέλειος. «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος δια παντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν.» (Ψαλμ. 49:7-9) Μόνον ο Θεός μπορούσε να το προμηθεύση, αλλά δεν ήταν κάτω από υποχρέωσι να ενεργήση έτσι. Ήταν πράξις αγαθωσύνης, της οποίας δεν ήσαν άξιοι οι απόγονοι του Αδάμ, το ότι ο Θεός, από αγάπη κινούμενος, επρομήθευσε μια απολυτρωτική τιμή γι’ αυτούς. Η τιμή ήταν ο μονογενής του Υιός, του οποίου τη ζωή μετέφερε από τους ουρανούς στη μήτρα της Μαρίας, ώστε ο Υιός του να γεννηθή ένα τέλειο ανθρώπινο ον. Με το να έλθη η δύναμις της ζωής στον Ιησούν από τον ουρανό μάλλον παρά από τον Αδάμ, μέσω παραγωγής, αυτός ήταν απηλλαγμένος από τα αποτελέσματα της αμαρτίας του Αδάμ. Ήταν αναμάρτητος.

Με το να εγκαταλείψη την τελεία του ανθρώπινη ζωή, ο Ιησούς Χριστός επλήρωσε την απαιτούμενη απολυτρωτική τιμή, που αντιστοιχούσε σε αξία με τη ζωή του Αδάμ πριν αυτός αμαρτήση. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (1 Τιμ. 2:5, 6) Άπαξ και επληρώθη το αντίλυτρον, άλλη τέτοια θυσία για αμαρτίες ήταν περιττή. «Ουδέ δια να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ’ ενιαυτόν με ξένον αίμα· (διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου·) τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, δια να αθετήση την αμαρτίαν δια της θυσίας εαυτού.»​—Εβρ. 9:25, 26.

Η δήλωσις ότι ο Ιησούς ήταν «αντίλυτρον υπέρ πάντων» πρέπει να κατανοηθή υπό το φως άλλων Γραφικών εδαφίων. Ο θάνατός του δεν ευεργετεί όλους τους απογόνους του Αδάμ άσχετα προς την προσωπική τους πορεία και την προσωπική τους στάσι. Δεν επλήρωσε την απολυτρωτική τιμή για άτομα, που διαπράττουν εξακολουθητικώς αμαρτίες παραβιάζοντας εκουσίως τους νόμους του ουρανίου του Πατρός. Η τιμή είναι μόνο για τα άτομα, που εκτιμούν την παρ’ αξίαν χάριν που ο Θεός τούς έδειξε προμηθεύοντας μέσον για την απελευθέρωσί τους από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. Είναι για κείνους που αναγνωρίζουν ότι έχουν ανάγκη ενός αντιλύτρου και εξασκούν πίστι σ’ αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς περιώρισε τα ευεργετήματα του αντιλύτρου στα τοιαύτα άτομα, λέγοντας: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Σημειώστε το προσόν​—«πας ο πιστεύων εις αυτόν.» Συνεπώς, το αντίλυτρον είναι για όλους εκείνους που ασκούν πίστι, όχι για όλους που ζουν.

Με την ανυπακοή του ο Αδάμ εξέπεσε από την αρμονική του σχέσι με τον Θεό και έγινε εχθρός. Όλοι οι απόγονοί του, λόγω των κληρονομημένων και των προσωπικών αμαρτιών, περιήλθαν στην ίδια κατάστασι εχθρότητος με τον Θεό. Η θυσία του αντιλύτρου καθιστά δυνατόν γι’ αυτούς να συμφιλιωθούν με τον Θεό, τουτέστι, να φερθούν πάλι σε αρμονία με αυτόν. Επί του σημείου τούτου οι Γραφές εκθέτουν: «Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι, ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή δια της ζωής αυτού.» (Ρωμ. 5:8, 10) Εδώ, λοιπόν, είναι δύο από τα πολλά ευεργετήματα που εχορηγήθησαν σ’ εμάς με τον θάνατο του Χριστού. Μπορούμε να έλθωμε σε αρμονία με τον Θεό και μπορούμε να σωθούμε.

Το να σωθούμε σημαίνει ν’ απελευθερωθούμε από αιχμαλωσία στην αμαρτία και στο θάνατο που έχομε κληρονομήσει. Αυτό δεικνύεται από το Γραφικό εδάφιο στο Ιωάννης 3:16, που παρετέθη ανωτέρω, και από το επόμενο εδάφιο. Καθώς δεικνύουν τα Γραφικά εδάφια, η θυσία του Χριστού κατέστησε δυνατόν για άτομα, που ασκούν πίστι, να αποκτήσουν αιώνια ζωή, κι έτσι να σωθούν μάλλον παρά να υποστούν καταστροφή, όπως θα συνέβαινε αν δεν είχε πληρωθή ένα αντίλυτρο. Το εδάφιο 17 δηλώνει: «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, δια να κρίνη τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού.» Ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους δεν θα απολεσθή στον θάνατο, διότι η απολυτρωτική θυσία του Χριστού κατέστησε δυνατόν να σωθούν από εξάλειψι παντός είδους άνθρωποι που ασκούν πίστι. Θα τους δοθή το δώρον της αιωνίου ζωής στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού που είναι τώρα τόσο πλησίον, επί θύραις. Πολλοί απ’ αυτούς θα εγερθούν ακόμη και από τους νεκρούς. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνη, αν ο Χριστός δεν είχε πεθάνει ως απολυτρωτική θυσία.

Σήμερα εμείς μπορούμε να πλησιάσωμε τον Θεό και να λάβωμε συγχώρησι των αμαρτιών μας, θεωρούμενοι δίκαιοι ενώπιον του Θεού, μέσω της θυσίας του Χριστού. Όταν πλησιάζη ο θάνατος, μπορούμε, λόγω της θυσίας αυτής, να έχωμε μια σταθερή ελπίδα ότι δεν θα παραμείνωμε για πάντα στην κατάστασι εκμηδενίσεως του θανάτου, αλλά θα φερθούμε πάλι σε ζωή μέσω αναστάσεως. Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, μπορούμε με πεποίθησι να προσδοκούμε μια αναγέννησι στην κατάστασι της ανθρωπίνης τελειότητος που είχε απολαύσει ο Αδάμ· και μπορούμε με χαρά ν’ αποβλέπωμε στο να λάβωμε το δώρον της «ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.» (Τίτον 1:2) Έτσι ο θάνατος του τελείου ανθρώπου, Ιησού Χριστού, έφερε ζωή στο θνήσκον ανθρώπινο γένος.

Είναι η Ολοχρόνιος Διακονία για Σας;

Ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός εκτελούσε ως σκαπανεύς την ολοχρόνια υπηρεσία της Χριστιανικής διακονίας. Αφού εισήλθε σ’ αυτή την υπηρεσία μετά το βάπτισμά του και την τεσσαρακονθήμερη νηστεία του στην έρημο, έκαμε έναρξι αυτής με τη συναρπαστική αναγγελία: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών», και συνέχισε την υπηρεσία του ως τον θάνατό του, που επήλθε ύστερ’ από τριάμισυ χρόνια. Για να επεκτείνη δε αυτή την εκστρατεία κηρύγματος όσο το δυνατόν ευρύτερα, προσεκάλεσε τον Πέτρο, τον Ανδρέα, τον πλούσιο νεαρό άρχοντα και πολλούς άλλους κυριολεκτικά για να ‘αφήσουν τα πάντα και να τον ακολουθήσουν’.​—Ματθ. 4:17, 19· 19:21-27.

Η Εταιρία Σκοπιά, για να επισπεύση την κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας τώρα στην εποχή μας, έκαμε ειδική πρόβλεψι για όμοια ολοχρόνια διακονία, του «σκαπανέως». Αυτή η διακονία είναι ανοιχτή σε όλους τους αφιερωμένους και βαπτισμένους ωρίμους Χριστιανούς πιστούς, που υπηρέτησαν αποτελεσματικά και με ζήλο επί έξη μήνες τουλάχιστον. Εκείνοι, που την αναλαμβάνουν, δέχονται ν’ αφιερώσουν τουλάχιστον 100 ώρες τον μήνα σε κήρυγμα «κατ’ οίκους». Εκτός απ’ αυτό, πρέπει να κάνουν ατομική μελέτη, και να παρακολουθούν εκκλησιαστικές συναθροίσεις και να λαμβάνουν μέρος σ’ αυτές. Επίσης, απαιτείται απ’ αυτούς ν’ αντιμετωπίζουν μόνοι τα έξοδά τους.

Προφανώς, αυτή η ολοχρόνια Χριστιανική διακονία δεν είναι για τους οκνηρούς, διότι σημαίνει πολλές ώρες και σκληρή εργασία· δεν είναι για τους απλήστους, διότι στερείται ευκαιριών για ιδιοτελές κέρδος· ούτε για τους ματαιοδόξους είναι, διότι δεν υπάρχουν τίτλοι, τιμές ή ειδική αμφίεσις εν σχέσει μ’ αυτήν.

Σήμερα σ’ αυτή την ολοχρόνια Χριστιανική διακονία υπό την καθοδηγία της Εταιρίας Σκοπιά βρίσκονται και νέοι και ηλικιωμένοι· μερικοί είναι ακόμη κάτω των είκοσι ετών και μερικοί στα ογδόντα τους χρόνια, πάνω από 31.000 σε όλον τον κόσμο. Πολλοί συνεχίζουν από έτος σε έτος· στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο 1.250 και πλέον έχουν δαπανήσει σ’ αυτή την υπηρεσία περισσότερα από δέκα χρόνια, δώδεκα δε υπηρετούν ακόμη σαράντα και πλέον χρόνια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μερικοί τακτικά ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις ολοχρονίου υπηρεσίας μολονότι είναι κωφοί, τυφλοί ή ανάπηροι δεσμευμένοι σε τροχοφόρα καθίσματα.

Ένας ολοχρόνιος διάκονος στην Ονδούρα εξακολουθεί ν’ ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μολονότι είναι εξήντα ετών, φιλάσθενος κι έχοντας οικογένεια να συντηρήση. Φροντίζει για την οικογένειά του με λίγων ωρών εργασία ξυλουργού και στη δράσι του κηρύγματός του περιλαμβάνεται η διεξαγωγή είκοσι τριών εβδομαδιαίων Γραφικών μελετών. Ένας άλλος ολοχρόνιος Χριστιανός διάκονος, που κατοικεί στην Κόστα Ρίκα, εξακολουθεί ως τοιούτος μολονότι είναι χωλός κι έχει τρία παιδιά να συντηρήση. Εργαζόμενος για την κυβέρνησι μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα, μπορεί να φροντίση για την οικογένειά του, έχοντας στη διάθεσί του τέσσερες μέρες κάθε εβδομάδα για τη διακονία. Ένας ιεραπόστολος είπε γι’ αυτόν: «Να βλέπη κανείς αυτόν και τα τρία παιδιά του καθώς κηρύττει από πόρτα σε πόρτα ή στις γωνίες των δρόμων είναι συγκινητικό, και είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πώς πολλά άτομα με τα οποία συμμελετά τη Γραφή γίνονται κι αυτά δραστήριοι διάκονοι. Είναι πάντοτε εύθυμος και δεν μπορεί να καταλάβη γιατί δεν υπάρχουν περισσότεροι ολοχρόνιοι διάκονοι.»

ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

Η Χριστιανική διακονία συντελεί στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά με τη γνωστοποίησι στους ανθρώπους τού ότι αυτός είναι Θεός τέλειος σε αγάπη, σοφία και δικαιοσύνη, και παντοδύναμος· ότι αυτός έχει πάντοτε τα πάντα υπό ένα τέλειο έλεγχο και ότι επέτρεψε το κακό για καλούς κι επαρκείς λόγους. Αγνίζει τ’ όνομά του από τις μομφές, που επεσωρεύθησαν σ’ αυτό από ψευδείς διδασκαλίες. Και περαιτέρω, η πιστή υπηρεσία στη διακονία αποτελεί διεκδίκησι του Ιεχωβά ως δικαίου, όταν έλαβε τη θέσι ότι ο Σατανάς δεν θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους απ’ Αυτόν.​—Ιώβ, κεφάλαια 1, 2· Παροιμ. 27:11.

Επιπρόσθετα, η Χριστιανική διακονία φέρνει ζωή σ’ εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη. «Ηυδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας». Αυτό συμβαίνει διότι η πρόσληψις γνώσεως περί του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού ‘σημαίνει ζωή αιώνια’. Για ν’ αποκτήσουν αυτή τη γνώσι, κάποιος πρέπει να τη φέρη σ’ αυτούς.​—1 Κορ. 1:21· Ιωάν. 17:3· Ρωμ. 10:13-15.

Έπειτα πάλι, μέσω της Χριστιανικής διακονίας οι ασεβείς λαμβάνουν προειδοποίησι για την «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών», για τον Αρμαγεδδώνα. Ο Ιεχωβά πάντοτε προειδοποιεί τους ασεβείς πριν τους καταστρέψη, κάνοντάς τους πλήρως υπολόγους για την πορεία τους. Εκτός απ’ αυτό, μόνο επειδή προειδοποιήθησαν θα μπορούσαν να γνωρίζουν ότι επίκειται η καταστροφή των, για να ‘γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά’.​—Ησ. 61:2· Ιεζ. 35:15, ΜΝΚ· Αποκάλ. 16:16.

Τελικά δε, εκείνοι, που ασχολούνται στη Χριστιανική διακονία, απαλλάσσονται κι από την ευθύνη του αίματος απέναντι των ανόμων κι εξασφαλίζουν μια θέσι στον νέο κόσμο του Θεού, για να μην πούμε τίποτα για τις πολλές ευλογίες που λαμβάνουν τώρα. «Δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.» Ναι, μας δίδεται η συμβουλή, «γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» (Εβρ. 6:10· 1 Κορ. 15:58· Ιεζ. 3:16-19) Βέβαια, εξ αιτίας αυτών των τεσσάρων πολύ σπουδαίων σκοπών, που εξυπηρετούνται από τη Χριστιανική διακονία, κάθε διάκονος δεν πρέπει ν’ αρκήται στην ολιγόωρη διακονία αν είναι εντελώς ικανός να ενασχοληθή στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΣ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Επειδή μόνο τέσσερες περίπου τοις εκατό απ’ όλους τους Χριστιανούς διακόνους του Ιεχωβά ενασχολούνται στην ολοχρόνια διακονία, μερικοί μπορεί ν’ αποκλίνουν στο να θεωρούν την ολοχρόνια διακονία ως εξαίρεσι. Σ’ αυτό, όμως, σφάλλουν, διότι κάθε Χριστιανός, δυνάμει της ευχής της αφιερώσεώς του, είναι υποχρεωμένος να υπηρετή ολοχρονίως, εκτός αν περιστάσεις ανεξάρτητες της θελήσεώς του καθιστούν τούτο αδύνατον. Η εντολή είναι, «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Τίποτα δεν πρέπει να κατακρατήται.​—Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ.

Δεν μπορούμε να ξεφύγωμε από την ευθύνη μας. «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.» Καθένας έχει υποχρέωσι σύμφωνα με «όσα έχει», και «εις πάντα . . . εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» Μια γνώσις της αληθείας οφείλεται στους πλησίον σας και γι’ αυτό «μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους, εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό.»​—Ιάκ. 4:17· 2 Κορ. 8:12· Λουκ. 12:48· Παροιμ. 3:27.

Σκεφθήτε, επίσης, τα πολλά άτομα, στα οποία πρέπει να φθάση η αλήθεια, που κηρύττεται από τους Χριστιανούς διακόνους. Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί μεμονωμένοι τομείς, που δεν λαμβάνουν τακτικά τη μαρτυρία και μέσα ακόμη στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να μην πούμε τίποτα για τους ξένους ιεραποστολικούς αγρούς! Αν αγαπούμε τον πλησίον ή συνάνθρωπό μας όπως τον εαυτό μας, θα φροντίσωμε ν’ ακούση κι αυτός για την ελπίδα της Βασιλείας και την οδόν της ζωής.

Έπειτα, σκεφθήτε, επίσης, το σύντομον του χρόνου. Εν σχέσει με την παρούσα γενεά, ο Ιησούς είπε ότι «δεν θέλει παρέλθει. . . , εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» Η Βιβλική προφητεία τονίζει, επίσης, ότι ο ίδιος ο Σατανάς γνωρίζει ότι λίγον καιρό έχει ώσπου να καταστρέψη ο Ιεχωβά κι αυτόν και όλους όσοι είναι μαζί του. Όταν ο Ιεχωβά επιφέρη τα καταστρεπτικά του πλήγματα εναντίον της συγχρόνου Βαβυλώνος ένεκα των αμαρτιών της, θα είναι πολύ αργά να προτρέπωμε τους ανθρώπους καλής θελήσεως, λέγοντας τους: «Εξέλθετε εξ αυτής.»​—Ματθ. 24:34· Αποκάλ. 18:4· 12:12.

ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Η Χριστιανική διακονία, πρωτίστως, είναι μια έκφρασις αγάπης, για να είναι δε η αγάπη αληθινή, γνήσια, πρέπει να εκφράζεται με πρακτικό τρόπο. Το να είμεθα πρακτικοί για τη διακονία έτσι ώστε να μπορούμε να ενασχολούμεθα σ’ αυτήν ολοχρόνια, απαιτείται προσωπική οργάνωσις. Καθίσταται επιτακτικό το να κάνωμε την καλύτερη δυνατή χρήσι των μέσων μας, όπως είναι ο χρόνος, η υγεία, και των υλικών αγαθών μας, όπως είναι το χρήμα, ο ιματισμός, κλπ.

Η ολοχρόνια διακονία απαιτεί να προϋπολογίζωμε συνετά τον χρόνο μας και ν’ αναγκάζωμε τον εαυτό μας να εμμένη σ’ αυτό· όχι όμως και τόσο αυστηρά ώστε να μην επιτρέττωμε εξαιρέσεις, όταν πρόκειται για την ευημερία άλλων. Απαιτείται να προσέξωμε τη νουθεσία του Παύλου: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.»​—Εφεσ. 5:15, 16.

Το ν’ ανταποκρινώμεθα συνεχώς στις απαιτήσεις της ολοχρονίου διακονίας απαιτεί να είμεθα καλά κατά το σώμα, κι έτσι πρέπει να χρησιμοποιούμε επίσης και το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός στον τρόπο δαπανήσεως των ενεργειών μας. Όπως κι ο Παύλος, πρέπει ν’ ασκούμε εγκράτεια, ‘δαμάζοντας το σώμα μας και δουλαγωγώντας’. Πρέπει να φροντίζωμε να κοιμώμεθα επαρκώς, και προς τούτο πρέπει να κατακλινώμεθα σε μια λογική ώρα· πρέπει ν’ ασκούμε εγκράτεια στο τραπέζι, ιδιαίτερα αν είμεθα ‘αδηφάγοι’.​—1 Κορ. 9:27· Παροιμ. 23:2.

Ούτε μπορεί κανείς να παραμελήση την αυτοπειθάρχησι στο ζήτημα της δαπανήσεως χρήματος ή στη χρήσι άλλων υλικών αγαθών, ενδυμάτων, επίπλων, αυτοκινήτου, ή οποιουδήποτε πράγματος το οποίον μπορεί να έχωμε, αν θα θέλαμε να συνεχίσωμε ν’ απολαμβάνωμε τις ευλογίες της ολοχρονίου διακονίας. Η σοφία και η αγάπη υποδεικνύουν την αποφύγη αμφοτέρων των άκρων, ούτε να οικονομούμε φιλάργυρα ως τον βαθμό του να στερούμε τον εαυτό μας από την αναγκαία τροφή και ιματισμό, ούτε ν’ αφήνωμε απρόσεκτα το χρήμα να γλιστρά από τα χέρια μας.

Λάβετε υπ’ όψι τη βαθιά ικανοποίησι του να γνωρίζη κανείς ότι ανταποκρίνεται πλήρως στην ευχή της αφιερώσεώς του να πράττη το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθή τα ίχνη του Χριστού Ιησού. Και τι να λεχθή για τη χαρά, που προέρχεται από το να βλέπη κανείς τους καρπούς των κόπων του, τις ‘συστατικές επιστολές’, τους ανθρώπους καλής θελήσεως, που υπηρετούν τώρα τον Ιεχωβά και οι όποιοι θ’ απολαύσουν τις ευλογίες του νέου κόσμου σε όλη την αιωνιότητα, όλα δε αυτά επειδή δεν ηρκέσθητε στην ολιγόωρη διακονία, αλλ’ επεδιώξατε την ολοχρόνια υπηρεσία;

Δεν υπάρχει σπουδαιότερο έργον από το έργον της Χριστιανικής διακονίας. Πρέπει να προσπαθήσωμε ν’ ασχοληθούμε σ’ αυτό ολοχρονίως, εκτός αν έχωμε Γραφικές υποχρεώσεις, που το εμποδίζουν. Θ’ απαιτήση αποτελεσματική προσωπική οργάνωσι, αλλ’ οι ευλογίες βέβαια της αξίζουν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Δεν είναι η ζωή τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος;​—Ματθ. 6:25. Σ 1/9/63 1, 2

17 Πλήρης χάριτος και αληθείας.​—Ιωάν. 1:14. Σ 1/10/63 7, 8

18 Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, . . . οι άνδρες . . . συνοικείτε με τας γυναίκας σας εν φρονήσει.​—1 Πέτρ. 3:1, 7. Σ 1/11/63 15

19 Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν.​—Κολ. 3:5. Σ 1/12/63 15, 16

20 Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν . . . και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν.​—Εφεσ. 4:22-24. Σ 15/5/63 24

21 Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού, και ουχί εξ ημών.​—2 Κορ. 4:7. Σ 1/1/64 4, 5α

22 Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.​—Ματθ. 24:14. Σ 15/2/64 13, 14

23 Εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.​—Εβρ. 10:26, 27. Σ 1/2/63 22

24 Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον;​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ, Σ 1/6/63 25-27

25 Το Πνεύμα του Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.​—2 Σαμ. 23:2, ΜΡΓ. Σ 15/7/63 14, 15

26 Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν εις τον οποίον ευαρεστείται.​—Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ. Σ 15/8/63 24, 25

27 Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία . . . μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας . . . μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.​—Εφεσ. 5:3, 4. Σ 15/9/63 6

28 (Ημερομηνία Αναμνήσεως μετά τις 6 μ.μ.) Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής.​—Λευιτ. 17:11. Σ 15/4/63 20, 21α

29 Ενέμεναν εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.​—Πράξ. 2:42. Σ 1/10/63 27, 29α

30 Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 122:1, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 20, 21α

31 Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν.​—1 Πέτρ. 2:12. Σ 15/5/63 1α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Αποτελεί σήμερα ζωτική ανάγκη για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως η μελέτη της Αγίας Γραφής, που περιέχει τον λόγον της ζωής. Το περιοδικόν Η Σκοπιά έχει αφιερωμένες τις σελίδες του στην ανάπτυξι και παρουσίασι ζωτικών θεμάτων από την πολύτιμη αυτή πηγή της αληθείας, που οδηγεί σε κατανόησι του θείου θελήματος. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως διάκονοι των αγαθών νέων, παρουσιάζουν τον μήνα Φεβρουάριο το περιοδικό των Η Σκοπιά, που ανταποκρίνεται στη ζωτική αυτή ανάγκη των ανθρώπων καλής θελήσεως και υποδεικνύει «τον λόγον της ζωής ταύτης.» (Πράξ. 5:20) Μπορείτε και σεις να λάβετε μέρος στην παρουσίασι της Σκοπιάς. Μια ετησία συνδρομή με τρία πολύ ενδιαφέροντα βιβλιάρια στοιχίζει μόνον δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 .· Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 2.

«ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ»

Το έξοχο αυτό βιβλιάριο των 32 σελίδων που έχει κυκλοφορήσει ευρύτατα σε πολλές γλώσσες, δίδει ικανοποιητικές απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως π.χ.: Τι είναι «τούτο το ευαγγέλιον» ή αυτή η καλή είδησις ή αγγελία; Ποίος είναι ο Θεός; Πώς και γιατί έπλασε τον άνθρωπον; Γιατί υπάρχει αυτή η πονηρία και οι θλίψεις επάνω στη γη; Πότε όλα αυτά θα τελειώσουν; Πώς ήλθε σε ύπαρξι ο Διάβολος; Ποιο είναι το μέλλον του ανθρώπου και της γης; Τι πρέπει να κάνη κανείς για να κερδίση ζωή; Το βιβλιάριο τιμάται μόνον δρχ. 1,50. Επτά βιβλιάρια αντί δρχ. ,50. Γιατί να μην αποκτήσετε ένα αντίτυπο για τον εαυτό σας και ταυτοχρόνως μερικά ακόμη για τους φίλους σας; Γράψτε μας στη διεύθυνσι Καρτάλη 4, Αθήναι 611.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Μαρτίου: «Αιώνιον Ευαγγέλιον» για τον «Καιρόν του Τέλους», §1-28. Σελ. 105.

29 Μαρτίου: «Αιώνιον Ευαγγέλιον» για τον «Καιρόν του Τέλους», §29-58. Σελ. 111.

Η Διστακτικότης Είναι Κλέπτης του Χρόνου

«ΕΩΣ πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Ιεχωβά ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν αλλ’ εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον.» (1 Βασ. 18:21, ΜΝΚ) Με τα δυνατά αυτά λόγια ο προφήτης Ηλίας επετίμησε την αναποφασιστικότητα του έθνους Ισραήλ εν σχέσει με τη λατρεία των. Σε καιρό, κατά τον οποίον η αληθινή λατρεία ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο, λόγω της φθαρτικής επιρροής του ασεβούς Βασιλέως Αχαάβ και της ειδωλολάτριδος βασιλίσσης Ιεζάβελ, δεν ήταν τότε καιρός αμφιβολίας στη λατρεία των, αλλά, μάλλον, καιρός αποφασιστικής ενεργείας από μέρους εκείνων, που ήθελαν να έχουν την ευλογία και την εύνοια του Θεού. Εν τούτοις, η αναποφασιστικότης από μέρους ολοκλήρου του έθνους υπέκλεπτε χρόνον, ο οποίος θα εχρησιμοποιείτο στην αληθινή λατρεία, χρόνον, ο οποίος δίκαια ανήκε στον Θεόν των, στον Ιεχωβά, λόγω της αφιερώσεώς των σ’ Αυτόν. Ήταν χρόνος, που δεν μπορούσε ποτέ να εξαγορασθή· εχάνετο για πάντα.

Η ίδια αρχή τίθεται υπ’ όψι μας από τον Χριστιανό Βιβλικό συγγραφέα Ιάκωβο στην εξέτασι του θέματος της προσευχής. Αυτός τονίζει ότι ο αφιερωμένος Χριστιανός, όταν προσεύχεται στον Ιεχωβά, δεν πρέπει να έχη αμφιβολίες περί του αν ο Θεός υπάρχη ή αν απαντά στις προσευχές των δούλων του. Αντιθέτως, ο Χριστιανός πρέπει να πλησιάζη τον Θεό με πίστι και πλήρη εμπιστοσύνη, «Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος, ότι θέλει λάβει τι παρά του Ιεχωβά, Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.» (Ιάκ. 1:6-8, ΜΝΚ) Εκείνοι, που είναι δίγνωμοι στη στάσι των απέναντι του Θεού, στερούνται πίστεως. Ενόσω είναι καιρός, πρέπει να φροντίσουν να θεραπεύσουν την κατάστασι μελετώντας με ζήλο τον λόγον του Θεού και ταυτιζόμενοι μ’ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν.

Στην καθημερινή μας ζωή καλούμεθα να λάβωμε αποφάσεις σε πολλά ζητήματα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα. Κι εδώ, επίσης, η διγνωμία μπορεί να γίνη κλέπτης πολυτίμου χρόνου. Ακόμη και σε συγκριτικά μικρότερες λεπτομέρειες, όπως είναι η αμφίεσις και τα ψώνια, πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Ένας γύρος για ψώνια, που αρχίζει ευοίωνα, μπορεί να καταλήξη σε εξάντλησι και διαπληκτισμούς, αν δεν μπορήτε να κάμετε την τελική απόφασι μεταξύ δύο διαφόρων τύπων ή χρωμάτων. Πόσος χρόνος θα μπορούσε να εξοικονομηθή με μια ήρεμη, γρήγορη απόφασι βάσει της αρεσκείας και της ανάγκης! Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κανείς ν’ αγοράζη το πρώτο πράγμα που βλέπει· αλλά, μάλλον, πρέπει να εξευρίσκεται μια ευνοϊκή μέση λύσις μεταξύ της ασύνετης, βεβιασμένης αποφάσεως και της πορείας της διστακτικότητος που δαπανά χρόνον.

Ο διευθυντής επιχειρήσεως είναι ένας, ο οποίος πρέπει να είναι έτοιμος να λάβη πιο βαρύνουσες αποφάσεις που μπορεί να εμπλέξουν τη φήμη της εταιρίας για την οποία εργάζεται. Σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος είναι ο πρώτιστος παράγων. Η διγνωμία από μέρους του μπορεί να σημαίνη τη διαφορά μεταξύ της αναθέσεως μιας συμφερούσης παραγγελίας και της απωλείας αυτής. Εν τούτοις, μια βεβιασμένη απόφασις από μέρους του θα μπορούσε ν αποτελέση και καταστροφή γι’ αυτόν και για την εταιρία. Έτσι, ο συνετός διευθυντής δεν θα επιτρέψη στον εαυτό του να πιεσθή προς μια ασύνετη απόφασι. Αντιθέτως, θα έχη υπ’ όψιν όλα τα γεγονότα, και κατόπιν υπό το φως όλων των παραγόντων θα μπορέση να λάβη μια συνετή απόφασι. Δεν θα επιτρέψη στο πνεύμα της διγνωμίας να καταστή κλέπτης πολυτίμου χρόνου, ο οποίος ποτέ δεν μπορεί ν’ ανακτηθή.

Ο αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος είναι ένας, ο οποίος ιδιαίτερα ενδιαφέρεται να χρησιμοποιή συνετά τον χρόνο που έχει στη διάθεσί του. Έχει αφιερώσει το παν του, περιλαμβανομένου και του χρόνου του, στην εκτέλεσι του Θείου θελήματος, και γι’ αυτό πρέπει να κάνη ό,τι μπορεί στο να φροντίζη να μη σπαταλάται ο χρόνος. Προς όφελός του ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» (Εφεσ. 5:15, 16) Μπορεί να σκέπτεται να μετακομίση σε άλλο τμήμα της χώρας ή και σε άλλη χώρα, για ν’ αυξήση τις διακονικές του ευκαιρίες, ή μπορεί να σκέπτεται τη δυνατότητα να γίνη ένας ολοχρόνιος κήρυξ των αγαθών νέων. Αυτός έχει εξετάσει όλους τους σχετικούς παράγοντας και δεν μπορεί να εύρη τίποτα το οποίον τον εμποδίζει από την εκπλήρωσι της επιθυμίας του. Αλλ’ η διγνωμία μπορεί να είναι ο κλέπτης του χρόνου, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή στην εκτέλεσι αυτής της διακονίας.

Ή μπορεί να του έχη ανατεθή να ετοιμάση μια Γραφική διάλεξι πάνω σ’ ένα ωρισμένο θέμα κι έχει λάβει ένα γενικό σχέδιο του τι πρέπει να παρουσιασθή στη διάλεξι. Αρχίζει την προετοιμασία του, αλλά διαπιστώνει ότι ευθύς εξ αρχής περικυκλώνεται από αναποφασιστικότητα. Μπορεί να περάσουν ώρες χωρίς καμμιά επιτυχία στο ν’ αποφασίση τι ύλη θα χρησιμοποιήση ή πώς θα τη διευθετήση με μια λογική τάξι. Εν τούτοις, αν καθορίση στη διάνοιά του τον σκοπό της ομιλίας του και κατόπιν εκλέξη τις λίγες κύριες απόψεις του θέματος, που θα συμβάλουν πολύ στην επίτευξι αυτού του σκοπού, θα μπορέση αμέσως να προσδιορίση ποιά πληροφορία υποστηρίζει αυτές τις κεντρικές σκέψεις και τι δεν ταιριάζει και πρέπει να τεθή κατά μέρος. Επίσης, αν εξετάση προσεκτικά το ακροατήριο, στο οποίον θα ομιλήση, και το τι γνωρίζει για τις ανάγκες των εν σχέσει με το θέμα του, θα διαπιστώση ότι πάει καλά στην προετοιμασία μιας πολύ επωφελούς ομιλίας.

Σήμερα, ιδιαίτερα, ο χρόνος είναι πολύτιμος. Αν χρησιμοποιήται με σύνεσι, μπορεί να φέρη αιώνιες ευλογίες στο άτομο. Η Γραφή σαφώς δείχνει ότι μέσα σ’ αυτή τη γενεά η δίκαιη κυβέρνησις του Θεού δια χειρός του Βασιλέως του, Χριστού Ιησού, θα διακυβερνήση αναμφισβήτητα ολόκληρη αυτή τη γη. Συνθήκες ειρήνης, δικαιοσύνης κι ευτυχίας θα είναι η μερίδα όλων εκείνων που εμπιστεύονται τελείως στη δίκαιη εκείνη διακυβέρνησι. Αλλ’ απαιτείται μια συγκεκριμένη απόφασις από μέρους κάθε ατόμου που ζη τώρα. Η βάσις για τη λήψι αυτής της αποφάσεως είναι μια ακριβής γνώσις του Ιεχωβά Θεού και των σκοπών του δια του Υιού του Ιησού Χριστού. Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλα τα μέρη της γης χαίρουν όταν μπορούν να υποβοηθούν τους δικαίας διαθέσεως ανθρώπους ν’ αποκτήσουν αυτή τη γνώσι, η οποία μπορεί να σημαίνη αιώνια ζωή γι’ αυτούς. Γι’ αυτό, και σεις, επίσης, παροτρύνεσθε να μην είσθε αδιάφοροι και να μην αφήνετε να κλέβη τον χρόνο σας μια πορεία διγνωμίας. Χρησιμοποιείτε τον χρόνο σας με σύνεσι, διότι αυτό σημαίνει την αιώνια ζωή σας.

Πώς η Θρησκεία Σας Συγκεντρώνει Χρήματα;

ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ χρήματα για τη διατήρησι ενός οίκου, ενός επαγγέλματος ή μιας κυβερνήσεως. Απαιτείται επίσης χρήμα για τη διατήρησι της λειτουργίας μιας θρησκευτικής οργανώσεως. Πολλές και ποικίλες είναι οι μέθοδοι, που χρησιμοποιούνται από τις εκκλησίες και τους ναούς για τη συγκέντρωσι των απαιτουμένων χρημάτων. Ποια μέθοδο χρησιμοποιεί η δική σας θρησκεία; Και το σπουδαιότερο: Ποια μέθοδο δείχνει ο λόγος του Θεού, η Γραφή, ως την προτιμότερη;

Οι πιο λαοφιλείς μέθοδοι, που χρησιμοποιούνται από πολλές θρησκείες για τη συγκέντρωσι χρημάτων, περιλαμβάνουν εκκλησιαστικά δείπνα, αρτοποιίαν και εκποιήσεις, αγορές και ψημένα βόδια ακόμη. Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στις ενέργειες αυτές καθ’ εαυτές, αλλ’ όταν χρησιμοποιούνται για συγκέντρωσι χρημάτων για θρησκευτικούς σκοπούς, ο Χριστιανός, φυσικά, αισθάνεται τον πειρασμό ν’ αναζητήση κάποια Γραφική βάσι ή προηγούμενο που υποστηρίζει τη χρήσι των. Αλλ’ η αναζήτησις είναι εις μάτην, διότι ούτε ο Ιησούς ούτε οι απόστολοι έδωσαν αρχή σ’ αυτές τις μεθόδους συγκεντρώσεως χρημάτων. Πραγματικά, τα γεύματα που επρομήθευε ο Ιησούς ήσαν δωρεάν.​—Μάρκ. 6:35-44· 8:1-9.

Άλλοι, πάλι, συγκεντρώνουν χρήματα για τις εκκλησίες των με τυχερά παιγνίδια, όπως είναι το μπίνγκο, τα λαχεία και οι λοταρίες. Πρέπει να κλονίζη την ψυχική γαλήνη μερικών μελών εκκλησιών το να διαβάζουν δημοσιεύματα του τύπου όπως αυτά: «Εκκλησιαστική Λαχειοφόρος Αγορά Εκλείσθη από την Αστυνομία», και «Κατάσχεσις Φιλανθρωπικών ‘Τροχών’.» Μερικοί μπορεί να είναι επιφυλακτικοί στο να θεωρήσουν τούτο ως τυχηρό παιγνίδι. Έτσι η αλλιώς, μπορεί να τους φανή ότι, αφού το τυχηρά παιγνίδια συνδέονται με το έργον της εκκλησίας, είναι απομακρυσμένα από τον τομέα της ανηθικότητος. Μπορεί δε να φρονούν ότι ‘πράγματι δεν υπάρχει βλάβη, αφού τα χρήματα δεν τα οικειοποιούνται άτομα για προσωπικό πλουτισμό τους.’ Αλλά λίγη σκέψις πάνω στο θέμα αυτό θα μας αποκαλύψη ότι κάποιος βλάπτεται, τουλάχιστον οικονομικώς. Εφόσον αυτά τα σχέδια αποβλέπουν στη συγκέντρωσι χρημάτων για την εκκλησία, τότε θα υπάρχη κάποιος που κερδίζει​—η εκκλησία. Και εφόσον θα υπάρχη κάποιος που κερδίζει θα υπάρχη και κάποιος που χάνει​—εκείνος που λαμβάνει μέρος, θα υποβοηθήση, λοιπόν, αυτό εκείνον που λαμβάνει μέρος ν’ αντιμετωπίση τις οικονομικές υποχρεώσεις του στο σπίτι του και αλλού; Μπορεί να νομίζη ότι αυτό είναι απλώς ένας τρόπος για να βοηθηθή να διάγη σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του προς την εκκλησία του. Αλλά θα μπορούσε πάντοτε να εισφέρη το χρήμα στην εκκλησία ανάλογα με τα διαθέσιμα μέσα του. Πολλά εξαρτώνται από το αν δυσανασχετή ή αν αισθάνεται ευτυχία όταν δίνη, πράγμα που συνιστά η Γραφή. (Πράξ. 20:35) Φυσικά, υπάρχουν περισσότερα από οικονομικές υποχρεώσεις που πρέπει να εξετασθούν. Οι άνθρωποι ενώνονται με τις εκκλησίες ως μέσα προσεγγίσεως των στον Θεό. Αλλά μπορεί ειλικρινώς να λεχθή ότι η συγκέντρωσις χρημάτων με τυχηρά παιγνίδια προσελκύει τους ανθρώπους περισσότερο στον Θεό; Ο Θεός λαλεί εναντίον εκείνων που ‘ετοιμάζουν τράπεζαν εις τον Γάδην [«τον Θεόν της Καλής Τύχης», ΜΝΚ]’.​—Ησ. 65:11.

Μερικές εκκλησίες κάνουν χρήσι των υπηρεσιών επαγγελματιών χρηματοσυλλεκτών, οι οποίοι χρησιμοποιούν όλες τις σύγχρονες τεχνικότητες της πωλητικής για να εκβιάσουν εκκλησιαστικά μέλη να κάνουν μεγαλύτερες εισφορές. Υπάρχουν, επίσης, και «ψυχολογικά στρατηγήματα», που διαφημίζονται από οργανώσεις τέτοιες, όπως είναι το Αμερικανικό Ινστιτούτο Παρορμήσεως σε Έρευνα, που υποδεικνύονται σε κληρικούς έναντι τιμήματος. Αλλά ποιά είναι η επίδρασις στα μέλη των εκκλησιών, όταν αρχίσουν να κατανοούν ότι τυγχάνουν μεταχειρίσεως με «τεχνάσματα» και «στρατηγήματα» κάθε Κυριακή; Μπορεί να δίνουν, αλλά είναι ιλαροί δόται;

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Έπειτα, κι άλλες εκκλησίες επεδόθησαν σε εμπορικές πράξεις για να συγκεντρώσουν χρήματα. Έτσι, η Εφημερίς του Μιλουώκη, Ουισκόνσιν, 25ης Φεβρουαρίου 1962 ανέγραψε ότι «Οι Εκκλησίες ‘Θησαυρίζουν’ στο Εμπόριο», και ότι «Πολλές Θρησκευτικές Αποχρώσεις Αποκομίζουν Κέρδη από μια Μεγάλη Ποικιλία μη Θρησκευτικών Επιχειρήσεων, από τους Χώρους Σταθμεύσεως ως τα Οινοποιεία». Κάτω απ’ αυτές τις επικεφαλίδες, η Εφημερίς συνέχισε:

«Ακριβώς μέσ’ από την εξώθυρα ενός μεγάλου χώρου διασκεδάσεων στη Νέα Ιερσέη, μια μαυροφορεμένη καλογρηά κάθεται σε μια πτυσσόμενη καρέκλα, δεχόμενη μ’ ένα θερμό ‘ο Θεός να σας ευλογή’ κάθε νόμισμα, που πέφτει μέσα στη σιγαροθήκη που είναι στην αγκαλιά της. Να επαιτή δεν εντρέπεται. Αλλ’ αν είναι το χρήμα αυτό που επιζητεί, το πραγματικό χρήμα, η ταπεινή της μέθοδος είναι τόσο ανάρμοστη με την εκκλησιαστική σκηνή του 1962, όσο είναι και τα ψιθυριστά της ‘χαίρε Μαρία’ με τα καλλιοπικά τραχύφωνα ουμ-πα-πα. . . . Θα μπορούσε, λόγου χάριν, να βγάλη ένα καθαρό κέρδος για την εκκλησία της με την απόκτησι ενός χώρου σταθμεύσεως, ή ενός εστιατορίου, ή ενός διαμερίσματος σε κάποιο οικοδόμημα, ή ενός ανθρακωρυχείου. . . . Ή θα μπορούσε να κάνη εξαίρετα γλυκά, ή να ψήνη καλό ψωμί, ή να κάνη νέο κονιάκ. . . . Αυτά είναι μόλις μια φούχτα από τις επικερδείς επιχειρήσεις, που επιδιώκονται σήμερα από τις εκκλησίες μέσα στη χώρα.»

