Υπηρετώντας τον Άρχοντα από τον Οίκον του Άρτου

ΤΙ ΤΙΜΗ, τι προνόμιο, τι ευλογία είναι να υπηρετήται ο Άρχων από τον Οίκον του Άρτου! Αυτός δεν είναι ένας συνήθης, ατελής, ιδιοτελής, ή και με καλές διαθέσεις αδύνατος άνθρωπος, που έχει μια φθίνουσα δόξα και παροδική ζωή. Όχι, ο Άρχων αυτός είναι ένας τον οποίον εξέλεξε ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος. Ο Θεός, προβλέποντας την ανάγκη του ανθρωπίνου γένους για ένα δίκαιον άρχοντα, έκαμε έναν από τους προφήτας του να προείπη από πολύν καιρό σχετικά με τον Άρχοντα αυτόν: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, . . . εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος.»​—Μιχ. 5:2.a

Όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον, εγεννήθη στη Βηθλεέμ για αρχική εκπλήρωσι της προφητείας του Μιχαία. Πολύ κατάλληλα οι άγγελοι του Θεού τότε ανήγγειλαν: «Σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας».​—Λουκ. 2:11, 14, ΜΝΚ.

Με πλήρη εμπιστοσύνη ο Ιεχωβά Θεός θα μπορούσε να διορίση αυτόν ως Άρχοντα, διότι δεν ήταν αυτός πράγματι που υπηρετούσε πιστά τον Πατέρα του από ακαθορίστου χρόνου, αποκτώντας πείρα, αυξάνοντας τη γνώσι και σοφία του στην αποκλειστική συναναστροφή του με τον Πατέρα του; (Παροιμ. 8:22-31) Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτός ήταν ο καλύτερος που θα ήταν δυνατόν να εκλέξη ο Θεός. Μετά την έλευσί του στη γη και την εκμάθησι υπακοής απ’ όσα έπαθε, ο Ιεχωβά Θεός τον εξύψωσε στα δεξιά του, περιμένοντας τον καιρό για την εκπλήρωσι του εδαφίου Μιχαίας 5:2 σε μεγαλύτερη κλίμακα.​—Εβρ. 5:8.

Η Βιβλική προφητεία τοποθετεί την μεγαλύτερη και πλήρη εκπλήρωσι του Μιχαίας 5:2 στο τέλος των καιρών των εθνών, που ήλθαν στο έτος 1914. Σ’ εκείνο τον καιρό εφηρμόζοντο οι λόγοι του Ιεχωβά: «Αλλ’ εγώ, . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου. . . . “Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης”.»​—Ψαλμ. 2:6-8.

Πώς μπορεί να λεχθή ότι ο ένδοξος αυτός θείος Άρχων εξήλθε τότε από τη Βηθλεέμ; Διότι Βηθλεέμ σημαίνει ‘οίκος ή τόπος άρτου’, ο δε τόπος από τον οποίον προέρχεται ο μέγας αυτός Άρχων είναι ο Οίκος του Άρτου για όλο το ανθρώπινο γένος. Τι έκαμε ώστε να γίνη αυτός ο Οίκος του Άρτου; Η απολυτρωτική θυσία του Ιησού, της οποίας την αξία παρουσίασε αυτός στον Πατέρα του όταν ανελήφθη στον ουρανό. Δια της αξίας αυτής ο Ιησούς Χριστός μπορεί να δώση ζωή σ’ όλους τους ευπειθείς από το ανθρώπινο γένος, διότι αυτός είναι, όπως κι ο ίδιος το είπε, «ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου».​—Ιωάν. 6:51.

Επίσης, ακριβώς όπως η μικρή πόλις της Βηθλεέμ ευρίσκετο στην [γην της φυλής] Ιούδα, που εσήμαινε [Ιεχωβά-] Αινετός, έτσι η μεγαλύτερη αυτή Βηθλεέμ βρίσκεται στους ουρανούς μεταξύ των αγγελικών δυνάμεων, που αινούν όλες τον Ιεχωβά. Όπως δε η Βηθλεέμ δεν εκείτο σε όλη τη γη του Ιούδα αλλ’ είχε μια ωρισμένη τοποθεσία, ένα ωρισμένο μέρος ή σημείον ή έδαφος στη γη του Ιούδα, έτσι και η συμβολική Βηθλεέμ, ο πνευματικός Οίκος του Άρτου, δεν εμπερικλείει όλον τον ουρανό, αλλά βρίσκεται έχει που είναι ο ίδιος ο Ιησούς, αφού αυτός είναι ο ζωοπάροχος Άρτος.

Μαζί με αυτόν τον Άρχοντα από τον οίκον του Άρτου, όχι ως Προμηθευταί του Άρτου, ή ως προερχόμενοι οι ίδιοι από τον Οίκον του Άρτου​—διότι αυτοί οι ίδιοι έπρεπε πρώτα να λάβουν από τον Ζώντα Άρτον—​είναι εκείνοι που πιστά ακολουθούν στα ίχνη του, οι «κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί», οι οποίοι, μαζί με αυτόν, αποτελούν την πρωτεύουσα οργάνωσι που άρχει πάνω στην παγκόσμια οργάνωσί του.​—Αποκάλ. 17:14· 14:1, 3.

Βέβαια, αν ο Ιησούς Χριστός εγίνετο Άρχων χωρίς να προέλθη απ’ αυτόν τον ουράνιον Οίκον του Άρτου, χωρίς να έχη πρώτα απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος και χωρίς να έχη παρουσιάσει την αξία της θυσίας του στον ουρανό, δεν θα μπορούσε να δώση αιώνια ζωή στο ανθρώπινο γένος, οσοδήποτε ικανή κι ευεργετική κι αν ήταν η διακυβέρνησίς του. Αφ’ ετέρου χωρίς να αποσταλή ως Άρχων, δεν θα μπορούσε να δώση στο ανθρώπινο γένος το ευεργέτημα του να είναι αυτός ο Άρτος της ζωής μέσα στον Οίκον του Άρτου.

Πόσο υπόχρεοι είμεθα όλοι σ’ αυτόν τον Άρχοντα από τον Οίκον του Άρτου! Τι ωραίο παράδειγμα έθεσε αυτός για όλους τους ακολούθους του! Αφιερωμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι εκτιμούν τα οφέλη, που είναι και θα είναι ακόμη δικά τους, και το παράδειγμα που έθεσε ο Ιησούς, θα ευαρεστούνται να τον υπηρετούν, θα κάνουν, όπως κι εκείνος έκανε όταν ήταν στη γη, διερχόμενος πάσαν πόλιν και κώμην, «κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 8:1) Καθόσον δε εξεπαίδευε άλλους, το ίδιο έπρεπε να κάνουν κι αυτοί. Για πολλούς, ο Ιανουάριος θα είναι ένας μακρός, ψυχρός μήνας, αλλά τι είναι οι αβολιές του ακαταστάτου καιρού σε σύγκρισι με τη χαρά που προέρχεται από το να είναι κανείς στην άμεση υπηρεσία του Άρχοντος από τον Οίκον του Άρτου, φέροντας τον Άρτον της ζωής σ’ εκείνους που είναι άξιοι γι’ αυτόν, που πεινούν και θνήσκουν!

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

1 Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ το αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζυσι τους υιούς των ανθρώπων.​—Ψαλμ. 11:4, ΜΝΚ. Σ 1/8/62 1

2 Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει.​—Ιωάν. 14:23. Σ 1/9/62 6

3 Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν.​—Ιωάν. 2:17. Σ 1/9/62 11α

4 Δεν ηξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου;​—Λουκ. 2:49. Σ 15/11/62 4, 5

5 Θα κλίνη τον ώμόν του εις φορτία και θα υποβληθή εις δουλικήν αναγκαστικήν εργασίαν.​—Γέν. 49:15, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 29, 30

6 Και έκαμεν ο Ασά το καλόν και το ευθές ενώπιον Ιεχωβά του Θεού αυτού· διότι αφήρεσε τα θυσιαστήρια των αλλοτρίων θεών, και τους υψηλούς τόπους, και . . . κατέκοψε τα άλση.​—2 Χρον. 14:2, 3, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 15, 16α

7 Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.​—Γαλ. 6:5. Σ 1/7/62 27, 28α

8 Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.​—Ρωμ. 12:1. Σ 15/5/62 1, 3α

9 Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ.​—Λουκ. 12:47. Σ 1/9/62 7, 8

10 Ο Ιούδας υπερίσχυσεν.​—1 Χρον. 5:2. Σ 15/9/62 58

11 Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν.​—Παροιμ. 4:1. Σ 15/11/62 1, 2

12 Πλην και σεις οι καθ’ ένα, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως σεαυτόν· η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.​—Εφεσ. 5:33. Σ 1/11162 11α

13 Και διαπεράσας τα μέρη εκείνα, και προτρέψας αυτούς δια λόγων πολλών, ήλθεν εις την Ελλάδα.​—Πράξ. 20:2. Σ 1/2/62 18, 19α

14 Έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον.​—Γαλ. 6:4. Σ 1/7/62 27

15 Θέλομεν επεγείρει κατ’ αυτού επτά ποιμένας, και οκτώ άρχοντας ανθρώπων.​—Μιχ. 5:5. Σ 1/5/62 13, 14α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Από τον Ιανουάριο αρχίζει η 25η Ετησία Προσπάθεια για συνδρομητάς στο περιοδικό μας Η Σκοπιά, που θα συνεχισθή έως τον Απρίλιο. Στις σελίδες της Σκοπιάς αναπτύσσονται θέματα από τις Θεόπνευστες Γραφές, που είναι σήμερα πολύτιμα για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν μια αυθεντική πληροφορία από τον λόγον του Θεού σχετικώς με τα αίτια και την έκβασι της ανωμάλου καταστάσεως που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Η Σκοπιά εκδίδεται τώρα σε 65 διάφορες γλώσσες και η παγκόσμιος κυκλοφορία της έχει φθάσει τα 4.150.000 αντίτυπα σε κάθε της έκδοσι. Λάβετε και σεις μέρος στην τετράμηνη αυτή Προσπάθεια για τη Σκοπιά. Συμβάλλετε έτσι στο να αποκτήσουν και άλλοι άνθρωποι καλής θελήσεως πίστι στον Θεόν και στον άγιον λόγον του, τη Γραφή.

ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 1963

Μια ζωντανή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεσις της διακονίας των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά, σε 188 διάφορες Χώρες της Γης, περιλαμβάνονται στο Ετήσιο Βιβλίο των του 1963 που τίθεται τώρα σε κυκλοφορία. Το βιβλίο αυτό είναι μόνο στην Αγγλική. Τιμάται δρχ. 15. Για όσους γνωρίζουν Αγγλικά είναι ένα πολύτιμο απόκτημα. Το Ημερολόγιο 1963, εξ άλλου, είναι για πρώτη φορά εφέτος στην Ελληνική. Είναι μια πολύ ωραία έκδοσις και θα πρέπει να το αποκτήσετε και σεις. Τιμάται μόνον δρχ. 8. Στείλτε μας τώρα τις παραγγελίες σας για Βιβλία του Έτους και Ημερολόγια.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

10 Φεβρουαρίου: «Ο Λόγος»​—Ποιος Είναι; Κατά τον Ιωάννην, §1-28. Σελ. 9.

17 Φεβρουαρίου: «Ο Λόγος»​—Ποιος Είναι; Κατά τον Ιωάννην, §29-32 και Πηγή της Ζωής Του, §33-57, Σελ. 15.

24 Φεβρουαρίου: Πάλι στο κατά Ιωάννην 1:1, 2, §58-83. Σελ. 22.

Ταπεινοφροσύνη​—Το Συμπλήρωμα της Αγάπης

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ δεν είναι δημοφιλής αρετή, διότι δεν είναι εύκολο να είναι κανείς ταπεινός. Γι’ αυτό και πολύ λίγοι άνθρωποι, συγκριτικά, είναι αληθινά ταπεινοί. Ω, υπάρχουν πάρα πολλοί που φαντάζονται ότι είναι ταπεινοί. Κι έτσι παρουσιάζονται, εφόσον το κάθε τι προσαρμόζεται στον δικό τους τρόπο. Αλλ’ ας παρενοχληθουν, ή επικριθούν, ή αντιμετωπίσουν μια δυσμενή κατάστασι και τότε, Να! επέρχεται έκρηξις. Πού είναι, λοιπόν, η ταπεινοφροσύνη των;

Ακόμη κι ένα συνεσταλμένο άτομο, με έντονα αισθήματα κατωτερότητος, μπορεί να μην είναι ταπεινό, μολονότι μπορεί να φαίνεται ότι είναι τέτοιο σ’ εκείνους που το περιστοιχίζουν. Το ότι αισθάνεται ταπεινοφροσύνη μπορεί να οφείλεται σε φόβο για το τι είναι δυνατόν να νομίσουν οι άλλοι.

Αλλά γιατί να προσπαθή κανείς να είναι ταπεινός, όταν αυτό δεν καθίσταται εύκολο, όταν τόσο λίγα άτομα είναι αληθώς ταπεινά; Εξαιτίας του τι έχει να πη γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή: «Ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» Είναι δυνατόν να θέλομε να μας αντιτάσσεται ο Θεός; «Μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Μήπως δεν χρειαζόμεθα την εύνοιά του, την παρ’ αξίαν αγαθότητα του; Βεβαιότατα!​—1 Πέτρ. 5:5· 1 Κορ. 10:22.

Εφόσον η καλλιέργεια της ταπεινοφροσύνης είναι προς όφελός μας, τι θα μας βοηθήση να είμεθα ταπεινοί; Η αγάπη. Ναι, η ταπεινοφροσύνη συμβαδίζει με την αγάπη, σε τέτοιον πραγματικά βαθμό, ώστε θα μπορούσε να λεχθή ότι η ταπεινοφροσύνη είναι το συμπλήρωμα της αγάπης.

Κανείς κατώτερος από τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο, δεν καταδεικνύει αυτή την αρχή για μας. Ο Λόγος Του μας λέγει, «Ο Θεός είναι αγάπη». Σημαίνει αυτό ότι κι ο Θεός, επίσης, είναι ταπεινός; Βεβαιότατα. Σε σύγκρισι με αυτόν οι άνθρωποι είναι σαν ακρίδες και ολόκληρα έθνη είναι σαν τη λεπτή σκόνη πάνω στην πλάστιγγα ή σαν μια σταγόνα νερού που πέφτει από έναν κάδο. Εφόσον είναι τόσο εξυψωμένος, τόσο ψηλά πάνω από τη γη αυτή και τους κατοίκους της, απαιτείται ταπεινοφροσύνη εκ μέρους του Θεού να λάβη υπ’ όψι τη γη και τον άνθρωπο: «Τις ως Ιεχωβά ο Θεός ημών; ο κατοικών εν υψηλοίς· ο συγκαταβαίνων [ταπεινών εαυτόν, ΑΣ] δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη· ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν.»​—1 Ιωάν. 4:8· Ψαλμ. 113:5-7 (ΜΝΚ)· Ησ. 40:15-23.

Τι ταπεινοφροσύνη επέδειξε ο Θεός στις σχέσεις του με το έθνος Ισραήλ! Πόσο τον εδοκίμασαν κατ’ επανάληψιν με την ανταρσία των, τις βλασφημίες των και τις ειδωλολατρίες των! Ωστόσο διεδικάζετο με αυτούς για δικό τους καλό. Απαιτείται ταπεινοφροσύνη για να αιτιολογήσθε, ιδιαίτερα όταν είσθε ικανός να καταφύγετε σε άσκησι εξουσίας και ό,τι πράττετε, τούτο γίνεται αποκλειστικά για το καλό του άλλου. Ναι, ο Θεός διεδικάζετο με αυτούς: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη· επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών δια τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;»​—Ιεζ. 33:11· 2 Χρον. 36:15, 16.

Το ότι η αγάπη ισοδυναμεί με ταπεινοφροσύνη, το ότι η ταπεινοφροσύνη συμβαδίζει με την αγάπη, μας έχει καταδειχθή επίσης και με το παράδειγμα που εδόθη από τον Ιησού Χριστό, «όστις εν μορφή Θεού υπάρχον, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Τι τον έκαμε ν’ ακολουθήση αυτή την πορεία ταπεινοφροσύνης; Ο ίδιος μας λέγει: Εγώ «αγαπώ τον Πατέρα». «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.»​—Φιλιππησ. 2:6-8· Ιωάν. 14:31· 15:13.

Πραγματικά, ολόκληρη η επίγεια διακονία του Ιησού διεκρίνετο από την ταπεινοφροσύνη της αγάπης. Μήπως δεν απητείτο ταπεινοφροσύνη για να υπομείνη την αδικία που επεσώρευσαν εναντίον του οι θρησκευτικοί ηγέται της εποχής του; Μήπως δεν απητείτο ταπεινοφροσύνη για να εξακολουθή να διδάσκη τους μαθητάς του παρά τις πολλές των αδυναμίες και παρανοήσεις; Ήταν μια ζωντανή εκδήλωσις ταπεινοφροσύνης, την οποίαν και εκήρυξε επίσης, όπως, όταν πήρε ένα μικρό παιδί και το έστησε ανάμεσά τους ως παράδειγμα, όπως, όταν είπε για τον υπερήφανο Φαρισαίο και τον ταπεινό τελώνη, που πήγαν στον ναό να προσευχηθούν, και όπως, όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.​—Ματθ. 18:1-4· Λουκ. 18:9-14· Ιωάν. 13:1-17.

Ο καλός εκείνος μιμητής του Ιησού Χριστού, ο απόστολος Παύλος, εμιμήθη τον Διδάσκαλόν του και στην ταπεινοφροσύνη, επίσης. Με ταπεινοφροσύνη ‘εις πάντας έγινε τα πάντα, δια να σώση παντί τρόπω τινάς’. Ναι, αυτό χρειάζεται ταπεινοφροσύνη. Ο Παύλος έδειξε την ίδια ταπεινοφροσύνη στις σχέσεις του με τους αδελφούς του: «Ή έπραξα αμαρτίαν, ταπεινόνων εαυτόν δια να υψωθήτε σεις;» Αντί να επιμείνη στα δικαιώματά του ως αποστόλου του Ιησού Χριστού κι έτσι να επιβαρύνη τους άλλους, με ταπεινοφροσύνη εδαπανήθη υπέρ αυτών. Γιατί; Λόγω της αγάπης του προς τους αδελφούς του.​—1 Κορ. 9:1-23· 2 Κορ. 11:7· 12:15· 1 Θεσ. 2:7-12.

Ότι η ταπεινοφροσύνη είναι το συμπλήρωμα της αγάπης μάς το δείχνουν καθαρά τα συγγράμματα του Παύλου: «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί». «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, . . . δεν παροξύνεται». Γιατί η αγάπη δεν τα κάνει όλ’ αυτά; Διότι δεν είναι υπερήφανη αλλά ταπεινή. Επειδή η αγάπη συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη, επίσης, με προθυμία, «πάντα ανέχεται, . . . πάντα υπομένει.»​—1 Κορ. 8:1· 13:4-7.

Μας δίδεται η συμβουλή, «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.» Αυτό σημαίνει να υποτασσώμεθα ταπεινά στις αρχές του και στις διατάξεις του. Κατά καιρούς η υποταγή μπορεί να είναι οχληρή, αλλ’ η αγάπη θα μας υποβοηθήση να υποταχθούμε ταπεινά​—η αγάπη προς τον Θεό και προς εκείνους, στους οποίους πρέπει να υποτασσώμεθα. Η αγάπη θα μας βοηθήση να ‘πειθώμεθα εις τους προεστώτάς μας στη Χριστιανική εκκλησία και να υπακούωμεν σ’ αυτούς’. Η αγάπη θα καταστήση ικανές τις συζύγους να κατανοήσουν ότι ‘καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, πρέπει και αυταί να υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών’. Η αγάπη, επίσης, θα καταστήση εύκολο για ‘τα τέκνα να υπακούουν εις τους γονείς των εν Κυρίω’.​—1 Πέτρ. 5:6· Εβρ. 13:17· Εφεσ. 5:24· 6:1.

Δεν μπορούμε να εκφύγωμε. Ταπεινοφροσύνη είναι η συνετή πορεία, διότι μας εξασφαλίζει την εύνοια του Θεού, εκτός από το ότι μας φέρνει και σε καλύτερες σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Η αγάπη προς τον Ιεχωβά Θεό και τον συνάνθρωπό σας θα σας υποβοηθήση να καλλιεργήσετε ταπεινοφροσύνη, διότι η ταπεινοφροσύνη συμβαδίζει με την αγάπη· είναι συμπλήρωμα της αγάπης.

Ποιο Είναι το Κύριο Ενδιαφέρον Σας;

Αξίζει τη θέσι που του δίδετε; Ποιο είναι το ενδιαφέρον που πρέπει να έχη την πρώτη θέσι στη ζωή σας;

ΟΤΑΝ ο Ιούδας ο Ισκαριώτης συνώμοσε με τους αρχιερείς του Ιουδαϊκού έθνους για να προδώση τον Ιησού Χριστό παραδίδοντάς τον στα χέρια τους για τριάντα αργύρια, κατέδειξε με τις ενέργειες του ότι το κύριο ενδιαφέρον του ήταν το χρήμα. Το χρήμα εσήμαινε περισσότερα πράγματα γι’ αυτόν από την πιστότητα στον Χριστό και την επιδοκιμασία του Θεού, αλλ’ αυτό δεν του απέφερε ευτυχία κι ευχαρίστησι. Τα λίγα μηδαμινά αργύρια, που ηχούσαν στα χέρια του, απέδιδαν λίγη μόνο ικανοποίησι απέναντι όλων εκείνων που είχε χάσει προδίδοντας τον Κύριό του. Με τύψεις συνειδήσεως, έρριξε τ’ αργύρια στο ναό και απηγχονίσθη. Πολύ αργά διεπίστωσε ότι δεν άξιζε να κάμη το χρήμα κύριο ενδιαφέρον του στη ζωή.

Ποια είναι η στάσις σας έναντι του χρήματος; Κάνετε και σεις το ίδιο λάθος που έκαμε κι ο Ιούδας, επιτρέποντας στο χρήμα να γίνη το κέντρον του ενδιαφέροντος σας; Το επιδιώκετε άπληστα σαν να ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα; Είναι εκείνο, για το οποίο μιλείτε διαρκώς μεταξύ των φίλων σας; Μήπως το να γίνετε πλούσιος αποτελεί όνειρό σας και επιμόνως κάνετε σχέδια γι’ αυτό; Μήπως έχετε την ίδια αντίληψι με τη σύζυγο ενός διευθυντού μεγάλης εταιρίας, που είπε ότι ο κύκλος των φίλων της λατρεύει το χρήμα; Σχετικά με τον σύζυγό της και τους συζύγους των φίλων της είπε: «Αυτοί προσηλώνονται στο χρήμα και στο γόητρο. Κι εμείς οι γυναίκες λατρεύομε το δολλάριο. Δεν φρονώ ότι είναι για την επιτυχία των συζύγων μας ή για κοινωνικό γόητρο που θέλομε τόσο πολύ τα τάλληρα».

Ο απόστολος Παύλος, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο του ν’ αποδίδεται πάρα πολλή σπουδαιότης στο χρήμα, είπε: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» (1 Τιμ. 6:9, 10) Αυτό συνέβη με τον Ιούδα, και μπορεί να συμβή και με σας αν κάμετε το χρήμα κύριο ενδιαφέρον σας στη ζωή.

Το χρήμα δεν μπορεί να δώση ζωή. Δεν αξίζει τη λατρεία του ανθρώπου ή την αμέριστη στοργή του. Τα υλικά πράγματα, που μπορεί ν’ αγοράση, παρέρχονται με τη χρήσι τους, και η αρχική ακόμη απόλαυσις, που μπορούν να φέρουν, βαθμηδόν διαλύεται. Αποτελεί αυταπάτη να δαπανά κανείς αφρόνως ολόκληρη ζωή επιδιώκοντας πλούτη, που δεν μπορούν να φέρουν ειρήνη διανοίας ή διαρκή οφέλη. Είναι σαν ν’ αγωνίζεται για τον άνεμο.

ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Το μέσο άτομο έχει πολλά πράγματα που τον ενδιαφέρουν, το δε χρήμα είναι κατ’ ανάγκην ένα απ’ αυτά, αλλά δεν πρέπει να επιτρέπεται να τίθεται πριν από όσα είναι μεγαλυτέρας σπουδαιότητος. Το ενδιαφέρον, που έχει ένας σύζυγος για τη σύζυγό του και τα τέκνα του, αξίζει μια υψηλότερη θέσι από το ενδιαφέρον του για το χρήμα. Το χρήμα δεν μπορεί να του δώση τη θερμή στοργή κι ευτυχία, που μπορούν να του δώσουν αυτοί· ωστόσο μερικοί σύζυγοι εμπλέκονται τόσο πολύ στην απόκτησι χρημάτων, ώστε παραμελούν τις οικογένειές των. Υπάρχει η περίπτωσις ενός εμπόρου, ηλικίας τριάντα τεσσάρων ετών, ο οποίος ήταν τόσο απορροφημένος στο εμπόριό του, ώστε έδινε στη σύζυγο του πολύ λίγο από τον χρόνο του και ουσιαστικά καμμιά σημασία, τρυφερότητα και στοργή. Είχε κάμει το εμπόριο κύριο ενδιαφέρον του, και δεν είναι εκπληκτικό το ότι η συζυγική του ζωή διεταράσσετο από φιλονεικίες. Η σύζυγος και τα τέκνα ενός ανδρός είναι σπουδαιότερα από την απόκτησι χρήματος και δεν αξίζει να τους δοθή δευτερεύουσα θέσις. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για τις προσφιλείς ενασχολήσεις.

Η γοητεία μιας προσφιλούς ενασχολήσεως μπορεί εύκολα να οδηγήση έναν άνθρωπο να της δώση ανάμεσα στα διάφορα πράγματα που τον ενδιαφέρουν μια θέσι, που είναι πολύ ανώτερη από εκείνη που της αξίζει. Όταν πρέπει να σκεφθή για σπουδαιότερα πράγματα, ο νους του είναι στην προσφιλή του ενασχόλησι, και όταν πρέπει να δώση καιρό στη σύζυγο και στα τέκνα του, τον δίνει στην προσφιλή του ενασχόλησι. Αντί να είναι αυτό το μικρότερο από όσα τον ενδιαφέρουν, έχει γίνει το κύριο ενδιαφέρον του. Αυτό είναι ιδιοτέλεια, είναι σκέψις μόνο για την ατομική ευχαρίστησί του. Είναι αντίθετο στη Γραφική διδασκαλία για το ότι οι σύζυγοι πρέπει «να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα». (Εφεσ. 5:28) Το ίδιο ισχύει και για τις συζύγους και για όσα ενδιαφέρουν αυτές.

Εκείνα, για τα οποία ενδιαφέρονται οι γυναίκες, έχουν τις σχετικές των θέσεις στη ζωή της γυναικός, όπως συμβαίνει και για τα του ανδρός. Μια σύζυγος θα έδειχνε έλλειψι ορθής κρίσεως, αν θα άφηνε το ενδιαφέρον της για καινούργιες αμφιέσεις, για χαρτοπαίγνιο, για κοινωνική κίνησι και για τέρψεις να υπερβούν το ενδιαφέρον της για το σπίτι της. Αυτό θ’ αποτελούσε τοποθέτησι των πραγμάτων αυτών πιο ψηλά από τις κατάλληλες θέσεις των. Πολύ συχνά τα εγκληματικά παιδιά προέρχονται από μητέρες που στρέφουν πιο πολύ ενδιαφέρον σε μικροτέρας σπουδαιότητος πράγματα από τα οικογενειακά. Σ’ αυτό το σημείο ο Αστυνομικός Επιθεωρητής Ι. Γ. Χιλλ της πόλεως Ώκλαντ, Νέας Ζηλανδίας, είπε: «Σήμερον, λόγω των περιστάσεων ή λόγω απληστίας πολλές μητέρες αναζητούν εργασία μακριά απ’ το σπίτι τους, και πολλές επιζητούν τις ιδιοτελείς των τέρψεις. Εν τω μεταξύ τα τέκνα έχουν αφεθή ελεύθερα να περιπλανώνται σε μεγάλη έκτασι χωρίς επαρκή επίβλεψι. Είναι, λοιπόν, άξιο απορίας το ότι το έγκλημα έχει υπεραυξηθή;»

Τα διάφορα ενδιαφέροντα, που μπορεί να έχη ένας άνδρας και μια γυναίκα, είναι δυνατόν συνήθως να καλλιεργούνται χωρίς να παραβλάπτονται τα σπουδαιότερα πράγματα, αν τηρούνται υποδεέστερα. Πρέπει να εκτιμώνται για ό,τι πραγματικά αξίζουν εν σχέσει με την ίδια τη ζωή.

Λόγου χάριν, όταν επιδίδεται κανείς μετριοπαθώς σε τέρψεις, αυτές προσθέτουν μια ευχάριστη γεύσι στη ζωή, αλλ’ η απόλαυσις που φέρνουν δεν μπορεί να ενταθή με το ν’ αφιερωθή περισσότερος χρόνος σ’ αυτές. Όπως το ανθρώπινο σώμα περιορίζεται στην ποσότητα τροφής που μπορεί να προσλάβη, έτσι είναι περιορισμένο και στην ικανότητα του να δέχεται τέρψι. Αντί ν’ αυξήσετε αυτή την ικανότητα με το να κάνετε τις τέρψεις κύριο ενδιαφέρον σας, μπορείτε πολύ καλά να τη μειώσετε με το να αμβλύνετε την ευαισθησία του σώματος σ’ αυτές. Οι τέρψεις είναι σαν το καρύκευμα της τροφής. Σε μικρές ποσότητες είναι απολαυστικές, αλλά σε μεγάλες δόσεις μπορούν ν’ αποβούν βλαβερές. Υπάρχουν πιο σπουδαία και πιο αξιόλογα από τις τέρψεις πράγματα, για τα οποία πρέπει να ζη κανείς. Η ζωή σας καθίσταται αξία λόγου, όταν έχη ως σκοπό της κάτι που είναι πραγματικής αξίας.

ΤΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Μολονότι η οικογένεια πρέπει να είναι μεγαλυτέρου ενδιαφέροντος, θα ήταν σφάλμα να καταστήσωμε αυτήν κύριο ενδιαφέρον μας. Ο Ιησούς Χριστός το ετόνισε αυτό, όταν είπε: «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού.» (Ματθ. 10:37) Με τη δήλωσι αυτή ο Ιησούς δεν εξήλειφε τη στοργή προς τα μέλη της οικογενείας. Το ν’ αγαπά κανείς αυτά και να προνοή γι’ αυτά αποτελεί μια Χριστιανική απαίτησι. Ο απόστολος Παύλος το διευκρίνισε αυτό λέγοντας: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.»​—1 Τιμ. 5:8.

Η ζωή είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που κατέχετε. Χωρίς αυτή δεν θα μπορούσατε να παράσχετε βοήθεια στην οικογένειά σας· δεν θα μπορούσατε να κάμετε τίποτα το παραγωγικό, και δεν θα μπορούσατε ν’ απολαύσετε τα πράγματα, για τα οποία ενδιαφέρεσθε. «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν.» (Εκκλησ. 9:5) Εφόσον η αιώνια ζωή έρχεται μέσω του Χριστού λόγω της θυσίας του αντιλύτρου, η αγάπη γι’ αυτόν πρέπει κατ’ ανάγκην να υπερβαίνη την αγάπη για την οικογένεια. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Αυτή η υπόσχεσις αιωνίου ζωής αποτελεί επαρκή λόγο για να είναι ο Ιησούς Χριστός κι ο ουράνιος Πατήρ του το κύριο ενδιαφέρον μας.

Εκείνο, που ο Ιεχωβά προώρισε για άτομα, που ασκούν πίστι σ’ αυτόν και στον Υιόν του, επηρεάζει την αιώνια ευημερία των. Σημαίνει ζωή γι’ αυτούς. Έχουν την προοπτική να ιδούν μια βασιλεία υπό τον Χριστό να διακυβερνά το ανθρώπινο γένος με δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Τότε «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 37:29) Η προοπτική του να λάβετε πείραν της εκπληρώσεως των βουλών του Ιεχωβά κάνει τα πολλά πράγματα, για τα οποία είναι δυνατόν ατομικώς να τρέφετε ενδιαφέρον, να πάρουν μικρή σπουδαιότητα. Ακόμη κι η οικογένειά σας δεν προηγείται από τον Θεό. Μάλλον, με το να θέτετε τον Θεό πρώτα, φέρετε τιμή σ’ αυτόν κι ευλογίες στον εαυτό σας και στην οικογένειά σας. Το ενδιαφέρον για τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό, καθώς και για τους σκοπούς του Θεού, πρέπει να έχη την πρώτη θέσι στη ζωή σας. Οι απόστολοι ζωηρά εκτιμούσαν το γεγονός αυτό κι ερρύθμιζαν ανάλογα το ενδιαφέρον των.

Οι απόστολοι έδιδαν την πρωτίστη θέσι στους σκοπούς του Θεού και στη λατρεία του. Κάνοντας τούτο υπήκουαν στις σοφές οδηγίες του Ιησού να ζητούν «πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Εγνώριζαν ότι αυτή ήταν η οδός για θεία επιδοκιμασία και για να λάβουν το δώρον της αιωνίου ζωής. Αλλά το ότι έδιναν στον Ιεχωβά, στον Υιό του και στους θείους σκοπούς το κύριο ενδιαφέρον των δεν εσήμαινε ότι έπαυσαν να δίνουν και σε άλλα πράγματα ενδιαφέρον.

Η αλιεία αποτελούσε το κυριότερο ενδιαφέρον του Πέτρου και του Ανδρέα προτού γίνουν απόστολοι, διότι αυτό ήταν το μέσον με το οποίον αυτοί εκέρδιζαν τα προς το ζην. Μολονότι η Γραφή μάς λέγει ότι εγκατέλειψαν τα δίκτυά των, όταν άρχισαν ν’ ακολουθούν τον Ιησού Χριστό, δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι έπαυσαν τελείως το ψάρεμα. (Ματθ. 4:20) Στο εικοστό πρώτο κεφάλαιο του Ιωάννου γίνεται μνεία για τον Πέτρο και μερικούς άλλους αποστόλους, που πήγαν να ψαρέψουν στη Θάλασσα της Τιβεριάδος, αυτό δε έγινε ύστερ’ από πολύν καιρό από τότε που άρχισαν ν’ ακολουθούν τον Ιησού. Έτσι, το ενδιαφέρον των να υπηρετούν τον Θεό δεν αντικατέστησε τα άλλα των ενδιαφέροντα. Αντιθέτως αυτοί σοφά καθυπέταξαν αυτά τα ενδιαφέροντά των σ’ εκείνο. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σημερινοί Χριστιανοί.

Αποφύγετε το σφάλμα, που έκαμε ο Ιούδας, με το ν’ αναγνωρίζετε τη μωρία τού να επιτρέψετε στο χρήμα να καταστή το κύριο ενδιαφέρον σας στη ζωή. Δώστε σ’ αυτά και στα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα της ζωής σας θέσεις, που είναι ανάλογες με τη σπουδαιότητά των, αλλά την ανώτατη θέσι δώστε στη λατρεία και στην υπηρεσία του Θεού. Όπως οι απόστολοι, ‘παραστήσατε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία’.​—Ρωμ. 12:1.

Χρειαζόμεθα την Οργάνωσι του Ιεχωβά

ΠΟΛΥ ευλόγα ο Ιησούς Χριστός παρωμοίασε τους λάτρεις του Ιεχωβά με τα αγελαία πρόβατα. Όπως τα πρόβατα, έτσι και αυτοί έχουν ανάγκη ο ένας από τον άλλον, καθώς και της στοργικής επιβλέψεως ενός ποιμένος. Το γεγονός ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά να είναι συγκεντρωμένοι σε μια ποίμνη αντί να είναι σκορπισμένοι, έχοντας μια χωριστή πνευματική υπόστασι, καθίσταται έκδηλο απ’ όσα είπε ο Ιησούς στο δέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην ευαγγελίου. Στο ενδέκατο εδάφιο χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως ποιμένα των, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» Κατόπιν στο δέκατο έκτο εδάφιο λέγει: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» Αυτή η σύναξις λάτρεων του Ιεχωβά σε μια ποίμνη δείχνει ότι είναι σκοπός του Ιεχωβά γι’ αυτά να βρίσκωνται σε στενή επικοινωνία μεταξύ των.

Ο Ιησούς δεν θα παρομοίαζε τους Χριστιανούς με πρόβατα σε ένα ποίμνιο και μια ποίμνη, αν δεν ήταν σκοπός του Θεού να είναι αυτά μαζί σε μια οργάνωσι. Το πνεύμα του είναι εκεί, όπου είναι ο Καλός Ποιμήν και το ποίμνιον. Πώς μπορεί ένα άτομο να ελπίζη να εξακολουθήση παραμένοντας κάτω από την επιρροή αυτού του πνεύματος, αν αποχωρίζεται από το ποίμνιον κι επιζητή να διάγη μια μονήρη πνευματική ζωή; Αυτό είναι σαν ν’ αποχωρίζη κανείς ένα κάρβουνο από μια ανθρακιά. Όπως το κάρβουνο γρήγορα ψύχεται λόγω του αποχωρισμού του από τη φωτιά, έτσι και η πνευματική φλόγα ενός αφιερωμένου δούλου του Θεού γρήγορα θα ψυχθή και θ’ απονεκρωθή, όταν αυτός εσκεμμένα αποχωρισθή από το ποίμνιον, όπου είναι το πνεύμα του Ιεχωβά.

Όσο για τ’ αποπλανώμενα πρόβατα, ο Ιησούς είπε: «Τι σας φαίνεται; εάν άνθρωπος τις έχη εκατόν πρόβατα, και πλανηθή έν εξ αυτών, δεν αφήνει τα εννενήκοντα εννέα, και υπάγων επί τα όρη ζητεί το πλανώμενον; Και εάν συμβή να εύρη αυτό, αληθώς σας λέγω, ότι χαίρει δι’ αυτό μάλλον, παρά δια τα εννενήκοντα εννέα τα μη πεπλανημένα. Ούτω δεν είναι θέλημα έμπροσθεν του Πατρός σας του εν ουρανοίς, να απολεσθή είς των μικρών τούτων.» (Ματθ. 18:12-14) Με το ποίμνιον της οργανώσεως του Θεού υπάρχει ασφάλεια, αλλ’ υπάρχει μεγάλος κίνδυνος με την αποπλάνησι.

Το να είναι κάνεις μέσα στο Χριστιανικό ποίμνιο σημαίνει περισσότερα από απλή πίστι σε Χριστιανικές διδασκαλίες. Σημαίνει, επίσης, επαφή με την οργάνωσι των λάτρεων του Ιεχωβά. Όταν τα πρόβατα είναι σ’ ένα ποίμνιο, είναι σε φυσική συναναστροφή προς άλληλα. Αυτό είναι, επίσης, αναγκαίο για τους Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος το διευκρίνισε αυτό, όταν είπε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Μήπως δεν εγκαταλείπει ένα άτομο την επισυναγωγή με τους αφιερωμένους λάτρεις του Ιεχωβά, όταν προσπαθή να διάγη μια μοναχική πνευματική ζωή, μη έχοντας φυσική συναναστροφή με το Χριστιανικό ποίμνιο; Ο Ιησούς δεν θα έδινε αυτή την παραβολή του παρομοιάζοντας τους Χριστιανούς με ποίμνιο προβάτων, αν δεν επίστευε ότι οι λάτρεις του Ιεχωβά χρειάζονται τη Χριστιανική οργάνωσι.

Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Οι απόστολοι είχαν γίνει οι κυριότεροι επίσκοποι της πρώτης Χριστιανικής οργανώσεως. Εκείνοι που εγίνοντο Χριστιανοί απέβλεπαν σ’ αυτούς ως τους αγωγούς, που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά για να τους διδάξη και τους καθοδηγήση στην αληθινή λατρεία;. Όταν ανεφύετο διαφορά μεταξύ των, απηυθύνοντο στους αποστόλους για ν’ αποφασίσουν. Μια τέτοια περίπτωσις υπήρξε, όταν ηγέρθη διαφωνία στην εκκλησία της Αντιοχείας της Συρίας πάνω στο ζήτημα της περιτομής. Η εκκλησία έστειλε τον Παύλο και τον Βαρνάβα στην έδρα της Χριστιανικής οργανώσεως στην Ιερουσαλήμ για να ληφθή απόφασις. «Γενομένης λοιπόν αντιστάσεως και συζητήσεως ουκ ολίγης υπό του Παύλου και Βαρνάβα προς αυτούς [τους ανθρώπους που είχαν φέρει διαταραχή στην εκκλησία], ενέκριναν να αναβή ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τινες άλλοι εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ, περί του ζητήματος τούτου.» (Πράξ. 15:2) Εκεί εδόθη μια απόφασις από το κυβερνών σώμα και διεβιβάσθη σε όλες τις εκκλησίες. Ως δε διήρχοντο τας πόλεις, παρέδιδαν εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ.»​—Πράξ. 16:4.

Το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής οργανώσεως στον πρώτον αιώνα εξαπέστειλε περιοδεύοντας εκπροσώπους, οι οποίοι ίδρυσαν νέες εκκλησίες και επεσκέπτοντο τις υπάρχουσες. Είχαν την εξουσία να διορίσουν άτομα σε θέσεις επισκοπείας μέσα στην εκκλησία, ώστε η τοπική οργάνωσις να λειτουργή ομαλά και να εκπληρώνη τον σκοπό της. (Πράξ. 14:23) Στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:1-13, αναγινώσκομε μερικές από τις οργανωτικές οδηγίες, τις οποίες ο Παύλος, εκπρόσωπος του κυβερνώντος σώματος, έδωσε για τους επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας. Έτσι μπορεί να παρατηρηθή ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν σε μια ποίμνη, που αποτελούσε μια οργάνωσι. Εκεί εύρισκαν το πνεύμα του Ιεχωβά, κι εκεί επίσης ελάμβαναν Γραφική γνώσι, καλή συμβουλή, σταθερή διαπαιδαγώγησι και αξιόπιστη καθοδηγία με τον τρόπο που ευαρεστεί τον Θεό.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα τα «πρόβατα» του Κυρίου πρέπει να είναι συνηγμένα σε μια ποίμνη, ακριβώς όπως και στον πρώτον αιώνα. Όπως ο Ιεχωβά είχε τότε μια οργάνωσι για τους λάτρεις του, έτσι πρέπει ν’ αναμένεται ότι και σήμερα θα έχη. Αλλά πώς μπορεί να διακριθή αυτή, όταν υπάρχουν τόσο πολλές θρησκευτικές οργανώσεις, που φέρουν το όνομα Χριστιανικές; Η διαίρεσις και η διάστασις των μεταξύ των διδασκαλιών εξαλείφουν τη σκέψι ότι ο Θεός τις χρησιμοποιεί όλες αυτές. Δεν είναι Θεός συγχύσεως. Εχρησιμοποίησε μια μόνο οργάνωσι στον πρώτον αιώνα και μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα χρησιμοποίηση μια μόνο και σήμερα. Εκείνη που θα έκανε το έργον, που αυτός παρήγγειλε να γίνη, θα είχε το πνεύμα του.

Η σύγχυσις των πολυπληθών θρησκευτικών οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές άρχισε ν’ αναφαίνεται μετά τον θάνατο των αποστόλων, οπότε επήλθε απόσχισις από την πρώτη Χριστιανική οργάνωσι. Άρχισαν να εμφανίζωνται πολλά δόγματα. Ο απόστολος Παύλος το προείπε αυτό, όταν είπε: «Εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» (Πράξ. 20:29, 30) Ακόμη και πριν αποθάνη υπήρχαν άτομα που άρχισαν να προκαλούν διαιρέσεις. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.» (Ρωμ. 16:17) Κι ο Ιούδας επίσης ομίλησε για τέτοια πρόσωπα. Στο δέκατο εδάφιο της επιστολής του είπε: «Ούτοι δε, όσα μεν δεν εξεύρουσι, βλασφημούσιν.» Κατόπιν δε στο δέκατο έκτο εδάφιο παρατηρεί ότι «το στόμα αυτών λαλεί υπερήφανα, και κολακεύουσι πρόσωπα χάριν ωφελείας.»

Ο Θεός βέβαια δεν εχρησιμοποίησε τις χωριστικές αυτές ομάδες, που εσχηματίσθησαν τότε από τα διιστάμενα άτομα που παρέβλεψαν την ανάγκη των για την οργάνωσι του Ιεχωβά. Το πνεύμα Του δεν ήταν μαζί τους, αλλά παρέμενε με το ποίμνιον που απετελείτο από άτομα τα οποία έθεταν πρώτα τα συμφέροντά του μάλλον παρά τα προσωπικά των. Ο Παύλος κατέκρινε τη συνήθεια του ν’ ακολουθούνται άνθρωποι, όταν είπε: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.»​—1 Κορ. 3:6, 7.

Ο επιμελής εκζητητής μπορεί να εύρη την οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα αναζητώντας τα διακριτικά της σημεία. Ένα απ’ αυτά είναι ο αποχωρισμός της από τον κόσμο. Ο Ιάκωβος είπε: «Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Η Χριστιανική οργάνωσις του πρώτου αιώνος δεν ανεμιγνύετο στην πολιτική και στους πολέμους του Ρωμαϊκού κόσμου, αλλ’ ετηρείτο χωρισμένη απ’ αυτόν όπως έκαμε κι ο Ιησούς.​—Ιωάν. 17:16.

Είναι κοινή συνήθεια των θρησκευτικών οργανώσεων του Χριστιανικού κόσμου να αναμιγνύωνται βαθιά στα πολιτικά πράγματα, ως το σημείο μάλιστα που μέλη της ιδίας οργανώσεως φονεύουν άλληλα σε πολιτικούς πολέμους. Αυτό ποτέ δεν το έκαμαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ούτε κι εκείνοι που αποτελούν την παγκόσμια οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα.

Ένα άλλο διακριτικό σημείο της οργανώσεως του Ιεχωβά είναι η μεγάλυνσις του ονόματός του, με τη γνωστοποίησί του στους λαούς της γης. Ο Ιησούς ετόνισε τη σπουδαιότητα του ονόματος αυτού, προτάσσοντας την καθαγίασί του στην υποδειγματική προσευχή του. (Ματθ. 6:9) Μόνο μια οργάνωσις σήμερα γνωστοποιεί τ’ όνομα του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο. Αυτή μόνη το ανυψώνει και διακηρύττει τη σπουδαιότητα της διεκδικήσεώς του. Η οργάνωσις αυτή είναι γνωστή ως φέρουσα τ’ όνομά του.

Ο Ιησούς προείπε ότι η κήρυξις των αγαθών νέων της Βασιλείας θα εγίνετο από τους ακολούθους του. (Ματθ. 24:14) Αυτό ακριβώς κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε 189 χώρες. Η οργάνωσίς των είναι η μόνη που ασχολείται με το σπουδαίο αυτό έργον, το οποίον είχε αρχίσει ο Ιησούς τον πρώτον αιώνα. Αυτή μόνη προωθεί αυτό το έργον κηρύγματος κι εκπαιδεύει όλους όσοι εισέρχονται σ’ αυτήν για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Όπως η δραστηριότης στη Χριστιανική διακονία ήταν ουσιώδης μεταξύ των δούλων του Ιεχωβά τον πρώτον αιώνα, έτσι είναι ουσιώδης και σήμερα. Ο Παύλος είπε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Εφόσον η κήρυξις είναι ουσιώδης για σωτηρία, επόμενον είναι να το τονίζη αυτό η οργάνωσις του Θεού. Αυτό κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Υπό την επίβλεψι του υπολοίπου των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού, η οργάνωσις των λάτρεων του Ιεχωβά σήμερα είναι κατηρτισμένη να κηρύττη και να διδάσκη τα καλά που υπάρχουν στον λόγον του Θεού. Υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ζητεί «πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Σε όλον τον κόσμο υποβοηθεί τη μεταστροφή ανθρώπων στο να γίνουν Χριστιανοί διάκονοι που θα διακρατούν ακεραιότητα και θα είναι ειρηνικοί, έντιμοι και ηθικώς καθαροί. Στρέφει πλήθη ανθρώπων προς τον Ιεχωβά Θεόν κι εποικοδομεί την πίστι των στον λόγον του.

Οργανώνει εκκλησίες κι αποστέλλει εκπροσώπους σ’ αυτές για να εποικοδομήσουν τα «πρόβατα» του Κυρίου και να δώσουν σ’ αυτά βοήθεια ώστε να κάμουν «ομολογία προς σωτηρίαν.» Κάνει ό,τι μπορεί για να τους υποβοηθήση να βαδίσουν στην οδόν της υπακοής στον Θεό. Ενθαρρύνει, διδάσκει, συμβουλεύει και διαπαιδαγωγεί, όπως έκανε και η Χριστιανική οργάνωσις του πρώτου αιώνος. Αφιερώνει τα μέσα της ολοκλήρως στην εκπλήρωσι της Χριστιανικής εντολής να κηρύξη τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Οι καλοί καρποί που παρήγαγε προς τιμήν και αίνον του Ιεχωβά καθώς και η πνευματική της ευημερία πιστοποιούν το γεγονός ότι το πνεύμα του επενεργούσε σ’ αυτή τη μία οργάνωσι. Πράττει το θέλημά Του.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΙ

Στον πρώτον αιώνα υπήρχαν «πρόβατα», που άρχισαν ν’ αποπλανώνται από τη Χριστιανική οργάνωσι, παραβλέποντας το γεγονός ότι το πνεύμα του Θεού επενεργούσε σ’ αυτήν. Σ’ αυτού του είδους τους ανθρώπους, που ήσαν ανάμεσα στους Γαλάτας, ο απόστολος Παύλος είπε: «Ετρέχετε καλώς· τις σας εμπόδισεν ώστε να μη πείθησθε εις την αλήθειαν; Η κατάπεισις αύτη δεν είναι εξ εκείνου όστις σας καλεί.» (Γαλ. 5:7, 8) Έτσι και σήμερα τα «πρόβατα» είναι ενδεχόμενο ν’ αποπλανηθούν.

Υπάρχουν άτομα που ήσαν στενά συνδεδεμένα με την οργάνωσι του Ιεχωβά, τα οποία, όμως, αρχίζουν να την παραβλέπουν και να νομίζουν ότι μπορούν να περάσουν και χωρίς αυτήν. Μερικοί ήσαν σε στενή επαφή με τους επισκόπους της οργανώσεως. Επειδή γνωρίζουν προσωπικώς αυτούς τους ανθρώπους καθώς και το έργον που κάνουν κατευθύνοντας τη δράσι της οργανώσεως σχετικά με το κήρυγμα, έφθασαν στο σημείο να βλέπουν μόνον αυτούς τους ανθρώπους μάλλον όταν σκέπτωνται την οργάνωσι, παρά να βλέπουν την οργάνωσι ως ένα σύνολο. Αφήνουν τα πρόσωπα να τους κάνουν να προσκόπτουν, λησμονώντας ότι ο Θεός είναι εκείνος που κάνει την οργάνωσι ν’ αυξάνη και να ευημερή, όχι οι άνθρωποι που υπηρετούν σ’ αυτήν. Αυτά το σφάλμα είχε γίνει κι απ’ τους κατοίκους της Ναζαρέτ, γενετείρας του Ιησού.

Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ δεν έβλεπαν τον Ιησούν ως όργανον στα χέρια του Θεού, που έκανε το έργον του Θεού. Τον έβλεπαν μόνον ως υιόν του Ιωσήφ, έναν απλό ξυλουργό. «Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; Και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ’ ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα; Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ.» (Ματθ. 13:55-57) Σήμερα ένα άτομο πρέπει να έχη τα βλέμματά του προσηλωμένα σε ό,τι κάνει η οργάνωσις του Ιεχωβά για να προαγάγη τα συμφέροντα του Ιεχωβά μάλλον παρά στα πρόσωπα που αποδίδουν την υπηρεσία των στον Θεό και στην οργάνωσί του.

Η φροντίδα της οργανώσεως του Θεού σήμερα δεν είναι στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι είναι Θεόπνευστοι. Μπορεί να κάνουν λάθη όπως και κάθε ατελής άνθρωπος. Ακόμη κι ο απόστολος Πέτρος, που είχε αναμφισβήτητα το πνεύμα του Θεού, έκανε λάθη. Σε μια περίπτωσι απηρνήθη τον Ιησού Χριστό. Σε μια άλλη περίπτωσι επετιμήθη από τον Παύλο ότι ‘δεν ορθοποδούσε προς την αλήθειαν του ευαγγελίου’. (Γαλ. 2:14) Το πνεύμα του Θεού τον ενέπνευσε να γράψη βιβλία της Γραφής, αλλά δεν τον εμπόδισε να είναι ένας ελεύθερος ηθικός παράγων, που θα μπορούσε να κάνη λάθη, όταν δεν ήταν υπό έμπνευσιν. Το σφάλμα του στο ζήτημα της εφαρμογής της Χριστιανικής διδασκαλίας στις σχέσεις του με τους μη Ιουδαίους δεν αποτελεί επιχείρημα ότι δεν είχε διόλου το πνεύμα του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Οι άνθρωποι στην οργάνωσι του Ιεχωβά, που προετοιμάζουν πνευματική διδασκαλία για τα «πρόβατα» του Κυρίου, μελετούν επιμελώς τις Γραφές για να μάθουν τι έθεσε ο Θεός εκεί για τη διδασκαλία και καθοδηγία του λαού του. Δεν ισχυρίζονται ότι είναι θεόπνευστοι​—μόνον ότι είναι σπουδασταί της Γραφής. Εφόσον τα Γραφικά σχόλιά των δεν είναι Θεόπνευστα, μπορεί κοιτά καιρούς να κάνουν λάθη. Μήπως αυτό τους κάνει ψευδοπροφήτας; Όχι, διόλου! Ένας ψευδοπροφήτης δεν αυτοδιορθώνεται. Εμμένει στη διακήρυξι μιας εσφαλμένης απόψεως, ακόμη κι όταν ξέρη ότι είναι εσφαλμένη. Αλλ’ αυτοί οι σπουδασταί του λόγου του Θεού διορθώνουν παρανοήσεις, όταν τις ανακαλύπτουν. Ενδιαφέρονται για την αλήθεια, όχι για την αυτοδικαίωσι. Τα λάθη των δεν σημαίνουν ότι το πνεύμα του Θεού δεν επενεργεί σ’ αυτούς· επενεργεί, ακριβώς όπως και στον Πέτρο παρά τα σφάλματά του.

Με την πάροδο των ετών το κεχρισμένον υπόλοιπον εδημοσίευσε πολλά πράγματα μέσω της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, τα οποία έμαθαν από την αδιάκοπη έρευνα του λόγου του Θεού. Μερικά απ’ αυτά τα πράγματα κατέστησαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά διακεκριμένους από τις θρησκευτικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου, που αρνούνται να διορθώσουν εσφαλμένες απόψεις, και έχουν αποδειχθή αυτά ότι είναι βασικές Γραφικές αλήθειες. Μερικά άλλα, με την περαιτέρω μελέτη, απεκαλύφθη ότι είναι εσφαλμένα συμπεράσματα λόγω ασαφούς απόψεως ωρισμένων Γραφικών εδαφίων. Καθόσον η κατανόησις των εδαφίων αυτών απεσαφηνίζετο, τα λάθη διωρθώνοντο. Οι διορθώσεις αυτές δείχνουν την ειλικρίνεια και την αγάπη για την αλήθεια.

Η ειλικρινής αυτή επιθυμία για την εκζήτησι ακριβούς κατανοήσεως των πραγμάτων που είναι στον λόγον του Θεού και η προθυμία αυτή για αλλαγές, όταν σωρεύεται Γραφική μαρτυρία που υποδεικνύει την ανάγκη των, πρέπει να ενσταλάζη εμπιστοσύνη στην οργάνωσι. Διαβεβαιώνει τα «πρόβατα» του Κυρίου ότι η οργάνωσις ποτέ δεν θα τους δώση εσφαλμένη πληροφορία εν γνώσει της.

Το πνεύμα του Θεού επενεργεί στους αφιερωμένους δούλους του σήμερα, όχι για να τους εμπνεύση, αλλά για να τους κινήση κατάλληλα προς την κατεύθυνσι της αυξημένης κατανοήσεως. Τους επιτρέπει να κάνουν λάθη καθόσον αυξάνουν σε κατανόησι του Θείου λόγου, αλλ’ εν καιρώ τους υποβοηθεί να διαγνώσουν τα λάθη των, τα οποία ευχαρίστως διορθώνουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο προοδεύουν στην οδό των δικαίων, με το φως της Γραφικής κατανοήσεως το «φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» (Παροιμ. 4:18) Αυτή η πρόοδος σε Γραφική γνώσι θα μπορούσε να παρομοιωθή μ’ ένα νεφοσκεπή ουρανό που ξεσπά βαθμηδόν. Καθόσον αυξάνουν οι διανοίξεις μεταξύ των νεφών, ολοένα περισσότερο φώς διέρχεται μέσω αυτών. Μερικές φορές παρατηρείται μια αλήθεια αλλά κατόπιν θολώνεται από μια παρανόησι, ακριβώς όπως ένα διερχόμενο νέφος προς στιγμήν αμαυρώνει μερικές ακτίνες του ηλίου. Αργότερα η αλήθεια αυτή επανέρχεται με μεγαλύτερη σαφήνεια, οπότε η παρανόησις αίρεται. Το πνεύμα του Θεού είναι έκδηλο πάνω στην οργάνωσι από την πρόοδο που κάνει στην οδό της Γραφικής αληθείας.

Εκείνος, που επιτρέπει ένα σπόρον δυσαρεσκείας εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά ν’ αυξάνη ώσπου να γίνη μια δηλητηριώδης ρίζα, θέτει τον εαυτό του σε μια επικίνδυνη θέσι. (Εβρ. 12:15) Αν αφήση το ποίμνιον, πού μπορεί να πάη; Γνωρίζει ότι ο κόσμος του Διαβόλου και οι θρησκευτικές οργανώσεις του δεν έχουν λόγους ζωής. Γνωρίζει την αφροσύνη του να συνδεθή με ερημίτες, οι οποίοι τώρα καταπολεμούν την οργάνωσι. Αν φύγη, τίθεται στην κατάστασι εκείνων, για τους οποίους ωμίλησε ο Ιωάννης όταν είπε: «Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι, εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ ημών.»​—1 Ιωάν. 2:19.

Εκείνοι, που παραμένουν πιστοί στην οργάνωσι του Ιεχωβά, λαμβάνουν την άποψι που είχαν λάβει και οι απόστολοι, όταν πολλοί από τους μαθητάς του Ιησού έπαυσαν να τον ακολουθούν. Ο Πέτρος εξέφρασε τα αισθήματά των λέγοντας: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 6:68) Τα πιστά «πρόβατα» βλέπουν ότι η οδός της ζωής είναι με την πιστή οργάνωσι του Ιεχωβά.

Όπως τα αγελαία πρόβατα, που παραμένουν μαζί σ’ ένα ποίμνιο και βρίσκουν στέγη και προστασία σε μια ποίμνη, οι λάτρεις του Ιεχωβά σήμερα βρίσκουν στέγη, προστασία και άφθονη προμήθεια πνευματικής τροφής στην οργάνωσι των μαρτύρων του. Υπό την καθοδηγία της πράττουν ό,τι είναι καλόν στους οφθαλμούς του Θεού, και το πνεύμα του τους ευοδώνει. Στους τοιούτους ο απόστολος Παύλος είπε: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ».​—Γαλ. 6:9.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα

Από το Λάος, που θεωρείται η «Χώρα του Ενός Εκατομμυρίου Ελεφάντων», μαθαίνομε την εξής πείρα, που αναγράφεται στο Βιβλίον του Έτους 1963 των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

Οι κάτοικοι του Λάος είναι βαθιά περιχαρακωμένοι στον Βουδδισμό, αλλά συχνά είναι ταπεινοί. Μια από τις αδελφές ιεραποστόλους, ενώ έκανε έργον από θύρα σε θύρα, συνήντησε τη σύζυγο ενός Λαοϊνού αξιωματούχου που διαβάζει μόνο Λαοϊκά. Τα μόνα Λαοϊκά Γραφικά έντυπα, που υπάρχουν σ’ αυτή τη γλώσσα, είναι η ίδια η Λαοϊκή Βίβλος. Αυτή ποτέ δεν είχε ιδεί μια Αγία Γραφή, αλλ’ ύστερ’ από μια βραχεία επεξήγησι ερώτησε αν θα μπορούσε να έχη κι αυτή μια τέτοια Γραφή. Εζήτησε, επίσης, ένα βιβλίο Παράδεισος στη συγγενική γλώσσα του Σιάμ για να της την διαβάζη η οικογένειά της. Η αδελφή έκαμε επανεπίσκεψι κι άρχισε αμέσως μια συμμελέτη, χρησιμοποιώντας το Αγγλικό βιβλιάριό της «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα» ως θέμα κι ως Γραφικό οδηγό και βοηθώντας αυτή τη νεαρή κυρία να βρίσκη όλα τα εδάφια στη Λαοϊκή Γραφή της. Ένα σπουδαίο ερώτημα σ’ αυτήν ήταν, «Τι πρέπει να κάμωμε για να κερδίσωμε ‘boon’;» δηλαδή, χάρι. Για ν’ απαντήση η αδελφή εχρησιμοποίησε το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Παράδεισος, «Τι Πρέπει να Κάμετε Τώρα για να Επανακτήσετε τον Παράδεισο.» Από τότε αυτή η γυναίκα άρχισε να δίνη μαρτυρία σε οποιουσδήποτε αξιωματούχους και φίλους που ήρχοντο στο σπίτι της κι άρχισε να εκτιμά σοβαρώς την παρακολούθηοι συναθροίσεων. Τώρα δεν συχνάζει πια στον Βατ (Βουδδιστικό ναό) ή σε οποιεσδήποτε θρησκευτικές εορτές, που άλλοτε της ήσαν τόσο προσφιλείς. Ασφαλώς η Αγία Γραφή σε οποιαδήποτε γλώσσα ανατρέπει πράγματα που είναι βαθιά περιχαρακωμένα.

Απομνημόνευσις του Βιβλικού Κανόνος

ΚΑΘΕ φίλος της Βίβλου και, ιδιαίτερα, κάθε Χριστιανός διάκονος θα εξοικονομήση πολύν χρόνο απομνημονεύοντας τη σειρά, με την οποία έχουν καταταχθή τα βιβλία της Αγίας Γραφής. Η σημείωσις των φυσικών διαιρέσεων του κανόνος, καθώς και τα περιεχόμενα και ο χρόνος συγγραφής των διαφόρων βιβλίων, θα βοηθήση αναμφιβόλως στην απομνημόνευσι του καταλόγου τούτου.

Από τα εξήντα έξη βιβλία, τριάντα εννέα αποτελούν τις Εβραϊκές Γραφές και είκοσι επτά τις Χριστιανικές Γραφές.

Στον κανόνα των Εβραϊκών Γραφών τα πέντε βιβλία του Μωυσέως έρχονται πρώτα: Η ΓΕΝΕΣΙΣ αρχίζει από τη δημιουργία και περιλαμβάνει την ιστορία του ανθρωπίνου γένους από τον Αδάμ ως τον θάνατο του Ιωσήφ. Ακολουθούν η ΕΞΟΔΟΣ, το ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ, οι ΑΡΙΘΜΟΙ και το ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ, που εκθέτουν την ιστορία του Ισραήλ, από τον καιρό της δουλείας των στην Αίγυπτο ως τον θάνατο του Μωυσέως. Τα πέντε αυτά βιβλία είναι, επίσης, γνωστά ως Πεντάτευχος, που σημαίνει «πέντε βιβλία». Σε μερικές μεταφράσεις, όπως η του Λουθήρου, αυτά τα βιβλία είναι απλώς γνωστά ως 1, 2, 3, 4, 5 του Μωυσέως. Κατόπιν, μόλις ο Ιησούς του Ναυή διεδέχθη τον Μωυσή, επηκολούθησε το βιβλίον του ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ. Όπως δε μετά τον Ιησού του Ναυή ήλθαν άλλοι κριταί που έκριναν τον Ισραήλ, έτσι και το βιβλίο του ακολουθείται από το βιβλίον των ΚΡΙΤΩΝ που λέγει για τη διακυβέρνησί τους. Το βιβλίον της ΡΟΥΘ αφηγείται ωρισμένα γεγονότα της εποχής των κριτών και γι’ αυτό λογικά επακολουθεί.

Κατόπιν έρχονται τρεις σειρές από δύο βιβλία: 1 και 2 ΣΑΜΟΥΗΛ, που συμπληρώνουν την περίοδο των κριτών και εισάγουν την περίοδο των βασιλέων 1 και 2 ΒΑΣΙΛΕΩΝ, που καλύπτουν πλήρως την ιστορία των βασιλέων και 1 και 2 ΧΡΟΝΙΚΩΝ, που περιλαμβάνουν μια παράλληλη ιστορία των βασιλέων, αρχίζοντας από τη βασιλεία του Δαβίδ, καθώς και μια περίληψι της Βιβλικής γενεαλογίας από τον Αδάμ ως τον καιρό της συγγραφής των. Κατόπιν έρχονται τα βιβλία ΕΣΔΡΑΣ, ΝΕΕΜΙΑ και ΕΣΘΗΡ, που πραγματεύονται για γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στην Ιερουσαλήμ και Μηδο-Περσία σ’ έναν αιώνα μετά την επάνοδο των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα στο 537 π.Χ. Με αυτά συμπληρώνονται τα δεκαεπτά «ιστορικά» λεγόμενα βιβλία.

Επακολουθούν πέντε βιβλία που περιέχουν σοφά αποφθέγματα και υπέροχο ποίησι: ΙΩΒ, ΨΑΛΜΟΙ (από τους οποίους οι μισοί περίπου αποδίδονται στον Δαβίδ), ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ και το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ. Τα τρία τελευταία εγράφησαν από τον Σολομώντα, εκτός από τα δύο τελευταία κεφάλαια των Παροιμιών.

Τα υπόλοιπα δεκαεπτά βιβλία των Εβραϊκών Γραφών είναι πρωτίστως προφητικά. ΗΣΑΪΑΣ, του οποίου ο συγγραφεύς επροφήτευσε στον δέκατον όγδοον αιώνα π.Χ.· ΙΕΡΕΜΙΑΣ, του οποίου ο συγγραφεύς άρχισε να προφητεύη στον επόμενον αιώνα, σαράντα χρόνια πριν από την πτώσι της Ιερουσαλήμ στο έτος 607 π.Χ.· ΘΡΗΝΟΙ, όπου ο Ιερεμίας πενθεί την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ· ΙΕΖΕΚΙΗΛ, του οποίου ο συγγραφεύς επροφήτευσε στη Βαβυλώνα στη διάρκεια της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ, και ΔΑΝΙΗΛ, του οποίου ο συγγραφεύς υπηρέτησε ως προφήτης του Ιεχωβά, πριν από την εβδομηκονταετή ερήμωσι, στη διάρκεια αυτής, ακόμη δε και μετά απ’ αυτήν.

Τα υπόλοιπα προφητικά βιβλία καλούνται «μικροί» προφήται, λόγω της βραχύτητός των, μολονότι αυτές οι δώδεκα προφητείες ούτε σε σημασία είναι μικρότερες ούτε σε χρόνο, μερικές δε και προέχουν των «μεγαλυτέρων» προφητών. Οι δώδεκα αυτές προφητείες δεν ακολουθούν μια αυστηρή σειρά από χρονολογικής απόψεως. Αρχίζουν από τον ΩΣΗΕ, ΙΩΗΛ (πραγματικά αυτός είναι ο πρώτος που έπρεπε να γραφή από τους δεκαεπτά), ΑΜΩΣ και ΑΒΔΙΟΥ· ΙΩΝΑΣ, ΜΙΧΑΙΑΣ, ΝΑΟΥΜ και ΑΒΒΑΚΟΥΜ· ΣΟΦΟΝΙΑΣ, ΑΓΓΑΙΟΣ, ΖΑΧΑΡΙΑΣ και ΜΑΛΑΧΙΑΣ. Έτσι έχομε τρεις σειρές από τέσσερα βιβλία· ο Ιωνάς αρχίζει τη δεύτερη σειρά των τεσσάρων, ο δε Σοφονίας, που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Ζαχαρία, ο οποίος έρχεται μετά τον Αγγαίον, αρχίζει την τρίτη σειρά.

Τώρα έρχόμεθα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Πρώτα έχομε πέντε βιβλία κυρίως ιστορικά, τα τέσσερα Ευαγγέλια, ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΜΑΡΚΟΣ, ΛΟΥΚΑΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ, και ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. Ακολουθούν είκοσι μία επιστολές, δεκατέσσερις του Παύλου, που για υποβοήθησι της μνήμης μπορούν να διαιρεθούν ως εξής: τρείς από τις μακρές επιστολές του: προς ΡΩΜΑΙΟΥΣ, 1 και 2 προς ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ· κατόπιν τέσσερες εντελώς όμοιες σε μέγεθος, ύφος και περιεχόμενον: προς ΓΑΛΑΤΑΣ, προς ΕΦΕΣΙΟΥΣ, προς ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ και προς ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ. Ακολουθούν κατόπιν επτά επιστολές: 1 και 2 προς ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ, 1 και 2 προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ και προς ΤΙΤΟΝ, προς ΦΙΛΗΜΟΝΑ και προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ, που συμπληρώνουν τις επιστολές του Παύλου. Έτσι έχομε από τις επιστολές του Παύλου, εννέα που απευθύνονται σε εκκλησίες, τέσσερες σε άτομα, και μια σ’ έναν όμιλο Χριστιανών, Εβραϊκής καταγωγής. Υπολείπονται ακόμη επτά επιστολές: ΙΑΚΩΒΟΥ, 1 και 2 ΠΕΤΡΟΥ, 1, 2 και 3 ΙΩΑΝΝΟΥ και ΙΟΥΔΑ. Τελικά δε είναι η με σύμβολα προφητεία, η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, αλλ’ όχι και το τελευταίο που εγράφη, διότι εγράφη στο έτος 96 μ.Χ., ενώ τα υπόλοιπα συγγράμματα του Ιωάννου φαίνεται να εγράφησαν στο έτος 98 μ.Χ.

Με λίγη προσπάθεια, αυτός ο κατάλογος βιβλίων μπορεί ν’ απομνημονευθή. Το να κάμετε τούτο όχι μόνο θ’ αποβή χρήσιμο στις Γραφικές μελέτες σας, αλλά και θ’ αποτελέση ένα συστατικό για το ότι είσθε ένας Χριστιανός διάκονος.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16 Έγεινε δούλος υποτελής.​—Γέν. 49:15. Σ 1/10/62 30-32

17 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.​—1 Κορ. 11:1. Σ 1/9/62 14α

18 Εστάθην υιός του πατρός μου, αγαπητός και μονογενής ενώπιον της μητρός μου· και με εδίδασκε.​—Παροιμ. 4:3, 4. Σ 15/11/62 3, 4

19 Ο Ισσάχαρ είναι όνος δυνατός, κοιτόμενος εν τω μέσω των δισακκίων· και θα ίδη ότι ο τόπος της αναπαύσεως είναι καλός και ότι η γη αυτή είναι τερπνή.​—Γέν. 49:14, 15, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 25, 26

20 Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς.​—1 Πέτρ. 3:8. Σ 15/7/62 14, 15

21 Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις;​—Ρωμ. 2:21. Σ 1/7/62 26

22 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου, εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού· οι νέοι σου θέλουσιν είσθαι εις σε ως η δρόσος, η εξερχομένη εκ της μήτρας της αυγής.​—Ψαλμ. 110:3. Σ 1/5/62 27, 28α

23 Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά τα πνεύμα ζέοντες· τον Ιεχωβά δουλεύοντες.​—Ρωμ. 12:11, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 6, 9β

24 Δια των χειρών του ισχυρού Θεού του Ιακώβ· εκείθεν ο ποιμήν, η πέτρα του Ισραήλ.​—Γέν. 49:24. Σ 1/10/62 56

25 Υιέ μου, πρόσεχε εις τας ρήσεις μου. . . . διότι είναι ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά.​—Παροιμ. 4:20, 22. Σ 15/11/62 6, 7

26 Ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.​—Λουκ. 2:52. Σ 1/12/62 6, 7, 9

27 Αλλ’ εάν και πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι «τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε, μηδέ ταραχθήτε.»​—1 Πέτρ. 3:14. Σ 1/2/62 22α

28 Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σάς έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.​—Πράξ. 20:28. Σ 1/7/62 18, 21α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Από τον Ιανουάριο αρχίζει η 25η Ετησία Προσπάθεια για συνδρομητάς στο περιοδικό μας Η Σκοπιά, που θα συνεχισθή έως τον Απρίλιο. Στις σελίδες της Σκοπιάς αναπτύσσονται θέματα από τις θεόπνευστες Γραφές, που είναι σήμερα πολύτιμα για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν μια αυθεντική πληροφορία από τον λόγον του Θεού σχετικώς με τα αίτια και την έκβασι της ανωμάλου καταστάσεως που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Η Σκοπιά εκδίδεται τώρα σε 65 διάφορες γλώσσες και η παγκόσμιος κυκλοφορία της έχει φθάσει τα 4.150.000 αντίτυπα σε κάθε της έκδοσι. Λάβετε και σεις μέρος στην τετράμηνη αυτή Προσπάθεια για τη Σκοπιά. Συμβάλλετε έτσι στο να αποκτήσουν και άλλοι άνθρωποι καλής θελήσεως πίστι στον Θεόν και στον άγιον λόγον του, τη Γραφή.

ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 1963

Μια ζωντανή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεσις της διακονίας των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά, σε 188 διάφορες Χώρες της Γης, περιλαμβάνονται στο Ετήσιο Βιβλίο των του 1963 που τίθεται τώρα σε κυκλοφορία. Το βιβλίο αυτό είναι μόνο στην Αγγλική. Τιμάται δρχ. 15. Για όσους γνωρίζουν Αγγλικά είναι ένα πολύτιμο απόκτημα. Το Ημερολόγιο 1963, εξ άλλου, είναι για πρώτη φορά εφέτος στην Ελληνική. Είναι μια πολύ ωραία έκδοσις και θα πρέπει να το αποκτήσετε και σεις. Τιμάται μόνον δρχ. 8. Στείλτε μας τώρα τις παραγγελίες σας για Βιβλία του Έτους και Ημερολόγια.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

3 Μαρτίου: Ισχυρή Αιτία για Πίστι στον Νέο Κόσμο του Θεού, και Για Να Διαφυλάξετε τις Ψυχές Σας Ζωντανές, Έχετε Πίστι, §1-11. Σελ. 40.

10 Μαρτίου: Για Να Διαφυλάξετε τις Ψυχές Σας Ζωντανές, Έχετε Πίστι, §12-44. Σελ. 46.

Έχει ο Θεός Λησμονήσει τον Άνθρωπο;

Μήπως τα προβλήματα της ζωής δείχνουν ότι ο Θεός μάς έχει λησμονήσει; Ποια λύσι προσφέρει η Γραφή:

ΜΕΣΑ στη μοναξιά της ταπεινής κατοικίας των ένας με σοβαρή εμφάνισι σιδηροδρομικός και η σύζυγός του συζητούσαν προβλήματα της ζωής μ’ έναν επισκέπτη διάκονο. Είχαν αποκομίσει πείρα λόγω του ότι επέρασαν από ασθένειες, ανησυχίες και αγώνες για τα προς το ζην, αλλά δεν παρεπονούντο. Ωστόσο, ο οικοδεσπότης είχε μια απορία που συχνά τον έφερνε σε αμηχανία: «Πώς συμβαίνει ώστε ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζη δίκαια περνά από τόσο δύσκολες περιστάσεις, ενώ οι κακοί φαίνεται πως περνούν καλά;» Αυτή η κατάστασις τον έκαμε να διερωτάται αν ο Θεός έχη λησμονήσει τον άνθρωπο. Πώς θα το εξηγούσατε σεις αυτό;

Στον διάκονο είχε τεθή και προγενεστέρως αυτό το ερώτημα. Πραγματικά, οι άνθρωποι ρωτούσαν για το ίδιο ακριβώς ζήτημα και στις ημέρες του προφήτου Μαλαχία. Ιδού τι είχε πει ο προφήτης στους συμπατριώτας του: «Σεις είπετε, Μάταιον είναι να δουλεύη τις τον Θεόν· και, Τις η ωφέλεια ότι εφυλάξαμεν τα διατάγματα αυτού και ότι περιεπατήσαμεν πενθούντες ενώπιον του Ιεχωβά των δυνάμεων; Και τώρα ημείς μακαρίζομεν τους υπερήφανους· ναι, οι εργαζόμενοι την ανομίαν υψώθησαν· ναι, οι πειράζοντες τον Θεόν, και αυτοί εσώθησαν.» (Μαλαχ. 3:14, 15, ΜΝΚ) Ακόμη και άνθρωποι που αγαπούσαν τον Θεό και τον υπηρετούσαν πιστά, κάποτε ρωτούσαν: «Μήποτε ελησμόνησε να ελεή ο Θεός; Μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;»​—Ψαλμ. 77:9.

Σήμερα οι άνομοι απηχούν ακόμη την προπέτεια των ασεβών που καυχώνται: «Ελησμόνησεν ο Θεός· έκρυψε το πρόσωπον αυτού· δεν θέλει ιδεί ποτέ.» (Ψαλμ. 10:11) Ναι, ο σιδηροδρομικός απηύθυνε μια κοινή ερώτησι. Και οι καλοί και οι κακοί άνθρωποι εφαντάσθησαν ότι ο Θεός έχει λησμονήσει τον άνθρωπο. Στην εποχή μας μερικοί καταλήγουν σ’ αυτό το συμπέρασμα, όχι μόνο λόγω προσωπικών προβλημάτων, αλλά λόγω της καταστάσεως του κόσμου γενικά.

Λόγου χάριν, σκέπτονται πάνω στο γεγονός ότι παρά τις πολλές προσευχές για ειρήνη, ο αιών μας είδε δύο παγκοσμίους πολέμους. Ακούουν για εκστρατείες προσευχών για την προσηλύτισι της αθεϊστικής Ρωσίας, αλλ’ ο επικίνδυνος ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται. Με τον κίνδυνο συνδυάζεται και η πάντοτε παρούσα απειλή του πυρηνικού πολέμου. Κι αυτό ακόμη το πρόβλημα μπορεί να έχη σκληρό ανταγωνισμό σε λίγα χρόνια, κατά τον Δρα Φιρούζ Καζεμζαδέ, καθηγητή της ιστορίας στα Πανεπιστήμιον της Γέηλ, ο οποίος λέγει ότι ο υπερπληθυσμός «σε δεκαπέντε χρόνια θ’ αποτελέση ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα όσο είναι και οι ατομικές βόμβες».

Τους ανθρωπίνους φόβους και αμφιβολίες επιτείνουν ακόμη πιο πολύ ο υψούμενος αριθμός των σοβαρών εγκλημάτων, η ταχεία αύξησις της νεανικής εγκληματικότητος και η πείνα που έχει εξαπλωθή επιμόνως παντού. Αυτές είναι μερικές από τις μεγαλύτερες στενοχώριες που κατατρύχουν τους ανθρώπους στον Χριστιανικό κόσμο, όπου η γη είναι διάστικτη μ’ εκκλησίες​—αλλ’ όπου οι ενορίται συχνά διερωτώνται, Μήπως ο Θεός έχει λησμονήσει;

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ ΠΟΙΟΝ;

Με κάθε ευθύτητα ρωτούμε, Ποιος έχει λησμονήσει; Μήπως φταίει ο Θεός επειδή ο κόσμος είναι στην παρούσα μορφή του; Δεν είναι μήπως αληθές ότι στην αρχή ο Θεός επρομήθευσε τη θερμότητα και το φως του ηλίου για την άνεσί μας, την ευεξία και τη ζωή; Αυτός δεν εδημιούργησε ένα θαυμαστό σύστημα εναλλαγής υδάτων, που φέρνει βροχή για τα γεννήματα μας και πόσιμο νερό; Και τι να πούμε για την ίδια την ατμόσφαιρα, που αναπνέομε; Απολαμβάνομε ακόμη όλα αυτά τα δωρήματα. (Ματθ. 5:45) Ο Θεός εφύτευσε, επίσης, πολλά είδη τερπνών φυτών κι εδημιούργησε ζώα για να μας υπηρετούν και να παρέχουν τροφή. Ο πρώτος άνθρωπος, με Θείους νόμους για την καθοδηγία του, εξεκίνησε για ένα θαυμάσιο στάδιο ως επίσκοπος της γης. Αλλά κατόπιν κάποιος ελησμόνησε. Μήπως ο Θεός;

Η ιερή αφήγησις δείχνει ότι δεν ήταν ο Θεός εκείνος που ελησμόνησε. Όχι, δεν ήταν ο Θεός που έφερε την αμαρτία, τα παθήματα και τον θάνατο στον κόσμο. Ο Ιεχωβά είχε πει στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος πώς να παραμείνουν ευτυχείς και ζώντες, αλλ’ αυτοί δεν είχαν αρκετή αγάπη σ’ αυτόν για να υπακούσουν. Ο άνδρας και η γυναίκα εσκεμμένα αγνόησαν τους νόμους του Θεού, όταν δε αγνόησαν τους νόμους του, αγνόησαν αυτόν. Η παράβασις του θείου νόμου επέφερε την ωρισμένη ποινή: θάνατο. Και τότε ακόμη ο Θεός δεν ελησμόνησε τον άνθρωπο. Ενεθυμήθη ότι τα αγέννητα τέκνα του Αδάμ θα εχρειάζοντο ελπίδα στην αμαρτωλή, θνήσκουσα κατάστασί των. Απεφάσισε να διεκδικήση το όνομά του από τη μομφή που επέφερε πάνω σ’ αυτά ο αποστάτης πνευματικός υιός. Σατανάς ο Διάβολος, ο οποίος εχρησιμοποίησε τον ταπεινόν όφιν για ν’ απατήση την Εύα. (Αποκάλ. 20:2) Ο Ιεχωβά Θεός παρενέβη με μια υπόσχεσι ν’ αποστείλη ένα λυτρωτή και να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την παγίδα του θανάτου.

Καθόσον εγεννώντο οι επόμενες γενεές, ο Θεός ενίσχυε την υπόσχεσί του γι’ απολύτρωσι δίνοντας διδασκαλία κι ενθάρρυνσι σε δικαίους ανθρώπους όπως ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ. Πιστός στον λόγο του, ο Θεός έκαμε ένα μεγάλο έθνος από τους απογόνους των. Μέσω του Μωυσέως έδωσε στο έθνος Ισραήλ πολλούς θαυμασίους νόμους για να τους οδηγήσουν κατ’ ευθείαν στον Ιησού Χριστό, στον υποσχεμένο Μεσσία. Ο νόμος θα τους εδίδασκε ακριβώς όπως ένας εκπαιδευτής διδάσκει τον μαθητή του. (Γαλ. 3:24) Μαζί με τον νόμο ο Θεός έδωσε πολλές εμπνευσμένες προφητείες για να εποικοδομήση την πίστι των ανθρώπων στον ερχόμενο Μεσσία, τον Ιησού. Λόγου χάριν, ο Θεός προείπε τη γέννησί του στη Βηθλεέμ, τη διακονία του στη Γαλιλαία, τον τρόπο του θανάτου του και τη θαυμαστή του ανάστασι. (Μιχ. 5:2· Ησ. 9:1, 2· 53:1-12· Ζαχ. 11:12· Ψαλμ. 22:1, 18· 16:10) Όλ’ αυτά απέδειξαν ότι ο Θεός δεν ελησμόνησε τον άνθρωπο, αλλά μπορούσαν οι άνθρωποι να πουν το ίδιο για τη δική τους μνήμη;

Ατυχώς, ακόμη και το εκλεκτόν έθνος, Ισραήλ, συχνά λησμονούσε τον Θεό. Η Γραφική αφήγησις στον Ιερεμία 3:21 (ΜΝΚ) λέγει: «Διέστρεψαν την οδόν αυτών, ελησμόνησαν Ιεχωβά τον Θεόν αυτών.» Η συμβουλή του δεν εφάνη καλή σ’ αυτούς, όπως δεν εφάνη καλή και στον Αδάμ και στην Εύα. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον προφήτη του Ωσηέ για να τους πη ακριβώς γιατί θα έχαναν την εύνοιά του: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι’ έλλειψιν γνώσεως· επειδή συ απέρριψας την γνώσιν, και εγώ απέρριψα σε, από του να ιερατεύης εις εμέ· επειδή ελησμόνησας τον νόμον του Θεού σου, και εγώ θέλω λησμονήσει τα τέκνα σου.» (Ωσηέ 4:6) Όταν ο Ιεχωβά τελικά απέσυρε την προστασία του, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ έπεσε, στο έτος 740 π.Χ., στο δε 607 π.Χ., όσοι ανήκαν στη φυλή του Ιούδα υπέστησαν εβδομηνταετή αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Επακολούθησε αποκατάστασις, αλλ’ όχι με τη δόξα και την ευημερία που απελαμβάνετο άλλοτε επί βασιλείας του Βασιλέως Σολομώντος. Μια ελπίς απέμεινε: ο ερχόμενος Μεσσίας, του οποίου η έλευσις είχε προλεχθή στην Εδέμ. Η προφητεία του Δανιήλ 9:25 έδειχνε ότι ο Μεσσίας θα ήρχετο στο έτος 29 μ.Χ. Θα το ενεθυμείτο ο Θεός;

Στον ωρισμένο καιρό ο Ιησούς ήλθε στον κόσμο κι άρχισε τη σπουδαία διακονία του σε ηλικία τριάντα ετών. Ελκυστικοί ήσαν οι λόγοι του και τα θαύματά του! Μετά τριάμισυ χρόνια απέθανε​—κατόπιν ανεστήθη. Ιδού μια πειστική απόδειξις της θείας αγάπης προς τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. (Ιωάν. 3:16) Αλλ’ αυτό έγινε σχεδόν 2.000 χρόνια πριν. Τι θα λεχθή για όλα τα συγκεντρωμένα δεινά που έπληξαν τη γη αρχίζοντας, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Μήπως ο Θεός ελησμόνησε ν’ απαντήση στην προσευχή του Ιησού να έλθη η βασιλεία του Θεού και να γίνεται το θέλημα του στη γη και στον ουρανό;

Όπως προείπε ο απόστολος Πέτρος, πολλοί το φαντάζονται αυτό. Έγραψε: «Θέλουσιν έλθει εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες, εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» (2 Πέτρ. 3:3, 4) Έτσι λέγουν, αλλ’ έχουν δίκαιο οι εμπαίκται;

Τουναντίον· Τα φοβερά γεγονότα της εποχής μας, και οι εμπαίκται, είναι έντονοι εκπληρώσεις Γραφικών προφητειών που δείχνουν την ουράνια εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν, τον ανάσσοντα βασιλέα. Αυτή είναι η αληθινή σημασία των πρωτοφανών παγκοσμίων πολέμων, των μεγάλων σεισμών, των επιδημιών, των λιμών, της αυξανόμενης ανομίας και της στενοχωρίας των εθνών από φόβο για τα επερχόμενα στη γη. (Ματθ. 24:3-12· Λουκ. 21:11, 25, 26) Ο Ιησούς το εξήγησε αυτό όταν είπε: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» «Και είπε προς αυτούς παραβολήν, Ίδετε την συκήν και πάντα τα δένδρα· όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»​—Λουκ. 21:28-32.

