Όταν οι Έφηβοι Αμφισβητούν την Πίστη των Γονέων

ΕΙΣΤΕ βέβαιοι ότι η θρησκεία σας διδάσκει την αλήθεια για τον Θεό. Πιστεύετε ότι η Αγία Γραφή προάγει τον καλύτερο τρόπο ζωής. Έπεται, λοιπόν, ότι προσπαθείτε να ενσταλάξετε τις αξίες σας στο παιδί σας. (Δευτερονόμιο 6:6, 7) Αλλά τι θα γίνει αν εκείνο πάψει να ενδιαφέρεται για πνευματικά πράγματα καθώς μεγαλώνει; Τι θα γίνει αν αρχίσει να αμφισβητεί αυτήν ακριβώς την πίστη που φαινόταν να δέχεται ευχαρίστως όταν ήταν μικρό;​—Γαλάτες 5:7.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, μη συμπεράνετε ότι αποτύχατε ως Χριστιανός γονέας. Όπως θα δούμε, μπορεί να περιλαμβάνονται άλλοι παράγοντες. Να ξέρετε, όμως, το εξής: Το πώς θα χειριστείτε την αμφισβήτηση του εφήβουb ίσως καθορίσει κάλλιστα το αν θα επιλέξει να προσκολληθεί περισσότερο στην πίστη σας ή να απομακρυνθεί ακόμη πιο πολύ από αυτήν. Αν αρχίσετε πόλεμο μαζί του για αυτό το ζήτημα, σας περιμένει σκληρή μάχη​—μια μάχη που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τη χάσετε.​—Κολοσσαείς 3:21.

Είναι πολύ καλύτερο να εφαρμόσετε τη νουθεσία του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε: «Ο δούλος . . . του Κυρίου δεν χρειάζεται να μάχεται, αλλά χρειάζεται να είναι ήπιος προς όλους, να έχει τα προσόντα να διδάσκει, να συγκρατεί τον εαυτό του». (2 Τιμόθεο 2:24) Πώς μπορείτε να δείξετε ότι “έχετε τα προσόντα να διδάσκετε” αν το εφηβικής ηλικίας παιδί σας αμφισβητεί την πίστη σας;

Αρχικά, προσπαθήστε να διακρίνετε γιατί μπορεί να έχει ο έφηβος αυτή τη στάση. Για παράδειγμα:

• Μήπως νιώθει ότι στη Χριστιανική εκκλησία είναι μόνος και δεν έχει φίλους; «Επειδή ήθελα φίλους, έκανα παρέα με αρκετούς συμμαθητές μου, και αυτό εμπόδιζε την πνευματική μου πρόοδο για χρόνια. Έπαψα να ενδιαφέρομαι για πνευματικά πράγματα κυρίως λόγω κακών συναναστροφών, και τώρα έχω πολλές τύψεις».​—Λενόρ, 19.

• Μήπως του λείπει αυτοπεποίθηση και δυσκολεύεται να μιλήσει για την πίστη του; «Στο σχολείο, δίσταζα να ανοίξω κουβέντα με τους συμμαθητές μου για τα πιστεύω μου. Φοβόμουν ότι θα με περνούσαν για “άσχετο” ή “του κατηχητικού”. Όποια παιδιά διέφεραν τα έβαζαν στο περιθώριο, και δεν ήθελα να μου συμβεί το ίδιο».​—Ραμόν, 23.

• Μήπως τον τρομάζει η ευθύνη της συμμόρφωσης με τους Χριστιανικούς κανόνες; «Νιώθω λες και η υπόσχεση της Γραφής για αιώνια ζωή βρίσκεται στην κορυφή μιας μεγάλης σκάλας, και εγώ δεν έχω ανεβεί ούτε ένα σκαλοπάτι. Η απόσταση είναι τεράστια. Φοβάμαι τόσο πολύ να ανεβώ στη σκάλα, ώστε έχω σκεφτεί να εγκαταλείψω την πίστη μου».​—Ρενέ, 16.

Ποιο βαθύτερο πρόβλημα ίσως αντιμετωπίζει το δικό σας παιδί; Ο καλύτερος τρόπος για να μάθετε είναι να το ρωτήσετε! Φροντίστε, όμως, να μην εξελιχθεί η συζήτηση σε καβγά. Αντίθετα, ακολουθήστε τη νουθεσία του εδαφίου Ιακώβου 1:19: “Να είστε γρήγοροι στο να ακούτε, αργοί στο να μιλάτε, αργοί σε οργή”. Να είστε υπομονετικοί. Εκδηλώστε «κάθε μακροθυμία», εφαρμόζοντας την «τέχνη της διδασκαλίας», όπως θα κάνατε με κάποιον εκτός οικογενειακού κύκλου.​—2 Τιμόθεο 4:2.

