Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν.» (Λουκ. 4:18, 19, ΜΝΚ) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα έχουν την ίδια αποστολή να κηρύξουν και να δώσουν μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτούς ο Ιεχωβά διακηρύττει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου.»​—Ησ. 43:10.

ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΣΥΝΑΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

 9. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του κηρύγματος του Παύλου στον Λόφον του Άρεως, και τι μπορούμε να μάθωμε από τούτο;

⁹ Όταν ο απόστολος Παύλος ήταν στην Ελλάδα, ανεγνώρισε τη μεγάλη ευκαιρία που του παρείχετο να δώση μαρτυρία όσον αφορά τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος ήταν άγνωστος στους Αθηναίους. Όταν είχε τελειώσει τον αξιομνημόνευτο εκείνο λόγο στον Ελληνικό Άρειο Πάγο, πολλοί τον ωνόμασαν σπερμολόγον και άρχισαν να τον χλευάζουν, δείχνοντας την πείσμονα, παράλογη, εριφοειδή διάθεσί των. Αλλά υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι δεν έδειξαν αυτή τη διάθεσι: «Τινές δε άνδρες προσεκολλήθησαν εις αυτόν, και επίστευσαν· μεταξύ των οποίων ήτο και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και γυνή τις ονόματι Δάμαρις, και άλλοι μετ’ αυτών.» (Πράξ. 17:33, 34) Αυτοί ήσαν οι άνθρωποι τους οποίους αναζητούσε ο Παύλος. Όπως ο Παύλος, οι διάκονοι του Θεού πρέπει να επωφελούνται από κάθε ευκαιρία να δώσουν μαρτυρία για την αλήθεια και θα βρεθούν να εκτελούν τη διακονία των ανάμεσα σε πολλούς εναντιουμένους για να εύρουν τα άλλα πρόβατα του Κυρίου. Θα πρέπει να μιλούν στους γείτονάς των, στους φίλους των, στους συγγενείς των και σ’ εκείνους με τους οποίους εργάζονται για να εύρουν τα πρόβατα του Ιεχωβά, άτομα καλής θελήσεως που θ’ ανταποκριθούν στη φωνή του Καλού Ποιμένος, Χριστού Ιησού, εκπεφρασμένη με τα χείλη των διακόνων του Ιεχωβά.

10. Γιατί είναι τόσο επείγον να διαχηρυχθή το άγγελμα της Βασιλείας τώρα, και σε εκπλήρωσι ποιας προφητείας;

¹⁰ Αυτή η ανεύρεσις και ο χωρισμός των προβάτων από τα ερίφια, που είναι ένας σκοπός της Χριστιανικής μας διακονίας, θετικά απεδείχθη ως ένα από τα γεγονότα που πρέπει να λάβουν χώραν στη διάρκεια της μεγάλης περιόδου κρίσεως που είναι τώρα επάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Προτού ο Ιεχωβά φέρη το πονηρό σύστημα του Σατανά στη συντριπτική του θραύσι στον Αρμαγεδδώνα, το άγγελμα της Βασιλείας πρέπει να διασαλπισθή από τους Χριστιανούς διακόνους του, ώστε να καταστή δυνατόν να εκπληρωθή η προφητεία του Ιησού: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.»​—Ματθ. 25:31, 32· Αποκάλ. 16:16.

11. Τι μπορεί να λεχθή για το αν η διακονία μας τελειώνη με την ανεύρεσι των καλής θελήσεως ανθρώπων;

¹¹ Από αυτή την προφητεία μπορούμε να δούμε έναν άλλο μεγάλο σκοπό της διακονίας μας, τη σύναξι των «επιθυμητών πραγμάτων όλων των εθνών» στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ) Δεν είναι σκοπός μας να συνάξωμε απλώς αυτούς τους άλλους προβατοειδείς ανθρώπους. Αυτοί πρέπει να διδαχθούν για να μάθουν και να τηρήσουν το θείο θέλημα ώστε να λάβουν τις ευλογίες της ζωής. Ο Χριστός Ιησούς απεκάλυψε στον Ιωάννη στην Αποκάλυψι ότι θα υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος που θα ήθελε να γνωρίση και να υπηρετήση τον Ιεχωβά Θεό: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.»​—Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 17:3.

12. Ποια είναι η μεγάλη ανάγκη σήμερα, και τι δείχνει ότι δεν έχουν βρεθή όλα τα πρόβατα του Κυρίου;

¹² Οι διάκονοι, που έχουν σήμερα τα προσόντα να διδάσκουν και να βοηθούν αυτούς τους εκζητητάς της ζωής, είναι ολίγοι, όπως ακριβώς ήσαν και στις ημέρες του Ιησού. Στην εποχή του ο Ιησούς αισθάνθηκε τρυφερή στοργή για τα πλήθη που άκουαν προσεκτικά τις διδασκαλίες του, διότι είδε ότι «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Τότε λέγει προς τους μαθητάς αυτού, Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.» (Ματθ. 9:36-38) Υπάρχει επείγουσα ανάγκη τώρα να συμμετάσχουν πολύ περισσότεροι σ’ αυτό το μεγάλο έργο της συνάξεως των άλλων προβάτων του Κυρίου. Δεν φαίνεται ότι όλα αυτά έχουν ήδη συναχθή. Στη Δημοκρατία της Γουινέας, το Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Έτους 1961 δείχνει ότι υπάρχει ένας μόνο μάρτυς σε κάθε 312.500 ανθρώπους. Στο Αφγανιστάν η αναλογία είναι ένας σε κάθε 1.714.286 ανθρώπους. Στο Ιράκ είναι ένας για κάθε 3.269.055 άτομα. Οι άνθρωποι σ’ αυτές τις χώρες, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, πρέπει να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν αυτό το άγγελμα της Βασιλείας που διακηρύττεται από τους πιστούς διακόνους του Θεού.

13. (α) Λόγω της μεγάλης ποσότητος έργου που πρέπει ακόμη να γίνη, ποια ερωτήματα πρέπει να υποβάλωμε στον εαυτό μας; (β) Ποια πρόσκλησι που έγινε στον Παύλο μπορούμε να δεχθούμε;

¹³ Έχετε τα προσόντα να διδάσκετε και συμμετέχετε σ’ αυτό το σωτήριο έργο της διακονίας ίσως είχατε μια ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή από εκείνη που απολαμβάνετε τώρα; Διστάζετε λόγω κάποιας αντιγραφικής αιτίας, περιμένοντας ώσπου να έχετε αρκετά χρήματα στην τράπεζα για περισσότερη ασφάλεια, ή αναβάλλοντας για λίγα ακόμη χρόνια ώσπου να έχετε μια σύζυγο ή έναν σύζυγο; Μην περιμένετε! Τώρα είναι καιρός να κάμετε σκοπό σας στη ζωή τη διακονία του Ιεχωβά. Ανταποκριθήτε στην ικετευτική πρόσκλησι προς τους διακόνους του «διάβα εις Μακεδονίαν, και βοήθησον ημάς», όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος όταν η πρόσκλησις εδόθη σ’ αυτόν και στον Τιμόθεο: «Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.» (Πράξ. 16:9, 10) Δεν είναι ανάγκη να περιορίσωμε τη διακονία μας στην κοινότητά μας, στον νομό μας ή στη χώρα μας. Ο Ιησούς είπε ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη.» (Ματθ. 14:14) Έτσι, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού, ο αγρός της διακονίας μας είναι παγκόσμιος. Ακολουθήστε το παράδειγμα του Ιησού, του Παύλου και άλλων διακόνων και πηγαίνετε, αν είναι δυνατόν, εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη.

14. Ποια Γραφική μέθοδος απεδείχθη η πιο καλή για την ανεύρεσι των προβάτων, και ποιοι διάκονοι ακολουθούν αυτή τη μέθοδο;

¹⁴ Δεν υπάρχει νέος, σύγχρονος, ταχύς τρόπος ανευρέσεως, διατροφής και εκπαιδεύσεως των άλλων προβάτων του Κυρίου, έστω και αν ζούμε σ’ έναν κόσμο γοργών ειδήσεων και γρήγορων ταξιδιών. Η μέθοδος κηρύγματος είναι ακόμη η ίδια μ’ εκείνην που εχρησιμοποιείτο στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων. Αυτή η ίδια, δοκιμασμένη από τον χρόνον, μέθοδος απεδείχθη από έτος σε έτος η πιο αποτελεσματική. Η μέθοδος αυτή περιγράφεται στην Αγία Γραφή με τα εξής λόγια: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:42) Στη διάρκεια του 1960, 916.332 μάρτυρες του Ιεχωβά επίστεψαν αυτά τα λόγια και ακολούθησαν τη δοκιμασμένη αυτή μέθοδο στο κήρυγμά των και στη διδασκαλία των.

15. Σύμφωνα με το Παροιμίαι 3:27, τι θα έκανε τη διακονία μας ατελή;

¹⁵ Η διακονία των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν περιορίζεται στο να πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων και να διαθέτουν Γραφές και Γραφικά βοηθήματα σ’ αυτούς. Αυτοί οι ευθείας καρδιάς άνθρωποι πρέπει όχι μόνο να ανευρεθούν, αλλά πρέπει και να τραφούν πνευματικώς. Τούτο απαιτεί επανεπισκέψεις στα σπίτια των από τους διακόνους του Θεού για να διδαχθούν τον λόγον του Ιεχωβά μέσω οικιακών Γραφικών μελετών. Χωρίς αυτό το ουσιώδες μέρος της διακονίας, η διακονία θα ήταν ατελής, επειδή η σοφή συμβουλή των Παροιμιών μάς λέγει: «Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό.»​—Παροιμ. 3:27· Πράξ. 15:36· 1 Κορ. 3:6.

16. Μετά την ανεύρεσι και διατροφή εκείνων που αγαπούν τον Ιεχωβά, τι ακολουθεί, όπως περιεγράφη από τον Παύλο στις Πράξεις 20:20, και ποια υπήρξαν τα αποτελέσματα;

¹⁶ Ούτε ο σκοπός της διακονίας τελειώνει με την ανεύρεσι και διατροφή των καλής θελήσεως ατόμων. Το επόμενο βήμα είναι να εκπαιδευθούν αυτοί οι εκζητηταί της ζωής να είναι διάκονοι, όπως ακριβώς οι Χριστιανοί εξεπαιδεύθησαν πάντοτε ν’ ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού Ιησού. Σημειώστε πώς ο Παύλος ακολούθησε αυτή τη Χριστοειδή μέθοδο κάνοντας διακόνους: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Πόσο αποτελεσματική υπήρξε αυτή η μέθοδος της ανευρέσεως, διατροφής και εκπαιδεύσεως νέων διακόνων; Τα βιβλία του έτους των μαρτύρων του Ιεχωβά δείχνουν τις ακόλουθες αυξήσεις σε νέους βαπτισμένους διακόνους: Στο 1957, 59.828· στο 1958, 62.666· στο 1959, 86.345· στο 1960, 69.027.

ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΟΡΘΟ ΕΙΔΟΣ ΔΙΑΚΟΝΩΝ

17. Τι προσδιορίζει την ταυτότητα του ορθού είδους διακόνων;

¹⁷ Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος απορεί και εκπλήσσεται για την αύξησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Αλλ’ οι διάκονοι του Θεού δεν απορούν. Γνωρίζουν ότι το πνεύμα του Ιεχωβά υπήρξε μαζί τους και τους ευλόγησε επειδή είναι διάκονοι μ’ ένα σκοπό. Υπήκουσαν στο θείο θέλημα και θα εξακολουθήσουν να το πράττουν αυτό, βεβαιωμένοι και πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά θα εξακολουθήση να τους ευλογή και ίσως ακόμη εκατομμύρια θα ενωθούν μαζί τους στη διακονία τους και θα προσθέσουν τις φωνές των στην κραυγή του αίνου που ακούεται γύρω στη γη. Αυτή είναι η ημέρα της καρποφορίας και αυξήσεως για την κοινωνία Νέου Κόσμου, όπως επροφήτευσε ο Ησαΐας: «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια.» (Ησ. 60:22) Οι πολλές χιλιάδες των άλλων προβάτων που κάθε έτος ανευρίσκονται, διατρέφονται και εκπαιδεύονται για τη διακονία της Βασιλείας έχουν συμμετοχή στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά και είναι τελειωτική απόδειξις ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά πράττουν το θέλημα του Θεού και αποδεικνύονται το ορθό είδος διακόνων. Όπως το ορθό είδος ιατρού αναγνωρίζεται από τον αριθμό των ασθενών που μπορεί να θεραπεύση, όπως το ορθός είδος δικηγόρου προσδιορίζεται από τις δικαστικές υποθέσεις που κερδίζει, όπως το ορθό είδος γεωργού μαρτυρείται από τις άφθονες συγκομιδές του· έτσι και το ορθό είδος διακόνου αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα της διακονίας του. Μπορεί να συστήση εκείνους που εβοήθησε να έλθουν σε γνώσι της αληθείας και που ενώθηκαν μαζί του στη διακονία. Αυτοί είναι η συστατική του επιστολή ότι είναι διάκονος: «Μήπως έχομεν χρείαν, καθώς τινές, συστατικών επιστολών προς εσάς, ή συστατικών από σας; Σεις είσθε η επιστολή ημών, εγγεγραμμένη εν ταις καρδίαις ημών, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων.»​—2 Κορ. 3:1, 2.

18. Γιατί δεν είναι καλό να θέσωμε χρονικό όριο στη διακονία μας, και έως πότε ο Ιεχωβά είπε ότι πρέπει να κηρύττωμε;

¹⁸ Δεν πρέπει να θέσωμε ένα χρονικό όριο στη διακονία μας. Δεν πρέπει να σκεφθούμε: «Θα είμαι διάκονος για δύο, τρία, πέντε ή δέκα χρόνια. Τότε θα έλθη ο Αρμαγεδδών και δεν θα χρειάζεται να κηρύττω πια.» Μερικοί που είχαν αυτές τις ίδιες σκέψεις στο παρελθόν δεν είναι πια με την προοδεύουσα οργάνωσι του Ιεχωβά. Είναι πολύ καλύτερα να μάθωμε το μάθημα που ο Ιεχωβά εδίδαξε στον Ησαΐα όταν ερώτησε: «Ιεχωβά, έως πότε;» «Και απεκρίθη, Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.» (Ησ. 6:11, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει τον καιρό για την αποτελείωσι του κηρύγματος. Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που έδωσε τον λόγο για την έναρξι, και επομένως περιμένετε ώσπου ο Ιεχωβά να πη ότι είναι καιρός για σταμάτημα.

19. Τι έκαμαν ο Ιερεμίας και ο Ιησούς, που όλοι οι διάκονοι του Θεού σήμερα πρέπει να το μιμηθούν;

¹⁹ Ζούμε στην ημέρα του Ιεχωβά. Η εντολή του Ιεχωβά είναι να κηρύξωμε στους κατοίκους της γης. Αν θ’ ακούσουν οι άνθρωποι ή θ’ αρνηθούν ν’ ακούσουν, απόκειται σ’ αυτούς ν’ αποφασίσουν. Αν υπάρχη άρνησις, θα είναι δική τους, και όχι άρνησις από μέρους των διακόνων του Ιεχωβά να μεταβούν σ’ αυτούς με το άγγελμα της Βασιλείας. Τι είπε ο Ιεχωβά στον Ιερεμία να κάμη στους ισχυρογνώμονας, σκληροτραχήλους ανθρώπους της εποχής του; Μήπως είπε: «Άφησέ τους μόνους, είναι ερίφια οπωσδήποτε»; Όχι! Ακούστε τι είπε: «Δια τούτο θέλεις λαλήσει προς αυτούς πάντας τούτους τους λόγους, και δεν θέλουσι σε ακούσει· και θέλεις φωνάξει προς αυτούς, και δεν θέλουσι σοι αποκριθή.» (Ιερεμ. 7:27) Ο Ιησούς ακολούθησε το ίδιο υπόδειγμα με πλήρη γνώσι ότι το έθνος του δεν θα τον εδέχετο ως τον Μεσσία των. Ωστόσο εκήρυττε σ’ αυτούς οπωσδήποτε. Με βαθιά λύπη είπε: «Ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;» (Ματθ. 23:37) Πολλά ειλικρινή άτομα άκουσαν τον Ιησούν και επρόσεξαν το κήρυγμά του, αλλά η μεγάλη πλειονότης απέρριψε και εμίσησε το ειρηνικό του άγγελμα, αποκορυφώνοντας το μοχθηρό των μίσος με το να τον θανατώσουν. Ο Ιησούς δεν απεθαρρύνθη από την εναντίωσι που συνήντησε, ούτε ανέμενε να μεταστρέψη τον κόσμο με τη διακονία του. Προειδοποίησε ότι οι ακόλουθοί του θ’ αντιμετώπιζαν την ίδια αντίδρασι: «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου.»​—Ματθ. 24:9.

20. Γιατί δεν πρέπει να είμεθα ταχείς στο να κρίνωμε εκείνους που εναντιώνονται στο άγγελμα στην αρχή;

²⁰ Ενώ ο κόσμος μισεί και εναντιώνεται, μην είσθε ταχείς στο να κρίνετε άτομα που εναντιώνονται στη διακονία στην αρχή. Θυμηθήτε ότι καθώς μεταβάλλονται οι συνθήκες, έτσι μεταβάλλονται και οι διάνοιες των ανθρώπων. Τέτοια ήταν η περίπτωσις του εκ Ταρσού Σαούλ. Μετεβλήθη από έναν που εναντιώνετο στον Θεό και κατεδίωκε τους πιστούς του διακόνους σ’ έναν που ευαρεστούσε τον Θεό και έγινε πιστός διάκονος του Θεού στα έθνη. Πολλοί από τους πιστούς αφιερωμένους διακόνους του Θεού σήμερα εναντιώνοντο στο άγγελμα όταν το άκουσαν για πρώτη φορά.​—Πράξ. 9:11-15.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

21. Τι ήταν εκείνο που έκαμε εντύπωσι στη βασίλισσα της Σεβά εν σχέσει με τη βασιλεία του Σολομώντος;

²¹ Υπάρχουν πολλές χιλιάδες προβάτων που πρέπει ακόμη να βρεθούν και να φερθούν στην κοινωνία Νέου Κόσμου, και τούτο σημαίνει ότι πρόκειται να απολαύσωμε πολλές χαρές και ευλογίες ως αποτέλεσμα της διακονίας. Θυμηθήτε την ευημερία, τη δόξα και τη λαμπρότητα της βασιλείας του Σολομώντος. Όταν η βασίλισσα της Σεβά επήγε ν’ αντιληφθή η ίδια, έμεινε άναυδη, καθώς λέγει το θείο υπόμνημα: «Έγεινεν έκθαμβος. Και είπε προς τον βασιλέα, Αληθής ήτο ο λόγος, τον οποίον ήκουσα εν τη γη μου, περί των έργων σου, και περί της σοφίας σου· αλλά δεν επίστευον εις τους λόγους, εωσού ήλθον, και είδον οι οφθαλμοί μου· και ιδού, το ήμισυ δεν απηγγέλθη εις εμέ· η σοφία σου και η ευημερία σου υπερβαίνουσι την φήμην την οποίαν ήκουσα· μακάριοι οι άνδρες σου, μακάριοι οι δούλοί σου ούτοι, οι ιστάμενοι πάντοτε ενώπιόν σου, οι ακούοντες την σοφίαν σου.»​—1 Βασ. 10:5-8.

22. (α) Ποιες ευλογίες βλέπουν τώρα οι διάκονοι του Ιεχωβά; (β) Σε ποια νοοτροπία δεν πρέπει να μπούμε ποτέ, και γιατί;

²² Σήμερα εκείνοι που είναι στην υπηρεσία του μεγαλυτέρου Σολομώντος, Χριστού Ιησού, μαρτυρούν με τα ίδια τους μάτια την ευημερία, τις χαρές και την ευτυχία της κοινωνίας Νέου Κόσμου εν δράσει. Βλέπουν και ακούουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά από κάθε μέρος της γης, που φανερώνουν το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Η δόξα και η λαμπρότης της βασιλείας του Θεού και του Υιού του μπορεί επίσης να γίνη αντιληπτή από τους ανθρώπους καλής θελήσεως, και αυτοί εισρέουν στην οργάνωσί του στην αναλογία 1000 και πλέον ατόμων την εβδομάδα ανελλιπώς στα τελευταία δέκα χρόνια. Το να γνωρίζωμε τη χαρά της συγκομιδής των άλλων προβάτων του Κυρίου είναι μια άλλη ευλογία της διακονίας. Ποτέ μην ανταλλάσσετε θέσεις ή προνόμια της διακονίας αντί όλων των θέσεων που αυτός ο κόσμος έχει να προσφέρη. Η διακονία πρέπει να είναι η κυριώτερη κλίσις μας, η δε κοσμική μας ενασχόλησις πρέπει να είναι δευτερεύουσα. Είναι απλώς το μέσον που θα μας βοηθήση να συνεχίσωμε τη διακονία. Το μέλημά μας ως διακόνων του Θεού είναι να ‘ζητώμεν πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού’. (Ματθ. 6:33) Κατανοώντας ότι η απαίτησις αυτή βαρύνει κάθε έναν από τους διακόνους του Ιεχωβά, ποτέ δεν πρέπει να πέσωμε σε τέτοια νοοτροπία ώστε να λέμε: «Ω, το έργο θα γίνη χωρίς εμένα.» Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να κάμη να εκτελεσθή αυτή η διακονία χωρίς εμάς. Μπορεί, επίσης, να παραγάγη τον νέο του κόσμο χωρίς εμάς. Είναι πολύ καλύτερα να βλέπωμε τα πράγματα με τον εξής τρόπο: Αυτός θα μας χρησιμοποιήση και θα εξακολουθήση να μας χρησιμοποιή για πάντα στον νέο του κόσμο αν εκπληρώσωμε τον σκοπό της διακονίας μας τώρα. Ας ζητούν οι άνθρωποι του κόσμου υλικό πλούτο, εξουσία, δημοτικότητα, γόητρο και ηδονές, αλλά, θυμηθήτε ότι αυτοί οι σκοποί θα διαρκέσουν μόνο ως τον Αρμαγεδδώνα. Αλλ’ ο σκοπός σας ως διακόνων του Θεού να συμμετάσχετε στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, να βοηθήσετε και άλλους ανθρώπους να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό, και ν’ αποδειχθήτε πιστοί και παραγωγικοί διάκονοι, θα είναι ένας σκοπός που θα σας οδηγήση μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και κατά συνέχειαν στον νέο κόσμο. Είθε η διακονία μας να φέρη ευχαρίστησι στον Ιεχωβά Θεό, και σε κάθε πιστόν την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής.

Αγρυπνείτε ως Υιοί Φωτός

«Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.»​—Ησ. 60:2, ΜΝΚ.

1, 2. Γιατί υπάρχει πολύ πνευματικό σκότος στη γη;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ σήμερα αιχμαλωτίζονται από την επιστημονική κατάκτησι των ουρανών. Τα έθνη υπήρξαν άγρυπνα στην προοπτική που διανοίγεται για το έθνος το οποίο κινείται με την πιο μεγάλη ταχύτητα στην τεχνολογία του αιώνος του διαστήματος. Εκατομμύρια δαπανώνται για να τεθή ένας άνθρωπος στο διάστημα και να επαναφερθή ζωντανός. Και αυτή είναι μόνο η αρχή, σύμφωνα με τους επιστήμονας.

² Εν τούτοις, ενώ διανοίγονται τέτοιες επιστημονικές προοπτικές, σκότος σκεπάζει τη γη όσον αφορά τους σκοπούς του Θεού. Σαν μια έκλειψις το πυκνό αυτό σκότος έχει κινηθή επάνω από την επιφάνεια της γης στη διάρκεια της περασμένης γενεάς, επισκοτίζοντας την όρασι πολλών ως προς το πραγματικό μέλλον του σύμπαντος. Στις Κομμουνιστικές χώρες δεν επιτρέπονται επισκευές στα εκκλησιαστικά κτίρια, αποθαρρύνεται η θρησκευτική εκπαίδευσις και το σκότος επάνω στους ανθρώπους γίνεται ολοένα μελανώτερο· ενώ στις μη Κομμουνιστικές χώρες τα θρησκευτικά συστήματα επιτρέπουν στους ανθρώπους των να ψηλαφούν στο ίδιο δογματικό και προφητικό σκότος που επικρατούσε στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων. Είναι σαν ο ήλιος, η σελήνη και τ’ άστρα, να μην έδιναν πια φως στη γη.

 3. Ποια βεβαίωσι έχουν εκείνοι που αγαπούν το φως;

³ Σε αντίθεσι με τούτο, ο Ιεχωβά Θεός αφήνει το φως της αληθείας ν’ ακτινοβολή ολοένα λαμπρότερα καθώς αποκαλύπτει τους σκοπούς του σε ειλικρινείς άνδρες και γυναίκες που αποβλέπουν στον λόγον του για διαφώτισι. Στην οργάνωσί του αυτός κράζει: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.» Όπως ακριβώς ο ήλιος φαίνεται λαμπρότερος μετά μια έκλειψι, έτσι και η αλήθεια είναι ακτινοβόλος και διαυγής σ’ εκείνους που βγαίνουν από το σκότος που τώρα σκεπάζει τη γη.​—Ησ. 60:1, 2, ΜΝΚ· 2 Κορ. 4:4.

ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 4. Ποιες περιστάσεις καθιστούν σπουδαίο το να εκτελήται το θέλημα του Ιεχωβά σήμερα;

⁴ Ναι, είναι κατ’ εξοχήν καιρός να εγερθούμε από το ζοφερό σκότος που περιβάλλει το σύστημα του παλαιού κόσμου, περιλαμβανομένων και των θρησκευτικών οργανώσεών του, και ν’ απολαύσωμε το αναψυκτικό φως της αληθείας. Επέρασαν ήδη πάνω από σαράντα χρόνια αφότου το πολλαπλούν σημείον της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού άρχισε να παρατηρήται με την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1914. Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας φθάνει τώρα στο αποκορύφωμά της. Αυτή είναι μια ημέρα που και οι άγγελοι ακόμη απέβλεπαν να ιδούν​—η ημέρα του Ιεχωβά, οπότε το όνομά του θα γίνη γνωστό ως του αιωνίου Θεού του σύμπαντος και το θέλημά του θα γίνη στη γη τόσο πλήρως όσο και στον ουρανό. Δεν είναι πια καιρός για να εκτελήται το θέλημα των εθνών, αλλά μάλλον για να γνωσθή και εκτελεσθή το θέλημα του Ιεχωβά.​—1 Πέτρ. 4:3.

 5. Ποια γεγονότα καθιστούν σαφές ότι ζούμε στον καιρό του τέλους;

⁵ Αυτή είναι η πιο σπουδαία περίοδος της ιστορίας του ανθρώπου. Ο περιωρισμένος χρόνος που ο Θεός όρισε γι’ αυτό το σύστημα του παρόντος κόσμου παρέρχεται γοργά· πράγματι, βρισκόμαστε στον καιρό του τέλους. Όταν ένας άνθρωπος που κοιμάται ακούη να ηχή το ξυπνητήρι, γνωρίζει ότι πρέπει να αφυπνισθή σε μια νέα ημέρα. Αυτό αληθεύει σήμερα μ’ ένα πνευματικό τρόπο. Η προειδοποίησις κινδύνου, την οποίαν έδωσε ο Ιησούς στους προφητικούς του λόγους, που αναγράφονται στο κατά Μάρκον 13:29, 30, ηχεί δυνατά και καθαρά για μας τώρα: «Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι, επί τας θύρας. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα. Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει· οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» Ποια γεγονότα είχε περιγράψει ο Ιησούς τόσο ζωηρά; «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος», είπε​—γεγονός που απεδείχθη αληθινό όχι μια φορά, αλλά δύο φορές, εφόσον δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ερήμωσαν τη γη από το 1914. «Θέλουσι γείνει σεισμοί​—μια άλλη απόδειξις, και κάτι που ο άνθρωπος δεν το ελέγχει, αλλά που ο Ιησούς προείδε—​οι δε επιστήμονες εσημείωσαν μια χαρακτηριστική άνοδο στον αριθμό των σεισμών και στην καταστρεπτικότητά των σ’ αυτή τη γενεά. «Θέλουσι γείνει πείναι»· τούτο συνέβη ήδη, με τους τρομερούς λιμούς σε Ασιατικές χώρες στις πρόσφατες δεκαετίες, και τώρα υπάρχει αυξανόμενη απειλή από αυτή την αιτία με τη μεγάλη άνοδο του πληθυσμού σε ωρισμένες χώρες. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Καθώς προειδοποίησε ο Ιησούς, «Ταύτα είναι αρχαί ωδίνων.» Ακόμη και ο στενός οικογενειακός κύκλος θα ήταν διηρημένος, «και θέλουσιν επαναστή τέκνα επί γονείς, και θέλουσι θανατώσει αυτούς», ένα τρομακτικό φαινόμενο των καιρών μας επειδή τέκνα έγιναν πληροφοριοδόται υπέρ του κράτους και εμαρτύρησαν εναντίον των γονέων των που αγαπούσαν ελευθερία.​—Μάρκ. 13:8-12.

 6. Σε ποια έκτασι κηρύττονται τα αγαθά νέα;

⁶ Εν τούτοις, υπάρχει ένα καλό χαρακτηριστικό του σημείου που δεν πρέπει να παραβλεφθή: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» Τούτο είναι τα αγαθά νέα όσον αφορά την ενθρόνισι του Ιησού στους ουρανούς το 1914 και το τέλος των ταραχών του αιώνος του διαστήματος, το οποίο τέλος πλησιάζει γοργά, καθώς προχωρεί η επικράτησις των νέων ουρανών και της νέας γης που δημιουργεί ο Θεός. Στο 1960 πάνω από 900.000 μάρτυρες του Ιεχωβά αφιέρωσαν πάνω από 131 εκατομμύρια ώρες σε 179 χώρες στο κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου και στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών με ενδιαφερομένους ανθρώπους σε αλάνθαστη εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού.

 7. Πώς έρχεται η ημέρα του Ιεχωβά;

⁷ Λόγω της λεπτομερούς προφητείας που εδόθη στη Γραφή όσον αφορά τους καιρούς αυτούς, δεν υπάρχει ανάγκη να απορή οποιοδήποτε ειλικρινές άτομο για το τι θα κάμη ο Θεός ή τι επιφυλάσσει το μέλλον. Καθώς έγραψε ο Παύλος: «Περί δε των χρόνων και των καιρών, αδελφοί, δεν έχετε χρείαν να σας γράφη τις· διότι σεις εξεύρετε ακριβώς, ότι η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος . . . Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.» (1 Θεσ. 5:1-6, ΜΝΚ) Ενώ κανείς επάνω στη γη δεν γνωρίζει πότε ο Χριστός πρόκειται να πατάξη με καταστρεπτική δύναμι το παρόν σύστημα πραγμάτων, δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις για το γεγονός ότι ζούμε στη γενεά για την οποία μίλησε. Τα έθνη αναλαμβάνουν μια ισχυρή εκστρατεία για ειρήνη. Οι Ρώσοι προέτειναν αφοπλισμό από το ένα μέρος, ενώ ο κ. Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, όταν ήταν πρόεδρος, επευφημήθη από τους άλλους ως ο «Άρχων της Ειρήνης». Τούτο πρέπει να μας αφυπνίση ως προς την εγγύτητα της καταστροφής που τώρα έρχεται και να μας δείξη πόσο σοφό είναι να υπηρετούμε τον Χριστό Ιησού, τον αληθινό «Άρχοντα της Ειρήνης». Αφού κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα ξεσπάση η μανία του Αρμαγεδδώνος, τώρα είναι καιρός να προετοιμαζώμεθα.

 8. Γιατί είναι ανάγκη να αγρυπνούμε;

⁸ Καθώς είπε ο Ιησούς: «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε· διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός. Επειδή τούτο θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού, και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν, και εις έκαστον το έργου αυτού, και εις τον θυρωρόν προσέταξε να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν· (διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, την εσπέραν, ή το μεσονύκτιον, ή όταν φωνάζη ο αλέκτωρ, ή το πρωί·) μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους. Και όσα λέγω προς εσάς, προς πάντας λέγω, Αγρυπνείτε.» (Μάρκ. 13:33-37) Στις ημέρες εκείνες οι άνθρωποι δεν είχαν τραίνα ή αεροπλάνα και μέχρι δευτερολέπτου ακριβή δρομολόγια, ώστε ο άνθρωπος που απουσίαζε σε ταξίδι να μπορή να πη στους δούλους του ότι θα έφθανε με το βραδινό τραίνο στις 5 και 35. Αν όλα επήγαιναν καλά, θα μπορούσε να είναι στο σπίτι κάποτε το βράδι, ή θα μπορούσε να είναι την επόμενη ημέρα ή την επόμενη εβδομάδα. Οι δούλοι έπρεπε να αγρυπνούν. Έτσι πρέπει να συμβαίνη με τους δούλους του Κυρίου στις ημέρες αυτές. Είναι καιρός να αγρυπνούμε, έτοιμοι για την άφιξι του Κυρίου για την τελική επιθεώρησι του παλαιού αυτού κόσμου στον Αρμαγεδδώνα.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΚΛΟΓΗ ΓΙΑ ΖΩΗ

 9. Ποια εκλογή βρίσκεται μπροστά σε κάθε άτομο;

⁹ Ειλικρινείς σπουδασταί της Βίβλου απέβλεπαν επί αιώνες σ’ αυτούς τους καιρούς. Η τρέχουσα εκτύλιξις των Βιβλικών προφητειών είναι καλύτερη από οποιοδήποτε δράμα της σκηνής ή της τηλεοράσεως, επειδή ο καθένας μπορεί να παίξη ένα μέρος σ’ αυτήν. Και το μέρος που παίζομε θα σημαίνη ζωή για μας τους ίδιους, για τις οικογένειές μας και για τους ανθρώπους καλής θελήσεως. Απόκειται στον καθένα να καθορίση την πορεία της ζωής του και το μέρος στο οποίο θα έχη συμμετοχή μένοντας άγρυπνος τώρα και ενεργητικός στην υπηρεσία του Βασιλέως Χριστού Ιησού. Η ζωή μας δεν εκβιάζεται από προορισμό ν’ ακολουθήση έναν καθωρισμένο τύπο ή να τελειώση σε μια μέρα καθωρισμένη από τη μοίρα. Όπως ο Ιησούς του Ναυή είπε στους Ισραηλίτας, απέκειτο σ’ αυτούς να εκλέξουν ποιον ήθελαν να λατρεύουν και ν’ αποφασίσουν για την πορεία ενεργείας που θ’ ακολουθούσαν. «Εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά», διεκήρυξε.​—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ.

10. Ποιο προφητικό έργο εκτελείται;

¹⁰ Ποιον δρόμο θα εκλέξετε για ν’ ακολουθήσετε; Θα είναι αυτός ο μη δημοφιλής στενός δρόμος που ακολούθησαν οι άνδρες της πίστεως; ή ο πλατύς δρόμος του σκότους της πλειονότητος του παλαιού κόσμου; Μη λέτε, «δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να κάμω σχετικά με αυτό· τι και αν ζούμε, λοιπόν, στον καιρό του τέλους;» Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνη, εκείνοι δε που είναι υιοί φωτός, δεν αφήνονται σε άγνοια ως προς το τι είναι αυτό· διότι το Αμώς 3:7, 8 (ΑΣ) λέγει: «Βεβαίως Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας . . . Κύριος ο Ιεχωβά ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει;» Να προφητεύωμε είναι να μιλούμε για το μέλλον. Ακόμη και όταν λέμε την Κυριακή Προσευχή, «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης», επαναλαμβάνομε μια προφητική προσευχή. Αυτό είναι το ευαγγέλιον ή αγαθά νέα, για τα οποία ο Ιησούς είπε ότι οι δούλοι του θα επροφήτευαν σ’ αυτόν τον καιρό σε όλη την οικουμένη.

11, 12. Πρέπει να εξαρτώμεθα από κάποιον άλλον για θρησκευτική καθοδηγία;

¹¹ Θα έχετε συμμετοχή στο έργο που προείπε ο Ιησούς; Κάθε άτομο έχει την ευθύνη να κάμη μια εκλογή. Δεν μπορεί να αδιαφορήση λέγοντας, «Αφήνω τον κληρικό μου να φροντίση για θρησκευτικά ζητήματα.» Στον καιρό του Ιησού ο κλήρος εγνώριζε περισσότερα για τον καιρό παρά για τα σημεία που απεδείκνυαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Ηρνούντο να πιστέψουν τα θαύματα που έκανε. Ομοίως σήμερα ο Ιησούς θα μπορούσε κάλλιστα να πη στην ίδια τάξι ανθρώπων: «Το μεν πρόσωπον του ουρανού εξεύρετε να διακρίνητε, τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε;» (Ματθ. 16:3) Για τούτο, είναι καλό, κάθε άτομο να είναι άγρυπνο ν’ ακολουθήση την ορθή πορεία αντί να εξαρτάται από κάποιον άλλον. Η ζωή διακυβεύεται.​—Ιωάν. 3:9-15.

¹² Μερικοί ισχυρίζονται ότι, επειδή δεν είναι εκπαιδευμένοι σε θρησκευτικά ζητήματα, πρέπει να εξαρτώνται από εκείνους που εμελέτησαν για να τους οδηγούν, όπως ακριβώς εξαρτώνται από ένα γιατρό για ιατρική συμβουλή. Εν τούτοις, αυτό δεν παραμένει αληθινό όσον αφορά μια μελέτη του λόγου του Θεού. Οι Γραφές εγράφησαν για να μπορούν να διαβάζωνται και να κατανοούνται από όλους τους ανθρώπους. Ο Ιησούς είπε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Δεν είπε ότι θα σας έδινε ζωή το να έχετε κάποιον άλλον που να λάβη τη γνώσι για σας· αλλ’ απόκειται στον καθένα να μάθη για τον εαυτό του εκείνο που ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν. Ο Ιεχωβά διδάσκει τον λαό του μέσω της οργανώσώς του. Λέγει: «Ακούσατέ μου μετά προσοχής . . . Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ· ακούσατε, και η ψυχή σας θέλει ζήσει.» (Ησ. 55:2, 3) Το γεγονός ακριβώς ότι ο περιωρισμένος χρόνος που έχει ταχθή για το παλαιό σύστημα πραγμάτων εκπνέει γοργά, μας εμποδίζει από το ν’ αναβάλωμε επ’ αόριστον το να λάβωμε αυτή τη ζωοπάροχη γνώσι. Τώρα είναι καιρός να μάθωμε τους σκοπούς του Θεού για τη γη και τι αυτός απαιτεί από μας.

13. Γιατί είναι τόσο σπουδαία η εκπαίδευσις του νέου κόσμου;

¹³ Κάθε άτομο πρέπει να εργασθή σκληρά για ν’ αποκτήση προσωπική γνώσι του Ιεχωβά Θεού. Έχομε μια ευκαιρία εκλογής όσον αφορά την εκπαίδευσι που θέτομε πρώτη στη ζωή μας, είτε εκπαίδευσι του παλαιού κόσμου είτε του νέου κόσμου. Αλλ’ αν θέτωμε πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας, όπως ενουθέτησε ο Ιησούς, τότε θα μελετούμε τις Γραφές και θα συμβαδίζωμε με την προοδευτική κατανόησι της αληθείας καθώς το φως της γίνεται ολοένα λαμπρότερο. Σήμερα τα έθνη τονίζουν την εκπαίδευσι του παλαιού κόσμου για να εξασφαλίσουν την επιβίωσι των πολιτικών συστημάτων και να διατηρήσουν τη σημερινή ισορροπία δυνάμεως, αλλά η εκπαίδευσις του νέου κόσμου είναι η μόνη που καθιστά δυνατή την επιβίωσι ανθρώπων πίστεως για αιώνια ζωή.

14. Πώς μπορεί ένα άτομο να προοδεύση στη Χριστιανική ωριμότητα;

¹⁴ Στην αρχή μπορεί να είμεθα σαν μικρά παιδιά σχετικά με την κατανόησι των βαθέων του λόγου του Θεού, αν και μπορεί να είμεθα διανοητικώς σοφοί σύμφωνα με τους κανόνες εκπαιδεύσεως του παλαιού κόσμου. Σαν παιδιά, έχομε ανάγκη να συναναστρεφώμεθα μ’ εκείνους που μπορούν να μιλούν την καθαρή γλώσσα της αληθείας σ’ εμάς, που μπορούν ν’ απαντούν στις Βιβλικές ερωτήσεις μας και να μας δείχνουν πώς να μελετούμε και να βρίσκωμε τις απαντήσεις μόνοι μας. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά παρέχουν αυτή την υπηρεσία για ανθρώπους όλων των πίστεων, το περασμένο δε έτος διεξήγαγαν πάνω από 646.108 δωρεάν Γραφικές μελέτες σε όλο τον κόσμο επί μία ώρα την εβδομάδα. Αλλά η μελέτη της Γραφής δεν είναι ένας σκοπός αυτή καθ’ εαυτήν, όπως και η αποστολή ενός παιδιού στο σχολείο δεν είναι ο τελικός σκοπός του στη ζωή. Έρχεται καιρός για να εφαρμόση ένα παιδί την εκπαίδευσί του και να γίνη ένα παραγωγικό μέλος της κοινωνίας, συντηρώντας τον εαυτό του και την οικογένειά του. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ ένα σπουδαστή της Γραφής, που αποκτά πίστι στον Θεό: αναλαμβάνει τη διακονία ως ένας που ανήκει στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διδάσκοντας εκείνα που έμαθε στους άλλους. Αναγνωρίζει τον Ιεχωβά ως πατέρα του και την οργάνωσι του Ιεχωβά ως μητέρα του. Αφυπνίζεται στο φως του νόμου του Θεού και βρίσκει τον εαυτό του στην οδό της ζωής. (Παροιμ. 6:20) Γνωρίζει ότι ένας σπουδαστής δεν θα προώδευε στο σχολείο αν δεν θα παρευρίσκετο στις ώρες της διδασκαλίας τακτικά και δεν θα μελετούσε καλά τα μαθήματά του· έτσι αν πρόκειται να προοδεύση γοργά στη Βιβλική γνώσι, βρίσκει ότι πρέπει να μελετά την ύλη που πρόκειται να εξετασθή στις δωρεάν Βιβλικές μελέτες των μαρτύρων του Ιεχωβά και παρακολουθή τακτικά τις συναθροίσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο δείχνει ότι αγωνίζεται για Χριστιανική ωριμότητα. Δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό μόνος του, επειδή θα ήταν σαν να ψηλαφή μέσα από μια σκοτεινή μάζα θρησκευτικής παραδόσεως και συγχύσεως για να εύρη το φως· αλλ’ ο Ιεχωβά μάς δείχνει τον τρόπο και εφοδιάζει εκείνους που θέλουν να είναι υιοί φωτός με τη διαφωτιστική σειρά μαθημάτων που χρειάζονται μέσω της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Καθώς αυξάνει κανείς στη Χριστιανική ωριμότητα, γίνεται άγρυπνος να χρησιμοποιή την πληροφορία που αποκτά για να βοηθή άλλους και να προοδεύη στην υπηρεσία του προς τον Θεό. Διότι με τη γνώσι έρχεται ευθύνη, και με την ευθύνη γίνεται κανείς υπόλογος.

15. Ποια πορεία θα μας δώση ευνοϊκή στάσι ενώπιον του Ιεχωβά;

¹⁵ Κάθε άτομο ίσταται ή πίπτει ενώπιον του Ιεχωβά. Αν είμεθα αφυπνισμένοι ως προς τις ευθύνες μας και δείχνωμε έντονο ενδιαφέρον για τις οδηγίες που αυτός μας έδωσε στον λόγον του, τότε θα εξακολουθήσωμε να μένωμε στην εύνοιά του. (Ρωμ. 14:4) Πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν την αλήθεια όταν τους παρουσιάζεται, αλλά δεν θέλουν ν’ αναλάβουν την ευθύνη που έρχεται μαζί της. Φρονούν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάμουν το έργο του να μιλούν στους πλησίον των για τη Γραφή ή να διδάσκουν τους άλλους μέσω μιας οικιακής Γραφικής μελέτης. Πραγματικά δείχνουν έλλειψι πίστεως στον Ιεχωβά ως διδάσκαλον και δεν παρέχουν στον εαυτό τους μια ευκαιρία. Ακόμη και το μερμήγκι, σύμφωνα με την παροιμία, αν και δεν έχει άρχοντα, είναι πολυάσχολο στο να προετοιμάζη τροφή το θέρος. Ο συγγραφεύς της παροιμίας, λοιπόν, ερωτά: «Έως πότε θέλεις κοιμάσθαι, οκνηρέ; πότε θέλεις σηκωθή εκ του ύπνου σου;» (Παροιμ. 6:9) Μήπως κοιμάσθε ως προς τα προνόμιά σας, ενώ θα μπορούσατε να μεταδίδετε την αλήθεια στους άλλους, κοιτόμενοι επάνω στην εργασία σας αντί να συλλέγετε την πνευματική τροφή για χρήσι στη διακονία; Δεν μπορούμε απλώς να περιμένωμε επ’ αόριστον για να δούμε τι θα συμβή. Μερικοί εδοκίμασαν αυτή την πορεία ενεργείας στις πριν από τον Κατακλυσμό ημέρες, αλλά έχασαν τη ζωή τους για έλλειψι ανταποκρίσεως στην προειδοποίησι και μη συμμετοχή στο έργο που είχε δώσει ο Θεός για εκείνο τον καιρό.

16. Πώς μπορεί κανείς ν’ αποδειχθή υιός φωτός;

¹⁶ Αφού φθάσαμε σε ακριβή γνώσι της αληθείας, βρίσκομε ότι υπάρχει για μας ένα έργο να εκτελέσωμε. Φυσικά, δεν μπορούμε να κάνωμε το έργο εκτός αν είμεθα άγρυπνοι ως προς την κατάστασι και γνωρίζωμε τι πρέπει να γίνη. «Αλλά σεις, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει . . . Πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας.» (1 Θεσ. 5:4) Έτσι ο Παύλος έδειξε ότι ενώ οι άνθρωποι γενικά μπορεί να είναι στο σκότος που έρχεται προς το τέλος της ημέρας γι’ αυτό το παλαιό σύστημα, οι δούλοι του Θεού θ’ αντανακλούσαν το φως της νέας ημέρας της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Χριστού. Δεν θα ήσαν στο σκότος όσον αφορά τους σκοπούς του Θεού ή μια κατανόησι του λόγου του. Θα ήσαν αφυπνισμένοι και νηφάλιοι με κατάλληλη ισορροπία, θέτοντας τη διακονία πρώτη στη ζωή των. Αυτοί αναγνωρίζουν ότι η γνώσις της αληθείας που έχουν τους δίδει μια ευθύνη να βοηθήσουν άλλους· τους καθιστά υπολόγους ή υπευθύνους στον Θεό, κάτω από υποχρέωσι ν’ αποδώσουν σ’ αυτόν λογαριασμό για τη γνώσι που έλαβαν. Ο καθένας πρέπει να λογοδοτήση στον Θεό για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη ζωή του, είτε προς αίνον του Θεού, με ευλογίες και ευτυχία για τον εαυτό του και εκείνους που διακονεί, ή ανόητα χωρίς κατεύθυνσι, βλέψι ή σκοπό.

Αφυπνισμένοι ως Προς την Ευθύνη Μας

«Ο συνάγων εν τω θέρει είναι υιός συνέσεως· ο δε κοιμώμενος εν τω θερισμώ υιός αισχύνης.»​—Παροιμ. 10:5

 1. Ποιον σκοπό στη ζωή έχει κάθε Χριστιανός;

ΣΚΕΦΘΗΚΑΤΕ ποτέ σοβαρά για τον σκοπό σας στη ζωή εν σχέσει με τον Θεό και την ευθύνη σας προς τον Δημιουργό σας; Πολλοί άνθρωποι βυθίζονται στην καθημερινή συνήθεια να κερδίζουν τα προς το ζην, να ανατρέφουν την οικογένειά τους και να κάνουν σχέδια για τον παλαιό κόσμο, χωρίς ποτέ να εξετάσουν τι θα μπορούσαν να κάμουν στην υπηρεσία του Θεού. Εν τούτοις, ο Ιησούς ήταν αφυπνισμένος στο να πράττη το θέλημα του Θεού. Δεν ήταν ευχαριστημένος να μένη στο σπίτι και να περνά μια καλή ζωή ως ξυλουργός και να ανατρέφη οικογένεια, διότι εγνώριζε ότι ο Θεός απαιτούσε απ’ αυτόν περισσότερα. Για τους ακολούθους του είπε ότι έπρεπε να αγαπούν τον Θεό με όλη τους την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι και τον πλησίον τους σαν τον εαυτό τους. Δεν θεωρούσε βαριά αυτή την απαίτησι να υπηρετούν ολόκαρδα τον Θεό, αλλά την ωνόμασε ελαφρό φορτίο επειδή θα εγίνετο από εντατική αγάπη, η οποία προέρχεται από γνώσι του Δημιουργού.

 2. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε να βοηθήση πολλούς να επιτύχουν αυτόν τον σκοπό;

² Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι έχουν επιθυμία να υπηρετήσουν τον Θεό, αλλά διερωτώνται τι μπορούν να κάμουν και πώς να το επιτύχουν. Τελευταίως ένας νέος εξέφρασε την επιθυμία να μπη στη διακονία. Όταν οι γονείς του μίλησαν για το ζήτημα αυτό με τον κληρικό των, βρήκαν τα εκπαιδευτικά έξοδα περισσότερα από όσα μπορούσαν να πληρώσουν, και έτσι ο νέος παρητήθη από την ιδέα να χρησιμοποιήση τη ζωή του για να υπηρετή τον Θεό. Σε μια άλλη περίπτωσι μια γυναίκα, αρκετά προχωρημένης ηλικίας, μίλησε σ’ έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά λέγοντας ότι απέβλεπε στο ν’ αποσυρθή σε λίγα χρόνια για να μπορέση να δαπανήση λίγον καιρό στην υπηρεσία του Θεού. Αλλά τι πρέπει να λεχθή για όλα τα χρόνια που αυτή θα μπορούσε να δείχνη την αγάπη που είχε για τον Θεό και για τον πλησίον της, χρόνια που πήγαν χαμένα επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» εδίδαξε τους ανθρώπους να είναι ακροαταί μάλλον παρά εκτελεσταί του λόγου; Ο Ιησούς δεν πήγε σ’ ένα θρησκευτικό εκπαιδευτήριο επί πολλά χρόνια προτού αναλάβη την υπηρεσία του ουρανίου Πατρός του, ούτε απαιτείται αυτό από εκείνους που τον ακολουθούν σήμερα. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ήταν ένας ένθερμος μελετητής της Γραφής, διότι σε ηλικία δώδεκα ετών εξέπληξε τους θρησκευτικούς πρεσβυτέρους της Ιερουσαλήμ, αλλά δεν εθεώρησε ότι ήταν ανάγκη ν’ ακολουθήση την κατά παράδοσιν σειρά μαθημάτων των γραμματέων ή των Φαρισαίων για να υπηρετήση τον Ιεχωβά.

 3. Σε ποιο έργο που άρχισε ο Ιησούς μπορούμε να συμμετάσχωμε εμείς σήμερα;

³ Τι έκαμε ο Χριστός που μπορούμε να κάμωμε κι εμείς σήμερα στην υπηρεσία του Θεού; Σύμφωνα με τους λόγους του που αναγράφονται στο κατά Λουκάν 4:18, 19, ευηγγελίζετο στους πτωχούς, εκήρυττε στους αιχμαλώτους ελευθερία και στους τυφλούς ανάβλεψι. Με το ενεργό του έργο κηρύγματος έδειχνε την αγάπη του και για τον Θεό και για τον πλησίον του. Πρέπει να κάμωμε ολιγώτερα; Αν ένα άτομο προσεύχεται την προσευχή που ο Ιησούς εδίδαξε στους μαθητάς του, «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης», δείχνει ότι αποβλέπει στο να δη να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη κάτω από τη χιλιετή διακυβέρνησι του Χριστού. Και αφού προσεύχεσθε για τούτο, πρέπει να χαίρετε να ενεργήτε σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού προς τους ακολούθους του: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτά είναι αγαθά νέα που μπορούμε να διακηρύττωμε στον πνευματικώς πεινασμένο λαό κάθε χώρας. Με τη διακονία μας της Βασιλείας μπορούμε να ελευθερώνωμε τους θρησκευτικούς αιχμαλώτους από τον ζυγό της δουλείας, κάτω από τον οποίον βρίσκονται, και ν’ ανοίγωμε τους οφθαλμούς της νοήσεώς των στην αλήθεια. (Γαλ. 5:1· Εφεσ. 1:18) Ναι, και σεις επίσης μπορείτε να έχετε συμμετοχή στο έργο του κηρύγματος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά είτε είσθε νέος είτε ηλικιωμένος, άνδρας ή γυναίκα, πλούσιος ή πτωχός και ασχέτως φυλετικής διακρίσεως. Ο Ιεχωβά δίνει το ίδιο έργο σε κάθε είδους ανθρώπους.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

 4. Πώς ένοιωθε ο Παύλος τη διακονία;

⁴ Πραγματικά, μας βαρύνει μια ευθύνη να συμμετέχωμε στη διακονία. Έτσι το ένοιωθε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε: «Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:16, 17) Πιθανόν ο Παύλος να είχε στο νου πώς ο Ιησούς είχε εφαρμόσει τους λόγους του Ησαΐα 61:1, 2 (ΜΝΚ) στον εαυτό του και στη διακονία του. Ο Ησαΐας είπε προφητικά: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς.» Τώρα ο Παύλος είχε επίσης λάβει το πνεύμα του Θεού για τον ίδιο σκοπό. Εγνώριζε ότι αν επρόκειτο να είναι πραγματικός Χριστιανός, έπρεπε ν’ ακολουθή τα ίχνη του Ιησού και να εκτελή το ίδιο έργο που εκτελούσε και ο Χριστός. Ή μπορεί να εσκέπτετο τις τελευταίες οδηγίες του Ιησού προς τους μαθητάς του και πώς αυτός είτε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Παύλος ανεγνώριζε ότι είχε ένα έργο να κάμη, και αυτό πρέπει να είναι ειδικά αληθινό για τους Χριστιανούς τώρα στον καιρό του τέλους.

 5. Τι δείχνει ότι όλοι πρέπει να συμμετέχουν στη διακονία;

⁵ Αλλά μερικοί αντιτείνουν, ‘Επί τέλους, αυτός ήταν ένας από τους αποστόλους. Σήμερα ο κληρικός μας κάνει αυτό το έργο, όχι εμείς!’ Λησμονούν ότι ο Παύλος ήταν επίσης σκηνοποιός. Ήταν ένας εργαζόμενος άνθρωπος ακριβώς όπως και οποιοσδήποτε άλλος. Μερικοί από τους μαθητάς ήσαν αλιείς, ένας τελώνης, ένας ιατρός, αλλ’ αυτό δεν τους εμπόδιζε να συμμετέχουν στη διακονία και να κηρύττουν, τουλάχιστον διαθέτοντας μέρος του χρόνου των. Πραγματικά, όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί μετείχαν ενεργώς στη διακονία, όπως φαίνεται από την αφήγησι των Πράξεων 8:1-4. Ήταν ο καιρός τού μέχρι θανάτου λιθοβολισμού του Στεφάνου. «Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις· και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλήν των αποστόλων.» Κατόπιν τι έκαμαν αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες; «Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» Δεν είπαν ότι, αφού οι απόστολοι ήσαν ακόμη στην Ιερουσαλήμ, δεν υπήρχε τίποτε που θα μπορούσαν αυτοί να κάμουν, παρά να περιμένουν ώσπου να γίνη δυνατόν κάποιος να βγη και να τους κηρύξη. Μάλλον, ο καθένας στην εκκλησία ήταν άγρυπνος ως προς τη θαυμαστή ευκαιρία που ήταν μπροστά του στην υπηρεσία του Θεού και έτσι μιλούσε για ό,τι επίστευε σε όλους όσους συναντούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που διεδόθη η Χριστιανοσύνη, επειδή κάθε πιστός χρησιμοποιούσε τον χρόνον για να κάμη μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών, διδάσκοντάς τους και έπειτα βαπτίζοντάς τους. Σήμερα μπορεί να είσθε απασχολημένος ως υπάλληλος ή ξυλουργός ή οδηγός ταξί, αλλά το ζήτημα είναι, Είσθε Χριστιανός; Αν ναι, έχετε ένα έργο να κάμετε για ν’ αποδειχθήτε Χριστιανός εμπράκτως και όχι στο όνομα μόνο.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 6. Ποιες είναι μερικές απαιτήσεις για έναν άγρυπνο διάκονο;

⁶ Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ένα άτομο, που θέλει να βρεθή σε καλή στάσι ενώπιον του Θεού, πρέπει να φέρη τιμή στον Θεό με την προσωπική του διαγωγή. Ο Παύλος το ετόνισε αυτό στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:8-14. Ετόνισε την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, δείχνοντας ότι αυτή αποτελεί εκπλήρωσιν του Νόμου, επειδή δεν θα διέπραττε κανείς μοιχεία, φόνο, κλοπή, απληστία, οποιοδήποτε κακό εις βάρος του πλησίον του, αν είχε κατάλληλη αγάπη για τον πλησίον του. Ένας που κάνει τέτοια πράγματα κοιμάται ως προς το τι ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν. Ο Παύλος έγραψε: «Είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν· ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους, και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα· μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον. Αλλ’ ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.» Αν πάντοτε συμπεριφερώμεθα με αγάπη και σαν σε μεγάλο φως της ημέρας ενώπιον όλων των ανθρώπων, τότε δεν θα έχωμε ποτέ αιτία για λύπη. Το πνευματικό σκότος που σκεπάζει τον παλαιό κόσμο και τις σκιερές δοσοληψίες του και ασέλγειες έχει διεγείρει μια ανυψούμενη παλίρροια εγκληματικότητος. Ένας Χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη τέτοια πράγματα με το να εξαρτίζεται με τα όπλα του φωτός. Ο Παύλος ανεφέρθη σε μερικά απ’ αυτά: «Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας. Διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ’ εις απόλαυσιν σωτηρίας, δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—1 Θεσ. 5:8, 9.

 7. Πώς μπορεί να ενισχυθή ένα άτομο ασθενές στην πίστι;

⁷ Αυτός ο θώραξ της πίστεως και η ελπίς της σωτηρίας που έχομε αποκτώνται μέσα σε μια χρονική περίοδο. Στην αρχή η πίστις μας και η ελπίδα μπορεί να είναι ασθενείς. Αλλά με μελέτη της Γραφής και με συναναστροφή με ωρίμους Χριστιανούς αδελφούς οικοδομούνται και ενισχύονται· φθάνομε να κατανοήσωμε ότι ο Θεός δεν έχει πολλούς τρόπους για σωτηρία, αλλά έναν, μέσω του Ιησού Χριστού, και ότι μπορούμε να βοηθήσωμε και άλλους να το κατανοήσουν αυτό με τη χρήσι των πνευματικών όπλων του φωτός. Η ευθύνη μας στον Θεό είναι μεγαλύτερη από το να διάγωμε απλώς μια καλή ζωή, ζώντας και αφήνοντας τους άλλους να ζουν, μη προξενώντας βλάβη. Πολλοί που δεν έχουν πίστι στον Ιεχωβά Θεό ή στον Χριστό Ιησού, βλέπουν τη σοφία σ’ έναν υψηλό κώδικα ηθικολογίας και ηθικής, αλλά δεν είναι αφυπνισμένοι ως προς την υπηρεσία του Θεού. Πρέπει να ενδιαφερώμεθα για ό,τι ο Θεός απαιτεί από μας, μαθαίνοντας ό,τι αυτός θέλει να μάθωμε, πράττοντας ό,τι αυτός θέλει να πράττωμε, και έτσι ζώντας σύμφωνα με την ευθύνη μας να υπηρετούμε Εκείνον που μας έδωσε ζωή. Όσο περισσότερο μελετούμε τη Γραφή, τόσο μεγαλύτερη εκτίμησι φθάνομε να έχωμε του γεγονότος ότι μπορούμε να κάμωμε κάτι για να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά και έτσι να δείξωμε την αγάπη μας γι’ αυτόν με αποκλειστική αφοσίωσι.​—Εφεσ. 5:3-14.

 8. Γιατί και πώς πρέπει να εκδηλωθή αγάπη για τον πλησίον;

⁸ Το να δείχνωμε αγάπη για τον πλησίον μας αποτελεί μέρος της υπηρεσίας μας στον Θεό. Θεωρείται εντελώς φυσικό από πολλούς ανθρώπους, όταν ιδούν κάποιον σε κίνδυνο, να θέλουν να τον ειδοποιήσουν για τον κίνδυνο ή να κάμουν ό,τι είναι δυνατόν να γίνη για να τον σώσουν. Αυτό είναι πραγματικά εκείνο που κάνομε όταν συμμετέχωμε στη διακονία της Βασιλείας. Αφού αναγνωρίζομε το σημείο της παρουσίας του Κυρίου στις καταθλιπτικές παγκόσμιες συμφορές των τελευταίων ετών και εφόσον μετέχομε στο κήρυγμα των αγαθών νέων παγκοσμίως προτού έλθη το πλήρες τέλος σ’ αυτό το παλαιό σύστημα στον Αρμαγεδδώνα, βοηθούμε άλλους να διαφύγουν στο δρόμο της ασφαλείας. Έχοντας γνώσι αυτών των αληθειών και αγάπη για τον Θεό, διστάζετε μήπως ακόμη να μεταδώσετε τη γνώσι σας σε άλλους; Το άτομο που μεταδίδει με θέρμη την αλήθεια και που κινείται από το πνεύμα του Θεού σε ενεργό κήρυγμα είναι ένα ευτυχισμένο, πνευματικώς αφυπνισμένο άτομο. Ζη τα λόγια του Παύλου: «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού. Το πνεύμα μη σβύνετε.»​—1 Θεσ. 5:16-19.

 9. Τι εμποδίζει μερικούς ν’ αποκτήσουν πνευματικούς θησαυρούς;

⁹ Ο Αχάν είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν έδειξε αγάπη για τον πλησίον αλλά, αντιθέτως, έθεσε τα συμφέροντά του πρώτα. Επειδή επήγε αντίθετα σ’ εκείνο που εγνώριζε ότι ο Θεός απαιτούσε απ’ αυτόν κλέπτοντας «το αργύριον, και την στολήν, και το έλασμα του χρυσού» για προσωπική χρήσι, η εύνοια του Ιεχωβά απεσύρθη από τον στρατό του Ισραήλ και αυτός ηττήθη στη μάχη από τους άνδρας της Γαι. (Ιησ. Ναυή 7:1-23) Μερικοί ακολουθούν μια όμοια πορεία σήμερα, προσπαθώντας ν’ αποθησαυρίσουν τα πλούτη του παρόντος κόσμου κι έτσι να γίνουν δούλοι στον υλισμό. Αρχίζουν να κάνουν σχέδια για τις επιθυμίες της σαρκός αντί να θέτουν την καρδιά τους στην πνευματική ευημερία και να εργάζωνται για να διατηρήσουν την εύνοια του Ιεχωβά. Αφιερώνουν ολοένα περισσότερον χρόνον και ενέργεια στην κοσμική εργασία για ν’ αποκτήσουν περισσότερο σπόρο στις αποθήκες των και χρυσόν στις τραπεζιτικές θυρίδες των. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούν να μετέχουν τακτικά στη διακονία· απουσιάζουν από τις συναθροίσεις και δεν μπορούν να βρουν καιρό να μελετήσουν και έτσι ν’ αποκτήσουν τα προσόντα ως υπηρέται στην εκκλησία· τελικά δε διαπιστώνουν ότι έχασαν στον πνευματικόν αγώνα και ίσως επροκάλεσαν, επίσης, απώλεια ζωής στις οικογένειές των. Λησμονούν ότι οι θησαυροί που εξοικονομούν θα πεταχθούν μια μέρα στους δρόμους. Ο πραγματικός θησαυρός, που αγνοούν, βρίσκεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά και στην υποβοήβησι ανθρώπων καλής θελήσεως να κατανοήσουν την αλήθεια.

10. Γιατί έπρεπε να είμεθα διδάσκαλοι;

¹⁰ Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος είπε: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία.» (Εβρ. 5:12) Αυτό είναι το έργο διδασκαλίας που ετόνισε ο Ιησούς για τη μαθήτευσι ανθρώπων όλων των εθνών. Αν αισθάνεσθε σαν να μιλή ο Παύλος σε σας επειδή γνωρίζετε τις Γραφικές αλήθειες αλλά δεν εδιδάξατε κάποιον άλλον, τότε προσπαθήστε ν’ αρχίσετε μια μελέτη της Γραφής με την οικογένειά σας ή με τους φίλους σας. Διαλέξτε ως μέσον μελέτης ένα από τα πολλά βοηθήματα της Εταιρίας, όπως το «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας», το «Έστω ο Θεός Αληθής» ή το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Εξετάστε τις ερωτήσεις σε κάθε παράγραφο και διαβάστε και συζητήστε τα εδάφια που αναφέρονται. Θα εύρετε ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθετε σεις ο ίδιος, με το να προσπασθήσετε να εξηγήσετε τα ζητήματα σ’ ένα άλλο άτομο και να το διδάξετε. Θα χρειασθή να μελετάτε καλά για να είσθε προετοιμασμένος, αλλά μπορείτε να το κάμετε αυτό αν είσθε πρόθυμος. Δεχθήτε την ευθύνη να βοηθήσετε εκείνους τους καλής θελήσεως ανθρώπους που αγαπούν επίσης την αλήθεια. Θυμηθήτε ότι ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάται είναι ολίγοι. Μπορείτε να βοηθήσετε και σεις επίσης και μ’ αυτόν τον τρόπο θα ζήτε σύμφωνα με την ευθύνη σας και προς τον Θεό και προς τον πλησίον σας.​—Ματθ. 9:37, 38.

11. Ποιοι αφήνουν το φως των να λάμπη;

¹¹ Ο Ιησούς ετόνισε, στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων, την ανάγκη να μένωμε άγρυπνοι στην καθαρά λατρεία και ν’ αφήνωμε το φως της αληθείας να λάμπη. (Ματθ. 25:1-12) Προείδε την πιστή τάξι του δούλου που θα άφηνε το φως της αληθείας να λάμπη και που θα ήταν άγρυπνη στον καιρό της ελεύσεως του Νυμφίου στον ναό για κρίσι το 1918. Οι λυχνίες των ήσαν πλήρεις από το έλαιον της ευτυχίας που έρχεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς είπε ότι οι δούλοι του θα ήσαν το φως του κόσμου. Αυτό ακριβώς το φως της αληθείας είναι εκείνο που βοηθεί τώρα χιλιάδες ανθρώπων καλής θελήσεως κάθε έτος να ελευθερωθούν από το σκότος που σκεπάζει τις διδασκαλίες της ψευδούς θρησκείας. Μιλώντας, όμως, για τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του, ο Ιησούς ανεφέρθη στην σκοτισμένη των κατάστασι και στην τυφλότητά των, λέγοντας: «Είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.»​—Ματθ. 15:14.