Τα δεινά που μαστίζουν αυτή τη γενεά δεν αποτελούν ένδειξι ότι ο Θεός έχει λησμονήσει τον άνθρωπο. Μάλλον, αποτελούν διαβεβαίωσι ότι ο Θεός έχει ενθυμηθή την υπόσχεσί του να επαναφέρη τον παράδεισο στη γη μέσω της βασιλείας του. (Ησ. 65:17· Δαν. 2:44) Η έγερσις έθνους εναντίον έθνους στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν ο μόνος αγών που έλαβε χώραν τότε. Η Αποκάλυψις, κεφάλαιον δωδέκατον, λέγει ότι ο Μιχαήλ, ο οποίος είναι ο Χριστός εν ουρανώ, ήλθε τότε στον ουράνιο θρόνο της βασιλείας του Θεού κι επολέμησε εναντίον του μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου, εκδιώκοντάς τον από τον ουρανό. Η κατάρριψις του ανόμου αυτού στη γη εσήμαινε περαιτέρω «ουαί εις . . . την γην . . , διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκάλ. 12:5-12) Υπό τα κεντρίσματα του Σατανά, οι άνθρωποι και τα έθνη καταδυναστεύουν τον συνάνθρωπό τους, επιφέρουν αιματηρούς πολέμους, τρομερούς λιμούς και μεγάλη αθλιότητα στο ανθρώπινο γένος. Αυτές είναι οι ώδινες που μαστίζουν τη γενεά μας απ’ τον καιρό της γεννήσεως της βσιλείας του Θεού στον ουρανό. Τι λοιπόν; Μήπως ο Βασιλεύς του Θεού έχει λησμονήσει να ενεργήση ως λυτρωτής;

Όχι, διόλου. Η αγάπη του Θεού επρονόησε ώστε οι άνθρωποι που ζουν τώρα να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν για την ίδρυσι της Βασιλείας. Ο Ιεχωβά ήγειρε μια διεθνή ομάδα Χριστιανών, οι οποίοι σθεναρά δίνουν μαρτυρία για το γεγονός της ιδρύσεως της Βασιλείας. Προτρέπουν όλους να λατρεύουν τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, με την ελπίδα της επιβιώσεως από τον πόλεμον του Αρμαγεδδώνος και της ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. (Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:14, 16) Μάλιστα στις πόρτες των ανθρώπων ο Θεός έστειλε αυτούς τους μάρτυρας με διαβεβαίωσι ότι δεν έχει λησμονήσει. Το άγγελμά τους δηλοί ότι σε λίγο ο Χριστός θα σύντριψη τον όφιν, τον Σατανάν, και «να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου.» (Εβρ. 2:14· 1 Ιωάν. 3:8) Μετά τη νικηφόρο εκείνη μάχη του Αρμαγεδδώνος, ο Βασιλεύς των βασιλέων θα καθυποτάξη όλους τους εχθρούς, περιλαμβανομένου και του Αδαμιαίου θανάτου, και θα εισαγάγη έναν παράδεισο ειρήνης κι ευτυχίας ως τα πέρατα της γης. (1 Κορ. 15:25, 26· Ψαλμ. 46:9· 72:7) Ακόμη και οι νεκροί στη μνήμη του Θεού θα τύχουν της υποσχεμένης αναστάσεώς των. Ο Διάβολος ή οι δαιμονικοί άνθρωποι ποτέ πια δεν θα καταδυναστεύουν τους ταπεινούς, διότι «οι πραείς . . . θέλουσι κληρονομήσει την γην.» (Ιωάν. 5:28, 29· Ψαλμ. 37:11) «Ιδού», λέγει ο Ιεχωβά, «κάμνω νέα τα πάντα.»​—Αποκάλ. 21:5.

ΠΟΙΟΣ ΕΝΘΥΜΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Εφόσον ο σκοπός του Ιεχωβά είναι σαφής και η υπομονή του είναι προς όφελος μας, δεν υπάρχει λόγος να διανοηθούμε ότι έχει λησμονήσει τον άνθρωπο. Το ζήτημα είναι, Ποιος θα ενθυμηθή τον Θεό και θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα; Ο Ιεχωβά λέγει: «Οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον άδην· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν.» (Ψαλμ. 9:17) Επομένως, ουσιώδες είναι να ενθυμούμεθα τα λόγια του προφήτου Μαλαχία και να εξετάζωμε τη θέσι μας έναντι του Θεού. Ο Μαλαχίας έγραψε: «Τότε οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε· και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβούμενων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού· και θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει, και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν, και του μη δουλεύοντος αυτόν.» (Μαλαχ. 3:16-18, ΜΝΚ) Σε λίγο κανείς δεν θα υποβάλλη το ερώτημα του σιδηροδρομικού, «Πώς συμβαίνει ώστε . . . οι κακοί φαίνεται πως περνούν καλά;»

Όταν η ορμή του Αρμαγεδδώνος ξεσπάση σ’ αυτή τη γενεά, ο Θεός θα ενθυμηθή εκείνους που τον υπηρέτησαν, ακριβώς όπως ενεθυμήθη να διασώση τον δίκαιον Νώε και την οικογένειά του στον καιρό του Κατακλυσμού. Έχομε τη διαβεβαίωσι γραμμένη στον ίδιο του λόγο: «Δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.» (Εβρ. 6:10) Έχομε κάθε λόγο να εμπιστευώμεθα σ’ αυτή τη δήλωσι. Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Ιεχωβά έλαβε πρόνοια για την απολύτρωσι του ανθρώπου· ότι έδωσε τους νόμους του σε όσους πιστεύουν για να τους καθοδηγούν κι έθεσε μια πραγματική ελπίδα ενώπιον του ανθρωπίνου γένους. Επί πλέον, παρά το γεγονός ότι πλείστοι άνθρωποι Τον ελησμόνησαν, η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός σύντομα θ’ απομακρύνη τον καταδυνάστη, θ’ αποκαταστήση τέλεια ζωή στους ευπειθείς και θ’ αναστήση τους νεκρούς. Αυτές είναι μερικές από τις ευλογίες που επιφυλάσσονται για κείνους, οι οποίοι ενθυμούνται τον Ιεχωβά Θεό τώρα και τιμούν τ’ όνομα του.

Θα κάμετε και σεις έτσι;

«Μη Αφίνοντες το Να Συνερχώμεθα Ομού»

Η κατωτέρω πείρα από τις Φιλιππίνες Νήσους δείχνει πόσο εκτιμάται από τους αδελφούς το προνόμιο της τακτικής παρακολουθήσεως των εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Ιδού τι αναφέρει σχετικώς το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του έτους 1963, στη σελ. 237:

«Λέγετε ότι δυσκολεύεσθε να πάτε στις συναθροίσεις; Είναι αυτό τόσο δύσκολο όσο είναι σε μερικά μέρη της Ορεινής Επαρχίας; Ένα ανδρόγυνο με επτά παιδιά, που κατοικεί σ’ ένα ιδιαίτερα ανώμαλο τόπο, δεν έχασε καμμιά συνάθροισι, λόγω οκνηρίας ή αμελείας, μέσα σε δέκα χρόνια. Αυτή η οικογένεια θεωρεί ως μεγάλη παράλειψι εκτελέσεως του Θείου θελήματος το να χάση μια συνάθροισι. Απαιτείται τετράωρη διαδρομή με αυτοκίνητο για να φθάση στην Αίθουσα Βασιλείας. Την ημέρα της συναθροίσεως η οικογένεια εγείρεται από τη χαραυγή, προγευματίζει και αναχωρεί. Στη διάρκεια της βροχερής εποχής, οι ποταμοί διογκώνονται και γίνονται επικίνδυνοι, και γι’ αυτό χρησιμοποιούν άλογο για να διαβούν το ποτάμι, κάνοντας πολλούς πηγαινοερχομούς για να περάσουν στην άλλη όχθη και τα παιδιά τους. Κατόπιν αλλάσσουν τα ρούχα τους με στεγνά και είναι έτοιμοι για τις συναθροίσεις. Πίστις εν πορεία, πραγματικά! Μετά από δέκα χρόνια τέτοιων περιπετειών η πιστότης των αντημείφθη με την ίδρυσι μιας εκκλησίας στη δική τους γειτονιά.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς πρέπει να έννοήσωμε τα εδάφια Γένεσις 7:11 και 8:2; Περιέχουν αυτά τα εδάφια παράλληλη σύνταξι, ή υπήρχε και βροχή απ’ τον ουρανό και ανάβλυσις ύδατος από τη γη στον καιρό του Κατακλυσμού;​—Ν. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα εδάφια Γένεσις 7:11 και 8:2 λέγουν: «Το εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την δεκάτην εβδόμην ημέραν του μηνός, ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της μεγάλης αβύσσου, και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν.» «Και εκλείσθησαν οι πηγαί της αβύσσου, και οι καταρράκται του ουρανού, και εκρατήθη ο υετός από των ουρανών.»

Στη Γένεσι 7:11 οι φράσεις «μεγάλη άβυσσος» και «καταρράκται των ουρανών» χρησιμοποιούνται και οι δύο για να σημάνουν τον μεγάλο υδάτινο θόλο, που περιέβαλλε τη γη σε κατάστασι αιωρήσεως και που περιγράφεται στη Γένεσι 1:6, 7 ως ‘τα ύδατα τα επάνωθεν του στερεώματος.’ Όταν λέγη ότι εσχίσθησαν οι πηγές και ηνοίχθησαν οι καταρράκται, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έκαμε τις δυνάμεις που συγκρατούσαν τον μεγάλο υδάτινο θόλο σε κατάστασι αιωρήσεως να μη συγκρατηθούν κι έτσι επέτρεψε στα ύδατα να ξεχυθούν στη γη, όχι με παγγήινη έκχυσι αλλά σαν από καταρράκτες σε ωρισμένους αγωγούς, ιδιαίτερα στους πόλους, αλλά και με βροχόπτωσι επί σαράντα μέρες.

Αυτό δεν αναφέρεται στις υδροπηγές, που είναι κάτω από την επιφάνεια της γης, ότι δήθεν άνοιξαν και εξέσπασαν δια μέσου του φλοιού της γης για να δημιουργηθούν καταρράκται από κάτω. Οι εξηγηταί εκείνοι της Γραφής, που ερμηνεύουν τα λόγια της Γενέσεως 7:11 ως σημαίνοντα ανάβλυσιν ύδατος από τα έγκατα της γης, δεν αντιλαμβάνονται κατάλληλα το γεγονός ότι υπήρχε ένας υδάτινος θόλος, που αιωρείτο στο κενόν και παρήγε μια μεγάλη υδατάβυσσο, όπως παρατηρείται και από ό,τι λέγει η Γένεσις 1:6, 7 σχετικά με τον διαχωρισμό των υδάτων κάτω από την ατμοσφαιρική έκτασι από τα υπερκείμενα ύδατα. Πρέπει λοιπόν να συμπεράνωμε ότι στη Γένεσι 7:11 και 8:2, χρησιμοποιείται παράλληλη σύνταξις.

Ακριβώς, όπως η αρχή του Κατακλυσμού χαρακτηρίζεται ως διάρρηξις των πηγών της αβύσσου και άνοιγμα των καταρρακτών των ουρανών, στη Γένεσι 7:11, έτσι και το τέλος του κατακλυσμού, που μνημονεύεται στη Γένεσι 8:2, χαρακτηρίζεται ως κλείσιμο των πηγών της αβύσσου και των καταρρακτών του ουρανού. Με άλλα λόγια, τα περιεχόμενα του υδατίνου θόλου είχαν εξαντληθή. Αυτό, βέβαια, δεν εσήμαινε ότι δεν θα επήρχετο πια βροχή επάνω στη γη. Μάλλον, καθόσον θα εσχηματίζοντο νέφη από την εξάτμισι ύδατος, η βροχή θα εξακολουθούσε ανάλογα να πέφτη. Αλλά δεν υπήρχε πια καμμιά μεγάλη δεξαμενή ύδατος, καμμιά άβυσσος ή εκτεταμένος θόλος υδρατμών σε κατάστασι αιωρήσεως υπεράνω της γης.

● Η περιστερά, που κατήλθε στον Ιησού τη στιγμή του βαπτίσματός του, ήταν μια εμφάνισις λόγω υλοποιήσεως ή μήπως ήταν απλώς μια οφθαλμαπάτη ή μια γαλήνη που επικρατούσε στην περιοχή; Και γιατί εξελέγη περιστερά, αφού χρησιμοποιείται στις ειδωλολατρικές θρησκείες;​—Φ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Στον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού ένα υλοποιημένο πτηνό, μια περιστερά, κατέβη πράγματι απ’ τον ουρανό κι επεκάθησε, στον Ιησού. Το ότι κάτι υλικό παρετηρήθη είναι καταφανές από τα λόγια του Ιωάννου του Βαπτιστού, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 1:32-34: «Είδον το πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού, και έμεινεν επ’ αυτόν. Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν· αλλ’ ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι, εκείνος μοι είπεν, Εις όντινα ίδης το πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν πνεύματι αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού».

Ο σκοπός αυτής της καθόδου της υλοποιηθείσης περιστεράς ήταν να πείση τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικά ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, και τούτο με την αίσθησι της οράσεως. Έπρεπε, λοιπόν, να είναι στα μάτια του τόσο πραγματικό, όσο ήσαν πραγματικά και στην αίσθησι της ακοής του, στ’ αυτιά του, τα λόγια, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»​—Ματθ. 3:17.

Αυτή η εμφάνισις του αγίου πνεύματος ως περιστεράς φέρνει στη διάνοια την εκδήλωσι του αγίου πνεύματος στην Πεντηκοστή, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 2:1-4. Τότε προσέλαβε τη μορφή «πυρίνων γλωσσών», που κατέστησαν ορατές κι επεκάθησαν στον καθένα από τους 120 παρόντας σ’ εκείνο το υπερώον της Ιερουσαλήμ. Φυσικά, δεν επρόκειτο για φλόγες που έκαιαν, αλλά για ‘γλώσσες ως πυρός’ [ως εάν ήσαν από πυρ, ΜΝΚ], διότι αλλιώς θα έκαιαν εκείνους στους οποίους επεκάθησαν. Ωστόσο, ήσαν κάτι αληθινά ορατό· ακριβώς όπως ήσαν οι φλόγες που είδε ο Μωυσής στη βάτο, όταν ο Ιεχωβά Θεός τον εκάλεσε και του έδωσε εντολή ν’ απελευθερώση τον λαόν του από τη δουλεία.​—Έξοδ. 3:2.

Όσον αφορά την εκλογή περιστεράς ως συμβόλου, αυτό είναι σύμφωνο με τη χρήσι περιστεράς στις Γραφές. Περιστερά ήταν εκείνη που είχε εξαποστείλει ο Νώε και που επέστρεψε με κλάδον ελαίας, δείχνοντας ότι τα ύδατα του κατακλυσμού τελικά «έπαυσαν . . . από της γης.» (Γέν. 8:8-12) Και οι ερασταί του «Άσματος Ασμάτων» εχαρακτήριζαν ο ένας τον άλλον ως περιστερές. (Άσμ. Ασμ. 2:14· 5:12) Κατόπιν πάλιν ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του να είναι «απλοί [ακέραιοι, Κείμενον] ως αι περιστεραί.»​—Ματθ. 10:16.

Γνωρίζομε ότι η Βαβυλών, τόσο η αρχαία όσο και η σύγχρονη, παρεποίησε τις αλήθειες του λόγου του Θεού και την πολιτεία του με τους πιστούς του δούλους. Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας εκπλήσση πολύ το ότι η Βαβυλών παρεποίησε και την περιστεράν, επίσης, ως θρησκευτικό σύμβολον, βασίζοντας, αναμφιβόλως, αυτό στη χρησιμοποίησι περιστεράς από τον Νώε μετά τον κατακλυσμό.

● Πώς πρέπει να νοήσωμε το μέρος του Μιχαία 4:3 που λέγει: «Και θέλει κρίνει αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν»;​—Λ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτό το μέρος της προφητείας του Μιχαία πρέπει να νοηθή σύμφωνα με τα συμφραζόμενα. Στον Μιχαία 4:2 (ΜΝΚ) αναγινώσκομε ότι «έθνη πολλά» θέλουσιν ειπεί: «Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, και εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Τα πολλά αυτά έθνη και οι λαοί δεν έχουν σχέσι με αυτά τα πολιτικά έθνη και τις κυβερνήσεις των. Μάλλον, αυτά τα πολλά έθνη και οι λαοί είναι οι πιστοί απ’ όλα τα πολιτικά έθνη που έρχονται στο όρος του Ιεχωβά ατομικώς λαμβανόμενοι, όπως ρητώς αναγράφεται και στην Αποκάλυψι 7:9.

Συνεπώς, το τρίτο εδάφιο του τετάρτου κεφαλαίου του Μιχαία, που λέγει ότι ο Ιεχωβά θέλει κρίνει αναμέσον «λαών πολλών» και θέλει ελέγξει «έθνη ισχυρά, έως εις μακράν», δεν αναφέρεται σε παρέμβασι του Ιεχωβά στις υποθέσεις των πολιτικών εθνών. Μάλλον, πρέπει ν’ αναφέρεται στην κρίσι και στον έλεγχό του με πνευματική έννοια για τους πιστούς εκείνους, που εξήλθαν από τα πολιτικά έθνη και έλαβαν τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Ιεχωβά.

Αυτοί συμμορφώνονται με τις κρίσεις αυτές κάνοντας ό,τι λέγει το υπόλοιπον του τρίτου εδαφίου: «Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον».

Οι αληθινοί Χριστιανοί το πράττουν αυτό συμφωνά με το Ψήφισμα, που εξέδωκαν στη Συνέλευσί των 1958 «Το Θείον Θέλημα», το οποίον λέγει εν μέρει: «Για να μεταχειρισθούμε μεταφορική έκφρασι, ημείς εσφυρηλατήσαμε τας μαχαίρας μας δια υνία και τας λόγχας μας δια δρέπανα, και, μολονότι είμεθα από πολλές εθνικότητες, δεν θα υψώσωμε μάχαιραν εναντίον αλλήλων, διότι είμεθα Χριστιανοί αδελφοί και μέλη της μιας οικογενείας του Θεού, ούτε θα μάθωμε πια να μαχώμεθα εναντίον αλλήλων, αλλά θα περιπατούμε στας οδούς του Θεού με ειρήνη ενότητα και αδελφική αγάπη».

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

1 Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι μεταξύ εθνών . . . ως λέων μεταξύ κτηνών του δρυμού.​—Μιχ. 5:8. Σ 1/5/62 29α

2 Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.​—Ματθ. 25:40. Σ 1/5/62 23, 24

3 Ανδρίζεσθε και θαρρείτε, μη φοβείσθε, μηδέ δειλιάτε από προσώπου αυτών· διότι Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο πορευόμενος μετά σου· δεν θέλει σε αφήσει, ουδέ θέλει σε εγκαταλείψει.​—Δευτ. 31:6, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 13, 17

4 Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.​—Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 3, 4

5 Μη μεριμνήσητε . . . περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής.​—Ματθ. 6:34. Σ 15/10/62 13, 14α

6 Ο ανήρ σου είναι ο Ποιητής σου· το όνομα αυτού είναι, ο Ιεχωβά των δυνάμεων.​—Ησ. 54:5, ΜΝΚ. Σ 1/11/62 7

7 Ο λαός του Ιεχωβά κατέβη μετ’ εμού εναντίον των δυνατών. Και οι άρχοντες του Ισσάχαρ μετά της Δεβόρρας, και ως ο Ισσάχαρ, ούτως ήτο και ο Βαράκ.​—Κριτ. 5:13, 15, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 27, 28

8 Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι . . . ως σκύμνος μεταξύ ποιμνίων προβάτων.​—Μιχ. 5:8. Σ 1/5/62 31α

9 Καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.​—Πράξ. 15:14. Σ 15/4/62 27-30

10 Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά.​—Ιάκ. 5:10, ΜΝΚ. Σ 1/7/62 15

11 Έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.​—1 Πέτρ. 3:15. Σ 15/5/62 25, 27α

12 Όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.​—Ρωμ. 2:6. Σ 15/11/62 8, 9

13 Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.​—Κολ. 3:21. Σ 15/7/62 12, 13α

14 Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ. Σ 1/6/62 8, 9α

15 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωυσής ο θεράπων μου· μη εκκλίνης απ’ αυτού δεξιά ή αριστερά, δια να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης.​—Ιησ. Ναυή 1:7. Σ 1/2/62 21, 22

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο καθένας, που έχει γνώσιν του λόγου του Θεού, έχει την ευθύνη του να συμμερίζεται το άγγελμα της αληθείας και με άλλους ανθρώπους καλής θελήσεως. Αυτό αποτελεί ένα ευχάριστο και πολύ ευλογητό καθήκον για όλους τους διακόνους του ευαγγελίου. Τον Φεβρουάριο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θ’ ανταποκριθούν στην ευθύνη τους αυτή, με το να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους την ευκαιρία μιας ετησίας συνδρομής στο περιοδικό Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια προς δρχ. 30.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ;

Γιατί να βρίσκεσθε σε αμφιβολία σχετικά με το μέλλον; Γιατί να εξακολουθήτε ν’ ανησυχήτε για την έκβασι της παρούσης παγκοσμίου κρίσεως; Μπορείτε να έχετε απόλυτη βεβαιότητα ασφαλείας στις ημέρες που είναι μπροστά μας, με το να γνωρίσετε κατόπιν προσωπικής μελέτης την πρόθεσι του Θεού να φέρη ειρήνη στην εποχή μας. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε. Διαβάζετε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά. Η συνδρομή και στα δύο για ένα έτος είναι δρχ. 60. Στείλτε σήμερα και θα λάβετε και έξη βιβλιάρια.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάσταση στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

17 Μαρτίου: Πόσο Ισχυρή Είναι η Πίστις Σας; §1-22. Σελ. 71.

24 Μαρτίου: Πόσο Ισχυρή Είναι η Πίστις Σας; §23 -47. Σελ. 77.

31 Μαρτίου: «Αγωνίζου τον Καλόν Αγώνα της Πίστεως». Σελ. 84.

Γιατί Ένας Φοβισμένος Κόσμος;

ΕΙΝΑΙ φοβισμένος αυτός ο κόσμος! Οι άνθρωποι φοβούνται τα εγκληματικά στοιχεία, από τις ομάδες των νεαρών ως τα ισχυρά εγκληματικά συνδικάτα του υποκόσμου, όπως είναι η Μαφία· φοβούνται τον καρκίνο και τ’ αλλά δεινά· φοβούνται την οικονομική κρίσι και την ανεργία, την απώλεια προσφιλών των, τον υπερπληθυσμό, την ατομική ραδιόκονι και τον πυρηνικό πόλεμο.

Ιδιαίτερα οι αρχηγοί των διαφόρων εθνών φοβούνται ο ένας τον άλλον, φοβούνται μήπως υπάρξη κι άλλος παγκόσμιος πόλεμος. Κατάφωρη απόδειξις του φόβου αυτού εδόθη προσφάτως από τα Ηνωμένα Έθνη με το δελτίο Ο Αφοπλισμός και οι Οικονομικές και Κοινωνικές Του Συνέπειες. Κατεδείκνυε ότι τα έθνη του κόσμου δαπανούν τώρα σ’ εξοπλισμούς 120.000 εκατομμύρια δολλάρια ετησίως, που αντιπροσωπεύουν μια δαπάνη μεταξύ 8 και 9 τοις εκατό της όλης παγκοσμίου αποδόσεως σε αγαθά και υπηρεσίες, δηλαδή δύο τρίτα του όλου εθνικού εισοδήματος όλων των υπαναπτύκτων χωρών. Επιπρόσθετα, ο αριθμός ανδρών στις ένοπλες υπηρεσίες όλου του κόσμου είναι 20.000.000, ο δε αριθμός των απασχολουμένων στην παραγωγή στρατιωτικών ειδών είναι 30.000.000, δηλαδή συνολικά 50.000.000 άνθρωποι αποσπώνται από ειρηνικές απασχολήσεις ένεκα φόβου.

Γιατί όλες αυτές οι καταστάσεις που εμπνέουν φόβο; Λόγω της ελλείψεως αγάπης κι εμπιστοσύνης μεταξύ των εθνών και των λαών, λόγω των αντιμαχομένων ιδεολογιών, λόγω της ανθρωπίνης ιδιοτελείας, αδυναμίας και ατελείας. Και, ιδιαίτερα, λόγω της επιρροής του Σατανά ή Διαβόλου, του οποίου μεγάλη είναι η λύσσα, διότι γνωρίζει ότι λίγον καιρό έχει. (Αποκάλ. 12:12) Γι’ αυτό εκπληρώνονται και οι λόγοι του Ιησού: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην».​—Λουκ. 21:25, 26.

Αλλά δεν καταλαμβάνονται όλοι απ’ αυτούς τους φόβους. Εκείνοι, που δεν κατανοούν τον λόγο της παγκοσμίου στενοχωρίας, εκείνοι που είναι «εν απορία», που δεν βλέπουν λύσι των προβλημάτων, είναι εκείνοι που αποψυχούν από φόβο. Άλλοι, όμως, που επεδόθησαν στη μελέτη του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, και που πιστεύουν σ’ αυτόν, μολονότι ζουν μέσα στον ίδιο κόσμο, δεν είναι γεμάτοι απ’ αυτόν τον φόβο. Στις σελίδες της Αγίας Γραφής βρήκαν τις αλήθειες, που καθιστούν δυνατό ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής μ’ επιτυχία και ν’ αποβλέπουν στο μέλλον μ’ εμπιστοσύνη.

Η Αλήθεια Ανατρέπει την Πλάνη

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 αναφέρει από τη Δανία τα εξής: Μερικές φορές ένα άτομο δεν μπορεί να μάθη αρκετά γρήγορα. Μια αδελφή επεσκέφθη έναν, ο οποίος εδήλωσε ότι ήταν πεπεισμένος εξελικτής και ότι έγινε τέτοιος ύστερ’ από πολλών ετών λεπτομερειακή μελέτη. Ωστόσο συνομίλησε λίγο μαζί της κι εδέχθη το βιβλιάριο Η Εξέλιξις Εναντίον του Νέου Κόσμου. Παρετήρησε το κάλυμμα με μια φαιδρή ανοχή, κι ερώτησε επιεικώς, «Είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό βιβλιάριο ν’ ανατρέψη τ’ αποτελέσματα πολυετούς επιστημονικής ερεύνης;» Η ευαγγελιζομένη εκλήθη να επανέλθη την επόμενη εβδομάδα και να φέρη και τον σύζυγο της. Καθώς τους υπεδέχετο στο σπίτι του την επόμενη εβδομάδα, ανεφώνησε, «Έχω καταπέσει σε συντρίμμια! Όλα όσα έχω οικοδομήσει με τόση φιλοπονία κατέρρευσαν γύρω μου. Η λογική αυτή επιχειρηματολογία του μικρού αυτού βιβλιαρίου με έπεισε ότι πλανώμαι. Τώρα πρέπει να με βοηθήσετε να οικοδομήσω κάτι νέο και, όπως ελπίζω, πιο διαρκές.» Αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη βγη έξω να ιδή πού ευρίσκετο η Αίθουσα Βασιλείας και στη διάρκεια της εβδομάδος εκείνης έσπευδε από την εργασία του στο σπίτι του κι έμενε εκεί κάθε βράδυ από φόβο μήπως έλθουν οι Μάρτυρες και δεν τον βρουν στο σπίτι. Την επόμενη εβδομάδα παρηκολούθησε μια συνέλευσι περιοχής στην πόλι της κατοικίας του και κατόπιν άρχισε μια τακτική Γραφική μελέτη. Στη διάρκεια των επομένων δύο εβδομάδων ανέγνωσε δύο μεγάλα βιβλία και μερικά βιβλιάρια, τώρα δε παρακολουθεί τακτικά συναθροίσεις εκκλησίας.

Η Βασισμένη στη Βίβλο Κοινωνία των Μαρτύρων της Βασιλείας

Η ΙΔΡΥΣΙΣ της βασιλείας του Θεού είναι είδησις μεγίστης σπουδαιότητος σε όλους τους λαούς και τις εθνικές ομάδες. (Δαν. 7:14) Όχι μόνο η επιβίωσις, αλλά κι η αιώνια ζωή των εξαρτάται από την έλευσί των σε ειρηνική σχέσι με τον Βασιλέα και τη βασιλεία του Θεού πριν ξεσπάση ο μεγάλος πόλεμος του Αρμαγεδδώνος. (Ψαλμ. 2:1-12· Αποκάλ. 16:14, 16) Ο Ιεχωβά Θεός, για να καταστήση αυτή τη σπουδαία πληροφορία γνωστή σε όλο τον κόσμο ήγειρε μια κοινωνία μαρτύρων της Βασιλείας, οι οποίοι δρουν σε 187 χώρες. Τους γνωρίζετε ως «μάρτυρας του Ιεχωβά».

Πραγματικά, μπορεί να είσθε ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδων άτομα καλής θελήσεως που υποδέχονται τους μάρτυρας του Ιεχωβά στα σπίτια των κάθε εβδομάδα για μια ενδιαφέρουσα Γραφική μελέτη. Ίσως να διερωτηθήκατε: Ποιος εξουσιοδότησε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να κάνουν αυτό το έργον; Πώς αυτοί απέκτησαν τις Γραφικές των γνώσεις; Τι είδους είναι η οργάνωσίς των;

Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι ουσιώδεις σ’ εσάς λόγω της εντολής που εκτίθεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή προς Εβραίους 10:23-25: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν».

Το να υπακούσωμε σ’ αυτή τη θεία εντολή δεν σημαίνει να συνταυτισθούμε απλώς με μια εκκλησία που να μας ταιριάζη. Ο απόστολος ζητεί συνταύτισι με αληθείς Χριστιανούς που βλέπουν την ημέρα του Ιεχωβά να πλησιάζη και οι οποίοι τακτικά και με ζήλο κάνουν δημοσία ομολογία της πίστεως των. Προτρέπει σε συναναστροφή με τους Χριστιανούς εκείνους, των οποίων οι συναθροίσεις αυξάνουν την αγάπη σας στον Θεό και στον πλησίον, κάνοντας σας να πράττετε καλά έργα. Γι’ αυτό και παρέχεται η επόμενη πληροφορία. Ζωή περιλαμβάνεται στην εκ μέρους σας αναγνώρισι της βασισμένης στην Αγία Γραφή κοινωνίας μαρτύρων της Βασιλείας και στη συνταύτισί μας με αυτή, ‘μη αφίνοντες το να συνέρχεσθε ομού’.

ΓΙΑΤΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»;

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν τον Ιησού Χριστό, όχι κανένα άνθρωπο ή ανθρωποποίητη οργάνωσι, και για τον λόγον αυτόν δεν καλούν την οργάνωσί των με όνομα ανθρώπου. Όπως και του Ιησού, το κύριο έργον των είναι ‘να μαρτυρήσουν εις την αλήθειαν’. (Ιωάν. 18:37) Ο λόγος του Θεού είναι αλήθεια, και γι’ αυτό η μαρτυρία των είναι υπέρ του Θεού, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ιωάν. 17:17· Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ) Εκείνους, που ομιλούν πιστά υπέρ αυτού, ο Ιεχωβά τούς καλεί μάρτυράς του: «‘Σεις είσθε μάρτυρες μου’, λέγει ο Ιεχωβά, ‘και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα’.» (Ησ. 43:10, ΜΝΚ) Οι πρώτοι μάρτυρες του Ιεχωβά έφεραν αίνο στ’ όνομά του με διάφορες πράξεις πίστεως. (Εβρ. 11:4-12:2) Οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρουν πιστά τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού «εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Κατάλληλα, ο Θεός των και το σπουδαίο του έργον χαρακτηρίζονται με το Γραφικό όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΑΡΤΥΣ ΕΝΑΣ ΔΙΑΚΟΝΟΣ;

Ναι, με την αληθινή Γραφική σημασία της λέξεως. Διάκονος του Θεού είναι ένας δημόσιος υπηρέτης (Ελληνικά διάκονος σημαίνει «δια της κόνεως») του Ιεχωβά Θεού, ένας που ακολουθεί τα ίχνη του Ιησού, κι εξέρχεται δημοσία, διανύοντας και σκονισμένους δρόμους, για να κηρύξη τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Είναι επείγον το έργον αυτό, όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος, όταν είπε: «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού, και του Κυρίου Ιησού Χριστού, . . . κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» (2 Τιμ. 4:1, 2) Κάθε αληθής Χριστιανός με χαρά αποδίδει αυτή τη διακονική υπηρεσία ως τακτικό μέρος της λατρείας του που οδηγεί σε σωτηρία. Όπως λέγει η επιστολή προς Ρωμαίους 10:10: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Η εξουσιοδότησις για διακονία έρχεται στους αφιερωμένους άνδρες, γυναίκες και νέους από την υψίστη Πηγή, τον Θεό τον ίδιο, «Αινείτε τον Ιεχωβά εκ της γης, . . . νέοι τε και παρθένοι, γέροντες μετά νεωτέρων· ας αινώσι το όνομα του Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 148:7, 12, 13, ΜΝΚ) Όποιος θέλει να έχη την επιδοκιμασία του Θεού ανταποκρίνεται σ’ αυτή την εντολή, έχοντας υπ’ όψι τα λόγια του Ιακώβου: «Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος, και ουχί εκ πίστεως μόνον; Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:24, 26· Αποκάλ. 22:17) Αν ασπάζεσθε τις διδασκαλίες της Αγ. Γραφής και ζήτε την πίστι σας, θα είσθε επίσης διάκονος του Θεού.

ΠΟΙΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΕΙ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;

Η μόνη έγκυρη χειροτονία στη Χριστιανική διακονία προέρχεται από τον Θεό. (2 Κορ. 3:5, 6· Ησ. 61:1, 2) Εκείνοι, που είναι χειροτονημένοι από μια οργάνωσι ανθρώπων, είναι διάκονοι της οργανώσεως αυτής, αλλ’ εκείνοι που είναι χειροτονημένοι από τον Θεό είναι διάκονοι αυτού. Στην Αγ. Γραφή ο Θεός εκθέτει τις απαιτήσεις για κείνους που γίνονται διάκονοί του. Πρέπει να μελετούν τον λόγο του για να μάθουν το θέλημά του και κατόπιν να εναρμονίσουν τη ζωή τους με αυτό. Αν ένας το κάνη αυτό, ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν να κάμη μια προσωπική αφιέρωσι να πράττη το θέλημά Του. (Ρωμ. 12:1) Αυτή η αφιέρωσις, αυτή η ευχή για την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού, γίνεται με ιδιαίτερη προσευχή κάθε ατόμου στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Χριστού. Κατόπιν, για συμβολισμό της αφιερώσεως αυτής, πρέπει να γίνη βάπτισμα στο νερό όπως έκαμε κι ο Ιησούς. (Ματθ. 3:13-17) Ο τοιούτος τώρα γίνεται χειροτονημένος διάκονος του Θεού.

Ο αφιερωμένος δεν αυτοχειροτονήθηκε με την ευχή να υπηρετήση τον Θεό, ούτε εκείνος που τον εβάπτισε τον εχειροτόνησε. Η θεία εντολή σε όλους εκείνους, που αφιερώθηκαν να πράξουν το θέλημά Του, είναι εκείνη που συνιστά τη χειροτονία των ατόμων αυτών ως διακόνων του, και Αυτός τους υποστηρίζει με το άγιον πνεύμα Του. Όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες και κατάλληλοι νέοι μπορούν να λάβουν αυτή τη Γραφική χειροτονία. (Ψαλμ. 68:11· Πράξ. 2:17, 18· Ρωμ. 16:1· Εκκλησ. 12:1) Ενώ η Θεία εντολή για την κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας είναι γραμμένη στην Αγία Γραφή για να τη διαβάζουν όλοι, αποτελεί χειροτονία μόνον εκείνων οι οποίοι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του. Μπορεί να παραβληθή με την επίδοσι διπλώματος σ’ έναν απόφοιτο σχολής. Μολονότι η διατύπωσις των διπλωμάτων είναι βασικά η ίδια, και μπορεί ο καθένας να τα διαβάση, αυτά που λέγουν δεν εφαρμόζονται στον καθένα. Το όνομα ενός ανήκει σ’ ένα τέτοιο δίπλωμα μόνον όταν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις. Επίσης, μετά από μελέτη, αφιέρωσι και βάπτισμα, η εντολή του Θεού που αναγράφεται στην Αγ. Γραφή αποτελεί τη χειροτονία ενός ατόμου. Φυσικά, η σχολική εκπαίδευσις και τα γραπτά πιστοποιητικά χειροτονίας δεν είναι απαιτήσεις για Γραφική χειροτονία. (Ιωάν. 7:15· Πράξ. 4:13· Γαλ. 1:11, 12, 15-17) Μάλλον, διάκονοι χειροτονημένοι από τον Ιεχωβά και υποστηριγμένοι από το άγιο πνεύμα του αποτελούν ζωντανές συστατικές επιστολές. (2 Κορ. 3:1-3) Κάθε ειλικρινής σπουδαστής του Θείου λόγου θα κατανοήση ότι ο πραγματικός σκοπός της μελέτης της Γραφής είναι το να καταστή ικανός γι’ αυτή τη χειροτονία που σημαίνει ζωή για τους άλλους καθώς και για τον ίδιο. (2 Τιμ. 3:16, 17· 1 Τιμ. 4:16) Βέβαια, οι σπουδασταί που συνεταυτίσθησαν προσφάτως με την κοινωνία των μαρτύρων της Βασιλείας μετέχουν στην επίδοσι της δημοσίας μαρτυρίας, αλλά γίνονται χειροτονημένοι διάκονοι μόνον όταν κάμουν αφιέρωσι και βαπτισθούν υπακούοντας στο θέλημα του Θεού. (Ματθ. 28:19, 20) Γι’ αυτόν τον σκοπό μελετούν επιμελώς.

ΓΙΑΤΙ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ;

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρουν τ’ αγαθά νέα στα σπίτια των ανθρώπων διότι αυτό είναι το παράδειγμα που ετέθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους του. Το εδάφιο Λουκάς 8:1 λέγει για τον Ιησού: «Διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού· και οι δώδεκα ήσαν μετ’ αυτού.» Σχετικά με τους αποστόλους, το εδάφιο Πράξεις 5:42 λέγει: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» Στην Έφεσο ο Παύλος εδίδασκε τους Χριστιανούς πώς να κηρύττουν «δημοσία και κατ’ οίκους». (Πράξ. 20:20) Οι πρώτοι Χριστιανοί έκαναν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα, και αυτό επίσης κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Βέβαια, τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, όπως είναι το ραδιόφωνο και ο τύπος, χρησιμοποιούνται εκτενώς, βασικά όμως το έργον των γίνεται με τη μετάβασι από σπίτι σε σπίτι με τον τρόπο των πρώτων Χριστιανών. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να καταστή βέβαιον ότι κανείς ο οποίος πεινά και διψά για δικαιοσύνη δεν παραβλέπεται. (Ματθ. 5:6) Η αγάπη υποκινεί τους Χριστιανούς να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι.

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;

Όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, έτσι και οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά συνέρχονται για Γραφική συμμελέτη και για να καταρτισθούν στο να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας. Ο Ιησούς είπε: «Όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Ματθ. 18:20) Αυτό γίνεται είτε συνέρχονται οι ακόλουθοί του σε ιδιωτικά σπίτια είτε σε σεμνές αίθουσες που καλούνται «Αίθουσες Βασιλείας». (Ρωμ. 16:5· Πράξ. 20:8) Η εκκλησία προγραμματίζει πέντε ώρες συναθροίσεων κάθε εβδομάδα, ως εξής:

Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Στην αρχή της εβδομάδος οι μάρτυρες του Ιεχωβά και τα άτομα που εμελετούσαν τη Γραφή μαζί τους πηγαίνουν στο πλησιέστερο σπίτι που έχει ορισθή από την εκκλησία για μια ωριαία ομαδική συμμελέτη, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή κι ένα βιβλίο μελέτης που προμηθεύει η Εταιρία Σκοπιά. Εκεί μπορείτε να γνωρισθήτε με τους πλησιεστέρους γείτονές σας, οι οποίοι ενδιαφέρονται να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά και να ζήσουν στον δίκαιο νέο κόσμο του. (Μαλαχ. 3:16-18· 2 Πέτρ. 3:13) Ο μικρός όγκος της ομάδος σάς καθιστά ικανούς να μιλάτε ελεύθερα και να συνηθίσετε να εκδηλώνετε την πίστι σας ενώπιον άλλων. (Εβρ. 13:15) Ταυτοχρόνως η γνώσις σας οξύνεται με τα σχόλια των άλλων παρόντων.​—Παροιμ. 27:17.

Το σπίτι, όπου γίνεται αυτή η συμμελέτη βιβλίου, είναι γνωστό ως Κέντρον Υπηρεσίας, διότι οι συνταυτισμένοι συναντώνται εκεί σε κατάλληλες ώρες για να βγουν να πάνε σε γειτονικά μέρη και να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Γίνονται διευθετήσεις για τους σπουδαστάς και τους νεοβαπτισμένους Μάρτυρας να λαμβάνουν βοήθεια κι εκπαίδευσι από έναν ώριμο Μάρτυρα όσον καιρό έχουν ανάγκη αυτής. Μαθαίνουν πώς να δίνουν μια αποτελεσματική μαρτυρία, πώς να τηρούν στοιχεία των ενδιαφερομένων καθώς και τον καλύτερο τρόπο παρακολουθήσεώς των ως τότε που ο σπόρος θ’ αρχίση να καρποφορή.​—1 Κορ. 3:6.

Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Πριν από δεκαεννέα αιώνες οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιεφέροντο πάρα πολύ να βελτιώσουν την ικανότητά των να κηρύττουν. Γι’ αυτό έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο: «Γίνου τύπος των πιστών εις λόγον, . . . Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν. Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.» (1 Τιμ. 4:12, 13, 15· 2 Τιμ. 2:15) Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ενδιαφέρονται επίσης για τη συνεχή των βελτίωσι, εγγράφονται στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, που λειτουργεί μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας ένα βράδυ κάθε εβδομάδα. Πρόκειται για μια συνεχή εκπαιδευτική σχολή για άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Οι σπουδασταί δίνουν βραχείες ομιλίες στην ομάδα και ασκούνται σε ομιλίες που προορίζονται για άτομα, και κάνουν επίσης ανάγνωσι της Γραφής. Υπάρχουν ειδικά βιβλία μελέτης, δελτία συμβουλών για ομιλία κι ένας ικανός σύμβουλος που δίνει υποβοηθητικές υποδείξεις για βελτίωσι. Στη διάρκεια της εκπαιδεύσεως αυτής αναγινώσκεται η Γραφή σ’ όλο το διάστημα αυτό και καλύπτεται μέγας αριθμός διδασκαλιών και θεμάτων. Ως αποτέλεσμα της εξαίρετης αυτής εκπαιδεύσεως οι άνδρες είναι ικανοί να δώσουν πληροφορητικές Γραφικές διαλέξεις, οι δε γυναίκες και τα παιδιά είναι ικανά να δίνουν πιο αποτελεσματικές ομιλίες «κατ’ οίκους». Όσοι παρακολουθούν συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας και θέλουν ν’ απολαύσουν την ικανοποίησι της ποιοτικής βελτιώσεως του αίνου των στον Θεό μπορούν να εγγραφούν για τη δωρεάν εκπαίδευσι που παρέχεται στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας.

Συνάθροισις Υπηρεσίας. Γενικά το ίδιο βράδυ, που διεξάγεται το μάθημα της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, η εκκλησία έχει μια εβδομαδιαία Συνάθροισι Υπηρεσίας κατά το πρότυπο των συναθροίσεων που εγίνοντο από τον Ιησούν και τους αποστόλους για τη διδασκαλία των. (Λουκ. 10:2-16· Πράξ. 4:23-31· 1 Κορ. 14:26) Κατά το παράδειγμα που εδόθη από τον Ιησούν, παρέχεται συμβουλή για τις κατάλληλες μεθόδους κηρύγματος. Η Συνάθροισις Υπηρεσίας βασίζεται σε οδηγίες που δίδονται σ’ ένα μηνιαίο φυλλάδιο που φέρει τον τίτλο «Διακονία της Βασιλείας». Μια ποικιλία ομιλητών εξετάζουν και παρουσιάζουν νέες ομιλίες από θύρα σε θύρα, πώς ν’ αυξήσουν και να παρακολουθούν εκείνους που έλαβαν Γραφικά έντυπα, και πώς να διεξάγουν καλύτερα μια οικιακή Γραφική μελέτη. Με την παρακολούθησι των Συναθροίσεων Υπηρεσίας, τόσο οι πεπειραμένοι Μάρτυρες όσο και οι νέοι βελτιώνουν την ικανότητά των στην υπηρεσία του Θεού. Έτσι το κήρυγμα καθίσταται πιο ευάρεστο στον Θεό, αποδίδει καλύτερα αποτελέσματα και είναι πιο απολαυστικό.​—Παροιμ. 1:5· 11:14.

Δημόσια Ομιλία. Πλείστες εκκλησίες επωφελούνται από την πρωία της Κυριακής για κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Γι’ αυτό, ολόκληρη η εκκλησία συνήθως συγκεντρώνεται στην Αίθουσα Βασιλείας το απόγευμα ή το βράδυ της Κυριακής για την εβδομαδιαία δημοσία ομιλία και τη συμμελέτη Σκοπιάς. Στις συναθροίσεις εκκλησίας μπορείτε να λάβετε ελκυστικά προγράμματα και να τα χρησιμοποιήσετε για να προσκαλέσετε κι άλλους να παρακολουθήσουν τη δημοσία ομιλία, που είναι κατά το πρότυπο των Βιβλικών διαλέξεων, οι οποίες εδίδοντο στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους. (Ματθ. 5:1-7:29· 13:1-36· Πράξ. 5:42) Οι ομιληταί είναι επιτόπιοι ή επισκέπται Μάρτυρες, που έγιναν ικανοί με εκπαίδευσι, ωριμότητα και ζήλο στη διακονία. Κάθε χρόνο η Εταιρία Σκοπιά προμηθεύει θέματα νέων ομιλιών και έντυπα σχέδια που καθοδηγούν τους ομιλητάς στην επεξεργασία πληροφορητικών, ωριαίων Βιβλικών διαλέξεων. Για κάθε έτος εκτυπώνονται σχέδια ομιλίας σε είκοσι τέσσερα διάφορα θέματα. Κάθε διάλεξις σας βοηθεί ν’ αποκτήσετε καλύτερη κατανόησι ενός σπουδαίου Βιβλικού θέματος. Για να το κατορθώσουν αυτό, οι ομιληταί δαπανούν πολλές ώρες ερευνώντας, προετοιμάζοντας και επαναλέγοντας σε κάποιον άλλον την ύλη των, ώστε αυτή να συμβάλη στην εποικοδόμησι της εκκλησίας και των καλής θελήσεως ατόμων εκείνων, που συμμελετούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Η εκκλησία εκτιμά τις πολύτιμες προσπάθειες των ωρίμων αυτών ομιλητών, οι οποίοι «κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν». (1 Τιμ. 5:17) Η παρουσία σας στην ωριαία δημόσια ομιλία σάς φέρνει τα οφέλη της πολυώρου επιμελούς Βιβλικής μελέτης των​—μια πολύτιμη ευκαιρία που είναι δική σας «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής».​—Ησ. 55:1-3.

Μελέτη «Σκοπιάς». Η δημόσια ομιλία της Κυριακής ακολουθείται γενικά από την πιο σπουδαία εκκλησιαστική συνάθροισι, τη μελέτη Σκοπιάς. Πρόκειται για μια εξέτασι με ερωταπαντήσεις που μοιάζει με τη μελέτη βιβλίου εκκλησίας με τη διαφορά ότι η ύλη βρίσκεται στο περιοδικό Η Σκοπιά, η δε όλη εκκλησία συναθροίζεται στο ίδιο μέρος. Η εξέτασις αυτή διαφέρει από τη μελέτη βιβλίου κατά το ότι η ύλη μελέτης Σκοπιάς είναι συνήθως πιο προσωπική. Τα άρθρα της στρέφονται γύρω από την εφαρμογή των Βιβλικών προφητειών και των Χριστιανικών αρχών στην καθημερινή σας ζωή και προειδοποιούν να φυλαγώμεθα από τις παγίδες και την μη Χριστιανική διαγωγή. (Ρωμ. 12:2· 2 Κορ. 13:5) Μέσω των στηλών της Σκοπιάς έρχεται αυξημένο φως πάνω στον λόγον του Θεού καθόσον ο Ιεχωβά το καθιστά γνωστό. (Παροιμ. 4:18) Μερικά από τα πρόσφατα μαθήματα ετιτλοφορούντο: «Γιατί Πρέπει Να Βαπτισθούμε;» «Τέκνα, Υπακούετε στον Ιεχωβά;» «Χριστιανική Διαγωγή σ’ ένα Διηρεμένο Οίκο», «Να Είσθε Θαρραλέοι και Ισχυροί Μέσω Πίστεως», «Σεβασμός της Ιερότητος του Αίματος», «Αποφεύγετε τις Παγίδες», «Προσέχετε τις Συναναστροφές Σας στον Καιρό του Τέλους», «Εκδήλωσις Χριστιανικών Τρόπων», «Εκγύμνασις των Δυνάμεων Σας Αντιλήψεως», «Μακροθυμία και Υπομονή». Λόγω της ζωτικής φύσεως αυτών των θεμάτων, η μελέτη Σκοπιάς είναι μια πολύ σπουδαία συνάθροισις για όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά και τα άτομα καλής θελήσεως. Καθιστά ικανούς όλους να είναι κατάλληλα ενωμένοι με την ίδια γραμμή σκέψεως. (1 Κορ. 1:10) Να έρχεσθε προετοιμασμένοι να μετάσχετε και θα βρήτε αληθινά τα λόγια του εδαφίου Παροιμίαι 15:23: «Χαρά εις τον άνθρωπον δια την απόκρισιν του στόματος αυτού, και λόγος εν καιρώ, τόσον καλός είναι!»

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Η συγκέντρωσις μεγάλου αριθμού μελών του λαού του Ιεχωβά υπήρξε από πολύν καιρό ένα χαρακτηριστικό της αληθινής λατρείας. (Δευτ. 16:1-16· 31:10-13) Στη διάρκεια της Εορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ευλαβείς Ιουδαίοι από δεκαπέντε έθνη κι επαρχίες άκουσαν τους μαθητάς του Ιησού να δίνουν πλήρη μαρτυρία για το ευαγγέλιον περί του Χριστού. (Πράξ. 2) Σήμερα, οι συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά παρέχουν ευκαιρία για να δοθή μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού μ’ ένα τρόπο που προκαλεί εντύπωσι. Αυτό τούτο το γεγονός ότι τόσο πολλοί Χριστιανοί έχουν συγκεντρωθή, κάνει τους ανθρώπους να ρωτούν, όπως έκαναν και στην Πεντηκοστή. Έπειτα και η επίδρασις του αγίου πνεύματος του Θεού παρατηρείται στα συναθροισμένα πλήθη, που έρχονται από μακρινούς τόπους και διάφορες χώρες κι ωστόσο εκδηλώνουν Χριστιανική αγάπη και ενότητα, απηλλαγμένα από την προκατάληψι και τη διχοστασία του κόσμου. (Ψαλμ. 133:1) Επίσης, η αγάπη που υποκινεί αυτούς τους Μάρτυρας να διαθέτουν τον χρόνο και τον κόπο των για να υπηρετήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των με το να εργάζονται στα διάφορα τμήματα της συνελεύσεως είναι μια πηγή εκπλήξεως στον κόσμο, με αποτέλεσμα να δίδεται μια αποτελεσματική μαρτυρία. (Ιωάν. 13:34, 35) Δυο φορές το έτος οι εκκλησίες που συνδέονται σε μια «περιοχή» συνέρχονται για μια συνέλευσι περιοχής διαρκείας τριών ημερών. Εκτός από τις ειδικές ομιλίες κι επιδείξεις, παρέχεται μια ευκαιρία για κείνους που έκαμαν προσφάτως αφιέρωσι να τη συμβολίσουν με δημόσιο βάπτισμα. Κατά καιρούς πολλές περιοχές συνέρχονται για μια περιφερειακή συνέλευσι. Υπάρχουν, επίσης, εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις. Όλες αυτές οι Χριστιανικές συνελεύσεις παρέχουν καλή μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού καθώς και την ευκαιρία για τους διακόνους του Ιεχωβά να ‘παρηγορούν αλλήλους, και να οικοδομούν ο είς τον άλλον’.​—1 Θεσ. 5:11.

ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΝΤΑΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ;

Ναι, κάθε εκκλησία έχει ένα προεδρεύοντα διάκονο γνωστό ως υπηρέτη Εκκλησίας ή επίσκοπο. Αυτός δεν είναι ο «ηγέτης» των άλλων διακόνων, αλλ’ είναι διορισμένος από το άγιον πνεύμα να ποιμαίνη το ποίμνιον του Θεού και να δίνη το ορθό παράδειγμα. (Ματθ. 23:8-12· 1 Πέτρ. 5:2· Πράξ. 20:28) Το να είναι κανείς ενδεδειγμένος να γίνη υπηρέτης εκκλησίας δεν είναι ζήτημα αρχαιότητος. Μάλλον, η πνευματική ωριμότης ενός ως Χριστιανού είναι εκείνη που υπολογίζεται. Τα Γραφικά προσόντα για έναν επίσκοπο βρίσκονται στις επιστολές 1 Τιμόθεον 3:1-7 και Τίτον 1:5-9, Τα καθήκοντα του είναι να επιβλέπη ώστε όλοι, όσοι κατοικούν στον τομέα τον ανατεθειμένο στην εκκλησία, να λαμβάνουν τακτική και πλήρη μαρτυρία και όλοι μέσα στην εκκλησία να βοηθούνται να εκπληρώσουν την αφιέρωσί των με τρόπο ευπρόσδεκτο στον Θεό. Για να καταρτισθή ο επίσκοπος να το πράττη αυτό καλύτερα, λαμβάνει ειδική εκπαίδευσι στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία λειτουργεί γι’ αυτόν τον σκοπό, συνήθως στο τμήμα της Εταιρίας. Ο επίσκοπος πρέπει να μιμήται τον Ιησού, δείχνοντας αγάπη και φιλοξενία στα «πρόβατα» και στους ξένους που συνταυτίζονται με την εκκλησία. Κάτω από το βλέμμα του Βασιλέως Χριστού, κάθε επίσκοπος πρέπει ν’ αποδείξη ότι είναι «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά «μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:1, 2) Σ’ αυτή την ευθύνη ποιμάνσεως του ποιμνίου του Θεού ο επίσκοπος έχει έναν αριθμό βοηθών, οι οποίοι λέγονται διακονικοί υπηρέται.​—1 Τιμ. 3:8· Φιλιππησ. 1:1.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ

Για να είναι ένας διακονικός υπηρέτης πρέπει ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις που εκτίθενται στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:8-13. Όπως κι ο επίσκοπος, πρέπει κι αυτός να μιμήται τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού ποιμαίνοντας στοργικά τον λαό του Θεού. (Ησ. 40:11· Ιωάν. 10:11) Οι διακονικοί υπηρέται διορίζονται, όχι απλώς για να βοηθούν τον επίσκοπο, αλλά και να δίνουν προσωπική βοήθεια στην εκκλησία. (1 Κορ. 10:24) Ιδού ποια είναι τα καθήκοντα των:

Βοηθός Υπηρέτου Εκκλησίας. Ο ώριμος αυτός διάκονος έχει την επίβλεψι της εκκλησίας σε περίπτωσι απουσίας του επισκόπου. Το καθήκον του είναι να βοηθή στον συντονισμό της αποδόσεως βοηθείας σε όλους μέσω των διαφόρων κέντρων υπηρεσίας. Γνωρίζει ποιος χρειάζεται βοήθεια, διότι συγκεντρώνει τα δελτία που δίδονται από κάθε Μάρτυρα. Όπως και στους Βιβλικούς καιρούς, οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν ακριβή αρχεία της διακονίας των. (Ιεζ. 9:11· Πράξ. 2:41· 4:4) Κάθε διάκονος αναφέρει τις ώρες του που αφιέρωσε στο κήρυγμα, τα έντυπα που διέθεσε, τις επανεπισκέψεις του και τις Γραφικές μελέτες που διεξήγαγε. Αυτά καταγράφονται σε ατομικά δελτία Αρχείου Ευαγγελιζομένου, τα οποία όχι μόνον αποκαλύπτουν ποιος ευαγγελιζόμενος χρειάζεται βοήθεια, αλλά και καθιστούν ικανή την εκκλησία να συστήση ικανούς Μάρτυρας στην Εταιρία Σκοπιά για διορισμό σε ειδικά προνόμια υπηρεσίας. (1 Τιμ. 3:10· 5:22) Μια φορά τον μήνα η συγκεντρωμένη έκθεσις της εκκλησίας στέλλεται στο τμήμα της Εταιρίας. Τελικά όλες οι εκθέσεις του τμήματος στέλλονται στο παγκόσμιο κέντρον της Εταιρίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Ένα Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκτυπώνεται κατόπιν και περιέχει ενδιαφέρουσες πείρες κι ενθαρρυντικές εκθέσεις από την παγκόσμια κοινωνία των κηρύκων της Βασιλείας. Ο βοηθός υπηρέτου εκκλησίας στοργικά ενθαρρύνει όλους να μετέχουν τακτικά στη μαρτυρία που δίδεται τώρα.​—Ματθ. 24:14.

Υπηρέτης Γραφικών Μελετών. Επειδή όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διδάσκαλοι, κάνουν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες. (Δαν. 11:33· 12:3· Γαλ. 6:6) Βάσει των Εκθέσεων Γραφικών Μελετών που υποβάλλονται από κάθε διάκονο, ο υπηρέτης Γραφικών μελετών μπορεί να κάνη υποβοηθητικές υποδείξεις. Είναι πρόθυμος να υποβοηθήση τα μέλη της εκκλησίας ν’ αρχίσουν νέες Γραφικές μελέτες και να τις διεξάγουν με τον πιο επωφελή τρόπο. Με τις πιστές και υπομονητικές του προσπάθειες περισσότεροι άνθρωποι λαμβάνουν καλύτερη γνώσι του λόγου και του σκοπού του Θεού.

Υπηρέτης Βιβλίων. Έχετε παρατηρήσει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν έντυπες ομιλίες όταν διδάσκουν. Τα βιβλία και βιβλιάρια, που περιέχουν αυτές τις ομιλίες, παραγγέλλονται και τυγχάνουν φροντίδος από τον διακονικό υπηρέτη στο τμήμα βιβλίων της εκκλησίας. Τα νέα ενδιαφερόμενα άτομα, επίσης, είναι ευπρόσδεκτα να λάβουν βιβλία απ’ αυτόν για διανομή σε φίλους και γνωστούς.​—2 Τιμ. 4:13· Εκκλησ. 11:6.

Υπηρέτης Περιοδικών​—Τομέων. Η εκκλησία διαθέτει πολλά αντίτυπα κάθε τεύχους της Σκοπιάς και του Ξύπνα! στον τομέα της. Αυτά τα περιοδικά παραγγέλλονται και τυγχάνουν φροντίδος από τον υπηρέτη περιοδικών-τομέων. Πολλοί πρόσφατα συνταυτισμένοι με την εκκλησία βρίσκουν τη μαρτυρία με τα περιοδικά έναν εύκολο τρόπο για να κάμουν το πρώτο τους βήμα στο κήρυγμα από πόρτα σε πόρτα. Αυτός ο διακονικός υπηρέτης βοηθεί τους νέους και τους πεπειραμένους Μάρτυρας να παρουσιάζουν αυτές τις έντυπες ομιλίες αποτελεσματικά και να τις διαδίδουν όσο το δυνατόν ευρύτερα. Εφοδιάζει τον καθένα με οσηδήποτε ποσότητα περιοδικών επιθυμεί από κάθε τεύχος για προσωπική διανομή. Βέβαια, είτε περιοδικά χρησιμοποιούν, είτε βιβλία και βιβλιάρια, θα επήρχετο σύγχυσις αν τα σπίτια εκαλύπτοντο κατά ένα ακατάστατο τρόπο. Για να προλαμβάνεται αυτό, κάθε εκκλησία έχει αναλάβει έναν ωρισμένο τομέα από την Εταιρία. (Ματθ. 13:38· 2 Κορ. 10:13-16) Με την ανάθεσι μικρών μερών του τομέως αυτού σε διακόνους κατ’ άτομα, ο υπηρέτης περιοδικών-τομέων εξασφαλίζει μια εύτακτη κάλυψι όλων των σπιτιών που είναι μέσα στα όρια της εκκλησίας.​—1 Κορ. 14:33.

Υπηρέτης Λογαριασμών. Μολονότι δεν πληρώνονται μισθοί, ο επίσκοπος ή οι διακονικοί βοηθοί, διατηρώντας μια Αίθουσα Βασιλείας και παραγγέλλοντας έντυπα, κάνουν έξοδα. Αυτά αντιμετωπίζονται με προαιρετικές εισφορές. Δεν υπάρχουν δίσκοι εισφορών, δέκατα, φάκελλοι ή κατάλογοι εισφερόντων. (Ματθ. 6:1-4) Ο καθένας είναι ελεύθερος να ρίξη μια εισφορά στο κουτί των εισφορών, «ό,τι αν ευπορή». (2 Βασ. 12:9· 1 Κορ. 16:2) Ο υπηρέτης λογαριασμών λαμβάνει φροντίδα γι’ αυτά τα ποσά και έχει υπ’ όψι να χρησιμοποιούνται οι εισφορές για να προάγεται το έργον του κηρύγματος και τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Άλλοι Διορισμοί. Προηγουμένως εξετάσαμε τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, τη μελέτη Σκοπιάς και τη μελέτη βιβλίου. Ένας διάκονος ορίζεται από την Εταιρία Σκοπιά για να προΐσταται σε καθεμιά. Αυτοί είναι γνωστοί ως υπηρέτης σχολής, υπηρέτης μελέτης Σκοπιάς και οδηγός μελέτης βιβλίου. Όπως και με τους άλλους διακονικούς υπηρέτας, το κύριο μέλημά των είναι να βοηθούν στοργικά τον καθένα μέσα στην εκκλησία να λάβη πλήρη ωφέλεια από τις συναθροίσεις που διεξάγονται. (1 Θεσ. 2:8) Ενδιαφέρονται προσωπικά στο να δείχνουν στους νέους και στους άλλους που χρειάζονται υποβοήθησι πώς να μελετούν και να κάνουν τακτική πρόοδο ως δούλοι του Θεού.​—Φιλιππησ. 2:4.

Η Εταιρία, επίσης, διορίζει διακόνους σε μια ποικιλία προνομίων υπηρεσίας που είναι στη διάθεσι των αφιερωμένων διακόνων. Αυτοί είναι σκαπανείς διακοπών, τακτικοί και ειδικοί σκαπανείς διάκονοι, υπηρέται περιοχής, περιφερείας και ζώνης, ιεραπόστολοι και μέλη προσωπικού τμημάτων που ζουν ως οικογένειαι Μπέθελ. Οπουδήποτε κι αν υπηρετή κανείς στην οργάνωσι του Ιεχωβά, ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του πλησίον του καθώς και για τη δική του σωτηρία.​—Ματθ. 22:36-40.

ΚΑΘΑΡΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Κανείς δεν καλείται να βγη στο έργον της μαρτυρίας, αν διάγη μια ανήθικη ζωή, ή μεθά, ή είναι ανέντιμος στις συναλλαγές του. Πρέπει ν’ αλλάξη την πορεία της ζωής του, αν θέλη να υπηρετήση τον Θεό ευπρόσδεκτα και να εισέλθη στον νέο κόσμο του Θεού. (1 Κορ. 6:9-11) Όταν ένας καθαρισθή απ’ αυτές τις πράξεις, ο Ιεχωβά απαιτεί απ’ αυτόν να παραμείνη καθαρός. (2 Πέτρ. 2:20-22) Η εκκλησία, για να έχη το πνεύμα του Θεού και να ευημερή, πρέπει να παρακολουθή προσεκτικά ώστε να μη σημειωθή καμμιά αντιχριστιανική διαγωγή. Μια επιτροπή υπηρεσίας, που αποτελείται από τον επίσκοπο της εκκλησίας, τον βοηθό υπηρέτου εκκλησίας και τον υπηρέτη Γραφικών μελετών, είναι πρωτίστως επιφορτισμένη με αυτή την ευθύνη. Αν διαπιστώσουν ότι λόγω ανωριμότητας ή ατελείας ένας κάνει ένα παραπάτημα χωρίς συναίσθησι και μετανοήση ειλικρινά, η επιτροπή μπορεί να δείξη έλεος και να τον θέση υπό δοκιμασίαν. (Γαλ. 6:1) Αλλ’ οποιοσδήποτε κάνει συνήθεια το ν’ αμαρτάνη πρέπει ν’ αποκόπτεται από την επικοινωνία. (1 Κορ. 5:9-13· 2 Ιωάν. 10, 11) Ένας, που απεκόπη και αργότερα ενετάχθη πάλι, δεν μπορεί να συστηθή ως επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης, καθόσον η υπόληψίς του δεν είναι άμεμπτη. (2 Κορ. 2:5-11· 1 Τιμ. 3:1, 2, 7· Τίτον 1:7) Η επιτροπή και η Εταιρία θα προβούν σε κατάλληλη πειθαρχική ενέργεια εναντίον οποιουδήποτε αφιερωμένου διακόνου, ο οποίος υποπίπτει σε παράπτωμα, άσχετα με τη θέσι που κατέχει μέσα στην οργάνωσι. Εφόσον κάθε Χριστιανός ακολουθεί τον Χριστό και όχι ανθρώπους, αυτή η ενέργεια δεν πρέπει ν’ αποτελέση αίτια προσκόμματος σ’ έναν ο οποίος αγαπά δικαιοσύνη. (Εβρ. 12:1, 2· Λουκ. 17:1· 2 Πέτρ. 2:1, 2) Μάλλον, αποτελεί διαβεβαίωσι για σας ότι είσθε συνταυτισμένοι με μια καθαρή οργάνωσι, την οποίαν ο Θεός θα ευλογήση.​—Εφεσ. 5:27· 1 Πέτρ. 1:15, 16.

ΤΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ;

Η σπουδαιότης της λατρείας του Ιεχωβά κατ’ οίκον και της συχνής εξετάσεως του θείου λόγου εκεί, εκτίθεται στο Δευτερονόμιο 6:6, 7. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να γίνεται αυτό, όπως λόγου χάριν με την προσευχή στα γεύματα, σε ατομικές προσευχές την ώρα της κατακλίσεως, και στην ατομική και ομαδική Γραφική μελέτη μεταξύ των μελών της οικογενείας. Οι γονείς και τα τέκνα, μικρά και μεγάλα, όλοι είναι πολύ ευτυχείς όταν ο οικογενειακός κύκλος λειτουργή σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. (Εφεσ. 5:22-6:4) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν το ημερήσιο Γραφικό εδάφιο και τα σχόλια που παρέχονται στο Ετήσιον Βιβλίον ένα υποβοηθητικό θέμα συζητήσεως πριν από τη λήψι του προγεύματος. Κάμετε το σπίτι σας τόπο ορθής ενάρξεως κάθε ημέρας με το να εκζητήτε πρώτον την Βασιλείαν.​—Ματθ. 6:33.

ΠΟΡΙΣΜΑ

Από την εξέτασι αυτών των πραγμάτων έχετε τώρα μια γενική εικόνα της οργανώσεως των μαρτύρων της Βασιλείας, που βασίζεται στην Αγία Γραφή, θα παρατηρήσετε από τα Γραφικά εδάφια, που παρατίθενται ενταύθα, ότι η οργάνωσις λειτουργεί αυστηρά σε αρμονία με τις Βιβλικές αρχές. Είναι η οργάνωσις που φέρνει το ζωοπάροχο άγγελμα του λόγου και της βασιλείας του Ιεχωβά στο σπίτι σας. (Ιωάν. 17:3) Αυτή είναι η εκκλησία που σας παρακινεί σε αγάπη και καλά έργα. Αυτή είναι η Χριστιανική κοινωνία, που είναι πρόθυμη και έτοιμη να σας ενθαρρύνη σε πιστότητα στον Θεό. (Εβρ. 10:23-25) Η ύπαρξίς της αποτελεί ένα έπαινο στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό της. Επειδή την υποστηρίζει το πνεύμα Του, οι ειλικρινείς παρατηρηταί σε όλα τα μέρη του κόσμου δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν με το συμπέρασμα που ελέχθη από τον Κάρολο Σαμουήλ Μπράντεν, καθηγητή της ιστορίας, στο βιβλίο του Κι Αυτοί Επίσης Πιστεύουν:

«Ως μάρτυρες υπό θείαν καθοδηγίαν να καταστήσουν γνωστό το επικείμενο τέλος του αιώνος και την έλευσι της θεοκρατίας, επιζητούν με κάθε νοητό μέσον να φέρουν το άγγελμα των στους ανθρώπους. Ποτέ δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται για οποιαδήποτε νέα μέθοδο που μπορεί ν’ αναπτύξουν. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καλύψει κυριολεκτικά τη γη με τη μαρτυρία τους. . . . Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι καμμιά μεμονωμένη θρησκευτική ομάς στον κόσμο δεν επέδειξε ζήλο κι εμμονή στην προσπάθεια να διαδώση τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας περισσότερο από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά».

Αν είσθε ένας, ο οποίος ενδιαφέρεται να πράττη το θείον θέλημα, αν θέλετε να έχετε μέρος στο έργον διακηρύξεως της Βασιλείας που γίνεται τώρα σε όλα τα έθνη, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σάς δέχονται ευχαρίστως να συνταυτισθήτε μαζί τους και να επωφεληθήτε απ’ αυτές τις προμήθειες που έχει κάμει στοργικά ο Ιεχωβά Θεός για να καταρτίση τους μάρτυρας της Βασιλείας του για το έργον που τους έδωσε να κάμουν.

Ένα Πολύτιμο Δίδαγμα

Οι διδακτικές ιδιότητες του βιβλίου Παράδεισος καταδεικνύονται σ’ αυτή την πείρα: Στη μακρινή χώρα της Αργεντινής, το βιβλίο αυτό διετέθη σ’ έναν παππού, αλλά δεν εδείχθη ενδιαφέρον. Ο εγγονός του, ηλικίας δεκαπέντε ετών, εδιάβασε το βιβλίο πολύ προσεκτικά, και, μολονότι δεν ήξερε πού υπάρχουν μάρτυρες του Ιεχωβά, εδιάβαζε το βιβλίο επί ένα χρόνο, διακρίνοντας καθαρά την ευθύνη τού να κηρύττη. Άρχισε αυτό το έργον του κηρύγματος με μερικά από τα περιοδικά, που είχε προμηθευθή ο παππούς του από τον ευαγγελιζόμενο. Μια μέρα, η μητέρα του παιδιού αυτού άκουσε έναν από τους Μάρτυρας να μιλή σε μια πόρτα· έλαβε τη διεύθυνσι του τόπου συναθροίσεων, και ο νεαρός αυτός άρχισε να παρακολουθή τις συναθροίσεις με τη μητέρα του. Τρεις μήνες μετά την επαφή του με τους Μάρτυρας ο νέος έγινε τακτικός ευαγγελιζόμενος με μέσον όρον είκοσι ωρών, κάνοντας επανεπισκέψεις και διεξάγοντας μια Γραφική μελέτη. Αυτό δείχνει, επίσης, τη σοφία της συμβουλής της Εταιρίας να φέρνωμε τους νέους στις συναθροίσεις όσο το δυνατόν ταχύτερον.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Κηρύττοντας σε Όλη την Οικουμένη

ΔΥΟ μέρες ακριβώς πριν από τον θάνατο του ο Ιησούς εξέφρασε μια προφητεία που επρόκειτο να εύρη εκπλήρωσι στη διάρκεια της δευτέρας παρουσίας του, λίγο πριν από το τέλος του συστήματος πραγμάτων. Μεταξύ άλλων είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»​—Ματθ. 24:14.

Συγκεντρώστε την προσοχή σας σ’ αυτά τα λόγια του Ιησού για μια στιγμή. Σκεφθήτε τι θα ήταν αναγκαίο για να εκπληρωθούν. Συλλογισθήτε τον χρόνο, την ενέργεια, το χρήμα, τα εργατικά χέρια και την οργάνωσι που απαιτείται, χωρίς να κάμωμε λόγο για την προθυμία, την αποφασιστικότητα και το θάρρος των κηρύκων! Τι τεράστιο εγχείρημα, να κηρύττεται η βασιλεία του Θεού στα δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης!

Αλλ’ εφόσον ο Ιησούς είπε ότι αυτή η κήρυξις της Βασιλείας θα εγίνετο, και εφόσον τα πρωτοφανή γεγονότα της παρούσης γενεάς επισημαίνουν αυτόν τον καιρό ως εκείνον στον οποίον θα εκπληρωθούν, εγείρεται το ερώτημα, Τι γίνεται ως προς αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι το κατανοούν. Συνταυτισμένοι μ’ εμάς, όπως ελέχθη στο προηγούμενο άρθρο, με την οργάνωσι, που διεξάγει τη μαρτυρία της Βασιλείας με τον τρόπο που εκθέτει η Αγ. Γραφή, πολύ θα ωφεληθήτε από μια άποψι των παγκοσμίων ενεργειών της.

ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

Ακριβώς όπως η Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος όπου ευρίσκετο το κέντρον της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος, έτσι και σήμερα τα κεντρικά γραφεία που διευθύνουν το παγκόσμιο έργον κηρύξεως της Βασιλείας βρίσκονται σε στρατηγική θέσι στα Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Αν ένας εισέλθη στο Μπρούκλυν από τη Γέφυρα είτε του Μανχάτταν είτε του Μπρούκλυν, θα ιδή δύο μεγάλα κτίρια με ανοιχτοκίτρινο χρωματισμό και πράσινη διακόσμησι, που εκτείνονται από τη μια γέφυρα ως την άλλη. Στην ιδεώδη αυτή τοποθεσία, κοντά στις καλύτερες ατμοπλοϊκές ευκολίες του κόσμου, και όπου είναι ορατά από χιλιάδες άτομα κάθε μέρα, είναι τα κεντρικά τυπογραφικά εργοστάσια των μαρτύρων του Ιεχωβά, που παράγουν κάθε μέρα εκατοντάδες χιλιάδων Γραφές, βιβλία και περιοδικά που διαφημίζουν τη βασιλεία του Θεού.

Σε μια βραχεία δεκάλεπτη απόστασι πεζή, απέναντι του φημισμένου λιμένος της Νέας Υόρκης και λίγο πέρα από τον ποταμό, από τους ουρανοξύστας του κάτω Μανχάτταν, υπάρχουν δύο ελκυστικά δωδεκαώροφα κτίρια από κόκκινα τούβλα κορυφούμενα από ορθογωνίους πύργους. Αυτά είναι τα διεθνή κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά, είναι δ’ επίσης η κατοικία του προσωπικού των κεντρικών γραφείων και των σπουδαστών που φοιτούν στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ. Αυτή η Βιβλική σχολή, τα γραφεία που διευθύνουν τα παγκόσμιο έργον του κηρύγματος και το τμήμα Ηνωμένων Πολιτειών της Εταιρίας βρίσκονται όλα σ’ αυτά τα κτίρια. Αλλά τι ακριβώς γίνεται εδώ σχετικά με το παγκόσμιο έργον κηρύγματος της Βασιλείας που προείπε ο Ιησούς; Ας επισκεφθούμε τα κεντρικά γραφεία της Σκοπιάς κι ας ιδούμε οι ίδιοι.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Καθόσον πλησιάζει κανείς και βλέπει τα δύο μεγάλα κτίρια των κεντρικών γραφείων, που κείνται στην ευχάριστη και με ωραίες οικοδομές συνοικία Κολόμπια Χάιτς, αμέσως ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από το μέγεθός των. Το καθένα υψώνεται αρκετά πάνω από 100 πόδια στον αέρα και καλύπτουν το καλύτερο μέρος δύο οικοδομικών τετραγώνων της πόλεως. Δεν εκπλήσσεται, λοιπόν, κανείς μαθαίνοντας ότι μπορούν άνετα να στεγάσουν 950 άτομα, ανά δύο σε κάθε δωμάτιο. Για να φθάση κανείς στην είσοδο του νεωτέρου από τα δύο κτίρια, περνά από μια σιδερένια εξώθυρα και προχωρεί σ’ ένα διάδρομο μήκους 125 ποδών, που περνά δια μέσου ενός ωραίου κήπου γεμάτου από άφθονα πολύχρωμα λουλούδια. Αυτός ο τόπος καλείται Μπέθελ, διότι αυτό το όνομα σημαίνει «Οίκος Θεού».

Όλοι όσοι κατοικούν μέσα στο Μπέθελ είναι χειροτονημένοι διάκονοι των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι, όπως και οι 900.000 και πλέον συνδιάκονοί των σε όλο τον κόσμο, ενδιαφέρονται ζωηρά να βλέπουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού να κηρύττεται σε όλη την οικουμένη. Γι’ αυτό τον λόγο, ο καθένας τους θεωρεί προνόμιο να εκτελή οποιαδήποτε εργασία στο Μπέθελ για να προάγη αυτό το έργον του κηρύγματος. Αυτό το πράττουν εθελουσίως χωρίς καμμιά υλική αμοιβή, εκτός από την τροφή και τη στέγασι στον οίκο κι ένα επίδομα 14 δολλ. τον μήνα για τις προσωπικές ανάγκες.

Ενώ πριν από δώδεκα έτη έχρειάζοντο μόνο 355 άτομα για να φροντίζουν για το έργον του Μπέθελ, σήμερα υπάρχουν 654 μέλη της οικογενείας, που εκπροσωπούν 33 εθνικότητες. Επίσης, 103 φοιτηταί της Σχολής Γαλαάδ από 52 χώρες φοιτούν τώρα στη σχολή εδώ, και μια νέα σειρά σπουδαστών εγγράφεται κάθε χρόνο. Αληθινά είναι μια διεθνής οικογένεια, κι ωστόσο τι θαυμάσια ενότης κι αγάπη υπάρχει μεταξύ των! Μια βαθιά γνώσις περί του πώς αυτή η οικογένεια, καθώς και οι ανά τον κόσμον μάρτυρες του Ιεχωβά, μπορούν να ζουν με τέτοια ειρήνη και ενότητα θα επιτευχθή με την εξέτασι της ενάρξεως μιας συνήθους ημέρας.

Στις 6.30΄ π.μ. χτυπά ένα κουδούνι και στα δύο κτίρια για ν’ αφυπνίση την οικογένεια, λίγα δε λεπτά πριν από τις επτά αρχίζουν να ξεχύνωνται από τα δωμάτιά τους και να γεμίζουν τις σκάλες κατερχόμενοι ως το υπόγειο, όπου βρίσκονται δύο πελώριες αίθουσες φαγητού ικανές να περιλάβουν 950 άτομα. Εκείνοι, που κατοικούν στα νέο κτίριο, μπορούν να φθάσουν στις αίθουσες φαγητού μέσω μιας ευρυχώρου υπογείου διαβάσεως κάτω από την οδό.

Στις επτά ακριβώς ο πρόεδρος, ή σε περίπτωσι απουσίας του, ο αντιπρόεδρος, ζητεί ν’ αναγνωσθή το εδάφιο της ημέρας από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κατόπιν καλεί ωρισμένους που είναι προειδοποιημένοι, οι οποίοι απαντούν σε ερωτήσεις σχετικές με το Γραφικό εδάφιο της ημέρας. Ο καθένας τους έχει δαπανήσει σημαντικό χρονικό διάστημα σε προετοιμασία, τα δε ωραία των σχόλια ακούονται με το μεγαφωνικό σύστημα και στις δύο αίθουσες φαγητού. Κάθε λίγες εβδομάδες το κάθε μέλος της οικογενείας έχει τη σειρά του σε συμμετοχή στις πρωινές συζητήσεις, στο τέλος των οποίων ο πρόεδρος προσθέτει τις παρατηρήσεις του. Κατόπιν αναπέμπεται προσευχή προτού παρατεθή το πρόγευμα. Οι καθημερινές αυτές πνευματικές συζητήσεις διαρκείας είκοσι έως τριάντα λεπτών εντυπώνουν τον δίκαιο νόμο του Θεού στη διάνοια και στην καρδιά, και τους ενθαρρύνουν ν’ ακολουθούν τον λόγο Του όλη την ημέρα. Σ’ αυτή την εξέτασι του θείου λόγου προτρέπουν τους ανθρώπους οι μάρτυρες του Ιεχωβά στο παγκόσμιο τους έργον κηρύγματος. Προκύπτουν πραγματικά οφέλη.

Ύστερ’ από δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά, το πρόγευμα τελειώνει με προσευχή και τα μέλη της οικογενείας κατευθύνονται στα ωρισμένα των έργα μέσα στον οίκον και στα εργοστάσια, οι δε σπουδασταί διασχίζουν την οδό μεταβαίνοντας στις αίθουσες της σχολής στο δεύτερο πάτωμα του νέου κτιρίου. Στις 8 π.μ. τα τυπογραφικά πιεστήρια αρχίζουν να λειτουργούν, οι γραφομηχανές χτυπούν και οι επιφορτισμένοι τα οικιακά ασχολούνται με τα κρεββάτια και την καθαριότητα του οίκου.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ

Μπορεί να διερωτάσθε τι κάνουν οι 420 διάκονοι, που κατευθύνονται στα εργοστάσια. Όταν πλησιάζετε στα δύο κτίρια, το ένα από τα οποία φθάνει τους εννέα ορόφους και το άλλο δεκατρείς, και καλύπτουν δύο οικοδομικά τετράγωνα της πόλεως, μπορείτε να εννοήσετε ότι θα εχρειάζοντο τόσα τουλάχιστον άτομα για να τα επανδρώσουν. Και τούτο επειδή αυτά τα εργοστάσια έχουν χώρο δαπέδου 354.000 τετραγωνικών ποδών! Αυτός ο χώρος χρειάζεται για τη μεγάλη ποσότητα έργου, το οποίον είναι αναγκαίο για τη διευκόλυνσι του παγκοσμίου κηρύγματος της Βασιλείας.

Στον δέκατο τρίτο όροφο του νέου εργοστασίου τηρούνται 1.500.000 και πλέον μετάλλινα «στένσιλ» διευθύνσεων των συνδρομητών Σκοπιάς και Ξύπνα! Εκεί θα ιδήτε, επίσης, δεκαέξη γραφοτυπικές μηχανές που κόπτουν τα «στένσιλ» αυτά. Κάτω στον έκτο όροφο της αιθούσης πιεστηρίων, όπου τα δύο κτίρια ενώνονται με μια γέφυρα που καλύπτει το πλάτος της οδού, υπάρχουν δύο επίπεδα και δεκαέξη μεγάλα περιστροφικά πιεστήρια, τρία δε απ’ αυτά μπορούν να παραγάγουν 500 περίπου περιοδικά σ’ ένα λεπτό το καθένα. Τα μισά απ’ αυτά τα πιεστήρια έχουν αγορασθή την τελευταία εξαετία για ν’ ανταποκρίνωνται στην τεράστια ζήτησι Γραφικών εντύπων από τους διαγγελείς της Βασιλείας.

Στη διάρκεια του έτους 1961, εξετυπώθησαν 115.111.230 αντίτυπα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα!, 5.567.364 Γραφές και μεγάλα βιβλία, καθώς και εκατομμύρια βιβλιάρια. Συνολικά, τα έντυπα εκτυπώνονται σε 128 γλώσσες στο Μπρούκλυν. Σε άλλες τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Σκοπιάς σ’ όλο τον κόσμο, όπου εκτυπώνονται έντυπα σε τριάντα τέσσερις επιπρόσθετες γλώσσες, παρήχθησαν στο 1961 άλλα 69.000.000 αντίτυπα των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα!. Αυτό αντιπροσωττεύει μισό εκατομμύριο και πλέον αντίτυπα περιοδικών κάθε μέρα του έτους, που ξεχύνονται για να χρησιμοποιηθούν από τους διαγγελείς της Βασιλείας.

Στη διάρκεια της επισκέψεώς σας στο εργοστάσιο, θα ενδιαφερθήτε να ιδήτε τις είκοσι δύο λινοτυπικές μηχανές​—περισσότερες απ’ όσες βρίσκονται σε πολλά μεγάλα τυπογραφεία εφημερίδων. Αυτές οι μηχανές χρησιμοποιούνται για τη σύνθεσι των δεκάδων αυτών εντύπων σε μορφή μεταλλίνων στοιχείων. Το τμήμα πλακών κάνει καμπυλωτές πλάκες από τα μετάλλινα στοιχεία για εκτύπωσι στα περιστροφικά πιεστήρια, και οι δύο μεγάλες δεξαμενές νικελίου επενδύουν τις πλάκες μ’ ένα στρώμα νικελίου για να μπορέσουν να τυπώσουν ένα εκατομμύριο και πλέον αντίτυπα περιοδικών χωρίς να φθαρούν. Στην περιοδεία μέσ’ από τις εγκαταστάσεις βλέπει κανείς, επίσης, δεκατρία μικρότερα επίπεδα και μικρά πιεστήρια. Κάθε χρόνο αυτά εκτυπώνουν αναρίθμητα εκατομμύρια εντύπων διαφόρων ειδών, καθώς και 145 εκατομμύρια περίπου φυλλάδια που διαφημίζουν Γραφικές ομιλίες.

Δεν θα θελήσετε ν’ αντιπαρέλθετε το βιβλιοδετείο. Είναι θελκτικό να βλέπετε τα άδετα ακόμη βιβλία να προχωρούν στη συσκευή που τα κρατεί με τη ράχη προς τα επάνω και τελικά στη συνδετική μηχανή όπου εφαρμόζεται το κάλυμμα. Με τις τρεις τέτοιες μηχανές, που χρησιμοποιούνται ενταύθα, δένονται «στα μέσον όρον 30.000 βιβλία και Γραφές την ημέρα. Ήδη το βιβλιοδετείο έχει δέσει 2.300.000 και πλέον αντίτυπα της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών αφότου συνεπληρώθη το πρώτο αντίτυπο τον Απρίλιο του έτους 1961.

Αλλ’ ίσως θα βρήτε την αίθουσα μελάνης, το μηχανουργείο και το ξυλουργείο εξ ίσου ενδιαφέροντα. Ναι, η Εταιρία Σκοπιά παρασκευάζει μόνη τη μελάνη της, πάνω από εκατό τόννους το έτος σε πενήντα χρώματα περίπου! Κατασκευάζει, επίσης, όλες τις βαφές της, πάνω από 2.500 γαλλόνια το 1961, για να διατηρή τα κτίριά της μέσα κι έξω ελκυστικά. Ογδόντα τόννοι γόμμας και κόλλας παρεσκευάσθησαν, επίσης, εδώ για να χρησιμοποιηθούν στο δέσιμο των βιβλίων και Γραφών και την περιτύλιξι των περιοδικών.

Οι ωραίες ιματιοθήκες, βιβλιοθήκες και τα γραφεία που χρησιμοποιούνται για να επιπλώσουν τις αίθουσες του οίκου Μπέθελ, όλ’ αυτά έγιναν μέσα σ’ αυτό το σύγχρονο ξυλουργείο. Διάφορα δε μηχανήματα, που είδαμε στο γύρο μας ανά το εργοστάσιο, όπως είναι οι τέσσερες συσκευασταί περιοδικών και το μηχάνημα επικολλήσεως των τελικών φύλλων στα βιβλία, εσχεδιάσθησαν και κατεσκευάσθησαν από τους διακόνους, που εργάζονται στο μηχανουργείο. Αυτά τα τμήματα εξοικονομούν δεκάδες χιλιάδων δολλαρίων κάθε χρόνο σε έξοδα λειτουργίας, χρήμα το οποίον μπορεί να χρησιμοποιηθή κατ’ ευθείαν για τη διευκόλυνσι του έργου του κηρύγματος.

Καθώς ένας επιστρέφει στον οίκον Μπέθελ για ν’ απολαύση το μεσημβρινό γεύμα με τη μεγάλη αυτή Χριστιανική οικογένεια, δεν μπορεί παρά να εκτιμήση ότι πρόκειται για μια οργάνωσι που είναι σοβαρή ως προς την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού σχετικά με το κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη.

ΑΓΡΟΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑ

Καθισμένοι στο τραπέζι του γεύματος μπορεί να θαυμάζετε για την τεράστια ποσότητα τροφής που χρειάζεται για να τραφούν αυτές οι εκατοντάδες των πεινασμένων εργατών. Πράγματι, για να παρατεθούν κοττόπουλα μόνο σ’ ένα γεύμα, χρειάζονται 140 κοττόπουλα, η δε οικογένεια καταναλίσκει ίση ποσότητα ενός καλοθρεμμένου μοσχαριού σε δύο μόνο γεύματα! Μπορεί να σας ενδιαφέρη να μάθετε ότι η περισσότερη απ’ αυτή την τροφή παράγεται στα δύο αγροκτήματα, που έχει σ’ ενέργεια η Εταιρία Σκοπιά· ένα, που βρίσκεται σε απόστασι εβδομήντα περίπου μιλίων δυτικά στη Νέα Ιερσέη, γνωστό ως «Μάουνταιν Φαρμ» και το άλλο σε απόστασι 255 μιλίων στο άνω μέρος της πολιτείας κοντά στην Ίθακα, της Νέας Υόρκης, που καλείται «Κίντομ Φαρμ». Στο καθένα απ’ αυτά τα αγροκτήματα εργάζεται από μια οικογένεια διακόνων για να εξυπηρετήση τις υλικές ανάγκες των Χριστιανών αδελφών των στο Μπέθελ.

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Στο Αγρόκτημα της Βασιλείας βρίσκεται επίσης μια Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία παρέχει μηνιαία σειρά μαθημάτων ειδικής εκπαιδεύσεως και Γραφικής μελέτης σε επισκόπους εκκλησιών και ειδικούς εκπροσώπους των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την έναρξί της τον Μάρτιο του 1959, 2.281 σπουδασταί επεράτωσαν εκεί τα μαθήματά τους, και τέτοιες σχολές λειτουργούν επίσης σε πολλές άλλες χώρες όλου του κόσμου. Μπορεί, όμως, να διερωτάσθε ποια είναι η διαφορά μεταξύ της σχολής αυτής και της Σχολής Γαλαάδ, της οποίας οι ωραίες αίθουσες μαθημάτων και η βιβλιοθήκη των 10.000 τόμων βρίσκονται στο Μπρούκλυν του Μπέθελ.

Στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά συνέλαβε την ιδέα μιας σχολής για την εκπαίδευσι ιεραποστόλων, οι οποίοι να φέρουν το άγγελμα της Βασιλείας σε μακρινούς τόπους. Αυτή η ιδέα έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από το συμβούλιο των διευθυντών, και τον Φεβρουάριο του 1943 άρχισε η πρώτη σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ στο Αγρόκτημα της Βασιλείας. Έως τότε, που μετεφέρθη αυτή η σχολή στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν το 1961, 3.638 σπουδασταί από 95 χώρες είχαν περατώσει την πεντάμηνη σειρά μαθημάτων και είχαν σταλή σε 100 και πλέον διάφορες χώρες. Άρχισαν το έργον του κηρύγματος σε πολλά απ’ αυτά τα μέρη και με την πάροδο των ετών ενώθηκαν με κατά γράμμα χιλιάδες συνδιακόνων που ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα.

Η Σχολή Γαλαάδ στο Μπρούκλυν έχει τώρα μια δεκάμηνη σειρά μαθημάτων, μέσω της οποίας εκπαιδεύει ωρίμους διακόνους για να επιμελήθουν τη μεγάλη οργάνωσι των κηρύκων, που έχει σχηματισθή σε άλλες χώρες. Μ’ αυτόν τον τρόπο η παγκόσμια οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά διευθύνεται σύμφωνα με τις Γραφές και με το υπόδειγμα που ακολουθείται στα κεντρικά γραφεία. Αυτοί λαμβάνουν, επίσης, πρακτική διδασκαλία και πείρα σε όλες τις μορφές της τυπογραφίας, ώστε τα εργοστάσια των άλλων χωρών να λειτουργούν αποδοτικά.

Σε 187 χώρες του κόσμου οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν ένα ενιαίο άγγελμα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Η ανάπτυξις αυτού του έργου κηρύγματος και το πώς αυτό διεξάγεται θ’ αποδειχθούν ενδιαφέροντα για σας, διότι αν και πρόκειται για το ίδιο άγγελμα, οι συνήθειες των ανθρώπων και ο τρόπος, με τον οποίον αντιδρούν στο άγγελμα, συχνά διαφέρουν πολύ.

ΕΥΡΑΣΙΑ

Η ερημωμένη από τον πόλεμο Ευρώπη υπήρξε ένας γόνιμος αγρός για το κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας, ενώ στην Ασία η πρόοδος υπήρξε βραδύτερη λόγω της υποδουλώσεως των ανθρώπων σε βαθιά διατηρημένες ειδωλολατρικές παραδόσεις, που καθιστούν δύσκολη την αποδοχή της Γραφικής αληθείας. Μολονότι το εμπόλεμο έτος 1942 είδε μόνο 22.796 μάρτυρας του Ιεχωβά σε δεκατρείς χώρες της Ευρώπης και 406 διακόνους σ’ έξη Ασιατικές χώρες, δέκα χρόνια αργότερα ο συνδυασμένος αριθμός αυξήθηκε στο επταπλάσιο περίπου, σε 161.141 σε σαράντα τρεις χώρες. Από τότε ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας στην Ευρώπη και στην Ασία εδιπλασιάσθη και υπερέβη τις 349.000, δρουν δε αυτοί και στις δύο πλευρές του Σιδηρού Παραπετάσματος.

Σε δέκα χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα 120.000 και πλέον μάρτυρες του Ιεχωβά ενασχολούνται στο κήρυγμα του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού και για πολλούς αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκισι και τον θάνατο. Τέσσερες από τους σπουδαστάς που περιλαμβάνονται στην τρέχουσα σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ επέρασαν συνολικά 25 χρόνια στις Κομμουνιστικές φυλακές· εν τούτοις, εξακολούθησαν να μελετούν και να κηρύττουν. Προσφάτως ένας απ’ αυτούς είπε πώς το έπρατταν αυτό: «Στη διάρκεια του δεκαπεντάλεπτου βαδίσματός μας στην αυλή της φυλακής κάθε μέρα ψιθυρίζαμε στον φυλακισμένο που ήταν εμπρός μας, όταν δεν έβλεπε ο φρουρός. Εγνωρίζαμε ότι, αν εγινόμεθα αντιληπτοί, αυτό θα εσήμαινε τρείς εβδομάδες απομόνωσι. Αλλά το κήρυγμα έπρεπε να γίνη κι έτσι εκάναμε χρήσι αυτής της μεθόδου για να το εκτελέσωμε. Πραγματικά οι αδελφοί μας ήσαν ένα πρόβλημα για τους δεσμοφύλακας. Ήξεραν ότι, αν μας έβαζαν μαζί, θα εμελετούσαμε όλη τη μέρα και, αν μας ξεχώριζαν, θα εκηρύτταμε σε όποιον ήταν δυνατόν».

Στη δυτική Ευρώπη το έργον του κηρύγματος γίνεται χωρίς τον περιορισμό που συναντάται πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και αυξάνει θαυμάσια. Καθόσον ο λαός και οι αρχές κατατοπίζονται καλύτερα στο έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά, ακούουν το άγγελμά των και διατίθενται να τους αφήσουν να κάνουν συνελεύσεις στις πόλεις των. Παραδείγματος χάριν, στις Κάτω Χώρες, όπου μετά τον πόλεμο οι μάρτυρες του Ιεχωβά γενικά εβλέπτοντο με υποψία κι εχθρότητα, το έργον των τώρα ευμενώς μνημονεύεται στον τύπο, προσφάτως δε εκλήθησαν από ένα ραδιοσταθμό του Άμστερνταμ να προβάλουν ένα πρόγραμμα που να επεξηγή την οργάνωσί των και τα της πίστεώς των.

Τα περισσότερα έντυπα, που χρησιμοποιούνται σε όλη την Ευρώπη, εκτυπώνονται στις οικείες χώρες των. Στη Μεγάλη Βρεττανία, όπου επετεύχθη αποκορύφωμα που υπερβαίνει τις 49.000 ευαγγελιζομένους, πάνω από 18 1/2 εκατομμύρια αντίτυπα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! εξετυπώθησαν στο νέο των εργοστάσιο στο έτος 1961. Στη Δυτική Γερμανία υπάρχουν πάνω από 70.000 μάρτυρες του Ιεχωβά που κηρύττουν, και έχουν ένα μεγάλον οίκο Μπέθελ κι εργοστάσιο που βρίσκονται σε μια ωραία δασωμένη περιοχή κοντά στο Βισμπάντεν. Το 1961 εξετυπώθησαν εκεί 19 εκατομμύρια περίπου αντίτυπα της Γερμανικής Σκοπιάς και του Ξύπνα!. Τα εργοστάσια στη Δανία, Σουηδία, Φιλλανδία και Ελβετία επίσης παράγουν κάθε χρόνο εκατομμύρια αντίτυπα των Γραφικών αυτών περιοδικών σε διάφορες Ευρωπαϊκές γλώσσες.

Μολονότι το έργο κηρύγματος στην Ασία δεν είναι διαδεδομένο τόσο όσο στην Ευρώπη, γίνεται καλή πρόοδος σε μερικά μέρη. Το να ομιλή κανείς σ’ αυτούς τους Ανατολικούς λαούς για τη βασιλεία του Θεού διαφέρει πολύ από το να ομιλή σε Ευρωπαίους. Είναι ενδιαφέρον ν’ ακούη κανείς διακόνους από μέρη, όπως είναι η Ιαπωνία και η Κορέα, να περιγράψουν το εκεί έργον κηρύγματος. Οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενείς και φιλόφρονες, λέγουν. Σε πολλά σπίτια ένα άτομο καλείται να εισέλθη και του δίδεται ευκαιρία να δώση τη Γραφική ομιλία του. Αλλά, βέβαια, πρέπει να βγάλετε τα υποδήματα σας πριν μπήτε μέσα στα σπίτια των· κατόπιν μπορεί να σας δοθή ένα μαξιλάρι για να καθίσετε πάνω σ’ αυτό τοποθετημένο στο δάπεδο.

Οι Ασιατικοί λαοί αρέσκονται στην εκπαίδευσι και είναι συνήθως πρόθυμοι να συζητούν τα πράγματα. Κατά κανόνα δέχονται πρόθυμα βιβλία της Γραφής, όταν τους προσφέρωνται. Εντούτοις, οι οικογενειακοί δεσμοί, που τους κρατούν κάτω από προαιώνιες θρησκευτικές παραδόσεις, είναι πολύ ισχυροί, και συχνά τους είναι δύσκολο ν’ αποσπασθούν και να λάβουν στάσι υπέρ της Γραφικής αληθείας. Αλλ’ όταν λαμβάνουν αυτή τη στάσι, όπως πράττουν πολυάριθμοι, η αλήθεια έχει μια καταπληκτική μεταρρυθμιστική επίδρασι στη ζωή τους, και γίνονται ζηλωταί κήρυκες της αληθείας. Περίπου 7 τοις εκατό από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Κορέα είναι ολοχρόνιοι διάκονοι, δαπανώντας τουλάχιστον εκατό ώρες στο κήρυγμα κάθε μήνα, χίλιοι δε και περισσότεροι από τους 4.200 Μάρτυρας είχαν κατά καιρούς μερίδα σ’ αυτή την ολοχρόνια διακονία.

Μολονότι η ανταπόκρισις στο έργον του κηρύγματος υπήρξε βραδεία στην Ινδία, με λιγώτερους από 2.000 Μάρτυρας εκεί, μερικοί, που τώρα τελευταία εξεδήλωσαν ενδιαφέρον, επέδειξαν εξαιρετικό ζήλο. Μια επιστολή, που ελήφθη απ’ εκεί προσφάτως, λέγει ότι πολλές μεγάλες οικογένειες εδέχθησαν την αλήθεια. «Έκτισαν δική τους Αίθουσα Βασιλείας και είναι ζηλωταί και ενωμένοι στην αλήθεια. Ακόμη και τα μικρά παιδιά τών δέκα ετών μπορούν να δώσουν ολόκληρη την ομιλία με θάρρος και αποτελεσματικά αφ’ εαυτού των. Η χρήσις της Γραφής απ’ αυτούς είναι αξιέπαινη. . . .

»Μερικοί από τους τομείς είναι σε απόστασι και υπάρχουν προβλήματα μεταβάσεως. Για να φθάσουν στον τομέα στις δέκα η ώρα, πρέπει ν’ αναχωρήσουν στις 7.30΄ π.μ. και να ξεκινήσουν με δύο ή τρεις μικρές κωπήλατες βάρκες στο ποτάμι. Φθάνουν στον τομέα μόνο αφού διανύσουν τέσσερα ως πέντε μίλια στο ποτάμι και πεζοπορήσουν τρία ή τέσσερα μίλια μέσ’ από αγρούς και ζούγκλες και κατόπιν πάρουν λεωφορείο για τρία μίλια». Αλλ’ είναι αποφασισμένοι να έχουν μέρος στην κήρυξι των αγαθών νέων.

ΑΦΡΙΚΗ

Πιθανώς σε καμμιά άλλη ήπειρο δεν είχε τόσο τεράστια επίδρασι το έργον κηρύγματος των μαρτύρων του Ιεχωβά όσο στην Αφρική. Μεταξύ εκείνων που γίνονται Μάρτυρες, οι ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, πεποιθήσεις και πράξεις εγκατελείφθησαν και οι άνθρωποι συνεμορφώθησαν με τους υψηλούς ηθικούς κανόνες της Γραφής, περιλαμβανομένης και της απαιτήσεως πιστότητος σ’ ένα μόνο γαμήλιο σύντροφο. Η εκτίμησις της Γραφικής αληθείας υπεκίνησε τους Αφρικανούς αυτούς να γίνουν αποδοτικοί διάκονοι, με αποτέλεσμα ν’ αυξηθή ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας στην Αφρική επταπλασίως σε δέκα χρόνια, από 10.070 το 1942 σε 72.228 το 1952. Από τότε αυτοί σχεδόν εδιπλασιάσθησαν κι έγιναν πάνω από 134.000 διάκονοι των αγαθών νέων.

Οι κρατικοί λειτουργοί και οι εργοδόται μένουν πραγματικά κατάπληκτοι με τη μεταβολή που παρουσιάζουν οι Αφρικανοί, οι οποίοι γίνονται μάρτυρες του Ιεχωβά. Γίνονται οι πιο έμπιστοι κι αξιόπιστοι εργάται, και πάρα πολλοί απ’ αυτούς είναι εγγράμματοι, τούτο δε είναι αποτέλεσμα των μαθημάτων αναγνώσεως και γραφής που διεξήχθησαν μέσα στις Αίθουσες Βασιλείας. Αλλά το πιο αξιόλογο σημείο είναι οι πελώριες συνελεύσεις των, όπου, κατά περιστάσεις, συνήρχοντο πάνω από 30.000 μάρτυρες του Ιεχωβά από πολλές και διάφορες φυλές σε μια ειρηνική συντροφιά. Κρατικοί λειτουργοί, που παρακολούθησαν για να ιδούν πώς αυτό επιτυγχάνεται, εθαύμασαν.

Σε διάφορα μέρη ολόκληρα χωριά έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά, πράγμα που απήτησε να μετοικήσουν σε άλλα μέρη για να κηρύξουν. Η αξιοσημείωτη αυτή επέκτασις του έργου κηρύγματος συνετέλεσε ώστε η Βόρειος Ροδεσία να έχη έναν ευαγγελιζόμενο την Βασιλεία σε κάθε 81 άτομα· η Νυασαλάνδη, έναν σε κάθε 194 άτομα· και η Νότιος Ροδεσία, έναν σε κάθε 245 κατοίκους. Πριν από τέσσερα χρόνια ιδρύθησαν ένας μέγας οίκος Μπέθελ και εργοστάσιο στο Γιοχάννεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, όπου εκτυπώνονται πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! κάθε χρόνο σε εννέα Αφρικανικές γλώσσες. Δεν μπορεί πια να χαρακτηρισθή η Αφρική ως σκοτεινή ήπειρος, από πνευματική άποψι.

ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Το άγγελμα της Βασιλείας εισέδυσε ακόμη και στα εκτεταμένα νησιά του Ατλαντικού, της Καραϊβικής θαλάσσης, της Μεσογείου και του Ειρηνικού. Σε πολλά απ’ αυτά τα νησιά, περιλαμβανομένων και των Φιλιππίνων, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας έτυχαν θερμής υποδοχής. Ενώ στο έτος 1942 υπήρχαν μόνο 5.570 κήρυκες της Βασιλείας σε εννέα νησιά, ύστερ’ από δέκα χρόνια ο αριθμός αυτός ηυξήθη σε 44.111 ευαγγελιζομένους που κηρύττουν σε 27 νησιά. Αλλά τώρα ο αριθμός των κηρύκων εδιπλασιάσθη, φθάνοντας σε 89.000 και πλέον που φέρνουν τ’ αγαθά νέα σε περισσότερα από 60 νησιά και ομάδες νησιών της θαλάσσης.

Μια επιστολή που ελήφθη, προσφάτως από τις Νήσους Σολομώντος δίνει μια ιδέα της αξιόλογου υποδοχής που τυγχάνει μερικές φορές το άγγελμα της Βασιλείας. Μερικοί από τους χωρικούς είχαν δυσαρεστηθή με τη θρησκεία, που τους έφεραν οι ιεραπόστολοι του «Χριστιανικού κόσμου», και γι’ αυτό ίδρυσαν δική τους θρησκεία. Επειδή ενδιεφέροντο για τη θρησκεία, όταν άκουσαν για το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά, έστειλαν μερικούς εκπροσώπους στην πρωτεύουσα Ονιάρα για να ερευνήσουν. Αυτοί έφεραν πίσω μια ευνοϊκή έκθεσι. Πραγματικά, ένας απ’ αυτούς τόσο ενθουσιάσθηκε ώστε έκτισε μια Αίθουσα Βασιλείας προβλέποντας τον καιρό που θα ήρχοντο οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τελικά, όταν έφθασαν τέσσερες διαγγελείς της Βασιλείας, συνεκεντρώθησαν πάνω απτό 450 ιθαγενείς για ν’ ακούσουν τη δημόσια ομιλία. Κατόπιν έγιναν διευθετήσεις για τη διεξαγωγή ενός προγράμματος διδασκαλίας στη διάρκεια της επομένης εβδομάδος. Έγιναν σειρές μαθημάτων με 150 άτομα περίπου. Άρχιζαν στις 6.30΄ το πρωί και συνεχίζοντο έως μετά τα μεσάνυχτα. Το αποτέλεσμα; «Μετά από πολλή κατάπεισι και επιχειρηματολογία, που είναι αδύνατο να γραφούν σε μια επιστολή, κι ο τελευταίος από τους διδασκάλους και τους πάστορας, απεφάνθη υπέρ της αληθείας. Οι είκοσι περίπου εκκλησίες μετωνομάσθησαν Αίθουσες Βασιλείας, και όλα τα είκοσι οκτώ χωριά μελετούν τις εννέα ομιλίες που τους αφέθησαν. Όλοι ήσαν πραγματικά ενθουσιασμένοι και μου έστειλαν είκοσι λίρες για ν’ αγοράσω μαυροπίνακες και κιμωλίες. Οι πρότεροι διδάσκαλοι και πάστορες ευαγγελίζονται τώρα και διδάσκουν τους άλλους με τις ομιλίες. Εγκατέλειψαν όλες τις ιεροτελεστίες των και προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν τον δικό μας τρόπο ενεργείας όσο το δυνατόν στενώτερα». Έτσι, λοιπόν, το άγγελμα της Βασιλείας φθάνει και στα μακρινά νησιά της θαλάσσης.

ΝΟΤΙΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

Ύστερ’ από αιώνες Ρωμαιοκαθολικής διακυβερνήσεως η αγραμματωσύνη αποτελεί τον γενικό κανόνα μεταξύ του λαού της ηπείρου αυτής, τα νόθα παιδιά είναι πολλά και ο γάμος της κοινής συγκαταθέσεως είναι συνήθης. Κάτω από μια τέτοια ατμόσφαιρα το κήρυγμα της Βασιλείας είχε μια βραδεία έναρξι, με μόνο 807 διακόνους το 1942· ως το 1952 αυτοί αυξήθηκαν σε 11.795, αλλά στο 1962 περισσότεροι από 45.000 ενησχολούντο στο κήρυγμα σε όλες τις χώρες της Νοτίου Αμερικής. Στα πρόσφατα χρόνια το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά έτυχε της ευρείας προσοχής του κοινού σε κάθε χώρα της Νοτίου Αμερικής.

Στην πόλι και στα περίχωρα του Σάο Πάολο στα νότια της Βραζιλίας, παραδείγματος χάριν, υπάρχουν πάνω από 70 εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά και πάνω από 5.500 κήρυκες της Βασιλείας. Κάθε εβδομάδα το άγγελμα της Βασιλείας φέρεται υπό την προσοχή του λαού σ’ αυτή την περιοχή μέσω ενός προγράμματος τηλεοράσεως που υπολογίζεται ότι έχει 1.500.000 θεατάς.

Τον Ιανουάριο 1962, όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μια πανεθνική συνέλευσι στον Σάο Πάολο, οι κρατικοί λειτουργοί τούς υπεδέχθησαν ευμενώς και τους υπεβοήθησαν να υπερνικήσουν διάφορα προβλήματα σχετικά με τη συνέλευσι. Μέσω του ραδιοφώνου, της τηλεοράσεως και άρθρων εφημερίδων συνολικού μήκους 3.900 ιντσών, η συνέλευσις διεφημίσθη καλά. Ποια ήταν η ανταπόκρισις του κοινού; Καταπληκτική! Μολονότι υπάρχουν λιγότεροι από 30.000 διαγγελείς της Βασιλείας στη Βραζιλία, πάνω από 48.000 άτομα βγήκαν ν’ ακούσουν τη δημοσία ομιλία «Όταν Όλα τα Έθνη Ενωθούν Κάτω Από τη Βασιλεία του Θεού»!

ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

Στη Βόρειο Αμερική, όπου βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία που διευθύνουν το παγκόσμιο έργον του κηρύγματος, επραγματοποιήθησαν σταθερές αυξήσεις, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στον Καναδά, στο Μεξικό και στην Κεντρική Αμερική. Ο αριθμός των κηρύκων αυξήθηκε από 75.589 το 1945, σε 168.752 το 1952 και σε πάνω από 345.000 ευαγγελιζομένους, οι οποίοι έφερναν το 1962 το άγγελμα της βασιλείας του Θεού από την Αλάσκα ως τον Παναμά.

Σε όλο τον κόσμο ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας υπερβαίνει τους 950.000. Κάθε εβδομάδα αυτοί έρχονται σ’ επαφή με δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπους και με πολλούς απ’ αυτούς διεξάγουν Γραφικές συζητήσεις στα σπίτια των. «Εν όλη τη οικουμένη» κηρύττεται τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας, σε μίμησι του παραδείγματος που ετέθη από τον Ιησού Χριστό και σ’ εκπλήρωσι της προφητείας του σχετικά με την εποχή μας. Αυτό δεν γίνεται με υποτυπώδη τρόπο, αλλά με τη μεγαλύτερη σπουδή, διότι, όπως είπε ο Ιησούς, το κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας θ’ ακολουθηθή από το τέλος του πονηρού αυτού συστήματος πραγμάτων στον θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.​—Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:16.

Εκατοντάδες χιλιάδων αφιερωμένοι άνδρες, γυναίκες και νέοι, υποκινούμενοι από αγάπη στον Θεό και αγάπη στον πλησίον, συμμετέχουν με ζήλο στο ζωτικό αυτό έργον, παρά τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν. Δεκάδες χιλιάδων ακόμη ταυτίζονται με αυτούς στο έργον κάθε χρόνο, Τώρα είναι καιρός και για σας, επίσης, να επωφεληθήτε από την ευκαιρία και να λάβετε τη στάσι σας υπέρ του Ιεχωβά Θεού και της βασιλείας του κι έτσι να μπήτε στη γραμμή για τις αιώνιες ευλογίες του δικαίου του νέου κόσμου!

[Εικόνα στη σελίδα 122]

Διεθνή Κεντρικά Γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 123]

Τυπογραφικά Εργοστάσια Σκοπιάς, Μπρούκλυν, Ν.Υ.

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο καθένας, που έχει γνώσιν του λόγου του Θεού, έχει την ευθύνη τού να συμμερίζεται το άγγελμα της αληθείας και με άλλους ανθρώπους καλής θελήσεως. Αυτό αποτελεί ένα ευχάριστο και πολύ ευλογητό καθήκον για όλους τους διακόνους του ευαγγελίου. Τον Φεβρουάριο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θ’ ανταποκριθούν στην ευθύνη τους αυτή, με το να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους την ευκαιρία μιας ετησίας συνδρομής στο περιοδικό Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια προς δρχ. 30.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ;

Γιατί να βρίσκεσθε σε αμφιβολία σχετικά με το μέλλον; Γιατί να εξακολουθήτε ν’ ανησυχήτε για την έκβασι της παρούσης παγκοσμίου κρίσεως; Μπορείτε να έχετε απόλυτη βεβαιότητα ασφαλείας στις ημέρες που είναι μπροστά μας, με το να γνωρίσετε κατόπιν προσωπικής μελέτης την πρόθεσι του Θεού να φέρη ειρήνη στην εποχή μας. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε. Διαβάζετε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά. Η συνδρομή και στα δύο για ένα έτος είναι δρχ. 60. Στείλτε σήμερα και θα λάβετε και έξη βιβλιάρια.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος. Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

7 Απριλίου: Λάβετε Θάρρος​—Η Βασιλεία του Θεού Είναι Εγγύς!, §1-27, Σελ. 100.

14 Απριλίου: Λάβετε Θάρρος​—Η Βασιλεία του Θεού Είναι Εγγύς!, §28-52. Σελ. 106.

Φείδου των Λόγων Σου

ΤΑ ΛΟΓΙΑ, που εκχύνονται από το στόμα ένας φλύαρου ατόμου, είναι σε μερικούς ανθρώπους σαν μια ατέλειωτη εκροή νερού από ένα μεγάλο σωλήνα. Δεν φαίνεται να υπάρχη τέλος σ’ αυτά. Πλημμυρίζουν τους ευγενείς ακροατάς και καταπνίγουν κάθε προσπάθεια συνεχίσεως μιας ευχάριστης συνομιλίας. Ο φλύαρος άνθρωπος δεν κατανοεί ότι η συνομιλία είναι μια διμερής ανταλλαγή εκφράσεων, στην οποία η ακρόασις είναι τόσο σπουδαία όσο κι η ομιλία.

Ο Έλλην φιλόσοφος Σωκράτης είπε κάποτε: «Η φύσις μας έδωσε δύο αυτιά, δύο μάτια, αλλά μία γλώσσα, για ν’ ακούωμε και να βλέπωμε περισσότερα απ’ όσα λέγομε». Αν κατακλύζετε τους ακροατάς σας μ’ ένα συνεχές ρεύμα λόγων, πόσα μπορείτε να μάθετε απ’ αυτούς; Εξ άλλου, πόσα μπορούν αυτοί πραγματικά να μάθουν από σας;

Απαιτείται σκέψις για να πη κανείς κάτι, που είναι διδακτικό κι επωφελές στους ακροατάς σας, αλλ’ αν συνεχώς εκχύνετε λόγια, πώς μπορεί η ομιλία σας να περιέχη κάτι που προκαλεί σκέψεις; Πολύ πιθανώς πρόκειται για φλυαρία που ατελεύτητα τυμπανίζει σε κουρασμένα αυτιά. «Όσο λιγώτερο οι άνθρωποι σκέπτονται τόσο περισσότερο μιλούν», είπε ο Γάλλος φιλόσοφος Κάρολος ντε Μοντεσκιέ.

Η συνεχής φλυαρία για προσωπικά προβλήματα, απόψεις και πείρες, που παρέχει περιττές και κουραστικές λεπτομέρειες, αποτελεί εκδήλωσι ιδιοτελούς παραβλέψεως των συμφερόντων και του χρόνου άλλων ανθρώπων. Αντί να μιλήτε δια μακρών για τον εαυτό σας, ενθαρρύνετε τους άλλους να μιλούν για τα όσα ενδιαφέρουν αυτούς. Όταν αυτοί εκφράζονται, ακούετε ό,τι λέγουν. Μην ονειροπολείτε αγενώς, ούτε ν’ αρχίζετε κάποιο διάβασμα. Δεν τους ικανοποιείτε με το να κινήτε πότε-πότε το κεφάλι σας ή να κάνετε ένα γρυλλισμό. Αυτοί το αντιλαμβάνονται αν δεν τους ακούετε. Από ευγένεια, προσέχετε τι λέγουν, και μπορεί να μάθετε κάτι.

Αποτελεί εγωκεντρισμόν στο έπακρον το να εγχύνωμε στ’ αυτί του άλλου κουραστική φλυαρία και κατόπιν να μην ακούωμε, όταν αυτός τελικά έχη μια ευκαιρία να ψελλίση λίγες λέξεις. Ένας άνθρωπος με διακριτικότητα θ’ ακούη αντί να σκέπτεται τον επόμενο καταιγισμό λόγων, που θα εκσφενδονίση εναντίον του συντρόφου του. Δεν πρέπει κανείς να φαντάζεται μάταια ότι αυτός έχει να πη τα μόνα αξιόλογα πράγματα. Το να μιλή κανείς χωρίς τέλος για τον εαυτό του μπορεί να φαίνεται άξιο λόγου σ’ εκείνον που μιλεί, αλλά δεν φαίνεται τέτοιο και στους άλλους. Με το πλήθος των λόγων αποκαλύπτεται ένας ότι είναι μωρός, «Ο άφρων προσέτι πληθύνει λόγους.»​—Εκκλησ. 10:14.

Οι ασυνάρτητες φλυαρίες ενός πολυλόγου δεν παράγουν εποικοδομητική συνομιλία. Μια συνομιλία καθίσταται ενδιαφέρουσα, όταν οι συναμιληταί χρονοτριβούν επί ένα διάστημα σ’ ένα θέμα, επιτρέποντας ο ένας στον άλλον να εκφράζεται. Όταν ο καθένας μιλή κι ακούη, η συνομιλία μπορεί να γίνη εποικοδομητική κι απολαυστική. Μια παύσις δεν πρέπει να θεωρήται ως ένα οχληρό κενό, που πρέπει να είναι γεμάτο με λέξεις. Αυτή μπορεί να είναι η απόψις του φλύαρου, που είναι συνηθισμένος σε κενή πολυλογία, αλλά σε μια συνομιλία, που προκαλεί σκέψεις, μια παύσις είναι αναψυκτική, δεν είναι οχληρή. Επιτρέπει σ’ ένα να σκέπτεται για το τι έχει λεχθή και να σκέπτεται για το τι πρόκειται να πη. Αυτή η σκέψις μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα τονισμένες εκφράσεις που καθιστούν τη συνομιλία αξιόλογη.

Επιβλαβής σπερμολογία και συκοφαντία ακόμη μπορεί εύκολα να εξολισθήση στον χείμαρρο των λέξεων, που ξεχύνονται από μια ακράτητη γλώσσα. Τέτοια λόγια μπορούν να έχουν μόνο βλαβερά αποτελέσματα, τα οποία μπορεί τελικά να επαναπέσουν στον ομιλητή. Τον κάνουν να προδώση την εμπιστοσύνη των φίλων του και να μην υπακούση στη συμβουλή του Θεού. Μας λέγει η Γραφή: «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός.» «Όστις φυλάττει το στόμα αυτού και την γλώσσαν αυτού, φυλάττει την ψυχήν αυτού από στενοχωριών.»​—Παροιμ. 10:19· 21:23.

Μολονότι είναι συνετό πράγμα να «φείδεσθε των λόγων σας», αποφεύγοντας τη φλυαρία, δεν είναι εν τούτοις συνετό να είσθε επιφυλακτικοί. Αντί να μένετε άφωνοι, αφήνοντας τους άλλους να κάνουν την ομιλία, να εκφράζεσθε. Κάμετε μια προσπάθεια να συμβάλετε στη συνομιλία ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να ωφεληθούν από τις απόψεις σας και να γνωρίσουν πώς σκέπτεσθε. Όταν αντιληφθήτε ότι η συνομιλία είναι ανόητη φλυαρία, προσπαθήστε να εγείρετε μια ερώτησι, που θα μπορούσε με διακριτικότητα να κατευθύνη τη συνομιλία σε πιο επωφελή δρόμο. Οι ερωτήσεις είναι πάντοτε καλά μέσα υποκινήσεως σε ενδιαφέρουσες συνομιλίες.

Εκείνοι, που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν τίποτε να πουν, πρέπει να είναι λίγο περισσότερο παρατηρητικοί όσον αφορά τα όσα διαβάζουν σ’ εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία. Πρέπει ν’ αποδίδουν ιδιαίτερη προσοχή στα ενδιαφέροντα πράγματα που βρίσκουν διαβάζοντας τακτικά τη Γραφή. Αυτά είναι πηγές πληροφοριών, τις οποίες μπορούν ν’ αντλήσουν και να τις χρησιμοποιήσουν για κάτι, για το οποίον θέλουν να μιλήσουν. Το να είναι κανείς καλά μελετημένος είναι πολύ υποβοηθητικό για τη συμμετοχή σε μια ζωηρή συνομιλία. Όταν συμβή να στραφή η συνομιλία σε κάτι, για το οποίον σεις δεν ενδιαφέρεσθε, μη σύρεσθε προς ένα κέλυφος σιωπής, αλλά προσπαθήστε να καλλιεργήσετε ένα ενδιαφέρον για το θέμα αυτό, θέτοντας ερωτήσεις.

Προτού μιλήσετε, κάμετε σκέψεις πάνω σε ό,τι πρόκειται να πήτε, για να είναι άξιο λόγου. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκφράσεις σας πρέπει να είναι βαθιές λέξεις σοφίας, αλλά πρέπει να είναι εποικοδομητικές. Αν αυτό, που πρόκειται να πήτε, είναι σκωπτικό μάλλον παρά εποικοδομητικό, φανταστικό μάλλον παρά πραγματικό, και αισθησιακό μάλλον παρά εξυψωτικό, καλύτερο θα ήταν να μη λεχθή. Η σκέψις και η καλή νόησις μπορούν να παραγάγουν εποικοδομητική ομιλία. Είναι γραμμένο: «Τα χείλη των σοφών διαδίδουσι γνώσιν.» (Παροιμ. 15:7) Αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν θα επικρατούν σε μια συνομιλία, αλλά θα χρησιμοποιούν το λόγια των φειδωλά, δίνοντας στους άλλους την ευκαιρία να μιλούν. Αλλά, όταν ανοίγουν τα στόματά των, διαχέουν γνώσι. Λέγουν κάτι που είναι πληροφορητικό, κάτι που προσθέτει στη συνομιλία.

Αντί ν’ αφήνετε τα λόγια να ρέουν απ’ το στόμα σας σαν ένας δυσάρεστος χείμαρρος, κάμετέ τα να εξερχωνται σαν μια σιγανή, διαλείπουσα βροχή που είναι επωφελής κι ευπρόσδεκτη. Κάμετε τα να είναι εποικοδομητικά, συνετά και διδακτικά. Σε όλες τις συνομιλίες σας να δείχνετε διακριτικότητα στους ακροατάς σας με το να «φείδεσθε των λόγων» σας.

Τι Είναι Εξωαισθητήριος Αντίληψις;

Ποια είναι η πηγή αυτής της ικανότητος; Είναι κάτι για να το καλλιεργήσουν οι Χριστιανοί;

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ακτινολογική διάνοια», «ο άνθρωπος με διάνοια ραντάρ»​—είναι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται μερικές φορές για να περιγράψουν εκείνους που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι. Πρόκειται για πρόσωπα, άνδρες ή γυναίκες, που λέγεται ότι έχουν τα μέσα να μάθουν κάτι χωρίς τη βοήθεια οποιασδήποτε από τις πέντε αισθήσεις. Αυτή η ικανότης συνήθως αναφέρεται ως «ΕΑΑ», που είναι ο συνεπτυγμένος όρος της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως· είναι γνωστή, επίσης, ως «ψι» (ψυχική) ικανότης. Τι είναι η μυστηριώδης ικανότης «ψι» ή «ΕΑΑ»;

Η ΕΑΑ λέγεται ότι περιλαμβάνει την τηλεπάθεια ή συναίσθησι του τι λαμβάνει χώραν στις διάνοιες των άλλων και την οξυδέρκεια, έναν υπερφυσικό τρόπο αντιλήψεως, που μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα την παρουσίασι μιας οπτικής εικόνος στη συνειδητή διάνοια. Η αντίληψις μπορεί να είναι για αντικείμενα ή σκηνές, ή μορφές μακρινές όσον αφορά απόστασι ή χρόνον, περασμένον ή μελλοντικόν.

Προφανώς υπάρχει κάτι «εκτός» ή κάτι πέραν από τις φυσιολογικές αισθήσεις, το οποίον εμπερικλείεται στην ΕΑΑ. «Πιστεύω», λέγει ένας με εξωαισθητήριο αντίληψι, «ότι η ΕΑΑ μπορεί να δώση και δίνει εικόνες κόσμων και καταστάσεων πέρα από ό,τι μπορώ να ιδώ και πέρα από ό,τι μπορεί να ιδή οποιοσδήποτε χοϊκός του εικοστού αιώνος.»

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΞΕΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΑΑ

Λόγω των ισχυρισμών εκείνων που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, πώς θεωρούν οι επιστήμονες την ΕΑΑ; Πολλοί είναι σκεπτικοί. Λέγουν ότι οι δοκιμές, που αποδεικνύουν την ΕΑΑ, πρέπει να είναι εσφαλμένες ή άλλως απατηλές, εφόσον η ΕΑΑ είναι «εναντίον του κοινού νοός». Ο Δρ Ντ. Ο. Χεμπ, καθηγητής της ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Μακ Τζιλ, λέγει: «Εγώ προσωπικώς δεν παραδέχομαι την ΕΑΑ ούτε στιγμή, διότι δεν νοείται. Τα εξωτερικά μου κριτήρια, φυσικής και φυσιολογίας, λέγουν ότι η ΕΑΑ δεν αποτελεί γεγονός».

Έτσι, πολλοί επιστήμονες ή απορρίπτουν την ΕΑΑ ή δεν καταλήγουν σε θετικό συμπέρασμα. «Αν παραδεχθούμε αυτές τις παρατηρήσεις [για την ΕΑΑ ] όπως λέγεται ότι είναι», συμπεραίνει ο Δρ Γ. Γκρέη Βάλτερ στα βιβλίο του Ο Ζωντανός Εγκέφαλος, «δεν μπορούμε να τις προσαρμόσωμε στους φυσικούς νόμους του σύμπαντος όπως τους ορίζομε σήμερα. Μπορούμε ν’ απορρίψωμε τους ισχυρισμούς της υπερβατικής επικοινωνίας λόγω της πειραματικής πλάνης, ή στατιστικού σοφίσματος, ή μπορούμε ν’ αναχαιτίσωμε την κρίσι, ή μπορούμε να τις δεχθούμε ευχαρίστως ως ένδειξι πνευματικής ζωής· αλλά δεν φαίνεται εύκολο να τις εξηγήσωμε με τον βιολογικό μηχανισμό».

Πολλοί ψυχολόγοι, μολονότι αδυνατούν να εξηγήσουν την ΕΑΑ εκτός μόνο με το «υποσυνείδητον», αναγνωρίζουν τώρα τα φαινόμενα της ΕΑΑ. Μερικοί μάλιστα και δαπανούν τον χρόνον των στο να την σπουδάζουν. Αυτοί οι ερευνηταί της ΕΑΑ, που καλούνται παραψυχολόγοι, έχουν εκδώσει πολυαρίθμους τόμους για δοκιμές, που διεξήχθησαν από επιστήμονας του πανεπιστημίου για ν’ αποδειχθή το βάσιμον εκείνων που ισχυρίζονται για την ΕΑΑ. Μερικές απ’ τις πιο αξιόλογες δοκιμές διεξήχθησαν από τον Δρα Ι. Μπ. Ράιν στο Πανεπιστήμιο του Ντουκ. Οι πρόσφατες δοκιμές τηλεπάθειας, που διεξήχθησαν σ’ ένα εργαστήριο πάνω σ’ ένα άτομο διάσημο για εξωαισθητήριο αντίληψι, κατέληξαν στο ότι είναι απλώς σύμπτωσις με αναλογία μονάδος προς 1.000.000.000.000.000.000.000.000.000. Ανεκοινώθησαν πρόσφατες μελέτες στην Αγγλία από το βιβλίο Σύγχρονα Πειράματα Τηλεπαθείας, των. Σ. Γ. Σόαλ και Φ. Μπέητμαν· το έργον των συγγραφέων αυτών συμπεραίνει ότι οι αναλογίες της μονάδος προς τον αριθμόν του ότι η ΕΑΑ είναι απλό σύμπτωμα είναι αστρονομικές. Για το έργον περί τηλεπαθείας οι αναλογίες εναντίον τού ότι πρόκειται περί συμπτώσεως ήσαν σε βαθμό 10⁷⁰ προς 1, ή 1 ακολουθούμενο από εβδομήντα μηδενικά—ενώ ένα εκατομμύριο προς 1 είναι μόνο 10⁶ προς 1.

Λόγω των παλυαρίθμων δοκιμών, που διεξήχθησαν από φημισμένους επιστήμονας, ο Δρ Χ. Ι. Έυσενκ καταλήγει στα εξής στο βιβλίο του Λογικόν και Παραλογισμοί στην Ψυχολογία:

«Εκτός αν υφίσταται γιγαντιαία συνωμοσία που να περιλαμβάνη τριάντα περίπου Πανεπιστημιακά τμήματα ανά τον κόσμον και μερικές εκατοντάδες εξόχως σεβαστών επιστημόνων διαφόρων κλάδων, πολλοί από τους οποίους είναι κατ’ αρχήν εχθροί των ισχυρισμών των ψυχοερευνητών, το μόνο συμπέρασμα, στο οποίον μπορεί να φθάση ο απροκατάληπτος παρατηρητής, πρέπει να είναι το ότι υπάρχει μικρός αριθμός ανθρώπων, που λαμβάνουν γνώσι, η οποία υπάρχει ή σε άλλων ανθρώπων τις διάνοιες ή στον έξω κόσμο, με μέσα που είναι ακόμη άγνωστα στην επιστήμη».

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ

Μερικά άτομα με εξωαισθητήριο αντίληψι εκδηλώνουν τη μαντική τους ιδιότητα μ’ έναν τρόπο που λέγεται ανάγνωσις αντικειμένου ή ψυχομετρία. Η «ψυχομετρία», εξηγεί ένας με εξωαισθητήριο αντίληψι, «είναι η επίτευξις ενός ‘πνευματικού μηνύματος’ ή, όπως προτιμώ να το ονομάζω, μια εξωαισθητήριος εντύπωσις, με το να κρατηθή ένα άψυχο αντικείμενο σε στενή συσχέτισι με το άτομο».

Για ν’ αναγνώσουν ένα αντικείμενο, οι ψυχομετρηταί δεν χρησιμοποιούν κρυστάλλινες σφαίρες, ούτε μαντικές ράβδους, ούτε εκκρεμή, ούτε μαγικά τραπεζάκια, μολονότι μερικοί απ’ αυτούς καταλαμβάνονται από έκστασι για την ανάγνωσι. Πολλοί απ’ αυτούς, όμως, χειρίζονται το αντικείμενο ενόσω είναι σε συνειδητή κατάστασι και σχεδόν αμέσως εκλάμπουν οράσεις μέσα στις διάνοιές των. Τότε κάνουν τα σχόλια των για τους ανθρώπους. Έτσι, πραγματικά το αντικείμενο αναγινώσκεται με μια σχετική έννοια. Είναι τα προσωπικά στοιχεία​—τα χαρακτηριστικά και οι προσωπικές πείρες—​εκείνων που έχουν χειρισθή το αντικείμενο, τα οποία εξάγονται από την ανάγνωσι. Το αντικείμενο απλώς δημιουργεί «επαφή». Η αρχή είναι όμοια μ’ εκείνη, στην οποία ένας που πιστεύει στη μαγεία για ν’ ασκήση γοητεία σε κάποιον, παίρνει κάτι που κατείχε το θύμα, για το οποίο πρόκειται, και το φέρνει ενώπιον του μάγου· ή ένα αντικείμενο ή είδος μπορεί να φερθή από εκείνον που πιστεύει στη μαγεία ενώπιον του θύματος, εναντίον του οποίου γίνεται η γοητεία για να δημιουργηθή «επαφή».

Στην ψυχομετρία η «επαφή» μπορεί να γίνη και όταν ακόμη το συνδεόμενο με το αντικείμενο πρόσωπο είναι νεκρό. Κι αυτή, επίσης, η άποψις της ΕΑΑ απεδείχθη βάσιμη με δοκιμές που έγιναν κάτω από επιστημονικόν έλεγχο. Ένα παράδειγμα τούτου δίδεται σ’ ένα πρόσφατο βιβλίο για τον Πήτερ Χούρκος, που είχε σ’ εξαιρετικό βαθμό εξωαισθητήριο αντίληψι: «Στην Αμβέρσα εργάσθηκα με τον Δρα Ρενέ Ντελέρτς, καθηγητή της ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, για να προσπαθήσω ν’ αποσαφηνίσω μερικά από τα μυστήρια της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως. Ο Δρ Ντελέρτς ήθελε να μου δώση μερικές φωτογραφίες ανδρών και γυναικών, και καθώς τις εξήταζα, τη μια μετά την άλλη, ήθελα να περιγράψω το τι ένοιωθα, όταν κρατούσα τις φωτογραφίες στα χέρια. ‘Αυτός ο άνθρωπος κατοικεί στην Αμβέρσα’, είπα για έναν, ‘αλλ’ είναι πολύ γηραιότερος τώρα απ’ όσο ήταν όταν ελήφθη η φωτογραφία—πρέπει να είναι 20 ετών φωτογραφία αυτή’. ‘Αυτή η γυναίκα έχει πεθάνει’, είπα για κάποια γυναίκα. Πραγματικά, σχεδόν οι μισές φωτογραφίες ανήκαν σε άτομα που είχαν πεθάνει και σχεδόν πάντοτε μπορούσα να πω αν το εικονιζόμενο πρόσωπο ήταν στη ζωή ή είχε πεθάνει».​—Ψυχική: Η Ιστορία του Πήτερ Χούρκος.

Οι εντυπώσεις της ΕΑΑ, είτε ψυχομετρικές είναι είτε όχι, πραγματεύονται σε μεγάλο βαθμό για πρόσωπα. Γι’ αυτό, εκείνοι που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι εχρησιμοποιήθησαν για την ανεύρεσι ατόμων που απωλέσθησαν, για την ανίχνευσι εγκληματιών και για την παροχή πληροφοριών σχετικά με νεκρά πρόσωπα. Μερικοί έχουν αναλύσει προβλήματα μεγάλων επιχειρήσεων. Μερικοί δίνουν προρρήσεις για το μέλλον ενός ατόμου, που λέγεται ότι είναι καταπληκτικά ακριβείς. Μερικοί βρίσκουν χαμένα αντικείμενα ή αποκτήματα. Μερικοί ατενίζουν σ’ ένα γεωγραφικό χάρτη και, ή επισημαίνουν μια χώρα που περιέχει πολύτιμο μετάλλευμα στο υπέδαφος της, ή προσδιορίζουν έναν τόπο όπου μπορεί να βρεθή νερό. Μερικοί λέγεται ότι μπορούν και νοσήματα ακόμη να διαπιστώσουν. Γενικά, συλλαμβάνουν το παρελθόν και προλέγουν το μέλλον.

ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ

Αυτοί που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψη συνήθως εξηγούν πολύ λίγα πράγματα για τις μαντικές των ικανότητες και για το πώς τους έρχονται οι εντυπώσεις. Ο Πήτερ Χούρκος λέγει: «Δεν έχω εύκολες απαιτήσεις. Γνωρίζω τι μου συμβαίνει—ότι η προσωπική μου ζωή και οι προσωπικές μου σκέψεις σαρώνονται σαν από ένα κύμα, και ότι πραγματικά βλέπω τον κόσμο με τα μάτια του άλλου προσώπου, του οποίου τις δονήσεις απορροφώ».

Αυτοί, που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, συνήθως συμφωνούν ότι όσο περισσότερο χρησιμοποιούν τις ικανότητές των τόσο ισχυρότεροι γίνονται, μολονότι μερικοί βρίσκουν μια μακρά διάρκεια της ασκήσεως της ΕΑΑ κουραστική. Λέγουν ότι συνήθως δεν εξουσιάζουν την αρχική λήψι των ωθήσεων, πλην του ότι μπορούν κάποτε να τις κατευθύνουν προς ένα ιδιαίτερο άτομο ή πράγμα. Οι περισσότερες από τις εντυπώσεις, που τους έρχονται, σχετίζονται με μικροπράγματα, όμοια με τα μηνύματα που δίδονται στα μαγικά τραπεζάκια. Όπως δε ένα τέτοιο τραπεζάκι μπορεί να μεταδώση μηνύματα σε γλώσσες άγνωστες σ’ εκείνους που τα χρησιμοποιούν, έτσι και όσοι έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι μπορούν κάποτε να παρουσιάσουν προτάσεις σε γλώσσες που δεν τις γνωρίζουν διόλου.

Μια από τις πιο πληροφορητικές περιγραφές της ΕΑΑ και του πώς αυτή έρχεται, δίδεται από τον Ράναλντ Έντουιν, ο οποίος ήσκησε εξωαισθητήριο αντίληψι επί τριάντα και πλέον χρόνια. Στην αυτοβιογραφία του υπό τον τίτλο Ρολόγι Χωρίς Δείκτες, ομιλεί για την ταχύτητα, με την οποία έρχονται οι εντυπώσεις της ΕΑΑ και κατόπιν αφανίζονται. «Αυτό», λέγει, «αμέσως υποβάλλει ένα σπουδαίο παράγοντα: Ότι οι φυσιολογικές ενέργειες της μνήμης δεν περικλείονται στενά στην εντύπωσι της ΕΑΑ, διόλου δε στο αρχικό της στάδιο.» Περαιτέρω εξηγεί:

«Η σκέψις της ΕΑΑ φαίνεται να χρησιμοποιή μερικά από τα φυσιολογικά μέσα του εγκεφάλου μου, αλλ’ έχει αυτό που μπορώ μόνο να ονομάσω διαφορετική ‘υφή’ από μια φυσιολογική σκέψι. Συνήθως δεν υπάρχει πιθανότης συγχύσεως αυτών των δύο. . . .

»Η σκέψις της ΕΑΑ μού έρχεται πάντοτε σαν μια εσωτερική ενόχλησις. Έρχεται χωρίς να χρησιμοποιή καμμιά από τις συνήθεις αισθήσεις της οσφρήσεως, της οράσεως, της ακοής ή της αφής. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της είναι ένα συνοδευτικό αίσθημα εξαναγκασμού να κάμη κανείς κάτι σχετικό. Πάντοτε αισθανόμουν σαν να ήμουν αναγκασμένος να πω ό,τι ήρχετο στο κεφάλι μου, να πω σε κάποιον γι’ αυτό ή να το καταγράψω. Η δημιουργία μιας εντυπώσεως της ΕΑΑ είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφή. Φαίνεται ή να ξεσπά ξαφνικά στο κεφάλι μου σαν μια φυσαλλίδα . . . ή να επέρχεται σαν μια ξαφνική ενημέρωσις για κάτι σαν να πρόκειται ν’ αρχίση μια συνήθης συνειδητή ενέργεια σκέψεως. Φαίνεται να διολισθαίνη μέσα στον εγκέφαλο μου από πάνω και μέσω του ιδίου του κεφαλιού, υπό γωνίαν 45 μοιρών. . . . Συχνά μου έρχονται ονόματα σαν να είχαν λεχθή στο κεφάλι μου».

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ

«Εν πρώτοις, από που προέρχεται η ΕΑΑ;» ρωτά ο ίδιος αυτός που έχει την εξωαισθητήριο αντίληψι. «Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω». Λέγει ότι τα νήματα του συλλογισμού είναι πολύ λεπτά, αν υπάρχουν καν. Ωστόσο στην ίδια του αυτοβιογραφία δίνει αρκετά νήματα συλλογισμού. Παραδείγματος χάριν, λέγει για τον χρόνον, οπότε προσεπάθησε ν’ αποδείξη ότι θα ήταν εύκολο να ξεγελάση μια πνευματιστική συνεδρίασι με «μέντιουμ», περιλαμβανομένων και των εκτοπλασμικών υλοποιήσεων. Αγόρασε λίγο τυρόπανο για την απομίμησι εκτοπλάσματος. Στη διάρκεια της συνεδριάσεως κατελήφθη από έκστασι και αργότερα ανεκάλυψε ότι είχε πραγματικά παραγάγει εκτόπλασμα, που απεδείχθη μ’ επιστημονική δοκιμή ότι δεν ήταν απλό τυρόπανο αλλ’ ένα είδος πρωτοπλάσματος:

«Ένα ποσοστόν των φαινομένων που εφωτογραφήθησαν ήταν . . . εντελώς γνήσιο. . . . Σε όλες τις περιπτώσεις, είχα συναίσθησι ενός παραδόξου αισθήματος ‘εκστάσεως’ κι ένα ανεξήγητο αίσθημα απωλείας. . . . Ενώ ήμουν σε έκστασι σε μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, επέτρεψα σ’ έναν από τους παρακαθημένους ν’ αποσπάση ένα κομμάτι από τη λευκή ουσία, η οποία, όπως έδειξε κατόπιν η φωτογραφία, περιίπτατο γύρω από το πρόσωπο μου.

»Αυτό το ανεξάρτητα παρμένο δείγμα παρεδόθη σ’ ένα δημόσιο αναλυτή, τον Πέρσυ Έγκερτον. Αυτή ήταν η έκθεσίς του, για κείνους που μπορεί να ενδιαφέρονται: ‘. . . ένα κολλώδες υλικό που περιείχε πολλά πλακώδη επιθηλιακά κύτταρα με τους πυρήνες των. Υπήρχαν, επίσης, και λίγα επιθηλιακά κύτταρα χωρίς πυρήνα και μερικά διεσπαρμένα κύτταρα παρομοίου χαρακτήρος. Επίσης, παρετηρήθη μέγας αριθμός εξόχως διαθλασίμων ωοειδών σωμάτων, που ωμοίαζαν με ζύμη, καθώς και λίγα λεπτονήματα, που ωμοίαζαν με βαμβάκι. Δεν υπήρχαν πυοκύτταρα, αλλά λίγοι οργανισμοί και πολλά άμορφα περιτρίμματα παρετηρήθησαν επίσης’. Είναι μια παράδοξη σκέψις το ότι ένας άνθρωπος, που είναι στο μέσον της απάτης, μπορεί, επίσης, να είναι ικανός να παραγάγη γνήσια φαινόμενα».

Ενταύθα βλέπομε την ΕΑΑ συνδεδεμένη με τον πνευματισμό, διότι εκείνος που έχει εξωαισθητήριο αντίληψι μπόρεσε να παραγάγη, μάλλον απροσδόκητα, τις εκτοπλασμικές εικόνες που είναι κοινές στα πνευματιστικά «μέντιουμ». Επί πλέον, ο ίδιος αυτός με την εξωαισθητήριο αντίληψι ομολογεί: «Η μαγεία, με τα βασικά της συστατικά της ΕΑΑ και, σε μερικές άλλες περιπτώσεις, ίσως, και άλλων ψυχικών φαινομένων, ακόμη εξασκείται και σ’ αυτή τη χώρα [την Αγγλία].» Σημειώστε ότι μιλεί περί μαγείας ωσάν αυτή να περιέχη τα «βασικά συστατικά της ΕΑΑ». Επίσης, τα πνευματιστικά «μέντιουμ» είναι ικανά να παραγάγουν μερικά από τα φαινόμενα, που γίνονται από όσους έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, καίτοι όχι πάντοτε σε μια συνειδητή κατάστασι. Το περίφημο Αμερικανικό πνευματιστικό «μέντιουμ» Κα Πάιπερ εμελετήθη επιμελώς από μέλη της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, και, όπως λέγει το βιβλίο Πέραν των Ορίων της Αισθήσεως, «όλοι συνεφώνησαν ότι είχε ένα αξιόλογο χάρισμα ΕΑΑ».

Ποια, λοιπόν, είναι η πηγή της ΕΑΑ; Η ίδια με τη δύναμι, που υπάρχει πίσω από τα πνευματιστικά «μέντιουμ», τους Μαύρους μάγους, τα μαγικά τραπεζάκια και τα παρόμοια—τα πνευματικά όντα που χαρακτηρίζει η Αγία Γραφή ως «αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον.» (Ιούδ. 6) Αυτά τα πνευματικά πλάσματα είχαν υλοποιηθή ως άνθρωποι στη γη πριν από τον κατακλυσμό του Νώε· αυτό ήταν παρακοή στον Θεό, κι έτσι οι άγγελοι αυτοί μετεβλήθησαν σε δαίμονες. Μετά τον Κατακλυσμό ο Θεός τούς αφήρεσε τη δύναμι να υλοποιηθούν και πάλι, και τώρα αυτοί οι άγγελοι, που μόνοι των έγιναν δαίμονες, ενεργούν μέσω ανθρώπων ή «μέντιουμ». Ο Ιησούς Χριστός εξέβαλε δαιμόνια με το άγιον πνεύμα του Θεού​—αυτούς τους αγγέλους που μετετράπησαν σε δαίμονες και που έχουν τη δύναμι να προξενούν φυσικές αδυναμίες, να βασανίζουν ανθρώπους και να καταλαμβάνουν ανθρώπους.​—Ματθ. 12:28· Λουκ. 9:38-43· 11:14, 20.

Οι δαιμονικές δυνάμεις μπορούν να δώσουν στους ανθρώπους την ικανότητα ν’ αντιλαμβάνονται το παρελθόν ή να προλέγουν το μέλλον. Το ότι δίνουν μαγικές ικανότητες στους ανθρώπους δεν είναι τίποτε καινούργιο. Η Αγία Γραφή μάς λέγει πώς ο απόστολος Παύλος κάποτε αντιμετώπισε μια δούλη, που ήταν «μαντευομένη» [ασκούσε την «τέχνη της προρρήσεως», ΜΝΚ]. Ήταν μια δούλη που είχε «πνεύμα Πύθωνος». (Πράξ. 16:16) Ή όπως εκτίθεται στην Καινή Διαθήκη της Συγχρόνου Αγγλικής, αυτή ήταν μια «κόρη που είχε πνεύμα μαντείας»· κατά τον Νοξ, «μια κόρη, που κατείχετο από μαντευτικό πνεύμα». Αφού ο απόστολος Παύλος εξέβαλε το ‘δαιμόνιον της μαντείας’, η κόρη αυτή έχασε την ικανότητα να προλέγη το μέλλον· δεν είχε πια ΕΑΑ.

Μολονότι αυτοί που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι λέγουν ότι υποβοηθούν τους ανθρώπους, αυτό δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι ο λόγος του Θεού δείχνει ότι ο πνευματισμός αποτελεί παράβασι των εντολών του: «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς, . . . μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος, ή μάγος, ή γόης, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. . . . Ιεχωβά ο Θεός σου δεν αφήκε να πράττης ούτω».​—Δευτ. 18:10-14, ΜΝΚ.

Ο Θεός, λοιπόν, δεν είναι η πηγή αυτής της ΕΑΑ. Ο ίδιος ο λόγος του καταδικάζει την ‘φαρμακείαν [άσκησιν πνευματισμού, ΜΝΚ]’ για τους Χριστιανούς. (Γάλ. 5:20, 21) Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν επιζητούν να καλλιεργήσουν την ΕΑΑ, ούτε συμβουλεύονται αυτούς που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, τους λεγομένους «ψυχικούς», για υποβοήθησι. Γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει δώσει στους Χριστιανούς την Αγία Γραφή για καθοδηγία των​—το Βιβλίο που εκθέτει την ΕΑΑ ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα σύγχρονο όρο που σημαίνει τη δύναμι παραγωγής πνευματιστικών φαινομένων.

Θαρραλέοι Όπως ο Λέων Μεταξύ των Εθνών

ΟΧΙ χωρίς λογική αιτία χρησιμοποιείται συχνά ο λέων ως σύμβολο μέσα στις Γραφές. Είναι ένα ισχυρότατο ζώο, που ορθώς χαρακτηρίζεται ως ο βασιλεύς των ζώων λόγω της βασιλικής του συμπεριφοράς. Μεταξύ των πραγμάτων, που είπαν γι’ αυτόν διάφορα άτομα κύρους, είναι και αυτά: Ο λέων δεν έχει εχθρούς (κι έτσι δεν έχει κανένα να φοβηθή), είναι φιλικός και κοινωνικός, βαδίζοντας περήφανα, όχι δε κατά δυάδες ή αγέλες· φονεύει μόνο για τροφή κι όχι για ευχαρίστησι, κι ένας ή δύο φόνοι τον μήνα συνήθως τον ικανοποιούν· δεν είναι διατεθειμένος να πολεμήση για λάφυρα εναντίον άλλων λεόντων, κατά καιρούς δε βρίσκεται σ’ επαφή με αντιλόπες ή άλλα παρόμοια ζώα.

Ο Ιακώβ, προφητεύοντας για τον τέταρτο γυιό του Ιούδα, τον παρομοίασε με λέοντα. (Γεν. 49:9) Ο Ιησούς Χριστός, ο πιο διάσημος από τους απογόνους του Ιούδα, χαρακτηρίζεται ως «ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα». (Αποκάλ. 5:5) Οι δίκαιοι λέγεται ότι «έχουσι θάρρος ως λέων». (Παροιμ. 28:1) Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, ο λαός του Ιεχωβά στη γη παρομοιάζονται κατ’ επανάληψιν με λέοντα από τη μια ή την άλλη άποψι.

Και στις δύο προφητείες του Ιωήλ και της Αποκαλύψεως ο λαός του Θεού παρίσταται ως ακρίδες που έχουν οδόντας λέοντος. (Ιωήλ 1:6· Αποκάλ. 9:8) Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους διακόνους του Θεού τώρα η προφητεία του Μιχαία 5:8,a στην οποία βασίζεται το θέμα υπηρεσίας των για τον μήνα Μάρτιο: «Και τα υπόλοιπον του Ιακώβ [Ισραήλ] θέλει είσθαι μεταξύ εθνών, εν μέσω λαών πολλών, ως λέων μεταξύ κτηνών του δρυμού, ως σκύμνος μεταξύ ποιμνίων προβάτων, όστις διαβαίνων καταπατεί, και διασπαράττει, και δεν υπάρχει ο ελευθερών.»

Λόγω της αφοβίας και του θάρρους του, ο λέων είναι πράγματι ένα κατάλληλο σύμβολο των δούλων του Θεού. Ο Βασιλεύς των, Ιησούς Χριστός, είχε, βέβαια, θάρρος, όταν ήταν στη γη. Ούτε υπάρχει αμφισβήτησις για το ότι από το έτος 1919 το υπόλοιπον των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού υπήρξαν σαν ένας λέων μέσα στα έθνη. Υπήκουσαν άφοβα στην εντολή του Ιεχωβά μέσω του Χριστού να κηρύξουν αυτά τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη.

Η θεία προφητεία δείχνει ότι αυτή η ομάς των κεχρισμένων Χριστιανών, μαζί με τους συντρόφους των, τον πολύν όχλο των «άλλων προβάτων», θα εξακολουθήση να επιδεικνύη θάρρος όπως ο λέων μεταξύ των εθνών. Αλλά τι θα λεχθή για κάθε άτομο που διαβάζει αυτές τις γραμμές; Θα επιδείξετε σεις παρόμοιο θάρρος; Τα έθνη εναντιώνονται στη βασιλεία του Θεού και σε όλους εκείνους, που την κηρύττουν. Χρειάζεται θάρρος για να σταθή κανείς υπέρ των πεποιθήσεών του, ειδικώς, όταν αυτές είναι τόσο αντιδημοτικές όσο είναι των δούλων του Ιεχωβά.

Για να έχετε αυτό το θάρρος, θα χρειασθή να μελετάτε τον λόγο του Θεού και να λαμβάνετε τη νουθεσία του με καρδιά. Και μάλιστα, θα χρειασθή να συναναστραφήτε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις με άλλους, οι οποίοι αγωνίζονται να καλλιεργήσουν αυτόν τον ίδιο βαθμό του θάρρους. Αυτό και μόνον απαιτεί θάρρος​—να ταυτισθήτε φανερά με μια ομάδα ανθρώπων, που συχνά χαρακτηρίζονται με περιφρόνησι ως αίρεσις, ως δόγμα ή ως ένας «όμιλος φανατικών». Αλλ’ η ίδια η συνταύτισίς σας με αυτούς θα ενισχύση την πίστι σας και το θάρρος σας. Κατόπιν θ’ απαιτηθή περισσότερο ακόμη θάρρος για να μετάσχετε στο να γνωστοποιήσετε σε άλλους τα όσα εμάθατε. Βέβαια, θα σας παρασχεθή βοήθεια, αλλά θα πρέπει και σεις να καταβάλετε προσπάθεια να μάθετε και ν’ αυξήσετε σε θάρρος.

Σε όλο τον κόσμο ή εναντίωσις στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του αυξάνει καθόσον ο εθνικισμός διαρκώς ισχυροποιείται. Όπως προελέχθη, στο εγγύς μέλλον ο Γωγ του Μαγώγ θα κάμη γενική επίθεσι εναντίον εκείνων, που υπηρετούν τον Ιεχωβά και αναγγέλλουν τη βασιλεία του. (Ιεζ. 38:1-39:4) Για ν’ αντιμετωπισθή ο θηριώδης αυτός εχθρός με όλα του τα πολλά τεχνάσματα και τους μεγάλους αριθμούς του, και για να γίνη αυτό χωρίς φόβο, ο λαός του Θεού θα χρειασθή θάρρος όσο ποτέ δεν εχρειάσθη πριν. Δεν θα επιζήσουν τότε οι λιπόψυχοι· μόνο οι θαρραλέοι θα επιζήσουν. Τι μεγάλη ανάγκη υπάρχει να ενισχύεται κάνεις με θάρρος τώρα για να μπόρεση να σταθή τότε!

Σε λίγο ο λαός του Θεού θα εισέλθη στη μεγάλη μέρα του Ιεχωβά, που είναι γνωστή ως Αρμαγεδδών. Θ’ αποδειχθή ότι είναι μια μέρα που προκαλεί φόβο, διότι οι κρίσεις του Ιεχωβά θα κατευθυνθούν εναντίον των εχθρών του. Αλλ’ όλοι όσοι είναι παρά το πλευρόν του Ιεχωβά τότε, ‘θέλουν υψώσει την χείρα των επί τους εναντίους των, και πάντες οι εχθροί των θέλουσιν εκκοπή.’​—Μιχ. 5:9.

Νίκη αναμένει και νεύει στον λαόν του Θεού, που προβαίνει στο κήρυγμα της βασιλείας του υπό την ηγεσία του θαρραλέου «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα». Συμμετοχή σ’ αυτή τη νίκη θα σημαίνη γι’ αυτούς αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, μια αμοιβή επειδή υπήρξαν θαρραλέοι όπως ο λέων μεταξύ των εθνών.

[Υποσημειώσεις]

Προσέχετε τις Συναναστροφές Σας!

ΟΛΕΣ οι εντολές του Θεού πιστοποιούν την αγάπη, σοφία και δικαιοσύνη του. Ό,τι εντέλλεται είναι για το καλό μας, για την υψίστη και διαρκή ευημερία μας. Αυτός δίνει εντολή να κάμωμε ωρισμένα πράγματα και μας απαγορεύει ωρισμένες ευχαριστήσεις μόνο διότι μας αγαπά και θέλει να μας βλέπη ευτυχείς. Όπως εξεφράσθη όσον αφορά τον αρχαίο λαό του Ισραήλ: «Είθε να ήτο εις αυτούς τοιαύτη καρδία, ώστε να με φοβώνται, και να φυλάττωσι πάντοτε πάντα τα προστάγματά μου, δια να ευημερώσιν αιωνίως, αυτοί και τα τέκνα αυτών».​—Δευτ. 5:29.

Μεταξύ των νόμων, που είχε δώσει ο Θεός στον αρχαίο λαό του για τα καλό τους, ήσαν κι εκείνοι που εσχετίζοντο με την προσοχή τους στις συναναστροφές τους. Αυτοί δεν έπρεπε να νυμφεύονται ειδωλολάτρας, ούτε και ν’ αναμιγνύωνται μ’ αυτούς: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών», διότι ασφαλώς θα σε κάμουν να ‘λατρεύης άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σας εξολοθρεύσει’. Και πάλι, «Δεν θέλουσι κατοικεί εν τη γη σου, δια να μη σε κάμωσι να αμαρτήσης εις εμέ».​—Δευτ. 7:3, 4, ΜΝΚ· Έξοδ. 23:33.

Αλλά το έθνος Ισραήλ, που δεν είχε πίστι κι αγάπη στον Θεό, κατ’ επανάληψιν παρέβη αυτές τις εντολές με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ακόμη κι ο πιο σοφός βασιλεύς των υπέστη θλίψι γι’ αυτήν ακριβώς την κατάστασι. Στη γηραιά ηλικία του επέτρεψε στις ειδωλολάτριδες συζύγους του ν’ απομακρύνουν την καρδιά του από τον Θεόν του, τον Ιεχωβά, κι έτσι πέθανε άπιστος, αποστάτης.

Το ίδιο αληθεύει και με τους σημερινούς Χριστιανούς. Για δικό μας καλό, ο Ιεχωβά προστάζει να προσέχωμε τη συναναστροφή μας. Ζούμε σε κινδυνώδεις καιρούς, που παρομοιάζονται με τις ημέρες του Νώε και του Λωτ. Επειδή είμεθα ατελείς, αδύνατοι κι έχομε μια κληρονομημένη κλίσι προς την αμαρτία, είμεθα επιρρεπείς στο να υποκύψωμε στην κολακεία του κόσμου ή στο να συμβιβασθούμε από φόβο για το τι αυτός θα είπη. Γι’ αυτό προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος: «Μη πλανάσθε· “φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί”.»—1 Κορ. 15:33.

Ως Χριστιανοί νουθετούμεθα ν’ ανακαινίσωμε τις διάνοιές μας και ν’ αναλάβωμε μια νέα, Χριστοειδή προσωπικότητα. Όσο μπορούμε, λοιπόν, πρέπει ν’ αποφεύγωμε τη συναναστροφή μ’ εκείνους, που έχουν αντιρρήσεις στην αλλαγή που μας έγινε. «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις.» Και «δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν» πίσω σας, αν όχι ενώπιόν σας.​—1 Πέτρ. 4:3, 4.

Για την πνευματική μας ευημερία ο Ιεχωβά μάς δίνει ρητή εντολή να νυμφευώμεθα «μόνον εν Κυρίω», να ‘μη ομοζυγώμεν με τους απίστους’. Γιατί; «Διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; . . . ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;» Καμμιά απολύτως! Η πιστότης στον Θεό μας και στην οργάνωσί του θα μας κάνη να σεβώμεθα αυτές τις εντολές.​—1 Κορ. 7:39· 2 Κορ. 6:14-16.

Μολονότι η συναναστροφή είναι μια βασική ανάγκη των νέων και των γερόντων, διότι «δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος», πρέπει να είμεθα προσεκτικοί ως προς το είδος της συναναστροφής που καλλιεργούμε. Πού θα σύρωμε τη γραμμή; Δεν μπορούν να δοθούν σκληροί και σταθεροί κανόνες, αλλά, όπως ήδη υπεδείχθη, εδώ θα μπορούσε να εφαρμοσθή η συμβουλή του Ιησού: «Γίνεσθε . . . φρόνιμοι ως οι όφεις.» Όταν, λοιπόν, είσθε σε αμφιβολία, αφήστε τη συναναστροφή!​—Γέν. 2:18· Ματθ. 10:16.

Η σοφή συμβουλή του Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους 5:10-12 πρέπει, λοιπόν, να ληφθή στα σοβαρά ιδιαίτερα από όλους τους Χριστιανούς: «Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Διότι τα κρυφίως γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν.» Αυτός ο έλεγχος μπορεί να γίνη με λόγια, ή και απλώς με έργα, με το ν’ αρνούμεθα να τους συναναστρεφώμεθα στην εσφαλμένη πορεία τους.

Για το καλό μας είναι που μας προειδοποιεί ο Θεός να προσέχωμε τη συναναστροφή μας. Προσέχοντας την προειδοποίησί του, θ’ αποφεύγωμε τις παγίδες, και, αντιθέτως, θα εποικοδομούμε αλλήλους σε πίστι και αγάπη. Έτσι, θα βοηθηθούμε να τηρήσωμε ακεραιότητα ως τον καιρό που θα εισέλθωμε στον νέο κόσμο, έναν κόσμο, που είναι τώρα τόσο πλησίον, στον οποίο δεν θα έχωμε ανάγκη να προσέχωμε τη συναναστροφή μας, διότι τότε ο καθείς που αναπνέει θα αινή τον Ιεχωβά και τούτο ολοένα τελειότερα. Αλλ’ έως τότε, «μη πλανάσθε.» Θυμηθήτε ότι, «Φθείρουσι τα καλά ήθη οι κακαί συναναστροφαί».

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1962, στη σελίδα 238, ανέφερε κάποια αίτησι για αφορισμό του Χίτλερ, την οποίαν υπέβαλε τηλεγραφικώς στον πάπα μια ομάς Καθολικών οργανώσεων. Επειδή αυτή η δήλωσις ετέθη υπό αμφισβήτησιν από μερικούς, παρατίθεται κατωτέρω ολόκληρο το κείμενο της, όπως ανεγράφη στην εφημερίδα Δη Κάθολικ Τέλεγκραφ-Ρέτζιστερ, του Σινσιννάτι, Οχάιο, της 1ης Σεπτεμβρίου 1939:

«ΑΝΕΓΡΑΦΗ ΩΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΛΕΓΕΙ ΕΝΑ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

«250 Εκπρόσωποι στο Σικάγο από Έθνη, Σωματεία Θρησκευτικά, Απομάχων, Επαγγελματιών Απευθύνουν Έντονη Κοινή Έκκλησι.

«(Δημοσιεύοντας το κατωτέρω άρθρον ως μια ενδιαφέρουσα είδησι, η διεύθυνσις της εφημερίδος δεν συμφωνεί ότι είναι συνετό να επιζητήται να γίνη ενέργεια σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι ο αφορισμός. Το καλύτερο είναι ν’ αφήνονται όλα αυτά τα θέματα στις εκκλησιαστικές αρχές. Αυτές ξέρουν καλύτερα όλα τα σχετικά σημεία και τις πιθανές συνέπειες.​—ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑΙ.)

»(Υπό Τζέιμς Κόλβιν)

»ΣΙΚΑΓΟ (Αποκλειστικότης)​—Έγινε έκκλησις στον Πίον ΙΒ΄ να αφορισθή ο “Φύρερ” του Ράιχ Αδόλφος Χίτλερ.

»Το Ψήφισμα εστάλη στους Ευρωπαίους εκπροσώπους των Εθνών, Θρησκευτικών, Απομάχων, και Ομάδων Εμπορικών Ενώσεων, που έχουν συνδεθή μαζί στις Ηνωμένες Οργανώσεις για την Υπεράσπισι της Δημοκρατίας.

»Αντίγραφα του τηλεγραφήματος εστάλησαν στον Τζωρτζ Καρδινάλιο Μουντελέιν του Σικάγου, Ουίλλιαμ Καρδινάλιο Ο’Κόννελ της Βοστώνης, Ντέννις Καρδινάλιον Ντωχέρτυ της Φιλαδελφείας, και στον Αρχιεπίσκοπο Αμλέτο Τζιοβάννι Σικονιάνι Αποστολικόν Εκπρόσωπον για τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουάσιγκτον.

»‘Ο Αδόλφος Χίτλερ’, έλεγε εν μέρει το ψήφισμα, ‘εγεννήθη από Καθολικούς γονείς, εβαπτίσθη Καθολικός, και ανετράφη κι εξεπαιδεύθη ως τοιούτος. Ενώ δημοσία με τα λόγια του, τα έργα και τις διαταγές, κατέστη στον κόσμο η μεγαλύτερη απειλή εναντίον της Χριστιανοσύνης, και του πολιτισμού, δεν εξεδηλώθη ως τώρα δημοσία ως έξω από την Εκκλησία των γονέων του, και δεν απέκρουσε το να είναι μέλος αυτής, υποκείμενος έτσι στους νόμους και στους κανόνες υποταγής στην Εκκλησία.

»Πιστεύοντας σταθερά ότι η απαγγελία αφορισμού κατά του Αδόλφου Χίτλερ θα υποβοηθήση την υπόθεσι της ελευθερίας, της Χριστιανοσύνης, της Ανθρωπότητος και του πολιτισμού στον παρόντα καιρό, υποβάλλομε δια του παρόντος ευσεβάστως παράκλησι, έκκλησι και αίτησι στην υμετέραν Αγιότητα δημοσία να απαγγείλη και επιβάλη αφορισμόν κατά του Αδόλφου Χίτλερ’.

»Ένας από τους ομιλητάς σε μια λειτουργική συγκέντρωσι εδήλωσε: ‘υποβάλλομε αιτήσεις για να κάμωμε αγίους, αναγνωρίζοντας έτσι την εξουσία της Παπωσύνης. Αν αυτό ισχύη σ’ εκείνη την περίπτωσι, γιατί όχι και σ’ αυτή;’ Μεταξύ των οργανώσεων, που αντεπροσωπεύοντο στη συγκέντρωσι, ήσαν και μονάδες της Πολωνικής Εθνικής Συμμαχίας, κλάδοι των Πολωνικών Ρωμαιοκαθολικών Ενώσεων, και η συνεργαζόμενη Επιτροπή Σλοβακικών οργανώσεων.»

● Γιατί ο Ιησούς του Ναυή διετάχθη να νευροκοπήση τους ίππους; Μήπως αυτό έχει κάποια σημασία για τους Χριστιανούς σήμερα;​—Ρ. Μπ., Ηνωμ. Πολιτ.

Η προκειμένη εντολή αναγράφεται στο Ιησ. Ναυή 11:6 και λέγει: «Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι αύριον, περί την ώραν ταύτην, εγώ θέλω παραδώσει αυτούς πάντας πεφονευμένους έμπροσθεν του Ισραήλ· τους ίππους αυτών θέλεις νευροκοπήσει, και τας αμάξας αυτών θέλεις κατακαύσει εν πυρί.» Το δε εδάφιο Ιησ. Ναυή 11:9 (ΜΝΚ) λέγει ότι ο Ιησούς του Ναυή έκαμε «Καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά· τους ίππους αυτών ενευροκόπησε, και τας αμάξας αυτών κατέκαυσεν εν πυρί.»

Οι ιγνυακοί τένοντες ενός ίππου είναι οι οπίσθιοι τένοντες πάνω από το οπίσθιον μέρος του γόνατος των οπισθίων ποδών του ίππου· το μέρος αυτό των οπισθίων ποδών αντιστοιχεί προς το γόνατο των προσθίων ποδών του ίππου. Με το κόψιμο αυτών των τενόντων οι ίπποι εγίνοντο χωλοί και δεν ήσαν πια ικανοί να υπηρετήσουν για πολεμικούς σκοπούς, είτε για το ιππικό είτε για να σύρουν πολεμικά άρματα. Αυτός ήταν ο απλούστερος τρόπος για να τίθεται ένας ίππος εκτός μάχης. Φυσικά, μετά τη νευροκόπησί των οι ανάπηροι αυτοί ίπποι θα εφονεύοντο, θα κατεστρέφοντο, όπως και τα πολεμικά άρματα.

Σχετικά με τους ίππους, η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ λέγει: «Το χαρακτηριστικό, που τονίζεται πάρα πολύ στις Βιβλικές αναγραφές περί ίππου, είναι η αποκλειστική χρήσις του για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Σε καμμιά περίπτωσι δεν αναφέρεται ο ίππος ως χρησιμοποιούμενος για συνήθεις μεταφορές ή για τη γεωργία». Οι ίπποι εχρησιμοποιούντο, εν τούτοις, για κρατικές υποθέσεις. (Εσθήρ 6:8· 8:14) Ιδιαίτερα συνεσχετίζοντο με την Αίγυπτο, όπως παρατηρούμε στον Ησαΐα 31:1, 3 (ΜΝΚ): «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα.» Παρόμοιες δυσμενείς αναγραφές γίνονται στους Ψαλμούς 20:7 και 33:17.

Σχετικά με τον βασιλέα του Ισραήλ ιδιαίτερα, εδόθη προειδοποίησις: «Δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν.». (Δευτ. 17:16) Αναμφιβόλως, μεταξύ των λόγων για τους οποίους ο Ιεχωβά, με τις απαιτήσεις, που εκτίθενται στο Λευιτικόν, κεφάλαιον 11, έδειξε ότι ο ίππος έπρεπε να θεωρήται ως ένα ακάθαρτο ζώο, οι δε Ιουδαίοι δεν έπρεπε να πειρασθούν στο ν’ αποκτήσουν ίππους για τροφή και να τους χρησιμοποιούν για πολεμικούς σκοπούς και να εμπιστεύωνται σ’ αυτούς. Η ενέργεια του Ιησού του Ναυή ήταν σύμφωνη με τις θείες οδηγίες, που κι αυτές, επίσης, ήσαν σε αρμονία με τη Θεία αυτή αρχή. Ο Ιησούς του Ναυή ήταν ο κριτής του Ισραήλ υπό τον αόρατο Βασιλέα Ιεχωβά Θεό. Υπακούοντας στη Θεία εντολή να νευροκοπήση τις δυνάμεις του εχθρού, δεν τις εσφετερίζετο για τον εαυτό του κι έτσι δεν προσέθετε ίππους για τον εαυτό του ως κριτού του Ισραήλ.

Όλ’ αυτά, όμως, παρέχουν εξυπηρέτησι μεγαλύτερη από ένα ιστορικό ενδιαφέρον, διότι περιλαμβάνονται στο «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Το γεγονός, ότι ο Ιησούς επιμελώς συνεμορφώθη με τις οδηγίες αυτές, ενεργώντας «καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά», εξεικονίζει το ότι ο σημερινός λαός του Ιεχωβά δεν στηρίζεται στα κοσμικά μέσα του σαρκικού πολέμου. Παραιτούνται του σαρκικού πολέμου του κόσμου τούτου και ‘σφυρηλατούν τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα’. Αυτό αντιστοιχεί προς τη νευροκόπησι των πολεμικών ίππων των αρχαίων Χαναναίων.​—Ησ. 2:4.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά!​—2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ. Σ 1/9/62 7, 9

17 Ο Δαν είναι σκύμνος λέοντος· θέλει πηδήσει από Βασάν.​—Δευτ. 33:22. Σ 1/10/62 39

18 Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.​—Ιωάν. 14:9. Σ 1/1/63 24

19 Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν. Εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν, και δεν θέλουσι μακρυνθή αι ημέραι αυτού.​—Εκκλησ. 8:11, 13. Σ 15/11/62 10

20 Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού . . . Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιον σου, ω Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 19:1, 14, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 6-8

21 Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας.​—Γεν. 49:9. Σ 15/9/62 59, 60

22 Η χειρ σου θέλει υψωθή επί τους εναντίους σου, και πάντες οι εχθροί σου θέλουσιν εκκοπή.​—Μιχ. 5:9. Σ 1/5/62 31, 32α

23 Ανδρίζου και θάρρει· διότι συ θέλεις εισαγάγει τον λαόν τούτον εις την γην, την οποίαν ώμοσεν ο Ιεχωβά προς τους πατέρας αυτών να δώση εις αυτούς.​—Δευτ. 31:7, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 18-20

24 Επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε. Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.​—Ησ. 60:2, 3, ΜΝΚ. Σ 1/7/62 16, 17

25 Τα τέκνα σας . . . είναι άγια.​—1 Κορ. 7:14. Σ 15/7/62 16, 17

26 Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.​—1 Τιμ. 5:8. Σ 1/11/62 10, 13

27 Εμίσησα την σύναξιν των πονηρευομένων, και μετά ασεβών δεν θέλω καθίσει.​—Ψαλμ. 26:5. Σ 15/11/62 11, 12

28 Θέλουσι ποιμάνει την γην της Ασσυρίας εν ρομφαία.​—Μιχ. 5:6. Σ 1/5/62 15, 16α

29 Εστέ θαρραλέοι, και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι προσμένοντες τον Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 31:24, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 26α

30 Υπάρχει φίλος στενώτερος αδελφού.​—Παροιμ. 18:24. Σ 1/6/62 3, 5, 6

31 Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.​—Ιωάν. 16:33. Σ 1/2/62 11, 12

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως ακόλουθοι του «Λέοντος του εκ της Φυλής του Ιούδα», θα επιδείξουν θάρρος, όμοιο με το θάρρος του λέοντος, στην εκτέλεσι της αποστολής των να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού, παρά την έντονη αντίδρασι από μέρους πονηρών ανθρώπων. Καθώς συμμετέχουν στο έργο αυτό τον Μάρτιο, θα παρουσιάζουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως την ευκαιρία να γίνουν, αν το επιθυμούν, συνδρομηταί στο δεκαπενθήμερο περιοδικό Η Σκοπιά, λαμβάνοντας και τρία ενδιαφέροντα βιβλιάρια Γραφικής μελέτης, αντί δρχ. 30.

ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ

Περισσότερα από ογδόντα χρόνια το περιοδικό αυτό, Η Σκοπιά, έφερε πραγματική ευχαρίστησι και πνευματική παρηγορία σε χιλιάδες άτομα. Στη διάρκεια των σαράντα χρόνων, που πέρασαν, τη θέσι της αυτή στις καρδιές των χιλιάδων αυτών τη μοιράσθηκε με το συνοδευτικό της περιοδικό Ξύπνα!.

Και τα δύο περιοδικά άφησαν ένα ανεξίτηλο σημάδι στον τομέα της Βιβλικής εκπαιδεύσεως, ένα σημάδι που αντικατοπτρίζεται στις χιλιάδες υπάρξεις, που αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά, σαν αποτέλεσμα της πνευματικής συμβουλής και εκπαιδεύσεως που περιείχετο στις σελίδες των. Μπορείτε και σεις, επίσης, να συμμετάσχετε στις ευλογίες, που τακτικά εκχέονται από τα δύο αυτά περιοδικά, με το να τα υποδέχεσθε στον οίκον σας σε κάθε τους έκδοσι. Με δρχ. 60 γίνεσθε συνδρομηταί και στα δύο για ένα έτος. Γράψτε μας τώρα και θα λάβετε επιπροσθέτως έξη επίκαιρα και διδακτικά βιβλιάρια.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

21 Απριλίου: ‘Υποτάσσεσθε’​—σε Ποιον; §1-25. Σελ. 137.

28 Απριλίου: ‘Υποτάσσεσθε’​—σε Ποιον; §26-39, και Υποτασσόμενοι εις «Πάσαν Ανθρωπίνην Διάταξιν», §1-11. Σελ. 142.

5 Μαΐου: Υποτασσόμενοι εις «Πάσαν Ανθρωπίνην Διάταξιν», §12-37. Σελ. 148.