Αλλ’ είναι αναγκαία η κερδοφόρος εργασία για τη διατήρησι της θρησκευτικής δράσεως; Δεν υπάρχει, βέβαια, τίποτα το εσφαλμένο στο να εμπορεύεται ένας Χριστιανός. Ο απόστολος Παύλος και άλλοι από τους πρώτους Χριστιανούς ειργάζοντο για οικονομικό κέρδος, όταν αυτό ήταν αναγκαίο. Αλλ’ αναγκαίο για τι; Αναγκαίο για τις ατομικές τους ανάγκες, για να συντηρηθούν ως ενεργοί διάκονοι του Θείου λόγου. Δεν αναγράφεται ότι η ίδια η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος έκαμε ποτέ κοσμική εργασία για τη δική της συντήρησι. Ο Ιησούς δεν ησθάνετο καμμιά ανάγκη να συλλέξη χρήματα για τη διεξαγωγή της διακονίας του. Όταν κάποιος πλούσιος νεαρός άρχων ήλθε να τον συμβουλευθή για τις Θείες απαιτήσεις, ο Ιησούς δεν του είπε να επενδύση κι επεκτείνη τα πλούτη του για να συμβάλη στη διακονία. Μάλλον, του είπε ότι καλά θα έκανε ν’ απαλλαγή από τα υλικά του βάρη για ν’ αφιερωθή στο διακονικό του έργον ως ακόλουθος του Ιησού.​—Ματθ. 6:19, 20· 19:16-25.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ Ή ΕΠΑΙΤΩΝΤΑΣ

Το δημοσίευμα που παρέθεσαμε από την Εφημερίδα του Μιλουώκη έλεγε για μια καλογρηά που επαιτούσε για την εκκλησία της. Ο Ρότζερ Λόυδ, θρησκευτικός συντάκτης του Μαγχεστριανού Γκουάρντιαν, εδήλωσε κάποτε ότι έκαμε δυο επευφημίες όταν, ύστερ’ από είκοσι χρόνια, έπαυσε να είναι ένας ενοριακός ιερεύς. Η μια απ’ αυτές τις επευφημίες ήταν για τον εορτασμό του γεγονότος ότι δεν θα έπρεπε πια να επαιτή για χρήματα. Αναμφιβόλως, ένας από τους τρόπους, με τους οποίους επαιτούσε για την εκκλησία του, ήταν η περιφορά του δίσκου. Η κοινή αυτή συνήθεια δεν θεωρείται συνήθως ως επαιτεία, αλλ’ ο υπαινιγμός που περιέχεται ισοδυναμεί με επαιτεία.

Μέγα μέρος αυτής της μορφής συγκεντρώσεως χρήματος γίνεται δια του ταχυδρομείου, όπως όταν ο Μπίλλυ Γκραμ εξαποστέλλη ταχυδρομικά δελτάρια ζητώντας βοήθεια για να εξοφλήση τα ελλείμματα που υπέστη από τη διαφημιστική εκστρατεία. Μια επιστολή που απεστάλη από τις ιεραποστολές των Ανυπόδητων Πατέρων των Παθών, που βρίσκονται στα νότια των Ηνωμένων Πολιτειών, αρχίζει ως εξής: «Αγαπητέ Φίλε: Εχρειάσθη ποτέ να επαιτήσετε; Είθε ο Θεός να μη επιτρέψη ποτέ να χρειασθή αυτό. Είναι ένα πολύ δυσάρεστο έργον​—ένα έργον που συχνά συναντά σκληρές αρνήσεις και πικρά, αφιλάγαθα λόγια, ή απλώς αδιαφορία. Ως τόσο, πρέπει να επαιτούμε. Ο ιερεύς στην αποστολή είναι αναγκασμένος να είναι ένας επαίτης υπέρ του Χριστού.»

Αλλά μπορούμε να φαντασθούμε την υπόθεσι του Θεού σε τόσο τρομερές στενότητες, ώστε οι δούλοι του να πρέπει να επαιτούν για να τη διατηρούν ζωντανή; Έχει νόημα η επαιτεία υπέρ του Θεού; Είναι κατάλληλο να επαιτή κανείς για Εκείνον στον οποίον ανήκει το σύμπαν, «τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων»; Οι ιερείς και οι Λευίται υπό τον Μωσαϊκό νόμο ποτέ δεν εθεώρησαν αναγκαίο να επαιτήσουν. Όταν, στις ημέρες του Νεεμία, οι Ισραηλίται παρέλειψαν να φροντίσουν κατάλληλα για τη λατρεία του ναού, οι Λευίται πήγαν να εργασθούν στους αγρούς για να φροντίσουν για τις ανάγκες των.​—Ψαλμ. 50:10-12· Δευτ. 12:19· Νεεμ. 13:10.

Η ίδια αρχή εφηρμόζετο και στην εποχή των αποστόλων του Ιησού. Όταν οι συγ-Χριστιανοί του αποστόλου Παύλου παρέλειψαν να τον συντηρήσουν στη διακονία του, ο Παύλος ειργάζετο ως σκηνοποιός. Ενήργησε κατά τον κανόνα που ετέθη από τον Ιησού: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ο Παύλος έθεσε το πρότυπο για τους Χριστιανούς.​—Πράξ. 18:3· 20:34, 35· 1 Κορ. 11:1.

ΔΕΚΑΤΑ

Ίσως η εκκλησία σας είναι μια απ’ εκείνες που συγκεντρώνουν χρήματα δια των δεκάτων. Μερικά από τα μικρότερα δόγματα, όπως είναι οι Αντβεντισταί της Εβδόμης Ημέρας και οι Μορμόνοι, εφήρμοζαν τα δέκατα επί πολύν καιρό, αλλά σήμερα υπάρχει μια συγκεκριμένη τάσις για χρησιμοποίησί των και στη Ρωμαιοκαθολική και στην Προτεσταντική εκκλησία. Ιδιαίτερο ζήλο σ’ αυτό επιδεικνύει το Αμερικανικό Ρωμαιοκαθολικό εβδομαδιαίο περιοδικό Ο Κυριακάτικος Επισκέπτης Μας. Ένας «Πατήρ» Ιωσήφ Παίην λέγει: «Πρόκειται για θείο σχέδιο, όχι ανθρώπινο, να δίνη κάθε μισθωτός 10 τοις εκατό για τα έργα Του. . . . Αν αμφισβητούμε την ορθότητα των δεκάτων, αμφισβητούμε τη σοφία του Θεού.» Λέγεται ότι κάθε οικογένεια πρέπει να δεκατίζη το ακαθάριστο εισόδημα και τούτο άσχετα με το μέγεθος της οικογενείας και το μικρό ποσόν του εισοδήματος.

Αλλ’ είναι ο δεκατισμός «Θείο σχέδιο»; Όχι, λέγει ο Ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Γρηγόριος Μπάουμ, καθηγητής της θεολογίας στο Κολλέγιο του Αγ. Μιχαήλ, Τορόντο, Καναδά. Το να ισχυρίζεται κανείς ότι είναι «Θείο σχέδιο», λέγει αυτός, είναι επικίνδυνο, «διότι όχι μόνο διακηρύττει εσφαλμένη διδασκαλία, αλλά και νοθεύει τη συνείδησι των ανθρώπων και προξενεί άγχος κι εξέγερσι. Η θεία διδασκαλία που είχε δοθή στον Ισραήλ κατηργήθη. . . . Ως Χριστιανοί είμεθα ελεύθεροι από τον νόμο του Μωυσέως. Η περιτομή, τα δέκατα και άλλες εντολές δεν είναι πια για μας. Είναι η δεκάτη νόμος της εκκλησίας; Η απάντησις είναι πολύ απλή. Δεν είναι.» Εν τούτοις, η Καθολική Σύνοδος του Τρεντ του δεκάτου έκτου αιώνος έφθασε στο σημείο να διατάξη τη δεκάτη επί ποινή αφορισμού.

Ο Γρηγόριος Μπάουμ μπορεί να σφάλλη ως προς τη Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία στο θέμα των δεκάτων, αλλά δεν σφάλλει ως προς το τι διδάσκει περί αυτού η Γραφή. Όταν ο Ιησούς Χριστός κατήργησε δια του θανάτου του «τον νόμον των εντολών των εν τοις διατάγμασι», κατήργησε και τα δέκατα επίσης.​—Εφεσ. 2:14, 15· Ρωμ. 6:14.

Αν τα δέκατα ήσαν για τους Χριστιανούς, θα υπήρχε κάποια ένδειξις προς τούτο στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, αλλά ματαίως αναζητούμε μια τέτοια ένδειξι. Μολονότι ο δεκατισμός μνημονεύεται περίπου σαράντα φορές στη Γραφή, υπάρχουν μόνο τρεις χωριστές και διακεκριμένες παραπομπές σ’ αυτόν στη λεγόμενη Καινή Διαθήκη.

Η πρώτη απ’ αυτές τις παραπομπές είναι εκεί όπου ο Ιησούς είπε: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι αποδεκατίζετε . . . και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν.» Μια άλλη παραπομπή βρίσκεται στα λόγια του αυτοδικαιουμένου Φαρισαίου της παραβολής του Ιησού: «Νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω.» Και τρίτη παραπομπή βρίσκεται σε μια εξέτασι του θέματος στην επιστολή προς Εβραίους, όπου ο δεκατισμός μνημονεύεται για να δειχθή η ανωτερότης του ιερατείου του Ιησού, αλλ’ όχι για να δειχθή ότι ο δεκατισμός είναι για τους Χριστιανούς.​—Ματθ. 23:23· Λουκ. 11:42· 18:12· Εβρ. 7:4-9.

Η απλή λογίκευσις πάνω στο θέμα αποκλείει τον δεκατισμό ως μέσον συντηρήσεως της Χριστιανικής δράσεως. Η Χριστιανική υπηρεσία είναι ζήτημα αγάπης, η δε αγάπη δεν παρέχεται με ποσοστιαία βάσι. Ένας άνθρωπος, που αγαπά πραγματικά τη σύζυγό του, δεν χρειάζεται κανένα τέτοιο κανονισμό για να φροντίζη για τις ανάγκες της, ούτε θα περιορισθή σ’ ένα ωρισμένο ποσοστό, αν μπορή να δώση περισσότερα όταν χρειάζωνται. Και μια γυναίκα, που αγαπά αληθινά τον σύζυγό της, δεν θα ανέμενε ένα ωρισμένο ποσοστό του μισθού του για τον εαυτό της ασχέτως του αν θα μπορούσε αυτός να τα διαθέση ή όχι. Ο Θεός είναι πιο λογικός κι από την καλύτερη νοικοκυρά.

Εκτός απ’ αυτό, ο δεκατισμός δεν είναι πάντοτε μια εξ ολοκλήρου δίκαιη διάταξις. Λόγω των σημερινών άνισων οικονομικών συνθηκών, το δέκατο για έναν άνθρωπο μπορεί ν’ ανέρχεται σ’ ένα ασήμαντο ποσό, κάτι το μηδαμινόν, ας το πούμε έτσι, ενώ για έναν άλλον μπορεί ν’ αντιπροσωπεύη ένα δυσβάστακτο βάρος. Έτσι, αφ’ ενός, το δέκατο δεν θα έδειχνε κατ’ ανάγκην ανιδιοτέλεια και, αφ’ ετέρου, θα δημιουργούσε μια πραγματική δυσχέρεια, ένα καταθλιπτικό βάρος.

Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι ο δεκατισμός δεν αποτελούσε μέρος της πρώτης Χριστιανικής διδασκαλίας. Σε προγενεστέρους χρόνους απητείτο από τον νόμο του Θεού για τους Ισραηλίτας, αλλ’ ήταν μια εντελώς δίκαιη διάταξις. Εν πρώτοις, κάθε Ισραηλίτης ελάμβανε ένα δίκαιο μέρος γης και, αν αυτό εχάνετο, ελαμβάνετο πρόνοια για αποκατάστασι στο Ιωβηλαίον έτος. Εκτός απ’ αυτό, το δέκατον εδίδετο πρωτίστως στον Λευίτη, ο οποίος δεν ελάμβανε κληρονομία γης. Αλλ’ οι συνθήκες εκείνες δεν επεκράτησαν στη Χριστιανική εκκλησία. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν βρίσκομε διάταξι δεκατισμού ούτε στις μεταποστολικές ημέρες της Χριστιανικής εκκλησίας. Η Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας και της Ηθικής λέγει: «Το σύστημα των δεκάτων δεν εχρησιμοποιείτο επί αρκετούς αιώνες . . . Ως τον τέταρτον αιώνα λίγα μόνο ηκούοντο γι’ αυτό . . . Ο Επιφάνιος λέγει ότι το δέκατο δεν είναι περισσότερο υποχρεωτικό από την περιτομή.» (Τόμ. ΙΒ΄, σελ. 348) Εν τούτοις, με την αποστασία από την αληθινή πίστι, όπως προελέχθη από τον απόστολο Παύλο, και η Χριστιανική εκκλησία, επίσης, απεπλανήθη ως προς τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιούνται για τη συγκέντρωσι χρημάτων, ώστε να λαμβάνεται φροντίδα για τα έξοδα που απαιτούνται για την κήρυξι των αγαθών νέων. Ωστόσο, μέχρι του έκτου αιώνος ωρισμένες εκκλησιαστικές σύνοδοι δεν είχαν καταστήσει υποχρεωτικά τα δέκατα, και μόνο προς το τέλος του ογδόου αιώνος ο Καρλομάγνος έκαμε τα δέκατα νομική υπόθεσι για την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Εν τούτοις, και στους αρχαίους ακόμη χρόνους η απλή επινόησις του να υπάρχη ένα κουτί εισφορών εθεωρείτο ότι ήταν πολύ αποτελεσματική. Αυτό εγίνετο στις ημέρες του Βασιλέως Ιωάς και του Αρχιερέως Ιωδαέ. Τέτοια κουτιά εθεωρούντο, επίσης, πρακτικά και στην εποχή του Ιησού, και μια παρομοία μέθοδος επικρατεί στις Αίθουσες Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Ένα ή δύο κουτιά εισφορών τοποθετούνται στο πίσω μέρος της αιθούσης, όπου μπορεί να πάη ο καθένας και να εισφέρη οτιδήποτε προαιρείται, χωρίς να αισθάνεται καμμιά υποχρέωσι ή πειθανάγκη.​—2 Βασ. 12:9, 10· Λουκ. 21:1.

Εκεί όπου είναι το αληθινό Χριστιανικό πνεύμα, δεν υπάρχει ανάγκη για τίποτε περισσότερο· η ενέργεια της συγκεντρώσεως χρημάτων, που εξετάζεται ενταύθα, δεν χρησιμοποιείται. Εκείνο, που απαιτείται, είναι περισσότερη διδασκαλία του λαού για τις ιδιότητες του Θεού, τη σοφία, την αγάπη, τη δικαιοσύνη και τη δύναμί του, για την αλήθεια όσον αφορά τις βουλές του σχετικά με τη διεκδίκησι του ονόματός του και την ίδρυσι μιας παραδεισιακής γης. Δεν πρέπει να παραβλέπωνται τα Γραφικά παραδείγματα ανιδιοτελούς δόσεως που επεδείχθη από τον Υιόν του Θεού, καθώς και από τους Θεοφοβουμένους, καίτοι ατελείς, ανθρώπους. Αύτη η διδασκαλία θα επιφέρη μια αυθόρμητη ανταπόκρισι από τους διδασκόμενους αυτά. Τότε, όπως το εξέφρασε ο απόστολος Παύλος, «εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναί τις ευπρόσδεκτος, καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει.»​—2 Κορ. 8:12.

Ενθάρρυνσις από το Εδάφιο του Έτους

Το να τηρούμε στη διάνοια μας κάθε μέρα το εδάφιο του έτους μπορεί να μας δώση θάρρος να εξακολουθήσωμε να υπηρετούμε πιστά τον Ιεχωβά. Ένας ευαγγελιζόμενος είπε: «Την Παρασκευή το βράδυ ο επίσκοπος εκκλησίας ανεκοίνωσε ότι το επόμενο Σάββατο θα εγίνετο έργον στο δρόμο. Εχάρηκα που άκουσα γι’ αυτό το προνόμιο και προετοιμάσθηκα. Την επομένη το πρωί ήλθα εφωδιασμένος με άφθονα περιοδικά, αλλ’ αποθαρρύνθηκα πολύ που διεπίστωσα ότι ήμουν ο μόνος εκεί, κι άρχισα να χάνω το θάρρος μου. Με κατείχε το αίσθημα του να επιστρέψω στο σπίτι, αλλ’ όταν διαλογίσθηκα το εδάφιο του έτους, απεφάσισα να κάμω μια προσπάθεια. Εκείνη τη μέρα διέθεσα πενήντα δύο περιοδικά, έκαμα διευθετήσεις για μια Γραφική μελέτη, η οποία κατόπιν συνεχίσθη με μεγάλο ενδιαφέρον, κι έκαμα πολλές επανεπισκέψεις. Τώρα κατανοώ τη σπουδαιότητα του έργου στις οδούς και δεν θα ήθελα να το εγκαταλείψω, έστω κι αν πρέπει μόνος να εργασθώ.»​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Δαμασκός​—Ένα Στολίδι της Ερήμου

ΠΥΚΝΑ συγκεντρωμένη απέναντι της οροσειράς του Αντιλιβάνου της Συρίας με την εκτεταμένη Συριακή έρημο απλωμένη μπροστά της, η Δαμασκός είναι μια πράσινη, σπινθηροβόλος όασις σε μια ερημική άγονο γη. Με την αφθονία του νερού, που κυλά ορμητικά σ’ αυτή από τα ψηλά βουνά, που είναι στα νώτα της, υπήρξε, από τους αρχαίους χρόνους, ένας τόπος αναψυκτικού σταθμού για τα καραβάνια, που ταξίδευαν μεταξύ Βαβυλώνος, Παλαιστίνης και Αιγύπτου. Εφ’ όσον υπήρχαν άνθρωποι που διέμεναν στην περιοχή αυτή, ήταν βέβαιο ότι η τοποθεσία της Δαμασκού θα εξειλίσσετο κάποτε σε πόλι.

Η ιστορία αυτής της πόλεως ανατρέχει από την εποχή μας πίσω στον καιρό του Αβραάμ, που έζησε περισσότερο από 1900 χρόνια πριν από την έλευσι του Ιησού Χριστού. Αυτή ήταν η πόλις από την οποία ήλθε ο οικονόμος του Αβραάμ Ελιέζερ, όπως αποκαλύπτεται στη Γραφή, στη Γένεσι 15:2. Επίσης, αναφέρεται στη Γένεσι 14:15 για να υποδηλώση σε πόση απόστασι προς βορράν κατεδίωξε ο Αβραάμ τους τέσσερες βασιλείς, που απήγαγαν τον Λωτ, τον ανεψιόν του. Στις ημέρες του Βασιλέως Δαβίδ, εκυριεύθη κι εφρουρείτο από τον Δαβίδ, αλλά στη βασιλεία του υιού του Δαβίδ, του Σολομώντος, απεσπάσθη κι έγινε ανεξάρτητη.

Λόγω της μάλλον απομακρυσμένης τοποθεσίας της, ήταν, κατά το μάλλον ή ήττον, στο έλεος στρατευμάτων από επιδρομείς, ειδικώς εκείνων που ήρχοντο από τ’ ανατολικά κατά την πορεία τους προς την Παλαιστίνη. Κατελήφθη από τους Ασσυρίους, τους Βαβυλώνιους, τους Πέρσας, τους Έλληνας και τους Ρωμαίους. Στη διάρκεια της μακράς της ιστορίας, ελεηλατήθη κατ’ επανάληψιν από στρατιώτας-επιδρομείς, και δύο φορές τουλάχιστον οι εξέχοντες πολίται της απήχθησαν σ’ αιχμαλωσία.

Η πόλις κείται επάνω σ’ ένα οροπέδιο που είναι 2.200 πόδια υπεράνω της επιφανείας της θαλάσσης. Ευρισκομένη αρκετά υψηλά από το θερμό επίπεδο της ερήμου, απολαύει μια ευχάριστη θερμοκρασία που κυμαίνεται από 80^ο έως 87^ο Φαρενάιτ στη διάρκεια του θέρους. Τον χειμώνα η θερμοκρασία σπανίως πίπτει κάτω των 45^ο Φαρενάιτ. Δύο ποταμοί, που πηγάζουν από βουνά, ποτίζουν την περιοχή πέριξ της Δαμασκού, στολίζοντας την με θαλερή βλάστησι. Σ’ έναν ταξιδιώτη, που έρχεται από μακριά, από τη θερμή, την άνυδρη έρημο, εφαίνετο σαν να ήταν η πιο όμορφη πόλις του κόσμου. Οι ποιηταί της την ωνόμασαν «Το Μαργαριτάρι της Ανατολής», «Το Μάτι της Ερήμου».

Στους Βιβλικούς καιρούς οι δύο ποταμοί που ήσαν εκεί ωνομάζοντο Αβανά και Φαρφάρ. Αυτοί ήσαν οι ποταμοί, που μνημονεύονται από τον λεπρό Νεεμάν που ήλθε από τη Δαμασκό στον Ελισσαιέ για να θεραπευθή. Όταν του ελέχθη να λουσθή επτά φορές στον λασπώδη Ιορδάνη, εξωργίσθη. «Ο Αδανά και ο Φαρφάρ, ποταμοί της Δαμασκού, δεν είναι καλήτεροι υπέρ πάντα τα ύδατα του Ισραήλ;» (2 Βασ. 5:12) Εκείνοι οι ποταμοί ωφελούσαν περισσότερο τη χώρα πέριξ της Δαμασκού παρά ο Ιορδάνης την Παλαιστίνη, διότι αυτός ρέει μέσα σε βαθιές, βραχώδεις κοίτες. Ήταν, λοιπόν, φυσικό να είναι κάπως υπερήφανος ο Νεεμάν για τους ποταμούς που προσέδιδαν φυσική ομορφιά στη Δαμασκό.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΟΔΟΣ

Η διεθνής εμπορική οδός, που ξεκινούσε από τη Βαβυλώνα, ακολουθούσε προς βορράν τον Ευφράτη Ποταμό μέχρις ενός σημείου ευρισκομένου βορειοανατολικώς της Δαμασκού. Έπειτα, δια μέσου της ερήμου, κατηυθύνετο προς τη Δαμασκό, τριακόσια περίπου μίλια μακριά. Όταν οι έμποροι έφθαναν σ’ αυτό το πράσινο στολίδι που ήταν μέσα σε μια άνυδρη και άγονη γη, μπορούσαν ν’ αναπαυθούν και ν’ ανεφοδιασθούν με αποθέματα νερού. Καθώς ανεμένετο, τα καραβάνια δημιουργούσαν μεγάλη εμπορική κίνησι στην πόλι αυτή καθώς σταματούσαν στην πορεία τους για πιο μακρινά μέρη. Αυτό το εμπόριο των διερχομένων υπήρξε πιθανώς γι’ αυτή σπουδαιότερο από το άλλο εμπόριο της.

