សេចក្ដីសង្គ្រោះមិនមែនមកពីការប្រព្រឹត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែមកពីព្រះហឫទ័យប្រណីសន្ដោសរបស់ព្រះ
«អ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ហើយសេចក្ដីនោះ . . . មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្តដែរ ក្រែងអ្នកណាអួតខ្លួន»។—អេភេសូរ ២:៨, ៩
១. ស្តីអំពីសមិទ្ធផលរបស់ខ្លួន តើពួកគ្រីស្ទានមានលក្ខណៈខុសគ្នាយ៉ាងណាពីមនុស្សឯទៀត? ហើយហេតុអ្វី?
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនមានមោទនភាពហួសហេតុពេកស្តីអំពីសមិទ្ធផលរបស់ខ្លួន ហើយពួកគេក៏រហ័សអួតពីការសម្រេចទាំងនោះដែរ។ ប៉ុន្តែជនគ្រីស្ទានមានលក្ខណៈខុសពីនេះទៅវិញ។ ពួកគ្រីស្ទានតែងតែចៀសវាងពីការលើកតម្កើងសមិទ្ធផលរបស់ខ្លួន សូម្បីតែសមិទ្ធផលដែលទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំពិតក៏ដោយ។ ពួកគ្រីស្ទានតែងមានចិត្តរីករាយចំពោះសមិទ្ធផលនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏ប៉ុន្តែមិនលើកស្ទួយនូវការដែលខ្លួនធ្វើក្នុងកិច្ចការនោះទេ។ បណ្ដាគ្រីស្ទានទាំងឡាយទទួលស្គាល់ថា បំណងចិត្តសមត្រឹមត្រូវជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងសមិទ្ធផលផ្ទាល់ក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ា។ មនុស្សទាំងឡាយដែលនឹងទទួលជីវិតជារៀងរហូតទុកជាអំណោយនៅទីបំផុតនោះ នឹងមិនទទួលជីវិតនោះដោយសារសមិទ្ធផលរបស់ខ្លួនឡើយ តែដោយសារជំនឿទៅលើព្រះនិងតាមព្រះហឫទ័យប្រណីសន្ដោសរបស់ទ្រង់វិញ។—លូកា ១៧:១០; យ៉ូហាន ៣:១៦
២, ៣. តើប៉ុលបានអួតអំពីអ្វី? ហើយហេតុអ្វី?
២ សាវ័កប៉ុលជ្រាបយ៉ាងច្បាស់អំពីហេតុការណ៍នេះ។ បីដងហើយគាត់បានអធិស្ឋានសូមព្រះជួយដោះទុក្ខដែលមកពី‹បន្លា១ក្នុងសាច់ឈាម›។ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលតបនឹងគាត់ថា៖ «គុណ[ឬ«ការប្រណីសន្ដោស», ខ.ស.]របស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកម្លាំងអញបានពេញខ្នាតដោយសេចក្ដីកំសោយ»។ ប៉ុលបានបង្ហាញចិត្តរាបទាបដោយព្រមចុះចូលចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំនឹងស៊ូអួតពីសេចក្ដីកំសោយរបស់ខ្ញុំដោយអំណរជាខ្លាំង ដើម្បីឲ្យព្រះចេស្ដានៃព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតនៅនឹងខ្ញុំ»។ យើងក៏គួរមានចិត្តចង់ធ្វើតាមអាកប្បកិរិយារាបទាបរបស់ប៉ុលដែរ។—កូរិនថូសទី២ ១២:៧-៩