Γιατί να Παίρνωμε μια Αρνητική Άποψι;

ΣΑΝ ένας τοίχος, στον οποίον δεν μπορεί κανείς να αναρριχηθή, είναι δυνατόν συχνά να ορθώνεται η αρνητική άποψις ανάμεσα σε σας και της επιτυχίας για μια προσπάθεια που αναλαμβάνετε. Μπορεί να προκαλέση αποτυχία σε κάτι που έχετε την ικανότητα να εκτελέσετε. Πιθανόν να υπάρχουν παράγοντες, που να καθιστούν δύσκολο το να επιτύχετε σε μια προσπάθεια, αλλά ο κύριος παράγων εναντίον της προσπαθείας αυτής, μπορεί να είναι ο ίδιος ο εαυτός σας, αν αφήνετε μια αρνητική άποψι να σας αποθαρρύνη. Είναι, βέβαια, φυσικόν να έχετε μερικές αμφιβολίες για την ικανότητά σας να πράξετε κάτι, αλλ’ αποτελεί σοβαρό σφάλμα το να επιτρέπετε στις αμφιβολίες αυτές να σας κυριεύουν σε βαθμό που να μη μπορέσετε να καταβάλετε τις καλύτερες σας προσπάθειες. Η επιρροή μιας αρνητικής απόψεως είναι τόσο ισχυρή ώστε ακόμη και η φυσική λειτουργία μπορεί να υποστή επίδρασι απ’ αυτήν προς αντίστροφη κατεύθυνσι.

Ένας αθλητής άρσεως βαρών, παραδείγματος χάριν, μπορεί σε μια περίπτωσι να επιτύχη να κρατήση πάνω από το κεφάλι του ένα βάρος, που αποτελεί γι’ αυτόν ρεκόρ, αλλά σε μια άλλη περίπτωσι, μπορεί να αποτύχη να το σηκώση, διότι επιχειρεί να το εκτέλεση με αμφιβολίες. Η δυναμίς του φαίνεται να μειώνεται, κάνοντας το βάρος να γίνεται πολύ βαρύ. Στην προηγούμενη περίπτωσι, είχε μια στάσι εμπιστοσύνης με το αποτέλεσμα ότι θα μπορούσε να εμπλησθή με δύναμι κι έτσι το βάρος του φάνηκε πώς ήταν ελαφρό.

Ο αθλητής, που συναγωνίζεται σε μεγάλα άλματα, μπορεί να έχη την ίδια εκνευριστική επίδρασι μιας αρνητικής στάσεως, η οποία μπορεί να τον εξασθενίση σε βαθμό που να μη μπορέση να πηδήση πάνω από τη ράβδο, όταν αυτή είναι σ’ ένα μεγάλο ύψος ή στο δικό του ρεκόρ ύψους. Οι αθληταί αυτοί καταβάλλουν τις άριστες φυσικές των λειτουργίες, όταν έχουν μια στάσι εμπιστοσύνης, ένα αίσθημα ότι μπορούν να φθάσουν το σημείο, για το οποίον αγωνίζονται. Δεν μπορεί αυτό να αληθεύη, επίσης, και για σας, για τα πράγματα που αγωνίζεσθε να εκτελέσετε;

Ποια είναι η στάσις σας, όταν ο εργοδότης σας αναθέτη σε σας μια καινούργια εργασία ή μια θέσι μεγαλύτερης ευθύνης; Μήπως αντιδράτε με το να σκέπτεσθε ότι η εργασία είναι πολύ μεγάλη για σας; Μήπως κυριεύεσθε από αμφιβολίες για την ικανότητά σας να χειρισθήτε τον διορισμό σας σε βαθμό, που αισθάνεσθε την τάσι να πήτε στον εργοδότη σας ότι δεν μπορείτε να αναλάβετε την εργασία αυτή; Μήπως επιτρέπετε σε μια αρνητική άποψι να σας αποθαρρύνη, ώστε να μη θέλετε ούτε ακόμη και να δοκιμάσετε;

Δεν είναι εκπληκτικό ότι οι αμφιβολίες για την ικανότητά σας εγείρονται, όταν σας προσφέρεται μια νέα θέσις ή ευθύνη, αλλά είναι σφάλμα το ν’ αφήνετε τις αμφιβολίες αυτές να σας κατακυριεύουν. Καίτοι είναι πιθανόν να αισθάνεσθε ότι δεν είσθε ικανός να αναπληρώσετε τη θέσι του ατόμου που είχε την εργασία πριν από σας, λόγω της ικανότητός του, της πείρας του και της διανοητικής του οξυδερκείας, εν τούτοις δεν πρέπει ν’ αφήσετε το αίσθημα αυτό να σας γίνη ένα πρόσκομμα. Ο εργοδότης σας δεν αναμένει από σας να είσθε σαν αυτόν, αλλά θέλει να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε. Δεν θα σας προσέφερε τη θέσι, αν δεν ενόμιζε ότι θα μπορούσατε να τη χειρισθήτε. Μη σκέπτεσθε τις ελλείψεις σας, συγκρίνοντας την ικανότητά σας και την πείρα σας με του προηγουμένου ατόμου· σκεφθήτε τα δικά σας προσόντα που σας καθιστούν ικανό για την εργασία. Αναλάβετε την με μια θετική διάθεσι και με αποφασιστικότητα να καταβάλλετε μια ολοκάρδια προσπάθεια.

Αν είσθε ένα άτομο, που ασχολείται σε δράσι, η οποία περιλαμβάνει τα συμφέροντα του Υπερτάτου Όντος, θα μπορέσετε, να υπερνικήσετε την αποθαρρυντική επίδρασι μιας αρνητικής σκέψεως με το να κρατήτε στη διάνοιά σας ότι το πνεύμα του Ιεχωβά θα σας ενισχύση και θα σας βοηθήση να πράξετε εκείνο που πιθανόν να αισθάνεσθε ότι είσθε ανίκανος να πράξετε με τη δική σας δύναμι. Προσκολλάτε τη σκέψι σας στις επαγγελίες του ότι θα είναι μαζί σας και θα σας ενδυναμώνη. Εκείνα που είπε στους Ισραηλίτας μπορεί να θεωρηθούν ως μια βεβαίωσις σε σας. «Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου· μη τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα· μάλιστα σε εβοήθησα· μάλιστα σε υπερασπίσθην δια της δεξιάς της δικαιασύνης μου.» (Ησ. 41:10) Με πίστι στον Ιεχωβά, μπορείτε να αναλάβετε τα καθήκοντά σας με σθένος και εμπιστοσύνη. Το να εμπιστεύεσθε σ’ Αυτόν θα σας βοηθήση να υπερνικήσετε μια ηττοπαθή στάσι. Δεν είπε άλλως τε ο Ιησούς το: «Εάν δύνασαι να πιστεύσης, πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα»;​—Μάρκ. 9:23.

Η στάσις σας σ’ ένα διορισμό, που σας γίνεται, ασκεί μια μεγάλη επίδρασι στο να επιτύχετε σ’ αυτόν. Υποθέστε ότι σας ανετέθη να δώσετε μια ομιλία σ’ ένα ακροατήριο, κάτι που πιθανόν δεν είχατε ποτέ κάμει στο παρελθόν. Η πρώτη σας αντίδρασις μπορεί να είναι αρνητική. Δυνατόν να φαντάζεσθε ότι δεν μπορείτε να το κάμετε αυτό, ότι θα μείνετε άναυδος. Αυτή, όμως, η στάσις είναι εσφαλμένη. Κυττάξτε τα γεγονότα. Έχετε μια γλώσσα· μπορείτε να ομίλητε, γνωρίζετε δε μάλιστα κάτι για το θέμα, γιατί αλλιώς δεν θα σας εζητείτο να μιλήσετε. Τι είναι εκείνο που υψώνεται σαν εμπόδιο στο δρόμο σας να μιλήσετε δημοσίως παρά η αρνητική σας στάσις; Μην επιτρέπετε να καταποθήτε από αρνητικά αισθήματα και μην τα αφήνετε να σας καταπνίξουν κάθε επιθυμία για προσπάθεια. Υπερπηδήστε τον τοίχο της αρνητικής σκέψεως και κάνετε μια ολόψυχη, προσπάθεια να μιλήτε δημοσίως και να βελτιώνετε την ικανότητά σας με το να επιζητήτε να εκπαιδεύεσθε στη δημοσία ομιλία. Να έχετε σταθερά στο νου σας ότι, αν άλλοι μπορούν και δίδουν ομιλίες, κι εσείς, επίσης, μπορείτε να δώσετε. Αντί να λέτε, «Δεν μπορώ», ή, «Αυτό είναι πάρα πολύ για μένα», λέτε, «Θα προσπαθήσω και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ.»

Όταν ανετέθη στον προφήτη Ιερεμία να λαλήση μια προειδοποίησι στο βασίλειο του Ιούδα, αυτός αντέδρασε με μια αρνητική άποψι, φανταζόμενος ότι, το έργο αυτό ήταν πολύ μεγάλο γι’ αυτόν. Είπε: «Ω! Κύριε Ιεχωβά! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Η αποστολή αυτή εφάνη σαν ένας ανυπέρβλητος φραγμός στον Ιερεμία. Ένοιωθε ότι είχε καταβληθή πριν ακόμη δοκιμάση καν να την εκπληρώση. Ο Θεός, όμως, τον ήλεγξε για την αρνητική του στάσι, λέγοντας: «Μη λέγε. Είμαι παιδίον διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε αξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 1:6-8, ΜΝΚ) Ο Ιερεμίας έθεσε την εμπιστοσύνη του στον Ιεχωβά και, με την ενέργεια τού πνεύματος του Ιεχωβά επάνω του, μπόρεσε να εκτελέση εκείνο που ενόμιζε στην αρχή, ότι δεν θα μπορούσε να πράξη.

Όταν αντιμετωπίζετε φαινομενικώς ανυπέρβλητα εμπόδια, πλησιάζετέ τα με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και με αποφασιστικότητα να καταβάλλετε μια ολόψυχη προσπάθεια να τα υπερπηδήσετε. Όταν ενεργήτε έτσι, θα «είσθε περισσότερο ικανός να φροντίσετε για ευθύνες, για επιτεύξεις αντικειμενικών σκοπών, και για υπερνίκησι αποθαρρυντικών ατυχημάτων, ώστε να είσθε πιο εξυπηρετικός προς τους άλλους. Να έχετε πάντοτε στο νου σας τα όσα ο απόστολος Παύλος είπε: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.»​—Φιλιππησ. 4:13.

Προστατεύοντας τον Εαυτό Σας από «Τα Πνεύματα της Πονηρίας»

Λάβετε κάθε προφύλαξι σ’ αυτή την πραγματική πάλη με τις δαιμονικές δυνάμεις.

«Η ΠΑΛΗ ημών», έγραψε ο απόστολος Παύλος, όταν έδινε προειδοποίησι στους Χριστιανούς για τον αγώνα που έπρεπε να διεξάγουν, είναι εναντίον «εις τα πνεύματα της πονηρίας». Τώρα, που τα πνεύματα αυτά της πονηρίας έχουν καταρριφθή στη γειτονία της γης, η πάλη είναι πιο εντατική από κάθε άλλη φορά. (Εφεσ. 6:12· Αποκάλ. 12:9) Τι μπορούν να κάμουν οι Χριστιανοί για να προστατεύσουν τον εαυτό τους;

Πρώτα-πρώτα πρέπει ν’ αποφεύγουν κάθε τι, που σχετίζεται με τα φαινόμενα που παράγουν σήμερα οι δαιμονικές δυνάμεις μέσω πολλών ανθρώπων. Οι παγιδευτικές μορφές του πνευματισμού είναι πολυάριθμες. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι άγρυπνοι, και ποτέ να μην παίζουν ή να πειραματίζωνται με κάτι, που είναι δαιμονικής προλεύσεως.

Αποφεύγετε επιμελώς όλες τις μορφές του πνευματισμού, είτε πρόκειται για μαγικά τραπεζάκια, είτε για πνευματιστικούς μεσάζοντας «μέντιουμ», είτε για κείνους που προλέγουν την τύχη ή κάνουν διάγνωσι και θεραπεία ασθενειών με μαγικές μεθόδους, είτε πρόκειται για ιατρούς-μάγους της Αφρικής, είτε για ντούκουνς της Άπω Ανατολής, είτε για Ινδούς μάγους της Βορείου Αμερικής, είτε για εκείνους που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι της Ευρώπης και άλλων μερών. Αλλά τι θα λεχθή για τις αντιφατικές μεθόδους διαγνώσεως και θεραπείας, που μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι επιστημονικές κι ωστόσο κάνουν χρήσι των μεθόδων της υδρομαντείας; Και τι θα λεχθή για την υδρομαντεία την ίδια;

Η ΥΔΡΟΜΑΝΤΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν χιλιάδες υδρομάντεις ή ραβδοσκόποι· στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο υπολογίζεται ότι υπάρχουν 25.000 που ασκούν την υδρομαντεία ως επάγγελμά των, πολύ δε περισσότεροι την ασκούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους ή για διασκέδασι. Όταν ο «προικισμένος» υδρομάντις βαδίζη πάνω από υπόγειο ρεύμα ύδατος, η ράβδος του, που συχνά είναι ένα κλαρί με σχήμα V, αντιδρά με κινήσεις προς τα πάνω και προς τα κάτω. Αυτή η κίνησις είναι κάποτε τόσο βίαιη, ώστε οι μάντεις δεν μπορούν να συγκρατήσουν το κλαρί, και τότε αυτό κομματιάζεται.

Πώς εξηγούν οι υδρομάντεις αυτά τα φαινόμενα; Πολλοί δεν έχουν εξηγήσεις. Μερικοί λέγουν ότι η δύναμις πρέπει να είναι ο ηλεκτρισμός. Μερικοί μπορεί να πουν ότι τα ξύλα πληττόμενα από αστραπές συνήθως στέκουν πάνω από μια υδάτινη φλέβα, κι έτσι το νερό σε τριβή με το έδαφος και τις πέτρες δημιουργεί στατικό ηλεκτρισμό, ο οποίος σύρεται ψηλά προς τα νέφη. Μπορεί να πουν ότι οι υδρομάντεις, επηρεασμένοι απ’ αυτή την ηλεκτρική ενέργεια, δέχονται αντίδρασι, η δε ράβδος κινείται εντελώς ανεξάρτητα από τη συνειδητή θέλησι του υδρομάντεως. Μερικοί υδρομάντεις υποστηρίζουν την ηλεκτροενεργειακή θεωρία των λέγοντας ότι, όταν φορούν υποδήματα με σόλες από ελαστικό, ο κλαδίσκος νεκρώνεται.

Μολονότι μερικοί υδρομάντεις εμμένουν στην ηλεκτρική θεωρία, σε μια μελέτη, που έγινε από τον ανθρωπολόγο Έβον Ζ. Βογκτ και τον ψυχολόγο Ραίη Χάιμαιν, αναφέρεται ότι είναι σπάνιο να βρη κανείς κάποιον, που πιστεύει ή είναι σκεπτικιστής, ο οποίος να διατείνεται ακόμη σοβαρά ότι υπάρχει άμεση σχέσις μεταξύ της ράβδου και του υπογείου ύδατος, ειδικά εφόσον, οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία της λειτουργίας της ράβδου, είναι ανεξάρτητη από τον τύπο της ράβδου που χρησιμοποιείται, γίνονται δε ισχυρισμοί για ακιδωτό σύρμα, κρεμάστρες ρούχων και μηχανήματα τύπου εκκρεμούς, όπως φτυάρια, πηνία πάνω σε νήματα, ένα νόμισμα πάνω σε νήμα και δίκρανα. Οι συγγραφείς ομολογούν ότι το θέμα είναι περίπλοκο, και στο βιβλίο τους, με τον τίτλο Υδρομαντεία στις Η.Π.Α., λέγουν: «Υπάρχουν αρκετά άλυτα προβλήματα που απασχολούν τον φυσιολόγο και τον ψυχολόγο επί πολλές δεκαετίες.».

Έτσι, ενώ η επιστημονική έρευνα, που έχει γίνει ίσαμε σήμερα, δεν παραδέχεται ότι η αναζήτησις ύδατος με τη χρήσι διχαλωτού κλάδου βασίζεται στη λειτουργία φυσικών νόμων, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ερευνηταί αυτοί σκέπτονται απολύτως ορθά. Πιθανό να υπάρχουν ωρισμένοι βασικοί νόμοι της φύσεως που περιλαμβάνονται. Αλλ’ υπάρχουν αρκετά στοιχεία, που δείχνουν ότι η Χριστιανική στάσις πρέπει να είναι προφυλακτική. «Συμπεραίνομε λοιπόν», λέγουν οι ερευνηταί Βογκτ και Χάιμαν, «ότι η υδρομαντεία είναι μια σαφής περίπτωσις μαντικής στον πολιτισμό μας». Πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμον τη θεωρούν έτσι, και, αν είναι Χριστιανοί, γνωρίζουν ότι κάθε μορφή μαντείας καταδικάζεται από τις Γραφές. (Δευτ. 18:10-12· Ησ. 47:12-15) Ακόμη κι αν επίστευε βασίμως ένας Χριστιανός στη θεωρία της ηλεκτρενεργείας, θα μπορούσε με την υδρομαντεία του να επιφέρη μομφή στην πίστι του και να κάμη τους άλλους να προσκόψουν. Αυτό θα ήταν σφάλμα.​—Φιλιππησ. 1:9, 10.

Αλλά στην υδρομαντεία ενυπάρχει κάτι μεγαλυτέρας σημασίας από το να φυλάγεται κανείς μην κάμη τους άλλους να προσκόψουν· φαίνεται ότι η προστασία από «τα πνεύματα της πονηρίας» αποκτάται, επίσης, με την αποφυγή της. Πώς αυτό;

Ο ΔΕΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΑΑ

Ολοένα περισσότερο, η υδρομαντεία και η μαντική ράβδος συνδέονται με την ΕΑΑ, ή εξωαισθητήριο αντίληψι, τη δύναμι παραγωγής πνευματιστικών φαινομένων. Πραγματικά, ο επιφανής Βρεττανός επιστήμων Σερ Ουίλλιαμ Μπάρρετ όχι μόνον απέρριψε τις κοινές θεωρίες περί υδρομαντείας, αλλά στην πραγματικότητα τη συνέδεσε με την ΕΑΑ. Έγραψε, ως συγγραφικός συνεργάτης, ότι «ο υδρομάντις . . . είναι ένα άτομο προικισμένο με μια υποσυνείδητη έκτακτη ικανότητα, την οποία, λόγω αγνοίας της φύσεως της, ονομάζαμε, κατά τον Καθηγητή Ρίτσετ, κρυπταισθησία. Μέσω αυτής της κρυπταισθησίας, η γνώσις οποιουδήποτε πράγματος, το οποίον αναζητείται, εισέρχεται στο υποσυνείδητο του υδρομάντεως και αποκαλύπτεται με μια μη συνειδητή μυϊκή αντίδρασι.»a

Υπήρξαν και μερικοί πιο πρόσφατοι δεσμοί με την ΕΑΑ. Ο Βρεττανός υδρομάντις Ιωάννης Πιμς ισχυρίζεται ότι συχνά κατέχει γνώσιν του τόπου, στον οποίον θα βρεθή αργότερα νερό, προτού αρχίση την πραγματική του άσκησι υδρομαντείας. Ο Γάλλος υδρομάντις Αββάς Μπουλύ λέγει ότι, όταν ασχολήται με υδρομαντεία, συχνά λαμβάνει μια οπτική εντύπωσι του υπογείου ρεύματος. Αυτή η εντύπωσις είναι όμοια με τις εντυπώσεις που λαμβάνουν εκείνοι που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, όταν αποκτούν κρυμμένη γνώσι. Πραγματικά, ένας επιφανής Βρεττανός με εξωαισθητήριο αντίληψι, που έχει ειδικευθή στη μαντεία και την ψυχομετρία ή ανάγνωσι αντικειμένων, λέγει:

«Σε μια περίπτωσι, η ΕΑΑ με μετέβαλε σε υδρομάντι και αποδείχθηκα πιο επιτυχής από έναν εξ επαγγέλματος γεωλόγο. . . . Είχα μια ισχυρή εντύπωσι ΕΑΑ και ωδήγησα [έναν αγρότη] σ’ ένα ωρισμένο μέρος. . . . Ενθυμούμαι ότι οι εντυπώσεις σ’ αυτή την περίπτωσι αυτοηρμηνεύοντο στη συνειδητή μου διάνοια με τον ήχο πτώσεως σταγόνων νερού. . . . Εβάδισα κατ’ ευθείαν στο μέρος εκείνο».​—Ρολόγι Χωρίς Δείκτες.

Έτσι, οι συγγραφείς των φαινομένων της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως συχνά περιλαμβάνουν την υδρομαντεία ή τη μαντική ράβδο στα βιβλία ή άρθρα των. Ένας λόγος, για τον οποίον το πράττουν αυτό, οφείλεται στην επιτυχία της χαρτομαντείας. Σ’ αυτή την ενέργεια ο υδρομάντις κρατεί το κλαδί του ή το εκκρεμές του πάνω από ένα χάρτη και από την αντίδρασί του βρίσκει νερό. Ο περίφημος Αμερικανός υδρομάντις Ερρίκος Γκρος, είτε κρατούσε το διχαλωτό κλαδί του πάνω από ένα χάρτη ή κατ’ ευθείαν πάνω από τη γη, απλώς ομιλεί στο κλαδί και αυτό απαντά. Ο Κέννεθ Ρόμπερτς γράφει σχετικά με αυτό:

«Υψώνει τη ράβδο του και ρωτά (είτε σιωπηλά είτε με φωνή), ‘Πού είναι η πλησιέστερη φλέβα νερού απ’ το σημείο όπου στέκω;’ Κατόπιν στρέφεται βραδέως, με τη ράβδο του ισορροπημένη ενώπιον του. Όταν η ράβδος στραφή βιαίως προς τα εμπρός και προς τα κάτω, ατενίζει το πλησιέστερο σημείο της πλησιεστέρας φλέβας. Κατόπιν, εκτός αν επιθυμή να βαδίση προς εκείνο το σημείο, θέτει κι άλλα ερωτήματα, ώσπου να μάθη όλα όσα θέλει να γνωρίση για τη φλέβα. . . . Όταν ο Ερρίκος μαντεύη σ’ ένα χάρτη ή στο σχέδιο ενός τμήματος γης από κάποια απόστασι, η ενέργειά του είναι ουσιαστικά η ίδια».​—Η Εβδόμη Αίσθησις.

Η επιτυχία της χαρτομαντείας αποτελεί σοβαρή αντίρρησι όχι μόνον στη θεωρία της ηλεκτρενεργείας, αλλά και ως προς το γεγονός ότι οι μαντικές μέθοδοι χρησιμοποιούνται για την ανεύρεσι πολλών κρυμμένων πραγμάτων. Μελικοί ανερευνούν για πετρέλαιο ή χρυσόν· αν το διχαλωτό κλαδί δεν χρησιμοποιήται, ο μάντις μπορεί να έχη μόνο μια μικρή φιάλη πετρελαίου ή ένα χρυσό νόμισμα—όχι ότι χρειάζονται αυτά, αφού ένα ασήμαντο κομμάτι από χαρτί με τις λέξεις «χρυσός» ή «πετρέλαιο» θα ενεργήση συχνά ως «κατεύθυνσις». Σύμφωνα με τον πεπειραμένο υδρομάντι Κ. Γ. Μέρριλις, τα μόνα όρια στη χρήσι υδρομαντικών μεθόδων είναι τα όρια που επιβάλλονται από τη διάνοια του ιδίου του υδρομάντεως. Λέγει: «Οποιαδήποτε ειδική γραμμή κι αν ζητήση ν’ ακολουθήση ένας υδρομάντις, νερό, ορυκτά, χαμένους ανθρώπους ή ασθένειες και θεραπείες, καμμιά δεν θα επιτύχη ασφαλώς εκτός αν αυτός ή αυτή κατέχη ευαισθησία νοός, πείρα κι εμπιστοσύνη.»

Όσοι έχουν πείρα κι «ευαισθησία» μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη ράβδο ή το εκκρεμές των για να εύρουν χαμένους ανθρώπους ή κι εγκληματίας ακόμη. Πολλές αφηγήσεις αυτής της χρήσεως της ράβδου βρίσκονται στην Εφημερίδα της Βρεττανικής Εταιρίας Υδρομάντεων. Μια αφήγησις υδρομάντεως, που είχε εξακριβώσει τα ίχνη ενός εγκληματίου, αναγράφεται στο βιβλίο Ο Εξω-Αισθητήριος Νους, που αναφέρει ότι ο μάντις πήγε με τη ράβδο του σ’ ένα υπόγειο, όπου είχε διαπραχθή ο φόνος. Η ράβδος άρχισε να περιστρέφεται γοργά στο χέρι του. Καθοδηγούμενος από τις κινήσεις της, ο μάντης ανεκάλυψε τα ίχνη του φονέως στη Νότιο Γαλλία. Όταν γίνεται αναζήτησις χαμένου προσώπου, κάποιο αντικείμενο, που ανήκει σ’ εκείνο το πρόσωπο, χρησιμεύει ως «κατεύθυνσις». Αυτό μοιάζει με τη μαντική μέθοδο της ΕΑΑ, που καλείται ψυχομετρία· ο μάντις, αντί να εγγίση απλώς το αντικείμενον, θέτει τη ράβδο του πάνω από το αντικείμενον εκείνο και καθοδηγείται από την αντίδρασί του.

Οι δυνάμεις των πονηρών πνευμάτων έχουν σαφώς επωφεληθή από μερικούς οι οποίοι χρησιμοποιούν τη μαντική ράβδο. Μολονότι δεν μπορεί κανείς δογματικά να πη ότι όλοι, όσοι έπιασαν ένα διχαλωτό κλαδί, υπήρξαν κάτω από τον έλεγχο των δαιμόνων, θα έπρεπε να επιδίδεται ένας Χριστιανός σε κάτι, που ξέρει ότι χρησιμοποιείται από τους δαίμονας για να παγιδεύωνται οι άνθρωποι; Ο αληθινός Χριστιανός, και για την ιδική του προστασία, και για να μην καταστή αιτία προσκόμματος, θα ήθελε ν’ απέχη από την υδρομαντεία.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΡΑΔΙΑΙΣΘΗΣΙΑ, ΡΑΔΙΟΝΙΚΗ

Όταν οι μέθοδοι του μάντεως χρησιμοποιούνται για διάγνωσι και θεραπεία ασθενείας, το διχαλωτό κλαδί αντικαθίσταται από το εκκρεμές. Αλλά μερικοί, όπως στην περίπτωσι ολίγων μάντεων, αισθάνονται επιδράσεις στα χέρια των κι έτσι βασίζονται μόνο στις επιδράσεις. Οι μέθοδοι, λοιπόν, ποικίλλουν σημαντικά, από το απλό άγγιγμα του χεριού, τη χρήσι εκκρεμούς ως τη χρήσι πολυπλόκων μηχανημάτων. Η πράξις συνήθως περιλαμβάνεται στον όρον ραδιασθησία, που σημαίνει κατά λέξιν «ευαισθησία στις ακτινοβολίες». Οι Καθολικοί ιερείς της Γαλλίας ήσαν ηγετικές μορφές στην επέκτασι της χρήσεως τού εκκρεμούς σε πράγματα, όπως η εκλογή φαρμάκων και ο υπολογισμός της απαιτουμένης δόσεως.

Η ραδιασθησία, που είναι τώρα πολύ διαδεδομένη, πιστεύεται από πολλούς ότι αποτελεί μια μορφή ψυχοθεραπείας. Οι ψυχοθεραπευταί δεν χρησιμοποιούν κατ’ ανάγκην μηχανήματα. Ακριβώς, όπως κι εκείνος που έχει εξωαισθητήριο αντίληψι μπορεί να εύρη νερό χωρίς τη ράβδο του υδρομάντεως, έτσι μπορεί και αυτός να διαγνώση χωρίς το εκκρεμές του ραδιαισθητιστού. «Μερικές θαυμαστές θεραπείες έχουν επιτευχθή με την ψυχική, ισχυρίζεται μια φημισμένη γυναίκα με εξωαισθητήριο αντίληψι. «Είχα αντιληφθή ασθένεια προτού διαγνωσθή επισήμως: Είδα καρκίνον, παραδείγματος χάριν, προτού γίνη εμφανής στους γιατρούς».b Έτσι, λοιπόν, όλοι οι ψυχοθεραπευταί δεν υποβάλλονται σε έκστασι, μολονότι μερικοί υποβάλλονται. Αξιοσημείωτο σχετικά μ’ αυτό είναι το γεγονός ότι προτού η Κα Πίπερ γίνη πνευματιστικό ‘μέντιουμ’, επεσκέφθη έναν ψυχοθεραπευτή. Στη διάρκεια της δευτέρας επισκέψεώς της στον «ψυχικό» κατελήφθη από έκστασι και αργότερα μπορούσε να το πράττη αυτό κατά βούλησιν. Έτσι επεδόθη στο πνευματιστικό της στάδιο.

Είναι σημαντικό ότι μερικοί ραδιαισθητισταί βρίσκουν χαμένους ανθρώπους με τον πνευματιστικό ή ψυχομετρικό τρόπο. Ένα παράδειγμα σχετίζεται μ’ ένα χαμένο κορίτσι. Όταν ο ραδιαισθητιστής έθεσε το εκκρεμές του πάνω από τη φωτογραφία της, ανήγγειλε: ‘Η κόρη σας έχει πεθάνει. Πιθανώς εστραγγαλίσθη. Το σώμα της είναι στη Λίμνη Λουγκάνο σε βάθος τόσων μέτρων και σε μια τόση απόστασι από το σπίτι του Σ. Αυτός είναι ο φονεύς της’. Αργότερα ο εισαγγελεύς «εδήλωσε σε μια νομική συνέντευξι ότι χωρίς τη συνεργασία του ραδιαισθητιστού Κ. το έγκλημα ποτέ δεν θ’ ανεκαλύπτετο».​—Ο Εξωαισθητήριος Νους.

Αν το «ψυχικό» στοιχείο φαίνεται ότι κυριαρχεί στη ραδιαισθησία, τι θα λεχθή για τη ραδιονική; Είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να σημάνη τον κλάδο της ραδιαισθησίας, στον οποίον το εκκρεμές του υδρομάντεως αντικαθίσταται ή ενσωματώνεται σ’ ένα περίτεχνο μηχάνημα. Τι κάνουν τα μηχανήματα; Μερικοί επαγγελματίαι ισχυρίζονται ότι επιτυγχάνονται καταπληκτικά αποτελέσματα με την «προσαρμογή» στις ακτινοβολίες ή στα μήκη κυμάτων των ασθενειών. Το πρόβλημα ενταύθα είναι ότι οι ραδιομηχανικοί και άλλοι, οι οποίοι εδοκίμασαν μερικά μηχανήματα, δεν μπορούν να βρουν κανένα λόγο για τον οποίο να λειτουργούν. Ένας ραδιομηχανικός δεν μπορούσε να προσδιορίση «κανένα είδος ενεργείας ή συχνότητος της δονήσεως στην πλάκα ανιχνεύσεως» ενός περιτέχνου μηχανήματος. Εξ άλλου, μερικές φορές εδημοσιεύθησαν στις εφημερίδες ειδήσεις σχετικές με κατάσχεσι τέτοιων μηχανημάτων από τις Αρχές, διότι λέγουν ότι αυτά τα μηχανήματα καθ’ εαυτά δεν μπορούν να διαγνώσουν και να θεραπεύσουν ασθένειες. Ένα παράδειγμα ανεγράφη στο τεύχος Ιουλίου 1962 του περιοδικού Ηλεκτρονικές Βιομηχανίες:

«Ο ηλεκτρονικός ‘κομπογιαννιτισμός’ έπαθε άλλο ένα φύσημα από τη Διοίκησι Τροφίμων και Φαρμάκων. Επτά τύποι εφευρημάτων ηλεκτρονικής διαγνώσεως και θεραπείας, με εξωτικά ονόματα​—αλλά χωρίς αξία—​απηγορεύθησαν από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο. . . . Τα πολυτελή αυτά μηχανήματα, με μια εντυπωσιακή παράταξι φώτων, με σειρές διακοπτών, κομβίον ελέγχου και ηλεκτροδίων, έφεραν ονόματα όπως αυτά: ‘Νευρογραμμόμετρον’, ‘Ήλεκτρον-Ο-Ακτίνιον 51’ και ‘Ραδιόκλαστον Υπόδειγμα 40’. Όλα βρέθηκαν τελείως ανωφελή στη θεραπεία οποιουδήποτε νοσήματος.»

Μολονότι οι χειρισταί συνήθως προβάλλουν μια επιστημονική βάσι για τα μηχανήματα, πολλές προσωπικότητες κύρους λέγουν ότι δεν επενεργούν. Ποιος έχει δίκαιο; Μήπως οι Αρχές είναι προκατειλημμένες; Μήπως τα οφέλη που αποκτώνται είναι κυρίως ψυχολογικά; Μήπως είναι απλώς ‘κομπογιαννιτισμός’; Μήπως οι χειρισταί αυτοί, που μιλούν για καταπληκτικά αποτελέσματα, τα καταφέρνουν επειδή είναι «προικισμένοι», ενώ άλλοι δεν είναι; Το ζήτημα είναι φοβερά αμφισβητήσιμο. Από τις αμφισβητήσεις προκύπτουν ενδείξεις περί ψυχικού στοιχείου. Ένας εξέχων Βρεττανός γιατρός, ο Δρ Κέννεθ Ουώκερ, ύστερ’ από μια εξέτασι της ραδιαισθησίας, έγραψε:

«Οποιαδήποτε κι αν είναι η αλήθεια όσον αφορά αυτά τα περίτεχνα όργανα που χρησιμοποιούνται στη ραδιονική, δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο νους τού χειριστού παίζει ένα κυρίαρχο ρόλο στ’ αποτελέσματα που επιτυγχάνονται απ’ αυτά. . . . Πολλοί άνθρωποι καταλήγουν τώρα στο συμπέρασμα ότι το όργανο ενεργεί απλώς σαν ένα βοήθημα ή σαν ένας οδηγός στους ψυχικούς παράγοντας . . . του χειριστού. . . . Η πλειονότης εκείνων, που ασκούν τη ραδιαισθησία, προτιμούν να έχουν τους ασθενείς των παρόντας προσωπικά . . . αλλ’ αν είναι ανάγκη, μπορεί και να μη χρειασθή η παρουσία του ασθενούς. . . . Εκείνος, που ασκεί τη ραδιαισθησία, ή τη ραδιονική, κάνει χρήσι μιας σταγόνος αίματος του απόντος ασθενούς, ή του σιέλου του, για να διατηρήση την επαφή μαζί του. Είναι αληθές ότι ο έμπειρος στη ραδιονική ρυθμίζει το ‘μήκος κύματος’ ή τη συχνότητα αυτής της σταγόνος του αίματος, στρέφοντας τα από σκληρό καουτσούκ κομβία ενός περιτέχνου μηχανήματος, αλλ’ η αρχή που χρησιμοποιείται είναι ακόμη η ίδια με την αρχή που . . . εχρησιμοποιείτο στην αρχαία συμπαθητική μαγεία. Έτσι κι αυτή, επίσης, η μέθοδος διαγνώσεως ασθενείας έχει πολλά κοινά με την ειδική μορφή της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως που είναι γνωστή ως ψυχομετρία».​—Ο Εξωαισθητήριος Νους.

Μολονότι κάθε χειριστής μηχανήματος, που χρησιμοποιείται στη ραδιονική, δεν μπορεί να λεχθή ότι είναι ψυχικός, φαίνεται ότι μερικοί είναι. Λόγω του δεσμού αυτού με την ΕΑΑ, ο αληθής Χριστιανός δεν θα ήθελε να ριψοκινδυνεύση με το να γίνη παιχνίδι στα χέρια των δαιμόνων, κι έτσι με σύνεσι απέχει από κάθε τρόπο διαγνώσεως ή θεραπείας, που εγείρει υπόνοιες περί πνευματισμού.

Χάριν προστασίας, λοιπόν, ο αληθής Χριστιανός θα θελήση ν’ αποφύγη όλα εκείνα, τα οποία όχι μόνο στερούνται γνωστής επιστημονικής βάσεως, αλλά κι έχουν ένα γνωστό δεσμό με την ΕΑΑ ή τον πνευματισμό. Ζητείτε τον Ιεχωβά με όλη σας την καρδιά, χωρίς ποτέ ν’ απαρνήσθε τη δύναμί του με την παρακοή, για να μπορέσετε έτσι να έχετε θεία προστασία από τα «πνεύματα της πονηρίας».

[Υποσημειώσεις]

Ισχυρή Αιτία για Πίστι στον Νέο Κόσμο του Θεού

«Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστεύοντων προς σωτηρίαν [διαφύλαξιν, ΜΝΚ] της ψυχής».​—Εβρ. 10:39.

1, 2. (α) Τι είναι μπροστά μας, το οποίον εκείνοι που αγαπούν ειρήνη και υγεία επεθύμησαν επί πολύν καιρό; (β) Γιατί δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την πιθανότητα πυρηνικού πολέμου να καταστρέψη την πίστι μας όσον αφορά αυτό;

ΕΝΑΣ νέος κόσμος είναι ακριβώς μπροστά μας, όπου οι ανθρώπινες ψυχές θα ζουν για πάντα επάνω στη γη με τελεία ειρήνη, ευτυχία και ευεξία, χωρίς φόβο θανάτου ή απωλείας των αγαπητών προσώπων. Εκείνοι που αγαπούν ειρήνη και υγεία επεθύμησαν επί πολύν καιρό έναν τέτοιο κόσμο, και Ω πόσο γλυκειά θα είναι τέλος σ’ αυτούς η πραγματοποίησις αυτής της επιθυμίας!

² Ο νέος κόσμος, με την αιωνία του ζωή με ευτυχία, κατέστη δυνατός για μας από τον μεγάλο Δημιουργό του ουρανού και της γης. Λόγω των υποσχέσεών Του, που είναι καταγεγραμμένες στην Αγία Γραφή, μπορούμε σήμερα να έχωμε πίστι ότι ο ευτυχής αυτός κόσμος θα εισαχθή μέσα στον καιρό της γενεάς μας. Οι άνθρωποι θα εισέλθουν σ’ αυτόν, όχι με το να πεθάνουν και να γίνουν πνευματικοί άγγελοι στον ουρανό, αλλά με το να εξακολουθήσουν να ζουν σ’ αυτή την ίδια γη που κατοικούμε τώρα. Ο Θεός ο Δημιουργός των θα ιδρύση μια νέα τάξι πραγμάτων για την αιώνια ευλογία των στη γη. Η τρομερή πιθανότης θερμοπυρηνικού πολέμου μεταξύ των εθνών δεν πρέπει ποτέ να καταστρέψη την πίστι μας σ’ αυτή την υπόσχεσι του Θεού.

 3. Γιατί τίθεται πρώτα η ερώτησις, Θα υποτάξη ο Θεός τη νέα εκείνη τάξι πραγμάτων στους αγγέλους;

³ Κάτω από μια τέτοια νέα τάξι πραγμάτων, η ανθρώπινη οικογένεια δεν θα υπόκειται στις σημερινές κυβερνήσεις, που απειλούν την ίδια την ύπαρξι του ανθρωπίνου γένους με τα αποθέματα των φανταστικών όπλων για παγκόσμιο πόλεμο και τα μυστικά των σχέδια για τη χρησιμοποίησι των όπλων αυτών σε περίπτωσι πολέμου. Σε ποιόν, λοιπόν, θα υποτάξη ο Ύψιστος Θεός τη νέα τάξι πραγμάτων για την ευλογία των κατοίκων της γης; Θα τον υποτάξη μήπως στους αγγέλους, που εκατοντάδες εκατομμυρίων απ’ αυτούς υπηρετούν ενώπιον του ουρανίου θρόνου του αθανάτου Θεού, του «Παλαιού των Ημερών»; (Δαν. 7:9, 10) Στη διάρκεια αιώνων του μακρινού παρελθόντος αυτοί οι άγγελοι υπηρετούσαν τον Ύψιστο Θεό εν σχέσει με το ανθρώπινο γένος, για να προστατεύουν και διαφυλάττουν τον λαό του Θεού και να μεταβιβάζουν τους νόμους και τις εντολές του Θεού σ’ αυτόν. Η ιστορία των Εβραίων από τις ημέρες του πατριάρχου Αβραάμ, του υιού του Θάρα, μας δίδει ουσιώδη απόδειξι αυτής της υπηρεσίας από μέρους των αγγέλων. Ακόμη και τώρα ο Θεός χρησιμοποιεί αυτά τα αόρατα πνευματικά πρόσωπα για ν’ αποδίδουν υπηρεσία με θαυμαστούς τρόπους σ’ εκείνους που θα κληρονομήσουν σωτηρία για αιώνια ζωή σ’ αυτή τη νέα τάξι πραγμάτων.​—Εβρ. 1:14.

 4. Τι δεν πράττουν σήμερα πλείστοι φυσικοί Εβραίοι σχετικά με τη Χριστιανική επιστολή προς τους Εβραίους, και γιατί δεν πρέπει να οδηγηθούμε από το παράδειγμα τους;

⁴ Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια φυσικών Εβραίων. Πλείστοι απ’ αυτούς, εν τούτοις, δεν δέχονται και δεν προσέχουν ό,τι έγραψε κάποιος Βιβλικός συγγραφεύς στους Εβραίους Χριστιανούς πριν από δεκαεννέα αιώνες. Αλλά δεν πρέπει να οδηγηθούμε από το άπιστο παράδειγμά τους. Ενδιαφερώμεθα για σωτηρία, και αν ακόμη δεν ενδιαφέρονται αυτοί, και έχομε τη Θεόδοτη ικανότητα να εξασκούμε για τον εαυτό μας την ιδιότητα της πίστεως σε ό,τι αυτός ο θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς είπε στους Εβραίους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος για τη νέα τάξι πραγμάτων. Απαντώντας στην ερώτησί μας ως προς το πρόσωπο στο οποίο ο Θεός απεφάσισε να υποτάξη τη νέα τάξι πραγμάτων, ο Βιβλικός αυτός συγγραφεύς λέγει:

 5. Τι είπε ο συγγραφεύς, στο Εβραίους 2:5-10, όσον αφορά την υποταγή της νέας τάξεως πραγμάτων;

⁵ «Διότι δεν υπέταξεν εις αγγέλους την οικουμένην την μέλλουσαν περί της οποίας λαλούμεν. Εμαρτύρησε δε τις εν τινι μέρει [στον Ψαλμό 8:4-6], λέγων, “Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν; έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων· με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν, και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου· πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού·” διότι υποτάξας εις αυτόν τα πάντα, δεν αφήκεν ουδέν ανυπότακτον εις αυτόν. Τώρα όμως δεν βλέπομεν έτι τα πάντα υποτεταγμένα εις αυτόν. Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν, δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Διότι έπρεπεν εις αυτόν, δια τον οποίον είναι τα πάντα, και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων.»​—Εβρ. 2:5-10.

 6. Λόγω του ανωτέρω γεγονότος, τι θα σημαίνη η νέα εκείνη γη για εκείνους που την κατοικούν, και γιατί;

⁶ Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο απ’ αυτό. Δεν υπέταξε ο Θεός στους αγγέλους την οικουμένην την μέλλουσα, η οποία σήμερα τόσο γοργά πλησιάζει. Στον πρώτιστον Υιόν του στον ουρανό υπέταξε ο Θεός εκείνη την μέλλουσα οικουμένη. Και δεν μπορούμε άρα γε να δούμε τώρα τι θα σημαίνη η νέα εκείνη γη για τους άνδρες και τις γυναίκες που θα την κατοικούν; Ζωή για πάντα με ευτυχία! Αυτό συμβαίνει επειδή Εκείνος στον οποίον θα είναι υποτεταγμένη η νέα εκείνη γη έχει γίνει ο Αρχηγός της σωτηρίας. Έγινε τέτοιος «δια το πάθημα του θανάτου . . . δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού.» Απέθανε για να μπορέσωμε να ζήσωμε για πάντα. Και μπορούμε ν’ απολαύσωμε ζωή για πάντα στην οικουμένη την μέλλουσα αν δεχθούμε το έλεος του Θεού μέσω αυτού που πέθανε για μας, του Ιησού Χριστού.

 7. Πώς και γιατί ο αρχηγός της σωτηρίας μας έγινε ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’;

⁷ Δεν ήταν σαν να κατέθεσε τη ζωή του για μας ένας κοινός άνθρωπος για να μπορέσωμε να ζήσωμε ένα μικρό διάστημα περισσότερο στη γη και να πεθάνωμε αργότερα χωρίς μια καλύτερη γη ή μια καλύτερη τάξι πραγμάτων. Συλλογισθήτε το αυτό, ο Υιός του Θεού κατήλθε από τον ουρανό για να μετάσχη του αίματός μας και της σαρκός μας ως άνθρωπος, ως τέλειος, αναμάρτητος, ακατάκριτος άνθρωπος. Σχετικά με τούτο είναι γραμμένο στην προς Εβραίους επιστολή 2:14, 15: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» Οι άγγελοι δεν μετέχουν αίματος και σαρκός· είναι πνεύματα. Συνεπώς, ο πρώτιστος Υιός του Θεού, με το ν’ αφήση τον ουρανό και να γεννηθή ως ανθρώπινο πλάσμα και έτσι να μετάσχη αίματος και σαρκός, έγινε ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’.

 8. Τι σημαίνει για κάθε άνθρωπο το ότι εγεύθη «θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου»;

⁸ Υπήρχε ένας σκοπός σε τούτο. Ο σκοπός ήταν να μπορέση ο Ιησούς να προσφέρη, ως τέλειος ανθρώπινος Υιός του Θεού, μια ανθρώπινη θυσία ευπρόσδεκτη στον Θεό και έτσι να ‘γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου’. Ο θάνατός του για κάθε άνθρωπο σημαίνει αιώνια ζωή για κάθε άνθρωπο που επωφελείται της θυσίας του με πίστι στη ζωοπάροχη αξία της. Σημαίνει ελευθέρωσι από τον φόβο του θανάτου αν πιστέψωμε σ’ αυτόν που θα καταργήση ακόμη και τον Διάβολο, ο οποίος τώρα έχει το μέσον να προξενή θάνατο και ο οποίος επροξένησε τον θάνατο του Ιησού πριν από δεκαεννέα αιώνες.

 9. (α) Τι απήτησε η εκπλήρωσις του Ησαΐας 53:12 όσον αφορά εκείνον που αναφέρεται εκεί; (β) Σε ποια θέσι σχετικά με τους αγγέλους τον ανέστησε ο Θεός, και τι επομένως πρέπει να πράξωμε εμείς για να σωθούμε σε αιώνια ζωή;

⁹ Ο Παντοδύναμος Θεός δεν άφησε στον θάνατο τον αυτοθυσιασθέντα Υιό του. Ο Θεός είχε ειπεί προφητικά όσον αφορά τον Υιό του: «Θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων, και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» (Ησ. 53:12) Για να δώση σ’ αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και να τον κάμη να λαφυραγωγήση τον εχθρό και να μοιρασθή τα λάφυρα με άλλους ισχυρούς, ο Παντοδύναμος Θεός ανέστησε τον Υιό του εκ νεκρών. Η ιδέα ήταν όχι να γίνη πάλι ο Ιησούς άνθρωπος στη γη ‘ολίγον τι κατώτερος τον αγγέλων’, αλλά να είναι οι άγγελοι στο εξής πολύ κατώτεροι από τον Ιησούν. Ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών για να είναι πνευματικό πλάσμα «με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον» στον ουρανό, υψηλότερα παρά οποτεδήποτε προηγουμένως από τους αγγέλους. Για να καταστήση γνωστό ότι αυτός ο δοξασμένος Υιός ήταν υψηλότερος από τους αγγέλους, ο Θεός υπέταξε την «οικουμένην την μέλλουσαν», όχι στους αγγέλους, αλλά στον αγαπητό του Υιόν Ιησούν. Ο Θεός «δεν αφήκεν ουδέν ανυπότακτον εις αυτόν», ούτε ακόμη τους αγγέλους. Ο Θεός, ο οποίος είναι ο Ύψιστος, εδόξασε και ετίμησε τον Υιό του καθίζοντάς τον στα δεξιά του στους ουρανούς. Αν, λοιπόν, ποθούμε να ζήσωμε σ’ αυτήν την «οικουμένην την μέλλουσαν», δεν οφείλομε μήπως να υποταχθούμε, επίσης, σ’ αυτόν τον εξυψωμένον Υιόν του Θεού; Αν πραγματικά επιθυμούμε να σωθούμε σε αιώνια ζωή στη νέα γη, δεν είναι μήπως απόλυτη ανάγκη να υποταχθούμε σ’ αυτόν, τον από Θεού Αρχηγόν της σωτηρίας;

10. Γιατί υπάρχει αιτία για να λάβωμε πολύ στα σοβαρά ό,τι έχομε ακούσει μέσω αυτού μάλλον παρά μέσω αγγέλων;

¹⁰ Υπάρχει, λοιπόν, αιτία για μας να είμεθα πολύ σοβαροί για ό,τι έχομε ακούσει. Δεν είναι σαν να είχαμε ακούσει απλούς ανθρώπους, τους Εβραίους προφήτας. Οι Ιουδαίοι τούς άκουσαν ως το 31 π.Χ. Ούτε είναι σαν να είχαμε ακούσει αγγέλους. Μέσω αγγέλων στις ημέρες του προφήτου Μωυσέως διεβιβάσθη στους Ιουδαίους ο Δεκάλογος ή Δέκα Εντολές του Θεού, μαζί με όλους τους άλλους νόμους και διατάγματα. Ορθώς ελέχθη στους Ιουδαίους; «Οίτινες ελάβετε τον νόμον εκ διαταγών αγγέλων.» (Πράξ. 7:53· Γαλ. 3:19) Η περίπτωσίς μας είναι διαφορετική. Είχαμε τον Υιόν του Θεού στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες, που μιλούσε άμεσα στους ανθρώπους. Άτομα που τον άκουσαν, όπως ο Ματθαίος, ο Ιωάννης, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Παύλος, έγραψαν σ’ εμάς για το τι είπε και έπραξε. Βλέποντας, λοιπόν, ότι έχομε ακούσει όσα ελέχθησαν από τον Υιόν του Θεού, Εκείνον που είναι έπειτα από τον Ύψιστο Θεό, οφείλομε να πάρωμε πολύ στα σοβαρά ό,τι έχομε ακούσει μέσω αυτού.

11. Τι λέγει επάνω στο ζήτημα αυτό η προς Εβραίους επιστολή 2:1-4, δίνοντας μας αιτία για να ενεργήσωμε έτσι;

¹¹ «Δια τούτο», λέγει η προς Εβραίους επιστολή 2:1-4, «πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ. Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράδοσις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται δια του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων· και ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα, και με διάφορα θαύματα, και με διανομάς του αγίου πνεύματος, κατά την θέλησιν αυτού.»

12. Γιατί ο «λόγος» εκείνος, ακόμη και «λαληθείς δι’ αγγέλων», άξιζε να τύχη υπακοής από τους Ισραηλίτας;

¹² Ο «λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων» στον προφήτη Μωυσή έγινε βέβαιος και επεβλήθη, έτσι ώστε κάθε παράβασις και παρακοή σ’ αυτόν τον λόγον ετιμωρήθη δικαίως. Στους αγγέλους εκείνους προφανώς δεν περιελαμβάνετο ο Υιός του Θεού. Γιατί; Διότι εδώ, αυτή η θεόπνευστη επιστολή προς Εβραίους κάνει διάκρισι μεταξύ των αγγέλων γενικά και του εξυψωμένου Υιού του Θεού. Αλλά και αν ακόμη ο Μωσαϊκός νόμος που εδόθη στο Όρος Σινά στην Αραβία δεν μετεβιβάσθη μέσω του ουρανίου Υιού του Θεού, ο Νόμος αυτός, ωστόσο, προήρχετο από θεία πηγή και δεν παρεδόθη ωσάν να μην είχε μεγάλη βαρύτητα, ωσάν να μπορούσαν να παρακούσουν σ’ αυτόν με ελαφρότητα χωρίς φόβο δικαίας ανταποδόσεως. Όχι, αλλά παρά την αγγελική του διαβίβασι, ήταν ζωτικώς σπουδαίο το να δοθή προσοχή σ’ εκείνο τον Νόμο και να τύχη υπακοής. Ήταν ζήτημα ζωής το να γίνη αυτό. Παραδείγματος χάριν, ένας Ισραηλίτης ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου επειδή συνέλεγε ξύλα στην εβδομαδιαία ημέρα σαββάτου, και τούτο έγινε με διαταγή του Ιεχωβά Θεού.​—Αριθμ. 15:32-36.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ

13, 14. Γιατί ο λόγος της σωτηρίας μέσω του Υιού του Θεού έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα, και πώς η προς Εβραίους επιστολή 1:1-4 εξαίρει αυτό το σημείο;

¹³ Εμείς σήμερα έχομε ακούσει τον λόγον της σωτηρίας όπως ελαλήθη από τον Υιόν του Θεού και όπως εβεβαιώθη από εκείνους που τον άκουσαν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Ο λόγος της σωτηρίας που αυτός ελάλησε έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα λόγω της σπουδαιότητός του στη διάταξι του Θεού, σπουδαιότητα μεγαλύτερη από τον λόγον των αγγέλων που επολιτεύθησαν με τους Ισραηλίτας πριν από πολύν καιρό.

¹⁴ Ως προς τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα του, η προς Εβραίους επιστολή 1:1-4 λέγει: «Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους [Εβραίους] πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας· όστις, ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι’ εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς· τοσούτον ανώτερος των αγγέλων γενόμενος, όσον εξοχώτερον υπέρ αυτούς όνομα εκληρονόμησε.»

15. Ποιο ερώτημα, συνεπώς, εγείρεται ως προς το να εκφύγωμε εκτέλεσι;

¹⁵ Επομένως, αν οι Ισραηλίται που παρέβησαν τον ‘λόγον τον λαληθέντα δι’ αγγέλων’ εξετελέσθησαν με την κρίσι του Θεού, πόσο πολύ ολιγώτερο θα εκφύγωμε την εκτέλεσι από τον Θεό, δηλαδή, την ατελεύτητη καταστροφή, αν τώρα αγνοούμε και παραμελούμε τον λόγον της σωτηρίας, που άρχισε να λαλήται από ένα τέτοιο σπουδαίο πρόσωπο όπως ο Υιός του Θεού; Ο Θεός τον διώρισε Κληρονόμον των πάντων και Δημιουργόν των συστημάτων πραγμάτων ή αιώνων.

16. Τι επιθυμούμε ν’ απολαύσωμε, και ποιο λάθος των φυσικών Ιουδαίων δεν θέλομε να κάμωμε, σύμφωνα με την προειδοποίησι της προς Εβραίους επιστολής 3:12-14;

¹⁶ Επιθυμούμε ν’ απολαύσωμε μερικά από εκείνα τα ‘πάντα’, των οποίων ο Θεός τον διώρισε Κληρονόμον, δεν είναι έτσι; Επιθυμούμε ν’ απολαύσωμε το νέο σύστημα πραγμάτων που αυτός θα δημιουργήση, δεν είναι έτσι; Μάλιστα! Δεν πρέπει, λοιπόν, ποτέ ν’ απομακρυνθούμε από τον λόγον της σωτηρίας που αρχικά ελαλήθη από τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν. Πρέπει να δώσωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή στα πράγματα που ακούσαμε απ’ αυτόν, για να μην εκπέσωμε ποτέ από τη σωτηρία σ’ αυτό το νέο σύστημα πραγμάτων, τον νέο κόσμο. Δεν θέλομε να κάμωμε το ίδιο λάθος που έκαμαν οι φυσικοί Ιουδαίοι· βλέπομε τι είναι αυτοί σήμερα ως λαός. Έχοντας αυτούς υπ’ όψιν, ο θεόπνευστος συγγραφεύς λέγει, στην προς Εβραίους επιστολή 3:12-14: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος· αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το “σήμερον” δια να μη σκληρυνθή τις εξ υμών δια της απάτης της αμαρτίας· διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.»

17. Ως προς το να κρατήσωμε στερεά την αρχική μας πεποίθησι, ποια ερώτησις τίθεται όσον αφορά τους αναγνώστας της Σκοπιάς;

¹⁷ Επί πόσον καιρό είχατε, ως αναγνώστης της Σκοπιάς, την πεποίθησι που δίνει ο λόγος της σωτηρίας που ελαλήθη από τον Υιόν του Θεού; Πότε αρχίσατε να έχετε αυτή την πεποίθησι; Για πρώτη φορά το έτος αυτό; Το περασμένο έτος; Πριν από τρία χρόνια; Πριν από πέντε​—δέκα​—δεκαπέντε​—είκοσι​—είκοσι πέντε χρόνια; Μερικοί αναγνώσται της Σκοπιάς (η οποία άρχισε να εκδίδεται τον Ιούλιο του 1879) είχαν αυτή την πεποίθησι επί πενήντα χρόνια ή περισσότερο. Αυτό θα εσήμαινε πριν από το 1914, που ήταν το έτος στο οποίον εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και αυτός ο παλαιός κόσμος ή σύστημα πραγμάτων εισήλθε στον «καιρόν του τέλους», αν και επίσης εισήλθε στην πιο επιστημονική περίοδο ολοκλήρου της ανθρωπίνης ιστορίας. Έχασαν μήπως αυτοί οι αναγνώσται την πεποίθησι επειδή τα χρόνια της αναμονής επεσωρεύθησαν και ο καιρός της αναμονής δεν ετελείωσε ακόμη; Όχι! Το ότι εξακολουθούν να διαβάζουν και να υποστηρίζουν και να θέτουν σε κυκλοφορία τη Σκοπιά αποτελεί ισχυρή απόδειξι ότι δεν έπαυσαν να κρατούν την πεποίθησι που είχαν στην αρχή, αδιάφορο πριν από πόσον καιρό.

18, 19. (α) Για να μας ωφελήση αυτός ο σωτήριος λόγος, τι πρέπει να πράξωμε; (β) Γιατί οι φυσικοί Ιουδαίοι δεν έχουν ανάπαυσι σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, αλλά πώς και μόνο μπορούμε εμείς να την έχωμε;

¹⁸ Λόγω της πεποιθήσεώς μας, δεν έχομε επιθυμία ν’ αποστατήσωμε από τον ζώντα Θεόν, διότι το να γνωρίζωμε αυτόν και τον Υιόν του σημαίνει αιώνια ζωή. (Ιωάν. 17:3) Αλλ’ αν επιτρέψωμε ν’ αναπτυχθή μέσα μας «πονηρά καρδία απιστίας», θα αποστατούσαμε από τον Θεόν και τον Υιό του. Πιθανόν να έχομε απλώς ακούσει για πρώτη φορά προσφάτως ή πριν από λίγον καιρό αυτόν τον λόγον για ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων ή στην «οικουμένην την μέλλουσαν». Αλλ’ αυτός ο σωτήριος λόγος δεν θα μας ωφελήση ούτε τώρα ούτε στο κρίσιμο μέλλον αν δεν εξακολουθήσωμε να εξασκούμε πίστι εν σχέσει μ’ αυτόν. Έχομε τους αρχαίους Ιουδαίους προς απόδειξιν αυτού του σημείου.

¹⁹ Αναφερόμενη σ’ αυτούς, η προς Εβραίους επιστολή 4:2, 3 λέγει: «Διότι ημείς ευηγγελίσθημεν, καθώς και εκείνοι· αλλά δεν ωφέλησεν εκείνους ο λόγος τον οποίον ήκουσαν.» Γιατί; «Επειδή δεν ήτο εις τους ακούσαντας ηνωμένος με την πίστιν. Διότι εισερχόμεθα εις την κατάπαυσιν ημείς οι πιστεύσαντες, καθώς είπεν [όσον αφορά τους απίστους Ιουδαίους], “Ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, Δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου”.» Και ως την ημέρα αυτή οι απόγονοι των Ιουδαίων εκείνων δεν έχουν ανάπαυσι σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμη και με τη Δημοκρατία των του Ισραήλ. Αλλά εμείς επιθυμούμε ανάπαυσι στον Θεό τον Δημιουργό. Μπορούμε να την έχωμε μόνο αν εμμένωμε στην πίστι μας και στην πεποίθησι που η πίστις εμπνέει.

Για να Διαφυλάξετε τις Ψυχές σας Ζωντανές, Έχετε Πίστι

 1. Τι είναι πίστις, ιδιαίτερα όπως ορίζεται στην προς Εβραίους επιστολή 11:1, 2;

«ΠΙΣΤΙ»; Τι είναι πίστις; μπορεί να ρωτήση ένας νέος αναγνώστης της Σκοπιάς. Ας κυττάξη κάθε αναγνώστης της Σκοπιάς τους ορισμούς της «πίστεως» σε οποιοδήποτε λεξικό που έχει πρόχειρο. Εδώ, όμως, είναι ο ορισμός της πίστεως που δίδεται από την προς Εβραίους επιστολή 11:1, 2, καθώς εξεδηλώθη παραδειγματικά από ανθρώπους του Θεού στους αρχαίους χρόνους πριν από τη Χριστιανική Εποχή: «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις [υπόστασις, Αρχαίον Κείμενον], βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων. Διότι δια ταύτης έλαβον καλήν μαρτυρίαν οι πρεσβύτεροι.» Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε μαρτυρία γι’ αυτούς ότι τον ευηρέστησαν λόγω της πίστεως των που υπεστηρίζετο με έργα.

 2. Γιατί οι άνθρωποι εκείνοι είχαν ελπίδα, παραδείγματος χάριν, ο Άβελ;

² Οι άνθρωποι εκείνοι είχαν ελπίδα. Ήλπιζαν για κάτι. Η ελπίδα των μετεδόθη σ’ αυτούς από ό,τι ο Θεός είχε ειπεί ή είχε υποσχεθή. Παραδείγματος χάριν, υπήρχε ο Άβελ, ο δεύτερος γυιός που εγεννήθη στον Αδάμ και στην Εύα έξω από τον κήπο της Εδέμ. Ο Άβελ είχε ελπίδα. Γιατί; Λόγω του ό,τι ο Ιεχωβά Θεός είχε ειπεί στον όφιν του πειρασμού στον κήπο της Εδέμ εις επήκοον του πατρός και της μητρός του Άβελ. Πάνω σε τούτο, η Γένεσις 3:14, 15 (ΜΝΚ) μας λέγει: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, . . . έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Συνεπώς ο Άβελ ήλπιζε για την έλευσι του υπεσχεμένου Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού και για τη συντριβή της κεφαλής του Πειραστού από το Σπέρμα αυτό.

 3. Ποια ελπίδα είχε ο Αβραάμ, και γιατί;

³ Έπειτα, επίσης, υπήρχε ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ. Όταν εκλήθη να εγκαταλείψη την πατρίδα του και τους συγγενείς του, ο «Ιεχωβά είπε προς τον Άβραμ, . . . θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλώνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν· και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.» (Γεν. 12:1-3, ΜΝΚ) Έτσι αυτός ο άτεκνος Εβραίος, ο Αβραάμ, είχε την ελπίδα ν’ αποκτήση τέκνα και να γίνη μεγάλο έθνος και να μεγαλυνθή το όνομά του. Θα ήταν, λοιπόν, ευλογία στους άλλους, έτσι ώστε όλες οι φυλές της γης θ’ αποκτούσαν ευλογία μέσω αυτού.

 4. Σε αρμονία με τι ενήργησαν και ο Άβελ και ο Αβραάμ, και τι εσήμαινε η πορεία της ενεργείας των;

⁴ Ο Άβελ και ο Αβραάμ ανέμεναν να λάβουν εκείνο, για το οποίον ήλπιζαν. Ενήργησαν, λοιπόν, σύμφωνα με την προσδοκία τους να λάβουν κάτι επιθυμητό. Αυτή η πορεία ενεργείας εσήμαινε πίστι από μέρους των. Η πίστις έχει μια βάσι, όπως έχει και η ελπίδα. Η ελπίδα περιλαμβάνει μια προσδοκία ν’ αποκτήση κανείς κάτι και όχι απλώς μια επιθυμία γι’ αυτό. Τώρα η πίστις δεν είναι απλή προσδοκία· αλλιώς, η πίστις θα ήταν ίδια με την ελπίδα ή τουλάχιστον θα ήταν μέρος αυτής. Αλλά ο λόγος του Θεού χειρίζεται την ελπίδα και την πίστι ως χωριστά πράγματα, μολονότι σχετίζονται το ένα με το άλλο.

 5. (α) Ποιόν ορισμό της πίστεως δίνει πρώτα το Εβραίους 11:1; (β) Σύμφωνα με την Ελληνική λέξι υπόστασις που χρησιμοποιείται εκεί, πρέπει η πίστις να νοηθή ως υλική ουσία;

⁵ Σημειώστε ότι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου της προς Εβραίους επιστολής 11:1 λέγει, όχι ότι η πίστις είναι απλή προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων, αλλά ότι η πίστις είναι η «βεβαιωμένη» προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων. Βέβαια, η λέξις, που χρησιμοποιεί το Ελληνικόν κείμενον της προς Εβραίους επιστολής 11:1, είναι υπόστασις, και, σύμφωνα με τις λέξεις που την συνοδεύουν σε μια πρότασι, υπόστασις μπορεί να σημαίνη αρκετά διαφορετικά πράγματα, όπως (α) θεμέλιον, υποδομή· βάσις· πεποίθησις· θάρρος· απόφασις· σταθερότης· επιχείρησις· υπόσχεσις· ή, (β) ουσιώδης φύσις· ουσία· πραγματική ύπαρξις· πραγματικότης· πραγματική φύσις· η πλήρης έκφρασις ή έκτασις (μιας ιδέας).a Τώρα γνωρίζομε ότι η πίστις δεν είναι κάτι το υλικό· δεν είναι μια απτή ουσία που μπορεί να ζυγισθή στην πλάστιγγα. Είναι μια ιδιότης της καρδιάς, διότι, όπως μας πληροφορεί το Ρωμαίους 10:10, «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην».

 6. Τι σημαίνει, λοιπόν, υπόστασις όσον αφορά ελπιζόμενα πράγματα;

⁶ Εδώ, λοιπόν, ο όρος υπόστασις ως εφαρμοζόμενος στην πίστι θα εσήμαινε κάτι που είναι βάσις για ελπίδα, αλλά και κάτι που είναι επίσης ισχυρό, υποκινητικό και διεγερτικό σε δράσι. Επομένως, όπως η Μετάφρασις Νέου Κόσμου παρουσιάζει το Εβραίους 11:1, πίστις είναι μια προσδοκία που κινεί κάποιον σε δράσι επειδή η προσδοκία είναι καλά βασισμένη· η προσδοκία γίνεται βέβαιη ή είναι βεβαιωμένη. Δεν αφήνει ένα άτομο ασταθές, αβέβαιο για τον εαυτό του, αναποφάσιστο. Υπόστασις, λοιπόν, είναι μια «βεβαιωμένη» προσδοκία.

7, 8. Γιατί η προσδοκία του Άβελ για ό,τι ήλπιζε ήταν καλά βασισμένη;

⁷ Ποια αιτία, λοιπόν, είχε ο Άβελ να αισθάνεται μια «βεβαιωμένη προσδοκία»; Φυσικά η δήλωσις του Θεού στον Πειραστήν στην Εδέμ διήγειρε τις ελπίδες του Άβελ, αλλ’ η προσδοκία τού ότι ο Θεός θα εξεπλήρωνε την υπόσχεσί του ήταν βεβαιωμένη, καλά βασισμένη, ασφαλούς πραγματοποιήσεως. Πώς;

⁸ Ο Άβελ είδε ότι εκείνο που συνέβη στον όφιν απεδείκνυε αληθινούς τους λόγους του Θεού: «Επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου.» Ο Άβελ, επίσης, είδε ότι η απόφασις του Θεού είχε ασφαλώς εκτελεσθή επάνω στους γονείς του Αδάμ και Εύα: αυτοί είχαν εξωσθή από τον κήπο της Εδέμ και ο Αδάμ έπρεπε να εργάζεται με ιδρώτα και μόχθο για ν’ αποκτά τα προς το ζην για την οικογένειά του και η Εύα παρήγε γυιούς και θυγατέρες για τον Αδάμ με πόνους εγκυμοσύνης και ωδίνες τοκετού, κάτω από την εξουσία του συζύγου της. (Γεν. 3:14, 16-19) Ο Άβελ, επίσης, είδε ότι οι γονείς του ήσαν σε κατάστασι θνητότητος, και αυτός επίσης, ως απόγονός των, ανέμενε να πεθάνη στην πορεία του χρόνου. Αυτά έγιναν όπως ακριβώς είχε ειπεί ο Θεός στον πατέρα του Άβελ: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 2:16, 17). Ο Άβελ είδε ότι ο Θεός ήταν αληθινός σε ό,τι προειδοποίησε ή υπεσχέθη.

 9. Τι έκαμε με πίστι ο Άβελ, και με ποιό αποτέλεσμα;

⁹ Λογικά, λοιπόν, ο Άβελ εθεμελίωσε πίστι επάνω σε γνωστά γεγονότα που απεδείκνυαν την αληθινότητα του Θεού. Επίστεψε στην υπόσχεσι του Θεού για ένα Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού ως μέλλουσαν να εκπληρωθή ασφαλώς. Ο Πειραστής είχε επιφέρει θάνατο· το Σπέρμα της γυναικός θα νικούσε τον Πειραστή και θα εγίνετο υπεύθυνο για αποκατάστασι ζωής στους ανθρώπους που είχαν κληρονομήσει θάνατο. Με πίστι τι έκαμε τότε ο Άβελ; Προσέφερε στον Θεό θυσία ζώων, χύνοντας το αίμα προβάτων από το ποίμνιο του. Ο Άβελ δεν έσφαξε πρόβατα για να προμηθεύση φαγητό από σάρκα στον εαυτό του, αλλ’ άφησε τη ζωή των θυσιαστικών εκείνων προβάτων να δοθή ως υποκατάστατον της ιδίας του ζωής, μ’ ένα εξεικονιστικό τρόπο. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάιν απλώς έκαμε μια δίχως ζωή προσφορά αγροτικών προϊόντων στον Θεό. Ο Θεός απέρριψε τη φυτική προσφορά του Κάιν, αλλά με επιδοκιμασία εδέχθη τη θυσία του Άβελ. Ο Θεός έδωσε στον Άβελ μαρτυρία θείας επιδοκιμασίας επάνω του.—Γέν. 4:1-8.

10. Όπως εκτίθεται στο Εβραίους 11:4, σύμφωνα με τι ο Άβελ απέκτησε θεία επιδοκιμασία;

¹⁰ Γιατί έγινε αυτό; Επειδή ο Άβελ είχε πίστι στον Ιεχωβά Θεό και προσέφερε θυσία σε αρμονία με την πίστι του. Η προς Εβραίους επιστολή 11:4, για να δώση την πρώτη διευκρίνισι του τι είναι πίστις, λέγει: «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.»

11. Πώς ο Άβελ, αν και νεκρός, όμως λαλεί, και ποιο «αίμα καθαρισμού» λαλεί καλύτερα από το αίμα του Άβελ;

¹¹ Με δολοφονία από τα χέρια του ζηλοτύπου αδελφού του Κάιν, ο Άβελ απέθανε. (Γέν. 4:8-12) Αν και ο Άβελ απέθανε τέσσερες χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, η πίστις που είχε αναφέρεται στη Γραφή και έτσι αυτός μιλεί ως ο πρώτος ανθρώπινος μάρτυς του Ιεχωβά. Το αίμα του Άβελ δεν απελύτρωσε ή εξηγόρασε κανένα, όπως και το αίμα των προβάτων που εθυσίασε. Το αίμα του έκραζε στον Θεό για εκδίκησι εναντίον του δολοφόνου Κάιν. Αλλά το αίμα του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού, στου οποίου την έλευσι είχε πίστι ο Άβελ, κράζει στον Θεό για έλεος επάνω στον Άβελ και σε όλα τα άτομα που έχουν πίστι όμοια με του Άβελ. Γι’ αυτό το λόγο η προς Εβραίους επιστολή 12:24 μιλεί για «νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και . . . αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» Έτσι με πίστι ο Άβελ επλησίασε στον Θεό κι ευηρέστησε σ’ αυτόν, και τώρα ο Άβελ περιμένει ανταμοιβή από τον Θεό στον νέο κόσμο.​—Εβρ. 11:6.

ΦΑΝΕΡΗ ΚΑΤΑΔΕΙΞΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΜΗ ΒΛΕΠΟΜΕΝΩΝ

12. Τι άλλο λέγει το Εβραίους 11:1 ότι είναι πίστης, και γιατί η Ελληνική λέξις έλεγχος που χρησιμοποιείται εκεί είναι κατάλληλη εν σχέσει με πραγματικότητες που δεν βλέπονται ακόμη;

¹² Εν τούτοις, η πίστις λέγεται ότι είναι, όχι μόνο «η βεβαιωμένη προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων», αλλά και «η φανερή κατάδειξις πραγματικοτήτων αν και δεν βλέπονται» (ΜΝΚ)· ή, σύμφωνα με τη Νεοελληνική Μετάφρασι, «ελπιζομένων πεποίθησις», αλλά και «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Για την έκφρασι «φανερή κατάδειξις» ή «βεβαίωσις» το αρχαίο κείμενο της προς Εβραίους 11:1 επιστολής χρησιμοποιεί τη λέξι έλεγχος. Το Ελληνο-Αγγλικό λεξικό, που αναφέραμε πιο πάνω, ορίζει αυτή τη λέξι και της αποδίδει τις εξής σημασίες: (α) επιχείρημα διαψεύσεως ή αναιρέσεως· (β) γενικά, αντεξέτασις, δοκιμή, διερεύνησις, ειδικά για σκοπούς αναιρέσεως· (γ) κατάλογος, απογραφή. Η αρχαία Ελληνική λέξις έχει έτσι να κάμη με παρουσίασι αποδείξεως που καταδεικνύει κάτι, ιδιαίτερα κάτι αντίθετο προς ό,τι φαίνεται να είναι η περίπτωσις. Αυτό κάνει έτσι καταφανές ότι προηγουμένως δεν διεκρίνετο και έτσι ανασκευάζει ό,τι φαίνεται ότι είναι η περίπτωσις. Μ’ αυτό τον τρόπο πραγματικότητες που δεν βλέπονται, αλλά που πρέπει να μελετηθούν, μπορούν να εμφανισθούν και να εκτιμηθούν από μας.

13. Πώς ο Χριστόφορος Κολόμβος παρέσχε ένα καλό παράδειγμα τούτου;

¹³ Για διευκρίνισι, πάρτε τον Χριστόφορο Κολόμβο. Αν, αντί να είναι ένας Ρωμαιοκαθολικός που του απηγορεύετο τότε να διαβάζη την Αγία Γραφή, ο Κολόμβος ήταν ένας Ιουδαίος όπως ισχυρίσθησαν πολλοί, θα μπορούσε να έχη διαβάσει το Ησαΐας 40:22 για τη σφαιρικότητα της γης: «Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες· ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα, και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν.» Επίσης, το Ιώβ 26:7: «Εκτείνει τον βορέαν επί το κενόν κρεμά την γην επί το μηδέν.» Τώρα ο Κολόμβος δεν ήταν αστροναύτης σαν εκείνους τους σημερινούς που έχουν παρακολουθήσει την τροχιά της γης από το έξω διάστημα και έχουν ιδεί με τα μάτια τους τη σφαιρικότητα της γης. Αλλά με τρείς κύριες γραμμές επιχειρήματος αντλημένου (1) από φυσικές αφορμές, (2) από θεωρίες γεωγράφων και (3) από τις εκθέσεις και παραδόσεις ναυτικών, ο Κολόμβος ελογικεύθη και διέκρινε ότι η γη μας πρέπει να είναι σφαίρα. Παραδείγματος χάριν, ότι η έκλειψις της σελήνης ήταν κυκλική· ότι, μπορούσε να δη ότι η σελήνη ήταν στρογγυλή· όταν ερχόμενα πλοία προβάλλουν στον μακρινόν ορίζοντα, οι ιστοί των ιστιοφόρων εμφανίζονται πρώτα και το σκάφος τελευταία. Μ’ αυτούς τους τρόπους κατεδείχθη σ’ αυτόν πολύ φανερά ένα πραγματικό γεγονός για τη γη, μολονότι δεν το είχε ιδεί. Ενεργώντας με βάσι αυτή τη φανερή απόδειξι, έπλευσε προς τη δύσι και ανεκάλυψε τις Δυτικές Ινδίες και τη Νότιο Αμερική. Η πίστις του εθριάμβευσε.

14. Τι είδους πίστις ήταν η πίστις του Κολόμβου, αλλά τι είδους πίστις είναι εκείνη που εικονογραφείται στο κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής;

¹⁴ Εν τούτοις, η πίστις του Κολόμβου δεν ήταν πνευματική πίστις. Ήταν μόνο επιστημονική. Με αυτήν υπηρέτησε αυτόν τον υλιστικό κόσμο και τον Θεό του. (2 Κορ. 4:4) Αλλά το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής δίνει ιστορικές εικονογραφήσεις ανδρών που ευηρέστησαν τον Θεό του νέου κόσμου, τον Ιεχωβά, με τη Γραφική τους πίστι. Είχαν όλοι πίστι στην έλευσι, όχι του λεγομένου νέου κόσμου της Αμερικής, αλλά του νέου κόσμου υπό το υποσχεμένο Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού. Η προς Εβραίους επιστολή 11:3 λέγει: «Δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ] εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.»

15. Με ποιον τρόπο οι υλισταί άνθρωποι του κόσμου τούτου δείχνουν ότι δεν έχουν πίστι, αλλά γιατί εμείς έχομε πίστι;

¹⁵ Υλισταί άνθρωποι του κόσμου τούτου ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατον γι’ αυτούς να πιστέψουν ότι υπάρχει Θεός ο οποίος πάντοτε υπήρχε και ο οποίος εδημιούργησε το σύμπαν εκ του μηδενός. Δεν μπορούν, λοιπόν, να πιστέψουν ότι τα όσα βλέπουν μέσω τηλεσκοπίων και ηλεκτρονικών μικροσκοπίων «δεν έγειναν εκ φαινομένων», δηλαδή, εδημιουργήθησαν εκ του μηδενός. Αλλά εμείς, ως σπουδασταί της Γραφής, λόγω της πρακτικής μας πίστεως, δεν μπορούμε να δούμε πώς οι «αιώνες» («συστήματα πραγμάτων»), ή τα «βλεπόμενα» από τους γυμνούς μας οφθαλμούς, εδημιούργησαν τον εαυτό τους εκ του μηδενός και ήλθαν σε ύπαρξι με οποιονδήποτε άλλον τρόπο παρά από έναν νοήμονα, παντοδύναμο Θεό ανεξάντλητης ενεργείας και σοφίας. Δεν είμεθα τυφλοί. Μπορούμε να δούμε τη ‘φανερή απόδειξι’ ότι ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά υπάρχει και πάντοτε υπήρχε, έτσι ώστε «δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ] εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού.»​—Ρωμ. 1:20-23.

16, 17. (α) Σύμφωνα με τη 2 Πέτρου 3:13, τι προσμένομε, και γιατί; (β) Εν σχέσει με αυτό, τι μας λέγει η προς Εβραίους επιστολή 11:8-10 για τον Αβραάμ τον Εβραίο;

¹⁶ Η πίστις μας δεν είναι μια γεμάτη άγνοια προθυμία να πιστέψωμε κάτι με ασθενή ή ανεπαρκή απόδειξι. Η πίστις μας είναι νοήμων και βασίζεται στον αλάθητον γραπτόν λόγον του Θεού. Με πίστι αποβλέπομε στον Θεό να δημιουργήση ένα νέο σύστημα πραγμάτων με μια «οικουμένην» υπό τον δοξασμένο Υιό του Ιησού Χριστό, «δι’ ου έκαμε και τους αιώνας [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ].» (Εβρ. 2:5-9· 1:2) Όπως λέγει ακριβώς η 2 Πέτρου 3:13, «κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» Μεταξύ των αρχαίων εκείνων ανδρών που, όπως λέγει η προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ενδέκατο, ανέμεναν την έλευσι αυτού του νέου συστήματος πραγμάτων, στο οποίο πρόκειται να κατοική δικαιοσύνη, ήταν και ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ. Όσον αφορά αυτόν, η προς Εβραίους επιστολή 11:8-10 μας λέγει:

¹⁷ «Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει. Δια πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.»

18. Τι άφησε ο Αβραάμ, που παρέμεινε και με ποιους, και γιατί ο Ησαύ δεν μνημονεύεται μαζί του;

¹⁸ Σύμφωνα με το Γένεσις 11:31 και Πράξεις 7:2-5, ο Αβραάμ, του οποίου το όνομα ήταν στην αρχή Άβραμ, άφησε την πόλι Ουρ της γης των Χαλδαίων, δηλαδή, της γης Σεναάρ, όπου είχε κτισθή ο πύργος της Βαβέλ πριν από διακόσια χρόνια περίπου. Η «γη της επαγγελίας», στην οποίαν ο Ιεχωβά Θεός τον ωδήγησε, απεδείχθη ότι ήταν η «γη Χαναάν». (Γεν. 12:1-9) Εκεί γεννήθηκαν σ’ αυτόν γυιοί και εγγονοί, περιλαμβανομένων του Ισαάκ και του Ιακώβ. Η προς Εβραίους επιστολή 11:9 λέγει ότι ο Αβραάμ κατώκησε σε σκηνές με τον γιό του Ισαάκ και τον εγγονό του Ιακώβ, με τον Ιακώβ επί δεκαπέντε χρόνια. Ο Ιακώβ είχε ένα δίδυμο αδελφό που ωνομάζετο Ησαύ, αλλά σημειώνομε ότι δεν αναφέρεται ότι ο Αβραάμ κατώκησε σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και τον Ησαύ ή με τον Ισαάκ και τον Ησαύ, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος δίδυμος. Ο Ησαύ ο πρωτότοκος αφέθη έξω από αυτό το κεφάλαιο ενδέκατο της προς Εβραίους επιστολής με τη βραχεία του αφήγησι των κατορθωμάτων των ανθρώπων πίστεως προφανώς επειδή ο Ησαύ δεν ήταν άνθρωπος πίστεως. Τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν ήταν.

19, 20. (α) Ποιες ενυμφεύθη ο Ησαύ, και πού επήγε; (β) Πώς οι απόγονοι του Ησαύ (ή Εδώμ) έδειξαν ότι δεν είχαν πίστι όπως ο προπάππος των Αβραάμ;

¹⁹ Αντί να νυμφευθή μέσα στην φοβούμενη τον Ιεχωβά οικογενειακή συγγένεια του πάππου του Αβραάμ, ο Ησαύ έκαμε τις διευθετήσεις του για γάμο σε ηλικία σαράντα ετών και έλαβε ως συζύγους δύο ειδωλολάτρισσες κόρες, δύο Χετταίες στη γη Χαναάν. (Γέν. 26:34) Πολλά έτη αργότερα, όμως, ο δίδυμος αδελφός του Ιακώβ εστάλη από τον πατέρα των Ισαάκ προς βορράν στη Συρία για να λάβη σύζυγο από την οικογενειακή συγγένεια του Αβραάμ. (Γέν. 28:1-8) Στη διάρκεια της απουσίας του Ιακώβ ο δίδυμος αδελφός του Ησαύ εγκατέλειψε τον πατέρα των Ισαάκ και κατώκησε «εις την γην Σηείρ, εις τον τόπον του Εδώμ».​—Γέν. 28:8, 9· 32:3· 33:16.

²⁰ Έπειτα από την επιστροφή του Ιακώβ στον πατέρα των Ισαάκ, ο Ησαύ οριστικά εγκατεστάθη στη γη Σηείρ, περιλαμβανομένου του ‘όρους Σηείρ’. (Γέν. 36:1-9) Ο Θεός είχε ήδη ειπεί στον Ιακώβ (ή Ισραήλ) ότι βασιλείς επρόκειτο να εξέλθουν από την οσφύν του· αλλά προτού αυτό συμβή ποτέ, οι απόγονοι του Ησαύ (ή Εδώμ) ώρισαν βασιλείς επάνω τους και οικοδόμησαν πόλεις ως μονίμους τόπους κατοικήσεως. Συνεπώς διαβάζομε: «Και ούτοι είναι οι βασιλείς οίτινες βασίλευσαν εν τη γη Εδώμ, πριν βασιλεύση βασιλεύς επί τους υιούς Ισραήλ. Και εβασίλευσεν εν Εδώμ Βελά, ο υιός του Βεώρ· το δε όνομα της πόλεως αυτού ήτο Δενναβά.» Άλλες βασιλικές πόλεις ήσαν η Αβίθ και η Παού. (Γέν. 36:31-39· 35:9-11) Ο Ησαύ δεν ήθελε να έχη μέρος στο να υποφέρη την εκπλήρωσι του λόγου του Θεού όσον αφορά το σπέρμα του Αβραάμ: «Το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλεύσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη.» (Γέν. 15:13) Οι απόγονοι του Ησαύ δεν επιζητούσαν κάποια μέλλουσα πόλι από τον Θεό. Εγκατέλειψαν τις σκηνές για να κατοικούν σε πόλεις.

21. (α) Γιατί το Εβραίους 12:15-17 παρουσιάζει τον Ησαύ ως προειδοποιητικό παράδειγμα; (β) Γιατί το Εβραίους 11:9 μνημονεύει τον Ιακώβ αντί του Ησαύ;

²¹ Ο Ησαύ ο πρωτότοκος του Ισαάκ είχε περιφρονήσει τα πρωτοτόκιά του και τα επώλησε στον νεώτερο δίδυμο αδελφό του Ιακώβ. Δεν είχε πίστι. Δεν εκτιμούσε τα ιερά πράγματα όπως ήταν η Αβρααμιαία επαγγελία του Θεού. (Γέν. 25:29-34) Γι’ αυτό το λόγο η προς Εβραίους επιστολή 12:15-17 παρουσιάζει τον υλιστή Ησαύ ως προειδοποιητικό παράδειγμα, λέγοντας: «Παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις [όπως ο Ησαύ] από της χάριτος του Θεού· “μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν,” και δια ταύτης μιανθώσι πολλοί· μήπως ήναί τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού· επειδή εξεύρετε ότι και μετέπειτα, θέλων να κληρονομήση την ευλογίαν, απεδοκιμάσθη· διότι δεν εύρε τόπον μετανοίας, αν και εξεζήτησεν αυτήν μετά δακρύων.» Συνεπώς, η προς Εβραίους επιστολή 11:9 είναι ακριβής αποκλείοντας τον Ησαύ και λέγοντας ότι ο Αβραάμ «παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας.» Ο Ιακώβ άφησε τη Συρία αφού είχε αναθρέψει μια μεγάλη οικογένεια εκεί. Επέστρεψε στον πατέρα του Ισαάκ και έζησε σε στενή επαφή μαζί του ώσπου απέθανε ο Ισαάκ. Ακόμη και μετά απ’ αυτό ο Ιακώβ δεν έκτισε πόλι.​—Γέν. 31:17, 18· 35:27-29.

22. Επί πόσα έτη ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ζούσαν στη γη της επαγγελίας, και γιατί;

²² Επί ένα διάστημα 215 ετών (από το 1943 έως το 1728 π.Χ.) ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ εξακολούθησαν να μένουν σε σκηνές στην «γην της επαγγελίας» σαν σε ξένη γη, ως πάροικοι. Γιατί το έκαμαν αυτό; Επειδή απέβλεπαν στο να θεμελιώση και οικοδομήση ο Θεός μια μόνιμη πόλι γι’ αυτούς, μια ουράνια κυβέρνησι υπό την οποία θα ζούσαν. «Διότι», λέγει η προς Εβραίους επιστολή για τον Αβραάμ, «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.»