Από τη Δαμασκό κατηυθύνετο προς τα δυτικά μια εμπορική οδός που συνέδεε την πόλι με τον Μεσογειακό λιμένα της Τύρου. Το εμπόριο μεταξύ Τύρου και Ασσυρίας διήρχετο δια της Δαμασκού. Για τα βιοτεχνικά αγαθά που προήρχοντο από την Τύρο, η Δαμασκός μπορούσε να διαπραγματευθή πράγματα όπως το μαλλί και το κρασί. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ μιλεί γι’ αυτό, απευθύνοντας τους λόγους του προς την Τύρον: «Η Δαμασκός εμπορεύετο μετά σου εις το πλήθος των εργασιών σου, εις το πλήθος παντός πλούτου· εις οίνον της Χελβών, και εις λευκά έρια.»​—Ιεζ. 27:18.

Τρεις εμπορικές οδοί άρχιζαν στη Δαμασκό και κατηυθύνοντο προς τα νότια, συνδέοντας την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο με την εμπορικώς ακμάζουσα οδό μεταξύ της Δαμασκού και των πόλεων που υπήρχαν πλησίον του Ευφράτου Ποταμού προς ανατολάς. Η κυρία οδός περνούσε το βορειοδυτικό άκρον της Θαλάσσης της Γαλιλαίας και προχωρούσε προς την πόλι του θαλασσίου λιμένος της Ιόππης, όπου συναντούσε την μεγάλη παραλιακή οδό. Απ’ εκεί, κατήρχετο προς νότον παράλληλα προς την ακτή, διήρχετο από την πόλι Γάζα των Φιλισταίων και κατόπιν εισήρχετο στην Αίγυπτο μέσω της Γεσέν.

Η δεύτερη εμπορική οδός που διεκλαδίζετο από τη νοτία οδό της Δαμασκού περνούσε από το νοτιοανατολικό χείλος της Θαλάσσης της Γαλιλαίας. Κατόπιν προχωρούσε προς νότον δια του κέντρου της Παλαιστίνης, περνούσε από την Ιερουσαλήμ, τη Χεβρών, τη Βηρ-Σαβεέ και τελικά κατέληγε στη Μέμφιν της Αιγύπτου.

Η τρίτη εμπορική οδός, που άρχιζε από τη Δαμασκό, ήταν γνωστή ως η «Βασιλική Οδός». Συνεχίζετο προς την ανατολική πλευρά του Ιορδάνου και περίπου δεκαοκτώ μίλια από τον ποταμό προς το εσωτερικό της χώρας. Ήταν η κυρία υπεραστική οδός δια μέσου του Μωάβ και Εδώμ, εκείνη την οποίαν οι Εδωμίται δεν επέτρεψαν στους Ισραηλίτες να χρησιμοποιήσουν για να περάσουν από την περιοχή τους στις μέρες του Μωυσέως, όταν είπαν: «Θέλομεν περάσει δια της βασιλικής οδού.» (Αριθμ. 20:17) Θεωρείται ότι υπήρξε η οδός που εχρησιμοποιήθη από τους Ελαμίτας-Βαβυλωνίους βασιλείς στις μέρες του Αβραάμ, οι οποίοι επετέθησαν εναντίον των βασιλέων των Σοδόμων, Γομόρρων, Σηγώρ, Αδαμά και Σεβωείμ, που διέμεναν στα γειτονικά μέρη της Νεκράς Θαλάσσης. Πιθανώτατα, ακολούθησαν την ίδια γραμμή δια μέσου της ερήμου προς τη Δαμασκό κι έπειτα προχώρησαν προς νότον επί της Βασιλικής Οδού.

Η Βασιλική Οδός συνέδεε τη Δαμασκό με το σπουδαίο εμπορικό λιμάνι της Ερυθράς Θαλάσσης, την Εσιών-γάβερ. Απ’ εκεί η οδός εστρέφετο κατ’ ευθείαν προς δυσμάς, διέσχιζε τη Χερσόνησο του Σινά, και εισήρχετο στην Αίγυπτο νοτίως των άλλων οδών που εισχωρούσαν σ’ αυτή τη χώρα. Έτσι η Δαμασκός είχε τρεις κύριες οδούς, που τη συνέδεαν με την Αίγυπτο ως επίσης και με το περισσότερο μέρος της Παλαιστίνης. Ήταν ο κόμβος, δια του οποίου περνούσε το εμπόριο των πόλεων της εκτεταμένης αυτής περιοχής για να φθάση στις μεγάλες ανατολικές αυτοκρατορίες που αγκάλιαζαν τον Ευφράτη Ποταμό. Αυτός αναμφιβόλως ήταν ο λόγος που είχε συμπεριληφθή στις δέκα πόλεις της Ελληνικής Δεκαπόλεως, αν και ευρίσκετο σε αρκετά μακρινή απόστασι προς βορράν των άλλων πόλεων. Ως θέσις μεγάλης αξίας από οικονομικής απόψεως για τους λαούς της Εγγύς Ανατολής και ως αναψυκτική πράσινη όασις μέσα στην έρημο, απέκτησε τη φήμη της ως ένα στολίδι της ερήμου.

Εκεί ήταν το μέρος όπου, όταν ο εκ Ταρσού Σαούλ επλησίαζε προς την Δαμασκό με την αποστολή να καταδιώξη τους Χριστιανούς, ένα λαμπρό φως από τον ουρανό τον ετύφλωσε, ο δε δοξασμένος Ιησούς Χριστός τον επέπληξε για την πορεία του. Ελάχιστες ημέρες κατόπιν ο Ανανίας, ένας από τους Χριστιανούς, που ο Σαούλ είχε έλθει για να τον θέση υπό δεσμά, εστάλη από τον Ιησούν για ν’ αποκαταστήση την όρασι του Σαούλ και για να τον διδάξη περί Της Οδού Εκείνης. Τον βρήκε σ’ ένα σπίτι επί της οδού της ονομαζόμενης Ευθείας, που ήταν μια επιβλητική οδική αρτηρία την εποχή εκείνη. Αλλά έπειτα από αρκετές ημέρες, όταν ο Σαούλ είχε αποδείξει δημοσία τον ζήλο του για τη νέα του πίστι με ένθερμο κήρυγμα, οι Ιουδαίοι μέσα στην πόλι συνεσκέφθησαν να τον θανατώσουν και υπεχρεώθη να διαφύγη τη νύχτα μέσα σ’ έναν κάλαθο, που κατεβιβάσθη δια μέσου οπής στο τείχος της πόλεως.​—Πράξ. 9:1-25.

Ενώ η Δαμασκός έχει παρακμάσει ως εμπορικό κέντρο, όμως και σήμερα ακόμη δεν έχει χάσει τη φήμη της σαν μια καρποφόρος όασις, ούτε έπαυσε να είναι ένας τόπος όπου πιστοί Χριστιανοί κηρύττουν τις ίδιες αλήθειες που διεδόθησαν εκεί από τον Ανανία, τον Σαούλ και άλλους πιστούς Χριστιανούς.

]Χάρτης στη σελίδα 156]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Δαμασκός

Θάλασσα Γαλιλαίας

Μεσ. Θάλασσα

Διαγωγή Αξία των Αγαθών Νέων

ΤΑ ΑΓΑΘΑ νέα συνεπιφέρουν και μια ευθύνη. Έχετε επισκέπτας; Αυτό σημαίνει αγαθά νέα, αλλά μαζί μ’ αυτά έρχεται και μια ευθύνη: επιπρόσθετη εργασία. Βρίσκει ένας άνεργος τεχνίτης μια εργασία; Αυτό αποτελεί, επίσης, αγαθά νέα, αλλά αυτά έρχονται, επίσης, μαζί με μια ευθύνη; να εργασθή σκληρά για να κρατήση αυτή την εργασία. Χαρίζει μια σύζυγος στον σύζυγο της τον πρωτότοκο τους γυιό; Αυτό, επίσης, αποτελεί αγαθά νέα αλλά μαζί μ’ αυτά έρχεται και μια απαίτησις: περισσότερη ευθύνη. Ναι, τα αγαθά νέα συνεπιφέρουν μια ευθύνη, διότι αναμένεται ότι εκείνος που τα ακούει θα ενεργήση κατά ένα ωρισμένο τρόπο, αν πρόκειται να ωφεληθή στο πλήρες από τ’ αγαθά νέα.

Το ίδιο αληθεύει και με το άκουσμα των αγαθών νέων, που περιέχονται στον Λόγο του Θεού, τη Γραφή. Αυτά συνεπιφέρουν και μια ευθύνη, ότι πρέπει να λαμβάνεται η πλήρης ωφέλεια εξ αυτών, δηλαδή συνεπιφέρουν την ευθύνη του να έχωμε διαγωγή αξία των αγαθών νέων: «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, . . . . στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου.»​—Φιλιππησ. 1:27, 28.a

Το να έχωμε διαγωγή αξία των αγαθών νέων επεκτείνεται σε κάθε τι που κάνομε, σε κάθε στιγμή και σχετικώς με όλα τα άτομα. Όπως διδασκόμεθα στην 1 Πέτρ. 2:12: «Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» Πόσο σπουδαία, δείχνουν αυτά τα λόγια, ότι πρέπει να είναι η διαγωγή μας!

Εν πρώτοις, το να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων σημαίνει να σεβώμεθα τον νόμον του Θεού σχετικώς με την ιερότητα του αίματος.​—Γέν. 9:3-6· Λευιτ. 17:11-13· Πράξ. 15:28, 29.

Το να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων περιλαμβάνει, επίσης, κατάλληλη διαγωγή με άτομα του αντιθέτου φύλου. Αυτό σημαίνει περιορισμό των σεξουαλικών σχέσεων μόνον σ’ εκείνον που είναι πρεπόντως ο γαμήλιος σύντροφος, διότι «τους . . . πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» Όχι μόνον πορνεία και μοιχεία, αλλά κάθε χαλαρά διαγωγή πρέπει ν’ αποφεύγεται, διότι ο Ιησούς ετόνισε ότι ακόμη και ένας, που εξακολούθησε βλέποντας μια γυναίκα με περιπάθεια, ήδη εμοίχευσε με αυτή στην καρδιά του.​—Εβρ. 13:4· Ματθ. 5:28.

Τιμιότης στις επαγγελματικές συναλλαγές είναι μια άλλη απαίτησις για όλους εκείνους που φέρουν τ’ αγαθά νέα. Θα μπορούσε να αναμένεται από ένα εργοδότη ή ένα πελάτην, που εξηπατήθησαν, ότι θα ακούση τα αγαθά νέα, αν μεταξύ αυτών, που τον εξηπάτησαν, εξακριβωθή ότι ήταν και ένας φορεύς του αγγέλματος; Γι’ αυτό, «ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.» Τι αντίθεσις μεταξύ του να δίνη κανείς δωρεάν σε κάποιον που έχει ανάγκη και του να λαμβάνη εκείνο που ανήκει σε κάποιον άλλον.​—Εφεσ. 4:28.

Το να προσέχωμε στη χρήσι της γλώσσης μας απαιτεί επίσης από εμάς να περιπατούμε αξίως των αγαθών νέων. Αυτό σημαίνει να είμεθα προσεκτικοί όχι μόνο να μιλούμε την αλήθεια, αλλά και ν’ αποφεύγωμε να λέμε κάθε τι που δυνατόν να βλάψη την καλή υπόληψι κάποιου ή να τον μειώση ηθικώς. «Να μη βλασφημώσι μηδένα.» «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού. Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματος σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας.»​—Τίτον 3:2· Εφεσ. 4:25, 29.

Το να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων περιλαμβάνει όλες αυτές τις απαιτήσεις και πολύ περισσότερες. Εν τούτοις, όλες συνοψίζονται από τον Ιησού στις δύο μεγάλες εντολές της ζωής: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεως σου.» «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Αν έτσι αγαπούμε τον Ιεχωβά Θεό, θα είμεθα ευτυχείς να εξαγγέλλωμε το ένδοξο όνομά του σε κάθε ευκαιρία και δεν θα κάμωμε ποτέ οτιδήποτε που θα επέφερε όνειδος στο όνομά του. Και αν αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας όχι μόνο θα απέχωμε από το να τον βλάψωμε, αλλά θα του κάνωμε κάθε καλό που είναι δυνατόν να του κάνωμε, το μέγιστο δε καλό είναι να του μιλήσωμε για το αιώνιο ευαγγέλιο.​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ.

Σχετικά με τους θρησκευτικούς ηγέτας των ημερών του ο Ιησούς είπε: «Λέγουσι, και δεν πράττουσι.» Αν ήταν στη γη σήμερα, θα έλεγε τα ίδια πράγματα για τους θρησκευτικούς ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου». Ως Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά πρέπει να είμεθα διαφορετικοί. Πρέπει να είμεθα γνήσιοι συνεχώς, λατρεύοντας τον Ιεχωβά «εν πνεύματι και αληθεία.» Μόνο με το να ενεργούμε έτσι, θα είμεθα αποτελεσματικοί ως διάκονοι του Θεού και θα εξασφαλίσωμε για τον εαυτό μας το δώρον της αιωνίου ζωής, και μόνον έτσι θα μπορούμε να έχωμε διαγωγή αξίαν των αγαθών νέων.​—Ματθ. 23:3· Ιωάν. 4:24.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιον 1 Σαμουήλ 28:6 (ΜΝΚ) λέγει: «Και ηρώτησεν ο Σαούλ τον Ιεχωβά· αλλ’ ο Ιεχωβά δεν απεκρίθη προς αυτόν, ούτε δι’ ενυπνίων, ούτε δια του Ουρίμ, ούτε δια προφητών.» Αλλά το εδάφιον 1 Χρονικών 10:14 (ΜΝΚ) λέγει για τον Σαούλ: «Και δεν ηρώτησε τον Ιεχωβά.» Πώς μπορούν αυτά τα δύο εδάφια να εναρμονισθούν;​—Ν. Μ., Χαβάη.

Προφανώς ο Σαούλ ηρώτησε τον Ιεχωβά, αλλ’ όχι με τον ορθό τρόπο ή με τα ορθά ελατήρια. Η καρδιά του δεν ήταν καθαρή σ’ αυτό το ζήτημα, ο δε Ιεχωβά μπορούσε να το διακρίνη αυτό, και γι’ αυτό δεν εδόθη απάντησις στον Σαούλ από τον Θεό. Τότε ο Σαούλ εστράφη προς τη μάγισσα του Εν-δώρ, δηλαδή στο πνευματικό «μέντιουμ», που ευρίσκετο εκεί. Έκαμε ερώτημα στο πνευματικό «μέντιουμ», μια πράξι καταδικασμένη από τον Θεό. Ο Σαούλ έκαμε ωρισμένους τρόπους ερωτήσεως του Θεού, αλλά δεν ερώτησε τον Θεό με ορθό, καθαρό τρόπο, και γι’ αυτόν τον λόγο ο Θεός δεν τον εισήκουσε ή δεν απήντησε στον Σαούλ.

Ένα άτομο σήμερα μπορεί να προσεύχεται στον Θεό, αλλ’ αν αυτό το άτομο είναι πονηρό ή προσεύχεται κακώς, ο Θεός δεν εισακούει την προσευχή. «Ζητείτε, και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, δια να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας.» «Του εκκλίνοντος το ωτίον αυτού από του να ακούη τον νόμον, και αυτή η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα.» «Ο Κύριος είναι μακράν από των ασεβών εισακούει δε της δεήσεως των δικαίων.»​—Ιάκ. 4:3· Παροιμ. 28:9· 15:29.

Από μια άποψι μπορεί να λεχθή ότι ένα άτομο προσεύχεται, διότι εκτελεί μορφήν προσευχής. Αλλά μπορεί να λεχθή από μιαν άλλη άποψι ότι δεν προσεύχεται εφόσον δεν το πράττει αυτό με τον τρόπο που είναι ευπρόσδεκτος στον Θεό, ως αποτέλεσμα δε τούτου η προσευχή του ποτέ δεν εισακούεται από τον Θεό. Με τον ίδιο, λοιπόν, τρόπο το εδάφιο 1 Σαμουήλ 28:6 μπορεί να λέγη ότι ο Σαούλ ερώτησε τον Θεό, επειδή εξετέλεσε τη μορφή της ερωτήσεως, το δε εδάφιον 1 Χρονικών 10:14 μπορεί, επίσης, να λέγη ορθά ότι ο Σαούλ δεν ερώτησε τον Θεό, σημαίνοντας ότι δεν έκαμε τις κατάλληλες, ευπρόσδεκτες ερωτήσεις.

● Είναι δυνατόν, οι σεισμοί, που αναφέρει ο Ιησούς Χριστός στο Ματθαίος 24:7, να έχουν συμβολική σημασία; Θα μπορούσαν ν’ αναφέρωνται σε πολιτικά ζητήματα, όπως οι επαναστάσεις;

Εκφέροντας την προφητεία του σχετικά με τις έσχατες ημέρες, ο Ιησούς είπε, σύμφωνα με το Ματθαίος 24:7: «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους.» Μερικοί έχουν εκλάβει τους σεισμούς, που αναφέρονται εδώ, με συμβολική σημασία. Τους εθεώρησαν ως τυπικά παραδείγματα ανθρωπίνων επαναστάσεων και ως πολιτικά ή κυβερνητικά ζητήματα που προξενούν μεγάλες δυσκολίες στο ανθρώπινο γένος. Εν τούτοις, είναι ασφαλές ένα τέτοιο συμπέρασμα, όταν εξετασθούν τα συμφραζόμενα της προφητείας του Ιησού; Πραγματικά, όχι· διότι, αν επρόκειτο να εκλάβωμε τους σεισμούς ως αλληγορικούς ή συμβολικούς των πολιτικών ή κοινωνικών επαναστάσεων, τότε θα ήμεθα υποχρεωμένοι να θεωρήσωμε τις πείνες με τον ίδιο τρόπο. Επί πλέον, θα έπρεπε να θεωρήσωμε ως συμβολικούς τους λοιμούς που αναφέρονται στην αφήγησι του Λουκά περί της προφητείας του Ιησού σχετικά με τις έσχατες ημέρες. (Λουκ. 21:11) Και τι θα πούμε για τους πολέμους, που προελέχθησαν; Ήσαν συμβολικοί; Θα ήμεθα υποχρεωμένοι να τα υποστηρίξαμε αυτό, αν εδεχόμεθα ως συμβολική ολόκληρη την πρότασι που περιλαμβάνει τους σεισμούς της προφητείας του Ιησού.

Οι πόλεμοι, που εδοκίμασε αυτή η γενεά, μπορεί, βέβαια, να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από συμβολικοί. Εκατομμύρια έχουν απολεσθή και περισσότερα εκατομμύρια υπέφεραν τρομερά από την μάστιγα του πολέμου στη γενεά αυτή. Κατά γράμμα πείνες (λιμοί) και ερημωτικές επιδημίες (λοιμοί) έχουν επιφέρει πληγές στο ανθρώπινο γένος στις ημέρες μας. Πόσο μεγάλο, παραδείγματος χάριν, είναι το σημερινό πρόβλημα επισιτισμού, ειδικά αν ληφθή υπ’ όψιν ο αυξανόμενος παγκόσμιος πληθυσμός; «Ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών και της κατακτήσεως του διαστήματος θα μπορούσαν να γίνουν προβλήματα μόνον ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος,» απεφάνθη ο Νόρμαν Β. Ντισρόζιερ, καθηγητής της τεχνολογίας των τροφών στο Πανεπιστήμιο του Περντιού, αν το ανθρώπινο γένος δεν κερδίση τον αγώνα του για να ικανοποιήση τις «στοιχειώδεις ανάγκες των πεινώντων του κόσμου.» Λοιπόν, οι πόλεμοι, οι πείνες και οι επιδημίες είναι κατά γράμμα. Το ίδιο είναι και οι σεισμοί.

