Воскресението — учење што те засега тебе
„Имам надеж во Бог . . . дека ќе има воскресение и на праведните и на неправедните“ (ДЕЛА 24:15).
1. Како дошло до тоа воскресението да стане предмет на расправа пред Синедрионот?
НА КРАЈОТ на своето трето мисионерско патување во 56 од н.е., апостол Павле бил во Ерусалим. Откако бил уапсен од Римјаните, му било дозволено да се појави пред еврејскиот виш суд, Синедрионот (Дела 22:29, 30). Кога Павле фрлил поглед на членовите на тој суд, забележал дека некои биле садукеи, а некои фарисеи. Овие две групи се разликувале во една битна работа. Садукеите не верувале во воскресение, а фарисеите го прифаќале. За да покаже што мисли по тоа прашање, Павле изјавил: „Мажи, браќа, јас сум фарисеј, син на фарисеи. Поради надежта во воскресението на мртвите мене ми се суди“. Кога го рекол тоа, настанала збрка меѓу сите што биле собрани таму! (Дела 23:6-9).
2. Зошто Павле бил спремен да го одбрани своето верување во воскресението?
2 Многу години пред тоа, кога бил на пат за Дамаск, Павле имал една визија во која го чул Исусовиот глас. Павле дури и го прашал Исус: „Што да правам, Господи?“ Исус му одговорил: „Стани, оди во Дамаск, и таму ќе ти се каже сѐ што ти е определено да правиш“. Кога пристигнал во Дамаск, кај него дошол Ананиј, еден услужлив христијански ученик, кој му објаснил: „Богот на нашите прататковци те избра тебе да ја запознаеш неговата волја и да го видиш Праведникот [воскреснатиот Исус] и да го чуеш гласот од неговата уста“ (Дела 22:6-16). Затоа, не е ништо чудно што Павле бил спремен да го одбрани своето верување во воскресението (1. Петрово 3:15).
Јавно да се објавува надежта во воскресение
3, 4. Како Павле непоколебливо го бранел учењето за воскресение, и што можеме да научиме од неговиот пример?
3 Подоцна Павле се појавил пред управителот Феликс. Во таа прилика, Тертул, некој „јавен говорник“ кој зборувал против Павле во името на Евреите, го обвинил дека е водач на секта и дека е виновен за бунт. Павле одговорил отворено изјавувајќи: „Ти го признавам ова, дека, според патот кој тие го нарекуваат ‚секта‘, на овој начин му вршам света служба на Богот на моите прататковци“. Потоа, преминувајќи на главната тема, продолжил: „Имам надеж во Бог, која ја негуваат и самите овие мажи, дека ќе има воскресение и на праведните и на неправедните“ (Дела 23:23, 24; 24:1-8, 14, 15).
4 Околу две години подоцна, наследникот на Феликс, Порциј Фест, го повикал царот Ирод Агрипа да го испрашуваат заедно затвореникот Павле. Фест објаснил дека обвинителите го оспорувале тврдењето на Павле дека „некој Исус кој умрел . . . е жив“. Во своја одбрана, Павле прашал: „Зошто просудувате меѓу себе дека е неверојатно Бог да ги подига мртвите?“ Потоа рекол: „Бидејќи добив помош од Бог, сѐ до денешен ден продолжувам да им сведочам и на мали и на големи, но не зборувајќи ништо друго освен она што Пророците и Мојсеј изјавиле дека ќе се случи, дека Христос треба да пострада и дека, како прв кој ќе воскресне од мртвите, ќе објави светлина и на овој народ и на нациите“ (Дела 24:27; 25:13-22; 26:8, 22, 23). Колку непоколебливо Павле го бранел учењето за воскресение! Исто како него, и ние можеме со увереност да објавуваме дека ќе има воскресение. Но, каква реакција можеме да очекуваме? Веројатно иста на каква што наишол и Павле.
5, 6. а) На каква реакција наишле апостолите што го бранеле учењето за воскресение? б) Што е многу битно во врска со нашата надеж во воскресение?
5 Размисли што се случило претходно, кога Павле, на своето второ мисионерско патување (околу 49–52 од н.е.), се наоѓал во Атина. Тој разговарал со луѓе што верувале во многу божества и ги поттикнал да обрнат внимание на Божјата намера да ѝ суди на целата населена Земја во праведност преку еден човек што го назначил. Тој човек бил лично Исус. Павле објаснил дека Бог дал гаранција за тоа на тој начин што го воскреснал Исус. Како реагирале луѓето? Читаме: „А кога чуја за воскресение на мртвите, некои почнаа да се подбиваат, додека други рекоа: ‚Ќе те слушаме за ова и другпат‘“ (Дела 17:29-32).
