Isaia
“Mos ki frikë, o shërbëtori im Jakob,+
dhe ti Jeshurun,*+ që të kam zgjedhur,
3 sepse unë do t’ia shuaj etjen të eturit*+
dhe mbi vendin e thatë do të vërshojnë përrenjtë.
5 Njëri do të thotë: ‘I përkas Jehovait.’+
Tjetri do të quhet me emrin e Jakobit
e një tjetër do të shkruajë mbi dorë: ‘I përkas Jehovait’,
e do të quhet me emrin e Izraelit.”
‘Unë jam i pari dhe i fundit.+
Veç meje nuk ka tjetër Perëndi.+
Le ta shpallë, ta thotë e të ma tregojë me prova.+
Le të tregojnë gjërat që do të vijnë së shpejti,
e ato që do të ndodhin në të ardhmen,
siç kam bërë unë që kur formova popullin e lashtë.
A nuk jua kam treguar secilit prej jush që më parë? A nuk jua kam shpallur?
Ju jeni dëshmitarët e mi.+
A ka tjetër Perëndi veç meje?
Jo, nuk ka tjetër Shkëmb;+ unë nuk njoh asnjë.’»
9 Të gjithë ata që bëjnë shëmbëlltyra të gdhendura nuk vlejnë asgjë
dhe objektet e tyre të shtrenjta nuk sjellin asnjë të mirë.+
11 Ja, të gjithë shokët e tij do të turpërohen.+
Mjeshtrit s’janë veçse njerëz.
Të mblidhen së bashku e të zënë pozicion.
Të gjithë bashkë do të tmerrohen e do të turpërohen.
12 Farkëtari e punon hekurin mbi prush me mjetin e punës.*
I jep formë me çekan
dhe e punon me krahun e vet të fuqishëm.+
Pastaj e merr uria dhe fuqitë i shteren;
nuk pi ujë dhe lodhet.
13 Ai që gdhend drurin, shtrin litarin për ta matur dhe e vizaton modelin me shkumës të kuq.
E punon me daltë dhe e shënon me kompas.
14 Ai që merret me prerjen e cedrave,
zgjedh një lloj peme, një lis,
dhe e lë të rritet e të bëhet e fortë mes drurëve të pyllit.+
Ai mbjell një dafinë, të cilën e rritin shirat.
15 Pastaj njeriu e përdor pemën si dru zjarri.
Me një pjesë të saj ngrohet;
bën zjarr me të dhe pjek bukë.
Gjithashtu sajon me të një perëndi dhe e adhuron;
bën me të një shëmbëlltyrë të gdhendur e përkulet me fytyrë përtokë para saj.+
16 Gjysmën e djeg në zjarr;
mbi të pjek mishin, që e ha dhe ngopet.
Veç kësaj, ngrohet dhe thotë:
«Oh, sa po më ngroh ky zjarr!»
17 Kurse me pjesën tjetër sajon një perëndi, një shëmbëlltyrë të gdhendur.
Ai përkulet para saj dhe e adhuron.
I lutet e i thotë:
«Më shpëto, se ti je perëndia im!»+
18 Ata nuk dinë e nuk kuptojnë asgjë,+
sepse janë të verbër e nuk shohin,
zemra e tyre nuk ka gjykim të thellë.
19 Askush nuk i thërret mendjes.*
Askush nuk ka njohuri e nuk kupton që të thotë:
«Gjysmën e dogja në zjarr
dhe mbi prushin e saj poqa bukën e mishin dhe hëngra.
Por tani, a duhet të bëj me atë që mbetet një gjë të pështirë?+
A duhet të adhuroj një copë* druri?»
20 Ai ushqehet me hi.
Zemra e mashtruar e ka çuar në rrugë të gabuar.
Ai nuk e shpëton dot veten dhe as nuk thotë:
«A nuk është gënjeshtër kjo që mbaj në dorë?»*
21 «Kujtoji këto gjëra, o Jakob, dhe ti, o Izrael,
sepse je shërbëtori im.
Unë të formova dhe ti je shërbëtori im.+
O Izrael, unë nuk do të të harroj.+
22 Unë do t’i zhduk shkeljet* e tua si të ishin fshehur pas një reje+
dhe mëkatet e tua si të ishin fshehur pas një reje të dendur.
Kthehu tek unë, se do të të riblej.+
23 Bërtitni me gëzim, o qiej,
sepse Jehovai ka vepruar!
Brohoritni fitimtare, o thellësi të tokës!
Lëshoni britma të gëzuara, o male,+
ju, o pyje, me tërë drurët tuaj,
sepse Jehovai e ka riblerë Jakobin
dhe e shfaq shkëlqimin e tij në Izrael.»+
«Unë jam Jehovai, ai që bëri gjithçka.
Kush ishte me mua?!
25 Unë bëj që të dalin të kota shenjat e profetëve të rremë.*
Unë jam Ai që i bën fallxhorët të veprojnë si të marrë;+
Ai që i huton të mençurit
dhe e kthen njohurinë e tyre në marrëzi;+
26 Ai që bën të dalin të vërteta fjalët e shërbëtorit të tij
dhe të përmbushen plotësisht parashikimet e lajmëtarëve të tij,+
Ai që thotë për Jerusalemin: ‘Do të banohet’,+
dhe për qytetet e Judës: ‘Do të rindërtohen,+
rrënojat do t’i ngre prapë.’+
27 Unë jam Ai që u thotë ujërave të thella: ‘Avullohuni.
Do t’i thaj të gjithë lumenjtë e tu.’+
Ai që thotë për Jerusalemin: ‘Do të rindërtohet’,
dhe për tempullin: ‘Do të hidhen themelet e tua.’»+