12. Είναι κάθε είδος πίστεως εν τάξει, ή τι απαιτείται για σωτηρία;

¹² Έτσι ακριβώς, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν είναι σπουδαίο αν ακολουθούν μια πίστι ή μια άλλη εφόσον έχουν πίστι σε κάτι. Αυτό είναι σαν να λέγουν ότι, όταν ένα άτομο πεθαίνη από μια θεραπεύσιμη ασθένεια, δεν ενδιαφέρει ποιο φάρμακο δοκιμάζει ή σε ποιον γιατρό πηγαίνει, εφόσον απλώς κάνει κάτι. Μολονότι πεθαίνει, αυτοί υπονοούν ότι το σπουδαίο πράγμα είναι ότι εδοκίμασε το φάρμακο και ότι είχε πίστι στον γιατρό του. Αλλά εκείνο που υπολογίζεται είναι, Ανέρρωσε; Το ίδιο αληθεύει και με τη θρησκεία. Το σπουδαίο πράγμα είναι όχι ότι έχετε κάποιο είδος πίστεως, αλλά, Θ’ αποκτήσετε ζωή; Το Ρωμαίους 10:2 λέγει: «Διότι μαρτυρώ περί αυτών, ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν.» Ο Ησαΐας μίλησε με δύναμι εναντίον της ψευδούς λατρείας, αναφερόμενος στους ψευδείς οδηγούς ως κοιμωμένους κύνας, ποιμένας, οίτινες δεν γνωρίζουσι σύνεσιν. (Ησ. 56:10, 11) Και σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους ακόμη δεν διασαλπίζουν την προειδοποίησι. Επιχειρούν να διορθώσουν πρόχειρα τα κακά του κόσμου με το να προσεύχωνται για πολιτικές προσπάθειες σαν των Ηνωμένων Εθνών αντί να λέγουν στα ποίμνιά των ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς. Αντί να είμεθα κοιμισμένοι κι εμείς οι ίδιοι, ας είμεθα άγρυπνοι κι ας δίνωμε την προειδοποίησι. Μπορείτε να κάμετε όπως είπε ο Παύλος: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν . . . Διότι πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»​—Ρωμ. 10:9, 10, 13, ΜΝΚ.

Η ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ ΦΕΡΕΙ ΕΥΘΥΝΗ

13. Τι πρέπει να σημαίνη η αφιέρωσις σ’ ένα Χριστιανό;

¹³ Αν πιστεύωμε με την καρδιά μας, τότε θα κινηθούμε σε ενέργεια για να καταδείξωμε την πίστι μας. Θα κάμωμε το ίδιο βήμα που έκαμε και ο Ιησούς αφιερώνοντας τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό και θα γίνωμε δραστήριοι στη διακονία, κάνοντας δημοσία διακήρυξι του λόγου. Τούτο δεν πρέπει να είναι μια αισθηματική απόφασις, αλλά μια απόφασις βασισμένη σε ακριβή γνώσι. Πρέπει να γίνη λόγω της αγάπης μας για τον Θεό και της επιθυμίας μας να υπηρετήσωμε τον Δημιουργό μας. Όταν αφιερώνωμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό, κάνομε μια ευχή να τον υπηρετήσωμε για ζωή· επομένως, η αφιέρωσις φέρει ευθύνη ακριβώς όπως και η γνώσις. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούν όλοι ν’ ανταποκριθούν στον ίδιο βαθμό στο προνόμιο να υπηρετούν τον Θεό. Μερικοί έχουν οικογενειακές ευθύνες, άλλοι δεν έχουν καλή υγεία, μερικούς επιβραδύνει η ηλικία, αλλά όλοι όσοι απολαμβάνουν το δώρο της ζωής μπορούν να κάμουν κάτι. (Ψαλμ. 115:17, 18) Έχοντας τούτο υπ’ όψιν, ο Ιησούς έδωσε την παραβολή των ταλάντων. Ο κύριος έδωσε τα υπάρχοντά του στους δούλους του για να φροντίσουν γι’ αυτά στη διάρκεια της απουσίας του: στον ένα εδόθησαν πέντε τάλαντα, στον άλλο εδόθησαν δύο και στον τρίτο δούλο εδόθη ένα τάλαντο. Εχρησιμοποίησαν όσα ήσαν εμπιστευμένα σ’ αυτούς συνετά, εκτός από τον τρίτο δούλο, ο οποίος έθαψε το τάλαντό του για να μην το χάση. Λόγω της αμελείας του αφηρέθη απ’ αυτόν και εδόθη σ’ έναν από εκείνους που εχρησιμοποίησαν τα δικά τους συνετά.​—Ματθ. 25:14-30.

14. Πώς μπορεί κανείς να αυξήση τα συμφέροντα της Βασιλείας που του είναι εμπιστευμένα;

¹⁴ Σήμερα κάθε αφιερωμένος Χριστιανός έχει ωρισμένα συμφέροντα της Βασιλείας για τα οποία μπορεί να φροντίση. Ενώ τα τάλαντα της Βασιλείας ή υπάρχοντα του Κυρίου είναι εμπιστευμένα στο πνευματικό υπόλοιπο, όλοι οι δούλοι του Θεού έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιούν συνετά τη γνώσι και τις προσδοκίες υπηρεσίας που λαμβάνουν. Τι κάνετε με τα τάλαντά σας; Τα θάπτετε, ή τα χρησιμοποιείτε και έτσι λαμβάνετε τη χαρά που έρχεται με την ευλογία του Ιεχωβά; Ο Ιησούς το συνώψισε αυτό δείχνοντας ότι οι πραγματικά ευτυχείς είναι οι άγρυπνοι, οι δραστήριοι, εκείνοι που μένουν αφυπνισμένοι ως προς τις ευθύνες των. «Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή, και περισσευθή· από δε του μη έχοντος, και εκείνο το οποίον έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.» (Ματθ. 25:29) Ας χρησιμοποιούμε, λοιπόν, ας αυξάνωμε και ας αποθησαυρίζωμε τα προνόμιά μας υπηρεσίας της Βασιλείας.

15. Ποια εξεικόνισις δείχνει την ανάγκη για αγρυπνία;

¹⁵ Αφού η διακονία μας της Βασιλείας είναι μια παρακαταθήκη από τον Θεό, πρέπει να είμεθα άγρυπνοι για να την διαφυλάττωμε. Αν σας εδίδετο ένα μεγάλο ποσόν χρημάτων για να το πάτε στην τράπεζα για τον εργοδότη σας, ασφαλώς δεν θα σκεπτόσαστε στο δρόμο να κοιμηθήτε στον πάγκο του πάρκου. Θα είσαστε άγρυπνος, αφυπνισμένος, για να εξασφαλίσετε το ότι δεν θα συμβή κανένα κακό, για το οποίο θα σας κρατούσαν υπόλογο. Έτσι ακριβώς πρέπει να νοιώθωμε και για την παρακαταθήκη της Χριστιανικής μας διακονίας. Αυτό περιλαμβάνει την απώλεια, όχι μόνο ενός χρηματικού ποσού, αλλά ζωής. Ο Ιησούς έδωσε μια εξεικόνισι της ανάγκης για αγρυπνία στην Αποκάλυψι 16:15, όταν είπε: «Ιδού έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.» Ήταν συνήθεια στις ημέρες του Ισραήλ να αγρυπνούν οι ιερείς και οι Λευίται στον ναό τη νύχτα για να φρουρούν από κλοπή ή παρεισδύοντα άτομα. Όποιοι συνελαμβάνοντο κοιμισμένοι όταν ο Αξιωματικός του Όρους του Ναού περιήρχετο για να δη αν όλα ήσαν εν τάξει, εγυμνώνοντο και εδέροντο. Εκείνοι οι ιερείς και Λευίται εξεικόνιζαν την ιερατική τάξι, τους 144.000, από τους οποίους ένα υπόλοιπο υπηρετούν σήμερα ως φρουροί του πνευματικού ναού. Επομένως, λαμβάνεται καλά η προειδοποίησις, όχι μόνο απ’ αυτούς, αλλά και από εκείνους που υπηρετούν ως σύντροφοι μαζί τους στη διακονία, να μη βρεθούν σε παραμέλησι καθήκοντος ή κοιμώμενοι στο έργο για να μη γυμνωθούν από το προνόμιο της υπηρεσίας που απολαμβάνουν ως μάρτυρες του Ιεχωβά, από τον επιθεωρητή του ναού Χριστό Ιησού.

16. Ποια πείρα είχαν οι μαθηταί;

¹⁶ Μη λέτε ότι αυτό ποτέ δεν θα συνέβαινε σε σας. Κάτι όμοιο συνέβη ακόμη και στους μαθητάς, όχι μια φορά, αλλά τρεις φορές! Ήταν το βράδι πριν από τον θάνατο του Ιησού όταν επήγε στον τόπο που ωνομάζετο Γεθσημανή για να προσευχηθή. Καθώς εξακολουθούσε να προσεύχεται, οι μαθηταί απεκοιμήθησαν. Τότε ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ’ εμού; αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.» Ο Ιησούς δεν έκανε δικαιολογίες για τους μαθητάς, αλλά εγνώριζε ότι ήσαν κουρασμένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν είχαν πλήρως κατανοήσει τα γεγονότα που επρόκειτο να λάβουν χώραν, η αφήγησις δεν θα έδειχνε ότι τη δεύτερη φορά «ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι.» Αλλ’ ακόμη και την τρίτη φορά, όταν επέστρεψε από την προσευχή, ο Ιησούς είχε να τους πη: «Κοιμάσθε το λοιπόν, και αναπαύεσθε· ιδού, επλησίασεν η ώρα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.» (Ματθ. 26:40-45) Ο Πέτρος πρέπει να έμαθε το μάθημά του καλά, επειδή αργότερα έδωσε όμοια συμβουλή για αγρυπνία, λέγοντας: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.»​—1 Πέτρ. 5:8.

17. Πώς μπορεί αυτή η πείρα να μας βοηθήση;

¹⁷ Ενώ οι μαθηταί δεν απεγυμνώθησαν από τα προνόμιά των υπηρεσίας σ’ αυτή την περίπτωσι, ασφαλώς θα ελυπήθησαν πολύ κατόπιν επειδή δεν ήσαν άγρυπνοι με τον Ιησού στις τελευταίες του ώρες. Αυτό χρησιμεύει ως μια καλή προειδοποίησις σ’ εμάς να είμεθα δυο φορές άγρυπνοι σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους για να μην επιπληχθούμε όμοια ή ακόμη να χάσωμε τα προνόμια της υπηρεσίας μας. Να μη βρίσκεσθε, λοιπόν, κοιμισμένοι στο σπίτι, όταν οι αδελφοί συναθροίζωνται στην Αίθουσα Βασιλείας για προσευχή ή μελέτη. Ίσως κάποιος θα έχη να σας δώση συμβουλή όπως ακριβώς ο Ιησούς έδωσε στους μαθητάς. (Ψαλμ. 13:3) Αντιθέτως, ας διαφυλάξωμε τη θαυμαστή παρακαταθήκη που έχομε από τον Ιεχωβά εξακολουθώντας να μελετούμε και να συνερχώμεθα μαζί και να μετέχωμε στην υπηρεσία, για την οποίαν έχομε προσδιορισθή.​—1 Θεσ. 5:21, 22.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

18. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα τέκνα των πνευματικώς;

¹⁸ Ένα μέρος της ευθύνης κάθε Χριστιανού γονέως είναι να φροντίζη καλά για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του. Όλοι οι στοργικοί γονείς αισθάνονται μια βαθιά ευθύνη για τα τέκνα των. Μέρα και νύχτα είναι άγρυπνοι για τις ανάγκες των. Φροντίζουν γι’ αυτά υπομονητικά στα πρώτα των χρόνια, τα τρέφουν, τα ενδύουν, τα διδάσκουν και τα βοηθούν ν’ αυξήσουν σε ωριμότητα ώσπου να μπορούν να προφυλάττουν τον εαυτό τους. Εκτός από την προμήθεια των υλικών πραγμάτων που είναι αναγκαία για τη ζωή, οι συνετοί γονείς θα δώσουν, επίσης, πολλή σκέψι στα πνευματικά συμφέροντα των τέκνων των για να τα βοηθήσουν να μάθουν για τον Δημιουργό των και το προνόμιο να τον υπηρετούν. (Εφεσ. 6:4) Αν οι γονείς λαμβάνουν την ηγεσία σ’ αυτό με το να διαβάζουν τη Γραφή στα τέκνα των, να μελετούν μαζί τους, να τα παίρνουν μαζί στις συναθροίσεις και έξω στην υπηρεσία της Βασιλείας, τότε τα τέκνα ευφραίνονται ν’ ακολουθούν. (Παροιμ. 22:6) Αυτή η Γραφική εκπαίδευσις είναι τόσο σπουδαία για την πνευματική ευεξία του τέκνου, ώστε οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να αφήνουν σε κάποιον άλλον την ευθύνη της εκπαιδεύσεως των νέων. Όπως ακριβώς ένας υπηρέτης στην εκκλησία της κοινωνίας Νέου Κόσμου έχει την ευθύνη για την εκκλησία να την οδηγή και να την βοηθή πνευματικώς, έτσι και οι γονείς εν σχέσει με τις οικογένειές των. Οι γονείς είναι οι επίσκοποι ή υπηρέται της οικογενειακής μονάδος. Ένας συνετός πατέρας θα λάβη την ηγεσία στη θρησκευτική εκπαίδευσι της οικογενείας του. Είσθε αφυπνισμένος ως προς την ευθύνη αυτή;

19. Πώς μπορούν οι γονείς να διδάσκουν τα τέκνα των, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

¹⁹ Η διδασκαλία των σκοπών του Ιεχωβά Θεού στα τέκνα δεν πρέπει να αναβάλλεται ως το εβδομαδιαίο σάββατο, αλλά πρέπει να είναι μια πρωινή, μεσημβρινή και νυκτερινή ευθύνη κάθε ημέρα της εβδομάδος. Η Βιβλική συμβουλή σχετικά με τούτο αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 6:5-7 (ΜΝΚ): «Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Αν οι εντολές του Θεού είναι στην καρδιά σας, τότε θα μπορήτε να τις διδάσκετε στα τέκνα σας. Αλλά δεν μπορείτε να τα διδάσκετε κάτι που δεν το γνωρίζετε σεις ο ίδιος, ή να τους λέτε να κάμουν κάτι που δεν θα το κάμετε σεις και να ελπίζετε να έχετε καλά αποτελέσματα. Θυμηθήτε πώς ο Νώε έλαβε την ηγεσία στο έργο της κατασκευής της κιβωτού. Πήγε αμέσως να ασχοληθή στο έργο και οι γυιοί του τον βοηθούσαν. Μπορείτε να κάμετε το ίδιο για την οικογένειά σας φροντίζοντας ν’ αποκτήσουν ένα καλό, στερεό θεμέλιο γνώσεως της αληθείας με προσωπική εκπαίδευσι, με το να λάβετε την ηγεσία στην υπηρεσία και με το να τους ενθαρρύνετε να μπουν στη διακονία του σκαπανέως. Θυμηθήτε ότι η οικογένειά σας θα πρέπει να είναι έτοιμη για την τελική επιθεώρησι από τον Μέγαν Επιθεωρητήν του Ναού· ακολουθήστε, λοιπόν, την παραγγελία του Ιησού και «αγρυπνείτε» τηρώντας την οικογένειά σας άγρυπνη στην αλήθεια και προοδεύουσα στην υπηρεσία.

20 Ποιες είναι μερικές από τις ευθύνες ενός χριστιανού υπηρέτου;

²⁰ Ο αρχηγός της οικογενείας, ο οποίος δείχνει εκτίμησι της ευθύνης του για την οικογένειά του με το να λαμβάνη την ηγεσία και να εξασκή κατάλληλη Χριστιανική αρχηγία, δείχνει ότι είναι έτοιμος για προνόμια υπηρεσίας ως υπηρέτης στη Χριστιανική εκκλησία. Σε μια τέτοια περίπτωσι, περιλαμβάνονται, όχι μόνο η ευεξία μιας μικρής οικογενείας, αλλά και τα συμφέροντα μιας εκκλησίας. Επομένως, οι υπηρέται ιδιαίτερα έχουν ευθύνη να παραμένουν πνευματικώς αφυπνισμένοι. Ο διορισμός των από το άγιο πνεύμα τούς καθιστά υπολόγους στον Ιεχωβά. Οι υπηρέται δεν αφήνονται χωρίς βοήθεια όταν οδηγούν το ποίμνιο και το προστατεύουν. Έχουν τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος κατευθύνει τον θεοκρατικό χειρισμό των πραγμάτων και την οργάνωσί του, η οποία τους συμβουλεύει και τους βοηθεί. (Ησ. 50:4) Οι υπηρέται πρέπει να βρεθούν άψογοι και χωρίς αιτία ονειδισμού από τους έξω. Όπως οι βασιλείς του Ισραήλ που ανεγίνωσκαν μέρος του νόμου του Θεού καθημερινά, έτσι και οι διωρισμένοι ως επίσκοποι ή υπηρέται του λαού του Θεού σήμερα πρέπει πραγματικά να γνωρίζουν τη Γραφή. Πρέπει να μεταδίδουν την αλήθεια δωρεάν στους άλλους, αφήνοντας το φως να λάμπη για να το βλέπουν όλοι, όπως ένα άστρο που δίδει φως. Σαν ένας καλός ποιμήν που είναι άγρυπνος να αναζητήση τα αποπλανημένα, ένας υπηρέτης προσέχει όχι μόνο εκείνους που είναι παρόντες στις συναθροίσεις, αλλά και εκείνους που λείπουν για να μπορέση να τους επισκεφθή και να τους βοηθήση. Ένας καλός ποιμήν γνωρίζει το ποίμνιο της κληρονομίας του Θεού και το μεταχειρίζεται σαν παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά.​—1 Θεσ. 5:14, 15.

21. Ποια γεγονότα μας κάνουν αγρύπνους, και ποια συμβουλή μας δίδεται;

²¹ Καθώς γίνεται ολοένα σκοτεινότερο το πνευματικό νέφος που περιβάλλει τη γη, τώρα είναι καιρός να εξέλθωμε στο φως που απολαμβάνει η κοινωνία Νέου Κόσμου. Αυτό το φως της αληθείας γίνεται ολοένα λαμπρότερο από την ουράνια ενθρόνισι του Χριστού στο 1914. Ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς, ‘οι βασιλείς οι από ανατολών ηλίου’, ετοιμάζονται να συνάξουν τα έθνη στη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Δεν θα υπάρχη ουδέτερη στάσις σ’ αυτή τη μάχη, δεν θα υπάρχη τόπος για να κρυφθή κανείς. Όλες οι Γραφικές αποδείξεις από το λεπτομερές σημείο των καιρών που είπε ο Ιησούς είναι σαν ένας θείος κώδων κινδύνου που ηχεί δυνατά και καθαρά για την προειδοποίησί μας και την προστασία μας. (Ιωήλ 3:12-17) Τώρα δεν είναι καιρός για να αποκάμωμε από έτη αγαθοεργίας ή να επιβραδύνωμε το βήμα από τα βάρη της ζωής. Αντί τούτου, θυμηθήτε την προειδοποίησι του Ιησού που αναγράφεται στο κατά Λουκάν 21:34, 35: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης.»

22. Σε τι μπορούν ν’ αποβλέπουν τα πνευματικώς αφυπνισμένα άτομα;

²² Μην αφήνετε κάτι να σας εμποδίση από το να μπήτε στην ανοιχτή θύρα της υπηρεσίας του Ιεχωβά Θεού. Δείξτε στον Ιεχωβά ότι εκτιμάτε την επείγουσα ανάγκη των καιρών, ότι έχετε αγάπη γι’ αυτόν και για την αλήθεια που εμάθατε. Μεταδώστε την στους πλησίον σας με το να εργάζεσθε ολόψυχα στη διακονία της Βασιλείας. Αυτό είναι ένα έργο που θα τελειώση· απολαύστε το, λοιπόν, τώρα. (Ιερεμ. 31:34) Παραμείνατε πνευματικώς αφυπνισμένοι για ν’ αποφύγετε να υποστήτε με τα έθνη την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Να είσθε μεταξύ εκείνων που είναι ευτυχείς, αφυπνισμένοι ως προς τους καιρούς, άγρυπνοι στην ευκαιρία να υπηρετήτε μαζί με την οικογένειά σας και με την εκκλησία ως μέρος της οργανώσεως του Ιεχωβά. Τότε και σεις επίσης θ’ αποκτήσετε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και ζωή στον νέο κόσμο αφού ο Χριστός κάμη την επιθεώρησί του στον Αρμαγεδδώνα. Αυτό είναι το ευτυχές μέλλον για ανθρώπους πίστεως.

Βρίσκοντας Χαρά για Αιώνια Ζωή

 1. (α) Παρέχει η διοίκησις του παρόντος κόσμου ελπίδα ζωής; (β) Τι δείχνει η Γραφή όσον αφορά το παρόν σύστημα;

ΕΙΝΑΙ δυνατή η αιώνια ζωή επάνω στη γη; Κυττάζοντας την κατάστασι των πραγμάτων σ’ αυτή τη γη σήμερα, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογηθή νομίζοντας ότι η αιώνια εξάλειψις τις ανθρώπινης φυλής είναι μια πιθανότης. Ενώ οι ηγέται του κόσμου περιφέρονται από χώρα σε χώρα μιλώντας για «ειρήνη», τα οπλοστάσιά των εξακολουθούν να παράγουν πιο φρικώδη μυστικά όπλα. Συλλαμβάνονται στη θηλειά αυτού του δίχως αγάπη πυρηνικού αιώνος, και ο καθένας αγωνίζεται να ξεπεράση τους άλλους στην προετοιμασία των οργάνων του θανάτου. Όλοι όσοι αγαπούν ζωή με χαρά πρέπει να συμπεράνουν ότι η διοίκησις αυτού του παρόντος κόσμου είναι θανατηφόρος και διεφθαρμένη. Η Γραφή δείχνει ότι αυτό είναι το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, εξουσιαζόμενο από «τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον». (Εβρ. 2:14) Αυτό το παγκόσμιο σύστημα είναι στον καιρό της κρίσεώς του και πρόκειται ν’ αντιμετωπίση την εκτέλεσι αυτής της κρίσεως, τον αιφνίδιον όλεθρόν του από τα χέρια του Ιεχωβά Θεού.​—1 Θεσ. 5:2, 3.

 2. Ποια πρόσκλησι κάνει ο Ιεχωβά σ’ εκείνους που αγαπούν ζωή, και γιατί αυτοί μπορούν να χαίρουν;

² Όταν παρέλθη η θανατηφόρος διοίκησις του Σατανά, θα είναι δυνατή η αιώνια ζωή επάνω στη γη; Η Γραφή απαντά, Ναι! Επί πλέον, δείχνει ότι μια νέα διοίκησις για ζωή θα φέρη ευλογίες ως τώρα άγνωστες, σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Σχετικά με τη νέα αυτή διοίκησι, ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά ο ίδιος, διακηρύττει: «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν. Αλλ’ ευφραίνεσθε και χαίρετε πάντοτε εις εκείνο το οποίον κτίζω· διότι, ιδού, κτίζω την Ιερουσαλήμ αγαλλίαμα, και τον λαόν αυτής ευφροσύνην. Και θέλω αγάλλεσθαι εις την Ιερουσαλήμ, και ευφραίνεσθαι εις τον λαόν μου· και δεν θέλει ακουσθή πλέον εν αυτή φωνή κλαυθμού, και φωνή κραυγής.»​—Ησ. 65:17-19.

 3. Ποιοι είναι οι «νέοι ουρανοί» και η «νέα γη», και πότε γίνονται αιτία χαράς;

³ Η τυπική Ιερουσαλήμ της αρχαίας Παλαιστίνης έχει παύσει από πολύν καιρό να είναι «χαρά πάσης της γης», και ασφαλώς ο Ιεχωβά δεν βρίσκει χαρά στη διηρημένη από διαμάχη Ιερουσαλήμ της συγχρόνου Ιορδανίας, η οποία απηγόρευσε τη δράσι των μαρτύρων Του. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά βρίσκει αμέτρητη χαρά στη «Νέα Ιερουσαλήμ», τους διοικητικούς του «νέους ουρανούς» ενός ειρηνικού νέου κόσμου, μέσω της οποίας ‘συγκεφαλαιώνει τα πάντα . . . και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης’ υπό «την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού». (Εφεσ. 1:7-10· Κολ. 1:13) Κάτω από αυτή τη βασιλεία των ουρανών ο Ιεχωβά εφύτευσε τώρα μια οργάνωσι «νέας γης», την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του, που περιλαμβάνει ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» (Αποκάλ. 7:9) Από το 1914 μ.Χ. στους ουρανούς και από το 1919 μ.Χ. επάνω στη γη, η ένδοξη αυτή δημιουργία του Θεού υπήρξε πηγή χαράς και αναψυχής για όλους όσοι κατοικούν μέσα στα όριά της.

 4. Ποια ευλογία διατάσσει ο Ιεχωβά, και πώς θα την χορηγήση;

⁴ Οι δαιμονικοί «ουρανοί» του Σατανά, καθώς και η επίγεια διακυβέρνησίς του μέσω διεφθαρμένων πολιτικών και απλήστων δικτατόρων, θα σαρωθούν γρήγορα στη λήθη από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». (Αποκάλ. 16:14-16· 19:11-21) Τότε η «Νέα Ιερουσαλήμ» των «ουρανών» του Θεού θα κατεβή στη γη με την έννοια ότι θα βρέξη αναρίθμητες ευλογίες επάνω στο ευπειθές ανθρώπινο γένος. Πόσο χαρούμενη θα είναι αυτή η σχέσις του νέου κόσμου μεταξύ Θεού και ανθρώπου! Διότι, «ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:1-5) Αιώνια απουσία θανάτου για τα τέκνα του Θεού! Μέσω της διοικήσεως των «νέων ουρανών» του ο Ιεχωβά διέταξε αυτή την ευλογία, «ζωήν έως του αιώνος».​—Ψαλμ. 133:3.

 5. (α) Πού βρίσκουν τώρα χαρά οι μάρτυρες του Ιεχωβά; (β) Πώς η κατάστασίς των έρχεται σε αντίθεσι με την κατάστασι των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων;

⁵ Οι ενωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά, θρεμμένοι με αυτές τις μεγαλειώδεις Βιβλικές αλήθειες, με χαρά δίνουν μαρτυρία ως τα πέρατα της γης, παρηγορώντας εκατομμύρια ανθρώπων με την ελπίδα ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. Τι χαρά βρίσκουν διακονώντας το άγγελμα του Θεού στους άλλους! Σε τι χτυπητή αντίθεσι έρχεται η πνευματική των ευημερία με την πνευματική πείνα που υπάρχει ανάμεσα στις θρησκείες των διαφόρων δογμάτων του συγχρόνου αυτού κόσμου! Συμβαίνει όπως ακριβώς προείπε ο Κύριος Ιεχωβά: «Ιδού, οι δούλοί μου θέλουσι φάγει, σεις δε θέλετε πεινάσει· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσι πίει, σεις δε θέλετε διψήσει· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν ευφρανθή, σεις δε θέλετε αισχυνθή· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν αλαλάζει εν ευθυμία, σεις δε θέλετε βοά εν πόνω καρδίας, και ολολύζει υπό καταθλίψεως πνεύματος.» (Ησ. 65:13, 14) Πόσο αληθινό είναι αυτό για τη θρησκεία του κόσμου σήμερα! Δεν βρίσκει χαρά στο πλήθος των δογματικών της αποχρώσεων, και αρνείται να τεθή κάτω από την ενοποιητική διακυβέρνησι του «μακαρίου Θεού» και Υπερτάτου Κυριάρχου του σύμπαντος, του Ιεχωβά. Απορρίπτει την αρχική θρησκεία του αιωνίου Θεού.​—1 Τιμ. 1:11, 17.

ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ

 6. (α) Ποια μελέτη θα είναι τώρα ενδιαφέρουσα; (β) Από ποια άποψι πρέπει να εξετασθούν οι θρησκείες του κόσμου;

⁶ Εν τούτοις, δεν ισχυρίζονται μερικές από τις θρησκείες των διαφόρων δογμάτων ότι έχουν την αρχική θρησκεία; Δεν κατευθύνουν τον δάκτυλο του χλευασμού στους μάρτυρας του Ιεχωβά, και λέγουν, «Σεις είσθε μια νέα θρησκεία»; Θα ήταν τώρα ενδιαφέρον να εξετάσωμε τους ισχυρισμούς των υπό το φως της ιστορίας και της Βιβλικής αληθείας. Στην αρχή ένα πράγμα είναι σαφές: Η αρχική θρησκεία δεν μπορεί να είναι διαιρετική θρησκεία. Δεν μπορεί να είναι θρησκεία μιας οικογενείας, μιας κοινότητος, μιας φυλής ή ακόμη ενός έθνους. Ένας άνθρωπος του Θεού ορθά ανέφερε μια θεμελιώδη αλήθεια πριν από 1.900 χρόνια, όταν είπε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34, 35) Για να εκτιμήση ο άνθρωπος την αρχική θρησκεία, πρέπει να υψωθή πάνω από το τοπικό περιβάλλον του, ν’ απαλλαγή από τις υπερήφανες παραδόσεις που διαιρούν το ανθρώπινο γένος και να ζητήση τον ένα Θεό και Πατέρα, ο οποίος «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.» (Πράξ. 17:26, 27) Με μια τέτοια ευρύτερη άποψι, εξετάστε τώρα τα θρησκευτικά συστήματα του κόσμου.

 7. (α) Μπορεί ο Προτεσταντισμός να διατυπώση αξίωσι ότι είναι η αρχική θρησκεία; (β) Μπορεί ο Καθολικισμός; (γ) Μπορούν οι Ανατολικές θρησκείες;

⁷ Πρώτα, υπάρχει το Προτεσταντικό σύστημα. Αυτό άρχισε ως νέα δόγματα, ή αποστασίες από τον Καθολικισμό. Συχνά η αιτία για το σχίσμα ήταν πολιτική, γαμήλια, ή κάποιο άλλο κοσμικό συμφέρον, έτσι ώστε ο Προτεσταντισμός διακρατεί ακόμη πολλές από τις διδασκαλίες του Καθολικισμού. Αν και ηλικίας λίγο πάνω από τετρακοσίων χρόνων, ο Προτεσταντισμός ο ίδιος έχει τώρα διασπασθή σε πάνω από διακόσια συγκρουόμενα δόγματα, μερικά δε από τα κυριώτερα δόγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάλι διαιρεθή για ζητήματα δογματικά ή διοργανωτικά σε είκοσι ή περισσότερες ομάδες. Ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά, δεν θα μπορούσε να είναι ο πρωτουργός τέτοιας συγχύσεως! (1 Κορ. 14:33, 40) Τι θα πούμε, λοιπόν, για το Καθολικό σύστημα; Ο Καθολικισμός καυχάται για τη μεγαλύτερη ηλικία του. Εν τούτοις, η ιστορία δείχνει ότι το ρωμαιοκαθολικό δόγμα χρονολογείται πραγματικά όχι παλαιότερα από το έτος 312 μ.Χ., οπότε ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος το ίδρυσε ως την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον ίδιο ως τον Μέγιστον Ποντίφηκα, ή πρώτον πάπα. Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικισμός έλαβε αρχή ως κρατική θρησκεία. Είναι μόνο ένα από μερικά συγκρουόμενα Καθολικά δόγματα, που περιλαμβάνουν το Ελληνορθόδοξο, το Κοπτικό, το Αρμενικό Καθολικό, και άλλα. Επί πλέον, τα Καθολικά δόγματα είναι νέα εν συγκρίσει με τα Ανατολικά συστήματα του Κομφουκίου, του Βράχμα και Βούδδα, τα οποία όλα είχαν την αρχή τους τουλάχιστον οκτακόσια χρόνια πριν από τον Καθολικισμό. Είναι, λοιπόν, τα Ανατολικά συστήματα η αρχική θρησκεία; Μια εξέτασις δείχνει ότι οι θρησκείες αυτές έχουν ένα συγκεχυμένο πάνθεον και ότι έχουν επίσης διασπασθή σε πληθώρα δογμάτων. Ο Βουδδισμός της Κεϋλάνης, της Βούρμας και της Ταϋλάνδης διαφέρει από τον Βουδδισμό της Κίνας. Αυτός, εξ άλλου, είναι εντελώς διαφορετικός από τον Βουδδισμό της Ιαπωνίας, ο οποίος έχει μια μακρά ιστορία διαιρέσεως σε ανταγωνιζόμενα δόγματα, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε σε 165 τουλάχιστον στο πνευματικό κενόν που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.a

 8. (α) Ποιες είναι μερικές από τις αιτίες για τη σύγχυσι των διαφόρων δογμάτων; (β) Σε ποια κοινή καταγωγή μπορούν ν’ ανιχνευθούν οι σύγχρονες διαιρετικές θρησκείες;

⁸ Γιατί αυτός ο κόσμος παρουσιάζει μια τέτοια λυπηρή εικόνα πληθώρας θρησκευτικών αιρέσεων και πληθώρας θεών; Μία είναι η αιτία, ότι η θρησκεία του κόσμου δεν έχει στερεό θεμέλιο αληθείας. Δεν έχει συμπαγή βάσι ενός θεοπνεύστου γραπτού λόγου, τέτοια που έχει η αληθινή Χριστιανοσύνη στη Γραφή. Η βάσις της είναι συχνά μετακινούμενη άμμος δεισιδαιμονίας ή οι φιλοσοφίες των κατά κόσμον σοφών ανθρώπων που αγνοούν τον λόγον του αληθινού Θεού. Επί πλέον, η Γραφή και η κοσμική ιστορία, καθώς και οι ομοιότητες μορφής και διδασκαλίας, δείχνουν ότι όλα τα σημερινά συστήματα της θρησκείας του κόσμου έχουν κοινή προγονική καταγωγή, η οποία εγέννησε διαίρεσι. Είτε πρόκειται για το νήπιο Προτεσταντισμός, είτε για τον Καθολικισμό του μεσαίωνος, είτε για την με παλιά κεφαλή θρησκεία της Ανατολής​—όλα μπορούν να ανιχνευθούν στα «μυστήρια» της αρχαίας Βαβυλώνος, της πόλεως που ιδρύθη από τον Νεβρώδ πριν από 4.000 χρόνια και πλέον, λίγο μετά τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αμφιβάλλετε ότι η Βαβυλών είναι η πηγή της σύγχρονης διαιρετικής θρησκείας; Εξετάστε το ακόλουθο παράδειγμα:

 9. Πόσο διαδεδομένη είναι η διδασκαλία της τριάδος, και γιατί;

⁹ Τα «μυστήρια» της Βαβυλώνος διεκήρυτταν την ενότητα του «Μόνου Θεού», που περιελάμβανε τρία πρόσωπα, η ενότης δε αυτή σε τριάδα παριστάνετο μ’ ένα ισόπλευρο τρίγωνο.b Ομολογουμένως, μια τέτοια διδασκαλία όσον αφορά τη Θεότητα είναι μυστηριώδης και προκαλεί σύγχυσι, και, είναι λυπηρό να το πούμε, η Βαβυλωνιακή αυτή σύγχυσις έχει διαδοθή σε όλη τη γη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι υιοθέτησαν την ίδια διδασκαλία, και πάλι ένα τρίγωνο εχρησιμοποιείτο ως σύμβολο της «τριμόρφου θεότητος».c Ως την ημέρα αυτή, ο Ινδουϊσμός τιμά τον τρισυπόστατο Θεό, Τριμούρτι, του οποίου η τριπρόσωπη εικόνα βρίσκεται στα Σπήλαια Ελεφάντα της Ινδίας, προφέρεται δε μια κατάρα εναντίον όλων όσοι κάνουν διάκρισι μεταξύ Βράχμα, Βισνού και Σίβα, των τριών θεών που παριστάνονται σ’ αυτή την εικόνα.d Ο Ιαπωνικός Βουδδισμός έχει μια τρισυπόστατη εικόνα, Σαν-πο-Κοζίν, έναν ωργισμένο θεό με τρεις κεφαλές και έξη όπλα, ο οποίος φρουρεί τους «τρεις θησαυρούς» του αφηρημένου, τρισυποστάτου Βούδδα, Βού-Πο-Σο.e Μια «Αγία Τριάς» από τρεις Θεούς σ’ ένα Θεό λατρεύεται επίσης από πλείστα Καθολικά και Προτεσταντικά δόγματα, αυτή δε υιοθετήθη για πρώτη φορά ως Καθολική δοξασία στη Σύνοδο της Νικαίας του 325 μ.Χ. Μολονότι η «Αγία Τριάς» δεν αναφέρεται πουθενά στη Γραφή, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία την χαρακτηρίζει ως «το κεντρικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας». Προς υποστήριξιν του δόγματος της τριάδος η Καθολική εκκλησία έχει επίσης χρησιμοποιήσει εικόνες με τρεις κεφαλές σ’ ένα σώμα, όπως στο μοναστήρι των Τριαδιστών, στη Μαδρίτη της Ισπανίας.f

10. Τι λέγει ένας εξέχων Καθολικός εκπρόσωπος όσον αφορά την καταγωγή των διδασκαλιών και των τρόπων λατρείας της θρησκείας του;

¹⁰ Εν τούτοις, η τριάς είναι απλώς ένα παράδειγμα πολλών δοξασιών και τρόπων λατρείας, που βρίσκονται τόσο στον «Χριστιανικό κόσμο», όσο και στις Ανατολικές θρησκείες, και που έλαβαν αρχή στα «μυστήρια» της Βαβυλώνας. Ο Καρδινάλιος Νιούμαν, ένας εκπρόσωπος της Καθολικής θρησκείας, υποστηρίζει αυτή την άποψι στο βιβλίο του Δοκίμιον της Αναπτύξεως του Χριστιανικού Δόγματος: «Η χρήσις ναών, και τούτων αφιερωμένων σε ειδικούς αγίους, και στολισμένων κατά περιστάσεις με κλάδους δένδρων· το θυμίαμα, τα κανδήλια και τα κεριά . . . οι εορτές και οι εποχές, η χρήσις ημερολογίων, οι πομπές, οι ευλογίες των αγρών· τα ιερατικά ενδύματα, . . . οι εικόνες μεταγενέστερα, ίσως η εκκλησιαστική ψαλμωδία, . . . είναι όλα ειδωλολατρικής προελεύσεως και αγιάσθηκαν με την υοθέτησί τους από την εκκλησία.» Στον κατάλογο του καρδιναλίου θα μπορούσαν να προστεθούν το ροζάριο, οι επαναληπτικές προσευχές, οι φωτοστέφανοι​—πράγματι, ο Ανατολίτης που επισκέπτεται τη Δύσι, ή ο άνθρωπος της Δύσεως που επισκέπτεται την Ανατολή, δεν μπορεί να μην εκπλαγούν από την ομοιότητα των δύο συστημάτων θρησκείας. Όλα αυτά κατάγονται από την αρχαία Βαβυλώνα!

11. Από ποιες απόψεις ομοιάζει ο κομμουνισμός με τη Βαβυλωνιακή θρησκεία;

¹¹ Κάποιος υλιστής μπορεί τώρα να πη, «Αλλά κυττάξτε τον κομμουνισμό​—υπάρχει ένα σύστημα που απεκήρυξε τη θρησκεία.» Εν τούτοις, μπορεί πραγματικά να λεχθή ότι οι Κομμουνισταί είναι άθεοι; Δεν έχουν υιοθετήσει την ηρωολατρεία, με τον Μαρξ και τον Λένιν ως «θεούς», και στο 1950 η Συνέλευσις του Λαού στην δορυφόρο χώρα της Αλβανίας δεν εψήφισε ακόμη να εγείρη ανδριάντα στην «θεότητα, τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν»; Δεν εορτάζονται στην Ερυθρά Κίνα οι εορτές κάτω από υψωμένες προσωπογραφίες του Μάο-Τσε-τουνγκ και άλλων Κομμουνιστικών ειδώλων; Αυτό είναι το ίδιο είδος λατρείας που εχαρακτήρισε την ίδρυσι της Βαβυλώνος, όταν ο μιλιταριστής Νεβρώδ, ο οποίος «εξεδηλώθη ως ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά», εξυψώθη ως «θεός» και δικτάτωρ στη Βαβυλώνα. (Γέν. 10:9, 10, ΜΝΚ) Με τον ίδιο τρόπο ο σύγχρονος κομμουνισμός ως ο «βασιλεύς του βορρά» της Βιβλικής προφητείας, ‘μεγαλορρημονεί κατά του Θεού των θεών’ και τιμά τον «θεόν των οχυρωμάτων» συσσωρεύοντας μια τρομερή παράταξι πυρηνικών εξοπλισμών. (Δαν. 11:36, 38, ΜΝΚ) Το πνεύμα της υπερήφανης Βαβυλώνας διαιωνίζεται στην όχι και τόσο άθεη Ερυθρά θρησκεία του κομμουνισμού.

12. (α) Γιατί η θρησκεία της Βαβυλώνος μπορεί να ορισθή θρησκεία των νεκρών; (β) Ποια απαγγελία καταδίκης και προειδοποίησι κάνει ο ουρανός όσον αφορά αυτήν;

¹² Μήπως αυτό σημαίνει ότι η Βαβυλωνιακή θρησκεία, με τους κλάδους της που εκτείνονται σε όλη τη γη, αποτελεί την αρχική θρησκεία για το ανθρώπινο γένος; Πολύ απέχει απ’ αυτό! Η θρησκεία της Βαβυλώνος ήταν η αρχική διαιρετική θρησκεία μετά τον Κατακλυσμό, που ιδρύθη σε αντίθεσι προς τον Παντοδύναμο Θεό. Είναι μια θρησκεία των νεκρών, και όχι των ζώντων. Ως την ημέρα αυτή το κυριώτερο καθήκον πολλών από τους ιερείς της είναι να θάπτουν τους νεκρούς και να απαγγέλλουν προσευχές υπέρ των νεκρών. Είτε στη Δύσι είτε στην Ανατολή, είτε στην Ερυθρά Πλατεία της Μόσχας, αυτή εξακολουθεί να φυλάττη ιεροπρεπώς και να δοξάζη τους προγονικούς «μεγάλους», ενώ αγνοεί τον Ιεχωβά, τον Θεόν της ζωής. Όλοι όσοι ζητούν ζωή με χαρά πρέπει να προσέξουν την απαγγελία ουρανίας καταδίκης εναντίον της συγχρόνου Βαβυλώνος: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής. Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων, Ούτω με ορμήν θέλει ριφθή η Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.»​—Αποκάλ. 18:4, 21· βλέπε επίσης Ιερεμίας 51:6-8.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

13. Ποιος και μόνο μπορεί να εκλέξη την αληθινή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος, και πού συγκεντρώνεται η θρησκεία αυτή;

¹³ Ποια, λοιπόν, είναι η θρησκεία της ζωής; Όπως ακριβώς είναι σπουδαίο να δούμε την κοσμική θρησκεία σήμερα στην αληθινή της προοπτική ως παγκόσμιο σύστημα διαιρετικής συγχύσεως, έτσι είναι ανάγκη ν’ αποκτήσωμε την ορθή προοπτική της αληθινής θρησκείας. Πρώτα, ας σημειωθή ότι αυτή δεν είναι ανθρωποποίητη θρησκεία. Δεν είναι η θρησκεία της δικής σας εκλογής, αλλά η θρησκεία που εξέλεξε ο Ιεχωβά Θεός, όχι μόνο για το ανθρώπινο γένος, αλλά για όλα τα ευπειθή πλάσματα στην αχανή Του δημιουργία. Είναι πολύ, πολύ αρχαιότερη από τα σύντομα 4.000 χρόνια της Βαβυλώνος. Η αληθινή θρησκεία δεν συγκεντρώνεται σε κανένα επίγειο ανάκτορο ή ναό, αλλά στην εξυψωμένη παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του αιωνίου Βασιλέως και της Πηγής κάθε ζωής και ενεργείας στο σύμπαν.​—Ησ. 66:1· Ψαλμ. 10:16· 36:9.

14. (α) Ποιο αξιόπιστο υπόμνημα προμηθεύει η Γραφή; (β) Ποιον εδημιούργησε πρώτα ο Ιεχωβά, και από τι συνίστατο τότε η αληθινή λατρεία;

¹⁴ Πώς το ξέρομε αυτό; Είναι γνωστό επειδή είναι γραμμένο στη Γραφή, η οποία είναι το αρχαιότατο και πιο αξιόπιστο υπόμνημα, τόσο ιστορικό όσο και προφητικό, αναφορικά με το ζωτικό ζήτημα της θρησκείας. Το αρχικό μέρος της Γραφής είναι «ιστορία των ουρανών και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.» (Γέν. 1:1-2:4, ΜΝΚ) Εν τούτοις, η Γραφή επίσης δείχνει ότι ο Ιεχωβά παρήγαγε μια ένδοξη πνευματική δημιουργία «υιών Θεού» προτού θέση τα υλικά θεμέλια αυτής της γης. Ο πρώτος από αυτούς τους πνευματικούς υιούς ονομάζεται «ο Λόγος του Θεού». (Αποκάλ. 19:13) Περιγράφεται επίσης υπό την μορφή της «Σοφίας» και ως να λέγη, στις Παροιμίες 8:22-31 (ΜΝΚ): «Ο Ιεχωβά με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν, απ’ αρχής, πριν υπάρξη η γη . . . . Τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού.» Με χαρά στην καρδιά ο Υιός ελάτρευε τον Πατέρα, εκτελώντας ευπειθώς το θείο θέλημα ως αριστοτέχνης εργάτης.

15. Σε τι οι πνευματικοί υιοί του Θεού βρήκαν ευφραντική χαρά;

¹⁵ Στην πορεία του χρόνου και άλλοι πνευματικοί υιοί εδημιουργήθησαν, και αυτοί δε επίσης βρήκαν ευφραντική χαρά στη λατρεία του Ιεχωβά. Οι υιοί αυτοί ήσαν παρόντες στη δημιουργία της γης, καθώς εξήγησε αργότερα ο Ιεχωβά στον ανθρώπινο δούλο του Ιώβ: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; . . . Ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;» (Ιώβ 38:4, 7) Πρέπει μήπως να υποτεθή ότι οι υιοί αυτοί του Θεού έστεκαν πλάι νωθροί, αλαλάζοντας ενώ ο Ιεχωβά και ο πρώτος Υιός του έκαναν όλο το έργο; Μάλλον, είναι βέβαιο ότι σε όλους τους υιούς Του είχε προσδιορισθή έργον σύμφωνα με το θέλημα και τους σκοπούς του Ιεχωβά, και ότι, με την ευπειθή αφωσιωμένη υπηρεσία των, απέδιδαν λατρεία στον Ιεχωβά. Παραγωγικό έργο σύμφωνα με το θείο θέλημα είναι μια θεμελιώδης αρχή στην αρχική θρησκεία της ζωής.​—Ιωάν. 5:17· 15:8.

16, 17. (α) Πότε για πρώτη φορά εμφανίσθηκε η αληθινή θρησκεία στη γη, και σε τι συνίστατο; (β) Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος τότε να έχη εύρει αιώνια ζωή επάνω στη γη;

¹⁶ Με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου, Αδάμ, η λατρεία και υπηρεσία του Ιεχωβά έφθασε να είναι η αληθινή θρησκεία γι’ αυτή τη γη. Η ακριβής χρονολογική αναγραφή της Βίβλου δείχνει ότι αυτό έγινε πριν από 5.980 χρόνια και κάτι. Από τι συνίστατο η αρχική αυτή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος; Δεν μπορούσε να είναι προγονική λατρεία, διότι ο Αδάμ δεν είχε προγόνους. Δεν εσχετίζετο με τελετουργίες για τους νεκρούς, διότι δεν υπήρχαν νεκροί. Ούτε ήταν η αρχική κατοικία του ανθρώπου, ο κήπος της Εδέμ, τόπος ναών, ειδώλων ή θυμιάματος. Ήταν ένας «παράδεισος τρυφής», ένας τόπος μεγάλης φυσικής ομορφιάς. Εκεί ο Θεός έθεσε μπροστά στον άνθρωπο, όχι μια μυστηριώδη, τυπική θρησκεία, αλλά έναν προσδιορισμό υπηρεσίας που θα έφερνε απεριόριστη χαρά στην εκτέλεσί της. Ο Ιεχωβά έδωσε στον άνθρωπο μια αξιαγάπητη σύζυγο και σύντροφο στην εργασία για να βοηθή στην υπηρεσία αυτή.

¹⁷ «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» Από τον Αδάμ απητείτο να εκτελέση αυτή την προσδιωρισμένη υπηρεσία με ταπεινή αναγνώρισι της εξαρτήσεώς του από τον Δημιουργό του, και γι’ αυτόν τον λόγο εδόθη η περαιτέρω εντολή: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 1:27, 28· 2:16, 17) Με ευπειθή και χαρούμενη υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό, ο Αδάμ θα μπορούσε να έχη εύρει αιώνια ζωή εδώ επάνω σ’ αυτή τη γη.

18. (α) Πώς άρχισε η ψευδής θρησκεία; (β) Μετεβλήθη τότε ο σκοπός του Ιεχωβά για τη γη, και πώς διαιωνίσθη τώρα η αληθινή θρησκεία επάνω στη γη;

¹⁸ Πώς άρχισε, λοιπόν, η ψευδής θρησκεία; Άρχισε όταν ένας φιλόδοξος πνευματικός υιός του Θεού εστασίασε εναντίον του Ιεχωβά. Έπεισε την Εύα και, μέσω αυτής, τον Αδάμ να εγκαταλείψουν την υπηρεσία του Ιεχωβά για τη διαιρετική θρησκεία την οποίαν αυτός, ο Σατανάς ή Διάβολος, εισήγαγε τώρα στη γη. Αυτοί έχασαν το χαρούμενο προνόμιό τους υπηρεσίας στο αγιαστήριο της Εδέμ. Έχασαν τη ζωή την ίδια όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλους τους απογόνους των. (Ρωμ. 5:12-14) Μήπως αυτό σημαίνει ότι η αρχική θρησκεία, η θρησκεία που έχει προοπτική αιωνίου ζωής, εχάθη από τη γη; Όχι ! Ο Ιεχωβά ‘έδωσε την γην εις τους υιούς των ανθρώπων’ για να είναι ένα αγιαστήριο ωραιότητος, ειρήνης και χαράς για πάντα. Ο σκοπός αυτός δεν μετεβλήθη. (Ψαλμ. 115:16· Ησ. 55:11) Επί πλέον, ο Ιεχωβά έδωσε υπόσχεσι στην Εδέμ ότι θα παρήγε από την όμοια με σύζυγο οργάνωσί του στον ουρανό ένα Σπέρμα, έναν κληρονόμο Βασιλείας, ο οποίος θα εσάρωνε τη διαιρετική λατρεία από τον ουρανό και τη γη και θα εγίνετο ο Αρχηγός των «νέων ουρανών» του Θεού για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. (Γέν. 3:15· 2 Πέτρ. 3:13) Από την Εδέμ έως τώρα οι αληθινοί μάρτυρες του Ιεχωβά εμαρτύρησαν την ελπίδα αυτή. Το να δίδη κανείς μαρτυρία για το όνομα και τον σκοπό του Ιεχωβά, και όχι μια κενή επίδειξις πομπής και τελετουργίας, αποτελεί την αληθινή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος ως την ημέρα αυτή.​—Ησ. 43:10-12.

19. Σχετικά με τι εκήρυτταν οι πρώτοι μάρτυρες του Ιεχωβά επάνω στη γη, και ποια ελπίδα διακρατούσαν;

¹⁹ Η γραμμή των τηρητών ακεραιότητος μαρτύρων του αληθινού Θεού αρχίζει με τον γυιό του Αδάμ, Άβελ. Κατόπιν προχωρεί μέσω του Ενώχ, ο οποίος επροφήτευσε για την κρίσι του Ιεχωβά εναντίον των ασεβών, και του Νώε, του ‘κήρυκος δικαιοσύνης’, ο οποίος εσώθη με την οικογένειά του μέσα από τον μεγάλο κατακλυσμό. (Ιούδ. 14, 15· 2 Πέτρ. 2:5) Αργότερα, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ έδωσαν χαρούμενη μαρτυρία, και ο Ιεχωβά τούς ευλόγησε, δίνοντας υπόσχεσι ότι ο κληρονόμος της Βασιλείας, ή Σπέρμα, θα προήρχετο από την οικογενειακή τους γραμμή. «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης . . . . Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν [πατρίδα], τουτέστιν επουράνιον· δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»​—Εβρ. 11:4-16.

20. Πώς μπορεί να λεχθή ότι αυτοί οι Μάρτυρες ασκούσαν μια θρησκεία ζωής;

²⁰ Αφού αυτοί οι άνδρες πίστεως απέθαναν όλοι χωρίς να λάβουν την ‘εκπλήρωσιν των επαγγελιών’, πώς μπορεί να λεχθή ότι ήταν δική τους η θρησκεία της ζωής; Αυτό συμβαίνει επειδή ο Ιεχωβά τους υπεσχέθη ανάστασι σε ζωή επάνω στη γη, για να μπορέσουν να εξακολουθήσουν να Τον υπηρετούν χαρούμενα σε όλους τους επερχομένους αιώνες. «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν . . . ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.» (Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά είναι επίσης ο Θεός του Μωυσέως, του Δαβίδ, και όλων όσοι χαρούμενα μαρτυρούν το ένδοξό του όνομα και την επαγγελία του για το Σπέρμα και κληρονόμον της Βασιλείας.​—Έξοδ. 3:15· Ψαλμ. 145.

21. (α) Ποιο θαυμαστό πράγμα συνέβη έπειτα; (β) Πώς ο Υιός εξεπλήρωσε τον σκοπό, για τον οποίον ο Θεός τον έστειλε εδώ στη γη;

²¹ Έπειτα, μετά από 4.000 ταραγμένα χρόνια ανθρωπίνης ιστορίας, συνέβη ένα θαυμαστό πράγμα! Ο Ιεχωβά έστειλε τον Υιό του, τον πρωτότοκο της κτίσεώς του και την πρώτη χαρά όλης της ουρανίας οικογενείας του, εδώ σ’ αυτή τη γη. «Και ο Λόγος έγεινε σάρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Ο Υιός ο ίδιος διεκήρυξε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Εδίδαξε τους ακολούθους του να περιπατούν σύμφωνα με τη θρησκεία της ζωής, και να βρίσκουν χαρά πράττοντας το θείο θέλημα. Γι’ αυτούς τους πράους προβατοειδείς ανθρώπους είπε: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» (Ιωάν. 10:10, 11) Έδωσε την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως αντίλυτρο για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Αν και τούτο εσήμαινε θάνατο επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, ο Υιός, Ιησούς Χριστός, βρήκε ασύγκριτη χαρά πράττοντας το θείο θέλημα ως ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά επάνω στη γη.​—Ιωάν. 4:34· Εβρ. 12:1, 2.

22. Πώς οι μαθηταί του Ιησού ασκούσαν τη θρησκεία τους, και με ποια επιτυχία;

²² Μετά την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, η χαρούμενη μαρτυρία για τη βασιλεία του Ιεχωβά και την ελπίδα αιωνίου ζωής απέκτησε περισσότερη ορμή, καθώς εξέχυσε ο Ιησούς το πνεύμα του Θεού επάνω στους μαθητάς του, εξουσιοδοτώντας τους να κηρύττουν «έως εσχάτου της γης». Πρώτα ολίγοι μεταξύ των Ιουδαίων, και έπειτα άνθρωποι όλων των εθνών εδέχθησαν το χαρούμενο άγγελμα της ζωής. «Και οι εθνικοί ακούσαντες έχαιρον και εδόξαζον τον λόγον του Ιεχωβά και επίστευσαν όσοι ήσαν ωρισμένοι δια την αιώνιον ζωήν. Και οι μαθηταί επληρούντο χαράς και πνεύματος αγίου.» Η θρησκεία της ζωής και της χαράς ευδοκιμούσε στη γη, καθώς οι πιστοί ‘εξέθετον δια μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού’.​—Πράξ. 1:8· 8:25· 10:42· 13:48, 52, ΜΝΚ· 28:23.

23. (α) Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος απέτυχε να διαιωνίση την αληθινή θρησκεία; (β) Τι δείχνουν η προφητεία και τα γεγονότα για τη θρησκεία των μαρτύρων του Ιεχωβά;

²³ Εν τούτοις, τι θα πούμε γι’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, αυτόν τον αιώνα του πυρηνικού διαστήματος, οπότε κακοί άνθρωποι απειλούν να σβήσουν κάθε ζωή επάνω στη γη με τις μεγάλης ολκής βόμβες των; Μπορεί να βρεθή η θρησκεία της ζωής επάνω στη γη σήμερα; Προσφέρει ελπίδα επιβιώσεως για το ανθρώπινο γένος; Ασφαλώς ο σύγχρονος «Χριστιανικός κόσμος» δεν διακηρύττει καμμιά τέτοια ελπίδα. Έγινε διαιρετικός και μέρος του κόσμου τούτου, και περιγράφεται από τον Χριστό τον ίδιο ως «ζιζάνια» που εχθρός έσπειρε στον αληθινό αγρό της μαρτυρίας. Αυτός ο ίδιος Υιός και Κληρονόμος, ο οποίος είναι τώρα ενθρονισμένος ως Βασιλεύς στους «νέους ουρανούς» του Ιεχωβά, αποστέλλει τους αγγέλους του να ‘συλλέξουν τα ζιζάνια’ και να ‘ρίψουν αυτά εις την κάμινον του πυρός’ της καταστροφής του Αρμαγεδδώνος. Αλλά τι πρέπει να λεχθή για την αληθινή Χριστιανοσύνη της Γραφής; Η ίδια προφητεία συνεχίζει: «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.» (Ματθ. 13:24-30, 36-43) Πόσο θαυμάσια εξεπληρώθη αυτή η προφητεία στους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά! Επί σαράντα χρόνια τώρα το κεχρισμένο υπόλοιπο αυτών των Χριστιανών μαρτύρων άφησε το φως του να λάμπη ως τα πέρατα της γης. Με χαρά, οι καλής θελήσεως άνθρωποι μεταξύ των εθνών μαθαίνουν τη θρησκεία της ζωής, έτσι ώστε γίνονται και αυτοί επίσης ζηλωταί μάρτυρες υπέρ του ονόματος και της βασιλείας του Ιεχωβά. Από ολίγες χιλιάδες στο 1919, έγινε μια πρωτοφανής αύξησις σε 851.378 ενεργούς Μάρτυρας σε 179 χώρες παγκοσμίως στο 1960. Αυτοί εξακολουθούν να διδάσκουν από θύρα σε θύρα, «δοξολογούντες τον Θεόν, και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού», ‘ο δε Ιεχωβά προσθέτει εις αυτούς καθ’ ημέραν τους σωζομένους’. Ναι, κάθε ημέρα! Στα περασμένα δύο χρόνια πάνω από 180 νέοι διάκονοι εχειροτονούντο γι’ αυτή την υπηρεσία κάθε ημέρα του έτους!​—Πράξ. 2:47, ΜΝΚ.

24. Σε ποια έκτασι υπηρετούνται σήμερα οι άνθρωποι καλής θελήσεως από τη θρησκεία της ζωής, και με ποια προοπτική;

²⁴ Όπου κι αν ζήτε στη γη σήμερα, μπορείτε ν’ ακούσετε τα χαρούμενα νέα όσον αφορά τους «νέους ουρανούς» και την «νέαν γην» του Ιεχωβά. Αν ζήτε σε κάποια από τις σαράντα χώρες της Αφρικής, μπορείτε να τα ακούσετε από έναν από τους 119.409 Μάρτυρας που διαδίδουν φως σ’ αυτή την ήπειρο. Σε εξήντα επτά χώρες και νήσους της Αμερικής, υπάρχουν 353.632 ζηλωταί Μάρτυρες. Σε δεκαεννέα χώρες της Ευρώπης, 195.295 διάκονοι κηρύττουν αυτό το ίδιο μεγαλειώδες άγγελμα σε πολλές γλώσσες. Σαράντα έξη χώρες της Ασίας και νήσοι του Ειρηνικού υπηρετούνται από άλλους 9.695 διακόνους. Ακόμη και εκεί που ο κομμουνισμός ρίχνει τη σκοτεινή του σκιά, σε επτά Σοβιετοκρατούμενες χώρες, 123.383 Μάρτυρες αρνούνται να κατασιωπηθούν απέναντι σκληρών διωγμών. Άνθρωποι καλής θελήσεως σε όλη τη γη υπηρετούνται με τη θρησκεία της ζωής! Αυτή η παγγήινη μαρτυρία πρέπει να συνεχισθή ώσπου όλα τα άτομα καλής θελήσεως στο πρόσωπο της γης να έχουν συναχθή ως το ‘σπέρμα του λαού του Θεού’, για να παραμείνουν για πάντα στη χαρά της αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας.»​—Ησ. 66:22, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Κρατείτε Σταθερά τη Χαρά Σας!

«Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.»​—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ

 1. (α) Γιατί μερικοί άνθρωποι λέγουν ότι δεν θέλουν να ζουν για πάντα; (β) Γιατί η αιώνια ζωή για το ανθρώπινο γένος είναι και λογική και βέβαιη;

ΑΝ ΚΑΙ μπορεί να φαίνεται παράδοξο, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που λέγουν ότι δεν θέλουν να ζουν για πάντα. Η αντίληψίς των για τη ζωή βασίζεται στον σημερινόν αγώνα επιβιώσεως, με τους φόβους του και τις αβεβαιότητες, τις φροντίδες του, τους πόνους και τις στενοχώριες του, και δεν μπορούν να οραματισθούν κανένα καλύτερο τρόπο ζωής. Μερικοί ακόμη λέγουν ότι αιώνια ζωή θα ήταν διαρκής ανία. Άλλοι λέγουν ότι η αιώνια ζωή είναι κάτι αδύνατο, και την αποπέμπουν με εσκεμμένη περιφρόνησι. Αγνοούν τα πορίσματα των συγχρόνων ιατρικών ερευνών, που δείχνουν ότι είναι δυνατή η διαιώνισις των ζωικών κυττάρων επ’ αόριστον, κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Εκείνο που είναι πιο σπουδαίο, είναι ότι αγνοούν τον λόγον του Πρωτουργού της ζωής, ο οποίος δείχνει ότι ο άνθρωπος πρόκειται να μπη σε μια ένδοξη αιωνιότητα όπου δεν θα υπάρχη θάνατος αλλά μια ευτυχισμένη ζωή. Ο μέγας Δημιουργός του σύμπαντος, ο Προμηθευτής της ενεργείας που το κρατεί σε κίνησι, ο Προμηθευτής της πυρηνικής καυσίμου ύλης που εκράτησε τον ήλιο μας φλεγόμενο επί δισεκατομμύρια έτη​—ναι, ο Πλάστης του ίδιου του ανθρώπου υπεσχέθη ότι θα προμηθεύση το αναγκαίο εφόδιο για τη διαιώνισι της ανθρωπίνης ζωής για πάντα σ’ αυτή τη γη. Είναι το θείο Του θέλημα να το πράξη αυτό!​—Ησ. 45:18· Αποκάλ. 7:9, 10, 16, 17.

 2. Από τι θα συνίσταται η ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, και σε ποια αντίθεσι θα βρίσκεται με τη σημερινή ζωή;

² Ποτέ μη νομίσετε ούτε για μια στιγμή ότι η αιώνια ζωή για την οποία μιλεί ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, θα είναι διαμορφωμένη σύμφωνα με τους αθλίους κανόνες ζωής του σημερινού ξεπεσμένου κόσμου. Μάλλον, θα είναι μια άφθονη ζωή. (Παροιμ. 10:22) Θα είναι σε τέτοια έντονη αντίθεσι με την ανιαρή ύπαρξι πλείστων ανθρώπων σήμερα, ώστε μπορεί αληθινά να λεχθή ότι ο «σύγχρονος» άνθρωπος δεν έχει καν αρχίσει να ζη. Πράγματι, από την άποψι του Θεού, ο καταραμένος για την αμαρτία άνθρωπος είναι σαν νεκρός. (Ματθ. 8:22) Ο Ιεχωβά, όταν υπόσχεται αιώνια ζωή σ’ εκείνους που τον αγαπούν, έχει στον νου την απόλυτη πληρότητα ευτυχισμένης ζωής​—ζωής που υπερχειλίζει από πλούσια σημασία και χαρούμενο σκοπό. Με τον ίδιο τρόπο που οι κληρονόμοι της ουρανίας βασιλείας του Θεού μπαίνουν στον ‘πλούτον της δόξης’ της υπηρεσίας του Θεού, θα απολαύσουν και τα άλλα πρόβατά του μια περίλαμπρη ζωή στην επίγεια επικράτεια της βασιλείας αυτής.​—Εφεσ. 1:18· Ματθ. 25:34.

 3. Πώς η ζωή του νέου κόσμου θα φέρη αίνο και δόξα στον Ιεχωβά;

³ Απεικονίστε αυτή την επικράτεια στο μάτι της διανοίας σας! Ο άφθονος πλούτος της γης θα χρησιμοποιήται, όχι για εξοπλισμούς του «αιώνος του διαστήματος» ή για την κατάκτησι του διαστήματος, αλλά για την «κυρίευσι» της γης και τον πλουτισμό της ως αιωνίας κατοικίας του ανθρώπου. Το ανθρώπινο γένος θ’ απολαμβάνη πληρότητα διανοητικής και φυσικής ισχύος, και ο άνθρωπος θα κάνη χρήσι των δυνάμεών του προς αίνον του Δημιουργού του και για την εποικοδόμησι του συνανθρώπου του. Ο καθένας θα έχη έναν προσδιωρισμένο τομέα προσπαθείας και θα είναι αριστοτέχνης σ’ αυτόν τον τομέα, βρίσκοντας ευχαρίστησι και απόλαυσι στην εκτέλεσι εξόχων έργων. Καμμιά επίμοχθη ή κατώτερη εργασία δεν θα γίνεται στον νέο κόσμο του Ιεχωβά! Προικισμένοι εργάται θα κατασκευάζουν κατοικίες εξαιρετικής ομορφιάς. Τα μνημειώδη θαύματα της φύσεως θα συμπληρώνονται από την ανθρώπινη καλλιτεχνία, καθώς θα καλλιεργή και θα φυτεύη ο θεοσεβής άνθρωπος, μεταμορφώνοντας ολόκληρη την υδρόγειο σ’ ένα επιβλητικό, περικαλλές τοπίο. Αλλεπάλληλοι θησαυροί θείας σοφίας θ’ αποκαλύπτωνται, καθόσον η τελεία, πλούσια προικισμένη διάνοια του ανθρώπου θα επιδιώκη επιστημονικές σπουδές για έναν ειρηνικό σκοπό και προς δόξαν του Θεού.​—Ψαλμ. 104:24, 31.

 4. Γιατί πρέπει τώρα να κρατούμε σταθερά τη χαρά μας, και με ποια διάθεσι της καρδιάς;

⁴ Αν μπορήτε να απεικονίσετε μέρος της μακαριότητος αυτού του ενδόξου μέλλοντος, τότε εγγίζετε το κράσπεδο των θαυμασίων που ο Ιεχωβά θ’ αποκαλύψη για το ανθρώπινο γένος σε όλη την αιωνιότητα. Χαίρετε για τη γνώσι των επαγγελιών του Θεού για αιώνια ζωή, και κρατείτε σταθερά τη χαρά σας! Τι συγκινητική προοπτική! Πρέπει να κάμη όλο το ανθρώπινο γένος να αναφωνήση μαζί με τον ψαλμωδό: «Ας υμνολογώσιν εις τον Ιεχωβά τα ελέη αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα προς τους υιούς των ανθρώπων.»​—Ψαλμ. 107:8, ΜΝΚ.

ΜΕΛΕΤΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΖΩΗ

 5. Γιατί είναι αναγκαία εξακολουθητική, επιμελής μελέτη για όλους όσοι ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα;

⁵ Όλοι όσοι αγαπούν ζωή και που επιθυμούν την άφθονη ζωή του νέου κόσμου του Θεού πρέπει να μελετούν για να γνωρίσουν τον λόγον του Θεού και να υπακούσουν σ’ αυτόν. Αυτό σημαίνει επιμελή μελέτη, πρώτα για ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά, και έπειτα για να διατηρήσωμε αυτή τη γνώσι και εποικοδομηθούμε σ’ αυτή ενώ προχωρούμε στη Χριστιανική ωριμότητα. Κανείς ποτέ ας μη γίνη νωθρός στις θεοκρατικές του μελέτες! Ακόμη και όταν οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν ‘εστηριγμένοι εις την παρούσαν αλήθειαν’ ο Πέτρος εθεώρησε επάναγκες να εξακολουθήση ‘να τους διεγείρη δια της υπενθυμίσεως’. (2 Πέτρ. 1:12-15) Ανασκόπησις και περαιτέρω μελέτη είναι εξίσου σπουδαία σήμερα​—ακόμη πιο σπουδαία, καθώς ο Διάβολος προετοιμάζει τώρα την τελευταία του επίθεσι εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Τώρα, περισσότερο από όλους τους καιρούς, είναι καιρός «να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» Στους κεχρισμένους Χριστιανούς ο Παύλος λέγει: «Διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.» (Εβρ. 2:1· 3:14) Η ίδια αρχή εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως που ζητούν ζωή στην παραδείσια γη.

 6. Ποια ωφέλεια προκύπτει από την καθημερινή μελέτη;

⁶ Εξακολουθήστε να πίνετε από την πηγή της Βιβλικής αληθείας! Καθώς υπόσχεται ο Ιησούς: «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα· αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» Τα λόγια του Ιησού είναι ‘πνεύμα και ζωή’. (Ιωάν. 4:14· 6:63) Ολόκληρος ο λόγος του Θεού «είναι ζων, και ενεργός». «Εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα», για να εύρης θησαυρούς σοφίας και διακρίσεως, και να τους κρατής στερεά για αιώνια ζωή. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Εβρ. 4:12· Ιησ. Ναυή 1:8· Παροιμ. 3:13-18.

 7. (α) Πώς ένας εχθρός εναντιώνεται στη χαρούμενη αύξησι του λόγου; (β) Πώς μπορεί κανείς να εμμένη σταθερά στην αρχική του χαρά;

⁷ Υπάρχει κάποιος, εν τούτοις, που δεν θέλει να είναι ευτυχές το ανθρώπινο γένος. Αυτός ο «κάποιος» είναι «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Αυτός είναι που έσπειρε «ζιζάνια» δογματικής διαιρέσεως στην αληθινή θρησκεία της ζωής. Οι πανούργοι τρόποι του περιγράφονται περαιτέρω από τον Ιησού Χριστό στην παραβολή του που αναγράφεται στο κατά Λουκάν 8:4-15. Καθώς σπείρει ο μέγας Σπορεύς τον «καλόν σπόρον», τον «λόγον του Θεού», οι δεκτικές καρδιές «μετά χαράς δέχονται τον λόγον». Εν τούτοις, ο Διάβολος προσπαθεί να εμποδίση το να ριζώση ο σπόρος, ή προσπαθεί να τον συμπνίξη προτού αυξηθή σε «δένδρον ζωής». Όλοι όσοι επιθυμούν να εμμείνουν σταθερά στην αρχική των χαρά, πρέπει να καλλιεργούν την αγαθή γη της καρδιάς των διαμορφώνοντας τακτικές συνήθειες μελέτης. Πρέπει ν’ ανθίστανται στον καύσωνα της εναντιώσεως του παλαιού κόσμου, που μπορεί να ξηράνη το τρυφερό φυτό της νεογέννητης πίστεώς των. Σε δοκιμασία, και ακόμη σε διωγμό, πρέπει να τηρούν την όρασι των ενδόξων επαγγελιών του Ιεχωβά πιο λαμπρή μπροστά στα μάτια των, για να μην αποπλανηθούν ποτέ από το ακτινοβόλο μονοπάτι που αυτή φωτίζει ενώπιόν των. Πρέπει να μελετούν για να μετάσχουν στη νίκη της πίστεως. «Παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον, και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.»​—1 Ιωάν. 5:4.

 8. Ποιες ‘μέριμνες’ πρέπει ν’ αποφεύγωνται, και γιατί;

⁸ Ο Κύριος μιλεί και για άλλες ύπουλες πιέσεις που ο Διάβολος επιφέρει στην πίστι μας. Προειδοποιεί για εκείνους «οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι.» Μέριμνες; Ναι, μερικοί γίνονται ανήσυχοι για την αύριον. Νομίζουν ότι πρέπει να αναλάβουν έκτακτη εργασία στη σπίτι για να συμπληρώσουν τον προϋπολογισμό της οικογενείας, ότι πρέπει να διευρύνουν μια επιχείρησι, ή να ζητήσουν προαγωγή σε μια πιο επικερδή θέσι, που καταναλίσκει όμως περισσότερον χρόνον. Μερικοί έχουν κάθε είδους στενοχώριες για το τι θα μπορούσε να συμβή στο μέλλον. Αστοχούν να προσέξουν τη συμβουλή του Ιησού: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.» Αν εσχεδίαζαν προσεκτικά ν’ αφήσουν τα συμφέροντα του νέου κόσμου του Θεού να έχουν την πρώτη θέσι στη ζωή τους, οι ανησυχίες των θα εξηφανίζοντο σαν την πρωινή ομίχλη. (Ματθ. 6:33, 34) Ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα λησμονήση εκείνους που τον κρατούν πρώτον στις σκέψεις των και στη ζωή των. Από μια ευγνώμονα καρδιά, ο Δαβίδ μπορούσε να πη: «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον. «Όλην την ημέραν ελεεί και δανείζει, και το σπέρμα αυτού είναι εις ευλογίαν.»​—Ψαλμ. 37:25, 26.

 9. Πώς μπορεί ο «πλούτος» να γίνη κίνδυνος, αλλά τι πραγματικά είναι «μέγας πλουτισμός»;

⁹ Μερικοί παρασύρονται από τον «πλούτον». Πόσο ύπουλα μπορεί η αποπνικτική επιθυμία του να είναι κανείς πλούσιος, καθώς και η απόκτησις ολοένα περισσοτέρων από τα ωραία πράγματα που προσφέρει αυτός ο κόσμος, να εκτοπίσουν την πρώτη χαρά και αγάπη για τον Ιεχωβά και τις επαγγελίες της Βασιλείας του! Εν τούτοις, είναι λυπηρό να πούμε ότι πλήθος ανθρώπων που ξεκίνησαν στο δρόμο της ζωής επνίγησαν αργότερα στη θάλασσα του υλισμού. Καθώς εξηγεί ο απόστολος Παύλος, ο πραγματικός πλουτισμός, ο «μέγας πλουτισμός» είναι «η ευσέβεια μετά αυταρκείας»: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Πόσο επίκαιρη είναι η συμβουλή προς όλους όσοι μπήκαν στο δρόμο της ζωής να μη «ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν»! Καθώς τελειώνει την πορεία του ο παροδικός αυτός κόσμος, ο Ιεχωβά προμηθεύει ικανοποιητικά πλούτη γνώσεως και υπηρεσίας. Μέσω αυτής της υπηρεσίας ας αγωνιζώμεθα τώρα να φθάσωμε τους μεγαλυτέρους ακόμη θησαυρούς που θα αφθονούν στον αιώνιο νέο κόσμο. Είναι σοφοί όσοι προσέχουν τη συμβουλή του αποστόλου «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.»​—1 Τιμ. 6:6-19.

10. (α) Πώς μπορούν οι ‘ηδονές του βίου’ να κάμουν ύπουλη διείσδυσι; (β) Πώς μπορούν να εμποδισθούν από το να ριζώσουν;

¹⁰ Υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι, αφού δεχθούν τον λόγον με χαρά και μπουν στην πραγματική ζωή, θα επιτρέψουν ακόμη στις ‘ηδονές του βίου’ να συμπνίξουν τις ανώτερες χαρές της μελέτης, της υπηρεσίας και της συναναστροφής στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Έπειτα από μια σκληρή εργασία της ημέρας είναι πολύ εύκολο να λυπηθή κανείς τον εαυτό του και να σκεφθή, «Είμαι πολύ κουρασμένος για μελέτη, πολύ κουρασμένος για συναθροίσεις, πολύ κουρασμένος για υπηρεσία.» Έτσι ζητείται ανάπαυσις αλλού. Μια κακή συνήθεια ριζώνει και αυξάνει. Στην πραγματικότητα, η πνευματική αναψυχή είναι η πιο καλή θεραπεία για κάθε είδους κόπωσι. Η αναψυχή αυτή μπορεί πάντοτε να βρεθή, με ικανοποιητική χαρά, στη μελέτη του λόγου του Θεού και στη συναναστροφή του λαού του. Αποφεύγετε τις οκνηρές κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου. Σε ημέρες που έχουν τεθή κατά μέρος για την υπηρεσία του Θεού, να είσθε όμοιοι με τους πιστούς Ιουδαίους υπό τον Ιωσαφάτ, οι οποίοι «εξεγερθέντες το πρωί, εξήλθον». (2 Χρον. 20:20-22) Ποτέ μην αφήνετε τις ηδονές να συνωστίζωνται στη ζωή σας ως το βαθμό να εκτοπίσουν σχεδιασμένη θεοκρατική μελέτη, υπηρεσία και συναναστροφή. Θυμηθήτε ότι μέρος του σημείου των «εσχάτων ημερών» είναι ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» (2 Τιμ. 3:1, 4) Να είσθε φιλόθεος.

11. (α) Πού μπορούμε να βρούμε δύναμι σε καιρό δοκιμασίας; (β) Πώς ο Ιεχωβά συχνά ανταμείβει εκείνους που αποβλέπουν σ’ αυτόν;

¹¹ Έρχονται καιροί στην πείρα πλείστων από μας, που αντιμετωπίζομε προσωπικά προβλήματα, με πιέσεις από τον κόσμο, ή με διωγμούς που φαίνεται σχεδόν πολύ δύσκολο να τους βαστάσωμε. Σε τέτοιους καιρούς πρέπει να μένωμε κοντά στον Ιεχωβά με προσευχή, έχοντας πεποίθησι ότι θα μας υποστηρίξη μέσα από όλες τις δοκιμασίες μας. Διατηρείτε συναναστροφή στην κοινωνία Νέου Κόσμου και, επάνω απ’ όλα, τακτική εβδομαδιαία υπηρεσία στον Ιεχωβά. Η υπηρεσία του Θεού είναι σαν ενισχυτική τροφή. Όπως είπε ο Ιησούς: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Να είσθε αποφασισμένοι να τελειώσετε το έργο του Ιεχωβά με ακεραιότητα! Στην υπηρεσία του αγρού συχνά συμβαίνει να παρέχη ο Ιεχωβά την παρηγορία ακριβώς και την ενθάρρυνσι που χρειαζόμεθα, μέσω κάποιας συγκινητικής πείρας, ή άλλης έξοχης ευλογίας, και τότε με ενισχυμένη πίστι μπορούμε να δούμε το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

12. Πώς μπορούν ώριμοι διάκονοι να βοηθήσουν νέους στο να επανεύρουν χαρά σε καιρό δοκιμασίας;

¹² Υπάρχουν μερικοί που μόλις έχουν ξεκινήσει στο δρόμο της ζωής, αλλά που νωρίς αντιμετωπίζουν δοκιμασίες, οι οποίες απειλούν την πίστι των. Σε τέτοια περίπτωσι ο επίσκοπος, ή άλλος ώριμος διάκονος στην εκκλησία, πρέπει να είναι ταχύς στο να βοηθήση το νέο «πρόβατο» να επανεύρη την πρώτη του χαρά στην αλήθεια. Στην πρώτη εκδήλωσι δυσκολίας κάμετε μια φιλική επίσκεψι και βοηθήστε το άτομο αυτό ν’ αντιμετωπίση το πρόβλημα Γραφικώς. Συνεχίστε αυτή τη βοήθεια, με αγάπη και με τρυφερή στοργή, έτσι ώστε εκείνος που λαμβάνει βοήθεια ‘να σταθή τέλειος και πλήρης εις παν θέλημα του Θεού.’ (Κολ. 4:12· 1 Θεσ. 2:7, 8) Δείξτε απόφασι να παρασταθήτε στο πρόβατο. Με υπομονή περιποιηθήτε τους πνευματικώς ασθενείς, διότι θ’ ανταποκριθούν σε στοργική ποίμανσι. Αν είναι σωματικώς ασθενείς, βοηθήστε τους να λάβουν μέρος σε συμπτωματική μαρτυρία, έτσι ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν μια υγιή διάθεσι και να ευλογηθούν από τον Ιεχωβά. Υπάρχουν πολλοί που είναι ισχυροί και ενεργητικοί σήμερα στο έργο του Ιεχωβά, μερικοί απ’ αυτούς σκαπανείς διάκονοι, αλλ’ οι οποίοι θα είχαν χαθή για την κοινωνία Νέου Κόσμου αν δεν τους είχε δοθή πρόθυμη βοήθεια σε καιρό δοκιμασίας. Υπάρχει μεγάλη «χαρά εν τω ουρανώ» οποτεδήποτε ένα αποπλανημένο πρόβατο φέρεται πίσω στη μάνδρα!​—Λουκ. 15:4-7.

13. Πώς μπορεί κανείς να διατηρήση τον λόγον «εν καρδία καλή και αγαθή»;

¹³ Να είσθε επιμελείς στο να διατηρήσετε τη χαρά σας στην υπηρεσία του Θεού. «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Αν το κάνετε αυτό, τότε τα περαιτέρω λόγια του αποστόλου θα έχουν εκπλήρωσι σε σας: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.» (Ρωμ. 12:12· 15:13) Η ελπίδα του νέου κόσμου, με την αιώνιά της χαρά και ειρήνη, είναι τώρα τόσο κοντά στην πραγματοποίησί της, ώστε πρέπει να αγωνίζεσθε με δύναμι και σθένος για ν’ αντισταθήτε σε κάθε παρείσδυσι από τον κόσμο του Διαβόλου. Ενεργώντας έτσι, θα είσθε σαν τον σπόρο που έπεσε επάνω σε καλή γη, ένας από εκείνους οι οποίοι «ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» Πόσο μεγάλη είναι η χαρά όλων εκείνων που πραγματικά καρποφορούν!​—Ματθ. 13:23.

ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

14. Σύμφωνα με το Ματθαίος 5:3, ποιοι είναι οι μακάριοι σήμερα, και γιατί;

¹⁴ Ας έχωμε πάντοτε συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης! Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι κάθε ημέρα και κάθε ώρα πρέπει να εκτιμούμε την εξάρτησί μας από τον Ιεχωβά για τα πράγματα της ζωής. Χωρίς την αγάπη του δεν θα είχαμε ποτέ ζωή κατά πρώτον λόγον. Χωρίς τη στοργική του προμήθεια δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία για αιώνια ζωή. Χωρίς την πνευματική υποστήριξι που αυτός παρέχει, γρήγορα θα εσυρόμεθα προς τα πίσω, για να καταποθούμε από τον άπληστο κόσμο του Διαβόλου. Χρειαζόμεθα πάντοτε τη βοήθεια του Ιεχωβά. Θα είμεθα ευτυχείς αν δεχώμεθα ταπεινά αυτή τη βοήθεια καθώς αυτός την παρέχει με τη μελέτη του λόγου του, με τη διαφωτιστική και παρορμητική δύναμι του πνεύματός του, και μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, που υπηρετεί στην κοινωνία Νέου Κόσμου εδώ επάνω στη γη. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.»​—Ματθ. 5:3· 24:45-47.

15. (α) Πώς το ανθρώπινο γένος γενικά θεωρεί την προμήθεια του Ιεχωβά; (β) Πώς ο Ιεχωβά θεωρεί το αγνώμον ανθρώπινο γένος;

¹⁵ Λόγω της αγάπης του και της σοφίας του, ο Ιεχωβά έχει προνοήσει άφθονα για τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ανθρωπίνου γένους. Εν τούτοις, οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος αγνωμόνως απολακτίζουν την πνευματική του προμήθεια. Συγχρόνως χρησιμοποιούν άπληστα την υλική του προμήθεια, για ιδιοτελές κέρδος, καυχώμενοι ότι δεν έχουν ανάγκη του Θεού. Στην πραγματικότητα, ο Ιεχωβά είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη του ανθρώπου, και θα μπορούσε να εξαλείψη σε μια στιγμή κάθε ανθρώπινη ζωή. «Πάντα τα έθνη ενώπιον αυτού είναι ως μηδέν· λογίζονται παρ’ αυτού ολιγώτερον παρά το μηδέν, και την ματαιότητα.» (Ησ. 40:17) Πρέπει να νοιώθωμε τον εαυτό μας πολύ ταπεινόν ενώπιον του Ιεχωβά. Η ακόλουθη εικόνα μπορεί να μας βοηθήση να κατανοήσωμε πόσο μικρός πραγματικά είναι ο άνθρωπος:

16. Πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος;

¹⁶ Σύμφωνα με τους ανθρωπίνους κανόνες ένας άνθρωπος υπολογίζεται μεγάλος αν ζυγίζη 200 λίτρες. Μερικοί άνθρωποι θεωρούνται «μεγάλοι» λόγω της επιδεξιότητός των να εξακοντίζουν δορυφόρους στο διάστημα, όπου διανύουν την τροχιά τους επί ολίγες εβδομάδες ή μήνες. Και όμως πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος και οι δορυφόροι του όταν συγκριθούν με αυτή τη γη, η οποία ζυγίζει έξη τρισεκατομμύρια δισεκατομμύρια (21 0’ς) τόννους και η οποία έχει διανύσει αλάνθαστη τροχιά γύρω στον ήλιο, ταξιδεύοντας 58 χιλιάδες εκατομμυρίων μίλια το χρόνο, στη διάρκεια όλων των ετών της υπάρξεώς της! Ο Ιεχωβά έθεσε τη γη στην τροχιά της! Εν τούτοις, η γη είναι μικρή, επίσης, αν συγκριθή με την έκτασι του ηλιακού συστήματος​—ναι, μια αιχμή καρφίτσας σ’ ένα σύστημα που έχει διάμετρο πάνω από επτά χιλιάδων εκατομμυρίων μιλίων. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε το ηλιακό σύστημα! Αλλά πόσο μικρό είναι και το ίδιο το ηλιακό σύστημα! Διότι ο ήλιος της γης είναι μόνο ένα από τα 200 χιλιάδες εκατομμύρια άσπρα που αποτελούν τον Γαλαξία. Τόσο αχανής είναι ο Γαλαξίας ώστε μια λάμψις φωτός χρειάζεται 100.000 χρόνια για να περάση από τη μια πλευρά στην άλλη. Ο Ιεχωβά τοποθέτησε εκεί τον Γαλαξία! Αλλά ο Γαλαξίας είναι μικρός επίσης. Συμβαίνει να είναι μια μόνο από τις ακαταμέτρητες εκτάσεις δισεκατομμυρίων γαλαξιών, που το φως του πλησιεστέρου απ’ αυτούς χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να φθάση τα τηλεσκόπια του ανθρώπου σ’ αυτή τη γη. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε όλους αυτούς τους ουρανούς!​—Γέν. 1:1.

17. (α) Τι μπορεί να λεχθή για τους ουρανούς της παρουσίας του Ιεχωβά; (β) Ποια θαυμαστά προνόμια διανοίγει ο Ιεχωβά στους ευπειθείς ανθρώπους;

¹⁷ Πολύ πριν τα σύγχρονα τηλεσκόπια εισδύσουν σ’ αυτή την απεραντωσύνη του διαστήματος, ο ψαλμωδός διεκήρυξε: «Ω Ιεχωβά ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη! όστις έθεσας την δόξαν σου υπεράνω των ουρανών.» Πολύ υψηλότερη και πιο ένδοξη ακόμη από όλη την επιβλητική έκτασι των υλικών ουρανών, είναι η πνευματική επικράτεια και οι ουρανοί της παρουσίας του Ιεχωβά. Τι θαυμαστή παρ’ αξίαν αγαθότητα εξεδήλωσε ο Ιεχωβά μέσω του Υιού του, εξαγοράζοντας ολίγους του ανθρωπίνου γένους από τη γη, για να υπηρετούν για πάντα μαζί με τον Υιό του και Βασιλέα στους εξυψωμένους «νέους ουρανούς»​—όχι, όχι με άσχημες στολές του διαστήματος, αλλά με ένδοξα πνευματικά σώματα της αναστάσεώς των, προμηθευμένα για εξυψωμένη υπηρεσία στη λαμπρότητα της δόξης της παρουσίας του Ιεχωβά. Τι θαυμαστή αγάπη εκδηλώνει, επίσης, ο Ιεχωβά καθώς στρέφει την προσοχή σ’ αυτή τη μικροσκοπική κηλίδα, τη γη, καθαρίζοντάς την από κάθε διαιρετική θρησκεία και άλλη πονηρία, και εδραιώνοντάς την ως αγιαστήριο όπου οι άνθρωποι θα ζουν για πάντα με ειρήνη και χαρά. Είτε ο προορισμός μας είναι αφθαρσία στους «νέους ουρανούς», είτε αιώνια ζωή στη «νέα γη», όλοι εμείς μπορούμε ταπεινά να αναφωνήσωμε ενώπιον του Ιεχωβά: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;»​—Ψαλμ. 8:1, 4· 1 Κορ. 15:42-45· Αποκάλ. 14:3.

18. (α) Πού και μόνο στη γη μπορεί να βρεθή η πραγματική χαρά, και πώς το έδειξε αυτό ο Πέτρος; (β) Γιατί μπορεί να λεχθή ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι η μόνη ομάδα που κρατεί τη θρησκεία της ζωής σήμερα;

¹⁸ Βρήτε τη θέσι σας στη διάταξι του Θεού και εμμείνατε σ’ αυτήν! Σταθήτε πλησιέστατα στην οργάνωσί του, την κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι πουθενά αλλού επάνω στη γη δεν μπορούν να βρεθούν οι χαρές της πραγματικής ζωής. Στις μέρες του Ιησού, όταν μερικοί εσκανδαλίσθησαν από τις σκληρές αλήθειες που έλεγε και εστρέφοντο πίσω στον λαβύρινθο των διαιρετικών δογμάτων, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» Ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ιωάν. 6:67-69) Τότε υπήρχε μόνο μια ομάδα που είχε τους λόγους της ζωής, και σήμερα ακόμη υπάρχει μια μόνο ομάδα. Αυτή είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, που εργάζεται με ενότητα κάτω από τη διεύθυνσι του ίδιου Κυρίου, του ήδη ανάσσοντος Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Είναι η μόνη ομάδα επάνω στη γη που απεχωρίσθη από την άπληστη, διεφθαρμένη πολιτική, θρησκεία, εμπόριο και μιλιταρισμό του κόσμου του Διαβόλου, και η οποία εσφυρηλάτησε ‘τας μαχαίρας δια υνία’, ώστε να διατηρή ενότητα αγάπης και αδελφότητος σε όλη τη γη. (Ησ. 2:4) Είναι η μόνη οργάνωσις που μεγαλύνει το μεγάλο όνομα του Ιεχωβά, και υποστηρίζει τη θρησκεία της ζωής, διακηρύττοντας τολμηρά τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού Ιησού ως το μέσον επιβιώσεως του ανθρωπίνου γένους, καθώς και χορηγήσεως των ευλογιών της ζωής στον νέο κόσμο του Θεού.​—Ψαλμ. 34:3· Ιωάν. 17:3· Ματθ. 24:14.

19. (α) Πώς μπορούν να εύρουν τη μόνη πραγματική θέσι ασφαλείας σήμερα εκείνοι που αγαπούν τη ζωή; (β) Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά τώρα είναι τόσο άφθονα μακάριοι;

¹⁹ Αναγνωρίζετε ταπεινά την πλήρη εξάρτησί σας από τον Ιεχωβά για ζωή και τις ευλογίες της; Τότε πρέπει επίσης ταπεινά ν’ αναγνωρίζετε την εξάρτησί σας από την επίγεια οργάνωσί του σήμερα. Δεν υπάρχει θέσις πραγματικής ασφαλείας έξω από την κοινωνία Νέου Κόσμου του Θεού. Όλοι όσοι αγαπούν ζωή πρέπει να εύρουν τη θέσι των, και να κρατήσουν τη θέσι των, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, παρακολουθώντας τακτικά τη συνάθροισι μελέτης της Σκοπιάς, τη συνάθροισι υπηρεσίας και σχολής θεοκρατικής διακονίας, ακούοντας προσεκτικά τις δημόσιες Γραφικές ομιλίες, και υποστηρίζοντας τη μεσεβδομαδιαία μελέτη βιβλίου εκκλησίας. Μακάριοι είναι όλοι εκείνοι που υπερπληρούν όλες αυτές τις συναθροίσεις μέσα σε μια πολυάσχολη εβδομάδα, διότι έτσι κάνοντας εκτοπίζουν τα ανακόλουθα πράγματα που ο εχθρός θα ήθελε να σπείρη στη Χριστιανική ζωή των. Μακάριοι, επειδή έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης! Μακάριοι, επειδή προχωρούν στην ωριμότητα με όλους όσοι ανήκουν στον λαό του Θεού σε όλον τον ευρύν κόσμο! Μακάριοι, επειδή εποικοδομούν δύναμι για ν’ αντισταθούν στην τελική επίθεσι του κόσμου του Σατανά, ο οποίος ακόμη και τώρα επισωρεύει χλευασμό και διωγμούς επάνω στις κεφαλές των! «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού [του Ιησού]. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 5:11, 12.

20. (α) Ποια συναναστροφή πρέπει να διατηρήται κάτω από διωγμό; (β) Πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας ευλογήθηκαν σε τούτο; (γ) Ποια συναναστροφή πρέπει να επιζητήται τώρα, με τον Αρμαγεδδώνα εν όψει;

²⁰ Ακόμη και όταν έρχωνται διωγμοί, διατηρείτε αυτές τις συναναστροφές με άλλους ομοίας πολυτίμου πίστεως, είτε σε ιδιωτικές κατοικίες, είτε σε υπόγεια οικήματα, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στους ανοιχτούς αγρούς. Θυμηθήτε πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας διετήρησαν την ωργανωμένη των οντότητα όταν ήσαν αναγκασμένοι να φύγουν από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως Ζαχσενχάουζεν στο αποκορύφωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα σε πυροβολισμούς, πολυβόλα, λεηλασίες και θάνατο από εξάντλησι, οι 230 αδελφοί μας εβάδιζαν με θεοκρατική τάξι, μια ομάδα, μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυσι του θανάτου και του πολέμου, που ενεπιστεύετο στον Ιεχωβά Θεό. Απήντησε μήπως ο Ιεχωβά στην ενωμένη των προσευχή για καθοδηγία; Ωδήγησε και επροστάτευσε αυτή τη μικρή ομάδα των λατρευτών του; Η έκθεσις λέγει: «Από την ομάδα μας, που απετελείτο από 230 περίπου αδελφούς και αδελφές, κανείς, ούτε ακόμη ο ασθενέστερος, δεν στρώθηκε στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε μερικούς αδελφούς ηλικίας από 65 έως 72 ετών. Έστεκαν όλοι πιστά.»a Σε μέλλουσες δοκιμασίες και μέσα από την ίδια τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά αναμένει να εξακολουθήση να στέκη πιστά, στη μία ενωμένη, θεοκρατική τάξι. Τώρα είναι καιρός να ζητήσετε αυτή τη συναναστροφή, για να μπορέσετε και σεις να βρήτε χαρά λέγοντας: «Επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Ο πους μου ίσταται εν τη ευθύτητι· εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 26:1, 12, ΜΝΚ.

21. (α) Πώς μπορούμε τώρα να επιληφθούμε της πραγματικής ζωής; (β) Ποια πορεία θα φέρη την ανταμοιβή ‘πλούτου, και δόξης, και ζωής’;

²¹ «Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» (Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ) Η χαρά του να γνωρίζετε τον Ιεχωβά Θεό, του να κατανοήτε τους ενδόξους δημιουργικούς του σκοπούς, του να υπηρετήτε ως μάρτυρές του στο τέλος του κόσμου​—όλα αυτά προστίθενται σε μια υπεράφθονη χαρά! Τι μερίδα χάνουν οι άνθρωποι του παλαιού κόσμου! Χάνουν, επίσης, την ευκαιρία για αιώνια ζωή! Επιληφθήτε σεις με βεβαιότητα της πραγματικής ζωής. Έχοντας εύρει αυτή τη χαρά, ποτέ μην την αφήνετε να φύγη! «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού.» (1 Θεσ. 5:16-18) Χαίρετε για να μπορέσετε να έχετε μέρος, έστω και πολύ μικρό, στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού κατά τον καιρό που δημιουργεί «νέους ουρανούς και νέαν γην». Σφυρηλατήστε έναν αδιάρρηκτο δεσμό με την οργάνωσί του στη γη. Υπηρετείτε ταπεινά και με απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Η Θέσις της Εκκλησίας Στην Αληθινή Λατρεία

«Ταύτα σοι γράφω . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύεσαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.»​—1 Τιμ. 3:14, 15.

 1. Ποια διοργανωτική ανάπτυξις που παρατηρείται ειδικά σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, έφερε, επίσης, τη λατρεία του Ιεχωβά στο προσκήνιον;

Ο ΕΙΚΟΣΤΟΣ αιών παρέστη μάρτυς της αναπτύξεως οργανώσεων σε εθνική και διεθνή κλίμακα που δεν έχει ακουσθή προηγουμένως. Οργανώσεις που αντιπροσωπεύουν διάφορες επιχειρήσεις, εργατικά, γεωργικά, καταναλωτικά, πολιτικά ή θρησκευτικά συμφέροντα, αγωνίζονται να συνδυάσουν τις δυνάμεις των έτσι ώστε να ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή των ανθρώπων. Ανάμεσα σε όλες αυτές ενεφανίσθη μια γοργά αυξανόμενη, δυναμική κοινωνία Χριστιανών ανδρών και γυναικών που έχουν ένα σκοπό, και αυτός είναι να δώσουν μαρτυρία για το όνομα, τις θείες ιδιότητες και τον σκοπό του Δημιουργού, Ιεχωβά Θεού. Η κοινωνία αυτή, γνωστή ως η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, γρήγορα πλησιάζει το ένα εκατομμύριον, αλλά δεν είναι το μέγεθος ή ο αριθμός εκείνος που κάνει τόση εντύπωσι. Η κοινωνία αυτή αντιπροσωπεύει άνδρες και γυναίκες από όλες τις χώρες και από όλες τις εθνικές, φυλετικές, οικονομικές και άλλες ομάδες, άτομα που ζουν σε 179 τουλάχιστον χώρες, που είναι ενωμένα σε διδασκαλία, σε πίστι, σε διαγωγή και στη νομιμοφροσύνη των προς τον Ιεχωβά και τον ανάσσοντα Βασιλέα του, Χριστό Ιησού.

 2. Για ποιον από τους τρεις ενοποιητικούς παράγοντας σχετικά με τους μάρτυρας του Ιεχωβά διατυπώνεται ενίοτε αντίρρησις; Για ποιους λόγους;

² Όλο τούτο αποτελεί απόδειξι της ενοποιητικής δυνάμεως του αγίου πνεύματος και του λόγου του Θεού. Αλλά, άτομα που γνωρίζουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, παρατηρούν ένα πολύ ζωτικό παράγοντα σ’ αυτή την ενότητα και αυτός είναι η οργάνωσις. Μια εκτεταμένη οργάνωσις φανερώνεται στον τρόπο, με τον οποίον οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενωμένοι εκτελούν το έργο του κηρύγματός των, διοργανώνουν μεγάλες συνελεύσεις και διατηρούν τους ίδιους κανόνες διαγωγής στις 21.008 εκκλησίες των παγκοσμίως. Ενίοτε μερικά άτομα γίνονται επιφυλακτικά όταν βλέπουν μια μεγάλη οργάνωσι συνδεδεμένη με την πνευματική λατρεία του Θεού. Κατά καιρούς ακούει κανείς αντιρρήσεις όπως ότι υπάρχει κίνδυνος στο να ενταχθή κανείς σε οργάνωσι ή υπάρχει κίνδυνος να υπηρετήται ή ακόμη να λατρεύεται μια οργάνωσις αντί του Θεού. Μερικοί ερωτούν, «Δεν θα τείνη μια εκτεταμένη οργάνωσις να σβήση την ελεύθερη ροή του πνεύματος του Θεού και την αυθόρμητη εκδήλωσι αγάπης μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών;»

 3. (α) Γιατί ο Ιησούς δεν εσχημάτισε μια εκκλησία όταν ήταν στη γη; (β) Πώς γνωρίζομε ότι ήταν σκοπός του Θεού γι’ αυτόν να οικοδομήση μια εκκλησία;

³ Επειδή η εκκλησία σήμερα είναι πάρα πολύ συνδεδεμένη με τη λατρεία του Ιεχωβά, είναι ζωτικό να εύρωμε τις Βιβλικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα που ανήκουν στην εκκλησία. Θα είναι καλό να εξετάσωμε το Γραφικό υπόμνημα όσον αφορά τη Χριστιανική εκκλησία στις ημέρες των αποστόλων. Είναι αλήθεια, όπως υποστηρίζουν μερικοί, ότι ο Ιησούς δεν οικοδόμησε μια οργάνωσι ή εκκλησία όταν ήταν στη γη· αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι η Χριστιανική εκκλησία ήταν μια ανθρώπινη ιδέα των αποστόλων. Ο Ιησούς εγεννήθη κάτω από ένα υφιστάμενο σύστημα πραγμάτων, που είχε ιδρυθή από τον Πατέρα του μέσω του Μωυσέως. Αυτό ίσχυε ακόμη, και συνεπώς, αν ο Ιησούς εσχημάτιζε μια άλλη οργάνωσι, αυτό θα τον καθιστούσε σχισματικόν. Αλλ’ ο Ιησούς ήλθε να εκπληρώση τον Νόμον με την προσφορά του αίματος της ζωής του και έτσι να θέση το θεμέλιο για να ιδρύση ο Θεός ένα νέο σύστημα πραγμάτων βασισμένο σε μια νέα διαθήκη. Έχοντας τούτο ακριβώς υπ’ όψιν ο Ιησούς είπε ότι θα οικοδομούσε μια εκκλησία επάνω στον εαυτό του ως ακρογωνιαίον λίθον.​—Ματθ. 5:17· 16:18· Εβρ. 8:6, 10-13.

 4. Ποια συμβουλή του Ιησού προς τους αποστόλους του δείχνει ότι θα υπήρχε μια ωργανωμένη διάταξις μεταξύ των;

⁴ Με αυτή την εκκλησία στον νου ο Ιησούς εχρησιμοποίησε μια ευκαιρία να διδάξη στους αποστόλους του την αρχή της διοργανωτικής ηγεσίας ή εποπτείας που θα εφηρμόζετο. Όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης εζήτησαν να έχουν τις πιο υψηλές θέσεις στη Βασιλεία μετά τον Ιησού, αυτός απήντησε: «Εξεύρετε ότι οι νομιζόμενοι άρχοντες των εθνών, κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν· αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, θέλει είσθαι υπηρέτης υμίν· και όστις εξ υμών θέλει να γείνη πρώτος, θέλει είσθαι δούλος πάντων.» (Μάρκ. 10:42-44) Αυτό δεν εσήμαινε ότι δεν θα υπήρχε οργάνωσις, αλλά μάλλον ότι η διάταξις για οργάνωσι μεταξύ των ακολούθων του Ιησού, θα διεμορφώνετο με τον τρόπο του Ιεχωβά.​—Ματθ. 5:45, 48.

 5. Τι περιελαμβάνετο στην ευθύνη, με την οποίαν ο Ιησούς επεφόρτισε τους αποστόλους του σύμφωνα με το Ματθαίος 28:19, 20 και Ιωάννης 21:15-17;

⁵ Ο Ιησούς, λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, διέταξε τους μαθητάς του να πορευθούν και να κάμουν μαθητάς από όλα τα έθνη, διδάσκοντάς τους όλα όσα τους είχε διατάξει. (Ματθ. 28:19, 20) Τούτο θα περιελάμβανε το να διδάξουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους την αρχή οργανώσεως που θα επικρατούσε, καθώς και την ανάγκη να είναι σε ενότητα με τον Χριστό, όπως τα κλήματα σε μια άμπελο. (Ιωάν. 15:4-7· 17:20, 21) Ο Ιησούς περαιτέρω έδειξε ότι οι απόστολοι εκείνοι, τους οποίους είχε διδάξει και εκπαιδεύσει με λόγο και παράδειγμα, θα είχαν θετικές ευθύνες να διδάξουν και εποπτεύσουν την πευματική αύξησι άλλων που θα άκουαν και θα εδέχοντο τη διδασκαλία των. Αυτοί δεν θα εδιδάσκοντο απλώς μερικές διδασκαλίες και ύστερα ν’ αφεθούν ν’ ακολουθήσουν την πορεία των ως ανεξάρτητοι πιστοί, αλλά θα εφέροντο σε ενότητα, θα συνηθροίζοντο σε μια εκκλησία, σαν πρόβατα σε μια μάνδρα. Ο Ιησούς διώρισε τους αποστόλους ως ποιμένας με την εντολή του: «Βόσκε τα αρνία μου», «Ποίμαινε τα πρόβατά μου», «Βόσκε τα πρόβατά μου». Αυτό επεφόρτισε τους αποστόλους μ’ ένα μεγάλο βαθμό ευθύνης να φροντίζουν για όλους εκείνους που θα συνηθροίζοντο.​—Ιωάν. 10:1-17· 21:15-17.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΟΡΦΗ

6, 7. Πώς η πρώτη εκκλησία άρχισε να λαμβάνη μορφή μετά την Πεντηκοστή, και πώς εποιμαίνετο ή επωπτεύετο;

⁶ Ότι επρόκειτο να συνάξουν μαθητάς σε επικοινωνία μαζί τους κατεδείχθη την Πεντηκοστή έπειτα από λίγες ημέρες. Οι απόστολοι, μόλις έλαβαν το άγιο πνεύμα ως απόδειξι ότι είχε ιδρυθή η νέα εκκλησία, εκήρυξαν και συνήθροισαν πολλά άτομα. Οι πρώτες τρεις χιλιάδες πιστοί δεν εδέχθησαν απλώς κάποια νέα διδασκαλία και έπειτα ν’ ακολουθήσουν το δρόμο τους. Είχαν ανάγκη να παραμένουν μαζί και να ωφελούνται από την επίβλεψι των αποστόλων. Διαβάζομε: «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.»​—Πράξ. 2:42.

⁷ Καθώς εκήρυτταν οι απόστολοι και άλλοι Χριστιανοί πιστοί, το άγγελμα διεδίδετο σε πολλές χώρες και χιλιάδες άτομα συνηθροίζοντο. Οπουδήποτε ευρίσκοντο​—στην Ιερουσαλήμ, στις περιφέρειες της Ιουδαίας και της Σαμαρείας, στη Μικρά Ασία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, ή σε άλλους τόπους—​επικοινωνούσαν με τους ομοίους των πιστούς και εγίνοντο εκκλησίες. (Πράξ. 8:1· 11:22· 13:1· 14:23, 26, 27· 16:5· Ρωμ. 16:5· Κολ. 4:16· 1 Θεσ. 1:1· Φιλήμ. 1:2) Οι απόστολοι εγνώριζαν ότι αυτοί μόνο δεν μπορούσαν να ποιμάνουν κατάλληλα αυτό το γοργά αυξανόμενο ποίμνιο, και γι’ αυτό εξεπαίδευαν ωρίμους και με προσόντα ανθρώπους, εκείνους που ήσαν αρκετά έμπειροι στη διδασκαλία, και τους διώριζαν ως υποποιμένας, ως επισκόπους και διακονικούς βοηθούς για να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες όλων όσοι ανήκαν στις εκκλησίες. Σημειώνομε ότι η εκκλησία της Αντιοχείας είχε τις υπηρεσίες ‘προφητών και διδασκάλων’. (Πράξ. 13:1· 14:23· Τίτον 1:5-9· Φιλιππησ. 1:1) Εφόσον οι απόστολοι και πρεσβύτεροι της Ιερουσαλήμ ήσαν οι πιο ώριμοι και πεπειραμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά και είχαν εξουσιοδοτηθή από τον Ιησού να υπηρετούν ως ποιμένες, ήταν απλώς λογικό να γίνουν ένα κυβερνών σώμα για όλες τις νέες εκκλησίες, οι δε πείρες που είχαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμεύσουν ως πρότυπο ή παράδειγμα για να το ακολουθήσουν οι άλλες.​—Πράξ. 8:14-17· 16:4, 5· 1 Θεσ. 2:14· 1:6, 7· Εβρ. 6:12.

8, 9. (α) Τι θεωρούν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος ότι είναι η εκκλησία; (β) Ποια πρέπει να είναι η διάθεσις όλων στην εκκλησία προς τους επισκόπους, σύμφωνα με το Εβραίους 13:7, 17;

⁸ Όλες οι εκκλησίες στην Ιουδαία, στη Σαμάρεια και αργότερα στη Μικρά Ασία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στη Βαβυλώνα και σε άλλα μέρη, πραγματικά αποτελούσαν τη μία εκκλησία του Θεού. (Πράξ. 9:31) Αυτή ήταν μια ωργανωμένη διάταξις οικοδομημένη από το πνεύμα του Θεού. Μακριά από το να είναι μια ανθρώπινη οργάνωσις, αποκαλείται από τον Πέτρο το «ποίμνιον του Θεού», προτρέπει δε αυτός τους πρεσβυτέρους να ‘ποιμάνουν’ το ποίμνιο αυτό επιμελώς. Ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι αυτή ήταν διάταξις του Θεού όταν είπε στους επισκόπους της Εφέσου: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.» Η εκκλησία ήταν του Θεού, οι δε επίσκοποι ήσαν υπεύθυνοι να διδάσκουν και εκπαιδεύουν και επιβλέπουν εκείνους που ήσαν εμπιστευμένοι σ’ αυτούς.​—1 Πέτρ. 5:1-4· Πράξ. 20:28· Τίτον 1:9· 2:15.

⁹ Όλοι εκείνοι που ήσαν στις εκκλησίες ώφειλαν να σέβωνται αυτή την ποιμαντική διάταξι ως προερχόμενη από τον Θεό και να υποτάσσωνται σ’ αυτήν. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Εβραίους: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.» Κανείς, λοιπόν, δεν θα μπορούσε δικαιωματικά ν’ απορρίψη τη συμβουλή ή έλεγχο ενός επισκόπου λέγοντας, «Υπηρετώ τον Θεό. Δεν έχω καμμιά ευθύνη απέναντί σου, ούτε συ έχεις κάποια υπεροχή απέναντί μου.» Οι επίσκοποι πρέπει ν’ αποδώσουν λόγον, και χάριν της εκκλησίας αυτό πρέπει να γίνη με χαρά. Οποιαδήποτε άλλη αναφορά θα ήταν επιβλαβής στους ανεξαρτήτους, ιδιοτελείς κακοποιούς.​—1 Πέτρ. 2:13, 14· Εβρ. 13:7, 17.

10, 11. (α) Ποιες αποδείξεις φανερώνουν ότι η ορατή, επίγεια εκκλησία ήταν «ο οίκος του Θεού»; (β) Ποια σπουδαιότητα αποδίδει ο Παύλος στην εκκλησία εν σχέσει με την αλήθεια;

¹⁰ Μερικά άτομα σ’ εκείνες τις αρχαίες ημέρες μπορεί να έκαναν τους εξής συλλογισμούς: «Η εκκλησία δεν είναι εξίσου σπουδαία όσο ο Λόγος και το Πνεύμα. Θ’ ακολουθήσω τα δύο αυτά, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ανάγκη να ενωθώ με μια εκκλησία ή να υπαχθώ σε μια οργάνωσι.» Άλλοι μπορεί να υπεστήριζαν ότι η αληθινή εκκλησία του Θεού είναι μια αόρατη, πνευματική ένωσις και δεν χρειάζεται έκφρασι μέσω μιας ορατής εκκλησίας. Αλλά όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο για τον διορισμό επισκόπων στην εκκλησία, και μιλούσε θετικά για την ορατή διάταξι της εκκλησίας επάνω στη γη και όχι για κάποια ουράνια πνευματική διάταξι, προσέθεσε: «Ταύτα σοι γράφω . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.» Ναι, αυτή η επίγεια, ορατή εκκλησία ωνομάζετο «οίκος Θεού», η «εκκλησία του Θεού του ζώντος», και, μακριά από το να είναι μικροτέρας σπουδαιότητος, ήταν «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας».​—1 Τιμ. 3:1-15· Εβρ. 3:4, 6.

¹¹ Όχι οι χωριστές εκκλησίες, αλλά η σύνθετη εκκλησία των ακολούθων του Χριστού παρωμοιάζετο προς ένα ανθρώπινο σώμα που έχει μέλη πολλά, τα οποία είναι ανάγκη να συνεργάζωνται το ένα με το άλλο. Στην ορατή εκκλησία θα εμάθαιναν οι Χριστιανοί να συνεργάζωνται ο ένας με τον άλλον. (1 Κορ. 12:4-30) Για μια ορατή εκκλησία έγραψε ο Παύλος όταν έλεγε: «Ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν», διότι κατόπιν αναφέρει αποστόλους, προφήτας, διδασκάλους, χαρίσματα ιαμάτων, είδη γλωσσών, και ούτω καθεξής, που όλα είχαν να κάμουν με τη διακονία και τα έργα της εκκλησίας επάνω στη γη και όχι με μια πνευματική ή ουράνια κατάστασι.​—1 Κορ. 12:18, 28.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

12. Με ποια έννοια οι πρώτοι Χριστιανοί επρόκειτο να είναι ως ξένοι, και με ποια έννοια ως ένας ωργανωμένος όμιλος;

¹² Ποιος ήταν ο σκοπός της εκκλησίας; Να εκπαιδεύση και ενώση όλους τους πιστούς. Οι Χριστιανοί δεν επρόκειτο να είναι ένα μεγάλο, μη αναγνωρίσιμο, μη συνδεδεμένο πλήθος ατόμων, που το καθένα τους θα είχε τις δικές του ιδέες και αφοσιώσεις, και που θα κρατούσαν τον εαυτό τους χωρισμένο από τον κόσμο και θα ζούσαν σαν διασκορπισμένοι αλλοδαποί σε μια ξένη χώρα. Μολονότι θα ζούσαν ως ξένοι και πάροικοι σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, οι Χριστιανοί επρόκειτο να είναι ως ‘λίθοι ζώντες, οικοδομημένοι εις οίκον πνενματικόν’, «έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός». Με άλλα λόγια, είχαν ανάγκη να είναι συναθροισμένοι και συναρμοσμένοι για να λατρεύουν ως όμιλος, ως εκκλησία, και αυτό μ’ έναν απτό τρόπο.​—1 Πέτρ. 2:5-11.

13. Πώς τρεις εικόνες, που χρησιμοποιούνται από τον απόστολο Παύλο στην προς Εφεσίους επιστολή του, δείχνουν ότι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ενοποιημένοι μ’ ένα απτό τρόπο;

¹³ Μια όμοια εξεικόνισις της διατάξεως της εκκλησίας εχρησιμοποιήθη από τον Παύλο στην εξήγησι του πώς, τόσο οι Ισραηλίται, όσο και οι μη Ισραηλίται, ενώθηκαν εν Χριστώ, έγιναν μια ενότης με κοινούς σκοπούς, υποχρεώσεις και ταυτότητα. «Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακραγωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν τω Ιεχωβά.» (Εφεσ. 2:19-21, ΜΝΚ) Ο Παύλος εδώ χρησιμοποιεί τρεις διαφορετικές εικόνες ατόμων ή πραγμάτων ωργανωμένων μαζί για να εξυπηρετήσουν έναν κοινό σκοπό. Πρώτον, «συμπολίται των αγίων», που δείχνει μια κοινή συμμετοχή σε ωρισμένα δικαιώματα, προνόμια και ευθύνες και ταυτότητα που δίνει αυτή η πολιτογράφησις. Με την εικόνα «οικείοι του Θεού» ο Παύλος δείχνει τον τρόπο που όλοι οι πιστεύοντες Χριστιανοί ωργανώθησαν ως μια οικογενειακή μονάδα. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει μια οριστική διάταξις πραγμάτων, και όλοι πρέπει να σέβωνται την κεφαλή της οικογενείας και να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες του οίκου. Ο Παύλος, παραβάλλοντας τους Χριστιανούς προς λίθους οικοδομής ‘συναρμολογουμένους’, ‘εποικοδομουμένους’, δείχνει την ανάγκη μιας εκκλησίας. Μέσα στο πλαίσιο της εκκλησίας οι «λίθοι» αυτοί θα μπορούσαν να διαμορφωθούν, να λειανθούν και να προσαρμοσθούν. Μόνο όταν είναι ενωμένοι στην εκκλησία ως σώμα ανθρώπων και δεν ζητούν απομόνωσι, θα μπορούσαν να είναι ναός Θεού, και να υπηρετούν για την προαγωγή της αληθινής λατρείας, ενώ εκπαιδεύονται για τα μελλοντικά των υπουργήματα στην ουράνια οργάνωσι της Βασιλείας.​—1 Κορ. 3:16, 17· 6:19· 2 Κορ. 6:16.

14. Πώς θα μπορούσε η εκκλησία να φανερώση τη σοφία του Θεού, όπως αναφέρεται εις Εφεσίους 3:10, 11;

¹⁴ Έτσι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος επρόκειτο να είναι ενωτικοί, όχι αποχωριστικοί, προσπαθώντας να υπηρετούν τον Θεό ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον. Αφού η ουράνια διάταξις του Θεού ήταν εύτακτη και αρμονική, ασφαλώς ο συναθροισμένος όμιλος των δούλων του Θεού επάνω στη γη θα κατεδείκνυε αυτή την ίδια αρμονία. Αν η πολυποίκιλη σοφία του Θεού επρόκειτο να γίνη γνωστή μέσω της εκκλησίας, τότε αυτή η εκκλησία είχε ανάγκη να είναι καλά ωργανωμένη, αρμονική, και να μη βλέπη τα μέλη της ν’ αποχωρίζωνται το ένα από το άλλο για να επιδιώξουν τα ίδια τους συμφέροντα.​—1 Κορ. 14:33, 40· Εφεσ. 3:10, 11.

15. Ποια ήσαν τα «χαρίσματα» προς την εκκλησία, και ποιος ήταν ο σκοπός τους;

¹⁵ Μια καθαρή εικόνα της εκκλησιαστικής οργανώσεως, που ιδρύθη από το πνεύμα του Θεού, και του σκοπού της, σκιαγραφείται στο τέταρτο κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής του Παύλου. Πρώτον, ο Παύλος δείχνει τις ευθύνες που όλοι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί έχουν προς τους άλλους σε μια ομάδα, ‘υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρούν την ενότητα του πνεύματος’. Κατόπιν, από το εδάφιο 11 και εφεξής, αναφέρει τη διοργανωτική προμήθεια για τούτο, δηλαδή, την εκκλησία με τις διάφορες μορφές εποπτείας και διδασκαλίας ως χαρίσματα από τον Χριστό. «Και αυτός έδωκεν [ως χαρίσματα] άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού.» Επομένως, το ότι ήσαν κεχρισμένοι με το πνεύμα δεν μετεμόρφωνε, αυτό καθ’ εαυτό, τους Χριστιανούς αυτούς σε τελειότητα μ’ ένα θαυματουργικό και στιγμιαίο τρόπο. Μάλλον, το πνεύμα τους ωδηγούσε στην εκκλησία, όπου, με τη βοήθεια του πνεύματος, του λόγου και των διοργανωτικών διατάξεων, θα εγίνοντο μιας γνώμης και θα εξεπαιδεύοντο για το διακονικό έργο.​—Εφεσ. 4:11-16· 1 Κορ. 1:10.

16. Πως βοηθούσε η εκκλησία σε οικοδομή των ατόμων στην αγάπη;

¹⁶ Με την επικοινωνία τους στην εκκλησία οι κεχρισμένοι και συνεισέφεραν και απεκόμιζαν ωφέλεια. Εδώ μ’ ένα πάρα πολύ απτό τρόπο ‘συνηρμολογούντο’, και όχι απλώς με κάποιον αόρατο πνευματικό τρόπο. Στην εκκλησία καθίσταντο ικανοί να συνεργάζωνται «δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους», πράγμα που κατέληγε στην «αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη». Η εκκλησιαστική οργάνωσις δεν κατέπνιγε ούτε έσβηνε την έκφρασι της αγάπης ούτε την καθιστούσε μηχανική σαν προσηρμοσμένη σε ικανότητες, αλλά μάλλον εξεπαίδευε και οικοδομούσε όλους στην αγάπη και τους έδινε ευκαιρία να την εξασκούν.​—Εφεσ. 4:16· 2 Θεσ. 1:1-3· Ρωμ. 1:9-13.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

17. Πώς επρόκειτο η εκκλησία να ενοποιή τη διδασκαλία, και πώς αυτό ήταν ευεργετικό;

¹⁷ Η εκκλησία, όχι μόνο εχρησίμευε να οικοδομή εκείνους στην αγάπη, αλλά και ενοποιούσε τη σκέψι των και την από μέρους των κατανόησι των Γραφών. Μερικοί από τους Εφεσίους μπορεί να είχαν παραπονεθή ότι η διάταξις αυτή κατέπνιγε την ατομική και ανεξάρτητη σκέψι και τους ανάγκαζε να δέχωνται μόνο τις ιδέες των αποστόλων αντί να είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι ν’ αναπτύσσουν τη δική τους φιλοσοφία επί των πραγμάτων. Αλλά η διάταξις αυτή δεν περιώριζε την έκτασι της κατανοήσεως της εκκλησίας στις στενές απόψεις ενός ή δύο ατόμων. Την επροστάτευε από το να υπόκειται σε «πάντα άνεμον της διδασκαλίας» και στη ‘δολιότητα των ανθρώπων’. Οι πιστοί Χριστιανοί δεν το θεωρούσαν αυτό ως κάποια μέθοδο ‘πλύσεως εγκεφάλου’. Είχαν εξέλθει από τον κόσμο και ήθελαν να απεκδυθούν την παλαιά προσωπικότητα και να ενδυθούν την νέα προσωπικότητα, η οποία εκτίσθη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Το ενοποιημένο διδακτικό πρόγραμμα της εκκλησίας προνοούσε γι’ αυτό.​—Εφεσ. 4:14, 17-24.

18. Ποια επιχειρήματα εχρησιμοποιήθησαν για να καταδειχθή ότι μια διδακτική εκκλησία δεν ήταν αναγκαία, αλλά τι αποδεικνύει αυτά τα επιχειρήματα ψευδή;

¹⁸ Μερικοί που προτιμούσαν να είναι ανεξάρτητοι από οποιαδήποτε εκκλησία δυνατόν να είχαν υποστηρίξει ότι μπορεί κανείς ν’ αποκτήση ακριβή γνώσι μέσω κοινωνίας με τον Θεό και μέσω του πνεύματός του, και γι’ αυτό μια διδακτική εκκλησία ή οργάνωσις δεν ήταν αναγκαία. Μπορεί να είχαν αναφερθή στο Εφεσίους 1:17, 18 ή 3:16-19, όπου ο Παύλος γράφει για τον Θεό, ότι δίδει στους πιστούς σοφία και επίγνωσι και λέγει ότι ο Χριστός θα κατοικούσε μέσα τους και θα καταλάβαιναν αυτά τα πράγματα διανοητικώς, ή στο 1 Ιωάννου 2:26, 27, όπου ο Ιωάννης γράφει: «Δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις. . . . σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων.» Αλλά σημειώστε ότι οι εκφράσεις αυτές βρίσκονται σε επιστολές καθοδηγίας, που οι απόστολοι Παύλος και Ιωάννης έστειλαν στις εκκλησίες και που θα εχρησιμοποιούντο να διδάξουν περαιτέρω εκείνους που ήσαν στην εκκλησία. Αν το πνεύμα θα έκανε όλη τη διδασκαλία απ’ ευθείας σε όλα τα αποκυημένα από το πνεύμα άτομα, δεν θα ήταν ανάγκη να γραφούν αυτές οι επιστολές στις εκκλησίες.​—1 Ιωάν. 1:3, 4.

19, 20. Ποιες είναι μερικές αλήθειες που έμαθαν οι πρώτοι Χριστιανοί, και πώς τις έμαθαν;

¹⁹ Στοχασθήτε για μια στιγμή μερικές από τις ζωτικές αλήθειες που οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί έμαθαν με το να συνδέωνται με την εκκλησία. Η απόφασις των αποστόλων και πρεσβυτέρων που διέμειναν στην Ιερουσαλήμ ως προς τις απαιτήσεις για τους μη Ιουδαίους πιστούς εστάλη με επιστολή στις εκκλησίες. Οι λεπτομέρειες του μυστηρίου του Θεού όσον αφορά την ‘οικονομίαν να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ’ και να ορίση ανθρώπους των εθνών ως συγκληρονόμους, απεκαλύφθη στις εκκλησίες μέσα στην προς Εφεσίους επιστολή. Οι αλήθειες για την αποστασία, την αποκάλυψι του ανθρώπου της ανομίας, την παρουσία του Χριστού, και το πώς η κραυγή «ειρήνη και ασφάλεια!» θα εσημείωνε το αποκορύφωμα της ημέρας του Ιεχωβά, εξηγήθη σ’ εκείνους που συνεδέοντο με τις εκκλησίες, όπου εμελετήθησαν οι προς Θεσσαλονικείς επιστολές ή αντίγραφα αυτών.​—Πράξ. 15:22-35· 16:4, 5· Εφεσ. 3:3-7· 1 Θεσ. 1:1· 4:13-18· 5:1-11· 2 Θεσ. 1:1· 2:2-11.

²⁰ Οι πρώτοι Χριστιανοί, με το να είναι συνδεδεμένοι με μια εκκλησία, εδιδάχθησαν από τις προς Κορινθίους επιστολές, οι οποίες περιείχαν εξηγήσεις για το δείπνον του Κυρίου, τη λειτουργία των πνευματικών χαρισμάτων και την ανάστασι. Ναι, όλες οι δογματικές εξηγήσεις που βρίσκονται στις επιστολές των αποστόλων ήσαν θεόπνευστη διδασκαλία δοσμένη μέσω μελών του κυβερνώντος σώματος και έφθασαν στους κεχρισμένους Χριστιανούς ατομικώς μέσω της εκκλησίας. Μόνο με το να συνέρχωνται με την εκκλησία μπορούσαν αυτοί να ωφεληθούν από τους ‘καλώς διακονήσαντας’ επισκόπους, τους ‘προσκεκολλημένους εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας’. Και μόνο έτσι μπορούσαν να μάθουν μ’ έναν απτό τρόπο ότι δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα σε Έλληνα ή Ιουδαίον, περιτετμημένον ή μη περιτετμημένον, ξένον, Σκύθην, δούλον, ελεύθερον, άρρεν ή θήλυ.​—1 Κορινθίους, κεφάλαια 11-15· 1 Τιμόθεον, κεφάλαιο 3· Κολ. 3:11.

21. Πώς διετήρησε η εκκλησία την ταυτότητά της, και τι αποτέλεσμα είχε τούτο στους πιστούς από πολλές χώρες;

²¹ Η εκκλησία οικοδομήθη από τον Θεό για να διακηρύξη τις αρετές του, για να φανερώση τη σοφία του. (1 Πέτρ. 2:9) Γι’ αυτό το λόγο η εκκλησία συνεμορφώθη προς το θέλημα του Θεού· δεν συνεμορφώθη προς το θέλημα και τα έθιμα των διαφόρων ανθρώπων και τις κατευθύνσεις των. (Εφεσ. 4:20-24) Καθώς η εκκλησία αυτή εξηπλώνετο σε πολλές χώρες, διατηρούσε την ταυτότητά της, τις αρχές της λειτουργίας της, την καθαρή της διδασκαλία και την ενότητά της. Αντί να χαρακτηρίζεται και διαμορφώνεται από κάθε άνεμον διδασκαλίας και κάθε είδους διαγωγή, έθεσε το σημείο της σ’ εκείνους που ήσαν συνταυτισμένοι μαζί της. Έπρεπε να τηρήται καθαρή και αγία· για τούτο ανήθικα άτομα απεκόπτοντο από την επικοινωνία. (1 Κορ. 5:13) Έπρεπε να ενώνη ανθρώπους με την αλήθεια του λόγου του Θεού· για τούτα εκείνοι που έφερναν διαίρεσι και ψευδή διδασκαλία απεκόπτοντο επίσης. (Τίτον 3:10· Ρωμ. 16:17) Μ’ αυτόν τον τρόπο η εκκλησία διετήρησε τη διοργανωτική της ταυτότητα και μορφή. Οι αρχές σκέψεως και διαβιώσεως που εδιδάσκοντο μέσω της εκκλησίας εχαρακτήριζαν τους πιστούς βαθιά, επηρεάζοντας την προσωπική τους ζωή, τον γάμο και την οικογενειακή ζωή, και τη σχέσι μεταξύ δούλων και κυρίων.​—Κολ. 3:5· Εφεσίους, κεφάλαιο 5.

22. Τι μέρος έπαιξε η πρώτη εκκλησία στην αληθινή λατρεία;

²² Αυτές είναι μόνο μερικές από τις Βιβλικές αποδείξεις που δείχνουν ότι η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος έπαιξε ζωτικό μέρος στην εκπαίδευσι και εποικοδόμησι των κεχρισμένων Χριστιανών. Ήταν πράγματι ένας στύλος και εδραίωμα της αληθείας. Η εκκλησία απέδειξε ότι ήταν προμήθεια του Θεού για να διδάξη Χριστιανούς πιστούς για την ανάγκη που είχαν ο ένας από τον άλλον, τους έδωσε δε πλήρη ευκαιρία να εκδηλώσουν αγάπη, έλεος και συγχώρησι και να μάθουν σεβασμό για τη θεοκρατική εξουσία. Δεν έσβησε το πνεύμα του Θεού ούτε κατέπνιξε την έκφρασι της αγάπης, αλλά, μάλλον, με τη διδασκαλία και το παράδειγμα ήταν ικανή να οικοδομήση όλα τα μέλη της σε αγάπη και ωριμότητα έτσι ώστε να είναι πάρα πολύ δεκτικά της ενεργείας του αγίου πνεύματος.

Η Εκκλησία Στον Καιρό του Τέλους

1, 2. (α) Πώς προελέχθη η αποστασία της εκκλησίας, και πώς άρχισε να συμβαίνη; (β) Μήπως αυτό εσημείωσε το τέλος της εκκλησίας στους σκοπούς του Θεού;

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ εκκλησία του πρώτου αιώνος ήταν ισχυρή, ενωμένη και τελείως αφωσιωμένη στην προαγωγή της καθαράς λατρείας. Αλλά η κατάστασις αυτή δεν επρόκειτο να συνεχισθή αδιάρρηκτη δια μέσου των αιώνων ως τον καιρό του τέλους, στον οποίο βρισκόμαστε τώρα. Οι απόστολοι είχαν το κύρος να κρατήσουν την εκκλησία υποτεταγμένη στον Χριστό· αλλά προείπαν ότι αυτοί, που ενεργούσαν ως περιορισμός της ενεργείας της ανομίας στην εκκλησία, θα αφηρούντο δια του θανάτου και τότε η εκκλησία θα αποστατούσε στην ανομία και στην ψευδή διδασκαλία. (2 Κορ. 10:2-6· 2 Θεσ. 2:3-12· 2 Τιμ. 4:3, 4· Πράξ. 20:29, 30) Ο Ιησούς επίσης το προείπε αυτό όταν παρωμοίωσε την εκκλησία των πιστών εκείνου του καιρού προς το ορθό είδος σπόρου που αυτός έσπειρε σ’ έναν αγρό. Σύμφωνα με την παραβολή αυτή, θα επετρέπετο στον εχθρό να σπείρη ζιζάνια, μια κίβδηλη σπορά, η οποία θα επετρέπετο ν’ αυξήση ανάμεσα στον σίτο ως τον καιρό του θερισμού, ο οποίος θα ήταν στη συντέλεια του αιώνος. Αυτό εσήμαινε ότι η καθαρή ταυτότης και η διοργανωτική αγνότης της Χριστιανικής εκκλησίας θα επεσκοτίζετο και θα διεφθείρετο από την αύξησι των αποστατών. Λίγο μετά τον θάνατο των αποστόλων η ψευδής αυτή αύξησις άρχισε ν’ ακμάζη· ανθρώπινες φιλοσοφίες, ειδωλολατρικές διδασκαλίες και εορτασμοί απερροφήθησαν· συμμαχίες έγιναν με το πολιτικό κράτος, και η εκκλησία εσχηματίσθη, διεμορφώθη και εσημειώθη από τον παλαιό αυτόν κόσμο.​—Ματθ. 13:24-30, 37-43.

² Τούτο, όμως, δεν εσήμαινε ότι η ιδέα μιας εκκλησίας ήταν αποτυχία. Ο Ιησούς προείπε ότι στις έσχατες ημέρες, στη ‘συντέλεια του αιώνος’ θα εγίνετο θερισμός ή σύναξις της αληθινής φυτείας του Θεού και αποκατάστασίς της σε μια θεορατικώς ωργανωμένη εκκλησία, η οποία θα έπαιζε ζωτικό μέρος στη ζωή όλων των Χριστιανών στον καιρό του τέλους. Θα εξετάσωμε εδώ μερικές προφητείες που δείχνουν ότι αυτό ακριβώς θα συνέβαινε και θα τις παραβάλωμε με τις πείρες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στον καιρό μας.