៣ ទោះជាប៉ុលបានធ្វើកិច្ចការគ្រីស្ទានយ៉ាងអស្ចារ្យក្ដី គាត់បានទទួលស្គាល់ថា សមិទ្ធផលរបស់ខ្លួនមិនជាលទ្ធផលពីសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ គាត់បានកត់សម្គាល់ដោយចិត្តរាបទាបថា៖ «ទោះបីខ្ញុំមានឋានៈតូចជាងគេបំផុត ក្នុងចំណោមប្រជាជនដ៏វិសុទ្ធក្ដី ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានប្រណីសន្ដោស អោយខ្ញុំនាំដំណឹងល្អទៅប្រាប់សាសន៍ដទៃអំពីព្រះជន្មដ៏បរិបូណ៌បំផុតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមនុស្សលោកគិតមិនដល់នោះដែរ»។ (អេភេសូ ៣:៨, ខ.ស.) ពាក្យទាំងនេះរបស់ប៉ុលមិនបង្ហាញនូវលក្ខណៈអំនួតឬឫកធំ ហើយក៏គ្មានចិត្តក្រអឺតក្រទមសោះឡើយ។ «ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្ដល់ព្រះគុណ[ឬ«ប្រណីសន្ដោស», ខ.ស.]មកពួករាបសាវិញ»។ (យ៉ាកុប ៤:៦; ពេត្រុសទី១ ៥:៥) តើយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ប៉ុលដោយមានចិត្តរាបទាបក្នុងការចាត់ទុកខ្លួនជាមនុស្សដែលមានឋានៈតូចទាបជាងបងប្អូនដ៏តូចបំផុតរបស់យើងឬទេ?
«ចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាព»
៤. ហេតុអ្វីក៏ជួនកាលជាការពិបាកឲ្យយើងចាត់ទុកអ្នកដទៃជាមនុស្សធំជាងខ្លួន?
៤ សាវ័កប៉ុលបានជូនឱវាទដល់បណ្ដាគ្រីស្ទានថា៖ «កុំឲ្យធ្វើអ្វីដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្ដីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ»។ (ភីលីព ២:៣) ការចាត់ទុកបងប្អូនជាមនុស្សធំជាងខ្លួនប្រហែលជាពិបាកបន្ដិច ជាពិសេសបើយើងជាមនុស្សដែលមានភារកិច្ចសំខាន់ៗ។ យើងប្រហែលជាមានការពិបាកបន្ទាបខ្លួនដោយសារចិត្តគំនិតប្រកួតប្រជែងដែលមានជាទូទៅក្នុងលោកីយ៍នេះមានឥទ្ធិពលលើយើង។ តាំងពីយើងនៅក្មេងនោះ ប្រហែលជាមានការបង្ខិតបង្ខំឲ្យយើងប្រកួតប្រណាំងនឹងបងប្អូនបង្កើតឬមិត្តរួមថ្នាក់។ ឬមួយក៏ប្រហែលជាមានការដាស់តឿនឲ្យយើងព្យាយាមទទួលកិត្ដិយសជាសិស្សពូកែឬកីឡាករថ្នឹកបំផុត។ រីឯមនុស្សដែលខំព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលសមរម្យ នោះពិតជាគួរឲ្យសរសើរមែន។ ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទានមិនព្យាយាមធ្វើអ្វីដើម្បីលើកកិត្ដិយសខ្លួនឯងទេ តែធ្វើដូច្នេះដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ពីទង្វើនោះ ឬក៏ដើម្បីនាំឲ្យអ្នកដទៃទទួលប្រយោជន៍វិញ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រឹងប្រែងជានិច្ចដើម្បីឲ្យបានកិត្ដិយសជាមនុស្សពូកែលេខមួយនោះ អាចមានគ្រោះថ្នាក់មែន។ តើមានគ្រោះថ្នាក់អ្វី?
៥. បើយើងមិនប្រយ័ត្ននោះទេ តើចិត្តគំនិតប្រកួតប្រជែងអាចនាំឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សបែបណា?
