(Ησαΐας 24:15, 16, AS) Το άσμα αυτό δεν θα σταματήση ποτέ, αλλά θα συνεχισθή ώσπου κάθε ένας που ζη να το ψάλη. Κάθε τι που έχει πνοή, ας αινή τον Ιεχωβά!

Η ΠΥΛΗ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ

23. Πότε οικοδομείται η Σιών; Πότε ο Θεός ανοίγει τις πύλες, ποιο έθνος εισέρχεται, και ποιοι ακολουθούν;

²³ «Ανοίξατε τας πύλας, δια να εισέλθη έν δίκαιον έθνος φυλάττον πιστότητα. Ένα σκοπόν υποστηριζόμενον θέλεις φρουρήσει, λέγων, Ευοδώθητι! Ευοδώθητι! διότι εις σε ωδηγήθη να εμπιστεύηται. Εμπιστεύεσθε εις τον Γιαχβέ εις το μέλλον,—διότι εν τω Γιαχ Γιαχβέ είναι βράχος αιώνων.» (Ro) Οι πύλες πρέπει να είναι ξεκλειδωμένες, ώστε να μπορή το έθνος να εισέλθη. Το πιστό κεχρισμένο υπόλοιπο στο 1919 ανέμενε την είσοδό του στη νεοϊδρυμένη πόλι, τη Σιών. «Συ θέλεις σηκωθή, θέλεις σπλαγχνισθή την Σιών· . . . διότι ο διορισμένος καιρός έφθασεν. . . . Διότι ο Ιεχωβά ωκοδόμησε την Σιών· εφάνη εν τη δόξη αυτού.» (Ψαλμός 102:13-16, AS) Αυτοί έψαλλαν, «Αυστηρώς με επαίδευσεν ο Ιεχωβά, αλλά δεν με παρέδωκεν εις θάνατον. Ανοίξατε εις εμέ τας πύλας της δικαιοσύνης· θέλω εισέλθει εις αυτάς, και θέλω δοξολογήσει τον Ιεχωβά. Αύτη είναι η πύλη του Ιεχωβά· οι δίκαιοι θέλουσιν εισέλθει εις αυτήν.» (Ψαλμός 118:18-20, AS) Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Σιών απέκτησε πολλά ακόμη τέκνα. Έγινε ακριβώς όπως προελέχθη. «Πριν κοιλοπονήση, εγέννησε· πριν έλθωσιν οι πόνοι αυτής, ηλευθερώθη και εγέννησεν αρσενικόν. Τις ήκουσε τοιούτον πράγμα; τις είδε τοιαύτα; ήθελε γεννήσει η γη εν μια ημέρα; ή έθνος ήθελε γεννηθή ενταυτώ; αλλ’ η Σιών άμα εκοιλοπόνησεν, εγέννησε τα τέκνα αυτής.» (Ησαΐας 66:7, 8) Ο Βασιλεύς γεννάται ως ο νέος Άρχων στο 1914 από την μητέρα οργάνωσι Σιών, και έπειτα από μεγάλες δοκιμασίες και θλίψεις (1917-1918) η Σιών γεννά τα άλλα βασιλικά της τέκνα, το υπόλοιπον της τάξεως της Βασιλείας. Από τότε, επίσης, εκατοντάδες χιλιάδων άτομα καλής θελήσεως φέρθηκαν σε σύνδεσμο με τα μέλη της τάξεως του υπολοίπου. Πόσες ακριβώς ακόμη χιλιάδες απ’ αυτούς μπορεί να προστεθούν στις γραμμές των πιστών πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, δεν ξέρομε. Η τάξις αυτή θα διαβιβασθή μέσ’ από τον Αρμαγεδδώνα μαζί με το πιστό υπόλοιπο όταν ο Ιεχωβά εγερθή και πολεμήση για το λαό του όπως έκαμε στις παλαιές ημέρες. Οι πύλες είναι τώρα διάπλατα ανοιχτές για να επιστρέψουν οι δέσμιοι. Στη Σιών θα τραφούν, θα τύχουν μητρικής περιποιήσεως, θα διδαχθούν τις εντολές του Ιεχωβά και θα μάθουν να τον γνωρίζουν αληθινά.

24. Ποιος είναι ο ‘υποστηριζόμενος σκοπός’;

²⁴ Το εδάφιο 3 του κεφαλαίου 26 του Ησαΐα, λέγει: «Ένα σκοπόν υποστηριζόμενον θέλεις φρουρήσει.» (Ro) Αυτό δεν είναι μια μάταιη φαντασία, αλλά είναι κάτι εμπνευσμένο από τον λόγον του Θεού, αποκτημένο από μια καθαρή εκτίμησι των σκοπών του. Είναι οι σκοποί μας και αυτός θα τους εκπληρώση όλους. Θα τους υποστηρίξη. Δεν υπάρχει ανάγκη να αμφιβάλλωμε ή να ταρασσώμεθα για το αν ωρισμένες υποσχέσεις θα εκπληρωθούν, διότι θα εκπληρωθούν. Ο Ιεχωβά είναι τόσο ισχυρός όσο τ’ όνομά του. Πρέπει, συνεπώς, να έχωμε τελεία εμπιστοσύνη και βεβαιότητα. Τέτοια άτομα θα υποστηριχθούν και θα ενισχυθούν από τον Ιεχωβά, διότι αποτελούν μέρος του σκοπού του. Υποσχέθηκε ότι θα τους φρουρήση και γι’ αυτό θα τους φρουρήση.

25. Πώς οι κάτοικοι της Σιών αποκτούν ειρήνη και ευημερία; Και πώς καθιστούμε βέβαιο το ότι το όνομα του Ιεχωβά είναι «πύργος οχυρός»;

²⁵ Αυτοί που εκδηλώνουν εμπιστοσύνη και πεποίθησι έχουν τη φαντασία των καθαρή και τις διάνοιές των τακτοποιημένες. Προσπαθούν να είναι θεοειδείς, αμετάβλητοι, ασυμβίβαστοι, αποφασιστικοί και αξιόπιστοι, έχοντας καθωρισμένο σκοπό και απόφασι να τον ιδούν περαιωμένον. Ο Ιεχωβά είναι πάντοτε επαρκής για κάθε πιθανή επείγουσα ανάγκη. Γνωρίζοντας και προσπαθώντας να μιμηθούν τον Ιεχωβά, ευλογούνται πολύ και απολαμβάνουν ειρήνη. Επαναπαύονται στον Ιεχωβά, τον οχυρόν πύργον, μολονότι οι θλίψεις αυξάνουν και κάθε είδους έχθρα υποκινείται για να ανατρέψη την πίστι του λαού του Θεού ή να προσβάλη την πόλι Του. Τα πιστά και ευπειθή τέκνα τής Σιών θα κρατήσουν την αλήθεια, θα διατηρήσουν πιστότητα και θα παραμείνουν στην οργάνωσι. Σύντομα ο καιρός της μεγίστης θλίψεως πρόκειται να έλθη επάνω σ’ αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων, αλλά γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά είναι μαζί μας. Συνεπώς δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα. Αυτός είναι το καταφύγιό μας. Όπως ακριβώς τίποτε στο σύμπαν δεν μπορεί να διαταράξη την ειρήνη, τη γαλήνη και την ηρεμία του Ιεχωβά, διότι είναι ο Βράχος των Αιώνων, έτσι θα εμπιστευώμεθα σ’ αυτόν και θα είμεθα ασφαλείς, όχι μόνο τώρα, αλλά παντοτινά. Εμπιστεύεσθε, λοιπόν, στον Ιεχωβά, πάντοτε κρατώντας στο νου το όνομα του Ιεχωβά. Είναι ‘πύργος οχυρός, και οι δίκαιοι καταφεύγουν εις αυτόν και είναι εν ασφαλεία’. Εμπιστεύεσθε τελείως στον Ιεχωβά και έχετε ειρήνη.

Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη

Το παρακάτω άρθρο είναι μια διάλεξις που εδόθη από τον πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά σε μια δημοσία συνάθροισι που είχε εκ των προτέρων διαφημισθή ευρέως, και συγχρόνως εξεπέμφθη από ένα πολύ γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό της Νέας Υόρκης. Παρακαλούνται οι θεοσεβείς αναγνώσται μας να διαβάσουν τη διάλεξι αυτή με τις Άγιες Γραφές ανά χείρας, και θα βεβαιωθούν ότι «η οδός του Θεού είναι αγάπη» και θα μάθουν ποιες ευλογίες είναι αποταμιευμένες για τους πιστούς του ανθρωπίνου γένους μέσω της διευθετήσεως του Θεού.

«Ο Θεός είναι αγάπη.»—1 Ιωάννου 4:16.

 1. (α) Ποιος ήταν ο Υποσχεμένος του Θεού; (β) Αφού εγεννήθηκε πριν από τόσον καιρό, ποια ερώτησι κάνουν οι άνθρωποι σήμερα;

Ο ΥΨΙΣΤΟΣ Θεός, ο οποίος εδημιούργησε το ανθρώπινο γένος, μας έδωσε τον γραπτό του λόγο, τις Άγιες Γραφές, και εξέθεσε πολλές επαγγελίες εκεί. Οι προφητείες αυτές προέλεγαν ότι στον κατάλληλο καιρό θα εγεννάτο ένας Άγιος για να ευλογήση όλες τις φυλές της γης. Ο υποσχεμένος Αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Σήμερα το ανθρώπινο γένος, που συνελήφθη εν ανομίαις, που συνελήφθη εν αμαρτίαις, απορεί γιατί υπάρχουν τόσες δυσχέρειες, γιατί υπάρχει τόσος πόνος, ασθένεια και λύπη μεταξύ των ανθρώπων, γιατί υπάρχει τόση ιδιοτέλεια και δυσαρέσκεια σ’ αυτόν τον κόσμο τόσον πολύν καιρό αφότου ο υποσχεμένος Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, εγεννήθη. Το ανθρώπινο γένος θέλει και ζητεί ευλογίες. Ερωτούν λοιπόν οι άνθρωποι: «Αν ο Ιησούς Χριστός είναι το υποσχεμένο Σπέρμα του Θεού και πρόκειται να φέρη ευλογίες που θα επηρεάσουν ανθρώπους όλων των εθνών, γιατί δεν γίνεται κάτι σχετικό σήμερα;» Θα συνεχίσετε να διαβάζετε και να κατανοήτε το γιατί από τις Άγιες Γραφές;

 2, 3. (α) Πού και πώς εγεννήθη ο υποσχεμένος Αυτός; (β) Πώς εγνώριζε η παρθένος Μαρία ότι θα εγεννάτο απ’ αυτήν;

² Πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον εγεννήθη ο Ιησούς Χριστός στη Βηθλεέμ. Εγεννήθηκε από μια γυναίκα εξαιρετικά ευνοημένη από τον Θεό, την παρθένο Μαρία. Ένα από τα πιο θαυμαστά πράγματα που συνέβησαν ποτέ στη γη ήταν αυτό το θαύμα, το να γεννηθή ένα ανθρώπινο βρέφος από μια παρθένο. Ο Παντοδύναμος Θεός στον ουρανό ήταν εκείνος που μέσω του αγίου του πνεύματος μετέφερε τη ζωή του ουρανίου Υιού του στη μήτρα της παρθένου και στον κατάλληλο καιρό παρήγαγε το υποσχεμένο Σπέρμα. Ο προφήτης του Θεού Ησαΐας το είχε προείπει αυτό: «Δια τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον· Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.» (Ησαΐας 7:14) Η μητέρα του Ιησού ήταν από τη γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ και έτσι μπορούσε να γεννήση τον βασιλικό κληρονόμο του. Ήταν η παρθένος που εξελέγη για να παραγάγη το υποσχεμένο Σπέρμα. Το ήξερε αυτό διότι ο άγγελος του Κυρίου, ο Γαβριήλ, ήλθε και της μίλησε, όπως λέγει η αφήγησις της Αγίας Γραφής:

³ «Και είπεν ο άγγελος προς αυτήν, Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού ΙΗΣΟΥΝ. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος. Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελον, Πώς θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν, Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού.»—Λουκάς 1:30-35.

 4. Για ποιους δύο σκοπούς ο Ιησούς εγεννήθη μ’ αυτό τον τρόπο;

⁴ Το καταπληκτικό αυτό θαύμα έγινε εις εκπλήρωσιν της θείας επαγγελίας ότι μια παρθένος θα γεννούσε τον Υιόν του Θεού, θα έχη δε επίσης εκπλήρωσιν η περαιτέρω επαγγελία Του, «Της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» Γιατί, λοιπόν, ο Υιός του Θεού γεννήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο; Πρωτίστως για να κάμη γνωστά το όνομα, τον λόγον και τη Βασιλεία του Υψίστου Θεού, του Πατρός του τού εν ουρανοίς. Στη διακονία του ο Ιησούς ο ίδιος μας είπε αυτό ακριβώς το πράγμα: «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν· ο Μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.» (Ιωάννης 1:18) Ναι, ο Υιός αυτός που διέμενε μαζί με τον Πατέρα του στην προανθρώπινη ύπαρξί του, μεταφέρθηκε από τον ουρανό στη γη και έγινε «ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων» για να μας δώση ένα καθαρό άγγελμα από τον Πατέρα του. Εγνώριζε τον Πατέρα του, και εμείς φθάνομε να γνωρίσωμε τον Πατέρα επειδή ο Υιός ήταν μαζί με τον Πατέρα. Διότι ο Υιός είπε στην προσευχή του προς τον Πατέρα: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω. Και τώρα δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου, με την δόξαν την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος. Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου.» (Ιωάννης 17:4-6) Έτσι ο πρώτιστος σκοπός του Ιησού επάνω στη γη ήταν το να κάμη γνωστά το όνομα, τον λόγον και τη βασιλεία του Πατρός του. Ο δευτερεύων σκοπός του ήταν το να προμηθεύση την απολυτρωτική θυσία για το ανθρώπινο γένος.

 5. Ποια μεγάλη ιδιότητα έχει ο Θεός που εκδηλώνεται έτσι στο ανθρώπινο γένος;

⁵ Οι δυο αυτοί σκοποί που εκπληρώθηκαν από τον Ιησούν είναι μεγάλες ευλογίες που μας επηρεάζουν όλους. Αυτό, λοιπόν, το δώρο του Θεού, αυτή η αποστολή του Υιού του στον κόσμο για τους σκοπούς αυτούς, δείχνει τη μεγάλη αγάπη που ο Θεός έχει για μας και αποδεικνύει ότι η οδός του Θεού είναι αγάπη. Επανειλημμένως αυτός εξεδήλωσε την αγάπη του προς το ανθρώπινο γένος, και κάνει σταθερές διευθετήσεις για να το ευλογήση, έστω και αν ο άνθρωπος σήμερα νομίζη ότι ο Θεός βραδύνει να το πράξη. Αλλά έχομε αρκετή υπομονή για να ανιχνεύσωμε περαιτέρω τι ο Θεός έκαμε, κάνει και θα κάμη ακόμη για μας; Ας εξακολουθήσωμε να διαβάζωμε, λοιπόν.

 6. Τι είναι, λοιπόν, η οδός του Θεού, και πώς δείχνομε ότι γνωρίζομε τον Θεό;

⁶ Επειδή περπάτησε με τον Ιησού Χριστό, ο απόστολος Ιωάννης μάς λέγει ότι «ο Θεός είναι αγάπη», το οποίον σημαίνει ότι η οδός Του είναι αγάπη όταν καθοδηγή το ανθρώπινο γένος και πολιτεύεται μ’ αυτό. «Όστις δεν αγαπά, δεν εγνώρισε τον Θεόν· διότι ο Θεός είναι αγάπη. Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, δια να ζήσωμεν δι’ αυτού. Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους. Τον Θεόν ουδείς είδε πώποτε. Εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός μένει εν ημίν· και η αγάπη αυτού είναι τετελειωμένη εν ημίν.»—1 Ιωάννου 4:8-13.

 7. Εν όψει των όσων οι άνθρωποι διδάσκουν για τον Θεό σε αντίθεσι με ό,τι ο λόγος του διδάσκει, ποιες ερωτήσεις οδηγούμεθα να κάνωμε;

⁷ Βλέποντας τι ο Θεός έχει κάμει για να εκπληρώση τις προφητείες του που περιέχονται στις Γραφές, με το ν’ αποστείλη τον μονογενή του Υιό στον κόσμο για να βοηθήση τον άνθρωπο να κατανοήση τον Δημιουργό του και να γνωρισθή μ’ αυτόν, ασφαλώς πρέπει να πούμε ότι ο Θεός είναι αγάπη. Από τον τρόπο με τον οποίον ο Ιησούς μάς εδίδαξε και από τον τρόπο με τον οποίον μας διδάσκουν οι θεόπνευστες Άγιες Γραφές, μπορούμε να κατανοήσωμε ότι ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ. Αλλά τι διαφορά υπάρχει όταν πρόκειται για πράγματα που άνθρωποι μας διδάσκουν σήμερα για τον Θεό! Εν όψει αυτών των διδασκαλιών των ανθρώπων, και βλέποντας ότι ο Θεός έχει κάμει τόσο πολλά που αποσκοπούν στην αιώνια ευλογία μας, οδηγούμεθα να ερωτήσωμε: Αν ο Θεός είναι αγάπη, πώς θα μπορούσε να υπάρχη ένας τόπος αιωνίου βασανισμού, που ονομάζεται άδης, όπου δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα κατ’ εικόνα Θεού λέγεται ότι πηγαίνουν μετά τον θάνατο του σώματος; Εκεί λέγεται ότι υπάρχει αναμμένη φωτιά και θειάφι για όλη την αιωνιότητα και ότι καταδικασμένες ψυχές παραμένουν εκεί χωρίς απελευθέρωσι, σε συνειδητά βάσανα. Πώς θα μπορούσε ακόμη να υπάρχη ένας τόπος σαν το «καθαρτήριο», όπου λέγεται ότι ψυχές υποφέρουν οδυνηρούς πόνους ενώ περιμένουν την απελευθέρωσί των για να ληφθούν στον ουρανό; Γιατί να είναι θέλημα του Θεού η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων να ζη και να υποφέρη σε τέτοια πενία και στενοχώρια, έτσι ώστε πολλοί να λέγουν ότι ο άνθρωπος έχει τον άδη του εδώ ακριβώς επάνω στη γη; Πώς μπορεί να εναρμονισθή το ότι ο Θεός είναι αγάπη με τέτοιες ιδέες και διδασκαλίες ανθρώπων; Όταν οι θεοσεβείς άνθρωποι στη Βέροια εδιδάσκοντο ωρισμένα πράγματα ακόμη και από τον απόστολο Παύλο, επροχωρούσαν «εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα». (Πράξεις 17:11) Μπορούμε να είμεθα εξίσου ευγενείς μ’ εκείνους τους Βεροιείς κάνοντας το ίδιο πράγμα.

 8, 9. (α) Λόγω της σημερινής δυστυχίας του ανθρώπου ποια ερώτησι κάνομε για το μέλλον του; (β) Πώς θα μπορούσε ο Θεός να έχη περισσότερη αγάπη για ένα δένδρο παρά για τον άνθρωπο;

⁸ Στην παρούσα κατάστασί τους οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι. Ποιος άνθρωπος δεν είναι λυπημένος; Ζη λίγα χρόνια και έπειτα πεθαίνει. Κατόπιν, σύμφωνα με μερικές διδασκαλίες του κόσμου τούτου, αν δεν υπήρξε καλός άνθρωπος, πρέπει να πάη σε αιώνια βάσανα στα πυρά του άδου. Ο υπομονητικός Ιώβ, ένας άνθρωπος που αγαπούσε και υπηρετούσε τον Θεό, είπε τα εξής: «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής.» (Ιώβ 14:1) Δεν φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει αρκετές θλίψεις επάνω στη γη, ώστε να μη χρειάζεται να πάη σ’ έναν τόπο αιωνίου βασανισμού αφού πεθάνη για να δοκιμάση περισσότερη και χειρότερη δυστυχία; Ακούμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον τι ο Ιώβ έχει να μας πη περαιτέρω: «Περί του δένδρου, εάν κοπή, είναι ελπίς ότι θέλει αναβλαστήσει, και ότι ο τρυφερός αυτού βλαστός δεν θέλει εκλείψει. Και αν η ρίζα αυτού παλαιωθή εν τη γη, και ο κορμός αυτού αποθάνη εν τω χώματι, όμως δια της οσμής του ύδατος θέλει αναβλαστήσει, και θέλει εκβάλει κλάδους ως νεόφυτον, Αλλ’ ο άνθρωπος αποθνήσκει, και παρέρχεται· και ο άνθρωπος εκπνέει, και πού είναι;» (Ιώβ 14:7-10) Ένα δένδρο είναι ωραίο· είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά δεν έχει νοημοσύνη.

⁹ Ο άνθρωπος έχει νοημοσύνη, είναι κατ’ εικόνα Θεού, και πρέπει τάχα να πιστεύωμε ότι ο Θεός αγαπά ένα δένδρο περισσότερο από τον άνθρωπο, ότι ένα δένδρο, αφού κοπή, θα βλαστήση και θα αναπτυχθή ξανά, αλλά ο άνθρωπος—όχι; μολονότι έζησε σε δυστυχία εδώ, ο Θεός τον βασανίζει περισσότερο μετά θάνατον; Κανείς από μας δεν αγαπά τον θάνατο. Θα επιθυμούσαμε να αναβλαστήσωμε πάλι όπως ένα πράσινο δένδρο, και θα επιθυμούσαμε να ζούμε σε ευχάριστο περιβάλλον, αν μόνο εγνωρίζαμε πώς. Αλλά μετά θάνατον πού είναι ο άνθρωπος; ερώτησε ο Ιώβ. Μήπως ο Ιώβ επίστευε ότι είναι σ’ ένα φλογερόν άδη, σ’ ένα πύρινο καθαρτήριο, ή ακόμη σ’ ένα «limbo», όπως πιστεύουν οι Καθολικοί;

10. Τι προσευχήθηκε ο Ιώβ σχετικά με τον άδη, και γιατί;

¹⁰ Τι εγνώριζε ο Ιώβ γι’ αυτό το θέμα του «άδου»; Ήταν ο καιρός που ο Ιώβ ήταν σκεπασμένος με πυώδη εξανθήματα που ωφείλοντο σε μια ασθένεια που του επέφερε ο Σατανάς ή Διάβολος. Ήταν πράγματι ένας άνθρωπος δυστυχής επάνω στη γη. Αν έχωμε, λοιπόν, υπ’ όψι τις διαδεδομένες στο λαό διδασκαλίες «περί άδου», δεν είναι μήπως παράδοξο ότι ο Ιώβ είπε τα εξής στον Θεό; «Είθε να με έκρυπτες εν τω άδη, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής»; (Ιώβ 14:13, Dy) Εδώ ο Ιώβ, μέσα στη δυστυχία του, προσεύχεται στον Θεό στον ουρανό να τον κρύψη στον άδη. Μπορείτε να φαντασθήτε ότι θα ήθελε να πάη εκεί αν ο άδης ήταν ένας τόπος τρομερών συνειδητών βασάνων; Ασφαλώς ο Ιώβ είχε αρκετή θλίψι και δεν ήθελε να πηδήση έξω από ένα τηγάνι για να πέση μέσα στη φωτιά. Όχι, δεν ήθελε. Για ν’ αποφύγουν, όμως, αυτή τη φαινομενική αντίφασι, μερικοί εφαντάσθηκαν ότι πρέπει να υπάρχη ένα μέρος του άδου με μακαριότητα και ένα άλλο για βάσανα. Αντιθέτως, ο Ιώβ προσευχήθηκε όπως προσευχήθηκε, διότι εγνώριζε τις διευθετήσεις του Θεού και εγνώριζε τι σημαίνει «άδης» στις Άγιες Γραφές. Εγνώριζε ότι κάποτε στο μέλλον ο Θεός θα ενεθυμείτο όλους εκείνους που έχουν πάει σ’ αυτόν τον Γραφικόν «άδην», και θα τους έδινε μια ευκαιρία σ’ ένα νέο κόσμο, στον οποίον «δικαιοσύνη κατοικεί». (2 Πέτρου 3:13) Τι είναι, λοιπόν, αυτός ο «άδης»;

11. Ποιοι κείτονται σαν πρόβατα στον άδη, και ποια ελπίδα υπάρχει γι’ αυτούς;

¹¹ Ένας συγγραφεύς των Ψαλμών είχε να πη τα εξής γι’ αυτόν: «Ακούσατε ταύτα, πάντες οι λαοί· ακροάσθητε, πάντες οι κάτοικοι της οικουμένης· μικροί τε και μεγάλοι, πλούσιοι ομού και πένητες. Ως πρόβατα εβλήθησαν εις τον άδην· θάνατος θέλει ποιμάνει αυτούς· και οι ευθείς θέλουσι κατακυριεύσει αυτούς το πρωί· η δε δύναμις αυτών θέλει παλαιωθή εν τω άδη, αφού έκαστος αφήση την κατοικίαν αυτού.» (Ψαλμός 49:1, 2, 14) Πρόβατα δεν βρίσκονται στον άδη, αλλά πρόβατα σφάζονται κατά εκατομμύρια. Σε τέτοιους μεγάλους αριθμούς οι άνθρωποι, επίσης, πεθαίνουν και πηγαίνουν στον Γραφικόν «άδην». Εκεί ο ψαλμωδός λέγει ότι ο θάνατος τους ποιμαίνει και η δύναμίς των παλαιούται, αλλά προσθέτει: «Αλλ’ ο Θεός θέλει λυτρώσει την ψυχήν μου εκ χειρός άδου· διότι θέλει με δεχθή.»—Ψαλμός 49:15.

12. (α) Γιατί οι άνθρωποι υποχρεώθηκαν να ιδούν θάνατο; (β) Γιατί δεν θα μπορούσε η μετάβασίς των στον άδη να είναι ο βασανισμός των ψυχών των;

¹² Ένας άλλος συγγραφεύς των Ψαλμών λέγει: «Τις άνθρωπος θέλει ζήσει και δεν θέλει ιδεί θάνατον; τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του άδου;» (Ψαλμός 89:48) Με κανένα ανθρώπινο μέσον, δικό του ή ενός άλλου ανθρώπου, δεν μπορεί οποιοδήποτε άτομο που ζη επάνω στη γη σήμερα, να διαφύγη τον Γραφικόν «άδη». Η αιτία για την οποίαν ο άνθρωπος υποχρεώθηκε να ιδή θάνατο, είναι ότι γεννήθηκε αμαρτωλός λόγω της αμαρτίας των πρώτων γονέων μας, του Αδάμ και της Εύας, στον «παράδεισον της τρυφής». «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμαίους 6:23) Αφού όλοι υποχρεώθηκαν να μεταβούν στον Γραφικόν «άδην», είναι εν τάξει το να βασανίζωνται οι ψυχές τους με οποιονδήποτε τρόπο; Πώς θα μπορούσε αυτό να συμβή σε αμαρτωλές ψυχές, όταν ο Θεός λέγη, εις Ιεζεκιήλ 18:4, τα εξής: «Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του υιού εμού είναι· η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει»; Έτσι, όπως συνάγεται από τις Άγιες Γραφές, ο άνθρωπος παύει να υπάρχη όταν πηγαίνη στον «άδη», διότι η ψυχή του πεθαίνει, πράγμα που καθιστά αδύνατον το να βασανίζεται η ψυχή του για ένα χρονικό διάστημα ή για όλη την αιωνιότητα.

13. (α) Αν άδης σημαίνει βασανισμό, τότε τι πρέπει να υποστηρίξωμε για τον Ιησούν; (β) Πώς η μετάφρασις Νοξ δείχνει τι είναι ο άδης;

¹³ Αν οποιοσδήποτε θέλη να υποστηρίξη ότι ο άδης είναι τόπος συνειδητού πυρίνου βασανισμού, τότε πρέπει επίσης να υποστηρίξη ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, αυτός που γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία, επήγε επίσης σ’ έναν τόπο βασανισμού της ψυχής για να πάρη τη θέσι του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους. Μιλώντας για την ανάστασι του Ιησού, ο απόστολος Πέτρος είπε: «Επειδή ο Δαβίδ λέγει περί αυτού, . . . “Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. ” . . . ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη, ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν.» (Πράξεις 2:25-31) Ο Γραφικός αυτός άδης στον οποίον ο Ιησούς ήταν σε τμήματα τριών ημερών είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, και απ’ αυτόν ακριβώς τον τάφον τον ήγειρε ο ουράνιος Πατήρ του κατά την τρίτη ημέρα. Για τον λόγον αυτόν η μετάφρασις του Μονσινιόρ Νοξ αντί της λέξεως «άδης» χρησιμοποιεί την έκφρασι «ο τόπος του θανάτου» ως εξής: «Δεν θα εγκαταλείψης την ψυχήν μου εις τον τόπον του θανάτου, ουδέ θ’ αφήσης τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εις τον τόπον του θανάτου, ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν.»

14. Πώς οι Καθολικές αυθεντίες δείχνουν ότι «άδης» είναι ο κοινός τάφος;

¹⁴ Οι Άγιες Γραφές μιλούν για τους νεκρούς ως «κεκοιμημένους», δεν λέγουν ότι υποφέρουν συνειδητά βάσανα. Οι νεκροί δεν θα μπορούσαν να βασανίζωνται πηγαίνοντας στον Γραφικόν «άδη», επειδή η λέξις αυτή αποτελεί μετάφρασιν της Εβραϊκής λέξεως σιεόλ των Παλαιών Γραφών. Από τις 65 φορές που απαντάται η Εβραϊκή λέξις σιεόλ, η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί την μεταφράζει 63 φορές «άδης» και μια φορά «λάκκος» και μια φορά «θάνατος». (Ιώβ 17:16· Ωσηέ 13:14, Dy) Εις δε το Ιώβ 14:13, που παρετέθη πιο πάνω (παράγρ. 10), ο Μονσινιόρ Νοξ μεταφράζει το σιεόλ «τάφος» αντί «άδης», και το μεταφράζει «τάφος» αντί «άδης» και σε άλλα μέρη επίσης. (Γένεσις 37:35· 42:38) Έτσι οι καθολικοί λόγιοι αναγνωρίζουν ότι ο Γραφικός «άδης» είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους. Το ίδιο συμβαίνει και στη Νεοελληνική μετάφρασι των Γραφών και σε άλλες μεταφράσεις.

15. Αισθάνεται κανείς τίποτε στον άδη; Τι δείχνουν οι Γραφές:

¹⁵ Όταν, λοιπόν, κάποιος πεθαίνη και πηγαίνη στον άδη, αισθάνεται τίποτε εκεί; Έχει κάποιες αισθήσεις που θα τον έκαναν υποκείμενον σε βάσανα; Ο λόγος του Θεού, όχι ο λόγος του ανθρώπου, απαντά: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.» (Εκκλησιαστής 9:5, 10) Σ’ αυτό το εδάφιο, αντί «άδης», ο Μονσινιόρ Νοξ μεταφράζει το σιεόλ ως «τάφος». Βέβαια, αν ένα άτομο ήταν ζωντανό στο καθαρτήριο ή στον άδη, θα έπρεπε να έχη κάποιο λογικό, κάποια γνώσι, κάποιες αισθήσεις, για να αισθάνεται το βασανισμό και τον πόνο που μερικοί διδάσκαλοι μας λέγουν ότι ένα άτομο υποφέρει εκεί μετά θάνατον. Αντιθέτως, μας λέγεται οριστικώς, στον Ψαλμό 146:4: «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» Και εις Ψαλμόν 6:5: «Διότι εν τω θανάτω δεν υπάρχει ενθύμησις περί σου· εν τω άδη τις θέλει σε δοξολογήσει;» Σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, όταν ένας άνθρωπος πεθαίνη, παύει να σκέπτεται και να αισθάνεται· πηγαίνει στον «άδη», τον Γραφικόν άδη, που είναι ο κοινός τάφος, και εκεί κοιμάται ως την ανάστασι. Δεν απολαμβάνει συνειδητή ανάπαυσι εκεί.

16. Τι δείχνει για κείνους που είναι στον άδη η πείρα του Λαζάρου τον οποίον ο Ιησούς ήγειρε από τους νεκρούς;

¹⁶ Ο φίλος του Ιησού Λάζαρος ήταν νεκρός στον τάφο επί τέσσερες ημέρες. Ο Ιησούς, μιλώντας στους μαθητάς του για τον θάνατο του Λαζάρου, είπε ότι εκοιμάτο. Οι μαθηταί του ενόμισαν ότι ο Ιησούς εννοούσε πως δεν ήταν ακόμη νεκρός αλλά απλώς ανεπαύετο. Ο Ιωάννης 11:11-15 μάς λέγει: «Μετά τούτο λέγει προς αυτούς, Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω δια να εξυπνίσω αυτόν. Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού, Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή. Αλλ’ ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού· εκείνοι όμως ενόμισαν ότι λέγει περί της κοιμήσεως του ύπνου. Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία, Ο Λάζαρος απέθανε. Και χαίρω δια σας, δια να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί· αλλ’ ας υπάγωμεν προς αυτόν.» Ο Ιησούς είχε εδώ μια θαυμαστή ευκαιρία να δείξη τι θα ήταν η ανάστασις στο νέο κόσμο, με το να εγείρη τον Λάζαρο που ήταν πραγματικά νεκρός και στον τάφο. Κατά την άφιξί του η αδελφή του Λαζάρου Μάρθα είπε στον Ιησούν: «Εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.» Αργότερα ο Ιησούς ήγειρε τον Λάζαρο απ’ το μνημείο, αλλά δεν υπάρχει τίποτε στις Άγιες Γραφές που να δείχνη ότι ο Λάζαρος είπε κάτι για το ότι βρισκόταν σ’ έναν άδη πυρίνου βασανισμού ή σ’ ένα καθαρτήριο επί τέσσερες ημέρες ή σ’ ένα limbo, ή ότι βρισκόταν στον ουρανό μαζί με τους αγίους αγγέλους. Ασφαλώς αν ο Λάζαρος ήταν κάπου αλλού παρά στον τάφο και αν η ψυχή του είχε πάει ζωντανή κάπου στο διάστημα, θα το καθιστούσε γνωστό αυτό όταν επέστρεψε στη Βηθανία, την πόλι όπου κατοικούσε. Θα το είχε ειπεί στον απόστολο Ιωάννη και κατόπιν ο απόστολος Ιωάννης θα το ανέγραφε στο Άγιο Ευαγγέλιό του. Αλλά δεν έκαμε ένα τέτοιο πράγμα. Επομένως ο Λάζαρος εδοκίμασε μόνο ό,τι ακριβώς ο Εκκλησιαστής 9:10 λέγει, ότι δεν υπάρχει σοφία, γνώσις, αίσθησις, πράξις στον άδη ή τάφο όπου ο άνθρωπος πηγαίνει όταν πεθαίνη.

17. Γιατί ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να έχη σκεφθή για ένα τέτοιο πράγμα όπως ο αιώνιος βασανισμός ψυχών μετά θάνατον;

¹⁷ Ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να έχη σκεφθή κάτι σαν καθαρτήριο ή αιώνιο βασανισμό στον άδη. Αυτό θα ήταν το πιο απομακρυσμένο πράγμα από τη διάνοιά του. Απόδειξις του ότι ο Θεός ποτέ δεν συλλογίσθηκε κάτι τέτοιο, εκτίθεται στην Αγία του Γραφή, όπου αντιτίθεται σ’ ένα τέτοιο πράγμα, λέγοντας: «Και ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Τοφέθ, όστις είναι εν τη φάραγγι του υιού Εννόμ, δια να καίωσι τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών εν πυρί· το οποίον δεν προσέταξα, ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου.» Ο Θεός ποτέ δεν είχε μια τέτοια πρόθεσι για τα πλάσματά του, και όμως ο αποστάτης λαός του έπαιρνε τα παιδιά του και τις θυγατέρες του και τα έκαιε στη φωτιά μπροστά σε είδωλα και εικόνες ψευδών θεών. Σχετικά με τούτο ο Θεός είπε:«Και ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Βάαλ, δια να καίωσι τους υιούς αυτών εν πυρί, ολοκαυτώματα προς τον Βάαλ· το οποίον δεν προσέταξα, ουδέ ελάλησα, ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου.» (Ιερεμίας 7:31 και 19:5) Όχι, ένας Θεός αγάπης ποτέ δεν θα μπορούσε να φαντασθή το να βασανίζωνται πλάσματα δημιουργημένα κατ’ εικόνα του, το να τεθούν άνθρωποι ζωντανοί στη φωτιά ως θυσία. Πολύ ολιγώτερο θα τον άφηνε η αγάπη του να σκεφθή για ένα δόγμα αιωνίου βασανισμού ή καθαρτηρίου βασανισμού στη φωτιά ανθρωπίνων ψυχών μετά θάνατον.

18. Τι σημαίνει η φωτιά στις Άγιες Γραφές, όπως εις 2 Θεσσαλονικείς 1:7-9;

¹⁸ Όταν αναφέρεται φωτιά στις Άγιες Γραφές, σημαίνει τελεία καταστροφή, όχι αιώνιο βασανισμό· όπως, παραδείγματος χάριν, στην ακόλουθη περικοπή της 2 Θεσσαλονικείς 1:7-9: «Εις εσάς δε τους θλιβομένους άνεσιν μεθ’ ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της δυνάμεως αυτού.» Εδώ «όλεθρος» δεν σημαίνει βλάβη ή ζημία. Όταν ο Θεός εξολοθρεύη ή καίη κάτι, θέτει τέρμα εντελώς στην ύπαρξί του.

19. Ποιους μισεί ο Θεός και σε ποιους δείχνει έλεος;

¹⁹ Εκείνους, λοιπόν, που τον μισούν, δεν θα τους ευλογήση ο Θεός. Ο Ψαλμός 145:20 λέγει: «Ο Κύριος φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» Η εκδήλωσις της αγάπης του δεν θα επεκταθή σ’ εκείνους που τον μισούν· σ’ εκείνους, όμως, που τον αγαπούν ο Θεός εξασκεί έλεος: «Εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· και κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με, και φυλαττόντων τα προστάγματά μου.» (Έξοδος 20:5, 6) Σημειώστε ότι ο Θεός δείχνει την οργή του μόνο σ’ εκείνους που τον μισούν. Δεν δείχνει έχθρα εναντίον ανθρώπων επειδή απλώς γεννήθηκαν από κάποιους πατέρες που βρίσκονταν σε αμαρτωλή κατάστασι. Κάθε ώριμο άτομο είναι ένας ελεύθερος ηθικός παράγων. Μπορεί ν’ αποφασίση για τον εαυτό του ποιον θα υπηρετήση. Εκείνους που τον μισούν και τον απορρίπτουν, ο Θεός δεν τους αγαπά. Δείχνει το έλεός του σε χιλιάδες από εκείνους που τον αγαπούν. Ανταμείβεται το να είμεθα θεοσεβείς και να δείχνωμε αγάπη για τον Θεόν. Αυτό μας διαφυλάττει από την πύρινη καταστροφή που ο Θεός θα επιφέρη στους πονηρούς.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ

20. Πώς το ότι είμεθα ζωντανοί είναι μια εκδήλωσις της αγάπης του Θεού;

²⁰ Κάθε τι που ο Θεός έχει πράξει και θα πράξη στο μέλλον υποκινείται από αγάπη. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνη αλλιώς, αφού «ο Θεός είναι αγάπη». Η ίδια η ύπαρξίς μας είναι μια εκδήλωσις της αγάπης του. Μας εδημιούργησε, δίνοντάς μας ζωή. «Διότι μετά σου είναι η πηγή της ζωής». (Ψαλμός 36:9) Είναι ο Αυθύπαρκτος. Δεν ωφελεί να προσπαθήσωμε να φαντασθούμε πότε άρχισε, διότι αυτός δεν άρχισε ποτέ· είναι χωρίς αρχή και ομοίως χωρίς τέλος. Προτού αρχίση τη δημιουργία, ήταν μόνος. Αλλά είχε μεγάλη χαρά και ευτυχία να παραγάγη δημιουργήματα κάθε είδους, έτσι ώστε σήμερα βλέπομε γύρω μας τα θαυμάσια της δημιουργίας του. Όλα όσα δημιουργεί φέρνουν αίνο και τιμή σ’ αυτόν όταν είναι ευπειθή στους κανόνας του, όπως και πρέπει να είναι. Παρήγαγε ένα γένος νοημόνων επιγείων πλασμάτων, ανθρωπίνων πλασμάτων. Είναι φυσικό γι’ αυτά να θέλουν να ζήσουν, επειδή ο Θεός τούς έδωσε ζωή και την επιθυμία να την διατηρούν. Το να ζη απλώς κανείς δεν είναι πλήρες αυτό καθ’ εαυτό, αλλά το να ζη με ευτυχία, να ζη με την ευκαιρία να αινή τον Δημιουργό του, αυτό φέρνει πλήρη χαρά στο ανθρώπινο πλάσμα.

21. Πώς όλη η φύσις αποδεικνύει ότι ο Δημιουργός είναι Θεός αγάπης;

²¹ Όταν κυττάζωμε γύρω μας, βλέπομε όλη τη φύσι ν’ αποδεικνύη ότι ο Δημιουργός είναι Θεός αγάπης. Εδημιούργησε τα πάντα για την ευχαρίστησι του ανθρώπου. Κυττάξτε τη γενναιοδωρία Του στη φύσι. Για το ανθρώπινο γένος έχει προμηθεύσει κάθε είδους τροφή: καρπούς, νωπούς και ξηρούς, λαχανικά, δημητριακά και άλλα, εκτός από το νερό για να μας δροσίζη. Όσον αφορά τα πράγματα που χρειαζόμεθα για τη ζωή μας, τα δίδει στο ανθρώπινο γένος σε πολύ μεγάλη αφθονία. Δεν έχει κανείς παρά να ταξιδέψη σε διάφορα μέρη της γης για να δη τα διάφορα είδη τροφής που χρησιμοποιούνται από τους διαφόρους λαούς, που όλοι τρέφονται και όλοι ευχαριστούνται να τρώγουν. Ο Θεός λαμβάνει, επίσης, υπ’ όψι τις ανάγκες που έχομε για σκέπασμα και στέγη. Έφερε σε ύπαρξι ζώα που παράγουν μαλλί, και στους αγρούς φυτά που δίνουν βαμπάκι και κλωστές, υλικά που μπορούν να μεταβληθούν σε ενδύματα, και δένδρα που δίνουν το ξύλο και τους κλάδους και το φύλλωμα για στέγη. Ακόμη και δέρματα ζώων μπορούν να χρησιμεύσουν για ένδυμα· έτσι μπορούμε να έχωμε τον αναγκαίο ιματισμό και προστασία για τα σώματά μας, όλα σε τόση αφθονία. Το μόνο που έχει να κάμη το ανθρώπινο γένος είναι να χρησιμοποιήση τις ικανότητές του και να θέση τα πράγματα αυτά σε κατάλληλη χρήσι.

22, 23. (α) Ποιές αισθήσεις μάς έχει δώσει ο Θεός, και για ποιον σκοπόν; (β) Πώς μπορεί ο άνθρωπος να εκδηλώση ζωή, και πού θα του άρεσε να ζη πάντοτε;

²² Εξετάστε αυτό το σώμα που μας έχει δώσει ο Θεός, και παρατηρήστε τι μπορεί να κάμη ο άνθρωπος μ’ αυτό· Μπορεί να βλέπη, κυττάζοντας τα όμοιά του πλάσματα, απολαμβάνοντας με την όρασι όλη τη θαυμαστή δημιουργία του Θεού ζωντανή και άψυχη. Μπορεί να έχη την αίσθησι της αφής, καθορίζοντας αν ωρισμένα πράγματα είναι ζεστά ή ψυχρά, εξακριβώνοντας το σχήμα των πραγμάτων καθώς τα ψαύει με τα δάκτυλά του, ακόμη και αν δεν θα μπορούσε να τα δη. Ο Θεός μάς έδωσε μια θαυμαστή αίσθησι γεύσεως. Αδιάφορο τι τρώμε, μπορούμε να το διακρίνωμε, ακόμη και αν υπάρχη μόνο μια ελαφρά απόχρωσις διαφοράς στη γεύσι μεταξύ αυτής ή εκείνης της τροφής. Μας εχάρισε το να ακούωμε, συλλαμβάνοντας τη μουσική που βρίσκεται στη μελωδία των πουλιών, στο φούσκωμα των κυμάτων, στις ποικίλες ακουστές κινήσεις των ανέμων. Μας έδωσε την ακοή ώστε να μπορούμε ν’ ακούωμε αγαπητές φωνές, τις φωνές των αδελφών μας, αρρένων και θηλέων, του πατέρα μας, της μητέρας μας και των φίλων μας. Μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε τι εννοούν και τι επιθυμούν να μας εκφράσουν. Ο Θεός μάς έχει δώσει επίσης την αίσθησι της οσφρήσεως. Μ’ αυτήν μπορούμε ν’ απολαμβάνουμε την ευωδία της μεγάλης παρατάξεως των ανθέων που εδημιούργησε, τα φυσικά αρώματα που γεμίζουν τον αέρα, την οσμή των απολαυστικών τροφών που τρώγομε.

²³ Όλες αυτές τις αισθήσεις μάς τις έχει δώσει ο Θεός σαν ένα πολύτιμο δώρο για να συμβάλλουν στο ν’ απολαμβάνωμε τη ζωή μας, όχι για να δοκιμάζωμε βάσανα τώρα ή στο μέλλον. Αυτό δείχνει ότι αγάπησε τα πλάσματά του από την αρχή. Πώς τα πλάσματά του μπορούν να εκδηλώσουν ζωή επάνω στη γη! Ο άνθρωπος μπορεί να βαδίζη, να τρέχη, ν’ αναρριχάται, να κολυμπά, ναι, να πετά, όχι με φυσικές πτέρυγες σαν τα πουλιά, αλλά χρησιμοποιώντας μηχανές που τα διανοητικά δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο τον κατέστησαν ικανόν να κατασκευάση για ν’ ανυψώνεται στον αέρα εφαρμόζοντας τους φυσικούς νόμους του Θεού. Όλα αυτά μας τα έχει δώσει ο Θεός. Δεν είμεθα «αυτοαναπτυχθέντα» πλάσματα εξελίξεως. Δεν ήλθαμε εδώ τυχαίως. Επλασθήκαμε, εδημιουργηθήκαμε με τη δύναμι του Θεού, και όλα αυτά τα πράγματα που κατέχομε είναι δώρα Του, ευλογίες από ένα αγαθόν Θεόν. Ακόμη και τώρα, μολονότι ατελής, ο άνθρωπος απολαμβάνει τις πέντε αισθήσεις του και απολαμβάνει την κατοικία του, τη γη. Αν τα πράγματα ήσαν τέλεια και ειρηνικά, ο άνθρωπος θα ήταν ευχαριστημένος να ζη σε όλη την αιωνιότητα επάνω στη γη. Τώρα, δεν θα το θέλατε και σεις αυτό;

24. Τι μπορεί να κάμη ο εγκέφαλος, και τι δείχνει το ότι μας τον εχάρισε ο Θεός;

²⁴ Δεν θα ξέρατε πραγματικά ότι είσθε ζωντανός αν δεν υπήρχε ο εγκέφαλος που ο Θεός έχει βάλει μέσα στο κεφάλι σας. Τι όργανο είναι αυτό! Τι αναγραφές κάνει! Τι εντυπώσεις χαράσσονται επάνω του σ’ αυτό το τωρινό σύντομο διάστημα της ζωής μας! Πόσα πράγματα μπορούμε να ενθυμούμεθα μ’ αυτό! Τι φαντασία έχει για να συλλαμβάνη τα πράγματα! Πώς μπορεί να κάνη συλλογισμούς! Υπάρχει θέλησις σ’ αυτόν τον εγκέφαλο που μας κινεί σε ενέργεια, μας κάνει να λαμβάνωμε ωρισμένες πορείες. Ο εγκέφαλός μας έχει συνείδησι που μπορεί να εκπαιδευθή με δικαιοσύνη. Φαίνεται να μην υπάρχη όριο στην έκτασι που ο εγκέφαλός μας μπορεί να χρησιμοποιηθή. Μπορεί να διευθυνθή στη μελέτη επιστημονικών ζητημάτων, αστρονομίας, μαθηματικών, μηχανικής. Μπορεί να μελετήση την ανέγερσι μεγάλων συγκροτημάτων και κτιρίων για τη στέγασι και την εργασία του λαού της γης. Μπορεί να μελετήση και να επινοήση και να αναπτύξη γλώσσες. Θα μπορούσαμε να εξακολουθήσωμε επ’ άπειρον να σκεπτώμεθα τι μπορεί να κάμη ο ανθρώπινος εγκέφαλος, διότι έχομε σήμερα ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που χρησιμοποιούν τον εγκέφαλο τους προς τόσο πολλές και διάφορες κατευθύνσεις, μερικοί για την ευλογία του λαού και, αλλοίμονο, άλλοι για τη βλάβη του λαού. Άσχετα με το πώς ο πεπτωκώς άνθρωπος τον χρησιμοποιεί, ο Θεός μάς έδωσε τον εγκέφαλο και ασφαλώς το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό είναι μια εκδήλωσις της αγάπης του.

25. Ποιες ιδιότητες έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο;

²⁵ Ένα άλλο σπουδαίο πράγμα: Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τις δικές του ιδιότητες. Οι ιδιότητες του Θεού είναι αγάπη και σοφία, δικαιοσύνη και δύναμις. Με αυτές επροίκισε τον πρώτον άνθρωπον Αδάμ όταν τον εδημιούργησε, διότι ο Θεός έπλασε τον Αδάμ κατ’ εικόνα του. «Ο Θεός είναι αγάπη.» (1 Ιωάννου 4:8) «Εν αυτώ είναι η σοφία και η δύναμις.» (Ιώβ 12:13) «Δικαιοσύνη και κρίσις η βάσις του θρόνου αυτού.» (Ψαλμός 97ος 2) «Άπαξ ελάλησεν ο Θεός, δις ήκουσα τούτο, ότι η δύναμις είναι του Θεού.»—Ψαλμός 62:11.

26. Εκδηλώνοντας αγάπη ο Θεός προς τον άνθρωπο, επάνω σε τι του έδωσε εξουσία;

²⁶ Τα διάφορα αυτά εδάφια πιστοποιούν ότι αυτός είναι Θεός σοφίας, αγάπης, δικαιοσύνης και δυνάμεως. Αν όλοι οι άνθρωποι ακολουθούσαν αυτές τις ιδιότητες όπως ετέθησαν στον πρώτον άνθρωπον με τελειότητα, η γη αυτή θα ήταν τώρα ένας μεγαλειώδης τόπος για να ζη κανείς. Με το φιλάγαθο ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο, ο Θεός τού έδωσε καθοδηγητικές δυνάμεις για τις ευθύνες του στο να φροντίζη για τα κατώτερα ζώα και να πολιτεύεται με όλη την ανθρώπινη οικογένεια. «Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί των κτηνών, και επί πάσης της γης, και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.» (Γένεσις 1:26) Ο Θεός ήταν γενναιόδωρος, φιλάγαθος, κατά το ότι θα έπαιρνε τον άνθρωπο και θα του έδινε εξουσία επάνω σε όλα αυτά τα πράγματα.

27. Πού έθεσε ο Θεός τον άνθρωπο και πώς προνόησε γι’ αυτόν να μη ζη μόνος;

²⁷ «Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν. Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γένεσις 2:15-17) Κατόπιν ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μια τελεία, αξιαγάπητη γυναίκα ως βοηθό του και για την κατοίκισι της γης. «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γένεσις 1:28) Μια άλλη εκδήλωσις της αγάπης του Θεού! Δεν έπλασε απλώς έναν άνδρα και μια γυναίκα και να τους θέση εκεί σε μια παραδεισιακή κατοικία και να τους αφήση να ζουν μόνοι μαζί με τα ζώα. Όχι! Έκαμε προμήθεια για ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή μεταξύ των ανθρώπων, ως μέσον κατοικίσεως της γης. Είπε: ‘Τώρα πληθύνεσθε, γεμίστε τη γη με το γένος σας και υποτάξατέ την. Γεννήστε παιδιά και αυτά ας αναπτυχθούν για να είναι λαός σαν εσάς τους ίδιους, και αυτά ας πληθυνθούν πάλι ώσπου να γεμίση ολόκληρη η γη με ανθρώπινα πλάσματα. Συγχρόνως κάμετε τη γη τέλειον παράδεισο. Αυτή είναι η κατοικία σας.’ Βέβαια ο Πλάστης έδειξε αγάπη δημιουργώντας τον άνθρωπο και θέτοντάς τον σ’ έναν επίγειο παράδεισο τέρψεως.

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

28. Το ότι ο Θεός έθεσε το απαγορευμένο δένδρο στον παράδεισο έδειχνε ότι η ευτυχία και ικανοποίησις του ανθρώπου εξηρτάτο από τι;

²⁸ Αν ο άνθρωπος εξακολουθούσε να μένη στην αγάπη του Θεού, τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά σήμερα. Αλλ’ ο άνθρωπος άφησε την αγάπη του Θεού και πήρε το δικό του δρόμο. Μολονότι ο άνθρωπος ενήργησε έτσι, ο Θεός δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάννης 3:16) Αλλά μερικοί απορούν: ‘Φαίνεται ότι ο Θεός δεν υπήρξε πολύ φιλάγαθος θέτοντας το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού εκεί στον παράδεισο. Πώς θα μπορούσε το δένδρο αυτό και η απαγόρευσις που έγινε στον άνθρωπο να φάγη απ’ αυτό, να είναι εκδήλωσις θείας αγάπης;’ Εν τούτοις, ο Δημιουργός γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο για τον άνθρωπο. Γνωρίζει τον σκοπό Του για τον οποίο τον εδημιούργησε και τον έθεσε εδώ επάνω στη γη. Η ευτυχία και η ικανοποίησις του Αδάμ και της Εύας μαζί με την οικογένειά τους εξηρτάτο από τη συνεχή εκτίμησι από μέρους τους των ευλογιών του Θεού. Αν κάποτε ο Θεός έβγαινε από τη ζωή τους, δεν θα μπορούσαν να είναι ευχαριστημένοι, ούτε ν’ απολαμβάνουν τη ζωή, διότι θα είχαν χάσει την αγάπη του Πατρός, και αυτό είναι ένα ουσιώδες πράγμα για να ζη κανείς. Εκείνο που ενδιέφερε τον Θεό ήταν το να εξακολουθήση να ζη ο άνθρωπος στην εύνοιά Του, στην ευλογία Του και στην αληθινή Του λατρεία. Εξηρτάτο λοιπόν αυτό από την αγάπη, τη δικαιοσύνη, τη σοφία και τη δύναμι του Θεού και από το να τεθή σε εφαρμογή ο νόμος του Θεού, και όχι ο νόμος του ανθρώπου.

29. (α) Επρόκειτο ο άνθρωπος να κυβερνά τον εαυτό του; (β) Τι λοιπόν ήθελε ο Θεός να δη στον άνθρωπο;

²⁹ Ο Θεός δεν διευθέτησε να κυβερνά ο άνθρωπος τον εαυτό του. Ο Θεός είχε κάμει πλήρη διευθέτησι να χειρίζεται τις υποθέσεις της γης και να κατευθύνη τον άνθρωπο να ενεργή με τον τρόπο που ο Θεός ήξερε ότι ήταν ο καλύτερος για να ενεργή ο άνθρωπος. Όλο τούτο για την ευλογία της κτίσεως. Ο άνθρωπος έπρεπε τώρα να δείξη εκτίμησι για την κυριαρχία του Θεού, για την κυβέρνησί του σε όλο το σύμπαν. Αν δεν έδειχνε εκτίμησι, φυσικά οι ευλογίες θα εχάνοντο. Ο Θεός είπε στον άνθρωπο: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γένεσις 2:16, 17) Αυτό δείχνει ότι ο Θεός θα κυβερνούσε τον άνθρωπο, όχι με δύναμι ή εξαναγκασμό, όχι με φόβο βασάνων ενός πυρίνου άδου, αλλά με έκκλησι στην εκτίμησι του ανθρώπου, στην ευγνωμοσύνη του ανθρώπου, στην αγάπη του ανθρώπου για τον Δημιουργό του. Ο Θεός κυβερνά με αγάπη. Όλο εκείνο που είπε στον άνθρωπο να πράξη ήταν: Μη φάγης από το ειδικό αυτό δένδρο. Εκείνο που ήθελε να δη ο Θεός στον άνθρωπο ήταν υπακοή.

30. Τι η εκτίμησις θα είχε οδηγήσει τον άνθρωπο να πράξη;

³⁰ Η υπακοή εκδηλώνεται μέσω εκτιμήσεως και εκτελέσεως του θελήματος Εκείνου που σας ευλογεί. Θα ήταν για το καλό του ανθρώπου να πράττη εκείνο που ο Θεός ζητούσε απ’ αυτόν να πράττη. Αν ο άνθρωπος ήταν γεμάτος εκτίμησι, ευγνωμοσύνη και αγάπη για τον Πατέρα του, θα έκανε ακριβώς εκείνο που ο Δημιουργός του ήθελε να γίνη. Τι είχε ο άνθρωπος; Τίποτε άλλο εκτός από ό,τι του είχε δώσει ο Θεός, και κάθε τι που είχε ήταν για το καλό του. Για τούτο ο άνθρωπος έπρεπε να έχη αγάπη και εκτίμησι για τον Πλάστη του. Θα έπρεπε να προσέξη τις αρχές που είχε καθορίσει ο Θεός για τον άνθρωπο και να εμμένη σ’ αυτές τις αρχές. Ο άνθρωπος έπρεπε να θυμάται ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Νομοθέτης, ο οποίος δίδει τις κατευθύνσεις για την πορεία της ενεργείας που πρέπει να λάβη ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος έπρεπε να ευλαβήται αυτούς τους νόμους και τις εντολές του Θεού. Ο Θεός, λοιπόν, έθεσε μια απλή δοκιμασία στον άνθρωπο. Ήταν η δοκιμασία της υπακοής όσον αφορά το τι θα έτρωγε. Με το να παραμένη απλώς μακριά απ’ αυτό το απαγορευμένο δένδρο, ο άνθρωπος ασφαλώς θα μπορούσε να έχη δείξει ότι εκτιμούσε και αγαπούσε τον Θεό.

31. Ποιον προτίμησε η Εύα ν’ ακούση;

³¹ Αλλά η Εύα και ο Αδάμ δεν αγαπούσαν τον Θεό, διότι έφαγαν από τον καρπό αυτού του δένδρου. Μέσω του όφεως, ο Σατανάς ή Διάβολος παρουσιάσθηκε στην Εύα και αυτή προτίμησε να πιστέψη τον Σατανά τον όφιν μάλλον παρά τον Δημιουργό. Ο όφις είπε στην Εύα: «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;» «Και είπεν η γυνή προς τον όφιν, Από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν· από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’ αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, δια να μη αποθάνητε. Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» (Γένεσις 3:1-5) «Και είπεν ο όφις τη γυναικί· ου θανάτω αποθανείσθε.»—Γένεσις 3:4, Ο΄.

32. Τίνος έλλειψιν έδειξαν ο Αδάμ και η Εύα, και γιατί;

³² Δεν έδειξε αγάπη η Εύα λαμβάνοντας από τον απαγορευμένο καρπό. Ο Αδάμ έδειξε επίσης την ιδιοτέλειά του, τρώγοντας. Δεν υπήρχε αγάπη στις καρδιές τους, δεν υπήρχε εκτίμησις, δεν υπήρχε ευγνωμοσύνη για όλα τα θαυμάσια πράγματα που τους είχε δώσει ο Θεός. Επροτίμησαν να είναι απειθείς, να κάμουν δικούς των νόμους, να καθορίζουν μόνοι τους τι είναι καλό και τι είναι κακό, μη αποβλέποντας πια στον μεγάλο Κυρίαρχο του σύμπαντος, στον οποίον ανήκει όλη η δύναμις, η σοφία και η αγάπη, για να έχουν την καθοδηγία Του. Όχι, τώρα θα ενεργούσαν «έξυπνα», θα έκαναν δικούς των νόμους και θα ζούσαν μ’ αυτούς, θα ήσαν όμοιοι με τον Θεό. Πόσο ανόητοι ήσαν, διότι, για ν’ απολαύση ζωή ένα πλάσμα πρέπει ν’ αναγνωρίζη τον νόμον, τη διάταξι και την οδόν ευλογίας του Υπερτάτου, όχι εκείνο που το πλάσμα νομίζει ότι πρέπει να γίνη!

33. Πώς έδειξε τότε ο Θεός ότι δεν εξέλιπε η αγάπη του για το ανθρώπινο γένος;

³³ Εκεί στον παράδεισο της τέρψεως οι πρώτοι μας γονείς εστράφησαν εναντίον του Θεού. Αλλά η αγάπη του Θεού δεν εξέλιπε. Στην ακόλουθη επαγγελία αυτός εξέφρασε την οδόν της αγάπης του προς την ανθρώπινη οικογένεια: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου [του όφεως] και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γένεσις 3:15) Έτσι ο Θεός άφησε τον Αδάμ και την Εύα να ζήσουν αρκετόν καιρό για ν’ αναθρέψουν μια μεγάλη οικογένεια. Ο Θεός ήξερε ότι θα μπορούσε να κερδίση την αγάπη εκείνων από τους απογόνους του Αδάμ που εκτιμούσαν τις θείες ευλογίες· εκείνους, όμως, που θ’ απεδεικνύοντο εκουσίως πονηροί και δεν θα ήθελαν να ζήσουν κάτω από τον νόμον και τη διάταξι του Θεού, αυτός θα τους κατέστρεφε. Δεν θα ευλογούντο αιωνίως από το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, αλλά θα κατεσυντρίβοντο ως το σπέρμα του όφεως.

34. Ποιο δικαίωμα έχασαν ο Αδάμ και η Εύα, αλλά ποιος παραμένει ο σκοπός του Θεού σχετικά με την κατοικία του ανθρωπίνου γένους;

³⁴ Λόγω της παρακοής ο Αδάμ και η Εύα έχασαν το δικαίωμα να ζουν επάνω στη γη. Έχασαν την κατοικία τους στον παράδεισο της τέρψεως και ετέθησαν έξω από τον κήπο της Εδέμ. Αλλά όσον αφορά τους απογόνους των, ο Θεός υποσχέθηκε ότι το Σπέρμα της Επαγγελίας του θα ήρχετο και θα μετέβαλλε τα πράγματα. Η πρόθεσις του Θεού ήταν να ζη ο άνθρωπος στην επίγεια κατοικία του για όλη την αιωνιότητα, ενώ τώρα το ανθρώπινο γένος ζη επί ένα βραχύ χρονικό διάστημα. Αυτή η γη προωρίζετο ως κατοικία του ανθρώπου, όχι ο ουρανός, όχι το καθαρτήριο, όχι ένας άδης αιωνίου βασανισμού. «Ούτω λέγει Κύριος, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.» (Ησαΐας 45:18) Ο Θεός λέγει περαιτέρω: «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.» (Ησαΐας 55:11) Η γη αυτή, η κατοικία του ανθρώπου, δεν πρόκειται να κατακαή και να παύση να υπάρχη. Ο Θεός λέγει ότι η γη δεν θα μένη άχρηστη, και δεν την έπλασε για να είναι άχρηστη, αλλά την έκαμε ως κατοικία του ανθρώπου, για να γεμίση με τέλεια ανθρώπινα πλάσματα και να φερθή ολόκληρη σε μια παραδεισιακή κατάστασι. Ο Ψαλμός 104:5 λέγει; «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.» Ο Εκκλησιαστής 1:4 προσθέτει: «Γενεά υπάγει, και γενεά έρχεται· η δε γη διαμένει εις τον αιώνα.» Η γη θα διαμένη για πάντα ως κατοικία του ανθρώπου, και στον δέοντα καιρό ο Θεός θα έχη ένα τέλειο ανθρώπινο γένος για να ζη επάνω σ’ αυτήν αιωνίως με ευχαρίστησι, με ευημερία, με αφθονία. Ο άνθρωπος τότε θα αινή τον Θεό, διότι η οδός του Θεού είναι αγάπη και την χρησιμοποιεί για την ωφέλεια και την ευλογία του ανθρώπου.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΔΩΡΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

35. Ποιο βιβλίο είναι δώρον της αγάπης του Θεού, και πώς παρήχθη;

³⁵ Όλες οι περικοπές που παραθέσαμε πιο πάνω είναι από τις Άγιες Γραφές, την Ιερή Βίβλο. Αυτό το Βιβλίο των βιβλίων είναι ένα δώρο της αγάπης του Θεού, διότι περιέχει μια έκθεσι των επαγγελιών του. Δείχνει πώς επολιτεύθη με τον άνθρωπο κατά τα περασμένα 6.000 χρόνια, ευλογώντας και καθοδηγώντας τους ευπειθείς ανθρώπους έως τον σημερινό καιρό. Στον δέκατον έκτον αιώνα προ Χριστού ο Θεός άρχισε να κατευθύνη τη συγγραφή της Βίβλου στην παρούσα της μορφή. Άρχισε με τα συγγράμματα του Μωυσέως. Άλλοι θεόπνευστοι συγγραφείς ακολούθησαν, οι οποίοι έγραψαν όλοι υπό την καθοδηγία του Θεού. Τελικά, στο 98 μ.Χ. περίπου, ο απόστολος Ιωάννης ετελείωσε, γράφοντας το τελευταίο από τα βιβλία της Γραφής.

36. Τι είπε ο απόστολος Παύλος για τα συγγράμματα των προφητών του Θεού;

³⁶ Μιλώντας για τα τριάντα πέντε και πλέον βιβλία της Γραφής που εγράφησαν προτού αρχίση η Χριστιανική εκκλησία, ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας, και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών, τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—2 Πέτρου 1:19-21.

37. Ποιος είναι, λοιπόν, ο καλύτερος γραπτός οδηγός για μας, και γιατί;

³⁷ Όλα, λοιπόν, αυτά τα πράγματα εγράφησαν προς όφελός μας. Ο Θεός εφρόντισε να διαφυλαχθή το κείμενο της Αγίας Γραφής, διότι αυτό το κείμενο είναι δικό του, εγράφη υπό την έμπνευσί του. Επομένως, ο λόγος Του είναι τέλειος οδηγός για όλους εμάς. Πρέπει να στραφούμε σ’ αυτόν και να τον μελετήσωμε. Μας καθιστά σοφούς για να κερδίσωμε σωτηρία. Ο Παύλος είπε τα εξής στον Τιμόθεο: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμόθεον 3:15-17.

38, 39. (α) Ποιο βιβλίο αποκαλύπτει τους σκοπούς του Θεού, και τι υποσχέθηκε ο Θεός στον Αβραάμ, στον Δαβίδ και στον Δανιήλ; (β) Τι θα εξασφαλίση η Βασιλεία για το ανθρώπινο γένος;

³⁸ Μπορούμε ασφαλώς να βασιζώμεθα στη Βίβλο περισσότερο παρά στον προφορικό λόγο του ανθρώπου. Είναι ο λόγος της αληθείας του Θεού, που εκθέτει την ιστορία του ανθρωπίνου γένους από τον Αδάμ έως τον σημερινό καιρό και μας λέγει τι θα συμβή προσεχές μέλλον. Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει τους σκοπούς του Θεού για ένα νέο κόσμο. Καθώς στρεφόμεθα στις Γραφές μπορούμε ν’ ακούσουμε τις επαγγελίες του Θεού για τον νέον αυτόν κόσμον που επιφυλάσσει ευλογία για όλο το πιστό ανθρώπινο γένος. Προ πολλού ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γένεσις 22:18) Ο Αδάμ είχε παρακούσει και επέφερε αμαρτία, θλίψι και θάνατο στην ανθρώπινη οικογένεια, αλλά στον ευπειθή Αβραάμ ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα ήρχετο ευλογία σε όλα τα έθνη μέσω του Σπέρματός του, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Αργότερα στον Δαβίδ ο Θεός υποσχέθηκε έναν Άρχοντα για το ανθρώπινο γένος: «Θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει είσθαι εκ των υιών σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει εις εμέ οίκον, και θέλω στερεώσει τον θρόνον αυτού έως αιώνος. Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός· και δεν θέλω αφαιρέσει το έλεός μου απ’ αυτού, ως αφήρεσα αυτό απ’ εκείνου όστις ήτο προ σου· αλλά θέλω στήσει αυτόν εν τω οίκω μου και εν τη βασιλεία μου έως του αιώνος· και ο θρόνος αυτού θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.»—1 Χρονικών 17:11-14.

³⁹ Έπειτα από αιώνες ο Θεός ενέπνευσε τον Δανιήλ να προφητεύση: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δανιήλ 2:44) Τα εδάφια αυτά, μαζί με πολλές άλλες προφητείες της Βίβλου, δείχνουν μια βασιλεία που ο Θεός θα ιδρύση για πάντα για να ευλογήση πιστούς άνδρες και γυναίκες. Η βασιλεία αυτή θα καταστήση τους ανθρώπους ασφαλείς στις κατοικίες τους. «Θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών . . . δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη . . . Ο λύκος και το αρνίον θέλουσι βόσκεσθαι ομού· και ο λέων θέλει τρώγει άχυρον ως ο βους· άρτος δε του όφεως θέλει είσθαι το χώμα· εν όλω τω αγίω μου όρει δεν θέλουσι κάμνει ζημίαν ουδέ φθοράν, λέγει Κύριος.» Περαιτέρω, σχετικά με τον Βασιλέα και τη διακυβέρνησί του ο Ησαΐας λέγει: «Εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης . . . Και ο λύκος θέλει συγκατοικεί μετά του αρνίου, και η λεοπάρδαλις θέλει αναπαύεσθαι μετά του εριφίου· και ο μόσχος και ο σκύμνος και τα σιτευτά ομού, και μικρόν παιδίον θέλει οδηγεί αυτά. Και η δάμαλις και η άρκτος θέλουσι συμβόσκεσθαι, τα τέκνα αυτών θέλουσιν αναπαύεσθαι ομού, και ο λέων θέλει τρώγει άχυρον καθώς ο βους. Και το θηλάζον παιδίον θέλει παίζει εις την τρύπαν της ασπίδος, και το απογεγαλακτισμένον παιδίον θέλει βάλλει την χείρα αυτού εις την φωλεάν του βασιλίσκου. Δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.»—Ησαΐας 65:21-25 και 11:4-9.

40. Τι θα πούμε για τους πολέμους μεταξύ εθνών υπό την Βασιλεία;

⁴⁰ Σ’ αυτή την ημέρα, κάτω από αυτή τη βασιλεία, θα υπάρχη πια πόλεμος μεταξύ εθνών; Ακούστε τον Μιχαία 4:3, 4: «Και θέλει κρίνει αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού, και υπό την συκήν αυτού· και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Κυρίου των δυνάμεων ελάλησε.» Ο Ιησούς Χριστός, το Σπέρμα της Επαγγελίας του Θεού, είναι Εκείνος που θα φέρη όλες αυτές τις ευλογίες στην ανθρώπινη οικογένεια μέσω της Βασιλείας που ο Θεός ώρισε ότι θα εγκαθιδρυθή με τον Ιησούν ως Βασιλέα.

41. Πώς η εκπλήρωσις των λόγων του αγγέλου προς τη Μαρία ωδήγησε στην εκπλήρωσι του Ησαΐας 9:6, 7;

⁴¹ Θυμηθήτε τώρα τα λόγια του αγγέλου προς την παρθένο Μαρία: «Θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού ΙΗΣΟΥΝ . . . και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκάς 1:31-33) Αυτό έγινε εις εκπλήρωσιν του Ησαΐας 9:6, 7: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία, θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως του αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.»

42. Ποια προσευχή εδίδαξε ο Ιησούς στους μαθητάς του, και τι σημαίνει η εκπλήρωσίς της για τα έθνη αυτού του κόσμου;

⁴² Ο Ιησούς ήξερε ότι είχε κληθή σ’ αυτή την εξυψωμένη θέσι να είναι Άρχων του νέου κόσμου. Συνεπώς εδίδαξε τους αποστόλους του να προσεύχωνται γι’ αυτή τη βασιλεία, διότι επρόκειτο να ληφθούν μαζί του σ’ αυτήν. Στον Θεόν, τον Πατέρα των τον εν ουρανοίς, προσηύχοντο: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθαίος 6:10) Έως την ημέρα αυτή οι Χριστιανοί προσεύχονται αυτή την ίδια προσευχή, αλλά σκεφθήκατε ποτέ για ποιο ακριβώς πράγμα προσεύχεσθε; Κατανοείτε ότι όταν παρακαλήτε τον Πατέρα τον εν ουρανοίς να γίνη το θέλημά του στη γη όπως και στον ουρανό, τον παρακαλείτε να καταστρέψη όλη αυτή την πονηρή διάταξι που υπάρχει επάνω στη γη; Διότι τα επίγεια έθνη δεν πράττουν το θέλημά του. Προσεύχεσθε να μετατοπισθούν αυτά, όπως επροφήτευσε ο Δανιήλ, και στη θέσι τους να φέρη ο Θεός τη βασιλεία του. Θα παύσετε λοιπόν τώρα να προσεύχεσθε αυτή την προσευχή ή θέλετε τη Βασιλεία και τις ευλογίες της;

ΑΝΤΙΛΥΤΡΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

43. Πώς ο Ιησούς κατέστησε δυνατόν για τον άνθρωπο ν’ αποκτήση αιώνια ζωή;

⁴³ Στη γη ο Ιησούς όχι μόνο υπερήσπισε το άγιο όνομα και τον λόγον του ουρανίου Πατρός του, αλλά επρομήθευσε επίσης και το αντίλυτρο του οποίου είχε ανάγκη το ανθρώπινο γένος, πεθαίνοντας ως τελεία θυσία στον Γολγοθά. Δίνοντας την τελεία, αναμάρτητη ανθρώπινη ζωή του, αντιμετώπισε την καταδίκη που ο νόμος του Θεού επέβαλε στους απογόνους του Αδάμ. Έτσι, όλα όσα είχε χάσει ο στασιαστικός Αδάμ για τους αγέννητους μεταγενεστέρους του, ο Ιησούς τα εξηγόρασε από την καταδίκη αυτή. Με τούτο κατέστησε δυνατόν για τον άνθρωπο ν’ αποκτήση αιώνια ζωή. Συνεπώς ο απόστολος Παύλος γράφει: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμαίους 6:23) Όλο εκείνο που ο Αδάμ έλαβε ως μισθόν της αμαρτίας του ήταν θάνατος, όχι αιώνια ζωή σ’ ένα πύρινο άδη ή καθαρτήριο. Αν εμείς σήμερα δεχθούμε τον Ιησού Χριστό, το δωρεάν χάρισμα του Θεού σ’ εμάς μέσω αυτού, είναι αιώνια ζωή, στο νέο κόσμο. Ο Ιησούς είπε: «Καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Ιωάννης 5:26-29.

44. Μέσω τίνος ήλθε ο θάνατος, και μέσω τίνος έρχεται η ζωή και επί πόσον καιρό πρέπει αυτός να βασιλεύη;

⁴⁴ Εδώ έχομε την υπόσχεσι του Ιησού ότι όλοι όσοι είναι στους τάφους των θα εξέλθουν στον ωρισμένο καιρό, μερικοί μεν σε ανάστασι ζωής και ευλογίας στο νέο κόσμο, άλλοι δε σε κρίσι που θα είναι δυσμενής για μερικούς απ’ αυτούς διότι δεν θα συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν εκείνο τον καιρό. Η ζωή δίδεται μέσω του Χριστού Ιησού· όπως διαβάζομε εις 1 Τιμόθεον 2:5, 6: «Είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς όστις εδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έφερε αμαρτία στον κόσμο και θάνατο μέσω αμαρτίας, ώστε όλοι εμείς οι απόγονοί του έχομε πεθάνει. Ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς επρομήθευσε ένα αντίλυτρο για όλους όσοι πιστεύουν. Ο Ιησούς παρουσίασε το αντίλυτρό του στον Θεό στον ουρανό μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς, και τώρα ο Θεός τον εγκατέστησε στον ουράνιο θρόνο για να κυβερνά ως Βασιλεύς του νέου κόσμου. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Διότι πρέπει να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» (1 Κορινθίους 15:25, 26) Η βασιλεία του Χριστού είναι η προμήθεια του Θεού για το ανθρώπινο γένος, ως εκδήλωσις της αγάπης του γι’ αυτό. Ο Θεός αγαπά τη ζωή, όχι το θάνατο. Ο θάνατος είναι ο μισθός της αμαρτίας. Ο Ιεχωβά αγαπά τον αμαρτωλό που μετανοεί και στρέφεται σ’ Αυτόν. Επειδή ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε και αντιτάχθηκε σ’ Αυτόν, τούτο δεν έκαμε τον Θεό ν’ αντιταχθή στην ανθρώπινη οικογένεια. Αλλ’ ο Θεός επιμένει να είμεθα ευπειθείς στους νόμους του και ν’ ακολουθούμε πλήρως τις διατάξεις του, αν περιμένωμε να ζήσωμε.

ΠΟΤΕ

45. Πότε πρόκειται ν’ αρχίσουν όλα αυτά, και σε τι οδηγούν όλα τα έθνη η ιδιοτέλεια και το μίσος;

⁴⁵ Καλά, θα πη κάποιος, λέτε ότι η οδός του Θεού είναι αγάπη· πότε, λοιπόν, πρόκειται όλα αυτά να συμβούν; Για να λάβετε μια απάντησι στραφήτε στον Ματθαίο, κεφάλαιο 24. Μας μιλεί για ένα σημείο με πολλά χαρακτηριστικά, πολέμους, λοιμούς, πείνες, σεισμούς, διωγμούς Χριστιανών, που θα εφαίνετο όταν η Βασιλεία θα ήταν καιρός να αρχίση. Ο Ιησούς τότε είπε στους μαθητάς του ότι, όταν οι Χριστιανοί θα έβλεπαν αυτά τα πράγματα να λαμβάνουν χώραν μαζί επάνω στη γη, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι το παλαιό αυτό σύστημα πραγμάτων παρέρχεται και η νέα και δικαία κυβέρνησις, η βασιλεία του Θεού για την οποία τους εδίδαξε να προσεύχωνται, εγκαθιδρύθη στους ουρανούς. Είπε: «Τότε θέλουσι σκανδαλισθή πολλοί· και θέλουσι παραδώσει αλλήλους, και θέλουσι μισήσει αλλήλους.» (Ματθαίος 24:10) Δεν είναι, λοιπόν, αυτή μια αληθινή περιγραφή της καταστάσεως επάνω στη γη σήμερα; Η ιδιοτέλεια κυβερνά επάνω απ’ όλα. Τούτο οδηγεί σε μια «μεγάλη θλίψι», τέτοια που ο άνθρωπος δεν είδε ποτέ ούτε θα ξαναδή ποτέ. Αυτή θα καταστρέψη όλη αυτή την πονηρία και τα έθνη που ενασχολούνται σ’ αυτήν. Το αποκορύφωμα της μεγάλης αυτής θλίψεως θα είναι η μάχη του Αρμαγεδδώνος που ο Πάπας κινήθηκε να την μνημονεύση. Η μάχη αυτή θα εξοντώση όλους τους πονηρούς αγγέλους μαζί με τον Σατανά τον Διάβολο, και όλους τους ανθρώπους που υπηρετούν την πονηρή αυτή οργάνωσι.

46. Πώς θα μπορούσε η μάχη του Αρμαγεδδώνος να είναι εκδήλωσις της αγάπης του Θεού;

⁴⁶ Είναι, λοιπόν, αυτή η μάχη μια εκδήλωσις της αγάπης του Θεού για την ανθρώπινη οικογένεια; Ναι. Ο Θεός δεν ευχαριστείται με τον θάνατο του ασεβούς, αλλά θα είναι μια ευλογία για το ανθρώπινο γένος το να καταστρέψη ο Θεός όλους τους ασεβείς. «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· δια τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ 33:11) Είναι τόσο ανόητο για οποιαδήποτε πλάσματα ν’ απομακρυνθούν από τις εντολές και την κατεύθυνσι του Θεού. Γιατί να πεθάνετε απλώς και μόνο για να κάμετε το δικό σας θέλημα και ν’ ακολουθήσετε τον δικό σας δρόμο ζωής; Εκείνους που αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές του, ο Θεός θα τους εξαλείψη, σαρώνοντάς τους, εκμηδενίζοντάς τους. Αυτό ακριβώς θα συμβή στους ασεβείς. (Ψαλμός 145:20· 2 Θεσσαλονικείς 1:7-9) Είναι ουσιώδες για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν τη δικαιοσύνη το να καταστραφούν έτσι οι ασεβείς. Εκφράζει την αγάπη του Θεού για τη δικαιοσύνη και την αγαθότητά του για τον άνθρωπο, το να εξαλείψη τους ασεβείς αυτούς από το σύμπαν.

47. Με ποιους ο Θεός θα κατοικίση τη γη;

⁴⁷ Ο Κυρίαρχος Άρχων του σύμπαντος θα παραγάγη μια τελεία γη που θα την κατοική μια τελεία ανθρώπινη οικογένεια. Γιατί, λοιπόν, ν’ αφήση ο Θεός τους ασεβείς να παραμένουν σ’ αυτή τη γη και να την διαφθείρουν; Ο Θεός είναι εκείνος που προτίθεται να παραγάγη μια τελεία κοινωνία ανδρών και γυναικών, ως μια εκδήλωσι της αγάπης του, φέρνοντάς τους ευτυχία, ειρήνη, αφθονία και ικανοποίησι με την τελεία τους ζωή. Είναι σκοπός του να γεμίση αυτή τη γη με ευτυχή, δίκαια πλάσματα, όχι με ασεβείς.

48. Πώς ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε δείχνει ότι ο Αρμαγεδδών θα είναι μια εκδήλωσις της αγάπης του Θεού;

⁴⁸ Στις ημέρες του Νώε ο κατακλυσμός ήταν ένα πολύ ουσιώδες πράγμα. Η γη ήταν τότε γεμάτη από κακία, διότι το ανθρώπινο γένος γενικά είχε στραφή εναντίον του Θεού. Η εξαίρεσις ήταν η άμεση οικογένεια του Νώε, που αγαπούσε και εκήρυττε δικαιοσύνη, οκτώ εν όλω πρόσωπα. Οι άνθρωποι αρνήθηκαν να μεταστραφούν από την προειδοποίησι του Θεού μέσω του Νώε, και να καθαρισθούν· ο Θεός τους εξεμηδένισε, περιλαμβάνοντας και τις κυβερνήσεις που υπήρχαν τότε, διότι μετενόησε που έκαμε τον άνθρωπο· εθλίβη για την κατάστασι στην οποίαν είχαν εκπέσει. Τους κατέστρεψε λοιπόν όλους. Ο Νώε αγαπούσε τον Θεό και ο Θεός αγαπούσε τον Νώε και την οικογένειά του, τέσσερα νυμφευμένα ζεύγη. Αυτούς ο Θεός τους διεβίβασε πέρα από τον κατακλυσμό, από την καταστροφή του παλαιού εκείνου ασεβούς κόσμου. Ο Θεός χρειάσθηκε να καταστρέψη τον πρώτον εκείνον κόσμον και όλους τους ανθρώπους του για να καταστή δυνατόν ο Νώε, η σύζυγός του, οι τρεις γυιοί των και οι γυναίκες των ν’ απολαύσουν ζωή με ευτυχία. Ο Θεός θα κάμη πάλι το ίδιο πράγμα. Πρέπει να το κάμη. Όπως ο κατακλυσμός ήταν μια εκδήλωσις της αγάπης του, είναι επίσης εκδήλωσις αγάπης εκ μέρους του να επιφέρη τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Είναι ουσιώδης τώρα για ν’ αφεθούν οι άνθρωποι που αγαπούν δικαιοσύνη να ζήσουν με ειρήνη και ενότητα σε όλη την αιωνιότητα.

49. Πώς άνθρωποι φθάνουν να γνωρίσουν κάτι περισσότερο από μια απλή ύπαρξι;

⁴⁹ Τη ζωή μπορεί να την απολαύση κανείς με ευτυχία μόνο κάτω από τον Θεό. Ζούμε σήμερα—ναι, λίγοι όμως από το ανθρώπινο γένος απολαμβάνουν αυτή τη ζωή. Ο άνθρωπος ζη, υπάρχει, αλλά μόνο όταν οι ειλικρινείς άνθρωποι φθάσουν να γνωρίσουν τον Θεό και ν’ ακολουθήσουν τις δίκαιες εντολές του και να ζήσουν σύμφωνα με τις υγιείς αρχές του, αρχίζουν να ζουν με ευτυχία. «Η ευλογία του Κυρίου πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν.» (Παροιμίαι 10:22) Η βασιλεία του Ιεχωβά για την οποία προσευχόμεθα, θα είναι παγγήινη και θ’ αποτελή μια διαρκή ευλογία για το ευπειθές ανθρώπινο γένος.

50. Τι πρέπει τώρα να κηρυχθή πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και για να μπορέσουν οι άνθρωποι να πράξουν τι;

⁵⁰ Και τώρα, πριν από τη μάχη της «ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», δηλαδή τον Αρμαγεδδώνα, τα καλά νέα της καταστροφής του κόσμου τούτου και της εγκαθιδρύσεως της βασιλείας του Θεού πρέπει να κηρυχθούν σε όλες τις χώρες και τις νήσους της θαλάσσης. (Αποκάλυψις 16:14-16· Ματθαίος 24:14) Όπως ακριβώς ο Νώε έμαθε για τον επερχόμενο κατακλυσμό και ήταν κήρυξ δικαιοσύνης και εκήρυττε τα σωτήρια νέα στην εποχή του, έτσι και εκείνοι που μαθαίνουν για τον Αρμαγεδδώνα και για τη βασιλεία του Θεού πρέπει να κηρύξουν «τούτο το ευαγγέλιον» σε όλο τον κόσμο για μαρτυρία. Δεν υπάρχει τρόπος να διαφύγουν οι άνθρωποι την καταστροφή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος εκτός αν προσέλθουν σε Κύριο τον Θεό και ζητήσουν δικαιοσύνη και ζητήσουν πραότητα «ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Κυρίου», όπως ακριβώς και ο Νώε και η οικογένειά του διήλθαν τον κατακλυσμό. «Εσκεπάσθησαν» στην ημέρα της οργής του Κυρίου εναντίον του παλαιού εκείνου κόσμου. (Σοφονίας 2:3) Ο Θεός δεν μεταβάλλεται. Μπορεί να διαφυλάξη τον λαό του σε όλα τα μέρη της γης κατά την ημέρα αυτή, στο τέλος του πονηρού αυτού κόσμου.

51. Έχει ο Θεός εγείρει μάρτυρας, και ποιος είναι ο σκοπός των, το έργον των, η οδός των;

⁵¹ Συνεπώς ο Θεός φροντίζει να κηρυχθή «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σ’ ολόκληρο τον κόσμο για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Έπειτ’ απ’ αυτό, θα έλθη το τέλος, το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο Θεός έχει εγείρει τους μάρτυράς του. Οι μάρτυρες αυτοί του Ιεχωβά Θεού είναι πολύ πρόθυμοι γι’ αυτό το ζήτημα. Θέλουν να μάθουν οι άνθρωποι την οδόν του Θεού. Δείχνουν την εκτίμησί τους σ’ αυτον κηρύττοντας τα καλά νέα της Βασιλείας σε όλο τον κόσμο. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αισθάνονται την ευθύνη τους να φέρουν το άγγελμα αυτό στους ανθρώπους. Δεν έχουν πολιτικές βλέψεις, ούτε εμπορικές, και είναι εναντίον οποιασδήποτε ψευδούς ελπίδος όπως εκείνης του αθέου κομμουνισμού. Αγαπούν τον Θεόν τον εν ουρανοίς και θέλουν να υπηρετήσουν αυτόν και τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν, τον Βασιλέα. Θέλουν και άλλοι, επίσης, να μάθουν γι’ αυτόν και να τον υπηρετήσουν. Ενθαρρύνουν όλους τους ανθρώπους που αγαπούν τη δικαιοσύνη να δοκιμάσουν με τις άγιες Γραφές όλα όσα αυτοί κηρύττουν. Οποιοσδήποτε μπορεί να πάρη την Αγία Γραφή, σε οποιαδήποτε έκδοσι, και ν’ αποδείξη για δική του ικανοποίησι ποιες είναι οι προμήθειες του Θεού γι’ αυτόν. Όλοι πρέπει να στραφούν στις Άγιες Γραφές για απόδειξι, όπως ακριβώς έπρατταν και οι αρχαίοι Βεροιείς: «Ούτοι δε ήσαν ευγενέστεροι παρά τους εν Θεσσαλονίκη, καθότι εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.»—Πράξεις 17:11.

52. Ως μάρτυρες του Ιεχωβά, ποιες θεμελιώδεις δοξασίες πιστεύομε;

⁵² Από αυτές τις Άγιες Γραφές εμείς, ως μάρτυρες του Ιεχωβά, πιστεύομε ότι ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε και επέφερε θάνατο σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός αγαπούσε το ανθρώπινο γένος και έκαμε διευθέτησι για την απολύτρωσί του, για να μπορέσουν οι άνθρωποι ν’ αποκτήσουν ζωή στο νέο κόσμο. Έδωκε τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν για να αρθή η αμαρτία του κόσμου.

53. Ποια μαρτυρία δίνομε για την ανάστασι και για την απόκτησι ή αποτυχία αποκτήσεως ζωής στο νέο κόσμο;

⁵³ Από τις Άγιες Γραφές εμάθαμε και μαρτυρούμε ότι ανάστασις είναι ένα από τα μεγαλύτερα δόγματα που διδάσκονται στον λόγον του Θεού, και ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται τώρα στους τάφους θα εγερθούν και θα τους δοθή ευκαιρία αιωνίου ζωής· και το μεν μικρό ποίμνιο των πιστών ακολούθων του Χριστού θα κερδίση ζωή στον ουρανό ως νύμφη του Ιησού, οι δε λοιποί από το ανθρώπινο γένος που πιστεύουν θ’ αποκτήσουν κληρονομία στον αποκαταστημένο παράδεισο επάνω στη γη. Εκείνοι που δείχνουν αγάπη για τον Θεό και ζητούν να πράττουν πιστά το θέλημα του Θεού, θα ζήσουν σε όλη την αιωνιότητα. Εκείνοι που αρνούνται ν’ ακολουθήσουν τον νόμον του Θεού, θα μεταβούν σε αιώνιο θάνατο.

54. Ποια πράγματα πρέπει να ζητήσωμε πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και γιατί;

⁵⁴ Ο νέος κόσμος είναι ακριβώς μπροστά μας. Πριν από τον Αρμαγεδδώνα πρέπει να ζητήσωμε δικαιοσύνη και πραότητα για να μπορέσωμε να σκεπασθούμε στην ημέρα της οργής του Κυρίου. Ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι ωργισμένος μ’ εκείνους που τον αγαπούν. Θα εκδηλώση την οργή του εναντίον του Διαβόλου και των πονηρών δαιμόνων του και των ανθρώπων εκείνων επάνω στη γη που υπηρετούν τον Διάβολο. Αυτούς το Σπέρμα της γυναικός του Θεού θα τους συντρίψη ώστε να μην υπάρχουν.

55. Ποιο βιβλίο πρέπει ν’ αποκτήσωμε, να διαβάσωμε και να μελετήσωμε, και γιατί;

⁵⁵ Όλα όσα έκαμε ο Θεός τα έκαμε από αγάπη. Εξέφρασε τον σκοπό του στις Άγιες Γραφές και μπορούμε να βασιζώμεθα στον λόγον Του. Η Αγία Γραφή απεδείχθη αληθινή έως τώρα, και μπορούμε να έχωμε πίστι στις επαγγελίες του Θεού για το μέλλον. Για ν’ αποκτήσωμε ζωή με ευτυχία, πρέπει να φθάσωμε να γνωρίζωμε τον μεγάλο Δημιουργό Ιεχωβά Θεό και τον Υιόν του. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς είπε στον Θεό: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάννης 17:3) Αποκτήστε μια Αγία Γραφή. Διαβάστε την. Αποδείξατε στον εαυτό σας ότι εκείνα που διαβάσατε εδώ αποτελούν Γραφική αλήθεια. Με αγάπη ο Θεός διεφύλαξε τον λόγον του, την Αγία Γραφή, για σας. Διαβάστε την, λοιπόν. Μάθετε για τη ζωή και την ευκαιρία που έχετε γι’ αυτήν, ως απόδειξι του ότι η οδός του Θεού είναι αγάπη.

Προσπάθειες Υπονομεύσεως της Αγίας Γραφής

«Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν.»—Ματθαίος 7:24, 25.

Ο ΤΑΧΥΤΕΡΟΣ τρόπος για να καταστραφή ένα οικοδόμημα είναι να χτυπηθούν τα θεμέλιά του από κάτω. Η βαρύτης θα κάμη το υπόλοιπο έργο. Ο ταχύτερος τρόπος για να καταστραφή η Χριστιανική πίστις είναι να χτυπηθή το θεμέλιό της από κάτω. Οι αμφιβολίες και ο σκεπτικισμός θα συμπληρώσουν την κατερείπωσι. Το θεμέλιο της πίστεώς μας είναι ένα βιβλίο. Το βιβλίο αυτό είναι η Αγία Γραφή. Σήμερα υπάρχει πλήθος υπονομευτών που προσπαθούν να σαρώσουν το θεμέλιο της Χριστιανοσύνης. Σε περασμένους καιρούς οι συγγραφείς της Βίβλου εφονεύοντο, εκείνοι που επίστευαν στη Βίβλο εβασανίζοντο, οι μεταφρασταί της Βίβλου εκαίοντο στον πάσσαλο, και αντίτυπα της Βίβλου παρεδίδοντο τροφή στις φλόγες. Όμως το βιβλίο ζη σήμερα. Του επιτίθενται ακόμη, αλλά οι επιθέσεις είναι πιο ποικίλες, πιο «λεπτές». Συγκλίνουν επάνω στη Γραφή από πολλές πλευρές: από την επιστήμη, από την αθεΐα και, αρκετά εκπληκτικό, από εκείνους που προβάλλουν ως φίλοι της, από τον κλήρο του «Χριστιανισμού».

² Πιστεύετε στη Γραφή; Είναι η πίστις σας πραγματική; Ακούετε και προσέχετε συγχρόνως στα λόγια της Γραφής, ή η πίστις σας φανερώνεται ότι είναι νεκρή από την απουσία έργων που να είναι σε αρμονία μ’ αυτήν; Πολλοί δεν οικοδομούν μια Χριστιανική ζωή επάνω σ’ ένα πέτρινο θεμέλιο, αλλά βασίζουν τη θρησκευτική τους ζωή επάνω στην άμμο της δεισιδαιμονίας και της παραδόσεως, επάνω στην ευπιστία και τον τυπικισμό. Πίστεις που βασίζονται σε τέτοια ψευδή θεμέλια δεν θα επιζήσουν από θυελλώδεις επιθέσεις, αλλά η αληθινή πίστις που είναι θεμελιωμένη επάνω στη γνώσι του λόγου του Θεού και την υπακοή σ’ αυτόν, θα σταθή σαν ένα σπίτι κτισμένο επάνω στην πέτρα. Ούτε επιθέσεις από ανθρώπους που την θέτουν σε σοβαρή δοκιμασία θα μπορέσουν να την υπονομεύσουν, ούτε οι κρίσεις του Θεού που την ζυγίζουν στην πλάστιγγα θα την εύρουν ελλιπή. Τόσο η πίστις που διαμένει, όσο και το είδος της πίστεως που καταρρέει, περιλαμβάνονται στην παρομοίωσι του Ιησού: «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλαν εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν. Και πας ο ακούων τους λόγους μου τούτους, και μη κάμνων αυτούς, θέλει ομοιωθή με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε· και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.»—Ματθαίος 7:24-27.

³ Η επιστήμη επεζήτησε την κατάρρευσι της Βίβλου, και κατέστησε την αφήγησι της δημιουργίας τον κύριον στόχον της και τις θεωρίες της εξελίξεως τα φλογερά της βέλη. Αυτά τα πύρινα βλήματα μετέβαλαν σε στάχτη την χωρίς θεμέλια πίστι πολλών, αλλά δεν διεπέρασαν την ασπίδα της αληθινής πίστεως. (Εφεσίους 6:16) Διότι, ακόμη και η προχωρημένη επιστημονική γνώσις σβήνει τα πυρωμένα βέλη της εξελίξεως! Οι οπαδοί της εξελίξεως κάποτε διακρατούσαν παράδοξες ιδέες περί αυτομάτου γενέσεως της ζωής, αλλά η νέα γνώσις τούς ανάγκασε να εγκαταλείψουν τις θεωρίες αυτές. Ισχυρίζοντο ότι χαρακτηριστικά που απεκτήθησαν από το περιβάλλον μετεβιβάζοντο στους απογόνους, αλλά χρειάσθηκε να εγκαταλείψουν αυτή την ελκυστική θεωρία, όταν η σύγχρονη βιολογία απέδειξε ότι αυτά δεν ήσαν κληρονομικά. Υποστηρίζοντας την επιβίωσι του πιο προσαρμοστικού, ο Δαρβίνος απέτυχε να εξηγήση την εμφάνισι του πιο προσαρμοστικού, που είναι το βασικό πρόβλημα. Ο Ούγκο Ντε Βρίες εξήγησε την εμφάνισι μικρών, κληρονομικών μεταβολών σε ζωικές μορφές μέσω αλλοιώσεων, αλλά τώρα η επιστήμη με λύπη ανακαλύπτει ότι οι σπάνιες αυτές μεταβολές είναι επιβλαβείς αντί να είναι υποβοηθητικές, και μαρτυρούν πιθανώς έναν εκφυλισμό ή μια χειροτέρευσι, μια εξέλιξι προς τα κάτω, αλλά όχι μια εξέλιξι προς τα επάνω. Αλλ’ αν η επιστήμη επέτρεπε στον εαυτό της να απογυμνωθή από αυτούς τους ισχυρισμούς η εξελικτική της θεωρία θα χρεωκοπούσε, και αυτή την κατάστασι της χρεωκοπίας η επιστήμη δεν θα την διακηρύξη με ειλικρίνεια. Οι προπαγανδίζοντες λοιπόν οπαδοί της εξελίξεως προσφέρουν ακόμη αυτά τα ψεύδη ως φορβή για ένα εύπιστο και απληροφόρητο κοινόν.

⁴ Τον Ιούνιο του 1952 έγινε στην πόλι της Νέας Υόρκης ένα Διεθνές Συμπόσιον Ανθρωπολογίας, και στην επικεφαλίδα ενός άρθρου των για μια συνεδρίασι οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 12ης Ιουνίου ανέγραψαν το συμπέρασμά των, «Η Εξέλιξις του Σώματος Διακηρύττεται ότι Βρίσκεται στο Τέλος της.» Αυτό μοιάζει με τη γνώμη του Λυσιέν Κιουενό, ενός από τους εξέχοντας βιολόγους της Γαλλίας, ο οποίος, εξετάζοντας το δένδρον της εξελίξεως, λέγει στο βιβλίο του Η προσαρμογή, «Ο χυμός της εξελίξεως δεν κυκλοφορεί πια.» Παρεμπιπτόντως, αναφέρομε ότι, προτού πεθάνη το περασμένο έτος ο Κιουενό εγκατέλειψε τη θεωρία της εξελίξεως ως αβάσιμη, προς μεγάλην κατάπληξιν των επιστημόνων συναδέλφων του. Είναι πολύ εύκολο για τους οπαδούς της εξελίξεως να διακηρύξουν ότι η εξέλιξις ετελείωσε. Δεν θα χρειάζεται να αποδείξουν ότι λαμβάνει χώραν τώρα. Δεν θα βρίσκωνται σε αμηχανία λόγω της ανικανότητός των να την φανερώσουν εν ενεργεία τώρα.

⁵ Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο αποκαλύφθηκε στο συνέδριο αυτό των ανθρωπολόγων που συνήλθε στην πόλι της Νέας Υόρκης. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 10ης Ιουνίου 1952, κάτω από την επικεφαλίδα «Η Ηλικία του Τρωγλοδύτου Ανθρώπου Εκολοβώθηκε κατά 35.000 Χρόνια», ανέγραψαν την πεποίθησί των ότι «οι πρόγονοι του συγχρόνου ανθρώπου στην Ευρώπη είναι ίσως κατά 35.000 χρόνια μεταγενέστεροι από ό,τι επιστεύετο προηγουμένως», ότι «νέες μελέτες δείχνουν ότι ο τρωγλοδύτης άνθρωπος εξέλιπε στην Ευρώπη περί το έτος 13.000 π.Χ.» Αυτή η περικοπή της ηλικίας του τρωγλοδύτου ανθρώπου από 50.000 χρόνια σε 15.000 χρόνια, εξεβιάσθη από τη νεωτάτη εφεύρεσι του γνώμονος του ραδιοάνθρακος. Η εφεύρεσις ακριβώς αυτού του μηχανήματος ήταν εκείνη που έκαμε τους Κυριακάτικους Τάιμς του Σικάγου της 27ης Μαΐου 1951 να αναγράψουν ότι οι οπαδοί της εξελίξεως είχαν περικόψει την ηλικία του συγχρόνου ανθρώπου από 1.000.000 χρόνια σε 50.000. Η επιστήμη περικόπτει τον αριθμό πάντοτε πλησιέστερα προς τα 6.000 χρόνια της ηλικίας του άνθρωπου, που ορίζει η Βίβλος. Το ότι οι σημερινοί αριθμοί του γνώμονος του άνθρακος μπορεί να μην είναι οριστικοί, ανεγνωρίσθη στο συμπόσιον, διότι οι Τάιμς ανέγραψαν: «Ανεφέρθη ότι η τέχνη χρονολογήσεως του άνθρακος μπορεί να υπαχθή σε αναθεώρησι αργότερα αν ανακαλυφθούν διαφορές στη φυσική τάξι διαμορφώσεως του ραδιοενεργού ισοτόπου ή αν φανερωθούν ανωμαλίες στην αναλογία χρησιμοποιήσεως του άνθρακος με αυξανόμενες ύλες.»

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙ

⁶ Η επιστήμη της αρχαιολογίας αντιλέγει στην εξέλιξι αντί να την υποστηρίζη. Σημειώστε τα ακόλουθα: «Παραδόξως, έχοντας υπ’ όψι τις ομόφωνες αξιώσεις της σχολής της εξελίξεως, δεν βρίσκομε καμμιά απόδειξι της ανθρωπίνης εξελίξεως στη γη της Αιγύπτου. Επί πλέον, η διδασκαλία ότι ο άνθρωπος άρχισε με μια κτηνώδη διάνοια και βαθμιαίως ανέπτυξε τον υψηλό και ιδιαίτερο πολιτισμό του αναιρείται από τις αποδείξεις που προέρχονται από αυτή τη χώρα. Πράγματι, το αντίθετο βεβαιώνεται με χτυπητό τρόπο. Αντί ν’ αποδεικνύη πρόοδον εξελίξεως, η ιστορία του ανθρώπου, όπως βρίσκεται στην αρχαιολογία της Αιγύπτου, είναι μια συνεπής έκθεσις εκφυλισμού. Ο διαπρεπής Σαίις, ένας από τους ικανωτέρους αρχαιολόγους σε όλη την ιστορία της μεγάλης αυτής επιστήμης, εξέφρασε την απορία του και τον θαυμασμό του για το υψηλό επίπεδο πολιτισμού που συναντάται στα αρχαιότατα υπομνήματα του Αιγυπτιακού λαού. Άλλες αυθεντίες, όπως ο Μπαίκι, έχουν γράψει ολοκλήρους τόμους επάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Ηλπίζετο ότι, όταν εκείνοι που έκαναν τις ανασκαφές θα έφθαναν τελικά σε αδιατάρακτους τάφους της πρώτης δυναστείας, θα εύρισκαν τον εαυτό τους στην αυγή του Αιγυπτιακού πολιτισμού, . . . Μέσω των πρώτων τάφων, ατενίζομε προς τα πίσω σ’ έναν παλαιότερο προηγούμενο πολιτισμό που θαμπώνει και εκπλήττει την ανθρώπινη κατανόησι. Αντί να βρούμε την αυγή μιας ανεπτυγμένης ανθρωπότητος, βλέπομε το ανθρώπινο γένος ήδη στην υψηλή μεσημβρία επιτεύξεων πολιτισμού. . . . Η Αίγυπτος, όπως και άλλα μέρη—δεν μας δείχνει μια σκοτεινή, κτηνώδη αρχή, αλλά μια καταπληκτική ανάδυσι αυτού του λαού σ’ ένα υψηλό βαθμό πολιτισμού. . . . Δεν πρέπει να υποθέσωμε ότι η κατάστασις αυτή είναι μοναδική στην Αίγυπτο, ή ιδιάζουσα σε μια οποιαδήποτε φυλή ή χώρα. Η ίδια παράξενη ασυμφωνία μεταξύ των απατηλών θεωριών της φιλοσοφίας της οργανικής εξελίξεως και των γεγονότων της ανθρωπίνης ιστορίας παρατηρείται οπουδήποτε η αρχαιολογία μπόρεσε να κρατήση τον πυρσό της ανακαλύψεως σε μια δεδομένη έκτασι.»—Σελίδες 41, 42, 49, 50, Οι Νεκροί Διηγούνται Ιστορίες, υπό Χ. Ρίμμερ.

⁷ Παρ’ όλη την εξακολουθητική δικαίωσι της Γραφής από την προοδεύουσα γνώσι, μερικοί από τον κλήρο του «Χριστιανισμού» αντιτίθενται στη Γραφή για να ταχθούν με την επιστήμη. Την 3η Μαΐου 1952 η Μόρνιγκ Κωλλ της Αλλεντάουν Πενσυλβανίας ανέγραψε ότι ο «Σεβάσμιος» Ιωσήφ Β. Μορ είπε: «Είναι λυπηρό ότι το δόγμα του αλαθήτου της Γραφής ερμηνεύθηκε από πολλούς πως σημαίνει ότι οι Γραφές σε όλα των τα μέρη ακόμη κι εκείνα που προηγήθηκαν από την επιστήμη, είναι ίσης αξίας για μας σήμερα, και εξίσου δεσμευτικά.» Εκείνο που προσπαθεί να πη ο κληρικός αυτός στην έμμεση πλευρική του επίθεσι εναντίον της Βίβλου, είναι ότι ο λόγος του Θεού δεν είναι αξιόπιστος, ότι αν οι άνθρωποι που τον έγραψαν είχαν γνώσιν της επιστήμης, θα τον έγραφαν διαφορετικά, ότι αν ο Θεός που τον ενέπνευσε εγνώριζε ό,τι γνωρίζουν σήμερα οι επιστήμονες, θα κατηύθυνε να γραφή διαφορετικά, ότι όταν πρέπει να εκλέξωμε μεταξύ επιστήμης και της Βίβλου, πρέπει να εκλέξωμε την επιστήμη. Αυτό είναι απλώς χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας πάρα πολλών κληρικών του «Χριστιανισμού» σήμερα. Αυτοί οικοδομούν επάνω στη μετακινούμενη άμμο της επιστήμης, όχι επάνω στην ασάλευτη πέτρα του λόγου του Θεού.

Βάσις για να Πιστέψωμε στη Γραφή

«Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»—Ιωάννης 17:17.

 1. Πώς ο θεμελιωτιστής καταστρέφει την πίστι στη Γραφή;

Ο ΚΛΗΡΟΣ του «Χριστιανισμού» εμπίπτει σε δύο γενικές τάξεις: τους θεμελιωτιστάς και τους νεωτεριστάς, ή ανωτέρους κριτικούς. Αυτοί διακρατούν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά την Αγία Γραφή. Ο θεμελιωτιστής την παίρνει όλη κατά γράμμα· ο ανώτερος κριτικός την θέτει όλη κατά μέρος. Ο θεμελιωτιστής την μολύνει με ειδωλολατρία, διδάσκοντας διδασκαλίες σαν της τριάδος, των αιωνίων βασάνων, του καθαρτηρίου, και άλλες δοξασίες που εδιδάσκοντο από τους ειδωλολάτρας πολύν καιρό προ Χριστού. Όταν η αποστάτις «Χριστιανοσύνη» έγινε καθολική ή παγκόσμια, από τον τέταρτον αιώνα και έπειτα, ενστερνίσθηκε ειδωλολατρικές διδασκαλίες, για να είναι ελκυστική στους ειδωλολάτρας και να τους προσηλυτίση σε μια κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη. Σε μια μάταιη προσπάθεια ν’ αποφύγουν σύγκρουσι με τον λόγον του Θεού, οι θεμελιωτισταί κληρικοί διαστρέφουν ωρισμένα εδάφια για να ταιριάζουν με τους ειδωλολατρισμούς των, όπως λέγει ο Πέτρος: «Τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (Ματθαίος 15:6-9· 2 Πέτρου 3:16) Μολονότι ισχυρίζονται ότι οικοδομούν επάνω στην αλήθεια της Γραφής, οι θεμελιωτισταί βασίζουν την πίστι τους επάνω σε ειδωλολατρικούς μύθους. Η από μέρους των κακοπαράστασις του Θεού και του Χριστού κάνει πολλούς ν’ απομακρύνονται από τη Γραφή. Έτσι προσφέρονται ως εργαλεία για την καταστροφή της πίστεως στον Θεό και τον λόγον του.

 2, 3. Ποια στάσι λαμβάνουν οι ανώτεροι κριτικοί σχετικά με τη Γραφή;

² Ο Παύλος προειδοποίησε εναντίον «της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων», και είπε ότι μετά την αναχώρησί του θα ηγείροντο καταδυναστευτικοί λύκοι και θα έφθειραν το ποίμνιον του Θεού. Οι αρπακτικοί αυτοί λύκοι, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς, θα ήρχοντο με ένδυμα προβάτου. (Ματθαίος 7:15· Πράξεις 20:29· Κολοσσαείς 2:8) Εξέρχονται τώρα από σχολές κληρικών, μεταμφιεζόμενοι πίσω από ένα θεολογικό σεμινάριο με δέρμα προβάτου, για να φαίνωνται σαν εξουσιοδοτημένοι διάκονοι του Θεού. Αλλά είτε είναι θεμελιωτισταί είτε νεωτερισταί, καταστρέφουν μάλλον παρά οικοδομούν την πίστι. Ο σύγχρονος ανώτερος κριτικός το κάνει αυτό με το να λέγη ότι η Γραφή είναι μόνο μύθος και θρύλος, ότι δεν είναι ιστορικώς ακριβής, ότι μεγάλο μέρος απ’ αυτήν είναι φαντασία και εσκεμμένη πλαστογραφία. Ως απόδειξιν σημειώστε τα παρακάτω που προέρχονται από την πέννα ενός από τους νεωτέρους αυτούς κριτικούς:

³ «Εκείνοι που συνέγραψαν και συνέθεσαν τα Γραφικά βιβλία συχνά είχαν μια ποικιλία παραδόσεων, θρύλων και συγγραμμάτων που κυκλοφορούσαν πριν απ’ αυτούς, και τα εξέδωκαν αυτά για το σκοπό τους, ο οποίος δεν ήταν κυρίως το να μεταδώσουν ιστορικές πληροφορίες, αλλά να διακηρύξουν το άγγελμα του Θεού στους συγχρόνους των μέσω αυτών των αναμνήσεων του παρελθόντος του έθνους. Εχρησιμοποίησαν φιλολογικές επινοήσεις, συνήθεις στον καιρό τους, όπως το να θέτουν σε άμεση ομιλία στο στόμα των χαρακτήρων που παρουσίαζαν, λόγια που υπεστήριζαν τις απόψεις υπέρ των οποίων υπήρχε πληροφορία ότι είχαν ταχθή, ή ακόμη να γράφουν ένα ολόκληρο βιβλίο με το όνομα μιας σεβαστής μορφής περασμένης εποχής. Ο Δανιήλ και η Δευτέρα Επιστολή του Πέτρου είναι παραδείγματα της τακτικής αυτής.» Ο κριτικός αυτός προσθέτει ότι είναι επουσιώδες το ότι το «σύγγραμμα δεν δίδει μια ακριβή αφήγησι, σύμφωνα με τη νεώτερη ιστορική προοπτική».a

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

 4. Ποιο επιχείρημα εχρησιμοποιείτο κάποτε εναντίον της συγγραφικής ιδιότητος του Μωυσέως; και γιατί δεν χρησιμοποιείται πια από τους πληροφορημένους κριτικούς;

⁴ Όπως ακριβώς στην περίπτωσι των επιστημόνων της εξελίξεως, οι ανώτεροι κριτικοί αναγκάσθηκαν να αποσυρθούν από προηγούμενες απόψεις με την πρόοδο της γνώσεως, ιδιαίτερα γνώσεως που προήλθε από τις ανασκαφές των αρχαιολόγων. Κατά τον δέκατον ένατον αιώνα οι χλευασταί ανώτεροι κριτικοί απεκήρυτταν μεγαλοφώνως τη Βιβλική άποψι ότι ο Μωυσής έγραψε τα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, ένα δε από τα επιχειρήματά τους εναντίον της ήταν ότι το γράψιμο ήταν άγνωστο στον καιρό του Μωυσέως. Όταν εχρειάζετο να δώσουν εξηγήσεις γι’ αυτό το σημείο, το έκαναν με κακία, και αυθαίρετα έλεγαν ότι και αν ακόμη το γράψιμο ήταν γνωστό, δεν εχρησιμοποιείτο ευρέως και ο Μωυσής δεν ήξερε την τέχνη. Αλλά περαιτέρω ανακαλύψεις έκαμαν πλήρη την ήττα των ανωτέρων Κριτικών. Τώρα αναγνωρίζεται ότι το γράψιμο ήταν ευρέως διαδεδομένο στον καιρό του Αβραάμ, ότι εχρησιμοποιείτο όχι μόνο από ενηλίκους, αλλά και από παιδιά, των οποίων ευρέθηκαν σχολικά βιβλία. Το γράψιμο ήταν γνωστό και πριν από τον κατακλυσμό του Νώε. Επιγεγραμμένες πινακίδες από πηλό ανάγονται στην τετάρτη χιλιετηρίδα προ Χριστού, φθάνοντας έως το χρονικό διάστημα που έζησε ο Αδάμ. Πράγματι, η αρχαιολογία δείχνει ότι ο Αδάμ έγραψε και, μαζί με άλλους, όπως τον Νώε, τον Σημ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, επρομήθευσε αυθεντικά έγγραφα, από τα οποία ο Μωυσής συνέταξε το βιβλίο της Γενέσεως έως το κεφάλαιο 37 εδάφιο 2.b

 5. Ποια είναι η αλήθεια σχετικά με τις αφηγήσεις της δημιουργίας και του κατακλυσμού, και του μονοθεϊσμού και πολυθεϊσμού;

⁵ Ο Αδάμ εχρησιμοποιήθηκε για να γράψη την αφήγησι της δημιουργίας, και ο Νώε και οι τρεις γυιοί του έγραψαν για τον παγγήινο κατακλυσμό από τον οποίον επέζησαν στην κιβωτό. Αυτό αναιρεί τον ισχυρισμό των ανωτέρων κριτικών ότι ο Μωυσής απλώς εξεκαθάρισε τις πολλές και διάφορες αφηγήσεις για τη δημιουργία και τον κατακλυσμό που κυκλοφορούσαν ευρέως ανάμεσα στους ειδωλολάτρας. Οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις φανερώνουν ότι ο Μωυσής με τον δικό του ακριβώς συγγραφικό τρόπο έδειξε ότι παρέθετε τα υπομνήματα του Αδάμ για τη δημιουργία και του Νώε και των υιών του για τον κατακλυσμό. Ο ισχυρισμός του ανωτέρου κριτικού εδώ είναι όμοιος με την άποψί του όσον αφορά τον μονοθεϊσμό και τον πολυθεϊσμό. Λέγει ότι αρχικά υπήρχε πολυθεϊσμός, κατόπιν δε οι Εβραίοι με μια ξεκαθαριστική μέθοδο ανέπτυξαν τον μονοθεϊσμό. Η αρχαιολογία το αμφισβητεί αυτό. Οι Σουμέριοι είναι σχεδόν ο αρχαιότερος λαός που είναι γνωστός στην αρχαιολογία, και στο τέλος του πολιτισμού των είχαν ένα πάνθεον από 5.000 θεούς. Αλλά, καθώς εισδύομε στο παρελθόν των, ο αριθμός ελαττώνεται, διότι ενωρίτερα είχαν μόνο 750 θεούς. Περαιτέρω διείσδυσις μας φέρνει πίσω στον καιρό που υπήρχε μία μόνο θεότης, ο Θεός του Ουρανού, από τον οποίον προήλθε το Σουμεριανό πάνθεον των 5.000 θεών.c Καθώς ο μονοθεϊσμός διεφθάρη σε πολυθεϊσμό, διεφθάρησαν επίσης οι αληθινές, αρχικές αφηγήσεις για να ταιριάζουν με την ποικιλία των ψευδών θεών. Η αφήγησις της Γραφής για τη δημιουργία και τον κατακλυσμό διεδίδετο με τον προφορικό λόγο και με νέα γραπτά κείμενα καθώς οι λαοί μετηνάστευαν, και εισέρρευσαν σ’ αυτήν ποικιλίες και διαστροφές. Οι διηγήσεις δεν ξεκαθαρίζονται με την επανάληψι, αλλά υφίστανται πολλές αλλαγές—μερικά μέρη μεγαλοποιούνται, άλλα υποτιμώνται ή αφαιρούνται, και ακόμη άλλα μέρη διαστρέφονται. Η Γραφή περιέχει τις αληθινές, αρχικές αφηγήσεις, και δείχνει ότι στην αρχή υπήρχε μονοθεϊσμός. Ακολούθησε πολυθεϊσμός και παρεφθαρμένες αφηγήσεις. Η αρχαιολογία υποστηρίζει αυτή την άποψι παρ’ όλα όσα λέγουν οι ανώτεροι κριτικοί.

 6. Πώς η αρχαιολογία έφερε κάποια εξωτερική υποστήριξι στην αφήγησι της Βίβλου για τον Πύργο της Βαβέλ;

⁶ Χλευασμός επισωρεύθηκε επάνω στην ιστορία του πύργου της Βαβέλ. (Γένεσις 11:1-9) Εν τούτοις, στη Μεσοποταμία οι αρχαιολόγοι ανεκάλυψαν τα υπολείμματα μερικών πυργοειδών ναών, και ένας απ’ αυτούς πιστεύεται από πολλούς ερευνητάς των Γραφών ότι είναι ο Πύργος της Βαβέλ. Κάτω από την εικόνα μιας αποκαταστάσεως του τόπου αυτού, διαβάζομε: «Αποκατάστασις της Βαβυλώνας και του πύργου της Βαβέλ. Ο πύργος . . . είχε αρχίσει στην τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. αλλά δεν ετελείωσε ως τη βασιλεία του Ναβουχοδονόσορος.»d Ο Γεώργιος Σμιθ, μέλος του προσωπικού του Βρεττανικού Μουσείου, στο βιβλίο του Χαλδαϊκή Αφήγησις της Γενέσεως, μεταφράζει τη γραφή που βρέθηκε επάνω σ’ ένα αρχαίο θραύσμα και που μιλεί για την καταστροφή ενός από τους Βαβυλωνιακούς πυργοειδείς ναούς, ως εξής: «Η οικοδόμησις αυτού του ναού προσέβαλε τους θεούς. Σε μια νύχτα κατέρριψαν ό,τι είχε οικοδομηθή. Τους διεσκόρπισαν μακριά, και έκαμαν παράδοξη τη λαλιά τους. Εμπόδισαν τη συνέχισι.» Γι’ αυτά ο Ιωσήφ Φρη παρατηρεί: «Η αφήγησις αυτή μπορεί ν’ αποτελή μεταγενέστερες σκέψεις για όσα πραγματικά συνέβησαν όταν ο Θεός κατήλθε στον καιρό της οικοδομήσεως του Πύργου της Βαβέλ και διεσκόρπισε μακριά τους ανθρώπους, συγχύζοντας τη γλώσσα τους.»—Αρχαιολογία και Βιβλική Ιστορία, σελίδα 46.

 7. Πώς η ακρίβεια της Γραφής δείχνεται στην περίπτωσι των ειδωλολατρών βασιλέων;

⁷ Μια άλλη χτυπητή απόδειξις της ιστορικής ακριβείας της Βιβλικής αφηγήσεως είναι η περίπτωσις των σαράντα επτά μοναρχών, εκτός από εκείνους του Ισραήλ και του Ιούδα. Αναφέρονται στη Βίβλο αλλά τα ονόματά των έλειπαν από την κοσμική ιστορία. «Γι’ αυτό το λόγο οι πολυμαθείς ηγέται της ‘ανωτέρας κριτικής’ μετέθεσαν τους σαράντα επτά αυτούς μονάρχας στις στήλες της μυθολογίας. Κατετάχθησαν μεταξύ των ‘μύθων και λαϊκών παραδόσεων της Παλαιάς Διαθήκης’, για τους οποίους η πλανημένη αυτή σχολή εσφαλμένως εδίδασκε ότι ήσαν μια από τις βασικές αδυναμίες του κειμένου. Ο ένας, λοιπόν, μετά τον άλλον οι αμφισβητούμενοι αυτοί μονάρχαι άρχισαν να εγείρωνται εκ νεκρών σε μια αρχαιολογική ανάστασι. Σε μερικές περιπτώσεις απεκαλύπτετο ένας επιτάφιος σωρός χώματος· σε άλλες, μια χρονογραφική πινακίδα, ένα ορόσημο, ή ένα μεγάλο κτίσμα επιγεγραμμένο με το όνομα του μονάρχου. Τώρα, και οι σαράντα επτά αυτοί καθ’ υπόθεσιν μυθικοί χαρακτήρες μετετέθησαν από τις στήλες της ‘μυθολογίας’ στα παραδεδεγμένα κείμενα της βεβαιωμένης ιστορίας.»—Σελίδα 22 του Οι Νεκροί Διηγούνται Ιστορίες, υπό Δρος Χάρρυ Ρίμμερ.

 8. Πώς ο Μωυσής δικαιώθηκε ως ιστορικός όταν ο Ηρόδοτος διαφωνούσε μαζί του;

⁸ Μια άλλη βεβαίωσις της ακριβείας της Βίβλου έγινε όταν παρουσιάσθη διαφωνία μεταξύ Μωυσέως και του διασήμου Έλληνος ιστορικού Ηροδότου, που κοινώς καλείται «ο πατήρ της ιστορίας». Ο Ηρόδοτος έζησε στον πέμπτον αιώνα προ Χριστού, και έγραψε ότι οι Αιγύπτιοι δεν καλλιεργούσαν αμπέλια και δεν έπιναν κρασί. Πάνω από χίλια χρόνια νωρίτερα ο Μωυσής είχε γράψει για έναν οινοχόο που καθήκον του ήταν να προμηθεύη κρασί για το τραπέζι του Φαραώ. (Γένεσις 40:9-13) Οι κριτικοί, σύμφωνα με την τακτική τους, δέχθηκαν τον Ηρόδοτο ως αυθεντία τους και απέρριψαν την αφήγησι της Βίβλου ως πλανημένη. Αλλά τώρα, οι αρχαιολόγοι βρήκαν ανάμεσα στις τοιχογραφίες που διακοσμούν τους τάφους της Αιγυπτιακής αρχαιότητος, μερικές που απεικονίζουν τους Αιγυπτίους να περιποιούνται τα αμπέλια, να συλλέγουν τα σταφύλια, να τα συνθλίβουν για να βγάλουν το χυμό και να μαζεύουν το χυμό σε πέτρινες ή πήλινες στάμνες και σε ασκούς. Μέρος του χυμού επίνετο αναμφιβόλως προτού υποστή ζύμωσι, μία όμως από τις τοιχογραφίες απεικόνιζε μια Αιγυπτιακή διασκέδασι, στο τέλος της οποίας παριστάνονται δούλοι να βοηθούν τους μεθυσμένους κυρίους των να επιστρέψουν στο σπίτι, ένας δε από τους διασκεδαστάς παριστάνεται αναίσθητος από τη μέθη κάτω από το τραπέζι.e

 9. Υπό το φως της διαβάσεως του Ιορδάνου από τον Ισραήλ, ποιο πρόσφατο γεγονός είναι ενδιαφέρον;

⁹ Αφήνοντας τις Αιγυπτιακές σκηνές και πηδώντας στον καιρό της εισόδου του Ισραήλ στη Χαναάν, ερχόμεθα στη θαυματουργική πτώσι των τειχών της Ιεριχούς και την ανατροπή της πόλεως αυτής από τους Εβραίους υπό τον Ιησούν του Ναυή. Όταν δεν υπήρχε καμμιά αρχαιολογική επιβεβαίωσις της Βιβλικής αφηγήσεως, η ιστορική της αλήθεια ημφεσβητείτο με ευφράδεια. Αυτό δεν είναι πια δυνατόν. Η Βίβλος μάς λέγει ότι όταν οι Ισραηλίτες διήλθαν τον Ιορδάνη, τα νερά του ποταμού αυτού έπαυσαν να ρέουν, διότι σωρεύθηκαν και οπισθοχώρησαν επί ένα χρονικό διάστημα για να επιτρέψουν στους Ισραηλίτες να διαβούν με στεγνά πόδια την πλημμυρισμένη κοίτη του Ιορδάνου. (Ιησούς του Ναυή 3:14-17· 4:18) Το σταμάτημα αυτό των νερών του Ιορδάνου ήταν θαυματουργικό· τα νερά όμως αυτά σταματήθηκαν έκτοτε με φυσικά μέσα. Σε καιρό πλημμύρας εσταμάτησαν επί δεκαέξη ώρες, όταν μια καθίζησις της υψηλής δυτικής όχθης απέκοψε το ρεύμα των νερών στο 1267. Έπειτα από αιώνες, στο 1927 μ.Χ. μια όμοια καθίζησις στην ίδια θέσι έφραξε τον ποταμό επί είκοσι μία ώρες. Κατά το διάστημα αυτό, άτομα εδιάβηκαν και ξαναδιάβηκαν τον ποταμό ελεύθερα πεζή. Παρεμπιπτόντως αναφέρομε ότι και οι δυο αυτές αποφράξεις του ποταμού συνέβησαν στην ίδια θέσι που έγινε το σταμάτημα των νερών του Ιορδάνου στον καιρό του Ιησού του Ναυή.f

10. Πώς η αρχαιολογία επεβεβαίωσε την αφήγησι της Γραφής για την πτώσι της Ιεριχούς;

¹⁰ Όσο για την Ιεριχώ την ίδια, η Γραφική αφήγησις δείχνει ότι τα τείχη της επρόκειτο να καταπέσουν, αλλά προφανώς όχι κάθε τμήμα τους, διότι το σπίτι της Ραάβ επάνω στο τείχος επρόκειτο να παραμείνη ως θέσις ασφαλείας γι’ αυτήν και την οικογένειά της. Η πόλις ήταν υπό κατάραν και δεν επρόκειτο να λαφυραγωγηθή, αλλά επρόκειτο να καή. Ο Ιησούς του Ναυή επρόφερε κατάραν εναντίον οποιουδήποτε που θα την ανοικοδομούσε. (Ιησούς του Ναυή 2:15· 6:5, 17,18, 20, 22-24, 26) Σύμφωνα με την αφήγησι της Βίβλου, όλες αυτές οι συνθήκες αντιμετωπίσθηκαν κατά την καταστροφή της πόλεως. Το επιβεβαιώνει αυτό η αρχαιολογία; Μάλιστα. Ο Καθηγητής Γκάρστανγκ άρχισε ανασκαφές στην Ιεριχώ το 1930. Βρήκε ότι τα διπλά τείχη που περιέβαλλαν την πόλι είχαν καταπέσει στην κατωφέρεια, ωσάν να κλονίσθηκαν από σεισμό ή από κάποιο τέτοιο αόρατο χέρι. Σπίτια είχαν κτισθή επάνω σε δοκούς που εγεφύρωναν τις κορυφές των δύο τειχών, και σ’ ένα τμήμα παρέμενε ακόμη ένα μέρος του τείχους, και θα μπορούσε να ήταν το μέρος όπου το σπίτι της Ραάβ είχε διαφυλαχθή κατά την Βιβλική καταστροφή. Εκείνοι που ενεργούσαν τις ανασκαφές βρήκαν απόδειξι εντατικής φωτιάς. Η πόλις είχε πυρποληθή. Αυτό δεν είναι ασύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά η πυρπόλησις αυτή δεν ήταν συνηθισμένη, διότι το στρώμα της στάχτης ήταν εξαιρετικά πυκνό και φαινόταν ότι κάθε διαθέσιμη καύσιμη ύλη είχε συναχθή για να επιτελέση μια ολοσχερή καταστροφή. Η πόλις δεν είχε λαφυραγωγηθή, διότι ευρέθηκαν προμήθειες φοινίκων, κριθής, βρώμης, ελαιών και άλλων τροφίμων, απανθρακωμένων από τις φλόγες. Επίσης, οι αρχαιολόγοι υπελόγισαν ότι δεν είχε γίνει κάποια σημαντική ανοικοδόμησις της πόλεως έως πεντακόσια χρόνια αργότερα.g Αυτό θα έγινε περίπου στον καιρό του βασιλέως Αχαάβ, οπότε η Γραφή λέγει ότι ανοικοδομήθηκε.—1 Βασιλέων 16:33, 34.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

11. (α) Πώς θεωρούν το βιβλίο του Δανιήλ οι ανώτεροι κριτικοί, και γιατί; (β) Πώς φανερώνεται ότι είναι ασυνεπείς;

¹¹ Στην παράγραφο 3 παρουσιάσαμε τη δήλωσι ενός ανωτέρου κριτικού που είχε σκοπό να δείξη ότι το βιβλίο του Δανιήλ είναι μια πλαστογραφία. Αυτή είναι η γνώμη των ανωτέρων κριτικών γενικά. Λέγουν ότι το βιβλίο δεν εγράφη από τον Δανιήλ στον έκτον αιώνα προ Χριστού, καθώς αναφέρει η Βίβλος, αλλά εγράφη περίπου στο 165 π.Χ. από ένα άγνωστο πρόσωπο που μετεχειρίσθη απλώς το όνομα του Δανιήλ για να δώση βαρύτητα στο σύγγραμμά του. Μια αιτία που το κάνουν αυτό, είναι το ότι νομίζουν ότι οι δηλώσεις του Δανιήλ σχετικά με το βδέλυγμα της ερημώσεως εβασίζοντο στη βεβήλωσι του ναού της Ιερουσαλήμ από τον Αντίοχον τον επιφανή στο 168 π.Χ. (Δανιήλ 9:27· 11:31· 12:11) Εσκεμμένως έθεσαν την αναγραφή της προφητείας μετά από εκείνο που θεωρούν εκπλήρωσί της, αφού δεν πιστεύουν στη δύναμι της προφητεύσεως. «Οι κριτικοί εθεώρησαν την πρόρρησι σαν κάτι απίστευτο και γι’ αυτό εβάσισαν το έργο των στην υπόθεσι ότι οι προφητείες εγράφησαν αφού τα προλεγόμενα γεγονότα είχαν ήδη συμβή.»h Αλλά το ότι η προφητεία του Δανιήλ για το «βδέλυγμα της ερημώσεως» δεν εξεπληρώθη στο 168 π.Χ. είναι προφανές, διότι, όταν ο Ιησούς το ανέφερε έπειτα από διακόσια χρόνια, η εκπλήρωσίς του ήταν ακόμη μέλλουσα. Οι ανώτεροι κριτικοί πρέπει να ορίσουν τη χρονολογία της συντάξεως του βιβλίου μετά τον καιρό του Ιησού. Επί πλέον, για να είναι συνεπείς, πρέπει να ορίσουν τη χρονολογία της συγγραφής του βιβλίου μετά το 1914, διότι τότε ακριβώς άρχισε αοράτως η δευτέρα παρουσία του Χριστού και αυτός είχε ειπεί ότι το βδέλυγμα αυτό θ’ αποτελούσε μέρος του ορατού σημείου της δευτέρας παρουσίας του! (Ματθαίος 24:15) Με πόση αμάθεια είναι συνδεδεμένη η μωρία του ανωτέρου κριτικού!

12. Ποιες δύο περιπτώσεις που κάποτε εθεωρούντο μύθοι από τους ανωτέρους κριτικούς, υποστηρίζονται τώρα από ανασκαφές;

¹² Μια άλλη αντίρρησις που διετυπώθη όσον αφορά το βιβλίο του Δανιήλ είναι ότι μερικές ιστορίες σ’ αυτό δεν είναι άλλο παρά μύθοι. Οι κριτικοί δείχνουν την αφήγησι για τους τρεις Εβραίους που ερρίφθησαν στην κάμινο του πυρός και λέγουν ότι αυτά τα πράγματα δεν έγιναν. Εν τούτοις, άτομα που ενεργούσαν ανασκαφές στη Βαβυλώνα βρήκαν εκείνο που ενόμιζαν στην αρχή ότι ήταν ένα πήλινο καμίνι, ώσπου εδιάβασαν την επιγραφή στη βάσι του: «Αυτός είναι ο τόπος καύσεως, όπου άνθρωποι που εβλασφήμησαν τους θεούς της Χαλδαίας απέθαναν με φωτιά.»i Χλευασταί επίσης γελοιοποιούν την ιστορία του Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, λέγοντας ότι δεν υπάρχει απόδειξις ότι εσυνηθίζετο τέτοιο είδος τιμωρίας. Απλή αποτυχία ν’ επιβεβαιώση κανείς κάτι, δεν το καταδικάζει ως ψευδές. Ωστόσο, σ’ αύτη την περίπτωσι παρουσιάσθη κάποια επιβεβαίωσις, διότι εκείνοι που ενεργούσαν τις ανασκαφές απεκάλυψαν ένα βαθύ λάκκο που είχε την εξής επιγραφή: «Ο τόπος της εκτελέσεως, όπου άνθρωποι οι οποίοι εξώργισαν τον βασιλέα, απέθαναν κατασπαραχθέντες από άγρια θηρία.»j Δεν λέμε ότι ο λάκκος αυτός και το καμίνι αυτό είναι εκείνα που αναφέρει η Γραφή, αλλά δείχνουν ότι υπήρχαν τέτοια πράγματα.

13, 14. Ποια σημεία σχετικά με τον Βαλτάσαρ και τον Ναβονίδη είναι τώρα γνωστά, και ποιες προηγούμενες κατηγορίες κατασιωπούν;

¹³ Ένα σημείο με το οποίον οι κριτικοί απασχολήθηκαν υπερβολικά είναι η από τον Δανιήλ μνεία του Βαλτάσαρ ως βασιλέως της Βαβυλώνος. Η κοσμική ιστορία έδειχνε ότι ο Ναβονίδης ήταν ο τελευταίος βασιλεύς της Βαβυλώνος, και δεν εγνώριζε τίποτε για κανένα Βαλτάσαρ. Έτσι οι ανώτεροι κριτικοί το θεωρούσαν αυτό ως περαιτέρω απόδειξι ότι το βιβλίο του Δανιήλ εγράφη αιώνες μετά τον καιρό του Δανιήλ, και ότι το γεγονός αυτό εξηγεί πώς ο συγγραφεύς έκαμε το τρομερό αυτό λάθος να αναφέρη ένα μυθικόν χαρακτήρα ως τον τελευταίον βασιλέα της Βαβυλώνος. Ενόμιζαν ότι είχε γίνει ένα άλλο σφάλμα όταν ο συγγραφεύς ανέφερε ότι ο Δανιήλ είχε υψωθή ως «τρίτος άρχων του βασιλείου», διότι ένας που εγίνετο πρωθυπουργός ήταν συνήθως δεύτερος στο βασίλειο. (Δανιήλ 5:1, 29, 30) Αλλά τώρα οι κριτικές αυτές δεν ακούονται πια, διότι επιγραφές του ιδίου του Ναβονίδου αναφέρουν τις προσευχές του για τον πρεσβύτερο γυιό του Βαλτάσαρ.k Ένα Βαβυλωνιακό κείμενο με σφηνοειδή γραφή λέγει σχετικά με τον Ναβονίδη: «Εμπιστεύθηκε ένα στρατόπεδο στον μεγαλύτερό του, πρωτότοκο γυιό· τα στρατεύματα της χώρας τα έστειλε μαζί του. Ελευθέρωσε τα χέρι του· του εμπιστεύθηκε τη βασιλική ιδιότητα.»l Ο βασιλεύς Ναβονίδης ήταν συχνά μακριά από την πόλι της Βαβυλώνος, και στην απουσία του ο γυιός του Βαλτάσαρ ενεργούσε ως βασιλεύς. Ο Βαλτάσαρ έκαμε τον Δανιήλ τρίτον σε εξουσία αντί δεύτερον, επειδή αυτός ήταν δεύτερος σε εξουσία, ενώ η πρώτη θέσις εκρατείτο από τον πατέρα του Ναβονίδη.

¹⁴ Ενώ ο Βαλτάσαρ ασκούσε τη βασιλική εξουσία η Βαβυλών εκυριεύθηκε από τον Δαρείο και τον Κύρο. Ο Δαρείος έλεγε ότι εθανάτωσε τον βασιλέα όταν εκυρίευσε την πόλι, αλλά σε μια επιγραφή του ο Κύρος ισχυρίζεται ότι συνέλαβε αιχμάλωτον τον βασιλέα.a Δεν υπάρχει σύγκρουσις. Όπως δείχνει η Γραφή, τη νύχτα που ο Δαρείος μπήκε στην πόλι, ο Βασιλεύς Βαλτάσαρ εθανατώθη. (Δανιήλ 5:30, 31) Αργότερα όμως ο Κύρος συνέλαβε τον Βασιλέα Ναβονίδη αιχμάλωτον.

15, 16. Ποια σημεία αποδείξεως παρουσιάζονται τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο που φέρει το όνομά του, και το έκαμε αυτό στον καιρό που φανερώνει η Βίβλος;

¹⁵ «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν [λογικευθώμεν]» όσον αφορά μερικές αποδείξεις ότι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο στον έκτον αιώνα π.Χ., και όχι κάποιος απατεών τέσσερες αιώνες αργότερα. (Ησαΐας 1:18) Καμμιά κοσμική ιστορία προ Χριστού δεν διεφύλαξε κάποιο υπόμνημα για την ύπαρξι του Βαλτάσαρ. Πώς θα την εγνώριζε ένας πλαστογράφος του 165 π.Χ., όταν κανείς άλλος, περιλαμβανομένου και των ιστορικών, δεν την εμνημόνευσε;b Ο περίφημος Ηρόδοτος δεν την ανέφερε επίσης, και έγραψε τρεις αιώνες ενωρίτερα. Ή, πώς θα εγνώριζε ένας αγύρτης του δευτέρου αιώνος μ.Χ. ότι ο Ναβουχοδονόσορ ήταν εκείνος που είχε διευθύνει τις εκτεταμένες οικοδομικές εργασίες στη Βαβυλώνα; (Δανιήλ 4:30) Η κοσμική ιστορία δεν είχε μεταδώσει το γεγονός αυτό, και οι αρχαιολόγοι εξέθαψαν την απόδειξι μόνο σε προσφάτους σχετικώς καιρούς. Ένας ανώτερος κριτικός προσπάθησε να υπεκφύγη: «Πιθανώς δεν θα μάθωμε ποτέ.»c Αλλ’ ο συγγραφεύς του βιβλίου εγνώριζε, διότι ήταν ο Δανιήλ, και ζούσε στη διάρκεια της βασιλείας και του Ναβουχοδονόσορος και του Βαλτάσαρ! Και δεν είπε ο Ιησούς Χριστός ότι ο Δανιήλ έγραψε το βιβλίο; (Ματθαίος 24:15) Ποια βαρύτητα λοιπόν έχουν οι μάταιες καυχησιολογίες των ανωτέρων κριτικών;

¹⁶ Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος δείχνει ότι το βιβλίο υπήρχε πριν από τον καιρό του Αρταξέρξου (λογικά του Αρταξέρξου Γ΄, ο οποίος άρχισε να βασιλεύη περί το 474 π.Χ.)d Ισχυρίζεται ότι μερικές από τις προφητείες του Δανιήλ υπεδείχθησαν στον Αλέξανδρον τον Μέγαν όταν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ το 332 π.Χ.e Το βιβλίο του Δανιήλ βρίσκεται στα αρχικά αντίγραφα της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, η οποία έγινε από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά κατά τον τρίτον και δεύτερον αιώνα π.Χ.f Ένα τμήμα του βιβλίου του Δανιήλ βρέθηκε εσχάτως μαζί με τον Ρόλλο της Νεκράς Θαλάσσης που περιέχει το βιβλίο του Ησαΐα και τον οποίον οι ερευνηταί της Βίβλου, με τη βοήθεια του γνώμονος του ραδιοάνθρακος, υπελόγισαν ότι ανάγεται στον δεύτερον αιώνα π.Χ.g Το βιβλίο, λοιπόν, του Δανιήλ υπήρχε κατά τον δεύτερον αυτόν αιώνα, είχε αντιγραφή, ήταν αρκετά γνωστό για να γίνη δεκτό στον Βιβλικό κανόνα, είχε μεταφρασθή ως μέρος της περίφημης αρχικής μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, και ήταν συνδεδεμένο με τον ρόλλο του Ησαΐα που ετύγχανε σεβασμού. Δεν μπορούσε να είναι ένα πρόσφατο σύγγραμμα ενός απατεώνος του δευτέρου εκείνου αιώνος, γνωστό από τον καθένα ως βιβλίο που ήταν μια βλακώδης αγυρτεία. Επίσης, το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων, που είναι σχεδόν σύγχρονο με τα γεγονότα του δευτέρου αιώνος που αναφέρονται μέσα σ’ αυτό, όχι μόνο προϋποθέτει την ύπαρξι του βιβλίου του Δανιήλ, αλλά πραγματικά μαρτυρεί ότι υπάρχει σχέσις μαζί του. (Παραβάλατε 1 Μακκαβαίων 2:59, 60 με Δανιήλ 3:26, 27· 6:22) Αυτό αποδεικνύει ότι το βιβλίο του Δανιήλ εγράφη ασφαλώς πολύ πρωτύτερα, και είχε βεβαιωθή ως αυθεντικό υπόμνημα. Σε όλα τα παραπάνω η απόδειξις είναι συντριπτική. Όπως ακριβώς ο Δανιήλ απελευθερώθηκε από τον λάκκο των λεόντων, έτσι και το βιβλίο του Δανιήλ απελευθερώθηκε από τον λάκκο των ψευστών!

