آیا همیشه ‹به روح رفتار می‌کنید›؟‏

‏«به روح رفتار کنید پس شهوات جسم را به جا نخواهید آورد.‏» —‏ غَلاطیان ۵:‏۱۶‏.‏

۱.‏ شخص چگونه می‌تواند از نگرانی خود که مبادا به روح‌القدس کفر گفته باشد بکاهد؟‏

اگر کسی نگران است که مبادا به روح‌القدس یَهُوَه کفر گفته باشد،‏ چاره‌ای هست که می‌تواند از نگرانی و هراس او بکاهد.‏ علاج نگرانی او در به کار گرفتن نصیحت پولُس رسول است که می‌گوید:‏ «به روح رفتار کنید پس شهوات جسم را به جا نخواهید آورد.‏» (‏ غَلاطیان ۵:‏۱۶‏)‏ معلوم است که اگر اجازه دهیم روح خدا قدم‌های ما را هدایت کند هیچ گاه مغلوب تمایلات نَفْسانی نخواهیم شد.‏ —‏ رومیان ۸:‏۲-‏۱۰‏.‏

۲،‏ ۳.‏ به روح رفتار کردن چه تغییراتی در ما ایجاد می‌کند؟‏

^۲ وقتی ‹به روح رفتار می‌کنیم،‏› یعنی تحت هدایت نیروی فعال و محرک یَهُوَه خدا زندگی می‌کنیم،‏ در همه چیز راغب به اطاعت از او خواهیم بود.‏ در نتیجه در خدمت موعظه،‏ در جماعت و در منزل اخلاقی خداپسندانه خواهیم داشت.‏ آنگاه ثمرهٔ روح به صورت خصوصیاتی زیبا در رفتارمان با همسر و فرزندانمان و همچنین در روابطمان با هم‌ایمانانمان و دیگران مشهود خواهد بود.‏

^۳ وقتی ‹موافق خواست خدا به حسب روح زیست نماییم› قوّت تسلّط بر نَفْس به دست می‌آوریم تا به گناه و خطا دست نزنیم.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۱-‏۶‏)‏ مادامی که تحت هدایت و نفوذ روح خدا هستیم هیچ گناهی نابخشودنی مرتکب نخواهیم شد.‏ حال اگر همواره به روح رفتار کنیم سوای تسلّط بر نَفْس چه تغییرات مثبت دیگری می‌توانیم در خود ببینیم؟‏

به خدا و مسیح نزدیک بمانید

۴،‏ ۵.‏ به روح رفتار کردن چه تأثیری در دیدگاه ما در مورد عیسی مسیح می‌گذارد؟‏

^۴ رفتاری که در اثر نفوذ روح خدا داریم باعث می‌شود رابطه‌ای نزدیک با خدا و پسرش داشته باشیم.‏ پولُس رسول در نامه‌ای به هم‌ایمانانش در جماعت قُرِنتُس،‏ مطلبی را در بارهٔ عطایای روح مطرح کرده،‏ توضیح داد:‏ «می‌دانید که وقتی بت‌پرست بودید،‏ به هر نحوی اغوا شده،‏ به سوی بت‌های گنگ کشیده می‌شدید.‏ پس به شما می‌گویم که هر که به الهام روح خدا سخن گوید،‏ عیسی را لعن نمی‌کند،‏ و هیچ کس جز به واسطهٔ روح‌القدس نمی‌تواند بگوید ‹عیسی خداوند است.‏› » (‏ ۱قُرِنتیان ۱۲:‏۱-‏۳‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو )‏ بدیهی است که کسی که بر آن شود عیسی را لعنت و نفرین کند یا هلاکتِ او را بخواهد از شیطان و ابلیس است.‏ اما ما،‏ مسیحیانی که به روح خدا رفتار می‌کنیم،‏ شکی نداریم که یَهُوَه عیسی را پس از مرگش رستاخیز و منصبی فوق همهٔ مخلوقات و بندگان خود داد.‏ (‏ فیلِپّیان ۲:‏۵-‏۱۱‏)‏ همچنین،‏ به فدیهٔ عیسی مسیح نیز ایمان داریم و می‌دانیم و می‌پذیریم که یَهُوَه خدا او را سَروَر و پیشوای ما ساخته است.‏