6 Таа реакција била слична на реакцијата на која наишле Петар и Јован кратко по Пентекост 33 од н.е. И тогаш садукеите имале главен збор во расправијата. Во Дела 4:1-4 е раскажано што се случило: „А додека двајцата уште му зборуваа на народот, им пријдоа главните свештеници и храмскиот заповедник и садукеите, лути што тие го поучуваа народот и јасно го објавуваа воскресението од мртвите во случајот на Исус“. Меѓутоа, други реагирале позитивно. „Мнозина од оние кои го слушаа говорот поверуваа, и бројот на мажите достигна околу пет илјади“. Јасно е дека можеме да очекуваме најразлични реакции кога им зборуваме на луѓето за надежта во воскресение. Затоа, многу е битно да ја зајакнеме својата вера во ова учење.
Верата и воскресението
7, 8. а) Како што покажува едно писмо до коринтското собрание во првиот век, како е можно верата да биде залудна? б) Зошто вистинските христијани се издвојуваат од лажните по тоа што исправно го разбираат воскресението?
7 Не им било лесно на сите што станале христијани во првиот век од нашата ера да ја прифатат надежта во воскресение. Некои на кои тоа им паднало тешко биле од собранието во Коринт. Ним Павле им напишал: „Јас меѓу првите работи ви го предадов она што и јас го примив, дека Христос умре за нашите гревови во склад со Писмото; и дека беше погребан, да, дека стана на третиот ден според Писмото“. Потоа Павле го потврдил овој факт велејќи дека воскреснатиот Христос ‚се појавил пред повеќе од петстотини браќа‘, од кои повеќето, додал тој, сѐ уште биле живи (1. Коринќаните 15:3-8). Понатаму докажувал: „Ако се проповеда дека Христос станал од мртвите, како тоа некои меѓу вас велат дека нема воскресение на мртвите? Ако навистина нема воскресение на мртвите, ни Христос не станал. А ако Христос не станал, нашето проповедање сигурно е залудно, и нашата вера е залудна“ (1. Коринќаните 15:12-14).
8 Да, воскресението е толку основна наука што христијанската вера е залудна ако воскресението не се прифати како факт. Всушност, вистинските христијани се издвојуваат од лажните по тоа што исправно ја разбираат оваа наука (Битие 3:4; Езекиел 18:4, ПСП). Затоа, Павле и вели дека воскресението е ‚основна наука‘ на христијанството. Да бидеме решени „да се напрегаме кон зрелост“. „И тоа ќе го сториме“, опоменува Павле, „ако допушти Бог“ (Евреите 6:1-3).
Надежта во воскресение
9, 10. На што се мисли кога во Библијата се спомнува воскресението?
9 За да ја зајакнеме уште повеќе нашата вера во надежта во воскресение, да ги разгледаме прашањата: На што се мисли кога во Библијата се спомнува воскресението? Како учењето за воскресение ја велича Јеховината љубов? Одговорот на овие прашања ќе нѐ зближи уште повеќе со Бог и во исто време ќе ни помогне да ги поучуваме и другите (2. Тимотеј 2:2; Јаков 4:8).
10 Зборот „воскресение“ е превод на еден грчки збор што дословно значи „повторно станување“. Што значи овој израз? Според Библијата, надежта во воскресение е увереност дека мртвиот може повторно да живее. Понатаму, Библијата покажува дека личноста оживува или во човечко или во духовно тело, во зависност од тоа дали има земна или небесна надеж. Се восхитуваме на љубовта, мудроста и моќта на Јехова, кои доаѓаат до израз во оваа прекрасна надеж дека ќе има воскресение.
11. Каква надеж во воскресение имаат Божјите помазани слуги?