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΒΛΟ

17. Ποιους μπορούμε να συνδέσωμε κατάλληλα με τους ανωτέρους κριτικούς;

¹⁷ Εφθάσαμε σε μερικές λεπτομέρειες όσον αφορά το βιβλίο του Δανιήλ, επειδή υπήρξε στο κέντρον του στόχου των ανωτέρων, κριτικών, και αποκρούοντας τα πύρινα βέλη που κατευθύνονται σ’ αυτό, σβήνομε μερικά από τα πιο θερμά βλήματα του ανωτέρου κριτικού. Οι επιθέσεις του στα άλλα μέρη της Βίβλου μπορούν ομοίως να αντικρουσθούν. Πραγματικά, αυτοί οι υπερκριτικοί σκεπτικισταί που είναι γεμάτοι αμφιβολίες είναι ακόλουθοι του στρατοπέδου των αγνωστικιστών και των αθεϊστών. Φαίνεται να είναι πρώτοι εξάδελφοι των πρώτων και δεύτεροι εξάδελφοι των τελευταίων. Ασφαλώς φαίνεται πως μιλούν την ίδια γλώσσα. Αλλά οι ομιλίες και των τριών τάξεων είναι μάταιες και κενές, και η αρχαιολογία έχει ακυρώσει πολλά από τα επιχειρήματα που κατευθύνουν εναντίον του λόγου του Θεού. Μολονότι στερούμεθα χώρου για να παρουσιάσωμε περισσότερες αρχαιολογικές λεπτομέρειες, προσφέρομε, όμως, ως ενδιαφέρουσα μαρτυρική απόδειξι της ακριβείας της Βίβλου ολίγες δηλώσεις που προέρχονται από αρχαιολόγους και από άλλες επιστημονικές πηγές.

18-20. Ποιες ενδιαφέρουσες δηλώσεις έγιναν (α) σχετικά με τις Εβραϊκές Γραφές: (β) σχετικά με τη Βίβλο ως σύνολο; (γ) σχετικά με την ανωτέρα κριτική;

¹⁸ Ιδού δύο δηλώσεις σχετικά με τις Εβραϊκές Γραφές. «Νομίζω ότι δεν θα είναι επί πολύν καιρό δυνατόν, έστω και αν είναι τώρα δυνατόν, να αρνηθούμε την αξιοσημείωτη ακρίβεια των λεπτομερειών των αφηγήσεων της Παλαιάς Διαθήκης. Περιστατικά που έως τώρα εθεωρούντο ως μύθοι, απεδείχθησαν από πρόσφατες ανακαλύψεις ότι έχουν ιστορική υπόστασι,h . . . Υπάρχει πραγματική ιστορία πίσω από όλες τις αφηγήσεις.»i «Είναι, επομένως, νόμιμο να πούμε ότι, προς εκτίμησιν αυτού του μέρους της Παλαιάς Διαθήκης εναντίον του οποίου κατευθύνθηκε κυρίως η αποσυνθετική κριτική του τελευταίου ημίσεως του δεκάτου ενάτου αιώνος, οι αποδείξεις της αρχαιολογίας είχαν ως αποτέλεσμα το να επανιδρύσουν το κύρος του, και ομοίως να αυξήσουν την αξία του με το να το καταστήσουν πιο εύληπτο μέσω πληρεστέρας γνώσεως του ιστορικού του βάθους και τοποθετήσεως. Η αρχαιολογία δεν είπε ακόμη την τελευταία της λέξι· αλλά τα αποτελέσματα που επετεύχθησαν ήδη επιβεβαιώνουν εκείνο που θα εισηγείτο η πίστις, ότι η Βίβλος δεν μπορεί παρά να κερδίση από την αύξησι της γνώσεως.»j

¹⁹ Ακολουθούν μερικές δηλώσεις που αναφέρονται στη Βίβλο ως σύνολον. «Κανένας από τους πιο μεγάλους αγώνας που αναφέρει η Γραφή δεν απεδείχθη χωρίς ιστορική υπόστασι.» «Η αρχαιολογία περιέχει αναντίρρητες αποδείξεις των Βιβλικών δηλώσεων. Λεπτομερείς εκθέσεις αναριθμήτων σχεδόν ανακαλύψεων που φέρθηκαν στην επιφάνεια με τη σκαπάνη και το φτυάρι από αρχαίους τάφους και θαμμένες πόλεις σε Βιβλικές χώρες, υποστηρίζουν άξια τις Γραφές.»k «Ο συγγραφεύς αυτός μια και διήλθε το βιβλίο της Γενέσεως και διανοητικά παρετήρησε ότι κάθε ένα από τα πενήντα κεφάλαια ή διαφωτίζεται ή επιβεβαιώνεται από κάποια αρχαιολογική ανακάλυψι, συμπεραίνει ότι το ίδιο θα ήταν αληθινό για τα πλείστα από τα υπόλοιπα κεφάλαια της Βίβλου, τόσο της Παλαιάς, όσο και της Καινής Διαθήκης.»l Σχετικά με τον πλούτον των αρχαιολογικών ευρημάτων που σχετίζονται με τη Γραφή, ένας αρχαιολόγος είπε: «Στο σωρό όλων αυτών των αποδείξεων που προκαλεί ζάλη και που όλες μαζί θα εζύγιζαν τόσο πολλούς τόννους ώστε ο αριθμός, αν υπελογίζετο, θα εφαίνετο μυθώδης, δεν υπάρχει ούτε μια λέξις, μια μαρτυρία, ή ένα γεγονός που να διέψευσε ή ανήρεσε μια μόνη γραμμή της Αγίας Γραφής.»a

²⁰ Τρεις τελικές περικοπές που παρατίθενται, αναφέρονται στην ανώτερη κριτική. «Οι υποτιθέμενες ιστορικές ανακρίβειες του Δανιήλ δεν είναι δηλώσεις που αναιρούνται από την ιστορία, αλλά μόνο δηλώσεις που εφάνηκε δύσκολο να εναρμονισθούν με τις ισχνές αφηγήσεις των κοσμικών ιστορικών. Οι υποτιθέμενες ιστορικές ανακρίβειες έχουν, επί πλέον, σταθερώς μειωθή μπροστά στην αυξανόμενη γνώσι για τους χρόνους του Κύρου. . . . Η αύξησις της γνώσεώς μας στην περίοδο αυτή δείχνει πόσο προσεκτικός πρέπει να είναι κανείς στο να αμφισβητή την ιστορική ακρίβεια των Βιβλικών εκθέσεων.»b «Κατά τα τελευταία δέκα έτη η επιστήμη της Βιβλικής αρχαιολογίας έδειξε ότι η κριτική της Βίβλου είναι σαθρή στην υπόθεσί της και εσφαλμένη στα συμπεράσματά της.»c «Ένας από τους πιο λαμπρούς συγχρόνους αρχαιολόγους, που αντιπροσώπευε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, είπε στο Ιράκ: ‘Ανετράφην ως «Ανώτερος Κριτικός», και συνεπώς δυσπιστούσα στην πραγματική αλήθεια των πρώτων αφηγήσεων της Βίβλου. Από τότε ερμήνευσα χιλιάδες πινακίδες, και όσο περισσότερο εμάθαινα, τόσο περισσότερο επίστευα ότι η Βίβλος είναι αληθινή’.»d

21. Ποια καλύτερη μαρτυρική απόδειξις για τη Βίβλο υπάρχει;

²¹ Όλες αυτές οι μαρτυρικές αποδείξεις για τη φιλαλήθεια της Βίβλου είναι ευπρόσδεκτη επιβεβαίωσις της πίστεως, αλλά εν όψει πολύ καλυτέρας μαρτυρικής αποδείξεως, δεν ζητείται από τους αληθινούς Χριστιανούς. Την καλύτερη αυτή μαρτυρία την έχομε στην ευλαβή έκφρασι του Ιησού προς τον Ιεχωβά: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάννης 17:17) Η αρχαιολογία ζητείται από μερικούς για να προμηθεύση μια βάσι για την πίστι των στη Γραφή. Αλλά υπάρχει μια καλύτερη βάσις απ’ αυτήν.

[Υποσημειώσεις]

Μια Καλύτερη Βάσις για Πίστι

«Ας αναγγείλωσι προς ημάς τα μέλλοντα. Αναγγείλατε τα συμβησόμενα εις το μετέπειτα δια να γνωρίσωμεν ότι είσθε θεοί.»—Ησαΐας 41:22, 23.

 1. Επάνω σε τι δεν πρέπει να βασίζεται η πίστις μας;

Η ΠΙΣΤΙΣ στη Γραφή δεν εξαρτάται από ό,τι λέγουν οι επιστήμονες. Όταν η προοδεύουσα γνώσις τους έρχεται διαρκώς πλησιέστερα προς το να συμμορφωθή με τη Γραφή, αυτό δεν τους κάνει να γίνουν Χριστιανοί. Εμμένουν ακόμη στη θρησκεία τους της εξελίξεως. Επίσης η θεμελίωσις της πίστεως δεν εξαρτάται από τους αρχαιολόγους. Οι ανακαλύψεις τους επιβεβαιώνουν απλώς ό,τι πάντοτε είπε η Γραφή, αλλά η επιβεβαίωσις αυτή δεν τους προσηλυτίζει στη Χριστιανοσύνη. Και όταν υπάρχη μια φαινομενική σύγκρουσις μεταξύ της Βίβλου και της εξηγήσεως που δίνουν σ’ ένα εύρημα, κλίνουν προς τη δική τους αντίληψι και όχι προς τη Γραφή (Παροιμίαι 3:5) Η επιστήμη και η αρχαιολογία δεν είναι ουσιώδεις. Μπορεί να εξυπηρετούν ένα σκοπό με το να φέρουν τους απίστους και τους αθέους σε κάποια συναίσθησι και να τους κάνουν να εξετάσουν τη Γραφή πιο σοβαρά, αλλά η θεμελίωσις της πίστεως δεν πρέπει να εξαρτάται από τέτοιες μελέτες επιστήμης και αρχαιολογίας. Η πίστις μας δεν πρέπει να βασίζεται σε κάποια αρμονία που ανακαλύφθηκε μεταξύ της Βίβλου και τέτοιων επιστημών όπως η βιολογία και η γεωλογία. Αυτή η αρμονία, μόνη αυτή, δεν καθιστά τη Βίβλο λόγον του Θεού. Ούτε την καθιστά λόγον του Θεού οποιαδήποτε επιβεβαίωσίς της από την αρχαιολογία. Το απλό γεγονός ότι η Βίβλος περιέχει ιστορία που η αρχαιολογία την έχει τώρα επιβεβαιώσει, δεν είναι το ζωτικό σημείο, διότι και οι άνθρωποι μπορούν να γράφουν αληθινές ιστορίες. Ακριβείς ιστορίες μπορούν να γραφούν και από τον Θεό και από τους ανθρώπους.

 2. Τι αποτελεί μέσον δοκιμής της εμπνεύσεως και θείας προελεύσεως για ένα σύγγραμμα;

² Μόνο, όμως, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να κάμη να γραφή ιστορία από πριν. Με άλλα λόγια, αυτός μπορεί να προφητεύση, μπορεί να προείπη το μέλλον. Αυτή είναι το οξύ μέσον δοκιμής για την ανακάλυψι θείων ιδιοτήτων και δυνάμεων. Ο Ιεχωβά Θεός διακηρύττει ότι αυτή η δύναμις της προφητείας πηγάζει απ’ αυτόν και μόνο, και ότι λόγω του ότι γνωρίζει το μέλλον, ο λαός του δεν πρέπει να φοβάται για κάποια απρόβλεπτα γεγονότα. «Και τις, ως εγώ, θέλει κράξει, και αναγγείλει, και διατάξει εις εμέ, αφού εσύστησα τον παλαιόν λαόν; και τα επερχόμενα, και τα μέλλοντα, ας αναγγείλωσι προς αυτούς. Μη φοβείσθε, μηδέ τρομάζετε· έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης, και ανήγγειλα τούτο; σεις είσθε μάλιστα μάρτυρές μου· εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος· δέν γνωρίζω ουδένα.» (Ησαΐας 44:7, 8) Αν κάποιοι επιθυμούν να αμιλλώνται μαζί του ως θεοί, προσκαλούνται να υποστηρίξουν τις αξιώσεις των για θεία ιδιότητα με το να καταδείξουν τη δύναμί των να προφητεύουν. «Ας πλησιάσωσι, και ας δείξωσιν εις ημάς τι θέλει συμβή· ας αναγγείλωσι τα πρότερα, τι ήσαν, δια να στοχασθώμεν αυτά, και να γνωρίσωμεν τα έσχατα αυτών· ή ας αναγγείλωσι προς ημάς τα μέλλοντα. Αναγγείλατε τα συμβησόμενα εις το μετέπειτα, δια να γνωρίσωμεν ότι είσθε θεοί.» (Ησαΐας 41:22, 23) Επομένως, δεν υπολογίζεται η ικανότης να γραφή εκείνο που είναι επιστημονικώς ορθόν, ούτε είναι ουσιώδης η δύναμις της συγγραφής εκείνου που είναι ιστορικώς αληθές, αλλά η παραγωγή εκείνου που είναι προφητικώς ακριβές, είναι πράγματι ζωτική για να καθορισθή ότι τούτο είναι εμπνευσμένο από τον Θεό. Αυτός είναι η μόνη πηγή προφητικής δυνάμεως.

 3, 4. Σε τι βασίσθηκε ο Πέτρος για την επιβεβαίωσι του λόγου του Θεού, και βάσει ποιων δεδομένων απαντάτε έτσι;

³ Ο Πέτρος έδειξε ότι αυτή ακριβώς η δύναμις, και όχι οι επιστημονικές ή αρχαιολογικές μελέτες, επεβεβαίωνε τον λόγον του Θεού. Η εκπλήρωσις της προφητείας ήταν εκείνη που τον έκανε να μιλή για τον λόγον ως «βεβαιότερον». Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς είπε σ’ έναν όμιλο μαθητών του: «Αληθώς σας λέγω, είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού.» Αυτό ήταν μια προφητεία. Εκπληρώθηκε γρήγορα. «Και μεθ’ ημέρας έξ παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρον, και Ιάκωβον, και Ιωάννην τον αδελφόν αυτού, και αναβιβάζει αυτούς εις όρος υψηλόν κατ’ ιδίαν. Και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών· και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγειναν λευκά ως το φως.» Από ένα λαμπρό νέφος που παρείχε προστασία ήλθε η φωνή του Θεού: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.» (Ματθαίος 16:28· 17:1, 2, 5) Ότι αυτή η εμφάνισις με δόξα της Βασιλείας ήταν εις εκπλήρωσιν της υποσχέσεως του Ιησού που είχε γίνει έξη ημέρες πρωτύτερα, βεβαιώνεται σ’ εμάς από τον Πέτρο. Όταν μιλή για τη δύναμι και παρουσία του Χριστού, λέγει ότι αυτός και άλλοι έμαθαν για τον ένδοξο καιρό της ελεύσεως στη δύναμι της Βασιλείας, όχι βάσει «μύθων σοφιστικών», αλλά «αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος» «εν τω όρει τω αγίω».—2 Πέτρου 1:16-18.

⁴ Ο Πέτρος, λοιπόν, μιλούσε για την εκπληρωμένη προφητεία και για τούτο έλεγε «έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον». Η όρασις που δόθηκε εις εκπλήρωσιν των λόγων του Ιησού κατέστησε βεβαιότερες άλλες προφητείες σχετικές με την πραγματική έλευσι ή παρουσία στη δύναμι της Βασιλείας κατά το τέλος των καιρών των εθνών. (Λουκάς 21:24) Καθώς εκπληρώνονται ολοένα περισσότερες προφητείες, το φως αυξάνει και η πεποίθησις ενισχύεται, και πρέπει να καθοδηγούμεθα και διαφωτιζώμεθα από αυτά τα πράγματα: «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας, και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών, τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (2 Πέτρου 1:19-21) Έγκυρα επιστημονικά ευρήματα και αληθινές ιστορικές αφηγήσεις μπορούν να προέρχωνται ‘εξ ιδίας διασαφήσεως’ από θέλημα ανθρώπου, όχι όμως και η προφητεία και η εκπλήρωσίς της.

 5. Πώς είναι οι άνθρωποι ως προφήται; και πώς ο Θεός σε συμπαραβολή μ’ αυτούς;

⁵ Γνωρίζομε εκ πείρας ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να προφητεύσουν με ακρίβεια. Στη γενεά μας ακριβώς άνθρωποι μας είπαν ότι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος επρόκειτο να καταστήση ασφαλή τη δημοκρατία. Δεν την κατέστησε. Η Κοινωνία των Εθνών επρόκειτο να γίνη η πολιτική έκφρασις της βασιλείας του Χριστού επάνω στη γη. Δεν έγινε. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος επρόκειτο ν’ απαλλάξη τη γη από τους δικτάτορας. Ένας μεγαλύτερος ακμάζει τώρα. Τα Ηνωμένα Έθνη επρόκειτο να συνδέσουν τα έθνη σε μια ειρηνική συνεργασία. Αλλά είναι διχασμένα σε ανατολικό και δυτικό συγκρότημα, και οι δύο φατρίες μάχονται τις πολύλογες μάχες των στον οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και τις αιματηρές μάχες των στην Κορέα. Όχι, οι άνθρωποι δεν είναι αληθινοί προφήτες. Κάνουν άφθονες προρρήσεις, αλλά δεν κάνουν πολλές εκπληρώσεις. Τα πράγματα όμως διαφέρουν με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός προφητεύει, και οι εκπληρώσεις ακολουθούν. Και λογικά, όσο περισσότερες από τις προφητείες του βρίσκομε εκπληρωμένες, τόσο σταθερώτερα εμμένομε μ’ εμπιστοσύνη στα ανεκπλήρωτα ακόμη λόγια του Θεού. Για να ενισχύσωμε λοιπόν περισσότερο την πίστι μας στη Γραφή, ας αναλογισθούμε μερικές από τις πολλές εκπληρώσεις.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΤΥΠΗΤΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ

 6. Πώς κατεδείχθη στην περίπτωσι της Τύρου η δύναμις του Θεού να προφητεύει;

⁶ Εκατόν πενήντα χρόνια περίπου προτού ο Ναβουχοδονόσορ καταστρέψη την ηπειρωτική πόλι της Τύρου, ο Ησαΐας το προείπε αυτό, και αρκετά χρόνια πριν από το γεγονός αυτό, το προείπαν και ο Ιερεμίας και ο Ιεζεκιήλ. Αλλά εικοσάδες χρόνια μετά ταύτα ο Ζαχαρίας εξακολουθούσε να το προλέγη. Γιατί; Διότι μισό μίλιο περίπου από την παραλιακή πόλι της Τύρου έξω προς τη θάλασσα ήταν ένα νησί επάνω στο οποίο βρισκόταν η θαλασσία πόλις της Τύρου, όταν δε ο Ναβουχοδονόσορ ανέτρεψε την ηπειρωτική πόλι, πλείστοι από τους κατοίκους είχαν μεταφερθή μαζί με τα υπάρχοντά τους στη νησιωτική πόλι, την οποίαν ο Ναβουχοδονόσορ ουδέποτε εκυρίευσε. Την εκυρίευσε, όμως, ο Αλέξανδρος ο Μέγας το 333-332 π.Χ. Για να το κάμη αυτό έκτισε ένα μώλο ή χωματένια γέφυρα μέσα στο νερό και προς το νησί, τον μώλο δε αυτό τον έφτιασε από τα ερείπια και τα συντρίμματα της παλαιάς ηπειρωτικής πόλεως της Τύρου.a Έτσι εκπληρώθηκαν τελείως τα λόγια του Ιεζεκιήλ, «Και θέλουσι καταβάλει τα τείχη σου, και κρημνίσει τους οίκους σου τους ωραίους· και θέλουσι ρίψει εις το μέσον των υδάτων τους λίθους σου, και τα ξύλα σου, και το χώμα σου.» (Ησαΐας 23:1-13· Ιερεμίας 27:1-11· Ιεζεκιήλ 26:1-14· Ζαχαρίας 9:2-4) Επήλθε τελεία εκπλήρωσις, σχεδόν διακόσια χρόνια αφότου το είπε ο Ζαχαρίας, σχεδόν τριακόσια χρόνια αφότου το είπαν ο Ιερεμίας και ο Ιεζεκιήλ, και πάνω από τετρακόσια χρόνια αφότου το είπε ο Ησαΐας!

 7. Πώς αυτό κατεδείχθη στην περίπτωσι της Νινευή;

⁷ Πριν από την πτώσι της Νινευή ο προφήτης Ναούμ προείπε γι’ αυτήν: «Με πλημμύραν κατακλύζουσαν θέλει κάμει συντέλειαν του τόπου αυτής, . . . Αι πύλαι των ποταμών θέλουσιν ανοιχθή, και τα παλάτια θέλουσι διαλυθή. Και η Νινευή είναι παλαιόθεν ως λίμνη υδάτων· . . . Αι πύλαι της γης σου θέλουσιν είσθαι όλως ανεωγμέναι εις τους εχθρούς σου· το πυρ θέλει καταφάγει τους μοχλούς σου.» (Ναούμ 1:8· 2:6, 8· 3:13) Η Νινευή ανετράπη από τους Χαλδαίους και Μήδους το 632 π.Χ. Αλλά σημειώστε πώς. Ο εξωγκωμένος ποταμός Τίγρης έκαμε ένα ρήγμα στο τείχος της πόλεως και επλημμύρισε την πόλι, ανοίγοντας το δρόμο για την εύκολη είσοδο των εχθρικών δυνάμεων. Μια ιστορική αφήγησις εκθέτει ότι ο Ασσύριος βασιλεύς έκαμε μια μεγάλη νεκρική πυρά στο παλάτι, επάνω στην οποία αυτός και πολλοί από τους δούλους του και τις παλλακές του απέθαναν όταν ο δαυλός ετέθη σ’ αυτήν. Η πυρπόλησις και η λεηλασία της πόλεως αποτελειώθηκε αφού ο εχθρός εισήλθε στην καιόμενη και μερικώς πλημμυρισμένη πόλι. Μολονότι τώρα είναι γνωστό από τις ανασκαφές, η ερήμωσις της Νινευή ήταν τόσο πλήρης ώστε αργότερα έγινε σαν μύθος. Διαβάζομε: «Εβοηθήθηκαν πολύ από μια αιφνίδια πλημμύρα του Τίγρητος, η οποία παρέσυρε ένα μεγάλο μέρος του τείχους της πόλεως και κατέστησε το παλάτι ανυπεράσπιστο. Τόσο πλήρης ήταν η ερήμωσις ώστε στους Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους η εξαφανισμένη Νινευή έγινε σαν μύθος. Ωστόσο σε όλο αυτό το διάστημα μέρος της πόλεως εκείτο θαμμένο κάτω από σωρούς που έδιναν την εντύπωσι σκουπιδιών.»b Μέσω του προφήτου του Ναούμ ο Ιεχωβά προείπε την τύχη της και τον τόπο της πτώσεώς της.

 8, 9. Ποιες προφητείες κατηύθυνε ο Ιεχωβά να γίνουν σχετικά με τη Βαβυλώνα;

⁸ Ακόμη πιο αξιοσημείωτες είναι οι προφητείες σχετικά με τη Βαβυλώνα. Αρκετά χρόνια πριν ο Ιούδας υποδουλωθή στη Βαβυλώνα, ο Ιερεμίας το προείπε, αλλά προείπε και ότι αποκατάστασις θα ακολουθούσε μια εβδομηκονταετή περίοδο ερημώσεως. Αυτό θα εγίνετο δυνατόν με την ανατροπή των Βαβυλωνίων, οι οποίοι τότε δεν θα έκαναν πραγματικό πόλεμο: «Οι ισχυροί της Βαβυλώνος εξέλιπον από του να πολεμώσιν, έμειναν εν τοις οχυρώμασιν· η δύναμις αυτών εξέλιπεν· έγειναν ως γυναίκες.» Η άλλοτε ισχυρή παγκόσμια δύναμις θα γινόταν ερείπια: «Και η Βαβυλών θέλει είσθαι εις σωρούς, κατοικητήριον θώων, θάμβος και συριγμός, άνευ κατοίκου.» (Ιερεμίας 29:10· 51:30, 37) Αυτό και μόνο είναι σήμερα η Βαβυλών, σωρός εγκαταλελειμμένων αναχωμάτων.

⁹ Εκατόν πενήντα πλήρη έτη προτού αιχμαλωτισθούν οι Ιουδαίοι στη Βαβυλώνα, ο Ησαΐας το προείπε, και πριν από διακόσια χρόνια και πλέον, προείπε ότι η αποκατάστασις θα καθίστατο δυνατή με την ανατροπή της Βαβυλώνος, αναφέροντας ακόμη και το όνομα του κατακτητού στρατηγού. Αφού δηλώνει ότι ο Ιεχωβά ‘στερεώνει τον λόγον του δούλου του και εκπληρώνει την βουλήν των μηνυτών του’, ότι ο Κύρος θα εχρησίμευε ως βοσκός του, ότι η Ιερουσαλήμ θα ανοικοδομείτο, ότι θα ετίθεντο τα θεμέλια του ναού, το θείο υπόμνημα συνεχίζει: «Ούτω λέγει Κύριος προς τον Κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, δια να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού· και θέλω λύσει την οσφύν των βασιλέων, δια να ανοίξω τα δίθυρα έμπροσθεν αυτού· και αι πύλαι δεν θέλουσι κλεισθή. Εγώ θέλω υπάγει έμπροσθέν σου, και εξομαλίσει τας σκολιάς οδούς· θέλω συντρίψει τας χαλκίνας θύρας, και κόψει τους σιδηρούς μοχλούς.»—Ησαΐας 13:17-22· 14:1, 4, 8,12-16· 39:6, 7· 44:24-28· 45:1, 2.

10, 11. Πώς εκπληρώθηκαν αυτές οι προφητείες όσον αφορά την πτώσι της Βαβυλώνος και την απελευθέρωσι και αποκατάστασι του Ισραήλ για αληθινή λατρεία;

¹⁰ Εις εκπλήρωσιν των προφητειών αυτών, ο Κύρος εκυρίευσε τη Βαβυλώνα στο 539 π.Χ. Η πόλις ευρίσκετο μέσα σ’ ένα μεθυστικό όργιο, οι πύλες είχαν αφεθή ανοιχτές, δεν προεβλήθη πραγματική αντίστασις από τους έκπληκτους στρατιώτες. Στο πρώτο έτος της βασιλείας του ο Κύρος εξέδωκε την ακόλουθη προκήρυξι, σύμφωνα με τη Βιβλική αναγραφή: «Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία· τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία, και ας οικοδομήση τον οίκον Ιεχωβά Θεού του Ισραήλ· αυτός είναι ο Θεός ο εν Ιερουσαλήμ.» (2 Χρονικών 36:22, 23· Έσδρας 1:1-3, AS) Σημειώστε ότι αποδίδει τη νίκη του στον Θεό. Στους δικούς του κυλίνδρους αναγράφει τον θρίαμβό του κατά της Βαβυλώνος και αναγνωρίζει ότι αυτός ωφείλετο στη θεία βοήθεια, σε μία δε από τις πλίνθους του λέγει: «Οι μεγάλοι θεοί παρέδωσαν όλες τις χώρες στο χέρι μου.»c

¹¹ Το να επιτρέψη ο Κύρος στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για να επανιδρύσουν την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά, ήταν σύμφωνο με την πολιτική του. Βέβαια, ο Κύρος ήταν πολυθεϊστής στη λατρεία και όχι μονοθεϊστής, ώστε να μην μπορούμε να πούμε ότι έγινε ένας αληθινός λάτρης του ιδίου του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε και διηύθυνε στρατηγικώς τον Κύρο για τον σκοπό Του, όπως δείχνεται στον Έσδρα 1:1 και στον Ησαΐα 44:28 και 45:1. Εχρησιμοποίησε τον Κύρο για τον σκοπό του επιφέροντας την Ιουδαϊκή αποκατάστασι στο 537 π.Χ., όπως ακριβώς είχε χρησιμοποιήσει έναν άλλο ειδωλολάτρη βασιλέα εβδομήντα χρόνια πρωτύτερα για να φέρη τον άπιστον Ιούδα στην αιχμαλωσία, αποκαλώντας τον βασιλέα εκείνον «Ναβουχοδονόσορ βασιλέα της Βαβυλώνος, τον δούλον μου». (Ιερεμίας 25:9) Αλλά η πολιτική του Κύρου ήταν ν’ αποκαταστήση τις εικόνες στις προηγούμενες ιερές θέσεις των, διότι ένας από τους κυλίνδρους του λέγει: «Επανέφερα τους θεούς στις ιερές θήκες των.»d Ο Κύρος ανεγνώριζε ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός των Ιουδαίων, και ότι ο ναός του ήταν στην Ιερουσαλήμ, για τούτο η προκήρυξίς του διέτασσε να γίνη εκεί η αποκατάστασις της λατρείας του Ιεχωβά, διότι «αυτός είναι ο Θεός ο εν Ιερουσαλήμ.» (Έσδρας 1:3) Άσχετα με την πολιτική του Κύρου, εν τούτοις, το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο Ιεχωβά προεγνώρισε και προείπε αυτά τα πράγματα αιώνες προτού συμβούν.

12. Τι προείπε ο Δανιήλ στο κεφάλαιον 8 εδάφια 3-8 του βιβλίου του;

¹² Η προφητική πρόβλεψις του Ιεχωβά για την εμφάνισι και πτώσι ανθρωπίνων κυβερνήσεων συνεχίζεται. Ενώ η Βαβυλών ήταν ακόμη η τρίτη παγκόσμιος δύναμις και φαινομενικά απόρθητη σ’ αυτή τη θέσι, ο Δανιήλ προσδιώρισε την ταυτότητα της τετάρτης και της πέμπτης παγκοσμίου δυνάμεως που επρόκειτο να έλθουν, και έδειξε πώς και αυτές θα έπεφταν στον καιρό τους. Διαβάζομε: «Και εσήκωσα τους οφθαλμούς μου, και είδον, και ιδού, ίστατο έμπροσθεν του ποταμού κριός είς έχων κέρατα· και τα κέρατα ήσαν υψηλά, το έν όμως υψηλότερον του άλλου· και το υψηλότερον εξεφύτρωσεν ύστερον. Είδον τον κριόν κερατίζοντα προς δύσιν, και προς βορράν, και προς νότον· και ουδέν θηρίον ηδύνατο να σταθή έμπροσθεν αυτού, και δεν υπήρχεν ο ελευθερών εκ της χειρός αυτού· αλλ’ έκαμνε κατά την θέλησιν αυτού, και εμεγαλύνθη. Ενώ δε εγώ εσκεπτόμην, ιδού, τράγος ήρχετο από της δύσεως επί πρόσωπον πάσης της γης, και δεν ήγγιζε το έδαφος· και ο τράγος είχε κέρας περίβλεπτον μεταξύ των οφθαλμών αυτού. Και ήλθεν έως του κριού του έχοντος τα δύο κέρατα, τον οποίον είδον ιστάμενον έμπροσθεν του ποταμού, και έδραμε προς αυτόν εν τη ορμή της δυνάμεως αυτού. Και είδον αυτόν ότι επλησίασεν εις τον κριόν, και εξηγριώθη κατ’ αυτού, και εκτύπησε τον κριόν, και συνέτριψε τα δύο κέρατα αυτού· και δεν ήτο δύναμις εν τω κριώ να σταθή έμπροσθεν αυτού, αλλ’ έρριψεν αυτόν κατά γης, και κατεπάτησεν αυτόν· και δεν υπήρχεν ο ελευθερών τον κριόν εκ της χειρός αυτού. Δια τούτο ο τράγος εμεγαλύνθη σφόδρα· και ότε ενεδυναμώθη, συνετρίβη το κέρας το μέγα· και αντ’ αυτού ανέβησαν τέσσαρα άλλα περίβλεπτα προς τους τέσσαρας ανέμους του ουρανού.»—Δανιήλ 8:3-8.

13. Ποια είναι η ορθή ερμηνεία αυτών των πραγμάτων, και πώς έγινε η εκπλήρωσις;

¹³ Δεν αφηνόμεθα σε αμφιβολία ως προς την ορθή ερμηνεία αυτών των πραγμάτων: «Ο κριός τον οποίον είδες, ο έχων τα δύο κέρατα, είναι οι βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς. Το δε ότι συνετρίβη, και ανέβησαν τέσσαρα αντ’ αυτού, δηλοί ότι τέσσαρα βασίλεια θέλουσιν εγερθή εκ του έθνους τούτου· πλην ουχί κατά την δύναμιν αυτού.» (Δανιήλ 8:20-22) Έπειτα από μερικά έτη αφότου ο Δανιήλ εχρησιμοποιήθη για να προείπη αυτά τα βαρυσήμαντα γεγονότα, το δυαδικό έθνος της Μηδοπερσίας ανέτρεψε τη Βαβυλώνα για να γίνη η τετάρτη παγκόσμιος δύναμις. Αυτή συμβολίζεται καλά με τον δικέρατον κριόν, του οποίου το υψηλότερο κέρας εξεφύτρωσε τελευταίο, επειδή ήλθε μεν πρώτη η Μηδική δύναμις, αλλά η Περσική δύναμις που επακολούθησε την υπερέβη σε ισχύν. Έπειτα από δύο αιώνες και πλέον αφότου ο Δανιήλ κατέγραψε αυτή την προφητεία, ο Αλέξανδρος ο Μέγας ανήλθε στην εξουσία και κατέρριψε τη Μηδοπερσία, μετά τον θάνατό του δε, που συνέβη στο 323 π.Χ., η πέμπτη παγκόσμιος δύναμις της Ελλάδος διηρέθη σε τέσσερα μέρη, που το καθένα τους εκυβερνήθηκε από έναν από τους τέσσερες στρατηγούς του Αλεξάνδρου: από τον Πτολεμαίο η Αίγυπτος, από τον Σέλευκον η Ασία, από τον Λυσίμαχον η Μικρά Ασία, και από τον Κάσσανδρον η Μακεδονία. Έτσι τέσσερα μικρά κέρατα ακολούθησαν τη συντριβή του μεγάλου κέρατος του τράγου. Πόσο εντελώς αδύνατο είναι για τον άνθρωπο να κάμη τέτοιες καταπληκτικές προφητείες, και πόσο έντονα αυτό επιβεβαιώνει τη Γραφή ως τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού!

ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

14. Ποιες σημερινές εξελίξεις δείχνουν ότι το Αποκάλυψις 17:8, 10-14 είναι τώρα σε πορεία εκπληρώσεως;

¹⁴ Ακόμη περισσότερη προφητική διείσδυσις στην παράταξι των ανθρωπίνων κυβερνήσεων φανερώνεται στην Αποκάλυψι 17:8, 10-14: «Το θηρίον το οποίον είδες, ήτο, και δεν είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν· . . . Και είναι επτά βασιλείς· οι πέντε έπεσαν, και ο είς είναι, ο άλλος δεν ήλθεν έτι, και όταν έλθη, ολίγον πρέπει να μείνη. Και το θηρίον το οποίον ήτο, και δεν είναι, είναι και αυτός ο όγδοος, και είναι εκ των επτά, και υπάγει εις απώλειαν. Και τα δέκα κέρατα τα οποία είδες, είναι δέκα βασιλείς, οίτινες βασιλείαν δεν έλαβον έτι, αλλά μίαν ώραν λαμβάνουσιν εξουσίαν ως βασιλείς μετά του θηρίου. Ούτοι έχουσι μίαν γνώμην, και θέλουσι παραδώσει εις το θηρίον την δύναμιν και την εξουσίαν εαυτών. Ούτοι θέλουσι πολεμήσει με το Αρνίον, και το Αρνίον θέλει νικήσει αυτούς, διότι είναι Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων.» Κατά τον καιρό που ο απόστολος Ιωάννης εχρησιμοποιήθηκε για να γράψη αυτά, είχαν έλθει και παρέλθει πέντε παγκόσμιες δυνάμεις, υπήρχε τότε η έκτη, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και η εβδόμη, η Αγγλοαμερικανική παγκόσμιος δύναμις, επρόκειτο να έλθη στο μέλλον. Είναι παρούσα τώρα, αλλά παρούσα είναι επίσης και μια ογδόη, ο διεθνής συνασπισμός που είναι γνωστός ως τα Ηνωμένα Έθνη, ο οποίος οφείλει την ύπαρξί του στα έθνη και λαμβάνει την εξουσία του απ’ αυτά. Υπήρχε αρχικά ως η Κοινωνία των Εθνών, κατόπιν πήγε στην άβυσσο της αδρανείας και του θανάτου, αλλά τώρα έχει ανέλθει ως ο σημερινός οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών. Αυτός και όλα τα έθνη θα καταστραφούν όταν θα πολεμήσουν με το Αρνίον του Θεού, τον Χριστόν Ιησούν, στον Αρμαγεδδώνα. Κατόπιν η βασιλεία του Χριστού θ’ αναλάβη αδιαμφισβήτητη εξουσία επάνω στη διάταξι μιας νέας γης.

15. Ποιες προφητείες εκπληρώθηκαν όσον αφορά την πρώτη παρουσία του Χριστού, σχετικά τόσο με τη χρονολογία, όσο και με τα πραγματικά γεγονότα;

¹⁵ Υπάρχουν πολλές άλλες εξίσου αξιοσημείωτες προφητείες που εκπληρώθηκαν αποδεικνύοντας αληθινή τη Βίβλο ως τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού. Ο χώρος μάς περιορίζει σε μια βραχεία εξέτασι ολίγων μόνον απ’ αυτές, που αφορούν την πρώτη παρουσία του Ιησού ως Μεσσία και τη δευτέρα του παρουσία ως ενθρονισμένου Βασιλέως. Ο Δανιήλ προείπε πάνω από πέντε αιώνες πρωτύτερα το ακριβές έτος της εμφανίσεως του Μεσσία, όταν δε το έτος αυτό ήλθε, οι Ιουδαίοι περίμεναν ότι κάτι θα συνέβαινε όσον αφορά τον Μεσσία. (Δανιήλ 9:24-27· Λουκάς 3:15) Η προφητεία του Δανιήλ προέλεγε επίσης ότι ο Ιησούς θα εθανατώνετο έπειτα από τριάμισυ έτη.e Άλλες προφητείες των Εβραϊκών Γραφών προείπαν ότι θα εγεννάτο στη Βηθλεέμ, από μια παρθένο, ότι θα εμισείτο, θα απερρίπτετο, θα επροδίδετο από έναν ακόλουθο αντί τριάντα αργυρίων, θα κατεδικάζετο με ψευδείς μάρτυρας, θα εσταυρώνετο μαζί με αμαρτωλούς, θα ερρίπτετο κλήρος για τον ιματισμό του, θα ανασταίνετο, και πολλά άλλα σημεία. (Ψαλμός 16:10· 22:16, 18· 35:11· 41:9· 69:4· Ησαΐας 7:14· 53:3, 8, 12· Μιχαίας 5:2· Ζαχαρίας 11:12) Πράγματι, ένας ερευνητής της Βίβλου υπελόγισε ότι «υπάρχουν τριακόσιες τριάντα δύο χωριστές προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη που εξεπληρώθησαν κατά γράμμα στον Χριστό». Ένας μαθηματικός υπελόγισε ότι η πιθανότης να εκπληρώση ένας άνθρωπος τυχαίως όλα αυτά τα πράγματα ήταν ένα προς ογδόντα τέσσερα ακολουθούμενο από ενενήντα επτά μηδενικά!f Η πιθανότης να συμβή αυτό είναι σε τέτοιο συντριπτικό βαθμό απομακρυσμένη, ώστε πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε ότι ο Ιεχωβά είναι ο πρωτουργός αυτών των προφητειών.

16. Ποιες χρονολογικές και φυσικές αποδείξεις αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε τώρα στον καιρό της δευτέρας του παρουσίας;

¹⁶ Όσον αφορά τον καιρό της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, η προφητεία του Δανιήλ είναι πάλι εκείνη που δίνει τη χρονολογία της. (Δανιήλ 4:16) Είχε υπολογισθή ότι η προφητεία αυτή ώριζε το 1914 μ.Χ., και η Σκοπιά επέστησε την προσοχή στη σημασία του 1914 κατά το έτος 1879. Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές προλέγουν πολλές φυσικές αποδείξεις που θα ήσαν αισθητές στον καιρό της δευτέρας παρουσίας του Χριστού, έτσι ώστε άτομα επάνω στη γη θα εγνώριζαν για την παρουσία του, ενώ ο Χριστός ο ίδιος, ως πνευματικό πλάσμα, θα ήταν αόρατος στα ανθρώπινα μάτια. (Ιωάννης 14:19) Προελέχθησαν παγκόσμιος πόλεμος, πείνα, λοιμός, σεισμοί, δογματικές διαιρέσεις, καταδίωξις των ακολούθων του, παγκόσμια διακήρυξις των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας, ευρέως εξαπλωμένη εγκληματικότης και γενική κατάπτωσις των ηθών, και πολλές άλλες εξελίξεις που έχομε ιδεί από το 1914. Η γενεά που λαμβάνει πείραν της αρχής αυτών των πραγμάτων θα επιζήση για να δη το τέλος των στον Αρμαγεδδώνα.g (Ματθαίος 24:1-34· 2 Τιμόθεον 3:1-5, 13) Κατόπιν θ’ αρχίση για τα ευπειθή άτομα αιώνια ζωή με ατελεύτητες ευλογίες σ’ ένα νέο κόσμο.—2 Πέτρου 3:13.

17. Γιατί η επιστήριξίς μας στις προφητείες του Θεού πρέπει να είναι ισχυρότερη τώρα παρά οποτεδήποτε προηγουμένως;

¹⁷ Αλλά μπορούμε να βασισθούμε επάνω σ’ αυτές τις προρρήσεις σχετικά με τον Αρμαγεδδώνα και τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης που θα επακολουθήση; Σκεφθήτε· αν κάποιος σας έχη πει την αλήθεια εκατό φορές, θα αμφιβάλετε ξαφνικά γι’ αυτόν όταν σας λέγη κάτι νέο; Αν ποτέ δεν τον βρήκατε να παραποιή τα πράγματα, αν σας μίλησε ορθά εκατό φορές, θα αμφιβάλετε ξαφνικά για την ακεραιότητά του χωρίς καμμιά αιτία; Πόσο αδικαιολόγητο και παράλογο θα ήταν αυτό! Ο Ιεχωβά κατηύθυνε να γραφούν πολλές προφητείες, και με αξιοσημείωτους τρόπους πολλές απ’ αυτές έχουν εκπληρωθή, όπως είδαμε στη μελέτη αυτή. Η εκπλήρωσις μερικών από τις προφητείες του είναι ακόμη μέλλουσα. Δεν μπορούμε τάχα να βασισθούμε με εμπιστοσύνη στο ότι θα εκπληρωθούν στον κατάλληλο καιρό του, έχοντας υπ’ όψι το γραπτό υπόμνημα που αυτός κατήρτισε, την υπόληψι που απέκτησε για τη φιλαλήθειά του παρ’ όλες τις αντίθετες απόψεις των επιστημόνων, των αθέων και των ανωτέρων κριτικών; Αυτοί είχαν πολύ συχνά άδικο, αλλ’ ο Ιεχωβά ποτέ. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι αμφισβητούν τον λόγον του και τον κρίνουν ψευδή, ξέρομε ότι οι άνθρωποι είναι ψευδείς και ο Θεός είναι αληθινός: «Έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης· καθώς είναι γεγραμμένον, “Δια να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και να νικήσης όταν κρίνησαι”.—Ρωμαίους 3:4.

18. Τι συνέβη στους κοσμικούς που επετέθησαν εναντίον του λόγου του Θεού;

¹⁸ Όταν η σοφία του κόσμου τούτου παρατάσσεται εναντίον της Βίβλου, μπορεί μόνον να ηττηθή: «Είναι γεγραμμένον, “Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών.” Πού ο σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; Δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;» (1 Κορινθίους 1:19, 20) Οι επιστήμονες εχρησιμοποίησαν τη γνώσι τους για να καταρρίψουν το κύρος της Γραφής, αλλά οι δικές των περαιτέρω ανακαλύψεις συντρίβουν τις θεωρίες των και χρειάζεται να ετοιμάσουν νέες σκευωρίες. Επάνω στις αγχόνες της επιστήμης που κατασκευάζουν για να κρεμάσουν τη Γραφή, θανατώνονται οι δικές των θεωρίες. (Εσθήρ 7:10) Οι άθεοι και οι ανώτεροι κριτικοί χρησιμοποιούν την κοσμική ιστορία για ν’ αποδείξουν ψευδή τη Γραφή, αλλά καθ’ όσον περισσότερα ιστορικά γεγονότα έρχονται στην επιφάνεια, το δικό τους όπλο στρέφεται εναντίον τους και δικαιώνει τη Βίβλο. «Παγίδα ητοίμασαν εις τα βήματά μου, και οι ίδιοι συνελήφθησαν εις αυτήν έσκαψαν έμπροσθεν μου λάκκον, και αυτοί ενέπεσαν εις αυτόν.» (Ψαλμός 57:6, Μο) Οι θεμελιωτισταί μάς κατηγορούν ότι αρνούμεθα τον Θεό με τις διδασκαλίες μας, και όμως οι δικές των διδασκαλίες είναι ειδωλολατρικές. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη Γραφή για ν’ αποδείξουν ότι έχομε άδικο, και το βλήμα τους επανακάμπτει σ’ αυτούς και τους αποδεικνύει ειδωλολάτρες. «Οι ειδωλολάτραι κατεβυθίσθησαν εις τον λάκκον τον οποίον έκαμον· εν τη παγίδι, την οποίαν έκρυψαν, επιάσθη ο πους αυτών.»—Ψαλμός 9:15, Μο.

19. Πώς αποκτάται η πίστις; και πώς μπορεί τώρα να ενισχυθή;

¹⁹ Οι πολυάριθμες επιθέσεις που γίνονται εναντίον της πίστεώς μας σ’ αυτούς τους νεωτέρους καιρούς μπορεί να την θέτουν σε δοκιμασία, αλλ’ αν είναι θεμελιωμένη επάνω στη γνώσι και όχι επάνω στην ευπιστία, θα διαμείνη. «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς· γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν.» (Ιάκωβος 1:2, 3· 1 Πέτρου 1:6, 7) Στους Εβραίους ο Παύλος έγραψε: «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, . . . Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν.» (Εβραίους 11:1, 6) Πρέπει, λοιπόν, να έχωμε πίστι, και οι προσδοκίες μας που σχετίζονται μ’ αυτήν να διακρατούνται με βεβαιότητα, με εμπιστοσύνη, χωρίς ταλαντεύσεις ή αμφιβολίες. (Ιάκωβος 1:6-8) Η ακλόνητη πίστις προέρχεται από τη γνώσι. Ο Παύλος λέγει: «“Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή,” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; Και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; . . . Άρα η πίστις είναι εξ ακοής.» (Ρωμαίους 10:13, 14, 17, NW) Χρειάζεται ν’ ακούσετε την έκθεσι αυτών των πραγμάτων από τον λόγον του Θεού προτού μπορέσετε να οικοδομήσετε πραγματική πίστι, μια πίστι που δεν είναι απλοϊκή ή δεισιδαίμων ή νεκρή, μια πίστι που είναι ζωντανή και δείχνει την ζωντάνια της με έργα. (Ιάκωβος 2:14-26) Ότι η πίστις δεν είναι απλώς τυφλή ευπιστία, αλλά βασίζεται επάνω στη γνώσι, φανερώνεται από την προσευχή του Ιησού: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών.» (Ιωάννης 17:20) Μέσω ακριβώς των λόγων που θα εκηρύττοντο, θα επίστευαν στον Ιησούν οι νέοι μαθηταί που θα ήρχοντο. Οι εκπληρωμένες προφητείες για τις οποίες τώρα εμάθαμε, σταθεροποιούν την πίστι και ενισχύουν τη βάσι για πεποίθησι.

20. Πώς μπορούμε να διαμείνωμε, μαζί με τον λόγον του Θεού;

²⁰ «Ο λόγος όμως του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα,» παραθέτει ο απόστολος Πέτρος. (Ησαΐας 40:8· 1 Πέτρου 1:25) Ο Ιεχωβά Θεός μάς βεβαιώνει ότι ο λόγος του θα εκπληρωθή, ότι δεν θα επιστρέψη σ’ αυτόν κενός, αλλά θα εκπληρώση τον σκοπό για τον οποίον αποστέλλεται. (Ησαΐας 46:10, 11· 55:11) Ναι, ο λόγος του Θεού θα διαμείνη. Αλλά θα διαμείνωμε κι εμείς μαζί του; Θα κάμωμε τάχα την πίστι μας αρκετά ισχυρή, με μελέτη του λόγου του Θεού και έργα σύμφωνα μ’ αυτόν, ώστε να υπομείνη όλες τις δοκιμασίες, ν’ ανθέξη σε όλες τις επιθέσεις που έρχονται εναντίον της σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες; Μπορούμε αν μελετούμε, επειδή, μολονότι οι κοσμικοί άνθρωποι αγαπούν να μας κηλιδώνουν και να λέγουν ότι μόνο οι αμαθείς πιστεύουν στη Γραφή, η προοδεύουσα γνώσις αποδεικνύει ότι είναι αληθινό το αντίθετο! Οι εκουσίως αμαθείς είναι εκείνοι που κλείνουν τα μάτια τους στη δικαίωσι της Γραφής μέσω επιστημονικών ανακαλύψεων και αρχαιολογικών ανασκαφών, και επάνω απ’ όλα στη δικαίωσί της που γίνεται έκδηλη με τον αυξανόμενο αριθμό των εκπληρωμένων προφητειών που διαφωτίζουν τους καιρούς μας. Μελετάτε, λοιπόν, τον λόγον του Θεού, ενεργείτε σύμφωνα μ’ αυτόν, οικοδομήστε επάνω στην πέτρα, και η πίστις σας θα ανθέξη στις επιθέσεις των ανθρώπων τώρα και στη θύελλα του Αρμαγεδδώνος αργότερα. Έτσι μπορούμε να διαμείνωμε μαζί με τον λόγον του Θεού για ν’ απολαύσωμε ζωή στον προειπωμένο νέο κόσμο της δικαιοσύνης.

[Υποσημειώσεις]

Σε Ενότητα με το Φως

«Ο Θεός είναι φως, και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία. . . . Ο Θεός είναι αγάπη· και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ.»—1 Ιωάννου 1:5· 4:16.

 1. Με ποιον τρόπο ο απόστολος Ιωάννης ευλογήθηκε ιδιαίτερα από τον Ιεχωβά, και γιατί;

Ο ΙΕΧΩΒΑ εχρησιμοποίησε έναν άνθρωπο πλήρως ενδεδειγμένον, για ν’ αποκαλύψη μέσω αυτού μερικές από τις πιο βαθιές και μερικές από τις πιο πολύτιμες και ζωτικές αλήθειες, αλήθειες που φέρνουν τις πιο πλούσιες ευλογίες όταν εκτιμηθούν και κατανοηθούν, αλλά που παράλληλα συνεπιφέρουν μαζί τους τις πιο σοβαρές και διερευνητικές ευθύνες. Ο πλήρως ενδεδειγμένος αυτός άνθρωπος ήταν ο Ιωάννης, ένας ευνοημένος δούλος του Ιεχωβά. Αυτός ήταν ένας από τους «δώδεκα αποστόλους του Αρνίου», ένας από τους προνομιούχους τρεις που ξεχώρισε ο Ιησούς μέσα από τους άλλους μαθητάς του σε ειδικές ευκαιρίες, και εκείνος που απελάμβανε μια μοναδική και στενή σχέσι με τον Ιησούν πάνω από οποιουσδήποτε άλλους που αυτός εγνώρισε όταν ήταν στη γη. Τι έκανε τον Ιωάννη ιδιαίτερα κατάλληλον να χρησιμοποιηθή όπως ακριβώς αναφέραμε; Ας κυττάξωμε στο θείο υπόμνημα και ας ιδούμε.

 2. (α) Πώς ο Ιωάννης ήταν πλήρως ενδεδειγμένος να χρησιμοποιηθή έτσι; (β) Τι είδους σχέσις εδημιουργήθη μεταξύ του Ιησού και του Ιωάννου, και επάνω σε ποια βάσι;

² Ο Ιωάννης ήταν ένας από τους πρώτους τέσσερες που εκλήθησαν από τον Ιησούν να τον ακολουθήσουν. Αυτό σημαίνει ότι είχε το πλεονέκτημα να είναι στην πιο στενή δυνατή επαφή με τον Ιησούν σε όλη τη διακονία του, ακούοντας όλες τις διδασκαλίες του, λαμβάνοντας άμεση εκπαίδευσι για τη διακονία, εκτός του ότι έβλεπε πώς αυτός επολιτεύετο με όλους τους διάφορους τύπους ανθρώπων που συναντούσε και με όλες τις ποικίλες καταστάσεις που είχε ν’ αντιμετωπίση. Αλλά είναι προφανές ότι από πολλές απόψεις ο Ιωάννης απέκτησε μια βαθύτερη διείσδυσι στη διάνοια και στην καρδιά του Ιησού από εκείνην που απέκτησαν οι σύντροφοί του, και όχι μόνο αυτό, αλλά και μια περισσότερο πλήρη και ελεύθερη πρόσοδο στην εμπιστοσύνη και αγάπη του Κυρίου. Αυτή η στενή και φιλική επικοινωνία δεν ωφείλετο βέβαια σε αισθηματικούς λόγους από το ένα ή το άλλο μέρος· αλλά, όπως καθαρά αποκαλύπτεται από τα συγγράμματα του Ιωάννου, εβασίζετο στερεά στην έντονη εκτίμησί του και στην ταχεία του ανταπόκρισι σ’ εκείνο που ήταν υπέρτατο στον ίδιον τον Ιησούν—μια έντονη, δηλαδή, αγάπη για τη δικαιοσύνη, για τον Θεό και για όλα τα άτομα που είχαν κλίσι προς τη δικαιοσύνη, κι ένα εξίσου έντονο μίσος εναντίον του κακού σε όλες τις εκδηλώσεις του. Επάνω στην ίδια βάσι ανεπτύχθη εκείνη η εξαιρετικά στενή φιλία μεταξύ δύο άλλων ανθρώπων, του Δαβίδ και του Ιωνάθαν. Από μέρους του, ο Ιησούς ήταν ταχύς στο να διακρίνη την αληθινή διάθεσι του μαθητού του Ιωάννου και δεν εδίστασε να δείξη, όχι προσωποληψία, αλλά μια δικαιολογημένη προτίμησι και αγάπη και στοργή γι’ αυτόν που ήταν άξιός της. Επομένως εδημιουργήθη μια πολύ στενή επικοινωνία και συναναστροφή μεταξύ αυτών των δύο. Ο Ιωάννης ήταν αληθινά «εν αυτώ», δηλαδή, σε ενότητα με τον αγαπητό του Διδάσκαλο.

 3. Είναι το συγγραφικό ύφος του Ιωάννου ασυνήθιστο κάπως, και συντελεί αυτό στην εύκολη μελέτη;

³ Δεν είναι η πρόθεσίς μας να κάμωμε τώρα μια λεπτομερή μελέτη του αγαπητού αποστόλου, αλλά υπενθυμίζομε στους αναγνώστας μας ότι αυτό ήταν το θέμα ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε στο τεύχος μας της 1ης Σεπτεμβρίου 1951 (στην Αγγλική). Εν τούτοις, υπάρχει ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό που θέλομε να αναφέρωμε προτού αναλάβωμε το κύριο θέμα μας, και αυτό είναι το ασυνήθιστο ύφος συγγραφής ή συνθέσεως του Ιωάννου. Προκύπτει μια δυσκολία στο να λάβωμε εύκολα μια ακριβή και πλήρη εικόνα οποιουδήποτε από τα ποικίλα θέματα που εξετάζει. Δεν φαίνεται να περιορίζη τον εαυτό του σ’ ένα καθωρισμένο σχέδιο, ή προοδευτική επιχειρηματολογία, και να λέγη όλα όσα έχει να πη πάνω σ’ ένα σημείο κάθε φορά, ωσάν να χρησιμοποιούσε τίτλους και υποτίτλους. Όχι· αρχίζει ακολουθώντας μια κατεύθυνσι σκέψεως, που οδηγεί σε μια άλλη, κατόπιν μια άλλη, κατόπιν συχνά επιστρέφει και προσθέτει σε ό,τι έχει ήδη ειπεί πάνω σ’ ένα ωρισμένο θέμα, σαν ένας έμπορος αδαμάντων που εξετάζει ένα πολύτιμο λίθο, στρέφοντάς τον ολόγυρα, αφήνοντας το φως να αντανακλά από τις πολλές του πλευρές. Αυτός είναι ένας λόγος που δεν αναλαμβάνομε μια στίχον προς στίχον μελέτη των όσων έγραψε ο Ιωάννης.

 4. Μπορεί να κατηγορηθή η Γραφή σε οποιοδήποτε μέρος της ότι αντιφάσκει προς τον εαυτό της; Πώς μπορούν να εξηγηθούν οι φαινομενικές αντιφάσεις;

⁴ Μερικοί μπορεί να έλθουν σε πειρασμό να πουν ότι επαναλαμβάνει τα ίδια και αντιφάσκει προς τον εαυτό του· αλλά, όπως αληθεύει μερικές φορές για κείνους που κατηγορούνται έτσι, ο Ιωάννης δεν λέγει πραγματικά δυο φορές το ίδιο πράγμα, αλλά αντικρύζει το θέμα από διαφορετικές απόψεις· όπως, παραδείγματος χάριν, αναφορικά με την αμαρτία. «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.» Αλλά μερικά εδάφια πιο κάτω ο Ιωάννης γράφει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω, δια να μη αμαρτήσητε· και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον Δίκαιον» (1 Ιωάννου 1:8· 2:1) Αρχικά δείχνει ότι θα αμαρτήσωμε, κατόπιν γράφει ωσάν να μπορούμε να αποφύγωμε την αμαρτία· αλλά συνεχίζει για να δείξη ότι θα αμαρτήσωμε λόγω ατελειών, για τον λόγον δε αυτόν μας έχει δοθή ένας παράκλητος. Πρέπει, λοιπόν, να δούμε τις δηλώσεις αυτές μέσα στα συμφραζόμενά τους. Όταν αυτές οι φαινομενικές αντιφάσεις, ή παραδοξολογίες, απαντώνται μια φορά κάθε τόσο στον λόγον του Θεού, προσεκτική εξέτασις των συμφραζομένου ή του προοπτικού βάθους των γεγονότων, θα λύση τα προβλήματα.

 5. (α) Τι πρέπει να θυμούμεθα σχετικά με τα συγγράμματα του Ιωάννου; (β) Πώς συνοψίζονται τα δύο κύρια θέματά του;

⁵ Η αιτία που ο Ιωάννης έγραψε με τον τρόπο που έγραψε, μπορεί να είναι εν μέρει το ότι εγνώριζε, όταν έγραφε το Ευαγγέλιό του και τις επιστολές του προς το τέλος της μακράς του ζωής και διακονίας, ότι οι αναγνώσται του ήσαν ήδη εξοικειωμένοι με τα θέματα στα οποία αγαπούσε να ενδιατρίβη. Οπωσδήποτε, πρέπει να θυμηθούμε ότι έγραψε υπό την οδηγία του αγίου πνεύματος. Τα συγγράμματά του αποτελούν μέρος του λόγου του Θεού. Επιθυμούμε τώρα ν’ αναλάβωμε μια μελέτη του μέρους αυτού του λόγου του Θεού, ιδιαίτερα των δύο κυρίων θεμάτων που διαλαμβάνουν τα συγγράμματα του Ιωάννου, (1) ότι «ο Θεός είναι φως» και (2) ότι «ο Θεός είναι αγάπη», και τα οποία πραγματεύεται ειδικώς στην πρώτη του επιστολή. Αυτό, εν τούτοις, πρέπει να γίνη σε συνάφεια με το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, διότι τα δύο αυτά είναι πολύ στενά συνυφασμένα.

 6. Γιατί δεν πρέπει να διστάζωμε να φιλοδοξούμε μια στενή προσωπική ενότητα με τον Κύριο;

⁶ Ίσως ακούμε κάποιον να λέγη σ’ αυτό το σημείο: ‘Α ναι, μια τέτοια μελέτη μπορεί να είναι πολύ ωφέλιμη, αλλά κανείς δεν μπορεί πιθανώς να μπη στην ίδια προσωπική και στενή σχέσι με τον Ιησούν, που απελάμβανε ο αγαπητός Ιωάννης.’ Αλλ’ ας μη φθάνωμε πολύ βιαστικά σ’ ένα συμπέρασμα. Βέβαια, δεν μπορούμε να έλθωμε σε μια φυσική επαφή με τον Κύριο, ή ν’ ανακλιθούμε επάνω του, όπως έκανε ο Ιωάννης. Αλλ’ αυτό ήταν μια απλή εξωτερική, προσωρινή εκδήλωσις της πραγματικής εσωτερικής αρμονίας που υπήρχε μεταξύ των δύο. Οπωσδήποτε, οιοδήποτε κέντρισμα ζηλοτυπίας ή λύπης και αν αισθανώμεθα σχετικά με το σημείο αυτό, παρέρχεται όταν παρατηρήσωμε ότι η πρώτη αιτία που αναφέρεται για τη συγγραφή της πρώτης επιστολής του Ιωάννου αναφορικά με την ‘κοινωνίαν μας’ είναι «ίνα η χαρά ημών [η δική του και η δική σας] ᾖ πεπληρωμένη.» Μπορούμε να έχωμε κοινωνία στην ίδια χαρά με τον Ιωάννη. Και μήπως δε μίλησε ο Ιησούς με τον ίδιο σκοπό όταν είπε: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μείνη εν υμίν η χαρά μου, και η χαρά υμών να ήναι πλήρης»; (1 Ιωάννου 1:3, 4, Κριτική Έκδοσις Κειμένου· Ιωάννης 15:11) Ο Ιησούς χωρίς αμφιβολία «ηγάπα» ή «προτιμούσε» τον Ιωάννη, όπως διαβάζομε αρκετές φορές (Ιωάννης 13:23· 21:7, 20· βλέπε και περιθώριον της NW)· αλλ’ αυτό δεν σημαίνει αποκλειστική φιλία με τον Ιωάννη με την κάπως συνήθη ιδιοτελή σημασία της λέξεως αυτής. Δεν είναι ανάγκη να είμεθα διστακτικοί. Πράγματι, υπάρχει κάθε ενθάρρυνσις από τα προηγούμενα να πιστεύωμε ότι κι εμείς επίσης μπορούμε να είμεθα με όμοιο τρόπο «εν αυτώ», δηλαδή, σε ενότητα με τον αγαπητό μας Διδάσκαλο, της οποίας ενότητος η στενότης και το βάθος εξαρτάται από τον καθένα από μας ατομικώς. Πώς μπορεί αυτό να συμβαίνη; Αυτό, με τη σειρά του, εγείρει ένα άλλο σπουδαίο ερώτημα. Είναι τούτο:

ΤΙΝΟΣ ΤΕΚΝΟΝ ΕΙΣΘΕ;

 7. (α) Πώς έγινε δεκτός ο Ιησούς όταν ήλθε στον κόσμο; (β) Επάνω σε ποια βάσι έλαβαν μερικοί εξουσία να γίνουν τέκνα Θεού;

⁷ Ναι, είναι ένα ερώτημα υιότητος. Στην επιστολή του ο Ιωάννης δεν εξετάζει την υιότητα πριν από το τρίτο κεφάλαιο, αλλά στο Ευαγγέλιό του η υιότης προβάλλει στην αρχή του πρώτου κεφαλαίου, στη λογική της σειρά. Ο Ιωάννης τονίζει ότι «ο Λόγος», ο μόνος δημιουργικός παράγων ζωής, είχε επίσης ορισθή από τον Θεό να είναι «το φως των ανθρώπων». Ήλθε σ’ ένα σκοτεινό κόσμο, «και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν.» Γιατί; Διότι, όπως εξηγεί ο Ιωάννης στο τέλος της πρώτης του επιστολής, «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» Αυτός ακόμη ήλθε «εις τα ίδια», σ’ εκείνους που έπρεπε να τον υποδεχθούν, αλλά δεν τον εδέχθησαν. Ο λαός του, οι Ιουδαίοι, δεν ήθελαν ακριβώς να είναι σε ενότητα μαζί του. Υπήρχαν, εν τούτοις, ατομικές εξαιρέσεις, και σχετικά μ’ αυτές ο Ιωάννης γράφει: «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού.». Επάνω σε ποια βάσι αυτό; Πρώτα και κυρίως επειδή ‘επίστευσαν εις το όνομα αυτού.’ Αυτό τονίζει τη σπουδαιότητα της πίστεως για να γίνωμε τέκνα Θεού. Ας βεβαιωθούμε ότι βλέπομε τη σπουδαιότητά της από την ορθή πλευρά, την Γραφική.—Ιωάννης 1:4, 10-12· 1 Ιωάννου 5:19.

 8. Πώς τονίζεται στη Γραφή η σπουδαιότης της πίστεως;

⁸ Όλοι όσοι είναι οικείοι με τη Βίβλο γνωρίζουν πόσο συχνά ο Ιωάννης αναφέρεται στην εντολή ότι τα τέκνα του Θεού πρέπει ν’ αγαπούν το ένα το άλλο, και αναγράφει τα λόγια του Ιησού πάνω σ’ αυτό το θέμα· αλλά δεν το κατέχουν όλοι ότι το να έχωμε πίστι, ιδιαίτερα πίστι στο όνομα του Ιησού, αναφέρεται ως προγενέστερη εντολή. Ο Ιωάννης γράφει: «Και αύτη είναι η εντολή αυτού, το να πιστεύσωμεν εις το όνομα του Υιού αυτού Ιησού Χριστού, και να αγαπώμεν αλλήλους.» (1 Ιωάννου 3:23) Αν κάτι εντέλλεται ο Θεός, αυτό πρέπει να είναι σπουδαίο· πρέπει να είναι μια δίκαιη απαίτησις, κάτι με το οποίον επιφορτιζόμεθα, το οποίον δεν μπορούμε να το μεταχειρισθούμε ελαφρά. Είναι πολύ ισχυρότερο από μια έκκλησι ή προτροπή. Δεν υπάρχει δικαίωμα εκλογής όσον αφορά μια εντολή που προέρχεται από τον Θεό. Αυτή πρέπει να τύχη υπακοής.

 9. Πού και πώς εξηγεί η Γραφή την ορθή άποψι της πίστεως εν σχέσει με έργα και υπακοή;

⁹ Οι Ιουδαίοι ανεγνώρισαν τη σπουδαιότητα της υπακοής στις εντολές του Θεού όπως περιείχοντο στον Νόμον· αλλά έβλεπαν την υπακοή από την εσφαλμένη άποψι. Προσήλωναν την πίστι των επάνω στις δικές των προσπάθειες ν’ αποκτήσουν δικαιοσύνη με το να τηρούν τα έργα του Νόμου· αλλά όταν σε μια περίπτωσι ερώτησαν τον Ιησούν: «Τι να κάμωμεν δια να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;» ο Ιησούς συνώψισε την όλη απάντησι σε μια πρότασι: «Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον τον οποίον εκείνος απέστειλε.» Ο Παύλος υπεστήριξε το ίδιο ζήτημα στους Γαλάτας, ερωτώντας: «Εξ έργων νόμου ελάβετε το Πνεύμα, ή εξ ακοής της πίστεως;» Κατόπιν προχωρεί για να δείξη «ότι οι όντες εκ πίστεως, ούτοι είναι υιοί του Αβραάμ» και «ευλογούνται μετά του πιστού [πιστεύοντος] Αβραάμ». Τελικά, επάνω ακριβώς στο ζήτημα της υιότητος, ο Παύλος λέγει: «Πάντες είσθε υιοί Θεού δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού . . . διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού.» Η πίστις είναι αναγκαία για την απόκτησιν υιότητος. Παραδεχόμεθα ότι τα εδάφια αυτά έχουν την αυστηρή τους εφαρμογή σ’ εκείνους που καλούνται στην ουράνια βασιλεία μαζί με τον Χριστόν Ιησούν, στο «μικρόν ποίμνιον», αλλά η ίδια εξάσκησις πίστεως απαιτείται από τα «άλλα πρόβατα», που μπορούν να μετέχουν στο να προσεύχωνται «Πάτερ ημών», με την ελπίδα ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη.—Ιωάννης 6:28, 29· Γαλάτας 3:2, 7-9, 26-28.

10. Είναι η πίστις δώρο για μερικούς, αλλά που το αρνείται ο Θεός σε άλλους, ή είναι κάτι που όλοι μπορούν να το αποκτήσουν;

¹⁰ Ένα άλλο σημείο όσον αφορά το ότι η πίστις διατάσσεται σ’ εμάς, είναι τούτο. Ο Θεός ποτέ δεν εκδίδει μια διαταγή που να είναι αδύνατο στο πλάσμα να δείξη υπακοή σ’ αυτή. Υπάρχουν άφθονες αιτίες για εμπιστοσύνη στη δυνατότητα της εξασκήσεως πίστεως. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Αυτή εξαρτάται από τη διάθεσι της καρδιάς, το ‘καλό είδος γης’. Το άτομο είναι υπεύθυνο να ‘στρέψη την πίστι του’ στον Υιόν του Θεού. Αν είναι ανάγκη για τον σκοπόν αυτόν—όπως συχνά συμβαίνει—μπορεί ένας να δοκιμάση αλλαγή καρδιάς, όπως οι δέκα ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ, ή όπως ο νεώτερος υιός, ο άσωτος υιός, που ‘ήλθε εις εαυτόν’.—Ρωμαίους 1:20· Μάρκος 4:8· 1 Ιωάννου 5:10· Γένεσις 44:18-34· Λουκάς 15:17.

11. Πώς προσδιορίζεται κανείς ως τέκνον είτε του Θεού είτε του Διαβόλου;

¹¹ Μπορεί, συνεπώς, να εκτιμηθή ότι το ερώτημα τίνος τέκνον είσθε δεν καθορίζεται καθόλου από τη σαρκική γέννησι ή από απλές ομολογίες. Ούτε αυτό σημαίνει ότι προτού στρέψετε την πίστι σας στον Υιόν του Θεού, είσαστε ένα από τα τέκνα του Διαβόλου. Ένα άτομο δεν προσδιορίζεται είτε ως τέκνον του Θεού είτε ως τέκνον του Διαβόλου παρά όταν δείξη ότι βρίσκεται σε ενότητα είτε με τον ένα είτε με τον άλλον, σ’ ένα καιρό εθνικής ή παγκοσμίου κρίσεως· όταν αποδειχθή από τους καρπούς του ότι είναι ή ένα «δένδρον καλόν» ή ένα «δένδρον σαπρόν»· ή ότι πράττει δικαιοσύνην και αγαπά τους αδελφούς του, ή ότι τους μισεί και ζητεί τη ζωή τους, όπως ο Κάιν.—Ματθαίος 7:15-23· 1 Ιωάννου 3:10-12.

12, 13. Πώς οι Ιουδαίοι, καθώς και ο «Χριστιανισμός», προσκόπτουν στον Χριστόν, και δείχνουν την ανάγκη ποιου πράγματος;

¹² Βλέπομε, λοιπόν, ότι μπορούμε ν’ απολαύσωμε ενότητα με τον Θεό μόνο με το να γίνωμε τέκνα του, μέσω πίστεως στον Υιόν του. Αλλά πρέπει να είναι μια φωτισμένη πίστις, που βασίζεται στην αλήθεια, ειδικά στην αλήθεια που αφορά τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι το κεντρικό σημείο, όπως το τονίζει επανειλημμένως ο Ιωάννης. Ας μην προσκόψωμε στον Ιησούν, όπως έκαμαν οι Ιουδαίοι όταν εμφανίσθηκε ως προσφορά περί αμαρτίας, μολονότι υπελόγιζαν ότι θα τον είχαν υποδεχθή ως βασιλέα· ή όπως ο «Χριστιανισμός», που προσκόπτει στον Χριστόν ως τον παρόντα ανάσσοντα βασιλέα, μολονότι υπολογίζει ότι τον δέχεται ως λυτρωτήν του. Η πίστις των δεν είναι μια φωτισμένη πίστις.

¹³ Αυτό το ζήτημα μιας φωτισμένης πίστεως μας οδηγεί σε εξέτασι της κυρίας λέξεως του θέματος που μελετούμε τώρα—της λέξεως «ΦΩΣ». Τι χαρούμενη λέξις που είναι αυτή!

14. Με ποιον τρόπο το φως χρησιμοποιείται ως σύμβολο στη Γραφή;

¹⁴ «Ο Θεός είναι φως,» λέγει ο απόστολος· και στις τέσσερες αυτές σύντομες λέξεις αισθανόμεθα ότι πρέπει να υπάρχη πλούτος σημασίας. (1 Ιωάννου 1:5) Είναι ένας από τους ορισμούς, όχι του ποιος είναι ο Θεός, αλλά του τι είναι. Πώς χρησιμοποιείται στις Γραφές η λέξις «φως»; Σχετικά με το ζήτημα που εξετάζομε προφανώς χρησιμοποιείται ως σύμβολο, που σημαίνει πρωτίστως θεία αλήθεια και τη διαφώτισι που προέρχεται απ’ αυτήν, αλλά περιλαμβάνει επίσης στενά σχετιζόμενα πράγματα, δηλαδή, την εύνοια και την ευλογία του Θεού, ιδιαίτερα την υψίστη ευλογία της αιωνίου ζωής. «Διότι μετά σου είναι η πηγή της ζωής· εν τω φωτί σου θέλομεν ιδεί φως.» Ικετεύομε, λοιπόν, τον Θεό: «Εξαπόστειλον το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά ας με οδηγώσιν· ας με φέρωσιν εις το όρος της αγιότητός σου.» Ναι, πράγματι, το φως που πηγάζει από το πρόσωπο του Ιεχωβά σημαίνει ένα ατελείωτο ρεύμα ευλογιών, όπως ωδηγήθηκε ο Μωυσής να πη στον Ισραήλ: «Ο Ιεχωβά να σε ευλογήση, και . . . να επιλάμψη το πρόσωπον αυτού επί σε.» Αυτές τις ευλογίες μπορούμε να τις απολαύσωμε μόνο με την εξάσκησι μιας φωτισμένης πίστεως, χαίροντας στο πρώτο βέλος φωτός, τη βασική αλήθεια της υπάρξεως του Θεού, και κατόπιν βρίσκοντας ότι «γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Αυτός είναι αληθινά ‘ο Πατήρ των φώτων’, από τον οποίον προέρχεται «πάσα δόσις αγαθή, και παν δώρημα τέλειον».—Ψαλμός 36:9· 43:3· Αριθμοί 6:24, 25, AS· Εβραίους 11:6· Ιάκωβος 1:17.

15. Ποια Γραφική υποστήριξις υπάρχει για να συνδέσωμε τη νίκη με τον Θεόν του φωτός;

¹⁵ Τι ακαταμέτρητο πλεονέκτημα απολαμβάνει ο Θεός του φωτός, που αποκαλείται «η Νίκη του Ισραήλ»! (1 Σαμουήλ 15:29, AS, περιθώριον) Σκεφθήτε! Δεν υπάρχει πράγμα ή πρόσωπο, ούτε περίστασις ούτε συνωμοσία, που συλλαμβάνεται στα ενδόμυχα της διανοίας ή ξαφνικά τίθεται σε ενέργεια, που να μπορή να ξεφύγη ή να κρυφθή από αυτή την πανίσχυρη ακτίνα που διαπερά τα πάντα. «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.» «Δεν θέλει νυστάξει, ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ,» και «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον εχομεν να δώσωμεν λόγον.» Ποτέ δεν παύει να είναι άγρυπνος· δεν μπορεί να καταληφθή απροσδόκητα, διότι γνωρίζει και ‘αναγγέλλει το τέλος από της αρχής’. Γι’ αυτόν, η τελική νίκη εναντίον όλων των εχθρών του είναι απόλυτα εξασφαλισμένη, και πάντοτε είναι_: εντελώς άφοβος.—Παροιμίαι 15:3, AS· Ψαλμός 121:4· Ησαΐας 46:10· Εβραίους 4:13.

16. Για ποιο επίμαχο ζήτημα ηγέρθη διαπάλη για πρώτη φορά, όπως το εξέφρασε ο Ιησούς;

¹⁶ Η νίκη είναι ένα από τα εμπνευσμένα και εμπνέοντα θέματα της Γραφής. Υπήρχε καιρός που δεν εχρειάζετο μια τέτοια λέξις, διότι νίκη σημαίνει την υπερίσχυσι εναντίον ενός εχθρού σε μάχη, ή διαπάλη, για κάποιο επίμαχο ζήτημα που ηγέρθη. Κατά τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε εχθρός, δεν υπήρχε Σατανάς, δεν υπήρχε άρχων του σκότους. Τώρα, όμως, υπάρχει το επίμαχο ζήτημα του φωτός εναντίον του σκότους. Σε αντίθεσι με το φως, το σκότος στέκει ως σύμβολο κυρίως της πλάνης και του ψεύδους και των σκοτιστικών αποτελεσμάτων του, δηλαδή, της πανουργίας και της διαφθοράς, που οδηγούν στο θάνατο. Ο Ιωάννης παραθέτει τη μαρτυρία του Ιησού όσον αφορά το γιατί ηγέρθη το επίμαχο ζήτημα. Ο Ιησούς είπε για τον Διάβολο: «Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία· . . . είναι ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.»—Ιωάννης 8:44· βλέπε επίσης 2 Κορινθίους 11:3.

17. Πώς ο Ιωάννης συνδέει στενά τη ζωή με το φως και τη νίκη;

¹⁷ Σ’ αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε πώς ο Ιωάννης, αρχίζοντας το ευαγγέλιό του με την αριστοτεχνική χρήσι συντόμων και βαθιών δηλώσεων, συνδέει στενά τα τρία προηγούμενα θέματα: ζωή, φως και νίκη. Ο Ιωάννης μάς λέγει ότι ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια [το φως], και η ζωή.» Πρώτα, ο Ιωάννης μάς υπενθυμίζει ότι κάθε ζωή οφείλει την ύπαρξί της στον «Λόγον». Κατόπιν μας λέγει ότι ο Ιησούς, «η ζωή,» είναι «το φως των ανθρώπων». Αυτό σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος για ν’ αποκτήση ο άνθρωπος ζωή είναι να έλθη στο φως και να παραμείνη για πάντα σε ενότητα μαζί του. Τελικά, ο Ιωάννης κάνει να ηχήση ο τόνος της νίκης, λέγοντας: «Και το φως εν τη σκοτία φέγγει, και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.» Νίκη του φωτός!—Ιωάννης 1:1-5· 14:6.

18, 19. Ποιο πρώτο βήμα μας φέρνει μέσα στην εικόνα, οδηγώντας μας σε ποια περαιτέρω πράγματα;

¹⁸ Προτού εξετάσωμε περαιτέρω πώς το σκότος έκαμε ό,τι μπορούσε για να νικήση το φως στην περίπτωσι του Ιησού, αλλά απέτυχε εντελώς, ας δούμε πώς κι εμείς επίσης μπαίνομε στην εικόνα, εξετάζοντας το ζήτημα αυτό κάτω από τον τίτλο:

ΕΝΤΟΛΗ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ

¹⁹ Όπως αναφέραμε ήδη (παράγρ. 7), γινόμεθα τέκνα του Θεού πιστεύοντας στο όνομα του Ιησού. Με άλλα λόγια, όπως είπε ο Ιησούς, «Πιστεύετε εις το φως [που σημαίνει την αλήθεια], δια να γείνητε υιοί του φωτός.» (Ιωάννης 12:36) Πίστις είναι το πρώτο βήμα που μας φέρνει μέσα στην εικόνα. Κατόπιν τι ακολουθεί; Το ότι εγίναμε «υιοί του φωτός» μας φέρνει τις πιο πλούσιες ευλογίες και προνόμια, τα οποία όμως συνεπιφέρουν μαζί τους διερευνητικές ευθύνες. Για να τις εκτιμήσωμε και να τις αναλάβωμε, πρέπει πρώτα να κατανοήσωμε την εντολή και ευθύνη που ανέλαβε ο Χριστός ως ο πρώτιστος φορεύς του φωτός.

20. Πώς προείπε ο Θεός την εντολή που εδόθη στον Ιησούν, και πώς αυτή εξεπληρώθη;

²⁰ Η διατύπωσις της εντολής του Θεού προς τον Ιησούν ως Δούλον Του, που ανεγράφη πολύ πρωτύτερα, έχει ως εξής: «Εγώ ο Ιεχωβά σε εκάλεσα . . . και θέλω σε καταστήσει . . . φως των εθνών· δια να ανοίξης τους οφθαλμούς των τυφλών, να εκβάλης τους δεσμίους εκ των δεσμών, τους καθημένους εν σκότει εκ του οίκου της φυλακής.» (Ησαΐας 42:1, 6, 7, AS· βλέπε επίσης 49:6, 9) Εξετίμησε ο Ιησούς την εντολή που του ανετέθη; Ακούστε την απάντησί του: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου.» Και ανταπεκρίθη πιστά στην ευθύνη του; Μάλιστα. Επειδή ο Ιησούς επήγε στη Γαλιλαία να κηρύξη, ο απόστολος Ματθαίος παραθέτει και εφαρμόζει στον Ιησούν την προφητεία του Ησαΐα, ότι «ο λαός [της Ζαβουλών και της Νεφθαλείμ] ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα». Κατόπιν λέγει: «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθαίος 4:15-17) Αλλά πολύ μεγαλύτερη έμφασι παρουσιάζει η μαρτυρία του Ιησού κατά το τέλος της επιγείου ζωής του. Πράγματι, καμμιά έκφρασις δεν βγήκε ποτέ από τα χείλη του με μεγαλύτερη δύναμι όσον αφορά την αποστολή του, από τη διακήρυξι που έκαμε στον Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.»—Ιωάννης 8:12· 18:37.

21, 22. Η εντολή που δίδεται σ’ εμάς ως «υιούς του φωτός», εκτίθεται εξίσου καθαρά;

²¹ Συμμερίζονται αρά γε οι ακόλουθοι του Χριστού, οι «υιοί του φωτός», την ίδια εντολή μαζί με την ευθύνη που τη συνοδεύει; Βεβαιότατα. Οι προφητείες του Ησαΐα οι σχετικές με τον «δούλον» συχνά περιλαμβάνουν αυτά τα μέλη του σώματος του Χριστού, στη μεγαλύτερή τους εκπλήρωσι. (Βλέπε, παραδείγματος χάριν, Ησαΐας 43:10) Έχομε, επίσης, τα έντονα λόγια του Κυρίου προς τους μαθητάς του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου . . . ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθαίος 5:14-16) Και τώρα προσέξτε, παρακαλούμε, τους λόγους του Παύλου, που δείχνουν, τόσο την ευλογία, όσο και την ευθύνη τού να είμεθα σε ενότητα με το φως, και πώς φερόμεθα κατ’ ευθείαν μέσα στην εικόνα. Πρώτον, αναφέρει «την διακονίαν ταύτην», η οποία είναι «το ευαγγέλιον ημών». Κατόπιν εξηγεί γιατί «εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον», δηλαδή, επειδή αυτών «απίστων όντων, ο θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός [η διαφώτισις] του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού [της πηγής κάθε φωτός].» Κατόπιν ο Παύλος σφυρηλατεί ένα πάρα πολύ απροσδόκητον δεσμόν με την πρώτη εκείνη μεγάλη εντολή που αντήχησε, «Γενηθήτω φως.» (Γένεσις 1:3) Η εντολή αυτή φαινόταν πως ανεφέρετο μόνο στο κατά γράμμα φως, αλλά ο Παύλος τώρα δίδει πρόσθετη συμβολική σημασία σ’ αυτήν. Λέγει: «Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.»—2 Κορινθίους 4:1-6.

²² Ναι, η αλήθεια, η ένδοξη γνώσις του Θεού, είναι το φως, που αντανακλάται τελείως και πλήρως «δια του προσώπου του Ιησού Χριστού», και είναι εντολή για όλους μας ‘με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον να αντανακλώμεν ως κάτοπτρα την δόξαν του Ιεχωβά’ ή, όπως το εξέφρασε ο Πέτρος, να «εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—2 Κορινθίους 3:18, NW· 1 Πέτρου 2:9.

23, 24. (α) Ποια άποψις της ευθύνης μας φέρεται υπ’ όψιν μας; (β) Πώς ο Ιωάννης τονίζει την άποψι αυτή;

²³ Η κατανόησις της εντολής που έχομε από τον Θεό είναι εκείνη που μας δίνει να εννοήσωμε την πρακτική πλευρά της ευθύνης τού να είμεθα σε ενότητα με το φως. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει την απλή διανοητική συμφωνία μας για το ποια είναι η αλήθεια, μια γαλήνια απλώς αποδοχή του φωτός, όπως μια νωθρή, σκοτεινή επιφάνεια απορροφά όλες τις φωτεινές ακτίνες χωρίς να αντανακλά ή επιστρέφη κάτι. Όχι. Σημαίνει το να είμεθα σαν ένας πολύτιμος λίθος που αντανακλά το φως σε τέτοιο βαθμό ώστε να φαίνεται πως είναι φως που ακτινοβολεί από μέσα του.

²⁴ Η σκέψις για την πρακτική άποψι της ευθύνης μας μάς φέρνει πάλι στην πρώτη επιστολή του Ιωάννου. Μερικοί μπορεί να πουν ότι, από όλους τους συγγραφείς της Βίβλου, ο Ιάκωβος ετόνισε περισσότερο την πρακτική πλευρά· και ότι, αντιθέτως, ο Ιωάννης ήταν ο απόστολος της αγάπης. Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια παρ’ όσον ο ισχυρισμός αυτός. Κάθε φορά που ο Ιωάννης προφέρει μια αλήθεια, την συνοδεύει αμέσως με φανέρωσι τόσο της πρακτικής της εφαρμογής όσο και των τρομερών αποτελεσμάτων μιας αποτυχίας να ενεργήση κανείς σύμφωνα μ’ αυτήν. Προσέξτε, λόγου χάριν, τις παρατηρήσεις που ακολουθούν τη δήλωσί του «ο Θεός είναι φως», δείχνοντας ότι πρέπει όχι μόνο να πιστεύωμε και να αγαπούμε την αλήθεια, αλλά πρέπει και να «πράττωμεν την αλήθειαν». (1 Ιωάννου 1:5, 6) Κανείς δεν θα μπορούσε να χτυπήση πιο σκληρά, να είναι πιο υποβοηθητικός από τον Ιωάννη όταν δείχνη πώς μπορούμε να διακρίνωμε την ταυτότητα εκείνων που αποτελούν τον «αντίχριστον», «εκείνων οίτινες σας πλανώσι.» (1 Ιωάννου 2:18-26) Και στην τρίτη του επιστολή δεν διστάζει να αναφέρη ονομαστικώς κάποιον κακοποιόν φλύαρον, τον Διοτρεφή, συνοδεύοντας τη δήλωσί του με μια γλαφυρή συμβουλή. Δεν θα ήταν πολύ αποτελεσματικό το να προσπαθήση κανείς να κρύψη κάτι από το διεισδυτικό βλέμμα του Ιωάννου.—3 Ιωάννου 9-11.

25. Γιατί είναι τόσο ουσιώδης μια συνεπής πορεία ενεργείας;

²⁵ Πολύ περισσότερα, βέβαια,θα μπορούσαν να λεχθούν για την ευθύνη μας ως «υιών του φωτός», τόσο αναφορικά με το νου και την καρδιά, όσο και με την πορεία της διαγωγής, καθώς επίσης και με τη διακονία μας. Αλλά, επάνω απ’ όλα, πρέπει να ενεργούμε με συνέπεια ‘πράττοντες την αλήθειαν’, ώστε να είμεθα πάντοτε σε ενότητα με τον Θεόν του φωτός, «εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής».—Ιάκωβος 1:17. Βλέπε επίσης Λουκάς 11:33-36· Εφεσίους 5:6-14.

26. Βλέπομε μια στενή σχέσι μεταξύ διαφωτίσεως και αγάπης;

²⁶ Σκεπτόμεθα ότι, με ποιητικό τρόπο, το χαμόγελο της επιδοκιμασίας του ουρανίου Πατρός μας παρομοιάζεται με το θερμό ηλιόφως. (Αριθμοί 6:25, Μο· AS· Knox) Και αυτό είναι αληθινό. Το φως και η αγάπη πηγαίνουν χέρι με χέρι, οδηγώντας μας σε λαμπρή νίκη και κάνοντάς μας αφόβους στην υπηρεσία του Θεού. Αν μας υπεβοήθησε σε μια στενώτερη ενότητα με τον Θεό και τον Υιό του η μελέτη μας πάνω στο θέμα «ο Θεός είναι φως», υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύωμε ότι θα βρούμε περισσότερο ακόμη όφελος εξετάζοντας εκείνον τον άλλον ορισμόν τού τι είναι ο Θεός, δηλαδή, «ο Θεός είναι αγάπη.»—1 Ιωάννου 4:16.

Σε Ενότητα με την Αγάπη

 1. (α) Για ν’ αποκτήσωμε διαφώτισι της Βιβλικής αληθείας, τι πρέπει ν’ αποφεύγωμε; (β) Ποια ερώτησις θα μας βοηθήση να κατανοήσωμε ότι «ο Θεός είναι αγάπη»;

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ του Ιεχωβά από μας εξαρτάται εντελώς από την αποκάλυψι του εαυτού του που αυτός ευαρεστείται να δώση. Η περισσότερη και πιο μεγάλη διαφώτισις δίδεται στον λόγον του, όπως έγραψε ο ψαλμωδός: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.» (Ψαλμός 119:105) Σύμφωνα με τούτο, στη μελέτη που κάνομε αυτής της εμπνευσμένης δηλώσεως, «ο Θεός είναι αγάπη,» δεν θα καθορίσωμε τη σημασία της με τις δικές μας εικασίες και αισθήματα. Ακόμη περισσότερο, δεν θα δώσωμε προσοχή σε ό,τι έχει ειπεί η κοσμική σοφία επάνω στο θέμα της αγάπης. Κι επάνω απ’ όλα, δεν θα οδηγηθούμε από τις διδασκαλίες μιας ψευδούς θρησκείας που κηρύττει ένα Θεόν αγάπης και, με την ίδια αναπνοή, ένα Θεόν αιωνίων βασάνων. Αντί τούτου, η ερώτησις που θέτομε στον εαυτό μας είναι η εξής: Στις Γραφές υπάρχει άρα γε κάτι που εκτίθεται μ’ ένα εξέχοντα τρόπο ως η πληρέστατη εκδήλωσις της αγάπης του Θεού; Αν υπάρχη, τότε, μαθαίνοντας επιμελώς ό,τι μας είναι δυνατόν γι’ αυτή την εκδήλωσι, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι οδηγούμεθα σε μια κατάλληλη εκτίμησι της υπερτάτης αληθείας ότι «ο Θεός είναι αγάπη». Όχι μόνο αυτό, αλλά καθώς προσηλώνομε την προσοχή μας εξακολουθητικά σ’ αυτή την εκδήλωσι και συμμορφωνόμεθα μ’ αυτήν διαρκώς περισσότερο, μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με εμπιστοσύνη στο να φερθούμε ολοένα στενώτερα σε ενότητα με την αγάπη. Ας δούμε, λοιπόν, ποια απάντησι δίνει ο λόγος του Θεού στην ερώτησί μας.

 2. Ποια λόγια του Ιησού μας τονίζουν την απάντησι, και πώς αυτά εφαρμόζονται κακώς από τον «Χριστιανισμό»;

² Μας φαίνεται ότι πέρα από κάθε αμφιβολία ο Ιωάννης ο ίδιος μας τονίζει την απάντησι, σε όσα ενεπνεύσθη να γράψη για τη συνομιλία που είχε ο Ιησούς με το Νικόδημο, όταν του είπε για το πράγμα εκείνο που τόσο αγάπησε ο Θεός «ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή», τον προσφιλέστερο θησαυρό της καρδιάς του. Ποιο ήταν αυτό το πράγμα; Ο Ιησούς είπε: «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον.» (Ιωάννης 3:16) Ναι, το πιο δημοφιλές Γραφικό εδάφιο σε όλο τον «Χριστιανισμό», αλλά και το πιο παρανοημένο. Πώς συμβαίνει αυτό; Ο «κόσμος», στον οποίον ο «Χριστιανισμός» αρέσκεται να νομίζη ότι ανεφέρετο ο Ιησούς, είναι ο κόσμος του οποίου ο ίδιος αποτελεί μέρος, ο «παρών πονηρός αιών», ‘οι σημερινοί ουρανοί και η γη, φυλαττόμενοι δια το πυρ.’ (Γαλάτας 1:4· 2 Πέτρου 3:7) Με βάσι ακριβώς αυτή την ερμηνεία ο «Χριστιανισμός» αγαπά να φλυαρή για την «Πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα των ανθρώπων», ωσάν αυτή να εφαρμόζεται σε τούτη τη σημερινή γενεά και κατάστασι των πραγμάτων. Τι χλευασμός και διακωμώδησις της αληθείας! Η ορθή κατανόησις οποιασδήποτε δηλώσεως της Γραφής πρέπει πάντοτε να εναρμονίζεται με τα συμφραζόμενα, καθώς και με όλα τα άλλα σχετικά εδάφια, χωρίς εξαίρεσι. Ας εφαρμόσωμε τον κανόνα αυτόν σ’ αυτή την περίπτωσι.

 3. Για να λάβωμε την ορθή άποψι του Ιωάννης 3:16, πώς βοηθούμεθα με μια συμπαραβολή με το Ιωάννης 1:1-13;

³ Σημειώστε ότι τα σχόλια του Ιωάννου στο κατά Ιωάννην 1:1-13 είναι παράλληλα μ’ εκείνα του Ιησού στο κατά Ιωάννην 3:16-21 και δείχνουν τα εξής: Το αληθινό φως ήλθε στον κόσμο για να μπορέσουν κάθε είδους άνθρωποι να πιστέψουν στο όνομά του. Ήταν ευκαιρία για τους ανθρώπους να δεχθούν το φως και για τον κόσμο να σωθή. Δεν ήταν ο Θεός εκείνος που τους εμπόδιζε ή τους επηρέαζε προς την αντίθετη κατεύθυνσι. Αλλά τι συνέβη; Ο κόσμος δεν του έδωσε προσοχή. Οι άνθρωποι αγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως. Εν τούτοις, υπήρξαν μερικές εξαιρέσεις ανθρώπων που τον επίστεψαν. Και τι συνέβη σ’ αυτούς; Με το να πιστέψουν σ’ αυτόν που εβάστασε τις αμαρτίες των, όπως λίγο πρωτύτερα είχε εξηγήσει ο Ιησούς στον Νικόδημο, θα διέφευγαν την καταστροφή που θα επήρχετο τελικά στον κόσμο κατά την ημέρα της κρίσεώς του, και, αντί τούτου, έλαβαν εξουσία να γίνουν τέκνα του Θεού με την επαγγελία αιωνίου ζωής σ’ εκείνη τη διάταξι του νέου κόσμου, στους νέους εκείνους ουρανούς και τη νέα γη όπου δικαιοσύνη κατοικεί.

 4. (α) Αναφερόμενος στο νέο κόσμο, γιατί ο Ιησούς μίλησε για την αγάπη του Θεού γι’ αυτόν σαν στο παρελθόν; (β) Πώς η Γραφή αποκαλύπτει την έκτασι της αγάπης του Θεού για τον «κόσμον»;

⁴ Αλλά, θα ρωτήσετε, αν ο κόσμος που τόσο αγαπά ο Θεός ήταν κάτι πολύ μέλλον από την ημέρα που μιλούσε ο Ιησούς, γιατί αυτός μίλησε για την αγάπη του Θεού προς αυτόν σε γραμματικό χρόνο που σημαίνει παρελθόν; Η απάντησις είναι, επειδή ο Θεός, όχι μόνο προσδιώρισε και έθεσε το νου του επάνω σ’ αυτή τη διάταξι του νέου κόσμου μόλις προέκυψε η ανάγκη, στο απώτατο παρελθόν κατά τον καιρό της ανταρσίας της Εδέμ, αλλά έθεσε επίσης και την καρδιά του επάνω σ’ αυτόν με αδιάρρηκτη προσήλωσι και αφοσίωσι. Από την αρχή ακόμη τον αγάπησε τόσο πολύ ώστε καθώρισε και προείπε από πολύ πρωτύτερα το κύριο μέσον με το οποίον ο κόσμος αυτός θα εγίνετο αποτελεσματικός, δηλαδή προείπε το υποσχεμένο σπέρμα της γυναικός του. (Γένεσις 3:15) Η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη και ανιδιοτελής, ώστε με χαρά έκαμε διευθέτησι και προείπε το ότι θα εκεντάτο η πτέρνα του σπέρματος αυτού από τον όφιν. Όχι ότι ο Θεός ευχαριστείται από τα παθήματα του σπέρματος αυτά καθ’ εαυτά· αλλά, όπως εξηγείται πολύ ωραία: «Ο Ιεχωβά ηθέλησε να βασανίση αυτόν . . . [δια να] δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, . . . θέλει [ο Ιησούς] ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού, και θέλει χορτασθή.» Για το αποτέλεσμα αυτού του «πόνου», ο Ιεχωβά λέγει, «Ο δίκαιος δούλός μου θέλει δικαιώσει πολλούς δια της επιγνώσεως αυτού· διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών.»—Ησαΐας 53:10, 11, AS.

 5. Ποια ανταπόκρισι ζητεί από μας η μεγάλη αγάπη του Θεού;

⁵ Από τα προηγούμενα μπορούμε να εκτιμήσωμε ότι αυτό δεν είναι ένα απρόσωπο είδος αγάπης που έχει ο Θεός για κάποια διάταξι. Η διάταξις αυτή του νέου κόσμου υπό την βασιλεία του Θεού αποτελείται από άτομα, που το καθένα απ’ αυτά ο Θεός το αγαπά στοργικά· πρώτον και κυρίως, το ίδιο το Σπέρμα της επαγγελίας, τον αγαπητό του Υιό. Ιδού πώς το εξέφρασε αυτό ο Παύλος: «Όστις [Θεός] ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους [αυτού του παρόντος κόσμου], και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού· εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών.» Πόσο αγνώμονες και άστοργοι θα είμεθα αν δεν ανταποκριθούμε σε μια τέτοια θαυμαστή απόδειξι της αγάπης και της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Θεού, και σε μια τέτοια ένδοξη και ελκυστική προοπτική που τίθεται μπροστά μας σ’ αυτό το πιο αγαπητό από όλα τα πράγματα, τη βασιλεία του Θεού! Δεν συγκινείται και δεν διεγείρεται η καρδιά σας; Καθώς φέρνομε στο νου μας αυτές τις πολύτιμες αλήθειες, δεν επιθυμείτε ένθερμα να έλθετε ολοένα περισσότερο σε ενότητα με τον Θεό της αγάπης και με τη βασιλεία του υπό τον Χριστόν, την πλήρη έκφρασι της απαράμιλλης αγάπης του; Ως ένα βοήθημα για την ικανοποίησι αυτής της καλής επιθυμίας, ας εξετάσωμε πιο προσεκτικά την έκφρασι που τόσο συχνά χρησιμοποιείται και από τον Ιησούν και από τον Ιωάννη, «εν αυτώ», που σημαίνει «εν ενότητι προς», όπως αποδίδει το μέρος αυτό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών.

 6. (α) Πώς συνδέονται στενά οι λέξεις «ενότης» και «οργάνωσις»; (β) Είμεθα δικαιολογημένοι κάνοντας μια ελεύθερη χρήσι της τελευταίας;

⁶ Η λέξις «ενότης» συνδέεται στενά με μια άλλη λέξι, τη λέξι «οργάνωσις». Δεν μπορείτε να έχετε τη μία χωρίς την άλλη. Μια οργάνωσις αποτελείται από μέρη, ή μέλη, όλα αλληλοεξαρτώμενα, σε ενότητα το ένα με το άλλο και σε ενότητα με το σύνολον· είναι ένα συγκροτημένο σώμα. Αυτό εγείρει ένα ενδιαφέρον ερώτημα και προμηθεύει επίσης την απάντησι. Μερικοί από τους κριτικούς μας που λαμβάνουν τη στάσι φίλων μας αλλά δεν είναι «εξ ημών», δεν βραδύνουν να υποδείξουν ότι η λέξις «οργάνωσις», που την χρησιμοποιούμε τόσο πολύ, δεν βρίσκεται μέσα στη Γραφή. (1 Ιωάννου 2:19) Δεν συζητούμε το σημείο αυτό, αλλά επιμένομε, ωστόσο, πάρα πολύ έντονα ότι αυτή είναι μια Γραφική διδασκαλία. Πάρτε τρεις από τις εξέχουσες εξεικονίσεις που χρησιμοποιούνται από τον λαόν του Θεού και που έχουν ιδιαίτερη εφαρμογή ακριβώς τώρα, «εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών,» οπότε είναι η «ευδοκία» του Θεού να «συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης». Οι εξεικονίσεις αυτές είναι (1) το ανθρώπινο σώμα «συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας», (2) ο ναός που οικοδομείται από «ζώντας λίθους», και (3) η Ιερουσαλήμ, ή Σιών, «πόλις συνηρμοσμένη ομού,» όπου όλοι «συγκατοικούσιν εν ενότητι». Ποιος μπορεί να αρνηθή ότι η οργάνωσις είναι το κοινό θέμα σε όλα αυτά; Μόνο εκείνοι οι οποίοι, για λόγους που γνωρίζουν καλύτερα οι ίδιοι, δεν θέλουν πια να είναι ωργανωμένοι και να είναι σε ενότητα με τους μάρτυρας του Ιεχωβά.—Εφεσίους 1:9, 10· 4:16· 1 Πέτρου 2:5· Ψαλμός 122:3· 133:1, AS.

 7. (α) Πώς αποκαλύπτεται το βάθος της ενότητος μεταξύ του Ιησού και του Πατρός του; (β) Ποια προμήθεια μάς φέρνει μέσα στην εικόνα:

⁷ Έχοντας υπ’ όψιν αυτά τα εδάφια, που όλα μιλούν για μια ωργανωμένη ενότητα, θα βοηθηθούμε ατομικώς ν’ αποκτήσωμε ορθή εκτίμησι του βάθους και του βαθμού της ενότητος με τον Θεό του φωτός και της αγάπης, που είναι δυνατά για τον καθένα από μας. Πρέπει να είμεθα προσεκτικοί για ν’ αντιληφθούμε ότι η εκτίμησις ή εικόνα της ενότητος που σχηματίζομε στη διάνοιά μας δεν καθορίζεται ούτε περιορίζεται από τη δική μας αντίληψι των πραγμάτων. Μπορούμε να συστήσωμε, επομένως, να διαβάσετε τη λαμπρή περιγραφή του Ιωάννου για τη δόξα του «Λόγου», ο οποίος έγινε σαρξ, «(δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.» Ναι, αυτός «ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν». (Ιωάννης 1:14-18) Κατόπιν θυμηθήτε τη θλιβερή εντύπωσι που έκαμε η αίτησις του Φιλίππου στο τέλος της διακονίας του Ιησού: «Κύριε, δείξον εις ημάς τον Πατέρα, και αρκεί εις ημάς.» Δεν μπορείτε ν’ ακούσετε τον περίλυπο τόνο της φωνής του Ιησού καθώς απάντησε: «Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.» (Ιωάννης 14:8, 9) Ο Φίλιππος δεν εκτιμούσε κατάλληλα την ενότητα μεταξύ του Θεού Πατρός και του Ιησού. Ο Ιησούς, λοιπόν, προχώρησε να δώση έμφασι στην ενότητα που υπήρχε μεταξύ του Πατρός και αυτού του ιδίου και στην προμήθεια που έκαμε, μέσω της επαγγελίας του «πνεύματος της αληθείας», με την οποία οι ακόλουθοί του θα μπορούσαν να φερθούν στην ίδια ενότητα, αρκεί ν’ απεδεικνύοντο πιστοί στην απαίτησι: «Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών με.»—Ιωάννης 14:17, 21.

 8. Με ποια εξεικόνισι και προσευχή βοηθούμεθα περαιτέρω να εκτιμήσωμε το μέρος μας στην ενότητα;

⁸ Σας υπενθυμίζομε, επίσης, πώς ο Ιησούς ανέλαβε το ίδιο θέμα της ενότητος, όπως αναφέρεται εις Ιωάννην, κεφάλαιο 15, εικονίζοντας τον εαυτό του ως την «αληθινήν άμπελον» κάτω από την καλλιέργεια του Πατρός του, και τους ακολούθους του ως «τα κλήματα». Πόσο ισχυρά δείχνεται ο σκοπός τού να φερθούμε σε τέτοια ενότητα, δηλαδή, το να μπορέσωμε να ‘φέρωμεν καρπόν πολύν’, τον καρπόν της επιδόσεως μαρτυρίας! (Ιωάννης 15:8, 27) Πόσο αληθινό είναι αυτό στη φύσι, όπου χρειάζεται πολύ φως και θερμότης για την αύξησι μιας αμπέλου σε ωριμότητα ώστε ν’ αποδώση το ανώτατον όριον της εσοδείας! Πάλι, όταν ο Ιησούς έστρεψε τα μάτια και τις σκέψεις του στον ουρανό, σημειώστε πόσο θερμά και κατ’ επανάληψιν προσευχήθηκε «δια να ήναι πάντες έν καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν».—Ιωάννης 17:21.

 9. Πώς ο Ιωάννης επεδίωξε αυτό το θέμα στην πρώτη επιστολή του;

⁹ Κατά το τελευταίο εκείνο βράδυ που πέρασε με τους αφωσιωμένους ακολούθους του, αφού ο Ιούδας, εκείνος που δεν ήταν σε ενότητα, έφυγε μέσα στη νύχτα, ο Ιησούς εφανέρωσε αυτές τις πολύτιμες και ζωτικές αλήθειες που είχε στη διάνοιά του. Μπορούμε να φαντασθούμε τον Ιωάννη ανακεκλιμένον εκεί, τόσο κοντά σ’ εκείνον που αγαπούσε, να ακούη προσεκτικά και να τα κρατή όλα αυτά μέσα του, έστω και αν δεν θα εκτιμούσε πλήρως τη σημασία των όσων είχε ακούσει, ως τον καιρό που θα ελάμβανε το πνεύμα κατά την Πεντηκοστή. Δεν είναι, επομένως, εκπληκτικό το ότι αυτός, ο τόσο πολύ ενδεδειγμένος, θα έκανε αυτό το ίδιο θέμα της ενότητος το κύριον φορτίον της πρώτης επιστολής του, τονίζοντας ιδιαίτερα την πρακτική πλευρά της ευθύνης μας. Ο Ιωάννης, λοιπόν, γράφει: «Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ [σε ενότητα μαζί του, NW], χρεωστεί, καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή.»—1 Ιωάννου 2:6.

10. Κάτω από ποια υποχρέωσι μάς θέτει ο τρόπος και η απόδειξις της αγάπης του Θεού;

¹⁰ Πάλιν, ιδέτε πώς ο Ιωάννης χρησιμοποιεί το επιχείρημα της αγάπης του Θεού για τον νέον κόσμον—όπως εξεφράσθη στο κατά Ιωάννην 3:16—για να δείξη την υποχρέωσί μας από μια άλλη άποψι: «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, δια να ζήσωμεν δι’ αυτού. Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους.»—1 Ιωάννου 4:9-11.

11. Τι σημαίνει το να είμεθα σε ενότητα με τον Θεό και τη βασιλεία του;

¹¹ Δεν μας δίνουν όλα αυτά να κατανοήσωμε ότι, αν πρόκειται να είμεθα σε ενότητα με τον Θεό πρέπει να είμεθα σε ενότητα μ’ εκείνο στο οποίο αυτός έθεσε την καρδιά του, δηλαδή με τη Βασιλεία υπό τον αγαπητό του Υιό; Το να είμεθα ενότητα μ’ αυτήν σημαίνει κάτι περισσότερο από το να πιστεύωμε απλώς το άγγελμα της Βασιλείας και ν’ αποβλέπωμε στις ευλογίες της. Σημαίνει να συνταυτισθούμε μαζί της και να υπαχθούμε σ’ αυτήν με την αφιέρωσί μας στον Πρωτουργόν και Δημιουργό της, και κατόπιν να υπηρετήσωμε με πιστότητα και ζήλο τα συμφέροντά της και να διακηρύξωμε το άγγελμά της, όπως διατασσόμεθα. (Ματθαίος 24:14) Πρέπει ο καθένας μας να έχη μια τέτοια σταθερή, φλογερή αγάπη γι’ αυτή τη Βασιλεία, πάντοτε μιλώντας γι’ αυτήν και ζώντας σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις της και αντανακλώντας το πνεύμα της τόσο πολύ, ώστε να μπορούμε να πούμε σε οποιονδήποτε που βρίσκεται σε επαφή μαζί μας, όπως είπε ο Ιησούς στο Φίλιππο, ‘Τόσον καιρό με γνωρίζεις και όμως δεν έφθασες να ξέρης και να κατανοής ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη μας ελπίδα;’

12. (α) Πώς γίνεται τελεία η αγάπη σ’ εμάς, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Επάνω σε ποια βάσι μπορεί ο φόβος να υπερνικηθή πλήρως;

¹² Τώρα ας στραφούμε σ’ ένα άλλο μέρος της πρώτης επιστολής του Ιωάννου. Εισηγούμεθα να διαβάσετε πρώτα το 1 Ιωάννου 4:16-19—εκτός αν η περικοπή αυτή είναι νωπή στο νου σας—για να κατανοήσετε πιο εύκολα την ακόλουθη παράφρασι και τα σχόλια επάνω σ’ αυτήν. Το εναρκτήριο σημείο μας είναι: «Ο Θεός είναι αγάπη.» Καθώς μένομε σε ενότητα με τον Θεό και αυτός μαζί μας, μαθαίνομε έτσι με τον καιρό να έχωμε τελεία αγάπη, όπως και ο Θεός, εξασκώντας αδιάρρηκτη προσκόλλησι και ανιδιοτελή αγάπη και αφοσίωσι για τη βασιλεία του, με πλήρη πεποίθησι σ’ αυτήν. Ναι, «εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ’ ημών.» Ως αποτέλεσμα, η αγάπη μας μάς δίδει «παρρησίαν», τώρα που αυτή χρειάζεται πάρα πολύ, «εν τη ημέρα της κρίσεως». Η αιτία είναι ότι, όπως ακριβώς ο Θεός είναι αγάπη, η οποία φανερώνεται με το γεγονός ότι η διάνοιά του και η καρδιά του έχουν πλήρως τεθή επάνω σ’ εκείνον τον νέον κόσμον και αυτός είναι υπέρτατα πεπεισμένος γι’ αυτόν, έτσι, κι εμείς επίσης μαθαίνομε να έχωμε την ίδια αυτή αγάπη και πεποίθησι ενώ βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον παρόντα κόσμον. Ο κόσμος αυτός παρέρχεται και για καμμιά αιτία δεν πρέπει να αγαπούμε είτε αυτόν είτε τα πράγματα από τα οποία αποτελείται. (1 Ιωάννου 2:15-17) Κατανοώντας, λοιπόν, ότι η αγάπη και η πεποίθησις προχωρούν μαζί (δεν μπορείτε ν’ αυξήσετε στο ένα χωρίς το άλλο), εκτιμούμε έτσι ότι το αποτέλεσμα της τελείας αγάπης και πεποιθήσεως στον Θεό και τον νέο του κόσμο, με όλες τις ευλογίες του διαφωτίσεως και προστασίας, είναι ότι αποβάλλεται κάθε ίχνος φόβου όσον αφορά τις πονηρές δυνάμεις και την πίεσι που προκαλείται από αυτόν τον καταδικασμένον και φαύλον κόσμον. Πράγματι, αν υφίστασθε οποιονδήποτε περιορισμό λόγω φόβου και δεσμεύεται η γλώσσα σας, όταν θα έπρεπε να εξασκήτε «παρρησίαν» σχετικά με το άγγελμα της Βασιλείας, τότε μπορείτε να είσθε εντελώς βέβαιος ότι η αγάπη σας δεν έχει ακόμη φερθή σε ωριμότητα. Τελικά, μη λησμονείτε ποτέ ότι οποιαδήποτε πρόοδο και αν κάνετε σχετικά με την αγάπη, αυτή γίνεται μόνο επειδή «αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς».

13. Γιατί είναι τόσο ουσιώδης η «παρρησία» προς τον Θεόν;

¹³ Ιδού και ένα άλλο σπουδαίο σημείο: Αυτή η «παρρησία» είναι ουσιώδης όχι μόνο στη διακήρυξι του αγγέλματος της Βασιλείας σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως, αλλά επίσης όσον αφορά τις δεήσεις μας στον Θεό για τα ζωτικά εκείνα πνευματικά πράγματα που χρειαζόμεθα για ν’ ανταποκριθούμε στις θείες απαιτήσεις και για να κερδίσωμε τη νίκη εναντίον όλης της καταδιώξεως που υποφέρομε και της πιέσεως που εξασκείται επάνω μας. Ο Ιωάννης γράφει: «Και αύτη είναι η παρρησία την οποίαν έχομεν προς αυτόν, ότι, εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς. Και εάν [μιλώντας με τελεία αγάπη και πεποίθησι] εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς, ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα τα οποία εζητήσαμεν παρ’ αυτού.» Τι περισσότερο μπορούσατε να θέλετε;—1 Ιωάννου 5:14, 15.

14. Επάνω σε ποιο επίμαχο ζήτημα και με ποιον τρόπο μπορεί η πίστις να νικήση τον κόσμον;

¹⁴ Μ’ αυτές τις σκέψεις στο νου, μπορούμε να εκτιμήσωμε πιο εύκολα την πλήρη σημασία της μεγαλειώδους αυτής ρήσεως: «Αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.» (1 Ιωάννου 5:4) Το επίμαχο ζήτημα είναι μεταξύ των δυνάμεων και του προσωπικού του φωτός και εκείνων του σκότους. Σκοπός των τελευταίων είναι, προξενώντας μας παθήματα και καταδίωξι και δοκιμασία, να συντρίψουν την ακεραιότητά μας. Γιατί υπέφερε ο Ιησούς; Διότι ενέμεινε στο ν’ αφήνη το φως του να λάμπη ανάμεσα στο σκότος και, όπως επιστοποίησε ο Ιωάννης, «η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.» Αυτός ενίκησε τον κόσμον επειδή, από αγάπη προς τον Πατέρα του και για να δώση τιμή στο όνομά του, αρνήθηκε να υποκύψη στους πειρασμούς και την πίεσι του σκότους. Στο τέλος της πορείας του είπε για την ενθάρρυνσί μας: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» Θ’ αφήσωμε, λοιπόν, ‘θλίψις, ή στενοχωρία, ή διωγμός να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού’; «Αλλ’ εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς.»—Ιωάννης 1:5· 16:33· Ρωμαίους 8:35-39.

15. Σε ποιο βαθμό απολαμβάνομε ένα πλεονέκτημα πάνω από αυτόν τον κόσμο, και παρατηρώντας ποιες συνθήκες;

¹⁵ Στο προηγούμενο άρθρο (παράγρ. 15) μιλήσαμε για το ακαταμέτρητο πλεονέκτημα που απολαμβάνει ο Ιεχωβά, «η Νίκη του Ισραήλ.» Αλλά δεν απολαμβάνομε κι εμείς επίσης ένα πολύ καταμετρητό πλεονέκτημα επάνω απ’ αυτόν τον κόσμο με το να είμεθα σε πλήρη ενότητα με τον Θεόν του φωτός και της αγάπης; Δεν είμεθα διαφωτισμένοι ως προς την ακριβή σημασία της καταστάσεως του παρόντος κόσμου και την έκβασί της; Δεν είμεθα προειδοποιημένοι και δεν τηρούμεθα άγρυπνοι σχετικά με τις κινήσεις και τον αχρείον σκοπόν του εχθρού, ώστε να μην καταληφθούμε απροσδόκητα; Δεν μπορούμε να είμεθα απολύτως άφοβοι; Μπορούμε αν εξασκήσωμε τελεία πίστι στην πηγή του φωτός και της αγάπης: «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις . . . Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη.» Αρκεί, επίσης, πάντοτε να ‘περιπατώμεν εν τω φωτί’, διαρκώς ευγνώμονες επειδή «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Πρέπει να ενεργούμε όπως εξεφράσθη ιδιαίτερα για την εποχή μας: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.»—Ψαλμός 46:1, 2· 1 Ιωάννου 1:7· Αποκάλυψις 12:11.

16, 17. Πώς εξαίρουν οι Γραφές την ενότητα που είναι δυνατή στις ημέρες μας για όλους όσοι εισέρχονται στη Σιών;

¹⁶ Στηριζόμενοι, λοιπόν, στο κύρος του λόγου του Θεού, μπορούμε να τερματίσωμε τη μελέτη μας περί ενότητος μ’ ένα τόνο θριάμβου, δηλαδή,

ΣΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ

¹⁷ «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.» (Ησαΐας 60:1, 3, AS) Α! η Σιών, η ένδοξη πόλις του φωτός, η μόνη πόλις του είδους της, οικοδομημένη επάνω στο πρότυπον της αγάπης! Τι ανείπωτο προνόμιο να είμεθα σε ενότητα με τις «υπερέχουσες εξουσίες» της Σιών, οι οποίες οι ίδιες είναι η πηγή του φωτός της! Τι χαρά να είμεθα σε ενότητα με τον Βασιλέα της Χριστόν Ιησούν, ο οποίος έχει τον τίτλο του νικητού, «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων»! (Ρωμαίους 13:1· Αποκάλυψις 21:23· 19:16) Και πόσο κατάλληλο είναι ότι ο ίδιος μας συγγραφεύς, ο Ιωάννης, ήταν εκείνος που έλαβε πείραν της εκστάσεως του να δη και να καταγράψη αυτή την όρασι της Σιών στην πλήρη λαμπρότητά της, της πρωτευούσης του αγαπητού νέου κόσμου του Ιεχωβά! Ο Ιεχωβά λέγει για τη Σιών: «Αύτη είναι η ανάπαυσίς μου εις τον αιώνα του αιώνος· ενταύθα θέλω κατοικεί, διότι ηγάπησα αυτήν.» Και σκεφθήτε! Έχομε φιλάγαθα προσκληθή να κατοικήσωμε εκεί σ’ αυτή τη βασιλική θεοκρατική οργάνωσι σε ενότητα μαζί του, κάτω από την αγάπη του και την προστασία του, με την ευφραντική προοπτική τού ν’ απολαύσουν όμοιες ευλογίες οι ευπειθείς άνθρωποι όταν ο Θεός θα ‘σκηνώση μετ’ αυτών, και αυτοί θα είναι λαοί αυτού’. Αυτή θα είναι η πραγματική «Πατρότης του Θεού και αδελφότης των ανθρώπων».—Ψαλμός 132:14· Αποκάλυψις 21:3.

18. Με ποιο σημείωμα προειδοποιήσεως ετελείωσε ο Ιωάννης την πρώτη επιστολή του, και έχει αυτό ένα ιδιαίτερο μάθημα για τον καιρό μας;

¹⁸ Δεν είπαμε ότι η μελέτη μας πάνω σ’ αυτό το θέμα θα έφερνε τις πιο πλούσιες ευλογίες συνδεδεμένες με διερευνητικές ευθύνες; Ιδού ακριβώς μια τελική προειδοποίησις που έχει σχέσι με τις ευθύνες, αφού ο Ιωάννης παρόμοια τελειώνει την επιστολή του. Τα λόγια του φαίνονται σαν να μη συνδέωνται με τα προηγούμενα, σαν κάτι που δεν αναφέρθηκε προηγουμένως απ’ αυτόν: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» Όταν ένα άτομο προτάσση τις δικές του ιδέες και κατευθύνσεις από εκείνες που προμηθεύει Κύριος ο Θεός για το λαό του μέσω της οργανώσεώς του, αυτό είναι μια πολύ λεπτή μορφή ειδωλολατρίας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει κατά καιρούς με μερικούς έως αυτή την τελευταία ημέρα. Ω ναι, αυτοί αναγνωρίζουν ακόμη τον ένα Λόγον, τη Γραφή, αλλά δεν αναγνωρίζουν τη μία τράπεζα, την «τράπεζαν του Ιεχωβά.» Προσκαλούν οποιουσδήποτε που μπορούν να τους κάμουν να τους προσέξουν, να πάψουν να τρέφονται στη μία τράπεζα και να στραφούν στις δικές των ατομικές παράπλευρες τράπεζες, όπου προμηθεύουν φαγητά δικής των παρασκευής. Γι’ αυτούς, το να τρέφωνται στη μία τράπεζα σημαίνει δουλεία και απώλεια της ατομικής ελευθερίας. Αλλά εμείς χαίρομε να είμεθα «δούλοι» του Ιεχωβά, διανοητικώς και εντελώς. Το κεφάλι μας δεν είχε αφεθή έξω από το νερό κατά το εν ύδατι βάπτισμα, δεν είναι έτσι; (Αποκάλυψις 22:3) Αυτοί οι ανεξάρτητοι, ως «διάκονοι δικαιοσύνης», ζητούν να σας δελεάσουν με την υπόσχεσι ότι τα μάτια σας θα ανοιχθούν σε πραγματικό φως και ελευθερία. Αλλ’ αυτό θα γινόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ανοίχθηκαν τα μάτια της Εύας, και με το ίδιο αποτέλεσμα. «Τεκνία [ναι, αυτή η προειδοποίησις χρειάζεται ιδιαίτερα για κείνους που είναι νέοι στην αλήθεια και που δεν είναι ακόμη ώριμοι], φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» (1 Ιωάννου 5:21· 2 Κορινθίους 11:15· Γένεσις 3:5-7· Ησαΐας 1:3) Σημειώστε επίσης την αντίθεσι μεταξύ ειδωλολατρίας και τραπέζης του Ιεχωβά εις 1 Κορινθίους 10:18-22.

19. Γιατί υπάρχει ειδική ανάγκη να εξακολουθήσωμε να «πράττωμεν την αλήθειαν»;

¹⁹ Ας εξακολουθήσωμε να «πράττωμεν την αλήθειαν», διότι «πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά». Αγάπη που δεν εκδηλώνεται θα «ψυχρανθή». Φως που κρύβεται «υπό τον μόδιον» του εγωισμού και του φόβου, θα συνθλιβή, και ‘πόσον θα είναι το σκότος!’ Το να εξακολουθήσωμε να εκδηλώνωμε στη ζωή μας την αλήθεια είναι το άριστο αντίδοτο για οποιαδήποτε τάσι να παραδοθούμε στο κοσμικό πνεύμα της απαθείας και αδιαφορίας, με μια κατά συνέπειαν κατακράτησι της ευλογίας του Ιεχωβά και έλλειψι ωριμότητος. Το να παραμένωμε σε ενότητα τώρα με τον Θεόν τον φωτός και της αγάπης είναι ουσιώδες για τη ζωή μας στην κοινωνία του νέου κόσμου, είτε ζούμε τώρα ως μέλη μιας τοπικής ομάδος μαρτύρων του Ιεχωβά, είτε ενός ιεραποστολικού οίκου, είτε ενός οίκου Μπέθελ.—Ιάκωβος 2:26· Ματθαίος 24:12· 5:15· 6:23.

20. (α) Είμεθα από κάποια άποψι σε μια πιο ευνοημένη θέσι αν συγκριθούμε με τον Ιωάννη;(β) Ποια λόγια ενθαρρύνσεως και καθοδηγίας δίδονται σ’ εκείνους που βρίσκονται στη Σιών;

²⁰ Ο Ιωάννης είχε το μεγάλο προνόμιο να ζη στις ημέρες της πρώτης ελεύσεως και ν’ απολαμβάνη το να είναι προσωπικώς παρών μαζί με τον αγαπητό του Διδάσκαλο. Έχομε εμείς άρα γε μικρότερο προνόμιο; Δεν είμεθα, μάλλον, πολύ περισσότερο ευνοημένοι με το να ζούμε στις ημέρες της εγκαθιδρύσεως της βασιλείας του Θεού, υπηρετώντας τον υπό την διεύθυνσι της οργανώσεώς του, της Σιών, σε ενότητα με τον άξιον Βασιλέα της Χριστόν Ιησούν; Κι εμείς, επίσης, μπορούμε να ζούμε σήμερα σε ενότητα με το φως και με την αγάπη, όχι λιγώτερο από ό,τι μπορούσε ο Ιωάννης. Δεν είναι ανάγκη να διστάζετε να επιθυμήσετε και να μπήτε σε μια στενή φιλία τώρα, όσον αφορά τον εαυτό σας προσωπικώς. Για την ενθάρρυνσί σας και την καθοδηγία σας και για να είναι πλήρης η χαρά σας, δώστε προσοχή στις ακόλουθες φιλάγαθες εκφράσεις: «Όστις αγαπά την καθαρότητα της καρδίας, δια την χάριν των χειλέων αυτού ο βασιλεύς θέλει είσθαι φίλος αυτού.» «Εύνοια του βασιλέως είναι προς φρόνιμον δούλον.» Τελικά, σύμφωνα με την ελπίδα μας για νίκη, προσέξτε τον άφοβον αυτόν Ψαλμόν 149 που τιτλοφορείται «Αινείτε τον Νικητήν Θεόν»: «Οι υιοί της Σιών ας θριαμβεύσωσι με τον βασιλέα αυτών. . . . Διότι ο Κύριος [Ιεχωβά] ευδοκεί εις τον λαόν αυτού· κοσμεί τους ταπεινούς με νίκην.» (Παροιμίαι 22:11· 14:35· Ψαλμός 149:2-4, ΑΤ) Κρατήστε, λοιπόν, αδιάρρηκτη την ενότητά σας με τον Ιεχωβά Θεόν, ο οποίος είναι φως και αγάπη!

Συμμετοχή στην Ευημερία του Έθνους του Θεού

«Ω επισκέφθητί με εν τη σωτηρία σου· δια να βλέπω την ευημερίαν των εκλεκτών σου, δια να ευφραίνωμαι εν τη ευφροσύνη του έθνους σου.»—Ψαλμός 106:4, 5, ΑΣ.

 1, 2. Ποιον ανεγνώρισαν οι πολιτικοί ως πηγήν της ευημερίας, και πόσο υπεβοήθησαν την ευημερία τα πρόσφατα Άγια Έτη;

Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ έχει μία μόνο πηγή—τον Ιεχωβά Θεό. Οι πολιτικοί του κόσμου έχουν υποκριτικά αναγνωρίσει το γεγονός αυτό. Όταν εγκαινίαζαν τα σχέδιά των για υλική αφθονία, ανέφεραν τον Ψαλμό 127:1: «Εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν εάν ο Ιεχωβά δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων.» (ΑΣ) Καθώς όλοι γνωρίζουν, η ευημερία που οι πολιτικοί είπαν ότι βρισκόταν τώρα «στην καμπή ακριβώς του δρόμου», δεν φανερώθηκε μ’ ένα πραγματικό, μόνιμο τρόπο όταν εφθάσαμε στην καμπή.

² Στο 1933 το πιο ισχυρό θρησκευτικό σύστημα του «Χριστιανικού κόσμου» εώρτασε ένα ειδικό Άγιον Έτος για να μνημονεύση τον θάνατον του Ιησού Χριστού που είχε συμβή δεκαεννέα αιώνες πρωτύτερα. Για να καταστή δυνατόν να πιστέψη ο λαός ότι το θρησκευτικό αυτό σύστημα θα έφερνε καλυτέρους καιρούς, το Άγιον Έτος της παπωσύνης ανηγγέλθη με τη λαμπρή υπόσχεσι ότι τώρα ‘μια παλίρροια θρησκείας θα εσάρωνε τα έθνη και θα τα ωδηγούσε σε ειρήνη και ευημερία’. Αλλά έπειτα από έξη χρόνια τι συνέβη; Τα έθνη σαρώθηκαν στον πιο καταστρεπτικό πόλεμο όλης της ανθρωπίνης ιστορίας. Ο εορτασμός ενός άλλου Αγίου Έτους στο 1950 δεν εβελτίωσε τη μεταπολεμική περίοδο, αλλά εσημείωσε την έκρηξι της Κορεατικής συρράξεως, τον πυροβολισμό της εκκινήσεως για μια τρομερή άμιλλα εξοπλισμών μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, η οποία φέρνει πολύ κοντά την απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, με πυρηνικές βόμβες που θα ρίχνωνται και από τις δύο κατευθύνσεις.

 3. Γιατί η ευημερία δεν εστεφάνωσε τις προσπάθειές των και τις προσευχές των;

³ Πού οφείλεται το ότι η ευημερία δεν εστεφάνωσε τις προσπάθειες και τις προσευχές των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών του «Χριστιανισμού»; Σε τούτο: Ο Ιεχωβά δεν συνειργάσθη μαζί τους. Ο Ιεχωβά αρνήθηκε να ενωθή στην ανοικοδόμησι του μεταπολεμικού των οικοδομήματος για παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Τον απέρριψαν. Τους απέρριψε. Προς λύπην των είναι υποχρεωμένοι να αναφέρουν το εδάφιο: «Επροσμένομεν ειρήνην, αλλ’ ουδέν αγαθόν· και τον καιρόν της θεραπείας, και ιδού ταραχή!»—Ιερεμίας 14:19.

 4. Πού, λοιπόν, υπάρχει ευημερία για ν’ αποδειχθή ότι ο Ιεχωβά είναι η πηγή της;

⁴ Στον «Χριστιανικό κόσμο» δεν υπάρχει σταθερή, εγγυημένη ευημερία. Στον λεγόμενο ειδωλολατρικό κόσμο δεν υπάρχει επίσης. Ώστε, λοιπόν, δεν υπάρχει ευημερία σε κανένα μέρος της γης για ν’ αποδείξη ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι η πηγή της και ο δημιουργός της; Πράγματι υπάρχει. Πού; Εκεί όπου λογικά έπρεπε να βρεθή—ανάμεσα στον λαό που φέρει το όνομά του, στους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό εξηγεί την αιτία της ευτυχίας των, μιας ευτυχίας απαράμιλλης σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, μιας ευτυχίας που καμμιά στροφή προς το χειρότερο ή ακόμη προς το χείριστον σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο δεν μπορεί να την μετριάση ή να την εξαφανίση. Η ευτυχία των δεν βασίζεται σε κάποια υλική ευημερία ή σε κάποια ωπλισμένη ειρήνη αυτού του κόσμου. Δεν εξαρτάται από το να έχουν αφθονία πραγμάτων του κόσμου, τέτοιων αβεβαίων πραγμάτων που εκλείπουν. Είναι μια πνευματική ευημερία, μια πραγματική, ουσιαστική ευεξία που έχει μεταμορφώσει τη ζωή τους και τους έκαμε τους πιο ευτυχείς θνητούς επάνω στη γη. Αυτή ποτέ δεν θα καταρρεύση. Υποστηρίζεται και είναι εγγυημένη από την πιο μεγάλη και τη μόνη διαρκή κυβέρνησι του σύμπαντος, τη βασιλεία του Ιεχωβά που ιδρύθη στους ουρανούς στο έτος 1914 και με τον Υιό του Ιησού Χριστό στο πλευρό του.

 5. Σε ποιες προσευχές, και από πότε, αποτελεί η ευημερία αυτή απάντησι;

⁵ Ο Θεός απαντά στην προσευχή. Απαντώντας στην προσευχή ευνοεί, όχι τον «Χριστιανικό κόσμο», αλλά μόνο τον αληθινό του λαό που φέρει το όνομά του. Η ανθηρή τους κατάστασις σ’ αυτόν τον κρίσιμο καιρό είναι απάντησις στην προσευχή τους. Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους επειδή έγινε μ’ ένα ορθό ελατήριο και ήταν σε αρμονία με το θέλημά του που εξεφράσθη στις προφητείες του λόγου του. Πριν σχεδόν από τριάντα χρόνια, δηλαδή την Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου 1922, στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, ανηγγέλθη η παρουσία της Ημέρας του Ιεχωβά και κατεδείχθη ότι η προφητική προσευχή που περιέχεται στον Ψαλμό 118:24, 25 είναι τώρα κατάλληλη: «Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· θα αγαλλιασθώμεν και θα ευφρανθώμεν εν αυτή. Σώσον τώρα, δεόμεθά σου, ω Ιεχωβά: Ω Ιεχωβά, δεόμεθά σου, απόστειλον τώρα ευημερίαν.» (ΑΣ) Σήμερα, έπειτα από τρεις δεκάδες ετών, μπορούμε να μετρήσωμε το ποσόν της ευημερίας που έστειλε σ’ αυτή την ημέρα του. Τότε ξεκινούσαμε στο δρόμο της μεταπολεμικής ευημερίας. Σήμερα η ευημερία που μας εχαρίσθη είναι απαράμιλλη στη Χριστιανική ιστορία.

 6. Σε ποια πτωχεία βρήκε το υπόλοιπο το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;

⁶ Το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατά τον Νοέμβριο του 1918 βρήκε το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά σε πενιχρή κατάστασι. Ο κακεντρεχής διωγμός που προήρχετο από τους θρησκευτικούς μας εχθρούς, οι οποίοι εχρησιμοποίησαν το στρατιωτικό ξίφος του ολοκληρωτικού κράτους, είχε φέρει τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή την κατάστασι. Οι φόβοι των και η έλλειψις κατανοήσεως από μέρους των είχαν συμβάλει σε τούτο. Σε όλο τον κόσμο ήσαν εντελώς αδιοργάνωτοι. Πρακτική θεοκρατική κυβέρνησις δεν λειτουργούσε μεταξύ τους. Μερικοί από τους κυριωτέρους επισήμους των ήσαν σε κατά γράμμα φυλακή για τις προσπάθειές των να είναι πιστοί στην υπόθεσι του Θεού. Λόγω της εναντιώσεως του κόσμου η δημοσία φωνή των για τη βασιλεία του Θεού είχε εντελώς κατασιωπηθή. Ήσαν εντελώς αβέβαιοι για το ποιο ήταν το περαιτέρω θέλημα του Θεού γι’ αυτούς επάνω στη γη στη μεταπολεμική περίοδο. Μόνο μερικοί απ’ αυτούς ήσαν σε κατά γράμμα φυλακές του κόσμου, αλλά όλοι τους ήσαν σε μια πνευματική φυλακή στο κοσμικό σύστημα του Διαβόλου, που η Βίβλος το αποκαλεί «Βαβυλώνα». Εκεί ησθάνοντο τους περιορισμούς που ετίθεντο στην εξάσκησι από μέρους των της ελεύθερης ευσυνείδητης λατρείας του ζώντος και αληθινού Θεού και της υπηρεσίας της βασιλείας του. Εκεί ησθάνοντο την έκφρασι της δυσαρεσκείας του Θεού μαζί τους λόγω αμαρτιών και κοσμικής ακαθαρσίας, της οποίας δεν ήσαν πλήρως ενήμεροι. Ενώπιον του Θεού ήσαν σε μια κατάστασι που η Αποκάλυψις 11:8, 9 παρομοιάζει με πτώματα μαρτύρων του Θεού που έκειντο εκτεθειμένα στην ακάθαρτη πόλι επί τρεισήμιση ημέρες. Τι πτωχεία!

 7, 8. Πώς ο Ιεχωβά τούς έδειξε τη στοργική αγαθότητά του, και ποιος εξέφρασε καλά την επιθυμία τους και την ευγνωμοσύνη τους, και με ποια λόγια;

⁷ Μια νέα γενεά ανεπτύχθη από τότε. Λίγο αυτή κατανοεί την κατάστασι της διανοίας και την κατάστασι της οργανώσεως εκείνο τον καιρό. Α, μα ο Θεός είναι τόσο ελεήμων, τόσο γεμάτος από στοργική αγαθότητα προς εκείνους των οποίων οι καρδιές είναι ειλικρινείς απέναντί του και προσπαθούν να είναι προσκολλημένες σ’ αυτόν με μια αδιάρρηκτη αφοσίωσι! Μολονότι ήταν ωργισμένος και δυσαρεστημένος μ’ εκείνους ώστε να τους αφήση να ριφθούν κάτω, ο Ιεχωβά δεν ήθελε να τους καταστρέψη, πράγμα που θα άρεσε στους εχθρούς μας πάρα πολύ. (2 Κορινθίους 4:8, 9) Χάριν του ονόματός του και μέσα στην αφθονία του ελέους του είχε άλλους σκοπούς για το υπόλοιπο των κεχρισμένων αφιερωμένων του. Άνοιξε, λοιπόν, τους τυφλούς οφθαλμούς των για να δουν ότι τους είχε υποσχεθή απελευθέρωσι στον Λόγον του και ότι επρόκειτο ν’ αναλάβουν ένα μεγάλο έργο για να ευλογηθούν μ’ εκπληκτική ευημερία. Οι νομιμόφρονες και ζηλωταί ήσαν πρόθυμοι να υπηρετήσουν τον Θεό επάνω στη γη ως το τέλος, και, ω, πώς οι καρδιές τους ανταποκρίθηκαν σ’ αυτή τη θαυμαστή άποψι που απεικονίζετο στον προφητικό του Λόγο! Αν μόνο τους έβγαζε έξω απ’ αυτή την κατάστασι του περιορισμού και άνοιγε το δρόμο προς την ελευθερία και την ελεύθερη, άφοβη λατρεία του, με πόση χαρά θα συμμετείχαν στο περαιτέρω έργον του ως το ένδοξο αποκορύφωμά του! Κάθε πρόθυμη καρδιά εξεδήλωσε ευγνωμοσύνη στον Θεό για τη νωπή ελπίδα! Πόσο καλά ο ψαλμωδός, κάτω από όμοιες περιστάσεις, εξέφρασε την ευχαριστία τους, τη διάθεσί τους να αινούν και την επιθυμία τους, με αυτά τα συγκινητικά λόγια του Ψαλμού 106:1-5:

⁸ «Αινείτε τον Ιεχωβά. Ω αποδώσατε ευχαριστίας εις τον Ιεχωβά· διότι είναι αγαθός· διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα. Τις δύναται να κηρύξη τα κραταιά έργα του Ιεχωβά, να κάμη ακουστάς πάσας τας αινέσεις αυτού; Μακάριοι οι φυλάττοντες κρίσιν, οι πράττοντες δικαιοσύνην εν παντί καιρώ. Μνήσθητί μου, ω Ιεχωβά, εν τη ευμενεία τη προς τον λαόν σου· ω επισκέφθητί με εν τη σωτήρια σου, δια να βλέπω την ευημερίαν των εκλεκτών σου, δια να ευφραίνωμαι εν τη ευφροσύνη του έθνους σου, δια να καυχώμαι μετά της κληρονομίας σου.»—ΑΣ.

 9, 10. Έχουν κάποιοι αυτή την έντασι του αισθήματος που εκφράζεται εδώ; Και ποιοι είναι ο λαός του Ιεχωβά, οι εκλεκτοί του, το έθνος του, η κληρονομία του;

⁹ Έχετε τάχα την έντασι του αισθήματος προς τα πράγματα του Ιεχωβά Θεού, που εκφράζει εδώ ο ψαλμωδός; Έχετε αγάπη και εκτίμησι για τον λαόν του Ιεχωβά, για τους εκλεκτούς του, το έθνος του, την κληρονομία του, ώστε να θέλετε να σωθήτε μαζί τους και να βλέπετε την ευημερία τους, να συμμετέχετε στην εύνοια του Θεού προς αυτούς, να ευφραίνεσθε μαζί τους, και να αισθάνεσθε δόξα με το να είσθε συνταυτισμένοι μαζί τους ως κληρονομία του;

¹⁰ Έτσι ησθάνετο ακριβώς κάθε ειλικρινές μέλος του κεχρισμένου υπολοίπου τότε ενώ έφθινε στη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία των δυνάμεων του κόσμου τούτου. Έχετε άρα γε και σεις ατομικώς αυτή την καταναλίσκουσα επιθυμία σήμερα; Ο λαός του Ιεχωβά είναι ο λαός τού ονόματός του που τον ελάμβανε από όλα τα έθνη—και από τους Ιουδαίους και από τους Εθνικούς—στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες για να είναι «λαός δια το όνομα αυτού», κεχρισμένος με το πνεύμα του. Είναι οι εκλεκτοί του που τους εξέλεξε για να ενωθούν με τον Υιό του Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του, οι εκλεκτοί του χάριν των οποίων εκολόβωσε τις ημέρες της θλίψεως στο 1918 για να σωθή κάποια «σαρξ». (Πράξεις 15:14· Ματθαίος 24:21, 22) Είναι το μόνο έθνος επάνω στη γη που αυτός αναγνωρίζει και με το οποίον πολιτεύεται, ένα έθνος πνευματικών Ισραηλιτών, Ιουδαίων «εν τω κρυπτώ», των οποίων ο αληθινός Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός, είναι Βασιλεύς. Είναι η κληρονομία του Θεού, το μικρόν ποίμνιον εκείνων που αυτός καθιστά πνευματικούς υιούς του και για τους οποίους προβάλλει ειδική αξίωσι και που τελικά τους απομακρύνει από το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη και τους εγείρει στον ουρανό για να κυβερνήσουν ως βασιλείς μαζί με τον Ιησού Χριστό για την ευλογία όλων των άλλων προβάτων του επάνω στη γη.—1 Πέτρου 2:9· Δευτερονόμιον 32:9· Ψαλμός 33:12· Ησαΐας 19:25· 63:17.