Κάτω από την επικεφαλίδα «Η Άστατη Γη», ο Ουίλλιαμ Λ. Λώρενς έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης της 6ης Μαρτίου 1960: «Δέκα ή περισσότεροι από τους μεγαλυτέρους σεισμούς συγκλονίζουν τη γη κάθε έτος. Ο μικρότερος απ’ αυτούς εξαπολύει ενέργεια περίπου χίλιες φορές περισσότερη απ’ όση περιέχεται σε μια ατομική βόμβα του τύπου, που κατέστρεψε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι . . . Αν και οι καταστρεπτικοί σεισμοί σχετικώς είναι ολιγάριθμοι, οι μικροί είναι κοινά γεγονότα. Έχει υπολογισθή ότι εν συνόλω ένα εκατομμύριο δονήσεις λαμβάνουν χώραν κάθε έτος.» Μια άλλη εκθεσις ανέφερε: «Στα 2.000 χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, οι σεισμοί έχουν πιθανώς αφαιρέσει 10.000.000 ζωές.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 20 Αυγούστου 1950) Τούτο θα εσήμαινε ένα μέσον όρο περίπου 5.000 θανάτων σ’ ένα έτος. Εν τούτοις, μεταξύ του 1915 και του 1949, 848.450 άτομα βρήκαν τον θάνατο ως αποτέλεσμα των σεισμών. Ο ετήσιος μέσος όρος των θανάτων λόγω των σεισμών δεν ήταν 5.000, αλλά 24.441 γι’ αυτή την περίοδο των τριάντα πέντε ετών! Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι σεισμοί στο Ματθαίος 24:7 είναι κατά γράμμα, όπως ακριβώς κατά γράμμα είναι και τα άλλα χαρακτηριστικά του συνθέτου σημείου του καιρού του τέλους του κόσμου. Δεν συμβολίζουν κυβερνητικές δυσκολίες, επαναστάσεις ή άλλες αναστατώσεις της ανθρωπίνης κοινωνίας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού.​—Ματθ. 25:31. Σ 15/2/64 15, 16

2 Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλετε κάμει· Λαλείτε έκαστος την αλήθειαν προς τον πλησίον αυτού.​—Ζαχ. 8:16. Σ 1/8/63 8, 9

3 Ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, . . . την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.​—Κολ. 3:12, 14. Σ 1/11/63 5, 6α

4 Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.​—Ματθ. 3:15. Σ 1/9/63 8

5 Μη καταφρονήσητε ένα των μικρών τούτων· διότι σας λέγω, ότι οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς.​—Ματθ. 18:10. Σ 15/2/64 5, 7

6 Εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.​—Εβρ. 10:34. Σ 1/2/63 29, 30

7 Έλθετε, τέκνα, ακούσατέ μου· τον φόβον του Ιεχωβά θέλω σας διδάξει.​—Ψαλμ. 34:11, ΜΝΚ. Σ 1/12/63 5, 7

8 Ευχαριστούμέν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην, διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας.​—Αποκάλ. 11:17, ΜΝΚ. Σ 1/5/63 1-3

9 Εξέτασόν με, ω Ιεχωβά, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. Διότι το έλεός σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου.​—Ψαλμ. 26:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/9/63 23, 24α

10 Ο . . . αγρός είναι ο κόσμος.​—Ματθ. 13:38. Σ 15/8/63 13, 14α

11 Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;—Αμώς 3:3. Σ 1/6/63 19, 20

12 Υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.​—Ματθ. 10:7. Σ 1/1/64 6, 7α

13 Ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού τώρα ημέρα σωτηρίας.​—2 Κορ. 6:2. Σ 15/11/63 11, 12α

14 Να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι . . . ο Χριστός.​—Εφεσ. 4:15. Σ 1/10/63 14, 15

15 Όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.​—Λουκ. 14:27. Σ 1/9/63 2, 3

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Αποτελεί σήμερα ζωτική ανάγκη για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως η μελέτη της Αγίας Γραφής, που περιέχει τον λόγον της ζωής. Το περιοδικόν Η Σκοπιά έχει αφιερωμένες τις σελίδες του στην ανάπτυξι και παρουσίασι ζωτικών θεμάτων από την πολύτιμη αυτή πηγή της αληθείας, που οδηγεί σε κατανόησι του θείου θελήματος. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως διάκονοι των αγαθών νέων, παρουσιάζουν τον μήνα Μάρτιο το περιοδικό των Η Σκοπιά, που ανταποκρίνεται στη ζωτική αυτή ανάγκη των ανθρώπων καλής θελήσεως και υποδεικνύει «τον λόγον της ζωής ταύτης.» (Πράξ. 5:20) Μπορείτε και σεις να λάβετε μέρος στην παρουσίασι της Σκοπιάς. Μια ετησία συνδρομή με τρία πολύ ενδιαφέροντα βιβλιάρια στοιχίζει μόνον δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙ Σ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Απριλίου: Το Βιβλίον του «Αιωνίου Ευαγγελίου» Είναι Ωφέλιμον. Σελ. 137.

12 Απριλίου: Πώς Όλη η Γραφή ως Θεόπνευστος Είναι Ωφέλιμος, §1-19. Σελ. 143.

19 Απριλίου: Πώς Όλη η Γραφή ως Θεόπνευστος Είναι Ωφέλιμος, §20-41. Σελ. 147.

Πώς Λαμβάνετε Αποφάσεις;

ΚΑΘΕ άνθρωπος βρίσκεται στην ανάγκη να λάβη αποφάσεις. Μερικές είναι πολύ εύκολες και μάλιστα λαμβάνονται ευχαρίστως, όπως είναι το τι θα φορέσωμε, τι διασκεδάσεις θ’ απολαύσωμε, ή τι φίλους θα διαλέξωμε. Άλλες είναι δυσκολότερες και μερικές είναι πολύ δυσάρεστες. Συναισθηματικές παρεμβολές καθιστούν δύσκολες πολλές αποφάσεις. Νεαρά άτομα, που είναι «ερωτοπαθή» σε μέγιστο βαθμό, βρίσκουν τον εαυτό τους αντιμέτωπον του φράγματος ενός διαφορετικού κοινωνικού επιπέδου ή διαφορετικής θρησκείας και απορούν τι να πράξουν για το καλύτερο. Ένας άνδρας ή μια γυναίκα, που έχει άπιστο γαμήλιο σύντροφο, βρίσκεται σε δίλημμα να προβή σε κατάλληλες ενέργειες και ν’ αρχίση και πάλι από την αρχή, ή να εγείρη αγωγή διαζυγίου.

Με τέτοια ποικιλία προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, δεν είναι εκπληκτικό το ότι έχουν πολλούς τρόπους για να λαμβάνουν αποφάσεις. Μερικοί κάνουν ό,τι τους παρακινεί περισσότερο σε δεδομένη στιγμή, ή ακολουθούν την πορεία που αποδίδει άμεσα οφέλη, ή παίρνουν το μονοπάτι της ελαχίστης αντιστάσεως. Άλλοι κάνουν ό,τι οι φίλοι των ή η οικογένεια των θα τους έλεγαν να πράξουν. Λοιπόν, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να λαμβάνωμε αποφάσεις;

Πολλές αποφάσεις περιλαμβάνουν ζητήματα αρχής. Μερικές φορές είναι εντελώς απλούν ζήτημα δικαίου ή αδίκου: κατά πόσον θα κάνωμε αληθινές ή ψευδείς φορολογικές δηλώσεις· κατά πόσον θα ακολουθήσωμε έντιμες ή ύπουλες εμπορικές συνήθειες. Άλλες αποφάσεις μπορεί να μην είναι σαφώς ζητήματα δικαίου ή αδίκου, αλλ’ εν τούτοις περιλαμβάνουν ζητήματα αρχών. Προκειμένου να λάβετε τέτοιες αποφάσεις, είναι ζωτικό να έχετε ένα μέτρο για να σας οδηγή. Διαφορετικά, θα διαπιστώσετε αναπόφευκτα ότι οι αποφάσεις σας θα επηρεάζονται από τάσεις της σαρκός, όπως είναι η ιδιοτέλεια, ο φόβος, η υπερηφάνεια και η ζηλοτυπία, που προξενούν δυσάρεστα αποτελέσματα.

Το καλύτερο Μέτρον είναι ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή. (Ψαλμ. 119:105) Είναι η από τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, αποθηκευμένη σοφία και παρέχει υγιείς οδηγίες για να λαμβάνωμε κάθε είδους αποφάσεις, που περιλαμβάνουν ορθές αρχές. Σ’ εκείνους που νομίζουν ότι η Γραφή δεν είναι συγχρονισμένη όσον αφορά τα προβλήματα της παρούσης εποχής, ο σοφός Σολομών απαντά: «Δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιον.» (Εκκλησ. 1:9) Οι αρχές δεν μεταβάλλονται, και οι Γραφικές αρχές εφαρμόζονται στα σημερινά μας προβλήματα τόσο καλά όσο εφηρμόζοντο στα ανθρώπινα προβλήματα της εποχής του Σολομώντος. Αν θέλωμε να λαμβάνωμε σοφές αποφάσεις, πρέπει να γνωρίζομε το μέτρον που απαιτεί ο Θεός και να το εφαρμόζωμε ορθώς στη λύσι των προβλημάτων μας.

Λάβετε το ζήτημα της εκλογής της θρησκείας ενός, που είναι μια από τις σπουδαιότερες αποφάσεις και την οποίαν ο καθένας μας πρέπει να πάρη. Πολλοί εκλέγουν αυτομάτως τη θρησκεία των πατέρων των χωρίς να εξετάσουν κατά πόσον είναι σωστή ή όχι. Μερικοί προσκολλώνται σε μια θρησκεία, που φαίνεται να ικανοποιή τις ανάγκες των ή είναι ωφέλιμη στις εμπορικές των επαφές. Άλλοι, ακόμη, κάνουν την εκλογή τους για να ευαρεστήσουν το γαμήλιο σύντροφό τους ή λόγω των συναισθηματικών εκκλήσεων ενός ευαγγελιστού. Αλλά η αληθινή λατρεία είναι ζήτημα του τι είναι ευάρεστο στον Θεό, όχι σε μας. Ο απόστολος Παύλος, που είχε κάμει σοφή εκλογή θρησκείας και ο οποίος είναι, συνεπώς, κατάλληλος να μας συμβουλεύση, λέγει: ‘Εξετάζετε τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.’ Ναι, στο ζήτημα της θρησκείας, ο Θεός έρχεται πρώτος. Δείχνοντας ότι η γνώσις του Ιεχωβά είναι ουσιώδης για την εκλογή της ορθής θρησκείας, ο Ιησούς είπε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» Μελετήστε τον Λόγο του Θεού και «εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού», ώστε να μπορέσετε να κάμετε σοφή εκλογή θρησκείας.​—Εφεσ. 5:10· Ιωάν. 17:3· Κολ. 1:9.

Όταν λαμβάνετε μια απόφασι, είναι πάντοτε σοφό να εξετάζετε την πιθανή έκβασι, και όχι μόνο το άμεσο κέρδος. Γιατί να απορρίψετε κάτι πολύτιμο αντί μιας πρόσκαιρου ευχαριστήσεως; «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου.» (Παροιμ. 16:25) Η ορμητική νεότης, ιδιαιτέρως, πρέπει να επαγρυπνή στο να μη λαμβάνη στιγμιαίως ανόητες αποφάσεις, που μπορούν, εκ των υστέρων, να οδηγούν μόνο σε καταισχύνη και κατάθλιψι.

Πολλές από τις αποφάσεις μας μπορεί να έχουν ανυπολόγιστες συνέπειες σε άλλους και αυτό πρέπει να εξετασθή, ειδικώς από αρχηγούς οικογενειών και πνευματικούς επισκόπους. Ο Βασιλεύς Δαβίδ αστόχησε να το εξετάση αυτό, όταν, με σπουδή, εμέτρησε τους μαχίμους άνδρες του Ισραήλ εναντίον του θελήματος του Ιεχωβά, κι επέφερε πρόωρο θάνατο σε εβδομήντα χιλιάδες υπηκόους του. Τι τρομερή ποινή για τη βιαστική απόφασι ενός ανθρώπου! (2 Σαμ. 24:1-15) Οι γαμήλιοι σύντροφοι μπορεί, ενίοτε, να νομίζουν ότι ο γάμος των έχει φθάσει σε σημείο ρήξεως. Αλλά μια βιαστική απόφασις χωρισμού θα μπορούσε ν’ αποφευχθή αν θα εξήταζαν το αποτέλεσμα που θα είχε στα παιδιά τους.

Η λήψις, ωστόσο, των αποφάσεών μας πρέπει κυρίως να επηρεάζεται από τη γνώσι ότι το κάθε τι χωριστά, που κάνομε, επηρεάζει τη σχέσι μας με τον Θεό. (1 Κορ. 10:31· Κολ. 3:17) Για τον λόγο αυτόν ένας ώριμος Χριστιανός λαμβάνει τις αποφάσεις του με βάσι όχι μόνον αν είναι ορθές ή εσφαλμένες, αλλά και αν θα τον φέρουν πλησιέστερα στον Θεό ή θα τον οδηγήσουν μακρύτερα. Όπως το διετύπωσε ο Παύλος: «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι.» (1 Κορ. 10:23) Η στενή, προσωπική σχέσις του Χριστιανού με τον Θεό είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός που κατέχει και δεν θα λάβη οποιαδήποτε απόφασι που θα μπορούσε να βλάψη αυτόν τον δεσμό. Η στάσις του εκφράζεται από τα λόγια του ψαλμωδού: «Ενώπιον μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός· διότι είναι εκ δεξιών μου, δια να μη σαλευθώ.» (Ψαλμ. 16:8, ΜΝΚ) Ένας που στέκεται τόσο κοντά στον Θεό θα στραφή φυσικά προς αυτόν όταν φθάνη στο σημείο να λάβη αποφάσεις. Αδιάφορο πόσο σκληρή μπορεί να είναι η απόφασις, η γνώσις ότι αυτή αποτελεί το θέλημα του Θεού είναι βέβαιο ότι θα τον ενδυναμώση να προχωρήση μ’ αυτή ως το τέλος. Αποφάσεις, που λαμβάνονται μ’ αυτό τον τρόπο, καταλήγουν όχι απλώς σε προσωρινή ευχαρίστησι αλλά σε πραγματική, διαρκή ευτυχία και ικανοποίησι, επειδή είναι ευάρεστες στον Ιεχωβά.

Αυτές είναι επικίνδυνες ημέρες, στις οποίες πρέπει να λάβωμε πολλές σκληρές αποφάσεις, και αυτό απαιτεί ικανότητες διαυγούς σκέψεως και καλή κατανόησι του Λόγου του Θεού και του τελείου του μέτρου. Όταν αντιμετωπίζετε την ανάγκη να λάβετε μια απόφασι, μάθετε τις αρχές που περιλαμβάνονται, εξετάστε την έκβασι κάθε δυνατής πορείας, τόσο για τον εαυτό σας όσο και για τους άλλους, που μπορεί να επηρεασθούν αλλά, επάνω απ’ όλα, εξετάστε πώς θα επηρεασθή η σχέσις σας με τον Θεό. Τότε θα μπορέσετε να λάβετε ορθές κι εποικοδομητικές αποφάσεις.

Προοπτική της Νέας Τάξεως Πραγμάτων του Θεού

Δεν υπάρχει ανάγκη να κάνετε όνειρα για το μέλλον. Διαβάστε τι λέγει ο Λόγος του Θεού γι’ αυτό.

ΠΟΙΟ προβλέπετε ότι θα είναι το μέλλον του ανθρώπου και της γης στα επόμενα χίλια περίπου χρόνια; Μερικοί προβλέπουν λήθη του παρελθόντος· άλλοι έχουν ρεμβώδη όνειρα ενός ευθυγραμμισμένου με το σημερινό ρεύμα επιστημονικού συστήματος πραγμάτων, που θα λειτουργή με την πίεσι ενός κουμπιού, με τον άνθρωπο κύριο όλων που θα τον περιβάλλουν. Άλλοι λέγουν ότι για τίποτε δεν θα είχαν πιο μικρή φροντίδα! Αλλά όλ’ αυτά είναι εσφαλμένες σκέψεις. Το σύστημα πραγμάτων της αύριον θα είναι ένα σύστημα, στο οποίον οι προσφιλέστερες επιθυμίες του ανθρώπου και οι σπουδαιότερες ανάγκες του θα ικανοποιηθούν αφθόνως, αλλά ο Θεός​—όχι ο άνθρωπος—​θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος αυτού του συστήματος.

Ναι, μια νέα τάξις, ένας τέλειος παράδεισος, είναι ήδη σε πορεία διαμορφώσεως. Η κυβέρνησίς της είναι τώρα σε λειτουργία· ένας πυρήν των μελλοντικών του κατοίκων συλλέγεται και εκπαιδεύεται· οδηγίες για μια αλλαγή προς ένα νέον τρόπο ζωής τίθενται τώρα σε εφαρμογή· και η λειτουργία σε πλήρη κλίμακα πρόκειται ν’ αρχίση στο εγγύς μέλλον. Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης μάς βοηθεί να το καθορίσωμε αυτό, διότι του εδόθη μια εμπνευσμένη αποκάλυψις των γεγονότων του εικοστού αυτού αιώνος, που θα ωδηγούσε στην έξοδο της παλαιάς τάξεως και στην είσοδο της νέας. Στο όραμά του είδε ότι «έφυγεν η γη και ο ουρανός» από προσώπου του Θεού και δεν ευρέθη πλέον τόπος για την παρούσα πονηρία. Αυτό έπρεπε να λάβη χώραν στην αρχή της 1000ετούς περιόδου στην οποία ο Θεός θα κυβερνούσε τη γη με δικαιοσύνη, η δε Βιβλική προφητεία δείχνει ότι ο καιρός αυτός πλησιάζει γοργά. Ο Ιωάννης μάς λέγει «είδον ουρανόν νέον και γην νέαν», όπου «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών [των ανθρώπων], και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»​—Αποκάλ. 20:4, 11· 21:1, 4.

Μη νομίσετε, όμως, ότι αυτό είναι απλώς μια άλλη απόδοσις της «Σανγκρι-λά» του Χίλτον, ή της «Ουτοπίας» του Σερ Τόμας Μουρ. Ο απόστολος Ιωάννης είχε λόγους να πιστεύη, μάλιστα, να είναι απολύτως πεπεισμένος, ότι εκείνο που είδε σ’ αυτή την αποκάλυψι, θα εγίνετο πραγματικότης. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους συγγραφείς Χίλτον και Μουρ. Σκεφθήτε απλώς τη λέξι «Ουτοπία». Είναι σύνθεσις των δύο Ελληνικών λέξεων που σημαίνουν «όχι» και «τόπος». Όταν τις βάλετε μαζί, τι έχετε; Ουτοπία! Η λέξις σημαίνει «Πουθενά»! Αλλά η νέα τάξις του Θεού δεν είναι ουτοπία. Ασφαλέστατα υπάρχει κάπου, με την κυβέρνησί της των «νέων ουρανών» να παρέχη ευλογίες στους ανθρώπους της «νέας γης». Να γιατί ο Θεός επεσφράγισε την όρασι του Ιωάννου με τον λόγον της εγγυήσεως του, λέγοντας: «Γράψον διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»​—Αποκάλ. 21:5.

Μήπως είπατε ότι μόνον ένα θαύμα θα μπορούσε να το επιτελέση αυτό; Πολύ σωστά! Αλλ’ ο Δημιουργός της νέας τάξεως είναι Θεός θαυμάτων. Βεβαιώνοντας μας περί της ικανότητος του, δηλώνει: «Ιδού, εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο Θεός πάσης σαρκός· είναι τι πράγμα δύσκολον εις εμέ;» Σχετικά με τη θαυματουργική γέννησι του Ιησού, ο άγγελος του Θεού είπε στη Μαρία, «ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» (Ιερεμ. 32:27· Λουκ. 1:37) Οι δηλώσεις αυτές έχουν αποδειχθή αληθινές από τα θαύματα που εξετέλεσε ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, διότι πολλά, απ’ όσα αυτός έκαμε ενόσω ήταν στη γη, ήσαν αναλαμπές των θαυμάτων που θα λάβουν χώραν σε όλη τη γη στη νέα τάξι.

ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΟΨΙΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΛΘΟΥΝ

Εν πρώτοις, θα ήταν καλό να κατανοήσωμε γιατί συνέβαινε ώστε ο Ιησούς, ιδιαιτέρως, μπορούσε να εκτελή θαύματα τέτοια όπως ήσαν τα δικά του. Αντιλαμβάνεσθε, ότι η παρούσα δυστυχισμένη κατάστασις του ανθρώπου ανακύπτει βασικώς από ένα ακριβώς πράγμα​—είναι αμαρτωλός. Υπήρχε κάποτε καιρός, που ο Αδάμ δεν ήταν αμαρτωλός και τότε το περιβάλλον του ήταν τέλειο. Αν τότε μπορούσε κάποιος να πληροφορήση τον Αδάμ ότι αργότερα η γη θα γέμιζε από πονηρία και από δυστυχείς, ασθενείς και εκφυλισμένους ανθρώπους, ο Αδάμ θα το εύρισκε δύσκολο να το πιστέψη· δεν θα ήξερε για ποιο ζήτημα μιλούσε αυτό το άτομο. Αλλ’ εφ’ όσον εμείς σήμερα έχομε συλληφθή και γεννηθή στην αμαρτία και ζούμε μια αμαρτωλή ζωή, μπορεί να μας είναι δύσκολο να πιστεύσωμε ότι κάποτε υπήρχε, και ότι θα υπάρξη πάλιν, ένα τέλειο σύστημα πραγμάτων, σαν εκείνο που κάποτε απέλαυε ο Αδάμ. Αλλ’ εφ’ όσον η αλλαγή από το καλό προς το κακό ήλθε σε ύπαρξι με την αμαρτία, τότε μια μεταβολή από το κακό προς το καλό γίνεται δυνατή μόνο με την αφαίρεσι της αμαρτίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθή μόνο μέσω του θυσιαστικού θανάτου του Ιησού, του τελείου ανθρώπου. Γνωρίζοντας τούτο, αυτός άρχισε μια θυσιαστική πορεία στον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη. Τούτο δεν θα ετελείωνε πριν από τον θάνατό του στο ξύλο του μαρτυρίου, αλλ’ εν τω μεταξύ η δύναμις του Θεού τον καθιστούσε ικανόν να εκτελέση θαύματα, που παρείχαν μια εικόνα των αιωνίων ευεργετημάτων, τα οποία επρόκειτο να έλθουν στους ανθρώπους, όταν η αξία της ανθρωπίνης θυσίας του θα επεξετείνετο κατ’ ευθείαν προς αυτούς. Αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίον ο Ιησούς κατά την εκτέλεσι πολλών θαυμάτων του μπορούσε να πη στα θεραπευμένα άτομα: «Συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.»​—Ματθ. 9:2.

Από τα τριάντα έξη ή περισσότερα θαύματα του Ιησού που έγιναν σε άτομα και αφηγούνται τα τέσσερα Ευαγγέλια, τα μισά τουλάχιστον απ’ αυτά ήσαν πράξεις φυσικής θεραπείας. Όταν ήταν σ’ ένα σπίτι στην Καπερναούμ, πλήθη ανθρώπων περιεκύκλωσαν το οίκημα όπου διέμενε. Στην προσπάθειά τους να τον προσεγγίσουν, τέσσερες άνδρες που μετέφεραν έναν παραλυτικό αφήρεσαν ένα μέρος της στέγης για να κατεβάσουν τον αβοήθητο ασθενή εκεί που ήταν ο Ιησούς. Πιθανώς, έπασχε από σοβαρά βλάβη του εγκεφάλου. Θα μπορούσε ο Ιησούς να κάμη κάτι γι’ αυτόν; Εν πρώτοις, του λέγει ότι οι αμαρτίες του συγχωρούνται, και κατόπιν: «Σηκώθητι, και έπαρε τον κράββατόν σου, και ύπαγε εις τον οίκόν σου.» Ο άνθρωπος υπήκουσε αμέσως.​—Μάρκ. 2:1-12.

