७ “यहोवा तिमीहरूका परमेश्‍वरले तिमीहरूलाई दिन लाग्नुभएको देशको कुनै सहरमा यदि तिमीहरूका दाजुभाइमध्ये कोही गरिब भयो भने तिमीहरू ऊप्रति निष्ठुर नहुनू र उसलाई मदत गर्न कन्जुस्याइँ नगर्नू।+ ८ बरु खुला मनले उसलाई मदत गर्नू;+ उसलाई जे-जे कुराको खाँचो छ, ती सबै सापटी दिनू।

३५ किनकि म भोकाएको थिएँ, तिमीहरूले मलाई केही खान दियौ; म तिर्खाएको थिएँ, तिमीहरूले मलाई केही पिउन दियौ। म पराई थिएँ, तिमीहरूले मेरो सत्कार गऱ्‍यौ;+ ३६ म नाङ्‌गो थिएँ,* तिमीहरूले मलाई लुगा लगाइदियौ।+ म बिरामी थिएँ, तिमीहरूले मेरो स्याहार गऱ्‍यौ। म झ्यालखानामा थिएँ, तिमीहरू मलाई भेट्‌न आयौ।’+

११ तिनी उनीहरूलाई जवाफ दिन्थे: “दुई वटा लुगा हुनेले केही पनि नहुनेलाई एउटा देओस्‌ र आफूसित खानेकुरा हुनेले पनि त्यसै गरोस्‌।”+

१३ पवित्र जनहरू खाँचोमा पर्दा तिनीहरूसित बाँडचुँड गर।+ अतिथि-सत्कार गर्ने बानी बसाल।+

४ तर यदि कुनै विधवाको छोराछोरी वा नातिनातिना छन्‌ भने पहिला उनीहरूले नै आफ्नो घरपरिवारमा परमेश्‍वरको भक्‍ति गर्न सिकून्‌+ अनि आफ्नो आमाबुबा र बाजेबज्यैलाई उनीहरूले देखाएको उपकारको साटो तिरून्‌+ किनकि परमेश्‍वरको नजरमा यो ग्रहणयोग्य हुन्छ।+

२७ हाम्रा परमेश्‍वर अनि बुबाको दृष्टिमा शुद्ध र निष्खोट उपासना* यही हो: अनाथ र विधवाहरूलाई तिनीहरूको सङ्‌कष्टमा हेरविचार गर्नु+ अनि आफूलाई यस संसारबाट बेदाग राख्नु।+

१७ कसैसित यस संसारको भौतिक धनसम्पत्ति छ तर आफ्नो भाइलाई खाँचो परेको देखेर पनि करुणा देखाउन इन्कार गर्छ भने परमेश्‍वरको प्रेम उसमा कसरी रहन्छ र?+