Hebrajczyków
6 Dlatego też, pozostawiwszy podstawową+ naukę o Chrystusie,+ przyjmy do dojrzałości,+ nie kładąc ponownie fundamentu,+ mianowicie skruchy za martwe uczynki,+ a także wiary w Boga,+ 2 nauki o chrztach+ i wkładaniu rąk,+ zmartwychwstaniu umarłych+ oraz sądzie wiecznym.+ 3 I to uczynimy, jeśli tylko Bóg pozwoli.+
4 Jest bowiem niemożliwe — jeśli chodzi o tych, którzy raz na zawsze zostali oświeceni+ i którzy zakosztowali wspaniałomyślnego daru niebiańskiego,+ i stali się uczestnikami ducha świętego,+ 5 i zakosztowali+ wybornego słowa Bożego oraz mocy nadchodzącego systemu rzeczy,+ 6 a jednak odpadli+ — żeby ich znowu ożywić do skruchy,+ gdyż oni sami dla siebie na nowo zawieszają Syna Bożego na palu i wystawiają Go na publiczną hańbę.+ 7 Na przykład ziemia, która pije deszcz często na nią padający, a potem wydaje roślinność przydatną tym, przez których też jest uprawiana,+ otrzymuje w zamian błogosławieństwo od Boga. 8 Ale jeśli wydaje ciernie i osty, to jest odrzucona i bliska przeklęcia;+ w końcu zaś zostaje spalona.+
9 Jednakże co do was, umiłowani, mimo iż tak mówimy, jesteśmy przekonani o czymś, co jest lepsze i czemu towarzyszy wybawienie. 10 Gdyż Bóg nie jest nieprawy, żeby miał zapomnieć o waszej pracy oraz o miłości, którą okazaliście jego imieniu+ przez to, że usługiwaliście świętym+ i w dalszym ciągu usługujecie. 11 Pragniemy jednak, żeby każdy z was wykazywał taką samą pracowitość, abyście mieli zupełną pewność+ nadziei+ aż do końca,+ 12 tak byście nie stali się gnuśni,+ lecz byli naśladowcami+ tych, którzy dzięki wierze i cierpliwości dziedziczą obietnice.+
13 Bo gdy Bóg dał obietnicę Abrahamowi,+ a nie mógł przysiąc na nikogo większego, przysiągł+ na samego siebie, 14 mówiąc: „Zaiste, błogosławiąc, będę ci błogosławił, i pomnażając, pomnożę cię”.+ 15 Toteż Abraham, okazawszy cierpliwość, otrzymał tę obietnicę.+ 16 Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego,+ a końcem wszelkiego sporu jest ich przysięga, jako że jest dla nich prawną gwarancją.+ 17 W taki sposób Bóg, zamierzając dziedzicom+ obietnicy obficiej okazać niezmienność+ swego postanowienia, wystąpił z przysięgą, 18 abyśmy przez dwie niezmienne rzeczy, w których jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał,+ my, którzyśmy uciekli do miejsca schronienia, mieli silną zachętę do uchwycenia się przedłożonej nam nadziei.+ 19 Tę nadzieję+ mamy jako kotwicę dla duszy, pewną i niewzruszoną, a wchodzi ona poza zasłonę,+ 20 gdzie dla naszego dobra wstąpił poprzednik,+ Jezus, który stał się na wieki arcykapłanem na sposób Melchizedeka.+