 3. (α) Τι θα συνέβαινε στους δούλους του Θεού στον καιρό του τέλους, σύμφωνα με την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων; (β) Πώς θα μπορούσαν να είναι «φως του κόσμου» και ‘πόλις επάνω όρους’;

³ Ο Ιησούς, στην παραβολή του τού σίτου και των ζιζανίων, είπε ότι στον καιρό του τέλους ο σίτος, η αληθινή φυτεία του Θεού, θα συνήγετο στην αποθήκη και τα ζιζάνια θα εδένοντο και θα εξεβάλλοντο από τη βασιλεία για να καούν. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.» (Ματθ. 13:43) Αυτό δεν αναφέρεται στην ουράνια κατάστασι των αναστημένων κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού, αλλά μάλλον στην αποκαταστημένη επίγεια κατάστασι. Στη γη συνάγονται και λάμπουν ως «φως του κόσμου», ενώ όλες οι αποστατικές οργανώσεις ή φυτείες θα εξεβάλλοντο από αυτή τη θέσι όπου είχαν ισχυρισθή ότι είναι η εκκλησία του Θεού. (Δαν. 12:3· Φιλιππησ. 2:15· 1 Πέτρ. 2:9) Ως προς το ότι είναι φως, ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή.» (Ματθ. 5:14) Στον καιρό του θερισμού επρόκειτο να γίνη σύναξις των πνευματικών αδελφών του Χριστού σε μια ομάδα ή εκκλησία έτσι ώστε θα είχαν μια ταυτότητα, θα ήσαν ενωμένοι στη διδασκαλία, θα εγίνοντο «φως του κόσμου», και θα ‘εξέλαμπαν ως η λαμπρότης του στερεώματος’. Η κατάστασίς των εχρειάζετο ν’ αποκατασταθή σ’ εκείνην της ωργανωμένης εκκλησίας του πρώτου αιώνος, έτσι ώστε θα μπορούσαν να γίνουν ‘πόλις επάνω όρους’.

 4. Τι φανερώνεται ως προς την κατάστασι του από τον Θεό κεχρισμένου υπολοίπου στο Ματθαίος 24:31, 45-47 και 25:31-46;

⁴ Αυτή η σύναξις υποστηρίζεται από το Ματθαίος 24:31, που αναφέρει ότι στον καιρό του τέλους οι εκλεκτοί πρόκειται να συναχθούν από τις τέσσερες γωνίες της γης. Ότι αυτοί θα ενώνοντο ως εκκλησία καταδεικνύεται περαιτέρω στα εδάφια 45 έως 47, όπου η κατάστασίς των παρομοιάζεται προς κατάστασιν υπηρετών στον οίκον ενός κυρίου [«οικετείας», Κείμενον], στους οποίους δίδεται τροφή εν καιρώ από ένα πιστόν δούλον. Όπως ακριβώς η πρώτη εκκλησία ωνομάσθη οίκος Θεού εις Εφεσίους 2:19 και 1 Τιμόθεον 3:15, έτσι και ο οίκος αυτός του κυρίου πρέπει ν’ αναφέρεται σε μια ωργανωμένη εκκλησία. Αυτή η ‘τάξις του δούλου’ απεδείχθη ότι είναι το κεχρισμένο υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά που εργάζεται με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά και το οποίον είναι απασχολημένο στο να εφοδιάζη με πνευματική τροφή τα άτομα αυτού του οίκου παγκοσμίως. Σημειώστε ότι ο δούλος αυτός θα ήταν διωρισμένος επί όλων των υπαρχόντων του κυρίου. Τι περιλαμβάνει αυτό τονίζεται στο κατά Ματθαίον 25:31-46, στην παραβολή των προβάτων και εριφίων, όπου διαβάζομε πώς μια μεγάλη ομάδα προβατοειδών καλής θελήσεως ατόμων έρχεται στην εύνοια του Βασιλέως Χριστού Ιησού, επειδή ταυτίζεται, υποστηρίζει και συνεργάζεται με τους αδελφούς του Χριστού.

ΑΝΑΒΑΣΙΣ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

5, 6. (α) Πώς γίνεται μια ανύψωσις του «οίκου» που αναφέρεται στον Ησαΐα, κεφάλαιο 2, στον οποίο συρρέουν άνθρωποι των εθνών, και πώς φανερώνεται αυτό; (β) Ποια προμήθεια επρόκειτο να γίνη εδώ;

⁵ Μια άλλη εικόνα του πώς η επίγεια κατάστασις των κεχρισμένων δούλων του Θεού στον καιρό του τέλους θα ήταν σαν μια ωργανωμένη εκκλησία υπό την εγκαθιδρυμένη στους ουρανούς Σιών, βρίσκεται στον Ησαΐα 2:2, 3 (ΜΝΚ): «Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά Θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος.» Φυσικά η «Σιών» είναι εκαθιδρυμένη στους ουρανούς, από τους οποίους εξέρχεται ο νόμος. Αλλά τα πλήθη ατόμων από όλα τα έθνη δεν μπορεί να συρρέουν στον ουρανό, διότι δεν είναι αποκυημένα από το πνεύμα. Επομένως, αυτός ο «οίκος του Ιεχωβά», στον οποίον έρχονται, πρέπει να έχη σχέσι με κάτι επάνω στη γη. Τι; Την εκκλησία των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, που φέρεται σε ενότητα με την ουράνια Σιών. Θυμηθήτε ότι έχει ήδη καταδειχθή ότι η εκκλησία στις ημέρες των αποστόλων ήταν οίκος Θεού. (Εβρ. 3:4, 6) Για ν’ αντιστοιχή με το όρος της λατρείας του Θεού, που εγκαθιδρύθη επάνω από κάθε δύναμι και εξουσία, η λατρεία του, καθώς αντιπροσωπεύεται από τον οίκον του, θα εχρειάζετο να «υψωθή», δηλαδή, να εξαρθή επάνω από όλα τα επίγεια πράγματα, οργανώσεις και συμφέροντα.

⁶ Ως λάτρεις του Ιεχωβά Θεού, οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού πρέπει να γίνουν ‘πόλις επάνω όρους’. Όχι μόνο θα μπορούσε να φανή αυτή η εκκλησία των αδελφών του Χριστού, αλλά και θα ήταν πολυάσχολη αφήνοντας το φως της να λάμπη έτσι ώστε να είναι ορατή και προσιτή για να έλθουν σ’ αυτήν άνθρωποι από όλα τα έθνη. Αυτή η «πόλις» θα έκανε, επίσης, προμήθεια για την εκπαίδευσι και διαπαιδαγώγησι ανθρώπων από τα έθνη. «Θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Επομένως, η προφητεία για τον «οίκον του Θεού του Ιακώβ» πραγματικά προείπε την εξύψωσι της λατρείας του Ιεχωβά μεταξύ του υπολοίπου της τάξεως του ναού ως εκκλησίας στις έσχατες ημέρες, σε μια καθαρή λατρεία που προνοεί για προσφορά αίνων στον Ιεχωβά και για τη συγκομιδή, εκπαίδευσι και διαπαιδαγώγησι του μεγάλου πλήθους των άλλων προβάτων, από όλα τα έθνη, που θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη.

 7. (α) Τι αντιπροσωπεύει ο ναός, όπου ο «πολύς όχλος, υπηρετεί τον Θεό όπως προελέχθη στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 7, και γιατί αυτό είναι αληθινό; (β) Πώς αυτό συμπίπτει με την προφητεία του Αγγαίου;

⁷ Ότι αυτό θα συνέβαινε στον καιρό του τέλους φανερώνεται επίσης σε μια άλλη προφητεία που αναγράφεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Εδώ απεκαλύφθη ότι αφού και το τελευταίο από τα 144.000 κεχρισμένα μέλη του σώματος του Χριστού θα είχε συναχθή και σφραγισθή, και αφού ο ενθρονισμένος Βασιλεύς Χριστός Ιησούς θα είχε αρχίσει τη θλίψι εναντίον του Σατανά και της οργανώσεώς του καταρρίπτοντας τον Σατανά από τον ουρανό, ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών από κάθε έθνος και γλώσσα θα συνήγετο και θα εφέρετο σε υπηρεσία στο ναόν του Θεού μέσω ενός εκτεταμένου έργου κηρύγματος. (Αποκάλ. 7:1-4, 9-17· 14:1-6) Αυτοί δεν σφραγίζονται με το πνεύμα του Θεού, ούτε είναι «ηγορασμένοι από της γης», και επομένως δεν μπορούν να μπουν στον ουράνιο ναό των αναστημένων κληρονόμων της Βασιλείας με τον Χριστό Ιησού. Εν τούτοις αναφέρεται, «Είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.» Ο ναός αυτός πρέπει ν’ αντιπροσωπεύεται από μερικούς «ζώντας λίθους» επάνω στη γη. Γνωρίζοντας ότι στην πρώτη εκκλησία ελέχθη: «Ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις», μπορούμε να κατανοήσωμε ότι ο ναός που αναφέρεται εδώ αντιπροσωπεύεται σήμερα από την εκκλησία των κεχρισμένων ακολούθων την Χριστού, που τώρα είναι ένα απλό υπόλοιπο. (1 Κορ. 3:16, 17· 6:19· 2 Κορ. 6:16) Εκείνοι που ανήκουν στον «πολύν όχλον» φέρονται σε υπηρεσία ναού μέσα στην εκκλησία. Οι προφητείες του Ησαΐα, κεφάλαιο 2, και της Αποκαλύψεως, κεφάλαιο 7, αντιστοιχούν, επομένως, προς την προφητεία του Αγγαίου, η οποία δείχνει ότι αφού ο Θεός αποκαταστήση τον «οίκο» του ή ναόν λατρείας, θα σείση τα έθνη και θα φέρη τους ‘θησαυρούς’, ‘θησαυρισμένους’, ή ‘επιθυμητούς’ των εθνών στον οίκον και θα τον γεμίση με λαμπρότητα.​—Αγγαίος 1:7, 8· 2:7-9, ΜΝΚ.

 8. Πώς περιγράφεται η κατάστασις της εκκλησίας στον Ησαΐα, κεφάλαιο 60, και ποιες δύο ομάδες συνάγονται σ’ αυτήν;

⁸ Όχι μόνο βρίσκομε τις προφητείες ν’ αναφέρουν ένα οίκον ή ναόν ως εικόνα της αποκαταστημένης εκκλησίας στον καιρό του τέλους, αλλά και μια πόλις χρησιμοποιείται. Στον Ησαΐα, κεφάλαιο 60, τα λόγια που απευθύνονται στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ, εφαρμόζονται επίσης στο αποκαταστημένο υπόλοιπο, για ν’ αφήση το φως του να λάμψη. Εδώ η εκκλησία του κεχρισμένου υπολοίπου προσφωνείται ως μέρος της πόλεως που πρώτα συνάγει μέσα της τον τελευταίον από τους πνευματικούς Ισραηλίτας, τα τέκνα της Σιών, και έπειτα γίνεται τόπος συνάξεως για ανθρώπους των εθνών. Τα «τείχη» της πόλεως οικοδομούνται μάλιστα από «αλλογενείς», οι οποίοι επίσης βοηθούν το αποκαταστημένο υπόλοιπο να φροντίση για ‘ποίμνια, αγρούς και αμπελώνας’.​—Ησ. 60:4, 9-11· 61:5.

9, 10. Τι είδους οργάνωσι έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι θα βρούμε ν’ αντιπροσωπεύη τον Ιεχωβά στον καιρό του τέλους, και ποια δείχνουν τα ιστορικά γεγονότα ότι είναι αυτή;

⁹ Όλες αυτές οι προφητείες και πολλές άλλες δείχνουν ότι θα εγίνετο σύναξις των δούλων του Θεού επάνω στη γη στον καιρό του τέλους και αποκατάστασις της αληθινής εκκλησίας του Θεού, η οποία θα ήρχετο σε εξέχουσα θέσι ως «φως του κόσμου». Υπάρχει άρα γε μια τέτοια οργάνωσις σήμερα, που περιέχει δύο τάξεις ατόμων, μια μικρότερη, σμικρυνόμενη ομάδα ατόμων που έχουν βεβαίωσι ότι είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό κι ένα γοργά αυξανόμενο πλήθος ανδρών, γυναικών και παιδιών «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών», που ελπίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα στη γη;

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

¹⁰ Η απόδειξις είναι σαφής ότι το σώμα των Χριστιανών ανδρών και γυναικών, που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά, έλαβε πείραν της εκπληρώσεως των ανωτέρω και πολλών άλλων προφητειών στα ογδόντα και πλέον χρόνια που εκτελεί το θέλημα του Θεού. Η σύναξίς των και η αύξησίς των στο φως της αληθείας από το 1870 έως το 1918 ήταν μια ετοιμασία των εκλεκτών για την έλευσι του Κυρίου Ιεχωβά στον ναόν του. Μολονότι είχαν αναμείνει ότι με την ίδρυσι της βασιλείας του Ιεχωβά δια του Χριστού το έργο των επάνω στη γη θα ετελείωνε και αυτοί θα ελαμβάνοντο στον ουρανό, άρχισαν να μαθαίνουν ότι υπήρχε και άλλο έργο εμπιστευμένο σ’ αυτούς. (Μαλαχ. 3:1-4· Ματθ. 24:45-47) Τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας έπρεπε να κηρυχθή σε όλον τον κόσμο στη διάρκεια του καιρού του τέλους και οι κεχρισμένοι δούλοι του Θεού εχρειάζετο να είναι καλύτερα ωργανωμένοι σε μια εκκλησία, ώστε να διδάξουν σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών τις κατευθύνσεις του Θεού.​—Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 14:6, 7.

11. Ποια ήταν η δράσις και οι πείρες της εκκλησίας των κεχρισμένων από το 1919 ως το 1931, και πώς αυτοί απέκτησαν μια πιο οριστική ταυτότητα;

¹¹ Η ιστορία δείχνει ότι στο 1918 η μικρή αυτή εκκλησία ανδρών και γυναικών είχε διασπασθή λόγω του σκληρού διωγμού που υπέστη στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά στο 1919 άρχισαν να αναδιοργανώνωνται και ν’ αποκαθίστανται στην «γην» ή κατάστασι της

Πυργωτοί Ναοί των Αρχαίων Ειδωλολατρών

ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ πόλεις ή κωμοπόλεις η πιο περιφανής τοποθεσία κατέχεται από ένα θρησκευτικό οικοδόμημα. Το οικοδόμημα αυτό μπορεί να είναι το υψηλότερο μέσα στην κοινότητα. Αυτή η συνήθεια του να δίνουν στη θρησκεία μια τέτοια ξεχωριστή θέσι ανατρέχει πίσω στην εποχή του Νεβρώδ, που ήταν κυνηγός και έζησε λίγες μόνο γενεές μετά τον κατακλυσμό.

Φαίνεται ότι αυτός ο Νεβρώδ, με βία και εκφοβισμό, επέτυχε να ενώση και να στρατιωτικοποιήση ένα πολύ μεγάλο αριθμό οικογενειών από τους απογόνους του Νώε. Στις οδοιπορίες τους προς ανατολάς, σε τόπους που σήμερα είναι γνωστοί ως «Εύφορος Ημισέληνος», στάθηκαν σ’ ένα τμήμα της Μεσοποταμίας που λέγεται Σεναάρ. Εκεί έκτισαν τις αρχαίες πόλεις Βαβυλών, και Ερέχ και Αχάδ και Χαλνέ. Από την αρχή, αυτή η πρώτη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία εξηπλώθη πολύ γρήγορα και περιέλαβε πόλεις όπως η Νινευή προς βορράν. Ο Νεβρώδ ήταν ο υποκινητής στο να κτίσουν ένα πυργωτό ναό. Έγινε ένας ψευδής θεός, και μέχρι σήμερα, είτε το ξέρουν είτε δεν το ξέρουν, αναρίθμητα εκατομμύρια τον τιμούν.

Συνδεδεμένοι μ’ αυτόν τον βασιλέα και αυτές τις πόλεις ήσαν συμπαγείς πύργοι ή κλιμακωτοί ναοί. Ο σκοπός, για τον οποίον οικοδομήθηκε η πόλις της Βαβέλ και ο πύργος της, περιγράφεται στη Γραφική αφήγησι με τον ακόλουθο τρόπο: «Και είπον, Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης.» Εξετάζοντας αυτό το υπόμνημα βαθύτερα, μαθαίνομε ότι η ανέγερσις των πόλεων και των αντιστοίχων πύργων απέβλεπε στο να εκπληρώση τρεις κυρίους σκοπούς: (1) Να ενώση τους ανθρώπους κάτω από ένα ορατό ηγεμόνα ή βασιλέα προκαλώντας έτσι τον αληθινό βασιλέα και Θεό Ιεχωβά· (2) Να προμηθεύση ένα καταφύγιον ασφαλείας, λόγω ελλείψεως πίστεως στην υπόσχεσι του Θεού ότι ουδέποτε θα κατέστρεφε πάλι τους πονηρούς ανθρώπους με κατακλυσμό, και (3) Να προμηθεύση για τον θεό ή τους θεούς των ένα τόπο όπου να κατοικούν.​—Γέν. 11:4.

ΣΥΓΧΥΣΙΣ

Η πρόθεσίς των, όμως, για παγκόσμια κυριαρχία παρεμποδίσθη από μια σύγχυσι γλωσσών. Η συνεργασία έγινε αδύνατος, αφού δεν μπορούσε να επικοινωνήση ο ένας με τον άλλον. «Κατέβη δε ο Ιεχωβά δια να ίδη την πόλιν και τον πύργον, τον οποίον ωκοδόμησαν οι υιοί των ανθρώπων. Και είπεν ο Ιεχωβά, Ιδού, είς λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν· έλθετε, ας καταβώμεν, και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, δια να μη εννοή ο είς του άλλου την γλώσσαν. Και διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά εκείθεν επί του προσώπου πάσης της γης· και έπαυσαν να οικοδομώσι την πόλιν. Δια τούτο ωνομάσθη το όνομα αυτής Βαβέλ· διότι εκεί συνέχεεν ο Ιεχωβά την γλώσσαν πάσης της γης· και εκείθεν διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά επί το πρόσωπον πάσης της γης.» Τελικά, η εργασία για την πόλι και τον πύργο της εσταμάτησε και οι πιθανοί αυτοί ιδρυταί αυτοκρατορίας διεσκορπίσθησαν. Το Γραφικό υπόμνημα μας πληροφορεί ότι στις ημέρες του Φαλέγ «διεμερίσθη η γη,» πράγμα που σημαίνει ότι η σύγχυσις των γλωσσών συνέπεσε στο διάστημα της ζωής του ή 150 περίπου χρόνια μετά τον Κατακλυσμό.​—Γέν. 11:5-9· 10:25, ΜΝΚ.

Σύγχρονοι εθνολόγοι και φιλόλογοι μπορούν να χλευάζουν αυτή την απλή και πάνω στο σημείο αφήγησι, αλλά πρόκειται για ένα Γραφικό γεγονός που επιβεβαιώνεται περαιτέρω από την ιστορία, την αρχαιολογία και τις λαϊκές παραδόσεις. Ο ιστορικός Ιώσηπος, ο Ιουδαίος συγγραφεύς του πρώτου αιώνος, παραθέτει περικοπές από την Σίβυλλα, για να πη σχετικώς με τη σύγχυσι των γλωσσών: «Όταν όλοι οι άνθρωποι μιλούσαν μια γλώσσα, μερικοί από αυτούς έχτισαν έναν υψηλό πύργο, σαν να ήθελαν να ανεβούν με αυτόν στους ουρανούς, αλλά οι θεοί έστειλαν καταιγίδες και ανέμους κι εκρήμνισαν τον πύργο, και έδωσαν σε καθέναν μια ξεχωριστή γλώσσα, και γι’ αυτόν τον λόγο η πόλις ωνομάσθη Βαβυλών.» Βορείως του ναού του Μαρδώκ στη Βαβυλώνα υπήρχε κάποτε ένας πελώριος πύργος, και σ’ αυτή την περιοχή ο αρχαιολόγος Τζωρτζ Σμιθ ανεκάλυψε μια πινακίδα με μια παρόμοια αφήγησι. Τμήμα πινακίδος αναγράφει τα εξής: «Το κτίσιμο του περιφήμου αυτού πύργου προσέβαλε τους θεούς. Σε μια νύχτα εκρήμνισαν ό,τι είχαν κτίσει. Τους διεσκόρπισαν και έκαμαν παράδοξη την ομιλία τους. Παρεμπόδισαν την πρόοδό των». Διάφορες χώρες δίνουν πρόσθετες αποδείξεις δια μέσου των λαϊκών παραδόσεων, επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργική αλλαγή των γλωσσών: «Παραδόσεις έχουν καταχωρηθή από τις περιοχές του Ζαμβέζη και της Ασαντί· ανάμεσα σε μερικούς Θιβετο-Βιρμανικούς λαούς του Ασσάμ βρίσκομε την ιστορία ενός πύργου και της συγχύσεως της ομιλίας. Παρόμοιοι θρύλοι βρίσκονται και στο Μεξικό». (Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 2, σελ. 839) Αυτές οι ιστορίες των πύργων μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των, αλλά το γεγονός ότι όλες λέγουν ότι υπήρχε ένας πύργος και ότι οι γλώσσες των ανθρώπων άλλαξαν, είναι αξιοσημείωτο και υποστηρίζει την αυθεντική Γραφική αφήγησι.

Το σχέδιο του Νεβρώδ απέτυχε και η πόλις του, αντί να αποδειχθή ότι είναι Βαβίλ (που σημαίνει «Πύλη Θεού»), έγινε γνωστή ως Βαβέλ (που σημαίνει «Σύγχυσις»). Αν και εγκατέλειψαν το σχέδιο για την πόλι και τον πύργο των, οι ιδρυταί της, εν τούτοις, μετέφεραν μαζί των την αρχική ιδέα του Νεβρώδ. Ως συνέπεια αυτού του γεγονότος βρίσκονται σε όλες τις κυριώτερες πόλεις της περιοχής, που είναι γνωστή ως «Εύφορος Ημισέληνος», συμπαγείς πύργοι, «ζίγγουρατ», που σημαίνει κατά λέξιν «κορυφή όρους». Αυτά τα «ζίγγουρατ» ήσαν πάντοτε τοποθετημένα στο υψηλότερο μέρος της πόλεως· και την ιδέα της εξυψωμένης τοποθεσίας για λατρεία θα την βρούμε αργότερα στους υψηλούς τόπους που μνημονεύονται μέσα στη Γραφή, και οι οποίοι ήσαν μια τροποποίησις των πυργωτών ναών.

ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ ΠΥΡΓΩΤΟΙ ΝΑΟΙ

Με τι ήταν όμοιος ο αρχικός ναός της Βαβέλ ή Βαβυλώνος δεν γνωρίζομε, καίτοι ανακαλύψεις από ανασκαφές έχυσαν πολύ φως πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Οι μεταγενέστεροι πύργοι, χωρίς αμφιβολία, κατ’ απομίμησιν εκείνου της Βαβέλ, ήσαν σε εμφάνισι πυραμιδοειδείς. Το κτίσιμο αυτών των μεταγενεστέρων πύργων άρχιζε με την κατασκευή ενός υψηλού αναχώματος από αποξηραμμένη λάσπη, σ’ ένα αξιοσημείωτο ύψος. Το ανάχωμα αυτό το ισοπέδωναν κι εσκέπαζαν την επιφάνειά του με οπτοπλίνθους ή πέτρες, αν ήσαν διαθέσιμες. Πάνω σ’ αυτό το ανάχωμα τοποθετούσαν το θεμέλιο του πύργου σ’ ένα ύψος δύο ή τριών ποδιών, και ήταν τριγυρισμένο με πυκνή λάσπη, δίνοντας έτσι μεγαλύτερη στερεότητα στο κτίριο. Πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο εκτίζοντο αλλεπάλληλοι όροφοι από στερεή λάσπη και αποξηραμμένα στον ήλιο τούβλα, ο ένας πάνω στον άλλον, και καθένας μικρότερος σε μέγεθος από τον αντίστοιχο που ευρίσκετο από κάτω. Οι όροφοι γενικά ήσαν τέσσερις, επτά ή οκτώ, πάνω δε στον τελευταίο όροφο εκτίζετο ένα αγιαστήριο στον θεό της πόλεως. Ο πύργος της Ουρ είχε αρχικά 200 πόδια μήκος, 150 πόδια πλάτος και 70 πόδια ύψος. Ο πύργος της πόλεως Βόρσιππα είχε επτά ορόφους. Κάθε πλευρά του βασικού ορόφου είχε 272 πόδια μήκος, το δε ύψος του πρώτου και δευτέρου ορόφου ήταν 26 πόδια του καθενός. Ο τελευταίος όροφος έφθανε το ύψος 153 ποδιών.

Η πρόσφατος ανακάλυψις ενός Ελληνικού χειρογράφου (Αρποκράτιον) δίνει με ζωηρές λεπτομέρειες την περιγραφή ενός πύργου έξη ορόφων, που ήταν σε χρήσι επί ένα αιώνα μετά τον θάνατο του Ιησού. Κάθε όροφος είχε 28 πόδια ύψος και στην κορυφή υπήρχε ένα αγιαστήριο 15 ποδιών ύψους. Στο αγιαστήριο έφθαναν από μια σκάλα που είχε 365 σκαλοπάτια· τα πρώτα 305 σκαλοπάτια είχαν κατασκευασθή από ασήμι και τα τελευταία 60 από χρυσό. Κάθε όροφος ήταν βαμμένος με διαφορετικό χρώμα και ήταν αφιερωμένος σ’ ένα ιδιαίτερο αστέρα θεό. Ο πυργωτός ναός ως σύνολο ήταν αφιερωμένος σ’ ένα προστάτη θεό της πόλεως, όπως στην Έα της Ερίδου, την Ενλίλ του Νιππόρ, την Ανού της Ερέχ και την Σιν της Ουρ. Στα τελευταία χρόνια μερικοί αρχαιολόγοι έχουν προβάλει τη θεωρία ότι πάνω σε κάθε όροφο ήσαν φυτευμένα δένδρα, δενδρύλλια και θάμνοι κι ότι έτσι από μακριά εφαίνετο σαν να ήταν ένα υψηλό ανάχωμα ή λόφος.

Το αγιαστήριο, που ήταν κτισμένο στον τελευταίο όροφο, δεν ήταν ο πραγματικός ναός, αλλά επάνω σ’ ένα άλλο ανάχωμα, υψωμένο δίπλα στον πύργο, ήταν κτισμένος ο πραγματικός ναός. Επίσης, επάνω σ’ αυτό το ανάχωμα ευρίσκοντο ιερά σκεύη και παρεκκλήσια αφιερωμένα σε κατώτερες θεότητες. Σ’ αυτή την περιοχή ζούσε ο «πάτεσι» ή βασιλεύς-ιερεύς της πόλεως και οι άλλοι κριταί και ιερείς της πόλεως. Θυσίες προσεφέροντο μέσα σε ειδικά διαμερίσματα. Ολόκληρο αυτό το μέρος της πόλεως ήταν ένα φρούριο χωρισμένο από τη λοιπή πόλι μ’ ένα τοίχο. Στην κυρία πόλι, που ήταν κτισμένη χαμηλότερα από την περιοχή του ναού, ήσαν κτισμένοι άλλοι ναοί προς τιμήν άλλων θεών, που ήσαν βοηθοί του προστάτου της πόλεως θεού κι εφρόντιζαν για την πόλι και τους κατοίκους της.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΠΥΡΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΑΩΝ

Η Βαβυλωνιακή μορφή λατρείας ήταν μυστική και εβασίζετο στην αστρολογία και στη μαντική. Έτσι το αγιαστήριο τοποθετημένο στην κορυφή του πύργου, εκτός του ότι ήταν η κατοικία του θεού της πόλεως, εχρησίμευε και ως παρατηρητήριο για αστρονομικές και αστρολογικές μελέτες. Επίσης, η περιοχή του πύργου εχρησίμευε ως ένα είδος Τραπέζης, όπου έπρεπε να φυλάσσεται ο πλούτος της πόλεως. Αφού οι ιερείς εθεωρούντο ως αντιπρόσωποι των θεών, αυτοί φυσικά ήσαν οι φύλακες του χρήματος. Επειδή αυτοί ήσαν φιλόδοξοι άνθρωποι, εξεμεταλλεύοντο τον λαό επιβαρύνοντας τα δάνεια με τόκους που ενίοτε ήσαν 20 και 30 τοις εκατό! Ως αποτέλεσμα αυτής της απληστίας, οι ιερείς έγιναν εξαιρετικά πλούσιοι και άνθρωποι επιρροής. Εθεωρούντο, επίσης, ως ιατροί και μάγοι με υπερφυσική δύναμι για να θεραπεύουν και προλέγουν το μέλλον, κι έτσι ο περίβολος του ναού συχνά εχρησίμευε ως ένα είδος πρωτογόνου νοσοκομείου.

Από τη Σενναάρ η λατρεία των Νεβρώδ-Σεμιράμιδος εξηπλώθη σε άλλους τόπους και η Σεμίραμις έφθασε να λατρεύεται με σαράντα ένα περίπου διαφορετικά ονόματα και τίτλους. Αυτή η λατρεία ήταν διεφθαρμένη και φαύλη, και εξεμεταλλεύετο το φύλον.

ΠΥΡΓΩΤΟΙ ΝΑΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Άξιος ενδιαφέροντος είναι ο μεγάλος ναός του Μαρδώκ, κτισμένος στη Βαβυλώνα και ο οποίος ανοικοδομήθη από τον Ναβουχοδονόσορα με τον μεγάλο του πύργο προς βορράν που τον ωνόμαζαν στους αρχαίους χρόνους Ε-Τεμεράν-Κι. Πολλοί έχουν σήμερα τη γνώμη ότι αυτός ο πύργος προσδιορίζει την τοποθεσία του πρωταρχικού πύργου που εκτίσθηκε από τον Νεβρώδ. Καίτοι ο πύργος δεν υπάρχει πια, εν τούτοις, κάποτε εκάλυπτε μια περιοχή μεγαλύτερη από τρεις εκατοντάδες τετραγωνικά πόδια. Άλλοι νομίζουν ότι ο πύργος της Βόρσιππα (μέρος του οποίου υπάρχει ακόμη), ο οποίος εκτίσθη δέκα περίπου μίλια μακριά από το κέντρον της Βαβυλώνος, είναι τα λείψανα του πύργου της Βαβέλ.

Πύργοι δεν κτίζονται σήμερα με τον ίδιο σκοπό, όπως αυτός του Νεβρώδ και της συζύγου-μητρός του Σεμιράμιδος· ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν σε τροποποιημένα σχήματα. Ο διακεκριμένος ιστορικός και συγγραφεύς Τζαίημς Μπρέστεντ στο βιβλίο του Αρχαίοι Καιροί, μια Ιστορία του Αρχικού Κόσμου, παραβάλλει τον Μουσουλμανικό μιναρέ και το κωδωνοστάσιο της «Χριστιανικής» εκκλησίας με τους πύργους της Μεσοποταμίας.

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν εμπιστεύονται σε ανθρωποποίητους θρησκευτικούς πύργους και δεν αποβλέπουν σ’ αυτούς ως τόπους ειδικής αγιότητος. Εμπιστεύονται, μάλλον, στον Ιεχωβά Θεό. «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»​—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ.

Υπήρξε Ανάστασις;

ΥΠΗΡΞΕ ανάστασις εκ νεκρών, τον καιρό του θανάτου του Ιησού; Πολλοί σχολιασταί της Αγίας Γραφής το υποστηρίζουν. Βασίζουν τη γνώμη τους αυτή πάνω στο Ματθαίος 27:52, 53. Στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι (Η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις Συναδελφώσεως είναι σχεδόν απαράλλακτη), τα εδάφια αυτά έχουν ως εξής: «Τα μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την ανάστασιν αυτού, εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν εις πολλούς.»

Σύμφωνα με τα Ρωμαιοκαθολικά Σχόλια πάνω στην Αγία Γραφή, ο σεισμός που μνημονεύεται στο προηγούμενο εδάφιο, διήνοιξε τους βραχώδεις τάφους για να προετοιμάση την έξοδο των σωμάτων, που δεν είχαν αναστηθή έως και μετά την ανάστασι του Χριστού. Αλλά ας σημειωθή ότι αυτό δεν είναι εκείνο που εκθέτει το κείμενο στην πραγματικότητα, είτε στη Ρωμαιοκαθολική είτε στην Προτεσταντική μετάφρασι.

Αναφορικά με τα εδάφια αυτά ένας διακεκριμένος Προτεστάντης σχολιαστής της Γραφής, ο Αδάμ Κλαρκ, εκθέτει: «Είναι δύσκολο να κρίνωμε τα γεγονότα που αναφέρονται στα εδάφια52 και 53. Μερικοί νομίζουν ότι αυτά τα δύο εδάφια παρεισέφρησαν στο κείμενο του Ματθαίου από το Ευαγγέλιον των Ναζαρηνών, άλλοι νομίζουν ότι το απλό νόημα είναι αυτό:​—ότι με τον σεισμό αρκετά σώματα που ήσαν θαμένα πετάχτηκαν έξω και έγιναν ορατά και εξηκολούθησαν να μένουν επάνω στην επιφάνεια έως και μετά την ανάστασι του Χριστού και ότι πολλοί από τους ανθρώπους της πόλεως τα είδαν. Είναι δύσκολο να εννοηθή γιατί οι τάφοι θα άνοιγαν την Παρασκευή και τα σώματα δεν θα εγείροντο σε ανάστασι μέχρι την επομένη Κυριακή. Το μέρος αυτό είναι εξαιρετικά ασαφές.»

Ένας άλλος σχολιαστής της Γραφής, ο Δρ Τζενκς, λέγει αναφορικά με αυτά τα εδάφια: «Αυτό το θέμα δεν εξιστορείται τόσο καθαρά, όσο θα επιθυμούσε η περιέργειά μας. . . . Μπορούμε να εγείρωμε ερωτήματα σχετικά με αυτό στα οποία δεν μπορούμε να δώσωμε μια εξήγησι» Άλλοι σχολιασταί της Βίβλου εκφράζονται ομοίως.

Μπορούσε άραγε το γεγονός που μνημονεύεται σ’ αυτά τα δύο εδάφια να υπήρξε πράγματι η αρχή της αναστάσεως των νεκρών για την οποία μίλησε ο Ιησούς όπως αναφέρεται στο Ιωάννης 5:28, 29; Όχι, διότι ο Ιησούς είπεν ότι όλοι οι εν τοις μνημείοις θα εξήρχοντο είτε εις ανάστασιν ζωής είτε εις ανάστασιν κρίσεως. Αφού το υπόμνημα μας λέγει ότι αυτοί ήσαν «άγιοι» ή «όσιοι», θα έπρεπε να εγερθούν εις ανάστασιν ζωής. Έγινε έτσι; Απίθανον, άλλως θα εζούσαν ακόμη, όπως ο ίδιος ο Ιησούς εξακολουθεί να ζη μετά την ανάστασί του εις ζωήν.​—Αποκάλ. 1:18.

Γι’ αυτόν τον λόγο διαβάζομε ότι «ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων». «Όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, δια να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα.» Αυτοί οι άγιοι, λοιπόν, δεν μπορούσαν να έχουν αναστηθή με την ελπίδα μιας αιωνίου ζωής, προ της αναστάσεως του Ιησού.​—1 Κορ. 15:20· Κολ. 1:18.

Ακόμη δεν θα μπορούσαν να έχουν αναστηθή σε ζωή αμέσως μετά την ανάστασι του Ιησού, όπως αναφέρεται από μερικούς, διότι ο Παύλος υποδεικνύει ότι οι Χριστιανοί άγιοι θ’ αναστηθούν και θα λάβουν την ανταμοιβή τους «εν εκείνη τη ημέρα» όπου «αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού». Ο Παύλος, εξ άλλου, δεν τα έγραψε αυτά, παρά ύστερα από πολλά χρόνια μετά την ανάστασι του Ιησού, και επρόκειτο να εκπληρωθούν στο απώτερο μέλλον.​—2 Τιμ. 4:8· 1 Θεσ. 4:16.

Τότε θα μπορούσαμε να υποθέσωμε ότι αυτοί ήσαν προ-Χριστιανικοί άγιοι, προωρισμένοι να ζήσουν όχι στους ουρανούς, αλλά πάνω στη γη; Αν ναι, και πάλι δεν ήταν δυνατόν να αναστηθούν αυτοί συγχρόνως με τον Ιησούν, διότι αναφορικά μ’ αυτούς ο Παύλος έγραψε: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» Αν, λοιπόν, τότε αυτοί είχαν αναστηθή σε ζωή, θα είχαν λάβει τελειότητα χωρίς «ημών», των Χριστιανών αγίων.​—Εβρ. 11:39, 40.

ΟΧΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Εξ άλλου, πουθενά μέσα στις Γραφές δεν διαβάζομε ότι τα σώματα των νεκρών θα εγερθούν, παρ’ όλον ότι το λεγόμενον Σύμβολον Πίστεως των Αποστόλων διδάσκει την ανάστασι του ανθρωπίνου σώματος. Των «νεκρών» ναι, αλλά όχι των «νεκρών σωμάτων». Νεκροί θα αναστηθούν στον προσδιωρισμένο από τον Θεό καιρό, και θα τους δοθή ένα κατάλληλο σώμα· θα έχουν την ίδια προσωπικότητα. Σημειώστε το καθαρό νόημα του Αποστόλου Παύλου πάνω σ’ αυτό το θέμα όσον αφορά την ανάστασι των Χριστιανών αγίων. «Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; . . . εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται, εάν δεν αποθάνη. Και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, . . . Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε . . . Ούτω και η ανάστασις των νεκρών σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία . . . Σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματιικόν . . . Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν.»​—1 Κορ. 15:35-38, 42-44, 50.

Αφού λοιπόν η Γραφή δεν διδάσκει την έγερσι του ανθρωπίνου σώματος ούτε στην πρώτη ανάστασι ούτε σ’ αυτήν που θα επακολουθήση, το γεγονός ότι ηγέρθησαν σώματα, αποδεικνύει ότι αυτό δεν μπορούσε να είναι η απαρχή καμμιάς εκ των δύο αναστάσεων. Το πολύ-πολύ μπορούσε να ήταν απλώς η προσωρινή ανάστασις μερικών πιστών Ιουδαίων οι οποίοι προφανώς είχαν πεθάνει πρόσφατα. Η ανάστασίς των, λοιπόν, δεν μπορούσε να ήταν διαφορετική από την ανάστασι του φίλου του Ιησού, του Λαζάρου, ή άλλων όπως ο Λάζαρος.

Αλλά κι αυτή ακόμη η υπόθεσις πρέπει να διαλευκανθή με τις ακόλουθες ερωτήσεις: Αν οι τάφοι ηνοίχθησαν όταν απέθανε ο Ιησούς, γιατί τα σώματα των αγίων έπρεπε να περιμένουν μέχρι και μετά την ανάστασι του Ιησού, για να εξέλθουν των μνημείων και να εμφανισθούν σε πολλούς; Έγινε ένας σεισμός όταν ο Ιησούς ανέστη· γιατί δεν μπορούσαν να περιμένουν ως τότε; Σε ποιους εμφανίσθηκαν αυτά τα σώματα; Μήπως η ανάστασίς των συναγωνίσθηκε την ανάστασι του Ιησού, ο οποίος εμφανίσθηκε την τρίτην ημέραν στους μαθητάς του; Ποιος ήταν ο σκοπός της εμφανίσεώς των; Σε τι προκάλεσαν την προσοχή, ή για ποιο ζήτημα μίλησαν; Μήπως η ανάστασίς των εξύψωσε ή πρόσθεσε τίποτε στην ανάστασι του Ιησού ή συνέτεινε στην επιβεβαίωσι αυτής; Πώς συμβαίνει ώστε ένα τόσο ασύνηθες γεγονός να μην αναφέρεται πουθενά αλλού μέσα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές; Παράλληλα, γιατί ο απόστολος Παύλος δεν επέσυρε την προσοχή στην ανάστασί των στο επιχείρημά του, στην Πρώτη προς Κορινθίους 15, ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών; Αν, λοιπόν, πολλοί είχαν αναστηθή και πολλοί τους είχαν ιδεί, αυτά θα ήταν μια κοινή γνώσις και ο Παύλος θα ανέφερε το γεγονός.

Μια λογική λύσις σ’ αυτό το πρόβλημα εδόθη από την απόδοσι των εδαφίων αυτών στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Ενώ είναι κατά γράμμα μετάφρασις, προτάσσει την σαφήνεια της σκέψεως στην κατά γράμμα απόδοσι. Διαβάζομε: «Και τα μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων εξετινάχθησαν, (και άτομα, που προήρχοντο από τα μνημεία μετά την ανάστασιν αυτού, εισήλθον στην ιερή πόλι,) και έγιναν ορατά εις πολλούς.» Από τη μετάφρασι αυτή είναι φανερόν ότι δεν υπήρξε ανάστασις «κεκοιμημένων αγίων», αλλά απλώς μια εκβολή σωμάτων από τους τάφους των λόγω του σεισμού που ακολούθησε τον θάνατον του Ιησού.

Ούτε η Μετάφρασις Νέου Κόσμου είναι η μόνη που αποδίδει αυτά τα εδάφια έτσι. Σε μια σύγχρονη Γερμανική μετάφρασι διαβάζομε εντελώς τα ίδια: «Μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα αυτών που είχαν ταφή, εστάθησαν όρθια. Σ’ αυτή τη στάσι προέβαλαν από τους τάφους και τα είδαν πολλοί που περνούσαν απ’ αυτό το μέρος, επιστρέφοντες στην πόλι.»​—Ματθ. 27:52, 53.

Ένα παρόμοιο περιστατικό έλαβε χώραν στο Εκουαντόρ το 1949. Εκεί οι νεκροί συνήθως θάπτονται σε μεγάλους νεκρικούς υπογείους θόλους, ένα ράφι επάνω στο άλλο, και ένας θόλος επάνω στον άλλον. Ένας σεισμός διέρρηξε και άνοιξε αυτούς τους θόλους και επέταξε έξω πολλά σώματα τα οποία έπρεπε να ξαναταφούν αμέσως για ν’ αποφύγουν τον κίνδυνο της μολύνσεως.

Σημειώνομε εδώ ότι, ακόμη και τα πλέον παλαιά χειρόγραφα δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο στην ανάγνωσι του κειμένου. Το Σιναϊτικόν παραλείπει τις λέξεις «και τα μνημεία ηνοίχθησαν» και «εισήλθον». Με όλα τα ερωτήματα που γεννώνται από αυτά τα κείμενα, την αντιφατική των ανάγνωσι, και τις διαφορές μεταξύ των που βρίσκομε στα πλέον αρχαία χειρόγραφα, μια άλλη εκδοχή δεν πρέπει να αποκλεισθή παντελώς. Και ποια είναι αυτή; Ότι τα εδάφια αυτά δεν εγράφησαν από τον Ματθαίο, αλλά προσετέθησαν από κάποιο χέρι αντιγραφέως. Αυτή η εξήγησις φαίνεται να βρίσκη περαιτέρω υποστήριξι από το γεγονός ότι η ιδιαίτερη Ελληνική λέξις «ηγέρθη» (Κείμενον) που χρησιμοποιείται εδώ αντί του «ανέστη» δεν εμφανίζεται σε κανένα άλλο μέρος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Επίσης, εδώ υπάρχει η μοναδική χρησιμοποίησις της εκφράσεως «αγίων», μέσα σε όλα τα ευαγγέλια και κατόπιν αναφέρεται για πρώτη φορά μετά την Πεντηκοστή. Το γεγονός ότι τα εδάφια αυτά βρίσκονται στο απόκρυφον Ευαγγέλιο των Ναζαρηνών, και όχι σε κάποιο άλλο από τα κανονικά Ευαγγέλια, τα καθιστά περισσότερο ύποπτα. Στο σημείο αυτό αναφέρομε ότι το Ευαγγέλιο των Ναζαρηνών εφυλάσσετο από κάποιον που ενόμιζε ότι ήταν το πρωτότυπον Ευαγγέλιον του Ματθαίου στην Εβραϊκή και το οποίον αργότερα μετέφρασε στα Ελληνικά. Ομοιάζει με το κανονικόν Ευαγγέλιον σχεδόν εντελώς, μόνο που αρχίζει χωρίς τη γενεαλογία.

Δεν μπορούμε να παραβλέψωμε ότι τα εδάφια 52 και 53 του Ματθαίου στο κεφάλαιον 27 είναι ασαφή. Πράγματι είναι από τα πλέον δύσκολα για μετάφρασι εδάφια απ’ όλο το κείμενον των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Λόγω της ασαφείας των, κανείς δεν μπορεί δογματικά να αποφασίση πώς θα έπρεπε ν’ αποδοθούν ακριβώς. Εκείνο που κυριαρχεί στην μετάφρασι κειμένου σαν αυτό όπου υπάρχει μια ασάφεια στο πρωτότυπο, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξη κριτική κειμένου, λόγω ακριβώς αυτής της ασαφείας. Μάλλον ερμηνεία ή Γραφική επεξήγησις της εννοίας που υπονοούσε ο πρωταρχικός συγγραφεύς, θα πρέπει να κυριαρχή. Ο τρόπος συνεπώς με τον οποίον κάθε μεταφραστής αποδίδει τέτοια εδάφια, εξηρτάτο από την κατανόησι που είχε του υπολοίπου μέρους της Γραφής. Τα ανωτέρω Γραφικά γεγονότα καθορίζουν το πώς πρέπει να γίνεται η μετάφρασις για να συμφωνή με τη λοιπή Γραφή.

Η Αλήθεια Ελευθερώνει

● Ο Ιησούς Χριστός είπε κάποτε: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:31, 32) Το πόσο αληθεύουν πραγματικά αυτά τα λόγια του Ιησού καταφαίνεται από την εξής πείρα:

● Σε ωρισμένες περιφέρειες της Λιβερίας το τολμηρό κήρυγμα της Γραφικής αληθείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αντιμετώπισε δεισιδαιμονικούς σε χωριά νόμους, που απαγόρευαν διάφορα πράγματα όπως τη μνημόνευσι της λέξεως «λεοπάρδαλις» στην κοινότητα, τη μεταφορά ύδατος με άλλον τρόπο εκτός από την τοποθέτησι του δοχείου στο κεφάλι, το αλώνισμα ρυζιού ή την καύσι φοινικελαίου μετά τη δύσι του ηλίου, το σχίσιμο ξύλων μέσα στην πόλι, ή το να φέρη ένας βρεγμένο δίχτυ αλιείας μέσα στο χωριό. Όταν έμαθαν τη Γραφική αλήθεια μερικοί από τους χωρικούς, δεν υπετάσσοντο πια στους νόμους των ευπίστων. Αυτό συνήθως προκαλεί τρομερές συνέπειες σ’ εκείνους που μετεστράφησαν προς τον Ιεχωβά, αλλ’ όταν δεν τους συμβαίνη τίποτα το ασύνηθες, ολόκληρα χωριά βαθμιαίως απομακρύνονται από τέτοιους ανοήτους περιορισμούς. Μετά από ένα χρονικό διάστημα οι χωρικοί πραγματικά εκφράζουν εκτίμησι γι’ αυτό. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, που συνήθιζε να προσφέρη θυσίες στον νεκρό σύζυγό της στο παρελθόν, χαρωπά εδήλωσε σ’ ένα Μάρτυρα: «Είμεθα ελεύθεροι.»

Ένθερμη Συμμετοχή στη Διακονία

ΟΤΑΝ μελετούμε τη ζωή ανδρών όπως ο Ιεζεκιήλ, ο Ιερεμίας, ο Ιηού και ο Ιησούς, αναγκαζόμεθα να συμπεράνωμε ότι αυτοί ήσαν άνδρες εξαιρετικού ζήλου για τον Ιεχωβά. Στους άνδρες αυτούς ήταν εμπιστευμένη μια υπηρεσία και δεν επέτρεπαν σε τίποτε να τους κάμη να οπισθοχωρήσουν από την πλήρη συμμετοχή των σ’ αυτήν.

Παραδείγματος χάριν, ο Ιεζεκιήλ είχε σταλή προς «υιούς σκληροπροσώπους και σκληροκαρδίους». Η εντολή που είχε ήταν να επαναλάβη τους λόγους του Ιεχωβά «εάν τε ακούσωσιν, εάν τε απειθήσωσι.» Αυτό δεν ήταν ένας εύκολος διορισμός, και όμως ο Ιεζεκιήλ τον εξεπλήρωσε με παραδειγματικόν ζήλο. Τον Ιερεμία η διακονία τον έκαμε ‘θέμα χλευασμού όλη την ημέρα’· «πάντες με εμπαίζουσι», είπεν ο προφήτης. Εν τούτοις, αυτός προωθούσε τη διακονία, όχι σιωπώντας, αλλά θαρραλέα και άφοβα διακηρύττοντας τις κρίσεις του Ιεχωβά. Ο Ιηού ήταν άνθρωπος δράσεως. Αυτός ήλαυνε μανιωδώς, εκπληρώνοντας τον ρόλο του ως εκτελεστής, καλώντας και άλλους να γίνουν μάρτυρες του ζήλου του υπέρ του Ιεχωβά. Και για τον Ιησού Χριστό είναι γραμμένο: «Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε.» Αυτοί οι άνδρες εξήγησαν με το παράδειγμά των την ουσιώδη αυτήν ιδιότητα του ζήλου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Ιεζ. 2:4, 5· Ιερεμ. 20:7-9· 2 Βασ. 10:1-19· Ψαλμ. 69:9.

Η λέξις «ζήλος» σημαίνει βράσιμο· και ο ζηλωτής, ένθερμος διάκονος του Θεού, για τούτο, περιγράφεται στις Γραφές ως ζεστός, ή φλογερός από ενθουσιασμό για την υπηρεσία του Ιεχωβά, ενώ οι άνευ πίστεως λέγονται χλιαροί. Από αυτή τη φλογερή ιδιότητα του ζήλου, εκινήθησαν άνθρωποι να διαδώσουν τ’ αγαθά νέα της Χριστιανοσύνης μέχρι των άκρων της γης. Ο Δρ Γκούντσπηντ μαρτυρεί περί τούτου, όταν λέγη: «Υπήρχαν άνδρες στην αρχέγονη εκκλησία πολύ ζωντανοί . . . Στον ζήλο τους να διαδώσουν το Χριστιανικό άγγελμα πάνω σ’ εκείνον τον [Ελληνο-Ρωμαϊκό] κόσμο, [αυτοί] χρησιμοποιούσαν όλες τις μεθόδους της δημοσιεύσεως.»

Η Χριστιανική διακονία σήμερα ζητάει μιαν όμοια ισχυρή και ένθερμη εκστρατεία. Και, ως επί το πλείστον, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί ανταποκρίνονται με ζήλο στην ανάγκη της ώρας. Ο Κάρολος Μπραίηντεν, στο βιβλίο του Αυτοί Επίσης Πιστεύουν, γράφει: «Μπορεί να λεχθή αληθινά ότι κανένας χωριστός θρησκευτικός όμιλος στον κόσμο δεν έδειξε περισσότερο ζήλο και επιμονή στην προσπάθεια να διαδώση τα αγαθά νέα της Βασιλείας από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η περίπτωσίς των αποτελεί μια διακονία ένθερμης συμμετοχής, μια που λέγει περισσότερα παρά απλώς, «Εγώ πιστεύω».

Ένθερμη συμμετοχή σημαίνει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να συνταυτισθούν με την οργάνωσι του Ιεχωβά με δραστήρια συναναστροφή με αυτήν, όχι μόνον κατά περιστάσεις, αλλά με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων. Ο απόστολος Παύλος τονίζει το σημείο τούτο, όταν λέγη: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Ο Παύλος ενθαρρύνει για δραστήρια συμμετοχή στη διακονία με τακτικές συναθροίσεις και παρακίνησι μεταξύ των Χριστιανών προς την αγάπη και τα καλά έργα.​—Εβρ. 10:23-25.

Ακόμη περισσότερα απαιτούνται σε μια ένθερμη διακονία, τα οποία ο απόστολος αποκαλύπτει με αυτά τα λόγια: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία [δημοσία διακήρυξις] προς σωτηρίαν». Ο Παύλος μάς εξάγει από την απατηλή ιδέα ότι μπορεί κανείς να λάβη σωτηρία με το να πιστεύη απλώς, χωρίς να εκφράζη την πίστι του. Ο Χριστιανός πρέπει να διακηρύττη τ’ αγαθά νέα περί του Χριστού όχι μόνον προς τους πιστούς αλλά και προς τους απίστους εξίσου. Η πίστις ενός Χριστιανού πρέπει να τον οδηγή από σπίτι σε σπίτι ενώ κηρύττει τις αλήθειες αναφορικά με τη Βασιλεία του Θεού, ακριβώς καθώς η πίστις ωδηγούσε τους πρώτους Χριστιανούς στις θύρες των ανθρώπων. (Ρωμ. 10:10· Πράξ. 5:42· 20:20) Ο Παύλος διεκήρυξε ότι ανάγκη ήταν γι’ αυτόν. «Ουαί δε είναι εις εμέ,» είπε ο απόστολος, «εάν δεν κηρύττω [τ’ αγαθά νέα!]»​—1 Κορ. 9:16.

Η Χριστιανική διακονία από σπίτι σε σπίτι πρέπει να διεξάγεται μ’ ενθουσιασμό και δύναμι ανάλογη με το παράδειγμα που ετέθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους. Η συμπεριφορά ενός στην υπηρεσία αυτή δεν πρέπει να είναι ακατάστατη, άτονη ή αδιάφορη, αλλά ζωντανή, με ζήλο. Οι ομιλίες ενός Χριστιανού πρέπει να μεταδίδουν πίστι· οι λόγοι του, αγάπη· ο ζήλος του, πεποίθησι. Καθώς η θερμότης γενικά κάνει μια ουσία να διαστέλλεται, έτσι και ο ζήλος ενός Χριστιανού πρέπει να δημιουργή μέσα του και σε άλλους την επιθυμία να πλατυνθή στη γνώσι του Θεού και στη διακονία.

Η ένθερμη συμμετοχή στη διακονία απαιτεί μεγάλη διανοητική και φυσική δύναμι. Για να εξακολουθήση κανείς να προχωρή με ζήλο, η ζωτική του δύναμις πρέπει να αναπληρώνεται με αλήθειες από τον λόγο του Θεού, τη Βίβλο. Ο Παύλος μάς βεβαιώνει: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός.» «Δεν είναι ο λόγος μου ως πυρ;» ρωτά ο Ιεχωβά. Με καθημερινή μελέτη και σκέψι επί του λόγου του Θεού, τα εφόδιά μας σε «καύσιμα» δεν θα σπαταληθούν. Θα έχωμε καύσιμα για να εξακολουθούμε «κατά το πνεύμα ζέοντες», όπως μας νουθετεί ο απόστολος.​—Εβρ. 4:12· Ιερεμ. 23:29· Ρωμ. 12:11.

Για να φυλάξωμε τον ζήλο μας ζωντανό, είναι επιτακτικό να είμεθα ενήμεροι για τους χρόνους και τους καιρούς που ζούμε, ώστε να διατηρούμε στερεά στη διάνοια την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά». (2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ ) Η ενημερότης μας για την εγγύτητα του Αρμαγεδδώνος πρέπει να μας διεγείρη σε μεγαλύτερη υπηρεσία και στο να προσφέρωμε εγκαρδίως τον εαυτό μας. Δεν μας συμφέρει να είμεθα απλώς ευχαριστημένοι επειδή έχομε κάποιο μέρος στη διακονία. Η διακονία μας πρέπει να είναι εξ όλης ψυχής· η αφοσίωσίς μας, αποκλειστική· η αγάπη μας, πλήρης. Δεν θέλομε να εμποδίσωμε τις ζωτικές μας ενέργειες. Καθώς ο Παύλος είπε στους Θεσσαλονικείς: «Ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Ο Ιησούς επίσης δεν ημποδίσθη, αλλά «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» προς όφελος των προβάτων του Πατρός του.​—1 Θεσ. 2:8· Ησ. 53:12.

Πώς είναι η αγάπη σας για τον Ιεχωβά και τα πρόβατά του; Είναι ακόμη θερμή καθώς ήταν τον πρώτο καιρό, ή την αφήσατε να κρυώση; Αν η αγάπη αφεθή να κρυώση, και ο ζήλος σας θα κρυώση. Αυτό μπορεί να φέρη έναν που υπηρετεί σε θανάσιμο σταμάτημα. Η εκκλησία στην Έφεσο είχε επιπληχθή γιατί επέτρεψε να ψυχρανθή η αρχική της αγάπη. Για ν’ αποφύγωμε να συμβή σ’ εμάς μια τέτοια τραγωδία, πρέπει ‘ν’ αναζωσθούμε τις διάνοιές μας για δράσι και να τηρηθούμε πλήρως ισορροπημένοι’. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα ζωντανοί στα προνόμιά μας των συναθροίσεων και στο να παρακινούμε άλλους σε αγάπη και καλά έργα.​—Αποκάλ. 2:4· 1 Πέτρ. 1:13.

Το να διακρατούμε τη θερμή αγάπη περιλαμβάνει τη σκέψι του να φροντίζωμε για τα πρόβατα του Ιεχωβά. Όταν βρίσκωμε προβατοειδή άτομα, δεν θα τα μεταχειριζώμεθα σαν μια συνηθισμένη περίπτωσι, αλλά θα δείχνωμε οξύ ενδιαφέρον και βαθειά ανησυχία, γνωρίζοντας ότι η αιώνια ευημερία των διακυβεύεται. Θα θέλωμε να κάμωμε μια επανεπίσκεψι ευθύς αφού τα βρήκαμε, για να εγκαταστήσωμε αλήθειες στην καρδιά και τη διάνοιά τους και να ζωογονήσωμε μέσα τους την αγάπη για τον Ιεχωβά. Γι’ αυτόν τον σκοπό θα μιλούμε μ’ ενθουσιασμό για τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες της. Οι πύρινοι λόγοι του Ιεχωβά θα μεταδώσουν μια φλόγα που θα τα κάμη να ζέουν με τη δύναμι του πνεύματός του. Όσο περισσότερο δαπανούμε τον εαυτό μας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά μας και βεβαιότερη η σωτηρία μας.

Εξ άλλου, κι εμείς, επίσης, δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την κοσμική αδιαφορία να σβήση το πνεύμα μας ή να κρυώση τον ζήλο μας. Ούτε μπορούμε να αισθανώμαστε ότι η ανάγκη δεν είναι μεγάλη επειδή τα πρόβατα είναι λίγα φαινομενικώς στην περιοχή μας. Ας είναι η αγάπη το κίνητρο στο να προειδοποιούμε και να διδάσκωμε. Ο Θεός είναι πιστός που υπεσχέθη, συνεπώς προχωρείτε προς τα εμπρός με ζήλο. «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.»​—Γαλ. 6:9.

Άγγελοι του Θεού Πνευματικοί Αγγελιαφόροι

ΑΛΗΘΙΝΑ υπάρχουν άγγελοι; Σύμφωνα με τη γνώμη ωρισμένων νεωτέρων θεολόγων, η απάντησις είναι όχι. Λέγουν αυτοί: «Η πίστις σε αγγέλους δεν είναι πια ζήτημα διδασκαλίας, αλλά μάλλον ψυχολογίας και ποιητικών εικόνων.» «Οι ανακαλύψεις του τηλεσκοπίου και του μικροσκοπίου δεν άφησαν έδαφος για την θαυματουργική επέμβασι ουρανίων όντων». «Ένας κόσμος νόμου και προόδου δεν έχει ανάγκη από μια ζωντανή σκάλα που να οδηγή από τη γη κάτω στον Θεό ψηλά.»

Αλλά το απλό γεγονός ότι τα όργανα των νεωτέρων επιστημόνων υπήρξαν ανίκανα ν’ ανεύρουν αγγέλους δεν αποτελεί πρόσκομμα για τους Χριστιανούς. Μπόρεσαν οι επιστήμονες με τα όργανά των να ιδούν τον Θεό; Κι εν τούτοις ο Θεός υπάρχει. Αφού η Βίβλος είναι η αλήθεια, καθώς ο Ιησούς Χριστός επεβεβαίωσε, γνωρίζομε ότι άγγελοι υπάρχουν. Από τα πρώτα της κεφάλαια ως το τελευταίο, η Αγία Γραφή κάνει μνεία για αγγέλους, πνευματικούς αγγελιαφόρους, πράγματι εκατοντάδες φορές.​—Γέν. 3:24· Αποκάλ. 20:3.

Τόσο στα Εβραϊκά, όσο και στα Ελληνικά βιβλία της Αγίας Γραφής, οι λέξεις που μεταφράζονται «άγγελος» απλώς σημαίνουν έναν αγγελιαφόρο ή αντιπρόσωπο. Πράγματι, η Εβραϊκή λέξις, που χρησιμοποιείται για άγγελον, αποδίδεται σχεδόν τόσο συχνά με τη λέξι «αγγελιαφόρος» και εφαρμόζεται σε ανθρώπους, όσο επίσης αποδίδεται με τη λέξι «άγγελος». Και ενώ σε όλη την έκτασι των Γραφών ο όρος «άγγελος» συνήθως εφαρμόζεται σε πνευματικούς αγγελιαφόρους, μερικές φορές, όπως στην Αποκάλυψι, κεφάλαια 2 και 3, εφαρμόζεται σε ανθρώπινα πλάσματα.​—Γέν. 32:3· Ιακ. 2:25.

Ότι υπάρχουν πνευματικά σώματα ο απόστολος Παύλος το εκθέτει καθαρά. «Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν». Επειδή οι άγγελοι είναι πνευματικά πλάσματα, μερικές φορές προσδιορίζονται ως πνεύματα, και κατάλληλα γίνεται αυτό, γιατί εκείνο που είναι πνεύμα είναι τόσο αόρατο όσο και ισχυρό. Έτσι διαβάζομε: «Και εξήλθε το πνεύμα, και εστάθη ενώπιον του Ιεχωβά.» «Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα.» «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα;» Στις Γραφές οι άγγελοι προσδιορίζονται επίσης ως «υιοί του Θεού», «άστρα της αυγής», και ‘άγιοι’, που έχουν κατοικία τον ουρανό, γιατί διαβάζομε για ‘αγγέλους τους εν τοις ουρανοίς’.​—1 Κορ. 15:44· 1 Βασ. 22:21, ΜΝΚ· Εβρ. 1:7, 14· Ιώβ 1:6· 2:1· 38:7· Δευτ. 33:2· Μάρκ. 12:25.

Πότε εδημιουργήθησαν; Μερικοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι η δημιουργία των έγινε στο διάστημα των έξη δημιουργικών «ημερών» που αναφέρονται στην Γένεσι, αλλά δεν είναι έτσι. Ακόμη και ο έναστρος ‘ουρανός και η γη’ η ίδια είχαν δημιουργηθή σε μια αρχή πριν αρχίση η πρώτη «ημέρα» της δημιουργίας. (Γέν. 1:1) Ο λόγος του Θεού δείχνει ότι άγγελοι, τα άστρα της αυγής και υιοί του Θεού, έψαλλαν και «ηλάλαζον» από χαρά όταν ετίθεντο τα θεμέλια της γης· συνεπώς αυτοί πρέπει να είχαν δημιουργηθή, πριν ακόμη γίνη η γη. Εφόσον δε ο Ιησούς Χριστός, στην προανθρώπινη ύπαρξί του ως ο λόγος, ήταν «η αρχή της κτίσεως του Θεού» κι εχρησιμοποιήθη από τον Θεό για να δημιουργήση όλα τα άλλα πράγματα, έπεται ότι οι άγγελοι εδημιουργήθησαν αφού ο Θεός είχε δημιουργήσει τον Λόγο και πριν από τη δημιουργία του υλικού σύμπαντος.​—Ιώβ 38:7· Αποκάλ. 3:14.

Επομένως οι Γραφές δεν παρέχουν υποστήριξι για το άσμα: «Θέλω να είμαι άγγελος και να ψάλλω με τους αγγέλους.» Όταν ο Ιησούς ήταν στην γη, εδήλωσε ότι ουδείς είχε αναβή εις τον ουρανόν μέχρι τότε, ακόμη δε και οι Εβραϊκές Γραφές προ του καιρού εκείνου κάνουν μνεία πολλές φορές για αγγέλους. Όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, είχε εξυψωθή πολύ επάνω από τους αγγέλους, εκείνοι δε που θα συμμετάσχουν στην ουράνια δόξα μαζί του, μόνον 144.000, θα εξυψωθούν, ως νύμφη του, πολύ επάνω από τους αγγέλους.​—Ιωάν. 3:13· Εβρ. 1:4· Αποκάλ. 14:1, 3.

Όσο για τον αριθμό τους, η Βίβλος μάς βεβαιώνει ότι οι άγγελοι είναι σχεδόν αναρίθμητοι. Σε προφητική όρασι ο Δανιήλ είδε ότι «χίλιαι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν [τον Θεόν], και μύριαι μυριάδες παρίσταντο ενώπιον αυτού.» Ο απόστολος Ιωάννης λέγει ότι οι συμβολικές ουράνιες στρατιές σε αριθμό ήσαν «δύο μυριάδες μυριάδων,» ή 200 εκατομμύρια. Επανειλημμένως δε διαβάζομε για μυριάδες αγγέλων ή αγίων.​—Δαν. 7:10· Αποκάλ. 9:16· Εβρ. 11:22· Ιούδ. 14.

ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΑΓΓΕΛΩΝ

Αφού ο Ιεχωβά Θεός είναι Θεός τάξεως, είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι οι μυριάδες των ουρανίων αγγέλων του είναι ωργανωμένες, ακριβώς όπως ήταν το έθνος του Ισραήλ, όχι μόνο σε δώδεκα φυλές, αλλά με αρχηγούς πάνω σε χιλιάδες, εκατοντάδες, πεντηκοντάδες και δεκάδες. (Δευτ. 1:15) Ο Μέγιστος επάνω από όλους τους αγγέλους είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος, ο μόνος αρχάγγελος, ο Μιχαήλ. (Δαν. 12:1· Ιωάν. 1:1· Ιούδ. 9· Αποκάλ. 12:7) Αυτός επίσης ορίζεται ως ο άγγελος ή αγγελιαφόρος της διαθήκης στον Μαλαχία 3:1 και είναι ο άγγελος που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:1, 2, αυτός που δένει τον Σατανά και τους δαίμονές του και τους ρίχνει στην άβυσσο του θανάτου για χίλια χρόνια. Χωρίς αμφιβολία αυτός, επίσης, ήταν ο άγγελος, που ο Θεός διώρισε για να οδηγή τους υιούς Ισραήλ στο διάστημα της οδοιπορίας των στην έρημο: «Ιδού, εγώ αποστέλλω άγγελον έμπροσθέν σου, δια να σε φυλάττη εν τη οδώ. . . . ο άγγελός μου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου.» «Ο άγγελος της παρουσίας αυτού έσωσεν αυτούς.»​—Έξοδ. 23:20-23· Ησ. 63:2.

Μεταξύ των αγγελικών δυνάμεων περιλαμβάνονται τα σεραφείμ. Μόνον ο Ησαΐας αναφέρεται σ’ αυτά, επειδή τα είχε ιδεί σε μια όρασι του Ιεχωβά στον ναό του. Το όνομά τους σημαίνει «φλογεροί» ή «ευγενείς».​—Ησ. 6:2, 6.

Για τα χερουβείμ γίνεται συχνότερη μνεία στις Γραφές, όπου αναφέρονται περίπου 90 φορές. Χερούβ ήταν εκείνο στην Εδέμ, του οποίου η φιλοδοξία το έκαμε να γίνη Σατανάς, ο Διάβολος. Χερουβείμ εφύλασσαν την είσοδο της Εδέμ όταν ο άνθρωπος εξεδιώχθη από τον Παράδεισο, αναπαραστάσεις δε χερουβείμ είχαν τεθή πάνω στην κιβωτό της διαθήκης που είχε τοποθετηθή στα άγια των αγίων της σκηνής στην έρημο και αργότερα μέσα στον ναό του Σολομώντος. Τα χερουβείμ εμφανίζονται ως φορείς ή συνοδοί του θρόνου του Θεού, υποστηρίζοντας την μεγαλειότητά του.​—Ιεζ. 28:16· Γέν. 3:24· Έξοδ. 25:18-22· Ψαλμ. 80:1.

