Περιπατώντας με τον Θεό

Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

 1. Με τι μπορεί να παρομοιωθή το να περιπατούμε με τον Θεό, και γιατί;

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ να φαντασθήτε έναν ελέφαντα κι ένα μυρμήγκι να βαδίζουν παράπλευρα σε μια παρέλασι ιπποδρομίου; Ή μια καγκουρώ κι έναν ψύλλο να πηδούν μαζί κατά μήκος μιας Αυστραλιανής θαμνώδους περιοχής; Παράλογο; Φυσικά! Όμως η σκέψις ότι εμείς, οι μικροί, αδύνατοι, ατελείς άνθρωποι, απλές κηλίδες επάνω σε μια κηλίδα, μπορούμε να περιπατήσωμε με τον Ιεχωβά, τον Παντοδύναμο, τον Ύψιστο Θεό, τον Κυρίαρχον ολοκλήρου του σύμπαντος, θα ήταν απείρως πιο παράλογη αν δεν ήταν γεγονός ότι αυτός ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τη σκέψι αυτή.

2, 3. Ποιοι περιεπάτησαν με τον Θεό, και τι πρέπει να είναι ο Θεός σ’ εμάς για να περιπατούμε μαζί του;

² Έτσι o λόγος του Θεού μάς λέγει ότι «περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού», ότι «μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε» και ότι ο Λευί δηλαδή, το Λευιτικό ιερατείο, περιεπάτησε με τον Θεό, Πράγματι, το να περιπατούμε με τον Θεό είναι εκείνο, που αυτός περιμένει από όλους τους δούλους του, καθώς ακριβώς διαβάζουμε: «Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου ειμή . . . να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Γεν. 5:22· 6:9· Μαλαχ. 2:4, 6· Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

³ Για να περιπατούμε εμείς με τον Θεό, πρέπει ο Ιεχωβά να είναι πολύ πραγματικός για μας, πιο πραγματικός ακόμη για μας από ό,τι είναι τα όμοιά μας ανθρώπινα πλάσματα. Όπως διαβάζομε για τον Μωυσή: «Ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε.» Πρέπει να μπορούμε να πούμε όπως είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Οι οφθαλμοί μου είναι διαπαντός προς τον Ιεχωβά.» «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός.»​—Εβρ. 11:27· Ψαλμ. 25:15, ΜΝΚ· 16:8, ΜΝΚ.

4, 5. Γιατί ο Θεός μάς διατάσσει να περιπατούμε μαζί του;

⁴ Γιατί ο Θεός μάς διατάσσει να περιπατούμε μαζί του; Χάριν της κυριαρχίας του και της ευτυχίας μας. Το οφείλομε στον Θεό το να περιπατούμε μαζί του. Ως ο Δημιουργός μας και ο Υπέρτατος Κυρίαρχος έχει το δικαίωμα να διατάσση πώς πρέπει να περιπατούμε. Είναι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον οι σκοποί του μπορούν να πραγματοποιηθούν, ο μόνος τρόπος, με τον οποίο μπορεί να υπάρξη ειρήνη και αρμονία στις κτήσεις του, με το να περιπατούν όλοι μαζί του. Αν, επειδή είμεθα ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες αρνούμεθα να περιπατούμε μαζί του, ο Ιεχωβά θα ήταν υποχρεωμένος να μας καταστρέψη ως στασιαστάς.

⁵ Διατάσσοντάς μας να περιπατούμε μαζί του ο Ιεχωβά έχει τα ύψιστα και κάλλιστα συμφέροντά μας στην καρδιά του. Όταν περιπατούμε με τον Θεό, είμεθα βέβαιοι ότι πηγαίνομε στην ορθή κατεύθυνσι, διότι ο Θεός είναι πάνσοφος, παντογνώστης, και ποτέ δεν κάνει λάθος. Επί πλέον, το να περιπατούμε με τον Θεό είναι η πιο ασφαλής πορεία, επειδή κάτω από τη σκιά του υπάρχει προστασία—Παροιμ. 2:6-9· Ψαλμ. 91:1.

 6. Για ποιους άλλους λόγους πρέπει να περιπατούμε με τον Θεό;

⁶ Το να περιπατούμε με τον Θεό δεν είναι μόνο η ορθή και σοφή ενέργεια, αλλά και η πιο αγαπητή ενέργεια για μας, το πράγμα που θα μας κάμη πάρα πολύ ευτυχείς. Κάνει ακόμη και τον Θεό ευτυχή να μας βλέπη να λαμβάνωμε μια σοφή πορεία, την πορεία του να περιπατούμε μαζί του. Ασφαλώς εν όψει όλων όσα αυτός έκαμε για χρήσι, πρέπει να θέλωμε να δείχνωμε αγάπη κι εκτίμησι προσπαθώντας να τον ευαρεστούμε. Περαιτέρω, όπως ακριβώς μας αρέσει να περιπατούμε μ’ έναν που αγαπούμε, απολαμβάνομε να είμεθα στην παρουσία του, έτσι, αν αγαπούμε τον ουράνιο Πατέρα μας Ιεχωβά Θεό, θα θέλουμε να είμεθα στην παρουσία του, πάντοτε περπατώντας μαζί του.​—Παροιμ. 27:11.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΩΣΕΩΣ

 7. Ποια ισχυρή αόρατη εναντίωσι αντιμετωπίζομε καθώς περιπατούμε με τον Θεό;

⁷ Το να περιπατή κανείς με τον Θεό δεν σημαίνει ότι ακολουθεί τις γραμμές της ελαχίστης αντιστάσεως. Κάθε άλλο. Μάλλον, περιπατώντας με τον Θεό αντιμετωπίζομε εναντίωσι από τρία μέρη. Πρώτον, υπάρχει εναντίωσις από τον Σατανά και τους δαίμονάς του. Αλλά μπορεί να πήτε, ‘Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Διάβολος!’ Ο Πέτρος και ο Παύλος επίστευαν, και ο Πέτρος έγραψε τούτο: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.» Ο Παύλος έγραψε αυτό: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» Η Γραφή δεν αφήνει αμφιβολία για το ότι αυτά είναι πραγματικές οντότητες, αόρατες προσωπικότητες, ισχυρές και πονηρές, και αποφασισμένες να μας εκτρέψουν από το να περιπατούμε με τον Θεό, για ν’ αποδείξουν αληθινή την καύχηση του Σατανά ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διακρατήση ακεραιότητα.​—1 Πέτρ. 5:8· Εφεσ. 6:11, 12.