^۵ بعضی که در قرن اوّل به اصطلاح مسیحی شده بودند آمدن مسیح در جسم را رد و انکار می‌کردند.‏ (‏ ۲یوحنّا ۷-‏۱۱‏)‏ کسانی که ادعای نادرست این عده را باور کرده بودند نمی‌توانستند تعالیمی را که هویت عیسی مسیح را مشخص می‌کرد بپذیرند.‏ (‏ مَرقُس ۱:‏۹-‏۱۱؛‏ یوحنّا ۱:‏۱،‏ ۱۴‏)‏ اگر همیشه به روح رفتار کنیم هیچ گاه تسلیم این نوع ارتداد نخواهیم شد.‏ اما نباید فراموش کنیم که باید همیشه در روح و فعالیت‌های روحانی بیدار و فعال باشیم تا فیض و برکت یَهُوَه نیز همیشه با ما باشد و ‹ در راستی سلوک کنیم.‏› (‏ ۳یوحنّا ۳،‏ ۴‏)‏ پس بیایید مصمم باشیم ارتداد را کاملاً رد کنیم و رابطهٔ نزدیک خود را با پدر آسمانی‌مان همچنان محکم نگاه داریم.‏

۶.‏ روح‌القدس چه اخلاقی را در کسانی که به روح رفتار می‌کنند به وجود می‌آورد؟‏

^۶ پولُس رسول در سخنان خود بت‌پرستی و همچنین بدعت یعنی الحاد و احداث دین را جزو «اَعمال جسم» و از جمله زنا و فجور شمرد.‏ اما در آخر افزود:‏ «آنانی که از آنِ مسیح می‌باشند،‏ جسم را با هوس‌ها و شهواتش مصلوب ساخته‌اند.‏ اگر به روح زیست کنیم،‏ به روح هم رفتار بکنیم.‏» (‏ غَلاطیان ۵:‏۱۹-‏۲۱،‏ ۲۴،‏ ۲۵‏)‏ نیروی فعال خدا یا همان روح‌القدس چه اخلاقی را در کسانی که به روح زندگی و رفتار می‌کنند به وجود می‌آورد؟‏ پولُس می‌نویسد:‏ «ثمرهٔ روح،‏ محبت و خوشی و سلامتی و حلم و مهربانی و نیکویی و ایمان و تواضع و پرهیزکاری است.‏» (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ در ادامه،‏ این چند جنبه از ثمرهٔ روح را تک‌تک بررسی می‌کنیم.‏

‏‹یکدیگر را محبت نمایید›‏

۷.‏ محبت چیست و بعضی از خصوصیات آن کدامند؟‏

^۷ محبت یک جنبه از ثمرهٔ روح خداست که اغلب با عواطفی بسیار عمیق و جان‌فشانی در راه رفاه دیگران همراه است و علاقه‌ای بی‌شائبه و عاری از خودخواهی را آشکار می‌سازد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید که «خدا محبت است» زیرا ذات او از آن صفت تشکیل شده است.‏ محبت بی‌کران خدا و پسرش را می‌توان به خوبی در فدیهٔ عیسی مسیح که برای کفّارهٔ گناه بشر داده شد مشاهده کرد.‏ (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۸؛‏ یوحنّا ۳:‏۱۶؛‏ ۱۵:‏۱۳؛‏ رومیان ۵:‏۸‏)‏ پس اگر به یکدیگر محبت داریم مشخص است که پیروان عیسی هستیم.‏ (‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ در واقع به ما فرمان داده شده است که «یکدیگر را محبت نماییم.‏» (‏ ۱یوحنّا ۳:‏۲۳‏)‏ پولُس در مورد خصوصیات محبت می‌گوید که حلیم و مهربان است.‏ حسد نمی‌برد و کبر و غرور ندارد.‏ از محبت اطوار ناپسندیده سر نمی‌زند و هیچ گاه نفع خود را طالب نیست.‏ خشم نمی‌گیرد و سوءظن ندارد،‏ کینه‌توزی هم نمی‌کند.‏ با دیدن راستی و درستی شادی می‌کند ولی از نادرستی خوشحال نمی‌گردد.‏ در همه چیز صبر می‌کند و همه را باور می‌نماید.‏ در همه حال امیدوار است و هر چیز را تحمّل می‌کند.‏ مهم‌تر از همه،‏ محبت هرگز شکست نمی‌خورد.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۴-‏۸‏.‏