11. (α) Γιατί συνταυτισθήκατε με τον λαό του τώρα; (β) Τι η εκπλήρωσις του Ψαλμού 68:6 μάς υποκινεί να πράξωμε για ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτήν;

¹¹ Προφανώς επειδή έχετε τέτοια εκτίμησι, διαλέξατε να ενωθήτε με το έθνος των εκλεκτών του Θεού. Διεκρίνατε ποιοι αποτελούν τον λαόν για το όνομα του Ιεχωβά, και κατανοείτε ότι η εύνοιά του είναι καλύτερη από την εύνοια του παλαιού κόσμου, διότι στην εύνοιά του υπάρχει πραγματική ζωή· είναι το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή άξια να τη ζη κανείς. Σημειώνετε πόσο αγαθός υπήρξε στο λαό του σ’ αυτό το τέλος του κόσμου, πώς η στοργική αγαθότης του δεν απεσύρθη απ’ αυτούς ακόμη και αν τους άφησε, μέσα στη δυσαρέσκειά του, να εμπέσουν στη δύναμι του εχθρού κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή δε τη στοργική αγαθότητα την έδειξε εκτελώντας κραταιές πράξεις απελευθερώσεως και αναδιοργανώσεως γι’ αυτούς. Δεν βρίσκονται πια σε μονήρη περιορισμό, ολιγάριθμοι και εμποδισμένοι από τη δύναμι του εχθρού να επεκταθούν με περισσοτέρους διαγγελείς βασιλείας του Θεού και υμνητάς του ονόματός του. Η αύξησίς των τώρα σε αριθμούς προκαλεί κατάπληξι. Ο Ιεχωβά τούς έχει πολλαπλασιάσει όχι μόνο με νεώτερα μέλη του υπολοίπου που έλαβαν τη θέσι κάποιων στασιαστών που προσεχώρησαν στον εχθρό, αλλά και μ’ ένα σταθερά αυξανόμενο πλήθος ατόμων καλής θελήσεως, σαν μεγάλες αγέλες προβάτων, άλλων προβάτων, που όλα φέρονται στη μία ποίμνη υπό τον ένα Καλόν Ποιμένα της ποίμνης του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Σε τούτο βλέπετε την τελική και πλήρη εκπλήρωσι της υποσχέσεώς του που αναγράφεται στον Ψαλμό 68:6: «Ο Θεός κατοικίζει εις οικογένειαν τους μεμονωμένους· εξάγει τους δεσμίους εις αφθονίαν· οι δε αποστάται κατοικούσιν εν γη ανύδρω.» Πώς, λοιπόν, μπορούμε εμείς που ποθούσαμε να δούμε την ευημερία του εκλεκτού του έθνους και να συμμετάσχωμε σ’ αυτήν, ναι, πώς μπορούμε ν’ αντισταθούμε στην πρόσκλησι να αινέσωμε τον Ιεχωβά και να του αποδώσωμε δημοσίως ευχαριστίες για την αγαθότητα του; Πραγματικά, πώς μπορούμε να εκφράσωμε τις πράξεις του με πλήρη περιγραφή της δυνάμεώς του, πώς μπορούμε να φανερώσωμε όλον τον αίνον του;—υπάρχουν τόσο πολλά για να επαινεθούν!

12, 13. Τι δείχνει η σύγκρισις της πτώχειας του «Χριστιανισμού» με την ευημερία μας;

¹² Σκεφθήτε πόσο πτωχή πνευματικώς είναι η «Χριστιανοσύνη»! Δεν έχει απόδειξι θείας ευνοίας. Οι προσευχές της και οι σταυροφορίες της για ειρήνη και ευημερία σ’ αυτόν τον κόσμο, του οποίου αποτελεί μέρος, δεν έχουν επιτυχία. Βρίσκεται σε αμηχανία. Βρίσκεται σε έσχατον φόβο για την περαιτέρω ύπαρξί της, παρ’ όλον τον κομπασμό της για το πόσο παλαιά είναι τα ιδρύματά της. Δεν έχει επίκαιρο άγγελμα για τον λαό, δεν έχει πνευματική τροφή, δεν έχει ύδωρ αληθείας. Δεν εκτελεί το έργο του Θεού που προελέχθη στις προφητείες τις σχετικές με το τέλος αυτού του κόσμου. Εξ άλλου, σκεφθήτε για την πνευματική ευημερία στην οποίαν ο Παντοδύναμος Θεός έχει φέρει εμάς—εμάς που άλλοτε ήμεθα δέσμιοι μέσα σ’ αυτόν τον Βαβυλωνιακό κόσμο! Οι προσευχές μας κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια για να μας σώση και να μας στείλη ευημερία έλαβαν απάντησι πέρα από τις προσδοκίες μας εντεύθεν του Αρμαγεδδώνος. Πόσο σαφέστερος έγινε σ’ εμάς ο άγιος Λόγος του, πόσο διευκρινίσθησαν για μας τα μυστήριά του, τα ιερά απόρρητά του! Δεν υπάρχει πια αβεβαιότης ως προς το γιατί αφεθήκαμε επάνω στη γη από το τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών» το 1914, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία για το ποια είναι η αποστολή μας. Έχοντας σημειωθή για θάνατο από τον εχθρό με τους διωγμούς του, γνωρίζομε ότι ο Θεός μάς ανεζωογόνησε από τη θανάσιμη κατάστασί μας και ότι οι εχθροί μας είναι εκείνοι που θα πεθάνουν στον Αρμαγεδδώνα, αλλά εμείς τώρα σημειωνόμεθα με τη δύναμι του Θεού για ζωή στο νέο κόσμο, ακόμη και με το να επιζήσωμε από τον καταστρεπτικό πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.

¹³ Έχομε το άγγελμα του Θεού για σήμερα. Επειδή εμμένομε αυστηρά στον λόγον του μάλλον παρά στις κοσμικές φιλοσοφίες και τα ανθρωποποίητα θρησκευτικά σύμβολα πίστεως και παραδόσεις, έχομε το άγγελμα του Θεού για σήμερα. Είναι τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού δια του Ιησού Χριστού. Ανόμοια με τη σταθερή μείωσι του «Χριστιανισμού» στον αριθμό των ιερέων του και των κηρύκων του, ο αριθμός των διακόνων μας που είναι δραστήριοι στη διακήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας, αυξάνει διαρκώς. Έχομε να εκτελέσωμε το έργον του Θεού και λαμβάνομε θάρρος για να το εκτελέσωμε. Έχομε το πνεύμα του που μας ζωογονεί και μας υποστηρίζει, και ο Θεός εκτελεί το προειπωμένο έργο του μέσω ημών, όχι με δύναμι ούτε με στρατούς, αλλά με το πνεύμα του. Είναι το πνεύμα της θεοκρατικής οργανώσεως. Το ποτήριόν μας υπερχειλίζει, η πνευματική μας τράπεζα είναι φορτωμένη με στερεά τροφή απέναντι αυτών τούτων των εχθρών μας. Μπορεί να είμεθα οι πλείστοι από μας πτωχοί από υλική άποψι, αλλά πλουτίζομε πολλούς πνευματικώς. Όλη αυτή η πνευματική ευημερία απέβλεπε στο να καταστήση χαρούμενο το έθνος του Θεού. Πώς μπορούμε να κρατηθούμε από το να ευφραινώμεθα και να δοξάζωμε τον Ιεχωβά;

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

14. Αλλά ποια νουθεσία χρειάζεται να λάβωμε, και από τι εξαρτάται η συνέχισις της προσωπικής μας παραμονής σ’ αυτή την ευημερία;

¹⁴ Αλλ’ ας λάβωμε νουθεσία! Η συνέχισις της ατομικής μας, προσωπικής παραμονής στην κατάστασι του να ευφραινώμεθα με την ευφροσύνη του έθνους του Ιεχωβά και να συμμετέχωμε στην ευημερία του, είναι υπό όρους. Γιατί; Διότι η οργάνωσίς του είναι εκείνη στην οποίαν αυτός δίδει τον βέβαιον λόγον, «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον», επειδή θα φροντίση να διατηρήται η οργάνωσίς του, ως τοιαύτη, καθαρή και ελεύθερη και πιστή. Στην οργάνωσί του ως σύνολον λέγει: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν [είτε εθνικιστική, φασιστική, θρησκευτική είτε κομμουνιστική], ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά· και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού, λέγει ο Ιεχωβά.» Στην αποκαταστημένη οργάνωσί του δίνει τον λόγον αυτόν: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Αι πόλεις μου έτι θέλουσι πλημμυρήσει από αγαθών, και ο Ιεχωβά θέλει παρηγορήσει έτι την Σιών, και θέλει εκλέξει πάλιν την Ιερουσαλήμ.» (Αποκάλυψις 22:3· Ησαΐας 54:17· Ζαχαρίας 1:17, ΑΣ) Αλλά θα εξακολουθήσετε σεις ως άτομον να συμμετέχετε σε όλη αυτή την πνευματική ευεξία, εύνοια και προστασία; Όλο αυτό εξαρτάται από το να είσθε σταθερά προσκολλημένος στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά και να διατηρήσθε σε ενότητα και σε αρμονία μαζί της. Αυτό εξαρτάται από το να ζήτε σύμφωνα με τις πιστές αρχές της και να συμπεριφέρεσθε με τρόπο άξιον για να παραμείνετε στην οργάνωσι του Ιεχωβά.

15. Γι’ αυτόν τον σκοπό, τι πρέπει να κάμωμε;

¹⁵ Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει ν’ αποφεύγετε τις αμαρτίες που περιπλέκουν εύκολα τους αμελείς κι εκείνους που επιστηρίζονται στον εαυτό τους. Δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την πνευματική ευημερία να μας κάμη υψηλόφρονας και επηρμένους, ώστε να αισθανώμεθα ότι είμεθα βέβαιοι για τον εαυτό μας. Προφυλαχθήτε από το να πήτε τώρα όπως είπε ο ψαλμωδός: «Εγώ δε είπα εν τη ευτυχία μου, Δεν θέλω σαλευθή εις τον αιώνα.» (Ψαλμός 30:6) Μη λησμονείτε τις ευθύνες σας και μη γίνεσθε άφρονες με το να τις παραμελήσετε και με το να δειχθήτε άπιστοι σ’ εκείνο που είναι ελάχιστον. Θυμηθήτε την παροιμία: «Η αποστασία των μωρών θέλει θανατώσει αυτούς, και η αμεριμνησία [ή, η ευημερία] των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς.» (Παροιμίαι 1:32) Μη γίνετε όμοιοι με τον «Χριστιανικό κόσμο», στον οποίον ο Ιεχωβά μίλησε προφητικώς: «Ελάλησα προς σε εν τη ευημερία σου· αλλ’ είπας, Δεν θέλω ακούσει.» (Ιερεμίας 22:21· Ζαχαρίας 7:7) Υπάρχει κίνδυνος να απειθήσουν εκείνοι που έχουν συναίσθησι της ευημερίας των. Κρατείτε καθαρά στο νου σας τις αμαρτίες που ωδήγησαν στην καταστροφή άτομα στην αρχαία οργάνωσι του Ιεχωβά, στον Ισραήλ, και μάλιστα, έκαμαν ολόκληρο το έθνος να παραδοθή στους εχθρούς του για επανορθωτική τιμωρία. Θυμηθήτε τις δικές σας αμαρτίες που κάποτε σας εχώριζαν από τον αληθινό Θεό και το έθνος του. Μπορείτε εύκολα να φθάσετε στο να τις επαναλάβετε. Αποφύγετε να το πράξετε.

16. Με τι συνώδευσε ο ψαλμωδός τη δέησί του, και ποιοι ενήργησαν με όμοιο τρόπο μετά το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;

¹⁶ Ο ψαλμωδός προσευχήθηκε στον Θεό να του δείξη εύνοια ακόμη μια φορά και να τον σώση και να τον κάμη να δη και συμμερισθή την ευημερία και ευφροσύνη του έθνους του Θεού, αλλά αμέσως μετά τη δέησί του έκαμε μια εξομολόγησι των αμαρτιών του έθνους του και δεν εδικαιολόγησε τον εαυτό του, αλλά συμμερίσθηκε τη μομφή. Είπε: «Ημαρτήσαμεν, μετά των πατέρων ημών· ηνομήσαμεν, ησεβήσαμεν.» (Ψαλμός 106:6) Ναι, μιλεί στον πληθυντικό, σαν να λέγη, «εγώ και οι υπόλοιποι». Είναι κάτι για ένα έθνος να εξομολογήται τις εθνικές αμαρτίες του ενώπιον του Θεού. Στο τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο «Χριστιανικός κόσμος», στάζοντας αίμα, κοχλάζοντας από την εσωτερική διαπάλη, ένοχος καταδιώξεως του λαού του Ιεχωβά, αρνήθηκε αλαζονικά να εξομολογηθή τις αμαρτίες του. Ολίγοι θρησκευτικοί διάκονοι έκαμαν ένα είδος εξομολογήσεως, αλλά χωρίς να εισέλθουν στην πραγματική καρδιά της αμαρτίας και της ασεβείας του «Χριστιανικού κόσμου». Συνεπώς, όπως λέγουν οι Παροιμίες 28:13: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευημερήσει· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή.» (ΑΣ) Το νομοταγές υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά έκαμε, ως οργάνωσις, μια εξομολόγησι των αμαρτιών και παραλείψεών του ενώπιον του Θεού. Μετενόησαν γι’ αυτές μ’ ένα θεοσεβή τρόπο που ωδήγησε στο ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτές και να διορθώσουν τις διδασκαλίες των και τις πράξεις των. Η οργάνωσίς των εξωμολογήθη τις αμαρτίες αυτές ενώπιον του Υψίστου Θεού και κάθε άτομο χωριστά ανεγνώρισε ότι είχε μερίδα σ’ αυτές τις αμαρτίες. Ο Θεός, λοιπόν, τους αποκατέστησε στην εύνοιά του και στην υπηρεσία του και τους έδωσε ευημερία.

17. Ποιες οκτώ εθνικές αμαρτίες περιέγραψε ο ψαλμωδός, και γιατί;

¹⁷ Ως ένα υπόμνημα για τον εαυτό του και ως προειδοποίησι για τον λαόν του Ιεχωβά έως σήμερα ο ψαλμωδός κατέγραψε λεπτομερώς αυτές τις αμαρτίες για μας. Πρώτη ήταν η ανταρσία του Ισραήλ εναντίον του Ιεχωβά του Αρχηγού των στην Ερυθρά θάλασσα, όπου οι Αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις καταδιώξεως απειλούσαν να τους προφθάσουν. Δεύτερον, στην έρημο εγόγγυσαν για τον τρόπο που ο Θεός εχειρίζετο το ζήτημα της τροφής γι’ αυτούς, και τον «επείρασαν». Τρίτον, εκατοντάδες εφθόνησαν τις θεοκρατικές θέσεις υπεροχής του Μωυσέως και του Ααρών, μόνο και μόνο για να καταποθούν μαζί με τον Δαθάν και τον Αβειρών σ’ ένα σεισμό και να κατακαούν μαζί με τον Κορέ και τη Λευιτική του ομάδα. Τέταρτον, στη διάρκεια της απουσίας του Μωυσέως επί σαράντα ημέρες στο Όρος Σινά, όταν συνδιεσκέπτετο με τον άγγελον του Ιεχωβά, κατεσκεύασαν ένα χρυσόν μόσχον και τον ελάτρευσαν ως τον θεόν της απελευθερώσεώς των. Πέμπτον, όταν οι δώδεκα κατάσκοποι επέστρεψαν από την επιθεώρησι της Γης της Επαγγελίας, ηγνόησαν την ενθαρρυντική αναφορά του Χάλεβ και του Ιησού του Ναυή και επρόσεξαν την δυσμενή αναφορά των δέκα απίστων κατασκόπων και αρνήθηκαν να προελάσουν μέσα στη χώρα υπό την ηγεσία του Ιεχωβά. Έκτον, όταν ήσαν στις πεδιάδες του Μωάβ έπειτα από τριάντα εννέα χρόνια και ακριβώς στην απέναντι όχθη από τη Γη της Επαγγελίας, υπεχώρησαν στις δελεαστικές πανουργίες που εξήσκησαν ειδωλολάτριδες γυναίκες και ακολούθησαν τη λατρεία του ανηθίκου ψευδούς Θεού Βέελ-φεγώρ. Έβδομον, στη Μεριβά, στην έρημο Σιν, εγόγγυσαν στασιαστικά για την έλλειψι νερού και προκάλεσαν ακόμη και τον Μωυσή ώστε να χάση τη χαρακτηριστική του διάθεσι και να ενεργήση με τρόπο δυσάρεστον απέναντι του Θεού. Όγδοον, επάνω από όλες αυτές τις αμαρτίες, κατεφρόνησαν τις εντολές και τις προειδοποιήσεις του Θεού όταν εγκατεστάθησαν στη Γη της Επαγγελίας, συμβιβάσθηκαν με τους ειδωλολάτρες εκεί και διέπραξαν πνευματική πορνεία με τους βδελυκτούς ψευδείς θεούς των.

18. Για ποιο πράγμα, λοιπόν, προσευχήθηκε ο ψαλμωδός και γιατί αυτός έλαβε απάντησι;

¹⁸ Για καθεμιά απ’ αυτές τις αμαρτίες και για όλες μαζί, υπέστησαν καταστρεπτικές συνέπειες, τελικά δε εφέρθηκαν αιχμάλωτοι σε εχθρικές χώρες ενώ η Ιερουσαλήμ έκειτο ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια, και βρέθηκαν επίσης κάτω από μια περίοδο 2.520 ετών Εθνικής κυριαρχίας της γης, έως το 1914 μ.Χ. Για τη διάσωσί τους από αυτή την αιχμαλωσία σε εχθρικές χώρες και για την ανανέωσι της λατρείας του Θεού στην ερημωμένη πατρίδα τους προσευχήθηκε ο ψαλμωδός, ποθώντας να την ιδή και να την ζήση ο ίδιος με ανείπωτη χαρά και ευφροσύνη. Μόνο το θείο έλεος και το ότι αυτός ζούσε σύμφωνα με τη διαθήκη του Θεού με το εκλεκτό του έθνος, ήταν η αιτία που εδόθη απάντησις σε μια τέτοια ειλικρινή προσευχή που απέβλεπε στη δόξα του Θεού.—Ψαλμός 106:6-46.

19, 20. (α) Τι εχαρακτήριζε όλες εκείνες τις αμαρτίες του λαού του ψαλμωδού; (β) Πώς, λοιπόν, προειδοποιούμεθα και τι έχομε ανάγκη να πράξωμε;

¹⁹ Τώρα προσέξτε το εξής όσον αφορά όλες εκείνες τις αμαρτίες του λαού του ψαλμωδού: Υπήρχε χαρά απλώς επί ένα χρονικό διάστημα για τα έργα του Ιεχωβά υπέρ του λαού του και κατόπιν ελησμονούντο βαθμιαίως ή γρήγορα τα έργα του και η Θειότης του, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζοντο κάποια δυσχερή προβλήματα και καταστάσεις. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ανταρσία εναντίον του Θεού και των διατάξεών του και των διωρισμένων υπηρετών του, και επιστροφή στον παρόντα κόσμον και τους ρυπαρούς θεούς του. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος αναφέρει μερικές από αυτές τις ίδιες αμαρτίες του Ισραήλ και προειδοποιεί εμάς τους Χριστιανούς να μη τις επαναλάβωμε, λέγοντας: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.»—1 Κορινθίους 10:1-12.

²⁰ Τώρα θέλομε να εξακολουθήσωμε να απολαμβάνωμε την ευημερία και ευφροσύνη με την οποία ο Ιεχωβά ευνόησε τον εκλεκτό του λαό και έθνος· δεν είναι έτσι; Έχομε, λοιπόν, ανάγκη να αγρυπνούμε πάντοτε για να μη λησμονήσωμε τις κραταιές του πράξεις και τη στοργική αγαθότητά του προς το έθνος του και να μη γίνωμε στο τέλος γογγυσταί, ιδιοτελώς φιλόδοξοι, ανηθίκως ακάθαρτοι, επιθυμηταί των πραγμάτων του κόσμου τούτου, να μην καταληφθούμε από τον φόβο των παγκοσμίων δυνάμεων, να μην ειδωλοποιήσωμε τα θελήματά μας και τις γνώμες μας και να μη γίνωμε στασιαστικοί, παραμελώντας τις ευθύνες μας μέσα ή κάτω από τη θεοκρατική οργάνωσι. Έχοντας απελευθερωθή από αυτόν τον Βαβυλωνιακό κόσμο, δεν μπορούμε ποτέ να επιστρέψωμε στις αμαρτίες του και συγχρόνως να συμμετέχωμε στην περαιτέρω ευημερία του εκπαιδευμένου λαού του Θεού. Στον Ιώβ 36:10, 11 εγράφη για να το ενθυμούμεθα: «Και ανοίγει το ωτίον αυτών εις διδασκαλίαν, και από της ανομίας προστάζει να επιστρέψωσιν. Εάν υπακούσωσι και δουλεύσωσι, θέλουσι τελειώσει τας ημέρας αυτών εν αγαθοίς [ευημερία, ΑΣ], και τα έτη αυτών εν ευφροσύναις.» Η ατομική μας πνευματική ευεξία υπαγορεύει να ζητούμε πάντοτε την ευεξία τής οργανώσεως του Θεού και να προσευχώμεθα για την ακεραιότητά της: «Προσεύχεσθε δια την ειρήνην της Ιερουσαλήμ· θα ευτυχώσιν οι αγαπώντες σε. Ας ήναι ειρήνη εις τα τείχη σου, ευημερία εις τα παλάτιά σου. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θα λέγω τώρα, Ειρήνη εις σε! Ένεκεν του οίκου Ιεχωβά του Θεού ημών, θέλω ζητεί το καλόν σου.»—Ψαλμός 122:6-9, ΑΣ.

21. Σε τι πρέπει να βασιζώμεθα και τι πρέπει να ακροασθούμε για μια εξακολουθητική συμμετοχή στην ευημερία και την ευόδωσι;

²¹ Ποτέ δεν μπορούμε να επιτύχωμε με τη δική μας δύναμι ή με τη δική μας σοφία. Όταν αντιμετωπίζωμε συνθήκες και εξελίξεις που απειλούν την ευημερία μας ως λαού του Θεού, πρέπει απλώς να βασισθούμε στη δύναμι του Ιεχωβά ενθαρρύνοντας προς τούτο τον εαυτό μας με το να ενθυμούμεθα τις θαυμαστές του πράξεις που αναγράφονται στον λόγον του, καθώς και τις πράξεις του που επετέλεσε για μας εις εκπλήρωσιν των προφητειών του. Καθώς εξακολουθούμε να προελαύνωμε προς την τελική μάχη, ψάλλοντας τους αίνους του Ιεχωβά, πρέπει να εκδηλώνωμε πίστι στις προφητείες του για το μέλλον μας. Είναι προφητείες που εμπνέουν. Ο θεοκρατικός του Βασιλεύς μάς προτρέπει: «Πιστεύσατε τους προφήτας αυτού, και θέλετε ευοδωθή.» (2 Χρονικών 20:20) Έχομε ανάγκη της καθοδηγίας και ενθαρρύνσεως των προφητειών του, τις οποίες αυτός μας διασαφηνίζει σ’ αυτόν τον καιρόν της κρίσεως. Όταν το αποκαταστημένο έθνος Ισραήλ ανοικοδομούσε τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του, εβοηθείτο πολύ στην προώθησι του έργου από τους προφήτας Του, των οποίων τα συγγράμματα έχομε σήμερα, όσον αφορά δε αυτό είναι γραμμένο: «Και οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων ωκοδόμουν, και ευωδούντο, κατά την προφητείαν Αγγαίου του προφήτου, και Ζαχαρίου υιού του Ιδδώ.» (Έσδρας 6:14) Και εμείς επίσης είμεθα απασχολημένοι σ’ ένα έργο ανοικοδομήσεως όσον αφορά την καθαρή λατρεία του ζώντος και αληθινού Θεού. Είναι εκδήλωσις σοφίας από μέρους μας να ακροασθούμε τους προφήτας του Θεού που μας μιλούν μέσω του λόγου του. Συνεπώς είναι αναγκαίο για μας να μελετούμε τις προφητείες κατ’ ιδίαν και να πηγαίνωμε εκεί όπου μπορούμε να τις ακούσωμε να εξετάζωνται, σε συναθροίσεις μας στις Αίθουσες Βασιλείας, στις συνελεύσεις μας περιοχής, στις περιφερειακές, εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις μας. Αν προσέξωμε, τότε θα βεβαιωθούμε για την εξακολουθητική μας ευόδωσι στη θεία υπηρεσία.

22. Για να έχωμε ευόδωσι, τι πρέπει να ζητούμε να προαγάγωμε, και γιατί;

²² Αν πάντοτε ζητούμε την προαγωγή των συμφερόντων του λόγου και της Βασιλείας του Θεού, θα έχωμε ευόδωσι, διότι ο λόγος του ποτέ δεν θα επιστρέψη κενός σ’ αυτόν, αλλά, καθώς λέγει, «Θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω,» και, ‘εις την αύξησιν της βασιλείας του δεν θα είναι τέλος.’—Ησαΐας 55:11· 9:7.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΡΓΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩΜΕ Σ’ ΑΥΤΟ

23, 24. Γιατί η προσευχή του ψαλμωδού για σωτηρία δεν έχει λάβει ακόμη πλήρη απάντησι στην περίπτωσί μας;

²³ Το έργο πριν από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος δεν έχει ακόμη επιτελεσθή. Η σωτηρία μας δεν είναι ακόμη πλήρης. Υπάρχουν αναρίθμητα άλλα πρόβατα που βρίσκονται μακριά από τον Καλόν Ποιμένα του Ιεχωβά και που χρειάζονται βοήθεια για να εύρουν σωτηρία. Οι προσευχές μας είναι ανάγκη να υψώνωνται στον Θεό και να ευρύνωνται πέρα από την ατομική μας σωτηρία, περιλαμβάνοντας και τη σωτηρία αυτών των άλλων προβάτων. Η προσευχή που ανέπεμψε στο τέλος ο ψαλμωδός είναι κατάλληλα δική μας τώρα: «Σώσον ημάς, Ιεχωβά ο Θεός ημών, και συνάγαγε ημάς από των εθνών, δια να δοξολογώμεν το όνομά σου το άγιον, και να θριαμβεύσωμεν με την αίνεσίν σου. Ευλογητός Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ, από του αιώνος και έως του αιώνος· και ας λέγη πας ο λαός, Αμήν. Αινείτε τον Ιεχωβά.»—Ψαλμός 106:47, 48, ΑΣ.

²⁴ Πολλά είναι τα άλλα πρόβατα που πρέπει ακόμη να συνάξη ο Καλός Ποιμήν. Ανάμεσα σε όλα τα έθνη κρατούνται δέσμια στη Βαβυλώνα μέσω αγνοίας και φόβου, αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά τους ποθούν να συμμετάσχουν στην ευημερία των εκλεκτών του Ιεχωβά και να ευφρανθούν με την ευφροσύνη του έθνους του. Ώσπου να εργασθούμε για την απελευθέρωσί τους, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, η προσευχή δεν θα έχη λάβει πλήρη απάντησι, όπως ο Θεός σώση ΗΜΑΣ και συναγάγη ΗΜΑΣ (όχι απλώς εμέ) από των εθνών, δια να δοξολογώμεν το όνομά του το άγιον και να θριαμβεύσωμεν με την αίνεσίν του.

25. (α) Για να μην αντιφάσκωμε με τον εαυτό μας προσκαλώντας όλους τους ανθρώπους να πουν αμήν, τι πρέπει να κάμωμε; (β) Γιατί μπορούμε και πρέπει να είμεθα γενναιόφρονες με την ευημερία μας;

²⁵ Είναι αντιφατικό για μας να προσκαλούμε όλους τους ανθρώπους να πουν το αμήν στην ευλογία που αποδίδομε στον Ιεχωβά τον Θεόν μας και ωστόσο να μην τους προσφέρωμε την ευκαιρία ν’ ακούσουν και να γνωρίσουν γι’ αυτόν και να έλθουν σε επαφή με τη θεοκρατική του οργάνωσι υπό τον Χριστόν για την απελεύθερωσί τους. Ένα βήμα προς τα εμπρός, λοιπόν. Ας μας ιδούν και ας μας ακούσουν ως μάρτυράς του και ας παρατηρήσουν την πνευματική μας ευημερία και ας αισθανθούν μια συντριπτική επιθυμία να συμμετάσχουν σ’ αυτήν. Η διάθεσίς μας γι’ αυτούς πρέπει να είναι η διάθεσις του ψαλμωδού, ο οποίος είπε: «Ας ευφρανθώσι και ας χαρώσιν οι θέλοντες την δικαιοσύνην μου· και διαπαντός ας λέγωσιν, Ας μεγαλυνθή ο Ιεχωβά, όστις θέλει την ειρήνην του δούλου αυτού.» (Ψαλμός 35:27, ΑΣ) Η ευημερία με την οποία μας ευλόγησε είναι αρκετά άφθονη για να την συμμερισθή το μέγα πλήθος των άλλων προβάτων, αδιάφορο πόσο πολυάριθμα είναι. Μπορούμε να είμεθα γενναιόφρονες, ελευθέριοι. Με το να μοιραζώμεθα την ευτυχία μας ανιδιοτελώς μαζί με άλλους, θα ιδούμε την ευημερία τής ορατής οργανώσεως του Θεού να βοΐζη ολοένα περισσότερο παρά τη χειροτέρευσι της καταστάσεως του κόσμου. Θα αυξήσωμε την ευφρόσυνη μας εν τω Ιεχωβά μαζί με όλον τον λαόν του, σε όλο μας το δρόμο που οδηγεί στο νέο κόσμο. Ενούμεθα, λοιπόν, με τον ψαλμωδό για να πούμε στον εαυτό μας και στους άλλους: «Αινείτε τον Ιεχωβά.»

Θεοκρατικοί Δούλοι

«Τον Ιεχωβά δουλεύοντες.»—Ρωμαίους 12:11, ΜΝΚ.

 1. Τι καθιστά συζητήσιμο το αν, το να είναι κανείς δούλος, είναι τιμή, και από ποια χαρακτηριστικά εξαρτάται αυτό;

ΥΠΑΡΧΕΙ τιμή και αξιοπρέπεια στο να είναι κανείς δούλος; Σύμφωνα με τους κανόνας του κόσμου τούτου δύσκολα θα μπορούσε να υπάρχη. Όταν επικρατούσε η δουλεία γενικά, εκείνοι που ήσαν δούλοι, μολονότι συχνά εκτελούσαν εργασίες και καθήκοντα που σήμερα θεωρούνται ως επαγγελματικά, πολιτισμένα και έντιμα, εθεωρούντο ως κατώτεροι. Εγίνετο μεγάλη κατάχρησις του θεσμού της δουλείας, και η ανακούφισις των δούλων εβράδυνε πολύ να έλθη. Για μερικές Μωαμεθανικές χώρες υπάρχουν πληροφορίες ότι είναι ακόμη προσκολλημένες σ’ αυτόν τον θεσμό. Στις Βρεττανικές αποικίες της Αμερικής εισήχθη αργά κατά τον δέκατον έβδομον αιώνα, και δεν κατηργήθη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παρά στο δεύτερο ήμισυ του δεκάτου ενάτου αιώνος. Πραγματικά ως αυτόν ακόμη τον δέκατον ένατον αιώνα δεν είχε καταργηθή η δουλεία από τις Κυβερνήσεις του «Χριστιανισμού» εν γένει. Σε πολλά μέρη οι απόγονοι αυτών των σκλάβων που ελευθερώθηκαν τυγχάνουν περιφρονήσεως και κρατούνται μέσα σε ωρισμένα όρια και κάτω από περιορισμούς. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε το να είναι κανείς δούλος να συνεπάγεται τιμή και αξιοπρέπεια; Πώς θα μπορούσε το να ονομάζεται κανείς δούλος ή το να εκλέξη να ονομάζεται δούλος, να είναι κάτι άλλο παρά ταπεινωτικό; Η απάντησις είναι ότι όλο τούτο εξαρτάται από το τίνος δούλος είσθε και τι είδους δούλος είσθε. Το να είναι κανείς θεοκρατικός δούλος είναι τιμή και προνόμιο. Είναι δουλεία που οδηγεί σε αιώνια ζωή.

 2. Πότε άρχισε η δουλεία, και για ποιους ήταν μια κατηραμένη κατάστασις;

² Η δουλεία είναι ένας αρχαίος θεσμός. Η ύπαρξίς της από κοινωνική και οικονομική άποψι πριν από τον κατακλυσμό, δεν αναγράφεται στη Βίβλο. Αλλά ότι θα εμφανιζόταν κάποτε μετά τον κατακλυσμό προεβλέφθη όταν ο Νώε, αφού έτυχε κακής μεταχειρίσεως από τον γυιό του Χαμ, κατηράσθη ένα από τα παιδιά του Χαμ, λέγοντας: «Επικατάρατος ο Χαναάν· δούλος των δούλων θέλει είσθαι εις τους αδελφούς αυτού. . . . Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Σημ· και ο Χαναάν θέλει είσθαι δούλος εις αυτόν· ο Θεός θέλει πλατύνει τον Ιάφεθ, και θέλει κατοικήσει εν ταις σκηναίς του Σημ· ο δε Χαναάν θέλει είσθαι δούλος εις αυτόν.» (Γένεσις 9:25-27) Αυτό δεν κατεδίκασε έναν από τους τρεις κυρίους κλάδους της ανθρωπίνης οικογενείας σε αναπόφευκτη δουλεία. Όχι, αλλά το γεγονός είναι ότι η κατάρα αυτή που ο Θεός ενέπνευσε τον Νώε να εκφέρη, εκπληρώθηκε αιώνες αργότερα. Εκείνο τον καιρό ο Ιεχωβά Θεός έφερε τον εκλεκτό του λαό, τους Ισραηλίτες, στη γη Χαναάν και σύμφωνα με τη θεία διαταγή εξωλόθρευσαν τους Χαναανίτες ή κατέστησαν δούλους πολλούς απ’ αυτούς, όπως τους κατοίκους της Γαβαών και των συμμάχων πόλεων. Το να είναι κανείς τέτοιος δούλος, λόγω της καταγωγής του από τον κατηραμένο Χαναάν, θα ήταν πράγματι μια ταπείνωσις.

 3. Γιατί ήταν έντιμο το να είναι κανείς ένας από τους δούλους του Αβραάμ;

³ Αλλ’ αν συγκρίνωμε δούλους με δούλους, ποιος θεοσεβής άνδρας ή γυναίκα δεν θα το θεωρούσε τιμή να είναι δούλος του Αβραάμ, του απογόνου του γυιού του Νώε Σημ; Γιατί; Διότι ο Αβραάμ ήταν άνθρωπος πίστεως στον αληθινό Θεό Ιεχωβά, και για την ευπειθή του πίστι ήταν «φίλος του Θεού». Ο Ιεχωβά Θεός δεν απηγόρευσε στον Αβραάμ να έχη δούλους σύμφωνα με το έθιμο του αρχαίου εκείνου καιρού. Ο Νώε είχε ευλογήσει τον Σημ, τον πρόπαππον του Αβραάμ, και σύμφωνα μ’ αυτό, ο Ιεχωβά θα επεδοκίμαζε το να έχη ο Αβραάμ δούλους. Ενόσω διέμενε ως πάροικος στη γη Χαναάν, ο Αβραάμ είχε εκατοντάδες απ’ αυτούς. Επολέμησαν μαζί του για μια θεοκρατική νίκη όταν επιδρομείς βασιλείς από τα γειτονικά μέρη της Βαβυλώνος εισέβαλαν στη γη Χαναάν και συνέλαβαν τον συγγενή του Λωτ και την οικογένειά του. Διαβάζομε: «Ακούσας δε ο Άβραμ ότι ηχμαλωτίσθη ο αδελφός αυτού, εφώπλισε τριακοσίους δεκαοκτώ εκ των δούλων αυτού, των γεννηθέντων εν τη οικία αυτού, και κατεδίωξεν οπίσω αυτών έως Δαν. Και διαιρέσας τους εαυτού, ώρμησε κατ’ αυτών την νύκτα, αυτός και οι δούλοι αυτού, και επάταξεν αυτούς.» Οι δούλοι, λοιπόν, αυτοί ήσαν όργανα του Θεού και ήσαν μαζί με τον Αβραάμ κατά την επιστροφή του όταν ο Βασιλεύς της Σαλήμ Μελχισεδέκ τον συνήντησε και απέδωσε τη νίκη του στον Ιεχωβά, λέγοντας: «Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου.»—Γένεσις 14:1-20.

 4. (α) Πώς ετιμήθη ο πρεσβύτερος δούλος του Αβραάμ; (β) Γιατί ο Αβραάμ δεν ήταν ποτέ ένοχος εξευτελισμού της δουλείας με το να κάμη κακή χρήσιν αυτής;

⁴ Εφ’ όσον ο Αβραάμ ήταν άτεκνος, ένας δούλος που διεχειρίζετο τα του οίκου του κατ’ εντολήν του έπειτα από την αναχώρησι του Λωτ, ήταν λογικά ο κληρονόμος του, δηλαδή ο Ελιέζερ από την Δαμασκό. Όταν ο Αβραάμ απέκτησε τον γυιό του Ισαάκ και ήλθε καιρός να τον νυμφεύση, ένας δούλος πάλιν, ‛ο πρεσβύτερος της οικίας αυτού, ο επιστάτης πάντων των υπαρχόντων αυτού’, πιθανώς αυτός ο Ελιέζερ, ήταν εκείνος που ο Αβραάμ απέστειλε για να προμηθεύση τη γυναίκα του Ισαάκ. Σ’ αυτό το προφητικό δράμα ο γηραιός αυτός δούλος τιμάται με το ν’ αντιπροσωπεύη το άγιο πνεύμα του Θεού, την ενεργό δύναμι που εχρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να ελκύση και προετοιμάση για τον μονογενή του Υιόν Ιησούν μια νύμφη, μια ομάδα από 144.000 πιστούς ακολούθους που υιοθετήθηκαν από τον Ιεχωβά Θεό ως τέκνα του. (Γένεσις 15:1-3· 24:1-10, 61-66) Ο Αβραάμ δεν εξευτέλισε το έθιμο της δουλείας στο σπίτι του με το να επωφεληθή απ’ αυτό για ανηθίκους σκοπούς. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την υποβίβασι της θέσεως της αληθινής γυναικός του Σάρρας, μιας ελευθέρας γυναικός. Επίσης, μέσω αυτής της μιας γυναικός είχε υποσχεθή ο Θεός ότι ο Αβραάμ θα είχε έναν αγνά γεννημένο κληρονόμο, δια του οποίου θα ηυλογούντο όλες οι φυλές της γης. Όταν, επομένως, ο Αβραάμ απέκτησε τον πρώτο γυιό του Ισμαήλ από μια δούλη, αυτό δεν έγινε με μια ανήθικη πράξι. Η γυναίκα του Σάρρα, τόσο ηλικιωμένη τότε ώστε ν’ απελπισθή ότι θα έδινε στον Αβραάμ ένα γυιό από το δικό της σώμα, τον παρεκάλεσε να πάρη την Αιγυπτία δούλη της Άγαρ για να μπορέση αυτή να υιοθετήση τον γυιό της ως δικό της. Από τον καιρό που η Άγαρ συνέλαβε τον Ισμαήλ, ο Αβραάμ δεν είχε περαιτέρω σχέσεις μαζί της. (Γένεσις 16:1-15· Γαλάτας 4:21-25) Αργότερα ο Ιεχωβά ευλόγησε τη Σάρρα θαυματουργικά μ’ ένα δικό της γυιό.

 5. Ποια στάσι έλαβε ο Αβραάμ απέναντι της θρησκείας των δούλων του, και πώς καταδεικνύεται αυτό;

⁵ Ο Αβραάμ ήταν θεοκρατικός. Είχε πίστι στον Ύψιστο Θεό και υπήκουε σ’ αυτόν ως Δημιουργό του, Οδηγόν και Άρχοντα. Κυβερνούσε τον μεγάλο του οίκο όπως θα τον κυβερνούσε ο Ιεχωβά. Ως κύριος δούλων ο Αβραάμ καθώριζε και εξήλεγχε τη θρησκεία ή μορφή λατρείας των δούλων του, τους οποίους είχε αποκτήσει είτε μέσω αγοράς είτε μέσω νυμφεύσεως των δούλων μεταξύ των. Έτσι δεν επέτρεπε ασέβεια, ούτε ειδωλολατρία, αλλά οικοδομούσε μόνο την αληθινή πίστι στον οίκον του. Κατ’ εντολήν του Θεού περιέταμε τον εαυτό του και διέταξε να περιτμηθούν όλα τα αρσενικά στον οίκον του .«Και έλαβεν ο Αβραάμ Ισμαήλ τον υιόν αυτού, και πάντας τους γεγεννημένους εν τη οικία αυτού, και πάντας τους αργυρωνήτους αυτού, παν άρσεν των ανθρώπων της οικίας του Αβραάμ, και περιέτεμε την σάρκα της ακροβυστίας αυτών την αυτήν εκείνην ημέραν, καθώς είπε προς αυτόν ο Θεός.» Οποιοδήποτε αρσενικό ηρνείτο την περιτομή διετάσσετο ν’ αποκοπή από τον οίκον του Αβραάμ. Ο Αβραάμ εδίδαξε τους δούλους του αναφορικά με τον Θεόν. Ο Θεός επιστοποίησε το γεγονός αυτό, λέγοντας: «Γνωρίζω αυτόν, ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού, και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την όδον του Ιεχωβά.» Μια περαιτέρω απόδειξις της εκπαιδεύσεως των δούλων του Αβραάμ στη λατρεία του Θεού είναι η προσευχή του πρεσβυτέρου δούλου του όταν απεστάλη να λάβη γυναίκα για τον Ισαάκ: «Ω Ιεχωβά, Θεέ του κυρίου μου Αβραάμ, δος μοι, δέομαι, καλόν συνάντημα σήμερον, και κάμε έλεος εις τον κύριόν μου Αβραάμ.» Σε όλη τη διευθέτησι για το γάμο, ο γηραιός αυτός δούλος ανεγνώριζε τον Θεόν του Αβραάμ και τον ελάτρευε φανερά.—Γένεσις 17:9-14, 22-27· 18:19· 24:2-56, ΑΣ.

 6. Ποια ήταν η θέσις του Μωυσέως και των Ισραηλιτών έναντι του Θεού; Γιατί;

⁶ Ο Αβραάμ ως κάτοχος δούλων εξεικόνιζε πώς ο Ύψιστος Θεός τον οποίον ο Αβραάμ ελάτρευε, έχει επίσης δούλους επάνω στη γη. Δεν αναφερόμεθα απλώς στο αρχαίο παρελθόν όταν ο προφήτης Μωυσής ωδήγησε τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο και μέσα από την Ερυθρά θάλασσα σε μια ελεύθερη εθνική ύπαρξι. Ο Μωυσής και οι Ισραηλίτες έψαλαν αφού οι Αιγύπτιοι που τους κατεδίωκαν, κατεπόθησαν στην Ερυθρά θάλασσα. Αναφερόμενη κατάλληλα στο άσμα τους η Αποκάλυψις 15:3 περιγράφει τους αληθινούς Χριστιανούς των ημερών μας με τα εξής λόγια: «Και έψαλλον την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου, λέγοντες, Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Ιεχωβά Θεέ, ο Παντοκράτωρ.» (ΜΝΚ) Ναι, κατ’ εξοχήν ο Μωυσής ήταν τότε ο δούλος του Θεού. Αλλά και όλοι όσοι ανήκαν στο έθνος του Μωυσέως, οι υιοί Ισραήλ, ήσαν δούλοι του Θεού μαζί του. Πώς συνέβαινε αυτό; Επειδή επί πολλά χρόνια ήσαν ακούσιοι δούλοι στην Αίγυπτο και οι ανίλεοι εργοδιώκται των απέβλεπαν στην καταστροφή των, με υπερανθρώπινα δε μέσα ο Θεός του προπάτορός των Αβραάμ τούς είχε σώσει και ελευθερώσει. Ο Ιεχωβά, όταν έδιδε στους Ισραηλίτες τον νόμον του Ιωβιλαίου, είπε: «Διοτι εις εμέ οι υιοί Ισραήλ είναι δούλοι· δούλοι μου είναι, τους οποίους εξήγαγον εκ γης Αιγύπτου. . . . δεν θέλουσι πωλείσθαι, καθώς πωλείται δούλος.»—Λευιτικόν 25:55, 42.

 7. Ποια, λοιπόν, αξίωσι και δικαίωμα είχε ο Θεός έναντι του Ισραήλ, και τι τους διέταξε να πράττουν για τους δούλους των;

⁷ Ως Σωτήρ των και απόλυτος Κύριος ο Ιεχωβά είχε κάθε αξίωσι για τις υπηρεσίες των. Είχε κάθε δικαίωμα να υπαγορεύση όπως αποδίδεται η λατρεία των σ’ Αυτόν—Αυτόν που είχε εκτελέσει κρίσεις εναντίον όλων των γελοίων ψευδών θεών της Αιγύπτου. Στις δύο πρώτες από τις Δέκα Εντολές του προς τον Ισραήλ εβεβαίωσε το δικαίωμά του και ενήργησε σύμφωνα μ’ αυτό, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο Αιώνιος ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ ο Αιώνιος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος.» (Έξοδος 20:2-5, ΜΜ) Τους διέταξε να εορτάζουν κάθε χρόνο αυτή την απελευθέρωσι από την Αιγυπτιακή δουλεία. (Έξοδος 13:3, 14) Είχαν κάθε υποχρέωσι να λατρεύουν και υπακούουν τον Κτήτορα και Κύριόν των αμέριστα, χωρίς γογγυσμό, αλλά με ευγνωμοσύνη. Αυτός επέτρεψε στους Ισραηλίτες να έχουν δούλους, χωρίς αμφιβολία τους απογόνους των δούλων του προπάτορός των Ιακώβ ή Ισραήλ, ο οποίος λόγω των περιστάσεων είχε μετοικήσει μαζί τους στην Αίγυπτο. (Γένεσις 30:42, 43) Αλλ’ ο Ιεχωβά διέταξε τον ελευθερωμένο λαό του να εφαρμόζη τους νόμους Του στους δούλους αυτούς. Παραδείγματος χάριν, η Τετάρτη Εντολή του διέτασσε στους Ισραηλίτες: «Η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλος σου, μήτε η δούλη σου.» (Έξοδος 20:10) Ως θεοκρατικοί δούλοι Κυρίου του Θεού, οι Ισραηλίτες ήσαν υποχρεωμένοι να φροντίζουν όπως οι δούλοι των συμμορφώνωνται με τον νόμον και την διαθήκην του Θεού.

 8. Γιατί οι πνευματικοί Ισραηλίτες είναι δούλοι, χωρίς να υπάρχη ανάγκη να αισχύνωνται;

⁸ Επί δεκαεννέα αιώνες οι φυσικοί Ισραηλίτες έχουν παύσει να είναι ο εκλεκτός λαός του Ιεχωβά. Τώρα αυτός πολιτεύεται με τους πνευματικούς Ισραηλίτες, εκείνους που είναι Ιουδαίοι «εν τω κρυπτώ». Είσθε ΣΕΙΣ ένας απ’ αυτούς; Έχετε αφιερωθή εντελώς σ’ αυτόν μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού και έχετε την απόδειξι ότι απεκυήθητε από το άγιό του πνεύμα σε ουράνια ζωή; Είσθε; Τότε, γνωρίζετε ότι είσθε ένας δούλος; Σύμφωνα με ό,τι παραδεχθήκατε, πρέπει να είσθε δούλος του Ιεχωβά. Μη στενοχωρείσθε για τον όρον. Οι άνθρωποι του κόσμου ας χλευάζουν όσο θέλουν την ιδέα ότι ο Θεός έχει δούλους και ας φαντάζωνται ότι, επειδή αρνούνται να είναι δικοί Του, δεν είναι δούλοι κανενός. Κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί επάνω στη γη είναι και αναγκάζεται να είναι ο ταπεινός δούλος ενός από δύο αντιτιθεμένους κυρίους. Αν αρνήσθε να είσθε δούλος του Ιεχωβά, μη χλευάζετε τους δούλους Του. Είσθε τότε ο ευτελής δούλος του αντιπάλου του, Σατανά του Διαβόλου. Εκείνο που ανέφερε ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία, βεβαιώνει ότι δεν μπορείτε να υπηρετήτε και τους δύο κυρίους. Αν μισήτε και περιφρονήτε τον ένα, τότε είναι αναπόφευκτο ότι πρέπει να αγαπάτε και να είσθε προσκολλημένος στον άλλον. Ο μόνος άλλος είναι ο Διάβολος, ο θεός του Μαμμωνά, του ιδιοτελούς κοσμικού πλούτου. (Ματθαίος 6:24) Μπορείτε να τον έχετε, αν το θέλετε αυτό. Αλλά, όσο για μας, εκλέγομε τον Ιεχωβά. Είναι μια ευλογημένη κατάστασις το να είμεθα ταπεινοί υπηρέται του, θεοκρατικοί δούλοι. Άνθρωποι μεγαλύτεροι από σας, το εθεώρησαν υψηλή τιμή να είναι τέτοιοι, ακόμη και ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε: είμεθα δούλοι εκείνου του Θεού τον οποίον λατρεύομε.

 9. Πώς συμβαίνει ο Ιησούς να έχη δούλους έως το τέλος αυτού του κόσμου;

⁹ Ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού έχει επίσης εκείνους που του ανήκουν και που τους εξουσιάζει και οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να τον υπηρετούν. Σε τούτο είναι όμοιος με τον υιόν και κληρονόμον του Αβραάμ, δηλαδή με τον Ισαάκ, ο οποίος εκληρονόμησε όλους τους δούλους του πατρός του. (Γένεσις 26:19-32· 25:5) Και τα 144.000 μέλη του σώματος του Χριστού βρίσκονται σε δουλεία στον Ιησούν, διότι αυτός είναι η δικαιωματική Κεφαλή αυτού του σώματος. Αυτό δεν αφήνει έξω τους «δώδεκα αποστόλους του Αρνίου». Αυτοί και άλλοι εξέχοντες μαθηταί του Ιησού ένοιωθαν τιμή διακηρύττοντας ότι είναι δούλοι του, εφιστώντας την προσοχή στην ιδιότητά των ως δούλων του στην αρχή των επιστολών των προς τη Χριστιανική εκκλησία. (Αποκάλυψις 7:3-8· Ρωμαίους 1:1 και Τίτον 1:1 και 2 Πέτρου 1:1 και Ιάκωβος 1:1 και Ιούδας 1:1 και Φιλιππησίους 1:1) Σήμερα, εκείνοι που αποτελούν το υπόλοιπο των μελών του σώματός του επάνω στη γη, δεν βρίσκουν τον εαυτό τους σε υψηλότερη κατάστασι από τους αποστόλους. Ο Ιησούς έθεσε αυτό το ευπειθές υπόλοιπο στην ίδια κατάστασι όταν ερώτησε στην προφητεία του για το τέλος του κόσμου: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.»—Ματθαίος 24:45-47· Λουκάς 12:42, 44.

10. Σε άτομα ποιας, επίσης, τάξεως έχει εκπλήρωσι το Ιωήλ 2:28, 29;

¹⁰ Στα μέλη ακριβώς αυτής της πιστής και φρονίμου τάξεως, αφού μετενόησαν για τις αδυναμίες των και τις ελλείψεις των στη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εφαρμόζεται η προφητεία του Θεού μέσω του Ιωήλ: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμα μου.» Ο απόστολος Πέτρος εφήρμοσε πρώτα την προφητεία αυτή στις ημέρες του, από την Πεντηκοστή και έπειτα, και έχει την τελική και πλήρη εφαρμογή της στο υπόλοιπο από το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918.—Ιωήλ 2:28, 29· Πράξεις 2:16-18.

11. Πώς ο Ιησούς μάς έκαμε ιδιοκτησία του, και γιατί δεν πρέπει να φοβούμεθα;

¹¹ Ο Ιησούς μάς κατέστησε ιδιοκτησία του όχι με κάποια φθηνή πληρωμή ολίγων χρυσών ή αργυρών νομισμάτων, για να έχη εξουσία επάνω στην ίδια μας τη ζωή και στο θάνατο. Έχυσε το ίδιο του πολύτιμο αίμα όταν κρεμάσθηκε επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου σαν ένας απεχθής εγκληματίας δούλος και με τούτο μας ηγόρασε. (1 Πέτρου 1:18, 19) Τι, λοιπόν, να φοβηθούμε από το να έχωμε ένα τέτοιον ανιδιοτελή, γεμάτον αυτοθυσία και ευσέβεια Κύριον σαν αυτόν; Πώς θα μπορούσε ποτέ αυτός να μας καταδυναστεύση, να μας βλάψη ή να κάμη κάτι άλλο εκτός από καλό σ’ εμάς;

12. Έχοντας υπ’ όψι πόσο του εστοίχισε, πώς διακείμεθα απέναντι του Κυρίου μας;

¹² Εκτιμώντας με ποια προσωπική δαπάνη μάς ηγόρασε, πώς θα μπορούσαμε να παραδοθούμε εκουσίως σε κάποιον άλλον κύριον, στην αμαρτία, στις κοιλίες μας, σ’ αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο, στον Διάβολο; «Διότι όστις δούλος εκλήθη εις τον Κύριον, είναι απελεύθερος του Κυρίου· ομοίως και όστις ελεύθερος εκλήθη, δούλος είναι του Χριστού. Δια τιμής ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων . . . Και δεν είσθε κύριοι εαυτών, διότι ηγοράσθητε δια τιμής. Δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας.» (1 Κορινθίους 7:22, 23· 6:19, 20, ΜΝΚ) Ποτέ δεν θέλομε να αρνηθούμε την κυριότητά του επάνω μας. Συνεπώς είμεθα αποφασισμένοι ν’ αντισταθούμε στους ψευδοπροφήτας που ο Ιησούς είπε ότι θα ηγείροντο στο τέλος του κόσμου· και ο Πέτρος προειδοποίησε: «Θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς Δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν.» (Ματθαίος 24:11, 24, 3· 2 Πέτρου 2:1, 2) Ποτέ δεν θα εγείρωμε επανάστασιν δούλου—σαν εκείνη του Ρωμαίου μονομάχου Σπαρτάκου το 73 μ.Χ.—εναντίον του δικαιωματικού Δεσπότου μας! Ποτέ δεν θα λιποτακτήσωμε από την υπηρεσία του και δεν θα γίνωμε φυγάδες. Είμεθα αγαπημένοι με τον Κύριό μας. Αντί να εγκαταλείψωμε προδοτικά την υπηρεσία του, προτιμούμε μάλλον να είμεθα όμοιοι με τον Εβραίον δούλον που ηρνείτο ν’ αφήση την υπηρεσία του κυρίου του και που το αυτί του ετρυπάτο με τρυπητήρι στον παραστάτη της θύρας για να δηλωθή ότι ήταν τώρα δούλος του για απεριόριστο χρόνο.—Έξοδος 21:1-5· Δευτερονόμιον 15:17.

ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝΤΕΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ, ΓΑΒΑΩΝΙΤΕΣ

13. Ποιοι επίσης σήμερα έγιναν δούλοι όπως οι Αιγύπτιοι στην εποχή του Ιωσήφ, και γιατί;

¹³ Το αποκυημένο από το πνεύμα υπόλοιπο, η τάξις του πιστού και φρονίμου δούλου, δεν είναι τώρα οι μόνοι που προτιμούν αυτή την κατάλληλη δουλεία στον Θεό μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Ένα σταθερά αυξανόμενο πλήθος, ήδη εκατοντάδες χιλιάδων, παρεδόθησαν στον Θεό μέσω του Χριστού. Σ’ αυτή την ημέρα που θανατηφόρος πνευματική πείνα έχει πλήξει τον «Χριστιανισμό» και όλο το υπόλοιπο του κόσμου τούτου, αλλά που υπάρχει πνευματική αφθονία στη διάθεσι του υπολοίπου του σώματος του Χριστού, αυτά τα άλλα πρόβατα έχουν μιμηθή τους Αιγυπτίους στη διάρκεια του επταετούς λιμού για τον οποίον ο πρωθυπουργός του Φαραώ, ο Ιωσήφ, είχε κάμει επαρκή προμήθεια. Αυτοί οι καλής θελήσεως άνθρωποι έχουν έλθει στον Μεγαλύτερον Ιωσήφ, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον Μεγαλύτερον Φαραώ, τον Ιεχωβά Θεό, και έχουν ειπεί με τη γλώσσα των Αιγυπτίων: «Δεν έμεινεν άλλο έμπροσθεν του κυρίου ημών, ειμή τα σώματα ημών, και η γη ημών· δια τι να απολεσθώμεν ενώπιόν σου, και ημείς και η γη ημών; αγόρασον ημάς και την γην ημών δια άρτον· και θέλομεν είσθαι, ημείς και η γη ημών, δούλοι εις τον Φαραώ· και δος εις ημάς σπόρον, δια να ζήσωμεν, και να μη αποθάνωμεν, και η γη να μη ερημωθή.» Ο Ιησούς Χριστός ενήργησε τώρα όπως και ο Ιωσήφ: «Και ηγόρασεν ο Ιωσήφ πάσαν την γην Αιγύπτου δια τον Φαραώ· διότι οι Αιγύπτιοι επώλησαν έκαστος τον αγρόν αυτού, επειδή η πείνα υπερεβάρυνεν επ’ αυτούς· ούτως η γη έγεινε του Φαραώ και από του ενός άκρου της Αιγύπτου έως του άλλου, ο Ιωσήφ κατέστησε τον λαόν δούλους.» Ανταποκρινόμενοι στη σωτηρία που ενεργεί γι’ αυτούς ο Χριστός από ένα θάνατο εκ πνευματικής πείνης, απαντούν όπως εκείνοι οι λιμοκτονούντες Αιγύπτιοι: «Συ έσωσας την ζωήν ημών· ας εύρωμεν χάριν έμπροσθεν του κυρίου ημών, και θέλομεν είσθαι δούλοι του Φαραώ.» (Γένεσις 47:15-26, ΜΑΜ) Έτσι αυτά τα άλλα πρόβατα έγιναν δούλοι της Πολιτείας, δηλαδή, δούλοι της βασιλείας.

14. Γιατί δεν μπορούν αυτοί οι πρόσφατοι δούλοι να παρθούν από την υπηρεσία του ναού ή να θανατωθούν;

¹⁴ Αυτά τα άλλα πρόβατα του Καλού Ποιμένος που προορίζονται για τη γη, πρέπει να τον ακολουθήσουν ευπειθώς οπουδήποτε οδηγεί. Κανείς δεν μπορεί να τα αποσπάση από τη φροντίδα του χωρίς την πρέπουσα τιμωρία. Πρέπει να υπηρετούν τον Θεό στον ναό του ημέρα και νύχτα. Η ζωή τους πρέπει να διαφυλαχθή σαν τη ζωή των Γαβαωνιτών, που ήσαν απόγονοι του κατηραμένου Χαναάν και που επρόκειτο να καταστραφούν μαζί με τους υπολοίπους Χαναανίτες από τον Ιησού του Ναυή και τους Ισραηλίτες. Αλλά όπως οι αρχαίοι Γαβαωνίτες, αυτοί εζήτησαν και απέκτησαν ειρήνη με τον Μεγαλύτερον Ιησούν του Ναυή, τον Ιησούν Χριστόν, και με τον Θεόν του Ιεχωβά. Καθώς εξακολουθούν να εξέρχωνται από μέσα από τους συγχρόνους καταδικασμένους Χαναανίτες, ο Μεγαλύτερος Ιησούς του Ναυή τούς λέγει: «Τώρα λοιπόν επικατάρατοι είσθε, και δεν θέλει λείψει από σας δούλος, και ξυλοκόπος, και υδροφόρος, εις τον οίκον του Θεού μου.» Σε τούτο αυτοί απαντούν: «Ιδού, εις τας χείρας σου είμεθα· ό,τι σε φανή καλόν και αρεστόν να κάμης εις ημάς, κάμε.» Είναι κατηραμένοι, όχι όπως ο Χαναάν, αλλά επειδή έχει τεθή επάνω τους μια απαγόρευσις, μια παρακώλυσις. Έγιναν ιδιοκτησία του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού του, και κανείς δεν μπορεί να τους θανατώση ή να τους απομακρύνη από την υπηρεσία του ναού χωρίς να τιμωρηθή. Ο Θεός έχει απόλυτη εξουσία επάνω στη ζωή τους και στο θάνατό τους και μόνο Αυτός μπορεί να τους θανατώση αν αποτύχουν να είναι πιστοί δούλοι. Αλλοίμονο σε οποιονδήποτε που παραβιάζει αυτή τη θεία απαγόρευσι που είναι επάνω τους! Πέντε βασιλείς των Αμορραίων απεπειράθησαν αμέσως να ενεργήσουν έτσι και οι επιθετικές των δυνάμεις εσαρώθηκαν, διότι ο Ιεχωβά ο ίδιος έρριξε κάτω μεγάλους θανατηφόρους χαλαζολίθους από τον ουρανό και έκαμε να παραμείνουν ακίνητοι ο ήλιος και η σελήνη όταν προσευχήθηκε ο Ιησούς του Ναυή για να συμπληρώση τη σφαγή. Με φανατικόν εθνικισμό ο Βασιλεύς Σαούλ εδοκίμασε κάποτε να εξολοθρεύση τους απηγορευμένους Γαβαωνίτες, και ολόκληρο το έθνος Ισραήλ υπέφερε επί τρία χρονιά πείνα γι αυτό, ώσπου έγινε εξιλέωσις για τον θάνατο εκείνων των Γαβαωνιτών. Ο Ιεχωβά Θεός θα ενεργήση όμοια εναντίον του «Χριστιανισμού» επειδή μεταχειρίζεται βίαια τους συγχρόνους Γαβαωνίτες για να εμποδίση την απόδοσι από μέρους των υπηρεσίας ναού στον Θεό και την απόκτησι ζωής στο νέο κόσμο.—Ιησούς του Ναυή 9:3-27· 10:1-27· 2 Σαμουήλ 21:1-14.

15. Σε ποιο έργο ενώνονται με τον Μεγαλύτερον Γεδεών όλοι οι δούλοι του;

¹⁵ Η τάξις του πιστού και φρονίμου δούλου υποδέχεται αυτούς τους συνδούλους ανάμεσά της και προσπαθεί να προστατεύση τα δικαιώματά τους. Μαζί με τον Μεγαλύτερον Γεδεών, τον Χριστόν Ιησούν, ενώνονται στο συντριπτικό των ειδώλων έργο της κατακρημνίσεως του βωμού του ψευδούς θεού Βάαλ και του ιερού του άλσους ψευδούς λατρείας, και αφιερώνουν τις θυσίες του αίνου των στον Ιεχωβά Θεό, υπακούοντας στην εντολή του. Καθώς είναι γραμμένο: «Και έλαβεν ο Γεδεών δέκα άνδρας εκ των δούλων αυτού, και έκαμε καθώς είπε προς αυτόν ο Κύριος· . . . Δια τούτο ωνομάσθη ο Γεδεών εν τη ημέρα εκείνη Ιεροβάαλ, όπερ σημαίνει, Ας εκδικήση κατ’ αυτού ο Βάαλ, διότι εκρήμνισε τον βωμόν αυτού.» (Κριταί 6:27, 32, ΜΑΜ) Βάαλ σημαίνει «ιδιοκτήτης».

16. Λόγω του ότι είμεθα ιδιοκτησία του Θεού, τι αναγνωρίζομε και τι αποφασίζομε να πράξωμε;

¹⁶ Ο Ιεχωβά είναι ο Κτήτωρ μας και ο Θεός μας. Με χαρά όλοι εμείς, τόσο το υπόλοιπο όσο και τα άλλα πρόβατα, ομολογούμε ότι είμεθα η ζωντανή ιδιοκτησία του που αυτός ηγόρασε με το αίμα του Υιού του Ιησού Χριστού. Φέρομε τα σημάδια τούτου, όπως ο απόστολος Παύλος, ο οποίος είπε: «Εις το εξής μηδείς ας μη δίδη εις εμέ ενόχλησιν· διότι εγώ βαστάζω τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου.» (Γαλάτας 6:17) Επομένως αναγνωρίζομε το δικαίωμα του Θεού να υπαγορεύση ποια πρέπει να ήναι η θρησκεία μας, η μορφή της λατρείας μας, και θα λατρεύωμε μόνον Αυτόν ως τον αληθινό Θεό. Απέναντί Του δεν έχομε δικαιώματα. Είμεθα υποχρεωμένοι να τηρούμε τις εντολές του και με αγάπη θ’ αποδίδωμε την ιερή υπηρεσία μας σ’ αυτόν, εκλέγοντας να υπακούωμε σ’ αυτόν ως Άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους. Είμεθα οι θεοκρατικοί δούλοι του τώρα και για πάντα.

Απελευθέρωσις σ’ ένα Δίκαιο Κόσμο

«Ο Θεός είναι εις ημάς Θεός απελευθερώσεων· και εις Ιεχωβά τον Κύριον ανήκει η λύτρωσις από του θανάτου.»—Ψαλμός 68:20, ΑΣ.

 1. Ποια ενέργεια υποκινεί ο φόβος στους ανθρώπους και στα έθνη, και με ποιο αποτέλεσμα;

ΚΙΝΔΥΝΩΔΕΙΣ καιροί, γεμάτοι από ανησυχία και φόβο του πιθανού προσεχούς τέλους του πολιτισμού, υποκινούν τους ανθρώπους γα αναζητήσουν συμμαχίες δυνάμεως. Δεν είναι παράδοξο αυτό, διότι ένας μεγάλος προφήτης του Θεού προείπε ότι στον καιρόν του τέλους θα υπήρχε «στενοχωρία εθνών εν απορία . . . [ενώ] οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην». (Λουκάς 21:25, 26) Εκείνο που ζητούν σήμερα οι άνθρωποι είναι εξασφάλισις επιβιώσεως και απελευθερώσεως από οποιαδήποτε περίστασι. Φόβος θανάτου, πιθανώς πρωίμου θανάτου σε ατομικό πόλεμο μεταξύ των εθνών, δεσμεύει τους ανθρώπους στη σιδερένια λαβή του και τους καθιστά δούλους συστημάτων και διευθετήσεων που ελπίζουν ότι θα εξασφαλίσουν την επιβίωσι.—Εβραίους 2:15.

 2. Ποια αποτυχία έφερε απογοήτευσι; και με ποια μέτρα ζητούν τα έθνη να αποζημιωθούν γι’ αυτή την αποτυχία;

² Τρυφερές ελπίδες συνενώσεως των εθνών του κόσμου σε μια ευτυχισμένη οικογένεια γρήγορα μαραίνονται και λησμονούνται. Η θεμελιώδης διευθέτησις ειρηνικής επιλύσεως των διαφορών έφερε απογοήτευσι. Ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών που έπρεπε να έχη προμηθεύσει ένα πρακτικό σύστημα διατηρήσεως της οικογενείας των εθνών σε ενότητα και αρμονία, έχει αποδειχθή έως τώρα ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα τόπο συζητήσεων και διασαλπίσεως εθνικής προπαγάνδας. (Ησαΐας 8:9, 10) Μη έχοντας εμπιστοσύνη σε μια προφανώς ασθενή οργάνωσι Ηνωμένων Εθνών, οι μεγάλες δυνάμεις προσέφυγαν ακόμα μια φορά στη συγκρότησι στρατιωτικής ισχύος για να εξασφαλίσουν τη διατήρησί τους σ’ έναν εχθρικό κόσμο, όπως ακριβώς και η πρώτη παγκόσμιος δύναμις της αρχαίας Αιγύπτου είχε συναθροίσει χιλιάδες πολεμικών ίππων και αρμάτων για να εδραιώση την ασφάλειά της. Αγνοείται η δήλωσις της Γραφής ότι θα επέλθουν ουαί σ’ εκείνους που προσφεύγουν σε τέτοια μέτρα για απελευθέρωσι: «Ουαί εις τους . . . επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί.»—Ησαΐας 31:1.

 3. Λόγω αγνοίας της συμβουλής του Ιεχωβά, ποια γραμμή λογικεύσεως ακολουθείται; Ποια είναι η τύχη των λαών;

³ Αυτοί δεν φείδονται καμμιάς προσπαθείας ούτε χρημάτων στην άμιλλα της αναπτύξεώς των πιο αποτελεσματικών μέσων επιβολής «αμυντικής» καταστροφής. Η Ανατολή και η Δύσις διατηρούν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις, και κάθε μερίς ελπίζει (1) να εμποδίση τη συμφορά αποκλείοντας την εχθρική επίθεσι και (2) να είναι σε θέσι ν’ αντιμετωπίση επιτυχώς μια επίθεσι που θα εξεδηλώνετο και να επιζήση. Άλλα μικρότερα έθνη ενώνονται σε σύμφωνα και συμμαχίες με τις μεγάλες δυνάμεις, προσπαθώντας έτσι ν’ αυξήσουν τις δικές των πιθανότητες επιβιώσεως. Η μεγάλη πλειονότης των λαών του κόσμου, με εκλογή η εξαναγκασμό, συνταυτίζουν την τύχη τους με τη μια μερίδα ή την άλλη. Όλοι έχουν την ίδια ιδέα στο νου, δηλαδή, απελευθέρωσι μέσω συμμαχίας με την πιο ισχυρή δύναμι, όσο τούτο είναι δυνατόν.

 4. Ποια έκθεσι προμηθεύει η ιστορία σχετικά με την επιστήριξι σε στρατιωτικήν ισχύν;

⁴ Αλλ’ αυτή η φιλοσοφία της επιβιώσεως δεν είναι κάτι νέο. Εδοκιμάσθη προηγουμένως από μεγάλες δυνάμεις, και τα αποτελέσματα δεν υπήρξαν ούτε κατ’ ελάχιστον ενθαρρυντικά. Η κοσμική ιστορία αποδεικνύει ότι κάθε παγκόσμιος δύναμις από τον καιρό της αρχαίας Αιγύπτου εβασίσθη σε στρατιωτικήν ισχύν για να πραγματοποιήση την απελευθέρωσί της σε καιρό θλίψεως, και όμως οι δυνάμεις αυτές δεν μπόρεσαν να διατηρηθούν απεριόριστα. Γρήγορα ή αργά, σ’ έναν καιρό μεγάλης δοκιμασίας, έπεσαν. Η ιστορική αφήγησις πολέμων που διετηρήθη στη Βίβλο προσθέτει αποδείξεις στο ότι η στρατιωτική ισχύς δεν εγγυάται ασφάλεια και απελευθέρωσι. Συχνά μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις, μολονότι φαινομενικώς συντριπτικά ισχυρές και ικανές επιφανειακώς να ανθέξουν σε οποιαδήποτε δοκιμή των όπλων, αντιμετώπισαν ήττα από μέρους εκείνων που ήσαν σχετικώς άοπλοι. Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι τα ηττημένα αυτά έθνη, σε όλα τα αμυντικά των μέτρα επροτίμησαν να αγνοήσουν τον Ιεχωβά.—Ησαΐας 60:12.

 5, 6. Αναφέρατε παραδείγματα όπου η ένοπλη ισχύς απέτυχε ως σωστική δύναμις.

⁵ Η Αίγυπτος των Φαραώ συνήθροισε όλη την πολεμική εξάρτυσι του βασιλείου, εξακόσια ισχυρά άρματα, και κατεδίωξε ένα άοπλο λαό που εθεωρείτο απειλή στην ύπαρξί της. Και τα εξακόσια άρματα κατεστράφησαν, τα δε αμείλικτα στρατεύματα που τα συνώδευαν επνίγησαν στην Ερυθρά θάλασσα. (Έξοδος 14) Ένας ισχυρός στρατός των Φιλισταίων που απετελείτο από 30.000 άρματα και 6.000 ιππείς, φαινομενικώς αήττητος, εκινήθη εναντίον του Ισραήλ. Ήταν μια επίδειξις στρατιωτικής ισχύος που αντιστοιχούσε σ’ εκείνη την εποχή με την ισχύν των σημερινών μεγάλων δυνάμεων. Και η ισχύς αυτή φαινόταν πιο συντριπτική επειδή δεν υπήρχε ούτε ένα ξίφος σε όλον τον Ισραήλ κατά τον καιρό εκείνο, ούτε ακόμη ένας σιδηρουργός στη χώρα. Εν τούτοις, τα ισχυρά στρατεύματα των Φιλισταίων διεσκορπίσθησαν και οι στρατιωτικές των δυνάμεις δεν μπόρεσαν να τους απελευθερώσουν.—1 Σαμουήλ 13:5, 19, 22· 14:22, 23.

⁶ Ο Ιαβείν, βασιλεύς της Χαναάν, είδε 900 από τα καλύτερα άρματά του να σαρώνωνται από ένα λαό που εθεωρείτο ανυπεράσπιστος. (Κριταί 4:13-17) Ο Ασσύριος Βασιλεύς Σενναχειρείμ παρέστη μάρτυς του αποδεκατίσματος της ισχυρής στρατιωτικής του δυνάμεως σε μια νύχτα, διότι 185.000 από τα καλύτερα στρατεύματά του βρέθηκαν «σώματα νεκρά». (Ησαΐας 37:35, 36) Πουθενά στην ιστορία του συγχρόνου πολέμου δεν έγινε κάτι όμοιο με την καταστροφή των 100.000 Συρίων πεζών μέσα σε μια ημέρα.—1 Βασιλέων 20:29.

 7. Τι θα έπρεπε να έχουν διδαχθή τα έθνη έως τώρα, όπως κατεδείχθη από μια πρόσφατη πείρα;

⁷ Τα έθνη έπρεπε να έχουν διδαχθή από τα μαθήματα της ιστορίας, ότι ασφάλεια και απελευθέρωσις δεν είναι συνώνυμα με την στρατιωτικήν ισχύν. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα της ιστορίας όπου η επιστήριξις στη στρατιωτική δύναμι να διεφύλαξε επ’ άπειρον ένα έθνος. Ούτε η στρατιωτική ισχύς υπήρξε βέβαιος απελευθερωτής σε όλες τις μεγάλες κρίσεις. Η διαδοχική άνοδος και πτώσις των εθνών δίδει απόδειξι του γεγονότος αυτού. Τώρα η μεγίστη κρίσις όλων των καιρών είναι επάνω στον κόσμο. Πολύ φυσικά οι άνθρωποι είναι ανήσυχοι για μια εξασφάλισι απελευθερώσεως. Θα εξακολουθήσουν τώρα να επιστηρίζωνται σε μεθόδους που πάντοτε απεδείχθησαν ανεπαρκείς; Επί πλέον, μολονότι η απελευθέρωσις με στρατιωτικά μέσα θα μπορούσε να είναι ασφαλής σε μια κρίσι εκείνοι όμως που θα επιζούσαν θ’ αντιμετώπιζαν ακόμη, ως επακόλουθα, και άλλες θλίψεις και κρίσεις που θα προεκαλούντο από άλλες ακόμη περιστάσεις. Τα τρομερά επακόλουθα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου διευκρινίζουν καλά το σημείο αυτό. Η στρατιωτική ισχύς δεν μπορεί ν’ απελευθερώση τα έθνη ή τους λαούς από τις θλίψεις και τις ανησυχίες του κόσμου τούτου. Κάτι περισσότερο απ’ αυτήν χρειάζεται.

 8. Σε αντίθεσι με τα ανθρώπινα σχέδια για απελευθέρωσι, τι αποκαλύπτει η Βίβλος;

⁸ Μια ειλικρινής επισκόπησις της ιστορίας, αρχαίας και νεωτέρας, αποκαλύπτει την μη αποτελεσματικότητα των στρατών, των συμμαχιών, των συνθηκών, των συμφωνιών, των όπλων της καταστροφής κλπ., στο να επιφέρουν πραγματικά μια γνήσια απελευθέρωσι. Δεν είναι εκδήλωσις σοφίας το να εξακολουθή κανείς να επαναλαμβάνη τα λάθη του παρελθόντος. Οι σοφοί άνθρωποι ακούουν τη συμβουλή και επωφελούνται από αυτήν. (Παροιμίαι 12:15· 9:9) «Οι ζητούντες τον Ιεχωβά θέλουσι νοήσει τα πάντα,» διότι αυτός είναι ο μέγας Σύμβουλος. (Παροιμίαι 28:5, ΑΣ) Ο λόγος του Ιεχωβά αποκαλύπτει αυτόν ως ισχυρόν Απελευθερωτήν. Υποσχέθηκε γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες μια απελευθέρωσι χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία—μια απελευθέρωσι των ανθρώπων από τις καταθλίψεις και τους τρόμους του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων, σ’ ένα δίκαιον νέον κόσμον ελεύθερον για πάντα και λαμπρόν με το σθένος, τη δροσερότητα και την πεποίθησι που έρχονται με την αληθινή ασφάλεια. Ο νέος αυτός κόσμος προετοιμάσθηκε ειδικώς από τον Ιεχωβά, διότι αυτός λέγει για τον εαυτό του, «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν.» (Ησαΐας 65:17) Καμμιά σημερινή ανθρώπινη διευθέτησις που θα ήταν δυνατόν κανείς να φαντασθή, δεν θα μπορούσε πιθανώς να κατορθώση τέτοια απελευθέρωσι του ανθρωπίνου γένους από τις θλίψεις του.

 9. Προγνωρίζοντας ο Ιησούς τους κρισίμους καιρούς που επήλθαν τώρα στον κόσμο, ποια πορεία συνέστησε;

⁹ Ο Ιησούς Χριστός κατανοούσε τις θλίψεις τού ανθρωπίνου γένους και την ανάγκη του για έναν απελευθερωτή. Αλλά δεν εδίδαξε τους ανθρώπους να επινοούν μεθόδους για να πραγματοποιήσουν την απελευθέρωσί τους. Μάλλον τους εδίδαξε να προσεύχωνται στον Θεό για απελευθέρωσι, και έτσι τους υπέδειξε την ορθή πηγή απελευθερώσεως. Αυτό εσήμαινε ότι οι άνθρωποι έπρεπε να βασίζονται στον Ιεχωβά Θεό για να τους απελευθερώση, όχι στις λεγεώνες της Αυτοκρατορικής Ρώμης, ούτε σε μια επόμενη δύναμι που θα μπορούσε ν’ αποκτήση την υπεροχή, να υποδουλώση τις στρατιές του Καίσαρος και να κυριαρχήση στον κόσμο. Θυμηθήτε ότι ο Ιησούς προεγνώρισε και προείπε τους ταραχώδεις καιρούς που επήλθαν τώρα στον κόσμο. Προείπε ότι έθνος θα ηγείρετο εναντίον έθνους και βασιλεία εναντίον βασιλείας, επισπεύδοντας στενοχωρία του πιο κρισίμου είδους. Δεν συνέστησε, όμως, επιστήριξι σε οποιοδήποτε ανθρώπινο σχέδιο ή οργάνωσι για απελευθέρωσι, αλλά εδίδαξε τους ανθρώπους να απευθύνουν τις προσευχές των στον Ιεχωβά Θεό για απελευθέρωσι. Η προσευχή των έπρεπε να είναι όπως το θέλημα του Θεού γίνη στη γη, καθώς και στον ουρανό. Έτρεπε έτσι να ζητούν απελευθέρωσι μ’ ένα τρόπο και από μια πηγή πολύ υψηλότερα από τα επίγεια πράγματα.—Ματθαίος 6:9-13· 24:1-14· 2 Τιμόθεον 3:1.

10. Ποιους απελευθερώνει ο Ιεχωβά και με ποιο μέσον; Τι υποστηρίζει εκείνους που εμπιστεύονται στην απελευθέρωσί του;

¹⁰ Ο Ιεχωβά είναι ο μέγας απελευθερωτής· σχετικά με τούτο δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία. Αλλά δεν παρέχει απελευθέρωσι σε όλους αδιακρίτως. Απελευθερώνει μόνο εκείνους που είναι άξιοι απελευθερώσεως και εγκαταλείπει στην καταστροφή εκείνους που δεν είναι άξιοι σωτηρίας. «Εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.» (2 Πέτρου 2:9, ΜΝΚ) Διακηρύττει τον εαυτό του ως τον μόνον Απελευθερωτήν και Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Ο Πέτρος το πιστοποιεί αυτό, λέγοντας: «Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.» (Πράξεις 4:12) Ο λόγος του Ιεχωβά είναι πράγματι ένα μεγάλο άσμα απελευθερώσεως που αναπτύσσει μέσα μας θάρρος, δύναμι και πεποίθησι σ’ Αυτόν. Ποτέ αυτός δεν αφήνει εκείνους που τον αγαπούν να λησμονήσουν τη δύναμί του για απελευθέρωσι, μολονότι περνούν από δυσκόλους καιρούς. Τους παρηγορεί με άσματα απελευθερώσεως, τα οποία όλα τον φανερώνουν ως Εκείνον που ασφαλώς θ’ απελευθερώση.—Ψαλμός 32:7.

11. Πώς η απελευθέρωσις του Ιεχωβά διαφέρει από τις ποοσπάθειες των ανθρώπων για αυτοαπελευθέρωσι;

¹¹ Ο Θείος τρόπος απελευθερώσεως είναι τόσο θαυμαστά διαφορετικός από τους τρόπους του κόσμου ώστε να είναι ακατάληπτος στους ανθρώπους που δεν έχουν πίστι. Έτσι ακριβώς, επίσης, είναι απείρως πιο αποτελεσματικός από ό,τι θα ήταν δυνατόν να ελπίζη κάνεις από μια επίγεια απελευθέρωσι. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να βασίζεται σε ισχυρά όπλα ούτε σε ευφυά στρατιωτικά στρατηγήματα για δύναμι απελευθερώσεως. Με πλήρη εμπιστοσύνη στην ικανότητά του, λέγει, «Θέλω ελεήσει, και θέλω σώσει αυτούς δια Ιεχωβά του Θεού αυτών, και δεν θέλω σώσει αυτούς δια τόξου, ουδέ δια ρομφαίας, ουδέ δια πολέμου, δια ίππων, ουδέ δια ιππέων.» (Ωσηέ 1:7, ΑΣ) Θα ήταν ομολογία αδυναμίας γι’ αυτόν το να λάβη στρατιωτικά μέτρα σύμφωνα με τις κατευθύνσεις των ανθρώπων. Πράγματι, το ίδιο του το όνομα είναι ένας ισχυρός πύργος, στον οποίον ο δίκαιος μπορεί να καταφύγη για ασφάλεια. (Παροιμίαι 18:10) Ο Ιησούς είχε εκτίμησι του γεγονότος ότι η απελευθέρωσις των ανθρώπων από τον Θεό δεν βασίζεται στο ξίφος. Για τούτο, σ’ έναν με αγαθάς προθέσεις οπαδόν που επιθυμούσε να τον απελευθερώση από τα χέρια των εχθρών του, ο Ιησούς είπε: «Επίστρεψον την μάχαιράν σου εις τον τόπον αυτής· διότι πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή.»—Ματθαίος 26:52.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΝΩΣΕΩΣ

12. Ποια πίστις χρειάζεται για να γίνωμε κατάλληλοι για την απελευθέρωσι του Θεού, και πώς ο Ιησούς διεκήρυξε την ερχόμενη απελευθέρωσι;

¹² Ο Χριστός Ιησούς είναι ο Πρώτιστος Αντιπρόσωπος του Ιεχωβά για απελευθέρωσι. Χρειάζεται πίστις σ’ αυτόν για να γίνωμε κατάλληλοι για απελευθέρωσι με ενέργεια του Θεού, διότι ο Θεός απέστειλε τον Ιησούν «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάννης 3:16) Ο Ιησούς διεκήρυξε την απελευθέρωσι του Ιεχωβά διαδίδοντας γνώσι—γνώσι του Θεού ως εκείνου που είναι αποφασισμένος να απελευθερώση το ανθρώπινο γένος από τις θλίψεις του· και γνώσι του ίδιου του εαυτού του ως του κεχρισμένου του Θεού που θα πραγματοποιήση αυτή την απελευθέρωσι. Δεν θα υπήρχε απελευθέρωσις για ζωή χωρίς τη γνώσι του Θεού και του Υιού του. Συνεπώς ο Ιησούς είπε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάννης 17:3.

13. Τίνος η γνώσις μας καθιστά καταλλήλους, υποστηριζόμενη από ποιο είδος πορείας ζωής;

¹³ Επομένως, η γνώσις είναι το κλειδί της απελευθερώσεως, διότι «οι δίκαιοι θέλουσιν ελευθερωθή δια της γνώσεως». (Παροιμίαι 11:9) Αυτό δεν μπορεί ν’ αναφέρεται σε ανώτερη γνώσι στρατιωτικών στρατηγημάτων, ούτε σε γνώσι πυρηνικών δυνάμεων, που η εφαρμογή τους μπορεί να χρησιμοποιηθή ως απελευθερωτική δύναμις. Όχι, αλλά αναφέρεται στη γνώσι των σκοπών του Θεού. Ως υποστήριξις αυτής της γνώσεως πρέπει να υπάρχη ένα πρότυπον ζωής διαπλασμένο σε συμμόρφωσι με τις απαιτήσεις του Θεού όπως εκτίθενται στον Λόγον του. Η απαιτούμενη γνώσις είναι μια κατανόησις του Ιεχωβά ως Εκείνου που είναι «Θεός των θεών, και Κύριος των κυρίων, Θεός μέγας, ισχυρός, και φοβερός, ουκ αποβλέπων εις πρόσωπον, ουδέ λαμβάνων δώρον.» (Δευτερονόμιον 10:17) Αυτό σημαίνει γνώσιν του Ιεχωβά ως του Οικοδόμου ενός δικαίου νέου κόσμου ο οποίος θα προμηθεύση μόνιμη απελευθέρωσι για κείνους που τον αγαπούν, και γνώσιν της προθέσεώς του να σώση δικαίους ανθρώπους από αυτόν τον παλαιόν κόσμον στο νέο εκείνο σύστημα πραγμάτων.

14. Στην εκπλήρωσι ποιου σκοπού του Ιεχωβά απέβλεπε ο Πέτρος για απελευθέρωσι;

¹⁴ Από τον καιρό ακόμη της ανταρσίας της Εδέμ ο Ιεχωβά είχε εκφράσει τον σκοπό του να έχη έναν κόσμον τελείως δίκαιον, ο σκοπός δε αυτός θα εκπληρωθή. Ο κόσμος αυτός θα αποτελήται από τους «ουρανούς», αοράτους στους ανθρωπίνους οφθαλμούς, και την «γην», η οποία είναι ορατή. Κάθε τι σ’ αυτόν τον δίκαιον νέον κόσμον πρέπει να είναι δίκαιο και να πράττη εκείνο που είναι ορθόν, προς αίνον του Ιεχωβά. Ο απόστολος Πέτρος απέβλεπε για απελευθέρωσι στο νέο αυτό σύστημα πραγμάτων, λέγοντας για τον εαυτό του και τους συντρόφους του πρώτους Χριστιανούς: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρου 3:13) Ο Πέτρος ήθελε ν’ απελευθερωθή από τις θλίψεις του παλαιού κόσμου και τις ανησυχίες του, εγνώριζε όμως ότι μόνο ο Θεός θα μπορούσε να το επιτελέση αυτό, σύμφωνα με τις επαγγελίες του. Ο Πέτρος δεν ετάχθη με το μέρος της Ρώμης και δεν επήγε πίσω από τις στρατιές της για απελευθέρωσι.

15. Από τι θα αποτελήται ο δίκαιος νέος κόσμος;

¹⁵ Το μέρος των «νέων ουρανών» του νέου αυτού κόσμου αποτελείται από τον Ιησού Χριστό, μαζί με τους συγκληρονόμους του στην ουράνια δόξα, που υποστηρίζονται από τους αγγέλους του ουρανού, όλοι δε αυτοί είναι δίκαιοι και πλήρως νομοταγείς στον Θεό και πιστοί στην αφοσίωσί των προς αυτόν. Η «νέα γη» θα αποτελήται από δικαίους ανθρώπους που θα αποδειχθούν πριν και μετά τον Αρμαγεδδώνα ότι είναι τα άλλα πρόβατα του Κυρίου Ιησού, του «Καλού Ποιμένος». (Ιωάννης 10:16 και Εβραίους 2:5, 6) Και η «νέα γη» θα περιλαμβάνη τους απογόνους αυτών των άλλων προβάτων που θα γεννηθούν στον έπειτα από τον Αρμαγεδδώνα κόσμο. Κάθε πλάσμα που θα κατοική στην «νέαν γην» πρέπει να είναι δίκαιο, και οι δίκαιοι δεν θα πεθάνουν ποτέ.—Ματθαίος 25:46.

16. Γιατί είναι τόσο επιθυμητό το ορθό είδος γνώσεως;

¹⁶ Αναντίρρητα, ένα πράγμα που διακρίνει τους απελευθερωμένους από εκείνους που χάνονται, είναι η γνώσις. Η γνώσις είναι επιθυμητή πάνω από κάθε άλλο πράγμα, διότι η αξία της γνώσεως έγκειται στην ικανότητα που δίνει στον κάτοχο της να ενεργήση τώρα σύμφωνα με τους σκοπούς του Θεού. Εφαρμόζοντας την αληθινή γνώσι μ’ ένα αγνό ελατήριο, οι άνθρωποι μπορούν ν’ αποκτήσουν σοφία και κατανόησι πολύ πέρα από οτιδήποτε έχει να προσφέρη αυτός ο κόσμος, παρ’ όλα τα μεγάλα εκπαιδευτικά του ιδρύματα. Γι’ αυτό ακριβώς ο σοφός άνθρωπος των Παροιμιών τοποθετεί τη μεγάλη αυτή αξία στην απόκτησι κατανοήσεως του λόγου του Θεού. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»—Παροιμίαι 3:13-18.

Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ

17. Με ποιο μέσον μπορεί κανείς να αποκτήση γνώσι που οδηγεί σε απελευθέρωσι, αλλά πώς μπορεί να φανή αυτή η άποψις σε πολλούς;

¹⁷ Εν τούτοις, γνώσις και κατανόησις που εγγυώνται απελευθέρωσι δεν παρέχονται ατομικώς, χωριστά από τον λόγον του Θεού και την οργάνωσί του. Η ίδια τάξις και οργάνωσις που εξεδηλώθη στη δημιουργία του είναι προφανής και στο έργο της απελευθερώσεως. Ενώ το φως της αληθείας σχετικά με την απελευθέρωσί του φέγγει ολοένα λαμπρότερα, αυτό γίνεται μέσω της θεοκρατικής του οργανώσεως, πρώτα του ουρανίου μέρους και κατόπιν του επιγείου. Μολονότι η προσωπική κατ’ άτομον μελέτη της Γραφής είναι αναγκαία, αξιέπαινη και αξιοσύστατη, δεν θα φέρη αυτή καθ’ εαυτήν ένα άτομο σε πλήρη εκτίμησι της διευθετήσεως του Ιεχωβά για απελευθέρωσι· όπως ακριβώς και το να παρακολουθή κανείς τακτικά μια εκκλησία επί έτη, δεν θα τον εξαρτίση κατ’ ανάγκην στο να υπηρετή τον Θεό και δεν θα τον φέρη στη θέσι για να λάβη την απελευθέρωσί του. Ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί την οργάνωσί του για να πραγματοποιήση απελευθέρωσι, και η απελευθέρωσις ενός άτομου εξαρτάται από τη σχέσι του προς τον Θεό και προς την οργάνωσι του Θεού. Σε πολλούς αυτό μπορεί να φανή μια στενή άποψις των πραγμάτων, εν τούτοις, δεν μπορούμε να καταδικάσωμε ως ακατανόητα στενό εκείνο που ο Θεός επρομήθευσε για την απελευθέρωσί μας. (Ματθαίος 7:13, 14) Πρέπει να αναζητήσωμε απελευθέρωσι υπό τους όρους του Θεού. Εξετάστε όσα αναγράφει η Βίβλος επάνω σ’ αυτό το σημείο.

18, 19. Ποια παραδείγματα υπάρχουν που διευκρινίζουν ότι η κατανόησις και η εύνοια δεν αποκτώνται χωριστά από την ορατή οργάνωσι του Θεού;

¹⁸ Ένας Αιθίοψ ευνούχος εδιάβαζε με επιμέλεια τον λόγον του Θεού, και όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον φέρη στη θέσι να λάβη την απελευθέρωσι του Θεού. Ο Φίλιππος τον άκουσε να διαβάζη δυνατά τον Ησαΐα τον προφήτη, και είπε: «Άρά γε γινώσκεις α αναγινώσκεις;» Ο ευνούχος απήντησε, «Και πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;» Ο Φίλιππος τον «ωδήγησε» λέγοντας του τα αγαθά νέα της ερχομένης απελευθερώσεως, και ο ευνούχος εζήτησε βάπτισμα, που εσήμαινε την επιθυμία του να επωφεληθή από την απελευθέρωσι αυτή με το να συμμορφωθή προς την στενήν οδόν του Θεού. Ο Φίλιππος τότε εκπροσωπούσε την ορατή οργάνωσι του Θεού, επειδή είχε σταλή από την Ιερουσαλήμ για να κηρύττη.—Πράξεις 8:26-39.

¹⁹ Ο Κορνήλιος, ο Ιταλός αξιωματικός του στρατού και πρώτος Εθνικός που εδέχθη τη Χριστιανοσύνη, μολονότι επί χρόνια ήταν ένας θεοσεβής άνθρωπος, εξασκώντας έλεος, αγαθότητα και φιλανθρωπία προς τους άλλους, είχε ανάγκη της ορατής οργανώσεως του Θεού για να τον βοηθήση. Αφού ο Πέτρος, που αντιπροσώπευε την εκκλησία της Ιερουσαλήμ, εστάλη στον Κορνήλιο και τον εδίδαξε, αυτόν κι εκείνους που είχαν συναθροισθή μαζί του, όλοι αυτοί έλαβαν το άγιο πνεύμα, που εσήμαινε εύνοια του μεγάλου Απελευθερωτού Ιεχωβά, και εβαπτίσθησαν τότε. (Πράξεις 10) Ακόμη και ο Σαούλ ο εκ Ταρσού δεν έλαβε εύνοια ούτε ανοίχθηκαν οι οφθαλμοί του, ούτε έλαβε το βάπτισμα, παρά αφού ήλθε σε επαφή με τον Ανανία, ο οποίος αντιπροσώπευε την ορατή οργάνωσι του Θεού. (Πράξεις 9) Χωρίς προσκόλλησι στην ορατή οργάνωσι που χρησιμοποιεί ο Θεός, δεν μπορεί να υπάρξη απελευθέρωσις, ούτε τώρα ούτε σε οποιονδήποτε μέλλοντα καιρό.

20. Πώς η παλαιότερη ακόμη πολιτεία του Θεού προς ανθρώπους καταδεικνύει την ίδια αρχή;

²⁰ Μήπως δεν γινόταν το ίδιο πάντοτε; Δεν υπήρχε απελευθέρωσις χωριστά από τον Νώε και την οικογενειακή του οργάνωσι που την επεδοκίμασε ο Θεός επειδή κατεσκεύασε την κιβωτό της απελευθερώσεως. (2 Πέτρου 2:5) Δεν υπήρχε απελευθέρωσις για τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο, χωριστά από τη διάταξι της ορατής οργανώσεως μέσω του Μωυσέως. Ούτε υπήρχε απελευθέρωσις από την Αίγυπτο χωριστά από την ορατή διάταξι του Θεού. Ο δίκαιος άνθρωπος Λωτ έλαβε απελευθέρωσι από τα Σόδομα μόνο αφού ήλθε σε επαφή με τους αγγέλους οι οποίοι υλοποιήθησαν ως ορατοί αντιπρόσωποι του Θεού για να τον προειδοποιήσουν. (2 Πέτρου 2:7, 8) Η απελευθέρωσις της Ραάβ από την καταστροφή της Ιεριχούς εξηρτάτο από την συμφωνία της με τους Ισραηλίτες κατασκόπους οι οποίοι αντιπροσώπευαν την επιδοκιμασμένη οργάνωσι του Ιεχωβά τότε.—Ιησούς του Ναυή 6.

21. Τι έχομε να πούμε για τη διευθέτησι του Θεού σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους; Ποιο ζωτικό μέρος θα έπαιζε η ορατή οργάνωσις, όπως δείχνεται από τον Παύλο;

²¹ Το ίδιο συμβαίνει και σ’ αυτή τη συντέλεια του αιώνος, που η καταστροφή ενός κόσμου είναι τώρα πλησίον. Τα αγαθά νέα της διατάξεως της Βασιλείας για απελευθέρωσι κηρύττονται από την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά, και μέσω της οργανώσεως έχει έλθει μια θαυμασίως πλήρης κατανόησις της διευθετήσεως του Ιεχωβά για απελευθέρωσι. Αυτή περιλαμβάνει την κατανόησι της ευκαιρίας να αποδοθή υπηρεσία στον Ιεχωβά σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους, να κάμη κάθε άτομο μια συνεχή ομολογία δημοσίου αίνου στον Θεό, που οδηγεί σε σωτηρία ή απελευθέρωσι. Ότι αυτό θα ήταν αναγκαίο για απελευθέρωσι δείχνεται από τον απόστολο Παύλο, ο οποίος παραθέτει μέρος της προφητείας του Ιωήλ για απελευθέρωσι: «Διότι “πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; Και πώς θέλουσι κηρύξει, εάν δεν αποσταλώσι;» Αυτό είναι κατά τόσον βέβαιον τρόπον οργάνωσις, όσο ακριβώς είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς ωργάνωσε κήρυκας για να τους αποστείλη· συνένωσις δε με την οργάνωσι αυτή που επικαλείται το όνομα του Ιεχωβά είναι η οδός της απελευθερώσεως.—Ρωμαίους 10:13-15, ΜΝΚ· Ιωήλ 2:32.

22. Ποιο χαρακτηριστικό του Ιεχωβά μαρτυρεί ότι είναι ίδιες οι απαιτήσεις του για απελευθέρωσι τώρα;

²² Ο Ιεχωβά λέγει: «Εγώ, ο Ιεχωβά, δεν αλλοιούμαι.» (Μαλαχίας 3:6, ΑΣ) Είχε πάντοτε ωρισμένους κανόνας για να κυβερνούν τα πλάσματά του. Σε περασμένους καιρούς υπήρχαν απαιτήσεις στις οποίες έπρεπε ν’ ανταποκριθούν για ν’ αποκτήσουν απελευθέρωσι, όπως, παραδείγματος χάριν, η συμμόρφωσίς των σε λεπτομερειακές οδηγίες σχετικές με τον χειρισμό του αμώμου αμνού και του αίματός του κατά την νύκτα που ο άγγελος του θανάτου διήρχετο την Αίγυπτο. Εφ’ όσον οι «σημερινοί ουρανοί και η γη . . . είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων» για να δώσουν τόπο στον δίκαιο νέο κόσμο, μόνον η πιστή τήρησις των κανόνων του Ιεχωβά θα εξασφαλίση απελευθέρωσι κατά το τέλος του παρόντος κόσμου. Ποιος κανών του Θεού είναι αμετάβλητος και πρέπει να εφαρμοσθή στα άλλα πρόβατα και σε όλους όσοι τώρα ζητούν απελευθέρωσι; Τι θα απαιτηθή από κάθε άτομο που επιθυμεί απελευθέρωσι στο νέο κόσμο του Ιεχωβά;

23. Πώς μαθαίνει κανείς υπακοή; Και ποια χτυπητή αντιπαραβολή γίνεται στο Βιβλικό υπόμνημα;

²³ Υπακοή απαιτείται. Ο νόμος του Παντοδυνάμου Θεού απαιτεί, χωρίς εξαίρεσι, όπως κάθε πλάσμα που θα λάβη ζωή αιώνια στους ουρανούς ή στη γη, μάθη υπακοή στον Ύψιστον. Τούτο καθιστά αναγκαία τη γνώσι τού τι ο Θεός απαιτεί, η οποία γνώσις μπορεί να αποκτηθή μόνο με επιμελή μελέτη των Γραφών. Οι Γραφές εγράφησαν προ πολλού «προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» (1 Κορινθίους 10:11) Στη Βίβλο οι ευπειθείς αντιπαραβάλλονται έντονα με τους απειθείς και διεφυλάχθη ένα υπόμνημα των αποτελεσμάτων κάθε πορείας, που βοηθεί εκείνους οι οποίοι τώρα ζητούν απελευθέρωσι. Είναι αξιοσημείωτο ότι απελευθέρωσις ποτέ δεν ήλθε στους απειθείς, αλλά μόνο σ’ εκείνους που εξεζήτησαν τον Ιεχωβά και επρόσεξαν τον λόγον του, και οι οποίοι συνεμορφώθησαν με την οργάνωσί του.

24. Τί σημαίνει να είμεθα ευπειθείς; Δείξτε παραδείγματα από Εβραίους 11.

²⁴ Να είμεθα ευπειθείς σημαίνει να έχωμε γνώσιν του θελήματος του Θεού και κατόπιν να πράττουμε επιμελώς το θέλημά του. Μετά την πτώσι του ανθρώπου ο Ιεχωβά ανήγγειλε τον σκοπό του να παραγάγη «σπέρμα», τον Μεσσίαν, ο οποίος, προμηθεύοντας μια απολυτρωτική τιμή και έπειτα εγκαθιδρύοντας μια κυβέρνησι δικαιοσύνης, θα άνοιγε το δρόμο για απελευθέρωσι των δικαίας διαθέσεως ανθρώπων. Ο Διάβολος αρνήθηκε την ικανότητα του Θεού να πραγματοποιήση μια τέτοια απελευθέρωσι, και ως την ημέρα αυτή ο Σατανάς προσπαθεί να εμποδίση την απελευθέρωσι οποιωνδήποτε ανθρώπων. Αλλ’ ο άνθρωπος που πιστεύει ότι ο Θεός είναι ο Υπέρτατος και μπορεί να πραγματοποιήση τον σκοπό του για απελευθέρωσι σύμφωνα με το θέλημά του, αρχίζει να έχη πίστι. (Εβραίους 11:6) Στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής προβάλλουν τα ονόματα πιστών ανδρών των αρχαίων χρόνων που είχαν ακλόνητη εμπιστοσύνη στη δύναμι του Θεού για απελευθέρωσι και στην ικανότητά του να εκτελέση τον αναγγελμένο σκοπό του· και υπήκουαν με επιμέλεια στις εντολές του. Δια πίστεως απέβλεψαν προς τα εμπρός στην ημέρα αυτή που ο Θεός θα ίδρυε τη βασιλεία του, δημιουργώντας έτσι ένα δίκαιο κόσμο, και επιθυμούσαν να ζήσουν κάτω από την τελεία αυτή κυβέρνησι. Απέβλεπαν στους «νέους ουρανούς» ως την κυβερνητική των εξουσία. Δεν ήθελαν να δεχθούν μέσω συμβιβασμού οποιαδήποτε προσωρινή απελευθέρωσι με το χέρι του Διαβόλου από όσα υπέφεραν χάριν δικαιοσύνης.—Εβραίους 11:14-16, 35-38.

25, 26. (α) Ποιο ερώτημα μπορεί να εγερθή σχετικά με τους πιστούς άνδρας των αρχαίων χρόνων; (β) Ποιο θαυμαστό γεγονός φέρεται μπροστά μας σχετικά με τον Ιεχωβά;

²⁵ Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα για τους πιστούς αυτούς άνδρας; Εκράτησαν την ακεραιότητά τους και την υπακοή τους απέναντι του Θεού και είχαν την επιδοκιμασία του, πολλοί όμως απ’ αυτούς απέθαναν βίαιο θάνατο και εσφράγισαν με το αίμα τους τη μαρτυρία τους για την υπεροχή του Θεού. Μήπως ο Θεός δεν μπόρεσε να τους απελευθερώση; Μήπως το γεγονός ότι εχάθηκαν δείχνει ότι ο Θεός δεν έχει τη δύναμι ν’ απελευθερώση και ότι ακόμη κι εκείνοι που είναι οι αφωσιωμένοι δούλοι του δεν είναι βέβαιοι ότι θα λάβουν σωτηρία; Ασφαλώς όχι!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ

²⁶ Μάλλον, αυτό φέρνει μπροστά μας μια άλλη άποψι της απελευθερώσεως που χαρακτηρίζει τον Ιεχωβά ως μέγαν Απελευθερωτήν που δεν υπάρχει όμοιός του. Ναι, ακόμη και ο θάνατος ο ίδιος δεν μπορεί να εμποδίση τον Ιεχωβά από το να εξασκήση την απελευθέρωσί του υπέρ του λαού του. Οποιαδήποτε ανθρώπινη απελευθέρωσις θα εβραχύνετο και θα εματαιώνετο με την επέμβασι του θανάτου, αλλά δεν συμβαίνει αυτό με την απελευθέρωσι του Θεού. «Ο δίκαιος και εν τω θανάτω αυτού έχει ελπίδα,» λέγει ο αλάνθαστος Λόγος. Γιατί; «Διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής.» (Ιωάννης 5:28, 29) Κρατούνται στη μνήμη του Θεού και προορίζονται για μια πρώιμη ανάστασι οι άνδρες εκείνοι των αρχαίων χρόνων. Δική των θα είναι η απελευθέρωσις από τον τάφο σε αιώνια ζωή επάνω στη γη, και αυτό είναι εξίσου βέβαιο, όσο ότι ο Υιός του Θεού ο ίδιος απελευθερώθηκε από το μνήμα έπειτα από τρεις ημέρες. Έτσι τονίζεται ο αμετάβλητος κανών ότι οι πιστοί ευπειθείς που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού, θα λάβουν απελευθέρωσι. Ούτε και ο θάνατος ακόμη δεν μπορεί να ματαιώση την απελευθέρωσί των.

27. Μήπως η εγγυημένη απελευθέρωσις αποκλείει την δυνατότητα παθημάτων ή θανάτου; Γιατί;

²⁷ Συνεπώς, βέβαιη απελευθέρωσις από τον Θεό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχουν παθήματα, ούτε θάνατον, εκείνοι που τελικά απελευθερώνονται. (2 Τιμόθεον 3:12· 4:5) Μόνο με το να υποφέρη κανείς υπομονητικά ονειδισμό και καταδίωξι με πιστή συνέχισι, μπορεί να δείξη την απόλυτη αγάπη του για κείνο που είναι δίκαιο και έτσι να καταδείξη ότι είναι άξιος για απελευθέρωσι από τον Θεό. Ο Χριστός Ιησούς κατέδειξε την αξιότητά του να απελευθερωθή από τον τάφο με υπομονητικό, πιστό, ευπειθές κήρυγμα, συχνά κάτω από πολύ ενάντιες περιστάσεις. Υπέφερε σωματικόν πόνο και διανοητική στενοχωρία, διότι ήταν «άνθρωπος θλίψεων, και δόκιμος ασθενείας». (Ησαΐας 53:3) Εν τούτοις, ήταν πάντοτε φιλάγαθος και γενναιόδωρος. Δεν έβλαπτε κανένα, αλλά πάντοτε έκανε εκείνο που ήταν καλό, και εξέφερε λόγια αγαθότητος προς εκείνους που είχαν «ευήκοον ους». (1 Πέτρου 2:23) Κάτω από παθήματα έμαθε την υπακοή και έτσι «κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν». (Εβραίους 5:8, 9· Ρωμαίους 8:17) Έστεκε σταθερά υπέρ του ονόματος τού Ιεχωβά, και για την τιμή του ονόματός του ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τον Υιόν του.

28. Με το ν’ ακολουθήση ποια πορεία ο Ιησούς απέκτησε τη θέσι τού Πρωτίστου Αντιπροσώπου του Ιεχωβά για απελευθέρωσι;

²⁸ Ο Ιησούς, με όσα εδοκίμασε και παρετήρησε, μπόρεσε να εκτιμήση πληρέστερα τη μεγάλη ανάγκη απελευθερώσεως για το ανθρώπινο γένος. Έχοντας ο ίδιος διανύσει την ανθρώπινη πορεία, γνωρίζει καλά πώς να υποστηρίζη και να βοηθή εκείνους που ζητούν μια πρώιμη απελευθέρωσι από το χέρι τού Θεού. Επί πλέον, απέδειξε ότι είχε τα προσόντα να υπηρετήση ως ο μέγας δούλος του Θεού για να απελευθερώση το ανθρώπινο γένος, δείχνοντας ότι ήταν πρόθυμος να πληρώση το τίμημα που απητείτο για την πραγματοποίησι αυτής της απελευθερώσεως, σύμφωνα με τον δίκαιον νόμον του Ιεχωβά. (Δευτερονόμιον 19:21) Από αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, ο Ιησούς επιθυμούσε πολύ να εκπληρώση τον ρόλον τού Απελευθερωτού, που ο Θεός είχε ορίσει γι’ αυτόν. Με υπακοή, λοιπόν, ενήργησε κατά τον τρόπο που περιγράφεται εις Φιλιππησίους 2:7-11: «Εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα· δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» Συνεπώς η απελευθέρωσις απαιτεί υποταγή στον εξυψωμένον Ιησούν. Το να καταφρονήση κανείς το όνομά του σημαίνει βέβαιη καταστροφή γι αυτόν.

Σωτηρία από την Μέλλουσα Οργή

«Επιστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.»—1 Θεσσαλονικείς 1:9, 10.

 1. Πώς ο Ιεχωβά εκινήθη προς τα εμπρός για την απελευθέρωσι των δικαίας διαθέσεως ανθρώπων;

ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ και μυστηριώδη τρόπο ο Ιεχωβά εκινήθη προς τα εμπρός για τη διεκδίκησι του ονόματός του, αναπτύσσοντας μια οργάνωσι που θα το επιτελούσε αυτό και συγχρόνως θα απελευθέρωνε την στενάζουσα ανθρωπότητα σ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο. Έπειτα από αναμονή αιώνων, η οποία έδωσε στον Σατανά επαρκή ευκαιρία ν’ αποδείξη αν μπορούσε ν’ αποκλείση την απελευθέρωσι των ανθρώπων, ο Ιεχωβά έθεσε σε κίνησι μια άλυσι γεγονότων που τελικά θα οδηγήση στη θαυματουργική απελευθέρωσι του Αρμαγεδδώνος. Πιστός στην προφητική δήλωσι ότι «θέλει ελθεί εκ Σιών ο Λυτρωτής», ο Χριστός Ιησούς ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Βασιλεύς επάνω στον ουράνιο θρόνο, και ως ο «μάρτυς ο πιστός και αληθινός» της απελευθερώσεως του Θεού. (Ψαλμός 14:7· Ρωμαίους 11:26· Αποκάλυψις 3:14) Με τον ενθρονισμένον Ιησούν ο Ιεχωβά άρχισε τη δημιουργία των «νέων ουρανών» και προχωρεί στην ανοικοδόμησι της πρωτευούσης οργανώσεώς του. Ο εξυψωμένος Ιησούς γίνεται η Κεφαλή αυτής της πρωτευούσης οργανώσεως και περιβάλλεται με κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη. (Ματθαίος 28:18) Τίποτε ολιγώτερο απ’ αυτό δεν θα εξασφάλιζε την ικανότητά του να ενεργήση ως ο αντιπρόσωπος του Ιεχωβά για απελευθέρωσι.

 2. Ποιοι είναι τώρα μέρος των «νέον ουρανών», και με ποια εξουσία εκήρυτταν την μέλλουσα απελευθέρωσι όταν ήσαν στη γη;

² Ο Θεός έδωκε στον Ιησούν δώδεκα πιστούς αποστόλους (δεν υπολογίζομε τον Ιούδα, του οποίου ο Παύλος επήρε τη θέσι), οι οποίοι τώρα είναι, δυνάμει της απελευθερώσεώς των από τον Θεό, στην «πρώτη ανάστασι», μέρος των «των ουρανών». (Αποκάλυψις 20:4-6) Αυτοί, όπως και ο Ιησούς Χριστός, ήσαν αληθινοί και ευπειθείς μάρτυρες της απελευθερωτικής δυνάμεως του Ιεχωβά, μολονότι τον υπηρετούσαν κάτω από μεγάλες δυσκολίες. Ειργάζοντο σκληρά και εκήρυτταν την μέλλουσα απελευθέρωσι. Με ποια εξουσία; Ο Πέτρος απαντά: «Δια του ονόματος του Ιησού Χριστού . . . τον οποίον σεις εσταυρώσατε . . . Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ’ υμών των οικοδομούντων, όστις έγεινε κεφαλή γωνίας. Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.»—Πράξεις 4:10-12.

 3. Ποια περαιτέρω βήματα απελευθερώσεως στους «νέους ουρανούς» κάνει ο Ιεχωβά;

³ Προχωρώντας προς τη δημιουργία των «νέων ουρανών» ο Θεός λαμβάνει από μέσα από τους ανθρώπους 144.000 εν όλω εξαγορασμένους ή απολυτρωμένους οι οποίοι αποδεικτύουν την ακεραιότητά των προς αυτόν, τους πιστούς δε αυτούς ανθρώπους τους καθιστά μέρος της Σιών, της πρωτευούσης οργανώσεώς του. (Αποκάλυψις 14:1-4) Οι πιστοί απόστολοι είναι οι πρώτοι απ’ αυτούς. Από τον καιρό της Πεντηκοστής έως τη δευτέρα έλευσι του Χριστού με δόξα και δύναμι, λαμβάνονται και άλλοι από τον κόσμο. Κάθε ένας που λαμβάνεται έτσι πρέπει να είναι ευπειθής και να μάθη υπομονή μέσω παθημάτων χάριν του ονόματος του Θεού. Σε τούτο αυτοί ακολουθούν τον Βασιλέα τους, «επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.» (1 Πέτρου 2:21) Όπως ο Ιησούς Χριστός είναι ο Πρώτιστος και Θεμέλιος Λίθος της πρωτευούσης οργανώσεως των «νέων ουρανών», έτσι όλα τα μέλη της ως «ζώντες λίθοι» οικοδομούνται σ’ αυτόν τον πνευματικόν οίκον για να εκτελέσουν μια ευπρόσδεκτη ουράνια υπηρεσία στον Θεόν και στον Χριστόν. (1 Πέτρου 2:3-8) Αυτοί που είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό απελευθερώνονται από αυτόν τον κόσμο σε ύπαρξι στο μέρος των «νέων ουρανών» του δικαίου νέου κόσμου. Ο τάφος δεν έχει εξουσία επάνω τους, ούτε οποιαδήποτε πολιτική, στρατιωτική ή άλλη επίγεια ενέργεια επηρεάζει την απελευθέρωσι τους στον δίκαιο κόσμο. Αυτό είναι εγγυημένο από τον ίδιο τον Θεό.

 4. Κάτω από ποια κρίσι έρχονται αφιερωμένοι άνθρωποι επάνω στη γη, και ποια υπόσχεσις γίνεται σ’ αυτούς;

⁴ Προηγούμενα τεύχη της Σκοπιάς των τελευταίων μηνών εδημοσίευσαν την απόδειξι ότι στο 1914 (μ.Χ.) ο Χριστός ετέθη στο θρόνο του στους «νέους ουρανούς» ως Απελευθερωτής. (Ψαλμός 110:1, 2) Η πρώτη του ενέργεια ήταν να απελευθερώση τους ουρανούς από κάθε αδικία, πράγμα που το επετέλεσε εκσφενδονίζοντας έξω απ’ αυτούς τον Διάβολο. (Αποκάλυψις 12:7-9) Κατόπιν «ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ». Αυτό εσημείωσε μια μεγάλη απελευθέρωσι από τον τάφο, εκείνων που είχαν αποδειχθή πιστοί μέχρι θανάτου στην κλήσι των ως μελών του σώματος του Χριστού. Οι απόστολοι ήσαν οι πρώτοι που ανεστήθησαν για ν’ αποτελέσουν μέρος του ναού του Θεού υπό τον Ιησούν Χριστόν. (1 Κορινθίους 3:16· 2 Κορινθίους 6:16) Κατόπιν ακολουθεί μια κρίσις που αρχίζει από τον οίκον του Θεού. Αυτή είναι μια ερευνητική δοκιμασία για να καθορισθή ποιος είναι άξιος απελευθερώσεως. Άνθρωποι επάνω στη γη, αφιερωμένοι στον Θεό, έρχονται κάτω από αυτή την κρίσι για απελευθέρωσι και σ’ αυτούς δίδεται η εντολή να εμμείνουν σε δίκαια έργα για να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους απελευθέρωσι. «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.»—Αποκάλυψις 2:10· 2 Τιμόθεον 2:11.

 5. Ποιοι ακόμη περιμένουν απελευθέρωσι στους «νέους ουρανούς», και γιατί όχι το ανθρώπινο γένος γενικά;

⁵ Οι «νέοι ουρανοί» έχουν τώρα εγκατασταθή με τον Χριστόν σε πλήρη εξουσία. Μαζί του είναι οι πιστοί εκείνοι πρώτοι κήρυκες δικαιοσύνης που εργάσθηκαν μαζί του επάνω στη γη, απελευθερωμένοι τώρα σε αιώνια ζωή στους ουρανούς. Περιμένουν ωστόσο την απελευθέρωσί τους σ’ αυτούς τους «νέους ουρανούς» εκείνοι που βρίσκονται ακόμη επάνω στη γη και των οποίων οι ελπίδες και οι φιλοδοξίες είναι για την άνω κλήσι και που έχουν τη μαρτυρία τού πνεύματος ότι είναι υιοί του Θεού. (Ρωμαίους 8:16, 17) Το ανθρώπινο γένος γενικά δεν θα έχη μέρος στην απελευθέρωσι στους «νέους ουρανούς» του δικαίου νέου κόσμου του Ιεχωβά, διότι αυτή ανήκει μόνο σ’ εκείνους που λαμβάνουν την υιοθεσία ως υιοί του Θεού.—Ρωμαίους 8:14· Ιωάννης 1:12· Γαλάτας 4:4, 5.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

 6. Ποια απελευθέρωσις περιμένει άλλους από την ανθρώπινη οικογένεια;

⁶ Ποια προοπτική, λοιπόν, υπάρχει για τη μέγαλη πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους που κατοικεί τώρα επάνω στη γη, να λάβη απελευθέρωσι από τα δεινά που καταθλίβουν τώρα τα έθνη; Μήπως πρόκειται να είναι επ’ αόριστον παραδομένη στην αθλιότητα και στο φόβο, ενώ μόνο ολίγοι άνθρωποι επιτυγχάνουν απελευθέρωσι στους «νέους ουρανούς»; Όχι, πράγματι! Ο Θεός δεν κάνει τίποτε με ασυμπλήρωτο ή ατελή τρόπο, η δε απελευθέρωσις που έχει αποφασίσει περιλαμβάνει ολόκληρη την κτίσι του. (Ησαΐας 45:22· Αποκάλυψις 12:12) Όλα τα άλλα εξακολουθητικώς πιστά πλάσματα που βρίσκονται τώρα επάνω στη γη, πρόκειται ν’ απελευθερωθούν, επίσης, στον δίκαιο νέο του κόσμο, μολονότι δεν θα πάνε στον ουρανό. Ο τρόπος, όμως, απελευθερώσεως του Θεού είναι αξιοσημείωτα διαφορετικός από οποιονδήποτε που επιχειρεί σήμερα ο κόσμος.

 7. Η απελευθέρωσις ενός «πολλού όχλου» σ’ ένα δίκαιο κόσμο επάνω στη γη ποια αλλαγή φανερώνει ότι πρέπει να έλθη;

⁷ «Του Ιεχωβά είναι η γη, και το πλήρωμα αυτής.» (Ψαλμός 24:1, ΑΣ) Επομένως, δεν παραχωρεί αυτός επ’ άπειρον τον έλεγχο της γης στις πονηρές δυνάμεις, αλλά η γη πρέπει να φερθή πάλι σε αρμονία με τους μεγάλους σκοπούς του και να λάβη τη θέσι της ως μέρος του δικαίου του κόσμου. «Ιδού, . . . κτίζω . . . νέαν γην», λέγει ο Ιεχωβά. (Ησαΐας 65:17) Αυτό δεν σημαίνει μια νέα εγκόσμια σφαίρα, διότι αυτή η σημερινή σφαίρα δεν θα υπόκειται σε καταστροφή και επομένως δεν θα χρειασθή αντικατάστασι. (Εκκλησιαστής 1:4) Αλλ’ αν ο Θεός πρόκειται να απελευθερώση τους δικαίας διαθέσεως ανθρώπους στις καλύτερες συνθήκες ενός δικαίου κόσμου εδώ ακριβώς επάνω στη γη, τότε οι υποθέσεις της γης πρέπει τελείως ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο. (Ψαλμός 115:16· Ησαΐας 45:18) Εκείνο που δημιουργεί ο Ιεχωβά είναι μια νέα κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, υπό νέες κοινωνικές διατάξεις, με μια δίκαιη κυβέρνησι που θα έχη τα θεμέλιά της στους «νέους ουρανούς.» (Εβραίους 11:10) Σ’ αυτό ακριβώς το μέρος της «νέας γης» του νέου κόσμου της δικαιοσύνης η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους που αποδεικνύεται πιστά ευπειθής, θ’ αποκτήση απελευθέρωσι.

 8. Πώς αυτό εναρμονίζεται με τον διακηρυγμένο σκοπό του Θεού για ουρανό και γη; Τι δείχνει τη γνώσι ως βασική απαίτησι;

⁸ Αυτό είναι σύμφωνο με τη διακήρυξι του Ιεχωβά ότι έκαμε τον άνθρωπο για τη γη και τη γη για τον άνθρωπο. Είναι σε αρμονία με τη σαφή Γραφική αλήθεια ότι μόνο 144.000 θα επιτύχουν ποτέ απελευθέρωσι στους «νέους ουρανούς», και ότι ωστόσο ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων θα λάβη επίσης απελευθέρωσι «εκ της θλίψεως της μεγάλης» και θα οδηγηθή «εις ζώσας πηγάς υδάτων». Η «νέα γη» δεν έχει ακόμη εγκατασταθή, αλλά έρχεται και είναι τώρα πολύ πλησίον. Το συμπέρασμα ότι η γνώσις του Θεού είναι απολύτως ουσιώδης για απελευθέρωσι σ’ αυτή τη «νέα γη» υποστηρίζεται από την προφητική διακήρυξι του θεοπνεύστου συγγραφέως, «Διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως της δόξης του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Αββακούμ 2:14, ΑΣ) Δεν είναι βέβαια τόσο πλήρης τώρα, αλλά όλοι εκείνοι που θα λάβουν την ευλογητή απελευθέρωσι στη «νέα γη», θα την καταστήσουν πλήρη. Η γνώσις των ακριβώς, συνωδευμένη από καλά έργα, είναι εκείνη που εγγυάται την απελευθέρωσί των σ’ εκείνο τον κόσμο.

 9. Πέραν της απαλλαγής από τις σημερινές δυσκολίες κόσμου, ποια σπουδαιότερη απελευθέρωσι εγγυάται ο Ιεχωβά;

⁹ Ο Ιεχωβά απελευθερώνει τους ευπειθείς του όχι μόνο από τις στενοχώριες και τις θλίψεις και τις συμφορές που ο κόσμος αυτός επιφέρει επάνω του μέσα στη διαίρεσί του. Εγγυάται επίσης την απελευθέρωσι τους από την ‘καταστροφή που αυτός επιφέρει σ’ εκείνους που καταστρέφουν τη γη’ κατά τον Αρμαγεδδώνα. Μολονότι τώρα τα έθνη είναι ωργισμένα το ένα εναντίον του άλλου και εναντίον του λαού του, ο καιρός είναι πολύ πλησίον που θα επέλθη η μεγάλη οργή του Ιεχωβά επάνω στη γη «και ο καιρός των νεκρών, δια να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβουμένους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.» (Αποκάλυψις 11:18) Το να απελευθερωθή κανείς στον καιρό της εκτελέσεως της κρίσεως του Θεού εναντίον του κόσμου τούτου, είναι άξιο μεγαλυτέρου ενδιαφέροντος παρά το να διαφυγή κανείς απλώς τη θλίψι τώρα.

Ο ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΤΥΧΗΣ

10. Ποια προοπτική επιτυχίας υπάρχει για τις σημερινές προσπάθειες αυτοαπελευθερώσεως αντίθετα στον σκοπό του Ιεχωβά;

¹⁰ Δεν είναι προνόμιον οποιωνδήποτε ατόμων ή εθνών να αναλάβουν την προσπάθεια αλλαγής του παρόντος κόσμου προς το καλύτερο. Αδιάφορο αν αυτή η προσπάθεια γίνεται με ειρηνικά ή με βίαια μέσα, με πολιτικόν συνασπισμό ή με στρατιωτικές συμμαχίες για την πρόληψι της επιθέσεως κλπ. Ο Θεός ο ίδιος είναι εκείνος που πρόκειται να επιτελέση απελευθέρωσι για τους ανθρώπους. Είναι εκείνος που θα δημιουργήση μια «νέα γη» και θα προμηθεύση τον τρόπο απαλλαγής από το σημερινό παγκόσμιο δίλημμα. Οποιοιδήποτε συνασπισμοί ή προγράμματα που αποπειρώνται να κάμουν αυτό το έργον αντί του Θεού, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένοι σε αποτυχία. Η ατομική βόμβα δεν στέκει σαν ένα τρομερό πρόβλημα ενώπιόν του, ούτε το οικονομικό χάος διαταράσσει τον σκοπό του να αναδημιουργήση την ανθρώπινη κοινωνία. Τίποτε δεν στέκει ανένδοτα στο δρόμο του. Ο σκοπός του κινείται αδυσώπητα προς την εκπλήρωσί του και οι άνθρωποι μπορούν μόνο να προσαρμοσθούν σ’ αυτόν ή να ισχυρισθούν ότι τον αγνοούν. Δεν μπορούν να τον συμπληρώσουν, να τον μεταβάλουν, να τον επιταχύνουν ή να τον επιβραδύνουν—μόνο να συμμορφωθούν μ’ αυτόν ή να τον αρνηθούν.—Ησαΐας 43:9· 2 Κορινθίους 13:8.

11. Ποια σπουδαία σημεία πρέπει να διατηρούνται στο νου σχετικά με τη διαγωγή τώρα;

¹¹ Ας μη σας τρομάζουν οι καταθλιπτικές συνθήκες του κόσμου ώστε να απελπισθήτε. Μολονότι η πονηρία και η αδικία υπεραυξάνουν στη γη, ας μη σας οδηγήση αυτό στο συμπέρασμα ότι είναι ωφέλιμο ν’ ακολουθήσετε την ίδια πορεία. «Και χειρ με χείρα εάν συνάπτηται, ο ασεβής δεν θέλει μένει ατιμώρητος· το δε σπέρμα των δικαίων θέλει ελευθερωθή.» (Παροιμίαι 11:21) Μη συμπεράνετε ότι τα καλύτερά σας συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν με το να βαδίζετε στις κατευθύνσεις φαύλων ανθρώπων του κόσμου. Αυτός δεν είναι ο δρόμος της απελευθερώσεως. Θυμηθήτε ότι βρισκόμαστε τώρα στην ημέρα του Ιεχωβά και του Βασιλέως του, και «εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος». (Ψαλμός 72:7· 1 Πέτρου 3:12) Μην εμπιστεύεσθε στην καρδιά σας, αλλά προσπαθείτε να περιπατήτε σοφά, διότι «ο θαρρών επί την ιδίαν αυτού καρδίαν, είναι άφρων· αλλ’ ο περιπατών εν σοφία, ούτος θέλει σωθή [απελευθερωθή, ΑΣ]».—Παροιμίαι 28:26.

12. Ποια πορεία αποδεικνύεται τώρα άσοφη λόγω των παραδειγμάτων του παρελθόντος;

¹² Μη νομίζετε, επίσης, ότι δεν πρέπει να κάμετε τίποτε άλλο παρά να περιμένετε να έλθη η απελευθέρωσις από τον Θεό. Ο Νώε δεν περίμενε οκνηρά την απελευθέρωσι· αλλά ο κόσμος στον οποίον εκήρυττε ήταν ευχαριστημένος να περιμένη και να μην κάνη τίποτε. Κρίνατε σεις, σύμφωνα με τους όρους της απελευθερώσεως, ποια πορεία ήταν η σοφώτερη. Κάθε σημαίνον πρόσωπο στη Βιβλική ιστορία, υπέρ του οποίου ο Ιεχωβά απεδείχθη ισχυρός ως Απελευθερωτής, έδειξε πρώτα την πίστι του στην απελευθερωτική δύναμι του Παντοδυνάμου. Εξ άλλου, παρατηρήστε εκείνους που είναι όμοιοι με τον Φαραώ της Αιγύπτου, οι οποίοι κατεφρόνησαν τον Ιεχωβά και λίγο εσκέπτοντο για την ικανότητά του να σώση ανθρώπους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Ο Φαραώ με πείσμα αντιστάθηκε στον Θεό, και δεν του μετέστρεψε το νου ούτε ακόμη η αποκοπή του άνθους των Αιγυπτίων ανδρών. Αλλ’ όταν του αφηρέθη η ζωή μπροστά σε μια θαυματουργική απελευθέρωσι των Ισραηλιτών από την Ερυθρά θάλασσα, οι καταφρονήσεις του απέθαναν μαζί του. Σκεφθήτε τον Γολιάθ, ο οποίος βροντοφωνούσε την πρόκλησί του κατά της σωτηρίου δυνάμεως του Ιεχωβά ώσπου ο απελευθερωτικός λίθος του Δαβίδ, που τον διηύθυνε ο Θεός, κατεσιώπησε την όμοια με κρωγμό φωνή του. (1 Σαμουήλ 17:45-52) Η απελευθερωτική δύναμις του Ιεχωβά εξεδηλώθη και υπέρ του Σαμψών, κάνοντας ώστε η ταπεινή σιαγόνα ενός όνου να εξευτελίση τα ξίφη, τις λόγχες και την πανοπλία των ισχυρών Φιλισταίων.—Κριταί 15.

13. Όπως σε κάθε περίοδο θείας κρίσεως, τι είναι τώρα αληθινό σχετικά με την απελευθέρωσι; Γιατί, λοιπόν, πρέπει να κηρύττωμε;

¹³ Η απελευθέρωσις απαιτεί πίστι, και η πίστις απαιτεί έργα για να τις δώσουν νόημα. Το γεγονός ότι θα υπάρξη απελευθέρωσις για μερικούς ανθρώπους από αυτόν τον πονηρό κόσμο στο τέλος του, σημαίνει επίσης ότι άλλοι δεν θα την επιτύχουν για να μπουν στον δίκαιο νέο κόσμο. Σε κάθε περίοδο θείας κρίσεως έγινε το ίδιο· μερικοί απελευθερώθηκαν, άλλοι απέτυχαν. Η παραβολή του Ιησού για τα «πρόβατα και τα ερίφια» δείχνει ότι μια αντίστοιχη κατάστασις θα υπήρχε σήμερα, στη συντέλεια αυτού του συστήματος πραγμάτων. Τα «πρόβατα» εκπορεύονται σε ζωή αιώνια, και τα «ερίφια», μη έχοντας απελευθερωθή, σε αιώνια καταστροφή. (Ματθαίος 25:31-46) Είναι, λοιπόν, σαφής η αιτία για τη διακήρυξι των αγαθών νέων σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία, δηλαδή, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να γνωρίσουν ποιος είναι ο πραγματικός Απελευθερωτής και να μάθουν για τη διευθέτησι της βασιλείας του προς απελευθέρωσιν. «Ηυδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας.» (1 Κορινθίους 1:21) Το να αγνοήσωμε αυτό το άγγελμα σημαίνει να καταφρονήσουμε την ικανότητα του Θεού ως Απελευθερωτού, όπως ακριβώς και ο Φαραώ της Αιγύπτου την κατεφρόνησε. Μη βρεθήτε στην τάξι του Φαραώ!

14. Ποια σταθερή στάσις είναι αναγκαία τώρα για κείνους που ζητούν απελευθέρωσι;

¹⁴ Μη ντραπήτε, επίσης, εκείνους που ίσως αναλαμβάνουν να γελοιοποιήσουν την ιδέα μιας πολύ πλησίον μεγάλης απελευθερώσεως από τον πονηρό αυτόν κόσμο· ή εκείνους που χλευάζουν την προσδοκία τής από τον Ιεχωβά απελευθερώσεως των νεκρών από τους τάφους των. Φυλαχθήτε από το να σας ξεφύγουν από το νου τα λόγια του Πέτρου, ο οποίος ήταν και ο ίδιος ένας εξέχων συνήγορος της απελευθερώσεως από την μέλλουσα οργή στον δίκαιο κόσμο. Ακόμη και ο Πέτρος είδε την ανάγκη να διεγείρη την ικανότητά μας να σκεπτώμεθα καθαρά για να κρατούμε σε εξέχουσα θέσι στο νου, απέναντι μιας μεγάλης παλιρροίας απιστίας, τις βαθιές αλήθειες σχετικά με την απελευθέρωσι του Θεού. Είπε: «Τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» (2 Πέτρου 3:1-4) Αυτή είναι η στάσις του κόσμου. Αν δεν ήταν αυτή, τότε δεν θα κατεβάλλοντο τέτοιες μανιώδεις προσπάθειες για αυτοαπελευθέρωσι σαν αυτές που βλέπομε ανάμεσα σε όλα τα έθνη σήμερα. Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες, δεν υπάρχει ούτε ίχνος εγγυήσεως για ασφάλεια και απελευθέρωσι, ούτε υπάρχει πραγματική εξασφάλισις σε οποιοδήποτε ανθρώπινο σχέδιο που προεβλήθη έως τώρα. Όλα είναι ένα μεγάλο πείραμα, με τελεία παράβλεψι των περασμένων αποτυχιών.—Ψαλμός 20:7· 146:3.

15. Ποια πορεία υπαγορεύει η υγιής κρίσις;

¹⁵ Μήπως θέλετε να πειραματισθήτε με τη ζωή σας; Είσθε ικανοποιημένος να ριψοκινδυνεύσετε τα πάντα με την πιθανότητα ότι τα ανθρώπινα σχέδια θα σας καταστήσουν ίσως ικανόν να επιζήσετε από οποιεσδήποτε θλίψεις που δυνατόν να επέλθουν στον κόσμο τώρα ή στο εγγύς μέλλον; Ή ενδιαφέρεσθε για μια απελευθέρωσι που είναι βέβαιη, εγγυημένη χωρίς ούτε σκιά αμφιβολίας; Δεν θα ήταν καλύτερο και δεν θα ήταν εξάσκησις υγιούς κρίσεως το να εμπιστευθήτε στην απελευθέρωσι του Ιεχωβά σ’ ένα νέο και δίκαιο κόσμο; Η απόδειξις της ικανότητός του ν’ απελευθερώνη είναι συντριπτική. Οι αποδείξεις του ότι προχωρεί για να δημιουργήση ένα νέο σύστημα πραγμάτων σ’ αυτόν τον κόσμο, στο οποίο θα απελευθερώση εκείνους που αγαπούν τη δικαιοσύνη, είναι άφθονες στις Γραφές. Αν εξετασθούν προσεκτικά, δεν μπορεί να υπάρξη καμμιά αμφιβολία ότι θα λάβη σύντομα χώραν για τους ανθρώπους που ζουν τώρα, η πιο μεγάλη απελευθέρωσις της ανθρωπίνης ιστορίας, και μάλιστα απέναντι της οργής του Ιεχωβά που θα εκδηλωθή στην πιο μεγάλη καταστροφή που ήλθε ποτέ στο ανθρώπινο γένος. Αν ζητήτε απελευθέρωσι, γιατί δεν πηγαίνετε στον Μόνον που ξέρει πώς ν’ απελευθερώση;

16, 17. Πώς ο Δαβίδ έδειξε υγιά κρίσι στο ζήτημα της απελευθερώσεως;

¹⁶ Ο Βασιλεύς Δαβίδ εγνώριζε τον μέγαν αυτόν Απελευθερωτήν, τον Ιεχωβά, και, μολονότι ήταν ο ίδιος ένας ισχυρός πολεμιστής, δεν παρέλειψε να επιστηριχθή στον Ιεχωβά για σωτηρία. Μπορεί να αποδοθή μεγαλύτερος φόρος αναγνωρίσεως στον Ιεχωβά ως Απελευθερωτήν από εκείνον που του απέδωσε ο Δαβίδ; Ακούστε!

¹⁷ «Θέλω σε αγαπά, Ιεχωβά, η ισχύς μου. Ο Ιεχωβά είναι πέτρα μου, και φρούριόν μου, και ελευθερωτής μου. . . . Πόνοι του άδου με περιεκύκλωσαν, παγίδες θανάτου με έφθασαν. Εν τη στενοχωρία μου επεκαλέσθην τον Ιεχωβά, και προς τον Θεόν μου εβόησα. Ήκουσεν εκ του ναού αυτού της φωνής μου. . . . Τότε εσαλεύθη και έντρομος έγεινεν η γη, και τα θεμέλια των ορέων εταράχθησαν και εσαλεύθησαν, διότι ωργίσθη. Καπνός ανέβαινεν εκ των μυκτήρων αυτού, και πυρ κατατρώγον εκ του στόματος αυτού· . . . Και εβρόντησεν εν ουρανοίς ο Ιεχωβά. . . . Εξαπέστειλεν εξ ύψους· έλαβέ με· είλκυσέ με εξ υδάτων πολλών. Ηλευθέρωσέ με εκ του δυνατού εχθρού μου, . . . ηλευθέρωσέ με, διότι ηυδόκησεν εις εμέ. Αντήμειψέ με ο Ιεχωβά κατά την δικαιοσύνην μου.»—Ψαλμός 18:1-20, ΑΣ.

18. Μια για πάντα, τι θα καταδείξη η απελευθέρωσις του Ιεχωβά κατά τον Αρμαγεδδώνα;

¹⁸ Με τον ίδιο τρόπο ο Ιεχωβά στο τέλος αυτού του κόσμου θ’ απελευθερώση εκείνους στους οποίους βρίσκει ευχαρίστησι, λόγω της αφοσιώσεώς των σ’ αυτόν. Θα τους ανταμείψη σύμφωνα με τη δικαιοσύνη τους που κατεδείχθη με επιστήριξι σ’ αυτόν και πιστή υπακοή στην υπηρεσία μαζί με την ισχυρή του οργάνωσι. Δεν είναι μια απελευθέρωσις χάριν της απελευθερώσεως και μόνο, αλλά μια απελευθέρωσις χάριν της τιμής και της δόξης του ονόματός του. Θα καταδείξη μια για πάντα σε όλη την κτίσι ότι ο Ιεχωβά είναι ο υπέρτατος Θεός και ότι κάθε τι που υπάρχει οφείλει νομιμοφροσύνη και υποταγή και αφοσίωσι σ’ αυτόν ως τον μέγαν Απελευθερωτήν και Κυρίαρχον του σύμπαντος. Μόνο εκείνοι που εκδηλώνουν αυτό το πλήρες μέτρον αφοσιώσεως, θα ζήσουν στον δίκαιο, νέο του κόσμο, διότι κανένας άλλος δεν θα σωθή από την οργή του που επέρχεται σ’ αυτόν τον παρόντα κόσμον της κυριαρχίας του Διαβόλου.

Πότε θα Έλθη η Βασιλεία του Θεού;

«Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και . . . εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία.»—Δανιήλ 7:13, 14.

 1. Με τι εδημιούργησε ο Ιεχωβά τον άνθρωπο, και πώς μερικοί έκαμαν χρήσι της προμηθείας αυτής;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο με διάνοια για να σκέπτεται. Μπορεί να χρησιμοποιήση αυτή τη διάνοια για να λογικεύεται. Μπορεί να εξετάζη γνώμες άλλων και μπορεί ν’ αποφασίζη για τον εαυτό του ποιο είναι το ορθό και το εσφαλμένο. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να προοδεύη μανθάνοντας, καθώς επίσης ν’ απορρίπτη τα παλαιά, εφθαρμένα συμπεράσματα, που απεδείχθησαν πεπλανημένα. Εν τούτοις, πολλοί αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τη διάνοιά τους και μάλλον επιτρέπουν σε άλλους να σκέπτωνται για λογαριασμό τους. Όταν προωθούνται νέες ιδέες, στην αρχή, και σε πολλές περιπτώσεις πάντοτε, απορρίπτονται. Στις αρχές του δεκάτου τετάρτου αιώνος μ.Χ., οι άνθρωποι ζούσαν σε μεγάλη άγνοια εν συγκρίσει με την τωρινή εποχή. Εβασίζοντο στους καθηγητάς των και στους θεολόγους, οι οποίοι εξ άλλου εστηρίζοντο στις δημοσιευμένες ανακαλύψεις ανθρώπων που έζησαν πριν από τον καιρό τους, πολλές δε από τις ανακαλύψεις αυτές ήσαν αβάσιμες. Όταν παρουσιάζοντο μερικές νέες ιδέες, οι θεολόγοι της εποχής εκείνης τις απέρριπταν.

 2. Ποια ήταν η αντίδρασις των ανθρώπων στις ιδέες μερικών επιστημόνων;

² Στο έτος 1543 ο Κοπέρνικος εδημοσίευσε ένα έργον στο οποίον αναιρούσε την παλαιά ιδέα ότι ο ήλιος και όλα τα άστρα περιστρέφονται γύρω στη γη ως περί ένα κέντρον, όπως εδιδάσκετο τότε σε όλα τα πανεπιστήμια. Αν και είχε δίκαιο, η θεωρία του απερρίφθη. Ο Γαλιλαίος απέδειξε ότι ο Αριστοτέλης έσφαλλε οικτρά σε μερικά πράγματα, αλλά και αυτό δεν εθεωρήθη ικανοποιητικό. Τα έργα του προσέβαλλαν μερικούς που προσήλωναν την πίστι τους στον Αριστοτέλη—αυτό δε περιελάμβανε τους θεολόγους—και μολονότι ο Γαλιλαίος είχε δίκαιο, εκλητεύθη ενώπιον της Ιεράς Εξετάσεως μερικές από τις θεωρίες του κατεδικάσθησαν από τις εκκλησιαστικές αρχές. Ο ίδιος κατεδικάσθη τότε σε φυλάκισι και επιτήρησι, και στην κατάστασι αυτή παρέμεινε ως το θάνατό του. Οι άνθρωποι ακολούθησαν την ίδια τακτική και αυτοί, καθώς και οι προηγούμενοί τους, έζησαν και πέθαναν, απορρίπτοντας τα αποδεδειγμένα έργα και προσκολλώμενοι στις παλαιές, εφθαρμένες, ψευδείς ιδέες.