 8. Γιατί ο κόσμος εναντιώνεται στο να περιπατούμε με τον Θεό;

⁸ Περιπατώντας με τον Θεό, έχομε, επίσης, ν’ αντιμετωπίσωμε την εναντίωσι του κόσμου, όπως ακριβώς την αντιμετώπισαν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Ιησούς και οι απόστολοί του. Ο κόσμος δυσαρεστείται διότι περιπατούμε με τον Θεό επειδή, μεταξύ άλλων, η ίδια η πορεία της ενεργείας μας τον επιπλήττει: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις . . . και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»​—1 Πέτρ. 4:3, 4.

 9. Εναντίωσις από ποια πηγή επέφερε κατ’ επανάληψιν θλίψι σ’ εκείνους που περιπατούσαν με τον Θεό;

⁹ Έχομε, επίσης, τις κληρονομημένες μας πεπτωκυίες τάσεις, οι οποίες εναντιώνονται στο να περιπατούμε με τον Θεό. Τι θλίψι επέφεραν αυτές σε πιστούς δούλους του Ιεχωβά όπως ο Δανιήλ, ο Δαβίδ και ο Πέτρος! Πόσο αληθινά μιλεί ο Παύλος για μας όταν λέγη: «Ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ.» Ακόμη τότε μπορούσε να πη: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» Σε τούτο πρέπει ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του Παύλου. Ως τον Αρμαγεδδώνα μπορούμε να περιμένωμε ότι οι τρεις αυτές δυνάμεις θα εναντιώνωνται στο να περιπατούμε με τον Θεό.​—Ρωμ. 7:21, 24· 1 Κορ. 9:27· Δαν. 9:4-13.

ΤΡΙΠΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

10. Υπακοή σε ποια συμβουλή που εδόθη στους βασιλείς του Ισραήλ θα μας βοηθήση να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁰ Για να μας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσωμε αυτή την τριπλή εναντίωσι στο να περιπατούμε με τον Θεό, ο Ιεχωβά μάς έχει εφοδιάσει με τρία ισχυρά όργανα. Πρώτ’ απ’ όλα, έχομε τον λόγον του Θεού. Τι πολύτιμο βοήθημα είναι αυτός! Μας οδηγεί, μας ενισχύει και μας ωθεί στο να περιπατούμε με τον Θεό. Με αυτόν μόνο ο Ιεχωβά Θεός μιλεί άμεσα σ’ εμάς. Δεν υπάρχει υπακατάστατον τούτου και έτσι πρέπει να κάμωμε συνήθειά μας το να ‘αναγινώσκωμεν εν αυτώ πάσας τας ημέρας’ της ζωής μας· όπως ακριβώς απητείτο από τους βασιλείς του Ισραήλ να πράττουν.​—Δευτ. 17:19.

11, 12. Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε πάρα πολύ από την ανάγνωσι της Γραφής;

¹¹ Διαβάζοντας τον λόγον του Θεού, ας βεβαιωνώμεθα ότι λαμβάνομε το νόημα των όσων διαβάζομε, αν όχι κάθε λέξεως, τουλάχιστον το γενικό νόημα, διαβάζοντας συγχρόνως με τη σκέψι να το εφαρμόσωμε στον εαυτό μας, στη διαγωγή μας και στη διακονία μας. Πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε ή να βλέπωμε τον εαυτό μας σ’ εκείνους που περιεπάτησαν με τον Θεό και ν’ αποφασίσωμε ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμά τους. Σ’ αυτές τις ημέρες της μεγάλης πονηρίας το βιβλίο των Παροιμιών έχει ιδιαίτερη αξία, βοηθώντας μας να περιπατούμε με ευθύτητα. Ακόμη και όταν δαβάζωμε τους Ψαλμούς, ας μην είμεθα ικανοποιημένοι με το ν’ απολαμβάνωμε απλώς τα ωραία τους άσματα αίνου στον Ιεχωβά, αλλ’ ας παρατηρούμε πόση νουθεσία περιέχουν, τόσο υπονοούμενη, όσο και άμεση. Έτσι ο πρώτος ψαλμός, μιλώντας μας για τη μακαριότητα του ανθρώπου που διακρατεί ακεραιότητα, μας νουθετεί να τον μιμηθούμε.

¹² Στην άμεση νουθεσία των ψαλμών περιλαμβάνονται, φυσικά, οι εκκλήσεις για αίνον του Ιεχωβά. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Παρατηρήστε τις προσταγές που δίδονται στους άρχοντας του κόσμου στον Ψαλμό 2:10-12, και εκείνην που δίδεται στον λαόν του Θεού στον Ψαλμό 4:4: «Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών επί της κλίνης υμών, και ησυχάζετε.» Τέτοιου είδους ανάγνωσις της Γραφής θα μας διαφωτίση αληθινά, θα μας ενισχύση και θα μας δώση ώθησι καθώς εξακολουθούμε να περιπατούμε με τον Θεό.