៥ បើយើងមិនប្រយ័ត្ននោះទេ ចិត្តគំនិតប្រកួតប្រជែងឬឫកធំអាចនាំឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សមានអំនួតដែលមិនចេះបង្ហាញការគោរពចំពោះមនុស្សដទៃសោះ។ មនុស្សបែបនេះចេះតែមានចិត្តឈ្នានីសស្តីអំពីសមត្ថភាពនិងឯកសិទ្ធិរបស់អ្នកដទៃ។ សុភាសិត ២៨:២២ ចែងថា៖ «អ្នកណាដែលមានភ្នែកអាក្រក់[ឬ«សេចក្ដីឈ្នានីស», ព.ថ.] នោះកំពុងតែរួសរាន់ដេញតាមទ្រព្យសម្បត្ដិឥតដឹងឡើយថា សេចក្ដីខ្វះខាតនឹងតាមខ្លួនទាន់»។ មនុស្សបែបនេះប្រហែលជាហ៊ានបំពានសិទ្ធិអ្នកដទៃក្នុងការរកឋានៈដែលខ្លួនមិនមានសិទ្ធិទទួលនោះ។ គាត់ប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមនិយាយរអ៊ូរទាំនិងរិះគន់អ្នកដទៃដោយខំដោះសារទង្វើរបស់ខ្លួន ហើយនេះជាទំនោរចិត្តអាក្រក់ដែលគ្រីស្ទានទាំងឡាយត្រូវបដិសេធទាំងស្រុង។ (យ៉ាកុប ៣:១៤-១៦) ទោះជាមានកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ មនុស្សបែបនេះកំពុងតែផ្សងគ្រោះថ្នាក់ដោយក្លាយជាមនុស្សដែលមានអាកប្បកិរិយាគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួន។
៦. តើព្រះគម្ពីរព្រមានយ៉ាងណាអំពីចិត្តគំនិតប្រកួតប្រជែង?
៦ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះគម្ពីរដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានថា៖ «កុំឲ្យយើងរាល់គ្នារកកេរ្ដិ៍ឈ្មោះដែលឥតប្រយោជន៍ទាំងចាក់រុក[ឬ«អួតបំប៉ោងរករឿង», ខ.ស.] ហើយឈ្នានីសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ»។ (កាឡាទី ៥:២៦) សាវ័កយ៉ូហានបានរៀបរាប់អំពីបុរសគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលមើលទៅដូចជាកើតមានចិត្តគំនិតបែបនេះ។ យ៉ូហានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើសំបុត្រផ្ញើមកពួកជំនុំ ប៉ុន្តែ អ្នកឌីអូត្រេពដែលចូលចិត្តចង់ធ្វើធំក្នុងពួកនោះ គាត់មិនទទួលយើងទេ។ ដូច្នេះ បើខ្ញុំមក ខ្ញុំនឹងនឹកចាំពីការដែលអ្នកនោះធ្វើ ដោយគាត់ពោលពាក្យអាក្រក់និយាយដើមយើង»។ គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន! ដែលជនគ្រីស្ទានអាចក្លាយជាមានចិត្តគំនិតអាក្រក់បែបនោះ។—យ៉ូហានទី៣ ៩, ១០
៧. ពេលធ្វើការក្នុងលោកីយ៍នេះដែលចេះតែប្រកួតប្រជែងគ្នានោះ តើជនគ្រីស្ទានគួរចៀសវាងទង្វើបែបណា?