 3, 4. Πώς πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις διάνοιές των σήμερα, και ποιες συνθήκες υπάρχουν στα έθνη;

³ Μολονότι φαίνεται παράδοξο, ζούμε σε μια όμοια κατάστασι σήμερα. Πολλοί άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τις διάνοιές των, αλλά μάλλον αφήνουν τους άλλους να σκέπτωνται για λογαριασμό τους. Όταν παρουσιάζεται υγιής λογίκευσις που αναιρεί μια δημοφιλή αντίληψι ή εκείνο που κάποιος τους εδίδαξε, την αρνούνται. Ζουν και πεθαίνουν, παραμένοντας προσκολλημένοι σε ό,τι είναι εσφαλμένο.

⁴ Σήμερα όταν κυττάξωμε γύρω μας, μπορούμε καθαρά να δούμε τη γενική κατάστασι του ανθρωπίνου γένους. Σε κάθε έθνος είναι προφανής ο φόβος, η ανησυχία και μια μεγάλη επιθυμία των ανθρώπων να ζουν σε ειρηνικό περιβάλλον: Στον «Χριστιανικό κόσμο» οι άνθρωποι διδάσκονται εκ γενετής για μια βασιλεία που θα έλθη, μια καλύτερη μορφή διακυβερνήσεως, ναι, για τη βασιλεία του Θεού. Το τέλος του κόσμου προελέχθη πριν από γενεές, με πολλούς τρόπους. Διάφοροι δήθεν προφήται εκήρυξαν ότι το τέλος του κόσμου επρόκειτο γρήγορα να έλθη, και πολλοί άνθρωποι άφησαν τις κατοικίες των για να ζητήσουν καταφύγιο.

 5. Ποια είναι η γενική στάσις των ανθρώπων σχετικά με τη βασιλεία του Θεού;

⁵ Η γενική στάσις και κατανόησις σχετικά με τη βασιλεία του Θεού είναι πράγματι πολύ συγκεχυμένη. Είναι κάτι το αφηρημένο. Γνωρίζουν για μια «βασιλεία», αλλά η γνώσις των αυτή δεν προχωρεί περισσότερο. Παραδείγματος χάριν, μερικά άτομα, όταν σκέπτωνται για τη βασιλεία του Θεού, περιμένουν να πάνε στον ουρανό και μ’ αυτό τον τρόπο να την αποκτήσουν. Μερικοί περιμένουν να ιδρύση ο άνθρωπος τη Βασιλεία επάνω στη γη και πολλοί περιμένουν να αποδεχθή ο κόσμος το ευαγγέλιο και τότε η βασιλεία του Θεού θα ιδρυθή. Άλλοι ακόμη θα ισχυρισθούν ότι ο Χριστός πρόκειται να εμφανισθή με ορατή μορφή και κατόπιν να ιδρύση τη βασιλεία του Θεού επάνω στη γη. Εν τούτοις, αυτοί οι ίδιοι πιστεύουν ότι θα πάνε στον ουρανό. Μερικοί ακόμη νομίζουν ότι η βασιλεία του Θεού είναι μέσα στα ανθρώπινα πλάσματα. Μια συγκεχυμένη και ακατάστατη εικόνα πράγματι, όπου κάθε άτομο έχει τη δική του γνώμη. Αυτοί θα ζήσουν και θα πεθάνουν με τα δικά τους συμπεράσματα, αλλ’ αυτό δεν τους δικαιώνει. Δεν σημαίνει ότι η Βασιλεία δεν έχει υπόστασι, ούτε σημαίνει ότι δεν θα υπάρξη ένα τέτοιο πράγμα όπως η Βασιλεία.

 6. Ποιο παράδειγμα δίδεται για να καταδειχθή διαφορά γνώμης, και πώς μπορεί να τακτοποιήση το ζήτημα;

⁶ Παραδείγματος χάριν, μπορεί να είσθε ένας παρατηρητής σε μια δίκη και ν’ ακούετε τη μαρτυρία διαφόρων μαρτύρων σχετικά μ’ ένα δυστύχημα. Ένας λέγει ότι είδε την κυρία που τραυματίσθηκε να μπαίνη στο λεωφορείο. Άλλος λέγει ότι και αυτός επίσης είδε την κυρία να τραυματίζεται, αλλά δεν έμπαινε στο λεωφορείο, αλλά έβγαινε απ’ αυτό. Ένα τρίτο πρόσωπο ορκίζεται ότι είδε όλη τη σκηνή, καμμιά όμως γυναίκα δεν μπήκε ούτε βγήκε από ένα λεωφορείο· δεν ήταν καν γυναίκα εκείνη που τραυματίσθηκε αλλά ένας γέροντας. Όλοι ισχυρίζονται ότι είδαν το δυστύχημα, αλλά ο καθένας δίνει μια διαφορετική εικόνα. Εν τούτοις, επειδή η εικόνα είναι συγκεχυμένη, αυτό δεν σημαίνει ότι ποτέ δεν έγινε το δυστύχημα. Έγινε. Υπάρχουν ενδείξεις ότι συνέβη. Το άτομο ετραυματίσθηκε. Προφανώς, η δυσκολία έγκειται στις ερμηνείες που έδωσαν στο γεγονός τα διάφορα άτομα. Αλλά πώς μπορούν να τακτοποιηθούν οι διαφορές; Με το να εξετάσωμε όλες τις μαρτυρίες· με το να ερευνήσωμε για να φθάσωμε σε λογικό συμπέρασμα. Κάποιος έχει άδικο, ίσως όλοι οι μάρτυρες παρέχουν ανακριβή μαρτυρία, αλλ’ απόκειται στον δικαστή να ανακαλύψη την αλήθεια. Μπορεί να το κάμη.

 7, 8. (α) Τι σημαίνει η συγκεχυμένη εικόνα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού, και πώς αυτό μπορεί να τακτοποιηθή; (β) Ποιές ερωτήσεις τίθενται εδώ για όλα τα άτομα;

⁷ Το ίδιο συμβαίνει και με τη βασιλεία του Θεού. Η εικόνα που δίδει ο «Χριστιανικός κόσμος» σχετικά με αυτήν είναι συγκεχυμένη. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα όπως η Βασιλεία; Μήπως η συγκεχυμένη εικόνα που παρέχουν οι ομιληταί του «Χριστιανικού κόσμου» σημαίνει ότι ο Λόγος του Θεού—η Αγία Γραφή—δεν είναι αληθινός ή ότι η βασιλεία του Θεού δεν έχει λάβει χώραν; Όχι! Κάποιος έχει άδικο, ίσως όλοι οι ομιληταί του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά σεις πρέπει να είσθε ο δικαστής. Μπορείτε να είσθε. Πώς; Με το να ερευνήσετε τους διαφόρους ισχυρισμούς. Με το να σταθμίσετε τις αποδείξεις με μια σώφρονα άποψι. Με το να πάτε στην πηγή των πληροφοριών, την Αγία Γραφή και έτσι να φθάσετε σ’ ένα ακριβές, λογικό συμπέρασμα.

⁸ Πηγαίνοντας, λοιπόν, στη Γραφή, βρίσκομε ότι πολλοί άνθρωποι αναπέμπουν την Κυριακή προσευχή χωρίς την κατάλληλη κατανόησι. Αλλά τι γίνεται με σας; Προσεύχεσθε με κατανόησι; Είσθε μήπως ένας έμπορος, ή ίσως ένας γεωργός ή ένας πολιτευτής, ένας κρατικός λειτουργός ή ένας εργάτης; Οποιαδήποτε κι αν είναι η πορεία σας στη ζωή, τι σημαίνει για σας η βασιλεία του Θεού; Πότε θα έλθη; Ποιος είναι ο σκοπός του Θεού σχετικά μ’ αυτήν; Ποια είναι η αποψίς σας όσον αφορά τη Βασιλεία; Πώς προσαρμόζεσθε στο σκοπό του Θεού σχετικά με τη βασιλεία του; Ποια είναι η κατανόησίς σας;

 9. (α) Ποιος ήταν ο αρχικός σκοπός για τον οποίον ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο; τι συνέβη, και ποια διευθέτησι έκαμε ο Θεός για την μέλλουσα κατάστασι του ανθρώπου; (β) Ποιος ήταν το προειπωμένο «σπέρμα», και πώς το γνωρίζομε;

⁹ Εξετάζοντας τις Γραφές βρίσκομε ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη και ετέθη στον κήπο της Εδέμ. Ο σκοπός του Θεού ήταν να ζη ο άνθρωπος κάτω από τέλειες συνθήκες αιωνίως. Εν τούτοις, ο άνθρωπος αμάρτησε και το αποτέλεσμα υπήρξε ότι ο θάνατος επήλθε σε όλους τους ανθρώπους και όλοι εγεννήθηκαν στην αμαρτία. (Ψαλμός 51:5· Ρωμαίους 5:12) Ο σκοπός του Θεού ήταν ν’ απολυτρώση το ανθρώπινο γένος από μια τέτοια κατάστασι. Αλλά πώς επρόκειτο να το κάμη αυτό; Μέσω της διατάξεως της Βασιλείας. Και έτσι ακριβώς ο Θεός μιλεί στη Γένεσι 3:15 γι’ αυτή τη βασιλεία και προλέγει την έλευσι ενός «σπέρματος» για να πραγματοποιήση αυτή την απολύτρωσι και να φέρη ειρήνη σε όλο το ανθρώπινο γένος. Αυτό επίσης αναφέρεται στη Γένεσι 12:3, 7 (ΑΣ) που λέγει: «Και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντάς σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· καί θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης. Και εφάνη ο Ιεχωβά εις τον Άβραμ, και είπεν, Εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γην ταύτην.» Το «σπέρμα» που αναφέρεται προσδιωρίσθηκε αργότερα εις Ρωμαίους 1:1, 3 και Γαλάτας 3:16, ότι είναι ο Χριστός Ιησούς, «όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα.» Αυτός ο Υιός του Θεού ευπειθώς κατέθεσε τη ζωή του εν σαρκί και ανέστη εν πνεύματι.

10. Ποια γεγονότα σχετικά με την ανάστασι του Χριστού αποτυγχάνουν να κατανοήσουν μερικοί; Τι δείχνουν αυτά τα γεγονότα;

¹⁰ Η Γραφή καθιστά σαφές ότι ο Χριστός ανέστη εν πνεύματι. Σ’ αυτό το σημείο είναι αρκετό να πούμε για την ανάστασι του Χριστού ότι υπάρχουν πολλές φιλονεικίες σχετικά μ’ αυτήν. Πολλοί τονίζουν τις ποικίλες εμφανίσεις του με ορατή μορφή. Αλλ’ αυτοί ακριβώς αποτυγχάνουν να κατανοήσουν ότι, αν ανέστη εν σαρκί, ποια ανάγκη υπήρχε να υλοποιήται με διάφορα σώματα; Προσέξτε την αφήγησι που αναφέρει ότι «μεθ’ ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού, και Θωμάς μετ’ αυτών. Έρχεται ο Ιησούς ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμένη και εστάθη εις το μέσον.» (Ιωάννης 20:26) Πώς, παρακαλούμε, ειπέτε μας, διήλθε ο Ιησούς τις κλεισμένες θύρες αν είχε αναστηθή εν σαρκί; Το γεγονός ότι εμφανίσθηκε σ’ ένα δωμάτιο αφού επέρασε μέσα από κλεισμένες, κλειδωμένες θύρες, δείχνει ότι ήταν πνεύμα και ότι απλώς περιέβαλε την πνευματική αυτή μορφή μ’ ένα σάρκινο σώμα με τον σκοπό να δείξη στους μαθητάς του ότι ήταν ζωντανός.

11. (α) Ήταν ασυνήθιστη μια τέτοια υλοποίησις; Τι θα εσήμαινε η ανάστασίς του εν σαρκί; (β) Ποια αποστολική μαρτυρία αναγράφεται που δείχνει ποιου είδους αναστάσεως έλαβε πείραν ο Χριστός;

¹¹ Αυτό δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο. Άγγελοι είχαν υλοποιηθή προηγουμένως, αλλά δεν λέμε ότι ήσαν τότε ανθρώπινα κτίσματα, αλλά πνευματικά κτίσματα. (Γένεσις 19:1-11· 32:1, 2· Ιωάννης 20:12) Έτσι πρέπει να συμβαίνη· αλλιώς ποια σάρκα εθυσίασε ο Ιησούς; Αν ανέστη εν σαρκί, δεν θα υπήρχε σαρξ η οποία εθυσιάσθη. Θυμηθήτε ότι με τη θυσία της σαρκός του ο Ιησούς επρομήθευσε αντίλυτρο για το ανθρώπινο γένος. Αλλά πού θα ήταν το όφελος αυτού του αντιλύτρου αν ο Χριστός έπαιρνε πίσω τη ζωή αυτή, και αν υπήρχε τώρα σε σαρκική μορφή; Αλλά ότι ανέστη εν πνεύματι πληροφορούμεθα από το 1 Πέτρου 3:18, που λέγει: «Ότι και Χριστός άπαξ περί αμαρτιών απέθανεν, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα υμάς προσαγάγη τω Θεώ, θανατωθείς μεν σαρκί ζωοποιηθείς δε πνεύματι.» (Κριτ. Κείμενον) Επί πλέον, το 1 Κορινθίους 15:50 λέγει ότι «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν». Καμμιά ανωτέρα μάθησις ή φιλοσοφικές διδασκαλίες των θρησκευτικών κριτικών μας δεν μπορούν να εξηγήσουν—εφ’ όσον βρίσκονται μακριά από τον λόγον του Θεού—τις απλές αυτές αλήθειες που κι ένα παιδί μπορεί να τις κατανοήση.

12. Σε τι εφιστά την προσοχή μας ο Ιωάννης 6:48-51;

¹² Επίσης το Ιωάννης 6:48-51 μάς πληροφορεί για τα λόγια του ίδιου του Ιησού επάνω σ’ αυτό το ζήτημα όταν είπε: «Ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου,» και, «εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα.» Εδώ ο Ιησούς διδάσκει τους ακολούθους του να φάγουν την σάρκα του· αλλά πώς μπορούν να φάγουν τη σάρκα του αν δεν την εθυσίασε; Την εθυσίασε, όμως. Προφανώς, λοιπόν, ανέστη εν πνεύματι.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ

13. Ποια αντίρρησις προβάλλεται από μερικούς, και πώς αυτή αντιμετωπίζεται;

¹³ Αλλά τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι η ανάστασις του Χριστού ήταν εν πνεύματι· επομένως και η δευτέρα του έλευσις πρέπει να είναι ομοίως εν πνεύματι. Σ’ αυτό το σημείο μερικοί μπορεί να φέρουν αντίρρησι και ν’ αναφέρουν το Πράξεις 1:11 που λέγει: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει έλθει ούτω, καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» Σημειώστε ότι το θείο υπόμνημα λέγει ότι θα ήρχετο πάλι με τον ίδιο τρόπο. Ο Ιησούς εξηφανίσθη από το βλέμμα τους. Έστεκαν εκεί κυττάζοντας στον ουρανό και δεν τον είδαν πλέον. Είχε φύγει και όμως εξακολουθούσαν να κυττάζουν. Τότε οι άγγελοι είπαν: ‘Τι κυττάζετε, λοιπόν; Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, όπως τον είδατε να πηγαίνη στον ουρανό, θα έλθη με τον ίδιο τρόπο.’ Δεν είπαν ότι θα επανήρχετο με την ίδια μορφή. Μιλούσαν, όχι για τη μορφή του Ιησού, αλλά για τον τρόπο που έφυγε. Έφυγε ήσυχα, απαρατήρητος από τον κόσμο. Ο κόσμος δεν είδε την ανάληψί του, και με τον ίδιο τρόπο θα επέστρεφε.

14. (α) Πώς εξηγείται το Αποκάλυψις 1:7 εκεί που λέγει ότι εκείνοι που τον «εξεκέντησαν» θα τον έβλεπαν; (β) Πώς κάποιοι «βλέπουν» τον Χριστό τώρα, και με ποια άλλα εδάφια είναι σε αρμονία ένα τέτοιο συμπέρασμα;

¹⁴ Αλλά και άλλοι ακόμη αντιτείνουν και αναφέρουν το Αποκάλυψις 1:7, που λέγει: «Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός, και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν· και θέλουσι θρηνήσει επ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης.» Δεν λέγει αυτό ότι θα τον ιδούν; Εξετάζοντας την περικοπή αυτή πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι συμβολική. Παραδείγματος χάριν, οι θρησκευόμενοι που τον εξεκέντησαν πρόκειται επίσης να τον ιδούν να έρχεται. Τώρα η «εκκέντησις» δεν θα μπορούσε να είναι αυτή που έγινε από τους θρησκευομένους εκείνους που προ πολλού απέθαναν και ετάφησαν συνεπώς δεν θα μπορούσε να έγινε άμεσα στον Χριστό. Το Ματθαίος 25:40 μάς δείχνει πώς η εκκέντησις αυτή μπορούσε να γίνη και θα γινόταν στον Χριστό, διότι λέγει: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» Η απάντησίς των ήταν ότι ποτέ δεν είδαν τον Χριστό ή ότι ποτέ δεν βρήκαν τους αδελφούς του σε τέτοια κατάστασι όπως αυτός περιέγραψε. Το γεγονός είναι ότι εκείνο που έκαμαν το έκαμαν ως εις αυτόν, και επομένως «εξεκέντησαν» αυτόν με το να καταδιώκουν τους ακολούθους του ή με άλλο τρόπο να τους κακομεταχειρίζωνται. Επομένως η εκκέντησις που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 1:7 είναι συμβολική. Συνεπώς, και το ότι θα τον «ιδούν» δεν αναφέρεται επίσης στο να ιδούν κατά γράμμα τον Χριστόν με τα φυσικά των μάτια. Τον βλέπουν με τους οφθαλμούς της διανοίας. Το Εφεσίους 1:18 λέγει: «Να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποια είναι η ελπίς της προσκλήσεως αυτού.» Έτσι οραματίζονται ή βλέπουν την παρουσία του Χριστού με τα μάτια της διανοίας. Τούτο είναι σε αρμονία με το Ιωάννης 14:19, που λέγει: «Έτι ολίγον, και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει· σεις όμως με βλέπετε.» Αν επρόκειτο να έλθη με ορατό τρόπο στα σύννεφα, τι θα εμπόδιζε τον κόσμο να τον ιδή; Όλοι θα τον έβλεπαν. Αλλ’ αυτός είπε ότι ο κόσμος δεν θα τον έβλεπε πλέον, αλλά εκείνοι που τον ακολουθούσαν και τον υπηρετούσαν επάνω στη γη θα τον έβλεπαν. Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτό και συνέβη. Επομένως, το «πας οφθαλμός», που θα τον έβλεπε, αναφέρεται σ’ εκείνους που θα εγίνοντο ενήμεροι της αόρατης παρουσίας του με την εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών των σχετικών με την παρουσία του.

15. (α) Ποια σχέσιν έχουν με τη Βασιλεία του Ιεχωβά η ανάστασις και η δευτέρα παρουσία του Χριστού; (β) Πώς το Φιλιππησίους 2:5-11 χύνει φως στο ζήτημα;

¹⁵ Αλλά τι σχέσιν έχει η ανάστασίς του και η δευτέρα του έλευσις ή παρουσία με τη βασιλεία του Θεού; Κάθε σχέσι, επειδή οι απόστολοι συνδέουν τη δευτέρα έλευσι του Χριστού με τη Βασιλεία και το τέλος του κόσμου. Αυτοί ερώτησαν, όπως αναγράφεται στο Ματθαίο 24:3, «Τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Αυτός τους εβεβαίωσε ότι θα επανήρχετο, και είναι φανερό ότι θα επανήρχετο εν πνεύματι. Και αν η παρουσία του λαμβάνη χώραν τον καιρό που η Βασιλεία ιδρύεται, αυτό σημαίνει ότι και η Βασιλεία δεν θα ήταν επίσης ορατή στον άνθρωπο. Ασφαλώς δεν υπάρχει ανάγκη να επανέλθη αυτός εν σαρκί. Η σαρξ του εξεπλήρωσε τον σκοπό της. Εθυσίασε αυτή τη σάρκα και δεν χρειάζεται να ταπεινωθή εκ νέου, διότι τώρα είναι εξυψωμένος στην ουράνια δόξα, όπως δείχνει το Φιλιππησίους 2:5-11: «Ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα.» Επομένως, αφού είναι τώρα εξυψωμένος, πώς μπορεί να είναι εν σαρκί και συγχρόνως να είναι ανώτερος από τους αγγέλους, ανώτερος ακόμη από ό,τι ήταν προτού κατέλθη από τον ουρανό στη γη; Αφού οι άγγελοι είναι πνεύματα, και όλοι το παραδέχονται αυτό, τότε, βεβαιότατα, και ο Χριστός Ιησούς είναι πνεύμα.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΟΡΑΤΟ «ΣΗΜΕΙΟ»

16. Υπό ποιες συνθήκες εζούσαν οι Ιουδαίοι στις ημέρες του Ιησού; Πώς εννοούσαν την προφητεία του Δανιήλ ως προς το «σημείον»;

¹⁶ Ως ένας που ισχυρίζεσθε ότι είσθε Χριστιανός, βασίζετε τη λατρεία σας στην Αγία Γραφή· δεν είναι έτσι; Ενδιαφέρεσθε, λοιπόν, για ό,τι συνέβη όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη εν σαρκί. Αυτό έχει σπουδαία σχέσι με ό,τι εξετάζομε εδώ. Ας εξετάσωμε σύντομα τι έλαβε χώραν. Το έθνος του Ισραήλ υπήρχε τότε αλλά κάτω από τον αυτοκρατορικόν Ρωμαϊκόν ζυγόν. Είχαν ακόμη τη μορφή της λατρείας των, εθυσίαζαν ακόμη, και είχαν εκείνο που τώρα ονομάζομε Εβραϊκές Γραφές και πού κοινώς καλείται «η Παλαιά Διαθήκη». Αναμφιβόλως εδιάβαζαν για την έλευσι του Μεσσία και ανεφέροντο στην περικοπή του Δανιήλ 7:13 που λέγει: «Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και . . . εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία.» Σημειώστε τώρα: αυτοί ενόμιζαν ότι το «σημείον» αυτό στους ουρανούς θα ήταν η έλευσις του Υιού του ανθρώπου μετά των νεφελών και θα εφανέρωνε την πρώτη παρουσία του Μεσσία επάνω στη γη. Αλλά ζητούσαν ένα ορατό σημείο, ένα ορατό σημείο δικής των ερμηνείας· επομένως ερμήνευαν εσφαλμένως την προφητεία του Δανιήλ, η οποία πραγματικά ανεφέρετο στη δευτέρα έλευσι η παρουσία του Χριστού.

17. Πώς η μαρτυρία του Ιησού εξέθεσε την πλάνη τους; Λόγω της στάσεώς των τι δεν μπορούσαν να ιδούν;

¹⁷ Ότι είχαν μια τέτοια σκέψι στο νου αποδεικνύεται από την αφήγησι του Ματθαίου 16:1-4: «Και προσελθόντες οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, πειράζοντες αυτόν, εζήτησαν να δείξη εις αυτούς σημείον εκ του ουρανού. Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς, Όταν γείνη εσπέρα, λέγετε, Καλοσύνη· διότι κοκκινίζει ο ουρανός. Και το πρωί, Σήμερον χειμών· διότι κοκκινίζει σκυθρωπάζων ο ουρανός. Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού εξεύρετε να διακρίνητε, τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε; Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου.» Ναι, αυτός ήταν εκεί· ήταν ανάμεσά τους και εκτελούσε πολλά θαυμάσια πράγματα, που όλα απεδείκνυαν ότι αυτός ήταν Εκείνος που επρόκειτο να έλθη, αλλά δεν τον ανεγνώρισαν και εξακολούθησαν να ζητούν ένα ιδιαίτερο σημείο που δεν ήταν ακόμη κατάλληλο, διότι ερμήνευαν εσφαλμένως την προφητεία. Ο Ιησούς, λοιπόν, τους είπε: «Το μεν πρόσωπον του ουρανού εξεύρετε να διακρίνητε, τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε;» Δεν είναι παράδοξο ότι περαιτέρω είπε στους Ιουδαίους: «Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει.»—Ιωάννης 4:48.

18. Ποιο άγγελμα εκήρυτταν ο Ιησούς και οι ακόλουθοί του; Γιατί αυτό ήταν ορθό, και από ποια άποψι έλεγε ο Ιησούς ότι θα ήρχετο η βασιλεία του Θεού;

¹⁸ Παρά την άρνησί τους να ακούσουν, ο Ιησούς και ακόλουθοι του επήγαιναν από τόπο σε τόπο κηρύττοντας, «επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». Δεν ήταν ένα παράδοξο άγγελμα, «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών»; Πράγματι ήταν παράδοξο γι’ αυτούς· αλλά ήταν ορθό. Γιατί; Διότι ο βασιλικός εκπρόσωπος ήταν παρών, ήταν ανάμενα τους, και μ’ αυτή την έννοια ‘η βασιλεία των ουρανών επλησίαζε’. Ότι αυτό είναι έτσι, έχομε τα λόγια του ίδιου του Ιησού: «Δεν έρχεται η βασιλεία Θεού ούτως, ώστε να παρατηρήται· ουδέ θέλουσιν ειπεί, Ιδού, εδώ είναι, ή, Ιδού εκεί· διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι εντός [εν μέσω, ΜΝΚ] υμών.» (Λουκάς 17:20, 21) Επομένως η βασιλεία του Θεού δεν επρόκειτο να έλθη μ’ ένα εξωτερικό ορατό σημείο, όπως πολλοί επερίμεναν, δεν επρόκειτο να έλθη «ούτως, ώστε να παρατηρήται.» Όχι, ο Ιησούς ήταν εκεί και ορθώς εκήρυττε ότι η Βασιλεία εν τω προσώπω του Βασιλέως της ήταν πλησίον.

19. (α) Λόγω των έργων του, ακολούθησε όλος ο λαός Ιησούν: (β) Ποια ιστορική αφήγησις επιμαρτυρεί τα έργα του Ιησού;

¹⁹ Ο Ιησούς επήγαινε επάνω και κάτω στη χώρα κάνοντας πολλά θαύματα, γιατρεύοντας τους αρρώστους, θεραπεύοντας τους χωλούς, και εκτελώντας πολλά θαυμαστά πράγματα. (Ματθαίος 12:13, 22· 14:14· Λουκάς 14:1-4) Θα ενόμιζε κανείς ότι ο λαός θα τον επευφημούσε, χωρίς εξαίρεσι. Πολλοί τον επευφήμησαν, αλλ’ άλλοι τον απέρριψαν. (Ματθαίος 12:14, 15· Μάρκος 11:18· Ιωάννης 7:19) Πράγματι, ακόμη και οι ιστορικοί έγραψαν γι’ αυτόν τον άνθρωπο που εκτελούσε ασυνήθη έργα. Ο Ιώσηπος γράφει: «Υπήρχε, λοιπόν, γύρω στον καιρόν αυτόν ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν είναι θεμιτό να τον ονομάσωμε άνθρωπον· διότι ήταν ένας που εκτελούσε θαυμαστά έργα, ένας διδάσκαλος ανθρώπων τέτοιων που δέχονται την αλήθεια με ευχαρίστησι. Είλκυσε προς τον εαυτό του πολλούς Ιουδαίους και πολλούς Εθνικούς. Ήταν [ο] Χριστός. Και όταν ο Πιλάτος, έπειτα από εισήγησι των αρχηγών μας, τον κατεδίκασε σε σταυρικό θάνατο, εκείνοι που τον αγάπησαν από την αρχή, δεν τον εγκατέλειψαν· επειδή εμφανίσθηκε σ’ αυτούς ζωντανός πάλι την τρίτη ημέρα· καθώς οι προφήται του Θεού είχαν προείπει τα θαυμάσια αυτά πράγματα και μύρια άλλα γι’ αυτόν.» (Παρατίθεται από Τα Έργα του Φλαβίου Ιωσήπου (Ουίστον) Τόμος Β΄, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Βιβλίο 18, κεφάλαιο 3, σελίδα 45.) Σκεφθήτε! Ήταν ανάμεσά τους, ήταν μαζί τους ως ο εκπρόσωπος του Θεού, και όμως τον απέρριψαν, όπως αναφέρεται εις Ιωάννην 19:14, 15: «Και λέγει [ο Πιλάτος] προς τους Ιουδαίους, Ιδού ο βασιλεύς σας. Οι δε εκραύγασαν, Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος, Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς, Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.»

20. (α) Ποιο «σημείον» έλαβε το στασιαστικό εκείνο έθνος, αλλά ποιο σημείο δεν έλαβε; (β) Ποια περικοπή δείχνει ότι δεν ζητούσαν όλοι τότε ένα ουράνιο σημείο;

²⁰ Με πείσμα ζητούσαν ένα σημείο. Το έλαβαν. Αλλά και πάλι δεν επίστεψαν. Ποιο ήταν το σημείο; Το «σημείον Ιωνά», δηλαδή, ο θάνατος και η ανάστασις του Ιησού, όπως ακριβώς τους είχε ειπεί προηγουμένως, Και σημείον δεν θέλει δοθή εις την μοιχαλίδα ταύτην γενεάν, ειμή το «σημείον Ιωνά.» Λόγω της στασιαστικής των διαθέσεως υπέστησαν καταστροφή, αλλά ποτέ δεν έλαβαν το ορατό τους σημείο στον ουρανό, το οποίο ζητούσαν. Ακόμη πολλοί από τους μαθητάς, που περιπατούσαν με τον Ιησούν και ήσαν στενά συνδεδεμένοι μαζί του, τον εγκατέλειψαν προτού τελειώση η διακονία του. «Έκτοτε πολλοί των μαθητών αυτού εστράφησαν εις τα οπίσω, και δεν περιεπάτουν πλέον μετ’ αυτού.» (Ιωάννης 6:66) Εν τούτοις, πολλοί τον ανεγνώρισαν και δεν ζητούσαν ορατό ουράνιο σημείο τότε· διότι η αφήγησις λέγει, εις Ιωάννην 7:31: «Πολλοί δε εκ του όχλου επίστευσαν εις αυτόν, και έλεγον, Ότι ο Χριστός όταν έλθη, μήπως θέλει κάμει θαύματα πλειότερα τούτων τα οποία ούτος έκαμεν;» Ασφαλώς όχι! Έβλεπαν ότι αυτός ήταν Εκείνος που επρόκειτο να έλθη.

21, 22. (α) Ποια ήταν η γενική στάσις του λαού μετά την ανάστασί του Χριστού; (β) Σε ποιες ερωτήσεις απαιτείται να απαντήσουν όλα τα άτομα;

²¹ Ακόμη και μετά την ανάστασί του, η γενεά που ζούσε τότε δεν επίστεψε, διότι έπειτα από χρόνια ο απόστολος έγραψε, εις 1 Κορινθίους 1:22, 23, δείχνοντας πώς ακόμη ζητούσαν ένα ορατό σημείο: «Επειδή και οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι, και οι Ελληνες σοφίαν ζητούσιν· ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν.» Είχαν την απόδειξι. Είχαν τα γεγονότα. Θα μπορούσαν να είχαν δεχθή τον Ιησούν, αλλά αρνήθηκαν. Έζησαν και πέθαναν στη συγκεχυμένη τους κατάστασι και στην έλλειψι κατανοήσεως όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού, ζητώντας ένα ορατό σημείο στους ουρανούς και παραβλέποντας την πρώτη παρουσία του Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν ο βασιλικός εκπρόσωπος του Θεού.

²² Με το ιστορικό αυτό φόντο υπ’ όψιν, τι περιμένετε να δήτε για να πιστέψετε ότι ιδρύθη η βασιλεία του Θεού; Αφού ιδρύθη, τι θα σας πείση; Μήπως περιμένετε να δήτε ένα θαύμα οποιουδήποτε είδους, πιθανώς ένα ορατό σημείο στους ουρανούς; Υπάρχουν πολλοί ισχυρισμοί σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Ποιος είναι ο ορθός; Πρέπει να εξετάσετε τις αποδείξεις και κατόπιν να γίνετε ο κριτής. Έχετε δικαίωμα να πεισθήτε, αλλά είναι αφροσύνη να απορρίψετε την αλήθεια. Χάνετε το παν!

23. Τι έχει αποκαλύψει ο Θεός στον λαό του σχετικά με τους σκοπούς του Σατανά;

²³ Ο Θεός ήξερε ότι ο Σατανάς, ο πονηρός, θα προσπαθούσε να απομακρύνη την προσοχή των ανθρώπων από τη βασιλεία του Θεού όταν θα ιδρύετο. Αυτό έγινε όταν ο Σατανάς εξώσθη από τους ουρανούς και κατερρίφθη στη γη. Ωργίσθη. Εβύθισε τα έθνη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήθελε να στρέψη την προσοχή του λαού μακριά από το σημαντικό γεγονός που τότε ελάμβανε χώραν και προχώρησε να το κάμη αυτό με τους πιο απατηλούς τρόπους. Αλλά έπρεπε να βιασθή! Γιατί; Προσέξτε τη θεόπνευστη αφήγησι εις Αποκάλυψιν 12:9, 12: «Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, . . . Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»

24. Ποιο περαιτέρω φως φέρνει η σημασία της λέξεως «πλανών»; Γιατί ο καιρός αυτός είναι καιρός φόβου;

²⁴ Ναι, ο πονηρός αντίδικος γνωρίζει ότι έχει λίγο μόνο καιρό τώρα και κάνει ό,τι απόκειται στη δύναμί του για να εμποδίση τους κατοίκους της γης να αναγνωρίσουν τη διάταξι της βασιλείας του Θεού. Παρετηρήσατε ότι το θείο υπόμνημα λέγει ότι αυτός είναι «ο πλανών την οικουμένην όλην»; Η λέξις «πλανών» εμπεριέχει τη σκέψι της απάτης και της παροδηγήσεως. Ποιος θ’ αρνηθή ότι η «οικουμένη όλη» έχει εξαπατηθή και παροδηγηθή σε μια ακατάλληλη κατανόησι όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού; Αλλά όπως ακριβώς ο Θεός το προείπε αυτό, προείπε επίσης τις συνθήκες που θα υπήρχαν επάνω στη γη κατά τον καιρόν αυτόν. Όταν ήταν στη γη, ο Υιός του Θεού Ιησούς είπε: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή»—Λουκάς 21:25, 26.

25. Από τι πρέπει να προφυλάσσωνται σήμερα οι άνθρωποι, και γιατί δεν είναι κατά γράμμα το «σημείον» που αναφέρεται στο κεφάλαιο 21 του Λουκά;

²⁵ Η προφητεία αυτή δείχνει τον καιρό του τέλους του κόσμου, στον οποίον ζούμε τώρα, βρίσκεται δε η προφητεία αυτή σε αρμονία με την περικοπή τής Αποκαλύψεως που παρετέθη πιο πάνω. Τώρα λοιπόν, θα ζητήτε ένα ορατό σημείο στους ουρανούς όπως οι στασιαστικοί εκείνοι Ιουδαίοι στις ημέρες του Ιησού; Θ’ αποβλέπετε στο να συμβούν κατά γράμμα στους ουρανούς τέτοια πράγματα σαν εκείνα που αναφέρονται στο κεφάλαιο 21 του Λουκά; Προσέξτε. Βαδίζετε με προφύλαξι, διότι μπορεί να ζητήτε ένα ορατό σημείο στους ουρανούς, και να παραβλέπετε το πραγματικό και σπουδαίο σημείο που είναι μπροστά σας. Η προφητεία του Ιησού που ανέγραψε ο Λουκάς λέγει ότι τα έθνη θα ήσαν σε στενοχωρία και σε απορία, και, περαιτέρω, ότι οι άνθρωποι θ’ αποψυχούσαν από το φόβο. Αλλά γιατί όλα αυτά; Η αφήγησις λέγει ότι αυτό θα γινόταν επειδή «θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα» και λόγω των δεινών που οι άνθρωποι θα περίμεναν να επέλθουν στην οικουμένη. Η «θάλασσα» παριστάνει εκείνους—πολλά εκατομμύρια—που είναι ασταθείς και αποξενωμένοι από τον Θεό. Βρίσκονται σε τέτοια κατάστασι επειδή δεν δέχονται τον λόγον του Θεού και συνεπώς ταράσσονται από τις συνθήκες του κόσμου. Βρίσκονται σε φόβο, στο σκότος.

26. Περιγράψτε τις συνθήκες που υπάρχουν στη γη σήμερα. Τι αποδεικνύουν τα γεγονότα αυτά;

²⁶ Η ευημερία του ανθρώπου δεν υπάρχει πια, και αυτό προκαλεί στενοχωρία. Η ανθρώπινη διακυβέρνησις βρίσκεται σε αντίθεσι με τη βασιλεία του Θεού, και επομένως φαίνεται ότι είναι χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς δύναμι. Είναι γεμάτη από φαυλότητα, δωροδοκία και ολοκληρωτικές μεθόδους, και από κάθε είδους διαφθορά. Οι ποικίλες κυβερνήσεις και τα σχέδια των ανθρώπων συντρίβονται κι επισκοτίζονται, και αυτοί δεν μπορούν να κάμουν τίποτε σχετικά με τούτο· και έτσι κατέχονται από φόβο. Στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος πειραματίσθηκε και απέτυχε. Ακόμη οι μάζες του ανθρωπίνου γένους προσκολλώνται στο αμυδρό φως των λεγομένων Ηνωμένων Εθνών, και μάλιστα τώρα ακούομε από μακριά τις υπόκωφες φωνές για κάτι τι καλύτερο, για μια παγκόσμια κυβέρνησι. Πολλοί, εξ άλλου, κραυγάζουν ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι τώρα μια απειλή της παγκοσμίου ελευθερίας! Και μόνο αυτό το γεγονός είναι απόδειξις της αποτυχίας του ανθρώπου έως τώρα, και, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς, οι άνθρωποι αποψυχούν από τον φόβο και βρίσκονται σε απορία λόγω του οι τι «ηχεί η θάλασσα [οι ασταθείς λαοί οι αποξενωμένοι από τον Θεόν] και τα κύματα.» Τα γεγονότα είναι ενώπιον σας και συμβαίνουν εις εκπλήρωσιν της προφητείας που προλέγει τον γενικό κλονισμό της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως ωσάν μ’ ένα σεισμό.—Εβραίους 12:26-29· Ζαχαρίας 14:3-5.

ΕΘΝΗ ΠΟΥ «ΣΥΝΑΓΟΝΤΑΙ» ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ «ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ»

27. (α) Τι άλλο προείπε μια όμοια προφητεία ότι θα ελάμβανε χώραν στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων: (β) Με ποιον τρόπο συνάγονται οι άνθρωποι καλής θελήσεως;

²⁷ Αλλά κάτι άλλο πολύ μεγαλυτέρας σπουδαίοτητος προελέχθη ότι έπρεπε να λάβη χώραν, σύμφωνα με τη Γραφή. Στην ίδια προφητεία για το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων και την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού, ο Ιησούς λέγει: «Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ· και τότε . . . θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.» (Ματθαίος 24:30, 31) Όταν μπορούμε να δούμε ότι λαμβάνει χώραν στη γη εκείνο για το οποίο μιλεί η προφητεία, αυτό πρέπει να σημαίνη ότι η βασιλεία του Θεού ιδρύθη. Η προφητεία λέγει ότι άγγελοι θα απεστέλλοντο με φωνήν σάλπιγγος. Γιατί; Για να συνάξουν τους εκλεκτούς του Θεού σε όλη τη γη. Έχομε παρατηρήσει ακριβώς την κατάστασι αμηχανίας και ταραχής του κόσμου, που αποτελεί εκπλήρωσι προφητείας. Τώρα, τι άλλο σημειώνομε; Ο Ιησούς μιλεί για έργο συνάξεως. Συνάξεως σε τι; Συνάξεως σε κάποιο έθνος ή σ’ έναν ωρισμένο τόπο στη γη; Όχι! Θυμηθήτε ότι άγγελοι αποστέλλονται και θα εσάλπιζαν μια σάλπιγγα. Ακούτε τη σάλπιγγα; Όχι! Ούτε θα έπρεπε να περιμένετε να δήτε αγγέλους. Άγγελοι αποστέλλονται για να εκτελέσουν ένα έργον. Είναι αγγελιαφόροι, και συνεπώς φέρνουν ένα άγγελμα. Οι σάλπιγγες χρησιμοποιούνται για να αναγγείλουν κάτι. Επομένως η δήλωσις περί αγγέλων με φωνήν σάλπιγγος πρέπει να αναφέρεται σε διακήρυξι του ευαγγελίου υπό αγγελική καθοδηγία. Γιατί; Διότι η προφητεία αυτή μιλεί για έργον συνάξεως και το κήρυγμα διαδίδει καλά νέα και καταλήγει στη σύναξι πρώτα του υπολοίπου εκείνων που ο Θεός εκλέγει για την ουράνια βασιλεία του μαζί με τον Χριστόν Ιησούν. Αργότερα οι καλής θελήσεως άνθρωποι ακούουν το άγγελμα για τη Βασιλεία όπως θα άκουαν μια φωνή σάλπιγγος, και ανταποκρίνονται σ’ αυτό. Μ’ αυτό τον τρόπο συνάγονται όλοι από τα έθνη που βρίσκονται σε ταραχή και αμηχανία.

28. Γιατί αναφερόμεθα στη Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1920, και τι δείχνει αυτή;

²⁸ Μπορείτε να αρνηθήτε ότι αυτό λαμβάνει χώραν; Σημειώστε τα ακόλουθα σχόλια που δημοσιεύθηκαν στη Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1920 (στην Αγγλική). Σήμερα αναφερόμεθα σε τμήματα του άρθρου «Ευαγγέλιον της Βασιλείας», για να δείξουμε ότι κάτι πολύ σπουδαίο λαμβάνει χώραν τώρα και ελάμβανε χώραν επί έτη, και ότι αυτό αποτελεί εκπλήρωσιν του «σημείου». Για μερικούς οι περικοπές αυτές μπορεί να μην έχουν σημασία, αποτελούν όμως αναγεγραμμένη ιστορία που αποδεικνύει την εκπλήρωσι προφητείας. Η προφητεία εκπληρώνεται και, θυμηθήτε, εξετάζομε τις αποδείξεις. Είσθε ο κριτής σ’ αυτό το ζήτημα. Το άρθρο εκείνο έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: «Μπορούμε τώρα να δούμε ότι το 1914 είναι μια χρονολογία που σαφώς σημειώνεται στις Γραφές . . . Τώρα φαίνεται ότι είναι ανοιχτός ο δρόμος για να προχωρήσωμε στο έργον του Κυρίου, και το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνη φαίνεται ότι είναι η ανάληψις του αγγέλματος της αληθείας . . . Προς τον σκοπόν αυτόν η 21η Ιουνίου [1920] ωρίσθη ως η ημερομηνία για την έναρξι αυτού του έργου . . . Φαίνεται, επομένως, ότι τώρα είναι ο καιρός για να διακηρύξη η εκκλησία ευρύτατα στον «Χριστιανικό κόσμο» τα αγαθά αυτά νέα . . . Παρακαλούμε θερμά τους φίλους . . . να ενοικιάσουν ένα μέρος συγκεντρώσεως σε καλή τοποθεσία και ευχάριστο για το κοινόν, και να διαφημίσουν πλήρως μια δημοσία συνάθροισι.» Δεν υπήρξε αμφισβήτησις για το ζήτημα αυτό. Το συναγμένο υπόλοιπο των εκλεκτών του Θεού ανταπεκρίθη τότε και εσημειώθη τότε ωργανωμένη δράσις εις εκπλήρωσιν της προφητείας Ματθαίος 24:14, «αγγέλλουσα την βασιλείαν τού Ιεχωβά».

29. (α) Πως κηρύττεται σήμερα άγγελμα όμοιο μ’ εκείνο των ημερών του Ιησού: (β) Τι είχε να πη Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1919, και γιατί αυτό έχει τώρα σημασία;

²⁹ Όταν ο Χριστός ήταν στη γη απέστειλε τους ακολούθους του να κηρύττουν. Σήμερα, υπό την καθοδηγία του Χριστού και των προσδιωρισμένων αγγέλων, οι ακόλουθοί του κηρύττουν ελευθερία στους ανθρώπους. Ο Ιησούς και οι μαθηταί του εκήρυτταν ένα άγγελμα παρηγορίας στον λαό· ήταν διαφορετικό από τα άλλα αγγέλματα· δεν έθετε πίστι στον άνθρωπο, αλλά μόνο στη βασιλεία του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα· και για να δήτε ότι η ανάγκη του κηρύγματος είχε γίνει ήδη αντιληπτή από το 1919, προσέξτε, παρακαλούμε, τα ακόλουθα σχόλια από τη Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1919, σελίδα 120, παράγραφος 1η (στην Αγγλική): «Έρχεται καιρός . . . που θα επικρατήση ελευθερία σε όλο το ανθρώπινο γένος. Υπάρχουν χιλιάδες καλών, τιμίων ανθρώπων στον κόσμο, που πιστεύουν ότι η ελευθερία αυτή μπορεί να έλθη σ’ αυτούς μέσω του Σοσιαλισμού· ελευθερία όμως μέσω του αγωγού αυτού είναι αδύνατη. Τώρα απειλεί τη γη εκείνο που κοινώς ονομάζεται ‘Μπολσεβικισμός’· πολλοί δε προσήλωσαν τις ελπίδες των σ’ αυτόν ως το μέσον ελευθερίας και ευλογίας. Αλλ’ αυτοί είναι καταδικασμένοι σε απογοήτευσι. Άλλοι ελπίζουν ότι η αναρχία θα τους φέρη ανακούφισι· αλλά και αυτό επίσης το σχέδιο, όπως και όλα τα άλλα ανθρώπινα σχέδια, είναι προωρισμένο ν’ αποτύχη. Το τέκνον του Θεού δεν εκπλήσσεται καθόλου όταν βλέπη τέτοιες συνθήκες ανησυχίας να επικρατούν μεταξύ των ανθρώπων. Επί έξη χιλιάδες χρόνια και πλέον η ανθρώπινη φυλή υπήρξε σε δουλεία στον μεγάλον Αντίδικον και έπεσε κάτω από τον μεγάλον εχθρόν, τον θάνατον . . . Η μάζα του ανθρωπίνου γένους δεν κατανοεί πώς πρόκειται να έλθη αυτή η ευλογία. Υπήρξε προνόμιο των Χριστιανών . . . να ιδούν ότι η ελευθερία αυτή θα έλθη στο ανθρώπινο γένος μέσω του αγαπητού Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού.» Θυμηθήτε ότι αυτό εγράφη στο 1919 και δημοσιεύθηκε σ’ ένα περιοδικό που διενέμετο σε όλη τη γη. Από τότε το ίδιο έργο δημοσιεύσεως έχει σταθερά αυξήσει, και σήμερα εκατοντάδες χιλιάδων κηρύττουν για την οδόν της ελευθερίας μέσω της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν Ιησούν. Οι γραμμές των Χριστιανών αυτών εξαπλώθηκαν καταπληκτικά και οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν την εκπλήρωσι των προφητειών.—Ψαλμός 68:11· Ησαΐας 60:1, 21, 22.

30. (α) Ποια είναι η σημασία του Ματθαίος 25:31, 32, σχετικά μ’ ένα έργον ‘χωρισμού’; (β) Τι δείχνει το ότι γίνονται τέτοια γεγονότα, και εν όψει τίνος δεν αρνούμεθα την ίδρυσι της Βασιλείας;

³⁰ Έχετε ποτέ διαβάσει την περικοπή του κατά Ματθαίον ευαγγελίου 25:31, 32; Λέγει τα εξής: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι, μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμτροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.» Τι νομίζετε ότι σημαίνει αυτό; Μιλεί για την έλευσι του «Υιού του ανθρώπου» με τους αγγέλους και για ένα έργον συνάξεως που θα γίνη και ότι οι άνθρωποι θα χωρισθούν σε δύο ομίλους, σε πρόβατα και ερίφια. Τώρα ακριβώς ο βασιλεύς του Ιεχωβά, Χριστός Ιησούς, είναι επάνω στο θρόνο και χωρίζει τους ανθρώπους, το κάνει δε αυτό με το κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας. (Ψαλμός 2:6-12) Καθημερινά εκατοντάδες ακούουν αυτό το άγγελμα, το δέχονται, και χωρίζονται έτσι από τον κόσμο, και οι λαοί χωρίζονται ως πρόβατα και ερίφια. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο πρόκειται να έχουν εκπλήρωσι οι προφητείες που εξετάζονται, και αυτό κατά την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού. Μη λησμονείτε το σημείο τούτο: Τα γεγονότα αυτά που θα εβλέπατε να λαμβάνουν χώραν, που θα παρατηρούσατε, θα εσήμαιναν ότι η βασιλεία του Θεού ιδρύθη. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθή το γεγονός ότι ένα τέτοιο έργον λαμβάνει χώραν. Το ότι δεν «βλέπετε» την παρουσία του Χριστού με ορατή μορφή δεν αναιρεί την παρουσία του με την εξουσία της Βασιλείας και την ίδρυσι της Βασιλείας.

31. (α) Πώς θα μπορούσε ο Χριστός να κάθεται επάνω στον «θρόνον της δόξης» του και όμως να έρχεται «μετά των νεφελών»; (β) Ποια επιπρόσθετα γεγονότα δείχνουν ότι ο Χριστός δεν χρειάζεται να εμφανισθή εν σαρκί, και πώς το Πράξεις 15:14 χύνει φως στο πώς γίνεται αυτό;

³¹ Στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου, ο Χριστός μιλεί για τις πολλές μορφές του σημείου που θα ελάμβανε χώραν στο τέλος του κόσμου, όλες δε αυτές μαζί θα έδειχναν ότι είναι ενθρονισμένος. Έχετε υπ’ όψιν ότι η προφητεία λέγει ότι θα εκάθητο στον «θρόνον της δόξης» του και ότι θα ήρχετο «μετά των νεφελών». Προφανώς ο θρόνος του που είναι ένδοξος βρίσκεται στον ουρανό και τα νέφη σημαίνουν την αόρατη παρουσία του, η οποία παρουσία φανερώνεται από την εκτέλεσι του έργου σύμφωνα με την προφητεία. Θα ήταν προσβολή για την ένδοξη θέσι του το να νομίσωμε ότι ο Χριστός θα έπρεπε να εγκαταλείψη αυτή την εξυψωμένη θέσι στα δεξιά του Θεού, και να έλθη στη γη εν σαρκί. Αρνούμεθα ότι ο Θεός κατευθύνει τη δράσι του λαού του επάνω στη γη; Όχι! Όταν ο λόγος του μιλή για την επίσκεψί του στο λαό του με καταστροφή, όπως έκαμε στο παρελθόν, μήπως σημαίνει αυτό ότι ο Θεός έπρεπε να έλθη με ορατό τρόπο στη γη; Όχι! Δείχνοντας ότι έτσι έχει το πράγμα, το χωρίον Πράξεις 15:14 διακηρύττει: «Καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.» Το «επεσκέφθη το έθνη» η Μετάφρασις Νέου Κόσμου το αποδίδει «έστρεψε την προσοχήν του εις τα έθνη». Επομένως όλο εκείνο που χρειάζεται είναι να στρέψη ο Ιεχωβά την προσοχή του ή να αποφασίση να εκτελέση κάτι και γίνεται. Το ίδιο λοιπόν, ακριβώς συμβαίνει και με την «έλευσιν» του Χριστού. Του εδόθη εξουσία στους ουρανούς, και είναι προσβλητικό για μια τέτοια μεγαλειώδη εξουσία να νομίζωμε ότι αυτός δεν μπορεί να διευθύνη τις υποθέσεις των δούλων του επάνω στη γη μέσω των αγγέλων του, ενώ κάθεται επάνω στον ένδοξο θρόνο του. (Έξοδος 32:34· Ησαΐας 26:14) Ότι αυτή είναι η ορθή άποψις δείχνεται από τα λόγια του Χριστού, όταν λέγη: «Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως, και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού.» (Ματθαίος 26:64) Είναι «καθήμενος εκ δεξιών» του Θεού και διευθύνει το έργον με την «δύναμιν» αυτήν. Είναι, επομένως, παρών μ’ αυτόν τον τρόπο και έτσι έρχεται «επί των νεφελών του ουρανού», δηλαδή με μια αόρατη παρουσία. Μολονότι δεν είναι παρών σωματικώς, οι δούλοι του βλέπουν την αόρατη παρουσία του μέσω της εκπληρώσεως της προφητείας.—Δανιήλ 12:1, 10.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

32. Πότε όλα αυτά τα πράγματα άρχισαν να γίνωνται, και γιατί ο κόσμος δεν αναγνωρίζει το σημείο;

³² Το μεγάλο ερώτημα είναι, εν τούτοις, Πότε όλα αυτά άρχισαν να λαμβάνουν χώραν, αφού η έναρξις των πραγμάτων αυτών πρέπει ν’ αναφέρεται στην ίδρυσι της βασιλείας του Θεού; Τα γεγονότα δείχνουν ότι τα πολλά πράγματα που αναφέρονται στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου, και σε άλλες προφητείες, άρχισαν να γίνωνται ιδιαίτερα από το 1914 και έπειτα. Και έχει καταδειχθή μέσω του περιοδικού αυτού ότι το 1914 εσημείωσε την έναρξι των πολλών μορφών του σημείου. Αλλά πώς συμβαίνει, αν αυτό έλαβε χώραν στο 1914, ότι τα έθνη δεν ανεγνώρισαν το σημείο αυτό; Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν το ανεγνώρισε. Η προφητεία του Ιησού δεν είπε ότι θα το ανεγνώριζε, αλλά ότι θα εμαίνετο για την έλευσι της Βασιλείας. «Και έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Η βασιλεία του κόσμου έγεινε του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, . . . Ευχαριστούμεν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην, διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου.»—Αποκάλυψις 11:15-18, ΜΝΚ.

33. (α) Πώς λοιπόν τον βλέπει «πας οφθαλμός»; Πώς Η Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1914 δείχνει ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει; (β) Τι δείχνει η αόρατη παρουσία του Σατανά; Πώς η παρουσία αυτή επηρεάζει τα έθνη, και τι αποδεικνύει για την παρουσία του Χριστού;

³³ Σχετικά με το ότι το έτος 1914 εφάνηκε πώς ήταν σημαντικό, αναφερόμεθα πάλι στη Σκοπιά, και αυτή τη φορά στο τεύχος της 1ης Ιανουαρίου 1914 (σελίδες 3, 4, στην Αγγλική). Από κάθε άποψι το 1914 φαίνεται μεγάλο σε δυνατότητες. . . Πιστεύομε ότι το έτος 1914 δίνει απόδειξι μεγαλυτέρων δυνατοτήτων υπηρεσίας για την αλήθεια από κάθε προηγούμενο έτος . . . Γι’ αυτό, ας είμεθα άγρυπνοι περισσότερο παρά ποτέ, για να χρησιμοποιηθούμε και να είμεθα χρήσιμοι στην υπηρεσία του Βασιλέως μας.» Είναι, λοιπόν, σαφές ότι στο 1914, σύμφωνα με τα γεγονότα καθώς συνέβησαν, άρχισε να πραγματοποιήται η εκπλήρωσις της προφητείας που αναγράφεται στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 12. Εκείνο τον καιρό ο Σατανάς εξεβλήθη από τον ουρανό. Εταπεινώθηκε στη γη. Κανείς δεν θα υποστηρίξη ότι ο Σατανάς είναι σωματικώς παρών, ούτε μπορεί κανείς να ισχυρισθή ότι δεν αισθάνεται ή δεν βλέπει τα αποτελέσματα της αόρατης παρουσίας του. Λόγω της παρουσίας του υπήρξε σταθερή αύξησις δεινών επάνω στη γη μετά τον πρώτον ολοκληρωτικό πόλεμο του 1914. Σχετικά με τη χρονολογία αυτή ο Ιησούς είπε: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος.» (Ματθαίος 24:7) Όλο τούτο το επέφερε ο Σατανάς μέσα στην οργή του, και ήταν σημείο ότι ο «Υιός του ανθρώπου» εμφανίσθηκε στον ουρανό «εν δυνάμει». Και όπως ακριβώς δεν αρνούμεθα την παρουσία του Σατανά, έτσι δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε και την παρουσία του Χριστού εν δυνάμει από το 1914 μ.Χ.

34. Τι είχε να πη Η Σκοπιά της 1ης Μαρτίου 1925 για τη Βασιλεία, και τι αποδεικνύει η αναγνώρισις τούτου κατά τον καιρόν εκείνον;

³⁴ Η Σκοπιά της 1ης Μαρτίου 1925 (στην Αγγλική) ανέφερε: «Εκείνο το έτος [1914] ο Κύριος ανέλαβε τη δύναμί του και άρχισε τη βασιλεία του. Τότε το ‘άρρεν [το Έθνος], το οποίον έμελλε να ποιμάνη τα έθνη εν ράβδω σιδηρά,’ εγεννήθη . . . Στο 1914 συνέβη η γέννησις του έθνους. Στο 1914 άρχισε ο «πόλεμος εν τω ουρανώ», και ο Σατανάς και η επίσημη οικογένειά του εξεβλήθησαν από τον ουρανό. . . . Το νέον έθνος εγεννήθη. Η δόξα του θα γεμίση ολόκληρη τη γη. Η βασιλεία των ουρανών ήλθε.» (Σελίδες 69, 73, 74) Τώρα παρατηρήστε ότι αυτό έγινε αντιληπτό και ανεγνωρίσθη από τον λαόν του Θεού που ζούσε τότε. Είναι αναγεγραμμένη ιστορία. Εκείνοι που το είδαν αυτό είναι όσοι είχαν αυτή την οξεία διανοητική διάκρισι. (Ησαΐας 66:14-16) Από τη χρονολογία, λοιπόν, εκείνη, το 1914, οι αποδείξεις τονίζουν συντριπτικά το γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού έχει έλθει!—ότι ιδρύθη στους ουρανούς κατά τον καιρό της ενθρονίσεως του Χριστού. (Ψαλμός 2:6-12) Ένα παράδοξο άγγελμα πράγματι που πρέπει να κηρυχθή σε όλο τον κόσμο. Αλλά είναι άρα γε παραδοξότερο από ό,τι ήταν στις ημέρες του Ιησού;

35. Πώς η ίδρυσις της Βασιλείας επηρεάζει τη γενεά αυτή;

³⁵ Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τα λόγια του Ιησού «ο τέλος της ανακοινώσεως όλων αυτών των πραγμάτων στους μαθητάς του, μας δίνουν την απάντησι. Ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Ματθαίος 24:34) Εννοούσε εκείνο που έλεγε. Η γενεά που άρχισε να βλέπη αυτά τα πράγματα στο 1914 θα παραστή μάρτυς των τελικών συσσωρευμένων κρίσεων του Ιεχωβά Θεού, μολονότι μερικά άτομα που αποτελούν μέρος αυτής της γενεάς μπορεί να πεθάνουν προτού λάβη χώραν το τέλος του συστήματος πραγμάτων του κόσμου τούτου.

36. Σε ποια κατάστασι βρίσκομε τον κόσμο εν γένει, ποιο θα είναι το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» και τι σημαίνει το να υποστηρίζομε αυτή τη διάταξι;

³⁶ Είναι, λοιπόν, καιρός επειγούσης ανάγκης. Ο κόσμος εν γένει δεν αναγνωρίζει ούτε θα δεχθή ποτέ ότι ιδρύθη η βασιλεία του Θεού. Η Ιερουσαλήμ («Χριστιανικός κόσμος») της σήμερον, όπως και η Ιερουσαλήμ των παλαιών χρόνων, θα παραμείνη κοιμισμένη, θα κλείση τα αυτιά της στο άγγελμα που «αγγέλλει την βασιλείαν του Ιεχωβά», θα καταδιώξη εκείνους που το κηρύττουν, θα εξακολουθήση να εμμένη στις παλαιές, εσφαλμένες ιδέες που είναι αβάσιμες, θα αρνήται τον ενθρονισμένον Χριστόν, και έτσι θα επιφέρη επάνω της και επάνω στον λαό της που την ακολουθεί, τις θείες κρίσεις του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα. Πράγματι, η Γραφή προλέγει την αλαζονική αυτή πορεία του «Χριστιανικού κόσμου» και έτσι τον καταδικάζει σε καταστροφή. Μήπως αυτό ηχεί σαν μεταστροφή του κόσμου; Όχι! Είναι σαφές, λοιπόν, ότι όλα τα άτομα είναι τώρα υπό κρίσιν. Το να υποστηρίζη κανείς αυτή τη διάταξι πραγμάτων που αποδεικνύεται εσφαλμένη, το να απορρίπτη την αλήθεια που κηρύττεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αποτελεί άρνησιν της ιδρύσεως της βασιλείας του Θεού.

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

37. (α) Ποια απόφασι αντιμετωπίζει τώρα ο καθένας; Πώς το 2 Πέτρου 3:3-7 περιγράφει κατάλληλα την παρούσα γενεά; (β) Σε τι επιμένει αυτή η γενεά, αλλά τι θα λάβη;

³⁷ Ο Ιησούς προειδοποίησε ότι, όπως ήταν στις ημέρες του Νώε, έτσι θα ήταν και στη δευτέρα παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Δεν βλέπομε το παράλληλο; Ναι· ο κόσμος δεν αποδίδει σημασία στις μορφές του «σημείου», μολονότι το άγγελμα κηρύττεται σε όλο τον κόσμο και όλοι έχουν την ευκαιρία να το ακούσουν. Το ν’ απορρρίψετε τον Βασιλέα του Ιεχωβά και τη βασιλεία του καθώς κηρύττονται, σημαίνει ότι αρνείσθε να γίνετε υπήκοος της βασιλείας και εκλέγετε, αντιθέτως, ν’ ακολουθήσετε την πλάνη μάλλον παρά την αλήθεια. Θυμηθήτε ότι είσθε ο κριτής. Έχετε εξετάσει τις αποδείξεις. Τουλάχιστον, ακούσατε τις αποδείξεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλά άτομα σφάλλουν στις αντιλήψεις των ή στους ισχυρισμούς των για τη βασιλεία του Θεού. Αλλά η συγκεχυμένη κατάστασις του κόσμου δεν αποδεικνύει ότι δεν ιδρύθη η βασιλεία του Θεού. Ιδρύθη, και εδείξαμε με Γραφικά και λογικά επιχειρήματα ότι αυτό συμβαίνει. Τι θα κάμετε σχετικά μ’ αυτήν; Θ’ ακολουθήσετε την ίδια πορεία μ’ εκείνους που απέρριψαν τον Χριστό και τον εσταύρωσαν; Θ’ ακολουθήσετε την πορεία εκείνων που σήμερα αρνούνται να εγκαταλείψουν τις ψευδείς διδασκαλίες όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού και έτσι απορρίπτουν τον ενθρονισμένο Βασιλέα του; (Ψαλμός 2:6-12· Πράξεις 3:22, 23· 4:24-30) Δεν θ’ αποδώσετε σημασία στις αποδείξεις που βλέπετε για την εκπλήρωσι της προφητείας, οι οποίες δείχνουν πέρα από κάθε αμφισβήτησι ή αμφιβολία ότι η βασιλεία του Θεού έχει έλθει; Θα είσθε μεταξύ εκείνων που περιεγράφησαν εις 2 Πέτρου 3:3 7; «Τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν έλθει εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως. Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο.» Κενός, πείσμων συλλογισμός, ναι· και όπως έγινε με τη γενεά της εποχής του Ιησού, έτσι γίνεται και σήμερα. Επειδή επιμένουν για ένα ορατό σημείο από τον ουρανό και ζητούν να έλθη έτσι ο Χριστός, ψηλαφούν με τυφλότητα και απορρίπτουν τη βασιλεία του Θεού που ιδρύθη και που είναι τώρα πράγματι μεταξύ τους. Δεν θα λάβουν ένα τέτοιο ορατό σημείο. Το μόνο «σημείο» που θα λάβουν, θα είναι η εξακολουθητική εκπλήρωσις της προφητείας του Ιησού για το τέλος του κόσμου, περιλαμβανομένου και του αγγέλματος που «αγγέλλει την βασιλείαν του Ιεχωβά» όπως κηρύττεται τώρα σε όλο τον κόσμο σχετικά με την ενθρόνισι του Χριστού.—Ματθαίος 24:14· Λουκάς 17:21.

38. Με ποια έννοια οι Χριστιανοί περιμένουν ακόμη να έλθη η βασιλεία του Θεού;

³⁸ Ενώ η βασιλεία του Θεού ιδρύθη στους ουρανούς, οι Χριστιανοί την περιμένουν να έλθη με όλη της τη μανία και την καταστρεπτική δύναμι εναντίον της οργανώσεως του Σατανά ορατής και αόρατης. Αυτό θα γίνη κατά τον πόλεμο του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψις 16:14-16· Ησαΐας 13:4-9· Ιερεμίας 25:32-38· Ιεζεκιήλ 9:2, 5-7· Ψαλμός 46:8-11) Τότε ο Ιεχωβά θα απαλλάξη τη γη από κάθε πονηρία και από εκείνους που εμφανίζονται ως πολέμιοι της βασιλείας του. Αυτό ανοίγει το δρόμο για ένα δίκαιο και τελείως νέο παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων.

39. Τίνος πράγματος επαγγελία είναι το Ματθαίος 25:34, και πώς τα άτομα αυτά «κληρονομούν» μια βασιλεία;

³⁹ Ο καιρός αυτός, επομένως, είναι ένας θαυμάσιος καιρός για να ζη κανείς. Είναι ανάγκη να δεχθήτε τη βασιλεία του Θεού, πράγμα που θα σας θέση στο δρόμο για ν’ απολαύσετε ένα νέο κόσμο που θα είναι δημιουργία του Ιεχωβά. (Ησαΐας 65:13-25· 2 Πέτρου 3:13, 14) Ο Ιησούς είπε στα άλλα του πρόβατα, όπως αναγράφεται εις Ματθαίον 25:34: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» Αυτή δεν είναι επαγγελία ουρανίας ζωής. Είναι μια επαγγελία ζωής παντοτινής κάτω από την δίκαιη βασιλεία των ουρανών με ειρήνη και ευτυχία και με τέλειες συνθήκες. Πώς, λοιπόν, «κληρονομούν» αυτά τα πρόβατα τη βασιλεία; Τότε η ουράνια βασιλεία που έχει τώρα ιδρυθή, θα εκτείνη την επικράτειά της σε όλη τη γη. Εκείνοι που αποδεικνύονται άξιοι να ζήσουν, θα γίνουν τότε τέκνα του Βασιλέως του Ιεχωβά, Χριστού Ιησού, και μ’ αυτό τον τρόπο θα κληρονομήσουν μια βασιλεία. Τότε οι κάτοικοι της γης θα είναι υπήκοοι της ουρανίας βασιλείας και θα είναι τέκνα Εκείνου που έδωκε τη ζωή του γι’ αυτούς. Μ’ αυτό τον τρόπο και αυτός επίσης, ο Ιησούς Χριστός, γίνεται ο «Αιώνιος Πατήρ» των.—Ησαΐας 9:6, 7, ΑΣ.

40. Ποια σοφή νουθεσία παρέχεται σε όλους τους ανθρώπους; Μαθαίνοντας για τη Βασιλεία, τι πρέπει να κάμουν όλα τα άτομα, και για ποιον σκοπό;

⁴⁰ Εκείνοι που ζουν σήμερα και που επωφελούνται αυτής της διατάξεως, έχουν μια θαυμάσια προοπτική μπροστά τους· ναι, μια ευλογημένη μερίδα, πράγματι. Εργασθήτε, λοιπόν, γι’ αυτήν. Μελετήστε τον λόγον του Θεού. Γεμίστε τη διάνοιά σας με τις αλήθειες που αφορούν τη βασιλεία του Θεού. Τι έχει κάποια αξία σήμερα στον κόσμο; Εξ άλλου, προσπαθήστε να φαντασθήτε ένα νέο κόσμο ελεύθερον από κάθε αμαρτία, πονηρία και θάνατο. Αυτός ο νέος κόσμος σάς προσφέρει τα πάντα. Αξίζει να τον αποκτήσετε, διότι είναι εκείνο που η ουράνια βασιλεία του Θεού προχωρεί για να πραγματοποιήση τώρα. Μην απορρίπτετε κάθε απόδειξι. Να είσθε προσεκτικός, συνετός. Ακούσατε τη μαρτυρία από τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Δεν στοιχίζει τίποτε παρά ολίγον χρόνον από μέρους σας για να ερευνήσετε με περίσκεψι, με επιμέλεια. Είτε είσθε Καθολικός, είτε Διαμαρτυρόμενος, είτε Ιουδαίος, είτε οτιδήποτε είσθε, μελετήστε τον λόγον του Θεού, πληροφορηθήτε για τους σκοπούς του. Γιατί να βασίζεσθε πια σε ανθρώπους; Απεδείχθησαν ψευδείς όσον αφορά τις απόψεις των για τη βασιλεία του Θεού. Γιατί να προσκολλάσθε στις παλαιές, εφθαρμένες, ψευδείς διδασκαλίες που προσφέρονται από τον κόσμο και τους θρησκευτικούς, του ηγέτας; Χρησιμοποιήστε τη διάνοιά σας που σας έδωκε ο Θεός και, στο φως του λόγου του, εξακριβώστε για τον εαυτό σας τι είναι ορθό και τι εσφαλμένο. (Ψαλμός 119:105· Ιωάννης 17:17) Ο κόσμος αποδεικνύεται ότι σφάλλει στις απόψεις του για τη βασιλεία του Θεού. Η βασιλεία του έχει έλθει, και οι ηγέται του κόσμου κοιμώνται όσον αφορά την παρουσία της. Απαλλαγήτε από τις πολλές πεπατημένες απόψεις και προσέξτε τα πολλά γεγονότα που εκπληρώνουν τη Βιβλική προφητεία. (Ψαλμός 2· Δανιήλ 2:44) Αδιάφορο πού ζήτε, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα χαρούν να σας βοηθήσουν να μάθετε περισσότερα σχετικά με το ζήτημα αυτό. και κατόπιν, αφού μάθετε περισσότερα για τη βασιλεία του Θεού, εκδηλώστε την αγάπη σας για τον πλησίον σας μιλώντας του γι’ αυτήν ώστε κι αυτός να πληροφορηθή σχετικώς. Κάνοντας τούτο θα δρέψετε πολλές ευλογίες κάτω από τη βασιλεία του Θεού που έχει έλθει και που γρήγορα θα σαρώση από ολόκληρη τη γη την πονηρή οργάνωσι τού Σατανά, ορατή και αόρατη. «Οι υπερήφανοι οφθαλμοί του ανθρώπου θέλουσι ταπεινωθή, και η έπαρσις των ανθρώπων θέλει υποκύψει· μόνος δε ο Ιεχωβά θέλει υψωθή εν εκείνη τη ημέρα.»—Ησαΐας 2:11, ΑΣ.

Γιατί ο Αγών για Διακράτησι Ακεραιότητος;

«Καλήτερος ο πτωχός, ο περιπατών εν τη ακεραιότητι αυτού, παρά τον πλούσιον τον διεστραμμένον τα χείλη αυτού και όντα άφρονα.» «Ας με ζυγίση δια της στάθμης της δικαιοσύνης, και ας γνωρίση ο Θεός την ακεραιότητά μου.»—Παροιμίαι 19:1· Ιώβ 31:6.

 1-3. (α) Ποιος ήταν ο πρώτος που διέρρηξε την ακεραιότητα, και πώς περιγράφεται αυτό στη Βίβλο; (β) Πώς προχώρησε ο Σατανάς με τα φαύλα σχέδιά του, και ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα στο ανθρώπινο γένος;

ΟΙ κινδυνώδεις συνθήκες και η έλλειψις ακεραιότητος που επικρατούν τώρα σε όλο τον κόσμο δεν είναι τυχαίες. Αποτελούν μέρος μιας σχεδιασμένης εκστρατείας για την καταστροφή του ανθρωπίνου γένους. Ποιου είναι η εκστρατεία; θα ερωτήσετε. Πρέπει να πάμε πίσω πολλά χρόνια στην ιστορία, για να βρούμε την απάντησι. Από το απώτερο παρελθόν διαβάζομε μια προφητεία για το τι θα συμβή στον πρώτον εκείνον που διέρρηξε την ακεραιότητα. Η Βίβλος εκθέτει την ιστορία. Η περιγραφή βρίσκεται στον Ιεζεκιήλ 28:13-18:

² «Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού· . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον, δια να επισκιάζης· και εγώ σε έστησα· ήσο εν τω όρει τω αγίω του Θεού· περιεπάτεις εν μέσω λίθων πυρίνων. Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι. Εκ του πλήθους του εμπορίου σου ενέπλησαν το μέσον σου από ανομίας, και ήμαρτες· δια τούτο θέλω σε απορρίψει ως βέβηλον από του όρους του Θεού· και θέλω σε καταστρέψει εν μέσω των πυρίνων λίθων, χερούβ επισκιάζον. Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου· έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου· θέλω σε ρίψει κατά γης· θέλω σε εκθέσει ενώπιον των βασιλέων, δια να βλέπωσιν εις σε. Εβεβήλωσας τα ιερά σου δια το πλήθος των αμαρτιών σου, δια τας αδικίας του εμπορίου σου· δια τούτο θέλω εκβάλει πυρ εκ μέσου σου, το οποίον θέλει σε καταφάγει· και θέλω σε καταστήσει σποδόν.»

³ Τα λόγια αυτά είχαν απευθυνθή στον βασιλέα της Τύρου, αλλά είναι προφητικά και αφορούν εκείνον που γνωρίζομε τώρα ως Σατανάν ή Διάβολον. Αυτός ήταν αρχικά το επισκιάζον χερούβ στον κήπο της Εδέμ. Ο Θεός τού έδωσε μια ιερή παρακαταθήκη. Τον ετοποθέτησε με εξουσία να εποπτεύη τον άνθρωπο για να μπορή να φροντίζη για τις ανάγκες του ανθρωπίνου γένους και να προνοή για όσα θα εχρειάζοντο οι άνθρωποι. Όμως το επισκιάζον χερούβ δεν εκράτησε ακεραιότητα στην ιερή παρακαταθήκη του. Είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όπως δείχνουν οι Γραφές. Ανομία βρέθηκε μέσα του. Εσκέφθηκε ότι έπρεπε να έχη τη λατρεία που απηυθύνετο στον Παντοδύναμον Θεόν, στον Ιεχωβά, τον Δημιουργόν. Εστασίασε, λοιπόν, και άρχισε να εξασκή πονηρία, ζητώντας να απομακρύνη όλα τα πλάσματα από τον Θεό και να τα στρέψη στον εαυτό του. Επέτυχε κάνοντας το ανθρώπινο γένος να παρακούση. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν οι πρώτοι άνθρωποι. Ήσαν επίσης οι πρώτοι επάνω στη γη που διέρρηξαν την ακεραιότητά των απέναντι του Θεού. Από τον καιρό εκείνο και έπειτα κάθε ανθρώπινο πλάσμα που έζησε αντιμετώπισε την πρόκλησι αν μπορή ή όχι να διακρατήση την ακεραιότητά του απέναντι του Θεού.—Γένεσις 3.

 4. (α) Ποιο είναι το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζει τώρα το σύμπαν; (β) Ποια ήταν η θέσις του Σατανά αφού διέρρηξε την ακεραιότητά του απέναντι του Θεού;

⁴ Ο Σατανάς είναι μια δύναμις που εξαπέλυσε κακό στη γη και στους ουρανούς και με την κακή του ενέργεια ήγειρε ένα ζήτημα, και το ζήτημα αυτό είναι: Ποιος είναι υπέρτατος; Προσπαθεί να επιβάλη την ιδέα του ότι μπορεί να κάμη όλα τα πλάσματα επάνω στη γη να τον λατρεύσουν, και ότι ο Θεός δεν μπορεί να έχη πλάσματα επάνω στη γη που θα είναι πιστά σ’ αυτόν, που θα τον υπηρετούν, και υπό δοκιμασίαν ακόμη. Το ερώτημα είναι, Μπορεί ο Ιεχωβά να εκτελέση τον αρχικό του σκοπό να γεμίση τη γη με δίκαια πλάσματα; Έτσι το μεγάλο επίμαχο ζήτημα έφθασε να είναι ζήτημα ακεραιότητος. Μολονότι ο Σατανάς έπαυσε να έχη την εξουσιοδότησι του Θεού, μολονότι απεμακρύνθη από τη θέσι του ως επισκιάζοντος χερούβ, απερρίφθη νομικώς, εν τούτοις δεν απεκλείσθη από το να είναι παρών στον κόσμον αυτόν. Ο Θεός ώρισε καιρόν· παρεχώρησε καιρόν στον Διάβολο για να προσπαθήση ν’ αποδείξη την πονηρή του πρόκλησι. Και έτσι ο Σατανάς εξήσκησε από τον καιρό εκείνο επιρροή επάνω στους ανθρώπους και στην ανάπτυξι του πολιτισμού των.

 5. Πώς η Γραφή δείχνει ότι ο Σατανάς ενδιαφέρεται για ανθρώπους και κυβερνήσεις επάνω στη γη και προσπαθεί ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό;

⁵ Έχομε το κλειδί για την κατανόησι τούτου στο βιβλίο του Ιώβ στη Γραφή. Εις Ιώβ 1:6-12 διαβάζομε: «Ημέραν δε τινα, ήλθον οι υιοί του Θεού δια να παρασταθώσιν ενώπιον του Κυρίου [Ιεχωβά, ΑΣ], και μεταξύ αυτών ήλθε και ο Σατανάς. Και είπεν ο Κύριος προς τον Σατανάν, Πόθεν έρχεσαι; Και ο Σατανάς απεκρίθη προς τον Κύριον, και είπε, Περιελθών την γην, και εμπεριπατήσας εν αυτή, πάρειμι. Και είπεν ο Κύριος προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού; Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Κύριον, και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν, και την οικίαν αυτού, και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γης· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Κύριος προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου. Και εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Κυρίου.» Η αφήγησις αυτή των Γραφών δείχνει καθαρά ότι ο Σατανάς ή Διάβολος έχει επίγεια συμφέροντα. Εκείνο τον καιρό επολιτεύετο με το πεπτωκός ανθρώπινο γένος, περιπλανώμενος γύρω στη γη. Ήταν ο αόρατος κυρίαρχος. Είχε πλάσματα που τον υπηρετούσαν. Ωργάνωσε αυτά τα πλάσματα σε διάφορες μορφές κυβερνήσεως. Ναι, σήμερα έχει κυριαρχία επάνω σε όλες τις κυβερνήσεις της γης. Το πρόγραμμα αυτό το άρχισε με τη Βαβυλώνα στον καιρό του Νεβρώδ, και οι Γραφές μάς λέγουν ότι αυτός είναι ο «θεός του αιώνος τούτου».—2 Κορινθίους 4:4, Κριτική Έκδοσις Κειμένου.

 6. (α) Πώς είχε δειχθή η υπερτάτη θέσις του Θεού από την ανταρσία και έπειτα; (β) Ποια δοκιμή έγινε σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα από τον καιρό εκείνο και έπειτα;

⁶ Η συνομιλία μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Σατανά, που αναγράφεται στο βιβλίο του Ιώβ, δείχνει ότι ο Ιεχωβά Θεός διετήρησε τη θέσι του ως του Παντοδυνάμου, του Δημιουργού. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να κάμη οτιδήποτε ήθελε στον Ιώβ, λόγω του φραγμού της προστασίας που ο Ιεχωβά είχε θέσει εκεί. Ο Θεός ήταν ακόμη εκείνος που είχε την εξουσία και επρόκειτο να τακτοποιήση το ζήτημα αυτό. Ο Θεός επρόκειτο να μεγαλύνη το όνομά του σε όλη τη γη. Γι’ αυτό ακριβώς δεν κατέδειξε αμέσως την υπερτάτη του δύναμι φονεύοντας τον Σατανάν, αλλά του επέτρεψε να παραμείνη. (Έξοδος 9:16) Από τον καιρό του Αδάμ και Εύας και έπειτα, η δοκιμή της ακεραιότητος συνεχίσθηκε. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα εξέλεγε πράγματι ζωή ή θάνατο. Ο Αδάμ και η Εύα διέρρηξαν την ακεραιότητά τους απέναντι του Θεού. Η εκλογή των, λοιπόν, ήταν θάνατος. Η ιστορία δείχνει ότι απέθαναν.—Γένεσις 5:5.

 7. Στη δοκιμή της ακεραιότητος, ποιες απώλειες υπέστη ο Ιώβ;

⁷ Ο Ιώβ ήταν άνθρωπος αφοσιώσεως προς τον Θεό και αποτελεί μια εξέχουσα περίπτωσι ατόμου που εκράτησε ακεραιότητα απέναντι του Θεού υπό δοκιμασίαν. Όταν ο Ιεχωβά αφήρεσε τον φραγμό της προστασίας που είχε θέσει γύρω στον Ιώβ, ο Ιώβ υπέστη μεγάλες απώλειες. Υπέστη την απώλεια των κτηνών του· μερικών από θύελλα· άλλων, διότι του εκλάπησαν. Έχασε τους δούλους του, οι οποίοι εφονεύθησαν από λαφυραγωγούς. Τα επτά παιδιά του και οι τρεις θυγατέρες του, εσυμποσίαζαν μαζί και μια θύελλα επήλθε που κατέστρεψε το σπίτι των και εχάθηκαν. Όλος ο πλούτος του Ιώβ και όλα τα υπάρχοντα του εξέλιπαν. Καμμιά όμως προσωπική βλάβη δεν είχε επέλθει σ’ αυτόν.—Ιώβ 1:13-19.

 8-10. (α) Αφού απέτυχε να διαρρήξη την ακεραιότητα του Ιώβ με τις αρχικές δοκιμασίες, τι έκαμε κατόπιν ο Σατανάς; (β) Ποια πορεία έλαβε ο Σατανάς και με ποια αποτελέσματα;

⁸ Το ιστορικό του Ιώβ συνεχίζεται και λέγει στο δεύτερο κεφάλαιο: «Ημέραν δε τινα, ήλθον οι υιοί του Θεού δια να παρασταθώσιν ενώπιον του Ιεχωβά· και μεταξύ αυτών ήλθε και ο Σατανάς, δια να παρασταθή ενώπιον του Ιεχωβά. . . . Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού; και έτι κρατεί την ακεραιότητα αυτού, αν και με παρώξυνας κατ’ αυτού, δια να εξολοθρεύσω αυτόν άνευ αιτίας. Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά, και είπε, Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου, και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού αυτός εις την χείρά σου· μόνον την ζωήν αυτού φύλαξον. Τότε εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά, και επάταξε τον Ιώβ με έλκος κακόν, από του ίχνους των ποδών αυτού έως της κορυφής αυτού. Και έλαβεν εις εαυτόν όστρακον, δια να ξύηται με αυτό· και εκάθητο εν μέσω του σποδού. Τότε είπε προς αυτόν η γυνή αυτού, Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; βλασφήμησον τον Θεόν, και απόθανε.»—Ιώβ 2:1-9, ΑΣ.

⁹ Εκεί ετέθη σε προσωπική δοκιμασία. Υπέφερε πόνους και στενοχωρία. Ο Σατανάς εχρησιμοποίησε τη σύζυγο του Ιώβ για να προσπαθήση να τον κάμη να διαρρήξη την ακεραιότητά του και να τον ενθαρρύνη λέγοντάς του ν’ αρνηθή τον Θεό και να πεθάνη. Ασφαλώς αυτή ήταν μια πολύ μεγάλη δοκιμασία. Τότε μπαίνουν στη σκηνή τρεις από τους λεγομένους φίλους του. Ούτε αυτοί τον παρηγόρησαν. Άρχισαν να τον κατηγορούν για κάθε είδους αδικοπραγία. Ο Ιώβ υπέμεινε μέσα από όλες αυτές τις δοκιμασίες που επήλθαν σ’ αυτόν προσωπικώς. Εκράτησε την ακεραιότητά του. Βρίσκομε τα λόγια του εις Ιώβ 27:5, «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.»

¹⁰ Ναι, αυτός ποτέ δεν ταλαντεύθηκε στην πίστι και την αφοσίωσι προς τον Ιεχωβά ούτε για μια στιγμή. Ο Ιεχωβά διεφύλαξε τη ζωή του. Ο Ιεχωβά δεν άφησε τον Διάβολο να τον θανατώση. Αλλά στο σημείο αυτό έκαμε μια αναγραφή που παραμένει έως σήμερα. Η αναγραφή δείχνει ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε τον Ιώβ για την ακεραιότητά του. Εις Ιώβ 42:10, 12 (ΑΣ) αναφέρεται: «Και έστρεψεν ο Ιεχωβά την αιχμαλωσίαν του Ιώβ, αφού προσηυχήθη υπέρ των φίλων αυτού· και έδωκεν ο Ιεχωβά εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον. Και ευλόγησεν ο Ιεχωβά τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα.»

11. Ήταν σκληρός ο Ιεχωβά επιτρέποντας να δοκιμασθή τόσο αυστηρά ο Ιώβ;

¹¹ Μερικοί μπορεί να ισχυρισθούν ότι ήταν πάρα πολύ σκληρό αυτό που έκαμε ο Ιεχωβά, να επιτρέψη να υποφέρη τόσο πολλά αυτός ο άνθρωπος, ένας καλός άνθρωπος. Αλλά είναι αυτό αληθινό; Ασφαλώς όχι. Δεν ήταν ο Ιεχωβά Θεός εκείνος που τον έθεσε σε δοκιμασία. Ο Ιεχωβά Θεός δεν ήταν υπεύθυνος για τα παθήματα που ήλθαν επάνω του. Ο Θεός τα επέτρεψε και ο Ιώβ ευεργετήθηκε απ’ αυτά. Βλέπομε ότι ετελείωσε την πείρα του με περισσότερα από όσα είχε στην αρχή. Εκέρδισε επειδή ήταν στην εύνοια του Θεού, ήταν ένας αποδεδειγμένος και δοκιμασμένος δούλος του Ιεχωβά, και η Βίβλος μιλεί ευφήμως γι’ αυτόν, πράγμα που τον διαβεβαιώνει για μια ανάστασι στον νέο δίκαιο κόσμο του Θεού.

12. Τι κατορθώνομε να εκτιμήσωμε εξετάζοντας την αναγραφή σχετικά με τον Ιώβ;

¹² Ο Σατανάς ο σκληρός αυτός εχθρός, επέφερε τα παθήματα αυτά. Πρέπει να γίνη γνωστό μέσω της αναγραφής αυτής ότι αυτός είναι εκείνος που φέρνει όλες τις δοκιμασίες και τα παθήματα σε όλα τα πλάσματα που βρίσκονται σήμερα επάνω στη γη. Κερδίζομε με την αναγραφή αυτή, με όσα επέρασε ο Ιώβ, διότι έχομε την αναγραφή αυτή για τη δική μας χρήσι, ώστε να μας βοηθήση να εκτιμήσωμε το πραγματικό επίμαχο ζήτημα. Αν δεν κατανοούμε το μεγάλο επίμαχο ζήτημα μεταξύ Ιεχωβά Θεού και Σατανά, το ζήτημα της υπεροχής, δεν μπορούμε να κατανοήσωμε τη Γραφή. Αυτό μας βοηθεί επίσης να δούμε πώς πρέπει να κρατήσωμε ακεραιότητα και δείχνει ποιο είναι το αποτέλεσμα σ’ εκείνους που κρατούν ακεραιότητα.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

13, 14. Πρέπει όλοι οι άνθρωποι που θα κερδίσουν την επιδοκιμασία του Θεού, να υποστούν τις ίδιες δοκιμασίες, των οποίων έλαβε πείραν ο Ιώβ;

¹³ Μπορούμε να περιμένωμε ότι όλοι οι άνθρωποι που ζουν επάνω στη γη πρέπει να περάσουν από μια δοκιμασία εξίσου αυστηρή μ’ εκείνην που πέρασε ο Ιώβ για να κερδίσουν την εύνοια του Ιεχωβά και ν’ αποκτήσουν ζωή; Όχι, όχι αυτό· αλλά οποιαδήποτε και αν είναι η δοκιμασία που έρχεται σ’ εμάς, πρέπει να κρατήσωμε την ακεραιότητά μας αν πρόκειται να κερδίσωμε ζωή. Πρέπει να υπομείνωμε με πλήρη πιστότητα στον Ύψιστον Θεόν.—Ματθαίος 10:22.

¹⁴ Εις Εβραίους 11 βρίσκομε έναν κατάλογο πιστών ανδρών που έδειξαν υπομονή. Οι άνδρες αυτοί εκράτησαν ακεραιότητα για να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν «ανάστασι», για να μπορέσουν να κερδίσουν ζωή. Δεν είχαν όλοι τις ίδιες δοκιμασίες, αλλά όλοι τους εκράτησαν την ακεραιότητά τους. Ας δούμε τι έκαμαν μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους,

15, 16. Πώς εκράτησαν ακεραιότητα ο Άβελ και ο Ενώχ;

¹⁵ Ο πρώτος που μνημονεύεται είναι ο Άβελ, ένας άνθρωπος μεγάλης πίστεως, ο οποίος ελάτρευσε τον Θεό και εκράτησε ακεραιότητα, προσφέροντας μια κατάλληλη θυσία στον Θεό. Λόγω της πίστεώς του και λόγω της λατρείας που προσέφερε στον Θεό εφονεύθη από τον αδελφό του. Εκράτησε την ακεραιότητά του μέχρι θανάτου.—Γένεσις 4:3-11.

¹⁶ Μνημονεύονται επίσης και άλλοι άνθρωποι που έζησαν πριν από τον κατακλυσμό, ο Ενώχ και ο Νώε. Οι άνθρωποι αυτοί εζούσαν ανάμεσα σε πονηρούς ανθρώπους, οι οποίοι τους υπερέβαιναν πολύ σε αριθμό. Περιεβάλλοντο από επιρροές για να πράξουν ασέβεια, αλλά παρέμειναν στερεοί στην πίστι και άμεμπτοι. Ο Ενώχ ήταν ένας από τους προφήτας του Θεού και έδωσε μαρτυρία για τον Ιεχωβά. Ο Θεός μετέθεσε τον Ενώχ, τον διεφύλαξε, τον επροστάτευσε από το να υποστή βλάβη και ζημία από μέρους των πονηρών εκείνων ανθρώπων που ήσαν γύρω του.—Γένεσις 5:18-24· Ιούδας 14.

17. Ποιες δοκιμασίες της ακεραιότητος επήλθαν στον Νώε, και πώς η πιστότης του ωδήγησε σε ζωή;

¹⁷ Ο Νώε ακολούθησε τον δρόμο του Θεού και επίστεψε σε ό,τι του είχε ειπεί ο Θεός. Έδειξε την πίστι του σ’ αυτό κατασκευάζοντας μια κιβωτό, μολονότι ποτέ δεν είχε βρέξει επάνω στη γη από τη δημιουργία του ανθρώπου. (Γένεσις 2:5, 6) Πιθανώς ωνειδίζετο και εχλευάζετο εξακολουθητικά από τους ανθρώπους των ημερών του, ίσως ακόμη και κατεδιώχθη γι’ αυτό, αλλά εκράτησε, εν τούτοις, την ακεραιότητά του απέναντι του Θεού, και γι’ αυτό το λόγο ήταν ένας που επέζησε μέσα από τον κατακλυσμό και είχε ακόμη τη ζωή του όταν η κιβωτός εκάθησε πάλι επάνω στη γη. Ο Νώε ήταν ένας κήρυξ δικαιοσύνης.—Γένεσις 6 έως 9· 2 Πέτρου 2:5.

18, 19. Περιγράψτε μερικές από τις πείρες του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ στη διακράτησι ακεραιότητος.

¹⁸ Κατόπιν διαβάζομε για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, ανθρώπους που υπέμειναν με πίστι έξω από την πατρίδα τους. Ο Αβραάμ εστάλη από τον Θεό σε μια ξένη χώρα και δεν εσκέφθηκε να επιστρέψη στη χώρα του όπου θα μπορούσε ν’ απολαμβάνη ανέσεις. Επειδή ο Θεός τού είχε ειπεί να το κάμη αυτό, επήγε σ’ αυτόν τον ξένο τόπο. Εκεί ανέθρεψε την οικογένειά του. Όταν ο Θεός τού είπε να προσφέρη τον γυιό του, ήταν πρόθυμος να αποχωρισθή από τον θησαυρό του αυτόν επειδή ήταν θέλημα του Θεού. Ο Αβραάμ ηγωνίσθη κατά της αδικίας. Αυτός πάντοτε ελάτρευε τον ζώντα Θεόν. Εδίδαξε τη λατρεία του Θεού στον γυιό του Ισαάκ, και ο Ισαάκ ήταν πιστός στο να συνεργασθή με τον πατέρα του για να υπηρετήσουν τον Θεό. Ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Αβραάμ και τον Ισαάκ για να κάμη πολλές προφητικές εικόνες, και αυτές βρίσκονται στο βιβλίο της Γενέσεως.

¹⁹ Ο Ισαάκ, με τη σειρά του, εδίδαξε στον γυιό του τον ορθό τρόπο λατρείας του Θεού. Ο Ιακώβ, ο πιστός του γυιός, ήταν ο πατέρας του έθνους Ισραήλ. Και αυτός επίσης υπέφερε σε όλη του τη ζωή. Είχε πολλές δυσκολίες με τον δίδυμο αδελφό του Ησαύ, ο οποίος πραγματικά δεν ήταν καθόλου πιστός στον Θεό. Επίσης, ο Ιακώβ επήγε στην Αίγυπτο και εκεί έζησε ως τον καιρό του θανάτου του, πάντοτε αποβλέποντας σ’ εκείνο που είχε υποσχεθή ο Θεός.—Γένεσις 27:41· 28:21.

20. Πώς ο Ιωσήφ ήταν ένα παράδειγμα διακρατήσεως ακεραιότητος σε καιρούς ταραχής και σε καιρούς ευημερίας;

²⁰ Ο Ιωσήφ, ο γυιός του Ιακώβ, μνημονεύεται επίσης στο κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής. Με την πιστότητα και την ακεραιότητά του είναι εξασφαλισμένη η ανάστασίς του. Υπέφερε πολλά, αλλά πάντοτε κρατούσε την ακεραιότητά του απέναντι του Θεού και είχε υπ’ όψι τις δίκαιες αρχές του Θεού. Επωλήθηκε σε δουλεία από τους αδελφούς του. Όταν ήταν στην Αίγυπτο υπηρετώντας ως δούλος, η γυναίκα του κυρίου του προσπάθησε να τον δελεάση ώστε να διαπράξη ανηθικότητα· αλλ’ αυτός δεν θέλησε. Η γυναίκα αυτή εφρόντισε να φυλακισθή ο Ιωσήφ. Εκεί στη φυλακή υπέμεινε με πίστι και τελικά ο Θεός τον έφερε έξω από το μέρος αυτό και τον εχρησιμοποίησε. Ο Ιωσήφ έδωσε δημόσιον αίνο στον Θεό εν σχέσει με το όνειρο του Φαραώ. Ο Θεός εφρόντισε να δοθή στον Ιωσήφ μια εξυψωμένη θέσις μεταξύ του λαού της Αιγύπτου. Αλλά είτε ήταν στη φυλακή είτε στην υψηλή θέσι της διακυβερνήσεως της Αιγύπτου, δεν υπήρχε αμφισβήτησις στη διάνοιά του για το ποιος ήταν ο υπέρτατος ή για το τι θα έπραττε για να λατρεύση τον Ιεχωβά. Ως τον καιρό του θανάτου του είχε στο νου ότι ο Θεός ήταν πρώτος στη ζωή του. Ενέμεινε, λοιπόν, στην ακεραιότητά του.—Γένεσις 39:9· 41:16· 50:19-26.

21. Πώς ο Μωυσής κατέδειξε ακεραιότητα απέναντι του Θεού;

²¹ Ο Μωυσής είχε μεγάλη πίστι. Ανετράφη μέσα στη λαμπρότητα της Αιγύπτου από την θυγατέρα του Φαραώ. Θα μπορούσε να έχη προτιμήσει τη δαιμονική λατρεία, τον πλούτο, την ευθυμία της βασιλικής αυλής· αλλά όχι, επήγε με τα καταδυναστευμένα τέκνα του Θεού, με το έθνος Ισραήλ, το έθνος του. Παραμέρισε τον πλούτο και τη δόξα της Αιγύπτου και τελικά ερριψοκινδύνευσε πολλές φορές τη ζωή του επειδή παρουσιάζετο ενώπιον του τυραννικού Φαραώ της Αιγύπτου. Εξεφώνησε τα αγγέλματα της κρίσεως του Θεού εναντίον της Αιγύπτου, χωρίς φόβο, γνωρίζοντας ότι ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Θεός τον απηλευθέρωσε, μαζί με το έθνος Ισραήλ, από την Αίγυπτο. Η ανάστασίς του είναι εξασφαλισμένη επειδή ήταν πιστός στην ακεραιότητά του και έδωσε δημόσιον αίνο υπέρ του μέρους του Ιεχωβά στο μεγάλο επίμαχο ζήτημα.—Έξοδος 2:10· 10:28· 14:13-26.

22, 23. Κατονομάστε άλλους ανθρώπους ακεραιότητος στον Ισραήλ και δώστε παραδείγματα του αγώνος των για τη δικαιοσύνη.

²² Το κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής μνημονεύει και άλλους άνδρας, άνδρας που έζησαν στη Γη της Επαγγελίας, όπως τον Γεδεών, τον Βαράκ, τον Σαμψών, τον Ιεφθάε, τον Δαβίδ και τον Σαμουήλ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπεστήριξαν τη λατρεία του Ιεχωβά, αλλά όχι χωρίς εναντίωσι. Ο Γεδεών κατεκρήμνισε τους βωμούς του Βάαλ. Μ’ ένα μικρόν όμιλο και με τη βοήθεια του Ιεχωβά, οι δυνάμεις του Μαδιάμ κατεστράφησαν. Ο λαός τον ήθελε να άρχη επάνω του ως βασιλεύς, αλλ’ αυτός αρνήθηκε, λέγοντας ότι ο Ιεχωβά άρχει, και έτσι εξύψωσε το όνομα του Ιεχωβά στη γη.—Κριται 6:1 έως 8:28.

²³ Ο Σαμψών έθεσε την εμπιστοσύνη του στον Ιεχωβά και ο Θεός τού έδωκε δύναμι για να πολεμήση εναντίον των δαιμονολατρών και για την απελευθέρωσι του λαού του Θεού. Ο Σαμψών ήταν εκείνος που κατέρριψε το ναό τού ιχθύος-θεού των Φιλισταίων. (Κριταί 16) Ο Βαράκ, επίσης, διεξήγαγε μια καλή μάχη υπέρ της καθαράς λατρείας, πολεμώντας εναντίον μιας πολυάριθμης στρατιάς Χαναανιτών και ριψοκινδυνεύοντας τη ζωή του. (Κριταί 4) Οι άνδρες αυτοί εκράτησαν ακεραιότητα απέναντι του Θεού. Το ίδιο επίσης έκαμαν ο Ιεφθάε και ο Δαβίδ, πάντοτε υποστηρίζοντας το μέρος του Θεού στο επίμαχο ζήτημα, πρωταγωνιστώντας για την αληθινή λατρεία.—Κριταί 11· 1 Σαμουήλ 17 και εφεξής.

24. Πώς η ζωή του Σαμουήλ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα υπομονής και ακεραιότητος;

²⁴ Ο Σαμουήλ ήταν προφήτης, όχι πολεμικός ανήρ· αλλά αντιπροσώπευσε πιστά την αγνή λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Ήταν νεανίας, παιδί απλώς, όταν εμπήκε στην υπηρεσία του Θεού. Υπέμεινε μέσα από όλες τις δοκιμασίες που ήλθαν επάνω του, ζώντας εκεί στις ημέρες του κακού Βασιλέως Σαούλ, ο οποίος ήταν ένας άπιστος βασιλεύς στον Ισραήλ, ο πρώτος βασιλεύς. Ο Σαμουήλ απεκήρυξε τον βασιλέα για την ασέβεια και την απείθεια που επέδειξε. Ο Σαμουήλ δεν ησχύνετο για τις δίκαιες αρχές του Θεού. Ο προφήτης εστάθη και είπε στον βασιλέα ότι είχε άδικο· δεν φοβήθηκε. Ως τον καιρό του θανάτου του, και αυτός επίσης υπέμεινε με ακεραιότητα απέναντι του Θεού.—1 Σαμουήλ 2:11· 13:14· 25:1.

25. Ποια είδη δοκιμασιών επήλθαν σε άνδρας πίστεως όπως μνημονεύεται εις Εβραίους 11:33-39;

²⁵ Όλοι αυτοί οι πιστοί άνδρες των αρχαίων χρόνων εργάσθηκαν για τη διαφύλαξι της αγνής λατρείας του Θεού και εκράτησαν ακεραιότητα. Η περίπτωσις του καθενός ήταν μια περίπτωσις υπομονής. Υπήρξαν και άλλοι επίσης. Η Γραφή μιλεί ευφήμως γι’ αυτούς. Δείχνει ότι υπέμειναν μεγάλες δοκιμασίες, διάφορα είδη δοκιμασιών, όχι όλοι τις ίδιες, αλλά υπέμειναν οποιεσδήποτε δοκιμασίες και αν ήρχοντο και εκράτησαν την ακεραιότητά των. Είναι αλήθεια ότι ήσαν ολίγοι εν συγκρίσει με τους πολλούς ανθρώπους επάνω στη γη· ήσαν η μειονότης. Οι πλείστοι από τον πληθυσμό της γης εξέπεσαν ή αλλιώς ποτέ δεν εγνώρισαν απολύτως τίποτε για τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Αυτό έγινε λόγω ιδιοτελείας, εσφαλμένης πληροφορίας ή λόγω του ότι εξησκήθη βία για να κρατηθούν δεσμευμένοι και να κρατηθούν κάτω από την κυριαρχία του Σατανά.—Εβραίους 11:33-39.

26. (α) Γιατί είναι τόσο εκπληκτική η έλλειψις ακεραιότητος στους πλείστους από τον λαόν Ισραήλ; (β) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα σ’ αυτούς;

²⁶ Ακόμη και ανάμεσα στον Ισραήλ, τον υπό διαθήκην εκείνον λαόν του Θεού, υπήρξε εκπληκτική έλλειψις ακεραιότητος. Εδώ ο Θεός είχε προσωπικώς γράψει με τον δάκτυλόν του επάνω σε λίθινες πλάκες. Αυτό θα έπρεπε να είχε εμπνεύσει δέος στον λαό και να τον είχε πείσει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Υπέρτατος. Αυτοί συμφώνησαν ότι θα υπήκουαν στον νόμον του Θεού και ο Θεός έκαμε προμήθεια για να μπορέσουν να το κάμουν αυτό, επειδή ο νόμος διεφυλάχθη και μετεφέρετο μέσα στην κιβωτό της διαθήκης. Ο Θεός επρονόησε για την ανάγνωσι του νόμου σε καθωρισμένους καιρούς όταν ο λαός συνηθροίζετο στην Ιερουσαλήμ. Ο Θεός είπε ότι ο βασιλεύς έπρεπε να έχη ένα αντίγραφο του νόμου και ότι έπρεπε να τον διαβάζη και να τον ακολουθή. Υπήρχε κάθε λόγος για να τηρή ο λαός αυτός τον νόμον του Θεού και να κρατή την ακεραιότητά του, και συνεφώνησαν να το πράττουν αυτό· αλλά ως έθνος απέτυχαν. Κατ’ επανάληψιν ο λαός εστασίασε. Τελικά, επειδή έθεσαν κατά μέρος τον λόγον του Θεού και δεν ήθελαν να κρατήσουν ακεραιότητα στις οδηγίες του, ο Θεός έκαμε να καταστραφή το έθνος, στο έτος 607 π.Χ. Μόνο ένα μικρό υπόλοιπο ενέμεινε στην αληθινή λατρεία του Θεού. Αυτοί υπήρχαν και συνετέλεσαν στη συνέχισι της αληθινής λατρείας του Θεού έως τον καιρό του Ιησού Χριστού.—Έξοδος 31:18· 19:8· Δευτερονόμιον 17:18· 30:15-20· 31:11· Ιερεμίας 34:12-22· 39:1, 2.

Η Ακεραιότης Οδηγεί στη Ζωή

 1. Πώς ο Ιησούς ήταν το μέγιστο παράδειγμα ακεραιότητος;

ΤΩΡΑ ερχόμεθα στο μέγιστο παράδειγμα από όλα—στον άνθρωπο ο οποίος διεκράτησε την ακεραιότητά του απέναντι του Θεού κάτω από τις πιο αυστηρές δοκιμασίες. Ο Θεός του έδωσε μια ιερή παρακαταθήκη και περίμενε να κρατήση ακεραιότητα στην παρακαταθήκη αυτή. Αυτός είχε να εκτελέση ένα έργον. Επρόκειτο να έλθη στη γη για να αποκαταστήση την αγνή λατρεία και να θέση το θεμέλιο για το νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Ο Ιησούς ήταν ένας υποδειγματικός άνθρωπος, που ζούσε μια ζωή αφοσιώσεως στον Θεό, που κρατούσε την ακεραιότητά του, μολονότι εδοκιμάζετο από τον Σατανά πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να υπομείνη κανονικά ένας άνθρωπος. Πάντοτε ο Ιησούς ενέμενε στον λόγον του Θεού και ζούσε σύμφωνα με τους νόμους του. Στον καιρό του πειρασμού ανέφερε περικοπές από τον λόγον του Θεού, ο οποίος ήταν η πιο ισχυρή δύναμις για το καλό, που υπήρχε επάνω στη γη. Μολονότι ο Σατανάς, ο οποίος εξουσιάζει όλα τα έθνη του κόσμου τούτου, προσέφερε στον Ιησούν τη δόξα όλων αυτών, ο Ιησούς υπεστήριξε την ορθή πλευρά του επιμάχου ζητήματος, λέγοντας: «Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, “Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει”.»—Ματθαίος 4:10, ΜΝΚ.

 2. Τι επετέλεσε ο Ιησούς σε όλη τη ζωή του επάνω στη γη, που ήταν ζωή ακεραιότητος;

² Ο Ιησούς απεκήρυξε τους ψευδείς λάτρεις, εκείνους που συνιστούσαν τις παραδόσεις των ανθρώπων και τις έθεταν πιο πάνω από τον λόγον του Θεού. (Ματθαίος 15:7-9) Εδίδαξε τους ανθρώπους πώς να λατρεύουν τον Θεόν και προσωπικώς τους έδειξε πώς να κρατούν ακεραιότητα. Σαφώς εξετέθη απ’ αυτόν ο ανώτερος νόμος της αγάπης προς τον Θεόν και προς τον πλησίον, μια δίκαιη απαίτησις για κείνους που θα ήθελαν ν’ αποκτήσουν ζωή στο νέο κόσμο. Ο Ιησούς εξεπαίδευσε τους ακολούθους του να είναι γνήσιοι διάκονοι του Θεού, άνθρωποι που θα εκήρυτταν την αλήθεια του λόγου του Θεού. Θα εχρειάζοντο ώρες για να διηγηθούμε όλα όσα έκαμε αυτός για την τιμή του ονόματος του Ιεχωβά, αλλά μπορείτε να διαβάσετε τις αφηγήσεις των ευαγγελίων μια άλλη φορά για να τα μάθετε όλα. Οι δοκιμασίες που ήλθαν επάνω του ήσαν πολλές. Τελικά κατηγορήθηκε ψευδώς για στάσι και εθανατώθηκε με ταπείνωσι, αλλ’ ακόμη και με τούτο υπεστήριξε την υπεροχή του Θεού. Για τούτο ο Θεός τον ανέστησε και του έδωκε αθανασία. Εκέρδισε ζωή διακρατώντας την ακεραιότητά του. Επρομήθευσε για τους άλλους την οδόν της ακεραιότητος για να κερδίσουν ζωή, μέσω της απολυτρωτικής του θυσίας. Αυτό ήταν πράγματι μια ήττα εκείνου που έκαμε την πρόκλησι, του Σατανά. Αυτός απέτυχε να στερήση του δικαιώματός του τον Βασιλέα του νέου κόσμου.—Ιωάννης 19:12, 15· Φιλιππησίους 2:5-11.

 3. Πώς και γιατί οι απόστολοι ακολούθησαν το παράδειγμα του Ιησού;

³ Ο Ιησούς ακολουθήθηκε από άλλους. Οι Χριστιανοί που ήλθαν μετά απ’ αυτόν, οι απόστολοι λόγου χάριν, διεκράτησαν επίσης την ακεραιότητά των. Ο Ιησούς τούς είχε δείξει ότι έπρεπε ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του και να ενεργήσουν όπως αυτός ενήργησε αν ήθελαν να κερδίσουν ζωή, και έτσι ενέμειναν στην αγνή λατρεία του Θεού. Αντέστησαν σε κάθε μορφή ανηθικότητος και διετήρησαν την αρετή των. Προσεκολλήθησαν στον λόγον της αληθείας του Θεού. Διέδωσαν τα αγαθά νέα, ανοικοδομώντας τη λατρεία του Θεού με αγνότητα. Για τούτο υπέστησαν φυλάκισι, ονειδισμούς, δαρμούς και μαρτύριο. Δεν ήταν αυτός ο εύκολος τρόπος ζωής. Ο Σατανάς ήθελε να συντρίψη την ακεραιότητά τους και να καταστρέψη όλη τη λατρεία του Θεού· οι άνδρες, όμως, αυτοί υπέμειναν άμεμπτα και προνόησαν για τη συνέχισι της αγνής λατρείας αφήνοντας οδηγίες που άλλοι θα μπορούσαν να τις ακολουθήσουν.—Πράξεις 8:1, 4· 2 Τιμόθεον 4:2· 1 Πέτρου 4:3, 4.

 4. Ποια πορεία ζωής έλαβαν οι άλλοι πρώτοι Χριστιανοί;

⁴ Οι πρώτοι Χριστιανοί που επακολούθησαν έπειτα απ’ αυτούς, εδοκιμάσθησαν επίσης στην ακεραιότητά των. Αλλά υπέμειναν με άψογο τρόπο. Επήγαιναν παντού, μιλώντας για την υπεροχή του Θεού, εξαπλώνοντας την αληθινή λατρεία καθώς είχε διατάξει ο Θεός. Σ’ εκείνες τις ημέρες ήταν δημοφιλές ανάμεσα στον λαό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να λατρεύεται η Άρτεμις και η Αφροδίτη, να ασκήται, δηλαδή, λατρεία του φύλου. Και υπήρχαν οι μέθυσοι, οι λάτρεις του Βάκχου. Εκείνοι που έμεναν στη Ρώμη ήσαν λάτρεις του. Ο Παύλος περιέγραψε στην προς Ρωμαίους επιστολή του 1:24-31, τις συνθήκες που υπήρχαν στη Ρώμη. Οι συνθήκες αυτές καθιστούσαν αδύνατο για τους πρώτους Χριστιανούς να αναμιχθούν σε οποιοδήποτε είδος κινήματος για συμβιβασμό των πίστεων. Υπάρχει μια μόνο αγνή λατρεία, και οι πρώτοι Χριστιανοί ενέμειναν σ’ αυτή την αγνή λατρεία επειδή είχαν την πιο υψηλή μορφή λατρείας που υπήρχε, τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Επειδή εκρατούντο καθαροί και προσέφεραν την υποταγή των στον Ιεχωβά Θεό, κατεδιώχθησαν δριμύτατα.

 5. (α) Υπό ποιες συνθήκες διεκράτησαν ακεραιότητα οι πρώτοι Χριστιανοί; (β) Ποια ήταν η πραγματική αιτία του διωγμού των;

⁵ Στο σύγγραμμά του Βιβλίον των Μαρτύρων, ο Δρ Ιωάννης Φοξ σχολιάζει το γιατί η καταδίωξις των πρώτων Χριστιανών ήταν τόσο βίαιη. Λέγει ότι οι Ρωμαίοι ήσαν διάσημοι για το ότι δεν ήσαν διώκται οποιωνδήποτε ανθρώπων λόγω της θρησκείας των· εν τούτοις, σχεδόν στην αρχή της διαδόσεως της Χριστιανοσύνης άρχισε διωγμός και ήταν πολύ άσπλαγχνος. Λέγει, αναφερόμενος στον Δρα Μοσάιμ, ότι αυτό έγινε λόγω της στάσεως που επεδείκνυαν οι Χριστιανοί. Δεν ήθελαν να έχουν μέρος στις θρησκείες της αυτοκρατορίας, στη λατρεία των προγόνων ή στη λατρεία του αυτοκράτορος. Αλλά κρατούσαν τον εαυτό τους καθαρόν απ’ όλα αυτά και μιλούσαν εναντίον των παραλογισμών της παγανιστικής λατρείας, δείχνοντας πώς η αγνή λατρεία του Ιεχωβά Θεού ήταν ανώτερη από εκείνη τη μεγάλη συσσώρευσι λατρείας που υπήρχε στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μερικοί αυτοκράτορες εσκέφθηκαν στην αρχή να υιοθετήσουν τη Χριστιανοσύνη ως μέρος των ιδιαιτέρων των θρησκειών—είχαν πολλές—αλλά κατόπιν, όταν βρήκαν ότι η Χριστιανοσύνη έστεκε μόνη της, ήταν ανώτερη και δεν ήθελε να έχη μερίδα με τις άλλες θρησκείες, απεμακρύνθησαν γρήγορα απ’ αυτήν και άρχισαν τον διωγμό. Ο Δρ Φοξ λέγει ότι αυτή ήταν η αιτία που επήλθε ο διωγμός. Μια προσεκτική, όμως, εξέτασις της Γραφής δείχνει ότι η καταδίωξις ήλθε επειδή ο θεός του κόσμου τούτου, ο Σατανάς, προσπαθούσε να εξαλείψη την αγνή λατρεία του Παντοδυνάμου Θεού και εκείνοι που προήγον την αγνή λατρεία ήσαν ο στόχος του. Όλες οι άλλες μορφές λατρείας ήσαν ανεκτές. Ο Σατανάς εχρησιμοποίησε τις αντιπροσωπείες του επάνω στη γη, τους άρχοντας του καιρού εκείνου, με την προσπάθεια να συντρίψη την ακεραιότητα των δούλων του Θεού κατά τις ημέρες εκείνες. Αλλά οι δούλοι του Θεού δεν μπορούσαν να συμβιβασθούν. Χρησιμοποιώντας τη γνώσι που είχαν της αληθείας του λόγου του Θεού, υπέστηριξαν την υπεροχή του Ιεχωβά Θεού ακόμη και μέχρι θανάτου.

 6. Γιατί οι αληθινοί Χριστιανοί που έζησαν μετά την πτώσι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, εδοκιμάσθησαν στην ακεραιότητα;

⁶ Στη διάρκεια του Μεσαίωνος, ναι, ακόμη και ως τον εικοστόν αυτόν αιώνα, οι άνθρωποι δικαιοσύνης και ακεραιότητος που εζήτησαν να εμμείνουν στην αγνή λατρεία του Θεού, υπέφεραν διωγμό και ονειδισμό. Όπως οι Ρωμαίοι εχλεύαζαν τους πρώτους Χριστιανούς επειδή προσεκολλώντο στις διδασκαλίες του Χριστού και στα γεγραμμένα της Βίβλου και δεν είχαν ναούς, εικόνες, θυσίες σε είδωλα, ιερατική τάξι, και όμοια ειδωλολατρικά πράγματα, έτσι και από τον καιρό της ιδρύσεως της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και έπειτα δια μέσου των αιώνων, οι ισχυροί θρησκευτικοί ηγέται κατεδίωξαν τους αληθινούς Χριστιανούς επειδή ενέμεναν στη Γραφή και στην καθαρή λατρεία.

 7. Γιατί πρέπει να αναμένεται καταδίωξις των Χριστιανών κατά τον εικοστόν αιώνα;

⁷ Τώρα που εφθάσαμε στον εικοστόν αιώνα, μπορούμε να περιμένωμε κάτι διαφορετικό; Και, μπορούμε να περιμένωμε ότι οι άνθρωποι, θα είναι πιο πολιτισμένοι, όπως κοινώς λέγεται, και ότι θα απόσχουν από διωγμό και θ’ αρχίσουν να ζουν μια καλύτερη ζωή λόγω της διαφωτίσεως που έχει έλθει στον κόσμο; Θυμηθήτε ότι βρισκόμαστε ακόμη κάτω από το σύστημα πραγμάτων του Σατανά. Πράγματι, πρέπει να περιμένωμε ακόμη χειρότερα πράγματα τώρα. Γιατί; Διότι αυτό λέγει ο λόγος του Θεού. Πλησιάζομε στο αποκορύφωμα που ονομάζεται στη Γραφή ‘η μάχη του Αρμαγεδδώνος’. Εκεί θα τακτοποιηθή το επίμαχο ζήτημα της υπεροχής. Το Αποκάλυψις 12 λέγει ότι ο πόλεμος άρχισε στον ουρανό· και η προφητεία αυτή εκπληρώνεται από το 1914 και έπειτα. Προελέχθη ένας καιρός ουαί για τη γη και τη θάλασσα «διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς, έχων θυμόν μέγαν», γνωρίζοντας ότι έχει μόνο μια σύντομη χρονική περίοδο να ζήση. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός έχει περιορίσει τον χρόνον της υπάρξεως του Σατανά, ότι δεν πρόκειται ν’ αφήση τον Σατανάν να εξακολουθήση επί απεριόριστον χρόνον να δοκιμάζη την ακεραιότητα όλων των ανθρώπων κάθε ημέρα της ζωής των επάνω στη γη· αλλά ο καιρός της εκτελέσεως των δικαίων κρίσεων του Θεού ήλθε. Όλα τα έθνη και όλα τα άτομα είναι τώρα υπό δοκιμασίαν ενώπιον του Βασιλέως του Θεού.—Ματθαίος 8:29· 2 Πέτρου 2:3, 4· Αποκάλυψις 20:1-3· Ματθαίος 25:31-33.

 8. Ποια είναι η αιτία της αυξήσεως της βίας και της εγκληματικότητος στον κόσμο;

⁸ Επειδή ο Σατανάς γνωρίζει ότι ο καιρός του είναι ολίγος, προσπαθεί να κυριαρχήση επάνω στο ανθρώπινο γένος και να κάμη όλους να τον λατρεύσουν και έτσι να τους καταστήση ακαταλλήλους για την απόκτησι αιωνίου ζωής. Αν δεν μπορή να άρχη, θέλει να καταστρέψη. Αυτή είναι η κυρία αιτία για την αύξησι της βίας και της εγκληματικότητος στον κόσμο. Αυτό δείχνει γιατί η ηθική και οι κανόνες διαβιώσεως του κόσμου εκπίπτουν τόσο άσχημα σήμερα. Αυτή είναι η αιτία για την οποία υπάρχει παραβίασις των νόμων, καταδυνάστευσις, η αιτία για την οποίαν οι άνθρωποι παραβαίνουν το λόγο τους και τις συμφωνίες τους, η αιτία των τόσων φόνων και πολέμων. Γι’ αυτό ακριβώς η πλειονότης των ανθρώπων δεν θα πάρη στα σοβαρά τον λόγον του Θεού· οδηγούνται οι άνθρωποι σε άλλα πράγματα μέσω των παγίδων του Σατανά.—2 Τιμόθεον 3:1-7.

 9. Πώς μπορούμε να ξέρωμε ποιος είναι ο υπεύθυνος για τη δοκιμασία της ακεραιότητος, και πώς μπορούμε να κερδίσωμε τη νίκη σ’ αυτόν τον καιρό της τελικής δοκιμής;

⁹ Η τελική δοκιμασία της ακεραιότητος προχωρεί. Τα ερωτήματα είναι: Ποιος θα ζήση με ευθύτητα και ακεραιότητα; Ποιος θα αντισταθή στις επιθέσεις του Διαβόλου σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, καθώς αυτός προσπαθεί να καταστρέψη την ανθρωπότητα; Ποιος θα επιζήση της παγκοσμίου αυτής κρίσεως; Πώς μπορούμε ν’ αντιμετωπίσωμε το σύστημα πραγμάτων του Σατανά και τις πονηρές πιέσεις που αυτός επιφέρει εναντίον μας; Το κλειδί της νίκης βρίσκεται στον λόγον του Θεού και στην αναγνώρισι της πηγής των δοκιμασιών μας. Ο Σατανάς είναι ο υπεύθυνος. Δεν πρέπει να νομίσωμε ούτε για μια στιγμή ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι υπεύθυνος για τα παθήματα που έχουν έλθει σ’ εμάς ή σε οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα επάνω στη γη σήμερα. Η Γραφή μάς δείχνει παραδείγματα εκείνων που ήσαν πιστοί και μερικών που ήσαν άπιστοι. Δείχνει πώς άνδρες και γυναίκες στο παρελθόν αντιστάθηκαν στις επιθέσεις που έγιναν εναντίον των από τον Σατανά και την πονηρή του οργάνωσι και πώς ο Ιεχωβά τους εβοήθησε να σταθούν. Με αυτά μπορούμε να δούμε πώς κι εμείς επίσης μπορούμε να διακρατήσωμε ακεραιότητα απέναντι του Θεού και πρέπει να διακρατήσωμε ακεραιότητα απέναντι του Θεού αν πρόκειται να κερδίσωμε αιώνια ζωή.—Εβραίους 12:1-3.

10. Απέναντι τίνος πρέπει να κρατούμε ακεραιότητα τώρα, και ποια πρέπει να είναι η διάθεσίς μας;

¹⁰ Πρέπει να υπολογίζωμε στον Ιεχωβά ότι αυτός θα μας χορηγήση βοήθεια. Πρέπει ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν με προσευχή. Ο Δαβίδ, ένας που διεκράτησε ακεραιότητα ενώπιον του Θεού, έγραψε στον Ψαλμό 26:9-11 την προσευχή του προς τον μέγαν Ιεχωβά, τον Δοτήρα της ζωής: «Μη συμπεριλάβεις μετά αμαρτωλών την ψυχήν μου, και μετά ανδρών αιμάτων την ζωήν μου· εις των οποίων τας χείρας είναι ανομία, και η δεξιά αυτών πλήρης δώρων. Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν ακακία μου [ακεραιότητί μου, Μετ. Βασ. Ιακ.]· λύτρωσόν με, και ελέησόν με.» Η κρίσις είναι στα χέρια του Ιεχωβά· οφείλομε να κρατήσωμε την ακεραιότητά μας προς αυτόν. Είναι ομολογουμένως καλό για μας να είμεθα άνθρωποι ακεραιότητος στους εργοδότας μας, στους γαμηλίους συντρόφους μας και στους φίλους μας, αλλά οι πράξεις αυτές μόνο δεν είναι αρκετές για να μας φέρουν ζωή. Το να ζούμε μια «αγαθή ζωή», όπως γενικά ονομάζεται από τους ανθρώπους του κόσμου, δεν μπορεί να φέρη αιώνια ζωή. Πρέπει να πάμε πέρα απ’ αυτό. Πρέπει να κρατήσωμε ακεραιότητα απέναντι του Ιεχωβά Θεού και να πιστεύωμε στον Υιόν του. Αυτό πρέπει να γίνη επειδή έχομε αγάπη της δικαιοσύνης, επειδή θέλομε να κάνωμε εκείνο που είναι ορθό. Το να κρατούμε ακεραιότητα ή να κάνωμε επίδειξι ακεραιότητος λόγω υπερηφανείας ή λόγω του τι θα σκεφθούν οι γείτονές μας, δεν θα μας αποφέρη ασφαλώς την επιδοκιμασία του Θεού. Πρέπει να αγαπούμε τον Θεό και τις δίκαιες αρχές του. Με το να είμεθα ευάρεστοι σ’ αυτόν μπορούμε να κερδίσωμε αιώνια ζωή.

11. Πρέπει ν’ ακολουθούμε τον δρόμο της πλειονότητος ως ορθόν;

¹¹ Ο δρόμος που ακολουθεί η πλειονότης των ανθρώπων δεν είναι ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή. Ο Ιησούς το κατέστησε αυτό σαφές. Ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή είναι το ν’ ακολουθούμε τον λόγον της αληθείας του Θεού. Ο Ιησούς είπε, όπως αναγράφεται εις Ματθαίον 7:13, 14: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»

12. Πώς μπορούμε να βρούμε το δρόμο που οδηγεί στη ζωή; Πρέπει να ενωθούμε με ένα εκκλησιαστικόν όμιλο;

¹² Το καθήκον, λοιπόν, δεν είναι εύκολο. Αλλά μπορούμε να το κάμωμε αν πρώτα μάθωμε τι λέγει ο λόγος του Θεού, αν μάθωμε τι υπάρχει σ’ αυτό το βιβλίο και αν μάθωμε ποιον δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσωμε και κατόπιν να ζητήσωμε να το πράξωμε αυτό. Πρέπει να ζητήσωμε να είμεθα γνήσιοι Χριστιανοί με κάθε έννοια της λέξεως. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ενωθούμε με μια εκκλησιαστική οργάνωσι του «Χριστιανικού κόσμου»; Ρωτήστε τώρα τον εαυτό σας, Μήπως ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος έθεσε το υπόδειγμά μας και μας είπε ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμά του για να κερδίσωμε ζωή, ενώθηκε με κάποια εκκλησιαστική οργάνωσι στην εποχή του; Όχι, ο Θεός δεν απαιτεί να το κάμωμε αυτό· αλλ’ απαιτεί να τον λατρεύωμε, να κηρύττωμε το ευαγγέλιον της Βασιλείας, να είμεθα Χριστιανοί, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς, ζώντας με αμετάβλητη αφοσίωσι στον Ιεχωβά Θεό· να αινούμε τον Θεό και να σεβώμεθα την υπεροχή του, να ανθιστάμεθα σε όλες τις προσπάθειες που ζητούν να μας απομακρύνουν από την κοσμιότητα και να υπομένωμε με πίστι. Έχομε τη Γραφή που μας δείχνει το σωστό δρόμο. Ασφαλώς δεν είναι ανάγκη για ένα άτομο να γίνη μέλος ενός εκκλησιαστικού ομίλου για να κερδίση αιώνια ζωή.—Ιωάννης 3:16-18· 17:3.

ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ

13. Ποιες γενικές συνθήκες υπάρχουν τώρα ανάμεσα στους ηγέτας του «Χριστιανισμού»;

¹³ Οι θρησκευτικοί ηγέται παραδέχονται ότι απέτυχαν να «εκχριστιανίσουν»—όπως το ονομάζουν—τον λαόν της Αμερικής, και δεν έκαμαν κάτι καλύτερο σε όλο τον κόσμο. Σε όλο τον κόσμο εκείνοι που παρακολουθούν τις εκκλησίες είναι ολίγοι, ενώ πληθυσμός αυξάνει. Οι άνθρωποι χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς τους κληρικούς. Γιατί; θα ρωτήσετε. Οι κληρικοί οι ίδιοι είναι αξιόμεμπτοι. Η θρησκεία ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τον Θεό. Οι κληρικοί, λοιπόν, πρέπει ν’ αναλάβουν μια κατάλληλη ηγεσία στο πεδίον της ακεραιότητος. Πρέπει να διδάσκουν την αγνή λατρεία του Θεού. Ο Χριστός είναι το παράδειγμά των, καθώς επίσης και το δικό μας. Πρέπει να υπάρχη ένα συνεπές άγγελμα σε όλους τους καιρούς, άγγελμα συνεπές με τη Γραφή, τον λόγον του Θεού. Και στο σημείο αυτό πάλι, ο Χριστός είναι το παράδειγμά μας, όπως είναι και δικό τους. Εκήρυττε με συνέπεια σύμφωνα με τον λόγον του Θεού και υπεστήριζε την αλήθεια του πάντοτε. Αλλά τι έκαμε ο κλήρος; Ποιο είναι το ιστορικό του; Ως τάξις διέρρηξε την ακεραιότητα σε μια ιερή παρακαταθήκη. Αν ισχυρίζωνται ότι είναι διάκονοι του Θεού, τότε πρέπει να κηρύττουν ό,τι λέγει ο λόγος του Θεού, να υπακούουν σ’ αυτόν. (Ρωμαίους 6:16) Αλλά τι διδάσκουν;

14, 15. Πώς οι κληρικοί έδειξαν με τις διδασκαλίες των ότι δεν εκράτησαν ακεραιότητα απέναντι του Ιεχωβά;

¹⁴ Διδάσκουν έναν όγκο διδασκαλιών αντιθέτων προς την αλήθεια της Γραφής. Λέγουν στους ανθρώπους για έναν τόπο αιωνίου βασανισμού σ’ έναν πύρινο άδη· αλλ’ αυτό, είτε το πιστεύουν είτε όχι, δεν διδάσκεται στη Γραφή. Μερικοί απ’ αυτούς διδάσκουν το καθαρτήριο, μια ειδωλολατρική δοξασία, η οποία ούτε καν αναφέρεται στη Γραφή. Προσπαθούν να παρακινήσουν τους ανθρώπους να πιστέψουν σε μια τριάδα τριών ίσων θεών εν ενί· αλλά η Γραφή λέγει ότι ο Ιεχωβά είναι ο υπέρτατος και ο Ιησούς Χριστός είναι, όχι ο ίσος του, αλλ’ ο Υιός του. Χρησιμοποιούν εικόνες όπως και οι ειδωλολάτραι. Διεκήρυξαν το θείο δικαίωμα των αρχόντων των εθνών, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και οι δικτάτορες σήμερα έχουν την επιδοκιμασία του Θεού και είναι διωρισμένοι από τον Θεό. Υπάρχει μια ανεγνωρισμένη τάσις σ’ αυτούς τους συγχρόνους καιρούς και ο κλήρος την ακολουθεί τελείως, διδάσκοντας τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει καν Διάβολος. Λέγουν ότι είναι του παλαιού συρμού το να πιστεύη κανείς στην ύπαρξι Διαβόλου. Σ’ αυτό το σημείο η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (ενάτη έκδοσις), τόμος 7, σελίδα 138, σχολιάζει ότι αν υπάρχη καν πίστις σε Διάβολο «διακρατείται με πολύ αμφίβολη πεποίθησι σε οποιοδήποτε τμήμα της Χριστιανικής εκκλησίας». Η δε Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1942), τόμος 9, σελίδα 38, αναφέρει: «Η νεώτερη τάσις είναι να θεωρήται ο προσωπικός Διάβολος ως μέρος της μυθολογίας των αρχαίων χρόνων.» Οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την απώλεια της πίστεως σε ό,τι η Γραφή κατηγορήματα διδάσκει.

¹⁵ Πολλοί από τους κληρικούς δεν έχουν πίστι στην απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Πολλοί διδάσκουν ότι η γη πρόκειται να καή και κάθε ζωή επάνω σ’ αυτήν να καταστραφή. Μερικοί απ’ αυτούς διδάσκουν ακόμη εξέλιξι, όχι δημιουργία, που διδάσκεται στη Γραφή. Το άγγελμά τους είναι άγγελμα συγχύσεως και ασυμφωνίας μεταξύ των. Μια κλασσική δήλωσις τού πώς σκέπτονται για τις διδασκαλίες του λόγου του Θεού είναι εκείνη που έγινε από τον επίσκοπον του Μπράντφορντ (Βρεττανία) στις 29 Μαΐου 1952. Η εφημερίς Πρες και Τζιόρναλ του Αμπερντήν της Σκωτίας, της 30ής Μαΐου 1952, ανέγραψε: «‘Έχομε αποκηρύξει την ιδέα ενός άδου και έχομε χάσει την πίστι σε ουρανό, εκτός ως μιας επιθυμητής αλλά πιθανώς μυθώδους γειτονικής κατοικίας,’ διεκήρυξε ο Επίσκοπος του Μπράντφορντ σε μια επισκοπική διάλεξι χθές.» Αυτός δεν είναι τίποτε ολιγώτερο από ένας επίσκοπος της Εκκλησίας της Αγγλίας.

16. Ποια διάθεσις απέναντι της θρησκείας αναφέρεται τώρα ότι εκδηλώνεται στη Βρεττανία; Γιατί;

¹⁶ Όπως μπορεί να περιμένη κανείς μετά την ανάγνωσι της δηλώσεως του επισκόπου του Μπράντφορντ, βρίσκομε ότι η Εκκλησία της Αγγλίας είναι σ’ ένα κακό δρόμο. Σχολιάζοντας τη θλιβερή της κατάστασι το εβδομαδιαίο περιοδικό του Λονδίνου Εβερυμπόντυς (17 Μαΐου 1952) περιείχε ένα άρθρο με τίτλο «Πεθαίνει η Εκκλησία της Αγγλίας;» Το άρθρο αυτό αναφέρεται στην επικίνδυνη κατάστασι όλων των εκκλησιών της Βρεττανίας και δείχνει ότι μόνο δέκα τοις εκατόν περίπου από τον πληθυσμό της Βρεττανίας έχουν κάποια σχέσι με οποιαδήποτε εκκλησία. Μιλεί για απάθεια και αδιαφορία και αναφέρεται σε μια έκθεσι που δημοσιεύθηκε από τους Ράουντρη και Λάβερς και που τιτλοφορείται «Αγγλική Ζωή και Άνεσις», παραθέτοντας τα εξής: «Ευρήκαμε πολύ διαδεδομένη μια αντιπάθεια προς τους λειτουργούς της θρησκείας, των Αγγλικανικών και των Ελευθέρων Εκκλησιών, που μπορεί μόνο να περιγραφή ως αντικληρικαλισμός.» Κατόπιν το άρθρο προχωρεί για να παραθέση τις ιδέες του Αρχιεπισκόπου της Υόρκης για τις αιτίες της ελαττώσεως του αριθμού εκείνων που πηγαίνουν στην εκκλησία. Αυτός αναφέρεται στην καταστρεπτική κριτική που γίνεται από εξέχοντας συγγραφείς που δεν πιστεύουν τη Βίβλο, καθώς και στην ψυχοανάλυσι. Υπάρχουν αντικαταστάται θεοί, λέγει, οι θεοί του μαμμωνά, ή χρήματος, και της επιδιώξεως πλούτου· η δημοκρατία που θεοποιεί τον λαό· και ο ολοκληρωτισμός που κάνει θεό το κράτος. Λέγει επίσης ότι μια αιτία είναι ο πόλεμος. Ο συγγραφεύς, κ. Τζόαντ, κάνει έλεγχο της αναλύσεως του αρχιεπισκόπου της Υόρκης και λέγει:

«Πιστεύω ότι η στάσις της εκκλησίας σε καιρό πολέμου έχει συμβάλει πολύ εντονώτερα από ό,τι παραδέχεται ο Αρχιεπίσκοπος στην ελάττωσι της υπολήψεως που υπάρχει γι’ αυτήν μέσα στις διάνοιες των κοινών ανθρώπων. Όταν έρχεται πόλεμος, οι διάφορες εθνικές Εκκλησίες συγχωνεύονται με τα εμπόλεμα έθνη. Οι άμβωνες μεταβάλλονται σε ερασιτεχνικά στρατολογικά γραφεία και οι Επίσκοποι ευλογούν τα όπλα. Αυτά τα πράγματα γίνονται εν ονόματι του Άρχοντος της Ειρήνης, ο οποίος απηρνήθη τη βία και διέταξε τους ακολούθους του να αγαπούν αλλήλους . . .

»Τώρα όλα αυτά μπορεί να είναι αρκετά φυσικά, . . . αλλά όταν περνά ο θερμός παροξυσμός και το έθνος βρίσκεται πάλι σε ειρήνη, η Εκκλησία δεν μπορεί να περιμένη να δεχθή ο λαός το θρησκευτικό της κήρυγμα, κήρυγμα μιας θρησκείας ειρήνης, με όλη τη σοβαρότητα που αυτή θα επιθυμούσε.

». . . τι έχει αυτή να προσφέρη στους ανθρώπους που δεν το έχει το Κράτος;»

17, 18. Δείξτε πώς μερικοί Αμερικανοί κληρικοί έδειξαν έλλειψιν ακεραιότητος απέναντι του Ιεχωβά.

¹⁷ Στην Αμερική οι κληρικοί κάνουν δημόσιες ανακοινώσεις όπως η δήλωσις που έγινε από τον Βοηθόν επίσκοπον Ιωσήφ Φ. Φλάνελλυ, προϊστάμενον του καθεδρικού ναού του Αγίου Πατρικίου, όσον αφορά τη σύρραξι της Κορέας: «Οι αμαρτίες μας έχουν αναμφιβόλως επιφέρει επάνω μας αυτή τη νέα τιμωρία.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, της 24ης Ιουλίου 1950) Έτσι επιχειρούν να δείξουν ότι ο Θεός φέρνει τους πολέμους αυτούς. Αν ο Επίσκοπος Φλάνελλυ ομιλή ορθώς, τότε οι άνθρωποι πρέπει να προσβλέπουν στους Κομμουνιστάς ως όργανα στα χέρια του Θεού.

¹⁸ Λίγες εβδομάδες αργότερα, γίνεται μια δήλωσις προς την αντίθετη κατεύθυνσι από τον ίδιον αυτόν άμβωνα. Δεν γίνεται πια θρηνολόγημα για τον πόλεμο ως τιμωρία από τον Θεό, αλλά διακηρύττεται ως μια ευλογία απ’ αυτόν. Από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, της 11ης Σεπτεμβρίου 1950, παραθέτομε τα εξής: «Στους λυπημένους γονείς που τα παιδιά τους εστρατολογήθησαν ή εκλήθησαν εκ νέου για το πολεμικό καθήκον, ελέχθη χθες στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου ότι ο θάνατος στη μάχη είναι μέρος του σχεδίου του Θεού να γεμίση με κατοίκους τη ‘βασιλεία των ουρανών’. ‘Είναι μια σκέψις που δεν την ενθυμούμεθα πάντοτε,’ συνέχισε [ο Αιδ. Γ. Τ. Γκρην], ‘αλλά είναι η πρώτη ευθύνη των Χριστιανών γονέων να κάμουν ό,τι απόκειται στη δύναμί τους για να δώσουν τα τέκνα τους πάλι στον Θεό σε οποιονδήποτε καιρό, τόπο και περιστάσεις που αυτός εκλέγει να τα καλέση, για να μπορέσουν να γίνουν αληθινοί πολίται της αιωνίας βασιλείας των ουρανών’.» Αν ο πόλεμος είναι μέρος του σχεδίου του Θεού να γεμίση με κατοίκους τη βασιλεία των ουρανών, γιατί να έχωμε ειρήνη, και να ματαιώνωμε το σχέδιο του Θεού, και να κρατούμε τον ουρανό χωρίς κατοίκους; Δεν υπάρχει στη Γραφή δήλωσις που να συμφωνή με τη δήλωσι του Γκρην· ο πόλεμος της Κορέας δεν είναι ευλογία από τον Θεό ούτε μέρος του σχεδίου του Θεού να γεμίση με κατοίκους τη βασιλεία των ουρανών. Αυτός ο τύπος κηρύγματος κατηγορεί τον Παντοδύναμον Θεόν για κακά που επιφέρει στον κόσμο ο αντίδικος, ο Σατανάς, και δείχνει τελεία έλλειψι ακεραιότητος απέναντι του Θεού.

19. Ποιες πράξεις και διαθέσεις του κλήρου γενικά θα τον καταστήσουν ακατάλληλον για ν’ αποκτήση την εύνοια του Θεού;

¹⁹ Θέλοντας να κρατήσουν κοντά τους τούς περισσοτέρους ανθρώπους και να τους κρατήσουν ευχαριστημένους, οι κληρικοί προσπαθούν να αρέσουν σε όλους, να αρέσουν στις κυβερνήσεις, να αρέσουν στους στρατηγούς, να αρέσουν στους επιχειρηματίας, να αρέσουν στους εργάτας—να αρέσουν σε όλους. Κηρύττουν οτιδήποτε είναι βολικό για τον εαυτό τους σ’ έναν ωρισμένο καιρό, άσχετα με το τι λέγει η Βίβλος. Αλλά ποτέ δεν θ’ αποκτήσουν την εύνοια του Θεού κάνοντας τούτο. Ούτε θ’ αποκτήσουν την εύνοια ειλικρινών Χριστιανών ανδρών και γυναικών. Πράγματι βλέπομε ότι ο κλήρος έγινε αναπόσπαστο μέρος του κόσμου. Οι ωργανωμένες θρησκείες του «Χριστιανισμού» σήμερα έχουν γίνει τόσο πολύ μέρος του κόσμου τούτου που τελεί υπό τον Σατανά, ώστε δεν έχουν την αποφασιστικότητα ούτε την ικανότητα να στραφούν στις σαφείς κατευθύνσεις της αγνής λατρείας που διδάσκονται στη Γραφή. Στενοχωρούνται όταν βρίσκωνται κάτω από την πίεσι των πολιτικών και της δημοσίας γνώμης. Δεν δείχνουν τελεία εμπιστοσύνη στον Θεό. Φαίνονται ότι είναι πρόθυμοι να συμβιβασθούν με οποιονδήποτε αν περιμένουν να κερδίσουν υλικώς. Κυττάξτε τη στάσι των Καθολικών και Λουθηρανών και Ορθοδόξων εκκλησιών της Ανατολικής Ευρώπης. Αποτυγχάνουν να προβάλουν σταθερή αντίστασι εναντίον του αθέου κομμουνισμού. Υπό πίεσιν συμφωνούν να συμβαδίσουν με το κομμουνιστικό πρόγραμμα, κηρύττοντας ακόμη τον κομμουνισμό από τους άμβωνάς των. Και υπογράφουν συμφωνίες συνεργασίας με τους Κομμουνιστάς. Αν δεν το έπρατταν αυτό, νομίζουν ότι θα εκλείνοντο οι εκκλησίες των· και ασφαλώς θα εκλείνοντο. Στις 17 Αύγουστου 1952 το Σταίητ Ντηπάρτμεντ στην Ουάσιγκτον έθεσε σε κυκλοφορία μια μελέτη της τακτικής με την οποία οι Κομμουνιστικές κυβερνήσεις «αιχμαλωτίζουν τη νεολαία και αλυσοδένουν τις εκκλησίες στο κράτος μέσα στην προσπάθειά τους να εξαλείψουν κάθε θρησκεία». «‘Ο σκοπός αυτός επετεύχθη εν μέρει στη Ρουμανία, στην Αλβανία και στην Ουγγαρία,’ λέγει η μελέτη. ‘Στην Τσεχοσλοβακία έγινε κάποια πρόοδος προς αυτή την κατεύθυνσι. Στην Πολωνία η κυβέρνησις δεν είχε τόση επιτυχία . . .’