13, 14. Ποια περαιτέρω βοήθεια επρομήθευσε ο Θεός, και για να μας βοηθήση αυτή να περιπατούμε με τον Θεό τι πρέπει να κάμωμε;

¹³ Ο Θεός, για να μας βοηθήση να περιπατούμε μαζί του, έχει επίσης προμηθεύσει μια ορατή επίγεια οργάνωσι, τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’, ή ‘υπόλοιπον’, που ο Ιησούς Χριστός επεφόρτισε με όλα τα υπάρχοντά του, όπως ακριβώς προείπε. Αυτός ο «δούλος» παρέχει ηγεσία και πνευματική τροφή μέσω διορισμένων υπηρετών, συναθροίσεων διαφόρων ειδών και εντύπων δημοσιεύσεων. Όσοι είναι υπηρέται στην εκκλησία καθώς και όλοι όσοι υπηρετούν ως επίσκοποι παρέχουν βοήθεια μέσω συμβουλής και παραδειγματικής ενεργείας: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα, του πολιτεύματος αυτών.»​—Ματθ. 24:45-47· Εβρ. 13:7.

¹⁴ Επωφεληθήτε, λοιπόν, από τη βοήθεια που μπορούν να σας δώσουν. Να τους σέβεσθε και να συνεργάζεσθε μαζί τους. Τούτο, φυσικά, απαιτεί ‘να μην αφίνωμεν το να συνερχώμεθα ομού’. Πόσο συχνά μας επεστήθη η προσοχή σ’ αυτή τη νουθεσία! Και όμως τι γίνεται με την παρακολούθησι των συναθροίσεων όταν ο καιρός ξαφνικά γίνεται κακός; Και τούτο ακόμη και στις μεγάλες πόλεις που έχουν επαρκή μέσα μεταφοράς. Σκεφθήτε τους αδελφούς μας πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, που ριψοκινδυνεύουν την ελευθερία των και τη συντήρησι των οικογενειών των κάθε φορά που συνέρχονται. Και όμως μερικοί μένουν μακριά εξαιτίας του χιονιού ή της βροχής. Αληθινά, αδελφοί, δεν έπρεπε να γίνωνται αυτά τα πράγματα!​—Εβρ. 10:25.

15, 16. Σε ποιο βαθμό πρέπει να εκτιμούμε τις δημοσιεύσεις της Σκοπιάς;

¹⁵ Το να περιπατούμε με τον Θεό απαιτεί, επίσης, να έχωμε το φρόνημα της οργανώσεως στις αναγνωστικές μας συνήθειες. Ο ορατός αγωγός του Θεού μάς παρέχει πάντοτε πάρα πολλή αναγνωστική ύλη, η οποία πρέπει να είναι όλη ένα ΠΡΕΠΕΙ για τους Χριστιανούς. Μερικοί φαντάζονται ότι δεν έχουν καιρό να διαβάσουν από την αρχή ως το τέλος κάθε τεύχους της Σκοπιάς, όμως ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το πράττουν αυτό. Είσθε σεις πιο πολυάσχολοι ή έχετε περισσότερο σπουδαία εργασία απ’ αυτούς; Ή είναι ζήτημα εκλεκτικότητας; Σπαταλούμε καιρό διαβάζοντας άλλα πράγματα ή βλέποντας τηλεόραση, όταν θα μπορούσαμε να εξαγοράζωμε ευκαιρίες χρόνου διαβάζοντας τη Σκοπιά; Πολλές πολύτομες πληροφορίες και νουθεσίες περιέχονται στα λεγόμενα «δευτερεύοντα» άρθρα της Σκοπιάς, που βοηθούν τον Χριστιανό να περιπατή στην ορθή κατεύθυνσι και να «ήναι τέλειος . . . ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.».​—2 Τιμ. 3:17.

¹⁶ Το ίδιο, επίσης, εφαρμόζεται και στο περιοδικό Ξύπνα! Το να διαβάζετε κάθε τεύχος από το ένα εξώφυλλο ως το άλλο, όχι μόνο θα ευρύνη τον διανοητικό σας ορίζοντα, αλλά και θα σας βοηθήση να βλέπετε όλα τα πράγματα από την άποψι του Θεού. Και τι θα πούμε για το Ετήσιον Βιβλίον; Διαθέτετε χρόνον κάθε μέρα για να εξετάζετε το ημερήσιο εδάφιο; Διαβάζετε τις διεγερτικές και ενθαρρυντικές εκθέσεις του; Αν το πράττετε αυτό, θα σας βοηθήση στο να περιπατήτε με τον Θεό.

17, 18. Τι μπορεί να λεχθή για την αξία και συμβολή του αγίου πνεύματος στο να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁷ Εκτός από τον λόγο του και την ορατή του οργάνωσι, ο Ιεχωβά Θεός μάς έχει, επίσης, εφοδιάσει με το άγιο πνεύμα του, δηλαδή, την ενεργό του δύναμι. Ενώ σήμερα η λειτουργία του δεν είναι τόσο φανερή στον φυσικό οφθαλμό όσο ήταν στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ και στους αποστολικούς χρόνους, μπορεί όμως η λειτουργία του να γίνη σαφώς αντιληπτή από τον οφθαλμόν της πίστεως. Πράγματι, η μεγάλη αλλαγή, που απεργάζεται σε άτομα, και το μεγάλο έργο, που επιτελείται στον κόσμο σήμερα εξαιτίας του, μπορούν να γίνουν αντιληπτά από όλους, και αν ακόμη δεν αναγνωρίζουν την αιτία, το άγιο πνεύμα. Το πνεύμα αυτό, όμως, δεν το λαμβάνομε χωριστά από τον λόγον του Θεού, από συνταύτιση με την οργάνωσί του και από προσευχή· χωριστά από ‘ακοήν της πίστεως’.​—Γαλ. 3:2.