៧ តាមពិតយើងមិនគួរស្មានថា ជនគ្រីស្ទានអាចចៀសវាងការប្រកួតប្រណាំងទាំងស្រុងបានឡើយ។ ជាឧទាហរណ៍ ការងារដែលគ្រីស្ទានម្នាក់ធ្វើនោះ ប្រហែលជាតម្រូវឲ្យប្រកួតប្រជែងនឹងអ្នកធ្វើការរកស៊ីឯទៀតដែលលក់អីវ៉ាន់ដូចគ្នា ឬមានសេវាកម្មដូចគ្នាក៏ថាបាន។ ទោះបើមានកាលៈទេសៈបែបនេះក្ដី ពួកគ្រីស្ទានគួរបំពេញមុខរបររបស់ខ្លួនដោយបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សដទៃ ព្រមទាំងចេះយោគយល់ដល់ពួកគេផងដែរ។ ជនគ្រីស្ទានមិនព្រមធ្វើអ្វីដែលខុសច្បាប់ឬប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍គ្រីស្ទានសោះឡើយ ហើយក៏ចៀសវាងទង្វើដែលនាំឲ្យមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះជាមនុស្សដែលចេះតែប្រកួតប្រជែងយ៉ាងស៊ីសាច់ហុតឈាម។ ពួកគ្រីស្ទានមិនចាត់ទុកការធ្វើជាមនុស្សលេខមួយដាច់គេជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតខ្លួនឡើយ។ ប្រសិនបើជនគ្រីស្ទានមិនគួរធ្វើដូច្នេះពេលធ្វើការក្នុងលោកីយ៍នេះ នោះពួកគេក៏ពិតជាមិនគួរប្រកួតប្រជែងគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំដែរ!
«មានសេចក្ដីអំនួតចំពោះតែខ្លួនឯង មិនមែនចំពោះអ្នកណាទៀតទេ»
៨, ៩. (ក) ហេតុអ្វីក៏អ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទានគ្មានហេតុប្រកួតប្រជែងនឹងគ្នា? (ខ) តើពេត្រុសទី១ ៤:១០ សំដៅទៅលើអ្នកបំរើទាំងឡាយរបស់ព្រះក្នុងលក្ខណៈអ្វី?
៨ បន្ទូលដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យសរសេរនោះ បង្ហាញពីទស្សនៈដែលជនគ្រីស្ទានគួរមានចំពោះការថ្វាយបង្គំ ដោយថា៖ «ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាល្បងលការដែលធ្វើរៀងៗខ្លួន នោះនឹងមានសេចក្ដីអំនួតចំពោះតែខ្លួនឯង មិនមែនចំពោះអ្នកណាទៀតទេ»។ (កាឡាទី ៦:៤) ពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំមិនមានទស្សនៈប្រកួតប្រជែងគ្នាទេ ដូច្នេះពួកគាត់រួមគ្នាធ្វើការយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់នឹងគ្នាជាមនុស្សមួយក្រុម។ ពួកអ្នកចាស់ទុំពេញចិត្តនឹងកិច្ចការដែលគាត់ម្នាក់ៗធ្វើដើម្បីឲ្យក្រុមជំនុំទាំងមូលទទួលប្រយោជន៍។ ដោយមានចិត្តគំនិតបែបនេះ ពួកគាត់ចៀសវាងការប្រឡងប្រណាំងនឹងគ្នា ហើយធ្វើជាគំរូល្អដល់បងប្អូនឯទៀតក្នុងក្រុមជំនុំ ឲ្យមានសាមគ្គីភាព។
៩ ពួកអ្នកចាស់ទុំមានអាយុ បទពិសោធន៍និងសមត្ថភាពខុសៗគ្នា ដូច្នេះអ្នកចាស់ទុំខ្លះប្រហែលជាមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាងឬចេះគិតវែងឆ្ងាយជាងអ្នកចាស់ទុំឯទៀត។ ជាលទ្ធផលនោះ ពួកអ្នកចាស់ទុំមានភារកិច្ចផ្សេងៗក្នុងអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគាត់មិនគិតច្រើនពេកអំពីលក្ខណៈឬសមត្ថភាពដែលខ្លួនមានខុសពីអ្នកចាស់ទុំឯទៀត តែនឹកចាំជានិច្ចនូវឱវាទដែលចែងថា៖ «[ចូរ]ខំបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក តាមអំណោយទានដែលគ្រប់គ្នាបានទទួលមក ទុកដូចជាអ្នកចែកចាយយ៉ាងល្អ នៃព្រះគុណដ៏បែកជាច្រើនផ្លូវវិញ»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:១០) តាមការពិត បទគម្ពីរនេះសំដៅទៅលើអ្នកបំរើទាំងឡាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតពួកគេទាំងអស់គ្នាបានទទួលចំណេះពិតជាអំណោយ មិនថាមានចំណេះច្រើនឬតិចក្ដី ហើយពួកគេរាល់គ្នាក៏មានឯកសិទ្ធិរួមចំណែកក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយជាជនគ្រីស្ទានផងដែរ។
១០. តើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធរបស់យើងឲ្យតែយើងធ្វើកិច្ចការនោះដោយបំណងចិត្តបែបណា?