Και έπειτα υπάρχει το μεγάλο σώμα των αγγέλων ή πνευματικών αγγελιαφόρων. Δεν πρέπει να σκεφθούμε γι’ αυτούς ότι απλώς είναι κάτι σαν παιδιά για θελήματα, αλλά ότι είναι αντιπρόσωποι και απεσταλμένοι, όχι μόνο υπηρετώντας ως μέσα επικοινωνίας, αλλά επίσης διεκπεραιώνοντας τον σκοπό του Θεού, είτε αυτός είναι η προστασία και απελευθέρωσις του λαού του είτε η καταστροφή των πονηρών.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Μολονότι μερικοί θα ήθελαν ν’ αρνηθούν την ξεχωριστή προσωπικότητα στους αγγέλους ατομικά, η Βίβλος διδάσκει διαφορετικά. Η προσωπικότης των αγγέλων συνάγεται και από το γεγονός ότι αυτοί έχουν προσωπικά ονόματα ως Μιχαήλ και Γαβριήλ. (Δαν. 12:1· Λουκ. 1:26) Εν τούτοις, για να μη δίδεται προφανώς ανάρμοστος εξοχότης στους αγγέλους ατομικά, λίγα αναφέρονται για τα ονόματά των. Όταν οι γονείς του Σαμψών ερώτησαν το όνομα του αγγέλου που εμφανίσθηκε σ’ αυτούς, εκείνος τους επέπληξε, λέγοντας: «Δια τι ερωτάς περί του ονόματός μου; διότι είναι θαυμαστόν.»​—Κριτ. 13:18.

Οι άγγελοι γενικά παρουσιάζονται ως άρρενες, γιατί ο Θεός και ο υιός του αναφέρονται ως άρρενες. Εν τούτοις, δεν έχουν φύλο, γιατί ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι που επανέρχονται στη γη κατά την ανάστασι, δε θα νυμφεύωνται, επειδή θα είναι σαν άγγελοι. Οι σεξουαλικές ευχαριστήσεις ήσαν εκείνες που έκαμαν μερικούς αγγέλους να εγκαταλείψουν τις ουράνιες θέσεις των στις ημέρες του Νώε. Επίσης, οι άγγελοι επικοινωνούν μεταξύ των μέσω της λαλιάς ή ‘γλωσσών αγγέλων’.​—Ματθ. 22:30· 1 Κορ. 13:1.

Αφού οι άγγελοι είναι πνευματικά πλάσματα, δεν είναι δυνατόν σε ανθρώπους να ξέρουν με τι αυτοί μοιάζουν. Σ’ επαφές των με ανθρώπους, εμφανίσθηκαν άγγελοι μερικές φορές με ανθρώπινη μορφή και κατά περιστάσεις σαν πλάσματα με πτέρυγες. Εξ άλλου, για να επισύρουν την προσοχή στο τιμητικό λειτούργημά τους, μια φυσική δόξα και λαμπρότης μπορεί να λεχθή πως τους εχαρακτήριζε, κι έτσι εφαίνοντο τόσο λαμπεροί όσο είναι η αστραπή.​—Δαν. 10:6· Ματθ. 28:3.

Όπως συμβαίνει με τον άνθρωπο, οι άγγελοι είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες, δηλαδή, μπορούν να εκλέγουν να πράττουν το καλό ή το κακό. Είναι νοήμονα πλάσματα, που μπορούν να λατρεύουν τον Θεό Ιεχωβά ή ν’ αρνηθούν να το κάμουν και να υποστούν τις συνέπειες. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν επαναστατήσει κατά του Θεού, ο κυριώτερος δε απ’ αυτούς είναι ο άρχων των Βεελζεβούλ, Σατανάς ο Διάβολος. Εκείνοι που εξακολουθούν να είναι πιστοί ορίζονται «άγιοι άγγελοι» και μετέχουν στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, καθώς πράττουν και οι πιστοί άνθρωποι.​—2 Πέτρ. 2:4· Ματθ. 12:24· Μάρκ. 8:38.

Εφόσον ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο ‘ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων’, οι άγγελοι χωρίς αμφιβολία έχουν μεγαλύτερη διανοητική ικανότητα από τον άνθρωπο, και εν τούτοις υπάρχουν μερικά πράγματα, που ο Θεός τους τα απηγόρευσε. Έτσι ο Ιησούς είπε ότι οι άγγελοι δεν εγνώριζαν την ημέρα ή την ώρα, οπότε οι πονηροί ουρανοί και η γη θα κατεστρέφοντο. Και ο Πέτρος μάς λέγει ότι υπήρχαν ωρισμένα πράγματα, στα οποία οι άγγελοι επιθυμούσαν να παρακύψουν. Οι άγγελοι έχουν, ως φαίνεται, οξύ ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν στη γη, διότι λέγεται γι’ αυτούς ότι χαίρουν για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού και παρακολουθούν το «θέατρον» που παίζεται από τους Χριστιανούς. Επί πλέον είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι οι άγγελοι μπορούν να μαθαίνουν με το να παρατηρούν τους Χριστιανούς, επειδή έχει λεχθή στις γυναίκες στη Χριστιανική εκκλησία να φορούν σημείο της εξουσίας επί της κεφαλής των «δια τους αγγέλους», κι έτσι να θέτουν στους αγγέλους ένα κατάλληλο παράδειγμα υποταγής στον κανόνα που καθώρισε ο Θεός.​—Ματθ. 24:36· 1 Πέτρ. 1:12· Λουκ. 15:10· 1 Κορ. 4:9· 11:10.

Ανάλογες με την εξυψωμένη θέσι των, είναι και οι υπερανθρώπινες δυνάμεις, με τις οποίες οι άγγελοι είναι προικισμένοι. Σε αρμονία με αυτό διαβάζομε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θ’ αποκαλυφθή «απ’ ουρανού μετ’ αγγέλων δυνάμεως αυτού.» «Ευλογείτε τον Ιεχωβά, σεις, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον λόγον αυτού.» Και η δύναμίς των συμπεραίνεται από τα έργα που έχουν εκτελέσει, όπως στην περίπτωσι που δύο απ’ αυτούς κατέστρεψαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και ένας πάλι που εξώντωσε την Ασσυριακή δύναμι των 185.000 πολεμιστών που είχαν στρατοπεδεύσει πλησίον της Ιερουσαλήμ στις ημέρες του Βασιλέως Εζεκία.​—2 Θεσ. 1:7 (Κείμενον)· Ψαλμ. 103:20 ΜΝΚ· Γέν. 19:13· 2 Βασ. 19:35.

Μπορούμε, επίσης, ασφαλώς να συμπεράνωμε ότι οι άγγελοι, οι πνευματικοί αυτοί αγγελιαφόροι του Θεού, ταξιδεύουν με καταπληκτικές ταχύτητες. Έτσι, όταν μια φορά ο Δανιήλ άρχισε να προσεύχεται, ο Θεός απέστειλε έναν άγγελο προς αυτόν, σε απάντησι στην προσευχή του. Ο άγγελος εκείνος, μολονότι ήρχετο από τη μακρινή επικράτεια του εξωτερικού διαστήματος, έφθασε στον Δανιήλ πριν αυτός τελειώση την προσευχή του.​—Δαν. 9:21.

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Θα μπορούσε να προβληθή το επιχείρημα, όπως κάνουν οι νεωτερισταί, ότι καμμιά ανάγκη δεν υπάρχει για μια κλίμακα από αγγέλους που να οδηγή από την γη στον ουρανό, όπως την είδε ο Ιακώβ στο όνειρό του. Ο Θεός θα μπορούσε πολύ καλά να εκπληρώση τους σκοπούς του με άλλα μέσα. Αλλά ο Ιεχωβά Θεός απλούστατα δεν εδιάλεξε να κάμη έτσι. Αυτός, επίσης, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει κάθε τι ο ίδιος, ακριβώς όπως ο ίδιος «εγέννησε» τον μονογενή του Υιό, τον Λόγο, που αργότερα έγινε γνωστός ως Ιησούς Χριστός. Αλλά ο Θεός επροτίμησε ν’ αφήση τον Υιό του να υπηρετή ως ο ενεργός εκπρόσωπος στη δημιουργία όλων των άλλων πλασμάτων και πραγμάτων, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο στον Υιό του πολλή ευχαρίστησι, λαμβάνοντας και ο ίδιος, επίσης, χαρά καθώς παρατηρούσε την πλήρη αφοσιώσεως στο καθήκον πορεία του Υιού του. (Παροιμ. 8:22-30). Αυτή τη σοφή πορεία ο Ιεχωβά ακολούθησε, επίσης, σχετικά με τους αγγέλους. Αυτοί δεν είναι απαραίτητοι, αλλά ο Θεός εθεώρησε κατάλληλο να τους δημιουργήση με τον σκοπό να τους δώση ευτυχία και να εξυπηρετούν τις προθέσεις του με το να διεκπεραιώνουν το θέλημά του σχετικά με αυτούς.

Εν πρώτοις οι άγγελοι δείχνονται να υπηρετούν τον Θεό: «Χίλιοι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν.» Επανειλημμένως αυτοί εικονίζονται ως ευρισκόμενοι στην παρουσία του: «Άνωθεν αυτού ίσταντο Σεραφείμ.» «Ήκουσα φωνήν αγγέλων πολλών κυκλόθεν του θρόνου.» Συχνά απεστέλλοντο να φέρουν αγαθές ειδήσεις στον άνθρωπο, υπηρετώντας έτσι ως ευαγγελισταί, όπως στην περίπτωσι που ανήγγειλαν τη γέννησι του Σωτήρος. Ο Θεός εχρησιμοποίησε αγγέλους για ν’ ανακοινώση το θέλημά του σε δούλους του όπως ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Δανιήλ, ο Πέτρος, ο Παύλος και άλλοι. Και με το ότι τα αγγέλματά τους έγιναν μέρη του γραμμένου λόγου του Θεού, μπορούμε να πούμε ότι συνεισέφεραν στη συγγραφή της Βίβλου.​—Δαν. 7:10· Ησ. 6:2· Αποκάλ. 5:11· Λουκ. 2:13.

Ας σημειώσωμε, επίσης, την από τον Θεό χρησιμοποίησι των αγγέλων στη ζωή του Ιησού. Άγγελοι ανήγγειλαν τη σύλληψί του και τη γέννησί του. Τον υπηρετούσαν μετά τη νηστεία του των 40 ημερών και τον ενίσχυαν κατά την τελική του δοκιμασία. Όταν ο όχλος ήλθε να τον συλλάβη, δώδεκα λεγεώνες αγγέλων ήσαν έτοιμες ν’ απαντήσουν στην κλήσι του, αν απεφάσιζε να τις ζητήση. Άγγελοι, επίσης, ανήγγειλαν την ανάστασί του και ήσαν παρόντες κατά την ανάληψί του στον ουρανό.​—Ματθ. 4:11· Λουκ. 22:43· Ματθ. 26:53· 28:5-7· Πράξ. 1:10, 11.

Οι άγγελοι παρουσιάζονται ακόμη να συνοδεύουν τον Ιησού Χριστό, όταν έρχεται για κρίσι, χωρίζοντας τον σίτο από τα ζιζάνια και τα πρόβατα από τα ερίφια. Άγγελοι ενώνονται με τον Μιχαήλ στον πόλεμό του κατά του δράκοντος και των δαιμόνων του στον καιρό της γεννήσεως της βασιλείας του Θεού στον ουρανό. Οι ίδιοι άγγελοι θα υποστηρίξουν, επίσης, τον Μιχαήλ, όταν θα διεξάγη τον πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, τον Αρμαγεδδώνα, καθώς σε αρχαίους καιρούς εχρησιμοποιήθησαν από τον Ιεχωβά Θεό για να εκτελέσουν τους πονηρούς.​—Ματθ. 13:41· 25:31· Αποκάλ. 12:7-10· 16:14, 16· 19:14.

Και τελικά, οι πνευματικοί αγγελιαφόροι του Θεού διακονούν τους δούλους του επί της γης σήμερα, πράγμα που είναι μια πολύ παρηγορητική σκέψις: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;» «Μη καταφρονήσητε ένα των μικρών τούτων διότι σας λέγω, ότι οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ο καθένας από τους πιστούς δούλους του Θεού έχει έναν άγγελο διωρισμένον γι’ αυτόν· αλλά ότι ένας άγγελος είναι διωρισμένος επί ενός αριθμού των δούλων του Θεού επί της γης.​—Εβρ. 1:14· Ματθ. 18:10.

Ναι, «ο άγγελος του Ιεχωβά στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν, και ελευθερόνει αυτούς.» «Θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, δια να σε φυλάττωσιν εν πάσαις ταις οδοίς σου.» Αληθινά, οι άγγελοι δεν εμφανίζονται ορατώς με τον τρόπο που το έκαμαν στους αποστόλους για να τους ελευθερώσουν από την φυλακή, και με τον τρόπο που ένας φάνηκε στον Παύλο, όταν είχε ναυαγήσει. Αλλά μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι, άσχετα με τα όσα ασυνήθη συμβαίνουν εναντίον μας, και ανεξαρτήτως του πόσοι εχθροί μάς πιέζουν, αν εμείς έχωμε πνευματική όρασι, θα μπορούσαμε να ιδούμε να μας περικυκλώνουν και να μας προστατεύουν στρατιές πνευματικών αγγελιαφόρων του Θεού, ακριβώς όπως είχαν προστατευτικά περικυκλώσει τον προφήτη Ελισσαιέ και τον δούλο του, όταν ο βασιλεύς της Συρίας έστειλε μια μεγάλη στρατιωτική δύναμι, μαζί με ιππικό και πολεμικά άρματα, για να συλλάβη τον Ελισσαιέ.​—Ψαλμ. 34:7, ΜΝΚ· 91:11· Πράξ. 5:19· 12:7· 27:23· 2 Βασ. 6:13-17.

Πραγματικά, όσα έχει να μας πη η Γραφή για τους πνευματικούς αγγελιαφόρους του Θεού, τους αγγέλους, είναι τόσο διαφωτιστικά όσο και ενισχυτικά για την πίστι.

Η Βίβλος Φωτίζει την Ιστορία

ΛΙΓΑ ιστορικά βιβλία σήμερα χύνουν πραγματικά φως στην ιστορία. Μπορεί να εκθέτουν τι συνέβη σ’ έναν ωρισμένο καιρό, αλλά οι λόγοι για τους οποίους συνέβη τούτο ή εκείνο, συχνά είναι καθαρές εικασίες ανθρώπων. Τι είναι το εσφαλμένο; Οι ιστορικοί του κόσμου συχνά αγνοούν τον λόγο του Θεού· χωρίς γνώσι του θεοπνεύστου λόγου οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σε θέσι να καταλάβουν την ιστορία.

Όταν οι κοσμικοί ιστορικοί αγνοούν την Αγία Γραφή, το αποτέλεσμα των έργων των είναι να θέτουν πάρα πολύ έμφασι στον άνθρωπο, να δοξάζουν τον άνθρωπο και τα επιτεύγματά του. Η ιστορία, όμως, όταν φωτίζεται από τη Γραφή, πραγματικά δοξάζει τον Θεό και όχι τον άνθρωπο.

Καίτοι λίγοι ιστορικοί σήμερα φωτίζουν την ιστορία των με ακτίνες φωτός από τον λόγο του Θεού, εν τούτοις υπήρξαν ιστορικοί στο παρελθόν που απέδωκαν πλήρη πίστι στον Θεό. Ένας από αυτούς ήταν ο Κάρολος Ρολλέν, ο οποίος στον 18ον αιώνα εξέδωκε ένα τετράτομο σύγγραμμα, που γενικώς ονομάζεται «Αρχαία Ιστορία του Ρολλέν.» Στην εισαγωγή της ιστορίας του γράφει τα επόμενα:

«Μολονότι η κοσμική ιστορία αναφέρεται μόνο σε έθνη που είχαν ενστερνισθή όλες τις χίμαιρες μιας δεισιδαιμονικής λατρείας και είχαν αφεθή σε όλες τις παρεκτροπές, που η ανθρώπινη φύσις, μετά την πτώσι του πρώτου ανθρώπου, επεδόθη, εν τούτοις, αυτή διακηρύσσει παγκοσμίως τη μεγαλειότητα του Παντοδυνάμου, τη δύναμί του και τη δικαιοσύνη του . . . Εμείς πρέπει, επομένως, να θεωρούμε ως αδιαφιλονίκητη αρχή, και ως τη βάσι και θεμέλια για τη μελέτη της κοσμικής ιστορίας, το ότι η δικαιοδοσία του Παντοδυνάμου, έχει, από πολλών αιώνων, προσδιορίσει την εγκαθίδρυσι, τη διάρκεια, και την καταστροφή των βασιλείων και αυτοκρατοριών . . . .

»Ο Θεός ηυδόκησε να παραχωρήση σ’ εμάς το ν’ ανακαλύψωμε στην Αγία Γραφή ένα μέρος της σχέσεως των διαφόρων εθνών της γης προς τον δικό του λαό· και η Γραφή ρίχνει μεγάλο φως στην ιστορία των εθνών εκείνων, για τα οποία δεν έχομε παρά μια πολύ απλή γνώσι, εκτός αν ανατρέξωμε στους θεοπνεύστους συγγραφείς. Αυτοί μόνον εκθέτουν και φέρουν σε φως, τις μύχιες σκέψεις των αρχόντων, τα ασυνάρτητα σχέδιά τους, τη μωρία της υπερηφανείας των, τη σκληρή και ασεβή τους φιλοδοξία· αυτοί αποκαλύπτουν τις αληθείς αιτίες και τα σκοτεινά ελατήρια των νικών και των ολέθρων του μεγαλείου και της παρακμής των εθνών· της υψώσεως και ερειπώσεως των κρατών· και μας διδάσκουν την κρίσι που μορφώνει ο Παντοδύναμος για τους άρχοντας και τις αυτοκρατορίες, και συνεπώς, ποια αντίληψι πρέπει να διακρατούμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτούς . . .

»Ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεύς της Βαβυλώνος, φαίνεται . . . . να κυβερνάται σαφώς από κάποια Πρόνοια . . . . Προχωρώντας επί κεφαλής του στρατού του, όταν έφθασε στο σταυροδρόμι των δύο λεωφόρων, της μιας που ωδηγούσε στην Ιερουσαλήμ, και της άλλης προς την Ραμπά, την πρωτεύουσα των Αμμωνιτών, ο βασιλεύς αυτός, μη γνωρίζοντας ποια θα ήταν η καλύτερη γι’ αυτόν για να την ακολουθήση, συζητεί λίγο με τον εαυτό του, και τέλος ρίχνει κλήρους. Ο Θεός έκαμε να πέση ο κλήρος στην Ιερουσαλήμ, για να εκπληρώση τις απειλές που είχε προαναγγείλει εναντίον της πόλεως εκείνης· δηλαδή να την καταστρέψη, να καύση τον ναό, και να φέρη τους κατοίκους της σ’ αιχμαλωσία.

»Θα εφαντάζετο κανείς, εκ πρώτης όψεως, ότι ο βασιλεύς αυτός είχε παρακινηθή να πολιορκήση την Τύρο, απλώς από μια πολιτική άποψι, δηλαδή, από το ότι δεν μπορούσε ν’ αφήση στα νώτα του μια τόσο ισχυρή και καλά ωχυρωμένη πόλι· εν τούτοις, μια ανώτερη θέλησις είχε διατάξει την πολιορκία της Τύρου . . . .

»Όταν λαμβάνωμε μια ιδέα για το μεγαλείο των αυτοκρατοριών, για τη μεγαλειότητα των αρχόντων, για τις ένδοξες πράξεις των μεγάλων ανδρών, για την τάξι των πολιτικών κοινωνιών και για την αρμονία των διαφόρων μελών, που τις απαρτίζουν, για τη σοφία των νομοθετών, και για τη μάθησι των φιλοσόφων, η γη δεν φαίνεται να επιδεικνύη στα μάτια του ανθρώπου τίποτε άλλο παρά μόνον ό,τι είναι μεγάλο και περίλαμπρο· εν τούτοις, στα όμματα του Θεού . . . αυτό ήταν καθ’ ολοκληρίαν μολυσμένο και ακάθαρτο . . . . Αφού είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι άνδρες, που παρουσιάσθησαν με τόση καύχησι από την κοσμική ιστορία, ήσαν τόσο δυστυχείς ώστε να μη γνωρίσουν τον αληθινό Θεό, αλλά και να τον δυσαρεστήσουν, θα ηθέλαμε συνεπώς να είμεθα ιδιαιτέρως προσεκτικοί, για να μη τους εξυμνούμε πάρα πολύ.»

Έτσι η μελέτη της ιστορίας χωρίς οδηγία από τον λόγο του Θεού φέρνει τον σπουδαστή σε πολλές παγίδες, περιλαμβανομένων της ηρωολατρίας και των λανθασμένων συμπερασμάτων σχετικά με τις αιτίες που προκάλεσαν την πτώσι των πόλεων και των βασιλείων. Ο σοφός άνθρωπος αφήνει την Αγία Γραφή να φωτίση την ιστορία, όχι μόνο για να μπορέση να διακρίνη την αλήθεια, αλλά για να δοξάζεται ο Θεός.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Λόγω της σοβαρότητος της λήψεως αίματος στον ανθρώπινο οργανισμό με μετάγγισι, θα υπέβαλλε μήπως η παραβίασις των Αγίων Γραφών από αυτή την άποψι σε αποκοπή από την επικοινωνία της Χριστιανικής εκκλησίας το αφιερωμένο, βαπτισμένο άτομο που θα ελάμβανε αίμα με μετάγγισι;

Οι θεόπνευστες Άγιες Γραφές απαντούν ναι. Περί το μέσον του πρώτου «Χριστιανικού» αιώνος οι δώδεκα απόστολοι του Χριστού συναθροίσθηκαν με τους άλλους ωρίμους αντιπροσώπους της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ για να καθορίσουν ποια έπρεπε να είναι η Γραφική απαίτησις για την αποδοχή μη Ιουδαίων στη Χριστιανική εκκλησία. Οι δώδεκα απόστολοι και οι άλλοι εκπρόσωποι της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, που συναθροίσθηκαν στην περίστασι αυτή για να καθορίσουν το ζωτικό αυτό ζήτημα, ήσαν Ιουδαίοι ή περιτετμημένοι προσήλυτοι, και, ως τοιούτοι, υπέκειντο ως την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. στην απαγόρευσι που περιείχετο στον Μωσαϊκό νόμο αναφορικά με το να φάγουν ή να πιουν το αίμα ζώων. Στον Μωσαϊκό αυτόν νόμο, στο Λευιτικόν 17:10-12 (ΜΝΚ), ο Θεός έλεγε στους Ιουδαίους: «Και όστις άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ, ή εκ των ξένων των παροικούντων μεταξύ σας, φάγη οιονδήποτε αίμα, θέλω στήσει το πρόσωπόν μου εναντίον εκείνης της ψυχής ήτις τρώγει το αίμα, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής· διότι η ψυχή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής. Δια τούτο είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Ουδεμία ψυχή από σας θέλει φάγει αίμα· ουδέ ο ξένος, ο παροικών μεταξύ σας, θέλει φάγει αίμα.»

Οι Ιουδαίοι εκείνοι Χριστιανοί είχαν τώρα υπαχθή στη νέα διαθήκη που είχε καταστή έγκυρη με έκχυσι σε θάνατο του αίματος του Ιησού Χριστού, του Μεσίτου μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ποια ήταν, λοιπόν, η απόφασίς των ως προς τις απαιτήσεις που έπρεπε να επιβληθούν στους εξ εθνών πιστούς για να γίνουν δεκτοί στη Χριστιανική εκκλησία; Το θέσπισμα που εκθέτει την απόφασί τους απαντά: «Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί, προς τους εξ εθνών αδελφούς τους κατά την Αντιόχειαν και Συρίαν και Κιλικίαν, χαίρειν. . . . Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς. Έρρωσθε.» (Πράξ. 15:23-29) Έτσι για όλους τους Χριστιανούς πιστούς το αποστολικό θέσπισμα υπό την καθοδηγία του αγίου πνεύματος του Θεού διεκήρυττε ότι μεταξύ των πραγμάτων που ήσαν αναγκαία γι’ αυτούς ήταν η αποχή από αίμα και από ζώα φονευμένα χωρίς να στραγγισθή το αίμα των. Έπειτα από χρόνια η απόφασις αυτή ίσχυε ακόμη για τους Χριστιανούς σύμφωνα με το Πράξεις 21:25. Η απόφασις αυτή δεν ανεκλήθη ποτέ, επειδή είναι θεόδοτη και εφαρμόζεται ακόμη στους Χριστιανούς σήμερα που είναι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι πιστοί, ακολουθώντας πιστά τα ίχνη του Ιησού Χριστού, που εγεννήθη Ιουδαίος πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια και πλέον.

Κάτω από τον νόμον του Θεού υπό την μεσιτεία του προφήτου Μωυσέως για το έθνος Ισραήλ, οι Ιουδαίοι εκείνοι ή οι περιτετμημένοι προσήλυτοι που παρέβαιναν την απαγόρευσι του Θεού αναφορικά με το να τρώγουν ή πίνουν αίμα ζώων, έπρεπε να αποκόπτωνται από τον εκλεκτό του λαό. Σύμφωνα με το αποστολικό θέσπισμα που εξεδόθη από τη διάσκεψι της Ιερουσαλήμ, η Χριστιανική εκκλησία υπέκειτο στην υποχρέωσι να πράττη κάτι όμοιο σ’ εκείνους οι οποίοι έτρωγαν ή έπιναν αίμα ζώων. Οι μεταγγίσεις αίματος δεν ήσαν του συρμού στις αποστολικές ημέρες. Εν τούτοις, μολονότι οι δώδεκα απόστολοι και τα συντροφικά των μέλη της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ μπορεί να μην είχαν στο νου κάτι σαν τη σύγχρονη μετάγγισι αίματος, το θέσπισμα ωστόσο που εξεδόθη απ’ αυτούς περιελάμβανε κάτι τέτοιο στην έκτασί του. Η ιατρική επιστήμη σήμερα παραδέχεται ότι η μετάγγισις αίματος είναι ένας άμεσος εφοδιασμός των αγγείων του αίματος του ανθρωπίνου σώματος με αίμα ενός άλλου ατόμου ή άλλων ατόμων, που ο ενεργών τη μετάγγισι αίματος λέγει ότι είναι απαραίτητο για την επιβίωσι το δεχομένου τη μετάγγισι.

Ο νόμος του Θεού θετικά λέγει ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι στο αίμα του. Επομένως εκείνος που δέχεται τη μετάγγισι αίματος τρέφεται με μια θεόδοτη ψυχή που περιέχεται στο αιμοφόρο σύστημα ενός ή περισσοτέρων συνανθρώπων. Τούτο είναι παραβίασις των εντολών του Θεού προς τους Χριστιανούς, της οποίας η σοβαρότης δεν πρέπει να σμικρυνθή με το να την παρέλθη κανείς με ελαφρότητα ωσάν να είναι κάτι το προαιρετικό που το αποφασίζει η συνείδησις ενός ατόμου. Το θέσπισμα των αποστόλων στην Ιερουσαλήμ διακηρύττει: «Από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς.» Επομένως ένας Χριστιανός που εσκεμμένως δέχεται τη μετάγγισι αίματος και έτσι δεν φυλάττει τον εαυτό του από αίμα, δεν πράττει καλώς πνευματικά. Σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως, ο οποίος παρέχει σκιές των μελλόντων, εκείνος που δέχεται μετάγγισι αίματος πρέπει ν’ αποκοπή από τον λαό του Θεού με το ν’ αποχωρισθή ή τεθή έξω από επικοινωνία.

Αν η αποδοχή μεταγγίσεως αίματος είναι το πρώτο παράπτωμα ενός αφιερωμένου, βαπτισμένου Χριστιανού, που οφείλεται σε έλλειψι ωριμότητας ή Χριστιανικής σταθερότητος και αυτός βλέπη το σφάλμα της ενεργείας του και λυπάται και μετανοή γι’ αυτό και ζητή τη θεία συγχώρησι και τη συγχώρησι της εκκλησίας του Θεού επάνω στη γη, τότε πρέπει να του εκδηλωθή έλεος και δεν είναι ανάγκη ν’ αποκοπή από την επικοινωνία. Χρειάζεται να τεθή κάτω από επιτήρησι και να εκπαιδευθή πλήρως σύμφωνα με τις Γραφές επάνω στο θέμα αυτό, και έτσι να βοηθηθή ν’ αποκτήση δύναμι για να λαμβάνη αποφάσεις σύμφωνα με τον Χριστιανικό κανόνα σε οποιεσδήποτε μελλοντικές περιπτώσεις.

Αν, εν τούτοις, αρνήται ν’ αναγνωρίση τη μη συμμόρφωσί του προς τον απαιτούμενο Χριστιανικό κανόνα και καθιστά το πράγμα επίμαχο ζήτημα στη Χριστιανική εκκλησία και προσπαθή να επηρεάση άλλους να τον υποστηρίξουν ή, αν στο μέλλον επιμένη να δεχθή μετάγγισι αίματος ή να δώση αίμα για την εκτέλεσι της ιατρικής αυτής ενεργείας σε άλλους, δείχνει ότι δεν μετενόησε πραγματικά, αλλ’ εσκεμμένως αντιτίθεται στις απαιτήσεις του Θεού. Ως στασιαστικά εναντιούμενος και άπιστο παράδειγμα στα συνάδελφα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας, πρέπει ν’ αποκοπή απ’ αυτήν με το να τεθή έξω από επικοινωνία. Έτσι η Χριστιανική εκκλησία δικαιώνει τον εαυτό της από κάθε κατηγορία συμμετοχής στην παραβίασι του νόμου του Θεού από ένα μέλος της εκκλησίας με μετάγγισι αίματος, και υποστηρίζει τον κατάλληλο Χριστιανικό κανόνα ενώπιον όλων των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας, και τηρείται καθαρή από του αίματος πάντων, όπως έκαμε ακριβώς ο απόστολος Παύλος, ο οποίος κοινοποιούσε στις διάφορες εξ εθνών εκκλησίες το αποστολικό θέσπισμα που εξεδόθη στην Ιερουσαλήμ.​—Πράξ. 20:26.

● Ποια στάσι πρέπει να λάβουν τα τέκνα αφιερωμένων Χριστιανών γονέων, όσον αφορά τα σχολικά εορταστικά σχεδιάσματα; Τι θα λέγατε για τα Χριστουγεννιάτικα προγράμματα με τις ψαλμωδίες και τα Χριστουγεννιάτικα άσματα; Επίσης για τους εορτασμούς γενεθλίων στα σχολεία;​—Μ. Κ., Η.Π.Α.

Στη διάρκεια μιας εορταστικής περιόδου μπορεί ν’ απαιτηθή απ’ όλους τους μαθητάς να χρωματίζουν και ζωγραφίζουν εικόνες σχετικές με την ειδική αυτή εορτή μέσα στη σχολική αίθουσα της τάξεώς των. Είναι μέρος της εργασίας της τάξεως, και όταν ο νεαρός μαθητής ζωγραφίζη ή χρωματίζη απλώς τις εικόνες, δεν έπεται ότι τηρεί την εορτή ή ότι αποδίδει σ’ αυτήν οποιαδήποτε σημασία. Απλώς εκτελεί μια σχολική εργασία, στην οποία και η επιδεξιότης του δοκιμάζεται και εξασκείται. Συνεπώς, αφού είναι ζήτημα επιδεξιότητος, και σχολικής εργασίας, το παιδί των αφιερωμένων γονέων μπορεί να εκτελή μια τέτοια εργασία.

Εν τούτοις, η συμμετοχή σε εορταστικές διασκεδάσεις ή εορτασμούς, που δεν είναι εκπαιδευτικές αλλά πρωτίστως ψυχαγωγικές, είναι κάτι διαφορετικό. Εορτές, όπως η εορτή των Αγ. Πάντων, η ημέρα Ευχαριστιών, τα Χριστούγεννα, το Νέον Έτος, η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου και το Easter έχουν τις ρίζες των στον παγανισμό. Οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών δεν αναφέρουν καμμιά απ’ αυτές τις εορτές. Σχετικώς μ’ αυτές οι λόγοι του αποστόλου Παύλου μπορούν κατάλληλα να εφαρμοσθούν: «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» «Τίνα δε συμφωνίαν [έχει] ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;»​—1 Κορ. 10:20-22, ΜΝΚ· 2 Κορ. 6:15, 16.

Τώρα, όσον αφορά τις εορτές των γενεθλίων. Είναι πραγματικά μοναδικό, για να πούμε το ελάχιστον, το ότι, αν και έχομε αναγραφή γενεθλίων που εωρτάζοντο σε πολύ παλαιές εποχές όπως στην αρχαία Αίγυπτο, εν τούτοις, δεν γνωρίζομε την ημέρα της γεννήσεως του Ιησού ή οποιουδήποτε από τους αποστόλους του. Σαφώς, λοιπόν, εξάγομε το συμπέρασμα ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει να εορτάζωμε καμμιά τέτοια ημέρα γενεθλίων, διότι αλλιώς θα είχε καταγράψει αυτές τις ημερομηνίες. Στον λόγο του μόνον δύο ημέρες εορτασμού γενεθλίων αναφέρονται, και οι δύο ειδωλολατρών βασιλέων, σε κάθε μια δε από τις περιπτώσεις αυτές είναι συνυφασμένη και μια εκτέλεσις: του αρχισιτοποιού του Φαραώ και του Ιωάννου του Βαπτιστού. (Γέν. 40:20-22· Ματθ. 14:6-10) Ακόμη και οι Ιουδαίοι των ημερών εκείνων «θεωρούσαν τις εορτές των γενεθλίων ως μέρος της θρησκευτικής εκδηλώσεως των ειδωλολατρών,» και αυτό, χωρίς αμφιβολία, «λόγω των ειδωλολατρικών ιεροτελεστιών οι οποίες εγίνοντο προς τιμήν εκείνων που εθεωρούντο ως οι προστάται θεοί της ημέρας κατά την οποίαν εγίνετο η εορτή.»​—Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ.

Επομένως, τα παιδιά αφιερωμένων Χριστιανών γονέων δεν πρέπει να λαμβάνουν μέρος σε εορτασμούς τέτοιων εορτών ή γενεθλίων. Σ’ αυτό περιλαμβάνονται εορτές των εθνών καθώς κι εκείνες που έχουν εν μέρει ή εξ ολοκλήρου ειδωλολατρική προέλευσι. Τα παιδιά, αν παρίσταται ανάγκη, μπορούν τα ίδια να παρουσιάσουν αυτά τα πράγματα στους δασκάλους των· έτσι, με τη μαρτυρία τους δείχνουν ότι έχουν σταθερές Χριστιανικές πεποιθήσεις αν και είναι νεαροί. Αν όμως τα παιδιά δεν είναι σε θέσι να το κάνουν αυτό κατάλληλα, τότε, οπωσδήποτε, ένας από τους γονείς των θα πρέπει να φροντίση να δικαιολογήση τα παιδιά, με βάσι την αρχή της συνειδήσεως και της ελευθερίας λατρείας.​—Ψαλμ. 8:2· Παροιμ. 22:6.

● Το κατά Ματθαίον 11:11 λέγει ότι «ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών» είναι μεγαλύτερος του Ιωάννου του Βαπτιστού. Πώς πρέπει να κατανοηθή αυτό; Δεν θα καθήσουν όλα τα μέλη του σώματος του Χριστού σε ίσες θέσεις, ή μερικά θα κατέχουν ανώτερες θέσεις και άλλα μικρότερες εν συγκρίσει μ’ αυτές;​—Β.Κ., Η.Π.Α.

Πρώτ’ απ’ όλα, ας σημειώσωμε ότι, καθόσον αφορά την τάξι της βασιλείας των ουρανών επάνω στη γη, υπήρξαν πάντοτε σ’ αυτή μερικοί που κατείχαν θέσεις μεγαλυτέρας ευθύνης και άλλοι που είχαν μικρότερες θέσεις. Έτσι, από αυτή την άποψι τουλάχιστον, υπάρχουν μεγαλύτεροι και μικρότεροι στην τάξι της βασιλείας των ουρανών. Τέτοια είναι υποχρεωτικά η περίπτωσις οπουδήποτε υπάρχει οργάνωσις. Στον Ισραήλ, παραδείγματος χάριν, υπήρχαν χιλίαρχοι, εκατόνταρχοι, πεντηκόνταρχοι και δέκαρχοι για την εξασφάλισι ομαλής λειτουργίας της οργανώσεως.​—Έξοδ. 18:21.

Στην ουράνια βασιλεία ο Ιησούς Χριστός θα είναι επάνω από όλους τους 144.000 ως η κεφαλή των, και, βέβαια, εν συγκρίσει μ’ αυτόν θα είναι όλοι μικρότεροι. Περαιτέρω, διαβάζομε ότι η αγία πόλις, η ουράνια Ιερουσαλήμ, έχει ένα τείχος με «θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου.» (Αποκάλ. 21:14) Χωρίς αμφιβολία, οι υπόλοιποι από τους 144.000 θα είναι μικρότεροι εν συγκρίσει με αυτούς τους δώδεκα θεμελίους λίθους. Όσον αφορά άλλες διακρίσεις οι Γραφές σιωπούν, αλλά εν όψει της εικόνος που δίδεται στην Αποκάλυψι 7:1-4, για τις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ, που υπαινίσσονται οργάνωσι, μπορεί να λεχθή ότι υπονοούνται διάφοροι βαθμοί τάξεως στη βασιλεία των ουρανών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.​—2 Κορ. 11:2. Σ 1/3/61 7, 8α

2 Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν.​—Παροιμ. 4:1. Σ 15/3/61 8

3 Διά του δακτύλου του Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια.​—Λουκ. 11:20. Σ 1/2/61 11

4 Τα καλά έργα τινών είναι φανερά· και όσα είναι κατ’ άλλον τρόπον, δεν δύνανται να κρυφθώσι.​—1 Τιμ. 5:25. Σ 15/1/60 8-14 α

5 Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης.​—Λουκ. 13:24. Σ 1/7/60 9α

6 Ο πολύς όχλος ήκουεν αυτόν ευχαρίστως.​—Μάρκ. 12:37. Σ 15/7/60 8

7 Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.​—Ματθ. 3:15. Σ 15/8/60 9

8 Δεν ηδίκησα κατ’ ουδέν . . . καθώς και συ γνωρίζεις κάλλιστα· διότι, εάν αδικώ, και έπραξα τι άξιον θανάτου, δεν φεύγω τον θάνατον.​—Πράξ. 25:10, 11. Σ 15/11/60 15

9 Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών.​—Δευτ. 7:3. Σ 1 /12/60 10

10 Επειδή ακούομεν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι.​—2 Θεσ. 3:11. Σ 1/10/60 13, 14

11 Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών, ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει ο Ιεχωβά.​—Ησ. 55:8, ΜΝΚ. Σ 1/5/60 26

12 Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.​—Ρωμ. 12:2. Σ 15/5/60 8-10

13 Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.”​—1 Κορ. 15:33. Σ 1/6/60 5, 6α

14 Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.​—Εφεσ. 5:3, 4. Σ 1/9/60 17, 18

15 Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν . . . διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.​—Λουκ. 6:45. Σ 15/12/60 2α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σε όλη τη διάρκεια του μηνός Μαΐου οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάζουν μια σύνθεσι από δύο θαυμάσια μεγάλα βιβλία, το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το «Έστω ο Θεός Αληθής» (2 Έκδοσις), αντί δρχ. 35. Πρόκειται για δύο πραγματικά πολύτιμα βοηθήματα για τη μελέτη και κατανόησι της Αγ. Γραφής. Προμηθευθήτε εγκαίρως αρκετά αντίτυπα από τα βιβλία αυτά και λάβετε ενεργό μέρος στη διακονία του ευαγγελίου. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 16.000.000 αντίτυπα σε 48 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπό σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

25 Ιουνίου: Οι Απαιτήσεις του Ιεχωβά για τους Εκζητητάς της Ζωής. Σελ. 245.

2 Ιουλίου: Ο Σκοπός της Διακονίας Μας. Σελ. 251.

Γιατί Πιστεύετε τη Γραφή;

ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ τη Γραφή; Σ’ αυτή την ερώτησι ο μέσος αναγνώστης των γραμμών αυτών αναμφιβόλως θ’ απαντήση «Μάλιστα». Εκτός τούτου όμως, αυτός, που αληθινά πιστεύει στη Γραφή, πρέπει να μπορή να δώση λογική εξήγησι γιατί την πιστεύει. Σεις μπορείτε;​—1 Πέτρ. 3:15.

Βεβαίως, ο κυριώτερος λόγος για να πιστεύη κανείς τη Γραφή είναι ότι το βιβλίο αυτό είναι ο εμπνευσμένος λόγος του Θεού. Τούτο δεν είναι απλώς κάτι, που της έχουν αποδώσει οι φίλοι της, αλλά είναι κάτι που αυτή το αξιοί για τον εαυτό της. «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος,» λέγει ο Απόστολος Παύλος. Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε «υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» Και ιδιαιτέρως επί του σημείου είναι οι λόγοι του Ιησού: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»​—2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:21· Ιωάν. 17:17.

Αλλά και αυτή ακόμη η διαφύλαξις της Γραφής, ιδιαίτερα όταν έχωμε υπ’ όψιν όλες τις προσπάθειες των εχθρών της για να την καταστρέψουν, υποστηρίζει την αξίωσί της ότι είναι ο λόγος του Θεού: «Ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.» Έχει επιζήσει από τις αναρίθμητες δημόσιες με φωτιά καταστροφές της αφότου εφευρέθη η τυπογραφία, και κυρίως από την αποτέφρωσι πολλών χιλιάδων αντιτύπων Καινής Διαθήκης του Τίντεϊλ στο Λονδίνο μεταξύ του 1525 και 1530, ως τις αποτεφρώσεις Γραφών, που έλαβαν χώρα τον Μάιο του 1960 στο Κάλι της Κολομβίας και στο Κάγιεϋ του Πόρτο Ρίκο. Υπήρξε καιρός, που η μετάφρασις ή ακόμη και η κατοχή της Γραφής εσήμαινε θάνατο επί του ξύλου, όπως ήταν η τύχη του Τίντεϊλ και των φίλων του. Η Γραφή επέζησε, επίσης, απ’ όλες τις μοχθηρές επιθέσεις, που φαινομενικά έγιναν εναντίον της εξ ονόματος της λογικής και της επιστήμης. Και όχι μόνον επέζησε, αλλά σήμερα κυκλοφορεί σε ευρύτερες περιοχές, σε πολύ μεγαλύτερη έκτασι και σε περισσότερες γλώσσες​—1.151—​από κάθε άλλο βιβλίο. Όλο αυτό είναι εκείνο ακριβώς που θα μπορούσε κανείς να αναμείνη από ένα Βιβλίο που ο Δημιουργός επρομήθευσε για όλο το ανθρώπινο γένος.​—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.

Μια τρίτη αιτία για πίστι στη Γραφή είναι ότι περιέχει μια αξιόπιστη ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ανώτεροι κριτικοί με επί κεφαλής τον Βελχάουζεν έχουν επιτεθή κατά της ιστορικότητός της απ’ αρχής μέχρι τέλους, αλλά διάσημοι Αμερικανοί αρχαιολόγοι ομιλούν περί «της ολοκληρωτικής καταρρεύσεως της θεωρίας του Βελχάουζεν κάτω από τα πλήγματα της προσφάτου γνώσεώς μας περί αρχαιότητος.» Η αρχαιολογία απέδειξε αληθή τη Γραφή σχετικά με «την αφήγησι των Πατριαρχών, την αρχαία ποίησι του Ισραήλ, την αντίθεσι της Ισραηλιτικής πίστεως με τη θρησκεία της Χαναάν, την Εξορία και Αποκατάστασι, και το Ευαγγέλιο του Ιωάννου.» Μάλιστα, «αρχαιολογικά στοιχεία . . . απέδειξαν την ουσιαστική προέλευσι των Βιβλίων του Ιερεμία και του Ιεζεκιήλ, του Έσδρα και του Νεεμία πέραν πάσης αμφιβολίας, και επεβεβαίωσαν την εκ παραδόσεως εικόνα των γεγονότων ως επίσης και τη σειρά των.»​—Η Γραφή Ύστερα από Είκοσι Χρόνια Αρχαιολογίας, υπό Β. Φ. Αλμπράιτ.

Αλλά, πολύ πριν σκεφθή κανείς περί αρχαιολογίας, άνδρες πίστεως εδέχθησαν τους ισχυρισμούς της Γραφής, λόγω της προφανώς ειλικρινείας των συγγραφέων της. Μόνον σε κάποιον ατόπως καχύποπτον, ή κάποιον που προσπαθεί να αποδείξη κάποια θεωρία, δεν θα έκανε εντύπωσιν η ευθύτης της μαρτυρίας των συγγραφέων της Γραφής. Τα σφάλματα πιστών ανθρώπων του Θεού, όπως ο Νώε, ο Μωυσής, ο Δαβίδ και ο Πέτρος αναφέρονται για να τα βλέπουν όλοι. Καθώς λέγει ο Τζ. Πάλμερ στο βιβλίο του: «Τα γεγονότα εξιστορούνται με τη μεγαλύτερη απλότητα. Η προσωπικότης του συγγραφέως δεν εμφανίζεται ποτέ. Δεν υπάρχει σημείον πάθους· καμμιά έκφρασις θαυμασμού για τον Κύριο, ή μνησικακίας έναντι των αντιπάλων Του. . . . Δεν υπάρχει επιδίωξις σκοπιμότητος· καμμιά προσπάθεια καλλιεπείας. Τα επίθετα είναι σπάνια· τα επιρρήματα και οι επιρρηματικές φράσεις σχεδόν λείπουν. Δεν υπάρχει παρά μια γυμνή έκθεσις γεγονότων, απλών και αχρωματίστων, σαν την απόδειξι ενός εντίμου μάρτυρος στην αίθουσα του δικαστηρίου.»

Μια άλλη, πέμπτη αιτία, για πίστι στη Γραφή, βρίσκεται στις προφητείες που περιέχει, η εκπλήρωσις των οποίων παρέχει την ισχυρότερη απόδειξι ότι ο Θεός την ενέπνευσε και Αυτός είναι ο Συγγραφεύς της. Προείπε την τραγική ιστορία του έθνους Ισραήλ, την ευημερία του, την αποστασία του και την εχθρότητά του. Η Γραφή επακριβώς προείπε την έγερσι και πτώσι της μιας παγκοσμίου δυνάμεως μετά την άλλη​—Βαβυλώνος, Μηδοπερσίας, Ελλάδος και Ρώμης. Προείπε το ακριβές έτος της ελεύσεως του Μεσσία, που θα εγεννάτο, τα έργα που επρόκειτο να κάμη, την καταδίωξί του, τον θάνατό του και την ανάστασί του. Ορθώς προείπε τις παγκόσμιες συνθήκες από το 1914. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προείπη ούτε τον αυριανό καιρό με αξιοπιστία, αλλ’ ο Θεός το πράττει και μπορεί να προείπη γεγονότα πριν από χιλιάδες χρόνια.​—Δευτ. 28:15-68· Δανιήλ κεφ. 7 ως 9· Μιχ. 5:2· Ησαΐας, κεφ. 53· Ψαλμ. 16:10· Ματθαίος, κεφ. 24· 2 Τιμ. 3:1-5.

Εξ άλλου, δεν θα ήταν λογικό να συμπεράνωμε ότι ο Δημιουργός θα επρομήθευε έναν οδηγό για τον άνθρωπο; Στα κατώτερα ζώα έχει δώσει αλάθητα ένστικτα για να τα οδηγούν από τη γέννησι ως τον θάνατό τους. Αγαπά ο Θεός τα ανθρώπινα δημιουργήματά του λιγώτερο από τα κατώτερα ζώα; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήση με ένστικτα. Ούτε μπορεί να οδηγήση τον εαυτό του, καθώς βλέπομε από τη κατάπτωσι του ανθρώπου, χωρίς ένα θείον οδηγό. Ο άνθρωπος υστερεί στο να γνωρίζη από πού προέρχεται, γιατί βρίσκεται εδώ και ποιος είναι ο προορισμός του. Θα ήταν δυνατόν για ένα Δημιουργό αγάπης να δώση στον άνθρωπο την ικανότητα να κάνη τέτοιες ερωτήσεις και έπειτα να μη του δίδη τις απαντήσεις; Ασφαλώς όχι. Δίδει τις απαντήσεις στο λόγο Του, στη Γραφή. Αυτή μας μιλά για τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό και τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό. Ο Θεός της αποκαλύπτεται ως ο Δημιουργός των πάντων, ορατών και αοράτων, ως ο Ύψιστος, ο Αιώνιος, η Πηγή της ζωής και τέλειος σε σοφία, δικαιοσύνη, αγάπη και δύναμι. Το γεγονός ότι η Γραφή απευθύνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στη λογική μας, στην αίσθησι δικαιοσύνης και στις ευγενέστερες φιλοδοξίες μας, αποτελεί έναν άλλον ακόμη λόγο, τον έκτο, για να τη πιστεύωμε.

Ο χώρος της παρούσης στήλης μας επιτρέπει να αναφέρωμε μόνον μία ακόμη αιτία από τις πολλές άλλες, που μπορεί να προβληθούν για να πιστεύωμε στη Γραφή, δηλαδή, το υψηλό της επίπεδο και η δύναμίς της για δικαιοσύνη. Όπου κι αν θελήσωμε να κυττάξωμε χωρίς τη Γραφή οι άνθρωποι ασχολούνται σε «ανιμισμόν» (ψυχοκρατίαν), στη λατρεία του ηλίου, των ζώων, του φύλου, των προγόνων, ή έχουν τους μυθολογικούς των θεούς, κανείς από τους οποίους δεν αποτελεί δύναμι για δικαιοσύνη. Η ειδωλολατρική θρησκεία υπήρξε η μάστιγα των Κινέζων, των Ιαπώνων, των Ινδών και των ιθαγενών Αφρικανών. Μολονότι οι Δυτικές χώρες δεν έχουν ακολουθήσει πιστά τη Γραφή, εν τούτοις, μέχρι του βαθμού που υιοθέτησαν τις αρχές που περιέχει, εσημείωσαν υπεροχή στη νομική τους επιστήμη, στην ηθικότητά τους και στην ελευθερία τους.

Η Γραφή έθεσε το Ισραηλιτικό έθνος πολύ υψηλότερα από τους συγχρόνους του κατά τον καιρό της αρχαιότητος, έπραξε το ίδιο για τους πρώτους Χριστιανούς και πράττει το αυτό για τους Χριστιανούς σήμερον. Οι Γραφικές αρχές λειτουργούν​—γεγονός που αποτελεί πολύ πρακτικώτερο λόγο για να πιστεύωμε στη Γραφή! Και με το να τις ακολουθούμε παρέχομε απόδειξι, όχι μόνο για το γιατί και τι πιστεύομε, αλλά και πώς.

Στενή η Πύλη Προς τη Ζωή

Γιατί ο Υιός του Θεού είπε: «Ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν»; Σεις πώς μπορείτε να την βρήτε;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ εχάραξε το δρόμο για την αιώνια ζωή. Ο Υιός του Θεού διεκήρυξε: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»​—Ματθ. 7:13, 14.

Είναι εκπληκτικό το πόσο συχνά η δήλωσις αυτή του Υιού του Θεού παραβλέπεται από ανθρώπους που αξιούν ότι είναι Χριστιανοί και πόσοι κόποι έχουν καταβληθή για να αλλοιώσουν την έννοιά της. Η έννοιά της, όμως, ίσταται ως προειδοποίησις σήμερα για όλους, όσοι θα ήθελαν να κερδίσουν αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, εφόσον ελαλήθη από Εκείνον που μπορούσε να πη: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή.»​—Ιωάν. 14:6.

Γατί συμβαίνει το ότι «ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες» τη στενή πύλη προς τη ζωή; Το εξηγούν τρεις λόγοι: (1) Απαιτείται επιμελής προσπάθεια για να τη βρη κανείς (2) Ο «Χριστιανικός κόσμος», παρά τις πολλές του θρησκείες, δεν εισήλθε δια της στενής πύλης, και (3) η στενή πύλη οδηγεί στο δρόμο της Αγιότητος.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΚΕΨΙΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΕΣ

Αλλά γιατί χρειάζεται επιμελής προσπάθεια για να εισέλθη κανείς δια της στενής πύλης; Επειδή όλοι έχουν γεννηθή στην ευρύχωρο ‘οδό την φέρουσαν εις την απώλειαν’. Φυσικώς, είμεθα ταξιδιώται της ευρείας λεωφόρου που οδηγεί στην απώλεια, καθώς εξήγησε ο Παύλος, ο απόστολος του Ιησού Χριστού, όταν έγραφε στους Εφεσίους Χριστιανούς: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν· εις τας οποίας περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου . . . Μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών· και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί.»​—Εφεσ. 2:1-3.

Σημειώστε ότι ο απόστολος λέγει «ημείς πάντες», προτού εισέλθωμε δια της στενής πύλης, φυσικώς ακολουθούσαμε το δρόμο εκείνο που δεν ήταν σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Πλήθη ανθρώπων προχωρούν επί της ευρείας και ανέτου λεωφόρου με λίγη προσπάθεια, ακόμη κι όταν σπαταλούν το χρόνο τους στην επιδίωξι απολαύσεων ή στον ύπνο. Ώστε θα πρέπει κάτι να κάμωμε για να βγούμε από τον ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί στην απώλεια. Αν θέλωμε να εγκαταλείψωμε το δρόμο στον οποίον ήδη βρισκόμαστε, αυτό βεβαίως θ’ απαιτήση σκέψι και προσπάθεια.

Τα περισσότερα από τα άτομα που βαδίζουν επί της ευρείας οδού λίγο απασχολούνται ως προς το ποιος είναι ο δρόμος, στον οποίον βρίσκονται, αλλά υπάρχουν μόνον δύο δρόμοι: Ο ένας προς ζωή και ο άλλος προς απώλειαν. Αφού η ευρεία οδός είναι «του συρμού» και είναι γεμάτη από τους ευγενείς, τους πλουσίους, τους σοφούς από την άποψι της κοσμικής σοφίας, οι ταξιδιώται του ευρυχώρου αυτού δρόμου λίγο υποψιάζονται ή καθόλου για το πού αυτός οδηγεί· συχνά δε εξοργίζονται πάρα πολύ μ’ εκείνους που τους προειδοποιούν ως προς το τέρμα του.

Απαιτείται προσπάθεια, αν κανείς πρόκειται να εγκαταλείψη την ‘ευρύχωρον οδόν,’ επειδή για να βρη τη στενή πύλη που οδηγεί στη ζωή χρειάζεται έρευνα. Η στενή πύλη είναι κάπως αφανής. Διαφημίζεται η στενή πύλη; Όχι απ’ αυτόν τον κόσμο! Τα περιοδικά του και οι εφημερίδες ασχολούνται με τον ιδιοτελή δρόμο επιδιώξεως ηδονών, διαφημίζοντας τις διασκεδάσεις και τη δημοτικότητα της ευρείας οδού. Η στενή πύλη, λοιπόν, δεν είναι μια φωταγωγημένη πύλη, με λαμπρό φωτισμό και πολύχρωμες από νέον επιγραφές, όπως συμβαίνει με τα απόμερα μέρη διασκεδάσεων και κέντρα ψυχαγωγίας του κόσμου τούτου. Η έρευνα απαιτεί προσπάθεια, πραγματική προσπάθεια. Ο Υιός του Θεού διεκήρυξε: «Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης· διότι πολλοί, σας λέγω, θέλουσι ζητήσει να εισέλθωσι, και δεν θέλουσι δυνηθή.»​—Λουκ. 13:24.

Ο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΧΩΡΗ ΟΔΟ

Με το να ενωθή ένα άτομο με μία από τις δημοφιλείς θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» θα μπορούσε εύκολα να πιστέψη ότι εισήλθε δια της στενής πύλης και ότι βρίσκεται στην οδό της ζωής. Αλλά ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει εισέλθει δια της στενής πύλης; Έχουν ακολουθήσει οι δημοφιλείς θρησκείες του προσεκτικά την οδόν, όπως αυτή εχαράχθη από τον Ιησού Χριστό; Έχουν προειδοποιήσει πραγματικά οι κοσμικές θρησκείες του τους ανθρώπους για την ευρύχωρη οδό και τους ωδήγησε προς τη στενή πύλη; Ή οι εκκλησίες οι ίδιες έγιναν μέρος του κόσμου τούτου, παρά τη δήλωσι του Ιησού, στο Ιωάννης 15:19, προς τους αληθινούς του ακολούθους: «Δεν είσθε εκ του κόσμου»;

Στο βιβλίο Το Νέο Σχήμα της Αμερικανικής Θρησκείας, ο Μάρτιν Ε. Μάρτυ καταδεικνύει τον εύκολο δρόμο που έχουν πάρει οι εκκλησίες: «Με τη διάβρωσι της λεπτολογίας και την αμαύρωσι της γραμμής μεταξύ της εκκλησίας και του κόσμου, η φράσις ‘Λαός του Θεού’ κατήντησε να είναι μία σχετικώς άνευ σημασίας έννοια. Ο καθένας ανήκει με ελάχιστες υποχρεώσεις και με ελάχιστη δαπάνη. Εκκλησίες που αποβλέπουν στην επιτυχία καθιστούν ευτελώς σαφές στις εκζητήσεις που κάνουν για οπαδούς ότι η εισδοχή στην εκκλησία γίνεται δια χειραψίας με τον Πάστορα που μειδιά . . . Από λίγους ζητείται να λάβουν το σχήμα του υπηρέτου, αλλά από όλους ζητείται να πάρουν μια δεσμίδα φακέλλων για χρηματικές εισφορές. Κανείς δεν είναι θρησκευτικός επειδή όλοι είναι ‘θρησκευτικοί’.»

Λίγη έκπληξι προκαλεί το ότι ο κληρικός Τζων Ο. Μέλλον, διάκονος της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας, στην πόλι της Νέας Υόρκης, προσφάτως εδήλωσε: «Κάποιος είπε ότι η εκκλησία είναι η μόνη οργάνωσις στον κόσμο που έχει λιγώτερες εισαγωγικές απαιτήσεις απ’ ό,τι χρειάζεται για να μπη κανείς στο λεωφορείο.» Ουόρστερ (Μασσαχουσέττης) Ήβνινγκ Γκαζέτ, 9 Ιανουαρίου 1959.

Οι όμοιες με είσοδο λεωφορείου απαιτήσεις των δημοφιλών θρησκειών του κόσμου τονίζουν το γεγονός ότι εκείνοι που εισέρχονται σ’ αυτή την οδό δεν είναι εκείνοι για τους οποίους ο Ιησούς είπε: «Ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» Πολλοί από τις πολυάριθμες μάζες που βρίσκονται επί της ευρείας λεωφόρου που ‘φέρει εις την απώλειαν’ αξιούν ότι βρίσκονται επί της οδού ήτις ‘φέρει εις την ζωήν’, αλλά αστοχούν να πράξουν το θέλημα του Πατρός τού εν ουρανοίς. (Ματθ. 7:21-23) Ο «Χριστιανικός κόσμος», αντί ν’ αποτελή βοήθεια στην ανεύρεσι της στενής πύλης, έχει μεγίστη δυσκολία στο να καθορίση και το πού βρίσκεται ακόμη.

ΟΔΟΣ ΑΓΙΑ

Η πύλη προς ζωήν είναι στενή και είναι λίγοι αυτοί που την βρίσκουν, επειδή όσοι εισέρχονται από την πύλη αυτή πρέπει να διανύσουν τη λεωφόρο της αγιότητος. Δεν μπορεί να εισέλθη από τη στενή πύλη και να παραμείνη στην τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στη ζωή εκείνος, ο οποίος δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες της αγιότητος που έχουν τεθή από τον Θεό. Μιλώντας για την ‘Αγία Οδό’ ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος, και οδός, και θέλει ονομασθή, Οδός Αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής, αλλά θέλει είσθαι δι’ αυτούς· ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι. Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί.»​—Ησ. 35:8, 9.

Δεν είναι παράδοξο ότι είναι μια στενή πύλη! Οι ανίερες πράξεις που ανήκουν στον κόσμο αυτόν δεν επιτρέπονται στο δρόμο της ζωής, συνήθειες όπως «πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι.» (Γαλ. 5:19-21) Όλοι όσοι εισέρχονται από τη στενή πύλη πρέπει να υπακούσουν στην αποστολική εντολή: «Ως τέκνα υπακοής, μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών· αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον “Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος”.»​—1 Πέτρ. 1:14-16.

Διαγωγή αγία απαιτείται στο δρόμο της ζωής, επειδή ο Ιεχωβά είναι άγιος και απαιτεί από τους εκζητητάς της ζωής να τον μιμούνται στην αγιότητά του. Με το να είναι ο Πρωτουργός της ‘Αγίας Οδού’ δεν επιτρέπει στους ακαθάρτους να πορεύωνται επί της ευλογημένης αυτής λεωφόρου. Άτομα φαύλης διαθέσεως που έχουν ζωώδη και κτηνώδη χαρακτηριστικά δεν θέλουν περάσει δι’ αυτής. Πρέπει να καθαρισθούν προτού δυνηθούν να οδεύσουν επ’ αυτής. Οι ανήθικες πράξεις αυτού του κόσμου δεν δύνανται να συνεχισθούν από αυτούς που πορεύονται στην αγία οδό της ζωής.

Ο άγιος Θεός Ιεχωβά και το άγιον θέλημά του πρέπει να λάβουν την πρώτη θέσι στη ζωή εκείνων που εισέρχονται δια της στενής πύλης. Μάλιστα, το άγιον θέλημα του Θεού πρέπει να οδηγή όλους εκείνους όσοι περιπατούν στη μεγάλη λεωφόρο που ονομάζεται «Οδός Αγία», την οδό που οδηγεί σε αιώνια ζωή. Πόσο είναι σαφές ότι ο κόσμος αυτός δεν περιπατεί σ’ αυτή την αγία οδό! Ο ίδιος ο «Χριστιανικός κόσμος» υπήρξε υπεύθυνος για τους δύο πιο αιματηρούς πολέμους σε ολόκληρη την ιστορία! Εξηγώντας πώς οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν ακολούθησαν την ‘Αγία Οδό’, ο Στάνλεϋ Ι. Ρόουλαντ γράφει στο βιβλίο του Χώρα εις Αναζήτησιν του Θεού:

«Ο Θεός δυνατόν ακόμη να λατρεύεται, αλλά δεν είναι πια ο Θεός του Μωυσή, του Ιερεμία και του Χριστού. Με πανουργία μετετράπη σε θεό που πάντα είναι στο ‘πλευρό μας’, συνήγορος του έθνους και ‘του τρόπου της ζωής μας’ αντί να είναι ο Κριτής της. Οι ακόλουθοι του θεού συνηγόρου πιστεύουν ότι το έθνος τους έχει πάντοτε δίκαιο ή πιστεύουν στο ‘η πατρίδα μου, δικαία η άδικη’.

»Αφού άπαξ ο λαός πιστεύση αυτό, τότε τα πάντα δικαιολογούνται εν τω ονόματι του έθνους. Το λογικό αποτέλεσμα υπήρξε η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, το Μπούχενβαλντ, η σφαγή καθενός που θα μπορούσε να εξασθενίση το έθνος επειδή δεν ανήκε στην ορθή πλευρά ή δεν είχε τις ορθές σκέψεις. Ο δι’ αερίων θάνατος των Ιουδαίων εδικαιολογήθη εν τω ονόματι της εθνικής ασφαλείας και πολιτικής. Δεν υπήρχε κρίνων Θεός, κανένας εξωτερικός κανών ηθικής, που θα ηνάγκαζε σε υπακοή μεγαλύτερη από την υπακοή προς το έθνος . . . .

»Όταν η θρησκεία καταντά στήριγμα του συστήματος ή του έθνους, δυνατόν να γίνη εκείνο που την αποκαλεί ο κομμουνισμός​—‘το όπιον του λαού’, που παρηγορεί αλλά δεν προκαλεί βελτίωσι. Η δραστική τρομοκρατία του Στάλιν προεσκιάσθη από την ασταθή τυραννία των Τσάρων. Καμμιά προληπτική κρίσις δεν εμνημονεύθη, καμμιά κοινωνική αφύπνισις δεν υπεκινήθη από τις εκκλησίες μέσω αιώνων Δυτικής διαφωτίσεως . . . Η έγερσις του εθνικοσοσιαλισμού και του ολοκληρωτικού κομμουνισμού εξέθεσαν την αληθινή υπακοή του λαού . . . Έλαβαν χώραν διαμαρτυρίες . . . αλλ’ ο λαός συνεβάδισε, έστω κι αν αυτό εσήμαινε την υποταγή του. Αλλά δεν είχαν άλλο θεό, δεν κατείχαν υψηλότερη ηθική, που να τους επρόσταζε την υπακοή τους μέχρι θανάτου. Δεν είχαν διέξοδο. Αν έχωμε διέξοδο εμείς στην Αμερική σήμερα, είναι ζήτημα.»

Ο κόσμος αυτός δεν βρίσκεται στην ‘Αγία Οδό’ και κανείς δεν δύναται να διανύση την οδό της ζωής εκτός ‘αν καταστή άγιος σε όλη του τη διαγωγή’. Για να το πράξουν αυτό, οι άνθρωποι πρέπει να αφιερώσουν τη ζωή τους στον άγιο Θεό Ιεχωβά, θέτοντας το θέλημά του πάνω από το δικό τους και πάνω από το θέλημα άλλων ανθρώπων, όταν το θέλημα αυτό συγκρούεται με το θέλημα του Θεού. Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Ο Ιησούς είπε: «Όστις θέλει να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.»​—Πράξ. 5:29· Μάρκ. 8:34.

Έτσι, η στενή πύλη που οδηγεί στην ‘Αγία Οδό’ δεν είναι μια οδός που προσκαλεί άτομα ανεξαρτήτου νοοτροπίας, αυτούς που θέλουν να πράττουν το δικό τους θέλημα. Επειδή κυβερνώνται από ανθρώπινη σοφία μάλλον παρά από θεία σοφία, τα άτομα αυτά είναι μωρά στα όμματα του Θεού, και «οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι» σ’ αυτή την ‘αγία οδό’. Δεν προσκαλεί εκείνους που θέλουν να πράττουν τις επιθυμίες της σαρκός. Αλλά μερικοί μπορεί να προσπαθήσουν να βρεθούν στην ‘Αγία Οδό’, ακριβώς για το σκοπό της ασεβούς διαγωγής, όπως η Γραφή προείπε: «Εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν.» (Ιούδ. 4) Άνθρωποι, οι οποίοι λαμβάνουν μια εμφάνισι αγιότητος για απωτέρους λόγους δεν εξαπατούν τους φρουρούς της ‘Αγίας Οδού’ διότι είναι άγγελοι· και όπως είπε ο Ιησούς: «Θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα, και τους πράττοντας την ανομίαν· και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός.»​—Ματθ. 13:41, 42.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗ ΣΤΕΝΗ ΠΥΛΗ

Αν και ο κόσμος δεν φωτίζει τη στενή πύλη, εν τούτοις η πύλη αυτή τυγχάνει διαφημίσεως, ώστε αυτοί που εκζητούν τη ζωή να μπορέσουν να βρουν την ‘οδόν την φέρουσαν εις την ζωήν’. Το περιοδικό αυτό, που ευρέως κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο από την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελεί βοήθεια για την ανεύρεσι της στενής πύλης. Γραφικά βοηθήματα μελέτης όπως το περιοδικό Η Σκοπιά και το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, βοηθούν χιλιάδες άτομα να βρουν τη στενή πύλη. Για να βοηθήσουν ακόμη περισσότερο τους εκζητητάς της ζωής, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δαπανούν εκατομμύρια ωρών κάθε χρόνο στην παροχή δωρεάν Γραφικής κατ’ οίκον διδασκαλίας.

