και τους εαυτούς των· αλλά δεν είναι αυτή η κλίσις του ανθρώπου σήμερα. Ο άνθρωπος κλίνει προς την ιδιοτέλεια, επειδή δεν γνωρίζει τον Θεό και τις κατευθύνσεις του Θεού, και επειδή προτιμά να εξυπηρετή τα συμφέροντα του παλαιού αυτού κόσμου και του Διαβόλου, του αντιδίκου του Ιεχωβά. Μέσω του σημερινού ιδιοτελούς συστήματος πραγμάτων, οι διάνοιες των νέων και των ηλικιωμένων επίσης διεγείρονται σταθερά προς το «να πλουτώσι». Πλείστοι άνθρωποι σοβαρά νομίζουν ότι η ζωή εξαρτάται από το να έχη κανείς αφθονία υλικών αγαθών, και γι’ αυτό καταβάλλουν κάθε προσπάθεια ν’ αποκτήσουν αυτή την αφθονία, φθάνοντας ακόμη να χάσουν και το καλό τους όνομα, υπόληψι, υγεία και φίλους. Προς όφελος όλων των Χριστιανών ο Παύλος έγραψε: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.»—1 Τιμ. 6:9, 10.

¹⁵ Ναι, μερικοί που έχουν ακόμη ζήσει ως Χριστιανοί, παρεσύρθησαν πάλι στις κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου και κάνουν κάθε είδους αδικίες. Αλλά βλάπτουν κυρίως τον εαυτό τους. Εκτρέπονται από τις βασικές διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και προτού το αντιληφθούν διαπερούν και γεμίζουν τον εαυτό τους με πόνους. Λύπες γεμίζουν τις ημέρες των μάλλον παρά η χαρά και η ευτυχία που ο Ιεχωβά Θεός δίνει σ’ εκείνους που τον αγαπούν και εμπιστεύονται σ’ αυτόν. Σήμερα, όπως και στην εποχή του Ιησού, βρίσκομε μερικούς που εργάζονται μέρα και νύχτα για να συσσωρεύσουν πλούτο και να γεμίσουν την αποθήκη τους. Νομίζουν ότι η ασφάλειά τους και η ζωή τους προέρχεται από την αφθονία των υλικών αγαθών που έχουν οι ίδιοι συνάξει. Διαβάζομε τα λόγια του πλουσίου: «Και είπε, . . . Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, Φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.» (Λουκ. 12:18-21) Τα γήινα πλούτη μπορεί κανείς εύκολα να τα χάση. Κυττάξτε πόσα εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη έχασαν όλες τις οικονομίες των, τα σπίτια των, τα αγροκτήματά των, τις εργασίες των, επειδή κάποιος ιδιοτελής δικτάτωρ κατηύθυνε τις δυνάμεις του στο να τα εκμηδενίση. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι της εποχής μας και όλοι οι προηγούμενοι πόλεμοι, εβοήθησαν τον Διάβολο να στρέψη τις διάνοιες των ανθρώπων μακριά από τον Θεό. Πολλοί, επειδή έχασαν τα συγκεντρωμένα υλικά των πλούτη, κατηγόρησαν με πικρία τον Θεό. Αλλ’ αν αυτά τα άτομα είχαν πλουτισθή με τον λόγον του Θεού, τότε θα εγνώριζαν από πριν πόσο μάταιο είναι ν’ αποταμιεύη κάνεις γήινα πλούτη που κλέπται κλέπτουν και σκώληξ και σκωρία αφανίζουν. Σε καιρούς εντάσεως τα πνευματικά πλούτη έχουν δύναμι συντηρήσεως και κρατούν ένα άτομο στην ορθή πορεία σκέψεως. Δικτάτορες ήλθαν και παρήλθαν, και υπάρχουν ακόμη μερικοί σήμερα που φρονούν ότι ο κόσμος έγινε για να κυβερνούν αυτοί, για να είναι όλοι οι άνθρωποι κάτω από το πέλμα τους. Υπάρχουν μεγάλοι δικτάτορες και μικροί δικτάτορες. Και οι μεν και οι δε είναι ιδιοτελείς, είτε κυβερνούν ένα έθνος είτε διευθύνουν μια μικρή επιχείρησι. Η διάνοια του δικτάτορος είναι συγκεντρωμένη μόνο γύρω από τον εαυτό του και την αφθονία των υπαρχόντων που μπορεί να συνάξη. Δεν κατανοεί ότι η ζωή δεν συνίσταται από όσα κατέχει. Όλα τα υπάρχοντα του παλαιού κόσμου που μπορεί ένα άτομο να κατέχη, δεν θα του δώσουν αιώνια ζωή.

ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16. Γιατί τα ανθρώπινα πλάσματα λαμβάνουν ζωή από τον Θεό;

¹⁶ Ο λόγος του Θεού σαφώς διακηρύττει ότι η ζωή είναι χάρισμα του Θεού. (Ρωμ. 6:23· Αποκάλ. 2:10) Μέσω της χάριτος του Ιεχωβά έρχεται ζωή στα πλάσματα· και λόγω ακριβώς της αγαθότητός του απέστειλε τον μονογενή Υιό του στη γη. Ο άνθρωπος είχε καταδικασθή σε θάνατο, και πέθαινε επί 4.000 χρόνια προτού έλθη στη σκηνή ο Υιός του Ιεχωβά. Όλοι όσοι πέθαναν παρέμειναν στους τάφους των και κανείς δεν πήγε στον ουρανό ή στον ‘άδη’ των ‘αιωνίων βασάνων’, διότι «οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν». (Εκκλησ. 9:5, 10) Η αμαρτία εισήλθε στον κόσμο δι’ ενός ανθρώπου και ο θάνατος δια της αμαρτίας, έτσι ώστε ο θάνατος διήλθε σε όλους τους ανθρώπους. (Ρωμ. 5:12) Όλοι κάτω από αυτήν την καταδίκη έχουν πεθάνει. Αλλά τώρα μέσω της χάριτος του Ιεχωβά ο άνθρωπος έχει ευκαιρία για ζωή. Η ζωή δίδεται σ’ αυτόν από τον Θεό και όχι από τα πράγματα που ο άνθρωπος κατέχει. Διαβάζομε: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν, δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού.» (Ιωάν. 3:36) Πίστις, λοιπόν, και υπακοή στον λόγον του αληθινού Θεού είναι οι απαιτήσεις του. Πίστις πρέπει ν’ αυξάνη και να γεμίζη ολόκληρη τη ζωή σας, πίστις που σας οδηγεί σε μεγαλύτερη κατανόησι του λόγου του Ιεχωβά μέσω μελέτης του λόγου αυτού, πίστις που σας υποκινεί να λατρεύετε τον Θεόν εν πνεύματι και αληθεία. (Ιωάν. 4:23· Γαλ. 6:8, 9) Ο Παύλος, παραθέτοντας μια παλαιότερη ρήσι του Ιεχωβά, έγραψε: «“Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν”.» (Εβρ. 10:38· Αββακ. 2:4, Ο΄) Οι Χριστιανοί δεν είναι από εκείνους που σύρονται προς τα οπίσω. Αλλά και όποιοι ακόμη απ’ αυτούς συρθούν προς τα οπίσω, πηγαίνουν στην καταστροφή μαζί με το παρόν σύστημα πραγμάτων.

17, 18. Πώς η γνώσις και η ζωή συνδέονται στη Γραφή;

¹⁷ Η μελέτη του λόγου του Θεού, η έρευνα των Γραφών και η παρατήρησις της συνεχούς εκπληρώσεως της Θεόδοτης προφητείας, καθιστούν την πίστι μας ισχυρή. «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων. Διότι δια ταύτης έλαβον καλήν μαρτυρίαν [εμαρτυρήθησαν, Κείμενον] οι πρεσβύτεροι.» (Εβρ. 11:1, 2) Ένας που έχει πίστι στον Θεό, με αγάπη γι’ αυτόν και για τον πλησίον του, θα παρατείνη τις ημέρες του, επειδή η αγάπη απομακρύνει κάθε πλεονεξία. «Ο μισών την πλεονεξίαν θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού.» (Παροιμ. 28:16, ΑΣ) Η ορθή του σκέψις, η κατάλληλη χρήσις από μέρους του της ακριβούς γνώσεως, φέρνει ζωή. «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάν. 17:3.

¹⁸ Η απόκτησις αιωνίου ζωής εξαρτάται από τη γνώσι μας, από τη συνεχή λήψι γνώσεως του Κυριάρχου Άρχοντος του σύμπαντος, Ιεχωβά Θεού, και του Υιού του Ιησού Χριστού. Εν τούτοις, ο Σατανάς, ο θεός του κόσμου τούτου, θα θέλη πάντοτε να νομίζωμε ότι η ζωή έρχεται μέσω της κατοχής περιουσίας, υλικών πραγμάτων μάλλον παρά μέσω ορθής γνώσεως και κατανοήσεως των βουλών του Ιεχωβά. (2 Κορ. 4:3, 4) Η ζωή, εν πρώτοις, υπάρχει επειδή ο Θεός είναι αγάπη και το έδειξε αυτό μέσω χάριτος. Ο Θεός δεν είναι υποχρεωμένος να μας δώση αυτή τη ζωή. Είναι χάρισμά του προς όλους εκείνους οι οποίοι ‘δουλεύουν αυτόν εν καρδία τελεία’.

19, 20. Ποια ουσιώδη στοιχεία για απόκτησι ζωής περιεγράφησαν από τον Ιησούν;

¹⁹ Μερικοί νομίζουν ότι η υλική ευημερία που απολαμβάνουν οφείλεται στο ότι η ευλογία του Θεού είναι επάνω τους. Αλλ’ όπως διεκήρυξε ο Παύλος, «ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία». Αν θέτετε πρώτα το χρήμα για ό,τι μπορεί να σας φέρη—πρώτα και από τον λόγον του Θεού και από εκείνα που ασφαλώς θα σας φέρη προς την κατεύθυνσι της αιωνίου ζωής—θα περεκκλίνετε: δεν θα ζητήτε πια πρώτα τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού. Ο Ιησούς, εξηγώντας την παραβολή του σπορέως, είπε: «Αύτη δε είναι η παραβολή, Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· . . . Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι.» (Λουκ. 8:11-15) Αλλεπάλληλα εκατομμύρια ανθρώπων έχουν ακούσει τον λόγον του Θεού. Ενδιαφέρθηκαν πολύ γι’ αυτόν, αλλά μόνο για μια βραχεία χρονική περίοδο· διότι, καθ’ ον χρόνον μελετούσαν τον λόγον του Θεού, παρεσύροντο επίσης από μέριμνες και πλούτον και ηδονές του βίου αυτού. Τα άτομα, λοιπόν, αυτά συνεπνίγησαν τελείως. Καμμιά γλυκειά πνοή αληθείας δεν μπορούσε να φθάση σ’ αυτούς, λόγω των μεριμνών των. Ο σπόρος της αληθείας εξωστρακίσθη τελείως από τη ζωή τους. Αυτοί είχαν την πλήρη ευκαιρία ν’ ακούσουν την αλήθεια, αλλά απεσύρθησαν από τα πράγματα ακριβώς του κόσμου τούτου. Έτσι το ήθελαν αυτή ήταν η εκλογή τους.

²⁰ Αυτό μπορεί να συμβή ακόμη και σ’ εκείνους που έχουν τώρα την αλήθεια. Μπορούν και αυτοί να συμπνιγούν αν το νήμα της ζωής αποκοπή. Αν παύσαμε να τρεφώμεθα με τον λόγον του Θεού, μπορούμε να λιμοκτονήσωμε. Τίθεται, επομένως, το ερώτημα: Μπορείτε να κάμετε τον εαυτό σας καλή γη, στην οποία πέφτει αυτός ο σπόρος, ο λόγος του Θεού; Αυτό είναι δυνατόν, διότι ο Ιησούς είπε: «Τα δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» (Λουκ. 8:15) Ναι, πρέπει να υπάρχη μια καλή και αγαθή καρδιά. Το ελατήριο στη ζωή μας πρέπει να είναι να προαγάγωμε τα συμφέροντα της Βασιλείας και όχι ιδιοτελή κέρδη. Πρέπει να ενδιαφερώμεθα για τη δικαιοσύνη, ακολουθώντας την εντολή του Ιησού Χριστού να κηρύττωμε τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας σε όλο τον κόσμο για μαρτυρία. Αυτό σημαίνει όχι απλώς επί ολίγον καιρό, ως ένα είδος διασκεδάσεως ή για να περνά η ώρα—επί ένα ή δύο χρόνια· αλλά καρποφορία σημαίνει ότι θα εμμένωμε στο έργον αυτό εξακολουθητικά και θ’ αφήσωμε τον καρπό να φθάση στην ωριμότητα. Τούτο σημαίνει υπομονή.

21. Γιατί η υπομονή είναι αναγκαία τώρα;

²¹ Αυτή ακριβώς η υπομονή που πρέπει να έχωμε ως Χριστιανοί, επροξένησε σε πολλούς ανθρώπους ανησυχία. Όχι ανησυχία ότι δεν θα μπορούσαν να υπομείνουν, αλλά ανησυχία από τον παλαιό κόσμο. Πολλοί που έχουν μάθει τους σκοπούς του Ιεχωβά, νομίζουν ότι τώρα που έφθασαν σε κατανόησι του λόγου του Θεού και του Νέου Κόσμου, για τον οποίον προσηύχοντο, πρέπει ο Νέος Κόσμος να εγκαθιδρυθή αμέσως. Μόλις ακούουν την αλήθεια, ή ίσως ένα περίπου έτος κατόπιν, θέλουν όλες τις ευλογίες αυτού του νέου κόσμου της δικαιοσύνης. Αυτό είναι ένα είδος πλεονεξίας. Δεν θέλουν να προσμένουν τον Ιεχωβά Θεό έως τότε που θα είναι έτοιμος να τον ιδρύση. Με τον τρόπο που ζουν δείχνουν ότι δεν είναι βέβαιοι ότι αξίζει να περιμένη κανείς τον καιρό του Θεού. Δεν είναι πρόθυμοι να μπουν στον αγώνα και να υπομείνουν ως το τέλος για να λάβουν τις ευλογίες της αιωνίου ζωής. Εξ άλλου, βλέπομε εκείνους που είναι πρόθυμοι να υπομείνουν κάθε είδους ταλαιπωρίες, όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Ρωσία, που επήγαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε στρατόπεδα εργασίας, εξόριστοι στη Σιβηρία. Αυτοί δεν γυρίζουν πίσω· δεν ζητούν τον κομμουνισμό ή τα πράγματα του κόσμου τούτου αντί των πνευματικών ευλογιών που λαμβάνουν από τον Ιεχωβά Θεό. Γνωρίζουν ότι η ζωή δεν συνίσταται από τα πράγματα που κατέχουν, τα υλικά πράγματα του κόσμου τούτου. Κρατούν στερεά την ακεραιότητά των. Παραμένοντας αληθινοί και πιστοί στον Ιεχωβά, συνεχίζουν την πορεία τους ανάμεσα σε παθήματα που συναντούν στο δρόμο τους επειδή διακρατούν ακεραιότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Πολωνία, στην Τσεχοσλοβακία, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία και σε πολλά άλλα μέρη της γης. Αυτοί εστάθησαν στερεοί κάτω από την πιο μεγάλη έντασι και πίεσι που ησκήθη ποτέ σε Χριστιανούς για να παραβούν την πίστι των. Απεγυμνώθησαν από όλα τα υπάρχοντά των. Σύζυγοι εχωρίσθησαν από τις συζύγους των· οικογένειες διεσπάσθησαν. Ο Σατανάς θα ήθελε να διαρρήξη την πίστι των, την ακεραιότητά των. Θα ήθελε να νομίζουν ότι η ζωή έρχεται μέσω υλικών πραγμάτων που μπορούν να κατέχουν. Αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά, στις χώρες που είναι πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα» και σε άλλα μέρη του κόσμου, εκτιμούν πλήρως ότι η ζωή έρχεται μέσω της χάριτος του Θεού και των προμηθειών που αυτός τώρα κάνει γι’ αυτούς, για να εξακολουθήσουν να τον γνωρίζουν και να συνεχίσουν το κήρυγμα του ευαγγελίου της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του.

22, 23. (α) Τι σημαίνει για ένα άτομο το να εκλέξη να ‘απολέση την ψυχήν του’; (β) Πώς μπορούν τα θεοσεβή άτομα ν’ αποφύγουν να βλάψουν τον εαυτό τους και να διατηρήσουν εεχαρίστησι;

²² Οι πιστοί αυτοί Χριστιανοί που επέρασαν από βασανιστήρια μεγαλύτερα από εκείνα που επέβαλλε η Καθολική ιερά εξέτασις πριν από αιώνες, δεν ενδιαφέρονται να σώσουν τη ζωή τους για να μπορούν να έχουν τις τέρψεις και τις ανέσεις του παλαιού αυτού κόσμου. Έχουν διαβάσει τους λόγους του Ιησού: «Διότι όστις θέλει να σώση την ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν. Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16:25, 26, ΜΝΚ) Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν μερικά άτομα που υπολογίζουν περισσότερο ένα φαγητό και την προσωπική απόκτησί του παρά τη ζωή τους. Το ίδιο έγινε με τον Ησαύ, «όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού». (Εβρ. 12:16· Γεν. 25:34) Ο Ιησούς διεκήρυξε: «Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απολέση ή ζημιωθή;»—Λουκ. 9:25.

²³ Όταν αναπέμπωμε την Κυριακή προσευχή, όλο εκείνο που ζητούμε, είναι ο άρτος της ημέρας. Μ’ αυτόν οι περισσότεροι άνθρωποι της γης μπορούν να είναι ευχαριστημένοι· αλλά σκεφθήτε πόσο θα είναι ευχαριστημένος μ’ αυτόν ένας που έχει ευσέβεια! «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, θα αρκώμεθα εις ταύτα.» (1 Τιμ. 6:6-8, ΜΝΚ) Σήμερα οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» δεν αγαπούν τον λόγον του Θεού, ούτε θέλουν να ζουν σύμφωνα με την εντολή του. Προτιμούν να συνεχίζουν την ιδιοτελή τους πορεία, βλάπτοντας τον εαυτό τους. Ακόμη και αν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά περιπλακή πολύ στις υποθέσεις του κόσμου τούτου, στην κοσμική του εργασία, στα υπάρχοντά του ή στη συγκέντρωσί των, τελικά θα μπορούσε να μεταπέση από την κοινωνία του Νέου Κόσμου σ’ αυτή την πονηρή οργάνωσι που είναι καταδικασμένη σε καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα. Γιατί; Επειδή προσπάθησε να σώση τη ζωή του με το δικό του τρόπο.

24. Το να έχη κανείς συναίσθησι της πνευματικής του ανάγκης ποιες ορθές συνήθειες περιλαμβάνει;

²⁴ Όταν ένας χάση την εκτίμησι της χάριτος του Ιεχωβά, δεν θα βραδύνη πολύ να παύση να συνέρχεται με τον λαόν του Θεού. Ίσως, με το να απέχη από μια συνάθροισι, μπορεί να κερδίση πολύ περισσότερα δολλάρια ή να πληρώση μέρος της υποθήκης ή ν’ αγοράση κάποια νέα έπιπλα ή να καταβάλη τη δόσι του για ένα αυτοκίνητο. Αλλά τι αξίζει περισσότερο, η λήψις γνώσεως στις συναθροίσεις και η συνταύτισις με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ή η απόκτησις των ολίγων εκείνων προσθέτων δολλαρίων με αποτέλεσμα να κουρασθήτε περισσότερο, έτσι ώστε μετά τις πρόσθετες εκείνες ώρες να μην μπορήτε να κάμετε οποιουδήποτε άλλου είδους εργασία στην υπηρεσία του Ιεχωβά; Γιατί ένας άνδρας να εργάζεται μέρα και νύχτα διπλή «βάρδια» ή γιατί ολόκληρη η οικογένειά του να εργάζεται διπλή «βάρδια»; Χάνουν την ευκαιρία να συνέρχωνται και να συναναστρέφωνται με τον λαόν του Θεού και συγχρόνως αφήνουν τα παιδιά τους να τρέχουν στους δρόμους. Ίσως ν’ αποκτούν τα υλικά πράγματα που χρειάζονται· αλλ’ αν είσθε ένα από τα πρόσωπα αυτά, σταθήτε και ρωτήστε τον εαυτό σας: Αποκτώ ευτυχία; (Ματθ. 5:3) Απολαμβάνω τα πράγματα που αποκτώ, ή χάνω τα σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή; Μήπως χάσω τον σύζυγό μου (ή τη σύζυγό μου), την οικογένειά μου; Επί πλέον, μήπως χάνω την αλήθεια; Μήπως χάνω τη ζωή την ίδια; Μήπως χάνω τον Θεό και τον αγαπητό του Υιό; Μήπως χάνω τον νέο κόσμο; Μήπως τα χάνετε όλα αυτά για να έχετε απλώς μια μεγαλύτερη συσκευή τηλεοράσεως, ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο, ένα μεγαλύτερο σπίτι, μεγαλύτερες αποθήκες; Μήπως υπάρχουν πράγματα στη ζωή σας που σας τραβούν μακριά από την αληθινή Χριστιανοσύνη, από τη γνησία λατρεία του Κυριάρχου Άρχοντος του σύμπαντος και από την απόδοσι σ’ αυτόν της αποκλειστικής σας αφοσιώσεως;

25. Πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν ορθά οι «σύγχρονες ευκολίες»;

²⁵ Ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει ότι έχομε ανάγκη στέγης, τροφής, ενδύματος—των χρειωδών της ζωής· αλλά γνωρίζει επίσης ότι δεν έχομε ανάγκη για οτιδήποτε άλλο. Κυττάξτε τι είχε ο Αδάμ στον κήπο της Εδέμ: Μόνο ένα κήπο· όχι μεγάλο μέγαρο· όχι καμμιά από τις «σύγχρονες ευκολίες» του σημερινού καιρού. Αλλ’ ο Αδάμ είχε την ευκαιρία να ζήση αιωνίως αν ήταν πιστός στον Ιεχωβά Θεό. Ενώ οι «σύγχρονες ευκολίες» μπορούν προς στιγμήν μόνο να ελαφρώσουν το φορτίο του ανθρώπου, πρέπει ωστόσο και αυτά ακόμη τα πράγματα, αν χρησιμοποιούνται ορθά, να μας καθιστούν ικανούς να διαθέτωμε περισσότερον χρόνον στην υπηρεσία του Ιεχωβά για να μεγαλύνωμε το όνομά του, και να μας παρέχουν μεγαλύτερη ελευθερία να κηρύττωμε το ευαγγέλιον της βασιλείας. Πρέπει μάλλον να εξοικονομούν χρόνον παρά να καταναλίσκουν χρόνον.

26, 27. Για ποιους σκοπούς οι ακόλουθοι του Χριστού, λαμβάνουν εξακολουθητικά ακριβή γνώσι;

²⁶ Σταθήτε και σκεφθήτε! σεις οι Χριστιανοί, δίνετε αποκλειστική αφοσίωσι στον Ιεχωβά Θεό; Μιλείτε στους γείτονάς σας και στους φίλους σας, ή σε ανθρώπους που δεν συναντήσατε ποτέ προηγουμένως, για τα αγαθά νέα που εμάθατε όσον αφορά την χάριν του Θεού; Φέρνετε δέκατα στην αποθήκην του; Δηλαδή, παρακολουθείτε όλες τις συναθροίσεις, λαμβάνοντας μέρος σ’ αυτές; Βοηθείτε για τα έξοδα της Αιθούσης σας Βασιλείας; Αποδεικνύετε με τα έργα σας ότι ζήτε πραγματικά την αφιέρωσί σας στον Ιεχωβά; Αποδεικνύετε ότι είσθε ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά με το να ενώνεσθε με το μεγάλο εκείνο πλήθος ανθρώπων, που είναι διασκορπισμένο σε όλη τη γη, αγγέλλοντας τη βασιλεία του Ιεχωβά; Διισχυρίζεσθε ότι είσθε διάκονος του Ιεχωβά Θεού· και αν ναι, τι γίνεται με τη διακονική σας υπηρεσία; Αυξάνετε προς την ωριμότητα; Αποκτάτε ακριβή γνώσι της αληθείας; Μπορείτε να εξηγήσετε στους ανθρώπους καλύτερα τον λόγον του Θεού καθώς παρέρχονται οι ημέρες; Ανατρέφετε τα τέκνα σας με την ανατροφή και παιδεία και αυθεντική νουθεσία του Ιεχωβά; Τους δίδετε την φροντίδα που χρειάζονται; Συμμελετάτε μαζί τους; Παίζετε μαζί τους; Τα φέρνετε στις συναθροίσεις; Προνοείτε γι’ αυτά από πνευματική άποψι; Σας αγαπούν όπως τα τέκνα πρέπει ν’ αγαπούν τους γονείς; Ενδιαφέρεσθε να δήτε τα αγόρια σας και τα κορίτσια σας να μεγαλώνουν για να γίνουν ιεραπόστολοι; Και απολαμβάνετε, σαν πολλούς ευτυχείς γονείς, το ότι τα τέκνα σας εβγήκαν στην ιεραποστολική υπηρεσία σε αγρούς του εξωτερικού· και εξακολουθείτε να τα ενθαρρύνετε να παραμείνουν σ’ αυτούς τους αγρούς για να εκτελέσουν το μεγάλο έργο που ο Ιησούς είπε ότι θα εγίνετο σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, το να φερθή, δηλαδή το ευαγγέλιο της Βασιλείας στα πέρατα της γης και εκεί να μαθητευθούν κάθε είδους άνθρωποι;

²⁷ Αυτές τις ερωτήσεις οι Χριστιανοί πρέπει να τις υποβάλουν στον εαυτό τους. Πρέπει να μπορούν να απαντήσουν ορθά, όχι με λόγια αλλά με έργα, ενώπιον του Θεού—στην καθημερινή τους ζωή, ως απόδειξιν του πού είναι η καρδιά τους, διότι εκεί θα είναι και ο θησαυρός τους.

28. Γιατί οι γνήσιοι λάτρεις του ζώντος Θεού ‘κηρύττουν από ημέρας εις ημέραν τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού’;

²⁸ Σεις, ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, κάνετε εκείνο που είπε ο ψαλμωδός ότι έπρεπε να κάνωμε σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες: «Κηρύττετε από ημέρας εις ημέραν τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού»; (Ψαλμ. 96:2, ΜΝΚ) Μόνο ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να προμηθεύση σωτηρία για τα ανθρώπινα πλάσματα. Διαδίδετε, ως ένας αφιερωμένος στην υπηρεσία του Ιεχωβά, τα αγαθά νέα της σωτηρίας, για την οποίαν έκαμε διευθέτησι ο Ιεχωβά; Το πράττετε από ημέρας εις ημέραν; Κηρύττετε σε όλα τα άτομα που μπορείτε τα αγαθά αυτά νέα; Αν ναι, τότε ασφαλώς αποταμιεύετε θησαυρούς στον ουρανό και ασφαλώς γνωρίζετε πού είναι η καρδιά σας. Είναι στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

29, 30. Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε την πλεονεξία και ν’ αποκτήσωμε διαμένοντα πλούτη;

²⁹ Ο Παύλος ήθελε όλοι να φροντίζουν να τηρούνται στην ορθή πορεία, και γι’ αυτό ακριβώς έγραψε: «Σε παραγγέλλω ενώπιον του Θεού του ζωοποιούντος τα πάντα, και του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν, να φυλάξης την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον, μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (1 Τιμ. 6:13, 14) Θυμηθήτε, επίσης, πώς αυτός είπε ότι πολλοί θα διαπερούσαν τον εαυτό τους με πολλές οδύνες, βλάπτοντας τον εαυτό τους, αποπλανώμενοι από την πίστι. Αλλά για ν’ αντιδράση σ’ αυτό, ώστε να μη βλάψουν τον εαυτό τους, ο Παύλος είπε: «Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· ζήτει δε δικαιοσύνην ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.»—1 Τιμ. 6:11, 12.

³⁰ Επιθυμώντας να ‘επιληφθούμε της όντως ζωής’, θα θελήσωμε πραγματικά να ‘παύσωμεν θησαυρίζοντες εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν’. «Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν. Επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.»—Ματθ. 6:19-21.

«Βόσκε τα Πρόβατά Μου»

 1, 2. Πώς εβεβαιώθη το γεγονός της αναστάσεως του Ιησού για να οδηγήση τον Πέτρο και τους άλλους πιστούς αποστόλους;

Ο ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ήταν ζωντανός. Ο μεγάλος Κήρυξ της βασιλείας του Ιεχωβά ήταν εκεί στην ακρογιαλιά. Ήδη ο Χριστός Ιησούς είχε ανάψει μια φωτιά και έψηνε απάνω ένα ψάρι· υπήρχε επίσης άρτος για να προγευματίσουν οι μαθηταί. Ο Πέτρος, ορμητικός, όπως συνήθως, έβαλε τα ενδύματά του (διότι ήταν γυμνός) και επήδησε έξω από τη βάρκα και εκολύμπησε ως την ξηρά. Οι άλλοι εκωπηλάτησαν ως την ακτή μέσα στο πλοιάριο. Σ’ αυτούς ο Ιησούς μίλησε με τον ίδιο τρόπο που είχε μιλήσει πριν από την ανάστασί του. Στους πεινασμένους εκείνους μαθητάς είπε: «Έλθετε, γευματίσατε.» Κανείς δεν είχε το θάρρος ή την ανάγκη να τον ερωτήση, «Σύ τις είσαι;» Κατανοούσαν ότι ήταν ο Κύριός των.

² «Έρχεται λοιπόν ο Ιησούς και λαμβάνει τον άρτον, και δίδει εις αυτούς, και το οψάριον ομοίως.» Πριν από αυτή την εμφάνισι του Ιησού Χριστού μετά την ανάστασί του, είχαν γίνει και έξη άλλες: μεταξύ αυτών, μια στη Μαρία τη Μαγδαληνή, έπειτα σ’ έναν όμιλο γυναικών, στους δύο που «επορεύοντο εις Εμμαούς», και επίσης στον Πέτρο, Ο Ιωάννης αναφέρει: «Αύτη ήτο ήδη τρίτη φορά καθ’ ην ο Ιησούς εφανερώθη [ειδικώς] εις τους μαθητάς αυτού [στους αποστόλους ως όμιλο], αφού ηγέρθη εκ νεκρών.» Θυμηθήτε, «ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, όπου οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς, και εστάθη εις το μέσον»· επίσης «πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού, και Θωμάς μετ’ αυτών. Έρχεται ο Ιησούς ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, και εστάθη εις το μέσον.» (Ιωάν. 21:12-14· 20:19, 26) Εδώ τώρα υπήρχε επαρκής απόδειξις· ο Λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους ήταν πάλι ζων!

 3, 4. (α) Πριν από τον θάνατό του, πώς και γιατί περιέγραψε ο Ιησούς στους μαθητάς του τον προφητευμένο διασκορπισμό τους; (β) Μετά την ανάστασί του, πότε και πώς ο Ιησούς έδωσε ζωτική διδασκαλία ιδιαίτερα σε ποιους επτά μαθητάς;

³ Ο Ιωάννης, περιγράφοντας ζωηρά αυτή τη σκηνή του προγεύματος, προσθέτει την επιβλητική συνομιλία μεταξύ του Ιησού και του Πέτρου, η οποία παρέμεινε ανεξάλειπτη στη διάνοια του Πέτρου. Ο Ιησούς είπε απ’ ευθείας στον Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείον τούτων; λέγει αυτώ· ναι, Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε.» Όταν ο Ιησούς για πρώτη φορά προέβαλε αυτή την ερώτησι, πιθανόν να είχε στο νου ό,τι έχε ειπεί προηγουμένως στους μαθητάς του, καθώς και την απάντησι του Πέτρου. Αυτή την παλαιότερη συνομιλία την εκθέτει ο Μάρκος: «Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς, Ότι πάντες θέλετε σκανδαλισθή εν εμοί την νύκτα ταύτην διότι είναι γεγραμμένον, “Θέλω πατάξει τον ποιμένα, και θέλουσι διασκορπισθή τα πρόβατα.” Αφού όμως αναστηθώ, θέλω υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν. Ο δε Πέτρος είπε προς αυτόν, Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί.» Εν τούτοις, όλοι στον κόσμο όσοι από τότε εδιάβασαν κάποτε τη ζωή του Χριστού, γνωρίζουν πώς ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές τον Χριστό, και πόσο αληθινά επροφήτευσε ο Ιησούς όταν είπε: «Σήμερον την νύκτα ταύτην, πριν ο αλέκτωρ φωνάξη δις, τρις θέλεις με απαρνηθή.» Αλλά τότε ο Πέτρος ανταπάντησε με άφθονες υποσχέσεις: «Εάν γείνη χρεία να συναποθάνω μετά σου, δεν θέλω σε απαρνηθή.» Και όλοι οι άλλοι μαθηταί τότε είπαν το ίδιο πράγμα.​—Μάρκ. 14:27-31.

⁴ Ο Ιησούς ήταν ένας θαυμαστός διδάσκαλος. Χρησιμοποιώντας δε παραβολές, ενετύπωνε ανεξάλειπτα στις διάνοιες των ακροατών του ό,τι επιθυμούσε να μπη στις διάνοιές των και κατ’ ευθείαν στις καρδιές των. Ο Ιησούς λοιπόν, στο πρόγευμα της ακρογιαλιάς, έχοντας υπ’ όψι τις τρεις αρνήσεις του Πέτρου, εξακολούθησε να μιλή απ’ ευθείας στον Πέτρο, ερωτώντας για δεύτερη φορά: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;» Ο Πέτρος απήντησε: «Ναι, Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε.» Ο Ιησούς τότε είπε σ’ αυτόν, «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» Τότε για τρίτη φορά ο Ιησούς (χρησιμοποιώντας τώρα τη διαφορετική λέξι του Πέτρου φιλώ) ερώτησε: «Σίμων Ιωνά, φιλείς με;» Λυπημένος ο Πέτρος τώρα επέμεινε: «Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε.» Τότε ο Ιησούς είπε: «Βόσκε τα πρόβατά μου.» Τι χείμαρρος σκέψεων πρέπει να πέρασε από τη διάνοια του Πέτρου καθώς του μιλούσε ο Ιησούς, θέτοντάς του επανειλημμένως την ίδια ερώτησι και κατόπιν τρεις φορές λέγοντάς του, ‘Βόσκε τα αρνία μου· ποίμαινε τα πρόβατά μου· βόσκε τα πρόβατά μου’! Ο μέγιστος από τον Ιεχωβά δοσμένος διδάσκαλος εγνώριζε ότι, όταν σύντομα κατόπιν θα ανέβαινε μονίμως στους ουρανούς, ολόκληρο το φορτίο της ευθύνης θα έπεφτε επάνω σ’ εκείνους που τον είχαν ακολουθήσει· εγνώριζε ότι αυτοί θα ήσαν οι επόπται ή επίσκοποι των προβάτων του. Κατανοούσε ότι θα ήσαν οι υπεύθυνοι για να φροντίζουν να ποιμαίνωνται όλοι εκείνοι που είχαν αρχίσει να πιστεύουν σ’ αυτόν ως τον κεχρισμένον από τον Ιεχωβά Ηγέτην, και στη νέα διδασκαλία του. Θα είχε άρα γε αξιόπιστους ανθρώπους—ανθρώπους που ποτέ δεν θα παρεξέκλιναν; Με θέρμη εφρόντισε ώστε αυτός, ο Πέτρος, να είναι επιμελής στο έργον του. Και τον καθένα από τους άλλους έξη πιστούς μαθητάς που ήσαν παρόντες στο πρόγευμα της ακρογιαλιάς, τους εδίδαξε επίσης έτσι ο Διδάσκαλος (χρησιμοποιώντας εδώ τον Πέτρο ως το παράδειγμα ή «μέσον μεταδόσεως»). Σ’ εκείνους τους άλλους έξη επίσης ο Ιησούς ενετύπωσε έτσι επιδέξια τη σπουδαιότητα της ατομικής των ευθύνης ως ανθρώπων που τον αγαπούσαν, ως στοργικών φυλάκων και βοσκών των προβάτων του. Έτσι, με την επανάληψι, με τρείς αληθινές βεβαιώσεις ή «μαρτυρίες» ετόνισε ο Ιησούς το ζήτημα της διατροφής και ποιμάνσεως των προβάτων του.​—Ιωάν. 21:15-17, Κείμενον.

«ΚΑΛΩΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΙ»

 5. Η αναγνώρισις ποιας προμηθείας του Ιεχωβά είναι ουσιώδης για να ζούμε σήμερα ως ευπειθείς Χριστιανοί, και γιατί;

⁵ Σήμερα οι πιστοί Χριστιανοί, μολονότι απέχουν πάνω από 1900 χρόνια από τη θεσπεσία εκείνη πρωία στην ακτή της Γαλιλαίας, αισθάνονται έντονα το μάθημά της ως ένα μάθημα που πρέπει να το κρατούν ζωηρά στη διάνοιά τους. Ενώ κάθε αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά Θεού φέρει ευθύνη να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας Του, όλοι αυτοί, ατομικώς, πρέπει επίσης να αναγνωρίζουν την οργάνωσι, τον μεγαλοπρεπή, ενοποιημένο σύνδεσμο των ικανών αυτών διακόνων. Όλοι αυτοί πρέπει να αντιλαμβάνωνται καθαρά ότι έχουν τώρα συναχθή στην εκκλησία, στο συναθροισμένο σε όλη τη γη στράτευμα ή κοινωνία του νέου κόσμου του Ιεχωβά και το αντιλαμβάνονται αυτό! Πράγματι, βλέπουν μεταξύ τους την από τον Ιεχωβά προμήθεια ικανών επισκόπων, εφωδιασμένων με τα προσόντα να φροντίζουν για το καλό τους και να επιβλέπουν την ενωμένη, εύτακτη, πάντοτε επεκτεινόμενη χαρούμενη δράσι τους με υπακοή στον Ιεχωβά και στον Χριστόν Ιησούν.

 6, 7. Τι περιλαμβάνει το να προΐστανται οι επίσκοποι με τον ορθό τρόπο, και για ποιο σκοπό;

⁶ Στην κοινωνία του Νέου Κόσμου ο κύριος επόπτης ή επίσκοπος σε μια τοπική εκκλησία είναι ο υπηρέτης της εκκλησίας. Ο Παύλος, ο πιστός δωδέκατος απόστολος του Αρνίου, ενδιεφέρετο επίσης βαθιά γι’ αυτούς τους υπηρέτας· έδωσε, λοιπόν, την εξής προτροπή: «Ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας.» (Ρωμ. 12:8) Στον Τιμόθεο και στον Τίτο ο Παύλος έγραψε λεπτομερείς οδηγίες για τους επισκόπους και τους διακονικούς υπηρέτας. Τους επληροφόρησε πόσο προσεκτικά πρέπει να περιπατούν. Φυσικά, άνδρες που υπήρξαν επί μακρότερον χρόνον στην αλήθεια και κατετοπίσθησαν στον λόγον του Θεού, είναι εκείνοι που πρέπει να προΐστανται της εκκλησίας λόγω των προσόντων των και της πιστότητός των. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος ενουθέτησε τον Τιμόθεο: «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» (1 Τιμ. 5:17) Ο Παύλος είδε καθαρά ότι οι άλλοι πιστοί απόστολοι που είχαν πραγματικά περιπατήσει με τον Ιησούν και είχαν προσωπικώς διδαχθή από τον Ιησούν, είχαν προσεκτικά εκλεγή. Ο Παύλος είδε ότι ήταν ανάγκη να είναι πολύ εκλεκτικός στην τοποθέτησι ανθρώπων σε θέσεις υπευθύνους. Έπρεπε να είναι άνθρωποι με καλά έργα​—άνθρωποι που ειργάζοντο σκληρά στην υπηρεσία της Βασιλείας. Δεν υπήρχε αμφισβήτησις γι’ αυτό. Οι πρεσβύτεροι ή πεπειραμένοι άνδρες θα είχαν, επίσης, τα προσόντα να προΐστανται με τον ορθό τρόπο· θα ωμιλούσαν σε όλα τα άλλα ευσεβή άτομα και θα τα εδίδασκαν.

⁷ Στη Γραφή πολλά εδάφια δείχνουν ότι οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι· ότι πρέπει να κάνουν επανεπισκέψεις· και ότι πρέπει να βοηθούν τους ανθρώπους στα σπίτια των να μελετούν τη Γραφή. Αληθινά, λοιπόν, κάθε άτομο που ισχυρίζεται ότι είναι γνήσιος ακόλουθος του Χριστού, πρέπει να μπορή να διδάσκη, όπως ακριβώς εδίδασκε και ο Ιησούς, ο Ηγέτης των Χριστιανών​—παρέχοντας το υπόδειγμα. Αλλά μεταξύ όλων αυτών των διδασκάλων, πρέπει κατ’ ανάγκην να υπάρχουν πρεσβύτεροι ή πεπειραμένοι άνδρες που μπορούν να προΐστανται και θα προΐστανται με τον ορθό τρόπο, εξασκώντας αληθινή ηγεσία, δίνοντας το κατάλληλο παράδειγμα για κάθε πρόθυμον που είναι ολιγώτερο πεπειραμένος.

 8. (α) Πώς μπορούν να εφαρμοσθούν σήμερα οι οδηγίες του Ιησού προς τον Πέτρο για διατροφή και ποίμανσι των προβάτων του Κυρίου; (β) Γιατί ο ζήλος είναι τώρα ένα πρωταρχικά ουσιώδες στοιχείο για κάθε ικανόν επίσκοπο;

⁸ Στον Πέτρο έκαμε διαρκή εντύπωσι η σοφή συμβουλή που του έδωσε ο Ιησούς στην αξιομνημόνευτη εκείνη συνάντησι του προγεύματος. Έπειτα από χρόνια ο Πέτρος έγραψε: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ, . . . ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη . . . ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» (1 Πέτρ. 5:1-3) Ναι, ο Πέτρος ήταν ένας αλιεύς. (Μάρκ. 1:17· Ματθ. 4:18-20) Αλλά τώρα είχε γίνει, με την υπομονητική και θαυμαστή εκπαίδευσι του Ιησού, όχι ένας απλός ‘αλιεύς ανθρώπων’ αλλά ένας αληθινά θεοειδής ποιμήν «προβατοειδών» ανθρώπων​—όχι απλώς για να τους «αλιεύη» (όπως αλιεύονται τα ψάρια), αλλά για να τους φυλάττη και να τους τρέφη και να τους οδηγή ορθά και εξακολουθητικά στις δίκαιες, ζωογονητικές κατευθύνσεις του Μεγάλου Ποιμένος Ιεχωβά, χάριν του ονόματός Του. (Ψαλμ. 23:3) Τώρα ως ποιμήν, καλός ποιμήν, ο Πέτρος είχε γίνει πεπεισμένος στο να φυλάττη και τρέφη τα νεαρά πρόβατα και τα μικρά αρνάκια του Χριστού. Είχε φέρει πολλά απ’ αυτά στην ωριμότητα, όπως το είχαν κάμει αυτό και οι άλλοι πιστοί απόστολοι του Χριστού. Και τώρα, επειδή περνούσαν τα χρόνια του, ο Πέτρος νουθετούσε τους πρεσβυτέρους για να μπορέσουν κι αυτοί να δουν καθαρά την ευθύνη των να ενεργούν σαν αληθινοί ποιμένες, φροντίζοντας κατάλληλα για το ποίμνιο, πραγματικά ‘γινόμενοι τύποι’ ή παραδείγματα του ποιμνίου. Σήμερα, περισσότερο παρά οποτεδήποτε προηγουμένως, ένας επίσκοπος πρέπει να είναι ζηλωτής. Γιατί; Διότι σήμερα ο ζήλος του Ιεχωβά του ιδίου εξασκείται μ’ έναν εξέχοντα τρόπο για την προαγωγή της πρόσφατα εγκαινιασμένης κυβερνήσεώς του στα χέρια του Ιησού Χριστού. (Ησ. 9:6, 7) Σήμερα ο ζηλωτής επίσκοπος πρέπει να είναι καταρτισμένος για να διδάσκη. Πρέπει να είναι ικανός να δίνη την κατάλληλη διδασκαλία στους άλλους μέσα στην εκκλησία, ώστε να εδραιωθούν σταθερά και να παραμείνουν πιστοί και αληθινοί. Πρέπει να οδηγή τους άλλους ορθά και αυτός ο ίδιος πρέπει να συνεχίζη με χαρά το να ακολουθή τα ίχνη του Ιησού Χριστού.

«ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΥΣ»

 9. Πώς δίδονται από τον Παύλο στους επισκόπους οδηγίες χρήσιμες σήμερα;

⁹ Ο Παύλος, ένας πεπειραμένος επίσκοπος, παρεκάλεσε τους αδελφούς του επισκόπους, λέγοντας: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου [Υιού].» (Πράξ. 20:28, ΜΝΚ) Και εδώ, επίσης, τονίζεται ότι ένας επίσκοπος πρέπει να είναι ένας ποιμήν· έχει μια πολύ υπεύθυνη θέσι. Πρέπει να τηρή την εντολή «βόσκε τα αρνία μου». Σήμερα στους επισκόπους περιλαμβάνονται όχι μόνο οι επίσκοποι των επί μέρους εκκλησιών, αλλά υπάρχουν επίσκοποι διωρισμένοι να υπηρετούν πολλές εκκλησίες. Σύμφωνα με την ετησία παγκόσμια έκθεσι της δράσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά (βλέπε πίνακα των διαφόρων χωρών, σελίδες 44-46), αυτοί φαίνονται ωργανωμένοι σε 16.240 εκκλησίες. Υπό την διευθέτησι της Εταιρίας, 1.107 υπηρέται περιοχής επιβλέπουν αυτές τις εκκλησίες. Άλλοι ακόμη πεπειραμένοι και εκπαιδευμένοι άνδρες, περιφερειακοί υπηρέται, επιβλέπουν τους υπηρέτας περιοχής και τους υπηρέτας εκκλησίας. Από αυτούς, 152 έχουν διορισθή να υπηρετούν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Σήμερα αυτοί οι διωρισμένοι επίσκοποι—υπηρέται τμημάτων, υπηρέται ζώνης, περιφερειακοί υπηρέται, υπηρέται περιοχής και υπηρέται εκκλησίας—δεν μπορούν να προσβλέπουν με ελαφρότητα στις ευθύνες των.​—Έξοδ. 18:25, 26· Δευτ. 1:9-15· Εφεσ. 4:11-16· Μιχ. 5:2-5.

10, 11. Πόσο εκτεταμένη είναι σήμερα η ευθύνη για ποίμανσι που περιεγράφη από τον Ιησούν στον Πέτρο, και γιατί;

¹⁰ Πράγματι αυτοί οι επίσκοποι μπορούν να τοποθετήσουν νοερά τον εαυτό τους στην ακτή της Γαλιλαίας, όπου κάποτε ο Πέτρος εψάρευε μαζί με τον πατέρα του και όπου, αργότερα, ο Πέτρος άκουσε προσεκτικά τον Ιησούν να του λέγη:

«Βόσκε τα αρνία μου.»

«Ποίμαινε τα πρόβατά μου.»

«Βόσκε τα πρόβατά μου.»

Εδώ ο Ιησούς έθεσε ένα πλήρες φορτίον ευθύνης επάνω στον Πέτρο, έναν από τους διωρισμένους του επισκόπους, να κάμη κάτι πολύ αναγκαίο. Αλλ’ απεκλείοντο άρα γε της ευθύνης οι άλλοι έξη εκλεκτοί «αλιείς ανθρώπων», οι οποίοι άκουαν επίσης συγχρόνως τη βαρυσήμαντη διδασκαλία του Ιησού προς τον Πέτρο; Μήπως ο Ιησούς ανέμενε ότι οι άλλοι εκείνοι πιστοί του απόστολοι θα έπρατταν από τότε και ατό έξης οτιδήποτε ο καθένας τους ιδιωτικώς και προσωπικώς επιθυμούσε να πράττη; Η απάντησις του Ιησού επεκτείνεται σε όλους τους μαθητάς: «Συ ακολούθει μοι.»​—Ιωάν. 21:22· 17:15-21· Πράξ. 1:6-8· Αποκάλ. 14:1-5.

¹¹ Καθώς ηύξανε το έργο των ενωμένων αποστόλων και διαρκώς περισσότεροι άνθρωποι που αγαπούσαν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη συνηθροίζοντο σ’ αυτή τη θαυμαστή θρησκεία που είχε συστήσει ο μέγιστος Προφήτης του Ιεχωβά, Ιησούς, απητούντο πολύ περισσότεροι ώριμοι άνδρες. Περισσότεροι επίσκοποι θα έπρεπε να διορισθούν. Και τώρα, σ’ αυτόν τον αποκορυφωτικόν καιρόν του θερισμού, ιδιαίτερα όταν βλέπωμε συνταυτισμένους με την κοινωνία του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά 591.556 διακόνους, όλους αφιερωμένους στον Ιεχωβά Θεό, η ανάγκη είναι εκατονταπλασίως μεγαλύτερη. Καθώς αυτοί οι διάκονοι συναθροίζονται τώρα σε χιλιάδες τοπικών εκκλησιών με τους ικανούς επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας των, όλοι ενωμένοι αγγέλλοντας τη βασιλεία του Ιεχωβά, ο καθένας απ’ αυτούς πρέπει να αποδίδη στον Ιεχωβά Θεό αποκλειστική αφοσίωσι. Οι επίσκοποι εκείνοι με τις πράξεις των και τα έργα των αναγνωρίζονται ως άξιοι διπλής τιμής. Όσοι μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά «κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν», είναι εκείνοι που πρέπει να εκτελούν το «βόσκε τα πρόβατά μου», και που το εκτελούν.​—Ιωάν. 4:21-24· 1 Τιμ. 5:17.

12. Γιατί και πώς μπορεί ένας ορθώς ν’ αποβλέπη στο να γίνη επίσκοπος;

¹² Σε όλους πρέπει να είναι σαφές ότι «εάν, τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Εν τούτοις, όταν αποβλέπη σε μια τέτοια θέσι, πρέπει να είναι βέβαιος ότι έχει τα προσόντα για να εκπληρώση τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ αυτήν και ότι είναι ένας που θα φέρη την πλήρη ευθύνη που συνδέεται με τη θέσι αυτή. Πρέπει ν’ αυξήση σε ωριμότητα. Αυτό μπορεί να χρειάζεται χρόνια μέσα στην οργάνωσι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Για να έχη κανείς τα προσόντα ως επίσκοπος, είτε περιφερειακός υπηρέτης, είτε υπηρέτης περιοχής, είτε σε όμοιο εποπτικό έργον, πρέπει να μπορή πρώτα να πληρώση τη θέσι ενός σκαπανέως ή ειδικού σκαπανέως, προχωρώντας έπειτα στις μεγαλύτερες ευθύνες της υπηρεσίας περιοχής ή περιφερείας, ή πιθανώς στα καθήκοντα ενός υπηρέτου τμήματος που επιβλέπει τη δράσι της Βασιλείας σε μια ολόκληρη χώρα.

ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΙΣ

13. Πώς συμμετέσχον οι ειδικοί σκαπανείς στην υποβοηθητική ποίμανσι κατά το περασμένο έτος;

¹³ Φέρνει πραγματική χαρά στις καρδιές όλων των διακόνων του Θεού να βλέπουν το θαυμαστό έργο που επετελέσθη σ’ ένα ακόμη έτος. Μια από τις λαμπρότερες μαρτυρίες της Βασιλείας που εδόθησαν ποτέ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά εξετελέσθη στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1956. Σε όλο το έτος η Εταιρία προσπάθησε επιμελώς να προσθέση περισσότερα πρόσωπα στο έργον ειδικού σκαπανέως, για να υπηρετήσουν εκείνους που έχουν ανάγκη σε απομονωμένες χώρες της γης, μαζί με ιεραποστόλους, και να κηρύξουν εκεί το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας. Οι ειδικοί σκαπανείς ηύξησαν κατά 519 από το προηγούμενο έτος· 2.637 εργάζονται τώρα σε απομονωμένες εδαφικές περιοχές, οργανώνοντας νέες εκκλησίες και αναλαμβάνοντας την ευθύνη της εποπτείας όταν συναθροίζεται μια τοπική ομάς. Σε χρόνια ανθρωπίνης ζωής μερικοί από τους ειδικούς αυτούς σκαπανείς μπορεί να είναι νέοι, αλλ’ ως προς τους άλλους Χριστιανούς ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται, αυτοί είναι πρεσβύτεροι ή πεπειραμένοι άνδρες, ικανοί να προΐστανται με κατάλληλο τρόπο· αυτοί δε οι νέοι διάκονοι, που αφιερώθησαν στον Θεό, βλέπουν ότι οι ειδικοί αυτοί σκαπανείς εκοπίασαν σε λόγο και διδασκαλία, και ευχαριστούνται να έχουν την υποβοηθητική των ποίμανσι.

14. Τι περιέλαβαν κατά το περασμένο έτος οι αυξήσεις σε ποσότητα και ποιότητα μεταξύ των διακόνων της Βασιλείας;

¹⁴ Τώρα είναι φανερή μια λαμπρή αύξησις μέσα στην οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά, που συνετελέσθη κατά τους περασμένους δώδεκα μήνες. Σε 162 χώρες σε όλο τον κόσμο εκήρυττε κάθε μήνα ένας μέσος όρος 591.556 διαγγελέων της Βασιλείας. Τούτο αποτελεί αύξησι 3,6 τοις εκατό σε σύγκρισι με το υπηρεσιακό έτος 1955. Ενώ αυτή η αριθμητική ή ποσοτική αύξησις δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ήταν σε μερικά άλλα έτη, η ανάπτυξις ή ποιοτική βελτίωσις μέσα στον σύνδεσμο των αδελφών είναι πολύ υγιής, εξέχουσα. Η συναίσθησις της προόδου των μελών τής ενωμένης, ειρηνικής κοινωνίας του Νέου Κόσμου σε όλη τη γη, ευρύνεται και βαθαίνει μεταξύ όλων των μελών αυτών. Αυτοί βλέπουν πιο καθαρά ότι το ευχάριστο έργον των είναι η σύναξις των άλλων προβάτων, πράγμα που χαροποιεί την καρδιά μας. Ενάμισυ εκατομμύριο ώρες περισσότερες από το προηγούμενο έτος εδαπανήθησαν στη χαρούμενη δράσι του αγρού κατά τους περασμένους δώδεκα μήνες. Αυτό περιελάμβανε την επίτευξι 136.000 περισσοτέρων νέων συνδρομών για τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όχι μόνο πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και δίνουν σύντομα θρησκευτικά κηρύγματα στους ανθρώπους, διεγείροντας το ενδιαφέρον τους για οικιακή Γραφική μελέτη, μιλώντας τους και διαβάζοντάς τους απ’ ευθείας από τη Γραφή, αλλά και προσφέρονται ν’ αφήσουν στους προθύμους έντυπες θρησκευτικές ομιλίες, έτσι ώστε, μετά την αναχώρησι του διακόνου για να υπηρετήση κάποιον άλλον, να μπορή ο οικοδεσπότης, στον οποίον έγινε η επίσκεψις, να εξετάση κατ’ ιδίαν αυτή την ομιλία ή διάφορες ομιλίες μεγαλυτέρας εκτάσεως. Στη διάρκεια του υπηρεσιακού αυτού έτους διετέθησαν 19.326.817 βιβλία, βιβλιάρια και Γραφές. Επιπρόσθετα, η Σκοπιά και το Ξύπνα!​—τα δύο κύρια περιοδικά που χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους στη μελέτη της Γραφής—​διετέθησαν σε 55.735.715 αντίτυπα. Η διάθεσις περιοδικών μόνο, από σπίτι σε σπίτι και στις γωνίες των δρόμων, έχει αυξήσει κατά 19.000.000 αντίτυπα και πλέον. Φυσικά, υπάρχουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδων συνδρομηταί της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Αυτό απήτησε τακτική διανομή, μέσω των πολλών τμημάτων και τυπογραφικών εργοστασίων της Εταιρίας, εκατομμυρίων αντιτύπων των δημοσιεύσεων αυτών. Για την ικανοποίησι των αναγκών των μαρτύρων του Ιεχωβά σε πάνω από εκατό γλώσσες, η Εταιρία εξετύπωσε 130.992.362 Γραφές, βιβλία, βιβλιάρια και περιοδικά, και όλα αυτά τους εβοήθησαν στη διακήρυξι σε όλο τον κόσμο του ευαγγελίου της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά.

«ΚΗΡΥΞΑΤΕ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΝΕΑ»

15, 16. (α) Γιατί είναι ζωτικώς σπουδαίο τώρα το να ‘κηρύττωμεν από ημέρας εις ημέραν τα αγαθά νέα’; (β) Ποια άλλα αναφερθέντα αποτελέσματα της παγκοσμίου δράσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά κατά το περασμένο έτος μπορούμε τώρα να εξετάσωμε, και γιατί;

¹⁵ Αισθανόμεθα χαρά για όλα αυτά. Χαροποιεί, αληθινά, τις καρδιές μας το ότι είχαμε μερίδα στη διάδοσι του παρηγορητικού αυτού αγγέλματος ως τα πέρατα της γης. Πάντοτε οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν υπ’ όψι, στο έργο τους από ημέρα σε ημέρα, τα λόγια του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Γι’ αυτό ακριβώς εξέλεξαν γι’ αυτό το έτος ένα πολύ παρορμητικό εδάφιο, ένα εδάφιο γεμάτο ζωή και ευθύνη: «Από ημέρας εις ημέραν κηρύττετε τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού.» (Ψαλμ. 96:2, ΜΝΚ) Η κοινωνία του Νέου Κόσμου αποβλέπει στο 1957 με ασύνηθες σθένος, ρώμη και ζωτικότητα, για να κηρύξη αυτό το άγγελμα της παρηγορίας σε κάθε πρόθυμον ακροατή σε όλο τον κόσμο. Το περασμένο έτος οι διάκονοι της βασιλείας του Θεού εδαπάνησαν 87.353.772 ώρες πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι, κηρύττοντας, μιλώντας στους ανθρώπους για τη θαυμαστή ελπίδα που είναι μπροστά τους. Όχι μόνο επήγαν από σπίτι σε σπίτι με θρησκευτικές ομιλίες, αλλά έκαμαν και πολλές, πάρα πολλές επανεπισκέψεις. Πραγματικά, στη διάρκεια του περασμένου έτους έκαμαν 27.746.348 επανεπισκέψεις. Μ’ αυτές μπόρεσαν να ιδρύσουν 333.330 οικιακές Γραφικές μελέτες. Τι χαρά είναι να βλέπη κανείς διακόνους, όχι μισθωμένους για να στέκουν σ’ έναν άμβωνα, αλλά διακόνους στην καρδιά, να πηγαίνουν σε όλα τα έθνη του κόσμου και να βοηθούν τους ανθρώπους εκεί να δουν την αλήθεια!

¹⁶ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατανοούν πλήρως ότι υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα να γίνουν, πολλοί τόποι στους οποίους πρέπει να γίνη επίσκεψις, πολλές καρδιές για να τις παρηγορήσουν. Γνωρίζουν, επίσης, ότι πολύ περισσότερα άτομα πρέπει να βοηθηθούν για ν’ αυξήσουν σε ωριμότητα, ν’ αποκτήσουν ακριβή γνώσι και σαφή κατανόησι της Γραφής. Το περασμένο έτος στην τελετή της Αναμνήσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά ήσαν παρόντα 919.994 άτομα. Μόνο 16.302 απ’ αυτά ωμολόγησαν ότι είναι από τους κεχρισμένους, που αγωνίζονται για τη θέσι συγκληρονόμων του Ιησού Χριστού στην ουράνια δόξα. Όλες οι άλλες εκατοντάδες χιλιάδων επιθυμούν, πιστεύομε, να ζήσουν εδώ στη γη, στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης, σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά. Αλλά έχουν ανάγκη βοηθείας. Δεν είναι όλοι αυτοί οι 919.994 διάκονοι​—μόνο 591.556 καθώρισαν την ταυτότητά των ως διακόνων, και έχουν πολύ έργον να κάμουν. Για κάποια αιτία διεξήγαγαν 4.000 ολιγώτερες Γραφικές μελέτες από το περασμένο έτος στα σπίτια των ανθρώπων. Δεν εβγήκαν όλοι στο έργο του κηρύγματος κατά τη διάρκεια του έτους. Εβγήκαν μόνο 640.347. Μολονότι, όμως, 2.582 ολιγώτεροι ευαγγελιζόμενοι αναφέρουν ότι εργάσθηκαν κάποτε στη διάρκεια του έτους, τούτο δεν ανησυχεί τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτοί είναι αποφασισμένοι να φροντίσουν για τα άλλα πρόβατα. Και έχοντας υπ’ όψι τα εδάφια που εξητάσθησαν σ’ αυτή την ανασκόπησι, και έχοντας ειδικώς υπ’ όψι τα λόγια του Ιησού «Βόσκε τα πρόβατά μου», όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όχι μόνο οι επίσκοποι, αλλά κάθε διάκονος κάθε εκκλησίας, με την χάριν του Ιεχωβά, θα καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια παρά οποτεδήποτε προηγουμένως για να κηρύττουν τα αγαθά νέα από ημέρας εις ημέραν. Γιατί θα το πράξουν αυτό; Διότι βλέπουν ότι μερικοί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη που ανετέθη στον Πέτρο. Δεν αισθάνονται τη σοβαρότητα της ευθύνης αυτής. Για τούτο θα υπάρξη ανάγκη όπως όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά επισκεφθούν περισσοτέρους ανθρώπους, δαπανήσουν περισσότερον χρόνον μ’ εκείνους που είναι στην αλήθεια και μ’ εκείνους που δεν είναι ακόμη στην αλήθεια, για να καταστή δυνατόν να φερθούν σε ωριμότητα.

17, 18. Πώς η εξέτασις τώρα των εκθέσεων βαπτίσματος των περασμένων επτά ετών μάς καθιστά ικανούς να δούμε και άλλες ευκαιρίες και ευθύνη για το έτος που είναι μπροστά μας;

¹⁷ Ιδού και κάτι άλλο ενδιαφέρον: Στα περασμένα επτά χρόνια, εβαπτίσθησαν 394.024 άτομα. Το καθένα απ’ αυτά διεκήρυξε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού ότι εξέλεξε να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά. Σήμερα το θέλημά Του είναι να κηρύττουν οι δούλοι Του το ευαγγέλιον της βασιλείας Του. Αλλ’ όταν στραφούμε πίσω στις εκθέσεις μας κατά επτά χρόνια, βρίσκομε ότι στο τέλος του υπηρεσιακού έτους 1949 υπήρχαν μόνο 279.421 τακτικοί διάκονοι στον αγρό. Προσθέστε στον αριθμό αυτόν εκείνους που εβαπτίσθησαν κατά τα περασμένα επτά χρόνια και θα έχετε 673.445 ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι διαγγελείς της Βασιλείας. Αλλά η έκθεσις δείχνει ότι υπάρχουν μόνο 591.556 εργαζόμενοι διάκονοι. Πολύ εύκολα μπορεί να τεθή η ερώτησις: Πού είναι οι άλλοι 80.000; Απέθαναν; Όχι, όχι όλοι· τουλάχιστον όχι φυσικώς. Δεν είναι στους τάφους των. Αλλά μερικοί έγιναν άρρωστοι πνευματικώς και χρειάζονται τη βοήθεια εκείνων που έφθασαν σε ωριμότητα.

¹⁸ Θυμηθήτε τι είπε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου.» Η ευθύνη βαρύνει όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο να πράττουν ακριβώς αυτό. Το πράττετε; Θα το πράξετε; Θα είναι το έτος 1957 εξέχον όσον άφορα εσάς στο να πράττετε το θέλημα του Ιεχωβά Θεού; Ακούετε τον Ιησούν να σας λέγη, «Βόσκε τα πρόβατά μου»; Και θα φέρη άρα γε πραγματική χαρά στην καρδιά σας το να έχετε υπ’ όψι και να ζήτε το εδάφιο που οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα κρατούν ενώπιόν των κατά το 1957: «Από ημέρας εις ημέραν κηρύττετε τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού»; Εκτιμάτε την ευθύνη σας ως επισκόπου, ως διακονικού υπηρέτου, ως διακόνου στο μέγα εκκλησίασμα του Θεού; Οι λόγοι του Ιησού, «Βόσκε τα πρόβατά μου», εφαρμόζονται σε σας, τον Χριστιανό.

[Πίνακας στις σελίδες 44-46]

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ 1956

(Βλέπε τόμο)

‘Ας Αναφέρωμεν εις τον Θεόν Θυσίαν Αινέσεως’

«Αποδίδομεν ως νεαρούς ταύρους την προσφορών των χειλέων ημών.»—Ωσηέ 14:2, ΑΣ.

 1. Πώς οι Ιουδαίοι ιερείς έλεγαν ότι η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητη, και ποια ήταν η αντίδρασις του Ιεχωβά;

Ο ΙΕΧΩΒΑ κατηγόρησε τους Ιουδαίους ιερείς του πέμπτου αιώνος προ Χριστού, ότι καταφρονούσαν το όνομά του και έλεγαν: «Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητος.» (Μαλαχ. 1:6, 7, ΑΣ) Προσποιούμενοι ότι προσεβλήθησαν και κατεπλάγησαν, οι θρησκευτικοί εκείνοι ηγέται ερώτησαν πότε το έχουν κάμει αυτό. Ο Ιεχωβά απήντησε: «Όταν προσφέρητε ζώον τυφλόν εις θυσίαν, δεν είναι κακόν; και όταν προσφέρητε χωλόν ή άρρωστον, δεν είναι κακόν; πρόσφερε τώρα τούτο εις τον κυβερνήτην σου· θέλει άρά γε ευαρεστηθή εις σε, ή θέλει σοι δείξει εύνοιαν;» Η διαθήκη του νόμου απαιτούσε θυσίες ζώων, και οι ιερείς τις προσέφεραν. Αλλ’ απητείτο επίσης η προσφορά υγιών, αμώμων ζώων, και αυτό δεν το έκαναν οι ιερείς. Αντιθέτως, εδιάλεγαν τα κατώτερα ζώα, τα ασθενή και τα χωλά και τα τυφλά, και τα προσέφεραν στο θυσιαστήριον ή τράπεζαν του Ιεχωβά. Έτσι καταφρονούσαν το όνομά του και μετεχειρίζοντο την τράπεζά του με περιφρόνησι. Ούτε για μια στιγμή δεν θα εσκέπτοντο να παρουσιάσουν τέτοιες άρρωστες προσφορές στον ανθρώπινο κυβερνήτη τους όταν θα ζητούσαν να τον ευαρεστήσουν και να κερδίσουν την εύνοιά του. Όμως, όταν επεκαλούντο την εύνοια του Υψίστου Θεού, κατακρατούσαν τα άμωμα ζώα και προσέφεραν σ’ αυτόν τα κατώτερα, διαλέγοντας εκείνα που τους εκόστιζαν ολίγα ή τίποτε, διότι ήσαν σχεδόν χωρίς αξία για οτιδήποτε. Θα ήταν αυτό αποτελεσματικό; Ο Ιεχωβά είπε όχι: «Με τοιούτον δώρον εκ της χειρός σας, θέλει δείξει εύνοιαν εις οιονδήποτε από σας;» Αυτοί ήσαν κατηραμένοι ως απατεώνες, επειδή είχαν κάμει ευχή, είχαν τα μέσα να εκπληρώσουν την ευχή, αλλ’ ιδιοτελώς ηρνούντο να το πράξουν: «Επικατάρατος ο απατεών, όστις έχει εν τω ποιμνίω αυτού άρσεν, και κάμνει ευχήν, και όμως θυσιάζει εις τον Κύριον πράγμα διεφθαρμένον.»—Μαλαχ. 1:8, 9, 14, ΑΣΜ.

 2, 3. Ποιες θυσίες, που μπορούν να παραβληθούν προς τις θυσίες ζώων, προσφέρουν σήμερα οι Χριστιανοί;

² Δεν ήταν αυτό κάτι το χονδροειδώς αμαρτωλό και αλαζονικό για να το πράξη ένα έθνος που ισχυρίζετο ότι ήταν λαός του Ιεχωβά; Το να φέρνη ο λαός ασθενείς θυσίες και οι ιερείς να τις προσφέρουν επάνω στην τράπεζα του Ιεχωβά, ήταν ένας πάρα πολύ καταφρονητικός τρόπος μεταχειρίσεως του Παντοδυνάμου Θεού, μια μετάθεσίς του πολύ πιο κάτω από τους ανθρωπίνους άρχοντας, τους οποίους ουδέποτε αυτοί θα διενοούντο να μεταχειρισθούν τόσο πενιχρά και υβριστικά. Αν εζούσατε σ’ εκείνες τις μέρες, δεν θα είχατε δείξει τέτοια περιφρόνησι για την τράπεζα του Ιεχωβά· δεν είναι έτσι; Ή μήπως θα είχατε δείξει; Μήπως δείχνετε τώρα; Πάρα πολλοί το πράττουν αυτό. Αλλά πώς μπορούν να το πράττουν, θα ερωτήσετε, αφού δεν προσφέρονται πια θυσίες ζώων σ’ ένα θυσιαστήριο; Υπάρχουν προσφορές που πρέπει να γίνουν τώρα και που παρομοιάζονται μ’ εκείνες τις θυσίες ζώων που εγίνοντο τότε, αυτές δε που γίνονται τώρα πρέπει να είναι εξίσου καθαρές και υγιείς και άμωμες όσο έπρεπε να είναι και οι αρχαίες θυσίες ζώων. Ποιες είναι αυτές οι νεώτερες θυσίες; Τις προσφέρετε; Και είναι οι δικές σας θυσίες ασθενείς ή υγιείς, χωλές ή άρτιες, τυφλές ή φορτισμένες;

³ Ο Ωσηέ 14:2 (ΑΣ) λέγει: «Λάβετε μεθ’ εαυτών λόγους, και επιστρέψατε προς τον Ιεχωβά· είπατε προς αυτόν, Αφαίρεσον πάσαν ανομίαν, και δέχθητι ό,τι είναι καλόν· ούτω θέλομεν αποδώσει ως νεαρούς ταύρους την προσφοράν των χειλέων ημών.» Αν έχωμε απομακρυνθή από την εύνοια του Ιεχωβά, πρέπει να λάβωμε λόγους που εκφράζουν μετάνοια και ζητούν συγχώρησι και μ’ αυτούς να επιστρέψωμε σ’ αυτόν, προσφέροντας τους λόγους αυτούς σαν ταύρους θυσίας. Και όχι μόνο πρέπει να εκφράζουν μετάνοια τα λόγια που θα προσφέρωμε, αλλά και να διακηρύττουν δημοσία το όνομα και τον αίνον του Ιεχωβά, όπως ακριβώς ήσαν οι καρποί της συγκομιδής υπό τον Μωσαϊκόν νόμον: «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» Οι σημερινοί, λοιπόν, λόγοι, οι νεαροί ταύροι και οι καρποί των χειλέων μας, πρέπει να προσφέρωνται στον Ιεχωβά ως θυσία αίνου. Ο Χριστιανός πρέπει να προσφέρη λόγους αληθείας και υγιούς διδασκαλίας, λόγους που μεγαλύνουν τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του, και ειδικώς τώρα πρέπει ο Χριστιανός να προσφέρη ορθούς λόγους για τα αγαθά νέα του νέου δικαίου κόσμου του Θεού.—Εβρ. 13:15.

 4. Σ’ αυτό το ζήτημα της θυσίας, πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με τους αξιομέμπτους Ιουδαίους ιερείς;

⁴ Οι Χριστιανοί ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού, πράγμα που περιλαμβάνει μια ευχή να προσφέρουν τους υπό μορφήν λόγων καρπούς και νεαρούς ταύρους που και εκείνος προσέφερε. Όπως οι Ισραηλίται που είχαν ευπρόσδεκτα ζώα στα ποίμνιά των, έτσι και τα εκατομμύρια εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, έχουν ευπροσδέκτους λόγους στη διάθεσί τους. Η Αγία Γραφή, που κυκλοφορεί ευρύτατα σε εκατοντάδες γλωσσών, είναι γεμάτη από αυτούς τους λόγους. Για να τους προσφέρουν με τα χείλη των, οι Χριστιανοί χρειάζεται μόνο να καταβάλουν τον χρόνο και την αναγκαία προσπάθεια για να τους λάβουν μέσα στη διάνοια και στην καρδιά. Αλλά οι περισσότεροι από τα εκατομμύρια του «Χριστιανικού κόσμου» θεωρούν αυτή τη δαπάνη ως πάρα πολύ μεγάλη, όπως ακριβώς ένας άπιστος Ισραηλίτης θεωρούσε πολύ μεγάλη τη δαπάνη να θυσιάση άμωμα ζώα και έτσι τα αντικαθιστούσε με τα αποδιαλέγματα. Οι Ισραηλίται έδιναν ωραία ζώα στους ανθρωπίνους κυβερνήτας για να κερδίσουν εύνοια, τα δε εκατομμύρια του «Χριστιανικού κόσμου» δίνουν το καλύτερο που διαθέτουν σε χρόνο και προσπάθεια για να εξυπηρετήσουν τους εθνικούς ηγέτας και τους κοσμικούς εργοδότας, ώστε ν’ αποκτήσουν εύνοια και υπόληψι, αμοιβή και σαρκικές ανέσεις. Ο Ιησούς είπε: «Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» Η σύγχρονη τάσις είναι να καταβάλλωνται τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο και στα σαρκικά του έργα, περιλαμβανομένου και εκείνου που ανήκει στον Θεόν. Μόνο από τα υπολείμματα και άνευ αξίας μέρη του χρόνου και της ενεργείας των θα σκεφθούν καν να δώσουν στον Ιεχωβά. Από αυτά τα απομεινάρια μπορεί να προσφέρουν μια μηδαμινή προσπάθεια για να παρουσιάσουν μια εμφάνισι αφοσιώσεως προς τον Θεό.—Λουκ. 20:25.

 5. Πώς μιαίνουν την τράπεζα του Ιεχωβά πολλοί που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί;

⁵ Σε τι συμποσούνται όλα αυτά; Στα λόγια: «Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητος.» Στο ότι λέγουν ότι η τράπεζά του θα έχη επάνω της μόνο τα υπολείμματα και τα αποδιαλέγματα. Τα λόγια που θυσιάζονται επάνω στην τράπεζά του πρέπει ν’ αποτελούν θρεπτική πνευματική τροφή, αλλ’ αν η Χριστιανική σας ομιλία δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον παπαγαλισμό των αποστηθισμένων συμβόλων πίστεως και των θρησκευτικών παραδόσεων που ο Ιησούς είπε ότι ηκύρωναν τον λόγον του Θεού, τότε ασφαλώς μιαίνετε την τράπεζα του Ιεχωβά. (Ματθ. 15:6) Αν οι νεαροί ταύροι των χειλέων σας είναι λόγια που διδάσκουν τέτοια ειδωλολατρικά δόγματα όπως είναι η αθανασία της ψυχής, μολονότι η Γραφή λέγει, «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει»· και τα αιώνια βάσανα για τους αμαρτωλούς, ενώ ο λόγος του Θεού λέγει, «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος»· και η τριάς, παρά την δήλωσι του Ιησού, «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου», τότε εκείνοι οι υπό μορφήν λόγων νεαροί ταύροι είναι άρρωστοι και χωλοί και τυφλοί και οποιοσδήποτε τρέφεται απ’ αυτούς θα είναι πνευματικώς ασθενής και ανάπηρος και αφώτιστος. (Ιεζ. 18:4· Ρωμ. 6:23· Ιωάν. 14:28) Εκατομμύρια ανθρώπων που νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί διηγούνται λόγια χωρίς πραγματική κατανόησι και εκτελούν θρησκευτικούς τυπικισμούς και ιεροτελεστίες και τελετουργίες, όπως ακριβώς οι αρχαίοι Ιουδαίοι εκτελούσαν τον τυπικισμό των θυσιών προσφέροντας ελαττωματικά ζώα. Αυτοί πλησιάζουν τον Ιεχωβά με το στόμα των και τον τιμούν με τα χείλη των, αλλ’ η καρδιά των πολύ απέχει απ’ αυτόν· για τούτο ο Ιεχωβά λέγει γι’ αυτούς: «Η θρησκεία των είναι εμπαιγμός, απλή παράδοσις, η οποία μανθάνεται με την επανάληψιν.»—Ησ. 29:13, ΜΜ.

 6. Τι θα επιμεληθούν να κάμουν οι αληθινοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά;

⁶ Οι αληθινοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα ενεργήσουν έτσι καταφρονητικά απέναντι της τραπέζης του Ιεχωβά. Καθιστούν πρώτιστο μέλημά τους να λάβουν τους εκλεκτούς λόγους της Γραφής και να τους προσφέρουν ως τους καρπούς και νεαρούς ταύρους των χειλέων των. Χρησιμοποιούν τους λόγους που είναι υγιείς και διαφωτιστικοί και που παράγουν πνευματική υγεία, έστω και αν σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες η αποστατική πλειονότης ‘δεν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν’. (2 Τιμ. 4:3) Υπάρχει, ωστόσο, μια μειονότης πολλών χιλιάδων ανθρώπων που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, και αυτοί, καθώς εγκαταλείπουν τις δογματικές προσφορές των παραδεδεγμένων θρησκειών, που εμιάνθησαν με την αρχαία ειδωλολατρία και με τις σύγχρονες φιλοσοφίες και τις επιστημονικές θεωρίες, και στρέφονται στην αλήθεια της Γραφής που διακονείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, θα τραφούν και θα ικανοποιηθούν πνευματικώς. Πρέπει, λοιπόν, να βεβαιωθούμε αν έχωμε μελετήσει για ν’ αποκτήσωμε τις ορθές απαντήσεις, τους ισχυρούς λόγους και τις σαφείς εξηγήσεις που θα μεγαλύνουν τον Ιεχωβά και τον λόγον του και τους σκοπούς του. Οι λόγοι αυτοί δεν πρέπει να είναι ασαφείς και ασθενικοί και αδύνατοι, αλλά τόσο ισχυροί ώστε να υπερνικήσουν και να αποσπάσουν από τη διάνοια του ακροατού μας τους ψευδείς λόγους που είναι εμφυτευμένοι εκεί. Οι αναγκαίοι λόγοι βρίσκονται στη Γραφή· πρέπει να τους λάβωμε από κει για να τους χρησιμοποιήσωμε ως θυσίαν αινέσεως.

ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

 7. Τι πρέπει να κάμωμε για ν’ αποκτήσωμε υγια σοφία από τη Γραφή;

⁷ Αν οι θυσίες λόγου που προσφέρομε δεν είναι οι καλές εκείνες που μπορούμε να αποκομίσωμε από τη Γραφή, αν είμεθα πολύ οκνηροί πνευματικώς και δεν φροντίζωμε να ανακαλύψωμε τις καλύτερες, τότε η πνευματική τροφή που θέτομε επάνω στην τράπεζα του Ιεχωβά δεν θα είναι επαρκής και θα φαίνεται αξιοκαταφρόνητη στους άλλους, διότι δεν θα μπορή να εξουδετερώση τις αντίθετες δοξασίες ή επιχειρήματα. Μόνο με προηγούμενη μελέτη μπορούμε ν’ απαντήσωμε αποτελεσματικά. «Η καρδία του δικαίου προμελετά δια να αποκριθή.» Και χρειάζεται να ερευνήσωμε μέσα στη Γραφή για να βρούμε αυτές τις αλήθειες όπως ένας μεταλλωρύχος μοχθεί για να ανεύρη πολύτιμα μέταλλα: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ· ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού. Διότι ο Ιεχωβά δίδει σοφίαν· εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις. Αποταμιεύει σωτηρίαν εις τους ευθείς· είναι ασπίς εις τους περιπατούντας εν ακεραιότητι.» Ο Ιεχωβά έχει αποθέσει σοφία για μας μέσα στη Γραφή αν την ζητήσωμε επιμελώς, αυτός υπόσχεται ότι θα την εύρωμε.—Παροιμ. 15:28· 2:1-7, ΑΣ.

 8. Ποια προηγούμενα υπάρχουν για τακτική ανάγνωσι της Γραφής;

⁸ Πρέπει να διαβάζωμε τη Γραφή τακτικά. Για τον βασιλέα του Ισραήλ διετάσσετο ότι «θέλει γράψει δι’ εαυτόν αντίγραφον του νόμου τούτου» και «θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού». Σ’ εκείνες τις μέρες ήσαν σπάνια τα αντίγραφα των Αγίων Γραφών, ολίγα δε άτομα είχαν ατομικά αντίγραφα, και γι’ αυτό διετάσσοντο δημόσιες αναγνώσεις: «Θέλεις αναγινώσκει τον νόμον τούτον ενώπιον παντός του Ισραήλ εις επήκοον αυτών.» Σε μια ειδική περίπτωσι, λίγο μετά την είσοδο του Ισραήλ στη Χαναάν, «δεν ήτο λόγος εκ πάντων όσα προσέταξεν ο Μωυσής, τον οποίον ο Ιησούς δεν ανέγνωσεν ενώπιον πάσης της συναγωγής του Ισραήλ, μετά των γυναικών, και των παιδίων, και των ξένων των παρευρισκομένων μεταξύ αυτών.» Έπειτα από αιώνες, ο Βασιλεύς Ιωσίας «ανέγνωσεν εις επήκοον αυτών πάντας τους λόγους του βιβλίου της διαθήκης, το οποίον ευρέθη εν τω οίκω του Ιεχωβά», και το αποτέλεσμα ήταν ένας εθνικός καθαρισμός από τη δαιμονολατρία. Πολύ περισσοτέρους αιώνες αργότερα, η δημοσία ανάγνωσις εγίνετο ακόμη τακτικά: «Διότι ο Μωυσής από γενεάς αρχαίας έχει εν πάση πόλει τους κηρύττοντας αυτόν εν ταις συναγωγαίς, αναγινωσκόμενος κατά παν σάββατον.»—Δευτ. 17:18, 19· 31:11· Ιησ. Ναυή 8:3· 2 Βασ. 23:2, ΜΝΚ· Πράξ. 15:21.

 9. Γιατί μόνη η ανάγνωσις της Γραφής δεν είναι αρκετή, και ποια πρόσθετη βοήθεια είναι προσιτή;

⁹ Σήμερα είμεθα πιο τυχεροί αφού εκτυπώνονται Γραφές με περιστροφικά πιεστήρια κατά εκατομμύρια αντιτύπων. Οποιοσδήποτε διψά μπορεί εύκολα να πιή τα ύδατα της ζωής με το να έχη και να διαβάζη μια δική του Γραφή. Αλλά μερικές φορές η ανάγνωσις μόνη δεν είναι αρκετή. Μπορεί ένα άτομο να χρειάζεται, βοήθεια για να κατανοήση, όπως ο Αιθίοψ που ο Φίλιππος ο ευαγγελιστής τον είδε να διαβάζη το βιβλίο του Ησαΐα. Ο Φίλιππος τον ερώτησε, «Άρά γε γινώσκεις α αναγινώσκεις;» Αυτός απήντησε, «Και πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;» Ο Φίλιππος έδωσε την αναγκαία καθοδηγία για μια ορθή κατανόησι. (Πράξ. 8:26-38) Σήμερα παρέχεται από τον Ιεχωβά διδασκαλία προς συμπλήρωσιν της αναγνώσεως της Γραφής, μέσω της οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, που αυτός υπεσχέθη ότι θα έδιδε πνευματικήν «τροφήν εν καιρώ». Μέγα μέρος της βοηθείας αυτής δίδεται με τη διάθεσι εντύπων βοηθημάτων Γραφικής μελέτης, μ’ αυτά δε τα βοηθήματα ένα άτομο μπορεί ν’ αποκτήση μεγαλύτερη κατανόησι όταν διαβάζη τη Γραφή του. Μέσα στην περιοχή ολίγων σελίδων μπορεί ένα από αυτά τα βοηθήματα να έχη συγκεντρωμένα όλα τα εδάφια που αφορούν ένα ωρισμένο θέμα και είναι διασκορπισμένα σε όλη τη Γραφή, κι έτσι εξοικονομείται ο καιρός του σπουδαστού και εξασφαλίζεται επίσης ότι αυτός δεν θα παραβλέψη κανένα από τα χωρία που είναι ουσιώδη για μια πλήρη κατανόησι. Ακόμη και μ’ αυτά τα έντυπα βοηθήματα ο νέος σπουδαστής συχνά χρειάζεται βοήθεια από ένα άλλο πρόσωπο, ο δε Ιησούς υπεσχέθη τη συμπαράστασί του και όταν ακόμη δύο μόνο συνέρχωνται για να μάθουν: «Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.»—Ματθ. 24:45· 18:20.

10. Ποιες περιπτώσεις δείχνουν ότι η δημοσία ανάγνωσις της Γραφής περιελάμβανε και εξηγήσεις;

¹⁰ Όπως ακριβώς εκείνος που διαβάζει κατ’ ιδίαν μπορεί να χρειάζεται βοήθεια, έτσι κι εκείνοι που ακούουν μια δημοσία ανάγνωσι ωφελούνται από τις εξηγήσεις που τη συνοδεύουν. Ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ, στη διάρκεια της βασιλείας του, απέστειλε άρχοντας και Λευίτας και ιερείς «δια να διδάσκωσιν εν ταις πόλεσι του Ιούδα»: «Και εδίδασκον εν τω Ιούδα, έχοντες μεθ’ εαυτών το βιβλίον του νόμου του Ιεχωβά, και περιήρχοντο εις πάσας τας πόλεις του Ιούδα, και εδίδασκον τον λαόν.» Ασφαλώς αυτό το πρόγραμμα εκπαιδεύσεως πάνω στις Γραφές περιελάμβανε περισσότερα από μια απλή ανάγνωσι του νόμου· αναμφιβόλως περιελάμβανε εξηγήσεις και εφαρμογές του νόμου και προτροπές για υπακοή. Μετά την αιχμαλωσία ο Κυβερνήτης Νεεμίας διέταξε να αναγνωσθή μεγαλοφώνως ο νόμος από την αυγή ως το μεσημέρι και ο λαός άκουε προσεκτικά, αλλ’ ελέχθησαν και επιπρόσθετα λόγια εκτός από εκείνα που ήσαν γραμμένα, για να εννοήσουν ασφαλώς όλοι. «Και ανέγνωσαν εν τω βιβλίω του νόμου του [αληθινού] Θεού ευκρινώς, και έδωκαν την έννοιαν, και εξήγησαν τα αναγινωσκόμενα.» Ο Ιησούς έκαμε δημοσία ανάγνωσι στη συναγωγή της Ναζαρέτ, και, όταν ετελείωσε, εξήγησε: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» Είναι πιθανόν να είπε περισσότερα από όσα διατηρεί το σύντομο υπόμνημα. Ο απόστολος Παύλος, αφού άκουσε τη δημοσία ανάγνωσι σε μια συναγωγή, εκλήθη από τους αρχισυναγώγους και μίλησε κάπως εν εκτάσει, εξετιμήθη δε αυτό τόσο πολύ ώστε ο λαός τον παρεκάλεσε να μιλήση και το επόμενο Σάββατο· «το δε ερχόμενον σάββατον σχεδόν όλη η πόλις συνήχθη δια να ακούσωσι τον λόγον του Ιεχωβά.» Ο Παύλος εδίδαξε τον νεαρό Τιμόθεο να προτρέπη και να διδάσκη παράλληλα με την ανάγνωσι: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.»—2 Χρον. 17:7-9, ΜΝΚ· Νεεμ. 8:3, 8· Λουκ. 4:16-21· Πράξ. 13:15-44, ΜΝΚ· 1 Τιμ. 4:13.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

11. Γιατί είναι ζωτική σήμερα η παρακολούθησις εκκλησιαστικών συναθροίσεων;

¹¹ Τόσον η προσωπική όσον και η δημοσία ανάγνωσις της Γραφής, που συνοδεύεται από συζήτησι και εξήγησι, είτε έντυπη είτε προφορική, συμβάλλουν πολύ στην απόκτησι από τη Γραφή των λόγων που χρειαζόμεθα για να προσφέρωμε ευπροσδέκτους υπό μορφήν λόγων νεαρούς ταύρους. Αλλά σήμερα ο Ιεχωβά μέσω της ορατής του οργανώσεως δίνει επιπρόσθετη βοήθεια με τη διευθέτησι εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις παραθέτει μια πνευματική τράπεζα για μας, και με το να απέχωμε, λέμε ότι αυτή η τράπεζα είναι αξιοκαταφρόνητη, την περιφρονούμε ωσάν να μην έχη πραγματική αξία. Και όμως είναι ζωτικής σπουδαιότητος για μας, για την πνευματική μας διατροφή και δύναμι, τόσον ως ατόμων, όσο και ως εκκλησίας Χριστιανών. Στις συναθροίσεις μπορούμε να ομολογήσωμε την ελπίδα μας ενώπιον άλλων με το να δίνωμε σχόλια και με το ν’ ακούωμε τα σχόλιά των με τα οποία ομολογούν την ελπίδα των· μπορούμε να ενθαρρύνωμε άλλους δίνοντας σχόλια και με τα σχόλιά των να ενθαρρυνθούμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό είναι ιδιαίτερα ζωτικό στον παρόντα καιρόν του τέλους. «Ας κραττώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»—Εβρ. 10:23 -25.

12. Ποιες συναθροίσεις υποστηρίζονται από την εκκλησία;

¹² Οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά συνέρχονται αρκετές φορές την εβδομάδα. Μια συνάθροισις είναι η δημοσία διάλεξις που προορίζεται ειδικά για νεοενδιαφερομένους, αλλά ολόκληρη η εκκλησία πρέπει να παρευρίσκεται και όλοι θα μάθουν κάτι. Και ποιος θα υπεδέχετο το κοινόν αν η εκκλησία δεν ήταν παρούσα; Αν είσθε συνταυτισμένος με την εκκλησία, πρέπει να είσθε εκεί για να υποδεχθήτε τους νέους και ν’ απαντήσετε στις ερωτήσεις των. Η μελέτη της Σκοπιάς είναι ζωτική. Όλοι στην εκκλησία πρέπει να μελετούν το μάθημα, να παρευρίσκωνται, να προσέχουν, να δίνουν σχόλια και να δείχνουν φιλική διάθεσι προς όλους, ιδιαίτερα τους νέους. Η θεοκρατική σχολή διακονίας εκπαιδεύει την εκκλησία στο τι να λέγη, πώς να το διατυπώνη, και πώς να το εκφωνή προς άλλους στη διακονική υπηρεσία. Η συστηματική ανάγνωσις της Γραφής αποτελεί μέρος της σειράς μελετών. Η συνάθροισις υπηρεσίας είναι μια άλλη εκπαιδευτική συνάθροισις της οποίας ο ειδικός σκοπός είναι η εκπαίδευσις στην από σπίτι σε σπίτι μαρτυρία, στην εκφώνησι ομιλιών στις θύρες και στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών μέσα στις κατοικίες. Κανείς που ενδιαφέρεται βαθιά για την προσφορά αμώμων νεαρών ταύρων και καρπών χειλέων, δεν θα λείπη από τη συνάθροισι υπηρεσίας. Μια άλλη συνάθροισις που υποστηρίζεται από την εκκλησία είναι η μελέτη βιβλίου που γίνεται σε ιδιωτικές κατοικίες που βρίσκονται σε διάφορα επίκαιρα μέρη της εδαφικής περιοχής της εκκλησίας. Σ’ αυτούς τους μικρούς ομίλους μελέτης χρησιμοποιούνται βοηθήματα μελέτης, το γεγονός δε ότι είναι μικροί οι όμιλοι αυτοί καθιστά εύκολη τη γνωριμία, την παροχή σχολίων και την υποβοήθησι του ενός από τον άλλον για να προσφέρη στον Θεό άμωμες θυσίες αίνου.

13. Πώς οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις θα μας βελτιώσουν ως Χριστιανούς;

¹³ Οι εκκλησίες, με τους διωρισμένους υπηρέτας των και τις προγραμματισμένες συναθροίσεις των, είναι οργανωμένες για να μας κάμουν ν’ αυξήσωμε σε ωριμότητα, να μας κάμουν Χριστιανούς ικανούς ν’ αντισταθούμε στα διαδοχικά κύματα της αθεΐας με τα οποία ο Σατανάς προσπαθεί να μας ανατρέψη. Αυτό γίνεται όπως και στις ημέρες των αποστόλων: «Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού· δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.» Με το να παρακολουθήτε τις συναθροίσεις και να δίνετε σχόλια, μπορείτε να ‘εξετάζετε εαυτούς αν ήσθε εν τη πίστει’. Αν τα σχόλιά σας είναι πεπλανημένα, άλλοι, πιο ώριμοι, μπορούν να σας επαναφέρουν στην ορθή σκέψι. Πώς αλλιώς μπορείτε ως εκκλησία ν’ ανταποκριθήτε στη θεία απαίτησι «να λέγητε πάντες το αυτό» και «να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην»;—Εφεσ. 4:11-14· 2 Κορ. 13:5· 1 Κορ. 1:10.

14, 15. Γιατί είναι σπουδαίο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά το να συνέρχωνται σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις;

¹⁴ Αλλ’ η αξία της παρακολουθήσεως των εκκλησιαστικών συναθροίσεων δεν τελειώνει με το να μαθαίνωμε και να ερχώμεθα σε ενότητα γνώμης και να βελτιώνωμε τη θυσία του αίνου που προσφέρομε στον Ιεχωβά. Υπάρχει μια αξία που προκύπτει ακριβώς από την επικοινωνία. Φαίνεται να υπάρχη μια συγκέντρωσις του πνεύματος του Ιεχωβά εκεί, που υποστηρίζει τα πνεύματά μας θεοκρατικώς. Πλείστοι από μας είμεθα υποχρεωμένοι να δαπανούμε πολύν καιρό έξω στον κόσμο σε συγχρωτισμό με διεφθαρμένα άτομα, ακούοντας την ανευλαβή και ανόητη ομιλία τους και παρατηρώντας τις χαμερπείς συνήθειές των, έτσι ώστε, όταν πηγαίνωμε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις είναι σαν να περνούμε από μια φτωχογειτονιά πόλεως σ’ ένα χαρούμενο καταφύγιο βουνού. «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί», αλλ’ οι καλές συναναστροφές εξαλείφουν τις επιβλαβείς συνήθειες και εγκαθιστούν καλές συνήθειες στη θέσι τους. (1 Κορ. 15:33) Διασκορπισμένοι στις θάλασσες της ανθρωπότητος που είναι αποξενωμένη από τον Ιεχωβά είμεθα σαν πολύ μικρά νησιά σε διαρκή κίνδυνο να κατατριβούμε ως το επίπεδο της θαλάσσης από τα ατελείωτα κύματα που ξεσπούν, αλλά όταν συναθροιζώμεθα, αντλούμε δύναμι ο ένας από τον άλλον για να γίνωμε μια ισχυρή ξηρά, αδιαπέραστη από τις εφόδους των θαλασσών. Λαμβάνομε καινούργιο θάρρος και αφοβία, ανανεώνοντας τη δύναμί μας για ν’ αντισταθούμε στον κόσμο. Αλλ’ αν ενδίδωμε σε ύπουλες παγίδες που μας απομακρύνουν από τις συναθροίσεις, γρήγορα θα εξαντληθούμε: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.»—Γαλ. 6:9.

¹⁵ Αν είμεθα μόνοι και πληττώμεθα από τον κόσμο, είμεθα επιρρεπείς στο να χάσωμε το θάρρος μας, νομίζοντας ότι είμεθα μόνοι στην ακεραιότητά μας και ότι ασφαλώς θα καταβληθούμε. Πριν από πολύν καιρό ο προφήτης Ηλίας ήταν ζηλωτής υπέρ του Ιεχωβά και για να διαφύγη την εκπλήρωσι μιας τρομερής απειλής εναντίον του, έφυγε για να σώση τη ζωή του. Ενώ εκρύπτετο μόνος σ’ ένα σπήλαιο, ο Ιεχωβά τον ερώτησε: «Τι κάμνεις ενταύθα, Ηλία;» Ο προφήτης απήντησε: «Εστάθην εις άκρον ζηλωτής υπέρ Ιεχωβά, του Θεού των δυνάμεων διότι οι υιοί του Ισραήλ εγκατέλιπον την διαθήκην σου, τα θυσιαστήριά σου κατέστρεψαν, και τους προφήτας σου εθανάτωσαν εν ρομφαία· και εναπελείφθην εγώ μόνος· και ζητούσι την ζωήν μου, δια να αφαιρέσωσιν αυτήν.» Ο Ηλίας ενόμιζε ότι ήταν ο μόνος που είχε απομείνει με ενδιαφέρον για την υπόθεσι του Ιεχωβά· αλλά δεν συνέβαινε αυτό: «Αφήκα εις τον Ισραήλ επτά χιλιάδας, πάντα τα γόνατα όσα δεν έκλιναν εις τον Βάαλ, και παν στόμα το οποίον δεν ησπάσθη αυτόν.» (1 Βασ. 19:13, 14, 18, ΜΝΚ) Η τακτική παρακολούθησις των συναθροίσεων θα μας κρατήση σε ενισχυτική επαφή με τους αδελφούς μας.

16. Γιατί είναι ανόητο για ένα Χριστιανό ν’ απομονώνη τον εαυτό του, να προσπαθή να προχωρήση μόνος;

¹⁶ Ο Σατανάς αρέσκεται να διαιρή και να κατακτά, να διασκορπίζη το ποίμνιο και να αποσπά τα παραπλανημένα άτομα. Η εκκλησία πρέπει να παραμένη ενωμένη για αμοιβαία βοήθεια. Αν είμεθα μόνοι, ποιος θα μας βοηθήση να σηκωθούμε αν πέσωμε; Αν είμεθα μόνοι, είναι δυσκολώτερο να κρατήσωμε θερμόν τον ζήλο μας για τον Ιεχωβά. Μαζί, μπορούμε να βοηθήσωμε να θερμανθή ο ψυχραμένος ζήλος των αδρανών. Οι αρχές αυτές καταδεικνύονται στον Εκκλησιαστή 4:9-12: «Καλήτεροι οι δύο υπέρ τον ένα· επειδή αυτοί έχουσι καλήν αντιμισθίαν εν τω κόπω αυτών. Διότι, εάν πέσωσιν, ο είς θέλει σηκώσει τον σύντροφον αυτού· αλλ’ ουαί εις τον ένα, όστις πέση, και δεν έχει δεύτερον να σηκώση αυτόν. Πάλιν, εάν δύο πλαγιάσωσιν ομού, τότε θερμαίνονται· ο είς όμως πώς θέλει θερμανθή; Και εάν τις υπερισχύση κατά του ενός, οι δύο θέλουσιν αντισταθή εις αυτόν· και το τριπλούν σχοινίον δεν κόπτεται ταχέως.» Αν πέσωμε, αν ο ζήλος μας ψυχρανθή· αν υποχωρούμε όταν επιτίθεται ο Σατανάς, δεν θα μπορούμε να προσφέρωμε δημόσιες θυσίες αίνου στον Ιεχωβά. Για ν’ αποφύγωμε αυτή τη συμφορά, δεν πρέπει να εγκαταλείπωμε το να συνερχώμεθα. Μην είσθε ένα απομονωμένο πρόβατο, διότι ένα πρόβατο μακριά από την ποίμνη είναι ένα χαμένο πρόβατο. Οι πιστοί υπηρέται ποιμένες της εκκλησίας προσπαθούν επιμελώς ν’ αποκαθιστούν τα χαμένα πρόβατα στη μάνδρα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. (Ματθ. 18:12-14) Μην υπερτιμάτε, λοιπόν, την πνευματική σας δύναμι και νομίζετε ότι μπορείτε να προχωρήσετε μόνος, επιδιώκοντας ιδιοτελή συμφέροντα, χλευάζοντας την υγιά αρχή του να ‘συνέρχεσθε ομού’: «Ο απομονωμένος ζητεί τα ιδιοτελή του συμφέροντα· εναντιώνεται εις κάθε υγιά αρχήν.»—Παροιμ. 18:1, ΜΑΜ.

17. Πώς πρέπει να λάβωμε διδασκαλία από τον Ιεχωβά;

¹⁷ Αν πρόκειται να έχωμε υπό την κατοχή μας ευπροσδέκτους καρπούς και αμώμους νεαρούς ταύρους χειλέων, πρέπει να λάβωμε διδασκαλία από τον Ιεχωβά. Λάβετέ την με ανάγνωσι της Γραφής. Λάβετέ την με συστηματική μελέτη. Λάβετέ την στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Ιδιαίτερα εκεί ο Ιεχωβά παραθέτει ένα πνευματικό γεύμα στην τράπεζά του. Ελάτε και λάβετέ το! Μήπως σας σερβίρονται στο κρεββάτι τα γεύματα της φυσικής σας τροφής; Αν τα εκτιμάτε αρκετά ώστε να πηγαίνετε στο τραπέζι γι’ αυτά, δεν εκτιμάτε εξίσου την πιο σπουδαία πνευματική τροφή; Ο Ιεχωβά δεν εξυπηρετεί την οκνηρία με το να παραθέτη πνευματικά γεύματα στο κρεββάτι ή στις κατοικίες μακριά από τους τόπους των εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Πηγαίνετε στο τραπέζι, πηγαίνετε στην Αίθουσα Βασιλείας! Αν δεν κάμωμε όλα αυτά τα αναγκαία πράγματα, δεν είμεθα επιμελείς στο να λάβωμε τα λόγια που έχομε ανάγκη για υγιείς, υγιεινές και διαφωτιστικές θυσίες αίνου. Θα υστερήσωμε επαίσχυντα από τη θεόπνευστη προτροπή: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»—2 Τιμ. 2:15.

[Εικόνα στη σελίδα 53]

«Η καρδία του δικαίου προμελετά δια να αποκριθή.»—Παροιμ. 15:28

Προσφέρετε Ορθά τις Θυσίες του Αίνου Σας

«Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον.—Κολ. 4:6.

 1. Τι συμβολίζεται με το άλας;

Ο ΜΩΣΑΪΚΟΣ νόμος απαιτούσε να αρταίνωνται οι θυσίες με άλας: «Και παν δώρον της εξ αλφίτων προσφοράς σου θέλεις αλατίζει με άλας· και δεν θέλεις αφήσει να λείψη από της εξ αλφίτων προσφοράς σου το άλας της διαθήκης του Θεού σου· επί παντός δώρου σου θέλεις προσφέρει άλας.» Γιατί; Το αλάτι είναι κάτι που διατηρεί και που εμποδίζει τη σήψι. Ήταν απαγορευμένο να προσφέρεται κάτι που υπέστη ζύμωσι, το αλάτι δε, που προσετίθετο στην προσφορά, εμπόδιζε τη ζύμωσι. Το αλάτι, προλαμβάνοντας την αλλοίωσι που επέρχεται δια της σήψεως, εξησφάλιζε τη μακρά διατήρησι και εχρησιμοποιείτο εν σχέσει με μια διαθήκη για να δείξη το αμετάβλητον αυτής, την μονιμότητά της. Μεταξύ των αρχαίων λαών ήταν σημείο φιλίας το να τρώγουν άτομα αλάτι μαζί και εσήμαινε παντοτινή πιστότητα και αφοσίωσι. Εκείνος που εθυσίαζε προσφορές κοινωνίας επάνω στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά εθεωρείτο ως μέτοχος του Ιεχωβά· η χρήσις, λοιπόν, άλατος με τις θυσίες εσήμαινε μετοχή άλατος μαζί του, η οποία εσυμβόλιζε παντοτινή νομιμοφροσύνη.—Λευιτ. 2:13.

 2. Τι σημαίνει για τους Χριστιανούς το να αρτύουν τις θυσίες του λόγου των με άλας;

² Επειδή οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού, με το παράδειγμα και με το κήρυγμα, θα αποτελούσαν μια επιρροή που θα επροφύλασσε από σήψι και ηθική παρακμή, ο Ιησούς τους ωνόμασε «το άλας της γης». Το άλας αναφέρεται επίσης εν σχέσει με τα λόγια του κηρύγματός των: «Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον.» (Ματθ. 5:13· Κολ. 4:6) Οι Χριστιανοί δεν προσφέρουν στον Ιεχωβά θυσίες από άλφιτα ή κρέας όπως προσέφερε το έθνος Ισραήλ, αλλά προσφέρουν θυσίαν αίνου με τα λόγια των χειλέων των, και αυτά παρομοιάζονται με νεαρούς ταύρους και καρπούς. Όπως ακριβώς οι υλικές θυσίες του Ισραήλ έπρεπε να συνοδεύωνται με άλας, έτσι και τα λόγια του Χριστιανού, οι συμβολικοί νεαροί ταύροι των χειλέων του, πρέπει να είναι «ηρτυμένοι με άλας». Αυτό σημαίνει ότι οι εκφράσεις πρέπει να είναι καθαρές σε αλήθεια, να έχουν ένα διατηρητικό αποτέλεσμα και στον ομιλητή και στον ακροατή, και να είναι νομοταγείς και πιστές στον Ιεχωβά, μη περιφρονώντας το όνομά του ή κάνοντας την τράπεζά του να φαίνεται αξιοκαταφρόνητη. Τα λόγια που προσφέρονται πρέπει να είναι ορεκτικά για κείνους που αγαπούν τη δικαιοσύνη. Το αλάτι είναι ένα ορεκτικό καρύκευμα στην τροφή και του ανθρώπου και του κτήνους: «Τρώγεται το άνοστον χωρίς άλατος;» «Οι βόες, και αι νέαι όνοι, τα οποία εργάζονται την γην, θα τρέφωνται με αλατισμένην φορβήν.» (Ιώβ 6:6· Ησ. 30:24, ΜΑΜ) Επομένως, οι θυσίες λόγου των Χριστιανών πρέπει να είναι αρτυμένες με πνευματικόν άλας, να μην είναι άγευστες, ανούσιες και σαπρές, αλλά να είναι ορεκτικές, φιλικές, πιστές και με προφυλακτική δύναμι.

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΙΣ ΘΥΡΕΣ

 3. Γιατί είναι ανάγκη να συλλογιζώμεθα και ετοιμαζώμεθα εκ των προτέρων για τις ομιλίες μας στις θύρες;

³ Γνωρίζετε πώς πρέπει να απαντάτε, να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, με χάριν, αρτυμένες με άλας; Όπως ακριβώς συνέβαινε στις ημέρες του Χριστού και των αποστόλων και των αρχαίων μαθητών, έτσι και σήμερα αυτές οι υπό μορφήν λόγων θυσίες προσφέρονται πιο συχνά και πιο αποτελεσματικά στις θύρες και στις κατοικίες των ανθρώπων. Συλλογίζεσθε άρα γε και προετοιμάζεσθε εκ των προτέρων για τις ομιλίες σας στις θύρες, «δια να εξεύρητε πώς πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον» που συναντάτε στη θύρα; Σ’ αυτή την αρχική επίσκεψι είναι ειδικώς σπουδαίο να βρήτε λόγια που είναι σαφή, απλά και ευχάριστα, όχι φιλόνικα: «Ο Εκκλησιαστής εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους· και το γεγραμμένον ήτο ευθύτης, και λόγοι αληθείας.» Αν, όμως, εγερθή κάποια συζήτησις, να είσθε «πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.»—Εκκλησ. 12:10· 1 Πέτρ. 3:15· 2 Τιμ. 2:24, 25.

 4, 5. Ποια συμβουλή δίδεται για τις ομιλίες μας ως προς την εκφώνησι και τη στάσι μας, και γιατί είναι σπουδαία;

⁴ Δεν πρέπει να είμεθα άτολμοι και απολογητικοί στον τρόπο μας ή στη συμπεριφορά μας, αλλά να ενθυμούμεθα ότι αντιπροσωπεύομε τον Δημιουργό του σύμπαντος και έχομε την υποστήριξί του. Είσθε πεπεισμένος ότι μιλείτε την αλήθεια; Τότε δείξτε αυτή την πεποίθησι στην εκφώνησί σας. Είσθε ειλικρινής; Αφήστε την ειλικρίνειά σας να λάμψη πλήρως. Είσθε ενθουσιώδης για την αλήθεια; Κάμετέ το φανερό στους ανθρώπους με τον τόνο της φωνής σας και με την έκφρασι του προσώπου σας. Βέβαια πηγαίνετε σ’ αυτούς ως φίλος· να είσθε, λοιπόν, θερμός και φιλικός, συνομιλητικός και άμεσος. Ελκύστε τους σε συνομιλία υποβάλλοντας ερωτήσεις, προκαλώντας τα σχόλιά τους. Πλησιάστε κάθε θύρα με τη σκέψη ότι πίσω απ’ αυτήν βρίσκεται ένα πρόβατο, ένας φίλος, και ας φανή το ενδιαφέρον σας και η φροντίδα σας γι’ αυτόν. Να έχετε αυτή τη θετική στάσι για κάθε οικοδεσπότην προτού σκεφθήτε διαφορετικά γι’ αυτόν, κάμετέ τον ν’ αποδείξη τη διαφορά του. Μην αφήνετε το ερίφιο της τελευταίας θύρας να σας προδιαθέση για μια αρνητική στάσι στην επόμενη θύρα. Κάθε θύρα αξίζει το καλύτερο που μπορείτε και δεν πρέπει να της δώσετε ολιγώτερα επειδή απλώς μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα σ’ ένα σκληρό έδαφος.

⁵ Διαβάσατε ποτέ μια παράγραφο, της οποίας κάθε λέξι έβλεπε το μάτι σας, και όμως στο τέλος να συμβή να διαπιστώσετε ότι δεν θυμόσαστε τίποτε από ό,τι διαβάσατε; Η διάνοιά σας είχε περιπλανηθή αλλού. Ή παρακολουθήσατε ποτέ μια διάλεξι ακούοντας τα λόγια, έξαφνα όμως να συμβή να αντιληφθήτε ότι δεν θυμόσαστε τίποτε από ό,τι είπε ο ομιλητής στα περασμένα δέκα λεπτά επειδή η διάνοιά σας είχε παρεκκλίνει; Ομοίως, όταν ένας οικοδεσπότης έρχεται στη θύρα, μπορεί να φαίνεται ότι σας ακούει, και όμως η διάνοιά του να είναι απασχολημένη αναζητώντας προφάσεις, ή παρατηρώντας τα ενδύματά σας, ή εξετάζοντας την προσωπικότητά σας. Μπορεί να σχηματίζη μια εντύπωσι για σας, χωρίς να καταγράφωνται πραγματικά στη διάνοιά του τα λόγια σας που είναι στα αυτιά του. Εν τούτοις, όπως η διάνοιά σας δεν θα περιπλανάται αν η παράγραφος που διαβάζετε είναι και ενδιαφέρουσα και καλά γραμμένη, και όπως ακριβώς δεν θα παρεκκλίνη αν ο ομιλητής που ακούτε εκφράζη καλές σκέψεις με σοβαρότητα και ενθουσιασμό, έτσι και η διάνοια του οικοδεσπότου θα είναι προσηλωμένη στην ομιλία σας αν είναι στοχαστική, σαφής και παρέχη πληροφορίες, συγχρόνως δε παρουσιάζεται με θέρμη ειλικρίνεια και βαθιά πεποίθησι. Σχηματίζονται εντυπώσεις και λαμβάνονται αποφάσεις όχι απλώς από ό,τι μπορεί να λέμε, αλλά από το πώς το λέμε και από το πώς φαινόμεθα όταν το λέμε.

 6, 7. Ποιες εισηγήσεις γίνονται για το περιεχόμενο των ομιλιών;

⁶ Αν θεωρηθή ως δεδομένο ότι είμεθα ντυμένοι καθαρά, αλλά όχι επιδεικτικά, και ότι λησμονούμε τον εαυτό μας και αφήνομε το φιλικό μας ενδιαφέρον, την ειλικρίνειά μας, την πεποίθησί μας και τον ενθουσιασμό μας να γίνουν έκδηλα στον οικοδεσπότη, ωστόσο, το ίδιο το περιεχόμενο της ομιλίας απαιτεί την προσοχή μας. Πρέπει να είναι καλό στα μάτια μας, πρέπει να μας ενθουσιάζη με τα διάφορα σημεία του, αν πρόκειται να διαβιβάσωμε κάποιον ενθουσιασμό στους άλλους. Αν μας αφήνη ψυχρούς, ποτέ δεν θα θερμάνη οποιονδήποτε άλλον. Χάριν, λοιπόν, της εκφωνήσεώς σας, πάρτε μια ομιλία που σας αρέσει πάρα πολύ. Μπορείτε να πάρετε ιδέες από τους άλλους, αλλά μην τις χρησιμοποιείτε εκτός αν σας γεμίζουν με ενθουσιασμό. Αλλιώς θα τις μεταδώσετε άτονα και θα γίνουν δεκτές με τον ίδιο τρόπο. Να έχετε ένα θέμα, να κατευθύνετε τα διάφορα σημεία της ομιλίας σας προς τον ένα αυτόν αντικειμενικό σκοπό. Να κάμετε το θέμα σας πρακτικό, προσωπικής εφαρμογής στον οικοδεσπότη. Όλοι ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους· πολλοί δεν ενδιαφέρονται ζωηρά για τους άλλους. Μπορεί να μιλήτε για την παγκόσμια κατάστασι—πολέμους, πείνες, επιδημίες, συμφορές—αλλ’ αν αυτά τα πράγματα δεν έχουν θίξει προσωπικώς τον οικοδεσπότη ή δεν απειλούν να τον θίξουν γρήγορα, αυτός δεν θα ενδιαφερθή πολύ. Οι άνθρωποι έχουν σκληρυνθή στις ευρείας εκτάσεως ταλαιπωρίες, στην ομαδική αθλιότητα. Αν αυτοί ή μέλη της αμέσου οικογενείας των υποφέρουν από τις συμφορές αυτές, τότε ενδιαφέρονται προσωπικώς. Αν, λοιπόν, μιλήτε για παγκόσμιες συμφορές, προσπαθήστε να τις φέρετε στο προσωπικό επίπεδο του οικοδεσπότου. Αν εξετάζετε, λόγου χάριν, την ευρέως διαδεδομένη νεανική εγκληματικότητα, κάμετέ την αισθητή σ’ αυτόν με το να δείξετε τον τρόπο της προστασίας των τέκνων του απ’ αυτήν. Η Βασιλεία είναι το φάρμακο για όλες τις θλίψεις, αλλά δείξτε τους ότι θα εξαλείψη τις μικρές των προσωπικές στενοχώριες, όχι μόνο τις μεγάλες παγκόσμιες συμφορές. Συχνά οι τελευταίες είναι πολύ μεγάλες και γιγάντειες και συγκλονιστικές ώστε να μην μπορή να τις συλλάβη κανείς.

⁷ Στην επί του όρους ομιλία ο Ιησούς εξήτασε τις καθημερινές στενοχώριες και μέριμνες που απασχολούσαν υπερβολικά τους ανθρώπους, δηλαδή, το τι θα έτρωγαν, τι θα έπιναν και τι θα φορούσαν. Ο Ιησούς είπε ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει ότι αυτά τα πράγματα είναι αναγκαία και θα εφοδιάση μ’ αυτά τους ανθρώπους όπως εφοδιάζει τα πουλιά ακόμη και τα φυτά. «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» Αν το πράττετε αυτό, οι προσωπικές ανησυχίες θα εκλείψουν και αντ’ αυτών θα έχετε την ‘ειρήνην του Θεού, την υπερέχουσαν πάντα νουν’. Όπως, λοιπόν, έκανε και ο Ιησούς, πρέπει να παρατηρήσωμε τις προσωπικές, ατομικές στενοχώριες και φροντίδες των ανθρώπων και να τις περιλάβωμε στις ομιλίες μας. Οι ομιλίες αυτές πρέπει να προσαρμόζωνται στο διανοητικό επίπεδο και φρόνημα των ακροατών μας, όπως προσηρμόζοντο και οι ομιλίες του Παύλου: «Εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς.»—Ματθ. 6:33· Φιλιππησ. 4:7· 1 Κορ. 9:22.

 8. Αφού ετοιμασθούν οι ομιλίες μας, πώς μπορούμε να τις στερεώνωμε στη διάνοιά μας για να τις παρουσιάσωμε στη θύρα;

⁸ Αν απομνημονεύωμε τις ομιλίες μας, θα στερούνται ευκαμψίας και δεν θα προσαρμόζωνται εύκολα. Για να είναι εύστροφες και εύκολες στο χειρισμό ώστε να προσαρμόζωνται στις διάφορες περιπτώσεις που παρουσιάζονται στις θύρες, δεν πρέπει ν’ απομνημονεύωμε τίποτε περισσότερο από ένα σύντομο σχέδιο. Υπάρχουν πολλά γνωστά εδάφια που μπορούμε να εξετάζωμε επί ολίγα λεπτά χωρίς σημειώσεις. Μιλούμε γι’ αυτά με την ώθησι της στιγμής με ευκολία και πεποίθησι. Διαλέξτε, λοιπόν, τρία ή τέσσερα από αυτά τα πολύ γνωστά εδάφια, απομνημονεύοντας μόνο το μέρος της Γραφής, στο οποίο βρίσκονται. Κατόπιν εξετάστε τα με τάξι στη θύρα, διαβάζοντας και σχολιάζοντας σύντομα το καθένα. Η διάνοιά σας, απηλλαγμένη από το φορτίο απομνημονευμένων λέξεων που θα ηχούσαν μηχανικά, είναι ελεύθερη να προσαρμοσθή σε ιδέες καθώς προμηθεύετε τις αναγκαίες λέξεις εκ του προχείρου, όπως ακριβώς κάνετε καθημερινά στη συνομιλία. Μόνο τότε θα γίνη έκδηλη η είλικρίνειά σας και ο ενθουσιασμός σας· μόνο τότε μπορεί να διαλάμψη η φυσική σας προσωπικότης και θέρμη και φιλικότης. Μπορείτε να έχετε εδάφια προς εναλλαγήν σε διάφορες περιπτώσεις. Μπορείτε να καταγράψετε στο πίσω μέρος της Γραφής που χρησιμοποιείτε στην υπηρεσία του αγρού διάφορες ομάδες εδαφίων, κάθε δε ομάς να περιλαμβάνη τις σημειώσεις σας για μια ομιλία.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΣΑΣ

 9. Ποια εισήγησις γίνεται για την αντιμετώπισι κοινών δικαιολογιών;

⁹ Πολλά άτομα πηγαίνουν από θύρα σε θύρα για ποικίλους σκοπούς και, όταν χτυπά το κουδούνι, η οικοδέσποινα συχνά ενοχλείται κάπως από τη διακοπή και έρχεται στη θύρα αποφασισμένη να σας αποπέμψη γρήγορα. Έχει μεγάλη παρακαταθήκη δικαιολογιών, αλλά πιθανώς δεν κατασταλάζει σε μια απ’ αυτές πριν ρίξη μια σύντομη ματιά και ακούση και φθάση σ’ ένα συμπέρασμα για σας. Τότε θα σας διακόψη με μια από τις δικαιολογίες. Τις έχετε ακούσει συχνά και πιθανόν να μπορήτε να τις αναιρέσετε πολύ λογικά, αλλ’ η οικοδέσποινα, αφού είπε τη δικαιολογία, είναι πιθανόν να εμμείνη σ’ αυτήν, διότι η υπερηφάνεια δεν την αφήνει να υποχωρήση. Αν θα μπορούσατε να προΐδετε τη δικαιολογία και να την αναιρέσετε προτού την εκστομίση, δεν θα υπήρχε θέμα υπερηφανείας της και αυτή μπορεί να σας άκουε. Ίσως έπειτα από μια πολύ σύντομη σύστασι του εαυτού σας, θα μπορούσατε απότομα να πήτε, προτού αυτή εκλέξη μια από τις κοινές δικαιολογίες: «Ξέρετε, μερικοί άνθρωποι, όταν τους επισκεπτώμεθα στη θύρα αμέσως λέγουν, . . .» και να αναφέρετε μια απ’ αυτές τις δικαιολογίες. Μπορεί να μην είναι εκείνη που η οικοδέσποινα θα χρησιμοποιούσε αυτή τη φορά, αλλά πολύ πιθανώς την έχει συχνά χρησιμοποιήσει και μπορεί να αιφνιδιασθή προς στιγμήν όταν την αναφέρετε. Μπορεί να είναι λίγο περίεργη για τα τελευταία σας λόγια που αφορούν τη δικαιολογία που κάποτε χρησιμοποιεί. Ειπέτε τα με ωραίο, συναρπαστικό τρόπο, για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον της, και ίσως αυτή θ’ ακούση ολόκληρη την ομιλία σας.

10. Τι θα μπορούσατε να πήτε εν σχέσει με τη δήλωσι, «Δεν χρειάζομαι τίποτε σήμερα»;

¹⁰ Αφού δηλώσετε σύντομα γιατί κάνετε την επίσκεψι, θα μπορούσατε να πήτε: «Ξέρετε, όταν κάνωμε τέτοιες επισκέψεις, μερικοί λέγουν, ‘Ω, δεν χρειάζομαι τίποτε σήμερα.’ Αλλά προσέξτε τι είπε ο Ιησούς για κείνους που λέγουν ότι δεν χρειάζονται τίποτε: ‘Λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός.’ Ο Ιησούς δεν εννοούσε, φυσικά, ότι αυτοί είναι κατά γράμμα ταλαίπωροι κλπ., διότι αυτό θα ήταν ολοφάνερο σ’ αυτούς. Εννοούσε ότι ήσαν από πνευματική άποψι σ’ αυτή την κατάστασι της ενδείας.» Κατόπιν, αφού χρησιμοποιήσετε το Αποκάλυψις 3:17 για ν’ αντιμετωπίσετε τη δικαιολογία, χρησιμοποιείτε δύο ή τρία πρόσθετα εδάφια για να συμπληρώσετε την ομιλία σας. Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε το Αμώς 8:11 για να δείξετε ότι η πνευματική πείνα είναι ευρέως εξαπλωμένη και ότι, παρά την ύπαρξι πολλών εκκλησιών, οι άνθρωποι δεν τρέφονται πνευματικώς, μολονότι πολλοί νομίζουν ότι τρέφονται. Διαβάστε το Ματθαίος 5:3 για να δείξετε ότι εκείνοι που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ενδείας θα χορτασθούν. Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσατε να παρουσιάσετε την προσφορά των εντύπων και να πήτε ότι οι δημοσιεύσεις αυτές προμηθεύουν πνευματική τροφή και να τους το αποδείξετε με το να διαλέξετε και διαβάσετε μια ειδική παράγραφο, μια παράγραφο που περιέχει ένα ιδιαίτερα ελκυστικό σημείο πληροφορίας.

11, 12. Πώς θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε στην ομιλία σας και να αναιρέσατε τη δικαιολογία, «Είμαι απασχολημένος»;

¹¹ Ένα άλλο παράδειγμα: «Πολύ συχνά όταν επισκεπτώμεθα τους ανθρώπους, μας λέγουν ότι είναι απασχολημένοι. Είναι καλό το να είμεθα απασχολημένοι, επειδή ο Θεός μισεί τους οκνηρούς. Αλλά δεν πρέπει να είμεθα τόσο απασχολημένοι με μικρότερες υποθέσεις ώστε ν’ αρνούμεθα χρόνον στα πιο σπουδαία πράγματα. Κάποτε ο Ιησούς ήταν στο σπίτι δύο αδελφών. Η Μαρία επρόσεχε σ’ αυτόν, που εξηγούσε την αλήθεια του Θεού, η δε Μάρθα παρεπονείτο επειδή η αδελφή της δεν την βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού. Ιδού η αφήγησις: ‘Η δε Μάρθα ενησχολείτο εις πολλήν υπηρεσίαν και ελθούσα έμπροσθεν αυτού, είπε, Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτήν, Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά· πλην ενός είναι χρεία· η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής.’ Ο Ιεχωβά και ο Ιησούς μας ομιλούν μέσω της Βίβλου. Αν δεν θέλωμε να τους προσέξωμε, γιατί να περιμένωμε να μας προσέξουν ποτέ αυτοί, όταν μπαίνωμε σε θλίψι και κράζωμε σ’ αυτούς για βοήθεια;»—Λουκ. 10:40-42.

¹² Ή θα μπορούσε κανείς να πη τούτο: «Μερικοί έρχονται στη θύρα και λέγουν ότι είναι πολύ απασχολημένοι αλλά ξέρετε, αν τους προσέφερα εκατό δολλάρια, δεν θα ήσαν πολύ απασχολημένοι ώστε να μην τα δεχθούν. Ακούστε, όμως, τι λέγει η Γραφή: ‘Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.’ Αν αυτοί δεν είναι πολύ απασχολημένοι για να λάβουν χρήματα, ασφαλώς δεν πρέπει να είναι πολύ απασχολημένοι για να λάβουν γνώσιν που οδηγεί σε αιώνια ζωή.»—Παροιμ. 3:13-18.

13. Πώς θα μπορούσατε να αναιρέσετε τη δικαιολογία, «Δεν ενδιαφέρομαι»;

¹³ Αφού πήτε ότι πολλοί σας λέγουν,—προτού διαπιστώσουν γιατί βρίσκεσθε εκεί,—ότι δεν ενδιαφέρονται, θα μπορούσατε να συνεχίσετε: «Αλλά γνωρίζετε τι λέγει η Γραφή για τους ανθρώπους που απαντούν προτού ακούσουν ένα ζήτημα; Προσέξτε: ‘Το να αποκρίνηταί τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν, αφροσύνη και όνειδος» Δεν θα θέλατε να το χρησιμοποιήσετε αυτό αφού ένας οικοδεσπότης ειπή ότι δεν ενδιαφέρεται. Θα ήταν πολύ απότομο τότε· θα ήταν σαν να τον εχαρακτηρίζατε άφρονα και γεμάτον όνειδος. Αλλ’ αν εγείρετε πρώτα αυτό το ζήτημα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το παραπάνω εδάφιο, Παροιμίαι 18:13, επειδή το εφαρμόζετε σε άλλους ανθρώπους που το πράττουν αυτό και όχι σ’ εκείνον προς τον όποιον απευθύνεσθε. Το ίδιο αληθεύει και για το επόμενο παράδειγμα.

14. Τι λέγεται συχνά σε χώρες αφθονίας, και πώς μπορούμε να το χειρισθούμε αυτό;

¹⁴ Σε μερικές υλιστικές χώρες όπου οι άνθρωποι έχουν αφθονία, σας αποπέμπουν λέγοντας ότι είναι ευχαριστημένοι. «Ξέρετε, μερικοί άνθρωποι αρνούνται να προσέξουν και λέγουν, ‘Ω, περνώ πολύ καλά· είμαι ευχαριστημένος.’ Αλλ’ ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για ανθρώπους που είναι ευχαριστημένοι. Ενδιαφέρεται για κείνους που είναι δυσαρεστημένοι. Προ πολλού εσημείωσε μερικούς για διαφύλαξι, λέγοντας: ‘Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ, και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.’ Σήμερα ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται για κείνους που αγαπούν δικαιοσύνη, και αυτοί ασφαλώς δεν είναι ευχαριστημένοι με τις διεφθαρμένες, πονηρές συνθήκες που υπάρχουν στη γη σήμερα. Ποιος ευπρεπής άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ευχαριστημένος μ’ αυτές τις σαπρές συνθήκες; Οι ευπρεπείς άνθρωποι θέλουν αγνή διακυβέρνησι, τερματισμόν της ανηθικότητος, σταμάτημα της υποκρισίας. Θα επιθυμούσαν, επίσης, υγεία και ζωή για τους εαυτούς των και τις οικογένειές των, για όλους όσοι αγαπούν τη δικαιοσύνη. Οι σημερινές πονηρές συνθήκες τους κάνουν να στενάζουν και να βοούν και να ποθούν κάτι καλύτερο.» Μετά τη χρήσι αυτή του Ιεζεκιήλ 9:4, θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε το Ματθαίος 5:4 για να δείξετε ότι αυτοί οι πενθούντες θα παρηγορηθούν, ότι τώρα η επιθυμία των για πνευματική τροφή θα ικανοποιηθή από τον Θεό, και στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης όλες των οι επιθυμίες θα εκπληρωθούν από τον Ιεχωβά, για τη βεβαίωσι δε των σημείων αυτών χρησιμοποιήστε τον Ψαλμό 145:16 και Αποκάλυψις 21:4.

15. Ποιες ακόμη εισηγήσεις γίνονται;

¹⁵ Θα μπορούσατε ακόμη να εγείρετε κοινές θρησκευτικές αντιδράσεις, όπως: «Μερικά άτομα μας λέγουν, ‘ Πιστεύω ότι, αν είμαι ειλικρινής, ο Θεός θα με σώση· αυτό είναι όλο εκείνο που ζητεί από μένα, να πράττω ακριβώς εκείνο που νομίζω ότι είναι ορθόν.’ Αλλ’ αυτό δεν είναι εκείνο που λέγει η Γραφή: ‘Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον’.» Κατόπιν θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε εδάφια όπως το Γαλάτας 1:8 και Ιωάννης 17:3 για να δείξετε ότι πρέπει να ακλουθούμε την αλήθεια, όχι τις ανθρώπινες ιδέες για το τι είναι ορθόν. Στην παραπάνω αναίρεσι της δικαιολογίας περί ειλικρίνειας, εχρησιμοποιήθη το Παροιμίαι 14:12. Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε εξίσου κατάλληλα εδάφια όπως το Ιωάννης 16:2, Πράξεις 26:9 ή Ρωμαίους 10:2, 3. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία που μπορούμε να μεταχειρισθούμε στις ομιλίες μας. Σκεφθήτε τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται, τις κοινές θρησκευτικές αντιρρήσεις, κάθε τι που θα μπορούσε να ελκύση το ενδιαφέρον, κατόπιν παρουσιάστε μια σύντομη αντίκρουσι, κατά προτίμησιν ένα εδάφιο, διότι αυτό θα σας εισαγάγη γρήγορα στη Γραφική σας ομιλία. Τα παραπάνω παραδείγματα σκοπούν να δείξουν δυνατότητες, όχι κατ’ ανάγκην να χρησιμοποιηθούν από σας. Επεξεργασθήτε θετικούς τρόπους προσεγγίσεως και αναπτύξτε σημεία με εδάφια που σας ταιριάζουν, που σας αρέσουν, που σας ενθουσιάζουν τόσο ώστε να μπορήτε να εκφωνήσετε την ομιλία σας με προσωπικόν ενθουσιασμό και πεποίθησι. Ό,τι ελέχθη για την ομιλία στη θύρα εφαρμόζεται επίσης και στην ομιλία επανεπισκέψεως. Η μόνη διαφορά είναι ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα ή δύο περισσότερα εδάφια και να διευρύνετε την ομιλία λίγο περισσότερο. Η ίδια συμβουλή που εδόθη για την εκφώνησι και τη συγκρότησι των ομιλιών στη θύρα εφαρμόζεται και στη μακρότερη ομιλία επανεπισκέψεως μέσα στο σπίτι.

16. Τι θα πράξωμε τώρα;

¹⁶ Ας κάμωμε το πιο πολύ που μπορούμε για να είμεθα επιδοκιμασμένοι διάκονοι του Ιεχωβά Θεού, μελετώντας επιμελώς τον λόγον του για να λάβωμε απ’ αυτόν τις ευπρόσδεκτες θυσίες αίνου, τους αμώμους νεαρούς ταύρους και καρπούς χειλέων αφοσιωμένων σ’ αυτόν. Συλλογίζεσθε την αλήθεια του, φέροντάς την στη διάνοιά σας, διαμορφώνοντάς την για δημοσία παρουσίασι, δίδοντας σ’ αυτήν την πιο καλή μορφή για να ελκύση τα διασκορπισμένα ακόμη πρόβατα, για να μη μπορή να ανατραπή από την εναντίωσι των εριφίων. Παρουσιάστε την με χάρι, πραότητα, λεπτότητα και με το συμβολικό άλας που είναι διατεταγμένο να συνοδεύη τις πνευματικές μας θυσίες αίνου. Τότε θα είναι λόγια νομιμοφροσύνης και αληθείας και πιστότητος στον Ιεχωβά, λόγια μονιμότητος, λόγια με διατηρητική δύναμι για κείνους που τα ακούουν και τα δέχονται και υπακούουν σ’ αυτά. Με τέτοια θυσιαστικά λόγια ποτέ δεν θα είμεθα ένοχοι ότι καθιστούμε την τράπεζα του Ιεχωβά αξιοκαταφρόνητη. Θα έχωμε το προνόμιο να μεταδώσωμε απ’ αυτήν, την ‘ευωχίαν από παχέων’ του Ιεχωβά για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως σε όλα τα έθνη.

Χριστιανική Λατρεία και Διατήρησις της Αρετής

«Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχει τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεστε.»—Φιλιππησ. 4:8.

 1. Σε τι βρίσκουν τώρα βεβαίωσι εκείνοι που αγαπούν δικαιοσύνη;

ΑΠΟ κάθε πλευρά οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αποδείξεις του Ιεχωβά Θεού, τις οποίες δεν μπορούν να διαφύγουν. Μολονότι τον αρνούνται, τον αμφισβητούν και τον υποτιμούν, η υπεροχή του και η δικαιοσύνη του στέκουν ακλόνητες, και αποτελούν πλήρη βεβαίωσι για κείνους που τον λατρεύουν. (Ψαλμ. 14:1· 53:1-4) Είναι άρα γε τούτο αληθινό ακόμη και σήμερα, που οι καιροί είναι τόσο κρίσιμοι και που οι άνθρωποι γενικά δεν αγαπούν τον Θεό; Μάλιστα, αυτό ειδικά αληθεύει τώρα, διότι οι ακρότητες της αδικίας προς κάθε κατεύθυνσι, όχι μόνο αποτελούν ένα μεγάλο σημείο απελευθερώσεως εκείνων που αγαπούν τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά, αλλά, επιπρόσθετα, κάνουν τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά να εξέχη με θαυμαστή, αντίθεσι.—Λουκ. 21:28-33· Ψαλμός 36.

 2. Ποιοι εκτιμούν την αρετή, και τι πρέπει να κάμουν αυτοί;

² Οι άνθρωποι βρίσκουν χαλεπούς και δυσκόλους αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, αλλά όχι επειδή έχουν προσηλωμένες τις σκέψεις των σε πράγματα που είναι ενάρετα. Μάλλον, αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπακούουν στην προσταγή, «Αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» (Φιλιππησ. 4:8) Είναι γεγονός ότι σήμερα η αρετή εκτιμάται αληθινά από μια μειονότητα μόνο. Τι γίνεται με σας; Επιθυμείτε μήπως ν’ απομακρυνθήτε από εκείνους που είναι χωρίς αρετή; Σημαντικό είναι το προφητικό χωρίον, που είναι τόσο γνωστό: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε.» (2 Τιμ. 3:1-5) Τα προηγούμενα περιγράφουν ανθρώπους που στερούνται αρετής, τους οποίους οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν. Δείχνουν αντίθεσι και αντιλογία μεταξύ εκείνου που είναι ενάρετο και εκείνου που δεν είναι.

 3. Τι αποδεικνύει ότι υπάρχουν οι ιδιότητες της αρετής;

³ Αν δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα όπως τα στοιχεία που αποτελούν την αρετή, η Γραφική αυτή περικοπή δεν θα είχε καμμιά δύναμι. Εν τούτοις, η αρετή υπάρχει. Αυτό τούτο το γεγονός ότι υπάρχουν ζωτικά επίμαχα ζητήματα και αμφισβητήσεις μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας είναι απόδειξις ότι υπάρχουν αυτές οι καλές ιδιότητες της αρετής. Το επίμαχο αυτό ζήτημα ή αμφισβήτησις που περιλαμβάνει την αρετή, φανερώνεται επίσης εις Τίτον 1:16, όπου αναφέρεται: «Ομολογούσιν ότι γνωρίζουσι τον Θεόν, με τα έργα όμως αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς, και εις παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.» Με συνέπεια, ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει την αδικία σε αντίθεσι με τον Ιεχωβά Θεό και τη δικαιοσύνη του, και έτσι, παρά τους ισχυρισμούς περί ευσεβείας, τα λόγια του παλαιού κόσμου αποδεικνύουν ότι αυτός δεν είναι σε αρμονία με τον Ιεχωβά Θεό.

 4. Πώς η αρετή και οι αντιλογίες στις οποίες περιλαμβάνεται αποδεικνύουν την ύπαρξι του δικαίου Θεού Ιεχωβά;

⁴ Οι υλισταί που μισούν τη Γραφή δεν μπορούν ν’ αρνηθούν ότι οι αρχές της αρετής υπάρχουν. Με τον ισχυρισμό τους περί υλισμού και τις προσπάθειές τους να διαγράψουν την ιδιότητα του Ιεχωβά ως Δημιουργού και Θεού, αποπειρώνται να διαγράψουν επίσης και την αρετή. Για ν’ αρνηθούν τον Θεό, πρέπει ν’ αρνηθούν και τις υψηλές ηθικές αξίες· ή, για ν’ αρνηθούν τις υψηλές ηθικές αξίες, πρέπει ν’ αρνηθούν την ύπαρξι του Ιεχωβά. Τέτοια άρνησις είναι κάτι το αδύνατον. Η αρετή και οι υψηλές ηθικές αξίες δεν πηγάζουν από τα άψυχα δημιουργήματα ούτε πηγάζουν από την κατώτερη έμψυχη κτίσι, που δεν είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που επλάσθη κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Ιεχωβά. (Γέν. 1:26, 27) Αν δεν ήταν έτσι πλασμένος ο άνθρωπος, αλλά ήταν όμοιος με την κατώτερη έμψυχη ή άψυχη δημιουργία, δεν θα εύρισκε τον εαυτό του σε μια αντιλογία που περιλαμβάνει την αρετή. Αυτό τούτο το γεγονός ότι βρίσκει έτσι τον εαυτό του αποδεικνύει την ύπαρξι ενός εναρέτου Θεού· αλλιώς, οι αρετές και η αντιλογία στην οποία περιλαμβάνονται δεν θα υπήρχαν ποτέ.

 5. Δείξτε μια διάκρισι μεταξύ ανθρώπου και κατωτέρας κτίσεως, και προσδιορίστε το αποτέλεσμα που αυτή καθιστά δυνατόν για σας.

⁵ Αν ο άνθρωπος είναι σαν τα ψάρια, σαν τα πτερωτά πλάσματα, σαν τα κατοικίδια ζώα, σαν τα ερπετά, γιατί έχει ένα λεξιλόγιο που εκφράζει σκέψεις αρετής, ηθικής, ακεραιότητος, πίστεως, ελπίδος, νομιμοφροσύνης, τιμιότητος και άλλων ιδιοτήτων λατρείας; Τα κατώτερα ζώα δεν ομολογούν ούτε εξασκούν τέτοιες ιδιότητες. Αυτές οι ιδιότητες είναι αποκλειστικές στους ανθρώπους επάνω στη γη, και η ύπαρξίς των είναι απόδειξις ότι ο Ιεχωβά Θεός υπάρχει και είναι δίκαιος και ότι οι άνθρωποι που έχουν υλιστικό φρόνημα σφάλλουν. Από εκείνους που αντιτίθενται στον Θεό, δυσφημώντας το όνομα του Ιεχωβά, αρνούμενοι την αρετή, από τέτοια άτομα και οργανώσεις απομακρύνεσθε, αν θέλετε να έχετε την επιδοκιμασία του Θεού και αν θέλετε να έχετε ζωή!

 6. Τι είδους Θεός είναι ο Ιεχωβά, και τι έχει διατηρήσει;

⁶ Ο Ιεχωβά είναι Θεός αγάπης, δικαιοσύνης, σοφίας και δυνάμεως. Είναι ο Θεός της ακεραιότητος, είναι αξιόπιστος, έντιμος, πιστός, ηθικός. Πράγματι, τα λόγια που χρησιμοποιούμε για να εκφράσωμε τις ευγενείς σκέψεις των ανθρώπων και την κατανόησι και εκτίμησι που έχουν αυτών των καλών και υψηλών ιδιοτήτων, είναι ανεπαρκή για να περιγράψουν πλήρως τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά. Όχι μόνο υπάρχουν αυτές οι υψηλές ιδιότητες, αλλά το γεγονός ότι είναι δυνατόν να επιτευχθούν από ανθρώπους αποτελεί μια θαυμαστή βεβαίωσι για κείνους που αγαπούν τη δικαιοσύνη. Ο Παντοδύναμος πάντοτε εφρόντισε να διατηρήται η λατρεία του στη γη. Η διατήρησις της λατρείας του Ιεχωβά εσήμαινε τη διατήρησι της ανθρωπίνης ζωής επάνω στη γη. Εσήμαινε επίσης τη διατήρησι επάνω στη γη της αρετής, έτσι ώστε στην εποχή μας είναι δυνατόν να ‘συλλογιζώμεθα αυτά τα πράγματα’.

