Jezu Krishti

Përkufizimi: Biri i vetëmlindur i Perëndisë, i vetmi Bir që u krijua drejtpërdrejt nga Jehovai. Ky Bir është i parëlinduri i të gjithë krijimit. Nëpërmjet tij u krijuan të gjitha gjërat në qiej e në tokë. Ai është i dyti në univers për nga rëndësia. Është Biri që Jehovai e dërgoi në tokë për të dhënë jetën si shpërblesë për njerëzimin, duke hapur kështu udhën e jetës së përhershme për të gjithë ata pasardhës të Adamit që do të tregonin besim. Ky Bir, i cili është rikthyer në lavdinë qiellore, tani sundon si Mbret dhe ka autoritetin të shkatërrojë gjithë të ligjtë e të përmbushë qëllimin që kishte në fillim Perëndia për tokën. Forma hebraike e emrit Jezu do të thotë «Jehovai është shpëtim»; Krisht është barasvlerësi i termit hebraik Mashíah (Mesia), që do të thotë «I mirosuri».

A ka ekzistuar vërtet Jezu Krishti?

Vetë Bibla është prova kryesore se Jezu Krishti ka ekzistuar vërtet. Dokumentimet e ungjijve nuk janë tregime të mjegullta për ngjarje që kanë ndodhur në një kohë të papërcaktuar dhe në një vend të panjohur. Përkundrazi, Bibla thotë qartë e deri në hollësi kohën dhe vendin ku kanë ndodhur ngjarjet. Shih për shembull, Lukën 3:1, 2, 21-23.

Jozefi, historian jude i shekullit të parë, përmendi vrasjen me gurë të «Jakovit, vëllait të Jezuit që quhej Krishti». (Antikitete Judaike, Jozefi, Libri XX, pjesa 200) Një referim i drejtpërdrejtë dhe shumë i favorshëm për Jezuin, që gjendet në Librin XVIII, pjesa 63, 64, është vënë në diskutim nga disa që pohojnë se ai ose do të jetë shtuar më vonë, ose është përpunuar nga të krishterët. Por pranohet se fjalori dhe stili janë në thelb të Jozefit, dhe ky fragment gjendet në të gjitha dorëshkrimet ekzistuese.

Taciti, një historian romak që jetoi në gjysmën e dytë të shekullit të parë të e.s., shkroi: «Kristusi [fjala latine për «Krisht»], nga i cili e kishte origjinën emri [i krishterë], u dënua me vdekje gjatë mbretërimit të Tiberit, nga një prej administratorëve tanë, Ponc Pilatit.»​—The Complete Works of Tacitus (Nju-Jork, 1942), «The Annals», Libri 15, par. 44.

Për sa u përket referimeve të tjera historike jo të krishtere për Jezuin, një enciklopedi thotë: «Këto tregime të ndryshme provojnë se në kohët e lashta, madje as kundërshtarët e krishterimit nuk dyshuan kurrë se Jezui ka ekzistuar vërtet. Kjo gjë u vu në diskutim për herë të parë dhe mbi baza të dobëta nga disa autorë në fund të shekullit të 18-të, gjatë shekullit të 19-të dhe në fillim të shekullit të 20-të.»​—The New Encyclopædia Britannica (1976), Makropedia, vëll. 10, f. 145.

A ishte Jezu Krishti vetëm një njeri i mirë?

Është interesante se Jezui e qortoi një njeri që iu drejtua me titullin «Mësues i mirë», pasi Jezui e pranonte se standardi i mirësisë nuk ishte ai, por Ati i tij. (Mar. 10:17, 18) Megjithatë, për të qenë në lartësinë e asaj që kanë ndër mend njerëzit kur thonë se dikush është i mirë, Jezui duhej të thoshte të vërtetën. E faktikisht, madje edhe armiqtë e tij e pranuan se ai thoshte të vërtetën. (Mar. 12:14) Ai e tha vetë se kishte ekzistuar para se të vinte si njeri, se ishte Biri i vetëm i Perëndisë, se ishte Mesia, ardhja e të cilit ishte parathënë kudo në Shkrimet Hebraike. Ai ishte ose personi që thoshte vetë, ose një mashtrues i madh, por asnjëra prej këtyre mundësive nuk lë vend për pikëpamjen se Jezui ishte vetëm një njeri i mirë.​—Gjoni 3:13; 10:36; 4:25, 26; Luka 24:44-48.