១០ ព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យនឹងកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធរបស់យើងឲ្យតែយើងធ្វើកិច្ចការនោះដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តភក្ដី មិនមែនដោយបំណងចង់លើកខ្លួនឲ្យធំជាងអ្នកដទៃ។ ហេតុនេះហើយបានជាសំខាន់ណាស់ដែលយើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់យើងក្នុងការថ្វាយបង្គំពិត។ ទោះបីមនុស្សមិនអាចដឹងពិតប្រាកដអំពីបំណងចិត្តនៃអ្នកដទៃក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែ«ថ្លឹងមើលចិត្ត»វិញ។ (សុភាសិត ២៤:១២; សាំយូអែលទី១ ១៦:៧) ដូច្នេះ យកល្អឲ្យយើងសួរខ្លួនឯងម្ដងម្កាលថា៖ ‹តើខ្ញុំធ្វើកិច្ចបំរើព្រះដោយមានបំណងចិត្តបែបណា?›។—ទំនុកដំកើង ២៤:៣, ៤; ម៉ាថាយ ៥:៨
ទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះកិច្ចការរបស់យើង
១១. តើគួរសមឲ្យយើងឆ្ងល់អំពីសំនួរអ្វីខ្លះដែលសំដៅទៅលើកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង?
១១ បើបំណងចិត្តរបស់យើងជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងការផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា តើយើងគួរចាត់ទុកកិច្ចការក្នុងការបំរើទ្រង់ជារឿងសំខាន់ប៉ុនណា? បើយើងបំពេញកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងដោយបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវនោះ តើចាំបាច់ឲ្យយើងគិតម៉ោងឬរាយការណ៍សកម្មភាពរបស់យើងឬទេ? គួរសមមែនដែលយើងឆ្ងល់អំពីសំនួរទាំងនេះ ដ្បិតយើងមិនចង់ឲ្យស្ថិតិជាលេខមានសារៈសំខាន់ជាងការប្រព្រឹត្តក្នុងកិច្ចបំរើព្រះទេ ហើយក៏មិនចង់ចាត់ទុកចំនួនម៉ោងជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើងជាគ្រីស្ទាន។
១២, ១៣. (ក) តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះឲ្យយើងរាយការណ៍កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង? (ខ) ពេលមើលរបាយការណ៍សរុបនៃកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះឲ្យយើងមានអំណរ?