 7. Περιγράψτε τη θεοκρατική οργάνωσι και ένα από τα χαρακτηριστικά της.

⁷ Ως Θεός και Βασιλεύς εκείνων που τον υπηρετούν και τον λατρεύουν, ο Ιεχωβά είναι ο μέγας Θεοκράτης, ο Θεός-Άρχων, ο δε άνθρωπος επλάσθη για να ζη υπό τον δίκαιον αυτόν Θεοκράτην. Η μεγάλη διάταξις που περιλαμβάνει τον Ιεχωβά Θεόν ως Κεφαλήν και Θεοκράτην και τα δίκαια πλάσματα που υπηρετούν υπ’ αυτόν και τον λατρεύουν, αποτελεί μια θεοκρατική οργάνωσι. Ένα από τα χαρακτηριστικά της θεοκρατικής αυτής οργανώσεως υπήρξε πάντοτε η αποκοπή των πλασμάτων εκείνων και οργανώσεων που αρνούνται να είναι ενάρετα, που αρνούνται να υποστηρίξουν τις αρχές της δικαιοσύνης που χαρακτηρίζουν τη θεοκρατική οργάνωσι.

 8. Αναφέρατε περιπτώσεις αποκοπής και διατηρήσεως.

⁸ Μια περίπτωσις της λειτουργίας αυτής της αρχής βρίσκεται στην εκδίωξι του ανθρώπου από την Εδέμ. (Γέν. 3:23, 24) Λίγον καιρό κατόπιν συνετελέσθη μια άλλη μεγάλη αποκοπή με τον καθαρισμό της γης με νερό, μέσα στο οποίο κατεστράφη ένας ασεβής κόσμος. Μέσα από τον καθαρισμόν αυτόν συνετελέσθη μια μεγάλη διαφύλαξις, διατήρησις της ζωής ανθρώπων και ζώων επάνω στη γη καθώς και της λατρείας του Ιεχωβά, η οποία δεν εξηλείφθη, και διατήρησις της αρετής. Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ήσαν αναμεμιγμένες οι ιδιότητες της ακεραιότητος και της λατρείας στον καιρό του Κατακλυσμού.—Γέν. 6:5-22.

 9. Ατομικώς, τι έπρεπε να κάμουν οι άνθρωποι, το οποίο περιελάμβανε αρετή, και γιατί;

⁹ Ο άνθρωπος ήταν αβοήθητος, σε μια θέσι τελείας εξαρτήσεως από τον Ιεχωβά για τις ευλογίες της προσωρινής του ζωής και ασφαλώς για οποιαδήποτε πιθανή ελπίδα αιωνίου ζωής. Ο Ιεχωβά είχε φανερώσει τον σκοπό του να πραγματοποιήση απελευθέρωσι για τη διεκδίκησι του ονόματός του, αλλ’ όσον αφορά τους ανθρώπους ατομικώς, ο καθένας έπρεπε να ενεργήση θετικά για ν’ αποδείξη ότι κατείχε τις ιδιότητες της αρετής. Αν δεν το έπρατταν αυτό, δεν θα ετάσσοντο με το μέρος του Ιεχωβά στο επίμαχο ζήτημα και δεν θα εξεδηλώνοντο υπέρ της υπεροχής του και προς δικαίωσιν της δικαιοσύνης του. Μια πορεία αδικίας είναι άρνησις της δικαιοσύνης και συνεπώς άρνησις του δικαίου Θεού. Η εμμονή σε μια τέτοια πορεία μαρτυρεί την έλλειψι ενδιαφέροντος ενός άτομου για τη δικαιοσύνη και συνεπώς την έλλειψι ενδιαφέροντος για τον υποσχεμένο Νέο Κόσμο, στον οποίον θα κατοική δικαιοσύνη. (2 Πέτρ. 3:11-13) Αφού η μεγάλη αποκοπή και ο καθαρισμός μέσω του Κατακλυσμού είχαν περάσει στην ιστορία, εκείνοι που επέζησαν και οι απόγονοί των είχαν ενώπιον των τη θαυμαστή ευκαιρία να υποστηρίξουν εκείνα τα πράγματα που επεδοκίμαζε ο Ιεχωβά Θεός. Αυτή η πορεία ενεργείας αποτελούσε λατρείαν του Ιεχωβά, η δε εξάσκησις αρετής περιελάμβανε τη βασική ιδιότητα της αγάπης καθώς και διακράτησι ακεραιότητος, πίστιν στον λόγον του Ιεχωβά, βέβαιη ελπίδα στις επαγγελίες του, νομιμοφροσύνη σ’ αυτόν και στην υπόθεσί του, τιμιότητα ενώπιόν του και απέναντι του ανθρώπου, ηθική σε πράγματα προσωπικά και δημόσια.

Η ΤΥΠΙΚΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ

10. Ποια προνόμια εδόθησαν στον Ισραήλ;

¹⁰ Ο Ιεχωβά, προχωρώντας στην εκτέλεσι του σκοπού του και χρησιμοποιώντας άτομα που συνεταυτίζοντο πρόθυμα μαζί του και με τη λατρεία του, ωργάνωσε το τυπικό θεοκρατικό έθνος του Ισραήλ. Απελευθερώνοντας πραγματικά, αλλά και εξεικονιστικά, τους Ισραηλίτας από τη δουλεία στην παγκόσμια δύναμι της διαβολολάτριδος Αιγύπτου, επετέλεσε την αποκοπή ενός ολοκλήρου ειδωλολατρικού κόσμου, χωρίζοντας τον λαό του Ισραήλ απ’ αυτόν. Το τυπικό θεοκρατικό έθνος Ισραήλ έπρεπε να παραμένη καθαρό για τη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, διατηρώντας έτσι μέσα στα εθνικά του σύνορα τις υψηλές ιδιότητες της καθαρής λατρείας, τις αρετές της δικαιοσύνης.

11. Εξηγήστε τον σκοπό και την ανάπτυξι της κρίσεως μέσα στον τυπικόν Ισραήλ.—Εξοδ. 18:25, 26.

¹¹ Ο νόμος του Θεού εδόθη στον Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ως Μεσίτου και εβασίζετο σε αρχές δικαιοσύνης, οι οποίες δεν μεταβάλλονται. Ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός, Νομοθέτης, Βασιλεύς, και Κριτής του Ισραήλ. (Ησ. 33:22) Για να μην καταλήξη σε παραβίασι δικαίων αρχών η ατελής κρίσις ή η ιδιοτελής ενέργεια από μέρους ατόμων στον Ισραήλ, τα προσωπικά καθώς και τα εθνικά προβλήματα εφέροντο στον Μωυσή για απόφασι. Αυτός ήταν μια διάνοια που διηυθύνετο από το πνεύμα του Θεού και λεπουργούσε σε αρμονία με τις αρχές του νόμου του. Αυτή η φιλάγαθη βοήθεια απεδείχθη ότι ήταν ένα καθήκον πολύ μεγάλο για έναν άνθρωπο και έτσι ο Μωυσής, με την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, προέβη στο να κάμη μια διαίρεσι της θρησκευτικής δικαστικής εξουσίας, διορίζοντας άλλους ανθρώπους στη θεοκρατική οργάνωσι με την ευθύνη να βοηθούν στην εφαρμογή του νόμου του Θεού και στη συμμόρφωσι μ’ αυτόν σε υποθέσεις μεγάλες και μικρές. Οι θέσεις που κατείχοντο από τον Μωυσή και τους ανθρώπους που αυτός διώρισε, δεν ήσαν απλώς τιμητικές και κενές περιεχομένου, αλλά ήσαν σπουδαίες και πρακτικές και για τον ειδικό σκοπό δικαίας κρίσεως. Όσον αφορά τους θεοκρατικούς αυτούς διορισμούς διαβάζομε: «Και εξέλεξεν ο Μωυσής εκ παντός του Ισραήλ άνδρας αξίους, και κατέστησεν αυτούς αρχηγούς επί του λαού, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και δεκάρχους· και έκρινον τον λαόν εν παντί καιρώ· τας μεν υποθέσεις τας δυσκόλους ανέφερον προς τον Μωυσήν, πάσαν δε μικράν υπόθεσιν έκρινον αυτοί.»

12. Εν σχέσει με τον νόμον του Θεού, ποια ευθύνη έφεραν εκείνοι που ανήκαν στον Ισραήλ;

¹² Ο κανών ενεργείας που διείπε την Ισραηλιτική οργάνωσι ήταν ο νόμος του Ιεχωβά. Οι υπεύθυνοι στην οργάνωσι εδίδασκαν τον νόμο στον λαό και ο λαός είχε την ευθύνη να πληροφορήται όσον αφορά τον νόμου του Θεού. Αυτοί εγνώριζαν ποιες ήσαν οι αρχές της λατρείας και εγνώριζαν τη λεπτομερή εφαρμογή των αρχών εκείνων, εν σχέσει με τα ζητήματα τα οποία ερρύθμιζε ο νόμος, ζητήματα εθνικά, οικογενειακά και προσωπικά. Εγίνοντο προμήθειες εξιλεώσεως για αμαρτίες και αδυναμίες της πεπτωκυίας Ισραηλιτικής σαρκός. Οι διάφορες μορφές του νόμου προωρίζοντο να κρατήσουν το έθνος σε αρμονία με τον Θεό, ώστε να τον λατρεύη, πάντοτε να τον αναγνωρίζη, και, επί πλέον, να κρατή ζωντανή και ζωτική την ιδιότητα της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον και τα στοιχεία της αρετής σε όλες τις υποθέσεις. Ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο να επιτρέψη να εξαλειφθούν από τη γη η λατρεία του και οι καλές του ιδιότητες, αλλά, μάλλον, να διατηρηθούν στον τυπικόν Ισραήλ.

13, 14. Για ποια δραστικά μέτρα ελαμβάνετο πρόνοια, και για ποιο σκοπό;

¹³ Μερικές φορές ήταν ανάγκη να ληφθούν δραστικά μέτρα για τη διατήρησι αυτών των καλών ιδιοτήτων. Δεν εγίνετο ελάφρυνσις των θεοκρατικών κανόνων για να ευχαριστηθούν εκείνοι που είχαν μεγαλύτερη αγάπη για την αδικία παρά για τη δικαιοσύνη. Οι πταίσται, που επέμεναν να υπερβαίνουν τα όρια των προμηθειών εξιλασμού, εθανατώνοντο, και η συνάθροισις των Ισραηλιτών είχε άμεση ευθύνη για τον θάνατό τους. Η θρησκεία ή λατρεία δεν ήταν χωρισμένη από τις κυβερνητικές και οικονομικές υποθέσεις του έθνους, επειδή η αναγνώρισις του Ιεχωβά έπρεπε να είναι παρούσα σε όλες τις μορφές της ζωής των. Ο νόμος, λοιπόν, προνοούσε, «Εάν εγερθή εν μέσω σου προφήτης, ή ενυπνιαζόμενος ενύπνια . . . λέγων, Ας υπάγωμεν κατόπιν άλλων θεών, τους οποίους δεν εγνώρισας, και ας λατρεύσωμεν αυτούς, δεν θέλεις δώσει ακρόασιν εις τους λόγους του προφήτου εκείνου, ή εκείνου του ενυπνιαζομένου ενύπνια· διότι δοκιμάζει εσάς Ιεχωβά ο Θεός σας, δια να γνωρίση εάν αγαπάτε Ιεχωβά τον Θεόν σας, εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας· . . . . Εκείνος δε ο προφήτης, ή εκείνος ο ενυπνιαζόμενος ενύπνια, θέλει θανατωθή·. . . και θέλεις εξαφανίσει το κακόν εκ μέσου σου.—Δευτ. 13:1-5, ΜΝΚ.

¹⁴ Η θανατική ποινή δεν περιωρίζετο στον ψευδή προφήτη ή ενυπνιαζόμενο επειδή «εάν ο αδελφός σου, ο υιός της μητρός σου, ή ο υιός σου, ή η θυγάτηρ σου, ή η γυνή του κόλπου σου, ή ο φίλος σου όστις είναι ως η ψυχή σου, σε παρακίνηση κρυφίως, λέγων, Ας υπάγωμεν, και ας λατρεύσωμεν άλλους θεούς, . . . δεν θέλεις συγκατανεύσει εις αυτόν, ουδέ θέλεις δώσει ακρόασιν εις αυτόν, ουδέ θέλει φεισθή αυτόν ο οφθαλμός σου, ουδέ θέλεις σπλαγχνισθή, ουδέ θέλεις κρύψει αυτόν αλλά εξάπαντος θέλεις θανατώσει αυτόν· η χειρ σου θέλει είσθαι πρώτη επ’ αυτόν δια να θανατώσης αυτόν, και η χειρ παντός του λαού έπειτα. Και θέλεις λιθοβολήσει αυτόν με λίθους, ώστε να αποθάνη· διότι εζήτησε να σε αποπλανήση από Ιεχωβά του Θεού σου, όστις σε εξήγαγεν εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Και πας ο Ισραήλ ακούσας θέλει φοβηθή, και δεν θέλει κάμει πλέον εν μέσω σου τοιούτον κακόν.» (Δευτ. 13:6-11, ΜΝΚ) Τι έπρεπε να γίνη αν μια ολόκληρη κοινότης έπαιρνε κακό δρόμο και εστρέφετο εναντίον της λατρείας του δικαίου Θεού Ιεχωβά; Τότε ολόκληρη αυτή η κοινότης έπρεπε να εξολοθρευθή.—Δευτ. 13:12-18.

15. Δώστε τον ορισμό της αρετής και δείξτε πώς η θρησκεία περιλαμβάνεται στην άσκησί της.

¹⁵ Τα προηγούμενα είχαν σκοπό να εξασφαλίσουν τη διατήρησι της λατρείας του Ιεχωβά χωρίς μόλυνσι και την τήρησι των δικαίων εντολών του, διατηρώντας έτσι επίσης και τις ιδιότητες της αρετής γενικά. Η αρετή αναφέρεται σε ηθικές πράξεις ή ενέργειες σύμφωνες με τον κανόνα του δικαίου, την υπεροχή και ακεραιότητα πορείας, την ορθότητα διαγωγής, την ευθύτητα, την ηθική. Δεν είναι απλή αποχή από βλάβη, αλλά είναι μια ενεργός ιδιότης ή δύναμις, είτε σωματικής είτε ηθικής φύσεως, ιδιότης ισχύος, θάρρους και ανδρείας. Αναφέρεται στην υπεροχή οποιουδήποτε είδους, στην αξία, στην εξοχότητα, στην πολυτιμότητα, στην αγνότητα, στην καθαρότητα. Αφού ο δίκαιος Θεός Ιεχωβά είναι ο πρωτουργός όλων αυτών των στοιχείων της αρετής, η λατρεία του περιλαμβάνεται σε όλες αυτές, και απομάκρυνσις από τη λατρεία του είναι απομάκρυνσις από κάθε αρετή. Συνεπώς η εξόντωσις των λατρευτών του διαβόλου από τον Ισραήλ με τη θανάτωσι εκείνων που ασκούσαν ψευδή θρησκεία εχρησίμευε στη διατήρησι της αληθινής λατρείας και της αρετής.

16. Ποια έμφασι δίδει στην καθαρή λατρεία ο νόμος ο σχετικός με την υπερηφάνεια;

¹⁶ Το δέκατο έβδομο κεφάλαιο του Δευτερονομίου περιγράφει περιπτώσεις κατά τις οποίες οι Ισραηλίται έπρεπε να έχουν θάρρος να δώσουν αληθινή μαρτυρία εναντίον ενός ατόμου βδελυκτού στον Ιεχωβά και επίσης θάρρος να εκτείνουν πρώτοι τα χέρια τους για να θανατώσουν τους παραβάτας, στην ενέργειά τους δε αυτή έπρεπε ν’ ακολουθηθούν από όλον τον λαό, και έτσι «θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου.» (Δευτ. 17:7) Εκείνοι που διαφωνούσαν με τις δίκαιες κρίσεις των ιερέων έπρεπε και αυτοί να θανατωθούν. «Εάν τύχη εις σε υπόθεσίς τις πολύ δύσκολος να κρίνης αυτήν, . . . τότε θέλεις σηκωθή, και θέλεις αναβή εις τον τόπον όντινα εκλέξη Ιεχωβά ο Θεός σου· και θέλεις υπάγει προς τους ιερείς τους Λευίτας, και προς τον κριτήν τον όντα κατ’ εκείνας τας ημέρας, και θέλεις ερωτήσει και θέλουσιν αναγγείλει προς σε την απόφασιν της κρίσεως· και θέλεις κάμει κατά την απόφασιν, την οποίαν σε αναγγείλωσιν. . . . Κατά την απόφασιν του νόμου την οποίαν σε αναγγείλωσι, και κατά την κρίσιν την οποίαν σε είπωσι, θέλεις κάμει· δεν θέλεις εκκλίνει από του λόγου τον οποίον σε αναγγείλωσι, δεξιά, ή αριστερά. Ο άνθρωπος δε όστις φερθή υπερηφάνως, ώστε να μη υπακούση εις τον ιερέα τον παριστάμενον να λειτουργή εκεί ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, ή εις τον κριτήν, ο άνθρωπος εκείνος θέλει αποθάνει· και θέλεις εκβάλει το κακόν εκ του Ισραήλ. Και πας ο λαός θέλει ακούσει, και φοβηθή, και δεν θέλουσιν υπερηφανεύεσθαι πλέον.»—Δευτ. 17:8-13, ΜΝΚ.

17. Ποιο καλό αποτέλεσμα προήχθη με αυτές τις αυστηρές μορφές του νόμου προς τον τυπικόν Ισραήλ;

¹⁷ Αυτό δεν ήταν αιμοδιψία. Ήταν ενέργεια από μέρους του Ιεχωβά Θεού για τη διατήρησι της γραμμής του Σπέρματος της επαγγελίας, το οποίο τελικά ήλθε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Μέσω της προμηθείας αυτής του αντιλύτρου και του ιερατικού αξιώματος που επληρώθη από αυτόν τον πιστόν δούλον του Ιεχωβά, τίθεται ενώπιον των ανθρώπων η πιθανότης αιωνίου ζωής στον Νέο Κόσμο της δικαιοσύνης. Ευχαριστούμε τον Θεό ότι έκαμε θετική ενέργεια για να διατηρήση άθικτη και αμόλυντη τη γραμμή καταγωγής του Σπέρματος της επαγγελίας και διετήρησε ομοίως επάνω στη γη τη λατρεία του με αγία αφοσίωσι στη δικαιοσύνη.

18. Απηγορεύοντο οι κατά γράμμα ή οι συμβολικές παραβάσεις, ή και οι δύο;

¹⁸ Μεταξύ των προσωπικών αμαρτιών ή παραβάσεων οι οποίες κατεδικάζοντο από τον Θεό στον νόμο του προς τον Ισραήλ, και οι οποίες έπρεπε ν’ αποφεύγωνται από εκείνους που ήθελαν να λατρεύουν τον Ιεχωβά με καθαρότητα και αλήθεια, ήσαν η κλοπή, η μοιχεία και η μέθη, για να κατονομάσωμε μόνο τρεις. Αυτές οι κατά γράμμα παραβιάσεις της αρετής δεν ήσαν μόνο άδικες οι ίδιες, αλλά υιοθετήθησαν Γραφικώς ως σύμβολα πνευματικών αμαρτιών, δηλαδή, αμαρτιών όχι εν σχέσει με υλικά πράγματα που επηρεάζουν τη σχέσι ενός ατόμου προς τον Ιεχωβά Θεό, αλλά εν σχέσει με αόρατα πράγματα που επηρεάζουν τη σχέση ενός ατόμου προς τον Ιεχωβά. Εν τούτοις, και οι ίδιες οι κατά γράμμα πράξεις, ακόμη και αφού έφθασαν ν’ αντιπροσωπεύουν πνευματικές παραβάσεις, δεν επετρέποντο στον Ισραήλ. Τούτο τονίζεται εν σχέσει με την αντιτυπική θεοκρατική Χριστιανική οργάνωσι που ενεφανίσθη στη σκηνή κατά την λήξι της διαθήκης του Μωσαϊκού νόμου, υπό την οποίαν είχε οργανωθή ο Ισραήλ.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΑΝΤΙΤΥΠΟ

19. Ποια μεγάλη αλλαγή επρομήθευσε ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού Ιησού;

¹⁹ Ο Ιεχωβά, προχωρώντας στην εκτέλεσι των σκοπών του που απέβλεπαν στην πλήρη διεκδίκησι του ονόματός του, έφθασε στον καιρό που θα επέφερε τον τερματισμό καθώς και την προφητική εκπλήρωσι του νόμου του Ισραήλ στον αγαπητό του Υιό Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς άρχισε την ανάπτυξι μερικών πραγμάτων νέων, διαφορετικών από το τυπικό θεοκρατικό έθνος του Ισραήλ, δηλαδή, της πραγματικής θεοκρατικής Χριστιανικής οργανώσεως. Ενώ η διαθήκη του νόμου με τον Ισραήλ ετερματίσθη με τον Ιησού Χριστό και δεν έχει ισχύν από τη σταύρωσί του και την ανάληψί του στον ουρανό, εν τούτοις, οι δίκαιες αρχές του νόμου εξακολουθούν να ισχύουν πλήρως, και, πράγματι, με μεγαλύτερη δύναμι και αποτέλεσμα επάνω σ’ εκείνους που ανήκουν στη Χριστιανική οργάνωσι. Με την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού ως βάσιν, ο Ιεχωβά ανέπτυξε τη Χριστιανική εκκλησία υπό την νέα διαθήκη.

20. Όσον αφορά τη Χριστιανική αρετή, τι μπορεί να λεχθή με θετικότητα;

²⁰ «Όστις [Θεός] και έκαμεν ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι της καινής διαθήκης, ουχί του γράμματος, αλλά του πνεύματος· διότι το γράμμα θανατώνει, το δε πνεύμα ζωοποίει.» (2 Κορ. 3:2-6) Σημειώνομε ότι ο Παύλος δεν λέγει ότι υπάρχει γράμμα του νόμου και πνεύμα του νόμου και ότι υπάρχει αντίθεσις μεταξύ των δύο και ότι, συνεπώς, μπορούμε να παραβιάζωμε το γράμμα του νόμου του Θεού, αλλά να τηρούμε το πνεύμα του. Δεν έχει έτσι το πράγμα. Μάλλον εκείνο που δείχνει ο Παύλος εδώ είναι, ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του γραπτού κώδικος του νόμου που εδόθη στους Ισραηλίτας μέσω του Μωυσέως και του πνεύματος του Θεού. Το πνεύμα του Θεού που είναι επάνω στους Χριστιανούς αναπτύσσει μέσα τους καρπούς δικαιοσύνης και τους καθιστά ικανούς να παραμένουν χωριστοί από τον ασεβή καταδικασμένο κόσμο. Ο γραπτός κώδιξ κατεδίκαζε τους Ισραηλίτας σε θάνατο, αλλά το πνεύμα του Θεού, μέσω της λειτουργίας της νέας διαθήκης βασισμένης στο αντίλυτρον του Ιησού Χρίστου, οδηγεί τους ανθρώπους σε αιώνια ζωή. Εκεί είναι η αντίθεσις. Μπορούμε τάχα για μια στιγμή να υποθέσωμε ότι, ενώ στα άτομα του έθνους Ισραήλ υπό την διαθήκην του νόμου απηγορεύετο να ασκούν τις πράξεις της διαφθοράς που το ανθρώπινο γένος γενικά συνέχιζε τότε, οι Χριστιανοί είναι κάπως ολιγώτερο υποχρεωμένοι να απέχουν από τις πράξεις αυτές; Όχι, φυσικά όχι. Αντιθέτως, οι θετικές Χριστιανικές εντολές για δικαιοσύνη είναι πιο διαπεραστικές από τις αρνητικές εντολές του Μωσαϊκού νόμου· το δε πνεύμα του Θεού που είναι επάνω σ’ εκείνους που τον υπηρετούν με Χριστιανική λατρεία τώρα στη δράσι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, τους καθιστά ικανούς να κρατούν ακεραιότητα με τη βέβαιη ελπίδα ότι θ’ αποκτήσουν τελειότητα για δικαιοσύνη στο ένδοξο μέλλον.

Στραφήτε στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου

 1. Τι είδους οργάνωσις είναι η Χριστιανική εκκλησία,·

ΣΤΗ θεοκρατική Χριστιανική εκκλησία έχομε μια οργάνωσι σταθερά αφωσιωμένη στην εκτέλεσι των σκοπών του Ιεχωβά, και τη μόνη οργάνωσι που διατηρεί στη γη τις αρετές του Θεού. Ο Ιησούς ανεφέρθη στους Χριστιανούς ως μέσον διατηρητικό της ανθρωπίνης ζωής, της λατρείας του Ιεχωβά και της αρετής, όταν είπε, «Σεις είσθε το άλας της γης.» (Ματθ. 5:13) Αυτό το «άλας», που φαίνεται τώρα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, έχει ευθύνες που δεν μπορεί να τις αποφύγη, με σκοπό να υποστηριχθή η δικαιοσύνη του Ιεχωβά, το προνόμιο δε αυτό και η υποχρέωσις ανήκουν σε όλους όσοι ενασχολούνται στη Χριστιανική λατρεία.

 2. Στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία ποιες ανάγκες έπρεπε να ικανοποιηθούν;

² Ο Ιησούς Χριστός εγκαινίασε τη Χριστιανική εκκλησία. Μετά τη σταύρωσί του, την ανάστασί του και την εξύψωσί του στον ουρανό, έστειλε στους συντρόφους του το πνεύμα και τη δύναμι του ουρανίου του Πατρός, για να μπορέσουν να προχωρήσουν στην επέκτασι της αληθινής λατρείας ως η πρώτη Χριστιανική εκκλησία. Το Χριστιανικό ευαγγέλιο έπρεπε να κηρυχθή, άνθρωποι έπρεπε να γίνουν πνευματικώς ισχυροί για ν’ αντισταθούν στη διαφθορά της κυριάρχου Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, εκκλησίες εχρειάζετο να οργανωθούν, και τα άτομα στις εκκλησίες να διδαχθούν και εκπαιδευθούν στη Χριστιανική διακονία. Οι Χριστιανοί, αρχάριοι και πεπειραμένοι εξίσου, έπρεπε να τηρούνται μέσα στα όρια της Χριστιανικής κοσμιότητος και να ενεργούν βάσει Χριστιανικών αρχών· αλλιώς, η διαφθορά θα παρεμπόδιζε τον θρίαμβο της Χριστιανικής εκκλησίας στα από τον Θεό προσδιωρισμένα καθήκοντά της.

 3. Δείξτε την προμήθεια που έγινε για την αντιμετώπισι των αναγκών και απαιτήσεων της Χριστιανικής εκκλησίας.

³ Υπήρχε, συνεπώς, στη Χριστιανική εκκλησία μια ανάθεσις καθηκόντων, η οποία ανάθεσις καθηκόντων ή διορισμός σε ειδικά προνόμια και ευθύνες εγίνετο σε αφιερωμένους ανθρώπους που παρείχαν απόδειξι πνευματικής ωριμότητος και πιστότητος στα καθήκοντά των και στους διορισμούς των. Οι διορισμοί αυτοί εγίνοντο από το κυβερνών σώμα της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας που ήταν συγκεντρωμένο στην Ιερουσαλήμ και περιελάμβανε τους αποστόλους και άλλους ωρίμους Χριστιανούς, καθώς και τους αντιπροσώπους των. Οι διωρισμένοι αυτοί συμμετείχαν στη διακονία που ήταν κοινή για όλους τους Χριστιανούς. Είχαν να φροντίσουν για διοργανωτικά καθήκοντα στην εκκλησία, στην οποίαν ήσαν τοποθετημένοι και με την οποία συνυπηρετούσαν. Η φροντίδα και η εποπτεία των οικείων εκκλησιών απαιτούσε όπως οι επίσκοποι Χριστιανοί επαγρυπνούν, για να περιπατούν στα μονοπάτια της αρετής η εκκλησία η ίδια και τα άτομα που περιελάμβανε.

 4. Ποιοι μπορούσαν κατάλληλα να διορισθούν σε ειδική διακονία;

⁴ Στο τρίτο κεφάλαιο της Πρώτης προς Τιμόθεον επιστολής εκτίθενται προσόντα που έπρεπε να κατέχη εκείνος που θα ήθελε να διορισθή ως επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτός δεν έπρεπε να είναι αξιόμεμπτο πρόσωπο, δίγαμος, ακρατής άνθρωπος χωρίς αυτοκυριαρχία, ασταθής στη διάνοια και άτακτος, αφιλόξενος, μέθυσος, φιλόνεικος, ή φιλάργυρος, δεν έπρεπε να είναι άτομο που περιθάλπει τη νεανική παραμέλησι καθηκόντων, ούτε νεοκατήχητος, ούτε απατεών σε εμπορικά ζητήματα. Όσον αφορά τους επισκόπους αναφέρεται: «Και ούτοι δε ας δοκιμάζωνται πρώτον ως προς την καταλληλότητα, έπειτα ας διακονώσιν, εάν ήναι άμεμπτοι.» (1 Τιμ. 3:10, ΜΝΚ) «Και όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.»—2 Τιμ. 2:2.

 5, 6. Πόσο γενική ήταν αυτή η διαδικασία του διορισμού, και σε ποιο βαθμό οι διοριζόμενοι ήσαν όμοιοι με τον κλήρο του «Χριστιανισμού»;

⁵ Αυτή ήταν η ομοιόμορφη διάταξις σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες και η μέθοδος διορισμού υπευθύνων ατόμων που θα εφρόντιζαν για κάθε ένα από τα εκκλησιαστικά ποίμνια, ακόμη και ως την Αντιόχεια, καθώς διαβάζομε: «Ήσαν δε εν Αντιοχεία εν τη υπαρχούση εκκλησία προφήται τίνες και διδάσκαλοι.» (Πράξ. 13:1) Απευθυνόμενος προς τους Φιλιππησίους ο Παύλος λέγει: «Προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού, τους όντας εν Φιλίπποις, μετά των επισκόπων και διακόνων.» (Φιλιππησ. 1:1) Μ’ αυτούς τους διακονικούς υπηρέτας και επισκόπους και βοηθούς στη θεοκρατική Χριστιανική οργάνωσι δεν ομοιάζουν καθόλου τα μέλη της τάξεως του κλήρου του «Χριστιανισμού». Οι θεοκρατικοί υπηρέται ούτε αξιούν ούτε προσπαθούν να οδηγήσουν τα ποίμνιά των στην πολιτική, στην κοινωνική μεταρρύθμισι, στην ψυχιατρική, στο χαρτοπαίγνιο ή στις ειδωλολατρικές θρησκευτικές διδασκαλίες και συνήθειες. Αντιθέτως, οι υπηρέται αυτοί αναγνωρίζονται επειδή έχουν μελετήσει και διδάξει τον λόγον του Θεού και τους νόμους του Χριστού· έχουν κηρύξει τη βασιλεία του Ιεχωβά, το αντίλυτρον του Χριστού, την ανάστασι, τον Νέο Κόσμο και, μαζί με όλα αυτά, έχουν επιμείνει ότι τα άτομα που αποτελούν τη Χριστιανική εκκλησία πρέπει να είναι ενάρετα ή αλλιώς να αποβληθούν.

⁶ Επάνω σ’ αυτές τις γραμμές, λοιπόν, ήταν ωργανωμένη και λειτουργούσε η πρώτη εκκλησία, και ούτε αυτή ούτε ο λόγος του Θεού που αυτή εκήρυττε είναι υπεύθυνοι για τις συνθήκες που επεκράτησαν μετά τον θάνατο των αποστόλων. Τότε η Χριστιανική οργάνωσις επήγε σε αιχμαλωσία στον ειδωλολατρικό κόσμο και ανεδύθη μια μιγάς οργάνωσις, η συγχωνευμένη θρησκεία ειδωλολατρίας και ψευδούς Χριστιανοσύνης. Η Χριστιανοσύνη και ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν είναι το ίδιο, βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές στο επίμαχο ζήτημα που περιλαμβάνει την καθαρή λατρεία και την αρετή.

 7. (α) Αναφέρατε τις περιστάσεις και το περιεχόμενο της προφητείας του Παύλου που αναγράφεται στις Πράξεις, κεφάλαιον 20. (β) Εξεπληρώθη μέχρις εξαλείψεως της αληθείας και της αρετής;

⁷ Ο απόστολος Παύλος, έχοντας το πνεύμα του Θεού του, γνωρίζοντας την εναντίωσι του Σατανά και τις συνθήκες που περιέβαλλαν τη Χριστιανική οργάνωσι, με τα μάτια στο μέλλον και μιλώντας υπό έμπνευσιν, έστειλε από τη Μίλητο ανθρώπους στην Έφεσο για να προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και είπε σ’ αυτούς: «Και τώρα ιδού, εγώ εξεύρω ότι πλέον δεν θέλετε ιδεί το πρόσωπόν μου σεις πάντες, μεταξύ των οποίων διήλθον κηρύττων την βασιλείαν του Θεού. Όθεν μαρτύρομαι προς εσάς εν τη σήμερον ημέρα, ότι εγώ είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού. Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σάς έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου [Υιού]. Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών. . . . Πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:18-35) Επαληθεύοντας την πρόβλεψι του Παύλου, περιεστοίχισαν λύκοι από μέσα και απ’ έξω το ποίμνιο του Θεού, η δε ιστορία αναγράφει πόσο αδύνατα σχετικώς έλαμπε το φως της αληθείας σε όλους τους αιώνας που ακλούθησαν. Όμως, παρά την αιχμαλωσία αυτή της Χριστιανικής εκκλησίας, οι αρχές της Χριστιανοσύνης παρέμειναν ζωντανές και ο λόγος του Θεού, με τη δύναμι του Θεού, διετηρήθη σε όλους τους αιώνας και φθάνει σ’ εμάς καθαρός και αξιόπιστος σήμερα.

Σ’ ΑΥΤΗΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΡΑΦΗΤΕ

 8. Σήμερα ποια προμήθεια είναι πραγματικά μαζί μας;

⁸ Σήμερα, εν τούτοις, υπάρχει και κάτι άλλο μαζί μας εκτός από αυτόν τον λόγον του Θεού, το οποίο γίνεται ομοίως δυνατόν με το πνεύμα του Ιεχωβά. Αυτό είναι η κοινωνία του Νέου Κόσμου, που εκτείνεται σε όλη τη γη και που αποτελείται από άνδρες και γυναίκες όλων των εθνών, που ο καθένας τους έχει προσέλθει στον Ιεχωβά Θεό με αφιέρωσι, παρέχοντας απόδειξι ότι έχει την επιδοκιμασία και το πνεύμα του Ιεχωβά καθώς συμμετέχει ο καθένας στο έργο της επεκτάσεως της καθαρής λατρείας. Πώς είναι δυνατόν, σ’ έναν κόσμο που έχει φθάσει σ’ ένα νέο βάθος διαφθοράς, να υπάρχη μια κοινωνία αφωσιωμένη στον νέο κόσμο, όπου θα κατοική δικαιοσύνη; (2 Πέτρ. 3:13) Υπάρχει πραγματικά επάνω στη γη μια κοινωνία ή ένας όμιλος Χριστιανών που επιμένει να ασκήται η αρετή από τα μέλη της και τους συνταυτισμένους μαζί της, στην οποία μπορείτε να στραφήτε; Μάλιστα!

 9, 10. Ποια ανάπτυξις ωδήγησε στην επανεγκαθίδρυσι της θεοκρατικής διακυβερνήσεως επάνω στη γη;

⁹ Ο απόστολος Παύλος, όπως ετόνισε στην τελική του ομιλία προς τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου, εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας. Εκείνοι που επίστευαν στις επαγγελίες του Ιεχωβά, επίστευαν στο άγγελμα αυτό και απέβλεπαν στην εγκαθίδρυσι της βασιλείας των ουρανών στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά. Καθώς επλησίαζε ο καιρός για τη γέννησι αυτής της δικαίας κυβερνήσεως, ο Ιεχωβά είχε ένα έργο να κάμη στη γη, κινώντας Χριστιανούς, μέσω της κατανοήσεως του λόγου της αληθείας του, να προοδεύσουν στη Χριστιανική διδασκαλία, οργάνωσι και πράξι. Με μια αρχή μικρή, μολονότι όχι αξιοκαταφρόνητη, στα τελευταία χρόνια του δεκάτου ενάτου αιώνος, άρχισε το προπαρασκευαστικό έργο της αναγγελίας της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη. Χριστιανοί διωργανώθησαν σε μια εκτός δογμάτων εταιρία και σε εκκλησίες για συστηματική μελέτη της Γραφής και διακονία. Έχοντας ιδεί τα κακά της διακυβερνήσεως του κλήρου, ωργανώθησαν στην αρχή σύμφωνα με δημοκρατικές κατευθύνσεις, έτσι ώστε κάθε εκκλησία διηύθυνε τις υποθέσεις της με δημοκρατική ψήφο. Αργότερα έγινε κάποια πρόοδος προς τη θεοκρατική διακυβέρνησι. Ήλθε το έτος 1931, κατά το οποίον η επίσημη Εταιρία που είχαν σχηματίσει για τη συστηματική εκτέλεσι του έργου των, έκαμε ένα βήμα προς τα εμπρός, αποβλέποντας στην αποκατάστασι της θεοκρατικής διακυβερνήσεις μεταξύ των Χριστιανών επάνω στη γη.

¹⁰ Το επόμενο έτος, 1932, η εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο έφερε τον εαυτό της κάτω από θεοκρατικούς τρόπους ενεργείας, με τη φανερή ευλογία του Ιεχωβά, ώσπου σήμερα βρίσκομε την κοινωνία του Νέου Κόσμου σε όλη τη γη να λειτουργή όπως και η πρώτη Χριστιανική εκκλησία, όχι εμπορικά, όχι πολιτικά, με εκούσια ενέργεια κάθε ατόμου που περιλαμβάνεται σ’ αυτήν. Υπάρχει, λοιπόν, τώρα ο κατάλληλος θεοκρατικός έλεγχος επάνω στη Χριστιανική εκκλησία, ο οποίος έλεγχος δεν υπήρχε αφότου έγινε η αιχμαλωσία για την οποία προειδοποίησε ο Παύλος.

11. Ποιος διευθύνει τη Χριστιανική κοινωνία Νέου Κόσμου;

¹¹ Ποιος έχει τον έλεγχο της οργανώσεως, ποιος την διευθύνει; Ποιος είναι επικεφαλής; Ένας άνθρωπος; Ένας όμιλος ανθρώπων; Μια τάξις κλήρου; Ένας πάπας; Μια ιεραρχία; Ένα συμβούλιο; Όχι, κανείς απ’ αυτούς. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Σε οποιαδήποτε οργάνωσι δεν είναι μήπως αναγκαίο να υπάρχη μια διευθύνουσα κεφαλή ή τμήμα που καθορίζει την τακτική της και που ελέγχει ή οδηγεί την οργάνωσι; Μάλιστα. Μήπως είναι ο ζων Θεός Ιεχωβά εκείνος που διευθύνει τη θεοκρατική Χριστιανική οργάνωσι; Μάλιστα!

12. Ποια ζωτικά γεγονότα αποδεικνύει η προηγούμενη απάντησις;

¹² Εξαιτίας του ζωτικού γεγονότος ότι ο νόμος που διέπει τη λειτουργία της θεοκρατικής κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι ο λόγος του Ιεχωβά Θεού, και εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ενθρονισμένος στον ουρανό Χριστός Ιησούς είναι ο Εκτελεστικός Αξιωματούχος του Ιεχωβά, ο οποίος συνεχίζει το έργο του στη γη, και εξαιτίας του προσθέτου γεγονότος ότι το πνεύμα του Θεού δια του Χριστού Ιησού λειτουργεί μέσω του λόγου του και επάνω στις καρδιές και στις διάνοιες των αφιερωμένων δούλων του, η κοινωνία Νέου Κόσμου είναι θεοκρατική, που σημαίνει «Κυβερνώμενη από τον Θεό».

13. (α) Πώς γίνονται οι διορισμοί των διακονικών υπηρετών; (β) Αποδείξτε ότι οι διορισμοί αυτοί είναι θεοκρατικοί. (γ) Επάνω σε ποιους ασκείται ο θεοκρατικός έλεγχος;

¹³ Μήπως ο Χριστός Ιησούς έρχεται στη γη και κάνει διορισμούς των διαφόρων διακονικών υπηρετών, επισκόπων και βοηθών και άλλων τέτοιων διακόνων σε όλες τις εκκλησίες στη γη; Όχι. Πώς, λοιπόν, γίνονται αυτοί οι διορισμοί; Γίνονται από το ορατό κυβερνών σώμα που είναι συνταυτισμένο με τη νόμιμη αντιπροσωπεία η Εταιρία, που οι μάρτυρες του Ιεχωβά στο 1884 διεμόρφωσαν σε σωματείο γι’ αυτόν τον σκοπό, και η οποία τώρα ονομάζεται Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι θεοκρατικοί επειδή ενεργούν σύμφωνα με τον γραπτό λόγο του μεγάλου Θεοκράτου και σύμφωνα με την πρότυπη οργάνωσι της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας που εγκαινιάσθη από τον Ιησού Χριστό. Μήπως μερικοί θα πουν «αυτό είναι εξεζητημένο»; Αλλ’ ας δείξουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι θεοκρατική οργάνωσις, σε ποιο σημείο δεν είναι. Σε λόγο και σε έργο, σε διδασκαλία, σε οργάνωσι και σε τακτική, η κοινωνία Νέου Κόσμου προσπαθεί ειλικρινώς να συμμορφώνεται προς τον λόγον του Ιεχωβά Θεού και να εμμένη στις αρχές του, και για τούτο είναι Γραφική, Χριστιανική, θεοκρατική ή διευθυνόμενη από τον Θεό οργάνωσις. Μέσω του λόγου του ο Ιεχωβά εκφράζει τη γνώμη του στον λαό του. Δεν υπάρχει άλλη οργάνωσις στον «Χριστιανικό κόσμο» που να συμμορφώνεται με το υπόδειγμα ή πρότυπον των Γραφών. Μόνο η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά επιμένει να συμμορφώνωνται εκείνοι που είναι στις τάξεις της με το Γραφικό υπόδειγμα, τόσο σε ζητήματα προσωπικά, όσο και εκκλησιαστικά. Αυτός ο θεοκρατικός έλεγχος και διεύθυνσις δεν ασκείται επάνω σε όλους τους ανθρώπους· δεν ασκείται καν επάνω σε όλους όσοι μπορεί να έρχωνται σε επαφή με την κοινωνία Νέου Κόσμου ή και να είναι συνταυτισμένοι με τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά ή να παρακολουθούν τις συναθροίσεις των. Ένα άτομο πρέπει εκούσια να υποταχθή ή υπαχθή στον ευεργετικό έλεγχο με την προσωπική του αφιέρωσι στον Ιεχωβά Θεό· και έτσι ο θεοκρατικός έλεγχος και διεύθυνσις ασκείται μόνο επάνω στους αφιερωμένους.

14. Για ποιον σκοπό γίνονται οι θεοκρατικοί διορισμοί;

¹⁴ Η τωρινή ανάθεσις καθηκόντων στους υπηρέτας της εκκλησίας και τους άλλους ειδικούς αντιπροσώπους της θεοκρατικής οργανώσεως είναι για ειδικούς σκοπούς. Αυτοί πρέπει να τρέφουν το ποίμνιον του Θεού, ποιμαίνοντας πιστά και με αγάπη. Πρέπει να βοηθούν τον λαόν του Ιεχωβά παντού να μελετά τη Γραφή, ν’ αυξάνη σε ωριμότητα, να εκπαιδεύεται στη διακονία του αγρού, κηρύττοντας το ευαγγέλιον της Βασιλείας στους άλλους, και πρέπει να διατηρούν την αρετή στην εκκλησία σε όλη την οργάνωσι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αυτό είναι αναγκαίο για να μην επιτραπή να εισδύση και επιφέρη μολυσμό η διαφθορά και η απρέπεια κάθε είδους.

15. Με ποιον τρόπο η θεοκρατική αρχή της αποκοπής βρίσκεται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου;

¹⁵ Όπως παρετηρήσαμε προηγουμένως, στο έθνος του τυπικού Ισραήλ η διαφθορά της καθαρής λατρείας επέφερε θάνατο σ’ εκείνον που διέπραττε το αδίκημα. Στη Χριστιανική εκκλησία τα μέλη της εκκλησίας δεν αφαιρούν τη ζωή ενός πταίστου. Υπάρχει, εν τούτοις, μια Χριστιανική αποκοπή ή απομάκρυνσις από την επικοινωνία. Τούτο δεν είναι αφαίρεσις ανθρωπίνης ζωής, αλλά είναι μια αποβολή από την επικοινωνία με την εκκλησία των αφιερωμένων δούλων του Ιεχωβά Θεού, μια αποκοπή από την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Τούτο είναι αναγκαίο και ακολουθία την εξάντλησι των άλλων προβλέψεων του Χριστιανικού κανόνος για τον χειρισμό τέτοιων ζητημάτων, επιτελείται δε με την ώριμη κρίσι και τη μελετημένη ενέργεια των διωρισμένων υπηρετών της Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτό αποτελεί ευθύνη των. Αν είναι πιστοί, πρέπει ν’ ανταποκριθούν σ’ αυτή την ευθύνη, χωρίς πάθος, χάριν των συμφερόντων όλων των ενδιαφερομένων και για την τιμή του Ιεχωβά και την καθαρότητα της οργανώσεώς του.

ΣΤΑΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

16. Απαριθμήσατε αδικήματα που απαιτούν καθαρισμό.

¹⁶ Στα αδικήματα που καθιστούν αναγκαία την αποκοπή από την επικοινωνία περιλαμβάνονται εκείνα που επέφεραν τιμωρία στον καιρό της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Στα αδικήματα αυτά περιλαμβάνεται η εμμονή στο ψεύδος, στην κλοπή, οι ανέντιμες συνήθειες στο εμπόριο, οι σεξουαλικές προσβολές, η διδασκαλία ψευδών δογμάτων, η άρνησις της προμηθείας του Ιεχωβά δια του Ιησού Χριστού, ο στασιασμός εναντίον της θεοκρατικής οργανώσεως, η πρόκλησις ερίδων, η συκοφαντία, η κακολογία και άλλα αδικήματα. Αυτά, καθώς γνωρίζομε, δεν συμβιβάζονται με την έννοια της αρετής και δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι τέτοια πράγματα διαπράττονται από τον Ιεχωβά Θεό ή από τον Υιό του Ιησού Χριστό.

17. Από ποιες απόψεις η αποκοπή από την επικοινωνία είναι πράξις αγάπης;

¹⁷ Ο Χριστιανικός νόμος σ’ αυτά τα πράγματα δεν αγνοεί την αδυναμία του ανθρώπου ούτε παραβλέπει την απολυτρωτική προμήθεια του Ιησού Χριστού και τη συγχώρησι και το έλεος του Ιεχωβά. Η διαδικασία της αποκοπής από την επικοινωνία τα λαμβάνει όλα αυτά υπ’ όψι και είναι πραγματικά μια τελευταία προσφυγή αφού όλες οι άλλες προμήθειες απέτυχαν να διατηρήσουν ή να αποκαταστήσουν καθαρότητα και αρετή. Συνεπώς, η αποκοπή από την επικοινωνία είναι πράγματι μια πράξις αγάπης, αγάπης από μέρους του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού, από μέρους της ίδιας της θεοκρατικής οργανώσεως και από μέρους των υπηρετών της εκκλησίας, οι οποίοι κατάλληλα αναλαμβάνουν απ’ ευθείας αυτή την ενέργεια. Αυτό συμβαίνει επειδή η αποκοπή δεν γίνεται με κακεντρέχεια ή έλλειψι αγαθότητος, αλλά με υπακοή στους δικαίους νόμους του Ιεχωβά. Είναι πράξις πιστότητος· παράλειψις του να τηρηθή η οργάνωσις καθαρή θα ήταν απιστία. Η αποκοπή έχει τριπλούν σκοπό, (1) να διατηρήση καθαρή τη Χριστιανική εκκλησία της κοινωνίας Νέου Κόσμου· (2) να βοηθήση τον πταίστην, αν είναι δυνατόν, με το δραστικό αυτό μέσον, ώστε να μπορέση να του κάμη εντύπωσι το σφάλμα του και να μετανοήση δεόντως ενώπιον του Ιεχωβά Θεού· (3) είναι προς το συμφέρον εκείνων οι οποίοι παρατηρούν την ενέργεια που γίνεται, διότι, και τους βεβαιώνει για την ορθή πορεία της θεοκρατικής οργανώσεως, και τους προειδοποιεί για τη σοβαρότητα της παρεκκλίσεως από την κατάλληλη διαγωγή.

18. Παραβάλατε τα σεξουαλικά αδικήματα με άλλες παραβάσεις του Χριστιανικού νόμου.

¹⁸ Υπάρχουν αυτά τα ποικίλα αδικήματα, μερικά από τα οποία κατωνομάσαμε, που συντελούν στην εξασθένησι του ατόμου και της εκκλησίας αν εμμένη κανείς σ’ αυτά. Πλείστα απ’ αυτά μπορούμε να τα αναγνωρίσωμε ως αδικήματα εναντίον ενός άλλου ατόμου, που αποστερούν τον άλλον από ωρισμένα δικαιώματα και για τούτο δείχνουν έλλειψι αγάπης. Αλλά μερικοί φαίνεται να δυσκολεύωνται να κατανοήσουν γιατί τα σεξουαλικά αδικήματα είναι τόσο απαράδεκτα στη Χριστιανική οργάνωσι και γιατί καταδικάζονται τόσο έντονα από τον Θεό τον ίδιο στον λόγο του, τη Γραφή. Ο μεγάλος Δημιουργός και Πατέρας είναι εκείνος που έκαμε την προμήθειά του για τη μεταβίβασι της ανθρωπίνης ζωής, και αυτή είναι κάτι πολύ θαυμαστό και ιερό. Έχομε όλοι λάβει τα οφέλη της, επειδή ζούμε. Αν δεχώμεθα τα οφέλη της, δεχόμεθα, φυσικά, και την μέθοδο του Θεού, η δε αποδοχή του οφέλους και της μεθόδου από μας καθιστά επιτακτικό σ’ εμάς να δεχθούμε την από τον Θεό ρύθμισι της όλης πορείας. Μερικοί μπορεί να υποστηρίζουν ότι τα σεξουαλικά αδικήματα δεν βλάπτουν, ούτε ακόμη τους ίδιους εκείνους που μετέχουν εκουσίως· που, λοιπόν, είναι το άδικο; Το ψεύδος, μάλιστα! Η κλοπή, μάλιστα! Τέτοια αδικήματα αποστερούν τον άλλον από εκείνο που του ανήκει δικαιωματικά. Αλλά ένα αδίκημα όπως η μοιχεία ή η πορνεία, δεν είναι διαφορετικό; Αφού τόσο κοινώς ασκείται στον παλαιό κόσμο, πώς μπορεί να είναι τόσο κακό να το ασκούν τα μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου;

19. Πώς ο Παύλος δείχνει ότι εμπλέκεται η θρησκεία σ’ αυτό το ζήτημα;

¹⁹ Ίσως ο απόστολος Παύλος αντιμετώπισε τέτοιον ή όμοιο συλλογισμό. Σε κάποιο περιστατικό που αναφέρεται στο έκτο κεφάλαιο της Πρώτης προς Κορινθίους επιστολής, δείχνει ότι εμπλέκεται η θρησκεία σ’ αυτό το ζήτημα, λέγοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Φεύγετε την πορνείαν· παν αμάρτημα το οποίον ήθελε πράξει ο άνθρωπος, είναι εκτός του σώματος· ο πορνεύων όμως αμαρτάνει εις το ίδιον αυτού σώμα. Ή δεν εξεύρετε, ότι το σώμα σας είναι ναός του αγίου πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού; και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας.»—1 Κορ. 6:9-20.

20. Γιατί πρέπει τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου να απέχουν από σεξουαλικές ακαθαρσίες;

²⁰ Εδώ ο Παύλος απευθύνεται στα μέλη του σώματος του Χριστού. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι η εντολή αυτή περί αποχής από σεξουαλικές ακαθαρσίες δεν είναι δεσμευτική και για τα άλλα πρόβατα του Κυρίου, που αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα εκείνων που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου; Δεν θα μπορούσε να είναι αυτό το συμπέρασμα, αλλά, μάλλον, η διαταγή αυτή για ηθική καθαρότητα είναι εξίσου δεσμευτική για όλους τους δούλους τους αφιερωμένους στον Θεό. Γιατί; Επειδή το πνεύμα του είναι επάνω στον αφιερωμένο λαό του ως όμιλον ή σώμα και ως άτομα. Οι άλλες εκείνες αμαρτίες που καταδικάζονται, όπως το ψεύδος, η κλοπή, η διδασκαλία εσφαλμένων δογμάτων, και ο στασιασμός, είναι αμαρτίες έξω από το σώμα τού κάθε μέλους των «άλλων προβάτων» του Κυρίου, αλλ’ οι αμαρτίες της μοιχείας και της πορνείας είναι αμαρτίες εναντίον του σώματος του ατόμου, το οποίο πρέπει να χρησιμοποιήται για να δοξάση τον Θεό.

21. Τι πρέπει να κάμωμε για να δοξάσωμε τον Θεό;

²¹ Δεν μπορούμε να δοξάσωμε τον Θεό σ’ αυτό το ζήτημα ή σε άλλα, αν αρνούμεθα να υποταχθούμε στους κανονισμούς που αυτός καθώρισε. Έχουν μήπως τα μέλη των άλλων προβάτων του Ιεχωβά, το πνεύμα του επάνω τους; Το έχουν. Για τούτο δεν τολμούν ν’ αμαρτήσουν στα ίδια των σώματα. Οι καιροί στους οποίους ζούμε, οι οποίοι είναι κρίσιμοι και «χαλεποί», απαιτούν ακριβή διατήρησι της αρετής και το απαιτούν αυτό, όχι μόνο από τα μέλη του υπολοίπου του «σώματος του Χριστού», αλλά και από τα μέλη των «άλλων προβάτων» του Κυρίου, από όλους όσοι αποτελούν ή ελπίζουν ν’ αποτελέσουν την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Στον καιρό του ο Παύλος αναφέρθηκε σε ό,τι ωνόμασε επικράτησι της πορνείας. Δεν επικρατεί αυτή ολιγώτερο τώρα.

22. Τι θα πούμε για το προνόμιο και την ευθύνη ολοκλήρου της εκκλησίας σ’ αυτό το ζήτημα της διατηρήσεως της αρετής;

²² Τι θα πούμε για το προνόμιο και την ευθύνη ολοκλήρου της εκκλησίας σ’ αυτό το ζήτημα της διατηρήσεως της αρετής; Ενθυμούμεθα ότι στην περίπτωσι του τυπικού Ισραήλ, η εκκλησία, ο λαός ήταν εκείνος που εκτελούσε τη θανατική καταδίκη εναντίον των ενόχων που ήσαν άξιοι αυτής υπό τον νόμον του Ιεχωβά Θεού. Στη Χριστιανική εκκλησία όλοι πρέπει ειλικρινώς να επιθυμούν να διατηρήσουν τις αρετές του Ιεχωβά μεταξύ των ανθρώπων. Πρέπει να σέβωνται την απόφασι των υπηρετών σε μια τέτοια υπόθεσι όπως η αποκοπή από την επικοινωνία. Τούτο υποστηρίζεται από το Τίτον 1:5-16: «Να καταστήσης [πρεσβυτέρους] . . . δια να ήναι [ο επίσκοπος] δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας. . . . υπάρχουσι . . . ανυπότακτοι . . . τους οποίους πρέπει να αποστομόνωμεν . . . έλεγχε αυτούς αποτόμως, . . . Ομολογούσιν ότι γνωρίζουσι τον Θεόν, με τα έργα όμως αρνούνται, βδελυκτοί όντες.» Βλέπομε από τούτο ότι η ανυποταξία δεν πρέπει να επιτρέπεται. Η ανυποταξία θα ήταν μια δεύτερη παράβασις, και μια δεύτερη παράβασις δεν θα έκανε καλό ούτε θα παρείχε βοήθεια εν σχέσει με την πρώτη παράβασι του νόμου του Θεού που αποτελεί τη βάσι για την ενέργεια της αποκοπής από την επικοινωνία. Το να αμφισβητούμε την απόφασι που αφορά την ενέργεια της αποκοπής από την επικοινωνία θα ήταν ασυνεπές προς την ομολογία μας πίστεως στον Θεό και τον λόγον του και προς την ομολογία της επιθυμίας να ιδούμε τον λόγον του Θεού να λεπουργή μεταξύ του λαού του. Θα ήταν ασυνεπές προς την ένωσί μας με την κοινωνία του Νέου Κόσμου στο θαυμαστό της έργον επεκτάσεως της καθαρής λατρείας. Θα έδειχνε έλλειψι εμπιστοσύνης, ενώ η συνεργασία όλων στην εκκλησία και η προσαρμογή προς την αποκοπή από την επικοινωνία που έγινε προς όφελος όλων, δείχνει εμπιστοσύνη από εκείνους που έχουν επικοινωνία. Για τούτο είναι ανάγκη όλοι στην εκκλησία να δέχωνται την τακτική της εκκλησίας. Προς τους Θεσσαλονικείς ο Παύλος έγραψε: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών.—1 Θεσ. 5:12-27.

23. Σε τι βαθμό πρέπει να λυπηθή για την αμαρτία του ένα άτομο που έσφαλε;

²³ Εκδήλωσις οργής από μέρους του προσώπου που αποκόπτεται από την επικοινωνία δεν συνδέεται με τη μετάνοιά του. Ένα άτομο δεν μπορεί να είναι συγχρόνως και μετανοημένο και ωργισμένο· για τούτο δεν πρέπει να υπάρξη κάποιο κακώς τοποθετημένο έλεος και κακώς τοποθετημένη συμπάθεια. Πρέπει η καρδιά να λυπήται τότε; Ναι, η αποκοπή από την επικοινωνία πρέπει να λυπήση την καρδιά. Από μέρους του ατόμου που έσφαλε, για οποιαδήποτε παράβασι των νόμων του Θεού, μικρή ή σοβαρή, πρέπει να υπάρξη πραγματική μετάνοια, που σημαίνει λύπη στην καρδιά. Στην περίπτωσι ενός ατόμου που απεκόπη από την επικοινωνία, για να ενεργήση η αποκοπή για το καλό του και να γίνη πιθανώς η αποκατάστασίς του, πρέπει η καρδιά να συντριβή, η διάνοια να πληγωθή, πρέπει να υπάρξη πραγματικός ειλικρινής πόθος αρετής από μέρους του, ο οποίος πόθος θα οδηγήση σε μετάνοια.

24. Με ποια ενέργεια μπορούμε να δείξωμε την εξάρτησί μας από τον Ιεχωβά και την αγάπη μας για την αρετή του;

²⁴ Για τη γνησία λατρεία και τη διατήρησι της αρετής του Θεού, ολόκληρη η εκκλησία βρίσκεται κάτω από δοκιμασία. Το ν’ ακολουθή την ευπειθή πορεία φέρνει την ευλογία του Ιεχωβά. Με τούτο όλοι στην εκκλησία δείχνουν σταθερά την εξάρτησί τους από τον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού για όλα· για την αλήθεια την ίδια, για το πνεύμα του που μας καθιστά ικανούς να κρατήσωμε την ακεραιότητά μας και να εκτελέσωμε τη διακονία μας, ακόμη και για τις κοινές ευλογίες της ζωής. Εκεί όπου εφαρμόζονται και λαμβάνονται νουθεσία και καθοδηγία και ακόμη αυστηρή πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, «αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος», αυτά προέρχονται από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Η θεοκρατική κοινωνία Νέου Κόσμου, δια μέσου των δεκαετηρίδων, εξακολουθεί σταθερά ν’ αξίζη την ολόψυχη υποστήριξί μας και συνεργασία ως Χριστιανών που λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό με διατήρησι της αρετής, στην ενάρετη θριαμβεύουσα βασιλεία του. Στραφήτε στην κοινωνία του Νέου Κόσμου!

Πιστή Οικονομία

«Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.»—Λουκ. 12:48.

 1. Ποια ευθύνη έχει ένας οικονόμος;

ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ είναι ένας που επιμελείται ή φυλάττει είτε μια ακίνητη είτε μια κινητή περιουσία που διαχειρίζεται, ή και τα δύο. Ένας αρχιοικονόμος γίνεται πράγματι επόπτης, διοικητής, κυβερνήτης. Η οικονομία και η ευθύνη συμβαδίζουν. Το να έχη κανείς ευθύνη σημαίνει να είναι υπόλογος για ένα καθήκον ή κάτι που του είναι εμπιστευμένο· να δίνη λόγον σ’ έναν δικαιωματικά ανώτερον· να μπορή να δώση απόκρισι ή εξήγησι για τη διαγωγή του και τις υποχρεώσεις του· να είναι αξιόπιστος.

 2. Αναφέρατε μερικές Γραφικές απαιτήσεις για έναν οικονόμο.

² Ο απόστολος Πέτρος εκφράζει τη στενή σχέσι που υπάρχει μεταξύ οικονομίας και ευθύνης όταν λέγη: «Έκαστος κατά το χάρισμα το οποίον έλαβεν, υπηρετείτε κατά τούτο εις αλλήλους, ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού.» Ο Παύλος λέγει: «Ούτω ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.» «Διότι πρέπει ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού· μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής· αλλά φιλόξενος.»—1 Πέτρ. 4:10· 1 Κορ. 4:1, 2· Τίτον 1:7, 8.

 3. Πώς ανεγνώριζε ο Παύλος την ευθύνη του ως οικονόμου;

³ Ο Παύλος σαφώς ανεγνώριζε την ευθύνη του για ό,τι του ήταν εμπιστευμένο όταν έγραφε: «Ηκούσατε την οικονομίαν της χάριτος του Θεού της δοθείσης εις εμέ υπέρ υμών, ότι δι’ αποκαλύψεως εφανέρωσεν εις εμέ το μυστήριον.» «Της οποίας [εκκλησίας] εγώ έγεινα υπηρέτης κατά την οικονομίαν του Θεού, την εις εμέ δοθείσαν δια σας, δια να εκπληρώσω το κήρυγμα του λόγου του Θεού.» «Κατά το ευαγγέλιον της δόξης του μακαρίου Θεού, το οποίον εγώ ενεπιστεύθην.» «Αλλά καθώς εδοκιμάσθημεν υπό του Θεού δια να εμπιστευθώμεν το ευαγγέλιον, ούτω λαλούμεν, ουχί ως αρέσκοντες εις ανθρώπους, αλλ’ εις τον Θεόν τον δοκιμάζοντα τας καρδίας ημών.»—Εφεσ. 3:2, 3· Κολ. 1:25· 1 Τιμ. 1:11· 1 Θεσ. 2:4.

 4. Με ποια ευθύνη ο Ιεχωβά και ο Χριστός Ιησούς δίδουν συμφέροντα στη φροντίδα των οικονόμων;

⁴ Ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Χριστού Ιησού έχει εμπιστευθή μεγάλα συμφέροντα στη φροντίδα του αληθινού λαού του Θεού σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Τούτο είναι άκρως ενδιαφέρον για όλους τους αφιερωμένους στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Σε όλους τους δούλους ή οικονόμους του Θεού δίδεται η ακόλουθη παραβολή: «Άνθρωπος τις ευγενής . . . καλέσας δέκα δούλους εαυτού, έδωκεν εις αυτούς δέκα μνας, και είπε προς αυτούς, Πραγματεύθητε εωσού έλθω. . . . Και αφού υπέστρεψε λαβών την βασιλείαν, είπε να προσκληθώσι προς αυτόν οι δούλοι εκείνοι, εις τους οποίους έδωκε το αργύριον, δια να μάθη τι εκέρδησεν έκαστος. Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων, Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας. Και είπε προς αυτόν, Εύγε, αγαθέ δούλε· επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων. Ήλθε και άλλος, λέγων, Κύριε, ιδού η μνα σου, την οποίαν είχον πεφυλαγμένην εν μανδηλίω· διότι σε εφοβούμην· επειδή είσαι άνθρωπος αυστηρός· λαμβάνεις ό,τι δεν κατέβαλες, και θερίζεις ό,τι δεν έσπειρας. Και είπε προς τους παρεστώτας. Αφαιρέσατε απ’ αυτού την μναν, και δότε εις τον έχοντα τας δέκα μνας. (Και είπον προς αυτόν, Κύριε, έχει δέκα μνας.) Διότι σας λέγω, ότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή· από δε του μη έχοντος, και ό,τι έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.» (Λουκ. 19:12-17, 20, 21, 24-26) Εδώ καταδεικνύεται πώς ο Βασιλεύς έδωσε συμφέροντα της Βασιλείας υπό την επιτήρησι των δούλων του και ανέμενε αύξησι. Οριστικώς εκφράζεται επιδοκιμασία για την αύξησι και αποδοκιμασία για την παράλειψι αυξήσεως. Η ίδια αρχή τονίζεται από την παραβολή των ταλάντων εις Ματθαίον 25:14-30. Δεν μπορεί να υπάρχη πια θέσις για τον άπιστον.

 5. Αναφέρατε μερικά από τα συμφέροντα που είναι εμπιστευμένα στους μαθητάς.

⁵ Ο Κύριος Ιησούς ασφαλώς ενεπιστεύετο συμφέροντα στη φροντίδα των μαθητών του όταν έλεγε: «Εγώ, έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου.» ‘Εφανέρωσα το όνομά σου εις αυτούς.’ «Την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς· δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.» (Ιωάν. 17:6, 14, 22) «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43) «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» (Λουκ. 12:32) Εξ άλλου ο Παύλος λέγει: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής.» (2 Κορ. 5:17, 18) «Πρόσεχε εις την διακονίαν την οποίαν παρέλαβες εν Κυρίω δια να εκπληροίς αυτήν.» (Κολ. 4:17) «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.» (2 Τιμ. 4:5) Αυτά είναι ολίγα από τα πολλά εδάφια που δείχνουν μερικά από τα πολύτιμα συμφέροντα που εδόθησαν στη φροντίδα του λαού του Θεού, δηλαδή, τον λόγον του Ιεχωβά, το όνομα του Ιεχωβά, τη βασιλεία του Θεού, τη διακονία της διαλλαγής και το έργον ευαγγελιστού.

 6. Γιατί πρέπει να αυξηθούν τα συμφέροντα της Βασιλείας, και είναι τούτο λογικό, και γιατί;

⁶ Τα εμπιστευμένα συμφέροντα πρέπει να αυξηθούν, διότι ο κανών της Γραφής είναι καθωρισμένος: «Εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή· από δε του μη έχοντος, και ό,τι έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.» (Λουκ. 19:26) Αυτός είναι ένας δίκαιος κανών. Δίδεται ενθάρρυνσης στους φιλοπόνους. Εκείνοι που δείχνουν μεγάλη δραστηριότητα πρέπει να έχουν περισσότερες ευκαιρίες υπηρεσίας της Βασιλείας. Εκείνους που εργάζονται για αύξησι, τους ευλογεί ο Ιεχωβά, και τους δίδει αύξησι. Εκείνοι που είναι αμελείς και οκνηροί χάνουν ό,τι έχουν. Για τούτο πρέπει να εξοικονομούμε με μεγάλη φροντίδα τις ευκαιρίες μας για την υπηρεσία της Βασιλείας και να συμμορφωνώμεθα με τον Γραφικό κανόνα. Η ανταμοιβή για την πιστή, επιμελή υπηρεσία έχει ως αποτέλεσμα την ανάθεσι μεγαλυτέρας ευθύνης. Το να βαδίζωμε με φόβον του Ιεχωβά και με ένθερμη προσευχή είναι ο τρόπος αποκτήσεως των προσόντων για αυξημένα προνόμια.

ΓΡΑΦΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

 7. Ποια ωφέλεια υπάρχει για μας αν εξετάσωμε τον Ιωσήφ και την οικονομία του;

⁷ Υπάρχουν πολλά Γραφικά παραδείγματα, αλλά θα πραγματευθούμε ένα μόνο τώρα και αυτό είναι η πείρα του Ιωσήφ. Η ευλογία του Ιεχωβά ήταν με τον Ιωσήφ λόγω πιστής οικονομίας, και είναι προς όφελος μας το να εξετάσωμε την ιστορία του. Ένα πράγμα είναι βέβαιο και αυτό είναι ότι ευημερία προέρχεται μέσω φιλίας με τον Ιεχωβά. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι, στα πρώτα έξη εδάφια του κεφαλαίου 39 της Γενέσεως (ΜΝΚ), αναφέρεται πέντε φορές ότι ο Ιωσήφ είχε την εύνοια του Ιεχωβά. «Και ήτο ο Ιεχωβά μετά του Ιωσήφ, και ήτο άνθρωπος ευοδούμενος· . . . Και είδεν ο κύριος αυτού, ότι ο Ιεχωβά ήτο μετ’ αυτού . . . ευώδονεν ο Ιεχωβά εις τας χείρας αυτού πάντα όσα έκαμνεν. . . . Ευλόγησεν ο Ιεχωβά τον οίκον του Αιγυπτίου εξ αιτίας του Ιωσήφ· . . . ήτο η ευλογία του Ιεχωβά επί πάντα όσα είχεν, εν τω οίκω και εν τοις αγροίς.» Ως αποτέλεσμα σημειώστε την περαιτέρω, ευόδωσι που αναφέρεται: «Και παρέδωκε πάντα όσα είχεν εις τας χείρας του Ιωσήφ· και δεν ήξευρεν εκ των υπαρχόντων αυτού ουδέν, πλην του άρτου τον οποίον έτρωγεν.» Αυτό είναι ένα θαυμάσιο ιστορικό ενός πιστού οικονόμου ο οποίος ανταπεκρίνετο πλήρως στην ευθύνη του.

 8. Αναφέρατε μερικές από τις ευλογίες της φιλίας με τον Ιεχωβά, όπως φανερώνονται σαφώς από τις πείρες του Ιωσήφ.

⁸ Ο Ιωσήφ εφοβείτο τον Θεόν. Ένα άτομο που φοβείται περισσότερο να δυσαρεστήση τον Ιεχωβά παρά να δυσαρεστήση ανθρώπους είναι αξιόπιστο. Το να βαδίζη κανείς με τον Ιεχωβά είναι μια ευλογημένη κατάστασις, οι δε δούλοι του Θεού είναι πάντοτε ευτυχείς στην υπηρεσία των άσχετα με το πού είναι διωρισμένοι. Τη φιλία του Ιεχωβά πρέπει να την επιζητούμε και να προσευχώμεθα γι’ αυτήν, και να την επιτυγχάνωμε κάνοντας εκείνα τα πράγματα που θα την κερδίσουν. Δεν υπάρχει καλύτερος σύντροφος για ένα ταξίδι, και είναι ευτυχισμένοι εκείνοι που αισθάνονται την παρουσία του Ιεχωβά μαζί τους οπουδήποτε και αν βρίσκωνται, διότι τότε κανένα μέρος δεν είναι μοναχικό. Αυτός είναι μαζί μας στις δριμύτερες δοκιμασίες, και ακόμη όταν συμβή να χάσωμε κάτι ή κάποιον θα μας κάμη να αγαπούμε τη συντροφιά του περισσότερο παρά οποτεδήποτε προηγουμένως. Αν ο Ιεχωβά είναι αληθινά μαζί μας, τότε είναι εξίσου πλησίον στην ξηρά ή στη θάλασσα, σε οποιαδήποτε χώρα ή κατάστασι. Είναι ο φίλος μας και ο σύντροφός μας· ναι, ο φόβος και η συντροφιά του Ιεχωβά είναι η πιο καλή προστασία που θα μπορούσαμε ποτέ να έχωμε. Η δόξα του Ιεχωβά αντανακλάται στη μακαριότητα και ευτυχία των τέκνων του. Επειδή τον αναγνωρίζομε σε όλες τις κατευθύνσεις μας, αυτός διευθύνει τα βήματά μας. Τι ευτυχισμένος ο λαός του Ιεχωβά που έχει τέτοια συντροφιά και τέτοιες διαβεβαιώσεις!

 9. Δείξτε πώς η οικονομία μπορεί να φέρη δοκιμασίες, και πώς αυτές μπορούν ν’ αντιμετωπισθούν επιτυχώς.

⁹ Δοκιμασίες θα έλθουν ακόμη και σ’ εκείνους που είναι πιστοί οικονόμοι του Ιεχωβά Θεού. Μολονότι έχομε συναίσθησι της ευλογίας του, δεν είμεθα απρόσβλητοι από κινδύνους και για τούτο πρέπει πάντοτε να περιπατούμε με φόβον του Ιεχωβά. Και αυτό συνέβαινε με τον Ιωσήφ, διότι μια τρομερή πείρα ήλθε στη ζωή του. Η αφήγησις αναφέρει: «Ήτο δε ο Ιωσήφ ευειδής, και ωραίος την όψιν. Και μετά τα πράγματα ταύτα, η γυνή του κυρίου αυτού έρριψε τους οφθαλμούς αυτής επί τον Ιωσήφ· και είπε, Κοιμήθητι μετ’ εμού. Αλλ’ εκείνος δεν ήθελε, και είπε προς την γυναίκα του κυρίου αυτού, Ιδού, ο κύριός μου δεν γνωρίζει ουδέν εκ των όσα είναι μετ’ εμού εν τω οίκω· και πάντα όσα έχει, παρέδωκεν εις τας χείρας μου· δεν είναι εν τω οίκω τούτο ουδείς μεγαλήτερός μου, ούτε είναι απηγορευμένον εις εμέ άλλο τι πλην σου, διότι είσαι η γυνή αυτού· και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» Ο Ιωσήφ, όταν αυτή επέμεινε και τον άρπαξε από το ένδυμά του, άφησε το ένδυμά του και έφυγε. Αυτή, λοιπόν, είναι η ασφαλής πορεία που πρέπει να λάβουν οι πιστοί οικονόμοι σήμερα. Όταν αντιμετωπίζετε πειρασμό, φύγετε απ’ αυτόν, διότι αν αποπειραθήτε να συζητήσετε, αυτό μπορεί να σημάνη ότι θα χάσετε τη μάχη. Η φυγή είναι η ασφαλής οδός. Φύγετε με σπουδή, όπως όταν τρέχετε για ν’ απομακρυνθήτε από ένα δηλητηριώδες φίδι·—απομακρυνθήτε από τον κίνδυνο. Ιδέτε πώς ο Ιωσήφ έλαβε προστασία με την άμεση αναγνώρισι του γεγονότος ότι η εισήγησις ήταν πράγματι ‘αμαρτία εναντίον του Θεού’. Ο φόβος του Ιεχωβά θα είναι ομοίως η ασφάλειά μας. Μην αμαρτάνετε εναντίον του Θεού. Κανείς δεν γίνεται δια μιας στο έπακρον πονηρός, αλλά, μάλλον, εξασθενεί βαθμιαίως. Εξ άλλου, με τον φόβον του Ιεχωβά απομακρύνεται κανείς από το κακό και είναι ασφαλής.—Γεν. 39:6-9.

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

10. Γιατί η ευλογία του Ιεχωβά είναι ουσιώδης, και πώς μπορεί ν’ αποκτηθή;

¹⁰ Όλοι όσοι ανήκουν στον λαόν του Ιεχωβά επιθυμούν την ευλογία του. «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και αυτός δεν προσθέτει λύπην εις αυτήν.» (Παροιμ. 10:22, ΑΣ) «Ευλογία Κυρίου επί κεφαλήν δικαίου· αύτη πλουτίζει, και ου μη προστεθή αυτή λύπη εν καρδία.» (ΜΟ΄) Είναι επίσης γραμμένο: «Και θέλεις ενθυμείσθαι Ιεχωβά τον Θεόν σου· διότι αυτός είναι όστις σε δίδει δύναμιν να αποκτάς πλούτη, δια να στερεώση την διαθήκην αυτού, την οποίαν ώμοσε προς τους πατέρας σου, ως είναι την ημέραν ταύτην.» (Δευτ. 8:18, ΜΝΚ) Όλα εξαρτώνται από την ευλογία του Ιεχωβά, αλλ’ αυτή ποτέ δεν δίδεται για την εκπλήρωσι ενός ιδιοτελούς σκοπού, αλλά μόνο για να επιτελεσθή το θέλημά του. «Όταν ο Γιαχβέ αρέσκηται εις τας οδούς του ανθρώπου, και τους εχθρούς αυτού ειρηνεύει μετ’ αυτού.» (Παροιμ. 16:7, Ρόδ.) Η ευλογία του Ιεχωβά αποκτάται με το να πράττωμε όσα αυτός προστάζει, με το να ευαρεστούμε αυτόν πραγματικά. Ασφαλώς δεν πρέπει να ενεργούμε από δική μας πρωτοβουλία εκτός αν η ενέργειά μας είναι πρώτα επιδοκιμασμένη. Ο Ιησούς είπε: «Όταν υψώσητε τον Υιόν του ανθρώπου,, τότε θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι, και απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ. Και ο πέμψας με είναι μετ’ εμού· δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον· διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν.» (Ιωάν. 8:28, 29) Ο Ιησούς ήταν ένας πιστός, οικονόμος και ανταπεκρίνετο στην ευθύνη του και έτσι εκέρδισε πλήρη ανταμοιβή. Είναι το τέλειο παράδειγμά μας.

11. Ποια πορεία πρέπει ν’ ακολουθήσωμε και ποια ν’ αποφύγωμε για ν’ αποκτήσωμε την ευλογία του Ιεχωβά;

¹¹ Για να πλουτισθούμε με την ευλογία του Ιεχωβά, πρέπει να είμεθα πάντοτε απασχολημένοι στην υπηρεσία του. Αυτό σημαίνει επιμέλεια, σημαίνει να καταβάλλωμε πραγματική προσπάθεια πάντοτε, και να έχωμε μεγάλη υπομονή και απόφασι να συνεχίσωμε το ανά χείρας έργον και να φροντίσωμε να γίνη, εκτελώντας πλήρως τα ανατεθειμένα σ’ εμάς καθήκοντα. Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ν’ αποφεύγωμε την ευθύνη, να προβάλλωμε δικαιολογίες για να διαφύγωμε τη μομφή. Δεν είναι ωφέλιμο για έναν οικονόμο που ζητεί επιδοκιμασία, να λέγη ή να πράττη εκείνα που τον ‘αφήνουν έξω’ και έτσι να αποφεύγη την κατηγορία που τον βαρύνει επειδή δεν έδωσε προσοχή σε κάποιο ζήτημα. Δεν είναι αξιόπιστο ένα άτομο που παρακάμπτει την ευθύνη, ούτε θα ευαρεστηθή ο Ιεχωβά με μια τέτοια διαγωγή. Αν πρόκειται ν’ αποκτήση κανείς την ευλογία του Ιεχωβά, τότε πρέπει να έχη πνεύμα αυτοθυσίας, όχι φιλαυτίας που οδηγεί έναν άνθρωπο ν’ αρέση στον εαυτό του μάλλον παρά στον Ιεχωβά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχη ειλικρίνεια, αγνότητα, πιστότητα, νομιμοφροσύνη και αξιοπιστία.

ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΙΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ

12. Ποιος είναι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», και γιατί το λέτε αυτό;

¹² Ο Ιησούς είπε: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47) Εκείνοι που ανήκουν στην οργάνωσι του Ιεχωβά γνωρίζουν ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» είναι μια τάξις που αποτελείται από το πιστό υπόλοιπο των κεχρισμένων του Θεού, που έχουν συναχθή τώρα σε μια ομάδα και εργάζονται μαζί υπό την διεύθυνσι και εξουσία του κυβερνώντος σώματος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Αναγνώσται, που δεν έχετε ακόμη συνταυτισθή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, μπορεί να έχετε κάποιο δισταγμό να δεχθήτε αυτή τη δήλωσι, αλλ’ η εκδήλωσις της ευλογίας του Ιεχωβά επάνω στη δράσι αυτής της τάξεως των κεχρισμένων Χριστιανών θα σας βοηθήση ασφαλώς να εκτιμήσετε την αλήθεια της δηλώσεως αυτής και θα κάμη αναμφιβόλως να εξαφανισθούν οποιεσδήποτε αμφιβολίες ή υποψίες. Ως αποτέλεσμα θα σας φέρη ευτυχία, διότι θα βοηθηθήτε να δήτε ότι ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά πολιτεύεται τώρα με τον λαό του και η ευλογία του είναι μαζί τους.

13. Ποιο δημοσίευμα διατυπώνει πλήρως τους σκοπούς και την τακτική της Εταιρίας, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹³ Το επίσημο περιοδικό της Εταιρίας είναι η Σκοπιά και εκδίδεται ανελλιπώς από τον Ιούλιο του 1879. Έχει φθάσει τώρα μια κυκλοφορία 2.900.000 αντιτύπων κάθε τεύχους και τυπώνεται σε σαράντα έξη γλώσσες. Θα βοηθούσε τον αναγνώστην το να στρέψη την προσοχή του απλώς στο μέσα μέρος του προσθίου εξωφύλλου και να διαβάση εκεί τον σκοπό του περιοδικού. Θα δήτε ότι προειδοποιεί για κίνδυνο, αγγέλλει αγαθά νέα, πάντοτε βλέπει τα πράγματα από Γραφική άποψι, είναι άγρυπνο σε ό,τι συμβαίνει, δείχνει τον τρόπο της διαφυγής, αγγέλλει τη βασιλεία του Ιεχωβά, τρέφει τους πνευματικούς συγκληρονόμους του Χριστού με πνευματική τροφή, χαροποιεί τους ανθρώπους καλής θελήσεως με ένδοξες προσδοκίες αιωνίου ζωής, και χάριν της σωτηρίας εφιστά έντονα και πιστά την προσοχή μας στις Γραφικές αλήθειες. Στη Σκοπιά διατυπώνονται οι σκοποί, τα ιδεώδη και η τακτική της Εταιρίας. Η Σκοπιά έχει σημειώσει επιτυχία και έχει κερδίσει την ευλογία του Ιεχωβά.

14. (α) Πώς ανταπεκρίθη η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» στις οικιακές της ευθύνες; (β) Αντιπαραβάλατε τις συνθήκες μέσα και έξω από τον οίκον του Κυρίου.

¹⁴ Ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» διωρίσθη επί του οίκου για να δώση την τροφή στον κατάλληλο καιρό. Αυτό έγινε πιστά. Αλήθειες που αναφέρονται στη Βασιλεία, στη δευτέρα παρουσία του Χριστού, στην εκπλήρωσι των προφητειών, στον Σατανά και στον κόσμο του και στο τέλος του κόσμου του παρετέθησαν ως πλούσια, θρεπτική πνευματική τροφή στον οίκον της πίστεως επί εβδομήντα οκτώ χρόνια. Είναι γραμμένο: «Πας γραμματεύς μαθητευθείς εις τα περί της βασιλείας των ουρανών είναι όμοιος με άνθρωπον οικοδεσπότην, όστις εκβάλλει εκ του θησαυρού αυτού νέα και παλαιά.» (Ματθ. 13:52) Καθώς παρείχετο τροφή, ελαμβάνετο πρόνοια για περισσότερη, διότι δεν υπάρχει έλλειψις πνευματικής τροφής. Κάνεις δεν ακούει για σπάνιν τροφής στην οργάνωσι του Ιεχωβά. «Ήθελε θρέψει αυτούς με το πάχος του σίτου, και με μέλι εκ πέτρας ήθελον σε χορτάσει.» (Ψαλμ. 81:16) Έξω από τον οίκον υπάρχει πείνα: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά, και θέλω εξαποστείλει πείναν επί την γην· ουχί πείναν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά. Και θέλουσι περιπλανάσθαι από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από βορρά έως ανατολής θέλουσι περιτρέχει, ζητούντες τον λόγον του Ιεχωβά· και δεν θέλουσιν ευρεί.» (Αμώς 8:11, 12, ΑΣ) «Οι μεν σκορπίζουσι, και όμως περισσεύονται· οι δε παρά το δέον φείδονται, και όμως έρχονται εις ένδειαν.» (Παροιμ. 11:24) Το αποτέλεσμα είναι ότι ο λαός του Ιεχωβά είναι πνευματικώς ισχυρός και σθεναρός, διότι τυγχάνει φροντίδος από την τάξιν του «οικονόμου». Συνεχής φροντίς για τον οίκον εκέρδισε την ευλογία του Ιεχωβά, και τούτο αποτελεί εκπλήρωσιν προφητείας. Εκείνοι, λοιπόν, που θα ήθελαν να έχουν την ίδια ευλογία, πρέπει να εκτελούν το ίδιο είδος υπηρεσίας.

15. Ποια εξέχουσα υπηρεσία εξετέλεσε η τάξις του οικονόμου με τη βοήθεια και ευλογία του Ιεχωβά; Και πώς ο Παύλος αναφέρεται σ’ αυτήν;

¹⁵ Αυτό το ίδιο κεχρισμένο υπόλοιπο, η τάξις του «δούλου», ανταπεκρίθη πιστά στην ευθύνη του φροντίζοντας να είναι η Γραφή μόνη ο οδηγός μας. Η αληθινή διδασκαλία παρήγαγε καθαρή λατρεία. Απορρίπτοντας τις θεωρίες και παραδόσεις ανθρώπων και οργανώσεων, ενέμεινε με επιμονή στο βιβλίο της σοφίας, τον λόγον του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν τώρα ότι η Γραφή είναι αληθινή, καθώς αναφέρεται: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Σήμερα ο λόγος του Θεού είναι συνδεδεμένος μαζί τους. Οι ιερές δηλώσεις του Θεού είναι εμπιστευμένες σ’ αυτούς. Ναι, ο πολύτιμος θησαυρός της θείας αποκαλύψεως διαμένει με αυτή την τάξι του πιστού δούλου. Είναι μια μαρτυρία κι ένας νόμος που επιβεβαιώνει ο Θεός. Δεν προσθέτομε σ’ αυτά ούτε αφαιρούμε απ’ αυτά. Είναι επιστολές του Ιεχωβά Θεού προς τον λαό του, προκηρύξεις που φέρουν σφραγίδα, ασφαλώς κατατεθειμένες τώρα στους πιστούς του. Ο Παύλος διακηρύττει: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού. Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον δια του πνεύματος του αγίου του ενοικούντος εν ημίν.» (2 Τιμ. 1:13, 14) Αυτός ο οικονόμος είναι τώρα ο φύλαξ του αγνού λόγου του Ιεχωβά Θεού. (Ησ. 8:16) Το γεγονός αυτό αποτελεί εκπλήρωσιν προφητείας, συνεπαγόμενο την ευλογία του Ιεχωβά. Αν και σεις θέλετε να λάβετε την ευλογία, τότε προσκολληθήτε στην αλήθεια και πιστέψτε την με όλη σας την καρδιά και ενεργήστε σύμφωνα μ’ αυτήν.

16. Ποιο πολύ πρακτικό έργον επετελέσθη από αυτόν τον πιστόν οικονόμον πριν και μετά το 1918;

¹⁶ Μια άλλη ευθύνη εμπιστευμένη σ’ αυτή την πιστή τάξι, η οποία έτυχε προσοχής και εξεπληρώθη, υπήρξε η σύναξις των ‘εκλεκτών’, όπως προελέχθη στο κατά Ματθαίον 24:31: «Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.» Τον Νοέμβριο του 1880, η Σκοπιά εδημοσίευσε ένα άρθρο που ετιτλοφορείτο «Σύναξις στον Χριστό», εχρησιμοποιούσε δε ως βασικό εδάφιο το Ψαλμός 50:5: «Συναθροίσατέ μοι τους οσίους μου, οίτινες έκαμον μετ’ εμού συνθήκην επί θυσίας» δείχνοντας καθαρά ότι η σύναξις δεν ήταν μετά θάνατον, αλλά επάνω στη γη κατά το τέλος του συστήματος πραγμάτων. Η σύναξις αυτή εξακολούθησε ώσπου στο 1918 είχαν συναθροισθή χιλιάδες για να κριθούν όταν ο Ιεχωβά ήλθε έξαφνα στον ναό του. (Βλέπε Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1956, σελίς 124.) Από το 1918 η κρίσις επροχώρησε, καθαρίζοντας αυτή την τάξι του ναού, στραγγίζοντάς τους και διυλίζοντάς τους ώστε να σχηματίσουν μια οικοδομή για να κατοική εκεί ο Ιεχωβά με το πνεύμα του. (Εφεσ. 2:22) Καμμιά άλλη οργάνωσις επάνω στη γη δεν υπέμεινε τις δοκιμασίες, τον καθαρισμό, τη θερμότητα, τον διωγμό. Πράγματι, κανένα άλλο σώμα ανθρώπων δεν έχει τις αποδείξεις της αυστηρότητος, της τιμωρίας, του ελέους και της χάριτος του Ιεχωβά όσο αυτός ο λαός.

17_. Πώς η πολιτεία του Ιεχωβά προς αυτή την τάξι του δούλου κατέδειξε τη σχέσι των μ’ αυτόν, όπως προελέχθη;

¹⁷ Επί σαράντα σχεδόν ήδη χρόνια η πολιτεία του Ιεχωβά μαζί τους έχει καταδειχθή. Χιλιάδες απερρίφθησαν και απεμακρύνθησαν από την οργάνωσι επειδή ήσαν αμαρτωλοί και υποκριταί. «Οι αμαρτωλοί εν Σιών θέλουσι τρομάξει· τρόμος θέλει καταλάβει τους υποκριτάς, ώστε θέλουσι λέγει, Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά του κατατρώγοντος πυρός; τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά των αιωνίων καύσεων;» (Ησ. 33:14) Τα επόμενα ολίγα εδάφια δείχνουν ποιος θα κατοικήση. Εκείνοι από το κεχρισμένο υπόλοιπο που έχουν ανθέξει στη φωτιά της κρίσεως του Θεού και έχουν υπομείνει την οργή του και τη δυσαρέσκειά του, είναι τώρα ευτυχείς, διότι ο Ησαΐας, 33:17, λέγει: «Οι οφθαλμοί σου θέλουσιν ιδεί τον βασιλέα εν τη ωραιότητι αυτού· θέλουσιν ιδεί την γην την μακράν.» Ω ευτυχείς, μακάριοι κεχρισμένοι του Θεού, η γη σας είναι καλή, ο Βασιλεύς σας είναι μαζί σας! Τώρα εκπληρώνεται: «Έν σώμα και έν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ . . . εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, . . . εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.» (Εφεσ. 4:4-6, 13) Τούτο επίσης αποτελεί εκπλήρωσι ενός από τα μεγάλα σημεία του τέλους αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Επομένως η ευλογία του Ιεχωβά είναι πολύ φανερή. Θα θέλατε και σεις να έχετε την ευλογία του; Τότε ενωθήτε με τους κεχρισμένους του Θεού στην υπηρεσία των, με ενότητα και με αίνον προς τον Ιεχωβά Θεό, εργαζόμενοι υπό την διεύθυνσίν των με ειρήνη.

18. Ποια δράσις πιο εκτεταμένη πρέπει ακόμη να φερθή σε επιτυχές τέλος σε ποια περιωρισμένη χρονική περίοδο;

¹⁸ Μετά το έργο της συνάξεως του υπολοίπου των κεχρισμένων, του μικρού ποιμνίου, και άλλη σύναξις πρέπει να γίνη. Ο Ιησούς είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Και στην Αποκάλυψι 7:9: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου.» Η σύναξις του μεγάλου αυτού πλήθους των «άλλων προβάτων» επροχώρησε από το έτος 1931, ιδιαίτερα από το 1935, ώσπου τώρα, ο αριθμός των συναθροισμένων υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό εκείνων που εχρίσθησαν αρχικά για να κάμουν τη σύναξι. Είναι σαν ένα θαύμα. Ο αριθμός εκείνων που αναγνωρίζονται σήμερα επάνω στη γη ως κεχρισμένοι είναι περίπου 16.000 και όμως ο αριθμός εκείνων που έχουν συναχθή και διακηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας είναι τώρα 642.000. Αυτό έγινε μόνο με την ευλογία του Ιεχωβά και είναι θαυμαστό στα μάτια μας. Αυτός έδωσε ευόδωσι και επιτυχία σ’ αυτό το μεγάλο έργο και ακόμη μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων επί πλέον για να συναχθούν πριν από την ‘μεγάλην και τρομεράν ημέραν του Ιεχωβά’, πριν από την παγκόσμια καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Μπορείτε να δήτε τη θαυμαστή ευλογία του σήμερα; Θέλετε επίσης την ευλογία του; Αν ναι, τότε κάμετε τα ίδια έργα που εκτελούνται από εκείνους που εκέρδισαν την ευλογία αυτή. Ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά σας· κανείς δεν θα σας εμποδίση, αλλ’ αληθινά, πολλοί με χαρά θα σας βοηθήσουν για να λάβετε αυτή την ευλογία. Η επιτελούμενη αυτή διακονία είναι επίσης εκπλήρωσις προφητείας και δεν μπορεί κανείς επιτυχώς να την αρνηθή.

19. Ποιες άλλες θαυμαστές εκπληρώσεις προφητείας μπορούμε να ιδούμε ως εκτυλισσόμενες από το 1914 μ.Χ.;

¹⁹ Ο Βασιλεύς Χριστός Ιησούς έδωσε υπόσχεσι ότι ένα από τα σημεία των καιρών, που θα απεδείκνυαν το τέλος του κόσμου του Σατανά, θα ήταν: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Ο Βασιλεύς ενεθρονίσθη στον ουρανό το 1914 ως ο δικαιωματικός άρχων της γης. Η Βασιλεία ήλθε. Είναι αλήθεια ότι πολύ έργον έπρεπε να γίνη από τον Βασιλέα για την προετοιμασία της ανατροπής της παλαιάς βασιλείας του Σατανά και βρισκόμαστε κοντά στην τελική εκδήλωσι. Πριν τούτο συμβή, είναι ουσιώδες να συναχθή όλο το «μικρόν ποίμνιον» και ο «πολύς όχλος» και να προειδοποιηθή ο κόσμος για το τέλος του. Αλλά το ένδοξο ευαγγέλιον της Βασιλείας θα κηρυχθή παγκοσμίως. Από το έτος 1922, από μια πολύ ειδική άποψι, διεκηρύχθη ‘τούτο το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας’· ναι, πάνω από τριάντα πέντε ετών εντατική διαφήμισις του νέου Βασιλέως της γης και της Βασιλείας. Το άγγελμα αυτό κηρύττεται σε 160 χώρες από 642.000 και πλέον διακόνους. Ο κόσμος άκουσε τη διακήρυξι και είναι χωρίς δικαιολογία. Επομένως, λαμβάνει χώραν μπροστά στα μάτια μας μια παγκόσμια εκπλήρωσις προφητείας, και τούτο υπό την διεύθυνσι και με την εξουσία της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Ιεχωβά. Η ευλογία Του υπήρξε και είναι σήμερα επάνω στο μεγάλο έργον. Επιθυμείτε την εύνοια και την ευλογία του Ιεχωβά; Τότε ακολουθήστε την οδηγία και την πορεία που χαράσσει αυτή η πιστή τάξις και προχωρήστε κηρύττοντας στους άλλους τη Βασιλεία και τις ευλογίες της.

Ευλογίες Μέσω Υπηρεσίας

 1. Τι έκαμε το κεχρισμένο υπόλοιπο να αυξήση τα συμφέροντα της Βασιλείας εκατονταπλασίως;

Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ θα έχη παρατηρήσει πώς το πιστό υπόλοιπο των κεχρισμένων του Θεού αύξησε τα προνόμιά του και απέκτησε περισσότερες ευθύνες. Έχουν αύξησι πάνω από το εκατονταπλάσιο. Χρησιμοποιώντας τα συμφέροντα της Βασιλείας με φιλοπονία, με ενεργητικότητα και με προσευχή, εβοηθήθησαν από τον Ιεχωβά να ευοδωθούν στην υπηρεσία. Ο Ιεχωβά την κατηύθυνε σε επιτυχία, έκαμε το έργον να ευοδωθή. Αυτή η πιστή τάξις του οικονόμου λαμβάνει το σημείο της επιδοκιμασίας του Θεού και είναι ευτυχής. Κυττάξτε προσεκτικά τα χρόνια της επιμελούς, ενθουσιώδους, ανιδιοτελούς υπηρεσίας που υπήρξαν αφιερωμένα στη διακονία, για να μπορέσετε να δήτε την πορεία που πρέπει να λάβετε για να κερδίσετε την ίδια εύνοια και επιδοκιμασία. Τώρα έχετε την τιμή και την ωφέλεια να βλέπετε μπροστά στα μάτια σας μια πραγματική επίδειξι μιας τάξεως που λαμβάνει την επιδοκιμασία του Υψίστου Θεού. Ο Θεός ευαρεστείται σ’ αυτούς.

 2. (α) Γιατί μια οργάνωσις διεκήρυξε αποκλειστικά το όνομα του Θεού; (β) Πώς αυτό αποτελεί εκπλήρωσι προφητείας που αναφέρεται στα τέλος του κόσμου;

² Το όνομα του αληθινού Θεού Ιεχωβά υψώθη από την αφάνεια. Το όνομά του έχει βλασφημηθή, χλευασθή και ονειδισθή, αλλ’ ο λαός του Ιεχωβά το εσήκωσε ψηλά. Ο λόγος Του διατάσσει: «Και εν εκείνη τη ημέρα θέλετε ειπεί, Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, επικαλείσθε το όνομα αυτού, κάμετε γνωστά εις τους λαούς τα έργα αυτού, μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού.» (Ησ. 12:4, ΑΣ) Συλλογισθήτε όλες τις θρησκευτικές οργανώσεις που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές· ποια ανάμεσα σε όλες αυτές διακηρύττει το όνομα του Ιεχωβά και αναγγέλλει ότι το όνομά του «Ιεχωβά» υψώθη; Καμμιά εκτός μιας. Αν και μπορεί να φαίνεται παράδοξο, ο μόνος λαός που εκτελεί αυτή τη διακονία, η οποία τιμά τον Ιεχωβά, είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που εργάζονται υπό την διεύθυνσι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, του νομίμου διοικητικού σώματος του κεχρισμένου υπολοίπου του Θεού. Σήμερα εκατοντάδες χιλιάδων Χριστιανοί επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά για σωτηρία και προστασία. Το όνομα ετέθη στην κατάλληλη θέσι του στις διάνοιες και στις καρδιές όλων αυτών των ανθρώπων. Πριν από χρόνια δεν ήξεραν αυτό το όνομα, και πιθανώς, όταν ένας διάκονος τους επεσκέπτετο στο σπίτι, λέγοντας, «Είμαι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά», διηρωτώντο τι εσήμαινε αυτό. Ποιος ήταν ο Ιεχωβά; Γιατί να έχη μάρτυρας; Τώρα οι αναγνώσται της Σκοπιάς γνωρίζουν. Όμως θα έλθη ημέρα που δεν θα είναι ανάγκη να πάη κανείς στη θύρα του πλησίον του, διότι ο προφήτης του Θεού διακηρύττει: «Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Ιεχωβά· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει, από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει ο Ιεχωβά· διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερεμ. 31:34, ΑΣ) Και τι μεγαλειώδες έργο υπήρξε αυτό! Να φέρη κανείς πραγματικά τον ονειδισμό του, αλλά να τον αγαπά πάντοτε! Σύντομα αυτό το όνομα θα εξυψωθή από όλους τους ζώντας επάνω στη γη και στον ουρανό, διότι απλούστατα άλλοι δεν θα υπάρχουν. Ο Ιεχωβά ευώδωσε αυτό το έργον και του έδωσε την πλουσιώτατη ευλογία του. Αυτό είναι εκείνο που θέλετε; Τότε ακολουθήστε το ίδιο παράδειγμα και ενεργήστε όμοια. Κηρύττετε το όνομα του Ιεχωβά ως του μόνου αληθινού Θεού· τιμάτε τον και θα σας τιμήση· ευλογείτε τον και θα σας ευλογήση. Και αυτή επίσης είναι μια θετική εκπλήρωσις προφητείας που προσδιορίζει το τέλος του πονηρού αυτού αιώνος.

 3. Γιατί πρέπει να διακηρυχθή η ημέρα της εκδικήσεως, και ποιο είναι το αποτέλεσμα σ’ αυτούς που την διακηρύττουν;

³ Βρισκόμαστε τώρα στο τέλος του πονηρού αυτού συστήματος πραγμάτων, οπότε ο Ιεχωβά σκοπεύει να καταστρέψη κάθε αδικία. Αυτό θα γίνη στην ημέρα της οργής του, στην ημέρα της εκδικήσεως. Αυτός δεν θα καταστρέψη, εν τούτοις, χωρίς προειδοποίησι. Ο Θεός δεν κάνει τίποτε στο σκότος, ούτε υπούλως, όπως εκείνοι που βυθίζουν εγχειρίδιον στα νώτα. Γι’ αυτό διατάσσει: ‘Κηρύξατε ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.’ (Ησ. 61:2, ΑΣ) Ο Πέτρος, μιλώντας προφητικά, λέγει: «Οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» (2 Πέτρ. 3:7) Πάλι είναι γραμμένο: «Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων, Ούτω με ορμήν θέλει ριφθή η Βαβυλών η μεγάλη πόλις.» (Αποκάλ. 18:21) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή διακηρύττουν την ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών, μισούνται από όλα τα έθνη, αλλ’ εξακολούθησαν γενναία και άφοβα να λαλούν όλους τους λόγους που διετάχθησαν. Διεκήρυξαν εν πλάτει την κρίσι του Θεού στον κόσμο και σε όλους τους άρχοντας επάνω στη γη, και ενώπιον των πονηρών πνευμάτων που είναι αόρατα στην ανθρώπινη όρασι και εναντίον του Γωγ του άρχοντος των δαιμονίων, ο οποίος είναι ο Σατανάς, ο μέγας αντίδικος.

 4. Παρεσχέθη προστασία, και δίδεται ακόμη υπόσχεσις για αυτήν;

⁴ Αυτό το έργον έχει εκτελεσθή πιστά και προοδεύει ακόμη και θα προοδεύη ως τον Αρμαγεδδώνα. Όλο αυτό έγινε υπό την διεύθυνσι και την καθοδηγία της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου». Η προστασία του Ιεχωβά είναι επάνω μας καθώς εκτελείται το κινδυνώδες αυτό έργον. Η σωτηρία έγκειται στην υπακοή και στην εμπιστοσύνη. Η ευλογία του Θεού είναι με τον φοβούμενο τον Ιεχωβά άνθρωπο. Μήπως επιθυμείτε και σεις την ευλογία του; Αν ναι, ελάτε αμέσως προς το μέρος του Ιεχωβά, εγκαταλείψατε τον παλαιό κόσμο, αποφύγετε τους κακούς συντρόφους και ενωθήτε με τους ευτυχισμένους δούλους του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν πίστι στα έργα του. Εμπιστευθήτε σ’ αυτόν με όλη σας την καρδιά. Έτσι η ευλογία του θα είναι δική σας. Ο κόσμος είναι καταδικασμένος σε καταστροφή. Λάβετε προειδοποίησι τώρα και φύγετε απ’ αυτόν. Θυμηθήτε τη γυναίκα του Λωτ. Να είσθε ασφαλής με το να βασίζεσθε στην υπόσχεσι ότι «ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου, υπό την σκιάν του Παντοκράτορος θέλει διατρίβει.»—Ψαλμ. 91:1, 2.

 5. (α) Πώς εκπληρώνεται το εδάφιο Ματθαίος 6:10; (β) Πώς αποτελούμε μια καθαρή θεοκρατία;

⁵ Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Θεοκράτης. Ο Χριστός Ιησούς έπεται σε δύναμι και εξουσία, κατόπιν δε έρχονται τα πνευματικά εκείνα πλάσματα που εκτελούν το θέλημα του Υψίστου Θεού. Στον ουρανό εκτελείται μόνο το θέλημα του Θεού. Ο κανών του Θεοκράτου είναι νόμος εκεί, και συνεπώς υπάρχει θεοκρατία. Τώρα στη γη ο λαός του Ιεχωβά είναι αφιερωμένος να πράττη μόνο το θέλημά του· ο λόγος του Θεού είναι ο νόμος των. Αυτός κατευθύνει το θέλημά του μέσω του αγαπητού του Υιού, ο οποίος ενεργεί μέσω των αγίων αγγέλων δια του πνεύματός του, κάνοντας την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου» να εκτελή τον σκοπό του. Για το κεχρισμένο υπόλοιπο και τους πιστούς του συντρόφους το ζήτημα τώρα είναι να πράττουν μόνο το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Όχι προσωπικοί σκοποί τώρα, αλλά μόνο ο σκοπός του Θεού. «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Αυτή ήταν η προσευχή που ο Κύριος Ιησούς εδίδαξε στους μαθητάς του, και σήμερα είναι ένα τετελεσμένο γεγονός για τον εκλεκτόν λαόν του Ιεχωβά. Ο κανών των Γραφών είναι ο κανών της οργανώσεώς του. Επίσης, οι αρχές που εκτίθενται εκεί, είναι εκείνες βάσει των οποίων εργαζόμεθα. Οι σκέψεις, οι κατευθύνσεις και οι βουλές του Ιεχωβά είναι εκείνες που ακολουθούμε και όχι οι δικές μας. Είναι μια καθαρή θεοκρατία. Για τούτο υπάρχει ειρήνη στις τάξεις μας. Και εδώ πάλι υπάρχει μια άλλη εκπλήρωσις προφητείας. Ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει την ολόψυχη προσπάθεια του λαού του να ευθυγραμμίση τα πάντα με τις Γραφές. Συνεπώς, καθώς το βλέπετε αυτό, και αν επιθυμήτε και σεις ειρήνη, ευημερία και την ευλογία του Ιεχωβά, φέρτε τη ζωή σας σε υπακοή προς το θέλημα του Ιεχωβά Θεού και υποταχθήτε στον θεοκρατικό κανόνα, αναγνωρίζοντας εκείνους που έχουν την εξουσία επάνω από σας στην καθαρή και ευτυχή οργάνωσι του Ιεχωβά.

 6. (α) Απέβλεψαν σ’ αυτές τις ημέρες οι πιστοί περασμένων χρόνων; (β) Τι πρέπει να παραγάγη μέσα μας το γεγονός αυτό;

⁶ Επί χιλιάδες χρόνια οι προφήται του Ιεχωβά και οι άγιοι του Θεού προσηυχήθησαν γι’ αυτόν ακριβώς τον καιρό στον οποίο ζούμε τώρα και απέβλεψαν σ’ αυτόν. Ο Ιεχωβά τον υπεσχέθη και διεκήρυξε ότι θα ήρχετο. Οι πιστοί του εχάρησαν με την ελπίδα του· μερικοί επιθυμούσαν να γνωρίζουν περισσότερα γι’ αυτόν, αλλά δεν μπορούσαν. Ο Κύριος Ιησούς ήταν ευτυχής γνωρίζοντας ότι θα ήρχετο ένας τέτοιος ένδοξος καιρός και οι απόστολοι παρηγορούσαν τους αδελφούς με τις ίδιες βέβαιες επαγγελίες του Θεού. Τώρα η Βασιλεία ήλθε. Ο σατανικός πονηρός παλαιός κόσμος εγγίζει στο τέλος του. Πολύ σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα εκμηδενίση τους πονηρούς εχθρούς, και τότε η αδικία, η αμαρτία και ο θάνατος δεν θα υπάρχουν πλέον. Ναι, ο Ιεχωβά και ο Χριστός Ιησούς μάς έδωσαν τις αποδείξεις των έργων των, ότι συνειργάσθησαν με τον λαόν αυτόν, τον εκκαθάρισαν και τον ευλόγησαν. Για τούτο με ευγνώμονα αγαλλίασι ο λαός του Ιεχωβά πρέπει ν’ ακούση τον λόγον του Θεού: «Μακάριος συ, Ισραήλ. Τις όμοιός σου, λαέ σωζόμενε υπό του Ιεχωβά, όστις είναι η ασπίς της βοηθείας σου, και η μάχαιρα της υπεροχής σου! Και θέλουσιν υποταχθή οι εχθροί σου εις σε, και συ θέλεις πατήσει επί τον τράχηλον αυτών.»—Δευτ. 33:29, ΜΝΚ.

 7. Μπορεί οποιοσδήποτε να συγκριθή με τον λαόν του Ιεχωβά σήμερα, και γιατί απαντάτε έτσι;

⁷ Ω ευτυχισμένε λαέ που κατοικείς στο ηλιόφως της ευνοίας του Ιεχωβά, εργάζεσαι υπό την προστασία της αγάπης του, χαίρεις για τις άφθονες προμήθειες! Ω μάρτυρες του Ιεχωβά, οι αντιτυπικοί Ισραηλίται, ποιος υπάρχει όμοιός σας σε όλη τη γη; Κανένας ανάμεσα σε όλα τα έθνη δεν μπορεί να συγκριθή με σάς. Οι ευλογίες του Ιεχωβά Θεού είναι επάνω σας λόγω της αγαθότητός του προς το αγαπητό του κεχρισμένο υπόλοιπο. Ο Ιεχωβά Θεός κατοικεί με σας επειδή οι κεχρισμένοι του είναι ο ορατός του ναός. Ο Ιεχωβά, αυτός είναι ο Θεός σας· ο Ιεχωβά, αυτός είναι η σωτηρία σας. Θα προπορεύεται μπροστά μας μέσω του ενδόξου Βασιλέως του Χριστού Ιησού. Κανείς δεν θα εναντιωθή σ’ εμάς τώρα επιτυχώς, διότι ο Ιεχωβά είναι μαζί μας. Όπως ακριβώς ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ των αρχαίων χρόνων, έτσι και τώρα η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» σας προσκαλεί να εκλέξετε και λατρεύσετε τον Ιεχωβά και να κερδίσετε τις ευλογίες του.—Ιησ. Ναυή 24:15.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ

 8. Γιατί ο Ιεχωβά δίδει αυτές τις ευλογίες, και τι πρέπει να προκύψη;

⁸ Τι θα προκύψη από όλες αυτές τις ευλογίες; Η απλή απάντησις είναι, μεγαλύτερη δόξα στο όνομα του Ιεχωβά, μεγαλύτερη εξύμνησις και διακήρυξις του Βασιλέως Χριστού Ιησού και της βασιλείας του· πιο άφθονη σύναξις των «άλλων προβάτων» του Κυρίου, ύψωσις της αληθείας σαν αναμμένου πυρσού για να δειχθή ο δρόμος της διαφυγής και της ασφαλείας για κείνους που βρίσκονται στο σκότος του κόσμου, καθώς είναι γραμμένο: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φώς σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε. Και έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φώς σου, και βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.» (Ησ. 1-3, ΑΣ) «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Ο κόπος της Αιγύπτου, και το εμπόριον της Αιθιοπίας, και των Σαβαίων, ανδρών μεγαλοσώμων, θέλουσι περάσει εις σε, και σου θέλουσιν είσθαι· οπίσω σου θέλουσιν ακολουθεί· με αλύσεις θέλουσι περάσει, και θέλουσι σε προσκυνήσει, θέλουσι σε ικετεύσει, λέγοντες, Βεβαίως ο Θεός είναι εν σοι, και δεν υπάρχει ουδείς άλλος Θεός. . . . Ο δε Ισραήλ θέλει σωθή δια του Ιεχωβά σωτηρίαν αιώνιον· δεν θέλετε αισχυνθή ουδέ εντραπή αιωνίως.»—Ησ. 45:14-17, ΑΣ.

 9. Ποια γοργή μετακίνησις απαιτείται σήμερα, που, και με ποιον αντικειμενικό σκοπό;

⁹ Εκείνοι που βγαίνουν από τα πολλά έθνη βλέπουν σήμερα ότι ο Ιεχωβά είναι μαζί μας και θα σπεύσουν να μάθουν περισσότερα για τις κατευθύνσεις του Ιεχωβά και να διαφύγουν την ερχόμενη οργή του Παντοδυνάμου Θεού στον Αρμαγεδδώνα. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι στο προσκήνιο γι’ αυτόν τον σκοπό, έτσι ώστε εκείνοι που διαφεύγουν από τα έθνη θα γνωρίζουν πού ν’ απευθυνθούν. Ο προφητικός λόγος, που είναι γραμμένος γι’ αυτόν τον καιρό, λέγει: «Έτι θέλουσιν έλθει λαοί, και οι κατοικούντες πόλεις πολλάς· και οι κάτοικοι της μιας θέλουσιν υπάγει εις την άλλην, λέγοντες, Ας υπάγωμεν σπεύδοντες δια να εξιλεώσωμεν το πρόσωπον του Ιεχωβά, και να εκζητήσωμεν τον Ιεχωβά των δυνάμεων· θέλω υπάγει και εγώ. Και λαοί πολλοί και έθνη ισχυρά θέλουσιν ελθεί δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά των δυνάμεων εν Ιερουσαλήμ, και να εξιλεώσωσι το πρόσωπον του Ιεχωβά. Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Εν ταις ημέραις εκείναις δέκα άνδρες εκ πασών των γλωσσών των εθνών θέλουσι πιάσει σφιγκτά, ναι, θέλουσι πιάσει σφιγκτά το κράσπεδον ενός Ιουδαίου, λέγοντες· Θέλομεν υπάγει με σας· διότι ηκούσαμεν ότι ο Θεός είναι με σας.» Αυτό δεν εννοεί τον φυσικόν Ιουδαίον, αλλά τον ευνοημένον λαόν του Ιεχωβά σήμερα, τους πνευματικούς Ισραηλίτας και τους συντρόφους των.—Ζαχ. 8:20-23, ΑΣ.

10. Ποιοι είναι οι δέκα άνδρες που αναφέρονται στο Ζαχαρίας 8:20-23, και πώς πιάνουν το κράσπεδο του Ιουδαίου;

¹⁰ Εκείνοι που διαφεύγουν από τα έθνη σπεύδουν με κάθε ταχύτητα, κομίζοντας από πόλι σε πόλι τα αγαθά νέα ότι ο Ιεχωβά ευλογεί τον λαό του, ότι ο Θεός είναι μαζί τους. Ζητούν την εύνοια του Θεού. Το πιάσιμο του κρασπέδου σημαίνει έκκλησι για διδασκαλία και προστασία. Οι αντιτυπικοί Ισραηλίται, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ακούουν την έκκλησι και σπεύδουν να βοηθήσουν. Υπάρχει εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη σήμερα γι’ αυτή τη σύναξι και το εκπαιδευτικό έργο. Αυτοί οι κάτοικοι μεγάλων πόλεων δεν είναι αργόσχολοι άνθρωποι, αλλά νοήμονες, ερευνητικοί άνθρωποι ασχολιών. Όλοι κινούνται προς τα εμπρός με ζωηρότητα, πρόθυμοι ν’ αποκτήσουν γνώσι των κατευθύνσεων του Ιεχωβά. Όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά και οι σύντροφοί των πρέπει να εγκολπωθούν τα λόγια «Ας υπάγωμεν σπεύδοντες»· ναι, πηγαίνετε εξακολουθητικά να ζητήσετε την εύνοια του Ιεχωβά. «“Εν καιρώ δεκτώ επήκουσά σου, και εν ημέρα σωτηρίας σε εβοήθησα”· ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού τώρα ημέρα σωτηρίας.» Το γοργό αυτό έργο είναι για τη σωτηρία μας και τη σωτηρία εκατοντάδων χιλιάδων ακόμη. Είναι ζήτημα μεγάλης στιγμής, και η αναβολή είναι επικίνδυνη.—2 Κορ. 6:2.

11. Πώς οι λαοί των εθνών αναγνωρίζουν τον λαόν του Ιεχωβά;

¹¹ Αλλά έχετε υπ’ όψιν ότι, επειδή ακριβώς η ευλογία του Ιεχωβά είναι επάνω στον ευνοημένο λαό του, γι’ αυτό και άλλοι στα έθνη κατενόησαν ότι εδώ με τον λαόν του Θεού, μπορούν να λάβουν διδασκαλία και να εύρουν ασφάλεια. Εκείνοι που βγαίνουν από τα έθνη επιθυμούν θερμά να πηγαίνουν με τον λαόν του Θεού. Για τούτο όλοι πρέπει να μάθετε ότι για να ενωθήτε με τον Ιεχωβά Θεό πρέπει να ενωθήτε με τον λαό του Ιεχωβά. Δεν μπορείτε να έχετε τον ένα χωρίς τον άλλον. Ας παρακινούμε, λοιπόν, ο ένας τον άλλον σε αγάπη και καλά έργα. Τιμάτε εκείνους που ετίμησε ο Ιεχωβά. Τότε θα μάθετε του φόβον του Ιεχωβά, την αρχήν της σοφίας.

12. Ποιες είναι οι απαιτήσεις για τη διατήρησι θεοκρατικής υπηκοότητος, και πώς μαθαίνομε γι’ αυτές;

¹² Όλοι όσοι πλησιάζουν τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του πρέπει να συμμορφωθούν με τη θεοκρατική διδασκαλία. Είναι γραμμένο: «Και εάν ακούητε τας κρίσεις ταύτας, και φυλάττητε και εκτελήτε αυτάς, θέλει φυλάξει Ιεχωβά ο Θεός σου εις σε την διαθήκην και το έλεος, τα οποία ώμοσε προς τους πατέρας σου· και θέλει σε αγαπήσει, και σε ευλογήσει.» (Δευτ. 7:12, 13, ΜΝΚ) «Θέλω σε δοξολογεί εν ευθύτητι καρδίας, όταν μάθω τας κρίσεις της δικαιοσύνης σου.» (Ψαλμ. 119:7) Ο Ιεχωβά έκαμε να γνωστοποιηθούν οι δίκαιες δικαστικές του αποφάσεις μέσω της θεοκρατικής του οργανώσεως και σ’ αυτήν υπάρχει ειρήνη. «Σε εξεζήτησα το πρωί· διότι όταν αι κρίσεις σου ήναι εν τη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην. Και αν ελεηθή ο ασεβής, δεν θέλει μάθει δικαιοσύνην· εν τη γη της ευθύτητος θέλει πράξει αδίκως, και δεν θέλει εμβλέψει εις την μεγαλειότητα του Ιεχωβά.» (Ησ. 26:9, 10, ΑΣ) Για τούτο ζητήστε ένθερμα τον Ιεχωβά, βαδίζετε με φόβο του και μάθετε τις δικαστικές του αποφάσεις· έτσι θα είσθε τότε στον δρόμο της σωτηρίας.

13. Σε ποιους ο Ιεχωβά δίδει τη σωτηρία του, και γιατί ιδιαίτερα τώρα;

¹³ Η απολύτρωσις που προέρχεται από τον Ιεχωβά ανήκει σ’ εκείνους που τον φοβούνται, διότι ο λόγος του Θεού λέγει: «Και θέλουσι φοβηθή το όνομα του Ιεχωβά από δυσμών, και την δόξαν αυτού από ανατολών ηλίου· διότι αυτός θα έλθη ως ορμητικόν ρεύμα, το οποίον ωθεί η πνοή του Ιεχωβά. Και ο Λυτρωτής θέλει ελθεί εις Σιών, και προς τους όσοι, εκ του Ιακώβ, επιστρέφουσιν από της παραβάσεως, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησ. 59:19, 20, ΑΣ) Εκείνοι από τα έθνη που ζητούν την εύνοιά του πρέπει να απομακρυνθούν από την ειδωλολατρία και όλες τις μορφές της ψευδούς θρησκείας. Ο Ιεχωβά θα τρέψη όλους τους εχθρούς του εις φυγήν. Μέσω του Αγγέλου της παρουσίας του θα έλθη σαν περικλεισμένος ποταμός τον οποίον η θύελλα του Ιεχωβά ωθεί προς τα εμπρός. Οι αποκαλυμμένες κρίσεις του είναι τρομερές και προκαλούν φόβο στις καρδιές όλων των εχθρών του Θεού. Εκείνοι που φοβούνται υποκλίνονται ενώπιον της μεγαλειότητός του και της τρομερότητός του. Βαδίζουν ενώπιόν του με ευγένεια και σεβασμό, διότι ο Ιεχωβά κατοικεί με τους αγαπητούς του. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήση την εισβολή των αληθειών, την εκδήλωσι των κρίσεών του. Ο καιρός ήλθε επί τέλους να εξυψωθή η δικαιοσύνη και να εκθρονισθούν όλοι οι πονηροί. Αυτή η ένδοξη και ευτυχής ημέρα είναι παρούσα. Χαρήτε, σεις μάρτυρες του Ιεχωβά, διότι ήλθε αληθινή και διαρκής σωτηρία με την εξουσία του νέου Βασιλέως της γης.

14. Πώς εκπληρώνεται σήμερα η Αβρααμιαία επαγγελία μέσω του λαού του Ιεχωβά;

¹⁴ Ακολουθώντας την ηγεσία και το παράδειγμα που δίδεται από τους κεχρισμένους του Ιεχωβά τώρα, όλοι θα ευλογηθούν. Αυτοί είναι τα υπολειπόμενα μέλη του σπέρματος του Αβραάμ. Στον Αβραάμ ο Θεός υπεσχέθη: «Θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.» (Γέν. 12:3) Επομένως, εκείνοι που ευλογούν τον Θεό και το κεχρισμένο υπόλοιπο θα ευλογηθούν οι ίδιοι, και τούτο σημαίνει πλούτη και ευημερία. Η πιστή τάξις που φοβείται τον Ιεχωβά έχει προσευχηθή για καθοδηγία και τα βήματά των έχουν καθοδηγηθή. «Όταν υπό του Ιεχωβά κατευθύνωνται τα διαβήματα του ανθρώπου, η οδός αυτού είναι αρεστή εις αυτόν.» (Ψαλμ. 37:23, ΜΡΓ) Τα βήματα αυτής της τάξεως του «αγαθού ανθρώπου» έχουν οδηγήσει τον λαόν του Ιεχωβά στο άγιό του όρος και στον ναόν του Θεού για να κατοική εκεί για πάντα με καθαρή λατρεία και αληθινή αγιότητα.

15. (α) Ποιος σπουδαίος λόγος υπάρχει για καθαρή και αγνή λατρεία σήμερα; (β) Πώς μπορεί κανείς σήμερα να σταθή στον άγιο τόπο του Ιεχωβά;

¹⁵ Τώρα κατοικούμε στην παρουσία του· η δόξα του είναι επάνω μας και γεμίζει την οργάνωσί του. Ο καθένας από τον λαόν του Θεού πρέπει τώρα να ευλαβήται και φοβήται τον Ιεχωβά για να παραμείνη στην αγία του παρουσία. Πρέπει να προσφέρεται μόνο καθαρή λατρεία, διότι οποιαδήποτε ειδωλολατρία θα είναι απεχθής σ’ αυτόν και στον λαό του. Όλοι πρέπει να καθαρισθούν από κάθε ακαθαρσία. «Τις θέλει αναβή εις το όρος του Ιεχωβά; και τις θέλει σταθή εν τω τόπω τω αγίω αυτού; Ο αθώος τας χείρας, και ο καθαρός την καρδίαν· όστις δεν έδωκεν εις ματαιότητα την ψυχήν αυτού, και δεν ώμοσε μετά δολιότητος. Ούτος θέλει λάβει ευλογίαν παρά του Ιεχωβά, και δικαιοσύνην παρά του Θεού της σωτηρίας αυτού. Αύτη είναι η γενεά των εκζητούντων αυτόν.» (Ψαλμ. 24:3-6, ΑΣ) Αν επιθυμήτε με όλη σας την καρδιά να έλθετε στον ναό του για να λατρεύσετε, πράγμα που σημαίνει αναγνώρισιν του υπολοίπου των κεχρισμένων του Θεού στην προνομιακή των και έντιμη θέσι υπηρεσίας, τότε κάμετε αυτά τα πράγματα. Δεν θα μπορέσετε ούτε να λατρεύσετε εδώ ούτε να παραμείνετε με τους αγαπητούς του Ιεχωβά, εκτός αν έχετε καθαρά χέρια και αγνές καρδιές. Για τούτο μάθετε τώρα την οδόν του Θεού για καθαρή λατρεία, παρακολουθείτε όλες τις κανονισμένες συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, ώστε να μπορέσετε να μελετήσετε τον άγιο λόγο του Θεού με τη βοήθεια των Γραφικών βιβλίων μελέτης, να εκτιμήσετε την αλήθεια και να διαφύγετε τον πονηρόν αυτόν κόσμο. Κατόπιν, αφού μελετήσετε, τρέξτε, τρέξτε γοργά στον πλησίον σας και μιλήστε του για την αλήθεια. Πηγαίνετε σ’ εκείνους που βρίσκονται στην περιφέρειά σας και μιλήστε τους για την αλήθεια. Ναι, αν είναι δυνατόν, πηγαίνετε από πόλι σε πόλι και δείξτε στους άλλους πώς να διαφύγουν και να έλθουν στον οίκον προσευχής του Ιεχωβά—στον ναό του.

16. Πόσο σπουδαία ήταν η παρουσία του Ιεχωβά στον τυπικό του λαό;

¹⁶ Όταν ο Μωυσής ωδηγούσε τους Ισραηλίτας από την Ερυθρά Θάλασσα στη Γη της Επαγγελίας υπήρχε πάντοτε ασφάλεια εφ’ όσον είχαν μαζί τους την στήλη του πυρός τη νύχτα και τη νεφέλη την ημέρα. Ναι, η παρουσία του Ιεχωβά ήταν μαζί τους και ήσαν ασφαλείς από τους εχθρούς των. Φόβος ταχέως τους κατελάμβανε οποτεδήποτε υπήρχε και η ελαχίστη πιθανότης ότι ο Ιεχωβά δεν θα εξακολουθούσε να προπορεύεται στο δρόμο τους. Σε μια περίπτωσι ο Ιεχωβά εδήλωσε ότι δεν θα επήγαινε μαζί τους; «Διότι εγώ δεν θέλω αναβή εν τω μέσω σου, (επειδή είσαι λαός σκληροτράχηλος).» Όταν ο λαός άκουσε αυτόν τον κακό λόγο, άρχισε να πενθή, ο δε Μωυσής, ζητώντας τον Ιεχωβά, είπε: «Ιδέ, συ μοι λέγεις, Ανάγαγε τον λαόν τούτον· και συ δεν με εφανέρωσας ποίον θέλεις αποστείλει μετ’ εμού· . . . Και είπεν [ο Ιεχωβά], Η παρουσία μου θέλει ελθεί μετά σου, και θέλω σοι δώσει ανάπαυσιν. Ο δε είπε προς αυτόν, Εάν η παρουσία σου δεν έλθη μετ’ εμού, μη αναγάγης ημάς εντεύθεν.»—Έξοδ. 33:3, 12-15.

17. Ποια είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Θεού με τον λαό του σήμερα, τα οποία δείχνουν τη σπουδαιότητά της;

¹⁷ Το να έχουν την παρουσία του Ιεχωβά μαζί τους εσήμαινε το παν για τον Μωυσή και τον Ισραήλ. Αυτός θα τους ωδηγούσε, θα τους έτρεφε, θα τους επροστάτευε, θα τους απελευθέρωνε και θα τους έφερνε στη Γη της Επαγγελίας. Έτσι γίνεται σήμερα. Ο Ιεχωβά Θεός είναι μαζί μας και αυτός είναι ο οδηγός μας ακόμη και μέχρι θανάτου. «Διότι ούτος ο Θεός είναι ο Θεός ημών εις τον αιώνα του αιώνος· αυτός θέλει οδηγεί ημάς μέχρι θανάτου.» (Ψαλμ. 48:14) Αν ο Ιεχωβά είναι μαζί μας, δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα, διότι «ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. . . . και αν σαλευθή η γη, και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· . . . Εφρύαξαν τα έθνη· εσαλεύθησαν αι βασιλείαι· . . . Ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών . . . Ο Θεός είναι εν τω μέσω αυτής [της αγίας θέσεως της σκηνής του Υψίστου]· δεν θέλει σαλευθή.»—Ψαλμ. 46:1-11, ΑΣ.

18. Πώς το Ησαΐας 4:4-6 βρίσκει εκπλήρωσι σήμερα;

¹⁸ Τώρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά είναι στον άγιό του ναό. (Βλέπε Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1956.) Είναι γεμάτοι από δέος, φόβο και τρόμο, επειδή ο Ύψιστος Θεός κατοικεί με τον λαό του. Όλοι, όμως, είναι παρηγορημένοι και έχουν ειρήνη, γνωρίζοντας ότι αυτός είναι παρών με τους πιστούς του και ότι η νεφέλη της δόξης του είναι επάνω τους. Τούτο σημαίνει συνεχή καθοδηγία και προστασία. Σημαίνει επίσης σωτηρία για τους κεχρισμένους και για όλα τα «άλλα πρόβατα», εκείνους που έχουν διαφύγει από τα έθνη. Αφού επροχώρησε το έργο του καθαρισμού για τον λαό του, κατόπιν έρχονται οι ευλογίες του, όπως δείχνει η ακόλουθη υπόσχεσις: «Όταν εκπλύνη ο Ιεχωβά την ακαθαρσίαν των θυγατέρων της Σιών, και καθαρίση το αίμα της Ιερουσαλήμ εκ μέσου αυτής δια πνεύματος [φυσήματος] κρίσεως, . . . ο Ιεχωβά θέλει δημιουργήσει επί πάντα τόπον του όρους Σιών, και επί τας συναθροίσεις αυτής, νεφέλην και καπνόν την ημέραν, εν δε τη νυκτί, λαμπρότητα φλογερού πυρός· διότι επί πάσαν την δόξαν θέλει είσθαι υπεράσπισις, και θέλει είσθαι σκηνή, δια να επισκιάζη από της καύσεως εν ημέρα, και δια να ήναι καταφύγιον και σκέπη από ανεμοζάλης και από βροχής.»—Ησ. 4:4-6, ΑΣ.

19. Γιατί η παγκόσμια θλίψις αφήνει ακλόνητον τον λαόν του Ιεχωβά;

¹⁹ Ω η χαρά και η μακαριότης εκείνων που κατοικούν στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού! Βρίσκονται σε άγιο τόπο. Οι θύελλες της εναντιώσεως και ο καύσων του διωγμού θα έλθουν, επίσης δε οι θλίψεις επάνω στη γη θα αυξήσουν καθώς και η αμηχανία. Αλλά καμμιά απ’ αυτές τις θλίψεις δεν θα βλάψη εκείνους που βρίσκονται στη σκηνή του Ιεχωβά. Επιθυμείτε να παραμείνετε εκεί για πάντα· δεν είναι έτσι; Ή, αν δεν έχετε ακόμη συνταυτισθή με τον λαόν του Ιεχωβά, ευλογίες σας περιμένουν. Μια από τις υποσχέσεις του Θεού λέγει: «Διότι εν ημέρα συμφοράς θέλει με κρύψει εν τη σκηνή αυτού· . . . θέλει με υψώσει επί βράχον.» «Θέλεις κρύψει αυτούς εν αποκρύφω του προσώπου σου, από της αλαζονείας των ανθρώπων· θέλεις κρύψει αυτούς εν σκηνή από της αντιλογίας των γλωσσών.» «Ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου, υπό την σκιάν του Παντοκράτορος θέλει διατρίβει. Θέλω λέγει προς τον Ιεχωβά, Συ είσαι καταφυγή μου, και φρούριόν μου· Θεός μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει. . . . θέλω υψώσει αυτόν, διότι εγνώρισε το όνομά μου.»—Ψαλμ. 27:5· 31:20· 91:1, 2, 14, ΑΣ.

20. Τίνος εγγύησιν αποτελεί ο λαός του Ιεχωβά, και γιατί;

²⁰ Όλοι ας σπεύσουν να προσέλθουν στην οργάνωσι του Ιεχωβά και να παραμείνουν εκεί. Ζητείτε την ευλογία του ενόσω μπορεί να αποκτηθή. Μη διστάζετε. Κυττάξτε την πιστή πορεία των κεχρισμένων του Θεού σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες και θεωρήστε βέβαιο ότι εκείνο που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτούς, θα το κάμη και για σάς. Τα ελέη του Θεού δεν θα δοθούν σε σας αν παραμείνετε σ’ αυτόν τον φαύλο κόσμο, ούτε θα βρίσκεσθε στην κατεύθυνσι για να δεχθήτε την αγαθότητά του με το να μένετε αδρανείς. Πρέπει να κινηθήτε προς τα εμπρός με πίστι γεννημένη από την άφθονη μαρτυρία που είναι τώρα μπροστά σας. Η υπόσχεσις είναι: «Εγώ ο Ιεχωβά σε εκάλεσα εν δικαιοσύνη, και θέλω κρατεί την χείρά σου, και θέλω σε φυλάττει, και θέλω σε καταστήσει διαθήκην του λαού, φως των εθνών.» (Ησ. 42:6, ΑΣ) Ναι, ο λαός του Ιεχωβά αποτελεί εγγύησιν του φωτός σας και της ασφαλείας σας.

21. Ποια ευλογημένη υπόσχεσι πρέπει να έχωμε σκοπό μας να αποκτήσωμε;

²¹ Όλοι πρέπει να είμεθα πιστοί, βαστάζοντας την ευθύνη με φόβο του Ιεχωβά, φυλάττοντας καλά αυτή την ωραία παρακαταθήκη και δίνοντας καλόν λογαριασμό της οικονομίας μας. Έτσι μπορεί να κερδίσωμε την επιδοκιμασία του αυξάνοντας τα προνόμιά μας, και τελικά ν’ ακούσωμε: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.»—Ματθ. 25:21.

Ο Ιεχωβά, Θεός Παραγωγικός

«Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.»—Ιωάν. 5:17.

 1. Από τι γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά είναι ο υπέρτατος Παραγωγός του σύμπαντος;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο υπέρτατος Παραγωγός του σύμπαντος. «Με τον λόγον του Ιεχωβά έγειναν οι ουρανοί, και δια της πνοής του στόματος αυτού πασά η στρατιά αυτών.» (Ψαλμ. 33:6, ΑΣ) Μπορούμε ν’ αμφιβάλλωμε; Όπως ο Αβραάμ των αρχαίων χρόνων, και σεις επίσης παρατηρήστε τώρα τους ουρανούς· αριθμήστε τα άστρα αν μπορήτε. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε όλα τα δισεκατομμύρια των άστρων. (Ψαλμ. 147:2-4) Ναι, όταν κανείς βλέπη τη λαμπρότητα των ουρανών, είναι σαν ο Δημιουργός να έχη σύρει δια μέσου ακαταμετρήτου διαστήματος ένα γιγαντιαίο παραπέτασμα στολισμένο με ολόλαμπρους πολυτίμους λίθους που σπινθηροβολούν. Δεν μπορούμε παρά να εντυπωσιασθούμε από τη μεγαλειότητα, τη δημιουργική επιδεξιότητα, την παραγωγική ικανότητα Εκείνου που είναι ο Πλάστης μας. Ο ψαλμωδός επίσης εντυπωσιάσθη, διότι έγραψε: «Ιεχωβά Θεέ μου, εμεγαλύνθης σφόδρα· τιμήν και μεγαλοπρέπειαν είσαι ενδεδυμένος· . . . ο εκτείνων τον ουρανόν ως καταπέτασμα· . . . ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.»—Ψαλμ. 104:1, 2, 5, ΑΣ.

 2, 3. (α) Ποια είναι μερικά γεγονότα σχετικά με το σύμπαν και τον μεγάλο γαλαξία μας που υψώνουν την εκτίμησί μας για τη δημιουργική ικανότητα του Ιεχωβά; (β) Με ποιον μπορούμε να τον εξομοιώσωμε;

² Τόσο απέραντη είναι η δημιουργία του Ιεχωβά ώστε η φαντασία για να την συλλάβη καταλαμβάνεται από ίλιγγο. Τη νύχτα αναρίθμητα ουράνια αντικείμενα, τα οποία, στο αβοήθητο μάτι, φαίνονται σαν πολύτιμοι λίθοι, είναι άστρα σαν τον ήλιο μας, μερικά μεγαλύτερα, μερικά μικρότερα. Το καθένα μπορεί να είναι το κέντρον ενός πλανητικού συστήματος ομοίου μ’ εκείνο, του οποίου η γη μας αποτελεί μέρος. Κάποτε ενομίζετο ότι όλα τα άστρα ευρίσκοντο στην ίδια απόστασι από τη γη, αλλά τώρα οι αστρονόμοι δείχνουν ότι το διάστημα εκτείνεται στο άπειρον και με ισχυρά τηλεσκόπια φέρονται στην όρασι απομακρυσμένες περιοχές του σύμπαντος—ολόκληρα πλήθη αγνώστων προηγουμένως άστρων. Ό,τι στον γυμνόν οφθαλμόν του ανθρώπου μπορεί να φαίνεται ότι είναι ένα και μόνο αστέρι, μέσω ενός τηλεσκοπίου γίνεται ορατόν ότι είναι ένα σύμπλεγμα αστέρων ή γαλαξίας. Πράγματι, τόσο αχανές είναι το σύμπαν που οι αστρονόμοι έφθασαν να αναφέρουν αυτούς τους γαλαξίας ως «νησιωτικά σύμπαντα». Το πιο ισχυρό τηλεσκόπιο του ανθρώπου έφερε μέσα στην οπτική του έκτασι κυριολεκτικώς δισεκατομμύρια γαλαξιών.

³ Μερικά τοπικά γεγονότα μπορεί περαιτέρω να οξύνουν την εκτίμησί σας. Ζούμε σ’ ένα πελώριο «νησιωτικό σύμπαν» δισεκατομμυρίων άστρων. Μέγιστο μέρος απ’ αυτό δεν μπορούμε να το δούμε επειδή υπάρχουν μεγάλα νέφη από σκόνη στο σύμπαν, αλλά τώρα είναι γνωστόν ότι είναι σχήματος ομοίου με τροχόν, με ακτίνες ή καμπύλες περιστρεφόμενες γύρω από ένα όμοιο με άξονα κέντρον. Όλο αυτό που βλέπομε, οι άνθρωποι το αποκαλούν Γαλαξίαν—μια από τις καμπύλες που αποτελείται από εκατομμύρια άστρων με τον ήλιο μας ανάμεσά τους. Μολονότι τα άστρα μπορεί να είναι πολλά, υπάρχει αφθονία χώρου· διότι το πλησιέστερο γειτονικό μας άστρο λέγεται ότι απέχει είκοσι πέντε τρισεκατομμύρια μίλια. Οι αποστάσεις του διαστήματος είναι τόσο μεγάλες που μετριούνται με έτη φωτός. Η απόστασις που διανύει το φώς σ’ ένα έτος (δηλαδή έξη τρισεκατομμύρια μίλια) είναι η μονάς. Χρησιμοποιώντας αυτό το μέτρον, λαμβάνομε κάποια ιδέα του μεγέθους του δικού μας γαλαξία, διότι το φως από ένα άστρο που βρίσκεται στο εξωτερικό άκρον χρειάζεται εκατό χιλιάδες έτη για να φθάση στο εξωτερικό άκρον της άλλης πλευράς· απόστασις όχι μικρή. Αλλά το τρομακτικό αυτό δημιουργικό έργον σμικρύνεται από το γεγονός ότι, σε άλλους γαλαξίας, που απέχουν δισεκατομμύρια έτη φωτός, όλο αυτό φαίνεται σαν ένα μόνο άστρο. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι ο Ιεχωβά ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να γράψη: «Με τίνα λοιπόν θέλετε με εξομοιώσει, και θέλω εξισωθή; λέγει ο Άγιος.»—Ησ. 40:25.

 4. Πώς η άψυχη κτίσις αντανακλά τη δόξα του Δημιουργού της;

⁴ Στους ουρανούς βλέπομε ένα έργο τελειότητος με τάξι και αρμονία. Αντανακλώντας την επιβλητική μεγαλειότητα του Δημιουργού των, «οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού.» (Ψαλμ. 19:1) Εκεί οι άνθρωποι δεν βλέπουν καμμιά σύγκρουσι, κανένα δημιουργικό έργον που να βγαίνη έξω από τη θέσι του, διότι όλα κινούνται συνεχώς σύμφωνα με την πορεία που καθωρίσθη από τον Ιεχωβά. Οι επιστήμονες νομίζουν ότι το σύμπαν επεκτείνεται. Οι Γραφές λέγουν ότι ο Θεός εξακολουθεί να εργάζεται, να πράττη το καλόν. (Ιωάν. 5:17) Τολμούμε να θέσωμε όρια στην έκτασι της δραστηριότητος του Ιεχωβά, στη δύναμί του, στην παραγωγική του ικανότητα; «Ιδού, ο Θεός είναι μέγας, και ακατανόητος εις ημάς, και ο αριθμός των ετών αυτού ανεξερεύνητος.» (Ιώβ 36:26) Αν βρίσκωμε ότι η δημιουργία του εμπνέει το δέος, περισσότερο ακόμη πρέπει να εμπνέη σ’ εμάς το δέος ο ίδιος ο Θεός, διότι ο Δημιουργός είναι μεγαλύτερος από οποιοδήποτε και από όλα τα δημιουργήματά του. «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν δεν λείπει ουδέν.» (Ησ. 40:26) Ναι, η λεγομένη άψυχος κτίσις βρίσκεται σε κίνησι, μια συμφωνία στους ουρανούς, ένα προϊόν του μεγάλου Ιεχωβά.