Έτσι, υπάρχει μια οργάνωσις λαού σήμερα που διαφημίζει τη στενή πύλη, βοηθώντας ανθρώπους όλων των φυλών, εθνικοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων για να βρουν τη στενή πύλη της ζωής. Η οργάνωσις διανύει την ‘Αγία Οδό’ και βοηθεί όλους όσοι εισέρχονται δια της στενής πύλης να παραμείνουν επ’ αυτής. Η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απαιτεί, όπως όλοι εκείνοι, που συναναστρέφονται μ’ αυτή την οργάνωσι των Χριστιανών μαρτύρων, συμμορφώνωνται με τους κανόνες της αγιότητος που έθεσε ο Θεός. Όλοι, όσοι τελικά θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή επί της γης κάτω από τη Βασιλεία του Θεού, πρέπει να βαδίσουν την αγία οδό. Αφού «ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής», εκείνοι που ασκούν την αμαρτία αποκόπτονται. Σ’ όλους, όμως, εκείνους που ειλικρινά επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό, παρέχεται κάθε είδος βοηθείας, ώστε να μπορέσουν να συμμορφωθούν με την αγία διαγωγή, που απαιτείται από τον Θεό και να μπορέσουν να σταθούν στην οδό που φέρει εις την ζωήν.

Επωφεληθήτε από τα βοηθήματα που παρέχονται για να προσδιορίσετε τη στενή πύλη προς τη ζωή και να ακολουθήσετε την οδό που συγκριτικά λίγοι από τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης βρίσκουν. Θα απαιτήση χρόνο και προσπάθεια, αλλά η ευλογία τού να βαδίζετε στην ‘Αγία Οδό’ και η άφιξις στον προορισμό αξίζουν, μάλιστα, αξίζουν και τις πιο εντατικές προσπάθειες. «Αγωνίζεσθε», είπε ο Ιησούς, «ίνα εισέλθητε δια της στενής πύλης.»

Πρώην Ινδουιστής από την Κεϋλάνη Διακονεί την Αλήθεια

Ένας άλλοτε Ινδουιστής, ο οποίος τώρα είναι ειδικός σκαπανεύς εκθέτει την πείρα του: «Ενώ εκήρυττα σ’ ένα Ινδουιστικό σπίτι, μου ετέθη μια ερώτησις από τον οικοδεσπότη για το ζήτημα της μετά θάνατον ζωής. Ο οικοδεσπότης επίστευε βαθιά στην Ινδουιστική θεωρία της εκ νέου γεννήσεως της ψυχής. Τότε εξήγησα τη Γραφική διδασκαλία περί αναστάσεως, η δε απάντησίς του ήταν ότι ήταν φαντασιώδες το να νομίζη κανείς ότι ένας νεκρός θα μπορούσε ποτέ να ξαναζήση εν σαρκί. Ωστόσο, εξεπλάγη μαθαίνοντας για πρώτη φορά ότι υπήρχε τέτοιο πράγμα όπως η ανάστασις σε επίγεια ζωή με το ίδιο πρότυπο ζωής ή προσωπικότητα που κατείχε ένας προηγουμένως. Επειδή υπήρξα κι εγώ ο ίδιος ένας Ινδουιστής στο παρελθόν, λογικά του απέδειξα πόσο αβάσιμη είναι η θεωρία περί αθανασίας της ψυχής και εκ νέου γεννήσεώς της. Σε όλη τη διάρκεια της συνομιλίας, ένας ιθαγενής Ινδουιστής γιατρός, ο οποίος είχε επισκεφθή τον οικοδεσπότη, άκουε προσεκτικά. Με προσεκάλεσε να τον επισκεφθώ στο σπίτι του. Το έπραξα, και μπόρεσα εκεί ν’ αρχίσω μια οικιακή Γραφική μελέτη αμέσως μ’ αυτόν τον ιθαγενή γιατρό. Μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, η νεαρή του θυγατέρα, που ήταν φοιτήτρια, σαφώς ανεγνώρισε την ανωτερότητα της αληθείας από τις συγκεχυμένες Ινδουιστικές δοξασίες. Τώρα έχει γίνει τακτική ευαγγελιζομένη στη νέα τοπική εκκλησία. Ήδη έχει κάμει τα βήματα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος, και τώρα απολαμβάνει τον δεύτερο μήνα έργου σκαπανέως διακοπών.»​—Από το 1961 Yearbook of Jehovahs Witnesses.

Οι Δέκα Εντολές​—Εκ Θεού, Όχι εξ Ανθρώπων

ΟΙ ΔΕΚΑ Εντολές αποτελούν χωρίς αμφιβολία το περισσότερο γνωστό τμήμα των Γραφών. Οι Ιουδαίοι, Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι είναι εξοικειωμένοι μ’ αυτές. Η δικαιοσύνη και η σοφία που εκδηλώνουν μαρτυρούν ότι είναι υπερανθρωπίνης προελεύσεως. Εύγλωττα προσθέτουν τη μαρτυρία τους ότι η Γραφή αποτελεί Θεία Αποκάλυψι.

«Η συντομία, η περιεκτικότης, η δύναμις . . . των Δέκα Εντολών τις έχει κάμει να εξέχουν απ’ όλες τις άλλες διδασκαλίες.»¹ «Κανένα άλλο θρησκευτικό κείμενο δεν έχει εξασκήσει ποτέ μεγαλύτερη επιρροή επί της ηθικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, από τον Δεκάλογο.»² «Οι εντολές . . . αυτές καθ’ εαυτές απευθύνονται σε μας σαν να έρχωνται από υπεράθρωπη θεία πηγή, και κανείς συνειδητός ή λογικός άνθρωπος δεν μπόρεσε ακόμη να βρη σ’ αυτές ένα ελάττωμα. Απολύτως άψογες, αρνητικές σε όρια αλλά θετικές σε σημασία, ευκόλως στέκονται επί κεφαλής ολοκλήρου του ηθικού μας συστήματος και κανένα έθνος ή λαός δεν μπορεί να συνεχίση επί μακρόν μια ευτυχισμένη ύπαρξι αν ευρεθή σε ανοικτή ρήξι μ’ αυτές».³ «Το μέγιστον μέρος των αγγλικών και αμερικανικών νόμων μας μπορούν να περιορισθούν σε μερικές πολύ μεγαλειώδεις αρχές, που αποτελούν τα θεμέλια του συνόλου και οι οποίες εξηγγέλθησαν από τον Μωυσή.» Οι Δέκα Εντολές απεκλήθησαν, επίσης, ως «ο μεγαλύτερος σύντομος ηθικός κώδιξ που διετυπώθη ποτέ» και «το ιδεώδες πρότυπον όλων των νόμων»⁴.

Είναι ενδιαφέρον ότι η έκφρασις «Δέκα Εντολαί» δεν βρίσκεται στη Γραφή. Αντιθέτως, αυτή μιλεί γι’ αυτές ως «Δέκα Λόγους.» (Έξοδ. 34:28· Δευτ. 4:13· 10:4, Μετάφρασις Εβδομήκοντα) Κι έτσι προήλθε το όνομα «Δεκάλογος» που χρησιμοποιείται για τις δέκα εντολές. Πολύ κατάλληλα υπάρχουν δέκα, που είναι σύμβολο πληρότητος. Και από τις υπόλοιπες Γραφές μαθαίνομε ότι ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε αγγέλους για να τις διαβιβάση μέσω του Μωυσέως στους υιούς Ισραήλ και ότι ήταν ο ‘δάκτυλος του Θεού’, που έγραψε τις δέκα αυτές εντολές σε δύο λίθινες πλάκες.​—Πράξ. 7:53· Γαλ. 3:19· Έξοδ. 31:18.

Οι Δέκα Εντολές υπήρξαν ο στόχος των κριτικών της Γραφής επί πολλά έτη. Ο Τζ. Μπρέστεντ θα ήθελε να πιστεύωμε ότι «οι Αιγύπτιοι κατείχαν ένα πρότυπο ηθικών αρχών πολύ ανώτερο από το του Δεκαλόγου, πάνω από χίλια χρόνια προτού γραφή ο Δεκάλογος.»⁵ Εν τούτοις, το γεγονός παραμένει ότι οι Αιγύπτιοι «ουδέποτε μπόρεσαν ν’ αποκηρύξουν την λατρεία των ζώων ή να την καθαρίσουν από την αγροίκο μορφή της ή να παύσουν να σύρωνται ενώπιον των βασιλέων των ή να περιφρονούν τη φρίκη του θανάτου ή να νομίζουν ότι έχουν σχέσι στον τάφο με ευχαριστήσεις της σαρκός ή ν’ απορρίψουν την μαγεία.» Και όλα αυτά εξακολούθησαν μέχρι και του τελευταίου αιώνος προ της κοινής μας χρονολογίας.⁶

Ιδιαίτερα από τον Ιανουάριο του 1902, όταν οι Γάλλοι αρχαιολόγοι συνεπλήρωσαν την ανακάλυψι του κώδικος του Χαμμουραμπί, κριτικοί της Γραφής προσπάθησαν να μειώσουν τον Δεκάλογο με την αξίωσι ότι οι Ισραηλίται τον εδανείσθησαν απ’ αυτόν τον αρχαιότερον Κώδικα, που αποτελείται από τριακοσίους περίπου νόμους και που καλύπτει πράγματι κάθε φάσι της ανθρωπίνης προσπαθείας. Αλλά το πράγμα δεν έχει έτσι. Ακόμη και αν είχε προηγηθή του Δεκαλόγου επί 150 έως 250 έτη, δεν υπάρχει βάσις για συμπέρασμα ότι ο Δεκάλογος εδανείσθη από τον Κώδικα του Χαμμουραμπί.⁷ Η έμφασις του Δεκαλόγου είναι στο θρησκευτικό μέρος ενώ του Κώδικος είναι στο κοσμικό. Ένας εξέχων αρχαιολόγος λέγει τα εξής: «Μία σύγκρισις του Κώδικος του Χαμμουραμπί ως συνόλου και των νόμων της Πεντατεύχου ως συνόλου, ενώ αποκαλύπτει ωρισμένες ομοιότητες, πείθει τον σπουδαστή ότι οι νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης δεν παρουσιάζουν κατά κάποιον ουσιώδη τρόπο εξάρτησι από τους Βαβυλωνιακούς νόμους. Όσες ομοιότητες υπάρχουν, φαίνεται σαφώς, ηγέρθησαν από μια ομοιότητα προηγουμένων και από μια γενική διανοητική άποψι· οι καταπληκτικές διαφορές δείχνουν ότι δεν υπήρξε άμεσος δανεισμός.»⁸

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Οι «Δέκα Λόγοι» διατυπώνονται σε οξεία, σύντομη γλώσσα, αποτελούμενοι, στο Εβραϊκό κείμενο, από 120 μόνον λέξεις.⁹ Αποκαλύπτουν σοφία και ηθική κατά πολύ υψηλότερες απ’ ό,τι θα μπορούσε να κατορθώση αβοήθητος ο πεπτωκώς άνθρωπος. Λογικά, ο Ιεχωβά Θεός τίθεται πρώτος. Και όμως αυτός είναι ο αντίθετος ακριβώς τρόπος από εκείνον, με τον οποίον θα τον είχαν γράψει οι σοφοί του κόσμου. Σπουδασταί Πανεπιστημίου, κατατάσσοντας τις Εντολές σε τάξι σπουδαιότητος, τοποθετούν το καθήκον του ανθρώπου προς άνθρωπον πρώτο.¹⁰ Αλλά η πρώτη είναι η πιο σπουδαία: «Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού.» Ο Ιεχωβά Θεός, ο μόνος που έβγαλε τους Ισραηλίτας έξω από την Αίγυπτο, απέδειξε ότι είναι ο Παντοδύναμος Θεός, ο Ύψιστος, ο Υπέρτατος Κυρίαρχος. Κατά συνέπειαν δεν θα ήταν δυνατόν να έχη αντιπάλους. Η πρώτη εντολή περιελάμβανε το αξίωμά του, την μοναδική του θέσι.​—Έξοδ. 20:3.

Η δευτέρα εντολή απηγόρευε την ειδωλολατρία· περιελάμβανε το πρόσωπον του Ιεχωβά, την οντότητά του· το να κάνη κανείς είδωλο ή αναπαράστασι του Ιεχωβά θα ήταν ύβρις προς τη δόξα της Προσωπικότητός του: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα είναι εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος [απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν], ανταποδίδων τας αμαρτίας των γονέων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· και κάμνω έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με, και φυλαττόντων τα προστάγματά μου.»​—Έξοδ. 20:4-6, ΜΝΚ.

Εν όψει της λατρείας πλασμάτων στην Αίγυπτο και της ευρύτατα διαδεδομένης ειδωλολατρίας στη Χαναάν, ο νόμος αυτός ήταν πάρα πολύ ζωτικός. Ο άνθρωπος έχει την τάσι να κατασκευάζη αναπαραστάσεις για να τον βοηθούν στη λατρεία, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν τη λατρεία οι αναπαραστάσεις μάλλον παρά ο Θεός. Η θεία σοφία προείδε αυτή την τάσι. Είναι ενδιαφέρον το ότι οι αρχαιολόγοι δεν βρήκαν ποτέ καμμιά αναπαράστασι του Ιεχωβά στις ανασκαφές τους. Όταν οι Ισραηλίται έπεσαν από την αληθινή λατρεία, έκαμαν είδωλα ειδωλολατρικών θεοτήτων και τα ελάπρευαν.¹¹​—Δευτ. 4:15-20.

Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλεφθή το θετικό στοιχείο της δευτέρας εντολής: Η χρηστότης του Ιεχωβά είναι προς εκείνους που τον αγαπούν και υπακούουν στις εντολές του. Το να έλθουν οι συνέπειες των αμαρτιών των πατέρων επί των απογόνων των δεν αποτελεί αδικία καθόλου, αλλά λειτουργία απλώς των αδυσωπήτων νόμων της ανταποδόσεως και κληρονομικότητος. Ούτε ο Ιεχωβά είναι «ζηλότυπος» Θεός όπως είναι οι άνθρωποι ζηλότυποι, λόγω ιδιοτελείας και αδυναμίας. Όχι, απαιτεί την «αποκλειστικήν αφοσίωσιν» των πλασμάτων του, επειδή το να του την αποδίδουν αποτελεί προστασία των πλασμάτων του. Αν αστοχούσε να την απαιτήση, αυτό θα ήταν απάρνησις του εαυτού του, ως επίσης εκδήλωσις αδιαφορίας για την ευημερία των πλασμάτων του.

Η τρίτη εντολή λέγει: «Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.» (Έξοδ. 20:7, ΜΝΚ) Αναμφιβόλως, ο πρώτιστος σκοπός της εντολής αυτής ήταν να απαγορεύση να χρησιμοποιήται το όνομα του Ιεχωβά με ασεβή, ανίερο ή βλάσφημο τρόπο. Μερικοί που αστοχούν να προσέξουν την περίβλεπτη θέσι, που ο Ιεχωβά δίνει στο όνομά του δια μέσου όλου του λόγου του, ερωτούν γιατί αυτή να είναι μια από τις δέκα εντολές. Κατ’ επέκτασιν η εντολή αυτή θα επέσυρε την προσοχή εναντίον της αποδόσεως προς τον Ιεχωβά υπηρεσίας χειλέων, με το να αξιούν ότι κάποιος είναι εκ του λαού του Ιεχωβά και όμως να μη ζη σύμφωνα με ό,τι απαιτείται απ’ αυτόν. Όταν το έθνος Ισραήλ απεστάτησε, στην πραγματικότητα ελάμβαναν το όνομα του Ιεχωβά εις μάτην.​—Ησ. 43:10.

Χωρίς παράλληλο σε οποιονδήποτε άλλον αρχαίο κώδικα νόμων είναι η τετάρτη εντολή: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, δια να αγιάζης αυτήν· έξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Ιεχωβά του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλος σου, μήτε η δούλη σου, μήτε το κτήνος σου, μήτε ο ξένος σου, ο εντός των πυλών σου· διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Ιεχωβά τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε· δια τούτο ευλόγησε Ιεχωβά την ημέραν του σαββάτου, και ηγίασεν αυτήν.»​—Έξοδ. 20:8-11, ΜΝΚ.

Ο νόμος αυτός, ενώ υπενθύμιζε στους Ισραηλίτας την καταλληλότητα της εργασίας, ενεργούσε κυρίως ως προληπτικόν μέτρον στο να γίνουν υλισταί. Απεριόριστη μέσα σ’ αυτόν τον νόμο ήταν η αγάπη του Θεού, η υγιής, κατάλληλη αγάπη προς τον εαυτό μας και η αγάπη προς τον πλησίον. Η εβδόμη ημέρα ανήκε στον Θεό· με το να μην εργάζωνται, και αυτό ήταν η απόδειξις, επλήρωναν την οφειλή τους προς τον Ιεχωβά για κάθε τι που μπορούσαν να προμηθευθούν εργαζόμενοι κατά τις έξη ημέρες. Μ’ ένα απτό τρόπο, ανεγνώριζαν έτσι τον Δημιουργό τους, και όχι μόνον με το να μην εργάζωνται αλλ’ επίσης με το να τον λατρεύουν κατά την ημέρα εκείνη: «Εάν αποστρέψης τον πόδα σου από του σαββάτου, από του να κάμνης τα θελήματά σου εν τη αγία μου ημέρα, και ονομάζης το σάββατον τρυφήν, αγίαν ημέραν του Ιεχωβά, έντιμον, και τιμάς αυτό, μη ακολουθών τας οδούς σου, μηδέ ευρίσκων εν αυτώ το θέλημά σου, μηδέ λαλών τους λόγους σου,» τότε ο Ιεχωβά Θεός θα σε ευλογήση.​—Ησ. 58:13, ΜΝΚ.

Επί πλέον, ο νόμος αυτός απέβλεπε στην ευημερία όλων των ζώντων πλασμάτων του Ισραήλ. Δεν μπορούσε κανείς να προχωρή ακατάπαυστα, αλλά έπρεπε να αναπαύεται μια ημέρα σε κάθε επτά· επίσης, η οικογένεια, ο δούλος και ο ξένος· ούτε παρεβλέποντο και τα υποζύγια κτήνη. Ο καθένας και όλοι έπρεπε να έχουν μια παύσι από την κουραστική, επίμοχθη και κοπιώδη εργασία μία ημέρα στις επτά. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι εχλεύαζαν την απώλεια χρόνου με την ανάπαυσι κάθε εβδόμης ημέρας· οι άθεοι Γάλλοι επαναστάται προσπάθησαν να εισαγάγουν το δεκαδικό σύστημα, μια ημέρα αναπαύσεως κάθε δέκα ημέρες, αλλ’ αυτό απέτυχε. Η αξία της αναπαύσεως την εβδόμη ημέρα εκτιμάται σήμερα από όλους, αν και λίγοι μόνον την χρησιμοποιούν για να τιμήσουν τον Θεό.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η πρώτη εντολή περιελάμβανε τη θέσι και το αξίωμα του Ιεχωβά Θεού, η δευτέρα την Οντότητά του ή Προσωπικότητά του, η τρίτη το όνομά του, η τετάρτη τα δικαιώματά του και όσα του ανήκαν. Αυτές οι τέσσερες γενικά καταγράφονται ως σχετιζόμενες με τον Θεό και οι υπόλοιπες έξη ως σχετιζόμενες με τον άνθρωπο, τις ανθρώπινες σχέσεις. Η πέμπτη εντολή, εν τούτοις, δύναται να λεχθή ότι περιελάμβανε και τα δύο, κατά το ότι οι γονείς εχρησίμευαν ως αντιπρόσωποι του Θεού, αποδίδοντας δ’ ένας τιμή και υπακοή σ’ αυτούς, θα εκτιμούσε τον Ιεχωβά και θα υπήκουε σ’ αυτόν. Η εντολή απαιτούσε: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, δια να γείνης μακροχρόνιος επί της γης, την οποίαν σοι δίδει Ιεχωβά ο Θεός σου.» (Έξοδ. 20:12, ΜΝΚ) Η εντολή αυτή, η μόνη που περιλαμβάνει υπόσχεσι, έφθανε στη ρίζα των ζητημάτων, εμποδίζοντας έτσι τη νεανική εγκληματικότητα. Το συμπέρασμα, βεβαίως, είναι ότι οι γονείς οι ίδιοι, υπήκουαν στον νόμο του Θεού. Άλλα μέρη του νόμου του Μωυσέως έδειχναν ότι ο νόμος αυτός είχε κυρώσεις, δόντια, όπως θα μπορούσε κανείς να πη. Κατάφωροι παραβάται του νόμου ελιθοβολούντο μέχρι θανάτου. (Δευτ. 21:18-21) Τέκνα που τιμούσαν και εσέβοντο τους γονείς των θα έκλιναν στο να σέβωνται όλους τους πρεσβυτέρους των και ως εκ τούτου να ακολουθούν την πορεία εκείνη που θα απεδεικνύετο ως η πιο υγιής γι’ αυτά.

Ερχόμενοι στις επόμενες πέντε εντολές, βρίσκομε ότι στην εβραϊκή διατυπώνονται πολύ απότομα, όπως, επί παραδείγματι, «Μη φονεύσης.» Μόνο σχετικά με το σημείο αυτό μπορεί να γίνη κάποια σύγκρισις μεταξύ του Δεκαλόγου και των κωδίκων άλλων λαών. Αλλ’ αυτό δεν θα απεδεικνύετο κάτι το εκπληκτικόν. Ακόμη και ο Κάιν ανεγνώρισε ότι για το φόνο του αδελφού του Άβελ ήταν άξιος θανάτου. Έτσι, στο Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών, που εγράφη αιώνες προ του Δεκαλόγου, διαβάζομε ότι γίνεται από κάποιον επίκλησις των αρετών ενός που δεν είχε φονεύσει, ούτε κλέψει, ούτε διαπράξει μοιχεία ούτε ψευδομαρτυρήσει.¹²

Η θέσις των τελευταίων αυτών πέντε εντολών ενέχει μεγαλύτερη σημασία, διότι ακολουθούν μια σειρά από μεγαλύτερη βλάβη προς τη μικρότερη κατά του πλησίον. Έτσι, η έκτη εντολή απαγορεύει την αφαίρεσι της ζωής του πλησίον· η εβδόμη, της συζύγου του· η ογδόη, της περιουσίας του. Μεταβαίνοντας από έργα σε λόγους, η ενάτη απαγορεύει να ομιλή κανείς ψευδώς κατά του πλησίον του, η δε δεκάτη απαγορεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις εναντίον του. Ο τελευταίος αυτός νόμος είναι, επίσης, μοναδικός στις Δέκα Εντολές. Κανείς άνθρωπος ή σώμα νομοθετών δεν ωνειρεύθη ποτέ να θεσπίση νόμο κατά της παρανόμου επιθυμίας. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει τρόπος ανθρώπινος για να τον επιβάλη. Και όμως ο Ιεχωβά τον κατέστησε μέρος του Δεκαλόγου. Γιατί; Διότι μ’ αυτόν το νόμο έφθανε στην πηγή ή την αιτία παραβάσεως των άλλων εντολών, που περιελάμβαναν τον πλησίον, δηλαδή, στην ιδιοτέλεια. Και ενώ οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβάλουν τέτοιο νόμο, ο Ιεχωβά Θεός με το να τον δώση κατέστησε τον καθένα από τον λαό του πνευματικό ή ηθικό αστυφύλακα για τον εαυτό του, να το πούμε έτσι καθιστούσε τον καθένα υπεύθυνο στον Θεό ότι δεν θα επιθυμούσε κάτι που ανήκε στον πλησίον του.

Αφού οι Δέκα Εντολές, από την αρχή ως το τέλος, με τα όσα καθορίζουν, ως επίσης και με τη σειρά κατατάξεώς των, καθαρά δείχνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός μόνος μπορούσε να είναι ο Συγγραφεύς των, σημαίνει αυτό ότι οι Χριστιανοί παραμένουν ακόμη δεσμευμένοι σ’ αυτές; Όχι, δεν μπορεί να είναι το συμπέρασμα αυτό κατ’ ανάγκην. Ο Θεός δύναται τόσο να θεσπίζη όσο και να καταργή τους νόμους του. Ο Δεκάλογος, μαζί με 600 περίπου άλλους νόμους του Μωσαϊκού Κώδικος Νόμων, ως επίσης με τις κυρώσεις λιθοβολισμού, εκαρφώθη επί του ξύλου του μαρτυρίου του Ιησού από τον Ιεχωβά Θεό, απελευθερώνοντας έτσι τους Χριστιανούς από τον Δεκάλογο. Οι Χριστιανοί ‘δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν’. Και αντί του Δεκαλόγου οι Χριστιανοί έχουν το πνεύμα του Θεού και την αγάπη ως δυνάμεις για τη δικαιοσύνη. Οι βασικές αρχές των Δέκα Εντολών, όμως, δεν διεγράφησαν· θα εφαρμόζωνται πάντοτε. Ακριβώς το πώς εμφανίζονται οι αρχές αυτές στις εντολές του Θεού για τους Χριστιανούς θα αφήσωμε να μας το πη το περιοδικό αυτό σ’ ένα μελλοντικό άρθρο του.​—Ρωμ. 6:14· 13:8-10· Εφεσ. 2:14-16· Κολ. 2:16, 17.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας και Ηθικής.

2. Η Πεντάτευχος και οι Νόμοι, Εξοδος.

3. Μούουρ κατά Στρίκλινγκ (1899).

4. Ο Βιβλικός Νόμος υπό Κλαρκ.

5. Οι Αρχαίες Αναγραφές της Αιγύπτου​—Μπρίστεντ.

6. Το Βιβλίο των Βιβλίων: Μία Εισαγωγή​—Σ. Γκόλντμαν.

7. Αρχαιολογία και Βιβλική Ιστορία—Φρη.

8. Αρχαιολογία και η Βίβλος​—Μπάρτον.

9. Η Παγκόσμιος Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία.

10. Θεμέλια για Ανοικοδόμησι​—Ε. Τρούμπλουντ.

11. Εφημερίς Μελετών Εγγύς Ανατολής​—Τζ. Ε. Ράιτ.

12. Φως από το Αρχαίο Παρελθόν​—Φίνεγκαν.

Ευγνώμων Διότι Έμαθε Ανάγνωσι και Γραφή

Πόσο αποτελεσματικές αποδεικνύονται οι τάξεις υποβοηθήσεως αναλφαβήτων στο να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν, καταφαίνεται και από την επόμενη πείρα:

«Το πρόγραμμα εκμαθήσεως αναγνώσεως και γραφής που διεξήχθη στις εκκλησίες εβοήθησε εκατοντάδες άτομα να βελτιώσουν την αποδοτικότητά των στην υπηρεσία του αγρού. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνέβη στο Ρεσίφε, της Βραζιλίας, όπου ένας καλής θελήσεως άνθρωπος έλαβε μαρτυρία και την ανεγνώρισε ως την αλήθεια. Πήγε σε μια συνέλευσι κι άρχισε να παρακολουθή συναθροίσεις σε μια τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Όταν του εδόθη ένα αντίτυπο του περιοδικού για να παρακαλουθή τη μελέτη Σκοπιάς, ηναγκάσθη να ομολογήση, «Δεν μπορώ να διαβάσω.» Συνεστήθη αμέσως στον υπηρέτη αναγνώσεως και γραφής και ενεγράφη στην εβδομαδιαία σχολή που εγίνετο μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας. Στην αρχή έφερε αντιρρήσεις κι ενόμιζε ότι αυτό ήταν περιττό, διότι είχε ήδη φοιτήσει σε άλλες σχολές και δεν είχε μάθει τίποτα. Αλλά σε πέντε μήνες έμαθε να προφέρη, να διαβάζη και να γράφη. Γράφοντας με το ίδιο του το χέρι συνεχίζει: «Κατόπιν άρχισα ν’ απαντώ στις συναθροίσεις. Τι χαρά! Μπορούσα να διαβάσω! Σήμερα με μεγάλη ικανοποίησι διαβάζω Γραφικά εδάφια στην υπηρεσία του αγρού και μπορώ να τα εξηγήσω και τώρα έχω εγγραφή στη σχολή θεοκρατικής διακονίας και δίνω ομιλίες σπουδαστού.»​—Από το 1961 Yearbook of Jehovahs Witnesses.

«Χαιρετάτε Αλλήλους»

ΠΟΣΟ διαφορετική είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου από τον ψυχρό και χωρίς αγάπη παλαιό κόσμο! Κάθε κοσμικό άτομο κυττάζει τα συμφέροντά του και δεν νοιάζεται πώς διάγει ο γείτονάς του. Ο καθένας δυσπιστεί και φθονεί τον πλησίον του, ακόμη και αν και οι δύο ανήκουν στην ίδια οικογένεια, εκκλησία, κατάλυμα ή εργατική ένωσι. Αλλά, δεν είναι αυτό ακριβώς εκείνο που θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ανθρώπους που είναι «άσπλαγχνοι» και «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι»;

Μην απορείτε που δεν υπάρχει ενότης στον κόσμο! Σε καταπληκτική αντίθεσι μ’ αυτό ίσταται η κοινωνία του Νέου Κόσμου, που έχει ενότητα και τα πράγματα εκείνα που συντελούν για ενότητα. Πραγματικά, επανειλημμένως άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό έλκονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά λόγω των θερμών αισθημάτων και της αγάπης που εκδηλώνονται από τα μέλη της. Κι έτσι θα έπρεπε να είναι, γιατί είναι Χριστιανοί και ο Ιησούς σχετικά με τους ακολούθους του είπε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί του, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:34, 35.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξωμε αγάπη, τη δείχνομε δε ειδικά σε καιρούς στενοχωρίας και εναντιώσεως. Αλλά μας απασχολεί εξίσου και ενδιαφερόμεθα να εκδηλώσωμε αγάπη σε όλες τις εβδομαδιαίες συναναστροφές μας στις συναθροίσεις της εκκλησίας και στις διάφορες συνελεύσεις μας ή θα ήταν δυνατόν εδώ ακριβώς να μπορούμε να ‘περισσεύωμεν εις το μάλλον’;​—1 Θεσ. 4:1.

Παραδείγματος χάριν, το ζήτημα του να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον. Οι συγγραφείς των Ελληνικών Χριστιανικών Γραφών πρέπει να το θεωρούσαν σπουδαίο, γιατί οι χαιρετισμοί αναφέρονται πάνω από πενήντα φορές και σε περισσότερα από τα μισά βιβλία. Στο τελευταίο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής και μόνον, τριάντα πέντε περίπου άτομα είτε λαμβάνουν χαιρετισμούς είτε αποστέλλουν, εκτός από διάφορες οικογένειες και εκκλησίες.

Ένας χαρούμενος χαιρετισμός είναι απλό πράγμα και όμως συμβάλλει σε ευτυχία, διότι είναι έκφρασις προσοχής και αγάπης. Μπορεί απλώς να είναι: «Χαίρω που σας βλέπω! Πώς είσθε;» ή μπορεί να προστεθή κάτι σαν κι αυτό, «Είχατε καμμιά ενδιαφέρουσα πείρα τώρα τελευταίως;» ή κάτι που να είναι περισσότερο προσωπικής φύσεως, ανάλογα με την οικειότητα που έχομε με τον αδελφό. Ή πιθανόν είχαμε ή ακούσαμε κάποια ενδιαφέρουσα πείρα που μπορούμε να αφηγηθούμε. Ένας χαιρετισμός μπορεί, επίσης, να συνοδευθή από ένα εποικοδομητικό σχόλιο για την πνευματική τροφή που απηλαύσαμε.

Αναμφιβόλως όλοι όσοι βρίσκονται στην Κοινωνία Νέου Κόσμου έχουν τη συνήθεια να χαιρετούν​—αλλά ποιους; Μήπως ρέπομε στην απερίσκεπτη συνήθεια να χαιρετούμε όλο τους ίδιους σε κάθε συνάθροισι, εκείνους, ίσως, με τους οποίους έχομε κάτι περισσότερο το κοινό όπως η ίδια ηλικία, η φυλή, η εθνικότης; Ή πιθανόν η ομοιότης πνευματικής ωριμότητος ή θέσεων υπηρεσίας μας κάνει να χαιρετούμε πάντοτε ωρισμένους και άλλους να παραβλέπωμε.

Κατά πάσαν πιθανότητα έχομε μάθει να δείχνωμε ενδιαφέρον στους ξένους, ή σ’ αυτούς που είναι καλής θελήσεως και αρχίζουν να συναναστρέφωνται μαζί μας, ιδιαίτερα δε αν αυτοί έτυχε να είναι εκείνοι με τους οποίους μελετούμε τη Γραφή. Αλλά με τους υπολοίπους τι πρέπει να κάνωμε; Μερικοί απ’ αυτούς μπορούν να βοηθηθούν από ένα φιλικό χαιρετισμό ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ένας ξένος.

ΑΣ ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ

Στο ζήτημα αυτό, του να χαιρετούμε και υποδεχώμεθα, πρέπει να εφαρμόζεται η αρχή που διεκήρυξε ο Ιησούς και που σχετίζεται με τις εορτές: «Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου» και συγγενείς. «Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς.» Μάλιστα, θα πρέπει να δείχνωμε στοργή για όλους. «Εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον,» δηλαδή, αν ακολουθήτε τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως ή φυσικής κλίσεως, «τι περισσότερον κάμνετε;»​—Λουκ. 14:12, 13· Ματθ. 5:47.

Ώστε, ας πηγαίνωμε στις εκκλησιαστικές μας συναθροίσεις με την απόφασι να προσέχωμε όλους τους αδελφούς μας. Αυτό βεβαίως θα περιλαμβάνη και εκείνους, που είναι πτωχοί στα αγαθά του κόσμου. Ας προσέχωμε να μη τεθούμε κάτω από την επίκρισι του Ιακώβου, που απηυθύνθη σε μερικούς στις ημέρες του, επειδή καταφρονούσαν τους πτωχούς ενώ επρόσεχαν τους πλουσίους!​—Ιάκ. 2:1-9.

Συνεπώς, αντί να χαιρετούμε μόνο μερικούς σε κάθε συνάθροισι, ας αναζητούμε τους αδυνάτους: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.» Αφού κάθε Χριστιανική εκκλησία είναι σαν το ανθρώπινο σώμα ‘όπου κάθε μέλος εξαρτάται από τα υπόλοιπα’, όλα «να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων,» ενθυμούμενοι ότι «είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν.»​—Ρωμ. 15:1, 2· 1 Κορ. 12:12-26.

Παρατηρούμε ένα γεροντώτερο αδελφό ή μια αδελφή να κάθωνται μόνοι; Αντί να περιμένωμε αυτοί να έλθουν προς εμάς, ας πάμε εμείς σ’ αυτούς να τους χαιρετήσωμε και να τους δείξωμε ότι εκτιμούμε το ότι τους έχομε μεταξύ μας.​—Παροιμ. 16:31.

Ούτε μπορούμε να παραβλέπωμε τα νεαρά άτομα. Προσέχοντας ένα νεαρό άτομο ή παιδί, το ενθαρρύνομε στην οδό της δικαιοσύνης. Καθώς είπε ο ίδιος ο Ιησούς: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού.» Οι απόστολοι του Ιησού νόμισαν ότι ο Κύριός των δεν έπρεπε να ενοχληθή από τα παιδιά, αλλά πόσο είχαν κάνει λάθος!—Λουκ. 18:16.

Ειδικά, αν αντιλαμβανώμεθα, ότι κάποιος αδελφός ή αδελφή είναι μόνοι ή άθυμοι, πρέπει να τα θεωρήσωμε υπόθεσί μας να τους μιλήσωμε. Δυνατόν να φέρουν κάποιο βάρος που μπορούμε να ελαφρώσωμε· το ενδιαφέρον μας αυτό καθ’ εαυτό, θα τους κάμη να αισθανθούν τον εαυτό τους καλύτερα. Μάλιστα, «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.» «Παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς.»​—Γαλ. 6:2· 1 Θεσ. 5:14.

Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Πλουσία θα είναι η ανταμοιβή, αν προσέξωμε τη Γραφική συμβουλή του να χαιρετούμε αλλήλους. Βεβαίως με τούτο γινόμεθα αιτία ώστε να εγερθούν πολλές ευχαριστίες προς τον Θεόν εκ μέρους εκείνων στους οποίους δείχνομε το ενδιαφέρον μας. Θα γίνουν ισχυρότεροι και ευτυχέστεροι, γιατί και τα δύο αυτά συμβαδίζουν: «Διότι η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» Επί πλέον, μ’ αυτό ενισχύεται η ενότης της Κοινωνίας Νέου Κόσμου, η ενότης που είναι τόσο ουσιώδης τώρα στον διαιρεμένο αυτόν κόσμο. Θα είμεθα «αρμονικά συνδεδεμένοι» με την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου.»​—2 Κορ. 9:12· Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ· Εφεσ. 4:16

Η προσωπική μας ανταμοιβή θα είναι μεγάλη, ακόμη και τώρα. Αν ‘δεν εκζητούμε μόνον τα συμφέροντά μας’, εάν ‘ζητούμε όχι τα δικά μας οφέλη, αλλά τα των άλλων’, αν ‘δεν αποβλέπωμεν έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων’, τότε θα εκτιμήσωμε στο πλήρες τις υποσχέσεις, όπως αυτές: «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ώστε κάμετέ το προσωπική σας υπόθεσι να «χαιρετάτε αλλήλους».​—1 Κορ. 13:5· 10:24· Φιλιππησ. 2:4· Παροιμ. 11:25· Πράξ. 20:35

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Ένας άνδρας διαζευγνύεται τη σύζυγό του για αντιγραφικούς λόγους. Αφού χορηγηθή το διαζύγιο, γίνεται γνωστό στη σύζυγο και στην εκκλησία ότι λίγο πριν από το διαζύγιο ο άνδρας έγινε ένοχος μοιχείας. Θα ελευθέρωνε μια τέτοια πράξις μοιχείας είτε τον άνδρα είτε τη γυναίκα Γραφικώς να ξανανυμφευθούν;

Σ’ αυτή την περίπτωσι το κρίσιμο ερώτημα, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, είναι, Ποιος διαζευγνύει ποιον, και για ποιους λόγους; Ποιος έχει το δικαίωμα να διαζευγνύη; Σύμφωνα με τις Γραφές η ηθική κατάστασι του συζύγου δεν χρησιμεύει ως ο αποφασιστικός παράγων που του παρέχει το δικαίωμα να διαζευχθή τη σύζυγό του. Αντιθέτως, η ηθική κατάστασις εκείνου που υφίσταται τη διάζευξι είναι εκείνη που καθορίζει το δικαίωμα του διαζευγνύοντος να επιφέρη τη διάλυσι των δεσμών του γάμου. Σύμφωνα με τις θεόπνευστες Γραφές ο ακάθαρτος γαμήλιος σύντροφος είναι εκείνος που του δίδεται το έγγραφο του διαζυγίου από τον καθαρό, αμοίχευτο, αθώο γαμήλιο σύντροφο. Η γλώσσα του Δευτερονομίου 24:1-4 είναι αλάνθαστη από αυτή την άποψι.

Αυτός ο νόμος του Δευτερονομίου ήταν εκείνος που υπεβλήθη σε συζήτησι από τους Φαρισαίους, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 19:3-9. Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους ότι ο Θεός δεν είχε δώσει στον πρώτον άνδρα Αδάμ το δικαίωμα να διαζευχθή τη σύζυγό του Εύα για οποιουσδήποτε λόγους. Απαντώντας οι Φαρισαίοι ανεφέρθησαν σ’ αυτόν τον νόμο του Δευτερονομίου με την ερώτησι: «Δια τι λοιπόν ο Μωϋσής προσέταξε να δώση έγγραφον διαζυγίου, και να χωρισθή αυτήν;» Αυτός ο Μωσαϊκός νόμος ειδικά αναφέρει την ακαθαρσία της συζύγου που απεπέμφθη, όχι κάποια ακαθαρσία του συζύγου της, του διαζευγνύοντος ή αποπέμποντος. Ο Ιησούς έδειξε τον κατάλληλο σεβασμό για τους περιορισμούς στο δικαίωμα να διαζευγνύη κανείς τον γαμήλιο σύντροφο, όταν είπε: «Ο Μωυσής δια την σκληροκαρδίαν σας συνεχώρησεν εις εσάς να χωρίζησθε τας γυναίκας σας· απ’ αρχής όμως δεν έγεινεν ούτω. Σας λέγω δε, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός· και όστις νυμφευθή γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.» Αφού ο Ιησούς ακολουθούσε εδώ την παραπομπή στον Μωσαϊκό νόμο, μιλούσε για τη διάζευξι μιας συζύγου για λόγους άλλους παρά για τη δική της πορνεία, τη δική της μοιχεία, τη δική της ακαθαρσία, και όχι του συζύγου της. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς ο Ιωσήφ ο από Ναζαρέτ εσκέφθη να διαζευχθή ιδιωτικώς τη μνηστή του Μαρία, επειδή ενόμιζε ότι υπήρχε ακαθαρσία σ’ αυτήν· και μόνο θεία επέμβασις εμπόδισε αυτό το διαζύγιο. Επομένως ο ένοχος είναι εκείνος που πρέπει να αποπεμφθή. Ο ένοχος δεν είναι εκείνος που πρέπει να κάμη τη διάζευξι.

Ο ένοχος δεν αναμένεται να ενοχοποιήση τον εαυτό του και έπειτα με βάσι τη δική του αυτοενοχοποίησι να διαζευχθή τον αθώο γαμήλιο σύντροφο. Ο αθώος γαμήλιος σύντροφος που ενοχοποιεί τον ένοχον πρέπει να κάμη τη διάζευξι. Επομένως, αν ο διεζευγμένος αποδειχθή ότι είναι ο αθώος σύντροφος, τότε, αυτός ο αθώος, αμοίχευτος, διεζευγμένος σύντροφος είναι εκτεθειμένος σε ανηθικότητα. Καθώς λέγει ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 5:32: «Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, παρεκτός λόγου πορνείας, κάμνει αυτήν να μοιχεύηται· και όστις λάβη γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.» Επομένως, το δικαίωμα της καθαρής, αθώας, αμοίχευτης γαμηλίου συντρόφου αξίζει προστασία, και γι’ αυτόν τον λόγο μια αντιγραφική διάζευξίς της δεν είναι εν τάξει. Για πολύ προσωπικούς λόγους μια σύζυγος μπορεί να προτιμήση να παραβλέψη την ανηθικότητα του συζύγου της, και μπορεί να εξακολουθήση να του παρέχη τη γαμήλια οφειλή και να λαμβάνη τη γαμήλια οφειλή απ’ αυτόν. Γιατί; Για τον λόγο ακριβώς ότι ο γάμος δεν έχει διαλυθή λόγω της μοιχείας από μέρους του συζύγου της. Αυτή έχει νόμιμο και Γραφικό δικαίωμα να εξακολουθή να ζη μαζί του. Δεν γίνεται αυτομάτως ακάθαρτη με το να συνεχίση να έχη σεξουαλικές σχέσεις μαζί του μετά τη διάπραξι εκ μέρους του μοιχείας.

Αν ένας μοιχός σύζυγος δεν αποκαλύπτη τη μοιχεία του στην αθώα σύζυγό του, αλλά την ειδοποιή για τον σκοπό του να ζητήση διαζύγιο, τότε, αν αυτή συναινή σ’ αυτό το διαζύγιο χωρίς να γνωρίζη για τη μοιχεία του, αλλ’ απλώς με την ιδέα να χωρισθή νομίμως απ’ αυτόν με κοινή συναίνεσι κάτω από τον νόμο, μπαίνει σε ενέργεια διαζυγίου μαζί του επάνω σ’ αυτή τη βάσι. Αυτός προμηθεύει το διαζύγιο με τη συναίνεσί της και χωρίς τον ανταγωνισμό της. Έτσι συμφωνούν και οι δύο σ’ αυτό το διαζύγιο επάνω σε μια αντιγραφική βάσι, η οποία δεν τους ελευθερώνει για νύμφευσι εκ νέου. Όλο εκείνο που θέλουν είναι να ελευθερωθούν ο ένας από τον άλλον, και αυτό ακριβώς αποκτούν με το αντιγραφικό αλλά νόμιμο διαζύγιο. Και οι δύο πρέπει να υποστούν τις συνέπειες αυτού του τύπου αντιγραφικού διαζυγίου. Τούτο, φυσικά, αποστερεί εκείνην της Γραφικής εξουσιοδοτήσεως να ξανανυμφευθή. Εν τούτοις, ο υποκριτικός, μοιχός σύζυγος εδέσμευσε και αυτός επίσης τον εαυτό του, και ενώ έχει εκθέσει εκείνην σε μοιχεία, μπορεί να εύρη ότι είναι ακόμη δυσκολώτερο για τον εαυτό του ν’ αντισταθή σε μοιχεία μετά το διαζύγιο παρ’ ότι είναι για κείνην, εφόσον διέπραττε μοιχεία άγνωστη σ’ αυτήν προτού προμηθεύση το διαζύγιο. Λόγω απλώς της αγνοίας της συζύγου, η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι δικαιολογημένη να θέση κατά μέρος τον κανόνα του Ιησού ότι ένας σύζυγος, αν πραγματικά επιθυμή ν’ απαλλαγή από τη σύζυγό του επάνω σε μια Γραφική βάσι, πρέπει να το κάμη αυτό παίρνοντας διαζύγιο απ’ αυτήν εξαιτίας της ακαθαρσίας της, της μοιχείας της. Αλλιώς, ο σύζυγος, αν μάλιστα ο ίδιος ήταν μοιχός πριν από το διαζύγιο, δεν είναι κατόπιν ελεύθερος να ξανανυμφευθή· αυτή δε, ακόμη και αν ενυμφεύθη εκ νέου νομίμως, εισέρχεται έτσι σε μοιχεία.

Εκείνος που ζητεί το διαζύγιο, άσχετα με την προσωπική του ηθικότητα πριν από το διαζύγιο, καθορίζει τους λόγους ή όρους του διαζυγίου. Αν τώρα το δικαστήριο χορηγήση το διαζύγιο υπ’ αυτούς τους όρους, τότε το διαζύγιο εφαρμόζεται υπ’ αυτούς τους όρους και φέρει σ’ εκείνον που χωρίζει τις αντίστοιχες συνέπειες.

Τι τώρα αν η αθώα σύζυγος ανακαλύπτη μετά το διαζύγιο, στο οποίο συνήνεσε ή συγκατετέθη, ότι ο σύζυγός της είχε διαπράξει μοιχεία μία ή δύο φορές πριν από το διαζύγιο, αλλά δεν την είχε πληροφορήσει; Αυτό δεν μεταβάλλει την κατάστασι. Δεν της δίνει το δικαίωμα να κάμη έφεσι για ανατροπή της αποφάσεως του διαζυγίου ή να κάμη έφεσι για αλλαγή των λόγων του διαζυγίου έτσι ώστε να κάμη τους λόγους εκείνους Γραφικούς αντί να είναι αντιγραφικοί. Είναι αλήθεια ότι, αφότου εδόθη το διαζύγιο, αυτή αποκτά νέα γνώσι όσον αφορά την ηθικότητα του πρώην νομίμου συζύγου της πριν από το διαζύγιο. Εν τούτοις, δεν μπορεί να κάμη αυτή τη νέα γνώσι να βαρύνη. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι στα δικαστήρια της χώρας, όταν γίνεται έφεσις για την ανατροπή μιας αποφάσεως κατωτέρου δικαστηρίου, καμμιά νέα απόδειξις ή χαρακτηριστικά δεν μπορούν να εισαχθούν στο εφετείον, τα οποία να βαρύνουν στην απόφασί του. Μόνο οι αποδείξεις που υπεβλήθησαν ήδη και επηρέασαν το κατώτερο δικαστήριο μπορούν να εξετασθούν και εξετάζονται από το εφετείον για να φθάση στη δική του απόφασι. Καμμιά ανατροπή ή ακύρωσις της αποφάσεως του κατωτέρου δικαστηρίου δεν επιτρέπεται με βάσι κάποια νέα απόδειξι. Αυτός ο ίδιος περιορισμός ως προς νέες αποδείξεις μετά ένα διαζύγιο εφαρμόζεται και στους επισήμους αντιπροσώπους μιας εκκλησίας, όταν μια αθώα, διεζευγμένη σύζυγος, ένα μέλος της εκκλησίας, φέρνη σε φως ενώπιόν των την απόδειξι της μοιχείας του πρώην νομίμου συζύγου της, πριν από το διαζύγιο.

Μόνο ανηθικότης μετά το διαζύγιο είτε από το ένα, είτε και από τα δύο διεζευγμένα πρόσωπα θα έδιδε ισχύν και αποτέλεσμα στο νόμιμο διαζύγιο έτσι ώστε να επιφέρη πραγματική διάλυσι στους δεσμούς του γάμου σύμφωνα με τις Γραφές. Ανήθικες σεξουαλικές σχέσεις έπειτα από ένα διαζύγιο για αντιγραφικούς λόγους προσθέτουν κάτι, όχι προς ανατροπήν της αποφάσεως του διαζυγίου για αντιγραφικούς λόγους, αλλά προς επιβεβαίωσιν του διαζυγίου και για να το κάμουν περισσότερο αποτελεσματικό. Με τη μοιχεία μετά το διαζύγιο έχει εισαχθή κάτι νέο που δεν υπήρχε τον καιρό που έγινε η αγωγή διαζυγίου, όταν οι όροι για την έκδοσι διαζυγίου εξετέθησαν από τον ενδιαφερόμενον με τη συναίνεσι ή συγκατάθεσι του άλλου προσώπου. Έτσι προσετέθη μετά το διαζύγιο ένας νέος παράγων για να κυρώση, όχι να ακυρώση, την απόφασι διαζυγίου. Τούτο είναι αληθινό ακόμη και αν ο ίδιος που προώθησε το διαζύγιο είναι εκείνος που διαπράττει τη μοιχεία μετά το διαζύγιο.

Η μοιχεία πριν από το διαζύγιο δεν διαλύει αφ’ εαυτής τον γαμήλιο δεσμό. Οι σεξουαλικές σχέσεις μπορεί να εξακολουθήσουν μεταξύ των νομίμως νυμφευμένων ακόμη και ύστερα από μια τέτοια πριν από το διαζύγιο μοιχεία. Ώσπου ν’ αποφασισθή και να ληφθή το βήμα αυτό με αγωγή για διαζύγιο, όλες οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ του νομίμως νυμφευμένου ζεύγους, αφότου ο άπιστος σύζυγος διέπραξε μοιχεία, θα ανέτρεπαν τη μοιχεία ως λόγον για να γίνη ενέργεια προς έκδοσιν διαζυγίου εις βάρος του μοιχού συντρόφου.

Εν τούτοις, εκείνος που προώθησε το διαζύγιο, με την μετά το διαζύγιο μοιχεία, εισάγει ένα αποτελεσματικό στοιχείο στην κατάστασι, ένα στοιχείο, στο οποίο αυτός ο ίδιος δεν είχε βασισθή από πριν όταν έκαμε αίτησι για διαζύγιο εις βάρος της αθώας συζύγου του. Τώρα κάνει να βαρύνη η μοιχεία επάνω στο ζήτημα έστω και αν αυτή η μοιχεία είναι από μέρους του. Με την μετά το διαζύγιο μοιχεία του θέτει τώρα στα χέρια της αθώας, διεζευγμένης συζύγου κάτι Γραφικώς έγκυρο για να μπορή να το κρατή και να το εφαρμόζη εναντίον εκείνου που προώθησε το διαζύγιο. Κάτω από τις διάφορες περιστάσεις δεν έχει τώρα ανάγκη να κάμη διευθέτησι για αγωγή διαζυγίου εφόσον υπάρχει ήδη ένα νόμιμο διαζύγιο σε ισχύν, που τους εχώρισε σύμφωνα με τον νόμο. Αλλά τώρα το στοιχείο της μοιχείας κάνει τον χωρισμό Γραφικόν και πραγματικά επιτελεί τη διάλυσι όλων των γαμηλίων δεσμών, και τούτο ενώπιον του Θεού και της Χριστιανικής του εκκλησίας καθώς και ενώπιον του νόμου της χώρας. Όσον αφορά το αντιγραφικό διαζύγιο, το αποτέλεσμα τούτο δεν υπήρχε πριν από το διαζύγιο αυτό εφόσον η γυναίκα ήταν ακόμη η σύζυγος του μοιχού συντρόφου λόγω του υφισταμένου ακόμη τότε νομίμου γάμου.

Σ’ αυτή την περίπτωσι που η Χριστιανική εκκλησία δεν ήταν ιδιωτικώς ειδοποιημένη από πριν για κάποιον άλλο βασικό λόγο διαζυγίου, κάποιον πραγματικά Γραφικό λόγο υποκείμενον στην αγωγή του διαζυγίου, το διαζύγιο έπρεπε να τηρηθή στους όρους διαζυγίου, βάσει των οποίων έκαμε την αγωγή ο ενδιαφερόμενος. Ένα διαζύγιο προσκολλάται στους δικούς του λόγους, όχι σε κάποια φαντασιώδη πιθανότητα του τι θα μπορούσε να είχε γίνει με βάσι μια πληρέστερη γνώσι. Επομένως καμμιά αναδρομική ενέργεια δεν μπορεί να επιτραπή πέρα από το πραγματικό περιεχόμενο των λόγων διαζυγίου με συμφωνία, για τον σκοπό προσαρμογής της εκτάσεως και του αποτελέσματος του διαζυγίου, ώστε να συμφωνούν με πρόσθετη γνώσι ή ανακάλυψι ενοχοποιητικής αποδείξεως. Αυτή η αυστηρά εμμονή στους όρους του διαζυγίου εμποδίζει κάποια συμπαιγνία από μέρους του διεζευγμένου ζεύγους, το οποίο θα μπορούσε να συμφωνήση στο να επινοήση κάτι έγκυρο που θα ήταν δυνατόν να τους ελευθερώση ή να τους απαλλάξη από τους πιεστικούς περιορισμούς που είναι επάνω τους λόγω της αντιγραφικότητος του διαζυγίου των.

Οι σκληρές συνέπειες του αντιγραφικού διαζυγίου βαρύνουν εξίσου επάνω σ’ εκείνον που προώθησε το διαζύγιο καθώς και στο άλλο πρόσωπο που συγκατετέθη. Για τούτο οι σκληρές συνέπειες ενός αντιγραφικού διαζυγίου πρέπει να στέκουν ως προειδοποίησις σε οποιονδήποτε που θα ήθελε πιθανώς να προωθήση ένα τέτοιο διαζύγιο, ώστε να εξετάση πρώτα τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς και τους κινδύνους που θα προέκυπταν από μια τέτοια αντιγραφική πορεία για τον εαυτό του καθώς και τον αθώο γαμήλιο σύντροφό του. Δεν είναι προνόμιο ή υποχρέωσις της Χριστιανικής εκκλησίας να ανακουφίση το διεζευγμένο ζεύγος από τις σκληρές συνέπειες του αντιγραφικού διαζυγίου των. Στην τάσι της για έλεος η Χριστιανική εκκλησία δεν πρέπει να υπερβή ό,τι είναι γραμμένο στον λόγον του Θεού και να αποπειραθή μια ανατροπή της καταστάσεως κάνοντας κάτι που δεν είναι εξουσιοδοτημένη να πράξη. Ένας άνδρας που εκβιάζει ένα αντιγραφικό διαζύγιο γίνεται πολύ υπεύθυνος απέναντι της αθώας, αναξιοπαθούσης συντρόφου εφόσον καθιστά την μετά το διαζύγιο ζωή και πορεία της πολύ σκληρή αναφορικά με την ηθικότητα. Αν η αθώα διεζευγμένη πάρη τον κακό δρόμο, η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι κυρίως υπεύθυνη διότι δεν ενέκρινε την εκ νέου νύμφευσί της πριν από τον θάνατο ή την μετά το διαζύγιο μοιχεία του πρώην συζύγου της. Ο ιδιοτελής πρωτουργός του διαζυγίου είναι ο υπεύθυνος, σύμφωνα με τις Γραφές. Όλο εκείνο που μπορεί να κάμη νομίμως η Χριστιανική εκκλησία είναι να την βοηθήση να ορθοποδήση ηθικώς ως Χριστιανή με το να της παράσχη όλη τη δυνατή πνευματική βοήθεια.

Λόγω της προ του διαζυγίου μοιχείας του, ο αμετανόητος, άπιστος σύζυγος θα μπορούσε ν’ αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, της οποίας δυνατόν να είναι βαπτισμένο μέλος. Αποκρύπτοντας τη μοιχεία του από τη σύζυγο και την εκκλησία, μπορεί ν’ αναβάλη την αποκοπή του επί ένα διάστημα. Αν, εκτός από την κρυμμένη μοιχεία του επιχειρή να διαζευχθή την αθώα σύζυγό του, δείχνει ότι δεν μετενόησε για τη μοιχεία του. Ούτε έχει τη συγχώρησι της συζύγου του γι’ αυτήν. Επομένως, πρέπει ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας, όταν τα γεγονότα της υποθέσεως γίνουν γνωστά. Στην αδικία που διέπραξε εναντίον της συζύγου του με τη μοιχεία που απέκρυψε απ’ αυτήν προσθέτει σκληρόκαρδα ζημία κάνοντας αγωγή διαζυγίου εναντίον της μέσα στην αθωότητά της. Για την ηθική του ακαθαρσία, για την οποία η υποκριτική του, άστοργη πορεία δείχνει ότι δεν μετενόησε, πρέπει ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της Χριστιανικής εκκλησίας με βάσι τις αποδείξεις που ετέθησαν ενώπιον της δικαστικής επιτροπής της εκκλησίας.

● Στη σελίδα 129 του βιβλίου Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, αναφέρεται ότι ο Ιωάννης ήταν μόνος όταν ο Ιησούς ήλθε σ’ αυτόν για να βαπτισθή. Γιατί γίνεται αυτή η δήλωσις;​—Ι. Μπ., Η.Π.Α.

Δεν υπάρχει εδάφιο που κάνει ειδικά αυτή τη δήλωσι, αλλά όλη η Γραφική μαρτυρία στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνσι. Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εντολή στον Ιωάννη τον Βαπτιστή να συστήση τον Ιησούν ως τον Αμνόν του Θεού. Για να μπορέση ο Ιωάννης να προσδιορίση την ταυτότητα του Μεσσία όταν αυτός ήλθε και έτσι πειστικά να τον συστήση στους συντρόφους του Ιουδαίους, ο Ιεχωβά Θεός είπε σ’ αυτόν ότι σε όποιον θα έβλεπε να κατεβαίνη το πνεύμα του Θεού, αυτός θα ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας, εκείνος που θα εβάπτιζε με πνεύμα άγιο.​—Ιωάν. 1:29-34.

Έπεται, λοιπόν, ότι αφού αυτό επρόκειτο να είναι ένα σημείο που θα εδίδετο στον Ιωάννη για να τον καταστήση ικανόν να εκτελέση την αποστολή του, δεν θα το έβλεπαν άλλοι εφόσον δεν είχαν τέτοια αποστολή. Πραγματικά, αν ήταν εκεί ένα μεγάλο πλήθος και έβλεπε και άκουε εκείνο που έλαβε χώραν​—το άγιο πνεύμα να κατεβαίνη σε σωματική μορφή περιστεράς και να μένη επάνω στον Ιησούν, και τη φωνή του Ιεχωβά από τον ουρανό να διακηρύττη, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην»—​αυτό θα είχε δημιουργήσει τέτοια εντύπωσι ώστε θα είχε διαδοθή μακριά αμέσως, και όλη η Γαλιλαία και η Ιουδαία θα είχαν μάθει γι’ αυτό. Επί πλέον, αν έτσι είχε το πράγμα, ασφαλώς ένας τουλάχιστον από τους συγγραφείς του Ευαγγελίου θα είχε αναγράψει το αποτέλεσμα που είχε αυτό το θαύμα επάνω σ’ εκείνους που υπήρξαν μάρτυρες. Για τούτο, ενώ δεν υπάρχει ειδικό Γραφικό εδάφιο που να δηλώνη με αρκετά λόγια ότι ο Ιωάννης και ο Ιησούς ήσαν μόνοι των τον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού, τέτοιο είναι το λογικό συμπέρασμα από τη Γραφική μαρτυρία που δίδεται επάνω σ’ αυτό το θέμα.​—Ματθ. 3:16, 17.

Σχετικά με τούτο είναι, επίσης, ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι όταν ο Ιεχωβά ηυδόκησε πάλι να δώση όμοια μαρτυρία για τον Ιησούν, ο Ιησούς επήρε μόνο τρεις από τους προτιμωμένους του αποστόλους μαζί του για να είναι μάρτυρες του θαύματος. Αυτό έγινε στο όρος της μεταμορφώσεως, όταν ο Ιεχωβά ελάλησε όμοια λόγια: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.»​—Ματθ. 17:1-5.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ο μεν ανήρ . . . είναι εικών και δόξα του Θεού η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.​—1 Κορ. 11:7. Σ 1/3/61 10, 11

17 Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας· να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή.​—1 Θεσ. 4:3, 4. Σ 15/3/61 1

18 Ο σοφός φοβείται, και φεύγει από του κακού· αλλ’ ο άφρων προχωρεί και θρασύνεται. Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως.​—Παροιμ. 14:16, 17. Σ 15/6/60 3α

1 9 Η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου με τον άνδρα ζώντα.​—Ρωμ. 7:2. Σ 1/8/60 7α

20 Φεύγετε την πορνείαν· παν αμάρτημα το οποίον ήθελε πράξει ο άνθρωπος, είναι εκτός του σώματος· ο πορνεύων όμως αμαρτάνει εις το ίδιον αυτού σώμα. Ή δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του αγίου πνεύματος του εν υμίν . . . ;​—1 Κορ. 6:18, 19. Σ 1/10/60 19

21 Παν ό,τι αν πράττητε . . . εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε.​—Κολ. 3:17. Σ 15/1/60 28

22 Αι γυναίκες υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας . . . Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας . . . Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα . . . Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας.​—Κολ. 3:18-21. Σ 15/11/60 1, 2α

23 Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν, . . . και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά.​—Ματθ. 6:26. Σ 1/12/60 11

24 Ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.​—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 44-46

25 Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον· και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε.​—Εφεσ. 5:10, 11. Σ 1/6/60 8α

26 Να δικαιώσω αυτούς με τας ασεβείς πλάστιγγας, και με το σακκίον των δολίων ζυγιών;—Μιχ. 6:11. Σ 1/10/60 24, 25

27 Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.​—Εβρ. 10:25. Σ 15/12/60 9

28 Ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα.​—1 Τιμ. 2:13. Σ 1/3/61 1, 2, 4

29 Ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν.​—1 Θεσ. 4:7. Σ 15/3/61 6, 7

30 Έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αύτας εν τω αίματι του Αρνίου.​—Αποκάλ. 7:14. Σ 15/8/60 3α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σε όλη τη διάρκεια του μηνός Μαΐου οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάζουν μια σύνθεσι από δύο θαυμάσια μεγάλα βιβλία, το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το «Έστω ο Θεός Αληθής» (2 Έκδοσις), αντί δρχ. 35. Πρόκειται για δύο πραγματικά πολύτιμα βοηθήματα για τη μελέτη και κατανόησι της Αγ. Γραφής. Προμηθευθήτε εγκαίρως αρκετά αντίτυπα από τα βιβλία αυτά και λάβετε ενεργό μέρος στη διακονία του ευαγγελίου. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 16.000.000 αντίτυπα σε 48 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπό σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Ιουλίου: Αγρυπνείτε ως Υιοί φωτός, και Αφυπνισμένοι ως προς την Ευθύνη Μας, §1-3. Σελ. 285.

16 Ιουλίου: Αφυπνισμένοι ως προς την Ευθύνη Μας, §4-22. Σελ. 291.

Είναι ο Ουρανός Προορισμός Σας;

ΕΛΠΙΖΕΤΕ σεις, όπως πάρα πολλά άτομα στον «Χριστιανικό κόσμο», να πάτε στον ουρανό όταν πεθάνετε; Ναι; Αλλά σκεφθήκατε ποτέ σοβαρά το γιατί ακριβώς έχετε αυτή την ελπίδα; Θέλετε πραγματικά να πάτε εκεί, ή θα προτιμούσατε να παραμείνετε σ’ αυτή την ωραία γη, ιδιαίτερα αν αυτή επρόκειτο να γίνη ένας παράδεισος; Μήπως, τελικά, είσθε σαν εκείνους για τους οποίους λέγει ένα λαϊκό τραγούδι: «Ο καθένας θέλει να πάη στον ουρανό, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνη»;

Όχι ότι υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να θέλη κανείς να πάη στον ουρανό. Ο ουρανός θα είναι ο προορισμός ωρισμένων ατόμων, διότι ο Ιησούς είπε καθαρά στους αποστόλους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ.» Ένεκα της υποσχέσεως αυτής ο Πέτρος μπορούσε να γράψη σε ωρισμένους Χριστιανούς: «Ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν . . . , εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς.»​—Ιωάν. 14:2, 3· 1 Πέτρ. 1:3, 4.

Μολονότι ‘μπορεί ο καθένας να θέλη να πάη στον ουρανό’, η Γραφή δείχνει ότι πολύ λίγοι θα μεταβούν εκεί. Έτσι, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως ένα «μικρόν ποίμνιον,» ενώ ο απόστολος Ιωάννης μάς δίνει τον ακριβή αριθμό, «εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες.» Εν συγκρίσει με τα δισεκατομμύρια της γης, βέβαια 144.000 είναι λίγοι, ένα μικρόν ποίμνιον.​—Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 7:4· 14:1.

Ένας παράγων που περιορίζει τον αριθμό εκείνων που πηγαίνουν στον ουρανό είναι ότι ο Ιησούς Χριστός πρώτος διήνοιξε ‘νέαν και ζώσαν οδόν’ προς τον ουρανό με τον θυσιαστικό του θάνατο και την ανάστασι. Γι’ αυτόν τον λόγο ούτε κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν θα είναι στον ουρανό, μολονότι έχομε τα λόγια του ιδίου του Ιησού ότι ο Ιωάννης δεν είχε τον όμοιόν του ως προφήτης του Θεού. «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν» πριν από τον Ιησούν.​—Εβρ. 10:20· Ματθ. 11:11· Ιωάν. 3:13.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι, εκτός απ’ τους πολύ λίγους που πηγαίνουν στον ουρανό, όλοι οι λοιποί του ανθρωπίνου γένους χάνονται; Όχι, διόλου! Όλοι οι άλλοι που είναι επιδεκτικοί δικαιοσύνης θα έχουν μια ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή, τώρα ή αργότερα μέσω αναστάσεως, κατ’ ευθείαν εδώ πάνω στη γη. Αυτοί θα είναι υπήκοοι και δέκται των ευεργεσιών των 144.000 που πηγαίνουν στον ουρανό για να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό χίλια χρόνια. Ναι, μολονότι υπάρχει μια μόνο σωτηρία, υπάρχουν δύο διακεκριμένοι προορισμοί, ένας ουράνιος κι ένας επίγειος.​—Αποκάλ. 20:6.