១២ សូមកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលចែងទុកក្នុងសៀវភៅអង្គការដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ា ដែលថា៖ «ពួកអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនៅសម័យដើមមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះសេចក្ដីរាយការណ៍ដែលបង្ហាញពីការរីកចំរើននៃកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ (ម៉ាកុស ៦:៣០) សៀវភៅកិច្ចការនៃពួកសាវ័កក្នុងព្រះគម្ពីររៀបរាប់ថា មនុស្សប្រហែលជា១២០នាក់មានវត្តមានពេលវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានត្រូវចាក់លើសិស្សព្រះយេស៊ូនៅឯបុណ្យថ្ងៃទី៥០។ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត ចំនួនសិស្សនោះបានឡើងដល់៣.០០០នាក់ រួចមកដល់៥.០០០នាក់ . . .។ (កិច្ចការ ១:១៥; ២:៥-១១, ៤១, ៤៧; ៤:៤; ៦:៧) ដំណឹងអំពីការរីកចំរើននោះច្បាស់ជាបានលើកទឹកចិត្តសិស្សទាំងនោះណាស់!»។ ដោយផ្អែកមូលហេតុដូចគ្នានោះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅសព្វថ្ងៃនេះក៏រាយការណ៍អំពីអ្វីដែលបានសម្រេចទូទាំងពិភពលោកក្នុងការបំពេញតាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា៖ «ដំណឹងល្អនេះដែលសំដែងពីនគរ នឹងត្រូវប្រកាសប្រាប់ទូទៅគ្រប់ក្នុងលោកីយទុកជាទីបន្ទាល់ដល់អស់ទាំងសាសន៍ នោះទើបនឹងបានដល់ចុងបំផុត»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) របាយការណ៍នោះឲ្យយើងដឹងយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីកិច្ចការដែលកំពុងតែកើតមានឡើងទូទាំងពិភពលោក។ របាយការណ៍នោះក៏បង្ហាញឲ្យដឹងអំពីតំបន់ណាដែលត្រូវការជំនួយ ហើយអំពីសៀវភៅបែបណានិងចំនួនសៀវភៅដែលត្រូវការដើម្បីចំរើនកិច្ចការផ្សាយនោះថែមទៀត។
១៣ យ៉ាងនេះ ការរាយការណ៍កិច្ចផ្សព្វផ្សាយអាចជួយយើងបំពេញភារកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាង។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពេលដែលយើងទទួលដំណឹងអំពីកិច្ចការដែលបងប្អូនរបស់យើងកំពុងតែធ្វើនៅប្រទេសផ្សេងៗនោះ នេះក៏លើកទឹកចិត្តយើងដែរ មែនទេ? ដំណឹងអំពីការរីកចំរើនទូទាំងផែនដីក៏នាំឲ្យយើងមានអំណរហើយជំរុញឲ្យយើងមានសកម្មភាពច្រើនជាង ព្រមទាំងធានាថាយើងមានពរពីព្រះយេហូវ៉ាមែន។ ហើយគួរឲ្យសប្បាយណាស់ ដែលរបាយការណ៍កិច្ចការទូទាំងពិភពលោកនោះក៏រួមបញ្ចូលសេចក្ដីរាយការណ៍របស់យើងផ្ទាល់ដែរ! បើប្រៀបធៀបសេចក្ដីរាយការណ៍របស់យើងទៅនឹងរបាយការណ៍សរុបនោះ គឺតិចណាស់! ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ានៅតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះកិច្ចការដែលយើងធ្វើ។ (ម៉ាកុស ១២:៤២, ៤៣) ចូរចាំមិនភ្លេចថា បើមិនមានសេចក្ដីរាយការណ៍របស់អ្នកផ្ទាល់ នោះរបាយការណ៍សរុបក៏មិនគ្រប់ផង។
១៤. ក្រៅពីកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀនអ្នកដទៃ តើការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ារួមបញ្ចូលអ្វីទៀត?
១៤ ពិតមែន របាយការណ៍នេះមិនបង្ហាញអំពីកិច្ចការទាំងអស់ដែលស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ៗធ្វើក្នុងការបំពេញភារកិច្ចជាអ្នកបំរើដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ជាឧទាហរណ៍ របាយការណ៍នោះមិនទាក់ទងការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនជាទៀងទាត់ ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន កិច្ចការដែលយើងធ្វើក្នុងក្រុមជំនុំ ជំនួយដែលយើងផ្ដល់បងប្អូនរួមជំនឿតាមដែលគាត់ត្រូវការ ឬការធ្វើវិភាគទានដើម្បីគាំទ្រកិច្ចការព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះទូទាំងពិភពលោកជាដើម។ ដូច្នេះ ទោះបីជារបាយការណ៍កិច្ចបំរើផ្សាយមាននាទីសំខាន់ក្នុងការជួយយើងរក្សាឲ្យមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដោយមិនណាយចិត្តក៏ដោយ តែយើងក៏ត្រូវមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះសេចក្ដីរាយការណ៍នោះផងដែរ។ យើងមិនគួរចាត់ទុកសេចក្ដីរាយការណ៍ជាសំបុត្រឬលិខិតឆ្លងដែនដែលបើកផ្លូវឲ្យយើងទទួលជីវិតជារៀងរហូតនោះទេ។
«ឧស្សាហ៍ធ្វើការល្អ»
១៥. ទោះបីការប្រព្រឹត្តប៉ុណ្ណោះមិនអាចសង្គ្រោះយើងក្ដី ហេតុអ្វីក៏កិច្ចការនោះចាំបាច់ម្ល៉េះ?