A ishte Jezui vetëm një profet me autoritet si Moisiu, Buda, Muhamedi dhe udhëheqës të tjerë fetarë?

Vetë Jezui mësoi se ishte Biri i vetëm i Perëndisë (Gjoni 10:36; Mat. 16:15-17), Mesia i parathënë (Mar. 14:61, 62), se kishte ekzistuar më parë në qiell (Gjoni 6:38; 8:23, 58), se do ta vritnin, por do të vinte në jetë ditën e tretë pas vdekjes dhe më pas do të rikthehej në qiej. (Mat. 16:21; Gjoni 14:2, 3) A ishin të sakta këto pohime dhe a qe ai vërtet i ndryshëm nga gjithë profetët e vërtetë të Perëndisë e në kontrast të thellë me tërë ata të vetëquajtur udhëheqës fetarë? Kjo do të bëhej e qartë ditën e tretë pas vdekjes së tij. A e ringjalli në atë kohë Perëndia nga të vdekurit, duke vërtetuar kështu se Jezu Krishti kishte thënë të vërtetën dhe ishte vërtet Biri i vetëm i Perëndisë? (Rom. 1:3, 4) Më tepër se 500 dëshmitarë e panë Jezuin të gjallë pas ringjalljes dhe apostujt e tij e panë me sytë e tyre kur ai filloi të ngjitej në qiell, e pastaj të zhdukej në një re. (1 Kor. 15:3-8; Vep. 1:2, 3, 9) Ata ishin kaq të bindur se ai ishte ngritur nga të vdekurit, saqë shumë prej tyre rrezikuan jetën për t’u folur të tjerëve për të.​—Vep. 4:18-33.

Pse hebrenjtë në përgjithësi nuk e pranuan Jezuin si Mesia?

Një enciklopedi thotë: «Hebrenjtë e periudhës romake besonin se Perëndia do të ngrinte [Mesinë] për të thyer zgjedhën e paganëve dhe për të mbretëruar në mbretërinë e rivendosur të Izraelit.» (Encyclopaedia Judaica, Jerusalem, 1971, vëll. 11, kol. 1407) Ata donin të çliroheshin nga zgjedha e Romës. Historia judaike dëshmon se gjatë shekullit të parë të e.s. kishte judenj që pritnin Mesinë, pasi bazoheshin në profecinë Mesianike të shkruar te Danieli 9:24-27. (Luka 3:15) Por ajo profeci e lidhte gjithashtu ardhjen e tij me ‘zhdukjen e mëkatit’, dhe kapitulli 53 i Isaisë tregonte se, që kjo të bëhej e mundur, Mesia duhej të vdiste. Mirëpo, hebrenjtë në përgjithësi nuk e ndienin aspak nevojën që dikush të vdiste për mëkatet e tyre. Ata besonin se kishin një qëndrim të drejtë përpara Perëndisë, meqë e kishin prejardhjen nga Abrahami. Një botim thotë: «Kaq e madhe është [merita] e Abrahamit, saqë ai mund të shlyejë tërë kotësitë e kryera dhe gjithë gënjeshtrat e thëna nga Izraeli në këtë botë.» (A Rabbinic Anthology, Londër, 1938, K. Montefiore dhe H. Lou, f. 676) Duke hedhur poshtë Jezuin si Mesia, hebrenjtë përmbushën profecinë që ishte parathënë për të: «E përbuzëm dhe nuk e çmuam aspak.»​—Isa. 53:3.