 5. (α) Ποια ήταν η πρώτη κτίσις του Θεού; (β) Ποια ήταν η σχέσις που αυτός διατηρούσε με τον Ιεχωβά κατόπιν;

⁵ Έστω και αν αυτή η δημιουργία είναι ηλικίας δισεκατομμυρίων ετών, όπως ισχυρίζονται μερικοί, εν τούτοις δεν προηγήθηκε της δημιουργίας νοημόνων προσώπων. Το αριστούργημα του Ιεχωβά ήταν η πρώτη του κτίσις, ένα πνευματικό πρόσωπο όμοιο με τον εαυτό του με τις ιδιότητές του της δικαιοσύνης, αγάπης, δυνάμεως και σοφίας. Γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Ο Ιεχωβά με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. . . . πριν υπάρξη η γη. . . . Ότε ητοίμαζε τους ουρανούς, εγώ ήμην εκεί.» (Παροιμ. 8:22-27, ΑΣ) Ο Ιεχωβά κατέστησε αυτό το ισχυρό πνεύμα εκπρόσωπον του· αυτό έγινε ο Λόγος του Θεού. (Ιωάν. 1:1, 2) Επίσης, έγινε συνεργάτης του Ιεχωβά στην παραγωγή όλου του δημιουργικού έργου που επακολούθησε. «Δι’ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα.» (Κολ. 1:16) Με τον καιρό εδημιούργησε ένα πλήθος πνευματικών προσώπων, αγγέλων· επίσης μια αχανή παράταξι άστρων που κοσμούν ωραία τους ουρανούς—όλα πλασμένα σύμφωνα με το θείο πρόγραμμα παραγωγής. Οι δύο αυτοί, ο Ιεχωβά και ο Υιός του, είδαν πάντοτε και βλέπουν τώρα τα πράγματα με αρμονία. Η σχέσις των πάντοτε ήταν και είναι τώρα σχέσις χαράς και παραγωγικότητος. «Τότε ήμην πλησίον αυτού ως αριστοτέχνης εργάτης· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινόμενος πάντοτε ενώπιον αυτού.»—Παροιμ. 8:30, ΑΣ.

 6. Στη δημιουργία του Ιεχωβά τι είναι πιο εξέχον ακόμη από την ποσότητα;

⁶ Στο παραγωγικό του πρόγραμμα ο Ιεχωβά δεν, επρομήθευσε μόνο ποσότητα· είχε επίσης πάντοτε και ποιότητα. Πράγματι, η τελειότης χαρακτηρίζει όλα όσα πράττει ο Δημιουργός μας. Όταν δημιουργή αυτός, δεν χρειάζεται τίποτε να επαναληφθή. Δεν υπάρχουν δημιουργήματα «δευτέρας επιλογής» ή προς απόρριψιν. Όταν δημιουργή, το αποτέλεσμα είναι ένα αποτελειωμένο προϊόν, στο οποίο δεν μπορεί να γίνη καμμιά βελτίωσις. «Του [αληθινού] Θεού, η οδός αυτού είναι άμωμος.» (2 Σαμ. 22:31) Για τον Ιεχωβά ο Μωυσής ενεπνεύσθη να γράψη: «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Αληθινά, δεν υπάρχει κανείς όμοιος με τον Ιεχωβά τον Θεό μας.

ΓΗ

 7. Ποιος είναι ο σκοπός για τον οποίον ο Ιεχωβά παρήγαγε τη γη, και πού ιδιαίτερα μας αποκαλύπτεται αυτό;

⁷ Μερικοί επιστήμονες λέγουν ότι η γη μας εσχηματίσθη πριν από εξήμισυ δισεκατομμύρια χρόνια. Μολονότι αυτό είναι δυνατόν, αποτελεί ωστόσο απλή εικασία των διότι σχετικά με τούτο οι Γραφές απλώς αναφέρουν: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» (Γέν. 1:1) Για μας τώρα η χρονολογία είναι επουσιώδης. Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρη σήμερα είναι ο ρόλος της γης στο μεγάλο παραγωγικό πρόγραμμα του Ιεχωβά, διότι αυτός ποτέ δεν σπαταλά την προσπάθειά του ούτε δημιουργεί εις μάτην. Το γεγονός αυτό καθώς και ο σκοπός για τον οποίον έπλασε τη γη συνοψίζονται στο Ησαΐας 45:18 (ΑΣ): «Διότι ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος.» Για να κατοικήται, λοιπόν, με υλικά δημιουργήματα, ζωντανά δημιουργήματα, η γη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή για να προαγάγη τους παραγωγικούς του σκοπούς. Η Γένεσις, κεφάλαιο πρώτο, μας το αποκαλύπτει αυτό.

 8. Από την τρίτη έως την έκτη δημιουργική ημέρα, ποια πλάσματα παρήγαγε ο Θεός επάνω στη γη, και ποια ικανότητα είχαν αυτά γενικώς;

⁸ Εδώ ο Ιεχωβά μιλεί για την προετοιμασία της γης, για μια πορεία που καλύπτει χιλιάδες χρόνια, με τον χρόνο διηρημένο σε ‘ημέρες’ περιόδους που η Γραφή δείχνει ότι είναι επτά χιλιάδων ετών η καθεμιά. Στις δυο πρώτες από αυτές τις ημέρες ο Θεός ενήργησε για να επιτρέψη το φως του ηλίου να λάμψη επάνω στη γη και να παραχθή μια ατμόσφαιρα κάτω από το υδάτινο επιστέγασμά της. Το νερό εκάλυπτε το πρόσωπο της γης, αλλά την τρίτη ημέρα το νερό διεχωρίσθη καθώς η ξηρά ωθήθη προς τα επάνω. Περαιτέρω, σ’ αυτή την τρίτη ημέρα, κάτι νέο συνέβη: «Και είπεν ο Θεός, Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης.» (Γέν. 1:11) Σημειώστε εδώ τη δύναμι αναπαραγωγής, την πρώτη γνωστή απόδειξι παραγωγικότητος, εκτός εκείνης που προέκυψε δια της απ’ ευθείας δημιουργίας. Η βλάστησις από μέσα της άρχισε να αναπαράγη τα είδη της και να πληθύνεται. Στις επόμενες ημέρες—περιόδους εμφανίσθηκαν και άλλα δημιουργήματα, ζώσες ψυχές: πρώτα, εκείνες που θα ζούσαν στα νερά, έπειτα, τα πτερωτά πλάσματα για να πετούν στον αέρα, κατόπιν ζώα για να καταλάβουν τις εκτάσεις της ξηράς. Τα πλάσματα αυτά μπορούσαν να αναπνέουν, να βλέπουν, να τρώγουν, να κινούνται και, από μέσα τους, να αναπαράγουν το είδος τους. Καθώς η έκτη ημέρα προχωρούσε στο τέλος της, σαράντα δύο χιλιάδες περίπου χρόνια δημιουργικού έργου βρήκαν τη γη ντυμένη με άφθονη βλάστησι, γεμάτη από ζωικές υπάρξεις. Με όλα αυτά ο Ιεχωβά ευηρεστήθη. Είπε ότι ήσαν «καλά».

 9. (α) Γιατί δεν απεγοητεύθησαν οι αγγελικοί παρατηρηταί των συμβάντων της γης καθώς ο Ιεχωβά έφθασε στο ύψος της γηίνης δημιουργίας; (β) Με τι ήσαν προικισμένοι οι δύο που εδημιουργήθησαν τελικά και ποια μεγάλα προνόμια τους έχουν δοθή;

⁹ Όσο και αν αυτό εφαίνετο πλήρες, ο Θεός δεν είχε εξαντλήσει την παραγωγή του στη γη. Έως εδώ τα γήινα πλάσματα ήσαν κατωτέρας διανοητικότητος. Ο Ιεχωβά επεφύλαξε μια πραγματική έκπληξι για τα αγγελικά του πλήθη στον ουρανό, που χωρίς αμφιβολία παρατηρούσαν με ενδιαφέρον τις εξελίξεις επάνω στη γη. Στον Λόγον ή εκπρόσωπόν του ο Θεός μίλησε, λέγοντας: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών.» (Γέν. 1:26) Αυτό εσήμαινε την παραγωγή νοητικών πλασμάτων, προικισμένων με τις ιδιότητες του Θεού—ώστε να σκέπτωνται, να λογικεύωνται, να λαμβάνουν αποφάσεις και να εκδηλώνουν αγάπη για τον Δημιουργό με το να τον υπηρετούν, να τον τιμούν και να τον αινούν. Δημιουργημένα άρρεν και θήλυ, ήσαν ικανά ν’ αναπαράγουν το είδος των. Αυτό απέβη ευθύνη των μέσω μιας εντολής αναπαραγωγής: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γέν. 1:28) Σημειώστε ότι, εκτός από τον πολλαπλασιασμό του είδους του, ο άνθρωπος ωδηγήθη να εξωραΐση και να διατηρή ωραίον τον γήινον οίκον του, και επρόκειτο να έχη την κατάλληλη επίβλεψι όλων των πλασμάτων που ήσαν κατώτερα απ’ αυτόν—των ψαριών, των πουλιών και των ζώων. Έτσι ο άνθρωπος θα είχε τριπλούν μέρος στον σκοπόν του Θεού για τη γη.

10. Σ’ αυτόν τον σταθμό, πώς θα μπορούσε κανείς να έχη γνωρίσει τον σκοπό που επρόκειτο να εξυπηρετήση η γη στο παγκόσμιο παραγωγικό πρόγραμμα;

¹⁰ Ο ρόλος της γης στο μεγάλο παραγωγικό πρόγραμμα του Ιεχωβά μπορούσε τώρα να γίνη αντιληπτός. Με τον καιρό έπρεπε να συντηρήση μια αφθονία πλασμάτων της θαλάσσης, του αέρος και της ξηράς και να κατοικηθή από τελείους ανθρώπους, οι οποίοι θα την διατηρούσαν για πάντα στην ωραιότητα ενός πάρκου. Ο Θεός επεφύλαξε να εκτελεσθή το έργο αυτό στο πλήρες κατά την εβδόμη δημιουργική ημέρα, αυτός δε ο ίδιος ανεπαύθη ή απέσχε από το έργο του όσον αφορά τη γη. Στο τέλος της ημέρας εκείνης, έπειτα από επτά χιλιάδες χρόνια, η γη θα έχη αποτελειωθή και θα είναι ένα τέλειο κόσμημα στους ουρανούς που θα αντανακλά τη δημιουργική επιδεξιότητα του Ιεχωβά.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΠΑΣΤΟΥ ΠΡΟΕΛΕΧΘΗ

11. Τι έλαβε χώραν στην αρχή που επεχειρήθη καταστροφή της παραγωγικής προσπαθείας, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹¹ Τώρα, μετά έξη χιλιάδες χρόνια περίπου από τη δημιουργία του ανθρώπου, το παραγωγικό πρόγραμμα του Ιεχωβά θα επλησίαζε στην αποτελείωσί του αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι «εργατικές ανωμαλίες» παρενεβλήθησαν στην αρχή. Ένας από τους αγγέλους του Ιεχωβά, ο πρώτος στασιαστής, επεχείρησε δολιοφθοράν του έργου, έθεσε σε ενέργεια ένα κίβδηλο πρόγραμμα και παρεκίνησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, να εγκαταλείψουν τον Ιεχωβά και αντί εκείνου ν’ ακολουθήσουν αυτόν. Υψηλότερος μισθός ήταν η υπόσχεσίς του σ’ αυτούς. (Γέν. 3:1-7) Ο μισθός αυτός πραγματικά ήταν χαμηλός, όχι υψηλός και ως πληρωμή έφερε θάνατο στον Αδάμ και στην Εύα. Θάνατος υπήρξε το αποτέλεσμα σε όλους τους απογόνους των ως την ημέρα αυτή, και τώρα πολλοί άνθρωποι από άγνοια αποδίδουν στον Θεό μια αποτυχία.—Ρωμ. 5:12.

12, 13. (α) Πώς είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά δεν αποτυγχάνει; (β) Εκείνο τον καιρό ποιο αντίθετο μέτρον απεφάσισε να λάβη ο Ιεχωβά;

¹² Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν αποτυγχάνει. Ποτέ δεν τον επλησίασε συμφορά. (Ησ. 55:11) Παραδείγματος χάριν, στη γη όταν εργατικές ανωμαλίες διακόπτουν την κανονική λειτουργία ενός συγχρόνου εργοστασίου αυτοκινήτων, αυτό δεν σημαίνει ότι η παραγωγή θα περικοπή επ’ αόριστον και το νέο μοντέλο αυτοκινήτου δεν θα εμφανισθή στον καιρό που έχει ορισθή. Οι ανωμαλίες υπερνικώνται· το νέο αυτοκίνητο θα επιδειχθή στην αρχικά αναγγελμένη ημερομηνία, έστω και αν είναι αναγκαία αυξημένη δραστηριότης στον υπολειπόμενο καιρό. Σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα συμβαίνει το ίδιο και με τον Ιεχωβά. Οι ανωμαλίες που επέφερε ο μεγαλύτερος αγγελικός διασπαστής όλων των καιρών, ο Σατανάς, έχουν καταθλίψει το ανθρώπινο γένος στα έξη έβδομα του καιρού που ο Ιεχωβά παρεχώρησε στους ανθρώπους για να εκτελέσουν την εντολή του αναπαραγωγής και για να μεταμορφώσουν ολόκληρη τη γη σε κήπο. Αλλά μη νομίσετε μυωπικά ότι η διακοπή αυτή θα εξακολουθήση επ’ άπειρον. Τα επανορθωτικά μέτρα που επιφυλάσσεται να λάβη ο Ιεχωβά θα σημαίνουν, στα υπολειπόμενα χίλια χρόνια (που είναι τώρα ακριβώς μπροστά μας), αυξημένη δραστηριότητα. Ο σκοπός του θα επιτελεσθή· τίποτε δεν μπορεί να προκαλέση την αποτυχία του. Αυτός ώρισε τη χρονολογία· η παραγωγή θα περατωθή εγκαίρως.—Ησ. 14:27· 60:22· Δαν. 2:21.

¹³ Η προσωρινή διακοπή που επροκάλεσε ο Σατανάς όταν παρεκίνησε τον Αδάμ και την Εύα να εγκαταλείψουν τον Θεό, είχε ως αποτέλεσμα το να αποφασίση και εφαρμόση ο Ιεχωβά αντίθετα μέτρα. Άρχισε με το να κάμη την προφητεία που αναγράφεται στη Γένεσι 3:15. Σ’ αυτήν υπεσχέθη ένα «σπέρμα» που θα επέφερε τον θάνατο του Σατανά. Μέσω της γυναικός του Θεού ή ομοίας με γυναίκα οργανώσεώς του (Ησ. 54:5· Γαλ. 4:26-31· Αποκάλ. 12:1, 2) θα παρήγετο το σπέρμα αυτό που θα συνέτριβε τον Σατανά μέχρι θανάτου, θα εξήλειφε τα αποτελέσματα της Εδεμικής ανταρσίας, κατόπιν για μια ακόμη φορά θα έθετε σε ενέργεια το παραγωγικό πρόγραμμα του Ιεχωβά και θα το κατηύθυνε σε επιτυχή αποπεράτωσι.—Ρωμ. 16:20.

14. Αργότερα, μέσω ενός προφητικού δράματος, πώς έδειξε ο Ιεχωβά ότι δεν είχε αλλάξει τον αρχικό του σκοπό;

¹⁴ Προσκιάζοντας τούτο, ο Ιεχωβά έκαμε να εκτελεσθή ένα ζωντανό δράμα, που περιελάμβανε τον Νώε και την οικογένειά του. Μόνο οι οκτώ εκείνες ψυχές επέζησαν του παγγηίνου κατακλυσμού όταν η καταστροφή με νερό επήλθε σε όλους τους ασεβείς. Οι οκτώ εκείνοι, όταν κατέβησαν από την κιβωτό σε μια καθαρισμένη γη, προσέφεραν θυσίες ευχαριστίας στον Ιεχωβά. Αυτός, εξ άλλου, τους είπε ότι αυτοί και τα ζώα που επέζησαν μαζί τους έπρεπε να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη. «Και ευλόγησεν ο Θεός τον Νώε, και τους υιούς αυτού· και είπε προς αυτούς, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην.» (Γεν. 8:15· 9:1) Επειδή αυτή η εντολή αναπαραγωγής που εδόθη στην οικογένεια του Νώε είχε εξεικονιστικόν χαρακτήρα, για την εκπλήρωσί της στην πραγματικότητα ο άνθρωπος πρέπει να περιμένη τη χιλιετή βασιλεία του υποσχεμένου «σπέρματος».—Γαλ. 3:29· Αποκάλ. 1:5, 6· 14:1-5.

15. (α) Πώς εχρησιμοποιήθησαν ο Αβραάμ και η οικογένειά του για να εξεικονίσουν την παραγωγή του «σπέρματος»; (β) Ποιο είναι το «σπέρμα» και τι μέρος θα έχη στο παραγωγικό πρόγραμμα του Ιεχωβά;

¹⁵ Ο Ιεχωβά έδωσε υποσχέσεις όσον αφορά το «σπέρμα» αυτό στον πιστόν Αβραάμ. Φαντασθήτε τη χαρά του Αβραάμ όταν άκουσε τον Ιεχωβά δια του πιστού του αγγέλου να λέγη: «Ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού, και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γεν. 22:17, 18) Σ’ αυτό το προφητικό δράμα ο Αβραάμ εξεικόνιζε τον Ιεχωβά, η δε σύζυγός του Σάρρα εξεικόνιζε την οργάνωσι του Ιεχωβά, μέσω της οποίας αυτός πραγματοποιεί παραγωγή. Μολονότι άτεκνη, η ηλικιωμένη Σάρρα έλαβε διαβεβαίωσι από τον άγγελον του Ιεχωβά ότι θα είχε τέκνον. Στον ωρισμένο καιρό έγινε αυτό. Η Σάρρα εγέννησε τον Ισαάκ, ο οποίος εξεικόνιζε το «σπέρμα» της επαγγελίας. Από την Εδέμ η οργάνωσις του Ιεχωβά ήταν στείρα από επίγειο σπέρμα ως τον καιρό του Αβραάμ, ναι, και πέρα ακόμη—εν όλω, τέσσερες, περίπου, χιλιετηρίδες. Έπειτα από χίλια εκατό χρόνια αφότου εδόθη στον Αβραάμ η επαγγελία του Ιεχωβά, ο Ησαΐας προφητικά έγραψε για τον καιρό που αυτή η κατάστασις της στειρότητος θα ετελείωνε σε μεγάλη παραγωγικότητα ανάμεσα σε χαρά και ευχαριστίες. Αργότερα, ο απόστολος του Χριστού Παύλος προσδιώρισε την εκπλήρωσι των μακραιώνων επαγγελιών και προφητειών υποδεικνύοντας ότι το «σπέρμα» ήταν ο Ιησούς μαζί με άλλους που είχαν εκλεγή από τον Ιεχωβά από όλα τα έθνη της γης. (Ησ. 54:1-13· Γαλ. 3:26-29· 4:1-31) Ο Ιησούς Χριστός στην Αποκάλυψί του προσδιορίζει τον αριθμό εκείνων που συνταυτίζονται μαζί του, δηλαδή, 144.000. (Αποκάλ. 7:4· 14:1) Αυτό το εκλεκτό σπέρμα είναι η βασιλεία του νέου κόσμου του Ιεχωβά, υπό την οποίαν οι επιζώντες λαοί ‘όλων των εθνών θα ευλογηθούν’· διότι αυτό ακριβώς το «σπέρμα» της βασιλείας θα διευθύνη κάθε παραγωγική προσπάθεια στη νέα γη. Η παραγωγή αυτού του σπέρματος της βασιλείας έγινε το πιο ένδοξο μέρος όλης της παραγωγής του Ιεχωβά, μια «νέα κτίσις».—2 Κορ. 5:17.

Ο ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΜΑΡΤΥΣ

16. (α) Συγκρίνατε την παραγωγική ζωή του Ιησού πριν και μετά την έλευσί του στη γη. (β) Πώς κατεδείχθη η βαθιά εκτίμησις του Ιησού για την ποιότητα;

¹⁶ Ποτέ δεν υπήρξε άνθρωπος επάνω στη γη όμοιος με τον Ιησούν, τον Πρώτιστον από το υποσχεμένο «σπέρμα». Ο Ιωάννης, ένας άλλος από τους αποστόλους του Χριστού, προσδιορίζει τον Ιησούν ως τον Λόγον του Θεού, την αρχήν της κτίσεως του Ιεχωβά, τον μονογενή του Υιόν. Όταν το εζήτησε ο Ιεχωβά, ο Ιησούς συνήνεσε να γίνη άνθρωπος επάνω στη γη. «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Επί αγνώστους αιώνες ο Λόγος ειργάζετο σε πλήρη αρμονία με τον Πατέρα του Ιεχωβά· και τώρα, αφού έγινε ο άνθρωπος Ιησούς, εξακολούθησε έτσι να εργάζεται. Η ζωή του ήταν παραγωγική, παράγοντας καρπόν της Βασιλείας, διότι ολόκληρη η επίγεια διακονία του ήταν αφιερωμένη στη μαρτυρία για τον Πατέρα του και για τη βασιλεία του Πατρός του. (Ιωάν. 17:4, 6-10· Λουκ. 4:43) Ήταν θέλημα του Πατρός του να ενεργή έτσι, και αυτός ετέρπετο να πράττη το θέλημα του Πατρός του. (Ψαλμ. 40:8· Λουκ. 22:42) Επίσης, ο Ιησούς είχε οξεία αίσθησι της ποιότητος. Ό,τι έκανε το έκανε τέλεια, διότι ήταν τέλειος άνθρωπος. Επάνω στη γη ήταν το πιο εξέχον παράδειγμα αγάπης, ευσπλαχνίας και υπομονής. Συγχρόνως ήταν τολμηρός, άφοβος κήρυξ της αληθείας του Ιεχωβά. Μίλησε με ειλικρίνεια και πεποίθησι όσον κανένας πριν απ’ αυτόν. Γι’ αυτόν ελέχθη: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» (Ιωάν. 7:46· 10:31-39) Κατανοούσε τελείως τους ανθρώπους· μπορούσε να διαβάζη τις καρδιές των και τις διάνοιές των. Για τούτο, εκείνοι τους οποίους εξέλεξε να είναι οι στενοί του σύντροφοι και συνεργάται ήσαν άνθρωποι με ευθεία καρδιά, άνθρωποι που θα μπορούσε να τους εκπαιδεύση και που τους εξεπαίδευσε για να είναι παραγωγικοί μάρτυρες όπως ο ίδιος. Χάριν της ποιότητος, δεν εξέλεξε πολλούς, μόνο τους αρίστους. Ο Ιησούς ήταν ταπεινός. Έδιδε πάντοτε αναγνώρισι στον Ιεχωβά για όλα τα αγαθά. (Μάρκ. 10:18) Όσον αφορά τους καλούς ακολούθους που είχε, είπε σε προσευχή προς τον Πατέρα του: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου . . . εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εφύλαξα.»—Ιωάν. 17:6-19.

17. Ποια άλλη πορεία ανοίχθηκε στον Ιησούν, από ποιον, και πώς ο Ιησούς ενήργησε;

¹⁷ Αν ο Ιησούς ήθελε ποσότητα άσχετα με την ποιότητα, η σύναξις των μαθητών του θα ήταν απλή. Αληθινά, θα μπορούσε να έχη ολόκληρο το έθνος των Ιουδαίων στα πόδια του· ναι, και περισσότερο από τούτο—ολόκληρο τον κόσμο, και οι λαοί όλων των εθνών θα τον ανεγνώριζεν ως ηγεμόνα των. Όλο εκείνο που είχε να κάμη ήταν να υποταχθή σ’ έναν άλλον επόπτην παραγωγής. Αυτός ο άλλος επόπτης, ο Σατανάς, προσπάθησε να πείση τον Ιησούν να το πράξη αυτό, λίγο μετά την αφιέρωσι του Ιησού να πράξη το θέλημα του Πατρός του, πριν ακριβώς αρχίση τη διακονία του. Ιδού η έκθεσις του τι έλαβε χώραν: «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν, Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.» (Ματθ. 4:8, 9) Αυτό δεν αποτελούσε πειρασμόν για τον Υιόν του Θεού. Μήπως δεν είχαν ακούσει παρόμοιες προτάσεις πρώτα η Εύα, έπειτα ο Αδάμ, από τον ίδιον αόρατον αχρείον; Τι εκέρδισαν; Ο Ιησούς το εγνώριζε πάρα πολύ καλά. Η τέρψις του ήταν να εργάζεται με τον Δημιουργό του, και τώρα η απόφασίς του ήταν να εξακολουθήση να παράγη σ’ αυτή την πορεία.

ΠΙΣΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ

18. (α) Από ποια άποψι η μαρτυρία του Ιησού ήταν παραγωγική; (β) Τα αποχαιρετιστήρια λόγια του προς τους μαθητάς του, σε τι επέστησαν την προσοχή τους;

¹⁸ Η σύντομη διακονία του Ιησού, μόνο τριάμισυ ετών, ήταν πολύ παραγωγική. Πρώτο σε σπουδαιότητα είναι το γεγονός ότι εκράτησε την ακεραιότητά του, αποδεικνύοντας έτσι τον εαυτό του άξιον να είναι εκείνος που θα διεκδικήση το όνομα του Πατρός του συντρίβοντας τον Σατανά μέχρι θανάτου. Έπειτα, έδωσε τη ζωή του ως εξαγοραστική τιμή για τους ευπειθείς ανθρώπους. Σημειώστε: «Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Με λίγα λόγια, έκαμε όλα όσα ο Ιεχωβά είχε σκιαγραφήσει γι’ αυτόν. Στην προσευχή του προς τον Πατέρα του συμπεριέλαβε τα εξής: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.» (Ιωάν. 17:4) Στη διακονία του ο Ιησούς έδωσε ένα καλό παράδειγμα για τους προσεκτικά διαλεγμένους ακολούθους του. Επιπρόσθετα, εδαπάνησε πολύν χρόνον διδάσκοντάς τους για τον Ιεχωβά, καθώς και για τον εαυτό του και για τη Βασιλεία και για το έργον που θα εχρειάζετο να εκτελέσουν αφού αυτός θα επέστρεφε στον Πατέρα του. Αυτοί εκρέμαντο από κάθε του λέξι, αλλά δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν καθαρά. Ο Ιησούς το προεγνώριζε αυτό. Τους είπε, λοιπόν, ότι μετά την αναχώρησί του, ο Πατήρ του θα τους έστελνε έναν παράκλητον, το άγιο πνεύμα, για να τους διδάξη επιπρόσθετα πράγματα και να τους υπομνήση επίσης τα όσα είχε ειπεί σ’ αυτούς. (Ιωάν. 14:26) Όταν τελικά αναχωρούσε, τους είπε ότι η διακονία τους έπρεπε να είναι παραγωγική. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ματθ. 28:18-20.

19. Πώς η παραγωγικότης του Ιησού αντανεκλάτο στη δράσι των μαθητών του;

¹⁹ Για να βεβαιωθούμε ότι η μαρτυρία του Ιησού ήταν παραγωγική δεν έχομε παρά να κυττάξωμε τι έκαμαν οι ακόλουθοί του στην αρχή της Χριστιανικής εποχής. Είχαν ανάγκην του πνεύματος του Θεού και, πιστός στον λόγο του, ο Ιησούς έστειλε το άγιον πνεύμα σ’ αυτούς ενώ ήσαν συναθροισμένοι μαζί δέκα ημέρες μετά την ανάληψί του στον ουρανό. Καθώς εξεχύθη επάνω τους το πνεύμα του Ιεχωβά, αυτοί άρχισαν να δοξάζουν και να αινούν τον Θεό σε πολλές γλώσσες που το άγιο πνεύμα τούς κατέστησε ικανούς να μιλούν σ’ αυτή την περίπτωσι. Επίσης τότε παρευρίσκοντο στην Ιερουσαλήμ άνθρωποι πολλών εθνικοτήτων, και άκουαν να δοξολογήται ο Θεός από τους βαπτισμένους με το πνεύμα μαθητάς στις δικές των γλώσσες. Τα πλήθη των επισκεπτών εθαύμαζαν πολύ. Τότε ο απόστολος του Χριστού Πέτρος με δύναμι εμαρτύρησε, δημοσία, όσον αφορά τον Ιησούν και τη μεσσιανική του ιδιότητα, έπειτα δε απ’ αυτό πολλοί επίστεψαν και εβαπτίσθησαν: «Και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα [στην Χριστιανική εκκλησία] έως τρεις χιλιάδες ψυχαί.» (Πράξ. 2:41) Αυτοί τότε άρχισαν να μελετούν και να εκπαιδεύωνται μαζί με τους αποστόλους για μια παραγωγική διακονία, την οποίαν απαιτούσε η αφιέρωσίς των. «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς· . . . Ο δε Ιεχωβά προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους.» (Πράξ. 2:42-47, ΜΝΚ) Γρήγορα κατόπιν, πέντε χιλιάδες άνδρες μόνο ήσαν στη διακονία. Τι όμιλος διακόνων που άρχιζε να παράγη σε μόνο τη γη της Παλαιστίνης!—Πράξ. 4:4.

20. Ποιο διπλό αποτέλεσμα προήλθε από τη μαρτυρία των αποστόλων και μαθητών του Ιησού στις αρχαίες εκείνες ημέρες;

²⁰ Τέτοια ευόδωσις ως αποτέλεσμα παραγωγικής μαρτυρίας έπρεπε γρήγορα να επισύρη το πυρ του Σατανά, και το επέσυρε. Ο διωγμός άρχισε. Ο σκοπός του Σατανά ήταν το σταμάτημα του έργου. Με γοργή διαδοχή ήλθαν απειλές, φυλάκισις, δαρμοί, και κατόπιν ο δραματικός θάνατος ενός πιστού μαθητού, του Στεφάνου. Ο διωγμός αυτός επέφερε τον διασκορπισμό των Χριστιανών διακόνων, αλλά όχι και την περικοπή του κηρύγματός των. «Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» (Πράξ. 8:4) Οι απόστολοι, δερόμενοι και φυλακιζόμενοι, έχαιραν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:17, 40-42) Η αύξησις εξακολουθούσε παρά τον διωγμό. Έπειτα από τριάμισυ έτη κηρύγματος μεταξύ των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, ο Ιεχωβά επεξέτεινε σε ανθρώπους όλων των άλλων εθνών την ευκαιρία να γίνουν Χριστιανοί διάκονοι και να συμμετάσχουν στην παραγωγική μαρτυρία. (Πράξ. 10:44-48) Ο πυρήν που είχε σχηματίσει ο Ιησούς με τους δώδεκα αποστόλους, γρήγορα αύξησε στον πρώτον αιώνα και εξετάθη σε μακρινά σημεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και πέρα απ’ αυτήν. Ο Ιησούς είχε δώσει καλό παράδειγμα παραγωγικής μαρτυρίας. Οι απόστολοι και μαθηταί του ακολούθησαν το αυτό παράδειγμα προς δόξαν του Θεού και για τη δική τους αιώνια σωτηρία.—1 Τιμ. 4:11-16· 2 Τιμ. 4:1-5.

21. Σύμφωνα με την προφητεία της Γραφής, πότε η παραγωγική μαρτυρία θα έφθανε σε παγγήινη έκτασι, και με ποιο αποτέλεσμα;

²¹ Μετά τον θάνατο των αποστόλων του Χριστού, όλη αυτή η παραγωγική μαρτυρία εξέπνευσε. (Πράξ. 20:29-35· 2 Πέτρ. 2:1-3) Αλλά μήπως αυτό εσήμαινε το οριστικό της τέλος; Όχι· μάλλον τα λόγια του Ιησού, τα συγγράμματα των αποστόλων και μαθητών του, καθώς και οι Θεόδοτες προφητείες που είχαν γραφή από πιστούς ανθρώπους πριν απ’ αυτούς, όλα μαρτυρούσαν για μια περίοδο παραγωγικής μαρτυρίας σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά μελλοντική από τον καιρό τους. (Αποκάλ. 14:6, 7· Ησ. 52:7, 8· Ιεζ. 9:3, 4, 11· Δαν. 12:3) Ο Ιησούς είχε ειπεί ότι στο τέλος του συστήματος πραγμάτων που διακυβερνάται από τον Σατανά, το ευαγγέλιο της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά έπρεπε να κηρυχθή σε όλο τον κόσμο· και ότι πάνω στο επίμαχο ζήτημα της Βασιλείας οι άνθρωποι όλων των εθνών έπρεπε να διαιρεθούν, να διαχωρισθούν, ως «πρόβατα και ερίφια.» (Ματθ. 24:14· 25:31-46· Μάρκ. 13:9-13) Περαιτέρω, αυτά τα «πρόβατα», συναθροισμένα «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών», έπρεπε να γίνουν ένας «πολύς όχλος», τον οποίον κανείς δεν μπορεί να αριθμήση· ναι, «το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια», και τούτο ανάμεσα σε άφθονη πνευματική ευημερία. (Αποκάλ. 7:9· Ησ. 60:22· 66:14· Μιχ. 5:2-9) Ο τότε μέλλων αυτός καιρός έχει ήδη έλθει, στην εποχή μας. Για μας τώρα τα πράγματα αυτά και περισσότερα λαμβάνουν πραγματικά χώραν. Δικό μας είναι το απερίγραπτο προνόμιο να ενασχοληθούμε στην παραγωγική μαρτυρία προς αίνον του μεγάλου Θεού Ιεχωβά, του πρώτου Παραγωγού όλων.—Ψαλμός 149· Ησαΐας 12.

Παραγωγική Μαρτυρία

«Ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα.»—1 Κορ. 9:26.

 1. Γιατί είναι ορθό και κατάλληλο να είναι σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά παραγωγικοί;

ΓΙΑ να ευαρεστούν τον Ιεχωβά σήμερα οι μάρτυρές του πρέπει να είναι παραγωγικοί, όπως ακριβώς ήσαν και οι μάρτυρές του των αρχαίων χρόνων. Στους μαθητάς του ο Ιησούς, το τέλειο Παράδειγμα, είπε: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.» (Ματθ. 16:24) Ο απόστολος του Ιησού Πέτρος το έκαμε αυτό· συνεπώς, μπορούσε να γράψη: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.» (1 Πέτρ. 2:21) Όχι μόνο έχομε τον Ιησούν ως υπόδειγμα, αλλά τώρα αυτός είναι αοράτως παρών και διευθύνει το έργο της παραγωγικής μαρτυρίας. Για τούτο, εκείνοι που είναι μάρτυρες σήμερα πρέπει να δείξουν καλά αποτελέσματα στη διακονία.—Ιωάν. 4:34· 1 Κορ. 3:8· Γαλ. 6:9, 10.

 2. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι τα «αγαθά νέα» φέρουν μαζί τους τον παράγοντα της παραγωγικότητος;

² Το γεγονός ότι στο 1914 μ.Χ. η μόνιμη βασιλεία του Ιεχωβά ιδρύθη με τον Χριστόν Ιησούν επάνω στον ουράνιο θρόνο του, αποτελεί αγαθά νέα πράγματι. Τα αγαθά αυτά νέα φέρουν μαζί τους τον παράγοντα της παραγωγικότητος, διότι εκείνοι που ακούουν έχουν το προνόμιο και την υποχρέωσι να διαβιβάσουν ό,τι ακούουν στους άλλους. Σημειώστε πώς εκτίθεται αυτό στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως: «Και το πνεύμα, και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.»—Αποκάλ. 22:17.

 3. Ποια παράκλησι είπε ο Ιησούς ότι έπρεπε να κάμουν οι ακόλουθοί του, και ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα;

³ Ο Ιησούς παρωμοίασε την εποχή μας προς καιρό θερισμού, οπότε υπάρχει πολύ έργο να γίνη, αλλά όχι πολύς χρόνος για να το κάμη κανείς. Είπε: «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.» (Ματθ. 9:37, 38) Σήμερα ο Ιεχωβά, ο Κύριος του θερισμού, έχει απαντήσει σ’ αυτή την προσευχή των κεχρισμένων μαρτύρων του, εκείνων που είναι εντεταλμένοι απ’ αυτόν να κηρύξουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του, αποστέλλοντας πάνω από εξακόσιες χιλιάδες εργάτας σε όλη τη γη για να βοηθήσουν στη συγκομιδή εκείνων στον κόσμο που είναι καλής θελήσεως προς τον Θεό. Παρά τον μεγάλον αυτόν αριθμό, ο θερισμός είναι ακόμη πολύς και χρειάζεται επειγόντως βοήθεια. Θα εξακολουθήσωμε να παρακαλούμε τον Ιεχωβά ν’ αποστείλη περισσοτέρους; Ναι, διότι ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει τις παραγωγικές προσπάθειες των μαρτύρων του. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο έχει ανέλθει ο αριθμός σ’ αυτό το εκπληκτικό σημείο. Αυτή υπήρξε η απάντησις του Ιεχωβά στο παρελθόν. Το ίδιο θα γίνη και στο μέλλον.

 4, 5. Με ποιον άλλον τρόπο ο Ιησούς ανεφέρθη στη σημερινή μαρτυρία, και πώς αυτή παρουσίασε παραγωγικότητα;

⁴ Ο Ιησούς επίσης ανεφέρθη στο ότι η μαρτυρία φέρνει καρπό, καρπό της Βασιλείας. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα τώρα, επειδή η ίδρυσις της Βασιλείας στην εποχή μας έλαβε ήδη χώραν. Ο Ιησούς είπε ότι το άγγελμα της Βασιλείας, σαν σπόρος όταν σπείρεται σε καλή γη, φυτρώνει, ωριμάζει και παράγει καρπό. «Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» (Λουκ. 8:15) Είναι νόμος του Ιεχωβά ο καρπός να παράγεται κατά το είδος του· για τούτο πρέπει να παράγωμε τον ίδιο καρπό που σπείρεται μέσα μας, δηλαδή, τον καρπό της Βασιλείας, το άγγελμά της. (Γέν. 1:11) Ο Ιησούς απεκορύφωσε τη νουθεσία σχετικά με το να είμεθα καρποφόροι όταν είπε στους μαθητάς του: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν.» (Ιωάν. 15:8) Σημειώστε ότι είπε «καρπόν πολύν». Αυτό εφιστά έντονα την προσοχή μας στο ότι ο Ιεχωβά απαιτεί από μας να είμεθα παραγωγικοί μάρτυρες, επιτελώντας πολλά με το να κηρύττωμε, με το να ανευρίσκωμε άτομα καλής θελήσεως, με το να τα τρέφωμε και να τα φέρνωμε σε ωριμότητα έτσι ώστε και αυτά ν’ αντιληφθούν ομοίως το προνόμιό των να φέρουν καρπόν της Βασιλείας.—Τίτον 3:8· Εβρ. 13:15.

⁵ Μας έχουν δοθή πολλά σε ό,τι αφορά τις αλήθειες της Βασιλείας και το προνόμιο να τις μεταδίδωμε και στους άλλους. Ο κανών ωρίσθη από τον Ιησούν με τα εξής λόγια: «Εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» (Λουκ. 12:48) Η αλήθεια συνεπιφέρει μεγάλη ευθύνη, στην οποία, αν πρόκειται να είμεθα πιστοί και ν’ αποκτήσωμε ζωή, πρέπει ν’ ανταποκριθούμε με τον ορθό τρόπο. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό· και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν.» (Ιωάν. 15:1, 2) Ως η Άμπελος, ο Χριστός Ιησούς διευθύνει την παραγωγή καρπού προς αίνον του Ιεχωβά, αλλά τα κλήματα φέρουν τον καρπό. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, τα κλήματα πρέπει να παραγάγουν καρπούς της Βασιλείας, ειδ’ άλλως ν’ αποκοπούν ως άχρηστα. Ο Ιεχωβά καθαρίζει και κλαδεύει την όμοια με άμπελο οργάνωσί του για την παραγωγή καρπού της Βασιλείας. Αν εκτιμούμε την παραβολή θα εργασθούμε για μια παραγωγική διακονία.

 6. Πώς μπορεί να εξεικονισθή η παραγωγική μαρτυρία σήμερα, και είναι επιθυμητή η σχέσις μεταξύ των μαρτύρων;

⁶ Η μεγάλη παγκόσμια οργάνωσις του Ιεχωβά είναι παραγωγική, όπως πιστοποιεί άφθονα ολόκληρη η δημιουργία. Ο Ιεχωβά, μέσω του επόπτου της παραγωγής του στο σύμπαν, του Ιησού Χριστού, έχει διαμορφώσει επίσης την επίγεια οργάνωσί του για παραγωγή. Είναι μια οργάνωσις που λειτουργεί ομαλά, που εκτείνεται σε όλη τη γη, που είναι καλά εφωδιασμένη, δραστήρια, επανδρωμένη με εκατοντάδες χιλιάδων προθύμων εργατών. Σ’ αυτήν δεν θα βρήτε κανένα φύλακα απεργίας, ούτε απεργούς, ούτε εργατική ανωμαλία οποιουδήποτε είδους· διότι όλοι έχουν ενδιαφέρον εδώ. Η αγάπη γεμίζει την καρδιά του καθενός. Όλοι δείχνουν αγάπη για τον εργοδότην, Ιεχωβά, αγάπη για τον επόπτην, Ιησούν Χριστόν· επικρατεί, λοιπόν, ειρήνη και όλοι ενωμένοι προχωρούν με την προσπάθεια παραγωγής.

 7. Ποια είναι μερικά ουσιώδη στοιχεία για πλήρη παραγωγή μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου;

⁷ Σ’ αυτή τη θεοκρατική οργάνωσί υπάρχουν βασικές μέθοδοι που συμβάλλουν πολύ στην παραγωγή· επίσης υπάρχουν ενισχυτικές και συνδετικές ενέργειες που συντελούν σ’ έναν αποτελεσματικό, καλά οργανωμένο τρόπο εργασίας. Παραδείγματος χάριν, οι εργάται έχουν εφοδιασθή με πολλά βοηθήματα μελέτης και τους δίδονται γενναιόδωρα θείες οδηγίες. Αυτά τα μελετούν και τα εφαρμόζουν επιμελώς. Στην Αίθουσα Βασιλείας εβδομαδιαίες συναθροίσεις παρέχουν ευκαιρίες για τους εργάτας να συναθροίζωνται μαζί για ν’ αποκτήσουν δύναμι μέσω επικοινωνίας μ’ εκείνους που είναι ομοίας πίστεως. (Εβρ. 10:24, 25) Εκεί, επίσης, βλέπουν επιδείξεις υπηρεσίας και λαμβάνουν νουθεσίες για το κήρυγμα. Εκεί, επίσης, οι χαρούμενοι εργάται παρακολουθούν τη σχολή θεοκρατικής διακονίας και ο καθένας τους μαθαίνει να εκφράζη το άγγελμα αποτελεσματικά. Όλα αυτά είναι ουσιώδη για πλήρη παραγωγή μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου.

 8. Ποια στάσι πρέπει να έχουν όλοι οι δούλοι του Ιεχωβά, και πώς μπορεί κανείς να καυχάται ορθά;

⁸ Έχουν, όμως, υπ’ όψι τον πυρήνα όλων αυτών: Το σπουδαίο είναι η ευθύνη των να μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Κάθε παραγωγός είναι απλώς το σκεύος που περιέχει τους σπόρους της αληθείας. Ενωμένοι οι εργάται χρησιμοποιούνται από τον μέγαν Σπορέα, Χριστόν Ιησούν, να σκορπίσουν τους σπόρους. Ως άτομα οι εργάται είναι σχετικώς ασήμαντοι. Ο καθένας πάντοτε το έχει αυτό υπ’ όψιν, ζητώντας πάντοτε να μεγαλύνη την αλήθεια και τον μέγαν Δοτήρα της Ιεχωβά. (1 Πέτρ. 4:10, 11· Αποκάλ. 7:9, 10) Τελειώνοντας μια από τις απλές παραβολές του, ο Ιησούς ετόνισε στους προθύμους συνεργάτας του: «Ούτω και σεις, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε, Ότι δούλοι αχρείοι είμεθα· επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.» (Λουκ. 17:10) Είναι αληθές ότι η επαφή κάθε πιστού κήρυκος με τα καλής θελήσεως άτομα ενέχει σπουδαιότητα. Αυτός θα φροντίση επιμελώς να επανεπισκεφθή το σπίτι του ενδιαφερομένου, να ποτίση τον σπόρο της αληθείας ώσπου να φυτρώση· κατόπιν εξακολουθεί να καλλιεργή το φύτρον, για να καταστή δυνατόν να προκύψη αύξησις, πρόοδος στην ωριμότητα. Και τότε ακόμη, οι ζηλωταί εργάται εξακολουθούν να είναι «αχρείοι» δούλοι. Στον Κύριόν των Ιεχωβά δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε άλλο παρά αγάπη, αίνον και υπηρεσία. Μη έχοντας, λοιπόν, τίποτε για να καυχώνται, εκτός από το ότι έχουν την αλήθεια, η οποία τους εδόθη δωρεάν μέσω της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Ιεχωβά, εξακολουθούν να εργάζωνται ταπεινά. Ορίζοντας αυτόν τον ορθό τρόπο εργασίας, και ο Ιερεμίας και ο Παύλος έγραψαν: «Όστις καυχάται, εν τω Ιεχωβά ας καυχάται.» (Ιερεμ. 9:24, ΑΣ· 2 Κορ. 10:17, ΜΝΚ) Παραμένοντας ταπεινοί, δίδοντας αίνον στον Ιεχωβά και ενωμένοι μεγαλύνοντας Αυτόν ενώπιον άλλων, οι επιδέξιοι εργάται ευοδούνται.—Ιωάν. 4:36· Ψαλμ. 34:1-3· Ιερεμ. 17:7, 8.

ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 9. Ποια καλά αποτελέσματα μπορεί να αναμένωνται από τη χρήσι της Γραφής σε μια τρίλεπτη έως οκτάλεπτη ομιλία;

⁹ Τα μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, για να είναι αποτελεσματικοί, παραγωγικοί διάκονοι στο κήρυγμα από θύρα σε θύρα, κατανοούν την ανάγκη σαφούς παρουσιάσεως. Πριν από τρία χρόνια η Εταιρία εισήγαγε την τρίλεπτη έως οκτάλεπτη Γραφική ομιλία. Η ομιλία τονίζει ένα κατάλληλο θέμα δείχνοντας τον παρόντα σκοπό του Θεού, μέσω ολίγων διαλεγμένων εδαφίων. Η προσεκτική μεγαλόφωνη ανάγνωσις από τη Γραφή του καθενός από αυτά τα εδάφια καθιστά ικανά τα άτομα που επισκεπτόμεθα να αντιληφθούν ότι ένας αληθινός διάκονος των αγαθών νέων του Θεού υποστηρίζει εκείνο που λέγει με τον λόγον του Θεού. Μερικές φορές ένας ζηλωτής εργάτης φρονεί ότι τίποτε από όσα λέγει δεν θα κερδίση το προσεκτικό ενδιαφέρον σε μια ωρισμένη κοινότητα—ότι οι άνθρωποι έχουν μια βαθιά ριζωμένη προκατάληψι όσον αφορά τις επισκέψεις για Γραφικά ζητήματα, επειδή είναι πολύ θρησκευτικοί. Εν μέρει, αυτό μπορεί να είναι αληθινό, αλλά παραιτείται ο διαγγελεύς της βασιλείας του Ιεχωβά, λέγοντας: ‘Τίποτε δεν γίνεται εδώ’; Όχι. Μήπως εξακολουθεί υπομονητικά, διακριτικά να παρουσιάζη μια ζωηρή, ενδιαφέρουσα τρίλεπτη έως οκτάλεπτη ομιλία; Ναι, ανοίγει τη Γραφή του, ή παρακαλεί τον οικοδεσπότην να φέρη τη δική του. Τότε, διαβάζοντας μεγαλοφώνως εδάφια για να υποστηρίξη την περιγραφή που έκαμε της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας, διεγείρει στον ακροατήν ένα βαθύτερο σεβασμό για τη Γραφή. Ευγενικά βοηθεί τον ακροατήν να αντικαταστήση τις εσφαλμένες ιδέες με ακριβή γνώσι, έτσι ώστε αυτός αρχίζει να θεωρή τον διάκονο ως ένα αληθινό φίλο.

10. Πού μπορεί κανείς να εύρη καλές ομιλίες και πηγαία ύλη για πολλές άλλες;

¹⁰ Μήπως οι φιλικοί αυτοί διάκονοι βρίσκουν δύσκολο το να γνωρίζουν τι να πουν στη σύντομη ομιλία των; Όχι, διότι διαρκώς ανταλλάσσουν υποβοηθητικές σκέψεις. Πρώτον, δοκιμάζουν μια από τις σύντομες ομιλίες που είναι τυπωμένες στη μηνιαία των Διακονία της Βασιλείας. Αυτές είναι έξοχες, δοκιμασμένες στον αγρό ομιλίες. Πράγματι, η Εταιρία παρεκάλεσε τους ταξιδεύοντας αντιπροσώπους της στον αγρό, οι οποίοι είχαν ιδιαίτερη επιτυχία στην επίτευξι συνδρομών, να περιγράψουν την επιτυχή παρουσίασι που εχρησιμοποίησαν. Σχεδόν όλοι απήντησαν ότι χρησιμοποιούν τις ομιλίες εκείνες που σκιαγραφούνται στη Διακονία της Βασιλείας. Μερικοί, για ν’ αρχίσουν, απομνημονεύουν μια απ’ αυτές τις ομιλίες. Γρήγορα οι αρχάριοι αυτοί ομιλούν απ’ ευθείας από την καρδιά με όλη την ειλικρίνεια και την πεποίθησι που η αλήθεια παράγει σ’ ένα άτομο. Η οργάνωσις προέτρεψε, χάριν ποικιλίας, να χρησιμοποιούν οι εργάται διάφορες ομιλίες, που να ταιριάζουν στις πολλές διαφορετικές περιπτώσεις. Εκτός από εκείνες που είναι ήδη σκιαγραφημένες στη Διακονία της Βασιλείας, τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! είναι γεμάτα από ιδέες για σύντομες, ζωηρές τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες. Επιπρόσθετα, μέσα στο βιβλίο Πάντα Δοκιμάζετε υπάρχουν πολλά εύχρηστα θέματα ομιλιών και ταξινομημένα Γραφικά εδάφια. Ασφαλώς ο Ιεχωβά επρομήθευσε με αφθονία εποικοδομητική ύλη για να τη χρησιμοποιή κάθε πρόθυμος εκπρόσωπός του ώστε να γίνη παραγωγικός μάρτυς.

11. Για να είναι παραγωγική η μαρτυρία, τι πρέπει ν’ ακολουθήση τη διάθεσι εντύπων που εξηγούν τη Γραφή;

¹¹ Καθώς πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι οι παραγωγικοί διάκονοι διαθέτουν κάποια έντυπα. Αυτά μπορεί να είναι βιβλιάρια, περιοδικά, ένα βιβλίο ή μια Γραφή—ασφαλώς κάτι. Ο αριθμός των εντύπων που διαθέτει κάθε εργάτης θα εξαρτηθή από την επιμέλειά του και από το ποσόν του χρόνου που εργάζεται. Ποιος μπορεί να πη ότι η τρίλεπτη έως οκτάλεπτη ομιλία δεν έχει αυξήσει τον αριθμό των εντύπων που διαθέτει; Αλλ’ αφού διαθέση ένα ή περισσότερα υποβοηθητικά έντυπα, μήπως αφήνει ο επιμελής εργάτης τον φυτευμένο σπόρο της αληθείας να φυτρώση μόνος του; Μήπως παραχωρεί στον Σατανά την ευκαιρία να τον καταστρέψη; Επί έτη στο παρελθόν, αυτός ήταν συχνά ο τρόπος με τον οποίον ειργάζοντο πολλοί, οι οποίοι ενόμιζαν ότι η εναπόθεσις του αγγέλματος στα χέρια των ανθρώπων ήταν αρκετή. Η αύξησις επήρχετο αργά στα χρόνια εκείνα. Αλλά τελευταίως η Εταιρία υπέμνησε σε όλους τους εργάτας του αγρού ότι, σύμφωνα με τη Γραφική νουθεσία, δεν πρέπει ν’ αποστερούν τον «ξένον» από το δικαίωμά του να μάθη την αλήθεια. (1 Βασ. 8:41-43· Παροιμ. 3:27· Ιωάν. 10:16) Πράγματι, είναι επιτακτικό οι πρόθυμοι ακροαταί να τυγχάνουν με ζήλο επανεπισκέψεως, για να ποτίζεται ο φυτευμένος σπόρος και να προστατεύωνται τα τρυφερά νεογνά ν’ αναπτυχθούν. Ο παραγωγικός διάκονος περιμένει καρπό. Εκτελεί το μέρος του για το αποτέλεσμα αυτό, γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι ‘ο αυξάνων’.—1 Κορ. 3:6.

Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΒΟΗΘΕΙ ΤΟΝ ΑΡΧΑΡΙΟΝ

12. (α) Γιατί μερικοί εργάται έχουν μικρότερη επιτυχία από άλλους; (β) Πώς μπορεί ο εκπαιδευμένος εργάτης να βοηθήση τον αρχάριον;

¹² Στη θεοκρατική οργάνωσι αυτός ο κρίκος των επανεπισκέψεων είναι βασικός. (Πράξ. 15:36) Και είναι επίσης ισχυρός κρίκος. Αλλά το πόσο ακριβώς είναι ισχυρός, εξαρτάται από το πόσο πιστά ο διάκονος κάνει την ατομική του επανεπίσκεψι μετά την αρχική διάθεσι εντύπων. Για να εφοδιασθή με ευκαιρίες για επανεπισκέψεις ο παραγωγικός διάκονος δαπανά πολλές ώρες κάθε μήνα σε προεισαγωγική υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι, χρησιμοποιώντας τις σύντομες ομιλίες του. Πολλοί ζηλωταί μάρτυρες εύκολα διαθέτουν έντυπα, αλλά σημειώνουν μικρή επιτυχία στο να παρακολουθήσουν το δημιουργούμενο ενδιαφέρον. Στην περίπτωσί σας, ο εκπαιδευόμενος παραγωγός ερωτά τον νεαρό εργάτη με τον οποίον συνεργάζεται, Μήπως συμβαίνει ότι, όταν κάνετε μια επανεπίσκεψι, βρίσκετε δύσκολο να μπήτε στο θέμα της αληθείας; Ενίοτε συμβαίνει αυτό. Για να το διευκρινίσουμε, λοιπόν, υποθέστε ότι υπόσχεσθε σε μια οικογένεια φίλων να πάτε για ένα «πικ-νικ». Συνεφωνήθη ότι σεις πρόκειται να φέρετε το φαγητό και αυτοί πρόκειται να προμηθεύσουν όλα τα άλλα πράγματα. Έρχεται η ωρισμένη ημέρα· πηγαίνετε στην ώρα σας και έχετε το φαγητό. Βρίσκεται στο καλάθι που φέρατε μαζί σας. Οι φίλοι σας είναι πεινασμένοι· διερωτώνται γιατί δεν βγάζετε το φαγητό για να το θέσετε μπροστά τους. Αλλά δεν το βγάζετε, και αυτό μένει στο καλάθι. Τελικά αναχωρείτε, παίρνοντας το φαγητό μαζί σας. Πώς αισθάνονται οι φίλοι σας; Νηστικοί; Πέρα από κάθε αμφιβολία, και απογοητευμένοι επίσης. Εσπαταλήσατε τον καιρό σας καθώς επίσης και τον δικό τους. Δεν μπορείτε να πήτε ότι βρήκατε χαρά, ούτε ότι αυτοί αισθάνθηκαν αναψυχή. Το ίδιο συμβαίνει και με το μοίρασμα πνευματικής τροφής: Γιατί να είσθε δειλός σχετικά με το έργο αυτό; Εκείνοι γνωρίζουν ότι είσθε ένας διάκονος· έτσι είπατε στην αρχική σας επίσκεψι στο σπίτι τους. Είδαν ότι χρησιμοποιείτε τη Γραφή σας και το περιμένουν πάλι. Ναι, έχετε ανάγκη από κατάλληλα εργαλεία για ν’ αρχίσετε το έργον· ιδού, λοιπόν, τι πρέπει να κάνετε:

13, 14. (α) Πώς η Εταιρία ήλθε πάλι προς βοήθειάν μας εν σχέσει με το έργον επανεπισκέψεων; (β) Ποια είναι μερικά σημεία που πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν όταν κανονίζωμε τη δράσι επανεπισκέψεων;

¹³ Δημιουργήστε την κατάστασι με το να προετοιμασθήτε να μιλήσετε περισσότερο επάνω στο θέμα που είχατε πραγματευθή στην πρώτη σας σύντομη ομιλία, αλλ’ αυτή τη φορά εκτείνατέ το σε μια δεκάλεπτη έως δεκαπεντάλεπτη ομιλία. Και εδώ πάλι η Εταιρία έχει κάμει προμήθεια για τον παραγωγικό διάκονο. Για να μιλήσετε τότε επάνω στο ίδιο θέμα που χρησιμοποιήσατε στην πρώτη επίσκεψι, θα είναι ανάγκη να το έχετε σημειώσει στο προσωπικό σας σημειωματάριο για το από σπίτι σε σπίτι έργο. Επίσης, όταν κάνετε τις τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες σας, είναι καλό να έχετε υπ’ όψιν τη μέλλουσα ανάγκη επεκτάσεως του θέματος για χρήσι στην πρώτη σας επανεπίσκεψι· για τούτο εκλέξατε μερικά εδάφια επί πλέον γι’ αυτόν τον σκοπό. Το να ξέρετε θετικά τι πρόκειται να συζητήσετε στην επανεπίσκεψί σας, θα σας καταστήση ικανόν να εργασθήτε με εμπιστοσύνη· επίσης δε, η οικογένεια καλής θελήσεως που εξυπηρετείτε, θα ωφεληθή γνησίως από την προετοιμασία σας. Αφού φθάσετε, είναι ουσιώδες να επιδοθήτε στην εξέτασι της αληθείας του λόγου του Θεού όσο το δυνατόν γρηγορώτερα. Λίγα μόνο λόγια θα είναι αναγκαία για την επαναγνωριμία σας και έπειτα μπορείτε να πήτε τον σκοπό της επισκέψεώς σας. Δείξτε ανθρωπισμό, με διακριτικότητα, θέρμη, φιλικότητα. Η οικογένεια μπορεί να έχη πάρει ένα βιβλιάριο. Μπορείτε να στρέψετε τη συνομιλία προς την αλήθεια με τον εξής περίπου τρόπο: ‘Έως τώρα έχετε, πιθανώς, διαβάσει το βιβλιάριό σας και έχετε παρατηρήσει ότι έθιγε το θέμα που συζητήσαμε την περασμένη εβδομάδα, του να ζη κανείς για πάντα, θυμάστε; Αφού μου είπατε ότι θα θέλατε να ζήτε για πάντα, συνεκέντρωσα λίγα ακόμη εδάφια επάνω σ’ αυτή τη θαυμαστή αλήθεια της Γραφής. Θα ενισχύσουν περισσότερο την ελπίδα σας να ζήσετε και να μην πεθάνετε. Επιτρέψατέ μου να σας διαβάσω τούτο.’

¹⁴ Τώρα το δύσκολο μέρος—η έναρξις—ετελείωσε, και προχωρείτε προς μια πολύ ευχάριστη και παραγωγική επανεπίσκεψι. Να θυμάστε τούτο: Είναι πολύ σπουδαίο το να έχωμε από πριν σχεδιάσει τις επανεπισκέψεις μας, να γνωρίζωμε για ποιο πράγμα θα μιλήσωμε.

15. Ποια απεδείχθη ότι είναι η πιο παραγωγική μορφή μαρτυρίας, και πώς μπορεί κάθε μάρτυς να γίνη παραγωγικός σ’ αυτήν;

¹⁵ Οι επανεπισκέψεις έχουν ένα σκοπό, την τελική έναρξι μιας οικιακής Γραφικής μελέτης. Εδώ τίθεται το θεμέλιο· κατόπιν αρχίζει η οικοδόμησις επάνω σ’ αυτό. Εδώ ο νέος ενδιαφερόμενος, ένας πιθανός διαγγελεύς της Βασιλείας, αρχίζει ν’ αυξάνη σε γνώσι και κατανόησι· και έτσι γίνεται πρόθυμος να πη στους άλλους τα αγαθά νέα. Στη διάρκεια του καιρού αυτού, είτε είναι εβδομάδες είτε μήνες, εισάγεται στην οργάνωσι όταν έρχεται μαζί σας στο τοπικό κέντρο υπηρεσίας, στην Αίθουσα Βασιλείας, και πιθανώς μια συνέλευσι περιοχής. Τον ενθαρρύνετε να εξακολουθή να μιλή για τη Βασιλεία στους φίλους του. Τον εφοδιάζετε με πρόσθετα αντίτυπα βιβλιαρίων περιοδικών. Σε όλα αυτά έχετε υπ’ όψι τον σκοπό της μελέτης σας στο σπίτι εκείνο—την παραγωγή, εν άλλου υμνητού του Ιεχωβά. Προς τον σκοπόν αυτόν προσκαλείτε να έλθη μαζί σας στη μαρτυρία σας από σπίτι σε σπίτι και σε επανεπισκέψεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πιθανώς σύντροφος σας μάρτυς γρήγορα κάνει το μέρος του και τότε αποτελεί μια ζωντανή απόδειξι ότι είσθε ένας παραγωγικός μάρτυς.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

16, 17. (α) Ποια εκτίμησι δίνουν οι άνθρωποι στα περιοδικά σήμερα; (β) Πώς η Σκοπιά και το Ξύπνα! επωφελούνται από αυτή τη στάσι του κοινού;

¹⁶ Τώρα παρατηρήστε ένα άλλο σπουδαίο χαρακτηριστικό στην οργάνωσι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Πρώτα μερικές ερωτήσεις: Όταν πλησιάζετε ένα περίπτερο, τι βλέπετε; Περιοδικά. Σ’ ένα γωνιαίο κατάστημα τι χτυπά στο μάτι σας; Περιοδικά! Τι κάνει έναν ταχυδρομικό διανομέα να λυγίζη κάτω από το βάρος του ταχυδρομικού του σάκου; ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ. Και τι διαβάζουν πάρα πολλοί άνθρωποι; ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ! Αληθινά ο σημερινός κόσμος συναισθάνεται την αξία του περιοδικού. Αλλά το πώς θα τον κάνωμε να συναισθανθή την αξία της Σκοπιάς και του Ξύπνα! απασχολεί τις σκέψεις των δούλων του Ιεχωβά. Με την διαρκώς, ευρυνόμενη κυκλοφορία των δύο αυτών περιοδικών, η μαρτυρία που δίδεται γίνεται ακαταμέτρητη. Αυτές είναι σκέψεις που σχετίζονται με το μέλλον.

¹⁷ Τώρα κυττάξτε πίσω: Στο 1939 η πρώτη παγκόσμια εκστρατεία για συνδρομητάς στη Σκοπιά επέφερε άμεση αύξησι. Η παραγωγή περιοδικών διπλασιάσθη εν σχέσει με την παραγωγή του προηγουμένου έτους, εξετυπώθησαν, δηλαδή, πάνω από 9.000.000 αντίτυπα. Με την έναρξι αυτή, γοργή αύξησις ακολούθησε το ένα έτος μετά το άλλο. Στ 1955 η εκτύπωσις και των δύο περιοδικών υπερέβη τα ογδόντα έξη και μισό εκατομμύρια αντίτυπα Αυτή είναι μια αύξησις χίλια εννιακόσια τοις εκατό πάνω από την παραγωγή του 1938. Σήμερα η Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά εισχωρούν σε εκατομμύρια κατοικίες σε πολλές χώρες. Μέσω παραγωγικής μαρτυρίας, ολοένα περισσότεροι από τους κατοίκους της γης αποκτούν διαρκώς μεγαλύτερη συναίσθησι της αξίας των δύο αυτών περιοδικών.

18. Πόσο ακριβώς αφυπνισμένη είναι η Εταιρία σ’ αυτό το πεδίον της διαφημίσεως της Βασιλείας, και τι μπορεί λογικά να αναμένεται από μας ατομικώς ως διαγγελείς των «αγαθών νέων»;

¹⁸ Αλλά είναι τούτο αρκετό; Σήμερα παντού η έντασις αυξάνει. Η αμηχανία και η ανησυχία για το μέλλον προκαλούν σοβαρές σκέψεις. Η Σκοπιά και το Ξύπνα! λέγουν με αξιοπιστία τι επίκειται. Λέγουν πώς μπορεί κανείς να επιζήση από τη μανία τη επερχομένης θυέλλης. Για τούτο άγνωστα εκατομμύρια ατόμων καλής θελήσεως μπορούν ακόμη να αποκτήσουν ακριβή γνώσι των ζωτικώς πολυτίμων περιεχομένων των δύο αυτών περιοδικών. Συνεπώς, η Εταιρία εξακολουθεί να ετοιμάζεται για να εξυπηρετήση τα εκατομμύρια αυτά. Στο Μπρούκλιν από το 1938 η έκτασις του εργοστασίου εδιπλασιάσθη δύο φορές. Προσετέθησαν δύο πιεστήρια μεγάλης ταχύτητος για περιοδικά και άλλα εφόδια. Το θέρος του 1956 επερατώθη η ενοικοδόμησις του νέου δεκατριώροφου κτιρίου της Εταιρίας για εκτύπωσι περιοδικών. Αμέσως κατόπιν παρελήφθησαν δύο ακόμη πιεστήρια για περιοδικά. Επίσης, στα εργοστάσιά της στη Νότιο Αφρική, στην Ελβετία, στη Σουηδία και στη Δυτική Γερμανία, η παραγωγή περιοδικών επεκτείνεται. Έτσι η ανάγκη περισσοτέρων περιοδικών αντιμετωπίζεται μ’ ένα πρακτικό τρόπο. Συγχρόνως, τι σχεδιάζουν οι παραγωγικοί διάκονοι ατομικώς; Στο 1957 οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσπαθήσουν τακτικά να πλησιάσουν περισσότερα άτομα καλής θελήσεως με αυτά τα δύο περιοδικά.

19. Για να επιτύχωμε την υψηλή αναλογία ευαγγελιζομένων με περιοδικά, τι θα είναι αναγκαίο;

¹⁹ Στους μήνες που είναι μπροστά μας, όπως περιμένομε με εμπιστοσύνη, όλοι οι διαγγελείς της βασιλείας του Ιεχωβά θα γίνουν ευαγγελιζόμενοι με τα περιοδικά. Μια ρωμαλέα οργάνωσις εκκλησίας είναι ουσιώδης για να επιτύχωμε αυτόν τον σκοπό. Πρέπει θετικά να καθορισθούν ημέρες και ώρες για διανομή περιοδικών στους δρόμους (όπου αυτό είναι δυνατόν), από κατάστημα σε κατάστημα και από σπίτι σε σπίτι. Τα κέντρα υπηρεσίας είναι ιδιαιτέρως κατάλληλα για έργο με περιοδικά· εκεί δε επίσης το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα βοηθήση πολύ, όπως ακριβώς και στην τακτική μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι. Δεν ελάβατε ως τώρα μέρος στη μαρτυρία με περιοδικά; Δεν υπάρχει καιρός καλύτερος από τον τωρινό για ν’ αρχίσετε. Μπορείτε ν’ αρχίσετε μαζί μ’ έναν άλλον, διαπιστώνοντας πόσο αποτελεσματικά υπηρετείτε. Έτσι ενωμένοι μπορούμε να επιτύχωμε τον αντικειμενικό σκοπό: Κάθε παραγωγικός διάκονος ένας ευαγγελιζόμενος με περιοδικά. Αυτό φυσικά θα σημαίνη επέκτασι της παραγωγής περιοδικών από τους συνεργάτας σας στο εργοστάσιο του Μπρούκλιν και σε άλλα τμήματα της Εταιρίας γύρω στη γη. Αλλ’ αυτό το πρόσθετο έργο θα φέρη αυξανόμενη χαρά σ’ εκείνους που είναι ήδη απασχολημένοι. Θα θεωρήσουν προνόμιο το να υπηρετήσουν μαζί σας για να προμηθεύσουν, στους πολλούς εκείνους που έχουν ανάγκη, αυτά τα πιο σπουδαία από όλα τα περιοδικά.

20. (α) Ποια εισήγησις έγινε για τη μαρτυρία με περιοδικά; (β) Πώς μπορούμε να βρούμε χαρά δίνοντας μαρτυρία με περιοδικά, και τι μπορεί να προκύψη από τη διάθεσι και ενός μόνο περιοδικού;

²⁰ Γενικά, το Σάββατο είναι η ημέρα περιοδικού. Για πλείστους ανθρώπους είναι η πιο πολυάσχολη ημέρα. Από την πείρα πολλών φαίνεται ότι μια σύντομη, πάνω στο σημείο μαρτυρία είναι η καλύτερη όταν προσφέρωμε περιοδικά. Ο αντικειμενικός σκοπός είναι να διαθέσωμε πολλά αντίτυπα. Αυτά θα κάμουν τη δική τους «ομιλία». Η Εταιρία εισηγείται μια παρουσίασι μισού λεπτού μέχρις ενός λεπτού, μια καλά διατυπωμένη έκθεσι ενός θέματος που εξετάζεται στο προσφερόμενο περιοδικό. Πολλοί ευαγγελιζόμενοι βρίσκουν ελκυστικό το από κατάστημα σε κατάστημα έργο με περιοδικά. Μπόρεσαν να σταθεροποιήσουν κανονικούς τρόπους προσεγγίσεως. Αν διστάζετε να πλησιάσετε τους ιδιοκτήτας ή διευθυντάς καταστημάτων, δοκιμάστε τον εξής περίπου τρόπο: «Αναμφιβόλως είσθε πολύ απασχολημένος, κύριε, αλλά δεν σας ζητώ περισσότερο από ένα λεπτό. Σας συνιστώ τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! Είναι για απασχολημένους ανθρώπους. Λέγουν πολλά με λίγα λόγια. Τα δύο αυτά μπορείτε να τα έχετε αντί δύο δραχμών. Είμαι βέβαιος ότι θα σας ευχαριστήσουν.» Μερικοί έχουν πολύ καλά αποτελέσματα στο έργο στους δρόμους με το ν’ απασχολούν διακριτικά τους διαβάτας (έναν κάθε φορά) με συνομιλία, βαδίζοντας μαζί και προσφέροντας τα δύο περιοδικά. Αλλά οι περισσότεροι από εκείνους που συμμετέχουν στη διάθεσι περιοδικών βρίσκουν τα καλύτερα αποτελέσματα στο «κατ’ οίκους» έργον. Σε οποιοδήποτε μέρος του αγρού και αν εργάζεσθε, θα βρήτε χαρά δίνοντας μαρτυρία με τα περιοδικά. Τώρα κάτι που πρέπει να προσέξετε: Σημειώνετε στο προσωπικό σας σημειωματάριο οποιοδήποτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον που παρουσιάζεται και αργότερα κάνετε επανεπίσκεψι, διότι η αλήθεια που περιέχεται στα περιοδικά μπορεί να πέση σε «καλή γη» και με κατάλληλη φροντίδα μπορεί τελικά να καρποφορήση προς αίνον του Ιεχωβά.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ

21. Πώς τα λόγια του Παύλου στην 1 Κορινθίους 9:26 προσαρμόζονται στην παραγωγική μαρτυρία;

²¹ Η παραγωγική μαρτυρία δεν σημαίνει μόνο πολλή δράσι κηρύγματος, αλλά πρέπει επίσης ν’ αποβλέπη στην ποιότητα. (Κολ. 3:23) Υπήρχε καιρός που λίγο εσκεπτόμεθα και εσχεδιάζαμε την υπηρεσία μας. Αλλ’ οι ημέρες εκείνες παρήλθαν. Πρέπει να είμεθα επιμελείς, χρησιμοποιώντας τον πολύτιμο χρόνο αποτελεσματικά. Προς αυτή την κατεύθυνσι, ο Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς: «Ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα.» (1 Κορ. 9:26) Μια πορεία παραγωγής φέρνει αποτελέσματα μόνο όταν γίνεται εργασία, και το ίδιο συμβαίνει με την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Η υπηρεσία δεν πρέπει ποτέ να καθυστερή. Πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένη, καλά ωργανωμένη, να γίνεται αποτελεσματική και να κρατήται σε κίνησι από μέρους όλων των δούλων του Ιεχωβά.

22. (α) Στους συγχρόνους καιρούς, πόσο ακριβώς παραγωγική έγινε η μαρτυρία; (β) Ποια υποχρέωσις βαρύνει εκείνους που είναι παραγωγικοί μάρτυρες;

²² Στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν παραγωγικοί. Έφεραν πολύν καρπό της Βασιλείας. (Πράξ. 10:44-47· 13:48, 49· 15:30-32· 28:30, 31) Τώρα στις «έσχατες ημέρες» ανεβίωσε η παραγωγική μαρτυρία. Στο 1919, παραδείγματος χάριν, υπήρχαν μόνο ολίγες χιλιάδες μαρτύρων δραστηρίων στα κήρυγμα· αλλά στο 1945 ο αριθμός των ενεργών μαρτύρων είχε αυξήσει σε 141.606 παγκοσμίως. Αυτή η θαυμαστή αύξησις επροξένησε μεγάλη χαρά και ενθάρρυνσι στους μάρτυρας του Ιεχωβά κατά το έτος εκείνο· αλλά παρατηρήστε τη χαρά τους τώρα που, στο 1955, ένα αποκορύφωμα 642.000 μαρτύρων ανέφεραν υπηρεσία, εσημειώθη, δηλαδή, αύξησις μισού εκατομμυρίου μέσα σε δέκα χρόνια! Η παραγωγική μαρτυρία έφερε καρπό! Πράγματι, μέσα σε δέκα εβδομάδες μόνο, στη διάρκεια της σειράς των συνελεύσεων Θριαμβευούσης Βασιλείας του θέρους του 1955, δεκατρείς χιλιάδες εσυμβόλισαν την εφιέρωσί των στον Ιεχωβά. Είναι επείγουσα η υποχρέωσις των ωρίμων στην οργάνωσι να βοηθήσουν τους αρχαρίους να αυξήσουν σε ωριμότητα, για να μπορέση να γίνη ομοίως παραγωγική η μαρτυρία των. Τολμούμε να περιορίσωμε τον αριθμό εκείνων που θα ενωθούν ακόμη μαζί μας στη διακήρυξι των αγαθών νέων; Δίδομε ευχαριστίες στον Ιεχωβά για την αύξησι των «εργατών» σ’ αυτόν τον καιρό του θερισμού. Κατευθύνομε προς τιμήν του όλη την παραγωγική μαρτυρία μας και προσευχόμεθα για την εξακολουθητική ευλογία του.

23. Ποιες είναι μερικές ερωτήσεις, στις οποίες πρέπει να απαντήσωμε καταφατικώς για να είμεθα παραγωγικοί μάρτυρες;

²³ Για τούτο, εν όψει της παραγωγικότητος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά, ας θέσωμε στον εαυτό μας ολίγες πρακτικές ερωτήσεις: Ποια είναι η θέσις μας στη μεταδοτική οργάνωσι του Ιεχωβά; Ποια απόδειξι έχομε να παρουσιάσωμε ότι είμεθα παραγωγικοί μάρτυρες; Εργαζόμεθα ή απλώς εποχούμεθα μαζί; Δίδομε άρα γε κατάλληλα παραδείγματα στην προσωπική μελέτη, στην πιστή παρακολούθησι των συναθροίσεων; Είμεθα τακτικοί στην υπηρεσία «κατ’ οίκους», στις επανεπισκέψεις, στη χρήσι Γραφικών ομιλιών, στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών και στην υποβοήθησι άλλων με υποστήριξι του εκπαιδευτικού προγράμματος; Λαμβάνομε μέρος και δίνομε υποστήριξι σε όλες τις εκστρατείες μαρτυρίας; Καλή παραγωγή σημαίνει όλα αυτά τα πράγματα. Όπως ο Ιεχωβά είναι παραγωγικός, έτσι πρέπει να είμεθα κι εμείς καθώς εργαζόμεθα μαζί στην κοινωνία του Νέου του Κόσμου, που αποτελείται από φορείς καρπών της Βασιλείας. Έτσι πρέπει να γίνη αυτό, αν επιθυμούμε να λάβωμε ζωή στον Νέο του Κόσμο. Οι πιο θαυμαστές ευλογίες του Ιεχωβά επιφυλάσσονται για κείνους που είναι παραγωγικοί μάρτυρες, όλοι δε όσοι γνωρίζουν την αλήθεια μπορούν να δίνουν μαρτυρία. Όλο εκείνο που χρειάζεται κανείς να κάνη, είναι να μιλή στον πλησίον του και να συζητή επί της Γραφής. Ακόμη και όλοι εσείς αναγνώσται της Σκοπιάς μπορείτε να διακηρύττετε τη βασιλεία του Ιεχωβά ως την μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους.

Όταν Όλοι οι Άνθρωποι θα Λατρεύουν Πάλι ένα Θεό

 1. Στις 6 Δεκεμβρίου 1956, τι παρετήρησαν στον Λόφον του Άρεως των Αθηνών δύο επίσημοι μιας εκδοτικής εταιρίας της Νέας Υόρκης;

ΜΙΑ μέρα του 1956—ήταν η έκτη Δεκεμβρίου—ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος μιας διεθνώς γνωστής εκδοτικής εταιρίαςa ανερριχώντο στον Λόφον του Άρεως των Αθηνών, πρωτευούσης της Ελλάδος. Οι ειδωλολάτραι Έλληνες των αρχαίων χρόνων ωνόμαζαν τον λόφον Άρειον Πάγον. Πέτρινα σκαλοπάτια οδηγούν στην κορυφή. Κοντά στα πρώτα από τα σκαλοπάτια αυτά οι δύο άνδρες εσταμάτησαν. Ιδού! Μια ορειχάλκινη πλάκα εντεθειμένη στο βράχο δεξιά από τα σκαλοπάτια! Επάνω της είναι χαραγμένα λόγια στην κοινή Ελληνική γλώσσα της πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια εποχής. Τα λόγια, πράγματι, είναι μια περικοπή από την Αγία Γραφή. Ναι, προέρχονται από το μέρος εκείνο της Γραφής που εγράφη αρχικά στην Ελληνική για τους Χριστιανούς και που γενικά αποκαλείται «Η Καινή Διαθήκη». Τα λόγια που παρατίθενται προέρχονται από το βιβλίο της «Πράξεις των Αποστόλων», κεφάλαιον δέκατον έβδομον, εδάφια εικοστόν δεύτερον μέχρι τριακοστού πρώτου. Μεταφρασμένα στη Νεοελληνική γλώσσα, Ιδού τι λέγουν τα λόγια αυτά:

 2. Τι έλεγε η επιγραφή επάνω στην ορειχάλκινη πλάκα;

² «Άνδρες Αθηναίοι, κατά πάντα σας βλέπω εις άκρον θεολάτρας [δεισιδαιμονεστέρους, Κείμενον], Διότι ενώ διηρχόμην και ανεθεώρουν τα σεβάσματά σας, εύρον και βωμόν, εις τον οποίον είναι επιγεγραμμένον, ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ. Εκείνον λοιπόν τον οποίον αγνοούντες λατρεύετε, τούτον εγώ κηρύττω προς εσάς. Ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων, ως έχων χρείαν τινός, επειδή αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών· δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών· διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν· καθώς και τινες των ποιητών σας είπον, “Διότι και γένος είμεθα τούτου.” Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα δια τέχνης και επινοίας ανθρώπου. Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»

 3, 4. Ποιο γεγονός μαρτυρούσε εκείνη η πλάκα που ήταν εντεθειμένη στο βράχο, και πώς αυτό συνέβη;

³ Γιατί αυτή η πλάκα με τα αξιοσημείωτα αυτά λόγια ήταν εντεθειμένη στο βράχο; Για να μαρτυρή ότι ο Παύλος από την πόλι της Ταρσού της Μικράς Ασίας, ωμίλησε αυτά τα λόγια εκεί στον Λόφον του Άρεως πριν από δεκαεννέα αιώνες. Ο Παύλος ήταν απόστολος ή πρέσβυς του Ιησού Χριστού, ο οποίος είχε αδίκως θανατωθή πριν από δεκαοκτώ περίπου χρόνια στην Ιερουσαλήμ, αλλά τον οποίον ο Παντοδύναμος Θεός είχε ζωοποιήσει από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα. Ο ίδιος ο Παύλος είχε συναντήσει αυτόν τον Ιησούν Χριστόν έπειτα από χρόνια μετά την ανάστασί του από τον θάνατο. Αυτή η θαυματουργική συνάντησις συνέβαλε στο να μεταβάλη τον Παύλο από διώκτην των ακολούθων του Χριστού σε πιστόν ακόλουθόν του. Συνεπώς ο Παύλος ήταν μάρτυς του γεγονότος ότι ο Παντοδύναμος Θεός είχε αναστήσει τον Ιησού Χριστό από τον θάνατο και τον είχε μεταμορφώσει σε ένδοξο πνευματικό πρόσωπο στους αοράτους ουρανούς.

⁴ Τώρα, λοιπόν, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έστεκε στην κορυφή του Λόφου του Άρεως, ή του Αρείου Πάγου. Το ανώτατο δικαστήριο των αρχαίων Αθηνών τον είχε φέρει εκεί για να τον ακούση, επειδή στον Λόφον του Άρεως έκανε τις συνεδριάσεις του το δικαστήριο αυτό. Μέλη αυτού του δικαστηρίου ήσαν φιλόσοφοι γνωστοί ως Στωικοί και Επικούρειοι. Όπως τους υπέμνησε ο Παύλος, επίστευαν σε πολλές θεότητες, στις οποίες είχαν οικοδομήσει ναούς και βωμούς από φόβον. Εφοβούντο ότι θα μπορούσε να παραλείψουν ένα θεό. Για ν’ αποφύγουν, λοιπόν, τιμωρία ανήγειραν ένα βωμό σε οποιονδήποτε που θα μπορούσε να είναι ο θεός αυτός. Ωμολόγησαν ότι αγνοούσαν αυτόν τον θεό χαράσσοντας στον βωμόν αυτόν τα λόγια, «Αγνώστω Θεώ.» Ποιος ήταν Αυτός; Ο Παύλος εγνώριζε. Εκείνοι οι άνδρες των Αθηνών δεν εγνώριζαν.

 5. Τι απέδειξε ο Παύλος στο δικαστήριο όσον αφορά τους όρους «Ιησούς» και «ανάστασις»;

⁵ Ποιο ήταν το όνομα αυτού του Αγνώστου Θεού; Εκείνοι οι άνδρες των Αθηνών είχαν ακούσει τον Παύλο να μιλή για τον Ιησούν και την ανάστασι. Ενόμισαν, λοιπόν, ότι ο Ιησούς και η Ανάστασις ήσαν ονόματα θεών ξένων προς αυτούς. Έφεραν τον Παύλο στο δικαστήριο του Λόφου του Άρεως για να υπερασπίση τον εαυτό του για την κατηγορία θρησκευτικής βλασφημίας, για την οποία θα μπορούσε να θανατωθή. Ο Παύλος απέδειξε σ’ αυτούς ότι ο Ιησούς και η Ανάστασις δεν ήσαν τα ονόματα του Αγνώστου Θεού. Είχε μήπως ο Ιησούς αναστήσει τον εαυτό του από τους νεκρούς; Όχι. Η ιστορία μάς λέγει ότι ο Ιησούς είχε αναστήσει ή εγείρει άλλα άτομα επάνω στη γη από τους νεκρούς. Αλλά τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να τον εγείρη από τους νεκρούς. Το ότι ήταν νεκρός, εμπόδιζε να το κάμη αυτό.

 6. Ποιος, λοιπόν, είχε κάμει την ανάστασι του Ιησού, και ποια σχέσι είχαν, επομένως, αυτοί ο ένας προς τον άλλον;

⁶ Ποιος, λοιπόν, έκαμε την ανάστασι του Ιησού Χριστού από τον θάνατο; Ο Θεός. Αυτός ήγειρε τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς και όχι μόνο τον επανέφερε πάλι στη ζωή, αλλά και τον μετεμόρφωσε σ’ ένα αθάνατο πνευματικό πρόσωπο για να ζη στους ουρανούς. Δεν νομίζετε ότι έπρεπε να είναι Θεός για να μπορή να το κάμη αυτό; Ναι· οποιοδήποτε Ον που θα μπορούσε να κάμη μια τέτοια θαυματουργική πράξι, έπρεπε να είναι ο ένας αληθινός και ζων Θεός. Έπρεπε να είναι παντοδύναμος για να κάμη ένα τέτοιο πράγμα. Κανείς από τους θεούς των Αθηναίων ή οποιουδήποτε άλλου λαού δεν είχε ποτέ κάμει ούτε θα μπορούσε να κάμη ένα τέτοιο πράγμα. Επίσης, εγείροντας αυτόν τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς για ν’ απολαύση υπερανθρώπινη, πνευματική ζωή μαζί Του στους υψίστους ουρανούς, ο Παντοδύναμος Θεός έδειχνε ότι ήταν ο ουράνιος Πατήρ αυτού του Ιησού και ότι αυτός ο αναστημένος Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού. Το ότι έλαβε σώμα και ζωή από τον Παντοδύναμο Θεό, τον έκαμε Υιόν του Θεού, ουράνιον, πνευματικόν Υιόν του Θεού.

 7. Τι άλλο είναι Αυτός που ανέστησε τον Ιησούν Χριστόν;

⁷ Αυτός ο παντοδύναμος, αθάνατος Θεός έκαμε περισσότερα πράγματα από το να δώση ζωή στον Υιό του Ιησού Χριστό. Ο Παύλος, για να καταστήση καλύτερα γνωστόν στους Αθηναίους τον Άγνωστο Θεό, τους είπε στον Λόφον του Άρεως ότι αυτός είναι ο Θεός ο οποίος «έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ.» Αυτός, επομένως, είναι ο μέγας Δημιουργός, ο μεγαλύτερος Εκείνος που έπλασε και διεμόρφωσε όλα όσα υπάρχουν, είτε αόρατα σ’ εμάς είτε ορατά σ’ εμάς. Αυτός, λοιπόν, είναι, όπως λέγει ο Παύλος, ο «Κύριος του ουρανού και της γης», δηλαδή, ο Άρχων και Ιδιοκτήτης όλου του ουρανού και της γης. Συνεπώς, ορθά τον αποκαλούμε: Κύριος ο Θεός.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ

 8. Με ποιο προσωπικό όνομα μπορούμε να τον ονομάζωμε, και πού και πόσες φορές απαντάται εκεί αυτό το όνομα;

⁸ Μπορούμε να ονομάσωμε αυτόν τον Κύριον τον Θεόν μ’ ένα προσωπικό όνομα για να τον ξεχωρίσωμε από όλους τους άλλους που ονομάζονται «θεοί»; Ναι, μπορούμε. Με ποιο, λοιπόν, προσωπικό όνομα; Έχετε μήπως ακούσει ποτέ κάποιον να ψάλλη ή να προφέρη μεγαλόφωνα τη μακρά λέξι «Αλληλούια»; Αυτή είναι μια Εβραϊκή λέξις και σημαίνει «Αινείτε τον Γιαχ!» Αλλά ποιος είναι αυτός ο Γιαχ που προσκαλούμεθα έτσι να τον αινέσωμε; Οι Εβραίοι λόγιοι μάς λέγουν ότι αυτό το όνομα Γιαχ είναι μια σύντμησις του πλήρους ονόματος Ιεχωβά. Μερικοί λόγιοι προτιμούν να προφέρουν το όνομα Γιαβέ ή Γιαχβέ, αλλά σήμερα Ιεχωβά είναι ο πιο δημοφιλής τρόπος προφοράς του ονόματος. Κανείς άνθρωπος δεν του έδωσε αυτό το όνομα. Αυτός ο ίδιος ωνόμασε τον εαυτό του έτσι. Με την αόρατη δύναμί του, με την οποίαν έκαμε τον κόσμο, κατηύθυνε επίσης να γραφή ένα βιβλίο επάνω στη γη από ανθρώπους που τον υπηρετούσαν και τον ελάτρευαν. Επειδή εκίνησε αυτούς τους ανθρώπους με την αόρατη ενεργό του δύναμι να γράψουν αυτό το βιβλίο, για τούτο αποκαλείται άγιο ή ιερό. Μερικοί το ονομάζουν οι Άγιες Γραφές, επειδή αποτελείται από άγια συγγράμματα. Άλλοι το ονομάζουν η Αγία Βίβλος, επειδή αποτελείται από πολλά μικρά βιβλία, εξήντα έξη βιβλία, όπως υπάρχουν στις περισσότερες μεταφράσεις της Αγίας Βίβλου. Τα πρώτα τριάντα εννέα βιβλία εγράφησαν στην Εβραϊκή γλώσσα, στα βιβλία δε αυτά ο Παντοδύναμος Θεός μάς λέγει ότι το προσωπικό του όνομα είναι Ιεχωβά—τουλάχιστον 6.823 φορές.

 9. Τι διακηρύττει αυτός εις Ησαΐας 42:8, για να προσδιορίση τον εαυτό του;

⁹ Στο βιβλίο του Ησαΐα, κεφάλαιο τεσσαρακοστό δεύτερο, εδάφιο όγδοο, ο Παντοδύναμος Θεός λέγει: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» (ΑΣ) Επομένως τώρα, αυτός ο μόνος αληθινός και ζων Θεός δεν είναι πια άγνωστος σε σας με το προσωπικό του όνομα. Είναι ο Ιεχωβά Θεός.

10. Γιατί δεν υπάρχει σήμερα χειροποίητος ναός αφιερωμένος στον Ιεχωβά, και τι είπε σχετικώς ο Βασιλεύς Σολομών;

¹⁰ Σε πλείστες χώρες της γης υπάρχουν χιλιάδες ναοί κατασκευασμένοι από χέρι ανθρώπου. Άλλα μήπως γνωρίζετε κανέναν απ’ αυτούς που να είναι αφιερωμένος στον Ιεχωβά Θεό; Όχι, δεν γνωρίζετε. Πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια υπήρχε ένας ναός αφιερωμένος στον Ιεχωβά στην πόλι της Ιερουσαλήμ, που περιλαμβάνεται τώρα στη χώρα της Ιορδανίας. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος τον άφησε να πυρποληθή και να καταστραφή στο έτος 70 της Χριστιανικής εποχής. Γιατί; Επειδή ο ναός αυτός εχρησιμοποιείτο κακώς και επειδή, όπως είπε ο Παύλος στους Αθηναίους επάνω στον Λόφο του Άρεως, ο ένας ζων και αληθινός Θεός «δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων, ως έχων χρείαν τινός.» (Πράξ. 17:24, 25) Πώς θα μπορούσε ο Θεός που έκαμε τους ακαταμέτρητους ουρανούς και τη μεγάλη γη να κατοική σε μικροσκοπικούς πράγματι ναούς που κατασκευάζουν χέρια ανθρώπων; Δεν πρέπει να ατιμάζωμε τον Θεό με το να τον σμικρύνωμε. Σχεδόν πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια ο Βασιλεύς Σολομών οικοδόμησε στην Ιερουσαλήμ έναν ένδοξο ναό στον Ιεχωβά. Αλλ’ όταν ο σοφώτατος αυτός βασιλεύς των αρχαίων χρόνων αφιέρωσε τον ναό στον Ιεχωβά, προσευχήθη και είπε: «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα! Πλην επίβλεψον επί την προσευχήν του δούλου σου, και επί την δέησιν αυτού, Ιεχωβά Θεέ μου, ώστε να εισακούσης της κραυγής και της δεήσεως, την οποίαν ο δούλός σου δέεται ενώπιον σου την σήμερον· δια να ήναι οι οφθαλμοί σου ανεωγμένοι προς τον οίκον τούτον νύκτα και ημέραν, προς τον τόπον περί του οποίου είπας, Το όνομά μου θέλει είσθαι εκεί.»—1 Βασ. 8:27-29, ΑΣ.

11, 12. Ποια κατάστασις εξαρτήσεως υπάρχει μεταξύ Θεού και ημών;

¹¹ Ο Δημιουργός όλων όσα υπάρχουν στον ουρανό και στη γη είναι πολύ μεγάλος για να κατοική σε ναούς κατασκευασμένους από τα χέρια μας. Δεν χρειάζεται κάτι σαν ναό, από ξύλα, πλίνθους ή λίθους. Αντί να χρειάζεται να του δώσωμε εμείς πράγματα για να τον διατηρούμε καλά και ευτυχισμένον, «αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα», είπε ο Παύλος.

¹² Η ζωή μας προέρχεται από τον Θεό. Η δύναμις που έχομε να αναπνέωμε και ο αέρας που αναπνέομε προέρχονται από τον Θεό. Η γη και όλα τα πράγματα που απολαμβάνομε προέρχονται από τον Θεό, είναι δώρα του για μας. Γιατί, λοιπόν, να νομίζωμε ότι Αυτός πρέπει να εξαρτάται από μας και ότι πρέπει να οικοδομήσωμε ναούς σ’ Αυτόν; Αφού αυτός είναι ο Ζωοδότης μας και Εκείνος από τον οποίον εξαρτώμεθα για όλα τα αγαθά, πρέπει να είναι ο Θεός μας, τον οποίον λατρεύομε, αγαπούμε και ευαρεστούμε. Αυτό πρέπει να αληθεύη για μας, σε οποιοδήποτε έθνος και αν ανήκωμε σήμερα.

13. Άσχετα με την εθνικότητά μας, με ποια έννοια είμεθα γένος του Θεού;

¹³ Ακούστε πάλι τι είπε ο Παύλος στον Λόφον του Άρεως εξηγώντας αυτόν τον Θεόν: «Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών· δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών· διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν· καθώς και τινες των ποιητών σας είπον, “Διότι και γένος είμεθα τούτου.” Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δε πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα δια τέχνης και επινοίας ανθρώπου.» Λοιπόν όλοι εμείς προερχόμεθα από τον ένα πρώτον άνθρωπον που έπλασε ο Θεός, αδιάφορο από ποιο έθνος μπορεί να είμεθα τώρα, αδιάφορο πού κατοικούμε σ’ αυτή τη γη. Εφόσον ο πρώτος εκείνος άνθρωπος επλάσθη ή εδημιουργήθη από τον Θεό και ήταν έτσι «υιός Θεού», είμεθα από μια άποψι «γένος του Θεού» επειδή προερχόμεθα από αυτόν τον άνθρωπο. Ασφαλώς, λοιπόν πρέπει να λατρεύωμε ως Θεόν μας τον Δημιουργόν του οποίου γένος είμεθα.—Λουκ. 3:38.

14. Γιατί δεν χρειάζεται πια να ψηλαφούμε για τον Θεό χωρίς ελπίδα να τον εύρωμε;

¹⁴ Καιροί άγνοιας αυτού του Θεού επεκράτησαν επί πολύν καιρό στη γη, και μάλιστα πολύν καιρό προτού ο Παύλος ανακαλύψη τον βωμό τον επιγεγραμμένο «Αγνώστω Θεώ» στας Αθήνας πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Εξαιτίας τούτου, πολλοί από μας που ποθούσαν να γνωρίσουν τον ζώντα και αληθινό Θεό, έχομε ψηλαφήσει γι’ αυτόν. Σκεφθήτε: Δεν είναι μακριά από τον καθένα από μας, και έτσι πρέπει να μπορούμε να τον εύρωμε! Σκεφθήτε, επίσης: Διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς για να τον ζητούμε, για να μπορέσωμε να τον εύρωμε. Σκεφθήτε δε και τούτο: Τώρα είναι ο προδιατεταγμένος καιρός για να τον ζητήσωμε με βάσιμη ελπίδα ότι πραγματικά θα τον εύρωμε και θα τον γνωρίσωμε!

ΑΡΧΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ

15. Σε τι μπορεί θα οδηγήση το να εύρωμε τον Θεό, και ποια ήταν η κατάστασις του Αδάμ όταν Τον εγνώριζε;

¹⁵ Το να τον εύρωμε έτσι ώστε να τον γνωρίσωμε και να τον κατανοήσωμε και να έχωμε φιλία μαζί του σημαίνει να εύρωμε τον ουράνιον Ζωοδότην μας και Διατηρητήν. Μια τέτοια επιτυχής εύρεσις μπορεί να οδηγήση στο ν’ αποκτήσωμε αιώνια ζωή με τελεία ευτυχία και ειρήνη. Ο πρώτος άνθρωπος τον εγνώριζε, αλλά τον έχασε. Η μεγάλη αυτή απώλεια επέφερε θάνατο σ’ αυτόν τον ένα πρώτον άνθρωπον και σε όλα τα έθνη που έγιναν απ’ αυτόν. Όταν ο πρώτος άνθρωπος, του οποίου το όνομα ήταν Αδάμ, εγνώριζε τον Θεόν ως τον ουράνιον Πατέρα του και είχε οικογενειακή σχέσι με τον Θεό ως επίγειος υιός Του ο Αδάμ ήταν σε ενότητα με τη θεία Πηγή της ζωής του. Το να συνεχίση ο Αδάμ τη ζωή του στη γη απαιτούσε απ’ αυτόν να τηρήται σ’ επαφή με τη μόνη Πηγή της ζωής. Ο Ιεχωβά Θεός επιθυμεί να είναι τέλειοι οι υιοί του στον ουρανό και στη γη. Τους δημιουργεί τελείους. «Τα έργα αυτού είναι τέλεια.» (Δευτ. 32:4) Εδημιούργησε τον πρώτον άνθρωπον Αδάμ τέλειον. Παραθέτομε από την Αγία του Γραφή: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον εκ χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.» (Γέν. 2:7, ΑΣ) Όχι ατελής θνήσκουσα ψυχή, αλλά τελεία ζώσα ψυχή έγινε ο πρώτος άνθρωπος.

16. Ποια δυνατότης υπήρχε για τον Αδάμ στην Εδέμ, και από τι εξηρτάτο αυτή;

¹⁶ Κατανοούμε τι σημαίνει αυτό; Ως τελεία ανθρώπινη ψυχή ο Αδάμ θα μπορούσε να ζη στη γη για πάντα, και θα ήταν ευχαρίστησις γι’ αυτόν και για μας, τους απογόνους του, να ζούμε εδώ για πάντα. Πώς θα γινόταν αυτό; Επειδή ο Θεός τον έθεσε σ’ έναν επίγειο παράδεισο, επιθυμώντας να παραμείνη ο Αδάμ σ’ αυτόν, διότι αγαπούσε τον επίγειον αυτόν υιόν και ήθελε να παραμείνη στην οικογένεια του Θεού. Η Αγία του Γραφή μάς λέγει: «Και εφύτευσεν Ιεχωβά ο Θεός κήπον [παράδεισον] εν τη Εδέμ [Τρυφή] κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε. Και Ιεχωβά ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν, και καλόν εις την γεύσιν· και το ξύλον της ζωής εν μέσω του κήπου, και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού.» (Γέν. 2:8, 9, ΑΣ) Από τι εξηρτάτο η παραμονή του Αδάμ στον παράδεισο της τρυφής σε ενότητα με την Πηγή της ζωής; Από το να συνεχίζη τον ένα και μόνο ορθό τρόπο λατρείας.

17, 18. (α) Γιατί ο Αδάμ δεν θα ήταν επιρρεπής στο να λατρεύη προγόνους; (β) Ούτε τα δένδρα; (γ) Ούτε τα κτήνη, τα πουλιά και τα έντομα;

¹⁷ Αλλά ποιον θα ελάτρευε ο Αδάμ; Ποιον θα ήθελε να λατρεύη ο Αδάμ στην ανθρώπινη τελειότητά του; Τους επιγείους προγόνους; Ο Αδάμ δεν είχε επιγείους προγόνους. Τότε θα ήθελε μήπως να λατρεύη τα δένδρα του κήπου εκείνου ή τον ποταμό που εξήρχετο από την Εδέμ για να ποτίζη εκείνο τον κήπο; Όχι· είχε τεθή στον κήπο για να επιμελήται τα δένδρα του: «Και έλαβεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν.» (Γέν. 2:15, ΑΣ) Ο άνθρωπος Αδάμ δεν είχε λάβει τη ζωή του από τα δένδρα, ούτε ακόμη από το «δένδρον της ζωής» που είχε φυτεύσει ο Θεός στο μέσον του κήπου. Αν του εδίδετο εξουσία από τον ουρανό, ο Αδάμ θα μπορούσε να κατακόψη οποιαδήποτε από εκείνα τα δένδρα και να τα εκμηδενίση.

¹⁸ Αλλά θα ήταν, λοιπόν, ο Αδάμ επιρρεπής στο να λατρεύη οποιοδήποτε από τα κατώτερα ζώα, τα κτήνη και τα πουλιά και τα έντομα που ήσαν στον κήπο, ή οποιοδήποτε από τα ψάρια που κολυμπούσαν στον ποταμό και στις διακλαδώσεις του; Όχι· ήταν επιφορτισμένος με την εποπτεία αυτών των κατωτέρων ζωικών κτισμάτων και τα ωνόμασε. Ο Ιεχωβά Θεός «έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, δια να ίδη πώς να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού.» (Γέν. 2:19, 20) Αλλ’ ο Αδάμ κανένα απ’ αυτά δεν ωνόμασε «Θεόν». Αυτός είχε εξουσία επάνω τους και όχι εκείνα επάνω σ’ αυτόν. Αυτά έστεκαν με φόβο μπροστά του, και όχι εκείνος μπροστά τους. Δεν κατήγετο απ’ αυτά, αλλ’ εδημιουργήθη ιδιαίτερα χωριστά απ’ αυτά. Τα έβλεπε να πεθαίνουν! Γιατί να λατρεύη οποιοδήποτε απ’ αυτά;

19. Ποιον ο Αδάμ θα ήταν επιρρεπής να λατρεύη, και γιατί, έστω και αν αυτός ήταν αόρατος;

¹⁹ Ποιον, λοιπόν, ο Αδάμ θα ήταν επιρρεπής να λατρεύη; Τον εαυτό του; Όχι, έστω και αν είχε εξουσία επάνω στα κατώτερα ζώα. Τον Ζωοδότην του, λοιπόν; Ναι, επειδή αυτός είχε δημιουργήσει τον Αδάμ τέλειον και είχε δημιουργήσει όλα εκείνα τα ζωντανά πλάσματα καθώς επίσης τον ωραίο παράδεισο της Εδέμ γι’ αυτόν, για να ζη εκεί. Ο Ιεχωβά δεν ήταν άγνωστος Θεός στον Αδάμ. Είχε δημιουργήσει τον Αδάμ από τέτοια στοιχεία και με τέτοιες φυσικές δυνάμεις ώστε ο Αδάμ δεν μπορούσε να ιδή τον Θεό και να παραμείνη ζωντανός. (Έξοδ. 33:20) Όμως ο Θεός τού μίλησε από το αόρατον και του είπε γιατί είχε τεθή επάνω στη γη. Του είπε πώς θα μπορούσε να ζη επάνω στη γη μέσα στον παράδεισό του αιωνίως. «Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 2:16, 17, ΜΝΚ) Ο Αδάμ εδέχθη αυτή την πληροφορία σαν από τον Δημιουργό του. Καλλιεργούσε και είχε υπό την φροντίδα του τον παραδείσιο κήπο, αλλά δεν έτρωγε από το δένδρο εκείνο. Ήθελε να ζήση και να μπορή να συνομιλή και να έχη επικοινωνία με τον στοργικό Δημιουργό του στην τελεία εκείνη επίγεια κατοικία.

20. Πώς ο Θεός προσέθεσε στην ευτυχία του αγάμου Αδάμ, και ποια λατρεία εσυνεχίσθη κατόπιν;

²⁰ Για να προσθέση στην ευτυχία του Αδάμ, ο Θεός εδημιούργησε γι’ αυτόν μια τελεία γυναίκα. Για να είναι αυτή πραγματικά μέρος του Αδάμ, ο Θεός εβύθισε σε βαθύν ύπνον τον Αδάμ και έπειτα αφήρεσε απ’ αυτόν ανώδυνα μια πλευρά και την εχρησιμοποίησε για να κατασκευάση μια γυναίκα. Κατόπιν ο Θεός την παρουσίασε στον Αδάμ σε γάμο. Τους εξήγησε τον σκοπό του γι’ αυτούς: «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός [δεν τους κοττηράσθη]· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γέν. 2:18-25· 1:26-28) Ο Αδάμ και η σύζυγός του Εύα άκουσαν τον Θεό να τους μιλή. Εγνώριζαν ποιος ήταν ο Δημιουργός των. Ήταν Εκείνος και ο Μόνος που ελάτρευαν ως Θεόν.

21. Πώς ελάτρευαν ο Αδάμ και η Εύα τον Θεό, και έτσι τι ήταν τότε αληθινό για όλους τους ανθρώπους;

²¹ Πώς τον ελάτρευαν; Οικοδομώντας ναούς; Όχι· ο Θεός δεν είχε ανάγκη κάποιου οίκου, μέσα στον οποίο να τους μιλή, μόνον εκεί. Κάνοντας μια εικόνα οποιασδήποτε μορφής; Όχι· καμμιά εικόνα δεν θα μπορούσε να είναι ομοίωμα του Θεού. Κάθε ανθρωποποίητη εικόνα θα τον απεικόνιζε εσφαλμένα και θα ήταν ένα ψεύδος εναντίον του. Προσφέροντας θυσίες; Όχι· ο Θεός δεν τους διέταξε να φονεύουν ζώα και να τα καίουν επάνω σε θυσιαστήρια. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τέλειες ανθρώπινες ψυχές και δεν είχαν αμαρτίες, για τις οποίες να χυθή αίμα και να προσφερθή θυσία. Πώς, λοιπόν, ελάτρευαν τον Δημιουργό των ως Θεό; Ευχαριστώντας τον και αινώντας τον και υπακούοντας σ’ αυτόν ως τον ουράνιον Πατέρα και Νομοθέτην των. Αυτό το έκαναν για λίγον καιρό και ήσαν αγνοί και ευτυχείς, μη γνωρίζοντας πόνο, ούτε θλίψι, ούτε φόβο. Ο Αδάμ και η Εύα και το αγέννητο ανθρώπινο γένος μέσα στην οσφύν των ήσαν ενωμένοι στη λατρεία του Ιεχωβά, του Δημιουργού και Ζωοδότου των. Έτσι υπήρχε καιρός που όλοι οι άνθρωποι ελάτρευαν ένα Θεό. Αυτή ήταν η θρησκεία του ανθρωπίνου γένους στην πρώτη του αρχή, και ήταν η μία και μόνη ορθή θρησκεία. Ήταν το αρχικό πρότυπον για μας.

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΘΕΩΝ

22. Πώς έλαβε αρχή το ότι υπάρχουν τόσο πολλοί θεοί προς λατρείαν;

²² Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί που ονομάζονται θεοί και λατρεύονται ως θεοί. Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από εκείνο που συνέβαινε στην αγνή αρχή του ανθρωπίνου γένους στον κήπο της Εδέμ. Άρχισε όταν κάποιο ιδιοτελές πλάσμα θέλησε να γίνη Θεός και έτσι να θέση δυο Θεούς στο σύμπαν. Αόρατο, αυτό το πλάσμα παρουσίασε τον εαυτό του στον παράδεισο. Άρχισε να μιλή στη γυναίκα Εύα, όχι απ’ ευθείας, όπως έκαμε ο Θεός, αλλά εμμέσως, μέσω ενός όφεως που ήταν στον κήπο. Εψεύσθη εναντίον τού ενός και μόνου Θεού, λέγοντας στην Εύα ότι ο Θεός είχε ψευσθή όσον αφορά το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού. Αυτός ο ψεύστης ήθελε να κάμη την Εύα να τον λατρεύη ως θεόν, υπακούοντας σ’ αυτόν μάλλον, παρά να λατρεύη τον Δημιουργό της ως Θεόν, υπακούοντας σ’ Αυτόν. Αυτό το πλάσμα που εδόξαζε τον εαυτό του, έδειξε ότι ήθελε να λατρεύεται ως θεός λέγοντας στην Εύα: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού [του απαγορευμένου δένδρου], θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» Αυτός έγινε θεός όταν η Εύα και κατόπιν ο σύζυγός της Αδάμ υπήκουσαν σ’ αυτόν τρώγοντας από τον απαγορευμένον καρπόν του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού.—Γέν. 3:1-7.

23. Τι είναι αμαρτία, και ποια λατρεία περιελάμβανε η αμαρτία του Αδάμ και της Εύας;

²³ Η απείθεια στον Θεό είναι αμαρτία· είναι η έλλειψις του γνωρίσματος της τελειότητος. Ο Θεός τιμωρεί την αμαρτία με θάνατο. Κατεδίκασε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα σε θάνατο για την αμαρτία των και διότι ελάτρευσαν ένα ψευδή θεό, και τους εξεδίωξε από τον παράδεισο της Εδέμ. Αλλά προτού το κάμη αυτό, τους άφησε να τον ακούσουν να λέγη στον ψευδή θεό ότι δεν θα του επετρέπετο για πάντα να κλέπτη τη λατρεία από τον Ιεχωβά Θεό.

24. Τι εσήμαινε η προειδοποίησις του Θεού προς τον Όφιν, και γιατί είμεθα όλοι ατελείς και θνήσκοντες;

²⁴ Αντί να παραβάλη αυτόν τον ψευδή θεό με τον εαυτό του, ο Ιεχωβά Θεός τον παρωμοίασε με τον όφιν και τον κατηράσθη και είπε: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:14, 15) Συντριβή της κεφαλής ενός όφεως θα εσήμαινε τη θανάτωσί του. Αυτό είναι εκείνο που μέλλει να συμβή στον αρχαίον ψευδή θεόν κάτω από την πτέρναν του υποσχεμένου σπέρματος της γυναικός του Θεού. Αυτό, επίσης, είναι εκείνο που θα συμβή σε όλους τους άλλους ψευδείς θεούς, οι οποίοι είναι το «σπέρμα» του πρώτου ψευδούς Θεού. Η λατρεία οποιουδήποτε ψευδούς Θεού και η υπακοή σ’ αυτόν είναι αμαρτία. Τιμωρείται με θάνατο. Γι’ αυτό ακριβώς διαβάζομε σχετικά με τον Αδάμ που αμάρτησε: «Και εγέννησεν υιούς και θυγατέρας· και έγειναν πάσαι αι ημέραι του Αδάμ, τας οποίας έζησεν, εννεακόσια τριάκοντα έτη· και απέθανε.» (Γέν. 5:4, 5) Θα μπορούσε να ζη για πάντα στον παράδεισό του αν δεν είχε αμαρτήσει είτε τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Όλα τα τέκνα του ως εμάς σήμερα εκληρονόμησαν αμαρτία και θάνατο απ’ αυτόν. (Ρωμ. 5:12) Γνωρίζετε γιατί είμεθα όλοι ατελείς και θνήσκοντες; Γι’ αυτή ακριβώς την αιτία.

25. Πώς ωνόμασε ο Ιεχωβά τον πρώτο ψευδή θεό, και πώς προφανώς η λατρεία ψευδών θεών εξηπλώθη από την τρίτη γενεά και έπειτα;

²⁵ Ο Ιεχωβά Θεός, επειδή ο πρώτος ψευδής θεός ήταν εχθρός του και συκοφάντης και εχρησιμοποίησε έναν όφιν για να οδηγήση την Εύα και τον Αδάμ στην αμαρτία, τον ωνόμασε «δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς». (Αποκάλ. 20:2· 12:9) Πολλοί από τους εγγόνους του Αδάμ αναμφιβόλως ελάτρευσαν ψευδείς θεούς. Πολλά αντικείμενα που σχετίζονται με λατρεία αρχαιοτάτων χρόνων και τα οποία ερευνηταί ανέσυραν με ανασκαφές από τη γη, χρησιμεύουν στο να δείξουν ότι αυτό πράγματι συνέβαινε.b Στις ημέρες του Ενώς, εγγόνου του Αδάμ, έφθασαν ακόμη ως το σημείο να ονομάζουν άλλα πράγματα με το όνομα του Ιεχωβά: «Τότε έγεινεν αρχή να ονομάζωνται με το όνομα του Ιεχωβά.» (Γέν. 4:25, 26, ΜΝΚ) Η ψευδής λατρεία αναμφιβόλως επεταχύνθη όταν οι ουράνιοι αγγελικοί υιοί του Θεού κατήλθαν απειθώς από τον ουρανό στη γη λαμβάνοντας μορφή ωραίων ανδρών για να νυμφευθούν τις εύμορφες γυναίκες και ν’ αναθρέψουν τέκνα που ωνομάσθησαν Νεφιλείμ. «Κατ’ εκείνας τας ημέρας ήσαν οι Νεφιλείμ επί της γης, και έτι, ύστερον αφού οι υιοί του Θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας των ανθρώπων, και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς· εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Τι το παράδοξο αν αποτέλεσμα τούτου υπήρξε το να είναι η γη γεμάτη από βία! Η ψευδής λατρεία οδηγεί πάντοτε στο επιβλαβές αυτό αποτέλεσμα.—Γεν. 6:1-5, 13, ΜΝΚ.

26. Ποιος ήταν ο πρώτος από τους ανθρώπους που δεν ενέδωσε στην ψευδή λατρεία, και τι απεδείχθη ότι ήταν αυτός;

²⁶ Δεν ενέδωσαν όλοι οι άνθρωποι των αρχαιοτάτων εκείνων χρόνων στην ψευδή λατρεία. Ο δεύτερος γυιός του Αδάμ, που ωνομάζετο Άβελ, εστράφη στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού, στον οποίον είχε αληθινή πίστι. Αυτός είναι ο πρώτος που αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι προσέφερε θυσία ζώου στον Θεό, και ο Θεός απεδέχθη μια τέτοια θυσία, ως προφητική εικόνα μιας μεγαλυτέρας θυσίας, η οποία θα απεμάκρυνε πραγματικά την αμαρτία και θα αφαιρούσε την καταδίκη από τους άνδρες και τις γυναίκες που θα είχαν πίστι σ’ αυτή τη θυσία και θα εδέχοντο τα οφέλη της. Επειδή ο Άβελ ορθά ελάτρευε τον ένα Θεό, ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάιν ζηλότυπα τον εφόνευσε. (Γέν. 4:1-8) Υπάρχει πάντοτε κίνδυνος ότι οι ψευδείς λάτρεις θα μισούν και θα καταδιώκουν τους αληθείς λάτρεις. Η Αγία Γραφή προσδιορίζει τον Άβελ ως τον πρώτον πιστόν μάρτυρα του Ιεχωβά επάνω στη γη. Λέγει: «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.» Αυτός ήταν ο πρώτος εκ «τοσούτου νέφους μαρτύρων» των αρχαίων χρόνων.—Εβρ. 11:4· 12:1.

27. Ποιος αναφέρεται κατόπιν ως μάρτυς του Ιεχωβά, και σχετικά με τι επροφήτευσε;

²⁷ Ο έβδομος άνθρωπος στη γραμμή καταγωγής από τον Αδάμ ωνομάζετο Ενώχ. Όπως ο Άβελ, και αυτός επίσης ήταν ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά Θεού, διότι η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού.» (Γέν. 5:18-24) Όσον αφορά τη μαρτυρία του για τον Ιεχωβά διαβάζομε επίσης: «Προεφήτευσε δε περί τούτων και ο Ενώχ έβδομος από Αδάμ, λέγων, “Ιδού, ήλθεν ο Ιεχωβά με μυριάδας αγίων αυτού, δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξη πάντας τους ασεβείς εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασεβείας αυτών τα οποία έπραξαν, και δια πάντα τα σκληρά τα οποία ελάλησαν κατ’ αυτού αμαρτωλοί ασεβείς”.» (Ιούδ. 14, 15, ΜΝΚ) Αυτό μας δίνει μια διόρασι των θρησκευτικών συνθηκών που επικρατούσαν στη γη κατά την εποχή του Ενώχ. Δείχνει επίσης τη μελλοντική ημέρα της κρίσεως που προσδιώρισε ο Ιεχωβά «εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξ. 17:31) Τρεις ακριβώς γενεές μετά τον Ενώχ, ο Ιεχωβά Θεός κατέδειξε παγκοσμίως το πώς μπορεί να εκτελέση κρίσι σε όλη την οικουμένη. Σημειώστε πώς έγινε αυτό.—Εβρ. 11:5· 12:1.

28, 29. Πώς ο Νώε απεδείχθη μάρτυς του Ιεχωβά, και πώς παρήλθε από τη γη η ψευδής λατρεία στην εποχή του;

²⁸ Στην τρίτη γενεά μετά τον Ενώχ υπήρχε ένας άνθρωπος γεμάτος πίστι που ωνομάζετο Νώε. Στις ημέρες του οι Νεφιλείμ, το σπέρμα των απειθών «υιών του Θεού» από τις θυγατέρες των ανθρώπων, ήσαν οι «δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί». Ήσαν πλάσματα που έκαναν μεγάλο όνομα για τον εαυτό τους, αλλ’ ο Νώε έδωσε μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά ως του ενός ζώντος και αληθινού Θεού.—Γέν. 6:4.

²⁹ Ο Νώε ήταν ηλικίας πεντακοσίων και πλέον ετών όταν ο Ιεχωβά τον προειδοποίησε για έναν παγγήινο κατακλυσμό που θα ήρχετο μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια. Μ’ αυτόν τον καταστρεπτικό κατακλυσμό ο Ιεχωβά εσκόπευε να πνίξη όλους τους λάτρεις ψευδών θεών, εκδηλώνοντας την κρίσι του εναντίον της αμαρτωλής ψευδούς λατρείας. Αρκετά εγκαίρως πριν από τον κατακλυσμό ο Ιεχωβά είπε στον Νώε ν’ αρχίση να κατασκευάζη μια κιβωτό ή μεγάλο πλοίο, στο οποίο θα επροστατεύετο από το να καταποθή από τα νερά. Ενόσω κατεσκεύαζε την κιβωτό, ο Νώε ήταν «κήρυξ δικαιοσύνης» και μάρτυς υπέρ του Ιεχωβά. (Εβρ. 11:7· 12:1) Την ίδια ακριβώς ημέρα που ο κατακλυσμός εξέσπασε από τους μακρινούς ουρανούς, ο Νώε και τα επτά μέλη της οικογενείας του εμπήκαν στην κιβωτό, στην οποίαν είχαν ήδη εισαγάγει δείγματα όλων των πουλιών και των ζώων. Αφού ο Θεός έκλεισε τη θύρα πίσω από τον Νώε, επήλθε ο μεγάλος κατακλυσμός, καταλαμβάνοντας όλους τους έξω ψευδείς λάτρεις. Όλοι οι Νεφιλείμ εχάθηκαν μαζί τους. Αλλά οι απειθείς «υιοί του Θεού» απέρριψαν τα ανθρώπινα σώματα με τα οποία είχαν ζήσει μαζί με τις συζύγους των και τους γυιούς των Νεφιλείμ, και επέστρεψαν στο αόρατο πνευματικό βασίλειο, για να γίνουν εκεί δαιμονικοί άγγελοι υπό τον άρχοντα των δαιμόνων, Σατανάν ή Διάβολον. (Γέν. 7:11-13· 1 Πέτρ. 3:19, 20) Ο παλαιός εκείνος κόσμος, ο πριν από τον Κατακλυσμό, απωλέσθη χωρίς να επιστραφή στον Θεό. «Τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.» «Δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.» (2 Πέτρ. 2:5· 3:6) Μ’ ένα μεγάλο χτύπημα ο Παντοδύναμος Θεός κατέστρεψε την ψευδή λατρεία από τη γη, σαρώνοντας όλους τους ψευδείς λάτρεις ταυτοχρόνως. Θα χρειασθή άρα γε να επαναλάβη μια τέτοια ενέργεια;

30. Τι έκαμαν ο Νώε και η οικογένειά του αφού εβγήκαν από την κιβωτό, και έτσι τι ήταν τότε αληθινό για όλο το ανθρώπινο γένος;

³⁰ Μετά ένα ηλιακό έτος αφότου ο Νώε και η επταμελής οικογένειά του εμπήκαν ασφαλώς στην κιβωτό, εβγήκαν έξω απ’ αυτήν ασφαλώς στην οροσειρά του Αραράτ και άφησαν ελεύθερα τα πουλιά και τα ζώα. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκαμαν ο Νώε και η οικογένειά του όταν εβγήκαν στην καθαρισμένη γη; Αυτοί οι οκτώ μάρτυρες του Ιεχωβά τον ελάτρευσαν ως τον ένα Θεό. «Και ωκοδόμησεν ο Νώε θυσιαστήριον εις τον Ιεχωβά· και έλαβεν από παντός κτήνους καθαρού, και από παντός πτηνού καθαρού, και προσέφερεν ολοκαυτώματα επί του θυσιαστηρίου.» Ο Ιεχωβά Θεός ευηρεστήθη από αυτή την ανανέωσι της αγνής του λατρείας και υπεσχέθη ιεροπρεπώς ότι δεν θα κατέστρεφε πια παγγήινος κατακλυσμός κάθε σάρκα λόγω ψευδούς λατρείας. Παρήγαγε το ωραίο ουράνιο τόξον ως σύμβολον αυτής της αδιάρρηκτης υποσχέσεως. (Γέν. 8:20 έως 9:17) Επί ένα διάστημα αυτοί οι οκτώ κάτοικοι της γης που απέμειναν εσυνέχιζαν πιστά τη λατρεία του Ιεχωβά. Δύο έτη μετά τον κατακλυσμό, ο Σημ, ο υιός του Νώε, απέκτησε υιόν τον οποίον ειδικά ευλόγησε ο Ιεχωβά. Έτσι πάλι υπήρξε καιρός στη γη που όλοι οι άνθρωποι ελάτρευαν ένα Θεό. Αλλά τώρα, λόγω της εισόδου της αμαρτίας και του θανάτου μέσω του Αδάμ, προσετέθη η θυσία ζώων στη λατρεία του Ιεχωβά. Το ανθρώπινο γένος ξεκίνησε πάλι με τη μία ορθή λατρεία, και με γονείς που ήσαν δίκαιοι ενώπιον του Θεού.

ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΥΣΗ Η ΑΓΝΟΙΑ

31. Πώς άρχισε και πώς εξηπλώθη η άγνοια του αληθινού Θεού που εσχολίασε ο Παύλος στον Λόφον του Άρεως;

³¹ Πάνω από δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια αργότερα, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έστεκε στον Λόφο του Άρεως και έδινε μαρτυρία στο ανώτατο δικαστήριο της πόλεως των Αθηνών. Παρετήρησε το γεγονός ότι υπήρχαν τότε πολλές θεότητες—δαίμονες—που ελατρεύοντο από την μεγαλύτερη μερίδα του ανθρωπίνου γένους, ακόμη και από τους φιλοσόφους. Ο αληθινός Θεός, ο Ποιητής του ουρανού και της γης και Δημιουργός ‘παντός έθνους ανθρώπων’ ήταν άγνωστος σ’ αυτούς. Αυτή η ευρέως εξαπλωμένη άγνοια του Ιεχωβά άρχισε λίγον καιρό μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε. Ωφείλετο στις προσπάθειες του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμονικών του αγγέλων να διασπάσουν την ενότητα των ανθρώπων στη λατρεία του Θεού, ο οποίος τους είχε ελευθερώσει από καταστροφή στον Κατακλυσμό. Ο Νεβρώδ, ο δισέγγονος του Νώε μέσω του γυιού του Χαμ, ωδήγησε στην παραβίασι των εντολών του Ιεχωβά και στην εγκαινίασι της ηρωολατρίας, της ειδωλοποιήσεως και θεοποιήσεως ανθρώπων. «Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά· δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών.» (Γέν. 10:8-10, ΜΝΚ) Ακολούθησε η δημιουργία πολλών ψευδών θρησκειών καθώς προχωρούσε ο καιρός και καθώς ωργανώνοντο διάφορες φυλές και έθνη, το καθένα με το δικό του είδος θρησκείας.

32. Πώς η αληθινή θρησκεία εξακολούθησε να ζη από τον Νώε ως τον Χριστό;

³² Δεν εξακολούθησε λοιπόν να ζη η αληθινή θρησκεία, η αληθινή λατρεία του ενός ζώντος και αληθινού Θεού; Μάλιστα εξακολούθησε. Στη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων της αποστασίας από την αγνή πίστι, μια σειρά ολιγάριθμων ανθρώπων εξακολούθησε να κρατή την αληθινή πίστι και να αυξάνη στη γνώσι του Ιεχωβά Θεού. Η σειρά αυτή προχώρησε από τον Νώε με άλλους μάρτυρας του Ιεχωβά ομοίους με αυτόν, όπως ο γυιός του Σημ και, πολλές γενεές αργότερα, ο πιστός Αβραάμ, ο οποίος «και “φίλος Ιεχωβά” ωνομάσθη». (Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ) Ο Αβραάμ ήταν ο πρόππαπος των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Με το αρχαίο έθνος του Ισραήλ ο Ιεχωβά έκαμε μια εθνική διαθήκη ή συμφωνία μέσω του προφήτου Μωυσέως, και σ’ αυτούς έδωσε τους νόμους του και την επιδοκιμασμένη μορφή λατρείας. Σ’ αυτούς έστειλε τους προφήτας του για να τους οδηγούν και να τους διορθώνουν και να τους δίνουν θαυμαστές αποκαλύψεις αληθείας. Σ’ αυτούς τελικά έστειλε τον Υιό του από τον ουρανό για να ζήση επάνω στη γη επί τριάντα τριάμισυ χρόνια ως τέλειος άνθρωπος.—Ιωάν. 3:16, 17.

33. Πώς έδειξε ο Ιησούς αν ήθελε να κάμη τους ανθρώπους να λατρεύουν αυτόν, και πώς αυτός μόνος είναι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων;

³³ Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, μήπως εμιμήθη τον ισχυρό κυνηγό Νεβρώδ και προσεπάθησε να οδηγήση τους ανθρώπους να λατρεύουν αυτόν; Όχι, δεν τον εμιμήθη. Όταν ο Σατανάς ή Διάβολος προσεπάθησε να τον δελεάση και να τον οδηγήση στη λατρεία αυτού του ιδίου του Διαβόλου, ο Ιησούς είπε: «Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, “Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει”.» (Ματθ. 4:10, ΜΝΚ) Εζήτησε πρώτα συμμετοχή στη βασιλεία του Θεού και είπε στους ακολούθους του να κάμουν το ίδιο πράγμα, με τα εξής λόγια: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις, Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης· . . . Επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:9, 10, 32, 33) Σ’ έναν Ιουδαίο που του υπέβαλε μια ερώτησι, ο Ιησούς είπε: «Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός.» (Μάρκ. 10:18) Σε άλλη περίπτωσι, για να δείξη ότι υπάρχει μια μόνο ορθή μορφή λατρείας και μια μόνη οδός που οδηγεί στον ένα αληθινό Θεό, ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Ο λόγος, για τον οποίον ο Ιησούς το είπε αυτό, ήταν διότι είχε έλθει στη γη για να είναι ο μεσολαβητής ή μεσίτης μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και των ανθρώπων. Υπό θείαν έμπνευσιν ο απόστολος Παύλος διακηρύττει: «Είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (1 Τιμ. 2:5, 6) Επειδή ήταν τέλειος άνθρωπος επάνω στη γη και απέθανε αναμάρτητος ως μάρτυς υπέρ της βασιλείας του Θεού, ο Ιησούς Χριστός προσέφερε στον Θεό τη μία ευπρόσδεκτη απολυτρωτική θυσία για τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους. Αυτός μόνος, λοιπόν, μπορεί να χρησιμεύση ως μεσίτης.

34. Πώς ο Ιεχωβά εθεράπευσε την πληγή του Σπέρματος της γυναικός του, και τι είναι τώρα σε θέσι να κάμη το Σπέρμα αυτό;

³⁴ Ο Σατανάς ή Διάβολος, παρακινώντας τους ψευδείς θρησκευτικούς ηγέτας επάνω στη γη να φονεύσουν τον Ιησούν, εκέντησε σαν όφις το Σπέρμα της γυναικός του Θεού στην πτέρνα. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός, ανασταίνοντας τον Ιησούν από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα αφότου απέθανε, εθεράπευσε την πληγή του Σπέρματος της γυναικός του. Ο Ιησούς εισήλθε έτσι σε ζωή αθάνατη στο ουράνιο πνευματικό βασίλειο και παρουσίασε την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του στον Θεό ως «αντίλυτρον». Έτσι μπορούσε να ενεργή ως ο «είς μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων» ως τις ημέρες μας, στον εικοστόν αυτόν αιώνα. Ο αναστημένος Ιησούς είναι τώρα σε θέσι, ως το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, να συντρίψη τον μέγαν Όφιν στο ζωτικό σημείο, στην κεφαλή, και έτσι να τερματίση κάθε ψευδή θρησκεία.

35. Γιατί ο Παύλος στον Λόφον του Άρεως μπορούσε ορθά να πη κάτι για μέλλουσα κρίσι;

³⁵ Ο απόστολος Παύλος είχε μια θαυματουργική όρασι του αναστημένου Ιησού στην ουράνια δόξα του. Ο Παύλος επίσης εγνώριζε προσωπικώς πολλούς από τους πεντακοσίους ακολούθους του Ιησού Χριστού που τον είδαν όλοι δια μιας μετά την ανάστασί του. Όταν, λοιπόν, ο Παύλος έστεκε στον Λόφον του Άρεως ενώπιον του ανωτάτου δικαστηρίου των Αθηνών και του είχε υπομνησθή η κατά νόμον κρίσις, μπορούσε ορθά να πη κάτι για μια πολύ μεγαλύτερη κρίσι. Ποια; Την εξής: ότι ο Ιεχωβά Θεός, ανασταίνοντας τον Υιόν του Ιησούν από τους νεκρούς, είχε δώσει βεβαίωσι σε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και σ’ εμάς σήμερα, ότι προσδιώρισε ημέραν κρίσεως για να κρίνη όλη την οικουμένη μέσω εκείνου τον οποίον διώρισε, του αναστημένου Ιησού.

36. Πότε, λοιπόν, είναι ο κατ’ εξοχήν καιρός για μετάνοια από την ψευδή θρησκεία;

³⁶ Η κρίσις του Ιεχωβά δια του διωρισμένου Υιού από τον ουρανό έχει ήδη αρχίσει επάνω σε όλα τα σημερινά έθνη. Αυτή είναι η σημασία όλων των γεγονότων που συγκλονίζουν τον κόσμο από το έτος 1914, οπότε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξέσπασε επάνω στο ανθρώπινο γένος. Ο Ιεχωβά Θεός δεν παραβλέπει πια τους καιρούς της αγνοίας όσον αφορά τον εαυτό του. Τώρα όπως ποτέ προηγουμένως, μέσω εκατοντάδων χιλιάδων μαρτύρων του σε όλη τη γη, ο Ιεχωβά «παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι.» (Πράξ. 17:30) Είναι τώρα ο κατ’ εξοχήν καιρός για μετάνοια από την ψευδή θρησκεία, διότι καμμιά ψευδής θρησκεία δεν θα σταθή κάτω από την εκτέλεσι της κρίσεώς του μέσω του διωρισμένου του Κριτού Ιησού Χριστού. Ο καιρός του Ιεχωβά ήλθε, κατά τον οποίον όλοι οι άνθρωποι πρέπει να λατρεύσουν και θα λατρεύσουν πάλι τον ένα Θεόν.

37. Μήπως πρόκειται τώρα, μέσω μετανοίας και μεταστροφής του κόσμου, να λατρεύσουν όλοι οι άνθρωποι τον ένα Θεό, και ποια είναι η εξήγησις;

³⁷ Μήπως, λοιπόν, βρισκόμαστε στη μεταστροφή όλου αυτού του παλαιού κόσμου στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού; Μήπως πρόκειται όλοι οι άνθρωποι που ζουν να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά; Μήπως πρόκειται όλοι οι άνθρωποι παντού να μετανοήσουν και να στραφούν από τις πολλές διαφορετικές θρησκείες του «Χριστιανικού» και του «μη Χριστιανικού» κόσμου στο να λατρεύουν τον Ιεχωβά ως Θεό; Όχι! Η μετάνοια και μεταστροφή του κόσμου είναι αδύνατος! Αλλά πώς, λοιπόν, πρόκειται όλοι οι άνθρωποι να λατρεύσουν πάλι ένα Θεό στον προσδιωρισμένο του καιρό; Με την καταπληκτική πράξι τού Θεού, για την οποίαν αυτός προειδοποίησε τα έθνη μέσω των μαρτύρων του και πριν και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα αναλάβη ενέργεια εναντίον κάθε ψευδούς θρησκείας όπως ανέλαβε κατά την παρουσία του Νώε επάνω στη γη. Ο Ιησούς Χριστός όταν ήταν στη γη προείπε, όχι μεταστροφή και διαφύλαξι του κόσμου, αλλά καταστροφή του κόσμου.

38. Πώς θα τελειώση αυτός ο παλαιός κόσμος, και καθώς στις ημέρες τίνος, θα συμβή αυτό;

³⁸ Όταν προέλεγε το τέλος αυτού του κόσμου με τη σύγχυσι των θρησκειών του, ο Ιησούς είπε ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα εσημείωνε την έναρξι του «καιρού του τέλους» του κόσμου και ότι καιρός θλίψεως τέτοιας που ποτέ δεν έγινε αφότου άρχισε ο κόσμος, θα εσημείωνε το τέλος του. Η τελική αυτή θλίψις θα επέλθη αιφνίδια σε όλους τους ψευδείς λάτρεις. Διότι, όπως είπε ο Ιησούς, «καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου [δηλαδή, του Ιησού Χριστού στην ουράνια βασιλεία]. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:7-22, 36-39) Ο κατακλυσμός εσάρωσε τους Νεφιλείμ, τα αφύσικα τέκνα των απειθών «υιών του Θεού», και όλους τους άλλους αμερίμνους ψευδείς θρησκευομένους, σε αιφνίδια, γοργή καταστροφή. Μόνο οι οκτώ λάτρεις και μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού που ευρίσκοντο στην κιβωτό του Νώε, διήλθαν ζωντανοί τον κατακλυσμό. Έτσι μία μόνο θρησκεία επέζησε.

39. Για ποια πορεία οι ψευδείς λάτρεις θα πληρώσουν περιλαμβανόμενοι στην καταστροφή του παλαιού κόσμου;

³⁹ Το ίδιο ακριβώς θα συμβή στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά, μολονότι ο Κατακλυσμός ο ίδιος δεν θα επαναληφθή. Ο Υιός του Ιεχωβά, Ιησούς Χριστός, είναι τώρα παρών στην ουράνια βασιλεία ως βασιλικός Κριτής και Εκτελεστής. Μέσα σ’ αυτή τη γενεά του ανθρωπίνου γένους, αυτός, ως ο μέγιστος Υπέρμαχος της αγνής λατρείας του ζώντος και αληθινού Θεού, θα εκδώση την απόφασί του και θα εκτελέση την κρίσι του εναντίον όλων των πολλών εσφαλμένων μορφών λατρείας που αγνοούν τον Ιεχωβά Θεό και αντιτίθενται σ’ αυτόν. Όλοι οι ψευδείς λάτρεις θα εκτελεσθούν περιλαμβανόμενοι στην καταστροφή του αμετανοήτου, αμεταστρέπτου παλαιού κόσμου, θα πληρώσουν έτσι επειδή δεν έδωσαν προσοχή στη σωτήρια μαρτυρία και προειδοποίησι που οι μάρτυρες του Ιεχωβά έδωσαν με επιμονή. Καθώς προείπε ο Ιησούς σχετικά με τις ημέρες αυτές, τις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

40. Ποιοι θα διαφυλαχθούν μέσα από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου, για ν’ απολαμβάνουν τι κατόπιν;

⁴⁰ Η Βασιλεία δεν είναι από τον παλαιό αυτόν κόσμο, αλλά είναι από τον νέο κόσμο που θα δημιουργήση ο Θεός. Ο παλαιός κόσμος θα τελειώση και μαζί του τα δισεκατομμύρια των ψευδών του λάτρεων. Ο Σατανάς ή Διάβολος, που είναι ο «θεός του κόσμου τούτου», θα δεθή και θα φυλακισθή σαν σε μια σφραγισμένη άβυσσο, και μαζί του όλοι οι δαιμονικοί του άγγελοι, από τους οποίους τα έθνη του κόσμου τούτου εκυβερνήθησαν κακώς και παρεπλανήθησαν. (Αποκάλ. 20:1-3) Αλλ’ οι κήρυκες της Βασιλείας θα διαφυλαχθούν μέσα από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου. Ο Κριτής και Εκτελεστής, τον οποίον διώρισε ο Ιεχωβά Θεός, δεν θα εκτελέση τους πιστούς αυτούς κήρυκας, αλλά θα τους προστατεύση και θα τους διαβιβάση ζωντανούς στον νέο κόσμο του Θεού. Στη γη θ’ απολαμβάνουν τις ευλογίες της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού υπό τον Ιησούν Χριστόν.

Η ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

41. Ποια θα είναι έτσι η κατάστασις επάνω στη γη αμέσως μετά τη μεγάλη θλίψι;

⁴¹ Κατανοούμε τι θα σημαίνη αυτό; Θα σημαίνη ότι ο Παντοδύναμος Θεός θα έχη πραγματοποιήσει τον σκοπό του να λατρεύουν πάλι όλοι οι άνθρωποι τον ένα Θεόν, τον Ιεχωβά, τον Δημιουργό και την Αθάνατη Πηγή κάθε ζωής. Μόνο οι λάτρεις του θα επιζήσουν της μεγάλης θλίψεως, με την οποία θα τελειώση ο παλαιός κόσμος που λατρεύει τον Διάβολο. Με την αποκάλυψι, λοιπόν, της δυνάμεώς του και της δικαιοσύνης του, θα εκπληρωθή η προφητεία: «Η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως της δόξης του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Αββακ. 2:14, ΑΣ) Όπως ο Νώε και η οικογένεια του, αφού ο κατακλυσμός είχε καταστρέψει τον αρχαίο, ασεβή κόσμο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά που κηρύττουν τη Βασιλεία θα προαγάγουν ενωμένοι τη λατρεία του ενός Θεού επάνω σε μια γη καθαρισμένη από κάθε ψευδή θρησκεία. Ο ψευδής θεός Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονες του δεν θα είναι ελεύθεροι για ν’ αρχίσουν θρησκευτική προκατάληψι και πολέμους. Η βασιλεία του νέου κόσμου δεν θα ανεχθή καμμιά άλλη θρησκεία εκτός από την αληθινή.

42. Ποιος θα κάμη γρήγορα την επανεμφάνισί του επάνω στη γη όταν όλοι οι άνθρωποι που θα ζουν τότε θα λατρεύουν πάλι ένα Θεό;

⁴² Όταν όλο το ανθρώπινο γένος αρχικά ελάτρευε τον ένα Θεόν Ιεχωβά, αυτό εγίνετο σ’ έναν επίγειο παράδεισο, στον κήπο της Εδέμ. Ομοίως, όταν όλοι οι κήρυκες της Βασιλείας που θα επιζήσουν, θα ασκούν τη μία αγνή και αμόλυντη θρησκεία μετά τη μεγάλη θλίψι που είναι τώρα πολύ πλησίον, ο παράδεισος γρήγορα θα κάμη την επανεμφάνισί του, όχι μόνο στην τοποθεσία του προηγουμένου παραδείσου στην Εδέμ, προς ανατολάς, αλλά γύρω από όλη τη γήινη σφαίρα. Τα τρομερά αποτελέσματα χιλιάδων ετών φυλετικών και διεθνών πολέμων μεταξύ ανθρώπων διαφόρων θρησκειών θα εξαφανισθούν, καθώς θα αναλάβουν το Θεόδοτο καθήκον της καθυποτάξεως της γης εκείνοι που θα επιζήσουν της θλίψεως. (Γέν. 1:28) Ο Ιεχωβά Θεός, μέσω της βασιλείας του υπό τον Ιησούν Χριστόν, θα ευλογήση τις προσπάθειες των για τον εξωραϊσμό της αιωνίας επιγείου κατοικίας του ανθρώπου, όπως ακριβώς ευλόγησε τη χώρα του αρχαίου έθνους Ισραήλ όταν οι κάτοικοί της του ελάτρευαν και υπήκουαν σ’ αυτόν, έτσι ώστε ήταν γη «ρέουσα γάλα και μέλι, ήτις είναι η δόξα πασών των γεών.»—Ιεζ. 20:6, 15· Έξοδ. 3:8.