¹⁸ Είναι σαφές, ότι δεν κατέχουν όλοι οι αφιερωμένοι και μάλιστα ώριμοι Χριστιανοί το άγιο πνεύμα στο ίδιο μέτρον. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανιδιοτέλεια, βάθος αφοσιώσεως, εγκράτεια, ταπεινοφροσύνη, πραότης πνεύματος, μελετηρότης όσον αφορά τον λόγον του Θεού και ζήλος στη θεία υπηρεσία έχουν σχέσι με το πόσο από το άγιο πνεύμα έχομε. Φαίνεται, επίσης, ότι κληρονομημένες ιδιότητες δεν έχουν μικρή σχέσι με τον βαθμό, στον οποίον επιτρέπομε να έχη το άγιο πνεύμα ελεύθερη ροή στη ζωή μας ή τείνομε στο να εμποδίζωμε τη λειτουργία του. Έτσι όσο πιο πολύπλευρη είναι η προσωπικότης, τόσο δυσκολότερο είναι να την διαποτίση πλήρως το άγιο πνεύμα. Η πολύπλευρη προσωπικότης έχει περισσότερη ανάγκη αυτοκυριαρχίας και πρέπει ιδιαίτερα να φυλάγεται από την παγίδα της κτισματολατρίας. Ο πλούτος της προσωπικότητος εργάζεται εναντίον της πνευματικότητος, διότι το πολύπλευρο άτομο έχει τάσι να επιστηρίζεται περισσότερο στον εαυτό του, όπως ακριβώς και εκείνοι που είναι πλούσιοι σε υλικά πράγματα τείνουν να θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον εαυτό τους αντί του Ιεχωβά Θεού.​—Ψαλμ. 52:7.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΦΟΣΙΩΣΙΣ

19. Ποια είναι τα πρώτα βήματα στο να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁹ Προτού μπορέσωμε καν ν’ αρχίσωμε να περιπατούμε με τον Θεό, έχομε ανάγκην πίστεως. Πρέπει να πιστέψωμε ότι αυτός υπάρχει και ότι θ’ ανταμείψη εκείνους που περιπατούν μαζί του. Αποδεικνύομε ότι έχομε πίστι, όταν αφιερωνώμεθα να πράττωμε το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθούμε τα ίχνη του Ιησού Χριστού, κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα τού να περιπατούμε με τον Θεό μας. Καθώς διαβάζομε: «Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;» Για να περιπατήσωμε εμείς με τον Θεό πρέπει πρώτα να συμφωνήσωμε μαζί του, με το ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν και να βαπτισθούμε στο νερό, κάνοντας έτσι δημοσία ομολογία της αφιέρωσεώς μας στον Ιεχωβά. Όπως ετονίσθη κατ’ επανάληψιν σ’ αυτό το δημοσίευμα, η αφιέρωσίς μας δεν γίνεται σ’ έναν απρόσωπο σκοπό, ούτε ακόμη σε μια κοινωνία ανθρώπων, αλλά σ’ ένα πρόσωπο, το υπέρτατο Πρόσωπο του σύμπαντος, στον Ιεχωβά Θεό.​—Αμώς 3:3.

20. Ποιος τελικός σκοπός του Ιεχωβά πρέπει να είναι σκοπός μας για να περιπατούμε μαζί του;

²⁰ Από τώρα και στο εξής πρέπει ν’ ακολουθούμε την ηγεσία του Θεού, πρέπει να πηγαίνωμε προς την ίδια κατεύθυνσι που ακολουθεί αυτός, ο σκοπός του πρέπει να είναι σκοπός μας. Και ποιος είναι ο σκοπός του; Φυσικά, η υπεράσπισις του εαυτού του και του ονόματός του και του λόγου του μέσω της βασιλείας του. «Ο Ιεχωβά είναι αποκλειστικά αφωσιωμένος εις το όνομά του. Είναι Θεός απαιτών [την ιδίαν] αποκλειστικήν αφοσίωσιιν [από τους άλλους].» «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς διέταξε στους ακολούθους του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.»​—Έξοδ. 34:14, ΜΝΚ (έκδοσις 1953)· Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ· Ματθ. 6:33.

21. Τι απαιτεί από μας η αποκλειστική αφοσίωσις;

²¹ Όπως ακριβώς ο Ιησούς περιεπάτησε με τον Θεό θέτοντας πρώτα στη ζωή του το όνομα και τη βασιλεία του Θεού, έτσι πρέπει να κάμωμε κι εμείς. Πρέπει να υπακούσωμε στις προφητικές εντολές που αναγράφονται στο Ησαΐας 43:10-12 και Ματθαίος 24:14. Καθώς μας δίδεται η ευκαιρία πρέπει να πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι και να στεκώμεθα στις γωνίες των δρόμων διαφημίζοντας το όνομα και τη βασιλεία του Ιεχωβά, να κάνωμε επανεπισκέψεις και να διεξάγωμε Γραφικές μελέτες μ’ εκείνους που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης. Η αποκλειστική αφοσίωσις απαιτεί από μας να είμεθα άγρυπνοι στις ευκαιρίες μαρτυρίας οπουδήποτε και αν τύχη να βρισκώμαστε.

22. Τι απαιτεί από μας η αρχή που εκτίθεται στο Λουκάς 12:48;

²² Είναι η υπηρεσία του Ιεχωβά πράγματι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή σας; Αν ναι, τότε δεν θα είμεθα ευχαριστημένοι με τεκμήριον απλώς μαρτυρίας, αλλά θα προσπαθούμε να φθάσωμε τουλάχιστον το μικρότερο όριο των απαιτήσεων των αναλογιών της εκκλησίας. Χρειαζόμεθα τον καταναλίσκοντα ζήλο που είχε ο Ιησούς και έτσι θα κάμωμε ό,τι μας είναι δυνατόν να κάμωμε. Θυμηθήτε, «εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» Ας μην είμεθα, λοιπόν, ευχαριστημένοι με το να πράττωμε το ολιγώτερο που μπορούμε για να είμεθα Χριστιανοί.​—Λουκ. 12:48.