Përpara se të vdiste, Moisiu paratha se kombi do të largohej nga adhurimi i vërtetë, dhe si pasojë mbi ta do të binin të këqija. (Lexo Ligjin e përtërirë 31:27-29.) Libri i Gjykatësve dëshmon se kjo gjë ndodhi herë pas here. Në ditët e profetit Jeremia, për shkak të jobesnikërisë së tyre, si komb u çuan në mërgim në Babiloni. Por pse Perëndia lejoi që edhe romakët ta shkatërronin Jerusalemin dhe tempullin e tij në vitin 70 të e.s.? Për çfarë jobesnikërie ishte fajtor kombi që Perëndia nuk i mbrojti, siç kishte bërë kur ata kishin besuar tek ai? Pak përpara kësaj ngjarjeje, ata kishin hedhur poshtë Jezuin si Mesia.

A është Jezu Krishti Perëndia?

Gjoni 17:3, Dio: «[Jezui iu lut Atit të tij] Kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar.» (Vëre se Jezui nuk quajti veten, por Atin e tij në qiell si «të vetmin Perëndi të vërtetë».)

Gjoni 20:17, Dio: «Jezusi i tha [Maria-Magdalenës]: ‘Mos më prek, sepse ende nuk u ngjita te Ati im; por shko te vëllezërit e mi dhe u thuaj atyre se unë po ngjitem tek Ati im dhe Ati juaj, te Perëndia im dhe Perëndia juaj.’» (Pra, për Jezuin e ringjallur, Ati ishte Perëndia, pikërisht siç ishte edhe për Maria-Magdalenën. Është interesant fakti që as edhe një herë në Shkrime nuk gjejmë që Ati t’i drejtohet Birit me fjalët «Perëndia im».)

Shih edhe faqet 409, 410, 414-416, te tema «Triniteti».

A tregon Gjoni 1:1 se Jezui është Perëndia?

Gjoni 1:1, Dio: «Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë dhe Fjala ishte Perëndi.» Te DSF thuhet: «Fjala ishte Hyj.» ECM thotë: «Ai që quhet ‘Fjala’ . . . ishte vetë Perëndi.» AT dhe Sd thonë: «Fjala ishte hyjnore.» Kurse BR thotë se «Fjala ishte një perëndi».

Çfarë vërejnë përkthyesit në tekstin grek që i shtyn disa prej tyre të mos thonë «Fjala ishte Perëndi»? Në rastin e parë ku del fjala theós (Perëndi), përpara saj ndodhet nyja shquese, kurse në rastin e dytë nuk ndodhet. Ndërtimi i nyjëzuar (kur ka nyjë shquese) i emrit tregon një identitet, një personalitet, ndërsa një emër kallëzuesor në numrin njëjës pa nyjë shquese, që paraprin foljen, (siç është ndërtuar fjalia në greqisht) tregon një cilësi të dikujt. Pra, vargu nuk po thotë se Fjala (Jezui) ishte i njëjtë me Perëndinë me të cilin ishte, por përkundrazi, që Fjala ishte ngjashëm Perëndisë, hyjnor, një perëndi. (Shih Përkthimin Bota e Re, f. 1690.)

Çfarë donte të thoshte apostulli Gjon kur shkroi Gjonin 1:1? A donte të thoshte se vetë Jezui ishte Perëndia apo ndoshta që Jezui bashkë me Atin formojnë një Perëndi? Në të njëjtin kapitull, në vargun 18, Gjoni shkroi: «Askush s’e pa Perëndinë kurrë; i vetëmlinduri Bir [«perëndia i vetëmlindur», BR], që është në gjirin e t’Et, është ai që e ka bërë të njohur.» (Dio) A e ka parë ndonjë njeri Jezu Krishtin, Birin? Patjetër që po! Atëherë, a po thoshte Gjoni se Jezui ishte Perëndia? Sigurisht që jo! Nga fundi i ungjillit të tij, Gjoni e përmblodhi çështjen me këto fjalë: «Këto gjëra janë shkruar që ju të besoni se Jezusi është Krishti, [jo Perëndia, por] Biri i Perëndisë.»​—Gjoni 20:31, Dio.

A tregon deklarata e Thomait te Gjoni 20:28 se Jezui është vërtet Perëndia?