11 Со воскресението, Исус и неговите помазани браќа добиваат духовно тело, кое е соодветно за служба на небото (1. Коринќаните 15:35-38, 42-53). Заедно, тие ќе служат како владетели на Месијанското царство, кое ќе донесе рајски услови на Земјата. Помазаниците, на чело со Исус како Првосвештеник, претставуваат царско свештенство. Тие ќе ги применат користите од Христовата откупна жртва врз човештвото во новиот свет во кој ќе владее праведност (Евреите 7:25, 26; 9:24; 1. Петрово 2:9; Откровение 22:1, 2). Во меѓувреме, помазаниците што сѐ уште живеат на Земјата сакаат и понатаму да бидат прифатливи за Бог. Кога ќе умрат, ќе ја добијат својата „награда“ со тоа што ќе воскреснат во бесмртен духовен живот на небото (2. Коринќаните 5:1-3, 6-8, 10; 1. Коринќаните 15:51, 52; Откровение 14:13). „Ако сме станале обединети со него во смрт слична на неговата“, напишал Павле, „сигурно ќе бидеме обединети со него и во воскресение слично на неговото“ (Римјаните 6:5). Но, што е со оние што ќе бидат воскреснати за повторно да живеат како луѓе на Земјата? Како може надежта во воскресение да ги зближи со Бог? За тоа можеме многу да научиме од примерот на Авраам.
Воскресението и пријателството со Јехова
12, 13. Каква цврста основа за вера во воскресението имал Авраам?
12 Авраам, кој е наречен „пријател на Јехова“, бил човек што имал многу силна вера (Јаков 2:23). Павле ја спомнал верата на Авраам три пати кога ги набројал верните мажи и жени, запишани во 11. поглавје од Евреите (Евреите 11:8, 9, 17). Кога ја спомнува по трет пат, го насочува вниманието на верата што ја покажал Авраам кога послушно се подготвил да го принесе како жртва својот син Исак. Авраам добро знаел дека Јехова гарантира дека ќе го исполни ветувањето за едно семе што ќе дојде преку Исак. Дури и Исак да умрел како жртва, Авраам ‚сметал дека Бог може да го подигне и од мртвите‘.
13 Подоцна, кога видел колкава е верата на Авраам, Јехова се погрижил едно животно да биде жртвувано наместо него. Сепак, овој настан со Исак послужил како слика за воскресението, како што објаснил Павле: „Оттаму [Авраам] и го доби [Исак] на сликовит начин“ (Евреите 11:19). Освен тоа, Авраам веќе имал цврста основа да верува во воскресението. Зарем Јехова не им ја обновил способноста на Авраам и на неговата жена, Сара, да имаат потомство, кога на стари години им се родил синот Исак? (Битие 18:10-14; 21:1-3; Римјаните 4:19-21).
14. а) Според Евреите 11:9, 10, што очекувал Авраам? б) За да ги добие благословите на Царството во новиот свет, што мора да се случи со Авраам? в) Како можеме ние да ги добиеме благословите на Царството?
14 Павле го опишал Авраам како странец во туѓа земја и како човек што живеел во шатори, кој ‚го очекувал градот кој има вистински темели, чиј градител и творец е Бог‘ (Евреите 11:9, 10). Не станувало збор за некој дословен град каков што бил Ерусалим, во кој се наоѓал Божјиот храм. Не, тоа бил еден симболичен град. Станувало збор за Божјето небесно царство кое се состоело од Христос Исус и од неговите 144.000 совладетели. Тие 144.000, во нивната небесна слава, се наречени и „светиот град, Новиот Ерусалим“, Христовата „невеста“ (Откровение 21:2). Во 1914 година, Јехова го устоличил Исус како Месијански цар на небесното Царство и му заповедал да владее среде своите непријатели (Псалм 110:1, 2; Откровение 11:15). За да ги добие благословите што ќе ги донесе владата на Царството, Авраам, ‚пријателот на Јехова‘, ќе мора повторно да оживее. Слично на тоа, за да ги добиеме и ние благословите на тоа Царство, мораме да бидеме живи во Божјиот нов свет, или како припадници на големото мноштво што ќе го преживее Армагедон, или како оние што воскреснале од мртвите (Откровение 7:9, 14). Но, на темел на што можеме да имаме надеж во воскресението?
Божјата љубов — темел за надежта во воскресение
15, 16. а) На кој начин првото пророштво во Библијата дава темел за нашата надеж во воскресение? б) Како може верата во воскресението да нѐ зближи со Јехова?
15 Поради тоа што имаме близок однос со нашиот љубезен небесен Татко, поради тоа што имаме цврста вера како верата на Авраам и поради тоа што сме послушни на Божјите заповеди, Јехова може да нѐ прогласи за праведни и да нѐ смета за свои пријатели. Тоа ни дава прилика да ги уживаме користите од владата на Царството. Всушност, првото пророштво што е запишано во Божјата реч, во Битие 3:15, ни дава темел за да имаме надеж во воскресението и да бидеме пријатели со Бог. Во него не е проречено само дека ќе му биде смачкана главата на Сатана туку и дека ќе му биде ранета петицата на Семето на Божјата жена. Кога Исус умрел на столбот, симболично му била ранета петицата. Со неговото воскресение на третиот ден, таа рана била излекувана и било овозможено да се преземе решавачка акција против „оној кој го има средството да предизвикува смрт, односно Ѓаволот“ (Евреите 2:14).