»Όταν οι εκκλησιαστικές οργανώσεις φέρωνται υπό τον έλεγχον του κράτους, η μελέτη λέγει ότι ‘οι διορισμοί σε εκκλησιαστικές θέσεις από την ανωτάτη ως την κατωτάτη, γίνονται από το κράτος ή τις επιδοκιμασμένες από το κράτος οργανώσεις.’

»‘Μόνον οι ιερείς εκείνοι που έχουν αποδειχθή νομιμόφρονες ή φιλικά διακείμενοι προς τον κομμουνισμό, έχουν κάποια πιθανότητα να εκλεγούν. Τα θέματα των εκκλησιαστικών λόγων, διαλέξεων και άλλης δράσεως σχετικής με τους ενορίτας συχνά παρέχονται από το κράτος’.»—Ποστ της Βοστώνης 18 Αυγούστου 1952.

ΟΙ ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΕΝΟΙ

20. Ποια διαφορετική πορεία ακολουθείται από τους αληθινούς διακόνους του Θεού με τη διακράτησι της ακεραιότητός των;

²⁰ Πόσο διαφορετικοί απ’ αυτούς είναι οι αληθινοί Χριστιανοί διάκονοι. Η δράσις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι απαγορευμένη στην Ανατολική Ευρώπη σε όλες τις Κομμουνιστικές χώρες. Αυτοί όμως δεν θα υποκλιθούν ενώπιον της κυβερνήσεως των δικτατόρων και δεν θα κηρύξουν τον κομμουνισμό ως την ελπίδα του λαού. Εμμένουν στην αγνή λατρεία του Θεού. Οι πολιτικοί μπορεί ν’ απαγορεύουν τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά και να τους λέγουν, δεν μπορείτε να υπηρετήτε τον Θεό και δεν μπορείτε να κρατήτε την ακεραιότητά σας απέναντι του, αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά στέκουν στερεοί, χωρίς να τρομάζουν καθόλου, και δεν θα παύσουν ούτε τώρα ούτε ποτέ να κηρύττουν τη βασιλεία του Παντοδυνάμου Θεού ως την ελπίδα του κόσμου, εκτός αν ο Θεός τους κατευθύνη να παύσουν. Το θέλημα των δικτατόρων δεν μπορεί να τεθή πιο πάνω από το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Όταν οι δικτάτορες προσπαθούν να μολύνουν την αληθινή Χριστιανική οργάνωσι, οι διάκονοι του Θεού θ’ αντισταθούν πλήρως και θα εξακολουθήσουν να κηρύττουν την αλήθεια της Γραφής, ακόμη και αν πρέπει να το κάμουν αυτό μ’ ένα συγκεκαλυμμένο τρόπο. Αυτό σημαίνει πόλεμον υπέρ της δικαιοσύνης· και τον περιμένομε τώρα που πρόκειται να τακτοποιηθή το μεγάλο επίμαχο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας. Η ακεραιότης κάθε Χριστιανού δοκιμάζεται πλήρως.—Αποκάλυψις 14:6-12.

21. Πώς είναι δυνατόν να λάβουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά μια τέτοια σταθερή στάσι υπέρ της δικαιοσύνης;

²¹ Πώς, δυνατόν να ρωτήσετε, μπορούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά να λάβουν πιθανώς μια τέτοια στάσι; Είναι δυνατόν μόνο με το να έχουν ακριβή γνώσι της αληθείας, με το να έχουν ισχυρή πίστι στον Ιεχωβά Θεό, και με την ελπίδα ότι ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά δίδει σ’ εκείνους που εμπιστεύονται σ’ αυτόν και τον υπηρετούν. Μερικοί άνθρωποι του κόσμου οι οποίοι δεν εκτιμούν το μεγάλο επίμαχο ζήτημα θα προσπαθήσουν να υποστηρίξουν μια στάσι προσαρμογής σε καιρούς εντάσεως, λέγοντας ότι ο Θεός θα σας συγχωρήση επειδή οι περιστάσεις είναι τόσο δύσκολες. Αλλά πού είναι το Γραφικό εδάφιο για το επιχείρημα αυτό; Μήπως ο Χριστός συμβιβάσθηκε όσον αφορά τις αρχές του Θεού όταν ήλθε η δοκιμασία; Μήπως ενήργησαν έτσι οι απόστολοι ή οι πιστοί άνδρες που έζησαν προ Χριστού; Η απάντησις είναι Όχι. Οι πιστοί Χριστιανοί σήμερα λαμβάνουν την ίδια πορεία ακεραιότητος που έλαβε ο Χριστός. Αγαπούν τη ζωή και επιζητούν να είναι πιστοί στον Δοτήρα της ζωής.

22. Μπορούμε να κερδίσωμε αιώνια ζωή αν συμβιβαζώμεθα; Τι πρέπει να κάμωμε;

²² Ο Χριστός Ιησούς υπεστήριξε μια μακράς προοπτικής άποψι σ’ αυτή τη μάχη για ακεραιότητα όχι έναν μυωπικό συμβιβασμό για ιδιοτελές κέρδος ή ανακούφισι σε καιρό δοκιμασίας. «Και εάν η χείρ σου ή ο πους σου σε σκανδαλίζη, έκκοψον αυτά, και ρίψον από σου· καλήτερον σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν χωλός ή κουλλός, παρά έχων δύο χείρας ή δύο πόδας να ριφθής εις το πυρ το αιώνιον. Και εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν, και ρίψον από σου· καλήτερον σοι είναι μονόφθαλμος να εισέλθης εις την ζωήν, παρά έχων δύο οφθαλμούς να ριφθής εις την γέενναν του πυρός.» (Ματθαίος 18:8-10) Ο Ιησούς εδώ εξήγησε το πώς είναι καλύτερο να υποστή κανείς κάποια υλική απώλεια, έστω και αν το πράγμα αυτό είναι τόσο πολύτιμο όσο ήταν ένα μάτι ή ένα χέρι για τους ανθρώπους στους οποίους απηυθύνετο, παρά να χάση την ακεραιότητα. Αυτός είναι ο καιρός που πρέπει να εκτιμήσωμε κατάλληλα τα πράγματα. Αυτός είναι ο καιρός για να κρατήσωμε τον Θεό πρώτον στη ζωή μας. Δεν πρέπει να υποχωρήσωμε σε οποιουδήποτε είδους προσπάθειες που αποσκοπούν να μας απομακρύνουν από την ακεραιότητά μας, είτε με πανούργες προσφορές πλούτου, είτε με παραβίασι της ηθικής είτε με σκληρή και οδυνηρή καταδίωξι.

23. Πώς μπορούμε να είμεθα μια ενεργός επιρροή για το καλό σ’ αυτόν τον εκφυλισμένο κόσμο;

²³ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα πολεμούν με εμπιστοσύνη υπό τον Ηγέτην και Αρχηγόν των Ιησούν Χριστόν, κρατώντας στερεά την ακεραιότητά των. Αλλά καθώς το πράττουν αυτό, δεν στρέφουν τελείως τη σκέψι τους και την προσοχή τους στον εαυτό τους ούτε αναλαμβάνουν τη ζωή του ερημίτου σ’ ένα μοναστήρι. Τώρα ή ποτέ πρέπει να λεχθή στους ανθρώπους καλής θελήσεως να στραφούν προς τον Παντοδύναμον Θεόν και την βασιλεία του δια του Χριστού, να ζητήσουν δικαιοσύνη και να ζητήσουν ν’ αποκτήσουν ζωή. Αυτός είναι ο καιρός να είμεθα μια ενεργός επιρροή για το καλό σ’ αυτόν τον εκφυλισμένο κόσμο. Κρατώντας την ακεραιότητά μας μπορούμε να δείξωμε στους άλλους ότι αυτό μπορεί να γίνη· τους ενθαρρύνομε ν’ αναλάβουν και αυτοί επίσης την υπηρεσία του Θεού. Με την πιστότητά μας στον Θεό, με τη διακήρυξι των αγαθών νέων και με την υποστήριξι της υπεροχής του Θεού, μπορούμε να βοηθήσωμε άλλους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή. Εκατομμύρια ανθρώπων του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα ζητούν δικαιοσύνη. Πολλοί στις εκκλησιαστικές οργανώσεις σήμερα ζητούν μια ελπίδα, μια κατεύθυνσι. Μπορούμε να τους βοηθήσωμε. Πρέπει να τους βοηθήσωμε. Πρέπει να υποστηρίξωμε το μέρος του Θεού στο επίμαχο ζήτημα σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους.—Ρωμαίους 10:13-15.

ΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ

24. Ποια βεβαίωσι έχομε από τον Ιεχωβά που μας βοηθεί να κρατήσωμε ακεραιότητα υπό δοκιμασίαν;

²⁴ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλα τα μέρη του κόσμου βρίσκονται σήμερα να διακρατούν ακεραιότητα κάτω από ισχυρές δοκιμασίες. Ο λόγος του Θεού δίδει τη βεβαίωσι ότι είναι δυνατόν σε Χριστιανούς ν’ αντισταθούν σε όλες τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς που έρχονται σ’ αυτούς, διότι είναι γραμμένο εις 1 Κορινθίους 10:13: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» Ο Θεός γνωρίζει εκείνους που είναι δικοί του, και δεν τους εγκαταλείπει ποτέ. Μολονότι βλέπομε τις οργανώσεις της θρησκείας ν’ αποτυγχάνουν και τις παγκόσμιες συνθήκες να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο—πρέπει να τα περιμένωμε αυτά επειδή ο λόγος του Θεού τα προείπε όλα—δεν υπάρχει λόγος ν’ απελπισθούν όσοι πιστεύουν στον Θεό. Θυμηθήτε ότι ο Ιεχωβά είναι υπέρτατος και παντοδύναμος. Ο ωμολογημένος σκοπός του είναι να καταστρέψη τον Σατανά, να εξαλείψη όλη την ασεβή οργάνωσι και όλους όσοι ακολούθησαν ασεβείς συνήθειες επάνω στη γη. Οι ασεβείς φαίνεται να ανθούν τώρα όπως ποτέ πριν, και ο αλάθητος λόγος του Θεού λέγει: «Όταν οι ασεβείς βλαστάνωσιν ως ο χόρτος, και όταν ανθώσι πάντες οι εργάται της ανομίας, τούτο είναι δια να αφανισθώσιν αιωνίως. Αλλά συ, Ιεχωβά, είσαι ύψιστος εις τον αιώνα.»—Ψαλμός 92ος 7, 8, ΑΣ.

25. Πώς η δίκαιη διακυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού θα φέρη ευλογίες σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη και κρατούν ακεραιότητα;

²⁵ Αυτό σημαίνει το τέλος κάθε θλίψεως για όλους όσοι ζουν επάνω στη γη, επειδή εκείνοι που θα επιζήσουν του καιρού αυτού της καταστροφής, πρόκειται να ζήσουν υπό την βασιλεία του Θεού, απολαμβάνοντας τις πολλές ευλογίες της. Ο Ιησούς μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα γι’ αυτόν τον καιρό. Μας εδίδαξε να προσευχώμεθα για τη βασιλεία του Θεού, διότι τότε το θέλημα του Θεού θα γίνη στη γη. Δεν θα υπάρχη τότε τόπος για δωροδοκία και βία και έλλειψι ασφαλείας, ή στενοχωρία. Δεν θα υπάρχη πια μίσος τότε, δεν θα υπάρχη πια ατιμία ή έκλυσις των ηθών. Τα πράγματα αυτά ποτέ δεν θα επανέλθουν στον νουν. (Αποκάλυψις 21:1-5) Η διακυβέρνησις εκείνη θα είναι μια δίκαιη διακυβέρνησις, η διακυβέρνησις του Θεού. Η θεοκρατική αυτή κυβέρνησις θα στέκη σαν μια απόδειξις της υπεροχής του Ιεχωβά, της αγαθότητός του, της αγάπης του και της αγνότητος. Υπό την διακυβέρνησι αυτή οι πιστοί που βρίσκονται στους τάφους, που πέθαναν μέσα στην ακεραιότητά τους, θα επαναφερθούν στη ζωή. Εκείνοι, λοιπόν, που τώρα διακρατούν ακεραιότητα—ακόμη και αν πεθάνουν εξαιτίας της—έχουν τη βεβαίωσι ότι θα ζήσουν με αιώνια ευτυχία. Και πολλοί πρόκειται να διέλθουν ζωντανοί τη μάχη του Αρμαγεδδώνος σ’ αυτή τη γενεά και να μπουν στο νέο κόσμο της πραγματικής χαράς, δικαιοσύνης και αιωνίου ζωής.—Ιωάννης 5:29.

26. Τι πρέπει να κάμωμε τώρα;

²⁶ Σήμερα βλέπομε ότι υπάρχει μεγάλη ανταμοιβή για τη διακράτησι ακεραιότητος. Ταχθήτε λοιπόν στο πλευρό των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μελετήστε τον λόγον του Θεού και, υπακούοντας σ’ αυτόν, αποφύγετε την αποστασία του «Χριστιανικού κόσμου». Ενωθήτε στον αίνον του Θεού. Αφιερωθήτε τελείως, πλήρως, ολοκλήρως και ανεπιφυλάκτως στον Ιεχωβά και μην υποχωρείτε για οποιονδήποτε λόγο στους πειρασμούς που είναι γύρω σας. Πιστεύετε στον αλάνθαστον λόγον του Θεού και ακολουθείτε τον. Αυτός λέγει: «Η ακεραιότης των ευθέων θέλει οδηγεί αυτούς· η δε υπουλότης των σκολιών θέλει απολέσει αυτούς.» «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού· όστις “αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.” Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» «Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης· ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν, δια να δοκιμασθήτε· και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών. Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» (Παροιμίαι 11:3· 1 Πέτρου 2:21-23· Αποκάλυψις 2:10) Η ακεραιότης οδηγεί στη ζωή!

Ψάλλοντες Μαχηταί

«Ευλογητός ο Ιεχωβά, το φρούριόν μου, ο διδάσκων τας χείράς μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις μάχην. . . . Θεέ, ωδήν νέαν θέλω ψάλλει εις σε· εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω, θέλω ψαλμωδεί εις σε.»—Ψαλμός 144:1, 9, ΑΣ.

 1, 2. Γενικά, υπάρχει στενή σχέσις μεταξύ άσματος και μάχης;

ΑΣΜΑ και μάχη—μήπως αυτό σας εκπλήττει σαν ένας παράδοξος συνδυασμός; Στην πραγματικότητα, δεν είναι τόσο ανάρμοστο όσο μπορεί να φαίνεται. Ακόμη εν σχέσει με τους πολέμους και τις μάχες του κόσμου τούτου, τα δύο αυτά συχνά είναι στενά συνδεδεμένα. Περισσότερο ακόμη αυτό είναι αληθινό για τον πόλεμο που μνημονεύεται στη Γραφή, τόσο τον ιστορικό όσο και τον προφητικό, στον οποίον η μάχη γίνεται υπό την διεύθυνσιν του Ιεχωβά και με την επιδοκιμασία του. Και είναι ασφαλώς πάρα πολύ αληθινό ότι ο λαός του σήμερα είναι και ψαλτωδοί και μαχηταί συγχρόνως.

² Ένα μέρος της πιο διεγερτικής μουσικής στον κόσμο είναι η στρατιωτική μουσική, η μουσική που προορίζεται να θέτη το αίμα σε ζωηρή κίνησι και τα πόδια σε τήρησι χρόνου με ρυθμό πορείας. Πολλά άσματα επίσης έχουν συντεθή και ψαλή με τον αντικειμενικό σκοπό να διεγείρουν το μαχητικό πνεύμα και να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στην προβλεπόμενη νίκη. Κατόπιν, επίσης, είναι, βέβαια, ο μεγάλος όγκος των ασμάτων και της μουσικής που είναι κατάλληλα για να δώσουν έκφρασι στα αισθήματα του θριάμβου των νικητών αφού η μάχη τελειώση. Εν τούτοις, ελεύθερα ομολογούμε ότι σπανίως υπήρξε ευκαιρία να επιδοθή ένα στράτευμα συγχρόνως σε άσμα και μάχη, ιδίως στο ολοκαύτωμα του συγχρόνου πολέμου.

 3. Σε ποιο χρονικό σημείο του απωτέρου παρελθόντος γίνεται μνεία άσματος στη Γραφή;

³ Εμείς, εν τούτοις, ενδιαφερόμεθα πολύ περισσότερο για τη σχέσι μεταξύ άσματος και μάχης όπως αναγράφεται στις Γραφές, μη λησμονώντας ότι «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν», και ειδικώς για μας «εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν». (Ρωμαίους 15:4· 1 Κορινθίους 10:11) Αλλά, προτού προβούμε σε μια άμεση εξέτασι του θέματος αυτού, αξίζει να διαθέσωμε χρόνον για να σημειώσωμε πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η μνεία άσματος στο ιερό Υπόμνημα. Στο απώτερο παρελθόν, πολύ πριν από τη δημιουργία της ανθρωπίνης οικογενείας, τι διαβάζομε, καθώς ο Ιεχωβά ερωτούσε τον Ιώβ: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; . . . ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον:» (Ιώβ 38:4, 7) Συνδεδεμένη μ’ αυτό και βυθιζόμενη βαθύτερα στο παρελθόν, έχομε εκείνη την έντονα διαφωτιστική αφήγησι για τον μονογενή Υιόν του Θεού, στην προανθρώπινη ύπαρξί του, ως προσωποποίησιν της σοφίας, που λέγει: «Ο Ιεχωβά με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν, απ’ αρχής, πριν υπάρξη η γη . . . Ότε διέταττε τα θεμέλια της γης· τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού, ευφραινομένη εν τη οικουμένη της γης αυτού· και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.» (Παρομίαι 8:22, 23, 29-31, ΑΣ) Ασφαλώς η απολαυστική συντροφιά του με τον Ιεχωβά και η ευφροσύνη του ενώπιόν του, θα εύρισκε συχνά έκφρασι στο πιο ένδοξο ουράνιο άσμα.

 4. Ποιο ερώτημα εγείρεται έτσι, και τι οδηγούμεθα να περιμένωμε σχετικά με την απάντησι;

⁴ Αυτές οι αναγραφές για ουράνιο άσμα εγείρουν στη διάνοιά μας το εξής ερώτημα, Γίνεται μνεία στη Γραφή για άσμα που να το ψάλλη ο ίδιος ο Ιεχωβά; Η απάντησις είναι πολύ ενδιαφέρουσα, διότι, προς έκπληξίν μας, φαίνεται ότι υπάρχει ένα μόνο εδάφιο που το αναφέρει αυτό και που περιέχεται σε μια προφητεία η οποία τώρα βρίσκει εκπλήρωσι, μια προφητεία, επίσης, που συνδέεται με μάχη. Αυτό χαρακτηρίζει την περίπτωσι ως μοναδική και εξέχουσα και θα γίνη η πρέπουσα εξέτασις της περιπτώσεως αυτής στην πορεία της μελέτης μας.

 5. (α) Πόσο βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη οικογένεια είναι το χάρισμα της μουσικής; (β) Πού μπορούμε να βρούμε κάτι ακόμη καλύτερο από τη μουσική, και γιατί;

⁵ Το θείο υπόμνημα σιωπά για το αν υπήρχε άσμα στον κήπο της Εδέμ όταν όλα ήσαν τέλεια. Είναι δύσκολο να φαντασθούμε, ωστόσο, ότι δεν υπήρχε άσμα, ιδιαίτερα όταν δόθηκε στον άνθρωπο ο αγαπητός του σύντροφος και ταίρι που θα μπορούσε ν’ ανταποκρίνεται και να ενώνεται σ’ αυτό, με τη συνοδεία του άσματος των πουλιών, στο ιδεώδες εκείνο περιβάλλον. Αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι το χάρισμα και το τάλαντο της μουσικής είναι βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη οικογένεια, διότι, ανάμεσα στους πρώτους απογόνους του Αδάμ, ο Ιουβάλ περιγράφεται ως «πατήρ πάντων των παιζόντων κιθάραν και αυλόν.» (Γένεσις 4:21) Ναι, τόσο βαθιά ριζωμένο όπως και εκείνα τα άλλα θαυμαστά θεόδοτα δώρα της ομιλίας και του γραψίματος. Και ως την ίδια την εποχή μας, τα μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας παντού επάνω στη γη, μολονότι τόσο ατελή και αποξενωμένα από τον Δημιουργό τους και ατυχώς τυφλωμένα από τον «θεόν του κόσμου τούτου» (2 Κορινθίους 4:4), πιστοποιούν ακόμη αυτή τη βαθιά εδραιωμένη επιθυμία να εκφρασθούν με μουσική και με άσμα. Το χάρισμα αυτό, μολονότι συχνά στρεβλωμένο και κακώς χρησιμοποιημένο, είναι αλήθεια, υπάρχει ακόμη. Υπάρχουν τω όντι μερικά θελκτικά πράγματα στη μουσική αυτού του κόσμου, αλλά υπάρχουν πολύ πιο θελκτικά πράγματα, πιο μεγαλειώδη και πιο ελκυστικά, στον λόγον του Θεού, όπου το όνομα του Θεού είναι γραμμένο σε θελκτικώτερες γραμμές.

ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

 6. Ποιο είναι το θέμα του άσματος που πρόκειται να εξετάσωμε;

⁶ Ας έλθωμε, λοιπόν, στο κύριο θέμα της συζητήσεώς μας, και ας ιδούμε τι έχουν να πουν οι Γραφές και τι μπορούμε να μάθωμε για την ενθάρρυνσί μας και την καθοδηγία μας σ’ αυτό το διττό θέμα του άσματος και της μάχης. Πρώτον, σκοπεύομε να εκθέσωμε σύντομα ποιο είναι το θέμα, και κατόπιν να δείξωμε πώς αυτό υποστηρίζεται επαρκώς από τον λόγον του Θεού. Αρχίζομε υπενθυμίζοντας ότι από το 1914 μ.Χ. ζούμε στην πιο βαρυσήμαντη από όλες τις εποχές, «εν εκείνη τη ημέρα», που είναι η «ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη.» (Ησαΐας 26:1· Σοφονίας 1:14· 3:8, ΑΣ) Μάχη σε μεγάλο βαθμό λαμβάνει χώραν μέσα στην ημέρα αυτή, για την οποίαν ο Ιεχωβά είναι υπεύθυνος. Η μάχη πραγματικά διεξάγεται από τον Χριστόν Ιησούν, ο οποίος στην προφητεία μπορεί ν’ αντιστοιχή προς τον «βραχίονα» του Ιεχωβά. (Ψαλμός 98ος 1, ΑΣ) Υπό τον Χριστόν Ιησούν υπάρχουν ουράνιες δυνάμεις που έχουν τεθή στη διάθεσί του. Ο λαός του Θεού επάνω στη γη έχει επίσης να παίξη το μέρος του. Με μια σειρά νικών, που οδηγεί στο να κατανικηθούν πλήρως και τελικώς όλοι οι εχθροί του Θεού στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, επιτελείται μια μεγάλη και αιωνία σωτηρία, η οποία γίνεται αντιληπτή στην εγκαθίδρυσι «νέων ουρανών και νέας γης», και προς όφελος όλων εκείνων που θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή σ’ αυτόν τον νέο κόσμο. (Ησαΐας 65:17) Η ένδοξη αυτή σωτηρία που άρχισε ήδη να επιτελήται, είναι η κυρία επωδός του άσματός μας, η οποία, σημειώστε, δίδει όλη την τιμή και όλον τον αίνο σ’ εκείνον που ορθώς ανήκει, στον Ιεχωβά, μέσω του ισχυρού του «αγίου βραχίονος».

 7. Σε ποιο προφητικό δράμα περιελαμβάνετο άσμα και μάχη, αποκαλύπτοντας ποιον ειδικόν σκοπό από μέρους του Ιεχωβά;

⁷ Πλείστοι από τους αναγνώστας μας γνωρίζουν τον πλούτον της Γραφικής μαρτυρίας, που συχνά εξετάζεται λεπτομερώς σ’ αυτές τις στήλες και που δείχνει ότι το έτος 1914 μ.Χ. εσημείωσε την έναρξι της ημέρας του Ιεχωβά. Για τούτο, αντί να δαπανήσωμε χρόνον τώρα για να υποβάλωμε αποδείξεις σχετικά με τούτο, σκοπεύομε να εξετάσωμε, πρώτα, ένα από τα προφητικά εκείνα δράματα που εξετελέσθησαν στην πραγματική ζωή, όταν ο Θεός ωδηγούσε τον εκλεκτό του λαό Ισραήλ και επολιτεύετο μ’ αυτόν, και το οποίο προφητικό δράμα δείχνει έντονα το επίμαχο ζήτημα της παρούσης ημέρας που περιλαμβάνει και άσμα και μάχη. Αναφερόμεθα στην περίπτωσι που ο Θεός επεσκέφθη την Αίγυπτο για να πραγματοποιήση μια ισχυρή απελευθέρωσι και σωτηρία για τους υιούς Ισραήλ, όπως εξεφράσθη στην ερώτησι εκείνη που έθεσε ο Δαβίδ: «Και τι άλλο έθνος επί της γης είναι ως ο λαός σου, ως ο Ισραήλ, τον οποίον Θεός ήλθε να εξαγοράση δια λαόν εαυτού, και δια να κάμη αυτόν ονομαστόν;» (2 Σαμουήλ 7:23) Παράλληλα με τούτο, ενθυμούμεθα ότι ο Θεός κατηύθυνε τον Μωυσή να πληροφορήση και προειδοποιήση τον Φαραώ για το επίμαχο ζήτημα που περιελαμβάνετο στη μάχη των θεών, όπως αναγράφεται στο εδάφιο 9:16 της Εξόδου που παρετέθη από τον Παύλο ως εξής: «Δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη. »—Ρωμαίους 9:17.

 8. Πώς εξεπληρώθη ο αναγγελμένος σκοπός του Θεού, ιδιαίτερα ως προς το μέρος που έπαιξε ο Μωυσής και οι υιοί Ισραήλ;

⁸ Σημειώστε, παρακαλούμε, ιδιαιτέρως το πώς η δήλωσις αυτή εξεπληρώθη. Πρωτίστως, αυτό έγινε με τις κραταιές πράξεις και τη μάχη του Θεού υπέρ του λαού του, που άρχισαν με μια σειρά πληγών στην Αίγυπτο, και εκορυφώθηκαν στη θεαματική εκείνη καταστροφή όλων των δυνάμεων του Φαραώ στην Ερυθρά θάλασσα. Αυτό έκαμε να διαδοθή ευρύτατα το όνομα και η φήμη του Ιεχωβά, όπως επιστοποίησαν η Ραάβ και οι Γαβαωνίτες, (Ιησούς του Ναυή 2:10· 9:9) Ναι, αλλά οι κραταιές αυτές πράξεις δεν προσδιώρισαν αυτές οι ίδιες ονομαστικώς την ταυτότητα εκείνου στον οποίον ωφείλετο η τιμή. Αυτό εγίνετο όταν ενεφανίζετο στην εικόνα ο Μωυσής, εκτός από όλους τους υιούς Ισραήλ. Πρώτον, ενώπιον του Φαραώ, το άγιο αυτό όνομα διεκηρύχθη και ετέθη το επίμαχο ζήτημα, όπως αναγράφεται εις Έξοδον 5:1, 2. Αυτό άρχισε σαν μια μάχη λόγων, σαν ένας ψυχρός πόλεμος. (Ποιος θα πη ότι ο Μωυσής δεν ήταν ένας μαχητής;) Αλλά αφού το δράμα έφθασε στο κορύφωμά του, με τον Ισραήλ που διέβη ασφαλής την Ερυθρά θάλασσα, μάλιστα δια ξηράς γης από το μέσον της, και μπορούσε τώρα να κυττάξη πίσω και να δη την πλήρη καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων, τότε υψώθη ένα μεγάλο άσμα θριαμβικού αίνου στον Ιεχωβά, στο οποίον ο Μωυσής έλαβε την ηγεσία με τις απαράμιλλες αυτές εναρκτήριες φράσεις: «Ας ψάλλω προς τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν. Ο Ιεχωβά είναι η δύναμίς μου και το άσμα μου, και εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου, και θέλω δοξάσει αυτόν· Θεός του πατρός μου, και θέλω υψώσει αυτόν. Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής· Ιεχωβά το όνομα αυτού.»—Έξοδος 15:1-3, ΑΣ.

 9. Ποια σημεία πρέπει να παρατηρήσωμε σε όσα αναγράφει η Έξοδος, κεφάλαιο 15;

⁹ Καθώς διαβάζετε τα λόγια αυτού του άσματος στο κεφάλαιο 15 της Εξόδου, παρατηρήστε πόσο ισχυρά τονίζεται το γεγονός ότι όλη η δόξα και ο αίνος γι’ αυτή τη μεγάλη σωτηρία πρέπει να δοθούν στον Ιεχωβά. Παρατηρήστε, επίσης, την ομορφιά και τη δύναμι της γλώσσης, και την αίσθησι της ποιήσεως και της μουσικής που μεταδίδεται από τα σύντομα, απλά λόγια και φράσεις, μολονότι δεν τα διαβάζομε στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο. Μαθαίνομε επίσης πως «Μαριάμ η προφήτις η αδελφή του Ααρών, έλαβε το τύμπανον εν τη χειρί αυτής, και πάσαι αι γυναίκες εξήλθον κατόπιν αυτής μετά τυμπάνων και χορών. Και η Μαριάμ ανταπεκρίνετο [αναλαμβάνοντας την κυρία επωδό] προς αυτούς, Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν». (Έξοδος 15:20, 21, ΑΣ) Ίσως έψαλλαν και εχόρευαν μέσα στη νύχτα, και μπορούμε να φαντασθούμε τη σκηνή σ’ αυτή την υψηλή, υπαίθρια αίθουσα χορού, κάτω από ένα μαύρο βελουδένιο επιστέγασμα διάστικτο με άστρα και με μια ανατέλλουσα σελήνη λίγο ελαττωμένη τώρα ύστερα από την πανσέληνο, και με το δραματικό εκείνο φόντο των σκοτεινών κυλιομένων νερών, που έθαπταν βαθιά όλες τις Αιγυπτιακές δυνάμεις.

10. Πώς βλέπομε τη σύγχρονη εκπλήρωσι αυτού του δράματος, που οδηγεί σε ποιο συμπέρασμα;

¹⁰ Σήμερα παριστάμεθα μάρτυρες της εκτελέσεως του προφητικού αυτού δράματος στην εκπλήρωσί του μπροστά στα ίδια τα μάτια μας. Ο Φαραώ και οι ισχυροί του άνδρες και οι στρατιωτικές του δυνάμεις εξεικονίζουν κατάλληλα τους εχθρούς του Θεού και του λαού του Θεού, δηλαδή, τον Σατανά και τους κυρίους αντιπροσώπους του, το «σπέρμα» του, και όλες τις δυνάμεις του παλαιού κόσμου. Εξ άλλου, ο Μωυσής και οι υιοί Ισραήλ, περιλαμβανομένης και της Μαριάμ και όλων των γυναικών που έλαβαν μέρος, κατάλληλα παριστάνουν τον Χριστόν Ιησούν (τον προειπωμένον προφήτην τον μεγαλύτερον από τον Μωυσή) και τις δυνάμεις του νέου κόσμου, τον λαόν του Θεού επάνω στη γη, περιλαμβανομένων όλων όσοι λαμβάνουν μέρος στο να ψάλλουν «την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου». (Πράξεις 3:22, 23· Αποκάλυψις 15:3) Όπως τότε ο Φαραώ και οι δυνάμεις του, υπό την επιρροή των θεών των, εχλεύαζαν τον Ιεχωβά, και επειδή επέμειναν σ’ αυτό ωδηγήθηκαν στην καταστροφή στην Ερυθρά θάλασσα, έτσι και τώρα οι «βασιλείς [άρχοντες και ηγέται] της γης και της οικουμένης όλης» αψηφούν τον Ιεχωβά και τον αναγγελμένο σκοπό του και προειδοποίησι, και υπό δαιμονικήν επιρροήν οδηγούνται στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψις 16:13-16) Εξετάζοντας το δράμα ως σύνολον, μπορούμε να δούμε ότι ο Μωυσής και οι υιοί Ισραήλ, με τη στάσι των εναντίον του Φαραώ και την αντίστασί των στις απαιτήσεις του και στην πίεσί του, και με τη διακήρυξι του ονόματος και του σκοπού του Ιεχωβά και με το τελικό τους άσμα αίνου, μπορούν κατάλληλα να χαρακτηρισθούν ως ψάλλοντες μαχηταί, έστω και αν δεν εμάχοντο με στρατιωτικά όπλα. Δεν είναι στην ίδια ακριβώς θέσι σήμερα εκείνοι που αποτελούν τον λαόν του Ιεχωβά και δεν μπορούν όμοια να χαρακτηρισθούν;

11. Ποιο ερώτημα εγείρεται όσον αφορά το χρονικό σημείο που ψάλλεται το άσμα του Μωυσέως;

¹¹ Αλλ’ ακούμε κάποιον να λέγη: ‘Αφού το άσμα εκείνο, στο οποίον ο Μωυσής ανέλαβε την ηγεσία, δεν εψάλη παρά μετά την καταστροφή των Αιγυπτιακών δυνάμεων στην Ερυθρά θάλασσα, δεν δείχνει αυτό ότι δεν μπορούμε να επιδοθούμε σ’ ένα ομαδικό άσμα θριαμβικού αίνου προς τον Ιεχωβά, παρά αφού θα διεξαχθή ο Αρμαγεδδών και όλοι οι εχθροί μας θα έχουν καταστραφή;’ Για να λάβωμε την ορθή άποψι σ’ αυτό το σπουδαίο ερώτημα, ας κυττάξωμε άλλα εδάφια της Γραφής που έχουν σχέσι με το ίδιο θέμα.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΣ

12. (α) Σε ποιο μέρος της Γραφής και με ποιον τρόπο περιγράφεται η γέννησις της Βασιλείας; (β) Ποια ακριβής διακήρυξις επακολούθησε τον πόλεμο στον ουρανό;

¹² Επιστρέφοντας στο 1914 μ.Χ., το σημείο ενάρξεως της ημέρας του Ιεχωβά για το οποίο είμεθα σύμφωνοι, ενθυμούμεθα ότι στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 12, το σημείο αυτό της στροφής στην εκτέλεσι του σκοπού του Θεού προσδιορίζεται από τη γέννησι της Βασιλείας, τη γέννησι του άρρενος από τη συμβολική γυναίκα που «εφάνη εν τω ουρανώ». «Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ», αμέσως κατόπιν, ως αποτέλεσμα δε τούτου ο Σατανάς και οι άγγελοι του εκσφενδονίσθηκαν από τον ουρανό κάτω στη γη. (Αποκάλυψις 12:3, 5, 7 )Αυτό συνεπληρώθη στο 1918 μ.Χ., όπως συχνά έχει Γραφικώς εξηγηθή στις σελίδες αυτές. Διαβάστε προσεκτικά την ακριβή φρασεολογία της χαρούμενης κραυγής του θριάμβου που τότε αντήχησε στις ουράνιες αυλές: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.»—Αποκάλυψις 12:10.

13. Πώς η διακήρυξις αυτή αποτελεί το κλειδί της περιπτώσεως, και σε τι οδηγεί;

¹³ Εδώ έχομε το κλειδί της όλης περιπτώσεως. Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά νικών που έφεραν σωτηρία στη Σιών και εξησφάλισαν την εγκαθίδρυσι των «νέων ουρανών» και της «νέας γης». Δεν συγχέομε αυτόν τον πόλεμο στον ουρανό με τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, αλλά εξαιτίας αυτής της αρχικής νίκης και λόγω της απεριόριστης πίστεώς μας στον Ιεχωβά και τον ενθρονισμένον Βασιλέα του Χριστόν Ιησούν, γνωρίζομε, πέραν από κάθε σκιά αμφιβολίας, ότι η τελική νίκη αυτού του «πιστού και αληθινού» πολεμιστού είναι απολύτως εξασφαλισμένη. (Αποκάλυψις 19:11) Πάλιν, εξαιτίας της νίκης αυτής, και λόγω της πίστεώς μας και της αφιερώσεως του εαυτού μας, της ζωής μας, στον Ιεχωβά, η ακόλουθη έκφρασις έχει επίσης γίνει ευτυχισμένη πείρα μας: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» Για τούτο, συνεχίζει και λέγει: «Δια τούτο ευφραίνεσθε [χαρήτε και ψάλλετε], οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς.» Ποιος θα μπορούσε να κάμη κάτι τι άλλο παρά να ψάλλη;—Αποκάλυψις 12:11, 12· βλέπε επίσης 1 Ιωάννου 5:4· Εφεσίους 2:6.

14. Υπάρχει επαρκής απόδειξις για να πιστεύωμε ότι ο πόλεμος στον ουρανό έχει ήδη συμβή;

¹⁴ Μήπως κάποιος ερωτά σ’ αυτό το σημείο, Πώς μπορείτε να είσθε τόσο βέβαιοι γι’ αυτά τα πράγματα και ότι ο πόλεμος στον ουρανό έχει ήδη συμβή; Απαντούμε: Η συγκεκριμένη απόδειξις που φανερώνεται στη διαφύλαξι και ευημερία και αύξησι του λαού του Ιεχωβά που υπηρετεί με ενότητα υπό την διεύθυνσι της οργανώσεώς του από το 1918 μ.Χ. , παρ’ όλο το μίσος και τον διωγμό που υποφέρει από μέρους των εχθρών του, είναι εξίσου πειστική απόδειξις της επιτυχούς εκβάσεως του πολέμου αυτού, όπως και η έλευσις του αγίου πνεύματος κατά την Πεντηκοστή ήταν απόδειξις της αποδοχής της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού στις ουράνιες αυλές.

15. Είναι ισχυροί οι λόγοι για να συμπεράνωμε ότι εκείνοι που αποτελούν τον λαόν του Θεού σήμερα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ψάλλοντες μαχηταί;

¹⁵ Είναι αναμφισβήτητο ότι ο λαός του Θεού τώρα, ‘οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και έχοντες την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού,’ έχουν εμπλακή σε πόλεμο με τον «δράκοντα», μολονότι «τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά», μιλιταριστικά. (Αποκάλυψις 12:17· 2 Κορινθίους 10:4) Με τη βοήθεια του Ιεχωβά και τη θαυμαστή προμήθειά του μέσω της οργανώσεώς του Σιών, αυτοί αποδεικνύουν εξακολουθητικά ότι είναι νικηταί και χαίρουν στη σωτηρία του Ιεχωβά. Ποιος μπορεί ν’ αρνηθή ότι εκείνοι που αποτελούν τον λαόν του Θεού σήμερα μπορούν να χαρακτηρισθούν κατάλληλα ως ψάλλοντες μαχηταί;

16. Ποιος Βιβλικός χαρακτήρ είναι εξέχων και ως ψαλτωδός και ως μαχητής, σε ποιον δε ανήκει η τιμή;

¹⁶ Υπάρχουν τόσο πολλά στη Γραφή που επιβεβαιώνουν τα προηγούμενα, ώστε βρίσκομε δύσκολο να εκλέξωμε τα πιο κατάλληλα εδάφια. Αλλ’ ας στρέψωμε την προσοχή μας τώρα σ’ εκείνον τον άλλον χαρακτήρα της Βίβλου, ο οποίος, πιο εξέχων ίσως ακόμη και από τον Μωυσή, ήταν διάσημος ως γλυκύς ψαλμωδός και μέγας μαχητής, ασφαλώς πιο διάσημος όσον αφορά την κατά γράμμα ψαλμωδία και μάχη. Αναφερόμεθα, βέβαια στον Δαβίδ, ο οποίος, υπό έμπνευσιν, εχαρακτήρισε τον εαυτό τον ως ‘γλυκύν ψαλτωδόν του Ισραήλ’. Αλλά, σύμφωνα με τη μελέτη μας, σημειώστε πώς αυτός έδωσε όλη την τιμή στον Ιεχωβά, ο οποίος τον εδίδαξε να «παίζη [κιθάραν] επιδεξίως», διότι ευθύς αμέσως προχωρεί για να πη: «Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.» Επίσης σχετικά με την ανδρεία του ως μαχητού αυτός γράφει: «Ευλογητός ο Ιεχωβά, το φρούριόν μου, ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις μάχην.»—2 Σαμουήλ 23:1, 2· Ψαλμοί 33:3· 144:1, ΑΣ.

ΨΑΛΜΟΣ 118

17. Ποιος έγραψε τους περισσοτέρους από τους Ψαλμούς, και πώς πρέπει αυτοί να θεωρηθούν;

¹⁷ Υπό έμπνευσιν, ο Δαβίδ έγραψε τους περισσοτέρους από τους Ψαλμούς, που κατά το πλείστον βασίζονται στις πείρες του και προεικονίζουν τις πείρες του Ιησού Χριστού, καθώς και των ακολούθων του Χριστού ως τάξεως. Όχι μόνο είναι ωραία άσματα, που αποτελούνται από πλούσια, ιερή ποίησι, αλλά είναι πρωτίστως προφητείες, ‘μέρος πάντων όσα προεγράφησαν δια την διδασκαλίαν ημών’· και έχοντας τούτο υπ’ όψιν θέλομε να εξετάσωμε τον Ψαλμό 118. Αυτός αποτελεί μια αξιοσημείωτη επιβεβαίωσι του γεγονότος ότι τώρα ακριβώς, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, είναι ο καιρός να ψάλλωμε και να ευφραινώμεθα και να ‘διηγούμεθα [δημοσίως] τα έργα του Ιεχωβά’ λόγω της σωτηρίας που ήδη επετελέσθη προς χάριν μας.—Ψαλμός 118:17, ΑΣ.

18. Ποιο είναι το θέμα του Ψαλμού 118 και πώς αυτό συνδέεται με το Αποκάλυψις 12:10;

¹⁸ Το συχνά επαναλαμβανόμενο θέμα αυτού του ψαλμού βρίσκεται στην έκφρασι: «Διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα.» Αυτό αποτελεί τη βάσι για την αρχική πρόσκλησι του ψαλμού: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά.» (Ψαλμός 118:1, ΑΣ) Είναι, συνεπώς, ένας ψαλμός, ή άσμα δοξολογίας, όχι σε οποιοδήποτε πλάσμα, ούτε ακόμη στον ίδιον τον Δαβίδ ο οποίος εχρησιμοποιήθη τόσο δυνατά για να υποτάξη τους εχθρούς του Ισραήλ, αλλά στον Ιεχωβά, τον πραγματικόν κραταιόν Μαχητήν και Σωτήρα του Ισραήλ. Η ιδέα αυτή βρίσκει έκφρασι κατ’ επανάληψιν σε όλον τον ψαλμό, καθώς ο Δαβίδ αναφέρει πώς οι πολυάριθμοι εχθροί του, «πάντα τα έθνη» προσπάθησαν να τον καταβάλουν, αυτόν και το μικρό βασίλειο του Ισραήλ, καθώς κατάλληλα λέγει σ’ ένα μέρος, «με περιεκύκλωσαν ως μέλισσαι.» Κατόπιν προσθέτει: «Αλλ’ ο Ιεχωβά με εβοήθησε,» και αυτό οδηγεί στην ειδική έκφρασι που αποσπά την προσοχή μας: «Δύναμίς μου [ως μαχητού] και ύμνος είναι ο Ιεχωβά, και έγεινεν εις εμέ σωτηρία.» (Ψαλμός 118:10-14, ΑΣ) Μια κραυγή που αντιστοιχεί ακριβώς με την κραυγή της Αποκαλύψεως 12:10.

19. Συνδεδεμένος με ποια ιδιαίτερα γεγονότα ευημέρησε ο Δαβίδ ως μαχητής;

¹⁹ Σημειώστε επίσης—σε αντιστοιχία με το επιχείρημα που ήδη παρουσιάσαμε—ότι ο Δαβίδ δεν έφθασε στην πολύ ισχυρή θέσι της υπεροχής του πάνω από όλους τους εχθρούς του με μια μόνο συντριπτική νίκη, που να προεσκίαζε τον Αρμαγεδδώνα, αλλά αυτό έγινε με μια σειρά νικών. Αυτό είναι όμοιο με ό,τι αναφέρεται για τον Ιησού Χριστό, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ: «Εξήλθε νικών, και δια να νικήση.» (Αποκάλυψις 6:2) Ούτε ο Δαβίδ περίμενε ως την τελική νίκη προτού αρχίση να ψάλλη. Το θείο υπόμνημα δείχνει ότι το κλειδί της περιπτώσεως αναφορικά με την ευημερία του Δαβίδ ως βασιλέως του Ισραήλ, βρίσκεται στον καιρό που εκυρίευσε το λόφο της Σιών και εγκατέστησε εκεί τον θρόνο του, και αργότερα έφερε την κιβωτό, το κέντρον της αληθινής λατρείας για τον Ισραήλ. (Βλέπε 2 Σαμουήλ, κεφάλαια 5 και 6.) Από τότε και στο εξής ευημέρησε, ενώ ακόμη πολεμούσε, και συγχρόνως έψαλλε ότι ο Ιεχωβά «έγεινεν εις εμέ σωτηρία». Καθώς λέγει η θεία αφήγησις: «Και προεχώρει ο Δαβίδ, και εμεγαλύνετο, και Ιεχωβά ο Θεός των δυνάμεων ήτο μετ’ αυτού,» ώσπου «ανέπαυσεν αυτόν ο Ιεχωβά πανταχόθεν από πάντων των εχθρών αυτού».—2 Σαμουήλ 5:10· 7:1, ΑΣ.

20. Με βάσι τα γεγονότα αυτά, πώς ο Ψαλμός 118 αποκαλύπτει την προφητική του σημασία για την εποχή μας;

²⁰ Από αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο, από τον καιρό της ασφαλούς ιδρύσεως της Σιών, έπειτα από μια χρονική περίοδο στενοχωρίας, είναι αληθινός ο Ψαλμός 118, τόσο στην πείρα του Δαβίδ, όσο και σε ό,τι αυτή προεσκίαζε. Ο ασφαλής οδηγός στον ψαλμόν αυτόν, που καθορίζει το χρονικό αυτό σημείο στη μεγάλη εκπλήρωσι της εποχής μας, βρίσκεται στην έκφρασι: «Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας.» (Ψαλμός 118:22) Συνδέοντας τούτο με το Ησαΐας 28:16 και 1 Πέτρου 2:6, 7, η Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1952 έδωσε λεπτομερή απόδειξι του ότι η τοποθέτησις του ακρογωνιαίου λίθου της Σιών στην πλήρη εκπλήρωσι συνέβη στο 1918 μ.Χ., όταν ο Χριστός παρουσιάσθη ως Βασιλεύς, σε αντιστοιχία με τη μικρογραφική εκπλήρωσι της πρώτης ελεύσεως. (Βλέπε Ματθαίος 21:4-9) Αυτή ήταν πράγματι μια πολύ ειδική χρονική περίοδος, ή «ημέρα». Σε αντίθεσι με μια εικοσιτετράωρη ημέρα, η οποία φαίνεται ν’ ακολουθή σαν κάτι φυσικό την προηγούμενή της, η προφητική αυτή ημέρα έγεινε ειδικά από τον Ιεχωβά, και είναι αιτία μεγάλης χαράς και άσματος, όπως αναφέρεται: «Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· ας αγαλλιασθώμεν, και ας ευφρανθώμεν εν αυτή.» (Ψαλμός 118:14, ΑΣ) Παρατηρήστε, επίσης, ότι ο Δαβίδ, όχι μόνο μιλεί για τον εαυτό του, όπως όταν λέγη, «Δύναμίς μου και ύμνος είναι ο Ιεχωβά,» αλλά περιλαμβάνει και όλους τους αληθινούς Ισραηλίτες να συμμετέχουν μαζί του, όπως όταν λέγη κατόπιν: «Φωνή αγαλλιάσεως [άσματος] και σωτηρίας είναι εν σκηναίς δικαίων.» Έτσι τώρα, ας χαίρωμε όλοι και ας ψάλλωμε δυνατά για τη σωτηρία που απειργάσθη ο Ιεχωβά στη Σιών κατά την ημέρα αυτή, την ημέρα του.—Ψαλμός 118:14, 15, ΑΣ.

21. Σε ποια πορεία ενεργείας υποκινούμεθα από μια εκτίμησι των αληθειών αυτών;

²¹ Καθώς εκτιμούμε ότι ο Ιεχωβά μας εχάρισε το φως της αληθείας του λόγου του, όχι μόνο το να τον εννοούμε και να τον βλέπωμε να εκπληρώνεται σ’ αυτή τη θαυμαστή ημέρα, αλλά και το να έχωμε το προνόμιο να λαμβάνωμε μέρος στην εκπλήρωσί του, με χαρά ‘δοξολογούμε τον Ιεχωβά για την αγαθότητά του’. Όχι μόνο τούτο, αλλά είμεθα γεμάτοι από το μαχητικό πνεύμα της αποφάσεως να ‘φυλάττωμεν τας εντολάς του Θεού’ στο ‘έργον της επιδόσεως της μαρτυρίας του Ιησού’, ‘ακόμη και παρά τον κίνδυνον του θανάτου’. Ανιδιοτελώς αφιερώνομε και δεσμεύομε τους εαυτούς μας σ’ αυτή την πορεία της ενεργείας. Ιδέτε πόσο ωραία εκφράζεται αυτό: «Ο Θεός είναι ο Ιεχωβά, και έδειξε φως εις ημάς· φέρετε την θυσίαν, δεδεμένην με σχοινία, έως των κεράτων του θυσιαστηρίου.»—Αποκάλυψις 12:11, 17· Ψαλμός 118:27, ΑΣ.

22. Πώς το Ησαΐας 12:1-6 σχετίζεται με τη μελέτη μας;

²² Αλλά εσημειώσατε ειδικά την παρατήρησι εκείνη (παραγρ. 20) για την ίδρυσι της Σιών «έπειτα από μια χρονική περίοδο στενοχωρίας»; Αυτό αναφέρεται στον Ψαλμό 118 εδάφιο 18: «Αυστηρώς με επαίδευσεν ο Ιεχωβά, αλλά δεν με παρέδωκεν εις θάνατον.» Αλλά στραφήτε τώρα στον Ησαΐα, κεφάλαιο 12, και ιδέτε πώς η σύντομη αυτή προφητεία σε κάθε της λέξι επιβεβαιώνει αφθόνως τα κύρια σημεία της μελέτης μας. Όπως συχνά εξηγήθηκε στη Σκοπιά, η οργή του Ιεχωβά απέναντι του λαού του στο πρώτο μέρος της «ημέρας εκείνης» ωφείλετο στην αποτυχία των δούλων του να ζήσουν σύμφωνα με την αποστολή των ως ψαλλόντων μαχητών. Αλλά ο Θεός, μέσα στη στοργική του αγαθότητα, εθεράπευσε την κατάστασι και παρηγόρησε τον λαό του φέρνοντας σωτηρία στη Σιών. «Διότι έκαμεν υψηλά· γνωστόν είναι εις πάσαν την γην.» [Ησαΐας 12:5] Πάλι, λοιπόν, έρχεται η επωδός: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και το άσμα· και εστάθη η σωτηρία μου. Και εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.» Ναι, όπως έδειξε ο Ιησούς στη συνομιλία του με τη Σαμαρείτιδα γυναίκα σε κάποια κατά γράμμα πηγή ή φρέαρ, το ζωοπάροχο ύδωρ της αληθείας μπορεί τώρα δωρεάν και με χαρά να αντληθή για όλους τους διψασμένους που επιθυμούν να αποδώσουν ιερή υπηρεσία με το πνεύμα της αληθινής λατρείας. Για τούτο υψώνεται τώρα μια ισχυρή απάντησις από όλα τα μέρη ως μια ανταπόκρισις στην προσταγή που ηχεί: «Αγάλλου και ευφραίνου κάτοικε της Σιών· διότι ο Άγιος του Ισραήλ είναι μέγας εν τω μέσω σου.»—Ησαΐας 12:2, 3, 6, ΑΣ· Ιωάννης 4:14, 23· Αποκάλυψις 22:17.

23. Σε ποιο μέρος της Γραφής αναφέρεται ότι ο Ιεχωβά ψάλλει, και για ποια αίτια και με ποια ενθάρρυνσι για μας;

²³ Τελικά, ενθυμείσθε ότι εκάμαμε εδώ στην αρχή μνεία μιας περιπτώσεως που ο Ιεχωβά ο ίδιος αναφέρεται στη Γραφή ότι ψάλλει. Αυτή βρίσκεται εις Σοφονίαν 3:14-17 (ΑΣ). Πρώτα, για την ενθάρρυνσί μας ως ψαλτωδών, έρχεται η προσταγή να ‘ψάλωμεν και να αλαλάξωμεν και να τερπώμεθα και να ευφραινώμεθα εξ όλης καρδίας’. Γιατί; Διότι «αφήρεσεν [«έθεσε κατά μέρος,» ΜΙΡ] ο Ιεχωβά τας [δυσμενείς] κρίσεις σου, απέστρεψε τον εχθρόν σου [τους Βαβυλωνιακούς και ομοίους με τον Φαραώ καταδυνάστας]· βασιλεύς του Ισραήλ είναι ο Ιεχωβά εν μέσω σου· δεν θέλεις πλέον φοβηθή κακόν [«συμφοράν,» ΜΙΡ].» Κατόπιν, για την ενθάρρυνσί μας ως μαχητών, έρχεται η συγκινητική προσταγή: «Εν τη ημέρα εκείνη θέλει λεχθή προς την Ιερουσαλήμ, Μη φοβού· Σιών, ας μη εκλύωνται αι χείρες σου. Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εν μέσω σου, ο δυνατός, θέλει σε σώσει [από τον εχθρόν], θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά, θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην αυτού, θέλει ευφραίνεσθαι εις σε εν άσμασι.» Με ποιους περισσότερο διεγερτικούς και εξυψωμένους τόνους θα μπορούσαμε να τελειώσωμε τη μελέτη αυτή;—Παραβάλατε με Ψαλμόν 132:13-18.

Ένα Μάθημα Άσματος

 1. Ποια είναι η κυρία ευθύνη μας, και από ποια άποψι πρόκειται να εξετασθή;

ΑΡΚΕΤΑ συχνά, αλλά ουδέποτε υπερβολικά συχνά, το κύριο θέμα της Σκοπιάς υπήρξε μια πρόσκλησις αποδόσεως αίνου στον Ιεχωβά. Στην προηγούμενη μελέτη μας εξητάσθησαν οι λόγοι γι’ αυτό—με συνδυασμό του άσματος και της μάχης—από τη γενική ή ομαδική άποψι. Τώρα περιορίζομε το ζήτημα ιδιαίτερα στην ατομική άποψι, ως προς το τι εσείς, προσωπικώς, μπορείτε να μάθετε για την ενθάρρυνσί σας και την καθοδηγία σας από αυτό το μάθημα άσματος.

 2. Ποια περικοπή παρέθεσε ο Παύλος που απεκάλυπτε τον σκοπό του Θεού σχετικά με τον Φαραώ;

² Ας πάρωμε ως βάσι της μελέτης μας ακριβώς το ίδιο σημείο εκκινήσεως όπως και πριν, δηλαδή, τον αναγγελμένο σκοπό του Θεού όπως εξεφράσθη στον Φαραώ μέσω του δούλου του Μωυσέως και καθώς παρετέθη από τον Παύλο: «Δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» (Ρωμαίους 9:17) Τη φορά όμως αυτή ας εξετάσωμε την παραπάνω έκφρασι από την άποψι του αποστόλου, βλέποντας γιατί παρέθεσε την περικοπή αυτή, και εξετάζοντας επίσης γιατί το επιχείρημά του περιέχει έξοχη ύλη για το μάθημα μας αυτό που είναι μάθημα άσματος.

 3. Πώς αναπτύσσει ο Παύλος το προκαταρκτικό του επιχείρημα σχετικά με τον κατά σάρκα Ισραήλ;

³ Στα αρχικά πέντε εδάφια του κεφαλαίου 9 της προς Ρωμαίους επιστολής ο Παύλος εκφράζει τη μεγάλη του λύπη για τους κατά σάρκα συγγενείς του, τους Ισραηλίτες, που απελάμβαναν τέτοια έξοχα πλεονεκτήματα και ευκαιρίες υπό τον Νόμον, αλλά τα έχασαν, όπως αναφέρεται πιο πάνω στην επιστολή του. Οι κατά σάρκα Ισραηλίτες ενόμιζαν ότι μόνον αυτοί είχαν το δικαίωμα να κληρονομήσουν την εύνοια του Θεού λόγω της σαρκικής των καταγωγής από τον Αβραάμ και λόγω των έργων των υπό τον Νόμον. Αλλά, στα εδάφια 6 έως 8 του κεφαλαίου αυτού, ο Παύλος εξηγεί ότι «πάντες οι εκ του [σαρκικού] Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ,» δεν είναι, δηλαδή, ο αληθινός Ισραήλ, ή εκλεκτός λαός του Θεού, όπως ήταν η πρόθεσις του Ιεχωβά και προελέχθη στον λόγον του. Κατόπιν, αφού υπενθυμίζει ότι το σπέρμα του Αβραάμ επρόκειτο να έλθη μέσω της γραμμής του Ισαάκ, ο οποίος εγεννήθη εις εκπλήρωσιν της επαγγελίας του Θεού και δεν θα ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να γίνη αυτό με άλλο τρόπο, ο απόστολος λέγει κατόπιν ότι «τα τέκνα της σαρκός, ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού· αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται δια σπέρμα». Με τα τελευταία αυτά αναφέρεται σ’ εκείνους που γίνονται μέλη του πνευματικού Ισραήλ, της αληθινής εκκλησίας υπό τον Χριστόν την Κεφαλήν, και που γίνονται τέκνα Θεού μόνο λόγω της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Θεού και της επαγγελίας του, και όχι λόγω του τι έκαμαν ή εκληρονόμησαν.—Παραβάλατε με Γαλάτας 3:16, 29· 4:28.

 4. Σε ποιο συμπέρασμα φθάνει ο απόστολος, που περιλαμβάνει ποια αρχή;

⁴ Και ποιο λογικό συμπέρασμα αντλεί ο απόστολος από το επιχείρημα αυτό; Α, εδώ ερχόμεθα στην πρώτη Βιβλική αρχή, ή θεμελιώδη αλήθεια, που ζητεί την εντατική μας προσοχή για να καταστή δυνατόν ν’ αρχίσωμε να μαθαίνωμε το μάθημά μας ορθά. Για να το εκθέσωμε με τα λόγια του Παύλου, ο Θεός διευθέτησε τα πράγματα με τέτοιον τρόπο «δια να μένη ο κατ’ εκλογήν προορισμός του Θεού ουχί εκ των έργων, αλλ’ εκ του καλούντος [δηλαδή, του Θεού], . . . Άρα λοιπόν δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού.» (Ρωμαίους 9:11, 16) Η αρχή που εκτίθεται εδώ είναι ότι ο Θεός έχει το απόλυτο και αναμφισβήτητο δικαίωμα να εκλέξη όποιον θέλει για ν’ απολαύση την εύνοιά του.

 5. (α) Ποιο μάθημα πρέπει να μάθωμε, και γιατί είναι σπουδαίο; (β) Για ν’ απολαύσωμε την εύνοια του Θεού, ποιοι είναι οι ουσιώδεις όροι;

⁵ Το μάθημα που πρέπει να μάθωμε απ’ αυτό είναι η τελεία εξάρτησίς μας από τον Θεό. Δεν είναι, βέβαια, άτοπο το να επιθυμούμε ν’ απολαμβάνωμε την εύνοια και το έλεος του Θεού, ούτε είναι άτοπο το να τρέχωμε στο δρόμο που εχάραξε ο Θεός για τον λαό του. Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί κανείς να γίνη ένας από τον λαόν του Θεού μόνο επειδή έτσι επιθυμεί ή αποφασίζει. Ούτε αυτό εξαρτάται από το να τρέχη κανείς ή ν’ ακολουθή μια πορεία που θα του δώση το δικαίωμα, σαν να ήταν αυτό δυνατόν, να περιμένη την επιδοκιμασία του Θεού. Αυτό ήταν το λάθος που έκαμε ο Ισραήλ. «Ο δε Ισραήλ ζητών νόμον δικαιοσύνης, εις νόμον δικαιοσύνης δεν έφθασε. Δια τι; Επειδή δεν εζήτει αυτήν εκ πίστεως, αλλ’ ως εκ των έργων του νόμου.» (Ρωμαίους 9:31, 32) Ας μην αποφασίζωμε ή καθορίζωμε τα πράγματα μόνοι μας. Ας κάνωμε πάντοτε επιμελή έλεγχο του εαυτού μας και ας φροντίζωμε να διατηρούμε μια αληθινή εγκάρδια εκτίμησι των όρων που ο ίδιος ο Θεός έχει καθορίσει και θέσει στον λόγον του ως τις αναγκαίες απαιτήσεις για να έχωμε την εύνοιά του. Αυτό είναι αναγκαίο όχι μόνο για να κάμωμε ένα κατάλληλο ξεκίνημα στη Χριστιανική μας πορεία, αλλά και κατά μήκος όλου του δρόμου, επειδή είναι δυνατόν να ολισθήση κανείς ή να παγιδευθή. (Γαλάτας 5:7) Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι πολύ ενωρίς στο ιερό Υπόμνημα εκτίθενται καθαρά, τόσο η προηγούμενη αρχή ότι ο Θεός κάνει την εκλογή, όσο και οι αναγκαίες απαιτήσεις για να εκλεγή κανείς. Διότι ενώ ο Ιεχωβά είπε στον Μωυσή: «Θέλω ελεήσει όντινα ελεώ, και θέλω οικτειρήσει όντινα οικτείρω,» λίγο πρωτύτερα εξέφρασε τους αναγκαίους όρους για την απόλαυσι τέτοιου ελέους και οικτιρμών: «Κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με, και φυλαττόντων τα προστάγματά μου.»—Έξοδος 33:19· 20:6.

 6. Στην παράθεσι από τον Παύλο του Έξοδος 9:16, ποιες δύο περαιτέρω αρχές αποκαλύπτονται;

⁶ Αφού παραθέτει το Έξοδος 33:19 και εκφράζει την αρχή αυτή με δικά του λόγια, κατόπιν ο Παύλος προσθέτει προς υποστήριξίν της: «Διότι η γραφή λέγει προς τον Φαραώ, “Ότι δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη”.» (Ρωμαίους 9:17) Αυτό φανερώνει δύο περαιτέρω θεμελιώδεις αρχές. Η μία είναι ότι κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθή στον σκοπόν του Θεού ή να τον ματαιώση, ούτε ο υπερήφανος και ισχυρός Φαραώ ούτε εκείνος τον οποίον αυτός αντιπροσώπευε, ο Σατανάς, «ο θεός του αιώνος τούτου». (2 Κορινθίους 4:4, Κείμενον) Η άλλη αρχή είναι, ότι ο Θεός είναι απείρως μεγάλος. Ο Θεός είναι το παν. Αυτή είναι η μεγίστη αρχή και θα επισφραγισθή στην τελική εκπλήρωσι του ενδόξου σκοπού του, διότι «τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.»—1 Κορινθίους 15:28.

ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

 7. Πώς η πρώτη από αυτές τις αρχές διδάσκει ένα σπουδαίο μάθημα για σήμερα;

⁷ Πάλιν, σημειώστε τα παρακάτω πολύτιμα μαθήματα για να ψάλλωμε κατάλληλα τους αίνους του Θεού. Το πρώτο είναι ότι μια πραγματική εκτίμησις της προηγουμένης αρχής εμπνέει εμπιστοσύνη και ευσεβή φόβο. Υπάρχουν πολύ ισχυρές δυνάμεις του κακού στον κόσμο σήμερα, δυνάμεις σκληρής καταπιέσεως και που θα μπορούσαν να εξαπολύσουν έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Μην τις φοβείσθε. Ο Θεός μπορεί να κάμη και θα κάμη να συγκρατηθούν αυτές οι δυνάμεις με μια σφιχτή λαβή και έτσι να τις χειρισθή στρατηγικώς ώστε τίποτε να μην επιτραπή να βλάψη πραγματικά κανένα από τα συμφέροντα της Βασιλείας και κανέναν από τους ψαλτωδούς και μαχητάς της Βασιλείας. Μπορούμε, λοιπόν, κάλλιστα να ψάλλωμε, και τολμηρά και γλυκά.—Αποκάλυψις 7:1.

 8. Ποιο άλλο μάθημα μπορούμε να μάθωμε, και πώς πρέπει να επηρεασθούμε προσωπικώς;

⁸ Το δεύτερο είναι το μάθημα της ευγνωμοσύνης. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα αν γινώμεθα αποδέκται του ελέους του Θεού, αντί να σκληρυνώμεθα, όπως ο Φαραώ. Αυτή είναι μια ισχυρή προσωπική αιτία για να ψάλλωμε τους αίνους του Ιεχωβά για τη σωτηρία που μας παρέχεται φιλάγαθα μέσω ελέους. «Ότε εφανερώθη η χρηστότης και η φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Θεού, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς.»—Τίτον 3:4, 5.

 9. Η άπειρη μεγαλωσύνη του Θεού ποιο πολύτιμο μάθημα μας διδάσκει;

⁹ Το τρίτο μάθημα, που βασίζεται ιδιαιτέρως στην αρχή που αναφέραμε τελευταία, είναι πως πρέπει να κατανοήσωμε ότι όλη η αναγνώρισις, και επομένως όλος ο αίνος, οφείλεται στον Θεό, από τον οποίον εξαρτώνται όλα και στον οποίον μπορούμε να βασιζώμεθα απολύτως. Με άλλα λόγια, είναι ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης. Καθώς ο Παύλος είπε για τον εαυτό του και έναν άλλον αδελφόν: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» (1 Κορινθίους 3:6, 7) Ας έχωμε υπ’ όψιν αυτή την όρασι και άποψι. Δίδει στον Ιεχωβά τη δικαιωματική του θέσι και κρατεί εμάς στην κατάλληλη θέσι μας. Μας κρατεί συντονισμένους με τον Δημιουργό για να ψάλλωμε ορθά τους αίνους του. Μας κρατεί ταπεινούς και ευγνώμονας, και αυτή είναι η μόνη ασφαλής και κατάλληλη στάσις για να ψάλλωμε ευπρόσδεκτα τους αίνους του Ιεχωβά.

10. Ποια συναίσθησι μπορεί να έχωμε για τον εαυτό μας εν αντιθέσει με τον Μωυσή και τον Δαβίδ, και πώς ο λόγος του Θεού μάς βοηθεί σχετικώς;

¹⁰ Οι περιστάσεις υπό τις οποίες ο Μωυσής και ο Δαβίδ και άλλοι πιστοί δούλοι διεκήρυξαν το όνομα και τον σκοπόν του Ιεχωβά ήσαν συχνά πολύ δραματικές και τους έφεραν στο κέντρον της δημοσίας προσοχής. Αντιθέτως, εσείς πιθανώς μπορεί να έχετε έντονη συναίσθησι των περιωρισμένων σας δυνατοτήτων και των μονοτόνων συνθηκών της ζωής σας ως μιας κοινής οικοκυράς ή ως ενός εργάτου εργοστασίου κλπ. Μπορεί να έρχεσθε σε πειρασμό να πήτε στον εαυτό σας, ‘Πού είναι η θέσις μου; Το μόνο μάθημα άσματος που παίρνω προέρχεται από το ξυπνητήρι τόσο νωρίς το πρωί. Αισθάνομαι τον εαυτό μου πολύ μικρόν και χωρίς αξία.’ Και σε μεγάλο βαθμό συμφωνούμε μαζί σας. Είναι αλήθεια ότι είσθε μικρός και χωρίς αξία. Αλλά εκείνο που είναι θαυμαστό εν σχέσει με τούτο, είναι ότι ο Θεός, ο οποίος έχει το αναμφισβήτητο δικαίωμα όσον αφορά το ποιος θα απολαύση την εύνοιά του, έχει ευδοκήσει να κάμη δυνατόν για σας να συμβαδίσετε και να συμμετάσχετε με άλλους, ομοίως μικρούς και χωρίς αξία, στο μεγαλειώδες προνόμιο αμέσου υπηρεσίας της Βασιλείας υπό την διεύθυνσι της οργανώσεώς του Σιών. Τι δύναμις και παρηγορία μπορεί ν’ αποκτηθή από τον τρόπο με τον οποίον ο Ιεχωβά ο ίδιος συνδέει αυτές τις δύο αντίθετες αρχές της μεγαλωσύνης του και της μικρότητός μας! «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την Αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος· εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.»—Ησαΐας 57:15.

11. Με την κατάλληλη άποψι, πώς πρέπει να βλέπωμε τη συμμετοχή μας στην υπηρεσία της Βασιλείας;

¹¹ Αυτό σημαίνει, από την πρακτική πλευρά του δικού σας μαθήματος άσματος, ότι δεν υπάρχει ούτε η ελαχίστη ανάγκη να ζητήτε ή να περιμένετε τη δραματική περίστασι για να ψάλετε τον αίνον του Ιεχωβά. Μάλλον, μην περιφρονείτε ή παραβλέπετε την πιο μικρή και φαινομενικά ασήμαντη ευκαιρία για να μιλήσετε για τη Βασιλεία. Δεν χρειάζεται να αφήσετε την πατρίδα σας και να φοιτήσετε στη Βιβλική μας Σχολή Γαλαάδ προτού μπορέσετε να λάβετε μέρος στη διακήρυξι του ονόματος του Ιεχωβά ‘εις όλην την γην’. Όχι. Μπορείτε ν’ απολαύσετε μια εξίσου πραγματική συμμετοχή, με την προσθήκη της ευλογίας του Ιεχωβά, σε ό,τι μπορεί να φαίνεται ότι είναι το «καθημερινό άμεσο και κοινό καθήκον» επισκέψεως, με τον τακτικό τρόπο, των ανθρώπων στα γειτονικά αγροκτήματα και κατοικίες ή στα μικρόσπιτα των συνοικιακών δρόμων της πόλεως που διαμένετε.

12. Γιατί είναι αναγκαίον να προσέχωμε την εξωτερική μας εμφάνισι στο έργον του Ιεχωβά;

¹² Ένα άλλο πρακτικό σημείο. Μη λησμονείτε ότι, για να ψάλετε αποτελεσματικά, πρέπει να δώσετε προσοχή όχι μόνο σ’ εκείνο που πρόκειται ν’ ακουσθή, αλλά και σ’ εκείνο επίσης που πρόκειται να ιδούν οι άνθρωποι. Με το τελευταίο αυτό αναφερόμεθα στην προσωπική σας εμφάνισι, που περιλαμβάνει την ενδυμασία, τη συμπεριφορά και ιδιαίτερα την έκφρασι του προσώπου σας και των ματιών σας. Οσοδήποτε ταπεινές και αν είναι οι περιστάσεις σας, μπορείτε να είσθε καθαρός και φιλόκαλος, αλλά ειδικά μπορείτε κάλλιστα ν’ αφήνετε το πρόσωπό σας και το χαμόγελο σας ν’ ακτινοβολούν και ν’ αντανακλούν αυτό ακριβώς το πνεύμα του αγγέλματος της Βασιλείας, με τη χαρά του, την ειρήνη και την ελπίδα. (2 Κορινθίους 3:18) Για να χρησιμοποιήσωμε ένα μουσικόν όρον, αυτό πρέπει να είναι ένα «τραγούδι χωρίς λόγια». Κατανοούμε, βέβαια, ότι το άγγελμά μας είναι πολύ σπουδαιότερο από την εμφάνισί μας, αλλά πρέπει να ενθυμούμεθα ότι οι ακροαταί μας δεν το εκτιμούν αυτό, τουλάχιστον στην αρχή.

13. Για αποτελεσματική υπηρεσία, τι μπορούμε να μάθωμε από την εξεικόνισι του άσματος;

¹³ Ας αποφεύγωμε κάθε πράγμα που είναι υπερβολικό ή ψευδές. Όπως στη φυσική εξεικόνισι, δεν είναι εκείνος που ψάλλει με συνεχώς παλλόμενη φωνή και με πολύ ταλάντευμα του σώματος και με άλλες επιτηδεύσεις, ο πιο αποτελεσματικός τραγουδιστής, ακόμη και αν μπορή να θεωρηθή λαμπρός από τεχνική άποψι. Μάλλον, είναι εκείνος που ξέρει πώς μ’ ένα απλό, άμεσο τρόπο, να μεταδίδη το πραγματικό άγγελμα του τραγουδιού του και που κάνει τον εαυτό του, να το πούμε έτσι, μέρος του τραγουδιού του, ψάλλοντας απ’ την καρδιά και δίνοντας ειλικρινή έκφρασι στα αισθήματά του και στις συγκινήσεις του. Με τον ίδιο, λοιπόν, ακριβώς τρόπο πρέπει να εκδηλώνεται ο καθένας από μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται για να ψάλωμε το άγγελμα της Βασιλείας που ο Ιεχωβά έθεσε στα στόματά μας ως μια μαρτυρία γι’ αυτόν.—Δευτερονόμιον 31:19.

14. Πώς η ταπεινοφροσύνη και η ευγνωμοσύνη βοηθούν στη διατήρησι αρμονίας και ενότητος;

¹⁴ Υπάρχει ακόμη κι ένα άλλο μάθημα στο οποίον επιθυμούμε να επιστήσωμε την προσοχή σας. Τα δύο αυτά πράγματα, η ταπεινοφροσύνη και η ευγνωμοσύνη, είναι ουσιώδη για να κρατηθούμε σε συντονισμό ο ένας με τον άλλον στην κοινή μας υπηρεσία της Βασιλείας, η οποία είναι υπηρεσία αίνου. Αφού ο Παύλος είπε ότι κατανοούσε πως αυτός και ο Απολλώς δεν ήσαν τίποτε εν συγκρίσει με τον Θεό, ο οποίος μόνος μπορεί να ζωογονήση το σπέρμα της αληθείας που φυτεύθηκε στη διάνοια του ακροατού και να το κάμη να αυξήση, κατόπιν επρόσθεσε, «Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι έν.» (1 Κορινθίους 3:8) Αυτό σημαίνει, στην πράξι, ότι αν έχωμε υπ’ όψιν τη μικρότητά μας και την αναξιότητά μας σε ό,τι αφορά εμάς προσωπικώς, τότε δεν θα είμεθα ατόπως ευαίσθητοι ή και ανάστατοι ακόμη όταν συμβαίνη να μας κακομεταχειρισθή κάποιος στην εκκλησία ή να μας μιλήση αφιλάγαθα. Αλλά, παραμένοντας ευγνώμονες στον Ιεχωβά και ενθυμούμενοι τη μεγαλωσύνη του, θα θέλομε μόνο να συνεχίσωμε τη διακήρυξι του ονόματός του σε όλη την περιοχή μας. Θα είμεθα, βέβαια, προσεκτικοί από μέρους μας να μην είμεθα ένοχοι κακομεταχειρίσεως κανενός από τους μικρούς του Ιεχωβά, για να μην υπάρχη παραφωνία. Ο Ιησούς είπε ότι η ψαλμωδία και διασάλπισις του αγγέλματος της Βασιλείας με τελεία αρμονία και ενότητα είναι ένα από τα σημεία για τον κόσμο, με τα οποία όλοι θα γνωρίσουν ποιοι είναι οι αληθινοί μαθηταί, που εξελέγησαν από τον Θεό για να τον αντιπροσωπεύουν και να είναι μάρτυρές του σε όλη τη γη.—Ιωάννης 17:23.

15, 16. Ποιες περαιτέρω ωφέλειες πρόκειται ν’ αποκτηθούν από τις δύο αυτές ιδιότητες, που οδηγούν σε ποιο αποτέλεσμα;

¹⁵ Κατόπιν, επίσης, η ταπεινοφροσύνη και η ευγνωμοσύνη θα σας βοηθήσουν να υποφέρετε τις εναντιώσεις και τους διωγμούς, είτε μικρούς είτε αρκετά δριμείς, από μέρους εκείνων με τους οποίους είσθε αναγκασμένοι να βρίσκεσθε σε σύνδεσμο σ’ αυτόν τον κόσμο, είτε κάποιου μέλους της οικογενείας σας, είτε του εργοδότου σας, είτε συναδέλφων. Δεν θα στενοχωρηθήτε τόσο πολύ, ενθυμούμενοι ότι είναι πράγματι προνόμιο το να υποφέρη κανείς ως Χριστιανός και ότι ο Ιησούς προειδοποίησε ότι όλοι οι ακόλουθοί του ασφαλώς θα κατεδιώκοντο, όπως και ο ίδιος. (Ιωάννης 15:20· 1 Πέτρου 2:21) Αλλά, παραμένοντας ακόμη ευγνώμονες, θα είσθε άγρυπνοι να ψάλετε τον αίνον του Ιεχωβά και στις πιο απίθανες ακόμη και ενάντιες περιστάσεις, και έτσι να είσθε ίσως ικανοί να μεταστρέψετε τις επιθέσεις του Σατανά σε πείρα πραγματικά ωφέλιμη.

¹⁶ Έτσι, λοιπόν, θέτοντας σε πράξι αυτά τα πολύτιμα μαθήματα, όπως ένας καλός τραγουδιστής χρειάζεται να εξασκήται διαρκώς, έχομε πεποίθησι ότι θα μπορέσετε να κρατηθήτε στην ορθή και δεσπόζουσα θέσι των πραγμάτων και θα μπορέσετε να προσέρχεσθε με ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά στο τέλος κάθε ημέρας μ’ ένα άσμα στην καρδιά σας.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΙΣΙΣ

17. Με ποιον τρόπο εκπαιδευόμεθα για ιερή υπηρεσία, και ποια είναι η εξάρτισίς μας;

¹⁷ Ο Ιεχωβά, ο μεγάλος μας Διδάσκαλος Άσματος, έχει προμηθεύσει όλη την εκπαίδευσι και εξάρτισι για την πλήρη αντιμετώπισι των αναγκών μας. Δεν μας διδάσκει χωριστά, ως μαθητάς τον καθένα ατομικώς, αλλά έχει τη δική του σχολή μουσικής, η οποία είναι η οργάνωσίς του, η Σιών. Αυτή είναι υπό την ηγεσία του αγαπητού του Υιού, ο οποίος ηγείται στο να ψάλλη τους αίνους του ουρανίου του Πατρός, εκπληρώνοντας, όπως δείχνει ο Παύλος, τα προφητικά λόγια του Ψαλμού 22:22: «Θέλω απαγγείλει το όνομά σου προς τους αδελφούς μου, εν μέσω εκκλησίας θέλω σε υμνήσει.» (Εβραίους 2:12) Η εξάρτισις που παρέχεται για όλους όσοι είναι στη Σιών κατά την ημέρα αυτή του Ιεχωβά, συνοψίζεται ωραία για μας στον Ησαΐα 59:21: «Το πνεύμα μου το επί σε, και οι λόγοι μου τους οποίους έθεσα εν τω στόματί σου, δεν θέλουσι λείψει από του στόματός σου, . . . έως αιώνος.»

18. Πώς εξεπαίδευσε και εξήρτισε ο Ιησούς τους μαθητάς του, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁸ Για να καταστούμε ικανοί να εκτιμήσωμε πιο λεπτομερώς πώς ο Θεός κάνει να εκπληρωθή αυτή η προφητεία, ας φέρωμε τη διάνοιά μας προς τα πίσω σ’ εκείνο το συγκινητικό μάθημα άσματος που έδωσε ο Χριστός στους μαθητάς του λίγο μετά την ανάστασί του. Δύο από τους μαθητάς επορεύοντο στους Εμμαούς, γεμάτοι αθυμία και αμηχανία, όταν ο Ιησούς, χωρίς ν’ αναγνωρισθή απ’ αυτούς, ενώθηκε μαζί τους. Αφού ωδήγησε τη συνομιλία στο ορθό σημείο, τι λέγει το θείο υπόμνημα; «Και αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς.» Και με ποιο αποτέλεσμα; Καθώς έλεγαν ο ένας στον άλλον κατόπιν, «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε . . . μας εξήγει τας γραφάς;» Την ίδια εκείνη νύχτα το μάθημα επανελήφθη στους ένδεκα και άλλους, όταν, όπως αναφέρεται, «Διήνοιξεν αυτών τον νουν, δια να καταλάβωσι τας γραφάς.» Κατόπιν είπε τελικά ότι θα απεστέλλοντο ως μάρτυρες των πραγμάτων αυτών που είχαν ιδεί και ακούσει, αλλά μόνο αφού θα είχαν ‘ενδυθή δύναμιν εξ ύψους’. Έτσι, σε μια μικρογραφική εκπλήρωσι, ο Θεός έθεσε τους λόγους του στο στόμα των μαρτύρων του, και τους επροίκισε με την ενεργητική, διαφωτιστική δύναμι του πνεύματός του. Σήμερα, στη μεγαλύτερη εκπλήρωσι, συμβαίνει το ίδιο σε μια παγκόσμια κλίμακα, η δε μείζων χορδή του άσματός μας είναι «τούτω το ευαγγέλιον της Βασιλείας.»—Λουκάς 24:27, 32, 45, 49· Ματθαίος 24:14.

19. Με ποιον πρακτικό τρόπο μπορούμε να το εφαρμόσωμε αυτό στους εαυτούς μας σήμερα;

¹⁹ Ας επωφεληθούμε από αυτό το τέλειο παράδειγμα του Ιησού και ας κατανοήσωμε ότι το κύριον έργον μας είναι να βοηθήσωμε εκείνους που είναι πρόθυμοι να μάθουν να ψάλλουν ‘διανοίγοντες τον νουν των, δια να καταλάβωσι τας γραφάς’. Άλλωστε, ο Λόγος είναι το Υμνολόγιόν μας, και αν αυτό το έργο εκτελήται ορθά, θα κάμη τις καρδιές των να καίουν μέσα τους. Αν, παραδείγματος χάριν, έχετε το προνόμιο να κάμετε μια δημοσία ομιλία, μη δαπανάτε πάρα πολύν χρόνον παραθέτοντας και σχολιάζοντας όσα έχουν ειπεί οι ηγέται του κόσμου. Μάλλον, αναλάβατε γρήγορα το Γραφικό σας επιχείρημα, εξηγώντας σαφώς τη σημασία των Γραφών και την εκπλήρωσί των. Αυτή ήταν η μέθοδος του Παύλου. «Διελέγετο μετ’ αυτών από των γραφών, εξηγών και αποδεικνύων.» Σημειώστε, επίσης, πώς ο Απολλώς επωφελήθηκε της ορθής εκπαιδεύσεως και εξαρτίσεως. «Διότι εντόνως [‘ζέων κατά το πνεύμα’] εξήλεγχε τους Ιουδαίους δημοσία, αποδεικνύων δια των γραφών ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.» (Πράξεις 17:2, 3· 18:25, 28) Μην αποτύχετε να επωφεληθήτε, επίσης, από τη σημερινή εκπαίδευσι και εξάρτισι που παρέχεται με την τακτική μελέτη της Σκοπιάς και άλλων δημοσιεύσεων της Εταιρίας, καθώς και με τα μαθήματα της σχολής θεοκρατικής διακονίας που παρέχουν πρακτική βοήθεια.

20. Γιατί είναι τόσο σπουδαία η κατάλληλη διάθεσις της καρδιάς, και ποιες ειδικές ευλογίες φέρνει σήμερα;

²⁰ Αλλά, επάνω απ’ όλα, ποτέ μην παραβλέπετε τη σπουδαιότητα της κατάλληλης διαθέσεως της καρδιάς. Μην αφήνετε τον Κύριον Ιησούν να έχη να πη σ’ εσάς ό,τι είπε σ’ εκείνους τους δύο που επορεύοντο στους Εμμαούς: «Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται.» (Λουκάς 24:25) Μη στενοχωρείσθε αν αισθάνεσθε ότι είσθε κάπως βραδείς στο να κατανοήτε τα πράγματα και στο να εκφράζεσθε. Αν έχετε μια πρόθυμη καρδιά, μπορείτε κάλλιστα να γίνετε ένας πιο αξιόπιστος και αποτελεσματικός ψαλτωδός από ό,τι είναι ο αδελφός σας που συναισθάνεται ότι έχει ταχεία αντίληψι. Θυμηθήτε πως το γεγονός ότι αυτοί που ανήκουν στη Σιών ψάλλουν «εξ όλης καρδίας», είναι εκείνο που φέρνει τέτοια χαρά στην καρδιά του Ιεχωβά ώστε και αυτός επίσης ‘ευφραίνεται εις σε εν ασμάσι.’ Τι θαυμαστή εύνοια να κατοικούμε σ’ αυτή την ένδοξη πόλι όπου ο Ιεχωβά ο ίδιος κατοικεί, μια πόλι γεμάτη άσματα που είναι πολύ γλυκύτερο από τις πιο ρευστές, χρυσές νότες κάποιου ύμνου που αντηχεί σε μια πανύψηλη πτέρυγα καθεδρικού ναού και που ψάλλεται από έναν κατ’ επάγγελμα εκκλησιαστικό χορό.—Σοφονίας 3:14, 17· Ψαλμός 132:13, 14.

21, 22. Ποιο προφητικό δράμα συνδέει στενά το άσμα και τη μάχη, τονίζοντας ποια χαρακτηριστικά, και οδηγώντας σε ποιο συμπέρασμα;

²¹ Σε μια σύντομη κατακλείδα, ας ιδούμε τους εαυτούς μας ως εκείνους που έχουν το προνόμιο να λαμβάνουν μέρος στο προφητικό εκείνο δράμα όπου το άσμα και η μάχη ήσαν τόσο στενά συνδεδεμένα, όπως αναφέρεται εις 2 Χρονικών, κεφάλαιο 20. Τότε οι συνενωμένες δυνάμεις του Αμμών, του Μωάβ και των από του Όρους Σηείρ επήλθαν εναντίον του Ιωσαφάτ, βασιλέως του Ιούδα, παριστάνοντας τις συνενωμένες δυνάμεις του κόσμου του Σατανά σ’ αυτή την ημέρα ν’ απειλούν τον λαόν του Θεού και να επέρχωνται εναντίον του. Αρκετά κατάλληλα, ο στρατός του Ιωσαφάτ δεν έπρεπε να χρησιμοποιήση σαρκικά όπλα σ’ αυτή τη μάχη. Αλλά σημειώστε την τάξι με την οποία επήγαν ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρό, υπό θεοκρατική οδηγία, με προπορευομένους εκείνους που έπρεπε «να ψάλλωσιν εις τον Ιεχωβά, και να υμνώσιν εν αγία παρατάξει», με τα εξής λόγια του άσματος, «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα.» Σημειώστε, επίσης, τα προκαταρκτικά εκείνα λόγια που ελέχθησαν από τον βασιλέα: «Πιστεύσατε εις Ιεχωβά τον Θεόν υμών, και θέλετε στερεωθή· πιστεύσατε τους προφήτας αυτού, και θέλετε ευοδωθή.» (2 Χρονικών 20:20, 21, ΑΣ· παραβάλατε με Λουκάν 24:25) Ακόμη και πριν απ’ αυτό, μόλις το βεβαιωτικό άγγελμα του Ιεχωβά ελήφθη μέσω του Ιααζιήλ, ως απάντησις στη συγκινητική έκκλησι του βασιλέως, «εσηκώθησαν οι Λευίται, . . . δια να υμνήσωσιν Ιεχωβά τον Θεόν του Ισραήλ, εν φωνή υψωμένη σφόδρα».—2 Χρονικών 20:19, ΑΣ.

²² Ας εξακολουθήσωμε, λοιπόν, να ψάλλωμε και ας εξακολουθήσωμε να μαχώμεθα, ώσπου ο Ιεχωβά ο ίδιος να προβή ως «πολεμιστής», και μέσω του Χριστού Ιησού, του ισχυρού ‘βραχίονος του Ιεχωβά’ να αχθή η μάχη σε θριαμβευτική νίκη, και ‘ο ίππος και ο αναβάτης αυτού να ριφθούν εις την θάλασσαν’. (Έξοδος 15:1, 3· Ησαΐας 51:9, ΑΣ) Διατηρήστε τον σχηματισμό σας, συμμορφωθήτε με τις οδηγίες του Παντοδυνάμου, και έτσι «λατρεύσατε τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει».

Εκτέλεσις του Έργου που Επιδοκιμάζει ο Θεός

«Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά το πνεύμα ζέοντες.»—Ρωμαίους 12:11.

 1. Ποιο παράδειγμα δίνει ο Ιεχωβά όσον αφορά την εργασία, και πώς θεωρεί τους αμελείς και τους οκνηρούς;

Ο ΙΕΧΩΒΑ μισεί την οκνηρία. Οι αμελείς στο καθήκον των και οι νωθροί είναι βέβαια βδέλυγμα σ’ αυτόν. Οι αδιάφοροι και οι αδρανείς που παραμελούν το έργον των δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα έχουν την ευλογία και την επιδοκιμασία Εκείνου ο οποίος από την αρχή της δημιουργίας εργάσθηκε με απαράμιλλο ζήλο και επιμέλεια. «Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα,» είπε ο Ιησούς, «και εγώ εργάζομαι.» (Ιωάννης 5:17) Ο Ιεχωβά ποτέ δεν κουράζεται από το έργον του. Ποτέ δεν αποκάμνει ούτε καταλαμβάνεται από ανία πράττοντας εκείνο που αποφασίζει να εκτελέση. Ποτέ δεν αργοπορεί ούτε παραιτείται προτού έχη τελεία επιτυχία. «Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει;» Ακόμη και το όνομά του, Ιεχωβά, προσδιορίζει τον Ύψιστον και Υπέρτατον ως Θεόν σκοπού και δράσεως, διότι προέρχεται από μια λέξι που φανερώνει ενέργεια, από την ενεργητική μορφή του Εβραϊκού ρήματος χαβά. «Εβουλεύθην, και θέλω εκτελέσει αυτό,» λέγει. Έπειτα, λοιπόν, από αμέτρητους αιώνες χρόνου βρίσκομε τον Ιεχωβά ακόμη να είναι προσκολλημένος πιστά στο καταπληκτικό έργο του, να ανταποκρίνεται στις βαριές του ευθύνες τόσον ως Δημιουργού τού σύμπαντος, όσον και ως Κυριάρχου Κυρίου και Αιωνίου Κυβερνήτου.—Ησαΐας 40:28· 46:11, ΑΣ.

 2. Ποια είναι μερικά από τα ανυπέρβλητα παραδείγματα του έργου των χειρών του Ιεχωβά;

² Σκεφθήτε για μια στιγμή τι αχανή έκτασι καλύπτει το υλικό σύμπαν του Δημιουργού, δηλαδή, το περιωρισμένο τμήμα που εξερευνήθηκε έως τώρα από τον άνθρωπο. Ο Γαλαξίας μας, που αποτελείται από όχι ολιγώτερα των τριών χιλιάδων εκατομμυρίων άστρων είναι τόσο ακατάληπτα ευρύς που μια ακτίς φωτός, η οποία ταξιδεύει με την εκπληκτική ταχύτητα των 186.000 μιλίων το δευτερόλεπτο, χρειάζεσαι πάνω από 33.000 χρόνια για να διασχίση τη διάμετρό του. Και όμως αυτό το σύστημα αστέρων δεν καταλαμβάνει καθόλου «εξωτερικό» διάστημα. Μέσα στην εξωτερική περίμετρο στην οποία φθάνουν τα σημερινά τηλεσκόπια, έχει βρεθή και φωτογραφηθή ένα μεγάλο πλήθος από άλλα νησιωτικά σύμπαντα ή γαλαξιακά συστήματα. Αστρικά θαύματα που φέρνουν ίλιγγο στη φαντασία! Υπάρχουν άστρα τόσο βαριά, ώστε μια κυβική ίντσα της ουσίας των ζυγίζει 2.000.000 λίτρες. Υπάρχουν άστρα τόσο μεγάλα που η διάμετρός των είναι πάνω από το δεκαεξαπλάσιο της αποστάσεως της γης από τον ήλιο. Υπάρχουν άστρα τόσο γοργά που τρέχουν γύρω από τις τροχιές των με ταχύτητες μεγαλύτερες από 1.600.000 μιλίων την ώρα. Επί πλέον, οι μυριάδες αυτές των ουρανίων αντικειμένων δεν έχουν ριφθή μαζί με ακαταστασία και αταξία, ούτε περιπλανώνται με χαώδη σύγχυσι. Όχι, κάθε άστρο, κάθε πλανήτης, κάθε αστερισμός και κάθε γαλαξίας κυβερνάται από τους καθωρισμένους νόμους κινήσεως του Ιεχωβά. Το καθένα διανύει την κατάλληλα προσδιωρισμένη πορεία του. Το καθένα λειτουργεί σύμφωνα μ’ ένα ωρισμένο και απολύτως ακριβές δρομολόγιο, και αυτό το κάνουν επί εκατοντάδες εκατομμυρίων χρόνια. Αληθινά, αυτά είναι ανυπέρβλητα παραδείγματα της δημιουργικής ικανότητος του Ιεχωβά. «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, ω Ιεχωβά! τα πάντα εν σοφία εποίησας.»—Ψαλμοί 19:1· 104:24, ΑΣ· Ησαΐας 40:26· Ρωμαίους 1:20.

 3. Από ποιες απόψεις έκαμε ο Ιεχωβά προμήθεια για τον άνθρωπο, και τι πιστοποιεί όλη η κτίσις;

³ Τώρα σκεφθήτε πόσο μικρό—πάρα πολύ μικρό—στίγμα είναι αυτή η γη μας στην απεριόριστη έκτασι του κοσμικού διαστήματος, και όμως ο Ιεχωβά δεν έχασε τα ίχνη της ούτε παρέβλεψε οποιαδήποτε λεπτομέρεια για να την καταστήση κατάλληλη ως κατοικία του ανθρώπου. Όλα γύρω μας είναι θαυμαστά δείγματα του λεπτού και καλλιτεχνικού έργου των χειρών του Δημιουργού, τόσον οι μικροσκοπικές όσο και οι άπειρες μορφές, η καθεμιά ένα θαύμα στην όρασι που εμπνέει το δέος. Δεν απέφυγε ούτε προσπάθεια ούτε κόπο για να κάμη προμήθεια για τις ανάγκες κάθε ζωντανού πλάσματος, του ανθρώπου και του κτήνους ομοίως. (Γένεσις 1:29, 30· 3:21) Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού. Πάντα τα ποιήματά σου, Ιεχωβά, θέλουσι σε αινεί· . . . συ δίδεις εις αυτούς την τροφήν αυτών εν καιρώ. Ανοίγεις την χείρά σου, και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος.» (Ψαλμός 145:9, 10, 15, 16, ΑΣ) Ναι, όλη η έμψυχη και η άψυχη κτίσις πιστοποιεί τον ακάματον ζήλον και την ενεργητικότητα και την ακρίβεια του μεγάλου Αριστοτέχνου Εργάτου. Κανείς δεν μπορεί ορθώς να βρη λάθος στο έργον του. Είναι τέλειο. Ούτε αυτός είναι αναβλητικός, χαλαρός ή καθυστερημένος με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Ιεχωβά εκτελεί όλους τους διακηρυγμένους σκοπούς του ακριβώς στον καθωρισμένο καιρό.—Δευτερονόμιον 32:4· 2 Πέτρου 3:9.

 4. (α) Ποια προμήθεια έκαμε ο Ιεχωβά για την εργασία του ανθρώπου, και γιατί; (β) Πώς πρέπει να επιληφθούμε του έργου που μας αναθέτει ο Ιεχωβά, και γιατί;

⁴ Έργο, καλό, υγιεινό έργο, που απαιτεί τη συνεργασία της διανοίας και των μυώνων, είναι επίσης μια από τις φιλάγαθες προμήθειες του Θεού για τον άνθρωπο, (Γένεσις 1:28· 2:15· 9:1, 7) Ακόμη και η εντολή του Σαββάτου ήταν πρωτίστως εντολή έργου μάλλον παρά αναπαύσεως· διότι αν ήταν ο σκοπός του Θεού να διάγη νωχελώς ο άνθρωπος τον περισσότερο καιρό και να εργάζεται όσο το δυνατόν λιγώτερο, τότε ο Θεός θα είχε ειπεί κατ’ ουσίαν, ‘έξη ημέρες θα αναπαύεσαι, αλλά την εβδόμη μπορείς να εργάζεσαι.’ Όχι, όχι αυτό! Το πολύ μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και της ενεργείας του ανθρώπου έπρεπε να δαπανάται σε επωφελή εργασία, και τούτο για το καλό του ανθρώπου και για τον αίνο του Δημιουργού του. Εκείνοι, επομένως, που ελπίζουν να έχουν την επιδοκιμασία του Θεού, πρέπει ν’ αναλάβουν με ενθουσιώδη (ένθεον) ζήλον το έργον που αυτός τους αναθέτει. Πρέπει να επιληφθούν του έργου αυτού με αποφασιστικότητα και φιλοπονία, εμμένοντας σ’ αυτό παρ’ όλες τις προσπάθειες του Σατανά ή Διαβόλου—του αντιδίκου και του Θεού και του ανθρώπου—να τους αναχαιτίση, να τους παραμερίση ή να τους κάμη να παραιτηθούν εντελώς. Και πόσο ευτυχείς είναι εκείνοι που εξακολουθούν έτσι να εργάζωνται, διότι όχι μόνο τελικά ευοδούνται και επιτυγχάνουν, αλλά δρέπουν επίσης κατά μήκος του δρόμου ικανοποιητικούς καρπούς για τον κόπο τους υπό την μορφή εξαιρετικής χαράς και ευχαριστήσεως άνευ μέτρου. Η θεία αυτή αρχή εξεικονίζεται ωραία στο ακόλουθο παράδειγμα.

 5. (α) Ποια προνόμια έργου απελάμβανε ο Ιησούς στην προανθρώπινη ύπαρξί του; (β) Ποια τριπλή αποστολή εξεπλήρωσε επάνω στη γη;

⁵ Ο Χριστός Ιησούς, ο αγαπητός και μονογενής Υιός του Ιεχωβά Θεού, στην προανθρώπινη ύπαρξί του ως ο Λόγος (που σημαίνει τον Αγορητήν ή Ομιλητήν του Θεού) απελάμβανε το σπάνιο και μοναδικό προνόμιο να εργάζεται παράπλευρα στον Πατέρα του στο μνημειώδες έργον της οικοδομής αυτού του σύμπαντος, στην πρώτη θέσι. «Πάντα δι’ αυτού έγειναν· και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον έγεινεν.» (Ιωάννης 1:1-3, 10· 1 Κορινθίους 8:6· Κολοσσαείς 1:16) Έχοντας πιστά τελειώσει αυτό το έργο που του ανετέθη, ο στενός αυτός σύντροφος του Δημιουργού εστάλη στη γη μια ειδική τριπλή αποστολή. Ως ανθρώπινο πλάσμα έδωσε μαρτυρία για την αλήθεια που ελευθερώνει τους ανθρώπους, έδωκε την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως αντίλυτρον για την εξαγορά του πεπτωκότος ανθρώπου, και κάτω από την πιο μεγάλη σατανική πίεσι, απεδείχθη άξιος να είναι ο διεκδικητής του Ιεχωβά, άξιος να καθήση επάνω στον μεγάλο θρόνο του Ιεχωβά ως βασιλεύς του νέου κόσμου της δικαιοσύνης.—Ιωάννης 8:32, 45, 46· 18:37· Ματθαίος 20:28· 1 Τιμόθεον 2:6· Τίτον 2:14· Φιλιππησίους 2:5-11· Εβραίους 4:15· 5:8, 9.

 6. Με ποιο φρόνημα προχώρησε ο Ιησούς στο Θεόδοτο έργο του, παραβλέποντας τι;

⁶ Χωρίς να γογγύση, χωρίς να στασιάση, χωρίς να παραπονεθή ή να μεμψιμοιρήση για το έργο αυτό που του ανετέθη εν σχέσει με τη γη, ο άνθρωπος Ιησούς προχώρησε με πύρινον και κατατρώγοντα ζήλον. (Ψαλμός 69:9· Ιωάννης 2:17) Νύχτα και μέρα μοχθούσε, παραβλέποντας τα προσωπικά του συμφέροντα, ανέσεις, οφέλη και επιθυμίες. «Ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ,» ήταν η προσευχή του προς τον ουράνιον Πατέρα του. «Εγώ πρέπει να εργάζωμαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα· έρχεται νυξ, ότε ουδείς δύναται να εργάζηται.» «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ματθαίος 26:39· Μάρκος 14:36· Λουκάς 22:42· Ιωάννης 4:34· 5:30· 6:38· 9:4) Δυσκολίες, καταδιώξεις, όνειδος, χλευασμός ή προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες, κανένα από αυτά τα πράγματα δεν επέτρεψε ο Ιησούς να τον στρέψουν προς άλλη κατεύθυνσι ή να τον εμποδίσουν να εκπληρώση τον δίκαιον σκοπόν του Ιεχωβά εν σχέσει με αυτόν.—Εβραίους 12:2, 3.

 7. Τι συνεπάγεται το έργο του θερισμού, και πώς το κατέδειξε αυτό η πορεία του Ιησού;

⁷ Χωρίς αμφιβολία το όργωμα και ο θερισμός είναι ένα πραγματικό έργο, ένα σκληρό έργο, που απαιτεί μεγάλη δύναμι, υπομονή και εγκαρτέρησι. Δεν είναι έργον οκνηρού ανθρώπου. «Ο οκνηρός δεν θέλει να αροτριά εξ αιτίας του χειμώνος· δια τούτο [το επόμενο έτος] θέλει ζητεί εν τω θέρει, και δεν θέλει λαμβάνει.» (Παροιμίαι 20:4) «Ο συνάγων εν τω θέρει είναι υιός συνέσεως· ο δε κοιμώμενος εν τω θερισμώ υιός αισχύνης.» (Παροιμίαι 10:5) Ο Ιησούς ήταν ένας πολύ συνετός υιός και δεν επέφερε ονειδισμό στον Πατέρα του. Εγνώριζε πλήρως το γεγονός ότι έπρεπε να γίνη ένα μεγάλο έργο θερισμού, και όμως οι εργάται ήσαν ολίγοι. (Ματθαίος 9:37) Μετεκινείτο, λοιπόν, επάνω και κάτω στη χώρα, πεζός, σημειώστε, επισκεπτόμενος όλες τις πόλεις και τα χωριά, γιατρεύοντας τους ασθενείς, θεραπεύοντας τους πάσχοντας, παρηγορώντας τους πτωχούς και καταδυναστευμένους, συνάγοντας μαζί εκείνους που ήσαν όμοιοι με σίτον μέσα από τη γεμάτη αγριόχορτα έκτασι του αποστατικού εκείνου έθνους. (Ματθαίος 4:23, 24· 9:35, 36· 14:14· Μάρκος 1:38, 39) Πράγματι ο Ιησούς ήταν ένας πολυάσχολος άνθρωπος! Δύσκολα μπορούσε να βρη έναν απομονωμένο τόπο για ν’ αναπαυθή· συχνά δεν εύρισκε ούτε την ευκαιρία να φάγη ένα ήσυχο γεύμα μόνος του. (Ματθαίος 14:13· Μάρκος 3:20· 6:31-34 Λουκάς 4:42, 43) Κατά συνέπειαν, στη νύχτα του Πάσχα του 33 μ.Χ., ακριβώς στον καιρό που προελέχθη στις αρχαίες προφητείες, ο Ιησούς μπορούσε να κάμη αναφορά στον Πατέρα του: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.» Ο Ιησούς, λοιπόν, με το ν’ αναλάβη με θέρμη το θείο έργο που του ανετέθη και να εγκαρτερήση σ’ αυτό, μπόρεσε να το τελειώση, να κερδίση τη μεγάλη νίκη και να λάβη την προσφιλή επιδοκιμασία του Ιεχωβά.—Ιωάννης 17:4· 19:30· Ματθαίος 17:5.

ΙΔΡΥΣΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ

 8. Τι είδους πρόσωπα συνέλεξε ο Ιησούς για την υπηρεσιακή του οργάνωσι, και γιατί;

⁸ Ο Ιησούς εγνώριζε ότι στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, η καθαρή λατρεία του Ιεχωβά θα εξετείνετο έως τα πέρατα της γης. Αυτό θα απαιτούσε μια δραστήρια θεοκρατική οργάνωσι, και για τούτο στην αρχή της διακονίας του ο Ιησούς συνήθροισε γύρω του ένα σώμα μαθητών στους οποίους έδωκε ειδική εκπαίδευσι και καθοδηγία για το έργο που θα ακολουθούσε. Σημειώστε το είδος των ατόμων που συνέλεξε ως στενούς συντρόφους του. Δεν ήσαν οι οκνηροί και νωθροί αριστοκράται ή οι νωχελείς και παρασιτικοί Φαρισαίοι της εποχής εκείνης. Μάλλον, οι μαθηταί του Ιησού είχαν εκλεγή κατά το πλείστον από την εργαζομένη τάξι ανθρώπων—τραχείς ψαράδες, τελώναι που ειργάζοντο σκληρά, άνδρες και γυναίκες δράσεως που θα μπορούσε κανείς να βασίζεται σ’ αυτούς ότι θα εκτελούσαν εκείνο που τους ανετίθετο. Και ήταν καλό ότι είχαν φιλοδοξίες και ήσαν ενεργητικά άτομα, διότι απητείτο πολύ έργον απ’ αυτούς. Όπως και ο Ιησούς, έπρεπε και αυτοί επίσης να είναι μάρτυρες και διδάσκαλοι μεταξύ των εθνών, κήρυκες και διαγγελείς των αγαθών νέων της βασιλείας των ουρανών. Και αυτοί επίσης έπρεπε να εργασθούν σκληρά στον θερισμό του σίτου μαζί με τον «Κύριον του θερισμού».—Λουκάς 10:2.

 9. Τι είδους διδασκαλία έκαμε ο Ιησούς στους ακολούθους του; Γιατί αυτή ήταν αναγκαία, και πώς ανταπεκρίθησαν εκείνοι;

⁹ Στη διάρκεια των τριάμισυ ετών της διακονίας του, ο Ιησούς έδωκε σ’ αυτούς τους ακολούθους του πολλές προφορικές συμβουλές για την κατάλληλη λατρεία, αφοσίωσι και υπηρεσία του Θεού, καθώς και διδασκαλία όσον αφορά τους βασικούς νόμους που κυβερνούν τη θεοκρατική οργάνωσι, δηλαδή, τις θεμελιώδεις αρχές της αγάπης, της αληθείας και της δικαιοσύνης. Αυτό ήταν αναγκαίο, διότι σε όλη την προηγούμενη ζωή τους όταν ήσαν αποξενωμένοι από τον Θεό, οι διάνοιες αυτών των ανδρών και των γυναικών είχαν διαμορφωθή σύμφωνα με το υπόδειγμα του παλαιού αυτού κόσμου. Τώρα εκαλούντο έξω από το σκότος στο ένδοξο φως για να είναι ακόλουθοι του Ιησού που θα εβάδιζαν στα ίχνη του, αφωσιωμένοι όπως κι εκείνος στην καθαρή, αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Για τούτο έπρεπε ν’ ανακαινίσουν τη διάνοιά τους, ν’ απαλλαγούν από τις εσφαλμένες ιδέες, πράξεις και προκαταλήψεις των που εβασίζοντο σε ανθρωπίνους συλλογισμούς και σε ανθρωποποίητες θεωρίες και παραδόσεις. Από τώρα και στο εξής επρόκειτο ν’ αποτελούν μέρος ενός αγίου έθνους βασιλέων και ιερέων, τελείως αφιωσιωμένου στον Θεόν και την δικαία βασιλεία του υπό τον Χριστόν. Γι’ αυτό ακριβώς δεν έδειξαν κανένα δισταγμό, αλλ’ αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Θεού, αφοσιώνοντας κάθε τι που είχαν, την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμι, την περιουσία και τη διάνοιά τους, στην υπηρεσία του. Στο εξής επρόκειτο να κυβερνώνται από ένα εντελώς νέον κανόνα διαγωγής, ένα κανόνα αγάπης. «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» Αυτή η ανακαίνισις της διανοίας των για μια νέα κατεύθυνσι ζωής δεν ήταν βέβαια εύκολο έργο, αλλ’ απαιτούσε πολλή προσπάθεια και αγώνα από μέρους του καθενός.—Μάρκος 12:29-31· Ιωάννης 13:34, 35.

10, 11. (α) Ποια πρακτική εκπαίδευσι έδωσε ο Ιησούς στους μαθητάς του, και τι απαιτούσε αυτό από μέρους του; (β) Τι είδους οργάνωσις προέκυψε;

¹⁰ Κατόπιν, επίσης, εκτός από την παροχή προφορικής διδασκαλίας, ο Ιησούς έπαιρνε τους μαθητάς του μαζί του στο έργο της μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι και από πόλι σε πόλι, για να μπορέσουν να μάθουν με πρακτική παρατήρησι πώς να χειρίζωνται τον διορισμό των να κηρύττουν, πώς να είναι δραστήριοι στο έργον των και να καλύπτουν πλήρως τον τομέα των. Και από καιρό σε καιρό αυτοί οι νεωστί εκπαιδευμένοι μάρτυρες απεστέλλοντο μόνοι των για να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν πολύτιμη πείρα μέσω εφαρμογής στον αγρό των όσων είχαν διδαχθή στην τάξι. (Ματθαίος 10:1-11:1· Λουκάς 10:1-17) Βέβαια, η εκπαίδευσις αυτών των άλλων μελών της θεοκρατικής οργανώσεως έθετε ένα έκτακτο βάρος επάνω στον Ιησούν, επειδή συχνά ήταν ανάγκη να τους δίνη πρόσθετη διδασκαλία κατ’ ιδίαν έπειτα από μακρές ώρες κοπιώδους κηρύγματος στα πλήθη. Αλλ’ ο Ιησούς δεν παρεπονείτο. Δεν ήταν σαν εκείνους που κυττάζουν διαρκώς το ρολόγι, ούτε ειργάζετο κάτω από τα επικριτικά βλέμματα ενός επιστάτου σωματείου ο οποίος θα του επέβαλλε ποινή επειδή εργάσθηκε πέραν των κανονικών ωρών εργασίας χωρίς να λάβη πρόσθετη αμοιβή. (Ματθαίος 13:1-16, 36-43· 24:3) Και επειδή ο Ιησούς ήταν τόσο επιμελής στο να φροντίζη για κάθε λεπτομέρεια, είχε επιτυχία στην τοποθέτησι του θεμελίου για μια καλή υπηρεσιακή οργάνωσι, μια κοινωνία Χριστιανών διακόνων, κοινωνία αποτελούμενη από άτομα που όχι μόνο ειργάζοντο σκληρά αλλά και εκυβερνώντο από θεοκρατικές αρχές, πρόσωπα που ανεγνώριζαν ότι ο Χριστός Ιησούς με θείο διορισμό διηύθυνε τη δράσι της οργανώσεως ακόμη και ως τη συντέλεια αυτού του συστήματος πραγμάτων.—Ματθαίος 24:14· 28:19, 20.

¹¹ Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία, η Χριστιανοσύνη φυτεύθηκε σε καλή γη σαν μια εκλεκτή άμπελος. «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή,» είπε ο Χριστός, «και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα· ο μένων εν εμοί, και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν· διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.» (Ιωάννης 15:1, 5) Το πνεύμα ή ενεργός δύναμις του Θεού υπήρξε βέβαια επάνω στη θεοκρατική αυτή οργάνωσι, και, ως αποτέλεσμα, τώρα έπειτα από 1900 χρόνια και πλέον, το εύφορο αυτό στέλεχος της αμπέλου μαζί με τα εξαπλωνόμενα κλαδιά του εξακολουθεί να παράγη αφθονία καλών καρπών που διατηρούν τη ζωή, καρπών της Βασιλείας, προς αίνον του Ιεχωβά Θεού, του μεγάλου Γεωργού. Και πού μπορεί να βρεθή σήμερα μια τέτοια ευθεία και καρποφόρος οργάνωσις; Πού υπάρχει μια θεοκρατική οργάνωσις που να διευθύνεται από τις Υπερέχουσες Εξουσίες, τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό Ιησού; Πού είναι σήμερα αυτό το σώμα των αληθινών ακολούθων του Χριστού που βαδίζουν στα ίχνη του και εκτελούν το έργον που επιδοκιμάζεται από τον Θεό, εξαπλώνοντας την καθαρή λατρεία του Ιεχωβά έως τα πέρατα της γης;

ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

12-14. Ποια απόδειξις υπάρχει μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών και μεταξύ των «λαϊκών» που πιστοποιεί ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν είναι η αληθινή άμπελος;

¹² Θορυβωδώς και με μεγάλη αλαζονεία οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» καυχώνται ότι αυτός είναι η ευνοημένη οργάνωσις του Θεού. Αλλά μια γοργή επισκόπησις των έργων του και των καρπών που παράγει πρέπει να πείση εντελώς οποιονδήποτε εκζητητήν της αληθείας ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι κάθε άλλο παρά Χριστιανικός. Διαβάστε τις εφημερίδες του και τα περιοδικά του, ακούστε τα ραδιοφωνικά του προγράμματα και τα προγράμματα τηλεοράσεως, κυττάξτε τη διαγωγή του εν γένει. Τι απαίσιο θέαμα παρουσιάζει! Σε κάθε κλάδον και διαμέρισμα του διεφθαρμένου αυτού συστήματος «φανερά είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων».—Γαλάτας 5:19-21.

¹³ Και αν ζούσε ακόμη σήμερα ο απόστολος Παύλος δεν θα μπορούσε να περιγράψη καλύτερα τα έργα του «Χριστιανικού κόσμου». Όχι μόνο μεταξύ των κοινών λαϊκών των πολλών θρησκευτικών αποχρώσεων παρατηρεί κανείς μια διαρκή προς τα κάτω τάσι χαλαρής διαγωγής, ακαθαρσίας και πορνείας, αλλά επίσης και μεταξύ της τάξεως του κλήρου είναι έκδηλη η παραμέλησις των πνευματικών καθηκόντων. Οι μεγάλοι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανισμού» φανερά επόρνευσαν με τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και εμπορικούς άρχοντας του κόσμου. Τούτο το έκαμαν υποστηρίζοντας σχέδια εναντίον του Χριστού για παγκόσμια κυριαρχία (σχέδια σαν τη Κοινωνία των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη)· υπογράφοντας συμφωνίες συνεργασίας και κονκορδάτα με ασπλάγχνους κοσμικούς δικτάτορας (Χίτλερ, Μουσσολίνι)· και δίνοντας όρκους υποταγής σε ασεβείς κυβερνήτας του κόσμου τούτου (σε ερυθρούς αυθέντας του Κομμουνισμού πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα) ωσάν οι βέβηλοι αυτοί άνθρωποι να ήσαν «αι υπερέχουσαι εξουσίαι» στις οποίες πρέπει να υπακούουν οι Χριστιανοί.—Ρωμαίους 13:1· Αποκάλυψις 17:1, 2.

¹⁴ Επί πλέον, όπως διακηρύττει ο απόστολος κάθε μορφή ειδωλολατρίας εξασκείται μέσα στα όρια του «Χριστιανικού κόσμου». Οι πνευματισταί που βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία με τους αοράτους πονηρούς δαίμονας ακμάζουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις του. Τα μίση του, οι αγώνες, οι ζηλοτυπίες και οι παροξυσμοί της οργής συχνά ξεσπούν σε διεθνείς πολέμους, και μέσα στις φλόγες των παραλόγων αυτών συγκρούσεων σβήνει η ζωή εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων. Οι φιλονεικίες, οι διαιρέσεις, τα σχίσματα και οι φθόνοι μεταξύ των Καθολικών, των Προτεσταντικών και των Ορθοδόξων φατριών είναι πάρα πολλά για να τα αναφέρωμε. Και όσο για τα καμώματα της μέθης, τις κραιπάλες και τις μεθυστικές τέρψεις του «Χριστιανικού κόσμου», αυτά έκαμαν ασφαλώς τους κατοίκους της γης να τρεκλίζουν εδώ κι εκεί, πίσω κι εμπρός, ζαλισμένοι από τον οίνον της πορνείας που φέρνεται σε ζύμωσι από τη σύγχρονη Βαβυλώνα.

15. Τι δείχνει για την κατάστασι του «Χριστιανικού κόσμου» η εκπλήρωσις του 2 Τιμόθεον 3:1-5;

¹⁵ Ο Παύλος, προειδοποιώντας ότι μια τέτοια έκφυλη κοινωνία σαν κι αυτή θα ανεφαίνετο στις έσχατες ημέρες του παρόντος συστήματος πραγμάτων, έγραψε στον Τιμόθεο: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφής ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμόθεον 3:1-5) Προφανώς ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει υποστή σήψιν ως τον βαθύτερον πυρήνα, αλλιώς δεν θα μπορούσε να παραγάγη μια τέτοια άγρια συγκομιδή σαπρών καρπών σαν αυτήν. «Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς,» διότι »παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς· το δε σαπρόν δένδρον κάμνει κακούς καρπούς.»—Ματθαίος 7:16, 17.

16, 17. (α) Ποια είναι η αιτία της ασθενείας του «Χριστιανικού κόσμου»; (β) Ποια Γραφικά εδάφια περιγράφουν κατάλληλα τη διάθεσί του για εργασία;

¹⁶ Η ασθένεια του «Χριστιανικού κόσμου» προκαλείται από έλλειψι κατάλληλης πνευματικής διατροφής, η οποία, εξ άλλου, οφείλεται στην οκνηρία του, στην αδιαφορία του και στην προτίμησί του να κοιμάται. «Η οκνηρία ρίπτει εις βαθύν ύπνον· και η άεργος ψυχή θέλει πεινά. Ο οκνηρός εμβάπτει την χείρα αυτού εις το τρυβλίον, και δεν θέλει ουδέ εις το στόμα αυτού να επιστρέψη αυτήν.» Αν ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε προσέξει την εισήγηση του σοφού ανθρώπου, θα μπορούσε να έχη μάθει ένα μάθημα από το ταπεινό μυρμήγκι. «Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ω οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού, και γίνου σοφός· όστις μη έχων άρχοντα, επιστάτην, ή κυβερνήτην, ετοιμάζει την τροφήν αυτού το θέρος, συνάγει τας τροφάς αυτού εν τω θερισμώ. Έως πότε θέλεις κοιμάσθαι, οκνηρέ; πότε θέλεις σηκωθή εκ του ύπνου σου; Ολίγος ύπνος, ολίγος νυσταγμός, ολίγη συμπλοκή των χειρών εις τον ύπνον· έπειτα η πτωχεία σου έρχεται ως ταχυδρόμος, και η ένδειά σου ως ανήρ ένοπλος.»—Παροιμίαι 6:6-11· 19:15, 24.

¹⁷ Ή όπως άλλες Παροιμίες περιγράφουν κατάλληλα τη λυπηρή κατάστασι του νυσταλέου «Χριστιανικού κόσμου», αυτός περιστρέφεται στην κλίνη της αναπαύσεώς του, όπως η θύρα επάνω στις στρόφιγγές της, όταν κεντάται με τον λόγον της αληθείας του Θεού. Απολακτίζει τη συμβουλή του Ιεχωβά, είναι πολύ σοφός στα μάτια του, υπερήφανος και αλαζονικός στο έπακρον. Ολόκληρο το σπίτι του στάζει σαν κόσκινο, και σε πολλά μέρη η οροφή έχει σχεδόν βαθουλώσει πάνω από το κεφάλι του, και όμως είναι πολύ οκνηρός για να την επισκευάση. Οι θρησκευτικοί αγροί της λεγομένης «Χριστιανοσύνης» δεν είναι τίποτε περισσότερο από κομμάτια γης γεμάτα βάτους τελείως σκεπασμένα από ακανθώδεις ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, εξοργιστικές παραδόσεις, και δηλητηριώδεις διδασκαλίες δαιμονίων, και όμως αυτή προτιμά να κοιμάται και να ονειρεύεται τους περασμένους και τωρινούς εραστάς της. «Διέβαινον δια του αγρού του οκνηρού, και δια του αμπελώνος του ανθρώπου του ενδεούς φρενών· και ιδού, πανταχού είχον βλαστήσει άκανθαι· κνίδαι είχον σκεπάσει το πρόσωπον αυτού, και το λιθόφραγμα αυτού ήτο κατακεκρημνισμένον. Τότε εγώ θεωρήσας εσυλλογίσθην εν τη καρδία μου· είδον, και έλαβον διδασκαλίαν. Ολίγος ύπνος, ολίγος νυσταγμός, ολίγη συμπλοκή των χειρών εις τον ύπνον· έπειτα η πτωχεία σου έρχεται ως ταχυδρόμος, και η ένδειά σου ως ανήρ ένοπλος.»—Παροιμίαι 24:30-34· 26:14-16· Εκκλησιαστής 10:18.

18, 19. Από ποιες απόψεις η πορεία που ακολουθεί ο «Χριστιανικός κόσμος» σήμερα είναι η ίδια μ’ εκείνην που ακολούθησε ο αποστάτης Ισραήλ;

¹⁸ Η συντριπτική απόδειξις φανερώνει ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι αποστάτης, είναι μια εκφυλισμένη άμπελος, και είναι Χριστιανικός μόνο κατ’ όνομα. Έλαβε κάθε ευκαιρία να είναι καρποφόρος οργάνωσις προς αίνον του Θεού, αλλά, όπως και το άπιστο έθνος του Ισραήλ, είναι πολύ χαλαρός και οκνηρός. Το πρωτότυπό του, ο Ισραήλ κατά σάρκα, φυτεύθηκε άμπελος εκλεκτή, και του ανετέθη το καθήκον να κατακτήση το Θεόδοτο έδαφος, και εφ’ όσον προχωρούσαν στο έργον, ευημερούσαν. Εν τούτοις, σύντομα άρχισαν να χαλαρώνουν την προσπάθειά τους, υιοθετώντας μια αδιάφορη στάσι απέναντι του θείου των διορισμού, και τελικά παρητήθησαν εντελώς. Στον νωθρό τους συλλογισμό φαινόταν ευκολώτερο να συμβιβασθούν με τα δαιμονολατρικά έθνη που ήσαν σφετερισταί της γης παρά να τα εκβάλουν με πόλεμο. Στρεφόμενοι στα προσωπικά και ιδιοτελή τους συμφέροντα, υπέστησαν οπισθοχωρήσεις και ήττες, τη μία κατόπιν της άλλης. Ως έθνος απέτυχαν να παραμείνουν στην καθαρή λατρεία του Ιεχωβά. Ως έθνος απέτυχαν να τηρήσουν τους δικαίους νόμους του Ιεχωβά. Ως έθνος απέτυχαν να είναι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά και τηρηταί της διαθήκης του ενώπιον όλων των εθνών που ήσαν ολόγυρά των.

¹⁹ Το ίδιο συνέβη και με τον ανάξιον «Χριστιανικόν κόσμον» και για τους ίδιους λόγους. Απέτυχε να παραμείνη στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά, αντί δε τούτου εσυμβιβάσθη με κάθε σχεδόν μορφή δαιμονισμού που υπάρχει. Παρέβη, μετέβαλε και αθέτησε κάθε νόμον και διάταγμα της Γραφής. Το αποτέλεσμα ήταν ότι «η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής· διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον.» Για τούτο ο «Χριστιανικός κόσμος» έχασε τα ειδικά προνόμια να είναι μάρτυρες τού Ιεχωβά σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους.—Ησαΐας 24:5.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

20, 21. (α) Ποιες αποδείξεις δείχνουν ότι ο Θεός έχει μια οργάνωσι επάνω στη γη που ακολουθεί το υπόδειγμα που έδωσε ο Ιησούς Χριστός; (β) Από ποιον διευθύνεται αυτή η οργάνωσις και ποιο άγγελμα κηρύττεται απ’ αυτήν;

²⁰ Α ναι! Παρ’ όλη την αθλία αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου», ο Ιεχωβά Θεός έχει σήμερα στη γη μια αληθινή οργάνωσι που τηρεί τη διαθήκη και είναι ζηλώτρια, και η οποία αποτελείται από εκείνους που ακολουθούν πιστά το υπόδειγμα που εδόθη από τον Χριστό. Όπως οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού είχαν συναχθή και αποχωρισθή από τον άπιστον Ισραήλ για να είναι ένας ειδικός λαός για το όνομα του Θεού, έτσι ακριβώς και σήμερα άνδρες και γυναίκες από όλα τα επίπεδα της ζωής και από πολλές γλώσσες και εθνικότητες, εκλήθησαν έξω από τα Βαβυλωνιακά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» για ν’ αποτελέσουν μια αληθινή Χριστιανική κοινωνία, τον πυρήνα μιας κοινωνίας του νέου κόσμου, αν σας αρέση. (1 Πέτρου 2:9) Βρίσκονται ακόμη σ’ αυτόν τον παλαιόν κόσμον, είναι αλήθεια, αλλά δεν αποτελούν μέρος αυτού, δεν λαμβάνουν μέρος στις πολιτικές του φιλονεικίες, στις εμπορικές του δοσοληψίες και οικονομικά σχέδια, ή στα θρησκευτικά του κινήματα. (Ιωάννης 17:16· Φιλιππησίους 2:15) Αντί τούτου, θέτουν την ελπίδα τους και την εμπιστοσύνη τους στη βασιλεία του Θεού και προσεύχονται θερμά για την πλήρη και θριαμβευτική επιτυχία της στον Αρμαγεδδώνα. Κυβερνώνται από τις θεοκρατικές αρχές της αγάπης, της αληθείας και της δικαιοσύνης. Τηρούν τις δύο μεγάλες εντολές, δείχνουν αγάπη για τον Ιεχωβά και δείχνουν αγάπη για τον πλησίον, και για την διπλή αυτή αιτία πηγαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους παρηγορώντας τις χήρες και τα ορφανά μέσα στη θλίψι τους και προειδοποιώντας τους πονηρούς για την επικείμενη καταστροφή. Πάντοτε αρνούνται να συμβιβασθούν με ανόμους δικτάτορας και διεφθαρμένους κοσμικούς άρχοντας, και έτσι τηρούνται αμόλυντοι από αυτό το σατανικό σύστημα πραγμάτων.—Μάρκος 12:28-31· Ιάκωβος 1:27.

²¹ Δεν είναι δύσκολο έργον το να αναγνωρίσωμε και προσδιορίσωμε την ορατή οργάνωσι του Θεού διότι δεν υπάρχουν πολλές, ούτε καν ολίγες, υπάρχει μία και μόνη οργάνωσις που ακολουθεί την παραπάνω πορεία, δηλαδή, οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αχώριστα ενωμένη με αυτήν την ευρέως γνωστή οργάνωσι είναι ως ο υπηρέτης και το νόμιμον κυβερνών όργανόν της, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά και όσοι είναι συνταυτισμένοι μαζί τους φέρουν τους καρπούς της Βασιλείας με δημοσία διακήρυξι. (Εβραίους 13:15) Μόνοι αυτοί κηρύττουν την αγαθή αγγελία ότι η βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν είναι η μόνη ελπίς του ανθρώπου. Κανένας άλλος όμιλος, σώμα σύλλογος, εταιρία ή οργάνωσις δεν διακηρύττει ότι η βασιλεία του Θεού ιδρύθη πραγματικά στους ουρανούς, και ότι σύντομα τώρα αυτή η ουρανία κυβέρνησις θα μεταβάλη τη γη σ’ έναν ένδοξο παράδεισο, όπου η πονηρία και η βία θ’ αντικατασταθούν με τελειότητα και ειρήνη. Τι υψηλό και έξοχο προνόμιο να είμεθα ενασχολημένοι σ’ ένα έργον σαν κι αυτό! Τι μεγάλη και μοναδική τιμή να είμεθα συνταυτισμένοι με την οργάνωσι του Ιεχωβά, εκτελώντας το έργον που επιδοκιμάζεται από τον Θεόν!

«Εις την Σπουδήν Άοκνοι»

 1. (α) Για ποιο πράγμα είναι εξέχων ο Ιεχωβά, και πώς περιμένει να εκτελεσθούν τα καθήκοντα που ανατίθενται απ’ αυτόν; (β) Τι μπορεί να λεχθή σχετικά με τους σκοπούς του;

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ, η μεγάλη Πρώτη Αιτία, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, είναι ο Υπέρτατος Τεχνίτης που ποτέ δεν βραδύνει, ποτέ δεν κουράζεται, ποτέ δεν παραιτείται και είναι εξέχων για την ακρίβειά του και την αξιοπιστία του. Όταν στην επεξεργασία του σκοπού του ο Ιεχωβά αναθέτη σε πλάσματα να εκτελέσουν ωρισμένα καθήκοντα, περιμένει και απαιτεί να εκτελεσθούν τα καθήκοντα αυτά με λεπτολόγον επιμέλεια και ακρίβεια. Αποτυχία από αυτή την άποψι φέρνει τρομερές συνέπειες στον αμελή. Πάλιν, όταν ο Ιεχωβά διακηρύττη τι θα συμβή στο μέλλον, φροντίζει ο λόγος του να εκπληρωθή. Εκείνος που πάντοτε ζη, ποτέ δεν κοιμάται, παρακολουθεί επιμελώς για να δη ότι κάθε τι εκπληρώνεται σύμφωνα με την ευαρέσκειά του και το τέλειο θέλημά του. Τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη.—Αριθμοί 23:19· 1 Σαμουήλ 15:29· Ησαΐας 55:10, 11· Μαλαχίας 3:6· Τίτον 1:2· Εβραίους 6:18.

 2. Ποιο διπλό έργον έγινε εις εκπλήρωσιν του Ματθαίος 24:45-47;

² Αυτά τα σημεία τονίζονται ισχυρά σ’ εκείνη την έκθεσι της μακράς σειράς των γεγονότων που λαμβάνουν χώραν στη συντέλεια του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Στην προφητεία αυτή που αναγράφεται στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου, ο Ιεχωβά με το στόμα του Ιησού Χριστού εδήλωσε ότι θα είχε στη γη μια τάξι «πιστού και φρονίμου δούλου», στην οποία θα εμπιστευόταν όλα τα συμφέροντα της Βασιλείας του. (Ματθαίος 24:45-47) Δεν ήταν, συνεπώς, ένα απλό περιστατικό όταν αφωσιωμένοι άνδρες και γυναίκες άρχισαν να συνάγονται έξω από τον άπιστον «Χριστιανικό κόσμο» από το έτος 1870 και έπειτα. Ο Θεός εσκόπευε να τους χρησιμοποιήση ως μια οργάνωσι για να εκτελέσουν ένα διπλό σκοπό. Πρώτον, έπρεπε να διακηρύξουν ότι οι καιροί των εθνών που άρχισαν στο 607 π.Χ. επρόκειτο να τελειώσουν στο 1914 μ.Χ., οπότε ο Ιεχωβά θ’ ανελάμβανε την επίσημη εξουσία του και θα άρχιζε να βασιλεύη στους ουρανούς δια του κεχρισμένου Βασιλέως του. Επί τριάντα επτά, λοιπόν, περίπου έτη πριν από το 1914 διεσαλπίζετο η διακήρυξις αυτή.a Το έργο αυτό στην πραγματικότητα εξεικονίσθη με ό,τι έπραξε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, δηλαδή με ένα έργον ‘ετοιμασίας της οδού έμπροσθεν του Ιεχωβά’. (Ψαλμός 110:1-3· Ησαΐας 40:3· Μαλαχίας 3:1-3· Ματθαίος 11:10· 25:31-33· Ιωάννης 3:28· 1 Πέτρου 4:17) Κατόπιν, έπειτα από την έλευσι του Κυρίου με βασιλική εξουσία, η ίδια αυτή πιστή και επιδοκιμασμένη οργάνωσις υπήρχε και εχρησιμοποιήθη για να κηρύξη τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας έως τα μακρινά πέρατα της γης. (Ματθαίος 24:14) Ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει ακόμη μια τέτοια υπηρεσιακή οργάνωσι στη γη κατά το τελευταίο αυτό ήμισυ του εικοστού αιώνος, ανεγνωρισμένην ό,τι αυτή είναι, δεν μπορεί να υπάρξη ούτε η ελαχίστη αμφιβολία.

 3. Ποιον κατάλογο περιέχει το Ετήσιον Βιβλίον Διεθνών Οργανώσεων, και από ποια άποψι είναι μοναδική η αναγραφή της Εταιρίας Σκοπιά;

³ Το Ετήσιον Βιβλίον Διεθνών Οργανώσεων (1951-52) ετοιμάσθηκε σε συνεργασία με το Οικονομικόν και Κοινωνικόν Συμβούλιον των Ηνωμένων Εθνών και εκδίδεται από το Υπηρεσιακόν Κέντρον της Ενώσεως των Διεθνών Συλλόγων, Παλαί ντ’ Εγκμόν, Βρυξέλλαι, Βέλγιον. Περιέχει ένα λεπτομερή κατάλογο όλων των γνωστών διεθνών οργανώσεων, μαζί με μια περιγραφή της συγκροτήσεώς των, των σκοπών των και της δράσεώς των. Όταν φυλλομετρά κανείς από την αρχή ως το τέλος τον μεγάλον αυτόν τόμον που αποτελείται από 1.200 σελίδες και πλέον, του κάνει μεγάλη εντύπωσι όταν βρίσκη ότι μόνο μία από τις 1.100 και πλέον οργανώσεις που αναγράφονται στον κατάλογο, είναι πραγματικά αφωσιωμένη στο έργον που ανετέθη από τον Κύριον στον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’ του. Η οργάνωσις αυτή, το μη συγκεκροτημένο σε νομικής μορφής ένωσι σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά, αντιπροσωπεύεται από το νόμιμο όργανό της, τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Στις σελίδες 314-316 της αυθεντικής αυτής εκδόσεως αναγράφονται τα ακόλουθα.

ΒΙΒΛΙΚΗ ΚΑΙ ΦΥΛΛΑΔΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΚΟΠΙΑ

 4, 5. Τι λέγει αυτό το Ετήσιον Βιβλίον για την αρχή και τον σκοπό της Εταιρίας;

⁴ «ΙΣΤΟΡΙΑ Ιδρύθη στο 1872 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Διωργανώθη σε νόμιμο σωματείο στο 1884 ως Φυλλαδική Εταιρία της Σκοπιάς της Σιών, το δε παρόν όνομα υιοθετήθηκε στο 1896. Είναι και πάντοτε υπήρξε εντελώς μη πολιτικό, μη κερδοσκοπικό, μη εμπορικό, φιλανθρωπικό, θρησκευτικό σωματείο, αφιερωμένο αποκλειστικά στη Βιβλική εκπαίδευσι.

⁵ »ΣΚΟΠΟΙ Να ενεργή ως ο υπηρέτης και το νόμιμον σε όλο τον κόσμο κυβερνών όργανον του σώματος των Χριστιανών που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά· να κηρύττη το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν Ιησούν σε όλα τα έθνη ως μαρτυρίαν του ονόματος, του λόγου και της υπεροχής του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά· να εκτυπώνη και διανέμη Γραφές και να διαδίδη Γραφικές αλήθειες σε διάφορες γλώσσες μέσω ετοιμασίας και δημοσιεύσεως συγγραμμάτων που περιέχουν πληροφορίες και σχόλια τα οποία εξηγούν τις Γραφικές αλήθειες και προφητείες που αφορούν την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Ιεχωβά υπό τον Χριστόν Ιησούν· να εξουσιοδοτή και διορίζη αντιπροσώπους, υπηρέτας, υπαλλήλους, διδασκάλους, εκπαιδευτάς, ευαγγελιστάς, ιεραποστόλους και διακόνους για να πηγαίνουν σε όλο τον κόσμο δημοσία και κατ’ οίκους να κηρύττουν και διδάσκουν Γραφικές αλήθειες σε άτομα πρόθυμα ν’ ακούσουν, αφήνοντας σ’ αυτά τα άτομα τα συγγράμματα που αναφέρθηκαν και διεξάγοντας Γραφικές μελέτες επάνω σ’ αυτά· να βελτιώνη διανοητικώς και ηθικώς άνδρες, γυναίκες και παιδιά με Χριστιανικό ιεραποστολικό έργο και με φιλανθρωπική και καλής προαιρέσεως εκπαίδευσι των ανθρώπων όσον αφορά τη Γραφή και παρεμπίπτοντα επιστημονικά, ιστορικά και φιλολογικά θέματα· να ιδρύη και διατηρή ιδιωτικά Βιβλικά σχολεία και τάξεις για δωρεάν εκπαίδευσι ανδρών και γυναικών στη Γραφή, σε Βιβλικά συγγράμματα και Βιβλική ιστορία· να διδάσκη, εκπαιδεύη, προετοιμάζη και καταρτίζη άνδρες και γυναίκες ως διακόνους, ιεραποστόλους, ευαγγελιστάς, κήρυκας, διδασκάλους και ομιλητάς . . . να χρησιμοποιή ή θέτη σε λειτουργία σταθμούς ραδιοφωνικών εκπομπών για το κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας. . . . (Καταστατικόν της Εταιρίας).

 6-9. Πώς αυτό το Ετήσιον Βιβλίον περιγράφει την οργάνωσι και δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά;

⁶ »ΔΡΑΣΙΣ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ωργανωμένοι με τον αρχέγονο τρόπο, όπως και η πρώτη αποστολική εκκλησία, χωρίς τάξεις κλήρου και λαϊκών, όλοι δε είναι αδελφοί, ο καθένας αφιερωμένος ατομικώς, καθιερωμένος και διωρισμένος, χωρίς ανθρώπινον ηγέτη, ακολουθώντας μόνον τον Ιησού Χριστό, υπεύθυνος στον Ιεχωβά Θεό για τη διακονία του προς Αυτόν. Έχουν εκκλησίες, καλύπτουν τη γη συστηματικά από σπίτι σε σπίτι, πλησιάζοντας όλους τους ανθρώπους, διεξάγουν εκκλησιαστικές και κατ’ οίκον Γραφικές μελέτες, κηρύττουν από το βήμα, μέσα και έξω από τις θύρες, χρησιμοποιούν το ραδιόφωνο, το τυπογραφικό πιεστήριο και άλλα σύγχρονα βοηθήματα για Βιβλική εκπαίδευσι, εντελώς εθελουσίως.

⁷ »Το πρόγραμμα της Εταιρίας είναι να βοηθή τους μάρτυρας του Ιεχωβά να κατευθύνουν όλους τους ανθρώπους προς την Βίβλο ως λόγον της αληθείας του Θεού, να υποστηρίζουν τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού, να συνηγορούν υπέρ της δικαίας βασιλείας του υπό τον Χριστόν Ιησούν ως της μόνης ελπίδος του ανθρωπίνου γένους, να διδάσκουν στον λαόν τις δίκαιες αρχές της Βίβλου, τις αρχές της τιμιότητος, ακεραιότητος, ενότητος, ηθικής, κοσμιότητος, ευθύτητος, σεβασμού και φόβου του Θεού.

⁸ »Προμηθεύοντας Γραφές σε όλες τις μεταφράσεις και τις γλώσσες, περιοδικά, βιβλιάρια, βιβλία και φυλλάδια ως βοηθήματα Γραφικής μελέτης, εκπαιδεύοντας διακόνους πλήρως για ιεραποστολικόν έργον και υποστηρίζοντάς τους στον ιεραποστολικόν αγρό, προάγει πραγματικήν ενότητα μεταξύ των ανθρώπων όλων των εθνών.

⁹ »Η Εταιρία αποκατέστησε την αρχική, αποστολική διακονία από σπίτι σε σπίτι· ωργάνωσε περιφερειακές, εθνικές και διεθνείς Γραφικές συνδιασκέψεις, συνελεύσεις και συνέδρια. Εκπαιδεύει ιεραποστόλους στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ». Ο μη εμπορικός ραδιοφωνικός σταθμός WBBR λειτουργεί εξακολουθητικά από τις 24 Φεβρουαρίου 1924.»

ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΖΗΛΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

10. Γιατί δεν υπάρχει άλλος όμιλος ή οργάνωσις ανθρώπων που να εκτελούν το έργον του Ιεχωβά σήμερα:

¹⁰ Ανάμεσα σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» δεν βρίσκεται άλλος όμιλος ανθρώπων ή οργάνωσις που να ενασχολήται στο έργον του Ιεχωβά σήμερα. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία. Μάλλον, όπως εξηγείται στην παραβολή των ταλάντων, όταν ο Κύριος Ιησούς εκάλεσε τους οκνηρούς και νωθρούς ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου» να δώσουν λογαριασμό και βρήκε ότι είχαν κρύψει τα προνόμια της Βασιλείας που τους είχαν χορηγηθή, τους κατεδίκασε όλους μαζί ως τον «πονηρόν και οκνηρόν δούλον». Όλα τα περαιτέρω προνόμια υπηρεσίας εν σχέσει με το έργον του Θεού αφηρέθησαν απ’ αυτούς και εδόθησαν στη θεοκρατική εταιρία των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, στον «αγαθόν και πιστόν δούλον». Επί πλέον, ο Κύριος της παραβολής διεκήρυξε: «Τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» (Ματθαίος 25:14-30) Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι βρίσκομε τις δογματικές αποχρώσεις του «Χριστιανισμού» να ψηλαφούν τυφλά στο σκότος, τους ηγέτας των να ωρύωνται με πικρή λύσσα μίσους εναντίον των πιστών και επιδοκιμασμένων μαρτύρων του Ιεχωβά. Εξ άλλου, λόγω της φιλοπονίας των και της επιδεξιότητός των στο να φροντίζουν για τα συμφέροντα της Βασιλείας, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εβγήκαν από την αφάνεια και στέκουν τώρα σε μια έντιμη θέσι υπηρεσίας ενώπιον των Υπερεχουσών Εξουσιών, του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού. «Είδες άνθρωπον επιτήδειον εις τα έργα αυτού; αυτός θέλει παρασταθή ενώπιον βασιλέων· δεν θέλει παρασταθή ενώπιον ουτιδανών.»—Παροιμίαι 22:29.