23. Επί πόσον καιρό ο καθένας έζησε σε σκηνές σαν σε ξένη γη, και επειδή έζησαν εκεί σε σκηνές επί τόσον καιρό, μήπως επραγματοποιήθη η επαγγελία του Θεού γι’ αυτούς;

²³ Προσωπικώς ο Αβραάμ έμεινε σε σκηνές 100 χρόνια ως πάροικος στη γη Χαναάν. Ο Ισαάκ έμεινε σε σκηνές εκεί 180 χρόνια, και ο Ιακώβ έμεινε σε σκηνές 110 χρόνια ώσπου εκλήθη στην Αίγυπτο από τον γυιό του Ιωσήφ, τον πρωθυπουργό της Αιγύπτου. Ο Αβραάμ είχε ζήσει στην τότε εξαιρετικά πολιτισμένη πόλι της Ουρ των Χαλδαίων με όλες τις ανέσεις της και την κατασταλαγμένη ζωή. Δεν εχρειάζετο να ζη ως νομάς σε ξένη χώρα, μετακινούμενος από τόπο σε τόπο και ζώντας κάτω από σκηνές. Γιατί ο Ιακώβ άφησε την πόλι Χαράν στη Συρία και επέστρεψε σ’ αυτή τη ζωή με τον πατέρα του Ισαάκ στην ειδωλολατρική χώρα Χαναάν; Γιατί ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν ατένιζαν υλιστικά τη ζωή και δεν εσκέπτοντο όλες τις ανέσεις και τις ευκαιρίες της εξευγενισμένης πόλεως Ουρ των Χαλδαίων και δεν παρητούντο από την τραχεία ζωή των σκηνών σε μια ξένη χώρα για να επιστρέψουν σ’ αυτή τη γήινη πόλι; Άσχετα με το πόσον καιρό έζησαν σε σκηνές στη γη Χαναάν, δεν επραγματοποιήθη σ’ αυτούς η επαγγελία του Θεού να τους δώση αυτή τη γη. Γιατί, ναι γιατί ετήρησαν την κλήσι του Θεού προς τον Αβραάμ και τέλος πέθαναν, ο καθένας σε μια ξένη χώρα; Η προς Εβραίους επιστολή 11:13-16 μας λέγει γιατί:

24. Ποια ήταν η αιτία για την οποία δεν άφησαν τη Χαναάν για να επιστρέψουν στην Ουρ, όπως λέγει η προς Εβραίους επιστολή 11:13-16;

²⁴ «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. Διότι οι λέγοντες τοιαύτα, δεικνύουσιν ότι ζητούσι πατρίδα. Και εάν μεν ενεθυμούντο εκείνην εξ ης εξήλθον, ήθελον ευρεί καιρόν να επιστρέψωσι. Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν, τουτέστιν επουράνιον δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»

25. (α) Τι θα «σήμαινε αν είχαν επιστρέψει στην Ουρ; (β) Ποια είναι πραγματικά η «πόλις» στην οποίαν απέβλεπαν, και πώς τώρα θα έλθουν σε επαφή μ’ αυτήν;

²⁵ Τι θα εγίνετο αν είχαν επιστρέψει και γίνει μέρος πάλι της Χαλδαϊκής πόλεως Ουρ; Θα είχαν αποστερηθή τις επαγγελίες του Ιεχωβά γι’ αυτούς. Αυτό θα εσήμαινε εγκατάλειψι της σχέσεώς των μαζί του, και αυτό θα εσήμαινε την καταστροφή των ψυχών των. Η πίστις των τους εκράτησε μακριά από την Ουρ και ευπειθείς στην κλήσι και καθοδηγία του Ιεχωβά γι’ αυτούς. Εκύτταζαν προς τα εμπρός, όχι προς τα πίσω. Απέβλεπαν σ’ έναν τόπο καλύτερον από τη γήινη πόλι Ουρ. Επιζητούσαν μια πόλι που ν’ ανήκη στον ουρανό, μια ουράνια κυβέρνησι, τη βασιλεία του Θεού μέσω του Μεσσιανικού Σπέρματος της «γυναικός» Του. Τι είναι η Ουρ των Χαλδαίων σήμερα; Απλώς μια μάζα ερειπίων που ανεσκάφησαν από αρχαιολόγους πριν από λίγο καιρό. Αλλά τι θα πούμε για τη βασιλεία του Θεού, την ουράνια πόλι που ετοιμάσθη για τον Αβραάμ, για τον Ισαάκ και για τον Ιακώβ; Είναι εν δυνάμει στους ουρανούς από το 1914 μ.Χ. Σύντομα, αφού θα καταστρέψη αυτό το παλαιό κοσμικό σύστημα πραγμάτων και θα λάβη τον απόλυτο έλεγχο όλης της γης, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ θ’ αναστηθούν εκ νεκρών και θα ζήσουν κάτω απ’ αυτή την ουράνια κυβέρνησι, διότι ο Θεός δεν τους επαισχύνεται.​—Λουκ. 20:37, 38.

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΙΜΕΘΑ ΕΜΕΙΣ;

26. Σε σύγκρισι με τους προηγουμένους αρχαίους άνδρες, ποιες ερωτήσεις θέτομε στον εαυτό μας, και γιατί επιθυμούμε το Εβραίους 10:38, 39 να απαντήση για μας;

²⁶ Τι είδους άτομα είμεθα εμείς σήμερα; Αν είμεθα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, είμεθα μήπως άτομα όμοια με τον βέβηλον Ησαύ (Εδώμ); Μη γένοιτο! Είμεθα, λοιπόν, άτομα όμοια με τους Εβραίους εκείνους μάρτυρας του Ιεχωβά, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που ποτέ δεν εστράφησαν προς τα πίσω; Αν είμεθα, τότε, αφού εφθάσαμε έως εδώ αφότου για πρώτη φορά επιστέψαμε, αδιάφορο πότε στο παρελθόν μπορεί να έγινε αυτό, δεν θα επιστρέψωμε τώρα σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο του υλισμού και της ψευδούς θρησκείας. Ας μιλή και για μας επίσης η προς Εβραίους επιστολή 10:38, 39 όταν βεβαιώνη: «“Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.” Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»

27. Σε τι, επομένως, είναι το ενδιαφέρον μας, και τι θα εσήμαινε για μας το να συρθούμε πίσω;

²⁷ Το ενδιαφέρον μας είναι σε ό,τι ευαρεστείται η ψυχή του Θεού σε μας. Επιθυμούμε να έχωμε μια δίκαιη στάσι ενώπιον του και ν’ αποδειχθούμε άξιοι να ζούμε λόγω της πίστεώς μας. Η πίστις δεν μας επιτρέπει να συρθούμε οπίσω ή να ‘υποσταλούμε’. Υποστολή ενός ατόμου νοείται ότι είναι μια ενστικτώδης οπισθοχώρησις μπροστά σε κάτι που είναι οδυνηρό ή δυσάρεστο, έτσι ώστε να το αποφύγη. Η υποστολή οφείλεται σε φόβο. Η λέξις υποστείληται του κειμένου της προς Εβραίους επιστολής 10:38, 39, που αποδίδεται «συρθή οπίσω», χρησιμοποιείται από αρχαίους Έλληνας συγγραφείς για την απόδοσι της εννοίας του φόβου, της υποχωρήσεως, της αποκρύψεως λόγω φόβου.b Για μας το να συρθούμε πίσω θα ωδηγούσε σε καταστροφή της ψυχής μας για πάντα.​—Ματθ. 10:28.

28, 29. (α) Πού έγκειται ο κίνδυνος της υποχωρήσεως, και πώς μπορεί αυτή να έχη το ξεκίνημα της; (β) Τι λέγει η προς Εβραίους επιστολή 5:11 έως 6:3 σ’ εκείνους που το πράττουν αυτό;

²⁸ Η υποχώρησις μπορεί να είναι σαν μικρή συστολή, που παράγει ένα ζάρωμα. Σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός έγκειται ο κίνδυνος για μας, επειδή δύσκολα σημειώνομε το ξεκίνημά μας προς την αιώνια καταστροφή της ψυχής μας. Η υποχώρησις ή υποστολή μας μπορεί να είναι υπό την μορφή αρνήσεως να κάμωμε πρόοδο επειδή απαιτείται προσπάθεια από μέρους μας. Είναι όπως στην περίπτωσι ενός παιδιού που δεν θέλει να αναπτυχθή και να επωμισθή ευθύνες, αλλά θέλει να παραμένη αμέριμνο παιδί με άλλους υποχρεωμένους να φέρουν την ευθύνη γι’ αυτό. Παραδείγματος χάριν, γιατί ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής χρειάσθηκε να εκταθή τόσο εξηγώντας πράγματα που ήσαν περισσότερο προχωρημένα, περισσότερο περιπεπλεγμένα παρά Γραφικές διδασκαλίες όπως η μετάνοια από την αμαρτία, η πίστις στον Θεό, οι βαπτισμοί, η επίθεσις των χειρών στους εκλεκτούς, η ανάστασις, η αιώνια κρίσις από τον Θεό; Αυτό έγινε επειδή οι Εβραίοι εκείνοι Χριστιανοί ήθελαν να μένουν πνευματικά νήπια ικανά να τρέφωνται μόνο με δογματικό γάλα, τόσο νωθρά στην ακοή ώστε να μην εννοούν εκείνο που ελέγετο ή εδιδάσκετο. Έτσι η προς Εβραίους επιστολή 5:11 έως 6:3 τους λέγει:

²⁹ «Πολλά έχομεν να είπωμεν, και δυσερμήνευτα· διότι εγείνετε νωθροί τας ακοάς. Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος. Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν. Δια τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας φερώμεθα προς την τελειότητα, χωρίς να βάλλωμεν εκ νέου θεμέλιον μετανοίας από νεκρών έργων, και πίστεως εις Θεόν, της διδαχής των βαπτισμών, και της επιθέσεως των χειρών, και της αναστάσεως των νεκρών, και της κρίσεως της αιωνίου. Και τούτο θέλομεν κάμει, εάν επιτρέπη ο Θεός.»

30. Πώς ο Θεός πράγματι μας επιτρέπει να ενεργήσωμε έτσι, και συνεπώς τι πρέπει να κάμουν τα πνευματικά νήπια;

³⁰ Ο Θεός πράγματι μας επιτρέπει, στο βαθμό που μας αφήνει να εξακολουθούμε να ζούμε και δεν καταστρέφει αυτόν τον κόσμο. Αφού ο Θεός με έλεος το επιτρέπει, θα εξακολουθήσωμε άρα γε να «φερώμεθα προς την τελειότητα [ωριμότητα, ΜΝΚ]»; Θα επωφεληθούμε από τον περαιτέρω χρόνον για ν’ αναπτυχθούμε πνευματικώς και να γίνωμε ικανοί να διδάσκωμε άλλους, όχι μόνο την «αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού» ή τις ‘θεμελιώδεις’ δοξασίες, αλλά και τα «δυσερμήνευτα» πράγματα; Έχοντας υπ’ όψι το μήκος του χρόνου που εγνωρίσαμε την αλήθεια, αισχυνόμεθα μήπως ότι δεν γνωρίζομε ή κατανοούμε κάτι περισσότερο από το δογματικό «γάλα» της Γραφής ή ότι έως τώρα δεν έχομε «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα» για να μπορούμε να είμεθα διδάσκαλοι άλλων, όχι μόνο στην εκκλησία, αλλά και στα σπίτια ενδιαφερομένων ανθρώπων που δεν ανήκουν ακόμη στην εκκλησία; Αν αισθανώμεθα ειλικρινώς τέτοια αισχύνη για το ότι δεν ανεπτύχθημεν ακόμη πνευματικώς, τότε με κάθε μέσον, εφ’ όσον ο Θεός πράγματι το επιτρέπει, ας κάμωμε κάτι σχετικώς, κάτι το θετικό. Το να ενεργήσωμε έτσι σημαίνει τη ζωή μας.

31, 32. (α) Τι θα σημαίνη θετική ενέργεια από μέρους των πνευματικών νηπίων; (β) Προειδοποιώντας μας για μια τέτοια κακή συνήθεια, τι μας λέγει το Εβραίους 10:23-27;

³¹ Η λήψις θετικής ενεργείας δεν θα γίνη βέβαια με περαιτέρω επιβράδυνσι της πνευματικής μας προόδου, ή με άμεση υποχώρησι ή υποστολή επειδή κάτι δύσκολο είναι μπροστά μας που απαιτεί σταθερότητα στην προσπάθεια και στην ενέργεια. Θετική ενέργεια θα σημαίνη κάτι περισσότερο από απλή προώθησι της προσωπικής μας μελέτης κατ’ ιδίαν. Θ’ απαιτήση, επίσης, παρακολούθησι των συναθροίσεων για μελέτη με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, δίνοντας προσοχή σ’ αυτές. Αν χωρίς να υπάρχη ανάγκη λείπωμε από τις συναθροίσεις με τους συγχρόνους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτό θα είναι η αρχή της υποστολής μας. Το να επιμείνωμε σ’ αυτό, τελικά θα γίνη συνήθεια σ’ εμάς. Η προς Εβραίους επιστολή 10:23-27 μας λέγει να μην το κάμωμε αυτό. Μας αναφέρει την αιτία για την οποία δεν πρέπει να το κάμωμε αυτό. Λέγει:

³² «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν. Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.»

33. Αν εκουσίως λείπωμε από τις συναθροίσεις, τι κάνομε όσον αφορά το Εβραίους 2:1, και πώς μπορούμε να εμποδίσωμε την υποχώρησί μας;

³³ Όταν λείπτωμε εκουσίως από τις συναθροίσεις, όπου δίδεται παρακίνησις σε αγάπη και καλά έργα, τι κάνομε; Κάνομε άρα γε ό,τι μας λέγει να κάνωμε η προς Εβραίους επιστολή 2:1, δηλαδή, να δίνωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή, ή δίνομε ολιγότερη από τη συνήθη προσοχή στα όσα ακούσαμε από τον Υιόν του Θεού; Ασφαλώς ολιγότερη, όχι περισσότερη, έστω και αν κάνωμε πολλές οικιακές Γραφικές μελέτες εμείς οι ίδιοι. Για να εμποδίσωμε την υποχώρησί μας προς την καταστροφή, έχομε ανάγκη να δίνωμε προσοχή στον Υιόν του Θεού λόγω της υπερτέρας του σπουδαιότητος.

34. Για να τελειωθή η πίστις μας, σε ποιόν πρέπει ν’ αποβλέψωμε, και γιατί επομένως δεν μπορούν οι αρχαίοι Εβραίοι να έχουν την πίστι των τελειοποιημένη;

³⁴ Αν επιθυμούμε να τελειωθή η πίστις μας για τη διαφύλαξι των ψυχών μας ζωντανών για πάντα, πραγματικά πρέπει να δώσωμε την οφειλόμενη προσοχή στον Υιόν του Θεού Ιησούν. Πρέπει ν’ αποβλέψωμε σ’ αυτόν ως τον «Τελειωτήν της πίστεώς» μας. Πριν από την έλευσί του πριν από δεκαεννέα αιώνες, οι αρχαίοι Εβραίοι είχαν πίστι στην έλευσι του Μεσσία και απέβλεπαν σ’ αυτήν. Αλλά η πίστις των όσον αφορά αυτόν ήταν πολύ ελλιπής από πολλές απόψεις επειδή δεν κατανοούσαν τις τότε ανεκπλήρωτες προφητείες γι’ αυτόν. Ακόμη και οι άγγελοι του ουρανού διηρωτώντο πώς θα εξεπληρώνοντο οι προφητείες αναφορικά με τον Μεσσία ή τον Χριστό. (1 Πέτρ. 1:10-12) Επομένως η πίστις των δεν ήταν ακόμη τελειοποιημένη.

35, 36. Με ποιου την έλευσι ήλθε πράγματι η πίστις, και πώς έγινε αυτό;

³⁵ Εν τούτοις, όταν ο Ιησούς Χριστός ήλθε, εκήρυξε, απέθανε και ανεστήθη σε ουράνια ζωή και επέστρεψε στον Θεό τον Πατέρα του και εκάθησε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς, οι προφητείες που αφορούσαν αυτόν, οι οποίες δεν κατενοούντο έως τότε, εξεπληρώθησαν λεπτομερώς. Τότε η πίστις όσον αφορά τον Μεσσία ή Χριστό εγέμισε από ιστορικά γεγονότα. Έτσι με τον Χριστό ήλθε πραγματικά πίστις, δηλαδή, ορθή δοξασία γι’ αυτόν και τη σχέσι του με τον Θεό. Για τούτο στους Εβραίους, που ήσαν κάποτε υπό τον Μωσαϊκό νόμο, αλλά τώρα έγιναν Χριστιανοί, η προς Γαλάτας επιστολή 3:23-25 λέγει:

³⁶ «Πριν δε ελθη η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον, συγκεκλεισμένοι εις την πίστιν ήτις έμελλε να αποκαλυφθή. Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, δια να δικαιωθώμεν εκ πίστεως· αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν [τον Μωσαϊκόν νόμον].»

37. Τι, επομένως, ήταν ο Ιησούς όσον αφορά την πίστι μας, και έτσι τι άρχισε πράγματι μ’ αυτόν;

³⁷ Λόγω του γεγονότος αυτού ο Ιησούς είναι πράγματι ο Αρχηγός, ο Σκαπανεύς, ο Κύριος Αίτιος της πίστεώς μας. Ως τοιούτος, ανέλαβε να πράξη το θέλημα του Θεού και να φέρη σε εκπλήρωσι τις Μεσσιανικές προφητείες και έτσι να διευκρινίση για μας την πίστι μας στις Βιβλικές εκείνες προφητείες. Ορθή πίστις ή πεποίθησις άρχισε με τον Ιησού Χριστό​—πριν από δεκαεννέα αιώνες.

38. Πώς ο Ιησούς, από τότε, τελειοποιούσε την πίστι των ακολούθων του;

³⁸ Ως την εορτάσιμη ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα ημέρες μετά την ανάστασί του, στο έτος 33 μ.Χ., όταν εξέχυσε άγιο πνεύμα από τα δεξιά του Θεού, από τον ουρανό, επάνω στους Εβραίους μαθητάς στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς ειργάσθη για την τελείωσι της πίστεως των σ’ αυτόν. Όταν, στο έτος 36, εξέχυσε άγιο πνεύμα επάνω στους πρώτους μη Εβραίους απεριτμήτους πιστούς, έφερε περισσότερο ακόμη σε τελειότητα την πίστι των όσον αφορά αυτόν. (Εβρ. 4:4) Εφ’ όσον επολιτεύετο από τον ουρανό με τους μαθητάς του στη γη ώσπου ο απόστολος Ιωάννης έγραψε το Ευαγγέλιο του και τις επιστολές και την προς αυτόν Αποκάλυψι, ο Ιησούς έφερνε την πίστι των σε τελειότητα, σε επαρκή βαθμό για να σωθούν. Τώρα με ό,τι έκανε στη διάρκεια των ενενήντα περίπου ετών του παρελθόντος για να εκπληρώση την προφητεία για τους μαθητάς του στη γη, τελειοποιούσε την πίστι μας για ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες του καιρού μας, για την αιώνια σωτηρία μας.

ΑΓΩΝ!

39. Ποιο είναι, λοιπόν, το ζωτικό πράγμα που πρέπει να κάμωμε, και σε αρμονία με αυτό, τι μας λέγει να κάμωμε το Εβραίους 12:1-4;

³⁹ Το ζωτικό, λοιπόν, πράγμα που πρέπει να κάμωμε είναι να μη συρθούμε πίσω ούτε ακόμη να κυττάξωμε πίσω. Το σωτήριο πράγμα που πρέπει να κάμωμε είναι να κυττάζωμε μπροστά και ν’ αγωνιζώμεθα! «Λοιπόν και ημείς», μας λέγει η προς Εβραίους επιστολή 12:1-4, «περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαυτήν αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας. Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας [της ελλείψεως πίστεως].» Όχι, δεν εχύσατε ακόμη το αίμα της ζωής σας ως πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

40. Ποιον αρχαίο Εβραίο μεταξύ εκείνων των προ-Χριστιανικών μαρτύρων πρέπει να θυμηθούμε, και γιατί;

⁴⁰ Ανάμεσα σ’ αυτό το «τοσούτον νέφος» προ-Χριστιανικών μαρτύρων, που λόγω της πίστεώς των ευηρέστησαν τον Θεό, θυμηθήτε τον πιστόν πατριάρχην Αβραάμ. Δεν εγκατεστάθη σε κάποια πόλι ούτε οικοδόμησε μια πόλι ως μόνιμη κατοικία σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Απέβλεπε στην πόλι που έχει τα θεμέλια της μονιμότητας, την πόλι που επρόκειτο να οικοδομηθή και δημιουργηθή από τον Θεό. Συνεπώς, εξακολούθησε να ζη εδώ κι εκεί σε σκηνές, μη ταυτισμένος με καμμιά επίγεια πόλι.​—Εβρ. 11:9, 10, 15, 16.

41. Τι θα πούμε για τον Ιησού από αυτή την άποψι, και τι είμεθα αποφασισμένοι να πράξωμε σύμφωνα με το Εβραίους 13:12-15;

⁴¹ Ούτε και ο Υιός του Θεού έκαμε κάποια πόλι μόνιμη πόλι του, ούτε ακόμη την τότε επίγεια Ιερουσαλήμ με τον ναό της και το θυσιαστήριο της. Καθώς αποβλέπομε σ’ αυτόν, η απόφασίς μας για ό,τι πρόκειται να κάμωμε ας βρεθή καθώς εκτίθεται στην προς Εβραίους επιστολή 13:12-15: «Όθεν και ο Ιησούς, δια να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.»

42. Επειδή πλησιάζομε, τι πρέπει να κάμωμε πολύ περισσότερο τώρα;

⁴² Πολύ περισσότερο ας το πράξωρε αυτό τώρα. Εκείνη η ‘μέλλουσα πόλις’, εκείνη η ‘διαμένουσα πόλις’ είναι πλησίον! Είναι η βασιλεία του Θεού, η ουράνια Ιερουσαλήμ, που ιδρύθη στο έτος 1914 στο τέλος των Καιρών των Εθνών. Πιο αληθινά για μας σήμερα είναι, επομένως, τα λόγια που εγράφησαν πριν από δεκαεννέα αιώνες: «Προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, και . . . εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» (Εβρ. 12:22-24) Αυτή η ουράνια βασιλεία στην οποίαν επλησιάσαμε είναι ‘βασιλεία ασάλευτος’, θα παραμείνη μέσα από όλον αυτόν τον «καιρόν του τέλους» του κόσμου τούτου, όταν ο Ιεχωβά Θεός θα σείη τον ουρανό και τη γη για να μετακινήση αυτή την παλαιά άπιστη τάξι πραγμάτων.​—Εβρ. 12:26-28.

43. Πώς μπορούμε τώρα να δώσωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή στον Υιόν του Θεού όσον αφορά το Ματθαίος 24:14;

⁴³ Σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού, τα αγαθά νέα αυτής της εγκαθιδρυμένης βασιλείας κηρύττονται σε όλη την οικουμένη ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη προτού αυτά γίνουν συντρίμματα και μετατοπισθούν για πάντα. (Ματθ. 24:14· Μάρκ. 13:10) Σ’ αυτή την προφητεία, που ελαλήθη από τον Υιόν του Θεού, ας δώσωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή λαμβάνοντας τόσο πλήρες και άμεσο μέρος σ’ αυτήν, όσο πιθανώς μπορούμε. Κάμετέ το αυτό με πίστι. Κηρύττετε!

44. Ποια ιδιότητα είναι ειδικώς καιρός να έχωμε σήμερα, και με ποιο αιώνιο καλό αποτέλεσμα;

⁴⁴ Από όλους τους καιρούς, αυτός είναι ο καιρός για να έχωμε πίστι, να ωριμάσωμε την πίστι μας αυξάνοντας τη γνώσι μας και την κατανόησί μας, και ν’ αποδείξωμε την πίστι μας διδάσκοντάς την στους άλλους. Η πίστις μας τελειοποιούμενη δεν θα μας αφήση ποτέ να συρθούμε πίσω σε αιώνια συμφορά, στην καταστροφή των ψυχών μας. Η πίστις μας σε τελειότητα θα οδήγηση στη διαφύλαξι από τον Θεό των ψυχών μας ζωντανών για πάντα. Πού; Στη νέα τάξι πραγμάτων, με τους «νέους ουρανούς» της και με την ‘μέλλουσαν οικουμένην’ της υποτεταγμένην, όχι σε απλούς αγγέλους, αλλά στον ύπατον Υιόν του Θεού, στον Ιησού Χριστό, τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεώς μας.

[Υποσημειώσεις]

Πόσο Ισχυρή Είναι η Πίστις Σας;

«Υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις.»​—Εβρ. 10:32, 33.

 1. Γιατί χρειάζεται ισχυρή πίστις για τους Χριστιανούς τώρα, και ποιοι χρησιμεύουν ως παραδείγματα σχετικά με αυτό;

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πραγματική πίστις για να υπομείνη ένας Χριστιανός παθήματα, για να υβρισθή και βασανισθή και εκτεθή δημοσία λόγω εκείνου που πιστεύει και κηρύττει όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού. Χρειάζεται πραγματική γενναιότης για να παρασταθούν πιστά άλλοι Χριστιανοί και να παρατηρούν τη μεταχείρισι που λαμβάνουν πιστοί άνδρες που αγαπούν τον Θεό επειδή δεν παραβαίνουν την ακεραιότητά των. Ο Ιησούς Χριστός, το Παράδειγμά των, υπέμεινε μέχρι θανάτου. Αυτός είπε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 24:13) Ο Ιησούς εγνώριζε ανθρώπους που επέδειξαν τέτοια μεγαλειώδη πίστι προτού ο ίδιος γίνη άνθρωπος για να σώση τον κόσμο μ’ ένα αντίλυτρο. Η αναγραφή της πίστεώς των στέκει ως μαρτυρία ως την ημέρα αυτή στο βιβλίο της προς Εβραίους επιστολής, κεφάλαιο ενδέκατο. Η πίστις δεν είναι απλώς ένα πράγμα του παρελθόντος που έδειξαν άνθρωποι προ Χριστού, αλλά και κάτι που οι Χριστιανοί πρέπει να επιδείξουν τώρα. Απέναντι όλων των συγχρόνων ιδεών, της επιστημονικής γνώσεως και των θεωριών που διδάσκονται σήμερα, πόσο ισχυρή είναι η πίστης σας στον Ιεχωβά Θεό, στον Υιό του Ιησού Χριστό και στον γραπτόν λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή;

 2. Ποιο δίλημμα αντιμετωπίζουν πολλοί στον «Χριστιανικό κόσμο»;

² Στον Δυτικό κόσμο, δηλαδή στον «Χριστιανισμό», οι άνθρωποι θα πουν, «Πιστεύω στον Θεό.» Αυτό λέγεται πολύ εύκολα. Αλλά πιστεύουν πραγματικά ό,τι είπε ο Ιησούς; Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Η πλειονότης των ‘πιστευόντων’ στον Θεό θα ειπή «Ναι» στην ερώτησι, αλλά συγχρόνως εκφράζει πίστι στη θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου. Αν ένας πιστεύη στην εξέλιξι του ανθρώπου, πώς μπορεί να πιστεύη στη δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό και στην πτώσι του ανθρώπου στην αμαρτία και στον θάνατο; Και αν δεν πιστεύη στη Βιβλική αφήγησι της δημιουργίας, γιατί να εξασκήση πίστι στον Χριστό Ιησού;

3, 4. (α) Ποια στάσι όσον αφορά τη Γραφή έχουν λάβει μερικοί κληρικοί; (β) Μήπως τα σχόλια της Βίβλου του Ερμηνευτού ενθαρρύνουν πίστι στη Γραφή; Γιατί;

³ Δεν είναι ασύνηθες το ν’ ακούη κανείς κληρικούς να λέγουν ότι η αφήγησις της Γραφής για τη δημιουργία είναι μύθος. Αν πιστεύουν αυτό, τότε δεν πιστεύουν στον γραπτόν λόγον του Θεού, επειδή ολόκληρη η Γραφή στηρίζει τη διδασκαλία της στη δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό. Το περιοδικό Ρέντμπουκ του Αυγούστου 1961, κάτω από την επικεφαλίδα «Οι Εκπληκτικές Δοξασίες των Μελλοντικών Λειτουργών Μας», είχε να ειπή τα εξής: «Ο Σεβασμιότατος Ιάκωβος Α. Πάικ, Επισκοπελιανός Επίσκοπος της Καλιφορνίας, τελευταίως εξέπληξε πολλούς εκκλησιαζομένους των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν εδήλωσε ότι δεν πιστεύει στη Βιβλική αφήγησι της παρθενικής γεννήσεως του Χριστού. Είναι ένας αρχέγονος θρησκευτικός μύθος . . . Όταν παρεκλήθη να κατονομάση και άλλους θρησκευτικούς μύθους, ο Επίσκοπος Πάικ ανέφερε τον Αδάμ και την Εύα και τον Κήπο της Εδέμ.» Όταν ο κληρικός αυτός απορρίπτη την αφήγησι για τον Αδάμ και την Εύα, τότε δεν υπάρχει ανάγκη για την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού προς άρσιν της αμαρτίας του κόσμου, όπως το βλέπει αυτός. Ο κ. Πάικ προβάλλει την αξίωσι ότι έχει μεγαλύτερη γνώσι από Εκείνον που ενέπνευσε τη συγγραφή της Βίβλου. Ποιόν πιστεύετε σεις, τον Θεό ή έναν απλόν άνθρωπο;

⁴ Η εφημερίς Πιξ της Αυστραλίας, στο φύλλον της τής 21ης Οκτωβρίου 1950, ανέφερε ότι ο Επίσκοπος Μπάρνες του Μπίρμιγχαμ (Αγγλίας), είπε: «Η Παλαιά διαθήκη είναι γεμάτη από ‘λαϊκές παραδόσεις, ελλιπή ιστορία, ημιάγρια ηθική’.» Μια άλλη δήλωσις, που δείχνει την απόρριψι της Γραφής από τον κλήρο, βρίσκεται στο φυλλάδιο Εν Αρχή, Λέγει: «Οι αφηγήσεις για τους Πατριάρχας διεβιβάσθησαν από στόμα σε στόμα επί πολλές εκατοντάδες ετών προτού αυτές καταγράφουν. Δεν πρέπει να εκπλαγούμε βρίσκοντας ότι μερικές φορές είναι ασυνεπείς· δεν είμεθα υποχρεωμένοι να πιστεύωμε ότι όλα συνέβησαν όπως ακριβώς λέγεται στη Γένεσι.» Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι η αφήγησις της Γενέσεως στη Γραφή για τα Σόδομα και τη φυγή του Λωτ από αυτή την πόλι, μολονότι ανεφέρθη σ’ αυτήν ο ίδιος ο Ιησούς, θεωρείται ως «μύθος» από πολλούς κληρικούς του «Χριστιανικού κόσμου». Στη Βίβλο του Ερμηνευτού, στη σελίδα 626, κάτω από το δέκατο ένατο κεφάλαιο της Γενέσεως, τα σχόλια λέγουν: «Η διήγησις αυτή​—που ανήκει σε μια ευρέως διαδεδομένη τάξι αφηγήσεων που έχουν πιθανώς μυθολογικό φόντο (Βλέπε Σκίννερ, Γένεσις, σελ. 311-12)—​για την καταστροφή μιας πόλεως που υπήρχε κάποτε στη γειτονική περιοχή της Νεκράς Θαλάσσης, πιθανώς στο νότιο άκρον, κυκλοφορούσε ίσως στη Χεβρών όταν οι Ισραηλίται εγκατεστάθησαν εκεί.» Οι κριτικοί της Γραφής, ναι, πολλοί σημερινοί κληρικοί, λέγουν ότι η Βιβλική ιστορία του Λωτ έχει μυθολογικό φόντο, αλλά επίστευε άρα γε ο Ιησούς ότι η Βιβλική αυτή ιστορία ήταν μύθος; Όχι! Αυτός είπε στους αποστόλους του: «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ.» (Λουκ. 17:32) Ποιόν πιστεύετε, τον Ιησούν ή τους ανωτέρους κριτικούς; Όσο για μας, πιστεύομε τον Ιησούν, ο οποίος επίστευε ο ίδιος σε όσα «προεγράφησαν».

 5. Ποια ήταν η άποψις του αποστόλου Παύλου για τις άγιες γραφές;

⁵ Στο έτος 56 (μ.Χ.) περίπου ο Παύλος έγραψε: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Ποια ελπίδα μάς παρέχεται σήμερα με όσα αναγράφονται για τα Σόδομα και Γόμορρα στη Γραφή;

Ο ΛΩΤ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ

6, 7. (α) Περιγράψτε τις συνθήκες που υφίσταντο στα Σόδομα, όπου ζούσε ο Λωτ. (β) Ποιες οδηγίες όσον αφορά το μέλλον της πόλεως και το μέλλον του Λωτ έδωσαν οι άγγελοι;

⁶ Ο Λωτ ήταν ο ανεψιός του Αβραάμ και κατοικούσε στην πόλι των Σοδόμων. Ένα βράδυ, περίπου στο 1919 π.Χ., δύο άγγελοι που είχαν προηγουμένως επισκεφθή τον Αβραάμ στη Μαμβρή, κοντά στη Χεβρών, δυτικά της Αλμυράς θαλάσσης, ήλθαν στην πόλι των Σοδόμων που εκείτο «εν τη κοιλάδι Σιδδίμ, ήτις είναι η αλμυρά θάλασσα», πιθανώς σε ό,τι είναι τώρα η νοτιοανατολική γωνία της Αλμυράς Θαλάσσης. (Γεν. 14:3) Ο Λωτ εκάθητο στην πύλη των Σοδόμων. Προσεκάλεσε τους αγγελικούς επισκέπτας στην κατοικία του και τους παρώρμησε να παραμείνουν όλη τη νύχτα. «Πριν δε κοιμηθώσιν, οι άνδρες της πόλεως, οι άνδρες των Σοδόμων, περιεκύκλωσαν την οικίαν, νέοι και γέροντες, άπας ο λαός ομού πανταχόθεν και έκραζον προς τον Λωτ, και έλεγον προς αυτόν, Πού είναι οι άνδρες, οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; έκβαλε αυτούς προς ημάς, δια να γνωρίσωμεν αυτούς. Εξήλθε δε ο Λωτ προς αυτούς εις το πρόθυρον, και έκλεισε την θύραν οπίσω αυτού, και είπε, Μη, αδελφοί μου, μη πράξητε τοιούτον κακόν.» (Γεν. 19:4-7) Αυτοί οι άνδρες των Σοδόμων ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους δύο άρρενας ξένους για τη σεξουαλική των τέρψι. Ο Λωτ αρνήθηκε, και ο όχλος ωργίσθη. Αν οι άγγελοι δεν έσερναν τον Λωτ οπίσω στο σπίτι και δεν έκλειναν τη θύρα, αυτό θα ήταν καταστρεπτικό για τον Λωτ.

⁷ Οι άγγελοι επέμεναν όπως ο Λωτ, η σύζυγός του και οι δύο θυγατέρες του εγκαταλείψουν την ασεβή πόλι ενωρίς το πρωί. Οι άγγελοι είπαν στον Λωτ: «Ημείς καταστρέφομεν τον τόπον τούτον, επειδή η κραυγή αυτών εμεγάλυνεν ενώπιον του Ιεχωβά· και απέστειλεν ημάς ο Ιεχωβά δια να καταστρέψωμεν αυτόν.» Ο Λωτ, λοιπόν, προετοιμάσθη να αναχωρήση. «Και ότε έγεινεν αυγή, εβίαζον οι άγγελοι τον Λωτ, λέγοντες, Σηκώθητι, λάβε την γυναίκά σου, και τας δύο σου θυγατέρας, τας ευρισκομένας εδώ, δια να μη συναπολεσθής και συ εν τη ανομία της πόλεως. Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού, και την χείρα της γυναικός αυτού, και τας χείρας των δύο θυγατέρων αυτού, (διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Ιεχωβά,) εξήγαγον αυτόν, και έθεσαν αυτόν έξω της πόλεως.» Τότε ελέχθη στον Λωτ και στην οικογένειά του: «Διάσωσον την ζωήν σου· μη περιβλέψης οπίσω σου, και μη σταθής καθ’ όλην την περίχωρον· διασώθητι εις το όρος, δια να μη απολεσθής.»​—Γέν. 19:13-17, ΜΝΚ.

8, 9. Πώς εξεπληρώθη η πρόρρησις για το τέλος των Σοδόμων;

⁸ Ο Λωτ δεν ήθελε να πεθάνη. Εζήτησε από τον Θεό να διαφυλάξη ζωντανή τη ζωή του, αλλά δεν μπορούσε να αναρριχηθή στο όρος καθώς ωδηγήθη. Παρεκάλεσε να του επιτραπή να καταφύγη σε μια πλησίον πόλι και εκεί, καθώς είπε, «θέλει ζήσει η ψυχή μου.» Έσπευσαν στην πόλι Σηγώρ, και «ο ήλιος ανέτειλεν επί την γην, ότε ο Λωτ εισήλθεν εις Σηγώρ. Και έβρεξεν ο Ιεχωβά επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά του Ιεχωβά εκ του ουρανού· και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα, και πάντας τους κατοίκους των πόλεων, και τα φυτά της γης. Αλλ’ η γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού, έγεινε στήλη άλατος.»​—Γέν. 19:18-26, ΜΝΚ.

⁹ Αλλά τι έγινε με τον θείον του Λωτ; «Ο δε Αβραάμ σηκωθείς ενωρίς το πρωί, ήλθεν εις τον τόπον όπου είχε σταθή ενώπιον του Ιεχωβά· και βλέψας επί τα Σόδομα και Γόμορρα, και εφ’ όλην την γην της περιχώρου, είδε, και ιδού, ανέβαινε καπνός από της γης, ως καπνός καμίνου.»​—Γέν. 19:27, 28, ΜΝΚ.

10. Ενδιέφερε τον Αβραάμ η καταστροφή των Σοδόμων; Γιατί;

¹⁰ Καθώς ανέβαινε ο καπνός, ο Αβραάμ θα διηρωτήθη για την ασφάλεια του Λωτ. Την προηγούμενη ημέρα, ο Αβραάμ είχε παρακαλέσει τον Ιεχωβά να σώση την πόλι αν μόνο δέκα άτομα έπρατταν ό,τι ήταν ορθόν. Αλλά δεν θα υπήρχαν ούτε δέκα δίκαια άτομα στα Σόδομα· γι’ αυτό κατεστράφησαν. Εν τούτοις, «ενεθυμήθη ο Θεός τον Αβραάμ, και εξαπέστειλε τον Λωτ εκ μέσου της καταστροφής, ότε κατέστρεφε τας πόλεις, εις τας οποίας κατώκει ο Λωτ.»​—Γέν. 19:29.

11. Γιατί πρέπει να πιστεύωμε στην αφήγησι της Γραφής για τα Σόδομα και τα Γόμορρα;

¹¹ Διαβάστε την πλήρη αφήγησι τούτου στη Γραφή σας στη Γένεσι, κεφάλαια δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο. Είναι η πίστις σας στον λόγον του Θεού αρκετά ισχυρή ώστε να πιστεύετε ότι τα Σόδομα κατεστράφησαν με την κατεύθυνσι του Θεού, ο δε Λωτ και οι δύο θυγατέρες του έφθασαν στη Σηγώρ ασφαλώς; Ο Ιησούς το επίστευε αυτό, επειδή αναφέρθηκε σ’ αυτό ως συμβάν και είπε: «Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.»​—Λουκ. 17:28-30.

ΜΙΑ ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΙΣ ΓΙΑ ΜΑΣ

12. Πώς εχρησιμοποιήθησαν από τον Ιησούν οι Βιβλικές αφηγήσεις για τα Σόδομα και για τις ημέρες του Νώε;

¹² Ο Ιησούς μιλούσε στους μαθητάς του για τον καιρό που ολόκληρο αυτό το πονηρό κοσμικό σύστημα πραγμάτων, τα σημερινά Σόδομα και Γόμορρα, στα οποία τώρα ζούμε, θα κατεστρέφοντο. Η αρχαία καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων ήταν μια από τις ιστορικές εξεικονίσεις που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς για να βοηθήση τους πιστούς του ακολούθους να λάβουν την ορθή κατανόησι του τι έμελλε να συμβή στη δευτέρα του παρουσία και να ‘αυξήση εις ημάς την πίστιν’. (Λουκ. 17:5) Αλλ’ ο Ιησούς τούς έδωσε επιπρόσθετη αληθινή ιστορία από τον λόγον του Θεού όπως εκτίθεται στο βιβλίο της Γενέσεως για να εδραιώση την πίστι των. Είπε: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου.» (Λουκ. 17:26) Με αυτές τις εξεικονίσεις τι προσπαθούσε ο Ιησούς να εντυπώση στις διάνοιες των και στις δικές μας; Απελευθέρωσι! Αλλά για ν’ αποκτήσουν σωτηρία έπρεπε να εξέλθουν από τον παλαιό αυτόν κόσμο και να μην αποτελούν μέρος αυτού. Στη σημερινή μας εποχή υπάρχει μια τάξις ανθρώπων, ένα μεγάλο πλήθος, που εξεικονίσθη από τον Λωτ και τις δύο θυγατέρες του. Τους βλέπομε να φεύγουν από αυτόν τον παλαιό κόσμο που είναι καταδικασμένος σε αιφνίδια καταστροφή. Εκτιμούν το έλεος του Θεού, όπως ακριβώς ο Λωτ είπε, «φυλάττων την ζωήν μου.» (Γεν. 19:19) Για τούτο πρέπει να ζητήσουν ασφάλεια σύμφωνα με τις διευθετήσεις του Θεού. Αυτό σημαίνει να φύγουν από τα σύγχρονα Σόδομα. Φύγετε γρήγορα από αυτόν τον παλαιό κόσμο στον καιρό του τέλους του.

13, 14. Με ποιον δεν θέλομε να είμεθα όμοιοι, και έτσι τι πρέπει να πράξωμε;

¹³ Μην είσθε σαν τη γυναίκα του Λωτ, η οποία εσταμάτησε, εκύτταξε πίσω και εσκληρύνθη τόσο, ώστε έγινε στήλη άλατος. Ποτέ δεν έφθασε στη Σηγώρ, αλλά ο Λωτ και οι θυγατέρες του έφθασαν. Αυτός ήταν ο τόπος της ασφαλείας των. Ο Λωτ είχε πίστι, και αυτή τον έφερε στον τελικό σκοπό. Σήμερα οι άνθρωποι καλής θελήσεως πρέπει να έχουν την ίδια ισχυρή πίστι για να διαπεραιωθούν μέσα από τον καιρόν αυτόν της θλίψεως και της μάχης του Αρμαγεδδώνος στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Πρέπει να εξακολουθήσουν να αναπέμπουν την προσευχή του Κυρίου: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Η προσευχή αυτή θα λάβη απάντησι. Εκείνοι που πράττουν το θέλημα του Θεού θα εύρουν πλήρη ασφάλεια και ευτυχία υπό την βασιλεία του Θεού.—Ματθ. 6:9, 10.

¹⁴ Οι άνθρωποι καλής θελήσεως που πραγματικά ζητούν αυτή τη βασιλεία σήμερα μπορεί να διασώσουν τις ψυχές των. Ο προφήτης του Θεού είπε: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.» (Σοφον. 2:3, ΜΝΚ) Δεν τολμούν να κυττάξουν πίσω. Αλλιώς, και αυτοί θα σαρωθούν «εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά».

15. Πώς θεωρούσε ο Πέτρος την αφήγησι της Γραφής για τον Λωτ και τα Σόδομα;

¹⁵ Όπως ακριβώς ο Ιησούς επίστευε στην ιστορία του Λωτ, έτσι και ο Πέτρος επίστευε τη σχετική αφήγησι. Τι, λοιπόν, αν οι σύγχρονοι θρησκευόμενοι δεν την πιστεύουν; Ακούστε την ισχυρή γλώσσα του Πέτρου όσον αφορά τους κακοποιούς και την εμπιστοσύνη του στην κρίσι του Ιεχωβά εναντίον των όπως αναγράφεται στο πρώτο βιβλίο της Γραφής, στη Γένεσι. Ο Πέτρος λέγει: «Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας [στις ημέρες του Νώε], αλλά . . . παρέδωκε [αυτούς] δια να φυλάττωνται εις κρίσιν· και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι· και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων· (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών·) εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.» (2 Πέτρ. 2:4-9, ΜΝΚ) Ο Πέτρος είχε πίστι και επίστευε ότι ο Ιεχωβά Θεός έκαμε όλα αυτά τα πράγματα. Επίστευε τούτο όταν έγραφε γι’ αυτό στο 64 μ.Χ., πάνω από 1.980 χρόνια μετά την καταστροφή των Σοδόμων.

ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

16, 17. Δείξτε πώς υπάρχει απιστία στον «Χριστιανικό κόσμο».

¹⁶ Αν και ο Ιησούς αναφέρθηκε στην ιστορία του Λωτ, πολλοί ωστόσο από τους συγχρόνους κληρικούς δεν πιστεύουν σ’ αυτήν. Τι πρέπει να σκέπτωνται για τον Ιησούν; Οι θρησκευόμενοι δεν μπορούν να σκέπτωνται με πολλή εκτίμησι ούτε για τον Πέτρο, διότι και αυτός, επίσης, αναφέρθηκε στα Σόδομα όταν περιέγραφε την κατάστασι που θα υπήρχε στο τέλος αυτού του κόσμου. Ειλικρινείς Χριστιανοί που διαθέτουν χρόνον για να μελετούν και ερευνούν τις Γραφές θα διακρίνουν την αλήθεια σ’ αυτές και θα οικοδομήσουν τη πίστι των, ενεργώντας έτσι συνετά, διότι πρέπει κανείς να ‘πιστεύη προς σωτηρίαν της ψυχής’.​—Εβρ. 10:39.

¹⁷ Πόσο ισχυρή είναι η πίστις σας για τον Χριστό Ιησού; Σύμφωνα με την πίστι σας, υπήρξε πράγματι ο Ιησούς; Ήταν ο Υιός του Θεού; Πιστεύετε ότι απέθανε για να ζήση το ανθρώπινο γένος; Πιστεύετε ότι επρομήθευσε την απολυτρωτική θυσία και ότι χωρίς αυτόν κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί ν’ αποκτήση αιώνια ζωή; Δεν έχετε διαβάσει την Πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή 2:5, 6, όπου αναφέρεται: «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων»; Μπορεί εσείς να πιστεύετε, αλλά γνωρίζετε ότι υπάρχει ένας αριθμός εξεχόντων κληρικών, οι οποίοι δεν έχουν πίστι σ’ αυτή την αλήθεια; Παραδείγματος χάριν, ο Δρ Λάυλ Ουέδερχεντ, πρόεδρος του Μεθοδιστικού Συμβουλίου στη Βρεττανία, είπε: «Εγώ δεν πιστεύω ότι η σταύρωσις του Χριστού ήταν θέλημα του Θεού. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για ν’ ακολουθηθή από οπαδούς, όχι να θανατωθή.» (Ξύπνα! 22 Απριλίου 1958, σελίς 15) Δεν είναι καθόλου εκπληκτικό, όταν έχουμε ένα θρησκευτικόν ηγέτη σαν τον Χάρρυ Έμερσον Φοσντίκ να λέγη:

«Φυσικά δεν πιστεύω στην Παρθενική Γέννησι, ή σ’ εκείνη του παλαιού συρμού αντικαταστατική διδασκαλία της Εξιλεώσεως· και δεν γνωρίζω κανένα νοήμονα Χριστιανό λειτουργό που το πράττει αυτό. Η ενόχλησις με αυτούς τους θεμελιωτιστάς είναι ότι υποθέτουν, ότι αν δεν συμφωνή κανείς μαζί τους στη δογματική τους διάταξι, δεν μπορεί να πιστεύη στις βαθιές, ουσιώδεις, αιώνιες αλήθειες του Χριστιανικού ευαγγελίου που μεταμορφώνουν τη ζωή των ανθρώπων, και είναι η μόνη ελπίς που πηγάζει από τη σωτήριο ιδιότητα του Χριστού σ’ αυτόν τον κόσμο.»​—Χριστιανικός Φάρος, 9 Μαΐου 1946, Τόμ. XI, Αρ. 13.

Αν κάποιοι κληρικοί δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, στη γέννησί του ως Υιού του Θεού και στον θάνατό του ως εξιλεωτικής θυσίας, γιατί να στέκουν ενώπιον των εκκλησιασμάτων αξιώνοντας ότι είναι Χριστιανοί; Πώς μπορούν να οικοδομήσουν πίστι στους άλλους αν δεν έχουν καμμιά οι ίδιοι; Δεν είναι δύσκολο να εννοήσωμε πώς ένας «διδάκτωρ της θεολογίας», όπως ο Α. Ρ. Κήτιν, ένας λειτουργός της Ενωμένης Εκκλησίας, μπορούσε να πη:

«Στη σημερινή κατάστασι των εκκλησιών δεν μπορώ να υπολογίσω γιατί ένα άτομο, ειδικά ένας άνδρας, θέλει να γίνη μέλος της εκκλησίας. Πρέπει ή να έχη μεταθέσει τη θρησκεία σε μια από τις υφιστάμενες μηδαμινότητες της ζωής του, κοινωνικώς χρήσιμες και προσωπικώς αβλαβείς, ή έχει αυταπάτες για το πού εισέρχεται. Ίσως εδιάβασε τη Νέα Διαθήκη και υποθέτει ότι αυτό είναι εκείνο που θα βρη στις εκκλησίες. Εγώ, τουλάχιστον, παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να σκεφθώ ότι θα ελάμβανα την ενόχλησι να περάσω στο απέναντι μέρος του δρόμου για να μπω σε μια εκκλησία αν ήμουν λαϊκός.»—Ουίννιπεγκ, Καναδάς, Τριμπιούν, 4 Μαρτίου 1961.

Πώς μπορεί οποιοσδήποτε να περιμένη να έχουν οι άνθρωποι πίστι στον Θεό και στον Ιησού Χριστό, όταν οι κληρικοί στέκουν μπροστά στα εκκλησιάσματά και τους λέγουν ότι είναι ανωφελές να έλθουν ν’ ακούσουν τις ομιλίες των; Οι κληρικοί υποτίθεται ότι διδάσκουν πίστι στον Χριστό ως την οδόν της σωτηρίας.

18. Πώς ένας Λουθηρανός επίσκοπος βλέπει τον κόσμο στον οποίο ζούμε;

¹⁸ Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 11ης Μαρτίου 1960, μετέφεραν τα ακόλουθα από μια ομιλία του Σεβασμιωτάτου Χανς Λίλζε, Λουθηρανού Επισκόπου του Αννοβέρου της Γερμανίας: «Η σκηνογραφία της Χριστιανοσύνης έχει αλλάξει στον καιρό μας βαθύτερα και βασικότερα από όσο κατανοούν πλείστοι άνθρωποι. Ζούμε για όλους τους πρακτικούς σκοπούς σ’ έναν μη Χριστιανικό κόσμο. Ο όρος πρέπει να χρησιμοποιηθή στην ακριβή του έννοια. Δεν είναι ένας αντιχριστιανικός αιών. Ζούμε σε μια μη Χριστιανική περίοδο.» Αυτός πρέπει να γνωρίζη! Είναι ένας από τους ηγέτας της Λουθηρανικής θρησκείας και κατ’ ουσίαν λέγει ότι οι άνθρωποι στον «Χριστιανικό κόσμο» είναι μη Χριστιανοί. Η «εκκλησία» του και το θρησκευτικό δόγμα του αποτελούν μέρος του «Χριστιανικού κόσμου», και ο κ. Λίλζε λέγει «ζούμε σε μια μη Χριστιανική περίοδο.»

19. (α) Βλέποντας την αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου» τι πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί; (β) Πώς αποκτά κανείς πίστι;

¹⁹ Αν κανείς σήμερα δεν ακολουθή τα ίχνη του Ιησού Χριστού, είναι κατ’ εξοχήν καιρός να ακουσθή μια ισχυρή κλήσις να φύγουν οι άνθρωποι, να εξέλθουν από τις ψευδείς θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου». Ο Ιησούς είπε ότι δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, περιλαμβανομένου και του θρησκευτικού του συστήματος, μολονότι εγεννήθη κάτω από ένα τέτοιο, τη θρησκεία των Ιουδαίων. Κατέκρινε τους ηγέτας του συστήματος ως υποκριτάς. Εκατομμύρια ατόμων γεννώνται σ’ ένα θρησκευτικό σύστημα σήμερα, αλλά οι άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια πρέπει να σκεφθούν για τον εαυτό τους και έπειτα να φύγουν από τον «Χριστιανικό κόσμο» και να υπηρετήσουν τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Πολλοί από τους θρησκευτικούς κληρικούς δεν πιστεύουν την ιστορία του Αδάμ και της Εύας και μερικοί απορρίπτουν ακόμη τον Χριστό· αλλά ο Παύλος είπε: «Καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.» (1 Κορ. 15:22) Συνεπώς ο Παύλος επίστευε και στα δύο. Αλλ’ αυτό το να ζωοποιηθούν δεν πρόκειται να επιβληθή στον καθένα. Κάθε άτομο πρέπει να έχη πίστι, «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Εβρ. 11:1) Ο Παύλος υπεστήριξε: Πώς θα μπορούσε κανείς να επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά για να σωθή αν δεν είχε ποτέ πίστι σ’ αυτόν; Και, περαιτέρω, πώς θα μπορούσε κανείς να έχη πίστι αν ποτέ δεν άκουσε για τον αληθινό Θεό! Για ν’ αποκτήση τέτοια πίστι πρέπει να υπάρχη ένας κήρυξ των αγαθών νέων. Αλλά πώς μπορεί να υπάρξη ένας κήρυξ αν δεν έχη αποσταλή; Ο Παύλος τελειώνει λέγοντας: «Άρα η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή δια του λόγου του Θεού [«Χριστού» Κριτική Έκδοσις Κειμένου· «περί Χριστού» ΜΝΚ]».​—Ρωμ. 10:13-17.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΠΙΣΤΙ

20. Κατονομάστε μερικά γεγονότα που έχουν γνωρίσει οι αληθινοί Χριστιανοί και τα δέχονται με πίστι.

²⁰ Οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν πίστι στον Ιησού Χριστό επειδή τον είδαν και τον άκουσαν. Είχαν βέβαιη προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων. Εγνώριζαν ότι ο Ιησούς εθεράπευε τους ασθενείς, άνοιγε οφθαλμούς τυφλών, ήγειρε τους νεκρούς και αυτός ο ίδιος ανεστήθη εκ νεκρών από τον Ιεχωβά Θεό. Ποια περισσότερη βεβαίωσι της ελπίδος των εχρειάζοντο; Είχαν πίστι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν. Τώρα έχομε το γραπτό υπόμνημα στον λόγον του Θεού, τη Γραφή. Γνωρίζομε τι συνέβη στη διάρκεια της ζωής του Ιησού Χριστού επάνω στη γη. Έχομε επίσης ένα βέβαιο υπόμνημα του τι έπραξαν οι απόστολοι. Βλέπομε ότι η πίστις ενός Χριστιανού βασίζεται στην αλήθεια πραγμάτων που έχουν ιδωθή, που έχουν ακουσθή και που συνέβησαν. Γνωρίζομε, και οι πρώτοι Χριστιανοί εγνώριζαν, ότι ήσαν καταδικασμένοι σε θάνατο μέσω της αμαρτίας του Αδάμ, όπως εξηγεί ο Παύλος: «Δια τούτο καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Οι Χριστιανοί γνωρίζουν γιατί ο άνθρωπος πεθαίνει και γνωρίζουν, επίσης, ότι η ζωή είναι δώρο από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμ. 6:23) Ο Παύλος το εγνώριζε αυτό και το επίστευε! Το πιστεύετε εσείς σήμερα; Αν το πιστεύετε, έχετε πίστι στον γραπτόν λόγον του Θεού.

21. (α) Ποιοι πρέπει επίσης να πιστεύουν αυτά τα γεγονότα; (β) Τι, λοιπόν, επροξένησε δυσπιστία;

²¹ Κάθε κληρικός στον κόσμο σήμερα που αντιπροσωπεύει τον «Χριστιανισμό» οφείλει να έχη πίστι, επίσης· αλλά η δύναμίς των να οικοδομούν τέτοια πίστι παρήλθε. Έχουν στραφή στις θεωρίες ανθρώπων, στην εξέλιξι και στην εκπαίδευσι του αιώνος του διαστήματος. Γι’ αυτούς η Γραφή είναι απλώς ένα βιβλίο απαρχαιωμένο· αλλά είναι πολύ καλύτερα να προσέχωμε στον Ιησούν και στους αποστόλους που εγνώριζαν τους σκοπούς του Θεού, και αυτό είναι ενισχυτικό για την πίστι μας. Ο Ιησούς είπε: «Αδύνατον είναι να μη έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις εκείνον, δια του οποίου έρχονται. Συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή περί τον τράχηλον αυτού μύλου πέτρα, και να ριφθή εις την θάλασσαν, παρά να σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων.» (Λουκ. 17:1, 2) «Πόσοι καλοί άνθρωποι με κάποια πίστι απεμακρύνθησαν από τον Θεό και τον Χριστό από απίστους κληρικούς! Γι’ αυτό οι κληρικοί πρέπει να δώσουν λόγο στον Θεό!

22. Ποια είναι η τελική τύχη εκείνων που απαρνούνται την πίστι;

²² Οι αληθινοί Χριστιανοί θα τηρήσουν πίστι στον λόγον του Θεού, τη Γραφή, και στη θυσία του Ιησού Χριστού, αλλά ο Παύλος προειδοποιεί όλους όσοι αποκηρύττουν την πίστι και λέγει: «Εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών· αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.» (Εβρ. 10:26, 27) Ο Χριστός δεν πρόκειται να πεθάνη πάλι για να σώση αυτούς που κάποτε είχαν γνώσι και πίστι στον Χριστό Ιησού και που τον εδέχθησαν ως λυτρωτήν των. Αν ρίπτουν στον άνεμο την πίστι των και απορρίπτουν τον Θεό, τον λόγο του, και τον Υιό του, τότε ο Θεός δεν θα κάμη διευθέτησι για την απολύτρωσί των εκ νέου. Δεν απολείπεται πια θυσία για αμαρτίες! Επέρχεται κρίσις, φοβερά κρίσις! Θυμηθήτε τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Οι άπιστοι δεν θα μπορέσουν να φύγουν όπως ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες του, θα συλληφθούν στην πύρινη καταστροφή. Μερικοί μπορεί να προσπαθήσουν να διαφύγουν, αλλά θα βλέπουν γύρω αντιτυπικά Σόδομα, όπως και η σύζυγός του Λωτ εκύτταξε πίσω και έγινε στήλη άλατος, και στη μάχη του Αρμαγεδδώνος άλλοι θα πεθάνουν μέσα στην προσπάθεια να διαφύγουν.​—Γεν. 19:26· 2 Πέτρ. 3:10-13.

Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

23, 24. Πώς ο Χ. Γ. Ουέλς δείχνει τη διαφορά μεταξύ της πρώτης Χριστιανοσύνης και της εκκλησίας από το 325 μ.Χ. και έπειτα;

²³ Ο «κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα πρέπει ν’ αναλάβη την ευθύνη, διότι μέσω των ωργανωμένων του θρησκειών από το 325 μ.Χ. ο «Χριστιανικός κόσμος» απεμακρύνθη περισσότερο από την αληθινή Χριστιανοσύνη και τη διδασκαλία της Γραφής. Σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Στο βιβλίο Η Σκιαγραφία της Ιστορίας του Χ. Γ. Ουέλς, αναφέρεται: «Αυτή η χρονολογία 325 μ.Χ. είναι μια πολύ κατάλληλη χρονολογία στην ιστορία μας. Είναι η χρονολογία της πρώτης πλήρους γενικής (οικουμενικής) συνόδου ολοκλήρου του Χριστιανικού κόσμου. . . . Σημειώνει την οριστική είσοδο στο στάδιο των ανθρωπίνων υποθέσεων της Χριστιανικής εκκλησίας και της Χριστιανοσύνης όπως εννοείται γενικά στον κόσμο σήμερα. Σημειώνει τον ακριβή ορισμό της Χριστιανικής διδασκαλίας από το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας.

²⁴ «Είναι ανάγκη να επιστήσωμε την προσοχή του αναγνώστου στις βαθιές διαφορές μεταξύ αυτής της πλήρως ανεπτυγμένης Χριστιανοσύνης της Νικαίας και της διδασκαλίας του Ιησού του από Ναζαρέτ. Όλοι οι Χριστιανοί διακρατούν ότι η τελευταία περιέχεται τελείως στην προηγούμενη, αλλ’ αυτό είναι ένα ζήτημα έξω από τη δικαιοδασία μας. Ό,τι είναι σαφώς φανερό είναι ότι η διδασκαλία του Ιησού τού από Ναζαρέτ ήταν μια προφητική διδασκαλία του νέου τύπου που άρχισε με τους Εβραίους προφήτας. Δεν ήταν ιερατική, δεν είχε καθιερωμένο ναό και δεν είχε θυσιαστήριο. Δεν είχε τύπους και τελετουργίες. Η θυσία της ήταν ‘καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη’. Η μόνη της οργάνωσις ήταν οργάνωσις κηρύκων, και η κυρία λειτουργία της ήταν η θρησκευτική ομιλία. Αλλά η πλήρως πτερωμένη Χριστιανοσύνη του τετάρτου αιώνος, αν και διετήρησε ως πυρήνα της τις διδασκαλίες του Ιησού στα ευαγγέλια, ήταν κυρίως μια ιερατική θρησκεία ενός τύπου ήδη οικείου στον κόσμο επί χιλιάδες χρόνια. Το κέντρον του περίτεχνου τυπικού της ήταν ένας βωμός, και η ουσιώδης πράξις λατρείας η θυσία, από έναν καθιερωμένο ιερέα, της λειτουργίας. Και είχε μια γοργά αναπτυσσόμενη οργάνωσι διακόνων, ιερέων και επισκόπων.»​—Τρίτη Έκδοσις, σελίδες 522, 523.

25. Ποιοι στην εποχή μας βλέπουν τη διαφορά μεταξύ της Χριστιανοσύνης της Νικαίας και των διδασκαλιών του Ιησού;

²⁵ Αυτός είναι ένας ιστορικός που έγραφε στο 1920, και είδε «τις βαθιές διαφορές μεταξύ αυτής της πλήρως ανεπτυγμένης Χριστιανοσύνης της Νικαίας και των διδασκαλιών του Ιησού τού από Ναζαρέτ.» Οποιοσδήποτε σήμερα που είναι οικείος με τη Γραφή και τη ζωή του Χριστού μπορεί να δη καθαρά τη βαθιά διαφορά μεταξύ εκείνων που έπραξε ο Ιησούς και οι πρώτοι απόστολοι και εκείνων που πράττει σήμερα ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου». Πριν από δεκαεννέα αιώνες οι Χριστιανοί ήσαν ισχυροί στην πίστι. Πού είναι αυτή η πίστις σήμερα στον «Χριστιανικό κόσμο»; Το βιβλίο του Θεού, η Αγία Γραφή, θεωρείται από πολλούς ως ένα ωραίο κομμάτι φιλολογικής εργασίας, αλλά οι Δέκα Εντολές είναι μόνο για να διαβάζονται, όχι κάτι για να ζη κανείς μ’ αυτές.

26. (α) Τι λέγει ο Παύλος ότι επακολουθούσε σ’ εκείνους που αθετούσαν τον νόμον του Μωυσέως; (β) Ποια ήσαν μερικά πράγματα για τα οποία έγραψε ο Μωυσής υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά;

²⁶ Εν τούτοις, ακούστε τι λέγει ο Παύλος σ’ εμάς: «Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωυσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον, στοχάζεσθε, χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού, και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το πνεύμα της χάριτος;» (Εβρ. 10:28, 29) Μήπως λέγετε ότι εξεδηλώνετο ‘υπερβολική αυστηρότης’ σ’ εκείνον που αθετούσε τον νόμον του Μωυσέως; Μήπως συμφωνείτε μ’ αυτούς που λέγουν ότι εκείνα για τα οποία έγραψε ο Μωυσής, δηλαδή, ο Αδάμ, ο Λωτ, τα Σόδομα και ο Μεσσίας (Χριστός) δεν ήσαν τίποτε περισσότερο από μύθοι; Μήπως νομίζετε ότι ο Μωυσής είχε άδικο όταν έγραφε: «Μη φονεύσης. Μη μοιχεύσης. Μη κλέψης. . . . Μη επιθυμήσης την οικίαν του πλησίον σου . . . την γυναίκα . . . τον δούλον . . . μηδέ παν ό,τι είναι του πλησίον σου»; Ο Μωυσής ήταν εκείνος που έγραψε, επίσης, «μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου έτι ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.» Διέταξε επίσης «μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον . . . διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» Ο Μωυσής τα έγραφε αυτά, όχι επάνω σε λίθινες πλάκες, αλλά στην Έξοδο 20:1-17 (ΜΝΚ)· αλλ’ ο Ιεχωβά τον κατηύθυνε να τα γράψη όλα αυτά προς όφελός μας.

27. Πώς ο Παύλος ενεθάρρυνε τον νεαρό Τιμόθεο προκειμένου για τις Άγιες Γραφές;

²⁷ Ο Παύλος ήταν πεπεισμένος ότι ο Ιεχωβά ήταν πίσω από τη συγγραφή των Αγίων Γραφών. Είπε σ’ ένα νέο Χριστιανό γεμάτον πίστι: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Ο Παύλος επίστευε στη Γραφή. Είχε πίστι στις διδασκαλίες της.

28. Τι είχε να πη ο Παύλος για να ενθαρρύνη εκείνους που έχουν ανάγκη να τηρήσουν πίστι;

²⁸ Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες χρειάζεται ισχυρή πίστις για να είναι κανείς Χριστιανός, και για να πιστεύη ό,τι είναι γραμμένο στις Γραφές· αλλά μερικοί άνθρωποι την έχουν, και καταρτίζονται για να διακηρύξουν ένα άγγελμα της Βασιλείας του Θεού παρά τον εμπαιγμό του κλήρου. Ο Παύλος εγνώριζε ότι οι Χριστιανοί θα διήρχοντο δυσκόλους καιρούς για να τηρηθούν στη διακονία, όχι μόνο στην εποχή του, αλλά και σε όλους τους αιώνες, εξαιτίας των κυβερνήσεων και των απίστων θρησκευτικών ηγετών. Ενουθέτησε, λοιπόν, τους Χριστιανούς, λέγοντας: «Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις· ποτέ δε, γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.»​—Εβρ. 10:32-34.

ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

29, 30. Αντιπαραβάλατε τη δήλωσι ενός Δρος Μπαλί με τις πείρες των μαρτύρων του Ιεχωβά στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και έκτοτε.

²⁹ Στις ημέρες των αποστόλων πολλές χιλιάδες άτομα διεφωτίσθησαν με την αλήθεια του λόγου του Θεού και περιεπάτησαν στα ίχνη του Ιησού Χριστού και εδοκίμασαν όσα περιέγραψε ο Παύλος. Έμαθαν ένα νέο τρόπο ζωής, και αυτό τους έφερε πραγματική ικανοποίησι, αλλά μαζί με τούτο κάποια εναντίωσι. Αυτό πρέπει να θυμούνται σήμερα οι Χριστιανοί. Όπως οι Χριστιανοί σε προηγούμενες ημέρες διεφωτίσθησαν και υπέμειναν μεγάλον αγώνα κάτω από παθήματα, έτσι πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί και σήμερα. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να είναι κανείς Χριστιανός. Ο Δρ Μπάιλι της Ενώσεως Θεολογικών Σεμιναρίων, σχολιάζοντας τη σημερινή κατάστασι της Χριστιανοσύνης, αναφέρεται ότι είπε: «Εκείνο που υπήρξε σε δοκιμασία όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι καθόλου η Χριστιανοσύνη. Το πείραμα της διαβιώσεως μ’ ένα Χριστιανικό τρόπο δεν έγινε και ώσπου να γίνη, δεν ξέρομε τίποτε γι’ αυτό. . . . Ίσως ο κόσμος δεν καταδιώκει πια Χριστιανούς επειδή δεν υπάρχουν πια Χριστιανοί.»

³⁰ Ερωτούμε, Παρετήρησε ο Δρ Μπάιλι τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στα περασμένα σαράντα πέντε χρόνια; Είναι αλήθεια ότι, αν κυττάζη μόνο το Προτεσταντικό και το Καθολικό θρησκευτικό σύστημα, δεν υπάρχει διωγμός σ’ αυτά. Αλλά τι θα λεχθή για τη μικρή ομάδα Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στις ημέρες του Χίτλερ στη Γερμανία, στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, και, πραγματικά, σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Και τι θα λεχθή για σήμερα; Τι συμβαίνει στην Ανατολική Γερμανία, στην Πολωνία, στη Ρωσία και στην Καθολική Ισπανία του «Χριστιανικού κόσμου»; Σ’ αυτά τα μέρη οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπομένουν «μέγαν αγώνα παθημάτων», και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε άλλα μέρη του κόσμου ‘δείχνουν συμπάθεια’ για κείνους που είναι σε δεσμά.

31. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπομένουν παθήματα γύρω στον κόσμο;

³¹ Ο Ιησούς είπε για τους πραγματικούς Χριστιανούς: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 24:13) Ένας αληθινός Χριστιανός θα υπομείνη παθήματα, και ασφαλώς εκείνοι που στέκουν σταθεροί υπέρ των αρχών για τις οποίες έζησε ο Ιησούς, θα έχουν τις πείρες ‘ονειδισμών και θλίψεων’ διότι είναι Χριστιανοί. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδοκίμασαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τους θαλάμους αερίων, τις δίαιτες λιμοκτονίας και τις φυλακίσεις σε πλείστες από τις χώρες του «Χριστιανικού κόσμου». Επί πλέον, το έργον των διακηρύξεως της βασιλείας του Θεού απηγορεύθη επί έτη σε πολλές χώρες του «Χριστιανικού κόσμου». Γιατί; Επειδή ακριβώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήθελαν και επέμεναν να ζουν μια Χριστιανική ζωή, και ήσαν πρόθυμοι να υπομείνουν μεγάλον αγώνα κάτω από παθήματα για να το πράξουν αυτό. Ενώ δεν ερρίφθη ο καθένας από αυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, άλλοι που εξεδήλωσαν συμπάθεια γι’ αυτούς που ήσαν σε δεσμά, εδέχθησαν με χαρά την αρπαγή των υπαρχόντων των. Διαβάστε την ιστορία των συγχρόνων μαρτύρων του Ιεχωβά όπως εκτίθεται στο βιβλίο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό, και εκεί θα μάθετε για τον διωγμό που υπέφεραν στα χέρια κληρικών και πολιτικών αρχόντων στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Πολωνία, στη Ρωσία, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στην Κουεμπέκ, ναι, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Εν τούτοις, διακηρύττουν ακόμη τη βασιλεία του Θεού σε όλες αυτές τις χώρες σήμερα.

32. Πώς οι αληθινοί Χριστιανοί διαφέρουν από τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» όταν πρόκειται για υπομονή στην εξάσκησι παρρησίας;

³² Ένας αληθινός Χριστιανός πρέπει να είναι ισχυρός και, ακόμη και αν ο διωγμός γίνεται περισσότερο έντονος, πρέπει να προσέχη και να πράτη ό,τι ο Θεός ενέπνευσε τον Παύλο να γράψη: «Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.» (Εβρ. 10:35, 36) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα εγκαταλείψουν την παρρησία των λόγω διωγμού. Ο Ιησούς δεν έκλεισε το στόμα του εξαιτίας της δυνάμεως του πολιτικού και θρησκευτικού πλήθους της εποχής του. Οι θρησκευόμενοι χρειάσθηκε να τον φονεύσουν για ν’ αφαιρέσουν την παρρησία του στο να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Οι Χριστιανοί δεν θα μεταβληθούν σήμερα. Εξ άλλου, οι θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα εκτελούν τις διαταγές των πολιτικών αρχόντων. Σε πολλά μέρη ο άμβων έγινε το όργανον του άρχοντος της κυβερνήσεως. Οι κληρικοί έχουν αποβάλει την παρρησία των στο να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού, για να έχουν την εύνοια των κοσμικών πολιτικών αρχόντων. Ένας Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβασθή, επειδή γνωρίζει ότι ‘η παρρησία του έχει μεγάλην μισθαποδοσίαν’.

33. Γιατί πολλοί απομακρύνονται από τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου», και ποιου το παράδειγμα ακολουθούν κάνοντας τούτο;

³³ Εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι απομακρύνονται από τις ψευδείς θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» επειδή τα ιδρύματα αυτά δεν παρέχουν καμμιά υπόσχεσι. Τι μπορούν να υποσχεθούν; Απορρίπτουν τη Γραφή. Δεν έχουν ‘ελπιζομένων πεποίθησι’. Αλλά όσο για κείνους που ζητούν αλήθεια, ο λόγος του Θεού έφερε σ’ αυτούς γνώσι και κατανόησι, και έχουν πίστι ότι η βασιλεία του Θεού είναι πολύ πλησίον. Πιστεύουν ό,τι είπε ο Παύλος, αν και εγράφη πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. «Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει.» (Εβρ. 10:37) Δεν υπήρξε βραδύτης στην έλευσι του Χριστού Ιησού. Η δευτέρα του παρουσία έγινε έκδηλη από το 1914.a Ο καιρός του τέλους είναι πλησίον! Είναι καιρός εξόδου από αυτά τα σημερινά Σόδομα, όπως ακριβώς ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες έφυγαν από την ασεβή εκείνη πόλι πριν από αιώνες. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν στον νέο κόσμο του Θεού θα χρειασθή να φύγουν από την οργάνωσι του Διαβόλου και να εύρουν ασφάλεια στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Ο Θεός θα προμηθεύση την ασφαλή θέσι για όλους στον καιρό της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Έχετε πίστι ότι ο Θεός θα το πράξη αυτό για σας; Ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες του είχαν πίστι και έφθασαν στη Σηγώρ και εξακολούθησαν να ζουν.

34. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν ότι ζουν δια πίστεως;

³⁴ Πόσο αληθινός είναι ο λόγος του Θεού: «“Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως,” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν”»! (Εβρ. 10:38) Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να ζουν δια πίστεως, αλλ’ αυτή είναι μια βεβαιωμένη προσδοκία με πλήρη πεποίθησι στο μέλλον, επειδή ο γραπτός λόγος του Θεού τούς λέγει το μέλλον. Βλέπουν πράγματα που συνέβησαν και συμβαίνουν, που ο λόγος του Θεού είπε ότι θα συνέβαιναν. Επομένως δεν είναι τώρα καιρός για οποιονδήποτε που γνωρίζει τον λόγον του Θεού να συρθή οπίσω και να επιστρέψη στην πονηρή οργάνωσι του παλαιού κόσμου, διότι ο Θεός δεν θα ευαρεστηθή μ’ ένα τέτοιο άτομο. Ο Παύλος ήταν ένας αποφασισμένος άνθρωπος, ισχυρός στη διάνοια και μεγάλης πίστεως, και μπορούσε να ενισχύη την πίστι των άλλων. Με πεποίθησι είπε: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω εις απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστεύονταν προς σωτηρίαν της ψυχής.»​—Εβρ. 10:39.

ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

35. Καθώς αναλύομε την πίστι μας, ποιες ερωτήσεις απαιτούν απάντησι;

³⁵ Τι είδους πίστι έχετε; Είναι του είδους που σύρεται πίσω σε κάθε δοκιμασία ή δυσκολία που εγείρεται, ή είναι η πίστις σας ισχυρή, οικοδομημένη στο στερεό θεμέλιο του λόγου του Θεού; Είναι η πίστις σας αρκετά ισχυρή ώστε να σας φέρη στη ‘σωτηρία της ψυχής’ [‘διαφύλαξι ζώσης της ψυχής σας’, ΜΝΚ];

36. Πώς το Φιλιππησίους 4:9 μας βοηθεί να οικοδομήσομε ισχυρή πίστι;

³⁶ Ο Παύλος, γράφοντας στους Φιλιππησίους, έλεγε: «Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσστε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.» (Φιλιππησ. 4:9) Τι έμαθαν οι πρώτοι Χριστιανοί από τον Παύλο; Τι άκουσαν; Τι είδαν; Τι παρέλαβαν; Ασφαλώς είδαν τον Παύλο ως έναν σταθερό Χριστιανό, αφιερωμένον στον Ιεχωβά Θεό, και που εβάδιζε στα ίχνη του Χριστού Ιησού. Εγνώρισαν έναν άνθρωπο πρόθυμο να διέλθη από κάθε είδους παθήματα, διωγμό, δοκιμασίες και ακόμη ν’ αντιμετωπίση θάνατο χωρίς να συρθή πίσω. Ανέγνωσαν την επιστολή του που περιείχε τις πείρες των όσων διήλθε χάριν των αγαθών νέων του Χριστού. Εγνώριζαν ότι ο Παύλος επίστευε ότι ο Ιησούς Χριστός κατέθεσε τη ζωή του για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και ότι ο Παύλος έδειξε την πίστι του κηρύττοντας τη βασιλεία του Θεού με τον Χριστό ως Βασιλέα. Αυτά είναι μόνα ολίγα από τα όσα οι Χριστιανοί έμαθαν από τον Παύλο. Μέσω των πολλών επιστολών του και προσωπικών συναναστροφών, ο Παύλος οικοδόμησε στους άλλους την αναγκαία πίστι. Τα όσα ο Παύλος εκήρυττε και ζούσε μ’ αυτά, οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά τα έμαθαν, τα άκουσαν και τα είδαν και τα παρέλαβαν. Τώρα τι θα γίνη; Θα εκτελέσετε σεις πιστοί ακόλουθοι του Χριστού Ιησού σήμερα τα πράγματα αυτά; Αν ναι, με ποιο αποτέλεσμα; «Ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»

37. Πώς αποκτά κανείς την ειρήνη του Θεού σήμερα, και ποιος χρησιμεύει ως πρωταρχικό παράδειγμα εξασκήσεως κατάλληλης αγάπης;

³⁷ Πώς μπορεί ένα άτομο ν’ απόκτηση την ειρήνη του Θεού σήμερα; Πρώτ’ απ’ όλα, με το ν’ αποσυρθή από αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων. Έπειτα αφιερωθήτε τελείως στο να πράττετε το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Ο Μωυσής έγραψε: «Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» (Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ) Για τούτο σεις ως Χριστιανός πρέπει να υπηρετήτε τον Θεό με όλη σας την καρδιά, με όλη σας τη διάνοια, με όλη σας την ψυχή, με όλη σας τη δύναμι. Αυτά θ’ αποδείξη την πραγματική σας αγάπη για τον Πατέρα σας τον εν ουρανοίς. Προσθέστε σ’ αυτό τη δευτέρα εντολή που πρέπει ν’ ακολουθήσετε, και αυτή είναι, Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Το άριστο παράδειγμα που έχετε αγάπης αυτού του είδους είναι ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός. Αν θέλετε να γίνετε Χριστιανός, πρέπει να είσθε τόσο όμοιος μ’ αυτόν, όσο είναι δυνατόν, θα θέλετε να τον μιμηθήτε σε κάθε τι που έπραξε. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να διαβάσετε γι’ αυτόν, να ανιχνεύσετε όλα όσα μπορείτε για τη ζωή του και για το έργο του. Η πληροφορία αυτή βρίσκεται στον γραπτό λόγο του Θεού, στην Αγία Γραφή.

38. Γιατί μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν είναι η θεολογική εκπαίδευσις εκείνη που καθιστά, έναν ικανό ως αληθινό διάκονο του Ιεχωβά;

³⁸ Για ν’ ακολουθήσετε τα ίχνη του Ιησού Χριστού δεν απαιτείται εκπαίδευσις σ’ ένα θεολογικό σεμινάριο ή σε μια θρησκευτική σχολή. Αν τέτοια ανώτερη εκπαίδευσις ήταν αναγκαία, τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης δεν θα μπορούσαν να είναι απόστολοι του Ιησού Χριστού. Οι δύο εκείνοι άνδρες ήσαν κοινοί άνθρωποι με υγιείς διάνοιες. Εκτιμούσαν και αγαπούσαν την αλήθεια. Ήσαν άνθρωποι που άκουσαν και έμαθαν από τον διδάσκαλο των Ιησού Χριστό. Όταν ο αναστημένος των Διδάσκαλος τους εξήγησε γιατί είχε πεθάνει επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, αυτοί δεν ήσαν από εκείνους που σύρονται πίσω, αλλά ήσαν έτοιμοι να κινηθούν προς τα εμπρός, και στην Πεντηκοστή εκήρυξαν τα όσα είχαν ακούσει και πιστέψει. Συνεπώς το Γραφικό υπόμνημα μας λέγει ότι οι άνδρες του Ιουδαϊκού Σάνχεδριν «θεωρούντες . . . την παρρησίαν του Πέτρου και Ιωάννου, και πληροφορηθέντες ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και ιδιώται, εθαύμαζον, και ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.» (Πράξ. 4:13) Εκείνο που υπολογίζεται είναι το πνεύμα ενός ατόμου, ο ζήλος του, η αφοσίωσίς του και η γνώσις του, όχι ο βαθμός του ή το δίπλωμα που κρέμεται σ’ έναν τοίχο. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αποκτήσει αληθινή γνώσι επειδή ήσαν με τον Ιησούν και έμαθαν την αλήθεια. Ήσαν άφοβοι εκφράζοντας αυτή την αλήθεια. Δεν ήταν η κολλεγιακή εκπαίδευσις, ή οι ραββινικές σχολές της εποχής των, εκείνες που τους καθιστούσαν ικανούς ως διακόνους του Θεού. Ποτέ δεν ενεγράφησαν σ’ αυτές. Ήσαν χειροτονημένοι ως διάκονοι του Θεού από τον Θεό, όχι από ανθρώπους. Για να φορούν το «ένδυμα» οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» μπορεί ν’ ανιχνεύουν τις γραμμές της καταγωγής των πίσω στο 325 μ.Χ., και στο σύμβολο πίστεως της Νικαίας, αλλά όχι πίσω στον Χριστό Ιησού ή στον λόγον του Θεού.

39. (α) Τι πρέπει να είναι κάθε Χριστιανός, και πως ο Χ. Γ. Ουέλς έδειξε ότι αυτό συνέβαινε στην πρώτη Χριστιανοσύνη; (β) Μήπως έδειξε το παράδειγμα του Παύλου ότι η πρώτη εκκλησία ήταν μια κηρύττουσα οργάνωσις; Πώς;

³⁹ Η πληροφορία αυτή πρέπει να δώση πραγματική ενθάρρυνσι σε άτομα που αγαπούν τη Γραφή σε όλα τα μέρη του κόσμου, και πρέπει να τα βοηθήση να λάβουν τη στάσι των υπέρ της διακονίας. Αν ο Πέτρος και ο Ιωάννης, αλιείς, μπορούσαν να είναι απόστολοι του Ιησού Χριστού και μπορούσαν να έχουν τα προσόντα ν’ αντιπροσωπεύουν τον Θεό ως χειροτονημένοι διάκονοί του στη γη, τότε γιατί δεν μπορεί οποιοσδήποτε που αγαπά την αλήθεια του λόγου του Θεού και που είναι αφωσιωμένος στον Θεό και έχει αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, να πράξη το ίδιο; Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν διάκονοι και μελετούσαν τον γραπτό λόγο του Θεού. Γίνεται σαφές ότι κάθε άτομο που γίνεται Χριστιανός πρέπει επίσης να είναι κήρυξ των αγαθών νέων. Η δυσκολία στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα είναι ότι οι κληρικοί είναι οι μόνοι που αναγνωρίζονται ως διάκονοι, και τα εκκλησιάσματά των έχουν γίνει ένα ακροώμενο ποίμνιο, όχι ένα κηρύττον ποίμνιο. Υπήρξε ανάπτυξις της τάξεως του κλήρου και μιας τάξεως λαϊκών στον «Χριστιανικό «κόσμο», και, όπως ετονίσθη στη Σκιαγραφία της Ιστορίας, ο Χ. Γ. Ουέλς είδε «τη βαθιά διαφορά μεταξύ της πλήρως ανεπτυγμένης Χριστιανοσύνης της Νικαίας και των διδασκαλιών του Ιησού του από Ναζαρέτ». Για την πρώτη Χριστιανοσύνη είπε: «Η «μόνη της οργάνωσις ήταν οργάνωσις κηρύκων, και η κυρία λειτουργία της ήταν η θρησκευτική ομιλία.» Αυτό βλέπουν οι πραγματικοί Χριστιανοί σήμερα ότι χρειάζεται να είναι η οργάνωσις. Ολόκληρη η οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελείται από χειροτονημένους διακόνους, και η κυρία των λειτουργία και εκπαίδευσις είναι η χρήσις της ομιλίας. Χρησιμοποιούν Γραφικές ομιλίες από θύρα σε θύρα και στο έργον τον οικιακής Γραφικής μελέτης. Οι Χριστιανοί τώρα πρέπει να είναι όμοιοι ακριβώς με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στις ημέρες των αποστόλων, οι οποίοι επήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και εκφωνούσαν ομιλίες στους ανθρώπους των κατοικιών που επεσκέπτοντο, σε οποιαδήποτε οικογένεια, και μελετούσαν τη Γραφή μαζί τους. Ο Παύλος είπε: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Ο Χ. Γ. Ουέλς έδειξε ότι από το 325 μ.Χ. και έπειτα οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» ίδρυσαν περίτεχνες τελετουργίες γύρω σ’ ένα βωμό, αφιερωμένους διακόνους, επισκόπους, ιερείς, και εγκατέστησαν τη λειτουργία, και προέβησαν στην οικοδόμησι ναών. Τι διαφορά από τον τρόπο με τον οποίον οι αληθινοί Χριστιανοί ελάτρευαν τον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά!

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΣΚΗ ΠΙΣΤΙ

40. (α) Τι έκαμαν για τους ανθρώπους οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου»; (β) Πώς περιέγραψε ένας θρησκευτικός ηγέτης την ανάγκη των σημερινών θρησκευτικών οργανώσεων;

⁴⁰ Οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» έφεραν τον εαυτό τους στη θέσι, στην οποία βρίσκονται σήμερα. Έκαμαν τα εκατομμύρια των εκκλησιαζομένων των, τους λαϊκούς, αχρήστους όσον αφορά τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης. Οι κληρικοί τούς εδίδαξαν ν’ ακροώνται και να εκτελούν ωρισμένους τυπικισμούς στους ναούς των κάθε εβδομάδα. Δεν θέτουν καμμιά ευθύνη επάνω στο ποίμνιο των να κηρύττη υπέρ του Χριστού και να λέγη στους άλλους τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Υπάρχουν μερικοί κληρικοί σήμερα που κατανοούν την αποτυχία των. Παραδείγματος χάριν, ο «Αιδεσιμώτατος» Τζων Χιούζ, διευθυντής της Ενορίας της Τριάδος της πόλεως Νέας Υόρκης, είχε να πη τα εξής στη διάλεξί του «Τι Σκοπό Έχουν οι Εκκλησίες;»

«Καμμιά ενορία δεν μπορεί να εκπληρώση το αληθινό της υπούργημα εκτός αν υπάρχη στο κέντρον ακριβώς της ηγετικής της ζωής μια μικρή κοινότης ήρεμα φανατικών Χριστιανών, που έχουν μεταβληθή και αληθινά μεταστραφή. Το λυπηρό για πλείστες ενορίες είναι ότι κανείς, περιλαμβανομένου και του κληρικού, δεν έχει πραγματικά πολύ μεταβληθή· αλλά ακόμη και αν υπάρχη ένας αφωσιωμένος, γεμάτος αυτοθυσία ιερεύς στην καρδιά της συναδελφότητος, δεν θα συμβούν πολλά ώσπου να υπάρξη μια κοινότης ανδρών και γυναικών που έχουν μεταβληθή.»—Ρήντερς Ντάιτζεστ, Ιούνιος, 1962.