១៥ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ទោះបីការប្រព្រឹត្តប៉ុណ្ណោះមិនអាចសង្គ្រោះយើងក្ដី កិច្ចការនោះគឺត្រូវការចាំបាច់ដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគ្រីស្ទានបានត្រូវហៅថា «មនុស្ស១ពួក ទុកដាច់ជារាស្ត្ររបស់ផងទ្រង់ ដែលឧស្សាហ៍ធ្វើការល្អ» ដែលបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យ«ពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង»។ (ទីតុស ២:១៤; ហេព្រើរ ១០:២៤) និយាយឲ្យចំទៅ យ៉ាកុបដែលជាអ្នកសរសេរសៀវភៅមួយក្នុងព្រះគម្ពីរបានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីជំនឿ បើគ្មានការប្រព្រឹត្តតាម នោះឈ្មោះថាស្លាប់ហើយ ប្រៀបដូចជារូបកាយបើឥតមានព្រលឹងវិញ្ញាណទេ នោះក៏ស្លាប់ហើយដែរ»។—យ៉ាកុប ២:២៦
១៦. តើអ្វីសំខាន់ជាងការប្រព្រឹត្តនិងកិច្ចការដែលយើងធ្វើនោះ? តើយើងត្រូវប្រយ័ត្នអំពីអ្វី?
១៦ ទោះបីកិច្ចការល្អជាអ្វីដែលសំខាន់ក៏ដោយ បំណងចិត្តក្នុងការបំពេញកិច្ចការនោះគឺសំខាន់ជាងទៅទៀត។ ហេតុនេះហើយបានជាគប្បីឲ្យយើងពិនិត្យមើលបំណងចិត្តរបស់យើងម្ដងម្កាល។ ប៉ុន្តែយើងត្រូវប្រយ័ត្នកុំឲ្យនិន្ទាឬវិនិច្ឆ័យបំណងចិត្តនៃបងប្អូនឯទៀត ដ្បិតគ្មានមនុស្សណាអាចដឹងច្បាស់នូវបំណងចិត្តនៃមនុស្សដទៃទេ។ មានសំនួរសួរយើងថា៖ «តើអ្នកជាអ្វីដែលនិន្ទាបាវបំរើរបស់គេ?» ហើយចម្លើយគឺសមត្រឹមត្រូវដែរថា៖ «អ្នកនោះឈរឬដួលក្ដី នោះស្រេចនឹងចៅហ្វាយទេតើ»។ (រ៉ូម ១៤:៤) ព្រះយេហូវ៉ាជាចៅហ្វាយលើអ្វីៗទាំងអស់ ហើយអ្នកវិនិច្ឆ័យដែលទ្រង់បានតាំងឡើង គឺព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ នឹងមិនវិនិច្ឆ័យយើងដោយផ្អែកតែការប្រព្រឹត្តឬកិច្ចការរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ តែទ្រង់នឹងពិនិត្យមើលបំណងចិត្តនិងកាលៈទេសៈក្នុងជីវិតយើង ព្រមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់និងភក្ដីភាពរបស់យើងផងដែរ។ មានតែព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូប៉ុណ្ណោះអាចវិនិច្ឆ័យយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ថាយើងបានធ្វើអ្វីដែលជនគ្រីស្ទានត្រូវបង្គាប់ឲ្យធ្វើ ដែលប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ចូរខំប្រឹងនឹងថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ទុកជាមនុស្សដែលបានល្បងលជាប់ហើយ ជាអ្នកធ្វើការដែលមិនត្រូវខ្មាសឡើយ ដោយកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥, កំណែជាអក្សរទ្រេត; ពេត្រុសទី២ ១:១០; ៣:១៤
១៧. ទោះជាយើងចង់ព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពពិតមែន ហេតុអ្វីក៏យើងគួរចងចាំបទគម្ពីរនៅយ៉ាកុប ៣:១៧?
