Ιερεμίας
4 ᾿Εὰν ἐπιστρέψῃς, Ἰσραήλ, λέγει Κύριος, ἐπίστρεψον πρὸς ἐμέ· καὶ ἐὰν ἐκβάλῃς τὰ βδελύγματά σου ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μου, τότε δὲν θέλεις μετατοπισθῆ. 2 Καὶ θέλεις ὁμόσει, λέγων, Ζῇ Κύριος, ἐν ἀληθείᾳ ἐν κρίσει καὶ ἐν δικαιοσύνῃ· καὶ τὰ ἔθνη θέλουσιν εὐλογεῖσθαι ἐν αὐτῷ καὶ ἐν αὐτῷ θέλουσι δοξασθῆ.
3 Διότι οὕτω λέγει Κύριος πρὸς τοὺς ἄνδρας Ἰούδα καὶ πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ· ᾿Αροτριάσατε τοὺς κεχερσωμένους ἀγροὺς σας καὶ μή σπείρετε μεταξὺ ἀκανθῶν. 4 Περιτμήθητε εἰς τὸν Κύριον καὶ ἀφαιρέσατε τὰς ἀκροβυστίας τῆς καρδίας σας, ἄνδρες Ἰούδα καὶ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλήμ, μήποτε ἐξέλθῃ ὁ θυμὸς μου ὡς πῦρ καὶ ἐξαφθῆ, καὶ οὐδεὶς θέλει εἶσθαι ὁ σβέσων, ἕνεκεν τῆς κακίας τῶν πράξεών σας. 5 ᾿Αναγγείλατε πρὸς τὸν Ἰούδαν καὶ κηρύξατε πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ· καὶ εἴπατε καὶ ἠχήσατε σάλπιγγα εἰς τὴν γῆν· βοήσατε, συναθροίσθητε καὶ εἴπατε, Συνάχθητε καὶ ἄς εἰσέλθωμεν εἰς τὰς ὠχυρωμένας πόλεις. 6 Ὑψώσατε σημαίαν πρὸς τὴν Σιών· σύρθητε, μή σταθῆτε· διότι ἐγὼ θέλω φέρει κακὸν ἀπὸ βορρᾶ καὶ συντριμμὸν μέγαν. 7 Ὁ λέων ἀνέβη ἐκ τοῦ δάσους αὑτοῦ καὶ ὁ ἐξολοθρευτής τῶν ἐθνῶν ἐσηκώθη· ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ τόπου αὑτοῦ διὰ νὰ ἐρημώσῃ τὴν γῆν σου· αἱ πόλεις σου θέλουσι καταστραφῆ, ὥστε δὲν θέλει εἶσθαι οὐδεὶς ὁ κατοικῶν. 8 Διὰ τοῦτο περιζώσθητε σάκκους, θρηνήσατε καὶ ὀλολύξατε· διότι ὁ φλογερὸς θυμὸς τοῦ Κυρίου δὲν ἐστράφη ἀφ᾿ ἡμῶν. 9 Καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, λέγει Κύριος, ἡ καρδία τοῦ βασιλέως θέλει χαθῆ καὶ ἡ καρδία τῶν ἀρχόντων· καὶ οἱ ἱερεῖς θέλουσιν ἐκθαμβηθῆ καὶ οἱ προφῆται θέλουσιν ἐκπλαγῆ. 10 Τότε εἶπα, Ὦ! Κύριε Θεέ! ἀπατῶν λοιπὸν ἠπάτησας τὸν λαὸν τοῦτον καὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, λέγων, Εἰρήνην θέλετε ἔχει· ἐνῷ ἡ μάχαιρα ἔφθασεν ἕως τῆς ψυχῆς. 11 ᾿Εν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ θέλουσιν εἰπεῖ πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον καὶ πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, Ἄνεμος καυστικὸς τῶν ὑψηλῶν τόπων τῆς ἐρήμου φυσᾷ πρὸς τὴν θυγατέρα τοῦ λαοῦ μου, οὐχὶ διὰ νὰ ἀνεμίσῃ οὐδὲ διὰ νὰ καθαρίσῃ· 12 ἄνεμος σφοδρότερος παρὰ τούτους θέλει ἐλθεῖ δι᾿ ἐμέ· ἐγὼ δὲ τώρα θέλω ἐκφέρει κρίσεις εἰς αὐτούς. 13 Ἰδού, ὡς νεφέλη θέλει ἀναβῆ, καὶ αἱ ἅμαξαι αὐτοῦ θέλουσιν εἶσθαι ὡς ἀνεμοστρόβιλος· οἱ ἵπποι αὐτοῦ εἶναι ἐλαφρότεροι τῶν ἀετῶν. Οὐαὶ εἰς ἡμᾶς, διότι ἐχάθημεν. 14 Ἱερουσαλήμ, ἀπόπλυνον τὴν καρδίαν σου ἀπὸ κακίας, διὰ νὰ σωθῇς· ἕως πότε θέλουσι κατοικεῖ ἐν σοὶ οἱ μάταιοι διαλογισμοὶ σου; 15 Διότι φωνή ἀναγγέλλει ἐκ τοῦ Δὰν καὶ κηρύττει θλῖψιν ἀπὸ τοῦ ὄρους ᾿Εφραΐμ. 16 ᾿Ενθυμίσατε τοῦτο εἰς τὰ ἔθνη· ἰδού, διακηρύξατε ἐναντίον τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅτι πολιορκηταὶ ἔρχονται ἀπὸ γῆς μακρᾶς καὶ ἐκπέμπουσι τὴν φωνήν αὑτῶν ἐναντίον τῶν πόλεων Ἰούδα. 17 Ὡς φύλακες ἀγροῦ παρετάχθησαν ἐναντίον αὐτῆς κυκλόθεν· διότι ἀπεστάτησεν ἐναντίον μου, λέγει Κύριος. 18 Αἱ ὁδοὶ σου καὶ τὰ ἐπιτηδεύματά σου ἐπροξένησαν εἰς σὲ ταῦτα· αὕτη ἡ κακία σου ἐστάθη μάλιστα πικρά, ναί, ἔφθασεν ἕως τῆς καρδίας σου.