Gjoni 20:28 (Dio) thotë: «Thomai u përgjigj dhe i tha: ‘Zoti im dhe Perëndia im!’»

Nuk ka asgjë të gabuar që Jezui të quhet «Perëndi», nëse Thomai kishte këtë gjë në mendje. Kjo do të ishte në përputhje me atë që citoi nga Psalmet vetë Jezui, ku njerëzit e pushtetshëm, gjykatësit, quheshin «perëndi». (Gjoni 10:34, 35; Dio; Psal. 82:1-6) Natyrisht Krishti ka një pozitë shumë më të lartë se këta njerëz. Falë pozitës së pashoqe që ka, ngaqë ka një lidhje të veçantë me Jehovain, te Gjoni 1:18 (BR) Jezui quhet «perëndia i vetëmlindur». Po ashtu, Isaia 9:5 (Dio) [Isa 9:6, BR] e përshkruan në mënyrë profetike Jezuin si «Perëndi i fuqishëm», por jo Perëndia i Plotfuqishëm. E gjithë kjo është në përputhje me faktin që Jezui është përshkruar si «një perëndi» te Gjoni 1:1 (BR).

Konteksti na ndihmon të nxjerrim përfundimin e drejtë. Pak përpara se Jezui të vdiste, Thomai e kishte dëgjuar lutjen e Jezuit gjatë së cilës ky iu drejtua Atit të tij si ‘të vetmit Perëndi të vërtetë’. (Gjoni 17:3, Dio) Pas ringjalljes, Jezui u kishte dërguar një mesazh apostujve, përfshirë edhe Thomait, në të cilin u kishte thënë: «Unë po ngjitem . . . te Perëndia im dhe Perëndia juaj.» (Gjoni 20:17, Dio) Pasi shkroi fjalët që tha Thomai, kur vërtet e pa dhe e preku Krishtin e ringjallur, apostulli Gjon tha: «Këto gjëra janë shkruar që ju të besoni se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë dhe që, duke besuar, ta keni jetën në emër të tij.» (Gjoni 20:31, Dio) Prandaj, në qoftë se dikush, nga deklarata e Thomait, ka nxjerrë përfundimin se Jezui është ‘i vetmi Perëndi i vërtetë’ ose që Jezui është «Perëndia Bir» trinitar, atëherë ai duhet të shohë përsëri atë çka tha vetë Jezui (vargu 17) dhe përfundimin që shprehu qartë apostulli Gjon (vargu 31).

A tregon Mateu 1:23 se Jezui, kur ishte në tokë, ishte Perëndi?

Mat. 1:23, Dio: «Ja, virgjëresha do të mbetet shtatzënë dhe do të lindë një djalë, të cilit do t’i venë emrin Emanuel, që do të thotë: ‘Zoti me ne’.» [«me ne është Perëndia», BR].

Kur engjëlli i Jehovait njoftoi lindjen e ardhshme të Jezuit, a tha se fëmija do të ishte vetë Perëndia? Jo, njoftimi ishte: «Ai do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Shumë të Lartit.» (Luka 1:32, 35, Dio; kursivi është yni.) E vetë Jezui nuk tha kurrë se ishte Perëndia, përkundrazi tha se ishte «Biri i Perëndisë». (Gjoni 10:36, Dio; kursivi është yni.) Jezuin e dërgoi në botë Perëndia; kështu nëpërmjet këtij Biri të vetëmlindur Perëndia ishte me njerëzit.​—Gjoni 3:17; 17:8.

Nuk ishte e pazakontë që emrat hebrenj të përmbanin fjalën Perëndi ose edhe një formë të shkurtuar të emrit të Perëndisë. Për shembull, Eliatah do të thotë «Perëndia im ka ardhur»; Jehu do të thotë «Jehova është ai»; Elija do të thotë «Perëndia im është Jehovai». Por asnjë nga këta emra nuk nënkupton se ai që mbante emrin, ishte Perëndia.

Cili është kuptimi i Gjonit 5:18?