Έχετε ιδεί ποτέ λεπρό; Υπήρχαν πολλοί απ’ αυτούς στις ημέρες του Ιησού και υπάρχουν πολλοί και σήμερα. Αλλά κανείς λεπρός δεν θα υπάρχη στη νέα τάξι του Θεού! Ακούστε την αφήγησι του Λουκά: «Και ενώ ήτο εν μια των πόλεων, ιδού άνθρωπος πλήρης λέπρας· και ιδών τον Ιησούν, έπεσε κατά πρόσωπον, και παρεκάλεσεν αυτόν, λέγων, Κύριε, εάν θέλης, δύνασαι να με καθαρίσης.» Ο Ιησούς το ήθελε αυτό, Άπλωσε το χέρι του να τον εγγίση, λέγοντας, «Καθαρίσθητι». Αμέσως η ασθένεια εξηφανίσθη. Μπορείτε να οραματισθήτε τον νέον Άρχοντα της γης να το επαναλαμβάνη αυτό χίλιες φορές, ένα εκατομμύριο φορές, αν παραστή ανάγκη, για να εξαλείψη τη λέπρα και οποιεσδήποτε άλλες πληγές;​—Λουκ. 5:12-14· Εβρ. 4:15.

Τι δύναμις του Ιησού επί της τυφλώσεως κατεδείχθη ωρισμένες φορές, αλλ’ ο τυφλός Βαρτίμαιος υπήρξε ένα εξαιρετικό παράδειγμα, διότι δεν άφησε μερικές δυσκολίες να παρεμποδίσουν τη θεραπεία του. Εξέφραζε μεγαλοφώνως την πίστι του στη θεραπευτική δύναμι του Ιησού και «επέπληττον αυτόν πολλοί, δια να σιωπήση· αλλ’ εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν.» Η πίστις του ημείφθη. Ο Ιησούς τον εκάλεσε και του αποκατέστησε την όρασί του. Αυτή θα είναι, επίσης, η μερίδα των κατά γράμμα τυφλών σήμερα που εκδηλώνουν ισχυρή πίστι όμοια μ’ εκείνη που είχε ο Βαρτίμαιος και που εργάζονται για την είσοδο τους στη νέα τάξι του Θεού.​—Μάρκ. 10:46-52.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

Στον κόσμο αυτόν, του οποίου άρχων αόρατος είναι ο Σατανάς, οι διανοητικές ασθένειες αφθονούν. Σε μερικές απ’ αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται κυριολεκτικώς περί μανίας, που προκαλείται από δαίμονες, οι οποίοι ενεργούν σήμερα μια από συμφώνου επίθεσι κατά της διανοίας των ανθρώπων. Αλλ’ ευθύς εξ αρχής στη νέα τάξι του Θεού, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα κάμη ο Χριστός Ιησούς είναι να στερήση τον Σατανά και τους δαίμονές του από κάθε δύναμι. Αυτό εξετέθη προφητικά για μας στην όρασι του Ιωάννου για την οποία έχομε μιλήσει. Ο Σατανάς και οι λεγεώνες των δαιμόνων του θα ριφθούν στην άβυσσο, «δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον.» (Αποκάλ. 20:1-3) Διότι, ακόμη και όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, εξετέλεσε θαύματα που έδειχναν τη δύναμί του επάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Στον Μάρκο 5:1-20 βρίσκομε την αφήγησι τη σχετική μ’ έναν άνθρωπο που είχε καταληφθή όχι από έναν, αλλ’ από πολλούς δαίμονες. Ο Ιησούς τους εξέβαλε από τον άνθρωπο.

Απ’ όλους τους εχθρούς του ανθρώπου ο θάνατος είναι ο πιο ανηλεής. Τα προσφιλέστερα όνειρα και επιτεύγματα του ανθρώπου καταρρέουν ενώπιον του θανάτου. Αλλ’ ακόμη και από κείνους που είναι ήδη νεκροί πολλοί θα επανέλθουν στη ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού. Ο Ιησούς είπε, «Τούτο . . . είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα.» Γνωρίζοντας ο Ιησούς ότι τα έργα μιλούν δυνατώτερα από τα λόγια, έκαμε σαφή την ιδιότητα του με πειστικές επιδείξεις. Η πιο συγκινητική απ’ όλες ήταν η ανάστασις του φίλου του Λαζάρου, Ένα πτώμα τεσσάρων ημερών, που είχε αρχίσει να αποσυντίθεται, ένα σώμα μακράν πάσης ανθρωπίνης βοηθείας, που επέστρεφε στο χώμα, ανέζησε με μια ανάστασι, όταν ο Ιησούς ανέκραξε: «Λάζαρε, ελθέ έξω!» Τι χαρά φέρνει αυτό στις καρδιές μας καθώς βλέπομε από τώρα τους νεκρούς μας, στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, να ανταποκρίνωνται, επίσης, σ’ αυτή την ίδια, σαν εντολή, πρόσκλησι!​—Ιωάν. 6:39· 11:1-44.

Ο Ιεχωβά υπόσχεται πλούσια, ευτυχισμένη ζωή στη νέα του τάξι. Το ότι αυτή η ζωή δεν θα προβάλλη κανένα πρόβλημα, κατεδείχθη με την ικανότητα του Ιησού να κάνη προμήθειες οσάκις παρουσιάζετο ανάγκη. Το πρώτο του θαύμα, που εξετελέσθη στην εορτή του γάμου της Κανά, επρομήθευσε περίπου 100-150 γαλλόνια κρασιού της καλυτέρας ποιότητος! Δεν υπάρχει φόβος να σημειωθή έλλειψις τροφίμων, όταν ένας διαβάση με τι τρόπο ο Ιησούς έθρεψε πέντε χιλιάδες άνδρες εκτός των γυναικών και των παιδιών. Με τι; Με τίποτ’ άλλο από πέντε άρτους και δύο ψάρια! Το θαύμα αυτό πρέπει να είχε κάμει βαθιά εντύπωσι στις διάνοιες των μαθητών του, διότι είναι το μόνο που αναγράφεται από όλους τους ευαγγελιστάς.​—Ματθ. 14:14-22· Ιωάν. 6:1-13.

Ίσως ν’ απορήτε πώς θα είναι δυνατόν όλο αυτό να επιτευχθή σε παγγήινη κλίμακα. Μήπως θα πρέπει ο Ιησούς να επιστρέψη στον πλανήτη μας και να δαπανήση πολλά χρόνια πηγαίνοντας από έναν τόπο σε άλλον για να θεραπεύση πληγές και ασθένειες; Όχι, δεν είναι ανάγκη να είναι ο Ιησούς προσωπικώς παρών για να λάβη χώραν το θεραπευτικό του έργο. Ο Ιησούς εθεράπευσε τον δούλο ενός αξιωματικού του στρατού αν και δεν τον είχε αντικρύσει ποτέ. Το επανέλαβε αυτό με την κόρη μιας Φοίνισσας γυναίκας και τον γυιό ενός ευγενούς στην Καπερναούμ. (Ματθ. 8:5-13· 15:22-28· Ιωάν. 4:46-54) Τώρα, που είναι στον ουράνιο θρόνο του, ‘του έχει δοθή κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη’. (Ματθ. 28:18) Από τα ουράνια ύψη ο Ιησούς και οι άγγελοι, που είναι στη διάθεσί του, έχουν πρόσοδο σε όλα τα μέρη του σύμπαντος. Απ’ εκεί μπορεί να διαμοιράση σε πιστούς ανθρώπους ανά την υδρόγειο τα οφέλη της απολυτρωτικής του θυσίας. Θα σημειωθή μια βαθμιαία πρόοδος όλων των πιστών ανθρωπίνων πλασμάτων προς την τελειότητα, που θα επιτευχθή με θαυματουργικό τρόπο, διότι οι άνθρωποι θα παύσουν να πεθαίνουν. Η υγεία θα σημειώση σταθερή βελτίωσι. Θα παρέλθουν οι πόλεμοι, τα φυλετικά προβλήματα και κάθε είδους καταπίεσις. Η νέα τάξις του Θεού θα είναι ένα διαρκές θαύμα από την έναρξί της.

Ένας Περίπατος την Άνοιξι Οδηγεί σε Υπηρεσία Μπέθελ

Αφήγησις υπό Ιουλίου Φέλλερ

ΛΙΓΟ εφανταζόμουν πριν από σαράντα ένα χρόνια, όταν για πρώτη φορά άκουσα το άγγελμα σχετικά με τον σκοπό του Ιεχωβά για τη γη, ότι το 1963 θα βρισκόμουν στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ!

Όμως, βρίσκομαι εδώ στην 38η τάξι, μια δεκάμηνη σειρά σπουδών που προορίζεται να εκπαιδεύση διακόνους για επιπρόσθετες ευθύνες. Θα μπορούσα να υπομείνω τον καθημερινό συνήθη ρυθμό μελέτης; Θα μπορούσα να υπερπηδήσω το εμπόδιο της γλώσσης και να συμβαδίσω με τους συσπουδαστάς μου; Αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις περνούσαν από τη διάνοιά μου όταν ήλθα, και παραδέχομαι ότι η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Εν τούτοις, δεν ξέχασα τις υποσχέσεις που ο Θεός κάνει στο Λόγο του, κι επήρα θάρρος. Αλλά πώς έφθασα να βρεθώ εδώ; Ποια βήματα επρόκειτο να γίνουν, για να γίνη δυνατόν να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ;

ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΙ

Ήταν άνοιξις του 1922. Ο αδελφός μου κι εγώ είχαμε μόλις επιστρέψει στη Βέρνη από μια μακρά διαμονή στη Γαλλική Ελβετία, όταν ένας θείος μας μάς εκάλεσε να κάνωμε ένα περίπατο μαζί του. Δεχθήκαμε ευχαρίστως την πρόσκλησι κι ελπίζαμε σ’ ένα απόγευμα ψυχαγωγίας.

Ήταν μια ωραία, θερμή ημέρα. Η φύσις εφαίνετο να είχε στολισθή ειδικά για την έξοδό μας. Αυτός ο υπέροχος ανοιξιάτικος καιρός έγινε το θέμα της συνομιλίας μας, και ο θείος επέστησε την προσοχή μας σε πράγματα που σ’ εμάς εφαίνοντο εντελώς καινούργια. Σε μια κατάλληλη στιγμή στη διάρκεια του περιπάτου μας έβγαλε από την τσέπη του ένα βιβλίο, επάνω στο οποίο ήσαν ελκυστικά εκτυπωμένες με χρυσά γράμματα οι λέξεις «Η Αγία Γραφή». Αυτή η ωραία ημέρα, με την ειρηνική της ατμόσφαιρα, του θύμιζε ένα θαυμάσιο παράλληλο, καθώς παρετήρησε στρέφοντας τις σελίδες της. ‘Η Γραφή μάς λέγει’, συνέχισε, ‘ότι πλησιάζομε έναν καιρό που θα είναι σαν παράδεισος ομορφιάς, τόσο ωραίος όσο αυτή η ημέρα κι ακόμη πιο ωραίος, διότι δεν θα είναι τόσο μικρής διαρκείας. Ναι, θα διαρκή παντοτινά’.

Με την εισαγωγή αυτή, ο θείος τώρα μας περιέγραφε μια γη, στην οποία δεν θα υπήρχε στενοχώρια ή μόχθος, πονηρία ή πόλεμοι, και όπου ασθένεια και θάνατος δεν θα υπήρχε πλέον. Θα υπήρχε ακόμη ανάστασις νεκρών, μας είπε! Ήμαστε κι οι δυο πολύ χαρούμενοι που το ακούγαμε, καθόσον ενθυμούμεθα τους γονείς μας, που είχαν πεθάνει πάρα πολύ σύντομα. Αυτός ο θαυμάσιος καιρός δεν ήταν πολύ μακριά, πρόσθεσε με έμφασι και πειστικότητα. Είχαμε τόσο γοητευθή από την αφήγησι αυτή, ώστε ξεχάσαμε εντελώς πού βρισκόμαστε κι ενομίσαμε ότι ζούσαμε ήδη σ’ αυτόν τον ένδοξο καιρό. Εκείνο, που μας εξέπληξε, επίσης, ήταν το ότι μπορούσε πάντοτε να μας διαβάζη ένα Γραφικό εδάφιο για να υποστηρίξη τις δηλώσεις του, παραδείγματος χάριν, το Αποκάλυψις 21:4. Ο καλός σπόρος, που εσπάρη από τον θείο μας αυτή την ημέρα, έπεσε στο καλό έδαφος των καρδιών μας. (Ματθ. 13:8) Με τι τρόπο; μπορεί να ρωτήσετε. Για να καταλάβετε καλύτερα, πρέπει να σας οδηγήσω πίσω στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας.

ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Ήμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια από έξη άτομα: ο πατέρας και η μητέρα, δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Εν τούτοις, όταν ήμουν επτά ετών, η μητέρα μου πέθανε. Η ευτυχισμένη οικογενειακή μας ζωή τελείωσε. Ο πατέρας υπέφερε τρομερά για την απώλεια αυτή και ουδέποτε πραγματικά συνήλθε απ’ αυτή τη θλίψι. Λίγα χρόνια αργότερα πέθανε κι αυτός, και η οικογένειά μας τώρα είχε διασπασθή τελείως.

Κατόπιν ήλθαν τα καταθλιπτικά χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Είχα την καλή τύχη να είμαι παιδί και να ζω σε μια ουδέτερη χώρα, όπως ήταν η Ελβετία. Αλλ’ ενθυμούμαι μόνο πάρα πολύ καλά τα τραίνα γεμάτα από παιδιά που εγκατέλειπαν το Βέλγιο και τη Γαλλία κι έκαναν μια σύντομη στάσι στη Βέρνη προτού να ταξιδέψουν για το εσωτερικό της χώρας μας, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ασφάλεια. Επίσης, πολλά τραίνα ήρχοντο στη χώρα μας γεμάτα με τραυματίας πολέμου. Αυτά άφησαν μια ανεξάλειπτη εντύπωσι στη νεανική μου διάνοια. Κατ’ επανάληψιν ρώτησα τον εαυτό μου: Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί πρέπει οι λαοί να διέρχονται τέτοια κατάθλιψι; Γιατί οι Γάλλοι και οι Γερμανοί φονεύουν ο ένας τον άλλον; Όλη αυτή η αθλιότης, η λύπη, τα δεινά και οι απώλειες αφύπνισαν μέσα μου ένα διακαή πόθο για καλύτερα πράγματα.

Αυτές οι πείρες μού διήγειραν την προθυμία να δίδω προσοχή σε αληθινές απαντήσεις στις ανωτέρω ερωτήσεις. Αυτές τις απαντήσεις μού τις έδωσε ο θείος μου την ωραία εκείνη ανοιξιάτικη μέρα. Ό,τι είχα το προνόμιο ν’ ακούσω σ’ εκείνον τον απογευματινό περίπατο, έθεσε τη βάσι της κατοπινής αποφάσεως που έλαβα ν’ αναλάβω υπηρεσία Μπέθελ. Άρχισα να μελετώ τη Γραφή και τα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά μ’ επιμέλεια από τότε και στο εξής. Φυσικά, παρακολουθούσα τις συναθροίσεις στη Βέρνη, όπου μου έκαμαν μια θερμή υποδοχή.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Στο έτος 1924​—δεν ήμουν ακόμη είκοσι τριών ετών—​άκουσα ότι ζητούσαν νέους άνδρες στο τυπογραφικό εργοστάσιο της Σκοπιάς στη Βέρνη. Πάλιν ο θείος μου ήταν εκείνος, που μ’ έφερε σ’ επαφή με το Μπέθελ. Με προσεκάλεσαν να περιέλθω το εργοστάσιο και τον οίκο Μπέθελ για να πάρω μια ιδέα του έργου σ’ αυτό το οίκημα. Πόση έκπληξι αισθάνθηκα όταν άκουσα ότι όλοι εκεί ήσαν εθελοντικοί εργάται! Όμοια έκπληξι ένοιωσα από τη φιλικότητα και την εγκαρδιότητά τους. Αφού είχα ιδεί το κάθε τι, με ωδήγησαν στον υπεύθυνο του οίκου Μπέθελ, ο οποίος με ρώτησε αν θα μου άρεσε να αναλάβω αυτή την υπηρεσία. Απήντησα καταφατικά, διότι όλα όσα είχα ιδεί και ακούσει μου έκαμαν βαθιά εντύπωσι. Ήμουν πολύ ευγνώμων για κάποια γνώσι Γραφικής αληθείας κι επιθυμούσα να υπηρετήσω τον Παντοδύναμο Θεό με όλη μου την καρδιά.

Ξέρετε τι ήταν στην αρχή η εργασία μου στο Μπέθελ; Τις ολίγες πρώτες εβδομάδες τις εδαπάνησα φτιάχνοντας μπάλες από απορρίμματα χάρτου πιέζοντας και δένοντας τα με σύρμα. Αν κι αυτό ήταν μια δουλειά κοπιαστική που μ’ εγέμιζε σκόνη, ήμουν χαρούμενος να συνεργάζομαι εδώ και να γνωρίζω ότι υπηρετούσα τον Θεό. Έπειτα με μετέφεραν για λίγες εβδομάδες στο βιβλιοδετείο, όπου έμαθα πώς γίνονται τα βιβλία. Αργότερα μετεφέρθην από το βιβλιοδετείο στα πιεστήρια.

Ένα περιστροφικό πιεστήριο είναι σε θέσι να εμπνεύση μεγάλο σεβασμό σ’ έναν αρχάριο όπως ήμουν εγώ. Θυμάμαι, πώς στάθηκα με δέος μπροστά σ’ αυτό το μεγαθήριο. Παρατηρούσα αυτό το χαρτοφάγο μηχάνημα, που κατεβρόχθιζε έναν μεγάλο ρόλο χαρτιού σε σαράντα περίπου λεπτά, το χώνευε τόσο γρήγορα, και τελικά το εξεμούσε υπό μορφήν περιοδικών. Αλλά δεν με τοποθέτησαν σ’ αυτό το μηχάνημα απλώς για να το κυττάζω! Επρόκειτο να μάθω πώς να τοποθετώ τους κυλίνδρους, να ευθυγραμμίζω τη χάρτινη μεμβράνη, να ελέγχω το εξάρτημα που εδίπλωνε και έρραβε, και να προσέχω πολλά άλλα πράγματα.

Έπειτ’ από εννέα μήνες έπρεπε να εγκαταλείψω αυτό το τμήμα. Ο λόγος για την αλλαγή ήταν ευχάριστος· είχαμε παραλάβει δύο νέες λινοτυπικές μηχανές. Έπρεπε να διδαχθούν δυο άνθρωποι πώς να τις χειρίζωνται. Εδιάλεξαν εμένα κι έναν συνεργάτη από την Πολωνία. Θυμάμαι καλά πόσο ιδρώσαμε, όταν πήραμε τα πρώτα μας μαθήματα στοιχειοθετήσεως από ένα Μάρτυρα, που είχε αυτό το επάγγελμα. Είχε έλθει από την Αλσατία (Γαλλίας) με τον σκοπό να μας διδάξη την τέχνη. Επιδοθήκαμε μ’ επιμέλεια και μάθαμε γρήγορα.

Όταν εκάθησα στη μηχανή την πρώτη μέρα, ουδέποτε φαντάστηκα ότι θα εργαζόμουν σ’ αυτή για μια χωρίς διακοπή περίοδο επί είκοσι δύο χρόνια! Μέχρι σήμερα αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίησι και χαρά, όταν σκέπτομαι το προνόμιο που είχα να στοιχειοθετώ σε δέκα εννέα γλώσσες επάνω στη μηχανή αυτή! Όταν ετίθετο μπροστά μου ένα χειρόγραφο σε ξένη γλώσσα, προσπαθούσα να σχηματίσω στη διάνοιά μου μια εικόνα της χώρας όπου ωμιλείτο αυτή η γλώσσα. Ήταν σαν μια αναψυκτική σειρά μαθημάτων στη γεωγραφία. Μπροστά στο μάτι της διανοίας μου η χώρα αυτή έπαιρνε σχήμα και ανακαλούσα στο μυαλό μου τις κυριότερες ασχολίες των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Έτσι, μια σελίδα χειρογράφου δεν ήταν απλώς ένα κομμάτι χαρτί με λέξεις και γράμματα γραφομηχανής, που δεν εννοούσα, αλλά ζωντάνευε, έπαιρνε υπόστασι και αξία. Η σκέψις ότι χιλιάδες άνθρωποι σ’ εκείνη τη χώρα θα είχαν ένα βιβλίο, ένα βιβλιάριο ή ένα περιοδικό, που εξηγούσε τη Γραφή, η οποία είχε τεθή στα χέρια τους και θα εξοικειώνοντο έτσι με τη ζωοπάροχη γνώσι, ήταν μια συνεχής παρότρυνσις για μένα.

Το επόμενο βήμα μου ήταν στο τμήμα κατασκευής τυπογραφικών πλακών. Έπειτα, όμως, από λίγους μόνο μήνες πήγα σε άλλη θέσι· τη φορά αυτή στο γραφείο του εργοστασίου. Ως το σημείο αυτό έκανα χειρωνακτικό έργο, αλλά τώρα έπρεπε να μάθω γενικά την εργασία του γραφείου και να χειρίζομαι γραφομηχανή. Κατόπιν μου ενεπιστεύθησαν το πρόγραμμα εργασίας του εργοστασίου και με κατετόπισαν στον τρόπο της αγοράς χάρτου και άλλων τυπογραφικών υλικών.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ

Τα τριάντα οκτώ μου χρόνια υπηρεσίας στο Μπέθελ δεν πέρασαν όλα σαν λαμπρό ηλιόφως χωρίς σκιά. Απητήθη ν’ αντιμετωπίσομε διάφορες θύελλες, που προξένησαν πολλή θλίψι στην καρδιά. Σκέπτομαι ιδιαιτέρως το έτος 1925, που έφερε σκληρή δοκιμασία της πίστεως σε πολλούς. Υπήρξαν μερικές εκκλησίες, που εσημείωσαν μειώσεις όσον αφορά τους παρακολουθούντας, στο ήμισυ ή και ακόμη λιγότερο. Αλλ’ εκείνοι που είχαν θέσει την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά παρέμειναν σταθεροί και συνέχισαν τη δράσι του κηρύγματός των.