19 Τὰ ἐντόσθιά μου, τὰ ἐντόσθιά μου· πονῶ εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας μου· ἡ καρδία μου θορυβεῖται ἐν ἐμοί· δὲν δύναμαι νὰ σιωπήσω, διότι ἠκουσας, ψυχή μου, ἦχον σάλπιγγος, ἀλαλαγμὸν πολέμου. 20 Συντριμμὸς ἐπὶ συντριμμὸν διακηρύττεται· διότι πᾶσα ἡ γῆ ἐρημοῦται· ἐξαίφνης αἱ σκηναὶ μου ἠρημώθησαν καὶ τὰ παραπετάσματά μου ἐν μιᾷ στιγμῇ. 21 Ἕως πότε θέλω βλέπει τὴν σημαίαν, θέλω ἀκούει τὸν ἦχον τῆς σάλπιγγος; 22 Διότι ὁ λαὸς μου εἶναι ἄφρων· δὲν μὲ ἐγνώρισαν· εἶναι υἱοὶ ἄφρονες καὶ δὲν ἔχουσι σύνεσιν· εἶναι σοφοὶ εἰς τὸ νὰ κακοποιῶσι, νὰ ἀγαθοποιῶσιν ὅμως δὲν ἐξεύρουσιν.
23 ᾿Επέβλεψα ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ἰδού, ἄμορφος καὶ ἔρημος· καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ δὲν ὑπῆρχε τὸ φῶς αὐτῶν. 24 Εἶδον τὰ ὄρη καὶ ἰδού, ἔτρεμον καὶ πάντες οἱ λόφοι κατεσείοντο. 25 Εἶδον καὶ ἰδού, δὲν ὑπῆρχεν ἄνθρωπος καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ εἶχον φύγει. 26 Εἶδον καὶ ἰδού, ὁ Κάρμηλος ἔρημος καὶ πᾶσαι αἱ πόλεις αὐτοῦ κατηδαφισμέναι ἀπὸ προσώπου Κυρίου, ἀπὸ τοῦ φλογεροῦ θυμοῦ αὐτοῦ. 27 Διότι οὕτω λέγει Κύριος· πᾶσα ἡ γῆ θέλει εἶσθαι ἔρημος· συντέλειαν ὅμως δὲν θέλω κάμει. 28 Διὰ τοῦτο ἡ γῆ θέλει πενθήσει καὶ οἱ οὐρανοὶ ἄνωθεν θέλουσι συσκοτάσει· διότι ἐγὼ ἐλάλησα, ἀπεφάσισα καὶ δὲν θέλω μετανοήσει οὐδὲ θέλω ἐπιστρέψει ἀπὸ τούτου. 29 Πᾶσα ἡ πόλις θέλει φύγει ὑπὸ τοῦ θορύβου τῶν ἱππέων καὶ τῶν τοξοτῶν θέλουσιν ἐλθεῖ εἰς τὰ δάση καὶ ἀναβῆ ἐπὶ τοὺς βράχους· πᾶσα πόλις θέλει ἐγκαταλειφθῆ καὶ δὲν θέλει εἶσθαι ἄνθρωπος κατοικῶν ἐν αὐταῖς. 30 Καὶ σύ, ἠφανισμένη, τί θέλεις κάμει; καὶ ἄν ἐνδυθῇς κόκκινον, καὶ ἄν στολισθῇς μὲ στολισμοὺς χρυσούς, καὶ ἄν διατείνῃς μὲ στίμμι τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, εἰς μάτην θέλεις καλλωπισθῆ· οἱ ἐρασταὶ σου θέλουσι σὲ καταφρονήσει, θέλουσι ζητεῖ τὴν ζωήν σου. 31 Διότι ἤκουσα φωνήν ὡς κοιλοπονούσης, στεναγμὸν ὡς πρωτογεννώσης φωνήν τῆς θυγατρὸς Σιών, ἥτις θρηνολογεῖ ἑαυτήν, ἐκτείνει τὰς χεῖρας αὑτῆς, λέγουσα, Οὐαὶ εἰς ἐμὲ τώρα, διότι ἡ ψυχή μου ἐκλείπει ἕνεκεν τῶν φονευτῶν.