23, 24. Ποιες είναι μερικές από τις παγίδες από τις οποίες πρέπει να φυλαγόμαστε αν θα θέλαμε να δίνωμε στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι;

²³ Καθώς προχωρεί ο καιρός πρέπει ν’ αυξάνη ο ζήλος μας. Αν αυτό δεν είναι αληθές στην περίπτωσί μας, μήπως συμβαίνει ότι ο υλισμός ή κάτι άλλο κάνουν εισβολές; Μερικοί μπορεί να έχουν γίνει τακτικοί θεαταί της τηλεοράσεως. Αν η συσκευή μας τηλεοράσεως μάς κάνη να προσκόπτωμε όσον αφορά τη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά· αν το να αγρυπνούμε σ’ αυτήν κάνη εισβολές στην προσωπική μας μελέτη, στην παρακολούθησι από μέρους μας των συναθροίσεων και στη διακονία μας στον αγρό, τότε ας απαλλαγούμε απ’ αυτήν. Είναι καλύτερα να μπούμε στον νέο κόσμο χωρίς συσκευή τηλεοράσεως παρά να ριψοκινδυνεύωμε να χάσωμε τον νέο κόσμο χάριν της τηλεοράσεως!​—Μάρκ. 9:45.

²⁴ Το ίδιο πρέπει, επίσης, να λεχθή για άλλες μορφές διασκεδάσεως. Απεκτήσσιμε μήπως μια τέτοια συνήθεια να επιθυμούμε την τέρψι, ώστε ο κινηματογράφος, οι κοινωνικές συγκεντρώσεις ή ο χορός ν’ αποτελούν ένα «πρέπει» στις νύχτες του Σαββάτου; Πώς μπορούμε να πράξωμε δικαιοσύνη στη διακονία του αγρού, στη δημοσία ομιλία και στη μελέτη της Σκοπιάς της Κυριακής, αν αποτυγχάνωμε να έχωμε μια καλή νυκτερινή ανάπαυσι; Είναι αλήθεια ότι η χαλάρωσις είναι αναγκαία, αλλ’ ας την εξουσιάζωμε εμείς, ας μην την αφήνωμε να μας εξουσιάζη αυτή! Το να περιπατούμε με τον Θεό, να του δίδωμε αποκλειστική αφοσίωσι,να θέτωμε πρώτα τη βασιλεία του, απαιτεί από μας να το πράττωμε αυτό!

«ΝΑ ΠΡΑΤΤΗΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ»

25. Για να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά, σε ποια Γραφικά εδάφια πρέπει να υπακούωμε;

²⁵ Το να περιπατούμε με τον Θεό περαιτέρω σημαίνει για μας να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του. «Και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον.» «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος.» «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» Όπως ακριβώς το μικροσκοπικό άτομον υπακούει στους ίδιους θείους νόμους, που κυβερνούν τους ισχυρούς αστρικούς γαλαξίας του σύμπαντος, έτσι, άσχετα με το πόσο ασήμαντοι και πεπερασμέναι είμεθα αν συγκριθούμε με τον Ιεχωβά Θεό, μπορούμε και πρέπει να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του, πρέπει να ‘πράττωμεν το δίκαιον’.​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 1:16· Ματθ. 5:48.

26-28. Εκτός από το να αγαπούμε δικαιοσύνη, τι άλλο διατάσσεται, και γιατί;

²⁶ Για να πράττωμε το δίκαιο πρέπει όχι μόνο ν’ αγαπούμε εκείνο που είναι ορθό και δίκαιο, αλλά και να μισούμε, ν’ αποστρεφώμεθα εκείνο που είναι κακό. Ο Ιεχωβά το πράττει αυτό: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην· ο μισών . . . αδικίαν.» Και για τον Ιησούν εγράφη: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν.» Διστασσόμεθα, λοιπόν: «Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά, μισείτε το κακόν.» Απόστρεφεσθε το πονηρόν, προσκολλάσθε εις το αγαθόν.»​—Ησ. 61:8, ΜΝΚ· Ψαλμ. 45:7· 97:10, ΜΝΚ· Ρωμ. 12:9.

²⁷ Πρέπει όλοι να είμεθα προσεκτικοί για να εξακολουθούμε να περιπατούμε με τον Θεό με το να πράττωμε το δίκαιον, όχι μόνο αγαπώντας ό,τι είναι ορθόν, αλλά και μισώντας ό,τι είναι κακό, ότι είναι πονηρό. Από καιρό σε καιρό εκείνο που είναι κακό μπορεί να παρουσιάζεται πολύ δελεαστικά σ’ εμάς, όπως ακριβώς ο απαγορευμένος καρπός στην Εύα· και έτσι, αν δεν έχωμε καλλιεργήσει μια αποστροφή για ό,τι είναι κακό, μια απέχθεια και μίσος γι’ αυτό, σε μια στιγμή αδυναμίας μπορεί να υποκύψωμε στον πειρασμό, προς διαρκή αισχύνην μας και λύπη. Κανείς δεν μπορεί να λάβη ως δεδομένον ότι λόγω των πολλών ετών που έχει ως αφιερωμένος Χριστιανός, κατέχει μια σταθερή θέσι. Ούτε ακόμη ο απόστολος Παύλος δεν είχε τέτοια εμπιστοσύνη στον εαυτό του!​—1 Κορ. 9:27· 10:12.