Gjoni 5:18, Dio: «Për këtë Judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vrisnin, sepse jo vetëm shkelte të shtunën, por edhe se thoshte se Perëndia ishte ati i vet, duke e barazuar veten me Perëndinë.»

Ishin pikërisht ata judenj që nuk besonin, që arsyetuan se Jezui po përpiqej të barazohej me Perëndinë duke e quajtur Atin e vet. Megjithëse në mënyrë të përshtatshme e quajti Perëndinë Atin e vet, Jezui kurrë nuk tha se ishte i barabartë me Të. Ai iu përgjigj troç judenjve: «Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them se Biri nuk mund të bëjë asgjë prej vetvetes, përveç asaj që sheh se bën Ati.» (Gjoni 5:19, Dio; shih edhe Gjonin 14:28; 10:36.) Gjithashtu ishin po ata judenj që nuk besonin, që thanë se Jezui shkeli sabatin, por edhe për këtë gaboheshin. Jezui e respektoi Ligjin në mënyrë të përsosur dhe shpalli: «Është e ligjshme të bësh një të mirë në sabat.»​—Mat. 12:10-12.

A tregon fakti që Jezui adhurohet, se ai është Perëndia?

Sipas përkthimeve Dio dhe DSF, te Hebrenjve 1:6 engjëjt urdhërohen që ‘të adhurojnë’ Jezuin. Përkthimi BR thotë «t’i bëjnë nderime». Te Mateu 14:33, sipas përkthimit Dio, thuhet se dishepujt e «adhuruan» Jezuin; përkthime të tjera thonë se ata «u përkulën me nderim para tij» (DSF), «ranë përmbys para [tij]» (ECM), «i bënë nderime» (BR).

Fjala greke e përkthyer «adhuroj» është proskinéo. Një fjalor thotë se gjithashtu kjo fjalë «përdorej për të treguar zakonin kur dikush binte përpara një personi dhe i puthte këmbët, cepin e rrobës ose puthte tokën». (A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Çikago, 1979, Bauer, Arndt, Gingriç, Danker; botimi i dytë në anglisht; f. 716) Ky është termi që u përdor te Mateu 14:33 për të shprehur atë që bënë dishepujt ndaj Jezuit; te Hebrenjve 1:6 për të treguar se çfarë duhet të bëjnë engjëjt ndaj Jezuit; te Zanafilla 22:5 në Septuagintën greke për të përshkruar se çfarë bëri Abrahami ndaj Jehovait dhe te Zanafilla 23:7 për të përshkruar se çfarë bëri Abrahami, në përputhje me zakonin e asaj kohe, ndaj njerëzve me të cilët po bënte pazar; te 1 Mbretërve 1:23 te Septuaginta për të përshkruar veprimin e profetit Natan kur iu afrua mbretit David.

Te Mateu 4:10 (Dio) Jezui tha: «Adhuro [nga fjala proskinéo] Zotin, Perëndinë tënde dhe shërbeji vetëm atij.» (Te Ligji i përtërirë 6:13, të cilin me sa duket po e citonte Jezui këtu, shfaqet emri i Perëndisë, Tetragrami.) Në përputhje me këtë, duhet të kuptojmë se kjo është proskinéo me një qëndrim të veçantë të zemrës e të mendjes, që duhet drejtuar vetëm ndaj Perëndisë.

A tregojnë mrekullitë që kreu Jezui se ai është Perëndia?

Vep. 10:34, 38, Dio: «Pjetri hapi gojën dhe tha: ‘ . . . Perëndia vajosi me Frymën e Shenjtë dhe me fuqi Jezusin prej Nazareti, i cili e përshkoi vendin duke bërë mirë dhe duke shëruar të gjithë ata që ishin të pushtuar nga djalli, sepse Perëndia ishte me të.’» (Pra Pjetri, për shkak të mrekullive që pa, nuk nxori përfundimin se Jezui ishte Perëndia, por, përkundrazi, që Perëndia ishte me Jezuin. Krahaso Mateun 16:16, 17.)