Λόγω εσφαλμένης κατά γράμμα νοήσεως εκείνων που λέγει η Γραφή για ένα πύρινο τέλος του παρόντος κόσμου, πολλοί παρέβλεψαν εντελώς τα όσα λέγει ο λόγος που Θεού περί προορισμού της γης αυτής. Μακριά από το να καταστραφή η γη, ο Θεός ‘εθεμελίωσε την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.’ Ο Θεός δεν εδημιούργησε τη γη «ματαίως» αλλά «έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»​—Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18.

Όχι μόνο θα εξακολουθήση αυτή η γη να υπάρχη επ’ άπειρον, αλλ’ ο Θεός υπεσχέθη ένδοξα πράγματα γι’ αυτήν. Γι’ αυτό μας εδίδαξε ο Ιησούς να προσευχώμεθα: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Τότε «δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει . . . διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Βαθμιαίως «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Σημειώστε ότι αυτή η υπόσχεσις εφαρμόζεται, όχι στον ουρανό, αλλά στη γη, όπου το ανθρώπινο γένος υπέστη δεινά στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια.​—Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:4.

Απλώς έτσι πρόκειται να γίνη, διότι αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού σχετικά με τη γη και τον άνθρωπο. Μήπως δεν είπε ο Θεός στους προγόνους μας να πληθυνθούν, να γεμίσουν τη γη, να την κυριεύσουν, δηλαδή να την κάμουν όλη σαν τον κήπο της Εδέμ, και να εξουσιάζουν τα κατώτερα ζώα; Απλώς επειδή ο Αδάμ παρήκουσε κι επομένως ηστόχησε να εκτελέση κατάλληλα την εντολή αυτή δεν σημαίνει ότι ηστόχησαν και οι σκοποί του Θεού σχετικά με τη γη. «Ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου . . . δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.» Αν ωρισμένα πλάσματα αποτυγχάνουν, αυτό απλώς σημαίνει ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήση άλλους για να εκπληρώση τους σκοπούς του.​—Γέν. 1:28· Ησ. 55:11.

Πολλοί άνθρωποι ελπίζουν να μεταβούν στον ουρανό επειδή ποτέ δεν άκουσαν γι’ αυτόν τον επίγειο προορισμό και διότι εσφαλμένα εδιδάχθησαν ότι έχουν μια αθάνατη ψυχή η οποία κατά τον θάνατο πηγαίνει ή στον ουρανό ή σ’ έναν πύρινο άδη. Εν τούτοις, η Αγία Γραφή σαφώς δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή και ότι όταν πεθαίνη παραμένει νεκρός ως την ανάστασι.​—Γέν. 2:7· Εκκλησ. 9:5· Ιωάν. 5:28, 29.

Εκείνοι που είναι ενδεδειγμένοι για τον ουράνιο προορισμό φθάνουν εκεί μόνον ένεκα ωρισμένων ενεργειών που κάνουν και που κάνει κι ο Θεός υπέρ αυτών. Πρέπει να προσλάβουν γνώσι, ν’ ασκήσουν πίστι, ν’ αφιερωθούν και να βαπτισθούν και κατόπιν να παραμείνουν πιστοί στην αφιέρωσί των μέχρι θανάτου, ‘επιμελούμενοι περισσότερον να κάμουν βεβαίαν την κλήσιν και την εκλογήν των.’ Από μέρους του ο Θεός τους εκλέγει ατομικά, τους δικαιώνει, τους καθιστά πνευματικούς του γυιούς και τους χρίει με το πνεύμα του ως μέλη του σώματος του Χριστού.​—2 Πέτρ. 1:10.

Εκείνοι με τους οποίους ο Θεός πολιτεύεται έτσι έχουν μια σταθερή πεποίθησι βασισμένη στη μελέτη του λόγου του Θεού, με τις σχέσεις του Θεού προς αυτούς και με τη δική τους πορεία ενεργείας. Σαν τον απόστολο Παύλο, μπορούν να λέγουν: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού,» και θα γίνουν «συμμέτοχοι της δόξης αυτού» αν παραμείνουν πιστοί.​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αλλ’ αν δεν έχωμε κάμει αυτά τα βήματα και δεν έχωμε ένδειξιν ότι ο Θεός πολιτεύεται έτσι μ’ εμάς και συγκεκριμένα αν δεν έχωμε μια έντονη ελπίδα και ζωηρό πόθο για την ουράνια αμοιβή, αναμφιβόλως είμεθα μεταξύ εκείνων των οποίων ο προορισμός, αν αποδειχθούν άξιοι, είναι μια ένδοξη παραδεισιακή γη. Δεν υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να μη θέλη κανείς να πάη στον ουρανό, αλλά θα ήταν ασύνετο να το θέλη κανείς αυτό αν δεν έχη βάσι για μια τέτοια ελπίδα. Όλες οι ευλογίες του Θεού είναι παρ’ αξίαν, η δε αγάπη και η σοφία δείχνουν ότι δεχόμεθα μ’ ευγνωμοσύνη οποιονδήποτε προορισμό που είναι για μας.

Το Άγγελμα της Βασιλείας Ακούεται Παντού

Η εχθρότης του σημερινού «βασιλέως του βορρά» δεν μπορεί να κάμψη την ακεραιότητα των διακόνων του ευαγγελίου. Παρά τις ενέργειές του να «προσθέση θλίψιν εις τα δεσμά» του λαού του Θεού, το αποτέλεσμα είναι ότι παντού ακούεται το άγγελμα των μαρτύρων. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεσις από την Κομμουνιστική Ρωσία, όπως δημοσιεύεται στο Βιβλίο του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

«Λόγω του μίσους των εναντίον του αγγέλματος της Βασιλείας, οι αρχές έφθασαν στο σημείο να παραγάγουν μια κινηματογραφική ταινία για τους μάρτυρας του Ιεχωβά με τίτλο «Απόστολοι Αποκαλυπτόμενοι.» Προβολές της ταινίας αυτής έχουν γίνει σε διάφορες πόλεις. Χρησιμοποιείται ένα ηχητικό αυτοκίνητο για να συνδέη μικρές πόλεις και χωριά της περιοχής και να προσκαλή τον λαό στην προβολή. Πολλά άτομα έχουν ιδεί την ταινία. Οι αίθουσες γενικά είναι κατάμεστες. Οι εφημερίδες έχουν αναγράψει για την ταινία.

»Στην ταινία επιδεικνύονται και έντυπα, όπως λόγου χάριν περιοδικά Η Σκοπιά, βιβλιάρια και βιβλία που έχουν εκδοθή. Επίσης ένας πολύγραφος και νομίσματα, καθώς και χρυσαφικά στις διάφορες σκηνές. Ομιλούν για αρχηγούς του δόγματος του Ιεχωβά, και αναφέρουν ονόματα αδελφών, οι οποίοι λέγεται ότι διευθύνουν το συγκεκαλυμμένον έργον. Τα υπό την επιφάνειαν βιβλία, εξηγούν, προέρχονται από την Αμερικανική πόλι του Μπρούκλυν. Πολλές από τις σκηνές προεβλήθησαν στη Μολδαβία, Ζακαρπασία και στην Ιρκούτσκη. Επιδεικνύουν, επίσης, έναν αδελφό που εφονεύθη από σφαίρες συνοριακών φρουρών ενώ διέβαινε κολυμπώντας τον ποταμό Μπουγκ, όταν επεχείρησε να διέλθη τα σύνορα για υπηρεσιακό ζήτημα.

»Οι υπεύθυνοι αδελφοί μάς βεβαιώνουν στην έκθεσί τους: “Οι αδελφοί μας, ευρισκόμενοι, με άλλα λόγια, στην πραγματική καρδιά του βασιλέως του βορρά, εθυσίασαν υπέρ του Ιεχωβά και της αληθείας του ολόκληρη τη ζωή τους και όλα τους τα κτήματα και αποκτήματα και παραμένουν αφωσιωμένα και πιστά στο πλευρόν του Ιεχωβά Θεού, του Μεγάλου Κυριάρχου και Θεοκράτου. Σ’ αυτή την αποφασιστική και σκληρή μάχη υπέρ της πίστεως αγωνίζονται υπέρ του Θεού αυτών Ιεχωβά. Το άγγελμα της βασιλείας του Θεού θριαμβεύει από τα Καρπάθια Όρη ως τις Κουρίλες Νήσους”.»

Από τις Μακρινές Φιλιππίνες

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Φιλιππίνες έχουν απλή αλλά ισχυρή πίστι. Είναι μια πίστις βασισμένη στην ισχυρή επιθυμία να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά. Λάβετε ως παράδειγμα την πίστι μιας εκατονταετούς ευαγγελιζομένης. Μετά από μια Γραφική ομιλία επλησίασε τον ομιλητή και είπε: “Αδελφέ, έχω ένα πρόβλημα και θέλω να έχω τη συμβουλή σας. Ξέρετε, προσφάτως τα πόδια μου μ’ ενοχλούν και δεν μπορώ πια να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι. Τώρα, πραγματικά ανησυχώ, διότι υπάρχουν εδώ πολλοί καλής θελήσεως άνθρωποι. Φρονείτε ότι θα ήταν ευπρόσδεκτο στον Ιεχωβά αν καθόμουν απλώς στο παράθυρό μου και καλούσα τους διερχομένους να μπουν μέσα σε μια Γραφική συνομιλία;” Αυτή η αδελφή εγκατέλειψε το δόγμα των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας στην ηλικία των ενενήντα ενός ετών. Υπήρξε μια τακτική ευαγγελιζομένη από τότε. Είναι αξιόλογα άγρυπνη, όπως αποδεικνύεται από το ζωηρό ενδιαφέρον που έχει να μην παραμελή τις διακονικές της ευθύνες. Πόσο πλούσιοι σε νόημα είναι οι λόγοι του Ψαλμού 92:14, όταν εφαρμοσθούν στην αφωσιωμένη αυτή ευαγγελιζομένη!»​—1961 Yearbook of Jehovah’s Witnesses.

Ευθανασία και ο Νόμος του Θεού

Αν επάσχετε από ένα ανίατο νόσημα, τι θα επιθυμούσατε να πράξετε;

«ΑΠΟΜΑΧΟΣ Καταζητείται δια Θανάτωσιν εξ Οίκτου.» Έτσι εβροντοφώνησαν οι επικεφαλίδες της πρώτης σελίδος των απογευματινών εφημερίδων της Πόλεως Νέας Υόρκης, της 12ης Νοεμβρίου 1960. Κάποιος απόμαχος του πολέμου, παραπληγικός ο ίδιος, δηλαδή, ένας άνθρωπος με παραλελυμένα τα κάτω άκρα του, επυροβόλησε τη σύζυγό του στο κρανίο της και την εφόνευσε αυτοστιγμεί. Γιατί; Διότι αυτή προφανώς υπήρξε το χωρίς ελπίδες θύμα πολλαπλής σκληρώσεως, μιας νόσου του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η αστυνομία εξαπέστειλε μήνυμα σε δώδεκα πολιτείες για τον απόμαχον, ο οποίος μολονότι παραλυτικός στα κάτω του άκρα, μπόρεσε να διαφύγη με το ειδικής κατασκευής αυτοκίνητό του.

Γεγονότα σαν αυτό φέρνουν στη επιφάνεια το διαφιλονεικούμενο θέμα «Θανατώσεως εξ οίκτου» ή ευθανασίας. Οι συνήγοροι της ευθανασίας ισχυρίζονται ότι εδώ υπάρχει άλλη μια απόδειξις ότι πρέπει να εισαχθή στα νομικά βιβλία ένας νόμος που να νομιμοποιή την ευθανασία. Άλλοι αντιτίθενται έντονα ισχυριζόμενοι απλώς ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στον νόμον του Θεού: «Μη φονεύσης,» και ότι η ευθανασία αποτελεί φόνον. Τι λέγει η Γραφή; Υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες η ευθανασία μπορεί να δικαιολογηθή;​—Έξοδ. 20:13.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΔΗ

Η λέξις «ευθανασία» προέρχεται από δύο ρίζες, ευ, που σημαίνει «καλώς,» και θάνατος. Η ευθανασία, λοιπόν, είναι ένας θάνατος που υποτίθεται ότι είναι καλός, διότι τερματίζει μια οδυνηρή ζωή. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επιβολής της ευθανασίας, το δε ανωτέρω παράδειγμα είναι το έσχατον μέσον. Οι γιατροί κατά καιρούς χρησιμοποιούν θανατηφόρο δόσι ναρκωτικών και κατόπιν πάλι μπορεί απλώς να σταματήσουν τη νοσηλεία, από την οποία εξαρτάται η ζωή του ασθενούς.

Εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της ευθανασίας εμπίπτουν σε τρεις γενικές τάξεις. Οι σύλλογοι ευθανασίας συνηγορούν μόνον υπέρ της εκουσίας ευθανασίας, για κείνους που είναι πάνω από είκοσι ενός ετών και υποφέρουν μεγάλους πόνους από ανίατα νοσήματα. Για την πρόληψι καταχρήσεων, ο ασθενής κι ο γιατρός του θ’ απητείτο να κάμουν μια γραπτή αίτησι για ευθανασία, και μια επιτροπή διωρισμένη από δικαστήριο και αποτελουμένη από δύο άλλους γιατρούς κι ένα δικηγόρο πρέπει να ερευνήσουν και να κάμουν μια ευνοϊκή έκθεσι. Σε οποιοδήποτε στάδιο ενεργείας, ο ασθενής θα επετρέπετο ν’ αλλάξη τη γνώμη του.

Κατόπιν υπάρχουν εκείνοι που ευνοούν την ευθανασία μόνο για τους νεαράς ηλικίας, οι οποίοι είναι τερατουργήματα ή διανοητικώς ελαττωματικοί, και οι οποίοι θα ήσαν καταδικασμένοι να περάσουν μια άχρηστη ζωή. Μια μορφή αυτού του είδους ευθανασίας ασκείται τώρα, οπότε οι γιατροί δεν αφήνουν ν’ αναπνεύσουν στη γέννησί των τα πολύ δύσμορφα βρέφη.

Και τρίτον, υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν τα άκρα και οι οποίοι θα ήθελαν να εφαρμόσουν την ευθανασία και στους αθεράπευτα φρενοπαθείς, τους παραλυτικούς και τους πέραν πάσης βοηθείας αναπήρους, οι οποίοι θα ήσαν όλοι ένα βάρος στην κοινότητα καθώς και στον εαυτό τους. Ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλισταί του συνηγορούσαν υπέρ αυτής της μορφής ευθανασίας. Λίγον καιρό μετά την άνοδό των στην εξουσία εθέσπισαν νομοθετήματα που επέτρεπαν αυτή την ευθανασία· σκοπός των ήταν η εξόντωσις 1.380.000 ατόμων που ήσαν άχρηστα στο κράτος. Ωστόσο η Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνησις δεν ετόλμησε να θέση αυτούς τους νόμους σ’ εφαρμογή παρά μετά την έναρξι του πολέμου στο έτος 1939. Στην ενέργεια αυτή, όλοι εκείνοι που μετείχαν, η αστυνομία, οι δικαστικοί και οι γιατροί, ήσαν ωρκισμένοι να τηρήσουν μυστικότητα. Αλλά πληροφορίες για τα γεγονότα αυτά άρχισαν να διαρρέουν κι εδημιούργησαν τόσο μεγάλο φόβο και αγανάκτησι ώστε όσο αμείλικτοι κι αν ήσαν οι Εθνικοσοσιαλισταί, εθεώρησαν άσκοπο να συνεχίσουν το σχέδιό τους. Ως τότε, όμως, είχαν εξοντωθή περίπου 200.000 «χαραμοφάγοι», όπως τους ωνόμαζαν οι Εθνικοσοσιαλισταί.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ ΣΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Μολονότι η ευθανασία είχε τους συνηγόρους της από την εποχή της αρχαίας Ελλάδος, σήμερα κανένα έθνος δεν έχει νομιμοποιήσει την εκουσία ευθανασία. Η Ελβετία πλησιάζει πολύ στο να το πράξη αυτό. Κάτω από ωρισμένες συνθήκες επιτρέπει σ’ ένα γιατρό να προμηθεύση στον ασθενή του μια θανατηφόρο πόσι, την οποίαν, όμως, ο ίδιος ο ασθενής πρέπει να λάβη. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι ηγέται, καθώς και εκπαιδευτικοί και γιατροί, με κάθε τρόπο, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Μεγάλη Βρεττανία, ευνοούν την εκουσία ευθανασία.

Στην πρώτη γραμμή της εναντιώσεως προς τη νομιμοποίησι της εκουσίας ευθανασίας είναι η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το βιβλίο Η Ηθική της εξ Οίκτου Θανατώσεως, υπό του ιερέως Ι. Β. Σούλλιβαν, παρουσιάζει την άποψι της εκκλησίας. Ισχυρίζεται ότι η δικαιολόγησίς των «εξ οίκτου θανατώσεων» θα επέτρεπε την εισαγωγή σφηνός εναντίον του Θείου νόμου, «Μη φονεύσης», ο οποίος θα μπορούσε βαθμιαίως να ευρυνθή. Αλλά ποια μεγαλύτερη εισαγωγή σφηνός εναντίον του Θείου νόμου, που απαγορεύει την αφαίρεσι ανθρωπίνης ζωής, θα μπορούσε να υπάρξη από τον σύγχρονο πόλεμο; Ωστόσο, η θρησκευτική οργάνωσις, που αντιτάσσεται τόσο στην νομιμοποιημένη εκουσία ευθανασία, υποστηρίζει αμετάτρεπτα τον πόλεμο. Προβάλλεται, επίσης, ο ισχυρισμός ότι με το να υποφέρη μπορεί κανείς να «κερδίση εύνοιες υπέρ των ψυχών που είναι στο καθαρτήριο, ίσως δε και να τις ανακουφίση από τα παθήματα.» Αλλ’ αυτό είναι ένα επιχείρημα, που θα ήταν ελκυστικό μόνο στους Καθολικούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχει μια τέτοια θέσις όπως το καθαρτήριο. Δεν σημαίνει τίποτα για κείνους που παραδέχονται τη σαφή Γραφική διδασκαλία ότι, «οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»​—Εκκλησ. 9:5.

Πραγματικά, η θέσις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι θέσις διαχωρισμού τριχών. Έτσι, ο Φ. Ι. Κόννελ, στο βιβλίο Ήθη στην Πολιτική και στα Επαγγέλματα, λέγει: «Κανένας γιατρός δεν μπορεί εσκεμμένως και αμέσως να επισπεύση τον θάνατο στην περίπτωσι ενός θνήσκοντος ατόμου . . . Θ’ αποτελούσε φόνον το να του δοθή ένα φάρμακο με την άμεση πρόθεσι να επισπευσθή η αποδημία του από τον παρόντα κόσμον.» Ωστόσο, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ λέγεται ότι είπε: «Η αφαίρεσις του πόνου και της αισθήσεως δια φαρμάκων, όταν υπαγορεύεται από λόγους ιατρικούς, επιτρέπεται από τη θρησκεία και την ηθική και στον γιατρό και στον ασθενή, ακόμη κι αν η χρήσις των φαρμάκων θα βραχύνη τη ζωή.»

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ

Δεν αντιβαίνουν στις Βιβλικές αρχές όλες οι μορφές της ευθανασίας· εν τούτοις, η βασική αρχή που διέπει τους συγχρόνους συλλόγους ευθανασίας αντιβαίνει. Λέγουν: «Όταν η πάθησις ενός ζώντος πλάσματος δεν μπορή ν’ ανακουφισθή, είναι πιο ηθικό να τερματισθή η ζωή του με ευσπλαχνικό φόνο παρά ν’ αφεθή να υπάρχη.»

Ίσως η μόνη Γραφική μνεία για κάτι συγγενές προς την ευθανασία και η οποία βέβαια αποκαλύπτει το Θείον θέλημα σ’ αυτό το ζήτημα, είναι εν σχέσει με τον θάνατο του Βασιλέως Σαούλ. Όταν αυτός επληγώθη βαριά, εζήτησε από τον οπλοφόρον του να τον φονεύση για να μην πέση στα χέρια των Φιλισταίων και υποστή εμπαιγμόν. Αλλ’ ο οπλοφόρος του ηρνήθη να το πράξη. Ο Αμαληκίτης που εξεζήτησε την εύνοια του Δαβίδ, ισχυριζόμενος ότι είχε συμμορφωθή με το αίτημα του Βασιλέως Σαούλ και τερματίσει την ταλαιπωρία του, επατάχθη κατ’ εντολήν του Δαβίδ. Πραγματικά, ο άπιστος Βασιλεύς Σαούλ εφήρμοσε την ευθανασία στον εαυτό του, διαπράττοντας αυτοκτονία για να μην υποφέρη περισσότερο στα χέρια των Φιλισταίων.​—1 Σαμ. 31:3, 4· 2 Σαμ. 1:2-16.

Ναι ο λόγος του Θεού σαφώς λέγει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και ότι εκείνος που αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή πρέπει να χάση τη δική του: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» Αυτός ο νόμος κατ’ επανάληψιν είχε λεχθή στο έθνος Ισραήλ από τον Μωυσή και άλλους προφήτας, καθώς και στους ακολούθους του Ιησού Χριστού από τον ίδιον τον Ιησούν και τους αποστόλους του.​—Γέν. 9:6· Έξοδ. 20:13· Αριθμ. 35:30-32· Ματθ. 19:18· 1 Ιωάν. 3:15.

Αλλά δεν τονίζει ο λόγος του Θεού ότι ο Ιεχωβά είναι ελεήμων και οικτίρμων, και δεν απαιτεί να έχωμε κι εμείς τις ίδιες ιδιότητες; Σωστά όλ’ αυτά, αλλ’ ωστόσο εθεώρησε κατάλληλο ν’ αφήση τα παθήματα να συνεχισθούν επί έξη χιλιάδες χρόνια περίπου ως τώρα. Όχι μόνον αυτό, αλλά κι εκείνος, ο Παντοδύναμος κι ο Ύψιστος, έχει υποφέρει περισσότερο από οποιονδήποτε σε όλη τη διάρκεια του καιρού αυτού. Η αρχή του είναι ότι οι νόμοι του προηγούνται από τα παθήματα όπως ακριβώς στη μετάγγισι αίματος ο νόμος του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα από τη ζωή ενός πλάσματος. Τα παθήματα αυτά καθ’ εαυτά δεν αποτελούν το μεγαλύτερο κακό της ζωής και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία για την παράβασι του Θείου νόμου σχετικά με την ιερότητα της ζωής.

Ιδιαίτερα δε η διεκδίκησις του ονόματος του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα από τα παθήματα. Αν υπομείνη κανείς πιστά, τα παθήματα συντείνουν στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι θα παραμείνουν πιστοί στον Θεό παρ’ όλα όσα πρέπει να υπομείνουν. Λάβετε υπ’ όψι τον Ιώβ. Αυτός υπέφερε πολύ από μια πολύ αηδή νόσον καθώς κι από πολλά ατυχήματα. Και για τον Ιησούν αναγινώσκομε ότι «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε.»​—Ιώβ 2:4-10· Εβρ. 5:8.

Η εκτίμησις αυτών των πραγμάτων βοηθεί έναν να υποφέρη παθήματα. Εξ άλλου, οι Χριστιανοί έχουν επίσης την παρηγορία του λόγου του Θεού, τη συντηρητική δύναμι του πνεύματός του και το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής. Ούτε μπορεί να μη γίνη παραδεκτόν ότι ένας από τους μεγαλυτέρους παράγοντας στα παθήματα είναι η διανοητική στάσις ενός σχετικά με αυτά. Ο στασιασμός μπορεί να καταστήση τα παθήματα αφόρητα, ενώ η υποτακτικότης μπορεί να καταστήση έναν ικανόν να χαίρη σ’ αυτά, όπως έκαμαν οι απόστολοι όταν τους επετράπη να υποστούν παθήματα χάριν του Χριστού.​—Πράξ. 5:40, 41.

Υπάρχουν, επίσης, κι άλλα, μολονότι κατώτερα, σημεία για εξέτασι. Κατά καιρούς μια κατάστασις που φαίνεται απελπιστκή λαμβάνει μια στροφή προς το καλύτερο, χωρίς προφανώς κανένα λόγο. Εξ άλλου δε, ποιος ξέρει τι ασθένειες που θεωρούνται ανίατες σήμερα μπορούν να γίνουν θεραπεύσιμες αύριο; Βεβαίως ολοένα περισσότερα γίνονται για την ανακούφισι από τα παθήματα.

Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι εκεί όπου ένα άτομο υποφέρει πολύ από ένα νόσημα και ο θάνατος είναι μόνο ζήτημα χρόνου πρέπει ο γιατρός να εξακολουθήση να λαμβάνη έκτακτα, περίπλοκα, θλιβερά μέτρα για να διατηρήση ζωντανό τον ασθενή. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της παρατάσεως της ζωής ενός ασθενούς και της επεκτάσεως της θανατικής ενεργείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θα αποτελούσε παράβασι του Θείου νόμου περί ιερότητος της ζωής το ν’ αφήνεται η θανατική ενέργεια ν’ ακολουθήση τη δέουσα πορεία της. Η ιατρική γενικά ενεργεί σύμφωνα με αυτή την αρχή.

Μπορούμε, λοιπόν, να ιδούμε ότι ένεκα του Θείου νόμου περί ιερότητος της ζωής και του Γραφικού προηγουμένου, η ζωή δεν πρέπει ν’ αφαιρήται ή να παραδίδεται απλώς ένεκα παθημάτων, όπως συνιστάται από πολλά καλών διαθέσεων άτομα. Αλλά συγχρόνως, ο Θείος νόμος δεν απαιτεί να λαμβάνωνται υπερβολικά μέτρα, τα οποία θα έκαναν απλώς την παρέλευσι της ζωής πιο παρατεταμένη και δαπανηρή. Έτσι, και οι δίκαιοι νόμοι του Θεού και το έλεός του αναγνωρίζονται· ο νόμος του περί ιερότητος της ζωής υποστηρίζεται, κι ωστόσο επιδεικνύεται οίκτος.

Η Τέχνη της Δημοσίας Γραφικής Ομιλίας

«ΚΑΙ πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχομένους εκ του στόματος αυτού.» «Εξεπλήττοντο οι όχλοι δια την διδαχήν αυτού. Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς.» Και, «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» είπαν οι υπηρέται που είχαν στείλει ο Ιουδαϊκός κλήρος για να τον συλλάβουν. Έτσι ανέγραψαν για τον μεγαλύτερο δημόσιο Γραφικό ομιλητή, που είδε ποτέ και άκουσε αυτή η γη, τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ, τον Υιόν του Θεού, τρεις Ευαγγελισταί, από τους οποίους οι δύο ήσαν αυτόπται.​—Λουκ. 4:22· Ματθ. 7:28, 29· Ιωάν. 7:46.

Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι η εκστρατεία δημοσίων Γραφικών ομιλιών του Ιησού εδημιούργησε τόσο πολύ ενδιαφέρον! Εκτός από τα θαύματα του Ιησού, «πας ο λαός από του όρθρου συνήρχετο προς αυτόν εν τω ιερώ δια να ακούη αυτόν,» και «πας ο λαός ήτο προσηλωμένος εις το να ακούη αυτόν.»​—Λουκ. 21:37, 38· 19:48.

Χωρίς αμφιβολία ο λαός συνεκεντρώνετο για ν’ ακούση τον Ιησούν και για ό,τι έλεγε και για το πώς το έλεγε. Με σοφία εξήταζε τη ακροατήριό του, κανονίζοντας τις παρατηρήσεις του και τον τόνον της φωνής του σύμφωνα με το αν συνίστατο από τους πνευματικώς ασθενείς, τους θρησκευτικούς υποκριτάς ή τους ιδίους του αποστόλους. Οι πληροφορίες που έδινε ήσαν 100 τοις εκατό ακριβείς, όχι μόνο διότι ήταν τέλειος, αλλά και διότι ήταν τελείως προσεκτικός ώστε ό,τι κι αν έλεγε να είναι η αλήθεια. Παρουσιάζοντας το άγγελμά του κρατούσε κατάλληλη προοπτική και διατηρούσε καλή ισορροπία, παρουσιάζοντας τις Γραφές και τονίζοντας τα θετικά στοιχεία του λόγου του. Εδείχνετο ότι ήταν ένας τέλειος καλλιτέχνης με την ευφάνταστη και συμπαθητική χρήσι παραβολών. Τελικά δε, ενέδυε όλες τις σκέψεις του στην ωραία μουσική της εύγλωττης ειλικρινείας και του ζήλου, της θέρμης και του αισθήματος. Τι πρότυπον έθεσε για να το έχουν ως σκοπόν τους οι σύγχρονοι δημόσιοι Γραφικοί ομιληταί!

ΕΞΕΤΑΖΕΤΕ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ

Όπως ο Ιησούς πάντοτε εξήταζε το ακροατήριό του, έτσι πρέπει να κάνη κι ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής. Αυτό είναι ειδικά ουσιώδες διότι ένας δημόσιος Γραφικός ομιλητής έχει πάντοτε ένα μικτό ακροατήριο. Δηλαδή, το ακροατήριό του πιθανώτατα συνίσταται κι από συνδιακόνους του κι από ξένους· μπορεί μάλιστα να συνίσταται κατά 95 τοις εκατό από συνδιακόνους και 5 τοις εκατό ξένους. Τότε τι θα κάμη; Ν’ απευθύνη την ομιλία του στους 95 τοις εκατό και ν’ αγνοήση τους 5 τοις εκατό; ή ν’ αγνοήση τους 95 τοις εκατό και ν’ απευθύνη την ομιλία του στους 5 τοις εκατό;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει να τηρή στη διάνοιά του και τις δύο ομάδες. Αφ’ ενός, εφόσον δίνει μια δημόσια ομιλία, όλες οι παρατηρήσεις του θα είναι τέτοιες ώστε να μπορή να τις καταλαβαίνη ένας εντελώς ξένος. Θ’ αποφεύγη, λοιπόν, επιμελώς όσα θα εθεωρούντο ως απλοί ισχυρισμοί στον ξένον, καθώς και οποιεσδήποτε εκφράσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να κάμουν τον ξένον να αισθάνεται σαν να είναι ένας εξωτερικός, καθώς επίσης και εκφράσεις που έχουν σημαντική σημασία ή έννοια για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δηλαδή, θα δώση αποδείξεις για δηλώσεις, οι οποίες δεν είναι γενικά παραδεδεγμένες· δεν θα ομιλήση γενικά για «το υπηρεσιακόν έτος» ή «τις συναθροίσεις μας υπηρεσίας,» ούτε θ’ αναφέρη κανένα εδάφιο «το οποίον όλοι σας γνωρίζετε καλά, επειδή το έχετε χρησιμοποιήσει στις ομιλίες σας από σπίτι σε σπίτι» ούτε θα χρησιμοποιήση τέτοιες εκφράσεις όπως «πρόβατα και ερίφια,» «οργάνωσις του Θεού,» ή «θεοκρατικός,» χωρίς να προσθέση κάποια χαρακτηριστική ή επεξηγηματική φράσι για να καταλάβη ο ξένος. Αλλιώς θα χάση την προσοχή του ξένου, εφόσον ο ξένος θα διερωτάται: «Ποια είναι η έννοια του όρου αυτού; Τι μου διαφεύγει;» Με άλλα λόγια, ο ομιλητής πρέπει να δώση μια καλής πίστεως δημοσία ομιλία.

Εξ άλλου, όμως, δεν μπορεί ν’ αγνοήση το γεγονός ότι 95 τοις εκατό του ακροατηρίου του μπορεί να είναι συνδιάκονοι, αλλιώς αυτοί θα γίνουν ανησυχητικοί ή θ’ αποκοιμηθούν, διότι μπορεί να έχουν ακούσει αυτό το θέμα εξεταζόμενο κατ’ επανάληψιν. Πρέπει, λοιπόν, να εργασθή σκληρά για να δώση σ’ αυτή την ύλη του πρόσθετο ενδιαφέρον με την πρόδηλη νωπότητά της. Αυτό μπορεί να το κάμη, χρησιμοποιώντας άλλα εκτός από τα πολύ κοινά αποδεικτικά εδάφια, βρίσκοντας νέες περικοπές από τον δημόσιο τύπο κι από κοσμικές αυθεντίες, καθώς και ενισχύοντας τη λογική του, βελτιώνοντας τη συνοχή του και καθιστώντας τη σχέσι του πιο εξέχουσα. Μπορεί, επίσης, να μεταδώση νωπότητα κι ενδιαφέρον στις παρατηρήσεις του ομιλώντας με θέρμη, πεποίθησι κι ενθουσιασμό, θέτοντας πραγματικά την καρδιά του μέσα στην ομιλία του.

Όταν κάνη έτσι ισχυρή την παρουσίασί του από κάθε άποψι, οι συνδιάκονοί του στο ακροατήριο θα προσηλωθούν σε κάθε λέξι του, διότι αυτός θα τους κάμη να εκτιμήσουν, όσο ποτέ πριν, πόσο δυνατή είναι πραγματικά η περίπτωσις για τον Ιεχωβά, τον λόγον Του και τους μάρτυράς Του σχετικά με το ιδιαίτερο αυτό θέμα. Ως αποτέλεσμα τούτου θα ενισχυθή η πίστις των και θα τους παρασχεθούν αποτελεσματικά σημεία για να τα χρησιμοποιήσουν στη δική τους διακονία του αγρού.

ΝΑ ΕΙΣΘΕ 100 ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ ΑΚΡΙΒΕΙΣ

Δεύτερον, ο Ιησούς ήταν 100 τοις εκατό ακριβής· έτσι πρέπει να προσπαθούν να είναι κι εκείνοι που τον μιμούνται σήμερα. Η ακρίβεια είναι ένας παράγων που είναι εύκολο να παραμεληθή. Αν οι δημόσιες Γραφικές ομιλίες σας ηχογραφούντο και αναμεταδίδοντο, ή εστενογραφούντο και κατόπιν εδημοσιεύοντο, δεν θα εκοκκίνιζε το πρόσωπό σας λόγω εσφαλμένων δηλώσεων; Αν δίδωνται χρονολογίες, Βιβλικές ή κοσμικές, πρέπει να είναι απολύτως ορθές· αν δίδωνται ονόματα, πρέπει να είναι τα ορθά. Και περισσότερο ακόμη, ένας δημόσιος ομιλητής πρέπει πάντοτε να μπορή να δίνη την αυθεντία της πηγής των δηλώσεών του αν προκληθή.

Ιδιαίτερα τα όσα προέρχονται από τις Γραφές πρέπει να παρατίθενται επακριβώς· πρέπει να ελέγχωνται προηγουμένως​—για πόσους ανθρώπους επρόκειτο, όταν ο Αβραάμ παρεκάλεσε τον Ιεχωβά για τις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων;—​και λοιπά. Το ίδιο ισχύει και για τα Γραφικά εδάφια· προσέχετε να μη συγχέετε τους αριθμούς. Θέστε τον εαυτό σας στη θέσι ενός συνδιακόνου, ο οποίος έφερε έναν ξένο για ν’ ακούση την ομιλία σας. Φαντασθήτε τη στενοχωρία του που δεν μπορεί να βρή ένα ωρισμένο εδάφιο στην επιστολή 1 Πέτρου διότι έπρεπε να πήτε 2 Πέτρου! Προσέχετε λοιπόν να είσθε ακριβείς!

ΤΗΡΕΙΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΦΑΣΙ

Ένας τρίτος παράγων, για τον οποίον ο Ιησούς μάς έδωσε το ορθό παράδειγμα, είναι η τήρησις καταλλήλου προοπτικής και εμφάσεως. Μολονότι ο Ιησούς κατά καιρούς κατήγγελλε την υποκρισία κι εξέθετε την ψευδή διδασκαλία, η έμφασις και το μεγαλύτερο μέρος της διακονίας του ήταν για εποικοδομητικά πράγματα. Όπως κι ο Ιερεμίας, έτσι κι ο σύγχρονος δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει και να κατεδαφίζη και να οικοδομή, αλλά το δεύτερο είναι κατά πολύ σπουδαιότερο.​—Ιερεμ. 1:10.

Έτσι, δεν μπορούμε να ομιλούμε τόσο πολύ για τις αρνητικές απόψεις της ομιλίας μας ώστε να παραμελούμε ή ν’ αγνοούμε τις θετικές της απόψεις. Γενικά το ένα τέταρτο ή ένα τρίτο της ομιλίας είναι αρκετό για να δείξη τι είναι εσφαλμένο και γιατί· κατόπιν εποικοδομήστε τονίζοντας τι είναι ορθόν και γιατί. Αλλιώς ο ξένος μπορεί ν’ αποκομίση μια εσφαλμένη εντύπωσι για τον σκοπό της Γραφικής μας ομιλίας, μπορεί δε μάλιστα και ν’ απομακρυνθή πτωχευμένος, αφού θα έχουν καταρρεύσει μεν οι ψευδείς πεποιθήσεις του αλλά δεν θα έχουν επαρκώς αντικατασταθή με αληθινή διδασκαλία.

Η κατάλληλη προοπτική και η έμφασις απαιτούν επίσης ν’ αποδίδωμε στον λόγον του Θεού το οφειλόμενον. Ο Ιησούς βέβαια το έπραττε αυτό. Συνεχώς επεκαλείτο το κύρος του λόγου του Πατρός του. Μολονότι ο συλλογισμός, η λογική, τα κοσμικά γεγονότα και τα παρόμοια έχουν τη θέσι των μέσα σε μια δημόσια Γραφική ομιλία, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να βαστάζουν το μεγαλύτερο βάρος ή τη μερίδα του λέοντος από τον φόρτον των αποδείξεων ή το βάρος της επιχειρηματολογίας. Το πολύ αυτά είναι μόνο δευτερεύοντα. Κι’ αυτά ακόμη συντείνουν στην απόδειξι της αυθεντικότητος της Βίβλου· βέβαια, η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας αποτελεί μια πολύ πιο ισχυρή απόδειξι της θεοπνευστίας της παρά η πιστοποίησις της αρχαιολογίας, η οποία μπορεί να πιστοποιήση μόνο την ιστορική ακρίβεια της Βίβλου. Δώστε στη Γραφή την πρώτη θέσι και οι παρατηρήσεις σας θα είναι όχι μόνο πιο αποτελεσματικές και πειστικές, αλλά και πιο εποικοδομητικές, πιο επωφελείς.

Φυσικά, τα Γραφικά εδάφια μόνα των δεν σημαίνουν τίποτα ως προς την απόδειξι ενός σημείου. Τα περιεχόμενά των πρέπει τουλάχιστον ν’ αναφερθούν, επίσης δε, οι Γραφικές περικοπές χωρίς να δηλωθή σε ποιο μέρος της Γραφής βρίσκονται στερούνται βαρύτητος, ή έχουν λίγη. Αλλά για να έχη πραγματική δύναμι, το εδάφιο πρέπει ν’ αναγνωσθή από τη Γραφή—«Εκεί είναι!» Και ή προηγουμένως ή στη διάρκεια της αναγνώσεως ή μετά την ανάγνωσι του εδαφίου, ο ομιλητής πρέπει να εξηγήση τη σημασία του· τονίστε γιατί αναγινώσκεται το εδάφιον και τι αποδεικνύει. Αλλιώς το ακροατήριο μπορεί να πιστέψη κι ωστόσο να μην καταλάβη. Η ίδια αποτελεσματική μέθοδος διδασκαλίας που χρησιμοποιείται σε ομιλίες που γίνονται στα σπίτια πρέπει να χρησιμοποιήται και στο βήμα. Αν η απλή παράθεσις ενός εδαφίου ήταν αρκετή, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να εξηγήσετε για τι προσεύχονται οι άνθρωποι όταν επαναλαμβάνουν: «Αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Ναι, όπως ο εύγλωττος Απολλώς, πρέπει να μπορούμε ‘ν’ αποδεικνύωμε δημοσία δια των Γραφών’ την αληθινότητα εκείνων που λέμε.​—Ματθ. 6:9, 10· Πράξ. 18:28.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ​—ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ

Ερχόμεθα στο τέταρτο σημείο μας​—κανένας ποτέ δημόσιος ομιλητής δεν εχρησιμοποίησε παραδείγματα πιο αποτελεσματικά από τον Ιησού. Πόσο καλά ενθυμούμεθα τις διδασκαλίες του λόγω των ευστόχων, ευφαντάστων και δυνατών παραδειγμάτων! Τα πρόβατα και τα ερίφια, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, η άμπελος και τα κλήματα, το ξυλάριον στο μάτι του πλησίον μας και η δοκός στο δικό μας μάτι, ο άσωτος υιός, τα απολωλότα πρόβατα, ο καλός Σαμαρείτης, ο Φαρισαίος και ο τελώνης, για να μνημονεύσωμε λίγα μόνο. Οι απόστολοι και οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού τον εμιμήθησαν σ’αυτό, όπως δείχνουν τα συγγράμματά των.

Η επιστολή του Ιακώβου είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη απ’ αυτή την άποψι. Όσο βραχεία κι αν είναι, περιέχει πολλά παραδείγματα: το κύμα της θαλάσσης, το άνθος της φυτείας, τον καθρέφτη, τον χαλινό ενός ίππου, το πηδάλιον ενός πλοίου, τη συκιά, τις εληές, τ’ αμπέλια, το αλμυρό και το γλυκό νερό, τον γεωργό​—παρμένα όλα απ’ τα κοινά πράγματα της ζωής. Έτσι, ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει να φέρνη παραδείγματα που είναι γνωστά σε όλους, απλά κι εύστοχα, ενθυμούμενος ότι ένα παράδειγμα που μπορεί να εντυπώση ένα σημείο σε αγρότας μπορεί να πάη χαμένο σε κατοίκους πόλεων και αντιστρόφως.

Τα παραδείγματα βοηθούν στη συγκράτησι του ενδιαφέροντος, και στη διαφώτισι και απλοποίησι και κατανόησι σημείων. Βέβαια, η παραβολή του Ιησού για το σπίτι που εκτίσθη στην άμμο έδωσε κατανόησι του σημείου του ως προς την ανάγκη ενεργείας σύμφωνα με ό,τι είχε πει στους ακροατάς του. Ιδιαίτερα αποτελεσματική είναι η χρήσις ενός κτυπητού παραδείγματος στον πρόλογο, και κατόπιν συνέχισις αυτού, πράγμα που βοηθεί στο να γίνη η δημοσία Γραφική ομιλία όχι μόνο πιο ενδιαφέρουσα και πιο εύκολη στο να παρακολουθηθή, αλλά και βοηθεί στη συνοχή​—αρκεί να έχη καλά εκλεγή το παράδειγμα.

Μην παραβλέπετε το γεγονός ότι όταν πρόκειται για παραδείγματα, κανένα δεν είναι πιο εύστοχο και δυνατό απ’ εκείνα που βρίσκονται μέσα στη Γραφή. Ο Ιησούς έκανε συχνή χρήσι αυτών· το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σύγχρονοι μιμηταί του. Έτσι επίσης κι ο μαθητής Ιάκωβος στην επιστολή του επεξηγούσε τα σημεία που έθιγε αναφέροντας τον Αβραάμ, την Ραάβ, τον Ιώβ και τον Ηλία. Ναι, «ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»​—1 Κορ. 10:11.

ΟΜΙΛΕΙΤΕ Μ’ ΕΥΓΛΩΤΤΙΑ​—ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ!

Χωρίς αμφιβολία ο Ιησούς ήταν ο πιο εύγλωττος ομιλητής που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι πάνω στη γη. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι οι υπηρέται εκείνοι που εστάλησαν να συλλάβουν τον Ιησούν επέστρεψαν χωρίς αυτόν! Αυτή, η τελική μας άποψις περί δημοσίας Γραφικής ομιλίας που εξετάζεται ενταύθα, απαιτεί τη μεγαλύτερη θέρμη και ειλικρίνεια. Δεν επιτρέπει να λέγωνται αστειότητες ή ανόητες ιστορίες ή αλλιώς πως να παρεισάγωνται ευθυμολογίες απλώς για να προκαλήται γέλιο. Ο σκοπός της δημοσίας Γραφικής ομιλίας είναι η διδασκαλία κι η εποικοδόμησις. Όπως καλά ελέχθη, ο Παύλος ‘δεν προέβη να κατανοήση με ευτράπελα μέσα εκείνους που επολιορκούντο ματαίως από την αλήθεια και τη σοβαρότητα,’ ούτε και κανείς απ’ εκείνους που τον μιμούνται όπως αυτός εμιμείτο τον Χριστόν, δεν πρέπει να το πράττη αυτό.​—1 Κορ. 11:1.

Ο ζήλος, η πεποίθησις, η εμπιστοσύνη, η θέρμη, το αίσθημα κι ο ενθουσιασμός αποτελούν την καρδιά κάθε καλής Γραφικής ομιλίας. Ο Απολλώς ήταν «ζέων κατά το πνεύμα,» με ενθουσιασμό. Αυτός ομιλούσε «ακριβώς,» κι επομένως καλά περιεγράφη ως «ανήρ λόγιος.» Πραγματικά, όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ‘ζέοντες κατά το πνεύμα,’ αλλ’ ειδικά ο δημόσιος Γραφικός ομιλητής.​—Πράξ. 18:24, 25, 28· Ρωμ. 12:11.

Επαναφέρατε στη μνήμη σας πώς συγκινηθήκατε σε μια πρόσφατη περιφερειακή συνέλευσι ή σε μια από τις μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις. Γιατί επιθυμούμε να έχωμε ηχογραφήσεις των ομιλιών εκείνων και να τις ακούωμε κατ’ επανάληψι; Όχι μόνο ένεκα του ό,τι ελέχθη και ποιος το είπε, αλλ’ ένεκα της ζέσεως, του ενθουσιασμού, της ευγλωττίας που εξεδηλώθη. Ό,τι είχαν καθαρά εμφυτευμένο οι ομιληταί στη διάνοιά των το απέδωσαν με καρδιά γεμάτη αγάπη κι εκτίμησι. Ησθάνθησαν​—έτσι πρέπει κι εμείς—​όπως ο Ελιού: «Ας φανερώσω και εγώ την γνώμην μου. Διότι είμαι πλήρης λόγων . . . Θέλω λαλήσει δια να αναπνεύσω· θέλω ανοίξει τα χείλη μου, και αποκριθή.»​—Ιώβ 32:17-20.

Ασφαλώς, αν κάποιος έχη εύλογη αιτία να ομιλήση με όλη του την καρδιά, να ομιλήση με ζήλο, πεποίθησι, εμπιστοσύνη, θερμότητα, αίσθημα κι ενθουσιασμό, αυτός είναι ο Χριστιανός δημόσιος Γραφικός ομιλητής, ο οποίος ομιλεί από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον του κι ο οποίος έχει ένα τόσο σπουδαίο κι επείγον άγγελμα να δώση στην πονηρή αυτή εποχή. Αν αξίζη να γίνη κάποιο έργον με «απλότητα καρδίας,» και «εκ ψυχής . . . ως εις τον Ιεχωβά,» αυτό είναι το έργον της δημοσίας Γραφικής ομιλίας.​—Κολ. 3:22, 23, ΜΝΚ.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η δημοσία Γραφική ομιλία εμπερικλείει πολλά, και σε όλες τις πλευρές της ο Ιησούς Χριστός έδωσε το τέλειο παράδειγμα. Ο ομιλητής πρέπει να συγκρατή το ενδιαφέρον του ξένου καθώς και του συγ-Χριστιανού του· πρέπει να είναι ακριβής και να δίνη στην Αγ. Γραφή την πρώτη θέσι· πρέπει να τηρή τις αρνητικές απόψεις δευτερεύουσες ως προς τις θετικές, φροντίζοντας συγχρόνως να μην παραφορτώνη την ομιλία του με πάρα πολλή ύλη. Πρέπει να κάνη γενναιόδωρη αλλά και συνετή χρήσι παραδειγμάτων και, προ παντός, να ομιλή από μια καρδιά γεμάτη αγάπη, προς τον Ιεχωβά, προς το ακροατήριό του και προς το θέμα του. Κάνοντας τούτο, ασφαλώς θ’ αποδώση τιμή στο όνομα του Ιεχωβά και θα εποικοδομήση τους ακροατάς του καθώς και τον εαυτό του. Αναγνωρίζοντας δε τον υψηλόν κανόνα που έθεσε ο Ιησούς γι’ αυτόν, θα παραμένη μετριόφρων και ταπεινός.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί ο Ιεχωβά επέτρεψε να υποστούν οι Ισραηλίται ήτταν δυο φορές μπροστά στη φυλή Βενιαμίν προτού επιτρέψη να επιβάλουν τη δέουσα ποινή σ’ αυτή τη φυλή για το έγκλημά της στη Γαβαά; (Κριταί 20)​—Π. Γ., Σκωτία.

Το κεφάλαιο 19 των Κριτών μιλεί για κάποιους αχρείους άνδρες της Γαβαά, οι οποίοι εταπείνωσαν μια γυναίκα ολόκληρη νύχτα έτσι ώστε το πρωί ήταν νεκρή. Οι άνθρωποι της Γαβαά κατόπιν διέπραξαν το φρικαλέο έγκλημα να συγχωρήσουν αυτή την αμαρτία των κατοίκων της πόλεώς των. Η φυλή του Βενιαμίν ήταν επίσης ένοχη από αυτή την άποψι· αρνήθηκε ν’ ακούση τις απαιτήσεις των υπολοίπων φυλών να θανατωθούν οι αχρείοι. Αυτή η ανήθικη κατάστασις υπήρξε πρόκλησις στην πιστότητα των υπολοίπων φυλών του εκλεκτού λαού του Θεού.

Η σφαγή τόσο πολλών απ’ αυτούς στην αρχή ενέβαλε σε μεγάλη δοκιμασία τις πιστές φυλές, ειδικά όσον αφορά την ορθότητα της υποθέσεώς των. Ο Ιεχωβά, αφήνοντας τις πιστές φυλές να υποστούν τέτοιες απώλειες, σαράντα χιλιάδες άνδρες σε δυο ημέρες, τις εδοκίμαζε για να δη αν θα ενέμεναν σ’ αυτή τη αποφασισμένη προσπάθεια να ξερριζώσουν αυτό το χονδρικό κακό από τον Ισραήλ όταν έφερνε τέτοιες μεγάλες απώλειες σ’ αυτούς τους ίδιους.

Οι χιλιάδες των πιστών που πέθαναν λόγω της εκστρατείας για επιβολή τιμωρίας, πέθαναν για μια δικαία υπόθεσι. Εκείνοι που επέζησαν και κέρδισαν τη νίκη εδικαιώθησαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και ενώπιον όλων των αναγνωστών του λόγου του. Η δικαίωσις αυτή άξιζε τη δαπάνη, και το έθνος Ισραήλ εκαθαρίσθη από μια πολύ εξευτελιστική ηθική φαυλότητα.

● Πώς πρέπει ένας αφιερωμένος Χριστιανός να θεωρή Γραφικώς τις εργατικές ενώσεις και τη συμμετοχή στη δράσι των;​—Σ. Β., Η. Π. Α.

Οι Γραφές νουθετούν τους Χριστιανούς να ‘προνοούν τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων’. «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Αυτά τα εδάφια έχουν κάποια σημασία όσον αφορά τη συμμετοχή στις εργατικές ενώσεις, επειδή για να υπακούσωμε σ’ αυτά μπορεί να είναι ανάγκη να ενωθούμε με μια εργατική ένωσι. Θα μπορούσε να σημειωθή μια αναλογία μεταξύ των καθηκόντων ενός ατόμου ως μέλους μιας εργατικής ενώσεως και εκείνων που έχει ως πολίτης μιας χώρας. Ο Χριστιανός, για ευεργετήματα που λαμβάνει από το κράτος, πληρώνει φόρους· ομοίως, θα μπορούσε κατάλληλα να πληρώνη τα οφειλόμενα στην ένωσι, εφόσον αυτή θα ήταν πραγματικά μια εξασφάλισις εργασίας. Δεν υπάρχει, επομένως, αντίρρησις στο να ανήκη απλώς ένας Χριστιανός σε μια εργατική ένωσι, πληρώνοντας τις οφειλές και υπακούοντας στην κλήσι να σταματήση την εργασία σε περίπτωσι απεργίας.​—Ρωμ. 12:17· 1 Τιμ. 5:8.

Εν τούτοις, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να αναμιγνύεται στη δράσι της ενώσεως ως το βαθμό να κατέχη μια επίσημη θέσι στην ένωσι. Ούτε, σε περίπτωσι απεργίας, πρέπει να λαμβάνη μέρος ως φρουρός της απεργίας ή με άλλους τρόπους να δημιουργή ταραχή για την υπόθεσι της απεργίας. Επάνω απ’ όλα, δεν πρέπει να εμπλέκεται σε βία σε εργατικές φιλονεικίες, διότι ο «δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται». «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.» Όπως ακριβώς ένας Χριστιανός είναι ουδέτερος όσον αφορά την πολιτική και τους πολέμους της χώρας του, έτσι το μέλος μιας ενώσεως που είναι Χριστιανός δεν αναμιγνύεται στις διοικητικές ενέργειες και στον οικονομικό πόλεμο της ενώσεως, αλλά πρέπει να παραμένη ουδέτερο.​—2 Τιμ. 2:24· Ρωμ. 12:18.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Παρακαλώ . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.​—Ιωάν. 17:20, 22. Σ 1/1/61 5-7, 11

2 Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά . . . οικείοι του Θεού.​—Εφεσ. 2:19. Σ 1/5/60 12α

3 Εν τη ημέρα καθ’ ην ο Γωγ έλθη εναντίον της γης Ισραήλ, η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου, . . . Διότι εν τω ζήλω μου, . . . ελάλησα.​—Ιεζ. 38:18, 19. Σ 15/4/60 49

4 Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού. Μη γίνεσθε πρόσκομμα.​—1 Κορ. 10:31, 32. Σ 15/1/60 16, 17

5 Δεν είχε χρείαν δια να μαρτυρήση τις περί του ανθρώπου· επειδή αυτός εγνώριζε τι ήτο εντός του ανθρώπου.​—Ιωάν. 2:25. Σ 15/7/60 9-11

6 Θέλω βεβαίως σε συνάξει όλον, Ιακώβ· θέλω βεβαίως συλλέξει το υπόλοιπον του Ισραήλ· θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών.​—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ. Σ 1/1/61 2, 3α

7 Τα δε εξερχόμενα εκ του στόματος, εκ της καρδίας εξέρχονται, και εκείνα μολύνουσι τον άνθρωπον.​—Ματθ. 15:18. Σ 1/9/60 18, 19

8 Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.​—Ψαλμ. 51:10. Σ 15/3/61 32-34

9 Απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας.​—Κολ. 3:8. Σ 15/6/60 4, 5α

10 Ελεύθερος ων πάντων, εις πάντας εδούλωσα εμαυτόν.​—1 Κορ. 9:19. Σ 1/7/60 11, 12α

11 Ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.​—Πράξ. 2:42. Σ 1/6/60 12α

12 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.​—Ρωμ. 14:4. Σ 1/8/60 18α

13 Παρακαλώ . . . δια να ήναι πάντες έν.​—Ιωάν. 17:20, 21. Σ 1/11/60 5, 6

14 Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος.​—Κολ. 3:13. Σ 15/9/60 8-10

15 Και τώρα τι βραδύνεις; σηκωθείς βαπτίσθητι.​—Πράξ. 22:16. Σ 15/8/60 8α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η αγρυπνία είναι αναγκαία για να μπορέσωμε να κατευθύνωμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απασχολούμεθα πάντοτε σε ορθά και δίκαια έργα. Η αγρυπνία θα βοηθήση όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού στο να ανεύρουν και εξαγοράσουν καιρό τον Ιούνιο για να παρουσιάσουν το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με το επίσης έξοχο και πολύτιμο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» αντί δρχ. 35.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

23 Ιουλίου: Βρίσκοντας Χαρά για Αιώνια Ζωή. Σελ. 309.

30 Ιουλίου: Κρατείτε Σταθερά τη Χαρά Σας! Σελ. 317.

Ποιο Είναι το Τέλος των Ασεβών;

ΠΟΙΟ είναι το τέλος των ασεβών; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ασφαλώς το έθεσαν πολλοί όταν έμαθαν για τη σύλληψι του Εθνικοσοσιαλιστού εγκληματίου, ενός ονόματι Άιχμαν, ο οποίος υπήρξε υπεύθυνος για τον θάνατο εκατομμυρίων Ιουδαίων κι ο οποίος εκαυχήθη ότι δεν ησθάνετο καμμιά λύπη. Θα υποφέρη ένας τέτοιος άνθρωπος, μετά την εκτέλεσί του, αιώνια βάσανα μέσα σ’ έναν φλεγόμενον άδη; Ή μήπως ο θάνατος τερματίζει τα πάντα; Ποιο τέλος ορίζει η Θεία δικαιοσύνη για τέτοιους ανθρώπους;

Για το εξής πράγμα μπορούμε να είμεθα βέβαιοι: η δικαιοσύνη θ’ αποδοθή. Γιατί; Διότι ο Θεός υπάρχει, και γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην.» Επομένως, ισχύει η Γραφική αρχή: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.»​—Ησ. 61:8, ΜΝΚ· Γαλ. 6:7.

Έτσι, ο λόγος τον Θεού μάς διαβεβαιώνει ότι «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» Αλλ’ «οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον άδην· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν.»​—Ψαλμ. 37:29· 9:17.

Αυτό, όμως, εγείρει το ερώτημα, τι ακριβώς είναι αυτός ο άδης, στον οποίον επιστρέφουν οι ασεβείς; Κατά τον άλλοτε Πάπαν Πίον ΙΒ΄, ο άδης είναι ένας πραγματικός τόπος αιωνίων βασάνων. Ένα λαϊκό Ρωμαιοκαθολικό βιβλίο, διευκρινίζοντας τις παρατηρήσεις του για μας, λέγει: «Δεν υπάρχει τίποτα το αμφίβολο στα λόγια του Χριστού, του Υιού του Θεού, περί της πραγματικότητος του άδου. Αυτός είπε καθαρά ότι είναι ο τόπος, στον οποίον οι αμετανόητοι αμαρτωλοί θα καταδικασθούν για πάντα, ότι εκεί, ‘ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται,’ και ότι ‘καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις τον ουρανόν τυφλός, κουλλός ή χωλός παρά έχων δύο οφθαλμούς και δύο χείρας και δύο πόδας να ριφθής εις τα βάθη του άδου.’ . . . Ούτε έδωσε καθησυχαστική διαβεβαίωσι ότι πολύ λίγοι μόνο θα κατεδικάζοντο να παν στον άδη· μάλλον ωμίλησε περί του πλήθους στο οποίον επρόκειτο να πη: ‘Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πύρ το αιώνιον’.» Η άποψις αυτή, θα μπορούσε να προστεθή, ότι διακρατείται, επίσης, κι από πολλούς Διαμαρτυρομένους.​—Μάρκ. 9:43-48· Ματθ. 25:41.

Μπορεί, όμως, ο βασανισμός τόσων ανθρώπων σε όλη την αιωνιότητα να εναρμονισθή με ό,τι λέγει η Αγ. Γραφή περί του ουρανίου Πατρός μας ότι είναι δίκαιος, εύσπλαγχνος και φιλάγαθος; Ακόμη και οι νόμοι των ατελών ανθρώπων απαγορεύουν τη σκληρή και ασυνήθη τιμωρία. Μήπως ο Θεός είναι λιγώτερο δίκαιος και φιλάγαθος από τα ατελή και αμαρτωλά πλάσματά του;—Έξοδ. 34:6,7· 1 Ιωάν. 4:8.

Επίσης, αν οι λόγοι του Ιησού περί του τέλους των ασεβών πρέπει να νοηθούν κατά γράμμα, δεν είναι παράξενο το ότι, ενώ η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη, δεν λέγει τίποτα περί του ότι εδημιούργησε έναν τόπο αιωνίων βασάνων, ούτε για ένα καθαρτήριο, γι’ αυτό το ζήτημα; Πότε εδημιουργήθη ο άδης; Προτού αμαρτήση οποιοδήποτε από τα πλάσματα του Θεού, ή μόνο μετά; Και πού είναι;

Εγείρεται, επίσης, το ερώτημα περί του τι είναι αυτό που πηγαίνει στον άδη. Ασφαλώς όχι το φυσικό σώμα, διότι αυτό επιστρέφει στη γη. Η ψυχή, μήπως; Αλλά τι είναι ψυχή; Μήπως είναι, όπως ισχυρίζεται ο Αυγουστίνος, μια αθάνατη πνευματική ύπαρξις, δημιουργημένη από τον Θεό την ώρα της συλλήψεως ενός ανθρώπου, και η οποία στον θάνατο μεταβαίνει στον ουρανό, στο καθαρτήριο ή στον άδη;

Όχι, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Εκεί μας λέγεται ότι όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν,» και ότι ένεκα της αμαρτίας κανείς δεν μπορεί να ‘λυτρώση την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του τάφου.’ Έτσι, και ο Σαμψών επίσης προσηυχήθη: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων.» Ναι, αναγινώσκομε καθαρά: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.»​—Γέν. 2:7· Ψαλμ. 89:48, ΚΕΜ· Κριτ. 16:30· Ιεζ. 18:20.

Εκείνο που γενικά παραβλέπεται είναι ότι εκείνο που έθεσε ο Θεός ενώπιον του Αδάμ δεν ήταν το ενδεχόμενο ζωής στον ουρανό και ζωής σε αιώνια βάσανα, αλλά ζωή (ύπαρξις) και θάνατος (ανυπαρξία). Ο Θεός δεν είχε πει τίποτα περί μεταβάσεως του Αδάμ στον ουρανό, αλλά μόνον ότι «καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού [του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού], θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Έτσι, λοιπόν, όταν ο Αδάμ και η Εύα παρήκουσαν, ο Θεός δεν τους κατεδίκασε σε μια αιωνιότητα βασανισμού, αλλά σε ανυπαρξία: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Μωυσή για να θέση τα ίδια ερωτήματα ενώπιον του λαού του: «Έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον.» Γι’ αυτό και αναγινώσκομε, επίσης, ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος.»​—Γέν. 2:17· 3:19· Δευτ. 30:19· Ρωμ. 6:23.

Αυτό είναι λογικό, εύλογο και δίκαιο. Αν η ζωή είναι ένα δώρο, όπως λέγουν οι Γραφές, μπορεί να μη γίνη δεκτό. Αν ο άνθρωπος εγεννάτο με μια αθάνατη ψυχή, θα του ήταν επιβεβλημένη μια αιωνιότης μ’ ένα τελεσίγραφον υπακοής ή αιωνίου βασανισμού. Αυτό θα έδειχνε περίπου τόση αγάπη όση θα εδείχνετο από ένα νεανίαν, ο οποίος θα προσέφερε σε μια νεάνιδα ένα δακτύλιον αρραβώνα, καλώντας την να εκλέξη ή να τον δεχθή ή να της τινάξη τα μυαλά στον αέρα.

Τότε, λοιπόν, πώς πρέπει να νοήσωμε τα λόγια του Ιησού που παρατίθενται ανωτέρω προς υποστήριξιν του αιωνίου βασανισμού των ασεβών; Ως σχήματα λόγου, όπως πρέπει πράγματι να είναι ένεκα των συμφραζομένων. Όταν ο Ιησούς μιλούσε για την εξόρυξι ενός οφθαλμού ή την αποκοπή ενός ποδιού ή χεριού, μήπως εννοούσε το να κάνωμε κατά γράμμα ακρωτηριασμούς στον εαυτό μας, και θα κατοικούσαμε τότε σε όλη την αιωνιότητα στον ουρανό με ένα μόνο μάτι, ένα χέρι, ένα πόδι; Ασφαλώς όχι! Εφόσον αυτά τα λόγια πρέπει να νοηθούν μεταφορικώς, ή ως σύμβολα, έτσι πρέπει να νοηθούν και τα αναφερθέντα από τον Ιησούν για τον σκώληκα που δεν πεθαίνει και το πυρ που δεν σβήνεται. Το ίδιο αληθεύει και για την παραβολή του περί προβάτων και εριφίων. Όπως δεν ανεφέρετο σε κατά γράμμα πρόβατα και ερίφια, αλλά σε «προβατοειδείς» και «εριφοειδείς» ανθρώπους, έτσι επίσης δεν ανεφέρετο σε κατά γράμμα πυρ, αλλά σε πλήρη καταστροφή σαν με πυρ.

Η ψευδής θρησκευτική διδασκαλία ότι αιώνια βάσανα είναι το τέλος των ασεβών αποτελεί βλασφημία κατά του Θεού και απομακρύνει απ’ αυτόν τα ειλικρινή άτομα. Αλλ’ η αλήθεια τον τιμά και δείχνει ότι είναι σοφός, δίκαιος και στοργικός. Εκείνοι, που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ αυτόν, θα λάβουν τα δώρα του, των οποίων το πρώτο είναι η ζωή. Εκείνοι, που δεν τον αγαπούν και δεν υπακούουν σ’ αυτόν, οι ασεβείς, θα εξαφανισθούν, θα χάσουν τη ζωή.

Στον παρόντα αιώνα του διαστήματος ο Θεός θέτει και πάλιν ενώπιον όλης της ανθρωπότητος τα ερωτήματα ζωής και θανάτου. Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας καταδεικνύει ότι ζούμε στις ημέρες που παρωμοίασε ο Ιησούς με τις ημέρες του Νώε. Όπως ο Νώε κι η οικογένειά του επέζησαν από τον Κατακλυσμό διότι εγνώριζαν κι έπρατταν το θέλημα του Θεού, έτσι και σήμερα μόνον εκείνοι που γνωρίζουν και πράττουν το θέλημα του Θεού θα επιζήσουν από την επικείμενη καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Το να σας παρασχεθή βοήθεια προς την κατεύθυνσι αυτή, αποτελεί έναν από τους σκοπούς του παρόντος περιοδικού.​—Ματθ. 24:37-39.

Υλισμός ή Πνευματικότης​—Ποιο χρειαζόμεθα;

Τι έκαμε τον υλισμό να θέση λαβή στην ανθρωπότητα; Πώς μπορεί να ενισχυθή η πνευματικότης;

ΜΑΣ πιέζει η εκλογή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Η πίεσις συνεχίζεται για να κάμη έναν να εκλέξη τον υλισμόν ως οδόν της ζωής. «Η τεράστια παραγωγική μας οικονομία,» είπε ο εμπορευτικός σύμβουλος Βίκτωρ Λεμπόου στη Τζόρναλ Ρηταίηλινγκ, «απαιτεί να κάμωμε την κατανάλωσι οδόν της ζωής μας, να μετατρέψωμε την αγορά και τη χρήσι των ειδών σε τυπικόν κανόνα, ν’ αναζητούμε τις πνευματικές μας ικανοποιήσεις, ή ικανοποιήσεις του εγώ, στην κατανάλωσι. . . . Τα πράγματα πρέπει να καταναλίσκωνται, να καίωνται, να φθείρωνται, ν’ αντικαθίστανται και ν’ αποβάλλωνται με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό.»