²⁸ Γνωρίζομε ποιες είναι οι ατομικές μας αδυναμίες. Δεν πρέπει να παραχαϊδεύωμε τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να εκδηλώνωμε ένα δίκαιο ζήλο εναντιώσεως σ’ αυτές πάντοτε. Αν η φιλαργυρία είναι η κυρία αδυναμία μας, δεν τολμούμε να επιδιδώμεθα σε πανούργες μεθόδους χρηματισμού, διότι γρήγορα ή αργά θα πάμε πολύ μακριά και θα παραστή ανάγκη να τιμωρηθούμε. Αν αγαπούμε τα οινοπνευματώδη ποτά σε βαθμό που να μην μπορούμε να εξουσιάσωμε την αγάπη μας αυτή, πρέπει πολύ να χαλιναγωγούμε τον εαυτό μας στην παρουσία εκείνων που επιδίδονται σ’ αυτά, κατά προτίμησιν μένοντας μακριά από τέτοια μέρη, αλλιώς μπορεί να φέρωμε ατιμία στη Χριστιανική εκκλησία και να είμεθα άξιοι τιμωρίας. Αν η αδυναμία μας είναι προς την κατεύθυνσι του φύλου, είτε είμεθα νυμφευμένοι είτε άγαμοι, τότε πρέπει να διεξάγωμε έναν ισχυρόν αγώνα εναντίον της αδυναμίας αυτής, αποφεύγοντας ακάθαρτες σκέψεις, πορνογραφικά έντυπα και αισθησιακής φύσεως κινηματογραφικές ταινίες. Θυμηθήτε, «δεν είναι ουδέν . . . κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» Πρέπει να ‘αιχμαλωτίζωμεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού’. Πρέπει να ‘καθαρισθώμεν ημείς οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά’, αν θα θέλαμε να εξακολουθήσουμε περιπατώντας με τον Θεό, ‘πράττοντες το δίκαιον’.​—Ματθ. 10:26· 2 Κορ. 1:5· Ησ. 52:11, ΜΝΚ.

«ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΕΛΕΟΣ»

29. Γιατί το να περιπατούμε με τον Θεό απαιτεί, επίσης, να αγαπούμε έλεος;

²⁹ Για να περιπατούμε με τον Θεό, πρέπει, επίσης, να ‘αγαπούμε έλεος’, όπως προχωρεί και λέγει το Μιχαίας 6:8. Η Εβραϊκή λέξις που εδώ αποδίδεται «έλεος» είναι η ίδια που αλλού μεταφράζεται «αγαθότης». Κατ’ επανάληψιν διαβάζομε για το έλεος του Ιεχωβά. «Πόσον πολύτιμον είναι το έλεός σου, Θεέ!» «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο ποιών έλεος.» «Έλεος του Ιεχωβά είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού. Ανανεόνονται εν ταις πρωίαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.» «Πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίριμων.»​—Ψαλμ. 36:7· Ιερεμ. 9:24, ΜΝΚ· Θρήνοι 3:22, 23, ΜΝΚ· Ιάκ. 5:11, ΜΝΚ.

30. Τι σημαίνει να έχωμε συμπόνια, και πώς την εξεδήλωσε ο Ιεχωβά;

³⁰ Η αγαθότης ή αγαθωσύνη είναι καρπός του πνεύματος. Το έλεος θα μας κάμη να έχωμε κατανόησι, να είμεθα στοχαστικοί, ευγενείς και υποβοηθητικοί. Για να είμεθα ελεήμονες, πρέπει να έχωμε συμπόνια. Η συμπόνια πηγαίνει πιο μακριά από τη συμπάθεια, διότι στη συμπόνια θέτομε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου, αισθανόμεθα πραγματικά ό,τι αυτός αισθάνεται. Ο Ιεχωβά Θεός, όσο μεγάλος και αν είναι, δεν είναι πέρα από το να εξασκή συμπόνια για τα πλάσματά του. Όχι μόνο έχει ευσπλαγχνία, οικτιρμούς, συμπάθεια για μας, ενθυμούμενος ότι είμεθα απλώς χώμα, αλλά τοποθετεί τον εαυτό του στη θέσι μας έτσι ώστε ό,τι μας λυπεί, λυπεί και αυτόν. Έτσι διαβάζομε όσον αφορά το έθνος του Ισραήλ: «Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο.» Ναι, όταν αυτοί υπέφεραν, υπέφερε και αυτός.​—Ησ. 63:9.

31. Ποια παραδείγματα συμπόνιας έδωσαν ο Ιησούς και ο Παύλος;

³¹ Ο Ιησούς Χριστός είχε επίσης συμπόνια, όχι μόνον όταν ήταν στη γη, αλλά και αφότου επέστρεψε στον ουρανό. Όταν ο Σαούλ, ο από την Ταρσό, κατεδίωκε τους Χριστιανούς, ο Ιησούς τού είπε: «Εγώ είμαι Ιησούς τον οποίον συ διώκεις.» Ο Ιησούς Χριστός, που ήταν τώρα η ακριβής αντιπροσώπευσις της ίδιας της υπάρξεως του Θεού, έθετε τον εαυτό του στη θέσι των ακολούθων του· ό,τι τους λυπούσε, λυπούσε κι αυτόν. Και ο Παύλος, όταν έγινε ο ίδιος ακόλουθος του Ιησού Χριστού, εμιμείτο τον Διδάσκαλό του σ’ αυτό το ζήτημα της συμπόνιας. Έθετε τον εαυτό του στη θέσι των άλλων, για να μπορέση να τους κερδίση για τον Χριστό: Στους Ιουδαίους έγινε σαν Ιουδαίος, στους υπό νόμον σαν υπό νόμον, στους ανόμους σαν δίχως νόμο. «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς· εις πάντας έγεινα τα πάντα . . . δια το ευαγγέλιον.» Και όταν αυτοί είχαν γίνει αδελφοί του ο Παύλος εξακολούθησε να εκδηλώνη συμπόνια: «Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;»​—Πράξ. 9:5· 1 Κορ. 9:20-23· 2 Κορ. 11:29.