Gjoni 20:30, 31, Dio: «Jezusi bëri edhe shumë shenja [«mrekulli», DSF, ECM] të tjera në prezencën e dishepujve të tij, të cilat nuk janë shkruar në këtë libër. Por këto gjëra janë shkruar që ju të besoni se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë dhe që, duke besuar, ta keni jetën në emër të tij.» (Pra, me të drejtë, nga mrekullitë duhet të nxjerrim përfundimin që Jezui është «Krishti», Mesia, «Biri i Perëndisë». Shprehja «Biri i Perëndisë» është shumë e ndryshme nga «Perëndia Bir».)

Profetët që jetuan para Krishtit, si Elija dhe Eliseu, kryen mrekulli të ngjashme me ato të Jezuit. Por kjo natyrisht nuk është një provë se ata ishin Perëndia.

A është Jezui njësoj me Jehovain e «Besëlidhjes së Vjetër»?

Shih faqet 181, 182 te tema «Jehovai».

A mjafton vetëm të besojmë te Jezu Krishti, që të shpëtojmë?

Vep. 16:30-32, Dio: «‘Zotërinj, ç’duhet të bëj unë që të shpëtohem?’ Dhe ata [Pavli dhe Sila] i thanë: ‘Beso në Zotin Jezu Krisht dhe do të shpëtohesh ti dhe shtëpia jote.’ Pastaj ata i shpallën fjalën e Zotit [«lajmin e Perëndisë», ECM] atij dhe gjithë atyre që ishin në shtëpinë e tij.» (A nënkuptoi për atë njeri ‘besimi në Zotin Jezu’, që ai thjesht sa tha me sinqeritet se besonte? Pavli tregoi se kërkohej më shumë​—dhe kjo ishte, të merrte njohuri dhe ta pranonte Fjalën e Perëndisë, të cilën Pavli dhe Sila filluan t’ia predikonin rojës së burgut. A do të ishte i sinqertë besimi i një njeriu te Jezui, nëse ai nuk do të adhuronte Perëndinë që adhuronte Jezui, nëse nuk do të zbatonte atë që tha Jezui në lidhje me llojin e personave që duhej të ishin dishepujt e tij ose në qoftë se nuk do të bënte veprën që urdhëroi Jezui të bënin ithtarët e tij? Ne nuk mund ta fitojmë vetë shpëtimin; ai është i mundur vetëm në bazë të besimit te vlera e flijimit të jetës njerëzore të Jezuit. Por jeta jonë duhet të jetë në përputhje me besimin që shpallim, edhe pse kjo mund të ketë vështirësi. Te Mateu 10:22 [Dio] Jezui tha: «Ai që do të qëndrojë deri në fund, do të shpëtojë.»)

A ekzistonte në qiell Jezui para se të bëhej njeri?

Kolos. 1:15-17, Dio: «Ai [Jezui] është shëmbëllesa e Perëndisë së padukshëm, i parëlinduri i çdo krijese. . . . Të gjitha gjërat janë krijuar me anë të tij dhe në lidhje me të. Ai është përpara çdo gjëje.»

Gjoni 17:5, Dio: «[Në një lutje Jezui tha] Më përlëvdo, o Atë, pranë teje, me lavdinë që unë e kisha pranë teje para se të bëhej bota.» (Shih edhe Gjonin 8:23.)

A është tani Jezui në qiell me trup mishor?

1 Kor. 15:42-50, Dio: «Kështu do të jetë edhe ringjallja e të vdekurve; trupi mbillet në prishje dhe ringjallet në paprishje. . . . Mbillet trup natyror dhe ringjallet trup frymor. . . . Kështu edhe është shkruar: ‘Njeriu i parë, Adami, u bë shpirt i gjallë; por Adami i fundit [Jezu Krishti, i cili ishte njeri i përsosur siç ishte në fillim Adami] është Frymë që jep jetë. . . . Edhe këtë po ju them, o vëllezër, se mishi dhe gjaku nuk mund të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë, as prishja nuk mund të trashëgojë paprishjen.» (Kursivi është yni.)

1 Pjet. 3:18: «Edhe Krishti vdiq një herë e përgjithmonë për sa u përket mëkateve, . . . duke u vrarë në mish, por duke u ngjallur në frymë.» (Shih faqen 325.)