43. Ποια άλλα πλάσματα θ’ απολαμβάνουν τον θελκτικόν αυτόν παράδεισο, και γιατί;

⁴³ Δεν θ’ απολαμβάνουν αυτόν τον θελκτικό παράδεισο μόνον εκείνοι που θα επιζήσουν της θλίψεως, αλλά και αβλαβή ζώα που περιπλανώνται ανάμεσα σ’ αυτόν και ωραία ωδικά πουλιά θα φτερουγίζουν και θα πηδούν εδώ κι εκεί σ’ αυτόν. Ζώα και πουλιά εβγήκαν από την κιβωτό του Νώε μετά τον αρχαίο κατακλυσμό, η δε Βιβλική προφητεία μάς βεβαιώνει ότι ζώα και πουλιά θα διαφυλαχθούν ομοίως μέσα από τον καιρό της μεγάλης θλίψεως και θα είναι υποτεταγμένα στους κατοίκους του νέου κόσμου. Εν όψει της θυσίας του Ιησού Χριστού, δεν θα είναι ανάγκη να θυσιασθή κανένα απ’ αυτά όταν θα λατρεύεται ο Ιεχωβά Θεός.—Γέν. 8:15-22.

44. Πώς η υπόσχεσις του Ιησού προς τον θνήσκοντα κακούργο θα εκπληρωθή σ’ αυτόν, αλλά έπειτα από ποιους;

⁴⁴ Όταν ο Ιησούς πέθαινε ως θυσία επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, είπε σ’ έναν κακούργο που εκρέματο παράπλευρα σ’ αυτόν: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:43, ΜΝΚ, ΜΙΡ) Πώς θα επαληθεύση η υπόσχεσις του Ιησού σ’ αυτόν τον συμπαθητικό κακούργο που ήταν νεκρός στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες; Με την ανάστασί του από τους νεκρούς στη βασιλεία του Θεού, όταν ο παράδεισος θα έχη αποκατασταθή στη γη μας. Επί πλέον, όλοι οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά από τον Άβελ ως τον προφήτη Ιωάννη που εβάπτισε τον Ιησούν, θ’ αναστηθούν πριν απ’ αυτόν τον κακούργο, ο οποίος πέθανε λόγω εγκλήματος. Ο Ιησούς μάς το εβεβαίωσε αυτό. (Ιωάν. 5:28, 29· Ματθ. 22:31, 32) Η ανάστασις του Ιησού είναι πρόδρομος και εγγύησις της αναστάσεως δικαίων και αδίκων.—1 Κορ. 15:20· Πράξ. 24:15.

45. Πώς θα προαχθή και θα διαφυλαχθή από όλους τους ανθρώπους η μία λατρεία του ενός Θεού;

⁴⁵ Οι ανα στημένοι εκείνοι αρχαίοι μάρτυρες του Ιεχωβά θ’ αναλάβουν τη λατρεία του μαζί μ’ εκείνους που θα επιζήσουν της θλίψεως, αλλά με μεγαλύτερη γνώσι και κατανόησι. Όλοι όσοι θα εμφανισθούν με την ανάστασι, θα διδαχθούν τη γνώσι του Ιεχωβά και την ορθή του λατρεία. Οποιοσδήποτε αρνείται να ενωθή στη μία αγνή λατρεία του Ιεχωβά και να υπακούση σ’ αυτόν ως Θεόν, θα καταστρέφεται ως ανεπίδεκτος αναμορφώσεως, ως αδιόρθωτος. Οι πρόθυμοι και ευπειθείς λάτρεις θα λάβουν τα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού και θα ελευθερωθούν από την καταδίκη και θα θεραπευθούν και θ’ ανυψωθούν στην ανθρώπινη τελειότητα, για να ζουν παντοτινά σε παράδεισο μακαριότητας. Για πάντα όλοι οι άνθρωποι που θα ζουν, θα λατρεύουν ένα Θεόν, εκείνον, του οποίου το ένδοξον όνομα είναι Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 117]

Λόφος του Άρεως

Η Πορεία της Φιλοξενίας

«Εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες· την φιλοξενίαν ακολουθούντες.—Ρωμ. 12:13.

 1 . Ποιος έδωσε αρχή στη φιλοξενία, και πώς αυτός παρέσχε το υπόδειγμά της;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός είναι ο Πρωτουργός της φιλοξενίας. Από την αρχή έκαμε άφθονη προμήθεια για όλα τα πλάσματά του. Ουδέποτε φιλάργυρος, ουδέποτε φειδωλός, ουδέποτε αισχρός, ουδέποτε ελλιπής γενναιοδωρίας, ο Ιεχωβά «δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν». Ουδέποτε ψυχρός, ουδέποτε κακά διατεθειμένος, ουδέποτε δύστροπος, ουδέποτε ανελεήμων, ο Ιεχωβά είναι «αγαθός», ακόμη και «προς τους αχαρίστους και κακούς.» Ουδέποτε μεροληπτικός μέσα στην αφθονία της γενναιοδωρίας του, «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» Πάντοτε πρόθυμος να μοιρασθή με την κτίσι του τα ανεξάντλητα πλούτη του, ο Ιεχωβά δίδει το υπόδειγμα της φιλοξενίας.—1 Τιμ. 6:17· Λουκ. 6:35· Ματθ. 5:45.

 2. Τι σημαίνει το να είναι κανείς φιλόξενος;

² Τι ακριβώς είναι φιλοξενία; Πόσο ευρεία είναι η έκτασίς της; Ένα νεώτερο λεξικό την ορίζει ως «το να παρέχη κανείς ή να αγαπά να παρέχη καλή υποδοχή, τροφή και στέγη και ευγενική περιποίησι σε φίλους ή ξένους.» Το να είναι κανείς φιλόξενος σημαίνει να υποδέχεται ευμενώς τους άλλους, να μην τους αγνοή. Σημαίνει να δείχνη θέρμη, όχι ψυχρότητα· να είναι φιλάγαθος, όχι τραχύς· να δείχνη φιλική διάθεσι, όχι να κρατή τον εαυτό του σε απόστασι από τους άλλους· να είναι ευπρόσιτος, όχι απομονωτικός· να είναι υπομονητικός, όχι απότομος· να είναι προσεκτικός, όχι αδιάφορος· να είναι προετοιμασμένος, όχι ανέτοιμος· να είναι γενναιόδωρος, όχι φιλάργυρος· να είναι ευμετάδοτος, όχι θησαυριστής· να ενδιαφέρεται για τις ανάγκες των άλλων και όχι μόνο για τις δικές του. Η φιλοξενία είναι πραγματικά μια πολύ ευρεία εκδήλωσις αγάπης, είναι μάλιστα μια δοκιμή της γνησιότητος της αγάπης σας.—2 Κορ. 8:8.

 3, 4. Στους αρχαίους χρόνους, ποιοι ακολούθησαν την πορεία της φιλοξενίας;

³ Στους αρχαίους χρόνους το έθνος Ισραήλ ακολούθησε την δοσμένη από τον Ιεχωβά πορεία φιλοξενίας. Όλοι ωφελούντο από αυτή την πορεία, περιλαμβανομένων και των ξένων ή παρεπίδημων στον Ισραήλ. Ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως ειδικώς ανέφερε ότι ο ξένος που αγαπούσε τον Ιεχωβά δεν έπρεπε να αγνοήται, αλλά να τυγχάνη φιλόξενης μεταχειρίσεως: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σας είναι Θεός των θεών, και Κύριος των κυρίων, Θεός μέγας, ισχυρός, και φοβερός, ουκ αποβλέπων εις πρόσωπον, ουδέ λαμβάνων δώρον· ποιών κρίσιν εις τον ορφανόν και εις την χήραν, και αγαπών τον ξένον, δίδων εις αυτόν τροφήν και ενδύματα. Αγαπάτε λοιπόν τον ξένον διότι σεις ξένοι εστάθητε εν τη γη της Αιγύπτου.»—Δευτ. 10:17-19, ΜΝΚ.

⁴ Ακόμη και πριν από τον καιρό του Μωυσέως, ο λαός του Ιεχωβά εγνώριζε πόσο σπουδαίο ήταν ν’ ακολουθή την πορεία της φιλοξενίας. Τόσο εξέχοντες και γενναιόδωροι ήσαν εκείνοι σε αμερόληπτη φιλοξενία, ώστε 2.000 έτη αργότερα ένας απόστολος του Χριστού ανεφέρθη σ’ αυτούς όταν διέτασσε τους Χριστιανούς: «Την φιλοξενίαν μη λησμονείτε· επειδή δια ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες.» Φαντασθήτε! Επειδή πάντοτε είχαν φιλική διάθεσι, ανοιχτή καρδιά και ήσαν άγρυπνοι στην πορεία της φιλοξενίας, μερικοί από τους αρχαίους δούλους του Θεού είχαν την συγκινητικά μεγαλειώδη πείρα να φιλοξενήσουν αγγέλους.—Εβρ. 13:2.

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ—ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ

 5. Πώς η φιλοξενία του Αβραάμ επλούτισε τον εαυτό του;

⁵ Η πορεία, λοιπόν, της φιλοξενίας πλουτίζει εκείνους που την ακολουθούν. Πάρτε τον Αβραάμ, παραδείγματος χάριν. Μια μέρα καθόταν στην είσοδο της σκηνής του κάτω από τη σκιά των δένδρων της Μαμβρή. Ήταν στο καύμα της ημέρας. Ξαφνικά διηγέρθη εξόχως η προσοχή του από την εμφάνισι τριών ξένων. Έσπευσε να τους συναντήση. Προσεκύνησε έως εδάφους, αλλά όχι επειδή εγνώριζε ότι ήσαν άγγελοι· διότι έκαμε το ίδιο αργότερα και στους γυιούς του Χετ. (Γέν. 23:7, 12) Ο Αβραάμ έπειτα διέταξε να φερθή νερό για να πλύνουν τα πόδια των. Τους παρεκάλεσε να αναπαυθούν κάτω από το δένδρο. «Και εγώ θέλω φέρει ολίγον άρτον, και στηρίξατε την καρδίαν σας», παρεκάλεσε·. Η απάντησις των ξένων ήταν: «Κάμε ούτω, καθώς είπας.» Αλλά στην πραγματικότητα ο Αβραάμ έφερε έξω «βούτυρον και γάλα, και το μοσχάριον». Η φιλοξενία του Αβραάμ εχρησίμευσε έτσι σαν αξιοσημείωτο προανάκρουσμα στην αγγελική αναγγελία ότι ο Αβραάμ και η σύζυγός του Σάρρα θ’ αποκτούσαν τον από πολύν καιρό υποσχεμένο γυιό τους. Αργότερα, ο Λωτ και ο Μανωέ, μολονότι δεν το εγνώριζαν, εφιλοξένησαν αγγέλους και έτσι έλαβαν πλούσια ευλογία.—Γέν. 18:1-15· 19:1-22· Κριτ. 13:2-24.

 6. Στις ημέρες του Ιησού, ποιες ευλογίες ήλθαν σε φιλόξενους ανθρώπους;

⁶ Στον καιρό του Ιησού η πορεία της φιλοξενίας έφερε αναρίθμητες ευλογίες σ’ εκείνους που την ακολουθούσαν. Όταν άνθρωποι καλής θελήσεως προσκαλούσαν τον Ιησούν, τους μαθητάς του ή τους αποστόλους του στα σπίτια τους, ελάμβαναν μεγάλες πνευματικές ανταμοιβές. Η σκέψις να φιλοξενήση κανείς τον ίδιον τον Υιόν του Θεού είναι συγκινητική πέρα από κάθε λόγο. Παρατηρήστε τη Μαρία, την αδελφή της Μάρθας, και πώς αυτή έλαβε ευλογητές πνευματικές αλήθειες «παρά τους πόδας του Ιησού» λόγω της φιλοξενίας. (Λουκ. 10:38-42) Παρατηρήστε τον Ζακχαίο και την πρόθυμη φιλοξενία του. Ο Ιησούς ανεγνώρισε το φιλόξενο πνεύμα του, διότι απεικονίσθη στην ωραία εικόνα της αναρριχήσεως του Ζακχαίου σ’ ένα δένδρο για να αντικρύση τον Ιησούν. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Ζακχαίε, κατάβα ταχέως· διότι σήμερον πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου.» Η φιλοξενία εβοήθησε τον Ζακχαίο ν’ αποκτήση την αλήθεια. Και παρατηρήστε τους δύο μαθητάς που επορεύοντο στους Εμμαούς κατά το βράδυ της ημέρας που ανεστήθη ο Ιησούς. Εμφανισμένος σε μορφή ανθρώπου, τους επλησίασε ο Ιησούς. Εκείνοι δεν τον ανεγνώρισαν. Στη διάρκεια της συνομιλίας που ακολούθησε, ο Ιησούς διήνοιξε τις Γραφές σ’ αυτούς. «Και επλησίασαν εις την κώμην όπου επορεύοντο· και αυτός προσεποιείτο ότι υπάγει μακρότερα. Και παρεβίασαν αυτόν, λέγοντες, Μείνον μεθ’ ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα, και έκλινεν η ημέρα. Και εισήλθε δια να μείνη μετ’ αυτών. Και αφού εκάθισε μετ’ αυτών εις την τράπεζαν, λαβών τον άρτον ευλόγησε, και κόψας έδιδεν εις αυτούς. Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και εγνώρισαν αυτόν· και αυτός έγεινεν άφαντος απ’ αυτών.» Τι χαρά, που κάνει την καρδιά να πάλλη, πρέπει να αισθάνθηκαν όταν διεπίστωσαν ότι είχαν φιλοξενήσει, χωρίς να το ξέρουν, τον αναστημένον Υιόν του Θεού! Αυτή τη χαρά δεν θα την ησθάνοντο αν δεν είχαν κάμει συνήθειά τους το ν’ ακολουθούν την πορεία της φιλοξενίας.—Λουκ. 19:19· 24:13-32.

 7. Σήμερα, ποια όμοια ωφέλεια προέρχεται από το να είμεθα φιλόξενοι στους αδελφούς μας;

⁷ Το ν’ ακολουθούμε την πορεία της φιλοξενίας σήμερα, φέρνει επίσης μεγάλον πλουτισμό. Όταν δείχνωμε φιλοξενία στους αδελφούς μας, ωφελούμεθα μ’ έναν πολύ πρακτικό τρόπο: με πνευματική διέγερσι. Η συνομιλία με κοσμικόφρονας δεν μπορεί να μας ενθαρρύνη ατό έργο της Βασιλείας, αλλ’ η θεοκρατική συνομιλία με τους αδελφούς μας, μας ενθαρρύνει. Ασφαλώς μια οικογένεια που φιλοξενεί έναν υπηρέτη περιοχής ή προσφέρει φαγητό σ’ έναν σκαπανέα δεν μπορεί παρά να ωφεληθή και να ανυψωθή με συνομιλία που πλουτίζει πνευματικώς.

 8. Πώς ένα άτομο καλής θελήσεως, εκδηλώνοντας φιλοξενία προς τους μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν θα χάση την αμοιβή του; Τίνος, λοιπόν, σημείο μπορεί να είναι η φιλοξενία;

⁸ Εκείνοι που δεν είναι στην αλήθεια και που δείχνουν φιλόξενη διάθεσι προς τους μάρτυρας του Ιεχωβά, θα πλουτισθούν επίσης. Ο Ιησούς είπε ότι θα πλουτισθούν: «Και όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων [των ακολούθων του] ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.» Η υπόσχεσις του Ιησού δεν σημαίνει ότι με μια μόνο πράξι φιλοξενίας μπορεί κανείς να διέλθη πέρα από τον Αρμαγεδδώνα. Αλλά σημαίνει ότι εκείνοι που δείχνουν φιλόξενο πνεύμα προς τους μάρτυρας του Ιεχωβά θα λάβουν μια κατάλληλη αμοιβή: πνευματική διαφώτισι. Διότι αν οι άνθρωποι είναι από υλική άποψι γενναιόδωροι σ’ εμάς εξαιτίας του ποίοι είμεθα, είναι εύλογο να λάβουν και αυτοί από πνευματική άποψι με όμοιο τρόπο. Μερικές φορές, όπως στη διάρκεια συνελεύσεων, άνθρωποι προσκαλούν τους μάρτυρας του Ιεχωβά να μείνουν στα σπίτια τους χωρίς πληρωμή—ακριβώς εξαιτίας του ποίοι είμεθα. Εμείς, με τη σειρά μας, τους δίδομε άφθονες πνευματικές ευλογίες. Κατόπιν, αν οι καρδιές τους είναι ευθείες, έρχονται στην αλήθεια και βρίσκονται στο δρόμο για αιώνια ζωή. Η φιλοξενία, λοιπόν, που παρέχεται σ’ εμάς από ανθρώπους που βρίσκονται στον κόσμο, μπορεί να είναι, όπως η αναρρίχησις του Ζακχαίου στο δένδρο, σημείο ότι ένα άτομο αγαπά τη δικαιοσύνη και είναι πρόθυμο για την αλήθεια.—Ματθ. 10:42.

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ

 9. Γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε τη φιλοξενία ή καλωσύνη προς τους ξένους;

⁹ Αλλά τι θα πούμε τώρα για την αποστολική εντολή να μη λησμονούμε τη φιλοξενία ή καλωσύνη προς τους ξένους; Υπάρχει μια ζωτική αιτία, για την οποία πρέπει να είμεθα φιλάγαθοι προς τους ξένους: αυτό καθιστά ευκολώτερο γι’ αυτούς ν’ αποκτήσουν την αλήθεια. Δεν επρομήθευσε ο Ιησούς δωρεάν τροφή για 5.000 ξένους; Η φιλοξενία του Ιησού εξεδηλώθη εν σχέσει με την πρόοδο του ευαγγελίου. Έτσι και σήμερα η φιλοξενία μπορεί να χρησιμεύση ως αγωγός για την προαγωγή των αγαθών νέων.

10, 11. Με ποιους τρόπους μπορούμε να δείξωμε φιλόξενο πνεύμα προς τους ξένους; Ποια ωφέλεια ακολουθεί;

¹⁰ Πολλοί είναι οι τρόποι, με τους οποίους μπορούμε να είμεθα φιλόξενοι και φιλάγαθοι. Ενίοτε αδελφοί προσκαλούν στο σπίτι τους για φαγητό άτομα που πιστεύουν ότι αγαπούν τη δικαιοσύνη· κατόπιν χρησιμοποιούν την ευκαιρία για να διανοίξουν στα άτομα αυτά τις Γραφές. Όχι ολίγοι εργοδόται και συνάδελφοι εργάται σε εργοστάσια, καταστήματα κλπ., ωφελήθησαν από αυτή τη φιλοξενία που επέδειξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

¹¹ Οποτεδήποτε εκδηλώνετε καλωσύνη σ’ έναν ξένο, αυτό του κάνει εντύπωσι. Βλέπει ότι είσθε διαφορετικός από τους άλλους. Η φιλική σας διάθεσις και η εγκάρδια καλωσύνη σας έρχεται σε αντίθεσι με την τραχύτητα και την ψυχρότητα του κόσμου. Μικρές εκδηλώσεις καλωσύνης φέρνουν μεγάλα αποτελέσματα. Σ’ ένα τραίνο, λόγου χάριν, το να βοηθήση ένας αδελφός έναν ηλικιωμένο άνθρωπο ή μια γυναίκα να σηκώση μια βαλίτσα και να την τοποθετήση στο ράφι των αποσκευών είναι μια εκδήλωσις καλωσύνης. Μια συνομιλία αρχίζει, συνομιλία που μετατρέπεται σε μαρτυρία. Όταν αλλάζετε την κατεύθυνσί σας για να καθοδηγήσετε έναν ξένο, αυτό αφήνει μια διαρκή εντύπωσι· αν έχετε δώσει στον ξένο κάποιο έντυπο της Βασιλείας, αυτός πιθανόν να το διαβάση με μεγαλύτερο ενδιαφέρον εξαιτίας της καλωσύνης σας. Συχνά, λοιπόν, με το να είσθε φιλάγαθος, διανοίγετε το δρόμο για την προαγωγή του αγγέλματος της Βασιλείας, πράγμα που δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν εξεδηλώνατε καλωσύνη και φιλοξενία.

12, 13. (α) Ποια παραβολή έδωσε ο Ιησούς για να διευκρινίση τη σπουδαιότητα της φιλοξενίας προς τον πλησίον; (β) Σε αντίθεσι προς τον κλήρο, πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρξαν φιλόξενοι προς τους «ημιθανείς» πλησίον;

¹² Εξαιτίας της καλωσύνης και φιλοξενίας των, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι όμοιοι με τον καλό Σαμαρείτη της παραβολής του Ιησού: «Άνθρωπός τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, και περιέπεσεν εις ληστάς· οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν, και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή. Κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινε δι’ εκείνης της οδού· και ιδών αυτόν, επέρασεν από το άλλο μέρος. Ομοίως δε και Λευίτης, φθάσας εις τον τόπον, ελθών και ιδών, επέρασεν από το άλλο μέρος. Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών, ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη· και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού, επιχέων έλαιον και οίνον· και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον, και επεμελήθη αυτού. Και την επαύριον ότε εξήρχετο, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκεν εις τον ξενοδόχον, και είπε προς αυτόν, Επιμελήθητι αυτού· και ό,τι αν δαπανήσης περιπλέον, εγώ, όταν επανέλθω, θέλω σοι αποδώσει.»—Λουκ. 10:30-35.

¹³ Το θηριώδες σύστημα πραγμάτων του Σατανά είναι υπεύθυνο για τη σημερινή «ημιθανή» κατάστασι των ανθρώπων. Οι πολιτικοί, εμπορικοί και θρησκευτικοί λησταί ελήστευσαν και κατεπλήγωσαν το ανθρώπινο γένος. Ο «Χριστιανικός κόσμος», παρ’ όλες τις καθ’ ομολογίαν Χριστιανικές θρησκείες του, είναι, όπως και ο αρχαίος Ιούδας, ένας επικίνδυνος τόπος για να ζη κανείς εκεί: «Όλη η κεφαλή είναι άρρωστος, και όλη η καρδία κεχαυνωμένη· από ίχνους ποδός μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότης, αλλά τραύματα, και μελανίσματα, και έλκη σεσηπότα· δεν εξεπιέσθησαν, ουδέ εδέθησαν, ουδέ εμαλακώθησαν δι’ αλειφής.» Ποιοι επέδειξαν τη φιλοξενία του πλησίον σ’ αυτόν τον «ημιθανή» λαό; Όχι ο κλήρος! Οι Καθολικοί, Προτεστάνται και Ιουδαίοι θρησκευόμενοι, μολονότι παρατηρούν την «ημιθανή» πνευματική κατάσταση του λαού, και μολονότι επανειλημμένως την σχολιάζουν από τον άμβωνα και στον τύπο, αποφεύγουν τον λαό, παραμένουν χωριστά, αρνούνται να δώσουν θεραπευτική πνευματική βοήθεια και έτσι αντιπαρήλθαν τον λαό περνώντας από το άλλο μέρος του δρόμου, όπως ακριβώς έπραξαν ο Ιουδαίος ιερεύς και ο Λευίτης. Αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως ο καλός Σαμαρείτης, εβγήκαν έξω από το δρόμο τους για να βοηθήσουν τον πνευματικώς ημιθανή λαό. Με πνευματικό έλαιον και οίνον, τις θεραπευτικές αλήθειες του λόγου του Θεού, επέδεσαν τις πληγές «των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα» στην αντιτυπική Ιερουσαλήμ.—Ησ. 1:5, 6· Ιεζ. 9:4.

14. Για να παράσχωμε πνευματική φιλοξενία, τι είδους προετοιμασία είναι σπουδαία;

¹⁴ Δεν ξέρομε πού θα βρούμε έναν «ημιθανή» ξένο που επιθυμεί πολύ να του επιδεθούν οι πληγές με έλαιον και οίνον. Όπως ακριβώς ο Σαμαρείτης έφερε μαζί του αρκετό έλαιον και οίνον και ήταν προετοιμασμένος για έκτακτες ανάγκες, έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα πρέπει πάντοτε να είναι προετοιμασμένοι με το να έχουν πρόχειρα αρκετό έλαιον και οίνον του λόγου του Θεού. Όμως μερικές φορές οι αδελφοί πηγαίνουν στην υπηρεσία του αγρού χωρίς επαρκές «έλαιον και οίνον» και έχουν εξαντλήσει τα έντυπά των όταν ακριβώς συναντούν έναν «ημιθανή» ξένον. Μερικοί αδελφοί, όταν πηγαίνουν ταξίδι, παίρνουν ολίγο «έλαιον και οίνον» μαζί τους ή δεν παίρνουν καθόλου. Τι θα κάμουν αν συναντήσουν έναν ξένον που δείχνει σημεία ότι είναι ημιθανής πνευματικώς; Επειδή ο χρόνος είναι περιωρισμένος όταν ταξιδεύετε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιδέσετε τις πνευματικές πληγές εκτός αν έχετε «έλαιον και οίνον» που μπορεί να επιχυθή τότε και εκεί. Ακόμη και στα σπίτια τους, οι αδελφοί μερικές φορές παραμελούν να έχουν πρόχειρη μια ευρεία ποικιλία συγχρονισμένων εντύπων της Βασιλείας. Όταν ένας ξένος έρχεται στη θύρα σας, είσθε εφωδιασμένος με έλαιον και οίνον για να θεραπεύσετε τις πληγές του, είτε προκαλούνται από την εξέλιξι, είτε από την τριάδα, είτε από τον πνευματισμό; Να είσθε, λοιπόν, προσεκτικοί. Να είσθε προετοιμασμένοι. Κρατείτε αυτό το ελαίον και τον οίνον οπουδήποτε και αν βρίσκεσθε, είτε σε τραίνο, είτε σε πλοίο, είτε σε λεωφορείο, βαδίζοντας έξω ή οδηγώντας αυτοκίνητο, ή και αν βρίσκεσθε στο σπίτι σας. Τότε, όταν βρεθή ένας ληστευμένος και καταπληγωμένος ξένος, θα είσθε προετοιμασμένοι για να είσθε φιλόξενοι—οπουδήποτε, σε οποιονδήποτε καιρό.

 15, 16. (α) Η χρησιμοποίησις από τον Σαμαρείτη του ‘κτήνους του’ για να φέρη έναν ξένον σ’ ένα πανδοχείο, με ποια φιλόξενη πράξι των μαρτύρων του Ιεχωβά μπορεί να παραβληθή; (β) Ποια ιδιότης είναι απαραίτητη για τους υπηρέτας σε μια εκκλησία; Γιατί;

¹⁵ Ο καλός Σαμαρείτης έκαμε κάτι περισσότερο από το να επιχύση απλώς έλαιον και οίνον εχρησιμοποίησε το κτήνος του για να φέρη τον ξένον σ’ ένα πανδοχείον, όπου θα μπορούσε να τύχη καλυτέρας φροντίδος. Έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν με χαρά το ατομικό τους αυτοκίνητο για να βοηθήσουν έναν καλής θελήσεως ξένον να έλθη στην Αίθουσα Βασιλείας, όπου γίνεται δεκτός φιλόξενα και τυγχάνει στοργικής φροντίδος. Οι ιδιοκτήται των αρχαίων πανδοχείων ήσαν συχνά περιώνυμοι για τη φιλοξενία των. Έτσι και οι υπηρέται στην εκκλησία πρέπει ν’ αντανακλούν ένα φιλόξενο πνεύμα όμοιο μ’ ενός πανδοχέως. Τόσο σπουδαίο είναι αυτό το φιλόξενο πνεύμα, ώστε χωρίς αυτό δεν είναι κανείς κατάλληλος για να διορισθή ως υπηρέτης. Εις 1 Τιμόθεον 3:2 ο απόστολος εξηγεί ότι όποιος θα ήθελε να γίνη επίσκοπος, πρέπει να είναι «φιλόξενος», που κατά γράμμα σημαίνει να αγαπά τον ξένον.

¹⁶ Τι είναι εκείνο που δίνει σε μια εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά μια θέρμη που δεν βρίσκεται στον κόσμο; Είναι η Αίθουσα Βασιλείας; Όχι, μια Αίθουσα Βασιλείας μπορεί να είναι η πιο ωραία και η πιο καινούργια αίθουσα στη χώρα και όμως να περιέχη την πιο ψυχρή, την πιο παγωμένη εκκλησία. Μάλλον, εκείνο που κάνει μια εκκλησία θερμή είναι το ότι όλοι οι αδελφοί, και ιδιαίτερα οι υπηρέται, ακολουθούν την πορεία της φιλοξενίας.

17. Στην Αίθουσα Βασιλείας, πώς μπορούν οι αδελφοί να εκδηλώσουν φιλοξενία;

¹⁷ Υπηρέται, επικρατεί ατμόσφαιρα καλής υποδοχής στη δική σας Αίθουσα Βασιλείας; Κάνετε τους ξένους να αισθάνωνται εντελώς σαν στο σπίτι τους; Λαμβάνεται φροντίδα για μια περιφορά τους στην αίθουσα και για να εξηγηθούν σ’ αυτούς οι πίνακες, οι φωτογραφίες των συνελεύσεων κλπ; Είναι η Αίθουσα Βασιλείας ανοικτή αρκετή ώρα πριν από μια δημοσία συνάθροισι, ώστε ποτέ να μην χρειασθή να περιμένη έξω ένας ξένος; Μοιράζονται πρόθυμα οι αδελφοί το υμνολόγιό τους και τη Σκοπιά τους μ’ έναν ξένο; Σε εκκλησίες όπου οι υπηρέται δεν παραλείπουν να καλωσορίζουν όλους, ξένους και αδελφούς εξίσου, υπάρχει μια τέτοια λαμπρή θέρμη, ώστε οι αδελφοί είναι απρόθυμοι να εγκαταλείψουν την Αίθουσα Βασιλείας έπειτα από μια συνάθροισι.

18, 19. (α) Τι συμβαίνει όταν οι υπηρέται λησμονούν ν’ ακολουθήσουν την πορεία της φιλοξενίας; (β) Χωρίς συστάσεις πώς μπορούν οι επιφυλακτικοί αδελφοί να εύρουν έναν εύκολο τρόπο προσεγγίσεως των ξενών;

¹⁸ Αλλά μερικές φορές οι υπηρέται λησμονούν την πορεία της φιλοξενίας. Τότε και ολόκληρη η εκκλησία την λησμονεί. Και τι συμβαίνει; Αντί της θερμής, ομοίας με πανδοχείου ατμοσφαίρας, μια Αίθουσα Βασιλείας αποκτά την ατμόσφαιρα ενός σιδηροδρομικού σταθμού. Ξέρετε τι είναι αυτό; Εισέρχεσθε σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Κανείς δεν δίνει προσοχή σε σας. Κανείς δεν σας μιλεί. Βαδίζετε κοντά σε ανθρώπους, αλλά κανείς δεν σας κυττάζει ούτε προσέχει αν βρίσκεσθε εκεί. Κάθεσθε δίπλα σε ανθρώπους· αυτοί ποτέ δεν σηκώνουν το κεφάλι τους από εκείνο που διαβάζουν. Αν το κάμουν και σεις χαμογελάσετε, δεν σας ανταποδίδουν το χαμόγελο. Είναι απλώς ένα μέρος για να κάθεται και να περιμένη κανείς· και είσθε πάντοτε χαρούμενος όταν τελειώνη η αναμονή και μπορείτε να εξέλθετε. Αυτό είναι ένας σιδηροδρομικός σταθμός. Τώρα τι θα συνέβαινε αν οι υπηρέται άφηναν κάποτε να αποκτήση η Αίθουσα Βασιλείας αυτή την ατμόσφαιρα σιδηροδρομικού σταθμού—κι ένας ξένος έμπαινε μέσα;

¹⁹ Ασφαλώς, ο ξένος θα έλεγε μέσα του: ‘Λίγη φιλοξενία! Είναι ευγενικοί απέναντί μου όταν τους μιλώ στη γωνία του δρόμου ή όταν έρχωνται στη θύρα μου. Τώρα που βρίσκομαι εδώ ανάμεσά τους ούτε καν με προσέχουν. Ίσως και να μη με θέλουν. Διερωτώμαι αν πρέπει να επανέλθω.’ Ναι, αυτό μπορεί να συμβή. Έχει συμβή. Ποτέ μην το αφήσετε να συμβή στην εκκλησία σας. Να είσθε άγρυπνοι να καλωσορίζετε τους ξένους. Αν μερικοί αδελφοί είναι εκ φύσεως επιφυλακτικοί, μπορούν να βρουν έναν εύκολο τρόπο προσεγγίσεως των ξένων με τη χρησιμοποίησι ερωτήσεων σαν κι αυτές: «Σας άρεσε η ομιλία;» ή, «οι συναθροίσεις μας είναι διαφορετικές από τις συναθροίσεις άλλων θρησκευτικών οργανώσεων, δεν είναι έτσι;» Και, φυσικά, δεν πρέπει ποτέ να υπάρχη δισταγμός να μιλήσωμε για κείνο που είναι ολοφάνερο—για τον καιρό. Έπειτα από μια επίσκεψι στην Αίθουσα Βασιλείας, ένας ξένος δεν πρέπει πια να είναι ξένος, αλλά να γίνεται δεκτός μ’ ένα θερμό τρόπο, ωσάν να είναι αδελφός. «Προσδέχεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς.»—Ρωμ. 15:7.

20. Τι σημαίνει «την φιλοξενίαν ακολουθούντες»;

²⁰ Θα κάμωμε, λοιπόν, πραγματικά όπως διέταξε ο απόστολος: «Την φιλοξενίαν ακολουθούντες.» Το να ‘ακολουθούμε’ τη φιλοξενία σημαίνει κάτι περισσότερο από το να έχωμε απλώς την επιθυμία να είμεθα φιλόξενοι· σημαίνει να την εξασκούμε, να την επιδιώκωμε, να είμεθα πάντοτε άγρυπνοι να εκδηλώνωμε καλωσύνη και να χρησιμοποιούμε κάθε ευκαιρία για να χύνωμε «έλαιον και οίνον» επάνω στις πνευματικές πληγές των ξένων. Αλλά ποτέ μη νομίζετε ότι αυτή η ‘πλουτίζουσα’ πορεία της φιλοξενίας είναι κάτι που προορίζεται για ξένους. Διότι με την καλωσύνη μας και τη φιλοξενία μας μπορούμε επίσης να δώσωμε πειστική απόδειξι της αδελφικής μας αγάπης. «Περί δε της φιλαδελφίας, δεν έχετε χρείαν να σας γράφω· διότι σεις αυτοί είσθε θεοδίδακτοι εις το να αγαπάτε αλλήλους . . . Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να περισσεύητε κατά τούτο επί το μάλλον.» Ακολουθώντας την πορεία της φιλοξενίας, ναι «εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες», μπορούμε να περισσεύωμε στην αγάπη μας «επί το μάλλον».—Ρωμ. 11:13· 1 Θεσ. 4:9, 10.

Μεταδίδοντας Αγαθά στους Άλλους

 1. Εξηγήστε τη διαφορά μεταξύ κοσμικής και Χριστιανικής φιλοξενίας.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ φιλοξενία εκφράζει αγάπη· η κοσμική φιλοξενία εκφράζει υπερηφάνεια. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο. Η μία υποκινείται από αγάπη και καλωσύνη, η άλλη από υπερηφάνεια και ιδιοτέλεια. Οι κοσμικόφρονες κάνουν τη φιλοξενία ‘έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να βλέπωνται υπ’ αυτών’. Συχνά περιμένουν από εκείνους που δέχονται τη φιλοξενία να κάμουν ανταπόδοσι. ‘Θα σας κάμω ένα γεύμα, αν μου κάμετε ένα γεύμα’ είναι η ουσία της φιλοξενίας του κόσμου, η οποία προέρχεται από απατηλή καρδιά. Αλλά πόσο διαφορετικός είναι ο Χριστιανός! Αυτός μεταδίδει αγαθά στους άλλους όχι λόγω υπερηφανείας ή επιθυμίας για ανταπόδοσι, αλλ’ από βαθιά αγάπη για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Ενώ, λοιπόν, ο κοσμικός δίδει σ’ έναν άνθρωπο βάσει του ό,τι έχει, ο Χριστιανός δίδει σ’ έναν άνθρωπο βάσει του ό,τι είναι—δηλαδή ο πλησίον του, ο αδελφός του. Έρχεται γρήγορα ο καιρός που κάθε ζωντανός άνθρωπος θ’ ακολουθή αυτή τη Χριστιανική πορεία της φιλοξενίας και έτσι θα είναι όμοιος με τον Πατέρα του τον εν τοις ουρανοίς.—Ματθ. 6:1.

 2, 3. (α) Ποιο αίσθημα εκδηλώνεται όταν λαμβάνη κανείς την αλήθεια; (β) Σε ποιον πλήρη βαθμό ανταποκρίνονται τα πρόβατα, σε αντίθεσι με τα ερίφια, στο άγγελμα των αδελφών του Βασιλέως;

² Το άτομο που έχει ευθεία καρδιά, αφού έλαβε τις άφθονες πνευματικές προμήθειες του Ιεχωβά, αισθάνεται την παρόρμησι να είναι φιλόξενο και να μοιράζεται τα υλικά του πράγματα με άλλους—και τούτο για το τελικό αποτέλεσμα της μεταδόσεως των αγαθών νέων στους άλλους. Δεν ήσαν τα πρόβατα στην παραβολή του Ιησού εκείνα που εμοιράζοντο αγαθά με τον Βασιλέα; Ο Βασιλεύς είπε στα πρόβατα: «Επείνασα, και μοι εδώκατε να φάγω· εδίψησα, και με εποτίσατε· ξένος ήμην, και με εφιλοξενήσατε· γυμνός, και με ενεδύσατε· ησθένησα, και με επεσκέφθητε· εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ.» Πώς μπορούσαν τα πρόβατα να κάμουν όλα αυτά για έναν ουράνιο Βασιλέα; «Αληθώς σας λέγω», είπε ο Ιησούς, «καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.»—Ματθ. 25:35, 36, 40.

³ Στην εκπλήρωσι αυτής της παραβολής, κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού του τέλους, πόσο αληθινό είναι αυτό! Για να κηρύξουν τα αγαθά νέα οι αδελφοί του Βασιλέως, το κεχρισμένο υπόλοιπο, υπέφεραν διωγμούς και ταλαιπωρίες. Ποιοι ήλθαν εις βοήθειάν των; Τα ερίφια; Ποτέ! Αυτά αρνούνται να συμμερισθούν κάτι, ούτε και συμπάθεια ή χρόνον, με τους αδελφούς του Βασιλέως. Δεν θα έδιναν βοήθεια και ανακούφισι στους πνευματικούς αδελφούς του Βασιλέως, όπως δεν θα έδιναν και στον Βασιλέα προσωπικώς αν ήταν επάνω στη γη. Αλλά τα πρόβατα, ευγνώμονα για τα πνευματικά πλούτη που φέρθηκαν σ’ αυτά, απαντούν όχι μόνο με φιλόξενη βοήθεια προς το υπόλοιπο των ακολούθων του Χριστού, αλλά και με κάτι περισσότερο: με εγκάρδια υποταγή στον Αδελφόν των, τον Βασιλέα. Και έτσι λόγω της βοηθείας και αρωγής που δίδεται στους αδελφούς του Βασιλέως, ο Βασιλεύς λέγει στα πρόβατα: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.»—Ματθ. 25:34.

 4-6. Ενόσω υπάρχει ακόμη το σύστημα πραγμάτων του Διαβόλου, πώς μπορούμε να δείξωμε ότι έχομε την αληθινή αγάπη του Θεού;

⁴ Το να μοιραζώμεθα αγαθά με άλλους, ιδιαίτερα μ’ εκείνους που είναι αληθινοί Χριστιανοί, έχει προφανώς την επιδοκιμασία και τον έπαινο του Βασιλέως. Αφού η διακήρυξις του ευαγγελίου της Βασιλείας δεν έχει ακόμη τελειώσει, υπάρχει ακόμη ευκαιρία για μετάδοσι αγαθών στους άλλους, ώστε να βοηθηθούν, είτε από το υπόλοιπο είναι είτε από τα άλλα πρόβατα για να συνεχίσουν το έργον της Βασιλείας. «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—Γαλ. 6:10.

⁵ Ότι το να πράττωμε το καλό στους αδελφούς μας περιλαμβάνει και τη μετάδοσι υλικών προμηθειών, δεν μπορεί να υπάρξη καμμιά αμφιβολία. Διότι περιγράφοντας την αληθινή αγάπη, ο απόστολος Ιωάννης είπε: «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου, και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.»—1 Ιωάν. 3:17, 18.

⁶ Όπως η αγάπη είναι κάτι περισσότερο από μια κίνησι της γλώσσης, έτσι υπάρχει και μια ενεργός εκδήλωσις αγάπης: η φιλοξενία. «Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό. Μη είπης προς τον πλησίον σου, Ύπαγε και επανάστρεψον, και αύριον θέλω σοι δώσει· ενώ έχεις τούτο παρά σεαυτώ.» Επομένως, ένας που έχει αληθινή αγάπη, μεταδίδει αγαθά όταν υπάρχη ανάγκη βοηθείας· δεν ζυγίζει τα αγαθά επί τόσον καιρό ώστε να μη μεταδίδη ποτέ τίποτε ή, αν μεταδίδη, αυτό να είναι πολύ μικρό, πολύ καθυστερημένο. Επειδή, βρισκόμαστε ακόμη στον κόσμο του Διαβόλου, ενίοτε οι αδελφοί μας, όχι λόγω οκνηρίας ή δικού των σφάλματος, βρίσκονται σε απελπιστική ανάγκη. Η αιτία μπορεί να είναι θύελλα, πλημμύρα, φωτιά, δυστύχημα, ασθένεια ή διωγμός. Αν ένας βλέπη τον αδελφό του σε τέτοια ανάγκη και αρνήται βοήθεια, όταν μπορή να τη δώση, «πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;»—Παροιμ. 3:27, 28.

ΜΕΤΑΔΙΔΟΝΤΑΣ «ΕΙΣ ΤΑΣ ΧΡΕΙΑΣ ΤΩΝ»

 7. Ποια είναι η Γραφική άποψις μεταδόσεως αγαθών; Για ν’ ακολουθήσωμε τη νουθεσία, τι πρέπει να υπερνικήσωμε;

⁷ Για να μεταδώσωμε αγαθά σε άλλους στον κατάλληλο καιρό και στην κατάλληλη ποσότητα, πρέπει να καταπολεμήσωμε και να υπερνικήσωμε την ανθρώπινη τάσι να είμεθα επιλήσμονες και αστόχαστοι. Κάθε άνθρωπος, απορροφημένος μέσα στη δική του σφαίρα ενεργείας, τείνει να γίνη απρόσεκτος και αδιάφορος στις ανάγκες των άλλων. Για τούτο οι Χριστιανοί νουθετούνται ως εξής: «Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.» «Εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες.» «Να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί.» «Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε.»—Φιλιππησ. 2:4· Ρωμ. 12:13· 1 Τιμ. 6:18· Εβρ. 13:16.

 8. Σε ποιους ιδιαίτερα μπορούμε να μεταδίδωμε ‘ανάλογα με τις ανάγκες των’; Γιατί αυτό δεν είναι μεροληψία;

⁸ Μερικοί αδελφοί, επειδή αφιερώνουν όλον τον χρόνον των στη διακήρυξι των αγαθών νέων, μπορεί να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από άλλους. Αυτών ακριβώς τις ανάγκες υπάρχει συχνά ευκαιρία να εξυπηρετήσωμε. Αυτό δεν είναι μεροληψία. Είναι ο Γραφικός κανών, που διεφυλάχθη στο 1 Τιμόθεον 5:17, 18, για να τον γνωρίζωμε: «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής,» ή, όπως προσθέτει η υποσημείωσις της μεταφράσεως Νέου Κόσμου «διπλής ανταμοιβής.» Ποιοι ειδικώς είναι άξιοι αυτής της «διπλής ανταμοιβής»; «Μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν. Διότι λέγει η γραφή, “Δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος·” και, “Άξιος είναι ο εργάτης του μισθού αυτού”.» Γνωρίζετε εκείνους που εργάζονται σκληρά. Δεν είναι δύσκολο να το πούμε. Το να δείξωμε προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς και να μεταδίδωμε σ’ αυτούς ‘ανάλογα με τις ανάγκες’ των και ανάλογα ακόμη με τα δικά μας μέσα, είναι κατάλληλο και ευάρεστο στον Θεό. Δεν είναι προσωποληψία όταν παρέχωμε αυτή τη «διπλή» φιλοξενία σε υπηρέτας περιφερειών και περιοχών, σε ιεραποστόλους, σε σκαπανείς και άλλους, οι οποίοι «κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν» των αγαθών νέων. Είναι θέλημα του Θεού.

 9, 10. (α) Τι είπε ο απόστολος, όταν έγραφε στην εκκλησία, όσον αφορά εκείνους που προΐστανται καλώς και που κοπιάζουν στο κήρυγμα του ευαγγελίου; (β) Ποιο προνόμιο παρουσιάζεται μπροστά μας σήμερα όπως και στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος;

⁹ Ο απόστολος συχνά συνιστούσε να γίνουν δεκτοί μερικοί, λόγω του έργου των, με γενναιόδωρη και γεμάτη κατανόησι φιλοξενία. «Συνιστώ δε εις εσάς Φοίβην την αδελφήν ημών, ήτις είναι διάκονος της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς· δια να δεχθήτε αυτήν εν Κυρίω αξίως των αγίων, και να παρασταθήτε εις αυτήν εις ό,τι πράγμα έχει χρείαν υμών· διότι και αύτη εστάθη προστάτις πολλών, και εμού αυτού.» Ο Παύλος εγνώριζε ότι η Φοίβη, «διάκονος» της εκκλησίας Κεγχρεών, ήταν μια κοπιάζουσα εργάτις και ότι συχνά εμοιράσθη τις προμήθειες της με άλλους, και με τον απόστολο τον ίδιο. Τώρα συνιστά να γίνη δεκτή από τους αδελφούς της Ρώμης με τον τρόπο που και αυτή εδέχθη άλλους, «αξίως των αγίων.»—Ρωμ. 16:1, 2.

¹⁰ Όταν το κυβερνών σώμα των Χριστιανών του πρώτου αιώνος απέστειλε ειδικούς υπηρέτας στις εκκλησίες για να εξυπηρετήσουν τις πνευματικές των ανάγκες, ήταν προνόμιο των ενδιαφερομένων αδελφών να εκδηλώσουν φιλοξενία. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Το κυβερνών σώμα αποστέλλει ειδικούς υπηρέτας, όπως περιφερειακούς υπηρέτας, υπηρέτας περιοχής και αδελφούς του Μπέθελ για να βοηθήσουν πνευματικώς τις εκκλησίες. Είναι προνόμιο των εκκλησιών να δεχθούν αυτούς τους ειδικούς υπηρέτας «αξίως των αγίων», ‘μεταδίδοντες εις τας χρείας των’.

11. (α) Τι σημαίνει να ‘μεταδίδωμεν εις τας χρείας των’; (β) Όταν μεταδίδωμε αγαθά, τι κερδίζει πραγματικά την εύνοια του Θεού;

¹¹ Αφού η Χριστιανική φιλοξενία είναι ‘μετάδοσις εις τας χρείας των’, είναι γενναιόδωρη και όμως «μετρημένη». Πρέπει να είμεθα έτοιμοι να μεταδώσωμε, αλλά λογικοί στη μετάδοσι. (Τίτον 3:2) Να είσθε «νηφάλιοι». Μολονότι η γενναιοδωρία είναι Γραφικός κανών, η σπατάλη δεν είναι. Κανείς δεν πρέπει να κάνη πτωχόν τον εαυτό του, έστω και προσωρινώς μόνο. Μερικές φορές αδελφοί δεν προσφέρονται να μοιρασθούν αγαθά με άλλους επειδή φρονούν ότι εκείνο που έχουν να προσφέρουν δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν είναι «μόσχος σιτευτός». Αυτοί δεν έχουν το ορθό φρόνημα. Κανείς αδελφός δεν πρέπει ν’ απέχη από το να φιλοξενή έναν ειδικόν υπηρέτην επειδή εκείνο που έχει να προσφέρη είναι συνήθης τροφή. Όταν ο Υιός του Θεού έκανε φιλοξενία, μήπως φρονούσε ότι η συνήθης τροφή δεν ήταν αρκετά καλή; Βέβαια, το φαγητό που επρομήθευσε θαυματουργικά για τους 5.000 δεν απετελείτο από τον «σιτευτόν μόσχον», αλλ’ από ψωμί και ψάρια. Μολονότι ο Ιησούς, με τη δύναμι του Θεού, θα μπορούσε να έχη προμηθεύσει ένα συμπόσιο εξίσου πολυτελές όσο και των πλουσίων Ρωμαίων, επροτίμησε να τους θρέψη ‘ανάλογα με τας ανάγκας των’. Ποτέ, λοιπόν, μη φρονείτε ότι πρέπει να παρουσιάσετε καλύτερες συνθήκες από εκείνες που είναι πραγματικά οι δικές σας· αυτό δεν θα εσήμαινε ότι ακολουθείτε την πορεία της φιλοξενίας, αλλά την πορεία της υπερηφανείας. Η Χριστιανική μας γενναιοδωρία πρέπει να είναι ίση με τη διάθεσί μας να κάνωμε οικονομίες χάριν των αγαθών νέων. Τότε η γενναιοδωρία μας δεν θα μετατραπή ποτέ σε σπατάλη και η οικονομία μας δεν θα μετατραπή ποτέ σε φιλαργυρία. Όταν μεταδίδετε, εκείνο που υπολογίζεται ενώπιον του Θεού δεν είναι το τι μεταδίδετε, αλλά γιατί το μεταδίδετε: «Εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναι τις ευπρόσδεκτος, καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει.»—1 Τιμ. 3:2, Κείμενον· 2 Κορ. 8:12.

12. (α) Εξηγήστε τον Χριστιανικό τρόπο αποδοχής αγαθών. (β) Ποιος κίνδυνος υπάρχει στην αχαλίνωτη ιδιοτέλεια;

¹² Όπως ακριβώς πρέπει να είμεθα λογικοί όταν δίδωμε, έτσι πρέπει να είμεθα και όταν λαμβάνωμε. Αφού δίδομε «αξίως των αγίων», πρέπει, με όμοιο τρόπο, να λαμβάνωμε. Να είσθε λογικοί όταν δέχεσθε εκείνο που προσφέρεται. Παραδείγματος χάριν, αν έχετε προσκληθή να μοιρασθήτε μ’ έναν άλλον την τροφή του, να είσθε μετρημένοι, να είσθε ανιδιοτελείς. Αν υπάρχουν πέντε άτομα για να μοιρασθούν ένα φαγητό και υπάρχουν πέντε μόνο τεμάχια κρέατος στο τραπέζι, εκείνο που είναι ευγενικό, εκείνο που είναι ανιδιοτελές, είναι να πάρωμε μόνο ένα τεμάχιο, μολονότι η όρεξίς μας μπορεί να επιθυμή περισσότερα. Ο Ιεχωβά μισεί τους ιδιοτελείς ανθρώπους. Κανείς πλεονέκτης, λοιπόν, δεν θα κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού. (1 Κορ. 6:10) Θυμηθήτε, ότι στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα γίνη μια εκδήλωσις ιδιοτελείας που θα κάμη αναριθμήτους ανθρώπους να συμμερισθούν την τύχη του Διαβόλου. Αρχίστε τώρα να ξερριζώνετε όλες τις μορφές της ιδιοτελείας. Όσο περισσότερη πρόοδο κάνομε προς αυτή την κατεύθυνσι τώρα, τόσο καλύτερα θα είναι για μας όταν θα έλθη η τελική δοκιμασία. Όπως, λοιπόν, το να δίδωμε απαιτεί άγρυπνη καλωσύνη και περίσκεψι, έτσι και το να λαμβάνωμε.

ΜΕΤΑΔΙΔΟΝΤΑΣ «ΧΩΡΙΣ ΓΟΓΓΥΣΜΩΝ»

13. Για να υπολογίζεται ενώπιον του Θεού, πώς πρέπει να γίνεται η φιλοξενία;

¹³ Το ανιδιοτελές άτομο δίνει αγόγγυστα. «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Θα εφαίνετο περιττό το να νουθετήσωμε οποιονδήποτε να δίνη αγόγγυστα. Εν τούτοις, ο Πέτρος εθεώρησε αναγκαίο να πη: «Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.»—2 Κορ. 9:7· 1 Πέτρ. 4:9.

14. (α) Γιατί μερικοί μπορεί να είναι γογγύζοντες δόται; (β) Πώς μπορεί κανείς να ανακαλύψη εκείνους που καταχρώνται της φιλοξενίας, και ποιος Γραφικός κανών πρέπει να εφαρμόζεται σ’ αυτούς;

¹⁴ Μερικοί από τους πρώτους Χριστιανούς ασφαλώς εγόγγυζαν όταν παρείχαν φιλοξενία. Μπορεί να ήσαν ιδιοτελείς, φιλάργυροι, φειδωλοί. Ή πιθανώς είχαν μια πείρα μ’ έναν που κατεχράτο της φιλοξενίας, κάνοντάς τους να αισθάνωνται δυσαρέσκεια. Μερικοί στη Θεσσαλονίκη περιπατούσαν «ατάκτως» «μη εργαζόμενοι μηδέν». Κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να ήσαν παράσιτοι, αποζώντας από τη φιλοξενία των αδελφών. Μπορεί να είχαν πάει σε διάφορα σπίτια, ζώντας σαν παράσιτα εις βάρος των αδελφών. Οπωσδήποτε ο Παύλος εθεώρησε σοφό να ορίση τον κανόνα: «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη.» Εφαρμόζοντας αυτή τη Γραφική αρχή, κανείς αδελφός δεν πρέπει να φρονή ότι είναι επικίνδυνο να παρέχη φιλοξενία. Γιατί; Διότι αν έχη κάποια ικανότητα διακρίσεως, μπορεί να επισημάνη εκείνον που καταχράται της φιλοξενίας. Διότι ο παράσιτος δεν έχει πνευματικό φρόνημα· η συνομιλία του δεν είναι γνησίως θεοκρατική. Η έλλειψις πνευματικού φρονήματος ανακαλύπτεται εύκολα. Αλλά, επάνω απ’ όλα, υπάρχει το θετικό σημείο της εργασίας. Ένας εργάτης που μοχθεί δεν έχει καιρό να ζη ως παράσιτος επειδή απασχολείται πολύ στο να προμηθευθή τα χρειώδη της ζωής του και να κηρύξη τα αγαθά νέα. Ένας παράσιτος έχει καιρό να ζη ως τοιούτος επειδή δεν εργάζεται σκληρά. Υπάρχουν, λοιπόν, εύκολοι τρόποι να προσδιορίσωμε εκείνους που είναι άξιοι της φιλοξενίας μας. Σ’ αυτούς πρέπει να μεταδίδωμε «χωρίς γογγυσμών».—2 Κορ. 9:7· 2 Θεσ. 3:10, 11.

15. Ποιον έπαινο και ενθάρρυνσι έδωσε ο απόστολος Ιωάννης στον αγαπητό του φίλο Γάιο;

¹⁵ Πολλοί είναι εκείνοι που κατονομάζονται στην Αγία Γραφή επειδή εκτιμούσαν τη φιλοξενία ως μεγάλο προνόμιο και έδιναν «χωρίς γογγυσμών». Στον Γάιο, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Αγαπητέ, έργον άξιον πιστού πράττεις, ό,τι κάμης εις τους αδελφούς και εις τους ξένους, οίτινες εμαρτύρησαν περί της αγάπης σου ενώπιον της εκκλησίας· τους οποίους καλώς θέλεις πράξει προπέμψας αξίως του Θεού. Διότι υπέρ του ονόματος αυτού εξήλθον, χωρίς να λαμβάνωσι μηδέν από των εθνών. Ημείς λοιπόν χρεωστούμεν να υποδεχώμεθα τους τοιούτους, δια να γινώμεθα συνεργοί εις την αλήθειαν.» Ο Γάιος είχε δείξει φιλοξενία σε μοχθούντας εργάτας και τώρα ο Ιωάννης, που είχε ακούσει για το θαυμάσιο πνεύμα του, τον επαινεί διότι έπραττε «έργον άξιον πιστού». Ενθαρρύνει τον Γάιο περαιτέρω λέγοντάς του να εξακολουθήση να υποδέχεται τους αδελφούς «αξίως του Θεού» του ιδίου.—3 Ιωάν. 5-8.

16-18. (α) Ποια ήταν η Λυδία, και γιατί πρέπει να είμεθα όμοιοι με αυτήν; (β) Πώς έβλεπε ο απόστολος Παύλος τη φιλοξενία; Γιατί πρέπει να είμεθα όμοιοι με αυτόν;

¹⁶ Μια άλλη που έδειξε το ορθό πνεύμα ήταν η Λυδία. Ο Παύλος τη συνήντησε στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Αυτή εδέχθη την αλήθεια και εβαπτίσθη. «Αφού δε εβαπτίσθη αυτή και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα, Εάν με εκρίνατε ότι είμαι πιστή εις τον Ιεχωβά, εισέλθετε εις τον οίκον μου, και μείνατε· και μας εβίασεν.»—Πράξ. 16:15.

¹⁷ Η Λυδία αληθινά ακολούθησε την πορεία της φιλοξενίας. Ο Παύλος επίσης έδειξε το ορθό πνεύμα. Η Λυδία εθεώρησε ότι θα ήταν μεγάλο προνόμιο το να φιλοξενήση αυτούς τους δούλους του Ιεχωβά. Και ο Παύλος δεν ήταν υπερβολικά ανυπόμονος· ποτέ δεν ενήργησε ωσάν η Λυδία να ήταν υποχρεωμένη να τον δεχθή. Ποτέ δεν έδειξε ο Παύλος κάποια εκβιαστική ή επιτακτική στάσι. Δεν ανέφερε τίποτε για τροφή και στέγη. Η Λυδία η ίδια έκαμε την πρότασι. Πόσο άγρυπνη ήταν! Ήξερε ότι ο Παύλος εχρειάζετο να φάγη και ότι εχρειάζετο ένα μέρος για να κοιμηθή τη νύχτα. Και ο Παύλος, μη θέλοντας να είναι βάρος κανενός, αδιάφορο πόσο άφθονα μέσα το άτομο αυτό διέθετε, εδέχθη μόνο αφού εκείνη τον παρότρυνε έντονα. Η έκφρασις του Λουκά—«Και μας εβίασεν»—δείχνει τι διακριτικό και θερμό άτομο ήταν η Λυδία. Να είσθε όμοιοι μ’ αυτήν.

¹⁸ Πρέπει επίσης να είμεθα όμοιοι με τον Παύλο. Αυτός ποτέ δεν έκαμε κανένα να αισθάνεται ότι ήταν υποχρεωμένος στον απόστολο. Ποτέ, λοιπόν, μη θεωρείτε τη φιλοξενία σαν κάτι οφειλόμενο σε σας. Ποτέ μη νομίζετε ότι οι αδελφοί σας την οφείλουν. Παραδείγματος χάριν, αν ένας αδελφός χρησιμοποιήση το αυτοκίνητό του για να σας φέρη σε μια συνάθροισι, ποτέ μη νομίζετε ότι από τότε και στο εξής είναι υποχρεωμένος να το κάνη αυτό κάθε εβδομάδα. Η κατάλληλη, ανιδιοτελής στάσις πρέπει να είναι: ‘Αληθινά, θα πάω πεζός στη συνάθροισι μάλλον παρά να γίνω βάρος σε οποιονδήποτε. Αν ένας αδελφός μου δείχνη καλωσύνη παίρνοντάς με στη συνάθροισι με το αυτοκίνητό του, θα ευχαριστήσω τον Ιεχωβά για τη στοργική αγαθότητά του· και αν δεν το κάνη αυτό ξανά, δεν θα δυσαρεστηθώ’. Με το να τηρούμε αυτή την ανιδιοτελή στάσι, οι αδελφοί που δίνουν θα αισθάνωνται ότι εκείνο που προσφέρουν είναι «ως ευλογία και μη ως πλεονεξία.»—2 Κορ. 9:5, Κείμενον.

ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

19. Όταν καταβάλλωμε την προσπάθεια να είμεθα φιλόξενοι, τι πρέπει να έχωμε υπ’ όψι;

¹⁹ Αν επιθυμούμε να μεταδίδωμε αγαθά στους άλλους, πρέπει να καταβάλωμε την προσπάθεια. Αυτή η προσπάθεια δεν πρέπει να φέρνη σε αμηχανία τους άλλους και πρέπει να είναι εύκολα δεκτή. Έτσι, αν προσκαλήτε έναν μοχθούντα συνεργάτη στο γεύμα, αντί να πήτε, «Θα ήθελες να γευματίσης μαζί μας;» ειπέτε, «Έλα στο γεύμα μαζί μας.» Αν το επιθυμήτε, ειπέτε το θετικά. Επαναφέροντας στο νου τη διάθεσι του αποστόλου Παύλου να ‘φυλάττη τον εαυτό του αβαρή’, μπορείτε να φαντασθήτε πώς θα απαντούσε σε μια ερώτησι σαν κι αυτή, «Θα ήθελες να γευματίσης μαζί μας;» Η Λυδία εχρησιμοποίησε μια θετική πρόσκλησι, και ακόμη και τότε ‘τον εβίασεν’.

20, 21. (α) Αναφέρατε Γραφικά παραδείγματα εκείνων που βγήκαν έξω από τη συνήθη τους πορεία για να μεταδώσουν αγαθά. (β) Ποια εγκάρδια ανταπόκρισι ενέπνευσε η φιλοξενία τους;

²⁰ Το να καταβάλωμε την προσπάθεια, ενίοτε, απαιτεί ν’ αλλάξωμε την κατεύθυνσί μας. Όταν ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο, εμνημόνευσε πώς ο Ονησιφόρος τον ανεζήτησε και επεσκέφθη τον απόστολο στη φυλακή για να του δώση αναψυχή. «Είθε ο Κύριος να δώση έλεος εις τον οίκον του Ονησιφόρου· διότι πολλάκις με παρηγόρησε, και δεν επησχύνθη την άλυσίν μου, αλλ’ ότε ήλθεν εις την Ρώμην, μ’ εζήτησε μετά σπουδής πολλής, και με εύρεν.» Σε μια μεγάλη πόλι σαν τη Ρώμη εχρειάζετο ‘αναζήτησις μετά πολλής σπουδής’ για να βρη κανείς τον Παύλο. Αλλ’ ο Ονησιφόρος κατέβαλε την προσπάθεια. Έφερε στον φυλακισμένο απόστολο τρόφιμα, όχι μία ή δύο φορές, αλλά «πολλάκις». Τόσο βαθιά συνεκίνησε αυτή η φιλοξενία την καρδιά του Παύλου, ώστε να αναφωνήση: «Είθε ο Κύριος να δώση εις αυτόν να εξεύρη έλεος παρά του Ιεχωβά εν εκείνη τη ημέρα.»—2 Τιμ. 1:16-18, ΜΝΚ.

²¹ Μια άλλη που βγήκε έξω από τη συνήθη της πορεία για να κάμη δυνατή τη φιλοξενία ήταν η Σουναμίτις. Αυτή παρετήρησε ότι ο Ελισσαιέ υπηρετούσε τον Ιεχωβά. Όταν περνούσε, αυτή κατέβαλλε την προσπάθεια να τον παρακαλή να εισέλθη για αναψυχή. Μια μέρα έκρινε ότι θα μπορούσε να κάμη περισσότερα. Είπε, λοιπόν, στον σύζυγό της: «Ιδού τώρα, γνωρίζω ότι είναι άγιος άνθρωπος του Θεού ούτος, όστις πάντοτε διαβαίνει προς ημάς· ας κάμωμεν, παρακαλώ, μικρόν υπερώον επί του τοίχου· και ας βάλωμεν εκεί δι’ αυτόν κλίνην, και τράπεζαν, και καθέδραν, και λύχνον, δια να στρέψη εκεί, όταν έρχηται προς ημάς.» Μια μέρα που ο Ελισσαιέ ανεπαύετο σ’ αυτό το δωμάτιο, ερώτησε την οικοδέσποινα αν μπορούσε να της κάμη κάποια καλωσύνη για ανταπόδοσι. Αυτή δεν εζήτησε τίποτε. Αλλά μέσω του δούλου του ο Ελισσαιέ έμαθε ότι η Σουναμίτις δεν είχε τέκνα και ότι ο σύζυγός της ήταν προχωρημένης ηλικίας. Κατενόησε τι μεγάλη ευλογία θα ήταν γι’ αυτή τη γυναίκα να έχη ένα γυιό. Ο προφήτης την εκάλεσε και της είπε ότι το επόμενο έτος θα είχε ένα γυιό στην αγκάλη της. Τι μακάριος ήταν ο κλήρος της! Η πιο μύχια ελπίδα της επραγματοποιήθη—επειδή ακριβώς κατέστησε δυνατόν για έναν από τους δούλους του Ιεχωβά να μοιρασθή μαζί της τη στέγη της.—2 Βασ. 4:9, 10.

22-25. (α) Ποια μπορεί να είναι η αιτία της αποτυχίας να είμεθα «ευμετάδοτοι»; (β) Όταν ο απόστολος Παύλος αισθανόταν τον εαυτό του σε ανάγκη, ποιοι ήσαν «ευμετάδοτοι» και ποιοι δεν ήσαν; (γ) Γιατί ο απόστολος Παύλος είπε ότι «εγύμνωσε» τις εκκλησίες της Μακεδονίας με το να δεχθή την υποστήριξί τους;

²² Όταν οι αδελφοί αστοχούν να είναι άγρυπνα διακριτικοί και «ευμετάδοτοι», όπως η Σουναμίτις και ο Ονησιφόρος, ενώ έχουν τα μέσα, μήπως αυτό συμβαίνει επειδή είναι φιλάργυροι; Πιθανώτερο είναι ότι αυτό οφείλεται σε τελεία απερισκεψία ή ίσως σε έλλειψι ωριμότητος. Σχετικά ενθυμούμεθα τους Κορινθίους, όταν ο Παύλος τούς υπηρέτησε για πρώτη φορά. Παρά την εργασία του που τον απασχολούσε μέρος του χρόνου του, ο Παύλος ήλθε σε στέρησι. Τώρα οι Κορίνθιοι δεν ήσαν «ευμετάδοτοι». Δεν κατέβαλαν προσπάθεια να προμηθεύσουν τα χρειώδη στον Παύλο. Αργότερα, όταν ήταν μακριά απ’ αυτούς, ο Παύλος αισθάνθηκε την ανάγκη να αναφέρη το γεγονός ότι τους είχε υπηρετήσει χωρίς να ζητήση απολύτως τίποτε:

²³ «Ή έπραξα αμαρτίαν, ταπεινόνων εμαυτόν δια να υψωθήτε σεις, διότι σας εκήρυξα δωρεάν το ευαγγέλιον του Θεού; Άλλας εκκλησίας εγύμνωσα, λαβών τα αναγκαία δια την υπηρεσίαν σας· και ότε ήμην παρών εις εσάς και εστερήθην, δεν κατεβάρυνα ουδένα· διότι την στέρησίν μου προσανεπλήρωσαν οι αδελφοί ελθόντες από Μακεδονίας.»—2 Κορ. 11:7-9.

²⁴ Τα λόγια αυτά πρέπει να μας κάμουν να σκεφθούμε. Οι Κορίνθιοι παρέλειψαν να σκεφθούν. Ο Παύλος τους υπηρέτησε επί ένα έτος και πλέον, αλλ’ αυτοί δεν μετέδωσαν ποτέ ‘εις τας χρείας του’. Όταν ήλθε σε στέρησι, οι αδελφοί της Μακεδονίας τού επρομήθευσαν τα χρειώδη και μάλιστα με αφθονία. Η πολύ χτυπητή δήλωσις ότι ο Παύλος «εγύμνωσε» άλλες εκκλησίες με το να δεχθή την υποστήριξί των για να υπηρετήση τους Κορινθίους, δείχνει πόσο βαθιά ταραγμένος ήταν ο απόστολος. Γιατί; Όχι για τον εαυτό του. «Έμαθον να ήμαι αυτάρκης εις όσα έχω. Εξεύρω να ταπεινόνωμαι.»—Φιλιππησ. 4:11, 12.

²⁵ Ιδού που ενέκειτο το ζήτημα: Οι αδελφοί της Κορίνθου προφανώς είχαν τα υλικά μέσα για να μεταδώσουν αγαθά. Πράγματι, τόσο εφημίζετο ο πλούτος της Κορίνθου, ώστε να είναι παροιμιώδης. Αλλά οι Μακεδονικές εκκλησίες—αυτές ήσαν πτωχές, πολύ πτωχές, τόσο πτωχές, ώστε ο Παύλος μίλησε για την «βαθείαν πτωχείαν» των, η οποία ανέδειξεν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθερότητός αυτών. Όμως παρά την εσχάτη αυτή πτωχεία, οι Μακεδόνες ζητούσαν το προνόμιο να μεταδίδουν αγαθά· συχνά έδιναν πέρα από τα πραγματικά των μέσα. Εκτός τούτου, οι Μακεδονικές εκκλησίες εχρειάζοντο εκείνο το ολίγο που είχαν, για να προαγάγουν τα αγαθά νέα στη δική τους εδαφική περιοχή, στην περίπτωσι δε αυτή υπεστήριζαν τον Παύλο σε μια πόλι φημισμένη για τον πλούτο της. Οι Κορίνθιοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Αλλά ο Παύλος, ο οποίος πάντοτε ήθελε να είναι το ευαγγέλιον δωρεάν χάρισμα, ποτέ δεν τους εζήτησε, και αυτοί ποτέ δεν προσέφεραν για να βοηθήσουν.—2 Κορ. 8:1-4.

26. Πώς μπορούν οι Χριστιανικές εκκλησίες σήμερα να δείξουν ένα «Μακεδονικό» πνεύμα μεταδόσεως;

²⁶ Τι αντίθεσις! Οι Κορίνθιοι πολύ απερίσκεπτοι και πολύ ανώριμοι για να σκεφθούν να μεταδώσουν αγαθά, οι δε Μακεδόνες τόσο στοχαστικοί και τόσο ώριμοι, ώστε μετέδιδαν αγαθά πέρα από την πραγματική τους ικανότητα. Οι Χριστιανικές εκκλησίες σήμερα πρέπει να είναι όμοιες με τους Μακεδόνας, στοχαστικές και άγρυπνες να μεταδίδουν αγαθά. Μερικοί αδελφοί με αυτοκίνητα, πρόθυμα αλλάζουν κατεύθυνσι για να φέρουν καλής θελήσεως άτομα στις συναθροίσεις. Αυτό είναι ωραίο. Όμως μερικές φορές εκείνοι που είναι κάτοχοι αυτοκινήτων λησμονούν ότι μπορούν να μοιρασθούν τη μεταφορά μαζί με τους αδελφούς των. Πόσο θαυμαστό είναι όταν αδελφοί χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά των για να βοηθήσουν αναπήρους ή ηλικιωμένους και εκείνους που ζουν σε απόμερους τόπους! Μερικοί, που παραμελούν το μεταδοτικό πνεύμα, λέγουν: ‘Αληθινά, αν ωδηγούσα το αυτοκίνητο ως την άκρη της πόλεως για να πάω μια ηλικιωμένη αδελφή στο σπίτι της μετά τη συνάθροισι, θα έχανα μισή ώρα! Πράγματι, η μετάδοσις αγαθών μπορεί να παίρνη μέρος του χρόνου σας. Αλλά όταν παρεκκλίνωμε από τη συνήθη μας πορεία για να βοηθήσωμε αδελφούς μας και χρησιμοποιούμε ολίγα λεπτά του χρόνου, ο χρόνος αυτός δεν είναι χαμένος: «Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε· διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός.»—Εβρ. 13:16.

27. Ποιες ερωτήσεις όσον αφορά τη μετάδοσι αγαθών στους άλλους πρέπει να θέσωμε στον εαυτό μας;

²⁷ Ερωτήστε τον εαυτό σας τώρα: Μεταδίδω ποτέ αγαθά στους άλλους; Θα μπορούσα; Παρεκκλίνω ποτέ από τη συνήθη μου πορεία για να δείξω καλωσύνη στους αδελφούς μου; Σκεφθήτε επάνω σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Και αν έχετε ένα αυτοκίνητο και βρέχη μετά τη συνάθροισι, προτού αναχωρήσετε, καταβάλλετε μήπως μια ειδική προσπάθεια να εξετάσετε αν μπορήτε να δείξετε καλωσύνη με το να πάρετε κάποιον στο αυτοκίνητό σας; Αν έχετε ένα γεύμα και έχετε πλεόνασμα, σκέπτεσθε ποτέ να παρακαλέσετε ένα σκαπανέα να το μοιρασθή μαζί σας; Αν έχετε περίσσια ενδύματα, ερωτάτε ποτέ έναν ενδεή αδελφό αν μπορή να τα χρησιμοποιήση; Ή λησμονείτε να μεταδίδετε αγαθά στους άλλους; Ο απόστολος του Χριστού είπε: «Μη λησμονείτε.»

28. Σε τι πρέπει να είναι άγρυπνοι οι υπηρέται εκκλησιών;

²⁸ Αν είσθε ένας υπηρέτης εκκλησίας και προσκαλήτε έναν αδελφό από μια γειτονική εκκλησία να μιλήση, μήπως αφήνετε στην τύχη το αν θα γίνη φιλόξενα δεκτός από τους αδελφούς; Ή τους πληροφορείτε για το προνόμιό τους; Μπορείτε να φαντασθήτε τους Μακεδόνας αδελφούς, παρά την πτωχεία τους, ν’ αφήνουν ποτέ έναν επισκέπτη διάκονο στο δρόμο με αδειανό στομάχι;

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

29. (α) Μολονότι οι αδελφοί μοιράζονται μαζί μας αγαθά χάριν του ευαγγελίου, ποια υποχρέωσίς μας δεν ακυρώνεται; (β) Πώς μπορεί η ευγνωμοσύνη, παρόμοια με την αγάπη, να εκφρασθή και με λόγο και έργο;

²⁹ Όταν οι αδελφοί μάς δείχνουν φιλοξενία ανάλογα με τις ανάγκες μας, γνωρίζομε ότι το πράττουν αυτό με την υψηλή έννοια, χάριν του ευαγγελίου. Το ότι το γνωρίζομε αυτό δεν εκμηδενίζει την υποχρέωσί μας να είμεθα ευγνώμονες· πράγματι, πρέπει να είμεθα ακόμη περισσότερο άγρυπνοι στο να είμεθα ευγνώμονες. Όταν αδελφοί μοιράζωνται μαζί σας αγαθά, μη λησμονείτε να εκφράσετε την εκτίμησί σας με λόγια. Προελέχθη γι’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «αχάριστοι», και τέτοιοι είναι. (2 Τιμ. 3:1, 2) Αλλά ποτέ δεν πρέπει εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου να κοιμώνται ως προς την ευγνωμοσύνη! Μερικές φορές μπορούμε να εκφράσωμε εκτίμησι όχι μόνο με λόγο, αλλά και με έργο. Έτσι, όταν πηγαίνετε με το αυτοκίνητο ενός που ξέρετε ότι έχει περιωρισμένα υλικά μέσα, όπως ενός σκαπανέως, μια λογική συνεισφορά βενζίνης και λαδιού αντανακλά ένα ευγνώμον πνεύμα. Πάντοτε να θυμάσθε ότι αν ένας άνθρωπος δείχνη εκτίμησι για μικρά, ακόμη και μηδαμινά οφέλη, αυτό δείχνει ότι ζυγίζει τις καρδιές των ανθρώπων και όχι τα αγαθά τους, ότι εκτιμά έναν άνθρωπο για ό,τι είναι και όχι για ό,τι έχει. Επομένως, η ευγνωμοσύνη μπορεί να μας βοηθήση να γίνωμε όμοιοι με τον ουράνιο Πατέρα μας, ο οποίος βλέπει την καρδιά.

30. Ποιες ευλογίες πηγάζουν από το να μεταδίδωμε αγαθά στους άλλους χάριν του ευαγγελίου;

³⁰ Πραγματικά, η φιλοξενία που παρέχεται χάριν του ευαγγελίου παράγει πλούσιες ευλογίες. Διότι διεγείρεται όχι μόνο ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο, αλλά, προπάντων, στον Θεό. Όσο πιο ευγνώμονες είμεθα στον Θεό, τόσο η καρδιά μας ευρύνεται, τόσο πλουσιώτεροι γινόμεθα σε πνευματική διάκρισι. Ο Παύλος είπε: «Πλουτιζόμενοι κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα, ήτις εργάζεται δι’ ημών ευχαριστίαν εις τον Θεόν. Διότι η διακονία της υπηρεσίας ταύτης ουχί μόνον προσαναπληροί τας στερήσεις των αγίων, αλλά και περισσεύει δια πολλών ευχαριστιών προς τον Θεόν.» Η φιλοξενία, λοιπόν, και όταν δίδεται και όταν λαμβάνεται, βαθύνει την αγάπη μας για Εκείνον που έθεσε το φιλόξενο πνεύμα στην καρδιά των αδελφών μας, τον Θεόν του ελέους, τον Ιεχωβά.—2 Κορ. 9:11, 12.

31. Γιατί η μετάδοσις υλικών πραγμάτων δεν είναι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός του αληθινού Χριστιανού; Ποιο είναι το πρωταρχικό μέλημά του;

³¹ Αν είμεθα πρόθυμοι να μεταδίδωμε υλικά πράγματα χάριν των αγαθών νέων, είναι απίστευτο ότι θα μπορούσαμε να παραμελούμε τη μετάδοσι αυτών τούτων των αγαθών νέων! Πολλοί είναι ακόμη οι άνθρωποι που νομίζουν ότι όλο εκείνο που απαιτεί ο Θεός είναι το να είμεθα φιλόφρονες και να κάνωμε το καλό μ’ ένα φυσικό τρόπο. Αλλά στην πραγματικότητα η μετάδοσις στους άλλους των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού είναι εκείνη με την οποία «και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε». Υπάρχει κάτι το ελαττωματικό και ατελές στην αγάπη εκείνων που είναι πρόθυμοι να μεταδίδουν φυσικά πράγματα, αλλά όχι πνευματικά, διότι δεν ακολουθούν αληθινά τον Χριστό. (Ματθ. 19:21 ) Η εξυπηρέτησις, λοιπόν, των σωματικών αναγκών μόνο, δεν είναι αρκετή: «Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, . . . αγάπην δε μη έχω [ώστε ν’ ακολουθώ τον Χριστό μεταδίδοντας ζωοπάροχα πνευματικά πράγματα], ουδέν ωφελούμαι.» Αν αγαπούμε πραγματικά τον Θεό και τον πλησίον μας, τότε, θα κάμωμε το παν, περιλαμβανομένης της μεταδόσεως υλικών πραγμάτων στους άλλους, χάριν της προαγωγής των αγαθών νέων και έτσι θα ενωθούμε με τον απόστολο στη διαβεβαίωσι: «Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.»—1 Τιμ. 4:16· 1 Κορ. 13:3· 9:23.

32, 33. Από τι αυξάνουν, ένα φιλόξενο πνεύμα και μια προθυμία μεταδόσεως, αλλά τι αποτέλεσμα έχουν; Με ποιους, λοιπόν, πρέπει να είμεθα όμοιοι;

³² Πόσο πλουτίζει η φιλοξενία και το πνεύμα της μεταδόσεως! Δείχνοντας φιλοξενία στους ξένους ‘συνιστώμεν εαυτούς ως υπηρέτας του Θεού, . . . εν χρηστότητι’. Μεταδίδοντας αγαθά στους αδελφούς μας, δείχνομε αγάπη και ευγνωμοσύνη και εργαζόμεθα για την προαγωγή του ευαγγελίου. Πράγματι, ‘πλουτίζεσθε κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα’. Με λίγα λόγια, αποκτάτε τη μεγαλύτερη ευτυχία: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Αποκτάτε μια απερίγραπτη ανταμοιβή ενδόμυχης χαράς. Πλουτίζετε την αγάπη των άλλων για σας. Προπάντων, πλουτίζετε την αγάπη μας για τον Ιεχωβά με το να εμπνέετε πολλές ‘ευχαριστίες προς τον Θεόν’. Ναι, με το να δίδη κανείς, πλουτίζει ο ίδιος. Ο Σολομών διεκήρυξε: «Οι μεν σκορπίζουσι, και όμως περισσεύονται· οι δε παρά το δέον φείδονται, και όμως έρχονται εις ένδειαν. Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή.» Μολονότι, λοιπόν, η φιλοξενία και η μεταδοτικότης αυξάνουν από τη γνώσι των αναγκών των άλλων, έχουν ως αποτέλεσμα να πλουτίζουν τη ζωή εκείνων που τις εξασκούν.—2 Κορ. 6:4-6· 9:11· Πράξ. 20:35· Παροιμ. 11:24, 25.

³³ Γιατί, λοιπόν, να βρισκόμαστε σε ένδεια; Γιατί να μην πλουτισθούμε κατά πάντα; Να είσθε «ευμετάδοτοι, κοινωνικοί». «Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.» (1 Τιμ. 6:18· 1 Πέτρ. 4:9). Να είσθε όμοιοι με τον Αβραάμ που ήταν φιλόξενος προς τους ξένους και εφιλοξένησε αγγέλους. Να είσθε όμοιοι με τη Λυδία που θεωρούσε μεγάλο προνόμιο τη φιλοξενία. Να είσθε όμοιοι με τον Ονησιφόρον, ο οποίος άνοιξε πλατιά την καρδιά ενός αποστόλου εξαιτίας της καλωσύνης του. Να είσθε όμοιοι με την Σουναμίτιν, η οποία βγήκε έξω από τη συνήθη της πορεία για να είναι φιλόξενη και έτσι επλούτισε τον εαυτό της μ’ ένα γυιό. Να είσθε όμοιοι με τους Μακεδόνας, οι οποίοι, παρά τη βαθιά πτωχεία τους, ήσαν τόσο άγρυπνοι και τόσο προσεκτικοί να μεταδίδουν αγαθά στους άλλους. Ναι, να είσθε όμοιοι με τον ουράνιο Πατέρα σας: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ!

[Εικόνα στη σελίδα 144]

«Συνιστώ δε εις εσάς Φοίβην την αδελφήν ημών, . . .

Μπορεί ο Θεός να Γράψη Επάνω στην Καρδιά Σας;

«Λέγει ο Ιεχωβά: Θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.—Ιερεμ. 31:33, ΑΣ.

 1. Επάνω σε τι είδους καρδιές θα γράψη ο Ιεχωβά;

ΟΤΑΝ ο Ιεχωβά εκλέγη να πράξη κάτι, τίποτε δεν είναι αδύνατο γι’ αυτόν. Πριν από χιλιάδες χρόνια έγραψε τον νόμο του επάνω σε δύο λίθινες πλάκες όταν έκαμε τη διαθήκη του νόμου με το έθνος Ισραήλ στο Όρος Σινά. Θα γράψη τώρα τις εντολές του μόνο επάνω σε καρδιές που είναι δεκτικές τούτου και ανταποκρίνονται σ’ αυτόν, που ανοίγονται σ’ αυτόν με ταπεινοσύνη και υποταγή, που είναι εύκαμπτες και πρόθυμες, να μεταβληθούν όταν έλθουν σε επαφή με τους λόγους του. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν ο Θεός μπορή να γράψη επάνω στην καρδιά σας ή όχι. Το ζήτημα είναι, Θα γράψη; Θα το επιτρέψετε αυτό πρόθυμα; Αυτός δεν ενδιαφέρεται να κάμη ώστε η αλήθεια του να φθάση ούτε ακόμη στ’ αυτιά των υποκριτών και ομοίων με χοίρους ανθρώπων, πολύ ολιγώτερο στις καρδιές των. Έχει, λοιπόν, η καρδιά σας τα κατάλληλα προσόντα ως επιφάνεια για να γραφούν επάνω σ’ αυτήν οι αρχές και τα παραγγέλματα του Ιεχωβά;—Ματθ. 7:6.

 2. Πού αποκαλύπτεται ο σκοπός του Ιεχωβά να γράψη επάνω σε καρδιές, και ποιων οι καρδιές πρέπει να είναι δεκτικές τούτου;

² Ακόμη και ενόσω ήταν σε ισχύν η διαθήκη του νόμου με τις βασικές εντολές της χαραγμένες σε λίθο, ο Ιεχωβά μίλησε για τον σκοπό του να μεταβιβάση τον νόμο του στις ανθρώπινες καρδιές μέσω μιας νέας διαθήκης: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ, και προς τον οίκον Ιούδα, διαθήκην νέαν· αλλ’ αύτη θέλει είσθαι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· Μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Ιεχωβά, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.» Λίγο μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού, κατά την Πεντηκοστή, η παλαιά διαθήκη του νόμου αντικατεστάθη με τη νέα διαθήκη, η οποία έφερε μαζί της μια ενδόμυχη, εγκάρδια αγάπη της δικαιοσύνης και αυξημένη γνώσι του Ιεχωβά. (Ιερεμ. 31:31, 33, ΑΣ· Γαλ. 3:24, 25· Κολ. 2:14· Εβρ. 8:6-13) Μόνο εκείνοι που έχουν χρισθή με το πνεύμα του Ιεχωβά για ν’ ανήκουν στην ουράνια τάξι, λαμβάνονται σ’ αυτή τη νέα διαθήκη, όλοι όμως όσοι αποκτούν αιώνια ζωή επάνω στη γη συμμετέχουν στις ευλογίες που απορρέουν απ’ αυτήν, και πρέπει οι καρδιές των να είναι δεκτικές των εντολών του Ιεχωβά, όπως ακριβώς, και προτού υπάρξη η νέα διαθήκη, μπορούσαν πιστοί άνδρες να γράψουν: «Ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου», και «Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια σου.»—Ψαλμ. 40:8· 119:11.

ΓΙΑΤΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ;

 3. Πού βλέπει ο Ιεχωβά όταν μετρά έναν άνθρωπο;

³ Όταν ο Ιεχωβά μετρά έναν άνθρωπο, η μέτρησις δεν βασίζεται σε επιφανειακές ενδείξεις· αυτός εξετάζει βαθιά, ως την ίδια την καρδιά του ζητήματος: «Ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον», ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.» Αυτός δεν απατάται από εξωτερικά φαινόμενα: «Γνώρισον τον Θεόν του πατρός σου, και δούλευε αυτόν εν καρδία τελεία και εν ψυχή θελούση· διότι ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών.» Η κρίσις του Ιεχωβά δεν επηρεάζεται από ένα ωραίο πρόσωπο ή από ένα χαριτωμένο σώμα ή από μια χτυπητή περιβολή, αλλά καθορίζεται από τον εσωτερικό άνθρωπο, που είναι κρυμμένος κάτω από την επιφάνεια: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»—1 Σαμ. 16:7· 1 Χρον. 28:9· 1 Πέτρ. 3:3, 4.

 4. Τι συμβολίζει η καρδιά;

⁴ Τι συμβολίζει η καρδιά; Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται «καρδία» συχνά χρησιμοποιείται μεταφορικώς για να υποδηλώση την έδρα της στοργής και των ελατηρίων, της συνειδήσεως και της ηθικής διαγωγής. Η Γραφή αναφέρει για πλοία ότι βρίσκονται στην καρδιά της θαλάσσης και για τον Ιωνά ότι ερρίφθη «εις την καρδίαν της θαλάσσης», που εννοεί στο μέσον της θαλάσσης, και μ’ αυτή την έννοια η λέξις αναφέρεται στο μέσον του εαυτού μας ή σ’ εκείνο που πραγματικά είμεθα μέσα μας, στον εσωτερικό άνθρωπο. Αυτός είναι ο πραγματικός άνθρωπος: «Καθώς φρονεί εν τη καρδία αυτού, τοιούτος είναι.»—Παροιμ. 23:7, 34· 30:19, Μετ. Βασ. Ιακ.· Ιωνάς 2:4.

 5. Πώς μπορεί μερικοί να ασκούν απάτη, αλλά τι θα εκδηλωθή τελικά, και γιατί;

⁵ Τα εξωτερικά φαινόμενα μπορεί να είναι απατηλά εξαιτίας λόγων που προφέρονται για να κάμουν εντύπωσι ή πράξεων που εκτελούνται για επίδειξι, όπως στην περίπτωσι μερικών υποκριτών θρησκευομένων. Στους Φαρισαίους ο Ιησούς εφήρμοσε τους λόγους του Ιεχωβά μέσω του Ησαΐα: «Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ’ εμού.» Επίσης, ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών, δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων.» (Ματθ. 15:8· 23:5) Αλλά η αληθινή κατάστασις της καρδιάς δεν μπορεί ν’ αποκρύπτεται για πάντα με λόγους και πράξεις που έχουν προσεκτικά υπολογισθή, διότι από το περίσσευμα της καρδιάς μιλείτε και ενεργείτε τελικά: «Ή κάμετε το δένδρον καλόν, και τον καρπόν αυτού καλόν ή κάμετε το δένδρον σαπρόν, και τον καρπόν αυτού σαπρόν· διότι εκ του καρπού γνωρίζεται το δένδρον. Γεννήματα εχιδνών, πώς δύνασθε να λαλήτε καλά, όντες πονηροί; διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα. Ο καλός άνθρωπος εκ του καλού θησαυρού της καρδίας εκβάλλει τα καλά· και ο πονηρός άνθρωπος εκ του πονηρού θησαυρού εκβάλλει τα πονηρά.» Αν η καρδιά είναι πονηρή, θα ωθήση ή υποκινήση τον κάτοχό της να πράξη πονηρά: «Εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι.»—Ματθ. 12:33-35· 15:19.

 6. Πώς ο Ιεχωβά εκθέτει γυμνή την κατάστασι της καρδιάς;

⁶ Μερικές φορές οι ενδόμυχες σκέψεις και αισθήματα δεν εκτίθενται ώσπου να φερθούν στο φανερό από μια δοκιμαστική βάσανο. Ο Ιεχωβά εδοκίμασε τον Ισραήλ για να εκθέση γυμνή την καρδιά του: «Σε ωδήγησεν Ιεχωβά ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, δια να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, δια να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί.» Έπειτα από αιώνες είπε στον λαό του: «Σε εδοκίμασα εν τω χωνευτηρίω της θλίψεως.» Οι επιδοκιμασμένοι Χριστιανοί δοκιμάζονται όμοια: «Αν και τώρα ολίγον, (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» (Δευτ. 8:2, ΜΝΚ· Ησ. 48:10, ΑΣΜ· 1 Πέτρ. 1:6, 7) Ο στόχος αυτών των δοκιμασιών είναι η καρδιά, για να φανερωθή αν τα ελατήρια της υπηρεσίας μας προς τον Ιεχωβά είναι καθαρά, για να μετρηθή το βάθος της αφοσιώσεως και της αγάπης, για ν’ αποκαλυφθή αν η ακεραιότης του ατόμου έχη ένα εύθραυστο σημείο: «Το χωνευτήριον δοκιμάζει τον άργυρον, και η κάμινος τον χρυσόν, ο δε Ιεχωβά τας καρδίας.»—Παροιμ. 17:3, ΑΣ.

 7. Ποια αλήθεια για την κατά γράμμα καρδιά αποκαλύπτεται στις Παροιμίες 4:23;

⁷ Ο ζωτικός ρόλος της καρδιάς εκτίθεται εμφατικά στις Παροιμίες 4:23 (ΑΣΜ): «Φύλαττε την καρδίαν σου με πάσαν επαγρύπνησιν· διότι εξ αυτής ρέουν αι πηγαί της ζωής.» Η ζωή είναι στο αίμα, και από την πάλλουσα καρδιά το αίμα εξορμά σαν καθαρές πηγές για να ρεύση σε όλα τα μέρη του σώματος, φέροντας οξυγόνο και τροφή στα κύτταρα και απομακρύνοντας απ’ αυτά ό,τι είναι άχρηστο. Επομένως, η κατά γράμμα καρδιά πρέπει να φυλάττεται υγιής όσο τούτο είναι δυνατόν για να διατηρή σε ροή τις πηγές της ζωής. Όχι μόνο στη φυσική μας κατάστασι, αλλά και στη διανοητική και αισθηματική μας κατάστασι πρέπει να επαγρυπνούμε προσεκτικά, διότι και αυτή έχει την επίδρασί της στη λειτουργία της καρδιάς. Μολονότι η ιατρική επιστήμη δεν είχε σαφή γνώσι της κυκλοφορίας του αίματος ως τον καιρό της επιδείξεως της από τον Δρα Χάρβεϋ, η οποία έπειτα από έτη ακολουθήθηκε από το βιβλίο του που εξεδόθη το 1628 μ.Χ., ο συγγραφεύς της Βιβλικής αυτής παροιμίας εγνώριζε γι’ αυτήν χίλια χρόνια προ Χριστού και έδωσε νουθεσία να φυλάττεται η καρδιά με αγρυπνία έτσι ώστε να τηρή το αίμα, με τη ζωή μέσα του, σε κυκλοφορία.

 8. Γιατί πρέπει να φυλάττεται η συμβολική καρδιά, όπως διδάσκει το Παροιμίαι 4:23;

⁸ Αλλ’ ο Βιβλικός αυτός συγγραφεύς χρησιμοποιούσε την κατά γράμμα καρδιά μόνο ως εξεικόνισι για να τονίση την ανάγκη να φυλάττεται άγρυπνα η συμβολική καρδιά, ώστε ν’ αντλή για μας τα ορθά πράγματα. Αν γεμίζωμε τη διάνοιά μας με τον νόμον του Ιεχωβά και κρατούμε τα παραγγέλματά του στη μνήμη μας, κατόπιν αν προσηλώνωμε τις επιθυμίες μας και την αγάπη μας σ’ αυτόν και στις υποσχεμένες ευλογίες του έτσι ώστε οι λόγοι μας και οι πράξεις μας να πηγάζουν από αγνά ελατήρια μέσα μας, τότε η συμβολική μας καρδιά θα έχη πνευματική υγεία και θα εργάζεται για την παντοτινή μας ζωή. Θα αντλή για μας πνευματική τροφή και θα μας υποκινή να μιλούμε και να ενεργούμε σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά, πράγμα που θα είναι σαν πηγές ζωής που θα μας κάνουν να διαμένωμε για πάντα στον νέο κόσμο του Ιεχωβά. Ποτέ με υποκρισία, αλλ’ από την καρδιά μας θα σκεπτώμεθα και θα μιλούμε και θα εργαζώμεθα και θα ζούμε με τον τρόπο που επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά. Πρέπει, λοιπόν, να είμεθα άγρυπνοι να τηρούμε την καρδιά μας δεκτική του νόμου του Ιεχωβά, για να ενεργούμε από την καρδιά μας μ’ έναν τρόπο που θα σημαίνη ζωή για μας.

Ο ΝΟΜΟΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΛΙΘΟΥΣ

 9. Πώς κατέδειξαν τα σύγχρονα έθνη ότι αναγνωρίζουν, ότι ο νόμος του Ιεχωβά που ήταν γραμμένος επάνω σε λίθους ήταν καλός;

⁹ Ο νόμος του Ιεχωβά ο γραμμένος επάνω σε λίθινες πλάκες ήταν καλός, τόσο καλός ώστε έγινε το θεμέλιο των νόμων των συγχρόνων εθνών. Το βιβλίο του Κλαρκ Ο Βιβλικός Νόμος λέγει στη σελίδα 22: «Αν και ο νόμος του Μωυσέως διεκηρύχθη σ’ έναν ιδιαίτερο λαό, μέγα μέρος απ’ αυτόν έγινε παγκόσμιος νόμος για το ανθρώπινο γένος.» Στο Κεφάλαιο 411 το ίδιο βιβλίο παραθέτει τα ακόλουθα από τη δικαστική απόφασι Μουρ εναντίον Στρίκλαντ (1899): «Η ηθική των νομών μας είναι η ηθική της Μωσαϊκής ερμηνείας των Δέκα Εντολών, τροποποιημένη μόνο ως προς τον βαθμό ή το είδος της τιμωρίας που επιβάλλεται.» Αλλ’ όπως ακριβώς ο αρχαίος Ισραήλ δεν υπήκουε στον νόμο των λιθίνων πλακών, έτσι και τα έθνη σήμερα δεν συμμορφώνονται με όλους τους νόμους των κωδίκων των. Οι άνθρωποι, αν δεν γνωρίζουν τον νόμον, αν δεν τον ενθυμούνται, αν δεν συμφωνούν μ’ αυτόν και δεν έχουν ισχυρή ενδόμυχη επιθυμία να υπακούσουν σ’ αυτόν, θα τον παραβούν όταν μπορούν να το πράξουν αυτό χωρίς να συλληφθούν. Με άλλα λόγια, αν δεν έχουν τον νόμον στην καρδιά τους, θα τον παραβούν όταν το επιθυμούν και νομίζουν ότι μπορούν ν’ αποφύγουν τις ποινές του.

10. Ποια θεία παραγγέλματα θεωρείται ότι δεν μπορούν να επιβληθούν όπως δείχνει το βιβλίο Συνταγματικοί Περιορισμοί του Κούλεϋ;

¹⁰ Υπάρχουν μερικά παραγγέλματα του νόμου του Ιεχωβά που θεωρείται ότι δεν μπορούν να επιβληθούν, όπως: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Λευιτ. 19:18) Αυτή η μορφή και άλλες του αρχαίου νόμου του Θεού επανεξετέθησαν στη Χριστιανοσύνη· διηυρύνθησαν, πράγματι, έτσι ώστε η Χριστιανοσύνη περιέχει πολλές αρχές διαγωγής που οι άνθρωποι ονομάζουν ανεπίδεκτες επιβολής με γραπτό νόμο και θεωρούν ότι η παράβασίς των δεν μπορεί να τιμωρηθή με ποινές προδιαγραφόμενες από τον νόμο. Έτσι, το βιβλίο Συνταγματικοί Περιορισμοί του Κούλεϋ λέγει στις σελίδες 975, 976: «Λέγεται συχνά ότι η Χριστιανοσύνη αποτελεί μέρος του νόμου της χώρας. Από μια ωρισμένη άποψι και για ωρισμένους σκοπούς αυτό είναι αληθινό. . . . Μερικά από τα παραγγέλματα εκείνα, αν και μπορούμε να παραδεχθούμε τη συνεχή και παγκόσμια δεσμευτική τους δύναμι, πρέπει ωστόσο ν’ αναγνωρίσωμε ότι δεν μπορούν να επιβληθούν με ανθρωπίνους νόμους. Εκείνος ο κανών ηθικής, που απαιτεί ν’ αγαπά κανείς τον πλησίον του σαν τον εαυτό του, πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι πολύ υψηλός ώστε να γίνη δεκτός από ανθρώπινα δικαστήρια ως το κατάλληλο κριτήριο, με το οποίο να κρίνουν τη διαγωγή των πολιτών και δύσκολα θα μπορούσε κάνεις να θεωρηθή υπεύθυνος απέναντι του ποινικού νόμου αν υστέρησε κάπως από τον Καλόν Σαμαρείτην σε καλωσύνη καρδιάς και αυθόρμητη φιλανθρωπία. Τα παραγγέλματα της Χριστιανοσύνης, επί πλέον, επηρεάζουν την καρδιά και απευθύνονται στη συνείδησι: ενώ οι νόμοι του Κράτους μπορούν ν’ αφορούν την εξωτερική διαγωγή μόνο.»

11. Τι δείχνει ότι είναι ανώτερο να έχετε τον νόμο στην καρδιά σας μάλλον παρά απλώς γραμμένον σε νομοθετικά βιβλία;

¹¹ Τούτο είναι αναγνώρισις ότι πολλές ζωτικές αρχές και υψηλοί ηθικοί κανόνες πρέπει να είναι γραμμένοι, όχι σε νομοθετικά βιβλία, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων, αν πρόκειται ν’ ακολουθηθούν. Αλλιώς, δεν μπορούν να επιβληθούν. Μπορείτε να πήτε σ’ έναν άνθρωπο ν’ αγαπά τον πλησίον του, αλλά πώς μπορείτε να τον κάμετε να τον αγαπά; Μπορείτε να τον αναγκάσετε να ενεργή κατά έναν ωρισμένο τρόπο προς τον πλησίον του, αλλά δεν μπορείτε να τον κάμετε ν’ αγαπά τον πλησίον του. Αυτό το αίσθημα πρέπει να προέλθη απ’ την καρδιά του, και κατόπιν, από μια καρδιά που αγαπά, θα ενεργήση με διακριτικότητα και ανιδιοτέλεια προς τον πλησίον του. Και αν ο νόμος τής προς τον πλησίον αγάπης είναι στην καρδιά του, θα είναι περιττοί οι γραπτοί νόμοι που απαιτούν και απαγορεύουν ειδικές ενέργειες. Η υπακοή στο λεγόμενο ανεπίδεκτον επιβολής πρέπει να προέλθη από την καρδιά, και αυτό είναι το αληθινό κριτήριο της ηθικής. Το Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης, 3 Ιουλίου 1955, εδημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Το Κριτήριο: Υπακοή στο Ανεπίδεκτον Επιβολής,» και έλεγε σ’ αυτό: «Όταν αντιμετωπίζωμε ένα κακό εμείς οι Αμερικανοί, τείνομε να πούμε, ‘Έπρεπε να υπάρχη ένας νόμος.’ Αλλά πολύ από το κακό του κόσμου είναι πέρα από τη δυνατότητα του νόμου. Ο νόμος δεν μπορεί να εμποδίση τη σπερμολογία. Δεν μπορεί να αναχαιτίση έναν άνθρωπο από φιλαργυρία ή λαιμαργία, ή από το να προδώση ένα φίλο. . . . Οι θερμές ανθρώπινες σχέσεις δεν προκύπτουν από . . . νόμους που διέπουν την κοσμιότητα και τους καλούς τρόπους λεπτομερώς. Μπορούν να προέλθουν μόνο από τη δημιουργία υπακοής στο ανεπίδεκτον επιβολής.»

12. Γιατί είναι απαραίτητο κάτι περισσότερο από μια διανοητική συμφωνία με τον νόμο, και τι χρειάζεται για πρόοδο προς την ορθή κατεύθυνσι;

¹² Με τη διάνοια μπορούμε να γνωρίζωμε τι είναι ορθόν και να έχωμε καλές προθέσεις να το πράξωμε, αλλ’ αν οι επιθυμίες της καρδιάς μας θέλουν να ενεργήσωμε αλλιώς, είναι πιθανόν ότι θα ενεργήσωμε. Μπορεί να εξαναγκάζωμε τον εαυτό μας να πράττη το ορθόν και κάποτε η καρδιά θα συμφωνή, αλλ’ αν δεν συμφωνή, στη διελκυστίνδα μεταξύ καρδιάς και διανοίας που ακολουθεί, η καρδιά τελικά θα νικήση και η διάνοια θα υποδουλωθή στο να αναζητή δικαιολογίες επειδή έλαβε την πορεία που υπαγόρευσε η καρδιά. Μας αρέσει να σκεπτώμεθα ότι ακολουθούμε τη λογική, ακόμη και όταν η συγκίνησις μας σέρνη γύρω δεμένους από το λαιμό. Η λογίκευσις παρατάσσει τα γεγονότα, αλλ’ η συγκίνησις συνήθως κάνει την εκλογή. Αν η καρδιά μας διεγείρεται κατάλληλα από τα γεγονότα, τότε η λογίκευσις και η συγκίνησις συμβαδίζουν προς την ορθή κατεύθυνσι. Για διαρκή, λοιπόν, υπακοή στις αρχές που δεν μπορούν να επιβληθούν με γραπτούς νόμους, πρέπει, και να γνωρίζωμε εκείνο που είναι ορθόν, και να θέλωμε να πράττωμε εκείνο που είναι ορθόν. Ακόμη και τότε μπορεί να αποτυγχάνωμε από καιρό σε καιρό, καθώς η ‘πεπτωκυΐα σαρξ’ μάς κάνει ενίοτε να πράττωμε εκείνο που δεν θέλομε να πράξωμε, αλλ’ αυτές οι κατά διαλείμματα αποτυχίες θα είναι οι εξαιρέσεις μάλλον παρά εκείνο που πράττομε συνήθως και θα γίνωνται ολιγώτερο συχνές καθώς το καλό θα γίνεται συνήθειά μας ολοένα περισσότερο. Αλλά ο μόνος τρόπος να προοδεύσωμε σ’ αυτή την ορθή κατεύθυνσι είναι να εγγραφή ο νόμος του Θεού ολοένα βαθύτερα στην καρδιά μας.

13, 14. (α) Πώς ο νόμος του Ιεχωβά γραμμένος επάνω στην καρδιά μας μας προστατεύει από υποκρισία, αμαρτία και αποστασία; (β) Γιατί μια καλή καρδιά είναι πιο ζωτική από έναν λαμπρόν εγκέφαλο;

¹³ Ο Χριστός συνώψισε τον νόμον του Ιεχωβά ως εξής: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου,» και, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτον.» (Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ) Αν βάλωμε την αγάπη για τον Ιεχωβά και την αγάπη για τον πλησίον μέσα στην καρδιά μας, την έδρα του ελατηρίου και της στοργής, τότε από αυτή την καρδιά θα λέμε και θα πράττωμε ό,τι αρέσει στον Ιεχωβά. Αλλ’ αν δεν έχωμε αγάπη στην καρδιά μας, τα ορθά λόγια και έργα θα είναι απαράδεκτα, θα είμεθα υποκριτικοί και δίγνωμοι. (Ψαλμ. 12:2· Ρωμ. 13:8-10· 1 Κορ. 13:1-3· 2 Κορ. 9:7) Αλλ’ αν ο νόμος αγάπης του Ιεχωβά είναι γραμμένος στην καρδιά μας, αποτελεί μέρος του εαυτού μας, μέρος της προσωπικότητός μας, αναπόσπαστο μέρος της έδρας του ελατηρίου μας και επομένως θα είναι η πηγή των ελατηρίων μας και εκείνο που πάντοτε θα μας υποκινή να ενεργούμε κατάλληλα.

¹⁴ «Ο νόμος του Θεού αυτού είναι εν τη καρδία αυτού· τα διαβήματα αυτού δεν θέλουσιν ολισθήσει.» Βήματα που διευθύνονται από καρδιά στην οποίαν είναι εγγεγραμμένος ο νόμος του Ιεχωβά, έχουν τεθή προσεκτικά, βέβαια και σταθερά επάνω σε στερεή βάσι και δεν θα υπάρξη ολίσθησις ή αποστασία, δεν θα υπάρξη πτώσις από την οδόν της ακεραιότητος. Αυτός ο κόσμος όζει από αμαρτία επειδή έχει τον λόγον του Θεού μόνο σ’ ένα βιβλίο, όχι στην καρδιά του: «Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια σου, δια να μη αμαρτάνω εις σε.» (Ψαλμ. 37:31· 119:11) Μια καρδιά, λοιπόν, γεμάτη από τον νόμον του Ιεχωβά είναι προστασία από αμαρτία και αποστασία. Αυτός ο κόσμος τονίζει τη διανοητική λαμπρότητα, αλλ’ ο Ιεχωβά βλέπει την καρδιά. Τι καλό αποτελεί η σοφία του κόσμου, όταν αυτός υποκινήται από πονηρή καρδιά για να την χρησιμοποίηση κακώς και να την καταστήση μωρία ενώπιον του Ιεχωβά; Δεν είναι καλύτερα να έχη κανείς μια μέση διάνοια κατευθυνόμενη σε ορθές χρήσεις από μια καλή καρδιά παρά να έχη μια λαμπρή διάνοια που κατευθύνεται κακώς προς επιβλαβείς οδούς από μια κακή καρδιά; Δεν παραδέχονται άλλωστε οι ηγέται του κόσμου ακόμη και τώρα ότι η ηθική του κόσμου μάλλον παρά ο εγκέφαλός του κράζει για βελτίωσι; Αλλά το πονηρό αυτό σύστημα αρνείται την αλλαγή καρδιάς που χρειάζεται για να επιζήση από τον πόλεμο του Ιεχωβά, τον Αρμαγεδδώνα, αν και πολλά άτομα το εγκαταλείπουν για ν’ αποκτήσουν την αλλαγή καρδιάς που απαιτείται για διαφύλαξι, δηλαδή, την εξάλειψι των εσφαλμένων παραγγελμάτων από τη συμβολική καρδιά και την αναγραφή του νόμου του Ιεχωβά εκεί στη θέσι των. Πώς γίνεται αυτό; Διαβάστε, παρακαλούμε, το επόμενο άρθρο για να έχετε την απάντησι.

Λήψις του Νόμου του Θεού στην Καρδιά Μας

«Ω γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 34:8, ΑΣ.

 1. Ποια ερωτήματα εγείρονται από ποια γεγονότα που αφορούν σπόρους μερικών ερημικών φυτών;

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ μερικών ερημικών φυτών φαίνεται σαν να έχουν μια δική τους νοημοσύνη. Δεν φυτρώνουν ώσπου να πέση βροχή μισής τουλάχιστον ίντσας, και κατά προτίμησιν περισσότερη. Οι σπόροι και το έδαφος γύρω τους είναι εξίσου βρεγμένοι έπειτα από βροχή ενός δεκάτου της ίντσας όπως είναι έπειτα από βροχή δύο ιντσών, όμως οι σπόροι αρνούνται να φυτρώσουν έπειτα από την ελαφρότερη βροχή. Αλλά πώς μπορεί ένας σπόρος που βρίσκεται σε νάρκη να μετρήση τη βροχή; Είναι εξίσου μουσκεμένος σε μια δακτυλήθρα γεμάτη νερό όπως είναι όταν ρίπτεται σε μια λίμνη. Γιατί δεν φυτρώνει όταν μουσκεύεται τελείως από την ελαφρότερη βροχή; Πώς μπορεί να μετρήση την ποσότητα; Πώς γνωρίζει να περιμένη για περισσότερη; Επίσης, οι σπόροι αυτοί φαίνεται να γνωρίζουν τη διεύθυνσι, από την οποίαν έρχεται το νερό. Όταν έχη πέσει αρκετή βροχή και έχη διαποτίσει προς τα κάτω το έδαφος, θα φυτρώσουν, αλλ’ αν το νερό διαποτίζη το έδαφος από κάτω προς τα επάνω, αρνούνται να βλαστήσουν. Πώς μπορούν να προσδιορίσουν την κατεύθυνσι; Και γιατί αυτή πρέπει να δημιουργή διαφορά; Οι απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις επεξηγούν μέρος της διαδικασίας της λήψεως του νόμου του Θεού στην καρδιά μας. Αν θέλωμε ειλικρινώς τον νόμον του Ιεχωβά στην καρδιά μας, μπορεί να γραφή εκεί. Πώς;

 2. Ποιος καθαρισμός και απόσβεσις πρέπει να γίνη προτού μπορέση να γραφή ο νόμος του Ιεχωβά επάνω στην καρδιά;

² Για να γράψη κανείς, χρειάζεται μια καθαρή επιφάνεια, και μπορεί να χρειάζεται και ένα μέσον αποσβέσεως για να αφαιρεθή προηγούμενο γράψιμο. Το να προστεθή νέο γράψιμο επάνω στο παλαιό θα προξενούσε σύγκρουσι και σύγχυσι. Καρδιές αποξενωμένες από τον Ιεχωβά είναι απρόσεκτα γραμμένες με εσφαλμένο γράψιμο. Για τον άνθρωπο πριν από τον Κατακλυσμό ο Ιεχωβά είπε: «Πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Μετά τον Κατακλυσμό, η καρδιά του πεπτωκότος ανθρώπου εχρειάζετο ακόμη καθαρισμό: «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα, και σφόδρα διεφθαρμένη.» Αλλ’ η αφήγησις προχωρεί για να δείξη ότι ο Ιεχωβά θα θεραπεύση την καρδιά εκείνων που το θέλουν αυτό. Πολλοί έχουν σκληρύνει την καρδιά τους, την έχουν κάμει πεπωρωμένη από αμαρτία, ασυγκίνητη από έλεος, αδιαπέραστη από καλωσύνη, αναίσθητη στις εκκλήσεις. Το γράψιμο επάνω σε τέτοιες καρδιές είναι σαν εκείνο που ήταν επάνω στην καρδιά του Ιούδα: «Η αμαρτία του Ιούδα είναι γεγραμμένη με γραφίδα σιδηράν, με όνυχα αδαμάντινον ενεχαράχθη επί της πλακός της καρδίας αυτών.» Εφόσον εκείνος που «σκληρύνει την καρδίαν αυτού, θέλει πέσει εις συμφοράν», «δια τι λοιπόν σκληρύνετε τας καρδίας σας, καθώς οι Αιγύπτιοι και ο Φαραώ εσκλήρυναν τας καρδίας αυτών;» Μάλλον, γιατί να μην προσεύχεσθε: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου»; Μια τέτοια καρδιά παρουσιάζει μια καθαρή επιφάνεια για το γράψιμο του νόμου του Ιεχωβά.—Γεν. 6:5· Ιερεμ. 17:9, 14, 1· Παροιμ. 28:14· 1 Σαμ. 6:6· Ψαλμ. 51:10.

 3. Ποια εδάφια δείχνουν πώς να βάλετε τον νόμο του Θεού στην καρδιά σας;

³ Στον αποπλανημένο και διασκορπισμένο λαό του ο Ιεχωβά είπε όταν προέλεγε την επανάκτησί του στην αληθινή λατρεία: «Και θέλω ράνει εφ’ υμών καθαρόν ύδωρ, και θέλετε καθαρισθή· από πασών των ακαθαρσιών σας, και από πάντων των ειδώλων σας, θέλω σας καθαρίσει. Και θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν νέαν· και πνεύμα νέον θέλω εμβάλει εν υμίν, και, αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός σας, θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν σαρκίνην.» Τα αγνιστικά νερά της αληθείας πραγματοποιούν μια αλλαγή στην καρδιά μας αν χρησιμοποιηθούν πιστά. Με συχνή συνομιλία για την αλήθεια θα μπορέσουν οι γονείς να βάλουν την αλήθεια στην καρδιά των τέκνων τους: «Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Με το να κηρύττη ο απόστολος Παύλος έκαμε να γραφή ο νόμος του Ιεχωβά, όχι επάνω σε λίθινες πλάκες, αλλά επάνω σε ανθρώπινες καρδιές: «Και φανερόνεσθε ότι είσθε επιστολή Χριστού, γενομένη δια της διακονίας ημών, εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ’ εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας.» Για έναν ευλογημένον από τον Ιεχωβά είναι γραμμένο: «Εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα.» Με το να μελετάτε και να θυμάστε τις διδασκαλίες και τις εντολές και τις υψηλές αρχές του Ιεχωβά, μπορείτε να ‘εγχαράξητε αυτάς επί την πλάκα της καρδίας σας’. Αυτές γίνονται μέρος του εαυτού μας.—Ιεζ. 36:25, 26· Δευτ. 6:6, 7· 2 Κορ. 3:3· Ψαλμ. 1:2· Παροιμ. 3:1-3.

ΠΩΣ ΒΟΗΘΕΙ Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

 4. Εκτός από την πλήρωσι της διανοίας με τον νόμο του Ιεχωβά, ποια ακόμη ενέργεια μπορεί να είναι αναγκαία για να τον θέσετε στην καρδιά σας;

⁴ Η πλήρωσις της διανοίας με την αλήθεια του Ιεχωβά κάνει ένα αγνιστικό έργο, απωθεί τις προηγούμενες εσφαλμένες σκέψεις, ανακαινίζει τη διάνοια. Αλλά μπορεί οι παλαιές κατευθύνσεις να είναι τόσο βαθιά εγχαραγμένες στην καρδιά, ώστε η ακρόασις και η ανάγνωσις του νόμου του Θεού να μην τις εξαλείφουν. Η μελέτη και η σκέψις σας έδειξαν τι πρέπει να κάμετε, και σεις θα θέλατε να συμμορφωθήτε, αλλά λείπει η εγκάρδια επιθυμία να το πράξετε αυτό. Το νέο γράψιμο είναι ακόμη κοντά στην επιφάνεια. Δεν είναι ακόμη τόσο βαθύ όσο το παλαιό, ώστε να εξαλείψη τις παλαιές κατευθύνσεις· δεν έχει φθάσει τον εσωτερικό άνθρωπο, τη συμβολική καρδιά, όπου βρίσκεται η έδρα της επιθυμίας και του ελατηρίου. Αλλά σεις θέλετε να αποσβεσθή το παλαιό γράψιμο και να αντικατασταθή από τον νόμον του Ιεχωβά σε όλη τη γραμμή μέσα στις ενδόμυχες σκέψεις σας και στα αισθήματά σας. Τι πρέπει, λοιπόν, να πράξετε; Διαπαιδαγωγήστε πειθαρχικά τον εαυτό σας, εξαναγκάστε τον να πράξη εκείνο που γνωρίζετε ότι είναι ορθόν. Επιμείνατε σ’ αυτή την πορεία, και αν είσθε ειλικρινής θα κερδίσετε την καρδιά σας με το μέρος της δικαιοσύνης. Οι Γραφές υποστηρίζουν αυτή τη μέθοδο.

 5. Ποια υποβοηθητική πορεία θέτει σε ενέργεια η θέσπισις νομοθεσίας;

⁵ Είναι αληθές ότι η ηθική δεν μπορεί να νομοθετηθή, όπως έγραψαν σε κύριο άρθρο τους τα Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ της 13ης Μαΐου 1955: «Η ανεκτικότης και η ανιδιοτέλεια—όπως η ηθική και η γενναιοδωρία—δεν μπορούν επιτυχώς να νομοθετηθούν.» Αλλά η θέσπισις της νομοθεσίας μπορεί να θέση σε ενέργεια μια πορεία που τελικά θα δημιουργήση ηθική. Η απλή ύπαρξις του νόμου στρέφει την προσοχή μας στο θέμα αυτό και μπορεί να παραγάγη ένα κλίμα γνώμης πιο ευνοϊκής προς αυτό. Έπειτα αν ο νόμος επιβάλλεται και οι άνθρωποι υπακούουν σ’ αυτόν για ν’ αποφύγουν ποινές, μπορούν να φθάσουν να ιδούν ότι προκύπτουν καλά αποτελέσματα και η διάθεσίς των αλλάσσει. Τότε υπακούουν λόγω των καλών αποτελεσμάτων, και όχι λόγω του φόβου των ποινών.

 6. Ποια περίπτωσις δείχνει ότι η πειθαρχία και η επιβολή του νόμου μπορεί ν’ αλλάξη τη διάθεσι της καρδιάς;

⁶ Αυτό κατεδείχθη από το Τάιμς Μάγκαζιν της Νέας Υόρκης, 22ας Μαΐου 1955, σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Μπορεί η Ηθική να Νομοθετηθή;» Το άρθρο αυτό εξήταζε την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών που εκήρυξε ως παράνομον τον φυλετικό διαχωρισμό, και έδειχνε ότι σε ωρισμένες περιπτώσεις, όπως εργασίας, δημοσίας στεγάσεως και ενόπλων δυνάμεων, άτομα που δεν ευνοούσαν την ανάμιξι των φυλών, εξοικειώθησαν οπωσδήποτε, το αποτέλεσμα δε ήταν ότι έχασαν την πρόκατάληψί τους: «Λευκές οικοδέσποινες που είχαν προσδιορισθή για την πραγματοποίησι σχεδίων δημοσίας στεγάσεως, τα οποία παρεμέριζαν τη φυλετική διαφορά, έτειναν να αναπτύξουν ευνοϊκές διαθέσεις προς τους Νέγρους, ενώ η μεγάλη πλειονότης εκείνων που κατείχαν χωριστή στέγη έτειναν να παραμείνουν οι ίδιοι στις φυλετικές των απόψεις. Μια μελέτη της εξοικειώσεως στο στρατό ωδήγησε σ’ ένα όμοιο συμπέρασμα.» Με το να έλθουν σε στενότερη σχέσι, προκατειλημμένα άτομα βρήκαν ότι οι προηγούμενες ιδέες των ήσαν συχνά εσφαλμένες και ότι εφοβούντο κακά που ποτέ δεν επραγματοποιήθησαν. Η έρευνα και η ανάλυσις ωδήγησαν στο συμπέρασμα ότι «η μεγαλειότης του νόμου, όταν υποστηρίζεται από τη συλλογική συνείδησι ενός λαού και τη θεραπευτική δύναμι της κοινωνικής καταστάσεως, με τον καιρό όχι μόνο θα επιβάλη την ηθική, αλλά και θα την δημιουργήση.»

 7. Πώς το άρθρο ενός περιοδικού έδειξε ότι η εκπαίδευσις, η πειθαρχία, οι επιβαλλόμενοι καλοί τρόποι και η εξωτερική διαγωγή, επηρεάζουν τα εσωτερικά αισθήματα και μεταβάλλουν την καρδιά;

⁷ Το περιοδικό Δη Λαίηντις Χόουμ Τζόρναλ, του Σεπτεμβρίου 1955, είχε ένα άρθρο της Ντόροθυ Θόμπσον που έδειχνε την ανάγκη διαπαιδαγωγήσεως των συγκινήσεων μάλλον παρά της διανοίας για την υπερνίκησι της νεανικής εγκληματικότητος. Η συγγραφεύς έλεγε: «Οι πράξεις του και οι διαθέσεις του ως παιδιού καθορίζουν κατά μέγα μέρος τις πράξεις του και τις διαθέσεις του ως ενηλίκου. Αλλ’ αυτές δεν εμπνέονται από τον εγκέφαλό του, αλλ’ από τα αισθήματά του. Αυτός γίνεται εκείνο που ενθαρρύνεται και εκπαιδεύεται ν’ αγαπά, να θαυμάζη, να λατρεύη, να περιθάλπη και να θυσιάζεται γι’ αυτό.» Πιο πέρα έλεγε: «Σε όλα αυτά, οι τρόποι παίζουν ένα σπουδαίο ρόλο, διότι οι καλοί τρόποι δεν είναι τίποτε περισσότερο ή ολιγότερο παρά η έκφρασις σεβασμού προς τα δικαιώματα των άλλων. . . . Τα εσωτερικά αισθήματα αντανακλώνται στην εξωτερική συμπεριφορά, αλλά και η εξωτερική συμπεριφορά επίσης συμβάλλει στην καλλιέργεια των εσωτερικών αισθημάτων. Είναι δύσκολο να αισθάνεται κανείς τον εαυτό του επιθετικόν ενώ ενεργεί με διακριτικότητα. Οι καλοί τρόποι μπορεί να είναι μόνο επιφανειακοί στην αρχή, αλλά σπανίως παραμένουν τέτοιοι.» Η συγγραφεύς επίσης παρετήρησε ότι, με σπάνιες εξαιρέσεις, η καλωσύνη και η κακία «δεν ρυθμίζονται από τον εγκέφαλο, αλλ’ από τις συγκινήσεις», και ότι «οι εγκληματίαι γίνονται τέτοιοι, όχι από τη σκλήρυνσι των αρτηριών, αλλ’ από τη σκλήρυνσι της καρδιάς». Τονίζει ότι η συγκίνησις διέπει τη διαγωγή μας συχνότερα παρά η διάνοια, και ότι ο τρόπος με τον οποίον εκπαιδευόμεθα, ο τρόπος με τον οποίον ενεργούμε, και αν ακόμη εκβιάζεται στην αρχή, επηρεάζει τα εσωτερικά αισθήματα και μεταβάλλει την καρδιά.

 8. Ποια εδάφια δείχνουν τη δύναμι της πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως να μεταβάλη την καρδιά;

⁸ Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, υπέδειξε πριν από πολύν καιρό ότι η διδασκαλία και η πειθαρχική διαπαιδαγώγηση που αποσκοπεί να μας κάμη να ενεργούμε όπως πρέπει, θα επηρέαζε την καρδιά, την έδρα του ελατηρίου και την πηγή των ενεργειών. Οι Παροιμίες 22:6, 15 λέγουν: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση. Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.» Η παιδεία ή πειθαρχική διαπαιδαγώγησις μεταβάλλει τη νεαρή καρδιά, εξαλείφει την ανοησία που είναι γραμμένη εκεί, και βάζει στη θέσι της καθοδηγητικές αρχές, από τις οποίες το παιδί δεν θ’ απομακρυνθή στη μετέπειτα ζωή. Όταν μεγαλώση, η πατρική ράβδος της παιδείας δεν υπάρχει πια για να το κάμη ν’ ακολουθή τον ορθό δρόμο, αλλ’ ωστόσο θα το πράττη αυτό από δική του εκλογή λόγω της διδασκαλίας της παιδικής ηλικίας που έφθασε στην καρδιά του. Η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στους ενηλίκους που είναι τέκνα του Ιεχωβά, τα οποία αυτός διαπαιδαγωγεί πειθαρχικώς για την εκπαίδευσι και βελτίωσί των: «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» Η παιδεία μπορεί να λυπή στην αρχή, αλλά «εκ της σκυθρωπότητος του προσώπου η καρδία γίνεται φαιδροτέρα».—Εβρ. 12:11· Εκκλησ. 7:3.

 9. Τι πρέπει, λοιπόν, να πράττωμε όταν γνωρίζωμε τι είναι ορθόν, και τι θα συμβή στην καρδιά μας αν παραλείττωμε να το πράττωμε αυτό;

⁹ Όταν, λοιπόν, γνωρίζωμε τι είναι ορθό να πράξωμε, πρέπει να το πράττωμε, ακόμη και αν η καρδιά μας επιθυμή κάτι άλλο. Πρέπει να υποβάλλωμε σε πειθαρχία τον εαυτό μας, να κάνωμε τον εαυτό μας να πράττη το ορθόν, και με τον καιρό οι καρδιές μας θα κερδηθούν από τη δικαιοσύνη και θ’ αποκτήσουν ειρήνη και ηρεμία. Αλλιώς, οι καρδιές μας θα μπουν σε μια εσφαλμένη πορεία. Αν δεν υπάρχη πειθαρχία, αν δεν υπάρχη εξαναγκασμός στην ορθή διαγωγή, η καρδιά εισέρχεται σ’ έναν κακό δρόμο και δεν μπορεί να μαλακώση για να αναμορφωθή ή για να λάβη επάνω της την αποτύπωσι του γραψίματος, ν’ αποδεχθή τον νόμον του Ιεχωβά: «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» Αυτό σαφώς σημαίνει ότι αν η πειθαρχική ενέργεια εξετελείτο, η καρδιά που μελετά το κακόν θα εγκατέλειπε αυτή την άποψι, θα απεμακρύνετο απ’ αυτήν σε μια αλλαγή προς το καλύτερο. Αν, λοιπόν, δεν κάνωμε τις καρδιές μας ν’ απομακρυνθούν από το να μελετούν το κακό, θα είναι έκδοτες σ’ αυτό.—Εκκλησ. 8:11.

«ΓΕΥΘΗΤΕ ΚΑΙ ΙΔΕΤΕ»

10. Ποια πρόσκλησι πρέπει να προσέξωμε σχετικά με την ανάγνωσι της Γραφής;

¹⁰ Ο Ψαλμός 34:8 (ΑΣ) προσκαλεί; «Ω γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Ιεχωβά.» Έχετε μια Αγία Γραφή; Την διαβάζετε; Τρέφετε τη διάνοιά σας με την πνευματική τροφή που περιέχει; Γεύεσθε τον λόγον του Ιεχωβά για να ιδήτε πόσο καλός είναι; Μη συγχέετε αυτό με την ακρόασι μιας συνηθισμένης θρησκευτικής ομιλίας ή με το ν’ ακολουθήτε τη θρησκευτική παράδοσι ή με το να πιστεύετε κάποιο ωρισμένο σύμβολο πίστεως. Αυτά τα πράγματα συχνά συγκρούονται με τη Γραφή, όπως είπε ο Ιησούς στους θρησκευτικούς ηγέτας: «Ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας.» (Ματθ. 15:6) Διαβάστε μόνοι σας τη Γραφή, χωρίς προκαταβολικά σχηματισμένες γνώμες ή προκαταλήψεις, και ιδέτε πόσο καλή είναι. Πολλοί ομολογούν φανερά, ότι δεν πιστεύουν στη Γραφή, όχι επειδή την έχουν διαβάσει, αλλά επειδή πιστεύουν στην εξέλιξι, ή επειδή έχουν σχηματίσει κακή ιδέα για τη Γραφή από ό,τι άλλοι λέγουν ότι περιέχει, ή από τον τρόπο με τον οποίον ενεργούν μερικοί που υποτίθεται ότι είναι Χριστιανοί. Αυτοί δεν έχουν μόνοι τους δοκιμάσει. Είναι σαν άτομα που λέγουν ότι δεν τους αρέσει μια ωρισμένη τροφή προτού καν να την γευθούν, και τα οποία σταθερά αρνούνται να την δοκιμάσουν.

11. Μετά την ανάγνωσι και μελέτη της Γραφής, ποια πρόσθετη τροφή πρέπει να γευθούμε για να μάθωμε πόσο ευχάριστη είναι;

¹¹ Πολλοί που λέγουν ότι πιστεύουν στη Γραφή και που την διαβάζουν κάπως, αστοχούν ν’ ακολουθήσουν τις διδασκαλίες της. Ομολογούν τον Θεό, αλλά υπηρετούν τον Σατανά. Ο Ιησούς είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 7:21) Αυτοί πρέπει να λάβουν γεύσιν του να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Θα μπορούσαν να μάθουν να το αγαπούν, θα μπορούσαν να διαπιστώσουν ότι αποτελεί μια ενισχυτική τροφή γι’ αυτούς. Ο Ιησούς είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» Αλλά πάρα πολλοί βλέπουν το φαγητό του έργου που ορίζεται για τον Χριστιανό και αμέσως λέγουν μέσα τους: «Δεν μ’ αρέσει αυτή η τροφή. Δεν θέλω να πάω να κηρύξω στους ανθρώπους και να περιφρονηθώ ή να χλευασθώ ή να κακοποιηθώ.» Αλλά γιατί δεν δοκιμάζουν το έργον για να ιδούν τι ευχάριστη τροφή μπορεί να είναι; Τέτοιο το εύρισκε ο Ιησούς, καθώς προελέχθη: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.»—Ιωάν. 4:34· Ψαλμ. 40:8.

12. Όταν ένα ειλικρινές άτομο διαπαιδαγωγή τον εαυτό του να γευθή και τη μελέτη του λόγου του Θεού και την ακτέλεσι του θελήματός του, τι συμβαίνει που καταλήγει σε αλλαγή της καρδιάς γι’ αυτόν;

¹² Αυτοί πρέπει να υποβάλουν σε πειθαρχία τον εαυτό τους, να τον κάμουν να μελετά τον λόγον του Ιεχωβά, να μαθαίνη τις αλήθειες του και να τις κηρύττη στους άλλους. Αφού το γευθούν αυτό, μπορεί να ευχαριστηθούν με την ειρήνη και την ικανοποίησι, την ηρεμία και την καθαρή συνείδησι που προέρχονται από αυτή την τροφή. Στην αρχή το άτομο μπορεί να μη θέλη να το πράξη αυτό, γνωρίζοντας μόνο στη διάνοιά του ότι, πρέπει να το πράξη, αλλά μη επιθυμώντας το στην καρδιά του. Υποθέστε, όμως, ότι αποφασίζει να γευθή και να ιδή αν είναι καλό. Χωρίς η καρδιά του να είναι σ’ αυτό, ζη την καθημερινή του ζωή σαν Χριστιανός και κηρύττει τον λόγον του Θεού στους άλλους. Εξακολουθεί να το πράττη επί ένα χρονικό διάστημα, και κατόπιν αρχίζει να βλέπη τα καλά αποτελέσματα, δοκιμάζει το καλό που προκύπτει από αυτή την πορεία, και βαθμιαίως την εκτιμά στην καρδιά του, έρχεται σε εγκάρδια συμπάθεια μ’ αυτήν και μια επιθυμία να την ακολουθή βλαστάνει και αναπτύσσεται στην καρδιά του. Όχι μόνο στη διάνοιά του, αλλά και στην καρδιά του επίσης γράφεται ο νόμος του Θεού. Μαθαίνοντάς τον, ζυγίζοντάς τον, δοκιμάζοντάς τον, εξασκώντας τον, απολαμβάνοντας τα καλά του αποτελέσματα, συγκινούμενος με τη χαρά που βλέπει στους άλλους ως αποτέλεσμα του κηρύγματός του, φθάνει στο να τον εκτιμήση με την καρδιά του και να τον επιθυμή και ωθείται από τα αισθήματά του και τις συγκινήσεις του να τον εκτελή. Έτσι η καρδιά δέχεται την αναγραφή επάνω της του νόμου του Θεού, μεταβάλλεται, και εκείνο, που άλλοτε έπρεπε να επιβληθή, γίνεται τώρα με συγκινητική εκλογή και επιθυμία, χωρίς να είναι πια αναγκαία η πάλη με την καρδιά επειδή αυτή κατεκτήθη, εκαθαρίσθη από τις προηγούμενες επιθυμίες της και τώρα ωθεί τον κάτοχό της στην πορεία που καθορίζεται από τον νόμον του Ιεχωβά. Και όλο τούτο επειδή διεπαιδαγωγήθη να γευθή εκείνο που ενόμιζε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να της αρέση.

13. Πώς αντιδρούν μερικοί όταν μαθαίνουν κάτι για τον Ιεχωβά και το θέλημά του, και γιατί αυτό είναι πρόωρο η βιαστικό;

¹³ Η καρδιά είναι η έδρα της στοργής, εκείνοι δε που αγαπούν τον Ιεχωβά απ’ την καρδιά τους, θα γευθούν και θα φάγουν και θα απολαύσουν το «εδεσματολόγιο» του έργου που προμηθεύει αυτός, χωρίς να το βρίσκουν βάρος: «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι.» Εν τούτοις, τέτοιες φαίνονται σε πολλούς. Συχνά άτομα συμμελετούν με μάρτυρας του Ιεχωβά, πληροφορούνται για το έργο που ο Θεός διατάσσει να γίνη, και βλέπουν τι μεγάλη αλλαγή θα προέκυπτε στον τρόπο της ζωής τους αν εδέχοντο αυτά τα καθήκοντα. Αυτό θα εσήμαινε όχι μόνο σταμάτημα των έργων της σαρκός, αλλά και έναρξι των έργων του κηρύγματος, και αυτοί δεν θέλουν να σταματήσουν τα πρώτα ή ν’ αρχίσουν τα δεύτερα. Δεν επιθυμούν την αλλαγή της καρδιάς που θα τους κινούσε να το πράξουν. Αλλά δεν θέλουν να το ομολογήσουν αυτό, και έτσι απασχολούν τη διάνοιά τους στην επινόησι δικαιολογιών που καλύπτουν τις πραγματικές αιτίες που βρίσκονται στην καρδιά. Λέγουν ότι είναι πολύ απασχολημένοι, ή βρίσκουν φανταστικά ελαττώματα σε κάποια διδασκαλία ή κρίνουν ότι οι μάρτυρες είναι πολύ ριζοσπαστικοί. Αποκρούουν την πιστή πορεία προτού τα μάτια των ανοιχθούν στην ευτυχία που αυτή φέρνει, προτού δοκιμάσουν τις χαρές της. Αν εξακολουθούσαν να μελετούν, θα έφθαναν στο να εκτιμήσουν όλες τις ευλογίες που επρομήθευσε ο Ιεχωβά—τη γη, τα φυτά της και τα ζώα της, τον Ιησούν ως Αντίλυτρον, τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης, την ευκαιρία να ζουν σ’ αυτόν για πάντα—και η αγάπη του, εκδηλωνόμενη έτσι σ’ αυτούς, θα τους έκανε να τον αγαπούν για να του ανταποδώσουν την αγάπη. Κατόπιν η υπακοή σ’ αυτόν θα ήταν χαρά: «Ημείς αγαπώμεν αυτόν, διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς.» Έτσι η έδρα της στοργής των θα μετεβάλλετο και ο νόμος του Θεού θα ελαμβάνετο στην καρδιά των.—1 Ιωάν. 5:3· 4:19.

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

14. Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς διάφορες καταστάσεις της καρδιάς;

¹⁴ Μέσω μιας παραβολής ο Ιησούς ετόνισε τη σπουδαιότητα της καταστάσεως της καρδιάς. Ένας σπορεύς έσπειρε το σπόρο και ένα μέρος έπεσε σε σκληρό έδαφος κατά μήκος του δρόμου και τα πτηνά τον κατέφαγαν· μέρος έπεσε σε πετρώδες έδαφος με ολίγο χώμα και, αφού εφύτρωσε, τον εκαυμάτισε ο θερμός ήλιος· μέρος έπεσε ανάμεσα στ’ αγκάθια που τον απέπνιξαν, αλλ’ άλλος σπόρος έπεσε σε καλό έδαφος και ωρίμασε και παρήγαγε καρπό. Μεγάλα πλήθη άκουσαν αυτή την παραβολή, αλλά μόνο ένας μικρός όμιλος κατενόησε τη σημασία της ακούοντας την εξήγησι του Ιησού. Ο σπόρος είναι η αλήθεια, «ο λόγος της βασιλείας», το έδαφος είναι η καρδιά. Ο σπόρος που έπεσε στον πατημένο δρόμο και τον έφαγαν τα πτηνά, είναι σαν την αλήθεια που πέφτει σε σκληρές καρδιές, στις οποίες δεν μπορεί να εισχωρήση και συνεπώς αρπάζεται από τον Σατανά μέσω των πρακτόρων του. Η αλήθεια σε μια ρηχή καρδιά μπορεί να γίνη ενθουσιωδώς δεκτή στην αρχή, αλλ’ όταν έρχεται διωγμός μαραίνεται επειδή δεν είναι βαθιά ριζωμένη. Είναι σαν τον σπόρο που έπεσε σε αβαθές, πετρώδες έδαφος και ο οποίος εφύτρωσε γρήγορα, αλλά και γρήγορα μαράθηκε όταν ο ήλιος έγινε καυστικός. Ο σπόρος που απεπνίγη από τα αγκάθια είναι σαν την αλήθεια που σπείρεται σε μια καρδιά γεμάτη από κοσμικές μέριμνες, υλισμό, φιλοδοξία και αγάπη των ηδονών. Η αλήθεια του Θεού γρήγορα αποπνίγεται. Αλλ’ ο καρποφόρος σπόρος που έπεσε σε καλή γη είναι σαν την αλήθεια που πέφτει σε μια δίκαιη καρδιά. Εγγράφεται σε μια τέτοια καρδιά, το δε γράψιμο υπερχειλίζει και σε άλλες καρδιές επίσης.—Ματθ. 13:3-9, 18 -23.

15. Τι δείχνει ότι οι καρδιές μπορούν να μεταβληθούν;

¹⁵ Αλλά ποτέ μη λησμονείτε ότι το έδαφος μπορεί να μεταβληθή. Το πατημένο έδαφος μπορεί να οργωθή, οι πέτρες μπορούν ν’ απομακρυνθούν και τ’ αγκάθια μπορούν να ξεριζωθούν. Αν ο κάτοχος το επιθυμή, δεν είναι αδύνατο να μαλακώση μια σκληρή καρδιά. Ο Ιεχωβά μίλησε για αντικατάστασι μιας λίθινης καρδιάς με μια σάρκινη καρδιά. Και ασφαλώς ο υλισμός, η ανωφελής μέριμνα και η υπερβολική εκζήτησις των ηδονών μπορούν ν’ αποσπασθούν από το έδαφος της καρδιάς για να κάμουν τόπο για την αλήθεια της Βασιλείας. Καρδιές που τώρα έχουν τον νόμο του Θεού επάνω τους, ήσαν προηγουμένως μουντζουρωμένες με κακό γράψιμο. Μετεβλήθησαν και τώρα ζουν, «ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού». Έκριναν ότι είχαν σπαταλήσει αρκετόν καιρό σε χαλαρό βίο και μετεβλήθησαν, προς έκπληξιν των προηγουμένων κοσμικών φίλων των: «Και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.» Οι καρδιές των εκαθαρίσθησαν από τις κοσμικές φιλοσοφίες, ελούσθησαν με επανειλημμένη χρησιμοποίησι των υδάτων της αληθείας, και με τον καιρό ο νόμος του Θεού ερρίζωσε εκεί σαν σπόρος σε καλή γη, για να παραγάγη πνευματικό καρπό αντί των προηγουμένων σαρκικών έργων.—1 Πέτρ. 4:1-4· Γαλ. 5:19-23.