32. Πώς θα μας κάμη να ενεργήσωμε η συμπόνια;

³² Όταν πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι με τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, η συμπόνια θα μας κάμη να σεβώμεθα τα δικαιώματα των άλλων, να είμεθα λεπτοί, υπομονητικοί, φιλάγαθοι και αποτελεσματικοί διάκονοι. Η συμπόνια θα κάμη τους συζύγους να εκτιμούν ο ένας τον άλλον, να έχουν αμοιβαία κατανόησι και να είναι στοργικοί σύντροφοι. Η συμπόνια θα καταστήση τα τέκνα ικανά να εκτιμούν την άποψι και θέσι των γονέων των, όπως ακριβώς θα κάμη και τους γονείς να έχουν στοργή και κατανόησι, μη ερεθίζοντας τα τέκνα των, εκτιμώντας το πώς αυτά βλέπουν τα πράγματα, χωρίς εξ άλλου οι γονείς αυτοί να εγκαταλείπουν την εξουσία των.​—Εφεσ. 5:33-6:4.

33. Ποιοι χρειάζεται ιδιαίτερα να εκδηλώνουν συμπόνια, και γιατί;

³³ Η συμπόνια θα συντελέση σε ειρήνη και ενότητα στη Χριστιανική εκκλησία. Μας βοηθεί να κάνωμε παραχωρήσεις για τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων. Η συμπόνια θα κάμη τον διδάσκαλο της θεοκρατικής σχολής διακονίας φιλάγαθο στη συμβουλή του, με το να θέτη τον εαυτό του στη θέσι του σπουδαστού. Ειδικά οι επίσκοποι έχουν ανάγκη από συμπόνια για να πάρουν το περισσότερο καλό. Για να είσθε αληθινά υποβοηθητικοί, σεις επίσκοποι πρέπει πάντοτε η επικοινωνία σας με τους αδελφούς να είναι με κατανόησι· προσπαθήστε να καταλαβαίνετε τα αισθήματα του άλλου ατόμου. Τούτο απταιτεί ευαίσθητη διανοητική διάκρισι, υπομονή και ‘βραδύτητα εις οργήν’. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος σάς νουθετεί: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, . . . διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»​—Γαλ. 6:1.

«ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣ»

34. Ποια απαίτησις στο να περιπατούμε με τον Θεό χρειάζεται να μας έχη διδαχθή από τη γέννησί μας και έπειτα;

³⁴ Και τέλος, ο προφήτης του Θεού, στο Μιχαίας 6:8, μας λέγει «να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου». Ο Ιεχωβά Θεός είναι πρόθυμος να ταπεινώνη έτσι τον εαυτό του, ώστε να μας αφήνη να περιπατούμε μαζί του· ασφαλώς πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να ταπεινώνωμε τον εαυτό μας και να περιπατούμε με μετριοφροσύνη με τον Θεό μας. Να είμεθα μετριόφρονες περιπατώντας με τον Θεό μας σημαίνει να είμεθα πειθήνιοι σ’ αυτόν, στις αρχές του και στα μέσα που χρησιμοποιεί. Αυτό είναι ένα μάθημα που χρειαζόμεθα να μάθωμε από τη γέννησί μας και έπειτα. Κατ’ επανάληψιν η κραυγή ενός νηπίου ή νεαρού τέκνου δεν οφείλεται σε έλλειψι ανέσεως ή πόνο, αλλά οφείλεται σε οργή, βλαβερή υπερηφάνεια, ματαίωσι επιθυμίας, στασιασμό ή μανία. Τα νήπια και τα παιδιά μπορούν να διδάσκωνται να κάθωνται ήσυχα στις συναθροίσεις αν επιδεικνύεται στην ανατροφή τους αρκετή αγάπη και σταθερότης το υπόλοιπο της εβδομάδος στο σπίτι· μπορούν να διδάσκωνται να είναι υποτακτικά.

35, 36. Τι μπορεί να λεχθή υπέρ του να είμεθα ευυπότακτοι;

³⁵ Το ίδιο εφαρμόζεται στους ενηλίκους. Όταν έχωμε δυσκολία να υποταχθούμε, πρέπει να ερωτήσωμε τον εαυτό μας σε ποιο βαθμό οφείλειται αυτό στις περιστάσεις και σε ποιό βαθμό είμεθα άξιοι μομφής. Η μετριοφροσύνη μάς φυλάττει από το να αισθανώμεθα τον εαυτό μας σπουδαίο. Η ταπεινοσύνη μάς βοηθεί να υποτασσώμεθα σ’ εκείνους που έχουν εξουσία επάνω μας, είτε σύζυγο, είτε οδηγό μελέτης, είτε διακονικό υπηρέτη, είτε επίσκοπο. Υποθέστε ότι έχομε καλύτερη κρίσι από εκείνον στον οποίον απαιτείται να υποτασσώμεθα. Έχομε εξίσου μήπως τα προσόντα από άλλες απόψεις; Και τότε, επίσης, θα μπορούσαμε να σφάλλωμε. Εκτός απ’ αυτό, κατ’ επανάληψιν εκείνο που εφαίνετο σ’ εμάς ότι είναι η πιο σοφή πορεία δεν φέρνει αποτέλεσμα, ενώ εκείνο που εφαίνετο ότι δεν είναι τόσο σοφό έχει την πιο καλή επιτυχία. Ο Ιεχωβά μπορεί να διευθύνη και συχνά διευθύνει την έκβασι έτσι ώστε, έπειτα από όλα, να προκύψη το μεγαλύτερο καλό. Κάνει τα πάντα να συνεργήσουν στο αγαθόν για κείνους που τον αγαπούν.​—Ρωμ. 8:28.