11. Σε καιρούς κινδύνου πώς αντιπαραβάλλεται η δράσις των μαρτύρων του Ιεχωβά μ’ εκείνην των νωθρών του «Χριστιανικού κόσμου»;

¹¹ Αν έξω είναι κίνδυνος, ο οκνηρός προτιμά να κοιμάται ενόσω διαρκεί ο κίνδυνος· αν λέων περιφέρεται για αρπαγή, οι οκνηροί ζητούν να κρυφθούν ενώ άλλοι καταδιώκουν. (Παροιμίαι 22:13· 26:13) Έτσι έγινε από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και έπειτα. Καθώς περιπλανώνται γύρω στη γη άγριοι κτηνώδεις δικτάτορες καταβροχθίζοντας ολόκληρα έθνη, οι νωθροί του «Χριστιανικού κόσμου» ακολουθούν την οκνηρή πορεία, την πορεία του συμβιβασμού και της ελαχίστης αντιστάσεως, αλλά οι ζηλωταί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν διστάζουν ν’ αντιμετωπίζουν φανερά αυτά τα αρπακτικά ολοκληρωτικά θηρία, οτιδήποτε και αν τους στοιχίση, και τούτο το πράττουν λόγω της γεμάτης πάθος αγάπης των για ό,τι είναι δίκαιο και αληθινό και λόγω της έντονης αφοσιώσεώς των στον Ύψιστον Θεόν. Αυτή λοιπόν, είναι μια άλλη αιτία για την οποία το μειδίαμα της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά υπήρξε επάνω στον πιστό λαό του.

12. Ποια θεία εντολή επρόσεξε ο λαός του Ιεχωβά, και εις πείσμα τίνος;

¹² Η συντριπτική απόδειξις που βρίσκεται στα γεγονότα των τελευταίων ετών πιστοποιεί ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά, που εξεικονίζετο από την αρχαία πόλι της Ιερουσαλήμ, επρόσεξε τη θεία εντολή να μην αφήση να εκλύωνται τα χέρια της, «κρέμανται προς τα κάτω» (ΜΙΡ), να «πίπτουν» (ΜΜ) ή να «χαλαρώνωνται» (ΜΑΜ). «Εν τη ημέρα εκείνη θέλει λεχθή προς την Ιερουσαλήμ, Μη φοβού· Σιών, ας μη εκλύωνται οι χείρές σου. Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εν μέσω σου, ο δυνατός, θέλει σε σώσει.» (Σοφονίας 3:16, 17, ΑΣ) Συνεπώς, τα χέρια του λαού του Ιεχωβά είναι πολύ δραστήρια κάνοντας ό,τι αυτός τους αναθέτει, κάνοντάς το με όλη των τη δύναμι, με ειλικρινή επιμέλεια και με δυναμική ενεργητικότητα—και η ευχαριστία οφείλεται στον Παντοδύναμον, στον Ιεχωβά, ο οποίος εξακολουθητικά υποστηρίζει τους δούλους του και τους ενισχύει με το άγιό του πνεύμα! Είτε απολαμβάνουν μέτρον ειρήνης και ησυχίας είτε υφίστανται την πιο δαιμονιώδη εναντίωσι, είτε μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως είτε έξω απ’ αυτά, είτε επάνω είτε κάτω από την επιφάνεια, είτε απέναντι είτε πίσω από τα ολοκληρωτικά σιδηρά και καλαμένια παραπετάσματα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά προωθούν μ’ επιμονή το έργον που τους ανετέθη, να κηρύξουν τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας έως τα πέρατα της γης.

13. Από το 1919 ποια αύξησις έγινε, και προς αίνον τίνος;

¹³ Βέβαια, αυτό δεν είναι κενή καυχησιολογία για ό,τι απλά πλάσματα έπραξαν ή πράττουν. Όλος ο αίνος και η τιμή και η ευχαριστία για ό,τι επιτελεί η οργάνωσις αυτή, απευθύνεται στον Ιεχωβά, και όχι σε οποιονδήποτε άνθρωπο ή οργάνωσι ανθρώπων, και δικαίως. Σκεφθήτε μόνο το εξής! Σε διάστημα ολίγων σχετικώς ετών από την απελευθέρωσί τους από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία στο 1919, το υπόλοιπο του «πιστού και φρονίμου δούλου», μαζί με τους καλής θελήσεως συντρόφους του, ηύξησαν πρωτοφανώς από μια απλή «δράκα» σ’ ένα νέο κορύφωμα που επετεύχθη στο 1952, δηλαδή τον αριθμό 456.265 διακονικών διαγγελέων στον αγρό. Έγινε όπως ακριβώς ο Ιεχωβά είπε ότι θα εγίνετο: «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν, ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.»—Ησαΐας 60:22, ΑΣ.

14. Σε ποια έκτασι εξετελέσθη αυτό το έργον όσον αφορά τον αριθμό των χωρών, τον χρόνον που εδαπανήθη και τα έντυπα που διετέθησαν;

¹⁴ Από όλα τα έθνη, από 127 και πλέον χωριστές χώρες, επικράτειες, περιοχές και νήσους της θαλάσσης, συνέλεξε ο Ιεχωβά τους μάρτυράς του. Η δράσις των στην ένδοξη υπηρεσία της Βασιλείας δια μέσου των ετών, αν μετρηθή σε χρόνο που εδαπανήθη στο κήρυγμα, συμποσούνται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων ώρες. Διότι, μόνο το περασμένο έτος ανεφέρθησαν πάνω από 68.700.000 ώρες από αυτούς τους διακόνους του Θεού! Ο αριθμός των Γραφών, βιβλίων, βιβλιαρίων και περιοδικών που εξεδόθησαν και διενεμήθησαν από αυτούς τους διακόνους σε εκατό γλώσσες και πλέον, ανέρχεται σε πολύ περισσότερα των τριών τετάρτων του δισεκατομμυρίου αντίτυπα. Αληθινά, τον καιρό που ο θρησκευτικός κλήρος και οι λαϊκοί του «Χριστιανισμού» ενύσταζαν και εκοιμώντο και εσπαταλούσαν τον χρόνον τους σε κοσμικές επιδιώξεις, η κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά υπήρξε πολυάσχολη φροντίζοντας για το έργον της. «Αι επιθυμίαι του οκνηρού θανατόνουσιν αυτόν· διότι αι χείρες αυτού δεν θέλουσι να εργάζωνται· επιθυμεί όλην την ημέραν επιθυμίας· ο δε δίκαιος δίδει και δεν φείδεται.»—Παροιμίαι 21:25, 26.

ΥΠΗΡΕΤΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ

15. Πώς το έργο αυτό είναι κατανεμημένο και το επωμίζονται διάφοροι υπηρέται;

¹⁵ Στην πρώτη Χριστιανική κοινωνία διαβάζομε ότι ο Χριστός «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού». (Εφεσίους 4:11, 12) Έτσι, επίσης, σ’ αυτή την τελευταία χρονική περίοδο το βάρος του έργου είναι κατανεμημένο και το επωμίζονται διάφοροι υπηρέται οργανώσεως. Ο παγκόσμιος αγρός διαιρείται σε τμήματα, τα τμήματα υποδιαιρούνται σε περιφέρειες, οι περιφέρειες αποτελούνται από περιοχές, και οι περιοχές απαρτίζονται από ομάδες ή εκκλησίες που η καθεμιά έχει ένα ή περισσότερα κέντρα υπηρεσίας. Συνολικά, υπάρχουν σχεδόν 14.000 ωργανωμένες εκκλησιαστικές ομάδες σε όλη τη γη.

16. Αντί της διακρίσεως κλήρου και λαϊκών, ποιες συνθήκες επικρατούν μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά;

¹⁶ Είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός: στη θεοκρατική οργάνωσι του Θεού δεν υπάρχουν οι λεγόμενες τάξεις «κλήρου» ή «λαϊκών». Δεν υπάρχει Γραφική βάσις για τέτοιες εκκλησιαστικές διακρίσεις. Πράγματι, ο Χριστός εμφατικά διεκήρυξε: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί [Μεγάλε μου· Εξοχώτατέ μου, περιθώριον ΜΝΚ]· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας, θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώση εαυτόν, θέλει ταπεινωθή· και όστις ταπεινώση εαυτόν, θέλει υψωθή.» (Ματθαίος 23:8-12) Ανόμοια με τον κλήρο του «Χριστιανισμού», οι υπηρέται της οργανώσεως του Ιεχωβά δεν ντύνονται με ειδικές στολές τιμής και διακρίσεως. Δεν λαμβάνουν παχυλούς μισθούς για τις υπηρεσίες των. Ούτε βαστάζουν μαστίγιον εξουσίας που να τους εξουσιοδοτή να υπαγορεύουν, διευθύνουν, φοβίζουν ή δεσπόζουν μ’ αυτό στην εκκλησία. Δόξα στον Ιεχωβά, δεν υπάρχουν τέτοιες αντιχριστιανικές συνήθειες μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά! Μάλλον, ως δούλοι του Ιεχωβά και ως υπηρέται των αδελφών των, αυτοί οι δεόντως διωρισμένοι επόπται του ποιμνίου του Θεού παρακινούνται να υπηρετούν με αγνά ελατήρια αγάπης και ανιδιοτελείας. Διορίζονται για να βοηθούν άλλους να γίνουν καλύτεροι διάκονοι του Θεού, καλύτεροι κήρυκες της αληθείας, καλύτεροι υμνωδοί των επαίνων του Ιεχωβά. Διορίζονται, όπως λέγει ο απόστολος, «προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.»

17. Πώς η ανάγκη του να δίδουν οι επόπται ένα κατάλληλο παράδειγμα, εφανερώνετο στην τυπική θεοκρατική διάταξι;

¹⁷ Η δράσις και οι επιτεύξεις της οργανώσεως του Θεού είναι απλώς το ολικόν άθροισμα των όσων επιτελούν τα μέλη ατομικώς, και σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από το παράδειγμα που δίδεται από τους επόπτας και υπηρέτας των. Αυτό εξεικονίσθη στην τυπική θεοκρατική διάταξι που είχε ιδρυθή στον λαόν Ισραήλ, όπου οι Λευίτες είχαν τεθή χωριστά και ήσαν διωρισμένοι για να εποπτεύουν σε διάφορα καθήκοντα. Μερικοί ήσαν ιερείς, ενώ άλλοι υπηρετούσαν ως αξιωματούχοι, κριταί, πυλωροί ή μουσικοί. Πάλιν διαβάζομε πώς «ισχυροί, χίλιοι επτακόσιοι ήσαν έφοροι του Ισραήλ εντευθέν του Ιορδάνου προς δυσμάς, δια πάσας τας υποθέσεις του Ιεχωβά, και δια την υπηρεσίαν του βασιλέως.» (1 Χρονικών 23:1-5· 26:29, 30, ΑΣ) Στον καθένα είχε ανατεθή μια ειδική υπηρεσία και καθώς επρόσεχαν καλά ατομικώς γι’ αυτά τα καθήκοντα, στον βαθμόν αυτόν ευημερούσε το έθνος Ισραήλ. Αντιθέτως, όταν οι υπηρέται αυτοί του Ισραήλ εγίνοντο νωχελείς, οκνηροί και αδιάφοροι ως προς τα προνόμιά των υπηρεσίας, το έθνος ως σύνολον υφίστατο ταπεινωτικές αποτυχίες.

18. Πώς έχει εφαρμογή σήμερα το 1 Κορινθίους 12:18-20;

¹⁸ Το ίδιο επίσης συμβαίνει σήμερα στην αντιτυπική θεοκρατική οργάνωσι. «Ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν. Εάν όμως πάντα ήσαν έν μέλος, πού το σώμα; Αλλά τώρα είναι μεν πολλά μέλη, έν όμως σώμα. Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος.» (1 Κορινθίους 12:18-20, 27) Ένας ωρισμένος υπηρέτης διορίζεται να φροντίζη για τη δράσι διαφημίσεως μιας τοπικής εκκλησίας. Ένας άλλος υπηρέτης προσδιορίζεται να φροντίζη για τους τομείς. Σ’ έναν άλλον ακόμη δίδεται η ευθύνη να είναι βοηθός του υπηρέτου ομάδος. Με όμοιο τρόπο άλλοι υπηρέται έχουν να εκτελέσουν άλλα καθήκοντα. Αν τώρα ο καθένας προσέχη καλά το έργον του, εργάζεται σ’ αυτό με ζήλο και δραστηριότητα, με απλούν οφθαλμόν, αποβλέποντας να ευαρεστήση τον Ιεχωβά και όχι κάποια πλάσματα, τότε η εκκλησία ευοδούται και επεκτείνεται υπό την ευλογία και διεύθυνσι του Θεού. (Εφεσίους 6:6-8) Αν, εξ άλλου, οι υπηρέται μιας ομάδος ή εκκλησίας είναι άτονοι ή νωθροί, ή είναι συνδεδεμένοι με τις υποθέσεις του κόσμου τούτου ώστε να έχουν ολίγον χρόνον ή καθόλου για την υπόθεσι του Ιεχωβά, στον βαθμόν αυτόν η ομάς ως όλον μαραίνεται παραμένοντας σε μια χαλαρή κατάστασι στασιμότητος,

ΑΦΥΠΝΙΣΘΗΤΕ! ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΟΚΝΗΡΙΑ!

19. Γιατί είναι τώρα ο κατ’ εξοχήν καιρός για να είμεθα ζωντανοί, αφυπνισμένοι και δραστήριοι;

¹⁹ Είσθε νεκρός ή ζωντανός; κοιμισμένος ή αφυπνισμένος; νωθρός ή δραστήριος; Ποια είναι η κατάστασίς σας; Πραγματικά είναι κατ’ εξοχήν καιρός για να είμεθα ζωντανοί, αφυπνισμένοι και δραστήριοι. «Και μάλιστα εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.» (Ρωμαίους 13:11) Αλλ’ αν προτιμάτε μια κατάστασι αδρανείας, τότε θα έχετε την επιθυμία σας, «διότι δεν είναι πράξις . . . εν τω άδη όπου υπάγεις.» (Εκκλησιαστής 9:10) Ενώ βρίσκεσθε σε νυσταλέα οκνηρία, ο θάνατος θα σας προφθάση όταν στο εγγύς μέλλον θα καταπιή τον παλαιόν αυτόν κόσμον στον Αρμαγεδδώνα. «Εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη, εγγύς, και σπεύδει σφόδρα.» Συνεπώς, δίδεται η διαταγή, «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου»· μη σπαταλάτε χρόνον, μετακινηθήτε βιαστικά, φύγετε, ενόσω υπάρχει ακόμη ευκαιρία! Όπως συνέβη όταν ο Ιεχωβά εξαπέλυσε την τρομερή του δύναμι εναντίον της Αρχαίας Αιγύπτου και απηλευθέρωσε τον λαό του με υψηλόν και κραταιόν τρόπο, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Αν ελπίζετε να φθάσετε στις ακτές της υποσχεμένης βασιλείας του Θεού, πρέπει να παραμένετε άγρυπνοι με την οργάνωσι του Θεού υπό την οδηγία του μεγαλυτέρου Μωυσέως, Χριστού Ιησού, καθώς αυτή βαδίζει έξω από το παλαιό αυτό σύστημα πραγμάτων, δια μέσου των χωρισμένων τειχών των καταστρεπτικών υδάτων του Αρμαγεδδώνος, στην ελευθερία του νέου κόσμου. Το να σύρετε πίσω το πόδι σας ή να καθυστερήσετε σημαίνει να διατρέξετε τον κίνδυνο να σας προφθάση ο Διάβολος και οι καταδιωκτικές του Αιγυπτιακές ορδές.—Σοφονίας 1:14, ΑΣ· Αποκάλυψις 18:4.

20. Γιατί πρέπει να προσέξουν οι οκνηροί;

²⁰ Οκνηροί, προσοχή! Υπάρχουν ολίγοι ακόμη που συνδέονται με την οργάνωσι και που ισχυρίζονται ότι είναι στην αλήθεια, αλλά που δεν έχουν έργα για να τα αποδείξουν. Αν είχαν κάποτε πίστι, αυτή είναι τώρα νεκρή. (Ιάκωβος 2:14-26) Στην ευχή της αφιερώσεώς των στον Ιεχωβά είπαν ότι θα επήγαιναν να εργασθούν στον αμπελώνα του, αλλά ποτέ δεν επήγαν. Τώρα ο Ιεχωβά ευλογεί εκείνους που πηγαίνουν και όχι τους οκνηρούς που λέγουν ότι θα πάνε να εργασθούν, αλλά παραλείπουν να το πράξουν. «Καθώς το όξος εις τους οδόντας, και ο καπνός εις τους οφθαλμούς, ούτως είναι ο οκνηρός εις τους αποστέλλοντας αυτόν.» Αυτοί ας προσέξουν την προειδοποίησι: Δεν επιτρέπεται οκνηρία στη θεοκρατική οργάνωσι! Αν δεν θέλετε να εργασθήτε, δεν θα φάγετε.—Παροιμίαι 10:26· Ματθαίος 21:28-31· 2 Θεσσαλονικείς 3:7-12.

21. Ποιο φρόνημα έχουν οι λιποτάκται, και γιατί δεν πρέπει να θέλωμε να τους μιμηθούμε;

²¹ Έπειτα υπάρχουν οι λιποτάκται, εκείνοι που άρχισαν να εργάζωνται, αλλά απέκαμαν να κάνουν το καλό, εχαλάρωσαν την προσπάθειά των και τελικά παρητήθησαν εντελώς. Μερικοί απ’ αυτούς, προτού λιποτακτήσουν, μπορεί να εργάσθηκαν επί πολύν καιρό και να υπέμειναν τον καύσωνα πολλών πυρίνων δοκιμασιών, όπως οι γογγυσταί που αναφέρονται στην παραβολή του δηναρίου. «Ο οκνηρός εις το έργον αυτού είναι βεβαίως αδελφός του ασώτου»· και ο Θεός μισεί τους ασώτους. (Παροιμίαι 18:9· Ματθαίος 20:1-16) Αυτοί έχουν το ίδιο φρόνημα που εξεδηλώθη από τον Αδάμ, τον Ησαύ, τον Σαούλ και τον Σολομώντα, για να αναφέρουμε ολίγους μόνο, οι οποίοι για τον ένα ή τον άλλο λόγο εγκατέλειψαν τα προνόμιά των υπηρεσίας και έπαυσαν να λατρεύουν τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει. «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ,» διότι και αυτή επίσης ήταν του ιδίου είδους. (Λουκάς 17:32) Όχι, οι λιποτάκται ποτέ δεν είναι νικηταί. Συνεπώς, ο απόστολος γράφει για την ενθάρρυνσί μας: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.» «Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε . . . επίμενε εις αυτά.» Δεν πρέπει υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις να επιτρέψετε στον Σατανά με πανουργία ή επιτήδειο τέχνασμα να στρέψη τη διάνοιά σας μακριά από την πολύτιμη υπηρεσία του Ιεχωβά, διότι «ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού».—Λουκάς 9:62· Γαλάτας 6:9· 1 Τιμόθεον 4:15, 16.

22, 23. (α) Ποιες υποχρεώσεις επιβάλλουν οι Γραφές στους υπηρέτας της εκκλησίας; (β) Πώς πρέπει οι υπηρέται αυτοί να προσέχουν ν’ ανταποκρίνωνται κατάλληλα στις υποχρεώσεις των;

²² Σεις υπηρέται της εκκλησίας του Θεού, σεις στους οποίους εδόθη η εποπτεία, τα μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας: γίνετε κατάλληλα παραδείγματα με το να είσθε αφυπνισμένοι, δραστήριοι, ταχείς στο ν’ ακούετε οδηγίες οργανώσεως και πρόθυμοι να υπακούσετε. «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» (1 Πέτρου 5:2, 3) Μην κρέμεσθε πίσω και μη νομίζετε ότι μπορείτε να οδηγήσετε το ποίμνιο «εκ των όπισθεν». Είναι πρόβατα, τα πρόβατα του Κυρίου, και τα πρόβατα πρέπει να οδηγηθούν. Αναλάβατε, λοιπόν, την ηγεσία στις διάφορες μορφές της δράσεως του αγρού, και αυτά θα σας ακολουθήσουν εφ’ όσον ακολουθείτε τους Μεγαλυτέρους Ποιμένας του ποιμνίου.—1 Κορινθίους 4:16· 11:1.

²³ Ως υπηρέται, εκτός από την προσωπική σας δράσι κηρύγματος, πρέπει να μελετάτε τις τοπικές συνθήκες, να ζητήτε τρόπους και μέσα επεκτάσεως των συμφερόντων της Βασιλείας. Στενή επίσης συνεργασία μεταξύ υπηρετών και ευαγγελιζομένων είναι μια θεία απαίτησις. Ως επόπται, μη δίδετε όλον τον χρόνον σας και την προσοχή σας στους ισχυρούς και δραστηρίους, αλλά φροντίστε επίσης τρυφερά για τους μη τακτικούς ευαγγελιζομένους, τους ασθενείς και πάσχοντας, τους βραδείς και αδυνάτους. «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.» (Ρωμαίους 15:1) Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά απαιτούν πολλή εργασία, σκληρή εργασία, αλλ’ αυτή είναι αναγκαία για την πρόοδο της αγνής λατρείας στη γη. Θυμηθήτε ότι εκείνοι που εργάζονται σκληρά εν Κυρίω έχουν την επιδοκιμασία Του, διότι στα μάτια του Ιεχωβά «ένας επιμελής άνθρωπος είναι σπάνιος θησαυρός». (Παροιμίαι 12:27, ΜΜ· Ρωμαίους 16:12) Μη γίνεσθε οκνηροί, λοιπόν, σεις διωρισμένοι υπηρέται και πιθανοί άρχοντες του νέου κόσμου! Εργασθήτε σκληρά, μη κτυπώντας τον αέρα. Να είσθε αξιόπιστοι και ικανοί στο έργο σας, το έργον του Ιεχωβά. Ενεργώντας έτσι, μπορείτε και σεις να ενωθήτε με τον Παύλον, που ειργάζετο σκληρά, στο να πήτε: «Επειδή δια τούτο και κοπιάζομεν και ονειδιζόμεθα, διότι ελπίζομεν εις τον ζώντα Θεόν, όστις είναι ο Σωτήρ πάντων των ανθρώπων, μάλιστα των πιστών.»—1 Τιμόθεον 4:10· 1 Θεσσαλονικείς 2:9.

24. Ποιο μεγαλειώδες προνόμιο έχει κάθε ευαγγελιζόμενος στην οργάνωσι, και επομένως πώς πρέπει να εργάζεται;

²⁴ Και σεις ευαγγελιζόμενοι της οργανώσεως, είσθε ασφαλώς μια ευνοημένη μερίς ανθρώπων, διότι μέσω των προσπαθειών σας εκτελείται το έργο που ανετέθη στον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», δηλαδή, το κήρυγμα των αγαθών νέων στους ανθρώπους, η παρηγορία των πενθούντων, η επίδεσις των συντετριμμένων καρδιών, το άνοιγμα των οφθαλμών των τυφλών, η φανέρωσις στους δεσμίους του δρόμου προς την ελευθερία, και η διακήρυξις της ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών. Τι μεγαλειώδες προνόμιο! Τι ένδοξος θησαυρός υπηρεσίας! (Ησαΐας 61:1-3· Λουκάς 4:18, 19· 2 Κορινθίους 4:7) Για τούτο, είτε είσθε ένας ευαγγελιζόμενος ομάδος του διαθέτετε στο έργον μία ή ενενήντα εννέα ώρες, είτε ως σκαπανεύς αφιερώνετε περισσότερες από εκατό ώρες τον μήνα στο κήρυγμα, πρέπει ασφαλώς να εργάζεσθε με σοβαρή επιμέλεια και προσοχή, και με τον ενεργητικόν εκείνον ζήλον που είναι ιδιάζων στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Προωθήστε το έργον και, καθώς το προωθείτε, μη λησμονείτε ότι η προσπάθεια που γίνεται δεν είναι το παν. Τα αποτελέσματα είναι εκείνα που τελικώς υπολογίζονται, και τα αποτελέσματα επιτυγχάνονται με την καταβολή προσπαθείας μ’ ένα δραστικό τρόπο. Καταστρώστε, λοιπόν, το έργο σας με συνέπεια. Να είσθε σταθερός. Δείξτε υπομονή, επιμονή. Θέσατε τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή σας, όχι δεύτερα, όχι τελευταία, αλλά πρώτα. Καθώς ο απόστολος λέγει: «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα. Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον.» Και πάλιν, ο λόγος του Θεού μάς διδάσκει να «αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι», ως ‘λαός εκλεκτός, ζηλωτής καλών έργων’.—2 Τιμόθεον 2:4, 15· Τίτον 2:11-14.

25. Ποιες παρακινήσεις για έργο γεμάτο ζήλο μας δίδουν οι Γραφές;

²⁵ Α ναι, «του Θεού είμεθα συνεργοί,» «συνεργοί αυτού,» λαός που ανήκει στον Ιεχωβά και είναι αφωσιωμένος στην υπηρεσία Του! «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» (1 Κορινθίους 3:9· 15:58· 2 Κορινθίους 6:1) Δεν υπάρχει αμφιβολία, ως πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχετε ασφαλώς πολλά να κάμετε. Για τούτο, «παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως προς τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομίας.» (Κολοσσαείς 3:23, 24, ΜΝΚ) Ναι, ο Ιεχωβά αποδίδει «εις έκαστον κατά τα έργα αυτού», διότι «δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες». Για την αιτία αυτή, λόγω της δικαιοσύνης και της πιστότητος του Ιεχωβά, ο απόστολος σάς προτρέπει «να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας».—Ψαλμός 62:12· Ιερεμίας 17:10· Ρωμαίους 2:6· Εβραίους 6:10-12.

26. Γιατί δεν είναι τώρα καιρός για δισταγμούς; και τι δεν πρέπει να πράξωμε αν θέλωμε να κερδίσωμε αιώνια ζωή σ’ ένα παράδεισο τελειότητος;

²⁶ Αν ζητήτε να διαφύγετε τη δουλεία του Σατανικού συστήματος πραγμάτων, αν είσθε κουρασμένοι από τα αγκάθια και τους τριβόλους της αμαρτίας και της διαφθοράς, αν θέλετε να βαδίσετε σε μια λεία λεωφόρο που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού, αν επιθυμήτε έντονα να ζήσετε για πάντα σ’ ένα παράδεισο τελειότητος, τότε αποφύγετε τις κατευθύνσεις των νωθρών, αδρανών και οκνηρών. «Οι οκνηροί θέλουσιν είσθαι υποτελείς,» «η οδός του οκνηρού είναι ως πεφραγμένη από ακάνθας,» «η ψυχή του οκνηρού επιθυμεί και δεν έχει.» (Παροιμίαι 13:4· 12:24· 15:19) Δεν είναι τώρα καιρός για χρονοτριβές ή δισταγμούς. Ο Βασιλεύς είναι επάνω στον ουράνιο θρόνο του. Το «παράδοξον έργον» του Ιεχωβά φθάνει γοργά στο επιτυχές τέρμα του. Η θριαμβευτική ημέρα της τελικής νίκης για την ένδοξη βασιλεία του Ιεχωβά είναι πλησίον. Αφυπνισθήτε! «Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά το πνεύμα ζέοντες· τον Ιεχωβά δουλεύοντες.»—Ρωμαίους 12:11, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Ο Αποκλειστικός Θεός

«Δεν υπάρχει όμοιός σου, ω Ιεχωβά.»—Ιερεμίας 10:6, ΑΣ.

 1. Πώς ο Ιερεμίας αναγνωρίζει τον Ιεχωβά ως απαράμιλλον;

Ο ΙΕΧΩΒΑ δεν έχει τον όμοιόν του. Με μεγαλοπρέπεια και απλότητα ο Ιερεμίας το αναγνωρίζει αυτό: «Δεν υπάρχει όμοιός σου, ω Ιεχωβά· είσαι μέγας, και μέγα το όνομά σου εν δυνάμει. Τις δεν ήθελε σε φοβείσθαι, βασιλεύ των εθνών; διότι εις σε ανήκει τούτο· διότι μεταξύ πάντων των σοφών των εθνών, και εν πάσι τοις βασιλείοις αυτών, δεν υπάρχει όμοιός σου. Αλλ’ ο Ιεχωβά είναι Θεός αληθινός, είναι Θεός ζων, και βασιλεύς αιώνιος· . . . Αυτός εποίησε την γην δια της δυνάμεως αυτού, εστερέωσε την οικουμένην εν τη σοφία αυτού, και εξέτεινε τους ουρανούς εν τη συνέσει αυτού . . . Οι θεοί, οίτινες δεν έκαμον τον ουρανόν και την γην, θέλουσιν αφανισθή από της γης, και υποκάτωθεν του ουρανού τούτου.»—Ιερεμίας 10:6, 7, 10, 12, 11, ΑΣ.

 2. (α) Γιατί είναι σπουδαία η εκτίμησις της αποκλειστικότητος του Ιεχωβά; (β) Ποιο είναι το διερευνητικό ερώτημα

² Αυτή η αποκλειστικότης του Ιεχωβά είναι μια ζωτική αλήθεια, και η εκτίμησίς της είναι ουσιώδης σε όλους όσοι θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν τις δίκαιες επιθυμίες των. Οι ψευδείς θεοί είναι κοινοί. Είναι πρόχειροι σε όλους. Όμως, ο Ιεχωβά δεν είναι κανείς απ’ αυτούς. Θεοί πολλών ειδών υπηρετούνται και λατρεύονται από τους λαούς της γης. Η άσκησις τέτοιας λατρείας στη μεγάλη της ποικιλία μορφών είναι άσκησις ποικίλων θρησκειών. Είμεθα ενήμεροι των πολλών αυτών θεών. Γνωρίζομε ότι υπάρχουν ποικίλες θρησκείες σε όλη τη γη, που ενσωματώνουν τους αναριθμήτους θεούς τόσο των «Χριστιανικών» όσο και των μη Χριστιανικών χωρών, σε είδωλα, εικόνες, ξόανα και άλλα δίχως τέλος «άγια» υλικά αντικείμενα, που λατρεύονται αυτά τα ίδια και μέσω των οποίων επίσης αποδίδεται λατρεία σε πλάσματα, ανθρώπινα και πνευματικά. Για μερικούς, τα σώματα του σύμπαντος και οι δυνάμεις της φυσικής δημιουργίας είναι θεοί. Ο πλούτος και η δύναμις είναι θεοί για πολλά άτομα. Θεοί για πολλούς είναι οι εξυψωμένοι θρησκευτικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, επιστημονικοί και καλλιτεχνικοί ηγέται. Έστω και αν μερικοί αρνούνται ότι αυτοί είναι αληθινά θεοί, δεν μπορεί όμως ν’ αρνηθή κανείς ότι όλα όσα ανεφέρθησαν και ακόμη, ναι, ζώα και έντομα, λατρεύονται ως θεοί. Ποιον ή τι λατρεύετε; Σε ποιον ή σε τι είσθε αφωσιωμένοι;—Έξοδος 20:3-5· 1 Θεσσαλονικείς 1:9.

 3. (α) Είναι κατάλληλο να κάμωμε διάκρισι μεταξύ θεών; (β) Σε ποιους ο αληθινός Θεός βρίσκει γεμάτη αγάπη εκτίμησι;

³ Υπεράνω και χωριστά από την παράταξι των εκφυλισμένων θεών και των λατρευτών των υπάρχει ο ένας Ιεχωβά, του οποίου η αποκλειστικότης αποσπά τον ειλικρινή μας αίνο. Πρέπει να κάμωμε διάκρισι μεταξύ του αληθινού αυτού Θεού και των ψευδών. Είναι εντελώς κατάλληλο να ξεχωρίσωμε Αυτόν από όλους τους άλλους θεούς. Πράγματι, είναι ανάγκη να το πράξωμε. Ο δίκαιος Θεός δεν εισακούει την επίκλησι αδίκων πλασμάτων. Ο ευθύς και αγαθός Θεός δεν βρίσκει αρμονική ανταπόκρισι σε ασεβείς, γεμάτους μίσος ανθρώπους. Αν ανταποκρίνεσθε στην Θεότητά του με γεμάτη αγάπη εκτίμησι, είσθε ευτυχείς!—Ματθαίος 5:6-9.

 4. Τι απαιτεί από μας η Χριστιανική πίστις σχετικά με τον Ιεχωβά;

⁴ Ο προφήτης του Θεού, του οποίου τα λόγια παραθέτομε πιο πάνω, τον αναφέρει ως «Ιεχωβά». «Ιεχωβά» είναι το όνομα του αληθινού Θεού. Είναι το όνομα με το οποίο προσδιορίζει τον εαυτό του και καθιστά τον εαυτό του γνωστό. «Θεός» είναι ένας τίτλος, όπως και «Κύριος», αλλά «Ιεχωβά» είναι ένα όνομα, το όνομα. Ο Ιεχωβά, μέσω των δημιουργικών του έργων, των κραταιών του πράξεων, και του λόγου της αληθείας του, της Γραφής, εκδηλώνει την αποκλειστικότητά του και ότι είναι ο αληθινός Θεός, εκτός του οποίου δεν υπάρχει κανείς άλλος. Συνεπώς, η άσκησις Χριστιανικής πίστεως απαιτεί από μας να κάμωμε διάκρισι μεταξύ του μόνου αληθινού Θεού και όλων των άλλων θεών.—Ψαλμός 145, ΑΣ.

 5. Εν ονόματι τίνων περιπατούν οι άνθρωποι, σύμφωνα με το Μιχαίας 4, και πότε;

⁵ Η προφητεία του τετάρτου κεφαλαίου του Μιχαία βλέπει προς τα εμπρός στις θαυμαστές «έσχατες ημέρες» που ζούμε και που πρόκειται να χαρακτηρισθούν με τη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά και τη βεβαίωσι της πλήρους του υπεροχής, και λέγει: «Και εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό. Και έθνη πολλά θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού· . . . Διότι πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού· ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Μιχαίας 4:1, 2, 5, ΑΣ.

 6. (α) Γιατί πολλά άτομα τώρα στρέφονται στη λατρεία του Ιεχωβά; (β) Γιατί πολλά δεν στρέφονται έτσι;

⁶ Τώρα σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες», άνδρες και γυναίκες που έρχονται στη γνώσι των αληθειών του λόγου του Θεού, της Γραφής, στρέφονται στη λατρεία και υπηρεσία του Ιεχωβά. Ποια είναι η έλξις; Μια πολύ αποκλειστική πράγματι· είναι η έλξις της δικαιοσύνης. Άτομα που αγαπούν τη δικαιοσύνη ανταποκρίνονται στις δίκαιες διδασκαλίες και στις υψηλές αρχές της Βίβλου και συνεπώς στον Θεόν της Βίβλου. Η λατρεία ειλικρινών καρδιών κατευθύνεται στον Θεόν που ονομάζεται Ιεχωβά. Άτομα που αγαπούν την αδικία, την πονηρία, και που είναι ιδιοτελή, δεν ανταποκρίνονται έτσι. «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών. Επειδή πας όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού. Όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, δια να φανερωθώσι τα έργα αυτού, ότι επράχθησαν κατά Θεόν.»—Ιωάννης 3:19-21.

 7, 8. (α) Είναι όλοι ευχαριστημένοι να βλέπουν αμαυρωμένο το όνομα του Ιεχωβά; Ποιοι δεν είναι; (β) Τι εκφράζει ο Ιεχωβά σχετικώς;

⁷ Μερικά άτομα ενδιαφέρονται για τη λατρεία του αληθινού Θεού και δεν είναι ευχαριστημένα να βλέπουν το όνομά του να αμαυρώνεται. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ενδιεφέροντο έτσι. Η Γένεσις 13:4 (ΑΣ) λέγει: «Και επεκαλέσθη εκεί ο Άβραμ το όνομα του Ιεχωβά.» Ο Ιακώβ ωνομάσθη Ισραήλ από τον Ιεχωβά Θεό τον καιρό που ο Παντοδύναμος επεβεβαίωνε στον Ιακώβ τη διαθήκη που είχε κάμει με τον Αβραάμ αφού οι «ξένοι θεοί» «εξεβλήθησαν» από όλα τα μέλη του εκτεταμένου οίκου του Ιακώβ. (Γένεσις, κεφάλαιο 35) Οι απόγονοι του Ιακώβ, που τώρα ωνομάζετο Ισραήλ, έγιναν το έθνος Ισραήλ. Ορίζοντας την αρχαία Αιγυπτιακή σκηνή για να εκτελεσθή εκεί η διεκδίκησίς του, ο Θεός είπε στον Μωυσή: «Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ, με απέστειλε προς εσάς· τούτο θέλει είσθαι το όνομά μου εις τον αιώνα, και τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών.» (Έξοδος 3:15, ΑΣ) Ο Μωυσής δεν ελάτρευε τους θεούς της Αιγύπτου, αλλά ελάτρευε τον Ιεχωβά, τον οποίον αγαπούσε.

⁸ Ο Ιεχωβά ο ίδιος αργότερα είπε μέσω του δούλου του Μωυσέως: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σας είναι Θεός των θεών, και Κύριος των Κυρίων, Θεός μέγας, ισχυρός, και φοβερός, ουκ αποβλέπων εις πρόσωπον, ουδέ λαμβάνων δώρον.» (Δευτερονόμιον 10:17, ΑΣ) Σήμερα άλλα άτομα λατρεύουν τον αληθινό Θεό και ενδιαφέρονται για την τιμή του ονόματός του. Η εκτίμησις που έχουν της αποκλειστικότητος του Ιεχωβά εκφράζεται με λόγια σαν κι αυτά: «Θέλω σε δοξολογήσει εν όλη καρδία μου· θέλω ψαλμωδήσει εις σε έμπροσθεν των θεών. Ο Ιεχωβά θέλει εκτελέσει τα περί εμού· ω Ιεχωβά, το έλεός σου μένει εις τον αιώνα· τα έργα των χειρών σου μη παραβλέψης.»—Ψαλμός 138:1, 8, ΑΣ.

 9. Τι αξιοί το ενδιαφέρον μας σ’ αυτή τη μελέτη;

⁹ Αναφορικά με αυτόν τον αληθινό Θεό και εκείνους που τον υπηρετούν, και αναφορικά με τη σχέσι μεταξύ του Θεού και των λατρευτών του, ζητούμε τώρα περισσότερη Γραφική πληροφορία. Πρώτ’ απ’ όλα ας ιδούμε μερικές από τις άλλες ιδιότητες με τις οποίες ο Ιεχωβά ο αληθινός Θεός μέσω του λόγου του αποκαλύπτει τον εαυτό του στον άνθρωπο.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

10. Τι συμβάλλει στην αποκάλυψη του Ιεχωβά με την ιδιότητα του Ποιητού;

¹⁰ Ο Ιεχωβά έχει αποκαλυφθή ως ο μέγας Ποιητής. Προς κάθε κατεύθυνσι υπάρχει μαρτυρία στην άψυχη κτίσι του, μια απλή δε δήλωσις της Γραφής είναι, «Εποίησε Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.» (Γένεσις 2:4, ΑΣ) Όλοι οι άνθρωποι είναι ενήμεροι της υπάρξεως της θαυμαστής γης και των ουρανών, αλλά πάρα πολλοί δεν βλέπουν πέρα από τη δημιουργία τον Δημιουργό. Σε αντίθεσι με τούτο είναι η συνετή στάσις που εκφράζεται στον Ψαλμό: «Ω Ιεχωβά, ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη! Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος;» (Ψαλμός 8:1, 3, 4, ΑΣ) Η άψυχη κτίσις του Θεού ποτέ δεν μεταβάλει τον αίνο της για τον Ποιητή της, και καθώς οι άνθρωποι αποκτούν περισσότερη πληροφορία σχετικά με το μέρος αυτό της δημιουργίας του Ιεχωβά, βρίσκουν ότι κάθε αποδεδειγμένο γεγονός κάθε επιστήμης επαληθεύει και υποστηρίζει την Γραφική αλήθεια της δημιουργικής ιδιότητος του Ιεχωβά.

11. Μεταξύ ποιας κτίσεως ηγέρθη το ζήτημα της Θειότητος και Δημιουργικής ιδιότητος του Ιεχωβά;

¹¹ Στην έμψυχη δημιουργία του Ιεχωβά, ο άνθρωπος και όλα τα ζώα μέσω της ίδιας της υπάρξεώς των μαρτυρούν τον Ποιητήν των. Η Γένεσις 2:7 (ΑΣ) λέγει: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον»· και έτσι έκαμε. Μεταξύ ακριβώς της νοήμονος κτίσεως, που περιλαμβάνει και την ανθρώπινη κτίσι, ηγέρθη το ζήτημα της υπεροχής του Ιεχωβά. Το επίμαχο αυτό ζήτημα δεν βρίσκεται μεταξύ των κατωτέρων ζώων, και όχι ασφαλώς στην άψυχη κτίσι της γης και των ουρανών, αλλά βρίσκεται μεταξύ του ανθρωπίνου γένους, διότι δεν αινούν όλοι τον μέγαν Ευεργέτην των. Οι άνθρωποι ενεργούν, όχι αυτομάτως σύμφωνα με καθορισμένες κατευθύνσεις, όπως ενεργεί η άψυχη κτίσις, ούτε μέσω ενστίκτου, όπως ενεργούν τα κατώτερα ζώα. Ο άνθρωπος είναι ανώτερος, όπως δείχνει η προφητεία αυτή που αφορά τον Ιησούν, ο οποίος έγινε άνθρωπος: «Κατέστησας αυτόν κύριον επί τα έργα των χειρών σου· πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού· πάντα τα πρόβατα και τους βόας, έτι δε και τα ζώα του αγρού· τα πετεινά του ουρανού, και τους ιχθύας της θαλάσσης, πάντα τα διαπορευόμενα τας οδούς των θαλασσών. Ω Ιεχωβά, ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη!»—Ψαλμός 8:6-9, ΑΣ· Εβραίους 2:6-9.

12. (α) Ποια θαυμαστή εκλογή μπορούμε να κάμωμε; (β) Τι απαιτεί από μας η αγάπη του Ιεχωβά;

¹² Κάθε άτομο έχει την ευκαιρία να κάμη εκλογή για τον εαυτό του υπέρ ή εναντίον του Ιεχωβά Θεού, και πρέπει πάντοτε να έχη υπ’ όψιν ότι η αγάπη του Ιεχωβά απαιτεί από το πλάσμα αγάπη της δικαιοσύνης, διότι ο Ιεχωβά είναι τελείως δίκαιος. Πράγματι, ο Ιεχωβά αποκηρύσσει την αξιούμενη υποστήριξι όλων όσοι αγαπούν την αδικία. Η Παροιμία του (8:13, ΑΣ) λέγει: «Ο φόβος του Ιεχωβά είναι να μισή τις το κακόν· αλαζονείαν, και αυθάδειαν, και πονηράν οδόν, και διεστραμμένον στόμα, εγώ μισώ.» Ως άνθρωποι, αντιμετωπίζομε ο καθένας το επίμαχο ζήτημα με βάσι την επιθυμία της καρδιάς μας. «Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον. Δια τούτο απορρίψαντες πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας, δέχθητε μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον, τον δυνάμενον να σώση τας ψυχάς σας. Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.» (Ιάκωβος 1:14, 15, 21, 22) Υπηρετήσατε τον Ποιητήν!

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

13. (α) Επιπρόσθετα, τι διαμορφώνει ο Ιεχωβά; (β) Τι είναι οργάνωσις;

¹³ Όχι μόνο παρήγαγε άψυχη κτίσι, φυτά και ζωντανά πλάσματα, αλλά, εκτός από όλα αυτά, ο μέγας Ποιητής διαμορφώνει οργανώσεις. Οργάνωσις είναι μια συστηματική διευθέτησις πλασμάτων για την εκπλήρωσι ενός σκοπού κοινού σε όλα τα άτομα που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν. Αυτή πραγματοποιεί ένα συνδυασμό προσπαθείας για την εκτέλεσι ενός έργου. Γνωρίζομε οργανώσεις πολλών ειδών με πολλούς σκοπούς. Οι οικογένειες είναι οργανώσεις. Ομοίως είναι οι εκκλησίες, τα καταλύματα, οι σύλλογοι, οι εμπορικοί οίκοι, οι κυβερνήσεις, οι στρατοί· και μας είναι γνωστές οι οργανώσεις αυτές. Όταν μερικά άτομα μ’ ένα αντικειμενικό σκοπό ενώνωνται για την εκτέλεσι του σκοπού αυτού, προκύπτει κάποιου είδους οργάνωσις. Αυτή αύτη η ύπαρξις νοημόνων πλασμάτων σε μεγάλους αριθμούς προϋποθέτει την ύπαρξι οργανώσεων.

14. Από ποιες απόψεις μια οργάνωσις είναι μια χωριστή μονάς;

¹⁴ Μια οργάνωσις είναι από πολλές απόψεις, αυτή καθ’ εαυτήν, μια μονάς, όπως εξηγείται από το γεγονός ότι ένα σωματείον είναι ένα «πρόσωπον». Το Νέον Διεθνές Λεξικόν Ουέμπστερ, Δευτέρα Έκδοσις, τονίζει ότι, υπό τον Αγγλικόν και Αμερικανικόν κοινόν και συνταγματικόν νόμον, ένα σωματείον είναι «ένα σώμα πολιτικόν ή ιδιωτικόν σχηματισμένο ή εξουσιοδοτημένο δια νόμου για να ενεργή ως ένα χωριστό πρόσωπο». Υπάρχουν πολλά άτομα σ’ αυτό, αλλά είναι ένα σώμα. Ένα σωματείο συχνά αναφέρεται στον ενικό ως «αυτό». Το υποκινούν πνεύμα του σχηματισμού του μπορεί να ονομασθή ο δημιουργός του. Η κυβερνητική εξουσία που το συνιστά είναι επίσης ο δημιουργός του. Μπορεί να τεθή το ερώτημα, Είναι άρα γε ποτέ μια τέτοια οργάνωσις που σχηματίζεται από ανθρώπους ένας «πατέρας», ή είναι ποτέ μια «μητέρα»; Ναι, η έκφρασις «ιδρυτικό σωματείο» (parent corporation) είναι αρκετά κοινή, και η σημασία της είναι γενικώς γνωστή· ένα τέτοιο «ιδρυτικό σωματείο» προκαλεί τον σχηματισμό σχετικών σωματειακών «προσώπων». Είμεθα οικείοι με μια τέτοια έκφρασι όπως «η γέννησις ενός έθνους»· και μ’ αυτή τη φρασεολογία αναφερόμεθα σ’ έναν όμιλο ατόμων που με το ένα ή το άλλο μέσον προκαλούν τον σχηματισμό μιας οργανώσεως που λέγεται ότι «εγεννήθη», όπως μιας νέας κυβερνήσεως ή έθνους.

15. Τι είναι ουσιώδες σε μια οργάνωσι;

¹⁵ Σχετικά με μια οργάνωσι, η συνένωσις των ατόμων που περιλαμβάνονται, είναι ένας από τους κυρίους παράγοντας. Αφαιρέσατε τα άτομα και δεν υπάρχει οργάνωσις. Συνενώσατε άτομα με μια κοινή υπόθεσι ή ένα κοινό υποκινούν πνεύμα, και θα προκύψη μια οργάνωσις.

16, 17. Αναφέρατε τα γεγονότα σχετικά με την ουράνια, παγκόσμια οργάνωσι του Ιεχωβά.

¹⁶ Στις οργανώσεις που συγκροτεί ο Θεός υπάρχουν δίκαια ουράνια πλάσματα. Και στην απλή και στη συμβολική Βιβλική γλώσσα, δείχνονται να κινούνται με τάξι, να επαινούν τον Ιεχωβά το ένα στο άλλο, να εκτελούν υπηρεσία σχετική με τη μετάδοσι της αληθείας, να μάχωνται για νίκη εναντίον πονηρών, ωργανωμένων από τον Διάβολο πνευματικών δυνάμεων, να αρνούνται να δεχθούν λατρεία από τους ανθρώπους για τον εαυτό τους, και να διακονούν τους Χριστιανούς. Είχαν σχέσι με την καθοδηγία του έθνους Ισραήλ έξω από τη γη της Αιγύπτου, και η Βίβλος δείχνει ότι και άλλη ωργανωμένη δράσις είναι η μερίς των. (Έξοδος 14:19· Ησαΐας, κεφάλαιον 6· Εβραίους 2:14· Αποκάλυψις, κεφάλαια 8, 9, 16.) Η καθεμιά από τις δράσεις αυτές σημαίνει ότι υπάρχει μια οργάνωσις, μέσα στην οποία και με την οποία οι πιστοί ουράνιοι υιοί του Θεού υπηρετούν προς αίνον Του.

¹⁷ Συνεπώς βλέπομε ότι ο Ιεχωβά συνεκρότησε μια μεγάλη παγκόσμια οργάνωσι. Δίδει σ’ εκείνους που είναι μέσα σ’ αυτήν, έργο για εκτέλεσι, και τα πλάσματά του, που είναι δούλοι του, είναι αφιερωμένα και αφωσιωμένα σ’ αυτόν και έτσι εκτελούν την υπηρεσία του. Είναι μια οργάνωσις που ανήγειρε ο Θεός, και είναι εντελώς σπουδαίο για τα πλάσματα που ανήκουν σ’ αυτήν, να είναι ενωμένα μαζί της, να μετέχουν στη δράσι της και να είναι αφωσιωμένα στον Δημιουργό της.

18. Πώς εσχηματίσθη η πρώτη Χριστιανική οργάνωσις;

¹⁸ Επάνω στη γη βρίσκομε ότι από τους άνδρες και τις γυναίκες που λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό, συνεκρότησεν αυτός οργανώσεις, μία από τις οποίες είναι η Χριστιανική εκκλησία. Θεοσεβείς άνθρωποι ειλκύσθησαν μαζί μέσω της διδασκαλίας του Ιησού, και ωργανώθησαν. Πολύ ενωρίς στη ζωή της Χριστιανικής εκκλησίας, οι απόστολοι αποτελούσαν μια οργάνωσι κηρύγματος. Εις Μάρκον 3:14, 15 (Κριτικόν Κείμενον, Περιθώριον) η αφήγησις λέγει: «Και εποίησεν [ο Ιησούς] δώδεκα, ους και αποστόλους ωνόμασεν, ίνα ώσιν μετ’ αυτού, και ίνα αποστέλλη αυτούς κηρύσσειν και έχειν εξουσίαν εκβάλλειν τα δαιμόνια.» Ολόκληρη η εκκλησία των ακολούθων του Ιησού Χριστού συνεκροτήθη απ’ αυτόν ως διακονική οργάνωσις και έλαβε τέτοια εντολή, όπως δείχνουν τα λόγια του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» Ότι αυτή η εντολή δεν περιορίζεται σ’ εκείνους προς τους οποίους ο Ιησούς ωμίλησε απ’ ευθείας εκείνο τον καιρό, αλλά συνεχίζεται σε όλη τη ζωή της Χριστιανικής εκκλησίας, ακόμη και ως την εποχή μας, το δείχνουν τα τελικά του λόγια: «Και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.»—Ματθαίος 28:19, 20.

19. (α) Πώς γνωρίζομε ότι η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι ανθρωποποίητη οργάνωσις; (β) Πώς προσετέθησαν μέλη σ’ αυτήν;

¹⁹ Στα μέλη της Χριστιανικής οργανώσεως ή εκκλησίας που λειτουργούσε στον καιρό της αναλήψεως του Ιησού στον ουρανό, προσετέθησαν μέλη αμέσως μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος κατά την Πεντηκοστή. «Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού, εβαπτίσθησαν· και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί.» Προσετέθησαν σε τι; Προσετέθησαν στον αριθμό των αφιερωμένων λάτρεων του αληθινού Θεού και προσετέθησαν στην οργάνωσι ή εκκλησία των Χριστιανών. «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.» (Πράξεις 2:41, 42) Αργότερα στη διάρκεια της ζωής της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, ο απόστολος Παύλος έγραψε στην τοπική εκκλησία της Κορίνθου: «Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό· είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός· είναι και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι.» (1 Κορινθίους 12:4-6) Εδώ δείχνεται πάλι η αλήθεια ότι ο Θεός είναι εκείνος που οργανώνει τη Χριστιανική εκκλησία μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού και μέσω της ενεργείας του πνεύματός του, και επομένως η Χριστιανική «εκκλησία» δεν είναι μια ανθρωποποίητη οργάνωσις. «Αλλά τώρα ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν.» «Και είτε πάσχει έν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται έν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι. Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος. Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία . . .»—1 Κορινθίους 12:18, 26-28.

20. (α) Ορίσατε και περιγράψατε τη Χριστιανική εκκλησία. (β) Πώς ανεγείρεται σήμερα;

²⁰ Η Χριστιανική εκκλησία είναι ολόκληρο το Χριστιανικό σώμα, ή σώμα του Χριστού, ωργανωμένο από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, μέσω της διακονίας τού λόγου της αληθείας που ελκύει ανθρώπους στον Θεό μέσω του Χριστού, και μέσω της ενεργείας της δυνάμεως του Θεού ή αγίου πνεύματος. Η μεγάλη αυτή Χριστιανική εκκλησία άρχισε με τον Ιησούν, τον ιδρυτήν και κεφαλήν της, και εκτείνεται έως τον σημερινό καιρό, εκπροσωπούμενη με τα μέλη που απομένουν επάνω στη γη. Σ’ αυτήν υπήρξαν μικρότερες εκκλησίες Χριστιανών στα διάφορα μέρη όπου βρίσκονται σε όλη τη γη. Έτσι υπάρχουν ομάδες ή οργανώσεις ή εκκλησίες μέσα στη μεγαλύτερη Χριστιανική οργάνωσι ή εκκλησία. Αυτό αναγνωρίζεται με τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους, όπου αναφέρει: «Παύλος και Τιμόθεος, δούλοι του Ιησού Χριστού, προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού, τους όντας εν Φιλίπποις, μετά των επισκόπων και διακόνων.» (Φιλιππησίους 1:1) Ανεγείρεται άρα γε η οργάνωσις αυτή μέσω της καταγραφής ανδρών και γυναικών γενικά σε κάποιο κατάλογο μελών μιας ανθρωποποίητης οργανώσεως; Όχι· αλλ’ ανεγείρεται με τη συνένωσι ατόμων προσωπικώς αφιερωμένων στον Θεό, που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του λόγου του και αναγνωρίζουν το έργον που εδόθη στους Χριστιανούς να εκτελέσουν από τον Δημιουργόν της οργανώσεως, και στο οποίον έργον ενώνονται πιστά σε συνεργασία ο ένας με τον άλλον και προς αίνον του ονόματος του Ιεχωβά.

21. Από ποιες απόψεις η Χριστιανική οργάνωσις είναι ένα «πρόσωπο»;

²¹ Σ’ αυτήν ακριβώς τη Χριστιανική εκκλησία αναφέρεται ο Παύλος όταν μιλή γι’ αυτήν ως γυναίκα, λέγοντας: «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.» (2 Κορινθίους 11:2) Η έκφρασις αυτή δείχνει μια οργάνωσι ως ένα «πρόσωπο». Η Χριστιανική εκκλησία παριστάνεται έτσι ως μια παρθένος, μια αγνή γυναίκα. Επίσης, αυτή είναι ένα τέκνον ή γόνος τής μεγάλης παγκοσμίου οργανώσεως του Ιεχωβά Θεού, από την οποία προέρχεται και υπό την οποία τελεί.

22, 23. Αναφερόμενοι στο έθνος Ισραήλ, εξηγήστε (1) πώς ο Ιεχωβά σχηματίζει μια οργάνωσι και την χρησιμοποιεί για τη λατρεία του· (2) τη σχέσι της με την παγκόσμια οργάνωσι του Θεού.

²² Πριν από τον καιρό του σχηματισμού της Χριστιανικής εκκλησίας, το έθνος Ισραήλ το ίδιο ήταν μια Θεοποίητη οργάνωσις· πράγματι αναφέρεται ως «εκκλησία». (Πράξεις 7:38) Πριν από τον σχηματισμό της ο Ιεχωβά εδήλωσε τον σκοπό του στον δούλο του Αβραάμ σε ό,τι αναφέρεται ως η διαθήκη με τον Αβραάμ, που εκτίθεται αρχικά στα πρώτα εννέα εδάφια του δωδεκάτου κεφαλαίου της Γενέσεως. Η διαθήκη αυτή επανεβεβαιώθη στον Αβραάμ τον ίδιο, στον γυιό του Ισαάκ, και στον εγγονό του Ιακώβ. (Γένεσις 18:18· 22:18· 26:4· 28:13, 14) Το όνομα του Ιακώβ μετηλλάγη σε Ισραήλ, και οι υιοί Ισραήλ και τα τέκνα των απετέλεσαν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. (Γένεσις, κεφάλαιο 49) Ο Ιεχωβά Θεός τελικά έφερε τις φυλές του Ισραήλ έξω από τη γη της Αιγύπτου και έκαμε μια εθνική διαθήκη μαζί τους. Ανεχώρησαν από την Αίγυπτο μ’ ένα ωργανωμένο τρόπο, ως ένα στράτευμα. «Αλλ’ ο Θεός περιέφερε τον λαόν δια της οδού της ερήμου προς την Ερυθράν θάλασσαν· και ανέβησαν οι υιοί Ισραήλ εκ της γης Αιγύπτου παρατεταγμένοι.» (Έξοδος 13:18) Ένα βήμα που έγινε αργότερα στην οργάνωσι του λαού Ισραήλ δείχνεται στο δέκατο όγδοο κεφάλαιο της Εξόδου: «Πλην έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν· και κατάστησον αυτούς επ’ αυτών, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και δεκάρχους· και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε.» (Εδάφια 21, 26) Ακολούθως, στο όρος Σινά, μέσω του Μωυσέως, ο Ιεχωβά Θεός έδωκε στον Ισραήλ τον νόμο του, εγκαινιάζοντας τότε τη διαθήκη· και η συγκινητική αφήγησις τούτου εκτίθεται στο δέκατο ένατο και στο εικοστό κεφάλαιο του βιβλίου της Εξόδου.

²³ Βλέπομε, λοιπόν, ότι από τον λαόν Ισραήλ ο Ιεχωβά Θεός συνεκρότησε μια εθνική οργάνωσι που περιελάμβανε επίσης μη Ισραηλίτες οι οποίοι ενώθηκαν στη λατρεία του Ιεχωβά και ανταπεκρίνοντο στις απαιτήσεις του. Το θεοκρατικό αυτό έθνος του βασιλείου του Ισραήλ ήταν ένας δούλος του Θεού, επειδή ωργανώθηκε και φέρθηκε σε ύπαρξι από τον Ιεχωβά μέσω των δικαίων πλασμάτων του που αποτελούν την παγκόσμια οργάνωσί του. Άγγελοι είχαν να κάμουν με την οργάνωσι του Ισραήλ. (Γαλάτας 3:19) Ο Ιεχωβά Θεός έδωκε τον λόγον του σ’ αυτό το έθνος, έθεσε το πνεύμα του επάνω στους δούλους του εκεί, και η ίδια η οργάνωσις λειτουργούσε προς όφελος των ατόμων που αποτελούσαν το έθνος. Το αποτέλεσμα ήταν για το καλό όλων και για τον αίνο του ονόματος του Ιεχωβά. Τα μέλη, τα άτομα του έθνους Ισραήλ, ήσαν τέκνα της οργανώσεως του Ισραήλ.—Αμώς 3:1.

24. Ποια σημεία εθίγησαν, και ποιο είναι εκείνο που θα εξετάσωμε πιο κάτω;

²⁴ Σε κάποιο βαθμό τα προηγούμενα δείχνουν την υπεροχή του Ιεχωβά, τις φιλάγαθες προμήθειές του ως Δημιουργού, και εισάγουν το ζήτημα της σχέσεώς του προς τα πλάσματά του καθώς υπάρχουν στις οργανώσεις που εσχημάτισε. Θα εξετάσωμε μερικές πρόσθετες πληροφορίες που παρέχονται στον λόγον του σχετικά με το τελευταίο αυτό σημείο; Ιδέτε αυτό που ακολουθεί.

Ο Ιεχωβά: Σύζυγος, Πατήρ και Διδάσκαλος

«Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.»—Ησαΐας 54:13, ΑΣ.

 1. Ποιος μπορεί άριστα να δείξη τη σχέσι του Ιεχωβά προς τους δούλους του, και πώς μπορούμε να λάβωμε μεγαλύτερη εκτίμησι της σχέσεως αυτής;

ΚΑΝΕΙΣ δεν εκτιμά τη σχέσι του αληθινού Θεού προς τα πλάσματά του όπως ο Ιεχωβά ο ίδιος. Μπορεί να την περιγράψη άριστα, και την περιγράφει με ποικίλους όρους που μπορούμε να εννοήσωμε. Ανατρέχοντας στον λόγον του Θεού μπορούμε να λάβωμε μεγαλύτερη εκτίμησι της σχέσεως του Ιεχωβά προς εκείνους που τον υπηρετούν.—Ιωάννης 17:15-21.

 2. Δείξτε πόσο είναι κατάλληλο να ορίζη ο Ιεχωβά τον εαυτό του ως «σύζυγον» της οργανώσεώς του.

² Αν ένας άνθρωπος συγκροτούσε μια οργάνωσι, ήταν αφωσιωμένος στους σκοπούς της, επιζητούσε τα συμφέροντά της, ήταν πιστός σ’ αυτήν, εφρόντιζε για την ευημερία όλων των μελών της, της έδιδε τον χρόνον του και την προσοχή του, έχαιρε για την παραγωγικότητά της, και έτσι ήταν στενά ενωμένος μαζί της, δεν μπορεί άρα γε να λεχθή κατάλληλα ότι ένα τέτοιο άτομο είναι «νυμφευμένο» με την οργάνωσι αυτή; Ναι, διότι, εικονικώς, «γάμος» σημαίνει απλώς μια τέτοια στενή ένωσι. Είναι συνεπές και πολύ ευάρεστο για τον Ιεχωβά Θεό να προσδιορίζη τον εαυτό του ως σύζυγον της οργανώσεώς του. Αυτό μπορεί να φαίνεται παράδοξο εκ πρώτης όψεως· αλλά πώς θα μπορούσαμε να περιγράψωμε τη σχέσι αυτή της στενής ενώσεως με καλύτερο τρόπο; Έχομε υπ’ όψιν την καλή συζυγική διάταξι γάμου μεταξύ των λατρευτών του Ιεχωβά, καθώς βλέπομε να αναφέρη ο Θεός τον εαυτό του ως σύζυγον του έθνους του φυσικού Ισραήλ, λόγου χάριν.

 3, 4. Στην εξεικονιστική περίπτωσι του έθνους Ισραήλ, πώς ο Ιεχωβά ήταν σύζυγος;

³ Πώς ο Ιεχωβά ήταν σύζυγος του έθνους Ισραήλ; Κατά το ότι προσηρμόζετο προς την εξεικονιστική περίπτωσι του ανθρώπου που ανεφέρθη στην προηγούμενη παράγραφο. Με λίγα λόγια, για τον Ισραήλ δεν ήταν ένας σύζυγος με πολλές επίγειες γυναίκες. Όχι· απεναντίας, εδήλωσε στον Ισραήλ: «Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γης.» (Αμώς 3:2) Ο Ιεχωβά ήταν πιστός στον Ισραήλ, αλλά το έθνος αυτό παρέβη τον νόμον του Θεού και εστράφη μακριά απ’ αυτόν, και έτσι διαβάζομε στον Ιερεμία 3:14: «Επιστρέψατε, υιοί αποστάται, λέγει ο Ιεχωβά· διότι εγώ είμαι σύζυγος εις εσάς.» (ΑΣ) Βλέποντας προφητικώς προς τα εμπρός δια μέσου των ετών αφού απέρριψε την άπιστον «σύζυγον», τον Ισραήλ: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ, και προς τον οίκον Ιούδα, διαθήκην νέαν· ουχί κατά την διαθήκην, την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών, καθ’ ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός δια να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου· διότι αυτοί παρέβησαν την διαθήκην μου, και εγώ απεστράφην αυτούς, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ιερεμίας 31:31, 32, ΑΣ.

⁴ Η σχέσις αυτή και η σταθερότης του Ιεχωβά ως συζύγου και η δικαίωσίς του για την απόρριψι του έθνους που έγινε ασεβές και εστράφη εναντίον του, δείχνονται προφητικά από τον Ωσηέ: «Κρίθητε μετά της μητρός σας, κρίθητε· διότι αύτη δεν είναι γυνή μου, και εγώ δεν είμαι ανήρ αυτής· ας αφαιρέση λοιπόν τας πορνείας αυτής απ’ έμπροσθεν αυτής, και τας μοιχείας αυτής εκ μέσου των μαστών αυτής.» (Ωσηέ 2:2) Στο έβδομο εδάφιο η αρχική συζυγική σχέσις δείχνεται σε συνάφεια με την εξής ερημωτική καταγγελία της άπιστης οργανώσεως: «Και θέλει τρέξει κατόπιν των εραστών αυτής, και δεν θέλει φθάσει αυτούς· και θέλει ζητήσει αυτούς, και δεν θέλει ευρεί· τότε θέλει ειπεί, Θέλω υπάγει, και επιστρέψει προς τον πρώτόν μου άνδρα· διότι καλήτερον ήτο τότε εις εμέ, παρά τώρα.»

 5. Δώστε Βιβλική απόδειξι ότι ο Ιεχωβά είναι ως σύζυγος της παγκοσμίου οργανώσεώς του.

⁵ Η σχέσις συζύγου δεν περιορίζεσαι στην οργάνωσι του Ισραήλ. Αυτό το έθνος, που προ πολλού απερρίφθη, εξεικόνιζε προφητικώς μεγαλύτερα, διαμένοντα πράγματα. «Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.» (Γαλάτας 4:26· Ρωμαίους 15:4· 1 Κορινθίους 10:11) Ασφαλώς, ο Ιεχωβά διατηρεί την παγκόσμια οργάνωσι των πλασμάτων του ως σύζυγον, με τρυφερή σχέσι, και κατάλληλα ορίζει τον εαυτό του ως άνδρα της. Μήπως προσδιορίζει τον εαυτό του και με κάποια άλλη ιδιότητα εν σχέσει με την οργάνωσί του και τα μέλη της; Μάλιστα.

ΠΑΤΗΡ

 6. Ποια είναι μια άλλη ιδιότης με την οποία αποκαλύπτεται ο Ιεχωβά;

⁶ Λεξικά ανεγνωρισμένης αυθεντίας, επιβεβαιώνουν τη γενική αντίληψι που έχομε για τη σημασία της λέξεως «γονεύς». Όταν η λέξις χρησιμοποιήται ως όνομα, τα λεξικά λέγουν «εκείνος που γεννά ή φέρνει στο είναι απογόνους· ένας πατέρας ή μια μητέρα· μια πηγή· ένας πρωτουργός· επίσης, η αιτία». Όταν δε χρησιμοποιήται ως επίθετο: «κάθε τι που αποτελεί την αρχική πηγή από την οποίαν προβάλλει κάτι ή προέρχεται· κάθε τι που υποστηρίζει, προστατεύει ή ελέγχει οτιδήποτε ως παράρτημά του· όπως π.χ. μια οργάνωσις που θεωρείται “γονεύς” δηλαδή από την οποίαν έχουν προέλθει άλλα τμήματα ή παραρτήματα». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Θεός, ο οποίος δημιουργεί την οργάνωσι και είναι ο σύζυγός της, είναι επίσης ο πατήρ των ατόμων που παράγονται από την οργάνωσι αυτή και γίνονται μέλη της; Ναι, και ο Ιεχωβά ο ίδιος αποκαλύπτεται ως ο μέγας Πατήρ.

 7, 8. Ποιοι περιλαμβάνονται ως τέκνα του Ιεχωβά;

⁷ Εκείνοι στους οποίους αυτός δίδει ζωή, είναι τέκνα του. Ένα παράδειγμα τούτου είναι ο Λόγος. Ο «Λόγος» φανερώνεται ότι είναι η άμεση δημιουργία του Ιεχωβά και ο ενεργός αντιπρόσωπός του στη δημιουργία άλλων πνευματικών υιών του Θεού καθώς και όλων των άλλων δημιουργημάτων. «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ αυτού έγειναν· και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον έγεινεν.»—Ιωάννης 1:1-3, ΜΝΚ.

⁸ Τα πλάσματα εκείνα που παράγονται μέσω της λειτουργίας της οργανώσεώς του και γίνονται μέλη της οργανώσεώς του, είναι ομοίως τέκνα του. Παραδείγματα τούτου είναι οι πνευματικοί υιοί του Θεού. Αυτοί οι άγγελοι, χερουβείμ και σεραφείμ, περιελαμβάνοντο στα δημιουργήματα του Θεού μέσω του Λόγου. Αυτό είναι επίσης αληθινό για τον Αδάμ. Ο Λουκάς το τονίζει αυτό στο κεφάλαιο 3, εδάφιο 38: «. . . του Αδάμ, [υιού] του Θεού.» Ο Λόγος, όχι μόνο ήταν ο μονογενής Υιός, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά, έχοντας σταλή στη γη ως το ανθρώπινο βρέφος, Ιησούς, δείχνεται ότι είναι το «Σπέρμα» της οργανώσεως του Θεού, η οποία οργάνωσις ήταν φαινομενικώς στείρα από το σπέρμα της επαγγελίας ώσπου ο Ιησούς εγεννήθη ως ανθρώπινο παιδί.—Γαλάτας 3:16.

9. Στον Ισραήλ, ποιοι ήσαν τέκνα του Θεού;

⁹ Η δήλωσις του τριακοστού πρώτου κεφαλαίου του Ιερεμία, στην οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι τα μέλη ατομικώς, οι Ιουδαίοι ατομικώς στο έθνος Ισραήλ, ήσαν τέκνα (μ’ ένα δευτερεύοντα ή τυπικό τρόπο) του Θεού, επειδή ήσαν τέκνα της οργανώσεως του Ισραήλ. «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Εάν ο ουρανός άνω δύναται να μετρηθή, και τα θεμέλια της γης κάτω να εξιχνιασθώσι, τότε και εγώ θέλω απορρίψει παν το σπέρμα του Ισραήλ δια πάντα όσα έπραξαν, λέγει ο Ιεχωβά.»—Εδάφ. 37, ΑΣ.

10. (α) Πώς τα μέλη του σώματος του Χριστού είναι τέκνα του μεγάλου Πατρός; (β) Τι θα πούμε για άλλους που λατρεύουν τον Ιεχωβά;

¹⁰ Τι θα πούμε για τους Χριστιανούς; Αυτοί είναι τέκνα του Θεού μ’ ένα μοναδικό τρόπο αν είναι μέλη του σώματος του Χριστού, της κεχρισμένης Χριστιανικής εκκλησίας: «Εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον· δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν. Και επειδή είσθε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας σας, το οποίον κράζει, Αββά, ο Πατήρ. Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος, αλλ’ υιός· εάν δε υιός, και κληρονόμος του Θεού.» (Γαλάτας 4:4-7) Αυτό δεν αναφέρεται στον μύθον της «παγκοσμίου πατρότητος» του Θεού για όλον τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, αλλά μιλεί για άτομα που δεν είναι πια υπό την Ιουδαϊκήν διαθήκην του νόμου η οποία ετερματίσθη με τον θάνατον του Ιησού ως διάταξις διαθήκης του νόμου χρησιμοποιούμενη από τον Θεό, αλλά είναι στη νέα διαθήκη μέσω του Ιησού Χριστού ως μέλη του σώματος του Χριστού. (Εβραίους 8:7-13) Αυτοί παράγονται από τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος τους οδηγεί να γίνουν δούλοι του Θεού, από το πνεύμα του, το οποίον είναι η δύναμις του Θεού και περιλαμβάνει το άγγελμά του όπως αποκαλύπτεται στον λόγον του, και από την δικαία του οργάνωσι μέσω του Ιησού Χριστού, και είναι τέκνα της. Με όλες τις προσδοκίες ζωής που βασίζονται στις προμήθειες του Θεού, άλλοι Χριστιανοί καλής θελήσεως, ενωμένοι μ’ εκείνους που είναι στη νέα διαθήκη, κατάλληλα τον προσφωνούν ως Πατέρα των, διότι πρόκειται να είναι ο Πάππος των μέσω του Αιωνίου Πατρός, Ιησού Χριστού.—Ιωάννης 10:16· Ησαΐας 9:6, ΑΣ.

11. Τι παρατηρείται εδώ σχετικά με την στειρότητα;

¹¹ Στις ημέρες του έθνους Ισραήλ, υπό τον νόμον που εδόθη μέσω του Μωυσέως, ήταν αιτία θλίψεως για μια γυναίκα το να μην έχη τέκνα. Η στειρότης επέφερε όνειδος και στενοχωρία. Η εικόνα αυτή που περιλαμβάνεται στα γεγονότα τα σχετικά με τις κατά γράμμα συζύγους στον Ισραήλ, εφαρμόζεται επίσης στις συμβολικές «συζύγους», τις οργανώσεις, όταν είναι πραγματικά ή φαινομενικά άκαρπες, άγονες από τέκνα, χωρίς αύξησι, και δεν εκπληρώνουν πραγματικά ή φαινομενικά τον σκοπό τους.

ΤΩΡΑ, Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ!

12, 13. (α) Τι άλλο είναι ο Ιεχωβά για τον λαό του; (β) Ποια είναι τα προσόντα του, και σε ποιον αντανακλώνται;

¹² Σ’ αυτό το τεύχος της Σκοπιάς εξετάσαμε την αποκλειστικότητα του Ιεχωβά, ότι αυτός έχει όνομα, ότι υπάρχουν πλάσματα που υποστηρίζουν το όνομά του. Παρατηρήσαμε τον προσδιορισμό του ως μεγάλου Ποιητού, ότι, μεταξύ άλλων πραγμάτων, αυτός δημιουργεί οργανώσεις, και ότι στην οργάνωσί του κατά καιρούς παριστάνει τον εαυτό του ως Σύζυγον και είναι επίσης ένας μεγάλος Πατήρ των τέκνων της δικαίας του οργανώσεως. Τώρα ερχόμεθα σε μια άλλη ιδιότητα με την οποία ο Ιεχωβά δείχνει τη σχέσι του με τον λαό του: είναι ο μέγας Διδάσκαλος.

¹³ Αποκλειστική εκπαίδευσις ανήκει σ’ αυτόν. Έχει τις ιδιότητες του αρίστου διδασκάλου. Έχει όλη τη γνώσι, γνωρίζει τους σκοπούς του, έχει εγκάρδιο ενδιαφέρον για τα πλάσματά του, έχει τελεία υπομονή και όλη την ικανότητα να διδάσκη, και αντανακλά αυτές τις ιδιότητες μέσω εκείνου τον οποίον διώρισε ως τον μέγαν αντιπρόσωπόν του, του δοξασμένου Ιησού Χριστού.—Εβραίους 1:1-3.

14, 15. Σε ποιους έδωκε ο Ιεχωβά διδασκαλία;

¹⁴ Δεν κατεκράτησε την κατάλληλη πληροφορία από τα πλάσματά του σε οποιονδήποτε καιρό. Στον πρώτον άνθρωπο ο Θεός έδωκε τον λόγον του. Ωμίλησε στον Αδάμ. (Γένεσις 1:28, 29· 2:16, 17) «Τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.» (2 Πέτρου 2:5) Μέσω ακριβώς του Νώε επετέλεσε ο Ιεχωβά το κήρυγμα της δικαιοσύνης εκείνο τον καιρό. Ο λόγος του Ιεχωβά και το πνεύμα του και η οργάνωσίς του επάνω στη γη ευρίσκοντο στον Νώε και στην οικογένειά του, και ο Ιεχωβά ήταν ο Διδάσκαλος.—Γένεσις 6:8-9:29.

¹⁵ Στο έθνος του Ισραήλ ο Θεός έδωκε τον λόγον του και τον νόμον του, έθεσε το πνεύμα του επάνω τους, τους έδωκε την διδακτική οργάνωσι του ιερατείου και των προφητών για να φροντίζη για την ευημερία της όλης οργανώσεως του έθνους. Ο Ιοθόρ είπε στον Μωυσή: «Άκουσον λοιπόν την φωνήν μου· θέλω σε συμβουλεύσει, και ο Θεός θέλει είσθαι μετά σου· Συ μεν έσο ενώπιον του Θεού υπέρ του λαού, δια να αναφέρης τας υποθέσεις προς τον Θεόν· και δίδασκε αυτούς τα προστάγματα και τους νόμους, και δείκνυε προς αυτούς την οδόν εις την οποίαν πρέπει να περιπατώσι, και τα έργα τα οποία πρέπει να πράττωσι.» (Έξοδος 18:19, 20) Περαιτέρω: «Και ελάλησεν ο Θεός πάντας τους λόγους τούτους, λέγων.»—Έξοδος 20:1.

16. Πώς φανερώνεται αυτό στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού;

¹⁶ Η διδασκαλία του φανερώνεται ομοίως στην πολιτεία του με τον Χριστόν Ιησούν και μέσω αυτού. Έδωκε στον Χριστόν Ιησούν τον λόγον του. Ο Ιεχωβά έθεσε το πνεύμα του επάνω του, και εις Ιωάννην κεφάλαιον 12 διαβάζομε: «Ο δε Ιησούς έκραξε και είπεν, Ο πιστεύων εις εμέ, δεν πιστεύει εις εμέ, αλλ’ εις τον πέμψαντά με· και ο θεωρών εμέ, θεωρεί τον πέμψαντά με. Εγώ ήλθον φως εις τον κόσμον, δια να μη μείνη εν τω σκότει πας ο πιστεύων εις εμέ. Και εάν τις ακούση τους λόγους μου, και δεν πιστεύση, εγώ δεν κρίνω αυτόν· διότι δεν ήλθον δια να κρίνω τον κόσμον, αλλά δια να σώσω τον κόσμον. Ο αθετών εμέ, και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι εγώ απ’ εμαυτού δεν ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με Πατήρ, αυτός μοι έδωκεν εντολήν, τι να είπω, και τι να λαλήσω· και εξεύρω ότι η εντολή αυτού είναι ζωή αιώνιος. Όσα λοιπόν λαλώ εγώ, καθώς μοι είπεν ο Πατήρ, ούτω λαλώ.»—Εδάφ. 44-50.

17. Ποια ερωτήματα τίθενται και ποια είναι η σύνοψις των απαντήσεών των;

¹⁷ Τώρα βρισκόμαστε στο 1953, και οι ημέρες του Αδάμ, του Νώε, ο καιρός του έθνους Ισραήλ και της επιγείου διακονίας του Ιησού πριν από πολλούς αιώνες, έχουν όλα περάσει. Τι μπορεί να λεχθή σχετικά με τη διδασκαλία του Ιεχωβά, του μεγάλου Διδασκάλου, σ’ αυτή την ημέρα; Υπάρχει κάτι υπό τις σημερινές περιστάσεις σχετικά με τις οδηγίες του Θεού για μας; Σ’ αυτόν τον σύγχρονο, αλαζονικό, φαύλο πολιτισμό, τι μπορεί να λεχθή σχετικά με τις διδασκαλίες του Ιεχωβά Θεού; Πολλά! Και αυτά συνοψίζονται στο γεγονός ότι ο Ιεχωβά διδάσκει τα τέκνα της οργανώσεώς του.

18. Ποια επιβεβαίωσι δίδει το Ησαΐας 54:13;

¹⁸ Ο προφήτης Ησαΐας το εκφράζει αυτό με τον εξής τρόπο: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» (Ησαΐας 54:13, ΑΣ) Ανάγνωσις των συμφραζομένων του εδαφίου αυτού δείχνει ότι απευθύνεται στη Σιών (Ιερουσαλήμ). Ο Ησαΐας μίλησε και για την ερήμωσι του Ισραήλ και για την αποκατάστασί του. Εν τούτοις, εύκολα αναγνωρίζεται ότι τα λόγια αυτά του κεφαλαίου 54 της προφητείας του Ησαΐα βρίσκουν την εφαρμογή τους και εκπλήρωσι, όχι μόνο στις πράξεις σε μικρή κλίμακα των αρχαίων χρόνων, αλλά περισσότερο στο έργον του Ιεχωβά Θεού σ’ έναν καιρό που πολύ απέχει από την επίδοσι της προφητείας.—Ρωμαίους 15:4· 1 Κορινθίους 10:11.

19. Πότε και πώς ο Ιησούς εφήρμοσε το Ησαΐας 54:13;

¹⁹ Ο Ιησούς ο ίδιος έκαμε μια εφαρμογή του Ησαΐας 54:13, και έτσι το παίρνει έξω από μια Ιουδαϊκή εθνικιστική τοποθέτησι όσον αφορά την εκπλήρωσί του. Στο έκτο κεφάλαιο του Ιωάννου η αφήγησις δείχνει τον Ιησούν να προσδιορίζη τον εαυτό του ως την προμήθεια του Θεού για την ευλογία εκείνων που θα ήθελαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά, και φανερώνει την ανάγκη όπως όλοι όσοι θα ήθελαν να έχουν αιώνια ζωή, εξασκήσουν πίστι στον Υιό. «Εγόγγυζον λοιπόν οι Ιουδαίοι περί αυτού, ότι είπεν, Εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού· και έλεγον, Δεν είναι ούτος Ιησούς ο υιός του Ιωσήφ, του οποίου ημείς γνωρίζομεν τον πατέρα και την μητέρα; πώς λοιπόν λέγει ούτος, ότι εκ του ουρανού κατέβην; Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, Μη γογγύζετε μεταξύ σας. Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με· και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις, [Ησαΐας 54:13] “Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά.” Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ. Ουχί ότι είδέ τις τον Πατέρα, ειμή εκείνος όστις είναι παρά του Θεού· ούτος είδε τον Πατέρα. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον.»—Ιωάννης 6:41-47, ΜΝΚ.

20. Εδέχθησαν όλοι τη διδασκαλία του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού;

²⁰ Αυτό ήταν ένα συνταρακτικό άγγελμα για τους Ιουδαίους εκείνους που είχαν επί πολύν καιρό κάμει την καθ’ ομολογίαν λατρεία των προς τον Ιεχωβά Θεό μια εθνικιστική εκδήλωσι. Μολονότι ήσαν φυσικοί Ιουδαίοι, αν παρεδέχοντο να διδαχθούν από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, θα παρέμεναν μαθηταί του, ή διδακτοί του, όπως ακριβώς εδήλωσε στους Ιουδαίους που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν, καθώς αναφέρεται εις Ιωάννην 8:31, 32: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» Εφαρμόζοντας, λοιπόν, το Ησαΐας 54:13, «ταύτα είπεν εν τη συναγωγή διδάσκων εν Καπερναούμ. Έκτοτε πολλοί των μαθητών αυτού εστράφησαν εις τα οπίσω, και δεν περιεπάτουν πλέον μετ’ αυτού.»—Ιωάννης 6:59, 66.

21. Πώς δείχνεται η αποκλειστική διδασκαλία από μέρους του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού και της Χριστιανικής εκκλησίας;

²¹ Μεταξύ άλλων, αυτό δείχνει την απόρριψι της άπιστης Ιουδαϊκής οργανώσεως, της οποίας ο Ιεχωβά ήταν κάποτε σύζυγος, και την αποκλειστική διδασκαλία από μέρους του Ιεχωβά μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας, της οποίας ο Ιησούς Χριστός ήταν η κεφαλή. Έτσι η ίδια η εσωτερική μαρτυρία του κεφαλαίου 54 του Ησαΐα υποστηρίζεται τελειωτικά από την εφαρμογή που έκαμε ο Ιησούς δείχνοντας ότι η προφητεία εκτείνεται πολύ πέρα από τα όρια του φυσικού Ισραήλ μόνου, και ότι ο Ισραήλ ο ίδιος παρίστανε απλώς μέλλοντα πράγματα. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι η Χριστιανική εκκλησία, ευθύς απ’ αρχής, εδέχθη χωρίς αμφισβήτησι και βασίσθηκε με όλη της την καρδιά στις Εβραϊκές Γραφές, που πολλές προφητείες των είχαν εκπλήρωσι στον Ιησού Χριστό, στη Χριστιανική εκκλησία, και στην πολιτεία του Ιεχωβά Θεού μαζί της.—1 Πέτρου 1:10-12· 2 Πέτρου 1:19-21.

22. Μήπως το πέρασμα του χρόνου εξασθενίζει τον λόγον της προφητείας;

²² Η προφητεία του κεφαλαίου 54 του Ησαΐα εγράφη πολύ προτού ο απόστολος Παύλος απευθυνθή στη Χριστιανική εκκλησία της Ρώμης, αλλά το πέρασμα του καιρού, αντί να εξασθενίση τη δύναμι των προφητειών των αρχαίων χρόνων, επιστοποίησε τη διαφύλαξί τους από τον μεγάλο τους Συγγραφέα. Μιλώντας τετραγωνικά για τον αποκαλυμμένον λόγον του Θεού, αναγνωρίζοντας τον ίδιον τον Ισραήλ ως προφητικόν, ο Παύλος λέγει με ευγνωμοσύνη: «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών. Ο δε Θεός της υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν· δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Ρωμαίους 15:4-6) Δεν αφηνόμεθα σε αμφιβολία ως προς τον χρόνον και τρόπον της εφαρμογής και εκπληρώσεως της προφητείας του Ησαΐα, κεφάλαιο 54. Ο διδάσκαλος προμηθεύει για όλες τις ανάγκες· η οργάνωσίς του παράγει στον ωρισμένο του καιρό!

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ

23. Ποια μεγάλη ανάγκη αναγνωρίζεται στην αρχαία προφητεία και στις Χριστιανικές ελπίδες;

²³ Η ιστορία και τα σημερινά γεγονότα καθιστούν προφανές το γεγονός ότι ο αγιασμός του ονόματος του Ιεχωβά, η λειτουργία των νόμων της δικαίας Βασιλείας του, και η εκτέλεσις του τελείου και αγίου θελήματός του, δεν υπήρξαν η γενική ημερησία διάταξις επάνω στη γη και δεν είναι τώρα. Όχι, η λατρεία του Ιεχωβά δεν είναι το προϊόν του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων, και όμως δεν είναι μικρό ζήτημα ότι αυτός περιφρονήθηκε από τους ανθρώπους γενικά. Τόσο υπέρτατη σε σπουδαιότητα είναι η διεκδίκησις του ονόματος του Ιεχωβά, με επακόλουθο μια δικαία διακυβέρνησι και την ευλογία εκείνων που τον λατρεύουν επάνω στη γη, ώστε κατ’ επανάληψιν και εξακολουθητικά γίνεται το θέμα της Βιβλικής προφητείας. Όχι μόνο η Βιβλική προφητεία φανερώνει τον σκοπόν του Ιεχωβά να εκπληρώση το θέλημά του σ’ αυτά τα ζητήματα, αλλ’ οι Χριστιανοί πάντοτε τα έκαμαν αυτά αντικείμενον της προσευχής των, η δε επιθυμία και ο πόθος των καρδιών των υπήρξε ειλικρινώς η εκπλήρωσις του θελήματος του Ιεχωβά. Τόσο θεμελιώδη είναι αυτά τα ζητήματα στη ζωή και στις ελπίδες ενός Χριστιανού ώστε ο Ιησούς Χριστός τα συνώψισε λέγοντας: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις, Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθαίος 6:9, 10) Όταν ο Ιησούς έδωσε αυτή τη συμβουλή για την προσευχή, είχαν περάσει πάνω από 630 χρόνια αφότου υπήρχε επάνω στη γη μια μικρογραφική, έστω, ή σε μικρή κλίμακα διακυβέρνησις του Ιεχωβά Θεού μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως του Ισραήλ, η οποία ανετράπη στο 607 π.Χ. λόγω απιστίας στον Θεό.

24. Πώς περιλαμβάνεται διακυβέρνησις στη λατρεία του Ιεχωβά;

²⁴ Πάντοτε στην πολιτεία του Ιεχωβά με τους ανθρώπους φανερώνεται το γεγονός ότι η λατρεία του και η διακυβέρνησίς του είναι αχώριστες. Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που λατρεύουν τον Θεόν είναι υπήκοοι του· ως Θεός των αυτός είναι ο Κυβερνήτης των. Ο Ιησούς το ανεγνώριζε αυτό, και ο Ιησούς το εκήρυττε, κάνοντας τούτο με βάσι τους προφήτας. Οι προσωπικοί σύντροφοι του Ιησού, πιστεύοντας ό,τι παρατηρούσαν στον νόμον και στους προφήτας σχετικά με την αποκατάστασι της διακυβερνήσεως της Βασιλείας επάνω στη γη, απέβλεπαν στην εκδήλωσι, με κάποιον τρόπο, βασιλικής εξουσίας από αυτόν. «Και ενώ αυτοί ήκουον ταύτα, προσθέσας είπε παραβολήν, διότι ήτο πλησίον της Ιερουσαλήμ, και αυτοί ενόμιζον ότι η βασιλεία του Θεού έμελλεν ευθύς να φανή. Είπε λοιπόν, Άνθρωπός τις ευγενής υπήγεν εις χώραν μακράν, δια να λάβη εις εαυτόν βασιλείαν, και να υποστρέψη.»—Λουκάς 19:11, 12.

25. Ποια πεποίθησι και ποιο διερώτημα εξεδήλωσαν οι πρώτοι Χριστιανοί, και πώς δείχνεται αυτό;

²⁵ Μετά τη σταύρωσί του και την έγερσί του από τους νεκρούς, ο Ιησούς είχε για λίγον καιρό επικοινωνία με τους ακολούθους του: «Εις τους οποίους και εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού δια πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας, και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού.» (Πράξεις 1:3) Δεν υπήρχε αμφισβήτησις για το αν τελικά θα εγκαθιδρύετο η λατρεία του Ιεχωβά σε όλη τη γη και αχώριστα με αυτήν η διακυβέρνησίς του μέσω της οργανώσεως της Βασιλείας του, αλλά το ερώτημα ήταν, Πότε; «Εκείνοι λοιπόν συνελθόντες ηρώτων αυτόν, λέγοντες, Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ; Είπε δε προς αυτούς, Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία.» (Πράξεις 1:6, 7) Ότι οι σύντροφοι και ακόλουθοί του θα ελάμβαναν σαφέστερη κατανόησι των σκοπών του Θεού από αυτή την άποψι, βεβαιώνεται από τα λόγια του: «Αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξεις 1:8) Κατόπιν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, και αφέθηκε στην πρώτη εκκλησία η υπόσχεσις της μελλοντικής του ελεύσεως.—Πράξεις 1:11.

26. Πώς το κήρυγμα και τα σημεία συνήργησαν στο να λάβη απάντησι το ερώτημα σχετικά με το πότε θ’ αποκαθίσαντο πλήρως η λατρεία και η διακυβέρνησις του Ιεχωβά;

²⁶ Μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, η δύναμις του πνεύματος του Θεού ήλθε επάνω στα μέλη της πρώτης εκκλησίας, και ανεγνώρισαν τη Χριστιανική οργάνωσι που αποτελούσαν, ως το όργανον που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά. Η αναγνώρισις αυτή ήταν βεβαία μέσω του κηρύγματος των αληθειών της Βασιλείας από μέρους των και μέσω των σημείων που εκτελούσαν με τη δύναμι του Θεού. Το τρίτο κεφάλαιο των Πράξεων παρέχει την αφήγησι του πώς ένας χωλός επαίτης εζήτησε από τον Πέτρο και τον Ιωάννη να του δώσουν υλική βοήθεια, και πώς ο Πέτρος απήντησε: «Αργύριον και χρυσίον εγώ δεν έχω· αλλ’ ό,τι έχω, τούτο σοι δίδω. Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σηκώθητι και περιπάτει.» (Πράξεις 3:6) Ο χωλός εθεραπεύθη με τη δύναμι του Θεού, προς έκπληξιν και θαυμασμόν των ανθρώπων που έλαβαν γνώσιν της θαυματουργικής ιάσεως. Κατόπιν ο Πέτρος έδωσε μια ισχυρή μαρτυρία σχετικά με τον Ιησού Χριστό ως το μέσον χορηγήσεως ζωής από τον Θεό, και σχετικά με την εκπλήρωσι των προφητειών σ’ αυτόν, και είπε περαιτέρω στους ανθρώπους εκείνους: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από προσώπου του Ιεχωβά, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν· τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών. Διότι ο Μωυσής είπε προς τους πατέρας, “Ότι Ιεχωβά ο Θεός σας θέλει αναστήσει εις εσάς προφήτην εκ των αδελφών σας, ως εμέ· αυτού θέλετε ακούει κατά πάντα όσα αν λαλήση προς εσάς· και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού.” Και πάντες δε οι προφήται από Σαμουήλ και των καθεξής, όσοι ελάλησαν, προανήγγειλαν και τας ημέρας ταύτας. Σεις είσθε υιοί των προφητών, και της διαθήκης την οποίαν έκαμεν ο Θεός προς τους πατέρας ημών, λέγων προς τον Αβραάμ, “Και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάσαι αι φυλαί της γης.” Προς εσάς πρώτον ο Θεός, αναστήσας τον Υιόν αυτού Ιησούν, απέστειλεν αυτόν δια να σας ευλογή, όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.» (Πράξεις 3:19-26, ΜΝΚ) Σαν σπέρμα του όφεως ή τέκνα του Διαβόλου που ήσαν, και, όπως είναι η συνήθειά τους πάντοτε, οι ψευδείς θρησκευτικοί ιερείς «ηγανάκτησαν» για τις διδασκαλίες του Πέτρου και του Ιωάννου και προέβησαν στη σύλληψί των.—Πράξεις 4:1-3.

27. Πώς ο χρόνος είναι ένας σπουδαίος παράγων σχετικά με την καρποφορία της «γυναικός» του Ιεχωβά;

²⁷ Αυτή η ισχυρή παράκλησις για μετάνοια που έγινε από τον Πέτρο, δείχνει τον Ιησού Χριστό ως τον προσδιωρισμένον από τον Ιεχωβά, δείχνει ότι ο ουρανός έπρεπε να τον δεχθή έως έναν ωρισμένο καιρό από τότε, τον καιρό της αποκαταστάσεως, και ότι για τα πράγματα αυτά ο Θεός μίλησε με το στόμα των προφητών του, όλων των προφητών, πράγματι, περιλαμβανομένου και του Ησαΐα. Ο Ιησούς, επειδή ήταν ουράνιος βασιλεύς, δεν θα εγκαθίδρυε, βέβαια, και δεν εγκαθίδρυσε μια γήινη βασιλεία. Ο χρόνος είναι ένας σπουδαίος παράγων, και αυτό είναι αληθινό σχετικά με την εκπλήρωσι του πεντηκοστού τετάρτου κεφαλαίου του Ησαΐα. Ο καιρός της διακυβερνήσεως του Ιεχωβά είναι ο καιρός για την καρποφορία της οργανώσεώς του και τη διδασκαλία των τέκνων της Σιών αλλά πότε, πώς, από ποιον; Εξετάστε τα προηγούμενα, και τα δύο άρθρα, ως βάσιν για περαιτέρω παρακολούθησι του θέματος αυτού στο επόμενο τεύχος μας.

Διδακτοί του Ιεχωβά

«“Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά.” Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ.»—Ιωάννης 6:45, ΜΝΚ· Ησαΐας 54:13, ΑΣ.

 1. Πώς υπήρξε στείρα η οργάνωσις του Ιεχωβά;

ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ τεύχος της Σκοπιάς ανελάβαμε την εξέτασι του πεντηκοστού τετάρτου κεφαλαίου της προφητείας του Ησαΐα, και τώρα συνεχίζομε με την εξέτασι των ερωτήσεων που αφορούν τη διδασκαλία των τέκνων της Σιών από τον Ιεχωβά Θεό. Πότε; Πώς; Από ποιον; Μπορούμε να συμμετάσχωμε σ’ αυτήν; Είδαμε ότι η διακυβέρνησις και η λατρεία του Ιεχωβά περιλαμβάνονται σ’ αυτό το ζήτημα κατά άμεσο τρόπο. Ο Ιησούς ανεγνώρισε ότι έπρεπε να πέραση καιρός ως την έλευσι του ωρισμένου καιρού του Θεού για τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του. Στο εικοστό πρώτο κεφάλαιο του Λουκά διαβάζομε τα λόγια του: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Λουκάς 21:24, 32) Είναι προφανές λοιπόν ότι ώσπου να έλθη ο καιρός αυτός που θα ιδρύετο η βασιλεία του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού, δηλαδή που θα εγεννάτο η Βασιλεία, η μεγάλη παγκόσμια οργάνωσις του Ιεχωβά Θεού παριστάνεται κατάλληλα ως μια στείρα γυναίκα, ως μια σύζυγος χωρίς το επιθυμητό τέκνο, μια οργάνωσις που δεν υπήρξε ακόμη παραγωγική όσον αφορά τον σκοπό της για τη γη.

 2. Ποιες ήσαν οι περιστάσεις οι σχετικές με τη διακυβέρνησι του Ισραήλ καθώς και τα ιστορικά γεγονότα του συνδυάζονται για τον καθορισμό της ενάρξεως των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών»;

² Στον αρχαίον Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ ήταν η πρωτεύουσά του, η Σιών ήταν η ακρόπολις της Ιερουσαλήμ, το όνομα δε αυτό εφηρμόζετο επίσης και σ’ ολόκληρη την πόλι. Συνεπώς η Σιών ήταν η πρωτεύουσα, και ως τοιαύτη ήταν πρωτεύουσα της βασιλείας του Ιεχωβά στο σχετικώς μικρό εκείνο μέρος της γης. Οι βασιλείς του Ισραήλ εκάθηντο στον θρόνον του Ιεχωβά. (1 Χρονικών 29:23) Σ’ αυτούς και μέσω αυτών είχε δοθή η υπόσχεσις μιας αιωνίας διακυβερνήσεως, και όμως η βασιλεία αυτή, που ήταν τυπική, ετελείωσε με βίαιο τρόπο στο 607 π.Χ. (2 Σαμουήλ 7:12-16) Εναντίον της άπιστης αυτής καίτοι τυπικής βασιλείας του Ισραήλ και του ασεβούς άρχοντός της ήλθε ο λόγος του Ιεχωβά μέσω του προφήτου Ιεζεκιήλ: «Δια τούτο ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Επειδή εκάμετε να έλθη εις ενθύμησιν η ανομία σας, ότε ανεκαλύφθησαν αι παραβάσεις σας, ώστε να φανερωθώσι τα αμαρτήματά σας εις πάσας τας πράξεις σας· επειδή ήλθετε εις ενθύμησιν, θέλετε γείνει χειριάλωτοι. Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» (Ιεζεκιήλ 21:24-27, ΑΣ) Έτσι άρχισαν οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» που θα είχαν ένα καθορισμένο μήκος και θα ετελείωναν με την ίδρυσι της αντιτυπικής θεοκρατικής βασιλείας του Θεού υπεράνω της γης, με τη γέννησι του άρρενος της Βασιλείας από τη μεγάλη παγκόσμια οργάνωσι του Ιεχωβά, την δίκαιη γυναίκα του Σιών, την σύζυγό του. Στο διάστημα που θα μεσολαβούσε έως τότε, η Σιών θα ήταν σαν μια στείρα γυναίκα.

 3. Ως τι προσδιορίζουν το έτος 1914 μ.Χ. οι αποδείξεις από τη Γραφή και την ιστορία;

³ Προηγουμένως στις στήλες της Σκοπιάς και άλλων δημοσιεύσεων της Εταιρίας Σκοπιά εξετέθη ή απόδειξις από τον λόγον του Θεού και τα γεγονότα της ιστορίας που συνέβησαν πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια και πλέον καθώς και στις ημέρες μας και που δείχνουν το έτος 1914 μ.Χ. ως τον καιρόν που ετερματίσθησαν οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» και η βασιλεία του Ιεχωβά Θεού εγεννήθη. Στο διάστημα που η Σιών ήταν στείρα όσον αφορά το άρρεν της Βασιλείας, ο διωρισμένος Βασιλεύς του Θεού εκάθητο, ούτως ειπείν, περιμένοντας. «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.»—Ψαλμός 110:1, 2, ΑΣ.

 4. Ποια γέννησις στον καιρό της δίδει σπουδαιότητα στη χρονολογία 1914;

⁴ Η εγκατάστασις του Ιησού Χριστού ως του ουρανίου Βασιλέως του Θεού επάνω στο άγιό του όρος τής ουρανίας Σιών για να άρχη, είναι μια γέννησις ή τοκετός της Σιών. «Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου. Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα· ο Ιεχωβά είπε προς εμέ, “Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης”.» (Ψαλμός 2:6-8, ΑΣ) Η Βασιλεία λοιπόν εγεννήθη στον ουρανό λόγω του ότι ανέλαβε την εξουσία ο ουράνιος Βασιλεύς στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά. Είναι μια επιτυχής γέννησις, μια γέννησις στον καιρό της. Είναι αιτία μεγίστης χαράς για τον Πατέρα, τη μητέρα, τον Βασιλέα της νεογέννητης κυβερνήσεως, και για όλους όσοι την αναγνωρίζουν και είναι υπέρ αυτής. Ο Ιησούς Χριστός απέβλεπε σ’ αυτόν τον καιρό, και σχετικά με τούτο ο απόστολος Παύλος λέγει: «Όστις [Ιησούς] υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.»—Εβραίους 12:2.

 5. Πώς εξεικονίζεται η συζυγική οργάνωσις του Ιεχωβά στα κεφάλαια 12 και 19 της Αποκαλύψεως, και τι αυτή επιτελεί;

⁵ Το δωδέκατο και το δέκατο ένατο κεφάλαια της Αποκαλύψεως εξιστορούν την πραγματοποίησι της χαράς αυτής. Διαβάζοντας την προφητεία της Αποκαλύψεως, να έχετε υπ’ όψι τη γυναίκα-οργάνωσι του Θεού και το Βασιλικό της άρρεν. «Και σημείον μέγα εφάνη εν τω ουρανώ· γυνή ενδεδυμένη τον ήλιον, και η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα· και έγκυος ούσα, έκραζε κοιλοπονούσα, και βασανιζομένη δια να γεννήση. Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά· και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού. Και ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού, και ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων, Αινείτε τον Γιάχ, διότι εβασίλευσε Ιεχωβά ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Ας χαίρωμεν και ας αγαλλώμεθα, και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν· διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν.» (Αποκάλυψις 12:1, 2, 5· 19:6, 7, ΜΝΚ) Έτσι η γέννησις του άρρενος τερματίζει τη στειρότητα της γυναικός του Θεού ως προς τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του υπεράνω της γης. Υπάρχει έργον για να εκτελεσθή υπό την ουράνια οργάνωσι της Βασιλείας σχετικά με τους Χριστιανούς και όλα τα άτομα καλής θελήσεως και ειλικρινούς καρδιάς που μπορεί να γίνουν Χριστιανοί, δηλαδή, μπορεί να ενωθούν σ’ εκείνο που πρέπει να είναι σήμερα η ημερησία διάταξις, τουτέστι στη λατρεία του Ιεχωβά. Το έργον αυτό πρέπει να γίνη ενόσω υπάρχει η πονηρή οργάνωσις του παλαιού κόσμου.

 6. Στον Ησαΐα, κεφάλαιο 66, πώς εκτίθεται αυτό το μεγάλο γεγονός;

⁶ Καμμιά προφητεία δεν προλέγει όλα τα γεγονότα που περιλαμβάνονται, ούτε όλες τις πράξεις του Θεού, αλλά χρησιμοποιούνται πολλές προφητείες, όλες σε συμφωνία η μία με την άλλη, όλες προς αίνον του ονόματος του Ιεχωβά. Ο προφήτης που εχρησιμοποιήθη από τον Θεό για να γράψη το πεντηκοστό τέταρτο κεφάλαιο του Ησαΐα, έγραψε επίσης σχετικά με τη γέννησι του σπέρματος της Σιών στο εξηκοστό έκτο κεφάλαιο, όπου διαβάζομε: «Φωνή εκ του ναού, φωνή του Ιεχωβά . . . Πριν κοιλοπονήση, εγέννησε· πριν έλθωσιν οι πόνοι αυτής, ηλευθερώθη και εγέννησεν αρσενικόν. Τις ήκουσε τοιούτον πράγμα; τις είδε τοιαύτα; ήθελε γεννήσει η γη εν μια ημέρα; ή έθνος ήθελε γεννηθή ενταυτώ; αλλ’ η Σιών άμα εκοιλοπόνησεν, εγέννησε τα τέκνα αυτής. Εγώ, ο φέρων εις την γένναν, δεν ήθελον κάμει να γεννήση; λέγει ο Ιεχωβά· εγώ, ο κάμνων να γεννώσιν, ήθελον κλείσει την μήτραν; λέγει ο Θεός σου. Ευφράνθητι μετά της Ιερουσαλήμ, και αγάλλεσθε μετ’ αυτής, πάντες οι αγαπώντες αυτήν· χαρήτε χαράν μετ’ αυτής, πάντες οι πενθούντες δι’ αυτήν· δια να θηλάσητε, και να χορτασθήτε από τον μαστόν των παρηγοριών αυτής· δια να εκθηλάσητε, και να εντρυφήσητε εις την αφθονίαν της δόξης αυτής. Διότι ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Ιδού, εις αυτήν θέλω στρέψει την ειρήνην ως ποταμόν.» (Ησαΐας 66:6-12, ΑΣ) Παρεμπιπτόντως, και μεταξύ άλλων πραγμάτων, σε αρμονία με το υπόλοιπο του λόγου του Θεού, η προφητεία αυτή του Ησαΐα δείχνει το τελείως αδύνατον του ν’ αποτελή τη γυναίκα του Ιεχωβά Θεού η γυναίκα Μαρία που εγέννησε το βρέφος Ιησούν.

 7. (α) Τι ασυνήθιστο υπάρχει όσον αφορά τη γέννησι του άρρενος της Σιών; (β) «Τις ήκουσε τοιούτον πράγμα;»

⁷ Τι ασυνήθιστο υπάρχει όσον αφορά τη γέννησι του άρρενος της Σιών; Τούτο: γεννάται προτού έλθουν οι πόνοι της. Στο 1914, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, η οργάνωσίς του Σιών εγέννησε τη Βασιλεία με την τοποθέτησι, από τον Ιεχωβά, του Βασιλέως του Χριστού Ιησού επάνω στο θρόνο του για να άρχη εν μέσω των εχθρών του. «Τις ήκουσε τοιούτον πράγμα; τις είδε τοιαύτα;» Κανείς! Είναι κάτι πρωτάκουστο ανάμεσα στα έθνη του κόσμου.

Λόγοι που Σημαίνουν Ζωή

Ο ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ λόγος του Ιεχωβά Θεού έχει μεγαλύτερη δύναμι από εκείνην που είναι στη διάθεσι όλων των ατομικών επιστημόνων του κόσμου τούτου και πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από οτιδήποτε που ετοιμάζεται από τους θεραπευτάς μάγους της συγχρόνου ιατρικής. Ο Ιεχωβά μίλησε και έφερε σε ύπαρξι τα βάθη του ακαταμετρήτου σύμπαντος, διαμορφώνοντάς το σύμφωνα με το θέλημά του. Όταν αρχικά η γη μας ήταν σπαργανωμένη με σκότος «είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φως· και έγεινε φως.»—Γένεσις 1:3.

Σκεφθήτε, επομένως, για τη δύναμι και την ισχύν που βρίσκεται πίσω από το άγγελμα που περιέχει η Γραφή, ο λόγος του Θεού. Μερικοί αλαζονικοί άνθρωποι προβάλλουν ως κριτικοί της Βίβλου, παραβλέποντας βιαστικά τη μακρά περίοδο θείας εμπνεύσεως, κατά την οποία το πνεύμα του Θεού έμενε επάνω στα πολλά και ποικίλα άτομα που προήρχοντο από διάφορα επίπεδα της ζωής, για να συνθέση ένα αρμονικό βιβλίο που να δείχνη έναν υπεράνω όλων σκοπό, την κυριαρχία του Θεού και τη διεκδίκησί της μέσω της βασιλείας του. Οι κριτικοί παραμέρισαν κάθε αναγνώρισι του αναντιρρήτου τρόπου με τον οποίον έχει εκπληρωθή η προφητεία της Γραφής. Αυτοί συμπεραίνουν ότι ο Θεός εδαπάνησε 1.600 χρόνια για ένα αριστούργημα, μόνο και μόνο για να περιμένη την κρίσι τους για το πού πρέπει αυτό να καταταχθή εν σχέσει με βιβλία που είναι απλής ανθρωπίνης προελεύσεως. Μπορούν αυτοί να καταστρέψουν τον λόγον που διεκήρυξε την αρχή της δημιουργίας;

Μήπως, λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που πιστεύουν στη Βίβλο λατρεύουν ένα βιβλίο; Όχι, αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι της Βίβλου λατρεύουν Εκείνον που αποκαλύπτεται μέσα σ’ αυτήν. Πρόθυμα συμμορφώνονται με την οδηγία που φανερώνει η Βίβλος για να είναι ευάρεστοι στον Θεό. Κάνουν αυτά τα πράγματα επειδή μέσα στη Γραφή—σ’ αυτήν και μόνο από όλα τα συγγράμματα του κόσμου—βρίσκεται η οδός της ζωής. Όταν προσηύχετο στον Πατέρα του, τον μέγαν Πρωτουργόν της Βίβλου, ο Ιησούς είχε το ορθό φρόνημα και δεν προσπαθούσε να εξυψώση τον εαυτό του στη θέσι ενός κριτικού του Θεού. (1 Τιμόθεον 6:19· Ιωάννης 17:3, 17) Η επίγεια ζωή του άφησε ένα λαμπρό παράδειγμα για την προάσπισι του λόγου του Θεού, υποκινώντας τον μέλλοντα απόστολό του Παύλο να γράψη:

«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν . . . Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων· δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής, δια καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού, ότι δεν έτρεξα εις μάτην, ουδέ εις μάτην εκοπίασα.»—Φιλιππησίους 2:5-16.

«Κρατούντες τον λόγον της ζωής σήμερα» βέβαια σημαίνει εξύψωσι του πιο σπουδαίου ονόματος που βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν τον λόγον, του ονόματος του συγγραφέως του, του Ιεχωβά. Στον κανόνα των Εβραϊκών Γραφών το όνομα Ιεχωβά απαντάται 6.823 φορές· και όμως μερικοί ζητούν να κρύψουν αυτό το όνομα! Αν ο Ιεχωβά είναι ο ζωοδότης μας, αν πρέπει να μάθωμε τους σκοπούς του για να συμμορφωθούμε μ’ αυτούς και να κερδίσωμε την εύνοιά του και να έχωμε ζωή, τότε δεν πρέπει τάχα αμέσως από την αρχή να μάθωμε το όνομά του, το όνομα που είναι ο «οχυρός πύργος» μας ή το καταφύγιό μας, το όνομα Εκείνου που είναι η «πηγή της ζωής», το όνομα εκείνου που είναι ο δικαιωματικός μέγας «Βασιλεύς εφ’ όλην την γην»;—Παροιμίαι 18:10· Ψαλμός 36:9· Ζαχαρίας 14:9, AS.

Στο 1950 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωσε τη Μετάφρασι του Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, μια κατά γράμμα μετάφρασι στη σύγχρονη Αγγλική γλώσσα, η οποία παρουσίασε εμπεριστατωμένη υποστήριξι της θέσεως που λαμβάνει αποδίδοντας με συνέπεια το θείον όνομα στις Ελληνικές Γραφές ή τη «Νέα Διαθήκη». Για τούτο και για τα πολλά λαμπρά χαρακτηριστικά του το έργον αυτό εκέρδισε το θαυμασμό των απροκαταλήπτων αυθεντιών σε πολλές χώρες.

Τι μεγάλο προνόμιο να είμεθα με το μέρος του λόγου του Θεού σήμερα, υποστηρικταί του και υπερασπισταί του, όχι αντίπαλοί του! Σκεφθήτε—να χρησιμοποιούμεθα ως αγγελιαφόροι καθώς ρέει ο λόγος της ζωής, γεμίζει τη γη, για να την σκεπάση τελικά καθώς τα ύδατα την θάλασσαν! (Αββακούμ 2:14) Βέβαια κανένα από τα άλλα στοιχεία της δημιουργίας του Θεού δεν αμφισβητεί τη σοφία του λόγου του. Τα άστρα δεν την αμφισβητούν. Ούτε οι πλανήται. Ούτε τα ζώα που ακολουθούν τους φυσικούς νόμους των. Ούτε η φυτική ζωή. Και με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, ούτε κι εμείς θα την αμφισβητήσωμε. Δεν θα χλευάσωμε, όπως οι εμπαίκται, την επικαιρότητα του αγγέλματος του λόγου της ζωής, προσκολλώμενοι στην παλαιά ζωή αυτού του θνήσκοντος κόσμου, ως καλύτερη, εξυπνότερη ή πιο πρακτική. «“Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου· εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν· ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.” Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.»—1 Πέτρου 1:23-25, NW.

Αυτά τα αγαθά νέα εμείς, ως ζωντανοί δούλοι του Θεού σήμερα, τα προσφέρομε με υπακοή σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεό. Είναι όλο εκείνο που μπορούμε να κάμωμε, και είναι το άριστον. Ο λόγος του Θεού διαμένει. Θέλετε κι εσείς να διαμένετε· δεν είναι έτσι; Τότε διαβάστε τον, μελετήστε τον, πιστέψτε τον, ακολουθήστε τον και ζήστε τον.

Από το Βιβλίο του Έτους 1953

ΤΟΥΡΚΙΑ

(Μετάφρασις από το Αγγλικό)

Η κυβέρνησις της Τουρκίας δεν παρέχει ελευθερίαν θρησκείας σε όλες τις θρησκευτικές αποχρώσεις. Είναι μια χώρα κυρίως Μουσουλμανική. Οι αδελφοί μας της Τουρκίας δυσκολεύονται να εκτελέσουν τη διακήρυξι του ευαγγελίου, διότι απαγορεύεται να πηγαίνουν από θύρα σε θύρα και να λέγουν στους ανθρώπους να πιστέψουν στον λόγον του Θεού αν ανήκουν σε καμμιά άλλη θρησκεία. Είναι δύσκολο, λοιπόν, να εκτελή κανείς την εντολή του και ν’ αντιτίθεται στην κυβέρνησι. Εν τούτοις, οι δούλοι του Υψίστου Θεού γνωρίζουν ότι το ευαγγέλιον τούτο της Βασιλείας πρέπει να κηρυχθή κι επομένως καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να βοηθήσουν εκείνους που εκζητούν αλήθεια και δικαιοσύνη από τον λόγο του Ιεχωβά να τον κατανοήσουν. Πολλές Γραφικές μελέτες διεξάγονται στην Τουρκία, και χιλιάδες επανεπισκέψεις έγιναν στη διάρκεια του έτους. Διετέθη πολύς χρόνος σε κήρυγμα στους ανθρώπους που θέλουν να γνωρίσουν την αλήθεια για το τι έχει να πη ο λόγος του Θεού. Ο αδελφός που έχει τη φροντίδα για το έργον της Τουρκίας μάς δίνει μερικές ενδιαφέρουσες πείρες. Είμεθα βέβαιοι ότι όσοι παραμένουν στην Τουρκία θα εξακολουθήσουν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά, βοηθώντας τα άλλα πρόβατα.

Από την αρχή ακόμη του υπηρεσιακού έτους ο κύριος σκοπός μας ήταν να βοηθήσωμε τους εντοπίους αδελφούς να γίνουν ώριμοι ευαγγελιζόμενοι. Εκτός από την υπόδειξι της σπουδαιότητος της θεοκρατικής οργανώσεως, ετονίσθησαν επανειλημμένως οι επανεπισκέψεις και οι κατ’ οίκον Γραφικές μελέτες. Αυτά τα δύο ουσιώδη χαρακτηριστικά του έργου είχαν άλλοτε παραμεληθή κατά το μάλλον ή ήττον και αντ’ αυτών είχε προτιμηθή ν’ αναφέρονται απλώς αριθμοί που ήσαν πολύ εξωγκωμένοι. Σε λίγον καιρό όμως οι εντόπιοι αδελφοί άρχισαν να εκτιμούν την αξία των κατ’ οίκον Γραφικών μελετών και να συμμετέχουν στην καλλιέργεια της «καλής γης» με επανεπισκέψεις και συμμελέτες. Καθώς περνούσε κάθε μήνας, παρετηρείτο σταθερή πρόοδος σ’ αυτές τις μορφές υπηρεσίας. Έτσι, επίσης, αυξήθηκαν πολύ περισσότερο και οι ώρες υπηρεσίας στον αγρό.

Το δείπνον του Κυρίου εωρτάσθη μ’ επιτυχία σε δύο ιδιωτικά σπίτια χωρίς εμπόδια· παρευρέθησαν 66, ένας δε έλαβε τα εμβλήματα.

Σε μια επίσκεψι που έκαμα σ’ έναν Ρώσο, ο οποίος είναι ανάπηρος από τον καιρό της Ρωσικής επαναστάσεως, συνήντησα μια Ρωσίδα κυρία, Κιρκασία, που ανήκει στη Μουσουλμανική θρησκεία. Ο κύριος τής είχε πει πολλά για τη Γραφική μελέτη που εκάναμε μαζί, κι εκείνη ήταν πολύ περίεργη να παρευρεθή στη συμμελέτη. Είχε πολλές απορίες και με παρεκάλεσε να την επισκεφθώ στο δικό της σπίτι, πράγμα που έκαμα. Μου είπε τότε ότι αν και γεννήθηκε Μουσουλμανίδα, παρηκολούθησε μαθήματα Χριστιανικής Ορθοδόξου σχολής των νεανίδων ανωτέρας κοινωνίας στην Πετρούπολι, κι έτσι ήξερε κάπως τη Χριστιανική δοξασία και λατρεία. Είπε ότι αγαπούσε πολύ τον Χριστό μας, και είχα το προνόμιο να της εξηγήσω γιατί ο Χριστός μας και ο ουράνιος Πατήρ του είναι τόσον αγαπητοί. Εμελετήσαμε το κεφάλαιο περί αντιλύτρου, το οποίον την ηυχαρίστησε πολύ, διότι είχε τη γνώμη ότι δεν υπήρχε καμμιά απολύτως ελπίδα για μας ως αμαρτωλούς να λάβωμε συγχώρησι και ζωή αιώνια. Μου εζήτησε να της φέρω μια Αγία Γραφή, την οποίαν και μελετούσε ενθουσιωδώς από τότε, και εκάναμε τη Γραφική μας μελέτη κάθε εβδομάδα. Με πολλή υπομονή και με την ευλογία του Ιεχωβά η δεσμία αυτή γρήγορα θα ελευθερωθή από την άγνοιά της και τη θρησκευτική της δεισιδαιμονία και θα μπη στην αληθινή Χριστιανική ελευθερία που μόνο η αλήθεια μπορεί να δώση. Η πείρα αυτή αποδεικνύει ότι υπάρχη ενδιαφέρον και εκ μέρους άλλων, οι δε ενδιαφερόμενοι αυτοί τρέφονται με την αλήθεια της Βασιλείας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.—Λουκάς 2:52. Σ 1/5/52 6, 2

17 Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, . . . Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν δια να γείνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, “Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.”—Εβραίους 5:4, 5. Σ 15/8/52 12

18 Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε.—1 Πέτρου 2:16, 17. Σ 1/6/52 7

19 Ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια.—1 Κορινθίους 7:14. Σ 1/9/52 9α

20 Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, . . . υπέρ βασιλέων, και πάντων των όντων εν αξιώμασι.—1 Τιμόθεον 2:1, 2. Σ 15/9/52 14, 16α

21 Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού.—1 Πέτρου 5:2. Σ 15/10/52 12, 13α

22 Επιποθήσατε, ως νεογέννητα βρέφη, το λογικόν άδολον γάλα.—1 Πέτρου 2:2. Σ 15/5/52 11α

23 Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού;—1 Κορινθίους 10:16. Σ 15/2/52 34

24 Πάσαι αι οδοί του ανθρώπου φαίνονται ορθαί εις τους οφθαλμούς αυτού· πλην ο Αιώνιος έχει την ετυμηγορίαν επί της ζωής του.—Παροιμίαι 21:2, Μο. Σ 15/6/52 16α

25 Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους, και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού.—Δανιήλ 12:4. Σ 15/7/52 19α

26 Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.—Ησαΐας 52:11, AS. Σ 1/6/52 1, 3

27 Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;—Εβραίους 1:14. Σ 1/8/52 17

28 Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν.—Ρωμαίους 13:5. Σ 15/9/52 11α

29 Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Κυρίου.—Ψαλμός 122:1. Σ 1/5/52 13α

30 Ημερομηνία Αναμνήσεως μετά τις 6 μ. μ., Τοπική Ώρα.

Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;—1 Κορινθίους 10:16. Σ 15/2/52 35-37

31 Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, . . . ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.—1 Κορινθίους 6:9, 10. Σ 1/6/52 10

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 12 Απριλίου: Το Όνομα του Ιεχωβά Πύργος Οχυρός· και Ένα Ισχυρό Καταφύγιο Σήμερα, §1-3.

Εβδομάς 19 Απριλίου: Ένα Ισχυρό Καταφύγιο Σήμερα, §4-25.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.—Ματθαίος 17:5. Σ 1/11/52 7, 8

2 Εωσού καταντήσωμεν πάντες . . . εις άνδρα τέλειον.—Εφεσίους 4:13. Σ 1/12/52 14α

3 Ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.—1 Σαμουήλ 16:7, AS. Σ 15/12/52 6

4 Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα πού είναι; Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι δια να δοξάσωσι τον Θεόν, ειμή ο αλλογενής ούτος;—Λουκάς 17:17, 18. Σ 1/1/53 5α

5 Διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι.—Μαλαχίας 3:6, AS. Σ 15/2/53 4, 5

6 Είθε να ήτο εις αυτούς τοιαύτη καρδία, ώστε να με φοβώνται, και να φυλάττωσι πάντοτε πάντα τα προστάγματά μου, δια να ευημερώσιν αιωνίως, αυτοί και τα τέκνα αυτών.—Δευτερονόμιον 5:29. Σ 1/3/53 28

7 Εάν επιστεύετε εις τον Μωυσήν, ηθέλετε πιστεύσει εις εμέ· επειδή περί εμού εκείνος έγραψεν.—Ιωάννης 5:46. Σ 15/3/53 4α

8 Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ, χρεωστεί, καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή.—1 Ιωάννου 2:6. Σ 1/4/53 11α

9 Των ωρίμων είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.—Εβραίους 5:14, NW. Σ 15/11/52 19

10 Ευφράνθητι, στείρα, η μη τίκτουσα· αναβόησον εν αγαλλιάσει, και τέρπου, η μη ωδίνουσα· διότι πλειότερα είναι τα τέκνα της ηρημωμένης παρά τα τέκνα της εχούσης τον άνδρα, λέγει ο Ιεχωβά.—Ησαΐας 54:1: Σ 15/4/53 13

11 Η φωνή του Ιεχωβά είναι επί των υδάτων· ο Θεός της δόξης βροντά.—Ψαλμός 29:3, AS. Σ 1/1/53 14, 15

12 Ιδού, καθώς οι οφθαλμοί των δούλων ατενίζουσιν εις την χείρα των κυρίων αυτών, καθώς οι οφθαλμοί της δούλης εις την χείρα της κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί ημών προς Ιεχωβά τον Θεόν ημών.—Ψαλμός 123:2, AS. Σ 15/12/52 9

13 Εφάνη εις αυτούς ο Ηλίας μετά του Μωυσέως· και ήσαν συλλαλούντες μετά του Ιησού.—Μάρκος 9:4. Σ 1/11/52 1α

14 Και τώρα, ιδού, εις τας χείρας σου είμεθα· ό,τι σε φανή καλόν και αρεστόν να κάμης εις ημάς, κάμε.—Ιησούς του Ναυή 9:25. Σ 15/4/53 14, 15α

15 Και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι.—2 Πέτρου 2:6. Σ 1/9/52 5

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 26 Απριλίου: Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη, §1-19.

Εβδομάς 3 Μαΐου: Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη, §20-34.

Εβδομάς 10 Μαΐου: Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη, §35-55.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

16 Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία.—Ιωάννης 4:23. Σ 15/11/52 2

17 Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας.—Ιάκωβος 5:7, 8. Σ 1/12/52 23α

18 Πάλιν έχετε χρείαν τού να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού.—Εβραίους 5:12. Σ 1/10/52 8α

19 Όστις θέλη να γίνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών και όστις θέλη να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών.—Ματθαίος 20:26, 27. Σ 1/2/52 20, 23

20 Άκουε, Ισραήλ· . . . ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου.—Δευτερονόμιον 6:4-7. Σ 1/5/52 8, 7

21 Ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.—Αποκάλυψις 3:16. Σ 1/6/52 2α

22 Ο άγγελος ο λαλών μετ’ εμού εξήλθε, και έτερος άγγελος εξήλθεν εις συνάντησιν αυτού.—Ζαχαρίας 2:3. Σ 15/7/52 21

23 Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, . . . “Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, οι Θεέ, το θέλημά σου.”—Εβραίους 10:5, 7. Σ 15/8/52 29

24 Συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.—Εβραίους 12:3. Σ 15/12/52 18

25 Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε· . . . εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.—Ιησούς του Ναυή 24:15, AS. Σ 1/1/53 1, 3

26 Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας.—2 Πέτρου 1:19. Σ 1/11/52 23α

27 Καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε. Και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.—Εβραίους 5:8, 9. Σ 15/12/52 5

28 Θέλω σε δοξολογήσει, ω Ιεχωβά· διότι αν και ωργίσθης εναντίον μου, εστράφη ο θυμός σου, και με παρηγόρησας.—Ησαΐας 12:1, AS. Σ 15/4/53 6, 7

29 Ο δε χορηγών σπόρον εις τον σπείροντα, και άρτον προς τροφήν, είθε να χορηγήση και να πληθύνη τον σπόρον σας και να αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας.—2 Κορινθίους 9:10. Σ 1/12/52 28, 29α

30 Δια τούτο, αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας φερώμεθα προς την ωριμότητα, . . . Και τούτο θέλομεν κάμει, εάν επιτρέπη ο Θεός.—Εβραίους 6:1, 3, NW. Σ 15/11/52 20

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 17 Μαΐου: Βάσις για να Πιστέψωμε στη Γραφή.

Εβδομάς 24 Μαΐου: Μια Καλύτερη Βάσις για Πίστι.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

1 “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.—Ιάκωβος 2:8. Σ 15/12/52 23α

2 Ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών.—1 Χρονικών 28:9, AS. Σ 1/12/52 3

3 Και μη λυπείτε το πνεύμα το άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε δια την ημέραν της απολυτρώσεως.—Εφεσίους 4:30. Σ 1/6/52 3β

4 Διδάσκαλε, είδομέν τινα εκβάλλοντα δαιμόνια εις το όνομά σου, όστις δεν ακολουθεί ημάς· και εμποδίσαμεν αυτόν, διότι δεν ακολουθεί ημάς. Ο δε Ιησούς είπε, Μη εμποδίζετε αυτόν.—Μάρκος 9:38, 39. Σ 15/5/52 13, 15

5 Ο υιός δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του πατρός, και ο πατήρ δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του υιού.—Ιεζεκιήλ 18:20. Σ 1/9/52 11, 12α

6 Και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς, και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.—Ρωμαίους 8:21. Σ 1/10/52 6, 7

7 Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι.—1 Ιωάννου 5:3. Σ 1/3/53 30

8 Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή.—Ιωάννης 3:16. Σ 1/4/53 4α

9 Και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο,ΤΙ ΕΙΜΑΙ: . . . Ιεχωβά, ο Θεός των πατέρων σας, . . . τούτο είναι το όνομά μου εις τον αιώνα.—Έξοδος 3:14, 15, AS. Σ 15/2/53 3

10 Αινείτε τον Ιεχωβά, διότι είναι αγαθός· διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα. Τις δύναται να κηρύξη τα κραταιά έργα του Ιεχωβά, να κάμη ακουστάς πάσας τας αινέσεις αυτού;—Ψαλμός 106:1, 2, AS. Σ 15/4/53 11

11 Ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Κύριος, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.—Ψαλμός 83:18. Σ 1/1/53 2

12 Καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.—Πράξεις 15:14. Σ 1/2/52 5, 6

13 Βασιλέα της Τύρου, . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον, δια να επισκιάζης· και εγώ σε έστησα· ήσο εν τω όρει τω αγίω του Θεού.—Ιεζεκιήλ 28:12, 14. Σ 1/8/52 7

14 Καθώς εξεύρετε, ότι ένα έκαστον υμών, ως πατήρ τα εαυτού τέκνα, σας προετρέπομεν και παρηγορούμεν· και διεμαρτυρόμεθα, δια να περιπατήσητε αξίως του Θεού.—1 Θεσσαλονικείς 2:11, 12. Σ 1/5/52 9α

15 Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως.—Εβραίους 1:9. Σ 1/12/52 7

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 31 Μαΐου: Σε Ενότητα με το Φως.

Εβδομάς 7 Ιουνίου: Σε Ενότητα με την Αγάπη.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν.—1 Κορινθίους 10:13. Σ 15/12/52 16, 17

17 Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον.—2 Κορινθίους 7:10. Σ 1/6/52 19-21α

18 Ο Κύριος θέλει κάμει την κρίσιν του τεθλιμμένου, και την δίκην των πτωχών.—Ψαλμός 140:12. Σ 1/10/52 18, 20α

19 Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού.—Εβραίους 1:1, 2. Σ 1/11/52 9α

20 Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού.—1 Κορινθίους 2:10. Σ 15/11/52 5, 6

21 Και ο Ιεχωβά θέλει εξέλθει, και θέλει πολεμήσει κατά των εθνών εκείνων.—Ζαχαρίας 14:3, ΑΣ. Σ 15/2/53 8, 9α

22 Εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.—Ιερεμίας 2:13. Σ 15/3/53 5α

23 Ο Ιεχωβά θέλει δώσει δύναμιν εις τον λαόν αυτού· ο Ιεχωβά θέλει ευλογήσει τον λαόν αυτού εν ειρήνη.—Ψαλμός 29:11, ΑΣ. Σ 1/1/53 20, 21α

24 Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.—Ιωάννης 10:11. Σ 15/10/52 8, 9α

25 Όταν φέρω οπίσω . . . τους αιχμαλώτους Σοδόμων και των θυγατέρων αυτής, . . . τότε θέλω επιστρέψει και τους αιχμαλώτους της αιχμαλωσίας σου μεταξύ αυτών.—Ιεζεκιήλ 16:53. Σ 1/9/52 14

26 Παρατηρούντες μήπως υστερήται τις από της χάριτος του Θεού· “μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν,” και δια ταύτης μιανθώσι πολλοί.—Εβραίους 12:15. Σ 1/12/52 8α

27 Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός ποοσέταξε, και εστερεώθη.—Ψαλμός 33:9. Σ 15/12/52 2

28 Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει!—Γένεσις 2:16, 17. Σ 1/3/53 29

29 Εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ’ ημών, δια να έχωμεν παρρησίαν εν τη ημέρα της κρίσεως·. . . Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον.—1 Ιωάννου 4:17, 18. Σ 1/4/53 12α

30 Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Αι πόλεις μου έτι θέλουσι πλημμυρήσει από αγαθών, και ο Ιεχωβά θέλει παρηγορήσει έτι την Σιών.—Ζαχαρίας 1:17, ΑΣ. Σ 15/4/53 14, 15

31 Απόδοτε εις τον Ιεχωβά, υιοί των δυνατών, [υιοί του Θεού, υποσημείωσις], απόδοτε εις τον Ιεχωβά δόξαν.—Ψαλμός 29:1, ΑΣ. Σ 1/1/53 5

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 14 Ιουνίου: Συμμετοχή στην Ευημερία του Έθνους του Θεού.

Εβδομάς 21 Ιουνίου: Θεοκρατικοί Δούλοι.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Ποτέ δεν ανεγνώσατε, “Ότι εκ στόματος νηπίων θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν”;—Ματθαίος 21:16. Σ 1/5/52 11α

2 Και θέλεις χρίσει [τον Ααρών και τους υιούς του], και θέλεις καθιερώσει αυτούς, και αγιάσει αυτούς, δια να ιερατεύωσιν εις εμέ.—Έξοδος 28:41. Σ 15/8/52 13, 14

3 Η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.—Ιάκωβος 1:15. Σ 1/10/52 8, 9

4 Ω επισκέφθητί με εν τη σωτηρία σου· δια να βλέπω την ευημερίαν των εκλεκτών σου.—Ψαλμός 106:4, 5 ΑΣ. Σ 15/4/53 4

5 Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον.—2 Πέτρου 1:19. Σ 1/11/52 10, 12α

6 Είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.—Αποκάλυψις 7:15. Σ 15/11/52 24

7 Πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου . . . στέκεσθε εις έν πνεύμα, . . . και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων.—Φιλιππησίους 1:27, 28. Σ 1/12/52 8

8 Σας λέγω, ότι εις την γην των Σοδόμων ελαφρότερα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις σε.—Ματθαίος 11:24. Σ 1/9/52 16

9 Έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, δια να μάθωσι να μη βλασφημώσι.—1 Τιμόθεον 1:19, 20. Σ 1/6/52 4, 5α

10 Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.—Γένεσις 2:16, 17, ΑΣ. Σ 15/12/52 2, 3

11 Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· θα αγαλλιασθώμεν και θα ευφρανθώμεν εν αυτή. Σώσον τώρα, δεόμεθά σου, ω Ιεχωβά: Ω Ιεχωβά, δεόμεθά σου, απόστειλον τώρα ευημερίαν.—Ψαλμός 118:24, 25, ΑΣ. Σ 15/4/53 5

12 Λατρεύσατε τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει. Ας ευφραίνονται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γη.—1 Χρονικών 16:29, 31, ΑΣ. Σ 1/1/53 9

13 Ένα σκοπόν υποστηριζόμενον θέλεις φρουρήσει, λέγων, Ευοδώθητι! Ευοδώθητι! διότι εις σε ωδηγήθη να εμπιστεύηται.—Ησαΐας 26:3, ΜΙΡ. Σ 15/2/53 25α

14 Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, . . . να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.—1 Κορινθίους 1:10. Σ 15/5/52 6α

15 “Αναβάς εις ύψος, ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν, και έδωκε δόματα εν ανθρώποις.”—Εφεσίους 4:8, ΜΝΚ. Σ 1/2/52 22, 24

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 28 Ιουνίου: Απελευθέρωσις σ’ ένα Δίκαιο Κόσμο, §1-23.

Εβδομάς 5 Ιουλίου: Απελευθέρωσις σ’ ένα Δίκαιο Κόσμο §24-28· και Σωτηρία από την Μέλλουσα Οργή.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν;—Ιώβ 1:9, 10. Σ 1/8/52 15, 16

17 Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ . . . ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον, και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση.—2 Κορινθίους 12:2, 4. Σ 15/7/52 22, 23

18 Ο Θεός κατοικίζει εις οικογένειαν τους μεμονωμένους· εξάγει τους δεσμίους εις αφθονίαν.—Ψαλμός 68:6. Σ 15/4/53 12, 13

19 Δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον . . . Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού· όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι.—1 Τιμόθεον 2:2-4. Σ 15/9/52 21α

20 Ουδέ εδίστασεν εις την επαγγελίαν του Θεού δια της απιστίας, αλλ’ ενεδυναμώθη εις την πίστιν.—Ρωμαίους 4:20. Σ 1/1/53 7α

21 Οι πατέρες . . . εκτρέφετε αυτά [τα τέκνα σας] εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.—Εφεσίους 6:4, ΜΝΚ. Σ 1/5/52 15α

22 Να παραδώσητε τον τοιούτον εις τον Σατανάν προς όλεθρον της σαρκός, δια να σωθή το πνεύμα αυτού εν τη ημέρα του Κυρίου.—1 Κορινθίους 5:5. Σ 1/6/52 9

23 Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού.—1 Πέτρου 2:16. Σ 1/10/52 3, 4

24 Πλησιάζουσιν αι ημέραι, και η εκπλήρωσις πάσης οράσεως.—Ιεζεκιήλ 12:23. Σ 1/11/52 16α

25 Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.—Παροιμίαι 4:23. Σ 15/11/52 13α

26 Πιστεύσατε τους προφήτας αυτού, και θέλετε ευοδωθή.—2 Χρονικών 20:20. Σ 15/4/53 21, 22

27 Μακάριος ο άνθρωπος, όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, . . . αλλ’ εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα.—Ψαλμός 1:1, 2. Σ 15/12/52 3, 4α

28 Η φωνή του Ιεχωβά είναι επί των υδάτων· ο Θεός της δόξης βροντά.—Ψαλμός 29:3, ΑΣ. Σ 1/1/53 8α

29 Και ανοίγει το ωτίον αυτών εις διδασκαλίαν, και από της ανομίας προστάζει να επιστρέψωσιν. Εάν υπακούσωσι και δουλεύσωσι, θέλουσι τελειώσει τας ημέρας αυτών εν αγαθοίς [ευημερία, ΑΣ], και τα έτη αυτών εν ευφροσύναις.—Ιώβ 36:10, 11. Σ 15/4/53 20

30 Εφάνην . . . Θεός Παντοκράτωρ· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου Ιεοβά.—Έξοδος 6:3. Σ 15/2/53 8, 9

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 12 Ιουλίου: Πότε θα Έλθη η Βασιλεία του Θεού; §1-22.

Εβδομάς 19 Ιουλίου: Πότε θα Έλθη η Βασιλεία του Θεού; §23-40.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.—Εφεσίους 4:3. Σ 1/2/52 26, 25

2 Γίνου τύπος των πιστών εις λόγον, εις συναναστροφήν, . . . Πρόσεχε εις εαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.—1 Τιμόθεον 4:12, 16. Σ 1/10/52 29α

3 Εις τον τόπον, όντινα εκλέξη ο Ιεχωβά . . . εκεί θέλεις προσφέρει τα ολοκαυτώματά σου.—Δευτερονόμιον 12:14, ΑΣ. Σ 15/12/52 16α

4 Λατρεύσατε τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει.—Ψαλμός 29:2, ΑΣ. Σ 1/1/53 11

5 Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.—Εβραίους 9:24. Σ 15/2/52 27, 29

6 Επί στόματος δύο μαρτύρων, ή επί στόματος τριών μαρτύρων, θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος.—Δευτερονόμιον 19:15. Σ 1/6/52 6α

7 Ούτω θέλεις κάμει εις τον Ααρών και εις τους υιούς αυτού, . . . επτά ημέρας θέλεις καθιερώσει αυτούς.—Έξοδος 29:35. Σ 15/8/52 15

8 Εάν ο διοικητής προσέχη εις λόγους ψευδείς, πάντες οι υπηρέται αυτού γίνονται ασεβείς.—Παροιμίαι 29:12. Σ 1/9/52 14α

9 Και θέλω στήσει την διαθήκην μου προς σε· και θέλεις εισέλθει εις την κιβωτόν, συ, και οι υιοί σου, και η γυνή σου, και αι γυναίκες των υιών σου μετά σου.—Γένεσις 6:18. Σ 15/10/52 3

10 Επορεύοντο δε οι γονείς αυτού [του Ιησού] κατ’ έτος εις Ιερουσαλήμ εν τη εορτή του πάσχα.—Λουκάς 2:41. Σ 1/5/52 14α

11 Σώσον ημάς, ω Ιεχωβά ο Θεός ημών, και συνάγαγε ημάς από των εθνών, δια να δοξολογώμεν το όνομά σου το άγιον, και να καυχώμεθα εις την αίνεσίν σου.—Ψαλμός 106:47, ΑΣ. Σ 15/4/53 23, 24

12 Εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού . . . ο φωσφόρος [πρωινός αστήρ, ΜΝΚ] ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών.—2 Πέτρου 1:19. Σ 1/11/52 25α

13 Ο λαός μου ηφανίσθη δι’ έλλειψιν γνώσεως.—Ωσηέ 4:6. Σ 15/6/52 12α

14 Είσθε . . . οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών.—Εφεσίους 2:19, 20. Σ 15/7/52 8

15 Όταν όμως επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα.—2 Κορινθίους 3:16, ΜΝΚ. Σ 15/11/52 2, 3α

Μελετές «Σκοπιάς»

Εβδομάς 26 Ιουλίου: Γιατί ο Αγών για Διακράτησι Ακεραιότητος; και Η Ακεραιότης Οδηγεί στη Ζωή, §1-5.

Εβδομάς 2 Αυγούστου: Η Ακεραιότης Οδηγεί στη Ζωή, §6-26.