16. Τι δείχνει το 1 Κορινθίους 3:5-9;

¹⁶ Στρέφοντας τώρα από την παραβολή του Ιησού για τα τέσσερα είδη γης, στην οποίαν εσπάρη σπόρος σίτου ή κάποιος άλλος «εδώδιμος» κόκκος, αναλογιζόμεθα τα λόγια του αποστόλου: «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων. . . . σεις είσθε του Θεού αγρός.» (1 Κορ. 3:5-9) Εδώ τονίζεται η σπουδαιότης του ποτίσματος των σπόρων εδωδίμων φυτών σ’ έναν καλλιεργημένο αγρό, για να ευλογήση ο Θεός τους σπόρους με αύξησι. Τούτο δείχνει τη σπουδαιότητα του ποτίσματος ενδιαφερομένων ατόμων με ύδωρ προσθέτου αληθείας αφού ο αρχικός σπόρος της αληθείας εφυτεύθη μέσα τους.

17. (α) Γιατί μερικοί ερημικοί σπόροι αρνούνται να φυτρώσουν λόγω του εδάφους, εκτός αν η βροχή είναι βαριά και η υγρασία έρχεται από πάνω; (β) Γιατί μερικοί αρνούνται να βλαστήσουν, εκτός κάτω από ωρισμένες συνθήκες, λόγω του περικαλύμματός των;

¹⁷ Η σπουδαιότης του ποτίσματος φαίνεται ακόμη στους προικισμένους με διάκρισι σπόρους ερημικών φυτών που ανεφέρθησαν στην πρώτη παράγραφο, για να χρησιμεύσουν ως εξεικόνισις. Θυμηθήτε ότι αυτοί δεν φυτρώνουν ώσπου να πέση μια γενναιόδωρη βροχή, και ότι το νερό πρέπει να έλθη από πάνω αντί να διαποτίση τη γη από κάτω. Γιατί; Μερικοί σπόροι αρνούνται να βλαστήσουν όταν υπάρχουν ωρισμένα άλατα στο έδαφος. Αυτά τα άλατα μπορούν να διαλυθούν στο νερό· όταν λοιπόν βρέχη βαριά, τα άλατα διαλύονται και μεταφέρονται από το νερό βαθύτερα στο έδαφος. Έτσι, αφού απεμακρύνθησαν από το περιβάλλον των σπόρων, τα άλατα δεν εμποδίζουν πια τη βλάστησι. Εν τούτοις, αν η βροχή είναι ελαφρά, ακόμη και αν διαβρέχη εντελώς την επιφάνεια του εδάφους, δεν θα απομακρύνη τα άλατα και οι σπόροι δεν θα φυτρώσουν. Και νερό που διαποτίζει το έδαφος από κάτω δεν έχει αποπλυντική ενέργεια και επομένως δεν απομακρύνει από τον σπόρο τα άλατα. Μερικές φορές η αιτία δεν υπάρχει στο έδαφος, αλλά στους σπόρους. Μερικοί σπόροι ερημικών φυτών έχουν στο περικάλυμμά τους διαλυτές στο νερό ουσίες που εμποδίζουν τη βλάστησι, και ενώ μια ελαφρά βροχή μπορεί να διαποτίζη τους σπόρους, χρειάζεται ωστόσο βαριά βροχή για να διαλύση και απομακρύνη όλα αυτά τα εμπόδια που βρίσκονται στο περικάλυμμά τους. Μερικοί σπόροι καθυστερούν τη βλάστησί τους για λίγες μέρες έπειτα από μια βροχή και τότε φυτρώνουν αν το έδαφος είναι ακόμη υγρό. Άλλοι έχουν μέσα τους στοιχεία που εμποδίζουν το φύτρωμα και τα οποία μπορούν να αφαιρεθούν μόνο με την ενέργεια μικροβίων, πράγμα που απαιτεί παρατεταμένη υγρασία. Και μερικοί σπόροι αρνούνται να φυτρώσουν ώσπου να διαποτισθούν από σειρά βροχών.

18. Πώς τούτο εξηγεί το φύτρωμα σπόρων της αληθείας στο έδαφος της καρδιάς;

¹⁸ Είναι σπάνιο, πράγματι, να βρή κανείς ένα άτομο που δέχεται πλήρως τον σπόρο της αληθείας την πρώτη φορά που σπείρεται και ποτίζεται. Σχεδόν πάντοτε υπάρχουν πεποιθήσεις ή προκαταλήψεις στην καρδιά που εμποδίζουν το άμεσο φύτρωμα του σπόρου της αληθείας. Ίσως η πίστις στην τριάδα εμποδίζει ένα άτομο να πιστέψη ότι ο Ιεχωβά είναι υπέρτατος, χωρίς ίσον. Χρειάζεται επανειλημμένη χρησιμοποίησις του ύδατος της αληθείας για ν’ απομακρυνθή αυτό το εμπόδιο. Ή, πιθανώς, η πίστις στην αθανασία της ψυχής επισκοτίζει την κατανόησι και εκτίμησι του ατόμου αυτού για την ανάστασι, ή ίσως η άποψις ότι η γη θα καταστραφή με φωτιά τον εμποδίζει να δεχθή την αλήθεια ότι η κατά γράμμα γη θα διαμένη στον αιώνα, ή δυνατόν να μη μπορή να κατανοήση ότι η γη θα κατοικήται για πάντα επειδή νομίζει ότι όλοι θα πάνε ή στον ουρανό ή στον άδη. Ίσως πίστις εναποτεθεμένη κακώς σε κάποιον ψευδή θρησκευτικόν ηγέτη καθιστά το άτομον τυφλό ως προς τη Γραφική αλήθεια. Μόνο αφού χρησιμοποιηθή πολύ νερό της αληθείας μέσω ομιλιών στις θύρες των σπιτιών ή μέσω επανεπισκέψεων και οικιακών Γραφικών μελετών, θα απομακρυνθούν αυτά τα εμπόδια από το έδαφος της καρδιάς προς Χριστιανικήν ανάπτυξιν. Λίγο νερό, λίγα Γραφικά εδάφια, μια φούχτα ευνοημένων περικοπών σαν εκείνες που χρησιμοποιούν κατ’ επανάληψιν μερικές θρησκείες, δεν αρκούν. Πολλά, πάρα πολλά εδάφια πρέπει να ρεύσουν από τον λόγον του Θεού για ν’ απομακρυνθούν όλες οι αντιρρήσεις και να διασφαλισθή συνεχής ανάπτυξις προς τη Χριστιανική ωριμότητα.

19. Πώς μερικές αλήθειες είναι όμοιες με τους σπόρους, των οποίων το περικάλυμμα εμποδίζει το φύτρωμα, και ποιος σκοπός εξυπηρετείται έτσι;

¹⁹ Τι θα πούμε για τους σπόρους που είχαν παρακωλυτικές ουσίες στο περικάλυμμά τους; Μερικές αλήθειες είναι σαν κι αυτούς. Μερικές ομοιάζουν με φαγητό που δύσκολα χωνεύεται, και δεν αφομοιούνται προτού να χωνευθούν πολλές απλούστερες αλήθειες. Πράγματι, μερικές αλήθειες είναι εσκεμμένα περικαλυμμένες για να εμποδισθή ταχεία κατανόησις. Η αλήθεια περί της ανάγκης ορθής καταστάσεως της καρδιάς είναι μια περίπτωσις επί του σημείου. Αυτή ήταν κρυμμένη πίσω από μια παραβολή για έναν σπορέα και για σπόρο που πέφτει σε διάφορα είδη εδάφους, ο δε Ιησούς είπε ότι εσκεμμένως ήταν κρυμμένη για να εμποδισθή η κατανόησις από εκείνους που δεν την άξιζαν. Αυτή δεν θα διέμενε και δεν θα ανεπτύσσετο σε καρποφόρο ωριμότητα στις καρδιές των επομένως, ούτε καν θα άρχιζε να φυτρώνη εκεί. Έτσι και ο σπόρος του ερημικού φυτού με το περικάλυμμά του αρνείται να φυτρώση κάτω από δυσμενείς συνθήκες που θα εσήμαιναν τον πρόωρο θάνατό του, πριν από την καρποφορία. Αλλά όταν πέφτη αρκετό νερό, αυτός βλαστάνει, και, όμοια, όταν οι ακροαταί του Ιησού έδειχναν αρκετό ενδιαφέρον και παρέμεναν μαζί του για ν’ ακούσουν τα περαιτέρω λόγια του που αφαιρούσαν το κάλυμμα από την παραβολή, η αλήθεια που αυτή περιείχε ανεπτύσσετο στις καρδιές των. Τα πρόσθετα ύδατα της αληθείας έκαναν τον σπόρο της αληθείας να φυτρώση και ν’ αναπτυχθή, το δε ενδιαφέρον και η δίψα που έδειχναν τα άτομα τα οποία επέμεναν, θα εσήμαινε ότι ήσαν του είδους που εμμένουν ώσπου να φέρουν Χριστιανικό καρπό.

20. Τι εξεικονίζεται από το νερό που έρχεται από πάνω και από την υγρασία που διαποτίζει το έδαφος από κάτω;

²⁰ Στην περίπτωσι των σπόρων που φυτρώνουν στις ερήμους, το νερό έπρεπε να έλθη από επάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα επάνω. Ο Ιεχωβά έχει έναν αγωγό για να εισρέουν τα πνευματικά ύδατα, ο αγωγός δε αυτός είναι επίσης από την κορυφή προς τα κάτω. Ο Ιεχωβά, ο ανώτατος, ενέπνευσε ανθρώπους να γράψουν τη Βίβλο, αυτός την ερμηνεύει, ο Χριστός μίλησε γι’ αυτόν όταν ήταν στη γη, και οι σημερινοί επίγειοι μάρτυρές του διακηρύττουν το άγγελμά του. Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες ο Ιεχωβά έχει μια ορατή οργάνωσι, που είναι «ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ», μέσω δε της οργανώσεως αυτής διοχετεύει ύδατα αληθείας στον λαό. Από τον Ιεχωβά ρέει ο ‘ποταμός ύδατος της ζωής, λαμπρός ως κρύσταλλον, εξερχόμενος εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου’, η δε πρόσκλησις που διακηρύττεται ευρέως είναι: «Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Ματθ. 24:45· Αποκάλ. 22:1, 17) Το νερό που παρέχεται από τις παραδεδεγμένες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν έρχεται θεοκρατικά από τα επάνω προς τα κάτω, αλλ’ αναβλύζει φλύαρα προς τα επάνω από τον πυθμένα, από απλούς ανθρώπους, και συνίσταται από τις παραδόσεις και τις φιλοσοφίες και τις ατομικές ερμηνείες ανθρώπων. Τέτοιο εφόδιον ύδατος δεν παράγει Χριστιανικό καρπό, όπως το αποδεικνύει ένα βλέμμα στη διαφθορά του «Χριστιανικού κόσμου».—Ματθ. 7:15-20.

21. Τι προσπαθεί να κάμη ο Σατανάς, αλλά τι πρέπει να παρακαλέσωμε τον Ιεχωβά να κάμη για μας, και πώς πρέπει να τον αφήσωμε να το κάμη;

²¹ Ποιο νερό πίνετε, εκείνο που προέρχεται από την κορυφή ή εκείνο που προέρχεται από τον πυθμένα; Ποιον θ’ αφήσετε να γράψη στην καρδιά σας, τον Ιεχωβά ή τον Σατανά; Ο Σατανάς προσπαθεί να κερδίση ή να κλέψη ή να κυριεύση την καρδιά σας και έτσι να την παραγεμίση με τις δαιμονικές προπαγάνδες του, ώστε να μη μείνη χώρος για την αναγραφή του νόμου του Ιεχωβά επάνω σ’ αυτήν. Αν αφήσετε τον Σατανά να γράψη επάνω στην καρδιά σας, αυτό θα είναι ο επιτάφιός σας, αλλ’ αν παρακαλέσετε τον Ιεχωβά να γράψη τον νόμο του εκεί, αυτός θα δείξη τον δρόμο της αιωνίου ζωής. Επομένως, η λογική υπαγορεύει ν’ αφήσωμε τον Ιεχωβά να είναι εκείνος που θα γράψη επάνω στην καρδιά μας. Πρέπει να τον αφήσωμε να το κάμη αυτό με το ν’ ανοίξωμε τη διάνοιά μας στον λόγον του, με το να τον μελετούμε και να τον σκεπτώμεθα, με το να διαπαιδαγωγούμε τον εαυτό μας να θέση σε εφαρμογή τους νόμους του, με το να γευώμεθα το καλό που προκύπτει από αυτή την υπακοή, και έτσι τελικά ν’ αγαπούμε να εκτελούμε τον νόμο του. Και κατόπιν υπηρετείτε πιστά ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, βοηθώντας να ληφθή ο νόμος του Θεού στις καρδιές των άλλων.

Πώς Θεωρούν τη Διακονία τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά

«Σεις όμως είσθε . . . λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 2:9.

 1. Πώς θεωρούν τη διακονία τους οι μάρτυρες του Ιεχωβά; Γιατί;

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ του Ιεχωβά αποδίδουν μεγάλη βαρύτητα στη διακονική τους δράσι. Ενδιαφέρονται πολύ γι’ αυτήν, και δικαίως, διότι ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται πολύ για τη διακονική δράσι του λαού του. Διέταξε να εκτελήται η διακονία «εγκαίρως, ακαίρως» για να καταστή δυνατόν να διακηρυχθούν το όνομά του και οι σκοποί του και να γνωστοποιηθούν σε όλη τη γη. (2 Τιμ. 4:2· Ψαλμ. 83:18) Και πώς πρόκειται να γίνη αυτό; Θα χρειασθή μήπως να κράξουν οι λίθοι διακηρύττοντας τη δόξα και μεγαλειότητα του Ιεχωβά; (Λουκ. 19:40) Όχι, ποτέ, διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο έχουν μια κατάλληλη άποψι της διακονίας των και είναι πάντοτε πρόθυμοι να υπηρετήσουν πιστά ως διάκονοί του.

 2. (α) Ποιος είναι ο σκοπός της διακονίας; (β) Ποια κραυγή ηχεί δυνατά και καθαρά;

² Για να μπορέσωμε να κατανοήσωμε πόσο πολύτιμη είναι ενώπιον του Ιεχωβά η διακονική δράσις και να έχωμε μια κατάλληλη άποψι αυτής, ο Ιεχωβά, από την εξυψωμένη του θέσι, μας λέγει στο 1 Πέτρου 2:9: «Σεις όμως είσθε . . . λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» Ο σκοπός της διακονίας, λοιπόν, είναι το ν’ αντανακλούμε το φως (Ματθ. 5:16, 17)· το να διακηρύττωμε διάπλατα τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, έτσι ώστε να μπορέση ο καθένας να επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά και να σωθή. (Ρωμ. 10:13) Στους πιστούς μάρτυρας παντού ηχεί η κλήσις δυνατά και καθαρά: «Νέοι τε και παρθένοι, γέροντες μετά νεωτέρων· ας αινώσι το όνομα του Ιεχωβά διότι το όνομα αυτού μόνου είναι υψωμένον· η δόξα αυτού είναι επί την γην και τον ουρανόν.»—Ψαλμ. 148:12, 13, ΑΣ.

 3. Πώς πρέπει να θεωρή κανείς τις ευχές της αφιερώσεώς του;

³ Κάθε διαγγελεύς της Βασιλείας, γνωρίζοντας ότι το να υπηρετή δραστήρια ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, θέλει να εκπληρώνη πιστά τις ευχές της αφιερώσεώς του. Συμβολίζοντας την αφιέρωσί του με το εν ύδατι βάπτισμα δεν υπεβλήθη απλώς σε μια ωραία τελετουργία. Έκαμε μια διαθήκη να υπηρετή τον Ιεχωβά ως ένας από τους διακόνους του. Ήταν μέσα στην καρδιά του το να πη, όπως είπε και ο Ιησούς: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» (Ψαλμ. 40:8) Κάνοντας κανείς το βήμα της αφιερώσεως, γίνεται μάρτυς υπέρ του Ιεχωβά, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. (Ησ. 43:10-12, ΑΣ) Λαμβάνει το προνόμιο να φέρη το πιο μεγάλο όνομα σε όλο τον κόσμο, ένα όνομα για το οποίον είναι υπερήφανος και θέλει ν’ αποδειχθή άξιος αυτού χωρίς να υστερήση. Στην Έξοδο 20:7 (ΜΝΚ) νουθετείται: «Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου κατά ανάξιον τρόπον.»

 4. Αν κανείς δεν δίνη μαρτυρία, είναι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά; Τι απαιτείται;

⁴ Το να είναι κανείς ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σημαίνει κάτι περισσότερο από το να λέγη, ‘Είμαι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.’ Δίνετε μαρτυρία; Τακτικά; Όλοι όσοι είναι σωματικώς ικανοί έχουν την ευθύνη να κηρύττουν δημοσία και από σπίτι σε σπίτι, όπως εκήρυττε και ο Ιησούς, και επιπρόσθετα να επωφελούνται όλων των ευκαιριών να δίνουν μαρτυρία σε φίλους, γείτονας, κλπ., ενώ οι σωματικώς ασθενείς έχουν το προνόμιο να δίνουν μαρτυρία σε επισκέπτας, να γράφουν επιστολές, να κάνουν τηλεφωνικές συνομιλίες, και με άλλους τρόπους να μετέχουν στην επίδοσι της ισχυρής μαρτυρίας. Χωρίς εξαίρεσι κάθε μάρτυς του Ιεχωβά είναι ενήμερος των υποχρεώσεών του από αυτή την άποψι, όπως εκτίθεται στο Ιεζεκιήλ 3:17-21. Αν κανείς δεν δίνη μαρτυρία, δεν είναι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Το να ονομαζώμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά και έπειτα να απέχωμε από το να δίνωμε μαρτυρία, θα ήταν λήψις του ονόματος του Ιεχωβά επί ματαίω ή με ανάξιο τρόπο. Ποτέ ας μη συμβή αυτό, και δεν θα συμβή εφ’ όσον διακρατείται μια κατάλληλη άποψις της διακονίας.

 5. Ποια είναι μια καλή ερώτησις που πρέπει να υποβάλλωμε στον εαυτό μας από καιρό σε καιρό, και πώς ο Παύλος είχε την κατάλληλη προοπτική;

⁵ Από καιρό σε καιρό είναι καλό ο καθένας να ερωτά τον εαυτό του: «Έχω κατάλληλη άποψι της διακονίας μου και διακονώ πιστά;» Το πόσο σπουδαίο είναι να το πράττη κανείς αυτό ετονίσθη από τον Παύλο όταν είπε: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» (2 Κορ. 9:7) Μια κατάλληλη άποψις της διακονίας μάς καθιστά ικανούς να υπηρετούμε με χαρά και με ευγνώμονα καρδιά· και να συλλογιζώμεθα, όπως εσυλλογίζετο και ο Παύλος, ο οποίος είπε επίσης: «Και ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντα με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξεν εις την διακονίαν εμέ.» (1 Τιμ. 1:12) Σημειώστε, η διακονία ωρίσθη για μάς! Ευγνώμονες γι’ αυτό το προνόμιο, όλοι όσοι έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας, με χαρά κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Ιεχωβά σε όλες τις ευκαιρίες.

 6. (α) Με το να κηρύττη κανείς, μήπως κάνει χάριν στον Ιεχωβά; (β) Πώς μπορεί κανείς να ευαρεστήση τον Ιεχωβά και να κερδίση την εύνοιά του;

⁶ Ποτέ κανείς ας μη λαμβάνη την άποψι: «Ο Ιεχωβά θέλει να κηρύττω, αυτό το ξέρω· θα του κάμω, λοιπόν, σήμερα τη χάρι και θα συμμετάσχω στη διακονία.» Αυτή θα ήταν μια πάρα πολύ ακατάλληλη, άποψις. Με το να ενασχοληθή κανείς στο κήρυγμα δεν κάνει χάρι στον Ιεχωβά. Πώς θα μπορούσε κανείς να κάμη χάρι στον Ιεχωβά με το να κηρύττη; Πράγματι, ποια χάρι μπορεί οποιοδήποτε άτομο να κάμη στον Ιεχωβά; Να του δώση αιώνια ζωή; Όχι, διότι αυτός είναι ο μεγάλος Θεός του σύμπαντος. Έχει ζωήν «εν εαυτώ» και έχει τη δύναμι να δίδη ζωή σε οποιονδήποτε ευαρεστείται. Μήπως, λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να δημιουργήση έναν παράδεισο δικαιοσύνης και να πραγματοποιήση τις επιθυμίες της καρδιάς του; Όχι, είναι και πάλιν η εμφατική απάντησις. Τι, λοιπόν, μπορεί να κάμη κανείς για τον Ιεχωβά; Τίποτε απολύτως για να βελτιώση αυτόν και τη θέσι του. Εν τούτοις, υπάρχει κάτι που μπορεί κανείς να κάμη για να τον ευαρεστήση. Να υπηρετή πιστά ως διάκονός του και έτσι να είναι πηγή ευχαριστήσεως γι’ αυτόν, ευφραίνοντας την καρδιά του. (Παροιμ. 23:15, 16) Με τη σειρά του ο Ιεχωβά, ως ένας φιλάγαθος, στοργικός Πατήρ, μπορεί να ευνοήση και θα ευνοήση τους πιστούς μάρτυράς του με αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο του κόσμο και θα εκπληρώση περισσότερο από ικανοποιητικά κάθε δίκαιη επιθυμία της καρδιάς.

ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

 7. Γιατί είναι σπουδαίο το να ‘κάμωμε δημοσία ομολογία’ και είναι πάντοτε εύκολο να το ρυθμίσωμε αυτό;

⁷ Όλοι όσοι έχουν μια κατάλληλη άποψι της διακονίας, ρυθμίζουν τον χρόνον τους έτσι, ώστε να ‘αναφέρουν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού’, κατανοώντας ότι τούτο αποτελεί μέρος της αληθινής λατρείας. (Εβρ. 13:15) Η ρύθμισις της ζωής μας έτσι ώστε να δαπανούμε χρόνον για δημοσία ομολογία, δεν είναι πάντοτε εύκολη. Όπως κάνουν όλοι οι άλλοι άνθρωποι, πρέπει κι εμείς να προνοούμε για τις υλικές μας ανάγκες, ν’ αποδίδωμε στον Καίσαρα τα υλικά πράγματα που ο Καίσαρ απαιτεί να δίδωνται σ’ αυτόν, και επιπρόσθετα να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και να προσφέρωμε διακονική υπηρεσία.

 8. Πώς έχει κανείς την κατάλληλη άποψι και χρησιμοποιεί τον διαθέσιμο χρόνο για διακονική υπηρεσία;

⁸ Μερικές φορές οι περιστάσεις απαιτούν να ασχολήται ένας αδελφός σε κοσμική εργασία πέντε ή έξη ημέρες την εβδομάδα για τις υλικές ανάγκες της ζωής. Ο αδελφός αυτός θα επιθυμούσε να ήσαν τα πράγματα διαφορετικά, να έχη πέντε ή έξη ημέρες την εβδομάδα για την εξόχως σπουδαία διακονία και να μπορούσε να εξοικονομή τα προς το ζην με μία ή δύο ημέρες κοσμικής εργασίας. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό· και όταν τον παρακαλούν την ημέρα που είναι ελεύθερος να συμμετάσχη στη διακονία, αυτός απαντά: «Τι, να βγω στο έργο τη μόνη ημέρα που είμαι ελεύθερος; Δεν γνωρίζεις, αδελφέ, ότι όλη την εβδομάδα εργαζόμουνα σκληρά και ότι έχω ανάγκη αυτή την ημέρα να αναπαυθώ;» Όχι, αυτή δεν είναι η απάντησις ενός που έχει κατάλληλη άποψι της διακονίας. Αυτός με χαρά χρησιμοποιεί τις ελεύθερες ημέρες του, καθώς και τα βράδια και τις εορτές, για να συμμετάσχη όσο μπορεί πληρέστερα στη διακονία. Και έτσι πρέπει να γίνεται, αφού οι πέντε ή έξη ημέρες της κοσμικής εργασίας του απλώς υποστηρίζουν υλικές ανάγκες και προνοούν γι’ αυτές. Το να φροντίσωμε για πνευματικές ανάγκες και να εξασφαλίσωμε τη ζωή την ίδια απαιτεί να έχωμε την ευλογία και εύνοια του Ιεχωβά, η οποία προκύπτει από το να είμεθα συνεργοί του Θεού.—1 Κορ. 3:9.

 9. Τι πρέπει ν’ αποφύγη ένας διάκονος;

⁹ Το να συμμετέχωμε τακτικά στη διακονία απαιτεί προσεκτικόν προϋπολογισμό του χρόνου. Αν ένα άτομο δεν είναι προσεκτικό, μπορεί να επιτρέψη στον εαυτό του να γίνη τόσο πολυάσχολος και βεβαρημένος με κοσμικές φροντίδες και μέριμνες, ώστε να έχη δυσκολία να εξοικονομήση χρόνον για τη διακονία. Αυτό ασφαλώς συμβαίνει με μερικούς, διότι οι εκκλησιαστικές εκθέσεις δείχνουν ότι υπάρχουν εκείνοι που δεν συμμετέχουν στη διακονική υπηρεσία κάθε μήνα. Αυτή είναι μια επικίνδυνη θέσις και δεν πρέπει να μπούμε σ’ αυτήν, αδελφοί! Σημαίνει παράλειψι εκπληρώσεως των ευχών της αφιερώσεώς σας που εκάματε στον Ιεχωβά. Οι διάκονοι που έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας, δεν επιτρέπουν στους εαυτούς των να γίνουν τόσο πολυάσχολοι ή βεβαρημένοι, ώστε να μην μπορούν τακτικά να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και να ενασχολούνται στη διακονία—αν αυτό είναι πραγματικά η επιθυμία των—διότι είναι αληθινό το ρητό: «Μπορείτε πάντοτε να βρήτε καιρό για να κάμετε εκείνα που πραγματικά θέλετε να κάμετε.»

10. (α) Κατορθώνει ένα άτομο και ρυθμίζει έτσι τα πράγματα ώστε να κάνη όσα πραγματικά θέλει να κάνη; (β) Γιατί αυτό πρέπει να είναι ιδιαίτερα αληθινό για τη διακονία;

¹⁰ Ναι, αυτό είναι αληθινό! Οσοδήποτε πολυάσχολος και αν είναι κανείς, κανονίζει κάθε μέρα τρείς ή περισσότερες φορές να φάγη φυσική τροφή, την οποίαν απαιτεί το σώμα και που αυτός γνωρίζει ότι είναι ουσιώδης, για τη διατήρησι της ζωής. Και άσχετα με το πόσο πολυάσχολος μπορεί να είναι κανείς, στις προχωρημένες ώρες της νυκτός ή στις πρώτες ώρες της πρωίας σταματά οτιδήποτε και αν κάνη και πηγαίνει στο κρεββάτι, γνωρίζοντας ότι ο ύπνος είναι αναγκαίος για ν’ αναπαυθή το σώμα και η διάνοια, ώστε να συνεχίση την εργασία την επομένη ημέρα. Και πάρτε ένα μνηστευμένο ζεύγος, ή άτομα που αγαπιούνται· οσοδήποτε πολυάσχολος και αν είναι ο καθένας τους, δεν κατορθώνουν πάντοτε να ρυθμίζουν έτσι τα πράγματα, ώστε να δαπανούν ολίγον χρόνον μαζί; Πράγματι! Και το ίδιο συμβαίνει με τη διακονία. Οι ευαγγελιζόμενοι που έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας, κανονίζουν να συμμετέχουν τακτικά στη διακονική δράσι, άσχετα με τις περιστάσεις των ή τις απαιτήσεις που μπορεί να επιβάλλη σ’ αυτούς ο διαβολικός αυτός παλαιός κόσμος, έχοντας συνεχώς υπ’ όψι το γεγονός ότι η διακονία είναι αναπόσπαστο μέρος της ευπρόσδεκτης λατρείας και ότι τώρα, ναι, τώρα, είναι ο κατάλληλος καιρός να αινέσουν τον Ιεχωβά και να έχουν μέρος στη σύναξι των άλλων προβάτων στην κοινωνία του Νέου Κόσμου για να επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος.

ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΔΙΑΚΟΝΙΚΟ ΕΡΓΟΝ

11, 12. (α) Είναι η ολοχρόνια υπηρεσία ένα επιθυμητό έργον; (β) Τι απαιτείται για να είναι κανείς ένας ολοχρόνιος σκαπανεύς διάκονος;

¹¹ Για την εκπλήρωσι των ευχών της αφιερώσεώς των και έχοντας υπ’ όψι την επείγουσα ανάγκη του έργου της μαρτυρίας, όλοι έχουν ως αντικειμενικό τους σκοπό την ολοχρόνια διακονία σκαπανέως. Ενώ αυτή δεν είναι μια εύκολη υπηρεσία, είναι ωστόσο η πιο απολαυστική και που ικανοποιεί την καρδιά υπηρεσία, στην οποία μπορεί να βρίσκεται κανείς πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Είναι μια μεγαλειώδης υπηρεσία, στην οποίαν οι τακτικοί σκαπανείς δαπανούν τουλάχιστον 100 ώρες κηρύγματος τον μήνα, οι δε ειδικοί σκαπανείς τουλάχιστον 150 ώρες. Κανείς ας μην υποτιμά την υπηρεσία του σκαπανέως. Είναι μια πραγματική πράξις πίστεως, μια υπηρεσία για ωρίμους μόνο άνδρες και γυναίκες, που είναι πρόθυμοι να ζητήσουν πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας στη ζωή τους και να κάνουν θυσίες που να ευαρεστούν τον Ιεχωβά. Δεν μπορεί κανείς να συμβαδίζη με υλόφρονα άτομα που θέλουν το πιο μοντέρνο και πιο καλό από τα ελκυστικά πράγματα του παλαιού κόσμου και συγχρόνως να είναι σκαπανείς. Υπάρχει χώρος για το ένα μόνο ή για το άλλο—όχι και για τα δύο.

¹² Αλλά πώς μπορεί κανείς να προμηθεύεται τα χρειώδη της ζωής με τιμές τόσο υψηλές και να εξακολουθή να είναι σκαπανεύς; Καλός προγραμματισμός και ρύθμισις απαιτούνται και επί πλέον το εξόχως σπουδαίο πράγμα—πίστις και τελεία εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά θα προνοήση για όλες τις πραγματικές ανάγκες. Ο Ιησούς το εξέφρασε πολύ καλά: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, Τι να φάγωμεν, ή τι να πίωμεν, ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί· επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων.» (Ματθ. 6:31, 32) Ασφαλώς, ο Ιεχωβά θα κάμη το μέρος του όπως κι εμείς κάνομε το δικό μας.

13. (α) Μπορούν οι σημερινοί σκαπανείς να βεβαιώσουν ότι ‘ο Κύριος προμηθεύει’; (β) Πώς πολλοί μπορούν να γίνουν σκαπανείς;

¹³ Ότι τα παραπάνω μπορεί να γίνουν και γίνονται, κυττάξτε τις χιλιάδες λαμπρών παραδειγμάτων σκαπανέων σε όλο τον κόσμο σήμερα! Εκείνοι που επιθυμούν να είναι σκαπανείς και αναχαιτίζονται επειδή τους λείπει ένας τραπεζικός λογαριασμός για να τους διατηρή επί χρόνια στο έργο σκαπανέως, θα έκαναν καλά να σημειώσουν τα ακόλουθα που προέρχονται από ευτυχείς σκαπανείς: «Πριν από είκοσι χρόνια, αρχίσαμε (εγώ και η σύζυγός μου) με πολύ λίγα χρήματα. Στη διάρκεια αυτού του καιρού δεν μας έλειψε κανένα αναγκαίο πράγμα. Καταβάλλομε την προσπάθεια και ο Κύριος προμηθεύει.» Ένας άλλος έγραψε: «Όπως και ο Δαβίδ, μπορώ να πω, ‘Νέος ήμην [άρχισε στο 1907 την υπηρεσία], και ήδη εγήρασα’, αλλά πάντοτε ο Κύριος εφρόντισε για τις ανάγκες μου.» Ναι, παρέχεται μια λύσις για κείνους που πραγματικά επιθυμούν να είναι σκαπανείς. Εργασία που τους απασχολεί μέρος του χρόνου των, προσεκτική χρήσις των χρημάτων που έχουν στα χέρια, οικογενειακή ρύθμισις για να μπορούν ένας ή περισσότεροι να είναι σκαπανείς, συντάξεις και πολλοί άλλοι τρόποι ανοίγουν το δρόμο για φιλοπόνους, ενεργητικούς διακόνους να γίνουν σκαπανείς.

14. Γιατί πρέπει κάθε ευαγγελιζόμενος να εξετάση σοβαρά την υπηρεσία σκαπανέως;

¹⁴ Μη χάνετε αυτό το προνόμιο αν είσθε Γραφικώς ελεύθερος να γίνετε σκαπανεύς. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για περισσοτέρους ολοχρονίους εργάτας τώρα, επειδή ‘ο θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι’. Αν μπορήτε να κανονίσετε να είσθε σκαπανεύς και έχετε τα προσόντα, τότε η υπηρεσία του σκαπανεύς είναι εκείνη στην οποία πρέπει να βρίσκεσθε. Μακάριοι πράγματι είναι οι ώριμοι αφιερωμένοι άνδρες και γυναίκες που βλέπουν, το επίμαχο ζήτημα καθαρά και ρυθμίζουν τις υποθέσεις των για ν’ αρχίσουν και να παραμείνουν στο έργο του σκαπανέως.

15. Ποια πρόνοια ελήφθη ώστε να μπορούν όλοι να ενασχολούνται σε έργο σκαπανέας τουλάχιστον μερικώς κάθε χρόνο;

¹⁵ Αλλά τι θα πούμε για κείνους που έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις που απαιτούν χρόνον και προσοχή σε βαθμό που αυτοί δεν είναι δυνατόν να γίνουν σκαπανείς; Για να μπορούν, λοιπόν, όλοι αυτοί ν’ απολαμβάνουν τουλάχιστον περιωρισμένα προνόμια σκαπανέως, καθώς και οι νεαροί διάκονοι της σχολικής ηλικίας, οι οικοκυρές, οι εργάται ωρισμένης εποχής και άλλοι, η Εταιρία επρονόησε για έργο σκαπανέως διακοπών. Μπορεί κανείς να ενασχολήται σ’ αυτή την υπηρεσία επί μια χρονική περίοδο ενός, δύο ή περισσοτέρων μηνών. Και για κείνους που έχουν διακοπές δύο μόνον εβδομάδων, υπάρχει διευθέτησις να γίνωνται σκαπανείς διακοπών κατά την περίοδο αυτή. Τούτο σημαίνει ότι όλοι οι αφιερωμένοι μάρτυρες έχουν την ευκαιρία ν’ απολαμβάνουν την πιο ευλογημένη υπηρεσία σκαπανέως τουλάχιστον μερικώς κάθε χρόνο. Το πράττετε αυτό;

16. Τι πρέπει να κάμουν τελικό τους σκοπό οι νεαροί διάκονοι;

¹⁶ Πολλοί νεαροί διάκονοι της σχολικής ηλικίας ενασχολούνται σε έργο σκαπανέως διακοπών κάθε καλοκαίρι στη διάρκεια των παύσεων ώσπου ν’ αποφοιτήσουν, οπότε εισέρχονται στην υπηρεσία τακτικού σκαπανέως. Μερικοί είναι τώρα στην υπηρεσία του Μπέθελ, απόφοιτοι της σχολής Γαλαάδ που υπηρετούν ως ιεραπόστολοι, υπηρέται περιοχών και περιφερειών και σε άλλες υπεύθυνες θέσεις στην κοινωνία του Νέου Κόσμου.

ΧΡΗΣΙΣ ΤΑΛΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΟΣ

17. Πώς εσκέφθησαν μερικοί για τη διακονική των ικανότητα;

¹⁷ Όλοι, είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι, με ολίγα ή πολλά χρόνια στην αλήθεια, επιθυμούν να βελτιώσουν τις διακονικές των ικανότητες. Μιλώντας για ικανότητες, μερικοί έχουν ειπεί κατά καιρούς: «Θέλω να εκτελέσω τη διακονία, αλλά η ικανότης μου είναι πολύ περιωρισμένη. Πόσο θα επιθυμούσα να έχω την ικανότητα του Τάδε αδελφού ή της Τάδε αδελφής. Αυτοί μπορούν να μιλούν και μιλούν, και πόσο θαυμάσιος είναι ο τρόπος, με τον οποίον οι Γραφικές αλήθειες και ερμηνείες ρέουν από τα στόματά των.» Και πώς ο αδελφός αυτός ή η αδελφή έγιναν τόσο ικανοί; Γεννήθηκαν έτσι; Όχι! Επιμελώς εμελέτησαν, παρακολούθησαν τις συναθροίσεις τακτικά και εφήρμοσαν τα όσα έμαθαν στην υπηρεσία του αγρού, ώστε να γίνουν πολύ ικανοί διάκονοι.

18, 19. Μπορεί η ικανότης να βελτιωθή; Δώστε παραδείγματα.

¹⁸ Κανένας ευαγγελιζόμενος δεν πρέπει να κυττάζη έναν άλλον και να λέγη: «Αν είχα τη διακονική σου ικανότητα, τότε θα έκανα τούτο και τούτο.» Ο Ιεχωβά Θεός δεν θα κρίνη κανένα άτομο με βάσι την ικανότητα του αδελφού του ή της αδελφής του. Αυτός θέλει ο καθένας να χρησιμοποιήση την ικανότητα που έχει—και να την βελτιώση. Το ότι οι ικανότητες μπορούν να βελτιωθούν υπενθυμίζει την παραβολή των ταλάντων. (Ματθ. 25:14-28) Οι δούλοι που εχρησιμοποίησαν τα τάλαντά των έλαβαν περισσότερα, ενώ ο δούλος που δεν εχρησιμοποίησε το τάλαντό του, το έχασε. Συμβαίνει το ίδιο και με τη διακονία. Ο Ιεχωβά θα δώση διαρκώς περισσότερα τάλαντα σ’ εκείνους που τα χρησιμοποιούν. Επανειλημμένως αυτό έγινε αντιληπτό, διότι πλείστοι από τους νέους διακόνους αρχίζουν με πολύ περιωρισμένη διακονική ικανότητα. Αδελφοί ενετάχθησαν στη σχολή διακονίας και με μεγάλη δυσκολία έδιδαν τις πρώτες των ομιλίες σπουδαστών. Δεν ήταν εύκολο αυτό, αλλά εξακολούθησαν να καταβάλλουν την απαιτουμένη προσπάθεια και να αγωνίζωνται πάντοτε να βελτιωθούν, δεν εβράδυναν δε να γίνουν ικανοί ομιληταί, άξιοι να στέκουν ενώπιον της εκκλησίας και να δίδουν εποικοδομητικές ομιλίες μιας ώρας καθώς και να χειρίζωνται άλλα διακονικά προνόμια.

¹⁹ Πολλοί από μας, βλέποντας την ανάγκη της διακονίας, είπαν με όχι αβέβαια λόγια: «Γνωρίζω ότι είναι ορθόν και ότι πρέπει να διακονώ, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να πάω από σπίτι σε σπίτι μόνος, ή να κάνω επανεπισκέψεις και να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες.» Είμεθα ευτυχείς σήμερα ότι εγίναμε ικανοί διάκονοι από σπίτι σε σπίτι και μπορούμε να δίδωμε αποτελεσματική μαρτυρία υπέρ του Ιεχωβά ως αποτέλεσμα χρησιμοποιήσεως της περιωρισμένης ικανότητος ή ταλάντων, που είχαμε και προσευχής στον Ιεχωβά για περισσότερα! Έτσι, νέοι και ηλικιωμένοι, με πολλά ή ολίγα χρόνια στην αλήθεια, εξακολουθείτε σοφά να χρησιμοποιήτε την ικανότητα που έχετε και εργάζεσθε για περισσότερα. Με την ευλογία του Ιεχωβά στις ειλικρινείς προσπάθειές σας, ‘θα ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σας’ και με πολλή ευχαρίστησι θ’ απολαμβάνετε τα διακονικά προνόμια που κάποτε ενομίζατε ότι δεν θα μπορούσατε ποτέ να τα απολαύσετε.—1 Τιμ. 4:15.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

20. Ποιον σκοπό εξυπηρετούν οι εβδομαδιαίες εκκλησιαστικές συναθροίσεις;

²⁰ Για να τηρούμεθα παράπλευρα στις αποκαλυμμένες Γραφικές αλήθειες και για να είμεθα καλά εφωδιασμένοι για τη διακονία, είναι ανάγκη να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις τακτικά. Ο Ιεχωβά γνωρίζει τι χρειάζονται οι δούλοι του για να υπηρετήσουν ως διάκονοί του και προμηθεύει τα χρειώδη δια της θεοκρατικής του οργανώσεως μέσω των ακολούθων εβδομαδιαίων εκκλησιαστικών συναθροίσεων: Της μελέτης Σκοπιάς, της συναθροίσεως υπηρεσίας, της σχολής θεοκρατικής διακονίας και της μελέτης βιβλίου εκκλησίας. Όταν μπορούν να διοργανωθούν δημόσιες συναθροίσεις, χρησιμεύουν και αυτές επίσης ως μια πλούσια πηγή πληροφοριών.

21. Μήπως έχομε πάρα πολλές εβδομαδιαίες συναθροίσεις; Γιατί όχι;

²¹ Μερικοί, που παρακολουθούσαν προηγουμένως κοσμικές εκκλησίες μια φορά την εβδομάδα, ή ολιγώτερο, όταν παρευρίσκωνται για πρώτη φορά στην Αίθουσα Βασιλείας και μαθαίνουν για τις πολλές μας εβδομαδιαίες συναθροίσεις, ερωτούν: «Όλοι σας παρακολουθείτε τακτικά τέσσερες ή πέντε συναθροίσεις κάθε εβδομάδα; Είναι άρα γε όλες αναγκαίες;» Για να είμεθα και να παραμένωμε πνευματικώς ισχυροί και υγιείς, η μόνη ορθή απάντησις είναι, Μάλιστα. Πολύ εμφατικά ο Ιησούς είπε: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» (Ματθ. 4:4, ΜΝΚ) Όπως ακριβώς είναι ανάγκη να τρώγωμε υλική τροφή τακτικά για να παραμένωμε υγιείς και να διατηρούμεθα ισχυροί σωματικώς, έτσι είναι ζωτικώς σπουδαίο να τρεφώμεθα τακτικά με τις πνευματικές προμήθειες του Ιεχωβά.

22. Τι μας νουθετεί να πράττωμε το Εβραίους 10:25; Γιατί;

²² Η παρακολούθησις των συναθροίσεων είναι τόσο μεγάλης σπουδαιότητος, ώστε νουθετούμεθα εις Εβραίους 10:25 να μη ‘αφίνωμεν το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας’. Απουσιάζοντας κανείς από τις συναθροίσεις, αρνείται στον εαυτό του την πνευματική τροφή που ο Ιεχωβά έχει ετοιμάσει για το καλό του. Για τούτο, όταν είναι καιρός για μια συνάθροισι στην Αίθουσα Βασιλείας, ή για μελέτη βιβλίου εκκλησίας, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να υπάρξη τίποτε πιο σπουδαίο που να λαμβάνη χώραν επάνω στη γη. Εκδηλώστε την εκτίμησί σας και την κατάλληλη άποψι της διακονίας με το να παρακολουθήτε τακτικά όλες τις συναθροίσεις.

23. Ποιο προνόμιο και ευθύνη έχουν απέναντι των άλλων εκείνοι που παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις;

²³ Εκτός από το να παρευρισκώμεθα σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις τακτικά, πρέπει να ενθαρρύνωμε και τους άλλους να πράττουν το ίδιο. Εκείνο που χρειαζόμεθα εμείς για να διατηρηθούμε σε καλή πνευματική υγεία, το χρειάζονται και οι άλλοι. Έτσι, ενθαρρύνετε με αγάπη ο ένας τον άλλον να πηγαίνετε στις συναθροίσεις και «τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Είναι προνόμιο και ευθύνη των ωρίμων, που παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις, να ενθαρρύνουν και να βοηθούν τους συνδιακόνους των να παρακολουθούν όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις τακτικά. Οι υπηρέται και οι ευαγγελιζόμενοι πρέπει πάντοτε να είναι άγρυπνοι για να παρατηρούν ποιοι απουσιάζουν από τις συναθροίσεις και να δείχνουν αδελφική αγάπη και ενδιαφέρον με το να τους επισκέπτονται για να τους ενθαρρύνουν και να τους βοηθούν να παρευρίσκωνται.

24. Αναφέρατε διάφορα οφέλη που προκύπτουν από την ‘παρακολούθησι των συναθροίσεων.

²⁴ Ποιος από μας δεν είπε ή δεν εσκέφθηκε από καιρό σε καιρό: «Ξέρω ότι πρέπει να παρευρεθώ στη συνάθροισι, αλλά είμαι τόσο κουρασμένος, πολυάσχολος, κλπ.»; Εν τούτοις, η προσπάθεια κατεβλήθη εκ μέρους μας, παρευρεθήκαμε στη συνάθροισι και πόσο ευτυχείς ήμεθα! Αναψυκτικές πληροφορίες του Νέου Κόσμου ελάφρωσαν αυτή την αίσθησι κοπώσεως και εξαντλήσεως και μας κατέστησαν ικανούς να θέσωμε έξω από τη διάνοια και την καρδιά τα προβλήματα και τις ενοχλήσεις του παλαιού κόσμου. Απηλαύσαμε καλή συντροφιά με τους αδελφούς, η οποία είναι πάντοτε ζωογονητική, και, επάνω απ’ όλα, την ικανοποίησι και τη χαρά που προέρχεται από την υπακοή στην εντολή του Θεού. Τι μεγαλειώδεις περίοδοι αναψυχής και ανυψώσεως και εποικοδομήσεως είναι οι συναθροίσεις! Ποτέ μην απουσιάζετε από μια συνάθροισι αν αυτό μπορήτε οπωσδήποτε να το αποφύγετε. Είναι απαραίτητες για να παραμείνωμε σε καλή πνευματική υγεία και να γίνωμε επαρκώς εξηρτισμένοι για τη διακονία.

25. Πώς μπορούν τα καλής θελήσεως άτομα να βοηθηθούν για ν’ αντιληφθούν τη σπουδαιότητα του να παρευρίσκωνται στις συναθροίσεις;

²⁵ Τα άτομα καλής θελήσεως πρέπει να προσκαλούνται και να ενθαρρύνωνται να παρακολουθούν οποιαδήποτε ή και όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Στο τέλος κάθε εβδομαδιαίας οικιακής Γραφικής μελέτης είναι καλό να δαπανώνται ολίγα λεπτά για να αναφέρωνται σπουδαία σημεία των συναθροίσεων της περασμένης εβδομάδος. Τούτο θα βοηθήση τα άτομα καλής θελήσεως να εκτιμήσουν την ποικιλία των καταλλήλων πληροφοριών που παρέχονται στις συναθροίσεις και να γνωρίζουν τι χάνουν. Όσο γρηγορώτερα αρχίσουν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις της Αιθούσης Βασιλείας, τόσο γοργότερη θα είναι η Χριστιανική τους ανάπτυξις. Πρέπει να τους κάνωμε να αισθάνωνται ότι είναι ευπρόσδεκτοι να παρευρίσκωνται σε όλες τις συναθροίσεις, και να γνωρίζουν επίσης ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιαφέρονται, όχι για τα χρήματά τους, αλλά για να τους βοηθήσουν να μάθουν τις Γραφικές αλήθειες και να βαδίζουν στην οδόν που οδηγεί σε ζωή στον νέο κόσμο του Θεού.—Ιωάν. 17:3.

ΔΙΑΚΟΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

26. Ποιοι μόνο θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, και τι πρέπει να κάμουν τώρα;

²⁶ Ο σκοπός της διακονίας είναι το να συμμετάσχωμε στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, το να εύρωμε και διαθρέψωμε τα άλλα πρόβατα, και το ν’ αποδειχθούμε πιστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν είναι πρόθεσις ή σκοπός των μαρτύρων του Ιεχωβά το να μεταστρέψουν αυτόν τον παλαιό κόσμο. Αυτό δεν θα γίνη ποτέ, διότι αναφέρεται καθαρά στο Ματθαίος 24:38, 39, ότι οι πιο πολλοί από τους κατοίκους του κόσμου τούτου, όπως στις ημέρες του Νώε, θα καταστραφούν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος που πλησιάζει. Ενώ ο κόσμος ως σύνολον είναι ευχαριστημένος να τρώγη, να πίνη και να διασκεδάζη, υπάρχουν εκείνοι που στενάζουν και βοούν για τις συνθήκες που υφίστανται. Αυτοί είναι εκείνοι που πρέπει να ευρεθούν και να βοηθηθούν ενόσω ο καιρός το επιτρέπει. Όλοι όσοι ελπίζουν να επιζήσουν του μεγάλου πολέμου του Αρμαγεδδώνος, ο οποίος γοργά πλησιάζει, πρέπει να προσέξουν και ν’ απαντήσουν στην πρόσκλησι του Ιεχωβά: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»—Σοφον. 2:3, ΑΣ.

27. Πόσο σπουδαία είναι η διακονία σήμερα, και γιατί απαντάτε έτσι;

²⁷ Τώρα είναι ο ευπρόσδεκτος καιρός για τη σύναξι των πράων, προβατοειδών ατόμων και την υποβοήθησί των να γίνουν σταθεροί, αμετακίνητοι υμνηταί του Θεού. (2 Κορ. 6:2· 1 Κορ. 15:58) Με αληθινή αγάπη προς τον πλησίον και τελεία ανιδιοτέλεια πρέπει να αναζητήσωμε και να δημιουργήσωμε ευκαιρίες για να διακονήσωμε. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο έργον επάνω στη γη μεταξύ του τωρινού καιρού και του Αρμαγεδδώνος, και είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για μας και για κείνους στους οποίους κηρύττομε.

28. Τι δεν μπορούμε να πράξωμε;

²⁸ Όταν έρχεται το βράδι και το Σαββατοκύριακο, φυσικά είμεθα κουρασμένοι από την κοσμική μας εργασία και άλλη δράσι. Θα ήταν πολύ εύκολο να καθήσωμε στο σπίτι και να ‘παραχαϊδεύωμε’ τον εαυτό μας σκεπτόμενοι πόσο θαυμάσιο είναι ότι άλλοι βρίσκονται έξω διακονώντας πιστά και φροντίζοντας για τα πρόβατα. Αλλ’ αυτό δεν θα πρέπει να το θέλωμε και δεν μπορούμε να το αφήσωμε να συμβή. «Ουαί είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω» είναι ο Γραφικός μας οδηγός. Ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να καταθέση τη ζωή του για τα πρόβατα. Ως εκείνοι που ακλουθούμε τα ίχνη του είμεθα πρόθυμοι και επιθυμούμε να πράξωμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσωμε τους άλλους και έτσι να θυσιάσωμε προσωπικές επιθυμίες και αναπαυτικό βράδι ή Σαββατοκύριακο και άλλον χρόνον για να κηρύξωμε. Γι’ αυτόν τον λόγο, είτε ο καιρός είναι ωραίος είτε άθλιος, είτε αντιμετωπίζομε πολλές εναντιότητες, εξακολουθούμε να πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι διακονώντας, διεξάγοντας Γραφικές μελέτες και με άλλους τρόπους βοηθώντας τους ανθρώπους που αγαπούν τη δικαιοσύνη.

29. Γιατί προσδιορίζεται τομεύς;

²⁹ Δεν χρησιμοποιείται αμφιβόλου επιτυχίας διάταξις για να κηρύξωμε εντελώς σε όλους. Κάθε άλλο! Το διακονικό έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι καλά ωργανωμένο. Η καθεμιά από τις 16.240 εκκλησίες σε όλο τον κόσμο, καθώς και πολλοί ιεραπόστολοι και τακτικοί και ειδικοί σκαπανείς που επεξεργάζονται απομονωμένες περιοχές, λαμβάνουν από την Εταιρία καθωρισμένον τομέα για να υπηρετήσουν. Έχουν την ευθύνη να κηρύξουν σε όλους τους ανθρώπους που ζουν στον προσδιωρισμένον τομέα.

30. (α) Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι; (β) Αναφέρατε αιτίες για τις οποίες ο τομεύς καλύπτεται επανειλημμένως.

³⁰ Το πιο αποτελεσματικό μέσον διακονίας είναι ο Γραφικός τρόπος επισκέψεως των ανθρώπων στα σπίτια των. Αυτός ήταν ο τρόπος που ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να κηρύττουν· ο τρόπος που ακολούθησε ο Παύλος, ο οποίος πιστοποιεί: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20· Ματθ. 10:5, 11-13) Επειδή στα σπίτια ενός τομέως γίνεται μερικές φορές εκ νέου επίσκεψις, οι οικοδεσπόται ερωτούν: «Ήλθατε πάλι; Δεν είναι πολύς καιρός που ένας μάρτυς του Ιεχωβά ήταν εδώ.» Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό καλύτερα από μας, οι οποίοι σκοπίμως προσπαθούμε να καλύψωμε κατ’ επανάληψιν και συστηματικά τον τομέα μας. Αλλά, γιατί, ερωτούν μερικοί, δεν καλύπτετε τον τομέα σας μια φορά και να σταματήσετε; Απλώς επειδή από τη μια επίσκεψι ως την άλλη μπορεί ν’ αλλάξουν οι συνθήκες ή οι περιστάσεις ενός ατόμου, ή ο οικοδεσπότης, στον οποίον ελέχθη κάτι προηγουμένως, να μεταβάλη τρόπον του σκέπτεσθαι, ως το σημείο που εκείνοι οι οποίοι άλλοτε ηναντιώνοντο, ήσαν απησχολημένοι, ή αλλιώς δεν ανταπεκρίνοντο, είναι τώρα έτοιμοι, πρόθυμοι και γεμάτοι επιθυμία ν’ ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Οι πλείστοι από εκείνους που είναι σήμερα ενεργοί διάκονοι, δεν ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα όταν έγινε σ’ αυτούς επίσκεψις για πρώτη φορά. Είναι πάρα πολύ ευτυχείς επειδή ο τομεύς εξυπηρετήθη επανειλημμένως, και, ανταποδίδοντας τούτο, έχουν την ευχαρίστησι να καλύψουν επανειλημμένως τον τομέα που τους έχει ανατεθή, αναζητώντας τα άλλα πρόβατα.

31. Ποια είναι τα οφέλη που προκύπτουν από τη χρήσι Γραφικών ομιλιών και την αλλαγή των από καιρό σε καιρό;

³¹ Μερικοί που δεν γνωρίζουν καλά τη διακονία μας ερώτησαν: «Δεν κουράζεσθε να επανέρχεσθε στα ίδια σπίτια λέγοντας τα ίδια πράγματα;» Τα σπίτια τα επισκεπτόμεθα εκ νέου, ναι, αλλά δεν λέμε τα ίδια λόγια. Προτού ενασχοληθούν στη διακονία οι μάρτυρες προετοιμάζουν κατάλληλες τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες, χρησιμοποιούνται δε νέες ομιλίες από ένα μάρτυρα τουλάχιστον κάθε φορά που γίνεται νέα επίσκεψις σ’ έναν τομέα. Με το να είναι κανείς έτσι καλά προετοιμασμένος, αποτελεί ευχαρίστησι το να ενασχολήται στη διακονία. Βαδίζει κανείς προς τη θύρα χωρίς να διατρέχουν σκέψεις τη διάνοιά του καθώς ακούει τον οικοδεσπότη να πλησιάζη: «Τι θα πω; Πώς θ’ αρχίσω;» Όχι, με εμπιστοσύνη ο προετοιμασμένος διάκονος εκφωνεί το Βιβλικό άγγελμα που ήλθε να εκφωνήση και στο τέλος της ομιλίας οι δεκτικοί οικοδεσπόται δεν απορούν γιατί τους επεσκέφθη ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Η συναφής Γραφική ομιλία κατέστησε ικανόν τον οικοδεσπότη να κατανοήση, να ωφεληθή και να εκτιμήση τον σκοπό της επισκέψεως. Όλοι οι κατάλληλα προετοιμασμένοι διάκονοι χρησιμοποιούν τώρα τρίλεπτες έως οκτάλεπτες Γραφικές ομιλίες σε τακτική μαρτυρία και γνωρίζουν καλά την αποτελεσματικότητά των.

32. Μολονότι προσφέρομε Βιβλικά βοηθήματα αντί μικρής συνεισφοράς, πώς μπορεί αναντίρρητα να τονισθή ότι «δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού»;

³² Για να βοηθήσουν τους ενδιαφερομένους οικοδεσπότας να γνωρίσουν τις Βιβλικές αλήθειες, οι διάκονοι προσφέρουν σ’ αυτούς έντυπες ομιλίες σε μορφή υποβοηθητικών βιβλίων Γραφικής μελέτης, τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! και βιβλιάρια, αντί μικρής συνεισφοράς. Οι συνεισφορές που λαμβάνονται δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να βοηθούν στην πληρωμή των εξόδων εκτυπώσεως και διανομής. Αν ένα άτομο δεν μπορή να συνεισφέρη και ειλικρινώς επιθυμή τις έντυπες ομιλίες, τις λαμβάνει από τον διάκονο, ο οποίος τις πληρώνει ο ίδιος. Όλοι αυτοί οι παράγοντες αποδεικνύουν αναντίρρητα ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ‘καθώς οι πολλοί, δεν καπηλεύουν τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως από ειλικρίνειας, αλλ’ ως από Θεού, . . . λαλούμεν.’ (2 Κορ. 2:17) Οι έντυπες ομιλίες καθιστούν ικανούς τους ανθρώπους να μελετούν με τον τρόπο που είναι πιο βολικός γι’ αυτούς.

33. Γιατί πρέπει να κάνωμε επανεπισκέψεις; Πώς πρέπει οι ευαγγελιζόμενοι να είναι προετοιμασμένοι;

³³ Ο σκοπός της διακονίας δεν περιορίζεται στη διάθεσι βοηθημάτων Γραφικής μελέτης στους ενδιαφερομένους ανθρώπους. Για να εκτελεσθούν πλήρως οι οδηγίες του Ιησού να εύρωμε και έπειτα να θρέψωμε τα άλλα πρόβατα, απαιτείται κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Εκτός από τη διάθεσι πολλών ωρών για να ανεύρωμε ενδιαφερόμενα άτομα, πρέπει να γίνουν επανεπισκέψεις για να θρέψωμε πραγματικά τα πρόβατα. Όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά που έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας είναι ευτυχείς να κάνουν επανεπισκέψεις σε πρόσωπα που εξεδήλωσαν ενδιαφέρον για το Βιβλικό άγγελμα. Η επιστροφή με καλά προετοιμασμένες δεκάλεπτες έως δεκαπεντάλεπτες Γραφικές ομιλίες επάνω σε θέματα που ενδιαφέρουν τους οικοδεσπότας, καθιστά τους τελευταίους αυτούς ικανούς ν’ αντιληφθούν την ανάγκη για μια κατ’ ιδίαν οικιακή Γραφική μελέτη. Οι άγρυπνοι διάκονοι αρχίζουν οικιακές Γραφικές μελέτες όσο το δυνατόν ταχύτερα.

34. Τι αξία έχουν οι οικιακές Γραφικές μελέτες, και γιατί δεν τις διεξάγουν περισσότεροι;

³⁴ Διεξάγετε μια τουλάχιστον οικιακή Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα ως ευαγγελιζόμενος εκκλησίας και μερικές ως σκαπανεύς ή ιεραπόστολος; Ο καθένας πρέπει να διεξάγη, και όμως οι εκθέσεις δείχνουν ότι πολλοί που έχουν τα προσόντα του διακόνου δεν διεξάγουν. Πράγματι, μόνο 15 έως 20 τοις εκατό περίπου από τους ευαγγελιζομένους σε πάρα πολλές εκκλησίες διεξάγουν αυτές τις εξόχως σπουδαίες Γραφικές μελέτες. Γιατί δεν το κάνουν αυτό περισσότεροι; Μήπως επειδή πολλοί δεν έχουν την ικανότητα; Όχι, όχι αυτό, διότι όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την ικανότητα να διεξάγουν μελέτες. Ειλικρινώς φαίνεται ότι μερικοί αποφεύγουν να κάνουν οικιακές Γραφικές μελέτες, μη επιθυμώντας να δεσμευθούν με την ευθύνη. Αυτή είναι μια ακατάλληλη άποψις. Δεν ήλθαμε όλοι εμείς σχεδόν σε γνώσι της αληθείας με τη διεξαγωγή από κάποιον μιας οικιακής Γραφικής μελέτης μαζί μας; Μάλιστα! Ιδού, λοιπόν, η αξία των. Είναι ουσιώδεις για να εκπληρωθή πραγματικά το «βόσκε τα πρόβατά μου.»

35, 36. Ποια είναι η κατάλληλη άποψις που πρέπει να έχωμε; Πώς αυτή είναι Γραφική;

³⁵ Για τούτο, κάθε αφιερωμένος μάρτυς ας διεξάγη μια τουλάχιστον οικιακή Γραφική μελέτη τακτικά, έχοντας την εξής Γραφική άποψι για τα πιθανά άλλα πρόβατα: «Έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς. Διότι ενθυμείσθε, αδελφοί, τον κόπον ημών και τον μόχθον επειδή νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, . . . εκηρύξαμεν εις εσάς το ευαγγέλιον του Θεού.»—1 Θεσ. 2:8, 9.

³⁶ Με μια κατάλληλη άποψι της διακονίας, ένας διάκονος, δεν είναι μόνο πρόθυμος, αλλά και επιθυμεί να διεξάγη οικιακές Γραφικές μελέτες οποτεδήποτε μπορούν να ρυθμισθούν. Θυμάται ότι ο σκοπός της διακονίας του είναι να φέρη καρπόν και ότι οι οικιακές Γραφικές μελέτες αποτελούν το μέσον για να γίνη αυτό. Όλοι οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά ας συμμετέχουν στην υπηρεσία επανεπισκέψεων και οικιακών Γραφικών μελετών, καθώς επίσης στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, στο έργο με περιοδικά και σε άλλες μορφές της υπηρεσίας της Βασιλείας για να ‘αγρυπνούν και να κάμουν πλήρη την διακονίαν των’.—2 Τιμ. 4:5.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΝΕΩΝ ΔΙΑΚΟΝΩΝ

37. Καθώς μαθαίνει κανείς για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του, τι θέλει να κάμη;

³⁷ Καθώς οι άνθρωποι καλής θελήσεως επωφελούνται της διατάξεως οικιακών Γραφικών μελετών και παρακολουθούν τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, αποκτούν ακριβή γνώσι των μεγαλειωδών και ενδόξων σκοπών του Ιεχωβά. Αυξάνει η αγάπη των γι’ αυτούς και θέλουν να έχουν συμμετοχή στον αίνον του ονόματος του Ιεχωβά και στην υποβοήθησι και άλλων ακόμη ανθρώπων να μάθουν την οδόν της ζωής. Αυτό γίνεται ‘ως πυρ εν τοις οστέοις των’· πρέπει και θέλουν να ενωθούν στις τάξεις των ευτυχών διακόνων.

38. Σύμφωνα με τον τρόπο που ο Ιησούς εξεπαίδευσε άλλους, πώς γίνεται κανείς διάκονος σήμερα;

³⁸ Πώς γίνεται κανείς κατάλληλος για τη διακονία; Μήπως είναι ανάγκη να φοιτήση σ’ ένα ιεροσπουδαστήριο ή ειδική σχολή για εκπαίδευσι; Ο Ιησούς δεν έστειλε τους μαθητάς του στις θεολογικές σχολές της εποχής του. Μάλλον, τους εξεπαίδευσε παίρνοντάς τους μαζί του στη διακονία του αγρού, τους εδίδαξε τι να κάμουν, και τους απέστειλε να διδάξουν και να μαθητεύσουν άλλους. (Ματθ. 28:19, 20) Ο Γραφικός αυτός τρόπος ακολουθείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα σε όλο τον κόσμο.

39. (α) Ποιες διευθετήσεις υπάρχουν σε κάθε εκκλησία για την εκπαίδευσι νέων διακόνων; (β) Πώς θεωρούν τον διορισμό τους εκείνοι που εργάζονται μαζί;

³⁹ Σε κάθε εκκλησία γίνονται διευθετήσεις για την εκπαίδευσι και υποβοήθησι νέων ν’ αποκτήσουν επαρκή προσόντα για τη διακονία. Ώριμοι, ικανοί διάκονοι προσδιορίζονται από τον υπηρέτη περιοχής, και στο μεταξύ των επισκέψεών του διάστημα από τον υπηρέτην εκκλησίας, για να εκπαιδεύουν και βοηθούν νέους και άλλους που έχουν ανάγκην βοηθείας, να γίνουν καλά κατηρτισμένοι διάκονοι από σπίτι σε σπίτι, να κάνουν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα, ν’ αρχίζουν και να διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες, να ετοιμάζουν και να δίνουν κατάλληλες ομιλίες και με άλλους τρόπους να γίνωνται ικανοί διάκονοι. Οι δύο που εργάζονται μαζί και που ονομάζονται θεοκρατικοί σύντροφοι, καταστρώνουν ένα πρόγραμμα που τους καθιστά ικανούς να ενασχολούνται σε όλες τις μορφές της διακονίας όσο το δυνατόν συχνότερα. Ο πιο ώριμος διάκονος αναλαμβάνει την ηγεσία και πάντοτε δίνει φιλάγαθη, υποβοηθητική συμβουλή σ’ εκείνον που μαθαίνει. Καθώς ο εκπαιδευόμενος προοδεύει, επιτελεί διαρκώς περισσότερα ώσπου γίνεται ικανός να δίνη ομιλίες μόνος και να διακονή αποτελεσματικά από σπίτι σε σπίτι, να κάνη επανεπισκέψεις και να διεξάγη Γραφικές μελέτες. Τότε και αυτός επίσης είναι σε θέσι να βοηθήση έναν άλλον. Κάθε θεοκρατικός σύντροφος αποβλέπει με σοβαρότητα στον διορισμό του, κατανοώντας ότι είναι θεοκρατικός διορισμός. Εκείνος που έχει τα περισσότερα προσόντα θεωρεί προνόμιο το να βοηθή εκείνον που διωρίσθη να βοηθήση να γίνη ικανός μάρτυς υπέρ του Ιεχωβά, εκείνος δε που εκπαιδεύεται εκτιμά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ως μια στοργική προμήθεια από μέρους της θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά για την υποβοήθησί του να γίνη καλά κατηρτισμένος διάκονος, ικανός να ‘εξαγγέλλη τας αρετάς του Ιεχωβά’, ο οποίος τον εκάλεσε για να κηρύττη.—Εφεσ. 4:11-14.

40. Ποιο συμπέρασμα αντλείται από τη μελέτη αυτή, και τι πρόκειται να εξετασθή κατόπιν;

⁴⁰ Όπως μπορεί κανείς ν’ αντιληφθή από αυτό το άρθρο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν με σοβαρότητα στη διακονία τους. Ενδιαφέρονται πολύ γι’ αυτήν, κατανοώντας ότι αποτελεί ζωτικώτατο μέρος της αληθινής λατρείας. (Ματθ. 7:21) Έχοντας εξετάσει πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ρυθμίζουν τις υποθέσεις των για να διακονήσουν, καθώς και την άποψί των για τη διακονία, θα δούμε στο επόμενο άρθρο πώς οι επίσκοποι αποκτούν τα προσόντα για τις εκκλησιαστικές ευθύνες και πώς βλέπουν τον διακονικό τους διορισμό.

Επίσκοποι της Διακονίας

«Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.»—1 Τιμ. 3:1.

 1, 2. (α) Είναι Γραφικώς ορθό το να επιθυμή κανείς τον διορισμό του ως επισκόπου; (β) Ποια είναι μια βασική απαίτησις για να έχη τα προσόντα;

ΟΙ ΔΙΑΓΓΕΛΕΙΣ της Βασιλείας, οι οποίοι κατανοούν κατάλληλα τη διακονία των, έχουν μια προοδευτική άποψι. Δεν είναι ευχαριστημένοι να μένουν στάσιμοι. Θέλουν να γίνουν ώριμοι, καλά κατηρτισμένοι διάκονοι του Ιεχωβά και να χρησιμοποιούν πλήρως οποιεσδήποτε ικανότητες έχουν για να προαγάγουν τα συμφέροντα του νέου κόσμου.

² Ένας αδελφός που επιθυμεί να έχη πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας, είναι Γραφικώς ορθό να ζητή να προαγάγη τη διακονία του προς τον αντικειμενικό σκοπό να γίνη επίσκοπος ή υπηρέτης της εκκλησίας. «Πιστός ο λόγος», όπως διαβάζομε στην 1 Τιμόθεον 3:1. «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» Για τούτο, δεν μένει κανείς μετέωρος στην οργάνωσι του Ιεχωβά επί έτη χωρίς να κάμη προοδευτικά βήματα. Θέλει ν’ αναπτυχθή πνευματικώς και να αναλάβη πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας. Όσο το δυνατόν ταχύτερα, με κατάλληλη κατανόησι, κάνει το εξόχως σπουδαίο βήμα του συμβολισμού της αφιερώσεώς του στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα, γνωρίζοντας ότι τούτο είναι μια βασική απαίτησις αν ελπίζη να ζήση στον νέο κόσμο. Αλλά δεν σταματά εκεί. Χρησιμοποιεί οποιεσδήποτε ικανότητες έχει σε μια προσπάθεια να επεκτείνη και διευρύνη τα διακονικά του προνόμια.

 3. Πώς χρησιμοποιούνται οι φυσικές ικανότητες, και αφού διορισθή κανείς, ποιο δαπανηρό λάθος πρέπει ν’ αποφύγη;

³ Οι φυσικές του ικανότητες τίθενται σε καλή θεοκρατική χρήσι. Δεν ενδιαφέρεται πια να χρησιμοποιήση όλον τον καιρό του και την ικανότητά του προς τον σκοπό να γίνη ό,τι θεωρείται ή ορίζεται ως επιτυχία στον κόσμο. Αυτό γνωρίζει ότι θα ήταν ανόητο, διότι η Γραφή καθαρά λέγει ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως μέλλον σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Το μόνο πράγμα που είναι αξιόλογο και διαμένει, είναι ο νέος κόσμος. Συνετά, λοιπόν, προνοεί για τις υλικές του ανάγκες και χρησιμοποιεί όλον τον άλλον χρόνον, τις προσπάθειές του και τις ικανότητες για να προαγάγη τα συμφέροντα του νέου κόσμου. Εκείνοι που είναι διακριτικοί ρυθμίζουν με προσευχή τις υποθέσεις των και αποφεύγουν να κάμουν το δαπανηρό λάθος μερικών οι οποίοι, αφού απέκτησαν τα προσόντα και διωρίσθησαν υπηρέται, αργότερα επέτρεψαν στον εαυτό τους να καταβαρυνθή και τώρα «ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού», σε βαθμό που έχασαν την εύνοια του Ιεχωβά και απεμακρύνθησαν από όλους τους διορισμούς του νέου κόσμου. (Φιλιππησ. 2:21· 1 Τιμ. 6:6-10) Οι υπηρέται, που έχουν την ορθή εκτίμησι των πραγμάτων, δεν θα επιτρέψουν να ριψοκινδυνεύση η ατελεύτητη σταδιοδρομία των στον νέο κόσμο του Ιεχωβά από τα συμφέροντα του παλαιού κόσμου, που σύντομα θα τερματισθούν. Επιδίδονται στο να ζητούν όχι ‘τα εαυτών, αλλά τα του Ιησού Χριστού’, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα το να είναι ευλογία στους αδελφούς των, στα άτομα καλής θελήσεως, και προπάντων να είναι τιμή και αίνος στον Ιεχωβά, ο οποίος τους εκάλεσε από τις επιδιώξεις του παλαιού κόσμου στο να κηρύττουν.

 4. Αναφέρατε Γραφικά προσόντα ενός επισκόπου.

⁴ Εκτός από το να υποκινήται κανείς από κατάλληλη επιθυμία και να «ορέγηται» το υπούργημα του επισκόπου, και άλλα πράγματα είναι αναγκαία για να έχη τα προσόντα. Η Γραφή συνεχίζει: «Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός· ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής· αλλ’ επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος· κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος (διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;) να μη ήναι νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.»—1 Τιμ. 3:2-7.

 5. Ποιος, λοιπόν, έχει τα προσόντα, και πόσος καιρός χρειάζεται για να τ’ αποκτήση;

⁵ Γραφικώς, λοιπόν, μόνο αφιερωμένοι, ώριμοι, καλά ισορροπημένοι, προοδευτικοί στη σκέψι και δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας και σκαπανείς, με κατάλληλη άποψι της διακονίας, έχουν τα προσόντα να είναι επίσκοποι της εκκλησίας. Πόσος ακριβώς καιρός πρέπει να περάση ώσπου να μπορέση κανείς να γίνη επίσκοπος; Μερικοί επιδίδονται με τόση επιμέλεια στη διακονική υπηρεσία, ώστε, όταν τελειώσουν σ’ αυτήν ένα πλήρες έτος, αφού εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα, έχουν ωριμάσει και προοδεύσει σε βαθμό που διορίζονται επίσκοποι από την Εταιρία. Σε κάθε εκκλησία, εν τούτοις, οι πιο ώριμοι, ικανοί και ζηλωταί διάκονοι διορίζονται επίσκοποι, σύμφωνα με τη νουθεσία της Γραφής να μη χρησιμοποιούνται «νεοκατήχητοι».

 6. (α) Μπορούν να διορισθούν γυναίκες; (β) Τι πρέπει να κάνη μια αδελφή που έχει την ευθύνη να προΐσταται των συναθροίσεων;

⁶ Αλλά τι θα γίνη αν δεν υπάρχουν αρκετοί αφιερωμένοι άνδρες σε μια εκκλησία; Μπορούν να διορισθούν γυναίκες σε υπηρεσίες; Ναι, αδελφές που έχουν τα προσόντα διορίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις και φροντίζουν για τα προσδιοριζόμενα καθήκοντα. Αν δεν έχουν διορισθή άρρενες επόπται ή επίσκοποι, οι αδελφές έχουν την ευθύνη να προΐστανται των συναθροίσεων. Η αδελφή, αναγνωρίζοντας τη θεοκρατική ηγεσία του ανδρός και κατανοώντας ότι προσωρινά και συμπτωματικά υπηρετεί στην εκκλησία αντί ενός ανδρός, ο οποίος έπρεπε να πληροί αυτή τη θέσι, είναι κατάλληλο όταν υπηρετή έτσι να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής. Όταν πηγαίνη στην περιοχή αυτή ένας αδελφός ή εντόπιοι άνδρες μαθαίνουν την αλήθεια, αποκτούν τα προσόντα και διορίζωνται επίσκοποι, είναι καιρός ευτυχίας για τέτοιες αδελφές. Με χαρά παραχωρούν τη θέσι των στον αδελφό αναγνωρίζοντας τη θεοκρατική διάταξι του Ιεχωβά.—Εφεσ. 5:24- 32. (Βλέπε «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή», σελίδες 154 163, για πρόσθετες πληροφορίες πάνω στο θέμα «Τα Προνόμια της Γυναικός στην Εκκλησία».)

 7. (α) Πώς εκτιμά ένας υπηρέτης τον διορισμό του; (β) Αν είναι πιστός, θα τελειώση η υπηρεσία του στον Αρμαγεδδώνα;

⁷ Ένας ευαγγελιζόμενος εκκλησίας, σκαπανεύς ή ιεραπόστολος που έχει κατάλληλη άποψι της διακονίας του, όταν ανταποκρίνεται στα ποικίλα και αναγκαία προσόντα και διορίζεται επίσκοπος ή υπηρέτης από την Εταιρία, εκτιμά τον διορισμό του ως ένα μεγάλο θησαυρό, ένα θησαυρό που δεν μπορεί ν’ αγορασθή με όλο το χρήμα του κόσμου. Κατανοεί ότι ο διορισμός ενός υπηρέτου αποτελεί τεκμήριο της ευνοίας του Ιεχωβά για πιστή υπηρεσία. Δικαίως εκτιμά τον διορισμό του περισσότερο από οποιαδήποτε θέσι που θα ήταν δυνατόν να έχη ή θα μπορούσε πιθανώς ν’ αποκτήση στον παλαιό κόσμο. Γνωρίζει καλά ότι κάθε τι στον παλαιό κόσμο πρόκειται γρήγορα να παρέλθη. Μέσα σ’ αυτή τη γενεά θα είναι ένα πράγμα του παρελθόντος! Ναι, θα παρέλθη μια για πάντα, ενώ η κοινωνία του Νέου Κόσμου ιδρύθη για να παραμείνη. Εκπληρώνοντας πιστά το καθήκον που του ανετέθη, γνωρίζει ότι θα έχη την ευχαρίστησι να εξαγγέλλη τις αρετές του Ιεχωβά μεταξύ του τωρινού καιρού και του Αρμαγεδδώνος και να υπηρετή και βοηθή τους αδελφούς του δια μέσου της μάχης του Αρμαγεδδώνος και κατ’ ευθείαν μέσα στον νέο κόσμο, όπου για χίλια χρόνια θα έχη περαιτέρω το προνόμιο να συμμετέχη στην ανάπτυξι του νέου κόσμου του Θεού. Έχοντας αυτή την διαυγή σαν κρύσταλλο άποψι, δεν είναι παράξενο ότι ένας διωρισμένος υπηρέτης υπηρετεί τους αδελφούς του τόσο καλά και είναι επιμελής να εκπληρώνη το ανατεθειμένο σ’ αυτόν καθήκον ‘εκ ψυχής ως εις τον Ιεχωβά’.—Κολ. 3:22-24, ΜΝΚ.

 8. Γιατί πρέπει οι επίσκοποι να γνωρίζουν τα ειδικά των καθήκοντα και να γνωρίζουν επίσης τα καθήκοντα των άλλων υπηρετών;

⁸ Κάθε υπηρέτης, για να εκπληρώση τις υποχρεώσεις του, είναι ζωτικώς σπουδαίο να γνωρίζη τι απαιτείται απ’ αυτόν. Πρέπει να γνωρίζη ποια είναι τα καθήκοντά του και πώς πρέπει να τα εκτελή. Αυτό το μαθαίνει με επιμελή μελέτη του Κηρύττοντας μαζί με Ενότητα, του βιβλίου Θεοκρατικό Βοήθημα για τους Διαγγελείς της Βασιλείας, της Διακονίας της Βασιλείας και άλλων εκδόσεων της Εταιρίας. Όχι μόνο γνωρίζει τα καθήκοντά του, αλλά γνωρίζει επίσης τα καθήκοντα των άλλων υπηρετών και συντονίζει τη δράσι του με τους άλλους διωρισμένους επισκόπους, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα το να υπηρετούν όλοι οι επίσκοποι με αγάπη και ενότητα τους αδελφούς των. Με το να κατανοή κάθε υπηρέτης τα ανατεθειμένα σ’ αυτόν καθήκοντα και να τα εκτελή, το σώμα των υπηρετών είναι ένας συντονισμένος και ενοποιημένος όμιλος που συνεργάζεται στενά, φροντίζοντας επιμελώς για τα συμφέροντα της εκκλησίας.—1 Πέτρ. 5:1-5.

 9. Πρέπει οι επίσκοποι να εκτελούν εκείνο που κηρύττουν;

⁹ Ένας υπηρέτης, έχοντας κατάλληλη άποψι του διορισμού του, δεν είναι κατ’ όνομα μόνον υπηρέτης. Είναι υπηρέτης εν λόγω και έργω. Εξακολουθεί να είναι καλός και ζηλωτής διάκονος, κατανοώντας ότι μέρος της ευθύνης του ενώπιον του Ιεχωβά και απέναντι των αδελφών του είναι το να αναλαμβάνη την ηγεσία στην υπηρεσία του αγρού. Για τούτο, δεν είναι ένας που πηγαίνει στο βήμα του ομιλητού και δίνει ωραίες ομιλίες ενθαρρύνοντας τους αδελφούς του να κάνουν καλύτερα το μέρος τους στη διακονία του αγρού και έπειτα παραμελεί να εμφανίζεται στο μέρος της συναντήσεως ο ίδιος. Όχι, εκτελεί εκείνο που κηρύττει. Βρίσκεται στο μέρος της συναντήσεως ο ίδιος, τακτικά και εγκαίρως, με καλά σχεδιασμένες και επεξειργασμένες διευθετήσεις για τον όμιλο, ώστε να προχωρήση στον τομέα και γρήγορα ν’ αρχίση να διακονή χωρίς απώλεια χρόνου. Πολλά εξαρτώνται από την επιμέλειά του, τον ενθουσιασμό του και το παράδειγμά του, τα οποία δεν μπορούν να παραμεληθούν χωρίς αυτό να καταλήξη σε βλάβη της εκκλησίας. Έχει υπ’ όψιν ότι τα πρόβατα οδηγούνται, δεν σπρώχνονται, και σύμφωνα με τη συμβουλή και τις οδηγίες της Εταιρίας αναλαμβάνει ενεργητική ηγεσία στο έργο του κηρύγματος.

10, 11. (α) Ποια ευθύνη επιθέτει στους επισκόπους το Πράξεις 20:28; (β) Με ποιον τρόπο ανταποκρίνονται σ’ αυτήν;

¹⁰ Οι υπηρέται, που έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας, ενδιαφέρονται όχι μόνο για τη δική τους διακονική υπηρεσία, αλλά και για να παρέχουν βοήθεια στους άλλους. Ένας αληθινός υπηρέτης κατανοεί την ευθύνη του να εκτελή το Πράξεις 20:28, όπου αναφέρεται: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σάς έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.» Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Τι άρα γε είναι αναγκαίο για να έχωμε ζωή στον νέο κόσμο; Γνώσις της αληθείας; Παρακολούθησις των συναθροίσεων; Συμβολισμός της αφιερώσεώς μας με το εν ύδατι βάπτισμα; Αυτές είναι βασικές ανάγκες, ναι, αλλά και κάτι άλλο επίσης απαιτείται! Το εξόχως σπουδαίο και ζωτικό κήρυγμα, «ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:9, 10.

¹¹ Για τούτο, σύμφωνα με το Πράξεις 20:28, οι επίσκοποι έχουν την ευθύνη να βοηθούν όλους τους συνταυτισμένους με την εκκλησία να είναι δραστήριοι υμνηταί του Ιεχωβά. Η βοήθεια αυτή παρέχεται μ’ ένα στοργικό και διακριτικό τρόπο από τους επισκόπους, όχι μ’ ένα ψυχρό, φθονερό, μη φιλικό τρόπο, ούτε μ’ έναν τρόπο που θα εμβάλη σε αμηχανία. Ο επίσκοπος εξετάζει τις δυσκολίες ενός ευαγγελιζομένου, οι οποίες μερικές φορές είναι φανταστικές μάλλον παρά πραγματικές, και προσπαθεί να βοηθήση τον καθένα να υπερνικήση τις επιβραδυντικές δυσκολίες του με τακτική ενθάρρυνσι και κάνοντας θετικές διευθετήσεις για κείνον που χρειάζεται βοήθεια, ώστε να συμμετέχη τακτικά στη διακονική υπηρεσία. Εκείνοι που βοηθούνται πρέπει να είναι πάρα πολύ ευγνώμονες στους ακούραστους αυτούς επισκόπους, κατανοώντας ότι οι προσπάθειές των καταβάλλονται προς όφελός των, για το καλό τους. Οι ευαγγελιζόμενοι που το εκτιμούν αυτό, με χαρά συνεργάζονται με τους επισκόπους των.

12. (α) Γιατί πρέπει η εκκλησία να τηρήται καθαρή, και ποιος έχει την ευθύνη αυτή; (β) Πρέπει οι αδελφές να χειρίζωνται υποθέσεις αποκοπής από την επικοινωνία ή δοκιμασίας;

¹² Για να έχη οποιαδήποτε εκκλησία την ευλογία και εύνοια του Ιεχωβά, πρέπει η εκκλησία αυτή να εκδηλώνη καθαρή, ευπρόσδεκτη λατρεία. (1 Κορ. 5:6-13) Αν ένα άτομο στην εκκλησία παραβή τις εντολές του Ιεχωβά για αγνή ζωή, είναι ευθύνη του ευαγγελιζομένου ο οποίος γνωρίζει την παράβασι, να φέρη το ζήτημα αυτό υπό την προσοχή της επιτροπής της εκκλησίας, η οποία Γραφικώς έχει την ευθύνη να τηρή την οργάνωσι καθαρή. Η επιτροπή θα διερευνήση πλήρως το ζήτημα και κατόπιν θα κάμη οποιαδήποτε ενέργεια αποδειχθή αναγκαία, αποκόπτοντας από την επικοινωνία τον πταίστην, ή θέτοντάς τον κάτω από δοκιμασία, και κάνοντας κατάλληλη αναγγελία στην εκκλησία. Σε εκκλησίες όπου υπηρετούν αδελφές στην επιτροπή, δεν πρέπει αυτές να χειρίζωνται προβλήματα που περιλαμβάνουν πιθανή αποκοπή από την επικοινωνία ή δοκιμασία. Όταν η επιτροπή περιλαμβάνη δύο αδελφούς, αυτοί θ’ ακούσουν το ζήτημα. Αν υπάρχη διαφορά γνώμης μεταξύ των δύο αδελφών ως προς το ποια απόφασις πρέπει να ληφθή, τότε μπορεί να κληθή ένας ώριμος αδελφός από μια άλλη εκκλησία, ή αν ο υπηρέτης περιοχής πρόκειται γρήγορα να επισκεφθή την εκκλησία, αυτός μπορεί να συμπληρώση την επιτροπή. Αν δεν υπάρχουν αδελφοί για να υπηρετήσουν στην επιτροπή, ή υπάρχη ένας μόνο, τότε η λύσις του ζητήματος θα αναβληθή ως την επίσκεψι του υπηρέτου περιοχής, ή θα κληθούν αδελφοί από μια γειτονική εκκλησία.

13. Πώς πρέπει οι επίσκοποι να σκέπτωνται για τις εκκλησιαστικές υποθέσεις;

¹³ Οι επίσκοποι που έχουν κατάλληλη άποψι των εκκλησιαστικών ευθυνών, σκέπτονται γι’ αυτές ημέρα και νύχτα. Πού μπορεί να γίνη βελτίωσις; Πώς μπορεί να παρασχεθή περισσότερη βοήθεια στους ευαγγελιζομένους; Μπορεί να διευθετηθή και βελτιωθή στο μέσον της εβδομάδος μαρτυρία εκτός από δραστηριώτερη υπηρεσία στα Σαββατοκύριακα; Ποιες ρυθμίσεις χρειάζονται για να τηρηθή το εκπαιδευτικό πρόγραμμα συγχρονισμένο, ώστε να μπορή η εκκλησία να κινήται προς τα εμπρός και να απολαμβάνη αύξησιν; Πώς μπορούν οι συναθροίσεις να βελτιωθούν και να βοηθηθούν περισσότερο προς όφελος των παρευρισκομένων; Και, καθώς η εκκλησία επεκτείνεται, διορίζονται βοηθοί υπηρέται, ώστε όταν έλθη ο καιρός για τον σχηματισμό μιας άλλης εκκλησίας, να είναι σε θέσι καλά κατηρτισμένοι και εκπαιδευμένοι αδελφοί να αναλάβουν την εποπτεία του έργου της Βασιλείας. Όπως ακριβώς ένας άνθρωπος του εμπορικού κόσμου πρέπει να σκέπτεται και να σχεδιάζη τη δράσι του αν πρόκειται να έχη επιτυχές εμπόριο, έτσι, και ακόμη περισσότερο, πρέπει οι επίσκοποι να παρέχουν αδιάλειπτη μελέτη, σκέψι και προσοχή στις εκκλησιαστικές ανάγκες και ενέργειες.

14. Ποια ορθή άποψι περί των διωρισμένων επισκόπων έχουν οι ευαγγελιζόμενοι;

¹⁴ Ένας αφοσιωμένος επίσκοπος έχει τη θεοκρατική αγάπη και τον σεβασμό όλων των ευαγγελιζομένων. Αυτοί τον αγαπούν ως δούλον του Ιεχωβά και επιθυμούν να συνεργάζωνται μαζί του. Αισθάνονται ότι μπορούν να πηγαίνουν σ’ αυτόν με προβλήματα και να λαμβάνουν τη βοήθειά του και τη στοργική του καθοδήγησι. Αναγνωρίζουν ότι όλοι οι διορισμοί υπηρετών προέρχονται από τον Ιεχωβά μέσω της θεοκρατικής του οργανώσεως και θεωρούν προνόμιό των να συνεργάζωνται με τους επισκόπους, τους οποίους ο Ιεχωβά ευαρεστείται να χρησιμοποιή. Αν ένας επίσκοπος γίνη αμελής στα καθήκοντά του, γνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά, στον δικό του κατάλληλο καιρό και με τον δικό του κατάλληλο τρόπο, θα επιφέρη τις αναγκαίες αλλαγές. Τον περιμένουν να ενεργήση μέσω της οργανώσεώς του. Έτσι φανερώνουν ότι έχουν πλήρη και τελεία εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά διευθύνει τη θεοκρατική του οργάνωσι.

15, 16. Τι θα προκύψη από το να έχωμε κατάλληλη άποψι της διακονίας;

¹⁵ Με το να έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας των οι ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών, οι σκαπανείς και οι επίσκοποι, επικρατεί ενότης και ειρήνη. Αυτοί συνεργάζονται στενά, λατρεύοντας τον Ιεχωβά ‘εν αγία παρατάξει’ με το να διακηρύττουν σε όλον τον προσδιωρισμένον τομέα των το ένδοξο όνομά του και τους σκοπούς του. Καθώς γίνεται αυτό, ανευρίσκονται τα άλλα πρόβατα, τρέφονται και οδηγούνται στο δρόμο που οδηγεί σε ζωή στον νέο κόσμο. Δεν παρέρχεται πολύς καιρός και αυτοί οι νέοι επίσης βλέπουν τη θέσι των από την άποψι του Ιεχωβά. Φθάνουν στο να κατανοήσουν ότι εκλήθησαν από το σκότος του κόσμου για να κηρύττουν. Και θα κηρύττουν—‘εγκαίρως, ακαίρως’ παράπλευρα σε άλλους ικανούς διαγγελείς της Βασιλείας, που έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας.

¹⁶ Ασφαλώς, οι λίθοι δεν θα χρειασθή να κράξουν διακηρύττοντας τη δόξα και μεγαλειότητα του Ιεχωβά στον τομέα οποιασδήποτε εκκλησίας. Όχι, διότι οι ευαγγελιζόμενοι που έχουν κατάλληλη άποψι της διακονίας κηρύττουν και θα εξακολουθήσουν να κηρύττουν τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας και να συνάγουν τα άλλα πρόβατα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου ώσπου ο Ιεχωβά ο ίδιος να πη ότι το έργο του κηρύγματος εξετελέσθη.

‘Αγρυπνείτε, Στέκεσθε Στερεοί, Ενδυναμούσθε’

«Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει· ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε. Πάντα τα έργα υμών ας γίνωνται εν αγάπη.»—1 Κορ. 16:13, 14.

 1. (α) Ποια δύναμις είναι πίσω από το κήρυγμα των αγαθών νέων; (β) Ποιο αποτέλεσμα έχει το άγγελμα στις διάνοιες των ανθρώπων;

Ο ΙΕΧΩΒΑ έθεσε τη δύναμί του πίσω από το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του. Είναι ζηλωτής στο να κάνη ώστε η εγκαθιδρυμένη βασιλεία του να διακηρύττεται σε όλη τη γη. (Ησ. 9:6, 7· 55:11) Το άγγελμά του εξέρχεται σε όλο τον κόσμο, με την απεριόριστη δύναμί του πίσω απ’ αυτό. Ζωτικό, ζωντανό ακόμη δε και προειδοποιητικό κινδύνου είναι το άγγελμα αυτό! Πραγματικά αφυπνίζει τους ανθρώπους. «Σηκώθητι ο κοιμώμενος, και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός.» (Εφεσ. 5:14) Με τον λόγον του Ιεχωβά στη διάνοιά μας γινόμεθα ζωντανοί. (Κολ. 2:13) Κινούμεθα στο να μεταβάλωμε τους τρόπους της σκέψεως και διαβιώσεώς μας. (Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 4:22-24) Πράγματι, το να λάβωμε αυτόν τον λόγον στη διάνοιά μας και στην καρδιά μας σημαίνει να έχωμε μια ισχυρή, αφυπνιστική επιρροή μέσα μας.

 2. Γιατί είναι ειδικά τώρα καιρός ν’ αφυπνισθούμε;

² Οι Χριστιανοί, μια και αφυπνίσθησαν, δεν πρέπει να ξαναπέσουν στον ύπνο. Δεν μπορούν ν’ αντιγράψουν το ανθρώπινο γένος γενικά, που κοιμάται βαθιά ως προς την πραγματικότητα. Διότι, όσο και αν φαίνεται παράξενο, η γενεά αυτή—η πιο ταχυκίνητη από όλες τις γενεές—κοιμάται καθώς πλησιάζει διαρκώς περισσότερο το κορύφωμα του Αρμαγεδδώνος. Η άγνοια αυτού του εξόχως σπουδαίου γεγονότος απειλεί να καταπιή σε συμφορά ολόκληρο τον κόσμο. Μια θεόπνευστη προειδοποίησις, που έγινε πριν από πολύν καιρό, έχει από τότε υπογραμμισθή με το πέρασμα πολλών εκατονταετηρίδων: «Είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν.» (Ρωμ. 13:11) Ειδικά για τους Χριστιανούς αντηχεί καθαρά η προειδοποίησις: «Να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.» (Ρωμ. 13:11) Όλοι οι κοιμώμενοι, ΑΦΥΠΝΙΣΘΗΤΕ!

 3. Ποια είναι η ορθή διανοητική κατάστασις για τους Χριστιανούς σ’ αυτόν τον καιρό της κρίσεως;

³ Δεν συμφωνείτε ότι η υπνηλία όσον αφορά τα γεγονότα της γενεάς αυτής είναι τελεία μωρία; Ιδιαίτερα κατάλληλη είναι η νουθεσία να αγρυπνούμε τώρα. Ο καιρός παρέρχεται γρήγορα γι’ αυτό το παλαιό πονηρό σύστημα πραγμάτων και εκείνοι που δεν θέλουν να απολεσθούν μαζί του πρέπει να εξέλθουν απ’ αυτό. (Αποκάλ. 18:4) Αυτή είναι η «ημέρα του Ιεχωβά», για την οποίαν οι πιστοί ήλπιζαν επί μακρόν, είναι η μεγάλη μεταβατική περίοδος από το παλαιό σύστημα στους νέους ουρανούς και στη νέα γη. (2 Πέτρ. 3:4, 13) Δεν είναι, λοιπόν, πρακτικό να αγρυπνούμε σ’ έναν καιρό τέτοιας κρίσεως και να είμεθα νηφάλιοι; «Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα. Διότι οι κοιμώμενοι, την νύκτα κοιμώνται· και οι μεθύοντες, την νύκτα μεθύουσιν· αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας. Διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ’ εις απόλαυσιν σωτηρίας, δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»—1 Θεσ. 5:6-9.

 4. Ποια είναι η πνευματική κατάστασις του «Χριστιανικού κόσμου», και ποιοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν;

⁴ Σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει επείγουσα ανάγκη αφυπνίσεως. Παρά τη φαινομενική θρησκευτική δραστηριότητα, η πνευματική απάθεια στις θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» είναι διαβόητη. Θορυβημένοι οι κληρικοί μερικές φορές κράζουν με παράπονο. Ο ένας κατόπιν του άλλου στέκουν στους άμβωνάς των για να κατακρίνουν την ανηθικότητα, την πνευματική υπνηλία, τη χλιαρότητα και την αδιαφορία προς τη θρησκεία από μέρους των ενοριτών των. Διότι η θρησκεία του «Χριστιανικού κόσμου» φαίνεται να έχασε τη ζωτική της δύναμι· τα εκκλησιάσματά της κυλίονται με αυταρέσκεια στον υλισμό και στην πνευματική στασιμότητα. Αλλά γιατί οι κληρικοί να θρηνολογούν τόσο μεγαλόφωνα την πνευματική υπνηλία και τη θρησκευτική αδιαφορία που βλέπουν προς κάθε κατεύθυνσι; Εκείνο που βλέπουν είναι απλώς μια αντανάκλασις του εαυτού των! Ιδού πώς τους περιέγραψε πριν από πολύν καιρό ο Ησαΐας: «Πάντες [είναι] χωρίς νοήσεως· πάντες κύνες άλαλοι, μη δυνάμενοι να υλακτήσωσι· κοιμώμενοι, κοιτόμενοι, αγαπώντες νυσταγμόν.»—Ησ. 56:10.

 5. Ποια δραστηριότητα διεγείρει η αληθινή Χριστιανοσύνη σ’ εκείνους που προσέχουν το άγγελμα;

⁵ Ας κοιμίζη ο λεγόμενος «Χριστιανισμός» τα θύματά του, ας τα κρατή σε άγνοια, ας τα ναρκώνη με δεισιδαιμονίες και φόβους. Η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι διαφορετική· παρακινεί σε δράσι. (Ησ. 61:1-3) Για κείνον που προσέχει το άγγελμα, καθίσταται επείγον να κηρύξη. (2 Τιμ. 4:2) Ένεκα τούτου, ποιος μπορεί να φθάση τον παραδειγματικό ιεραποστολικό ζήλο και ενθουσιασμό των μαρτύρων του Ιεχωβά για το κήρυγμα; Αυτή η αξιοσημείωτη διάκρισις ανήκει σ’ αυτούς αποκλειστικά μέσα στον υπναλέον αυτόν κόσμο. Οι εξωτερικοί παρατηρηταί συχνά εκδηλώνουν θαυμασμό για την απίστευτη, απαράμιλλη δραστηριότητά των.

 6. Ως προς ποια προνόμια και ευθύνες πρέπει να είναι τώρα ζωντανοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

⁶ Όπως ο Νώε και η οικογένειά του, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να είναι πάρα πολύ δραστήριοι στον καιρό στον οποίον ζουν. Ο Νώε, όχι μόνο κατεσκεύασε ένα μεγάλο πλοίο, αλλά και διεσάλπισε την προειδοποίησι στους άλλους ν’ αφυπνισθούν προτού να είναι πολύ αργά. (2 Πέτρ. 2:5) Ο Ιεχωβά, ο οποίος ήταν ο μεγάλος Αφυπνιστής στον καιρό του Νώε, κατηύθυνε τον Υιό του να προΐδη και να δείξη ότι μια όμοια νυσταλέα κατάστασις θα επικρατούσε σήμερα: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς . . . δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:37-39) Στην εκπλήρωσι, η απασχόλησις με κάθε είδους ιδιοτελείς υποθέσεις ενεργεί τώρα σαν ναρκωτικό στους ανθρώπους. Ο Ιεχωβά, εξασκώντας πάλι παρ’ αξίαν αγαθότητα στον τελευταίο αυτόν καιρό, διασαλπίζει μια μεγαλόφωνη προειδοποίησι κινδύνου για να αφυπνίση τους κοιμωμένους. Είναι το άγγελμα της Βασιλείας, η ελπίδα της ατελεύτητης ζωής στον νέο κόσμο του Ιεχωβά σ’ αυτή τη γενεά. (Ησ. 55:2· Εφεσ. 2:4, 5) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αν κατανοούν πλήρως αυτά τα γεγονότα, όπως και ο Νώε, πρέπει πράγματι να είναι ζωντανοί ως προς τα προνόμιά των και τις ευθύνες των.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ

 7. Γιατί δεν μπορούν οι Χριστιανοί να είναι οκνηροί;

⁷ Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν μπορούν τώρα να είναι νωθροί ή οκνηροί, θερμαινόμενοι στον ήλιο ή ξαπλώνοντας με νωχέλεια. Πρέπει να είναι εντατικά απασχολημένοι! Με κατάλληλη ταπεινοφροσύνη μπορούν να λάβουν τον μύρμηκα ως λαμπρό παράδειγμα φιλοπονίας: «Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ώ οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού, και γίνου σοφός.» (Παροιμ. 6:6) Αποφεύγουν τη στρεβλή και διεστραμμένη σκέψι—η οποία μπορεί να οδηγήση μόνο σ’ ένα παντοτινόν ύπνο χωρίς καμμιά διαταραχή—ότι η λατρεία του Ιεχωβά είναι πολύ απαιτητική, πολύ κουραστική ή δεν είναι άξια της προσπαθείας. (Ιερεμ. 51:39, 57) Παρατηρούν ότι ο Ιεχωβά καταδικάζει ως θανατηφόρον τον πνευματικόν ύπνο σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. «Έως πότε θέλεις κοιμάσθαι, οκνηρέ; πότε θέλεις σηκωθή εκ του ύπνου σου; Ολίγος ύπνος, ολίγος νυσταγμός, ολίγη συμπλοκή των χειρών εις τον ύπνον· έπειτα η πτωχεία σου έρχεται ως ταχυδρόμος, και η ένδειά σου ως ανήρ ένοπλος.» (Παροιμ. 6:9-11) «Η οκνηρία καταλήγει εις βαθύν ύπνον.»—Παροιμ. 19:15, ΜΜ.

 8. (α) Είναι ο Θεός ενήμερος των όσων γίνονται επάνω στη γη; (β) Για να λατρεύωμε τον Ιεχωβά, αφού μπήκαμε στην οργάνωσι του, τι απαιτείται;

⁸ Δεν πρέπει οι μάρτυρες του Ιεχωβά να μιμούνται τον Θεό που λατρεύουν, τον ζώντα Θεόν τον εν ουρανοίς; (Ψαλμ. 11:4) Αυτός, ως ο Παντοδύναμος Θεός του σύμπαντος, είναι πλήρως ενήμερος των πραγμάτων που γίνονται επάνω στη γη, τα οποία διερευνά συνεχώς και κατευθύνει προς ένα θριαμβευτικό αποκορύφωμα. Πόσο παράλογο είναι να νομίζωμε ότι χρειάζεται να αφυπνισθή επειδή κοιμάται, όπως ο θεός των προφητών του Βάαλ, τον οποίον ο Ηλίας κάποτε ωνείδισε! (1 Βασ. 18:27) Έχοντας έλθει στην οργάνωσι του Ιεχωβά, πρέπει να τον λατρεύωμε με το να είμεθα άγρυπνοι, προσεκτικοί και να μη γινώμεθα αδιάφοροι προς τη διακονία μας. Δεν πρέπει να διακόψωμε την επαγρύπνησί μας και ν’ αποκοιμίσωμε τον εαυτό μας μπαίνοντας σε μια ψευδαίσθησι ασφαλείας και σε λησμοσύνη επειδή απλώς ακούσαμε να κηρύττωνται τα αγαθά νέα και συνδεθήκαμε με την οργάνωσι του Ιεχωβά. Διατηρούμεθα νηφάλιοι με το να ασκούμε επιμελώς τη λατρεία μας, με οξύτητα διανοίας, με το να είμεθα άγρυπνοι ν’ ακολουθούμε το θέλημα του Ιεχωβά, που αναγράφεται στον λόγον του, όπως εκφράζεται με το πνεύμα του μέσω της οργανώσεώς του.

 9. Πώς ο Ιησούς ετόνισε την αγρυπνία σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους;

⁹ Διαβάζοντας προσεκτικά το κεφ. 13 του Μάρκου θα παρατηρήσετε ότι ο Ιησούς κατ’ επανάληψιν ετόνισε την αγρυπνία σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. «Προσέχετε, αγρυπνείτε . . . Και όσα λέγω προς εσάς, προς πάντας λέγω, Αγρυπνείτε.» (Μάρκ. 13:33, 37) Μας έδωσε παραβολές σχετικά με την εποχή μας για να μας πληροφορήση ποιος ανταμείβεται επειδή είναι επιμελής και άγρυπνος όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού, την παρουσία της και τα συμφέροντά της. Η πνευματική ευημερία και ευτυχία που εκδηλώνεται από την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου» των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ αυτά τα χρόνια, παρετηρήθη δημοσίως από όλους. Πόση χαρά έχομε για την εκπλήρωσι του εδαφίου: «Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως»!—Ματθ. 24:45-47.

10. Τι σημαίνει για ένα Χριστιανό το να στέκη πνευματικώς άγρυπνος;

¹⁰ Αν έχωμε υπ’ όψι όλα τα βαρυσήμαντα γεγονότα από την ‘έλευσι του Κυρίου’, ποιος είναι εκείνος που στέκει πραγματικά άγρυπνος τώρα; Είναι πραγματικά άγρυπνος ένας που παρακολουθεί κατά περιστάσεις μια συνάθροισι, και μάλιστα αν κάνη απλώς την εμφάνισί του, καθήμενος νυσταλέα όλη την ώρα και μη συμμετέχοντας ποτέ στα σχόλια; Αυτό φέρνει στη διάνοιά μας το Παροιμίαι 19:24: «Ο οκνηρός εμβάπτει την χείρα αυτού εις τα τρυβλίον, και δεν θέλει ουδέ εις το στόμα αυτού να επιστρέψη αυτήν.» Ένας που δεν ανοίγει ποτέ το στόμα του στις συναθροίσεις της εκκλησίας δεν κρατεί ασάλευτη την ομολογία της ελπίδος του και δεν παρακινεί τους αδελφούς του σε αγάπη και καλά έργα, έστω και αν δεν εγκαταλείπη το να συνέρχεται εντελώς. (Εβρ. 10:23-25) Για να στέκη κανείς πνευματικώς άγρυπνος πρέπει να επωφελήται πλήρως της εβδομαδιαίας μελέτης της Σκοπιάς και να παρακολουθή και τις άλλες συναθροίσεις τακτικά. Επί πλέον, ένας τελείως άγρυπνος μάρτυς είναι ένα φιλόπονο άτομο, που βρίσκεται πάντοτε στο κέντρον υπηρεσίας και αναλαμβάνει την ηγεσία στη διακονία.

11. Εκτός από το να περιμένουν υπομονητικά ώσπου να ενεργήση ο Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα, τι πρέπει να κάμουν επίσης οι Χριστιανοί;

¹¹ Οι ικανότητες διαυγούς σκέψεως των Χριστιανών σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους πρέπει να τηρούνται σε συνεχή διέγερσι. Ο Πέτρος ενεπνεύσθη να γράψη σπουδαία πράγματα όσον αφορά τη γνώσι μας και την υπηρεσία μας στη διακονία του αγρού, που δεν πρέπει ποτέ να διαφεύγουν την προσοχή μας. Αφού ανασκοπεί μερικές από τις αρχές που εξετάσαμε πιο πάνω, κάνει την εξής υπόμνησι: «Προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε με την πλάνην των ανόμων, και εκπέσητε από τον στηριγμόν σας. Αυξάνεσθε δε εις την χάριν και εις την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 3:17, 18) Ενώ δε περιμένετε με υπομονή τον λίγο καιρό που απομένει προτού ο Ιεχωβά πατάξη τον Σατανά στον Αρμαγεδδώνα, σπεύδετε εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.—2 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ.

ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

12. Γιατί είναι δύσκολο να διατηρήσωμε μια αφυπνισμένη διανοητική και πνευματική κατάστασι;

¹² Μολονότι ο Χριστιανός επιθυμεί ένθερμα να διατηρήση μια αφυπνισμένη διανοητική και πνευματική κατάστασι, η πίεσις ολοκλήρου αυτού του συστήματος πραγμάτων είναι εναντίον τούτου. Ούτε καν να σκεφθήτε ν’ αποκοιμηθήτε! Διαπαιδαγωγήστε τον εαυτό σας να παραμένη άγρυπνος. Έχετε έναν παρωργισμένο, μοχθηρό εχθρό, ο οποίος είναι πάρα πολύ εξαπολυμένος για δράσι. Δεν θα περιεφέρεσθε αδιάφορα στους δρόμους, ούτε θα μισοκοιμώσαστε στον ήλιο αν ένα άγριο θηρίο έτρεχε εξωφρενικά στους δρόμους, ζητώντας να χτυπήση, να ακρωτηριάση και να καταβροχθίση όλους όσους θα μπορούσε. «Ο αντίδικός σας διάβολος», λέγει ο απόστολος, κάνει ακριβώς αυτό. Λοιπόν «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε». (1 Πέτρ. 5:8, 9) Ο Γωγ της γης του Μαγώγ αποκαλύπτεται ότι οδηγεί μια επίθεσι με μεγάλο ανάμικτο πλήθος (που παριστάνει τις δυνάμεις του Σατανά, αόρατες και ορατές) εναντίον του λαού του Ιεχωβά, του πιστού υπολοίπου και πολλών άλλων προβάτων που ελπίζουν να επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος. Δεν είναι αυτοί ειδικώς που πρέπει να παραμένουν αφυπνισμένοι και άγρυπνοι, στέκοντας στη θέσι των ώσπου ο Ιεχωβά να αναλάβη δράσι;—Ιεζεκιήλ κεφάλαια 38, 39· Αποκάλ. 16:15.

13. (α) Για να παραμένωμε άγρυπνοι, τι δεν πρέπει να λησμονούμε; (β) Τι ρόλο παίζει η προσευχή στο να διατηρούμεθα άγρυπνοι;

¹³ Εκείνο που συμβουλεύει ο Παύλος είναι να αγρυπνούμε. (1 Κορ. 16:13) Όλοι οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν μια επείγουσα ανάγκη, διότι ο Σατανάς πλησιάζει ύπουλα εκείνους που γίνονται αδιάφοροι ή αμελείς. Αλλά μερικοί από μας φαίνεται να είναι πολύ νυσταλέοι πνευματικώς. Είναι καιρός να παραμένωμε άγρυπνοι και να εμμένωμε στην προσευχή—ναι, να μην είμεθα όμοιοι με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη στις τελευταίες ώρες του Ιησού στη Γεθσημανή. (Ματθ. 26:36-45) Μήπως βλέπετε εκείνους τους ευνοημένους αποστόλους σαν να ήσαν ένα είδος ηλιθίων, στους οποίους ο Ιησούς χρειάσθηκε ν’ απευθύνη προκλητικά λόγια: «Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ’ εμού; . . . Κοιμάσθε το λοιπόν, και αναπαύεσθε.» (Ματθ. 26:40, 45) Αλλά μην παραλείπετε να προσέξετε το σημείο που εφαρμόζεται και σε σάς επίσης: «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν.» (Ματθ. 26:41 ) Ολίγες μόνο ώρες αργότερα, ο Πέτρος αρνήθηκε έντονα τον Διδάσκαλό του, και κατόπιν έκλαυσε πικρά. Ο Ιησούς προείδε τα αποτελέσματα της ελλείψεως διανοητικής και πνευματικής αγρυπνίας εκ μέρους του Πέτρου. (Ματθ. 26:74, 75) Και εδώ επίσης, σ’ αυτή την αποκορυφωτική δοκιμασία του, ο Ιησούς τονίζει για μας το σπουδαίο μέρος που παίζει η προσευχή για να διατηρηθούμε προσεκτικοί και άγρυπνοι. Όταν ένα άτομο προσεύχεται ένθερμα στον Ιεχωβά, αφυπνίζει τη διάνοιά του, εξετάζει τον εαυτό του και ζητεί διόρθωσι και προστασία μέσω του Ιεχωβά και της οργανώσεώς του. Όπως, λοιπόν, προέτρεψε ο Παύλος τους Κολοσσαείς, «εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.»—Κολ. 4:2.

14. Γιατί ο Ισραήλ έχασε την εύνοια του Ιεχωβά, και με ποια καταστρεπτικά αποτελέσματα;

¹⁴ Κάποτε όλος ο Ισραήλ έμενε προστατευμένος μέσα στη συναγωγή του Ιεχωβά. Οκνηρία και αδιαφορία για τις οδηγίες και τις εντολές του Ιεχωβά κατέληξε σε συμφορά. Ο Παύλος τονίζει ότι οι Ισραηλίται «ετυφλώθησαν» και «ετυφλώθησαν αι διάνοιαι αυτών.» (Ρωμ. 11:7, 25· 2 Κορ. 3:14) Ποια απαγορευτική τιμή χρειάσθηκε να πληρώσουν για την αδιαφορία των να δώσουν προσοχή! Οι αδιάφοροι αυτοί κατελήφθησαν τελείως από τον Διάβολο και παρεδόθησαν σε κάθε μορφή αηδούς πονηρίας: «Εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία. Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα· πλήρεις όντες πάσης αδικίας.»—Ρωμ. 1:21, 28-31.

15. Για ποιους ισχυρούς λόγους αποτελεί μωρίαν η αδιαφορία για τη διδασκαλία και το κήρυγμα, ιδιαίτερα τώρα;

¹⁵ Ο καιρός μας είναι ο μεγάλος καιρός θερισμού που εκτελεί ο ουράνιος Πατήρ μας. Δεν είναι καιρός για να είσθε αδιάφοροι στη διδασκαλία και στα προνόμιά σας υπηρεσίας. «Ο συνάγων εν τω θέρει είναι υιός συνέσεως· ο δε κοιμώμενος εν τω θερισμώ υιός αισχύνης.» (Παροιμ. 10:5) Έχει τάχα ο Ιεχωβά μια θέσι στον νέο του κόσμο για κείνους που τον καταισχύνουν με την οκνηρία των; Ή για κείνους που νομίζουν ότι μπορούν να καθυστερούν τώρα, να παίρνουν τα πράγματα στα ελαφρά και να ενδιαφέρωνται κυρίως για τις ανέσεις των; Ο ενεργητικός Υιός του Ιεχωβά, ο πιστός και αληθινός Μάρτυς, Χριστός Ιησούς, λέγει: «Επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.»—Αποκάλ. 3:16.

16. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πρέπει να χαλαρώσουν την αγρυπνία των με το πέρασμα του χρόνου;

¹⁶ Ευτυχώς, η αύξησις της κοινωνίας του Νέου Κόσμου αποδεικνύει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εργάζονται. Εκτελούν ένα μεγάλο έργο κηρύγματος και δεν κάθονται απλώς ακούοντας και διαβάζοντας, ‘οκνηροί εις την σπουδήν’. (Ρωμ. 12:11) Ούτε πρόκειται να χαλαρώσουν την αγρυπνία των και να γίνουν νωθροί επειδή απλώς έχει περάσει μισός αιώνας σχεδόν από τη γέννησι της Βασιλείας. Όχι, θα εξακολουθήσουν να είναι ζωντανοί και δραστήριοι στην υπηρεσία της Βασιλείας, σαν τον συνετόν άνδρα που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω σε στερεή πέτρα. (Λουκ. 6:47, 48) «Ότε δε έγεινε πλημμύρα, προσέβαλεν ο ποταμός κατά της οικίας εκείνης, και δεν ηδυνήθη να σαλεύση αυτήν· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν.»—Λουκ. 6:48.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΙ

17, 18. (α) Σε ποιο θεμέλιο βασίζεται η πίστις; (β) Σε ποια πορεία στη ζωή οδηγεί η πίστις;

¹⁷ « Στέκεσθε εν τη πίστει», τονίζει κατόπιν ο απόστολος. (1 Κορ. 16:13) Η πίστις μας, που ευαρεστεί τον Θεό, βασίζεται στη γνώσι. (Εβρ. 11:6) Οι προσδοκίες μας οι σχετικές με αυτήν διακρατούνται με βεβαιότητα, χωρίς αμφιβολίες και ταλαντεύσεις. Λαμβάνομε, συνεπώς, μια σταθερή, υπεύθυνη πορεία στη ζωή, η οποία βασίζεται με εμπιστοσύνη στις αλήθειες του λόγου του Θεού, σ’ ένα πέτρινο θεμέλιο, και δεν αρχίζομε, μ’ ένα παιδαριώδη τρόπο, πράγματα που δεν μπορούμε να τελειώσωμε ούτε μετακινούμεθα από το ένα καθήκον της διακονίας στο άλλο καθώς μας υπαγορεύει η ιδιοτροπία ή η φαντασία χωρίς ν’ ακολουθούμε το έργο μας πλήρως ως ένα επιτυχές τέλος. (Ιάκ. 1:6-8· 4:7, 8· Εφεσ. 4:13· 1 Κορ. 13:11) Πρέπει,, λοιπόν, να έχωμε πίστι και να είμεθα συνεπείς και σταθεροί για να καταδείξωμε τη στερεότητα της πίστεώς μας με έργα.—Ιάκ. 2:14-26.

¹⁸ Η σταθερότης στη στάσι ενός Χριστιανού προκύπτει από το ότι αυτός αναλαμβάνει ευθύνη για τις υποχρεώσεις που συνεβλήθη να αναλάβη. Αυτός αφιερώθη στον Θεό—πράγμα που σημαίνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Θετική ενέργεια πρέπει να επακολουθήση. Μαθαίνει να χειρίζεται την ευθύνη στη διακονία, να είναι αξιόπιστος και να προχωρή. Στην κοινωνία του Νέου Κόσμου υπάρχουν κατάλληλοι, υποβοηθητικοί υπηρέται πρόθυμοι να τον βοηθήσουν γι’ αυτόν τον σκοπό. Κάθε πρόνοια λαμβάνεται για να βοηθηθούν όλοι να στέκουν σταθεροί και να λαμβάνουν την ευλογία και επιδοκιμασία του Ιεχωβά.

19. Ποιες σχέσεις πρέπει να καλλιεργή ένας Χριστιανός για να στέκη σταθερός;

¹⁹ Ο Ιεχωβά γνωρίζει τι χρειάζεται να πράξωμε για να στέκωμε σταθεροί. Για να έχωμε σταθερότητα στην πίστι μας, μας διδάσκει να τηρούμεθα χωρισμένοι από τον κόσμο. Ο σύνδεσμος με ανθρώπους του κόσμου επιτρέπεται ως το βαθμό επαφής που απαιτείται από το κήρυγμα του ευαγγελίου και την επιτρεπόμενη κοσμική εργασία. (Ιάκ. 1:27· 4:4· Ιωάν. 17:15· Εφεσ. 4:17, 18) Νουθετούμεθα, εν τούτοις, να αποφεύγωμε αυστηρά τις κακές, επιβλαβείς έξεις του παλαιού αυτού συστήματος και να οικοδομούμε τη διάνοια μας με κατανόησι πνευματικών πραγμάτων. «Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας· αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας.» (1 Κορ. 14:20) Μερικοί, ιδιοτελώς και πεισμόνως, κάνουν ένα σοβαρό λάθος όσον αφορά τους συντρόφους που εκζητούν. Το να δημιουργή κανείς κοινωνικές σχέσεις με ανθρώπους του κόσμου και να συναναστρέφεται μαζί τους δεν συντελεί στο να στέκη σταθερός ως Χριστιανός. Στους απροσέκτους της εποχής του, που προτιμούσαν τέτοιους κακά διαλεγμένους φίλους, ο Παύλος έγραψε: «Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί”.» (1 Κορ. 15:33, 34) Όχι, μη πλανάσθε και δικαιολογείτε την προσκόλλησί σας σε τέτοιους φίλους επειδή είναι προσωπικώς πιο επιθυμητοί, κοινωνικώς πιο ευπρόσδεκτοι ή οικονομικώς πιο επωφελείς σε σας από τους αδελφούς. Αν η συντροφιά τέτοιων ατόμων είναι πιο επιθυμητή σε σας, τότε είναι καιρός να εξετάσετε τον εαυτό σας. Μη νομίζετε ανοήτως ότι είσθε προσωπικώς τόσο ισχυρός ώστε να μπορήτε να ριψοκινδυνεύσετε εξασθενίζοντας ή συμβιβάζοντας τη σταθερή σας στάσι στην πίστι. Είναι πολύ καλύτερα να καλλιεργήτε σχέσεις στις συναθροίσεις της εκκλησίας και στο κήρυγμα του αγρού με τους ταπεινούς αδελφούς σας.

20. Γιατί είναι δύσκολο να στέκωμε σταθεροί στην πίστι, αλλά ποια ενθάρρυνοι έχομε προς τον σκοπόν αυτόν:

²⁰ Το να στέκωμε σταθεροί στην πίστι σημαίνει αγώνα επειδή ο αντίδικός μας είναι ο Σατανάς ή Διάβολος. Ευαρεστεί πολύ τον Ιεχωβά το ν’ ανθιστάμεθα στον Διάβολο και να διακρατούμε ακεραιότητα μαζί με τους πιστούς αδελφούς μας σε όλη τη γη. (1 Πέτρ. 5:9, 10) Η πιστότης των αδελφών μας πρέπει να μας εμπνέη να εργαζώμεθα σκληρά κι εμείς επίσης, και να στέκωμε σταθεροί, αποβλέποντας στο μέλλον και για άλλες ακόμη ευλογίες από μέρους του Ιεχωβά. «Επειδή δια τούτο και κοπιάζομεν και ονειδιζόμεθα, διότι ελπίζομεν εις τον ζώντα Θεόν.» (1 Τιμ. 4:10) Έτσι, η ευτυχία μας τώρα προέρχεται από το να φέρωμε την ευθύνη που ο Ιεχωβά ευαρεστείται τώρα να αναθέση στον καθένα από μας, απολαμβάνοντας τα προνόμιά μας και βαδίζοντας τελείως αφυπνισμένοι σ’ αυτή την ημέρα της παρουσίας του Ιεχωβά μ’ ένα άξιο τρόπο. «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, δια να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω, είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασίν σας, ότι στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων· το οποίον εις αυτούς μεν είναι ένδειξις απωλείας, εις εσάς δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού.»—Φιλιππησ. 1:27, 28.

21. Πώς μπορούμε να παραμείνωμε σταθερά αγκυροβολημένοι στην οργάνωσι του Ιεχωβά;

²¹ Δεν είμεθα πολύ τυχεροί να ευρισκώμεθα σταθερά αγκυροβολημένοι στην οργάνωσι που οικοδόμησε ο Ιεχωβά; Έχοντας αφυπνισθή ως προς το άγγελμα της Βασιλείας, ας είμεθα τώρα προσεκτικοί, παραμένοντας μέσα στα όρια της δράσεως και της διαγωγής που σημειώνονται για μας από τις Γραφές: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.»—Εφεσ. 5:15-17, ΜΝΚ.

22. Σ’ αυτόν τον αποφασιστικό καιρό, ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας;

²² Ο Ιησούς μάς λέγει ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας σ’ αυτόν τον αποφασιστικό καιρό: το να παραμένωμε αφυπνισμένοι και να στέκωμε σταθεροί: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, . . . Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.» (Λουκ. 21:34-36) Συνετά δεν θα παραμελήσωμε αυτήν την ένδοξον οδόν της σωτηρίας, αλλά θα «προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1, 3) Ο Ιεχωβά επρομήθευσε αυτές τις αναψυκτικές αρχές για να μας οδηγούν στο δρόμο της σταθερότητος της πίστεως και της πνευματικής ισχύος σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. Με τη βοήθειά του και την χάρι του είθε όλοι εμείς να μπορέσαμε τελικά να πούμε σε κατακλείδα σαν τον απόστολο: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα.»—2 Τιμ. 4:7.

‘Πρόσεχε εις την Διακονίαν δια να Εκπληροίς Αυτήν’

«Πρόσεχε εις την διακονίαν την οποίαν παρέλαβες εν Κυρίω δια να εκπληροίς αυτήν.»—Κολ. 4:17.

 1. (α) Πώς είναι ο Ιεχωβά ανδροπρεπής; (β) Για να θριαμβεύσουν με τον Ιεχωβά, πώς πρέπει ν’ αποδειχθούν ανδροπρεπείς οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

«Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ανδροπρεπής πολεμιστής», έψαλαν οι απελευθερωμένοι Ισραηλίται. (Έξοδ. 15:3, ΜΝΚ) Αλλά δεν είναι μόνο ένας ισχυρός Θεός πολέμου· είναι ανδροπρεπής με την έννοια ότι είναι αξιόπιστος, συνεπής. (Ησ. 55:11· Μαλαχ. 3:6) Αναλαμβάνει ευθύνη και υποχρέωσι για όλες τις πράξεις του, από τη δημιουργία ως την εγκαθίδρυσι ενός λαμπρού νέου κόσμου. Θα κάμη τόπο γι’ αυτόν επάνω στη γη σύντομα, καταστρέφοντας, όχι απλώς την πολεμική δύναμι ενός έθνους, όπως όταν κατεπόντισε το στράτευμα του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά ολόκληρο το παρόν σύστημα πραγμάτων. Επιθυμεί ν’ αποδειχθούν τώρα οι δούλοι του ομοίως συνεπείς στην ευθύνη των, πιστοί και αξιόπιστοι ως προς την υπηρεσία του, για να μπορέσουν να βγουν θριαμβευταί τότε μαζί του.

 2. Με ποιο πνεύμα ανέλαβε ο Ιησούς Χριστός το ανατεθειμένο σ’ αυτόν έργο επάνω στη γη, και γιατί το πνεύμα αυτό έπρεπε ν’ αντιγραφή;

² Ο ευπειθής και πιστός Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, ανέλαβε ομοίως πάντοτε πρόθυμα ευθύνη. Ευφραίνετο να εκτελή το θέλημα του Πατρός του, ακόμη και δια μέσου πολλών ταλαιπωριών και διωγμού και ατιμωτικού θανάτου. (Εβρ. 10:9· Ματθ. 26:38, 39, 42, 44) Πάντοτε απείχε από την οδόν της ψευδούς θρησκείας που αποφεύγει την εργασία και ζητεί τον αυτοπλουτισμό. (Ματθ. 23:4· 20:8) Υπηρετούσε με αληθινή ταπεινοφροσύνη, αντιμετωπίζοντας ανδροπρεπώς τα δυσχερή καθήκοντα που του είχαν ανατεθή. Επειδή η σύντομη σταδιοδρομία του κηρύγματος επάνω στη γη εσήμαινε έναρξι αυτού του απεράντου, παγκοσμίου έργου μαρτυρίας σε όλα τα έθνη, ενωρίς προσεκάλεσε σ’ αυτήν συντρόφους για να ενωθούν μαζί του και τους έδωσε ευθύνη στη διακονία, συνωδευμένη από άφθονες οδηγίες. (Ματθ. 10:1-42· Λουκ. 10:1-16) Αυτοί έκαμαν καλά να αντιγράψουν το πνεύμα του: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:29, 30.

 3. Τι σημαίνει για τους Χριστιανούς το «ανδρίζεσθε»;

³ Εκείνοι που συστέλλονται και οπισθοχωρούν όταν τους ανατίθεται έργο στη διακονία με τις υποχρεώσεις του, δεν μιμούνται το ανδροπρεπές παράδειγμα του Ιησού. Ούτε προσέχουν την ορθή συμβουλή του αποστόλου «ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε». (1 Κορ. 16:13) Στη ζωή του Ιησού, το κήρυγμα και η ποίμανσις του ποιμνίου απαιτούσαν όλη την προσοχή του. Οιαδήποτε πρόσθετα καθήκοντα, ο Ιησούς τα εδέχετο με χαρά. Τώρα έχει εμπιστευθή τα υπάρχοντα της βασιλείας του επάνω στη γη στα πρόθυμα, αξιόπιστα χέρια της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, η οποία εξετέλεσε με υποταγή και προθυμία το ανατεθειμένο σ’ αυτήν έργο και με μεγάλη χαρά. Ο κακός δούλος, ο οποίος ήταν αναβλητικός και ασυνεπής, ερρίφθη έξω με τους υποκριτάς, κλαίοντας και τρίζοντας τα δόντια του.—Ματθ. 24:51.

 4. Πώς αντήμειψε ο Ιεχωβά την επιμέλεια του πιστού υπολοίπου;

⁴ Πόσο άφθονη ευημερία παρέσχε, ο Ιεχωβά στο ενωμένο υπόλοιπο, αληθινά ένα «μικρόν ποίμνιον», στο οποίον ενεπιστεύθη τα υπάρχοντα του Κυρίου! Δεν έγινε αυτό επειδή εδέχθησαν τον διορισμόν αυτόν με χαρά και ενέμειναν σ’ αυτόν; Σήμερα είναι περικυκλωμένοι από ένα πολυάριθμο πλήθος ανθρώπων όλων των εθνών, τους καρπούς που έχουν να δείξουν επειδή εβάστασαν ανδροπρεπώς αυτό το φαινομενικώς δυσβάστακτο φορτίο της ευθύνης. Ευτυχώς, το βάρος του κηρύγματος των αγαθών νέων σε όλο τον κόσμο, βρίσκεται τώρα σε πολλούς ώμους. Ο Ιεχωβά έχει στείλει πολλούς ‘αλιείς και κυνηγούς’ για να συνεργασθούν στο έργον. (Ιερεμ. 16:16) Αυτούς τους κατηύθυνε να οργανωθούν σε όλη τη γη και ο καθένας έχει την προσδιωρισμένη του θέσι και την υποχρέωσί του να συμμετέχη πλήρως στο μεγάλο έργο διανομής, στο έργο της διαθρέψεως.

 5. Αντί να χαλαρώνουν τα χέρια τους, τι πρέπει όλοι να κάμουν τώρα;

⁵ Δεν είναι, λοιπόν, τώρα καιρός για κανένα να παραμελή τα καθήκοντά του ή να είναι οκνηρός. «Ας μη εκλύωντσι αι χείρες σου»! λέγει η προφητεία. (Σοφον. 3:16) Μεγαλύτερες ευθύνες, που απαιτούν όλη τη δύναμι που έχομε, βρίσκονται μπροστά μας! Αλλά και οι ανταμοιβές είναι επίσης μεγάλες. Αποβλέπετε στον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» για οδηγίες και δέχεσθε με προθυμία και ζήλο τα καθήκοντα που σας ανατίθενται. Επαγρυπνείτε καλά στα συμφέροντα της Βασιλείας που είναι εμπιστευμένα στα χέρια σας και μην προσπαθείτε να απαλλάξετε απ’ αυτά τον εαυτό σας, αλλά αυξάνετέ τα διαρκώς περισσότερο. Η επιδοκιμασία του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού θα σας δώση μεγάλη χαρά καθώς λαμβάνετε συναίσθησι των λόγων που απευθύνονται σε σας: «Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· . . . είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.»—Ματθ. 25:23.

 6. Ποιες ευκαιρίες υπηρεσίας ανοίγονται, και πώς πρέπει ν’ ανταποκριθούν οι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά;

⁶ Για όλους τους αφιερωμένους δούλους τώρα ανοίγονται μεγαλύτερες και ευρύτερες ευκαιρίες υπηρεσίας σε πλατυτέρους αγρούς. Ζητήστε αυτές τις ευκαιρίες και κατόπιν κάμετε τόπο στη ζωή σας γι’ αυτές. Επιληφθήτε των ευκαιριών αυτών: «Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ.» (Λουκ. 12:47) Γιατί να αρνούμεθα να προχωρήσωμε και να περιμένωμε να παρακινηθούμε κατ’ επανάληψιν ή ακόμη και να δαρθούμε; Προχωρήστε προς τα εμπρός! Αυτό μπορεί να σημαίνη κάποια μεγαλειώδη ευκαιρία: έργο σκαπανέως, φοίτησι στη σχολή Γαλαάδ, ακόμη υπηρεσία στα γραφεία τμημάτων της Εταιρίας! Και κάθε ένας που αποκτά τα προσόντα, λαμβάνει επίσης το προνόμιο να συνεχίση την προσωπική του διακονία του αγρού στην τοπική εκκλησία μ’ έναν εκτεταμένο τρόπο.

ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

 7. (α) Πώς μερικοί αδελφοί ανταποκρίνονται σε ευκαιρίες υπηρεσίας στην εκκλησία; (β) Τι είναι το ορθόν που πρέπει να πράξουν;

⁷ Σε όλες τις εκκλησίες μας υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες απασχολήσεως στη διακονία, στην υπηρεσία της Βασιλείας και των αδελφών, το έργο δε αυτό πρέπει να γίνη με ζήλο και ενθουσιασμό. Αλλά μερικοί αδελφοί είναι πάντοτε πολύ απρόθυμοι ν’ αναλάβουν την ευθύνη, ίσως την ευθύνη του να είναι υπηρέται στην τοπική εκκλησία. Αυτοί φαίνεται να προσποιούνται τον ασθενή ή ν’ αποφεύγουν τέτοια ευθύνη. Είναι κάτι σαν να προσπαθή κανείς να φορτώση και να καβαλλικέψη μια καμήλα. Μόλις η καμήλα ιδή ότι πρόκειται να χρησιμοποιηθή, αρχίζει να στενάζη. Ακόμη και αφού δεθή το σαμάρι, αρνείται να σηκωθή παρ’ όλες τις κραυγές και τους χαρακτηρισμούς που της δίνει ο οδηγός. Καμμιά άλλη απάντησις, μόνο ένας πιο έντονος κλαυθμηρισμός. Όταν ο ερεθισμένος οδηγός κόμη χρήσι μιας μεγάλης ράβδου, η καμήλα μπορεί τότε να σηκωθή, αλλά μ’ ένα τρομερό ούρλιασμα, φτύνοντας πολύ, τινάζοντας σάλιο—και κάνοντας απρόθυμα κάθε της βήμα. Μήπως υποθάλπετε, όπως συμβαίνει στην περίπτωσι της καμήλας, μια παράξενη διανοητική υπεκφυγή ως προς το να επωμισθήτε το φορτίο της ευθύνης σας προς τον Ιεχωβά και προς τους αδελφούς σας στην εκκλησία σας; Αν ναι, φέρετε το πρόβλημά σας ενώπιον του Ιεχωβά σε προσευχή και ζητήστε διόρθωσι.

 8. Ποια είναι η ορθή στάσις που πρέπει να έχουν οι αδελφοί στην εκκλησία όσον αφορά τις θέσεις μεγαλυτέρας ευθύνης;

⁸ Το να θέλη κανείς να χρησιμοποιηθή από τον Ιεχωβά σε θέσεις μεγαλυτέρας ευθύνης είναι ορθόν. «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Αυτό θα έχη την ευλογία του Ιεχωβά. «Ακολουθείτε την αγάπην και ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά.» (1 Κορ. 14:1) Αυτό δεν σημαίνει ότι φιλοδοξείτε να είσθε εξέχων και στο προσκήνιο, αλλά μάλλον ότι αγωνίζεσθε να φθάσετε στην αναγκαία ωριμότητα, επειδή ευθύνη συνοδεύει πάντοτε μια θέσι εποπτείας. Μελετάτε επιμελώς και εκπαιδεύεσθε συνεχώς στη διακονία για να είσθε καλά καταρτισμένος γι’ αυτήν. (1 Τιμ. 3:1-6· Εφεσ. 4:15) Στον κατάλληλο καιρό θα σας ανατεθούν καθήκοντα όχι πιο πάνω από την ικανότητά σας να τα εκτελέσετε.—Ψαλμ. 75:5-7.

 9. (α) Τίνος ευθύνη αποτελεί η αρχηγία στην εκκλησία; (β) Πώς μπορούν οι υπεύθυνοι υπηρέται της εκκλησίας να προλάβουν ένα παραστράτημα των θηλέων αδελφών;

⁹ Οι αδελφοί που είναι διωρισμένοι στη θέσι επισκόπου πρέπει να έχουν υπ’ όψιν ότι η ευθύνη της αρχηγίας είναι δική τους αποκλειστικά. Στις αφιερωμένες γυναίκες στην εκκλησία, ακόμη και αν είναι γαμήλιοι σύντροφοι θεοκρατικών επισκόπων, δεν πρέπει να επιτρέπεται να σφετερίζωνται εξουσία, προς δυσαρέσκειαν του Ιεχωβά. Αυτές, αντιθέτως, ως σύζυγοι προσηλωμένες στο καθήκον τους, παραμένουν κατάλληλα σε θεοκρατική υποταγή. Όταν μερικές φορές οι αδελφοί αποτυγχάνουν να αναλάβουν ανδροπρεπώς την ηγεσία, βρίσκομε τις αδελφές να προσπαθούν να εξασκήσουν εποπτεία, χωρίς να έχουν εξουσία και στασιάζοντας εναντίον αυτής. «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Οι υπεύθυνοι θεοκρατικοί υπηρέται δεν πρέπει να παραχωρούν αμελώς ευκαιρίες στις συζύγους των ή σε άλλες αδελφές στην εκκλησία να κάμουν αυτό το παραστράτημα.—1 Τιμ. 3:2-5, 12.

10. Ποιες ευθύνες βαρύνουν τους επισκόπους της εκκλησίας, και ποιοι εκτιμούν τις προσπάθειες των;

¹⁰ Αληθινά σοβαρές ευθύνες βαρύνουν τους αδελφούς που είναι επίσκοποι στην εκκλησία. Εκτός από τις υποχρεώσεις των στον Ιεχωβά και στον Χριστόν Ιησούν, στο να διδάσκουν υγιά διδασκαλίαν και να κηρύττουν τα αγαθά νέα, οφείλουν στοργική φροντίδα και προσοχή σε όλους τους αδελφούς της εκκλησίας, ιδιαίτερα στα νεοευρεθέντα πρόβατα. (1 Πέτρ. 5:2-4· Πράξ. 20:17-19, 28· Ρωμ. 15:1) Αυτοί οι «ποιμένες του ποιμνίου», που εργάζονται σκληρά, συχνά θυσιάζουν τις προσωπικές των ανέσεις για να βαστάζουν τα ασθενήματα των αδυνάτων. Έτσι κερδίζουν την εκτίμησι του Ιεχωβά και ασφαλώς την ευγνωμοσύνη των διακριτικών αδελφών των, οι οποίοι τους αγαπούν για το έργον των. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.»—1 Θεσ. 5:12-14.

11. Τι σημαίνει σήμερα το να είναι κανείς «άρχων» στην οργάνωσι του Ιεχωβά;

¹¹ Ο Ιεχωβά περιγράφει περαιτέρω τις ευθύνες των διακονικών υπηρετών σ’ αυτόν τον κινδυνώδη καιρό του τέλους, μέσω του προφήτου του Ησαΐα: «Ιδού! βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει. Και έκαστος αυτών θέλει είσθαι ως, σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:1, 2, ΜΑΜ) Αυτό καθορίζει την ευθύνη οποιουδήποτε άρρενος υπηρέτου που είναι διωρισμένος από το κυβερνών σώμα και υπηρετεί στην οργάνωσι σήμερα, περιλαμβανομένων πολλών από τα άλλα πρόβατα που υπηρετούν τώρα σε θέσεις «αρχόντων», υπευθύνων υπηρετών στην κοινωνία του Νέου Κόσμου του Θεού. Όπως γρήγορα θα σας πη οποιοσδήποτε υπηρέτης μιας εκκλησίας, ο τίτλος αυτός του «άρχοντος» δεν είναι απλός τιμητικός προσδιορισμός! Αυτή η ίδια η λέξις, όπως χρησιμοποιείται στις Γραφές, δίνει έμφασι στη βαριά ευθύνη, στη θέσι της ηγεσίας στην υπηρεσία προς τον Ιεχωβά και τους αδελφούς. Τώρα οι αδελφοί μπορούν να στρέφουν στους υπηρέτας για τέτοιο επιθυμητό καταφύγιο, σκέπη, αναψυχή και σκιά. Ο Ιεχωβά υπόσχεται ότι ο μεγάλος του Βασιλεύς και οι άρχοντές του θα είναι, ο καθένας τους, τέτοια πηγή παρηγορίας και προστασίας σ’ αυτόν τον καιρό της τρομερής ανάγκης.