Ilustrim: Në rast se një njeri paguan një borxh që ka një mik i tij, por pastaj i merr përsëri paratë që pagoi, sigurisht, borxhi mbetet ende. Në të njëjtën mënyrë, nëse kur u ringjall Jezui do të ishte kthyer përsëri me trupin e tij njerëzor prej mishi dhe gjaku, të cilin e kishte dhënë si flijim për të paguar çmimin e shpërblesës, atëherë si do të kishte ndikuar kjo në masën që mori ai për t’i çliruar njerëzit besnikë nga borxhi i mëkatit?

Është e vërtetë se Jezui iu shfaq me trup fizik dishepujve pas ringjalljes. Por, pse në disa raste ata nuk e njohën menjëherë që në fillim? (Luka 24:15-32; Gjoni 20:14-16) Në një rast, për të ndihmuar Thomain, Jezui u shfaq me provën fizike të shenjave të gozhdëve në dorë dhe të plagës në ije, të bërë nga heshta. Mirëpo, si mundi ai në atë rast që të shfaqej papritur në mes tyre, edhe pse dyert ishin të kyçura? (Gjoni 20:26, 27) Me sa duket, në këto raste Jezui mori trup fizik, siç kishin bërë engjëjt në të kaluarën kur u ishin shfaqur njerëzve. Perëndia nuk e kishte problem ta eliminonte trupin fizik të Jezuit, në çastin kur ai u ringjall. Është interesant fakti që, ndonëse Perëndia nuk e la në varr trupin fizik të Jezuit (me sa duket për t’ua forcuar bindjen dishepujve se Jezui ishte ringjallur vërtet), pëlhurat e linjta me të cilat ishte mbështjellë trupi, ishin ende atje; e megjithatë Jezui i ringjallur u shfaq gjithmonë krejt i veshur.​—Gjoni 20:6, 7.

A është Jezu Krishti kryeengjëlli Mikael?

Emri Mikael shfaqet vetëm pesë herë në Bibël. Personi i lavdishëm frymor që ka këtë emër, quhet: «një nga princat e parë»; «princi i madh, mbrojtësi i bijve të popullit tënd [të Danielit]» dhe «kryeengjëlli». (Dan. 10:13; 12:1; Jud. 9, Dio) Fjala Mikael do të thotë «Kush është si Perëndia?» Me sa duket, ky emër e përcakton Mikaelin si ai që merr drejtimin në përkrahjen e sovranitetit të Jehovait dhe në shkatërrimin e armiqve të Perëndisë.

Te 1 Selanikasve 4:16 (Dio), urdhri i Jezu Krishtit që të fillojë ringjallja përshkruhet si «zë kryeengjëlli», dhe Juda 9 thotë se kryeengjëlli është Mikaeli. A do të ishte e përshtatshme të krahasohej zëri urdhërues i Jezuit me atë të dikujt me autoritet më të ulët? Pra, është e arsyeshme të thuhet se kryeengjëlli Mikael është Jezu Krishti. (Është interesante që fjala «kryeengjëll» nuk gjendet kurrë në numrin shumës në Bibël, duke lënë kështu të kuptohet se ka vetëm një të tillë.)

Zbulesa 12:7-12 e përmend faktin që Mikaeli dhe engjëjt e tij do të luftonin kundër Satanait dhe do ta hidhnin atë bashkë me engjëjt e tij të ligj nga qielli, kur t’i jepej autoriteti mbretëror Krishtit. Më vonë, Jezui përshkruhet duke i prirë ushtrisë së qiejve në luftë kundër kombeve të botës. (Zbul. 19:11-16) A nuk është e arsyeshme që Jezui të ishte edhe ai që do të vepronte kundër personit të përshkruar si «sundimtari i kësaj bote», Satana Djallit? (Gjoni 12:31) Danieli 12:1 (Dio) e shoqëron ‘daljen e Mikaelit’ për të vepruar me autoritet, me «një kohë me ankthe, ashtu si nuk ka pasur kurrë që kur se ekzistojnë kombet e deri në atë kohë». Kjo do të përputhej me siguri me atë që do të përjetojnë kombet kur Krishti, si ekzekutuesi qiellor, të veprojë kundër tyre. Pra, dëshmitë tregojnë se Biri i Perëndisë njihej si Mikaeli përpara se të vinte në tokë, dhe njihet po me këtë emër kur u kthye në qiell, ku banon si Biri frymor i Perëndisë, të cilit i është dhënë lavdi.