41. (α) Ποιων είναι το σφάλμα για την ύπαρξι αδυνάτων ενοριτών; (β) Ποια βασική ιδιότης της Χριστιανοσύνης λείπει;

⁴¹ Τίνος σφάλμα είναι τούτο; Οι κληρικοί πρέπει να κατηγορηθούν. Δεν προσπαθούν να μεταστρέψουν τους ενορίτας των σε Χριστιανούς που θα ‘υπέμεναν μέγαν αγώνα παθημάτων’. Οι ενορίται των δεν θέλουν να ‘θεατρισθούν με ονειδισμούς και θλίψεις’ χάριν του Χριστού. Αρνούνται να είναι όμοιοι με τους πρώτους Χριστιανούς, πρόθυμοι να φυλακισθούν, αν είναι ανάγκη χάριν ακριβώς του κηρύγματος των τών αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Γιατί απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος»; Οι άνθρωποί του δεν ‘πιστεύουν προς διαφύλαξιν ζώσης της ψυχής’. Δεν γνωρίζουν, ούτε έχουν διδαχθή, ποιο είναι το Χριστιανικό έργον. Οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» δεν έχουν εκπαιδευθή να στέκουν υπέρ εκείνου που είναι ορθόν. Πώς θα μπορούσαν; Ο Ιησούς είπε: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθ. 15:14) Τα ποίμνιά των δεν έχουν μάθει τι είναι Χριστιανοσύνη, τι είναι αλήθεια. Πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένη να το μάθουν, όταν ένας από τους κληρικούς των λέγη: «Εγώ, τουλάχιστον, παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να σκεφθώ ότι θα ελάμβανα την ενόχλησι να περάσω στο απέναντι μέρος του δρόμου για να μπω σε μια εκκλησία αν ήμουν λαϊκός.» (Βλέπε σελίδα 75.) Και πολλοί άνδρες και γυναίκες δεν πηγαίνουν, επίσης, στις εκκλησίες των. Πολύ πιθανόν αυτοί οι μη εκκλησιαζόμενοι παρετήρησαν την αληθινή κατάστασι των εκκλησιών και προτού ακόμη την παρατηρήση ο κληρικός αυτός.

42. Γιατί οικουμενικές σύνοδοι δεν θα ενώσουν τα ποικίλα θρησκευτικά δόγματα;

⁴² Ας συναθροισθούν όλοι οι αρχηγοί των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου μαζί με τον Πάπα Ιωάννη XXIII σε μια άλλη οικουμενική σύνοδο. Ας προσπαθήσουν να ενώσουν τα ποικίλα θρησκευτικά δόγματα, και Προτεσταντικά και Καθολικά, σε μια συμπαγή οργάνωσι. Ωστόσο δεν θα κάμουν ποτέ Χριστιανούς από τα μέλη των. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένωσις. Χρειάζεται η ευλογία του Θεού, το πνεύμα του, ο λόγος του και η πίστις του ατόμου για να είναι ένας Χριστιανός. Ο «Χριστιανικός κόσμος» εξετράπη πάρα πολύ από τον λόγον του Θεού, την αλήθεια, ώστε να μην μπορή να επιστρέψη. Πάρα πολλοί από τους κληρικούς του «Χριστιανικού κόσμου» εξέλεξαν μικρά τεμάχια της Γραφής για να πιστεύουν, και απέρριψαν το υπόλοιπο ως μύθον. Σε αντάλλαγμα δίνουν στα ποίμνιά των τις δικές των ιδέες και, όπως το διατυπώνει ο Παύλος, ‘προσέχουσιν εις μύθους και γενεαλογίας απέραντους, αίτινες προξενούσι φιλονεικίας μάλλον παρά την εις την πίστιν οίκοδομήν του Θεού.’​—1 Τιμ. 1:4.

43. Τι είναι η Γραφή για ένα αληθινό Χριστιανό;

⁴³ Ο πραγματικός Χριστιανός γνωρίζει μέσω μελέτης της Γραφής ότι ολόκληρη η Γραφή είναι ένα βιβλίο δράσεως, ένα βιβλίο υπηρεσίας, ένα βιβλίο πίστεως, ένα βιβλίο αληθείας και αληθινά ο λόγος του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά. Ο Χριστός Ιησούς μόνο πριν από δεκαεννέα αιώνες επίστευε τις αληθινές του αφηγήσεις όπως ήσαν γραμμένες στις Εβραϊκές Γραφές και τις ανέφερε από τα βιβλία της Βίβλου. Θα διδάξετε, λοιπόν, σε άλλους τα ίδια πράγματα που ο Ιησούς εδίδασκε τότε; Έχετε πίστι στον λόγον του Θεού. Μελετάτε τον! «Κήρυξον τον λόγον», όπως πρέπει να τον κηρύττουν οι Χριστιανοί! Έπειτα «επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.»​—2 Τιμ. 4:2.

44, 45. Πώς καταδεικνύεται μια ισχυρή πίστις;

⁴⁴ Πιστεύετε ότι «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:9, 10) Λοιπόν, είναι μήπως η πίστις σας αρκετά ισχυρή ώστε να σας κάμη να μιλήτε ως Χριστιανός και να λέγετε την αλήθεια των υποσχέσεων του Θεού όσον αφορά τη βασιλεία του, η οποία είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους; Ή θα είσθε όμοιος με ωρισμένη ομάδα λεγομένων ακολούθων του Χριστού, που, όπως τους περιγράφει ο Ιάκωβος, είναι «μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς. Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου, και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν, και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο.»​—Ιάκ. 1:22-24.

⁴⁵ Η λογική του Ιακώβου είναι τελειωτική. Αυτός λέγει: «Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:26) Η πίστις εκφράζεται. Κάνει διακήρυξι. Η πίστις δεν είναι κάτι νεκρό, αλλά προβαίνει σε έργο. Η πίστις αφήνει άλλους ανθρώπους να γνωρίσουν τι πιστεύει. Μιλεί από σπίτι σε σπίτι. Ένας διάκονος του Θεού με πίστι πρέπει να είναι δραστήριος. Ένας που γνωρίζει τον λόγον του Θεού τον κηρύττει. Η πίστις δεν φοβάται να δώση μαρτυρία, λέγει ο Πέτρος. Αλλά “αγιάσατε Κύριον τον Θεόν” εν ταις καρδίαις υμών· και έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Ένας με πίστι στον Θεό και στη Γραφή κάνει απολογία ενώπιον όλων.

46. Ποιους ο Ιησούς εξέλεξε για να είναι φορείς, του φωτός του, και ποιο παράδειγμα τους άφησε;

⁴⁶ Ο Ιησούς, όταν μιλούσε σε Ιουδαίους που ζητούσαν τον Μεσσία, δεν εξέλεξε τους γραμματείς και τους Φαρισαίους για να είναι το φως του κόσμου. Εξέλεξε απλώς κοινούς ανθρώπους, ανθρώπους πίστεως. Θυμάστε ότι είπε: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή. Ουδέ ανάπτουσι λύχνον, και θέτουσιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία. Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:14-16) Αυτή τη διδασκαλία της επί του Όρους Ομιλίας του την έδωσε σε άνδρες και γυναίκες ομοίως. Τι έξοχη ομιλία υπηρεσίας είναι αυτή! Ο Ιησούς ενεθάρρυνε όλους τους ανθρώπους που άκουαν να αναλάβουν τη διακονία, ν’ αντιπροσωπεύουν τη βασιλεία του Θεού και να εργάζωνται γι’ αυτήν. Είπε: «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Εδίδαξε εκείνους που αγαπούσαν δικαιοσύνη πώς να προσεύχωνται. Τους έδειξε την ανάγκη να αγιάζουν το όνομα του Πατρός, Ιεχωβά, και να προσεύχωνται για τη βασιλεία του ώστε να γίνη το θέλημα του Θεού στη γη όπως και στον ουρανό. (Ματθ. 6:9-15) Για να παραμείνωμε σ’ αυτό το έργο της διακονίας προσωπικώς απαιτείται πραγματική πίστις στον Ιεχωβά Θεό, στον Υιό του Ιησού Χριστό και στον λόγον του Θεού.

47. Τι πρέπει ο καθένας να κάμη τώρα για να διαφυλάξη ζωντανή την ψυχή;

⁴⁷ Αν έχετε τέτοια πίστι, αυτό θα σημαίνη «σωτηρίαν [διαφύλαξιν ζώσης, ΜΝΚ] της ψυχής.» Φύγετε, λοιπόν, από τον παλαιό κόσμο, που αντιμετωπίζει καταστροφή όπως και τα Σόδομα, και να είσθε όμοιοι με τον Λωτ και τις δύο θυγατέρες του. Σηκωθήτε και πηγαίνετε· γίνετε διάκονοι των αγαθών νέων! Μη διστάζετε να υπομείνετε «μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις.» (Εβρ. 10:32, 33) Υπηρετήστε τον Θεό ως πραγματικοί Χριστιανοί και να είσθε ισχυροί στην πίστι σας. Πιστεύετε τον λόγον του και αποκτήστε αιώνια ζωή στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης.

[Υποσημειώσεις]

«Αγωνίζου τον Καλόν Αγώνα της Πίστεως»

 1. Πώς μπορούσε ο Παύλος να μιλή με κύρος για τον αγώνα της πίστεως;

ΑΥΤΑ τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως», είχαν πραγματική σημασία για τον Παύλο. Είχε διωχθή από τους ομοφύλους του, τους Ιουδαίους, είχε κτυπηθή με πολλούς «ραβδισμούς, είχε λιθοβοληθή και φυλακισθή. Εδοκίμασε ναυάγια, κινδύνους από ληστάς, κινδύνους από ψευδαδέλφους, νύχτες αγρυπνίας, πείνα, δίψα, ναι, κάθε είδους δοκιμασίες και θλίψεις. Ενώ βρισκόταν κάτω από όλη αυτή την πίεσι, επέκειτο ακόμη σ’ αυτόν «η μέριμνα πασών των εκκλησιών». (2 Κορ. 11:23-28) Επομένως, τα λόγια αυτά του Παύλου, «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της «πίστεως», δεν είναι μάταια λόγια. Θα εκάνατε το ίδιο με τον Παύλο χάριν των αγαθών νέων; Θα εκάνατε αν είχατε πίστι όπως είχαν ο Παύλος και ο Τιμόθεος, και θα ‘εκρατούσατε την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθητε, και θα ωμολογούσατε την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων’.​—1 Τιμ. 6:12.

 2. Γιατί χρειάζεται υπομονή σ’ έναν που είναι επιφορτισμένος να διδάσκη άλλους, και πώς ο απόστολος Παύλος ειδικά το έδειξε αυτό με τα σχόλια του;

² Ο Παύλος στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο εδίδασκε αυτόν τον αφιερωμένο νέο Χριστιανό να εκτελή τα καθήκοντα του ως αληθινός ακόλουθος του Χριστού. Ως επίσκοπος και αδελφός έπρεπε να διδάσκη εκείνους με τους οποίους συνανεστρεφετο μόνο την υγιά διδασκαλία που είχε λάβει από τον λόγον του Θεού. Δεν έπρεπε να είναι γεμάτος από ματαιολογία ή από τις δικές του ιδέες. Ο Τιμόθεος εγνώριζε την αλήθεια, και η αλήθεια ήταν εκείνο που έπρεπε να διδάσκη, τίποτε άλλο. Αυτή η διδασκαλία θα εχρειάζετο χρόνον και υπομονή επειδή ο λαός του Θεού δεν είναι οι κατά κόσμον σοφοί, οι εξόχως νοήμονες άνθρωποι, αλλά μάλλον ταπεινοί άνθρωποι. Αυτό ακριβώς έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους: «Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τα ισχυρά· και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, δια να καταργήση τα όντα. Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» (1 Κορ. 1:26-29) Στους απαιδεύτους, μη ισχυρούς και πτωχούς ανθρώπους ο Τιμόθεος έπρεπε να οικοδόμηση πίστι και έπειτα να τους φέρη σε σημείο που θα μπορούσαν να προσφέρουν «καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» Κάνετε αυτού του είδους το Χριστιανικό έργο; Πρέπει!

 3. Τι δείχνει η Γραφή όσον αφορά εκείνους που εξελέγησαν να εκτελέσουν το έργον του Ιεχωβά;

³ Από τον λόγον του Θεού βλέπομε ότι εκείνοι που ήσαν πολύ πεπαιδευμένοι στον κόσμο, και οι πιο εξέχοντες άνθρωποι, δεν ήσαν εκείνοι που εκαλούντο. Παρατηρήστε εκείνους που εξέλεξε ο Υιός του Θεού: αλιείς, τελώναι, άνθρωποι που κατεφρονούντο από τους γραμματείς και Φαρισαίους. Όταν κοινοί αξιωματούχοι της αστυνομίας απεστάλησαν από τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους για να συλλάβουν τον Ιησούν και να τον φέρουν σ’ αυτούς, επέστρεψαν χωρίς τον Ιησούν, και οι αξιωματούχοι είπαν: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» Οι Φαρισαίοι, εξ άλλου, απήντησαν: «Μήπως και σεις επλανήθητε; Μήπως τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν, ή εκ των Φαρισαίων;» (Ιωάν. 7:45-48) Ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι που είχαν μεγάλη σοφία και υψηλή εκπαίδευσι, που είχαν πρόχειρες σε ρόλους τις Εβραϊκές Γραφές, άνθρωποι που υπετίθετο ότι ήσαν οι αντιπρόσωποι του Θεού, δεν είχαν πίστι στον Υιόν του Θεού. Υπεστήριξαν ότι κανείς άρχων ή Φαρισαίος δεν είχε πιστέψει σ’ αυτόν. Έχουν τα πράγματα αλλάξει πολύ στην εποχή μας; Ποιοι φανερώνονται ότι είναι οι αληθινοί Χριστιανοί;

 4. Συνεπώς, ποιοι είναι εκείνοι που εξελέγησαν πρωτίστως να εκτελέσουν το έργον του Ιεχωβά σήμερα;

⁴ Κυττάξτε γύρω στον κόσμο. Εξετάστε τους άρχοντας των εθνών αφότου άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στο 1914 μ.Χ. Παρατηρήστε: Ο Κάιζερ Γουλιέλμος της Γερμανίας, ένας λεγόμενος Χριστιανός, που απέβλεψε σε παγκόσμια κυριαρχία· ο Αδόλφος Χίτλερ, ένας Καθολικός Γερμανός δικτάτωρ, ο οποίος υπέγραψε κογκορδάτο με τον πάπα στο 1933· και ο Μουσσολίνι, ο οποίος με την ευλογία της Καθολικής Εκκλησίας εισέβαλε στην Αιθιοπία. Μήπως οι δικτάτορες αυτοί έπαιξαν τον ρόλο αληθινών Χριστιανών; Επήγαιναν στην εκκλησία· δεν είναι έτσι; Αλλά μήπως νομίζετε ότι ο Θεός εκάλεσε αυτούς τους ανθρώπους να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό Ιησού; Ήσαν αυτοί οι άνθρωποι στις θέσεις των «θείω δικαιώματι» και περιπατούσαν στα ίχνη του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού; Αυτός δεν εξέλεξε τους ‘άρχοντας ή τους Φαρισαίους’ ως σύνολον για να είναι ακόλουθοί του· δεν είναι έτσι; Δεν φαίνεται ότι τους εκλέγει σήμερα. Οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού, ο Πέτρος και ο Ιωάννης, ο Ματθαίος και άλλοι, δεν ήσαν από την άρχουσα τάξι. Είναι αλήθεια ότι ο Παύλος ήταν ένας Φαρισαίος που μετεστράφη, αλλά πόσο αληθινά ήσαν τα λόγια του: ‘Δεν εκλήθησαν πολλοί δυνατοί’! Εκτός αυτού, ιδού τι είχε να πη ο Ιάκωβος γι’ αυτό το ζήτημα: «Δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου, πλουσίους εν πίστει, και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν;» (Ιάκ. 2:5) Άτομα, που προσπαθούν να περιπατήσουν ως Χριστιανοί, πρέπει να έχουν υπ’ όψι αυτά τα εδάφια και να περιπατούν με ταπεινοφροσύνη και να δείχνουν αγάπη στον συνάνθρωπό τους.

 5. Πώς ένας πλούσιος σε αγαθά αυτού του κόσμου αγωνίζεται ένα σκληρόν αγώνα για την πίστι;

⁵ Τι πρέπει να κάμη κανείς πραγματικά για ν’ αγωνισθή έναν καλόν αγώνα για την πίστι αν είναι άνθρωπος της πολιτικής, του εμπορίου ή της θρησκείας; Αν κάποιος πλούσιος και ισχυρός έλθη σε γνώσι της αληθείας και ανακηρύξη τον εαυτό του αληθινό Χριστιανό, τότε ας προσέξη τα αυστηρά λόγια του Παύλου που εγράφησαν στον Τιμόθεο: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου [εν τω νυν αιώνι, Κριτικόν Κείμενον] παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον [όντως, Κριτ. Κείμ.] ζωήν.» (1 Τιμ. 6:17-19) Οι πλούσιοι άνθρωποι πρέπει να βοηθηθούν να κατανοήσουν ότι αυτή η ζωή στον παρόντα πονηρό κόσμο είναι παροδική, και ώσπου ν’ αφιερώση κάποιος πραγματικά τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού και να περιπατήση στα ίχνη του Ιησού Χριστού, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, δεν μπορεί ποτέ να ‘επιληφθή της όντως ζωής’. Ο Ιησούς είπε: «Ος . . . εάν θέλη την ψυχήν [ζωήν, Νεοελληνική Μετάφρασις και ΜΝΚ] αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ αν απολέσει την ψυχήν [ζωήν, Νεοελληνική Μετάφρασις και ΜΝΚ] αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, σώσει αυτήν.» (Μάρκ. 8:35, Κριτικόν Κεόμενον) Το να είναι κανείς ένας πιστός Χριστιανός δεν σημαίνει να είναι μέλος μιας «εκκλησίας» που έχει ένα ωραίο κτίριο. Το να είναι κανείς Χριστιανός σημαίνει να ζη σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, παρέχοντας «την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων». Το πράττετε αυτό; Αν όχι, μπορείτε να το πράξετε! Θα χρειασθή πίστις και θάρρος για να ενεργήσετε έτσι, αλλά μπορεί να γίνη αυτό και γίνεται από εκείνους που αληθινά αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του.

ΔΕΧΘΗΤΕ ΕΥΘΥΝΗ

 6. Πώς οι δούλοι του Ιεχωβά στον πρώτον αιώνα εξεπλήρωσαν τις ευθύνες των ως μάρτυρες;

⁶ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά γύρω στον κόσμο έχουν ευθύνη να βοηθήσουν κάθε Χριστιανό και άτομο καλής θελήσεως, που ζητεί αλήθεια και δικαιοσύνη, να ‘αγωνισθή τον καλόν αγώνα της πίστεως’ και να ‘επιληφθή της αιωνίου ζωής’. (1 Τιμ. 6:12) Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούν τους ανθρώπους να εύρουν αυτό το είδος της πίστεως για ν’ αγωνισθούν γι’ αυτό; Πρώτα, ένα άτομο πρέπει ν’ ακούση τα αγαθά νέα. Αλλά για ν’ ακούση πρέπει να υπάρχη ένας κήρυξ. (Ρωμ. 10:13-15) Στον καιρό του Χριστού οι μαθηταί άκουαν τον διδάσκαλο των και έπειτα εδιδάσκοντο να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Ο Ιησούς είπε: «Λέγετε προς αυτούς, Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 10:9) Ο μικρός του όμιλος εβδομήντα πιστών ακολούθων πρέπει να εδαπάνησε πολλές ώρες μιλώντας για τη βασιλεία του Θεού σε άτομα που αυτοί δεν είχαν ποτέ προηγουμένως συναντήσει. Αλλ’ αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Την ημέρα της Πεντηκοστής αφού κατέβη το άγιο πνεύμα επάνω στα 120 άτομα στο ανώγεον, ο Πέτρος μίλησε σε χιλιάδες ενδιαφερομένων ανθρώπων και υπήρξαν 3.000 που ‘εδέχθησαν μετά χαράς τον λόγον αυτού’ και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού και εβαπτίσθησαν. Έγιναν αληθινοί Χριστιανοί, και «ενέμεναν εν τη διδαχή των αποστόλων.» (Πράξ. 2:41, 42) Πρέπει να επήγαν σε όλες τις κατοικίες στην Ιερουσαλήμ σ’ ένα σύντομο χρονικό διάστημα και από εκεί επέστρεψαν στην πατρίδα των μετά την Πεντηκοστή για να διασπαρούν σε όλη τη χώρα, όπου χιλιάδες ακόμη άκουσαν τα αγαθά νέα και ήλθαν στη Χριστιανική εκκλησία. Η αληθινή διακονία του Χριστού είχε αρχίσει!

 7. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν αναγραφή του χρόνου που εδαπάνησαν μιλώντας για τη βασιλεία του Θεού, και πόσον χρόνον εδαπάνησαν στο υπηρεσιακό έτος 1962 μιλώντας στους ανθρώπους γι’ αυτά τα σπουδαία νέα;

⁷ Σ’ εκείνες τις ημέρες όταν οι μαθηταί του Χριστού εκήρυτταν τα αγαθά νέα, δεν ετηρείτο αναγραφή του χρόνου που εδαπανάτο στο έργο του κηρύγματός των. Αλλά σήμερα, που η Εταιρία Σκοπιά μπορεί να γνωρίζη πού έχει εκτελεσθή το έργο του κηρύγματος, τηρεί αναγραφή των ωρών που δαπανώνται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι ομιλούν στους ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού. Στη διάρκεια των δώδεκα μηνών από την 1η Σεπτεμβρίου 1961, έως την 31η Αύγουστου 1962, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν 142.046.679 ώρες κηρύττοντας τα αγαθά νέα της Βασιλείας δημοσία. Αυτό είναι 9.351.139 περισσότερες ώρες από όσες εδαπάνησαν το προηγούμενο έτος στον αγρό της υπηρεσίας των. Πού εδαπάνησαν όλον αυτόν τον χρόνον κηρύττοντας; Συμβουλευθήτε τον πίνακα στις σελίδες 86-89 και θα δήτε τον κατάλογο 189 χωρών, προτεκτοράτων, νήσων της θαλάσσης και αποικιών, όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκήρυτταν τα αγαθά νέα σε πόλεις, χωριά, χωριουδάκια, σε αγροτικούς δρόμους, σε γραφεία, εμπορικούς οίκους, οπουδήποτε, παντού, όταν είχαν την ευκαιρία να μιλούν στους ανθρώπους.

8, 9. (α) Περιγράψτε το έργο (1) των ειδικών σκαπανέων, (2) των τακτικών σκαπανέων, (3) των ευαγγελιζομένων εκκλησίας. (β) Πόσοι ενησχολήθησαν σε κάθε πεδίον της διακονίας το 1962, και ποιος ήταν ο μέσος αριθμός διακόνων κάθε μήνα στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους;

⁸ Ποιοι έκαμαν όλο αυτό το κήρυγμα; Αληθινοί Χριστιανοί, μάρτυρες του Ιεχωβά, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, όλοι αφιερωμένοι στο να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Αυτοί οι διάκονοι επήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και, όπου μπορούσαν να διευθετήσουν μελέτη με ανθρώπους στα σπίτια των, το έκαναν αυτό. Εκείνοι που δαπανούν 150 ώρες ή περισσότερο στο έργο του αγρού κάθε μήνα ονομάζονται ειδικοί σκαπανείς. Μερικοί απ’ αυτούς είναι ιεραπόστολοι, οι οποίοι απεφοίτησαν από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ. Εν συνόλω στη διάρκεια του έτους υπήρξαν, κατά μέσον όρον, 6.934 ειδικοί σκαπανείς ενασχολημένοι στο έργον κάθε μήνα. Έπειτα υπήρξαν 26.626 σκαπανείς που δαπανούσαν 100 περίπου ώρες κάθε μήνα διακηρύττοντας το άγγελμα της σωτηρίας. Ειργάζοντο στον τομέα των εκκλησιών των ή εξήρχοντο σε δικό των τομέα σε μέρη όπου η ανάγκη ήταν μεγάλη για την εξαγγελία των αγαθών νέων, σε απομονωμένα μέρη, όπως κάνουν οι ειδικοί σκαπανείς. Έπειτα υπάρχουν οι Χριστιανοί εκείνοι που έχουν κοσμικά επαγγέλματα και οικογένειες για να φροντίζουν γι’ αυτές. Μπορεί να είναι ξυλουργοί, γεωργοί, υπάλληλοι γραφείων ή εργάται εργοστασίων. Δεν μπορούν να ρυθμίσουν τον χρόνον των ώστε να δαπανούν 100 ή 150 ώρες τον μήνα στη διακονία, αλλά προσπαθούν να δαπανούν ένα ελάχιστο όριο δέκα ωρών κάθε μήνα στη δράσι του κηρύγματος που διεξάγεται σε όλα τα μέρη της γης. Υπήρξαν 887.360 από αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά που εργάσθηκαν επιμελώς σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ονομάζονται ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας.

⁹ Από τούτο βλέπομε ότι υπήρξαν, κατά μέσον όρον κάθε μήνα σε όλο το έτος, 920.920 διάφορα άτομα, όλα μάρτυρες του Ιεχωβά, που εκήρυτταν και εδίδασκαν από τον λόγον του Θεού και που απελάμβαναν δαπανώντας χρόνον για να λέγουν σε άλλους ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού. Αγαπούν ειρήνη και δικαιοσύνη και θέλουν να μιλούν σε άλλους γι’ αυτά.

10-12. (α) Ποιο νέο ανώτατο όριο σε ευαγγελιζομένους επετεύχθη; (β) Πόσο τοις εκατό αύξησις είναι αυτή; (γ) Γιατί φαίνεται ότι υπήρξε μείωσις στο έργο πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα; (δ) Γιατί πρέπει να είμεθα χαρούμενοι με το έργο που έγινε;

¹⁰ Υπήρξαν πολλοί άλλοι άνθρωποι που ενώθηκαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη διάρκεια του έτους και οι οποίοι εδαπάνησαν λίγον χρόνον σε διάφορους μήνες μιλώντας σε άλλους γι’ αυτή τη θαυμασία ελπίδα και για όσα έμαθαν από τον λόγον του Θεού. Για τούτο μερικούς μήνες υπήρξαν ανώτατα όρια στον αριθμό των ευαγγελιζομένων, και έτσι μια ή περισσότερες φορές υπήρξαν 989.192 διαφορετικά άτομα που ήσαν στην υπηρεσία του αγρού. Ελπίζομε ότι θα συνεχίσουν αυτό το μεγαλειώδες έργο της αναγγελίας του Βασιλέως και της Βασιλείας.

¹¹ Ενώ βρισκόμαστε σ’ αυτό το σημείο αναφορικά με τους διακόνους, πρέπει να τονισθή ότι στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1962 υπήρξαν 36.333 περισσότεροι διάκονοι στον αγρό κατά μέσον όρον κάθε μήνα από εκείνους που υπήρχαν στη διάρκεια του προηγουμένου έτους, δηλαδή εσημειώθη αύξησις 4,1 τοις εκατό. Εν τούτοις, παρατηρήστε, παρακαλούμε, εξετάζοντας τον πίνακα, ότι υπάρχουν δώδεκα χώρες, όπου είναι ασύνετο να δείξωμε πόσοι ευαγγελιζόμενοι υπάρχουν σε κάθε χώρα, στις χώρες δε αυτές υπήρξε μείωσις 9,6 τοις εκατό. Αυτό οφείλεται στη σπανιότητα εκθέσεων από μερικές χώρες. Σοβαρά φρονούμε, εντούτοις, ότι οφείλεται μόνο στις δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ εργατών του Ιεχωβά σε χώρες όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να εργάζονται συγκεκαλυμμένα, το ότι τα υπάρχοντα στοιχεία κάνουν αυτή την έκθεσι χαμηλότερη. Σε μερικές χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα εσημειώθησαν αυξήσεις. Αν η τοπική κυβέρνησις κάτω από ολοκληρωτική κυριαρχία εγνώριζε πόσοι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρχαν σε κάθε χώρα θα τους κατεδίωκε σκληρότερα.

¹² Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, επίσης, να σημειώσωμε στον πίνακα, σελίς 89, ότι στις 177 χώρες έξω από τις πολύ εναντιούμενες περιοχές υπήρξε αύξησις 46.798 ευαγγελιζομένων. Αυτή είναι μια αύξησις 6 τοις εκατό σε ευαγγελιζομένους, ενώ για ολόκληρο τον κόσμο, αν λάβωμε υπ’ όψι τις απώλειες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, η αυξησις ήταν μόνο 4,1 τοις εκατό. Υπήρξε, λοιπόν, πραγματικά μια έξοχη συγκομιδή εκείνων που αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1962, και είναι θαυμαστή στους οφθαλμούς μας. Συλλογισθήτε τις δυσκολίες στη Ρωσία, στην Πολωνία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Αιθιοπία και άλλα μέρη της γης μας! Σε πολλά μέρη, εν τούτοις, ο διωγμός εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά έχει υπερνικηθή, και αυτό οφείλεται στην εμπιστοσύνη των στον Ιεχωβά Θεό.

ΔΙΑΘΕΣΙΣ ΕΝΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

13, 14. Περιγράψτε τα ενδιαφέροντα γεγονότα διαθέσεως εντύπων.

¹³ Αυτοί οι πιστοί Χριστιανοί, που πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, όχι μόνο κηρύττουν με τα χείλη των, αλλά διαθέτουν επίσης Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους, για να μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα τον λόγον του Θεού. Στη διάρκεια των δώδεκα μηνών του 1962 ο λαός του Ιεχωβά διέθεσε 4.680.233 Γραφές και βιβλία και 11.664.763 βιβλιάρια σε 189 διάφορες χώρες σε 158 γλώσσες. Ο Χριστός Ιησούς διέταξε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Προείπε αυτό το έργο που θα έκαναν και κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

¹⁴ Άλλες δημοσιεύσεις που χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για να διαδώσουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού είναι τα περιοδικά, Η Σκοπιά και Ξύπνα! Επέτυχαν στο έργο της μαρτυρίας των από σπίτι σε σπίτι 1.386.404 νέες συνδρομές. Αυτό ήταν 63.709 περισσότερες συνδρομές από όσες επέτυχαν το προηγούμενο έτος. Μπορεί να έχετε ιδεί συχνά μάρτυρες του Ιεχωβά στις γωνίες των δρόμων να παρουσιάζουν τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! στους διαβάτας, ή μπορεί να εσταμάτησαν στο σπίτι σας ή στο κατάστημά σας και σας προσέφεραν αυτά τα περιοδικά. Κάνοντας αυτό το είδος του έργου διένειμαν 112.788.689 αντίτυπα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Η Σκοπιά τυπώνεται σε 65 γλώσσες, τα Ξύπνα! σε 25 γλώσσες.

15, 16. Δείξτε τι έγινε στα πεδία Γραφικών μελετών και δημοσίων συναθροίσεων.

¹⁵ Το έργο των Χριστιανών διακόνων του Θεού δεν τελειώνει με τη διάθεσι Γραφικών εντύπων. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά επανέρχονται στα σπίτια των ανθρώπων και προσφέρονται ν’ απαντήσουν στις Γραφικές των ερωτήσεις. Πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να έχουν τακτικά την επίσκεψι των μαρτύρων του Ιεχωβά έτσι ώστε να μπορούν να διεξάγονται Γραφικές μελέτες στα σπίτια των. Κάθε εβδομάδα διεξήγοντο 654.210 διάφορες οικιακές Γραφικές μελέτες σε όλο τον κόσμο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τι έξοχος τρόπος για να βοηθηθή μια οικογένεια, ο πατέρας, η μητέρα και τα τέκνα, καθώς και γείτονες που θα ήταν δυνατόν να έλθουν για επίσκεψι! Ποια αλλαγμένη άποψις για τις συνθήκες του κόσμου έρχεται σ’ εκείνους που μελετούν τον λόγον της προφητείας του Θεού! Με τέτοιες μελέτες ολόκληρες οικογένειες μπορούν να ‘αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεως’.

¹⁶ Όχι μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά δαπανούν ελεύθερα από το δικό τους χρήμα για να μετακινούνται σε διάφορα μέρη του τομέως των για να κηρύττουν και να διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες, αλλά εκατοντάδες χιλιάδων δολλάρια εδαπανήθησαν και από τοπικές εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά για την υποστήριξι δημοσίων συναθροίσεων σε όλα τα μέρη του κόσμου. Διοργάνωσαν 793.136 δημόσιες συναθροίσεις. Στο τέλος του έτους υπήρχαν 22.166 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά, διευθετημένες σε 1.725 περιοχές. Οι περιοχές ήσαν κατανεμημένες σε 209 περιφέρειες. Τακτικές επισκέψεις γίνονται σε καθεμιά από αυτές τις εκκλησίες από υπηρέτας περιοχής και περιφερείας, διορισμένους από τη Βιβλική και φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, για να τις βοηθούν στα προβλήματα των και στη διακονία των.

ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

17. Ποιο έργο παραγωγής εξετελέσθη από τις οικογένειες Μπέθελ σε διάφορα μέρη του κόσμου;

¹⁷ Στους 87 οίκους και γραφεία τμημάτων που έχουν ιδρυθή στις κυριώτερες χώρες του κόσμου υπάρχει δύναμις 1.423 εργαζομένων διακόνων. Αυτοί, εκτός του ότι λαμβάνουν φροντίδα για τους οίκους και τα γραφεία Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά, είχαν το προνόμιο να εκτυπώσουν και αποστείλουν 6.438.898 δεμένα βιβλία και Γραφές, 15.871.445 χαρτόδετα βιβλιάρια, 100.361.485 περιοδικά Σκοπιά και 90.658.305 περιοδικά Ξύπνα! Πολλά απ’ αυτά τα μέλη της οικογενείας Μπέθελ απήλαυσαν τη συναδελφότητα των υπηρετών εκκλησίας της χώρας των όταν αυτοί παρακολουθούσαν τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο γραφείο του τμήματος. Αυτή η τεσσάρων εβδομάδων εκπαίδευσις και αναψυκτική σειρά μαθημάτων εβοήθησε τους επισκόπους των εκκλησιών να λάβουν σαφέστερη εκτίμησι των καθηκόντων των και των ευθυνών των απέναντι των προβάτων του Ιεχωβά που έχουν ανατεθή στη φροντίδα των.

18, 19. (α) Πόσοι παρευρέθησαν στον εορτασμό της Αναμνήσεως, και πόσοι έλαβαν μέρος στα εμβλήματα του άρτου και του οίνου; (β) Καθ’ ον χρόνον 69.649 εβαπτίσθησαν, τι πρέπει εμείς όλοι να θυμώμαστε;

¹⁸ Μια φορά το έτος τηρείται ένας πολύ σπουδαίος εορτασμός από όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά γύρω στη γη, και αυτό γίνεται στη νύχτα της επετείου του θανάτου του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Εις ανάμνησίν του όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίσθηκαν μαζί για την Ανάμνησι, που είναι γνωστή σε μερικούς ως το Τελευταίο Δείπνον, του οποίου μετέσχε ο Ιησούς με τους μαθητάς του. Σ’ αυτή τη μία συνάθροισι τη νύχτα της 17ης Απριλίου 1962, παρευρέθησαν 1.639.681 άτομα. Από όσους παρευρέθησαν οι 12.714 έλαβαν μέρος στα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, που συμβολίζουν τη σάρκα και το αίμα του Χριστού Ιησού· και αυτοί οι 12.714, λαμβάνοντας μέρος στα εμβλήματα έδειξαν στους άλλους ότι ήσαν από το κεχρισμένο σώμα του Χριστού, αυτοί που απομένουν από το υπόλοιπο που υπάρχει ακόμη στη γη. Αυτό σημαίνει ότι 570 ολιγώτεροι άνθρωποι έλαβαν μέρος στα εμβλήματα, επειδή στη διάρκεια του έτους ετερμάτισαν την επίγεια πορεία των στον θάνατο.

¹⁹ Ενώ το υπόλοιπο του σώματος του Χριστού γίνεται μικρότερο, το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων», που ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Υιού του Χριστού Ιησού συνάγει από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλώσσες, γίνεται μεγαλύτερο, Και αυτοί, «επίσης, όπως το υπόλοιπο, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, έχουν συμβολίσει την αφιέρωσί των στην υπηρεσία του Θεού με το εν ύδατι βάπτισμα. Υπήρξαν 69.649 άτομα που το έκαμαν αυτό. Η βάπτισις ενός τόσο μεγάλου πλήθους σ’ ένα μόνο έτος θέτει βαριά ευθύνη επάνω σ’ εκείνους που είναι ήδη στην αλήθεια. Μας υπενθυμίζει εκείνο που ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» (1 Τιμ. 6:12) Εδώ ακριβώς εμφαίνεται η ευθύνη που επικάθεται στους δούλους του Θεού. Αυτά τα νεοενδιαφερόμενα άτομα που έχουν ακούσει την αλήθεια και που έχουν δείξει εκτίμησι, ξεκινούν στο έργο της υπηρεσίας για τη διακήρυξι των αγαθών νέων, αλλά μερικές φορές ψυχραίνονται. Το ενδιαφέρον των ελαττώνεται. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο ν’ αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως. Φυσικά, επειδή ήταν επίσκοπος έπρεπε να βοηθή πολλούς άλλους να πράττουν το ίδιο.

20. Πώς κανείς ‘επιλαμβάνεται της αιωνίου ζωής’, και πώς βοηθεί άλλους να το πράξουν;

²⁰ Εξ άλλου, δεν είναι μόνο ευθύνη των επισκόπων να βοηθούν ανθρώπους να παραμείνουν Χριστιανοί και να μένουν στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Είναι ευθύνη κάθε Χριστιανού μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά να βοηθή ο ένας τον άλλον. Είναι αλήθεια ότι η αγάπη μας στρέφεται στον Θεό, και ο Ιησούς είπε ότι πρέπει ν’ αγαπούμε Ιεχωβά τον Θεό μας με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι, αλλ’ αυτός είπε επίσης ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας όπως αγαπούμε τον εαυτό μας. Αν πραγματικά το πράττωμε αυτό, τότε ως Χριστιανοί πρέπει ν’ αγαπούμε και να βοηθούμε τους πλησίον μας ν’ αγωνίζονται έναν καλόν αγώνα για την πίστι. Γιατί πρέπει οι Χριστιανοί να θέλουν να το πράττουν αυτό; Επειδή, όπως ο Παύλος, οι Χριστιανοί πρέπει να μπορούν να λέγουν: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Οι Χριστιανοί ποτέ δεν θα ‘επιληφθούν της αιωνίου ζωής’, αν δεν εξακολουθήσουν να υπηρετούν τον Θεό με κάθε τρόπο καθημερινά. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να βοηθούν ο ένας τον άλλον, ειδικά σ’ αυτούς τους κινδυνώδεις καιρούς, ημέρες χαλεπές, ημέρες στις οποίες το χέρι κάθε ανθρώπου είναι εναντίον του πλησίον του, ημέρες στις οποίες η αγάπη των περισσοτέρων ψυχραίνεται, ημέρες στις οποίες η ανηθικότης υπεραυξάνει. Είναι, λοιπόν, έξοχη η νουθεσία που ο Παύλος έδωσε στον Τιμόθεο. Κάθε Χριστιανός πρέπει να βοηθή τον αδελφό του να ν’ ‘αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως, να επιληφθή της αιωνίου ζωής’. Τούτο είναι σε πλήρη συμφωνία με τα εδάφιο που οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν εκλέξει για το 1963: «Είμεθα εκ των πιστευόντων προς διαφύλαξιν της ψυχής.» (Εβρ. 10:39, ΜΝΚ) Με αυτές τις σκέψεις υπ’ όψιν, ελπίζεται, όχι μόνο ότι εκείνοι που είναι τώρα μάρτυρες του Ιεχωβά θα επιληφθούν της όντως ζωής, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδων, ναι, εκατομμύρια άλλων ατόμων, που ψηλαφούν για το φως, θα το εύρουν, αν αυτό ευαρεστή τον Θεό. Η μεγάλη ευθύνη που βαρύνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά είναι να τους φέρουν το φως. Πρέπει αυτοί να φέρουν την αλήθεια και το φως του λόγου του Θεού ως τα πέρατα της γης. Τούτο θα το κάμουν με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά ευθύς αμέσως και ως το τέλος αυτού του συστήματος τηραγμάτων. Ο Ιησούς διεκήρυξε ότι αυτό θα γίνη: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.»​—Ματθ. 24:14.

[Πίνακας στη σελίδα 86-89]

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ 1962

(Βλέπε τόμο)

Λάβετε Θάρρος​—Η Βασιλεία του Θεού Είναι Εγγύς!

1, 2. (α) Ποια ιδιότης είναι κατάλληλη στον καιρόν αυτόν; (β) Γιατί οποιοσδήποτε από μας πρέπει να λάβη θάρρος για το γεγονός της εγγύτητος της βασιλείας του Θεού;

ΤΩΡΑ είναι καιρός που απαιτείται θάρρος ! Τώρα είναι καιρός να λάβετε θάρρος! Γιατί; Επειδή η βασιλεία του Θεού είναι εγγύς!

² Πριν από δεκαεννέα αιώνες ένα άγγελμα σαν αυτό συνεκίνησε τους ανθρώπους, που είχαν τις ορθές προσδοκίες. Σήμερα αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων δεν έχουν ακούσει για τη βασιλεία του Θεού. Εκατοντάδες εκατομμυρίων άλλων έχουν ακούσει να γίνεται λόγος για τη βασιλεία του Θεού, αλλά δεν εννόησαν τι σημαίνει αυτή η θεία κυβέρνησις για το ανθρώπινο γένος. Γιατί λοιπόν αυτοί πρέπει να λάβουν θάρρος λόγω της εγγύτητος της βασιλείας του Θεού; Γιατί πρέπει οποιοσδήποτε από μας να λάβη θάρρος γι’ αυτό το γεγονός; Αυτό οφείλεται στην ανακούφισι και τις ευλογίες που θα φέρη η βασιλεία του Θεού, όχι μετά την εποχή μας, αλλά μέσα στην ίδια τη γενεά μας. Εφόσον η διαρκής ανακούφισις πλησιάζει, γιατί να μη λάβουν θάρρος όσοι αγαπούν δικαιοσύνη; Όλοι οι θαρραλέοι σήμερα θέλουν να βοηθήσουν άλλους να λάβουν θάρρος.

 3. Καθώς κυττάζομε τη γη και τους ουρανούς, ποια αντίθεσι σημειώνομε, αλλά τι δεν πρέπει να φοβούμεθα σ’ αυτόν τον αιώνα των πυραύλων;

³ Πρέπει όλοι να ομολογήσωμε ότι ο κόσμος αυτός εδώ στη γη είναι ένας πολύ ακατάστατος κόσμος. Το ανθρώπινο γένος ποτέ άλλοτε δεν εγνώρισε όμοιόν του. Αλλ’ ατενίζομε επάνω και πέρα, στο διάστημα, κι εκεί διακρίνομε μια επιβλητική τάξι, ομαλόν ρυθμόν, ισορροπία και αλληλοεξάρτησι μεταξύ των ουρανίων σωμάτων, μέρα και νύχτα. Το ωραίο αυτό, θαυμαστό σύστημα των ουρανών υπήρχε δισεκατομμύρια χρόνια προτού τα σύγχρονα έθνη εκτοξεύσουν ανθρώπους στο διάστημα, με την απειλή να μεταφέρουν την ανθρώπινη ακαταστασία στο διάστημα. Εμείς, όμως, δεν πρέπει να φοβούμεθα ότι οι άνθρωποι, με πυραύλους και δορυφόρους και διαστημανθρώπους, θα μπορέσουν να διαταράξουν και παρενοχλήσουν το ορατό σύμπαν. Μάλλον, η ωραία τάξις και αρμονία των ουρανών θα φερθή κι εδώ στη γη και θα τεθή επάνω σ’ ένα θεμέλιο που ποτέ δεν θα μπορέσουν να το ανατρέψουν κακόβουλοι άνθρωποι.

4, 5. (α) Όσον αφορά τη γη μας, ποια ερώτησι θέτομε για τον μεγάλο Δημιουργό των ουρανίων εκείνων σωμάτων; (β) Γιατί κανείς δεν μπορεί να παραβληθή με αυτόν;

⁴ Δεν θα θέλατε η ευταξία και η ειρηνική σχέσις των ορατών ουρανίων σωμάτων να εγκαθιδρυθή και στη γη στη γενεά μας; Ασφαλώς ο μέγας Παραγωγός, ο μέγας Δημιουργός, που έθεσε όλα αυτά τα αναρίθμητα ουράνια σώματα στο διάστημα με τόσο ωραία διάταξι και επιστημονική τάξι, μπορεί να επιφέρη τάξι στον καιρό, που αυτός ο ίδιος εξέλεξε, στη γη μας, που είναι απλώς ένα μικροσκοπικό στίγμα σ’ ένα απέραντο σύμπαν. Ακούστε τι είπε ο ίδιος κι έκαμε να γραφή, όπως μετεφράσθη από την αρχαία γλώσσα, στην οποία αυτός μίλησε, σε σύγχρονη γλώσσα:

⁵ «Με τίνα λοιπόν θέλετε εξομοιώσει τον Θεόν; ή τι ομοίωμα θέλετε προσαρμόσει εις αυτόν; . . . Δεν εγνωρίσατε; δεν ηκούσατε; δεν ανηγγέλθη προς εσάς εξ αρχής; δεν ενοήσατε από καταβολής της γης; Αυτός είναι ο καθήμενος έτη τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες· ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα, και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν· ο φέρων τους ηγεμόνας εις το μηδέν, και καθιστών ως ματαιότητα τους κριτάς της γης. . . . Με τίνα λοιπόν θέλετε με εξομοιώσει, και θέλω εξισωθή; λέγει ο Άγιος. Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν. . . . Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού.»​—Ησ. 40:18-28.

 6. Τι έγραψε για τους ουρανούς και τον Δημιουργό των ένας αρχαίος βασιλεύς που ήταν ποιητής;

⁶ Επίσης, ένας αρχαίος βασιλεύς, που παρατηρούσε τους ουρανούς, έγραφε τους εξής ποιητικούς λόγους, όπως μετεφράσθησαν σε σύγχρονη γλώσσα: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού. Η ημέρα προς την ημέραν λαλεί λόγον, και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν. Δεν είναι λαλιά, ουδέ λόγος, των οποίων η φωνή δεν ακούεται. Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, και έως των περάτων της οικουμένης οι λόγοι αυτών. Εν αυτοίς έθεσε σκηνήν δια τον ήλιον· και ούτος εξέρχεται ως νυμφίος εκ του θαλάμου αυτού· αγάλλεται ως ο ανδρείος εις το να τρέξη το στάδιον· απ’ άκρου του ουρανού είναι η έξοδος αυτού· και το κατάντημα αυτού έως άκρου αυτού· και δεν κρύπτεται ουδέν από της θερμότητος αυτού. Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν.»​—Ψαλμ. 19:1-8, ΑΣ.

 7. Ποια αλήθεια αποκαλύπτουν οι ουρανοί για τον Θεό, και τι, επομένως, θα σημαίνη η βασιλεία του για όλο το ανθρώπινο γένος;

⁷ Η στοχαστική μελέτη των ουρανών από οποιονδήποτε αποκαλύπτει την αλήθεια, που εγράφη προ πολλού από έναν κάτοικον της Ανατολής: «Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.» (1 Κορ. 14:33) Για να λάβουν η τάξις και η ειρήνη τη θέσι της ιδιοτελούς, θανατηφόρου συγχύσεως εδώ στη γη, θ’ απαιτηθή ενέργεια από τον Θεόν, του οποίου ο νόμος είναι τέλειος, του οποίου η μαρτυρία είναι αγνή, του οποίου τα διατάγματα είναι ευθέα, του οποίου η δόξα βλέπεται σε όλους τους ουρανούς, μολονότι αυτός ο ίδιος δεν βλέπεται από τον άνθρωπο της ασθενούς οράσεως. Ένα πράγμα, λοιπόν, που θα σημαίνη η βασιλεία του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος είναι παγκόσμια ειρήνη και ευταξία, η εξαφάνισις της αγρίας συγχύσεως.

 8. Τι σημαίνει το να είναι βασιλεύς ο Θεός ο Δημιουργός εν σχέσει με τις θρησκευτικές κυριαρχίες επάνω στη γη έως τώρα;

⁸ Σκεφθήτε μόνο το να είναι ο Θεός βασιλεύς όλης της γης! Ως Δημιουργός της γης και του ανθρώπου, αξίζει αυτός να είναι βασιλεύς. Κανένα δεν θα μπορούσαμε να έχωμε ανώτερον απ’ αυτόν ως βασιλέα. Αυτό το γεγονός μάς απαλλάσσει από το να μας κυβερνά οποιοσδήποτε ανθρώπινος θεός, όπως ο αρχαίος Φαραώ της Αιγύπτου, ο οποίος ισχυρίζετο ότι είναι θεός και ενώπιον του οποίου οι υπήκοοι έπρεπε να έρπουν με την κοιλιά τους όταν τον επλησίαζαν· ή οποιοσδήποτε ανθρώπινος θεός όπως οι θεοποιημένοι Καίσαρες της Ρώμης, που συνήθιζαν να προσφωνούνται: «Η Υμετέρα Θεότης»· ή όπως ο αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας, ο οποίος, την 31η Δεκεμβρίου 1945, διεκήρυξε την αρχή ότι ο Ιάπων Τέννο ή Αυτοκράτωρ δεν ήταν θεός που κατήγετο από τη θεά του ηλίου Αμά-Τεραζού. Κι ένα άλλο πράγμα: Το να είναι ο Θεός βασιλεύς δεν σημαίνει μια επίγεια Θεοκρατία με το Ρωμαιοκαθολικό ιερατείο ή το Ελληνορθόδοξο ιερατείο να εξουσιάζη από χρυσούς θρόνους και να υπαγορεύη κατευθύνσεις στους πολιτικούς, στους επιχειρηματίας, στους δικαστικούς, στους αστυνομικούς και στον λαό εν γένει. Δεν σημαίνει ανθρώπινη θεοκρατία του Βουδδιστικού ιερατείου, ή του Ινδουιστικού, ή του Μουσουλμανικού ή του Σιντοϊστικού, ή του Προτεσταντικού θρησκευτικού κλήρου, για να ενεργούν αυτοί ως εκπρόσωποι του ουρανίου Βασιλέως. Οι θρησκευτικές αυτές εξουσίες κυριαρχούσαν στη ζωή των ανθρώπων επί αιώνες, και τι μας απέδωσε αυτό σήμερα; Τίποτε άλλο από τον σημερινό επίγειο κυκεώνα!

 9. Όσον αφορά τις επίγειες κυριαρχίες, τι επέτρεψε ο Θεός ιδιαίτερα από το 607 π.Χ.;

⁹ Η βασιλεία του Θεού σημαίνει κάτι απείρως διαφορετικό προς όφελος του ανθρωπίνου γένους, από το να χειρίζωνται τα ζητήματα αυτές οι θρησκευτικές εξουσίες, να υπαγορεύουν κατευθύνσεις, να έχουν υπό έλεγχον το εμπόριο και τους εργαζομένους, ν’ απονέμουν εύνοιες στους σημαίνοντας πολιτικούς και στους βαθυπλούτους και να ρυθμίζουν τη ζωή των λαϊκών μαζών υπέρ αυτών. Στο έτος 607 π.Χ., δηλαδή πριν από 2.570 χρόνια περίπου, ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, έγινε κοσμοκράτωρ. Από τότε ιδιαίτερα ο Θεός επέτρεψε στα έθνη να έχουν πολιτικούς άρχοντας της προτιμήσεώς των. Άφησε τους ανθρώπους ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο τους ως προς τους βασιλείς και τα βασίλεια, ακόμη κι αν ήθελαν ν’ απαλλαγούν από βασιλείς και να ιδρύσουν κυβερνησι από τον λαό, όπως λόγου χάριν δημοκρατίες διαφόρων τύπων.

10. Πώς ενήργησαν εν σχέσει με τις πολιτικές αυτές κινήσεις όσοι επίστεψαν στη βασιλεία του Θεού, και γιατί;

¹⁰ Αλλά όσοι αληθινά πιστεύουν στη βασιλεία του Θεού δεν έλαβαν μέρος στις πολιτικές αυτές κινήσεις. Ενήργησαν σύμφωνα με τον κανόνα ενεργείας, που ώρισε ο θεόπνευστος συγγραφεύς για τους Χριστιανούς στη Ρώμη των Καισάρων πριν από δεκαεννέα αιώνες, λέγοντας: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· οι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» (Ρωμ. 13:1) Οι αληθινοί Χριστιανοί απηχούσαν σ’ αυτόν τον κανόνα ενεργείας, διότι επίστεψαν στη βασιλεία του Θεού και προσηύχοντο και ανέμεναν ν’ αναλάβη αυτή τον παγκόσμιον έλεγχο στη γη, για τη δόξα του Θεού και την ατελεύτητη ευλογία των ανθρώπων.

11. (α) Έπειτα από όλη την ανθρώπινη διακυβέρνησι που επετράπη από τον Θεό, τι θέλουν οι άνθρωποι σήμερα; (β) Εν τούτοις, τι είναι καιρός να πράξη ο Θεός;

¹¹ Ο Θεός άφησε επί αρκετόν χρόνον τους λαούς και τους άρχοντάς των ν’ ακολουθούν τον δικό τους δρόμο επάνω στη γη. Έπειτα από όλη την πείρα που οι άνθρωποι είχαν έως σήμερα, πρέπει να είχαν αρκετή ανθρώπινη διακυβέρνησι έως τώρα χωρίς τον αληθινό Θεό. Αλλά σήμερα, κατά μέγα μέρος επειδή αρνούνται να μάθουν κάτι καλύτερο ή επειδή δεν έχουν πίστι σε τίποτε καλύτερο, οι άνθρωποι εκλέγουν να κυβερνώνται από τις λεγόμενες ανώτερες ή ‘υπερέχουσες εξουσίες’ ανθρωπίνου είδους, περιλαμβανομένων δημοκρατιών Δυτικού τύπου ή Ανατολικού τύπου. Οι λαοί έλαβαν την ευκαιρία των· και το ότι ο Θεός τούς επέτρεψε ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο ή εκλογή, τους άφησε να φθάσουν στη σημερινή παγκόσμια κατάστασι πραγμάτων. Το ότι ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο δεν τους ωφέλησε, αν κρίνωμε από τα αποτελέσματα. Ακόμη δεν θέλουν τον Θεόν ως βασιλέα. Αλλ’ άσχετα με τις επιθυμίες των ανθρώπων και των πολιτικών, εμπορικών και θρησκευτικών των ηγετών, ο καιρός, που ο Θεός επιτρέπει να κυβερνάται η γη μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι κοντά στο τέλος του. Ο καιρός του είναι πλησίον για να ιδρύση τη Βασιλεία.

12. (α) Γιατί ο Θεός έχει το δικαίωμα να ιδρύση τη βασιλεία του επάνω στη γη; (β) Γιατί πρέπει να αναμένεται ότι θα το πράξη;

¹² Ποιος τολμά ν’ αρνηθή ότι ο Θεός έχει το δικαίωμα να ιδρύση κάποτε τη βασιλεία του; Η γη είναι δημιούργημα του και ανήκει σ’ αυτόν, και όλοι εμείς είμεθα πλάσματά του, που εξαρτώμεθα απ’ αυτόν για τη ζωή και όλα τα άλλα αγαθά. (Ψαλμ. 24:1) Αυτός ο Θεός, που παρήγαγε την εύτακτη κίνησι και διάταξι όλων των ουρανίων σωμάτων που είναι επάνω από μας, έχει τη δύναμι και τη σοφία να ιδρύση μια τέλεια, δίκαιη βασιλεία για μας που κατοικούμε τη γη Του. Υπεσχέθη να το πράξη αυτό σ’ έναν ωρισμένο καιρό. Η υπόσχεσίς του έχει καταγραφή στο Βιβλίο, που αυτός ενέπνευσε τους πιστούς του δούλους να γράψουν, στην Αγία Γραφή. Όταν ο Υιός του Ιησούς Χριστός ήταν στη γη ως άνθρωπος πριν από δεκαεννέα αιώνες, εδίδαξε τους λάτρεις του Θεού να προσεύχωνται στον Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Αυτή η προσευχή, που αναπέμπεται επί πολύν καιρό από τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, θα λάβη απάντησι από τον Παντοδύναμο Θεό, διότι είναι σε αρμονία με το θέλημά του.

13. Γιατί οποιοσδήποτε θρησκευτικός όμιλος που θα προσπαθούσε να μεταμορφώση τις πολιτικές εξουσίες σε βασιλεία Θεού ήταν προορισμένος ν’ αποτύχη, και ποιος πράγματι απέτυχε σ’ αυτό;

¹³ Με την άδεια του Θεού, στη διάρκεια του καιρού που παρεχώρηοιε γι’ αυτό, είχαμε τις λεγόμενες ανώτερες ή ‘υπερέχουσες εξουσίες’ στον πολιτικό έλεγχο της γης έως σήμερα. Αυτές ιδρύθησαν με την άδεια του Θεού σύμφωνα με τη διάταξί του για τις ανθρώπινες υποθέσεις. Επομένως, οποιοσδήποτε θρησκευτικός όμιλος, που θα προσπαθούσε να μεταμορφώση αυτές τις κοσμικές Ανώτερες Εξουσίες σε βασιλεία Θεού δια του Χριστού, ήταν προορισμένος ν’ αποτύχη με τέτοια θρησκευτική παραποίησι. Οι παγκόσμιες συνθήκες σήμερα αποδεικνύουν ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι όργανον στα χέρια του Θεού, δεν είναι μέρος της βασιλείας του Θεού.​—Ρωμ. 13:1, 2.

14, 15. (α) Σύμφωνα με ποιο μάθημα, που εδιδάχθη στην εποχή του Ναβουχοδονόσορ, θα τεθούν στο αξίωμα οι κυβερνητικές εξουσίες του νέου κόσμου του Θεού; (β) Ποιος, επομένως, θα τεθή στην παγκόσμια κυριαρχία;

¹⁴ Όταν ο Θεός θα μετατοπίση τις σημερινές Ανώτερες Εξουσίες με τη βασιλεία του για το ανθρώπινο γένος, θα διορίση άμεσα και θα θέση στο αξίωμα τις Κυβερνητικές Εξουσίες του δικαίου του νέου κόσμου. Θα καταδείξη την αλήθεια του μαθήματος που εδίδαξε στον βασιλέα της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ πριν από είκοσι πέντε αιώνες. Το μάθημα είναι τούτο, ότι «ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και τον ταπεινότατον των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.» (Δαν. 4:17, 25, 32, ΜΝΚ) Αυτός είναι ο ουράνιος Υιός του, ο οποίος έγινε ο ταπεινός άνθρωπος Ιησούς Χριστός· και αυτός θα μοιρασθή τη βασιλεία με την εκκλησία των πιστών ταπεινών ακολούθων του, τους οποίους θα υψώση από τη γη στον ουρανό. Στον καιρό μας ο Θεός θα πραγματοποιήση την όρασι που ο προφήτης του Δανιήλ είχε στην αρχαία Βαβυλώνα:

¹⁵ «Ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού [του Ιεχωβά Θεού]. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.»​—Δαν. 7:13, 14.

ΤΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΗ ΓΙΑ ΜΑΣ

16. Τι κατέδειξε ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν στη γη, ότι θα είναι αληθινό ως προς τη διατροφή του ανθρωπίνου γένους υπό την βασιλεία του Θεού;

¹⁶ Ω τι θα σημαίνη αυτό για όλους τους λαούς και τις εθνικές ομάδες κάθε γλώσσης! Σήμερα η πείνα καταθλίβει μεγάλα τμήματα της γης, και σαν κάτι το σύνηθες το ήμισυ του πληθυσμού της γης δεν απολαμβάνει αρκετά για να φάγη, αλλά υποσιτίζεται. Όταν ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ωνάμαζε τον εαυτό του «Υιόν του ανθρώπου», ήταν εδώ στη γη, αρνήθηκε να κάμη ένα θαύμα για να μεταβάλη τους λίθους σε άρτο, ώστε να ικανοποιήση την πείνα του. Αλλά μια μέρα, αφού εδίδαξε τον λαό, έθρεψε το πλήθος από πέντε χιλιάδες και πλέον ανθρώπους, και μια άλλη ημέρα το ακροατήριο του από τέσσερες χιλιάδες και πλέον, πολλαπλασιάζοντας θαυματουργικά ολίγους άρτους και ψάρια. Επειδή ο Ιησούς Χριστός είχε αυτή τη δύναμι να τρέφη τους ανθρώπους θαυματουργικά, πολλοί απ’ αυτούς ήθελαν να τον πάρουν και να τον κάμουν επίγειον βασιλέα των. Αλλ’ αυτός αρνήθηκε ν’ αφήση να συμβή αυτό. (Ματθ. 4:1-4· 15:29-38· Ιωάν. 6:1-15) Αλλ’ όταν θ’ αφήση τον Θεό να τον κάμη βασιλέα όλου του ανθρωπίνου γένους και όταν θα λάβη τη θέση των σημερινών Ανωτέρων Εξουσιών επάνω στον λαό, θα φροντίση να τρέφωνται καλά όλοι εκείνοι που θα γίνουν ευπειθείς υπήκοοί του στη γη. Ποτέ δεν θα ύπαρξη πείνα.

17. (α) Σχετικά με τούτο, τι θα κάμη ο Ιησούς Χριστός ζώντας σύμφωνα με τον Ψαλμό 72; Πώς θ’ αποδειχθή έτσι ότι είναι «[κάτι] πλειότερον του Σολομώντος»;

¹⁷ Ως ο διορισμένος βασιλεύς του Θεού πάνω στο ανθρώπινο γένος, ο Ιησούς Χριστός θα ζη σύμφωνα με αυτή την προφητεία που αφορά τη βασιλεία του και που λέγει: «Θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα· και τον πένητα, και τον αβοήθητον. θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει. Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρόνει τας ψυχάς αυτών και πολύτιμον θέλει είσθαι το αίμα αυτών εις τους οφθαλμούς αυτού. Δραξ σίτου εάν υπάρχη εν τη γη επί των κορυφών των ορέων ο καρπός αυτού θέλει σείεσθαι ως [το Όρος] ο Λίβανος· και οι κάτοικοι εν τη πόλει θέλουσιν εξανθήσει ως ο χόρτος της γης,» (Ψαλμ. 72:12-14, 16) Η αφθονία τροφής θα αμιλλάται μ’ εκείνην των ημερών του σοφού, ειρηνικού Βασιλέως Σολομώντος, για τον οποίον η Γραφή λέγει: «Ο [λαός] Ιούδας και ο Ισραήλ ήσαν πολυάριθμοι, ως η άμμος η παρά την θάλασσαν κατά το πλήθος, τρώγοντες, και πίνοντες, και ευθυμούντες. Κατώκει δε ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από [της πόλεως] Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος.» (1 Βασ. 4:20, 25) Αυτός είναι ένας αξιοσημείωτος τρόπος, με τον οποίον ο Ιησούς Χριστός θ’ αποδειχθή ότι είναι εκείνο που είπε, «[κάτι] πλειότερον του Σολομώντος».​—Ματθ. 12:42.

18. Ακόμη και στην περίπτωσί του ποια τροφή έθεσε ο Ιησούς Χριστός πιο πάνω από την υλική, και πώς θα το δείξη αυτό στη βασιλεία του;

¹⁸ Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός έθεσε την πνευματική τροφή πιο πάνω από την υλική τροφή, όταν είπε στον μεγάλο μας εχθρό, Σατανά ή Διάβολο, τα εξής λόγια από την Αγία Γραφή: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» (Ματθ. 4:4· Δευτ. 8:3, ΜΝΚ) Στη βασιλεία του θα λάβη φραντίδα όχι μόνο για τις υλικές ανάγκες, αλλά ειδικά για τις πνευματικές ανάγκες όλων των πιστών του υπηκόων. Θα τους θρέψη με πνευματική τροφή, όπως ακριβώς έκαμε και όταν ήταν εδώ στη γη. Θα τους μεταδώση την καθαρή αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό και τον ορθό τρόπο να λατρεύουν και υπηρετούν αυτόν με το να πράττουν το τέλειο θέλημά του. Αυτό θα τους διαθρέψη και θα τους ενισχύση για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού· και ποτέ δεν θα διαφθαρούν από υλική αφθονία, ώστε να κάμουν τις κοιλίες των θεόν των. Με απόλυτη αγάπη και εκτίμησι του μεγάλου ουρανίου Προμηθευτού όλων αυτών, θα παρακινηθούν να λατρεύουν και προσκυνούν αυτόν.

19. Πώς ο Ησαΐας, κεφάλαιο 25, προλέγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα της αγαθότητος του Θεού επάνω στο ανθρώπινο γένος κάτω από τη βασιλεία του;

¹⁹ Ένα τέτοιο αποτέλεσμα της αγαθότητος του Θεού επάνω στους ανθρώπους προλέγεται στην προφητεία του Ησαΐα με τα εξής λόγια: «Και επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας. Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς, και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνη. Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γης· διότι ο Ιεχωβά ελάλησε. Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.» (Ησ. 25:6-9, ΜΝΚ) Λόγω της κατάλληλης πνευματικής τροφής για την καρδιά και τη διάνοια οι πιστοί υπήκοοι της βασιλείας του Θεού δεν θα κάμουν τον υλισμό θεό τους.

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΥΓΕΙΑΣ

20. (α) Από τι θα πρέπει να συνοδεύεται αυτή η προμήθεια αφθονίας τροφής; (β) Πώς ο Ιεχωβά θα στέκη σε αντίθεσι προς τους θεούς στους οποίους προσεύχονται τα έθνη;

²⁰ Η προμήθεια αφθονίας τροφής για τη διατροφή ενός παγκοσμίου πληθυσμού που θα υπερβαίνη κατά πολύ τον σημερινό, θα πρέπει να συνοδεύεται από αλλαγές στο κλίμα της γης και στην κατάστασι του εδάφους, καθώς επίσης από έλεγχο των εντόμων. Έλλειψις βροχής σε μεγάλες εκτάσεις της γης, τη μία εποχή μετά την άλλη, καταθλίβει εκατομμύρια ανθρώπων με πείνα. Το σύστημα διανομής οποιωνδήποτε διαθεσίμων εφοδίων τροφής που υπάρχουν, δεν μπορεί ν’ ανταποκριθή στις ανάγκες της καταστάσεως. Πολλοί πεθαίνουν από έλλειψι τροφής και ποτού. Αναρίθμητα εκατομμύρια είναι ασθενείς και κάτισχνοι από μη επαρκή τροφή· και το πνεύμα της ανταρσίας εναντίον των επιγείων Ανωτέρων Εξουσιών υψώνεται και διαδίδεται. Τούτο στέκει σε οξεία αντίθεσι προς τις ιδεώδεις συνθήκες κλίματος και εδάφους και αρδεύσεως που πρόκειται να υπάρχουν κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Σε έντονη αντίθεσι προς τους θεούς των εθνών, στους οποίους οι άνθρωποι προσεύχονται και από τους οποίους ζητούν βροχή για τον δροσισμό της αποξηραμμένης γης, ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Χορηγός βροχής. Ακόμη και οι προφήται του τού αρχαίου καιρού το εγνώριζαν αυτό· και ο προφήτης του Ιερεμίας εστράφη σ’ αυτόν και είπε: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι συ αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει· διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.» (Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ) Η ιστορία αποδεικνύει ότι τα έκαμε.

21. Τι έκαμε ο Ιεχωβά για τα εφόδια νερού για τον Ισραήλ στην έρημο, και, σύμφωνα με το Ησαΐας 41:17-20, τι υπόσχεται να κάμη;

²¹ Είναι πολύ γνωστή ιστορία ότι ο Ιεχωβά Θεός θαυματουργικά άνοιξε τις πηγές του νερού, όταν ωδηγούσε τον εκλεκτό του λαό το χέρι του Μωυσέως μεσ’ από την έρημο στην «γην την ρέουσαν γάλα και μέλι.» Αυτός ο ίδιος χρησιμοποιεί αυτά τα ιστορικά συμβάντα ως παραδείγματα του τι θα κάμη για τον λαό στη διάρκεια της βασιλείας του. Ιδού μια προφητική υπόσχεσίς του: «Όταν οι πτωχοί και ενδεείς ζητήσωσιν ύδωρ, και δεν υπάρχη, η γλώσσα δε αυτών ξηραίνηται υπό δίψης, εγώ ο Ιεχωβά θέλω εισακούσει αυτούς, ο Θεός του Ισραήλ δεν θέλω εγκαταλείψει αυτούς. Θέλω ανοίξει ποταμούς εν υψηλοίς τόποις, και πηγάς εν μέσω των κοιλάδων· θέλω κάμει την έρημον λίμνας υδάτων, και την ξηράν γην πηγάς υδάτων. Εν τη ερήμω θέλω εμφυτεύσει την κέδρον, το δένδρον της σίττης, και τον μύρτον, και την ελαίαν· εν τη ακατοικήτω γη θέλω βάλει την έλατον, την πεύκην, και τον πύξον ομού· δια να ίδωσι, και να γνωρίσωσι, και να στοχασθώσι, και να εννοήσωσιν ομού, ότι η χειρ του Ιεχωβά έκαμε τούτο, και ο Άγιος του Ισραήλ εδημιούργησεν αυτό.»​—Ησ. 41:17-20, ΜΝΚ.

22, 23. (α) Με τέτοιες προμήθειες νερού, τι θα συμβή σ’ αυτή τη γη, και πώς ο Ιησούς το επεβεβαίωσε αυτό προτού πεθάνη; (β) Τι θα είναι αυτός ο Παράδεισος σε σύγκρισι μ’ εκείνον όπου ζούσαν κάποτε ο Αδάμ και η Εύα;

²² Κάτω από τέτοια άρδευσι των αγόνων μερών της γης και με την κατάλληλη διανομή των εφοδίων νερού, τι θα συμβή σ’ αυτή τη γη; Με αυτές τις προμήθειες του Θεού και με την ευλογία του επάνω στο έργο που θα εκτελήται από τους υπηκόους της βασιλείας του, ολόκληρη η γη θα γίνη παράδεισος, ένα θελκτικό πάρκο ως αιωνία κατοικία του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Πουθενά η κατάστασις αυτής της γης δεν θ’ αποτελή όνειδος στη βασιλεία του Θεού που την κυβερνά, αλλά παντού θ’ αποτελή δόξα στον Θεό τον Δημιουργό της. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, όταν πέθαινε θυσιαστικά σ’ ένα ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, απέβλεπε στην αποκατάστασι του παραδείσου σ’ αυτή τη γη αφού ο Θεός θα τον ανάσταινε εκ νεκρών και θα τον εγκαθιστούσε στη Βασιλεία. Όταν ένας συμπαθητικός άνθρωπος που πέθαινε παράπλευρα στον Ιησούν του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου», ο Ιησούς απήντησε «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:42, 43, Μετάφρασις Ρόδερχαμ) Σε ωραιότητα, τέρψι και καρποφορία που διατηρεί τη ζωή, ο Παράδεισος αυτός θα είναι ίσος μ’ εκείνον που έχασαν ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα επειδή αμάρτησαν εναντίον του Θεού.

²³ Αλλά δεν θα είναι αυτός ο Παράδεισος μόνο στη Μέση Ανατολή. Ολόκληρη η γη θα γίνη παράδεισος, γεμάτος από τελείους ανθρώπους. Αυτό το σχέδιο που ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα απέτυχαν να εκτελέσουν, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα το εκπληρώση ένδοξα.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

24. Επί πόσον καιρό θα είναι δυνατή η ζωή σ’ αυτόν τον Παράδεισο, και πώς θα επηρεασθή η κατάστασις της υγείας από το να ζουν οι άνθρωποι εκεί;

²⁴ Όταν συλλογιζώμεθα, θα ήταν τρομερό να πεθαίνωμε και ν’ αφήνωμε ένα τέτοιο θελκτικό μέρος όπως ο Παράδεισος αυτός. Ναι, θα ήταν· αλλά η βασιλεία του Θεού θα καταξιώση τους ευπειθείς ανθρώπους να ζουν σ’ αυτόν τον Παράδεισο για πάντα, σε ειρήνη με τον Θεό και τον βασιλέα του Ιησού Χριστό και ο ένας με τον άλλον και με όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα υδρόβια πλάσματα. Δεν θα υπάρχουν πόλεμοι για να φονεύεται οποιοσδήποτε, θα υπάρχη πλήρης και παγκόσμιος αφοπλισμός· και ο έπαινος γι’ αυτό θ’ αποδίδεται, όχι στον ασεβή κομμουνισμό ή στα Ηνωμένα Έθνη, αλλά στη βασιλεία του Θεού. (Μιχ. 4:1-5) Με το να έχουν οι άνθρωποι μια τελεία κυβέρνησι επάνω τους και με το να ζουν σ’ έναν ειρηνικό Παράδεισο, με το ν’ αναπνέουν καθαρόν αέρα και να πίνουν αμόλυντο νερό και να έχουν αφθονία υγιεινών τροφών για να τρώγουν, η υγεία των πρέπει να βελτιωθή και να γίνη τελεία.

25. (α) Λόγω του θυσιαστικού του θανάτου, τι θα καταστή ικανός να κάμη για το ανθρώπινο γένος ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός; (β) Πώς το Ησαΐας 33:22, 24 συνδέει τη διακυβέρνησι και την υγεία;

²⁵ Εν τούτοις, ο Βασιλεύς των Ιησούς Χριστός κάποτε πέθανε γι’ αυτούς, καταθέτοντας την τελεία του ανθρώπινη υπόστασι σε θυσιαστικό θάνατο γι’ αυτούς. Το γεγονός αυτό θα τον καταστήση ικανόν να άρη την καταδίκη του θανάτου, κάτω από την οποίαν όλοι οι άνθρωποι εγεννήθησαν λόγω της αμαρτίας των πρώτων γονέων μας. (Ρωμ. 5:12-14) Έτσι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα είναι σε θέσι να υψώση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ανθρώπινη τελειότητα, που οι πρώτοι του γονείς, ο Αδάμ και η Εύα, είχαν, όταν ο Θεός τους εδημιούργησε και τους έθεσε στον Παράδεισο της Εδέμ. Η θανατηφόρος ασθένεια θα εξαλειφθή, εξίσου βέβαια όσο ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν στη γη, εθεράπευε τους ασθενείς, έκανε τους τυφλούς να βλέπουν, τους κωφούς ν’ ακούουν, τους βωβούς να μιλούν, τους χωλούς να περιπατούν, και εκαθάριζε τους λεπρούς και ήγειρε τους νεκρούς σε ζωή, από τους οποίους ένας ήταν νεκρός επί τέσσερες ημέρες. Αυτό θα προκύψη από το να έχουν τον Θεό ως Βασιλέα που θα κυβερνά δια του Χριστού του. Η προφητεία του Ησαΐα (33:22, 24, ΜΝΚ) συνδέει τη διακυβέρνησι και την υγεία, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά είναι ο κριτής ημών ο Ιεχωβά είναι ο νομοθέτης ημών ο Ιεχωβά είναι ο βασιλεύς ημών· αυτός θέλει σώσει ημάς. Και ο κάτοικος δεν θέλει λέγει, Ητόνησα· ο λαός, ο κατοικών εν αυτή, θέλει λάβει άφεσιν ανομίας.»

26, 27. (α) Γιατί τα πράγματα εκείνα δεν θα είναι ωραία μόνο για τους ανθρώπους που θα ζουν τότε; (β) Τι είδους Θεός επρόκειτο να είναι για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, σύμφωνα με ό,τι είπε στον Μωυσή στη βάτο;

²⁶ Πολύ ωραία για κείνους που ζουν, θα πήτε, αλλά τι θα γίνη για τα δισεκατομμύρια των νεκρών; Τι θα γίνη για τους πιστούς προφήτας του Θεού που πέθαναν πριν από χιλιάδες χρόνια, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και ο Μωυσής; Με χαρά απαντούμε ότι υπάρχει λαμπρή ελπίδα για τους νεκρούς. Δεν είμεθα σαν το θρησκευτικό δόγμα των Ιουδαίων Σαδδουκαίων που δεν διακρατούσαν ελπίδα για τους νεκρούς ανθρώπους, μην πιστεύοντας ότι οι νεκροί θα ηγείροντο σε ζωή πάλι από την βασιλεία του Θεού. Σ’ εκείνους που δυσπιστούν σε μια ανάστασι, ο Ιησούς Χριστός είπε όσον αφορά εκείνους που εγείρονται πάλι σε ζωή: «Είναι υιοί του Θεού, όντες υιοί της αναστάσεως. Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»​—Λουκ. 20:36-38, ΜΝΚ.

²⁷ Βλέποντας προς τα εμπρός, ο Θεός είδε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τους υπολοίπους νεκρούς όλους να ζουν πάλι υπό την βασιλεία του δια του Χριστού. Μολονότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ήσαν νεκροί τον καιρό που ζούσε ο απόγονός των Μωυσής, ο Θεός ήταν τόσο βέβαιος ότι θα εξεπλήρωνε τον σκοπό του να εγείρη τους νεκρούς, ώστε είπε ότι ήταν, όχι Θεός του παρελθόντος, αλλά ο μέλλων Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ωσάν να ήσαν τότε ζωντανοί.

28. Ποια ανάστασι επετέλεσε ο Θεός ως εγγύησι του ότι θα ήγειρε τους νεκρούς υπό την βασιλεία του;

²⁸ Για να μας δώση απόδειξι ή εγγύησι ότι θα ήγειρε τους νεκρούς υπό την βασιλεία του, ο Θεός ήγειρε εκ νεκρών εκείνον ακριβώς, τον οποίον καθιστά βασιλέα όλης της γης, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό τον Υιό του. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος θαυματουργικά είδε και μίλησε με τον Ιησού Χριστό αφού ηγέρθη εκ νεκρών, λέγει τα ακόλουθα: «Τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ, του συζύγου της Εύας], ούτω και δι’ ανθρώπου [του θυσιασθέντος Ιησού Χριστού] η ανάστασις των νεκρών.» Αυτός ο ίδιος μάρτυς της αναστάσεως του Ιησού Χριστού είπε επίσης στο ανώτατο δικαστήριο της αρχαίας Ελλάδος: Ο Θεός «προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»​—1 Κορ. 15:20, 21· Πράξ. 17:31.

29, 30. (α) Είναι οι ανθρώπινοι νεκροί σ’ έναν πνευματικό κόσμο ή μετεμψυχωμένοι; (β) Γιατί δεν θα είναι η ανάστασίς των μια μετενσάρκωσις της ψυχής, και επί πόσον καιρό θα έχουν την ευκαιρία να ζουν;

²⁹ Οι ανθρώπινοι νεκροί μας δεν είναι ζωντανοί κάπου σ’ έναν αόρατο πνευματικό κόσμο. Οι ψυχές των δεν έχουν μετενσαρκωθή από τα προσωπικά των ανθρώπινα σώματα σε σώματα ζώων, πουλιών, εντόμων, ψαριών, ή κάποιου άλλου ανθρωπίνου ατόμου. Ο λόγος του Θεού λέγει ότι είναι νεκρές ψυχές, που κοιμώνται στον θάνατο και περιμένουν μια ανάστασι υπό την βασιλεία του Θεού, ακόμη και αν δεν άκουσαν ποτέ για τη βασιλεία του Θεού όταν ήσαν ζωντανοί. Τα πολλά δισεκατομμύρια απ’ αυτούς δεν είναι πάρα πολλά για να τα θυμηθή ο Θεός, εφόσον τα αναρίθμητα δισεκατομμύρια άστρων είναι κατά πολύ περισσότερα από όλους τους νεκρούς μας, και όμως ο Θεός γνωρίζει και κατονομάζει όλα αυτά τα άστρα.

³⁰ Ο Θεός έχει ένα τέλειο υπόμνημα όλων των νεκρών και μπορεί να τους αναπαραγάγη εδώ επάνω στη γη. Το υπόμνημα του Θεού δεν έχει εξασθενήσει επειδή οι άνθρωποι υπήρξαν νεκροί επί τόσον καιρό. Η ανάστασίς των από τον Θεό μέσω του Χριστού θα είναι μια αναδημιουργία των με την ίδια των προσωπικότητα και διανοητική ανάπτυξι. Η ανάστασις, λοιπόν, δεν θα είναι μια μετενσάρκωσις των νεκρών στα σώματα νέων ανθρώπων γεννημένων για πρώτη φορά υπό την βασιλεία του Θεού. Οι άνθρωποι αυτής της γενεάς που θα εξακολουθήσουν να ζουν στον καιρό της Βασιλείας θα γνωρίσουν τους νεκρούς φίλους των και αγαπημένους όταν αυτοί αναστηθούν. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον στην ανάστασι. Αυτό θα αληθεύη και για όλους τους άλλους, περιλαμβανομένου και του φιλικής διαθέσεως εκείνου ανθρώπου, που ο Ιησούς είπε ότι θα ήταν στον Παράδεισο, όταν Αυτός θα ήρχετο στη βασιλεία του. Όλοι αυτοί οι αναστημένοι θα έχουν τη μεγαλειώδη ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή υπό την βασιλεία του Θεού πράττοντας το θέλημα του Θεού και υπακούοντας στον Βασιλέα του Ιησού Χριστό. Θ’ απολαμβάνουν ζώντας σε Παράδεισο, κάτω από τη σελήνη, χωρίς να ζητούν να πάνε στη σελήνη.

ΕΓΓΥΣ!

31, 32. (α) Επειδή η βασιλεία του Θεού είναι επιθυμητή, ποια είναι φυσικά η ευχή μας, και ως προς αυτό τι μπορεί τώρα να λεχθή; (β) Τι θα συνέβαινε αν η έλευσις της βασιλείας του Θεού εξηρτάτο από τον «Χριστιανικό κόσμο», και ποια αριθμητικά δεδομένα το αποδεικνύουν αυτό;

³¹ Αληθινά η βασιλεία του Θεού θα σημαίνη κάθε τι που θα μπορούσε να επιθυμήση το ανθρώπινο γένος. Φυσικά η ευχή όλων των ανθρώπων, που καλλιεργουν πίστι σ’ αυτή τη βασιλεία, είναι να έλθη αυτή στην εποχή μας! Σε όλους αυτούς μπορούμε Βιβλικώς να πούμε ότι η βασιλεία του Θεού είναι εγγύς. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να λάβουν θάρρος, διότι μπορεί να επιζήσουν για να εισέλθουν στις απερίγραπτες ευλογίες και χαρές της. Αλλά γιατί έχομε τόση πεποίθησι ότι η βασιλεία του Θεού είναι τόσο εγγύς, επί θύραις, ώστε η γενεά αυτή θα ζήση για να δοκιμάση την αγαθή της διακυβέρνησι; Γιατί δεν απέχει η Βασιλεία χιλιάδες χρόνια, ώσπου ο «Χριστιανισμός» να έχη μεταστρέψει τον κόσμο στη Χριστιανοσύνη; Αλλά, αν η βασιλεία του Θεού έπρεπε να περιμένη ώσπου να μεταστρέψη ο «Χριστιανισμός» τον κόσμο προς τη Χριστιανοσύνη, η βασιλεία του Θεού δεν θα ήρχετο ποτέ.

³² Για να διευκρινίσωμε: Το Παγκόσμιο Ημερολόγιο του 1955 ανέφερε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν τότε 2.400.000.000, από τον οποίον αριθμό 787.016.933 ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί. Μετά επτά έτη Το Παγκόσμιο Ημερολόγιο του 1962 ανέφερε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 2.971.800.000, από τον οποίον αριθμό 888.803.026 ισχυρίζοντο ότι ήσαν μέλη του «Χριστιανικού κόσμου». Αυτό σημαίνει 101.786.093 περισσοτέρους «Χριστιανούς» σε διάστημα επτά ετών. Αλλά τι θα πούμε για τον παγκόσμιο πληθυσμό; Αυτός έγινε μεγαλύτερος κατά 571.800.000 στο διάστημα των επτά εκείνων ετών. Με άλλα λόγια, ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει αυξήσει στο ίδιο διάστημα 5,61 φορές περισσότερο από τον αριθμό των λεγομένων Χριστιανών. Στο 1955 υπήρχαν 1.612.983.067 μη Χριστιανοί, αλλά στο 1962 υπήρχαν 2.082.996.974 μη Χριστιανοί. Αντί, λοιπόν, το χάσμα μεταξύ του αριθμού των μη Χριστιανών και του αριθμού των «Χριστιανών» να γίνεται στενώτερο, γίνεται τρομερά ευρύτερο κάθε χρόνο. Αυτό είναι όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, αφού η Βίβλος δεν προφητεύει ότι ο «Χριστιανισμός» θα μεταστρέφη πάντοτε τον κόσμο στη Χριστιανοσύνη και έτσι θα ιδρύση τη βασιλεία του Θεού. Μάλλον, η Γραφή προφητεύει την αποστασία από την αληθινή Χριστιανική πίστι. Ο ίδιος ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι μια απόδειξις ή εκδήλωσις της αποστασίας από τη Χριστιανοσύνη. Γι’ αυτό ακριβώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν έχει ειρήνη και ενότητα σήμερα.​—2 Θεσ. 2:1-12.

33, 34. (α) Σε ποια πληροφορία, λοιπόν, πρέπει ν’ αποβλέψωμε για το πνεύμα του θάρρους, και γιατί; (β) Από το 1914, μέσα από τι εζήσαμε, του οποίου θέλομε να γνωρίζωμε τη σημασία;

³³ Το να στηριζώμεθα στον «Χριστιανισμό» ότι θα μεταστρέψη τον κόσμο και θα φέρη τη βασιλεία του Θεού, θα ωδηγούσε σε απώλεια του θάρρους. Πρέπει, λοιπόν, ν’ αποβλέπωμε στον λόγον του Θεού, τη Γραφή, για το πνεύμα του θάρρους. Ο λόγος του Θεού είναι το Βιβλίο που δίνει νόημα στην ανθρώπινη ιστορία, το αληθινό νόημα. Δίνει την αληθινή ερμηνεία των γεγονότων της ιστορίας από το έτος 1914. Εζήσαμε μέσα από έναν φοβερό καιρό από το 1914, και το τέλος του δεν ήλθε ακόμη. Τι σημαίνει αυτό; Από το 1914 διήλθαμε δύο παγκοσμίους πολέμους, τον δεύτερο χειρότερο από τον πρώτο. Είδαμε την ατομική δύναμι να εισάγεται στον σύγχρονο πόλεμο, κάτω από την ασπίδα του πιο ισχυρού έθνους του «Χριστιανικού κόσμου». Δεν ετελειώσαμε ακόμη με τις επιδημίες, τις πείνες και τους σεισμούς που έπληξαν βαριά τον πληθυσμό του κόσμου. Είδαμε αύξησι της ανομίας, με εκδήλωσι βίας που πρέπει να είναι χειρότερη από εκείνη που επικρατούσε στις ημέρες του Νώε πριν από τον Κατακλυσμό, στον οποίον ολόκληρος ο παλαιός κόσμος κατεστράφη.​—Γεν. 6:11-13· 2 Πέτρ. 3:6.

³⁴ Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσωμε την ηθική κατάπτωσι παντού, την αύξησι των κοινωνικών νόσων, τη διάλυσι αυτοκρατοριών, μια παγκόσμια εκρηκτική εκδήλωσι του πληθυσμού με ανεπαρκή διανομή τροφής, τα ατομικά όπλα με πυρηνικά βλήματα, η έκρηξις των οποίων θα ηκολουθείτο από μια πύρινη καταιγίδα που θα κατέκαιε μια πολύ μεγαλύτερη έκτασι από εκείνην των Σοδόμων και Γομόρρων και των άλλων πόλεων της πεδιάδος του Ιορδάνου.

35. Ποιο είναι το τελευταίο όπλο που προτείνεται για πόλεμο, με αποτελέσματα μεγάλης εκτάσεως;

³⁵ Και τώρα εκείνο που προτείνεται τελευταίο είναι μια «αστεροειδής βόμβα», που θα ήταν ένα βλήμα αρκετά ισχυρό για να κινήση έναν μικρόν πλανήτην έξω από την τροχιά του γύρω στον ήλιο και να τον στείλη σε συντρίμματα σε μια έκτασι-στόχο εδώ επάνω στη γη. Περιγράφοντας τον, ένας επιστήμων είπε: «Μια και μόνη αστεροειδής βόμβα χτυπώντας το Κεντώκυ θα έπληττε ολόκληρο το δυτικό ήμισυ των Ηνωμένων Πολιτειών,» για ν’ ακολουθηθή αυτό από τινάγματα σεισμού που «θα κατεδάφιζαν κτίρια σε όλη τη βόρειο Αμερικανική ήπειρο». Ο επιστήμων είπε ότι η Σοβιετική Ένωσις πρέπει να έχη ένα τέτοιο βλήμα στο 1970 ή και πρωτύτερα. Δεν είναι αυτός πράγματι καιρός φόβου;—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 19ης Ιανουαρίου 1962.