³⁶ Ας μη λησμονούμε ποτέ ότι είναι πολύ σπουδαιότερο να υπάρχη ειρήνη, ενότης, αρμονία και συνεργασία μεταξύ μας παρά να γίνεται το κάθε τι με τον πιο καλό δυνατό τρόπο. Η εξάσκησις υποτακτικότητος απλώς θέτει ένα βραβείο για τη σοφία και την υπομονή. Αν είμεθα πεπεισμένοι ότι έχομε μια εισήγηση που θα είναι για τη βελτίωσι του έργου, ας μην την εκβιάζωμε, αλλ’ ας περιμένωιμε για τον κατάλληλο καιρό και έπειτα με τον κατάλληλο τρόπο ας την παρουσιάζωμε σ’ εκείνους που μπορούν να κάμουν κάτι σχετικά με αυτήν. Θυμάστε τη Βασίλισσα Εσθήρ; Δεν τολμούσε να πη στον σύζυγο της τι να κάμη και όμως απήλαυσε όλη την επιθυμία της.

37. Σε ποια άλλη κατάστασι η υποταγή είναι η πορεία της σοφίας;

³⁷ Ίσως μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες πρέπει να είναι κανείς πειθήνιος στον θεοκρατικό κανόνα, είναι όταν καταληφθή από αγάπη, ρομαντική αγάπη, το αίσθημα που οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμασαν έρωτα. Υποθέστε ότι κάποιος από σας τους νέους, ή κάποιος όχι και τόσο νέος, καταλαμβάνεται από αγάπη με κάποιον όχι αφιερωμένον Χριστιανόν ή έναν που έχει έλλειψη ζήλου για τον Ιεχωβά και την υπηρεσία του και για τούτο θα ήταν εμπόδιο μάλλον παρά βοήθεια. Η Χριστοειδής υποταγή θ’ απαιτούσε ν’ απαλλαγούμε από τέτοιον σύνδεσμο αντί να τον καλλιεργούμε, άσχετα με το πόσο ευχάριστη μπορεί να φαίνεται ότι είναι αυτή η δευθέτησις λόγω της έλξεως των φύλων και άσχετα επίσης με το ποια οδύνη θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να προξενήση τώρα. Δεν είναι πολύ καλύτερα να υποφέρετε λίγο τώρα, με το ν’ απαλλαγήτε πάλι από την αγάπη και να τερματίσετε τη σχέσι, παρά να υποφέρετε στο υπόλοιπο της ζωής σας ή ώσπου ο Αρμαγεδδών να σας ανακουφίση από το βαρύ σας φορτίο; Ασφαλώς!​—1 Κορ. 7:39.

38. Πώς αλλιώς μπορεί να διευκρινισθή το να περιπατούμε με τον Θεό;

³⁸ Αληθινά, πολλά περιλαμβάνονται στο να περιπατούμε με τον Θεό. Θα μπορούσε, επίσης, αυτό να παρομοιωθή μ’ ένα μικρό κορίτσι, που κρέμεται από το χέρι του ισχυρού και ρωμαλέου πατέρα του καθώς πορεύονται στο σπίτι τους σε μια χιονοθύελλα. Αν το κορίτσι άφηνε το χέρι του πατέρα του λόγω απροσεξίας ή επειδή διαφωνούσε μαζί του ως προς την πορεία που ακολουθούσαν, θα επλανάτο στη θύελλα και θα εχάνετο. Σοφά, λοιπόν, πιάνεται από το χέρι για την προσφιλή ζωή. Αν, επομένως, θέλωμε να φθάσωμε στο «σπίτι», στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο της δικαιοσύνης, δεν τολμούμε να εγκαταλείψωμε το χέρι του ουρανίου Πατρός μας, αλλά πρέπει να κρεμώμαστε από αυτό σφιχτά.

39, 40. Πώς μπορεί να συνοψισθή το να περιπατούμε με τον Θεό;

³⁹ Αυτό σημαίνει αποδοχή της ηγεσίας του, το να είμεθα αποκλειστικά αφωσιωμένοι σ’ αυτόν, κάνοντας σκοπό μας τον σκοπό του, την υπεράσπισι του ονόματός του. Σημαίνει προσπάθεια να τον μιμηθούμε στο να πράττωμε το δίκαιον, στο να μισούμε το κακόν. Σημαίνει να έχωμε έλεος, συμπόνια· σημαίνει να είμεθα μετριόφρονες και ταπεινοί, υποτακτικοί, σε όλες τις ορατές του διευθετήσεις.

⁴⁰ Το να περιπατούμε με τον Θεό είναι πράγματι η συνετή, η ορθή και η γεμάτη αγάπη πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Δεν είναι εύκολη, εν τούτοις, λόγω της εναντιώσεως του Σατανά και των δαιμόνων του, και της ορατής οργανώσεως του Σατανά και των τάσεων της πεπτωκυίας μας φύσεως, Και όμως, δεν είναι πολύ δύσκολη, διότι ο Ιεχωβά μάς έχει σοφά και στοργικά εφοδιάσει με τρία πολύτιμα βοηθήματα, τον λόγον του, την ορατή του οργάνωσι και το άγιό του πνεύμα. Ούτε θα παρεβλέπαμε το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής, του να μιλούμε με τον Θεό μας.

[Εικόνα στη σελίδα 330]

Διάβολος και Δαίμονες

Πονηρός Κόσμος

Αμαρτωλή Σαρξ

[Εικόνα στη σελίδα 331]

Ο Λόγος του Θεού

Η Ορατή Οργάνωσις του Θεού

Το Πνεύμα του Θεού