16 Павле нѐ потсетува дека „Бог ја препорачува својата љубов кон нас со тоа што Христос умре за нас додека уште бевме грешници“ (Римјаните 5:8). Нашата благодарност за оваа незаслужена љубезност навистина нѐ зближува со Исус и со нашиот небесен Татко кој многу нѐ сака (2. Коринќаните 5:14, 15).
17. а) Каква надеж имал Јов? б) Што ни открива стихот од Јов 14:15 за Јехова, и како се чувствуваш поради тоа?
17 И Јов, кој бил верен човек што живеел во времето пред христијаните, се надевал дека ќе воскресне. Тој многу пострадал поради она што му го направил Сатана. За разлика од неговите лажни пријатели, кои никогаш не го спомнале воскресението, Јов се тешел со оваа надеж и прашал: „Кога човекот ќе умре, зар може да оживее?“ Одговарајќи си самиот, Јов рекол: „Би те чекал во сите денови на своето војување, додека не дојдеш да ми дадеш смена“. Кога му се обратил на својот Бог, Јехова, тој рекол: „[Ти] би ме повикал, а јас би се одѕвал“. Во врска со чувствата на оној што со толкава љубов нѐ создал, Јов забележал: „Имаш желба за делото на Своите раце“ (Јов 14:14, 15). Да, Јехова желно го очекува времето кога сите верни лица ќе оживеат преку воскресение. Тоа сигурно нѐ зближува со него додека длабоко размислуваме за љубовта и за незаслужената љубезност што ни ги покажува иако сме несовршени (Римјаните 5:21; Јаков 4:8).
18, 19. а) Каква надеж за воскресение имал Даниел? б) Што ќе разгледаме во следната статија?
18 Пророкот Даниел, кого еден Божји ангел го нарекол ‚љубимец‘, верно му служел на Бог целиот свој долг живот (Даниел 10:11, 19). Тој останал беспрекорен во Божји очи откако заминал во изгнанство во 617 пр.н.е. па сѐ до својата смрт, кратко откако добил една визија во 536 пр.н.е., во третата година од царувањето на Кир, царот на Персија (Даниел 1:1; 10:1). Некаде во третата година од царувањето на Кир, на Даниел во визија му било покажано по кој редослед ќе се појавуваат светските сили, сѐ до доаѓањето на големата неволја (Даниел 11:1–12:13). Бидејќи не можел сосема да ја разбере оваа визија, Даниел го прашал ангелот што му ја пренел пораката: „Господару, како ќе сврши тоа?“ Давајќи го одговорот, ангелот му го свртел вниманието на „времето на свршетокот“, во кое „умните ќе разберат“. А, каква надеж имал Даниел? Ангелот му рекол: „Ти оди си и одмори се; ќе станеш да го примиш своето наследство на крајот на деновите“ (Даниел 12:8-10, 13). Даниел ќе се врати „при воскресението на праведниците“, за време на Христовото илјадагодишно владеење (Лука 14:14).
19 Длабоко сме навлезени во времето на крајот и денес сме поблиску до почетокот на Христовото илјадагодишно владеење отколку кога првпат станавме верници. Затоа, мораме да се запрашаме: ‚Ќе бидам ли во новиот свет за да се видам со Авраам, Јов, Даниел и други верни мажи и жени?‘ Ќе бидеме таму само ако останеме блиску до Јехова и ако сме им послушни на неговите заповеди. Во следната статија подетално ќе поразговараме за надежта во воскресение за да видиме кој ќе воскресне.
Се сеќаваш ли?
• На каква реакција наишол Павле кога ја објавувал својата надеж во воскресение?
• Зошто надежта во воскресение ги издвојува вистинските христијани од лажните?
• Од каде знаеме дека Авраам, Јов и Даниел верувале во воскресение?
[Слика на страница 8]
Кога Павле излегол пред управителот Феликс, со уверливост ја објавувал надежта во воскресение
[Слика на страница 10]
Зошто Авраам верувал во воскресението?
[Слика на страница 12]
Јов се тешел со надежта во воскресение
[Слика на страница 12]
Даниел ќе се врати при воскресението на праведниците