36. Ποια λόγια του Ιησού δείχνουν αν τώρα πρέπει να είναι καιρός φόβου για τους ακολούθους του;

³⁶ Καιρός φόβου; Όχι! λέγει ένας άνθρωπος που ενίκησε τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο διορισμένος Βασιλεύς για την υποσχεμένη βασιλεία του Θεού. Στην Ιουδαϊκή πασχαλινή νύχτα του 33, μερικές μόνο ώρες προτού θανατωθή σ’ ένα ξύλο επειδή εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, ο Ιησούς είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»​—Ιωάν. 16:33.

37. Το να ενδίδωμε στο φόβο σήμερα ή να λαμβάνωμε θάρρος θα εσήμαινε ότι ακολουθούμε ποια πορεία;

³⁷ Σήμερα, το να ενδίδη κανείς στο πνεύμα του φόβου σημαίνει ν’ ακολουθή την κατεύθυνσι του κόσμου. Αλλά το να λαμβάνη θάρρος σημαίνει να υπακούη σε ό,τι ο Ιησούς Χριστός μάς λέγει να κάμωμε και να βρίσκη ειρήνη και αφοβία μέσω αυτού. Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν απείχε λίγες ώρες από το να καρφωθή σ’ ένα ξύλο για να πεθάνη, είχε τη δύναμι ο Ιησούς να λέγη στους ακολούθους του να λάβουν θάρρος παρά τις θλίψεις που θα είχαν στον κόσμο, θλίψεις όχι μεγαλύτερες από τη θλίψι που τότε αυτός διήρχετο. Τότε αυτός, ο Αρχηγός των, είχε νικήσει τον κόσμο επειδή δεν άφησε τον κόσμο να ραγίση την πιστότητά του στη βασιλεία του Θεού φέρνοντας θλίψι σ’ αυτόν.

38. Γιατί ο Ιησούς έχει πολύ περισσοτέρους λόγους σήμερα να μας λέγη να λάβωμε θάρρος, και πώς μπορούμε να γνωρίζωμε ότι οι λόγοι αυτοί είναι ασφαλείς;

³⁸ Σήμερα ο Ιησούς Χριστός έχει πολύ περισσοτέρους λόγους να μας λέγη να λάβωμε θάρρος. Γιατί; Επειδή τώρα ήλθε στη βασιλεία του ως ο από τον Θεό κεχρισμένος, εγκατεστημένος Βασιλεύς για τον νέο κόσμο. Δεν μένει χώρος για αμφιβολία σχετικά με αυτό. Τα ίδια τα πράγματα, των οποίων ελάβαμε πείραν σ’ αυτόν τον κόσμο από το έτος 1914, αποτελούν απόδειξι ότι ο Ιησούς ήλθε στη βασιλεία του. Μπορούμε να το γνωρίζωμε αυτό, επειδή προείπε ότι αυτά τα παγκόσμια συμβάντα και οι συνθήκες θ’ αποτελούσαν ορατή, απτή απόδειξι του ότι εγκατεστάθη στον ουράνιο θρόνο το 1914. Αυτό έγινε στο έτος που εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και άρχισε να επέρχεται όλη αυτή η θλίψις.

39, 40. (α) Πώς ο Ιησούς παρέσχε την αληθινή ερμηνεία των συμβάντων της γενεάς μας από το 1914; (β) Σύμφωνα με όσα είπε, τίνος απόδειξι αποτελούν οι θλίψεις των ακολούθων του;

³⁹ Ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς προείπε αυτά τα πράγματα με πολλές λεπτομέρειες, που καταλαμβάνουν τέσσερα κεφάλαια της Γραφής, απαντώντας στην ερώτησι τεσσάρων από τους αποστόλους του: «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ];» (Ματθαίος, κεφάλαια 24, 25· Μάρκος, κεφάλαιο 13· Λουκάς, κεφάλαιο 21) Ο Ιησούς παρέσχε την αληθινή σημασία, την αληθινή ερμηνεία των συμβάντων της γενεάς μας από το 1914. Η ερμηνεία του είναι ότι αυτός έγινε παρών στην υποσχεμένη του ουράνια βασιλεία στο 1914, το έτος που αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων εισήλθε στον καιρό του τέλους του. Επί πλέον, οι ίδιες οι θλίψεις κάτω από τις οποίες επέρασαν οι αληθινοί του ακόλουθοι αυτής της γενεάς από το 1914, αποτελούν μέρος του «σημείου» ή της ορατής αποδείξεως ότι η Βασιλεία είναι εγγύς και ότι αυτό το σύστημα πραγμάτων αντιμετωπίζει το πλήρες τέλος του. Εκθέτοντας αυτή την προφητεία ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του, όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 24:9-13:

⁴⁰ «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου. Και τότε θέλουσι σκανδαλισθή πολλοί· και θέλουσι παραδώσει αλλήλους, και θέλουσι μισήσει αλλήλους. Και πολλοί ψευδοπροφήται θέλουσιν εγερθή, και πλανήσει πολλούς. Και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»

41. (α) Πώς συμβαίνει να υπάρχη ένα υπόλοιπο πιστών κεχρισμένων ακολούθων ακόμη στη γη; (β) Σύμφωνα με τον Ιησούν, ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν αυτοί εξαιτίας των όσων συμβαίνουν;

⁴¹ Ένα υπόλοιπο από αυτούς τους πιστούς κεχρισμένους ακολούθους βρίσκεται εδώ στη γη μαζί μας ως σήμερα, παρ’ όλη αυτή τη θλίψι από το 1914. Τούτο συμβαίνει επειδή ενίκησαν τον κόσμο, όπως και ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός. Αλλά η τελική των νίκη δεν ήλθε ακόμη. Πρέπει ακόμη να συμπληρώσουν τη νίκη των εναντίον αυτού του κόσμου. Για να το πράξουν αυτό, πρέπει να εξακολουθήσουν να υπομένουν θλίψι ως το τέλος αυτού του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων. Επομένως, οι θριαμβευτικοί λόγοι του Ιησού Χριστού πρέπει να εξακολουθήσουν να ηχούν στ’ αυτιά των: «Θαρσείτε!» Πρέπει να κρατούν τη στάσι που αυτός τους είπε να υιοθετήσουν στην προφητεία του που προέλεγε τις αποδείξεις που χαρακτηρίζουν το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. Αφού προείπε την κατάστασι του κόσμου, που θα αναπτύσσετο από το 1914 και έπειτα, τους είπε: «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» Δεν θα ήταν αυτά επαρκής αιτία για να λάβουν θάρρος;​—Λουκ. 21:26-28.

42. (α) Το γεγονός ότι η απολύτρωσις πλησιάζει γι’ αυτούς, τι άλλο σημαίνει επίσης; (β) Σε ποια κατάλληλη προτροπή της επί του Όρους Ομιλίας του Χριστού πιστεύουν τώρα;

⁴² Η απολύτρωσις τώρα πλησιάζει για το πιστό υπόλοιπο αυτών τον κληρονόμων της ουρανίας βασιλείας του Θεού. Ευτυχώς αυτό σημαίνει ότι η απολύτρωσις πλησιάζει και για άτομα όλων των εθνών, φυλών, χρωμάτων και γλωσσών, που τώρα ενδιαφέρονται για τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού και που δίδουν σ’ αυτή την πρώτη θέσι στη ζωή τους. Τα άτομα αυτά πιστεύουν στην περίφημη επί του Όρους Ομιλία του Χριστού. Πιστεύουν σε όλη την ομιλία, όχι μόνο στον λεγόμενο Χρυσούν Κανόνα που βρίσκεται σ’ αυτήν, δηλαδή: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» Πιστεύουν, επίσης, στα εξής λόγια της Ομιλίας αυτής: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, Τι να φάγωμεν, ή τι να πίωμεν, ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητουσιν οι εθνικοί· επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.»​—Ματθ. 7:12· 6:31-33.

43. (α) Για να έχωμε θάρρος ν’ ακολουθήσωμε αυτά τα λόγια, τι πρέπει να έχωμε; (β) Γιατί η βασιλεία του Θεού είναι ό,τι σε μέγιστο βαθμό δημοφιλές υπάρχει σε όλη την κτίσι;

⁴³ Χρειάζεται θάρρος για ν’ ακολουθήσωμε αυτά τα λόγια της επί του Όρους Ομιλίας. Για να έχωμε τέτοιο θάρρος πρέπει να έχομε πίστι στον Θεό τον ουράνιο Πατέρα. Αλλά έχομε λόγους για να πιστεύομε ότι η εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού είναι εγγύς και ότι η βασιλεία αυτή μας υποστηρίζει. Ακόμη και σ’ αυτές τις ημέρες των Ηνωμένων Εθνών, που έχουν ως μέλη των εκατό και πλέον έθνη, η βασιλεία του Θεού είναι ό,τι πιο δημοφιλές υπάρχει σε όλη την κτίσι ορατή και αόρατη. Αλλά πώς συμβαίνει αυτό, όταν υπάρχη τέτοια διεθνής εναντίωσις σ’ αυτήν και όταν οι κήρυκες της μισούνται και καταδιώκωνται; Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι οι άγιοι άγγελοι των ουρανών του Θεού ευνοούν τη βασιλεία του δια του Χριστού. Αυτοί οι άγγελοι είναι στο πλευρό μας αν ευνοούμε το ίδιο πράγμα που ευνοούν και αυτοί.

44. (α) Τι μπορεί να λεχθή για τους αγγέλους αυτούς ως στρατό; (β) Πότε θα πολεμήσουν την αποκορυφωτική μάχη, και με ποια εκβασι;

⁴⁴ Αυτοί οι άγγελοι, των οποίων τα πλήθη δεν μπορούμε να αριθμήσωμε, είναι ο εξοχώτερος στρατός σε όλη την κτίσι. Δεν έχασαν ποτέ μια μάχη, ώστε να φέρουν κάποια απογοήτευσι στον Θεό των ή κάποιο όνειδος ήττης στο ένδοξο του όνομα. Ήδη, σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία που περιγράφει την τάξι των γεγονότων στους αοράτους πνευματικούς ουρανούς, επολέμησαν υπέρ της βασιλείας του Θεού, αφού εγκαθιδρύθη στο 1914. Το αποτέλεσμα υπήρξε ότι ο κύριος εχθρός της Βασιλείας, ο Σατανάς ή Διάβολος, και οι δαίμονες του εξεβλήθησαν από τους αγίους ουρανούς και κατερρίφθησαν στη γη μας για να περιμένουν εδώ τον Αρμαγεδδώνα της ήττης των. Και σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος οι άγγελοι του Θεού θα πολεμήσουν την αποκορυφωτική μάχη υπέρ της βασιλείας του Θεού, υπό την αρχηγία του Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Ο κόσμος αυτός, δηλαδή, αυτό το σύστημα πραγμάτων, θα βυθισθή στην καταστροφή. Η βασιλεία του Θεού θα εξέλθη νικηφόρος, για να βασιλεύη για πάντα προς ευλογίαν του ανθρωπίνου γένους.​—Αποκάλ. 12:1-12· 19:11-21.

ΠΩΣ ΝΑ ΛΑΒΩΜΕ ΘΑΡΡΟΣ

45, 46. (α) Τι θα είναι ο Αρμαγεδδών στην πείρα του ανθρωπίνου γένους; (β) Τι δεν θα κινηθή τότε, και επομένως τίνος τη διατυπωμένη εμπιστοσύνη μπορούμε να έχωμε στη διάρκεια των στενοχωριών του κόσμου;

⁴⁵ Η καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα αυτού του παγκοσμίου συστήματος πραγμάτων θα φέρη τον καιρό της πιο μεγάλης θλίψεως που εδοκίμασαν ποτέ οι άνθρωποι από τον παγγήννο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αυτό λέγει η προφητεία του Ιησού. (Ματθ. 24:21, 22, 37-39) Το ίδιο το θεμέλιο αυτού του ταραγμένου συστήματος πραγμάτων θα μετακινηθή από κάτω του και θα βυθισθή, να το πούμε έτσι, στα σκοτεινά βάθη των ωκεανών, θα είναι ωσάν να εκινείτο αυτό το ίδιο το έδαφος από κάτω απ’ τους ανθρώπους. Αλλά η βασιλεία του Θεού ποτέ δεν θα κινηθή ή μετακινηθή· και εφ’ όσον τη ζητούμε πρώτα και θέτομε σ’ αυτήν την άγκυρα της ελπίδος μας, μπορούμε να έχωμε την εμπιστοσύνη που βρίσκομε διατυπωμένη στον προφητικό Ψαλμό 46, εδάφια 1 έως 7 (ΜΝΚ):

⁴⁶ «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη, και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών. Ποταμός, και οι ρύακες αυτού θέλουσιν ευφραίνει την πόλιν του Θεού, τον άγιον τόπον των σκηνωμάτων του Υψίστου. Ο Θεός είναι εν τω μέσω αυτής· δεν θέλει σαλευθή· θέλει βοηθήσει αυτήν ο Θεός από του χαράγματος της αυγής. Εφρύαξαν τα έθνη· εσαλεύθησαν αι βασιλείαι· έδωκε φωνήν αυτού· η γη ανελύθη. Ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών· προπύργιον ημών είναι ο Θεός του Ιακώβ.»

47. (α) Πού θα ευθυγραμμισθούν εκείνοι που έχουν τέτοιο θεοσεβές θάρρος, και με ποια προσευχή; (β) Ποιες αποστολικές οδηγίες όσον αφορά τις πολιτικές εξουσίες θ’ ακολουθήσουν, και πώς;

⁴⁷ Εκείνοι που έχουν αυτό το αληθινό θεοσεβές θάρρος θα τηρηθούν σε ευθυγράμμισι με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων, τον Θεόν του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, θα προσεύχωνται για τη βασιλεία του να έλθη με καταστροφή επάνω σ’ αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων, όπως ο Ιησούς μας εδίδαξε να προσευχώμεθα στην επί του Όρους Ομιλία του: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Δεν θα προτρέξουν αυτής της ερχομένης βασιλείας του Θεού, ώστε να ιδρύσουν μυστικά μια επαναστατική κυβέρνησι σε εξορία και να χρησιμοποιήσουν βία για να εξαναγκάσουν τους ανθρώπους να ταχθούν με το μέρος της βασιλείας του Θεού. Θ’ ακολουθήσουν ειρηνικά τις οδηγίες του αποστόλου, που αναγράφονται στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:1, 5: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· οι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν [που εκφράζεται από αυτές τις ανώτερες εξουσίες], αλλά και δια την συνείδησιν.» Οι αληθινοί Χριστιανοί γνωρίζουν ότι δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Γνωρίζουν ότι είναι εγγύς ο καιρός του Θεού για να το πράξη αυτό.

48. Πώς μπορούμε να λάβωμε θάρρος, και γιατί αυτό είναι αναγκαίο ακόμη και στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴⁸ Είναι εύκολο να πούμε στους ανθρώπους, ‘Λάβετε θάρρος!’ (αλλά πώς μπορούν να λάβουν θάρρος, όταν η κίνησις των παγκοσμίων υποθέσεων σήμερα είναι τόσο εκφοβιστική; Ο μόνος τρόπος να το πράξουν αυτό είναι το να μελετούν τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτή μας λέγει πειστικά ποιος είναι ο Θεός και τι σημαίνει για μας η βασιλεία του. Σήμερα η δυσπιστία στον Θεό της Γραφής είναι γενική, ακόμη και στον «Χριστιανικό κόσμο». Επομένως, ακόμη και για να ομολογή κάνεις πίστι σ’ αυτόν τον Θεό απαιτείται θάρρος στο μέσον ενός κόσμου που χλευάζει. Επί πλέον, το να πιστεύη κανείς ότι ο Θεός αυτός θα ιδρύση τη βασιλεία του, όχι μέσω μιας παγκοσμίου μεταστροφής μέσω του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά με άμεση ενέργεια από μέρους του Θεού μ’ ένα παγκόσμιον όλεθρο, απαιτεί ακόμη περισσότερο θάρρος.

49. Τι έχομε να κάμωμε για τη Γραφή και τι αυτή υπόσχεται;

⁴⁹ Αλλά πώς μπορούμε να εκζητήσωμε αυτόν τον Θεό που είναι καταφύγιο για μας, εκτός αν μάθωμε γι’ αυτόν; Πώς μπορούμε να ζητήσωμε πρώτα τη βασιλεία του, αν παραμένωμε σε άγνοια αυτής και της ζωτικής της σπουδαιότητος για μας; Είναι, λοιπόν, απόλυτη ανάγκη ν’ αποκτήσωμε μια Γραφή και να τη μελετήσωμε και να μάθωμε τις ενθαρρυντικές της υποσχέσεις και να τις πιστέψωμε. Είναι ανάγκη να προσευχώμεθα σ’ αυτόν τον Θεό που έδωσε όλες αυτές τις πολύτιμες υποσχέσεις, βεβαιώνοντάς μας ότι ο κόσμος αυτός θα μετακινηθή και η βασιλεία του Θεού θα ιδρυθή και θα εισαγάγη έναν δίκαιο νέο κόσμο, μαζί με την ανάστασι των νεκρών και την καλλιέργεια ενός παραδείσου σε όλη τη γη.

50. Μέσω της Γραφής τι πρέπει να μάθωμε, και πώς πρέπει να επιδείξωμε τα θάρρος της πεποιθήσεώς μας;

⁵⁰ Για τούτο εξοικειωθήτε με το βιβλίο της Βασιλείας, τη Γραφή. Μάθετε να γνωρίζετε τον Βασιλέα της, Ιεχωβά Θεό, και τον Χριστό του, Ιησού, που αγάπησε το ανθρώπινο γένος και πέθανε θυσιαστηκά γι’ αυτά. Μάθετε γιατί η βασιλεία και ο θρίαμβός της στη γενεά μας αποτελούν μια βεβαιότητα. Μάθετε γιατί αυτή είναι η αναπόφευκτη κυβέρνησις για όλη τη γη μας και για όλους τους λαούς. Έπειτα συμμερισθήτε αυτή τη σωτήρια γνώσι μαζί με άλλους. Επιδείξτε το θάρρος της πεποιθήσεώς σας λαμβάνοντας μέρος στην εκπλήρωσι μιας ένδοξης προφητείας που εφαρμόζεται στον «καιρό του τέλους» αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ποιας προφητείας; Εκείνης που ο Ιησούς είπε ότι θα επηλήθευε ως μέρος της αποδείξεως ότι αυτός είναι παρών στη βασιλεία του και ότι ο κόσμος αυτός βρίσκεται στη «συντέλειά» του. Αυτή είναι η προφητεία: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.»​—Ματθ. 24:14· Δαν. 12:4.

51. (α) Γιατί δεν είναι ανάγκη να κάμωμε αυτό το κήρυγμα μόνοι; (β) Γιατί είναι αναγκαία η συνάθροισις μαζί τους, και με υπακοή σε ποια νουθεσία από την προς Εβραίους επιστολή;

⁵¹ Δεν θα έχετε να κάμετε αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας μόνοι. Έχετε όλους τους δραστηρίους μάρτυρας του Ιεχωβά σε 187 χώρες γύρω στη γη, με τους οποίους μπορείτε να κάμετε αυτό το κήρυγμα, σε πάνω από 150 γλώσσες. Αυτοί έκαμαν τον «Ιεχωβά των στρατευμάτων» καταφύγιό των, δύναμί των και έτοιμη βοήθειά των. Για να λάβετε θάρρος αυτές τις ημέρες πρέπει να συνέρχεσθε με αυτούς τους μάρτυρας της βασιλείας του Ιεχωβά για ν’ απορροφάτε το θάρρος των καθώς σπουδάζουν τον λόγον του Θεού μαζί σας. Σχετικά με τούτο ακολουθήστε τον επίκαιρο λόγο νουθεσίας της Γραφής: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, . . . αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»​—Εβρ. 10:24, 25.

52. (α) Βλέποντας ότι ο νέος κόσμος είναι μπροστά μας, γιατί είναι ανάγκη να οικοδομήσωμε Χριστιανικό θάρρος τώρα; (β) Ποια θα είναι η πείρα των θαρραλέων στη διάρκεια του πολέμου του Αρμαγεδδώνος;

⁵² Όλες οι αποδείξεις πιστοποιούν ότι η «ημέρα» πλησιάζει! Κάμετε, λοιπόν, όλα τα θετικά βήματα για να οικοδομήσετε το θάρρος σας, το Χριστιανικό θάρρος σας. Μόνο οι άνθρωποι που έχουν θάρρος όμοιο με του Χριστού πρόκειται να διέλθουν πέρα από τον Αρμαγεδδώνα που θα καταναλώση τον κόσμο και που είναι μπροστά μας. Οι κοσμικοί δειλοί δεν θα διέλθουν πέρα απ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο, διότι οι δειλοί δεν είναι με το μέρος του Θεού σήμερα ούτε με το μέρος του Υιού του, του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Η Γραφή είναι θετική λέγοντας ότι ο νέος δίκαιος κόσμος του Θεού δεν είναι για τους δειλούς. (Αποκάλ. 21:8) Στον αποφασιστικό πόλεμο του Αρμαγεδδώνος μεταξύ των δυνάμεων που εκπροσωπούν τους δύο κόσμους, οι θαρραλέοι θα παραμείνουν αληθινοί στη βασιλεία του Θεού και ποτέ δεν θα παύσουν να την κηρύττουν ώσπου να έχη κερδίσει μια μεγαλειώδη νίκη εναντίον του παλαιού κόσμου του Σατανά και φερθή στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Αυτοί οι θαρραλέοι θα έχουν την προστασία του Θεού και θα διέλθουν, πέρα από τον πόλεμο, στον υποσχεμένο νέο κόσμο κάτω από τη θριαμβεύουσα βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. Υπάρχει κάθε βάσιμη αιτία τώρα για να προσέξωμε την προτροπή που έρχεται από τη Γραφή, Λάβετε θάρρος! Διότι η βασιλεία του Θεού είναι εγγύς!

‘Υποτάσσεσθε’​—σε Ποιον;

«Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι, να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν.»​—Τίτον 3:1.

1, 2. (α) Σε τι υποτάσσονται ακόμη και οι λεγόμενοι ελεύθεροι άνθρωποι; (β) Πώς έγινε δυσχερής η αποδοχή της υποταγής, και πού κατ’ εξοχήν;

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ λαοί, πάρα την ελευθερία των, υποτάσσονται στην πολιτική κυβέρνησι που είναι υπεράνω αυτών. Οσοδήποτε ελεύθεροι κι αν λέγωμε ότι είμεθα, δεν μπορούμε ν’ απόσχωμε απ’ αυτό το ζήτημα της υποταγής. Η αποδοχή της υποταγής έχει γίνει δύσκολη από τις πολλές πολιτικές επαναστάσεις, που εξεδηλώθησαν στους τελευταίους αιώνες.

² Απ’ τον καιρό της Αμερικανικής Επαναστάσεως του 1775-1783 και της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789, έγιναν κι άλλες επαναστάσεις, που κατέληξαν σε νέα διαμόρφωσι του κόσμου. Αν οι χώρες του «Χριστιανικού κόσμου» ήσαν πραγματικά Χριστιανικές, δεν θα εγίνοντο επαναστάσεις στον «Χριστιανικό κόσμο»· αλλ’ ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει κλυδωνισθή από βίαιες επαναστάσεις περισσότερο από τον ειδωλολατρικό κόσμο. Ο εικοστός μας αιών είδε τις πιο καταπληκτικές επαναστάσεις, εξεγέρσεις και ανατροπές κυβερνήσεων στην ανθρώπινη ιστορία μας, τις επαναστάσεις της ειδωλολατρικής Κίνας στα έτη 1911 και 1949 και της «Χριστιανικής» Ρωσίας στο 1917, που κατέληξαν στους δύο τωρινούς Κομμουνιστικούς γίγαντας. Ένεκα όλων αυτών των βιαίων, επαναστατικών μεταβολών των κυβερνήσεων οι υποκείμενοι σ’ αυτές λαοί εβασανίσθησαν στο ζήτημα της υποταγής​—σε ποια κυβέρνησι να υποταχθούν εθελουσίως.

 3. Ποιες ερωτήσεις τίθενται για την υποταγή, και ποιοί πρέπει ν’ απαντήσουν σ’ αυτές;

³ Οι μεταβολές στα ανθρώπινα πολιτεύματα και είδη κυβερνήσεων, είτε έγιναν με ειρηνική, προοδευτική εξέλιξι ή με βίαιες επαναστάσεις, κατέστησαν αναγκαίο στους οικείους λαούς ν’ απαντήσουν στα ερωτήματα, Γιατί να υποκείμεθα σε αλλαγή κυβερνήσεως; Γιατί να μην ανθιστάμεθα; Ποια είναι τα οφέλη της υποταγής; Ακόμη και τα δικαίας διαθέσεως άτομα που προσεύχονται να έλθη η βασιλεία του Θεού μ’ ευλογίες για όλο το ανθρώπινο γένος έχουν ν’ αντιμετωπίσουν αυτά τα ερωτήματα και πρέπει ν’ απαντήσουν σ’ αυτά ορθώς για να ευαρεστήσουν τον Θεό.

4, 5. (α) Ποια επανάστασις συνέβη στη Γαλιλαία στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας του Ιησού Χριστού, και πώς γνωρίζομε αν ήταν από τον Θεό; (β) Πώς κατέληξε η Ιουδαϊκή επανάστασις του έτους 66, και ποια θρησκευτική ομάς δεν ήταν συνδεδεμένη με την επανάστασι αυτή;

⁴ Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια η ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε υπό τον έλεγχό της τις γήινες εκτάσεις που ήσαν στη Μεσόγειο Θάλασσα και γύρω απ’ αυτήν καθώς και μέγα μέρος της Ευρώπης. Είχε καθυποτάξει πολλούς λαούς, περιλαμβανομένων και των Ιουδαίων της Παλαιστίνης, κι έτσι η Ρωμαϊκή κυβέρνησις είχε ν’ ασχοληθή με πολλά προβλήματα, Πολλοί ήσαν οι Ιουδαίοι οι οποίοι, λόγω της θρησκείας των, ήθελαν την ελευθερία των από τον Ρωμαϊκό «ιμπεριαλισμό». Στο έτος 7 της Χριστιανικής Εποχής μας, ενώ ο Ιησούς Χριστός ήταν ακόμη παιδί στην πόλι Ναζαρέτ της Επαρχίας Γαλιλαίας, έγινε επανάστασις. Ηγείτο ένας Ιουδαίος, Ιούδας ο Γαλιλαίος, και η στάσις αυτή υπεκινήθη λόγω της καταγραφής ή απογραφής που διέταξε ο Ρωμαίος κυβερνήτης Κυρήνιος.a

⁵ Μήπως ήταν από Θεού​—αυτή η επανάστασις εναντίον της Ιουδαϊκής υποταγής στη Ρώμη; Όχι διότι, όπως είπε αργότερα ο Ιουδαίος Νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ, «όστις εφονεύθη, και πάντες όσοι επείθοντο εις αυτόν διελύθησαν.» (Πράξ. 5:34-37) Οι Ιουδαίοι ως έθνος, μη προσέχοντας το προειδοποιητικό αυτό παράδειγμα της ιδίας των ιστορίας, εστασίασαν στο έτος 66 κι επροκάλεσαν τρομερή ερήμωσι και καταστροφή επάνω τους. Η αγία των πρωτεύουσα πόλις Ιερουσαλήμ κατεστράφη, μαζί με τον μεγαλοπρεπή της ναόν του Ιεχωβά Θεού· η γη της Ιουδαίας εκείτο σε ερείπια από τη διέλευσι των Ρωμαϊκών στρατιών, και 97.000 Ιουδαίοι που επέζησαν απήχθησαν αιχμάλωτοι σε δουλεία χειρότερη από «εκείνη της απλής πολιτικής υποταγής στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. (Λουκ. 21:5-7, 20-24· 19:41-44) Κανείς από τους Χριστιανούς, ούτε και οι Ιουδαίοι προσήλυτοι στη Χριστιανοσύνη, δεν ανεμίχθη στη στάσι εκείνη εναντίον της υποταγής στον Ρωμαϊκό «ιμπεριαλισμό». Γιατί;

 6. (α) Πότε ιδρύθη η Χριστιανική εκκλησία, και πού; (β) Πώς γρήγορα εξαπλώθηκε στις χώρες μέσα και έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

⁶ Στην εορταστική ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ, ιδρύθη η Χριστιανική εκκλησία στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Τα μέλη της πρώτης εκείνης εκκλησίας ωρίσθησαν απ’ τον ίδιον τον Θεό, διότι ούτος κατέπεμψε το άγιο πνεύμα του σ’ αυτούς και τους έδωσε θαυματουργικές δυνάμεις. (Πράξ. 2:1-40) Έτσι, στο κρίσιμο εκείνο έτος ιδρύθη η Χριστιανική εκκλησία ανάμεσα σ’ έναν Ιουδαϊκό κόσμο, όπου οι πυράνθρακες της επαναστάσεως υπέκαιαν εναντίον της Ρώμης παρά την αντιχριστιανική κραυγή: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα». (Ιωάν. 19:15, 16) Αλλ’ η νεογέννητη εκκλησία κατηυθύνετο ασφαλώς από τον κανόνα ενεργείας, που είχε τεθή από τον Αρχηγό της, τον Ιησού Χριστό: «Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν». (Μάρκ. 12:17) Χιλιάδες παρέστησαν μάρτυρες της ιδρύσεως της Χριστιανικής εκκλησίας εκεί στην Ιερουσαλήμ το έτος 33. Πολλοί ήσαν σεβάσμιοι Ιουδαίοι από την Παρθία, τη Μηδία, το Ελάμ, τη Μεσοποταμία, την Καππαδοκία, τον Πόντο, την Επαρχία της Ασίας, τη Φρυγία, τη Παμφυλία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Ιουδαία, την Αραβία, την Κρήτη, τη Ρώμη, δηλαδή, από τόπους μέσα κι έξω απ’ τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τρεις χιλιάδες απ’ αυτούς τους Ιουδαίους των μακρινών αυτών χωρών προσηλυτίσθησαν στη Χριστιανοσύνη κι εβαπτίσθησαν εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής. (Πράξ. 2:5-11, 37-42) Αφού επέστρεψαν στις χώρες της διαμονής των, ιδρύθησαν Χριστιανικές εκκλησίες σ’ εκείνες τις χώρες, περιλαμβανομένης της νήσου Κρήτης στη Μεσόγειο Θάλασσα, που εκυβερνάτο από τη Ρώμη.

 7. Γιατί ο Παύλος άφησε τον Τίτο πίσω στην Κρήτη, και ποια συμβουλή έγραψε στον Τίτο να δώση όσον αφορά τις σχέσεις με κάθε είδους ανθρώπους;

⁷ Κάποτε περί το έτος 61 ο Χριστιανός απόστολος Παύλος κι ο νεαρός συνιεραπόστολός του Τίτος επεσκέφθησαν την Κρήτη. Όταν ο Παύλος ανεχώρησε από τη νήσο, είπε στον Τίτο να παραμείνη εκεί για να φροντίση για τις ανάγκες της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Παύλος, σε μια επιστολή του προς τον Τίτο είπε: «Δια τούτο σε αφήκα εν Κρήτη, δια να διορθώσης τα ελλείποντα, και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα . . . Διότι υπάρχουσι πολλοί και ανυπότακτοι ματαιολόγοι και φρενοπλάνοι, μάλιστα οι εκ της [Ιουδαϊκής] περιτομής.» (Τίτον 1:5-10) Ο Παύλος έγραψε στον Τίτο να δώση κατάλληλες συμβουλές όταν ωμιλούσε στις εκκλησίες, για να διορθώση κάθε ελαττωματική σκέψι στις διάνοιες των Κρητών Χριστιανών και για να τους βοηθήση ν’ ακολουθήσουν τον σωστό δρόμο στις σχέσεις των με άτομα κάθε είδους: «Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι, να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν, να μη βλασφημώσι μηδένα, να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί, να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα. Διότι ήμεθα ποτέ και ημείς [όμοιοι με αυτούς] ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς, ζώντες εν κακία και φθόνω, μισητοί και μισούντες αλλήλους.»​—Τίτον 3:1-3.

8, 9. (α) Ποιες ερωτήσεις εγείρονται εδώ ως προς «τας αρχάς και εξουσίας» που αναφέρονται; (β) Ποιους εννοούσε μ’ αυτές ο Παύλος, και γιατί ήταν υποχρεωμένος να πη στους Χριστιανούς να υποτάσσονται σ’ αυτές;

⁸ Αυτό είναι το μόνο μέρος της προς Τίτον επιστολής όπου ο Παύλος μνημονεύει «αρχάς και εξουσίας». Αφού οι Χριστιανοί έπρεπε να υποτάσσωνται σ’ αυτές, ποιους εννοούσε ο Παύλος με τις λέξεις «αρχάς και εξουσίας»; Είναι αυτές μέσα στη Χριστιανική εκκλησία; Ή είναι οι πολιτικές αρχές κι εξουσίες έξω απ’ τη Χριστιανική εκκλησία και, τότε, κάτω από την κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής Ρώμης; Ποιους θα εννοούσε ο Τίτος, όταν υπενθύμιζε στις εκκλησίες της Κρήτης να υποτάσσονται·

⁹ Προφανώς ευνοούσε τις πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες του κόσμου τούτου. Αλλ’ ο Παύλος δεν είχε οδηγήσει τον Τίτο να συμβουλευθή τις κυβερνήσεις κι εξουσίες και να λάβη την επιδοκιμασία των για τον διορισμό πρεσβυτέρων σε θέσεις υπηρεσίας μέσα στις εκκλησίες της Κρήτης. Αυτές οι εξουσίες ήσαν άρχοντες, όχι για τη διακυβέρνησι των πραγμάτων μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, αλλά για τη διακυβέρνησι πραγμάτων έξω από τη Χριστιανική εκκλησία, έξω στον κόσμο. Όπως εξέθεσε ρεαλιστικά ο Ιησούς το ζήτημα, οι ακόλουθοι του είναι στον κόσμο μολονότι δεν αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου και μισούνται από αυτόν τον κόσμο. (Ιωάν. 17:4-16· 15:19) Αν ήθελαν οι Χριστιανοί ν’ απόσχουν από κάθε είδους σχέσεις με τις κυβερνήσεις και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, θα έπρεπε ν’ απομακρυνθούν από τη γη. Αλλά δεν θα μπορούσαν να δώσουν σήμα στον οδηγό να σταματήση τον κόσμο για ν’ απομακρυνθούν. (1 Κορ. 5:9, 10) Ο Θεός δεν εξήγαγε τους Χριστιανούς απ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτοί πρέπει να προχωρήσουν με τις υπάρχουσες ακόμη κυβερνήσεις κι εξουσίες. Ο Παύλος λοιπόν λέγει να υποτάσσωνται.

10. Ποια ερώτησις εγείρεται ως προς την ωφελιμότητα αυτής της υποταγής, και από τι εξαρτάται αυτό;

¹⁰ Αλλά δεν είναι πραγματικά επικίνδυνο στη διδασκαλία, στα ήθη, στη λατρεία και στη δράσι της εκκλησίας, όταν οι αληθινοί Χριστιανοί είναι σε υποταγή στις πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες του κόσμου τούτου, του οποίου ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο αόρατος «άρχων» και «θεός»; (Ιωάν. 12:31· 14:30· 16:11· 2 Κορ. 4:4) Αυτό, βέβαια, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίον φθάνει η υποταγή. Μήπως ο απόστολος Παύλος εννοούσε ότι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι σε πλήρη υποταγή, κατά την οποίαν ένα άτομο παίρνει απλώς διαταγές από πάνω και γίνεται απλώς ένα μηχανικά εργαζόμενο άτομο [ρομπότ], μη αφήνοντας τη Χριστιανική συνείδησι να υπαγορεύση τι είναι ορθόν και τι είναι εσφαλμένο σύμφωνα με τον γραπτό λόγο του Θεού; Μήπως αυτό σημαίνει πλήρη υποταγή του θελήματος, στην οποίαν ο Χριστιανός δίνει αναμφισβήτητη υπακοή σε όλες τις περιπτώσεις στις διαταγές των κοσμικών κυβερνήσεων κι εξουσιών;

11. Ποιο άλλο είδος υποταγής θα μπορούσε να υπάρχη, και ποιος μας δείχνει τι είδους υποταγή εννοείται ;

¹¹ Ή μήπως σημαίνει μια σχετική υποταγή; Με τη λέξι «σχετική» εννοούμε μια συγκριτική υποταγή, μια υποταγή που σχετίζεται με άλλα πράγματα. Δηλαδή, ότι πρέπει κι άλλα σημαίνοντα πράγματα να ληφθούν υπ’ όψι. Δεν είναι υποταγή απόλυτη ή ανεξάρτητη από άλλα πράγματα. Πρέπει να σταθμισθή με άλλα πράγματα που δεν πρέπει να παραβλέπωνται. Ο Παύλος, στη σύντομη επιστολή του προς Τίτον δείχνει ως πού μπορεί να φθάση η υποταγή και αν πρέπει να είναι απόλυτη ή σχετική.

12. Πώς το δείχνει αυτό ο Παύλος, και ποια σχετική περίπτωσι για προσδιορισμό αναφέρει πρώτα;

¹² Πώς το δείχνει αυτό ο Παύλος; Με το να λέγη στον Τίτο ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, στα οποία οι αληθινοί, αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί πρέπει να είναι υποτεταγμένοι. Οι πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες του κόσμου τούτου δεν είναι οι μόνες, στις οποίες οφείλεται ένα μέτρον υποταγής. Υπάρχουν κι άλλες υποταγές που πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν οι Χριστιανοί. Ποιες; Λοιπόν, εν πρώτοις, είναι η γαμήλιος υποταγή. Στον Τίτον 2:3-5 ο Παύλος γράφει αυτή τη συμβουλή περί ευθύνης των πρεσβυτέρων γυναικών της εκκλησίας: «Δια να νουθετώσι τας νέας, να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.» Μήπως οι γυναίκες πρέπει να είναι «ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας» υπό ολοκληρωτικήν έννοιαν; Ας ιδούμε.

ΣΥΖΥΓΟΙ

13. (α) Σε τι βασίζεται η υποταγή μιας συζύγου, άσχετα με τη θρησκεία του ανδρός της; (β) Τι είδους υποταγή πρέπει να είναι αυτή, και τι πρέπει να προασπίζη από βλασφημία;

¹³ Πρέπει να σημειώσωμε ότι ο Παύλος δεν λέγει ότι έχει σημασία το αν είναι οι σύζυγοι των αληθινοί Χριστιανοί ή Ιουδαίοι ή ειδωλολάτραι. Ωστόσο, η υποταγή μιας συζύγου σ’ ένα σύζυγο στηρίζεται σε μια Γραφική αρχή, πράγμα που το λέγει ο ίδιος ο Παύλος. Στην εκκλησία της Κορίνθου γράφει: «Θέλω δε να εξεύρητε ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός. . . . δεν εκτίσθη ο ανήρ δια την γυναίκα, αλλ’ η γυνή δια τον άνδρα. Δια τούτο η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους.» (1 Κορ. 11:3, 9, 10) Εν τούτοις, κατά τον απόστολο Παύλο, η υποταγή μιας Χριστιανής συζύγου σε οποιανδήποτε σύζυγο δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωτική, χωρίς να ληφθή υπ’ όψι μια ανώτερη ακόμη υποταγή. Αλλιώς, πώς θα μπορούσε ο Παύλος να πη ότι οι νεώτερες γυναίκες, που υπακούουν στη διδασκαλία και στο παράδειγμα των πρεσβυτέρων γυναικών, πρέπει να υποτάσσωνται στους ιδίους των άνδρες «δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού,» από πους έξω;

14. Άσχετα με την κυριότητα του συζύγου της, ποια πράγματα πρέπει να λαμβάνη υπ’ όψιν μια αληθινά Χριστιανή σύζυγος εν σχέσει με την υποταγή

¹⁴ Συνεπώς, στην περίπτωσι της υποταγής μιας Χριστιανής συζύγου στη γαμήλιο ένωσι, ο «λόγος του Θεού» πρέπει πρώτα να ληψθή υπ’ όψι. Η γυνή αφιερώθηκε πλήρως στον Ιεχωβά Θεό κι εβαπτίσθη για να συμβολίση την αφιέρωση αυτή, όπως έκαμε κι ο Ιησούς. Ο σύζυγός της, είτε Χριστιανός είναι, είτε Ιουδαίος είτε ειδωλολάτρης, είναι ατελής και αμαρτωλός εκ γενετής. Αν, λοιπόν, αυτός ζητήση ή απαιτήση απ’ αυτήν να κάμη κάτι εναντίον του λόγου του Θεού, αυτή κατά τη συνείδησί της δεν θα μπορούσε να το πράξη και συγχρόνως να εκπληρώση την αφιέρωσί της στον Θεό, όπως έκαμε κι ο Χριστός με την αφιέρωσί του. Πρέπει να δεχθούμε ότι ο γαμήλιος σύντροφός της είναι η ορατή κεφαλή της στον οικογενειακό κύκλο· αλλ’ ο Χριστός είναι ανώτερος από κάθε άνθρωπο, από κάθε σύζυγο, και ο Χριστός είναι η κεφαλή ενός Χριστιανού συζύγου, εκτός του ότι ο Θεός είναι η κεφαλή του Χριστού. Η αφιερωμένη, λοιπόν, Χριστιανή σύζυγος δεν μπορεί να θεωρήση την τρίτου βαθμού κεφαλή [αρχηγία] του ανθρωπίνου συζύγου της ως τελική και απόλυτη. Πρέπει ν’ αναγνωρίζη ως υπερτάτη κεφαλή [αρχηγία] τον Θεό, στον οποίον αφιερώθη μέσω της ανωτέρας κεφαλής της, του Σωτήρος Ιησού Χριστού.

15. Τι είδους πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι η υποταγή της στον σύζυγό της, και τι δεν μπορεί κανείς να πη για τον λόγον του Θεού σχετικά με τούτο;

¹⁵ Αν, δείχνοντας ταπεινωτική υπακοή στον επίγειο σύζυγο της, παρέβαινε τον λόγον του Θεού, τότε δεν θα ορθοτομούσε τον λόγον του Θεού, έστω κι αν ο έξω της Χριστιανικής εκκλησίας κόσμος επεδοκίμαζε αυτή την πράξι της. Αυτό θα ήταν αμάρτημα. Διασαφηνίζεται έτσι ότι η υποταγή της Χριστιανής γυναικός στον σύζυγό της είναι μια σχετική υποταγή. Πρέπει ν’ αποδίδεται εν σχέσει με τον λόγον του Θεού. Ο λόγος του Θεού είναι σε αρμονία με το να υποτάσσεται αυτή στον σύζυγο της, και την διδάσκει να υποτάσσεται. Κανένας έξω από τη Χριστιανική εκκλησία δεν μπορεί ειλικρινώς να πη ότι ο λόγος του Θεού δεν διδάσκει τη σύζυγο να υποτάσσεται στον σύζυγό της και να τον αγαπά και να δείχνη αυτή την αγάπη σ’ αυτόν με την υποταγή της.

16. Πώς αυτή θα μπορούσε να κάμη να βλασφημήται ο λόγος του Θεού, και γιατί θα εγίνετο αυτό;

¹⁶ Τι θα γίνη, αν η Χριστιανή σύζυγος, που κηρύττει τον λόγον του Θεού στους άλλους, δεν αποδίδη στον σύζυγο της αυτή τη σχετική υποταγή, αλλά τον προκαλεί και διαπληκτίζεται για οικιακά πράγματα, στα οποία δεν είναι αναμεμιγμένη η Χριστιανική συνείδησις; Τότε αυτή δίνει στους έξω την ιδέα ότι ο λόγος του Θεού, τον οποίον κηρύττει, την διδάσκει να είναι στασιαστική, ανυπότακτη, φιλοδοξώντας να είναι κεφαλή. Γι’ αυτόν τον λόγο κάνει να «βλασφημήται» ο λόγος του Θεού από τους έξω, οι οποίοι και δεν θέλουν να τον ακούσουν, είτε από αυτήν κηρύττεται ή από κάποιο άλλο μέλος της εκκλησίας στην οποίαν ανήκει. Το να υποτάσσεται, λοιπόν, στον σύζυγό της στα κατάλληλα πράγματα, σε πράγματα που δεν αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού, είναι πράγματι μια ασπίς στον λόγον του Θεού εναντίον της δυσφημήσεώς του από αμαθείς ανθρώπους οι οποίοι κρίνουν τον λόγον του Θεού από τον τρόπον ενεργείας μιας Χριστιανής συζύγου.

17. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε αυτή να συνιστά τον λόγον του Θεού στους άλλους;

¹⁷ Η Χριστιανή σύζυγος, με τον τρόπο που υποτάσσεται στον γαμήλιο κτήτορά της, πρέπει να συνιστά τον λόγον του Θεού στους έξω και να τους κάνη να έχουν διάθεσι να τον ακούσουν. Ο λόγος του Θεού αποτελεί το κύριον πράγμα στην έγγαμη ζωή της· γι’ αυτό κι ο Παύλος τονίζει ότι η υποταγή της στον σύζυγό της είναι σχετική μόνον, όχι ολοτελής.

ΔΟΥΛΟΙ

18, 19. (α) Για ποια άλλη υποτασσόμενη τάξι μιλεί κατόπιν ο Παύλος, και ποια ερωτήματα ανακύπτουν όσον αφορά την αφιέρωσί των; (β) Γιατί υπήρξε ανάγκη οι απόστολοι να γράψουν για το πώς εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτή την τάξι πρέπει να ενεργούν ως Χριστιανοί;

¹⁸ Ο απόστολος Παύλος, στην προς Τίτον επιστολή του, ομιλεί και για ένα άλλο είδος υποταγής, το οποίον δεν μπορούσε να παραμερισθή στην εποχή του. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχαν πολλοί δούλοι, όχι απλώς Νέγροι δούλοι, αλλά λευκοί δούλοι. Αυτοί ήσαν άτομα που είχαν αιχμαλωτισθή στον πόλεμο ή που είχαν χρεωθή και δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Τόσο πολυάριθμοι ήσαν οι δούλοι, ώστε ένας Ρωμαίος πολίτης μπορούσε να έχη τέσσερες χιλιάδες δούλους στο σπίτι του. Πολλοί απ’ αυτούς άκουσαν το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού περί ελευθερίας κι εδέχθησαν τη Χριστιανοσύνη. Παρ’ ότι ήσαν δούλοι κάποιου πλουσίου ή ισχυρού ανδρός ή γυναικός, επίστευσαν στην απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού και αφιερώθησαν στον Ιεχωβά Θεό. Μήπως ηρνήθη ο Θεός την αφιέρωσί των και είπε ότι δεν θα μπορούσαν να κάμουν μια τέτοια αφιέρωσι, διότι δεν ήσαν ελεύθεροι να το πράξουν; Μήπως είπε ο Θεός ότι αυτοί ήσαν υποτεταγμένοι σ’ ένα κύριο δούλων και ανήκαν σ’ αυτόν και δεν μπορούσαν να παραδοθούν πλήρως στον Θεό και να προβούν σε αφιέρωσι σ’ Αυτόν;

¹⁹ Όχι! Ο Θεός δεν ηρνήθη την αφιέρωσί των μέσω του Χριστού. Αν ο Θεός την ηρνείτο, τότε η Χριστιανική εκκλησία δεν θα εδέχετο δούλους. Αλλ’ ο Θεός εδέχθη την αφιέρωσί των και τους εισεδέχθη στην εκκλησία του αγίου λαού του. Γι’ αυτό οι απόστολοι του Ιησού Χριστού ανεγνώρισαν αυτούς τους αφιερωμένους δούλους ως μέλη της εκκλησίας κι έγραψαν περί του πώς αυτοί έπρεπε να ενεργούν ως Χριστιανοί.

20, 21. (α) Πώς η αφιέρωσις του δούλου επηρεάζει τη σχέσι του με τον κύριο του; (β) Τι δείχνουν όσα γράφει ο Παύλος για το ζήτημα του δούλου ως προς την υποταγή του στη Ρωμαϊκή κυβέρνησι;

²⁰ Τότε, λοιπόν, όταν ο Θεός εδέχθη την αφιέρωσί των κι έκαμε αυτούς τους δούλους μέλη της εκκλησίας Του, μήπως αυτό τους ελευθέρωσε από τους επιγείους των κυρίους; Όχι, διόλου. Αυτοί παρέμειναν επίγειοι δούλοι, μολονότι απέκτησαν τώρα μια πνευματική ελευθερία, την οποίαν οι μη αφιερωμένοι, μη Χριστιανοί δούλοι δεν απελάμβαναν. «Διότι όστις δούλος εκλήθη εις τον Κύριον, είναι απελεύθερος του Κυρίου», είπε ο Παύλος, εννοώντας τούτο από πνευματική άποψι και όχι ενθαρρύνοντας ένα δούλο ν’ απελευθερωθή.

²¹ Γι’ αυτό ο Παύλος είπε: «Έκαστος αν τη κλήσει καθ’ ην εκλήθη [να είναι ένας άγιος του Θεού], εν ταύτη ας μένη. Εκλήθης δούλος; Μη σε μέλη· αλλ’ εάν δύνασαι να γείνης ελεύθερος, μεταχειρίσου τούτο καλήτερα. . . . ομοίως και όστις ελεύθερος εκλήθη, δούλος είναι του Χριστού. Δια τιμής [της θυσίας του Χριστού] ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων. Έκαστος, αδελφοί, εις ό,τι εκλήθη, εν τούτω ας μένη παρά τω Θεώ.» (1 Κορ. 7:20-24) Ο Παύλος δεν ήταν μεταρρυθμιστής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και ούτε εξουσιοδοτήθη από τον Θεό να είναι τοιούτος. Και γιατί να είναι, αφού τόσον αυτός, όσο και ο Θεός εγνώριζε ότι η ασεβής Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επρόκειτο να καταστραφή στον ωρισμένο καιρό του Θεού; Η διαδεδομένη δουλεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεβλήθη από την «ιμπεριαλιστική» κυβέρνησι. Ο Παύλος υπετάχθη στην υπάρχουσα Ρωμαϊκή κυβέρνησι σ’ αυτό το ζήτημα της δουλείας. Δεν είπε στους δούλους να δραπετεύσουν. Δεν συνηγόρησε υπέρ της επαναστάσεως των δούλων όπως ήταν η περίπτωσις του Σπαρτάκου το 73 π.Χ.

22, 23. (α) Πώς επηρέαζε η αφιέρωσις ένα άτομο που ήταν δούλος; (β) Χάριν τίνος ο Παύλος έδωσε οδηγίες όσον αφορά τους δούλους, και τι είπε στον Τίτο να διδάξη τους δούλους να πράττουν;

²² Ποια ήταν, τώρα, η σχέσις του δούλου προς τον επίγειο κύριό του, αφού ο δούλος έγινε ένας αφιερωμένος, βαπτισμένος Χριστιανός; Κατά τη σάρκα του αυτός ήταν ακόμη ένας δούλος κάτω από έναν ανθρώπινο κύριο ή κτήτορα δούλων. Αντί να γίνη ένας δραπέτης δούλος όπως ο Ελάιζα στην ιστορία Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά του 1851-1852, επρόκειτο να γίνη ένας καλύτερος δούλος λόγω της ιδιότητος του ως Χριστιανού. Ο απόστολος Παύλος ωδήγησε τον νεαρό επίσκοπο Τίτο για το τι έπρεπε να πη στους δούλους εκεί στην Κρήτη να κάνουν τώρα που έγιναν Χριστιανοί. Ο Παύλος, γράφοντας στον Τίτο, τον προέτρεψε έντονα να ενεργήση ώστε η Χριστιανική οργάνωσις και ο Θείος λόγος να προστατευθούν από την άδικη κακολογία, δυσφήμησι και βλασφημία από μέρους του κόσμου. Πρώτον ο Παύλος είπε στις Χριστιανές συζύγους πώς να ενεργούν μέσα στον οίκον και είπε στους νεαρούς Χριστιανούς πώς να ενεργούν, δείχνοντας «λόγον υγιή και ακατάκριτον· δια να εντραπή ο εναντίος, μη έχων να λέγη δια σας μηδέν κακόν». Ο Παύλος κατόπιν ωμίλησε για τους δούλους και είπε:

²³ Οι δούλοι «να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας, να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, να μη αντιλέγωσι· να μη σφετερίζωνται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν· δια να στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού. Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους [περιλαμβανομένων των δούλων], διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι».​—Τίτον 2:6-12.

24, 25. (α) Ποια διάκρισι δεν έκαμε ο Παύλος ως προς τους ιδιοκτήτας δούλων; (β) Επετρέπετο να υπάρχουν στην εκκλησία ιδιοκτήται δούλων, και τι δείχνει η περίπτωσις του Φιλήμονος;

²⁴ Πώς αυτό είναι δυνατόν σήμερα για τους κατά γράμμα δούλους στην Ασία ή στην Αφρική ή αλλού; Πώς μπορούν οι δούλοι, αφού γίνουν αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, «να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας, να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα», και συγχρόνως να παραμένουν Χριστιανοί; Πάλι ας σημειωθή ότι ο Παύλος δεν λέγει αν ο κάτοχος δούλων είναι ειδωλολάτρης, Ρωμαίος, Ιουδαίος ή Χριστιανός, ή ότι ο Χριστιανός δούλος θα μπορούσε να υποτάσσεται μόνο σ’ ένα Χριστιανό κάτοχο δούλων και να τον ευαρεστή.

²⁵ Ναι, εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμη και Χριστιανοί κύριοι δούλων στην εκκλησία. Ο Παύλος δεν προσεπάθησε να είναι ένα πρότυπον του Ρώσου Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄, ο οποίος το 1861 εχειραφέτησε 23.000.000 Ρώσους δουλοπαροίκους· ούτε του Αμερικανού προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος το 1863 εξέδωκε μια Προκήρυξι Χειραφετήσεως καταργώντας τη δουλεία στα νότια μέρη που δεν κατείχοντο από στρατεύματα της Ομοσπονδιακής Ενώσεως. Όχι, ο Παύλος δεν εκήρυξε να είναι ελεύθεροι όλοι οι Χριστιανοί δούλοι, και όλοι οι Χριστιανοί κάτοχοι δούλων να είναι χωρίς δούλους, στερημένοι ακουσίως από τους δούλους τον. Δεν εδήλωσε ότι οι Χριστιανοί κάτοχοι δούλων, οι οποίοι δεν ελευθέρωσαν τους πιστεύοντας ή μη πιστεύοντας δούλους, πρέπει ν’ αποκοπούν από τη Χριστιανική εκκλησία. Όχι· αλλ’ ο Παύλος μάλιστα έγραψε κι επιστολήν που φυλάσσεται στη Γραφή κι απευθύνεται σ’ ένα Χριστιανό κάτοχο δούλων, τον Φιλήμονα. Αντί ν’ αποκοπή αυτός από την εκκλησία, η τοπική εκκλησία των Χριστιανών συνηθροίζετο ακριβώς στο σπίτι του Φιλήμονος.​—Φιλήμ. 1, 2.

26. Σε αρμονία με τις οδηγίες του για τους δούλους, τι έκαμε ο Παύλος στον Ονήσιμο, και τι έκαμε ο Ονήσιμος;

²⁶ Η Ρωμαϊκή κυβέρνησις επέτρεψε στον Φιλήμονα να είναι κάτοχος δούλων, ο δε Παύλος υπετάχθη στη διάταξι της ειδωλολατρικής εκείνης κυβερνήσεως και δεν κατήργησε τη δουλεία από τον οίκον του Φιλήμονος. Ο Παύλος, σύμφωνα με τις οδηγίες του στον Τίτο να είναι οι δούλοι υποτεταγμένοι στους κυρίους των κατά πάντα, επανέστειλε ένα δραπέτη δούλο στον Φιλήμονα, ως κομιστήν της προς Φιλήμονα επιστολής του. Ο Παύλος δεν ανεκήρυξε ελεύθερον τον δραπέτην αυτόν δούλον Ονήσιμον, επειδή είχε ακούσει το κήρυγμα του και είχε γίνει Χριστιανός. Ο Παύλος έστειλε τον Ονήσιμο πάλι στη δουλεία. Τώρα λοιπόν ο Ονήσιμος, ακριβώς διότι έγινε Χριστιανός, ξαναπήγε στη δουλεία, για να υποτάσσεται στον συγ-Χριστιανό Φιλήμονα κατά πάντα, δείχνοντας «πάσαν πίστιν αγαθήν». Στην επιστροφή του ο Ονήσιμος δεν μετέβαλε γνώμη, δεν κατέστρεψε την επιστολή, δεν εξηφανίσθη μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν εξακολούθησε να είναι ένας δραπέτης. Μολονότι αντιμετώπισε επανάληψιν της δουλείας, επέδωσε την επιστολή στον Φιλήμονα. Με αυτόν τον τρόπο την έχομε στη Γραφή σήμερα.​—Φιλήμ. 10-17.

27. (α) Ποια είναι, λοιπόν, τα «πάντα», στα οποία ο Χριστιανός δούλος πρέπει να υποτάσσεται στον κύριο του; (β) Συνεπώς, τι είδους δούλους θα τους έκανε η Χριστιανοσύνη;

²⁷ Πώς μπορούν δούλοι που έγιναν αφιερωμένοι Χριστιανοί να υποτάσσωνται στους κυρίους των κατά πάντα, και μάλιστα αν αυτοί οι κύριοι δεν είναι Χριστιανοί ή είναι διαφορετικής θρησκείας; Σημαίνει μήπως η φράσις «κατά πάντα» ότι η υποταγή είναι ολική, απόλυτη, χωρίς να λαμβάνεται ύτ’ όψιν το θέλημα και ο λόγος του Θεού; Καθόλου! Το «πάντα» περιορίζεται στην περιοχή ή σφαίρα, στην οποίαν ο ανθρώπινος κύριος δούλων έχει ένα νομικό δικαίωμα ν’ απαιτήση υπηρεσία από τον δούλον του. Αυτός δεν είχε δικαίωμα ν’ αλλάξη τη θρησκεία του δούλου, διότι αυτό εναπέκειτο στη συνείδησι του δούλου και ήταν προσωπικό ζήτημα μεταξύ του δούλου και του Θεού του. Ο Παύλος δείχνει τι περιλαμβάνει το «πάντα» προσθέτοντας: «να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, να μη αντιλέγωσι· να μη σφετερίζονται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν». Η Χριστιανοσύνη, αντί να τους κάμη χειροτέρους δούλους, τους έκαμε καλυτέρους δούλους, δούλους, οι οποίοι χαίρουν να ευαρεστούν τους κυρίους των εκτελώντας καλά τα ανατεθειμένα σ’ αυτούς καθήκοντα, δούλους που δεν αντιλέγουν αυθαδώς στους κτήτοράς των, δούλους που δεν κλέπτουν τους κυρίους των, δούλους που είναι πιστοί και δεν προδίδουν τα υλικά συμφέροντα των κυρίων των.

28, 29. (α) Τι δεν αναγκάζει έναν δούλο να πράξη η υποταγή σ’ έναν κύριο; (β) Τι είδους αποδεικνύεται έτσι ότι είναι η υποταγή των, και η υπηρεσία των πρέπει ν’ αποδίδεται σαν σε ποιον και με ποιο ελατήριο;

²⁸ Η υποταγή δεν υποχρεώνει ένα Χριστιανό δούλο να κλέπτη από τους άλλους, αν ο μη Χριστιανός κύριός του τον διέτασσε να το πράξη αυτό. Και αν δεν θα έκλεπτε για τον επίγειο κύριό του, δεν θα παρέβαινε επίσης και καμμιά από τις άλλες εντολές του Θεού. «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον», λέγει ο απόστολος Παύλος, «μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα». (Εφεσ. 4:28) Η Χριστιανική υποταγή ενός ως δούλου σ’ έναν ανθρώπινο κάτοχο δούλων αποδεικνύεται έτσι ότι είναι σχετική, συγκριτική, περιωρισμένη υποταγή, εξηρτημένη από τη Χριστιανική συνείδησι. Η ευαρέστησις του κτήτορος δούλων δεν περιλαμβάνει παράβασιν των θείων εντολών. Ο Παύλος, στην επιστολή προς Κολοσσαείς 3:22-24 (ΜΝΚ) είπε αυτά στους δούλους:

²⁹ «Οι δούλοι, υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά. Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους [τους κυρίους δούλων]· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομίας· διότι εις τον Κύριον Χριστόν δουλεύετε».

30. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Παύλου, γιατί δεν θα μπορούσε η υποταγή στους κυρίους «κατά πάντα» να περιλαμβάνη παράβασιν του νόμου του Θεού;

³⁰ Η υπακοή στους κατόχους δούλων «κατά πάντα» δεν θα μπορούσε να σημαίνη ως το σημείο της παρακοής στον Ιεχωβά Θεό, της παραβάσεως των εντολών του. Ο απόστολος λέγει ότι αυτή η κατά πάντα υπακοή πρέπει ν’ αποδίδεται από τους δούλους ‘με φόβον του Ιεχωβά.’ Δηλαδή, με τον φόβο μήπως δυσαρεστήση κάνεις τον Ιεχωβά. Οτιδήποτε κι αν ελέγετο στους δούλους να πράξουν, έπρεπε να εργασθούν προς τούτο, όχι με γογγυσμό σαν σε ανθρώπους που ήσαν κύριοι των, αλλά εκ ψυχής ως εις τον Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που θα τους αντήμειβε έστω κι αν δεν τους αντήμειβε ο κύριός των αλλά τους εξεμεταλλεύετο ως δούλους του.

31. Πώς, λοιπόν, ο φόβος και η επιθυμία του δούλου ν’ αρέση θα επηρέαζαν τις πράξεις του ως δούλου;

³¹ Ο φόβος του Ιεχωβά δεν θα άφηνε τους δούλους να είναι οι οπλοφόροι ή ξιφομάχοι των ιδιοκτητών των για να φονεύσουν κάποιον κατ’ επιταγήν. Αν οι κύριοί των τους διέτασσαν να κλέψουν την περιουσία κάποιου άλλου, ή να ψευσθούν και να δώσουν ψευδή μαρτυρία ενώπιον δικαστού, ή ν’ απαγάγουν τη σύζυγο ενός άλλου, δεν θα μπορούσαν να τα κάμουν αυτά εκ ψυχής ως να τα έπρατταν στον Θεόν των, διότι ο Ιεχωβά απαγορεύει στους Χριστιανούς μάρτυρας να πράττουν τέτοια αδικήματα. Αν οι Χριστιανοί δούλοι ήσαν ανθρωπάρεσκοι θα υπετάσσοντο και θα υπήκουαν στους κυρίους των όταν αυτοί τους διέτασσαν να κάνουν κάτι κακό, αντι-Γραφικό, αντι-Χριστιανικό. Αλλ’ υπάρχουν μερικά πράγματα, πολλά πράγματα, στα οποία δεν μπορούν να υπακούσουν σε ατελείς, αμαρτωλούς ανθρωπίνους κυρίους, διότι οι Χριστιανοί δούλοι είναι Θεάρεσκοι και προ παντός φοβούνται τον Ιεχωβά. Είναι πραγματικά δούλοι του Κυρίου, του Χριστού, ο οποίος τους εξηγόρασε με τη θυσία του.

32. Ποιες όμοιες οδηγίες για τους δούλους έδωσε ο Παύλος στην προς Εφεσίους 6:5-9, και ποιο ελατήριο για καλά έργα παρουσιάζει;

³² Στην επιστολή προς Εφεσίους 6:5-9 (ΜΝΚ) ο απόστολος Παύλος δίνει όμοιες οδηγίες στους Χριστιανούς δούλους, μέλη της εκκλησίας. Αντί να είναι δύστροποι, μοχθηροί δούλοι, διδάσκονται να δουλεύουν «μετ’ ευνοίας ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι έκαστος ό,τι καλόν πράξη, τούτο θέλει λάβει παρά του Ιεχωβά, είτε δούλος, είτε ελεύθερος». Έχουν υπ’ όψιν ότι έχουν έναν Κύριον που είναι ανώτερος από τον επίγειο, ανθρώπινο κύριό των, έναν Κύριον στους ουρανούς. Αυτός ο Κύριος δεν είναι μεροληπτικός στους επιγείους κυρίους δούλων, όταν είναι εναντίον των δούλων, εφόσον οι δούλοι υπακούουν στον ουράνιον Κύριόν των όταν καθίσταται αναγκαία μάλλον η πιστότης στη Χριστιανοσύνη παρά η δουλική υπακοή σε άνθρωπο.

33, 34. (α) Γιατί οι Χριστιανοί δούλοι δεν θα έκαναν πράγματα που έκαναν προηγουμένως για τους κυρίους των, αλλά μήπως αυτό θα έβλαπτε τα συμφέροντα των κυρίων των; (β) Ποια είναι η επιθυμία των ως δούλων με καλυτέρους τρόπους, και πώς αυτό επηρεάζει την υποταγή των;

³³ Σε όλες τις περιπτώσεις ο απόστολος Παύλος καθιστά την υποταγή των Χριστιανών δούλων στους ανθρωπίνους των κτήτορας ή κυρίους σχετική υποταγή. Πράγματα, τα οποία οι δούλοι έκαναν προηγουμένως σε πλήρη υπακοή στους επιγείους κτήτοράς των, δεν θα τα κάνουν πια διότι τώρα έχουν Χριστιανική συνείδησι. Παρά τούτο, θα είναι καλύτεροι δούλοι και θα είναι χρησιμώτεροι στους κτήτοράς των κατά ένα πιστό τρόπο. Εμμένοντας στην ορθή Χριστιανική πορεία παρά τις επιθυμίες των κυρίων των, δεν θα βλάψουν τους κυρίους των ούτε θα θίξουν τα συμφέροντά των, αλλά θα κάμουν τους κυρίους των να σεβασθούν τη μορφωμένη, εκπαιδευμένη Χριστιανική των συνείδησι. Επειδή θα είναι καλύτεροι δούλοι διότι απεδέχθησαν τη Χριστιανοσύνη, δεν θα είναι αισχύνη ή όνειδος σε ό,τι ο Θεός διδάσκει στους αφιερωμένους μάρτυράς του.

³⁴ Ως δούλοι με καλυτέρους τρόπους επιθυμούν να ‘στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού’. Αν η επιθυμία και η προσπάθειά των είναι να στολίζουν τη διδασκαλία του Θεού, την οποίαν ακολουθούν κατά πάντα, δεν θα μπορούσαν να παραδοθούν σε υποταγή σε επιγείους κυρίους τόσον, ώστε να υπακούουν σε διαταγές να πράττουν κακό. Κάνοντας το κακό δεν θα ήσαν ζωντανά στολίδια της διδασκαλίας του Θεού· αντιθέτως, θα διέστρεφαν και θα δυσφημούσαν τις διδασκαλίες του.

ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ

35. (α) Τι υποστηρίζουν οι περιπτώσεις των συζύγων και των δούλων ως προς το είδος της υποταγής που οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποδίδουν στις κυβερνήσεις και στις εξουσίες; (β) Παρά την ατέλειά των, ποια ευθύνη έχουν οι κυβερνήται;

³⁵ Ο απόστολος Παύλος, μόνον αφού έγραψε για το πώς οι Χριστιανές σύζυγοι πρέπει να υποτάσσωνται στους συζύγους των και οι Χριστιανοί δούλοι στους επιγείους κυρίους των, είπε στους εν τη εκκλησία «να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.» (Τίτον 3:1) Απ’ αυτά που είπε ο Παύλος για τις προηγούμενες περιπτώσεις υποταγής σε συζύγους και ιδιοκτήτας δούλων, έχομε ένα κανόνα μετρήσεως, με τον οποίον να μετρούμε ως πού φθάνει η υποταγή και υπακοή σε πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες ως άρχοντας από μέρους των αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών, όπως είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Η υποταγή δεν επρόκειτο να είναι ολική, αλλ’ απλώς σχετική, προς τους συζύγους και τους ιδιοκτήτας δούλων ή κυρίους, οι οποίοι είναι απλώς ατελείς άνθρωποι. Ομοίως η υποταγή πρέπει να είναι σχετική και προς τις κυβερνήσεις κι εξουσίες, οι οποίες επίσης αποτελούνται από ανθρώπους γεννημένους στην αμαρτία και καταδικασμένους σε θάνατο. Εν τούτοις, οι ανθρώπινες αρχές κι εξουσίες έχουν ευθύνη απέναντι όλων των λαών των. Μια από τις κυριώτερες ευθύνες των είναι να τηρούν την τάξι και να παρέχουν στον λαό ένα μέτρον προστασίας. Οι κυβερνήσεις έχουν αρκετές δικές των ενοχλήσεις με τους αντιχριστιανικούς λαούς εν γένει, χωρίς να χρειάζεται να προσθέτουν στις ενοχλήσεις των οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί ενούμενοι με κοσμικούς σε παραβάσεις των νόμων.

36. Σε ό,τι αφορά το να επαινούνται, γιατί είναι πολύ κατάλληλο να είναι οι Χριστιανοί ευπειθείς στις κυβερνήσεις και στις εξουσίες;

³⁶ Εν τούτοις, για τους Χριστιανούς που είναι πραγματικά οι «άγιοι» του Θεού είναι πολύ κατάλληλο να «υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.» Αντί να είναι άξιοι των κακών διαθέσεων εκείνων που είναι στις πολιτικές θέσεις του κόσμου τούτου, οι Χριστιανοί πρέπει να κερδίσουν τον έπαινο, ή τουλάχιστον να είναι άξιοι επαίνου διότι είναι εύτακτοι και σέβονται τους νόμους, με τους οποίους διατηρείται η τάξις και η δημοσία ευημερία στην κοινότητα. Οι Χριστιανοί, λόγω της ολοψύχου αφοσιώσεώς των στον Θεό και επειδή μιμούνται πιστά τον Ιησού Χριστό, παρεξηγούνται κι επικρίνονται αρκετά, κι επομένως συκοφαντούνται γι’ αυτή και μόνο την αιτία, χωρίς να είναι ανάγκη να καταστούν στόχοι αληθινής επικρίσεως και κατηγορίας λόγω αδικοπραγίας. Οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν ότι ο φόβος του Θεού έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορά στη ζωή ενός ατόμου, προς το καλύτερο. Η συμβουλή, λοιπόν του Παύλου σ’ αυτούς είναι το να είναι «έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν».

37. Πώς αυτό είναι σε αρμονία με το γεγονός ότι ο Χριστός απέθανε και μας απελύτρωσε για ένα σκοπό, αλλά πώς αυτό επηρεάζει την υποταγή μας;

³⁷ Αυτό είναι σε πλήρη αρμονία με το γεγονός ακριβώς που προεμνημονεύθη από τον Παύλον, ότι ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός «έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, δια να μας λυτρώση από πάσης ανομίας, και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων». (Τίτον 2:13, 14) Πώς θα ήταν δυνατόν αυτά τα έργα να μας καταστήσουν έναν πιθανό κίνδυνο σε οποιεσδήποτε αρχές κι εξουσίες του κόσμου τούτου, έστω και αν η υποταγή μας σ’ αυτές είναι απλώς σχετική; Ταυτοχρόνως, το ότι είμεθα ένας λαός που ελυτρώθη δια του Χριστού από κάθε είδος ανομίας και το ότι είμεθα «ζηλωταί καλών έργων» μάς εμποδίζει ως Χριστιανούς ν’ αποδίδουμε κάτι περισσότερο από σχετική υποταγή σε ανθρώπινες αρχές κι εξουσίες. Γιατί; Διότι οι ανθρώπινοι άρχοντες μπορεί κατά καιρούς να εγείρουν απαιτήσεις και να επιβάλουν νόμους που είναι αντίθετοι στον υπέρτατο νόμο του Θεού.

38. Τι η υπακοή μας στον νόμο του Θεού ποτέ δεν θα μας αφήση να κάμωμε όσον αφορά τις κυβερνήσεις και εξουσίες, αλλά τι δεν θα μας αφήση αυτό να πράξωμε σε ένωσι με τις κυβερνήσεις και τις εξουσίες;

³⁸ Η ευσυνείδητη υπακοή μας στον νόμον του Θεού μπορεί να στενοχωρήση τις ανθρώπινες αρχές κι εξουσίες. Μπορεί να δείξη σ’ αυτές την πλάνη των και τη μη συμμόρφωσί των με τον νόμον του Θεού. Αλλά ποτέ, ναι, ποτέ δεν θα μας οδηγήση σε ανατρεπτικά κινήματα ή συνωμοσίες ή βίαιες εξεγέρσεις εναντίον αυτών των υπαρχουσών αρχών κι εξουσιών. Όταν αποδίδωμε στον Θεό τα του Θεού στη διάρκεια του παρόντος συστήματος πραγμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποδίδομε και στον Καίσαρα τα του Καίσαρος. (Ματθ. 22:21) Δεν σημαίνει ότι παραβαίνομε την αποστολική συμβουλή να ‘υποτασσώμεθα και να πειθαρχούμε στις αρχές και στις εξουσίες.’ Σημαίνει απλώς ότι ως ευσυνείδητοι Χριστιανοί δεν θα ενωθούμε με ατελείς ανθρώπινες κυβερνήσεις κι εξουσίες όταν αυτές καταπολεμούν τον Θεό. Πρέπει να λάβωμε τη στάσι μας με τους αποστόλους του Χριστού, όταν αυτοί είπαν σ’ ένα μη πολιτικό, θρησκευτικό δικαστήριο της Ιερουσαλήμ: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους».​—Πράξ. 5:29.

39. Συνεπώς, ποιες αποστολικές οδηγίες θ’ ακολουθήσωμε, και έχοντας τι υπ’ όψιν;

³⁹ Σε όλες τις περιπτώσεις θ’ ακολουθούμε την οδηγία του αποστόλου Παύλου για υποταγή σε συζύγους, κτήτορας δούλων και κοσμικές, πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες ως άρχοντας, και για άλλες υποθέσεις της ζωής. Αυτό θα το πράττουμε «δια να φραντίζωσιν οι πιστεύσαντες εις τον Θεόν να προΐστανται καλών έργων. Ταύτα είναι τα καλά και ωφέλιμα εις τους ανθρώπους».​—Τίτον 3:8.

[Υποσημειώσεις]

Υποτασσόμενοι εις «Πάσαν Ανθρωπίνην Διάταξιν»

 1. Ποιοι είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι σήμερα, αλλά πώς θα μπορούσαν να χάσουν την ελευθερία των;

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ άνθρωποι πρέπει να προσέχουν να μην κάνουν κατάχρησι των ελευθεριών των ούτε να τις χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για ιδιοτελείς, άνομες πράξεις. Οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι σήμερα είναι εκείνοι που ελευθερώθησαν από τη δουλεία των στον ‘άρχοντα του κόσμου τούτου’, τον Σατανά ή Διάβολον, ο οποίος είναι ο «θεός του αιώνος τούτου», ο κυριότερος εχθρός του Ιεχωβά Θεού. (Ιωάν. 12:31· 2 Κορ. 4:4, Κείμενον) Αυτοί ελευθερώθησαν από τη δουλεία στην πλάνη, στην άγνοια και στις δεισιδαιμονίες. «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει», είπε ο Ιησούς Χριστός, προσθέτοντας ότι «πας όστις πράττει την αμαρτίαν, δούλος είναι της αμαρτίας. Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.» (Ιωάν. 8:31, 32, 34-36) Οι μαθηταί αυτοί είναι ελεύθεροι από τις ψευδείς ανθρώπινες παραδόσεις και φιλοσοφίες του κόσμου τούτου που υποδουλώνουν τους ανθρώπους και τους κρατούν σφικτά σε μια μάταιη πορεία. Δεν είναι όπως οι δούλοι της αμαρτίας οι οποίοι δεν είναι ελεύθεροι να πράττουν το ορθόν. Αλλ’ αν έκαναν κατάχρησι της ελευθερίας των γινόμενοι ατίθασσοι και κατόπιν χρησιμοποιούσαν την ελευθερία των ως κάλυμμα για ιδιοτελή ανομία, θα έχαναν την ελευθερία των. Θα εγίνοντο δούλοι της αμαρτίας, δούλοι του κακού.

 2. Πώς διαφέρουν ως προς τη χρήσι της ελευθερίας οι αληθινοί και οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί;

² Οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί καταχρώνται των ελευθεριών που έχουν. Οι αληθινοί μαθηταί του Χριστού δεν καταχρώνται της ελευθερίας των, διότι καθοδηγούνται από τον λόγον του Θεού. Είναι σοφοί. Γνωρίζουν ότι το να κάμη κανείς κατάχρησι της ελευθερίας του οδηγεί σε ανωμαλίες και δυσχέρειες με τους υπάρχοντας ανθρωπίνους θεσμούς.

 3. Πότε και σε ποιους ο Πέτρος απηύθυνε την πρώτη του επιστολή, και πώς τους προσεφώνησε;

³ Οι Χριστιανοί ακολουθούν τον λόγον του Θεού, όπως εκφράζεται δια του αποστόλου Πέτρου στην πρώτη του επιστολή προς τους Χριστιανούς. Κατά το έτος 62-64, δηλαδή περίπου στον ίδιον καιρό που έγραψε κι ο απόστολος Παύλος την επιστολή του προς Τίτον, ο Πέτρος έγραψε την επιστολή προς τους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας, η οποία ήταν τότε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά τώρα ανήκει στην Τουρκία. Ο Πέτρος απηυθύνθη σ’ αυτούς, όχι ως μονίμους κατοίκους του τόπου όπου ζούσαν τότε, όχι ως ένα μέρος της συνθέσεως της τοπικής κοινότητος, αλλ’ ως «παρεπιδήμους . . . διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν.»​—1 Πέτρ. 1:1.

4, 5. (α) Το ότι ήσαν απλώς παρεπίδημοι αποτελούσε κατά μεγαλύτερο λόγο αιτία για τους Χριστιανούς να πράττουν τι; (β) Επειδή ήσαν ξένοι και παρεπίδημοι, τι ο Πέτρος τους έγραψε να πράττουν;

⁴ Επειδή ήσαν απλώς «παρεπίδημοι», είχαν ακόμη περισσοτέρους λόγους ν’ απέχουν από κατάχρησι της Χριστιανικής των ελευθερίας. Αλλιώς, θα μπορούσαν να μην εύρουν ορθή κατανόησι ή μεταχείρισι από την κοινότητα, της οποίας δεν ήσαν πραγματικό μέρος, εφόσον δεν είναι μέρος του κόσμου τούτου, μολονότι είναι μέσα στον κόσμο. (Ιωάν. 17:14-16) Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα, όπως είναι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι παρεπίδημοι στην Τουρκία και σε όλα τα άλλα μέρη του κόσμου τούτου, διότι αναμένουν μια νέα διάταξι που θα δημιουργήση ο Θεός. (2 Πέτρ. 3:13) Προσέχουν τα λόγια που έγραψε ο Πέτρος για να προφυλάξη τους αληθινούς Χριστιανούς από το να κάμουν υπερβολική χρήσι της ελευθερίας των εν Χριστώ, δηλαδή:

⁵ «Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής· να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως. Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον· είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών· διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων· ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε.»​—1 Πέτρ. 2:11-17.

 6. Γιατί δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να νομίζωμε ότι με το «βασιλέα, ως υπερέχοντα» εννοείται ο Ιησούς Χριστός;

⁶ Ποιος είναι αυτός ο βασιλεύς; Ποιοι οι ηγεμόνες που στέλλονται απ’ αυτόν τον βασιλέα; Επειδή ο Πέτρος έγραψε την επιστολή του στις Χριστιανικές εκκλησίες, μήπως η έκφρασις του Πέτρου «εις βασιλέα, ως υπερέχοντα» σημαίνει την Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, τον Ιησούν Χριστόν; Δεν υπάρχει πραγματικός λόγος για τέτοια σκέψι. Στην πρώτη του επιστολή ο Πέτρος ποτέ δεν μνημονεύει απ’ ευθείας τη βασιλεία του Θεού, η δε πλησιέστερη δήλωσις περί τούτου γίνεται όταν ο Πέτρος λέγη ότι οι Χριστιανοί που ηγιάσθησαν με το πνεύμα του Θεού είναι ένα «βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον», πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί είναι βασιλείς και ιερείς. (1 Πέτρ. 1:2· 2:9) Αλλ’ ο Πέτρος δεν ομιλεί για τον Ιησού Χριστό ως βασιλέα. Ο Πέτρος πάντοτε ομιλεί γι’ αυτόν ως Κύριον. Το ίδιο γίνεται και στην επιστολή 2 Πέτρ. 1:11, όπου διαβάζομε: «Διότι ούτω θέλει σας δοθή πλουσίως η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού».a

 7. Πώς δείχνει ο Πέτρος αν αυτό εφαρμόζεται σ’ ένα βασιλέα μέσα ή έξω από τη Χριστιανική εκκλησία;

⁷ Ποιος, λοιπόν, είναι ο «βασιλεύς», που μνημονεύεται στην επιστολή 1 Πέτρ. 2:13, 17; Δεν είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ούτε είναι ο Ιεχωβά Θεός, «ο Βασιλεύς της Αιωνιότητος». Ο Πέτρος θέτει τον Θεό σε αντιδιαστολή προς «τον βασιλέα», λέγοντας: «Τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε». Όταν ο Πέτρος δίνη τις εντολές του στους Χριστιανούς εν σχέσει με αυτόν τον βασιλέα, πού τοποθετεί τους Χριστιανούς στους οποίους γράφει; Μέσα στη Χριστιανική εκκλησία; Ή μήπως έξω στον κόσμο με τον Ρωμαίο του αυτοκράτορα και τους υπ’ αυτόν βασιλείς και ηγεμόνας; Μήπως ο Πέτρος ομιλεί στους Χριστιανούς για τη διαγωγή τους μέσα στην εκκλησία, ή για τη διαγωγή τους έξω ανάμεσα στους ανθρώπους του κόσμου τούτου; Στην πρώτη πρότασι ο Πέτρος απευθύνεται σ’ αυτούς ως «παρεπιδήμους», όχι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, αλλά στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μικράς Ασίας. Κατόπιν, λίγο πριν μιλήση για τον ανώτερο βασιλέα και τους ηγεμόνας του, ο Πέτρος τους υπενθυμίζει την κατάστασί των ως ξένων και παρεπιδήμων και τους λέγει επομένως να τηρούν τη διαγωγή των καλή «μεταξύ των εθνών», όπου καταλαλούνται ως κακοποιοί.

8, 9. Γιατί, λοιπόν, ήταν ανάγκη να πη ο Πέτρος στους Χριστιανούς πώς να συμπεριφέρωνται, και γιατί αυτό ήταν ιδιαιτέρως κατάλληλο στον καιρό που έγραφε την επιστολή του;

⁸ Αυτά είναι έξω από τη Χριστιανική εκκλησία. Αναντίρρητα, λοιπόν, ο Πέτρος τοποθετεί τους Χριστιανούς, στους οποίους γράφει, έξω στον κόσμο, του οποίου αυτοί δεν αποτελούν μέρος. Γι’ αυτό, ο Πέτρος εχρειάσθη να τους πη πώς να συμπεριφέρωνται εκεί έξω σε στενή επαφή με τους πολιτικούς, θρησκευτικούς και κοινωνικούς θεσμούς του κόσμου τούτου. Από όσα είπε στην επιστολή του είναι σαφές ότι οι Χριστιανοί υφίσταντο διωγμό, είτε από τους ειδωλολάτρας είτε από τους Ιουδαίους που δεν είχαν προσηλυτισθή σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Χριστιανοί, λοιπόν, έπρεπε να προσέχουν. Αν ο Πέτρος έγραψε την επιστολή του κατά το έτος 62-64 μ.Χ., αυτό έγινε λίγο πριν από την Ιουδαϊκή επανάστασι που εξερράγη εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ιερουσαλήμ, στο έτος 66. Οι Χριστιανοί έλαβαν τη θρησκεία των μέσω των Ιουδαίων, το δε κέντρον των Χριστιανών ήταν τότε στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό, το πολύ κοινόν συνέχεε τους Χριστιανούς με τους μη προσηλύτους φυσικούς Ιουδαίους. Οι Χριστιανοί, αν εξεδήλωναν κακή διαγωγή έναντι των Ρωμαϊκών εξουσιών ακριβώς εκείνο τον καιρό, θα έδιναν περισσότερη αφορμή στους ειδωλολάτρας να τους ταυτίσουν με τους στασιαστικών φρονημάτων Ιουδαίους.

⁹ Επί πλέον, η πόλις της Ρώμης επρόκειτο να υποστή τους τρόμους και την ερήμωσι μιας μεγάλης πυρκαϊάς, στο έτος 64 μ.Χ,, ο δε Αυτοκράτωρ Νέρων ήθελε τη μομφή για τη συμπτωματική αυτή πυρκαϊά να την αποσείση από τον εαυτό του και να την επιρρίψη στους γενικά μισουμένους και παρεξηγημένους Χριστιανούς. Μήπως οι Χριστιανοί, που ήσαν μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, θα καθιστούσαν με ανάρμοστη διαγωγή τους εαυτούς των υπόπτους ως εμπρηστάς, υπευθύνους για την πυρπόλησι της Ρώμης; Κατά Θείαν έμπνευσιν, στον κατάλληλο καιρό και πολύ προνοητικά ο Θεόπνευστος Πέτρος υπέδειξε στους Χριστιανούς πώς να συμπεριφέρονται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κάτω από τις πολιτικές κυβερνήσεις.

10, 11. (α) Πού είναι η ‘ανθρωπίνη διάταξις’ στην οποίαν οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται; (β) Πώς ή από ποιόν έλαβε υπόστασι ‘πάσα ανθρωπίνη διάταξις’;

¹⁰ Σύμφωνα μ’ αυτά, στην επιστολή 1 Πέτρ. 2:13-17 η προσοχή μας στρέφεται, όχι μέσα στην εκκλησία με τους αποστόλους της, τους επισκόπους και τους διακονικούς βοηθούς, αλλά έξω από την εκκλησία σε ανθρώπους του ορατού, πραγματικού κόσμου. Γι’ αυτό ο Πέτρος μάς λέγει: «Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν [κτίσιν, Κείμενον] δια τον Κύριον». (1 Πέτρ. 2:13) Εδώ ο Πέτρος δεν λέγει σε κάθε «πνευματική» ή «θεία» διάταξι, η οποία θα ήταν μια διάταξις μέσα στην οργάνωσι του Θεού, όπως είναι η πνευματική διάταξις ή κτίσις που μνημονεύεται στις επιστολές 2 Κορινθίους 5:17· Γαλάτας 6:15· Εφεσίους 2:10· 4:24· και Κολοσσαείς 3:20. «Ανθρωπίνη διάταξις» είναι εκείνη που ιδρύεται ή διευθετείται ή παράγεται από ένα ανθρώπινο άτομο ή ομάδα, όπως είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος ή ένα νομοθετικό σώμα όπως μια γερουσία ή μια συνέλευσις. Ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς ήταν ο θεμελιωτής της πόλεως Βαβέλ ή Βαβυλώνος. Αυτός ήταν ο Νεβρώδ, ο «ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά». (Γέν. 10:8-10, ΜΝΚ) Ο Νεβρώδ, βέβαια, δεν εδημιούργησε τον εαυτό του ως ανθρώπινο πλάσμα. Αυτός εδημιούργησε ή ίδρυσε το αξίωμα του βασιλέως.