«Συγκεχωρημέναι Είναι εις σε αι Αμαρτίαι Σου»

«ΣΗΚΩΘΗΤΙ, και σήκωσον το κλινίδιόν σου, και ύπαγε εις τον οίκον σου.» Πόσο οι λόγοι αυτοί, που ελέχθησαν τόσο απλά και εύκολα ηλέκτρισαν τα πλήθη που ήσαν συγκεντρωμένα στην Καπερναούμ για ν’ ακούσουν τον Ιησούν να κηρύττη! Ομολογουμένως ποτέ άλλοτε δεν είχαν ιδεί κάτι σαν αυτό. Καθώς τα βλέμματα όλων ήταν προσηλωμένα σ’ αυτόν τον παραλυτικό στον οποίον ελέχθησαν τα λόγια του Ιησού, ο παραλυτικός «παρευθύς εγερθείς ενώπιον αυτών, εσήκωσε το κλινίδιον εφ’ ου κατέκειτο, και ανεχώρησεν εις τον οίκον αυτού, δοξάζων τον Θεόν. Και έκστασις κατέλαβεν άπαντας, και εδόξαζον τον Θεόν· και επλήσθησαν φόβου, λέγοντες, Ότι είδομεν παράδοξα σήμερον.»—Λουκάς 5:24-26.

Δεν εδημιουργήθη, όμως, σε όλο το πλήθος εκείνο η ίδια ευνοϊκή εντύπωσις. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι που ήσαν παρόντες αντέτειναν μεταξύ τους και διελογίζοντο μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν ένοχος βλασφημίας. Γιατί ν’ αντιταχθή κανείς σε μια τέτοια πράξι ελέους; Προφανώς η άποψίς των ήταν εντελώς εσφαλμένη.

Ο αφηγητής μας, ο Λουκάς, τονίζει ότι εκείνοι που είχαν φέρει τον παραλυτικό στον Ιησούν, το έκαμαν με μεγάλες δυσκολίες. «Και ιδών [ο Ιησούς] την πίστιν αυτών, είπε προς αυτόν, Άνθρωπε, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.» Α! αυτό ήταν που ήγειρε την αντίρρησι των ιδιορρύθμων εκείνων ηγετών και ρυθμιστών της θρησκευτικής λατρείας. «Και ήρχισαν να διαλογίζωνται οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, λέγοντες, Τις είναι ούτος, όστις λαλεί βλασφημίας; τις δύναται να συγχωρή αμαρτίας ειμή μόνος ο Θεός; Νοήσας δε ο Ιησούς τους διαλογισμούς αυτών, απεκρίθη και είπε προς αυτούς, Τι διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις σας; τι είναι ευκολώτερον, να είπω, Συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου, ή να είπω, Σηκώθητι και περιπάτει; αλλά δια να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, είπε προς τον παραλυτικόν. Προς σε λέγω, Σηκώθητι, και σήκωσον το κλινίδιόν σου, και ύπαγε εις τον οίκον σου.»—Λουκάς 5:20-24.

Ίσως μερικοί από τους θρησκευομένους εκείνους που αμφισβήτησαν τη νομιμότητα της εξουσίας του Ιησού να είχαν υπ’ όψι τους λόγους του ιδίου του Ιεχωβά Θεού που εκτίθενται στο Λευιτικόν 17:11 (ΑΣ): «Διότι η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής.» Μπορεί να είχαν υπ’ όψι όλες τις λεπτομέρειες των θυσιών της ημέρας του εξιλασμού που έπρεπε να επαναλαμβάνωνται κάθε χρόνο για τη συγχώρησι των αμαρτιών των, και οι οποίες θυσίες μπορούσαν να προσφερθούν μόνο από τον αρχιερέα. Αφού ο Ιησούς δεν προσέφερε τέτοιες θυσίες ζώων και αφού δεν είχε εκχύσει ακόμη το αίμα της ζωής του ως εξιλέωσιν, πώς μπορούσε πραγματικά να συγχωρήση αμαρτίες;

ΗΜΕΡΑ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

Η απάντησις βρίσκεται στον ίδιο τον νόμο του Μωυσέως, στην ίδια αυτή ετησία τήρησι της ημέρας του εξιλασμού που ήταν η δεκάτη ημέρα του εβδόμου μηνός των, του Τιζρί. Ήταν μια ημέρα εξευμενισμού ή ημέρα καλύψεως αμαρτιών. (Λευιτικόν 23:27, 28) Εκείνη την ημέρα περισσότερο από κάθε άλλη εγίνετο υπόμνησις στους Ιουδαίους για τις ατέλειές των και την ανάγκη ενός λυτρωτού διότι εκείνη την ημέρα όχι μόνο εξητάζοντο τα ατομικά αμαρτήματα, αλλά και η εθνική ενοχή ενώπιον του Ιεχωβά ανεγνωρίζετο επίσης και εγίνετο εξιλέωσις γι’ αυτήν.

Στον καιρό του Ιησού, ο αρχιερεύς εγκαθίστατο προσωρινώς πριν από επτά ημέρες στους θαλάμους του, στον ναό του Ηρώδου. Εκεί, μαζί με άλλους ιερείς που υπηρετούσαν σύμφωνα με τη σειρά των στον ναό, έπρεπε να διαμείνη ως το τέλος της εορτής. Όλη εκείνη την εβδομάδα συμμετείχε τακτικά στην προσφορά θυσιών ραντίζοντας το αίμα, καίοντας το θυμίαμα, ανάβοντας τον λύχνο και προβαίνοντας σε άλλες τέτοιες ενέργειες ώστε με την τακτική αυτή να μη κάμη κανένα λάθος στην προσφορά των θυσιών την ημέρα του εξιλασμού, αφού αυτό θα καθίστα απαραδέκτους τους Ιουδαίους. Όλη τη νύχτα, (η οποία ήταν η αρχή της 10ης Τιζρί), παρέμενε άγρυπνος διαβάζοντας τις Γραφές, τα δε μεσάνυχτα άρχιζαν οι προετοιμασίες για την υπηρεσία της ημέρας. Τότε όλοι οι ιερείς που ανέμεναν να συμμετάσχουν, είχαν λουσθή μέσα στα προσδιωρισμένα λουτρά που ήσαν διατεθειμένα για τη χρήσι των και ανέμεναν την αιφνίδια και απροσδόκητη εμφάνισι του επιστάτου ιερέως. Αυτός ήρχετο, έκρουε, και αυτοί του άνοιγαν τη θύρα και μόνον οι ιερείς που είχαν πλυθή ήσαν ευπρόσδεκτοι για υπηρεσία. Ερρίπτοντο κλήροι για να εκλεγούν εκείνοι που θα εκτελούσαν τα διάφορα καθήκοντα υπηρεσίας. Τα προκαταρκτικά του καθαρισμού του θυσιαστηρίου και της τοποθετήσεως των ξύλων για τη φωτιά ετελείωναν στο πρώτο χάραγμα της αυγής, και τότε εισήγετο ο αμνός για την καθημερινή πρωινή θυσία, και όταν η τελευταία από τις μεγάλες πύλες του ναού άνοιγε αργά τρία σαλπίσματα με τις αργυρές σάλπιγγες ανήγγελλαν στην πόλι ότι θα προσεφέρετο η πρωινή θυσία.

ΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΙ

Όταν όλη αυτή η καθημερινή θυσία ετελείωνε, μπορούσαν ν’ αρχίσουν οι ειδικές υπηρεσίες της ημέρας. Ο αρχιερεύς, αφού έβγαζε τα χρυσά του άμφια, ελούετο και φορούσε τα ειδικά λινά ενδύματά του και προέβαινε στις διατεταγμένες από τον Θεό υπηρεσίες της ημέρας. Εδώ, λοιπόν, αρχίζει η εικόνα της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Ο ίδιος ο Ιησούς εκπληρώνει τους ρόλους και του θυσιάζοντος αρχιερέως και των θυσιαστικών θυμάτων. Τα θύματα αυτά της προσφοράς περί αμαρτίας συνίσταντο από ένα νεαρόν ταύρον κι ένα ερίφιον από τους τράγους, όλα τέλεια ζώα, χωρίς μώμον. Ο τράγος εξελέγετο με κλήρον από δύο τράγους οι οποίοι έπρεπε να είναι πάρα πολύ όμοιοι, όσο τούτο ήταν δυνατόν, οι δε μεταγενέστεροι ραββίνοι κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια φροντίζοντας ν’ αγορασθούν οι τράγοι την ίδια ημέρα, και, όταν υπήρχαν, επρομηθεύοντο διδύμους τράγους. Τα ζώα που εξελέγοντο για θυσίες υπέρ αμαρτιών παριστάνουν τη μία θυσία του Ιησού, αλλ’ από διαφορετικές απόψεις. «Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς . . . εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.» (Εβραίους 9:11, 12) Άλλη μια πιστοποίησις τούτου είναι ότι μόνον ένας αρχιερεύς λειτουργεί στην προσφορά της θυσίας.

Ανατρέχοντας τώρα στην αρχική ίδρυσι του Εξιλασμού όπως αναγράφεται στο Λευιτικόν κεφ. 16, παρατηρούμε ότι ο Ααρών, ως αρχιερεύς, έλαβε εντολή να προσφέρη τον ταύρο της περί αμαρτίας προσφοράς για τον εαυτό του και για τον οίκον του, τους Λευίτες. (Εδάφια 3, 6) Κατόπιν του ελέχθη να ρίξη κλήρους πάνω στους δύο τράγους. (Εδάφια 7-10) Στον ναό του Ηρώδου αυτό εγίνετο με το να ανασύρη ο αρχιερεύς από μια κληρωτίδα δύο κλήρους καμωμένους από πύξον ή χρυσάφι, έναν στο κάθε χέρι, και να τους θέση επάνω στα κεφάλια των τράγων. Στον ένα κλήρο ανεγράφετο «Δια τον Ιεχωβά» και στον άλλον «Δια τον Αζαζήλ». Ο τράγος που εξελέγετο ως τράγος του Ιεχωβά επρόκειτο να χρησιμοποιηθή για την εκτέλεσι εξιλεώσεως για τις αμαρτίες του έθνους, αλλ’ ο τράγος στον οποίον έπεφτε ο κλήρος για τον Αζαζήλ επρόκειτο να τεθή κατά μέρος και αργότερα να φέρη τις αμαρτίες του έθνους στην έρημο, όπου τον ανέμενε κάποιος θάνατος. Αυτό το κατέστησαν βεβαιότερο οι ραββίνοι της εποχής του Ιησού, διότι ωδηγούσαν τον τράγο σ’ ένα βραχώδη κρημνό στην άκρη της ερήμου και τον έσπρωχναν έτσι ώστε, προτού φθάση στο μισό ύψος της κατωφερείας του λόφου, κατεκερματίζετο.

Η προσφορά, τόσον του μόσχου, όσον και του τράγου για τον Ιεχωβά, ως εξιλεωτικών θυσιών, εικονίζει τον ένα σκοπό του Ιησού στη γη ως του αντιλύτρου αν και για δύο διαφορετικές ομάδες, ενώ η αποπομπή του «δια τον Αζαζήλ» τράγου εξεικονίζει τον άλλο σκοπό του στη γη, δηλαδή σχετικά με τη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά. Στον τύπον εχρειάζοντο δύο τράγοι, διότι δεν θα ήταν δυνατόν να σφαγή ο δια τον Ιεχωβά τράγος ως μέσον εξιλεώσεως κι εν τούτοις να τηρηθή ζωντανός για να εικονίση τον περαιτέρω σκοπό του Θεού με τον Χριστό Ιησού. Γι’ αυτόν τον λόγο οι δύο τράγοι έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν όμοιοι, διότι, για να εικονισθούν οι δύο απόψεις του ενός θανάτου του Ιησού στην πραγματικότητα, ήταν ανάγκη να χρησιμοποιηθούν οι δύο τράγοι στον τύπο. Επί πλέον, το ρίξιμο των κλήρων δείχνει ότι ενώ και οι δύο τράγοι πραγματικά ήσαν ίσοι, παριστάνουν τη διπλή διακονία του Ιησού κατά το ότι η προσφορά του ενέχει αξίαν ζωής και αυτός μπορεί να χρησιμεύση για ν’ απαντήση στην πρόκλησι του Σατανά.

Όταν ο απολυτέος τράγος αφήνετο κατέναντι του λαού, ο αρχιερεύς επανήρχετο στον μόσχο και αφού ωμολογούσε τις αμαρτίες του και τις αμαρτίες του οίκου του επάνω στο κεφάλι του, έσφαζε τον μόσχο κι έπαιρνε το αίμα του σε μια χρυσή λεκάνη και το παρέδιδε σ’ ένα βοηθό. Προτού ραντισθή το αίμα ενώπιον του Ιεχωβά, έτρεπε να γίνη μια κατάλληλη πλησίασις· καθώς λοιπόν ο βοηθός ανάδευε το αίμα για ν’ αποτρέψη την πήξι του, ο αρχιερεύς έμπαινε στα Άγια των Αγίων για πρώτη φορά στην τελετουργία της ημέρας, φέρνοντας μαζί του ένα χρυσό θυμιατήριο γεμάτο από αναμμένα κάρβουνα από το θυσιαστήριο και με μια μικρή ποσότητα ευώδους θυμιάματος σ’ ένα ειδικό σκεύος. Ευλαβικά, με κατάλληλες προσευχές, αυτό εκαίετο ενώπιον του Ιεχωβά στα Άγια των Αγίων. (Εδάφια 11-13· Εβραίους 9:4) Επιστρέφοντας έξω, έπαιρνε το αίμα του μόσχου κι επήγαινε δεύτερη φορά στα Άγια των Αγίων κι ερράντιζε το αίμα επτά φορές εμπρός στο ιλαστήριο.—Εδάφιο 14.

Η παρά Θεού αυτή διάταξις λατρείας τονίζει την τάξι σπουδαιότητος στη θυσία του Ιησού. Η σφαγή του μόσχου από τον αρχιερέα εικονίζει την παρουσίασι του Ιησού για βάπτισμα στον ποταμό Ιορδάνη το φθινόπωρο του 29 μ.Χ. και την φανέρωσι εκεί της προθυμίας του να παραδώση στον Ιεχωβά Θεό, τον Πατέρα του, το δικαίωμά του να ζη για πάντα επάνω στη γη, το οποίον δικαίωμα κατείχε λόγω της τελείας του ανθρωπίνης υποστάσεως. Αφού η θυσία αυτή επετράπη κι έγινε δεκτή, ο Ιησούς ανεγεννήθη από το πνεύμα του Θεού με προοπτική να μη ζήση πια επάνω στη γη, αλλά να ενωθή εκ νέου με τον Πατέρα του στον ουρανό ως πνευματικός υιός και πάλι. Προτού, όμως, αυτό πραγματοποιηθή, ο Ιησούς, που τώρα κατάλληλα λέγεται Ο Χριστός, έπρεπε να βεβαιώση και την τελειότητα της ακεραιότητός του, απαντώντας έτσι και στην πρόκλησι του Σατανά προς διεκδίκησιν του ονόματος του Ιεχωβά. Η καύσις, λοιπόν, του θυμιάματος εικονίζει τον ζήλο του Ιησού στο να ευαρεστήση τον Ιεχωβά μ’ αυτή τη διακονία υπέρ του οίκου του Θεού. Ο ραντισμός του αίματος παριστάνει την πραγματική εμφάνισι του Ιησού στον ουρανό ενώπιον του θρόνου με την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του· αφού δε ο μόσχος έκανε εξιλέωσι για τις αμαρτίες του οίκου Ααρών και της φυλής του, η αξία του αντιλύτρου εφαρμόζεται έτσι πρώτα υπέρ της νύμφης του Χριστού, των 144.000 κεχρισμένων συγκληρονόμων της βασιλείας του.—Εβραίους 9:11-14.

Η αξία του αντιλύτρου του Ιησού όπως εφαρμόζεται για το υπόλοιπο της ανθρωπότητος, στο οποίο δίδονται έτσι επίγειες ελπίδες, παριστάνεται κατόπιν από τη σφαγή τού δια τον Ιεχωβά τράγου και το ραντισμό του αίματός του. Αυτό το έκανε ο αρχιερεύς μπαίνοντας μέσα στα Άγια των Αγίων την τρίτη φορά. (Εδάφιο 15) Αλλά υπάρχει κι άλλο χαρακτηριστικό σχετικό με τη θυσία του τράγου, το οποίον εμνημονεύθη ενωρίτερα και για το οποίον ιδιαίτερα ενδιαφερόμεθα διότι αυτό καταδεικνύει το πώς ο Ιησούς μπορούσε κατά νόμον να συγχωρήση τα αμαρτήματα του ανθρώπου και τότε ακόμη που δεν είχε εκχυθή τα αίμα της ζωής του. Αυτό σχετίζεται με τον απολυτέο τράγο.

Παρατηρείται στην αφήγησι του εξιλασμού ότι «τον δε τράγον, επί του οποίου έπεσεν ο κλήρος τού να απολυθή, θέλει στήσει ζώντα ενώπιον του Ιεχωβά, δια να κάμη εξιλέωσιν επ’ αυτού, ώστε να αποστείλη αυτόν απόλυτον εις την έρημον.» (Εδάφιο 10, ΑΣ) Αυτό σημαίνει ότι η εξιλέωσις για τον «ζώντα» τράγον προήρχετο τον αντίστοιχόν του, τον τράγον δια τον Ιεχωβά, που μόλις τότε είχε σφαγή, και, αφού η αξία εξιλεώσεως αμαρτιών τού δια τον Ιεχωβά τράγου μετεβιβάζετο έτσι σ’ αυτόν, θα έφερε αξία για εξιλέωσι της αμαρτίας σαν να είχε χυθή πραγματικά το αίμα του κι ωστόσο μπορούσε να παραμείνη ζωντανός για να χρησιμεύση για τον Αζαζήλ.—Εδάφια 21, 22.

Αυτή ακριβώς ήταν η θέσις του Χριστού Ιησού στον Ιορδάνη. Έχοντας παραδώσει εκουσίως κάθε δικαίωμα ζωής επάνω στη γη με το να δώση το δικαίωμα της ανθρωπίνης ζωής του για θυσία, ο Ιησούς ελογίσθη ως ήδη νεκρός αν και η θυσία του έπρεπε να αναλωθή με τον θάνατό του επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου στις 14 του Νισάν, μετά τριάμισυ χρόνια. Γι’ αυτό, αν και ήταν ακόμη ζωντανός κατά σάρκα όπως ήταν ο «ζων» τράγος, ο Ιησούς έφερε μαζί του σε όλη τη διακονία του στην έρημο του κόσμου του Σατανά την αξία της θυσίας αυτής και, μαζί με θυμίαμα αίνου και ακεραιότητα μπορούσε να την χρησιμοποιήση ως σημείο για περαιτέρω αίνον προς τον Ιεχωβά επιδεικνύοντας αυτή τη δύναμι και την εξουσία που είχε λάβει από τον μεγάλο Ζωοδότη, Ιεχωβά Θεόν.

Αληθινά αυτό αποτελεί διάταξιν του Υψίστου, και μολονότι οι άνθρωποι εκείνοι που εθεραπεύθησαν από τις ασθένειές των στην εποχή του Ιησού επέθαναν κατόπιν, τώρα είναι πολύ κοντά ο καιρός που ο Ιησούς, ως ο Κύριος του Σαββάτου, θα φέρη μόνιμες ιάσεις και θα θεραπεύση τους ανθρώπους και θα τους θέση στον δρόμο της αιωνίου ζωής, όλα δε αυτά είναι δυνατόν να γίνουν με την εξιλεωτική θυσία του Ιησού και τη συγχώρησι των αμαρτιών του ανθρώπου.—Βλέπε «Εξιλέωσις για τον Νέο Κόσμο» (3 μέρη) Η Σκοπιά 1ης Αυγούστου—1ης Σεπτεμβρίου 1942 (στην Αγγλική).

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Ιερουσαλήμ, η ωκοδομημένη ως πόλις συνηρμοσμένη ομού [αληθινή πόλις συνηνωμένη όλη ως έν, ΜΙΡ]. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα, Ειρήνη εις σε!—Ψαλμός 122:3, 8. Σ 1/12/52 7α

17 Απόδοτε εις τον Ιεχωβά, πατριαί των λαών, . . . δόξαν και κράτος· . . . λατρεύσατε τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει.—1 Χρονικών 16:28, 29, ΑΣ. Σ 1/1/53 19

18 Ο Δαβίδ εκραταιώθη εν τω Ιεχωβά.—1 Σαμουήλ 30:6, ΑΣ. Σ 15/2/53 2, 4, 5α

19 Δεν έμεινεν άλλο έμπροσθεν του Κυρίου ημών, ειμή τα σώματα ημών, και η γη ημών· δια τι να απολεσθώμεν ενώπιόν σου, και ημείς και η γη ημών; αγόρασον ημάς και την γην ημών δια άρτον· και θέλομεν είσθαι, ημείς και η γη ημών, δούλοι εις τον Φαραώ.—Γένεσις 47:18, 19. Σ 15/4/53 13α

20 Αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, . . . και διδασκάλους προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.—Εφεσίους 4:11, 12. Σ 1/2/52 1, 2α

21 Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας. . . . και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας.—Ησαΐας 65:21. Σ 1/5/52 6α

22 Απόδοτε εις τον ΚΥΡΙΟΝ την δόξαν του ονόματος αυτού.—Ψαλμός 29:2. Σ 1/1/53 8

23 “Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.” Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν.—Ιάκωβος 4:6, 7. Σ 15/9/52 23, 24α

24 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζεκιήλ 9:4. Σ 15/8/52 4, 5

25 Δια να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού.—Εφεσίους 2:7. Σ 1/10/52 27α

26 Ήθελον προτιμήσει να ήμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας.—Ψαλμός 84:10. Σ 15/12/52 10

27 Ουδείς βάλλει επίρραμμα ιματίου νέου επί ιμάτιον παλαιόν . . . Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς.—Λουκάς 5:36, 37. Σ 15/5/52 17

28 Καθώς τα Σόδομα και τα Γόμορρα . . . πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμεναι με το αιώνιον πυρ.—Ιούδας 7. Σ 1/9/52 8, 9

29 Αρκετόν είναι εις τον τοιούτον αύτη η επίπληξις η υπό των πλειοτέρων. Ώστε το εναντίον, πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε.—2 Κορινθίους 2:6, 7. Σ 1/6/52 23, 24α

30 Ο Κύριος [Ιεχωβά, ΑΣ] είπε προς εμέ: Αλλ’ εγώ, . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.—Ψαλμός 2:7, 6. Σ 1/8/52 6β

31 “Ο λόγος όμως του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ] μένει εις τον αιώνα.” Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς.—1 Πέτρου 1:25. Σ 15/3/53 20β

Μελετές «Σκοπιάς»

Εβδομάς 9 Αύγουστου: Ψάλλοντες Μαχηταί.

Εβδομάς 16 Αυγούστου: Ένα Μάθημα Άσματος.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν.—Ιωάννης 17:21. Σ 1/4/53 6α

2 Ο Ιεχωβά εκάθησεν ως βασιλεύς επί τον κατακλυσμόν.—Ψαλμός 29:10, ΑΣ. Σ 1/1/53 17, 18α

3 [Ο Θεός] θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.—1 Τιμόθεον 2:4. Σ 1/2/52 3α

4 Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.—Παροιμίαι 22:15. Σ 1/5/52 10

5 Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.—Ιωάννης 5:28, 29. Σ 1/9/52 21α

6 Πάσα δόσις αγαθή, και παν δώρημα τέλειον, είναι άνωθεν, καταβαίνον από του Πατρός των φώτων.—Ιάκωβος 1:17. Σ 1/10/52 25α

7 Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν· και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου.—Ιωάννης 15:8. Σ 1/12/52 4α

8 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.—Γαλάτας 6:2. Σ 15/12/52 11

9 Θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας.—Ιωήλ 2:28. Σ 15/7/52 20α

10 Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.—Ρωμαίους 16:17. Σ 1/6/52 12

11 Κόψατε το δένδρον, και αποκόψατε τους κλάδους αυτού· εκτινάξατε τα φύλλα αυτού . . . Το στέλεχος όμως των ριζών αυτού αφήσατε εν τη γη.—Δανιήλ 4:14, 15. Σ 1/8/52 16α

12 [Ο Αβραάμ] εγέννησε τον Ισαάκ . . . και ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ τους δώδεκα Πατριάρχας.—Πράξεις 7:8. Σ 15/10/52 2

13 Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ· αυτού θέλετε ακούει.—Δευτερονόμιον 18:15, ΑΣ. Σ 1/11/52 11

14 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.—Ψαλμός 40:8. Σ 15/11/52 10, 11α

15 Τον Ιεχωβά δουλεύοντες.—Ρωμαίους 12:11, ΜΝΚ. Σ 15/4/53 8α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 23 Αυγούστου: Εκτέλεσις του Έργου που Επιδοκιμάζει ο Θεός.

Εβδομάς 30 Αυγούστου: «Εις την Σπουδήν Άοκνοι».

Γάμος κατά Μίμησιν Θείων Υποδειγμάτων

ΟΤΑΝ σκεπτώμεθα για γάμο είναι κατάλληλα να σκεπτώμεθα τον Ιεχωβά. Αυτός είναι ο Πρωτουργός του γάμου. Αυτός έκαμε διευθέτησι για τον πρώτο γάμο. Στην Εδέμ ο Θεός είδε ότι δεν ήταν καλό να είναι μόνος ο άνθρωπος, ότι εχρειάζετο ένα βοηθόν ως συμπλήρωμά του: «Και είπε Γιαχβέ ο Θεός, Δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος· θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν.» Ο Ιεχωβά επλήρωσε αυτή την ανάγκη όταν έκαμε τη «γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.» Ευθύς από τότε και οι δύο αναφέρονται ως «ανήρ» και «γυνή» (σύζυγος), διότι είναι από «σάρκα μίαν».—Γένεσις 2:18-25, ΜΙΡ.

Ο γάμος χρησιμοποιείται εξεικονιστικώς για να συμβολίση τούς στενούς δεσμούς ωρισμένων ουρανίων σχέσεων, μια σύντομη δε μελέτη των θείων αυτών υποδειγμάτων θα κάμη βαθύτερη την εκτίμησί μας προς την επίγεια σχέσι του γάμου. Πρώτα, ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί την εικόνα του γάμου για να δείξη τη σχέσι μεταξύ του εαυτού του και της παγκοσμίου του οργανώσεως, αναφερόμενος στον εαυτό του ως τον Σύζυγον της ομοίας με γυναίκα οργανώσεώς του. (Ησαΐας 54:5) Πάλιν, η σχέσις του γάμου χρησιμοποιείται για να παραστήση τον στενό δεσμό μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας του, όπου αυτός θεωρείται ως Νυμφίος, η δε εκκλησία ως νύμφη του, και ο γάμος των τελείται στον ουρανό.—2 Κορινθίους 11:2· Αποκάλυψις 19:7.

Ακριβώς όπως στην Εδέμ ο άνδρας και η γυναίκα αναφέρονται ως ‘μία σαρξ’, καθώς και οι σύντροφοι του ανθρωπίνου γάμου κατόπιν, έτσι και ο Θεός και ο αρχηγός της παγκοσμίου οργανώσεώς του, Χριστός Ιησούς, αναφέρονται ως ένα. Και ο Χριστός και η νύμφη του, η εκκλησία, αναφέρονται ως ένα. (Ματθαίος 19:4-6· Ιωάννης 14:10· 17:21-23) Εν τούτοις, η Γραφή δείχνει καθαρά ότι ο Ιεχωβά και ο Χριστός δεν είναι ένα σε καμμιά μυστηριώδη ειδωλολατρική τριάδα. Ούτε και ο Χριστός και τα 144.000 μέλη της τάξεως της εκκλησίας δεν γίνονται κατά γράμμα ένα· όπως και ο άνδρας και η γυναίκα, δύο άτομα, δεν γίνονται κατά γράμμα ένα μετά τον γάμο. Και στις τρεις περιπτώσεις, η ενότης είναι στον σκοπό, στην πρόθεσι, στην επιδίωξι, στην επιθυμία και στην κατεύθυνσι της προσπαθείας. Οι θείες δε αυτές ενώσεις που κάνουν δύο ή περισσοτέρους να ενώνωνται ως ένα, απαιτούν κάποιο είδος αρχηγίας, διότι μια κεφαλή απαιτείται για να δώση σώφρονα κατεύθυνσι στις ενέργειες εκείνων που ενώνονται. Σε μια ακέφαλη ένωσι θα έλειπε η κατάλληλη κατευθυντήριος δύναμις. Αφ’ ετέρου, μια δικέφαλη ένωσις θα ήταν αφύσικη, αναμφιβόλως διηρημένη καθ’ εαυτήν, κι επομένως ανίκανη να σταθή. (Ματθαίος 12:25) Ο καθείς έχει μια κεφαλή πιο πάνω από τον εαυτό του, εκτός από τον Ιεχωβά Θεόν. «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.»—1 Κορινθίους 11:3· 15:28.

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ

Σε μερικές χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπάρχει ισχυρή τάσις να προσπαθούν πολλές γυναίκες να μετάσχουν της ηγεσίας της οικογενείας ή και να την αναλάβουν, ισχυρές αντιρρήσεις εγείρονται εναντίον του θείου διορισμού του ανδρός να είναι αρχηγός της οικογενείας και της γυναικός να είναι υποτελής σ’ αυτόν. Θεωρείται αυτό ως καταθλιπτικό και ως δυσμενής διάκρισις εις βάρος των γυναικών και ως πολύ δυσβάστακτο φορτίο γι’ αυτές. Εν τούτοις, μια σοβαρή σκέψις θ’ αποκαλύψη ότι ο σύζυγος είναι εκείνος στον οποίον ανετέθη ο δυσκολώτερος ρόλος στη διάταξι του γάμου. Αυτός πρέπει ν’ αγωνισθή να μιμηθή τα άμεμπτα παραδείγματα του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού Ιησού καθώς εκτελούν στους μεταφορικούς γάμους τον ρόλον των ως συζύγων.

Ο Ιεχωβά Θεός, ως Δημιουργός του σύμπαντος και Πατήρ όλων των ζώντων, είναι η υπάτη Κεφαλή ολοκλήρου της κτίσεως, ορατής και αόρατης. Αυτός έφερε τα πάντα σε ύπαρξι, καθώρισε τους νόμους που πρέπει ν’ ακολουθούν τα έμψυχα και άψυχα δημιουργήματα για να υπάρχουν, και προνοεί για τη διατήρησί των. Και στις δικές Του πράξεις ακόμη, ο Ιεχωβά πιστά ακολουθεί δίκαιες αρχές και διεξάγει την ηγεσία του με δικαιοσύνη και σοφία, και, πάνω απ’ όλα, με αγάπη. Το παράδειγμα του Ιεχωβά εμιμήθη ο Ιησούς Χριστός, διότι αυτός ασκεί την ηγεσία του στην εκκλησία. Η δικαιοσύνη και η σοφία, η αγάπη και η συμπάθεια εκδηλώνονται εξόχως. Δεν εργάσθηκε ακούραστα ο Ιησούς προς το συμφέρον των μελών του σώματός του όταν ήταν επάνω στη γη, διδάσκοντας και κηρύττοντας, παρέχοντας την πνευματική συντήρησι που είναι τόσο ζωτικώτερη από τον κατά γράμμα άρτον; Δεν επέδειξε παραδειγματική υπομονή και μακροθυμία στην πολιτεία του με τους επιγείους μαθητάς του, παραβλέποντας τις σαρκικές αδυναμίες των; Δεν υπέμεινε διωγμούς και βασανισμούς τηρώντας ακεραιότητα προς τον Θεό και κάνοντας έτσι τον εαυτό του ασφαλές υπόδειγμα για τους ακολούθους του; Και τελικά δεν έφθασε στα άκρα καταθέτοντας τη ζωή του για την νύμφη και σύζυγό του, την τάξι της εκκλησίας;

Έτσι και στην περίπτωσι των ανθρωπίνων συζύγων. Πρέπει να προσπαθήσουν να ανταποκριθούν στον τέλειο τρόπο με τον οποίον ο Ιεχωβά διαδραματίζει τον συζυγικό του ρόλο ως Κεφαλή της ομοίας με γυναίκα παγκοσμίου οργανώσεώς του, και στον έξοχο τρόπο με τον οποίον ο Χριστός Ιησούς εξασκεί την ηγεσία του ως Σύζυγος της γυναικός του, της εκκλησίας. Ο ανθρώπινος σύζυγος πρέπει να προμηθεύη τροφή, ιματισμό και στέγη για τη σύζυγό του. Αυτός πρέπει να δώση κατάλληλη κατεύθυνσι στις ενωμένες προσπάθειές των με το να λαμβάνη συνετές αποφάσεις, να επωμίζεται τις ευθύνες τών αποφάσεων αυτών και ν’ αντιμετωπίζη τις συνέπειες που μπορεί να επακολουθήσουν στην πορεία των. Πάντοτε δε στην άσκησι της ηγεσίας του πρέπει να δείχνη υπομονή και μακροθυμία, συμπάθεια και συγχωρητικότητα, και, πάνω απ’ όλα, αγάπη σύμφωνα με το υπόδειγμα της αγάπης που εκδηλώνεται από τον Ιεχωβά προς την παγκόσμια οργάνωσί του και από τον Χριστό προς τη Χριστιανική οργάνωσι της εκκλησίας του. Το ν’ ανταποκριθή κανείς στις υψηλές αυτές απαιτήσεις είναι βέβαια δυσκολώτερο από το να είναι πειθήνιος κάτω από τη δίκαιη αυτή ηγεσία.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ

Το εξέχον μέλος της παγκοσμίου οργανώσεως του Ιεχωβά, ο Χριστός Ιησούς, δεν εθεώρησε ενοχλητικό το να είναι υποτεταγμένος στον μεγάλο Σύζυγο και Κεφαλήν της οργανώσεως αυτής. Με ευχαρίστησι έπραττε το θέλημα του Ιεχωβά, και έλεγε ότι το έργον που του ανέθεσε ο Θεός ήταν μια ζωτική τροφή για τη συντήρησί του. (Ψαλμός 40:8· Ιωάννης 4:34· Εβραίους 10:7) Το ότι υπέμεινε διωγμό και βασανισμό και θάνατο, όχι μόνο ήταν ένα ωραίο υπόδειγμα για τους ακολούθους του, αλλά και μια δραματική μαρτυρία υπέρ του μέρους του Ιεχωβά στο επίμαχο ζήτημα της ακεραιότητος, μια ισχυρή συμβολή στη διεκδίκησι τού ονόματος του Ιεχωβά. Έδειχνε την πλήρη υποταγή του Ιησού στην ηγεσία του Ιεχωβά. Ποτέ δεν επεδίωξε ο Ιησούς να αρπάση την ηγεσία αυτή από τον Θεό, ούτε προσπάθησε να την συμμερισθή ως ίσος με τον Θεό: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»—Φιλιππησίους 2:5-8.

Οι Χριστιανές σύζυγοι πρέπει να έχουν το φρόνημα του Χριστού, και όχι το φρόνημα πολλών κοσμικών γυναικών που κραυγάζουν για ισότητα με τους συζύγους των και συχνά για κυριότητα επάνω σ’ αυτούς. Οι Χριστιανές γυναίκες ούτε θα σκεφθούν αντιθεοκρατικά να αρπάσουν εν μέρη ή ολικά τον θείο διορισμό ηγεσίας του συζύγου. Θα είναι υποτακτικές στη διάταξι του γάμου όπως έχει θεσπισθή, όχι από κανένα άνθρωπο, αλλ’ απ’ τον ίδιο τον Θεό. Το ν’ αντιταχθούν στη διάταξι αυτή σημαίνει ν’ αντιταχθούν όχι σε άνθρωπο, αλλά στον Θεό. Ο Ιησούς με ευχαρίστησι έπραττε το αγαθό θέλημα του Ιεχωβά· οι Χριστιανές γυναίκες πρέπει να ευχαριστούνται να υπόκεινται στη θεοκρατική ηγεσία των συζύγων των. Το επισκιάζον χερούβ της Εδέμ ήταν ατίθασσο και ενόμιζε τον εαυτό του περιωρισμένο και καταδυναστευμένο από την ηγεσία του Ιεχωβά και για τούτο εστασίασε και έγινε κακόφημο με το όνομα Σατανάς ή Διάβολος. Οι γυναίκες που δεν υποτάσσονται στους συζύγους των μιμούνται τον Σατανά, όχι τον Χριστό.

Υπάρχει πάλι ένα παράδειγμα για τις γυναίκες στην υποταγή της εκκλησίας στην Κεφαλή της, τον Χριστό Ιησού. Το ν’ αναλάβη κανείς την υποχρέωσι να κηρύττη ως ένα από τα κεχρισμένα μέλη του σώματος του Χριστού επιφέρει σ’ αυτόν κάποιο διωγμό και θλίψεις στη σάρκα, αλλά η χαρά του να υπηρετή κάτω από τη στοργική ηγεσία του Χριστού κατά πολύ αντισταθμίζει τις σαρκικές δοκιμασίες. Η υποταγή σε μια τέτοια δίκαιη ηγεσία δεν είναι δύσκολη ή υποτιμητική, αν και οι ισχυρογνώμονες και αλαζόνες σε όλους τους αιώνες εσκέπτοντο έτσι, σ’ αυτές δε τις έσχατες ημέρες αυτοί απετέλεσαν την τάξι του «κακού δούλου» με τον στασιασμό των εναντίον της ηγεσίας του Χριστού. Η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» είναι εκείνη που βρίσκει πραγματική χαρά με το να υποτάσσεται στον Χριστό. Η ανταρσία δεν φέρνει ευτυχία στον «κακό δούλο», διότι αυτός τίθεται έξω με τους υποκριτάς, και «εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» (Ματθαίος 24:45-51) Οι Χριστιανές γυναίκες που δεν υποτάσσονται στους συζύγους των μιμούνται τον «κακόν δούλον», όχι τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον».

Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

Η ουσία λοιπόν των θείων υποδειγμάτων είναι ότι η ηγεσία που ασκείται κατάλληλα δεν είναι καταθλιπτική σ’ εκείνον που είναι κάτω από αυτήν. Ο σύζυγος πρέπει ν’ αγωνίζεται επιμελώς να ενεργή ως δίκαιος και συνετός και στοργικός οικογενειάρχης. Αν το κάνη αυτό όσο μπορεί, η υποταγή της συζύγου του σ’ αυτόν δεν θα είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη. Και αν η γυναίκα εκτελή τα καθήκοντά της όσο μπορεί καλύτερα, η κατάλληλη άσκησις της ηγεσίας του συζύγου θα είναι πολύ ευκολώτερη. Και οι δύο είναι ατελείς. Και οι δύο κάνουν λάθη. Και οι δύο έχουν ανάγκη να απολαμβάνουν και να δείχνουν υπομονή και συγχωρητικότητα, αγάπη και σεβασμό. Λόγω διαφορών στη διανοητική και φυσική και ψυχολογική σύστασι, ο ένας έχει ανάγκην του άλλου, ο ένας μπορεί να πληρώση μια έλλειψι του άλλου, ο ένας έγινε για ν’ αποτελή συμπλήρωμα ή αντίστοιχο μέρος του άλλου. Αλλά για να συνδεθούν όλες αυτές οι ιδιότητες αρμονικά, απαιτείται να παίξη ο καθείς τον ρόλο που του ανετέθη από τον Θεό. Ούτε μπορεί να αρπάση τα καθήκοντα του άλλου. Θυμηθήτε ότι ο Αδάμ ήταν η Κεφαλή της Εύας, αλλά όταν αυτή προέτρεξε απ’ αυτόν και έφαγε τον καρπό, ξέφυγε από τη θέσι της κάτω από την κεφαλή της, κι έχασε τη ζωή της. Όταν δε ο Αδάμ ηνέχθη την ανταρσία της και ακολούθησε ασθενικά την τροχιά που αυτή εχάραξε, απέβαλε τον ρόλο του ως κεφαλής, και αυτό του εστοίχισε τη ζωή του και τα δικαιώματα ζωής των απογόνων του. Η αρχή όλων των θλίψεων του ανθρώπου πρέπει ν’ ανιχνευθή στην ανταρσία εναντίον της κατάλληλης ηγεσίας, στον καιρό που το επισκιάζον χερούβ στην Εδέμ αρνήθηκε να υποταχθή στην ηγεσία του Ιεχωβά και που η Εύα εξέκλινε από την υποταγή της στον Αδάμ.

Είναι λοιπόν προς το κοινό καλό και των δύο συντρόφων του γάμου να εμμένουν στους ρόλους που τους ανετέθησαν από τον Ιεχωβά Θεό. Ο συνετός οικογενειάρχης κερδίζει τον σεβασμό της συζύγου, η δε υποτακτική γυναίκα αυξάνει την αγάπη του συζύγου της. Ο λόγος του Θεού νουθετεί τα εξής: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής. Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν. Επειδή μέλη είμεθα του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού, και εκ των οστέων αυτού. “Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.” Πλην και σεις οι καθ’ ένα, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως εαυτόν· η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.»—Εφεσίους 5:22-25, 28-31, 33.

Οι δικτάτορες εξουσιάζουν τους υπηκόους των καταθλιπτικά και προς φυσικήν, διανοητικήν και πνευματικήν των βλάβην. Ο Χριστιανός σύζυγος δεν πρέπει να είναι δικτάτωρ υπ’ αυτήν την έννοιαν. Ο διορισμός του να είναι ηγέτης δεν αποτελεί εξουσιοδότησι να είναι τύραννος, Αυτός αγαπά τη σάρκα του, προνοεί για τις ανάγκες της, δεν επιβάλλει εσκεμμένη βλάβη σ’ αυτήν, και αγωνίζεται να την περιθάλπη. Πρέπει να δείχνη την ίδια αγάπη για τη γυναίκα του, που είναι μια σάρκα μαζί του. Όπως δε η σαρξ του ανθρώπου ποτέ δεν πολεμά εναντίον της κεφαλής της αλλά διευθύνεται με ωθήσεις των νεύρων από την κεφαλή, έτσι και η γυναίκα που αποτελεί μέρος της σαρκός του ανδρός, πρέπει να δείχνη όμοια υποταγή. Για όλη αυτή την ανάμιξι δύο διαφόρου διαθέσεων και ιδιοσυγκρασιών και προσωπικοτήτων απαιτείται αγάπη σε μεγάλο βαθμό. Πόσο μεγάλη ακριβώς πρέπει να είναι αυτή η αγάπη καταδεικνύεται στο 1 Κορινθίους 13:4-8: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν· δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» Ούτε κι ένας γάμος θεμελιωμένος επάνω σε τέτοια αγάπη θα εκπέση ποτέ!

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Οι σημερινές συζυγικές θάλασσες φορτίζονται με τα ναυάγια πολλών γάμων που εξώκειλαν. Συχνά μια ξένη σάρκα έξω από την γαμήλιο ένωσι εμφανίζεται σαν ένα δόλωμα που σύρει τον γάμο στον τελική συντριβή του. Τέτοια γαμήλια τρίγωνα είναι κοινά στον αμαρτωλό αυτόν κόσμο, και συμβαίνουν όταν ο γάμος είναι οικοδομημένος στη μετακινούμενη άμμο της άστατης σαρκός. Η ασφάλεια είναι να οικοδομήται ο γάμος επάνω στο πέτρινο θεμέλιο του Θείου λόγου. Συμμορφωθήτε με τις απαιτήσεις του. Τόσον ο σύζυγος όσο και η σύζυγος ας ανταποκρίνεται στον θείο κανόνα, δίνοντας ό,τι απαιτεί ο ρόλος που του ανετέθη. Τότε η συζυγική ένωσις θα παραμείνη, αβύθιστη από τις θυελλώδεις επιθέσεις που κρημνίζουν τόσους γάμους σήμερα.

Καμμιά ξένη σαρξ δεν θα παρεισδύση για να σχηματίση ένα τρίγωνο λαγνείας, διότι η θέσις μιας αγάπης ισχυρότερης από την μεταξύ ανδρός και γυναικός θα είναι ήδη κατειλημμένη. Όχι από τον θρησκευτικόν ή τον πολιτικόν λειτουργόν που υπηρετεί στην τελετή αυτή, ούτε από τα νομικά χαρτιά που απαιτούνται από το κράτος· αν και οι υπηρεσίες αυτές και τα έγγραφα είναι αναγκαία. (Λουκάς 20:25· 1 Θεσσαλονικείς 5:22) Θα είναι κατειλημμένη από τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός είναι ο πραγματικός μάρτυς στη θεοκρατική τελετή του γάμου. Δεν πρόκειται απλώς για μια συμφωνία μεταξύ ενός ανδρός και μιας γυναικός, αλλά για τη σύναψι συμφωνίας μεταξύ των δύο ενώπιον του Θεού. Αυτός είναι μάρτυς των θεοκρατικών ευχών του γάμου, και είναι εκείνος που πραγματικά ενώνει τους δύο, αφού ο Ιησούς είπε: «Εκείνο το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη. (Ματθαίος 19:6) Αν λοιπόν το ανδρόγυνο παραμείνη κάτω από τις διατάξεις την γάμου, ο Θεός θα γίνη ο ανιδιοτελής Φίλος ενός τέτοιου θεοκρατικού γάμου και θα τον συνδέεση παρά τις κοσμικές πιέσεις και τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει. Αν ο άνδρας και η γυναίκα κρατούν την πιο μεγάλη αγάπη των για τον Θεό, θέτουν αυτόν πρώτον, υπακούουν σ’ αυτόν πρώτον, αποδίδουν πρώτα σ’ αυτόν τον χρόνο, την ενέργεια και την περιουσία των, ο γάμος των δεν θα γίνη πια έρμαιον της συζυγικής θαλάσσης.

Αυτό το να θέτουν τα ανδρόγυνα τον Θεό πρώτα, καταδεικνύεται από τον απόστολο Παύλο, στην επιστολή 1 Κορινθίους 7:29-31: «Λέγω δε τούτο, αδελφοί, ότι ο επίλοιπος καιρός είναι σύντομος· ώστε και οι έχοντες γυναίκας να ήναι ως μη έχοντες· και οι κλαίοντες, ως μη κλαίοντες· και οι χαίροντες, ως μη χαίροντες· και οι αγοράζοντες, ως μη έχοντες κατοχήν· και οι μεταχειριζόμενοι τον κόσμον τούτον, ως μηδόλως μεταχειριζόμενοι· διότι το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται.» Ο Παύλος εδώ δεν λέγει ότι πρέπει να αναστέλλωνται τα διάφορα συζυγικά καθήκοντα και οι ευθύνες, διότι σ’ αυτό ακριβώς το κεφάλαιο νουθετεί ν’ αποδίδωνται. (1 Κορινθίους 7:3-5) Εκείνο που νουθετεί είναι ότι δεν πρέπει να αποδίδεται ολόκληρη ή η κυριώτερη προσοχή στα ατομικά, ιδιοτελή πράγματα που σχετίζονται με τη σάρκα, είτε αυτά είναι η απόλαυσις του ανδρός ή της γυναικός, είτε η υπερβολική επιδίωξις των ευχαριστήσεων και τέρψεων ή το να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να καταβροχθίζεται από τις λύπες και τις θλίψεις μας και να αντλούμε ακόμη μια νοσηρή ικανοποίησι από βαθιά συμπάθεια προς τον εαυτό μας ή το να προσπαθούμε να συσσωρεύσωμε μεγάλα αποκτήματα εμπλεκόμενοι σε κοσμικές υποθέσεις—οι οποίες, ως υπερβολικές περιποιήσεις της σαρκός, χαρακτηρίζουν τον παλαιόν αυτόν κόσμο και θα παρέλθουν μαζί του. Ο Χριστιανός λοιπόν δεν πρέπει να θάπτεται ή βυθίζεται πολύ βαθιά σ’ αυτά τα πράγματα με παραμέλησι εκείνων που είναι αιώνια, και μάλιστα τώρα που «ο υπόλοιπος χρόνος είναι σύντομος». Τίποτε δεν πρέπει να επιτρέπεται να απορροφά τον χρόνον του Χριστιανού ώστε να μην του μένη καθόλου καιρός για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Ώστε μέσα στην ενδεδειγμένη αυτή άποψι ζη το ανδρόγυνο σαν να είναι άγαμοι, θέτοντας πάντοτε τον Ιεχωβά πρώτα.

Μόνον όσοι γάμοι ανταποκρίνονται στις ανωτέρω θείες απαιτήσεις είναι αληθινά επιτυχημένοι γάμοι, κι έχουν την ευκαιρία μιας ένδοξης επιτυχίας. Μπορεί να παραμείνουν και στον νέο κόσμο του Ιεχωβά, όπου τα επίγεια ανδρόγυνα θα εκτελέσουν τελικά την εντολή που πρώτα εδόθη από τον Θεό στην Εδέμ, να ‘πληθυνθούν και να γεμίσουν την γην’.—Γένεσις 1:28.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό· και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν.—Ιωάννης 15:2. Σ 1/12/52 5α

17 Η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ’ εις το τέλος θέλει λαλήσει, και δεν θέλει ψευσθή.—Αββακούμ 2:3. Σ 15/12/52 17α

18 Καθιερώσατε εαυτούς σήμερον εις τον Κύριον, έκαστος επί τον υιόν αυτού, και έκαστος επί τον αδελφόν αυτού, δια να δοθή εις εσάς ευλογία σήμερον.—Έξοδος 32:29. Σ 15/8/52 22

19 Ιδού, απέρριψαν τον λόγον του Ιεχωβά· και ποια σοφία είναι εν αυτοίς;—Ιερεμίας 8:9, ΑΣ. Σ 15/3/53 12α

20 Και αύτη είναι η εντολή αυτού, το να πιστεύσωμεν εις το όνομα του Υιού αυτού Ιησού Χριστού, και να αγαπώμεν αλλήλους.—1 Ιωάννου 3:23. Σ 1/4/53 8-10

21 Πρόσεχε, ουρανέ, και θέλω λαλήσει· και ας ακούη η γη τους λόγους του στόματός μου. Διότι θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά· απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών.—Δευτερονόμιον 32:1, 3, ΑΣ. Σ 1/1/53 1-3α

22 Έως της παρούσης ώρας . . . κοπιώμεν εργαζόμενοι με τας ίδιας ημών χείρας.—1 Κορινθίους 4:11, 12. Σ 1/5/52 5α

23 Αληθεύοντες δε εν αγάπη αυξήσωμεν εις αυτόν τα πάντα, ος εστιν η κεφαλή, ο Χριστός.—Εφεσίους 4:15, Κείμενον. Σ 1/2/52 7α

24 Μη εμποδίζετε αυτόν· . . . επειδή όστις δεν είναι καθ’ ημών, είναι υπέρ ημών.—Μάρκος 9:39, 40. Σ 15/5/52 12

25 Αλλά τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε.—1 Κορινθίους 5:11. Σ 1/6/52 10, 15α

26 Και λαβών ο Μωυσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν, και είπεν, Ιδού το αίμα της διαθήκης, την οποίαν ο Κύριος έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τους λόγους.—Έξοδος 24:8. Σ 15/8/52 25

27 Έχετε άλας εν εαυτοίς, και ειρηνεύετε εν αλλήλοις.—Μάρκος 9:50. Σ 15/12/52 19, 20α

28 Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν.—2 Κορινθίους 6:4. Σ 15/2/53 13, 11, 12

29 Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.—Λουκάς 21:28. Σ 1/8/52 11β

30 Ο λαός σου προσφέρεται πρόθυμος κατά την ημέραν της δυνάμεώς σου, εν αγία παρατάξει.—Ψαλμός 110:3. ΑΣ. Σ 1/1/53 21, 22α

31 Τότε προσευχήθη ο Μανωέ προς τον Κύριον . . . Ο άνθρωπος του Θεού . . . ας διδάξη ημάς τι να κάμωμεν εις το παιδίον, το οποίον μέλλει να γεννηθή.—Κριταί 13:8. Σ 1/5/52 9

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 6 Σεπτεμβρίου: Ο Αποκλειστικός Θεός.

Εβδομάς 13 Σεπτεμβρίου: Ο Ιεχωβά: Σύζυγος, Πατήρ και Διδάσκαλος.

Η Πόλις Νέα Υόρκη—Τόπος της Συνελεύσεως 1953

Η ΠΟΛΙΣ της Νέας Υόρκης αποτελεί ιδεώδη τόπο για μια διεθνή συνέλευσι. Να γιατί: Περισσότεροι κατοικούν εκεί παρά σε δεκατρείς μεγάλες πολιτείες της Αμερικής. Τα πέρατα της γης συγκεντρώνονται στους δρόμους της, διότι εκεί βρίσκονται εκπρόσωποι όλων σχεδόν των εθνών της γης. Στο λιμάνι και στα αεροδρόμιά της έρχονται πλοία και αεροπλάνα από όλα τα μέρη της υδρογείου. Το μεταφορικό σύστημά της έχει εφόδια για να εξυπηρετήση εκατομμύρια ανθρώπων. Τα 10.000 ταξί της είναι τα νεώτερα και ταχύτερα του κόσμου. Από πάνω της είναι οι εναέριοι συρμοί και από κάτω της είναι οι υπόγειοι σιδηρόδρομοι που εξυπηρετούν καλά κάθε τμήμα της πόλεως. Επιβατηγά τραίνα μπαίνουν στην πόλι κάθε πενήντα δευτερόλεπτα κατά μέσον όρον. Έχει πάρα πολλές εφημερίδες, και περισσότερα τηλέφωνα από τις πόλεις Λονδίνον, Παρισίους, Βερολίνον και Βρυξέλλες, ενωμένες όλες μαζί. Είναι δε και το κέντρον τηλεοράσεως του κόσμου.

Η πόλις της Νέας Υόρκης ανήρτησε την επιγραφή «καλώς ωρίσατε» στους μάρτυρας του Ιεχωβά το 1950· τα εστιατόριά της εργάσθηκαν πολύ και σκληρά για να διαθρέψουν χιλιάδες άτομα· οι ξενοδόχοι εστέγασαν 25.000 από όσους έφθασαν εκεί για τη συνέλευσι, διάφοροι δε άλλοι οικοδεσπόται διέθεσαν 35.000 ακόμη καταλύματα σε επισκέπτας. Οι επαγγελματίαι ήσαν γενναιόφρονες και υποβοηθητικοί, οι δε επίσημες αρχές έδειξαν πρόθυμη συνεργασία.

Μια επιστολή από τον κ. Κάρολον Ε. Κουέιν, του Γραφείου Συνελεύσεων και Επισκεπτών Νέας Υόρκης, εκφράζει καλά το πνεύμα των κατοίκων της Νέας Υόρκης απέναντι μιας άλλης συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάγκη. Είπε: «Είμαι περιχαρής που μαθαίνω ότι η Διεθνής Συνέλευσις 1953 των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα γίνη στην πόλι της Νέας Υόρκης. Φρονώ ότι αυτό ομιλεί εύγλωττα για την υποδοχή που έγινε από τη Νέα Υόρκη στη διάρκεια της τελευταίας σας συνελεύσεως. Εμείς οι Νεοϋορκέζοι είμεθα ακόμη κατάπληκτοι από το ότι ένα τόσο μεγάλο πλήθος κόσμου μπόρεσε να συγκεντρωθή σε συνέλευσι με τόσο τέλεια οργάνωσι όπως έγινε στην τελευταία σας συνέλευσι του 1950.»

Αυτά και άλλα κάνουν τη Νέα Υόρκη ιδεώδη τόπο συνελεύσεως. Οι Νεοϋορκέζοι βρίσκονται σε αναμονή και κάνουν τώρα προετοιμασίες για τη συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά που θα γίνη στο Στάδιο Γιάγκη, στις 19-26 Ιουλίου 1953. Προετοιμάζεσθε και σεις;

Τι Καθιστούν Δυνατόν οι Διεθνείς Συνελεύσεις

ΤΙ κάνει τις διεθνείς συνελεύσεις τόσο ουσιώδεις; Γιατί πρέπει να παρευρίσκωνται όλοι όσοι μπορούν; Ένας ισχυρός λόγος είναι ότι η συνέλευσις παρέχει στο μάτι, στην καρδιά και στο νου μια ευκαιρία ν’ αντιληφθούν το μήκος και πλάτος της θεοκρατικής οργανώσεως εν δράσει, και να διαπιστώσουν την ανεπιφύλακτη αφοσίωσί της στον Ιεχωβά Θεό. Λόγου χάριν: Στην περασμένη συνέλευσι που έγινε στο Στάδιο Γιάγκη, την Ημέρα των Ιεραποστόλων και την Ημέρα των Τμημάτων, 3 και 4 Αυγούστου, αδελφοί και αδελφές που εκπροσωπούσαν τη θεοκρατική οργάνωσι σε εβδομήντα χώρες και πλέον, επροχώρησαν στο βήμα, και εμπρός στα μάτια μας ακριβώς η θεοκρατική οργάνωσις κατέστη δυνατόν να γίνη αντιληπτή ως προς τους τρόπους της πρακτικής ενεργείας της.

Υπηρέται τμημάτων και ιεραπόστολοι από ξένες χώρες διηγήθηκαν πείρες. Ανέπτυξαν εμπρός στα μάτια 81.000 ατόμων και πλέον που ήσαν εκεί, τι καταπληκτικό έργον και τι θαύματα κάνει ο Ιεχωβά επάνω στη γη. Μίλησαν για τη ζωή των με νέους λαούς σε νέες χώρες, για τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, τις δυσχέρειες που υπέμειναν, τους γλωσσικούς φραγμούς και τις δυσκολίες προσαρμογής, και για τη μισαλλοδοξία του κλήρου. Μίλησαν επίσης για τη χαρά της ανευρέσεως των απολωλότων προβάτων, για τις συγκινήσεις της συναναστροφής των, για τη στοργή και την ειλικρινή αφοσίωσί των στη Θεοκρατία, και για την αγάπη των και την ακεραιότητα. Οι αδελφοί της συνελεύσεως ήσθμαιναν όταν εγίνετο λόγος για πόλεις 150 κατοίκων με 48 ευαγγελιζομένους, 100 κατοίκων με 77 ευαγγελιζομένους και πόλεις 30.000 και 40.000 με δύο αρκετού μεγέθους μονάδες. Συγκινητικές πείρες ανεφέρθησαν από ιεραποστόλους οι οποίοι έφεραν εκθέσεις από χώρες που είχαν απαγορεύσει τη δράσι του λαού του Ιεχωβά. Διεβεβαίωσαν τους παρόντας ότι ένας αποδοτικώτατος «αμπελών» ελειτούργει χωρίς διακοπή.

Μόνον όταν βλέπη κανείς κι ακούη από την πηγή, όταν αισθάνεται απ’ ευθείας τον ζήλο, το πνεύμα και τον ενθουσιασμό της οργανώσεως του νέου κόσμου, μπορεί να φθάση στο να εκτιμήση την ενότητα, την αφοσίωσι και την έκτασι της λειτουργίας της τώρα στη γη· επίσης τι σημαίνει ατομικά γι’ αυτόν. Μόνο στις διεθνείς συνελεύσεις είναι δυνατόν να ληφθή αυτή η απόψις της ορατής οργανώσεως. Να είσθε παρόντες εκεί για να την εκτιμήσετε, ελάτε στις 19-26 Ιουλίου 1953.

Αφρικανική Περιοδεία—Σιέρρα Λεόνε Πρώτος Σταθμός

Αφήγησις, από τον Ν. Ο. Νορρ—πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά—της υπηρεσιακής περιοδείας που έκαμε μαζί με τον γραμματέα του, Μ. Γ. Χένσελ.

Η ΑΦΡΙΚΗ είναι πολύ στην ειδησεογραφία αυτές τις ημέρες, από πάνω—απ’ την Τυνησία, το Μαρόκο και την Αίγυπτο—έως κάτω, στη Νοτιοαφρικανική Ένωσι. Ανησυχία, οχλοκρατίες, βία και εξεγέρσεις δίνουν έμφασι στα γεγονότα που δείχνουν ότι ζούμε στις τελευταίες ημέρες του Σατανικού συστήματος πραγμάτων. Με την επιθυμία της αυτοκυβερνήσεως συνεχώς στη διάνοια του λαού των αποικιών και των προτεκτοράτων, το ιθύνον στοιχείον ανησυχεί πολύ μέσα στη νύχτα για να κρατήση τους πληθυσμούς αυτούς ικανοποιημένους και υπό έλεγχον. Περισσότερα στρατεύματα εισέδυσαν στην Αφρική. Περισσότεροι αστυνομικοί εστρατολογήθησαν. Η κατάστασις έγινε τεταμένη.

Υπάρχουν χιλιάδες Αφρικανοί που ξέρουν ότι η αυτοκυβέρνησις δεν αποτελεί λύσιν των παγκοσμίων προβλημάτων, ούτε και των προβλημάτων της Αφρικής. Γνωρίζουν ότι η μόνη ελπίδα είναι στη Θεία οδό εκκαθαρίσεως της γης από την πονηρία και εγκαθιδρύσεως της δικαίας κυβερνήσεως του Υιού του Θεού. Αυτοί είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Προς το τέλος του 1947 ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, και ο γραμματεύς του, Μ. Γ. Χένσελ, είχαν επισκεφθή τους διαγγελείς της βασιλείας του Θεού στην Αφρική. Είχαν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια, οπότε στις 17 Νοεμβρίου επεβιβάσθησαν πάλι σ’ ένα αεροπλάνο στο Διεθνές αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης για την επόμενη επίσκεψί των στην Αφρική Ο Αδελφός Νορρ επήγαινε πρώτα στη Λιβερία, ο δε Αδελφός Χένσελ πρώτα στη Σιέρρα Λεόνε.

Μια πυκνή ομίχλη ήταν χυμένη πάνω από τη Νέα Υόρκη εκείνη τη μέρα. Αλλ’ ακόμη και αν εφώτιζε λαμπρά ο ήλιος στη Νέα Υόρκη, οι ταξιδιώτες μας επρόκειτο να δουν μια μαύρη κηλίδα στον Αφρικανικό ορίζοντα, διότι τους ανέμενε ματαίωσις συναντήσεως με χιλιάδες φίλους των της Χρυσής Ακτής και της Νιγηρίας. Οι Αρχές των δύο αυτών Βρεττανικών εδαφών τούς αρνήθηκαν κατηγορηματικώς την είσοδο.

Η εβδομάδα που προηγήθηκε από την αναχώρησί των ήταν γεμάτη από έκτακτη δραστηριότητα στα γραφεία της Εταιρίας. Τηλεγραφήματα είχαν σταλή σε αντιπροσώπους στα Βρεττανικά εδάφη για την αίτησι αναθεωρήσεως. Στο υπουργείο εξωτερικών και στη Βρεττανική πρεσβεία της Ουάσιγκτον έγινε επίσκεψις και ενηργήθησαν έρευνες από τις υπηρεσίες αυτές με τους αντιπροσώπους των στα Αφρικανικά εδάφη. Το γραφείο θεωρήσεων της Νέας Υόρκης έστειλε επίσης τηλεγραφήματα. Αλλά οι Αρχές της Αφρικής βρήκαν ότι δεν μπορούσαν ν’ «αλλάξουν απόφασι».

Ήταν σαφές ότι αυτό ωφείλετο σε θρησκευτική προκατάληψι, διότι σ’ έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και στην οικογένειά του, που, ξεκινώντας από την Αμερική, θα έκαναν τον γύρο του κόσμου ως περιηγηταί, αρνήθηκαν να δώσουν θεώρησι απλώς διότι συνέπεσε να γνωρίζουν για τον εκπρόσωπο της Εταιρίας στη Χρυσή Ακτή. Οι χιλιάδες των μαρτύρων στη Χρυσή Ακτή και στη Νιγηρία, θ’ απεγοητεύοντο βέβαια· αλλά με το να διεγερθούν σε μεγαλύτερη δραστηριότητα στο έργο της διακηρύξεως από κάθε προηγούμενη φορά, θα κατενικάτο ο διωγμός. Μ’ αυτή τη σκέψι στο νου οι ταξιδιώται μας προχώρησαν για το Αφρικανικό τους ταξίδι.

Αφού επήραμε μερικούς επιβάτας στη Βοστώνη, επετάξαμε πάνω από τον Ατλαντικό ωκεανό προς τη Λισσαβώνα, όπου προσγειωθήκαμε με λαμπρό ηλιόφως. Ενώ το αεροπλάνο ανεφωδιάζετο με καύσιμο ύλη, είχαμε την ευχαρίστησι να δαπανήσουμε μια ώρα με μερικούς ιεραποστόλους της Σκοπιάς. Από τη Λισσαβώνα στο Ντακάρ η Έρημος Σαχάρα είχε σχεδόν αποκλειστική κατοχή του περισσοτέρου εδάφους πάνω από το οποίον επετούσαμε. Ήταν σούρουπο όταν το αεροπλάνο προσεγειώθη στο αεροδρόμιο του Γιοφ. Μια φρουρά από αστυνομικούς, ντυμένους χτυπητά κόκκινα και προφανώς Μουσουλμάνους έστεκε σε προσοχή. Σ’ αυτό το σημείο ο Αδελφός Χένσελ απεχωρίσθη από μένα, διότι ο προορισμός του ήταν η Σιέρρα Λεόνε. Οι πείρες του στη διάρκεια της εβδομάδος ήσαν ικανοποιητικές, ακολουθεί δε η αφήγησίς των από τον ίδιο.

ΑΦΙΞΙΣ ΣΤΗ ΦΡΗΤΑΟΥΝ

«Πριν βγη ο ήλιος, το αεροπλάνο της Αιρ Φρανς απεγειώθη για τη Φρητάουν της Σιέρρα Λεόνε. Η ακτή της Γουινέας σε όλο το μήκος της είναι πολύ πράσινη και πολλοί ποταμοί τερματίζουν τον ρουν των στη θάλασσα. Η βροχερή εποχή μόλις είχε λήξει. Μετά την άφιξί μας στο αεροδρόμιο του Λούντζι, που εξυπηρετεί τη Φρητάουν και απέχει αρκετά από την πόλι εκείνη, ένα λεωφορείο με πήγε στο κτίριο του τελωνείου, όπου συνήντησα έναν ιεραπόστολο της Σκοπιάς που υπηρετεί τώρα στη Σιέρρα Λεόνε. Ο εκτελωνισμός έγινε γρήγορα.

»Καθώς το λεωφορείο εκλυδωνίζετο κατά μήκος του στενού λασπώδους δρόμου προς την προκυμαία ή αποβάθρα, διότι η Φρητάουν κείται στην άλλη όχθη του ποταμού, ήταν πολύ καταφανές ότι βρισκόμουν στην Αφρική. Άνδρες και γυναίκες, ζωσμένοι στη μέση των, απησχολούντο στον καθαρισμό της γης και έδεναν δέσμες ραβδιών ενώ άλλοι κατέβαιναν το δρόμο με δέσμες επιδέξια ισορροπημένες πάνω στα κεφάλια των. Κατά καιρούς έβλεπε κανείς αγροκτήματα κασάβας· η κασάβα, ας λεχθή εν παρόδω, είναι ο θάμνος από του οποίου τις ρίζες προέρχεται η ταπιόκα (είδος αμυλαλεύρου). Πλινθόκτιστα αχυροσκεπή σπίτια εποίκιλλαν το τοπίο.

»Ένα πλοιάριο ανέμενε στην προκυμαία. Επεράσαμε μέσ’ από το φαρδύ ποτάμι της Σιέρρα Λεόνε προς τη Φρητάουν και σε δεκαπέντε λεπτά εφθάσαμε στην πόλι, στους πρόποδας των βουνών. Δεν εφάνη τόσο μακριά, διότι υπήρχαν πολλά πράγματα να παρακολουθήσουμε: Ένα ποτάμι που έρρεε προς τα κάτω από την πλαγιά ενός βουνού· λευκά πουλιά που βουτούσαν για ψάρια· πλοία αγκυροβολημένα μακριά από την ακτή που ξεφόρτωναν το φορτίο τους σε φορτηγίδες κλπ. Αποβιβασθήκαμε σε μια μικρή προκυμαία και καθώς ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια, μ’ ένα ιθαγενές παιδί που κρατούσε ισορροπημένη την αποσκευή μου στο κεφάλι του, κατέβαιναν μερικοί ιεραπόστολοι της Σκοπιάς για να μας συναντήσουν.

»Καθώς βαδίζαμε μέσ’ από τους δρόμους προς την Αίθουσα της Βασιλείας και τον ιεραποστολικό οίκο, εδοκίμασα υπερβολική έκπληξι όταν είδα μια πόλι συγχρονισμένη και πολύ καθαρώτερη από πολλές που υπάρχουν στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Μήπως αυτό ήταν το ‘νεκροταφείο του λευκού ανθρώπου’ για το οποίον μιλούν όλοι; Ασφαλτόστρωτοι δρόμοι, καταστήματα με μεγάλη κίνησι, καινούργια αυτοκίνητα και ένα ατελείωτο ρεύμα ανθρώπων που περνούσαν. Εκεί ήταν το μεγάλο «βαμβακόδενδρο», ένα παλαιό, πελώριο χαρακτηριστικό σημάδι του τόπου, για το οποίον φημίζεται η Φρητάουν. Σ’ αυτό ακριβώς το δένδρο εδένοντο με αλυσίδες οι σκλάβοι στους αρχαίους χρόνους όταν οι φύλαρχοι πουλούσαν σε σκλαβιά αιχμαλώτους ή ανθρώπους των φυλών των που δεν τους ήσαν αρεστοί. Δεν είδα ούτε μυίγα ούτε κουνούπι.

»Ο ήλιος ήταν θερμός και χαιρόμουν που είχαμε μόνο δύο τετράγωνα απόστασι να βαδίσωμε από το βαμβακόδενδρο ως τον ιεραποστολικό οίκο. Οι ιεραπόστολοι είχαν ετοιμάσει ένα ωραίο γεύμα. Κατόπιν συναθροισθήκαμε για να μιλήσωμε για τα προβλήματά των και για την πρόοδο του έργου στη Σιέρρα Λεόνε. Μίλησαν για τη συνεχή αύξησι στην εκκλησία της Φρητάουν μετά την απομάκρυνσι μερικών ταραχοποιών και για το πώς ανεπήδησε μια νέα ομάδα στο Βατερλώ, είκοσι περίπου μίλια μακριά, με το σκληρό έργο δύο σκαπανέων. Και έξη άλλοι είχαν αναλάβει την ολοχρόνια διακονία του σκαπανέως. Ένας μεγάλος όμιλος συνηθροίζετο στο Κίσσυ, λίγο έξω από τη Φρητάουν. Ένας άλλος όμιλος έκανε συναθροίσεις στην Ουέλλιγκτων, λίγα μίλια πιο πέρα. Στο προτεκτοράτο υπήρχαν όμιλοι έτοιμοι να οργανωθούν για Γραφική μελέτη. Η Σιέρρα Λεόνε φαινόταν έτοιμη για επέκτασι. Ό,τι χρειαζόταν ήταν οργάνωσις, μια ωργανωμένη προσπάθεια στην ανάληψι της ηγεσίας. Οι ιεραπόστολοι εχάρησαν που έμαθαν ότι ο Αδελφός Νορρ είχε διίδει την ανάγκη αυτή και είχε στείλει μέσω εμού μια επιστολή, διορίζοντας έναν από τους ιεραποστόλους ως υπηρέτην τμήματος γι’ αυτή τη χώρα. Τώρα θα είχαν δικό τους γραφείο και θα επρόσεχαν καλά το έργον.

»Δύο από τους ιεραποστόλους μόλις είχαν έλθει από τη Νιγηρία, όπου απέκτησαν πολλή πείρα στην προώθησι της επεκτάσεως στην Αφρική, έχοντας δαπανήσει τους περασμένους μήνες στις αγροτικές περιοχές, ζώντας στα χωριά των ιθαγενών και κηρύττοντας τον λόγον του Θεού. Αυτή η πείρα θα ήταν πολύτιμη για την προαγωγή του έργου στη Σιέρρα Λεόνε.

»Παρηκολούθησα την εβδομαδιαία των συνάθροισι υπηρεσίας την Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, και με παρεκάλεσαν να μιλήσω στην τοπική ομάδα, έναν ωραίον όμιλο από άτομα όλων των ηλικιών. Έκαναν καλό έργον στον αγρό, ο δε χάρτης έδειχνε ένα νέο κορύφωμα 76 διακόνων για τον μήνα Οκτώβριο. Όλοι ανέμεναν τη συνέλευσι του Σαββάτου και της Κυριακής, διότι ήταν η πρώτη φορά που είχαν έναν εκπρόσωπο της Εταιρίας από τα κεντρικά γραφεία ανάμεσά τους, ως επίσης και η πρώτη συνέλευσις που θα είχαν.

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΣΙΕΡΡΑ ΛΕΟΝΕ

»Το Σάββατο πρωί πήγαμε όλοι στην Αναμνηστική Αίθουσα Ουίλμπερφορς, ένα μεγάλο κόκκινο κτίριο στο λόφο πάνω από τις τελωνειακές αποθήκες. Μια ευχάριστη αύρα εδρόσιζε τους αδελφούς της συνελεύσεως καθώς ειργάζοντο για να διακοσμήσουν την εξέδρα με άνθη και κλαδιά φοινίκων. Συνέπλεκαν φοινικόκλαδα και ανάμεσα στα πλέγματα παρενέθεταν κόκκινα και κυανά λουλούδια και αργυρόχροα φύλλα. Αυτά προσέθεταν πολλή ομορφιά στην κάπως εφθαρμένη εξέδρα.

»Όταν άρχισε η συνέλευσις για υπηρεσία ήσαν 80 παρόντες, περιλαμβανομένων διακόνων από τη Φρητάουν, το Κίσσυ και το Βατερλώ. Άκουσαν τις πληροφορίες τις σχετικές με τη δράσι στην υπηρεσία του αγρού και ύστερα εξητάσθη το βάπτισμα. Μερικοί δεν ήσαν βέβαιοι, κι έτσι εθεώρησαν καλό να περιμένουν για αργότερα. Είχαν δίκαιο, φυσικά. Θα ήταν σφάλμα να βαπτισθή κανείς αν δεν ήταν βέβαιος ότι είχε κάμει αφιέρωσι της ζωής του στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

»Το βάπτισμα έγινε στο αγρόκτημα της Σκωτίας, που συνορεύει με τον Όρμο Ουάιτμαν και όπου εφθάσαμε με αστικό λεωφορείο. Ένας όμιλος αδελφών εκύτταζε και έχαιρε καθώς ένας αδελφός και μια αδελφή εβαπτίζοντο στα αλμυρά νερά. Καθώς εστέκαμε στη σκιά ενός μεγάλου δένδρου αναμένοντας λεωφορείο για να επιστρέψωμε, παρακολουθούσαμε ιθαγενείς σε απόστασι λίγων γυαρδών που ήσαν απασχολημένοι με τη δουλειά τους καθαρίζοντας ρύζι. Πέντε νεαρές γυναίκες κι ένα κορίτσι εργάζονταν, ενώ ένας άνδρας καθόταν εκεί κοντά σ’ ένα μεγάλο βράχο. Όπως συνηθίζεται στην Αφρική, οι γυναίκες έκαναν την εργασία. Μέσα σ’ ένα υψηλό και λεπτό πέτρινο γουδί, ύψους τριών περίπου ποδών, μια γυναίκα κι ένα κορίτσι έχυναν λίγο ρύζι κι ύστερα το κοπάνιζαν μ’ ένα ξύλινο γουδοχέρι με τέσσερα πόδια. Ήταν ζέστη κι ο ιδρώς έρρεε από τις γυμνές ωμοπλάτες των. Παραπέρα μια άλλη γυναίκα είχε ένα μωρό στη ράχι της καθώς εκοπάνιζε ρύζι. Φαινόταν απίστευτο πώς μπορούσε να κοιμάται το μωρό, αλλά εκοιμάτο. Αφού κυττάζαμε δεκαπέντε λεπτά περίπου, ήλθε το λεωφορείο μας κι έπρεπε ν’ αφήσωμε την ενδιαφέρουσα αυτή σκηνή.

»Εντόπιοι αδελφοί άρχισαν το απογευματινό πρόγραμμα. Ωρίσθησαν έξη απ’ αυτούς και όλοι χειρίσθηκαν καλά τον λόγον του Θεού. Αν και αυτή ήταν η πρώτη των συνέλευσις, όσοι έλαβαν μέρος στις επιδείξεις ως επίσης και στις παντομίμες είχαν επιτυχία. Οι μορφές αυτές της υπηρεσίας και διδακτικές ήσαν και ευχάριστες, δείχνοντας στους διακόνους γιατί έπρεπε τακτικά να λαμβάνουν μέρος στη διακονία και γιατί έπρεπε να παρευρίσκωνται στις συναθροίσεις της εκκλησίας. Οι νέοι και αδύνατοι εβοηθούντο από τους πιο ωρίμους και πεπειραμένους. Εκλείσαμε την ημέρα με τις απογευματινές συναθροίσεις, διότι το Σαββατόβραδο διετίθετο πάντοτε η αίθουσα για δημόσια θεάματα. Η πρώτη μέρα επροξένησε χαρά στους 82 διακόνους. Αυτοί τώρα απέβλεπαν στην επαύριο.

»Πολλοί άνθρωποι στη Φρητάουν παίρνουν στα σοβαρά τις Κυριακές των, κι έτσι στο δρόμο μας προς τη συνέλευσι εκείνο το πρωί συναντήσαμε πολλούς ντυμένους με τα καλύτερα Κυριακάτικα ρούχα των· μερικοί φορούσαν ενδύματα με μακρές ουρές, ραβδωτά πανταλόνια και σκληρά πεταχτά κολλάρα. Είτε ζέστη κάνει είτε όχι, πρέπει να ντύνωνται της μόδας.

»Συγκεντρώθηκαν 93 άτομα στην αίθουσα της συνελεύσεως για ένα πρωί πνευματικού εορτασμού. Ένας εντόπιος ολοχρόνιος διάκονος μίλησε πολύ καλά περί αγάπης. Δύο ιεραπόστολοι της Σκοπιάς μίλησαν για το να πράττωμε το θέλημα του Θεού και για το να μην αποτυγχάνωμε όσον αφορά τον σκοπό της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Θεού.

ΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ

»Η δημοσία συνάθροισις έγινε με το θέμα που εσκόπευε ο Αδελφός Νορρ να χρησιμοποιήση σε όλη την Αφρική. Επειδή δεν ήταν παρών, εχάρηκα για το προνόμιο να δώσω εγώ τη διάλεξι. Το ερώτημα ήταν, Πόσοι θα ήρχοντο να την ακούσουν; διότι η ώρα τρεις ήταν πολύ νωρίς για τις τροπικές χώρες. Η αίθουσα άρχισε να γεμίζη εκείνη την ώρα και τότε άρχισε η διάλεξις. Υπάρχει σημαντικός αριθμός Μουσουλμάνων στη Σιέρρα Λεόνε, και πολλοί απ’ αυτούς ήλθαν ν’ ακούσουν. Όταν εγέμισε η αίθουσα, άλλοι άκουαν απ’ έξω κάτω από τα δένδρα μ’ ένα σύστημα μεγαφώνων για δημοσία ομιλία. Η προσοχή ήταν εξαιρετική και κάθε απόδειξις που εδόθη για τον καιρό στον οποίον ζούμε, κατενοήθη απ’ αυτούς. Το ενδιαφέρον των για το άγγελμα της Βασιλείας διηγέρθη θετικά· διότι μετά το τέλος της δημοσίας ομιλίας, οπότε ο εισηγητής ανεκοίνωσε το διάλειμμα που θα ηκολουθείτο από άλλες ομιλίες, προς έκπληξιν όλων, από τα 400 άτομα που είχαν έλθει, τα 253 παρέμειναν.

»Η συνέλευσις έφθασε στο κορύφωμά της για τους διακόνους, όταν έγιναν ανακοινώσεις για το πρόγραμμα επεκτάσεως στη Σιέρρα Λεόνε: άνοιγε ένα νέο τμήμα, διωρίζετο ένας υπηρέτης περιοχής, επρόκειτο να γίνουν συνελεύσεις περιοχής, να σχηματισθή μια νέα εκκλησία στο Κίσσυ, και εσχεδιάζετο επέκτασις στο εσωτερικό του προτεκτοράτου. Η συνεργασία όλων στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, με επακόλουθα επανεπισκέψεις και διεξαγωγή Γραφικών μελετών κατ’ οίκον, θα επρομήθευε τους αναγκαίους διακόνους για το πρόγραμμα επεκτάσεως. Η χαρά των ήταν απεριόριστη. Αντελήφθησαν καθαρά, όσο ποτέ άλλοτε, πώς η οργάνωσις του Ιεχωβά εκτείνεται σε όλο τον κόσμο και ότι η Εταιρία ενδιαφέρεται γι’ αυτούς τόσο όσο και για τους αδελφούς των μεγαλυτέρων χωρών. Εξέφρασαν την απόφασί των να κάμουν το μέρος των στο έργον της επεκτάσεως. Είδαν συγκεντρωμένους γύρω των πολλούς που θα μπορούσαν ν’ αναλάβουν το έργον. Είχαν δε ακούσει επίσης τις εκθέσεις για τη θαυμασία επέκτασι στη Νιγηρία όπως δόθηκαν από τους δύο ιεραποστόλους που είχαν έλθει από εκεί για να υποκινηθούν σε δράσι οι αδελφοί. Έτσι έληξε μια μεγάλη ευωχία για τους διακόνους του Θεού στη Σιέρρα Λεόνε.

»Έλεγαν συνεχώς κιουσέχ, μια πολύ εκφραστική λέξι που σημαίνει ‘εύγε’. Το φρόνημά των ήταν υψηλό. Έφυγαν παρέες από την αίθουσα μέσα στο σκοτάδι της βραδιάς, και καθώς κατεβαίναμε την οδό Γουέστμορλαντ προς τον ιεραποστολικό οίκο μπορούσαμε να ακούμε μερικούς αδελφούς της συνελεύσεως να ψάλλουν ύμνους σε απόστασι καθώς εβάδιζαν παράπλευρα στο δρόμο. Με τέτοια ευτυχία θα προχωρούσαν ασφαλώς σε πολλά καλά έργα κηρύττοντας τα αγαθά νέα στις ημέρες που είναι εμπρός μας.

»Όταν νωρίς την Τετάρτη πρωί, 26 Νοεμβρίου, έφυγα από την αποβάθρα της Φρητάουν με κατεύθυνσι προς το αεροδρόμιο του Λούντζι, μερικοί εντόπιοι αδελφοί και ιεραπόστολοι ήσαν παρόντες για να με αποχαιρετήσουν. Όλοι εξέφρασαν και πάλι μια ζωηρή εκτίμησι για τη συνέλευσι και για όλες τις προμήθειες που έγιναν γι’ αυτούς και για το έργον των από την Εταιρία. Ήλπιζαν ότι σε λίγον καιρό θα τους επεσκέπτετο ο πρόεδρος της Εταιρίας και θα είχαν μια μεγαλύτερη συνέλευσι. Θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθή κανείς τώρα την πρόοδο του έργου στη Σιέρρα Λεόνε.»

Ενώ ο Αδελφός Χένσελ υπηρετούσε έτσι τους αδελφούς στη Σιέρρα Λεόνε, εγώ ήμουν με τους αδελφούς της γειτονικής χώρας, της Δημοκρατίας της Λιβερίας. Ένα επόμενο τεύχος της Σκοπιάς θα περιέχη αυτή την έκθεσι.

Οργάνωσις για Αύξησι στη Λιβερία

Συνέχεια της εκθέσεως για την περιοδεία που έκαμε στην Αφρική ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, και ο γραμματεύς του Μ. Γ. Χένσελ.

Ο ΜΙΛΤΩΝ ΧΕΝΣΕΛ είχε βγη από το αεροπλάνο της Παναμερικανικής Αεροπορικής Εταιρίας, στο οποίον επιβιβασθήκαμε στη Νέα Υόρκη, για να επιβιβασθή σε άλλο για να επισκεφθή τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη Σιέρρα Λεόνε. Αφού εγώ εσκόπευα να επισκεφθώ τους αδελφούς της Μονροβίας (Λιβερίας), παρέμεινα στο αεροπλάνο και συνέχισα την πτήσι μου προς το Ρόμπερτς Φηλντ, ένα αεροδρόμιο 55 μίλια έξω από εκείνη την πρωτεύουσα. Μετά την αναχώρησι από το Ντακάρ, το αεροπλάνο μας επέρασε μέσα από μια θύελλα και κάτω από μας έγινε η ωραιότερη επίδειξις πυροτεχνημάτων που είδα ποτέ. Μεγάλες ταινίες αστραπών πηδούσαν από σύννεφο σε σύννεφο και πύρινοι κεραυνοί κατέβαιναν σε τεθλασμένη γραμμή από τα σύννεφα προς τη γη. Ήταν ένα μεγαλειώδες θέαμα που διήρκεσε μισή ώρα. Ο συνοδός είπε ότι ο κεραυνός συχνά έχει πλήξει το σκάφος, αλλ’ αυτή τη φορά επειδή έτυχε να είμεθα 18.000 πόδια πάνω από το επίπεδο της θαλάσσης, ξεφύγαμε.

Το αεροπλάνο έφθασε μετά τα μεσάνυχτα και υπήρχαν εκεί δέκα αδελφοί για να με συναντήσουν, είχαν δε έλθει μ’ ένα λεωφορείο το οποίον είχαν ενοικιάσει. Καθώς περνούσαμε από μια φυτεία ελαστικού της Εταιρίας Φάιερστον, με τ’ αναμμένα φώτα του αυτοκινήτου μπορούσαμε να βλέπωμε μικρά κύπελλα κρεμασμένα από κορμούς δένδρων, όπου συνελέγετο γαλάκτωμα, ο χυμός του ελαστικοδένδρου. Οι συζητήσεις με τους αδελφούς έκαμαν το ταξίδι στη Μονροβία ενδιαφέρον κι εφθάσαμε κουρασμένοι και νυσταγμένοι δύο μετά τα μεσάνυχτα.

Η συνέλευσις άρχισε την επομένη ημέρα το πρωί στις εννέα μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας που αποτελεί το προπύλαιον του ιεραποστολικού οίκου, με 36 παρόντας. Αφού αυτοί ανεχώρησαν για έργον κηρύγματος στον αγρό, παρέμεινα με τους ιεραποστόλους για να συζητήσω μαζί τους τα προβλήματά τους. Ένα τεράστιο έργον χρειάζεται να γίνη στη Λιβερία, οι ιεραπόστολοι δε αυτοί θέλουν να εμμείνουν σ’ αυτό.

Η Λιβερία είναι η μόνη δημοκρατία Νέγρων στην Αφρική, και όλοι οι πολιτικοί της από τον πρόεδρο και κάτω είναι απόγονοι Αμερικανών Νέγρων οι οποίοι επέστρεψαν στη Λιβερία, μετά την απελευθέρωσι των σκλάβων στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να ιδρύσουν τη δική τους κυβέρνησι. Σ’ αυτό επέτυχαν.

Λόγω της ιεραποστολικής δραστηριότητος στην εκπαίδευσι των γηγενών, η θρησκεία παίζει δυνατό ρόλο στις κυβερνητικές υποθέσεις. Ο πρόεδρος είναι ένας διάκονος που κηρύττει ακόμη στο εκκλησίασμά του. Πολλοί από τους δημοσίους λειτουργούς ήσαν διάκονοι προτού αναλάβουν τις παρούσες ευθύνες των.

Στα τελευταία δέκα χρόνια έγινε σημαντική πρόοδος στην πόλι της Μονροβίας. Μερικοί δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν, εγκατεστάθη σύστημα υδρεύσεως, και κτίζονται πολλές οικοδομές. Ένα από τα τελευταία οικοδομήματα που κτίσθηκε από την κυβέρνησι είναι το Περίπτερον της Εκατονταετηρίδος, ένα ωραίο κτίριο που θα ήταν στο ενεργητικό οποιασδήποτε κοινότητος.

Πριν από έξη περίπου χρόνια η Εταιρία Σκοπιά έστειλε μαύρους ιεραποστόλους στη Λιβερία, και από τότε το έργον έχει αναπτυχθή σταθερά. Σήμερα υπάρχουν δύο καλές ομάδες, η μία στην Μονροβία και η άλλη στο Ακρωτήριο Πάλμας, οι οποίες μαζί έχουν ένα ανώτατο όριο 67 διακόνων που ενασχολούνται δραστήρια στο κήρυγμα των αγαθών νέων. Στη διάρκεια του 1952 εστάλησαν άλλοι δύο ιεραπόστολοι για να βοηθήσουν στη διεξαγωγή του έργου στη Λιβερία. Ενώ δε ήμουν εκεί, ωργανώθη ένα τμήμα της Εταιρίας.

Καλό έργον έχει γίνει στις πόλεις Μονροβία και Ακρωτήριο Πάλμας, αλλά τώρα ήλθε ο καιρός να διακλαδωθή και στις μικρές πόλεις, στα χωριά και στην ύπαιθρο γενικά με το άγγελμα της Βασιλείας. Έγιναν διευθετήσεις για να αναπτυχθή το έργον στη διάρκεια του προσεχούς έτους και μετέπειτα. Αυτό θα απαιτήση εκμάθησι των εντοπίων διαλέκτων των γηγενών, για τον σκοπό δε αυτόν συνεστήθη στους ιεραποστόλους να καταβάλουν εντατικές προσπάθειες να μάθουν τουλάχιστον μια από τις κυριώτερες διαλέκτους. Μερικοί από τους ιθαγενείς ολοχρονίους διακόνους γνωρίζουν αυτές τις διαλέκτους, αλλά θα χρειασθούν άλλους έξη μήνες εκπαιδεύσεως με τους ιεραποστόλους ώσπου να ωριμάσουν ως προς τη γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά και να είναι αρκετά εξησκημένοι στο κήρυγμα για να μπορέσουν να διεξαγάγουν το έργον στην ύπαιθρο μεταξύ των φυλών. Όλοι οι ιθαγενείς αδελφοί επιθυμούν έντονα να το πράξουν αυτό.

Το βράδυ της Τετάρτης η συνέλευσίς μας παρουσίασε μια αύξησι από 36 σε 76 άτομα, ώστε χρειάσθηκε να χρησιμοποιήσουμε την αυλή του ιεραποστολικού οίκου για τις συναθροίσεις μας. Κατά διαλείμματα το πρόγραμμα της συνελεύσεως διεκόπτετο από μικρές ομάδες καθ’ ομολογίαν Χριστιανών οι οποίοι περνούσαν από τους δρόμους ψάλλοντας νυκτερινά άσματα και συλλέγοντας εράνους. Τα τραγούδια, τα κτυπήματα σε μετάλλινες χύτρες, οι τυμπανοκρουσίες και η εξωτική μουσική έδιναν, ωστόσο, την εντύπωσι μάλλον ενός ειδωλολατρισμού της ζούγκλας παρά Χριστιανισμού.

ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Η οργάνωσις του τμήματος της Λιβερίας μαζί με τη δράσι της συνελεύσεως έκαμε την Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, μια πολυάσχολη ημέρα. Για τις απογευματινές και εσπερινές συναθροίσεις εχρησιμοποιήσαμε το ωραίο Περίπτερο της Εκατονταετηρίδος. Ήταν ευχάριστο ν’ ακούη κανείς πολλούς από τους Λιβεριανούς αδελφούς να μιλούν εκτελώντας το πρόγραμμα, οι δε επιδείξεις των ήσαν ενδιαφέρουσες, ευχάριστες και διδακτικές.

Η δημοσία διάλεξις, που έγινε το βράδυ στις 7.30΄, ήταν πάνω στο θέμα: «Καιρός να Σκεφθούμε τον Δρόμο του Θεού». Όλοι οι αδελφοί ευχαριστήθηκαν πολύ που έμαθαν ότι είχαν έλθη 403 άτομα ν’ ακούσουν τη διάλεξι, μεταξύ δε αυτών ήσαν και μερικοί επίσημοι της Κυβερνήσεως. Σαράντα πέντε απ’ αυτούς όμως άκουαν από τα έξω μεγάφωνα, αν και η αίθουσα δεν ήταν εντελώς γεμάτη. Εδίσταζαν πολύ να μπουν μέσα σε μια τόσο ωραία αίθουσα διαλέξεων. Παρεμπιπτόντως αναφέρομε ότι αυτό συμβαίνει κατά καιρούς και στις συναθροίσεις της Αιθούσης Βασιλείας. Μετά τη διάλεξι έγιναν πολλές ερωτήσεις και μερικοί έδωσαν τις διευθύνσεις των για να μπορέσουν να λάβουν κι άλλες πληροφορίες. Αναμφιβόλως, το αποτέλεσμα θα είναι ότι πολλές Γραφικές μελέτες θ’ αρχίσουν.

Εκανονίσθη επίσης να έχη ο εκφωνητής του ραδιοσταθμού μια συνέντευξι μαζί μου την Παρασκευή το βράδυ, η οποία μετεδόθη από τον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτός μου απηύθυνε μερικά ερωτήματα, όπως λόγου χάριν για τον σκοπό της ελεύσεώς μου στη Μονροβία και την έκτασι και πρόοδο του έργου μας. Το τελευταίο του ερώτημα για τη φύσι των παρατηρήσεών μου στο Περίπτερο της Εκατονταετηρίδος, παρέσχε μια καλή ευκαιρία να συνοψίσω την ομιλία και να υποδείξω στον λαό τη βασιλεία του Θεού ως την μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Ο σταθμός φθάνει σε σημεία καθ’ όλον το μήκος της ακτής, και λέγεται ότι έχει μεγάλο ακροατήριο. Κατόπιν είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον διευθυντή του ραδιοσταθμού αρκετή ώρα για το έργον και για το άγγελμα που κηρύττομε.

Τώρα ήταν καιρός να ξεκινήσω για το Ρόμπερτς Φηλντ. Έπρεπε να προφθάσω το αεροπλάνο που θα περνούσε τα μεσάνυχτα για να συνεχίσω την περιοδεία στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο νεοδιωρισμένος υπηρέτης του Τμήματος, Αδελφός Κλινκ, κι εγώ επήγαμε στο αεροδρόμιο μέσα σ’ ένα όχημα του σταθμού. Αφού εφθάσαμε, συνεζητήσαμε πολλές λεπτομέρειες για το ιεραποστολικό έργον της Λιβερίας έως σχεδόν τα μεσάνυχτα, οπότε πληροφορηθήκαμε ότι το αεροπλάνο μας θα καθυστερούσε τρεις ώρες. Εχρησιμοποιήσαμε την καθυστέρησι για να κοιμηθούμε λιγάκι και ύστερα μας είπαν ότι το αεροπλάνο θα έκανε ακόμη μιάμιση ώρα να φθάση εκεί.

Στις 4.30΄ π. μ. ακούσαμε το μεγάλο αεροπλάνο DC-6 να βουίζη από πάνω μας. Βγήκαμε έξω και καθώς είδα τα λαμπρά άστρα σ’ έναν καθαρό ουρανό, ανέμενα ότι ανυπερθέτως σε λίγη ώρα θα εταξίδευα. Αλλά έξαφνα έγινε μια ανακοίνωσις από το σύστημα μεγαφώνου ότι το αεροπλάνο δεν θα προσεγειούτο αλλά θα πήγαινε κατ’ ευθείαν στην Άκκρα. Αργότερα μάθαμε ότι μια ομίχλη δεκαπέντε ποδών που απλωνόταν επάνω από το αεροδρόμιο έκανε αδύνατη την προσγείωσι. Το επόμενο αεροπλάνο θα περνούσε μετά τέσσερες ημέρες.

Τη δυσφορία μου δεν την συμμερίσθηκαν μόνον άλλοι έξη που ήθελαν κι αυτοί να επιβιβασθούν στο αεροπλάνο, αλλά και δεκαεπτά επιβάται του αεροπλάνου που ήθελαν να βγουν στο Ρόμπερτς Φηλντ. Μεταφέρθηκαν στην Άκκρα και δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν παρά μετά δύο ημέρες.

Αφού είχα συμπληρώσει το έργον που ήλθα να κάμω στη Μονροβία, δεν έβλεπα αρκετούς λόγους να γυρίσω 55 μίλια πίσω, ιδίως εφόσον δεν υπήρχαν διαθέσιμα ξενοδοχειακά καταλύματα στη Μονροβία, ούτε δωμάτιο μέσα στον ιεραποστολικό οίκο για να εκτελέσω την εργασία μου. Γι’ αυτό δέχθηκα την πρόσκλησι της Παναμερικανικής Εταιρίας να διαμείνω στην αεροπορική βάσι με έξοδά της. Εκεί ήταν ήσυχα, και μολονότι έκανε πολλή ζέστη, έχοντας ένα κρεββάτι, ένα τραπέζι και μια καρέκλα, μπόρεσα να τελειώσω μεγάλη ποσότητα εργασίας που είχα μαζί μου και να την ταχυδρομήσω στα Γραφεία.

Το απόγευμα της Τρίτης μερικοί αδελφοί ήλθαν να με προπέμψουν. Αυτό παρέσχε την ευκαιρία να δαπανήσω αρκετές ώρες συζητώντας για την κατασκευή ενός νέου ιεραποστολικού οίκου και Αιθούσης Βασιλείας. Τις περασμένες τέσσερες ημέρες οι αδελφοί ενησχολούντο στο να αναζητούν και να εξετάζουν οικόπεδα, να υπολογίζουν δαπάνες και να καταστρώνουν σχέδια. Όλα αυτά συνεζητήθησαν και τελικά έγιναν διευθετήσεις για τη στέγασι των ιεραποστόλων και του τμήματος. Εδειπνήσαμε μαζί και στις εννέα το βράδυ έφυγαν. Υπελόγιζα ν’ αναχωρήσω τα μεσάνυχτα. Αυτή τη φορά το αεροπλάνο προσεγειώθη και φύγαμε τριάντα ακριβώς λεπτά μετά την ωρισμένη ώρα του δρομολογίου.

Ανέμενα με πραγματική χαρά να ιδώ τους αδελφούς στην Άκκρα, έστω και αν οι Αρχές δεν θα μου επέτρεπαν να παραμείνω όταν θα έφθανα, διότι απηγόρευαν σε όλους τους εκπροσώπους της Σκοπιάς να μπουν μέσα στη χώρα. Ενώ με περίμεναν οι αδελφοί να φθάσω τέσσερες ημέρες πριν, όταν έφθασα στις 3 π.μ. ο υπηρέτης του τμήματος και αρκετοί άλλοι του Γραφείου ήσαν παρόντες. Επί σαράντα πέντε λεπτά απήλαυσα ζωηρά μια συνομιλία μαζί τους για την κατάστασι στην Άκκρα.

Οι εφημερίδες ήσαν πλήρεις από την είδησι ότι δεν επετράπη στον κ. Νορρ να μπη στη χώρα, ζητούσαν δε οι εφημερίδες να μάθουν την αιτία. Εκείνο που μ’ έκανε να χαρώ πολύ ήταν το ότι έμαθα πως είχαν κι αυτοί επίσης μια θαυμασία συνέλευσι. Οκτώ χιλιάδες αδελφοί είχαν έλθει από όλα τα μέρη της χώρας στην Άκκρα και εδόθη μια τεραστία μαρτυρία. Στη δημοσία συνάθροισι προσήλθαν 15.000 άτομα, ο δε υπηρέτης του τμήματος μίλησε πάνω στο ίδιο θέμα που θα εχρησιμοποιούσα κι εγώ, κι έτσι άκουσαν οι άνθρωποι ότι η Βασιλεία είναι η μόνη ελπίδα του κόσμου. Η πλήρης αφήγησις των γεγονότων της Χρυσής Ακτής, όπως μετεδόθη από τον υπηρέτη του τμήματος, θα δημοσιευθή σ’ ένα επόμενο τεύχος του περιοδικού αυτού.

Η Χρυσή Ακτή Κατέρχεται σε Πράξεις Θρησκευτικής Διακρίσεως

ΤΟ ΝΑ κατηγορήση κανείς τη Χρυσή Ακτή της Αφρικής για θρησκευτικές διακρίσεις είναι κάτι φαντασιώδες! Είναι άρα γε; Γιατί τότε δεν επετράπη τελευταίως στον κ. Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά να εισέλθη στη Χρυσή Ακτή, αν δεν ωφείλετο αυτό στη θρησκεία του; Γιατί και στον κ. Μ. Γ. Χένσελ, διευθυντήν της αυτής Εταιρίας, απηγορεύθη η είσοδος; Δεν ήταν εξαιτίας της θρησκείας του που απεκλείσθη; Δεν εδόθη προξενική θεώρησις στους εκπροσώπους αυτούς της Εταιρίας Σκοπιά επειδή ήσαν Αμερικανοί μήπως; Ή επειδή ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά;

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι Χριστιανοί διάκονοι και εκπαιδευταί όσον αφορά τη γνώσι της Αγίας Γραφής. Δεν ενδιαφέρεται η κυβέρνησις για τη Χριστιανοσύνη; Για τη Γραφική εκπαίδευσι; Ή αντιτείνει στο αγαθόν έργον και την πρόοδο που κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά; Μήπως νομίζει πως θα εμποδίση την πρόοδο της Χριστιανικής εκπαιδεύσεως με το ν’ αρνήται την είσοδο σε εκπροσώπους μιας Βιβλικής Εταιρίας; Έκλεισε τάχα τις πύλες της σε όλες τις Βιβλικές εταιρίες; Σε όλους τους ιεραποστόλους και διακόνους; Στους περιηγητάς; Ή αυτό είναι ακριβώς μια άμεση επίθεσις εναντίον της θρησκείας των μαρτύρων του Ιεχωβά; Ο λαός και της Αμερικής και της Χρυσής Ακτής αξίζει να γνωρίζη την απάντησι. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα ήθελαν να σας κατατοπίσουν όσον αφορά τη θέσι των και τη δράσι των στη Χρυσή Ακτή.

Η Άκκρα είναι η πρωτεύουσα και το κέντρον δράσεως της Χρυσής Ακτής. Εκεί έχει η Εταιρία Σκοπιά τα γραφεία του τμήματός της, το οποίον φροντίζει για τις 101 εκκλησίες που είναι διασκορπισμένες στα 91.843 τετραγωνικά μίλια εδάφους. Εκεί στην Αφρική οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού, όπως κάνουν και στις άλλες χώρες.—Παροιμίαι 1:20· Πράξεις 20:20.

Τον Αύγουστο του 1952 υπήρχαν 4.446 διαγγελείς των αγαθών νέων που διακονούσαν τον λαό, και 136 ήσαν ολοχρόνιοι διάκονοι. Εκτός από το ότι έδωσαν 2.733 δημόσιες διαλέξεις μέσα σ’ ένα και μόνο έτος, οι χιλιάδες αυτοί Βιβλικοί εκπαιδευταί έκαμαν 188.708 επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και διεξήγαγαν Γραφικές μελέτες σε 2.572 σπίτια κάθε μήνα. Πολλοί από εκείνους που εβοηθήθησαν ήσαν ειδωλολάτραι, ή ήσαν άτομα που είχαν απογοητευθή από τις εκκλησίες των και γι’ αυτό δεν θα είχαν έλθει σε διαφημισμένες συναθροίσεις. Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διδάσκαλος σχολείου, λέγει πώς με τις προσπάθειές του ένας φετιχιστής ιερεύς έκαψε τα είδωλά του αφού εγνώρισε την αλήθεια, και έγινε επίσης μάρτυς του Ιεχωβά.

Μεταδίδοντας το θαυμάσιο αυτό άγγελμα της Βασιλείας στους άλλους, δείχνοντας στους ανθρώπους τι μεγαλεία θα γίνουν γι’ αυτούς από τον Ιεχωβά στον νέο κόσμο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποδεικνύονται μαθηταί του Χριστού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι εναντίον καμμιάς κυβερνήσεως επάνω στη γη. Είναι υπέρ της βασιλείας του Θεού. Προσεύχονται γι’ αυτήν και την κηρύττουν. Πολλές «Χριστιανικές» κυβερνήσεις της γης κάνουν το ίδιο όταν επαναλαμβάνουν την Κυριακή προσευχή: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.» Κάνοντας τούτο συνηγορούν για μια μεταβολή προς τη Θεία διακυβέρνησι, όπως κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι ταραχοποιοί. Στη Χρυσή Ακτή, όπως και παντού, κηρύττουν τα αγαθά νέα με ειρηνικό τρόπο, ήρεμα, και με το πνεύμα του Ιεχωβά. Τα αποτελέσματα στα περασμένα δέκα χρόνια καταδεικνύουν την ανάγκη και την αποτελεσματικότητα του κηρύγματός των, και την ευλογία του Θεού.

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Η πρώτη σημαντική συνέλευσις των μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στη Χρυσή Ακτή ήταν στο έτος 1942. Παρόντα ήσαν περίπου 350 άτομα. Τον Δεκέμβριο του έτους εκείνου το μικρό χωριό της Νκβάτια, που κείται στα θελκτικά όρη Κουαλού, απετέλεσε τον τόπο μιας άλλης συνελεύσεως. Εκεί 300 περίπου άτομα ήσαν πρόθυμοι ακροαταί. Το επόμενο έτος ένα νέο κορύφωμα 495 διαγγελέων της Βασιλείας ανεφέρθη τον Οκτώβριο. Για να εκπαιδευθούν αυτοί καλύτερα στη διακονική των δράσι, η Εταιρία Σκοπιά έθεσε σ’ ενέργεια μια ειδικά κατηρτισμένη σειρά εκπαιδευτικών μαθημάτων στη σχολή θεοκρατικής διακονίας. Για να τους βοηθήση περαιτέρω στη διακονία των, το 1946 η Εταιρία Σκοπιά εισήγαγε από την Αμερική στην Άκκρα 20.000 αντίτυπα του βιβλίου Παιδία, το οποίον εχρησιμοποιήθη εκτενώς ως βοήθημα Γραφικής μελέτης.

Στις αρχές του 1947 έγινε μια στροφή στην ιστορία της αγνής λατρείας στη Χρυσή Ακτή. Στις 17 Ιουνίου του έτους εκείνου έφθασαν εκεί οι πρώτοι δύο ιεραπόστολοι, απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ». Ιδρύθη ένας ιεραποστολικός οίκος στην Άκκρα. Από την άποψι της διοργανώσεως εβελτιώθη το έργον. Οι πρώτες εκθέσεις ανέφεραν ότι 43 περίπου Γραφικές μελέτες διεξήγοντο κατά μήνα από τους δύο ιεραποστόλους. Η αποτελεσματική συνεργασία ευαγγελιζομένων και ιεραποστόλων ηύξησε τον αριθμό των τακτικών διακόνων σε 575.

Προς το τέλος του 1947 ανηγγέλθη ότι ο κ. Νορρ και ο κ. Χένσελ θα ήσαν παρόντες στην Άκκρα, στην πρώτη εθνική συνέλευσι. Αντιπρόσωποι από τη Λιβερία, τη Σιέρρα Λεόνε και τη Νιγηρία επρόκειτο επίσης να υπηρετήσουν λαμβάνοντας μέρος στο πρόγραμμα· όταν ήλθε η ημέρα της ενάρξεως, 950 άτομα εγέμισαν το θέατρον Παλλάδιον. Την Κυριακή πρωί βαπτίσθηκαν 171 άτομα. Η κορωνίς της συνελεύσεως ήταν η ομιλία που εξεφώνησε ο κ. Νορρ ενώπιον πυκνού ακροατηρίου 1.383 ατόμων. Το θέμα του ήταν «Μόνιμος Κυβερνήτης Όλων των Εθνών». Η συνέλευσις υπήρξε ενισχυτική, διεγερτική και ενθαρρυντική, όπως απεδείχθη από την αύξησι της δράσεως.

Από την 1η Ιανουαρίου 1948 άρχισε μια νέα οροσειρά κορυφωμάτων σε διαγγελείς της Βασιλείας: τον Ιανουάριο 641· τον Φεβρουάριο 722· τον Μάρτιο 846, στο τέλος δε του έτους ανεφέρθη μια αύξησις πάνω από 100 τοις εκατό. Ευλογίες επί ευλογιών εστεφάνωσαν το έτος 1948. Ιδρύθη το τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στην Άκκρα, έγινε εθνική συνέλευσις στο Κουμάζι, δύο ιεραπόστολοι της Σχολής Γαλαάδ περιώδευσαν στα Βόρεια Εδάφη φέρνοντας το άγγελμα της Βασιλείας σε ειδωλολάτρας για πρώτη φορά, επετράπη δε η εισαγωγή του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» μαζί με άλλα έντυπα.

Πάλι στο 1949 αποβιβάσθηκαν εκεί κι άλλοι ιεραπόστολοι της σχολής Γαλαάδ για να βοηθήσουν στο ολοένα επεκτεινόμενο έργον διακηρύξεως. Τα τελευταία επτά χρόνια συνεσώρευσαν ένα βουνό μαρτυρίας προς αίνον του Ιεχωβά Θεού. Μέσα σ’ ένα έτος και μόνο, πάνω από 868.282 ώρες διετέθησαν στο έργον, δηλαδή κατά μέσον όρον δεκαέξη σχεδόν ώρες κατ’ άτομον τον μήνα.

ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟ 1952

Και τι να λεχθή για το 1952; Η Άκκρα, αντί να έχη μια ομάδα όπως το 1947, είχε τέσσερες μονάδες με σύνολον 371 ευαγγελιζομένων. Αυτό παριστάνει μια αύξησι 364 τοις εκατό από τα περασμένα πέντε χρόνια! Το έτος 1952 είχε μια αύξησι 27 τοις εκατό από το περασμένο έτος σε αριθμό διακόνων. Στον ετήσιο εορτασμό του δείπνου του Κυρίου παρευρέθησαν 6.456 άτομα, ενώ 17.709 άτομα ήσαν παρόντα σε 88 δημόσιες συναθροίσεις το Σαββατοκύριακο της 12ης και 13ης Απριλίου.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι εκείνοι που έτυχαν πνευματικής παρηγορίας από το έργον του κηρύγματός μας. Έγιναν επισκέψεις σε εγκαταστάσεις λεπρών, και έγιναν δημόσιες ομιλίες ενώπιον εκείνων που είχε καταφάγει η λέπρα. Οι αγράμματοι ενεθαρρύνθησαν να παρακολουθήσουν ειδικά μαθήματα αναγνώσεως που διεξήγοντο από τοπικές ομάδες μαρτύρων του Ιεχωβά. Πολύ υποβοηθητικό υπήρξε το περιοδικό Η Σκοπιά που εκδίδεται κατά μήνα στην τοπική γλώσσα Τουί από τον Αύγουστο του 1950. Η Εταιρία Σκοπιά έχει προμηθεύσει πολλά για να βοηθήση αυτούς τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια.

Διωργάνωσαν συνελεύσεις που συνέβαλαν πολύ στην επέκτασι της αγνής λατρείας σ’ αυτή τη χώρα. Με ζήλο λοιπόν οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέβλεπαν στην εθνική των συνέλευσι που θα εγίνετο στην Άκκρα, 21-23 Νοεμβρίου 1952. Αυτό υπέσχετο να είναι ένα μεγάλο γεγονός, διότι ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά επρόκειτο να κάμη κι άλλη επίσκεψι στη Χρυσή Ακτή για να δώση εξυπηρετικές οδηγίες υπηρεσίας και να εκφωνήση τη δημοσία ομιλία «Είναι Καιρός να Εξετασθή η Οδός του Θεού». Καθώς επλησίαζε ο καιρός της συνελεύσεως, ο αναγκαίος μηχανισμός για την εξεύρεσι ενός καταλλήλου χώρου και τη διεξαγωγή της συνελεύσεως, ετέθη σε κίνησι. Ποος έκπληξίν μας, μας επετράπη να χρησιμοποιήσωμε το Παλαιό Γήπεδο Πόλο στη Γη του Βρεττανικού Στέμματος, ένα ευρύχωρο παράλιο γήπεδο απέναντι ακριβώς από το Ανώτατο δικαστήριο και το Μαυσωλείο του Βασιλέως Γεωργίου Ε΄. Καλύτερο μέρος σε όλη τη Χρυσή Ακτή δεν μπορούσε να υπάρξη!

Από απόστασι είκοσι οκτώ μιλίων, σχεδόν 2.000 τεμάχια ινδοκαλάμου εκόπηκαν κι εφέρθηκαν στον τόπο της μεγάλης δράσεως. Άρχισαν να διαμορφώνωνται οικοδομικοί σκελετοί. Ένα γιγαντιαίο μαγειρείο, με είκοσι εστίες μαγειρεύματος, απετέλεσε τον πρώτο περατωμένο σκελετό. Χαρτόψαθες εσχημάτισαν διαμερίσματα και απετέλεσαν τους τοίχους γραφείων. Το βήμα του ομιλητού είχε διακοσμηθή ωραία. Από ένα προεξέχον επιστέγασμα, που επρόκειτο να παρέχη τη σκιά του στους ομιλητάς, εκρέμονταν τα γράμματα που συνέθεταν το θέμα της συνελεύσεως: «Φέρεσθε προς την Ωριμότητα». Επίσης σαν επιστεφάνωμα ήταν αληθινά το Αλεξήλιον της Πολιτείας των Γκα, που μας εδόθη από τον αρχηγόν της, ένα διπλό αλεξήλιο που σημαίνει πραγματικά «ο Βασιλεύς των βασιλέων». Μόνο σε πολύ εξαιρετικές τελετουργίες παρουσιάζεται ένα τέτοιο σύμβολο από τον αρχηγό, αλλά εθεωρήθη ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος Βασιλεύς από τον Ιεχωβά.

Σε συνεργασία με το ηλεκτρολογικό τμήμα, ο Βρεττανικός στρατός επρομήθευσε το φως. Ένας εργολήπτης εδώρησε σωλήνες στην εταιρία υδάτων για τη διευκόλυνσι της υδρεύσεως, οι δε μάρτυρες του Ιεχωβά παρέσχον την εργασία, σκάβοντας λάκκους και εφαρμόζοντας πασσάλους και άλλα εφόδια.

Μόλις ετακτοποιήθηκε ο χώρος της αποθήκης και του μαγειρείου, άρχισαν να εισάγωνται τρόφιμα. Υπήρχαν τρία φορτηγά αυτοκίνητα των 5 τόννων γεμάτα από γλυκοπατάτες, κι ένα αυτοκίνητο με ένα είδος καρπού σαν μπανάνα, που προήρχοντο από μια απόστασι 185 μιλίων βορείως, μαζί με πάμπολλες άλλες προμήθειες που θ’ απασχολούσαν τους 150 εθελοντάς της «καφετήριας». Ας προστεθή σ’ αυτά το έργον της εξευρέσεως καταλυμάτων για τις χιλιάδες των απεσταλμένων αντιπροσώπων, κι ένα εκτενές διαφημιστικό πρόγραμμα, και θα αντιληφθήτε το έργον που ανελήφθη Στο διαφημιστικό πεδίον 300 τοιχοκολλήματα έγιναν προς το κέντρον της πόλεως. Επιπρόσθετα, σε σαράντα λεωφορεία, εκτός από τα ταξί και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα, ανηρτήθη η ίδια ελκυστική αγγελία, ενώ συγχρόνως δύο κινηματογράφοι προέβαλαν φωτεινές εικόνες διαφημίζοντας τη δημοσία ομιλία. Τοποθετήθηκαν μεγάλα προγράμματα σε περίοπτες διασταυρώσεις, στην πρόσοψι δε του γιγαντιαίου παραπήγματος υπήρχε μια μεγάλη ξύλινη επιγραφή είκοσι οκτώ ποδών μήκους και οκτώ ποδών ύψους, με κίτρινα γράμματα πάνω σε κοκκινοβαμμένο κοντραπλακέ. Λευκά ξύλινα γράμματα ύψους δύο ποδών εξετείνοντο και από τις δύο πλευρές της επιγραφής, προσκαλώντας το κοινόν ν’ ακούση αυτή την ομιλία την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, ώρα 5 μ.μ. Από κάτω εκρέμοντο γράμματα που εσχημάτιζαν το όνομα του ομιλητού και παρείχαν και άλλες πληροφορίες. Ναι, σε μάκρος 128 ποδών πέρα από την πρόσοψι του παραπήγματος εξετίθεντο πλήρεις λεπτομέρειες της δημοσίας ομιλίας που θα εδίδετο από τον κ. Νορρ. Όλα αυτά αποτελούσαν ένα ωραίο έκθεμα όταν εφωταγωγούντο τη νύχτα.

Η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ

Την Παρασκευή, πρώτη ημέρα της συνελεύσεως, η μικρή «Πόλις του Γηπέδου Πόλο» εβομβούσε από δραστηριότητα. Σχεδόν 6.000 άτομα παρευρίσκοντο στις πρώτες συνεδριάσεις, κι έγιναν το βράδυ 6.500. Την επομένη ημέρα οι παρόντες αυξήθηκαν σε 7.000 και πλέον, την δε Κυριακή έφθασαν το κορύφωμα των 7.800. Κάτι που προσέθεσε στη χαρά της συνελεύσεως ήταν τα ηχηρά χειροκροτήματα που αντήχησαν όταν 690 άτομα ηγέρθησαν για βάπτισμα. Το Σάββατο και την Κυριακή έγιναν νέες παρουσιάσεις του βιβλίου Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα με Ευτυχία Επάνω στη Γη; στη γλώσσα Γκα, ενώ συγχρόνως έγινε παρουσίασις και του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» στη γλώσσα Τουί.

Αλλά τι έγινε με την επίσκεψι του κ. Νορρ; Ύστερ’ από τη σκέψι τού πόσο αγαθό επέφερε η επίσκεψίς του στο 1947, ήταν κάτι πολύ συνταρακτικό να πληροφορηθούμε δώδεκα μόνο ημέρες πριν από τη συνέλευσι ότι οι θεωρήσεις διαβατηρίων που είχαν δοθή αρχικά, ακυρώθηκαν, κι έτσι ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και ο γραμματεύς του δεν θα επετρέπετο να επισκεφθούν τη Χρυσή Ακτή. Μεγάλη δυσχέρεια παρουσιάσθηκε λόγω της ακυρώσεως των θεωρήσεων των διαβατηρίων των. Αντικαταστάσεις έπρεπε να γίνουν στο πρόγραμμα, ο δε κ. Α. Γ. Μπέηκερ, υπηρέτης του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Χρυσή Ακτή, έκαμε τη δημοσία διάλεξι που επρόκειτο να κάμη ο κ. Νορρ. Την άκουσαν πάνω από 15.000 άτομα.

Αν και η συνέλευσις έφθασε ομαλά έως το τέλος της, πολλοί ωστόσο εξεδήλωσαν τη δυσφορία των για την ενέργεια των επισήμων που απηγόρευσαν στους εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά να μπουν στη χώρα. Γιατί, ρωτούσαν πολλοί, δόθηκαν αρχικά οι θεωρήσεις των και κατόπιν ακυρώθηκαν; Ποιος ήταν υπεύθυνος της πράξεως αυτής; Δεν έγινε μεροληπτική διάκρισις εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά μ’ αυτή την πράξι των επισήμων; Δεν δικαιούνται οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Χρυσή Ακτή να δεχθούν επίσκεψι του προέδρου της Εταιρίας των; Τι έκαμε ο πρόεδρος ώστε να μην του επιτραπή να μπη στη χώρα; Αν και ως την ώρα που έγινε αυτή η έκθεσις καμμιά επίσημη δικαιολογία δεν δόθηκε για την αχαρακτήριστη αυτή πράξι, εν τούτοις πολλοί κατάλαβαν ότι αυτό δεν ωφείλετο σε άλλο λόγο παρά στη θρησκεία των.

Κλείνει λοιπόν τις πύλες της η Χρυσή Ακτή σε όλες τις θρησκείες; Ή σε όλους τους Αμερικανούς; Δεν ενδιαφέρεται πια για τη Χριστιανοσύνη η Κυβέρνησις της Χρυσής Ακτής; Ούτε για τη Γραφική εκπαίδευσι; Γιατί να αντιτείνη στη θαυμασία πρόοδο που έγινε από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή τη χώρα; Ασφαλώς, δεν αναμένει να παρακωλύση την πρόοδο της προς τα πρόσω πορείας της Χριστιανικής εκπαιδεύσεως με το ν’ αρνήται την είσοδο σε εκπροσώπους μιας Βιβλικής εταιρίας, έτσι δεν είναι; Ή μήπως έκλεισε τις πύλες της η κυβέρνησις σε όλες τις Βιβλικές εταιρίες; Σε όλους τους διακόνους; ιεραποστόλους και περιηγητάς; Ή συγκεντρώνει την επίθεσί της εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά και της δράσεώς των; Στο τελευταίο αυτό σημείο ενδιαφέρει να σημειώσωμε ότι μια καθημερινή εφημερίδα της Άκκρας ανήγγειλε στα φύλλα της 13ης και 14ης Ιανουαρίου 1953 την άφιξι εκπροσώπων του Ελληνικού Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Αιγύπτου και της Αποστολής των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Ανηγγέλθη επίσης επισήμως ότι τρεις μη αιρετικοί διάκονοι επρόκειτο να φθάσουν στην Άκκρα, στις 23 Ιανουαρίου 1953. Αυτοί επρόκειτο να κηρύξουν σε θρησκευτικές συνελεύσεις σε τρεις κύριες πόλεις της Χρυσής Ακτής. Οποιαδήποτε και αν είναι η περίπτωσις, οι λαοί όλου του κόσμου ενδιαφέρονται. Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται διότι ο κ. Νορρ και ο κ. Χένσελ είναι Αμερικανοί πολίται. Οι Χριστιανοί ενδιαφέρονται διότι αποτελούν ένα σώμα, οι δε επιθέσεις εναντίον ενός γίνονται αισθητές σε όλους.

Η διάκρισις αυτή μπορεί να άρχισε με ύπουλο τρόπο και σε μικρό βαθμό, αλλά σύντομα οι άνθρωποι του κόσμου όλου θ’ ακούσουν και θα γνωρίσουν γι’ αυτό το ζήτημα. Οι εφημερίδες της Άκκρας έκαμαν διάφορα ευμενή δημοσιεύματα για τη συνέλευσι και μετέδωσαν πληροφορίες για την απαγόρευσι της εισόδου. Και άλλες εφημερίδες και περιοδικά θ’ αναγράψουν αυτές τις ειδήσεις. Όπως ο πληθυσμός της Άκκρας διεμαρτυρήθη στην κυβέρνησι για τη διάκρισι αυτή, το ίδιο θα κάμουν και οι λαοί ολοκλήρου του Χριστιανικού κόσμου. Επί του παρόντος εγράφησαν πολλές επιστολές διαμαρτυρίας, στις οποίες ζητείται να γίνουν ενέργειες για την κατάπαυσι της διακρίσεως αυτής, οι επιστολές δε αυτές απευθύνονται στην Αυτού Εξοχότητα, τον Κυβερνήτην και τον Πρωθυπουργόν, Δρα Κουάμε Νκρούμα, και σε άλλους επισήμους. Οι επιστολές αυτές απηχούν τη φωνή όλων όσοι πιστεύουν στην ελευθερία της θρησκείας και του συνέρχεσθαι. Είθε ν’ ακουσθή η φωνή των και να επανέλθη η θρησκευτική ελευθερία χωρίς διακρίσεις στη Χρυσή Ακτή.

Φοβάται η Νιγηρία την Αλήθεια;

ΛΙΓΟ πριν εγκαταλείψη τους μαθητάς του ο Ιησούς Χριστός τούς παρήγγειλε να ‘μαθητεύσουν πάντα τα έθνη’. (Ματθαίος 28:19) Υπακούοντας σ’ αυτή την εντολή η Εταιρία Σκοπιά έστειλε ιεραποστόλους σε όλα τα μέρη της γης.

Προς το συμφέρον της ελευθερίας της λατρείας, με πνεύμα δικαιοσύνης και έχοντας υπ’ όψι το καλό έργον που επετέλεσαν αυτοί οι ιεραπόστολοι, τους έκαμαν, κατά το πλείστον, καλή υποδοχή οι επίσημοι των διαφόρων χωρών στις οποίες εστάλησαν. Δεν έγινε, όμως, το ίδιο και στη Νιγηρία, διότι πέρυσι αυτή η χώρα όχι μόνο αρνήθηκε την είσοδο στους ιεραποστόλους της Εταιρίας Σκοπιά που εζήτησαν να μπουν, αλλά και απήλασε δύο από τους έξη που ήσαν μέσα στη χώρα, κι έφθασε και στην ακρότητα να αρνηθή την είσοδο σε δύο περιοδεύοντας εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά, τον Ν. Ο. Νορρ και τον Μ. Γ. Χένσελ, που ήθελαν να παραμείνουν λίγες μέρες μόνο.

Γιατί η Νιγηρία να μεταχειρισθή τόσο διαφορετικά τους διακόνους της Εταιρίας Σκοπιά; Η χώρα αυτή ωστόσο επιτρέπει σε διακόνους άλλων θρησκευτικών συγκροτημάτων να εισέλθουν. Οφείλεται αυτό μήπως στην «επίδοσι» που επετεύχθη από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη Νιγηρία; Μήπως το άγγελμα που αυτοί φέρουν στον λαό εγείρει πολλή διαμάχη; Μήπως αυτοί προκαλούν αντεγκλήσεις και κακές διαθέσεις; Για να μη νομίση κανείς ότι αυτός είναι ο λόγος, θα παρουσιάσωμε σύντομα τα πεπραγμένα των μαρτύρων του Ιεχωβά στα τελευταία τριάντα έτη στη Νιγηρία.

Στο 1923 ήλθε στη Νιγηρία ο πρώτος ιεραπόστολος των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήλθε με την οικογένειά του από τις Δυτικές Ινδίες και εγκατεστάθη εκεί για να διαθέση είκοσι επτά χρόνια της ζωής του στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Με τη δύναμι του πνεύματος του Ιεχωβά και με τη βοήθεια της Γραφής και των Γραφικών βοηθημάτων, το άγγελμα της Βασιλείας άρχισε να εισδύη σε κάθε σχεδόν πόλι και χωριό. Έντυπες Γραφικές ομιλίες, μεταφρασμένες σε πολλές ομιλούμενες γλώσσες, διήνοιξαν το πεδίον του κηρύγματος του ευαγγελίου σε πολλούς οι οποίοι δεν μπορούσαν να διαβάσουν Αγγλικά. Χιλιάδες ανθρώπων που πεινούσαν για αλήθεια άρχισαν τότε να βλέπουν, υπό το φως του Θείου λόγου, τη σαφή διαμόρφωσι των σκοπών του Θεού.

Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς αντελήφθησαν τότε το προνόμιό των να κηρύξουν και στους πλησίον των και σιγά-σιγά άρχισαν ν’ αναφαίνωνται εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά, κατά το έτος δε 1941—οπότε επεβλήθη πολεμική απαγόρευσις—υπήρχαν 1.800 δραστήριοι κήρυκες σε 83 εκκλησίες. Όταν ήρθη η απαγόρευσις το 1945, οι τάξεις των αυξήθηκαν σε 3.542 διακόνους που ειργάζοντο με 165 εκκλησίες.

Στο έτος 1947 εσημειώθη η άφιξις των πρώτων Ευρωπαίων ιεραποστόλων που ήσαν απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ. Κατόπιν, τον Δεκέμβριο του έτους εκείνου έγινε η πρώτη επίσκεψις στη Νιγηρία του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, και του γραμματείας του, Μ. Γ. Χένσελ. Αυτή ήταν μια ευκαιρία μεγάλης χαράς για όλους τους αδελφούς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η επίσκεψις έκαμε πολύ καλό κατά πολλούς τρόπους. Σε μια χώρα που είχε οξεία συνείδησι της διαφοράς χρώματος, φυλής, της κοινωνικής διακρίσεως και άλλων διαιρετικών παραγόντων, ήταν μια αποκάλυψις το να βλέπη κανείς τους Χριστιανούς αυτούς να υπερνικούν αυτά τα πράγματα και να επιδεικνύουν, στην πράξι, τον τρόπο της ζωής που υπέδειξε ο Χριστός, βασισμένο στην αδελφική αγάπη.

Έντονη ήταν η έκφρασις της ευγνωμοσύνης που ο Νορρ και ο Χένσελ εδαπάνησαν και χρόνον πολύν και χρήμα για να έλθουν στη Νιγηρία να βοηθήσουν και συμβουλεύσουν τους Αφρικανούς αδελφούς των. Εκήρυξαν σε 4.800 ανθρώπους στο Λάγκος και 6.000 στο Ιμπαντάν. Αν και παρέμειναν λίγες μόνο μέρες, εγκατέστησαν ένα σταθερό δεσμό αγάπης, εκτός του ότι έδωσαν υγιείς Γραφικές νουθεσίες εν σχέσει με πολλά προβλήματα και κατέστρωσαν σχέδια για μια μεγάλη εκστρατεία επεκτάσεως που θα έφερνε το ειρηνικό άγγελμα της Βασιλείας σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους.

Οι μήνες που επακολούθησαν κατέδειξαν αλάνθαστα τι μεγάλη ευλογία υπήρξε η επίσκεψις εκείνη, όχι στους μάρτυρας του Ιεχωβά αλλά και στον λαό της γενικά. Χιλιάδες άνθρωποι που είχαν άλλοτε ακούσει και παρατηρήσει, τώρα ήλθαν και με θάρρος ετάχθησαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως κήρυκες ειρήνης και δικαιοσύνης μέσω της Βασιλείας του Θεού. Στη διάρκεια του επομένου έτους, ο αριθμός των ενεργών διακόνων ηυξήθη απότομα σε 5.500. Η αύξησις υπήρξε συνεχής κάθε χρόνο από τότε, κι έφθασε προσφάτως, τον Οκτώβριο του 1952, σ’ ένα κορύφωμα 12.835.

ΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙ

Σε κάθε συνέλευσι που εγίνετο τα έτη εκείνα μπορούσε κανείς να αναμένη ότι θα ετίθεντο τα ίδια ερωτήματα από τους αδελφούς: «Πότε θα ξαναρθή ο Αδελφός Νορρ στη Νιγηρία;» «Πότε θα ξαναϊδούμε τον Αδελφό Χένσελ;» Έπρεπε να τονίζωμε ότι ο Αδελφός Νορρ είχε να επισκεφθή πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, διότι το ευαγγέλιο κηρύττεται σε όλη την οικουμένη, αλλά εγνωρίζαμε πως θα ξαναρχόταν στη Νιγηρία όταν θα ήταν η σειρά της χώρας αυτής.

Φαντασθήτε τη χαρά και την αγαλλίασι που αισθάνθηκαν οι ευαγγελιζόμενοι της Νιγηρίας όταν ανηγγέλθη τον Σεπτέμβριο του 1952 ότι οι Αδελφοί Νορρ και Χένσελ εσκόπευαν να κάμουν περιοδεία στην Αφρική και θα ήσαν στη Νιγηρία από τις 26 Νοεμβρίου ως τις 4 Δεκεμβρίου. Αμέσως ελήφθη φροντίδα να γίνουν δύο συνελεύσεις, στο Ιλέσα και στο Πορτ Χάρκουρτ. Δεν θα ήταν δυνατόν να γίνουν περισσότερες από δύο συνελεύσεις στη βραχεία αυτή επίσκεψι, και γι’ αυτό έπρεπε να ληφθή φροντίδα να συγκεντρωθούν πολλοί όμιλοι διαφόρων γλωσσών σε κάθε συνέλευσι και να εφαρμοσθή ένα καλό, σύστημα χρησιμοποιήσεως διερμηνέων γι’ αυτούς.

Για να γίνη αντιληπτή η εργασία που απητείτο, ας αναφέρωμε λίγα για τους κόπους που κατεβλήθησαν για τη συνέλευσι στο Ιλέσα. Όλα έπρεπε να κτισθούν από πρόχειρα πράγματα ή μάλλον από «χαμόκλαδα». Ελήφθη άδεια για τη χρησιμοποίησι ενός παλαιού ποδοσφαιρικού γηπέδου, που ήταν τώρα σκεπασμένο σε ύψος δέκα ποδών με «χαμόκλαδα». Αρκετά μεγάλοι όμιλοι αδελφών πήγαν να εργασθούν με μακρά κλαδευτήρια, και μέσα σε μια εβδομάδα ξεκαθαρίσθηκε ένας χώρος 3 εκταρίων κι έξη δηλητηριώδη φίδια εφονεύθησαν στο έργον αυτό. Κατόπιν ήλθε η εργασία της συγκεντρώσεως του οικοδομικού υλικού. Οι αδελφοί βγήκαν και γύρισαν μίλια ολόκληρα κόβοντας μακρά δοκάρια από ινδοκάλαμο, η εργασία δε που έκαμαν οι αδελφές—πολλές από τις οποίες έφεραν μωρά στη ράχι των—ήταν να μεταφέρουν πάνω στην κεφαλή τους τα δοκάρια αυτά των 10 ποδών μάκρους στους χώρους της συνελεύσεως. Εκεί εχαράχθησαν τα όρια για τα παραπήγματα—από ένα για τον όμιλο κάθε γλώσσης, Γιορούμπα, Ουρχόμπο, Μπίνι, Ιτζάου και Ισόκο. Όμοια, στο Πορτ Χάρκουρτ, οι αδελφοί ειργάζοντο σκληρά με τον ίδιο σκοπό υπ’ όψιν.

ΑΡΝΗΣΙΣ ΑΔΕΙΑΣ ΕΙΣΟΔΟΥ

Ταυτόχρονα, ένα έργον άλλης φύσεως ήταν εν προόδω στο Λάγκος, όπου οι εκπρόσωποι της Εταιρίας ήσαν απασχολημένοι, προσπαθώντας να επισπεύσουν τη χορήγησι προσωρινών θεωρήσεων στους Αδελφούς Νορρ και Χένσελ για την οκταήμερη επίσκεψί των. Ο χρόνος λιγόστευε. Οι αδελφοί Νορρ και Χένσελ επρόκειτο να αναχωρήσουν από τη Νέα Υόρκη στις 17 Νοεμβρίου κι έπρεπε να έχουν τις θεωρήσεις των προτού αναχωρήσουν. Εν τούτοις, ο ανώτερος υπάλληλος της μεταναστεύσεως δεν μπορούσε να χορηγήση ο ίδιος αυτές τις προσωρινές θεωρήσεις. Το ζήτημα έπρεπε να παραπεμφθή σ’ ένα ανώτερο κυβερνητικό γραφείο. Ελέχθη ότι θα ελαμβάνετο απόφασις στις 12 του μηνός. Αλλά η 12η ήλθε και παρήλθε, όπως και η 13η, και καμμιά απόφασις δεν ελήφθη. Μόλις στις 14 του μηνός, τρεις μόνο μέρες προτού αναχωρήσουν οι Αδελφοί Νορρ και Χένσελ από τη Νέα Υόρκη εκοινοποιήθη μια απόφασις, αρνητική για τη χορήγησι θεωρήσεων. Γιατί; Δεν εδόθη εξήγησις.

Κατεβλήθησαν περαιτέρω προσπάθειες. Έγιναν τηλεφωνήματα για να ορισθούν προσωπικές συνεντεύξεις με τον διοικητή και τον γενικόν γραμματέα, αλλά σε κάθε περίπτωσι ήταν αδύνατο να πλησιάση κανείς άλλον από ένα ευγενή ιδιαίτερο γραμματέα. Συνετάχθη αμέσως μια αναφορά και διεβιβάσθη στο γραφείο του γενικού γραμματέως με την παράκλησι να τεθή αμέσως υπ’ όψιν του. Μια επίσημη απάντησις ελήφθη στις 19 Νοεμβρίου, που έλεγε ότι η κυβέρνησις «δεν ήταν διατεθειμένη ν’ αναθεωρήση την προηγούμενη απόφασί της». Αλλά ούτε τώρα δεν εξηγούντο οι λόγοι!

Γιατί η διοίκησις της Βρεττανικής αυτής αποικίας ν’ αρνηθή να επιτρέψη σε δύο Αμερικανούς Χριστιανούς να επισκεφθούν τους Χριστιανούς αδελφούς των στη Νιγηρία και να μιλήσουν σ’ αυτούς; Μήπως η πρώτη τους επίσκεψις ενώχλησε την κυβέρνησι ή τον λαό της Νιγηρίας; Όχι, αλλ’ αντίθετα μάλλον η ειρηνική διακήρυξις των αγαθών νέων απ’ αυτούς έφερε χαρά κι ελπίδα σε πολλές καρδιές. Μήπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπέθαλψαν ταραχές με το να ενώνωνται στις οξείες πολιτικές διαμάχες που συγκεντρώνονται γύρω από το φλέγον ζήτημα της αυτοδιοικήσεως των Νιγηριανών; Και πάλι η απάντησις είναι Όχι. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνωστοί σε όλο το μήκος και πλάτος της χώρας ως ένας λαός χωρισμένος από όλα τα πολιτικά κόμματα. Επίσης, μπορεί άρα γε οι μάρτυρες του Ιεχωβά να ετέθησαν υπό δυσμένειαν ως κωλυσιεργοί και υποκινηταί πολιτικής ανυπακοής; Άλλη μια φορά η απάντησις είναι ένα κατηγορηματικό Όχι! Αυτοί δεν αναμιγνύονται στις αθρόες περιπτώσεις κλοπής, καταχρήσεων, δωροδοκίας, κλπ. που κατακλύζουν το δικαστήρια κάθε μέρα. Παρέχουν βοήθεια στην κυβέρνησι, σ’ ένα από τα μεγάλα της προβλήματα, την είσπραξι φόρων, διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά συμμορφώνονται αυστηρά με τον Γραφικόν κανόνα «απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα».

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ;

Μπορεί άρα γε να λεχθή ότι οι μεγάλες των συνελεύσεις δυσηρέστηταν και έκαμαν διστακτικούς τους επισήμους λόγω του ότι διεξήχθησαν με ακατάστατο τρόπο; Διαβάστε την απάντησι στην εφημερίδα της Δυτικής Αφρικής Βάνγκαρτ, της 28ης Νοεμβρίου, στο σχόλιο της συντάξεως, κάτω από τον τίτλο: «Συνέλευσις Μαρτύρων»: «Η πόλις Ιλέσα εφιλοξένησε χιλιάδες θρησκευτικούς επισκέπτας που ανήκουν στο δόγμα το γνωστόν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά από την αρχή της εβδομάδος, και είμεθα βέβαιοι ότι το κοινόν θα λυπηθή βλέποντάς τους να φθάνουν σήμερα στο τέλος της συνελεύσεώς των. Η πόλις εβόιζε από δράσι όταν εισέρρευσαν αυτοί οι εν Χριστώ ‘αδελφοί’ και ‘αδελφές’ και δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο τρόπος της ζωής των στις λίγες αυτές ημέρες επηρέασε και ασφαλώς θ’ αλλάξη τη ζωή πολλών απίστων Θωμάδων.

»Οι Χριστιανοί των άλλων αποχρώσεων πρέπει να μάθουν το μάθημα της αδελφωσύνης με την Πατρότητα του Θεού και της συναδελφώσεως όπως διδάσκονται από αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές του ενός Αγίου Πατρός. Πρέπει να είναι λιγώτερο επικριτικοί, λιγώτερο φιλύποπτοι και λιγώτερο καταστρεπτικοί, αλλά μάλλον να εξετάζουν, με καθαρές συνειδήσεις, χωρίς προκατάληψη τις διδασκαλίες αυτών των Μαρτύρων, τα κηρύγματα των και το κυριώτερον, τον τρόπο διαβιώσεως του ενός με τον άλλον. Μπορεί πολύ καλά ο δρόμος προς ένα ευτυχέστερο κόσμο να είναι με την εκ του Χριστιανικού κόσμου μερίδα της Σκοπιάς.»

Το ειλικρινές αυτό σχόλιο συνοψίζει τη φιλική στάσι των κατοίκων της πόλεως Ιλέσα. Πολλοί απ’ αυτούς ήλθαν να ιδούν τη συνέλευσι στις ώρες τών συνεδριάσεων και παρέμειναν για να θαυμάσουν την καθαρή και αγνή τάξι του λαού αυτού και του χώρου της συνελεύσεως, ιδιαίτερα δε τον τρόπο με τον οποίο χιλιάδες λαού διαφόρων φυλών έζησαν μαζί και άσκησαν ομαδικά τη λατρεία τους με απόλυτη ειρήνη και ομόνοια. Σ’ έναν άνθρωπο, τόση εντύπωσι έκαμαν όσα είδε και άκουσε, ώστε ανεφώνησε: «Αυτός είναι ο δρόμος του Θεού και αυτοί είναι λαός του Θεού. Πρέπει να γίνω ένας απ’ αυτούς.» Πιστός στον λόγο του, επανήλθε την άλλη μέρα και συγκαταριθμήθηκε μεταξύ των 541 ατόμων που βαπτίσθηκαν.

Ένα δημοσίευμα στους Μαίιλυ Τάιμς του Λάγκος, της 25ης Αυγούστου 1952, ανήγγειλε ότι ο Δόκτωρ Ι. Ο. Γκρέυ, πρόεδρος της Νοτίου Βαπτιστικής Συνελεύσεως της Αμερικής, είχε φθάσει στη Νιγηρία για να περιέλθη τα Βαπτιστικά κέντρα. Πολύ ορθά, δεν βρήκε δυσκολία στο να λάβη προσωρινή θεώρησι για την καλής θελήσεως αποστολή του στη Νιγηρία. Η ίδια εφημερίδα, στο φύλλο της 22ας Οκτωβρίου 1952, εδημοσίευσε τη φωτογραφία μιας ομάδος Ρωμαιοκαθολικών ιεραποστόλων, 32 πατέρων του Αγίου Πνεύματος μαζί με 4 αδελφές του Αγίου Ροζαρίου, που είχαν φθάσει με ειδικό αεροπλάνο στη Νιγηρία για να κάμουν έργον ιεραποστολικόν. Χρόνια οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να φέρουν περισσοτέρους Ευρωπαίους ιεραποστόλους στη Νιγηρία. Τα τελευταία δύο χρόνια προώθησαν το πρόγραμμά τους επεκτάσεως με έξη μόνον Ευρωπαίους ιεραποστόλους. Και ύστερα, τον Σεπτέμβριο του 1952, η κυβέρνησις διέταξε δύο από αυτούς να εγκαταλείψουν τη χώρα, κι έτσι έμειναν τέσσερες μόνον. Λίγο μετά απ’ αυτό ήλθε η άρνησις χορηγήσεως και προσωρινής έστω θεωρήσεως διαβατηρίου στους Νορρ και Χένσελ. Αντιπαραβάλατε αυτή τη μεταχείρισι με τη φιλελεύθερη βοήθεια που παρεσχέθη σε άλλα θρησκευτικά σώματα, και θα ιδήτε ότι τα πράγματα καταδεικνύουν αλάνθαστα μια θρησκευτική διάκρισι.

