Ρουθ
3 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ἡ Ναομὶ ἡ πενθερὰ αὐτῆς, Θυγάτηρ μου, νὰ μή ζητήσω ἀνάπαυσιν εἰς σὲ διὰ νὰ εὐημερήσῃς; 2 καὶ τώρα, μήπως δὲν εἶναι Βοὸζ ἐκ τῆς συγγενείας ἡμῶν, μετὰ τῶν κορασίων τοῦ ὁποίου ἦσο; ἰδού, αὐτὸς λικμίζει ταύτην τὴν νύκτα τὸ ἁλώνιον τῶν κριθῶν· 3 λούσθητι λοιπὸν καὶ ἀλείφθητι καὶ ἐνδύθητι τὴν στολήν σου καὶ κατάβα εἰς τὸ ἁλώνιον· μή γνωρισθῇς εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἑωσοῦ τελειώσῃ ἀπὸ τοῦ νὰ φάγῃ καὶ νὰ πίῃ· 4 καὶ ἐνῷ πλαγιάζει, παρατήρησον τὸν τόπον ὅπου πλαγιάζει, καὶ ἐλθοῦσα σήκωσον τὸ σκέπασμα ἀπὸ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, καὶ πλαγίασον· καὶ ἐκεῖνος θέλει σοὶ εἰπεῖ τί νὰ κάμῃς. 5 Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν, Πάντα ὅσα λέγεις εἰς ἐμέ, θέλω κάμει. 6 Καὶ κατέβη εἰς τὸ ἁλώνιον καὶ ἔκαμε πάντα ὅσα προσέταξεν εἰς αὐτήν ἡ πενθερὰ αὐτῆς. 7 Καὶ ἀφοῦ ὁ Βοὸζ ἔφαγε καὶ ἔπιε, καὶ εὐφράνη ἡ καρδίᾳ αὐτοῦ, ὑπῆγε νὰ πλαγιάσῃ εἰς τὴν ἄκραν τοῦ σωροῦ τοῦ σίτου· ἐκείνη δὲ ἦλθε κρυφίως καὶ ἐσήκωσε τὸ σκέπασμα ἀπὸ τῶν ποδῶν αὐτοῦ καὶ ἐπλαγίασε. 8 Καὶ πρὸς τὸ μεσονύκτιον ἐξέστη ὁ ἄνθρωπος καὶ συνεταράχθη· καὶ ἰδού, γυνή ἐκοιμᾶτο παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ. 9 Καὶ εἶπε, Ποία εἶσαι σύ; ᾿Εκείνη δὲ ἀπεκρίθη, ᾿Εγὼ ἡ Ῥοὺθ ἡ δούλη σου· ἅπλωσον λοιπὸν τὴν πτέρυγά σου ἐπὶ τὴν δούλην σου· διότι εἶσαι ὁ πλησιέστερος συγγενής μου. 10 Ὁ δὲ εἶπεν, Εὐλογημένη νὰ ἦσαι παρὰ Κυρίου, θύγατερ· διότι ἔδειξας περισσοτέραν ἀγαθωσύνην ἐσχάτως παρὰ πρότερον, μή ὑπάγουσα κατόπιν νέων, εἴτε πτωχῶν εἴτε πλουσίων· 11 καὶ τώρα, θύγατερ, μή φοβοῦ· θέλω κάμει εἰς σὲ πᾶν ὅ, τι εἴπῃς· διότι πᾶσα ἡ πόλις τοῦ λαοῦ μου ἐξεύρει ὅτι εἶσαι γυνή ἐνάρετος· 12 καὶ τώρα εἶναι ἀληθὲς ὅτι ἐγὼ εἶμαι στενὸς συγγενής· εἶναι ὅμως ἄλλος συγγενής πλησιέστερος ἐμοῦ· 13 μεῖνον ταύτην τὴν νύκτα· καὶ τὸ πρωΐ ἐὰν αὐτὸς θέλῃ νὰ ἐκπληρώσῃ πρὸς σὲ τὸ χρέος τὸ συγγενικόν, καλόν· ἄς τὸ ἐκπληρώσῃ· ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν θέλῃ νὰ ἐκπληρώσῃ πρὸς σὲ τὸ χρέος τὸ συγγενικόν, τότε ἐγὼ θέλω ἐκπληρώσει τοῦτο πρὸς σέ, ζῇ Κύριος· κοιμήθητι ἕως πρωΐ. 14 Καὶ ἐκοιμήθη παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἕως πρωΐ· καὶ ἐσηκώθη πρὶν διακρίνῃ ἄνθρωπος ἄνθρωπον. Καὶ ἐκεῖνος εἶπεν, Ἄς μή γνωρισθῇ ὅτι ἦλθεν ἡ γυνή εἰς τὸ ἁλώνιον. 15 Εἶπε προσέτι, Φέρε τὸ περικάλυμμα τὸ ἐπάνω σου καὶ κράτει αὐτό. Καὶ ἐκείνη ἐκράτει αὐτό, καὶ αὐτὸς ἐμέτρησεν ἕξ μέτρα κριθῆς καὶ ἔβαλεν ἐπ᾿ αὐτήν· καὶ ὑπῆγεν εἰς τὴν πόλιν. 16 Καὶ ὅτε ἦλθε πρὸς τὴν πενθερὰν αὑτῆς, ἐκείνη εἶπε, Τί ἔγεινεν εἰς σέ, θυγάτηρ μου; Καὶ αὐτή ἀνήγγειλε πρὸς αὐτήν πάντα ὅσα ἔκαμεν εἰς αὐτήν ὁ ἄνθρωπος· 17 καὶ εἶπεν, Ἔδωκεν εἰς ἐμὲ ταῦτα τὰ ἕξ μέτρα τῆς κριθῆς· διότι, Δὲν θέλεις ὑπάγει, μοὶ εἶπε, κενή πρὸς τὴν πενθεράν σου. 18 Ἡ δὲ εἶπε, Κάθου, θυγάτηρ μου, ἑωσοῦ ἴδῃς πῶς θέλει τελειώσει τὸ πρᾶγμα· διότι ὁ ἄνθρωπος δὲν θέλει ἡσυχάσει, ἑωσοῦ τελειώσῃ τὸ πρᾶγμα σήμερον.