Nëse dikush thotë:

‘Ju nuk besoni te Jezui’

Mund të përgjigjesh: ‘Me sa duket ju besoni te Jezui. Edhe unë besoj, përndryshe nuk do të vija sot në derën tuaj.’ Pastaj mund të shtosh: ‘Në të vërtetë, në botimet tona theksohet shumë se sa e rëndësishme është të kemi besim te Jezui. (Hap një kapitull të përshtatshëm në cilindo libër që po ofron dhe përdore si bazë për bisedë, duke theksuar rolin e Jezuit si Mbret. Ose lexo atë që thuhet në faqen 2 të Kullës së Rojës, në lidhje me qëllimin e revistës.)’

Ose mund të thuash: ‘A t’ju pyes pse mendoni kështu?’

Një mundësi tjetër: ‘Me sa duket jua ka thënë dikush këtë, por ju them se kjo nuk është e vërtetë, sepse ne kemi besim të fortë te Jezu Krishti.’ Pastaj mund të shtosh: (1) ‘Gjithsesi, ne nuk besojmë çdo gjë që thonë njerëzit për Jezuin. Për shembull, disa thonë se ai ishte vetëm një njeri i mirë, dhe jo Biri i Perëndisë. Ne nuk e besojmë këtë, po ju? . . . Bibla nuk e mëson një gjë të tillë.’ (2) ‘Ne nuk i besojmë mësimet e grupeve që janë në kundërshtim me atë që tha vetë Jezui për marrëdhënien me Atin e tij. (Gjoni 14:28) Ati i ka dhënë atij autoritet për të sunduar që ndikon sot në jetën e të gjithëve. (Dan. 7:13, 14)’

‘A e pranon Jezuin si Shpëtimtarin tënd?’

Mund të përgjigjesh: ‘Bibla thotë qartë . . . (cito Veprat 4:12) Unë e besoj këtë. Megjithatë kam mësuar gjithashtu se kjo sjell përgjegjësi serioze. Në ç’kuptim? E pra, nëse unë besoj vërtet te Jezui, atëherë nuk mund të besoj tek ai vetëm kur më leverdis.’ Pastaj mund të shtosh: ‘Jeta e tij e përsosur, që u dha si flijim, bën të mundur që neve të na falen mëkatet. Por, unë di se është po ashtu jetësore t’u kushtojmë vëmendje urdhërimeve të tij për përgjegjësitë që kemi si të krishterë. (Vep. 1:8; Mat. 28:19, 20)’

Ose mund të thuash: ‘(Pasi të kesh thënë se beson që Jezui është Shpëtimtari, jo vetëm yti, por i të gjithë atyre që ushtrojnë besim tek ai . . . ) Është e rëndësishme që të tregojmë vlerësim jo vetëm ndaj asaj që bëri ai në të kaluarën, por edhe ndaj gjërave që po bën sot. (Mat. 24:14)’

‘Unë e kam pranuar Jezuin si Shpëtimtarin tim’

Mund të përgjigjesh: ‘Gëzohem që besoni te Jezui, sepse sot ka shumë njerëz që nuk i kushtojnë aspak vëmendje asaj që bëri Jezui për ne. Pa dyshim që ju e njihni mirë shkrimin te Gjoni 3:16, apo jo? . . . Por, ku do të jetojnë këta njerëz përgjithmonë? Disa besojnë se do të jenë me Krishtin në qiell. Megjithatë, a tregon Bibla se njerëzit e mirë shkojnë në qiell? (Mat. 6:10; 5:5)’