۸.‏ چرا باید به عابدان دیگر یَهُوَه خدا محبت کنیم؟‏

^۸ اگر اجازه دهیم روح خدا محبتی خداپسندانه در ما پرورش دهد،‏ طبعاً آن صفت را باید بتوان به وضوح در رابطه‌مان با خدا و همسایه مشاهده کرد.‏ (‏ متّیٰ ۲۲:‏۳۷-‏۳۹‏)‏ یوحنّای رسول می‌گوید:‏ «هر که برادر خود را محبت نمی‌نماید در موت ساکن است.‏ هر که از برادر خود نفرت نماید،‏ قاتل است و می‌دانید که هیچ قاتلْ حیات جاودانی در خود ثابت ندارد.‏» (‏ ۱یوحنّا ۳:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ در اسرائیل باستان،‏ قاتلی که شخصی را سهواً به قتل رسانده بود می‌توانست به یکی از شهرهای ملجا فرار کند تا از قصاص در امان باشد؛‏ به شرطی که با مقتول خصومت قبلی نداشته است.‏ (‏ تثنیه ۱۹:‏۴،‏ ۱۱-‏۱۳‏)‏ مهم این است که بگذاریم روح‌القدس قدم‌های ما را در زندگی هدایت کند تا همیشه به خدا و هم‌ایمانان خود و همچنین به دیگران محبت نشان دهیم.‏

‏‹سُرور یَهُوَه،‏ قوّت شما است›‏

۹،‏ ۱۰.‏ خوشی چیست و از چه عواملی سرچشمه می‌گیرد؟‏

^۹ خوشی یعنی شادی و سعادت.‏ از آنجایی که یَهُوَه خدایی شاد است «خدای متبارک» خوانده می‌شود.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۱؛‏ مزمور ۱۰۴:‏۳۱‏)‏ پسرش عیسی نیز همیشه از به جا آوردن خواست او شاد می‌شد.‏ (‏ مزمور ۴۰:‏۸؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۷-‏۹‏)‏ و باز می‌خوانیم:‏ ‹سُرور یَهُوَه،‏ قوّت شما است.‏› —‏ نَحَمِیا ۸:‏۱۰‏.‏

^۱۰ برخورداری از این نوع خوشی باعث می‌شود که همیشه و در هر شرایطی،‏ حتی در سختی‌ها،‏ غم و اندوه و تعقیب و آزار،‏ از به جا آوردن خواست خدا رضایت خاطر داشته باشیم.‏ دلیل دیگر خوشی ما دست یافتن به «معرفت خدا» می‌باشد که چه شعف‌آور است!‏ (‏ امثال ۲:‏۱-‏۵‏)‏ رابطهٔ خوب ما با خدا از شناختی دقیق و عمیق که از او داریم و همچنین از ایمانی که به قربانی کفّاره‌دهندهٔ عیسی مسیح در دل می‌پرورانیم سرچشمه می‌گیرد.‏ (‏ ۱یوحنّا ۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ بودن در یک برادری حقیقی و بین‌المللی بی‌همتا عامل دیگری است برای خوشی ما.‏ (‏ صَفَنْیا ۳:‏۹‏؛‏ حَجِّی ۲:‏۷)‏ امید به ملکوت خدا و افتخار بزرگ اعلام برپایی و استقرار آن حکومت نیز برای ما خوشی و شادی می‌آورد.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۲۴:‏۱۴‏)‏ و حتی امید دست یافتن به زندگی جاودانی نیز به مراتب بر خوشی و سُرور ما می‌افزاید.‏ (‏ یوحنّا ۱۷:‏۳‏)‏ حال که از این امید بی‌نظیر برخورداریم باید ‹بسیار شادمان شویم.‏› —‏ تثنیه ۱۶:‏۱۵‏.‏

صلحجو و حلیم باشید

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ سلامتی را تعریف کنید.‏ ب)‏ صلح و آرامش خدا چه تأثیری در ما می‌گذارد؟‏