12. Από τι πρέπει να φυλάσσωνται οι υπηρέται, και ποιες δύο ακρότητες πρέπει ν’ αποφεύγωνται;

¹² Παρά τις βαριές αυτές ευθύνες, οι επίσκοποι δεν πρέπει ν’ αναλάβουν αγέρωχο ύφος και να γίνουν υπερήφανοι ή αυτάρεσκοι. Φυλαχθήτε από το να γίνετε ανυπόμονοι με τις αδυναμίες των μη ωρίμων αδελφών σας. «Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» Πάνω σ’ αυτό το εδάφιο, ένατο του εβδόμου κεφαλαίου του Εκκλησιαστού, όπως αποδίδεται στη Νεοελληνική Μετάφρασι, μπορούμε να κάμωμε επωφελείς σκέψεις βλέποντας τη νεώτερη μετάφρασι Μόφφατ: «Ποτέ μη σπεύδης εις τον θυμόν σου· μόνον οι άφρονες περιθάλπουν οργήν.» Διατηρήστε τη στάσι της ταπεινοφροσύνης και μη γίνεσθε ούτε μικροπρεπείς ούτε υπερβολικά επικριτικοί, πράγμα που δεν είναι ανδροπρεπές. (Μιχ. 6:8) «Πάντες δε», νουθετεί ο Πέτρος, «υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην διότι “ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.” Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.» (1 Πέτρ. 5:5, 6) Συγχρόνως φυλαχθήτε από τις δικές σας αδυναμίες, για να μην πέσετε. (1 Κορ. 10:12) «Μη γίνου δίκαιος παραπολύ, και μη φρόνει σεαυτόν υπέρμετρα σοφόν· δια τί να αφανισθής;» (Εκκλησ. 7:16) Ενώ λοιπόν φυλάσσεσθε από τις αδυναμίες των αδελφών σας, επαγρυπνείτε στη δική σας δύναμι και μη λησμονείτε ότι «ο φοβούμενος τον Θεόν θ’ αποφύγη και τα δύο άκρα».—Εκκλησ. 7:18, ΜΜ.

ΠΩΣ Ν’ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΜΕ

13. Είναι δυνατόν ν’ ανταποκριθή κανείς στις επιτακτικές απαιτήσεις που αφορούν τους υπηρέτας της εκκλησίας και πώς;

¹³ Καθώς παρατηρούμε τις πολλές ευθύνες των υπηρετών της εκκλησίας, στη διάνοιά μας αναπηδά μια ερώτησις: Μπορεί κανείς ν’ ανταποκριθή σε τέτοιες επιτακτικές απαιτήσεις, και πώς; Μια ακόμη ευθύνη περιέχει την απάντησι. «Ενδυναμούσθε» είναι η σύντομη συνταγή. (1 Κορ. 16:13) Τι συμβάλλει στην ανάπτυξι των αναγκαίων ικανοτήτων; Αγωνίζεσθε ακατάπαυστα γι’ αυτό το ώριμο ανάστημα προς βοήθειαν και ευλογίαν των αδελφών σας και προς ευαρέσκειαν του Ιεχωβά. «Ο σοφός άνθρωπος είναι δυνατώτερος από τον ισχυρόν, και είς άνθρωπος γνώσεως από τον έχοντα δύναμιν.»—Παροιμ. 24:5, ΑΣΜ.

14. Ποια βεβαίωσι έδωσε ο Ιεχωβά στους δούλους του επάνω στη γη ότι θα τους βοηθήση;

¹⁴ Στους δούλους του, που αντιμετωπίζουν τώρα τη μεγάλη ευθύνη του κηρύγματος των αγαθών νέων παγκοσμίως, ο Ιεχωβά υπόσχεται να μεταδώση δύναμι και να τους ανανεώση τον ζήλο: «Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονισμένους, και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσιν ατονίσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ’ οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονίσει.» (Ησ. 40:28-31) Ο Ιεχωβά θα βοηθήση έτσι τους δούλους του επάνω στη γη να εκτελέσουν το θέλημά του και να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς του.

15. Ποια είναι η πηγή της επιτυχίας και αυξήσεως στη θεοκρατική οργάνωσι;

¹⁵ Καθώς αυξάνετε τις ικανότητές σας στη διακονία, να θυμάστε την πηγή της αναπτύξεώς σας. «Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου», λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων. (Ζαχ. 4:6) Πώς θα μπορούσαμε ως οργάνωσις να έχωμε πραγματοποιήσει πάνω από ογδόντα επτά εκατομμύρια ώρες στον ιεραποστολικόν αγρό το περασμένο έτος χωρίς τη βοήθεια αυτής της ισχυρής δυνάμεως, ιδιαίτερα αν παρατηρήσωμε τις προσωπικές μας ελλείψεις και αδυναμίες και λάβωμε υπ’ όψι τις προσπάθειες που γίνονται για το σταμάτημα της διακονίας; Στον Θεό μας Ιεχωβά αποδίδομε όλη την επιτυχία και την αύξησι που έχομε, ως οργάνωσις και σε κάθε άτομο. «Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω, και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.»—Εφεσ. 6:10.

16. Πώς μπορεί κανείς να ενδυναμωθή εν τη ισχύι του Ιεχωβά;

¹⁶ Ο Ιεχωβά χαράσσει την πορεία της αυξήσεως η όποια γίνεται υπό την ώθησι του πνεύματος του και την καθοδηγία της οργανώσεώς του. Η ενδυνάμωσις εν τη ισχύι του Ιεχωβά προέρχεται ως αποτέλεσμα πολλής μελέτης του λόγου του Θεού και συνταυτίσεως στην υπηρεσία με την οργάνωσί του, η οποία ωθεί άτομα να δίδουν τη μαρτυρία και να αναζητούν ευκαιρίες να κηρύττουν διαρκώς περισσότερο. Κατόπιν το ποιόν της υπηρεσίας απαιτεί πολλή προσοχή και οικοδομούμε την αποτελεσματικότητα με την οποία κηρύττομε. Έτσι διευρύνομε τη σφαίρα της υπηρεσίας μας με το να μην ανθιστάμεθα στην προτροπή να βοηθούμε άλλους ν’ αυξήσουν στη γνώσι, στην υπηρεσία και στις θεοσεβείς ιδιότητες. Είναι βέβαιο ότι θα παραγάγωμε αύξησι και στους εαυτούς μας και στους αδελφούς μας που ακολουθούν τα καλά μας παραδείγματα, διότι θα σπεύσουν να μιμηθούν το ορθό παράδειγμα. (Τίτον 2:7) Γι’ αυτούς τους λόγους ο Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό διακονικό υπηρέτη: «Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου. Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν.»—1 Τιμ. 4:15, 16.

17. Ποια συμβουλή μας δίνει ο λόγος του Θεού όσον αφορά την πρόοδο στην ωριμότητα και την οικοδομή μας στη διακονία;

¹⁷ Μην εκπλήττεσθε για το τι μπορεί να επιτελέση το ισχυρό πνεύμα του Θεού ως προς το να σας φέρη στην ωριμότητα για την οικοδομή των αδελφών σας προς δόξαν και ευχαρίστησιν του Θεού. (Ιερεμ. 9:23, 24· Εφεσ. 6:10· Κολ. 1:10, 11) Συνεπώς, «το πνεύμα μη σβύνετε». (1 Θεσ. 5:19) Μάλλον, «να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού», τη διακονία που είναι η κληρονομία όλων των προθύμων, σθεναρών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Λάβετε μια προχωρημένη θέσι στις γραμμές του μετώπου των ανδρείων θεοκρατικών πολεμιστών! Καθώς χειρίζεσθε με αυξανόμενη εμπιστοσύνη και επιδεξιότητα «την μάχαιραν το πνεύματος», ο Ιεχωβά θα σας ευλογήση ισχυρά για να συνεχίσετε την «καθαίρεσιν οχυρωμάτων».—2 Τιμ. 1:6· 2 Κορ. 10:4.

18. Τι θα προκύψη αν εξακολουθήσωμε να εντείνωμε τον ρυθμό του θεοκρατικού μας πολέμου;

¹⁸ «Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου», προτρέπει ο σοφός συγγραφεύς του βιβλίου Εκκλησιαστής, ένατο κεφάλαιο, δέκατο εδάφιο. Το να υποχωρήσωμε δεν ευαρεστεί τον Ιεχωβά. Ένα βήμα προς τα οπίσω μπορεί τελικά να οδηγήση τη δειλή ψυχή σε καταστροφή. (Εβρ. 10:38, 39) Ο Ιεχωβά ευλογεί τους αφόβους με δύναμι στον θεοκρατικό πόλεμο που ‘προχωρεί μεγαλυνόμενος’. (2 Σαμ. 5:10) Η ακατανίκητη ενεργός δύναμίς του θα φέρη σε πραγματοποίησι, διαρκώς περισσότερο, την προφητεία του περί αυξήσεως, εξακολουθητικής και ατελείωτης αυξήσεως: «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν, ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.» (Ησ. 60:22, ΑΣ) Τώρα που η κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά γίνεται ολοένα περισσότερο πολυάριθμη, ας φροντίσωμε να μη χάση την ανδρική δύναμί της επειδή εμείς ως υπηρέται γινόμεθα πνευματικώς χαλαροί, πλαδαροί και οκνηροί. Αν κρατούμε τις θέσεις μας, ανταποκρινώμεθα στις ευθύνες μας και εξακολουθούμε να εντείνωμε τον ρυθμό του θεοκρατικού μας πολέμου μ’ ένα γνήσιο, ανδροπρεπή τρόπο, ο Ιεχωβά ασφαλώς δεν θα μας εγκαταλείψη. Ας μη λησμονή ο αντίδικος ότι ο Ιεχωβά είναι μαζί μας! «Τις είναι ο Βασιλεύς της δόξης; Ο Ιεχωβά ο κραταιός και δυνατός, ο Ιεχωβά ο δυνατός εν πολέμω.»—Ψαλμ. 24:8, ΑΣ.

19. Καθώς ατενίζομε το μέλλον, ποιες είναι οι προσδοκίες μας και πώς η Βίβλος περιγράφει τον λαόν του Ιεχωβά;

¹⁹ Δεν υπήρξε σταμάτημα του έργου κηρύγματος του Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, τα δε αποτελέσματα είναι θαυμάσια. Καθώς κυττάζομε προς τα εμπρός και ατενίζομε τις λαμπρές προσδοκίες μας, δεν έχομε λόγο να αμφιβάλλωμε ότι «ο λαός, όστις γνωρίζει τον Θεόν αυτού, θέλει ισχύσει και κατορθώσει.» (Δαν. 11:32) «Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, και αλαλάξατε εν τω όρει τω αγίω μου· ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γην διότι έρχεται η ημέρα του Ιεχωβά, διότι είναι εγγύς· . . . Λαός πολύς και ισχυρός· . . . Τρέχουσιν ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί αναβαίνουσι το τείχος· και υπάγουσιν έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν χαλώσι τας τάξεις αυτών. Ουδέ σπρώχνουσιν ο είς τον άλλον· περιπατούσιν έκαστος εις την οδόν αυτού· και προχωρούσι δια μέσου των όπλων, και δεν διασπώσι την πορείαν αυτών.»—Ιωήλ 2:1, 2, 7, 8, ΑΣ.

20. Ποιον ρόλο παίζει η αγάπη στην πρόοδο αυτών των προελαυνόντων μαχητών, και ποια διαφορά δημιουργεί;

²⁰ Τι συνήνωσε σ’ αυτόν τον θριαμβεύοντα θεοκρατικό στρατό τους προελαύνοντας αυτούς μαχητάς με δύναμι που είναι ακαταμάχητη; Απλώς η αγάπη, η αγάπη του Θεού, με την οποίαν αυτός συνενώνει ανθρώπους. Είμεθα αποφασισμένοι να μην αφήσωμε τίποτε να σταθή στο δρόμο μας ως εμπόδιο εκδηλώσεως της προς αυτόν αγάπης μας. (Ρωμ. 8:35-39) Αυτή η αγάπη του Ιεχωβά μαζί με την αγάπη του συνανθρώπου, είναι ο τέλειος δεσμός της ενότητος. Μ’ αυτόν ανθιστάμεθα στη μόλυνσι του ιδιοτελούς αυτού κόσμου που εκτρέφει το μίσος. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ της κοινωνίας του Νέου Κόσμου και του παλαιού. Ο κόσμος του Σατανά δεν θα εξαφανίση ποτέ αυτή την αγάπη από την οργάνωσι του Θεού, αλλ’ αυτή θα επιζήση του Αρμαγεδδώνος και θα υπάρχη ως το στερεό θεμέλιο της υπηρεσίας του Ιεχωβά με μακαριότητα αιωνίως.

21. Τι πρέπει να κάμωμε για να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά δεν θα παύση ποτέ να μας αγαπά;

²¹ Η αγάπη για τον Ιεχωβά και για τους αδελφούς χρησιμεύει τώρα ως το μεγάλο μέσον που σταθεροποιεί τις αποφασιστικές προσπάθειές μας να διατηρήσωμε σταθερότητα πίστεως και ισχυρές πράξεις συνεπείς μ’ αυτήν. Η αγάπη μάς κάνει να δεχώμεθα με προθυμία και ανδροπρέπεια οποιαδήποτε ευθύνη που ο Ιεχωβά ευαρεστείται να μας αναθέση εν σχέσει με την επιμέλεια των συμφερόντων της βασιλείας του. Επειδή το ελατήριο μας είναι τέτοια ανιδιοτέλεια, οι αδελφοί μας και, προπάντων, ο Ιεχωβά θα συγχωρήση ασφαλώς τις ακούσιες ελλείψεις μας, τις αδυναμίες και τις ατέλειες της σαρκός. Ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον εμπνευσμένο του απόστολο να μας δώση αυτή τη βεβαίωσι. «Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (1 Πέτρ. 4:7, 8) Ο Ιεχωβά δεν θα παύση ποτέ να μας αγαπά ή να μας ευλογή αν αγρυπνούμε, στεκώμεθα στερεοί στην πίστι, ανδριζώμεθα, ενδυναμούμεθα. Κάθε τι που ο Ιεχωβά κάνει για μας, το κάνει από αγάπη. Γι’ αυτό ο Παύλος με στοχαστική καταλληλότητα, τελειώνει την συνεπτυγμένη ενθάρρυνσί του, την οποία συνιστούμε σε σας, διακονικοί υπηρέται, με ειδική προτροπή: «Πάντα τα έργα υμών ας γίνωνται εν αγάπη.»—1 Κορ. 16:13, 14.

«Η Αγάπη Οικοδομεί»

«Η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.»—1 Κορ. 8:1.

 1. Ποια εδάφια δείχνουν τη σπουδαιότητα της γνώσεως; της πίστεως; των έργων;

Ο ΛΟΓΟΣ του Θεού, η Αγία Γραφή, αποδίδει μεγάλη σπουδαιότητα στη γνώσι. Νουθετεί: «Λάβετε . . . γνώσιν, μάλλον παρά χρυσίον εκλεκτόν.» Προειδοποιεί επίσης ότι «ο λαός αφανίζεται δι’ έλλειψιν γνώσεως». Η Γραφή επίσης τονίζει τη σπουδαιότητα της πίστεως: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις [εις τον Θεόν].» «Επί πάσι δε, αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα.» Ούτε αφήνει ο λόγος του Θεού καμμιά αμφιβολία ως προς την αξία των έργων, διότι «καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»—Παροιμ. 8:10· Ωσηέ 4:6, ΑΣΜ· Εβρ. 11:6· Εφεσ. 6:16· Ιάκ. 2:26.

 2. Τι είναι η αγάπη εν συγκρίσει με τη γνώσι, την πίστι και τα έργα;

² Αν και είναι ζωτικώς σπουδαία η γνώσις, η πίστις και τα έργα, υπάρχει κάτι μεγαλυτέρας ακόμη σπουδαιότητος, τόσο σπουδαίο, πράγματι, ώστε χωρίς αυτό, τα άλλα δεν θα υπελογίζοντο για τίποτε. Και ποιο είναι αυτό; Η αγάπη. Καθώς το εκφράζει τόσο ωραία ο απόστολος Παύλος: «Και εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν. Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, . . . αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.»—1 Κορ. 13:2, 3.

 3, 4. (α) Πώς θεωρεί ο Ιεχωβά την αγάπη; (β) Για ποιες άλλες αιτίες η αγάπη είναι προεξέχουσα;

³ Καθαρά, λοιπόν, η αγάπη κατέχει την προεξέχουσα θέσι. Γι’ αυτό δεν είναι παράδοξο που διαβάζομε ότι, «Ο Θεός είναι αγάπη.» Σημειώστε, ότι ο Θεός δεν αγαπά απλώς με την έννοια ότι είναι δίκαιος, σοφός και ισχυρός, αλλά με μια μοναδική έννοια ο Θεός είναι αγάπη. Και μολονότι είναι παντοδύναμος και είναι ο δικαιωματικός Υπέρτατος Κυρίαρχος, ο Ιεχωβά Θεός ευφραίνεται με το γεγονός ότι κυβερνά τα νοήμονα πλάσματά του με αγάπη. «Ναι», λέγει, «σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον· δια τούτο σε είλκυσα με έλεος.» Γι’ αυτό, ακριβώς, όλες οι εντολές του μπορούν να συνοψισθούν σε μια λέξι, αγάπη· αγάπη γι’ αυτόν με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι, και αγάπη για τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας.—Ιερεμ. 31:3· Μάρκ. 12:30, 31.

⁴ Η αγάπη είναι, επίσης, προεξέχουσα επειδή «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Ο Ιεχωβά, έχοντας προικίσει τα πλάσματά του με την ικανότητα ν’ αγαπούν, μπορούσε με εμπιστοσύνη να δεχθή την πρόκλησι του Σατανά όσον αφορά τα πλάσματα, όπως εξεικονίζεται από την πείρα του Ιώβ, επειδή εγνώριζε ότι η αγάπη θα τα καθιστούσε ικανά να κρατήσουν ακεραιότητα παρ’ όλα όσα ο Διάβολος θα μπορούσε να επιφέρη εναντίον των. Η αγάπη, επομένως, περισσότερο από κάθε άλλη ιδιότητα που θα μπορούσε να κατέχωμε, συντελεί στη δικαίωσι του ονόματος του Ιεχωβά. Και γιατί η αγάπη μπορεί να τα εκπληρώση όλα αυτά; Επειδή «η αγάπη οικοδομεί».—1 Κορ. 13:8· 8:1· Ιώβ, κεφάλαια 1, 2 και 42.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

 5, 6. Γιατί η αγάπη οικοδομεί, όπως καταδεικνύεται από ποιες εκδηλώσεις του Ιεχωβά;

⁵ Η αγάπη οικοδομεί επειδή «δεν ζητεί τα εαυτής». Παρακινεί τον καθένα να «μη ζητή το εαυτού συμφέρον αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» Η αγάπη οικοδομεί επειδή ακούει και βλέπει, κατανοεί και εκτιμά, στοχάζεται και σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Παρατηρεί τις καλές των ιδιότητες και δυνατότητες, τις ανάγκες των και τις ευκαιρίες της να ικανοποιήση τις ανάγκες αυτές. Είναι πρακτική και λαμβάνει την πρωτοβουλία, μιμούμενη τον Ιεχωβά. Ενεργεί και δίδει, με ανιδιοτέλεια και γενναιοδωρία. Η αγάπη κατά πρώτον λόγον υπεκίνησε τον Θεό να μας δημιουργήση. Και πόσο άφθονη προμήθεια έκαμε για μας και με ποιες πολλές ικανότητες μας επροίκισε, ώστε να μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε αυτές τις άφθονες προμήθειες στο πλήρες! ‘Επειδή ο Ιεχωβά ηγάπησε’ τους Ισραηλίτας, τους έβγαλε από τη δουλεία και τους έφερε σε χώρα «ρέουσαν γάλα και μέλι». Και δεν ήταν η αγάπη, αγάπη για τον νέο κόσμο, που τον έκαμε να δώση τον μονογενή του Υιό;—1 Κορ. 13:5· 10:24, 33· 2 Κορ. 8:24· Δευτ. 7:8· Ιωάν. 3:16.

⁶ Η αγάπη περαιτέρω οικοδομεί επειδή είναι ευγενής και φιλάγαθη, τρυφερή και εύσπλαχνη. Οσοδήποτε «μέγας, ισχυρός και φοβερός» και αν είναι ο Ιεχωβά, συγκαταβαίνει στο να εκφράζη αυτές τις ιδιότητες της αγάπης, που θερμαίνουν την καρδιά, για την οικοδομή των πλασμάτων του. «Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Ιεχωβά σπλαχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν.» Ακόμη και μιας μητέρας η στοργή μπορεί να εκλείψη, αλλ’ όχι η δική Του. Ναι, «είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων».—Δευτ. 10:17· Ψαλμ. 103:13, ΑΣ· Ιάκ. 5:11, ΜΝΚ.

 7, 8. Για ποιους περαιτέρω λόγους οικοδομεί η αγάπη, και γιατί η αγάπη δεν μπορεί να ηττηθή;

⁷ Και υπάρχουν ακόμη και άλλοι λόγοι, για τους οποίους η αγάπη οικοδομεί. Η αγάπη οικοδομεί επειδή ο καθένας από μας έχει ανάγκη να δίνη και να λαμβάνη αγάπη· επειδή χρειαζόμεθα ο ένας τον άλλον όπως συμβαίνει και με τα διάφορα μέλη του ανθρωπίνου σώματος· επειδή μας κάνει να ‘τηρούμε τις εντολές του Ιεχωβά’ και επειδή ‘έξω διώκει τον φόβον, ο οποίος φόβος ασκεί περιορισμόν’ και επομένως ο φόβος θα εμπόδιζε το έργο της οικοδομής. Οι προσπάθειές μας μπορεί να μην υπήρξαν τόσο επιδέξιες ή τόσο επιτυχείς όπως ελπίζαμε ή όπως εσκοπεύαμε, ή μπορεί ακόμη να παρεξηγήθησαν και να απεκρούσθησαν, όπως τόσο συχνά συμβαίνει όταν προσφέρωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού στους διαβάτας στους δρόμους ή στους οικοδεσπότας στις θύρες· και όμως η αγάπη οικοδομεί επειδή οικοδομεί εμάς, αν όχι και εκείνους που προσπαθούμε να βοηθήσωμε. Δεν υπάρχει ήττα της αγάπης.—1 Ιωάν. 5:3· 4:18, ΜΝΚ.

⁸ Και τέλος, η αγάπη οικοδομεί επειδή δεν αποθαρρύνεται και δεν παραιτείται, αλλά επιμένει. «Η αγάπη μακροθυμεί», «πάντα ανέχεται, . . . πάντα υπομένει.» Η αγάπη εγκαρτερεί, όπως ο γεωργός, ως τον καιρό του θερισμού. Τι παράδειγμα μακροθυμίας έδωσε για μας ο Ιεχωβά στην πολιτεία του με το ανθρώπινο γένος και ιδιαίτερα με το έθνος Ισραήλ! Και δεν υπήρξε εις μάτην, διότι εξαιτίας της μακροθυμίας του μπορεί να δείξη μια μακρά σειρά πιστών μαρτύρων και στον ωρισμένο του καιρό θα δη την πλήρη πραγματοποίησι των σκοπών του όσον αφορά τη δικαίωσι του ονόματός του, όταν θα «ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.»—1 Κορ. 13:4, 7· 15:28.

 9. Γιατί δεν πρέπει να συγχέωμε την αγάπη με τον αισθηματισμό;

⁹ Με την ευκαιρία αυτή, ας σημειωθή ότι η αγάπη δεν πρέπει να συγχέεται με τον αισθηματισμό, που είναι αίσθημα, το οποίο ξεπερνά τα όρια της λογικής και στο οποίο παραδίδεται κανείς χάριν του ιδίου του εαυτού του. Ένας αισθηματικός γονεύς, αντί να δή το παιδί του να κλαίη και να μην είναι ευτυχισμένο, θα ενδώση μάλλον σε κάθε ιδιοτροπία του παιδιού και δεν θα το τιμωρήση, όταν είναι ανάγκη. Αλλ’ ο γονεύς που αγαπά αληθινά το παιδί του, θα είναι σταθερός όταν χρειάζεται. Ο Ιεχωβά είναι αγάπη, αλλά δεν είναι αισθηματικός. Γι’ αυτό ακριβώς διαβάζομε ότι «όντινα αγαπά, ο Ιεχωβά, παιδεύει· και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται». Δεν υπάρχει τίποτε το αισθηματικό στη μαστίγωσι, αλλά είναι εποικοδομητική, είναι πράξις αγάπης.—Εβρ. 12:6, ΜΝΚ.

Η ΑΓΑΠΗ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΥΚΛΟ

10. Γιατί η αγάπη για τον Ιεχωβά οικοδομεί τον οικογενειακό κύκλο;

¹⁰ Μεταξύ εκείνων που οικοδομεί η αγάπη είναι ο οικογενειακός κύκλος. Και επάνω από κάθε άλλη αγάπη, η αγάπη για τον Ιεχωβά οικοδομεί τον οικογενειακό κύκλο. Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή η αγάπη για τον Ιεχωβά ενδιαφέρεται για το καλό του όνομα και για το καλό όνομα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αν διασπασθή ο οικογενειακός κύκλος, το αποτέλεσμα είναι χωρισμός, μοιχεία και διαζύγιο, εγκληματικότης των ενηλίκων και των ανηλίκων, που όλα αυτά επιφέρουν όνειδος στον Ιεχωβά και στην κοινωνία του Νέου Κόσμου και κάνουν τα άτομα παίγνια στα χέρια του Σατανά ή Διαβόλου. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται για τη διατήρησι του οικογενειακού κύκλου, ο δε Διάβολος ενδιαφέρεται για την καταστροφή του. Όπως ακριβώς οι Χριστιανοί εμπήκαν κατά πρώτο λόγο στη σχέσι του γάμου, όχι απλώς για ν’ απολαύσουν γαμήλια μακαριότητα, αλλά λόγω αγάπης για τον Ιεχωβά και τις δίκαιες απαιτήσεις του, έτσι η ίδια αυτή αγάπη μπορεί να παράσχη το ισχυρότερο ελατήριο για να θέλωμε να κάμωμε τον γάμο επιτυχή με οικοδομή του οικογενειακού κύκλου.

11. Τι σημαίνει ν’ αγαπούμε ένα άτομο; και πώς μπορεί η αγάπη ενός συζύγου να οικοδομήση τη σύζυγό του πνευματικώς;

¹¹ Όπως έχει καλά παρατηρηθή, το ν’ αγαπούμε ένα άτομο σημαίνει να φροντίζωμε γι’ αυτό και να αισθανώμεθα ότι υπέχομε ευθύνη για τη ζωή του και την αύξησί του και την ανάπτυξι όλων των ικανοτήτων και χαρισμάτων του. Φυσικά, ο σύζυγος, λόγω της Γραφικής του θέσεως ως κεφαλής της συζύγου, έχει μια πολύ θετική υποχρέωσι από αυτή την άποψι, και η αγάπη θα τον βοηθήση να οικοδομήση την σύζυγό του. Η αγάπη γι’ αυτήν θα τον βοηθήση να δώση το καλό παράδειγμα για τη μελέτη του λόγου του Θεού, τον ζήλο για τη διακονία και την κατάλληλη Χριστιανική διαγωγή. Επειδή ενδιαφέρεται για το καλό της, θα δώση έμφασι στη ζωή εκεί όπου αυτό είναι κατάλληλο, στα συμφέροντα της Βασιλείας, και προς τον σκοπόν αυτόν θα καλλιεργήση πνευματικό φρόνημα, κατευθύνοντας τη συνομιλία προς ανυψωτικές κατευθύνσεις, και φροντίζοντας να έχη και η σύζυγός του επίσης χρόνον για μελέτη, για συναθροίσεις και για υπηρεσία. Και ενώ δεν παραμελεί τις υλικές της ανάγκες, δεν θα παραβλέψη το γεγονός ότι η σύζυγός του χρειάζεται αγάπη περισσότερο ακόμη και από τα υλικά πράγματα, διότι η σύζυγος μπορεί, αν παραστή ανάγκη , να προνοήση για τις υλικές της ανάγκες, αλλά δεν μπορεί να προμηθεύση την αγάπη, τη στοργή και την εκτίμησι, που τόσο τα χρειάζεται. Συνεπώς η αγάπη θα κάνη τον σύζυγο ν’ ακούη και να βλέπη τις καλές ιδιότητες της συζύγου του και να δίνη έκφρασι σ’ αυτή την εκτίμησι· διότι δεν διαβάζομε μήπως, «η γυνή η φοβουμένη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι», και δεν είναι λογικό να δίδη αυτόν τον έπαινο, πρώτος απ’ όλους, ο σύζυγός της; Ασφαλώς!—Παροιμ. 31:30, ΑΣ.

12, 13. Πώς συμπεριφέρεται ένας στοργικός σύζυγος όσον αφορά τις πιο οικείες γαμήλιες σχέσεις, και με ποιο όφελος για τον εαυτό του;

¹² Όλα αυτά περιλαμβάνονται στη Γραφική προσταγή: «Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα.» Και περισσότερα ακόμη. Η αγάπη θα κάμη τον σύζυγο να είναι στοχαστικός και διακριτικός από τις πιο οικείες απόψεις των γαμηλίων σχέσεων, με το να δείχνη υπομονή και κατανόησι όταν η σύζυγος υποφέρη από τις περιπέτειες που είναι ιδιάζουσες στο γυναικείο γένος. Ο σύζυγος, επίσης, οικοδομεί την σύζυγό του προσέχοντας τη συμβουλή που δίδεται στο Παροιμίαι 5:15-20 όσον αφορά το να ευφραίνεται από την σύζυγό του μόνο και όχι από μια ξένη γυναίκα, διότι μόνο τότε μπορεί αυτή να δώση την αμέριστη προσοχή της στα καθήκοντά της, ασφαλής στη σταθερότητά του.—Εφεσ. 5:28.

¹³ Και ίσως τίποτε δεν δείχνει τόσο αληθινά την αγάπη ενός ανδρός για τη σύζυγό του και το ενδιαφέρον του να την οικοδομήση, όσο η στάσις του όσον αφορά τις γαμήλιες οφειλές, το πιο τρωτό του σημείο όσον αφορά την ιδιοτέλεια. Όχι μόνο αυτός θα «αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοια», αφού «ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ’ η γυνή», αλλά, ενθυμούμενος το Ματθαίος 7:12, θα είναι στοχαστικός και διακριτικός όσον αφορά την ευαίσθητη φύσι της, και δεν θα κάνη κατάχρησιν των δικαιωμάτων του επειδή απλώς «η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ’ ο ανήρ». Ότι η διακριτικότης του συζύγου σ’ αυτά τα ζητήματα θα οικοδομήση την σύζυγό του πνευματικώς, το υπαινίσσεται ο Πέτρος όταν λέγη: «Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκας σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναίκειον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον, και ως εις συγκληρονόμους της χάριτος της ζωής, δια να μη εμποδίζωνται αι προσευχαί σας.» Και ότι η μετριοπάθεια και η εγκράτεια σ’ αυτό το ζήτημα μπορεί ακόμη να οικοδομήση τον άνδρα διανοητικώς και πνευματικώς είναι γεγονός που αναγνωρίζεται από την ιατρική επιστήμη και υπονοείται επίσης από τη νουθεσία του Παύλου τη σχετική με το θέμα αυτό. (Βλέπε 1 Κορινθίους 7:1, 5.)—1 Κορ. 7:3, 4· 1 Πέτρ. 3:7.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ

14. Πώς μπορεί η αγάπη μιας συζύγου να οικοδομή τον σύζυγό της;

¹⁴ Μολονότι η σύζυγος είναι το «ασθενέστερον σκεύος», η αγάπη της μπορεί να εποικοδομή τον σύζυγό της. Αν είναι προνόμιό του το να ‘κοπιάζη εις λόγον και διδασκολίαν’, αυτή θα είναι μεταξύ των πρώτων που θα τον ‘αξιώνουν διπλής τιμής’. Αντί να προσπαθή να διευθύνη τον σύζυγό της, θα θυμάται ότι ο λόγος του Θεού απαιτεί να υποτάσσωνται οι γυναίκες «εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα». Η αγάπη της μπορεί να οικοδομή τον σύζυγό της, όχι με το να ετοιμάζη τις ομιλίες του γι’ αυτόν ή με το να τον επικρίνη, αλλά με το να τον αφήνη να μελετά υπό τις πιο ευνοϊκές δυνατές συνθήκες, με το να μην παίρνη τον εαυτό της πάρα πολύ στα σοβαρά, με το να μην ενοχλή τον σύζυγό της με κάθε μικρό πρόβλημα ή μηδαμινή απασχόλησι, με το να είναι ειλικρινής μαζί του όταν αυτός ζητή τη γνώμη της και με το να φροντίζη καταλλήλως για τις σωματικές ανέσεις του.—1 Τιμ. 5:17· Εφεσ. 5:24.

15. Πώς πρέπει αυτή να βλέπη τον εαυτό της, και γιατί η αγάπη θα κάμη μια σύζυγο διακριτική;

¹⁵ Η αγάπη θα κάμη μια σύζυγο να είναι αφωσιωμένη, πιστή και συνετή, όλα δε αυτά ενισχύουν τον σύζυγό της, ιδιαίτερα σε καιρό εντάσεως. Η αγάπη θα την βοηθήση να βλέπη τον εαυτό της στο κατάλληλο φως, ούτε ως κεφαλήν του συζύγου της ούτε ως υποπόδιό του, αλλά ως βοηθό του στο πλευρό του, ώστε ούτε να ωθή τον εαυτό της προς τα εμπρός, ούτε να είναι πολύ άτολμη για να προσφέρη βοήθεια όταν χρειάζεται, για τις οποίες περιπτώσεις η αγάπη θα της δώση επίσης τη διόρασι. Η αγάπη θα κάμη μια σύζυγο διακριτική και σεμνή, πράγμα που οικοδομεί επίσης τον σύζυγό της: «Η ενάρετος γυνή είναι στέφανος εις τον άνδρα αυτής· η δε προξενούσα αισχύνην είναι ως σαπρία εις τα οστά αυτού.» Και αισχύνην προξενεί μια αδιάκριτη σύζυγος: «Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς διακρίσεως.»—Παροιμ. 12:4· 11:22, ΑΣΜ.

16. (α) Πώς η αγάπη τής συζύγου μπορεί να οικοδομή τον σύζυγό της όσον αφορά τις γαμήλιες οφειλές; (β) Αν δεν αποδίδωνται αυτές από τον σύζυγό της, από ποιον είναι βεβαία ότι θα λάβη την ανταμοιβή της;

¹⁶ Και όπως συμβαίνει με τον σύζυγο, ίσως η οξεία δοκιμή της αγάπης της, είναι η προθυμία της συζύγου να συνεργάζεται με τον σύζυγό της όσον αφορά τις γαμήλιες οφειλές. Αν αγαπά τον σύζυγό της, δεν θα τον τυραννή εξαιτίας της ανάγκης του, προτιμώντας να αγνοή τι βάρος αυτή (η σύζυγος) αντιπροσωπεύει γι’ αυτόν και ότι ο μόνος Γραφικός λόγος στον τωρινό καιρό για να αναλάβη να βαστάση αυτό το βάρος είναι η έλξις που έθεσε ο Θεός μεταξύ των φύλων. Μάλλον, αυτή θα είναι ευγνώμων ότι μπορεί να συμβάλη τόσο πολύ στη διανοητική, αισθηματική και σωματική ευεξία του. Εξ άλλου, η αγάπη θα την φυλάξη από το να απογοητευθή επειδή, κατά καιρούς, χάριν της υπηρεσίας του Θεού, ‘οι έχοντες γυναίκας χρειάζεται να είναι ως μη έχοντες’. Και είτε αυτό εκτιμάται πλήρως είτε όχι, η αγάπη θα κάμη την Χριστιανή σύζυγο να εκτελή το μέρος της στο να οικοδομή τον σύζυγό της, με εμπιστοσύνη ότι θα λάβη ανταμοιβή από τον Ιεχωβά, και γνωρίζοντας ότι με μια τέτοια πορεία οικοδομεί τον εαυτό της.—1 Κορ. 7:28, 29.

17. Αναγνώρισις ποιων γεγονότων θα βοηθήση τους συζύγους να εκτιμήσουν καλύτερα ο ένας τον άλλον;

¹⁷ Ναι, η αγάπη θα κάμη και τη σύζυγο και τον σύζυγο να οικοδομούν ο ένας τον άλλον. Και ανάμεσα σε άλλους ακόμη τρόπους, με τους οποίους μπορούν να το κάμουν αυτό, περιλαμβάνεται και το να είναι υπομονητικοί και να συγχωρούν ο ένας του άλλου τις αδυναμίες και να τις αποκρύπτουν από τους έξω, διότι δεν διαβάζομε μήπως ότι «η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών»; Η αγάπη θα τους βοηθήση επίσης να εκτιμήσουν ότι ο Θεός εδημιούργησε την Εύα «ως συμπλήρωμα» του Αδάμ. Συνεπώς, ο στοργικός σύζυγος δεν θα περιμένη να λογικεύεται πάντοτε η σύζυγός του επάνω στα διάφορα προβλήματα όσο καθαρά θα επιθυμούσε αυτός, ούτε η στοργική σύζυγος θα περιμένη από τον σύζυγό της τον ίδιο βαθμό ευαισθησίας που θα μπορούσε να εκδηλώση αυτή. Συγχρόνως η αγάπη θα καταστήση τον καθένα ικανόν να βλέπη στο ισχυρό σημείο του άλλου ευκαιρίες για βελτίωσι του εαυτού του. Τι ευκαιρίες έχουν οι σύζυγοι να οικοδομούν ο ένας τον άλλον!—1 Πέτρ. 4:8· Γέν. 2:18, ΜΝΚ.

Η ΑΓΑΠΗ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ

18. Ποια επιστημονική απόδειξις δείχνει ότι η αγάπη οικοδομεί τα τέκνα;

¹⁸ Ίσως πουθενά δεν κατανοείται τόσο δυνατά η αλήθεια ότι «η αγάπη οικοδομεί», όσο στην ανατροφή τέκνων. Η σύγχρονη ιατρική έρευνα διεπίστωσε όχι μόνο ότι η αγάπη μιας μητέρας είναι απαραίτητη για τη διανοητική και φυσική ανάπτυξι των βρεφών και των νεαρών τέκνων, αλλά και ότι η έλλειψις μητρικής αγάπης είναι ο μέγιστος παράγων της νεανικής εγκληματικότητος. Ένα πείραμα, που έκαμαν μερικοί επιστήμονες με βρέφη ποντικών, δίνει μια παραστατική εικόνα της δυνάμεως της αγάπης να οικοδομή. Για λίγα λεπτά κάθε μέρα οι επιστήμονες περιέθαλπαν βρέφη ποντικών κοντά στις φωλιές των και τα εθώπευαν ήπια από το πίσω μέρος της κεφαλής ως τη βάσι της ουράς. Εκείνα που εθωπεύοντο έτσι, απέκτησαν περισσότερο βάρος, έκαμαν μεγαλύτερα κόκκαλα και ήσαν πιο άφοβα στις ασυνήθεις περιστάσεις από όσο ήσαν άλλοι ποντικοί. Όταν, ως ενήλικοι, οι ποντικοί ετέθησαν υπό αυστηρή πίεσι, όπως το να κρατηθούν ακίνητοι επί σαράντα οκτώ ώρες και χωρίς τροφή και νερό, οι θωπευμένοι ποντικοί παρουσίασαν πολύ ολιγώτερη ζημία στους οργανισμούς των από εκείνη που παρουσίασαν όσοι δεν έτυχαν τέτοιας ειδικής φροντίδος. (Σάιενς Νιους Λέττερ, 2ας Ιανουαρίου 1954) Ότι το ίδιο αληθεύει και για το ανθρώπινο γένος δείχνει η έκθεσις για έναν όμιλο από 165 οικοδέσποινες, επαγγελματίας και εμπόρους, που επισκέπτονται τακτικά ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης, το Μπελβιού, για να φέρουν σε νοσηλευόμενα παραμελημένα παιδιά αγάπη, «ένα φάρμακο που και τα καλύτερα νοσοκομεία δεν μπορούν ν’ αγοράσουν», το οποίο «κάνει θαύματα» και είναι «μια βιταμίνη, χωρίς την οποία τα βρέφη αδυνατίζουν ή υποπίπτουν σε ηλιθιότητα και τα μεγαλύτερα παιδιά τείνουν να μαραθούν ή να στραφούν στο έγκλημα.»—Σατερνταίη Ήβνιγκ Ποστ, 30ής Ιουλίου 1955.

19. Τι πρέπει να γνωρίζουν ιδιαίτερα οι πατέρες;

¹⁹ Η αγάπη θα κάμη τους γονείς ν’ αντιληφθούν τις ανάγκες των τέκνων τους και το πώς μπορούν να ικανοποιήσουν αυτές τις ανάγκες, ιδιαίτερα τις πνευματικές των ανάγκες, διακρίνοντας, φυσικά, ανάμεσα στο τι τα τέκνα τους θέλουν και ποιες πραγματικά είναι οι ανάγκες τους. Η αγάπη θα κάμη τους γονείς χαρούμενους, ισορροπημένους και ωφελίμους συντρόφους των τέκνων τους και ειδικά η αγάπη θα κάμη τους πατέρες τους πιο αναγκαίους συντρόφους των υιών τους. Η επιστημονική έρευνα δείχνει ότι ένας από τους κυριωτέρους λόγους για τους οποίους πολλά αγόρια σχηματίζουν καταστρεπτικούς διεφθαρμένους ομίλους είναι η έλλειψις ωφελίμου συντροφιάς ενηλίκων αρρένων ατόμων. Σεις, λοιπόν, πατέρες, ιδιαίτερα, σημειώστε την εντολή του Θεού, που εδόθη μέσω του Μωυσέως: «Και θέλεις διδάσκει αυτούς [τους λόγους μου] επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Διδάσκω επιμελώς σημαίνει εντυπώνω στη διάνοια με επανειλημμένη και εμφατική επανάληψι ή παραίνεσι.—Δευτ. 6:7.

20. Γιατί οι γονείς δεν πρέπει να δίνουν απρόθυμα για τα τέκνα των τον χρόνον που απαιτείται για να εκπαιδευθούν κατάλληλα;

²⁰ Η αγάπη των γονέων οικοδομεί επειδή δεν δίνει απρόθυμα για τα τέκνα τον χρόνον που θα μπορούσε να δαπανήση σε κοσμικές διασκεδάσεις. Δεν μισθώνει μια παραμάνα για ν’ αντικαταστήση την αγάπη αυτή. Η αγάπη δεν θα δώση ακόμη απρόθυμα για τα τέκνα τον χρόνον που δαπανάται μαζί τους και που θα μπορούσε να δαπανηθή σε άλλη θεοκρατική δράσι. Ο χρόνος είναι πρωταρχικά ουσιώδης για την ανατροφή των τέκνων «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά», οι δε υποχρεώσεις των γονέων έρχονται πρώτες. Αν αυτό φαίνεται ότι είναι μια ισχυρή δήλωσις, ας θυμηθούν οι πατέρες ότι η παραμέλησις των τέκνων των μπορεί να τους καταστήση ακατάλληλους για μια θέσι υπηρέτου! Η αγάπη θα σας κάμη να ενδιαφέρεσθε για την πνευματική ευημερία των τέκνων σας περισσότερο ακόμη από όσο προσέχετε την πνευματική πρόοδο εκείνων με τους οποίους διεξάγετε οικιακές Γραφικές μελέτες.—Εφεσ. 6:4· 1 Τιμ. 3:4, 5.

21. Τι κάνοντας η αγάπη των γονέων θα οικοδομήση τα τέκνα πνευματικώς;

²¹ Η αγάπη, γονείς, θα σας βοηθήση να οικοδομήσετε τα τέκνα σας επειδή θα σας καταστήση ικανούς να τα κατανοήτε, να συζητήτε υπομονητικά μαζί τους και να βεβαιώνεσθε ότι συλλαμβάνουν το νόημα των όσων προσπαθείτε να τα διδάξετε. Όπως ακριβώς η αγάπη καθιστά ικανή μια σύζυγο ή μητέρα να παρατηρή αμέσως αν ο σύζυγός της ή τα τέκνα της δεν είναι καλά σωματικώς, έτσι η αγάπη πρέπει να σας καθιστά ικανούς να ανακαλύπτετε κάθε πνευματική αδυναμία των τέκνων σας για να μπορήτε να την θεραπεύετε προτού να είναι πολύ αργά. Μελετώντας μαζί τα μαθήματα για τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, επιβλέποντας την προετοιμασία τους για τα μέρη του προγράμματος που τους ανετέθησαν και αφήνοντάς τα να σας συνοδεύουν σε όλες τις μορφές της Χριστιανικής διακονίας, θα θέσετε ένα καλό θεμέλιο για τη σταδιοδρομία των ως Χριστιανών διακόνων. Δείξτε τρυφερότητα, ηπιότητα και συμπάθεια, μη γίνεσθε όμως αισθηματικοί. Να έχετε υπ’ όψιν ότι «ο φειδόμενος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» Ούτε να παραβλέπετε ότι ακόμη και σε τέτοιες περιστάσεις η αγάπη «δεν παροξύνεται».—Παροιμ. 13:24· 1 Κορ. 13:5.

ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ

22. Ποια υποχρέωσι έχουν τα τέκνα όσον αφορά την οικοδομή των;

²² Και σεις, τέκνα, μπορείτε να συμμετέχετε στην οικοδομή του οικογενειακού κύκλου, πραγματικά πρέπει να συμμετέχετε, αν πρόκειται να οικοδομηθήτε. Μπορείτε, επίσης, να ελαφρώνετε τα βάρη των γονέων σας, παρέχοντάς τους περισσότερον χρόνον και ενέργεια για να οικοδομηθούν. Οσοδήποτε σκληρές προσπάθειες και αν καταβάλουν οι γονείς σας, αν δεν έχετε την ορθή κατάστασι καρδιάς, δεν θα μπορέσουν να σας οικοδομήσουν πνευματικώς. «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.» Η αγάπη για τον Ιεχωβά και η αγάπη για τους γονείς σας θα σας κάμη πρόθυμα να «υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα». Η αγάπη θα σας κάμη να συνεργάζεσθε με τους γονείς σας και όχι να αντιδράτε στις προσπάθειές των να σας οικοδομήσουν. Η αγάπη θα σας βοηθήση να βλέπετε στο κατάλληλο φώς τη διόρθωσι που σας κάνουν, σαν κάτι που γίνεται για το καλό σας.—Παροιμ. 20:11· Κολ. 3:20.

23. Πώς μπορούν τα τέκνα να έχουν μερίδα στην οικοδομή των γονέων των;

²³ Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά οι γονείς σας έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πολλές υποχρεώσεις εκτός από το να προνοούν για σας υλικώς και πνευματικώς. Με στοργική υπακοή και πρόθυμη συνεργασία μπορείτε να ελαφρώσετε το φορτίο της φροντίδος των για σας. Επιπρόσθετα, η αγάπη θα σας βοηθήση να δήτε τι χρειάζεται να γίνη γύρω από το σπίτι και θα σας κάμη να βοηθήτε όσο μπορείτε, όχι περιμένοντας να σας το πουν και έπειτα γογγύζοντας επειδή τα καθήκοντα αυτά σας απομακρύνουν από το παιγνίδι. Τέτοια περίσκεψις συμβάλλει στην οικοδομή της μητέρας σας διότι θα της αφήση καιρό και δύναμι για μελέτη της Γραφής, για τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και για τη Χριστιανική διακονία. Και με το να είσθε προσεκτικά να μην έχετε περιττές απαιτήσεις από τον πατέρα σας όσον αφορά το χρήμα του, τον χρόνον του ή την υπομονή του, μπορείτε επίσης να έχετε μερίδα στο να οικοδομήται και αυτός. Με όλους αυτούς τους τρόπους δείχνετε ότι είσθε σοφά, και τα σοφά τέκνα ευφραίνουν τους γονείς. (Παροιμ. 15:20· 27:11) Ναι, κάθε μέλος του οικογενειακού κύκλου, ο σύζυγος, η σύζυγος, ο γονεύς και το τέκνο, έχουν μια υποχρέωσι προς τους άλλους και, εκδηλώνοντας αγάπη, μπορούν να τους οικοδομούν καθώς και τον εαυτό τους, και όλα αυτά προς αίνον του Ιεχωβά.

Η Αγάπη Οικοδομεί την Κοινωνία Νέου Κόσμου

 1, 2. (α) Γιατί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν κατάλληλα να ορισθούν ως κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Ποια γεγονότα και εδάφια δείχνουν ότι η αγάπη είναι εκείνη που οικοδομεί την Κοινωνία Νέου Κόσμου;

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνωστοί ως κοινωνία Νέου Κόσμου επειδή γνωστοποιούν τον νέο κόσμο του Θεού και συμπεριφέρονται ως κατάλληλοι πρέσβεις του νέου κόσμου. Υποκινούνται από την αρχή της αγάπης, η οποία είναι αρχή του Νέου Κόσμου, αγάπης για τον Ιεχωβά και για τον πλησίον των. Αυτό είναι τόσο προφανώς αληθινό, ώστε κατ’ επανάληψιν ο δημόσιος τύπος το εσχολίασε όταν ανέφερε για τις συνελεύσεις της Θριαμβευούσης Βασιλείας που έγιναν στη Βόρειο Αμερική και στην Ευρώπη κατά το 1955.

² Αυτό γίνεται ακριβώς όπως έπρεπε να γίνεται διότι ο Ηγέτης των Ιησούς Χριστός έδωσε τη μεγαλύτερη έμφασι στην αγάπη, αναφέροντας μάλιστα ότι από αυτήν θα μπορούσαν ν’ αναγνωρισθούν οι αληθινοί του ακόλουθοι. «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» Η αγάπη είναι ο «σύνδεσμος της τελειότητος» που συνδέει, τα μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, κάνοντάς τα ισχυρά, ικανά να παρουσιάζουν ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον ολοκλήρου του κόσμου και να νικούν την διπλής αιχμής επίθεσι του Σατανά, την επίθεσι του διωγμού και του υλισμού. «Καλήτεροι οι δύο υπέρ τον ένα», και «το τριπλούν σχοινίον δεν κόπτεται ταχέως». Ό,τι επιτελεί η αγάπη οικοδομώντας τον οικογενειακό κύκλο, το επιτελεί επίσης με την κοινωνία του Νέου Κόσμου και για τους ίδιους λόγους.—Ιωάν. 13:34, 35· Κολ. 3:14· Εκκλησ. 4:9, 12.

Η ΑΓΑΠΗ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ

 3, 4. Πώς θεωρεί η αγάπη τη συγκέντρωσι με τον λαόν του Θεού, και τι κάνει, επομένως, προς τον σκοπόν αυτόν;

³ Η αγάπη οικοδομεί την κοινωνία Νέου Κόσμου επειδή μας ελκύει στις διάφορες συναθροίσεις και συνελεύσεις των αφιερωμένων Χριστιανών όπου λαμβάνομε αυξημένο φως επάνω στον λόγον του Θεού, πνευματική δύναμι και ενθάρρυνσι για να εξακολουθήσωμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά. Όχι μόνο αυτό, αλλά η αγάπη μάς κάνει να θεωρούμε όλες αυτές τις συναθροίσεις ως ευκαιρίες να οικοδομήσωμε τους άλλους. Η αγάπη μάς κάνει να θέλωμε να πάμε ενωρίς και να υποδεχθούμε μ’ ένα θερμό καλωσόρισμα τους αδελφούς μας και τον καλής θελήσεως ξένον. Η αγάπη μάς κάνε, να ενδιαφερώμεθα πολύ για ότι λέγεται από το βήμα, διότι με το να δίνωμε μεγάλη προσοχή οικοδομούμε τον ομιλητή. Η αγάπη θα μας κάμη επίσης να θέλωμε να χρονοτριβήσωμε μετά το τέλος της συναθροίσεως για να ανταλλάξωμε πείρες και να δώσωμε ένα βοηθητικό και ενθαρρυντικό λόγο ή χειρονομία σ’ έναν που μπορεί να καταθλίβεται. Και ενεργώντας έτσι κι εμείς επίσης οικοδομούμεθα, διότι ποτέ δεν αστοχεί το «όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός».—Παροιμ. 11:25.

⁴ Και η αγάπη θα ζητή να οικοδομήση τους άλλους με το να λαμβάνωμε ενεργό μέρος στις συναθροίσεις αυτές καθώς παρέχεται η ευκαιρία. Δεν είναι μόνο ζήτημα του να ‘μην αφίνωμεν το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι, συνήθεια εις τινας,’ αλλά επίσης του να «κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον», του να «φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα», και να ‘προτρέπωμεν αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπομεν πλησιάζουσαν την ημέραν’. Καθώς έγραψε ο Παύλος στους Ρωμαίους: «Επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμα τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών· τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.»—Εβρ. 10:23-25· Ρωμ. 1:11, 12.

 5. Για να οικοδομούμε αλλήλους αποτελεσματικά στις συναθροίσεις, τι πρέπει να κάνωμε από πριν;

⁵ Η αγάπη για τους αδελφούς μας θα μας παρακινήση επίσης να προπαρασκευάζωμε τα μαθήματά μας, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσωμε τους αδελφούς μας. Ιδιαίτερα θα προπαρασκευαζώμεθα όταν μας ανατίθενται μέρη του προγράμματος που εκτελούνται από του βήματος, αφήνοντας έτσι να γίνεται φανερή η πρόοδός μας σε όλους προς οικοδομήν των, καθώς ακριβώς διατασσόμεθα: «Πάντα ας γίνωνται προς οικοδομήν . . . δια να μανθάνωσι πάντες, και πάντες να παρηγορώνται.» Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, είναι εύκολο οι υπηρέται στην εκκλησία να παραμελούν τα προνόμιά των προς την κατεύθυνσι αυτή. Απορροφώνται τόσο στην προπαρασκευή για τις ιδιαίτερές των συναθροίσεις ή μέρη του προγράμματος που τους ανατίθενται προσωπικώς, ώστε παραμελούν από καιρό σε καιρό την προπαρασκευή για συναθροίσεις που οδηγούνται από άλλους και όπου επίσης θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην οικοδομή των υπολοίπων. Κάθε διάκονος, λοιπόν, σε κάθε συνάθροισι ας προσέχη τη συμβουλή του Παύλου: «Αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός· εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»—1 Κορ. 14:26, 31· Εφεσ. 4:15, 16.

Η ΑΓΑΠΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 6, 7. (α) Ποια παραδείγματα δείχνουν την υποχρέωσι συμμετοχής στην εκπαίδευσι άλλων; (β) Γιατί οι υπηρέται έχουν ειδικές υποχρεώσεις από αυτή την άποψι, και πώς πρέπει να τις εκπληρώσουν;

⁶ Η αγάπη οικοδομεί περαιτέρω την κοινωνία του Νέου Κόσμου επειδή μας κάνει να λαμβάνωμε μέρος στο διακονικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, είτε βοηθώντας είτε βοηθούμενοι. Άσχετα με το ποια μπορεί να είναι τα καθήκοντά του, κανείς ώριμος διάκονος δεν είναι τόσο πολύ απασχολημένος, ώστε να μη συμμετέχη σ’ αυτό το πρόγραμμα. Ασφαλώς, κανείς από μας δεν έχει να κάμη περισσότερα από όσα είχε να κάμη ο Ιησούς Χριστός και όμως αυτός είχε καιρό να εκπαιδεύη άλλους. Καθώς «διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού . . . οι δώδεκα ήσαν μετ’ αυτού». Και τι πολλά καθήκοντα είχε ο Παύλος! Εν τούτοις, εξεπαίδευε και άλλους. Ναι, «οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.» Παρεμπιπτόντως, σημειώστε και εδώ πάλι ότι η αγάπη δεν είναι αισθηματισμός. Ο αισθηματισμός αρκείται στο ν’ αρέση απλώς στον πλησίον ενός ατόμου, ίσως ευαρεστώντας τον στις αδυναμίες του. Αλλά η αγάπη αρέσει στον πλησίον της «δια το καλόν προς οικοδομήν».—Λουκ. 8:1· Ρωμ. 15:13.

⁷ Φυσικά, οι διωρισμένοι υπηρέται της εκκλησίας, επειδή έχουν μεγαλύτερα χαρίσματα και αντιστοίχως μεγαλύτερες ευκαιρίες να οικοδομούν τους αδελφούς των, απαιτείται να δίδουν περισσότερα: «Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» Αυτή είναι ακριβώς η αιτία, για την οποίαν ο Ιεχωβά έκαμε προμήθεια ειδικών υπηρετών στην εκκλησία, όπως δείχνει ο Παύλος: «Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού [καθώς και των άλλων προβάτων]· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.» Και πώς πρέπει να γίνεται αυτή η εκπαίδευσις για διακονικόν έργον; Με χαρά, με προθυμία, με ανιδιοτέλεια και με ταπεινοφροσύνη, όπως ακριβώς δείχνει ο Πέτρος: «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.»—Λουκ. 12:48· Εφεσ. 4:11-13· 1 Πέτρ. 5:2, 3.

 8. Χάριν τίνος πρέπει να δέχωνται βοήθεια εκείνοι που χρειάζονται;

⁸ Εξ άλλου, αν είσθε μεταξύ εκείνων που έχουν έλλειψι ικανότητος να δίδουν αποτελεσματικές ομιλίες στις θύρες ή σε επανεπισκέψεις, η αγάπη για τον Ιεχωβά, για τους ανθρώπους καλής θελήσεως και για τον αδελφό σας, θα σας κάμη πρόθυμον να δεχθήτε την προσφερόμενη βοήθειά του, η οποία έτσι σας οικοδομεί. Μόνο υπερηφάνεια θα σας έκανε να απορρίψετε αυτή τη βοήθεια και ο καιρός αυτός δεν είναι καιρός για υπερηφάνεια, διότι διακυβεύεται η αιωνία τύχη των ανθρώπων καλής θελήσεως, και το ποια θα είναι η τύχη αυτή μπορεί σε ωρισμένες περιπτώσεις να εξαρτάται από το πόσο αποτελεσματικά ‘κηρύττομε τον λόγον’. Αν χρειάζεται ταπεινοφροσύνη για να δεχθούμε την προσφερόμενη βοήθεια, θυμηθήτε ότι χρειάζεται επίσης ταπεινοφροσύνη για να δώσωμε βοήθεια στους άλλους. Η αγάπη, λοιπόν, για τον Ιεχωβά, για τον «ξένον» και του ενός προς τον άλλον, ας κάμη κάθε διάκονον στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, είτε να παρέχη βοήθεια στους άλλους είτε να δέχεται προσφορές βοηθείας, με χαρά δε ας υποτασσώμεθα όλοι εις αλλήλους.—1 Πέτρ. 5:5.

ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗ

 9, 10. (α) Ποια προνόμια έχουν οι αδελφές να οικοδομούν τους άλλους, και πώς μπορούν να τα χρησιμοποιούν όσο το δυνατόν αποτελεσματικώτερα; (β) Για ποια πράγματα ορίζει μια αμοιβή η Γραφική θέσις της γυναικός, όπως διευκρινίσθη σε ποιες περιπτώσεις;

⁹ Ενώ οι Χριστιανές γυναίκες δεν έχουν όλες τις ποικίλες ευκαιρίες να οικοδομούν τους αδελφούς των, που έχουν οι Χριστιανοί άνδρες, η αγάπη και η ουράνια σοφία θα τις κάμουν να εκτιμούν τα προνόμια που έχουν και να τα χρησιμοποιούν όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα. Με πλήρη προπαρασκευή, οι αδελφές στην εκκλησία θα μπορούν να εκλέγουν τα λόγια των καλά, να κάνουν ζωηρές ‘δημόσιες ομολογίες’ με εμπιστοσύνη, και να εκφράζωνται έτσι όσο το δυνατόν περισσότερες απ’ αυτές, για την αμοιβαία οικοδομή όλων των παρόντων. Τούτο περιλαμβάνει τη σχολή θεοκρατικής διακονίας, στην οποία θα μπορούσε να υπάρξη πολύ περισσότερη συμμετοχή του ακροατηρίου, με το να λαμβάνουν μέρος οι αδελφές συχνότερα από ό,τι συνήθως συμβαίνει. Επιπρόσθετα, με το να γίνωνται έμπειρες στη διακονία του αγρού, θα μπορούν να κάνουν ενδιαφέρουσες επιδείξεις, δείχνοντας πώς να παρουσιάζη κανείς αποτελεσματικά το άγγελμα της Βασιλείας στις θύρες και πώς να υπερνικά τις αντιρρήσεις, θα έχουν δε και ενδιαφέρουσες πείρες να αφηγηθούν. Μ’ αυτούς τους τρόπους μπορούν να έχουν ζωτικό μέρος στην οικοδομή των αδελφών των, μολονότι δεν έχουν το προνόμιο να λέγουν στους αδελφούς των τι πρέπει να κάμουν. Και μήπως δεν έχουν όλες οι ώριμες αδελφές το προνόμιο να εκπαιδεύουν άλλες αδελφές; Βέβαια και το έχουν!

¹⁰ Αυτή η ίδια αρχή εφαρμόζεται και από άλλες απόψεις. Οι αδελφές μπορούν πολύ να συμβάλουν στην οικοδομή των αδελφών των με το να είναι απλώς θεοκρατικές, με το να δείχνουν ‘ευσέβειαν μετά αυταρκείας’. Αυτές, με το να κάνουν ταπεινά και με ειλικρίνεια εκείνο που κηρύττεται από το βήμα, διευκρινίζουν και υπογραμμίζουν την αξία του κηρύγματος αυτού. Ασφαλώς πολύ κοντά στις καρδιές μας είναι το να φέρωμε τιμή στο όνομα του Ιεχωβά και να οικοδομούμε τους αδελφούς μας, ο δε Γραφικώς περιωρισμένος ρόλος της γυναικός δεν της αρνείται τα πράγματα αυτά, αλλ’ απλώς ορίζει μια αμοιβή για την υπομονή της, τη λεπτότητα και τη σοφία. Έτσι παρατηρούμε ότι η Δεβόρρα, μολονότι ήταν κεχρισμένη προφήτισσα, δεν διέταξε απότομα τον Βαράκ, αλλά εχρησιμοποίησε τη μορφή της ερωτήσεως για να τον ειδοποιήση όσον αφορά τις οδηγίες του Ιεχωβά: «Δεν προσέταξεν Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ;» Και πάλι: «Δεν εξήλθεν ο Ιεχωβά έμπροσθέν σου;» Ωσάν απλώς να του το υπενθύμιζε. Ένας ωραίος τρόπος προσεγγίσεως για τις αδελφές σήμερα! Και σημειώστε επίσης ότι η επιθυμία της Βασιλίσσης Εσθήρ να σώση τον λαό της δεν θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχής αν αυτή θα είχε τη δυνατότητα να διάταξη τον σύζυγο της Βασιλέα Ασσουήρην. Αναμφισβήτητα οι αδελφές μπορούν να κάμουν πολλά για να συμβάλουν στην οικοδομή της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, χωρίς να υπερβαίνουν τα όρια της θεοκρατικής σχετικής ελευθερίας των· πραγματικά, δεν μπορούν να συμβάλουν στην οικοδομή εκτός αν παραμένουν μέσα στα όρια αυτά.—1 Τιμ. 6:6· Κριτ. 4:6, 14.

ΑΛΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ Η ΑΓΑΠΗ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ

11. Όσον αφορά τα αδικήματα, ποιες υποχρεώσεις έχομε;

¹¹ Η αγάπη, επίσης, οικοδομεί τους αδελφούς μας επειδή μας κάνει συγχωρητικούς, ελεήμονας και μακρόθυμους. Αν στερούμεθα αγάπης, εύκολα θιγόμεθα, είμεθα ταχείς στο να τιμωρήσωμε τον πταίστην, πράγμα, ωστόσο, που μπορεί μόνο να τον κάμη πιο αδύνατον και τόσο να τον αποθαρρύνη, ώστε τελικά να χάση την αιώνια ζωή. Αλλά, με το να συγχωρούμε στοργικά τον αδελφό μας, τον ενισχύομε, τον οικοδομούμε, τον βοηθούμε να υπερνικήση την αδυναμία του, και αυτός γίνεται με τούτο «ως οχυρά πόλις· μένει σταθερός ως μοχλός φρουρίου». Άσχετα με το τι ένας αδελφός μπορεί να κάμη σ’ εμάς, δεν πρέπει να έχωμε μνησικακία εναντίον του. Αν δεν μπορούμε να διαγράψωμε το αδίκημα, να το «υπερπηδήσωμε», πρέπει να πάμε στο άτομο αυτό σύμφωνα με την εντολή του Ιησού που αναγράφεται στο Ματθαίος 18:15-17. Ούτε μπορούμε να διαγράψωμε μια υπόθεσι όταν γίνεται φανερό ότι εβλάψαμε έναν άλλον, απλώς επειδή δεν κρατούμε δυσαρέσκεια. Όχι, πρέπει ταπεινά να πάμε στον αδικημένο αδελφό και να προσπαθήσωμε να τον κερδίσωμε πάλι. (Ματθ. 5:23, 24) Ας ενδυθούμε, λοιπόν, «σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν» ημάς, έτσι ας κάνωμε κι εμείς. Και στην περίπτωσι αυτή πάλι οικοδομούμε τον εαυτό μας, αφού οι ελεήμονες «θέλουσιν ελεηθή».—Παροιμ. 18:19, ΜΑΜ· Κολ. 3:12, 13, ΜΝΚ· Ματθ. 5:7.

12. Για να μην κάμη άλλους να προσκόψουν, ποια Γραφική υποχρέωσι θυμάται η αγάπη;

¹² Η αγάπη περαιτέρω οικοδομεί την κοινωνία του Νέου Κόσμου επειδή ενδιαφέρεται περισσότερο για το καλό των άλλων παρά για τα δικά της «δικαιώματα». Η αγάπη είναι στοχαστική και διακριτική ώστε να μην κάμη άλλους να προσκόψουν· επιδιώκει «τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων». Δεν διασπά το έργον του Θεού χάριν κάποιας προσωπικής προτιμήσεως. Σχετικά με τούτο ακριβώς ο Παύλος έγραψε: «Η αγάπη οικοδομεί.» Ναι, «πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι. Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» Με το να ‘βαστάζωμε έτσι τα βάρη αλλήλων, εκπληρώνομε τον νόμο του Χριστού’, οικοδομώντας ο ένας τον άλλον.—Ρωμ. 14:19, 20· 1 Κορ. 8:1· 10:23, 24· Γαλ. 6:2.

13. Πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα υλικά μέσα «προς οικοδομήν»;

¹³ Μπορούμε, επίσης, να οικοδομούμε τους αδελφούς μας δείχνοντας αγάπη με υλικούς τρόπους, «εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες· την φιλοξενίαν ακολουθούντες». Όπως τόσο καλά το τονίζει ο αγαπητός απόστολος Ιωάννης: «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου, και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν [μόνον], αλλά με έργον και αλήθεια.» Και αφού η διατήρησις μιας Αιθούσης Βασιλείας, ως τοπικού κέντρου της κοινωνίας Νέου Κόσμου, καθώς και η παγκόσμια δράσις διακηρύξεως των αγαθών νέων σε 162 χώρες, απαιτούν δαπάνες, η αγάπη επίσης οικοδομεί με το να κάνωμε χρηματικές συνεισφορές και έτσι να τιμούμε τον Ιεχωβά με τα υπάρχοντά μας.—Ρωμ. 12:13· 1 Ιωάν. 3:17, 18· Παροιμ. 3:9.

14. Επίσης, με το να μην κάνη ποια πράγματα, οικοδομεί η αγάπη;

¹⁴ Λόγω εκείνου που δεν κάνει, η αγάπη επίσης οικοδομεί. Η αγάπη δεν καταστρέφει την ενότητα της οργανώσεως με φθονερό συναγωνισμό: «Η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται.» Ούτε εμβάλλει σε αμηχανία τους άλλους η αγάπη, ούτε τους δελεάζει να πράξουν το κακό με απρεπή διαγωγή, «δεν ασχημονεί». Ούτε χάνει την ηρεμία της, δεν εξάπτεται. Η αγάπη «δεν παροξύνεται». Ούτε υποκλίνεται η αγάπη στο ψεύδος, δεν βλέπει με μοχθηρή ικανοποίησι τις αδικίες, «δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν». Ναι, για να οικοδομούμε τους άλλους, δεν οφείλομε μόνο ν’ αγαπούμε και να πράττωμε εκείνο που είναι ορθόν, αλλά και να μισούμε και ν’ αποφεύγωμε εκείνο που είναι άδικο.—1 Κορ. 13:4-6.

Η ΑΓΑΠΗ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟΝ «ΞΕΝΟΝ»

15. Σε ποια δράσι θα μας κάμη να ενασχοληθούμε η αγάπη για τον ξένον, σε ποιο βαθμό και κάτω από ποιες περιστάσεις;

¹⁵ Όπως ακριβώς η αγάπη οικοδομεί τον οικογενειακό κύκλο και την κοινωνία Νέου Κόσμου, οικοδομεί επίσης και τον καλής θελήσεως «ξένον». Η αγάπη μάς κάνει να εκτιμούμε την πείνα του και τη δίψα του για δικαιοσύνη και μας ωθεί να κάμωμε κάτι σχετικά με τούτο, να θηρεύσωμε και να αλιεύσωμε γι’ αυτόν με το να πηγαίνωμε τακτικά από σπίτι σε σπίτι και να παίρνωμε τη θέσι μας στις γωνίες των δρόμων, προσφέροντας το άγγελμα της Βασιλείας, και να το κάμωμε αυτό και με καλό και με κακό καιρό. Θα μας κάμη να κηρύττωμε, και «ευκαίρως», και όταν το έργο απαγορεύεται, «ακαίρως», και θα μας κάμη αγρύπνους στο να δίνωμε συμπτωματική μαρτυρία οποτεδήποτε παρέχεται η ευκαιρία (όχι ‘άκαιρο’ για τους άλλους κήρυγμα), στο σπίτι, στο μέρος της κοσμικής εργασίας ενός άτομου, όταν ψωνίζωμε ή ταξιδεύωμε. Και η αγάπη θα μας κάμη να εγκαρτερούμε ‘από πρωί έως εσπέρας’, ποτέ μην αποκάμνοντας να πράττωμεν το καλόν.—2 Τιμ. 4:2, Κείμενον· Εκκλησ. 11:6· 2 Θεσ. 3:13.

16. Ποιος είναι ο τελικός μας σκοπός όταν κηρύττωμε στους άλλους;

¹⁶ Εν τούτοις, αν θα θέλαμε να οικοδομήσωμε τον «ξένον», δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε τον τελικό μας σκοπό. Ενώ οι ώρες και η διάθεσις εντύπων είναι σπουδαία πράγματα, αυτά είναι μόνο διάφορα μέσα για τον τελικό μας σκοπό, ο οποίος είναι να βοηθήσωμε τον ξένον να γίνη μέλος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, να συμμετάσχη στη δικαίωσι του ονόματος του Ιεχωβά και ν’ αποκτήση ζωή στον νέο κόσμο. Πρέπει να έχωμε πραγματικό ενδιαφέρον και να φροντίζωμε γι’ αυτούς, όπως ακριβώς είχε και ο Ιησούς: «Ιδών, δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Μπορεί να είμεθα πάντοτε πολύ ικανοί στον χειρισμό της «μαχαίρας του πνεύματος» και στο να εξαγοράζωμε ευκαιρίες «εγκαίρως, ακαίρως», αλλ’ αν δεν έχωμε την τρυφερή εκείνη στοργή, που είχε ο Ιησούς, για τα άτομα, τα οποία διακονούμε, και δεν το δείχνω με αυτό με τα λόγια μας και με τις πράξεις μας, οι καλής θελήσεως ξένοι δεν θα οικοδομηθούν.—Ματθ. 9:36· 23:37· Ιωάν. 11:35.

17. Με ποιον τρόπο θα μας κάμη να κηρύττωμε η αγάπη;

¹⁷ Η αγάπη θα κάμη τις παρουσιάσεις μας στις θύρες και στις επανεπισκέψεις ειλικρινείς, φιλικές και θερμές. Αν δεν εύρωμε τον καλής θελήσεως ξένον στο σπίτι κατά την πρώτη και δεύτερη προσπάθειά μας να τον επανεπισκεφθούμε, η αγάπη θα μας κάμη να δοκιμάσωμε μια τρίτη και ακόμη μια τέταρτη φορά. Θυμηθήτε, η αγάπη δεν αποθαρρύνεται, εγκαρτερεί. Λαμβάνοντας στοργικό ενδιαφέρον για τον ξένο, θα έχωμε μεγαλύτερη πιθανότητα ν’ αρχίσωμε μια οικιακή Γραφική μελέτη μαζί του.

18. Πού οφείλεται η διαφορά μεταξύ του αριθμού εκείνων με τους οποίους διεξήχθησαν Γραφικές μελέτες και του αριθμού εκείνων που εβαπτίσθησαν κατά το 1955;

¹⁸ Διεξάγομε, λοιπόν, τακτικά μια Γραφική μελέτη με τον καλής θελήσεως ξένον. Μήπως αυτό σημαίνει ότι είμεθα βέβαιοι πώς θα επιτύχωμε τον τελικό μας σκοπό μαζί του; Όχι, καθόλου! Το Βιβλίο του Έτους 1956 της Εταιρίας δείχνει ότι κάθε μήνα, στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1955, διεξήγοντο 337.456 οικιακές Γραφικές μελέτες. Εν τούτοις, μόνο το ένα πέμπτον του αριθμού αυτού εσυμβόλισαν την αφιέρωσί των με το να βαπτισθούν. Εφόσον δεν διεξάγομε τις μελέτες αυτές επί ένα μέσον όρον πέντε ετών, έπεται ότι πολλές απ’ αυτές διεκόπησαν. Γιατί; Η παραβολή του Ιησού για τον σπορέα και τον σπόρο του μας λέγει: Μερικά από τα «πτηνά» ή όργανα του Σατανά απέσπασαν μέρος του σπόρου· οι άκανθες του κόσμου τούτου, οι μέριμνές του, οι απατηλές του ηδονές και πλούτη, απέπνιξαν περισσότερον ακόμη σπόρο· και ο καυστικός ήλιος του διωγμού εξήρανε το υπόλοιπο. Για να αντιδράσωμε σ’ αυτούς τους καταστρεπτικούς παράγοντας, πρέπει να εξακολουθήσωμε να εκδηλώνωμε γνήσιο ενδιαφέρον για την ευημερία του «ξένου», πρέπει να επιμείνωμε να δείχνωμε αγάπη.—Λουκ. 8:4-15.

Η ΑΓΑΠΗ, ΠΟΥ ΕΓΚΑΡΤΕΡΕΙ, ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ

19, 20. (α) Με ποιον εποικοδομητικό τρόπο θα μας παρακινήση η αγάπη να διεξάγωμε τις Γραφικές μας μελέτες; (β) Πώς διευκρινίζει τα προηγούμενα η πείρα του Παύλου με τους Θεσσαλονικείς;

¹⁹ Όταν διεξάγωμε, λοιπόν, τις οικιακές Γραφικές μας μελέτες, ποτέ ας μη γινώμεθα μηχανικοί, κάνοντάς τες «κοφτές και ξηρές», έτσι που να μην προσέχωμε καν αν ο ξένος μπαίνη στο νόημά τους ή όχι. Αν δεν μπη πραγματικά στο νόημα της μελέτης, δεν μπορεί να οικοδομηθή ο ξένος. Θυμηθήτε, στην παραβολή του σπορέως, εκείνοι που φέρουν καρπό, πρώτ’ απ’ όλα ‘νοούσι’. Και όπως ακριβώς ο σπόρος χρειάζεται τακτικά ήλιο και βροχή, έτσι ας είμεθα τακτικοί, ακριβείς και αξιόπιστοι, δίδοντας το ορθό παράδειγμα. Η τυχαία ενέργεια δεν δείχνει πολλή αγάπη· δεν θα καλλιεργήση εκτίμησι στον καλής θελήσεως ξένον. Δεν μπορούμε να το διαφύγωμε αυτό, πρέπει να δείξωμε στον ξένον αγάπη, πρέπει να γίνωμε σ’ αυτόν «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση», αν πρόκειται αυτός να γίνη αρκετά δυνατός για ν’ αντισταθή στη θρησκευτική εναντίωσι, ν’ αψηφήση τον πειρασμόν του κόσμου και να υπομείνη κάτω από την πίεσι που έρχεται επάνω του λόγω της συναναστροφής του με την κοινωνία του Νέου Κόσμου.—Ματθ. 13:19-23· Ησ. 32:1, 2.

²⁰ Ο απόστολος Παύλος εξεδήλωσε την αγάπη αυτή για κείνους στους οποίους είχε φέρει την αλήθεια. Τους ενεθυμείτο στις προσευχές του, και όταν δεν μπορούσε να τους επισκεφθή, τους έγραφε ενθαρρυντικές επιστολές. (Μνημονεύετε στις προσευχές σας εκείνους με τους οποίους συμμελετάτε;) Παρατηρήστε, παραδείγματος χάριν, πώς έδειξε αγάπη σ’ εκείνους που ενδιαφέροντο για την αλήθεια στη Θεσσαλονίκη: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Μόλις αυτοί οι Θεσσαλονικείς είχαν δεχθή την αλήθεια και είχαν λάβει τη στάσι τους υπέρ αυτής, εξέσπασε βίαιος διωγμός και ο Παύλος χρειάσθηκε να τους αφήση. Ανησυχούσε τόσο για την πνευματική τους ευεξία ώστε, όταν δεν μπορούσε πια να το υποφέρη, έστειλε τον Τιμόθεο (που ήταν πολύτιμος συμπαραστάτης του Παύλου) για να μάθη ποια ήταν η πρόοδός των. Ο Παύλος εχάρη να μάθη ότι, καθώς τους είχε οικοδομήσει με αγάπη, όπως μια τροφός μητέρα περιθάλπει το τέκνο της, και καθώς τους είχε ‘προτρέψει ως πατήρ τα εαυτού τέκνα’, μπορούσαν να σταθούν τόσο στερεά, ώστε η πίστις των έγινε αξιοσημείωτη. Ιδού το παράδειγμα! Για να οικοδομηθούν οι καλής θελήσεως ξένοι έτσι ώστε να γίνουν ώριμοι διάκονοι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, δεν πρέπει μόνο να τους τρέφωμε με τις αλήθειες της Βασιλείας, αλλά πρέπει να τους μεταδίδωμε επίσης και τις ψυχές μας, την αγάπη μας.—1 Θεσ. 2:7, 8, 11.

21. Ποιους, λοιπόν, οικοδομεί η αγάπη; και γιατί;

²¹ Αληθινά η αγάπη οικοδομεί τα μέλη του θεοκρατικού οικογενειακού κύκλου, εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου και τους καλής θελήσεως ξένους. Η αγάπη οικοδομεί επειδή ο Θεός είναι αγάπη, επειδή η αγάπη τηρεί τις εντολές του Θεού, και επειδή όλοι εμείς έχομε ανάγκη να δίνωμε και να λαμβάνωμε αγάπη. Η αγάπη οικοδομεί επειδή η αγάπη ακούει και βλέπει τις καλές ιδιότητες των άλλων, τις ανάγκες των, και τις ευκαιρίες της να ικανοποιή αυτές τις ανάγκες· οικοδομεί επειδή ενεργεί και δίδει, με ανιδιοτέλεια και γενναιοδωρία, και επειδή είναι ήπια, θερμή και τρυφερή. Και η αγάπη οικοδομεί επειδή δεν αποθαρρύνεται, εγκαρτερεί, μακροθυμεί, ανέχεται, ελπίζει και υπομένει τα πάντα. Ναι, η αγάπη οικοδομεί επειδή «η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Φυλάξατε τη Χριστιανική σας Παρακαταθήκη

«Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον δια του πνεύματος του αγίου του ενοικούντος εν ημίν.»—2 Τιμ. 1:14.

 1. Τι είναι παρακαταθήκη;

ΑΥΤΑ είναι θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τον σύντροφό του διάκονον Τιμόθεον. Στον Τιμόθεο είχε δοθή μια καλή παρακαταθήκη για να την φυλάξη. Τι είναι παρακαταθήκη; Για ποια παρακαταθήκη έγραφε ο Παύλος; Παρακαταθήκη είναι εκείνο που είναι εμπιστευμένο στη φροντίδα ενός ατόμου για επωφελή χρήσι ή για διαφύλαξι, για το οποίο πρέπει να δοθή λόγος. Κάτι που εδόθη μ’ εμπιστοσύνη για να χρησιμοποιηθή προς όφελος άλλων αποτελεί παρακαταθήκη. Είναι ένα καθήκον που έχει επιβληθή σε κάποιον, κάτι που είναι δεσμευμένος κανείς με καθήκον και τιμή να το κρατή άθικτο. Για τούτο, μια παρακαταθήκη δεν πρέπει να παίρνεται στα ελαφρά.

 2. Πώς το Ματθαίος 25:14-30 είναι ένα παράδειγμα παρακαταθήκης;

² Ένα έξοχο Γραφικό παράδειγμα παρακαταθήκης βρίσκεται στο Ματθαίος 25:14-30. Ο Ιησούς έδειξε με παραβολή πώς ένας άνθρωπος έδωσε μια παρακαταθήκη σε τρεις από τους δούλους του. Εκείνο που εδόθη δεν ήταν δικό τους, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιηθή όπως επιθυμούσε ο κύριος. Δύο από τους δούλους ηύξησαν το χρήμα που τους ήταν εμπιστευμένο, ενώ ο τρίτος έθαψε το δικό του στη γη. Όταν ήλθε ο καιρός να δώση λογαριασμό στον ιδιοκτήτην, ο τρίτος δούλος απεδείχθη άχρηστος και άπιστος στην παρακαταθήκη του, και έχασε τη θέσι του. Ένας θεματοφύλαξ πρέπει να συμμορφωθή με τους όρους της παρακαταθήκης του και ν’ αποδειχθή αξιόπιστος ή αλλιώς να υποστή τις συνέπειες.

 3. Ποια ιερή παρακαταθήκη είχε δοθή στον Τιμόθεο;

³ Η παρακαταθήκη του Τιμοθέου ήταν όμοια μ’ εκείνην που είχε ο ίδιος ο Παύλος. Στο προηγούμενο εδάφιο ο Παύλος είχε πει: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» Το υπόδειγμα προήρχετο από τον Παύλο, ο οποίος είχε γράψει προηγουμένως για το «ευαγγέλιον της δόξης του μακαρίου Θεού, το οποίον εγώ ενεπιστεύθην. Και ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξεν εις την διακονίαν εμέ.» Ο Παύλος και ο Τιμόθεος υπηρετούσαν μαζί κάτω από την παρακαταθήκη, και στη Θεσσαλονίκη, λέγει ο Παύλος, «ελάβομεν θάρρος εις τον Θεόν ημών να λαλήσωμεν προς εσάς το ευαγγέλιον του Θεού με πολύν αγώνα. . . . εδοκιμάσθημεν υπό του Θεού δια να εμπιστευθώμεν το ευαγγέλιον.» Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι: η διακονία του ενδόξου ευαγγελίου είναι μια ιερή παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά, της οποίας κάθε αληθινός Χριστιανός είναι θεματοφύλαξ.—2 Τιμ. 1:13· 1 Τιμ. 1:11, 12· 1 Θεσ. 2:2, 4· Τίτον 1:3.

 4. Πώς πρέπει ο Χριστιανός να θεωρή τη διακονία του;

⁴ Το να μας έχη εμπιστευθή κάτι ο Ύψιστος Θεός είναι ένα ανέκφραστο προνόμιο. Πράγματι, η πιο μεγάλη τιμή που θα μπορούσε να δοθή σε άνθρωπο είναι το να κρατή και να φυλάττη αυτή την ωραία παρακαταθήκη της διακονίας· και όμως είμεθα ταπεινοί ενώπιον του Θεού μας. «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών.» Κανείς Χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να λησμονή τη θέσι του. Αυτή πρέπει πάντοτε να είναι προέχουσα στις σκέψεις του. Η τιμή είναι μεγάλη· συνοδεύεται από μεγάλη ευθύνη. Αυτό συνέβαινε για τον απόστολο Παύλο, αυτό συνέβαινε για τον Τιμόθεο, και σήμερα αυτό συμβαίνει για όλους τους Χριστιανούς, στους οποίους περιλαμβανόμεθα κι εμείς. Όταν σ’ έναν δίδωνται πολλά, περισσότερα απαιτούνται απ’ αυτόν. Η διακονία δεν πρέπει να παίρνεται στα ελαφρά. Πρέπει να της αποδίδεται σοβαρότης και να αναγνωρίζεται σαν ένας πολύτιμος θησαυρός που σπινθηροβολεί σαν ένα ωραία κομμένο διαμάντι, με πολλές όψεις ή πλευρές. Πολλά πράγματα θ’ αποτελέσουν τη διακονία, και το καθένα πρέπει να φυλάττεται σαν ένα πολύτιμο μέρος του μεγάλου θησαυρού που αληθινά είναι η διακονία.—2 Κορ. 5:20· 4:1, 7· Λουκ. 12:48.

 5. Γιατί πρέπει να ενδιαφερώμεθα ιδιαίτερα για ό,τι έπραττε ο Τιμόθεος;

⁵ Το όνομα Τιμόθεος σημαίνει «τιμών τον Θεόν», και πράγματι τέτοιος ήταν ο Τιμόθεος, επειδή τηρούσε τις πολλές υποχρεώσεις του ενώπιον του Ιεχωβά κάτω από την ιερή παρακαταθήκη, Τα όσα απητείτο να πράττη είναι ενδιαφέροντα για τους Χριστιανούς τώρα, οι οποίοι επίσης λαμβάνουν μέρος στη διακονία και οι οποίοι επιθυμούν ν’ αποδειχθούν πιστοί και συνεπώς αγαπητοί στον Θεό. Όλοι οι Χριστιανοί συμμετέχουν σε μερικές από τις εκδηλώσεις της διακονίας. Ο καθένας έχει την προσδιωρισμένη του θέσι από τον Ιεχωβά μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως. Όπως ο Τιμόθεος ακολουθούσε το υπόδειγμα που είχε δοθή από τον Παύλο, έτσι πρέπει να κάνουν και οι Χριστιανοί σήμερα, «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού», είπε ο Παύλος.—1 Κορ. 11:1· Φιλιππησ. 3:17· 2 Θεσ. 3:7, 9.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 6. Με τι είδους εκγύμνασι καταρτίζεται ο διάκονος, και σε τι είναι ωφέλιμη γι’ αυτόν;

⁶ Ένας Χριστιανός, είναι διάκονος του Θεού και συνεπώς πρέπει να εκγυμνάζεται και να καταρτίζεται, αποβλέποντας στην ορθή κατεύθυνσι για επιτυχία. Η διάνοιά του κρατείται καθαρή και το μάτι του προσηλωμένο με οξύτητα στον τελικό του σκοπό της ευσεβείας. «Γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν.» Πάντοτε ο Χριστιανός κυβερνάται από τον φόβον του Ιεχωβά καθώς προπαρασκευάζεται και οδηγεί την πορεία του μέσα από αφιερωμένη ζωή διακονίας. Μαθαίνει πολλά για την ευσέβεια καθώς προχωρεί στην υπηρεσία του Θεού· όσο, λοιπόν, περισσότερο επιδίδεται σ’ αυτή την εκγύμνασι, τόσο ωφελιμώτερα αποτελέσματα επιτυγχάνει. Όσο πιο ευσυνείδητα προπαρασκευάζει ένας αθλητής το σώμα του με εκγύμνασι, τόσο περισσότερο ωφελείται και η ωφέλεια αυτή είναι για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Τούτο παραβάλλεται με τα οφέλη της ευσεβείας. «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Ο αθλητής, για να είναι κατάλληλος, συγκεντρώνεται στην εκγύμνασί του και δεν επιτρέπει τίποτε άλλο να γίνη μεγαλυτέρας σημασίας γι’ αυτόν, ώστε να αποκλείση την επιτυχία του. Και η ευσέβεια μπορεί ν’ αναπτυχθή επίσης όταν ένας δεν αφήνη την προσοχή του να απομακρύνεται από εκείνο που κάνει. Αν ο Τιμόθεος εξεδήλωνε μόνο κατά περιστάσεις ενδιαφέρον για την ευσέβεια και την υπηρεσία δεν θα μπορούσε να οδηγηθή στην επιτυχία. Η Βασιλεία απαιτεί την πρώτη φροντίδα, χωρίς αμφιταλάντευσι. Στη διακονία αρμόζει το «πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά.» Διαρκής προσοχή είναι μια πρωταρχική απαίτησις.—Ματθ. 6:33· 1 Τιμ. 4:7, 8, 16.

 7, 8. (α) Πώς η συνεχής εκγύμνασις σχετίζεται με τη φύλαξι της Χριστιανικής παρακαταθήκης; (β) Τι θα προκύψη από την κατάλληλη χρήσι της Γραφής στην εκγύμνασί μας;

⁷ Για να καταδείξη κανείς ότι έχει προπαρασκευασθή καλά, πρέπει να μπορή να δείξη ότι έχει την εύνοια και ευλογία του Ιδιοκτήτου της παρακαταθήκης, του Ιεχωβά. Ο Ιδιοκτήτης της παρακαταθήκης υπόσχεται μέλλουσα ζωή και έχει διεγείρει στους δούλους του μια ισχυρή ελπίδα για το μέλλον. Ο Ιεχωβά περιμένει να παραγάγουν οι δούλοι του αποτελέσματα και, με την ελπίδα, με την οποία τους υπεκίνησε, αυτοί εργάζονται σκληρά και εξασκούνται στη διακονία. Ο αληθινός Χριστιανός διάκονος δεν συμπληρώνει μια σειρά μαθημάτων θεολογικής εκπαιδεύσεως, ούτε κάθεται αναπαυμένος ως ένας παραδεδεγμένος διάκονος του Ιεχωβά σε κάποια εκκλησία ή κτίριο. Η Γραφική του προπαρασκευή για επιτυχή διακονία πρέπει να συνεχισθή και αυτός πρέπει πάντοτε να προοδεύη στην ωριμότητα. Είναι ένας επιμελής σπουδαστής και ένας εργάτης του αγρού. Συνεπώς ο Παύλος νουθετεί: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.» Από καιρό σε καιρό μπορεί να δήτε κάποιον που δεν εξακολουθεί να επιδίδεται στη διακονία και θα τον βρήτε αδύνατον σε ελπίδα και αδύνατον σε πίστι, ακατάλληλο για τη διακονία, όπως ένας αθλητής που παραμέλησε την εκγύμνασί του χάριν ενός άλλου συμφέροντος ή λόγω αναμφισβήτητης οκνηρίας ή αδιαφορίας και δεν είναι κατάλληλος να μετέχη στους αγώνες. Αυτός δεν έχει πια την ευσέβεια ως σκοπό του και, μέσα στην αδυναμία του, βρίσκεται σε κίνδυνο να χάση τη διακονία του, ακόμη δε και τη ζωή του. Δύσκολα θα μπορούσε να λεχθή ότι αυτός είναι ένας ισχυρός, ολάγρυπνος φύλαξ της Χριστιανικής του παρακαταθήκης. Με το να μην είναι παραγωγικός, βρίσκεται σε θέσι όμοια με του δούλου που έθαψε το χρήμα που του ήταν εμπιστευμένο και δεν εργάσθηκε καθόλου μ’ εκείνο που του είχε δώσει ο κύριός του. Ο Κύριος της ιερής παρακαταθήκης μπορεί να την πάρη από τον μη παραγωγικόν δούλον οποτεδήποτε επιθυμεί· το να μην είσθε, λοιπόν, παραγωγικοί σημαίνει ότι δεν φυλάττετε την παρακαταθήκη σας.—1 Τιμ. 4:10, 13, 14.

⁸ Ο λόγος του Θεού εδόθη ως ένα μέσον για την εκπαίδευσί μας και για τη βοήθεια των άλλων. Τον χρησιμοποιούμε στη δημοσία μας ανάγνωσι, για προτροπή προς ευσέβειαν και για τη διδασκαλία των καλής θελήσεως ανθρώπων. Για να εκπληρώσωμε αυτές τις απαιτήσεις της διακονίας πρέπει να γνωρίζωμε πώς να χρησιμοποιούμε τη Γραφή και να προοδεύωμε στον επιδέξιο χειρισμό της. Αυτό είναι μια συνεχής προσπάθεια από μέρους μας, που απαιτεί μελέτη και συμμετοχή σε συζητήσεις της αληθείας στις συναθροίσεις και με ομοίους μας Χριστιανούς. Καθώς προοδεύομε, θα μπορούμε να πραγματευώμεθα πνευματικά ζητήματα στη μάχη μας εναντίον της πλάνης και θα μάθωμε πώς να εργαζώμεθα με τον λόγον ισχυρά, για την τιμή του ονόματος του Ιεχωβά, χωρίς να αισχυνώμεθα λόγω παραλείψεως να γνωρίζωμε την ελπίδα μας ή λόγω αποτυχίας να εύρωμε μέσα εκφράσεως της αληθείας. Όχι ότι θέλομε να μας κυττάζουν οι άνθρωποι με έπαινο και επιδοκιμασία, αλλά στον έμπιστον διάκονον λέγεται: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.» Χρειαζόμεθα την επιδοκιμασία του Ιεχωβά.—2 Τιμ. 2:15.

 9. Γιατί χρειαζόμεθα πνευματική δύναμι, και πώς μπορεί αυτή να αποκτηθή;

⁹ Η πνευματική τροφή είναι ουσιώδης για την ευεξία του Χριστιανού θεματοφύλακος. Κάθε μάρτυς του Ιεχωβά βρίσκει αναγκαίο να αφιερώση μέγα μέρος της ζωής του στην κατανάλωσι της τροφής που παρέχεται για τον πνευματικό άνθρωπο. Πρέπει να ενδυναμούται δια της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού. Αυτή είναι πνευματική δύναμις, ουσιώδης για την επιτυχία της διαφυλάξεως της Χριστιανικής παρακαταθήκης. Τώρα, όπως ποτέ προηγουμένως, χρειαζόμεθα την πνευματική αυτή δύναμι. Βρισκόμαστε στο μέσον ενός μεγάλου πνευματικού πολέμου, και οι πραγματικοί μας εχθροί είναι οι αόρατες δαιμονικές στρατιές. Αυτές γνωρίζουν ότι ‘ολίγον καιρόν έχουν’ και θα ήθελαν να καταστρέψουν τους δούλους του Ιεχωβά. Όπως ακριβώς έκανε και ο Τιμόθεος, πρέπει ‘να στρατεύωμεν την καλήν στρατείαν, έχοντες πίστιν και αγαθήν συνείδησιν’.—2 Τιμ. 2:1· 2 Κορ. 10:4· 1 Τιμ. 1:18, 19.

10. Πώς φυλάγεται ένας Χριστιανός από τις μεθοδείες του Διαβόλου;

¹⁰ Η πνευματική δύναμις αποκτάται με το να επωφελούμεθα όλων των προμηθειών που ο Ιεχωβά έκαμε για τους δούλους του. Για να μπορούμε να σταθούμε στερεοί απέναντι των μεθοδειών του Σατανά, χρειαζόμεθα την αλήθεια, την αγάπη της δικαιοσύνης, το ευαγγέλιον, πίστι, γνώσι της σωτηρίας και τον λόγον του Θεού. Ο Παύλος τα ανέφερε αυτά ως την πανοπλίαν του Θεού. Όπως ακριβώς μια πανοπλία τη φορούσε ένας πολεμιστής, έτσι και ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να κάμη το ίδιο πνευματικώς. Τον πνευματικό οπλισμό τον φορούμε μέσω τακτικής προσωπικής μελέτης και αναλογισμού της αληθείας, με τα να γινώμεθα μέτοχοι των καλών πνευματικών πραγμάτων στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις μελέτης, και μέσω συνεχών συνομιλιών για τους σκοπούς του Ιεχωβά με τους ομοίους μας Χριστιανούς, ανάμεσα δε στο κοινόν, με το να χειριζώμεθα την «μάχαιραν του πνεύματος». Με τον ίδιο τρόπο διατηρείται η πανοπλία και συνεχίζεται η φυλαξίς μας.—Εφεσ. 6:10-18.

11. Τι είναι ένας καλός διάκονος;

¹¹ Με υποταγή στον Δοτήρα της αληθείας εκγυμναζόμεθα. Οι διάνοιές μας διαμορφώνονται και διαπλάσσονται απ’ αυτόν έτσι, ώστε μπορούμε να αναγνωρίσωμε τι είναι καλόν και τι συμβάλλει στην οικοδομή του εαυτού μας και των άλλων. Η αλήθεια αποτελεί υγιαίνοντας λόγους· με το να εμμένωμε στην αλήθεια, διατηρούμεθα πνευματικώς υγιείς και αποφεύγομε εκείνο που είναι παραπλανητικό, επιβλαβές και αναληθές. Είναι αδύνατον να είμεθα καλοί διάκονοι χωρίς να προσκολλώμεθα στενά στην ορθή διδασκαλία, «θέλεις είσθαι καλός διάκονος του Ιησού Χριστού, εντρεφόμενος εν τοις λόγοις της πίστεως και της καλής διδασκαλίας την οποίαν παρηκολούθησας.» Πρέπει να αποδίδωμε σοβαρότητα στη διακονία, μετέχοντας της ορθής διδασκαλίας και ακολουθώντας την πιστά. Το κάνετε αυτό; Αποδίδετε σοβαρότητα στη διακονία; Αποτελεί αυτή το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή σας; Τρέφεσθε με τα λόγια της πίστεως; Ή περνάτε με επιπόλαιο τρόπο τη μελέτη της Γραφής και τις μελέτες της Σκοπιάς, χωρίς να καταρτίζεσθε για να δίδετε καλές συμβουλές στους άλλους;—1 Τιμ. 4:6.

ΚΗΡΥΞΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ

12, 13. (α) Αναλαμβάνοντας με χαρά τις διακονικές του ευθύνες, πώς ο Τιμόθεος μάς έδωσε ένα καλό παράδειγμα; (β) Αν ένας Χριστιανός δεν διώκεται, μπορεί να χαλαρώση τη φύλαξί του; Γιατί;

¹² Στον Τιμόθεο εδείχθη και μια άλλη πλευρά του πολυτίμου αυτού λίθου της διακονίας: «Κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» Οι υγιείς λόγοι που ο Τιμόθεος είχε μάθει από τον Παύλο έπρεπε να διαβιβασθούν και στους άλλους. Αυτό επέφερε μερικές προσωπικές ταλαιπωρίες στον Τιμόθεο, ο οποίος, για να κηρύττη με λεπτότητα στους Ιουδαίους, υπεβλήθη στην οδυνηρή περιτομή. Ήταν διακριτικός σαν τον Παύλο, ο οποίος είπε: «Έγεινα εις τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, δια να κερδήσω τους Ιουδαίους· . . . Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.» Από σπίτι σε σπίτι και δημοσία ο Παύλος είχε δώσει το παράδειγμα κηρύττοντας επειγόντως. Για τον Τιμόθεο ήταν επίσης επείγον το έργο αυτό. Έπρεπε να γίνη, είτε οι συνθήκες ήσαν ευνοϊκές, είτε όχι. Ακόμη και σε καιρούς ειρηνικών, σχετικώς, συνθηκών, το άγγελμα παραμένει επείγον, διότι αυτή είναι η ημέρα της σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους που ζουν, είτε το κατανοούν αυτό είτε όχι. Ο Τιμόθεος δεν ζούσε στον καιρό που επρόκειτο να διεξαχθή ο Αρμαγεδδών και όμως ήταν επειγόντως αναγκαίο να κηρύττη τον λόγον. Πόσο, λοιπόν, πολύ πιο επείγον είναι τώρα που η προφητευμένη μεγάλη μάχη της ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος επίκειται στη γενεά μας. Απλώς επειδή υπάρχει μια περίοδος μη διωγμού σε μια κοινότητα ή σε μια χώρα, δεν είναι αυτό αιτία για έναν ώριμο διάκονο να συμπεράνη ότι είναι καιρός χαλαρώσεως του κηρύγματος των αγαθών νέων, το οποίο είναι εμπιστευμένο σ’ αυτόν. Μάλλον, το ώριμο άτομο θα είναι ευγνώμον στον Ιεχωβά και θα εργάζεται ακόμη σκληρότερα στη διακονία ενόσω ο δρόμος κρατείται ανοιχτός από τον Ιεχωβά.—2 Τιμ. 4:2· Πράξ. 16:3· 20:20· 1 Κορ. 9:20-23.

¹³ Μια κατάστασις πολέμου υφίσταται τώρα μεταξύ του ανάσσοντος Βασιλέως του Ιεχωβά και των δυνάμεων του Σατανά. Προσωρινή ησυχία στη μάχη δεν είναι ένδειξις ότι ένας στρατιώτης δεν είναι πια στον πόλεμο. Σε τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις ο στρατιώτης πρέπει, να είναι πάντοτε προσεκτικός επαγρυπνώντας για τον ενεδρεύοντα σκοπευτή και για μια αιφνιδιαστική, απροσδόκητη επίθεσι ή, καλύτερα ακόμη, προπαρασκευάζοντας μια επίθεσι και κάνοντας την επίθεσι ενώ ο εχθρός προσπαθεί να διαφύγη. Είναι γνωστό γεγονός ότι η καλύτερη άμυνα στον πόλεμο είναι μια καλή επίθεσις. Το να είμεθα δραστήριοι στη διακονία είναι η προστασία μας. Οι αδρανείς γίνονται πνευματικώς αδύνατοι και δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους ή τη διακονία τους. Οι δραστήριοι κρατούν πάντοτε στη θέσι της την ασπίδα της πίστεως, φυλάττοντας τη Χριστιανική των παρακαταθήκη. Ο καιρός φαινομενικής ελλείψεως ωργανωμένης εναντιώσεως σε μερικές χώρες δεν αποτελεί σύνθημα για να εγκαταλείψωμε τις μαχόμενες δυνάμεις του Ιεχωβά ή ακόμη να τονίσωμε ολιγώτερο το έργο του κηρύγματος και να αναλάβωμε κάποια δράσι στον κόσμο για ιδιοτελείς λόγους. Πολεμείτε σαν καλοί στρατιώται του Ιησού Χριστού με το μάτι προσηλωμένο στην τελική νίκη και μην παρεκκλίνετε με το να εμπλακήτε σε απασχολήσεις του κόσμου τούτου. «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα.»—2 Τιμ. 2:4.

14. Ποια ύπουλη παγίδα μπορεί να διασπάση την προφυλακτική επαγρύπνησι του Χριστιανού στρατιώτου;

¹⁴ Ενώ ο Σατανάς μπορεί να μην επιτυγχάνη να μας καταβάλη με μια βίαιη κατά μέτωπον επίθεσι διωγμού, πρέπει να φρουρούμε άγρυπνα ώστε καμμιά από τις διεισδυτικές του δυνάμεις πιο ύπουλης φύσεως να μην μπορέση να διασπάση την πνευματική μας πανοπλία. Ο πνευματικός πολεμιστής δεν επιδιώκει μια ζωή ανέσεως σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, αλλά μάχεται εξακολουθητικά υπό τον Αρχηγόν των λαών Ιησούν Χριστόν, μη επιτρέποντας να τον κυριεύση ή να καταλάβη τη φαντασία του η αγάπη κερδοσκοπικών επιχειρήσεων σ’ αυτόν τον καιρό του πνευματικού πολέμου. Ομολογουμένως οι εμπορικές απασχολήσεις της ζωής αποτελούν ένα ύπουλο μέσον κατανικήσεως πολλών ατόμων, διότι σιγά—σιγά οικοδομούν σ’ ένα άτομο την αγάπη των υλικών πραγμάτων και του πλούτου που μπορεί ν’ αποκτήση τις πολυτέλειες αυτής της ζωής. Ένας αληθινός στρατιώτης δεν περιμένει πολυτέλειες και ο Χριστιανός πολεμιστής τώρα δεν ζητεί τη λεγόμενη ασφάλεια που μπορούν να παράσχουν τα πλούτη του κόσμου τούτου, διότι γνωρίζει ότι όλο εκείνο που αυτός χρειάζεται τώρα είναι τα χρειώδη για τη διατήρησι της ζωής και αυτάρκεια μαζί τους καθώς προχωρεί στο κήρυγμα του λόγου «εγκαίρως, ακαίρως». Οποιαδήποτε υλικά πράγματα έχει, τα δέχεται ως προμήθεια του Ιεχωβά για τη συνέχισι της καλής στρατείας.

15. Αντιπαραβάλατε τη χρήσι υλικών πραγμάτων για την επιτυχία ή την αποτυχία της διακονίας.

¹⁵ Δεν έχει κανένα νόημα το να συσσωρεύωμε ένα πλήθος υλικών πραγμάτων, τα οποία οπωσδήποτε δεν θα μπορέσωμε να πάρωμε μαζί μας στον Νέο Κόσμο· αλλ’ ας είμεθα ευχαριστημένοι με τα χρειώδη της ζωής και ας κάνωμε τα υλικά πράγματα να συμβάλλουν στο να μας διατηρήσουν στη διακονία. «Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα. Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» Μη θεωρείτε τον εαυτό σας ως μη υποκείμενον σ’ αυτές τις παγίδες. Κρατείτε την ώριμη Χριστιανική άποψι της ζωής, και ενώ πρέπει να προνοήτε για τα χρειώδη της ζωής, προσέχετε να μη σας βλάψη υπερβολική εμπορική δραστηριότης. Αν αυτή η άποψις κρατήται σταθερά από περισσοτέρους αφιερωμένους δούλους του Ιεχωβά, υπάρχει κάθε λόγος να αναμένωμε ότι περισσότερα άτομα θα αναλάβουν την ολοχρόνια διακονία, χρειάζονται δε επειγόντως, αμέσως τώρα, σκαπανείς.—1 Τιμ. 6:7-10.

16. (α) Πώς μερικοί Χριστιανοί τώρα υποφέρουν μεγάλη λύπη ή οδηγούνται στην απώλεια λόγω αγάπης των υλικών πραγμάτων; (β) Ποιον ρόλο παίζει το άγιο πνεύμα στη φύλαξι της παρακαταθήκης μας;

¹⁶ Με τις πληθωριστικές τάσεις που επικρατούν σε όλο τον κόσμο σ’ αυτούς τους κινδυνώδεις καιρούς, μερικοί Χριστιανοί άφησαν τον εαυτό τους να εξασθενήση πνευματικώς και να περιπλακή σε δυσκολίες με το να θυσιάζουν πολύτιμο χρόνο για να κρατούν δύο

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 24 Μαρτίου: «Όπου Είναι ο Θησαυρός Σας, Εκεί Θέλει Είσθαι και η Καρδία Σας,» §1-13.

Εβδομάς 31 Μαρτίου: «Όπου Είναι ο Θησαυρός Σας, Εκεί Θέλει Είσθαι και η Καρδία Σας,» §14-30.

Εβδομάς 7 Απριλίου: «Βόσκε τα Πρόβατά Μου.»

Γιατί Χρησιμοποιούνται Παραβολές ή Εξεικονίσεις;

«ΔΙΑ τι λαλείς προς αυτούς δια παραβολών;» ερώτησαν οι μαθηταί τον Ιησούν. Η απάντησίς του ήταν: «Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν, και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Διά τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου, η λέγουσα, ‘Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς. Υμών δε οι οφθαλμοί είναι μακάριοι, διότι βλέπουσι· και τα ώτα σας, διότι ακούουσιν.»—Ματθ. 13:10-16.

Πολλοί άνθρωποι με σημαντικές φυσικές ικανότητες οράσεως και ακοής, δεν έχουν διανοητική αντίληψι και βαθιά κατανόησι. Διότι δεν καταλαβαίνουν τη σημασία της βάσεως των όσων βλέπουν και ακούουν να λέγωνται, σαν να έχουν μάτια που δεν βλέπουν κι αυτιά που δεν ακούουν. Είναι πνευματικά τυφλοί και κωφοί. Έχουν μάτια στο κεφάλι τους αλλά όχι και στην καρδιά τους. Λόγω της ζωτικής σπουδαιότητος του χαρίσματος της οράσεως αυτής, ο Παύλος προσηύχετο να πλουτισθούν με αυτό από τον Ιεχωβά οι συμμαθηταί του της Εφέσου, αυτό δε επίσης είναι και για μας κατάλληλη προσευχή σήμερα: «Δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως, εις επίγνωσιν αυτού· ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί της καρδίας σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η ελπίς.» (Εφεσ. 1:17, 18, ΜΝΚ) Καθώς προείπε ο Ησαΐας, όταν ήλθε ο Ιησούς, οι περισσότεροι από τους Ισραηλίτας τον άκουαν με αίσθημα ενοχλήσεως και έκλειναν τη διάνοιά τους στο άγγελμά του, η δε καρδιά τους είχε παχυνθή και πωρωθή και δεν τους έφθαναν ούτε τους ήγγιζαν οι αλήθειες που έλεγε ο Ιησούς. Ήσαν υπερήφανοι, αλαζόνες, ιδιοτελείς και ανάξιοι να μεταστραφούν και να θεραπευθούν πνευματικά. Δεν είχαν οφθαλμούς της καρδίας, δηλαδή, κατανόησι.

Το άγγελμα της σωτηρίας δεν ήταν για τέτοιους ανθρώπους. Δεν εδόθη σ’ αυτούς να εννοήσουν τα μυστήρια. Γι’ αυτό ο Ιησούς μιλούσε στα πλήθη με παραβολές ή εξεικονίσεις, κι έτσι αυτοί οι ανάξιοι δεν θα εθεραπεύοντο. Η πνευματική θεραπεία ήταν για κείνους που είχαν οφθαλμούς της καρδίας, αυτοί δε θα ευρίσκοντο σε αφθονία από περισσότερη γνώσι και κατανόησι, από περισσότερη διαφώτισι των οφθαλμών της καρδίας των. Πώς εγίνετο αυτό με τη χρήσι παραβολών ή εξεικονίσεων; Καταδεικνύεται από την περίπτωσι που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 13. Ο Ιησούς είχε ειπεί την παραβολή του σπορέως, ο οποίος έσπειρε σπόρο σε διάφορα εδάφη και είχε τονίσει τα διάφορα αποτελέσματα που προέκυψαν. Για τους περισσοτέρους ακροατάς αυτό ήταν απλώς μια ωραία μικρή ιστορία, ενδιαφέρουσα και χρωματισμένη, αλλά που δεν άξιζε περισσότερη σκέψι. Έφυγαν χωρίς ν’ αποκτήσουν τη βαθύτερη έννοια, χωρίς ν’ αντιληφθούν και να κατανοήσουν την εικονική γλώσσα. Με άλλα λόγια, αυτοί δεν ενδιεφέρθησαν. Μερικοί, όμως, ενδιεφέρθησαν, ήσαν ταπεινοί και πράοι και ήθελαν να διαφωτισθούν ως προς τη βαθύτερη έννοια. Γι’ αυτό παρέμειναν κι έκαναν ερωτήσεις, ο δε Ιησούς εξήγησε πλήρως την παραβολή και οι οφθαλμοί των ταπεινών καρδιών των εφωτίσθησαν περισσότερο. Αυτή η μέθοδος διδασκαλίας είχε το πλεονέκτημα να ξεχωρίζη εκείνους που δεν ενδιεφέροντο αρκετά για να δαπανά μ’ αυτούς χρόνον ο Ιησούς. Εξηφάνιζε από το ακροατήριό του τους αδιαφόρους, οι οποίοι ηρέσκοντο μόνο να γαργαλίζωνται τ’ αυτιά τους με ζωηρά μικρά διηγήματα, και άφηνε μόνον εκείνους που ήσαν πνευματικά πεινασμένοι και στους οποίους ο Ιησούς μπορούσε τότε να συγκεντρώση το ενδιαφέρον του.

Αλλά η χρήσις παραβολών ή εξεικονίσεων από τον Ιησούν επιτελούσε περισσότερα από το να ξεχωρίζη τους αναξίους. Οι παραβολές ήσαν ανεκτίμητες για τη διδασκαλία των πράων μαθητών. Όταν οι ακόλουθοί του ήθελαν να λάβουν την κρυμμένη έννοια, αυτή ήταν σαφέστερη, δυνατότερη και ζωηρότερη λόγω της εξεικονίσεως που συνεδέετο μ’ αυτήν, και μπορούσαν να ενθυμούνται τις αλήθειες περισσότερον χρόνον διότι μπορούσαν να οραματισθούν την παραβολή. Κατά καιρούς μάλιστα και οι εχθροί του Ιησού συνελάμβαναν το σημείο που ετόνιζαν οι παραβολές που ο Ιησούς χρησιμοποιούσε. Λόγου χάριν, ένας θρησκευτικός ηγέτης του Ισραήλ, όταν του ελέχθη ν’ αγαπά τον πλησίον του, ερώτησε ποιος ήταν πράγματι ο πλησίον του. Ήθελε ν’ αποδειχθή δίκαιος, χωρίς πραγματικά να ποθή τη διαφώτισι. Με την παραβολή του καλού Σαμαρείτου, ο Ιησούς τον έκαμε να δεχθή έναν ευρύτερο ορισμό περί του «πλησίον» από εκείνον που αυτός ο ίδιος προτιμούσε να δώση στον όρον αυτόν. Σε μια άλλη περίπτωσι, ο Ιησούς μίλησε στους υποκριτάς θρησκευτικούς ηγέτας και με μια σειρά παραβολών τούς εξέθεσε, αυτοί δε κατάλαβαν το οξύ σημείο των παραβολών αυτών και επληγώθησαν απ’ αυτές και ζητούσαν να συλλάβουν τον Ιησούν, αλλ’ εφοβούντο τα πλήθη.—Λουκ. 10:25-37· Ματθ. 21:28-46.

ΟΙ ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Η χρήσις λοιπόν παραβολών ή εξεικονίσεων από τον Ιησούν για την απόκρυψι της αληθείας από τους αναξίους αποτελούσε ένα μόνο σκοπό χρήσεως των παραβολών αυτών. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εχρησιμοποίησαν μεταφορική γλώσσα για τον ίδιο σκοπό στην παρούσα γενεά. Λόγου χάριν, στα περασμένα χρόνια, το Βιβλίο του Έτους των μαρτύρων του Ιεχωβά αναγράφοντας εκθέσεις για την πρόοδο του έργου σε χώρες όπου αυτό είναι απαγορευμένο, παρέθετε περικοπές, επιστολών από τις χώρες αυτές, που μιλούσαν για τον αριθμό των φυτών, την φροντίδα και την καλλιέργεια και την απόδοσί των. Με τον εξεικονιστικό αυτόν τρόπο, η έκθεσις περνά από τους λογοκριτάς, η δε αληθινή της έννοια, ο αριθμός των εκκλησιών και η αύξησίς των, είναι κρυμμένα απ’ αυτούς, διακρίνονται όμως από τους ακολούθους του Χριστού.

Οι εξεικονίσεις είναι, επίσης, πολύτιμες για διδασκαλία. Ο συλλογισμός βάσει θεωρητικής εκθέσεως είναι δύσκολος για πολλούς, η δε χρήσις εικόνων βοηθεί πολύ στη διευκρίνισι ενός σημείου. Καθιστά δυνατόν το να οραματισθή κανείς, η δε αφηρημένη έννοια της αληθείας προσαρτάται σ’ αυτή τη νοερή απεικόνισι. Το θέμα γίνεται πιο συγκεκριμένο στη διάνοια του μαθητευομένου, και ασφαλώς παραμένει στη μνήμη επί μακρότερον χρόνον λόγω της ζωντανής εξεικονίσεως. Επίσης, με την εξεικόνισι κάποτε μπορεί να παρουσιασθή με λεπτότητα ένα σημείο, το οποίον αλλιώς θα έθιγε ή θα έκλεινε τη διάνοια του ακροατού. Λόγου χάριν, το θέμα περί Χριστουγέννων είναι θέμα αισθηματικό για εκατομμύρια ατόμων, τα οποία δεν αρέσκονται να μάθουν ότι αυτό βασίζεται ολοκλήρως σε ειδωλολατρικές συνήθειες, ότι η ημέρα αυτή δεν είναι διόλου η ακριβής ημέρα της γεννήσεως του Χριστού. Για να τους εισαγάγη κανείς στο να σκέπτωνται πάνω σ’ αυτό το θέμα, θα μπορούσε να χρησιμοποιήση την εξής εξεικόνισι. Υποθέστε ότι ένα μεγάλο πλήθος έρχεται στο σπίτι ενός ανθρώπου για να γιορτάση τα γενέθλιά του. Αυτός δεν διάκειται ευμενώς υπέρ του εορτασμού γενεθλίων. Δεν του αρέσει να βλέπη έναν να φθάνη ως τη μέθη ή να παρατρώγη, ούτε επιδοκιμάζει τα γλέντια. Ωστόσο αυτοί έρχονται στο σπίτι του, μεθούν, παρατρώγουν, θορυβούν και φωνασκούν, μερικοί κάνουν και ανηθικότητες, και φέρνουν δώρα για όλους εκτός απ’ αυτόν! Φαντασθήτε! Σ’ αυτόν τον εορτασμό των γενεθλίων ο καθένας λαμβάνει δώρα, εκτός από εκείνον του οποίου εορτάζονται τα γενέθλια! Και πάνω απ’ όλα αυτά, αυτοί οι δήθεν φίλοι ούτε τη σωστή μέρα έρχονται, αλλ’ αντ’ αυτής διαλέγουν μια μέρα που είναι τα γενέθλια ενός εχθρού του και εκτελούν τις συνήθειες που καθιερώθησαν για τον εορτασμό των γενεθλίων του εχθρού αυτού! Δεν θα ήταν τούτο αποκρουστικό στον εκλεκτόν αυτόν άνθρωπο; Έτσι ακριβώς είναι και ο εορτασμός των γενεθλίων του Χριστού που αποπειράται να τελέση ο «Χριστιανικός κόσμος».

Ίσως μια από τις εξέχουσες χρήσεις εξεικονίσεων είναι να παραμερίζεται η προκατάληψις ή μεροληψία. Συνήθως έχομε προκατάληψι υπέρ του εαυτού μας. Τείνομε να προστατεύσωμε τους εαυτούς μας, τις γνώμες μας, τις πράξεις μας, τις προσφιλείς μας πεποιθήσεις, και αν κανείς τα επικρίνη αυτά, εμείς αυτομάτως τα προστατεύομε. Η υπερηφάνεια μας δυσκολεύει να ομολογήσωμε ότι σφάλλομε. Αν επρόκειτο για διαγωγή, δικαιολογούμεθα ή σκεπτόμεθα να ελαφρύνωμε τα περιστατικά. Δεν είναι απλώς ζήτημα λογικής, ανεπηρέαστης λογικεύσεως πάνω στην κατάστασι. Είναι και ζήτημα συγκινήσεως. Η δε συγκίνησις δεν είναι πάντοτε λογική. Ενίοτε νικά στη διελκυστίνδα με τη λογική. Αλλ’ αν μπορούμε να κρίνωμε πάνω στην ίδια κατάστασι χωρίς να γνωρίζωμε ότι περιλαμβανόμεθα κι εμείς, η λογική και η κρίσις μπορούν να κάμουν το έργον τους ανεμπόδιστα από προσωπικά αισθήματα. Εδώ έρχεται να παίξη ρόλο η εξεικόνισις. Θα παραμερίση την προκατάληψι, θα διαχωρίση το άτομο από το γεγονός, θα θέση το άτομο στη θέσι ενός αμερολήπτου παρατηρητού, χωρίς να εμπλέκεται η προσωπική τους τύχη, και θα το αφήση ν’ αποφασίση καθαρά βάσει δικαίων αρχών. Οι εξεικονίσεις αποχωρίζουν τις προσωπικές μας συγκινήσεις από το να επηρεάζουν τη σκέψι μας και μας κάνουν να μπορέσωμε να καταλήξωμε σε ειλικρινή και λογικά συμπεράσματα. Τότε, αφού καθορισθή η αρχή, μπορεί να εφαρμοσθή και στη δική μας περίπτωσι. Έτσι, οι εξεικονίσεις μπορούν να μας κάμουν ν’ αντιμετωπίσωμε γεγονότα ως προς τα οποία θα μας ετύφλωναν οι συγκινήσεις μας.

Η Αγ. Γραφή μάς δίνει ένα παράδειγμα της χρήσεως αυτής των εξεικονίσεων. Βρίσκεται στο 2 Σαμ. 12:1-9, 13 (ΑΣ): «Και απέστειλεν ο Ιεχωβά τον Νάθαν προς τον Δαβίδ. Και ήλθε προς αυτόν, και είπε προς αυτόν, Ήσαν δύο άνδρες εν πόλει τινί, ο είς πλούσιος, ο δε άλλος πτωχός. Ο πλούσιος είχε ποίμνια και βουκόλια πολλά σφόδρα. Ο δε πτωχός δεν είχεν άλλο, ειμή μίαν μικράν αμνάδα, την οποίαν ηγόρασε, και έθρεψε· και εμεγάλωσε μετ’ αυτού, και μετά των τέκνων αυτού ομού· από του άρτου αυτού έτρωγε, και από του ποτηριού αυτού έπινε, και εν τω κόλπω αυτού εκοιμάτο, και ήτο εις αυτόν ως θυγάτηρ. Ήλθε δε τις διαβάτης προς τον πλούσιον, και εφειδωλεύθη να λάβη εκ των ποιμνίων αυτού, και εκ των βουκολίων αυτού, δια να ετοιμάση εις τον οδοιπόρον τον ελθόντα προς αυτόν, και έλαβε την αμνάδα του πτωχού, και ητοίμασεν αυτήν δια τον άνθρωπον τον ελθόντα προς αυτόν. Και εξήφθη η οργή του Δαβίδ κατά του ανθρώπου σφόδρα· και είπε προς τον Νάθαν, Ζη ο Ιεχωβά, άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, όστις έπραξε τούτο· και θέλει πληρώσει την αμνάδα τετραπλάσιον, επειδή έπραξε το πράγμα τούτο, και επειδή δεν εσπλαγχνίσθη. Και είπεν ο Νάθαν προς τον Δαβίδ, Συ είσαι ο άνθρωπος. Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ· Εγώ σε έχρισα βασιλέα επί τον Ισραήλ, και εγώ σε ηλευθέρωσα εκ χειρός Σαούλ· και έδωκα εις σε τον οίκον του κυρίου σου και τας γυναίκας του κυρίου σου εις τον κόλπον σου, και έδωκα εις σε τον οίκον του Ισραήλ και του Ιούδα· και εάν τούτο ήτο ολίγον, ήθελον προσθέσει εις σε τοιαύτα και τοιαύτα· δια τι κατεφρόνησας τον λόγον του Ιεχωβά, ώστε να πράξης το κακόν εις τους οφθαλμούς αυτού; Ουρίαν τον Χετταίον επάταξας εν ρομφαία, και την γυναίκα αυτού έλαβες εις σεαυτόν γυναίκα, και αυτόν εθανάτωσας εν τη ρομφαία των υιών Αμμών. Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Νάθαν, Ημάρτησα εις τον Ιεχωβά.»

Αν ο Νάθαν από την αρχή επέσυρε την προσοχή του Δαβίδ στις πράξεις του, ο Δαβίδ ίσως να προσπαθούσε να υπερασπίση τον εαυτό του ή να προβάλη δικαιολογίες ή να σκεφθή ελαφρυντικά περιστατικά. Αυθόρμητα αναζητούμε μια υπεράσπισι. Αντί τούτου, ο Νάθαν εχρησιμοποίησε μια εξεικόνισι. Εδιάλεξε μια καλή εξεικόνισι, που περιελάμβανε μια προσφιλή αμνάδα. Ο Δαβίδ υπήρξε ποιμενόπαις κι αγαπούσε τα πρόβατά του τόσο ώστε επολέμησε εναντίον ενός λέοντος και μιας άρκτου για να τα προστατεύση. Αυτός θα αισθάνθηκε βαθιά την αδικία της σκληρής πράξεως του πλουσίου. Εξέφερε κρίσιν ως ένα αμερόληπτο άτομο, που δεν είχε καμμιά προσωπική ανάμιξι. Ή έτσι ενόμιζε. Κατόπιν, αφού εξέφρασε μια γεμάτη οργή και αμερόληπτη απόφασι, έμαθε ότι αυτός ήταν ο ένοχος. Τι μπορούσε να πη; Απεκαλύφθη ήδη. Το μόνο που μπορούσε να κάμη ήταν ν’ αναγνωρίση το μέγεθος της αμαρτίας του, ο δε Ιεχωβά τον έκαμε να υποφέρη πολύ γι’ αυτό.

Σήμερα, καθώς κηρύττομε, προσκρούομε σε πολλές προκαταλήψεις. Οι άνθρωποι έχουν προσφιλείς δοξασίες, η δε υπερηφάνειά των θίγεται βαθιά με το να πουν ότι επί χρόνια ολόκληρα επλανώντο. Η προκατάληψις τους κάνει ν’ απέχουν από το ν’ αντιμετωπίσουν τα Γραφικά γεγονότα. Οι εξεικονίσεις εδώ μπορεί να είναι χρήσιμες. Ιδού μια που μπορεί να χρησιμοποιηθή. Ακούτε για έναν πατέρα που έχει ένα γυιο ο οποίος συμπεριεφέρθη κακώς. Το σφάλμα του παιδιού ήταν σοβαρό· έπρεπε να τιμωρηθή. Σας λέγουν, λοιπόν, ότι ο πατέρας εκράτησε το χέρι του παιδιού κοντά σε μια πυρωμένη θερμάστρα σαν να το έψηνε πραγματικά. Πώς σας φαίνεται αυτό; Είναι πράξις αυτή ενός στοργικού πατέρα ή ενός διαβόλου; Δεν εξεγείρεσθε από μια τέτοια φρικτή αδικία; Αλλ’ αργότερα μαθαίνετε ότι ο πατέρας ποτέ δεν το έκαμε αυτό. Εκείνος που σας το είπε εψεύσθη σε σας. Δεν αγανακτείτε με τον ψεύτη αυτόν; Και πώς φαντάζεσθε ότι ο στοργικός πατέρας θα διάκειται απέναντι του ψεύτη, ο οποίος τον βλασφημεί, και απέναντί σας ακόμη αν εξακολουθήτε να πιστεύετε ότι αυτός είναι τόσο διαβολικός; Έτσι γίνεται και μ’ εκείνους που διδάσκουν ότι ο Ιεχωβά βασανίζει τους ανθρώπους σ’ έναν τόπο πυρίνου άδου. Αυτός δεν είναι λιγώτερο στοργικός από τους ανθρωπίνους πατέρας, αλλά περισσότερο. Αυτός διορθώνει, αλλά δεν βασανίζει διαβολικά. Και πώς νομίζετε ότι διάκειται προς εκείνους που ψεύδονται γι’ αυτόν, λέγοντας ότι είναι ένας τέτοιος δαίμονας; Και προς εκείνους που πιστεύουν τους ψεύτες, και μετά ακόμη την παρουσίασι της αληθείας σ’ αυτούς;

Από τα ανωτέρω διασαφηνίζεται ότι οι εξεικονίσεις είναι χρήσιμες στα σημερινά κηρύγματα. Κάνουν τις αλήθειες πιο σαφείς, διευκολύνουν τη νοερή τους απεικόνισι και την ενθύμησί τους, και μας κάνουν ικανούς να παρουσιάζωμε λεπτά ζητήματα με διακριτικότητα και ν’ αποφεύγωμε τις προσωπικές προκαταλήψεις που τυφλώνουν τους ακροατάς μας. Οι εξεικονίσεις δεν θα μεταστρέψουν τους αναξίους, αλλά θα κάμουν τους πράους ν’ ακούσουν και να ζητήσουν να μάθουν περισσότερα. Γνωρίζομε τα ζητήματα που αναφύονται συχνά, τις αντιρρήσεις που εγείρονται πολλές φορές όταν παρουσιάζωμε την αλήθεια στις θύρες. Προβλέψατε τις αντιρρήσεις. Σκεφθήτε εξεικονίσεις για ν’ απαντήσετε σ’ αυτές. Να χρησιμοποιήτε εξεικονίσεις στις συζητήσεις επανεπισκέψεων και να τις προσχεδιάζετε. Να τις χρησιμοποιήτε σε ομιλίες υπηρεσίας και σε δημόσιες διαλέξεις. Αλλά να τις χρησιμοποιήτε με μέτρον. Να είσθε εκλεκτικοί. Να χρησιμοποιήτε λίγες μόνο και να τις διατηρήτε σε ζωηρότητα. Αν αυτές χρησιμοποιούνται σε υπερβολικό βαθμό, θα γίνουν πολύ κοινές και θα χάσουν τη δύναμί τους, και θα κάμουν την παρουσίασι να φαίνεται ανώμαλη. Λίγες και καλές εξεικονίσεις είναι καλύτερες από πολλές και μέτριες. Η Αγία Γραφή είναι υποδειγματική στη χρήσι εξεικονίσεων. Μιμηθήτε την.

Ειρήνη Νοός με την Ακριβή Γνώσι

Η ασθένεια της διανοίας είναι το πιο μεγάλο και μόνο πρόβλημα υγείας στον κόσμο. Εξηγείται ενταύθα το πώς μπορείτε να φυλαχθήτε από τη διανοητική κατάπτωσι.

ΠΩΣ μπορείτε να προστατευθήτε από φρενοπάθεια και νεύρωσι μέσα σ’ έναν κόσμο που παρεφρόνησε; Τα πολυάριθμα βιβλία και οι κινηματογραφικές ταινίες που έχουν πλήξει ως καταπέλτης την ψυχιατρική και την έφεραν στην ειδησεογραφία, δεν έδωσαν την απάντησι. Ούτε τα αναρίθμητα πειράματα που έγιναν με το υπνωτικό φάρμακο της παραλδεΰδης, με την ηλεκτρική νευροπληξία, με τα θαυματουργά ναρκωτικά βότανα, τα βαρβιτουρικά άλατα, τα βρωμιούχα φάρμακα, την ομαδική θεραπεία, τα ατμόλουτρα, κλπ., παρέσχον επαρκή θεραπεία. Πάνω από τις μισές κλίνες όλων των νοσοκομείων των Ηνωμένων Πολιτειών είναι τώρα κατειλημμένες από τους φρενοπαθείς—που είναι περισσότεροι από τα θύματα της πολιομυελίτιδος, του καρκίνου, των καρδιακών παθήσεων και όλων των άλλων νοσημάτων μαζί. Οι στατιστικές προλέγουν ωμά ότι ένας σε κάθε δέκα Αμερικανούς θα νοσηλευθή κάποτε σε νοσοκομείο από βαριά ασθένεια της διανοίας.

Το πώς να προφυλάξωμε, λοιπόν, τη διάνοια από φρενική διαταραχή πρέπει να μας απασχολή όλους σοβαρά. Ο Δημιουργός της διανοίας υπέδειξε στον άνθρωπο πώς μπορεί να γίνη αυτό. Πρωτίστως με την εποικοδόμησι της διανοίας δια του ορθού είδους γνώσεως, γνώσεως ικανής ν’ αντισταθή στον εξυψωμένο ρυθμό της σύγχρονης ζωής και της νευρικής της εντάσεως, γνώσεως η οποία θα καταπαύση τις ανησυχίες και τους φόβους που ανακύπτουν από τους πολέμους και τις ατελείς παγκόσμιες συνθήκες, γνώσεως που ν’ αντεπεξέρχεται στον αυξανόμενο αριθμό των προβλημάτων τα οποία πολλαπλασιάζονται διαρκώς ταχύτερα και φθάνουν σε κρίσιμες αποκορυφώσεις με περισσότερη οξύτητα, γνώσεως η οποία θα παράσχη ασφάλεια και θα δημιουργήση ειρήνη. Αυτό σημαίνει ότι οι πληροφορίες τις οποίες αποταμιεύομε στη διάνοιά μας πρέπει να είναι από τις πιο εκλεκτές, τις άριστες για την εποικοδόμησι. Απ’ αυτά, βέβαια, αποκλείεται η προπαγάνδα, η σπερμολογία, τα ψεύδη, οι ψευδείς θρησκευτικές παραδόσεις και οποιουδήποτε άλλου είδους εξευτελιστικές ιδέες, επιρροές ή εντυπώσεις. Το τι πρέπει να τίθεται στη διάνοια μας λέγεται από τον απόστολο Παύλο: «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσο εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε. Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»—Φιλιππησ. 4:8, 9.

Αφού προσηλώσωμε τη διάνοια στην ακριβή γνώσι και στην ορθή σκέψι, υπάρχει ανάγκη ν’ ακολουθήσωμε τη γνώσι με πλήρη εμπιστοσύνη και πεποίθησι στον Θεό και σε ό,τι Αυτός λέγει. Καθώς εξηγεί περαιτέρω ο Παύλος: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού.» Μόνο στο βαθμό που βασιζόμεθα στον Θεό κι εμπιστευόμεθα σ’ Αυτόν και στον λόγον Του, θα έχωμε ειρήνη.—Φιλιππησ. 4:6, 7.

Μια αλήθεια, για την οποία δεν υπάρχει ανάγκη εξάρσεως, είναι το ότι οι λέξεις, καλές ή κακές, συμβολίζουν ιδέες. Και οι ιδέες είναι εκείνες που υποκινούν τους ανθρώπους σε ενέργεια. Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, περιέχει τους λόγους του, τις ιδέες του. Οι λόγοι του Θεού, οι ιδέες του, πρέπει να λαμβάνωνται μέσα στη διάνοιά μας. Για να είναι ισχυροί αυτοί οι λόγοι πρέπει να έχουν μια επίδρασι στη διάνοιά μας και στην πορεία της ζωής μας. Αν αυτοί οι λόγοι λαμβάνωνται μέσα σε αγαθές και ειλικρινείς καρδιές και διάνοιες, οδηγούν τον δούλον του Θεού σε μια κατάλληλη πορεία ενεργείας, η οποία θα καταλήξη σε διαρκή ζωή γι’ αυτόν και σε εξύμνησι του Θεού, στου οποίου τις εντολές υπακούει. Απλώς το να έχωμε στην κατοχή μας ένα βιβλίο που λέγεται Αγία Γραφή, χωρίς να εφαρμόζωμε τα όσα ο Θεός κατηύθυνε ν’ αναγραφούν σ’ αυτό το βιβλίο, είναι μάταιο για μας, τους κατόχους του. Η τήρησις των θεοκρατικών αρχών είναι εκείνη που φέρνει ειρήνη, και όχι απλώς το να τις γνωρίζωμε. Επειδή η Γραφή είναι αληθινή, ζωντανή και δυνατή, στέκει στον κόσμο σαν ένα προπύργιο εναντίον του χειμάρρου της επιβλαβούς προπαγάνδας. Αυτή μόνο παρέχει προστασία στις διάνοιες και στις καρδιές των ανθρώπων.

ΥΓΙΕΙΣ ΛΟΓΟΙ

Η Αγία Γραφή είναι βιβλίο πνευματικής και διανοητικής υγείας. Πώς; Διότι, όχι μόνο εποικοδομεί τη διάνοια με εκτίμησι προς τον Θεό και τους σκοπούς του, εμπνέοντας πίστι, εμπιστοσύνη και πεποίθησι σ’ αυτόν, αλλά και βοηθεί στη διαφύλαξι της διανοίας από πανούργες διεισδύσεις δαιμονικών εμπνεύσεων και τεχνασμάτων και την εποικοδομεί για ν’ ανθέξη στην πονηρή αυτή ημέρα. Δεν αμφιβάλλαμε γι’ αυτό. Ο Παύλος ενουθέτησε τον Τιμόθεο: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.»—2 Τιμ. 1:12-14.

Υγιαίνοντες λόγοι; Ναι, θετικώτατα. Υγιαίνοντες με την έννοια ότι οι λόγοι του Θεού δημιουργούν ελπίδα μέσα μας και φέρνουν χαρά και παρηγοριά, οι οποίες είναι θεραπευτικές. Ο Ιεχωβά είναι ο ζων Θεός. Οι λόγοι του είναι ζωντανοί, αποτελεσματικοί και ισχυροί στις διάνοιές μας. Ενισχύουν και στηρίζουν τη διάνοια σε βαθμό ειρήνης που υπερέχει από κάθε σκέψι. Κι αυτό επίσης είναι θεραπευτικό. Ο Παύλος, στην πρώτη επιστολή του προς τον σύντροφό του, είπε: «Εάν τις ετεροδιδασκαλή, και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και την διδασκαλίαν την κατ’ ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος, και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας.»—1 Τιμ. 6:3, 4.

Είναι πρόδηλον ότι ο παλαιός κόσμος δεν έχει αυτή την ειρήνη. Ούτε οι ασεβείς την έχουν. Είναι φυσιωμένοι από υπερηφάνεια. Οι διάνοιές των νοσούν, μη εννοώντας τίποτε. «Εγώ δημιουργώ τον καρπόν των χειλέων· Ειρήνην, ειρήνην, εις τον μακράν και εις τον πλησίον, λέγει ο Ιεχωβά· και θέλω ιατρεύσει αυτόν. Οι δε ασεβείς είναι ως η τεταραγμένη θάλασσα, όταν δεν δύναται να ησυχάση· και τα κύματα αυτής εκρίπτουσι καταπάτημα και πηλόν. Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς, λέγει ο Θεός μου.»—Ησ. 57:19-21, ΑΣ.

Τελεία ειρήνη διανοίας είναι δυνατόν να επιτευχθή, αλλ’ απαιτείται να είμεθα σε πλήρη συμφωνία με τον Θεό που δίνει ειρήνη και με το δίκαιον έθνος του. Σημειώστε τους λόγους του προφήτου: «Ανοίξατε τας πύλας, και θέλει εισέλθει το δίκαιον έθνος το φυλάττον την αλήθειαν. Θέλεις φυλάξει εν τελεία ειρήνη το πνεύμα επί σε επιστηριζόμενον, διότι επί σε θαρρεί. Θαρρείτε επί τον Ιεχωβά πάντοτε· διότι εν Ιεχωβά τω Θεώ είναι αιώνιος δύναμις.»—Ησ. 26:1-4, ΑΣ.

Λάβετε την ορθή γνώσι για να μάθετε να εμπιστεύεσθε στον μέγαν Ιεχωβά. Εποικοδομήστε τη διάνοιά σας με τον λόγον της αληθείας του. Βασισθήτε μ’ εμπιστοσύνη σ’ αυτόν. «Δια τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός,» και ο Θεός που δίδει ειρήνην θα είναι μαζί σας.—1 Πέτρ. 1:13-16.

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Πώς μπορεί να λεχθή ότι ο Χριστός στη δευτέρα του Παρουσία είναι ως ένα αόρατο πνεύμα και όχι ως ένα ορατό σώμα, αν έχωμε υπ’ όψι το Αποκάλυψις 1:7;—Ι. Ε., Ιλλινόις.

Το Ιωάννης 14:19 λέγει καθαρά ότι ο Χριστός δεν θα επανέλθη σε ορατή μορφή: «Έτι ολίγον, και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει.» Μετά τον θάνατό του ως ανθρωπίνου πλάσματος ανεστήθη πνευματικόν πλάσμα, αόρατο σε ανθρώπινα μάτια, και σ’ αυτή την αόρατη πνευματική μορφή θα παραμείνη στον καιρό της δευτέρας παρουσίας του. Αυτό δεν αντικρούεται από το Πράξεις 1:11, σχετικά με την ανάληψι του Ιησού: «Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» Αυτό δεν λέγει ότι οι μαθηταί εκείνοι που τον είδαν ν’ αναλαμβάνεται θα τον έβλεπαν, να επανέρχεται, ούτε λέγει ότι όσοι θα ήσαν στη γη επάνω στο μέλλον θα τον έβλεπαν σε ορατή μορφή. Εκείνοι δεν εξήταζαν διόλου το ζήτημα της μορφής του σχετικά με τη δευτέρα του παρουσία, αλλά μιλούσαν για την έλευσί του ότι θα εγίνετο με τον ίδιο τρόπο που έγινε και η αναχώρησίς του. Ο τρόπος με τον οποίον απήλθε , ήταν ήρεμος, χωρίς μεγάλη επίδειξι από τον ουρανό, και χωρίς να παρατηρηθή από τον άπιστο κόσμο υπό τον Σατανά. Αυτό συμφωνεί με τον τρόπο που λέγουν άλλα Γραφικά εδάφια ότι θα ήρχετο πάλι και θα ήταν παρών.

Το ερώτημα, όμως, είναι πώς αυτή η άποψις εναρμονίζεται με το Αποκάλυψις 1:7; Το εδάφιον αυτό λέγει: «Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός, και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν· και θέλουσι θρηνήσει επ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης.» Η Αποκάλυψις είναι γραμμένη σε γλώσσα συμβολική, το εδάφιο δε αυτό είναι εν μέρει συμβολικό. Σε όλο αυτό το βιβλίο χρησιμοποιούνται συμβολικά ‘νεφέλαι’ και συνεπώς παριστάνουν κάτι άλλο παρά κατά γράμμα σύννεφα στον ουρανό. Αν ο Χριστός ήρχετο με ανθρώπινο σώμα, ασφαλώς δεν θα μπορούσε κάθε μάτι επάνω στη γη να τον δη δια μιας· αυτό λοιπόν δεν πρέπει να είναι κατά γράμμα. Εκείνοι που τον εξεκέντησαν είναι νεκροί και δεν θα μπορούσαν να τον ιδούν. Γι’ αυτό η θέα του και η εκκέντησίς του πρέπει να είναι συμβολικά.

