Psalmi

39 Unë thashë: «Do të bëj kujdes,

që të mos hap gojën e të mëkatoj;+

fre* gojës kam për t’i vënë+

kur para syve t’i kem të ligjtë.»

 2 E kyça gojën e nuk fola,+

as për ndonjë gjë të mirë, zë nuk nxora,

por dhembja në shpirt më mundonte.*

 3 Përbrenda po zieja,*

e tek mendoja,* zjarri më përvëlonte.

 5 Vërtet, sa pak* ditë më ke dhënë;+

veç një çast zgjat jeta ime në sytë e tu.+

 6 Si hije vjen e shkon njeriu,

rropatet lart e poshtë* për hiçgjë,

mbledh e mbledh pasuri,

pa e ditur kush do t’i gëzojë.+

 8 Më çliro nga të gjitha fajet e mia+

e mos lër që i pamendi të më përbuzë.

 9 Asnjë fjalë s’nxora

e gojën nuk munda ta hap,+

se kjo ishte vepër e duarve të tua.+

10 Largoje ndëshkimin tënd* prej meje,

se nga goditjet e dorës sate ndihem i rraskapitur.

11 Ti e ndreq njeriun duke e ndëshkuar për fajet;+

si mola që bren, ti ia shkatërron çdo gjë që ka për zemër.

Mos i shpërfill lotët e mi,

se para teje unë s’jam veçse një i ardhur,+

një shtegtar* si gjithë paraardhësit e mi.+

13 Largoje prej meje vështrimin tënd të egër që të çelem përsëri

para se të largohem e më të mos jem.»