Είτε ζούμε στο μέρος εκείνο του κόσμου, όπου η τοπική οικονομία συχνά εξαρτάται από την υλιστική κατανάλωσι, είτε όχι, θ’ αντιμετωπίσωμε κατά πρόσωπον το ζωτικό αυτό ερώτημα: Υλισμός ή πνευματικότης; Η απλή παραμέλησις της πνευματικότητος από έναν τον θέτει στο πλευρόν του υλισμού, διότι υλιστής δεν είναι κατ’ ανάγκην ένας που έχει πολλά υλικά αποκτήματα. Μπορεί να είναι φτωχός κι ωστόσο να είναι υλιστής παραμελώντας την πνευματικότητα.

Όταν οι άνθρωποι αντιλαμβάνωνται τον θαυμασμό που αποδίδεται σ’ εκείνους που έχουν την πολυτέλεια του νεωτάτου τύπου, η επιθυμία για ίση φροντίδα συχνά αναπτύσσει έναν τόσο ισχυρό πόθο ώστε πράγματα, που άλλοτε εθεωρούντο ασήμαντα, γίνονται, με τη βοήθεια επιτηδείας διαφημίσεως, αναγκαιότητες. Πολλά άτομα, κατανοώντας ότι το εισόδημά των δεν θα επιτρέψη να τ’ αποκτήσουν, καταπραΰνουν τον πόνο της τιμής με το φάρμακο των μακροπροθέσμων πληρωμών. Ως τον καιρό που οι πληρωμές εξοφλούνται, συχνά συμβαίνει ώστε το είδος που ηγοράσθη, να καταστή εκτός μόδας, και γίνεται απαρχαιωμένο ή αχρηστεύεται, ο δε φαύλος κύκλος ξαναρχίζει.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πόσο πρακτική είναι η οδός του υλισμού; Η απάντησις μπορεί να παρατηρηθή στον ολοένα αυξανόμενο βαθμό της ασθενείας και των νευρικών διαταραχών, των οποίων σχεδόν 800 νέα είδη ενεφανίσθησαν στα τελευταία είκοσι οκτώ έτη. Εν τούτοις, οι πρωτόγονες Ινδικές φυλές της βορείου Βραζιλίας, που δεν έχουν «ανώτερη εκπαίδευσι» ή σύγχρονες ανέσεις, μας εκπλήσσουν με το γεγονός ότι μεταξύ αυτών ασθένειες, όπως είναι η φυματίωσις, ο καρκίνος και οι καρδιακές διαταραχές, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Ο δρ Ουίλλιαμ Χωλ Χόλντεν, Αμερικανός εξερευνητής, αποδίδει την υγεία των σε απλή δίαιτα, όχι πολυφαγία, όχι υπερέντασι και υπερκόπωσι, όχι ανησυχία για χρήματα και όχι προσπάθεια εξισώσεως με τους πλουσίους. Η αρτηριακή πίεσις των γηραιοτέρων Ινδών μέσα στις φυλές ήταν περίπου ίση με την πίεσι ενός εικασιτριετούς ανδρός των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι υλικές ανέσεις μπορούν να ελκύσουν τον θαυμασμό των άλλων, αλλά μπορούν εύκολα ν’ αποβάλουν την αληθινή πνευματικότητα. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών κατενόησε τούτο και είπε: «Υπάρχει άνθρωπος όστις κάμνει τον πλούσιον, και δεν έχει ουδέν.» (Παροιμ. 13:7) Ναι, ο εμπνευστικός σκοπός της ζωής, του να τύχη αναγνωρίσεως από τον Θεό, ελλείπει. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και οι αληθινοί φίλοι ελλείπουν, διότι οι ίδιοι οι σύντροφοι ενός μεταστρέφονται στο να γίνουν οι κύριοι ανταγωνισταί του. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, η ειρήνη και η ασφάλεια, που προέρχονται από τη γνώσι τού ότι η ζωή ενός είναι η απόκτησις της θείας ευνοίας, ελλείπουν. «Έχω συναντήσει πολλούς πλουσιωτάτους ανθρώπους στη διάρκεια του μισού αιώνος της δημοσιογραφίας μου» λέγει ο Μάλκομ Γ. Μπίγκαιη, άλλοτε αρχισυντάκτης του Φρη Πρες του Ντητρόιτ, «και ποτέ δεν εγνώρισα έναν απ’ αυτούς, στον οποίον τα εκατομμύριά του να του φέρουν εσωτερική ειρήνη κι ευτυχία.»

Όταν εκείνοι, των οποίων η οδός της ζωής κατά πολύ εξαρτάται από την υλική ευημερία, φωνάζουν για περισσότερη πνευματικότητα, το βάρος του προβλήματος προσλαμβάνει πρόσθετη σπουδαιότητα. Ο βιομήχανος της πόλεως Νέας Υόρκης Ναύαρχος Μπεν Μόρηλ είπε: «Όταν ομιλούμε για ανώτερα επίπεδα διαβιώσεως, ας μην περιοριζώμεθα σε σκέψεις κοινών πραγμάτων ανέσεως και ευκολιών· διότι υπάρχει περισσότερο σ’ ένα επίπεδο ζωής από τα υλικά πράγματα. Χρειάζεται, επίσης, να φροντίσωμε και για ένα ολονέν υψούμενον επίπεδο πνευματικής ζωής.»

Η σύγκρουσις αυτή έπληξε σκληρά εκείνους ακριβώς που ευθύνονται για την πνευματική πρωτοπορία. Ο κληρικός Ε. Ρεξ Ταίυλορ, της Πρώτης Ηνωμένης Εκκλησίας της Οττάβας, Καναδά, εθρηνολόγησε: «Εκείνο που χρειαζόμεθα περισσότερο είναι δύναμις, το είδος της δυνάμεως, που εκινητοποίιησε την πρώτη εκκλησία και την έκαμε μια ζώσα, ζωτική δύναμι.»

ΑΜΕΛΕΙΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΑΙ

Γιατί λείπει ακόμη η ζωτική αυτή δύναμις, ακόμη και σε χώρες όπου το ενδιαφέρον για τη θρησκεία είναι λαϊκό; Μια απάντησις βρίσκεται στην Αγία Γραφή, στον Ιερεμία 2:13: «Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» Πολλοί από τους σημερινούς κληρικούς, αντί να κατευθύνουν τον λαό στην λόγον του Θεού, επικρίνουν τη Γραφή ως μη πρακτική και κατευθύνουν τους ανθρώπους σε ανθρώπινες οργανώσεις όπως είναι τα Ηνωμένα Έθνη. Οι κληρικοί, επίσης, πολύ συχνά αμαυρώνουν την καθαρή αλήθεια της Γραφής με φιλοσοφίες εξελίξεως, σύγχρονη ψυχιατρική και ανθρωποποίητες δοξασίες, που αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού και στην υγιά λογική.

Οι καρποί των ιδίων των φιλοσοφιών τούς εκθέτουν ως αμελείς καθηκόντων πνευματικούς ηγέτας. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.), αναφέρει: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εγκληματίαι μάς αναγκάζουν να δαπανούμε κάθε χρόνο περισσότερο από τέσσερες και δύο τρίτα φορές γι’ αυτούς από όσον καιρό θα εδαπανούσαμε για όλες τις μορφές της εκπαιδεύσεως, δημοσίας και ιδιωτικής.» Διαφωτιστικό είναι να σημειωθή ότι 85 τοις εκατό των εγκληματιών αυτών ομολογούν ότι είναι μέλη Χριστιανικών θρησκειών.

Τι πρέπει να υποθέσωμε για τους θρησκευτικούς ηγέτας που εκλαϊκεύουν τη θρησκεία για να προσελκύσουν μεγαλύτερα πλήθη και να προκαλέσουν καλύτερη ανταπόκρισι στις συνεχώς εκκλήσεις για χρήματα; Λοιπόν, τι φρονούσε ο Θεός για τους ποιμένας του Ισραήλ που είχαν γίνει πνευματικά αμελείς καθηκόντων; Ο προφήτης του Θεού λέγει: «Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! Οι ποιμένες δεν βόσκουσι τα ποίμνια; Σεις τρώγετε το πάχος, και ενδύεσθε το μαλλίον, σφάζετε τα παχέα· δεν βόσκετε τα ποίμνια. Δεν ενισχύσατε, το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επανεφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός· αλλά εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά.»​—Ιεζ. 34:2-4.

Όταν οι ποιμένες δίνουν στη θρησκεία εμπορικό χαρακτήρα, πώς μπορούν να επιφέρουν αληθινή πνευματικότητα; Σκεφθήτε τις πράξεις του Ιησού στη διάρκεια της εποχής του Πάσχα, του έτους 33 μ.Χ. Πλήθη Ιουδαίων από τις γύρω περιφέρειες της Ιουδαίας είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για να εορτάσουν το Πάσχα. Ερχόμενοι στον ναό, θα πλήρωναν τον φόρον του ναού σε νόμισμα του τόπου, μαζί με τη θυσίασι διαφόρων ζώων και περιστερών. Εφόσον αυτό αποτελούσε μέρος της μορφής της λατρείας των, οι ιερείς επέτρεψαν να στηθούν πάγκοι και παραπήγματα στην Αυλή των Εθνών μέσα στον αυλόγυρο του ναού, όπου μπορούσε να γίνη ανταλλαγή ξένων νομισμάτων και ν’ αγορασθούν θυσιαστικά ζώα. Ανάμεσα σε τέτοιο ηγιασμένο περιβάλλον και με την έγκρισι αφιερωμένων ιερέων, ποιος θα τολμούσε ν’ αμφισβητήση την κοσμιότητα αυτών των ενεργειών; Όχι μόνο ήταν κατάλληλο αυτό, αλλά και μήπως δεν απέβλεπαν όλ’ αυτά σε θρησκευτικούς σκοπούς; Εξωτερικώς όλα εφαίνοντο πολύ έντιμα, αλλά ήλθε ο Ιησούς, ο οποίος ανέτρεψε τα τραπέζια των χρηματικών συναλλαγών των, εκθέτοντας τη φιλαργυρία των και τη μορφή λατρείας των ως τίποτα περισσότερο από μια επιφανειακή, τυπικιστική, εξωτερική επίδειξι αυτοδικαιώσεως.​—Ματθ. 21:12.

Αφού η λαϊκή θρησκεία απέτυχε να θέση ένα στερεό θεμέλιο για την αληθινή πνευματικότητα, η νεότης εστράφη σήμερα σε υλικές ηδονές. Ένας νεανίας δεκαεννέα ετών, ομιλώντας για τις ομάδες των νεαρών στο Λονδίνον της Αγγλίας, είπε: «Υποθέτω ότι οι νεαροί δεν έχουν την αντοχή να παν στην εκκλησία. Ίσως από οκνηρία. Τι πρόκειται, όμως, ν’ αποδείξη οπωσδήποτε αυτό; Στρέφεσθε προς τη θρησκεία αν είσθε μονήρης ή υστερήτε σε κάτι. Οι νεαροί δεν υστερούν σε τίποτα . . . Διάγομε πολύ υλιστική ζωή. Ένας νεαρός δεν χρειάζεται Θεό! Έχει τον δικό του Θεό.» Αλλά για τους νεαρούς όσο και τους ενήλικας, η λατρεία στον ναΐσκο του υλισμού δεν έφερε την ευτυχία που εκζητούν και δεν τους παρέσχε βέβαιη ελπίδα για το μέλλον. Μόνο η αληθινή πνευματικότης μπορεί να το κάμη αυτό.

ΕΠΙΤΕΥΞΙΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Η αληθινή πνευματικότης είναι το αντίθετο της φιληδονίας ή κοσμικότητος. Είναι η ειλικρινής επιθυμία για την επιδοκιμασία του Θεού, η επιθυμία της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού. Για να φθάση ένας στην αληθινή πνευματικότητα, πρέπει να κατανικήση την ιδιοτελή επιθυμία για γόητρο και τιμές μεταξύ των ανθρώπων. Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους: «Δόξαν παρά ανθρώπων δεν λαμβάνω· αλλά σας εγνώρισα, ότι την αγάπην του Θεού δεν έχετε εν εαυτοίς. Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;» (Ιωάν. 5:41-44) Το να επιζητούμε δόξα για τον εαυτό μας είναι κοσμικότης· το να επιζητούμε δόξα, που προέρχεται από τον μόνον αληθινό Θεό, δείχνει πνευματικότητα.

Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, είναι μια δυναμική ενέργεια, βασισμένη στην ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού, η οποία μεταβάλλει και δίνει ένα εμπνευστικό σκοπό στη ζωή του ανθρώπου. Μεταβάλλει την όλη προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ακριβώς όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν.»​—Κολ. 3:9, 10.

Μια επίδειξις αληθινής πνευματικότητος σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να παρατηρηθή μεταξύ εκείνων, οι οποίοι σας επρομήθευσαν αυτό το περιοδικό, δηλαδή, των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν υπάρχουν φυλετικές, εθνικές ή θρησκευτικές διαιρέσεις. Οι ηθικοί κανόνες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι εκείνοι που απαιτεί η Αγ. Γραφή για όλους όσοι θ’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, απαιτεί όχι μόνον ορθές πεποιθήσεις αλλά και ορθή ενέργεια, διαγωγή σε αρμονία με τον λόγον του Θεού.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποστερούν τον εαυτό τους από ό,τι υλικές ευκολίες χρειάζεται ο άνθρωπος. Έμφασις, όμως, τίθεται στη μελέτη και στην εφαρμογή του λόγου του Θεού στην καθημερινή τους ζωή. Για να διατηρήσουν αληθινή πνευματικότητα γνωρίζουν ότι πρέπει να είναι εκλεκτικοί σε ό,τι αναγινώσκουν, διότι η αναγνώσιμη ύλη του κόσμου έχει διαφθαρή· αντί ν’ αποτελή βοήθεια για πνευματικότητα, καταστρέφει την πνευματικότητα. Τα λαϊκά μυθιστορήματα, λόγου χάριν, παρουσιάζουν τα φύλα ή τη βία ή και τα δύο. «Η φιλολογική ιδιότης που εκζητούν περισσότερο οι οίκοι ανατυπώσεων [βιβλίων],» λέγει κάποιος που θεωρείται αυθεντία, «είναι η ηδονιστική περιγραφή σεξουαλικών επεισοδίων.»

Όχι, η προς ανάγνωσιν ύλη του κόσμου τούτου, η οποία πνευματικώς απονεκρώνει, δεν είναι για κείνους που επιθυμούν την αληθινή πνευματικότητα. Εκείνοι, που θέλουν πνευματικότητα, χρησιμοποιούν τον λόγον του Θεού ως οδηγόν για ό,τι θέτουν μέσα στη διάνοιά τους: «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»​—Φιλιππησ. 4:8.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Ν’ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το να βοηθούμε τους άλλους να διακρίνουν την ανάγκη του να έχουν αληθινή πνενματικότητα, βοηθεί, αντιστοίχως, και μας στο να κατέχωμε πνευματικότητα. Σχετικά με τούτο, ο Τζέραλδ Γκντόβιν, γράφοντας στο τεύχος Αυγούστου 1959 του Καθολικού περιοδικού Ινφορμέσιον, εσχολίασε ως εξής τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά: «Οι Καθολικοί λαϊκοί μπορούν να μάθουν ένα σπουδαίο μάθημα από τα μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δηλαδή να κάμουν τη θρησκεία τους ένα τόσο σπουδαίο στοιχείο στη ζωή τους, ώστε να θέλουν να δαπανούν πολύ περισσότερες ώρες απ’ όσες δαπανούν τώρα για να κάμουν πιο βαθιά τη γνώσι τους περί αυτής· και να τη διαδώσουν—σαν να επρόκειτο για ένα ‘ζήτημα ζωής και θανάτου.»

Πέρυσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν πάνω από 131 εκατομμύρια ώρες πλουτίζοντας τη ζωή περισσοτέρων από μισό εκατομμύριο οικογενειών σε 179 έθνη, διεξάγοντας οικιακές Γραφικές μελέτες και ομιλώντας στους άλλους για τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού. Η δράσις αυτή είναι η απάντησίς των στη διδασκαλία του Ιησού να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν’ και στην προφητεία του ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»​—Ματθ. 6:33· 24:14.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αληθινή πνευματικότητα. Θα χαρούν να εξετάσουν την Αγ. Γραφή μαζί σας στο δικό σας σπίτι. Επιπρόσθετα, σχεδόν κάθε Κυριακή δίδονται πνευματικώς ενισχυτικές ομιλίες πάνω σε θέματα της Αγ. Γραφής στις Αίθουσες Βασιλείας. Είσθε ευπρόσδεκτοι να παρευρεθήτε.

Επιδιώκετε πνευματικότητα. Γιατί να θυσιάσετε τη ζωή σας στην επιδίωξι προσκαίρου γοήτρου; Επιζητείτε τη δόξα που προέρχεται από τον αληθινό Θεό. Ποιο θα είναι εκείνο που θα επιδιώκετε: ο υλισμός ή η πνευματικότης; Η ζωή και η ευτυχία σας εξαρτάται από την ορθή εκλογή.

Μια Πείρα από την Άπω Ανατολή

«Ένας ειδικός σκαπανεύς στο Τιμόρ εχρησιμοποίησε καλά τον χρόνον των διακοπών του. Συνεταξίδευσε μ’ ένα καλής θελήσεως άτομο στη Νήσο Ρότι για να επισκεφθή τους συγγενείς αυτού του ατόμου. Στο στενό μεταξύ Τιμόρ και Ρότι ηγέρθη μια ισχυρή θύελλα και το μικρό ιστιοφόρο άρχισε ν’ ανατρέπεται και να βυθίζεται. Απορρίπτοντας το φορτίο κι αδειάζοντας το νερό επί ώρες, οι ναύται κατώρθωσαν να φέρουν το πλοιάριο σε υπήνεμο όρμο της νήσου Ρότι, και τελικά όλοι απεβιβάσθησαν σώοι στην κυρία πόλι της νήσου. Οι επιβάται κι οι ναύται εγονυπέτησαν για να ευχαριστήσουν τον Θεό για τη διάσωσί των, όσοι ασκούσαν τη θρησκεία του Ισλάμ με τον δικό τους τρόπο προσευχής, κι οι Χριστιανοί με τον δικό τους τρόπο. Ο ειδικός σκαπανεύς προσεκλήθη να ενωθή κι αυτός με τους προσευχομένους. Έλαβε την ευκαιρία να εξηγήση από τη Γραφή τα περί προσευχής και ιδιαίτερα σχετικά με τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις προσευχές, για την έλευσι της Βασιλείας. Σε λίγη ώρα διεδόθη ολόγυρα στην πόλι η είδησις ότι έφθασε ένας κήρυξ του ευαγγελίου. Κάθε βράδυ ο αδελφός ελάμβανε προσκλήσεις να επισκεφθή διάφορα σπίτια και να εξηγήση τα περί του νέου κόσμου. Αργότερα ο σκαπανεύς και το καλής θελήσεως άτομο μετέβησαν στην ενδοχώρα να παρακολουθήσουν τον γάμο ενός συγγενούς. Στην τελετή του γάμου, όπου παρευρέθησαν πάνω από τριακόσια πρόσωπα, ο ειδικός σκαπανεύς παρεκλήθη να ομιλήση και να δώση Γραφική συμβουλή περί γάμου. Το έπραξε αυτό, τονίζοντας πώς θα έφθανε ο γάμος στην εκπλήρωσι τον Θείου σκοπού του στον νέο κόσμο. Ο σκαπανεύς έλαβε την ευκαιρία να εξετάση τις ευλογίες του νέου κόσμου. Οι παρόντες κατεπλάγησαν με την πληροφορία. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ο σκαπανεύς έλαβε προσκλήσεις από τις τρεις εκκλησίες του χωρίου να ομιλήση στις λειτουργίες των. Εδέχθη μια πρόσκλησι, και μετά την κανονική λειτουργία ωμίλησε στα παρόντα 150 άτομα για το σημείον των εσχάτων ημερών. Ο ιερεύς τον παρεκάλεσε να ομιλήση πάλι εκείνο το βράδυ προς όφελος εκείνων, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην πρωινή λειτουργία. Το έπραξε. Ο ‘ρατζά’ (τοπικός διοικητής) προσέφερε κατάλυμα στο σπίτι του, αν ο σκαπανεύς ήθελε να παραμείνη στο νησί και να τους διδάξη για την Αγ. Γραφή. Όταν έμαθε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, ερώτησε αν η Εταιρία θα μπορούσε να στείλη κάποιον άλλον να τους διδάξη. Φροντίζομε να στείλωμε δύο ειδικούς σκαπανείς εκεί σύντομα για να βοηθήσουν τους ταπεινούς αυτούς ανθρώπους.»​—Από το Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

‘Ακριβής στις Ελάχιστες Λεπτομέρειες’

Ο Βέρνερ Κέλλερ, στο σύγγραμμά του Η Βίβλος ως Ιστορία, παραθέτει προς υποστήριξιν των ισχυρισμών του ένα παράδειγμα, το οποίο «δείχνει πόσο ακριβής είναι η Βίβλος και στις ελάχιστες ακόμη λεπτομέρειες και πόσο αξιόπιστες είναι οι ημερομηνίες και οι πληροφορίες της». Ο συγγραφεύς Κέλλερ παραθέτει πρώτα από το βιβλίο Η Εποποιία της Τελευταίας Σταυροφορίας, υπό του Ταγματάρχου Βίβιαν Τζίλμπερτ, αξιωματικού του Βρεττανικού Στρατού, τα εξής: «Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ένας ταγματάρχης ταξιαρχίας στον στρατό του Άλλεμπυ στην Παλαιστίνη ερευνούσε κάποτε στη Βίβλο του με το φως ενός κεριού, αναζητώντας κάποιο όνομα. Η ταξιαρχία του είχε λάβει διαταγές να καταλάβη ένα χωριό, που έκειτο σε μια βραχώδη προεξοχή στην απέναντι πλευρά μιας βαθιάς κοιλάδος. Το χωριό αυτό ελέγετο Μιχμάς, το δε όνομά του εφαίνετο κάπως γνωστό.

»Τελικά το βρήκε στο βιβλίο 1 Σαμουήλ 13 κι εδιάβασε εκεί: ‘Και ο Σαούλ, και Ιωνάθαν ο υιός αυτού, και ο λαός ο ευρεθείς μετ’ αυτών, εκάθηντο εν Γαβαά του Βενιαμίν· οι δε Φιλισταίοι ήσαν εστρατοπεδευμένοι εν Μιχμάς.’ Επροχώρησε κατόπιν στο να πη πώς ο Ιωνάθαν και ο οπλοφόρος του επέρασαν τη νύχτα προς το ‘στρατόπεδον των Φιλισταίων’ απέναντι, και πώς επέρασαν μέσ’ από δύο αποτόμους βράχους: ‘ήτο απότομος βράχος εξ ενός μέρους, και απότομος βράχος εκ του άλλου μέρους· και το όνομα του ενός Βοσές, το δε όνομα του άλλου Σενέ.’ [1 Σαμ. 14:4] Ανερριχήθησαν στον κρημνό και κατέβαλαν τη φρουρά ‘εις διάστημα γης ημίσεως στρέμματος.’ Το κύριο σώμα του εχθρού αφυπνισμένο από τη συμπλοκή ενόμισε ότι εκυκλώθη από τα στρατεύματα του Σαούλ και ‘διελύετο και βαθμηδόν διεσκορπίζετο.’ [1 Σαμ. 14:14-16].»

Ο συγγραφεύς Κέλλερ, αφηγούμενος συνοπτικά το υπόλοιπο της ιστορίας, λέγει: «Ο Σαούλ επετέθη με όλη τη δύναμί του και κατενίκησε τον εχθρό. . . . Ο ταγματάρχης της ταξιαρχίας εσκέφθη ότι πρέπει να υπάρχη ακόμη το στενό αυτό πέρασμα μέσ’ από τους βράχους, ανάμεσα στις δύο προεξοχές, και στο άκρον του να είναι ‘γη ημίσεως στρέμματος.’ Αφύπνισε τον διοικητή κι ανέγνωσαν μαζί όλο το εδάφιον άλλη μια φορά. Απεστάλησαν περίπολοι. Βρήκαν το στενόν, το οποίον εκρατείτο ελαφρά από τους Τούρκους, και το οποίον ωδηγούσε πέρα από δύο οδοντωτούς βράχους​—προφανώς τον Βοσές και τον Σενέ.

»Επάνω στην κορυφή, παράπλευρα στο στενό Μιχμάς μπορούσαν να βλέπουν στο φως της σελήνης ένα μικρόν επίπεδο αγρό. Ο ταξίαρχος άλλαξε το επιθετικό του σχέδιο. Αντί ν’ αναπτύξη την όλη ταξιαρχία, έστειλε ένα λόχο μέσ’ από το πέρασμα κάτω από το πέπλο του σκότους. Τους λίγους Τούρκους, τους οποίους συνήντησαν, κατενίκησαν χωρίς θόρυβο, ανερριχήθησαν στους κρημνούς και λίγο πριν από τη χαραυγή ο λόχος είχε καταλάβει μια θέσι στη γη του ‘ημίσεως στρέμματος.’ Οι Τούρκοι αφυπνίσθησαν κι ετράπησαν σε άτακτη φυγή επειδή ενόμισαν ότι εκυκλώθησαν από τη στρατιά του Άλλεμπυ . . . ‘Κι έτσι,’ καταλήγει ο Ταγματάρχης Τζίλμπερτ, ‘ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια τα Βρεττανικά στρατεύματα επιτυχώς εμιμήθησαν την τακτική του Σαούλ και του Ιωνάθαν’.»

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις υπό Ν. Χ. Μπάρμπερ

ΠΟΤΕ δεν θα λησμονήσω την πρώτη φορά που βγήκα στην υπηρεσία του Υψίστου Θεού. Ήταν μια ωραία μέρα του φθινοπώρου του έτους 1920 στο Ουίννιπεγκ Καναδά. Ο αδελφός μου κι εγώ διενέμαμε μόνο προγράμματα, αλλ’ η ευχαρίστησις κι η ειρήνη νοός που απεκόμισα απ’ την ελαφρά αυτή υπηρεσία μού παρέσχε διαβεβαίωσι ότι ο Παντοδύναμος, αντίθετα στους επιγείους κυρίους, ευαρεστείται πολύ ακόμη και με ατελείς και μικρές υπηρεσίες που παρέχονται σ’ αυτόν. Ακριβώς, όπως το άκουσμα της αληθείας φέρνει κάποια χαρά και ειρήνη νοός, έτσι και το βήμα της υπηρεσίας φέρνει μεγαλύτερη χαρά.

Όταν αργότερα ησχολούμην στη διανομή εντύπου ύλης από σπίτι σε σπίτι, εδοκίμασα μεγαλύτερες χαρές κι ευλογίες. Από τότε ως τώρα, ποτέ δεν βγήκα στο από σπίτι σε σπίτι έργον, χωρίς να λάβω προσωπική πείρα της καλωσύνης μερικών, της εκτιμήσεως για τον λόγον του Ιεχωβά από άλλους και, πρωτίστως, της παρά του Ιεχωβά ευλογίας της ειρήνης του νοός και της ευχαριστήσεως.

Αφού βαπτίσθηκα στο έτος 1921, άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή ως ένας ολοχρόνιος υμνητής του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμ. 145:2) Μια αγγελία ανεγράφη στη Σκοπιά προς υποβολήν εκ μέρους νέων αιτήσεως για υπηρεσία στο Μπέθελ. Η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και τον Μάιο του έτους 1923 ο αδελφός μου κι εγώ εφθάσαμε στον οίκον Μπέθελ του Μπρούκλιν για ν’ αρχίσωμε υπηρεσία στο τυπογραφείο της Εταιρίας, στην Οδόν Κόνκορντ 18. Ήταν τότε η αρχή ενός παραδόξου και θαυμαστού καιρού για μένα. Επειδή ήμουν λίγο ατίθασσος, δεν μου ήταν εύκολο να προσαρμοσθώ στις δίκαιες απαιτήσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Πολλά πράγματα έπρεπε να μάθω και να δείχνω πειθαρχία. Υπήρχε πολύς ζήλος μεταξύ των αδελφών, με την επιθυμία όλων να παράγουν «καλύτερα και περισσότερα βιβλία.» Από έτος σε έτος είχα το προνόμιο να παρίσταμαι μάρτυς της μεγάλης επεκτάσεως, ώσπου, σε λίγον καιρό, το υπ’ άριθ. 18 κτίριο της Οδού Κόνκορντ δεν μπορούσε πια να φιλοξενήση εκείνη την κυψέλη της δράσεως. Το έτος 1926 ετέθησαν σε ενέργεια από την Εταιρία σχέδια για την ανέγερσι ενός νέου εργοστασίου. Το 1927 το κτίριο ήταν περατωμένο και μετακομίσαμε εκεί. Αυτό έθεσε το πρότυπο για τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της οργανώσεως τον Ιεχωβά, ώσπου σήμερα βλέπομε μερικές μεγάλες προσθήκες στο αρχικό εκείνο κτίριο.

Μολονότι ένα άτομο μπορεί ν’ απολαμβάνη τα προνόμια υπηρεσίας που του δίνει ο Ιεχωβά, εν τούτοις, μπορεί να μην ακολουθή την καλύτερη πορεία και να μένη εκεί που είναι. Έτσι συνέβη μ’ εμένα. Στο 1929 απερίσκεπτα εγκατέλειψα το Μπέθελ κι εδοκίμασα την κοσμική διάταξι πραγμάτων. Γρήγορα έμαθα ότι λιγώτερο κι απ’ το τίποτα υπήρχε για μένα εκεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί ν’ απολαμβάνουν όλα όσα έχει να προσφέρη ο πονηρός αυτός κόσμος, αλλ’ εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς. Μετά από χρονικό διάστημα λίγο μακρότερο του ενός έτους, διεπίστωσα ότι μέσα μου υπήρχε η επιθυμία να είχα παραμείνει στο Μπέθελ, αλλά τίποτα δεν υπήρχε που θα μπορούσα να κάμω σχετικά μ’ αυτό.

Ήμουν πολύ ευγνώμων όταν έτυχα του προνομίου ν’ αρχίσω έργον σκαπανέως στο 1930 και να είμαι στου Ιεχωβά την ολοχρόνια υπηρεσία κηρύγματος εξακολουθώντας να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή. Πραγματικά απήλαυσα το έργον σκαπανέως. Ποτέ δεν μου έλειψε το φαγητό, μολονότι ήταν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσεως. Ποτέ δεν είχα αληθινή αιτία στενοχωρίας. Στο 1944 έγινα ειδικός σκαπανεύς. Κατόπιν στο 1946 είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη χειμερινή τάξι στη Σχολή Γαλαάδ. Όπως και κάθε άλλος που απήλαυσε αυτό το μεγάλο προνόμιο, θα θυμούμαι πάντοτε τη Σχολή Γαλαάδ σαν μια από τις πιο λαμπρές κι ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Πάντοτε ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη θαυμάσια αυτή διάταξι και το προνόμιο που είχα να είμαι εκεί.

Η Βιρμανία ήταν ο τόπος διορισμού μου μετά την αποφοίτησί μου από τη σχολή Γαλαάδ. Αν δεν επρόκειτο για τη σοφή συμβουλή που μου εδόθη από τη θεοκρατική οργάνωσι, μπορεί να αμφέβαλλα για την ικανότητά μου να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή σ’ ένα τόσο μακρινό τόπο. Αλλά το να υπηρετώ τον Ιεχωβά είναι πραγματικά το σπουδαιότερο. Ο ένας τόπος είναι ακριβώς τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτήν την υπηρεσία. Αν μπορούσαν εκατομμύρια ανθρώπων να ζήσουν στη Βιρμανία, το ίδιο μπορούσα κι εγώ.

Πολύ απολαμβάνω το να είμαι ένας ιεραπόστολος σε μια χώρα όπου η ανάγκη είναι αληθινά μεγάλη. Αυτό το γεγονός, εκτός από το να είμαι εδώ λόγω διορισμού από τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, με κάνει να χαίρω που είμαι στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά σ’ έναν ξένον αγρό. Κάποιος θα μπορούσε να πη, Προφανώς η Βιρμανία πρέπει να είναι ένας ιδεώδης τόπος, στον οποίον να εργασθή κανείς. Σ’ αυτό εγώ θα έλεγα, Όχι κατ’ ανάγκην έτσι. Φυσικά, το παν εξαρτάται από το πώς θεωρείτε ένα ξένο τόπο διορισμού. Αν ένα άτομο χαίρη να χρησιμοποιήται από τον Ιεχωβά, τότε ο ένας τόπος είναι τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτόν. Αλλ’ αν θεωρή τον τόπο από την άποψί του πώς θα του ταιριάξη, μπορεί να θεωρήση πολύ πιο δύσκολο το να είναι ευτυχής.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που μπόρεσα να λησμονήσω όλες τις ατομικές μου προτιμήσεις και αντιπάθειες γι’ αυτόν τον τομέα και να τον θεωρήσω σαν μια απεριόριστη εύνοια από τον Θεό, ένα πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας. Για να είμαι ειλικρινής, το τροπικό κλίμα δεν φρονώ ότι είναι το ιδεώδες κλίμα για διαμονή. Ούτε και ο τρόπος ζωής του τροπικού πληθυσμού είναι εκείνος, τον οποίον εγώ θα προτιμούσα να ζήσω. Αλλ’ υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψι παρά αυτά τα ασήμαντα ζητήματα. Το να μπορή κανείς να παρέχη βοήθεια σε ανθρώπους, οι οποίοι είναι πραγματικά πτωχοί πνευματικώς αποτελεί προνόμιον ανθρωπίνως ανέκφραστον.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ευγενείς, δεν είναι βίαιοι. Αυτό το γεγονός είναι πολύ παρορμητικό μέσον, όταν παρουσιάζη κανείς τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Πάρα πολύ λίγες πόρτες εδώ σας κλείονται κατά πρόσωπον, και σπάνια οργίζονται οι άνθρωποι μ’ ένα διαγγελέα της Βασιλείας. Πολλά είναι τα φλυτζάνια του τσαγιού και άλλες μικρές εκδηλώσεις φιλοφροσύνης που προσφέρονται. Υπάρχει χαρά στο να προσπαθή κανείς να εκμάθη αυτή την παράξενη Ανατολική γλώσσα που λίγοι δυτικοί μπόρεσαν να γνωρίσουν.

Εξαιτίας του ιεραποστολικού μου διορισμού στη Βιρμανία βρήκα τον γαμήλιο σύντροφό μου. Εξέλεξα για σύντροφό μου μια σκαπανέα αδελφή, η οποία είχε γεννηθή και ανατραφή στη Βιρμανία. Αυτό μ’ εβοήθησε να εξακολουθήσω να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή στον ξενικό μου τόπο διορισμού. Στα τελευταία πέντε έτη η σύζυγός μου κι εγώ υπηρετούσαμε ευτυχισμένοι τον Ιεχωβά μαζί σ’ αυτή τη χώρα όπου η πνευματική ανάγκη του λαού είναι μεγάλη.

Πάντοτε απέβλεπα με ζήλο στις διεθνείς συνελεύσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Απ’ εκείνην που είχε γίνει το 1924 στο Κολόμπους, Οχάιο, ως την τελευταία του 1958 στη Νέα Υόρκη, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω όλες εκτός από μία. Μολονότι έπρεπε να ταξιδέψω οκτώ έως δέκα χιλιάδες μίλια για να βρεθώ στην καθεμιά από τις τρεις τελευταίες συνελεύσεις, δεν εδίστασα να το πράξω. Αλησμόνητη είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη, απ’ όλες αυτές τις χαρωπές ευκαιρίες, η Διεθνής Συνέλευσις Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» που έγινε το έτος 1958. Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες διότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν συγκεντρωθή σ’ έναν τόπο τόσο πολλοί αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά από όλη τη γη. Το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν βέβαια άφθονο στη θαυμάσια αυτή συνέλευσι.

Το θεοκρατικό επίπεδο ηγέρθη ακόμη ψηλότερα στη μεγαλειώδη αυτή συνέλευσι. Η ψευδής θρησκεία κατηγγέλθη και πάλι. Ήμουν αληθινά χαρούμενος που αποτελούσα μέρος του μεγάλου εκείνου ακροατηρίου που ενέκρινε το Ψήφισμα που ανέφερε για την πιστότητα και τον χωρισμό από τον κόσμο.

Χάρις στην έγκαιρη και συνετή συμβουλή, που εδόθη από την Εταιρία μέσω των εκδόσεών της, και με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, μπόρεσα να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια, από τα οποία τα δώδεκα εδαπανήθησαν σε μια ξένη χώρα. Ποτέ δεν θα ήθελα ν’ ακολουθήσω καμμιά άλλη πορεία στη ζωή μου. Όσο πιο πολύν καιρό απολαμβάνω αυτό το μεγάλο προνόμιο, τόσο περισσότερο ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είναι πιο αγαθός από όσο θα ήταν δυνατόν να είναι οποιοσδήποτε άλλος κύριος και διότι μ’ εφύλαξε και με καθωδήγησε. Θέλω μόνο να τον ευαρεστώ για πάντα καθόσον εξακολουθώ να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Γκαστ Γ. Μάκη

ΤΟΝ Δεκέμβριο του 1933, στην Τάμπα της Φλορίντας, ενώ ήμουν ενεργώς απασχολημένος στην εργασία μου επάνω στο ατμόπλοιο «Σαραμάκκα», ήλθε στο πλοίο ένας ξένος με μια σάκκα. Είπε ότι είχε βιβλιάρια με πέντε σεντς το καθένα ή είκοσι πέντε σεντς τα έξη. Τι μ’ έκαμε να σταματήσω; Επρόσεξα τις Γραφικές περικοπές και του έδωσα είκοσι πέντε σεντς. Αυτός μου έδωσε τα βιβλιάρια. Αφού τα έβαλα στην τσέπη μου, συνέχισα την εργασία μου.

Αφού παρέβαλα τα γεγονότα και τις συνθήκες της γης με τα Γραφικά εδάφια, ανατρέχοντας στα Γραφικά κείμενα μ’ αυτά τα βιβλιάρια, διευκρίνισα στη διάνοιά μου ότι αυτά ήσαν τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, για την οποία ο Ιησούς είχε διδάξει στους μαθητάς του να προσεύχωνται.

Εγνώρισα ότι βρήκα την αλήθεια, αλλά το πώς θα μπορούσα να είμαι ένας μάρτυς του Ιεχωβά δεν ήταν και τόσο σαφές. Άρχισα πρώτα με το να στέλλω το άγγελμα της Βασιλείας σε όλους τους συγγενείς και τους γνωστούς μου μακριά και κοντά και στους ξένους προσπαθούσα να δίνω βιβλιάρια, σε όσο το δυνατόν περισσοτέρους. Σε πολλούς από τους συγγενείς και φίλους μου έστειλα κι άλλα έντυπα κατ’ επανάληψιν, αλλά κανείς δεν ανταπεκρίθη ευνοϊκά. Η αδελφή μου στη Μιννεσότα απήντησε έτσι: «Κανείς εδώ δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτή τη θρησκεία.» Αυτή είχε γεννηθή ως Λουθηρανή, όπως κι εγώ, και δεν είχε σκοπό ν’ αλλάξη. Ένας άλλος υποτιθέμενος φίλος μού επέστρεψε τα βιβλία της Βασιλείας με την επιστροφή του ταχυδρομείου.

Τον Μάιο του έτους 1938, στο Πόρτλαντ της πολιτείας Όρεγκον, ήλθαν δυο ξένοι στο πλοίο. Ο ένας μου έδωσε μια κάρτα μαρτυρίας, μη γνωρίζοντας ότι εγώ ήμουν ενδιαφερόμενος. Τον παρέλαβα στην καμπίνα μου. Πολύ εξεπλάγη που είδε τις εκδόσεις της Εταιρίας, το ημερολόγιο και βιβλία ολόγυρα στην καμπίνα. Ο Αδελφός Βέντρος τότε μου εγνωστοποίησε τη μεγάλη συνέλευσι που επρόκειτο να γίνη τον Ιούνιο στο Σήατλ της πολιτείας Ουάσιγκτων. Για να παρευρεθώ στη συνέλευσι έπρεπε να εγκαταλείψω την εργασία μου. Από πολύν καιρό επεδίωκα να βαπτισθώ. Σ’ αυτή τη συνέλευσι εβαπτίσθησαν περίπου 260 από μας. Για μένα ήταν μια νέα αφετηρία.

Μετά τη συνέλευσι συνταυτίσθηκα με την εκκλησία του Σήατλ, όπου πολλοί ευαγγελιζόμενοι εχρησιμοποιούσαν για τη μαρτυρία φωνογράφο. Κι εγώ, επίσης, επρομηθεύθηκα ένα φωνογράφο. Αυτό ήταν μια πραγματική ευλογία για μένα, εφόσον αυτός έκανε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας και έλαβε τη θέσι της κάρτας μαρτυρίας. Κι ένα άλλο: απέκτησα έναν από τους φωνογράφους της Εταιρίας και τον ετοποθέτησα μέσα σε μια βάρκα μεγέθους τριάντα ποδών για να παίζη δίσκους με θέματα της Βασιλείας στο θαλάσσιο μέτωπο. Αλλ’ αυτό δεν εφαίνετο να είναι τόσο αποτελεσματικό όσο ήταν η διάταξις του έργου σε σπίτια, κι έτσι το εγκατέλειψα.

Όσο περισσότερη μαρτυρία έδινα από σπίτι σε σπίτι, τόσο περισσότερο αισθανόμουν την υποχρέωσι της ολοχρονίου υπηρεσίας. Τον Δεκέμβριο του έτους 1939 έλαβα διορισμό σκαπανέως από την Εταιρία. Μετά από δύο χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας, εργαζόμουν ακόμη ως σκαπανεύς, αλλά μπορώ τώρα ν’ ανατρέξω στο παρελθόν και να ιδώ πολλές δυσχέρειες που είχα και να κατανοήσω ότι μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά μπόρεσα να προχωρήσω, ο δε Ιεχωβά εξακολουθούσε να προμηθεύη ακριβώς σαν από το «ρωγίον του ελαίου» της χήρας.​—1 Βασ. 17:16.

Στο Πορτ Άντζελες της πολιτείας Ουάσιγκτων, τον Νοέμβριο του έτους 1941, έλαβα διορισμό να μεταβώ ως ειδικός σκαπανεύς στην Ολύμπια της Ουάσιγκτων, μαζί με τρεις άλλους ειδικούς σκαπανείς. Γι’ αυτό ήμουν πολύ ευτυχής. Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα διόλου, αλλά εμάζευα τα πράγματά μου για ν’ αναχωρήσω νωρίς το πρωί. Όταν εφθάσαμε στην Ολύμπια, ένας από τους εκεί ευαγγελιζομένους μάς υπέδειξε ένα σπιτάκι σε απόστασι δύο μιλίων μέσα σε δάσος, που μπορούσαμε να το έχωμε δωρεάν. Καλό ήταν αυτό, αφού κανείς μας δεν είχε χρήματα γι’ αυτό.

Το σπίτι αυτό είχε μια παλιά θερμάστρα που λειτουργούσε με ξύλα· αλλά καθόσον διαρκούσε η περίοδος των βροχών, πολύ λίγο μαγείρευμα ή θέρμανσις μπορούσε να γίνη. Δύο από τα παιδιά είχαν αυτοκίνητα, και μ’ αυτά μπορούσαμε να πάμε στον τομέα μας και να επιστρέψωμε. Η υποδοχή που μας έγινε σε πολλά σπίτια ήταν τόσο ψυχρή όσο και το υγρό σπιτάκι του δάσους τον Δεκέμβριο. Αργότερα εγκατασταθήκαμε σ’ ένα οίκημα γι’ αυτοκίνητα, στην πόλι, το οποίον ήταν πολύ καλύτερο.

Αφού εργασθήκαμε λίγο καιρό στην Ολύμπια, η Εταιρία διήρεσε την ομάδα μας και πηγαίναμε ανά δύο. Ο αδελφός Δενερλάιν κι εγώ επρόκειτο να πάμε στο Γκραν Κούλι, Ουάσιγκτων. Εκεί ενοικιάσαμε ένα σπιτάκι, μη γνωρίζοντας πάλι κάποιο άτομο καλής θελήσεως, έναν καταστηματάρχη, και τι μπορούσε να κάμη αυτός για να μας βοηθήση. Μας έδωσε ένα σπίτι δωρεάν, καθώς και μια Αίθουσα Βασιλείας, επίσης δωρεάν. Απ’ αυτό το γεγονός κι άλλα παρόμοια, έμαθα τι είπε ο Ιησούς: «Εις οποίαν δε πόλιν ή κώμην εισέλθητε, εξετάσατε τις είναι άξιος εν αυτή, και εκεί μείνατε εωσού εξέλθητε,» χωρίς να μετακινήσθε από τόπο σε τόπο.​—Ματθ. 10:11· Λουκ. 9:4.

Εκείνο που κατέστησε το έργον σκληρότερο κατά καιρούς (εκτός από μερικούς «εριφοειδείς» ανθρώπους και τους μη ενδιαφερομένους) ήταν η παρεμπόδισις από την αστυνομία και τους αξιωματούχους του νόμου. Αυτοί συχνά με ανέκριναν, σαν να ήμουν ύποπτος. Έτσι, αφού έδωσα μαρτυρία στον προσδιωρισμένο τομέα τέσσερες φορές, ανυπομονούσα για μια μεταβολή. Αλλά και τότε ακόμη έβλεπα τους καλής θελήσεως ανθρώπους να εκδηλώνωνται ολοένα περισσότερο και την αστυνομία να γίνεται λιγώτερο καχύποπτη. Ήταν ακατάλληλος ο καιρός ν’ αφήση κανείς τον τομέα όταν είχε δημιουργήσει περιβάλλον καλής θελήσεως. Εθεώρησα, επίσης, καλό να δώσω μαρτυρία και στα όργανα του νόμου όσο το δυνατόν ταχύτερα. Έτσι, θα μ’ ενοχλούσαν λιγώτερο κατόπιν.

Όταν τον Αύγουστο του 1944 μου ήλθε ένας διορισμός για τη Σχολή Γαλαάδ, φαντάσθηκα πώς τότε ήμουν πολύ προχωρημένης ηλικίας (ήμουν τότε σαράντα πέντε ετών)· αλλά με την προοπτική του να λάβω διορισμό στο εξωτερικό, ενδιαφέρθηκα να κάμω μια δοκιμή. Επειδή τα μαθήματα της σχολής Γαλαάδ προχωρούσαν γοργά το ένα μετά το άλλο, δεν μπορούσα φυσικά ν’ απορροφήσω τόσα όσα οι νεώτεροί μου. Ένα δυνατό σημείο στη σχολή Γαλαάδ βρήκα ότι ήταν αυτό: ‘Προχώρει και μη γίνεσαι λιποτάκτης.’

Όταν εφεύγαμε από τη σχολή Γαλαάδ στις 22 Φεβρουαρίου 1945, ο Αδελφός Νορρ είπε στους αποφοίτους ότι μερικοί από μας θα έπρεπε ν’ αναμείνουν δυο έτη ώσπου να λάβουν διορισμό για το εξωτερικό. Τον Δεκέμβριο του 1946, ο Αδελφός Τζόνσον κι εγώ εκλήθημεν στο Μπρούκλυν από το Νιου Λόντον της πολιτείας Κοννέκτικατ, για να προετοιμασθούμε για τον αγρό του εξωτερικού. Πρώτα έπρεπε ν’ αναζητήσω ένα πλοίο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή στις Δυτικές Ινδίες. Αποτελούσε μια ευτυχή προσδοκία για μένα να μετάσχω στην επίδοσι μαρτυρίας σε μερικά από τα μικρά νησιά της θαλάσσης. Επήγα να φροντίσω για την ανανέωσι της θαλασσίας αδείας μου. Ο εκπαιδευτής της ναυσιπλοΐας με θυμόταν και προσεφέρθη να με στείλη μ’ ένα υπερωκεάνιο για ένα ταξίδι ως πρώτον αξιωματικό του πλοίου και στο δεύτερο ταξίδι ως πλοίαρχο. Όταν είπα στον εκπαιδευτή ότι δεν μπορούσα να το κάμω αυτό, διότι εταξίδευα ως ιεραπόστολος στις Δυτικές Ινδίες, δεν μπορούσε να καταλάβη γιατί θα έπρεπε να ενδιαφερθώ για μια τέτοια επιχείρησι εφόσον δεν θα απέφερε χρηματικό όφελος.

Τέλος, στις 16 Νοεμβρίου 1948, τέσσερες από μας ανεχωρήσαμε με το βοηθητικό πλοίο της Εταιρίας ένα είκοσι τόννων «σκούνερ-γιωτ» από τη Νέα Υόρκη για το Νασσάου Μπαχάμας. Μετά από ένα ανώμαλο, θυελλώδες ταξίδι τριάντα ημερών εφθάσαμε σώοι στο Νασσάου, πρωτεύουσα των Νήσων Μπαχάμας. Όλοι οι εκεί αδελφοί εχάρησαν που ήλθαμε να τους βοηθήσωμε. Ο Αδελφός Πόρτερ είπε: «Ο καιρός ήταν καλός· σας επερίμενα από πολύν καιρό.»

Μετά δύο εβδομάδες αρχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία στα ακραία νησιά του συμπλέγματος Μπαχάμας, χρησιμοποιώντας το γιωτ για να μας μεταφέρη από τον ένα συνοικισμό στον άλλον. Το πλοίον ήταν επίσης και κατοικία μας για κάθε τι, από το μαγείρευμα ως το πλύσιμο των εσωρρούχων. Αγκυροβολούσαμε σε απόστασι από τα χωριά και κατόπιν χρησιμοποιούσαμε βάρκα με κουπιά για να βγούμε στην ακτή και να επιστρέψωμε στην πλωτή κατοικία μας. Οι κάτοικοι των νήσων μπορούν να επισημάνουν αμέσως ένα ξένο πλοίο και ξένους γενικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι να μάθουν τι νεώτερο υπάρχει. Σε μερικούς τόπους συνεκεντρώνετο ένα μεγάλο πλήθος στην προκυμαία για να ιδή τι συμβαίνει. Διεπιστώσαμε ότι είναι εύκολο να κηρύττωμε στους κατοίκους των Μπαχάμας. Σχεδόν κάθε σπίτι έχει και μια Αγία Γραφή. Είναι φιλόφρονες. Ο μέσος κάτοικος των ακραίων αυτών νησιών διαμένει σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι. Μερικοί ασχολούνται στο ψάρεμα· άλλοι επιδίδονται σε μικροκαλλιέργειες τοματών, μπιζελιών, αραβοσίτου και αμπελιών. Μερικοί διατρέφουν ζώα​—κατσίκες, πρόβατα αγελάδες. Άλλοι κάνουν αχυροπλέγματα, κατασκευάζουν ψάθες, καπέλλα και καλάθια.

Ενίοτε διεθέταμε δεκαπέντε ως είκοσι βιβλία την ημέρα, μολονότι οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί. Πολλοί ήθελαν να δώσουν και τα τελευταία τους δύο σελλίνια για ένα βοήθημα Γραφικής μελέτης.

Πολλοί από τους εντοπίους κληρικούς προσέφεραν τη χρήσι των εκκλησιών των. Εκεί εδώσαμε Γραφικές διαλέξεις. Στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου της μαρτυρίας μας στον λαό των Μπαχάμας στα ακραία νησιά δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου εναντίωσις.

Τον Ιούνιο του 1949, πριν από την ετήσια εποχή των καταιγίδων, μετεκομίσαμε στις Παρθένους Νήσους. Ο πρώτος μας σταθμός ήταν ο Σαιντ Τομάς, του συμπλέγματος Παρθένων Νήσων των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί συναντήσαμε ιεραποστόλους που ειργάζοντο σκληρά. Είχαν θέσει σ’ ενέργεια μια μικρή εκκλησία. Απ’ εκεί μετασταθμεύσαμε στον Σαιντ Τζων, των Παρθένων Νήσων, κατόπιν δε στις Βρεττανικές Παρθένους Νήσους. Όλα τα μεμονωμένα νησιά αποτελούσαν τομέα μας και δεν ήμεθα ακόμη στο τέλος του τομέως. Από τις Παρθένους Νήσους, επήγαμε στις μεμονωμένες Προσηνέμους και Υπηνέμους Νήσους. Σε όλα αυτά τα νησιά είχαμε μια καλή υποδοχή. Πολλοί ήθελαν να ρωτήσουν: «Πότε θα μας ξαναρθήτε;» Στον Άγιο Μαρτίνο, ένας εμπορευόμενος είπε: «Ο λαός ποτέ δεν συνήθιζε να ομιλή για την Αγία Γραφή, αλλ’ αφότου ήλθατε εδώ, όλοι ομιλούν για τη Γραφή.» Πολλοί είπαν ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήλθε η αλήθεια σ’ αυτό το νησί.

Τον Ιούλιο του 1953, μετά τη συνέλευσι του Σταδίου Γιάγκη, ήλθε άλλη μια πρόοδος. Ελάβαμε ένα γιωτ (θαλαμηγό) είκοσι εννέα τόννων πετρελαιοκίνητο με διδύμους έλικες, που μπορούσε να πλεύση ταχύτερα και να πάη σε πιο πολλά μέρη. Όταν επέστρεφα στη Μεγάλη Ινάγουα, των Μπαχάμας, κι επεσκέφθηκα τον αρμοστή, ο οποίος είχε λάβει μερικά έντυπα πριν από τέσσερα χρόνια, του είπα για τις εξαίρετες μέρες που περάσαμε στο Στάδιο Γιάγκη, και μου είπε: «Ήμουν εκεί! Είχε, επίσης, μερικά από τα τελευταία έντυπα που εξεδόθησαν στο στάδιο. Στην Αγκουίλλα, των Βρετανικών Δυτικών Ινδιών, έδωσα μαρτυρία σε δύο αστυνομικούς. Ο ένας είπε: «Εγώ είμαι Αγγλικανός, αλλά δεν θα μου είναι και δύσκολο ν’ αλλάξω τη θρησκεία μου, κι αν το κάμω αυτό θα γίνω ένας μάρτυς του Ιεχωβά.» Ο άλλος αστυνομικός εμειδίασε, λέγοντας: «Αν διαβάσω περισσότερα απ’ αυτό το βιβλίο ‘Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη’ θα εγκαταλείψω το επάγγελμά μου.»

Στην τελευταία πενταετία είδα την ίδρυσι εκκλησιών από δεκαπέντε, δώδεκα και έξη ευαγγελιζομένους, στα τρία μεμονωμένα νησιά, όπου είχε γίνει μαρτυρία με τη χρήσι του πλοιαρίου. Σ’ ένα άλλο μεμονωμένο νησί, στην Αγκουίλλα, πέντε άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα. Ένας απ’ αυτούς τους πέντε ενεγράφη ως σκαπανεύς. Μεταξύ του λαού των νησιών αυτών υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη επίδειξις καλής θελήσεως. Οι πιο πολλοί στα μικρότερα νησιά είναι πτωχοί, αλλά πολλοί επιδεικνύουν την καλωσύνη τους προσκαλώντας μέσα τους επισκέπτας να φάγουν κάτι ή να πιουν κάποιο ηδύποτο. Άλλοι σας δίνουν ένα ή δύο αυγά να πάρετε μαζί σας, ή οτιδήποτε άλλο πράγμα της εποχής.

Μια από τις ιεραποστόλους της Τρινιντάντ ήλθε στην Καριακού, και ενώ πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, είπε: «Αυτό δεν είναι έργον σκαπανέως· αυτό είναι σαν μια μετάβασις για επίσκεψι.» Σε κάθε σπίτι όπου πηγαίναμε μας προσκαλούσαν μέσα και αν δεν εγίνετο αυτό, ετίθετο ένα κάθισμα στη σκιά του σπιτιού.

Οι περισσότεροι από τους μικρούς συνοικισμούς των νησιών δεν έχουν ηλεκτρικό φως, ούτε πολλά μέσα ψυχαγωγίας. Γι’ αυτό, για να γίνη μια δημόσια συνάθροισις κρεμούμε μια λάμπα πετρελαίου σε μια κατάλληλη θέσι, συνήθως σ’ ένα δένδρο ή σ’ ένα σπίτι κοντά στον δρόμο. Μετά τη Γραφική διάλεξι θα επακολουθήση μια καλή συζήτησις, η οποία μερικές φορές διαρκεί μια ώρα ή περισσότερο.

Μου αρέσει ο διορισμός μου στο εξωτερικό και δεν παρουσιάζει τόση εντατικότητα όση είχα αντιμετωπίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι άνθρωποι εδώ είναι πάντοτε πρόθυμοι να μιλούν με τους ξένους και είναι φιλόφρονες. Πολλοί σας καλούν να επανέλθετε για μια συμμελέτη κάθε μέρα ενόσω είσθε στο λιμάνι. Είναι σαν την γενέτειρα, όπου ο καθένας είναι γνωστός.

Πριν από ένα έτος και πλέον το ιεραποστολικό σκάφος «Φως» επωλήθη από την Εταιρία, κι έτσι τώρα, αντί να είμαι ένας θαλασσοπόρος πλοίαρχος, είμαι ένας χερσαίος στο νησί Σαιν Μαρτέν. Ήταν μεγαλειώδες να βλέπη κανείς την αύξησι του έργου στα νησιά της Καραϊβικής Θαλάσσης και το πώς, στο ένα νησί μετά το άλλο, ιδρύοντο εκκλησίες και το έργον αποκτούσε ένα στερεό θεμέλιο. Τώρα τα περισσότερα νησιά λαμβάνουν καλή μαρτυρία από ευαγγελιζομένους εκκλησιών ή από ειδικούς σκαπανείς ή από επισκέψεις υπηρετών περιοχής. Το Σαιν Μαρτέν είναι ένα φιλοφρονητικό νησάκι και αποτελεί πραγματική ευχαρίστησι να φέρη κανείς το άγγελμα της ζωής στους ανθρώπους εδώ. Στην Ολλανδική πλευρά του νησιού, όπου είμαι εγκατεστημένος, είχαμε δεκαεπτά παρόντας στην Ανάμνησι τον Απρίλιο του 1958, πράγμα που μας έκαμε όλους πολύ ευτυχείς. Η ευλογία του Ιεχωβά μπορεί να καταφανή σ’ αυτή την αύξησι. Ήταν ένα θαυμάσιο προνόμιο που μπόρεσα να παρευρεθώ στη Διεθνή Συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα» στη Νέα Υόρκη από όπου επέστρεψα κατόπιν στο ιεραποστολικό έργον.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που έχω το προνόμιο να είμαι δεκαεννέα χρόνια τώρα στην ολοχρόνια υπηρεσία, και λυπούμαι μόνο για το χρονικό διάστημα στο οποίο μπορούσα να είχα κάμει καλύτερη υπηρεσία.

Γνωρίζω ότι μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά μπορεί κανείς να είναι μέλος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου.

Σοφώτερη απ’ τους Διδασκάλους Της

ΑΥΤΟ συνέβη σ’ ένα σχολείο της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας. Εδιδάσκετο η θεωρία της εξελίξεως, και στα κορίτσια, ηλικίας δώδεκα ετών, ελέχθη να γράψουν μια έκθεσι όπου ν’ «αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει Θεός.» Ένα από τα κορίτσια, του οποίου η μητέρα είναι μάρτυς του Ιεχωβά, σηκώθηκε κι εζήτησε απ’ τη διδασκάλισσα να την απαλλάξη απ’ αυτό το καθήκον. «Δεν μπορώ να γράψω μια τέτοια έκθεσι,» είπε, «διότι εγώ πιστεύω στον ζώντα Θεόν.» Η διδασκάλισσα τότε της είπε να γράψη μια έκθεσι που ν’ αποδεικνύη ότι υπάρχει Θεός. Σε μια ώρα οι μαθήτριες έπρεπε να παραδώσουν τις γραπτές εκθέσεις των, το δε νεαρό αυτό κορίτσι είχε γράψει:

● «Συχνά παρατηρούμε την ομορφιά της φύσεως, και κάθε νοήμων άνθρωπος διερωτάται, Πώς ήλθαν σε ύπαρξι όλα αυτά; Η θεωρία της εξελίξεως μάς διδάσκει ότι δεν υπάρχει Θεός και όλα ήλθαν σε ύπαρξι μόνα των· ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και ότι η ζωή ανεπτύχθη από ένα μικρό σκώληκα, με τη δύναμι του ηλίου και των φυσικών νόμων ώσπου ενεφανίσθη ο άνθρωπος. Αλλ’ αυτά εγείρουν μερικά ερωτήματα:

● »Γιατί αυτή η εξέλιξις δεν προχωρεί, αφού υπάρχουν ακόμη τόσοι πίθηκοι; Γιατί ένας μόνο πίθηκος εξειλίχθη μ’ αυτόν τον τρόπο και όχι όλοι; Οι εξελικταί μάς λέγουν, σύμφωνα με τα όσα έχομε διδαχθή, ότι μόνον ένας θηλυκός πίθηκος γέννησε τον πρώτον άνθρωπο. Αλλά κι έτσι αν ήταν, ένας πίθηκος θα έπρεπε να γεννήση τον αρσενικό κι ένας άλλος πίθηκος θα έπρεπε να γεννήση τον θηλυκόν άνθρωπο για να εξασφαλισθή η αναπαραγωγή.

● »Αλλ’ ας παρατηρήσωμε και τη βλάστησι. Ένα φυτό κάνει τα πάντα για να ικανοποιήση τα έντομα, που πετούν από άνθος σε άνθος για να τα γονιμοποιήσουν· κι έτσι υπηρετούν τα άνθη και σ’ αντάλλαγμα λαμβάνουν τροφή απ’ αυτά. Τι θαυμάσια αρμονία! Και πώς προήλθαν όλα αυτά; Μήπως έκαμαν ποτέ συνδιάσκεψι τα φυτά με τα έντομα κι έκαμαν κάποια συμφωνία και τώρα εμμένουν σ’ αυτή τη συμφωνία, καλύτερα κι απ’ όσο οι άνθρωποι εμμένουν στις δικές τους συμφωνίες, αυτοί οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι τόσο νοήμονες; Είναι πολύ λογικό ότι όλ’ αυτά διέπονται από μια ανώτερη δύναμι! Οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι είναι τόσο σοφοί, ας παραγάγουν ένα τέτοιο φυτό χωρίς κανένα κόκκο σπόρου κι ας αποδείξουν μ’ αυτόν τον τρόπο ότι αυτά τα φυτά μπορούν να έλθουν σε ύπαρξι από το μηδέν.

● »Και τι θα λεχθή για τ’ άστρα και το ανεξερεύνητο σύμπαν; Με τι θαυμάσια τάξι ο ήλιος, η σελήνη και τ’ άστρα κινούνται επί χιλιάδες χρόνια χωρίς κανένα λάθος. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονές μας εξετόξευσαν δορυφόρους ολόγυρα στη γη, οι οποίοι μόλις επί ένα έτος παρέμειναν. Επομένως, θα μπορούσα να ρωτήσω: Οι περίφημοι σημερινοί επιστήμονες, δεν είναι άρα τόσον ευφυείς όσον αυτό που ονομάζουν φύσιν; Όχι! Απλούστατα δεν μπορώ να παραδεχθώ ότι αυτοί οι θαυμάσιοι νόμοι της φύσεως ήλθαν σε ύπαρξι αφ’ εαυτού των και λειτουργούν αφ’ εαυτού των. Πιστεύω ότι κάθε νοήμων άνθρωπος θα ομολογήση ότι κάποιος έπρεπε να έχη θεσπίσει αυτούς τους νόμους και να τους ελέγχη, και αυτός είναι ο Θεός!

● »Είναι γραμμένο στην Αγ. Γραφή ότι το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος επλάσθη από τον Θεό και υπήρχε ένα ομοιόμορφο κλίμα σε ολόκληρη τη γη, όπως εμάθαμε από το βιβλίο Η Νέα Γεωλογία, όπου αναγράφονται αυτά: ‘Απολιθώματα φυτών και ζώων αποδεικνύουν ότι σ’ εκείνους τους καιρούς υπήρχε ένα ήπιο εαρινό κλίμα σε όλη τη γη.’ Αυτό ανταποκρίνεται με την αναγραφή της Βίβλου περί των συνθηκών που υπήρχαν πριν από τον Κατακλυσμό. Ναι, μας λέγεται ότι ο Κατακλυσμός είναι απλώς ένας θρύλος, αλλ’ έχομε μάθει στο σχολείο από επιστήμονας, οι οποίοι γράφουν ότι στη Γροιλλανδία και στη Σπιτσβέργη έχουν βρεθή απολιθώματα φυτών, όπως είναι η δρυς και το κιννάμωμον και άλλα, τα οποία φυτρώνουν στην Ινδία και στην Κίνα. Όλ’ αυτά αποδεικνύουν ότι υπήρξε κατακλυσμός. Οι εκκλησίες παρέστησαν τον Θεό σαν ένα τύραννο, αλλ’ η Βίβλος διδάσκει ότι αυτός είναι τελεία αγάπη, ότι στην Εβραϊκή το όνομά του είναι ΓΧΒΧ, κοινώς δε το όνομα αυτό προφέρεται Ιεχωβά. Σ’ αυτόν τον Θεό πιστεύω, διότι αυτός υπεσχέθη ζωή αιώνια σε μια παραδεισιακή γη στους ευπειθείς ανθρώπους. Είναι λογικό και καλό να πιστευθή αυτό.»

● Μετά από λίγες μέρες τα χαρτιά των εκθέσεων επεστράφησαν. Αυτό το κορίτσι, όμως, δεν έλαβε το δικό του χαρτί εκθέσεως, η δε διδασκάλισσα είπε ότι η έκθεσις του κοριτσιού αυτού δεν ήταν καλή. Για να το δείξη αυτό σε όλες τις μαθήτριες της τάξεως, η διδασκάλισα είπε ότι θα αναγνώση την έκθεσι ενώπιόν τους και το έπραξε. Όταν ετελείωσε την ανάγνωσι, ολόκληρη η τάξις εχειροκρότησε, και μερικά κορίτσια ανέκραξαν: «Αυτή είναι η πιο καλή έκθεσις!» Η διδασκάλισσα εξεπλάγη απ’ αυτό κι έδωσε την έκθεσι στον διευθυντή της σχολής. Η έκθεσις εφέρθη ενώπιον του σχολικού συμβουλίου, όπου και ανεγνώσθη. Εκλήθη και το κορίτσι να εμφανισθή ενώπιον του σχολικού συμβουλίου. Εκεί μπόρεσε να δώση μαρτυρία για την ελπίδα της Βασιλείας, οπότε οι διδάσκαλοί της τής είπαν ότι ήταν πολύ μικρή ακόμη για να κρίνη σ’ αυτά τα ζητήματα. Αληθεύει αυτό για κείνους που εκπαιδεύονται στον λόγον του Θεού: «Δια των προσταγμάτων σου με έκαμες σοφώτερον των εχθρών μου.»​—Ψαλμ. 119:98.