¹¹ Μια νομοθετική συνέλευσις ή μια κρατική επιτροπή δεν δημιουργεί το άτομον που πληροί ωρισμένη κρατική θέσι. Η συνέλευσις αυτή ή επιτροπή δημιουργεί απλώς το αξίωμα ή την κρατική θέσι που πρόκειται να καταληφθή. Δεν δημιουργεί τον άνθρωπο που καταλαμβάνει αργότερα αυτή τη θέσι. Όταν ένας άνθρωπος καταλάβη αυτό το αξίωμα ή τη θέσι και λάβη τον τίτλο που ανήκει σ’ αυτή τη θέσι, τότε, ως τοιούτος, καθίσταται η δημιουργία ή κτίσις της ανθρωπίνης εκείνης συνελεύσεως ή επιτροπής· καθίσταται μια «ανθρωπίνη διάταξις». Έτσι ο Νεβρώδ, εξ αφορμής της ιδίας του ενεργείας και βοηθούμενος από τους ακολούθους του, ήταν μια «ανθρωπίνη διάταξις» ως ο πρώτος επίγειος βασιλεύς. Ομοίως και οι βασιλείς άλλων κοσμικών εθνών είναι ανθρώπινες διατάξεις λόγω της ανθρωπίνης προελεύσεως των αξιωμάτων των και του διορισμού των. Οι ηγεμόνες που στέλλονται από τέτοιους βασιλείς είναι επίσης ανθρώπινες διατάξεις.

ΕΙΤΕ ΣΕ ΒΑΣΙΛΕΑ ΕΙΤΕ ΣΕ ΗΓΕΜΟΝΑΣ

12. Χάριν τίνος υποτάσσονται, και πώς χάριν αυτού;

¹² Ο Πέτρος κατονομάζει ή απαριθμεί εκείνους που εννοεί με την έκφρασι «πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν» λέγοντας περαιτέρω: «Είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας». Τέτοιος βασιλεύς δεν σημαίνει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, διότι ο Πέτρος ανεφέρθη ακριβώς σ’ αυτόν λέγοντας: «Υποτάχθητε . . . δια τον Κύριον». Έτσι, οι Χριστιανοί δεν κάνουν κάτι απ’ ευθείας στον Υιόν του Θεού, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, αλλά χάριν αυτού υποσάσσονται «εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν». Πώς όμως προς χάριν του; Διότι δεν θέλουν να επιφέρουν μομφή στον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Δεν θέλουν ν’ αποδοθή μομφή στην ιδιότητα των ως ακολούθων του Χριστού με το να είναι άτακτοι και κοσμικού πνεύματος μεταξύ των εθνών. Επιθυμούν να τιμήσουν τον Κύριόν των με το να είναι νομοταγείς κάτοικοι, αποδίδοντας στον Καίσαρα τα του Καίσαρος.​—Λουκ. 20:25.

13, 14. (α) Ποιόν νομίζουν μερικοί ότι σημαίνει η έκφρασις ‘βασιλεύς’; (β) Πού μια τέτοια ‘ανθρωπίνη διάταξις’ όπως ένας ‘βασιλεύς’ είναι ‘υπερέχουσα’, και σε ποιους;

¹³ Ο βασιλεύς, τον οποίον ο Πέτρος ανέφερε εδώ στους Χριστιανούς που ήσαν μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, θεωρείται από μερικούς ότι σημαίνει τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Νέρωνα σ’ εκείνο τον καιρό. Πραγματικά, μερικές σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου, όπως είναι του Μόφφατ και Μία Αμερικανική Μετάφρασις, λέγουν: «τον αυτοκράτορα ως υπέρτατον»· και Η Νέα Αγγλική Γραφή (Καινή Διαθήκη): «τον κυρίαρχον ως υπέρτατον».

¹⁴ Οπωσδήποτε, ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄ της Παλαιστίνης κι ο γυιός του Ηρώδης Αγρίππας Β΄, κι ο Αρέτας των Ναβαταίων, αναφέρονται ως βασιλείς. (Πράξ. 12:1· 25:13, 24· 26:1, 2· 2 Κορ. 11:32) Μια τέτοια «ανθρωπίνη διάταξις», όπως ένας βασιλεύς ή αυτοκράτωρ, δεν είναι υπερέχουσα ή υπέρτατη μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Εκεί ένας τέτοιος βασιλεύς δεν είναι υπέρτερος του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είναι ο Ύψιστος, ή του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο Κύριος και κεφαλή της εκκλησίας που είναι το σώμα του. Αλλ’ έξω στην οργάνωσι του Διαβόλου ο βασιλεύς είναι υπέρτατος τοπικώς ή ο αυτοκράτωρ είναι υπέρτατος στην αυτοκρατορία. Ενόσω, λοιπόν, οι Χριστιανοί είναι στον κόσμο, του οποίου ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο άρχων και θεός, πρέπει να είναι ρεαλισταί και ν’ αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός και να ενεργούν ανάλογα. Ο βασιλεύς ή ο αυτοκράτωρ είναι ανώτερος από τους ηγεμόνας, τους οποίους αποστέλλει (Ιωάν. 13:16), αλλ’ ειδικά από τον λαόν ως υπηκόους του. Γι’ αυτό, η τιμή, που αποδίδεται στον βασιλέα ή στον αυτοκράτορα, είναι ανωτέρα από εκείνη που αποδίδεται σε ηγεμόνας.

15. Όταν τιμούμε ένα βασιλέα, ποιους πρέπει επίσης να τιμούμε, και ποιος είναι ο σκοπός του για τον οποίο τους αποστέλλει, σύμφωνα με τον Πέτρο;

¹⁵ Φυσικά, αν τιμούμε τον βασιλέα ή τον αυτοκράτορα, πρέπει να το δείξωμε αυτό τιμώντας, επίσης, τους εκπροσώπους του, τους «ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους». Τώρα, όταν ο βασιλεύς αποστέλλη αυτούς τους ανθρώπους, τους ηγεμόνας αυτούς, μήπως σκοπεύει να προαγάγη το κακό, την αταξία, τη σύγχυση την ηθική παρεκτροπή, την ερήμωση και τη στασιμότητα της εργασίας; Μήπως οι ηγεμόνες στέλλονται από τον βασιλέα για ένα επιβλαβή, μοχθηρό σκόπο; Όχι! απαντά ο Πέτρος, ο οποίος λέγει: «Πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών». Σύμφωνα με τους εθνικούς των νόμους ή τα ανατεθειμένα σ’ αυτούς καθήκοντα, ο Πέτρος λέγει ότι αυτός είναι ο σκοπός της αποστολής και τοποθετήσεως ηγεμόνων στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Γαλατία, στην Επαρχία της Ασίας, στη Βιθυνία και αλλού.

16. Ποια ήταν η αποστολή ή το υπούργημα των κυβερνητών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εν σχέσει με τους Χριστιανούς;

¹⁶ Αυτή η αποστολή ηγεμόνων αλήθευε ειδικά εν σχέσει με τις αυτοκρατορικές αποικίες σε απομακρυσμένα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλιώς, αυτοί οι ηγεμόνες θα υποκινούσαν απλώς επανάστασι στις αποικίες. Απεστέλλοντο για να διατηρούν τον νόμο και την τάξι. Δεν απεστέλλοντο ειδικά για να καταδιώξουν τους αληθινούς Χριστιανούς ή να δράσουν εναντίον των. Βεβαίως, όμως, αν οι Χριστιανοί δεν παρήγαν τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού, αλλ’ εστρέφοντο στο να παράγουν «έργα της σαρκός» κι έκαναν έτσι τα ίδια κακά που έκαναν και οι κοσμικοί, τότε οι ηγεμόνες θα τιμωρούσαν αυτούς τους Χριστιανούς, όχι διότι είναι Χριστιανοί, αλλά διότι έγιναν κακοποιοί και άπιστα παραδείγματα Χριστιανοσύνης. Οι ηγεμόνες δεν έστρεφαν την προσοχή των αποκλειστικά στους Χριστιανούς. Επέβαλλαν ποινές σε κακοποιούς γενικά, περιλαμβανομένων και των Χριστιανών που παρήκουαν στην οδηγία του Πέτρου και εγίνοντο κακοποιοί. Φυσικά, οι ηγεμόνες ήσαν υποχρεωμένοι να δίνουν στους Χριστιανούς το ευεργέτημα μιας δίκης, όταν αυτοί εσυκοφαντούντο από εχθρούς. Η άδικη τιμωρία Χριστιανών δεν αποτελούσε τον ειδικό ή αποκλειστικό σκοπό που οι ηγεμόνες απεστέλλοντο να εξυπηρετήσουν. Οι ηγεμόνες θα μπορούσαν και να προστατεύουν ακόμη τους Χριστιανούς.

17. (α) Ήταν η αποστολή των κυβερνητών να επαινούν τη Χριστιανοσύνη; (β) Ποια είναι, λοιπόν, η ιδέα των Χριστιανών όταν ζητούν να κερδίσουν έπαινο ευνοϊκό για τη θρησκεία των;

¹⁷ Βέβαια, οι ηγεμόνες δεν απεστέλλοντο από τον βασιλέα ή από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα για να επαινέσουν τη Χριστιανοσύνη, διότι αυτοί είχαν τους δικούς των θεούς. Αλλά τα μεμονωμένα άτομα, είτε Χριστιανοί είτε όχι, ήταν δυνατόν να τύχουν επαίνου ή επιδοκιμασίας από τον ηγεμόνα για την ευταξία των, τη νομιμοφροσύνη και την ωφελιμότητα των στην κοινότητα. Η καλή διαγωγή του Χριστιανού θ’ αντανακλούσε ευνοϊκά στη θρησκεία που εξασκούσε​—στη Χριστιανοσύνη. Εκφράζοντας, λοιπόν, ο ηγεμών έπαινο στον νομοταγή Χριστιανό, θα επαινούσε εμμέσως τη Χριστιανοσύνη, τη θρησκεία αυτών των «ξένων και παρεπιδήμων» στις Ρωμαϊκές επαρχίες. Οι Χριστιανοί έχουν την ορθή ιδέα, όταν επιζητούν να λάβουν έπαινον υπέρ της θρησκείας των μάλλον παρά να τους επιβληθή ποινή λόγω αδικοπραγίας. Εκείνο, που θέλουν για τους εν αγνοία καταφερομένους, είναι, όπως «εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως». (1 Πέτρ. 2:12) Επειδή οι Χριστιανοί παρεξηγούνται για τη θρησκεία τους, μπορεί να κατηγορηθούν ως κακοποιοί, παρά τα «καλά έργα» των. Αλλ’ αυτή η κακολογία των εχθρών δεν προξενεί κατ’ ανάγκην ή αναπόφευκτα την επιβολή ποινής στους πιστούς Χριστιανούς από τους ηγεμόνας του βασιλέως.

«ΟΥΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

18. (α) Γιατί, σύμφωνα με τον τρόπο που ο Πέτρος τοποθετεί το ζήτημα, δεν θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για μας το να υποτασσώμεθα έτσι στους κοσμικόφρονας;

¹⁸ Αλλά δεν προχωρούμε άρα γε πάνω σε μια επικίνδυνη βάσι, αν πούμε ότι ο Πέτρος μιλούσε για πολιτικούς βασιλείς και ηγεμόνας του παλαιού αυτού κόσμου; Πώς θα μπορούσε ένας Χριστιανός απόστολος να λέγη στους Χριστιανούς να υποτάσσονται σε κοσμικούς; Δεν είναι αυτό κινδυνώδες στη Χριστιανική πίστι και πράξι; Δεν θα ηνάγκαζε αυτό τους Χριστιανούς να υπακούουν στον βασιλέα και στους ηγεμόνας του μάλλον παρά να υπακούουν στον Θεό; Διόλου· διότι ο Πέτρος λέγει ότι αυτή η υποταγή μας είναι θέλημα του Θεού για τους Χριστιανούς, οι οποίοι πνευματικώς είναι «ξένοι και παρεπίδημοι» σ’ αυτόν τον κόσμο των βασιλέων και ηγεμόνων. Η υποταγή αυτή έχει ένα σκοπό. Ποιόν; «Διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων». (1 Πέτρ. 2:15) Δεν θα ήταν θέλημα του Θεού να υπακούουν οι Χριστιανοί σε βασιλείς και ηγεμόνας μάλλον παρά στον Θεό. Οι Χριστιανοί δεν θα μπορούσαν να είναι «αγαθοποιούντες» και συγχρόνως να υπακούουν στον βασιλέα και στους ηγεμόνας του ως το σημείο του να παρακούουν στον Θεό και ν’ αμαρτάνουν κατά του Θεού. Ο Πέτρος δεν εννοούσε ότι οι Χριστιανοί, που υποτάσσονται σε βασιλείς και ηγεμόνας, πρέπει να παραβαίνουν τους νόμους του Θεού. Η παρακοή στον Θεό με την παράβασι των εντολών του δεν αποστομώνει την αγνωσία των αφρόνων ανθρώπων, που δεν θέλουν να εννοήσουν τη Χριστιανοσύνη.

19. (α) Ποιο είναι το ‘αγαθόν’, που αν το πράττουν οι Χριστιανοί κερδίζουν έπαινο; (β) Χάριν τίνος το πράττουν, και είναι η υποταγή των μια αναγκαστική υποταγή;

¹⁹ Το «καλό», λοιπόν, για το οποίον οι αγαθοεργοί λαμβάνουν έπαινον από τους ηγεμόνας, σημαίνει εκείνο που οι ηγεμόνες θεωρούν καλό και το οποίον, όμως, είναι σε αρμονία με τον νόμο του Θεού και δεν είναι εναντίον των Χριστιανικών αρχών. Τέτοιου είδους καλό, μολονότι δεν καθορίζεται αμέσως από τον λόγου του Θεού, οι Χριστιανοί μπορούν ακίνδυνα να το πράττουν. Πνευματικώς, ως λαός του Θεού είναι ένας ελεύθερος λαός. Το ότι είναι δούλοι του Θεού τούς ελευθερώνει από δουλεία σε ανθρώπους. Αλλά «δια τον Κύριον» και χάριν των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού πρέπει να κάνουν όπως έκανε κι ο απόστολος Παύλος, να γίνωνται δούλοι σε κάθε είδους ανθρώπους ή κτίσεις για να κερδίσουν τους Εθνικούς και τους Ιουδαίους με το μέρος της βασιλείας του Θεού. (1 Κορ. 9:19-23) Συνεπώς, όταν υποτάσσωνται στις ανθρώπινες διατάξεις, τις οποίες αναγνωρίζουν και στις οποίες υπακούουν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου, οι Χριστιανοί κάνουν, επίσης, όπως είπε ο Πέτρος: «Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού». (1 Πέτρ. 2:16) Οι Χριστιανοί υποτάσσονται ελεύθερα, εκούσια, και δεν τους βλάπτει αυτό. Υποβοηθεί στο να διάγουν ησύχως.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

20. Τι η Χριστιανική μας ελευθερία δεν μας δίνει το δικαίωμα να πράττωμε, και, αν το επράτταμε, τι θα ήσαν οι κυβερνήται υποχρεωμένοι να κάμουν;

²⁰ Η σκέψις του Πέτρου πρέπει να μας είναι σαφής. Η Χριστιανική μας ελευθερία δεν μας παρέχει το δικαίωμα ν’ αγνοούμε τις πολιτικές κυβερνήσεις ή να προσπαθούμε να ζούμε σαν να μην υπήρχαν αυτές, και έτσι να τις χλευάζωμε και να τις προκαλούμε ακόμη και σε πράγματα που δεν αντιτίθενται στο θέλημα και στον νόμον του Θεού. Μια τέτοια ανευλαβής διαγωγή μόνον ανωμαλίες θα μας έφερνε, διότι είμεθα ακόμη σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, όχι στον Θείο νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Είναι πολύ ορθό ν’ απέχωμε από την ηθική κακία. Ακόμη κι οι πολιτικοί ηγεμόνες δεν θα μας θεωρούσαν ελευθέρους να πράξωμε κάτι ηθικώς κακό, αλλά δίκαια θα μας τιμωρούσαν ως κακοποιούς εκπληρώνοντας τα υπηρεσιακά των καθήκοντα. Πρέπει λοιπόν να μην κάνωμε κατάχρησι της εν Χριστώ ελευθερίας μας.

21. Επομένως, ποιο και μόνο πράγμα μπορούσε ο Πέτρος να εννοή αναφορικά με τη Χριστιανική υποταγή σε ανθρώπινες διατάξεις;

²¹ Όταν ο Πέτρος λέγη ότι η υποταγή μας είναι θέλημα του Θεού για μας και ότι αυτό θα το επράτταμε ως «δούλοι Θεού», ένα μόνο πράγμα θα μπορούσε να εννοή. Ποιό; Ότι η υποταγή μας στις ανθρώπινες διατάξεις, όπως είναι οι βασιλείς και οι ηγεμόνες του κόσμου τούτου, δεν είναι ολική, δεν είναι απεριόριστη, αλλ’ απλώς σχετική. Δεν μας καθιστά ταπεινωμένους δούλους των. Παραμένομε δούλοι του Θεού, υπακούοντας σ’ Αυτόν ως τον μόνον Διδάσκαλόν μας και μένομε έτσι απηλλαγμένοι από άλλους διδασκάλους. Μολονότι υποτασσόμεθα, ποτέ δεν λησμονούμε ότι δουλεύομε στον Θεό, όχι στους πολιτικούς βασιλείς, αυτοκράτορας ή ηγεμόνας.

22. Η υποταγή μας πρέπει να μη γίνεται με ποια διάθεσι προς τις ανθρώπινες διατάξεις;

²² Όταν υποτασσώμεθα έτσι εθελουσίως και σωφρόνως, δεν πρέπει να το πράττωμε αυτό με καταφρόνησι στις διατάξεις απλώς διότι είναι ανθρώπινες και είναι μέρος ενός καταδικασμένου κόσμου. Ο Πέτρος μάς λέγει την κατάλληλη στάσι, που πρέπει να λάβωμε απέναντι των, λέγοντας: «Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε».​—1 Πέτρ. 2:17.

23, 24. (α) Τι κάνει την τιμή που οι Χριστιανοί αποδίδουν σε μέλη της εκκλησίας διαφορετική από εκείνη που αποδίδεται εις «πάντας» τους έξω; (β) Γιατί πρέπει να τιμούμε «πάντας» τους έξω, και σε ποιο βαθμό;

²³ Η τιμή, που αποδίδουν οι Χριστιανοί σε όλα τα άτομα μέσα στην εκκλησία, είναι, φυσικά, διαφορετική από εκείνη που αποδίδεται σε όλους τους έξω ανθρώπους. Παρόμοια, ακριβώς, πρέπει ν’ αποδίδωμε τιμή σε όλους τους ανθρώπους που είναι σε υπεύθυνες πολιτικές θέσεις έξω από την εκκλησία. Είναι τυπική τιμή. Αλλά για την ‘αγάπη της αδελφότητος’, οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποδίδουν περισσότερο από απλή τυπική τιμή· πρέπει να έχουν αγάπη, την αδελφική αγάπη που αποδεικνύει ότι είναι μαθηταί του Χριστού. (Ιωάν. 13:34, 35) Ως προς την απόδοσι τιμής, το εδάφιο Ρωμαίους 12:10 λέγει στην εκκλησία: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους», μη επιζητώντας έτσι τιμές από τους αδελφούς μας.

²⁴ Εν τούτοις, δεν μπορούμε ν’ αγνοούμε τους κοσμικούς ανθρώπους που είναι σε υψηλές θέσεις έξω από την εκκλησία. Πρέπει δεόντως να τους τιμούμε ανάλογα με τη θέσι που κατέχουν ως εκπρόσωποι των υπηκόων των, των λαών των. Δεν πρέπει, βέβαια, να τους «επευφημούμε» ή να τους ειδωλοποιούμε, να τους κάνωμε θεούς. Η τιμή που τους αποδίδομε είναι μόνο σχετική· την αποδίδομε ενώ κάνομε ταυτόχρονα όπως λέγει ο Πέτρος: «Τον Θεόν φοβείσθε», τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Η τωρινή υποχρέωσίς μας είναι τεταγμένη κάτω από τον φόβον μας προς τον Θεό: «Τον βασιλέα τιμάτε», κι επομένως και τους ηγεμόνας που στέλλονται απ’ αυτόν για να κυβερνούν καλά.

ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΙ

25, 26. (α) Πώς γίνεται σαφέστερο ότι ο Πέτρος εννοεί σχετική υποταγή στις ανθρώπινες διατάξεις; (β) Τι λέγει ο Πέτρος για τους οικιακούς υπηρέτας;

²⁵ Καθόσον προχωρούμε στην ανάγνωσι της πρώτης επιστολής του Πέτρου, καθίσταται ολοένα σαφέστερον ότι η υποταγή των Χριστιανών «εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν» πρέπει να είναι μόνο σχετική, περιωρισμένη σε ορισμένη σφαίρα. Πώς αυτό; Διότι ο Πέτρος ομιλεί και για άλλες περιπτώσεις, επίσης, που οι Χριστιανοί μπορεί να οφείλουν να είναι υποτεταγμένοι σε άλλους. Σε ποιες περιπτώσεις; Σε περιπτώσεις δούλων και γυναικών συζύγων. Δεν μπορούμε παρά να γεννηθούμε κάτω από διάφορες μορφές πολιτικών κυβερνήσεων του κόσμου τούτου, αλλά το να είμεθα δούλοι και σύζυγοι μπορεί κατά πολύ να εξαρτάται από ό,τι εμείς οι ίδιοι αποφασίζομε να πράξωμε. Ο Πέτρος λέγει:

²⁶ «Οι οικέται, υποτάσσεσθε εν παντί φόβω εις τους κυρίους σας, ου μόνον εις τους αγαθούς και επιεικείς, αλλά και εις τους διεστραμμένους· διότι τούτο είναι χάρις [σε ποιόν;], το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.»​—1 Πέτρ. 2:18-20.

27. (α) Πώς αυτό δείχνει ότι η υποταγή των υπηρετών είναι μόνο σχετική; (β) Τα παθήματα που επέρχονται στους υπηρέτας πρέπει να είναι μόνο εξαιτίας τίνος, και πώς πρέπει να τα υποφέρουν οι Χριστιανοί υπηρέται;

²⁷ Επειδή οι οικιακοί υπηρέται ή δούλοι εξακολουθούν να κατευθύνονται από τις Χριστιανικές συνειδήσεις των, η υποταγή των στους ιδιοκτήτας των δεν μπορεί να είναι περισσότερο από σχετική υποταγή. Αυτό πρέπει να γίνεται ειδικά σε μη Χριστιανούς ιδιοκτήτας, που δεν είναι καλοί ή λογικοί, αλλά είναι διεστραμμένοι. Οι Χριστιανοί υπηρέται ή δούλοι, παρ’ ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν σύμφωνα με τη συνείδησί τους, μπορεί να τυγχάνουν κακής μεταχειρίσεως από τέτοιου είδους ιδιοκτήτας. Επίσης, επειδή οι Χριστιανικές των συνειδήσεις μπορεί να μην τους επιτρέπουν να πράττουν τα ηθικώς κακά ή άνομα πράγματα, που δυνατόν ν’ απαιτούν αυτοί οι ιδιοκτήται, οι υπηρέται ή δούλοι μπορεί να υφίστανται άδικη τιμωρία. Αλλ’ αυτά είναι παθήματα «δια την εις τον Θεόν συνείδησιν». Μολονότι τα παθήματα είναι άδικα, ο Χριστιανός υπηρέτης ή δούλος πρέπει να τα δεχθή. Δεν πρέπει να δραπετεύση ή ν’ ανταγωνισθή στασιάζοντας. Πρέπει να τα υπομείνη με κατάλληλη υποταγή του εαυτού του στον ιδιοκτήτη του. Όταν κάνη έτσι, «είναι χάρις παρά τω Θεώ». Δεν αντανακλά δυσμενώς στη Χριστιανοσύνη στην οποίαν εμμένει ο δούλος.

28, 29. (α) Ανάμεσα σε τέτοια παθήματα τι έχει ένας Χριστιανός υπηρέτης για παρηγοριά και καθοδηγία του; (β) Πώς περιγράφει ο Πέτρος αυτή την παραδειγματική διαγωγή;

²⁸ Μέσα σ’ αυτή την άδικη κακοπάθεια στα χέρια διεστραμμένων ιδιοκτητών, ο Χριστιανός υπηρέτης ή δούλος έχει ν’ ακολουθήση ένα υπόδειγμα. Απ’ αυτό το υπόδειγμα μπορεί ν’ αποκομίση μεγάλη παρηγοριά. Είναι ένα υπόδειγμα που παρέχεται από κάποιον μεγαλύτερον από τον εαυτό του, ναι, από τον Κύριον και Διδάσκαλόν του, τον Ιησού Χριστό. Παρατηρήστε πώς ο Πέτρος παρηγορεί τους δεινοπαθούντας Χριστιανούς δούλους, αναφερόμενος σ’ αυτό το τέλειο υπόδειγμα, όπως λέγει ο Πέτρος:

²⁹ «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού· όστις “αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.” Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως· όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας. “Με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε.” Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα· αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας».​—1 Πέτρ. 2:21-25.

30. Σχετικά με αυτά το παράδειγμα, ποιο είναι το κύριο σημείο που πρέπει να επισημάνωμε, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

³⁰ Εφόσον ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης υπέφερε έτσι άδικα, οι μαθηταί του δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα διέφευγαν τέτοια άδικα παθήματα. Αλλά το κύριο σημείο που πρέπει να σημειωθή είναι ότι ο Αρχηγός μας τα υπέφερε αυτά χωρίς παράπονα. Για να τον μιμηθούμε, πρέπει κι εμείς να κάμωμε το ίδιο, είτε ως δούλοι είτε όχι. Όπως και στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, αυτά τα άδικα παθήματα χωρίς παράπονα, απειλές ή λοιδορίες συντελούν προς το καλό, και για τους άλλους ακόμη. Μόνο το να υπομένωμε στα άδικα, χωρίς αίτια παθήματα «είναι χάρις παρά τω Θεώ».

31, 32. (α) Σε ποιες έπειτα ο Πέτρος στρέφεται με συμβουλή, και γιατί; (β) Τι ο Πέτρος τις συμβουλεύει να κάμουν;

³¹ Ο Πέτρος, αφού ενθαρρύνει και παρηγορεί τους Χριστιανούς δούλους που υποφέρουν άδικα «δια την εις τον Θεόν συνείδησιν», στρέφεται κατόπιν σε άλλους, που έπρεπε να υποτάσσονται ακόμη και σε περιπτώσεις αδίκου κακομεταχειρίσεως. Πρόκειται για τις Χριστιανές συζύγους που ενυμφεύθησαν μη Χριστιανούς συζύγους, οι οποίοι δεν υπήκουαν στον λόγον του Θεού. Κατά κάποιον τρόπον, όμοια με τους δούλους, οι γυναίκες σύζυγοι είναι ιδιοκτησία κυρίων, δηλαδή, των συζύγων των, τους οποίους οι Ιουδαίοι και σήμερα ακόμη αποκαλούν «Βααλείμ» ή Κυρίους. (Ωσηέ 2:16· Έξοδ. 21:22· Δευτ. 22:22, 24· Παροιμ. 31:11, 23, 28) Ο απόστολος Πέτρος, αντί να συμβουλεύση τις Χριστιανές συζύγους να χωρισθούν ή διαζευχθούν τους απίστους, μη αφιερωμένους συζύγους, ανατρέχει στην περίπτωσι των δούλων και λέγει:

³² «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον. Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον· της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.»​—1 Πέτρ. 3:1-6.

33, 34. (α) Τι είδους είναι αυτή η συζυγική υποταγή, και ποιο καλό αποτέλεσμα είναι δυνατό απ’ αυτήν; (β) Ποιες γυναίκες υποδεικνύει ο Πέτρος ως παραδείγματα για τις Χριστιανές συζύγους, και σαν ποια ιδιαιτέρως πρέπει αυτές να στολίζωνται;

³³ Όπως στην περίπτωσι των Χριστιανών δούλων, και οι Χριστιανές σύζυγοι δεν αποδίδουν πλήρη υποταγή στους κυρίους των, ανεξάρτητα από τον Θεό ή τη Χριστιανική συνείδησι. Η υποταγή της συζύγου, επίσης, είναι απλώς σχετική και πρέπει να σταθμίζεται με φόβον Θεού και μ’ ευσυνείδητο σεβασμό για τον λόγον του Θεού. Αν αυτή άφηνε τον άπιστο σύζυγό της και δεν υπετάσσετο σ’ αυτόν με τέτοιον τρόπο ώστε να ευαρεστή τον Θεό, πώς θα μπορούσε ως σύζυγος να κερδίση τον σύζυγό της προς τη Χριστιανοσύνη χωρίς κανένα προφορικό λόγο παρά με την πιστή Χριστιανική διαγωγή της; Δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό. Ως παραδείγματα συζυγικής υποταγής ο Πέτρος υποδεικνύει, όχι τις χωρισμένες ή τις κοσμικές γυναίκες που απαιτούν «δικαιώματα γυναικών» και ισότητα με τους άνδρες, αλλά τις ‘άγιες γυναίκες’ των αρχαίων χρόνων που ήλπιζαν στον Θεό.

³⁴ Ο Πέτρος είπε στις συζύγους να ενεργούν ως τέκνα της Σάρρας, διδαγμένες από τη Σάρρα το πώς να ενεργούν ως σύζυγοι. Η Σάρρα ανεγνώριζε τον Αβραάμ ως τον συζυγικόν της κύριον. Υπήκουσε σ’ αυτόν ακόμη και όταν της εζήτησε να του προστατεύση τη ζωή με κίνδυνο της δικής της ελευθερίας και ασφαλείας. (Γεν. 12:14-20· 20:1-14) Υποτασσόμενη έτσι στον σύζυγο της η Σάρρα αντημείφθη με το να παίξη ένα σπουδαίο ρόλο για την αιώνια σωτηρία του εαυτού της και της υπολοίπου ανθρωπίνης οικογενείας. Έγινε μητέρα του Ισαάκ, κι έτσι μια πρόγονος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ομοίως μια Χριστιανή σύζυγος μπορεί να υποτάσσεται στον σύζυγό της και να το πράττη αυτό μ’ ελπίδα στον Θεό, στου οποίου τα όμματα στολίζεται με το ‘πράον και ησύχιον πνεύμα’ προς τον σύζυγό της. Αυτό μπορεί να συντελέση όχι μόνο στη δική της σωτηρία, αλλά και του συζύγου της και άλλων.

35, 36. Στη διάρκεια της υπάρξεως αυτού του κόσμου, σε τι είμεθα όλοι υποχρεωμένοι να υποτασσώμεθα, και σε ποιο βαθμό; (β) Πώς αυτό είναι προστασία και πλεονέκτημα;

³⁵ Εμείς, που είμεθα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν είμεθα όλοι ανθρώπινοι δούλοι ή γυναίκες σύζυγοι, δεσμευμένοι έτσι ν’ αποδίδωμε υποταγή σ’ αυτές τις σφαίρες. Ενόσω, όμως, είμεθα σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο κατ’ ανοχήν του Θεού, βρισκόμαστε κάτω από πολιτικές κυβερνήσεις. Εφόσον ο Θεός αφήνει αυτές τις εξουσίες να εξακολουθούν να υπάρχουν, είμεθα υποχρεωμένοι «δια τον Κύριον» και σύμφωνα με το «θέλημα του Θεού», να υποτάσσωμεθα «εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν». Ούτε ο Πέτρος ούτε ο Παύλος μάς αφήνουν σε καμμιά αμφιβολία για το ότι η υποταγή μας αυτή σ’ αυτούς τους παρόντας κοσμικούς πολιτικούς θεσμούς είναι σχετική μόνο, υποκείμενη πάντοτε σε μια Χριστιανική συνείδησι εκπαιδευμένη με τον λόγον του Θεού. Όταν αποδίδωμε αυτή τη σχετική υποταγή, αποφεύγομε το να διεγείρωμε σε αγανάκτησι τους ανθρώπους, που υπόκεινται στους βασιλείς, αυτοκράτορας και ηγεμόνας, λόγω παραλείψεώς μας να δείξωμε την οφειλόμενη τιμή στους άρχοντας των.

³⁶ Όχι μόνο θα ευαρεστήση αυτούς τους ανθρώπους η σχετική μας υποταγή, αλλ’ ειδικά θα ευαρεστήση τον Θεό. Θ’ αποτελέση μια προφύλαξι για μας από το να μετέχωμε σε πολιτικές συνωμοσίες ή στασιασμούς εναντίον των αρμοδίων αρχών, ακόμη και όταν διωκώμεθα επειδή είμεθα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό θ’ αφοπλίση και τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού που μας κατηγορούν επειδή κηρύττομε, διότι δεν θα έχουν διαπιστώσει κάποιο πραγματικό σφάλμα ή οποιαδήποτε απόδειξι εναντίον μας, εκτός από ό,τι αφορά τον νόμον του Θεού μας.

37. Τι, λοιπόν, θα βρεθούμε όλοι να πράττωμε τώρα παντού, και πού η υποταγή μας σε κυβέρνησι θα είναι ολική σε όλη τη γη;

³⁷ Οπουδήποτε και αν ζούμε, κάτω από οποιαδήποτε μορφή ανθρωπίνης κυβερνήσεως και αν ζούμε, πάντοτε θα βρισκώμαστε να πράττωμε το καλό και να δοξάζωμε τον Θεό. Στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης μετά τον παγκόσμιο πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού, θα έχομε τη τιμή και τη χαρά να υποτάσσωμεθα ολοκληρωτικά στη μόνη κυβέρνησι που θ’ ασκή τότε πλήρη έλεγχο επάνω στη γη, στην κυβέρνησι της βασιλείας του Θεού δια του Κυρίου μας και Σωτήρος Ιησού Χριστού.

[Υποσημειώσεις]

Υποταγή στις «Υπερέχουσες Εξουσίες»​—Γιατί;

«Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσας υποτασσέσθω· ου γαρ εστιν εξουσία ει μη υπό Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν.​—Ρωμ. 13:1, Κείμενον.

 1. Πώς η υποταγή του Ιωσήφ και της Μαρίας στις πολιτικές εξουσίες του κόσμου έφερε αποτέλεσμα σε αρμονία με το θέλημα και την προφητεία του Θεού;

ΣΤΟ έτος 2 π.Χ. ο Ιωσήφ ο γυιός του Ιακώβ και η «εν γαστρί έχουσα» σύζυγός του Μαρία, θυγάτηρ του Ηλί, υπετάχθησαν στο διάταγμα του Ρωμαίου αυτοκράτορος Καίσαρος Αυγούστου. Απεγράφησαν στη γενέτειρα πόλι των στην Ιουδαία. Έτσι συνέβη και ο υιός της, Ιησούς Χριστός, εγεννήθη στη Βηθλεέμ. Αυτό έγινε σύμφωνα με το θέλημα του ουρανίου Πατρός του Ιησού, του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είχε προείπει την εκεί γέννησι του Υιού του δια του προφήτου Μιχαία πριν από επτά αιώνες. (Μιχ. 5:2· Ματθ. 1:1, 16, 18· Λουκ. 2:1-7· 3:23) Η υποταγή, λοιπόν, στις πολιτικές εξουσίες εν σχέσει με τούτο δεν αντέκειτο στο θέλημα και τον σκοπό του Θεού, μολονότι οι Ιουδαίοι της Παλαιστίνης υπήγοντο ακόμη στις Δέκα Εντολές και στους άλλους νόμους, που τους είχε δώσει ο Ιεχωβά Θεός μέσω του προφήτου του Μωυσέως.

 2. Μεταξύ ποίων δύο σειρών νόμων έπρεπε οι Ιουδαίοι να κάμουν μια προσαρμογή, και ποιόν τέλειον κανόνα για τούτο τους εξέθεσε ο Ιησούς;

² Επειδή οι Ιουδαίοι ήσαν κάτω από τον ανώτερο νόμο του Θεού, έπρεπε να συμμορφώνωνται με τον νόμο της αυτοκρατορικής κυβερνήσεως που κυβερνούσε τότε τη χώρα του Ιούδα και τη Γαλιλαία, τηρώντας την τάξι και εισπράττοντας φόρους. Ο τέλειος κανών γι’ αυτή τη συμμόρφωσι ελέχθη από τον Ιησού Χριστό σ’ ένα όμιλο Ιουδαίων, από τους οποίους μερικοί ήσαν υπέρ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και άλλοι εναντίον της. Ο Ιησούς τους είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:15-22) Ούτε οι υπέρ της Αυτοκρατορίας Ιουδαίοι ούτε οι κατ’ αυτής μπορούσαν να εύρουν σφάλμα σ’ αυτόν τον κανόνα.

 3. Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει ακόμη να υπακούουν σ’ αυτόν τον τέλειον κανόνα παρά το ό,τι επεσήμανε το έτος 1914;

³ Οι Καίσαρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απωλέσθησαν μαζί με την αυτοκρατορία εκείνη πριν από πολύν καιρό, αλλ’ αυτό που αντεπροσωπεύετο από τον Καίσαρα στα λόγια εκείνα που ελέχθησαν από τον Ιησού πριν από δεκαεννέα αιώνες, παραμένει ακόμη​—όχι ακριβώς ο «ιμπεριαλισμός» και η αποικιοκρατία, αλλά η πολιτική κυβέρνησις του κόσμου τούτου. Αυτό ισχύει ακόμη και μετά το έτος 1914 μ.Χ., οπότε οι Καιροί των Εθνών έληξαν, ακριβώς όπως ο Ιησούς προείπε στην προφητεία του για το τέλος του παρόντος κοσμικού συστήματος πραγμάτων. (Λουκ. 21:5-7, 24) Συνεπώς, ο κατευθυντήριος κανών, όπως εξετέθη από τον Ιησούν, πρέπει και σήμερα ακόμη να τυγχάνη σεβασμού και υπακοής, ιδιαίτερα από τους αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς όπως είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όχι μόνο τα έθνη υπάρχουν ακόμη, αλλά και ο Θεός επίσης υπάρχει, και όλα τα έθνη της γης κρίνονται ενώπιον του από το έτος 1914. Τα άτομα, που είναι «προβατοειδή» ως προς τη διάθεσί τους απέναντι του Θεού, θ’ ακολουθήσουν τον κανόνα του ν’ αποδίδουν στον Καίσαρα μόνον τα του Καίσαρος, αλλά στον Θεό όλα τα του Θεού. Ο Παύλος και ο Πέτρος, ως Χριστιανοί απόστολοι, ενέμεναν σ’ αυτόν τον κανόνα κι έγραψαν προς υποστήριξίν του.​—Ματθ. 25:31-40.

Ικανοποίησις στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

Αφήγησις του Ανρί Ζιζέρ

ΕΦΕΡΑ μαζί μου μια πείνα για δικαιοσύνη και αλήθεια επιστρέφοντας από το μέτωπο στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν επήλθε ικανοποίησις αυτών ως τον Απρίλιο του 1920, οπότε κάτι το ιδιαίτερο συνέβη στο Στρασβούργο της Γαλλίας, όπου κατοικούσα με τη μητέρα μου, ασκώντας το επάγγελμά μου ως οικοδόμος ειδικός στα σκυροκονιάματα και μηχανικός. Το ειδικό αυτό γεγονός ήταν η άφιξις του «Φωτο-Δράματος της Δημιουργίας», της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, μιας εικονογραφημένης επεξηγήσεως των Θείων βουλών, με τη χρησιμοποίησι φωτεινών πλακών προβολής και κινηματογραφικών εικόνων. Από την εικονογραφική αυτή επεξήγησι των βουλών του Θεού έμαθα για την Αγία Γραφή περισσότερα από όλα όσα στα τριάντα χρόνια της ζωής μου στην Ευαγγελική Εκκλησία. Ήταν μια πνευματική ικανοποίησις.

Από τότε δεν έχανα τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά· από τον Μάιο ως τον Αύγουστο είχα πλήρως μελετήσει τους έξη τόμους των Γραφικών Μελετών, που συνεγράφησαν από τον πρώτο πρόεδρο της Εταιρίας, τον Κάρολον Τ. Ρώσσελ. Ενυμφεύθηκα τον Μάιο, τον δε Σεπτέμβριο η σύζυγός μου κι εγώ εσυμβολίσαμε την αφιέρωσί μας στον Παντοδύναμο Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα.

ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΕΣ

Η προβολή του «Φώτο-Δράματος της Δημιουργίας» απετέλεσε την πρώτη αποτελεσματική δημοσία δράσι του λαού του Ιεχωβά στην Αλσατία. Επιθυμώντας να βοηθήσω σ’ αυτό το έργον, εταξίδευα σιδηροδρομικώς κάθε βράδυ στα μέρη όπου προεβάλλετο. Ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη το 1920, ήλθε και στο Στρασβούργο να δώση τη διάλεξί του «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θ’ Αποθάνωσι». Διεφημίσαμε πλήρως αυτή τη διάλεξι, και ήταν μια γιγαντιαία επιτυχία.

Η Αλσατία άρχισε ν’ αφυπνίζεται πνευματικώς και ανεπήδησαν νέες ομάδες συμμελέτης στις διάφορες πόλεις. Το προνόμιο της παροχής υπηρεσίας σ’ αυτές τις ομάδες ανετέθη σ’ εμένα. Αφότου η Εταιρία με διώρισε επίσκοπο εκκλησίας για το Στρασβούργο, είχα το προνόμιο ν’ αρχίσω τακτική δράσι από σπίτι σε σπίτι μέσα στην πόλι και στην ύπαιθρο. Τα βοηθήματα συμμελέτης μας ήσαν ο πρώτος τόμος των Γραφικών Μελετών και το εικονογραφημένο βιβλίο Το Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας. Ήταν ένα έργον που έφερε μεγάλη ικανοποίησι.

Η διακήρυξις της Θείας αληθείας έγινε η χαρά μου στη ζωή. Επειδή ήταν χαρά που προήρχετο από τον Ιεχωβά, ήταν πολύ ενισχυτική. Στο Στρασβούργο είχα το χαροποιό προνόμιο να διεξάγω μια ομαδική συμμελέτη από τον έβδομο τόμο, με τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, στην οποία ελάμβαναν μέρος 250 έως 300 άτομα. Το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών (σημερινό Ξύπνα!) επίσης εχρησίμευσε στη διάδοσι του Θείου αγγέλματος. Μια αδελφή διέθετε έως 2.000 αντίτυπα τον μήνα στα εστιατόρια. Το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού ήλθε σαν άλλη μια ώθησις στη διακήρυξι του Θείου σκοπού προς τον λαό. Ναι, ο Ιεχωβά μάς είχε δώσει έργον, το οποίον μας έφερε μεγάλη χαρά και ικανοποίησι.

Μαζί με τη σύζυγό μου, τη μητέρα μου και τον μικρό μας γυιό εσχηματίσαμε μια θεοκρατική οικογένεια, στην οποία όλα ήσαν καθωρισμένα σύμφωνα με τα συμφέροντα της υπηρεσίας του Θεού.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το «Φωτό-Δραμα» έκαμε άλλες τέσσερες περιοδείες σε όλη την Αλσατία. Όταν διεφημίσθη την τελευταία φορά, απηγορεύθη από τον «Διευθυντήν θρησκευμάτων», έναν κρατικό λειτουργό, που ήταν συνάμα και Διαμαρτυρόμενος κληρικός. Όπως έγινε και σε πολλές προηγούμενες περιπτώσεις, είχα συνέντευξι μαζί του, στη διάρκεια της οποίας ωμολόγησε ότι ‘αν οι κληρικοί έκαναν το καθήκον τους στο 1914 δεν θα εγίνετο παγκόσμιος πόλεμος’. Αυτός ο κληρικός ωμολόγησε ότι ‘η καταστροφή της παρούσης τάξεως πραγμάτων του κόσμου και η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού ήταν η μόνη πραγματική λύσις’, αλλ’ ότι αυτός δεν μπορούσε να το πιστέψη αυτό, όπως δεν επίστευε και την Αγία Γραφή ως τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού. Εν τούτοις, μου είπε ότι, ‘Αν ο απόστολος Παύλος ήταν σήμερα στη γη, θα ειργάζετο με τον ίδιον τρόπο και με τις ίδιες μεθόδους όπως και σεις’. Κατόπιν επέτρεψε την περαιτέρω προβολήν του «Φωτο-Δράματος».

Έτσι, λοιπόν, είχαμε δύο παρουσιάσεις στο Στρασβούργο, χρησιμοποιώντας την «Αίθουσα Ώμπετ» στην Πλατεία Κλέμπερ, ακριβώς στο μέσον της πόλεως, με 3.000 και πλέον άτομα παρόντα. Άνθρωποι, ευμενώς διακείμενοι, μας προειδοποίησαν ότι το σώμα των Καθολικών σπουδαστών υπό την επιρροή των καθηγητών των εσχεδίαζαν επίθεσι το τελευταίο βράδυ για να καταστρέψουν τη Βιβλική παρουσίασι. Οργανωθήκαμε. Όταν αυτοί οι ταραξίαι άρχισαν την επίθεσι τους, σε λίγα λεπτά εξεδιώχθησαν από την αίθουσα. Κατόπιν, πενήντα περίπου σπουδασταί επεχείρησαν να εισβάλουν δια της βίας, αλλ’ η αστυνομία ήλθε τώρα εις βοήθειάν μας· συνέλαβε τους πρωταιτίους. Μολονότι το πλήθος, που ήταν στο μέσον της πλατείας, άρχισε να ψάλλη Καθολικά άσματα, η προβολή μας επροχώρησε ειρηνικά ως το τέλος.

Καθόσον ηύξανε το έργον, η Εταιρία Σκοπιά εθεώρησε αναγκαίον να ιδρύση ένα γραφείο και αποθήκη έντυπων για την Αλσατία και Λωρραίνη στην πόλι του Στρασβούργου, και ανετέθη σ’ εμένα αυτή η υπηρεσία. Κατώκησα με την οικογένεια μου σ’ ένα μικρό διώροφο οίκημα, όπου μπορούσαμε να στεγάσωμε τα πάντα. Συνέχισα την κοσμική εργασία μου και διετήρησα την υπηρεσία μου ως υπηρέτου εκκλησίας. Τα βράδια εφρόντιζα για την εργασία του γραφείου κι επισκεπτόμουν τις εκκλησίες τα Σαββατοκύριακα για να βοηθήσω τους αδελφούς να προχωρήσουν στο θείον έργον. Αυτή η δράσις μού παρείχε μεγάλη χαρά και ικανοποίησι καρδιάς, και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά για τα προνόμια που μου ενεπιστεύθη.

Οι μεγαλύτερες συνελεύσεις, που διηυθετούντο κάθε έτος στην Ελβετία και στο Παρίσι, συχνά με τον πρόεδρο της Εταιρίας παρευρισκόμενον, ήσαν πάντοτε με ειδικό τρόπο ενισχυτικές και προτρεπτικές, Το νέο μας όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά» έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά, η δε θέσις μας πολύ ενισχύθη ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Αλλ’ η ειρηνική μας δράσις διεκόπη με βάναυσο τρόπο στο έτος 1939, με την έναρξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα σε τρεις μέρες, το Στρασβούργο και ο συνοριακός πληθυσμός κατά μήκος του Ρήνου εξεκενώθησαν από την κυβέρνησι και μετεφέρθησαν στην περιοχή της πόλεως Ντορντόνι, όπου είχα την τύχη να εύρω ένα επιπλωμένο διαμέρισμα για την οικογένεια μου.

ΑΥΞΗΣΙΣ ΧΑΡΑΣ ΠΑΡΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Δύο εβδομάδες αργότερα έλαβα οδηγίες από το γραφείο της Βέρνης να μεταβώ στο Παρίσι για να βοηθήσω τον υπηρέτη του Τμήματος, Αδελφόν Νεχτ, ο οποίος ασθενούσε βαριά. Άφησα την οικογένεια μου στη Ντορντόνι κι εταξίδεψα στο Παρίσι. Ύστερ’ από λίγον καιρό, τον Οκτώβριο, το έργον του κηρύγματος μας απηγορεύθη από τη Γαλλική κυβέρνησι, η δε περιουσία της Εταιρίας κατεσχέθη. Μετά από δεκατέσσερες μέρες ο Αδελφός Νεχτ πέθανε, ο δε Αδελφός Χάρμπεκ, που διηύθυνε το γραφείο Κεντρικής Ευρώπης, ενεπιστεύθη σ’ εμένα αυτή την υπηρεσία. Προσπαθήσαμε ν’ αρθή η κρατική απαγόρευσις, αλλ’ όλες οι αιτήσεις μας απερρίφθησαν. Οργανώσαμε το έργον σύμφωνα με τις νέες μας περιστάσεις και συνεχίσαμε ολοταχώς.

Με την προέλασι των Γερμανικών στρατευμάτων ο πληθυσμός των Παρισίων και όλης της βορείου Γαλλίας κατελήφθησαν από πανικό, πολλοί δε έσπευδαν προς νότον και προς δυσμάς. Επανέλαβα την κοσμική μου εργασία με τον ίδιο οίκο στο Παρίσι, και τώρα ο εργοδότης μου έλαβε οδηγίες από την κυβέρνησι να επιστρέψη στη Ντορντόνι με όλους τους εργάτας του, αλλά, όταν εφθάσαμε εκεί, όλα έπρεπε να ξεκαθαρισθούν λόγω της Εθνικοσοσιαλιστικής κατακτήσεως. Μετά την υπογραφή της ανακωχής μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, οι άνθρωποι άρχισαν να επιστρέφουν στα σπίτια των· επέστρεψα κι εγώ στο Παρίσι, παίρνοντας μαζί και την οικογένειά μου.

Η Γαλλία διηρέθη και, με τη Γερμανική λογοκρισία και τον έλεγχο του χάρτου των γραφομηχανών και των τυπογραφικών πιεστηρίων, υπήρχαν πολλά εμπόδια στην ημέρα μας. Παρ’ όλ’ αυτά ετυπώσαμε βιβλία και βιβλιάρια, κι ελαμβάναμε τακτικά την αναγκαία πνευματική τροφή. Πηγαίνοντας με ζήλο και χωρίς φόβο στην υπηρεσία του Θεού, είχαμε την ικανοποίησι να παρατηρούμε τις εκκλησίες ν’ αυξάνουν και το έργον να επεκτείνεται. Σε μέρη ευνοϊκά τοποθετημένα ωργανώναμε μεγαλύτερες συνελεύσεις για τους αδελφούς, προς χαράν κι ενθάρρυνσιν όλων. Πολλοί Γάλλοι αστυνομικοί διέκειντο ευμενώς απέναντι μας, και πολύ λίγοι από μας συνελήφθησαν από τη Γερμανική μυστική αστυνομία.

Το πολεμικό μένος κατεσάρωσε άλλη μια φορά ακόμη τη χώρα κι επροξενήθησαν πολλές καταστροφές από τους βομβαρδισμούς. Μολονότι το έργον εξακολουθούσε να είναι κάτω από απαγόρευσι, μπορούσαμε τώρα ν’ αναπτύξωμε μια πιο ελεύθερη και πιο αποτελεσματική δράσι. Εγκατέλειψα την κοσμική εργασία μου, που είχα κρατήσει έως τότε, κι έτσι μπορούσα να αφιερώσω όλον τον χρόνον μου στα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού.

Αμέσως μετά τον πόλεμο έκαμα τις απαιτούμενες ενέργειες, υποστηριζόμενος από άλλους δύο αδελφούς, για την άρσι της απαγορεύσεως. Στις 31 Αυγούστου 1947, η Εταιρία Σκοπιά και η Χριστιανική μας δράσις ανεγνωρίσθησαν πάλι νομίμως από την κυβέρνησι. Επετύχαμε, επίσης, να μας αποδοθή η κατασχεμένη περιουσία μας με δικαστική απόφασι. Σύμφωνα με οδηγίες του προέδρου της Εταιρίας, αγοράσαμε τότε ένα οίκημα στο Παρίσι για να χρησιμεύση ως γραφείο και οίκος Μπέθελ.

Ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια την εγκαρτέρησί μας. Στην αρχή του πολέμου ήμεθα 800 ευαγγελιζόμενοι σε ολόκληρη τη Γαλλία, και όταν ήρθη η απαγόρευσις ήμεθα 2.800. Όταν μπορέσαμε και πάλι να συνέλθωμε ελεύθερα, εθερίσαμε στα επόμενα λίγα χρόνια πολλά απ’ όσα είχαμε σπείρει στη διάρκεια των ετών του πολέμου, ο δε αριθμός των διάκονων της Βασιλείας ανήλθε, στο 1951, σε 7.136.

Το έργον εξακολούθησε ν’ αυξάνη στη Γαλλία στα επόμενα έτη και τώρα έχομε υπερβή τους 16.000 διακόνους των αγαθών νέων. Έχομε ένα ωραίο καινούργιο πενταώροφο κτίριο με τυπογραφείο και στέγη για τους εργάτας του Τμήματος. Αναπολώ με χαρά τα προνόμια, που είχα, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού, πάντοτε ευγνώμων που ήλθε στο Στρασβούργο το «Φωτό-Δραμα» στο έτος 1920. Δεν έγινα νεώτερος με την πάροδο των ετών και μια ασθένεια, η οποία με προσέβαλε στη διάρκεια των ετών του πολέμου, υπέσκαψε μέρος της δυνάμεως μου, αλλ’ ωστόσο η χαρά του Ιεχωβά εξακολουθεί να μου δίνη δύναμι και μεγάλη ικανοποίησι.​—Νεεμ. 8:10.

(Ο Αδελφός Ανρί Ζιζέρ ετερμάτισε την επίγεια σταδιοδρομία του πιστά και απέθανε στην κατοικία του γυιού του στη Γαλλία την 29ην Αυγούστου 1962.)

«Η Βοήθεια Ημών Είναι εν τω Ονόματι του Ιεχωβά»

Αφήγησις του Αυγούστου Πήτερς

ΠΟΛΛΑ έχουν λεχθή περί διωγμού των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Αυτό που εξέσπασε στους κήρυκας των αγαθών νέων σ’ αυτή τη χώρα ήταν μια δοκιμασία, που απεδείκνυε ότι η Χριστιανική των σκέψις και διαγωγή ήσαν γνήσιες, Οι Χριστιανοί αναμένουν διωγμούς, όπως ανέμενε κι ο Ιησούς. (Ιωάν. 15:20) Αλλά μπορεί να διερωτηθήτε, Θα μπορούσα διακρατήσω την ακεραιότητά μου κάτω από σοβαρή δοκιμασία; Ο λόγος του Θεού και οι πείρες των Χριστιανών αδελφών σας στη Γερμανία πρέπει να σας καταστήσουν ικανούς ν’ απαντήσετε μ’ εμπιστοσύνη, Ναι! Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο Ιεχωβά μάς ενίσχυσε σε στιγμές μεγάλου κινδύνου. Η μη επιδεχόμενη συμβιβασμούς στάσις μας υπέρ της βασιλείας του απεδείχθη ότι είναι η καλύτερη πορεία σε κάθε περίπτωσι. Το γνωρίζω αυτό από προσωπική πείρα.

ΑΝΑΚΡΙΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΕΣΤΑΠΟ

Όταν εξέσπασε η θύελλα του διωγμού, ήμουν σαράντα τριών ετών και πατέρας τεσσάρων τέκνων. Το ν’ αποσχισθώ βάναυσα, από την οικογένειά μου ήταν αυτό καθ’ εαυτό μια δοκιμασία. Στο αστυνομικό τμήμα, ένας νεαρός πράκτωρ της Γκεστάπο, που μόλις ξεπέρασε τα είκοσι χρόνια του, έκαμε πολλές ερωτήσεις. Εγώ ήμουν αποφασισμένος να μη δώσω στους «Φιλισταίους» λεπτομέρειες για την εκκλησία, της οποίας ήμουν επίσκοπος. Οι Εθνικοσοσιαλισταί δεν ήθελαν ούτε να ξέρουν τίποτα για τον Ιεχωβά ούτε να μάθουν τίποτα απ’ αυτόν. Αρνήθηκα να παραδώσω τους πιστούς αδελφούς και αδελφές μου στη μάχαιρα. Τα πολλά χτυπήματα, που μου έδωσαν στο πρόσωπο τέσσερες γιγαντόσωμοι, δεν μετέβαλαν τη σκέψι μου. Τα στοιχεία που κατέγραφαν παρέμειναν ατελή.

Την επόμενη μέρα ο πράκτωρ της Γκεστάπο επέστρεψε μ’ ένα βοηθό του διοικητού της αστυνομίας των φυλακών. Ένα άλλο είδος διαδικασίας επρόκειτο να λάβη χώραν, αυτή τη φορά στη σοφίτα πίσω από αντιηχητικές πόρτες. Θα μπορούσαν να συμπληρώσουν την έκθεσί των σήμερα; Οι είκοσι τέσσερες ώρες που εμεσολάβησαν με κατέστησαν ακόμη πιο αποφασιστικό. Η άρνησίς μου, κατ’ αρχήν, ν’ απαντήσω σ’ ερωτήματα που εσχετίζοντο με την εκκλησία, τους εδυσκόλεψε να εύρουν λόγους για να με μηνύσουν. Εξωργίζοντο ολοένα περισσότερο κι εφαίνοντο να θέλουν να σχεδιάσουν μια τρίτη ανάκρισι ύστερ’ από είκοσι τέσσερες ώρες περίπου στο υπόγειο της Γκεστάπο. Είχα ήδη ακούσει τις γοερές κραυγές που προήρχοντο από το υπόγειο. Προήρχοντο από πολιτικούς κρατουμένους, που ήσαν αντι-Ναζισταί. Τώρα ήταν η σειρά μου.

Το Σάββατο πρωί ήλθε ένας γραμματεύς της Γκεστάπο και με ειδοποίησε μ’ ένα «φιλικό» τρόπο να τους πω ό,τι ήθελαν να γνωρίσουν, για ν’ απολυθώ και να επιστρέψω στην οικογένειά μου. Παρατηρώντας την αποφασιστικότητά μου, ύψωσε τους ώμους του και είπε, «Πολύ καλά, αν το θέλης έτσι». Κατόπιν με μετέφεραν σε άλλο κελλί, όπου ήταν κι άλλος ένας κρατούμενος. Μόνον ένας λεπτός τοίχος εχώριζε το κελλί μας από το δεσμοφυλακείον και μπορούσαμε ν’ ακούωμε ό,τι εγίνετο εκεί μέσα. Κατά τα μεσάνυχτα άκουσα τη φωνή της συζύγου μου. Αυτό είχε σχεδιασθή με σκοπό να με εκνευρίση. Αργότερα διεπίστωσα ότι ήταν μόνο ένα μαγνητογράφημα, που είχε γίνει πριν από μέρες, όταν εκείνη ανεκρίνετο στο αστυνομικό τμήμα. Άκουσα βαριά ποδοκροτήματα, που κατήρχοντο προς το υπόγειο, ακολουθούμενα από ένα μεγάλο θόρυβο καθώς διεπληκτίζοντο για την ετοιμασία της επομένης μου ανακρίσεως. Απροσδόκητα μπήκε μέσα ένας τηλεγραφικός διανομεύς μ’ ένα τηλεγράφημα. Επακολούθησε μια τηλεφωνική πρόσκλησις, οπότε οι εκτελεσταί διευθέτησαν τα πράγματα στο υπόγειο και ανεχώρησαν. Ένας δεσμοφύλαξ, απαντώντας σ’ ένα ανήσυχο ερώτημα ενός γειτονικού κρατουμένου, είπε, «Όχι, δεν μπορούν να το ξανακάμουν· ένα τηλεγράφημα ήλθε μόλις τώρα». Η προβλεπόμενη ανάκρισίς μου στο υπόγειο εματαιώθη. Εν τούτοις, για να με παραδώσουν στον περιφερειακό δικαστή, έπρεπε να τελειώσουν τη δικογραφία και να την υπογράψουν.

Το απόγευμα της Δευτέρας έξη άτομα, μερικοί ανώτεροι αξιωματούχοι, παρουσιάσθησαν στην ανάκρισί μου στο μέγαρο της αστυνομικής διοικήσεως. Έκαμαν πολλές ερωτήσεις για προσωπικά ζητήματα, δογματικά σημεία και για την οργάνωσι. Έλαβαν τις απαντήσεις των ως προς τα προσωπικά στοιχεία και τις Γραφικές δοξασίες, αλλά δεν έλαβαν καμμιά πληροφορία για την οργάνωσι. Λυσσασμένος ο γραμματεύς της Γκεστάπο εδήλωσε: «Έπρεπε να το ξέρωμε αυτό ενωρίτερα. Τότε θ’ απολύσωμε τους άλλους [πολιτικούς κρατουμένους] και θα κρατήσωμε εσένα στη θέσι τους». Αν μπορούσε και μόνο να συνθλίψη τα δάκτυλα μου στον στραγγιστήρα πλυντικής μηχανής, ή να χτυπούσε το γυμνό και βρεγμένο σώμα μου, πριν του αναχαιτίση αυτή τη μεταχείρισι εκείνο το τηλεγράφημα: Ύψωσα την καρδιά και τη διάνοια μου σε ευχαριστίες προς Αυτόν, του οποίου ο βραχίων δεν εσμικρύνθη, για να σταματήση μια γιγάντεια αστυνομική οργάνωσι στη θέσι της.

Αφού εμφανίσθηκα ενώπιον του περιφερειακού δικαστού, επέρασα μερικά χρόνια μέσα σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων. Κατόπιν, χωρίς να τύχω μιας εντίμου δίκης, μ’ έρριξαν σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως κοντά στο Βερολίνο. Ενώ οι πολιτικοί αξιωματούχοι του τμήματος Έμσλαντμορ ενδιεφέροντο για τη βελτίωσι της γης με σκληρή εργασία στο άγονο αυτό τμήμα, οι αξιωματούχοι των Ες-Ες, που διοικούσαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ενδιεφέροντο πρωτίστως για τη θραύσι της αντιστάσεως στο Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς. Κάθε μέρα και μάλιστα κάθε ώρα απειλούμεθα από τους άνδρες των Ες-Ες καθώς κι από εμπίστους. Ωστόσο ο Ιεχωβά απεδείχθη ότι ήταν μαζί μας. Ακόμη και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, επτά ή οκτώ κρατούμενοι έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά κι εβαπτίσθησαν. Οι αξιωματούχοι του στρατοπέδου ποτέ δεν έμαθαν τα ονόματά των, παρά τη σκληρή πίεσι που ησκήθη στους «παλαιούς Σπουδαστάς των Γραφών».

ΣΧΕΔΙΟΝ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΦΟΝΩΝ

Ευθύς μετά την έκρηξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάληψι της Πολωνίας από Γερμανικά στρατεύματα, άκουσα έναν κρατούμενο, να λέγη: «Ακούσατε; Όλοι οι Σπουδασταί της Γραφής απεμακρύνθησαν». Σκέφθηκα γι’ αυτό στο υπόλοιπον της ημέρας. Την επόμενη μέρα ένας κρατούμενος, που ειργάσθη σε καθαρίσματα και υπηρετούσε τους διοικητάς των Ες-Ες στα γεύματα, εφώναξε στον φρουρό των Ες-Ες στον διάδρομο: «Αρχιφύλαξ, πότε πρόκειται να μεταχθούν οι Σπουδασταί των Γραφών;» Ήλθε η απάντησις: «Ίσως αύριο· τα πράγματα τους είναι ήδη εδώ», εννοώντας ότι εφέρθησαν από την αποθήκη. Αυτό ήταν αλήθεια!

Την τρίτη, μέρα ο κρότος των υποδημάτων του διοικητού, που κροτάλιζαν με τα σπηρούνια, αντηχούσαν κατά μήκος των διαδρόμων. Επακολούθησαν κραυγές «Χάιλ Χίτλερ!» από τους φρουρούς και ακολούθησε ο ήχος των βημάτων εκείνων που αποτελούσαν την επίσημη επιτροπή. «Είσαι ακόμη Σπουδαστής των Γραφών;» «Ναι». «Και πρόκειται να παραμείνης τοιούτος;» «Βεβαίως!» Μπαγκ! Εκλείσθη βιαίως η πόρτα. Λίγα κελλιά παραπέρα: «Ακόμη Σπουδαστής των Γραφών είσαι;» Ο αδελφός έδωσε μια μακρά μαρτυρία. Το ίδιο έγινε και στο τρίτο κελλί. Κατόπιν στο κελλί αριθ. 6, την τέταρτη πόρτα με θυροκολλημένες οδηγίες: «Άκρα απομόνωσις!» Δεν ετέθησαν ερωτήματα εδώ. Αντ’ αυτών ο διοικητής εξήγησε στην επιτροπή; «Αυτός που είναι μέσα πρέπει οριστικά να σταλή μαζί, διότι προσπαθούσε να εγκαταλείψη την εργαζόμενη ομάδα του απαλλασσόμενος από ένα ξεροκέφαλο φρουρό και κατόπιν προσπαθούσε να βγη έξω να κηρύξη το ευαγγέλιο». Το σήμα «κάτω τα δάχτυλα» του αξιωματικού των Ες-Ες με τα δυο του χέρια τα έλεγε όλα. Δεν υπήρχε λάθος, επρόκειτο να μεταφερθούμε απ’ εκεί. Αλλά πού θα μας πήγαιναν; Εκείνες οι χειρονομίες με τους βραχίονες και τα χέρια έδειχναν σαν κάτι να επρόκειτο να βυθισθή στο νερό ή σ’ ένα λάκκο. Μήπως εσήμαινε ότι και οι 500 ή και περισσότεροι ίσως αδελφοί μας θα εθανατώνοντο;

Προς έκπληξίν μας τίποτα δεν συνέβη, η δε ομιλία περί απομακρύνσεως των Σπουδαστών της Γραφής άρχισε να σταματά. Τι παράξενο! Όλα τα σχέδια είχαν γίνει, κατάλογοι συνετάχθησαν, σχέδια πορείας επενοήθησαν, οδηγίες εδόθησαν και τώρα όλα ήσαν ήρεμα. Πέντε ή έξη μέρες μετά την επίσκεψι του διοικητού, ακούσαμε μια φωνή δυνατή από το κελλί υπ’ αριθ. 20: «Αρχιφύλαξ, το διαβάσατε; Μια ολόκληρη συνοδεία φυλακισμένων που μετεφέρετο από ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως έπαθε ατύχημα στα Πολωνικά έλη, από μια εσφαλμένη αλλαγή γραμμής. Όλοι οι κρατούμενοι εφονεύθησαν ως τον τελευταίο.»

Μια αμαξοστοιχία με αιχμαλώτους από ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως; Εφονεύθη στα Πολωνικά έλη; Και τι έκαναν εκεί; Δεν μπορεί να ήσαν Μάρτυρες, διότι θα τους είχαμε χάσει ως τώρα ένα τόσο μεγάλον όμιλο. Μήπως τυχόν κάποια αποστολή κρατουμένων, που προωρίζετο ν’ ακολουθήση τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ανεχώρησε πρώτη κατά λάθος; Μήπως αντίκρυσαν θάνατο που προωρίζετο για μας; Εθυμηθήκαμε τα λόγια του Ιεχωβά στον Ησαΐα 43:4, 5: «Αφότου εστάθης πολύτιμος εις τους οφθαλμούς μου, εδοξάσθης, και εγώ σε ηγάπησα· και θέλω δώσει ανθρώπους πολλούς υπέρ σου, και λαούς υπέρ της κεφαλής σου. Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου».

Θα εγεμίζαμε τόμους για ν’ αφηγηθούμε πώς διεξήχθησαν μυστικά βαπτίσματα στο στρατόπεδο, πώς εισήχθη σε μας λαθραίος ο άρτος και ο οίνος για την Ανάμνησι, πώς ο Ιεχωβά επρομήθευε πνευματική τροφή που μας ενίσχυε, και πόση θυσία, επαγρύπνησις και λεπτότης εχρειάσθη. Ακόμη και με απεριγράπτους βασανισμούς ο Ιεχωβά κατέστησε ικανούς τους δούλους του να διακρατήσουν την ακεραιότητά των. Συχνά παρέσχε τρόπο διαφυγής από τις πιο κρίσιμες καταστάσεις.

Πόσο χαρούμενος ήμουν, που επί χρόνια προτού η θύελλα ξεσπάση, έκαμα χρήσι κάθε ευκαιρίας για να παρακολουθώ συναθροίσεις και να εντυπώνω στη διάνοιά μου τις διάφορες Βιβλικές προφητείες και τις σημερινές των εκπληρώσεις! Τις έγραψα και συχνά τις επανελάμβανα στη διάρκεια διαλέξεων. Αυτό με βοήθησε να τις θυμάμαι. Αργότερα, στη διάρκεια των ετών του διωγμού, είχα πολλές ευκαιρίες για ν’ αφηγηθώ πολλά απ’ αυτά τα πράγματα σ’ εκείνους που πεινούσαν και διψούσαν για πνευματική τροφή. Οι Εθνικοσοσιαλισταί δεν μπορούσαν να μου αφαιρέσουν τα πλούτη που ήσαν σωρευμένα στη διάνοιά μου, διότι αυτά κατέστησαν μέρος του εαυτού μου.

Η πτώσις των Εθνικοσοσιαλιστών μάς ελευθέρωσε από τους βασανιστάς μας. Αμέσως αρχίσαμε να εκπληρώνουμε την αποστολή μας να κηρύττομε σε ευρύτερη κλίμακα. Τότε ήταν που έγινε πραγματικότης η επιθυμία μου να γίνω ένας ολοχρόνιος διάκονος, χωρίς καμμιά παραμέλησι των οικογενειακών μου ευθυνών. Αυτό ήταν μια πραγματική αιτία χαράς. Ο προηγούμενος εργοδότης μου μού προσέφερε μια καλά αμειβόμενη θέσι, αλλ’ έκρινα ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξη καλύτερη ενασχόλησις από το να εξυπηρετώ μόνον τα συμφέροντα της Βασιλείας. Στο έτος 1946 έγινα μέλος της οικογενείας Μπέθελ της Γερμανίας, και σε λίγο προσετέθη, και η σύζυγος μου. Τι θαυμάσιο προνόμιο να υπηρετούμε τον Θεόν της αιωνιότητος εδώ στον οίκον Μπέθελ του Βισμπάντεν, όπου μένομε ακόμη!

Το να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά είναι η οδός της αμέτρητης ευτυχίας, οσοδήποτε φοβερές δοκιμασίες κι αν επιτραπή να επέλθουν στους πιστούς Χριστιανούς. Δεν πρέπει διόλου να φοβούμεθα από ο,τιδήποτε μπορεί να κάμη άνθρωπος, διότι είδαμε την αλήθεια των λόγων του ψαλμωδού: «Αν δεν ήτο ο Ιεχωβά μεθ’ ημών, ότε εσηκώθησαν άνθρωποι εφ’ ημάς, ζώντας ήθελον μας καταπίει τότε, ενώ ο θυμός αυτών εφλέγετο εναντίον ημών· ευλογητός ο Ιεχωβά, όστις δεν παρέδωκεν ημάς θήραμα εις τους οδόντας αυτών. Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών· η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.»​—Ψαλμ. 124:2, 3, 6-8, ΜΝΚ.

«Ειπέ Λοιπόν Σχίββωλεθ»

◆ Το «Σίββωλεθ» αντί του «Σχίββωλεθ» μπορεί να μη φαίνεται τώρα ότι έχει συνέπεια, αλλά στις διαβάσεις του Ιορδάνου εσήμαινε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Η ορθή θρησκεία μπορεί να μη σας φαίνεται σπουδαία τώρα, αλλά στον Αρμαγεδδώνα θα σημαίνη τη ζωή σας.​—Κριτ. 12:5, 6.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εφυλάσσετο μέσο στην κιβωτό της διαθήκης; Κατά το 2 Χρονικών 5:10 (ΜΝΚ), «δεν ήτο εν τη κιβωτώ ειμή αι δύο πλάκες τας οποίας έθεσεν ο Μωυσής εκεί εν Χωρήβ, όπου ο Ιεχωβά έκαμε διαθήκην προς τους υιούς Ισραήλ, ότε εξήλθον εξ Αιγύπτου», και το 1 Βασιλέων 8:9 λέγει σχεδόν τα ίδια. Ωστόσο, το εδάφιον Εβραίους 9:4 λέγει: «Έχουσα χρυσούν θυμιατήριον, και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν η ήτο στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα, και η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα, και αι πλάκες της διαθήκης.»​—Τ. Ρ., Η.Π.Α.

Τα λόγια του Παύλου στην επιστολή προς Εβραίους 9:4 βασίζονται στα επόμενα εδάφια, που δείχνουν τι είχε τεθή μέσα στην κιβωτό της διαθήκης: «Και είπεν ο Μωυσής προς τον Ααρών, Λάβε μίαν στάμνον, και βάλε εν αυτή εν γομόρ πλήρες από μάννα, και θες αυτήν έμπροσθεν του Ιεχωβά, δια να φυλάττηται εις τας γενεάς σας. Και έθεσεν αυτήν ο Ααρών έμπροσθεν του Μαρτυρίου, δια να φυλάττηται, καθώς προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν.» Μολονότι ο Ααρών ασφαλώς συνέλεξε το μάννα και το έβαλε μέσα στη στάμνα, είναι προφανές ότι η θέσις αυτής έμπροσθεν του Μαρτυρίου δεν θα μπορούσε να γίνη ώσπου να κατασκευασθή η κιβωτός της διαθήκης η κιβωτός του μαρτυρίου και να ληφθούν οι πλάκες του νόμου. (Έξοδ. 16:33, 34, ΜΝΚ) Αργότερα ο ίδιος ο Μωυσής ανέγραψε: «Και επιστρέψας κατέβην από του όρους, και ενέθεσα τας πλάκας εν τη κιβωτώ, την οποίαν έκαμον και είναι εκεί, καθώς προσέταξεν εις εμέ ο Ιεχωβά.» (Δευτ. 10:5, ΜΝΚ) «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Απόθες την ράβδον του Ααρών έμπροσθεν του μαρτυρίου, δια να φυλάττηται εις σημείον εις τους υιούς της αποστασίας· και θέλεις καταπαύσει απ’ εμού τους γογγυσμούς αυτών, δια να μη αποθάνωσι.» (Αριθμ. 17:10, ΜΝΚ) Απ’ αυτά τα εδάφια καταφαίνεται ότι η κιβωτός της διαθήκης κάποτε περιείχε τα όσα μνημονεύονται από τον Παύλο, και γι’ αυτό προφανώς ο Παύλος έγραφε περί του χρόνου, στον οποίον τα πράγματα έτσι ήσαν.

Εν τούτοις, μακράν από το να υπάρχη αντίφασις μεταξύ των λόγων του Παύλου κι εκείνων που βρίσκονται στο 2 Χρονικών 5:10, το γεγονός και μόνον ότι αυτό το εδάφιο λέγει ότι στον καιρό της αφιερώσεως του ναού του Σολομώντος «δεν ήτο εν τη κιβωτώ ειμή αι δύο πλάκες τας οποίας έθεσεν ο Μωυσής εκεί εν Χωρήβ» υπονοεί ότι κάποτε προηγουμένως η Κιβωτός περιείχε κι άλλα πράγματα, που την καθιστούσαν αξιοσημείωτη όσο δεν ήταν τώρα.

Ο λόγος, που δίδεται για την τοποθέτησι ενώπιον του Ιεχωβά της ράβδου του Ααρών που εβλάστησε, δηλαδή, ως μαρτυρίας κατά των αποστατών, θα εφαίνετο να προσδίδη την έννοια ότι, τουλάχιστον για τη διάρκεια της δια της ερήμου πορείας, ή ενόσω ζούσαν ούτοι οι αποστάται, η ράβδος αυτή παρέμενε μέσα στην κιβωτό της διαθήκης. Λογικό, λοιπόν, είναι να συμπεράνωμε ότι, μετά την είσοδο των Ισραηλιτών στη γη της επαγγελίας και πριν από την αφιέρωσι του ναού του Σολομώντος, αφηρέθησαν η χρυσή στάμνος και η ράβδος του Ααρών. Δεν φαίνεται, όμως, λογικό ότι ο Ιεχωβά θα επέτρεπε να πέσουν τα ιερά αυτά πράγματα στα χέρια των Φιλισταίων, όταν αυτοί εκυρίευσαν την Κιβωτό στην εποχή του Αρχιερέως Ηλεί, διότι αλλιώς θα ήταν δυνατόν να λείπουν και οι δύο πλάκες του νόμου. Προφανώς η χρυσή στάμνος του μάννα και η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα εξεπλήρωσαν τον σκοπό τους· γι’ αυτό κι ο Ιεχωβά επέτρεψε ν’ αφαιρεθούν.

Ενδιαφέρει να τονισθή ότι υπάρχουν περισσότερες από μια κιβωτό που μνημονεύεται σχετικά με τις πλάκες. Η κιβωτός, για την οποία ομιλεί ο Μωυσής στο Δευτερονόμιο 10:1-5 και που του είπε ο Ιεχωβά να κατασκευάση, ήταν μια προσωρινή θήκη για τις δύο πλάκες του νόμου, που είχε λάβει στο Όρος Σινά. Ενώ αργότερα, κατά το τέλος του έτους, η κιβωτός της διαθήκης ήταν έτοιμη για χρήσι.​—Έξοδ. 39:33-40:3.

Και τι θα λεχθή για το βιβλίο που μνημονεύεται στο 1 Σαμουήλ 10:25 (ΜΝΚ); Σχετικά με αυτό αναγινώσκομε: «Και είπεν ο Σαμουήλ προς τον λαόν τον τρόπον της βασιλείας, και έγραψεν αυτόν εν βιβλίω, και έθεσεν έμπροσθεν του Ιεχωβά.» Μήπως η τοποθέτησίς του ενώπιον του Ιεχωβά σημαίνει τοποθέτησι μέσα στην κιβωτό της διαθήκης; Όχι κατ’ ανάγκην, και ειδικά όχι σ’ αυτή την περίπτωσι. Γιατί όχι; Διότι σ’ αυτόν τον καιρό επεκράτησε στον Ισραήλ μια μάλλον ανώμαλη κατάστασις. Η κιβωτός της διαθήκης, μετά την επιστροφή της από τους Φιλισταίσυς, βρήκε ένα τόπο αναπαύσεως στην Κιριάθ-ιαρείμ, όπου παρέμεινε ως τη βασιλεία του Βασιλέως Δαβίδ. (1 Σαμ. 7:1, 2) Εν τούτοις, η σκηνή εκείνο τον καιρό ευρίσκετο ή στη Σηλώ ή στη Νωβ, αργότερα δε μετεφέρθη στη Γαβαών. Με τη σκηνή του μαρτυρίου ήταν επίσης και το θυσιαστήριο για τις θυσίες και το ιερατείο καθώς και τα περιεχόμενα του Αγίου Τόπου, κι έτσι λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι «έμπροσθεν του Ιεχωβά» στην εποχή του Σαμουήλ εσήμαινε μάλλον εκεί όπου ήταν η σκηνή του μαρτυρίου, παρά εκεί όπου εκείτο η Κιβωτός.​—Ιησ. Ναυή 18:1· 1 Σαμ. 21:1· 1 Χρον. 16:39.

Έτσι, από τα προεκτεθέντα βλέπομε πάλι ότι η Βίβλος είναι συνεπής προς εαυτήν.

«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:16, 17.

Ενθυμείσθε;

Εδιαβάσατε προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Ποιος λόγος υπάρχει για να είναι ευτυχής ένας Χριστιανός, όταν διώκεται;

Δεν χαίρει για τα ίδια τα παθήματα, αλλ’ είναι ευτυχής, διότι η πιστή του πορεία τιμά τον Θεό, και χαίρει με την ελπίδα να λάβη την αμοιβή της πιστότητός του.​—Σελ. 456.a

● Ποιά είναι μια πρώτιστη ευθύνη του Χριστιανού επισκόπου προς εκείνους που είναι πνευματικώς αδύνατοι;

Να τους επισκέπτεται προσωπικώς και να τους εποικοδομή με συζητήσεις γύρω στη Γραφή και στη δράσι του λαού του Ιεχωβά.​—Σελ. 465.

● Ποιά πρέπει να είναι η στάσις όλων εν σχέσει με τα μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στην οργάνωσι του Ιεχωβά;

Όλοι πρέπει να είναι πρόθυμοι να υπηρετούν και πρέπει να καταρτίζωνται έτσι, ώστε να είναι σε θέσι να χρησιμοποιηθούν, αλλ’ όχι να γίνεται αυτό με απληστία ή φιλοδοξία.​—Σελ. 468.

● Τι σημαίνει να ‘περιπατούμε ταπεινώς μετά του Θεού μας’;

Να γνωρίζωμε τους περιορισμούς μας, να μην είμεθα αλαζονικοί, αλλά ν’ αναγνωρίζωμε την εξάρτησί μας από τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του.​—Σελ. 474-476.

● Πώς διαφέρει η όψις του ανθρώπου της πίστεως από εκείνη του ανθρώπου χωρίς πίστι;

Ο άνθρωπος πίστεως είναι χαρωπός, εδραίος, γεμάτος αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, κι έχει την προοπτική της αιωνίου ζωής ενώπιον του. Ο άνθρωπος χωρίς πίστι στερείται χαράς διότι δεν έχει πίστι· είναι κυνικός, αβέβαιος και χωρίς πραγματικό σκοπό στη ζωή.​—Σελ. 497, 498.

● Πώς αποδεικνύει ένας την εμπιστοσύνη του στο όνομα του Ιεχωβά ως οχυρό πύργο;

Στρεφόμενος στον Ιεχωβά για προστασία, όπως θα έτρεχε κανείς σ’ έναν οχυρό πύργο, θ’ ακολουθήση τη συμβουλή του Θείου λόγου, θα παραμείνη κοντά στην οργάνωσί Του και θα συνηγορήση υπέρ των βουλών Του στους άλλους, εφόσον όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με τ’ όνομά Του.​—Σελ. 498, 499.

● Για την ανάγκη ποιας βοηθείας λαμβάνει ένας γνώσιν από την εντολή του Ιησού περί βαπτίσματος;

Της θείας βοηθείας· του Ιεχωβά Θεού, του Ιησού Χριστού και του αγίου πνεύματος.​—Σελ. 525.

● Προς όφελος τίνων σήμερα ανεγράφη η επιθανάτιος προφητεία του Ιακώβ;

Του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών, που είναι κληρονόμοι της ουρανίου βασιλείας, καθώς και άλλων, οι οποίοι επιθυμούν να ευλογηθούν με αιώνια ζωή επάνω στη γη.​—Σελ. 557.

● Τι προσκιάζεται από το όραμα του Ιεζεκιήλ περί διανομής της γης, όπως αναγράφεται στο 48ο κεφάλαιο;

Η διανομή της γης υπό την Θεία βασιλεία του νέου κόσμου.​—Σελ. 559.

● Τι πρέπει να μας υπενθυμίζη η κρίσις του Ιακώβ περί του γυιού του Ρουβήν;

Ότι οι αχαλίνωτες ενέργειες μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια προνομίων υπηρεσίας.​—Σελ. 560.

● Τι πρέπει να μας υπενθυμίζη το όνομα Λευί εκτός από το ιερατείο;

Όπως τονίζεται στη Γένεσι 49:5-7, ότι επικάθηται κατάρα στη χρήσι όπλων για να δοθή διέξοδος σε σκληρό θυμό· αυτά πρέπει να εγκαταλείπωνται απ’ εκείνους που εισέρχονται στην εκκλησία του Θεού.​—Σελ. 563.

● Τι κίνδυνοι υπάρχουν στις άσκοπες ερωτήσεις;

Σπαταλούν χρόνο· οδηγούν σε διαιρέσεις, και δίνουν πρόσκομμα στους νέους· προσελκύουν χωρίς λόγο την προσοχή σε ανθρώπους. Απομακρύνουν το άτομο απ’ όσα αναγράφονται σαφώς μέσα στη Γραφή και τα οποία είναι αναγκαία για σωτηρία.​—Σελ. 572-575.

● Ποιος είναι ο «λέων ο εκ της φυλής Ιούδα»;

Ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός.​—Σελ. 584.

● Ποιοι είναι οι συνάρχοντες με τον ‘λέοντα εκ της φυλής Ιούδα’;

Τα 144.000 μέλη του πνευματικού Ισραήλ.​—Σελ. 600.

● Σε ζητήματα διαγωγής, πότε είναι συνετό ν’ απαρνούμεθα πράγματα, που μπορεί να είναι κατάλληλα καθ’ εαυτά;

Σε περιπτώσεις, όπου η διαγωγή θα μπορούσε ν’ αποτελέση αιτία προσκόμματος άλλων ατόμων, που αγωνίζονται να υπηρετήσουν τον Θεό.​—Σελ. 605.

● Γιατί λέγεται ότι ο πλούτος έχει δελεαστική δύναμι;

Δίνει ένα μεγαλύτερο αίσθημα ασφαλείας απ’ όσο δικαιολογείται. Η αξία του μπορεί να αφανισθή από τη μια μέρα ως την άλλη. Δεν μπορεί να εξαγοράση ζωή, υγεία ή αληθινούς φίλους.​—Σελ. 625,

● Τι παράδειγμα υλικής φροντίδας για τους ηλικιωμένους παρέσχε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία;

Δεν διατηρούσε ιδρύματα για να περιθάλπη όλους τους ηλικιωμένους της κοινότητος. Όταν μερικοί περιήρχοντο σε ανάγκη μεταξύ αυτών, τα παιδιά και τα εγγόνια επωμίζοντο την ευθύνη, Αλλ’ αν κάποιος, που είχε καλό παρελθόν πιστής Χριστιανικής υπηρεσίας, ήταν πραγματικά άπορος, η εκκλησία παρείχε υλική βοήθεια σ’ αυτόν.​—Σελ. 630-632.

● Δίνοντας δώρα ποιες ενέργειες αποφεύγουν οι Χριστιανοί;

Δεν ‘διασαλπίζουν’ αναγγέλλοντας τη γενναιοδωρία των με το να θέτουν τ’ όνομά των σ’ ένα δώρο προσφερόμενο όταν συγκεντρωθή ένας όμιλος, ούτε δίνουν για να κάνουν «αλαζονεία του βίου» όσον αφορά τα μέσα της ζωής των.​—Σελ. 662.

● Ποιες συναναστροφές πρέπει ν’ αποφεύγουν τα Χριστιανικά παιδιά;

Συναναστροφές με κοσμικά άτομα, που δεν έχουν αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό ή σεβασμό για τους ευσεβείς κανόνες, που εκτίθενται στον λόγον Του.​—Σελ. 683.

● Ποιά ομάς ανθρώπων ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξι του παπυρικού κωδικός, του προδρόμου του συγχρόνου βιβλίου;

Οι πρώτοι Χριστιανοί.​—Σελ. 694.

[Υποσημειώσεις]

Ανταλλαγή Υλικής Τροφής με Πνευματική

Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά έλαβε πρόσκλησι να φοιτήση στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, της Εταιρίας Σκοπιά, που επρόκειτο ν’ αρχίση πριν από το τέλος της προσπαθείας για τη Σκοπιά. «Ήμουν αποφασισμένος να κάμω ό,τι μπορούσα για να φθάσω την αναλογία μου των τριάντα συνδρομών για ειδικό σκαπανέα», είπε αυτός ο Μάρτυς. «Επειδή οι εργασίες είναι σπάνιες τον χειμώνα, έθεσα σ’ εφαρμογή την υπόδειξι της Διακονίας της Βασιλείας περί ανταλλαγής των συνδρομών με τρόφιμα. Σε μια περίπτωσι αντήλλαξα μια συνδρομή με πενήντα σεντς και μια δωδεκάδα αυγά, και μια άλλη φορά εζήτησα είκοσι πέντε σεντς και μισή δωδεκάδα αυγά για μια εξάμηνη συνδρομή. Πολύ συχνά έκανα ανταλλαγή με σιτάλευρο, πατάτες ή κοττόπουλα. Πριν αναχωρήσω στις 11 Απριλίου, εργάσθηκα σκληρά κάνοντας επισκέψεις σε όλους όσοι είχαν υποσχεθή να γίνουν συνδρομηταί. Τρεις συνδρομές ελήφθησαν την τελευταία μου εβδομάδα, κι έτσι οι συνδρομές μου έφθασαν συνολικά τις είκοσι έξη.»