Letra drejtuar hebrenjve

6 Prandaj, tani që e kemi lënë prapa doktrinën fillestare+ për Krishtin, le të sulemi drejt pjekurisë+ e të mos hedhim nga e para themelin, domethënë, pendimin për veprat e vdekura dhe besimin te Perëndia, 2 llojet e ndryshme të pagëzimeve dhe vënien e duarve,*+ ringjalljen e të vdekurve+ dhe gjykimin e përhershëm. 3 E kështu do të bëjmë, në e lejoftë Perëndia!

4 Për sa u përket atyre që dikur Perëndia u ndriçoi mendjen,+ që kanë provuar dhuratën qiellore,* që kanë marrë frymën e shenjtë 5 e fjalën e shkëlqyer të Perëndisë dhe që kanë provuar bekimet* që lidhen me sistemin* që po vjen, 6 por që janë larguar nga besimi,+ është e pamundur t’i sjellësh prapë në vete që të pendohen, sepse ata e gozhdojnë përsëri në shtyllë Birin e Perëndisë dhe e turpërojnë botërisht.+ 7 Për shembull, toka merr një bekim nga Perëndia kur thith shirat e shumtë dhe u jep prodhime të mira atyre që e kanë kultivuar. 8 Mirëpo, po të prodhojë gjemba dhe gjembaçë, ajo nuk vlen për asgjë: shpejt do të mallkohet, dhe në fund do t’i vihet zjarri.

9 Megjithatë, edhe pse flasim kështu, o të dashur, jemi të bindur se ju jeni në një udhë më të mirë, po, jeni në udhën e shpëtimit, 10 sepse Perëndia nuk është i padrejtë, që të harrojë veprat tuaja dhe dashurinë që treguat për emrin e tij+ duke u shërbyer të shenjtëve,* sikurse po vazhdoni të bëni. 11 Gjithsesi, dëshirojmë që secili nga ju të jetë i papërtuar si në fillim, që të jeni plotësisht të sigurt për shpresën tuaj+ deri në fund,+ 12 e kështu të mos bëheni të plogësht,+ por të imitoni ata që, nëpërmjet besimit dhe durimit, trashëgojnë premtimet.

13 Kur i bëri premtimin Abrahamit, meqenëse nuk mund të betohej për dikë më të madh, Perëndia u betua për veten+ me këto fjalë: 14 «Me siguri do të të bekoj dhe me siguri do të të shumoj.»+ 15 Kështu, pasi priti me durim, Abrahami e mori këtë premtim. 16 Tani, njerëzit betohen për dikë më të madh se vetja, dhe ky betim është për ta një garanci ligjore që i jep fund çdo debati.+ 17 Prandaj, kur vendosi t’ua bënte më të qartë trashëgimtarëve të premtimit+ se qëllimi* i tij është i pandryshueshëm, Perëndia e garantoi atë* po njësoj me një betim, 18 që nëpërmjet këtyre dy gjërave* të pandryshueshme—për të cilat është e pamundur që Perëndia të gënjejë+—ne që kemi gjetur strehë tek ai, të mund të marrim shumë zemër për të rrokur shpresën që na është vënë përpara. 19 Këtë shpresë+ e kemi si një spirancë për shpirtin,* të sigurt e të patundur, dhe ajo të çon brenda perdes,*+ 20 ku ka hyrë për ne një pararendës, Jezui,+ që është bërë kryeprift si Melkisedeku, në jetë të jetëve.+