^۱۱ سلامتی یک جنبهٔ دیگر از ثمرهٔ روح است که در اینجا بر امنیت و آرامش و فراغت از اضطراب دلالت دارد.‏ پدر آسمانی ما،‏ یَهُوَه خدا،‏ خدای صلح و امنیت است،‏ از این رو کتاب مقدّس به ما اطمینان می‌دهد:‏ ‹یَهُوَه قوم خود را به سلامتی مبارک خواهد نمود.‏› (‏ مزمور ۲۹:‏۱۱؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۴:‏۳۳‏)‏ عیسی نیز به شاگردانش اطمینان خاطر داد و گفت:‏ «سلامتی برای شما می‌گذارم،‏ سلامتی خود را به شما می‌دهم.‏» (‏ یوحنّا ۱۴:‏۲۷‏)‏ برخوردار شدن از این سلامتی یا آرامش و امنیت چه فوایدی برای پیروان عیسی می‌داشت؟‏

^۱۲ صلح و آرامشی که عیسی به شاگردانش می‌داد افکار و احساسات آن‌ها را تسکین می‌بخشید و از ترس و نگرانی‌های آن‌ها می‌کاست.‏ از این رو با دریافتن روح‌القدسی که وعده داده بود صلح و احساس امنیت آن‌ها صدچندان شد.‏ (‏ یوحنّا ۱۴:‏۲۶‏)‏ ما نیز امروزه می‌توانیم تحت پوشش و نفوذ روح‌القدس قرار گیریم و وقتی دعاهایمان مستجاب می‌شود از «سلامتی خدا» برخوردار شویم تا خاطرمان آسوده و دلمان آرام گردد.‏ (‏ فیلِپّیان ۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ از آن گذشته،‏ تأثیر روح‌القدس یَهُوَه باعث می‌شود رفتاری نرم و آرام با هم‌ایمانانمان و دیگران داشته باشیم.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۸؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۳‏.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ حلم چیست و چرا لازم است ما نیز افرادی حلیم باشیم؟‏

^۱۳ حلم نیز صفتی است که به صلحجویی و آرامش بسیار نزدیک است زیرا به مفهوم بردباری نشان دادن و تحمّل وضعیتی ناخوشایند است،‏ بدین امید که وضعیت موجود روزی بهبود یابد.‏ حلم و بردباری خدا نمونه‌ای خوب از این صفت است.‏ (‏ رومیان ۹:‏۲۲-‏۲۴‏)‏ این صفت را عیسی نیز داشت.‏ ما نیز می‌توانیم مثل آن‌ها حلیم باشیم،‏ زیرا پولُس می‌گوید:‏ «از این جهت بر من رحم شد تا اوّل در من،‏ مسیح عیسی کمال حلم را ظاهر سازد تا آنانی را که به جهت حیات جاودانی به وی ایمان خواهند آورد،‏ نمونه باشم.‏» —‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۶‏.‏

^۱۴ وقتی دیگران با ما بدرفتاری می‌کنند یا سخنی دردآور به ما می‌گویند،‏ اگر حلم داشته باشیم بهتر می‌توانیم درد آن را تحمّل کنیم.‏ پولُس از هم‌ایمانان مسیحی‌اش چنین خواهش کرد:‏ «با جمیع مردم تحمّل کنید.‏» (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۴‏)‏ همهٔ ما ناکاملیم و بارها مرتکب اشتباه و خطا می‌شویم.‏ طبعاً مایلیم دیگران با ما صبور باشند و امیدواریم وقتی خطایی از ما سر زند حلم و بردباری از خود نشان دهند و ما را ببخشند.‏ پس ما هم بکوشیم اشتباهات و خطاهای دیگران را ‹با شادمانی تحمّل کنیم.‏› —‏ کُولُسیان ۱:‏۹-‏۱۲‏.‏