Οι μαθηταί του Ιησού τον ερώτησαν: «Τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Εις απάντησιν ο Ιησούς προείπε συμβάντα και συνθήκες που θα αποτελούσαν ορατή αντανάκλασι της αοράτου δευτέρας παρουσίας του. Αν η παρουσία του επρόκειτο να είναι ορατή σε ανθρώπινη μορφή, δεν θα εχρειάζοντο οι πολλές φυσικές αποδείξεις ως σημείον που θα εσήμαινε την παρουσία του. Μεταξύ των αποδείξεων αυτών θα ήταν η πάγκοσμια διακήρυξις των αγαθών νέων της βασιλείας του Χριστού. (Ματθ. 24:3-21) Αυτό το κήρυγμα, μαζί με τις άλλες ορατές προειπωμένες αποδείξεις, διαφωτίζει πολλούς να ιδούν με τους ‘οφθαλμούς του νοός των’ τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. (Εφεσ. 1:18) Αλλά όσον αφορά την πλειονότητα, οι οφθαλμοί της νοήσεώς των δεν θα διακρίνουν την αόρατη παρουσία του ώσπου αυτή να εκδηλωθή στη μεγάλη θλίψι του Αρμαγεδδώνος. Τότε όλες οι φυλές της γης θα θλίβουν λόγω της καταστροφής που επεφυλάχθη γι’ αυτές, θα θλιβούν δε με ιδιοτελή θλίψι για τη δική τους αθλία κατάστασι και όχι με θλίψι μετανοίας για τις αδικοπραγίες τους. Τότε, το αργότερο, κάθε οφθαλμός θα τον ιδή σε δράσι στην καταστροφή του Αρμαγεδδώνος, και θα γνωρίσουν ότι είναι παρών και ότι ο Ιεχωβά είναι υπέρτατος.—2 Θεσ. 1:6-10· 2:8.

Πώς μερικοί απ’ αυτούς τον εκκεντούν συμβολικά; Διώκοντας τους ακολούθους του που είναι τώρα στη γη. Ο Ιησούς προείπε ότι στον παρόντα καιρό θα διεχώριζε τους ανθρώπους όπως ένας ποιμήν διαχωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Τα πρόβατα λαμβάνουν ζωή διότι έδωσαν στον Χριστό τροφή όταν πεινούσε, του έδωσαν να πίη όταν διψούσε, τον υπεδέχθησαν φιλόξενα όταν ήταν ξένος, τον ενέδυσαν όταν ήταν γυμνός, τον περιποιήθηκαν όταν ήταν ασθενής, και τον επεσκέφθησαν όταν ήταν στη φυλακή. Επειδή, όμως, ο Χριστός δεν είναι σωματικώς παρών για να τύχη αυτής της μεταχειρίσεως, τα πρόβατα ρωτούν πότε τα έκαμαν αυτά υπέρ αυτού. Αυτός απαντά: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» Τα ερίφια κατεδικάσθησαν διότι δεν έκαμαν κανένα απ’ αυτά τα πράγματα υπέρ του Χριστού, εφόσον δεν έκαμαν καμμιά απ’ αυτές τις καλωσύνες στους ακολούθους του. (Ματθ. 25:31-46) Όταν ο εκ Ταρσού Σαούλ κατεδίωκε τους ακολούθους του Χριστού, ο Ιησούς ενεφανίσθη σ’ αυτόν θαυματουργικά και είπε: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» Ο Σαούλ ερώτησε ποιος ήταν εκείνος που μιλούσε, η δε απάντησις ήταν αυτή: «Εγώ είμαι Ιησούς τον οποίον συ διώκεις.» (Πράξ. 9:4, 5) Έτσι, λοιπόν, με το να διώκουν και να εκκεντούν τους ακολούθους του Χριστού άτομα επάνω στη γη σήμερα μπορούν να θεωρηθούν ως «εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν».

● Το Ιεζεκιήλ 3:18 λέγει ότι αν ο φύλαξ δεν δώση την προειδοποίηση ο άνομος θα πεθάνη, αλλά το αίμα του θα εζητείτο από τον άπιστο φύλακα. Δεν αντιφάσκει αυτό με τα λόγια του Ιησού ότι αν οι ανθρώπινοι κήρυκες εσιωπούσαν, οι λίθοι θα έκραζαν;—Ρ. I., Ινδονησία.

Δεν υπάρχει αντίφασις, διότι τα δύο αυτά εδάφια αναφέρονται σε διάφορα πράγματα, και συνεπώς δεν πρέπει ν’ αντιπαραβληθούν. Το Ιεζεκιήλ 3:18 δείχνει την ευθύνη της τάξεως του φύλακος του Ιεχωβά να διασαλπίση την προειδοποίησι. Αν δεν διεσαλπίζετο η προειδοποίησις και κατεστρέφετο ο άνομος, δεν θα εγίνετο αδικία, διότι ο άνομος θα πέθαινε από την ίδια του ανομία. Εν τούτοις, μεγάλη ευθύνη θα εβάρυνε τον σιωπηλό φύλακα. Οι προφητείες, όμως, δείχνουν ότι το ευαγγέλιον της Βασιλείας θα κηρυχθή σε όλη την οικουμένη ως προειδοποίησις προτού εκραγή ο Αρμαγεδδών. Η τάξις του φύλακος θα εκτελέση πιστά το έργον ως το σημείο που ο Ιεχωβά θεωρεί αναγκαίον, και στον Αρμαγεδδώνα όλοι θα υπαχθούν σε ατομική ή οικογενειακή ή κοινοτική ευθύνη ενώπιον του Θεού. Άτομα της τάξεως του φύλακος, που αρνούνται να διασαλπίσουν την προειδοποίησι, θα τηρηθούν υπεύθυνα από τον Θεό και θα εκτελεσθούν γι’ αυτή την παράλειψι που θα άφηνε τους άλλους να πεθάνουν χωρίς προειδοποίησι.

Ήταν διαφορετική η κατάστασις όταν ο Ιησούς μπήκε στην Ιερουσαλήμ και προσεφέρθη ως Βασιλεύς. Γι’ αυτή την είσοδό του διαβάζομε: «Και ότε επλησίαζεν ήδη εις την κατάβασιν του όρους των Ελαίων, ήρχισαν άπαν το πλήθος των μαθητών χαίροντες να υμνώσι τον Θεόν μεγαλοφώνως δια πάντα τα θαύματα τα οποία είδον, λέγοντες, Ευλογημένος ο ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά· ειρήνη εν ουρανώ, και δόξα εν υψίστοις. Και τινές των Φαρισαίων από του όχλου είπον προς αυτόν, Διδάσκαλε, επίπληξον τους μαθητάς σου. Και αποκριθείς είπε προς αυτούς, Σας λέγω, ότι αν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.» (Λουκ. 19:37-40, ΜΝΚ) Εδώ δεν έλεγε ότι αν όλοι οι κήρυκες τους οποίους αυτός είχε διδάξει και εκπαιδεύσει σιωπούσαν, οι λίθοι θα έκαναν το έργον της κηρύξεως, αλλά μάλλον ανεφέρετο στην ειδική διακήρυξι που έκαναν τότε οι μαθηταί του και στην οποίαν αντέτειναν οι Φαρισαίοι. Οι μαθηταί του εκφωνούσαν τα ανωτέρω λόγια από τον Ψαλμό 118:26, τα οποία έπρεπε να εκφωνηθούν σ’ αυτήν ακριβώς την περίπτωσι. Ο προφητικός αυτός Ψαλμός τον οποίον είχε εμπνεύσει ο Ιεχωβά ασφαλώς θα εξεπληρώνετο, διότι οι λόγοι του Ιεχωβά δεν επιστρέφουν σ’ αυτόν κενοί. (Ησ. 55:11) Αν αυτό εγίνετο αναγκαίον από μια καταναγκαστική κατασιώπησι των μαθητών του, οι ίδιες οι πέτρες θα ανέκραζαν εις εκπλήρωσιν του Ψαλμού 118:26.

Ας λεχθή με την ευκαιρία αυτή ότι ο Ιησούς εννοούσε κατά γράμμα λίθους. Ο Θεός μπορούσε να τους κάμη να κράξουν προς εκπλήρωσιν της προφητείας ευκολώτερα από όσο μπορούμε εμείς να παίξωμε μια πλάκα γραμμοφώνου. Το Αββακούμ 2:11 ομιλεί για ένα λίθον που βοούσε από τον τοίχο για μαρτυρία εναντίον ενός ατόμου που τον έκτισε διαπράττοντας κλοπή, καταδυνάστευσι και φόνον άλλων. Θα ήταν εσφαλμένο να πούμε ότι οι λίθοι που ενοούντο εδώ ήσαν άγγελοι, οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως ‘πύρινοι λίθοι’. (Ιεζ. 28:14) Ο Ιησούς δεν ωμιλούσε εδώ με σκοτεινούς ή συμβολικούς λόγους, αλλά με απλές, δυνατές, κατά γράμμα εκφράσεις. Ούτε είχε εδώ υπ’ όψιν του ο Ιησούς την επιστήμη της αρχαιολογίας, η οποία προσφάτως επεβεβαίωσε πολλές Βιβλικές ιστορίες και προφητείες, ενίοτε με ανακάλυψι μνημείων ή άλλων λιθίνων αντικειμένων. Υπήρχαν ειδικά λόγια που έπρεπε τότε να εκφωνηθούν και αν δεν τα εκφωνούσαν οι μαθηταί του Ιησού, οι ίδιοι οι λίθοι θα το έκαναν αυτό.

Γι’ αυτό η δήλωσις του Ιησού για τους λίθους εφηρμόζετο σ’ εκείνη την εποχή καθώς και στο σύγχρονο παράλληλο της προσφοράς του Ιησού ως του Θεμελίου Λίθου της Σιών στο έτος 1918, ενώ το εδάφιο Ιεζεκιήλ 3:18 εφαρμόζεται τώρα στην επίδοσι της προειδοποιήσεως για τον Αρμαγεδδώνα. Τα δύο αυτά χωρία, που αναφέρονται σε διαφορετικά πράγματα, δεν μπορούν να παραβληθούν σαν να ήσαν παράλληλα. Η προειδοποίησις πρέπει να δοθή τώρα. Μια τάξις φύλακος θα δώση τώρα την προειδοποίησι, διότι οι πιστοί φύλακες θα το πράξουν αυτό, μολονότι οι άπιστοι φύλακες μπορεί να μην το πράξουν. Οι προφητείες δείχνουν ότι οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά θα το επιτελέσουν αυτό υπό την διεύθυνσι του Χριστού Ιησού.—Ματθ. 24:14· Πράξ. 1:8.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

1 Υπηρετούντες πάντα τα συμφέροντα του Αιωνίου [Ιεχωβά].—1 Χρον. 26:30, ΜΜ. Σ 15/10/56 9

2 Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.—Γεν. 1:27. Σ 1/12/56 1

3 Αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.—1 Ιωάν. 5:4. Σ 15/9/56 10, 11

4 Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.—Γέν. 1:28. Σ 15/12/56 1, 2

5 Μη εις ημάς, ω Ιεχωβά, μη εις ημάς, αλλ’ εις το όνομά σου δος δόξαν.—Ψαλμ. 115:1, ΑΣ. Σ 1/2/56 17, 18

6 Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, . . . αλλά προτρέποντες άλλήλους.—Εβρ. 10:25. Σ 15/6/56 28α

7 Κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν όστις ήτο πιστός εις τον καταστήσαντα αυτόν.—Εβρ. 3:1, 2. Σ 1/7/56 7-9

8 Ιδού, έρχομαι . . . δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.—Εβρ. 10:7. Σ 15/10/56 11

9 Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε, και παρατηρείτε τούς όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς.—Φιλιππησ. 3:17. Σ 1/9/56 7, 6α

10 Ο Ιεχωβά ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει;—Αμώς 3:8, ΑΣ. Σ 1/11/56 14α

11 Γνώρισον λοιπόν, ότι Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο Θεός ο πιστός, ο φυλάττων την διαθήκην και το έλεος προς τους αγαπώντας αυτόν και φυλάττοντας τας εντολάς αυτού.—Δευτ. 7:9, ΜΝΚ. Σ 15/11/56 4, 5

12 Τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον.—Μάρκ. 14:24. Σ 15/2/56 20

13 Εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.—1 Κορ. 9:16. Σ 15/7/56 21, 22

14 Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.—Φιλιππησ. 2:4. Σ 15/10/50 18, 19β

15 Και τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοπτοι μέχρι της ημέρας του Χριστού.—Φιλιππησ. 1:9, 10. Σ 1/8/56 15

16 Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας. Πάσα πικρία και θυμός . . . και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας.—Εφεσ. 4:29, 31. Σ 15/8/56 7

17 Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σας είμαι Θεός μη ανεχόμενος ανταγωνισμόν.—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ, περιθώριον. Σ 1/2/56 19, 21

18 Ειπέ λοιπόν, ότι είσαι αδελφή μου, δια να γείνη καλόν εις εμέ εξ αιτίας σου, και να φυλαχθή η ζωή μου δια σε.—Γέν. 12:13. Σ 15/5/56 14

19 Θέλεις λαλήσει προς αυτούς πάντας τούτους τους λόγους, και δεν θέλουσι σε ακούσει· και θέλεις φωνάξει προς αυτούς, και δεν θέλουσι σοι αποκριθή.—Ιερεμ. 7:27. Σ 1/7/56 16

20 Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν.—Εφεσ. 6:18. Σ 15/9/56 14, 15

21 Και αυτός έδωκεν άλλους . . . διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.—Εφεσ. 4:11, 12. Σ 15/10/56 11, 12β

22 (Την σημερινήν Ιερουσαλήμ· [ήτις] είναι . . . εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής.) Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.—Γαλ. 4:25, 26. Σ 1/12/56 4

23 Θέλω σε ορκίσει εις Ιεχωβά . . . ότι δεν θέλεις λάβει γυναίκα, εις τον υιον μου εκ των θυγατέρων των Χαναναίων. . . , αλλ’ εις τον τόπον μου, και εις την συγγένειάν μου θέλεις υπάγει.—Γέν. 24:3, 4, ΜΝΚ. Σ 15/12/56 7, 8

24 Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ;—Ματθ. 24:45. Σ 15/6/56 23, 24α

25 Ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Ιεχωβά.—Δευτ. 8:3, ΜΝΚ. Σ 15/7/56 10,11

26 Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει κόλασιν.—1 Ιωάν. 4:18. Σ 15/11/56 12α

27 Ανακαλών εις την μνήμην μου την εν σοι ανυπόκριτον πίστιν, ήτις πρώτον κατώκησεν εν τη μάμμη σου Λωίδι, και εν τη μητρί σου Ευνίκη.—2 Τιμ. 1:5. Σ 15/8/56 8

28 Όταν συνέρχησθε, έκαστος υμών ψαλμόν έχει, διδαχήν έχει, . . . δύνασθε ο είς μετά τον άλλον να προφητεύητε πάντες, δια να μανθάνωσι πάντες, και πάντες να παρηγορώνται.—1 Κορ. 14:26, 31. Σ 15/10/56 8-10β

29 Λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου.—Ματθ. 26:26. Σ 15/2/56 18, 19

30 Εάν θέλης να ήσαι τέλειος, ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντά σου, και δος εις πτωχούς· και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ· και ελθέ ακολούθει μοι.—Ματθ. 19:21. Σ 15/11/56 6, 7

31 Διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες.—Φιλιππησ. 2:15. Σ 15/10/56 20β

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 14 Απριλίου: ‘Ας Αναφέρωμεν εις τον Θεόν Θυσίαν Αινέσεως.’

Εβδομάς 21 Απριλίου: Προσφέρετε Ορθά τις Θυσίες του Αίνου Σας.

Όταν ο Υλισμός Εισδύη στα Χριστιανικά Σπίτια

Αν νομίζετε ότι «βλέπω» και «πιστεύω» είναι ταυτόσημα, και ότι μια υλιστική φιλοσοφία μπορεί να φέρη πνευματικές ευλογίες, τότε θα βρήτε σ’ αυτό το άρθρον να εκτίθενται πληροφορίες πραγματικής αξίας για σας.

Ο ΥΛΙΣΜΟΣ τείνει να κατακτήση τον κόσμο με τη φιλοσοφία του. Η κατάκτησίς του θα είναι βραχεία, διότι μια υλιστική φιλοσοφία είναι απολύτως αντίθετη προς το θέλημα του Θεού. Δεν αποτελεί λύσιν για τον πολυτάραχο αυτόν κόσμο, όπως δεν αποτελούσε εξήγησιν των αρχών της Χριστιανοσύνης η έκρηξις της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Μολονότι μια υλιστική πορεία μπορεί να φαίνεται ορθή στον άνθρωπο, μπορεί όμως να είναι εντελώς εσφαλμένη κατά Θεόν. «Πάσαι αι οδοί του ανθρώπου φαίνονται ορθαί εις τους οφθαλμούς αυτού· πλην ο Ιεχωβά σταθμίζει τας καρδίας.» «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον.» Ο υλισμός είναι μια απ’ αυτές τις οδούς.—Παροιμ. 21:2, ΑΣ· 14:12.

Ο υλισμός είναι κοσμικότης. Είναι αντίθετος και εναντιώνεται σε ό,τι είναι πνευματικό. Είναι θεωρία η οποία διδάσκει ότι τα ανθρώπινα φαινόμενα, ιστορικά, κοινωνικά ή ψυχολογικά, πρέπει να εξετάζωνται ή να ερμηνεύωνται με βάσι τα φυσικά ή υλικά αίτια μάλλον παρά τα πνευματικά. Είναι προϊόν ενός απίστου κόσμου, που συντηρείται με τη φθοροποιό δίαιτα της επιστημονικής ειδωλολατρίας, της αυτοεξυψώσεως, της διαστροφής των αληθειών και των αξιών. Μειώνει στο ελάχιστο την ανεκτίμητη αξία του πνεύματος του Θεού στη ζωή των ανθρώπων, απωθώντας στην αφάνεια τον Ιεχωβά Θεό. Αντιθέτως, μεγαλύνει τα κατορθώματα και τους συλλογισμούς των ανθρώπων ως πρωτίστης σπουδαιότητος. Με την τεχνολογική πρόοδο, διατείνεται ότι εξυπηρετεί το συμφέρον του ανθρωπίνου γένους, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί έναν από τους πιο θανασίμους εχθρούς της ανθρωπότητος, διότι ο υλισμός δεν πρόκειται διόλου να διαφυλάξη τον απελπισμένον αυτόν πολιτισμόν μέσ’ από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος για να τον φέρη στον νέο κόσμο της Θείας δημιουργίας. Ούτε πρόκειται να εξασφαλίση αιώνια ευτυχία, ειρήνη και ζωή.

Ο ΥΛΙΣΜΟΣ ΜΑΚΡΑΙΩΝ ΑΠΕΙΛΗ

Επί αιώνες ο υλισμός απετέλεσε απειλή για την ανθρωπότητα. Ο προκατακλυσμιαίος κόσμος «έτρωγε και έπινε» και λίγο του έμελε για πνευματικά πράγματα. Την αμέλειά τους αυτή και την παράβλεψι την επλήρωσε με τη ζωή του. Στο 1473 π.Χ. ο Μωυσής προειδοποίησε τον Ισραήλ για τον πάντοτε παρόντα αυτόν κίνδυνον: «Πρόσεχε εις σεαυτόν μήποτε λησμονήσης Ιεχωβά τον Θεόν σου, αθετών τας εντολάς αυτού, και τας κρίσεις αυτού, και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον· μήπως, αφού φάγης και χορτασθής και οικοδομήσης οικίας καλάς, και κατοικήσης, και οι βόες σου και τα πρόβατά σου αυξήσωσι, και πολλαπλασιασθή το αργύριόν σου, και το χρυσίον σου, και πάντα όσα έχεις αυξήσωσι, μήπως τότε υψωθή η καρδία σου και λησμονήσης Ιεχωβά τον Θεόν σου.» «Και είπης εν τη καρδία σου, Η δύναμίς μου, και το κράτος της χειρός μου, απέκτησαν εις εμέ τον πλούτον τούτον.» Ο αρχαίος όσον και ο σύγχρονος Ισραήλ ελησμόνησε τη συνετή αυτή συμβουλή του Μωυσέως. Όταν ο Ισραήλ ευημερούσε, εκαυχάτο στο κράτος και στη δύναμί του, κι έλεγε κατ’ ουσίαν: «Αι χείρες μου απέκτησαν εις εμέ τον πλούτον τούτον.» Ετιμούσαν τον εαυτό τους και όχι τον Θεόν ο οποίος έκαμε το χέρι, ο οποίος δίνει κράτος και δύναμι, και ο οποίος έκαμε τα πάντα δυνατά.—Δευτ. 8:1-20, ΜΝΚ.

Στην εποχή του Σαμουήλ η υλιστική των φιλοσοφία τούς κατείχε τόσον πλήρως ώστε ήθελαν να είναι όπως τα γύρω τους έθνη. Η επιθυμία τους ήταν να έχουν έναν ορατό βασιλέα. Όλα τα έτη στα οποία ο Ιεχωβά είχε αποδειχθή Βασιλεύς των δεν ήσαν αρκετά για ν’ αναχαιτίσουν την πλημμύρα της υλιστικής των σκέψεως. Ο Θεός είπε στον Σαμουήλ να τους ακούση και να τους δώση έναν ορατό βασιλέα, «διότι δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» Ο Ισραήλ επέμενε στον υλισμό πάση θυσία, και αν ακόμη αυτό εσήμαινε απόρριψιν του Θεού. Η υλιστική αυτή φιλοσοφία δεν έσωσε τον Ισραήλ. Μάλλον ωδήγησε στην καταδυνάστευσί του και στην καταδίκη του.—1 Σαμ. 8:5-7.

Ο Βασιλεύς της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ εκαυχάτο για το μεγάλο του βασίλειο: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα δια καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου, και εις τιμήν της δόξης μου;» Ενώ ακόμη εγκωμίαζε τον εαυτό του, το λογικό του θρυμματίσθηκε μέσα του. Ο Ναβουχοδονόσορ ενεπιστεύετο στους άρχοντάς του και στη στρατιωτική του δύναμι σιδήρου και σαρκός. Δεν είχε πίστι στη δύναμι του Θεού να σώση και να καταστρέψη. Για να μη σκεφθούν κι άλλοι σαν αυτόν, εναποθέτοντας την εμπιστοσύνη τους σε υλικά πράγματα, δίδεται η εξής προειδοποίησις: «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί Θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα. Όταν ο Ιεχωβά εκτείνη την χείρα αυτού, και ο βοηθών θέλει προσκόψει, και ο βοηθούμενος θέλει πέσει, και πάντες ομού θέλουσιν απολεσθή.» Έτσι είναι ο υλισμός στα χέρια του Παντοδυνάμου.—Δαν. 4:30· Ησ. 31:1, 3, ΑΣ.

ΠΩΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΒΛΕΠΕ ΤΟΝ ΥΛΙΣΜΟ

Στην αρχή της Χριστιανικής εποχής ο προορισμός του πολιτισμού εστηρίζετο σε στενά πλαίσια ως προς το πώς ο Ιησούς θ’ αντιμετώπιζε το θέμα του υλισμού. Ο Ιησούς το αντιμετώπισε με τα εξής λόγια: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» Με άλλους λόγους, η υλιστική φιλοσοφία δεν αποτελούσε τη δική του κατεύθυνσι, αλλά την κατεύθυνσι του αντιπάλου του, Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος την παρουσίασε σ’ αυτόν. Είναι αληθές ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζήση, είπε ο Ιησούς. Αλλά για να ζήση χρειάζεται κάτι περισσότερο από υλικά πράγματα. Έχει ανάγκη από το πνεύμα του Θεού· πραγματικά ‘πας λόγος εξερχόμενος δια στόματος του Ιεχωβά’ είναι ουσιώδης για την αιώνια ευημερία του.—Ματθ. 4:4, ΜΝΚ.

Για να ζήση ο άνθρωπος πρέπει να λατρεύη τον Θεό. «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» Έπεται ότι με το να υποτιμά κανείς ή να παραμελή τα πνευματικά ζητήματα, δείχνει παντελή έλλειψιν εκτιμήσεως των αξιών. Είναι σαν τον υλικόφρονα άνθρωπον που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς σε μια παραβολή. Αυτός ο άνθρωπος είπε: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.» Το μάθημα που διδάσκεται εδώ είναι τούτο: «Εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» «Τα πλούτη δεν ωφελούσιν εν ημέρα οργής· η δε δικαιοσύνη ελευθερόνει εκ του θανάτου.» Φυλαχθήτε λοιπόν από τον υλισμό.—Ιωάν. 4:24· Λουκ. 12:15-21· Παροιμ. 11:4.

Ο ΥΛΙΣΜΟΣ ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

Παρά την προειδοποίησι των Γραφών σχετικά με την προϊούσαν παράλυσιν που θα επέφερε ο υλισμός, αυτός τελείως σχεδόν κατέκτησε τον κόσμο. Ο Ιωάννης Σούδερλαντ Μπόννελ της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας της Φιφθ Άβενιου (Νέας Υόρκης) είπε: «Υπάρχει τρομακτική απόδειξις διαφθοράς και χρηματισμού σε όλη την Αμερική. Ο υλισμός εισεχώρησε στην καρδιά της χωράς μας. Υψώσαμε θεούς σιδερένιους, ασημένιους, χρυσούς και ξύλινους. Χρειαζόμεθα μεγάλη πνοή Θεού που να πνεύση σε όλο το έθνος.» Ο επίσκοπος Τζων Ι. Χάγιες εχαρακτήρισε τον «φιλελεύθερο υλισμό» ως δημιουργούντα μεγάλα κενά ματαιώσεως προθέσεων, απομονώσεως προσπαθειών και συγχύσεως στο σύγχρονο πολιτισμό. «Εδημιούργησε τον δουλικό μόχθο, τη λιμοκτονία, και την κατασκόπευσι των γονέων από τα τέκνα. Προσπάθησε να διαδώση την ιδέα ότι μπορεί να παραγάγη ένα πολιτισμένο και αξιοπρεπές γένος χωρίς πίστι στον Θεό_. Μια τέτοια φιλοσοφία αφαιρεί τη μόνη πηγή φωτός και δυνάμεως που είναι γνωστή στον άνθρωπο.» Εχαρακτήρισε τον υλισμό ως «το μεγαλύτερο έγκλημα εναντίον της ανθρωπίνης ειρήνης και ευτυχίας σε όλη τη διανοητική μας ιστορία.»

Ο βαθμός στον οποίον τα «Χριστιανικά» σπίτια είναι έκδοτα στον υλισμό, μπορεί να μετρηθή από τα λόγια του Ιησού: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης.» «Αλλ’ εάν τον χόρτον του αγρού, όστις σήμερον υπάρχει, και αύριον ρίπτεται εις κλίβανον, ο Θεός ενδύη ούτω, δεν θέλει ενδύσει πολλώ μάλλον εσάς, ολιγόπιστοι; Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, Τι να φάγωμεν, ή τι να πίωμεν, ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.»—Ματθ. 6:19, 30-34.

Δεν αντεστράφη αυτός ο τρόπος ενεργείας στα περισσότερα των «Χριστιανικών» σπιτιών σήμερα; Όταν ένας διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά επισκέπτεται τα λεγόμενα «Χριστιανικά» σπίτια στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι απαντήσεις στις περισσότερες περιπτώσεις θα είναι: «Είμεθα πολύ απασχολημένοι για τα προς το ζην.» «Δεν έχομε καιρό γι’ αυτά τα πράγματα.» «Δεν μας μένει καιρός για τη θρησκεία.» «Δεν μας ενδιαφέρει η Αγία Γραφή.» «Έχομε τη δική μας θρησκεία.» «Εγώ δεν έχω καιρό να διαβάζω ούτε εφημερίδες ούτε ευθυμογραφήματα· αφήστε ήσυχη τη Γραφή,» ωσάν οι εφημερίδες και τα ευτράπελα να είναι σπουδαιότερα και από τη γνώσι του Θείου λόγου, της Αγίας Γραφής.

Είναι προφανές ότι οι καθ’ ομολογίαν αυτοί Χριστιανοί δεν έχουν πνευματικό φρόνημα. Δεν ζητούν, πρώτα τη βασιλεία· αυτό είναι βέβαιο. Έχασαν κάθε έννοια πνευματικών αξιών. Το άμεσον ενδιαφέρον τους είναι για τις ανάγκες και τις απολαύσεις της ζωής. Δεν έχουν καιρό για πνευματικά πράγματα. Έγιναν «ρομπότ που εκζητούν υλικά πράγματα.» Η διάνοιά τους είναι στρεβλά εστραμμένη προς τη σκέψι· ότι οι πνευματικές ανάγκες μπορούν να θεραπευθούν με υλικά πράγματα. Λόγου χάριν: Ο «Χριστιανικός κόσμος» επιζητεί την ειρήνη με υλική δύναμι, ενώ η ειρήνη είναι πρωτίστως ένα φρόνημα, ένας καρπός του πνεύματος του Θεού. Η χαρά, η ευτυχία και η αυτάρκεια είναι καρποί του πνεύματος. Αλλ’ οι κοσμικοί αναζητούν αυτούς τους καρπούς σε υλικά αποκτήματα, όπως λόγου χάριν καινούργια σπίτια, πολυτελή έπιπλα, νέου τύπου αυτοκίνητα, γιγάντεια ψυγεία, δέκτας τηλεοράσεως 21 ιντσών, κλπ. Διαπιστώνουν ωστόσο ότι τα υλικά αυτά πράγματα δεν παρέχουν πραγματική ευχαρίστησι, και απορούν.

Δεν καταλαβαίνουν ότι «ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά· διότι πνευματικώς ανακρίνονται. Ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται.» Αν ζούμε κατά πνεύμα, δηλαδή, σύμφωνα με την καθοδηγία του Θείου λόγου, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η αγαθότης, η καλωσύνη, η πίστις, η πραότης, η εγκράτεια, θα είναι δικά μας σαν μια φυσική εξέλιξις πραγμάτων. Ο εγωισμός, ο ανταγωνισμός και ο φθόνος που προξενούν αγώνα και διαιρέσεις θα αρθούν όλα ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του πνεύματος του Θεού. Η ειρήνη και η ευχαρίστησις πληρούν το Χριστιανικό σπίτι, όπου το πνεύμα του Θεού επιτρέπεται να λειτουργή ελεύθερα.—1 Κορ. 2:14, 15.

Αλλ’ όταν ο υλισμός αφεθή να εισδύση σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι, η Χριστιανικότης γρήγορα εξαναγκάζεται να αποχωρήση. Όπου δίδεται μεγαλύτερη έμφασις σε πράγματα παρά σε πρόσωπα, η στοργή και η οικογένεια γρήγορα διαλύονται. «Επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.» Η σύζυγος παρακινείται να πιστεύη ότι πρέπει να εύρη εξωτερική, εργασία για να συντηρήση ό,τι γενικά ορίζεται ως ένα καλό σπίτι. Το νοικοκυριό γίνεται ζήτημα δευτερεύον. Η περιποίησης των τέκνων παραμελείται. Υπάρχει λιγότερη αίσθησις της ανάγκης που έχει ο ένας από τον άλλον. Σε λίγον καιρό αρχίζουν οι ταραχές.—Ματθ. 6:21.

Με τις σύγχρονες ανέσεις και τις «επινοήσεις που παράγουν ευτυχία» επέρχεται μια ψευδαίσθησις ασφαλείας. «Έχομε το σπίτι μας, τη δουλειά μας, την οικογένεια και τους φίλους μας· έχομε και τη θρησκεία μας. Βλέπετε λοιπόν ότι δεν έχομε πραγματική ανάγκη της Αγίας Γραφής. Είμεθα τελείως ικανοποιημένοι. Έχομε όλα όσα θέλομε. Ευχαριστούμε.» Τέτοια αυταρέσκεια μυρίζει υλισμό. Σ’ ένα τέτοιο σπίτι, η θρησκεία αποτελεί άλλο ένα μηχάνημα, που είναι καλό να υπάρχη για το επάγγελμα και για κοινωνικούς λόγους, ή μόνο σε μια περίπτωσι επειγούσης ανάγκης. Είναι λίγο-πολύ όπως ένας εφεδρικός ελαστικός τροχός ενός αυτοκινήτου. Παρέχει ένα αίσθημα ασφαλείας, και είναι καλό να τον έχη κανείς μαζί του για την περίπτωσι ξεφουσκώματος ενός ελαστικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θρησκεία σ’ αυτό το σπίτι, είναι ανεκτή για λόγους διευκολύνσεως.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ

Για να υπερνικηθή η προϊούσα αυτή παράλυσις, καταβάλλεται προσπάθεια μεταστροφής του υλιστικού αυτού κόσμου με το να γίνη πιο υλιστικός, με το να συμμετάσχη περισσότερο η θρησκεία στις πολιτικές και κοινωνικές του υποθέσεις· και με το να δοθή περισσότερη εμπιστοσύνη σε υλιστικές ναυτικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Όσο φανταστικό και παράλογο κι αν φαίνεται αυτό, μια τέτοια φιλοσοφία, ωστόσο, κατευθύνει τον κόσμον αυτόν. Το να προσκαλούμε τον υλισμό μέσα στα Χριστιανικά σπίτια σημαίνει να δεχώμεθα ευμενώς την καταστροφή. «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» Το να συνδεώμεθα με τον υλιστικόν αυτόν κόσμο σημαίνει να πολεμούμε εναντίον του Θεού.—Ιάκ. 4:4.

Ο υλισμός, σαν ένα τεράστιο φίδι περιτυλίχθηκε γύρω από τον κόσμον αυτόν. Διέπραξε αυτό το έγκλημα μέσω της αφροσύνης και απρεπείας των θρησκευτικών ηγετών του. Ο υλιστικός άνθρωπος ενεθρόνισε την γνώσιν ως είδωλόν του και έστρεψε νώτα στον Θεό. Λησμονεί να αινέση τον Ποιητήν ο οποίος του επρομήθευσε τα μέσα και τη νόησι για την εκπλήρωσι του έργου του.

Όπως πολύ προσφυώς ο Κάρολος Λίντμπεργκ αναγράφει στο βιβλίο του Πτήσις και Ζωή, ο κόσμος που εμπιστεύεται στον υλιστικό του θεό απώλεσε την «αληθινή ιδιότητα της ζωής—την ωραιότητα της γης, τις εποχές της και τους ουρανούς της· την αδελφότητα των ανθρώπων τη χαρά της συζύγου και των τέκνων. [Απώλεσε] την άπειρη δύναμι χωρίς την οποία κανείς λαός δεν μπορεί να επιζήση δια μέσου του χρόνου—το στοιχείον που ούτε ο πόλεμος δεν μπορεί να κατανικήση ούτε η ειρήνη να φθείρη.» Καταλήγει δε ως εξής: «Τώρα καταλαβαίνω ότι η πνευματική αλήθεια είναι πιο ουσιώδης σ’ ένα έθνος παρά το ολμοβόλον στα τείχη των πόλεών του. Όταν οι πράξεις ενός λαού δεν κατευθύνωνται απ’ αυτές τις αλήθειες, η πτώσις των τειχών του είναι ζήτημα χρόνου.»

Ο καιρός περνά γρήγορα ώσπου να σημάνη η ώρα του μεγαλυτέρου πολέμου του κόσμου. Όσοι επιζήσουν απ’ αυτόν τον πόλεμο παρομοιάζονται με ένα φρόνιμον άνθρωπον ο οποίος έκτισε το σπίτι του επάνω σε πέτρινα θεμέλια, βασισμένα σε υπακοή στον διαμένοντα λόγον του Θεού. Οι τοίχοι του Χριστιανικού εκείνου οίκου θα ανθέξουν. Όλων των άλλων οίκων θα καταπέσουν. Είθε να είσθε ένας φρόνιμος οικοδόμος—κτίζοντας τον οίκον σας επάνω σε πνευματικά θεμέλια, ενθυμούμενος, καθ’ ον χρόνον μερικοί εμπιστεύονται «εις αμάξας», και άλλοι «εις ίππους», ότι ο Ιεχωβά είναι ο μόνος που μπορεί να σώση.—Ματθ. 7:24-27· Ψαλμ. 20:7.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.—Ματθ. 26:27, 28. Σ 15/2/56 21, 22.

2 Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε· . . . εγώ όμως και ο οίκός μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ. Σ 1/2/56 1-3α

3 Οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, . . . Και ουδέν θαυμαστόν διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης.—2 Κορ. 11:13-15. Σ 1/6/56 13, 14

4 Εν παντί τόπω θέλει προσφέρεσθαι θυμίαμα εις το όνομά μου, και θυσία καθαρά· διότι μέγα θέλει είσθαι το όνομά μου μεταξύ των εθνών.—Μαλαχ. 1:11. Σ 15/2/57 6

5 Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου.—Ψαλμ. 27:4, ΑΣ. Σ 1/7/56 19

6 Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν.—Λουκ. 9:23. Σ 1/10/56 13, 14

7 Τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.—2 Κορ. 10:4. Σ 15/9/56 13

8 Τις όμοιός σου, Ιεχωβά, μεταξύ των θεών; τις όμοιός σου, ένδοξος εις αγιότητα, θαυμαστός εις ύμνους, ενεργών τεράστια;—Έξοδ. 15:11, ΜΝΚ. Σ 15/11/56 3

9 Ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον, ευλογήσας, έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς, και είπε. Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου.—Μάρκ. 14:22. Σ 15/2/56 3, 4α

10 Παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.—Ιωάν. 13:15. Σ 15/8/56 1, 2

11 Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.—2 Τιμ. 2:15. Σ 15/6/56 25, 26α

12 Τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; . . . Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;—2 Κορ. 6:14 - 16. Σ 15/2/56 38

13 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους.—2 Κορ. 6:14. Σ 15/12/56 9

14 Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού;—1 Κορ. 10:16. Σ 15/2/56 35, 36

15 Διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα.—Φιλιππησ. 3:8. Σ 1/7/56 1, 2α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 28 Απριλίου: Χριστιανική Λατρεία και Διατήρησις της Αρετής.

Εβδομάς 5 Μαΐου: Στραφήτε στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου.

Γιατί να Φοβούμεθα το Μέλλον;

ΤΙ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ το μέλλον; Δεν θα θέλαμε όλοι να το γνωρίζωμε; Πολλοί επιστήμονες και πολιτικοί πιστεύουν ότι οι παγκόσμιες συνθήκες θα εξακολουθήσουν να είναι όπως ήσαν και στο παρελθόν· ότι θα υπάρχουν διαιρέσεις κυβερνήσεων, αλλαγές κυβερνήσεων, εγκλήματα, διαφθορά, πόλεμοι, κλπ. Αλλά παρατηρήστε τι έχει να πη η Αγ. Γραφή σ’ αυτό το ζήτημα: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, μηδέ ζήλευε τους εργάτας της ανομίας. Διότι ως χόρτος ταχέως θέλουσι κοπή, και ως χλωρά βοτάνη θέλουσι καταμαρανθή. Έλπιζε επί τον Ιεχωβά, και πράττε το αγαθόν· κατοίκει την γην, και νέμου την αλήθειαν· και ευφραίνου εν τω Ιεχωβά, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Και πάλιν: «Αναπαύου επί τον Ιεχωβά, και πρόσμενε αυτόν· μη αγανάκτει δια τον κατευοδούμενον εν τη οδώ αυτού, δια άνθρωπον πράττοντα παρανομίας. Παύσον από θυμού, και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει ώστε να πράττης πονηρά. Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην. Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή· οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»—Ψαλμ. 37:1-4, 7-11, ΑΣ.

Από τα λίγα αυτά εδάφια μπορούμε να παρατηρήσωμε ότι το ανθρώπινο γένος πρόκειται να υποστή μερικές θαυμάσιες μεταβολές. Οι κακοποιοί, οι εργάται της ανομίας, οι πονηρευόμενοι και οι αδιόρθωτοι ασεβείς σύντομα θα εξαφανισθούν για πάντα από τη γη. «Ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει».

Για πολλούς, όμως, τώρα η ημέρα εκείνη μπορεί να φαίνεται πως απέχει πολύ· τόσο οι δίκαιοι όσο και η γη φαίνεται ότι πρόκειται να υποστούν ολοκληρωτική καταστροφή από τα χέρια των ασεβών. Αλλά δεν είναι έτσι. Η Γραφή χαρακτηρίζει την εποχή μας ως τον χρόνον εκείνον κατά τον οποίον ‘θα φθαρούν οι φθείροντες την γην,’ πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι ο Παντοδύναμος Θεός θα πολεμήση εναντίον κάθε πονηρίας και θα καταστήση τη γη μας τόπο κατάλληλο για να κατοικήσουν οι δίκαιοι. Ο πόλεμος που θα κάμη ο Θεός καλείται στη Γραφή Αρμαγεδδών.—Αποκάλ. 11:18.

Ακούστε τι λέγει η Γραφή στο Σοφονίας 1:14-18 για τη μάχη εκείνη: «Εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη, εγγύς, και σπεύδει σφόδρα· φωνή της ημέρας του Ιεχωβά· πικρώς θέλει φωνάξει εκεί ο ισχυρός. Ημέρα οργής η ημέρα εκείνη, ημέρα θλίψεως και στενοχωρίας, ημέρα ερημώσεως και αφανισμού, ημέρα σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης· ημέρα σάλπιγγος και αλαλαγμού κατά των οχυρών πόλεων, και κατά των υψηλών πύργων. Και θέλω καταθλίψει τους ανθρώπους, και θέλουσι περιπατεί ως τυφλοί, διότι ημάρτησαν εις τον Ιεχωβά· και το αίμα αυτών θέλει διαχυθή ως κόνις, και αι σάρκες αυτών ως κόπρος. Αλλ’ ουδέ το αργύριον αυτών, ουδέ το χρυσίον αυτών θέλει δυνηθή να λυτρώση αυτούς εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά· και πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου αυτού· διότι θέλει κάμει συντέλειαν, μάλιστα ταχείαν, επί πάντας τους κατοικούντας την γην.»

Το μέλλον λοιπόν επιφυλάσσει ένα τρομερό πόλεμο για το ανθρώπινο γένος—τον πόλεμο του Θεού! Η απειλή και ο φόβος του ατομικού και υδρογονικού πολέμου είναι μεγάλοι και τρομακτικοί, αλλά, παρά την τρομερή προοπτική του, είναι σαν τίποτα εν συγκρίσει με ό,τι επιφυλάσσει ο Ιεχωβά Θεός για το ανθρώπινο γένος. Οι άνθρωποι σήμερα πρέπει να ενδιαφέρωνται για τη ζωή τους, διότι ο Αρμαγεδδών δεν απέχει πολύ. Πρέπει ν’ αναζητήσουν έναν τρόπο επιβιώσεως, όχι το πώς θα επιζήσουν από έναν πιθανό τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά το πώς θα επιζήσουν από τη βέβαιη μάχη της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. Μερικοί θα επιζήσουν.

Στο Σοφονίας 2:1-3 (ΑΣ) ο Ιεχωβά Θεός αποκαλύπτει τι πρέπει να κάμουν τα πλάσματα για να περάσουν απ’ τον Αρμαγεδδώνα και να μπουν στο νέο του κόσμο. Ιδού τι λέγει: «Συνάχθητε, και συναθροίσθητε, το έθνος το μη επιθυμητόν· πριν το ψήφισμα γεννήση το αποτέλεσμα αυτού, και η ημέρα παρέλθη ως χνους· πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά· πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά. Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»

Αυτή είναι η ελπίδα σας αν προσέξετε τις εντολές του Ιεχωβά. Να είσθε, λοιπόν, οξυδερκείς. Αποβλέψατε στο μέλλον μέσω της τηλεσκοπικής οράσεως του Θείου λόγου. Θέσατε την όρασί σας στον νέο κόσμο. Θα έλθη. Τόσο βέβαιος είναι όσο και ο ήλιος και η σελήνη. Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι αληθές, παρατηρούμε πόσο μωρόν θα είναι να δυσφορούμε εξαιτίας των κακοποιών ή του ότι οι ασεβείς φαίνεται να ευημερούν. Οι μέρες τους είναι λίγες πράγματι! «Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή· οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»—Ψαλμ. 37:10, 11.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πού βρίσκομε την εντολή «μίσει τον εχθρόν σου», όπως εκφράζεται στο Ματθαίος 5:43;—Α. Χ., Αγγλία.

Στην επί του όρους ομιλία είπε ο Ιησούς: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου,” και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι· δια να γείνητε υιοί του πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.»—Ματθ. 5:43-45.

Ο Ιησούς είπε ότι οι Ιουδαίοι είχαν ακούσει, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου,» αλλά δεν είπε ότι τα είχαν ακούσει όλα αυτά από τον Νόμον του Μωυσέως. Το πρώτο μέρος, περί αγάπης του πλησίον, αποτελούσε μέρος του Νόμου. (Λευιτ. 19:18) Αλλά το δεύτερο μέρος, περί μίσους κατά του εχθρού, δεν αποτελούσε μέρος του Νόμου. Πραγματικά ήταν αντίθετο στον Νόμον, ο οποίος έλεγε: «Εάν απαντήσης τον βουν του εχθρού σου ή τον όνον αυτού πλανώμενον, θέλεις εξάπαντος επιστρέψει αυτόν προς αυτόν. Εάν ίδης τον όνον του μισούντος σε πεπτωκότα υπό το φορτίον αυτού, και ήθελες αποφύγει να βοηθήσης αυτόν, εξάπαντος θέλεις συμβοηθήσει αυτόν.» (Έξοδ. 23:4, 5) Οι Εβραϊκές Γραφές απαγόρευαν κάθε αίσθημα χαιρεκακίας όταν ένας εχθρός αντιμετώπιζε συμφορά, παρήγγελλαν δε μάλιστα, να βοηθήται ο εχθρός όταν ευρίσκετο σε δυσχέρεια: «Εάν πεινά ο εχθρός σου, δος εις αυτόν άρτον να φάγη· και εάν διψά, πότισον αυτόν ύδωρ.»—Ιώβ 31:29· Παροιμ. 24:17· 25:21.

Το μέρος περί μίσους κατά του εχθρού ήταν κάτι που είχε προστεθή από τους διδασκάλους των παραδόσεων, αυτή δε η προσθήκη ήταν εκείνη που ακύρωνε τον λόγον του Θεού, πράγμα που κατέκρινε ο Ιησούς. Αφού τους ελέχθη ν’ αγαπούν τον πλησίον τους, οι Ιουδαίοι διδάσκαλοι συνεπέραναν ότι κατ’ αντίθεσιν έπρεπε να μισούν τους εχθρούς των. Γι’ αυτούς «φίλος» και «πλησίον» εσήμαιναν έναν που ανήκε στην Ιουδαϊκή φυλή, όλους δε τους άλλους τους θεωρούσαν ως φυσικούς εχθρούς. Ο Ιησούς, για να ξερριζώση την εσφαλμένη αυτή ιδέα από έναν από τους πεπαιδευμένους γραμματείς ή νομικούς της εποχής του, εχρησιμοποίησε μια παραβολή. Είπε για έναν άνθρωπον ο οποίος είχε ληστευθή, απογυμνωθή, χτυπηθή και αφεθή ημιθανής. Ένας Ιουδαίος ιερεύς κι ένας Λευίτης αντιπαρήλθαν αυτόν τον πάσχοντα, αλλά πέρασε κι ένας καταφρονεμένος Σαμαρείτης, αισθάνθηκε οίκτον, περιποιήθηκε τις πληγές του, τον μετέφερε σ’ ένα πανδοχείο κι επλήρωσε για την περαιτέρω νοσηλεία του. Αυτός ο μη Ιουδαίος Σαμαρείτης προσδιωρίσθη τότε ως ο πραγματικός πλησίον του παθόντος, και όχι ο Ιουδαίος ιερεύς και ο Λευίτης. (Λουκ. 10:25-37) Ένεκα όμως της πατροπαραδότου αντιλήψεως των Ιουδαίων περί του «πλησίον», ότι περιωρίζετο σ’ έναν όμοιόν των Ιουδαίον και λόγω του γνωστού μίσους των και της εχθρότητος εναντίον των Εθνικών, δεν είναι δύσκολο να εννοήσωμε γιατί ωδηγήθησαν να προσθέσουν τη φράσι «και μίσει τον εχθρόν σου» στον θείον νόμο «θέλεις αγαπά τον πλησίον σου».

Γι’ αυτό ο Ιησούς τους διώρθωσε και υπέδειξε, ότι έπρεπε ν’ αγαπούν όχι μόνο τους πλησίον τους αλλά και τους εχθρούς των ακόμη. Η λέξις αγάπη (ρήμα αγαπώ) που χρησιμοποιείται εδώ σημαίνει ηθική ή κοινωνική αγάπη, αγάπη βασισμένη στην εσκεμμένη συγκατάθεσι της θελήσεως σαν ένα ζήτημα αρχής, καθήκοντος και καταλληλότητος. Είναι ζήτημα εκτελέσεως εκείνου που είναι ορθόν, όπως το κρίνει η κεφαλή, και όχι φίλτρου (ρήμα φιλέω) που σημαίνει αισθηματική, προσωπική προσήλωσι και στοργή, που συνήθως θεωρείται ότι προέρχεται από την καρδιά. Ως ζήτημα ακολουθήσεως ορθών αρχών θα εκδηλώσωμε την ηθική αυτή αγάπη σε όλους τους ανθρώπους και σ’ εκείνους ακόμη που μπορεί να μας διώκουν προσωπικά. Δεν θα επιτρέψωμε σε προσωπικές εχθρότητες να μας κάμουν να εγκαταλείψωμε την αγάπη ή διαγωγή που βασίζεται σε ορθές αρχές, αλλά θα ακολουθήσωμε την πορεία αυτή εν σχέσει με όλους τους ανθρώπους. Θα προσευχώμεθα μάλιστα, ώστε όσοι μας διώκουν εν αγνοία, να λάβουν διάνοιξιν των οφθαλμών των για να ιδούν την αλήθεια σχετικά με τον νέο κόσμο του Ιεχωβά.

Δεν θα προσευχώμεθα, όμως, για κείνους που κατεδίκασε ο Ιεχωβά, εκείνους εναντίον των οποίων αυτός εξέφερε τελική κρίσι. Το να κάμωμε τούτο είναι παράβασις των εντολών του Ιεχωβά. (Ιερεμ. 7:16· 11:14) Το ν’ αγαπούμε εκείνους που είναι δεδηλωμένοι εχθροί του Ιεχωβά θα δυσαρεστούσε τον Θεό: «Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; δια τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε.» (2 Χρον. 19:2, ΑΣ) Μισούμε όχι εκείνους που μπορεί να είναι εχθροί μας για λόγους ατομικούς, αλλά εκείνους που κατέδειξαν το εκούσιο μίσος των εναντίον του Θεού και θεωρούνται ως εχθροί μας διότι είναι εχθροί του Θεού: «Μη δεν μισώ, Ιεχωβά, τους μισούντας σε; και δεν αγανακτώ κατά των επανισταμένων επί σε; Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς· δια εχθρούς έχω αυτούς.» (Ψαλμ. 15:4· 139:21, 22, ΑΣ) Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις ‘εις μηδένα άνταποδίδομε κακόν αντί κακού’, αφήνομε δε κάθε εκδίκησι στον Ιεχωβά.—Δευτ. 32:35· Ρωμ. 12:17, 19.

● Είναι ο εμβολιασμός παράβασις του Θείου νόμου που απαγορεύει την πρόσληψι αίματος στον οργανισμό;—Γ. Κ., Βόρειος Καρολίνα.

Το ζήτημα του εμβολιασμού είναι ζήτημα που απόκειται στο άτομο που το αντιμετωπίζει ν’ αποφασίση για τον εαυτό του. Κάθε άτομο πρέπει ν’ αναλάβη τις συνέπειες οποιασδήποτε στάσεως και ενεργείας την οποίαν λαμβάνει έναντι μιας περιπτώσεως αναγκαστικού εμβολιασμού, κάνοντας τούτο σύμφωνα με τη συνείδησί του και την εκτίμησι που έχει για το τι προάγει την υγεία και τα συμφέροντα του Θείου έργου που προχωρεί. Η Εταιρία μας δεν μπορεί να παρασυρθή νομίμως στην υπόθεσι ή να αναλάβη την ευθύνη για την τροπή που λαμβάνει η περίπτωσις.

Κατόπιν εξετάσεως του ζητήματος, μπορούμε να πούμε ότι δεν φαίνεται αυτό ν’ αποτελή παράβασιν της αιωνίου διαθήκης που είχε γίνει με τον Νώε, όπως εκτίθεται στη Γένεσι 9:4, ούτε και αντίθεσι στη σχετική Θεία εντολή που αναγράφεται στο Λευιτικόν 17:10-14. Δεν μπορεί, βέβαια, λογικά ή Γραφικά να υποστηριχθή και ν’ αποδειχθή ότι με το να εμβολιασθή ένα άτομο τρώγει, ή πίνει αίμα και το καταναλίσκει ως τροφή ή δέχεται μετάγγισι αίματος. Ο εμβολιασμός δεν έχει καμμιά σχέσι ή ομοιότητα προς την δια γάμου ένωσιν των αγγελικών «υιών του Θεού» με τις θυγατέρες των ανθρώπων, όπως περιγράφεται στη Γένεσι 6:1-4. Ούτε μπορεί να τεθή στην ίδια τάξι με ό,τι περιγράφεται στο Λευιτικόν 18:23, 24, που απαγορεύει την επιμιξία ανθρώπων με ζώα. Δεν έχει τίποτε να κάμη με σεξουαλικές σχέσεις.

Κάθε λοιπόν αντίρρησις στον εμβολιασμό για Γραφικούς λόγους φαίνεται να είναι αβάσιμη. Η μόνη κατάλληλη αντίρρησις που θα μπορούσαν μερικά άτομα να προβάλουν θα ήταν το ζήτημα των κινδύνων της υγείας που συνεπάγεται ο εμβολιασμός ή το να τηρήται η ροή του αίματός των καθαρή από νοσογόνους ύλες που προέρχονται από ξένη πηγή, είτε από ένα ασθενικό ζώο είτε από ασθενικόν άνθρωπο. Είναι γεγονός ότι η ιατρική επιστήμη ισχυρίζεται ότι πραγματικά ο εμβολιασμός έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυσι της ζωτικότητος του αίματος, ώστε αυτό ν’ ανθίσταται στη νόσο εναντίον της οποίας το άτομον εμβολιάσθη. Αλλ’ αυτό, βέβαια, είναι ζήτημα που πρέπει ν’ αποφασισθή από κάθε ενδιαφερόμενο άτομο για τον εαυτό του και καθώς τα άτομο διακρίνει το θέλημα του Ιεχωβά γι’ αυτό προσωπικά.

Εμείς απλώς παρέχομε τις ανωτέρω πληροφορίες κατόπιν ερωτήματος, αλλά δεν μπορούμε ν’ αναλάβωμε ευθύνη για την απόφασι και την πορεία που δυνατόν να λάβη ο αναγνώστης.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

16 Και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός.—Ψαλμ. 90:2. Σ 1/12/56 6

17 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς. . . , διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.—Ματθ. 28:19, 20. Σ 1/2/56 5, 6α

18 Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.—1 Ιωάν. 2:17. Σ 1/9/56 9, 11

19 Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες.—1 Τιμ. 3:12. Σ 1/1/57 1, 2

20 Έχοντες συνείδησιν αγαθήν, ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας . . . διαγωγήν.—1 Πέτρ. 3:16. Σ 15/11/56/ 14-16α

21 Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.—Εβρ. 13:15. Σ 15/2/57 17, 13

22 Ο επίλοιπος καιρός είναι σύντομος· ώστε και οι έχοντες γυναίκας να ήναι ως μη έχοντες.—1 Κορ. 7:29. Σ 1/1/57 4

23 Ομοίως δε και Ραάβ η πόρνη, δεν εδικαιώθη εξ έργων, ότε υπεδέχθη τους απεσταλμένους, και εξέβαλεν αυτούς δι’ άλλης οδού;—Ιάκ. 2:25. Σ 15/5/56 18, 19

24 Να περιπατήσητε αξίως. . . , υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.—Εφεσ. 4:1-3. Σ 1/4/56 37, 38

25 Διετήρησα τους λόγους του στόματος αυτού, μάλλον παρά την αναγκαίαν μου τροφήν.—Ιώβ 23:12. Σ 1/8/56 4α

26 Ευλογητός ο Ιεχωβά, το φρούριόν μου, ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις μάχην.—Ψαλμ. 144:1, ΑΣ. Σ 15/9/56 16

27 Ακακία και ευθύτης ας με περιφυλάττωσι, διότι σε προσέμεινα.—Ψαλμ. 25:21. Σ 15/11/56 10

28 Του Θεού· . . . όστις και έκαμεν ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι.—2 Κορ. 3:5, 6. Σ 1/11/56 21

29 Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων.—Αποκάλ. 1:17, 18. Σ 1/12/56 7

30 Εάν τις νεωστί λάβη γυναίκα, . . . αλλά ελεύθερος θέλει είσθαι εν τη οικία αυτού έν έτος, και θέλει ευφράνει την γυναίκα αυτού την οποίαν έλαβε.—Δευτ. 24:5. Σ 1/1/57 3

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 12 Μαΐου: Πιστή Οικονομία.

Εβδομάς 19 Μαΐου: Ευλογίες Μέσω Υπηρεσίας.

Μια Επικίνδυνη Φαντασιοπληξία

◀ Έγιναν μήπως οι μεταγγίσεις αίματος μια ιατρική φαντασιοπληξία; Μερικοί ιατροί το πιστεύουν. Και σπεύδουν να προσθέσουν ότι είναι μια επικίνδυνη φαντασιοπληξία. Η Αγγλική εφημερίς Μάντζεστερ Γκάρντιαν της 25 Απριλίου 1956 έγραφε τα κατωτέρω υπό την επικεφαλίδα «200 Θάνατοι το Έτος στη Βρεττανία»:

◀ «Η μετάγγισις αίματος έχει γίνει τόσο κοινό και απλό πράγμα, ώστε στην εποχή μας σε μερικά νοσοκομεία χορηγούνται ημίλιτρα αίματος περισσότερο γενναιόδωρα από τη μπύρα. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι η μετάγγισις αίματος, η οποία δεν είναι καθόλου εκείνο που υποτίθεται ότι είναι, προκαλεί ένα σοβαρό αριθμό θανάτων μεταξύ ασθενών των νοσοκομείων κάθε χρόνο σ’ αυτή τη χώρα. Μια προειδοποίησις από ένα εμπειρογνώμονα, όσον αφορά την έκτασι των κινδύνων που υπάρχουν, η οποία εδημοσιεύθη στο περιοδικό Δη Μέντικαλ Ουώρλντ σήμερα θα έπρεπε να έχη ένα ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα στον ζήλο των υπέρ—ενθουσιωδών οπαδών της μεταγγίσεως. Θα έπρεπε, επίσης, ν’ αντιδράση προς όφελος των ασθενών του και των αιμοδοτών σε μεγάλη κλίμακα. Ο Δρ Ρ. Α. Τσάιτλιν, ιατρικός διευθυντής του Κέντρου αιμοδοσίας του Νοτίου Λονδίνου, υπενθυμίζει στους ιατρικούς αναγνώστας του ότι, καίτοι οι τεχνικές και διοικητικές πρόοδοι στην τεχνική της μεταγγίσεως έχουν σώσει χιλιάδες ανθρώπων και ελάφρυναν πολλούς πόνους, το αίσθημα ασφαλείας που ανέθρεψαν οι βελτιώσεις παρήγαγε ένα πραγματικό κίνδυνο.

◀ »Η ευκολία με την οποία λαμβάνεται το αίμα, λέγει, ενθαρρύνει εκείνο που ελέγετο ‘κοσμητική’ μετάγγισις, η οποία γίνεται μάλλον προς όφελος των συγγενών και για τη διανοητική ειρήνη του ιατρού παρά για τη θεραπεία του ασθενούς. Κάθε χρόνο διακόσιοι περίπου θάνατοι προκαλούνται από τις μεταγγίσεις στη Βρεττανία. Αυτός είναι κατά πρόχειρον υπολογισμό ο αριθμός των θανάτων από σκωληκοειδίτιδα χωρίς περιπλοκή. Η ετησία απώλεια ζωής είναι σχεδόν η ιδία στις Ηνωμένες Πολιτείες. . . . Με όλες τις προόδους στην τεχνική και την εφαρμογή των μεταγγίσεων, εξακολουθεί να υπάρχη μια ωρισμένη θνησιμότης οφειλομένη στη μετάγγισι την ιδία, δίχως αυτό να συνδέεται κυρίως με τις βασικές συνθήκες για τις οποίες εχορηγήθη.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

1 Λαλείτε έκαστος την αλήθειαν προς τον πλησίον αυτού.—Ζαχ. 8:16. Σ 15/5/56 43, 44

2 Και τώρα τι βραδύνεις; σηκωθείς βαπτίσθητι.—Πράξ. 22:16. Σ 1/2/56 4α

3 Διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι . . . έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε.—2 Τιμ. 3:2, 5. Σ 1/3/57 2, 3

4 Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει.—Παροιμ. 10:22, ΑΣ. Σ 15/3/57 10, 11

5 Δοξολογείτε τον Ιεχωβά· επικαλείσθε το όνομα αυτού· κάμετε γνωστά εις τα έθνη τα έργα αυτού. Ψάλλετε εις αυτόν· ψαλμωδείτε εις αυτόν· λαλείτε περί πάντων των θαυμασίων αυτού.—1 Χρον. 16:8, 9, ΜΝΚ. Σ 1/7/56 20, 21

6 Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία.—Γαλ. 5:19. Σ 15/12/56 19

7 Επέβαλε Κύριος ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και εκοιμήθη· και έλαβε μίαν εκ των πλευρών αυτού, και έκλεισε με σάρκα τον τόπον αυτής. Και κατεσκεύασε Ιεχωβά ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.—Γέν. 2:21, 22, ΜΝΚ. Σ 1/12/56 16

8 Μη αποστερείτε αλλήλους, εκτός εάν ήναι τι εκ συμφώνου προς καιρόν.—1 Κορ. 7:5. Σ 1/1/57 5

9 Ταύτην την χάριν θέλεις κάμει εις εμέ· εις πάντα τόπον όπου αν υπάγωμεν, λέγε περί εμού, Ούτος είναι αδελφός μου.—Γέν. 20:13. Σ 15/5/56 15

10 Εμέ δε, συ με εστήριξας εις την ακεραιότητά μου, και με εστερέωσας ενώπιόν σου εις τον αιώνα.—Ψαλμ. 41:12. Σ 15/11/56 8

11 Η καρδία του δικαίου προμελετά δια να αποκριθή.—Παροιμ. 15:28. Σ 15/2/57 7-9

12 Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, . . . αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.—Φιλιππησ. 4:8. Σ 1/3/57 6

13 Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ’ ο ανήρ· ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ’ η γυνή.—1 Κορ. 7:4. Σ 1/1/57 6

14 Κληρονομιά παρά του Ιεχωβά είναι τα τέκνα· μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας. Καθώς είναι τα βέλη εν τη χειρί του δυνατού, ούτως οι υιοί της νεότητος. Μακάριος ο άνθρωπος, όστις εγέμισε την βελοθήκην αυτού εκ τούτων· οι τοιούτοι δεν θέλουσι καταισχυνθή, όταν λαλώσι μετά των εχθρών εν τη πύλη.—Ψαλμ. 127:3-5, ΑΣ. Σ 15/10/56 12α

15 Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού.—Ματθ. 10:36, 37. Σ 15/9/56 11-13α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 26 Μαΐου: Ο Ιεχωβά, Θεός Παραγωγικός.

Εβδομάς 2 Ιουνίου: Παραγωγική Μαρτυρία.

«Εισέλθετε δια της Στενής Πύλης»

ΑΓΑΠΑΤΕ την αλήθεια και τη δικαιοσύνη; Τότε πρέπει να εισέλθετε δια της στενής πύλης του ορθού κανόνος. Προσέξτε όμως! Θα αντικρύσετε ένα δελεαστικό σταυροδρόμι, ένα δρόμο με την ευρεία ύλη της ιδιοτελούς σκοπιμότητος. Μέσ’ από την πύλη αυτή περνούν οι μάζες των ανθρώπων, που είναι συνήγοροι της ιδέας ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Οι Ιουδαίοι στην εποχή του Ιησού ακολουθούσαν τους ποιμένας των στην πορεία της σκοπιμότητος. Οι Ιουδαίοι αρχιερείς, μιλώντας για τον Χριστό, είπαν: «Εάν αφήσωμεν αυτόν ούτω, πάντες θέλουσι πιστεύσει εις αυτόν· και θέλουσιν ελθεί οι Ρωμαίοι και αφανίσει και τον τόπον ημών και το έθνος.» Οι Ιουδαίοι θρησκευόμενοι ήθελαν να κρατήσουν την Ιερουσαλήμ με τα πλούσια έσοδα του ναού της κάτω από την κυριαρχία τους. Γι’ αυτό και ο αρχιερεύς τούς είπε: «Μας συμφέρει να αποθάνη είς άνθρωπος υπέρ του λαού, και να μη απολεσθή όλον το έθνος.» Τους εφαίνετο σκόπιμο να πεθάνη ο Ιησούς.—Ιωάν. 11:48, 50.

Οι πρώτοι ακόλουθοι του Χριστού ανέλαβαν την οδόν του ορθού κανόνος. Αυτό εσήμαινε το να εισέλθουν δια «στενής πύλης» στην «οδόν την φέρουσαν εις την ζωήν.» Αλλά δεν προσεπάθησαν να ευρύνουν την πύλη με συμβιβασμούς. Απέκρουσαν την ευρεία πύλη του ιδιοτελούς συμφέροντος, με τα εξής λόγια: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Ματθ. 7:14· Πράξ. 5:29.

Αλλά μετά τον θάνατο των αποστόλων και ειδικά από τον τέταρτον αιώνα, συνέβη όπως προείπε ο απόστολος του Χριστού: «Και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» (Πράξ. 20:30) Οι ιδιοτελείς αυτοί άνθρωποι ήθελαν να έχουν ακολούθους. Πώς τους απέκτησαν; Ο ιστορικός Σερ Τζέημς Φρέιζερ απαντά στο έργον του Ο Χρυσούς Κλώνος: «Χαλαρώνοντας τους πολύ ακάμπτους κανόνας του Ιδρυτού, ευρύνοντας λίγο τη στενή πύλη που οδηγεί στη σωτηρία.» Στο πέρασμα του χρόνου η πύλη διηυρύνετο ολοένα. Ενεφανίσθη μια ψευδής Χριστιανοσύνη.

Ο ιστορικός Φρέιζερ, σύροντας μια παράλληλη γραμμή μεταξύ της Χριστιανικότητος του «Χριστιανισμού» και της ειδωλολατρικότητος του Βουδδισμού, μας λέγει κι άλλα: «Αν αυτές οι πίστεις επρόκειτο να γίνουν ονομαστικά παραδεκτές από ολόκληρα έθνη, κι από τον κόσμον όλον, θα ήταν ουσιώδες να τροποποιηθούν πρώτα ή να μεταβληθούν έτσι ώστε να συμφωνούν κατά ένα μέτρον με τις προκαταλήψεις, τα πάθη, τις δεισιδαιμονίες του κοινού λαού. . . . Έτσι, καθώς προχωρούσε ο καιρός, οι δύο θρησκείες, σε ακριβή αναλογία με την προϊούσα δημοτικότητά των, απορροφούσαν ολοένα περισσότερα από τα ευτελέστερα εκείνα στοιχεία, τα οποία ιδρύθησαν ακριβώς για να καταπνίξουν.»

Είχαν γίνει συμβιβασμοί, ο ένας κατόπιν του άλλου. Στην έκτασι των ανθρωπίνων σχέσεων η στενή πύλη του θείου κανόνος περί ανθρωπίνου γάμου και ηθικότητος διηυρύνθη. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η ευρεία οδός του «Χριστιανισμού» είναι στρωμένη με το ναυάγιο αναριθμήτων γάμων και είναι γεμάτη από τις επαίσχυντες επικεφαλίδες περί ενός υψουμένου ποσοστού εγκληματικότητος και ακατονομάστων ανηθικοτήτων. Ένας κληρικός γράφει τα εξής στη Βίβλο του Διερμηνέως: «Εστέρξαμε σε συμφωνίες, σε συνήθειες και σκοπούς, που είναι σε πλήρη διάστασι με τα ιδανικά και το πνεύμα της θρησκείας που ομολογούμε ότι ασκούμε.»

Δύσκολα μπορούσε να γίνη αλλιώς, όταν οι θρησκευτικοί ηγέται εγκαταλείπουν θείους κανόνας, όπως είναι ο χωρισμός από τον κόσμο. Ο Βιβλικός κανών είναι: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω.» «Η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού.» (1 Ιωάν. 2:15· Ιακ. 4:4) Οι θρησκευτικοί ηγέται, για ιδιοτελές όφελος, για ν’ αποκτήσουν εύνοια στα όμματα των ανθρώπων, εθυσίασαν τον ορθόν κανόνα.

«Εισέλθετε δια της στενής πύλης», εδήλωσε ο Χριστός, «διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»—Ματθ. 7:13, 14.

Οι συμβιβαζόμενοι κληρικοί του «Χριστιανισμού», για να κάμουν ολόκληρα κράτη και έθνη να τους ακολουθήσουν, κατηύθυναν τα πολιορκητικά των πυροβόλα της σκοπιμότητος προς τη στενή πύλη. Ανατινάσσοντας τη στενή πύλη του θείου κανόνος με διαδοχικές ομοβροντίες συμβιβασμών, οι κληρικοί ωδήγησαν τον λαό ομαδικά μέσ’ από μια πύλη που είναι τόσο ευρεία όσο είναι δυνατόν να γίνη.

«Εισέλθετε δια της στενής πύλης,» συνεβούλευσε ο Ιησούς. Εισήλθατε σεις;

Η Πνευματική Πείνα του Χριστιανισμού

Υπάρχει ένδειξις πνευματικής πείνας στον «Χριστιανισμό»;

Θα έχετε πιθανώς ακούσει για την ευρέως διαδεδομένη άγνοια της Αγίας Γραφής στον «Χριστιανισμό». Έχετε διαβάσει για τη χονδροειδή ανηθικότητα και τον τρομακτικό βαθμό εγκληματικότητος μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι ομολογούν ότι ανήκουν στη Χριστιανοσύνη. Πιθανώς έχετε διαβάσει τι έχουν πει οι εκπαιδευτικοί και οι κληρικοί γι’ αυτήν την πείνα. Ο πρύτανις του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ επεσήμανε μια «ευρύτατα διαδεδομένη θρησκευτική αμάθεια.» Στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, 21ης Ιανουαρίου 1957, μπορεί κανείς να διαβάση μια δήλωσι του κληρικού Δαβίδ Ρήηντ, της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Λεωφόρου Μάντισον του Μανχάτταν. Εδήλωσε ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει ένα «θρησκευτικόν κενόν σε βαθμό που δεν παρετηρήθη ποτέ άλλοτε.»

Αφού ο «Χριστιανισμός» έχει τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, γιατί υπάρχει πνευματική πείνα;

Ο Θεός μάς λέγει γιατί: «Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» (Ιερεμ. 2:13) Οι θρησκείες του «Χριστιανισμού» παρεξέκλιναν από τον λόγον του Θεού. Έσκαψαν για τον εαυτό τους ανθρωποποιήτους λάκκους, λάκκους που δεν μπορούν να κρατήσουν πραγματική πνευματική ανάψυξι. Αυτό ομολογείται από τον κλήρο. Ο ιεροκήρυξ Ηρλ Λ. Ντάγκλας, γράφοντας στην εφημερίδα Ποστ Γκαζέτ του Πίτσμπουργκ, 5ης Νοεμβρίου 1953, ερωτά: «Γιατί απετύχαμε τόσες φορές στις προσπάθειες μας ως διακόνων;» Η απάντησίς του: «Έρχονται ζητώντας τον άρτον της ζωής, κι εμείς συχνά τους προσφέρομε φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία, πολιτική, και μια περίληψι συγχρόνων γεγονότων.» Αυτά είναι λάκκοι συντετριμμένοι που δεν κρατούν ζώντα ύδατα πνευματικής αληθείας.

Μπορεί ο κλήρος του «Χριστιανισμού» να χρησιμοποιήση Γραφικώς την παράδοσι και τη φιλοσοφία ως συστατικά της πνευματικής τροφής;

Ο θεμελιωτιστής κλήρος του «Χριστιανισμού» εγέμισε τα σύμβολα πίστεώς του με πολλές παραδόσεις, όπως είναι οι διδαχές περί τριάδος, περί αθανασίας της ψυχής, περί αιωνίων βασάνων και περί καθαρτηρίου. Αυτές ακυρώνουν τον λόγον του Θεού, ακριβώς όπως και οι παραδόσεις των Φαρισαίων στην εποχή του Ιησού. Όταν οι Φαρισαίοι κατέκριναν τον Ιησούν ότι αγνοούσε την παράδοσι, ο Ιησούς απήντησε: «Διά τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; . . . Και ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας.»—Ματθ. 15:1-9.

Ο νεωτεριστικός κλήρος του «Χριστιανισμού», μαζί με τους ανωτέρους κριτικούς και τους υποστηρικτάς της εξελίξεως, κατήρτισε αναρίθμητες θεωρίες κοσμικής φιλοσοφίας. Ως πνευματική τροφή αυτά δεν παρέχουν θρέψιν. Ο απόστολος του Χριστού, προειδοποιώντας μας να φυλαγώμεθα απ’ αυτά, εδήλωσε: «Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ουχί κατά Χριστόν.»—Κολ. 2:8.

Είναι Γραφικό για τις θρησκείες του «Χριστιανισμού» να συλλέγουν χρήματα με είσπραξι δεκάτων, με περιφορά δίσκων και με χρησιμοποίησι τυχηρών παιγνίων;

Η καταβολή δεκάτων ή απόδοσις του ενός δεκάτου του εισοδήματος ενός ανθρώπου εφηρμόζετο μόνο στους Ιουδαίους. Ήταν μια από τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου. Με τον θάνατό του ο Ιησούς κατήργησε τον Νόμον εκείνον, έτσι ώστε ούτε και οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί δεν υπεχρεούντο να τηρήσουν διατάξεις όπως είναι η πληρωμή δεκάτων. Η Γραφή λέγει: «Καταργήσας την έχθραν εν τη σαρκί αυτού, τον νόμον των εντολών των εν τοις διατάγμασι.»—Εφεσ. 2:15.

Ούτε και η περιφορά ενός δίσκου αποτελεί Χριστιανικήν μέθοδον. Ενθυμούμεθα πώς ο Ιησούς κάποτε παρετήρησε μια χήρα που έρριχνε δυο μικρά κέρματα μέσα στο γαζοφυλάκιον του ναού. Αλλ’ αυτό το γαζοφυλάκιον δεν περιεφέρετο· ήταν ακίνητο.

Η χρήσις του μπίγκο, των λαχνών και άλλων μεθόδων τυχηρών παιγνίων αντιβαίνει προς τον Γραφικόν κανόνα για τους Χριστιανούς: «Απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης.» Όταν οι Ισραηλίται άρχισαν να θυσιάζουν σε μερικούς από τους ειδωλολατρικούς θεούς των παιγνίων, ο Θεός τούς είπε: «Εσάς όμως, τους εγκαταλείποντας τον Ιεχωβά, . . . τους ετοιμάζοντας τράπεζαν εις την Τύχην, και τους κάμνοντας σπονδήν εις το Πεπρωμένον, θέλω σας προορίσει δια την μάχαιραν.»—2 Κορ. 4:2· Ησ. 65:11, ΑΣ.

Ο κλήρος, τονίζοντας την είσπραξι χρημάτων και παραμελώντας την πνευματική τροφή, επέφερε μια κατάστασι παρόμοια μ’ εκείνην της εποχής του Ισραήλ, οπότε ο προφήτης του Θεού είπε: «Οι ιερείς αυτής διδάσκουσιν επί μισθώ, και οι προφήται αυτής μαντεύουσιν επί αργυρίω, και επαναπαύονται επί τον Ιεχωβά, λέγοντες, Δεν είναι ο Ιεχωβά εν μέσω ημών;» Οι λόγοι του Ιησού σ’ εκείνους που χρησιμοποιούσαν τον ναόν του Θεού για εμπορικούς σκοπούς είναι σήμερα κατάλληλοι: «“Ο οίκός μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι·” σείς δε εκάμετε αυτόν “σπήλαιον ληστών”.»—Μιχ. 3:11, ΑΣ· Ματθ. 21:13.

Όταν οι κληρικοί αναλαμβάνουν τιμητικούς τίτλους, όπως λόγου χάριν «Πατήρ» και «Σεβασμιώτατος», ακολουθούν το παράδειγμα της Αγ. Γραφής;

Η χρήσις τιμητικών τίτλων δείχνει πόσον ο κλήρος απεμακρύνθη από το να χρησιμοποιή την Αγ. Γραφή ως βιβλίον καθοδηγίας του, διότι πουθενά στη Γραφή δεν ονομάζει ένας Χριστιανός τον εαυτό του «σεβασμιώτατο». Μόνο μια φορά μέσα στη Γραφή του Βασιλέως Ιακώβου απαντάται η λέξις «σεβάσμιος». Εφαρμόζεται δε στον Θεό μόνο: «Άγιον και σεβάσμιον το όνομα αυτού.»—Ψαλμ. 111:9.

Η χρήσις του τιμητικού τίτλου «Πατήρ» εμφανίσθηκε στην εποχή του Ιησού. Όπως αναγράφεται στο Ματθ. 23:8, 9, ο Χριστός προσδιώρισε τον κανόνα που πρέπει ν’ ακολουθήσουν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς.»

Πρέπει οι κληρικοί του «Χριστιανισμού» να συμμετέχουν σε πολιτικές υποθέσεις και διαφορές μεταξύ εθνών;

Οι κληρικοί παρέχοντας πολιτική τροφή και αναμιγνυόμενοι σε πολιτικές υποθέσεις, έχουν εκθέσει τα ποίμνιά τους σε πνευματική πείνα. Ο Χριστός ποτέ δεν προσέφερε πολιτικήν ως πνευματικήν τροφήν απέρριψε μάλιστα κι ένα λαϊκό σχέδιο να τον κάμουν πολιτικόν αρχηγόν: «Ο Ιησούς λοιπόν γνωρίσας ότι μέλλουσι να έλθωσι, και να αρπάσωσιν αυτόν δια να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.» Ο συλλογισμός του Χριστού ήταν σαφής: «Εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» Η αληθινή, λοιπόν, λατρεία είναι, όπως η Γραφή λέγει, «να φυλάττη [τις] εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.» Οι κληρικοί αναμιγνύονται στην πολιτική και μάλιστα ζητούν την ευλογία του Θεού σε κρατικές δυνάμεις. Αλλά ο λόγος του Θεού δηλώνει: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»—Ιωάν. 6:15· 17:16· 18:36· Ιάκ. 1:27· 4:4.

Όταν οι κληρικοί και οι ενορίται των προσεύχωνται για τον παρόντα κόσμον, ακολουθούν το παράδειγμα του Χριστού;

Και στην προσευχή, ακόμη, οι κληρικοί δεν παρέχουν πνευματική τροφή. Οι κληρικοί προσεύχονται για τον παρόντα κόσμον. Αλλ’ ο Χριστός προσηυχήθη: «Εγώ . . . δεν παρακαλώ περί του κόσμου, αλλά περί εκείνων τους οποίους μοι έδωκας.» Γιατί ο Ιησούς δεν παρεκάλεσε για τον παρόντα κόσμον; Διότι εγνώριζε ότι ο Διάβολος, όχι ο Ιεχωβά Θεός, είναι ο θεός του παρόντος κόσμου, όπως δείχνει καθαρά η Γραφή: «Των οποίων, απίστων όντων, ο θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νούν.» «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» Εκείνοι που μαστίζονται από πνευματική πείνα προσεύχονται για τον παρόντα κόσμον, αλλ’ οι Χριστιανοί που τρέφονται από την Αγία Γραφή, υπακούουν στην εντολή της Γραφής: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ.»—Ιωάν. 17:9· 2 Κορ. 4:4· 1 Ιωάν. 5:19· 2:15.

Είναι Χριστιανικό να επικρίνωμε τις άλλες θρησκείες, ή πρέπει όλοι να ενωθούν στην κίνησι για συμβιβασμό των διαφόρων πίστεων;

Αν οι θρησκευόμενοι του «Χριστιανισμού» ετρέφοντο καλά πνευματικώς, δεν θα τους έμελε για την επίκρισι. Διότι η αλήθεια μπορεί πάντοτε να ορθωθή έναντι της πλάνης και να την υπερνικήση. Οι κληρικοί του Ιουδαϊσμού, επειδή επρομήθευαν ψευδή πνευματική τροφή, απεστρέφοντο την επίκρισι του Ιησού. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε πνευματικές αλήθειες για να τους εκθέση ως ψευδείς θρησκευομένους. Αυτός απεκάλεσε τον κλήρον «υποκριτάς», «τυφλούς οδηγούς», «μωρούς και τυφλούς» και «όφεις, γεννήματα εχιδνών.» Ο Ιησούς είπε και σε πολλούς θρησκευτικούς εναντιουμένους: «Σεις είσθε εκ πατρός του Διαβόλου.» Ο δε απόστολος του Χριστού είπε τα εξής σ’ έναν ψευδοπροφήτην, ο οποίος παρείχε ψευδή πνευματική τροφή: «Υιέ του διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης, δεν θέλεις παύσει διαστρέφων τας ευθείας οδούς του Ιεχωβά;»—Ματθ. 23:13, 16, 17, 33· Ιωάν. 8:44· Πράξ. 13:10, ΜΝΚ.

Ο Χριστός απέρριψε τον συμβιβασμό των διαφόρων πίστεων. Δεν συνεδέθη με τους ψευδείς θρησκευτικούς ηγέτας απλώς για να αποκτήση φυσικήν ενότητα, κι έτσι ν’ αναγκασθή να εγκαταλείψη μερικές πνευματικές αλήθειες. Αυτό το κάνει ο κλήρος του «Χριστιανισμού». Αλλ’ ο Χριστός είπε στους ακολούθους του: «Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών.» Οι αληθινοί Χριστιανοί αντί να συνδεθούν με κινήματα συμβιβασμού των διαφόρων πίστεων, προσέχουν την εντολή του Θεού: «Μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε.»—Ματθ. 15:14· Εφεσ. 5:11.

Η άρνησις του να ελέγχωμε την ψευδή πνευματική τροφή είναι πράγμα αντιχριστιανικόν.

Είναι Γραφικώς κατάλληλο για τους Χριστιανούς να χρησιμοποιούν εικόνες και αγάλματα ως βοηθήματα λατρείας;

Η Λυδία λίθος για τον προσδιορισμό της γνησιότητος της πνευματικής τροφής είναι ο κανών, τον οποίον εθέσπισε ο ίδιος ο Ιησούς: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» Και οι απόστολοι του Χριστού επίσης δείχνουν ότι είναι αληθές αυτό. Ακολουθούν κατωτέρω μερικές από τις δηλώσεις των: «Περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί δια της όψεως.» «Δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα.» «Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα δια τέχνης και επίνοιας ανθρώπου.»—Ιωάν. 4:24· 2 Κορ. 5:7· 2 Κορ. 4:18· Πράξ. 17:29.

Οι εικόνες και τα είδωλα δεν συντελούν στην πνευματική ανάπτυξι του Χριστιανού· αντιθέτως, οδηγούν σε κακή πνευματική δίαιτα και θάνατο, όπως δείχνει ο Ψαλμός 115:5-8: «Στόμα έχουσι, και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι, και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι, και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι, και δεν οσφραίνονται· χείρας έχουσι, και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι, και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι δια του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, πας ο ελπίζων επ’ αυτά.»

Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι ο απόστολος Ιωάννης προειδοποίησε τους Χριστιανούς: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.»—1 Ιωάν. 5:21.

Προλέγει η Γραφή την πνευματική πείνα του «Χριστιανισμού»;

Ναι, ο Θεός δια του προφήτου του προείπε: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος ο Ιεχωβά, και θέλω εξαποστείλει πείναν επί την γην· ουχί πείναν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά.»—Αμώς 8:11, ΑΣ.

Θα θεραπευθούν οι θρησκείες του «Χριστιανισμού» από την πνευματική πείνα;

Μετά από 1.600 έτη κατά τα οποία γίνεται ομολογία ότι ασκείται Χριστιανοσύνη, η πνευματική πείνα του «Χριστιανισμού» κατέστη πολύ δεινότερη. Η πείνα είναι, όπως ο κλήρος παραδέχεται, «σε βαθμό που δεν παρετηρήθη ποτέ άλλοτε.» Αυτός δεν είναι ο δρόμος για θεραπεία.

Επίσης, η προφητεία της Γραφής δείχνει ότι όταν εκραγή ο Θείος πόλεμος του Αρμαγεδδώνος, ο «Χριστιανισμός» θα καταστραφή: «Διότι, ιδού, ενώ εγώ επί την πόλιν, επί της οποίας εκλήθη το όνομά μου, . . . αρχίζω να φέρω κακόν, θέλω καλέσει μάχαιραν επί πάντας τους κατοίκους της γης, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» Αν και δεν θα θεραπευθή ποτέ ο «Χριστιανισμός», άτομα μέσ’ από τις λιμώττουσες θρησκείες του «Χριστιανισμού» μπορεί να θεραπευθούν, και αυτό συμβαίνει σήμερα με πολλούς.—Ιερεμ. 25:29, ΑΣ.

Πώς μπορείτε ν’ αποφύγετε το να υποστήτε την τύχη του «Χριστιανισμού»;

Εγκαταλείψατε τις πεινασμένες θρησκείες του «Χριστιανισμού». Πηγαίνετε εκεί που μπορείτε να λάβετε αληθινή πνευματική τροφή, τροφή απηλλαγμένη από φιλοσοφίες και παραδόσεις. Μετέχετε στην πλουσία πνευματική ευωχία που προελέχθη για τις παρούσες ημέρες: «Και επί του όρους τούτου ο Κύριος [Ιεχωβά] των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.»—Ησ. 25:6.

Πού είναι αυτή η πνευματική ευωχία; Μετέχετε σ’ ένα μικρό μέρος αυτής διαβάζοντας το παρόν τεύχος της Σκοπιάς. Αλλ’ υπάρχει πολύ περισσότερη. Για να μετάσχετε σ’ αυτήν, συνταυτισθήτε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, μέσω των οποίων εφέρθη σ’ εσάς αυτό το περιοδικό. Μάθετε τις θρεπτικές αλήθειες της βασιλείας του Θεού. Μάθετε πώς θα μπορέσετε να επιζήσετε από τον Αρμαγεδδώνα και να μπήτε στον νέο κόσμο του Θεού. Επιτρέψατε στους μάρτυρας του Ιεχωβά να σας φέρουν πνευματική τροφή δωρεάν. Εξετάστε την. Παραβάλατε την με την Αγία Γραφή. Ιδέτε μόνοι σας—αυτή είναι η πνευματική τροφή που προελέχθη από τον προφήτη του Ιεχωβά: «Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε, και φάγετε· ναι, έλθετε, αγοράσατε οίνον και γάλα, άνευ αργυρίου και άνευ τιμής. Δια τι εξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν; ακούσατέ μου μετά προσοχής, και θέλετε φάγει αγαθά, και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος.»—Ησ. 55:1, 2.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι ανθρώπινα πλάσματα θα ζήσουν για πάντα στη γη, αφού η Αγ. Γραφή δηλώνει ότι η γη πρόκειται να κατακαή;

Είναι αλήθεια ότι η Γραφή λέγει: «Οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Αλλ’ είναι επίσης αληθές ότι η Γραφή λέγει: «Η δε γη διαμένει εις τον αιώνα.» Αυτές οι δηλώσεις φαίνονται αντιφατικές. Στην πραγματικότητα, όταν νοηθούν κατάλληλα, δεν είναι.—2 Πέτρ. 3:7· Εκκλησ. 1:4.

Όσο για τη στάσι των χλευαστών στις «έσχατες ημέρες» το χωρίον 2 Πέτρ. 3:5-7 λέγει: «Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι, και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος· δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απώλειας των ασεβών ανθρώπων.»

Ο απόστολος Πέτρος ενταύθα αναφέρεται στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Οι «τότε» ουρανοί και γη κατεστράφησαν από νερό, λέγει ο Πέτρος. Αλλ’ εκείνα τα κατακλυσμιαία ύδατα δεν είχαν καταστρέψει ούτε τους κατά γράμμα ουρανούς ούτε τον κατά γράμμα πλανήτην γην, διότι αυτά παραμένουν ίσαμε σήμερα. Τι είχε καταστραφή; Το δαιμονικό σύστημα ή διάταξις του Σατανά επάνω στους ανθρώπους και στους ασεβείς λαούς της γης. Αυτοί εσυμβολίζοντο από τους «ουρανούς» και τη «γη». Μας λέγεται ότι «πάσα η γη εζήτει το πρόσωπον του Σολομώντος, δια να ακούσωσι την σοφίαν αυτού.» Η γη δεν έχει αυτιά για ν’ ακούση· επρόκειτο για τον λαό που επήγαινε ν’ ακούση τον Σολομώντα. «Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γη,» έγραψε ο ψαλμωδός, εννοώντας τους κατοίκους του ουρανού και της γης.—1 Βασ. 10:24· Ψαλμ. 96:11.

Επομένως, «σι σημερινοί ουρανοί και η γη», που προορίζονται για καταστροφή, είναι οι αόρατοι πονηροί ουρανοί του Σατανά και των δαιμόνων του και οι ασεβείς άνθρωποι της γης. Γι’ αυτούς τους κακούς ουρανούς και τη γη λέγει η Αποκάλυψις 20:11: «Από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά.» Κατόπιν δε «κατά την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» Όχι ένα νέον έναστρον θόλον από πάνω μας, αλλά νέους συμβολικούς ουρανούς, τον Χριστόν και τους συγκληρονόμους του που θα βασιλεύουν από τον ουρανό· δεν θα υπάρχη νέος πλανήτης υποκάτω, αλλά μια νέα συμβολική γη, ευπειθείς άνθρωποι αφωσιωμένοι στη δικαιοσύνη. Παρεμπιπτόντως, αν η γη που πρόκειται να κατακαή είναι κατά γράμμα γη, το ίδιο και οι ουρανοί που θα απέλθουν με καπνόν μαζί με τη γη· τι απελευθέρωσις λοιπόν θα γίνη για κείνους που αναμένουν να σωθούν απ’ αυτό το πυρ για να ληφθούν στον ουρανό;—2 Πέτρ. 3:13.

Αφού οι ουρανοί και η γη που θα καταστραφούν με πυρ είναι συμβολικοί, ακριβώς όπως ήσαν οι ουρανοί και η γη που κατεστράφησαν από τον Κατακλυσμό, δεν υπάρχει αντίφασις όταν λέγη η Γραφή ότι η κατά γράμμα γη «διαμένει εις τον αιώνα». Και αν η γη πρόκειται να παραμείνη για πάντα, θα κατοικήται για πάντα, διότι «ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος.»—Ησ. 45:18, ΑΣ.

● Πώς μπορεί κανείς αποτελεσματικά ν’ αντικρούση το δόγμα περί τριάδος κατόπιν του εδαφίου Ιωάν. 10:30, όπου ο ίδιος ο Ιησούς λέγει: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα»;

Με τα λόγια αυτά ο Ιησούς δεν είπε ότι αυτός και ο Πατήρ του μαζί αποτελούσαν ένα Θεό, ισότιμον και συναιώνιον. Αν διατείνεσθε ότι αυτό έλεγε, όπως λέγουν και οι τριαδισταί, τότε πρέπει να πιστέψετε και ότι όλοι οι ακόλουθοι του Χριστού γίνονται ο Θεός: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν.» Ακριβώς όπως ο Ιησούς είναι ένα με τον Θεό, έτσι και οι ακόλουθοι του Ιησού είναι ένα με τον Θεό. Υπάρχει ενότης σε πίστι, σκοπό και έργον. Η Γραφή μιλεί για έναν άνθρωπο που φυτεύει και άλλον που ποτίζει για να γίνη αύξησις, επειδή δε και οι δύο εργάζονται με τον ίδιο σκοπό υπ’ όψι, λέγει: «Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι έν.» Μ’ αυτή την έννοια ο Θεός και ο Ιησούς και οι ακόλουθοι του Ιησού είναι ένα.—Ιωάν. 17:20, 21· 1 Κορ. 3:8.

Προτού έλθη ο Ιησούς στη γη, ενόσω ήταν στον ουρανό ως πνευματικό πλάσμα, υπάρχων «εν μορφή Θεού», επειδή κι αυτός επίσης ήταν τότε σε πνευματική μορφή, «δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν.» Όταν ήταν στη γη ως ο άνθρωπος Ιησούς, είπε ότι δεν ήταν ίσος με τον Θεό: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» Μετά την ανάστασι και την επιστροφή του στον ουρανό ως πνευματικού πλάσματος και αφού βασιλεύση εκεί «και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.» Προτού, λοιπόν, έλθη ο Ιησούς στη γη, και όταν ήταν στη γη, και μετά την επάνοδό του στον ουρανό, ήταν και είναι και πάντοτε θα είναι κατώτερος του Ιεχωβά. «Κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» Ο Χριστός και ο Θεός δεν είναι ίσοι, όπως ισχυρίζονται οι τριαδισταί.—Φιλιππησ. 2:6· Ιωάν. 14:28· 1 Κορ. 15:28· 11:3.

Δεν είναι συναιώνιοι, όπως λέγουν οι υποστηρικταί της περί τριάδος διδασκαλίας. Για τον Ιεχωβά είναι γραμμένο: «Από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός.» Αυτός καλείται «ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα» και «βασιλεύς της αιωνιότητος.» Επομένως, δεν εγεννήθη, δεν εδημιουργήθη, δεν είχε αρχήν. Αυτό, όμως, δεν αληθεύει και για τον Ιησούν Χριστόν, διότι αυτός καλείται «πρωτότοκος πάσης κτίσεως,» «η αρχή της κτίσεως του Θεού.»—Ψαλμ. 90:2· Ησ. 57:15· Ιερεμ. 10:10, ΜΝ· Κολ. 1:15, 16· Αποκάλ. 3:14.

Εν τούτοις, αυτό το σημείο, που συχνά παραβλέπεται, πρέπει να το ενθυμούμεθα: το δόγμα περί τριάδος λέγει ότι ο Θεός και ο Χριστός και το άγιο πνεύμα είναι τρία πρόσωπα που αποτελούν τον ένα αληθινό Θεό. Αυτό σημαίνει τρεις σε έναν. Το Ιωάν. 10:30 λέγει για δύο μόνον ότι είναι ένας. Αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με την τριάδα, το δόγμα των τριών—εν—ενί. Μόνον το 1 Ιωάν. 5:7 στις Βιβλικές μεταφράσεις του Βασιλέως Ιακώβου και του Ντουαί μπορεί να εκληφθή ότι υποστηρίζει την τριάδα, αλλά το χωρίον αυτό είναι νόθον και παραλείπεται από τις πιο πολλές σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου. Κανένα αυθεντικό χωρίο της Γραφής δεν υποστηρίζει το περί τριάδος δόγμα.

● Το Μάρκος 9:47, 48 λέγει: «Και εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν· καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης μονόφθαλμος εις την βασιλείαν του Θεού, παρά έχων δύο οφθαλμούς να ριφθής εις την γέενναν του πυρός· όπου “ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται”.» Δεν αποδεικνύει αυτό αιώνιο βασανισμό για τους ασεβείς;

Το να βασανίζεται για πάντα η ψυχή των ασεβών σε πυρ και να καταναλωθή για πάντα από σκώληκας θα εσήμαινε ότι είναι ακατάστρεπτη, αθάνατη. Αλλ’ η προηγούμενη απάντησις δείχνει ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη· δείχνει ότι η αμαρτωλή ψυχή πεθαίνει και είναι εντελώς χωρίς συναίσθησι. Στην Εδέμ ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ ότι η ποινή της παρακοής ήταν αιώνια βάσανα. Αντί τούτου είπε στον Αδάμ: «Θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Μετά από χιλιάδες χρόνια, η ποινή ήταν ακόμη η ίδια: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Όχι αιώνια βάσανα.—Γέν. 2:17· Ρωμ. 6:23.

Τότε τι θα πούμε για το Μάρκ. 9:47, 48 που παρατίθεται στο ερώτημα; Προφανώς, πρόκειται για συμβολική γλώσσα, που δεν πρέπει να ληφθή κατά γράμμα. Κανείς που πιστεύει σε πύρινα βάσανα δεν εξορύσσει τα μάτια του όταν αυτά βλέπουν με επιθυμία ή απληστία, και όμως αυτό πρέπει να κάμη, αν λάβη αυτό το κείμενο κατά γράμμα και θέλη ν’ αποφύγη ένα αιώνιο ψήσιμο στη φωτιά. Αν οι σκώληκες που δεν τελευτούν και το πυρ που δεν σβήνει αποτελούν κατά γράμμα κινδύνους που πρέπει ν’ αποφεύγωνται, τότε και το σωστικό φάρμακο πρέπει να εφαρμοσθή κατά γράμμα. Αλλά κανένας σώφρων από εκείνους που πιστεύουν στα αιώνια βάσανα δεν αποκόπτει ένα χέρι ή ένα πόδι ούτε εκβάλλει ένα μάτι επειδή τα μέρη αυτά του σώματος ενέχονται στα αμαρτήματά του. Πρόκειται περί συμβολικής γλώσσης, περιλαμβανόμενου και του μέρους περί σκωλήκων και πυρός.

Στην πρωτότυπη Ελληνική γλώσσα είναι η λέξις γέεννα που μεταφράζεται «πυρ του άδου». Προέρχεται από την Εβραϊκή έκφρασι γκέη-Χινώμ, που προσδιώριζε μια κοιλάδα, η οποία έκειτο στα νοτιοδυτικά της αρχαίας Ιερουσαλήμ. Στην εποχή των μεταγενεστέρων βασιλέων του Ιούδα εχρησιμοποιείτο για ειδωλολατρικές τελετές, και για να παρεμποδίση τούτο ο πιστός Βασιλεύς Ιωσίας εμόλυνε την κοιλάδα, η οποία κατέστη χώρος ρίψεως απορριμμάτων και αποτεφρωτήριον των απορριμμάτων της Ιερουσαλήμ. Προσετίθετο δε και θειάφι στο πυρ για να υποβοηθήση την καύσι των ακαθαρσιών. Πτώματα ζώων εξεσφενδονίζοντο σ’ αυτή την κοιλάδα για να καούν, κατά περιστάσεις δε ερρίπτοντο πτώματα εκτελεσθέντων κακούργων, αν αυτοί εθεωρούντο τόσον κακοί ώστε να μη τύχουν αναστάσεως. Αν τα πτώματα κατέπεφταν μέσα στο πυρ, αυτό τα κατηνάλωνε, αλλ’ αν εσκάλωναν σε καμμιά προεξοχή της βαθιάς χαράδρας χωρίς να φθάσουν στις υποκάτω φλόγες, τα κατέτρωγαν οι σκώληκες. Γι’ αυτό και η κοιλάς αυτή του Εννόμ, με τις θειώδεις φλόγες της και τους καταβρωτικούς σκώληκας, όπου απερρίπτοντο τα άχρηστα πράγματα, εθεωρείτο από τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού ότι εσυμβόλιζε θάνατον, από τον οποίον δεν θα υπήρχε ανάστασις. Εσήμαινε εκμηδένισι, «δεύτερον θάνατον,» αιώνια καταστροφή ή τιμωρία. Απ’ αυτή την κατά γράμμα κοιλάδα του Εννόμ, ή Γέεννα, και από τη σημασία της, απεκομίσθη το σύμβολο της ‘λίμνης του πυρός και του θείου’. Εννοείτο ότι εσήμαινε θάνατο χωρίς ελπίδα αναστάσεως: ‘Η λίμνη η καιομένη με πυρ και θείον, όστις είναι ο δεύτερος θάνατος.’—Αποκάλ. 21:8· 19:20· 20:10, 14, 15.

Επομένως, τα εδάφια Μάρκ. 9:47, 48, όταν κατανοηθούν κατάλληλα, δεν αντιφάσκουν στα άλλα εδάφια των Γραφών που δείχνουν ότι η ποινή της αμαρτίας είναι θάνατος. Μάλλον, υποστηρίζουν την ποινή του θανάτου αντί της θεωρίας περί αιωνίων βασάνων.

Διαβάζετε Τακτικά τη Σκοπιά

Σας άρεσε το περιοδικό αυτό που είναι στα χέρια σας; Ρωτήστε τον εαυτό σας, Δεν εμάθατε τουλάχιστον ένα σπουδαίο γεγονός σχετικά με τον Ύψιστο Θεό ή τον λόγο Του, την Αγία Γραφή; Δεν είναι αυτό μια αξιόλογη ωφέλεια; Ένα άλλο πράγμα: Γυρίστε στη μέσα σελίδα του εξωφύλλου. Λάβετε υπό σημείωσιν το γεγονός ότι οι πληροφορίες αυτές έχουν μεταφρασθή σε σαράντα πέντε γλώσσες. Σημειώστε την καταπληκτική κυκλοφορία αυτών των πληροφοριών. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι άνθρωποι του κόσμου όλου ενδιαφέρονται για την αναγγελία της βασιλείας του Ιεχωβά που αποτελεί το χαρακτηριστικόν της Σκοπιάς. Δείχνει ότι η ελπίδα των συγκεντρώνεται στις προμήθειες του Ιεχωβά Θεού μάλλον παρά στα συνεχώς αποτυγχάνοντα ανθρώπινα σχέδια. Μπορείτε να συνδέεσθε τακτικά με αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων στην πιο επωφελή μελέτη που μπορείτε να έχετε τώρα. Στείλτε μόνον 20 δραχμές σήμερα και θα λαμβάνετε τη Σκοπιά δυο φορές τον μήνα επί ένα έτος. Στο τίμημα της συνδρομής περιλαμβάνονται επίσης και τρία πολύ ενδιαφέροντα βιβλιάρια που πραγματεύονται Γραφικά θέματα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις, και απλοί ως αι περιστεραί. Προσέχετε δε από των ανθρώπων.—Ματθ. 10:16, 17. Σ 15/5/56 37

17 Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού· όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αλήθειας.—1 Τιμ. 2:3, 4. Σ 1/8/56 16

18 Σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.—Ησ. 52:11, ΑΣ. Σ 1/2/56 7, 8α

19 Δεν εξεύρετε, ότι . . . δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν.—1 Κορ. 6:19, 20. Σ 1/9/56 14

20 Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού.—2 Τιμ. 1:7. Σ 1/10/56 14, 15

21 Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· . . . Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού.—Εκκλησ. 12:1, 13. Σ 15/8/56 15

22 Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.—1 Κορ. 11:3. Σ 1/1/57 11

23 Ο φρόνιμος προβλέπει το κακόν, και κρύπτεται.—Παροιμ. 22:3. Σ 15/5/56 38-40

24 Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.—Ιώβ 27:5. Σ 15/11/56 9

25 Δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμόνιων. Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;—1 Κορ. 10:20, 22, ΜΝΚ. Σ 15/2/56 37

26 Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα.—Ησ. 43:10, ΑΣ. Σ 1/11/56 1α

27 Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκάς σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον, και ως συγκληρονόμους της χάριτος της ζωής, δια να μη εμποδίζωνται αι προσευχαί σας.—1 Πέτρ. 3:7. Σ 1/1/57 8, 9

28 Μιμητοί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.—1 Κορ. 11:1. Σ 1/7/56 22, 23

29 Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.—Ιωάν. 10:30. Σ 1/12/56 8

30 Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως αρνία εν μέσω λύκων.—Λουκ. 10:3. Σ 15/5/56 1, 50

31 Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.—Ρωμ. 8:38, 39. Σ 15/7/56 3, 4α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 9 Ιουνίου: Όταν Όλοι οι Άνθρωποι Θα Λατρεύουν Πάλι Ένα Θεό, §1-24.

Εβδομάς 16 Ιουνίου: Όταν Όλοι οι Άνθρωποι Θα Λατρεύουν Πάλι Ένα Θεό, §25-45.

Ελπίς για τους Ζώντας και τους Νεκρούς

ΔΙΕΡΩΤΗΘΗΚΑΤΕ ποτέ πού είναι οι νεκροί; Αν είναι στον ουρανό ή στον άδη ή διατελούν περιωρισμένοι σε κανένα άλλο τόπο όπως το «λίμπο» ή το καθαρτήριο; Ή ακριβώς ποια είναι η κατάστασις των νεκρών; Διερωτηθήκατε ποτέ γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; Τι συμβαίνει στον θάνατο; Μόνο το σώμα είναι που πεθαίνει, και όχι και η ψυχή, ή πεθαίνουν και τα δύο; Τι είναι ψυχή; Πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι υποβάλλουν στον εαυτό τους αυτά τα ερωτήματα. Αλλά σ’ αυτά τα σημεία υπάρχουν περίπου τόσες θεωρίες όσοι και άνθρωποι επάνω στη γη.

Δεν είναι παράδοξο το να υπάρχουν τόσο πολλές αντιμαχόμενες γνώμες ενώ όλες οι θρησκείες του «Χριστιανισμού» ισχυρίζονται ότι οι δοξασίες των υποστηρίζονται από ένα εναρμόνιο βιβλίο, την Αγία Γραφή; Ασφαλώς η Γραφή δεν είναι τόσο αόριστη ή συγχυτική σ’ αυτά τα ζητήματα όσο είναι οι θεωρίες και φιλοσοφίες των ανθρώπων, ούτε και διαιρείται σε τόσες αντιμαχόμενες γνώμες σχετικά με τον τόπο και την κατάστασι των νεκρών. Πραγματικά, η Γραφή είναι σε πλήρη αρμονία πάνω σ’ αυτό το θέμα.

Η Γραφή διασαφηνίζει ότι ο άνθρωπος επλάσθη. Σημειώστε το εδάφιο Γένεσις 2:7 (ΜΝΚ) σ’ αυτό το σημείο: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Έτσι, μαθαίνομε ότι ο άνθρωπος αποτελεί συνένωσιν δύο πραγμάτων, του «χώματος εκ της γης» και της «πνοής ζωής». Η ένωσις των δύο τούτων πραγμάτων ή παραγόντων παρήγαγε μια ζώσα ψυχή ή πλάσμα που λέγεται άνθρωπος. Ο απόστολος Παύλος ωνόμασε τον Αδάμ «ψυχήν ζώσαν» στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:45. Το ότι αυτή η ψυχή, ο Αδάμ, μπορούσε να πεθάνη, αναφέρεται σαφώς από τον Θεό στη Γένεσι 2:17: «Θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Δεν πρέπει να υπάρχη αμφισβήτησις στη διάνοια των νοημόνων πλασμάτων για τη θνητότητα του Αδάμ.

Γιατί πεθαίνει ο άνθρωπος; Και πάλι η Γραφή μάς απαντά καθαρά στο τρίτο κεφάλαιο της Γενέσεως ότι ο άνθρωπος παρήκουσε στην εντολή του Θεού και απεδείχθη ακατάλληλος για ύπαρξι. Τα εδάφια 17-19 περιέχουν την απαγγελία της δικαστικής αποφάσεως: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα, εις σε λέγων, Μη φάγης απ’ αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Η καταδίκη αυτή δεν λέγει τίποτα για τιμωρία του ανθρώπου σ’ έναν τόπο αιωνίων βασάνων, ούτε αναφέρει τίποτα για κανένα «λίμπο» ή καθαρτήριο. Εκθέτει σαφώς ότι ο άνθρωπος πρέπει να μοχθή και κατόπιν να επιστρέψη στη γη από την οποίαν επλάσθη. Αυτό δεν είναι ό,τι είδαμε στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια;

Και οι προφήται ακόμη επίστευαν ότι οι νεκροί επέστρεφαν στο χώμα. Το θεόπνευστο υπόμνημα στον Εκκλησιαστή 3:19, 20 λέγει: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης. Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος, και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα.» Το συμπέρασμα είναι ότι τα ζώα όσο και ο άνθρωπος είναι πλασμένα από το ίδιο χώμα, αναπνέουν τον ίδιον αέρα, και στον θάνατο και οι δύο πηγαίνουν στον ίδιο τόπο. Και οι δύο είναι πλασμένοι από χώμα και επιστρέφουν πάλι και οι δύο στο χώμα.

Μερικοί μπορεί να εγείρουν αντίρρησι σ’ αυτή την άποψι και να πουν: «Δεν είναι αυτή μάλλον μια άποψις απελπισίας; Δεν επιζή κάποιο μέρος του ανθρώπου; Τι να πούμε για την ψυχή; Δεν επιζή αυτή μετά τον θάνατο του ανθρωπίνου σώματος;» Η Γραφή εκθέτει ειδικά ότι το ζων πλάσμα άνθρωπος είναι ψυχή, και πουθενά δεν λέγει ότι ο άνθρωπος κατέχει μια ψυχή ζώσα χωριστά απ’ το σώμα του. Μετά την ανάγνωσι του Ιεζεκιήλ 18:4, 20 δεν πρέπει να υπάρχη αμφιβολία στη διάνοια εκείνων που πιστεύουν στη Γραφή ότι η ψυχή πεθαίνει. Τα εδάφια εκείνα λέγουν πολύ θετικά: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Αν πεθαίνη, τότε δεν είναι αθάνατος, όπως ισχυρίζονται μερικοί.

Όσο για την κατάστασι των νεκρών, σημειώστε τι λέγει ο λόγος του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.» Μέσα στα λίγα αυτά εδάφια η Γραφή μάς λέγει καθαρά ότι οι νεκροί είναι στον τάφο, ότι «δεν γνωρίζουσιν ουδέν,» ότι «δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία» εκεί. Αν αυτή είναι η κατάστασις των νεκρών, τότε αυτοί δεν υφίστανται συνειδητά παθήματα ή βάσανα, όπως διδάσκουν μερικοί, ούτε και είναι σε μια κατάστασι μακαριότητος. Οι νεκροί απλώς και σαφώς δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν έχουν συναίσθησι. Είναι νεκροί.—Εκκλησ. 9:5, 10.

Μερικοί μπορεί να δοκιμάζουν κάποια απογοήτευσι νομίζοντας ότι οι ασεβείς δεν τιμωρούνται για τις πονηρές των πράξεις ούτε οι δίκαιοι αμείβονται για τις αγαθές των προσπάθειες. Οι ασεβείς δεν μένουν ατιμώρητοι. Είναι όπως «τα κτήνη τα φθειρόμενα.» Πεθαίνουν χωρίς ελπίδα να ξαναζήσουν ποτέ. Οι δίκαιοι που πεθαίνουν έχουν ελπίδα αναστάσεως από τους νεκρούς. Ο Ιησούς ετόνισε την ελπίδα της αναστάσεως με τους εξής λόγους: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Όπως ο Ιησούς εκάλεσε τον Λάζαρον να βγη έξω από το μνημείον τέσσερες μέρες μετά την ταφή του, έτσι θα καλέση όλους τους ανθρώπους που τηρούνται στη μνήμη του Θεού και αυτοί θα βγουν με μια ευκαιρία να ζήσουν σε όλη την αιωνιότητα κάτω από τη διάταξι της Βασιλείας του. Αυτή ήταν η ελπίς των προφητών του Θεού, να ζουν υπό την βασιλείαν του Θεού δια Χριστού. Όπως έγραψε ο Ιώβ: «Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής! Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»—Ψαλμ. 49:12, 15· Ιωάν. 5:28, 29· Ιώβ 14:13-15.

Αλλ’ εμείς που ζούμε σήμερα και ασκούμε πίστι στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιόν του Ιησούν Χριστόν, έχομε την ανεκλάλητη ελπίδα να μην πεθάνωμε ποτέ! Μερικοί μπορεί να το θεωρήσουν αυτό δυσκολοπίστευτο· και όμως είναι αληθές. Ακούστε τους λόγους του Ιησού (Ιωάν. 11:25, 26) : «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει. Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά το πιστεύουν. Αυτή είναι η ελπίς των νεκρών και των ζώντων. Οι νεκροί τη λαμβάνουν μέσω μιας αναστάσεως· οι ζώντες μέσω του πνεύματος και της δυνάμεως του Θεού, ο οποίος κάνει αυτή την ελπίδα και κατανοητή και δυνατή.

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Το εδάφιο Γαλάτας 3:17 λέγει ότι η διαθήκη του Νόμου έγινε 430 έτη μετά την Αβρααμιαία διαθήκη. Το εδάφιο Έξοδος 12:40 λέγει ότι ο Ισραήλ παρέμεινε στην Αίγυπτο 430 έτη, και κατόπιν έγινε η διαθήκη του Νόμου. Εν τούτοις, η Αβρααμιαία διαθήκη είχε γίνει με τον Αβραάμ αιώνες προτού ο εγγονός του Ιακώβ, ή Ισραήλ, εισέλθη στην Αίγυπτο με τους απογόνους του για να διαμείνη εκεί. Πώς, λοιπόν, ο χρόνος μεταξύ της εκτελέσεως των δύο διαθηκών μπορούσε να είναι ο ίδιος με τον χρόνον διαμονής στην Αίγυπτο;—Ρ. Ντ., Μαίρυλαντ.

Αν ανατρέξετε στον «Πίνακα των Αξιοσημειώτων Ιστορικών Χρονολογιών», που εδημοσιεύθη στη Σκοπιά της 1ης Απριλίου 1951 (στην Αγγλική), θα παρατηρήσετε ότι τα Γραφικά εδάφια δείχνουν ότι η Αβρααμιαία διαθήκη έγινε στο έτος 1943 π.Χ., οπότε και ο Αβραάμ επίσης μπήκε στη γη Χαναάν κι άρχισε να διαμένη εκεί. Τότε εσημειώθη η έναρξις της περιόδου των 430 ετών. Μετά 30 έτη, όταν ο Ισαάκ εχλευάσθη και ωνειδίσθη από τον Ισμαήλ, άρχισε η 400 ετών περίοδος θλίψεως. (Γέν. 15:13· 21:8, 9· Πράξ. 7:6) Στο έτος 1728 π.Χ. ο Ιακώβ και όλη η οικογένειά του ενώθηκε με τον γυιό του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, για ν’ αρχίση η διαμονή στην Αίγυπτο, ύστερ’ από μια περίοδο 215 ετών διαμονής στη γη Χαναάν, που άρχισε με τον Αβραάμ. Κατόπιν θα περνούσαν άλλα 215 έτη προτού ο Ισραήλ απελευθερωθή από την Αιγυπτιακή διαμονή και θλίψι, στο έτος 1513 π.Χ., οπότε συνήφθη η διαθήκη του Νόμου με τον Ισραήλ. Το Γραφικό εδάφιο που υποστηρίζει αυτή τη χρονολογία βρίσκεται στον πίνακα που μνημονεύεται ανωτέρω.

Διασαφηνίζεται, λοιπόν, από την αφήγησι της Γραφής ότι από τότε που έγινε η Αβρααμιαία διαθήκη ως την ίδρυσι της διαθήκης του Νόμου πέρασαν 430 έτη, σύμφωνα με ό,τι λέγεται στο Γαλάτας 3:17. Διασαφηνίζεται, επίσης, απ’ αυτό ότι υπάρχει μια περίοδος διαμονής που φθάνει τα 430 έτη, της οποίας το ήμισυ ήταν στη γη Χαναάν και το άλλο ήμισυ στην Αίγυπτο. Αλλ’ αυτό φαίνεται να συγκρούεται με το Έξοδος 12:40, το οποίον λέγει: «Ο καιρός δε της παροικίας των υιών Ισραήλ, την οποίαν παρώκησαν εν Αιγύπτω, ήτο τετρακόσια και τριάκοντα έτη.» Η σύγκρουσις συνάγεται από μια εσπευσμένη και μόνο εξέτασι του ζητήματος. Το κείμενον δεν λέγει ότι παρέμειναν στην Αίγυπτο 430 έτη, αλλ’ ότι παρώκησαν εκείνη τη χρονική περίοδο. Στο δεύτερο ήμισυ της περιόδου εκείνης κατώκησαν στην Αίγυπτο, αλλ’ όχι σε όλη τη διάρκειά της. Η απόδοσις του εδαφίου αυτού από τη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα παρουσιάζει^:την ακριβή σκέψι: «Η δε κατοίκησις των υιών Ισραήλ, ην κατώκησαν εν γη Αιγύπτω και εν γη Χαναάν, έτη τετρακόσια τριάκοντα.»

Η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα είναι μια μετάφρασις που έγινε στον δεύτερο και στον τρίτον αιώνα προ Χριστού, το δε τμήμα της Εξόδου αναμφιβόλως συνεπληρώθη στον τρίτον αιώνα, κι εβασίσθη σε Εβραϊκά χειρόγραφα παλαιότερα από το παραδεδεγμένο Μασοριτικό Εβραϊκό κείμενο. Γι’ αυτόν τον λόγο μπορεί να είναι σε πολλές από τις αποδόσεις της πιο ακριβής από το στερεότυπο Μασοριτικό κείμενο. Η Σαμαρειτική Πεντάτευχος, μεταγραμμάτισις του Εβραϊκού κειμένου σε Σαμαρειτικούς χαρακτήρας με εγκατεσπαρμένους μερικούς Σαμαρειτικούς ιδιωματισμούς, έγινε τον πέμπτον αιώνα προ Χριστού και περιλαμβάνει επίσης τη διαμονή στη Χαναάν μαζί με τη διαμονή στην Αίγυπτο. Ήταν λοιπόν η διαμονή στην Αίγυπτο και στη Χαναάν μαζί που έφθανε συνολικά τα 430 έτη και όχι ο χρόνος που εδαπανήθη στην Αίγυπτο μόνο. Ο χρόνος, λοιπόν, μεταξύ της εκτελέσεως των δύο διαθηκών (430 έτη) δεν ήταν ο ίδιος με τον χρόνον της διαμονής στην Αίγυπτο (215 έτη), και δεν υπάρχει σύγκρουσις μεταξύ του Γαλάτας 3:17 και Έξοδος 12:40 όταν το δεύτερο νοηθή ορθά.

● Η πίστις στην έμφυτη αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής είναι βασική στις θρησκείες του κόσμου, είτε Χριστιανικές είναι, είτε Ιουδαϊκές είτε ειδωλολατρικές. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη;

Διότι δεν υπάρχει χωρίον μέσα στην Αγ. Γραφή που να λέγη ότι η ψυχή είναι αθάνατη, και διότι υπάρχουν διάφορα χωρία που λέγουν ότι δεν είναι αθάνατη. Η ψυχή που αμαρτάνει, πεθαίνει: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Ακόμη και για τον αναμάρτητο άνθρωπο Ιησού είναι γραμμένο: «Παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» Η ψυχή δεν είναι καμμιά άψαυστη, αόρατη πνευματική ύπαρξις, χωρισμένη από το σώμα ενός πλάσματος, αλλά «ψυχή» σημαίνει «ζωή». Είτε άνθρωπος είναι είτε κτήνος, ένα πλάσμα που έχει ζωή μπορεί να λεχθή ότι έχει ψυχή. Για τα υδρόβια πλάσματα που έγιναν πριν από τον άνθρωπο, η Γραφή λέγει στη Γένεσι 1:20: «Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία» νηκτά έμψυχα.» Ούτε τα ζώα ούτε οι άνθρωποι έχουν αθάνατες ψυχές· και τα δύο είναι ζώσες ψυχές και γίνονται νεκρές ψυχές: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης. Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος, και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα.» Είναι καθαρός μύθος των θρησκειών να λέγουν ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη, συνειδητή ψυχή η οποία επιζή του θανάτου του σώματος: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.» Ο θάνατος τερματίζει τη συναίσθησι του ανθρώπου: «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»—Ιεζ. 18:4· Ησ. 53:12· Εκκλησ. 3:19, 20· 9:5, 10· Ψαλμ. 146:4.

Θα ελέγετο στους ακολούθους του Χριστού να ζητούν αθανασία αν την είχαν ήδη; Και όμως λέγεται σ’ αυτούς: «Εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον,» και «πρέπει . . . το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν.»—Ρωμ. 2:7· 1 Κορ. 15:53.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Ιεχωβά Θεέ μου, Εμεγαλύνθης σφόδρα· τιμήν και μεγαλοπρέπειαν είσαι ενδεδυμένος· . . . ο εκτείνων τον ουρανόν ως καταπέτασμα . . . ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.—Ψαλμ. 104:1, 2, 5, ΑΣ. Σ 1/4/57 1-3

2 Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς;.—Λουκ. 4:18, ΜΝΚ. Σ 15/1/57 6

3 Ο Παλαιός των ημερών εκάθισε, . . . χίλιαι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν.—Δαν. 7:9, 10. Σ 1/12/56 9

4 Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών.—Γέν. 1:26. Σ 1/3/57 4, 5

5 Δέκα άνδρες . . . θέλουσι πιάσει . . . το κράσπεδον ενός Ιουδαίου, λέγοντες· Θέλομεν υπάγει με σας· διότι ηκούσαμεν ότι ο Θεός είναι με σας.—Ζαχ. 8:23. Σ 15/3/57 9, 10α

6 Διότι θέλω πάντας τους ανθρώπους να ήναι καθώς και εμαυτόν· αλλ’ έκαστος έχει ιδιαίτερον χάρισμα εκ Θεού, άλλος μεν ούτως, άλλος δε ούτως.—1 Κορ. 7:7. Σ 1/Ί/57 6, 9α

7 Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφήνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας.—Εβρ. 10:24, 25. Σ 15/2/57 12

8 Αλλ’ εάν ο δούλος είπη φανερά, Αγαπώ τον κύριόν μου, την γυναίκα μου, και τα τέκνα μου, δεν θέλω εξέλθει ελεύθερος· τότε. . . . ο κύριος αυτού θέλει τρυπήσει το ωτίον αυτού με τρυπητήριον και θέλει δουλεύει αυτόν διαπαντός.—Έξοδ. 21:5, 6. Σ 1/2/56 18, 20α

9 Υιέ μου, γίνου σοφός, και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνομαι προς τον ονειδίζοντά με.—Παροιμ. 27:11. Σ 15/11/56 11

10 Είναι ελευθέρα να υπανδρευθή με όντινα θέλει, μόνον να γίνηται τούτο εν Κυρίω.—1 Κορ. 7:39. Σ 15/12/56 13

11 Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.—Εβρ. 9:22. Σ 15/2/56 25, 26

12 Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.—Ματθ. 4:4. Σ 15/6/56 16, 18, 19α

13 Λέγω δε προς τους αγάμους [παρθένους] και προς τας χήρας, καλόν είναι εις αυτούς, εάν μείνωσι καθώς και εγώ· αλλ’ εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι· διότι καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται.—1 Κορ. 7:8, 9. Σ 1/1/57 10-12α

14 Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν.—2 Κορ. 11:3. Σ 15/6/56 16, 17

15 Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού.—Φιλιππησ. 3:8. Σ 1/7/56 23, 24

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς 23 Ιουνίου: Η Πορεία της Φιλοξενίας, και Μεταδίδοντας Αγαθά στους Άλλους, §1-6.

Εβδομάς 30 Ιουνίου: Μεταδίδοντας Αγαθά στους Άλλους, §7-33.

Ποιοι Γεννώνται και Πάλι;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ο ίδιος εισήγαγε το θέμα της νέας ή «άνωθεν» γεννήσεως. Είναι ένα θέμα, το οποίον, καθ’ όλους τους αιώνας, λίγο μόνο έγινε καταληπτό. Πολλοί θρησκευτικοί διδάσκαλοι σήμερα εμμένουν στην άποψι ότι, αν δεν ‘ξαναγεννηθή’ κανείς, δεν υπάρχει σωτηρία. Με άλλους λόγους, το να ‘ξαναγεννηθή’ κανείς, λέγουν, αποτελεί τον μόνο τρόπο σωτηρίας. Οι υποστηρικταί της διδασκαλίας αυτής πρόθυμα υποδεικνύουν τους λόγους του Ιησού, που είπε ένα βράδυ στον Νικόδημο: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού.» (Ιωάν. 3:3) Μήπως εδώ εννοούσε ο Ιησούς ότι όποιος ελπίζει για ζωή είναι ανάγκη να ‘γεννηθή πάλιν’; Τι σημαίνει πραγματικά το να ‘ξαναγεννηθούμε’;

Για να καταλάβωμε τι σημαίνει το να ‘ξαναγεννηθούμε’ πρέπει να γνωρίσωμε ποιοι ‘ξαναγεννιώνται’. Σημειώστε προσεκτικά ότι ο Ιησούς, συζητώντας αυτό το ζήτημα, δεν είπε ότι όλοι όσοι θα αποκτούσαν αιώνια ζωή έπρεπε να ‘ξαναγεννηθούν’. Μάλλον, εκείνο που είπε ήταν ότι αν δεν ‘ξαναγεννηθή’ κανείς δεν θα μπορούσε να ιδή την «βασιλείαν του Θεού.» Τώρα η βασιλεία του Θεού είναι ουράνια. Ο Ιεχωβά έθεσε ως σκοπόν του όπως αποτελή η Βασιλεία το πρωτεύον ή κυβερνών μέρος της παγκοσμίου του οργανώσεως. Ο Ιεχωβά, επίσης, έθεσε ως σκοπόν του, όπως ένας περιωρισμένος αριθμός ατόμων, που θα ελαμβάνοντο μέσα από το ανθρώπινο γένος, βασιλεύσουν με τον Χριστόν Ιησούν ως συμβασιλείς. Γι’ αυτό το υπέρτατο προνόμιο πρέπει ν’ αναστηθούν και να λάβουν πνευματικά σώματα, αφού, όπως είπε ο απόστολος, «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν.» Το ότι ο Πατήρ έθεσε όριον στον αριθμό εκείνων που θα συμβασιλεύσουν με τον Υιόν του στην ουράνια βασιλεία καταφαίνεται από τους λόγους του Ιησού: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» Ο ακριβής αριθμός του «μικρού ποιμνίου» εκείνων που ο Πατήρ ηυδόκησε να είναι κληρονόμοι της Βασιλείας, δεν ήταν γνωστός ώσπου ο Χριστός, δι’ αγγέλου, απεκάλυψε ότι είναι 144.000 «οι ηγορασμένοι από της γης.» Αυτό το «μικρόν ποίμνιον» των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας, είναι, λοιπόν, εκείνοι από το ανθρώπινο γένος που ‘γεννώνται πάλιν’.—1 Κορ. 15:50· Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 14:1-3.

Αποτελεί, λοιπόν, χονδροειδή διαστρέβλωσι των Γραφών το να διευρύνωμε την εφαρμογή των λόγων του Ιησού στο Ιωάννου 3:3 για να τους κάμωμε να περιλάβουν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αυτό συμβαίνει επειδή η μεγίστη πλειονότης των ανθρώπων που τυγχάνουν σωτηρίας δεν θα αποτελέσουν μέρος της «βασιλείας του Θεού», αλλά θα ζουν επάνω στη γη κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού. Διότι ο Ιησούς, εκτός από το «μικρόν ποίμνιον» των κληρονόμων της Βασιλείας, έχει και τα «άλλα πρόβατα, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης»· δηλαδή, δεν είναι από το μικρόν ποίμνιον. Ο αριθμός αυτών των «άλλων προβάτων» δεν είναι περιωρισμένος. Σήμερα, ένας «πολύς όχλος» από αυτά τα «άλλα πρόβατα» συνήχθη στην κοινωνία του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά: «Όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» Αυτός ο «πολύς όχλος» ανθρώπων δεν είναι ‘γεννημένοι πάλιν’, ούτε και είναι ανάγκη να ‘ξαναγεννηθούν’, διότι αποκτούν αιώνια ζωή επάνω στη γη.—Ιωάν. 10:16· Αποκάλ. 7:9.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΕΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Γιατί, τώρα, όσοι είναι από τους 144.000 κληρονόμους της Βασιλείας πρέπει να ‘ξαναγεννηθούν’; Διότι ως ανθρώπινα πλάσματα εγεννήθησαν από τον Αδάμ. Ο Αδάμ δεν μπορούσε να γεννήση κανένα για μια ουράνια κληρονομία. Αυτός είχε μόνον επίγειες ελπίδες. Επίσης, όταν ο Αδάμ εγέννησε τέκνα, αυτά εγεννήθησαν αμαρτωλά. Τα τέκνα, λοιπόν, του Αδάμ εκληρονόμησαν αμαρτία και θάνατο. Γι’ αυτό, οι 144.000 έπρεπε να γεννηθούν από ένα πατέρα διαφορετικόν από τον Αδάμ, έναν ουράνιον πατέρα που μπορεί να δώση πνευματική ζωή και πνευματική κληρονομία. Μόνον ο Ιεχωβά μπορεί να το κάμη αυτό. Οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας, γεννημένοι από τον Θεό, γίνονται πνευματικοί υιοί του Θεού: «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν.»—Ιωάν. 1:12, 13.

Ο Ιησούς ήταν ο πρώτος που ‘εγεννήθη πάλιν’. Αυτό το γεγονός ήταν σε αρμονία με τον κανόνα του Θεού σχετικά με τον Υιόν του: «Δια να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα.» Πότε ‘εγεννήθη πάλιν’ ο Ιησούς; Μήπως στον καιρό της ανθρωπίνης του γεννήσεως; Όχι, αλλά μετά από τριάντα χρόνια, στον καιρό του βαπτίσματός του, το 29 μ.Χ. Μετά το βάπτισμα του Ιησού, που ήταν μια πράξις που εσυμβόλιζε την αφιέρωσι του Ιησού στον Ιεχωβά, ήλθε επάνω του το πνεύμα του Θεού, και μια φωνή από τους ουρανούς έλεγε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Ο Ιησούς ήταν τώρα ένας γεννημένος από το πνεύμα Υιός του Θεού· ήταν ‘γεννημένος πάλιν’. Αυτό, βέβαια, δεν ήταν γέννησις από τη μήτρα μιας ανθρωπίνης παρθένου. Η γέννησις αυτή είχε ήδη παρέλθει και είχε εκπληρώσει τον σκοπό της. Αλλά τώρα ο Ιεχωβά εγέννησε τον Ιησούν ‘εκ του πνεύματος’, για να γίνη πνευματικός υιός του Θεού με ουράνια δόξα εν όψει. Ήταν η πρώτη φορά που εγίνετο ένα τέτοιο πράγμα επάνω στη γη.—Κολ. 1:18· Ματθ. 3:17.

Τι, λοιπόν, σημαίνει το να ‘ξαναγεννηθή’ κανείς; Σημαίνει το να λάβη από τον Θεό μια όμοια με γέννησι παροχή δικαιώματος για βλέψεις και ελπίδες πνευματικής ζωής με ανάστασι στον ουρανό. Πώς γίνεται αυτό; Ο Ιησούς μάς διαφωτίζει: «Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.»—Ιωάν. 3:5.

«ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΕΞ ΥΔΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

Με αυτή τη φράσι ο Ιησούς περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίον ένας άνθρωπος ‘γεννάται πάλιν’. Δεν θα ήταν λογικό να νομίσωμε ότι το «ύδωρ» είναι κατά γράμμα. Μήπως λοιπόν αναφέρεται στο εν ύδατι βάπτισμα; Όχι. Αντί τούτου, αναφέρεται στην αλήθεια του λόγου του Θεού. Αυτό το ύδωρ της αληθείας έχει μια καθαριστική δύναμι. Γι’ αυτό, ο Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφ. 5:26, ομιλεί για τον καθαρισμό της εκκλησίας από τον Χριστό «με το λουτρόν του ύδατος δια του λόγου.» Περαιτέρω ο Ιάκωβος δείχνοντας ότι το ύδωρ της αληθείας του Θείου λόγου είναι εκείνο που βοηθεί προς νέαν γέννησιν, γράφει: «Εγέννησεν ημάς δια του λόγου της αληθείας, δια να ήμεθα ημείς απαρχή τις των κτισμάτων αυτού.» Επίσης, ο απόστολος Πέτρος δείχνει τον ρόλο που παίζει ο λόγος του Θεού: «Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» Όσοι γίνονται μέλη των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας, με το να κηρυχθούν σ’ αυτούς τα αγαθά νέα, έρχονται σε νοήμονα επαφή με τον Θεό. Ο λόγος του Θεού είναι εκείνος που καθορίζει την ουράνια ελπίδα· μόνο δε με το να φθάσουν να γνωρίσουν τον λόγο του θα μπορούσαν να έχουν αυτή την ελπίδα σχηματισμένη στην καρδιά τους.—Ιακ. 1:18· 1 Πέτρ. 1:23.

Ο απόστολος Πέτρος έφερε το «ύδωρ» ή τον λόγον της αληθείας στον πρώτον εθνικόν προσήλυτον Κορνήλιον. Ο Κορνήλιος, μαζί με την οικογένειά του, το εδέχθη. Η Βιβλική αναγραφή λέγει: «Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το πνεύμα το άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον.» Μετά απ’ αυτό είπε ο Πέτρος: «Μήπως δύναται τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να μη βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς;» Στην περίπτωσι, λοιπόν, του Κορνηλίου, που διαφέρει από την περίπτωσι του Ιησού, το εν ύδατι βάπτισμά του ήλθε ύστερα από την ‘εκ νέου γέννησί’ του. Ώστε το εν ύδατι βάπτισμα, αν και είναι ουσιώδες, δεν επιφέρει τη νέα γέννησι, ούτε προηγείται κατ’ ανάγκην της ‘εκ νέου γεννήσεως’ ενός πιστού πλάσματος.—Πράξ. 10:44, 47.

Σαφώς, λοιπόν, καταφαίνεται ότι υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για την ‘εκ νέου γέννησι’. Αυτά είναι το ύδωρ της αληθείας και το πνεύμα του Θεού. Η γνώσις του Θείου λόγου, αυτή και μόνη, δεν είναι αρκετή. Στη διάρκεια του χρόνου που ήσαν οι μαθηταί με τον Ιησούν, περιλαμβανομένων και των σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του, ο Ιησούς τούς εδίδασκε για τη βασιλεία του Θεού. Αυτοί είχαν το ύδωρ της αληθείας. Αλλά η άλλη προϋπόθεσις έλειπε. Διότι έπρεπε ακόμη να γεννηθούν εκ του πνεύματος. Ως τον καιρό της πνευματικής των γεννήσεως ήσαν μόνο πιθανοί υιοί του Θεού. Η γέννησίς των από το πνεύμα δεν έλαβε χώραν πριν από την Πεντηκοστή. Πώς, όμως, πρέπει να νοήσωμε το Ιωάν. 20:22, σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς, την ημέρα της αναστάσεώς του, είπε στους μαθητάς του, «Λάβετε πνεύμα άγιον»; Επρόκειτο μόνο για συμβολική πράξι, για προειδοποίησι του τι έμελλε να γίνη αργότερα. Το υποσχεμένο βάπτισμα του πνεύματος του Θεού, η γέννησίς των ως πνευματικών υιών του Θεού, δεν έγινε πριν από την πεντηκοστή ημέρα μετά την ανάστασι του Ιησού.

Αλλά μήπως δεν είχε εκχυθή το πνεύμα του Ιεχωβά επάνω σε πιστούς άνδρας πολύ πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής; Είναι αληθές ότι το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν εκείνο, λόγου χάριν, που παρεκίνησε τους προφήτας να γράψουν τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές. Εν τούτοις, κανείς από εκείνους τους ανθρώπους δεν είχε γεννηθή από το πνεύμα για να γίνη υιός του Θεού ούτε εδόθη σ’ αυτούς κάποια όμοια με γέννησι παροχή δικαιώματος για ουράνια ελπίδα. Ο Δαβίδ είχε το πνεύμα του Θεού επάνω του. Εν τούτοις, δεν μετέβη στον ουρανό. Διότι μετά ένδεκα αιώνες ο Πέτρος είπε: «Ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς.» Ο Ηλίας όσον και ο Ελισσαιέ είχαν το πνεύμα του Ιεχωβά, ο Ελισσαιέ μάλιστα «διπλασίαν μερίδα»· και όμως δεν μετέβησαν στον ουρανό. Διότι μετά 900 έτη, ο «εκ του ουρανού καταβάς» είπε: «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν, ειμή ο καταβάς εκ του ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου.»—Πράξ. 2:34· Ιωάν. 3:13.

Τότε ποια ήταν η ελπίς εκείνων των προ Χριστού δούλων του Ιεχωβά; Ήταν μια ελπίς ζωής επάνω στη γη υπό τη διακυβέρνησι της ουρανίου βασιλείας. Ώστε ο όρος ‘γεννημένοι πάλιν’ δεν εφαρμόζεται σε κανένα από τους αρχαίους άνδρας πίστεως, ούτε εφαρμόζεται σήμερα στον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων, η ελπίς των οποίων είναι να διαφυλαχθούν ζώντες δια μέσου του επερχομένου πολέμου του Αρμαγεδδώνος για ν’ απολαύσουν ζωή για πάντα επάνω στη γη. Οι μόνοι που ‘γεννώνται πάλιν’ είναι οι 144.000, μαζί με την Κεφαλήν των, τον Χριστόν Ιησούν, οι οποίοι αποτελούν τη Βασιλεία. Τώρα, μόνο ένα υπόλοιπο του ‘γεννημένου εκ του πνεύματος’ «μικρού ποιμνίου» των 144.000 είναι ακόμη στη γη. Αλλ’ αυτοί, μαζί με τους καλής θελήσεως συντρόφους των, διακηρύττουν ενωμένοι τα αγαθά νέα του νέου κόσμου του Θεού, λέγοντας σε όλους τους ακούοντας ότι «πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»—Πράξ. 2:21, ΜΝΚ.

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Μερικοί προσπαθούν να δικαιολογήσουν το διαζύγιό τους και τη σύναψι άλλου γάμου λέγοντας ότι ο προηγούμενος σύντροφος του βίου των διέπραξε μοιχείαν με άλλον «εν τη καρδία αυτού», έστω κι αν δεν το έπραξε κατά γράμμα. Παραθέτουν το κατά Ματθαίον 5:27, 28. Πώς κρίνεται αυτός ο συλλογισμός;—Φ. Ρ., Ηνωμ. Πολιτείες.

Αυτός ο τρόπος του σκέπτεσθαι αποτελεί μια πλήρη απελπισίας και μάταιη προσπάθεια αυτοδικαιώσεως. Οι λόγοι του Ιησού, τους οποίους στρεβλώνουν για να εξυπηρετήσουν τους ιδιοτελείς των σκοπούς, έχουν ως εξής: «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους “Μη μοιχεύσης.” Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» (Ματθ. 5:27, 28) Το επιχείρημα ότι ένα τέτοιο ενδόμυχο, ανέκφραστο πάθος αποτελεί μοιχεία και δικαιολογεί διαζύγιο και νέο γάμο, εμπίπτει στην ίδια κατηγορία του απατηλού, ιησουϊτικού συλλογισμού που έκαναν οι Φαρισαίοι όταν, με τις παραδόσεις των, ενόθευαν, παρέκαμπταν και ακύρωναν τις εντολές του Θεού.—Ματθ. 15:3-9.

Ο Ιησούς Χριστός, με τους λόγους αυτούς, εφανέρωνε το τι απητείτο από μια καρδιά που ήταν πραγματικά καθαρή, ότι δεν θα φιλοξενούσε ακάθαρτες σκέψεις κι επιθυμίες. Δεν πρόκειται απλώς για μια αποχή από την αδικοπραγία λόγω φόβου της τιμωρίας ή των συνεπειών, αλλά μάλλον πρόκειται για την αγάπη της δικαιοσύνης σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχη χώρος στη διάνοια και στην καρδιά για να εκτρέφη κανείς ακάθαρτους πόθους. Δεν θα υπάρχη χώρος για να σκεπτώμεθα κακές πράξεις αν υπακούωμε στο Φιλιππησίους 4:8: «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» Ανήθικα πράγματα δεν πρέπει ν’ αποτελούν θέμα συνομιλίας μεταξύ Χριστιανών, εκτός αν η συζήτησις καταστή αναγκαία για κάποιο θεοκρατικό λόγο. (Εφεσ. 5:3) Η διάνοια πρέπει ν’ ανακαινισθή με τη δικαιοσύνη υπ’ όψι, ο δε «παλαιός άνθρωπος» με τις γεμάτες επιθυμία σκέψεις και πράξεις πρέπει ν’ αποβληθή για να δώση τόπο στον νέον άνθρωπο που είναι δημιουργημένος σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και τη δικαιοσύνη.—Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 4:22-24· Κολ. 3:5-10.