១៧ ព្រះយេហូវ៉ាមិនតម្រូវច្រើនហួសហេតុពីយើងទេ។ យោងទៅតាមយ៉ាកុប ៣:១៧ «ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ» មានលក្ខណៈផ្សេងៗតែរួមបញ្ចូល«សេចក្ដីសំឡូត[ឬ«មានអធ្យាស្រ័យ», ខ.ស.]»ដែរ។ (កំណែជាអក្សរទ្រេត) ការយកតម្រាប់តាមលក្ខណៈមួយនេះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ពិតជាប្រកបដោយប្រាជ្ញា ហើយក៏ជាការសម្រេចដ៏ល្អមែន។ យ៉ាងនេះ យើងមិនគួរតម្រូវច្រើនពេកពីខ្លួនយើងឬបងប្អូនរួមជំនឿដោយមិនចេះអធ្យាស្រ័យទេ។
១៨. បើយើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់យើងនិងព្រះហឫទ័យប្រណីសន្ដោសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា តើយើងអាចទន្ទឹងចាំអ្វី?
១៨ ដរាបណាដែលយើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីកិច្ចបំរើរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយអំពីព្រះហឫទ័យប្រណីសន្ដោសរបស់ទ្រង់ ដរាបនោះយើងនឹងរក្សាឲ្យមានអំណរដែលសម្គាល់អ្នកបំរើពិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (អេសាយ ៦៥:១៣, ១៤) យើងអាចអរសប្បាយមែន ដោយទទួលពរដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែប្រទានលើរាស្ត្រទ្រង់ទាំងឡាយ មិនថាយើងម្នាក់ៗមានសមត្ថភាពធ្វើកិច្ចបំរើច្រើនឬតិចក្ដី។ «ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាននឹងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង» យើងនឹងបន្តអំពាវនាវសូមព្រះជួយយើងព្យាយាមធ្វើការទ្រង់ដោយអស់ពីសមត្ថភាព។ យ៉ាងនោះ គ្មានហេតុសង្ស័យឡើយថា «សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត នឹងជួយការពារចិត្តហើយនឹងគំនិតរបស់[យើង]ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (ភីលីព ៤:៤-៧) ពិតមែនហើយ យើងមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលព្រមទាំងបានលើកទឹកចិត្តផង ដោយដឹងថាសេចក្ដីសង្គ្រោះមិនមែនមកពីការប្រព្រឹត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែមកពីព្រះហឫទ័យប្រណីសន្ដោសរបស់ព្រះវិញ!
តើអ្នកអាចពន្យល់នូវមូលហេតុ ដែលជនគ្រីស្ទាន
• មិនអួតអំពីសមិទ្ធផលរបស់ខ្លួន?
• មិនមានចិត្តគំនិតប្រកួតប្រជែង?
• រាយការណ៍កិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ខ្លួន?
• មិនវិនិច្ឆ័យបងប្អូនគ្រីស្ទាន?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ពួកអ្នកចាស់ទុំពេញចិត្តនឹងកិច្ចការដែលគាត់ម្នាក់ៗអាចធ្វើដើម្បីឲ្យក្រុមជំនុំទទួលប្រយោជន៍
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
បើមិនមានសេចក្ដីរាយការណ៍របស់អ្នកផ្ទាល់របាយការណ៍សរុប ក៏មិនគ្រប់ផង