Μια άλλη θύελλα εσάρωσε τη χώρα μας το 1940, κι έγινε, επίσης, αισθητή στο Μπέθελ. Ήταν ο καιρός του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι στρατιές του Χίτλερ προχωρούσαν από νίκη σε νίκη γύρω από τα Ελβετικά σύνορα και κατελάμβαναν πολλές χώρες. Η χώρα μας πάλι επροφυλάχθη από πραγματικό πόλεμο, αλλά το πνεύμα του ολοκληρωτισμού είχε διεισδύσει μέσ’ από τα σύνορά της. Εγίνοντο κατ’ οίκον έρευνες. Σε μια αιφνίδια επίθεσι, Ελβετοί στρατιώται κατέλαβαν στρατηγικές θέσεις γύρω από το Μπέθελ και το είχαν υπό την κατοχή τους για αρκετές ώρες. Μας έθεσαν, επίσης, και άλλους περιορισμούς. Παραδείγματος χάριν, κάθε τι που δημοσιεύαμε περνούσε από λογοκρισία. Η έκδοσις της Σκοπιάς απηγορεύθη. Διεκόπη η επαφή μας με τους αδελφούς μας στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν. Αλλά παρ’ όλες αυτές τις περιστάσεις, είχαμε την πνευματική μας τροφή με την οποία εφοδιάζαμε τους Μάρτυρας σε όλη τη χώρα, ακόμη δε την διεβιβάζαμε στους Χριστιανούς αδελφούς μας στη Γερμανία και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Αυτές οι συνθήκες, επίσης, παρήλθαν. Χαρήκαμε υπερβολικά, όταν τελείωσε ο πόλεμος και μπορέσαμε να έλθωμε σ’ επαφή με τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν για μια φορά ακόμη. Το 1945 ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, και ο γραμματεύς του, Μ. Γ. Χένσελ, μας επεσκέφθησαν, και ήμεθα βαθιά ευγνώμονες στον Ιεχωβά. Όλα αναζωογονήθηκαν στο εργοστάσιό μας. Το περιοδικό Η Σκοπιά μπορούσε πάλι να εκδίδεται στη Γερμανική και Γαλλική γλώσσα και τα τεύχη της τώρα εξεχύνοντο χωρίς περιορισμό πέρ’ από τα σύνορα στους αδελφούς μας, που πεινούσαν για πνευματική τροφή.

ΑΥΞΗΜΕΝΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Το 1950 είχα την ευκαιρία, μαζί με εβδομήντα περίπου άλλους αδελφούς από την Ελβετία, να παρακολουθήσω την πρώτη μου μεγάλη συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη. Τι ήταν αυτή η πείρα! Το να βλέπω τόσο πολλούς με το ίδιο πνεύμα μαζί στην ίδια περίπτωσι ήταν ένα προνόμιο που ουδέποτε είχα προηγουμένως. Μου έκαμε, επίσης, βαθιά εντύπωσι η επίσκεψις του κεντρικού γραφείου, ο οίκος Μπέθελ και το εργοστάσιο στο Μπρούκλυν.

Έπειτα ήλθε το 1953. Ήταν προνόμιό μου να παρακολουθήσω μια ακόμη μεγαλύτερη συνέλευσι στη Νέα Υόρκη. Τη φορά αυτή ωφελήθηκα ακόμη περισσότερο από τις ομιλίες, καθόσον μπορούσα να κατανοώ και να μιλώ καλύτερα την Αγγλική γλώσσα τώρα. Τότε, προς χαράν μου, προσεκλήθηκα να παρακολουθήσω την 22α τάξι της Σχολής Γαλαάδ, που επρόκειτο ν’ αρχίση τον Σεπτέμβριο του 1953. Ο διορισμός μου υπηρεσίας μετά την αναχώρησι από τη Γαλαάδ ήταν πάλι υπηρεσία Μπέθελ στη Βέρνη, που υπήρξε αφορμή μεγάλης ευτυχίας.

Το καλοκαίρι του 1957 διορίσθηκα ως υπηρέτης τμήματος για την Ελβετία και τη μικρή χώρα του Λιχτενστάιν. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά γι’ αυτό το προνόμιο. Υπήρξε μια ευχαρίστησις να εργάζωμαι με τους αδελφούς και να βλέπω μια αύξησι στο τέλος κάθε έτους.

Το 1958 παρηκολούθησα μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές εορτές εξ όλων, δηλαδή, τη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλι της Νέας Υόρκης, αντιπροσωπεύοντας εκεί τη χώρα μας με μια καλή έκθεσι, προς χαράν όλων των παρόντων.

Τώρα, στο έτος 1963, ως σπουδαστής στη Σχολή Γαλαάδ, της οποίας ο κύκλος σπουδών έχει διευρυνθή, ήταν ευχαρίστησίς μου να παρακολουθήσω τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον», που διεξήχθη στις 7-14 Ιουλίου στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, και να είμαι ένα άτομο από το ευφραινόμενο πλήθος των 107.483. Επίσης έλαβα μέρος στην ειδική επίσκεψι ολόγυρα στις εγκαταστάσεις της συνελεύσεως, που παρεχωρήθη σε όλους τους σπουδαστάς της Σχολής Γαλαάδ ως μέρος της εκπαιδεύσεώς μας και μπόρεσα να ιδώ όλα τα τμήματα της συνελεύσεως εν λειτουργία.

Τώρα, που έχει σχεδόν τελειώσει η δεκάμηνη σειρά σπουδών, βρίσκω ότι κατώρθωσα να παρακολουθήσω πολύ καλά μέχρι σήμερα το πρόγραμμα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο Ιεχωβά μ’ εβοήθησε να συνεχίσω την εκπαίδευσί μου στη Γαλαάδ ως το επιτυχές τέλος της. Η αγωνία, που είχα στην αρχή, γίνεται ολοένα μικρότερη. Ευγνωμονώ τον Ιεχωβά γι’ αυτή τη θαυμάσια ευκαιρία εκπαιδεύσεως.

Όταν, ύστερ’ από τόσο πολλά χρόνια, στέκεται κανείς και στρέφη το βλέμμα του στο παρελθόν πάνω από τον δρόμο που διήνυσε και παρατηρή πώς το έργον του Ιεχωβά έχει εξαπλωθή γύρω σε όλη τη γη, αυτό αποτελεί αιτία για μεγάλη χαρά επειδή είχε συμμετοχή σε μια ολοχρόνια διακονία σε υπηρεσία Μπέθελ. Ο Ιεχωβά έχει τόσο πλούσια ευλογήσει το έργον του λαού του. Μας ωδήγησε σ’ αυτούς τους ίδιους τους πυλώνες του Νέου Κόσμου, επιτρέποντας μας να ρίξωμε μέσα ματιές για να ιδούμε τα θαυμάσια πράγματα που έχει επιφυλάξει για μας. Ας είμεθα, λοιπόν, πάντοτε ευγνώμονες, έτοιμοι να ψάλωμε τους αίνους του, για να τιμήσωμε το όνομά του και να το καταστήσωμε γνωστό!

Οικονόμος Πόλεως

◆ Στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:23 ο απόστολος Παύλος, γράφοντας από την Κόρινθο, στέλλει χαιρετισμούς από μερικούς από τους συνεργάτας του· λόγου χάριν, «Σας ασπάζεται Έραστος ο οικονόμος της πόλεως.» Ο Έραστος προφανώς ησχολείτο με τις οικονομικές υποθέσεις της πόλεως. Στη διάρκεια εκσκαφών στην Κόρινθο το έτος 1929, ο Καθηγητής Τ. Α. Σέαρ ανεκάλυψε πλάκα πεζοδρομίου με την εξής επιγραφή: «Έραστος, οικονόμος και αγορανόμος τόνδε τον λίθον απέθετο ιδία δαπάνη». Αβέβαιον είναι αν πρόκειται για τον ίδιο Έραστο που μνημονεύεται από τον απόστολο Παύλο, αλλ’ η πλάκα πιστεύεται ότι υπήρχε τον πρώτον αιώνα μ.Χ.​—Βιβλική Αρχαιολογία, Γ. Ερνέστου Ράιτ, σελ. 262.

Όχι με τον Τρόπο του ν’ Αγαπούμε Αλλήλους

◆ Η Ιωάννα Πλαίντυ, προλογίζοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας της περί Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως, γράφει, «Είναι σπουδαίο, τονίζω, να ενθυμούμεθα ότι η Χριστιανοσύνη και η Εκκλησία δεν βαδίζουν πάντοτε με τον ίδιο ρυθμό. Πραγματικά, οι απλές διδασκαλίες, θεμελιωμένες πάνω στις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού, πολύ σπάνια ακολουθήθηκαν. Είναι πολύ απλές για να ελκύσουν ανθρώπους, που αγαπούν τη δύναμι και τον πλούτο​—αλλά κυρίως τη δύναμι—​και πώς μπορούν οι άνθρωποι ν’ αποκτήσουν δύναμι ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Χριστού; Ποια κοσμική δόξα θα μπορούσαν να εύρουν, λαμβάνοντας ράβδον και σακκίδιον, αποστερούμενοι των κοσμικών αγαθών των και βγαίνοντας να κηρύξουν την απλή δοξασία: ‘Αγαπάτε αλλήλους’;»

«Πού, σε μια τέτοια ζωή, θα ευρίσκετο η πομπή και η λαμπρότης, οι τελετουργικές εσθήτες, το κραδαινόμενο θυμιατήριο, τα παχιά εισοδήματα και τα λαμπρά μέγαρα; Εν τούτοις, αυτά ήσαν τα αναγκαία διακριτικά του βαθμού και της σπουδαιότητος για την παρότρυνσι από την υπνωτική αυτή κατάστασι, στην οποίαν οι άνθρωποι θα ελάτρευαν αλλήλους προσποιούμενοι συγχρόνως ότι λατρεύουν τον Θεό.»

«Χιλιάδες υπεβλήθησαν στον πιο σκληρό βασανισμό που θα μπορούσαν να φαντασθούν αυτοί οι άνθρωποι· η σαρξ των θυμάτων των εξεσχίζετο με ερυθροπύρωτες λαβίδες και λυωμένος μόλυβδος εχύνετο στις πληγές· πολλοί υπέφεραν τις αγωνίες των ανυψωτήρων [βασανιστικών οργάνων] και τον δι’ ύδατος βασανισμόν· μερικοί εβασανίσθησαν μέχρι θανάτου· μερικοί εκάησαν σε πασσάλους· εξηρευνήθη κάθε μέσον προκλήσεως πόνων και ταπεινώσεως του ανθρωπίνου σώματος· όλα δε αυτά έγιναν εν ονόματι Εκείνου, ο οποίος είχε δώσει εντολή στους ακολούθους του ν’ αγαπούν αλλήλους.»​—Η Έγερσις της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως (Έκδοσις Ρόμπερτ Χέιλ Λίμιτεντ, Λονδίνον 1959. Ακολουθήθηκε από τα Η Ανάπτυξις της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως και Το Τέλος της Ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως.)

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η σημασία του εδαφίου Παροιμίαι 14:17; Η απόδοσις στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών διαφέρει από εκείνην των άλλων μεταφράσεων.​—Λ. Α., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Παροιμίαι 14:17 λέγει, κατά τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου: «Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως· και ο άνθρωπος διανοητικών ικανοτήτων είναι μισητός.» Η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου λέγει: «Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως· και ο κακόβουλος άνθρωπος είναι μισητός.» Τώρα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όποιος είναι «οξύθυμος πράττει αστοχάστως» ή «εκείνος που γρήγορα οργίζεται ενεργεί απερίσκεπτα.» Αλλά, τι θα λεχθή για τη φράσι «ο κακόβουλος άνθρωπος είναι μισητός»; Διάφορες μεταφράσεις συμφωνούν με τη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου σ’ αυτή την απόδοσι, ενώ η Μετάφρασις Νέου Κόσμου φαίνεται να προσδίδη διαφορετική σκέψι, λέγοντας, «αλλ’ ο άνθρωπος διανοητικών ικανοτήτων είναι μισητός.»

Πρώτον, ας λάβωμε σημείωσι αυτής της φράσεως όπως αποδίδεται από μερικούς συγχρόνους μεταφραστάς. Η Μετάφρασις Ιακώβου Μόφφατ λέγει: «αλλ’ ένας σώφρων άνθρωπος θα είναι υπομονητικός.» Η μετάφρασις Λάμσα από την Πεσίττα λέγει: «αλλ’ ένας συνετός άνθρωπος είναι μετριοπαθής.» Μια Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Αλλ’ ένας άνθρωπος διακρίσεως είναι υπομονητικός.» Η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις επίσης λέγει: «αλλ’ ένας άνθρωπος διακρίσεως είναι υπομονητικός.» Αξιοσημείωτη, όμως, είναι η υποσημείωσις για τη λέξι «υπομονητικός», που δείχνει ότι το Εβραϊκό κείμενο λέγει «μισείται». Ωστόσο, παρατηρείται ότι οι σύγχρονες αυτές μεταφράσεις ομιλούν για ένα «συνετόν άνθρωπο», ένα «σοφόν άνθρωπο», κι έναν «άνθρωπο διακρίσεως». Η υποκείμενη σκέψις είναι πολύ όμοια μ’ εκείνη που βρίσκεται στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, που ομιλεί για έναν ‘άνθρωπον διανοητικών ικανοτήτων’.

Η έκφρασις ‘διανοητικές ικανότητες’ αποδίδεται από την Εβραϊκή λέξι μεζιμμά στον πληθυντικό αριθμό. Μεζιμμά σημαίνει «ένα σχέδιο, συνήθως κακό (μηχάνευσις), ενίοτε καλό (οξύνοια).» Έτσι, η Εβραϊκή λέξις μπορεί να χρησιμοποιήται με αγαθή έννοια, που επιτρέπεται με την έκφρασι ‘διανοητικές ικανότητες’.

Τότε, λοιπόν, ένας άνθρωπος διανοητικών ικανοτήτων και υπό αγαθήν ακόμη έννοιαν, μισείται; Πραγματικά, ο κόσμος γενικά δεν αγαπά ιδιαίτερα εκείνους που ασκούν διανοητικές ικανότητες. Σκεπτόμενοι άνθρωποι, που είναι αληθινοί διανοούμενοι καλούνται τώρα ενίοτε «αυγοκέφαλοι». Αυτός ο όρος συχνά έχει εφαρμοσθή με υποτιμητικό τρόπο σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν πραγματικά τις διανοητικές των ικανότητες κατάλληλα και παραγωγικά. Καταφρονούνται επειδή χρησιμοποιούν τη διάνοιά τους. Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ οκνηροί στο να σκεφθούν, διότι το να σκεφθούν είναι δύσκολο έργον. Γι’ αυτό βλέπουν με δυσμένεια εκείνους που χρησιμοποιούν διανοητικές ικανότητες, που δείχνουν επιμέλεια στη χρήσι της διανοίας. Συχνά, λοιπόν, συμβαίνει να μισούνται οι σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Μια μάλλον γενική άποψι αντανακλά η επομένη περικοπή από το βιβλίο Ο Αιών του Κονφορμισμού, υπό Άλαν Βαλεντάιν, σελίδες 105 και 106: «Ο Αϊνστάιν ήταν ένας αλλού είδους εθνικός ήρως με πιο απώτερη έννοια· σχεδόν κανείς δεν τον κατάλαβε, αλλά σχεδόν όλοι παρεδέχθησαν την ετυμηγορία των ειδημόνων ότι ήταν ένας καταπληκτικά τολμηρός τύπος στα υπερύψη των μαθηματικών. Αλλ’ όταν άρχισε να εκφράζη γνώμες πάνω σε δημόσια ζητήματα, οι θαυμασταί του ελαττώθηκαν. Το να σκέπτεται κανείς ελεύθερα σημαίνει να προκαλή τον δημοκρατικό κανόνα, οι δε όροι ‘υψιμέτωπος’ και ‘θεωριολόγος’ δεν είναι κολακευτικοί. ‘Θα προτιμούσα να είμαι ένας ξεροκέφαλος παρά ένας αυγοκέφαλος’, είναι απλώς τα πιο πρόσφατο ρητό για την υπεράσπισι της κοινοτοπίας.»

Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που μόνον ισχυρίζονται ότι διανοούνται. Το εδάφιο Παροιμίαι 14:17 δεν αναφέρεται σ’ εκείνους τους ψευδοδιανοουμένους. Αυτοί δεν έφθασαν πραγματικά στη θέσι των αληθινών διανοουμένων, των σκεπτομένων ανθρώπων, που δείχνουν ότι έχουν πραγματική νοημοσύνη. Ο ψευδοδιανοούμενος, που ενεργεί και ομιλεί με τρόπο προοριζόμενο να προκαλέση εντύπωσι, μπορεί πραγματικά να εξαντλήση αντιθέτως τους άλλους και μπορεί να τους αποκρούση. Αλλά δεν είναι άνθρωπος του τύπου που είναι «ο άνθρωπος διανοητικών ικανοτήτων» εκείνος που μισείται. Στην περίπτωσι του δήθεν διανοουμένου καταδεικνύεται η αληθινότης του εδαφίου 1 Κορινθίους 8:1: «Η γνώσις . . . φυσιοί».

Εν τούτοις, το ότι ένας άνθρωπος πραγματικών διανοητικών ικανοτήτων μισείται, είναι έκδηλον όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτοί ασκούν τις διάνοιές των εν σχέσει με τους σκοπούς του Θεού και περιπατούν μετά του Θεού. (Μιχ. 6:8) Αυτοί προσλαμβάνουν γνώσι από τον λόγον του Θεού κι ενεργούν ανάλογα, και δεν συμμορφώνονται με το παρόν σύστημα πραγμάτων. (Ρωμ. 12:1, 2) Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι, που ακολουθούν τον Χριστό ως πρότυπο των και κάνουν το θείον θέλημα μισούνται. Σ’ αυτό δεν ομοιάζουν τους κοσμικούς. Κι ας μη φαίνεται παράδοξο, διότι αυτοί δεν αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου! Το δείχνουν αυτό με το να σκέπτωνται, με το ν’ ασκούν τις διανοητικές των ικανότητες, και κατόπιν να ενεργούν σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές του λόγου του Θεού.​—Ιωάν. 15:19.

Η έκφρασις «διανοητικές ικανότητες» στις Παροιμίες 14:17 θα μπορούσε, φυσικά, να συγκαλύψη την κακόβουλη διανόησι. Ένας άνθρωπος, που μηχανεύεται κακό ή είναι κακόβουλος, μισείται. Γι’ αυτό, και η μια και η άλλη εφαρμογή που δίδεται στις «διανοητικές ικανότητες» είναι δυνατή. Ωστόσο, πραγματικά δεν υπάρχει διαφυγή από τα γεγονός ότι οι Χριστιανοί που χρησιμοποιούν τις διάνοιές των, που ασκούν τις διανοητικές των ικανότητες εν σχέσει με τον Θεό, τον λόγο του και τους σκοπούς του, και οι οποίοι περιπατούν μετά του Ιεχωβά, μισούνται απ’ αυτόν τον κόσμο, ο οποίος «εν τω πονηρώ κείται»​—1 Ιωάν. 5:19· Ησ. 30:20, 21.

«Μωυσής, ο Άνθρωπος του Αληθινού Θεού»

ΕΧΕΤΕ ποτέ σας προσπαθήσει να δήτε ή να συναντήσετε έναν άνθρωπο που επέτυχε ένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα, απέκτησε φήμη ή μεγάλη περιουσία; Κι ενοιώσατε τότε χαρά επειδή τον συναντήσατε προσωπικώς; Ωστόσο, σταθήκατε ποτέ να εξετάσετε, ότι, οποτεδήποτε θελήσετε, μπορείτε να συναντήσετε τα πιο σπουδαία πρόσωπα που έζησαν ποτέ, προσφεύγοντας απλώς στη Γραφή;

Είναι αλήθεια, το να συναντήση κανείς τέτοια πρόσωπα μέσω ενός βιβλίου πιθανόν να μην του διεγείρη τις αισθήσεις ούτε να του κολακεύη τη ματαιοδοξία, αλλά μπορεί να είναι από πάσης πλευράς ενδιαφέρον και απολαυστικό και κατά πολύ περισσότερον κερδοφόρο στην καρδιά και στο νου. Το να προσφεύγωμε στο Βιβλίο εκείνο θ’ αυξήση την αγάπη μας και την εκτίμησί μας τόσο για τον Ιεχωβά Θεό όσο και για τους υπερόχους άνδρας και γυναίκας που συναντούμε στις σελίδες του. Συγχρόνως θα παρακινηθούμε να ακολουθήσωμε τα ωραία τους παραδείγματα και θα μπορέσωμε ν’ αντλήσωμε μαθήματα από τα σφάλματα, που έκαναν εκείνοι, για να αποφύγωμε να διαπράξωμε εμείς τα ίδια.​—Ρωμ. 15:4.