مهربانی و نیکویی نشان دهید

۱۵.‏ مهربانی را تعریف کنید و چند نمونه از اشخاص مهربان را نام ببرید.‏

^۱۵ مهربانی صفتی است که با اَعمال یا سخنانی دوستانه و حاکی از علاقه به طرف مقابل نمایان می‌شود.‏ یَهُوَه خدا و پسرش هر دو از این صفت لبریزند.‏ (‏ رومیان ۲:‏۴؛‏ ۲قُرِنتیان ۱۰:‏۱‏)‏ پس جای تعجب نیست که از خادمان یَهُوَه و عیسی نیز انتظار می‌رود مثل آن‌ها مهربان باشند.‏ (‏ میکاه ۶:‏۸؛‏ کُولُسیان ۳:‏۱۲‏)‏ حتی انسان‌هایی که خدا را نمی‌شناسند نیز قادرند از خود «کمال ملاطفت» را نشان دهند.‏ (‏ اَعمال ۲۷:‏۳؛‏ ۲۸:‏۲‏)‏ پس اگر ‹به روح رفتار کنیم› ما نیز می‌توانیم مهربانی و رأفت از خود نشان دهیم.‏

۱۶.‏ چه شرایطی ایجاب می‌کند به دیگران مهربانی کنیم؟‏

^۱۶ حتی اگر کسی کاری بر ضدّ ما کرده باشد یا سخنی علیه ما گفته باشد که ما را به حق ناراحت و خشمگین ساخته است،‏ هنوز می‌توانیم با مهربانی عکس‌العمل نشان دهیم.‏ پولُس رسول می‌گوید:‏ «خشم گیرید و گناه مورزید؛‏ خورشید بر غیظ شما غروب نکند.‏ ابلیس را مجال ندهید.‏ با یکدیگر مهربان باشید و رحیم و همدیگر را عفو نمایید چنانکه خدا در مسیح شما را هم آمرزیده است.‏» (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۶،‏ ۲۷،‏ ۳۲‏)‏ مهربانی کردن مخصوصاً به کسانی که با آزمایش ایمان روبرو هستند بسیار اهمیت دارد.‏ اما بدین مفهوم نیست که پیر جماعت از بیم رنجاندن خواهر یا برادری از دادن تذکر به وی که آشکارا در خطر انحراف از راه «عدالت و راستی است» خودداری کند.‏ —‏ اَفَسُسیان ۵:‏۹‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ نیکویی چیست و چه نقشی در زندگی ما ایفا می‌کند؟‏

^۱۷ نیکویی فضیلتی است که نشانگر حسن اخلاق و باطن نیک شخص است.‏ نیکویی مطلق فقط از آنِ خداست.‏ (‏ مزمور ۲۵:‏۸؛‏ زَکَرِیّا ۹:‏۱۷‏)‏ عیسی نیز از فضیلت نیکویی بهره‌مند است و از اخلاقی والا و خداپسندانه برخوردار می‌باشد.‏ با وجود این اجازه نداد کسی با گفتن «استاد نیکو» لقب نیکویی را به او نسبت دهد.‏ (‏ مَرقُس ۱۰:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ عیسی نخواست چنین فضیلتی به او اطلاق شود زیرا فقط خدا را حد اعلای نیکویی می‌داند.‏

^۱۸ گناه موروثی نیکویی کردن را برای ما انسان‌های ناکامل دشوار ساخته است.‏ (‏ رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ اما اگر به خدا دعا کنیم تا ‹خردمندی نیکو و معرفت را به ما بیاموزد› می‌توانیم در حد توان خود خیر و نیکویی کنیم.‏ (‏ مزمور ۱۱۹:‏۶۶‏)‏ پولُس رسول به مسیحیان روم می‌گوید:‏ «ای برادرانِ من،‏ خود نیز در بارهٔ شما یقین می‌دانم که خود از نیکویی مملوّ و پر از کمال معرفت و قادر بر نصیحت نمودن یکدیگر هستید.‏» (‏ رومیان ۱۵:‏۱۴‏)‏ به خصوص از سرپرست مسیحی انتظار می‌رود شخصی «خیردوست» باشد.‏ (‏ تیطُس ۱:‏۷،‏ ۸‏)‏ اگر بگذاریم روح‌القدس خدا قدم‌های ما را هدایت کند،‏ به مرور زمان دیگران ما را به چشم شخصی نیکو و خیرخواه خواهند دید و یَهُوَه نیز ‹ما را به نیکویی به یاد می‌آورد.‏› —‏ نَحَمِیا ۵:‏۱۹؛‏ ۱۳:‏۳۱‏.‏