Φερ’ ειπείν, αν ο έφηβος αρνείται να παρακολουθεί τις Χριστιανικές συναθροίσεις, προσπαθήστε να εξακριβώσετε μήπως το πρόβλημά του είναι άλλο. Αλλά δείξτε υπομονή. Ο πατέρας στο παρακάτω σενάριο δεν καταφέρνει τίποτα.

Γιος: Δεν θέλω να ’ρχομαι πια στις συναθροίσεις.

Πατέρας: [με εχθρικό τόνο] Τι θα πει δεν θες να ’ρχεσαι;

Γιος: Ε, να, μου φαίνονται βαρετές!

Πατέρας: Α, ναι; Έτσι νιώθεις για τον Θεό; Σου φαίνεται βαρετός; Λοιπόν, τόσο το χειρότερο για σένα! Όσο ζεις στο σπίτι μας, θα ’ρχεσαι μαζί μας​—θες δεν θες!

Ο Θεός απαιτεί από τους γονείς να διδάσκουν τα παιδιά τους για εκείνον, και από τα παιδιά να υπακούν στους γονείς τους. (Εφεσίους 6:1) Εντούτοις, το παιδί σας δεν πρέπει απλώς να τηρεί τυφλά το πνευματικό σας πρόγραμμα και να σας ακολουθεί διά της βίας στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Να κάνετε ό,τι μπορείτε για να έρχεται μαζί σας επειδή το θεωρεί σωστό και το θέλει με την καρδιά του.

Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρετε αν διακρίνετε ποια βαθύτερα προβλήματα μπορεί να τον κάνουν να έχει αυτή τη στάση. Με αυτό υπόψη, εξετάστε πώς η προηγούμενη συζήτηση θα μπορούσε να τύχει σωστού χειρισμού ώστε να έχει καλύτερο αποτέλεσμα.

Γιος: Δεν θέλω να ’ρχομαι πια στις συναθροίσεις.

Πατέρας: [ήρεμα] Γιατί το λες αυτό;

Γιος: Ε, να, μου φαίνονται βαρετές!

Πατέρας: Εντάξει, ύστερα από μια δυο ώρες στην καρέκλα ίσως βαρεθεί κάποιος. Τι σε δυσκολεύει περισσότερο;

Γιος: Ξέρω ’γω . . . θα προτιμούσα να ’μαι κάπου αλλού.

Πατέρας: Το ίδιο λένε κι οι φίλοι σου;

Γιος: Μα αυτό είναι το θέμα! Δεν έμεινε και κανένας. Από τότε που ’φυγε ο κολλητός μου, δεν έχω σε ποιον να μιλήσω! Όλοι οι άλλοι περνάνε μια χαρά κι εγώ είμαι μόνος μου!

Ο πατέρας στο παραπάνω σενάριο, παροτρύνοντας τον έφηβο να εκφραστεί, δεν φτάνει απλώς στη ρίζα του προβλήματος​—εν προκειμένω τη μοναξιά—​αλλά οικοδομεί και την εμπιστοσύνη του εφήβου, διατηρώντας το δρόμο ανοιχτό και για άλλες συζητήσεις.​—Βλέπε το συνοδευτικό πλαίσιο «Να Είστε Υπομονετικοί!»

Με τον καιρό, πολλοί νεαροί διαπιστώνουν ότι, αν ξεπεράσουν το πρόβλημα που εμποδίζει την πνευματική τους ανάπτυξη, συνήθως νιώθουν καλύτερα και με τον εαυτό τους και με την πίστη τους. Πάρτε για παράδειγμα τον Ραμόν, το νεαρό που αναφέρθηκε πιο πάνω, ο οποίος έτρεμε στην ιδέα πως θα έπρεπε να κάνει γνωστό στο σχολείο ότι είναι Χριστιανός. Τελικά, διαπίστωσε ότι το να μιλήσει για την πίστη του δεν ήταν τόσο τραυματική εμπειρία όσο φανταζόταν, παρότι εισέπραξε χλευασμό, όπως αφηγείται:

«Κάποτε, ένα αγόρι στο σχολείο με κορόιδευε για τη θρησκεία μου. Αγχώθηκα πολύ, και κατάλαβα ότι ολόκληρη η τάξη μάς παρακολουθούσε. Τότε αποφάσισα να στρέψω τον προβολέα πάνω του και να ρωτήσω εκείνον για την πίστη του. Προς έκπληξή μου, αγχώθηκε πιο πολύ από εμένα! Τότε αντιλήφθηκα ότι πολλοί νεαροί δεν κατανοούν τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Τουλάχιστον, εγώ είμαι σε θέση να εξηγώ τα πιστεύω μου. Τελικά, σε συζητήσεις που αφορούν ζητήματα πίστης, οι συμμαθητές μου είναι αυτοί που πρέπει να νιώθουν άβολα​—όχι εγώ!»

Γονείς και ειδικοί έχουν παρατηρήσει ότι τα μικρά παιδιά σκέφτονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τους εφήβους. (1 Κορινθίους 13:11) Τα μικρά παιδιά σκέφτονται συνήθως με έναν απόλυτο τρόπο, σαν να είναι όλα άσπρο ή μαύρο, ενώ οι έφηβοι αρχίζουν να σκέφτονται αφηρημένες έννοιες. Λόγου χάρη, μπορείτε να διδάξετε ένα μικρό παιδί ότι ο Θεός δημιούργησε τα πάντα. (Γένεση 1:1) Ένας έφηβος, όμως, ίσως βασανίζεται από ερωτήματα όπως: “Πώς ξέρω ότι υπάρχει Θεός; Γιατί επιτρέπει το κακό ένας Θεός αγάπης; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ανέκαθεν ο Θεός;”​—Ψαλμός 90:2.

Ίσως θεωρείτε πως τέτοια ερωτήματα αμφισβήτησης δείχνουν ότι η πίστη του εφήβου έχει πάει ένα βήμα πίσω. Στην πραγματικότητα, όμως, ίσως δείχνουν κάλλιστα ότι έχει πάει ένα βήμα μπροστά. Στο κάτω κάτω, η ύπαρξη ερωτημάτων αποτελεί σημαντική πτυχή της πνευματικής ανάπτυξης του Χριστιανού.​—Πράξεις 17:2, 3.

Επίσης, ο έφηβος μαθαίνει να χρησιμοποιεί «τη δύναμη της λογικής» του. (Ρωμαίους 12:1, 2) Ως αποτέλεσμα, είναι σε θέση να συλλάβει «το πλάτος και μήκος και ύψος και βάθος» της Χριστιανικής πίστης έτσι όπως δεν μπορούσε όταν ήταν μικρός. (Εφεσίους 3:18) Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι καιρός να βοηθήσετε το εφηβικής ηλικίας παιδί σας να κάνει λογικές σκέψεις γύρω από τα πιστεύω του ώστε να εδραιωθεί στην πίστη του.​—Παροιμίες 14:15· Πράξεις 17:11.

Η Γραφή μιλάει για το νεαρό Τιμόθεο ο οποίος «από τη βρεφική ηλικία» γνώριζε τα άγια συγγράμματα. Ωστόσο, ο απόστολος Παύλος τον πρότρεψε: «Να παραμένεις στα πράγματα τα οποία έμαθες και πείστηκες να πιστεύεις». (2 Τιμόθεο 3:14, 15) Το εφηβικής ηλικίας παιδί σας μπορεί να διδάχτηκε τους Γραφικούς κανόνες από τη γέννησή του, όπως ο Τιμόθεος. Τώρα, όμως, πρέπει να το πείσετε ώστε να αναπτύξει τις δικές του πεποιθήσεις.

Το βιβλίο Οι Νεαροί Ρωτούν​—Αποτελεσματικές Απαντήσεις, Τόμος 1, αναφέρει: «Εφόσον το εφηβικής ηλικίας παιδί σας ζει στο σπίτι σας, έχετε το δικαίωμα να απαιτείτε από αυτό να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πνευματικό πρόγραμμα. Ο απώτερος στόχος όμως είναι να ενσταλάξετε αγάπη για τον Θεό στην καρδιά του​—ώστε να μην ενεργεί απλώς μηχανικά». Έχοντας κατά νου αυτόν το στόχο, μπορείτε να βοηθήσετε τον έφηβο να γίνει “στερεός στην πίστη” έτσι ώστε αυτή να αποτελεί δικό του τρόπο ζωής​—όχι απλώς δικό σας.c​—1 Πέτρου 5:9.