Όλα αυτά είναι ιδιαιτέρως αληθινά ως προς τον Μωυσή, ‘τον άνθρωπο του αληθινού Θεού’. Με δύναμι και σε μεγάλη κλίμακα υπηρέτησε τον Θεό και τον λαό του. Επί σαράντα χρόνια ο Θεός τον εχρησιμοποίησε ως προφήτη Του, για να ελευθερώση τον λαό Του, να μεσιτεύση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, να δώση στους Ισραηλίτας τους νόμους Του, να τους κρίνη, να είναι ο άρχων των, να οικοδομήση το αγιαστήριό τους και να διευθύνη τις επιτυχείς πολεμικές επιχειρήσεις των. Επί πλέον, εχρησιμοποιήθη από τον Ιεχωβά για ν’ αρχίση τη συγγραφή της Βίβλου, στην οποία ούτε κανείς τον υπερέβαλε από απόψεως κάλλους, ούτε κάτι ίσον παρήχθη από απόψεως ποσότητος.​—Έσδρας 3:2.

Επανειλημμένως αναφέρεται ως «ο άνθρωπος του αληθινού Θεού», και περίπου σαράντα φορές ως δούλος του Θεού. Γίνεται μνεία γι’ αυτόν στα μισά περίπου βιβλία των Εβραϊκών και των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, συνολικά οκτακόσιες περίπου φορές. Έζησε ως την ώριμη ηλικία των 120 ετών σε μια εποχή όπου τα εβδομήντα ή ογδόντα έτη ήσαν το φυσιολογικό μήκος της ζωής, και στον θάνατό του «δεν ημαυρώθησαν οι οφθαλμοί αυτού, ουδέ ηλαττώθη η δύναμις αυτού.»​—Δευτ. 34:7· Ψαλμ. 90:10.

Καλώς, λοιπόν, εκρίθη άξιος να γραφούν γι’ αυτόν τα επιτάφια λόγια: «Και δεν ηγέρθη πλέον εν τω Ισραήλ προφήτης ως ο Μωυσής, τον οποίον ενώρισεν ο Ιεχωβά πρόσωπον προς πρόσωπον, εις πάντα τα σημεία και τεράστια, τα οποία ο Ιεχωβά απέστειλεν αυτόν να κάμη εν τη γη της Αιγύπτου, εις τον Φαραώ, και εις πάντας τους δούλους αυτού, και εις πάσαν την γην αυτού, και εις πάσαν την χείρα την κραταιάν, και εις πάντα τα θαυμάσια τα μεγάλα, τα οποία έκαμεν ο Μωυσής ενώπιον παντός του Ισραήλ.»​—Δευτ. 34:10-12, ΜΝΚ.

ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΤΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

Πριν από ένα περίπου αιώνα άρχισε μια πρόκλησις κατά της αυθεντικότητας των συγγραμμάτων του Μωυσέως, αλλά οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι της Παλαιστίνης έκαμαν τις θεωρίες αυτών των «ανωτέρων κριτικών» να φαίνωνται τόσο ανόητες ώστε δεν είναι ανάγκη να δαπανήσωμε χρόνο και χώρο για να τις αναιρέσωμε. Ούτε υπάρχει κάποιο αξιόλογο σημείο στις φανταστικές διηγήσεις που παρουσιάσθησαν από τον Ιώσηπο και άλλους, οι οποίοι προσεπάθησαν να συμπληρώσουν και ολοκληρώσουν τη Βιβλική αφήγησι σχετικά με τον Μωυσή, εφόσον διατελούν σε τόσο χτυπητή αντίθεσι με τη σοβαρή, λογική, και απλή Γραφική εξιστόρησι.

Ο Μωυσής εγεννήθη προφανώς το 1593 π.Χ., από δύο θεοφοβούμενους γονείς, τον Αμράμ και την Ιωχαβέδ, εκ της φυλής του Λευί. Αυτό ήταν στον καιρό, που είχε τεθή σε ισχύ το περί γενοκτονίας διάταγμα του Φαραώ: «Παν αρσενικόν το οποίον γεννηθή, εις τον ποταμόν ρίπτετε αυτό.» Λόγω όμως της πίστεως των στον Ιεχωβά Θεό, «ο Μωυσής . . . εκρύφθη τρεις μήνας υπό των γονέων αυτού, διότι είδον κεχαριτωμένον το παιδίον και δεν εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως.»​—Έξοδ. 1:22· Εβρ. 11:23.

Όταν δεν μπορούσαν πια ν’ αποκρύψουν την παρουσία του, η μητέρα του τον ετοποθέτησε σ’ ένα μικρό κιβώτιο, που είχε κατασκευάσει από πάπυρο και πίσσα, και το ετοποθέτησε ανάμεσα στα καλάμια του ποταμού Νείλου, δίνοντας συγχρόνως οδηγίες στην αδελφή του Μαριάμ να παρακολουθήση τι θα συνέβαινε σ’ αυτόν. Κατά θείαν πρόνοιαν, το παιδίον ευρέθη από τη θυγατέρα του Φαραώ καθώς ήλθε να λουσθή εκεί. Το γεγονός ότι ήταν πολύ εύμορφο παιδί και το ότι τη στιγμή αυτή έκλαιε, της εκίνησαν τόσο πολύ τη συμπάθεια ώστε συνεφώνησε απόλυτα στην εισήγησι που της έγινε από την αδελφή του παιδίου, να βρη μια γυναίκα Εβραία να θηλάση το παιδί για λογαριασμό της. Έτσι συνέβη ώστε ο Μωυσής να ανατραφή σ’ ένα θεοφοβούμενο σπίτι, δηλαδή, των δικών του γονέων. Σε ωρισμένη ηλικία εφέρθη στη θυγατέρα του Φαραώ, που τον ωνόμασε Μωυσή. «Ότι εκ του ύδατος έσυρα αυτό», είπε.​—Έξοδ. 2:10.

Τόσο καλά οι γονείς του ανέθρεψαν τον Μωυσή «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά» ώστε ‘ωσότου εγήρασε, ουδέποτε απεμακρύνθη απ’ αυτή’, έστω και αν αργότερα «εδιδάχθη . . . πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων.» Όταν ο Μωυσής ήταν σε ηλικία σαράντα ετών, είχε πλήρως ωριμάσει, ήταν ένας άνδρας ισχυρός στη διάνοια και στο σώμα, «δυνατός εν λόγοις και εν έργοις.»​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ· Παροιμ. 22:6· Πράξ. 7:22.

Τότε ήταν που ο Μωυσής έλαβε τη σπουδαία απόφασι της ζωής του: «Προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας· κρίνας τον υπέρ του Χριστού [διωρισμένου δούλου του Θεού] ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς.» Αφού συνεκρούσθη μ’ έναν Αιγύπτιο και τον εφόνευσε, επειδή κακομετεχειρίσθη έναν Ισραηλίτη, και διεπίστωσε ότι οι προσπάθειες του υπέρ του λαού του δεν εξετιμώντο απ’ αυτόν, ο Μωυσής εθεώρησε σκόπιμο να φύγη.​—Εβρ. 11:25, 26· Πράξ. 7:25-29.

Φεύγοντας προς ανατολάς, ήλθε στη γη Μαδιάμ κι έτυχε καλής υποδοχής από έναν ιερατικό σεΐχη της, κάποιον ονόματι Ιοθόρ, διότι είχε σπεύσει προς βοήθειαν των θυγατέρων του σχετικά με το πότισμα των ποιμνίων των. Εκεί παρέμεινε ο Μωυσής κι εποίμαινε τα ποίμνια του Ιοθόρ επί σαράντα χρόνια. Ως ποιμήν σ’ όλα εκείνα τα χρόνια ο Μωυσής έμαθε να υπομένη, να είναι ταπεινός, πράος και να προσμένη τον Ιεχωβά. Όταν ήταν στη Μαδιάμ ενυμφεύθη μια από τις θυγατέρες του Ιοθόρ και απέκτησε δύο υιούς με αυτή. Χωρίς να το γνωρίζη ο Μωυσής ο Θεός τον προετοίμαζε να υπηρετήση τον λαό του μ’ έναν πολύ καταπληκτικό τρόπο. Πόσες φορές στα σαράντα εκείνα χρόνια οι σκέψεις του Μωυσέως πρέπει να είχαν στραφή προς τους υποδούλους αδελφούς του στην Αίγυπτο!​—Έξοδ. 2:15-25· Πράξ. 7:30.

Ο ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Κατόπιν, ο Μωυσής εκλήθη μια μέρα από τον Ιεχωβά Θεό να κάμη εκείνο ακριβώς το πράγμα που τόσο είχε επιθυμήσει να κάμη πριν από σαράντα χρόνια, δηλαδή, ν’ απελευθερώση τον λαό του. Δεν υπήρχε καμμιά ασάφεια ή σύγχυσις σχετικά με την κλήσι αυτή. Δεν την επενόησε ο Μωυσής, καθώς μπορούμε να δούμε από το γεγονός ότι ήταν πολύ διστακτικός να δεχθή την αποστολή που του ανέθεσε ο άγγελος του Ιεχωβά, ο οποίος ενεφανίσθη σ’ αυτόν σε μια φλεγόμενη βάτο που δεν κατεκαίετο. Για πρώτη φορά διαβάζομε στη Γραφή ότι ένας άνθρωπος έλαβε τη δύναμι να εκτελέση θαύματα, από τα οποία το πρώτο ήταν η μετατροπή μιας ράβδου σε όφιν και κατόπιν πάλι σε ράβδο, έτσι ώστε να μπορή ο Μωυσής ν’ αποδείξη στο λαό του ότι ο Ιεχωβά πραγματικά είχε εμφανισθή σ’ αυτόν.​—Έξοδ. 3:1-4:31.

Και τα θαύματα συνεχίσθηκαν από τον Μωυσή. Αυτός εχρησιμοποιήθη ως όργανον για να επέλθουν δέκα υπερφυσικές πληγές επί της Αιγύπτου. Αυτές δεν μπορούν ν’ αποδοθούν σε φυσικές αιτίες, διότι τίθεται το ερώτημα, γιατί ήλθαν ακριβώς όταν ο Μωυσής είπε ότι θα ήρχοντο και έφυγαν μόνον κατ’ απαίτησίν του ή όταν είπε ότι θα έφευγαν; Κατόπιν ήλθε η μεγάλη απελευθέρωσις του λαού του στην Ερυθρά Θάλασσα, δια μέσου της οποίας το έθνος του εβάδισε χωρίς να βραχούν τα υποδήματά τους, αλλά στην οποία επνίγησαν οι Αιγύπτιοι που τους κατεδίωκαν. Το θαύμα ήταν καταφανές σε όλη την τεσσαρακονταετή μετανάστευσι του λαού του στην έρημο, εν μέσω άλλων πραγμάτων που έγιναν για την προμήθεια τροφής και ποτού. Υπήρχε το μάννα, που έπιπτε επί έξη ημέρες κάθε εβδομάδα και που ήταν αδύνατο να διαφυλαχθή ως την επόμενη ημέρα, εκτός αν εκείνη η μέρα ήταν το σάββατον, στην οποία δεν έπιπτε τίποτε. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, τα υποδήματα των και τα ρούχα των δεν εφθάρησαν!​—Έξοδ. 7:19 έως 16:36· Δευτ. 29:5.

Άξιον ιδιαιτέρας μνείας, επίσης, ήταν το τρομακτικό θέαμα της γης που εσείετο, του πυρός, του καπνού, των αστραπών, του ήχου της σάλπιγγος και της δυνατής φωνής, που όλα ήσαν ταιριαστά συνοδευτικά σημεία της επιδόσεως του Νόμου από τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο. Ύστερ’ απ’ αυτό ο Μωυσής εδαπάνησε δυο φορές από σαράντα ημέρες επάνω στο ιερόν όρος, στην παρουσία του Θεού και των αγγέλων του, λαμβάνοντας οδηγίες σχετικές με τη λατρεία του Ισραήλ. Είδε τόση από τη δόξα του Θεού, όση θα μπορούσε οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα επί της γης να δη κι ωστόσο να ζήση, και, όταν κατήλθε προς τον λαό του, το πρόσωπο του έλαμπε τόσο πολύ ώστε ήταν ανάγκη επ’ αρκετόν καιρό κατόπιν να φορή κάλυμμα. Αναμφιβόλως, ως την έλευσι του Υιού του Θεού, ουδείς άλλος άνθρωπος εχρησιμοποιήθη τόσο δυναμικά και σε τέτοιο βαθμό όσον αφορά τη θεόδοτη ικανότητα επιτελέσεως θαυμάτων, όσο ο Μωυσής.​—Έξοδ. 19:1-25· 33:20· 34:27-35.

«ΠΡΑΫΣ ΣΦΟΔΡΑ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»

Η προσωπικότης του Μωυσέως ήταν, επίσης, εξέχουσα, διότι «ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης.» (Αριθμ. 12:3) Μερικοί διετύπωσαν απορία για τη δήλωσι αυτή, αλλ’ όταν εξετάζομε τα γεγονότα πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι εγράφη κάτω από θεία έμπνευσι.

Όπως χρησιμοποιείται στις Γραφές, η πραότης δεν υποδηλώνει αδυναμία αλλ’ ακριβώς το αντίθετο, υπαινίσσεται δύναμι. Σημαίνει ότι είναι κανείς υπομονητικός, ανεκτικός, να μακροθυμή στις αδικίες χωρίς δυσφορία, να έχη αυτοκυριαρχία και να είναι ευγενής, χωρίς να προκαλήται εύκολα ή να ερεθίζεται, να είναι συνεπώς πράος ή ηπίας διαθέσεως. Εκ τούτου συνάγεται ότι ένα πράο άτομο είναι, επίσης, ευδίδακτο.

Ο Μωυσής εξεδήλωσε την πραότητά του υπηρετώντας υπομονητικά ως κριτής από το πρωί έως το βράδυ, ανεχόμενος τους κατ’ επανάληψιν γογγυσμούς του λαού του, από τον καιρό που ήσαν ακόμη στην Αίγυπτο μέχρις ακριβώς της εισόδου στη Γη της Επαγγελίας. Επειδή ήταν ένας ατελής άνθρωπος, όπως και οι άλλοι από μας, μερικές φορές ήταν σχεδόν πολύ βαρύ γι’ αυτόν, αλλ’ εξακολούθησε να βαστάζη το φορτίο τους. Επανειλημμένως αντιμετώπισε τάσεις ανταρσίας, εκ μέρους του ίδιου του αδελφού του και της αδελφής του, εκ μέρους των αρχηγών της ίδιας του φυλής και ακόμη από το έθνος ολόκληρο. Εν τούτοις, μόνο μια φορά τον προκάλεσαν τόσο ώστε «ελάλησεν αστοχάστως δια των χειλέων αυτού» και «έπαθε κακώς ο Μωυσής δι’ αυτούς.»​—Αριθμ. 11:10-15· Ψαλμ. 106:33, 32.

Μπορεί να σημειωθή ότι το επεισόδιο αυτό μας βοηθεί να υπογραμμίσωμε το γεγονός ότι η πραότης του Μωυσέως δεν ωφείλετο σε αδυναμία. Αυτός είχε μια εκπληκτική προσωπικότητα, διότι διαβάζομε ότι ήταν ισχυρός στους λόγους και στα έργα, αναμφιβόλως ένας εκ φύσεως δυνατός άνθρωπος. Είχε, επίσης, λάβει υψηλή μόρφωσι, καλύτερη από οποιουδήποτε άλλου από το λαό του. Συνήθως η ανωτέρα μόρφωσις κάνει έναν άνθρωπο λιγώτερο πράο, αλλά δεν συνέβαινε αυτό με τον Μωυσή.

Αυτός ήταν πράος κι ωστόσο ένας θαρραλέος, επίσης, άνδρας. Απαιτούσε μεγάλο θάρρος να εμφανισθή επανειλημμένως ενώπιον του Φαραώ, να οδηγήση τον δικό του λαό έξω από την Αίγυπτο, για να διασχίσουν την Ερυθρά θάλασσα και να περάσουν την έρημο. Συγχρόνως είχε ισχυρή αίσθησι της δικαίας αγανακτήσεως. Αυτή τον έκαμε να φονεύση έναν Αιγύπτιο, που μετεχειρίζετο άδικα έναν από τους ομοεθνείς του, να παρέμβη όταν ένας από τους αδελφούς του εφέρθη άδικα σε κάποιον άλλον και να πάρη το μέρος των θυγατέρων του Ιοθόρ έναντι των ποιμένων. Ειδικά, η εκ μέρους του θραύσις των πλακών του νόμου, μόλις είδε την ειδωλολατρία του λαού του, πιστοποιεί τη δυνατή δικαία αγανάκτησί του. Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει, επίσης, την πραότητα του να εξέχη ακόμη περισσότερον.​—Πράξ. 7:23-28.

Ούτε αυτό είναι όλο. Τι θα πούμε για την ικανότητά του να οργανώση τον λαό του σ’ έναν εύτακτο στρατό και σε έθνος, και να τους οδηγήση σε νίκη εναντίον των εχθρικών εθνών που εξήλθαν να συνάψουν μάχη; Μήπως δεν εχρησιμοποιήθη μ’ έναν εξέχοντα τρόπο στο να εκτελέση θαύματα; Ποιος ενεπνεύσθη να γράψη τόσο πολλά από τον λόγο του Θεού;a Και ποιος άλλος έλαβε το προνόμιο να δαπανήση ογδόντα ημέρες στην παρουσία του Θεού και των αγγέλων του, μιλώντας με τον Δημιουργό​—ας το πούμε έτσι—​πρόσωπο προς πρόσωπο; Και όμως· ήταν, παρ’ όλ’ αυτά, πράος! «Πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης»; Αναμφιβόλως!

Τι ήταν εκείνο που έκαμε τον Μωυσή να είναι πράος; Πρωτίστως η πίστις του. Λόγω της ισχυρής του πίστεως, μπορούσε να επαφίεται στα χέρια του Θεού αντί να αντενεργή προσπαθώντας να δικαιώση τον εαυτό του. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν γι’ αυτόν πραγματικός, όπως μπορούμε να δούμε από τη συχνή του συνομιλία με τον Θεό. Ένας άλλος ισχυρός παράγων ήταν η ταπεινοφροσύνη τού Μωυσέως. Παραδειγματική ήταν η απάντησίς του, όταν ο Ιησούς του Ναυή προσεπάθησε να εμποδίση μερικούς Ισραηλίτες από το να προφητεύουν, ωσάν να έπρεπε ο Μωυσής να έχη το αποκλειστικό προνόμιο γι’ αυτό: «Ζηλοτυπείς υπέρ εμού; είθε πας ο λαός του Ιεχωβά να ήσαν προφήται, και ο Ιεχωβά να επέθετεν επ’ αυτούς το πνεύμα αυτού.»​—Αριθμ. 11:29, ΜΝΚ.

Ασφαλώς, χωρίς το πνεύμα του Ιεχωβά ο Μωυσής δεν θα μπορούσε να είναι πράος, και, ιδιαιτέρως, χωρίς την αγάπη, τον καρπόν αυτόν του πνεύματος. Αγαπούσε τον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και την ισχύ και είχε ζήλο για τ’ όνομά Του και την αγνή λατρεία Του. Η αγάπη έκαμε γι’ αυτόν δυνατόν το να υποτάσσεται σε ό,τιδήποτε επέτρεπε ο Θεός.

Η αγάπη για τον πλησίον, για τον λαό του, βοηθούσε, επίσης, τον Μωυσή να είναι πράος, να ανέχεται τόσο πολλά από τον λαό του χωρίς δυσφορία. Πόσο αγνώμων ήταν ο λαός του! Αν και θραύει τις πλάκες του Νόμου με δίκαιη αγανάκτησι λόγω της ειδωλολατρίας των, το επόμενο πράγμα που κάνει είναι να συνηγορή γι’ αυτούς, όπως έπραξε ακριβώς μετά τη συζήτησι που έκαμαν για να τον λιθοβολήσουν λόγω της κακής αναφοράς των κατασκόπων. Το βιβλίο του Δευτερονομίου αποκαλύπτει πράγματι με ιδιαίτερο τρόπο την αγάπη του Μωυσέως για τον λαό του. Ήταν σαν μια επιστολή αγάπης γι’ αυτούς. Τι στοργή, τι προθυμία, τι ανησυχία για την ευημερία τους αποκαλύπτει σ’ αυτό το βιβλίο! Πώς κάνει έκκλησι προς αυτούς να πράττουν το ορθόν, για να ευοδωθούν τα πράγματα μ’ αυτούς, καθώς αφηγείται εκ νέου τον θαυμαστό τρόπο, με τον οποίον ο Ιεχωβά τούς είχε οδηγήσει!

Κατάλληλα ο Μωυσής υπήρξε ένας τύπος του Ιησού Χριστού. Ό,τι έκαμε ο Μωυσής σε μια μικρή σχετικώς κλίμακα, ο Ιησούς θα το κάμη σε μια παγγήινη, ναι, σε μια παγκόσμια κλίμακα, ως ο διεκδικητής του ονόματος του Ιεχωβά και ως ελευθερωτής και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου.​—Πράξ. 3:22, 23.

Ο Μωυσής υπηρέτησε χωρίς καμμιά υλική αμοιβή. Είχε την ικανοποίησι τού ότι εκτελούσε το θέλημα του Θεού και ότι είχε την επιδοκιμασία Του. Αναμφιβόλως απέβλεπε σε μελλοντική αμοιβή, και, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, θα την λάβη στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού.

Ο Μωυσής υπήρξε ένα θαυμάσιο παράδειγμα για όλους τους δούλους του Θεού με την πίστι του, την ταπεινοφροσύνη, το ζήλο για τη δικαιοσύνη, την ακούραστη υπηρεσία του, την πραότητά του και την αγάπη του για τον Ιεχωβά και τον λαό του. Είναι αλήθεια ότι ήταν ατελής, κι έκαμε σφάλματα κατά περιστάσεις. Ενόσω προσπαθούμε ν’ αποφύγωμε παρόμοια λάθη, μπορούμε μόνον να σταθούμε με δέος σ’ αυτό που είχε το προνόμιο να εκτελέση και να επιδιώκωμε να μιμηθούμε τις εξαίρετες ιδιότητες του.

[Υποσημειώσεις]