‏«ایمان بی‌ریا»‏

۱۹.‏ ایمان را طبق توضیح عبرانیان ۱۱:‏۱ تعریف کنید.‏

^۱۹ ایمان نیز جنبه‌ای دیگر از ثمرهٔ روح است که ‹اعتماد بر چیزهای امید داشته‌شده و برهانِ چیزهای نادیده› تعریف شده است.‏ (‏ عبرانیان ۱۱:‏۱‏)‏ اگر از این نوع ایمان برخورداریم مطمئنیم که هر چه یَهُوَه وعده دهد بدون شک به آن وفا خواهد کرد.‏ شواهد قانع‌کننده‌ای که وجود واقعیات نادیدنی را ثابت می‌کنند بسیار محکم و غیرقابل انکار می‌باشند.‏ برای مثال،‏ وجود موجودات و مخلوقات وجود و هستی خالق را ثابت می‌کنند.‏ از این رو می‌توان گفت که ایمان به آن واقعیات نیز از همان قوّت و اعتبار مدارک و شواهد برخوردار است.‏ و مادامی که در روح رفتار می‌کنیم می‌توانیم این نوع ایمان را از خود نشان دهیم.‏

۲۰.‏ گناهی که ما را «سخت می‌پیچد» چیست و چگونه می‌توانیم از آن گناه و اَعمال جسم دوری کنیم؟‏

^۲۰ اما ایمان نداشتن همان گناهی است که دست و پای ما را می‌بندد و به هم «سخت می‌پیچد.‏» (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱‏)‏ بدین دلیل است که برای فرار از اَعمال جسم،‏ دام مادیات و تعالیم و عقاید غلط که ایمان را نابود می‌کند باید کاملاً به روح خدا توکّل کنیم.‏ (‏ کُولُسیان ۲:‏۸؛‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۳-‏۵‏)‏ روح یَهُوَه خدا امروزه نیز می‌تواند در خادمان او ایمانی به قوّت و استحکام ایمان خادمان قبل از دوران مسیحیت و وفاداران دیگر از کتاب مقدّس ایجاد کند.‏ (‏ عبرانیان ۱۱:‏۲-‏۴۰‏)‏ چه بسا ‹ایمان بی‌ریایی› که از خود نشان دهیم ایمان دیگران را نیز قوی کند.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۵؛‏ عبرانیان ۱۳:‏۷‏.‏

تواضع و خویشتنداری نشان دهید

۲۱،‏ ۲۲.‏ تواضع را چگونه تعریف می‌کنند و چرا باید آن را در رفتار خود نشان دهیم؟‏

^۲۱ تواضع یعنی نرمخویی و ملایمت در رفتار.‏ تواضع یکی از صفات خداست.‏ از این که یَهُوَه خدا تواضع دارد و نرمخو است شکی نداریم زیرا این صفت را در پسرش عیسی که او نیز شخصی ملایم و نرمخو بود می‌بینیم و می‌دانیم اخلاق و خصوصیات عیسی انعکاسی بود از اخلاق خود یَهُوَه.‏ (‏ متّیٰ ۱۱:‏۲۸-‏۳۰؛‏ یوحنّا ۱:‏۱۸؛‏ ۵:‏۱۹‏)‏ بنابراین،‏ از ما خادمان خدا انتظار می‌رود چه اخلاقی داشته باشیم؟‏

^۲۲ از مسیحیان انتظار می‌رود «هیچ کس را بد نگویند و جنگجو نباشند بلکه ملایم و کمال حلم را با جمیع مردم به جا آورند.‏» (‏ تیطُس ۳:‏۲‏)‏ به اطاعت از این،‏ در خدمت موعظه با دیگران به ملایمت رفتار می‌کنیم.‏ و از آنانی که صلاحیت سرپرستی دارند انتظار می‌رود شخصی مسیحی را که خطا می‌ورزد ‹به روح تواضع اصلاح کنند.‏› (‏ غَلاطیان ۶:‏۱‏)‏ در واقع هر یک از ما می‌تواند «با کمال فروتنی و تواضع و حلم» به سهم خود بر اتحاد و یگانگی مسیحی بیفزاید.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۱-‏۳‏)‏ اگر خویشتندار باشیم و مدام در روح رفتار کنیم آنگاه می‌توانیم اخلاقی ملایم و متواضع داشته باشیم.‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ خویشتنداری چیست و چه تأثیری در ما می‌گذارد؟‏