Αλλά τι θα γίνη στο μέλλον; Τι θα κάμουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά έστω κι αν δεν θα μπορούσαν να τους επισκεφθούν οι Νορρ και Χένσελ; Αν κρίνουμε από την επιτυχία των συνελεύσεων του Ιλέσα και του Πορτ Χάρκουρτ, αυτοί πρόκειται ν’ απολαύσουν στο μέλλον τη μεγαλύτερη αύξησι παρά οποτεδήποτε προηγουμένως. Παρά την απουσία των Αμερικανών αδελφών των, οι συνελεύσεις αυτές ήσαν ωστόσο οι μεγαλύτερες και πιο χαρωπές συνελεύσεις που έλαβαν ποτέ χώραν στη Νιγηρία. Περίπου 10.300 άτομα συγκεντρώθηκαν στο Ιλέσα και 5.500 στο Πορτ Χάρκουρτ, βαπτίσθηκαν δε συνολικά 1.062 άτομα—ένας μεγαλειώδης πράγματι αριθμός. Αναλαμβάνοντας γοργά από την αρχική απογοήτευσι, το φρόνημα των ανεπτερώθη καθώς εκάθησαν ν’ απολαύσουν το πρόγραμμα της σοφής Γραφικής συμβουλής και καθοδηγίας. Όταν ετονίσθη ότι αν και η κυβέρνησις μπορούσε ν’ αποκλείση τους Αδελφούς Νορρ και Χένσελ, καμμιά δύναμις στον ουρανό ή στη γη δεν μπορούσε ν’ αποκλείση το πνεύμα του Ιεχωβά, εβροντοφώνησαν την επιδοκιμασία των και ήταν σαφές ότι η κυβερνητική ενέργεια απέβαινε πραγματικά ένα μέσον διεγέρσεως γι’ αυτούς. Κατ’ επανάληψιν επεβεβαίωσαν την απόφασί των να παραμείνουν στερεοί στην ελπίδα της Βασιλείας και να επιδείξουν ακόμη μεγαλύτερο ζήλο και πιστότητα.

Αυτή η πράξις της κυβερνήσεως μπορεί να τους απεγοήτευσε, αλλά δεν θα τους ανησυχούσε καθόλου ούτε θα τους προξενούσε θυμό και πικρία που ν’ αναβλύζη στις καρδιές των. Η αφιέρωσις της ζωής των είναι στον Ιεχωβά Θεό, δεν είναι δε μάρτυρες του Ιεχωβά εξαιτίας κανενός ανθρώπου. Αυτοί είναι δούλοι του Υψίστου και ενδιαφέρονται μόνο να δοξάσουν το όνομα του Πατρός των με χαρωπή υπακοή στον λόγο του. Το έργον της καρποφορίας των προς τιμήν του ονόματός του είναι έργον ειρηνικόν. Αυτοί δεν έχουν σχέσι με τα άνομα στοιχεία του κόσμου τούτου, αλλά θα εξακολουθήσουν να εργάζωνται ήρεμα, ευχάριστα και ειρηνικά, κηρύττοντας τις καλές αγγελίες, διότι γνωρίζουν ότι «ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών». Οτιδήποτε και αν τους επιφυλάσση το μέλλον, αυτοί θα εξακολουθήσουν να κάνουν το καλό σε όλους, εκπαιδεύοντάς τους στις ειρηνικές οδούς του Θείου λόγου και ενθαρρύνοντάς τους να παραμείνουν σταθεροί στην ένδοξη ελπίδα αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης και της ειρήνης.

Διακήρυξις των Αγαθών Νέων στη Νότιο Αφρική

Συνέχεια της αφηγήσεως από τον Ν. Ο. Νορρ, πρόεδοον της Εταιρίας Σκοπιά, της Υπηρεσιακής περιοδείας του με τον γραμματέα του.

ΟΠΩΣ γνωρίζουν ήδη οι αναγνώσται της Σκοπιάς, μου ήταν αδύνατο να μπω στη Χρυσή Ακτή και στη Νιγηρία. Εκανονίσθη λοιπόν να πετάξω κατ’ ευθείαν από τη Μονροβία στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ανεμένετο να φθάσω εκεί το Σάββατο, 22 Νοέμβριου 1952, αλλά όπως ανεφέρθη προηγουμένως, το αεροπλάνο εκείνο δεν εσταμάτησε στη Μονροβία. Σχεδόν και οι 260 αδελφοί που είχαν τότε έλθει για να με υποδεχθούν, επέστρεψαν για να με χαιρετήσουν όταν τελικά έφθασα μετά τέσσερες ημέρες. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξεκινήσαμε με αυτοκίνητο για το νέο τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στην Ελαντσφοντάιν της περιφερείας Γκέρμιστον, λίγα μίλια έξω από το Γιοχάννεσμπουργκ, την κυριώτερη πόλι της Νοτίου Αφρικής.

Πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ ήμεθα στη Νότιο Αφρική, εξετάσαμε πολλά οικόπεδα προσπαθώντας ν’ αποφασίσωμε πού θα έπρεπε να χτίσωμε έναν οίκον Μπέθελ. Είχαμε ένα γραφείο στην Κεϊπτάουν κι εκάναμε εκεί και τις εκτυπώσεις, αλλά οι εργάται δεν μπορούσαν ν’ απολαύσουν την οικογενειακή ζωή μαζί όπως σε άλλα τμήματα. Αφού διαλέξαμε οικόπεδο κι αποφασίσαμε να μετακομίσουμε το τμήμα από την Κεϊπτάουν σ’ ένα μέρος κοντά στο Γιοχάννεσμπουργκ, χρειάσθηκε σωρεία διαπραγματεύσεων με τους δημοσίους λειτουργούς της πόλεως για να ξεκαθαρισθούν τελικά όλα τα ζητήματα. Τέλος πριν από δύο περίπου χρόνια άρχισε πραγματικά το χτίσιμο. Τώρα η Εταιρία έχει ένα έξοχο διώροφο κτίριο από πλίνθους και μαρμαροκονίαμα σ’ ένα ωραίο γήπεδο και σε καλή τοποθεσία.

Στο πρώτο πάτωμα του νέου αυτού κτιρίου έχομε το γενικό γραφείο που φροντίζει για το έργον του Νοτιοαφικανικού τμήματος, και για μερικές μεταφράσεις. Υπάρχει και ένα διαμέρισμα αποστολών σ’ αυτό το πάτωμα και μια ωραία τυπογραφική εγκατάστασις εφωδιασμένη με τα τελευταία μηχανήματα για την εκτύπωσι της Σκοπιάς και του Ξύπνα! σε Αφρικανικές γλώσσες.

Στο δεύτερο πάτωμα έχομε μια ευρύχωρη τραπεζαρία, μια ωραία βιβλιοθήκη και αναπαυτήριο, και αρκετά υπνοδωμάτια, που επαρκούν για την επέκτασι της οικογενείας. Όλες, βέβαια, οι άλλες ανάγκες μιας κατοικίας είναι επίσης ενσωματωμένες μέσα στο κτίριο, όπως λόγου χάριν ένα μαγειρείο, πλυντήριο, κλπ. Το κτίριο προωρίζετο για τις ανάγκες μας στη Νότιο Αφρική και αποτελεί βέβαια ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός στην προαγωγή των συμφερόντων της Βασιλείας. Απομονωμένο πάνω σ’ ένα λόφο το κτίριο αυτό, κάνει αισθητή την επιρροή του σε όλη την ύπαιθρο.

Εκανονίσθη να επισκεφθώ το Ντάρμπαν στις 29 και 30 Νοεμβρίου. Η πολύ συγχρονισμένη αυτή πόλις, που κείται στις ακτές του Ινδικού ωκεανού με τις 330.000 των κατοίκων της, είναι η μεγαλύτερη πόλις της επαρχίας Νατάλ. Είναι ένα από τα ευνοούμενα κέντρα αναψυχής της Νοτίου Αφρικής και το κέντρον της βιομηχανίας ζακχάρεως που βρίσκεται σε ακμή. Αν και συγχρονισμένη πόλις, έχει τους αμαξάδες της που σύρουν τα δίτροχα αμάξια των. Οι αμαξάδες αυτοί είναι Αφρικανοί ντυμένοι με φτερά, κέρατα και δέρματα όλων των ειδών, και αν κανείς δεν εγνώριζε πως είναι πολιτισμένοι, θα ετρόμαζε πιθανώς απ’ αυτούς. Ωστόσο, είναι εντελώς αβλαβείς.

ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ-ΑΠΑΡΘΕΪΝΤ

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Νοτίου Αφρικής είναι το πρόβλημα της φυλετικής διακρίσεως, γνωστό ως «απαρθέιντ». Οι νόμοι απαιτούν για τους Αφρικανούς, τους Εγχρώμους (μιγάδες) και τους Ευρωπαίους (λευκούς) να συναθροίζωνται σε χωριστές αίθουσες, και τώρα καταβάλλεται κάθε προσπάθεια από την κυβέρνησι να κρατηθούν οι τρεις αυτές φυλές χωρισμένες, ακόμη και στις πόλεις και στα χωριά. Αυτό μας ανάγκασε να έχωμε τρεις χωριστές συναθροίσεις. Το απόγευμα του Σαββάτου διακόσιοι Ευρωπαίοι αδελφοί συνήλθαν στο δικό τους τμήμα της πόλεως. Ο υπηρέτης του τμήματος, Αδελφός Φίλιπς, μίλησε πρώτος κι ύστερα τους μίλησα εγώ με θέμα τη δημοσία διακήρυξι της ελπίδος μας. Ετονίσθη η σπουδαιότης της ενασχολήσεως στο από σπίτι σε σπίτι έργον και η ανάγκη της προόδου προς την ωριμότητα για να έχωμε πλήρη μερίδα στη δράσι της Βασιλείας, καθώς και το ότι πρέπει ν’ αποτελή επιθυμίαν της καρδιάς τού κάθε αφιερωμένου στην υπηρεσία του Ιεχωβά να κηρύττη έτσι από σπίτι σε σπίτι και να καταρτίζεται για να διεξάγη κατ’ οίκον Γραφικές μελέτες.

Το ίδιο βράδυ, ο Αδελφός Φίλιπς κι εγώ, μαζί με μερικούς άλλους αδελφούς, πήγαμε στο τμήμα Εγχρώμων του Ακρωτηρίου. Υπάρχουν πολλοί Ινδοί στη Νατάλ, και θα ήταν καλά βέβαια αν υπήρχαν μερικοί Ταμιλόφωνοι Ινδοί αδελφοί στην ολοχρόνια διακονία. Σ’ αυτή τη συνάθροισι παρευρέθησαν 69 Έγχρωμοι του Ακρωτηρίου και Ινδοί, οι οποίοι έδειξαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για ό,τι ελέχθη.

Πολλή εντύπωσι μου έκαμε το γεγονός ότι υπήρχαν 15 Ινδοί μέσα στο ακροατήριο, διότι είναι μάλλον δύσκολο να κάμη κανείς τους Ινδούς που ζουν στις Ινδίες να ενδιαφερθούν για τη βασιλεία του Θεού. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με μερικούς απ’ αυτούς μετά τη συνάθροισι. Όλοι τους είχαν γεννηθή στη Νότιο Αφρική, αλλ’ από Ινδούς γονείς, βαθμιαίως δε απεμακρύνθησαν από την Ινδική και τη Μουσουλμανική πίστι των προγόνων των. Είναι δυσαρεστημένοι με τη θρησκεία των και τους τύπους της. Πολύ πιθανώς έχουν πιο ελεύθερη διάνοια και είναι ευκολώτερο να δεχθούν αυτοί εδώ την αλήθεια παρά εκείνοι που ζουν στις Ινδίες· εκεί πολύ πιθανόν να εξοστρακισθούν. Απαιτείται πραγματικό θάρρος για να εγκαταλείψη κανείς τις ειδωλολατρικές συνήθειες των προγόνων του και ν’ ασχοληθή στην αληθινή λατρεία του Κυριάρχου Άρχοντος του σύμπαντος, Ιεχωβά Θεού. Ήταν καλό βέβαια να βλέπη κανείς τους Ινδούς αυτούς αδελφούς να στέκουν υπέρ του έργου του Ιεχωβά Θεού.

Το απόγευμα της Κυριακής 337 Αφρικανοί αδελφοί συνηθροίσθησαν στη Λαμοντβίλ, μια νεόκτιστη πόλι στα περίχωρα του Ντάρμπαν. Εξεπλάγην που είδα τις ωραίες πλινθόκτιστες οικοδομές που εκτίζοντο από την κυβέρνησι για τη στέγασι αυτών των Αφρικανών. Αυτό βέβαια τους παρέχει μια πολύ καλύτερη κοινότητα για να ζήσουν μέσα σ’ αυτήν παρά οι παληές στρογγυλές καλύβες με τις καλαμένιες στέγες, οι οποίες πολύ επικρατούν ακόμη σε πολλά μέρη της χώρας. Η κυβέρνησις πολλά προσπαθεί να κάμη για να υψώση το επίπεδο της ζωής των και όμως συγχρόνως να τους κρατή χωριστά.

Οι αδελφοί ήσαν καθισμένοι σε σχήμα ημικυκλίου επάνω στη χλόη σε υπαίθριο χώρο στο κέντρον της πόλεως. Με τη βοήθεια των ηχητικών μηχανημάτων που είχαμε φέρει μαζί μας, όλοι μπορούσαν ν’ ακούσουν εύκολα. Τα οχήματα εξακολούθησαν να περνούν απ’ εκεί σε όλη τη διάρκεια της ομιλίας, Τα όσα αξιοσημείωτα έλεγα στους αδελφούς μετεφράζοντο στη γλώσσα Ζουλού, αλλά ήταν προφανές ότι πολλοί καταλάβαιναν Αγγλικά, διότι συχνά χειροκροτούσαν προτού δώση ο διερμηνεύς τη μετάφρασί του.

Η υμνωδία ήταν έξοχη. Δεν είχαν όργανα για να τους δώσουν τον τόνον ή τον χρόνον. Άρχισαν να ψάλλουν έναν ύμνο της Βασιλείας και όλοι τους φάνηκε ότι έψαλλαν τετραφωνία. Η πλήρης αρμονία της ηχούσε σαν να προήρχετο από μια μεγάλη χορωδία. Αφού μίλησα επί μιάμιση περίπου ώρα, η ομιλία έπρεπε τροχάδην να περατωθή διότι άρχισε να βρέχη. Τα μαύρα σύννεφα περιεστρέφοντο γοργά. Μου ήταν λίγο δυσάρεστο που δεν μπόρεσα να τους ακούσω να ψάλουν και πάλι στο τέλος της συναθροίσεως.

Την Κυριακή το βράδυ ήλθε στη σειρά η τετάρτη συνάθροισις. Είχε διαφημισθή καλά. Αν και οι αδελφοί του Ντάρμπαν είχαν λάβει μόνο μιας εβδομάδος προειδοποίησι ότι ερχόμουν, τα κατάφεραν, εν τούτοις, πολύ καλά. Η αίθουσα που ενοικίασαν για την περίπτωσι αυτή κατεκλύσθη από 435 Ευρωπαίους.

Ήταν ένα πολύ απολαυστικό Σαββατοκύριακο, αν και οι τρεις ομάδες των αδελφών έπρεπε να μείνουν χωρισμένες. Ενώ αυτό περιορίζει τα πεδία της μαρτυρίας των, αυτοί όμως δεν αφήνουν να επιβραδύνη το έργον της Βασιλείας, διότι είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν αινώντας τον Ιεχωβά και κηρύττοντας τα’ αγαθά νέα στα τμήματα της εδαφικής εκείνης περιοχής, που είναι διατεθειμένα γι’ αυτούς.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΟΥΣ ΖΟΥΛΟΥ

Την επομένη ημέρα, προτού επιστρέψωμε στο τμήμα αεροπορικώς, είχαμε λίγον καιρό το πρωί για να πάμε σ’ ένα από τα ωραία μέρη της περιοχής του Ντάρμαν που λέγεται η Κοιλάς των Χιλίων Λόφων. Δυστυχώς έβρεχε πάλι, αλλά μπορούσαμε να βλέπωμε τουλάχιστον ένα λόφο κάθε φορά καθώς προχωρούσαμε. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε για μας το γεγονός ότι ήμεθα ακριβώς στην καρδιά ενός Αφρικανικού τμήματος στα σύνορα της Ζουλουλάνδης. Εδώ μπορούσαμε να ιδούμε πώς ζη πραγματικά ο ιθαγενής Αφρικανός.

Ενδιαφέρθηκα πάρα πολύ για την κατασκευή των κατοικιών των. Οι περισσότερες απ’ αυτές είναι χτισμένες σε κυκλικό σχήμα με στέγες από άχυρο και μυτερές στην κορφή. Μπορέσαμε να μιλήσωμε σε μια οικογένεια εμπρός στην καλύβα των μέσω ενός αδελφού που ήταν μαζί μας και ήξερε τη γλώσσα των Ζουλού κι επήρε την άδεια να μπούμε μέσα. Πολύ εξεπλάγην για το εξαιρετικά στιλβωμένο καθαρό πάτωμα στο εσωτερικό της κατοικίας. Το πρώτο μου ερώτημα ήταν, Πού βρήκαν την άσφαλτο για να την βάλουν στα πατώματα; Οι Αφρικανοί αδελφοί εμειδίασαν και ύστερα ένας απ’ αυτούς εξήγησε ότι το όμορφο αυτό πάτωμα ήταν καμωμένο από ένα μίγμα χώματος και κόπρου αγελάδος. Αυτό στρώνεται πρώτα και ύστερα απλώς λειαίνεται η κόπρος της αγελάδος πάνω στην επιφάνεια ως επίστρωμα. Αυτή η μέθοδος κάνει την επιφάνεια πολύ σκληρή και λεία, η δε μαύρη επιφάνεια στιλβώνεται πολύ. Ιδιαίτερα σ’ αυτό το σπίτι, το πάτωμα είχε ένα μοναδικό σχέδιο δουλευμένο μέσα του και στο κέντρον της καλύβας το πάτωμα ανέβαινε κατά δύο ή τρεις ίντσες ωραία καμπυλωμένο για το τζάκι.

Η αχυρένια στέγη κρέμεται από τους κυκλικούς τοίχους, αλλ’ αφήνεται άφθονος χώρος για αερισμό μεταξύ του τοίχου και της στέγης. Ο στερεός τοίχος δεν πάει κατ’ ευθείαν στη στέγη, αλλά η στέγη είναι τοποθετημένη σε βραχέα στηρίγματα που εκτείνονται πέρα από τον τοίχο αφήνοντας έτσι χώρο για να μπαίνη φως και αέρας. Έτσι έχουν φως, αερισμό, ακόμη δε και προφύλαξι από τη βροχή. Οι Αφρικανοί αυτοί κοιμούνται πάνω σε ψάθες από χόρτο που τις ξετυλίγουν πάνω στο πάτωμα κάθε βράδυ. Μια ολόκληρη οικογένεια κατοικεί μαζί στην καλύβα που αποτελεί ένα δωμάτιο, Όταν οι γυιοί νυμφεύονται, συνήθως χτίζουν μια άλλη καλύβα για τον εαυτό τους και τη σύζυγό τους. Η καλύβα χτίζεται εκεί κοντά στο ίδιο κράαλ. Μια συλλογή από καλύβες δείχνει πάντοτε μια οικογενειακή μονάδα.

Η δίαιτά των είναι πολύ απλή και συνίσταται από αλευρώδες φαγητό (αραβόσιτο, ή, «Ινδικό σίτο»), στο οποίο προστίθεται κάποτε λίγο κρέας και κάθε τόσο έχουν ψωμί και σάλτσα. Αυτοί οι Αφρικανοί φαίνονται να είναι πολύ ειρηνικοί και αυτάρκεις, και πρέπει να πω ότι η ύπαιθρος χώρα όπου κατοικούν είναι ωραία. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν μικρά τμήματα γης για καλλιέργεια αραβοσίτου, και όλοι τους έχουν δικά τους βόδια ή γίδια. Μου είπαν ότι μόνο όταν ο Αφρικανός πλησιάζη περισσότερο προς εκείνο που ονομάζομε «πολιτισμό» ενίοτε παραστρατεί και δυσφορεί.

Οπουδήποτε κι αν βρίσκουμε τους Αφρικανούς, σε μεμονωμένους τόπους, σε πόλεις, ή σε αγροκτήματα, αποτελεί ευθύνην του λαού του Ιεχωβά να τους πλησιάζη και να τους λέγη το άγγελμα της Βασιλείας. Τώρα ακριβώς υπάρχουν επτά ως οκτώ χιλιάδες Αφρικανοί αδελφοί σκορπισμένοι σε όλη τη Νοτιοαφρικανική Ένωσι, που λαμβάνουν τακτικά μέρος στη διακήρυξι των νέων. Αν και οι αδελφοί αυτοί είναι καλά ωργανωμένοι για αγνή λατρεία, υπάρχει ακόμη πολύ έργον να γίνη για να φερθούν όλοι σε ωριμότητα. Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα που χρειάζεται ν’ αντιμετωπισθούν στην κήρυξι του ευαγγελίου, διότι οι Αφρικανοί αδελφοί είναι βέβαια σκορπισμένοι σε όλους τους μεμονωμένους τόπους.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΟΜΙΜΟΥ ΒΕΒΑΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Τη δεύτερη ημέρα μετά την επάνοδο μας στο Γιοχάνεσμπουργκ από το Ντάρμπαν, εκάμαμε μια επίσκεψι στο γραφείο του υπάτου αρμοστού της Αυτής Μεγαλειότητος για τη Μπαζουτολάνδη, το Προτεκτοράτον της Μπετσουαναλάνδης και την Σουαζιλάνδη. Από το 1941 υπήρχε απαγόρευσις εισαγωγής των βιβλίων της Εταιρίας Σκοπιά σ’ αυτά τα τρία προτεκτοράτα. Τώρα υπάρχουν μερικοί μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτές τις χώρες, διότι οι Αφρικανοί που κατοικούν σ’ αυτά τα εδάφη έχουν έλθει σ’ επαφή με άλλους Αφρικανούς που ζουν απ’ έξω κι έφεραν την αλήθεια στα εδάφη αυτά. Αφού το έργον εισεχώρησε σ’ αυτά τα τρία προτεκτοράτα, και λόγω του ότι υπάρχουν 21 ομάδες που αποτελούνται από περισσοτέρους των 400 διακόνων που ενασχολούνται στη διακήρυξι των αγαθών νέων, η Εταιρία Σκοπιά κατ’ επανάληψιν προσπάθησε να άρη την απαγόρευσι για να μπορέσουν να σταλούν βιβλία σ’ αυτά τα εδάφη να τα διαβάσουν οι αδελφοί μας. Χωρίς βιβλία είναι δυσκολώτερο να φθάση κανείς σε ωριμότητα.

Αυτά τα ζητήματα ετέθησαν υπ’ όψιν του αρμοστού κι έγινε αίτησις να αρθή η απαγόρευσις. Μπόρεσα να εκθέσω την υπόθεσί μας επί μία ώρα και πλέον και να δώσω μαρτυρία για τη Βασιλεία και για το έργον που εκτελεί η Εταιρία Σκοπιά για την προαγωγή της μελέτης της Γραφής. Μπορέσαμε να μιλήσωμε στον αρχιγραμματέα του αρμοστού και ν’ απαντήσωμε σε όλα τα ερωτήματά του, κι ελπίζομε ειλικρινώς ότι θα γίνη κάποια ενέργεια από την κυβέρνησι της Αυτής Μεγαλειότητος. Αν αρθούν οι περιορισμοί, θα εκδηλωθή ασφαλώς μια πολύ μεγαλύτερη επέκτασις σ’ αυτά τα εδάφη όσον αφορά τη σύναξι των «άλλων προβάτων».

Τότε ακριβώς ο Αδελφός Χένσελ είχε φθάσει από τη Φρητάουν και τη Μονροβία. Τώρα που ήμεθα εδώ και οι δύο, εκανονίσθη να γίνη μια συνάθροισις από την ομάδα του Γκέρμιστον στην Αίθουσα Βασιλείας του Γκέρμιστον. Εν τούτοις ήλθαν πολλοί άνθρωποι από το Ρηφ κι έτσι παρευρέθηκαν συνολικά 725 Ευρωπαίοι. Ο Αδελφός Χένσελ μίλησε πρώτος πάνω στο θέμα «Διακήρυξις του Ονόματός Του» και ετόνισε σαφώς την ευθύνη των δούλων του Ιεχωβά σήμερα ως λαού ο οποίος έχει εκλεγή για να φέρη το όνομά του. Έδωσε ενδιαφέρουσες εκθέσεις της επισκέψεώς του στη Φρητάουν και ανέφερε μερικές πείρες που είχε ακούσει εκεί για το έργον στη Νιγηρία.

Κατόπιν μίλησα εγώ στους αδελφούς και τους συνεβούλευσα για την ανάγκη να φθάσουν σε πλήρη ωριμότητα ως διάκονοι. Ακριβώς όπως οι γονείς είναι πραγματικά ευτυχείς βλέποντας τα παιδιά των ν’ αυξάνουν και να προοδεύουν από το ένα στάδιο της ηλικίας των στο άλλο ώσπου να ανατυχθούν πλήρως, έτσι κι ο Ιεχωβά ευαρεστείται να βλέπη το λαό του να προοδεύη στη Χριστιανική ωριμότητα. Γι’ αυτό το σκοπό είναι πολύ ουσιώδες για μας να κατατοπισθούμε στις 66 επιστολές που μας έχει γράψει ο Ιεχωβά μέσα στη Γραφή και να σκεφθούμε σοβαρά αυτά τα πράγματα, καθώς και να ακολουθήσωμε τη συμβουλή του Θείου λόγου και να κάμωμε δημοσία διακήρυξι της ελπίδος μας.

Κατόπιν ακολούθησαν ημέρες που ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ τις διεθέσαμε στο να διδάσκωμε τους αδελφούς του τμήματος για το πώς να φροντίσουν καλύτερα για τα ανατεθειμένα σ’ αυτούς καθήκοντα.

[Εικόνα στη σελίδα 157]

Οίκος Μπέθελ—Γιοχάννεσμπουργκ

Θριαμβευτική Συνέλευσις Καθαρής Λατρείας στο Γιοχάννεσμπουργκ

Έκθεσις του Ν. Ο. Νορρ, Προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, για το ταξίδι του στην Αφρική

ΟΠΩΣ εσημειώθη στην προηγούμενη έκθεσί μας, ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ εδαπανήσαμε αρκετές ημέρες στα γραφεία του νέου τμήματος του Γιοχάννεσμπουργκ δίνοντας συμβουλές και οδηγίες για να τύχη καλύτερης φροντίδος το έργον. Κατόπιν, τη Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου, ο Αδελφός Φίλιπς, ο υπηρέτης του τμήματος ή επόπτης, κι εγώ επετάξαμε στο Βίντχουκ, πρωτεύουσαν της Νοτιοδυτικής Αφρικής. Λιγώτεροι των 50.000 Ευρωπαίων κατοικούν μέσα στα 317.725 τετραγωνικά μίλια της που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής σε χίλια μίλια. Στα νότια το κυριώτερο επάγγελμα είναι το «καρακιούλ» (προβατοτροφία) και τα αγροτικά, στα βόρεια δε είναι η αγελαδοτροφία. Η χώρα είναι πολύ πλούσια σε μεταλλεύματα, πράγμα που μόλις τελευταίως εξετιμήθη· γι’ αυτό και η μετάλλευσις γοργά αντικαθιστά την αγελαδοτροφία και προβατοτροφία αυξάνοντας σε σπουδαιότητα.

Οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι και αδιάφοροι· έχοντας αφθονία αγαθών του κόσμου τούτου, δεν είναι διατεθειμένοι ν’ αποβλέψουν σ’ ένα νέο κόσμο. Πολλά βιβλία διατίθενται στις τρεις κυριώτερες γλώσσες, Αγγλικήν, Αφρικανικήν και Γερμανικήν. Επειδή η Νοτιοδυτική Αφρική υπήρξε Γερμανική αποικία πριν από το 1914, η Γερμανική επιρροή υπερέχει πολύ.

Το ίδιο το Βίντχουκ είναι μια πόλις περίπου 10.000 Ευρωπαίων και άλλων τόσων Αφρικανών. Οι θερμοπηγές της, που είλκυαν πρώτα κόσμο σ’ αυτό τον τόπο, προμηθεύουν το περισσότερο πόσιμο νερό της πόλεως, το δε ζεστό νερό κατ’ ευθείαν από τους σωλήνας ελκύει πολλούς για λουτρά. Το κλίμα στο σύνολον είναι υγιεινό, διότι το Βίντχουκ απολαμβάνει ιδεώδη καιρό ολόκληρο το έτος.

Τρεις ιεραπόστολοι ειργάζοντο εκεί σχεδόν τρία χρόνια, σ’ αυτή δε την πρώτη των συνέλευσι, έγιναν αντιληπτοί οι καρποί του έργου των. Δέκα μόνον άτομα παρευρέθησαν στις τακτικές συναθροίσεις της συνελεύσεως. Ήταν ακριβώς όπως θα εγίνετο με λίγους στενούς φίλους σε μια εγκάρδια συνομιλία. Αν και δεν ήσαν πολλοί, είχαν όμως έλθει από μεγάλες αποστάσεις για να παρευρεθούν στη συνέλευσι. Όλοι ήσαν άνδρες. Ένα πράγμα που λείπει είναι επαρκείς Γραφικές μελέτες που να διευθύνωνται από τους ιεραποστόλους και τους διακόνους που αφιερώνουν στο έργον μέρος μόνο του χρόνου των. Ίσως λόγω ελλείψεως αδελφής στην εκκλησία έως τώρα, οι γυναίκες συστέλλονται όταν γίνεται έργον. Το βράδυ προσήλθαν 25 άτομα στη δημοσία συνάθροισι, οι περισσότεροι δε ανεγνωρίσθησαν από τους ιεραποστόλους ως ενδιαφερόμενοι για το άγγελμα. Επειδή οι άνθρωποι συχνά δεν αρέσκονται να συναθροίζωνται σε σπίτια άλλων, εκανονίσθη να βρεθή μια Αίθουσα Βασιλείας και να γίνωνται σ’ αυτήν εβδομαδιαίες συναθροίσεις.

Οι άνθρωποι σ’ αυτό τον τόπο είναι πολύ τίμιοι. Οι ιεραπόστολοι μάς είπαν ότι ποτέ δεν κλείνουν τις πόρτες των ούτε κλειδώνουν τα παράθυρά των. Άφηναν έξω τα ποδήλατά των τα δύο τελευταία χρόνια. Πραγματικά, οι άνθρωποι φεύγουν για τις διακοπές των, και λείπουν αρκετές εβδομάδες συνεχώς αφήνοντας ανοιχτές τις θύρες των. Αυτό βέβαια είναι ασύνηθες.

Την Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου, ξεκινήσαμε για την Πραιτωρία, την πρωτεύουσα, κι επισκεφθήκαμε το Υπουργείο Εσωτερικών. Για κάποιο λόγο, άγνωστο ακόμη σ’ εμάς, η κυβέρνησις δεν έκρινε σκόπιμο ν’ αναγνωρίση τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά ή τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ως σώμα θρησκευτικό. Αν και αυτό δεν εμποδίζει την εκτέλεσι του έργου, θίγει όμως σημαντικά την Αφρικανική πλευρά του έργου που κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Συχνά οι ειδικοί περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας εμποδίζονται να κάμουν διευθετήσεις για συνελεύσεις ή να κάμουν διαλέξεις σε περιτοιχισμένους χώρους, διότι η Εταιρία Σκοπιά δεν αναγνωρίζεται ούτε είναι εγγεγραμμένη ως σώμα θρησκευτικό. Πριν από αρκετά χρόνια είχε υποβληθή μια αίτησις στην κυβέρνησι ν’ αναγνωρίση την Εταιρία, αλλά δεν έγινε τίποτε σχετικώς, και γι’ αυτό εζητήσαμε ν’ αναθεωρηθή το ζήτημα. Μπορέσαμε να τους δώσωμε μια καλή μαρτυρία για την αλήθεια και για τις δοξασίες μας και το έργον μας.

ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΙΣ ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το επόμενο μεγάλο γεγονός της επισκέψεώς μας στη Αφρική ήταν η Θριαμβευτική Συνέλευσις Καθαρής Λατρείας που έγινε στο Στάδιο Ουέμπλεϋ του Γιοχάννεσμπουργκ. Το πιο εξέχον πράγμα σ’ αυτήν ήταν ότι Ευρωπαίοι, μη Ευρωπαίοι και Αφρικανοί μπόρεσαν να συναθροισθούν ειρηνικά και αρμονικά. Δεν υπήρχαν οχλαγωγίες ούτε παρεξηγήσεις. Όσοι ήσαν επιφορτισμένοι με την εποπτεία του Σταδίου Ουέμπλεϋ εθαύμασαν πραγματικά για το πόσο καλά επέρασαν και οι τρεις αυτές τάξεις και πόσο καλά επίσης πέρασαν άνθρωποι διαφόρων Αφρικανικών φυλών.

Έπρεπε βέβαια ν’ αναγνωρίσωμε το απαρθέιντ, δηλαδή, τη διάκρισι των φυλών. Οι Ευρωπαίοι ήσαν σ’ ένα τμήμα κατ’ ευθείαν εμπρός στο βήμα. Οι μη Ευρωπαίοι είχαν το τμήμα των στα πλάγια. Οι Αφρικανοί κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της μακρινής πλευράς. Το ευχάριστο ήταν ότι ήμεθα όλοι μαζί στο ίδιο στάδιο λατρεύοντας τον Ιεχωβά εν αγία παρατάξει. Χρειάσθηκε να γίνη υποχώρησις στο πρόγραμμα ενάρξεως της συνελεύσεως που είχε προκαθορισθή για το βράδυ της Παρασκευής, κι έτσι το πρόγραμμα της βραδυάς εκείνης μετετοπίσθη προς τα οπίσω κατά μια μέρα, και η συνέλευσις άρχισε πραγματικά το βράδυ της Πέμπτης κι ετελείωσε το βράδυ της Κυριακής, 14 Δεκεμβρίου.

Πιθανώς το μεγαλύτερο πρόβλημα για να προχωρήση αυτή η συνέλευσις ήταν το να ληφθούν άδειες ταξιδιού για τους Αφρικανούς αδελφούς που κατοικούσαν στη Νατάλ και στη Ζουλουλάνδη. Εχρειάζοντο διαβατήρια για το εξωτερικό για να αναχωρήσουν από τον τόπο των και ειδικές άδειες, αν ήσαν πάνω από δεκαοκτώ ετών, για να μπουν στο Γιοχάννεσμπουργκ και να παραμείνουν έχει περισσότερες από τρεις ημέρες. Επετεύχθη ο εφοδιασμός όλων των Αφρικανών αδελφών, που είχαν τα μέσα να έλθουν, με τέτοια διαβατήρια και άδειες.

Η δημοσία συνάθροισις διεφημίσθη στη γλώσσα Ζουλού και στην Αγγλική και όλοι οι αδελφοί της συνελεύσεως άκουσαν τις ομιλίες σε γλώσσες που καταλάβαιναν. Η αρχική προσφώωησις ήταν ασυνήθης. Ο Αδελφός Μπάρτλετ μίλησε Αγγλιστί στους Ευρωπαίους. Μετά δέκα λεπτά ο Αδελφός Μακ Λούκι μίλησε στην Αφρικανική. Κατόπιν ήλθε ο Αδελφός Γκομπέζε, ο οποίος μίλησε στη γλώσσα Ζουλού από το βήμα του ιδίου ομιλητού, αλλά κυττάζοντας το μεγάλο πλήθος των Αφρικανών αδελφών που ήσαν στην άλλη πλευρά του Σταδίου. Και οι τρεις ομιλίες έγιναν δεκτές μ’ ενθουσιασμό, οι δε Ευρωπαίοι ενώθηκαν στις επευφημίες καθώς ο ομιλητής απηυθύνετο στους Αφρικανούς αδελφούς. Υπήρχε βέβαια ενότης πνεύματος σ’ αυτή τη συγκέντρωσι.

Όσον αφορά τους Ευρωπαίους, αυτοί συχνά ηκούοντο να μιλούν πότε Αφρικανικά και πότε Αγγλικά. Αυτό εγίνετο και πάνω στο Βήμα. Κάποτε ο εισηγητής ανήγγελλε τον επόμενον ομιλητήν στην Αγγλική γλώσσα, ο οποίος θα μιλούσε τότε στην Αφρικανική γλώσσα. Το όλον πρόγραμμα είχε συνυφασμένες τις δύο αυτές γλώσσες και κατά καιρούς εχρησιμοποιούντο οι γλώσσες Ζουλού και Σεσούτο.

Την Πέμπτη βράδυ ο Αδελφός Χένσελ μίλησε στη συνέλευσι και η ομιλία του μετεφράσθη στη γλώσσα Ζουλού, κι έτσι όλη η συνέλευσις μπόρεσε να καταλάβη, και όσα αξιοσημείωτα είπε έγιναν δεκτά με πραγματική χαρά κι ενθουσιασμό. Από τους 3.492 που παρευρέθησαν τότε, οι 2.126 ήσαν Αφρικανοί, 140 μη Ευρωπαίοι και 1.226 Ευρωπαίοι.

Η συνάθροισις την Παρασκευή πρωί ήταν κυρίως αφιερωμένη στους Αφρικανούς αδελφούς, οι δε Ευρωπαίοι βγήκαν στην υπηρεσία του αγρού. Στις 11 μίλησα εγώ στη συνέλευσι για πρώτη φορά με διερμηνείς στις γλώσσες Ζουλού και Σεσούτο. Ετονίσθη το ζήτημα της ωριμότητος. Τους υπεδείχθη η επείγουσα ανάγκη να μάθουν ανάγνωσι και γραφή και εξήρθησαν τα πλεονεκτήματα της αποκτήσεως γνώσεως με ατομική προσπάθεια μάλλον παρά με εξάρτησι από τους άλλους. Άκουσαν προσεκτικά.

Η διατροφή των Αφρικανών αδελφών έπρεπε να γίνη στους χώρους της συνελεύσεως, είτε έβρεχε είτε έκανε καλό καιρό. Η δίαιτα των ήταν απλή: μαγειρευμένο αλευρώδες φαγητό (αλεσμένο αραποσίτι), κρέας και ζωμός. Ο καθείς έφερε μαζί του την κατσαρόλα του ή το πιάτο του. Έστεκαν υπομονητικά στη γραμμή, πολλοί δε απ’ αυτούς ήσαν γυναίκες με παιδιά στη ράχη τους. Όταν έβρεχε, μερικοί έστεκαν στη γραμμή μια ώρα χωρίς γογγυσμούς, ώσπου να μπορέσουν να σερβιρισθούν. Για κάθε παρόντα, αυτό ήταν ένα μάθημα υπομονής και εκτιμήσεως των όσων εγίνοντο γι’ αυτούς.

Οι τέσσερες ημέρες της συνελεύσεως επέρασαν γρήγορα. Οι διάφοροι ομιληταί, μέλη του τμήματος, ιεραπόστολοι της σχολής Γαλαάδ και περιοδεύοντες εκπρόσωποι, έκαμαν τη μια καλή ομιλία μετά την άλλη. Αν δεν καταλαβαίνατε μια γλώσσα, καθόσαστε υπομονητικά και ακούατε, γνωρίζοντας ότι πολλοί άλλοι ετρέφοντο με πνευματική τροφή και ενισχύοντο για περαιτέρω υπηρεσία και αληθινή λατρεία. Το Σαββατόβραδο παρευρίσκοντο 5.441 άτομα και στις 6 εκείνο το βράδυ έγινε το βάπτισμα. Βαπτίσθηκαν το όλον 339. Αν και έπεσε πολλή βροχή τις τέσσερες εκείνες ημέρες, οι αδελφοί ήσαν όλοι πολύ χαρούμενοι, και υπήρχαν αρκετά σκεπασμένα τμήματα με καθίσματα για να έχουν όλοι στεγνές θέσεις.

Την Κυριακή πρωί έγινε η δημοσία διάλεξις πάνω στο θέμα «Είναι Καιρός να Εξετασθή η Οδός του Θεού», προς όφελος εκείνων που μιλούσαν τη γλώσσα Ζουλού. Η ομιλία αυτή είχε διαφημισθή ευρέως και έγινε με χρησιμοποίησι διερμηνέων για τους 5.094 που παρευρέθησαν εκείνο το πρωί παρά τη ραγδαία βροχή. Το απόγευμα στις τέσσερες έγινε η ίδια δημοσία διάλεξις Αγγλιστί μόνο, και παρευρέθησαν 2.173 άτομα περισσότερα· όλοι όσοι άκουσαν τη διάλεξι το πρωί έμειναν και το απόγευμα για να την ακούσουν και πάλι, ήσαν δε συνολικά 7.267 Ευρωπαίοι, μη Ευρωπαίοι και Αφρικανοί.

Βλέποντας την ενότητα και το αγαθό πνεύμα ανάμεσα σ’ όλο τον λαό του Ιεχωβά, θα ήθελε κανείς να παρευρίσκωνται εκεί οι κυβερνητικοί λειτουργοί που τόσο φοβούνται μήπως η κήρυξις των αγαθών νέων της Βασιλείας προξενήση βλάβη στα προτεκτοράτα των, για να παρατηρήσουν την ενότητα και την ειρήνη και το ενιαίο πνεύμα. Τότε δεν θα είχαν πια κανένα λόγο ν’ ανησυχούν. Η αποστολή μας από τον Ιεχωβά είναι να κηρύττωμε το ευαγγέλιο της Βασιλείας και να διδάσκουμε στους ανθρώπους τους υψηλούς ηθικούς κανόνας ζωής και ν’ εκτελούμε την αληθινή λατρεία του Δημιουργού, Ιεχωβά Θεού.

ΕΚΘΕΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΤΡΑΝΣΒΑΛ

Μεταξύ των πολλών ενδιαφερουσών πειρών που ανέφεραν οι περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά (περιφερειακοί υπηρέται), και που κατεδείκνυαν την πρόοδο του έργου μεταξύ των Αφρικανών, ήσαν και οι εξής:

«Έφθασα σιδηροδρομικώς στον πλησιέστερο μικρό σταθμό και ταξίδεψα 12 μίλια έξω στο μεταλλείο μ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο μεταλλευμάτων. Όχι μόνο η άφιξίς μου ανεμένετο ζωηρά από τους είκοσι περίπου Αφρικανούς αδελφούς, αλλά και η είδησις έφθασε στις Ευρωπαϊκές Αρχές. Προς έκπληξίν μου, αντί να μου ζητηθούν μακρές εξηγήσεις για τα ελατήριά μας ή για το θρησκευτικό μας έργον, μου ελέχθη ότι θα μπορούσα ελεύθερα να μπω στην περιοχή των μεταλλειακών εγκαταστάσεων και να κάμω ομιλίες οποιοδήποτε βράδυ στο φωτιζόμενο υπαίθριο θέατρο. Η διεύθυνσις μού παρεχώρησε ένα ωραίο σπιτάκι και τροφή στο συσσίτιο. Γιατί η φιλική αυτή στάσις: Τα ‘παιδιά της Σκοπιάς’ απέκτησαν την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων με το καλό τους έργο, την αγνότητα και την υπακοή τους.

»Έτσι, αντί να δώσωμε την ομιλία, για το πώς να γίνεται η διακονία, στην καλύβα του προεδρεύοντος διακόνου ή έξω από την περιοχή των εγκαταστάσεων στην ‘Αίθουσα Βασιλείας’ (λίγες σειρές ασπρισμένων λίθων σ’ έναν καθαρισμένο δασικό χώρο), μιλήσαμε στο υπαίθριο θέατρο. Η χαρά μας ήταν μεγάλη όταν ήλθαν 202 απρόσκλητα άτομα για ν’ ακούσουν πώς οι αγνοί λατρευταί αφαιρούν όλα τα μαραμένα ίχνη της ειδωλολατρικής ζωής και ζουν και υπηρετούν ως ένα μέρος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Πολλοί παρέμειναν μετά τη συνάθροισι για ν’ απευθύνουν ερωτήσεις και υποσχέθηκαν να έλθουν με τους φίλους των για τη δημοσία ομιλία της επομένης ημέρας.

»Το βράδυ της Τετάρτης έφερε ανακούφισι από ένα καυστικό ήλιο, και κάτω από ένα τερπνό φεγγάρι που έρριχνε τις αχτίδες του πάνω στο απομονωμένο αυτό μεταλλείο, ήλθαν 354 άτομα για τη δημοσία ομιλία. Αυτή η ομιλία είλκυσε τόσο πολλούς διότι μεταφράσθηκε στη γλώσσα Σιανγκάαν που μιλείται από την πλειονότητα της περιοχής.

»Η έναρξις της συνελεύσεως περιοχής το βράδυ της Παρασκευής βρήκε τους καλής θελήσεως ανθρώπους να είναι πολύ περισσότεροι από τους λίγους μάρτυρας του Ιεχωβά που ήλθαν από τις διάφορες μικρές εκκλησίες της περιοχής. Τα φιλικώς διακείμενα παιδιά των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων έδωσαν πολλή προσοχή στις ομιλίες και στις επιδείξεις, οι δε 400 που ήσαν το βράδυ της Παρασκευής αυξήθηκαν σε πάνω από 550 το βράδυ του Σαββάτου.

»Η δημοσία ομιλία της Κυριακής είχε πλήρως διαφημισθή. Αλλ’ αντί να βρούμε ένα αναμένον ακροατήριον στις 3 μ.μ. βρήκαμε ένα ωρυόμενο πλήθος Αφρικανών χορευτών με το τοπικό ταλέντο κι επισκέπτας από ένα γειτονικό μεταλλείο. Τι εκκωφαντικό φρενοκομείο ποδοκροτημάτων, παλλομένων τυμπάνων, και διαπεραστικών σφυριγμάτων! Ο νεαρός προϊστάμενος των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων παρεδέχθη ότι έπρεπε να έχωμε το θέατρο, αλλά δεν μπορούσε ν’ απομακρύνη τους χορευτάς και τους θεατάς. Αποσυρθήκαμε στην Αίθουσα Βασιλείας, στο δάσος, ελπίζοντας ότι όταν θα έληγαν οι βραχείες τελικές ομιλίες θα μπορούσαμε ν’ αναλάβουμε τη χρήσι του θεάτρου για τη δημοσία ομιλία.

»Στις 5 το απόγευμα ο νεαρός προϊστάμενος μετέφερε τους χορευτάς σε άλλο τμήμα της περιοχής, και 707 άτομα άκουαν τη δημοσία ομιλία μας σε συναγωνισμό με όλο τον θόρυβο και τα μακρινά τύμπανα. Όλα πήγαν καλά ως τα μισά της ομιλίας, οπότε ακούσαμε τον αυξανόμενο όγκο των φωνών ν’ αναγγέλλη την επάνοδο των ήδη τελείως δαιμονισμένων χορευτών. Σε λίγο τα σμήνη των καθίδρων ελαφρά ντυμένων Αφρικανών, μεθυσμένων από τον παλλόμενον ρυθμόν, έγιναν ορατοί. Ήλθαν κατ’ ευθείαν σε μας με άγρια πηδηκτά βήματα, με τα μάτια εξωγκωμένα και κυττάζοντα ατενώς, προωθώντας το ακόντιό των στο δεξί χέρι και έχοντας τη δερμάτινη ασπίδα των στο αριστερό χέρι. Έκαμε πολλή αίσθησι όταν ένα μέρος του μανιασμένου πλήθους εισέβαλε μέσ’ από τον μικρό χώρο μεταξύ εμού και του ακροατηρίου.

»Έπρεπε να διακόψωμε την ομιλία καθώς αυτοί τριγύριζαν στην περιοχή του θεάτρου και ο χορός των έφθανε στο κατακόρυφο. Μετά πέντε λεπτά, όταν έφυγε ο όμιλος των επισκεπτών και ο θόρυβος έπαυε σιγά σιγά, επαναλάβαμε την ομιλία. Πολλή ώρα μετά το τέλος της συνελεύσεώς μας ήμεθα απασχολημένοι μιλώντας στους πολλούς νέους ενδιαφερομένους οι οποίοι ήσαν συγκινημένοι κι ευτυχείς με την εισαγωγή των στο ευαγγέλιο του ενδόξου νέου κόσμου του Θεού. Όλοι οι αδελφοί ήσαν πολύ ευγνώμονες στον Ιεχωβά που τόσο μας ευλόγησε και ευώδωσε όλες τις διευθετήσεις για την συνέλευσί μας περιοχής.»

Πράγματι, πείρες σαν αυτήν δείχνουν πώς γίνεται η επέκτασις στη Νότιο Αφρική. Η ανέγερσις του νέου Μπέθελ στο Ελανδσφοντάιν αποτελεί άλλη ένδειξι της ευλογίας του Ιεχωβά στο έργον! Η χαρά της Θριαμβευτικής Συνελεύσεως Καθαρής Λατρείας στο Στάδιο Ουέμπλεϋ το αποδεικνύει αυτό. Προχωρούν κατά χιλιάδας οι Νοτιοαφρικανοί αδελφοί μας εργαζόμενοι για αύξησι.

Η Αληθινή Λατρεία στη Νυασαλάνδη και στη Νότιο Ροδεσία

Συνέχεια της εκθέσεως του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, για το ταξίδι του στην Αφρική

ΜΕΤΑ την αναχώρησί μας από το Γιοχάννεσμπουργκ ο επόμενος σταθμός μας ήταν η Μπλαντάιρ, η κυρία εμπορική πόλις της Νυασαλάνδης. Λόγω των πολλών νεοασφαλτοστρωμένων δρόμων και των νέων κτιρίων, η γενική εμφάνισις της Μπλαντάιρ εβελτιώθη σημαντικά από τον καιρό της τελευταίας μας επισκέψεως, πριν από πέντε χρόνια. Εν τούτοις, τα προβλήματα της προωθήσεως του αγγέλματος της Βασιλείας παραμένουν τα ίδια. Οι Ευρωπαίοι αδελφοί πρέπει να βοηθήσουν τους Αφρικανούς να λάβουν σαφέστερη κατανόησι των Γραφών και να τους βοηθήσουν στην ωργανωμένη τους δράσι, και γι’ αυτό τα τελευταία λίγα χρόνια η Εταιρία Σκοπιά προσπάθησε να στείλη εκεί περισσοτέρους Ευρωπαίους αδελφούς. Αλλ’ αν και αυτό δεν έχει επιτραπή έως τώρα, το έργον επροχώρησε προς το παρόν καλά, ο δε αριθμός των μαρτύρων ηύξησε από 4.918 σε 11.244.

Στις 18 Δεκεμβρίου άρχισαν οι συνελεύσεις της Νυασαλάνδης. Ο Αδελφός Χένσελ υπηρέτησε τους αδελφούς που συγκεντρώθηκαν στη Λίμπε, λίγο έξω από τη Μπλαντάιρ, ενώ εγώ, συνοδευόμενος από τον Αδελφό Μακ Λάκι, υπηρέτη του τμήματος, πήγα αεροπορικώς στη Λιλόνγκβε, όπου εγίνετο άλλη συνέλευσις.

Για τη συνέλευσι της Λιλόνγκβε οι αδελφοί κατεσκεύασαν ένα μεγάλο στέγασμα πάνω από εκατό γυάρδες μάκρος και τριάντα γυάρδες φάρδος, που προφύλασσε από τον ήλιο και κάπως από τη βροχή, με την κωνική του μορφή. Ήσαν 2.500 παρόντες και πέρασαν πολύ χαρούμενα. Μερικοί είχαν έλθει από μακρινές αποστάσεις, και ολίγοι από τα σύνορα ακόμη της Βορείου Ροδεσίας. Ήσαν πολύ εύτακτοι και προσεκτικοί. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νυασαλάνδη είναι φιλήσυχοι και δεν δημιουργούν ταραχές. Δεν ασχολούνται στην πολιτική με κανένα τρόπο, αλλά συγκεντρώνουν την ελπίδα των στη βασιλεία του Θεού.

Ενώ εγώ έκανα δύο ομιλίες στους αδελφούς της Λιλόνγκβε, ο Αδελφός Χένσελ μιλούσε σ’ ένα ακροατήριο 4.000 περίπου ατόμων στη Λίμπε μέσα σ’ ένα ωραίο άλσος από μαγκόδενδρα Σ’ αυτή τη θέσι, μόνο το βήμα, υψωμένο πάνω σε πασσάλους από ινδοκάλομο περίπου οκτώ πόδια πάνω από το έδαφος, ήταν στεγασμένο. Οι μάρτυρες συγκεντρώθηκαν σε σχήμα ωοειδές, καθήμενοι στο έδαφος. Πρέπει να μνημονευθή ότι η υμνολογία και στα δύο μέρη ήταν ασυνήθως ευχάριστη.

Αφού μίλησα στη συνέλευσι της Λιλόνγκβε, έπρεπε να σπεύσω πίσω για τη δημοσία συνάθροισι της Λίμπε, που επρόκειτο ν’ αρχίση στις πέντε. Αν και η επιστροφή μου καθυστέρησε λίγο λόγω θυέλλης, ο καιρός στη Λίμπε ήταν ωραίος όλη τη μέρα και τώρα συγκεντρώθηκαν 5.000 άτομα σε ανοιχτό χώρο για ν’ ακούσουν τη δημοσία διάλεξι. Αργότερα το βράδυ έκαμα την ίδια ομιλία στο Δημαρχείο προς όφελος των Ευρωπαίων, από τους οποίους παρευρέθησαν 35. Και στις δύο συναθροίσεις οι άνθρωποι εξεδήλωσαν ζωηρό ενδιαφέρον για ό,τι ελέγετο όσον αφορά τη μεγάλη ανάγκη του λαού τώρα να εξετάση την οδόν του Θεού.

Την επομένη ημέρα εγώ υπηρέτησα τους αδελφούς στη Λίμπε ενώ ο Αδελφός Χένσελ επέταξε στη Λιλόνγκβε, κι εκεί έδωσε τη δημοσία ομιλία σε 3.000 άτομα. Έτσι, πάνω από 8.000 άτομα άκουσαν τις δημόσιες διαλέξεις στη Νυασαλάνδη. Στη διάρκεια της συνελεύσεως οι αδελφοί ενεθαρρύνθησαν να προωθήσουν το έργον, οι δε αγράμματοι υπεκινήθησαν να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν. Αν και υπάρχει αγραμματωσύνη μεταξύ των αδελφών, αυτή είναι ολιγώτερη από εκείνην που επικρατεί στη χώρα ως σύνολον.

Όταν ήμουν στη Νυασαλάνδη, είχα την ευκαιρία να μιλήσω στους κρατικούς λειτουργούς της Ζόμπας για περισσότερη Ευρωπαϊκή επίβλεψι και για να επιτραπή σε μερικούς ιεραποστόλους να μπουν στη χώρα. Ποια θα είναι η έκβασις είναι δύσκολο να πη κανείς· άσχετα, όμως, του τι κάνει η κυβέρνησις, αν σκοπός της είναι να εμποδίση την αλήθεια από το να φθάση στον λαό ή να χαλαρώση τον ζήλο των μαρτύρων του Ιεχωβά, θα αποτύχη. Μέσα σε πέντε χρόνια ο αριθμός των μαρτύρων υπερεδιπλασιάσθη και μπορούμε ν’ αναμένωμε παρόμοια αύξησι στα προσεχή πέντε έτη.

Για να φθάσωμε στη Μπλαντάιρ, πρώτα έπρεπε να ενοικιάσωμε ένα μικρό αεροπλάνο και χρησιμοποιήσαμε αυτό το ίδιο αεροπλάνο για να μας πάη πίσω στο Σώλσμπαιρυ της Νοτίου Ροδεσίας, τον επόμενο σταθμό μας. Το αεροσκάφος ήταν ένα δικινητήριο διπλανό με πάνινο κάλυμμα. Ο πιλότος, επειδή δεν είχε πάει άλλοτε στη Νυασαλάνδη, δεν εγνώριζε τις τοποθεσίες όλων των βουνών, κι έτσι, λόγω των χαμηλών νεφών, απεφάσισε ν’ ακολουθήση την τεθλασμένην οδόν. Ήταν σαν να ωδηγούσε ένα αμάξι με εκατό μίλια την ώρα, κάνοντας όλες τις στροφές.

Η γη ανυψώνετο, αλλά όχι και τα σύννεφα. Αρκετά μίλια εμπρός μπορούσαμε να ιδούμε ότι τα σύννεφα συνηντώντο με τη γη. Αφού εψαύσαμε τις κορυφές των δένδρων για λίγη ώρα, ενώ τα σύννεφα ήγγιζαν την κορυφή του αεροπλάνου, τελικά δεν απέμενε τίποτε άλλο να γίνη παρά να επιστρέψωμε στο αεροδρόμιο. Ήταν ένα 30 λεπτό ανώμαλο ταξίδι. Στις 9.30΄, μετά μια ώρα, ο άνεμος και ο ήλιος είχαν κάμει τα σύννεφα ν’ ανυψωθούν κι έτσι ξεκινήσαμε για το ταξίδι πάλι. Παίρνοντας άλλη κατεύθυνσι και πετώντας μεταξύ δύο στρωμάτων νεφών, μπορέσαμε να προχωρήσωμε προς τη Νότιο Ροδεσία.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΝΟΤΙΟΥ ΡΟΔΕΣΙΑΣ

Όταν εφθάσαμε στο Σώλσμπαιρυ, η συνέλευαις ήταν ήδη εν προόδω. Χαρήκαμε ιδιαίτερα όταν είδαμε 163 άτομα παρόντα, που ήσαν όλα Ευρωπαίοι. Όταν είχαμε τη συνάθροισί μας στο Σώλσμπαιρυ πριν από πέντε χρόνια, μόνον οκτώ Ευρωπαίοι ήσαν παρόντες. Μέχρι τελευταίως, ήταν πολύ δύσκολο να ενδιαφερθούν Ευρωπαίοι για το έργον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλ’ ακόμη και στην ωραία χώρα της Νοτίου Ροδεσίας υπάρχουν ανησυχίες που ενοχλούν εκείνους οι οποίοι έχουν αγαθή καρδιά και αρχίζουν ν’ αναζητούν ελπίδα. Ο πληθυσμός αποτελείται από 120.000 Ευρωπαίους και 2.000.000 Αφρικανούς.

Λίγο μετά την άφιξί μου σ’ αυτή τη συνέλευσι, έπρεπε ν’ αναχωρήσω για να μιλήσω στην Αφρικανική συνάθροισι. Αυτό απαιτούσε διαδρομή πέντε περίπου μιλίων ως την Πόλι των Ιθαγενών του Χαράρι. Βρήκαμε τους αδελφούς να είναι καθισμένοι στο έδαφος σ’ ένα ευρύχωρο ανοιχτό τόπο και ν’ ακούουν τρεις ομιλητάς. Ο ένας μιλούσε στη γλώσσα Σινυάντζα, ο άλλος στη Σισόνα και ο τρίτος στη Ζουλού, ο ένας κατόπιν του άλλου δίνοντας την ίδια πληροφορία. Αν και δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, μπορούσα να αισθανθώ ότι το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν έκδηλο μεταξύ των ανθρώπων αυτών.

Όταν άρχισα εγώ ο ίδιος να μιλώ στη συνέλευσι, μπορούσα να ιδώ ότι η παλαιά συνήθεια να κάθωνται οι αδελφές στα αριστερά του ομιλητού και οι αδελφοί στο μέσον και στα δεξιά, εγκατελείπετο βαθμιαίως μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά και ολοένα περισσότερο οι γυναίκες κάθονται μαζί με τους άνδρας των. Ήταν μια ωραία θέα, οι 7.300 αυτοί Αφρικανοί αδελφοί, που είχαν συγκεντρωθή από όλα τα μέρη της Νοτίου Ροδεσίας, ν’ απόλαμβάνουν πλήρως τη συνέλευσί των. Ο ουρανός ήταν αίθριος σε όλη τη συνέλευσι.

Την Κυριακή 280 Αφρικανοί αδελφοί βαπτίσθηκαν σ’ έναν ποταμό, και 17 Ευρωπαίοι αδελφοί σε μια δεξαμενή του Σώλσμπαιρυ. Ενώ ο Αδελφός Χένσελ μιλούσε στο ακροατήριο των Ευρωπαίων αδελφών το πρωί, εγώ έκαμα τη δημοσία ομιλία στους Αφρικανούς και παρευρέθησαν 11.000 άτομα. Αργότερα την ίδια μέρα, όταν ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ μιλήσαμε πάλι στους Αφρικανούς, υπήρχαν τουλάχιστον 15.000 άτομα συνηθροισμένα.

Το απόγευμα της Κυριακής έγινε η δημοσία συνάθροισις για τους Ευρωπαίους και παρευρέθησαν 250 άτομα, πράγμα που ήταν εξαίρετο. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι από τα αποτελέσματα, διότι σχεδόν οι μισοί από τους Αφρικανούς ακροατάς και 100 Ευρωπαίοι περίπου παρευρέθησαν στις δημόσιες συναθροίσεις λόγω της πολύ εντατικής διαφημίσεως των διαλέξεων.

Ένα πράγμα που έκαμε εντύπωσι στους Αφρικανούς, στην αστυνομία και στους Ευρωπαίους που παρατηρούσαν την Αφρικανική συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ότι εδώ στο γήπεδο είχαν συγκεντρωθή Αφρικανοί από διάφορες φυλές και από όλα τα μέρη της χώρας, κι εν τούτοις δεν υπήρχαν έριδες, ούτε διαμάχες, ούτε αιματοχυσίες. Σε πολλούς οι οποίοι δεν ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά αυτό εφαίνετο σχεδόν απίστευτο.

Στη Νότιο Ροδεσία οι Αφρικανοί μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζονται από πολλούς Ευρωπαίους ως πολύ καλοί άνθρωποι για να χρησιμοποιηθούν ως υπάλληλοι. Ως παράδειγμα ας λεχθή ότι ο προϊστάμενος ενός Αφρικανοί αδελφού, μηχανικός των σιδηροδρόμων, προσπάθησε ν’ απαλλαγή από τον αδελφό, το δε ζήτημα ήλθε υπό την προσοχή του σταθμάρχου. Η μόνη δικαιολογία που δόθηκε για την απαίτησι απολύσεώς του ήταν ότι αυτός ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο σταθμάρχης ανέφερε το ζήτημα στον επιθεωρητή των σιδηροδρόμων και ερώτησε τι έπρεπε να κάμη. Ο επιθεωρητής απήντησε: «Έχομε εκατοντάδες μάρτυρας του Ιεχωβά που εργάζονται εδώ στο Μπουλαβάγιο και είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Μην απολύσετε αυτό το παιδί.» Εκράτησαν λοιπόν τον αδελφό και τον έθεσαν υπό την επίβλεψι ενός άλλου προϊσταμένου.

Στο Σαμπάνι οι αδελφοί δίνουν τεράστια μαρτυρία για την αλήθεια. Ο διευθυντής ενός μεταλλειακού συγκροτήματος είπε: «Πριν από ένα χρόνο δεν ήθελα ν’ αφήσω τους εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά να μπουν στην περιοχή, αλλά τώρα καταλαβαίνομε ότι οι δικοί σας είναι οι καλύτεροι άνθρωποι που έχομε. Τους τοποθετούμε βαθμιαίως στις πιο υπεύθυνες θέσεις.» Ο διευθυντής του μεταλλείου προσφάτως εξέδωκε ένα δελτίο προς όλους τους Ευρωπαίους υπαλλήλους, όπου έλεγε ότι σε όλους τους Αφρικανούς που είναι μάρτυρες του Ιεχωβά κι εργάζονται υπό τας διαταγάς των, πρέπει να δίδεται άδεια απουσίας για να πηγαίνουν στις συναθροίσεις των και όταν ακόμη είναι απασχολημένοι στις «βάρδιες» τους. Όταν κανείς συγκρίνη τους 10.315 μάρτυρας στη Νότιο Ροδεσία τώρα με τους 3.044 του 1947, θα εκτιμήση πόσο μεγάλη αύξησις έγινε εκεί.

Το έργον αυξάνει τόσο γοργά εδώ, ώστε εκρίθη σκόπιμο ν’ αγορασθή ένα σπίτι σ’ ένα ωραίο μέρος του Σώλσμπαιρυ,—που μπορεί να ονομασθή η βασιλούπολις της Κεντρώας Αφρικής—για τη στέγασι των ιεραποστόλων και του τμήματος. Ελήφθη φροντίδα ώστε οι Ευρωπαίοι αδελφοί να έχουν μεγαλύτερη προσωπική επίβλεψι στις Αφρικανικές ομάδες και να γίνεται επιμελέστερη εκπαίδευσις στους Αφρικανούς περιοδεύοντας εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά, που είναι γνωστοί ως υπηρέται περιοχής. Αν και υπάρχει εξαιρετική ειρήνη και ενότης μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι Αφρικανοί αδελφοί μας φροντίζουν ωστόσο πολύ να βελτιώνωνται συνεχώς. Η προοπτική θεοκρατικής επεκτάσεως στη Νότιο Ροδεσία είναι πολύ ενθαρρυντική.

Η Χριστιανοσύνη Προχωρεί στη Βόρειο Ροδεσία και στην Αιθιοπία

Συνέχεια της εκθέσεως για το ταξίδι που έκαμε στην Αφρική ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, μαζί με τον γραμματέα του

ΑΠΟ τις 17 Νοεμβρίου, οπότε φύγαμε από τη Νέα Υόρκη, είχαμε επισκεφθή τη Σιέρρα Λεόνε, τη Λιβερία, τη Νότιο Αφρική, τη Νυασαλάνδη, τη Νότιο Ροδεσία, και τώρα, στις 24 Δεκεμβρίου, εφθάναμε στη Λουζάκα, πρωτεύουσα της Βορείου Ροδεσίας. Μια συνάθροισις είχε ορισθή για τους Ευρωπαίους αδελφούς και δεκαεπτά παρευρέθησαν εκείνο το βράδυ. Σημαντική αύξησις από την τελευταία μας επίσκεψι, πριν από πέντε χρόνια, οπότε μόνον ένας Ευρωπαίος εξεδήλωσε ενδιαφέρον. Το πρωί της 26ης του μηνός επετάξαμε από τη Λουζάκα στη Ντόλα, και υστέρα με αυτοκίνητο προχωρήσαμε σαράντα μίλια στο Κίτβε, στο Κόππερ Μπελτ της Βορείου Ροδεσίας, όπου επρόκειτο να γίνη η εθνική συνέλευσις, 26 έως 28 Δεκεμβρίου.

Μια μεγάλη έκτασις στα περίχωρα μιας από τις μεταλλευτικές κατασκηνώσεις, της Νκάνα, ετέθη στη διάθεσι της Εταιρίας Σκοπιά δωρεάν από τη μεταλλευτική εταιρία. Επειδή θα ήταν αδύνατο να καταλύσουν σε ιδιωτικές κατοικίες οι χιλιάδες που ανεμένοντο, οι αδελφοί ανήγειραν δεκαεπτά στεγάσματα, μερικά των οποίων ήσαν μήκους 700 ποδών. Καθώς επλησίαζε η συνέλευσις κατεφαίνετο ότι αυτά δεν θα επαρκούσαν. Επειδή δεν υπήρχαν διαθέσιμα άλλα υλικά για την κατασκευή χορτοπλέκτων στεγών, κατεσκευάσθη ένα δεύτερο «στρώμα» από πλάκες ινδοκαλάμου για τρία από τα στεγάσματα και επεξετάθη σε όλο το μήκος των. Έτσι τα στεγάσματα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν 8.004 άτομα· άλλοι τόσοι περίπου εξυπηρετήθησαν στα σπίτια των αδελφών και του κοινού. Τα επτά στεγάσματα ύπνου ήσαν σαν γιγάντειες ακτίνες τροχών με την κονίστρα των καθισμάτων ως άξονα.

Στην κονίστρα αυτή είχαν ανεγερθή πάγκοι από ινδοκάλαμο για να καθήσουν σ’ αυτούς πάνω από 18.000 άτομα, ήσαν δε τοποθετημένοι με πτέρυγες διαχωρισμού σε ημικυκλικό σχήμα. Μια ωραία εξέδρα είχε κατασκευασθή με την ισοπέδωσι ενός μεγάλου εγκαταλελειμμένου μυρμηκολόφου και την ανέγερσι ενός στεγάσματος σκεπασμένου με χόρτο. Στο πίσω μέρος της εξέδρας υπήρχε το εδάφιο του έτους 1953 των μαρτύρων του Ιεχωβά, «Λατρεύσατε τον Ιεχωβά εν Αγία Παρατάξει», στη γλώσσα Σιμπέμπα. Κτίρια επίσης ανηγέρθησαν για να στεγάσουν τα διάφορα τμήματα της συνελεύσεως.

Ένα τέτοιο εκτενές οικοδομικό σχέδιο περιελάμβανε τον χειρισμό περίπου 30.000 δεσμών χόρτου, 3.500 μεγάλων πασσάλων και 16 φορτηγών αυτοκινήτων γεμάτων από πασσάλους ινδοκαλάμου. Επιπροσθέτως εκομίσθησαν 60 φορτηγά αυτοκίνητα διχαλωτών πασσάλων για την κατασκευή των καθισμάτων. Εφέρθησαν επίσης πολλά υλικά από τους αδελφούς με ποδήλατα και από αδελφές πάνω στα κεφάλια τους. Το κόστος του υλικού ήταν ελάχιστο, διότι αυτό είχε κοπή από τους αδελφούς από τα πλησίον δάση. Όλο αυτό το έργον ανταμείφθηκε καλά, διότι η συνέλευσις απεδείχθη ότι ήταν η ευτυχέστερη που έγινε ποτέ από τον λαό του Ιεχωβά στη Βόρειο Ροδεσία. Πράγματι, αυτή ήταν η μεγαλύτερη συνέλευσις που έγινε ποτέ σε οποιοδήποτε μέρος της Νοτίου Αφρικής.

Οι αδελφοί ήλθαν πεζή, με ποδήλατα, με φορτηγά αυτοκίνητα, με λεωφορεία και με τραίνα. Μερικοί εταξίδεψαν δύο εβδομάδες με ποδήλατα από το βόρειο τμήμα της χώρας που απέχει πάνω από 500 μίλια· ήλθαν αδελφοί φέρνοντας τις γυναίκες των και τα παιδιά των με τα ποδήλατά των, πάνω από ακαθάρτους δρόμους και μέσ’ από δασώδεις περιοχές. Από τα νοτιοανατολικά μερικοί επεζοπόρησαν τέσσερες ημέρες μέσ’ από μια έκτασι γεμάτη από άγρια θηρία, και υστέρα εταξίδεψαν άλλες δύο ημέρες με πρωτόγονο λεωφορείο για να φθάσουν στη συνέλευσι. Από τα νοτιοδυτικά ήλθαν εν μέρει με πλοίο από τον Ζαμβέζη ποταμό, και έπειτα σιδηροδρομικώς ταξίδι πέντε ημερών. Αδελφοί της φυλής Μαχούσα από την Τανγκανίκα επώλησαν τις αγελάδες των για να εξοικονομήσουν τις επτά λίρες Αγγλίας για το ταξίδι, που διαρκούσε μια εβδομάδα η μετάβασις, κι άλλη μία η επιστροφή. Μάλιστα, γνωρίζοντας ότι η συνέλευσις αποτελούσε διάταξιν της οργανώσεως του Ιεχωβά, οι αδελφοί ήσαν αποφασισμένοι να πάνε. Τίποτε δεν μπορούσε να τους σταματήση. Όλοι οι δρόμοι ωδηγούσαν στη θεοκρατική συνέλευσι.

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΙΤΒΕ

Και τι ευλογία επεφυλάσσετο σ’ αυτούς τους αδελφούς όταν έφθασαν στη συνέλευσι! Ταξιδεύοντας ένας μέσα από τα δένδρα με αυτοκίνητο, ήλθε ξαφνικά στη συνέλευσι, και είδε ν’ απλώνεται μπροστά του ένα αλησμόνητο θέαμα. Κάτω από τον ανοιχτό ουρανό καθόταν το τεράστιο αυτό πλήθος των Αφρικανών μαρτύρων, τα δε πολύχρωμα καπέλλα που φορούσαν οι αδελφές έδιναν την εντύπωσι ενός κήπου με λουλούδια κάθε αποχρώσεως. Ήσαν εύτακτοι, κι έδιναν πολλή προσοχή σε ό,τι ελέγετο, προσπαθώντας να μη χάσουν ούτε λέξι. Και μήπως δεν είχαν έλθει από πολλών μιλίων απόστασι γι’ αυτό και μόνο;

Εν τούτοις, υπήρχε κάτι που έκανε μεγαλύτερη ακόμη εντύπωσι σ’ έναν επισκέπτη της συνελεύσεως—η υμνωδία! Οδηγούμενη από ένα χορό 1.010 ατόμων, η υμνωδία της συνελεύσεως αυτής αποτελούσε κάτι που προξενούσε ρίγη συγκινήσεως, κι έφερνε δάκρυα στα μάτια, τόσο ωραία ήταν. Δεν χρειάσθηκαν μουσικά όργανα. Πραγματικά, αυτά θα ήσαν εκτός τόπου. Με το σήμα που εδόθη από τον οδηγό, άρχισαν· ό,τι δε φαινόταν να είναι μια περίπλοκη πολύφωνη υμνωδία απεδίδετο με θαυμαστή ευχέρεια. Η αρμονία ήταν εξαίρετη, ο δε ήχος ερχόταν πρώτα σαν τον ψίθυρο των δένδρων στον άνεμο κι έφθανε σ’ ένα μεγαλειώδες κορύφωμα, σαν τον ήχο χιλίων αυλών. Αν και συνέθεσαν οι ίδιοι μέγα μέρος της μουσικής, μερικά δε από τα λόγια είναι και γι’ αυτούς πρωτότυπα (βασισμένα σε Γραφικά εδάφια), οι ύμνοι των όλοι συγκεντρώνονται γύρω από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού, ακριβώς όπως και οι ύμνοι που ψάλλουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε άλλα μέρη της γης.

Η συνέλευσις άρχισε με σχεδόν 14.000 ακροατάς, την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου. Την ημέρα εκείνη 1.195 άτομα εσυμβόλισαν με το βάπτισμα την αφιέρωσί τους να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά. Το Σάββατο το πρωί παρευρέθησαν 16.000 άτομα, και όταν ήλθε η ώρα της δημοσίας συναθροίσεως 20.000 άτομα κατέκλυσαν την κονίστρα και εξεχείλισαν στη γύρω περιοχή. Με τη φιλάγαθη βοήθεια ενός εντοπίου Ευρωπαίου, το ηχητικό σύστημα ήταν σχεδόν τέλειο, και το τεράστιο πλήθος άκουσε εύκολα κάθε λέξι της δημοσίας διαλέξεως «Είναι Καιρός να Εξετασθή η Οδός του Θεού.»

Οι αδελφοί που ήλθαν στη συνέλευσι, ήλθαν να μάθουν την αγνή λατρεία και τον τρόπο να ζουν μαζί ως μέλη της κοινωνίας ενός νέου κόσμου. Είχαν αφήσει πίσω τους τις πολλές δεισιδαίμονες κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου. Λόγου χάριν: Σε μερικές περιφέρειες, όταν πεθαίνη ένας άνθρωπος, οι αδελφοί του δεν επιτρέπεται να πλυθούν επί τρεις μήνες. Σε άλλα μέρη, όταν συμβή θάνατος, ολόκληρη η κοινότης αγρυπνεί όλη τη νύχτα χτυπώντας τύμπανα και βαρυστενάζοντας για να απομακρυνθούν τα κακά πνεύματα. Σε άλλο ακόμη μέρος, αν πεθάνη ο προύχων του χωριού, όλοι οι χωρικοί μετακομίζουν σε άλλο τόπο, αφήνοντας τα σπίτια των και τους κήπους των για να μην επιστρέψη το πνεύμα του νεκρού προύχοντος και τους διαταράξη. Μια άλλη δεισιδαιμονία απαιτεί να τεθή κάποιο φάρμακο στο άνω χείλος ενός νεογέννητου βρέφους για να βγουν πρώτα τα επάνω δόντια του· αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να μετατραπή το βρέφος σε κροκόδειλο! Λοιπόν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εγκαταλείπουν αυτές τις συνήθειες, διότι καταλαβαίνουν ότι είναι μωρές και δαιμονικές.

Μια συνέλευσις για τους Ευρωπαίους αδελφούς έγινε επίσης στο Κίτβε. Αυτή παρέσχε μια ευχάριστη έκπληξι, διότι όταν είχαμε επισκεφθή τη χώρα προηγουμένως, πριν από πέντε χρόνια, καμμιά Ευρωπαϊκή συνέλευσις δεν μπορούσε να γίνη, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχαν Ευρωπαϊκές εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βόρειο Ροδεσία. Αυτή τη φορά στη δημοσία ομιλία ήσαν παρόντες 145, με ένα ανώτατο όριο 92 ατόμων στις άλλες συνεδριάσεις της συνελεύσεως. Επτά Ευρωπαίοι εβαπτίσθησαν.

Και στις δύο συνελεύσεις επεδείχθη και εδόθη στην κυκλοφορία η δευτέρα έκδοσις του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής», προς μεγάλην χαράν των αδελφών. Δεν είχαν λάβει την πρώτη έκδοσι λόγω απαγορεύσεως της εισαγωγής.

Εξαίρετη σχετικά με τις συνελεύσεις ήταν η συνεργασία των διαφόρων επισήμων με τους οποίους έπρεπε να επικοινωνήσωμε—μεγάλη αλλαγή από πενταετίας, οπότε και η απλή μνεία του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» ήγειρε ανταγωνισμό από τους περισσοτέρους.

Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στη Βόρειο Ροδεσία που θέλουν να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά δεν θα τους επιτρέψωμε να ονομάζωνται έτσι ώσπου να τους εξετάσωμε πρώτα και να βεβαιωθούμε ότι αυτοί γνωρίζουν τις διδασκαλίες του Χριστού και τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού. Κατόπιν, μετά τον συμβολισμό με το εν ύδατι βάπτισμα της αφιερώσεώς των να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά, θα τους επιτρέψωμε να λέγουν ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που αποτελούν τώρα το μεγαλύτερο ενοποιημένο σώμα στη Βόρειο Ροδεσία, είναι ενός πνεύματος, ό,τι δε θέλουν και ό,τι κηρύττουν είναι η βασιλεία του Θεού, η μόνη ελπίδα του κόσμου. Διάφορες πολιτικές φατρίες και άλλες ομάδες θα ήθελαν να κάμουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά να έχουν κάποια ανάμιξι στα δικά τους κινήματα και να τους παρέχουν υποστήριξι. Μερικοί άνθρωποι επιρροής τέτοιων μεγάλων οργανώσεων παρευρέθησαν στην Αφρικανική συνέλευσι για ν’ ακούσουν τι ελέχθη και να ιδούν πώς εκανονίσαμε τις υποθέσεις μας. Έμειναν σε απόλυτο βαθμό έκπληκτοι που είδαν τέτοια ευταξία και ειρηνικότητα μολονότι οι άνθρωποι προήρχοντο από κάθε μέρος της Βορείου Ροδεσίας και εκπροσωπούσαν όλες τις φυλές. Το πνεύμα του Θεού απειργάσθη θαύματα, αλλ’ ο κόσμος δεν θα δεχθή αυτή την εξήγησι. Νομίζουν πως υπάρχει κάτι άλλο πίσω απ’ αυτό που προξενεί αυτή την ενότητα της ενεργείας. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν το πνεύμα του Ιεχωβά διότι μελετούν τον λόγον του, τον πιστεύουν και τον κηρύττουν.

ΜΕΣΩ ΚΕΝΥΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Τη Δευτέρα, 29 Δεκεμβρίου, αναχωρήσαμε για τη Ντόλα για να προλάβωμε εκεί το αεροπλάνο μας για την Αιθιοπία. Καθ’ οδόν εσταματήσαμε τη νύχτα στο Ναϊρόμπι, όπου έπρεπε να κάμωμε συνδέσεις για τις Αιθιοπικές αεροπορικές γραμμές. Φιλοξενηθήκαμε στο σπίτι ενός μάρτυρος του Ιεχωβά, και από τις 6.45΄ το βράδυ ως τις 12.30΄ π.μ. είχαμε μια συνάθροισι με οκτώ αδελφούς και αδελφές, δύο από τους οποίους είχαν ταξιδέψει εκατοντάδες μίλια πάνω από σκονισμένους δρόμους για να είναι μαζί με τους αδελφούς του Ναϊρόμπι σ’ αυτή τη συνάθροισι. Απηντήσαμε στα πολλά των ερωτήματα και τους εδώσαμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το έργον και την οργάνωσι του Ιεχωβά και για το τι φρονούμε ότι να γίνη στην Κένυα και στην Ουγκάντα.

Νωρίς το άλλο πρωί αναχωρήσαμε από το Ναϊρόμπι και σε λίγο περάσαμε πάνω από το Όρος Κένυα, περίπου 17.000 ποδών ύψους. Μακριά κάτω ήσαν οι πεδιάδες και οι ζούγκλες της Κένυας. Είδαμε επίσης πολλές λίμνες μεταξύ του Ναϊρόμπι, πρωτευούσης της Κένυας, και της Αντίς Αμπέμπα, πρωτευούσης της Αιθιοπίας. Η Αφρική πράγματι παρέχει πολλά αξιοθέατα και ωραία μέρη από αέρος.

Στην Αντίς Αμπέμπα μάς συνήντησαν αδελφοί στο αεροδρόμιο και είχαμε μια ωραία διαδρομή ως το κέντρον της πόλεως. Η πόλις έχει πληθυσμό περίπου 300.000 κατοίκους και κείται σ’ ένα ύψωμα 8.000 ποδών. Εκεί βρήκαμε ένα σύγχρονο πολιτισμό οικοδομημένο παράλληλα σ’ έναν παλαιό, καθώς και πολλά κτίρια που τα είχαν αρχίσει οι Ιταλοί όταν κατέλαβαν τη χώρα, και τα οποία δεν ήσαν αποτελειωμένα λόγω της αιφνιδίας αποχωρήσεώς των.

Η Αιθιοπία κείται στο ανατολικό μέρος της Αφρικής, το δε νότιο μέρος της είναι μόλις 250 μίλια προς βορράν του Ισημερινού. Το μεγαλύτερο μέρος από τις πόλεις και τα χωριά βρίσκονται πάνω σε ψηλά οροπέδια, που παρέχουν διαρκή άνοιξι για τους κατοίκους. Ο πρώτος ιεραπόστολος της Σκοπιάς έφθασε στην Αιθιοπία τον Σεπτέμβριο του 1950. Τώρα υπάρχουν ένδεκα στη χώρα, και ιδρύθησαν τρεις εκκλησίες. Επειδή η κυβέρνησις ζητεί να βοηθήσουν οι ιεραπόστολοι στην εκπαίδευσι των κατοίκων, η Εταιρία έθεσε τώρα σε λειτουργία δύο προκαταρκτικά σχολεία, στο Χαράρ και στην Ντίρε Ντάουα, κι ένα νυκτερινό σχολείο στην Αντίς Αμπέμπα.

Η τοπική γλώσσα, η Αμχαρική, παρουσιάζει ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι μια πολύ αρχαία γλώσσα, και από μερικές απόψεις μοιάζει με την Εβραϊκή και με την Αραβική. Το αλφάβητο της έχει 276 γράμματα, με δικό του ιδιαίτερο ήχο το καθένα. Μερικά είναι παράξενες εκρηκτικές εκφράσεις, αλλά δε είναι κακκαβιστικοί ήχοι.

Μια συνέλευσις είχε ορισθή για τέσσερις ημέρες, και οι σπουδασταί προσεκλήθησαν να παρευρεθούν, το δε σχολείο ήταν κλειστό στη διάρκεια της συνελεύσεως. Όταν άρχισε η συνέλευσις, οι ιεραπόστολοι που ήσαν στη χώρα—ένας πεντέμισυ μήνες—εχάρησαν που είδαν να ενεργή ένας από όλους τους ως εισηγητής και να κάνη μια ενθουσιώδη προσφώνησι υποδοχής. Και οι Αμχαρικοί αδελφοί έμειναν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι.

Εκείνο το βράδυ ο Αδελφός Χένσελ μίλησε στους εξήντα έναν παρόντας μέσω διερμηνέως πάνω στο θέμα «Ακεραιότης». Ανεχώρησε το Σάββατο 3 Ιανουαρίου, για να φροντίση να διορίση ομιλητάς στο Κάιρο, ενώ εγώ παρέμεινα ως τη Δευτέρα και μίλησα στους αδελφούς κατ’ επανάληψιν το Σάββατο και την Κυριακή. Ένα υψηλό σημείο της συνελεύσεως ήταν το βάπτισμα, που έγινε σ’ ένα μικρό ποτάμι περιφραγμένο λιγάκι για να γίνη το νερό αρκετά βαθύ για το βάπτισμα. Έξη άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το βάπτισμα.

ΟΙ ΑΙΘΙΟΠΕΣ ΕΚΔΗΛΩΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Οι ιεραπόστολοι είπαν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πείρες. Λίγο μετά την άφιξι εκείνων που είχαν διορισθή στη Ντίρε Ντάουα, από μέρα σε μέρα άτομα καλής θελήσεως επήγαιναν στον ιεραποστολικό οίκο κατά ομίλους δεκαπέντε περίπου ατόμων για να τους παρακαλέσουν να συμμελετήσουν τη Γραφή μαζί τους. Στην αρχή αυτό ηύξησε σε τέτοιο σημείο ώστε ήταν αδύνατο να γίνη συμμελέτη με όλους. Γι’ αυτό οι ιεραπόστολοι μετέτρεψαν τις συμμελέτες των σε διαλέξεις, δίνοντας μια διαφορετική δημοσία διάλεξι κάθε βράδυ επί ένα μήνα.

Στην αρχή ενομίσθη πώς αυτό το ενδιαφέρον ωφείλετο στο ότι επρόκειτο για μια νέα ιεραποστολή και ότι το ενδιαφέρον θα εχαλαρώνετο όταν θα εφθείρετο το νεοφανές της. Όχι όμως, το ενδιαφέρον διετηρήθη. Άρχισαν να γίνονται πολλές Γραφικές συμμελέτες και μερικοί από εκείνους που άκουσαν αυτή τη σειρά των ομιλιών έλαβαν μια σταθερή στάσι υπέρ των αρχών της αληθείας και τώρα κηρύττουν σε άλλους. Ένας όμιλος πέντε Αράβων έρχεται τακτικά για Γραφική μελέτη, η οποία γίνεται στην Αραβική και στην Αγγλική.

Οι ύαινες είναι τόσο πολυάριθμες σ’ αυτή την περιφέρεια ώστε πολλοί άνθρωποι φοβούνται να βγουν έξω τη νύχτα. Συνεπώς, λίγες μόνο μελέτες γίνονται τα βράδυα. Όσοι ριψοκινδυνεύουν βγαίνοντας, φέρουν μαζί τους ένα μεγάλο ρόπαλο για προστασία τους.

Ο ανώτατος αριθμός επισκεπτών για μελέτη σε ένα απόγευμα ήταν πενήντα. Ήσαν ερευνώντες σπουδασταί της Σουηδικής Ιεραποστολής οι οποίοι ήλθαν στον οίκον για να υποβάλουν ερωτήσεις. Επικριτικοί ήσαν στην αρχή, αλλά τόσο εξεπλάγησαν από τις έτοιμες απαντήσεις που έλαβαν, ώστε σύντομα άφησαν τους ιεραποστόλους να προχωρήσουν κατ’ ευθείαν μιλώντας για τον νέο κόσμο. Όταν έληξε η ομιλία, ο σαρκασμός αντικατεστάθη από πραότητα και ταπεινότητα. Ο άνθρωπος που είχε αναλάβει την ηγεσία, ρώτησε αν μπορούσε να έχη μια τακτική Γραφική μελέτη.

Στη δεύτερή του επίσκεψι έφθασε νωρίς και άκουσε την περίληψι προηγουμένου μαθήματος που κατεδείκνυε ότι δεν υπάρχει τριάς. Κατάπληκτος ανεφώνησε, «Εννοείτε ότι ο Ιησούς δεν είναι Θεός;» Του εδόθη περαιτέρω επεξήγησις και ύστερα ξαναγύρισε στην αποστολή του και τους είπε ότι η Γραφή δεν διδάσκει την τριάδα. Η μόνη απάντησις που έλαβε ήταν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ψευδοπροφήται και ότι δεν έπρεπε να τους ακούη. Μη ικανοποιημένος απ’ αυτή την απάντησι, εξακολούθησε τη μελέτη του και τώρα αισθάνεται πώς θέλει να είναι το ορθόν είδος διακόνου, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ένα άλλο παράδειγμα σε άλλη περιοχή ήταν η περίπτωσις ενός νεαρού που ήταν σπουδαστής ιερεύς. Δεν μπορούσε να μιλήση ούτε λέξι Αγγλικά. Ο ιεραπόστολος τον καιρό εκείνο δεν μπορούσε να μιλήση ούτε λέξι στην Αμχαρική, κι έτσι η πρώτη των συζήτησις έγινε με διερμηνέα. Όταν παρουσιάσθησαν αντίμαχα σημεία, ο σπουδαστής ιερεύς ήθελε να προσφύγη στην αρχαιόγλωσση Βίβλο που ήταν στη γλώσσα Γκηζ. Αυτή είναι μια νεκρή γλώσσα που δεν χρησιμοποιείται από τον λαό, αλλά μόνο από εκείνους που σπουδάζουν για να γίνουν ιερείς. Αυτή η μετάφρασις της Γραφής θεωρείται ως αυθεντική. Απεδείχθη ότι είναι πολύ καλή, και δεν έχει το προσφιλές εκείνο εδάφιο των τριαδιστών, 1 Ιωάννου 5:7: «Τρεις είναι οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα· και ούτοι οι τρεις είναι έν,» που βρίσκεται στην Αγγλική Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου. Έτσι ο σπουδαστής ιερεύς αντελήφθη πολύ γρήγορα ότι η όλη διδασκαλία της τριάδος είναι πεπλανημένη. Πολλά άλλα σημεία της συζητήσεως διευκρινίσθησαν με βάσι τη Γραφή Γκηζ και σε λίγο ο σπουδαστής ιερεύς άλλαξε στάσι. Επήγαινε για συμμελέτες τρεις ή τέσσερες φορές την εβδομάδα, φέρνοντας κι άλλους μαζί του. Εγκατέλειψε το ιεροσπουδαστήριο όπου εξεπαιδεύετο και πήγε μ’ έναν Αιθίοπα αδελφό. Μίλησαν για την αλήθεια πολλές ώρες.

Την επομένη ημέρα το πρωί ο γραμματεύς της ιερατικής σχολής ήλθε στην ιεραποστολή μαζί μ’ έναν αστυνομικό και απήγαγε τον σπουδαστή ιερέα. Ήταν μια πυρετώδης ημέρα, κι επήγαιναν από το ένα γραφείο στο άλλο, στον γραμματέα του διευθυντού της σχολής, στους καθηγητάς της σχολής, στην αστυνομία, κι εφαίνετο πώς κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να γίνη τώρα μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Οι ιεραπόστολοι ήσαν αναμεμιγμένοι διότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο που άλλαζε πεποιθήσεις και δεν επίστευε πια σύμφωνα με την κρατική εκκλησία. Εζητήθη από τους ιεραποστόλους να εκθέσουν την υπόθεσι, αυτοί δε ετόνισαν απλά και καθαρά ότι ο ιερεύς αυτός είχε έλθει στην ιεραποστολή των οικειοθελώς, θέλοντας να μελετήση. Είχε πλήρη άδεια του διευθυντού της σχολής να ανακαλύψη τι πιστεύουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι αδελφοί στάθηκαν δίπλα σ’ αυτόν τον νεανίαν και τον υπερήσπισαν ενώπιον των κατηγόρων του.

Αργότερα ενεκλείσθη σ’ ένα ιεροσπουδαστήριο τέσσερες ημέρες. Τελικά όμως απέστειλε σημείωμα στους ιεραποστόλους, λέγοντάς τους να μη λυπούνται γι’ αυτόν. Έχαιρε που ήταν δέσμιος χάριν του Ιεχωβά. «Μη νομίσετε πώς θα πάω μ’ αυτούς», είπε. ‘Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί το άροτρον παρατηρεί εις τα οπίσω.’

Την πέμπτη ημέρα της φυλακίσεώς του κατώρθωσε να κάμη τους ιδιαιτέρους φρουρούς του να τον πάνε στην ιεραποστολή και είπε στους αδελφούς ότι θα εστέλλετο στην Αντίς Αμπέμπα. Αυτό και έγινε, αλλά λίγο μετά την άφιξί του στην Αντίς Αμπέμπα επετράπη ν’ αφεθή ελεύθερος. Παρακολουθούσε τις συναθροίσεις των αδελφών στην Αντίς Αμπέμπα. Ήλθε στη συνέλευσι κι εκεί εβαπτίσθη μαζί με τους άλλους αδελφούς. Είναι πολύ ζηλωτής και πρόθυμος να κηρύξη το ευαγγέλιο.

Πολύ περισσότερες πείρες μπορούσαν να λεχθούν που καταδεικνύουν την προθυμία των ανθρώπων να μάθουν την αλήθεια. Η διευθέτησις Γραφικών μελετών αποτελεί απλούν ζήτημα. Όλοι οι ιεραπόστολοι έχουν πολύ περισσότερες Γραφικές μελέτες από όσες μπορούν να διεξαγάγουν. Αναμένομε μεγάλες αυξήσεις σ’ αυτή τη χώρα, αν και οι αδελφοί έχουν να διδάξουν και σχολικά μαθήματα εκτός από τη φροντίδα για τη διδασκαλία της αληθείας σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Ήταν χαρά μας να είμεθα μαζί τους.

Η Αληθινή Λατρεία Προοδεύει στη Βόρειο Αφρική και στην Ιβηρική Χερσόνησο

Τέλος της εκθέσεως για το ταξίδι που έκαμε στην Αφρική ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, και ο γραμματεύς του

ΕΥΤΥΧΗΣ ήταν ο όμιλος που άφησα πίσω στην Αιθιοπία καθώς πετούσα προς το Κάιρο. Καθ’ οδόν σταματήσαμε λίγες ώρες στην Ερυθραία για επισκευή των μηχανών. Όταν έφθασα στο Κάιρο ο Αδελφός Χένσελ, ο γραμματεύς μου, είχε ήδη αναχωρήσει για την επίσκεψί του στην Τρίπολι της Λιβύης. Στη διάρκεια της παραμονής του στο Κάιρο είχε ομιλήσει σε 92 μάρτυρας του Ιεχωβά συναθροισμένους σε συνέλευσι κι έδωσε δημοσία διάλεξι στην οποία παρευρέθησαν 182 άτομα.

Για μένα εκανονίσθη να πάω στην Αλεξάνδρεια για να μιλήσω στους εκεί αδελφούς. Στις 6 μ.μ. συνήλθαν οι διάφορες εκκλησίες της Αλεξανδρείας, η Γαλλική, η Αραβική και η Ελληνική, και τους μίλησα μέσω δύο διερμηνέων, που ο ένας τους εγνώριζε Ελληνικά και Γαλλικά, ο δε άλλος Αραβικά. Παρόντες ήσαν 257, πολύ περισσότεροι από όσους υπηρέτησα πριν από πέντε χρόνια. Την άλλη μέρα το πρωί επεστρέψαμε στο Κάιρο σιδηροδρομικώς. Το βράδυ 116 αδελφοί παρευρέθησαν στην κεντρική συνάθροισι και δόθηκε πάλι η ομιλία σε τρεις γλώσσες.

Επέταξα στο Αλγέριο μέσω Παρισίων, όπου είχα μια δωδεκάωρη διακοπή που μου έδωσε τον καιρό ν’ ασχοληθώ με τα προβλήματα του τμήματος των Παρισίων με τον εκεί επιτετραμμένον, τον υπηρέτη του τμήματος, ο οποίος κατόπιν με συνώδευσε στην Αλγερία. Το έργο της διαδόσεως της αληθινής Λατρείας στο Αλγέριο τώρα μόλις άρχισε. Η Εταιρία Σκοπιά έστειλε τελευταίως μερικούς ιεραποστόλους και άλλους ολοχρονίους διακόνους στην πρωτεύουσα αυτή της Αλγερίας για να ιδούν τι μπορούσε να γίνη, και γίνεται καλό έργον. Το Αραβικό τμήμα της πόλεως, που λέγεται Λα Κασμπάχ, είναι στην αρχαία Αραβική πόλι, που ήταν η αρχική πόλις του Αλγερίου. Τώρα η πόλις έχει εξαπλωθή, και αυτό έχει γίνει λίγο-πολύ το κέντρον της πόλεως.

Οι ιεραπόστολοι βρίσκουν πολύ ενδιαφέρον να δίδουν μαρτυρία σ’ αυτόν τον Αραβικό λαό. Όταν χτυπούν τη θύρα ενός Μουσουλμανικού σπιτιού, η γυναίκα εξετάζει να ιδή ποιος είναι. Αν ο άνθρωπος που χτυπά συμβαίνη να είναι Άραψ, η Μουσουλμανίδα σκεπάζει το πρόσωπό της πριν του μιλήση· αλλ’ αν είναι Ευρωπαίος δεν σκεπάζεται. Κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνη το γιατί· αλλ’ έχει παρατηρηθή ότι και όταν μια Αραπίνα είναι σ’ ένα κατάστημα και ψωνίζη, αν μιλή σε Ευρωπαίον αποκαλύπτει το πρόσωπό της, αλλ’ αν μπη μέσα ένας Άραψ βάζει αμέσως το κάλυμμα στο πρόσωπό της.

Ήταν η πρώτη φορά που εκανονίσθη μια συνέλευσις μαρτύρων του Ιεχωβά για την πόλι του Αλγερίου. Η Εταιρία Σκοπιά είχε γράψει σε όλους όσοι ενδιεφέροντο για το έργον της και τους είχε ειδοποιήσει για την επίσκεψι του προέδρου και για τις συναθροίσεις που επρόκειτο να γίνουν. Το πρωί του Σαββάτου συνήλθε ένας όμιλος από δεκατρία άτομα που βγήκαν κατόπιν για ν’ ασχοληθούν στη διακονία του αγρού. Μια μικρή αίθουσα ενοικιάσθηκε για την απογευματινή συνάθροισι, και προς μεγάλην μας έκπληξιν παρευρέθησαν 39 άτομα. Πολύ καλό ενδιαφέρον εξεδηλώθη και πολλές ερωτήσεις έγιναν στο τέλος της συναθροίσεως. Την Κυριακή η δημοσία συνάθροισις έγινε στις 9.30΄ π.μ. και παρευρέθησαν τριάντα άτομα.

Τώρα ακριβώς υπάρχουν δέκα μερικώς εργαζόμενοι διάκονοι που βοηθούν τους οκτώ ολοχρονίους διακόνους στο έργον της γνωστοποιήσεως του αγγέλματος της Βασιλείας στον λαό της Αλγερίας. Στους λίγους λοιπόν μήνας που οι αδελφοί, οι ολοχρόνιοι διάκονοι, βρίσκονται εκεί, έγινε καλό έργον, και αν κρατηθή σ’ αυτό το βαθμό, δεν θ’ αργήση να οργανωθή μια καλή εκκλησία διακόνων του Ιεχωβά.

Από το Αλγέριον επέταξα στη Μαδρίτη κι εκεί συνήντησα τον Αδελφό Χένσελ και τους αδελφούς που εργάζονται στον Ιβηρικό αγρό. Σχετικά με τη Λιβύη, όπου πήγε ο Αδελφός Χένσελ μετά την επίσκεψί του στο Κάιρο, ελήφθη απ’ αυτόν η εξής έκθεσις:

ΛΙΒΥΗ

«Αυτή η χώρα κατείχετο άλλοτε από την Ιταλία, αλλά τώρα γίνεται προσπάθεια από τους Βρεττανούς και τα Ηνωμένα Έθνη να βοηθηθούν οι ιθαγενείς της Λιβύης να οργανώσουν δική τους κυβέρνησι. Μεγάλο έργον αυτό, διότι λίγοι από τους κατοίκους της Λιβύης έχουν πείραν από τέτοια πράγματα. Ενεθρονίσθη ένας βασιλιάς, η δε Αραβική έγινε η επίσημη γλώσσα. Η θρησκεία του Ισλάμ επικρατεί.

»Με την ύψωσι του νέου αυτού έθνους σε μια θέσι μεταξύ των χωρών του κόσμου, υψώθηκε επίσης μέσα σ’ αυτό και η διακήρυξις του αγγέλματος της Βασιλείας. Αφού άρχισαν να φυτεύωνται στο 1950 οι σπόροι της αληθείας ήδη φέρουν καλό καρπό. Οι αδελφοί της εκκλησίας Τριπόλεως δείχνουν μεγάλο ενθουσιασμό για το έργον. Το περασμένο έτος 19 διάφοροι διάκονοι είχαν μερίδα στο έργο της διακηρύξεως μέσα σ’ ένα μήνα. Η τοπική εκκλησία είναι Ιταλική. Αν και το έργον δεν μπορεί να γίνεται τόσο ελεύθερα όσο σε μερικές άλλες χώρες, το δε ιεραποστολικό έργον περιεστάλη επισήμως, η αλήθεια εν τούτοις διαδίδεται. Μερικοί από εκείνους που παρευρέθησαν στη συνέλευσι της Τριπόλεως κατοικούν σε αγροκτήματα κοντά στην πόλι. Μεταξύ των πειρών που μας είπαν είναι και η επόμενη για μια αδελφή και τον ιερέα της:

»Ένας νέος Καθολικός ιερεύς, όταν ήλθε στην ενορία της, επεσκέφθη όλους τους ενορίτες του κι εκανόνισε να συμφάγη μαζί τους. Της είπε, καθώς και σ’ έναν από τους ενορίτες του ύστερα, ότι θα επήγαινε Πέμπτη. Εν τούτοις, επήγε πάλι Τετάρτη και βρήκε την οικογένεια να τρώγη φασόλια. Προσεκλήθη να παρακαθήση μαζί τους στο φαγητό αν του άρεσαν τα φασόλια. Αυτό τον προσέβαλε πολύ και εζήτησε κρέας και αυγά από τα οποία δεν υπήρχαν στο σπίτι. Θυμωμένος έφυγε απ’ το σπίτι και την επόμενη Κυριακή στην εκκλησία κατήγγειλε την οικογένεια ότι προσέφερε φασόλια στον ιερέα. Ήταν η τελευταία φορά που πήγε η οικογένεια στην εκκλησία.

»Στη διάρκεια της επισκέψεώς μου έγιναν συναθροίσεις στην Αίθουσα της Βασιλείας, ο δε ανώτατος αριθμός ακροατών ήταν 27 στη δημοσία συνάθροισι. Η αναχώρησίς μου από τη Λιβύη εβράδυνε στο αεροδρόμιο, πράγμα που εσήμαινε ότι θα έχανα τις συνδέσεις στη Ρώμη για τη Βαρκελώνη. Την καθυστέρησι στη Ρώμη την εδαπάνησα με τους εκεί αδελφούς, οι οποίοι έχαιραν για το γεγονός ότι προσφάτως είχαν ένα νέο ανώτατο όριο 2.150 διαγγελέων της Βασιλείας στην Ιταλία.

ΙΣΠΑΝΙΑ

»Στις 10 Ιανουαρίου έφθασα στη Βαρκελώνη μέσω Μαδρίτης κι αμέσως άρχισα να συζητώ για τα τοπικά οργανωτικά προβλήματα με τους εκεί αδελφούς. Ειδικές προσπάθειες εγίνοντο για την υπηρεσία του αγρού και νέοι διάκονοι ελάμβαναν μέρος στο έργο της διακηρύξεως για πρώτη φορά. Εκείνο το βράδυ έκαμα ομιλία σε 50 ακροατάς μέσα σε μια ιδιωτική κατοικία.

»Την επόμενη μέρα έγιναν άλλες δύο συναθροίσεις σε ιδιωτικές κατοικίες και ήταν συγκινητικό να βλέπη κανείς 193 ακροατάς, που εσήμαινε το διπλάσιο του προηγουμένου έτους, οπότε ήσαν παρόντα 100 άτομα. Αυτό μερικώς ωφείλετο στην παρουσία αδελφών από το Μπαρμπάστρο και την Πάλμα ντε Μαρζόρκα. Η δράσις κηρύγματος στον αγρό και η σειρά των συναθροίσεων έκαμε τους αδελφούς της Ισπανίας να εκδηλώσουν ένα πνεύμα μεταξύ των τέτοιο που δεν το είχα ιδεί πριν. Πολλές Γραφικές μελέτες κατ’ οίκον διεξάγονται τώρα και οι προβλέψεις μελλοντικής αυξήσεως είναι εξαίρετες.

»Μερικοί από τους αδελφούς της Βαρκελώνης, επιθυμώντας να συνεχίσουν τις χαρές της ‘συνελεύσεώς’ των, και να συναντήσουν τον πρόεδρο και τους αδελφούς των άλλων μερών της Ισπανίας, με συνώδευσαν αεροπορικώς στη Μαδρίτη την Τρίτη πρωί. Εκείνο το απόγευμα είχαμε μια συνάθροισι στη Μαδρίτη, στο σπίτι ενός από τους μάρτυρας, με 26 παρόντας. Το βράδυ, σ’ ένα άλλο σπίτι, ήσαν παρόντες 32.»

Καθώς ο Αδελφός Χένσελ μιλούσε σ’ αυτούς τους αδελφούς, εγώ έφθανα αεροπορικώς από το Αλγέριον. Φυσικά, βρήκα εκεί πολλά προβλήματα που ήταν ανάγκη να τύχουν προσοχής. Επί μερικά χρόνια η Ιβηρική Χερσόνησος υπήρξε μια σκοτεινή γωνία της Ευρώπης, όπου η αληθινή ελευθερία λατρείας δεν υπάρχει. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μια μικρή φούχτα διαγγελέων της Βασιλείας συνέχισε με θάρρος την αγνή λατρεία στην Ισπανία, όπου επικρατεί η θρησκεία των αγίων και των παρθένων.

Δύο χωριστές συναθροίσεις έγιναν το απόγευμα της επομένης ημέρας μ’ ένα συνδυασμένο ακροατήριο 46 ατόμων· εγώ μιλούσα σ’ έναν όμιλο, ο δε Αδελφός Χένσελ σε άλλον. Αργότερα εκείνο το βράδυ, εξήγησα πολύ καθαρά σε πενήντα αδελφούς και νέους ενδιαφερομένους που συναθροίσθηκαν σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι, ότι η πρόοδός των πρέπει να εκδηλωθή και τους ετόνισα τους διαφόρους τρόπους με τους οποίους μπορούσαν να το πράξουν αυτό.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ—ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Από την Ισπανία επετάξαμε στην Πορτογαλία και μέσα σε λίγες ώρες μετά την προσγείωσί μας εκάμαμε ομιλίες σ’ έναν όμιλο 43 αδελφών στον κεντρικό τόπο συναθροίσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Λισσαβώνα. Εκείνο το βράδυ διεσχίσαμε τον ποταμό για την Αλμάδα, όπου είχαμε μια όμοια συνάθροισι με 53 ακροατάς. Ήταν η αρχή μιας εβδομάδος ειδικής διακονικής δράσεως, οι δε αδελφοί είχαν ενθουσιώδες φρόνημα καθώς ησχολούντο στην υπηρεσία της Βασιλείας και στη λατρεία. Την Κυριακή όλοι συνήλθαν στην Αλμάδα και παρά τη βροχή ο αριθμός των ήταν 73 αδελφοί και άτομα καλής θελήσεως.

Νωρίς την Τρίτη πρωί αναχωρήσαμε από την Ευρώπη, πετώντας προς τη βάσι μας, τη Νέα Υόρκη. Παρακολουθούσαμε τον ήλιο που ήρχετο πίσω μας και μπορούσαμε να ιδούμε το φως που ηύξανε κάθε λεπτό έως ότου τελικά επρόβαλε ο ήλιος με όλη του τη λαμπρότητα πάνω από τα χνουδωτά σύννεφα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει τώρα και με το φως της αληθείας, διότι λάμπει περισσότερο κάθε λεπτό μέσα από το πνευματικό σκοτάδι του κόσμου του Σατανά επάνω στη γη. Ήταν ακριβώς προνόμιό μας να δούμε την επέκτασι σε μεγάλη κλίμακα στην Αφρική και στη Νότιο Ευρώπη, με περισσοτέρους διακόνους των αγαθών νέων που άφηναν το φως των να λάμπη χιλιάδες περισσοτέρους από την τελευταία φορά που ήμεθα εκεί. Τι απερίγραπτο προνόμιο είναι να υπηρετούμε τον Ιεχωβά!

Επέκτασις της Αγνής Λατρείας στη Νιγηρία

ΤΟ ΕΡΓΟΝ των μαρτύρων του Ιεχωβά υπήρξε πολύ καρποφόρο στη Χρυσή Ακτή και στη Νιγηρία, οι δε ηγέται των πολλών ιεραποστολικών οργανώσεων σ’ αυτές τις αποικίες αισθάνονται την πίεσι καθώς τους εγκαταλείπουν χιλιάδες άτομα για να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά. Αναμφιβόλως αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον η Εταιρία Σκοπιά έμαθε μέσω της Ουάσιγκτον ότι «εφαίνετο να είναι» η ακολουθούμενη πολιτική ότι κανένας εκπρόσωπος της Σκοπιάς δεν θα εγίνετο δεκτός στα εδάφη εκείνα. Σε τι βαθμό ακριβώς υπήρξε καρποφόρο το έργον σε έναν από τους τόπους αυτούς, στη Νιγηρία, αυτό θα φανή από μια εξέτασι των επομένων πειρών, που ανεφέρθησαν στη συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Φρητάουν της Σιέρρα Λεόνε, από δύο ιεραποστόλους της Σκοπιάς οι οποίοι είχαν εργασθή στη Νιγηρία, όπως μετεδόθη από τον Μ. Γ. Χένσελ, γραμματέα του προέδρου της Εταιρίας.

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νιγηρία έχουν ζήλο και αποφασιστικότητα. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι φτωχοί κι έχουν λίγη υλική περιουσία. Ζουν μέσα σε λασπόχτιστες καλύβες. Η δίαιτά των είναι απλή—κασάβα και γιάμς, με λίγο ψάρι ή κρέας κατά καιρούς. Αλλά έχουν την αλήθεια και την αγαπούν. Γνωρίζουν ότι πρέπει να την κηρύξουν και επιθυμούν να κηρύττουν. Έχουν κηρύξει πιστά και άφησαν το φως των να λάμπη. Αποτέλεσμα: η αλήθεια έχει εξαπλωθή σε πάνω από 400 πόλεις και χωριά, όπου ωργανώθησαν εκκλησίες, καθώς και σε πολλούς απομονωμένους τόπους. Υπάρχουν πάνω από 12.600 διάκονοι τώρα εκεί. Μάρτυρας του Ιεχωβά θα ιδή κανείς σε κάθε μέρος της Νιγηρίας και στο Βρεττανικό Καμερούν ακόμη.

»Ένα πράγμα που εβοήθησε τους αδελφούς να προχωρήσουν σε ωριμότητα ως διάκονοι του Θεού είναι το ότι γίνονται συνελεύσεις. Αυτές απαιτούν πολλή εργασία, αφού κάθε τι πρέπει να γίνη από τους αδελφούς, διότι εκεί δεν υπάρχουν αίθουσες. Ο καιρός των συνελεύσεων βρίσκει όλους τους αδελφούς σε κίνησι, με φορτηγά αμάξια (λεωφορεία), ποδήλατα και πεζοπορία. Μερικοί πεζοπορούν δύο ημέρες, άλλοι σύρουν ένα μονόξυλο σ’ ένα ποτάμι τρεις ημέρες για να φθάσουν εκεί.

»Την Κυριακή πρωί, ενώ όλοι κοιμούνται ακόμη, χρησιμοποιούν τη μέθοδο του Γεδεών στο να συγκεντρώνωνται στο χωριό από όλα τα σημεία, αναγγέλλοντας τη δημοσία διάλεξι καθώς έρχονται. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν ρολόγια, κι έτσι η πρωινή αγγελία πρέπει ν’ ακολουθήται από μια τελική αναγγελία λίγο πριν από την έναρξι της συναθροίσεως. Ένας όμιλος αδελφών ψάλλουν ύμνους και πηγαίνουν σε μια κατεύθυνσι και ύστερα σε άλλη, λέγοντας στον λαό ότι επίκειται η έναρξις της ομιλίας. Πόσο αποδοτική είναι η μέθοδος αυτή μπορεί να το διακρίνη κανείς από ό,τι έγινε στην Αμπιρίμπα. Εκεί, αν και ήσαν μόνο τριακόσιοι αδελφοί παρόντες, η τελική αναγγελία ήταν τόσο διεγερτική, ώστε ολόκληρος ο πληθυσμός των 1.734 ατόμων συνέρρευσε στον χώρο της συνελεύσεως!

»Για να παραστήσωμε το αποτέλεσμα που έχει μια συνέλευσις σ’ ένα χωριό, ας στραφούμε προς την Ακουήτε, μια κωμόπολι όπου δεν υπήρχαν καθόλου μάρτυρες του Ιεχωβά. Από απόστασι είκοσι μιλίων οι μάρτυρες ήλθαν να κάμουν προπαρασκευές. Οι άνθρωποι δεν διέκειντο φιλικά και δεν είχαν διάθεσι να συνεργασθούν. Οι αδελφοί εδοκίμασαν μεγάλη δυσκολία προσπαθώντας να νοικιάσουν ένα κομμάτι γης για τη συνέλευσί των και ύστερα έπρεπε να πληρώσουν άλλους για να κτίσουν το παράπηγμα της συνελεύσεως—αντί να τους επιτραπή να το κτίσουν οι ίδιοι—και αυτό στην τιμή που ωρίσθη από τους χωρικούς. Ο ειδικός εκπρόσωπος της Εταιρίας έφθασε κι εδαπάνησε δύο ημέρες επισκεπτόμενος αρχηγούς, δημιουργώντας καλή θέλησι και διαλύοντας τον φόβο.

»Την Παρασκευή πρωί οι μάρτυρες άρχισαν να συρρέουν μέσα στην κωμόπολι, σχεδόν 400. Τα ευτυχισμένα των πρόσωπα γρήγορα γέμισαν το χωριό από χαρά και μετέβαλαν αμέσως τη σκηνή. Οι χωρικοί ανέλαβαν μια εύθυμη διάθεσι. Προηγουμένως είχαν αρνηθή να έχουν καμμιά σχέσι με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά τώρα προσέφεραν και δωμάτια δωρεάν. Η τιμή του παραπήγματος ηλαττώθη. Οι ίδιοι οι αρχηγοί άρχισαν να σπεύδουν να βρουν πάγκους. Η Ακουήτε εβούιζε από θεοκρατική δραστηριότητα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εκατοντάδες από το χωριό παρηκολούθησαν τη συνέλευσι και δύο εβαπτίσθησαν κι έλαβαν μέρος στο έργον του κηρύγματος. Μετά οκτώ μήνες υπήρχε μια ομάδα από 22 διακόνους στην Ακουήτε. Πλήθος παρομοίων πείρων θα μπορούσαμε ν’ αφηγηθούμε.

»Στην Ανταγκμπράσα ο Ευρωπαίος Καθολικός ιερεύς ωργάνωσε τα ποίμνιό του για δημιουργία θορύβου. Επροξένησαν τόσο θόρυβο ώστε οι συναθροίσεις της Παρασκευής στη συνέλευσι περιοχής σχεδόν κατεπνίγησαν. Αυτό εξώργισε τους αρχηγούς και την πλειονότητα των κατοίκων του χωριού τόσον, ώστε νωρίς το πρωί του Σαββάτου έγινε μια προκήρυξις σε όλο το χωριό από τους δημογέροντας ότι αν κανείς ενοχλούσε τους μάρτυρας του Ιεχωβά θα ετιμωρείτο αυστηρά, θα του επεβάλλετο να πληρώση πρόστιμο πέντε σελλίνια και μια φιάλη τζιν. Πριν από τη συνέλευσι δεν υπήρχαν μάρτυρες του Ιεχωβά στο χωριό. Αμέσως κατόπιν ωργανώθη μια Γραφική μελέτη με δεκαέξη άτομα. Σε λίγο διπλασιάσθηκε ο αριθμός αυτός.

»Πολλές φορές οι κληρικοί λέγουν στον παραπονούμενο λαό τους: ‘Αν δεν είσθε ευχαριστημένοι, μπορείτε να φύγετε και να πάτε στους μάρτυρας του Ιεχωβά.’ Και αυτό ακριβώς κάνουν πολλοί, είτε τους λέγουν οι κληρικοί να φύγουν είτε όχι· οι δε κληρικοί είναι ανίκανοι στο να κάμουν τίποτε σχετικώς. Οι ειλικρινείς εκζητηταί της αληθείας χαίρουν να συνταυτίζωνται με τους δούλους του Ιεχωβά στην αληθινή λατρεία.

»Αυτό ακριβώς συνέβη και στη συνέλευσι του Όντε Ιρέλε. Ενωμένοι αρμονικά οι αδελφοί έκτισαν ένα ωραίο παράπηγμα. Η δράσις αυτή διήγειρε την πόλι. Κανείς δεν είδε ποτέ ένα τέτοιο παράπηγμα, ούτε την πρόθυμη κι ενθουσιώδη εργασία των αδελφών που το ανήγειραν. Οι εντόπιοι Μεθοδισταί συνήλθαν σε ειδική συνάθροισι να εξετάσουν τι έπρεπε να κάμουν. Όχι για να εναντιωθούν, αλλά μάλλον για να ενωθούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Απεφασίσθη να συλλεγούν πέντε σελλίνια από κάθε μέλος και ύστερα να παραδοθή το χρήμα στους μάρτυρας του Ιεχωβά ως εισφορά μελών. Εν τούτοις, τους ελέχθη τι πράγματι απητείτο για να γίνουν μέλη—να μάθουν την αλήθεια και να γίνουν αφιερωμένοι διαγγελείς της βασιλείας του Ιεχωβά. Το χρήμα δεν μπορούσε να το κάμη αυτό! Την πρώτη ημέρα ήσαν παρόντες 811. Απ’ αυτούς 400 μόνον ήσαν αδελφοί. Τη δεύτερη ημέρα 937 άτομα εγέμισαν κάθε γωνία μέσα και γύρω στο παράπηγμα για τη βραδινή συνάθροισι. Οι χωρικοί έδειξαν τον ίδιο ενθουσιασμό με τους αδελφούς. Την Κυριακή 75 άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το «εν ύδατι» βάπτισμα· τέσσερα απ’ αυτά τα άτομα ήσαν εντόπιοι χωρικοί.

»Ένας αγράμματος αδελφός μετώκησε πριν από δύο χρόνια στο Εμού, όπου δεν υπήρχαν μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Καθολικός εργοδότης του δεν ήθελε ν’ ακούση το άγγελμα, ώσπου του είπε μια μέρα, ‘Αυτή πρέπει να είναι η αλήθεια.’ Γρήγορα συγκεντρώθηκε ένας όμιλος πέντε ατόμων για τη μελέτη της Γραφής. Σε λίγο μιλούσαν και σ’ άλλους γι’ αυτήν. Καθώς διεδίδετο ο λόγος σ’ αυτή την Καθολική και φετιχική περιφέρεια, άρχισε διωγμός. Αλλά τότε ένας από τους εναντιουμένους φυλάρχους εδέχθη την αλήθεια. Ένας ολοχρόνιος διάκονος εστάλη σ’ εκείνη την περιφέρεια και σχηματίσθηκε μια ομάδα. Το έργο εξακολούθησε να επεκτείνεται. Τελευταίως, ένας ειδικός εκπρόσωπος της Εταιρίας επεσκέφθη την ομάδα υπερπενήντα διακόνων και βρήκε 130 άτομα να συμμετέχουν στη μελέτη της Σκοπιάς. Από την Καθολική Εκκλησία ένα μόνο μέλος απομένει, κι αυτός κάνει συμμελέτες με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τώρα η μόνη εναντίωσις είναι από την κοινωνία των φετιχιστών, και αυτή, όμως, βλέπει επίσης την ‘επί του τοίχου γραφή’.

»Η Νταν Ουντόμ έχει ένα άλλο καλό παράδειγμα. Από αμνημονεύτου χρόνου η κοινωνία του Έκπο, φετιχιστική οργάνωσις, επιδίδεται στις πατροπαράδοτες μεθυστικές εορτές της, στη διάρκεια των τριών-τεσσάρων μηνών της ξηρασίας. Τα μέλη της μεταμφιέζονται, μεθούν και ύστερα παρελαύνουν μεταμφιεσμένα από τα χωριά με πλήρη ελευθερία να κάμουν ό,τι τους αρέσει. Ο νόμος είναι ότι όποιος δεν είναι μέλος της οργανώσεως αυτής δεν πρέπει να εμφανίζεται δημοσία ή έξω από τον περίβολό του, όταν αυτοί είναι μεταμφιεσμένοι και χορεύουν στο χωριό. Ο νόμος αυτός έτυχε υπακοής με φόβο. Αλλά τώρα ήλθαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι αναγνωρίζουν εκείνους μόνον τους νόμους που είναι σύμφωνοι με τους νόμους του Θεού και οι οποίοι έχουν εντολή να κηρύξουν και στην υγρή εποχή και στην ξερή. Τι θα συνέβαινε;

»Οι αδελφοί υπήκουσαν στις εντολές του Θεού και το αποτέλεσμα υπήρξε ότι ένας χτυπήθηκε με μαχαίρι και άλλοι δώδεκα συνελήφθησαν και ετιμωρήθησαν με πρόστιμο 120 λιρών στερλινών. Πάνω από 500 άνθρωποι ήλθαν να παρακολουθήσουν τη δίκη, για να ιδούν πώς η κοινωνία του Έκπο επρόκειτο να ξερριζώση και καταστρέψη την κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο διάκονος που ήταν επιφορτισμένος με τα ζητήματα της εκκλησίας εδήλωσε ότι ήταν έτοιμος να πεθάνη, αλλά πριν απ’ αυτό είχε μια επιθυμία, να δώση μια ισχυρή μαρτυρία.

»Την τετάρτη ημέρα της δίκης έλαβε την ευκαιρία να μιλήση. Τόσο δυνατή ήταν η μαρτυρία του για την υπεροχή του Ιεχωβά και για τους σκοπούς του ώστε το δικαστήριο συνεκινήθη. Οι φύλαρχοι (δικασταί) άρχισαν να τρέμουν. Η καταγγελία απερρίφθη. Ένας φύλαρχος παρεκάλεσε τον αδελφόν αυτόν να τον επισκεφθή στο σπίτι του και να συμμελετήσουν τη Γραφή. Περαιτέρω ενέργειες των μαρτύρων του Ιεχωβά διέρρηξαν πλήρως τη δύναμι της κοινωνίας του Έκπο. Στα περασμένα λίγα χρόνια δεν έκαμαν την πατροπαράδοτη μεταμφίεσί των. Κοσμικοί άνθρωποι εξέφρασαν ευγνωμοσύνη λόγω της ελευθερίας που απολαμβάνουν τώρα ως αποτέλεσμα της νίκης των μαρτύρων του Ιεχωβά.

»Η Εκκλησία της Σκωτίας, η οποία ομοίως ασκούσε μεγάλη δύναμι πάνω στον λαό εδώ, φθίνει. Απέναντι στην ωραία Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά στέκει το παλαιωμένο κτίριό της, μ’ έναν απ’ τους τοίχους του έτοιμον να καταρρεύση. Η ‘Εκκλησία του Κυρίου’, η οποία εγκαθιδρύθη σ’ εκείνη την περιφέρεια πριν από επτά χρόνια και πλέον και εώρταζε τακτικά τα Χριστούγεννα, έπαυσε να το κάνη αυτό από διετίας. Τότε ο ‘ποιμήν’ παρετήρησε: ‘Δεν θα γίνη εορτασμός των Χριστουγέννων αυτόν τον χρόνο. Γιατί δεν θα γίνη; Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν τηρούν αυτή την εορτή! Ό,τι κάνουν είναι σωστό.’

»Οι αδελφοί της Νιγηρίας δίνουν καλή μαρτυρία οπουδήποτε πηγαίνουν. Αποτελούν παράδειγμα για τους άλλους που είναι γύρω των. Σε μερικές περιφέρειες όταν γίνεται δημοσία συνάθροισις μπορεί κανείς ευχερώς να προσδιορίση ποιοι είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά και ποιοι αποτελούν το κοινόν. Οι αδελφοί είναι καθαροί και ντυμένοι. Ενώ εκείνοι που αποτελούν το κοινόν είναι σχεδόν γυμνοί και έχουν χονδροειδή εμφάνισι. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν κερδίζουν μεγαλυτέρους μισθούς από τους άλλους, αλλά ζουν σύμφωνα με τους υψηλούς κανόνας του λόγου του Ιεχωβά κι έτσι δεν σπαταλούν τα χρήματά των σε ποτά και γυναίκες. Χρησιμοποιούν εκείνο που έχουν προς τιμήν του ονόματος του Ιεχωβά. Παρά την αγραμματωσύνη και άλλα μειονεκτήματα, οι αδελφοί έχουν την αλήθεια και προχωρούν προς την ωριμότητα. Και οι κοσμικοί ακόμη αναγνωρίζουν την ωριμότητα των μαρτύρων του Ιεχωβά και διακρίνουν σ’ αυτούς τον λαό ο οποίος πραγματικά εκπροσωπεί τον Ύψιστο Θεό.»

Συνιστώντες Εαυτούς ως Υπηρέται Θεού

Στην Τροπική Αυστραλία

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος, αυτός ο Χριστιανός σκαπανεύς ιεραπόστολος του πρώτου αιώνος, συζητώντας για την αποστολή του ως πρέσβεως του Θεού, που αντικαθιστούσε τον Ιησού Χριστό, είπε: «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στεναχωρίαις,» κλπ. (2 Κορινθίους 6:4) Ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα συνιστούν τον εαυτό τους ως πρέσβεις ή διακόνους του Θεού με όμοιο τρόπο, γίνεται φανερό από την ακόλουθη πείρα που είχε ένα ζεύγος ολοχρονίων διακόνων του Ιεχωβά Θεού.

«Ο αγρός της διακονίας μας ήταν μια πόλις της τροπικής πολιτείας Κουήνσλαντ, στην Αυστραλία. Είχαμε μια σκηνή μαζί μας για να την χρησιμοποιήσαμε σε περίπτωσι πού δεν θα μπορούσαμε να βρούμε δωμάτιο για να καταλύσωμε· αφού εξαντλήσαμε όλες τις πιθανότητες—αφού αντιληφθήκαμε ότι υπήρχε όχι μόνον έλλειψις σπιτιών αλλά και μεγάλη προκατάληψις εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά—αποφασίσαμε να συνεχίσωμε διαμένοντας στη σκηνή μας. Όλα πήγαν αρκετά καλά στον καταυλισμό μας για εννέα περίπου μήνες, έως τον Φεβρουάριο 1952, όταν η βροχερή εποχή της καρδιάς του χειμώνος έφθασε στο κατακόρυφον. Και όταν βρέχη στα τροπικά μέρη, βρέχει ραγδαία. Μέσα σε λίγα λεπτά, κάθε σχισμή του εδάφους, κάθε οχετός, κάθε αυλάκι και κάθε στόμιο υπονόμου πλημμυρίζουν και η πόλις γίνεται ακριβώς σαν λίμνη.

»Αφού ο ζεστός ήλιος έψησε τη σκηνή μας τόσους μήνες, δεν μπορούσε βέβαια να ανθέξη και σύντομα άρχισε το νερό να μπαίνη από παντού, κι έτσι αναγκασθήκαμε να μεταφερθούμε σ’ ένα παληό σιδερένιο υπόστεγο, αφού όλα μας τα πράγματα βράχηκαν. Καθώς οι βροχές συνέχιζαν, το νερό των ποταμών άρχισε να ανεβαίνη και το ραδιόφωνο μετέδιδε προμηνύματα πλημμύρας.

»Αφού μείναμε στο ‘σπίτι’ μας δυο μέρες, αντιληφθήκαμε ότι, αν επρόκειτο να φθάσωμε την αναλογία μας των 140 ωρών για τον μήνα, ως ολοχρόνιοι διάκονοι, έπρεπε να προχωρήσουμε. Ξεκινήσαμε, περπατήσαμε μισό μίλι και τότε το νερό έφθασε ως ένα πόδι, και εμείς έπρεπε να βαδίσωμε ακόμη τρία μίλια για να φθάσωμε στην πόλι όπου εκτελούσαμε το έργο μας του κηρύγματος. Όταν γυρίσαμε, είδαμε δει το νερό είχε ανεβή ακόμη μισό πόδι. Ύστερα από μερικές μέρες μάς ήρθε η ιδέα να περπατούμε κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής· αλλά καθώς τα νερά συνέχιζαν να ανέρχωνται, έπρεπε να περπατούμε περίπου μισό μίλι μέσα σε τρία πόδια νερό έως ότου φθάσωμε στη σιδηροδρομική γραμμή και ύστερα έπρεπε να βαδίσωμε πάλι σπρώχνοντας μέσα στο νερό στο τέλος της εκτάσεως των 3 μιλίων για να φθάσωμε στην περιοχή μας. Εχρειαζόμεθα δυο ώρες για να πάμε και δυο για να γυρίσωμε.

»Το περπάτημα κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής δεν ήταν τόσο άσχημο για τις πρώτες λίγες μέρες· αλλά καθώς τα νερά συνέχιζαν να ανεβαίνουν, πλημμυρίζοντας την περιοχή μίλια τριγύρω, τα ερπετά ψάχνοντας για στεγνό μέρος είχαν την ίδια ιδέα με μας και ξεκίνησαν για τη σιδηροδρομική γραμμή. Ήρθαν εκεί εκατοντάδες απ’ αυτά—καφέ και μαύρα φίδια, κροταλίες και θανατηφόρες έχιδνες, κόκκινα και κίτρινα ερπετά· μερικά ήσαν μόνο 6 ίντσες και άλλα 6 πόδια· μερικά ήσαν λεπτά σαν σκουλήκια, άλλα ήσαν χοντρά σαν ανθρώπινος βραχίων. Γλιστρούσαν στο νερό έως ότου έβγαζαν το κεφάλι τους πάνω από τη σιδηροτροχιά. Επειδή όμως η σιδηροτροχιά είναι λεία, δεν μπορούσαν να σύρουν και το υπόλοιπο γλοιώδες σώμα τους επάνω της.

»Επί δύο εβδομάδες συνεχίσαμε να περπατούμε το μισό μίλι μέσα στο νερό για να φθάσωμε στη σιδηροδρομική γραμμή και ύστερα τρία μίλια κατά μήκος της, σκοτώνοντας φίδια καθώς προχωρούσαμε και κατόπιν μέσα σε τρία πόδια νερό για άλλο μισό μίλι, για να φθάσωμε στην περιοχή μας. Στο τέλος των δύο εβδομάδων ήσαν τόσο πολλά νεκρά φίδια κατά μήκος των γραμμών που ήταν δύσκολο να διακρίνωμε τα νεκρά από τα ζωντανά, κι έτσι έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Λίγο πριν τα νερά υποχωρήσουν, σώθηκαν οι προμήθειες του γείτονά μας και έπρεπε να πάη στην πόλι. Είχε επισκευάσει τη βάρκα του και μας φώναξε μήπως θέλαμε να μας πάρη μαζί του. Με μεγάλη χαρά δεχθήκαμε την πρόσκλησί του, διότι είχαμε πια αρχίσει να κουραζόμαστε πολύ.

»Κωπηλατούσαμε εκείνη την ημέρα, πάνω από φράχτες αγροκτημάτων, ανάμεσα από δρόμους και αυλές, 4 μίλια για να φθάσωμε στην πόλι και η δυσοσμία του νερού ήταν ξαπλωμένη παντού φρικτή. Καθώς κωπηλατούσαμε κάτω από τα δένδρα, βλέπαμε τις κορυφές τους γεμάτες με φίδια που εκρέμοντο από τους κλάδους, και που εφαίνοντο σαν να μας εκύτταζαν απειλητικά. Ανατριχιάζαμε και ελπίζαμε ότι θα μείνουν εκεί επάνω.

»Η ζωή στον καταυλισμό μας δεν ήταν καθόλου επιθυμητή αυτές τις μέρες. Όλον τον καιρό τα νερά πλησίαζαν έως ότου δεν έμειναν παρά λίγες τετραγωνικές γυάρδες ξηράς γης από το νερό έως εμάς. Αυτό είχε αποτέλεσμα το ότι κι εδώ επίσης έπρεπε να παλαίψωμε με κάθε είδους ερπετά που μπορεί να φαντασθή κανείς, φίδια όλων των ειδών, βατράχους, αρουραίους ποντικούς κλπ. Τη νύχτα έπρεπε να βάζωμε τις κουνουπιέρες μας σφιχτά γύρω απ’ τα κρεββάτια μας, γιατί αλλιώς τα ερπετά θα έμπαιναν στα ρούχα μας. Και η περιοχή ήταν κατάμαυρη από τα κουνούπια! Μερικές φορές τα κουνούπια ήσαν σχεδόν ανυπόφορα, παρ’ όλο το εντομοκτόνο που μετεχειριζόμεθα.

»Κάθε σύννεφο έχει την αργυρή του γραμμή· έτσι λένε κι έτσι έγινε και με το δικό μας. Μια μέρα ένας από τους καλής θελήσεως ανθρώπους με τον οποίον κάναμε Γραφική μελέτη, αφού άκουσε την πείρα μας, είπε: ‘Και υποφέρατε όλα αυτά μόνο και μόνο για να πήτε σε ανθρώπους σαν κι εμάς για τη βασιλεία του Θεού; Έχομε ένα σπίτι με εννέα δωμάτια εδώ· μπορείτε να έχετε ένα δωμάτιο και μια βεράντα, και μπορείτε να τακτοποιηθήτε’. Μετακομίσαμε αμέσως. Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από εννέα και περισσότερους μήνες που κοιμόμασταν κάτω από στέγη. Το εξετιμήσαμε πάρα πολύ! Το αποτέλεσμα της μετακομίσεώς μας ήταν ότι, μέσα σ’ ένα μήνα, το νέο ζεύγος έβγαινε μαζί μας στην υπηρεσία, κηρύττοντας τα αγαθά νέα από σπίτι σε σπίτι.

»Στην πορεία των τεσσάρων μιλίων που έπρεπε να διανύσωμε ως την πόλι, έπρεπε να περάσωμε από ένα συνοικισμό του οποίου οι κάτοικοι είχαν δείξει υπερβολική προκατάληψι για το έργο μας όταν τους επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά. Αλλά όταν μας είδαν να πηγαίνωμε με τα πόδια στην πόλι κάθε μέρα παρ’ όλη την πλημμύρα, άλλαξαν στάσι και όταν μας είδαν να περνούμε, μας έδειξαν τέτοια φιλικότητα ώστε παρουσιάσθηκαν πολλές ευκαιρίες για να τους δώσωμε μαρτυρία σχετικά με τη Βασιλεία. Η προσκόλλησίς μας σ’ αυτήν ανταμείφθηκε πλούσια, διότι μπορέσαμε να αρχίσωμε πολλές ενδιαφέρουσες Γραφικές μελέτες στα σπίτια των ανθρώπων αυτής της τροπικής πόλεως της πολιτείας Κουήνσλαντ, ανθρώπων που κατέδειξαν ότι είναι καλής θελήσεως, ότι ανήκουν στα ‘άλλα πρόβατα’ του Καλού Ποιμένος, του Χριστού Ιησού.—Ιωάννης 10:16.»

Το Δέκατον Έτος της Σχολής Γαλαάδ—Εικοστή Αποφοίτησις

Η ΤΕΛΕΤΗ της απονομής πτυχίων στους αποφοίτους της Σχολής Γαλαάδ είναι πάντοτε ελκυστική από κάθε άποψι. Οι 2.256 άνθρωποι που ήσαν παρόντες την Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου 1953, επείσθησαν πλήρως ότι η σχολή έχει την επιδοκιμασία και την ευλογία του Ιεχωβά. Σ’ εκείνους που συναθροίσθηκαν το πρωί της Κυριακής ο πρόεδρος της σχολής Ν. Ο. Νορρ είπε: «Πριν από δέκα χρόνια υπήρχε κάποια αμφιβολία για το αν η σχολή Γαλαάδ ήταν κάτι το ορθόν. Με πίστι στον Θεό προχωρήσαμε στις διευθετήσεις. Τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία. . . . Το έργον είναι καλύτερα ωργανωμένο, και παντού εκδηλώνεται αύξησις.» Κατόπιν ο Αδελφός Νορρ συνέστησε τον Αδελφό Μάρκους, υπηρέτη του αγροκτήματος, και τους εκπαιδευτάς.

Ο Αδελφός Μάρκους παρέβαλε τη μετάβασι μιας τάξεως στον τομέα που της ανατίθεται στο εξωτερικό προς ένα μοσχάρι που αφηρέθη από τη μητέρα του και ετοποθετήθη σ’ ένα ξένο βοσκότοπο για να βοσκήση μόνο του. «Φωνάζει,» είπε, «κάποτε μέρες ολόκληρες, αλλά σύντομα μαθαίνει ότι πρέπει να κάμη μια προσαρμογή αν θέλη να ζήση.» «Η δική σας πείρα θα είναι κατά πολύ η ίδια,» είπε. «Να έχετε υπομονή, το παν είναι ζήτημα προσαρμογής. Κατόπιν θ’ αγαπήσετε τη νέα σας ζωή και τη νέα σας κατοικία.» Ο Αδελφός Ντάνλαπ έδωσε συμβουλή στην τάξι να λάβουν ο καθείς τον τομέα του με τον νουν του Χριστού και τότε θα είναι όλοι ευτυχείς, διότι και Εκείνος είναι ευτυχής. Ο Αδελφός Μπερτ, που διδάσκει την Ισπανική, έδωσε συμβουλή στην τάξι των σπουδαστών ν’ αρχίσουν να μιλούν την εντόπια γλώσσα από την πρώτη ημέρα της εισόδου των στην ξένη χώρα. Ο Αδελφός Νορρ συνεφώνησε και είπε: «Όταν βρίσκετε τον εαυτό σας να προσεύχεται στον Θεό στη νέα γλώσσα, αυτό αποτελεί βέβαιο σημείο ότι την σκέπτεσθε.» Ο Αδελφός Γκλας εχρησιμοποίησε την καραβίδα για να δώση παράδειγμα του σημείου που ήθελε να τονίση. «Τα επιστημονικά πειράματα απέδειξαν ότι μια καραβίδα τρώγει ώσπου κάποιο νεύρο της, που φθάνει από τον εγκέφαλο ως την κοιλία, της λέγει να σταματήση,» είπε. Αν αποκοπή αυτό το νεύρο, το ψάρι θα φάγη ώσπου να σκάση. Τώρα, ετρώγατε πάνω από πέντε μήνες. Δεν σας υποδεικνύω να σταματήσετε, όχι. Αλλ’ εκείνο το νεύρο πρέπει να σας λέγη ότι υπάρχει έργον που πρέπει να γίνη. Αυτό δε ακριβώς είναι εκείνο που θα βρήτε στον τομέα σας—έργον!» Ο Αδελφός Φρεντ είπε να παρατηρήση η τάξις τα πολλά δώρα με τα οποία ο ουράνιος Πατήρ έχει περιβάλει τα επίγεια τέκνα του—τα άνθη, τα δένδρα, τα ψάρια, και τα ζώα. «Ρεμβάστε σ’ αυτά τα πράγματα», είπε, «διότι θα σας φέρουν κοντά στον Θεό». Ο γραμματεύς της σχολής, Αδελφός Σρέντερ, εκορύφωσε αυτή τη συνάθροισι προτρέποντας την τάξι να κάνη το καλό, διότι έτσι «θα θερίσετε ωφέλεια για τους εαυτούς σας». Αν κάμετε κακό, θα θερίσετε τιμωρία. Αν εμμείνετε στην αδικοπραγία, θα συγκομίσετε καταστροφή. Στην αγαθοεργία είναι η αμοιβή σας.» Τώρα ήλθε ο καιρός ν’ ακουσθή ο πρόεδρος της σχολής.

Την επόμενη ώρα ο Αδελφός Νορρ μίλησε στην τάξι πάνω, στο θέμα: «Ας Γίνη Έκδηλη η Πρόοδός σας.» «Η γνώσις φέρνει ευθύνη» είπε στην αρχή του λόγου του, «διότι ‘εις όντινα εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού.’ Σ’ εσάς εδόθη πολύ και συνεπώς θα σας ζητηθή πολύ περισσότερο.» Οι ακροαταί προσήλωσαν την προσοχή τους σε κάθε λέξι καθώς ανέπτυσσε την ομιλία του. «Πρέπει συνεχώς να δοκιμάζετε τους εαυτούς σας αν είσθε στην πίστι. Ρωτήστε ειλικρινώς τον εαυτό σας: ‘Αυξάνω σε γνώσι;’ ‘Στέκω κοντά στην οργάνωσι;’» Διενεμήθησαν διπλώματα. Απεφοίτησε η εικοστή τάξις που αριθμούσε 112 σπουδαστάς. Τώρα ο καθένας πρέπει να ετοιμασθή για να παρευρεθή στην απονομή διπλωμάτων της εικοστής πρώτης σειράς αποφοίτων στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, την 19η Ιουλίου.

[Εικόνα στη σελίδα 141]

Το Κύριο Κτίριο της Σχολής Γαλαάδ