^۲۳ پرهیزکاری یا خویشتنداری برای تسلّط یافتن بر افکار و مهار کردن زبان و رفتارمان بسیار مؤثر واقع می‌شود.‏ یَهُوَه در خصوص بابلیان مهاجم که به قومش حمله‌ور شده بودند گفت:‏ «خاموش و ساکت مانده،‏ خودداری نمودم.‏» (‏ اِشَعْیا ۴۲:‏۱۴‏)‏ پسر یَهُوَه نیز در تسلّط بر نَفْس و خویشتنداری نمونه بود مخصوصاً زمانی که مورد زجر و آزار قرار گرفته بود.‏ پِطْرُس رسول نیز به مسیحیان نصیحت کرد تا ‹به علم و معرفت،‏ عفت› یعنی پرهیزکاری را بیفزایند.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۲۱-‏۲۳؛‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۵-‏۸‏.‏

^۲۴ از سرپرستان مسیحی انتظار می‌رود خویشتندار باشند.‏ (‏ تیطُس ۱:‏۷،‏ ۸‏)‏ در واقع همهٔ مسیحیان باید بر نَفْس خود تسلّط داشته باشند و از کارهای غیراخلاقی،‏ سخنان رکیک یا هر چیزی که باعث ناخوشنودی یَهُوَه شود دوری کنند.‏ اگر اجازه دهیم روح خدا خویشتنداری را در ما ایجاد کند اطرافیان تأثیرات آن را به آسانی در طرز سخن گفتن و رفتار ما تشخیص خواهند داد و ما را افرادی روحانی و خداترس خواهند دانست.‏

همیشه در روح رفتار کنید

۲۵،‏ ۲۶.‏ رفتار در روح چه تأثیری در روابط ما با دیگران و در آینده‌مان دارد؟‏

^۲۵ اگر در روح رفتار کنیم واعظانی غیور برای ملکوت خدا خواهیم بود.‏ (‏ اَعمال ۱۸:‏۲۴-‏۲۶‏)‏ چنین رفتاری ما را به همنشینانی مطلوب تبدیل خواهد کرد و مخصوصاً برای آنانی که خدا را دوست دارند معاشرانی دلپذیر خواهیم بود.‏ اگر همواره تحت هدایت روح‌القدس گام برداریم باعث تشویق آنانی خواهیم بود که مثل ما یَهُوَه را عبادت می‌کنند.‏ (‏ فیلِپّیان ۲:‏۱-‏۴‏)‏ آیا این نباید آرزوی همهٔ ما مسیحیان باشد؟‏

^۲۶ در دنیایی که در مشت شیطان قرار دارد رفتار کردن به روح آسان نیست.‏ (‏ ۱یوحنّا ۵:‏۱۹‏)‏ با وجود این،‏ میلیون‌ها نفر تا امروز توانسته‌اند از چنگال او آزاد شده،‏ به روح خدا رفتار کنند.‏ اگر با تمام وجود به یَهُوَه خدا اعتماد کنیم هم از زندگی کنونی خود لذّت خواهیم برد و هم تا ابد در راه‌های او که روح‌القدس خود را عطا کرده است گام خواهیم برداشت.‏ —‏ مزمور ۱۲۸:‏۱؛‏ امثال ۳:‏۵،‏ ۶‏.‏

سؤالات زیر را جواب دهید

‏• ‹به روح رفتار کردن› چه تأثیری در رابطهٔ ما با خدا و پسرش می‌گذارد؟‏

‏• ثمرهٔ روح‌القدس از چه خصوصیاتی تشکیل شده است؟‏

‏• به چه صورت می‌توان ثمرهٔ روح خدا را در عمل به کار گرفت؟‏

‏• رفتار در روح چه تأثیری در زندگی کنونی و آینده‌مان دارد؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

روح‌القدس یَهُوَه محبت به هم‌ایمانان را در دلمان پرورش می‌دهد

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

مهربانی را با کارها و سخنان تشویق‌کننده نشان دهید