Αν δεν ξερριζώνωμε τις κακές σκέψεις από τη διάνοιά μας, αυτές θα αυξηθούν εκεί και τελικά θα ξεσπάσουν σε πράξεις. Καθώς προειδοποίησε ο Ιάκωβος: «Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.» (Ιακ. 1:14, 15) Σημειώστε, εν τούτοις, ότι η αμαρτία είναι εκείνη που γεννά θάνατον, όχι απλώς η επιθυμία. Η ακάθαρτη επιθυμία θα οδηγήση στο θανατηφόρο αμάρτημα αν τραφή και διατηρηθή στο νου αντί ν’ αποβληθή από τον νου και την καρδιά· αλλ’ ώσπου να γεννήση πραγματικά την αμαρτία, η ποινή του θανάτου δεν εφαρμόζεται. Ο Ιησούς είπε: «Το εξερχόμενον εκ του ανθρώπου, εκείνο μολύνει τον άνθρωπον· διότι έσωθεν εκ της καρδίας των ανθρώπων εξέρχονται οι διαλογισμοί οι κακοί, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια βλέμμα πονηρόν, βλασφημία, υπερηφανία, αφροσύνη. Πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εξέρχονται, και μολύνουσι τον άνθρωπον.» (Μάρκ. 7:20-23) Η απλή σκέψις αυτών των πραγμάτων δεν θα επέφερε σε έναν την τιμωρία. Μια ανάφλεξις φονικού θυμού, που δεν εκδηλώνεται με πραγματική πράξι φόνου αλλά συγκρατείται, δεν έχει ως αποτέλεσμα την εκτέλεσι του ανθρώπου ως φονέως. Ούτε μια περιπαθής σκέψις διαπράξεως μοιχείας, η οποία όμως ποτέ δεν ενεργείται, καθιστά τον άνθρωπο ένοχο πραγματικής αμαρτίας. Ποτέ, λοιπόν, δεν θ’ αποτελούσε λόγον διαζυγίου. Αλλά όλες αυτές τις κακές σκέψεις πρέπει να τις υπερνικά ο Χριστιανός και να τις εξαλείφη από τον νου και την καρδιά ώστε να μην ενισχυθούν ποτέ ως το σημείο του να ξεσπάσουν σε αμαρτωλή πράξι που θα επέφερε εναντίον του θανάσιμη ποινή. Ο νους μας πρέπει να είναι αγνός. Αυτό ετόνιζε ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 5:27, 28.

● Τι σημαίνει το Εβραίους 4:12, ιδιαίτερα η διάκρισις μεταξύ ψυχής και πνεύματος;—Ε. Σ., Οχάιο.

Το Εβραίους 4:12 λέγει: «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.» Ο λόγος του Θεού είναι ζων για να μεταβάλη τις σκέψεις μας και τη ζωή μας, το να έχωμε δε τις αλήθειες του μέσα στο κεφάλι μας και στην καρδιά μας, σημαίνει να έχωμε μια ισχυρή επιρροή σε ενέργεια μέσα μας. Δεν είναι νεκρός λόγος με χαμένο το ενδιαφέρον του ή την αληθινότητά του, την πρακτικότητα ή την ορθή ερμηνεία των σημερινών γεγονότων και την προστατευτική του δύναμι εναντίον της καταπτώσεως των ανηθίκων αυτών καιρών. Έχει ζωτικότητα και φέρνει πεποίθησι και μπορεί να δείξη τι υπάρχει μέσα μας με μια διείσδυσι και διάκρισι πολύ οξύτερη από εκείνην οποιουδήποτε κοσμικού ψυχολόγου. Δεν είναι γράμμα νεκρόν, οι αρχές του θα παραμείνουν, οι κρίσεις του θα εκτελεσθούν.

Ο λόγος του Θεού δεν σταματά απλώς σε μια επιφανειακή άποψι των ανθρωπίνων πράξεων, αλλά εισδύει κάτω από την επιφάνεια για να διακρίνη ελατήρια και διαθέσεις, να κάμη διαίρεσι μεταξύ σαρκικών επιθυμιών και διανοητικών διαθέσεων. Το ότι οι δύο αυτές δυνάμεις υπάρχουν μέσα σ’ ένα άτομο το λέγει ο Παύλος: «Με τον νουν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού· με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας.» (Ρωμ. 7:25) Με τον νουν του ο Παύλος εδούλευε στον νόμο του Θεού, αλλά με την σάρκα του εδούλευε στον νόμο της αμαρτίας. Η ζωή λοιπόν που διάγει κανείς ως ανθρώπινη ψυχή από σάρκα και αίμα μπορεί να διαφέρη από το φρόνημα ή το πνεύμα ενός ανθρώπου. Το Εβραίους 4:12 κάνει διάκρισι μεταξύ της ζωής ενός ατόμου, ή της ψυχής του, και της διαθέσεως της διανοίας του και της καρδιάς του και του φρονήματός του. Στο εδάφιο η λέξις «ψυχή» σημαίνει τη ζωή του σαρκικού οργανισμού και «πνεύμα» σημαίνει τη διανοητική διάθεσι ή τη διάθεσι της καρδιάς του ατόμου. Οι Χριστιανοί πρέπει πάντοτε να εξετάζουν τη διαγωγή τους υπό το φώς των εσωτερικών ελατηρίων των και να δεβαιώνωνται ότι οποιαδήποτε υστέρησις οφείλεται σε αδυναμία σαρκός και δεν γίνεται εσκεμμένως από κακή κατάστασι καρδιάς. Ο λόγος του Θεού θα μας βοηθήση να είμεθα διακριτικοί στην εξέτασι του εαυτού μας και θα εισδύση στο φρόνημά μας και στις προθέσεις της καρδιάς μας που είναι πίσω από τη διαγωγή μας για να εξακριβωθή ότι αυτά είναι αγνά και όταν ακόμη η ζωή μας μπορή να υστερή σε τελειότητα. Ο Ιεχωβά τα λαμβάνει όλα αυτά υπ’ όψιν και μας βλέπει εσωτερικώς και εξωτερικώς, διότι «πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.»—Εβρ. 4:13.

● Σχετικά με τον Ιησού Χριστό είναι γραμμένο στον Ησαΐα 11:10: «Και η ανάπαυσις αυτού θέλει είσθαι δόξα.» Η ανάπαυσις αυτή μήπως αναφέρεται στη σαββατιαία ανάπαυσι στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού;—Ι. Χ., Ηνωμ. Πολιτείες.

Αυτό δεν αναφέρεται στη σαββατιαία ανάπαυσι, αλλά στην ουράνια διαμονή του Ιησού Χριστού. Στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του ο Ιησούς δεν είχε μόνιμη διαμονή, αλλά είπε: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας· ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.» (Ματθ. 8:20) Αντιθέτως, ο Ιησούς έχει ένα ένδοξο τόπο αναπαύσεως στον ουρανό. Μια όμοια χρήσις τόπου αναπαύσεως ως κατοικίας βρίσκεται στο βιβλίο της Ρουθ 3:1: «Και είπε προς αυτήν η Ναομί η πενθερά αυτής, Θυγάτηρ μου, να μη ζητήσω ανάπαυσιν εις σε δια να ευημερήσης;» Λέγοντας αυτό η Ναομί προσπαθούσε ν’ αποκτήση μια μόνιμη κατοικία ή τόπο διαμονής για τη Ρουθ. Γι’ αυτό στο Ησαΐας 11:10 ο ένδοξος τόπος αναπαύσεως για τον Χριστόν αναφέρεται στον τόπο της ουρανίας διαμονής του.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.—Μάρκ. 13:10. Σ 15/1/57 10

17 Αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις· γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών.—Ρωμ. 5:3-5. Σ 15/9/56 20α

18 Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν.—Ησ. 40:26. Σ 1/4/57 4

19 Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.—Ματθ. 7:12. Σ 15/8/56 3-5α

20 Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· διότι ‘ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.’—1 Πέτρ. 5:5. Σ 1/9/56 10α

21 Όστις όμως στέκει στερεός εν τη καρδία, μη έχων ανάγκην, έχει όμως εξουσίαν περί του ιδίου αυτού θελήματος, και απεφάσισε τούτο εν τη καρδία αυτού, . . . πράττει καλώς. Ώστε και όστις υπανδρεύει, πράττει καλώς· αλλ’ ο μη υπανδρεύων, πράττει καλήτερα.—1 Κορ. 7:37, 38. Σ 1/1/57 15-17α

22 Αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά, και . . . προσευχόμενοι εν παντί καιρώ . . . δια του πνεύματος.—Εφεσ. 6:13, 18. Σ 1/6/56 33

23 Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.—1 Κορ. 15:58. Σ 1/7/56 20α

24 Ο δρόμος δεν είναι εις τους ταχύποδας, ουδέ ο πόλεμος εις τους δυνατούς.—Εκκλησ. 9:11. Σ 15/7/56 5α

25 Έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· δια τούτο εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν.—Δευτ. 30:19, 20. Σ 1/10/56 17

26 Φεύγετε την πορνείαν.—1 Κορ. 6:18. Σ 1/3/57 18α

27 Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, . . . Ο δε νενυμφευμένος μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις την γυναίκα. Διαφέρει η γυνή και η παρθένος· η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου.—1 Κορ. 7:32 -34. Σ 1/1/57 14, 15α

28 Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.—Λουκ. 12:48. Σ 1/4/57 5α

29 Ιεχωβά ο Θεός σου είναι εν μέσω σου Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.—Δευτ. 6:15, ΜΝΚ. Σ 1/2/56 9, 10α

30 Λέγω δε τούτο δια το συμφέρον υμών αυτών· ουχί δια να βάλω εις εσάς παγίδα, αλλά δια το σεμνοπρεπές, και δια να ήσθε προσκεκολλημένοι εις τον Κύοιον χωρίς περισπασμούς.—1 Κορ. 7:35. Σ 1/1/57 18α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάς Ιουλίου 7: Μπορεί ο Θεός να Γράψη επάνω στην Καρδιά Σας; και Λήψις του Νόμου του Θεού στην Καρδιά Μας, §1-3.

Εβδομάς Ιουλίου 14: Λήψις του Νόμου του Θεού στην Καρδιά Μας, §4-21.

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Πόσον καιρό διήρκεσε το βάπτισμα του Ιωάννου; Πότε άρχισε το βάπτισμα του Ιησού για τους ακολούθους του;—Ι. Γκ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εκαλούσε τους Ιουδαίους να μετανοήσουν από τις αμαρτίες που διέπραξαν έναντι της διαθήκης του νόμου και λόγω της μετανοίας αυτής ή σ’ ένδειξιν αυτής τους εβάφτιζε στο νερό. Σύμφωνα με τις καθαρά διατυπωμένες σύγχρονες μεταφράσεις της Γραφής, ο Ιωάννης κατά το Ματθ. 3:11: «Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι λόγω της μετανοίας σας.» (ΜΝΚ) «Εγώ σας βαπτίζω εν ύδατι εις ένδειξιν της μετανοίας σας.» (ΜΑΜ) «Εγώ σας βαπτίζω εν ύδατι προς εξεικόνισιν της μετανοίας σας.» (Ουίλλιαμς) Εφ’ όσον χρόνον οι Ιουδαίοι ήσαν υπό την διαθήκην του νόμου υπείχαν υποχρέωσι να την τηρήσουν, και όταν αμάρταναν έναντι αυτής μη ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις της, κατάλληλον ήταν να επιδείξουν μετάνοια. Από το έτος 29 έως το έτος 33 μ.Χ., επέδειξαν μετάνοιαν υποβαλλόμενοι στο βάπτισμα του Ιωάννου.

Το βάπτισμα του Ιησού ήταν κάτι διάφορο. Αυτός ήταν αναμάρτητος, τέλειος, και συνεπώς δεν είχε αμαρτίες από τις οποίες να μετανοήση. Ετήρησε τον νόμον αντί ν’ αμαρτήση έναντι αυτού. Αντί να εξεικονίζη μετάνοιαν από αμαρτήματα έναντι της διαθήκης του νόμου το εν ύδατι βάπτισμά του εξεδήλωνε την αφιέρωσί του να πράξη το θέλημα του Ιεχωβά. Αλλ’ ο Ιησούς είχε κάτι περισσότερο από ένα απλό εν ύδατι βάπτισμα· είχε βάπτισμα κι από το άγιον πνεύμα του Ιεχωβά. (Ματθ. 3:16) Συνεπώς, το να βαπτίζεται κανείς, όπως ο Ιησούς μετά το βάπτισμά του σε νερό από τον Ιωάννην, θα εσήμαινε τη λήψι του εκχυθέντος αγίου πνεύματος. Πότε έγινε το βάπτισμα αυτό με άγιο πνεύμα για πρώτη φορά στους ακολούθους του Ιησού; Στο έτος 33 μ.Χ., στην ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε για πρώτη φορά εβαπτίσθησαν οι ακόλουθοι του Ιησού στο άγιον πνεύμα, όπως εβαπτίσθη κι εκείνος πριν από τριάμισυ έτη. Τότε άρχισε το εν ύδατι βάπτισμα στο όνομα του Ιησού από τους επί της γης αρμοδίους Χριστιανούς, όπως είπε ο Πέτρος σ’ εκείνη την περίπτωσι: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος.»—Πράξ. 2:38.

Όταν ο Ιησούς πέθανε πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου εδόθη η βάσις για τον τερματισμό της διαθήκης του νόμου. Η βάσις για την ακύρωσί του έγινε εκεί και εδείχθη από τη δήλωσι ότι τότε ο Ιεχωβά τον προσήλωσε στο ξύλο του μαρτυρίου. (Κολ. 2:14) Ηκυρώθη πλήρως και νομικώς την Πεντηκοστή, οπότε αντικατεστάθη από τη νέα διαθήκη, η οποία ετέθη τότε σε ισχύν. Ενόσω διαρκούσε η παλαιά διαθήκη του νόμου, το βάπτισμα του Ιωάννου σ’ ένδειξι μετανοίας από αμαρτίες που διεπράχθησαν έναντι αυτής ήταν κατάλληλο, αλλ’ όταν ηκυρώθη νομικώς και αντικατεστάθη η παλαιά από μια νέα διαθήκη, το βάπτισμα του Ιωάννου δεν θα ήταν αποτελεσματικό. Αν κανείς έπειτα εβαπτίζετο βάπτισμα Ιωάννου, αυτό θα ήταν ανωφελές, και θα έπρεπε αυτός να βαπτισθή στο όνομα του Ιησού. (Πράξ. 18:25, 26· 19:2-6) Το βάπτισμα λοιπόν του Ιωάννου είχε αξία μόνον εφ’ όσον ίσχυε η διαθήκη του νόμου· με τη νομική λήξι της διαθήκης του νόμου στην Πεντηκοστή και την αντικατάστασί της τότε από τη νέα διαθήκη, άρχισε το εν ύδατι βάπτισμα στο όνομα του Ιησού, και το βάπτισμα με το άγιον πνεύμα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.—Ψαλμ. 110:2, ΑΣ. Σ 15/1/57 9

2 Έκαστος κατά το χάρισμα το οποίον έλαβεν, υπηρετείτε κατά τούτο εις αλλήλους, ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού.—1 Πέτρ. 4:10. Σ 15/3/57 1, 2, 4

3 Διότι “θέλουσιν είσθαι,” λέγει, “οι δύο εις σάρκα μίαν.” Όστις όμως προσκολλάται με τον Κύριον, είναι έν πνεύμα. Φεύγετε την πορνείαν.—1 Κορ. 6:16-18. Σ 1/1/57 15

4 Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, ερημούται· και πάσα πόλις ή οικία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, δεν θέλει σταθή.—Ματθ. 12:25. Σ 1/4/56 1, 2

5 Αύτη θέλει ονομασθή ανδρίς, διότι εκ του ανδρός αύτη ελήφθη.—Γέν. 2:23. Σ 1/12/56 17

6 Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν.—Εφεσ. 5:28, 29. Σ 15/10/56 10α

7 Ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, . . . θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.—Μιχ. 4:2, ΑΣ. Σ 1/9/56 4α

8 Πάτερ μου, εάν ήνοιξας το στόμα σου προς τον Ιεχωβά, κάμε εις εμέ κατ’ εκείνο το οποίον εξήλθεν εκ του στόματός σου· αφού ο Ιεχωβά έκαμεν εκδίκησιν εις σε από των εχθρών σου.—Κριτ. 11:36, ΜΝΚ. Σ 1/1/57 8, 9α

9 Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοί, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν.—Ιωάν. 17:20, 21. Σ 1/4/57 5

10 Μη βουλεύεσθε κακόν εν ταις καρδίαις σας έκαστος κατά του πλησίον αυτού, και όρκον ψευδή μη αγαπάτε.—Ζαχ. 8:17. Σ 15/5/56 46

11 Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας.—Ρωμ. 13:1. Σ 1/4/56 27

12 Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα.—Εβρ. 10:23, 24. Σ 15/6/56 29, 30α

13 Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.—2 Τιμ. 2:3. Σ 15/9/56 1α

14 Ο Θεός θέλει να αγαπάται μοναδικά.—Έξοδ. 34:14, Μετάφρασις Αμπέ Ντριου, 1884. Σ 1/2/56 12α

15 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; η τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον;—2 Κορ. 6:14, 15. Σ 15/12/56 22

Μελέτες «Σκοπιάς»

21 Ιουλίου: Πώς Θεωρούν τη Διακονία Τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, §1-29. Σελίς 171.

28 Ιουλίου: Πώς Θεωρούν τη Διακονία Τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, §30-40, και Επίσκοποι της Διακονίας, Σελίς 178.

Γιατί ο Θεός Έκαμε τον Άνθρωπο;

Συνίσταται η ζωή απλώς από ιδιοτελείς επιδιώξεις ή υπάρχει μια ευγενέστερη και υψηλότερη αιτία τού να ζούμε; Η Αγ. Γραφή δίνει την απάντησι:

ΓΙΑ να γνωρίσετε γιατί ο Θεός έκαμε τον άνθρωπο, ανατρέξατε στην Αγ. Γραφή, διότι μέσα εκεί δίνει ο Θεός την απάντησι. Υπό έμπνευσιν ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Φιλιππησίους, είπε: «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν· διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού.» Ώστε ο άνθρωπος, κατά τον Παύλον, έγινε κατά την «ευδοκίαν» του Θεού, για να έχη μερίδα από τις ιδιότητες του Δημιουργού, την αγάπη, σοφία, δικαιοσύνη και δύναμι. Οι άγγελοι του ουρανού με άσμα έδωσαν παρόμοια απάντησι: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Φιλιππησ. 2:12, 13· Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ.

Ο τέλειος άνθρωπος, που επλάσθη κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Δημιουργού του, έπρεπε ν’ αντανακλά τέλεια επάνω στη γη τις ιδιότητες του Πλάστου του. Αλλ’ εκείνο, βέβαια, που αντανακλάται από τον σημερινόν άνθρωπο αποτελεί μια μακρινή φωνή εκείνων που γνωρίζομε για ένα πάνσοφο, ειρηνόφιλο Δημιουργό. Τι συνέβη στον άνθρωπο; Ο Μωυσής απαντά: «Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού· είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη.»—Δευτ. 32:5.

Ο Μωυσής δεν το λέγει αυτό για όλους τους ανθρώπους, ειδικά δε όχι για τους Χριστιανούς. Οι Χριστιανοί γνωρίζουν γιατί είναι στη ζωή. Κατανοούν ότι ως νοήμονα πλάσματα πρέπει να λατρεύουν τον Θεόν των κι έτσι να τον αινούν και να τον ευαρεστούν. Αν δεν το πράξουν αυτό, ο Θεός μπορεί να τους εξαλείψη από την ύπαρξι. Γι’ αυτό, ο Παύλος τούς συμβουλεύει να είναι «άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.» Ο Ιησούς ωνόμασε τους Χριστιανούς μαθητάς «το φώς του κόσμου», και τους είπε: «Ούτως ας λάμψη το φώς σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.»—Φιλιππησ. 2:15, 16· Ματθ. 5:14-16.

Για να κάμη κανείς το φώς του να λάμπη μέσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο πρέπει να είναι άμεμπτος και ακέραιος στον κόσμο, κάνοντας δίκαια έργα. Σ’ αυτούς λέγεται: «Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» Για ν’ ανταποκριθή λοιπόν κανείς στην ευθύνη του ως ανθρώπου επάνω στη γη πρέπει να είναι ένας αληθινός λάτρης του Ιεχωβά Θεού.»—Αποκάλ. 14:7.

Ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς το έπραξε αυτό, και γι’ αυτόν ελέχθη: «Ίδε ο άνθρωπος.» Αυτός τόσο τέλεια αντανακλούσε την εικόνα του Πατρός Ιεχωβά, ώστε μπορούσε να λέγη: «Όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.» Ο Ιωάννης, γράφοντας για την πορεία της ζωής του Ιησού, λέγει: «(Και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.»—Ιωάν. 19:5· 14:9· 1:14.

Ο Ιησούς, με το πρότυπο της τελείας ζωής του, εδίδαξε τους ανθρώπους πώς θα μπορούσαν κι αυτοί ν’ αντανακλούν τη δόξα του Ιεχωβά. «Δεν είναι μαθητής ανώτερος του διδασκάλου αυτού·» είπε, «πας δε τετελειοποιημένος θέλει είσθαι ως ο διδάσκαλος αυτού. Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν· και ο κακός άνθρωπος εκ του κακού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το κακόν· διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.» Τις μεγάλες αλήθειες που είναι ουσιώδεις για ζωή και σωτηρία, τις οποίες έμαθε ο Ιησούς από τον Πατέρα του τις μετέδωσε στους μαθητάς του. Με τη σειρά τους και οι μαθηταί έπρεπε να μεταδίδουν το πολύτιμο αυτό άγγελμα στους άλλους. Αυτοί έπρεπε να είναι εκτελεσταί του λόγου, και όχι ακροαταί μόνο. Κι αυτοί έπρεπε να κάμουν άλλους μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών και να τους διδάξουν να τηρούν όλα όσα παρήγγειλε ο Ιησούς. Η εκπλήρωσις της ευθύνης αυτής με πιστότητα, θα έφερνε χαρά στο πλάσμα και ευτυχία στον Δημιουργό.—Λουκ. 6:40, 45· Ματθ. 28:19, 20.

Η παρουσία της Χριστιανοσύνης στον εικοστόν αυτόν αιώνα αποτελεί πειστική απόδειξι ότι οι μαθηταί εξετέλεσαν την εντολή του Ιησού. Στους Ρωμαίους ο Παύλος απεκάλυψε πώς η αλήθεια της Χριστιανοσύνης έγινε γνωστή: «Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου· τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:8-12.

Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ

Η αιτία λοιπόν του να ζη ο άνθρωπος στον παρόντα καιρόν σχετίζεται πολύ με την ορθή χρήσι της γλώσσης του, διότι με το μικρό αυτό μέλος του σώματος του αποδίδει δόξα ή μομφή, τιμή ή δυσφήμησι στον Πλάστη του. Ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Κύριος ο Ιεχωβά έδωκεν εις εμέ γλώσσαν πεπαιδευμένων, δια να εξεύρω πώς να λαλήσω λόγον εν καιρώ προς τον βεβαρυμένον.» (Ησ. 50:4, ΑΣ) Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις του εδαφίου αυτού λέγει: «Κύριος ο Θεός μοι έδωκε γλώσσαν προς διδασκαλίαν, ίνα γνωρίζω πώς να βοηθήσω με λόγον τον βεβαρυμένον.»

Ο προφήτης Δανιήλ δείχνει ότι «η γνώσις θέλει πληθυνθή» στο παρόν τέλος του κόσμου. Ο προφήτης Σοφονίας λέγει ότι ο Ιεχωβά θέλει «αποκαταστήσει εις τους λαούς γλώσσαν καθαράν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν υπό ένα ζυγόν.» Ο Ησαΐας λέγει ότι όλοι όσοι πιστεύουν θα είναι κάποτε «διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» Οι Παροιμίες λέγουν ότι «η γλώσσα των σοφών, [είναι] ίασις» και ότι «η υγιαίνουσα γλώσσα είναι δένδρον ζωής».—Δαν. 12:4· Σοφον. 3:9, ΑΣ· Ησ. 54:13, ΑΣ· Παροιμ. 12:18· 15:4.

Ο Θεός έκαμε να επαληθεύσουν σήμερα αυτές οι προφητείες, διότι τώρα επάνω στη γη έχει ένα λαό που φέρει δόξα και τιμή σ’ αυτόν. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν το φώς του κόσμου αφήνοντας το φώς της αληθείας της Αγίας Γραφής να λάμπη μέσω αυτών στα πέρατα της γης. Ενασχολούνται σε δίκαια έργα, λατρεύοντας τον Ιεχωβά «εν πνεύματι και αληθεία» παραμένοντας άμεμπτοι και ακέραιοι μέσα σ’ αυτή τη σκολιά και διεστραμμένη γενεά, κάνοντας τους άλλους να γνωρίσουν την οδόν της ζωής. Αυτός ο όμιλος των Θεοφοβουμένων ανθρώπων εκπροσωπείται στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτούς ένας σύγχρονος συγγραφεύς είπε τα εξής:

«Ως μάρτυρες υπό την θείαν επιταγήν να γνωστοποιήσουν το πλησίασμα του τέλους του αιώνος και την έλευσι της Θεοκρατίας, επιζητούν με κάθε νοητό μέσον να μεταδώσουν το άγγελμά των στους ανθρώπους. Δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς για οποιαδήποτε νέα μέθοδο κι αν αναπτύξουν. . . . Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκάλυψαν κυριολεκτικά τη γη με τη μαρτυρία τους.» Κατόπιν, αφού κάνει έκθεσι της μεγάλης ποσότητος εντύπων που διετέθησαν, ο συγγραφεύς συνεχίζει: «Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι κανένα μεμονωμένο θρησκευτικό συγκρότημα του κόσμου δεν επέδειξε περισσότερο ζήλο κι επιμονή στην προσπάθεια διαδόσεως των αγαθών νέων της Βασιλείας από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. . . . Κανείς από τους συγχρόνους Χριστιανούς δεν κάνει πιο συνεχή χρήσι Γραφικών εδαφίων ή τα αποστηθίζει σε μεγαλύτερο βαθμό από τους Μάρτυρας. Για να συζητήση κανείς επιτυχώς με αυτούς με βάσι την Αγία Γραφή, πρέπει να γνωρίζη τα Γραφικά εδάφια καλύτερα από πολλά μέλη και των θεμελιωτιστικών ακόμη σημερινών εκκλησιών.»—Τσαρλς Σάμουελ Μπρέιντεν, Κι Αυτοί Πιστεύουν, 1950, σελ. 370, 380.

Είναι πολύ αληθές ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν και μιλούν την Αγία Γραφή. Πρέπει να γνωρίζουν τις Γραφές των αν πρόκειται να φέρουν δόξα στον Θεό. Με τη γνώσι της Γραφής ανατρέπουν πράγματα που είναι ισχυρά περιχαρακωμένα, καθαιρώντας λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζοντας παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.—2 Κορ. 10:4, 5.

«Κανένα επίγειο πράγμα δεν μπορεί να επηρεάση την ανθρώπινη διάνοια σε τόσο βαθμό όσο ο προφορικός λόγος,» είπε ο Έντγουιν Γ. Λώρενς. «Επομένως, είναι λογικό το ότι η ομιλία του πεπαιδευμένου αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που κατέχεται από άνθρωπο.» Ο δε σκοπός του λόγου «είναι να μεταδώση σκέψιν από τη μια διάνοια στην άλλη, και, με μια ευρύτερη έννοια, να επηρεάση το άτομο στο οποίον απευθύνεται η ομιλία.»

Αυτός είναι ακριβώς ο σκοπός της Χριστιανοσύνης. Με τον ορθό, ελπιδοφόρο λόγο επηρεάζει μερικούς προς τη δικαιοσύνη και τη ζωή. Το να συμμεριζώμεθα τη γνώσι του Θεού και της βασιλείας του με ανθρώπους καλής θελήσεως αποτελεί την υψηλότερη και ευγενέστερη αιτία ζωής στον παρόντα καιρόν. Είθε να μετέχετε και σεις σ’ αυτή την πιο ευτυχή αιτία για ζωή.

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Το εδάφ. Πράξεις 14:14 ομιλεί για τους «αποστόλους Βαρνάβαν και Παύλον.» Γιατί ο Βαρνάβας, που δεν ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους, καλείται εδώ απόστολος;—Χ. Μπ., Ζώνη Διώρυγος.

«Απόστολος» σημαίνει απεσταλμένος, δηλαδή ένας που αποστέλλεται. Το εδάφιο Πράξεις 14:14 χαρακτηρίζει τον Βαρνάβαν ως απόστολον, διότι ήταν σε ιεραποστολική περιοδεία με τον Παύλον και είχε σταλή από την Χριστιανική εκκλησία της Αντιοχείας με οδηγίες από το άγιο πνεύμα. (Πράξ. 13:1-4) Στο εδάφ. 2 Κορινθίους 8:23 ο Παύλος μιλεί περί των «αδελφών ημών» και λέγει ότι αυτοί είναι «απόστολοι εκκλησιών», που σημαίνει, κατά την υποσημείωσι της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, ότι ήσαν «απεσταλμένοι· άνθρωποι που εστάλησαν». Είχαν σταλή από τις εκκλησίες για να τις εκπροσωπήσουν και με έξοδά των. Στην προς Φιλιππησίους 2:25 (ΜΝΚ) ο Παύλος χαρακτηρίζει τον Επαφρόδιτον ως απεσταλμένον των, ή κατά την υποσημείωσι, ως απόστολόν των. Και ο Χριστός Ιησούς ακόμη χαρακτηρίζεται ως απόστολος του Θεού διότι απεστάλη από τον Θεό σε μια επίγεια αποστολή.—Εβρ. 3:1.

Αυτή η κατανόησις του ζητήματος ξεκαθαρίζει εκείνο που θεωρούσαν μερικοί ως διαφοράν μεταξύ του Πράξεις 9:26, 27 και Γαλάτας 1:17-19. Στις Πράξεις αναφέρεται ότι όταν ο Παύλος έφθασε στην Ιερουσαλήμ κι εζήτησε να προσκολληθή στους μαθητάς, αυτοί τον εφοβήθησαν επειδή δεν είχαν θετική διαβεβαίωσι για τη μεταστροφή του· «ο Βαρνάβας δε παραλαβών αυτόν, έφερε προς τους αποστόλους» και αφηγήθη σ’ αυτούς τη μεταστροφή του Παύλου και την μετέπειτα Χριστιανική διαγωγή του στη Δαμασκό. Στην προς Γαλάτας επιστολή, όταν ο Παύλος λέγη ότι μετέβη στην Ιερουσαλήμ, τρία έτη μετά την επιστροφή του στη Δαμασκό από ένα ταξίδι του στην Αραβία, προσθέτει: «Ανέβην εις Ιεροσόλυμα, δια να γνωρίσω προσωπικώς τον Πέτρον· και έμεινα παρ’ αυτώ ημέρας δεκαπέντε· άλλον δε των αποστόλων δεν είδον, ειμή Ιάκωβον τον αδελφόν του Κυρίου.» Ο μόνος από τους δώδεκα αποστόλους τον οποίον είδεν ο Παύλος στο ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ ήταν ο Κηφάς ή Πέτρος. Αυτό όμως δεν αντιφάσκει προς το γεγονός ότι τότε ο Βαρνάβας τον «έφερε προς τους αποστόλους.» Δεν λέγει ότι ο Βαρνάβας τον έφερε στους δώδεκα αποστόλους, ή στην επιτροπή των δώδεκα. Ο Πέτρος ήταν ο μόνος από τους δώδεκα τον οποίον συνήντησε τότε ο Παύλος. Όλοι οι άλλοι απόστολοι τους οποίους μπορεί να συνήντησε εκεί ήσαν απλώς απεσταλμένοι. Μ’ αυτή την έννοια ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου μπορούσε να λέγεται απόστολος, όπως ο Παύλος φαίνεται να τον αποκαλή.

● Το εδάφ. Αποκάλυψις 13:18 λέγει: «Εδώ είναι η σοφία· όστις έχει τον νουν, ας λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου· διότι είναι αριθμός ανθρώπου, και ο αριθμός αυτού είναι χξς΄.» Τι νοείται με τον αριθμόν αυτόν;—Ε. Ι., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η εκδοχή ότι αυτός ο αριθμός αναφέρεται στον πάπα της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας δεν είναι Γραφική. Δεν μπορούσε να έχη εφαρμογή στο λειτούργημα του πάπα. Είναι αριθμός θηρίου. Η Γραφή χρησιμοποιεί θηρία για να συμβολίση θηριώδεις ανθρώπινες κυβερνήσεις, όπως και στην περίπτωσι του Δανιήλ, κεφάλαιο 7. Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 13, η λέξις «θηρίον» χρησιμοποιείται για να συμβολίση την ορατή οργάνωσι του Σατανά, και για τούτο η οργάνωσις αυτή είναι εκείνη της οποίας ο αριθμός λέγεται ότι είναι 666.

Από την πρώτη ανθρώπινη πολιτική κυβέρνησι της Βαβυλώνας ως τη σημερινή εποχή, οι ανθρώπινες κυβερνήσεις είχαν τρία κύρια στοιχεία: θρησκευτικό, πολιτικό και εμπορικό. Τώρα ο αριθμός 666, που είναι τρία έξη μαζί, κατονομάζει ή παριστάνει τα τρία αυτά στοιχεία της θηριώδους ορατής οργανώσεως του Σατανά. Γιατί έξη; Διότι η Γραφή χρησιμοποιεί το έξη για να παραστήση την ατέλεια. Το επτά προσδιορίζει την πνευματική πληρότητα ή τελειότητα, το δε έξη υπολείπεται αυτού κι επομένως είναι ελλιπές πληρότητος ή ατελές. Ο αριθμός 666 στην αρχική γλώσσα του Ελληνικού κειμένου παριστάνεται από τρία διάφορα γράμματα του αλφαβήτου ή σύμβολα, δηλαδή, χ (600), ξ (60) και ς (6).

Το έξη συμβολίζει ατέλειαν, η οποία είναι βδελυκτή στα όμματα του Θεού, κι επομένως αξιόμεμπτη. Το εξακόσια πρέπει να προσάπτεται στο πιο αξιόμεμπτο στοιχείο, το οποίον είναι η ψευδής θρησκεία. Είναι οι ψευδείς θρησκείες του κόσμου που εμφανίζονται υποκριτικά ότι λατρεύουν τον Θεό ενώ στην πραγματικότητα τον κακοπαρασταίνουν και απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό ή τους μεταστρέφουν εναντίον του με τα ψεύδη τους και τις βλασφημίες τους, Αντί να αποβλέπουν στον Θεό και στον Χριστό και στην ουράνια βασιλεία, οι θρησκείες αυτές αγαπούν μάλλον το χρήμα και εξυμνούν τους πολιτικούς αντικαταστάτας της βασιλείας αυτής. Επίσης, ο θρησκευτικός κλήρος είναι εκείνος που εναντιώνεται σφόδρα στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Χριστού από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και διεγείρει τα άλλα δύο στοιχεία του ορατού συστήματος του Σατανά για να εναντιωθούν κι αυτά επίσης.

Το εμπορικό στοιχείο είναι πιο αξιόμεμπτο από το πολιτικό στοιχείο, διότι ασκεί περισσότερη εξουσία στα παρασκήνια, ενώ η πολιτική τάξις είναι τα πρόθυμα, μεγαλόφωνα όργανα στα όμματα του κοινού. Επομένως το 60 παριστάνει εύλογα το εμπορικό στοιχείο, το δε 6 το πολιτικό στοιχείο. Και το τρία στοιχεία μαζί αποτελούν την ορατή οργάνωσι του Σατανά, ο δε αριθμός 666 παριστάνει τα συνηνωμένα αυτά στοιχεία που είναι ατελή και αξιόμεμπτα στα όμματα του Θεού.

Ο αριθμός αυτός υπονοεί ιδιοτελές όφελος, διότι στους αρχαίους χρόνους το ετήσιο εισόδημα του Βασιλέως Σολομώντος ήταν 666 τάλαντα. Επίσης, οι διαστάσεις της χρυσής ειδωλολατρικής εικόνος του Ναβουχοδονόσορος, την οποίαν οι τρεις πιστοί Εβραίοι αρνήθηκαν να χαιρετήσουν ή προσκυνήσουν είχε ύψος εξήντα πηχών και πλάτος έξη πηχών. Κ ο ασεβής Γολιάθ, που επολέμησε εναντίον του Ισραήλ, του έθνους του Θεού, είχε έναν αδελφό γίγαντα με έξη δακτύλους στο κάθε χέρι και στο κάθε πόδι κι εξεικόνιζε την ορατή δικτατορική οργάνωσι του Σατανά που ισχυρίζεται ότι αποτελεί τις «υπερέχουσες εξουσίες» αντί να αναγνωρίση ότι οι εξουσίες αυτές είναι ο Ιεχωβά και ο Χριστός. Το έξη, λοιπόν, παριστάνει πληρότητα μόνο στα όμματα του ανθρώπου και υστερεί από την πληρότητα και τελειότητα που προσδιορίζει ο Θεός με τον αριθμόν επτά.—1 Βασ. 10:14· Δαν. 3:1· 1 Χρον. 20:6· Ρωμ. 13:1.

Επειδή το έξη υστερεί από τον Θείο τέλειο αριθμό επτά, καλείται ανθρώπινος αριθμός και προσάπτεται στην ορατή οργάνωσι ανθρώπων υπό τον Σατανάν, τον θεό του κόσμου τούτου, και η οποία οργάνωσις συμβολίζεται από το θηρίο. Έτσι, με αυτή την έννοια υπ’ όψι, ο αριθμός αυτός του θηρίου λέγεται ότι είναι «αριθμός ανθρώπου.» Δεν είναι ο Θείος τέλειος αριθμός της πνευματικής πληρότητος.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Να λάβω λοιπόν τα μέλη του Χριστού, και να κάμω αυτά μέλη πόρνης; Μη γένοιτο!—1 Κορ. 6:15. Σ 1/1/57 14, 15

17 Ας μη καταισχυνθώ, διότι επί σε ήλπισα. Ακακία και ευθύτης ας με περιφυλάττωσι, διότι σε προσέμεινα.—Ψαλμ. 25:20, 21. Σ 15/11/56 18α

18 Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.—Πράξ. 17:26. Σ 1/4/56 16, 17

19 Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, . . . Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.—Εβρ. 12:2, 3. Σ 1/7/56 21α

20 Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γη· και ας λέγωσι μεταξύ των εθνών, ‘Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς!’—1 Χρον. 16:31, ΜΝΚ. Σ 15/1/57 12

21 Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.—Ματθ. 3:15. Σ 1/10/56 6, 7α

22 Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος· τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.—Εβρ. 13:4. Σ 15/10/56 11α

23 Ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια.—1 Κορ. 7:14. Σ 1/1/57 25

24 Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.—Γεν. 2:24. Σ 1/12/56 19

25 Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.—Ιωάν. 10:16. Σ 1/4/56 34

26 Πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε, δια να μη καταποθή ο τοιούτος υπό της υπερβαλλούσης λύπης. Διά τούτο σας παρακαλώ να βεβαιώσητε προς αυτόν την αγάπην σας.—2 Κορ. 2:7, 8. Σ 1/3/57 17α

27 Ουαί εις τον ένα, όστις πέση, και δεν έχη δεύτερον να σηκώση αυτόν. Πάλιν, εάν δύο πλαγιάσωσιν ομού, τότε θερμαίνονται.—Εκκλησ. 4:10, 11. Σ 15/2/57 15, 16

28 Να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.—Ρωμ. 12:1. Σ 1/7/56 5α

29 Δεν δύνανται πάντες να δεχθώσι τον λόγον τούτον, αλλ’ εις όσους είναι δεδομένον.—Ματθ. 19:11. Σ 1/1/57 5α

30 Τούτο είναι τώρα οστούν εκ των οστέων μου, και σάρξ εκ της σαρκός μου.—Γέν. 2:23. Σ 1/12/56 20

31 Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;—1 Ιωάν. 4:20. Σ 1/4/56 29

Μελέτες « Σκοπιάς » για τις Εβδομάδες

4 Αυγούστου: ‘Αγρυπνείτε, Στέκεσθε Στερεοί, Ενδυναμούσθε.’ Σελ. 195

11 Αυγούστου: ‘Πρόσεχε εις την Διακονίαν δια να Εκπληροίς Αυτήν.’ Σελ. 201

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Το Ιωάν. 9:1-3 λέγει: «Και ενώ ανεχώρει, είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. Και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες, Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ώστε να γεννηθή τυφλός; Απεκρίθη ο Ιησούς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού· αλλά δια να φανερωθώσι τα έργα του Θεού εν αυτώ.» Μπορούν αυτά τα εδάφια να χρησιμοποιηθούν ορθώς για ν’ αποδείξουν είτε την προανθρώπινη ύπαρξι είτε τον παρά του Θεού εκ των προτέρων προορισμό;—Λ. Α., Αλμπέρτα, Καναδάς.

Οι Μορμόνοι κάνουν χρήσι αυτού του χωρίου προσπαθώντας ν’ αποδείξουν την προανθρώπινη ύπαρξι, λέγοντας ότι και η απλή διατύπωσις της ερωτήσεως των μαθητών του Χριστού φανερώνει ότι αυτοί επίστευαν ότι είναι δυνατόν ν’ αμαρτήση ο άνθρωπος πριν από τη γέννησί του, ώστε να τιμωρηθή για τις αμαρτίες εκείνες με το να γεννηθή τυφλός. Αυτοί οι μαθηταί δεν είχαν ακολουθήσει τον Ιησούν επί πολύν καιρό, και αναμφιβόλως δεν είχαν καθαρισθή τελείως από κάθε ψευδή θρησκευτική διδασκαλία με τα ύδατα της αληθείας. Σ’ αυτή την περίπτωσι, η ερώτησίς των αναμφιβόλως επρόδιδε τη μόλυνσί τους από την ειδωλολατρική διδασκαλία της μετεμψυχώσεως, με την άποψί της ότι οι αμαρτίες που έγιναν στην προγενέστερη ζωή προσδιόριζαν το είδος ή την κατάστασι των σωμάτων των μελλοντικών μετενσαρκώσεων μιας αθάνατης ψυχής, που μεταφέρεται σε νέα σώματα.

Η ειδωλολατρική αυτή διδασκαλία του Έλληνος φιλοσόφου Πυθαγόρα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε μολύνει τους Ιουδαίους αυτούς μαθητάς του Ιησού, διότι κάτι παρόμοιο εδιδάσκετο από τους Ιουδαίους Φαρισαίους. Πάνω στο σημείο αυτό ο Ιώσηπος λέγει: «Πιστεύουν επίσης ότι οι ψυχές έχουν μια αθάνατη δύναμι μέσα τους και ότι κάτω από τη γη θα υπάρξουν αμοιβές ή τιμωρίες, ανάλογα με το πώς έζησαν, ενάρετα ή φαύλα, στη ζωή αυτή και οι μεν τελευταίοι πρόκειται να παραμείνουν έγκλειστοι σε μια αιώνια φυλακή, αλλ’ οι πρώτοι θα έχουν τη δύναμι ν’ αναζωογονηθούν και να ζήσουν εκ νέου.» Επίσης, «Λέγουν ότι όλες οι ψυχές είναι άφθαρτες, αλλ’ οι ψυχές των αγαθών ανθρώπων μόνον μεταφέρονται σε άλλα σώματα, ενώ οι ψυχές των κακών ανθρώπων υπόκεινται σε αιώνια τιμωρία.»—Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Βιβλίον 18, κεφ. 1 §3· Περί του Ιουδαϊκού Πολέμου, Βιβλίον Β΄, κεφ. Η΄, §14.

Η υπόθεσις του ερωτήματος, ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε ν’ αμαρτήση πριν γεννηθή, είναι αντιγραφική. Η Γραφή αποκλείει κάθε δυνατότητα ν’ αμαρτήση κανείς πριν γεννηθή, όταν λέγη για τον Ησαύ και τον Ιακώβ: «Διότι πριν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πριν πράξωσί τι αγαθόν ή κακόν.» (Ρωμ. 9:11) Ο Ιησούς ενίσχυσε αυτή την άποψι στην απάντησί του, λέγοντας ότι ο άνθρωπος δεν είχε αμαρτήσει διόλου πριν γεννηθή. Για το ζήτημα αυτό, επίσης, ο Ιησούς είπε ότι οι γονείς δεν είχαν αμαρτήσει με την έννοια του να κάμουν κάτι το εσφαλμένο που είχε ως αποτέλεσμα να γεννηθή το βρέφος των τυφλό. Όλες οι φυσικές ατέλειες, μια από τις οποίες είναι, βέβαια, και η εκ γενετής τυφλότης, οφείλονται σε κληρονομημένη καταδίκη λόγω της αμαρτίας του Αδάμ. Ατελή πλάσματα θα παρήγαν μόνον ατελείς απογόνους. (Ψαλμ. 51:5· Ματθ. 7:16-20· Ρωμ. 5:12· 1 Κορ. 15:22) Όλες οι συμφορές δεν επέρχονται στα άτομα λόγω αμαρτήματος που διέπραξαν. (Εκκλησ. 9:11· Λουκ. 13:1-5) Εν τούτοις, οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού συχνά ενόμιζαν έτσι. Ο Ιώβ ήταν ένας ειδικός στόχος του Σατανά, αλλ’ οι επικριταί του ισχυρίζοντο ότι τα παθήματά του δεν ωφείλοντο στην ακεραιότητά του, αλλ’ έπρεπε ν’ αναζητηθούν στα αμαρτήματά του: «Ενθυμήθητι, παρακαλώ· τις αθώος ων, απωλέσθη; και πού εξωλοθρεύθησαν οι ευθείς; Καθώς εγώ είδον, όσοι ηροτρίασαν ανομίαν, και έσπειραν ασέβειαν, θερίζουσιν αυτάς.»—Ιώβ 1:8-12· 2:3-9· 4:7, 8.

Υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν στον εκ των προτέρων προορισμόν και χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να ισχυρισθούν ότι η τυφλότης του ανθρώπου εκείνου ήταν προκαθωρισμένη από τον Θεό, ώστε ένεκα αυτής να έλθη σε επαφή με τον Ιησού, να μάθη απ’ αυτόν, να τον ακολουθήση, κι έτσι να φερθή στη σωτηρία, που ήταν προκαθωρισμένη γι’ αυτόν προ καταβολής κόσμου. Ισχυρίζονται έτσι ένεκα της απαντήσεως του Ιησού: «Δια να φανερωθώσι τα έργα του Θεού εν αυτώ.» Μ’ αυτά τα λόγια ο Ιησούς δεν επροτίθετο να θέση κατά μέρος ή να ακυρώση τα Γραφικά χωρία που παρετέθησαν στην προηγούμενη παράγραφο και δείχνουν ότι η αιτία των ατελειών αυτών είναι η κληρονομική αμαρτία από τον καιρό του Αδάμ. Αυτή η περίπτωσις τυφλότητας λόγω ατελείας εχρησίμευσε ως ευκαιρία εκδηλώσεως των έργων του Θεού, για να εκδηλωθούν τα έργα του Θεού σ’ εκείνους που έβλεπαν τη θαυματουργική θεραπεία καθώς και στον άνθρωπο που εθεραπεύθη. Τον έκαμε να γίνη ακόλουθος του Χριστού. (Ιωάν. 9:38) Αλλ’ ως προς την εκδήλωσι των έργων του Θεού αυτή η περίπτωσις δεν ήταν διαφορετική από τις άλλες, στις οποίες οι τυφλοί ανέβλεψαν, οι χωλοί εβάδισαν, οι λεπροί εκαθαρίσθησαν, οι κωφοί άκουσαν και οι νεκροί ηγέρθησαν. Όλες αυτές οι περιπτώσεις εξεδήλωναν τα έργα του Θεού, εξεπλήρωναν προφητείες και ήσαν σημεία, τα οποία επεβεβαίωναν ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός ή Μεσσίας. (Ησ. 53:4· Ματθ. 8:16, 17· 11:2-6) Αλλά τι πραγματικός αίνος θα ήταν για τον Θεό το να κάμη έναν άνθρωπο τυφλό για να τον θεραπεύση αργότερα; Αντί να είναι άξιον αίνου αυτό, θα ήταν μόνο η από πολύν καιρό καθυστερημένη επανόρθωσις ενός σφάλματος που διεπράχθη προηγουμένως. Θα ήταν τόσο υποκριτικό όσο και όταν ένας στήνη έναν αχυρένιον άνθρωπο και κατόπιν για μια μάταιη επίδειξι τον καταρρίπτει. Όχι, ο Ιεχωβά Θεός, του οποίου το έργον είναι τέλειο, δεν θα επενέβαινε για να δημιουργηθή κάτι τόσο ατελές όσο ένα τυφλό βρέφος.—Δευτ. 32:4.

Και αν ακόμη το έκανε, δεν θα ήταν περίπτωσις εκ των προτέρων προορισμού, όπως ορίζεται η διδασκαλία αυτή από τους πρωτίστους συνηγόρους της, τους Πρεσβυτεριανούς. Το αν μπορούσε να βλέπη ο άνθρωπος ή όχι είναι επουσιώδες για τη θεωρία του εκ των προτέρων προορισμού. Ο εκ των προτέρων προορισμός σχετίζεται στενά με την τελική τύχη, όχι με γεγονότα ή συνθήκες στη διάρκεια της επιγείου ζωής. Ούτε και πρέπει να πούμε ότι η τυφλότης ήταν προδιατεταγμένη για να φέρη τον άνθρωπο σε επαφή με τον Ιησούν, ώστε να θεραπευθή απ’ αυτόν και κατόπιν να μάθη περί του Χριστού και να τον ακολουθήση και τελικά ν’ αποκτήση σωτηρία. Δεν μπορεί να λεχθή ότι η τυφλότης υπήρξε το μέσον κινητοποιήσεως της αλώσεως των γεγονότων που θα ωδηγούσαν τον άνθρωπο στην προδιατεταγμένη σωτηρία του. Αυτό θα εσήμαινε ότι ο Ιεχωβά προεγνώριζε την άλωσι των γεγονότων και έστησε τη σκηνή της συμπτώσεώς των, προσδιορίζοντας τη γέννησι του ανθρώπου ως τυφλού βρέφους, και όλ’ αυτά με τον σκοπό να κάμη τον θείον εκ των προτέρων προορισμόν να λειτουργήση ορθά. Αλλά μια τέτοια απόψις πραγμάτων δεν συναρμόζεται με τον ορισμό της θεωρίας αυτής, διότι οι συνήγοροί της είναι θετικοί στον ισχυρισμό τους ότι ο εκ των προτέρων προορισμός είναι τελείως ανεξάρτητος από οποιαδήποτε προγνωρισμένα ή προδιατεταγμένα έργα ή περιστάσεις ή συνθήκες ή κίνητρα. Έτσι λοιπόν η τυφλότης δεν μπορούσε ν’ αποτελή κατάστασι ή αιτία που να κινή τον άνθρωπο προς την τελική του τύχη, διότι λέγουν ότι αυτή έρχεται «χωρίς καμμιά πρόβλεψι πίστεως ή καλών έργων, ή εμμονής σε οτιδήποτε απ’ αυτά, ή κάποιου άλλου παράγοντος που επηρεάζει το πλάσμα, όπως λόγου χάριν συνθηκών ή αιτιών που το κατευθύνουν προς τα εκεί.»—Ομολογία Πίστεως, κεφάλαιον 3, άρθρον 5ον, όπως βρίσκεται στη σελίδα 16 του βιβλίου Σύστασις της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Ώστε, το Ιωάννης 9:13 δεν μπορεί επιτυχώς να χρησιμοποιηθή για ν’ αποδείξη ούτε την προανθρώπινη ύπαρξι ούτε τον παρά του Θεού εκ των προτέρων προορισμό.

● Σε τι βαθμό είναι υποχρεωμένος ένας οικοδεσπότης να προσέχη ώστε το κρέας που αγοράζει να είναι αποστραγγισμένο από το αίμα; Πρέπει ένας φιλοξενούμενος, που ξέρει ότι είναι έθιμο του τόπου να μην αποστραγγίζεται το αίμα από ωρισμένα κρέατα, όπως λόγου χάριν τα πουλερικά και τα κουνέλια, να σιωπά και να τρώγη, ή πρέπει να λέγη ότι αυτή η συνήθεια είναι αντιγραφική και ν’ απέχη τού να τρώγη;—Ντ. Ου., Αγγλία.

Σε χώρες, όπου είναι γενική συνήθεια ν’ αποστραγγίζεται το αίμα από τα σφάγια, δεν φαίνεται καθόλου αναγκαίον το να γίνεται ειδική ερώτησις τη στιγμή της αγοράς, ή όταν τρώγη κανείς κρέας μαγειρευμένο σε σπίτι ή σε εστιατόριο των χωρών αυτών. Εν τούτοις, αν αποτελή έθιμον μιας χώρας το να μη αποστραγγίζεται το αίμα από μερικά κρέατα, ο αγοραστής προϋποτίθεται ότι είναι ενήμερος τούτου και δεν θα ήταν καθόλου απηλλαγμένος από την ευθύνη της βρώσεως του αίματος. Ποικίλες δικαιολογίες και ασθενείς συλλογισμοί μπορεί να προσκομισθούν για δικαιολόγησι της βρώσεως ζώων πνικτών ή χωρίς να στραγγίξη το αίμα των, αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν έχει ισχύν, λόγω του ότι είναι ρητός ο Γραφικός κανών: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»—Πράξ. 15:28, 29.

Αν είσθε φιλοξενούμενος σ’ ένα σπίτι όπου παρατίθεται κρέας από «πνικτά», δεν πρέπει να το φάγετε. Αν ο οικοδεσπότης ή η οικοδέσποινα δεν είναι μάρτυς του Ιεχωβά, απόκειται σε σας να εκθέσετε ή όχι τους λόγους σας, αναλόγως των περιστάσεων που σεις γνωρίζετε. Εν τούτοις, αν αυτός που παραθέτει το κρέας είναι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, κατάλληλο είναι να επιστήσετε την προσοχή του στην εσφαλμένη πράξι, για τη δική του πνευματική ωφέλεια καθώς και για να εξηγήσετε το γιατί σεις δεν μετέχετε.

Αυτή η περίπτωσις δεν είναι η ίδια μ’ εκείνην των κρεάτων που θυσιάζονται στα είδωλα. Όταν το κρέας αυτό αποτελούσε μέρος θυσιαστικού γεύματος σ’ έναν ειδωλολατρικό ναό ή αλλού κι ευρίσκετο έτσι σε κοινωνία με τους δαιμονικούς θεούς που εξεπροσωπούντο από τα είδωλα, ήταν απαγορευμένο στους Χριστιανούς. Πολλές φορές, όμως, δεν εχρησιμοποιείτο έτσι όλο το κρέας του θυσιαζομένου ζώου· παρεδίδετο στα μακελλεία ή κρεοπωλεία για να πωληθή σε άλλους. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, οι Χριστιανοί μπορούσαν ν’ αγοράσουν και να χρησιμοποιήσουν αυτό το κρέας, ή να φάγουν τέτοιο κρέας που τους παρετίθετο στα σπίτια άλλων. Δεν χρειάζεται να εξετάσουν το πράγμα. Μόνον αν ένας άλλος Χριστιανός, λιγότερο ώριμος και με συνείδησι ίσως ασθενή, θα ενόμιζε ότι η βρώσις αυτού του κρέατος θ’ αποτελούσε σφάλμα, τότε ο ώριμος Χριστιανός θα έπρεπε ν’ απόσχη από το να φάγη, για να μη σκανδαλίση τον αδελφόν του που είναι πιο αδύνατος. Δεν υπήρχε τίποτε το πραγματικά εσφαλμένο στη βρώσι αυτού του κρέατος που δεν αποτελούσε μέρος θυσιαστικού γεύματος. Αυτή η κατάστασις δεν μπορεί να παραβληθή με τη βρώσι πνικτών, διότι η βρώσις κρέατος που δεν έχει στραγγίξει τελείως το αίμα του αποτελεί παράπτωμα παντού και πάντοτε.—1 Κορ. 8:1-13· 10:25-33.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.—Ησ. 25:6, ΑΣ. Σ 1/8/56 1, 2α

2 Περιέλθετε εν ταις οδοίς της Ιερουσαλήμ, . . . εάν δύνασθε να εύρητε άνθρωπον, εάν υπάρχη ο ποιών κρίσιν, ο ζητών αλήθειαν και θέλω συγχωρήσει εις αυτήν.—Ιερεμ. 5:1. Σ 15/10/56 15, 16β

3. Αναγγείλατε εν τοις έθνεσι την δόξαν αυτού, εν πάσι τοις λαοίς τα θαυμάσια αυτού.—Ψαλμ. 96:3. Σ 15/1/57 18

4 Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.” Συνέλθετε εις εαυτούς κατά το δίκαιον, και μη αμαρτάνετε· διότι τινές έχουσιν αγνωσίαν Θεού· προς εντροπήν σας λέγω τούτο.—1 Κορ. 15:33, 34. Σ 15/7/56 7, 8α

5 Καθαρίσατε τας χείρας σας, . . . και αγνίσατε τας καρδίας, δίγνωμοι.—Ιάκ. 4:8. Σ 1/9/56 13

6 Η σοφία είναι καλητέρα παρά τα όπλα του πολέμου.—Εκκλησ. 9:18. Σ 15/9/56 17α

7 Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι . . . ;—1 Κορ. 9:5. Σ 1/1/57 2, 7α

8 Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους.—Κολ. 3:23, ΜΝΚ. Σ 1/8/56 5α

9 Και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας, και την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού.—Εφεσ. 6:17. Σ 1/6/56 34, 35

10 Παν αμάρτημα το οποίον ήθελε πράξει ο άνθρωπος είναι εκτός του σώματος· ο πορνεύων όμως αμαρτάνει εις το ίδιον αυτού σώμα.—1 Κορ. 6:18. Σ 1/3/57 20, 21α

11 Καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν, και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού. Ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης αυτού, εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν μετά χαράς.—Κολ. 1:10, 11. Σ 1/7/56 18, 19α

12 Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ίδιας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος.—Ιάκ. 1:14. Σ 1/12/56 4α

13 Όστις έχει την νύμφην, είναι νυμφίος.—Ιωάν. 3:29. Σ 1/1/57 1α

14 Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.—Ιωάν. 7:46. Σ 1/4/57 16

15 Ο δε είπεν, Άφες με να απέλθω, διότι εχάραξεν η αυγή—Γεν. 32:26. Σ 1/8/56 3α

Μελέτες «Σκοπιάς» για τις Εβδομάδες

18 Αυγούστου: «Η Αγάπη Οικοδομεί.» Σελ. 219.

25 Αυγούστου: «Η Αγάπη Οικοδομεί την Κοινωνία Νέου Κόσμου.» Σελ. 225.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Όπως το αφηγείται ο Ρόμπερτ Ου. Κιρκ

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ του 1938, ενώ εργαζόμουν σ’ ένα εργοστάσιο, είπα σ’ ένα φίλο: «Δεν πας ποτέ στην εκκλησία;» Αυτός, που ήταν στην αλήθεια, μου έδωσε μια σύντομη μαρτυρία, και με προσεκάλεσε στο σπίτι του. Εκεί για πρώτη φορά έμαθα την αλήθεια. Και η μητέρα μου επίσης εδέχθη την αλήθεια, τρία δε περίπου χρόνια ύστερα εγκαταλείψαμε το ωραίο μας διαμέρισμα και πωλήσαμε τα έπιπλα για να μπορέσω να γίνω σκαπανεύς. Αφού αγοράσαμε ένα ρυμουλκούμενο σπίτι, μπήκα στις τάξεις των σκαπανέων. Πόσο ευτυχής ήμουν με το να είμαι σκαπανεύς! Στους φίλους μου συνήθιζα ν’ αναγγέλλω περήφανα: «Τώρα είμαι σκαπανεύς!» Σύντομα απεφάσισα να καταβάλω κάθε προσπάθεια να παραμείνω σκαπανεύς, διότι, αν και εγκατέλειψα μια καλή εργασία και σταθερό εισόδημα, εν τούτοις η υπηρεσία του σκαπανέως άξιζε μια τέτοια θυσία. Τώρα πραγματικά άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή. Η χαρά μου που μπορούσα να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολοχρόνια ήταν κάτι το θαυμάσιο!

Στο 1944, σε μια συνέλευσι του Πίτσμπουργκ, άκουσα ν’ ανακοινώνεται ότι όποιος έχει ωρισμένα προσόντα κι επιθυμεί να φοιτήση στη Σχολή Γαλαάδ πρέπει να δη τον Αδελφό Νορρ. Τότε συνεπλήρωσα την προκαταρκτική αίτησι. Φαντασθήτε την έκπληξί μου όταν έλαβα ένα έντυπον πλήρους αιτήσεως και αργότερα μια πρόσκλησι για την επόμενη σειρά σπουδαστών! Η πρόσκλησις έγραφε ότι μπορεί και να μην επιστρέψω στη χώρα μου· επώλησα λοιπόν το αυτοκίνητό μου και τα άλλα μου πράγματα που σκέφθηκα ότι θα ήταν ακατάλληλο να τα πάρω σε μια ξένη χώρα. Ομολογουμένως, αυτό δεν ήταν εύκολο πράγμα, ν’ αποχωρισθώ από πολλά πράγματα που είχα εκτιμήσει· κατενόησα, επίσης, ότι σε λίγο θα έπρεπε ν’ αφήσω πίσω μου και οικογένεια και φίλους. Αλλά ήλθε στο νου μου το Ματθαίος 19:29. Αυτό με βοήθησε να λάβω την ορθή απόφασι: «Και πας όστις αφήκεν οικίας, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβει, και ζωήν αιώνιον θέλει κληρονομήσει.»

Πολλά μπορούν να λεχθούν για τη ζωή στη Σχολή Γαλαάδ: Η θαυμάσια συντροφιά, όχι μόνο μεταξύ συσπουδαστών, αλλά και με τους εκπαιδευτάς και άλλους αδελφούς στο Αγρόκτημα της Βασιλείας· πρωτίστως, το προνόμιο της καθημερινής λήψεως της «στερεάς τροφής» του λόγου του Θεού και της εκπαιδεύσεώς μας μ’ αυτήν επί αρκετούς μήνες! Αυτά με μετέβαλαν αρκετά, απέκοψαν μερικές άκομψες άκρες και με εστίλβωσαν, κάνοντάς με έτσι κατάλληλο για ιεραποστολική υπηρεσία.

Αφού απεφοίτησα, τον Ιούλιο του 1945, απεστάλην στο νότιον Ιλλινόις ως «υπηρέτης για τους αδελφούς», για να υπηρετήσω εκκλησίες λευκών όσο και εγχρώμων. Κι αυτό το τμήμα του έργου ήταν επίσης πολύ χαρωπό και διεγερτικό. Εν τούτοις, δεν ήταν και τόσο εύκολο. Ήταν δύσκολο να δίνη κανείς εκεί τη μαρτυρία, λόγω διωγμού και οχλοκρατίας που είχαν αρχίσει πριν από λίγα χρόνια. Κάποτε που ήμουν μόνος κάνοντας έργον οδού σε μια μικρή πόλι, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος μου είπε: «Θα ξανάρθω σε δέκα λεπτά, και αν θα είσαι ακόμη εδώ, θα επιθυμούσες να μην ήσουν.» Παρέμεινα εκεί. Ήλθε πάλι όπως υπεσχέθη, συνοδευόμενος από έναν σωματώδη άνθρωπο που έμοιαζε σαν να ήταν φτιαγμένος για πυγμάχος. Μ’ έπιασαν και μ’ έσυραν στο αστυνομικό τμήμα. Σε λίγο σχηματίσθηκε μια οχλοκρατία και φαινόταν σαν να φώναζαν όλοι για αίμα. Η αστυνομία είδε ότι γινόταν διαταραχή εκεί εμπρός· με πήρε, λοιπόν, μέσα στο τμήμα και μ’ έβγαλε από την πίσω πόρτα. Καθώς έβγαινα, ο όχλος μ’ ακολούθησε και με συνώδευσε κατ’ ευθείαν έξω από την πόλι. Πήγα στην επόμενη πόλι και άρχισα να πηγαίνω επί μια ώρα από σπίτι σε σπίτι, διέθεσα δε δώδεκα μεγάλα βιβλία. Ποτέ άλλοτε δεν είχα τόσο καλά αποτελέσματα μέσα σε τόσο λίγη ώρα. Πάλι, κοντά στη Λώρενσβιλ, Ιλλινόις, ένας κληρικός και ο διευθυντής της αστυνομίας εσχημάτισαν μια οχλοκρατία από παιδιά για να λιθοβολήσουν μια ομάδα από μας που εργαζόταν από σπίτι σε σπίτι. Ύστερ’ από τέτοιες πείρες αισθάνεται κανείς τον εαυτό του πολύ πιο ισχυρό εσωτερικά, πολύ πιο βέβαιο ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Στο Ηστ Σαν Λούις, Ιλλινόις, το 1946, ενώ υπηρετούσα την έγχρωμη εκκλησία, έλαβα μια επιστολή από το Μπρούκλυν, όπου μου ετίθετο το ερώτημα αν θα δεχόμουν διορισμό στη Βιρμανία. Βιρμανία; Πολλά ερωτήματα πέρασαν από το νου μου: Πού ακριβώς είναι η Βιρμανία; Πώς είναι οι άνθρωποι εκεί; Υπάρχουν εκεί ευαγγελιζόμενοι; Και άλλα ερωτήματα. Ήξερα, βέβαια, ότι έπρεπε να δεχθώ τον διορισμό, αδιάφορο ποιες θα ήσαν οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα. Εστάλην στο Μπέθελ του Μπρούκλυν για περαιτέρω εκπαίδευσι δύο μηνών κατόπιν παρέμεινα δέκα ημέρες στο σπίτι μου. Επήρα το τραίνο στο Κλήβελαντ τον Δεκέμβριο (1946) και μετά από λίγες μέρες συνέχισα με το πλοίο δυτικά από τον Σαν Φρανσίσκο. Καθώς έβλεπα την Αμερικανική ακτή να γίνεται ολοένα πιο αφανής, κατελήφθην από ανάμικτες συγκινήσεις. Φυσικά, υπήρχε ένα αίσθημα λύπης, αλλά συγχρόνως ήμουν ευτυχής που κατευθυνόμουν επί τέλους προς την Άπω Ανατολή, όπου υπήρχε τόσο μεγάλη ανάγκη ιεραποστόλων, αφού δεν υπήρχε ακόμη ούτε ένας απόφοιτος της σχολής Γαλαάδ σ’ αυτό το μέρος του κόσμου.

Μέσα στο πλοίο δεν υπήρχαν πολλά ευήκοα ώτα, διότι συνέβη να είναι φορτωμένο με ψευδοποιμένας—περίπου 800—που ανήκαν σε πολλές και διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις και κατευθύνοντο όλοι σε διάφορα μέρη της ανατολής. Έτσι, λοιπόν, είχα αρκετόν καιρό για να σκεφθώ. Αναπολώντας μερικά πράγματα που είχα ακούσει για τη Βιρμανία, προσπάθησα τότε, στον απέραντο Ειρηνικό, να συνηθίσω στην ιδέα να κατοικήσω μέσα σε μια καλύβα, καθήμενος πάνω σε μια ψάθα και χρησιμοποιώντας γλώσσα νοημάτων ώσπου να μάθω τα Βιρμανικά. Αλλά μου επεφιλάσσετο μια έκπληξις. Επρόκειτο σύντομα να καταλάβω ότι στη Βιρμανία το σύγχρονο συμβαδίζει με το πρωτόγονο· επίσης, ότι στη Βιρμανία υπάρχουν όχι μόνο Βιρμανοί αυτόχθονες αλλά και ποικιλία ανθρώπων όλων των χρωμάτων και γλωσσών και διαφόρων τύπων ζωής, παιδείας, θρησκείας και εθίμων, ειδικά στις μεγαλύτερες πόλεις. Με συνήντησαν ευαγγελιζόμενοι ντυμένοι με ρούχα της Δύσεως, που μιλούσαν ευχερώς τα Αγγλικά. Επέρασα μ’ ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο από ασφαλτοστρωμένους δρόμους για να πάω όχι σε μια καλύβα, όπως ανέμενα, αλλά σ’ ένα μεγάλο ξύλινο σπίτι που επρόκειτο να είναι η μέλλουσα κατοικία μου. Οι αδελφοί (τότε μόνον δεκαοκτώ σε ολόκληρη τη χώρα) μου έκαμαν θερμή υποδοχή και ήμουν ευτυχής που βρισκόμουν μαζί τους.

Εν τούτοις, αν και τα πράγματα ήσαν πολύ πιο προχωρημένα από όσο ανέμενα, ήσαν ακόμη πολύ πιο πίσω από ό,τι άφησα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η Βιρμανία επλήγη πολύ σκληρά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Υπήρχε μόνο μικρή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, τα δε κρατικά ιδρύματα είχαν την προτεραιότητα. Λίγα σπίτια είχαν ηλεκτρικό φως. Τη νύχτα πολλοί δρόμοι ήσαν σκοτεινοί. Οι κλέφτες ήσαν άφθονοι· δεν ήταν ασφαλές το να κυκλοφορή κανείς έξω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζη. Η συγκοινωνία περιωρίζετο σε λίγα παλιά στρατιωτικά φορτηγά αυτοκίνητα που είχαν μετατραπή σε λεωφορεία. Εχρησιμοποιήσαμε ένα σαθρό παλιό λεωφορείο για να πάμε στην Αίθουσα Βασιλείας. Κατόπιν αφηρέσαμε τις λάμπες πετρελαίου του λεωφορείου και τις ετοιμάσαμε για τη συνάθροισι. Σήμερα, στο 1955, τα πράγματα είναι βέβαια πολύ καλύτερα από ό,τι ήσαν τα πρώτα εκείνα χρόνια μετά την αποχώρησι των Ιαπώνων από τη Βιρμανία.

Ως ο μόνος σκαπανεύς της χώρας, κάθε πρωί έβγαινα μόνος στην υπηρεσία, εκτός από τα Σαββατοκύριακα, οπότε με συνώδευαν οι ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών. Κάποτε προς στιγμήν σκεπτόμουν πόσο ευχάριστα θα ήταν να ξαναγυρίσω στη χώρα μου, αλλ’ αμέσως ο όγκος του έργου που έπρεπε να γίνη και οι χαρές της υπηρεσίας εξεδίωκαν αυτές τις σκέψεις καθώς προέβαινα να συνεχίσω την επιδίωξι του σκοπού μου στη ζωή. Τρία χαρτοκιβώτια γεμάτα έντυπα είχα φέρει από τις Ηνωμένες Πολιτείες, διότι οι αδελφοί της Βιρμανίας δεν είχαν λάβει ακόμη τις τελευταίες εκδόσεις. Μέσα σε τρεις εβδομάδες τα έντυπά μου ετελείωσαν. Οι άνθρωποι ήσαν πολύ φιλόφρονες, προσκαλώντας με να μπω μέσα σε κάθε σχεδόν σπίτι, πολλοί δε μου προσέφεραν τσάι και διάφορα άλλα αναψυκτικά. Σε πολύ λίγα σπίτια μπορούσα να χρησιμοποιήσω την Αγγλική, αλλ’ έμενα έκπληκτος από την ποικιλία των ανθρώπων που συναντούσα πηγαίνοντας από θύρα σε θύρα. Εκτός από τους Βιρμανούς και τους άλλους ιθαγενείς της Βιρμανίας, όπως οι Καρένιοι, υπάρχουν και πάρα πολλοί ξένοι—Κινέζοι, Ταμίλιοι, Τελέγοι, Βεγγάλιοι και πολλές, πολλές άλλες Ινδικές φυλές. Έμαθα λίγες φράσεις Βιρμανικές για να τις χρησιμοποιώ στα σπίτια των μη Αγγλοφώνων. Οι περισσότεροι από εκείνους που επεσκέφθηκα ήσαν Βουδδισταί, Ινδουισταί, κλπ., οι οποίοι ούτε επίστευαν καν στην Αγία Γραφή· σε πολλά, λοιπόν, σπίτια το πρώτο μου βήμα ήταν ν’ αποδείξω τη Γραφή αληθινή.

Πέρασε αρκετός καιρός ώσπου ν’ αρχίσω πραγματικά να κατατοπίζωμαι. Έπρεπε να συνηθίσω σε πολλά παράξενα θεάματα και έθιμα, που για τη Βιρμανία θεωρούνται φυσιολογικές ανθρώπινες συνήθειες, όπως λόγου χάριν να βλέπω ανθρώπους να λούωνται κάτω από μια βρύσι νερού στο πεζοδρόμιο· άλλους να αλλάζουν δημοσία τα σαρόνια τους [εσωφόρια των ιθαγενών] ορθάνοιχτα στο πλήρες φώς της ημέρας, ή να κάθονται οκλαδόν στο σταθμό των λεωφορείων αναμένοντας την άφιξι του λεωφορείου· ή επίσης να βλέπω τον μεγάλον υδροβούβαλον και βώδια να σύρουν πελωρίους κορμούς δένδρων. Επίσης, στην αρχή διερωτώμουν τι ήσαν τα κόκκινα εκείνα στίγματα κατά μήκος όλων των δρόμων και των πεζοδρομίων. Εφαίνοντο σαν αίματα, και δεν μπορούσα ακριβώς να το διαπιστώσω. Αργότερα, έμαθα ότι αυτά επροξενούντο από ένα κόκκινο υγρό που φτύουν οι άνθρωποι όταν μασσούν κανθάρους και καρύδια. Και τώρα ακόμη, μετά οκτώ χρόνια, ολοένα διασκεδάζω βλέποντας άτομα που φέρουν πράγματα επάνω στο κεφάλι τους, όπως λόγου χάριν μια δέσμη μπανάνες ή μια ομπρέλα.

Καθώς όμως ακολουθούσα σταθερά τον σκοπό μου στη ζωή προέκυπτε ικανοποίησις από την υποβοήθησι νέων ατόμων στην υπηρεσία και την παρακολούθησι μιας εκκλησίας στο ν’ αυξηθή παραπάνω από ό,τι επιτελούσε για ν’ αντιμετωπισθούν οι νεωτεριστικές επιρροές ή οι δυσχέρειες με τις οποίες παλαίει ένα ‘νέο παιδί’ και στη Βιρμανία ακόμη. Η αγάπη που αισθάνεσθε για τα «άλλα πρόβατα» και η γνώσις του ότι αυτά χρειάζονται τη βοήθειά σας για να αυξήσουν σε ωριμότητα σας βοηθούν θετικά και ταχύτερα από κάθε άλλο πράγμα να λάβετε την απόφασι μονίμου εγκαταστάσεως στην ξένη χώρα. Στο 1948, λόγου χάριν, μας ήλθε μια επιστολή από μια ομάδα ανθρώπων, κατοίκων ενός χωριού που απείχε 125 μίλια. Επί οκτώ χρόνια προσπαθούσαν να έλθουν σε επαφή με τον λαό του Ιεχωβά. Ένας απ’ αυτούς, που είχε προμηθευθή ένα μεγάλο βιβλίο, επείσθη ότι βρήκε την αλήθεια. Έδωσε μαρτυρία σε άλλους μέσα στο χωριό. Μερικοί εγκατέλειψαν την Καθολική εκκλησία, εσχημάτισαν μια μικρή εκκλησία μόνοι τους και συνήρχοντο τακτικά για Γραφική μελέτη. Ένας αδελφός κι εγώ πήγαμε στο μακρινό εκείνο χωριό και βρήκαμε εκεί δώδεκα ευαγγελιζομένους που ανέμεναν να βαπτισθούν και να οργανωθούν θεοκρατικά. Εξεπλάγησαν κι εχάρησαν που έμαθαν για το μέγεθος της οργανώσεως του Ιεχωβά και για ιδρύματα όπως το Μπέθελ και η σχολή Γαλαάδ. Το να τους συναντήσωμε και να τους βοηθήσωμε να βγουν στην υπηρεσία του αγρού αποτέλεσε μια θαυμάσια πείρα.

Ένας Ταμίλιος, με τον οποίον είχα αρχίσει μια μελέτη πριν από λίγα χρόνια, ήταν επίσης άλλοτε Καθολικός. Εγκατέλειψε την Καθολική Εκκλησία και πριν ακόμη σχετισθή με τον λαό του Ιεχωβά, απλώς επειδή εδιάβασε ένα αντίτυπο των Ελληνικών Γραφών στη δική του γλώσσα. Πεινώντας για αλήθεια, απερρόφησε πρόθυμα όσα του εξηγήθησαν στις μελέτες. Αν και έχει να φροντίση για τη μεγάλη οικογένειά του, είναι τώρα ένας από τους πιο ζηλωτάς ευαγγελιζομένους, διαθέτοντας σαράντα έως εξήντα ώρες τον μήνα και διεξάγοντας περίπου επτά Γραφικές μελέτες. Τι χαρά υπήρξε το να τον βλέπη κανείς να προοδεύη στην αλήθεια!

Είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη Συνέλευσι της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου στο Στάδιο Γιάγκη το 1953, και κατόπιν να επισκεφθώ το σπίτι μου. Αν και η συνέλευσης εκείνη ήταν τόσο θαυμάσια, και ήταν τόσο καλό το να δω πάλι τους ανθρώπους μου στο σπίτι, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι οι σκέψεις μου ήσαν εδώ στη Βιρμανία με τη μικρή αυτή ομάδα των ευαγγελιζομένων που έμαθα ν’ αγαπώ τόσο πολύ. Μετά από λίγες μέρες στην Αμερική, ήμουν έτοιμος, πράγματι, για αναχώρησι, ποθώντας να επιστρέψω στον τόπο του διορισμού μου. Φρονώ ότι υπάρχει πάρα πολύ έργον να γίνη εδώ και πολύ λίγοι εργάται για να το εκτελέσουν.

Αν και όλοι οι ιεραπόστολοι εδώ είναι κατάφορτοι με ευθύνες, διαθέτομε λίγον καιρό ενίοτε για να καθήσωμε και ανασκοπήσωμε μερικές από τις πείρες του παρελθόντος. Αποκτά κανείς μια θαυμάσια αντίληψι αναλογίας συμπαραβάλλοντας τη ζωή του πριν γίνη ιεραπόστολος με τη μετέπειτα ζωή του ως ιεραποστόλου. Υπάρχουν μόνο τέσσερες ιεραπόστολοι εδώ, αλλά όλοι παραδέχονται ότι δεν θα θέλαμε να επιστρέψωμε στον τόπο μας για μόνιμη εγκατάστασι. Όσο για μένα τον ίδιο, μπορώ να πω ότι το ν’ αφήσω ό,τι ωνόμαζα τόπον μου και να πάω σ’ έναν ξένο τόπο διορισμού, για τον οποίον πολύ λίγα εγνώριζα, μου έδωσε πολύ μεγαλύτερη δύναμι «εν τω Ιεχωβά». Το έργον υπήρξε πιο ικανοποιητικό. Μπόρεσα να δώσω πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να δώσω μέσα στην περιφέρεια του τόπου μου. Τώρα όταν βλέπω έναν Βιρμανό ευαγγελιζόμενο να στέκη σε μια πόρτα και να δίνη μια τρίλεπτη έως οκτάλεπτη ομιλία με τη Γραφή στο χέρι του—ένα άτομο που μόλις προ ολίγου καιρού φοιτούσε σε μια εκκλησία—με κάνει να εκτιμώ την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά και το προνόμιο που έχω να συμμετέχω στο έργο Του εδώ στη Βιρμανία. Το θεωρώ ως εύνοιαν από τον Ιεχωβά να βρίσκωμαι εδώ! Είμαι ευτυχής που είμαι εδώ, ευτυχής που είμαι τώρα σε ενεργό καθήκον εδώ ως υπηρέτης του τμήματος. Ναι, ενόσω επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, οι ταλαιπωρίες είναι μεγαλύτερες, υπάρχουν πολύ περισσότερα εμπόδια, αλλά, όταν αυτά υπερνικώνται, αυξάνουν θετικά την πνευματική δύναμι που θα χρησιμοποιηθή για τον Ιεχωβά και προς τιμήν Του.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις της Χέιζελ Ο. Μπάρφορντ

ΕΠΙΘΥΜΗΣΑΤΕ ποτέ κάτι τόσο έντονα ώστε κάθε κύτταρο του είναι σας να φαίνεται ότι το ποθεί ζωηρά; Και κατόπιν, πόσο υπέροχα ευτυχής εγίνατε όταν το επετύχατε! Γνωρίζετε τώρα τι εσήμαινε για μένα το έργον του σκαπανέως. Απ’ τον καιρό που έκαμα την αφιέρωσί μου, στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, εζήτησα να κάμω ακριβώς ό,τι ηυχήθην τότε να κάμω—να δώσω όλον μου τον χρόνον, τη δύναμι, την ενέργεια, στη μελέτη και κατόπιν να βοηθήσω άλλους να μάθουν τις αλήθειες που τόσο μ’ εχαροποίησαν. Για μένα η υπακοή στο Ρωμαίους 12:1 εσήμαινε ολοχρόνια υπηρεσία· έτσι, τα γυμνασιακά μου χρόνια δεν ήσαν τελείως ευτυχή για μένα.

Ήλθε η αποφοίτησις, αλλ’ όχι και η πραγματοποίησις του ονείρου μου. Οι γονείς μου, μη αφιερωμένοι, ποτέ δεν μου εναντιώθηκαν στην εκτέλεσι ή εκπλήρωσι της αφιερώσεώς μου. Φρονούσαν ότι μου έδωκαν κάποια μόρφωσι. Τώρα σ’ εμένα ανήκε ν’ ακολουθήσω τον δρόμο μου. Εστράφηκα, λοιπόν, στον δεύτερο πόθο μου, στο να γίνω νοσοκόμος. Για την εκπαίδευσί μου μπήκα στο Νοσοκομείο των Παίδων στο Ντένβερ της Πολιτείας Κολοράντο, την 1η Σεπτεμβρίου 1925. Το έργον εκείνο το απήλαυσα πάρα πολύ. Επήλθε όμως ένας νέος κίνδυνος στην επιδίωξι του σκοπού μου στη ζωή:

Το να είμαι στο καθήκον μου δέκα ώρες το εικοσιτετράωρο, εκτός από τις περιόδους σχολής και μελέτης, εσήμαινε ότι η παρακολούθησις συναθροίσεων και ο χρόνος υπηρεσίας μου ήσαν πολύ άτακτα, και στο τέλος, με τη συσσώρευσι των φροντίδων της παρούσης ζωής, ελαττώθηκε η παραγωγή των καρπών της Βασιλείας. Ο ζήλος μου εψυχράνθη. Μου εδόθησαν τότε μερικές έξοχες Γραφικές συμβουλές από ένα μέλος της εκκλησίας του Ντένβερ. Ντροπιασμένη, επιφυλακτικά συνεφώνησα να συναντηθώ με τον όμιλο για υπηρεσία το απόγευμα του επομένου Σαββάτου. Επήγα· κανείς όμως άλλος δεν ήλθε. Η επιφυλακτικότης μου σιγά-σιγά μετεβλήθη σε προθυμία. Αν ήθελε, ας ερχόταν κάποιος· εγώ ήθελα να πάω στην υπηρεσία. Ύστερ’ από μιας ώρας αναμονή, ένας ψυχρός τρόμος άρχισε να με καταλαμβάνη, διότι η συνείδησίς μου με κατεδίκαζε. Υπήρξα πολύ αμελής—ο Ιεχωβά έστρεψε τα νώτα Του προς εμένα! Επιστρέφοντας στο δωμάτιό μου, στο νοσοκομείο, έπεσα στα γόνατά μου, ζητώντας συγχώρησι και μια άλλη ευκαιρία υπηρεσίας. Ύστερ’ από λίγον καιρό, επανήλθε η ηρεμία καθώς απεφάσισα να κάμω το καλύτερο που μπορούσα από τότε και ν’ αφήσω την έκβασι σ’ έναν εύσπλαχνο και φιλάγαθο Θεό.

Τα χρόνια που εμεσολάβησαν απέδειξαν με αφθονία ότι μόνο εφόσον κάνω το καλύτερο που μπορώ για να εκτελέσω την υποχρέωσι του να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή θα έχω ειρήνην διανοίας και ευχαρίστησι.

Το φθινόπωρο του 1929, καθώς άρχισε η οικονομική κρίσις, απεφοίτησα από τη σχολή νοσοκόμων. Τριάντα περίπου άλλοι απόφοιτοι είχαν προτεραιότητα διορισμού, οι δε περιπτώσεις ήσαν λίγες και απείχαν μεταξύ των, ήσαν δε όλες οι πιο λίγο επιθυμητές. Τον επόμενο Ιανουάριο (1930), με τη βοήθεια ενός οικογενειακού φίλου, έγινα δεκτή για εργασία μ’ έναν από τους καλυτέρους και πιο πολυάσχολους χειρουργούς των Δυτικών Πολιτειών. Πληρωμή εξαίρετη, αύξησις κάθε εξάμηνο, ώρες εργασίας κανονικές—που μου επέτρεπαν να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις και να πηγαίνω στο έργον κάθε Σαββατοκύριακο. Τι περισσότερο μπορούσα να ζητήσω;

Η ολοχρόνια υπηρεσία αποτελούσε τον αντικειμενικό μου σκοπό! Διεπίστωσα, όμως, ότι και ανάμεσα από μερικούς αφιερωμένους εθεωρήθην ως φανατική επειδή είχα υπ’ όψιν τέτοιο πράγμα. Εγνώριζα ότι είχα αφιερωθή να δώσω τα πάντα και κυρίως τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να είμαι ικανοποιημένη με λιγώτερα.

Αντιμετώπισα, κατόπιν, την αναγγελία της διεθνούς συνελεύσεως του Κολόμπους, Οχάιο, τον Ιούλιο του 1931. Το θέρος είναι η πιο πολυάσχολη εποχή του έτους στο Κολοράντο. Στο γραφείο του γιατρού κανείς δεν έλαβε άδεια απ’ τον Μάιο ως τον Νοέμβριο· κι έτσι η συνέλευσις για μένα ήταν αποκλεισμένη. Εν τούτοις, επειδή δεν παρευρέθηκα ποτέ σε μια μεγάλη συνέλευσι, καθώς επλησίαζε ο καιρός η επιθυμία μου να είμαι εκεί έγινε σχεδόν ακατανίκητη. Είχα οικονομήσει περίπου χίλια δολλάρια, κι έτσι την πρώτη μέρα του Ιουνίου εγκατέλειψα την εργασία και υπέβαλα την αίτησί μου για υπηρεσία σκαπανέως, σχεδιάζοντας να παρακολουθήσω τη συνέλευσι, να βρω ένα σύντροφο και να προχωρήσω στην επιδίωξι του σκοπού μου στη ζωή: στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Η συνέλευσις ήταν πιο μεγαλειώδης από όσο ωνειρεύθηκα ποτέ—ένα θαυμαστό κίνητρο που θα με έρριχνε προς το στάδιο που εδιάλεξα. Επηκολούθησε η εξεύρεσις ενός συντρόφου. Εζητούσα να βρω κάποιον με αυτοκίνητο, αλλά γρήγορα διέκρινα ότι και όλοι οι άλλοι πιθανοί σκαπανείς αυτό έκαναν· έτσι διέθεσα το σύνολο των οικονομιών μου στην αγορά ενός αυτοκινήτου. Κατόπιν, με πλήρη επάφεσι στην επαγγελία του Ιεχωβά ότι θα μας προμηθεύση τα άλλα, αν εμείς ζητούμε πρώτα τη Βασιλεία, ένα άλλο νεαρό κορίτσι κι εγώ πήγαμε στο Τέξας να εργασθούμε. Κι αυτή, επίσης, ποτέ δεν είχε κάμει έργον σκαπανέως.

Με τη μέθοδο του «δοκίμαζε και διόρθωνε σφάλματα» εμάθαμε το έργον του σκαπανέως και είχαμε και πολλές φαιδρές περιπέτειες. Είχαμε τομέα στο ανατολικό Τέξας, κοντά στα νέα πετρελαιοκοιτάσματα του Γκλαντγουώτερ, όπου δεν είχε φθάσει ακόμη η οικονομική κρίσις. Τα έντυπα που διεθέταμε ήσαν πάρα πολλά, αλλ’ όχι και τόσα ώστε να μπορέσωμε να νοικιάσωμε το επιπλωμένο μας δωμάτιο. Ενώσαμε, λοιπόν, τους πενιχρούς μας πόρους, αγοράσαμε μια σκηνή και άλλα εφόδια καταυλισμού, και «τραβήξαμε στα δάση». Ήταν έξοχο στο λαμπρό καιρό του φθινοπώρου! Εκάναμε οικονομία σε βενζίνη και σε χρόνον οδοιπορίας, καταυλιζόμενες οπουδήποτε ετελείωνε το έργον μας τη μια μέρα ή όπου επρόκειτο ν’ αρχίση την επόμενη. Αλλά κατόπιν οι χειμερινές βροχές, τα χιόνια και τα χιονόνερα κατά καιρούς, μας ανάγκασαν να προσφύγωμε σε καλύτερο καταφύγιο· ενοικιάσαμε λοιπόν καλύβες του ενός δωματίου τις οποίες διατηρούν οι γεωργοί για τους εργάτας της βαμβακοκαλλιεργείας των. Ήσαν πολυτελείς; Όχι και τόσο· αλλ’ επειδή έπρεπε να κουβαλάμε νερό, να κόβωμε ξύλα, να μαγειρεύωμε πάνω σ’ ένα υπαίθριο τζάκι, ήταν φαιδρό το ν’ αντιμετωπίσωμε και να υπερνικήσωμε κάθε πρόβλημα, με την ικανοποίησι του «έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ» και διότι είχαμε βοηθήσει κι άλλους να μάθουν την οδόν της ζωής. Συνεχείς βροχές και σχεδόν αδιάβατοι δρόμοι τους οποίους περάσαμε προσπαθώντας να φθάσωμε σε κάθε σπίτι του τομέως μας συνετέλεσαν στην επιτυχία μας. Οι εργάται των πετρελαιοκοιτασμάτων, οι υλοτόμοι και οι γεωργοί καθημερινώς μας βοηθούσαν από τη μια λασπότρυπα στην άλλη. Πάντοτε ήθελαν να ξέρουν γιατί δυο μονάχες νεαρές γυναίκες έπρεπε να πηγαίναμε σ’ εκείνο το σπίτι πάνω σε τέτοιο δρόμο και με τέτοιον καιρό. Γι’ αυτό είχαμε πολλές ευκαιρίες να δώσωμε μαρτυρία καθισμένες στο άκρον ενός μοχλού ή θέτοντας πέτρες κάτω από τον τροχό, για να υψωθή έτσι από την κοίτη του πηλού. Ήταν δύσκολο στο αυτοκίνητο και σ’ εμάς, αλλά στο τέλος κάθε τέτοιας μέρας απελαμβάναμε ένα βαθύ ύπνον ικανοποιήσεως.

Την άνοιξι ενυμφεύθη η σύντροφός μου και η αδελφή του συζύγου της έγινε σύντροφός μου· έτσι και οι τέσσερες ειργαζόμεθα μαζί. Επειδή δεν υπήρχε τότε έργον επανεπισκέψεων και μελετών κατ’ οίκους εκείνες τις μέρες, συνεπληρώσαμε τον τομέα μας τον Μάιο και ξεκινήσαμε για το Παγχάντλ για να εργασθούμε καθ’ οδόν προς τον θερινό τομέα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Κολοράντο. Αλλά μετά ένα μήνα από τη μέρα που φθάσαμε εκεί, η αρχική μου σύντροφος και ο σύζυγός της εγκατέλειψαν το έργον σκαπανέως επί ένα χρονικό διάστημα, η δε αδελφή του κι εγώ εξακολουθήσαμε μόνες τα επόμενα πέντε έτη. Στη βρεφική της ηλικία είχε προσβληθή από πολιομυελίτιδα, που της είχε αφήσει μεγάλη αναπηρία, ώστε δεν μπορούσε να εκτελή πολλές από τις φυσικές εργασίες που είναι αναπόφευκτες σε μεμονωμένο τομέα· γι’ αυτό η μερίδα μου στις χειρωνακτικές εργασίες ήταν βαρύτερη στις μικροδουλειές, όπως λόγου χάριν στην αλλαγή ελαστικών, τη λίπανσι του αυτοκινήτου, κλπ., αλλ’ αυτή ήταν εξαίρετη ως σπουδαστής της Γραφής, πολύ ώριμη πνευματικά, μια πραγματική βοήθεια για μένα. Ο αδελφός της και η σύζυγός του μας έκαμαν ένα ρυμουλκούμενο σπίτι, που μας έκαμε να μπορέσωμε να συνεχίσωμε στους πολύ δυσκόλους τομείς. Εμάθαμε τη διαφορά μεταξύ του να περνάμε με τα αναγκαία πράγματα και να έχωμε τα όσα ενομίζαμε ως αναγκαία.

Αλλά το ταλαιπωρημένο σώμα της ζηλωτρίας μικρής συντρόφου μου δεν μπορούσε να συμβαδίση με το πρόθυμο πνεύμα, και την άνοιξι του 1937 αναγκάσθηκε να εγκαταλείψη την ολοχρόνια υπηρεσία.

Επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή, εξακολούθησα να εκτελώ έργον σκαπανέως με μια οικογένεια από το Όρεγκον και με τη γενναιόδωρη βοήθειά των μετακομίσαμε μαζί στο Κεντώκυ για να εργασθούμε και ν’ αποκτήσωμε όσα εχρειάζοντο για να μεταβούμε στη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, εκείνο το καλοκαίρι. Ήταν ένα πραγματικό συμπόσιο για μένα μετά τα χρόνια που επέρασα στον απομονωμένο τομέα. Βρήκα επίσης μια παλαίμαχο σκαπανέα αδελφή να εργασθώ μαζί της. Οι βαμβακοφυτείες της Αλαμπάμας απεδείχθησαν πολύ ευκολώτερες για επεξεργασία από τα κτηνοτροφικά κτήματα του Τέξας, τα δε διατιθέμενα έντυπα ήσαν αρκετά, ώστε να μπορέσω να κάμω ένα ταξίδι στην πατρίδα μου για να επισκεφθώ τον ανάπηρο πατέρα μου, τον οποίον δεν είχα ιδεί επί οκτώ σχεδόν έτη. Από την εκκλησία του τόπου μου μ’ επλησίασε μια νεαρή αδελφή, η οποία ήθελε να κάνη έργον σκαπανέως· αλλ’ είχε ανάγκη κάποιας βοηθείας για να ξεθαρρέψη. Επί μερικά έτη εργασθήκαμε μαζί στις Νότιες Πολιτείες, από δε την εποχή που αυτή απεφοίτησε από τη Σχολή Γαλαάδ υπηρετεί ως ιεραπόστολος στο Ελ Σαλβαντόρ έως σήμερα.

Το 1941, όταν ειργαζόμεθα σε απομονωμένο τομέα στο δυτικό μέρος του Κεντώκυ, παρευρεθήκαμε στη συνέλευσι ζώνης (ήδη περιοχής) στο Καίηπ Τζιραρντώ, του Μιζούρι. Παρασκευάζοντας το δείπνον στην καφετήρια, εκλήθην ν’ απαντήσω σε μια μακρινή τηλεφωνική πρόσκλησι που μου παρείχε το προνόμιο να βοηθήσω στη νοσηλεία του Αδελφού Ρόδερφορδ, που ασθενούσε τότε βαριά, σ’ ένα νοσοκομείο του Έλκχαρτ, Ινδιάνας. Συγκινημένη από την είδησι της ασθενείας του, συντετριμμένη από την τεραστία ευθύνη που επρόκειτο να επωμισθώ, απήντησα στην αρχή αρνητικά· αλλά πάντοτε φοβισμένη που αρνήθηκα μια ανάθεσι υπηρεσίας μήπως τυχόν δεν μου ανατεθή άλλη, την εδέχθηκα με προσευχή. Ευθύς έφυγα από το κέντρον της συνελεύσεως κι έκαμα τις αναγκαίες προετοιμασίες για τα νέα μου καθήκοντα, τα οποία και ανέλαβα μετά τριάντα έξη ώρες όταν μπήκα στον θάλαμο του ασθενούς αδελφού μας. Μετά μια εβδομάδα είχα το προνόμιο να συνοδεύσω τον Αδελφό Ρόδερφορδ και τη συντροφιά του στην Καλιφορνία, όπου κατοικήσαμε στο Μπεθ-Σαρίμ, στον «Οίκον των Αρχόντων», στις επόμενες οκτώ εβδομάδες ως τον θάνατό του την 8η Ιανουαρίου 1942. Αν δεν ήμουν σκαπανεύς, η ασυνήθης εκείνη και πολύτιμη υπηρεσία δεν θα ανετίθετο σε μένα, διότι όλοι οι σύντροφοι και βοηθοί του προήρχοντο από τις τάξεις των ολοχρονίων εργατών.

Από την Καλιφορνία επέστρεψα κατ’ ευθείαν στον πρότερο όμιλό μου στο Σόμερσετ του Κεντώκυ. Εδώ συναντήσαμε πραγματική εναντίωσι, μας συνέλαβαν κατ’ επανάληψιν και εκάμαμε λίγον καιρό στη φυλακή· αλλά, ως συνέπεια, κατωρθώθη να λάβωμε τελικά μια ευνοϊκή απόφασι του εφετείου του Κεντώκυ, η οποία διετήρησε από τότε ανοιχτή την οδόν του έργου.

Στη θεοκρατική ιστορία το έτος 1943 είναι αξιοσημείωτο για το άνοιγμα της σχολής Γαλαάδ. Προς ανέκφραστη χαρά μου εκλήθην για τη δεύτερη σειρά σπουδαστών να εγγραφώ στο μητρώον τον Σεπτέμβριο. Εκείνο το θέρος επεσκέφθηκα τη χήρα μητέρα μου, συνοδεύοντάς την στην περιφερειακή συνέλευσι του Ντένβερ. Το ποτήριον της χαράς μου πραγματικά υπερχείλιζε καθώς γινόμουν μάρτυς του βαπτίσματός της. Κατόπιν πήγα στη σχολή Γαλαάδ κι επέρασα τους πέντε μήνες της πιο αγνής χαράς που εδοκίμασα ποτέ.

Το επόμενο έτος απετέλεσε για μένα μια πραγματική μάχη. Ποθούσα τόσο απεγνωσμένα την ατμόσφαιρα εκείνη του Νέου Κόσμου της σχολής Γαλαάδ, ώστε σχεδόν απογοητεύθηκα με τον διορισμό μου στο Περθ Αμπού της νέας Ιερσέης· αλλ’ αναγκάζοντας τον εαυτό μου να προχωρήση εκδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή, τελικά υπερενίκησα κι άρχισα πραγματικά ν’ απολαμβάνω την υπηρεσία και πάλι.

Κατόπιν ήλθε η είδησις ότι τέσσερες από μας επρόκειτο να εργασθούν στον Παναμά. Την κοχλάζουσα τροπική χώρα! Δεν θα μπορούσα να επιζήσω πολύν καιρό σ’ εκείνο τον καύσωνα, άρχισα πρώτα να σκέπτωμαι. Αλλ’ άλλοι άνθρωποι σαν εμένα έζησαν εκεί επί γενεές, διεβεβαίωσα τον εαυτό μου, γιατί λοιπόν εγώ δεν θα μπορούσα να εργασθώ εκεί; Εννέα χρόνια ιεραποστολικού έργου εδώ στον Ισθμό του Παναμά απέδειξαν το αβάσιμον των κακών μου προαισθήσεων. Όταν έφθασα, στις 28 Δεκεμβρίου 1945, μια άλλη αλήθεια μου γεννήθηκε στην αντίληψι: Ότι η οικογένειά μου, οι άνθρωποί μου, είναι παντού στον κόσμο και ως ιεραπόστολος κανείς ποτέ δεν πρέπει να νοσταλγή ή να είναι μονήρης. Λαμπρά και νωρίς το πρωί μετά την άφιξί μας, ένας από τους ευαγγελιζομένους απ’ το άλλο μέρος του Ισθμού ήταν στην πόρτα για να μας παραλάβη στο αυτοκίνητό του και να μας πάη στο Κολόν της πλευράς του Ατλαντικού. Μολονότι το δέρμα του ήταν σημαντικά πιο μαύρο απ’ το δικό μας, είχε το ακτινοβόλο εκείνο χαμόγελο της Βασιλείας, την ίδια φιλάγαθη διάθεσι και επιθυμία να υπηρετή όπως οι αδελφοί μας εκεί στο Μπέθελ. Απ’ το πρώτο εκείνο πρωί της γνωριμίας μας και σε όλα τα τέσσερα και πλέον χρόνια της συνεργασίας μας, αυτός και οι άλλοι αδελφοί και αδελφές μας ποτέ δεν ήσαν πολύ απασχολημένοι ή πολύ κουρασμένοι, ώστε να μην μπορούν να μας βοηθήσουν σε κανένα πρόβλημα της νέας μας κατοικίας. Ήσαν τόσο πρόθυμοι να βοηθήσουν στην εκτέλεσι του έργου και τόσο συνεργατικοί, ώστε εκείνο τον καιρό χαρήκαμε που είδαμε τη μικρή ομάδα των δεκαπέντε περίπου ευαγγελιζομένων αυξημένη σε μια καλά ωργανωμένη εκκλησία εκατό σχεδόν ατόμων. Αφού εργασθήκαμε εκεί επί δύο περίπου χρόνια, εθεωρήσαμε σκόπιμο να σχηματίσωμε μια Ισπανόφωνη εκκλησία και, μολονότι τα Ισπανικά μου ήσαν ακόμη πολύ φτωχά, είχα το προνόμιο να συνεργασθώ με την εκκλησία απ’ τον καιρό του σχηματισμού της και να υπηρετήσω μάλιστα ως υπηρέτης μέσα σ’ αυτήν.

Εφόσον οι εκκλησίες των ακραίων πόλεων της Ζώνης του Ισθμού λειτουργούσαν ομαλά, η Εταιρία απεφάσισε να βοηθήση τους καλής θελήσεως ανθρώπους στο «Εσωτερικόν» του Παναμά· έτσι, στο έτος 1950 ήμουν μια από τις τέσσερες που εξελέγησαν να μεταβούν στην Τσίτρε. Εδώ θετικά αρχίσαμε να κατανοούμε τη σημασία του θαύματος που επετέλεσε ο Ιεχωβά στον Πύργο της Βαβέλ, καθώς ηγωνιζόμεθα να διατυπώσωμε το πολύτιμο μας άγγελμα της Βασιλείας σε κατανοητή Ισπανική γλώσσα. Απ’ τον καιρό της βασικής μας εκπαιδεύσεως στη σχολή Γαλαάδ, εμελετούσαμε συστηματικά και μπορούσαμε να διαβάσωμε πολύ καλά, αλλά τώρα ανεκαλύψαμε ότι η δική μας χρήσις της γλώσσης ήταν εντελώς ανεπαρκής για τις πολλές περιστάσεις που συναντούσαμε. Ύστερ’ από ένα περίπου έτος ωργανώθη μια εκκλησία, και εμείς οι τέσσερες αδελφές κατείχαμε θέσεις υπηρετών· και όταν, τον Δεκέμβριο του 1952, προσεκλήθημεν στην Πόλι του Παναμά, μπορέσαμε ν’ αφήσωμε στην Τσίτρε μια ομάδα οκτώ ευαγγελιζομένων, με ιθαγενείς αδελφούς εκπαιδευμένους για θέσεις υπηρετών. Κάτω από την ευλογία του Ιεχωβά τώρα η εκκλησία της Τσίτρε εδιπλασιάσθη περίπου.

Τον Μάιο του 1954 ωργανώθη μια εκκλησία μέσα στην ίδια τη Ζώνη της Διώρυγος, και για πρώτη φορά υπέβαλαν εκθέσεις έργου οκτώ ευαγγελιζόμενοι· μετά δώδεκα μήνες ήσαν είκοσι. Η ευλογία του Ιεχωβά μας κάνει όλους πλουσίους και δυνατούς πνευματικώς. Σε πολλά μέρη εργαζόμεθα όλη μέρα ανάμεσα σε ρυπαρές περιοχές από πυκνοκατωκημένες κατοικίες. Το βράδυ επιστρέφαμε σ’ ένα καθαρό, άνετο ιεραποστολικό οίκο που διατηρείται από την Εταιρία, τους αδελφούς μας. Έτσι, αυτά τα τελευταία είκοσι τρία έτη διαπιστώνω τώρα ότι εδαπανήθησαν πολύ καλά στην επιδίωξι του σκοπού μου στη ζωή, και ελπίζω να συνεχίσω επ’ άπειρον την ολοχρόνια υπηρεσία μου σε οποιοδήποτε τομέα θα μου ανέθετε φιλαγάθως ο Ιεχωβά.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις της Γερτρούδης Στηλ

ΕΙΣΑΙ, λοιπόν, έτοιμος να κατακλιθής και θέλεις να σου πω μια ιστορία, Τζαν. Τώρα που είσαι ένας τακτικός ευαγγελιζόμενος και λέγεις ότι θέλεις να γίνης κάποτε σκαπανεύς, πόσο θα ήθελες να σου πω την ιστορία τού πώς έγινα σκαπανεύς και πώς άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή;

«Ω! θα το ήθελα, γιαγιά.»

Λοιπόν, ήταν η γιαγιά του Τόμμη και του Ντόγγη που πρώτη εχτύπησε την πόρτα μου το θέρος του 1922 στην Τσικάσα της Οκλαχόμας, με το βιβλιάριο Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνωσι. Μετά από λίγες εβδομάδες μου έφερε το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού. Η πιο γλυκειά μουσική που επαίχθη ποτέ με κιθάρα δεν μπορούσε να μου είναι γλυκύτερη από τον τρόπο με τον οποίον όλες οι Βιβλικές εκείνες διδασκαλίες παρήγαγαν μια αρμονική μελωδία αίνου προς τον Θεό.

Οι μήνες που επακολούθησαν ήσαν γεμάτοι από απασχολήσεις. Ο πατέρας σου γεννήθηκε εκείνο τον Οκτώβριο. Ο θείος Ντέιβ δεν περπατούσε ακόμη, και ο θείος σου ο Ντον ήταν μόνο δυόμισυ ετών. Εγώ έπρεπε να κάμω όλη την εργασία μου, κι έτσι η μόνη ευκαιρία που είχα για να διαβάσω ήταν να σηκώνωμαι νωρίς το πρωί. Στις πέντε το πρωί έπρεπε ν’ ανάψω φωτιά στη θερμάστρα και να διαβάσω μια ώρα πριν από το πρόγευμα.

Η κατανόησις που αποκτούσα στις πρωινές εκείνες ώρες με έκαμε να μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω μια από τις σκληρότερες δοκιμασίες της ζωής μου· το επόμενο θέρος. Η Αδελφή Χρυσή, (και πόσο χρυσές είναι οι αναμνήσεις των στοργικών της φροντίδων εκείνα τα έτη) με βοηθούσε να πηγαίνω στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία κάθε εβδομάδα και η δράσις αυτή μ’ ένα τέτοιον ασυμπαθή στον λαό θρησκευτικόν όμιλο δεν ήρμοζε στη σύζυγο ενός εμπόρου με επιτυχή σταδιοδρομία.

Μια μέρα ο παππούς σου μου είπε ότι θα μου έδινε μόνο τριάντα μερών προθεσμία για να κάψω κάθε βιβλίο και περιοδικό που είχα και να λησμονήσω κάθε τι σχετικό μ’ αυτά, ειδ’ άλλως θα έφευγε. Τι θα έκανα μόνη με τρία βρέφη δεν ήξερα, αλλ’ υπήρχε κάτι που το ήξερα και αυτό ήταν το ότι είχα βρει την αλήθεια. Τον κύτταξα, λοιπόν, κατ’ ευθείαν στα μάτια και είπα σταθερά: «Δεν είναι ανάγκη να μου παραχωρήσετε τριάντα μέρες. Αυτή είναι η αλήθεια· ξέρω ότι είναι η αλήθεια και ποτέ δεν θα την αφήσω.» Άρχισε να ετοιμάζεται για να φύγη, αλλ’ επειδή ο δικηγόρος του τον συνεβούλευσε να μην ενεργήση βεβιασμένα, τα πράγματα ησύχασαν επί ένα διάστημα.

Στο έτος 1925 μετοικήσαμε από την Τσικάσα στο Χούτσινσον, της Πολιτείας Κάνσας. Αυτός νόμιζε ότι με το να με απομακρύνη σε μέρος όπου δεν υπήρχε κανένας να με βοηθή για να πηγαίνω στις συναθροίσεις, γρήγορα θα λησμονούσα όλα τα περί αληθείας. Μπορώ ακόμη να ιδώ την έκφρασι του προσώπου του καθώς του είπα συμπτωματικά ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν όλες τις συναθροίσεις των μέσα στο σπίτι που είναι ακριβώς απέναντι.

Έχω πολύτιμες αναμνήσεις της στενής εκείνης συναναστροφής μου μ’ εκείνους τους αγαπητούς φίλους. Πολλή εντύπωσι μου έκαμε μια αδελφή που παρέλαβε τα τέσσερα παιδιά της σ’ ένα παλαιό αυτοκίνητο Φορντ για να κάμη έργον σκαπανέως σε απομονωμένο έδαφος στους λόφους της Πολιτείας Κεντώκυ. Το ν’ ακούω για τις χαρούμενες πείρες της και για το πώς ο Ιεχωβά εφρόντισε για τις ανάγκες των μου εδημιούργησε μια ζωηρή επιθυμία να γίνω σκαπανεύς.

Στο έτος 1927 μετοικήσαμε πάλι στη γενέτειρα μας πόλι Ουιτσίτα, της Πολιτείας Κάνσας. Όλα τ’ αγόρια ήσαν τότε στο σχολείο· έτσι, είχα μεγαλύτερες ευκαιρίες υπηρεσίας και ζωηρότερη επιθυμία να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή—να γίνω σκαπανεύς. Καθώς περνούσαν οι μήνες, το σκεπτόμουν αυτό ολοένα περισσότερο. Δεν μπορούσα να το βγάλω απ’ τη διάνοιά μου. Κατόπιν, ένα βράδυ σκέφθηκα ν’ αντιμετωπίσω τα έξοδα της πλύσεως των ρούχων μου με τη διαφορά της προμηθείας των εντύπων μεταξύ των τιμών εκκλησίας και σκαπανέως. Θα έκανα το σιδέρωμα τη νύχτα κι έτσι θα είχα άλλες δυο μέρες την εβδομάδα διαθέσιμες για το έργον. Έλαβα ένα τομέα κοντά στην κατοικία μου και όταν τα παιδιά έφευγαν για το σχολείο στις 8.30΄ π.μ., ήμουν έτοιμη για να πάω στον τομέα μου. Επέστρεφα στις 11.30΄ π.μ. και είχα το γεύμα έτοιμο όταν επέστρεφαν στις 12.10΄. Όταν έφευγαν στη 1 μ.μ., εγώ επήγαινα στον τομέα μου ως τις 4 μ.μ., που έκλειε το σχολείο. Μερικές φορές είχα να σιδερώσω είκοσι πουκάμισα το βράδυ. Θα ήμουν κουρασμένη από το έργον της ημέρας· έμαθα, λοιπόν, να σιδερώνω καθισμένη στο σκαμνί της κουζίνας. Πόσες φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου περισσότερο αναζωογονημένον και ξεκουρασμένον όταν ετελείωνα παρά όταν άρχιζα την εργασία μου!

Ήμουν πολύ ευτυχής, αλλά σε λίγο άρχισαν να έρχωνται δοκιμασίες. Υστέρησα στις απαιτούμενες ώρες κι έπρεπε να ομολογήσω ότι αυτό ωφείλετο στην πενιχρή διαχείρισι των οικιακών, διότι εγνώριζα ότι έπρεπε να υπερνικήσω λίγες μέρες ασθενείας και άλλα εμπόδια, αν ήθελα να διατηρηθώ στο έργον και να μη σπαταλώ λεπτά της ώρας για επουσιώδη πράγματα.

Επακολούθησε η οικονομική κρίσις του 1929. Τον χειμώνα του έτους εκείνου ο παππούς έχασε την εργασία του, αλλ’ αυτό απέβη προς ευλογίαν. Ποτέ πια δεν επέδειξε εναντίωσι και ήταν πιο ταπεινός. Οι μήνες εκείνοι ήσαν ευτυχείς, αλλά πολύ βραχείας διαρκείας. Μια νέα εργασία με χρήματα στην τσέπη του μετέβαλε τα πάντα. Μου παρεχωρήθησαν δύο εβδομάδες μόνο για ν’ αλλάξω την πορεία μου και να είμαι στο σπίτι πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Η θρησκεία μου ήταν, είπε, που τον παρέσυρε σε μια ωμολογημένη ανηθικότητα. Η νουθεσία «εάν δε ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή», εφηρμόζετο κατάλληλα, και στο τέλος των καθωρισμένων δύο εβδομάδων έφυγε.

Εξακολούθησα να κάνω έργον σκαπανέως, επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή· αλλά οι επόμενοι εκείνοι μήνες ήσαν πολύ σκληροί. Ήταν μια πληγή τόσο βαθιά, ώστε μόνον χρόνος γεμάτος από υπηρεσία στον Ιεχωβά μπορούσε να τη θεραπεύση. Βρέθηκα πολύ ανίκανη να εκπληρώσω τον ρόλον πατρός και μητρός ταυτόχρονα. Υπήρχαν περιπτώσεις που ένα στερεό, στιβαρό χέρι πατρός εχρειάζετο. Εδιάβασα κατ’ επανάληψιν το κεφάλαιο «Υποχρεώσεις των Γονέων» στον έκτο τόμο των Γραφικών Μελετών, αλλά κατάλαβα πόσο υστερούσα και ζητούσα δια προσευχής το πνεύμα του Θεού ν’ αντισταθμίση την έλλειψί μου. Πόσο τον αινώ, διότι παρά τις ελλείψεις μου, ευλογήθηκα να ιδώ και τα τρία παιδιά μου ν’ αναλάβουν ολοχρόνια υπηρεσία!

Ως το 1935 έκανα έργον σκαπανέως μόνο τους εννέα μήνες του σχολικού έτους. Το έτος 1940 επέφερε πολλές μεταβολές. Ο θείος Ντον ενυμφεύθη. Ο πατέρας σου απεφοίτησε από το γυμνάσιο, κι έτσι κάθε οικονομική υποστήριξις από τον πατέρα τους απεσύρθη. Οι τρεις που απεμείναμε συνεζητήσαμε το πράγμα και συμφωνήσαμε ότι καλύτερο θα ήταν να είναι υπεύθυνος ο καθένας μας για τον εαυτό του παρά να συντηρούμε το σπίτι με τα πενιχρά μας έσοδα.

Επεκοινώνησα με τον υπηρέτη της ζώνης και του είπα ότι τώρα ήμουν ελεύθερη να πάω οπουδήποτε θα παρουσιάζετο ανάγκη. Μου έδωσε ένα κατάλογο πόλεων, των οποίων τα εμπορικά κέντρα είχαν μείνει ανεπεξέργαστα επί πολλά χρόνια. Εργάσθηκα σε διάφορες πόλεις ως το έτος 1941, οπότε εξελέγην ως μέλος τετραμελούς ομάδος για να εργασθώ ως ειδική σκαπανεύς στο Νιούτον της πολιτείας Κάνσας.

Οι συγκεντρωμένες προσπάθειές μας γρήγορα ήγειραν εναντίωσι και ηπειλήθημεν με σύλληψι αν βγαίναμε πάλι στους δρόμους. Το επόμενο Σάββατο μας συνέλαβαν και μας ενέκλεισαν σε κρατητήρια επί δύο μέρες, ώσπου ν’ αφεθούμε επί εγγυήσει. Και ποιος νομίζετε ήταν ο μικρός μου συνδέσμιος; Ένα μικρό κορίτσι που είχε έλθει να συγκατοίκηση μαζί μου, κι έτσι μπορούσε να κάνη έργον σκαπανέως μετά την αποφοίτησί της απ’ το γυμνάσιο. Εκλήθη να φοιτήση στη δεύτερη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ, κατόπιν ειργάσθη ως ιεραπόστολος δύο έτη στην Κούβα, ώσπου δεν μπόρεσε να συνεχίση λόγω αρθρίτιδος και ηναγκάσθη να επιστρέψη. Αργότερα έγινε μητέρα σας. «Μητέρα!» Ναι, Τζαν. Αυτή συνελήφθη τέσσερες φορές, κι εγώ τρεις. Μας επέβαλαν πρόστιμο 75 δολλάρια ή τριάντα μέρες κράτησι. Εκάμαμε έφεσι, αλλ’ εν τω μεταξύ εξακολουθήσαμε το έργον από σπίτι σε σπίτι και τις επανεπισκέψεις. Μας συνέλαβαν και πάλι και μας ενέκλεισαν πάλι στα κρατητήρια. Αυτή τη φορά αρρώστησα βαριά. Παρέστη ανάγκη να ζητήσω τριών μηνών αναρρωτική άδεια, αλλά χαίρω για το προνόμιο του να υποφέρω, διότι όλες οι δίκες παρακολουθήθησαν από πολλούς και διηνοίχθη ο δρόμος για μεγαλύτερη μαρτυρία.

Ο επόμενος τόπος διορισμού μας στην Οττάβα της πολιτείας Κάνσας, εχρωματίσθη και πάλι από αστυνομικές παρενοχλήσεις. Αυτή τη φορά ήμεθα καλύτερα προετοιμασμένοι κι επωφεληθήκαμε από τα λάθη που είχαν γίνει στην περίπτωσι του Νιούτον. Ο Ιεχωβά κατήγαγε μια περίλαμπρη νίκη απ’ την αρχή ως το τέλος.

Απ’ την Οττάβα απεστάλην στη Γκραντ Άιλαντ της πολιτείας Νεμπράσκα. Είχα πολλές ευλογίες εκεί, αλλ’ η μεγαλύτερή μου συγκίνησις ήλθε μια μέρα όταν έλαβα μια μακρά επιστολή απ’ το γραφείο του προέδρου. Πόσο χτυπούσε η καρδιά μου! Να ήταν άρα γε εκείνο που ποθούσα τόσον καιρό; Ναι, μια πρόσκλησις στη σχολή Γαλαάδ. Έκαμα την τελευταία μου επίσκεψι στην ομοσπονδιακή φυλακή Ληβενγουώρθ, όπου και τα τρία παιδιά εξέτιαν ποινές τριών και τεσσάρων ετών λόγω της ακεραιοτητός των στον Ιεχωβά. Θα ήθελα να βλέπατε τα πρόσωπά των που έλαμπαν από χαρά καθώς τους μιλούσα. Συνεκινήθησαν τόσο όσο κι εγώ για το γεγονός της μεταβάσεώς μου στη σχολή Γαλαάδ και ούτε σκέψις έγινε για το ότι δεν θα εγίνοντο άλλες επισκέψεις.

«Σας άρεσε η Σχολή Γαλαάδ, αι, γιαγιά;»

Ναι, Τζαν, ήταν μια από τις πιο ευτυχείς πείρες της ζωής μου, και αποθησαυρίζω τις αναμνήσεις αυτές.

Αλλ’ η σπουδαιότερη συγκίνησις ήλθε όταν έλαβα τον ιεραποστολικό διορισμό μου στο Πόρτο Ρίκο. Σε τρεις μόλις εβδομάδες η ομάς μας έτρωγε το τελευταίο της γεύμα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν των Ηνωμένων Πολιτειών, και κατόπιν μας πήγαν για το πλοίο, το «Μαρίν Τάιγκερ». Μετά τέσσερες ημέρες φθάσαμε οπό Πόρτο Ρίκο. Ήταν ένας διαφορετικός κόσμος εκεί. Τα έθιμά τους, αν και ήσαν παράξενα, προκαλούσαν πολύ ενδιαφέρον. Τα ωραία βουνά, τα ανθισμένα δένδρα και οι θάμνοι αποτελούσαν τη συνεχή μας τέρψι. Ήμεθα τόσο απησχολημένοι ώστε δεν μας ενοχλούσαν οι διάφοροι θόρυβοι, η πενία, κλπ. Μας καθιστούσε ευτυχείς το να έχωμε μια πραγματική ελπίδα να προσφέρωμε σ’ έναν τέτοιο φιλικό λαό στον οποίον εύρισκε ανταπόκρισι το άγγελμα μας Βασιλείας. Ήταν ο Θεόδοτος διορισμός μας και τον αγαπούσαμε.

Σε κάθε σχεδόν σπίτι μας καλούσαν μέσα, κι έτσι μπορούσαμε να καθήσωμε και να έχωμε άνεσι από κάθε άποψι, εκτός από το ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε λόγια για να πούμε όλα όσα είχαμε στην καρδιά μας. Η υπομονή και η καλωσύνη των ανθρώπων ήσαν υπερβολικά και ήμεθα αποφασισμένοι να μάθωμε τη γλώσσα με κάθε θυσία. Είχαμε πολλά αστεία και σ’ αυτό επίσης. Ο σύντροφός μου μού υπενθυμίζει ακόμη το πώς έλεγα αυγά (χουέβος) αντί Πέμπτη (τζουέβες) επί πολλούς μήνες.

Η προσδοκία μας ήταν μεγάλη καθώς διεφημίζαμε την πρώτη μας δημοσία συνάθροισι και το ποτήρι της χαράς μας ήταν γεμάτο όταν είδαμε κατάμεστη την Αίθουσα Βασιλείας. Μετά έξη μήνες ωργανώθηκε η εκκλησία του Πονς και μερικοί απ’ εκείνους που προσήλθαν αποτελούν μέρος της σημερινής ευδοκίμου εκκλησίας των 123 ευαγγελιζομένων.

Τον Μάιο του 1948, η σύντροφός μου Γκλέιντις κι εγώ εκλήθημεν ν’ αναπληρώσωμε κενά στον οίκον του Σάντωρς. Εκείνο τον μήνα η εκκλησία είχε περίπου 43 άτομα που παρακολουθούσαν μελέτη Σκοπιάς. Σε επτά χρόνια είδα την εκκλησία εκείνη ν’ αυξάνη και να διαιρήται πέντε φορές, η δε μονάς μας του Σάντωρς τον περασμένο μήνα είχε μέσον όρον προσερχόμενων στη μελέτη Σκοπιάς 110. Καθώς ανατρέχω σ’ εκείνα τα χρόνια και παρατηρώ ότι, επί πέντε χρόνια, από κάθε σχεδόν τομέα που μου ανετέθη βγήκαν και μερικοί ευαγγελιζόμενοι, κι από τον καθένα ένας σκαπανεύς, χαίρω για τη μερίδα που μου έδωσε ο Ιεχωβά, διότι αυτός έδωσε την αύξησι.

Αφού έκαμα τριάμισυ έτη σε τομέα του εξωτερικού, είναι πολύ συγκινητικό το να λάβω άδεια απουσίας και διακοπών και ν’ αναλάβω δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλ’ όχι και να παραμείνω. Η Γκλέιντις αναγκάστηκε να παραμείνη λόγω ασθενείας και αισθάνθηκα βαθιά την απώλεια της συμπαθούς και φιλαγάθου συντροφιάς της σ’ αυτά τα τελευταία πέντε έτη. Σε μια πρόσφατη επιστολή της μου είπε: «Εκείνα τα χρόνια που περάσαμε στο Πόρτο Ρίκο ήσαν τα πιο ευτυχή χρόνια της ζωής μου και δεν θα μπορούσα να τ’ ανταλλάξω με τίποτα στον κόσμο. Ποτέ δεν νοσταλγούσα τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλ’ αναμφιβόλως νοσταλγούσα το Πόρτο Ρίκο.» Αυτό ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ, επίσης.

«Μα δεν νοσταλγείτε πότε-πότε και σεις τον θείο Ντον, τον Ντέιβ, κι εμάς, γιαγιά;»

Αν και οι θείοι σου και οι θείες σου, ο Ντον και Ήρλεν και ο Ντέιβ και η Τζούλια είναι ιεραπόστολοι στη Κορέα και στις Φιλιππίνες, εν τούτοις φαινόμεθα πολύ κοντά, διότι η απόστασις αποτελεί μικρόν παράγοντα όταν οι διάνοιες και οι καρδιές είναι προσηλωμένες στον Ιεχωβά και στη βασιλεία του. Είναι ακριβώς όπως είπε Ιησούς, «Και πας όστις αφήκεν οικίας, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβει» στην παρούσα χρονική περίοδο. (Ματθ. 19:29) Πόσο πιθυμώ να μπορούσατε να γνωρίσετε μερικούς απ’ εκείνους τους γονείς και τους αδελφούς και τα παιδιά που έχω στο Πόρτο Ρίκο!

Τζαν, ελπίζω ότι ποτέ δεν θα χάσης την επιθυμία σου να γίνης ένας σκαπανεύς και αν ο Αρμαγεδδών απέχη ακόμη δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, δεν θα ήθελες να γίνης ένας ιεραπόστολος;

«Βέβαια, γιαγιά μου.»

Είναι αληθές ότι θα έχης πολλές δοκιμασίες και θα αισθανθής τη στέρησι των γονέων σου, όταν κατά καιρούς μπορή να σου φαίνεται ότι δεν έχεις σάρκινο βραχίονα για να στηριχθής, ή μπορή να παρεξηγηθής ή να πληγής βαθιά, αλλά τότε είναι που θα ελκυσθής περισσότερο στον Ιεχωβά. Θα στραφής στον λόγο του, και καθώς αυτός σου μιλεί και συ ακούεις, θα σου αφαιρεθούν όλα αυτά τα βάρη. Η αγάπη μου για σένα δεν μπορεί να σε στερήση ούτε από τη διαπαιδαγώγησι ούτε από τη χαρά που προέρχεται από το να μάθη κανείς να επιδιώκη έναν ορθό σκοπό στη ζωή, τον πολύ εξαίρετον αυτόν δρόμο. Ναι, η ιεραποστολική υπηρεσία σκαπανέως παρέχει μια πολύ εξαίρετη ευκαιρία του να μάθη κανείς τον έξοχον αυτόν δρόμο, τον δρόμο της αγάπης, που οδηγεί επάνω, επάνω, ναι, όλο προς τα επάνω στη λεωφόρο της αιωνίου ζωής μέσα στον νέο κόσμο του Ιεχωβά.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Χάρρυ Γ. Άρνοτ

ΟΙ ΧΑΡΕΣ και οι ευλογίες της ομιλίας της 3ης Απριλίου 1955, και η δράσις που επακολούθησε, και η περίοδος της Αναμνήσεως με την έκδηλη ευλογία της από τον Ιεχωβά, μ’ έκαμαν να θελήσω να γράψω την ιστορία μου. Αρχίζει κατά τον Ιούλιο του 1939, διότι τότε ακριβώς σε μια επίσκεψι που έκαμε στο σπίτι μας η γιαγιά μου, εγνώρισα απ’ αυτήν για πρώτη φορά την αλήθεια. Ευθύς εξ αρχής έμαθα μερικά μαθήματα που με κράτησαν καλά σε όλα τα μετέπειτα χρόνια. Η γιαγιά ήταν σε δράσι στο έργο της μαρτυρίας από το έτος 1915, κι εν τούτοις σε όλο αυτό το διάστημα από το 1915 ως το 1939 είδε λίγους μόνον άμεσους καρπούς του κηρύγματός της για τη Βασιλεία, αν υποτεθή ότι υπήρξαν καρποί. Μπορείτε λοιπόν να φαντασθήτε τη χαρά της όταν με βοηθούσε να λάβω τη στάσι μου. Από τότε είχε κι άλλες παρόμοιες ευλογίες, αλλ’ η υπομονή της στη διάρκεια των ετών αυτών απετέλεσε για μένα ένα πραγματικό παράδειγμα. Μου έδωσε, επίσης, καλές Γραφικές συμβουλές. Θυμάμαι καλά που με πήρε δίπλα της μια μέρα, αφού ακριβώς είχα αρχίσει να λαμβάνω ενεργό μέρος στην υπηρεσία, και πριν τελειώση την παραμονή της μαζί μας, και μου είπε: «Ιδού κάτι που πρέπει πάντοτε να το έχης υπ’ όψι: ποτέ μην αφήσης τον εαυτό σου ν’ αποθαρρυνθή, ή να προσκόψη σε κάτι που μπορεί να πη ή να κάμη ένας αδελφός. Θυμήσου ότι υπηρετείς τον Ιεχωβά και όχι ανθρώπους. Αν προσηλωθής στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του δεν θα παραστρατήσης.»

Τον Μάρτιο του 1940 εβαπτίσθηκα, και κατατάχθηκα τον επόμενο Ιούνιο ως σκαπανεύς. Από τότε πραγματικά άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή και σε όλα τα χρόνια από τότε υπήρξα πάρα πολύ ευγνώμων διότι όλες οι ενέργειές μου ήσαν στην υπηρεσία της Βασιλείας.

Γνωρίζω ότι σ’ αυτές τις μέρες υπάρχει ανάγκη σε πολλές χώρες να έχη κανείς μια εργασία, στην οποία να διαθέτη μέρος του χρόνου του, για να φροντίζη για τα προς το ζην αναγκαία όταν είναι γενικός σκαπανεύς· αλλ’ ευθύς εξ αρχής ήμουν ευγνώμων που μπορούσα να περάσω και χωρίς την ανάγκη τέτοιας εργασίας. Όχι ότι είχα δικά μου χρήματα, ούτε καμμιά βοήθεια απ’ έξω. Δεν είχα. Πιστεύω πως είχα περίπου 6 λίρες (δηλαδή περίπου δεκαεπτά δολλάρια) ως ολικό μου πλούτον όταν μπήκα στην υπηρεσία σκαπανέως σε ηλικία 18 ετών, και δεν έλαβα οικονομική βοήθεια από το σπίτι μου. Μερικοί μπορεί να νομίσουν ότι αυτό ήταν παράτολμο. Ίσως να ήταν αλλά εμπιστεύθηκα στον Ιεχωβά, και μολονότι έμαθα να «υστερούμαι» πολλές φορές, εν τούτοις δεν μου έλειπε ό,τι ήταν ουσιώδες. Ανατρέχοντας πίσω, χαίρω που έγινε έτσι, διότι πάρα πολλοί φαίνεται ότι εστερήθηκαν τη χαρά της υπηρεσίας σκαπανέως, διότι εχρειάζοντο ωρισμένα πράγματα, ωρισμένα υλικά αποκτήματα, ένα απόθεμα χρηματικού ποσού πριν γίνη το βήμα για έργον σκαπανέως—και ποτέ σχεδόν δεν φαίνεται να έφθασαν στο να κάμουν αυτό το βήμα. Ποτέ, λοιπόν, εγώ δεν ανέλαβα ημιχρόνια υπηρεσία. Αργότερα, όμως, στο έτος 1942, μου ανετέθη έργον ειδικού σκαπανέως στη Μεγάλη Βρεττανία για συμμετοχή στην επέκτασι του κηρύγματος των αγαθών νέων σε απομονωμένους τομείς, και η οικονομική παροχή της Εταιρίας εξετιμήθη πραγματικά.

Ενώ επεδίωκα σταθερά τον σκοπό μου στη ζωή, η μόνη διακοπή στα περασμένα δεκαπέντε χρόνια της υπηρεσίας σκαπανέως ήταν ακουσία. Αυτό ήταν στη διάρκεια των ετών του πολέμου, οπότε ήθελα να συνεχίσω τη διακονία μου, άλλοι, όμως, σκέφθηκαν αλλιώς και με φυλάκισαν. Πραγματικά θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που μετέσχον σ’ αυτό το είδος της πείρας με άλλους αδελφούς και αδελφές που είχαν επίσης αντίρρησι στο να παραβούν την αποκλειστική τους αφοσίωσι στον Ιεχωβά. Αυτή απεδείχθη μια πάρα πολύ ενισχυτική πείρα, αν και ήταν δοκιμασία. Με τόσον καιρό που είχα στη διάθεσί μου (τις πρώτες δεκαεπτά εβδομάδες ήμουν εγκάθειρκτος μόνος μου επί δεκαεννέα ώρες το εικοσιτετράωρο, ακόμη δε και στη διάρκεια της πενταώρου εργασίας μαζί με άλλους δεν μου επετρέπετο να μιλήσω σε κανένα) είχα τον καιρό να μελετήσω. Τότε όλες οι αμφιβολίες που είχα ποτέ για την αλήθεια μου ξαναήλθαν στον νου: ‘Απέρριπτα μήπως τη ζωή μου χάριν μιας παραισθήσεως;’ ‘Μήπως παρασυρόμουν από καμμιά νεανική συγκινητική πείρα;’ ‘Γιατί ακριβώς περνούσα τις πείρες αυτές;’ Τότε ήλθαν στο νου μου κι εκείνα που έγραψε ο Παύλος: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.» Και παρά τις πολλές μου ελλείψεις, αποτελούσε τη μεγαλύτερη ενθάρρυνσι για μένα να διαπιστώνω ότι μέσα στην καρδιά μου αγαπούσα την αλήθεια και ήθελα να ευαρεστήσω τον Ιεχωβά. Τώρα δεν είχα αμφιβολίες ότι αυτή ήταν η αλήθεια, και, μολονότι ήταν πιθανόν ν’ αποτύχω εγώ, η αλήθεια θα παρέμενε· κι έτσι με τη βοήθεια του Ιεχωβά απεφάσισα να προσηλωθώ στην αλήθεια.

Εκείνο που μ’ εβοήθησε τότε ήταν ότι μαζί μ’ αυτές τις πείρες της φυλακής πέρασαν και μερικοί θαυμάσιοι καιροί στην υπηρεσία του έργου ειδικού σκαπανέως. Ένας ιδιαίτερος διορισμός σε απομονωμένον τομέα προσκολλάται πάντοτε στη διάνοιά μου. Είχα έναν καλό συνεργάτη, ο οποίος κατόπιν πέρασε από τη σχολή Γαλαάδ, μαζί με τη σύζυγό του, και τώρα είναι στη Νότιο Αφρική. Η Χριστιανική αγάπη και συντροφιά που συμμερισθήκαμε αποτελούσε μια θαυμάσια ευλογία και για τους δυο μας κι έκανε το έργον ακόμη πιο ευχάριστο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες αφότου φθάσαμε στον απομονωμένον εκείνον τομέα είχαμε είκοσι συμμελέτες εν προόδω στη μια πόλι, και εντός του έτους έγινε δυνατόν να οργανωθή μια νέα εκκλησία. Το να βλέπη κανείς τον «παραγωγικό σπόρο» του Θείου λόγου ν’ αναπαράγη έτσι σ’ ένα τόσο βραχύ χρονικό διάστημα, αποτελούσε μια ευτυχή συγκίνησι. Υπήρχε σκληρό έργον μαζί με τις χαρωπές πείρες, βέβαια, περιλαμβανομένης και ποδηλατοδρομίας εξήντα περίπου μιλίων μερικές ημέρες για να ληφθή φροντίδα για τις μελέτες στα διασκορπισμένα αγροκτήματα πάνω στους λόφους. Αλλ’ η γεύσις αυτή του πραγματικού έργου σκαπανέως εζωογόνησε την επιθυμία για ιεραποστολική υπηρεσία κάποια μέρα, αν ήταν θέλημα του Ιεχωβά. Θυμούμαι πολύ ζωντανά μια ποδηλατοδρομία προς την κατοικία μας γύρω στα μεσάνυχτα μετά από δέκα ή δώδεκα ώρες υπηρεσίας. Καθώς προχωρούσαμε, μιλούσαμε για τις ευλογίες της ημέρας, ή συχνά εθαυμάζαμε τα αξιοθαύμαστα πράγματα του σύμπαντος, καθώς έλαμπαν έξοχα τ’ άστρα και το φεγγάρι σ’ εκείνον τον κυματιστό, καθαρόν αέρα της βορείου Σκωτίας.

Όταν για πρώτη φορά άκουσα περί σχολής Γαλαάδ, θέλησα να πάω. Φαντάσθηκα πως υπήρχε η σκέψις για «τόπους αποστολής» με το πνεύμα των περιπετειών. Αλλά αισθάνθηκα, επίσης, ότι αυτό ήταν το μόνο λογικό βήμα που έπρεπε να κάμω—να καταγραφώ για τη σχολή Γαλαάδ όταν θα ήρχετο η ευκαιρία. Αν εδίσταζα να προβώ, αισθανόμουν ότι θα έθετα έναν περιορισμό στη χρησιμοποίησί μου από την οργάνωσι. Αν κατεγραφόμουν και δεν με καλούσαν, τότε αυτό ήταν και τελείωσε. Αλλ’ είναι βέβαια καλύτερο ν’ αφήνωμε τον Ιεχωβά να μας κατευθύνη στους διορισμούς μας, κι εφόσον αφιέρωσα τη ζωή μου να πράττω το θέλημα του Ιεχωβά, δεν μπορούσα να σκεφθώ κανένα ισχυρό λόγο για να παύσω να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.

Μετά την αφιέρωσι και την είσοδο στην ολοχρόνια υπηρεσία, η σχολή Γαλαάδ ήταν το σπουδαιότερο βήμα της ζωής μου. Τόσο πολλά έχουν λεχθή για την εκπαίδευσι στη σχολή Γαλαάδ ώστε λίγα μπορώ να προσθέσω. Πιστεύω όμως ότι δεν ήταν η εκμάθησις πολλών νέων πραγμάτων εκείνο που μου έκανε την περισσότερη εντύπωσι (αν και έμαθα πολλά νέα πράγματα), αλλά μάλλον το ότι η σχολή Γαλαάδ ήταν σαν να έλαβε κανείς την αλήθεια και να την εχειρίσθη εκ νέου, συγκεντρώνοντας τα πολλά πράγματα που έμαθε (και που θολώνονται πολύ από έλλειψιν χρήσεως) και θέτοντάς τα μαζί σε μια λαμπερή, καθαρή εικόνα, βαθύνοντας έτσι περισσότερο από πριν την εκτίμησι και κατανόησι της αληθείας εκ μέρους μας.

Μετά τη σχολή Γαλαάδ απεστάλην στη Βόρειο Ροδεσία, κι εδώ έως τώρα έχω μείνει σχεδόν οκτώ χρόνια. Και πόσο γεμάτα από γεγονότα χρόνια! Όταν έφθασα, έκαμα λίγο έργον ειδικού σκαπανέως, και πέρασα μερικούς πολύ ευτυχείς μήνες με το να ιδώ πολλούς Ευρωπαίους εδώ να δέχωνται την αλήθεια. Αποτελούσε προνόμιο το να συμβάλω στην ίδρυσι νέων εκκλησιών. Στην αρχή, όμως, αισθάνθηκα ότι το κλίμα θα εμπόδιζε ίσως τη διατήρησί μου σ’ αυτό τον τόπο του διορισμού μου. Για πολλούς είναι σταθερό αυτό το κλίμα, αλλ’ εγώ το βρήκα πολύ εκνευριστικό. Άρχισα να υποφέρω από εξάντλησι λόγω της θερμότητος. Μια φορά ενώ μιλούσα σε μια συνέλευσι, ελιποθύμησα στο μέσον της ομιλίας. Αν και με κατέλαβε η διάθεσις να ζητήσω αλλαγή τόπου διορισμού, χαίρω έως τώρα που δεν εζήτησα οριστικά να μετατεθώ. Τα πράγματα δεν επήραν τόσο κακή τροπή όσο φανταζόμουν. Και πάλιν οι πνευματικές ευλογίες που είχα εκεί μ’ ενεθάρρυναν να παραμείνω. Αν δεν ήταν αυτό και η βοήθεια του Ιεχωβά δια του πνεύματός του και της οργανώσεώς του, μπορεί να έφευγα, διότι η σαρξ είναι ασθενής—ξέρω ότι η δική μου σαρξ είναι. Αλλ’ ακριβώς το να βρίσκομαι σε μια από τις συνελεύσεις των Αφρικανών αδελφών εδώ, ν’ ακούω τους ύμνους, να έχω το προνόμιο να μιλώ σ’ αυτούς και να βλέπω πόσο πρόθυμα και προσεκτικά ακολουθούν κάθε σημείο συμβουλής και διδασκαλίας στη διάρκεια του προγράμματος, προσδίδει αξία σε όλα.

Αφού παρέμεινα εδώ έξη χρόνια ενυμφεύθηκα μια απόφοιτο της ιδίας σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ. Και οι δυο μας εργασθήκαμε στο τμήμα. Επακολούθησαν οι πιο ευτυχείς μήνες της ζωής μου με την ευλογητή συντροφιά ενός αγαπητού κοριτσιού πλήρως αφοσιωμένου στον Ιεχωβά και ιδεώδους συντρόφου της ζωής. Επεριμέναμε πολύν καιρό και οι δύο για να συμμερισθούμε μια τόσο ευτυχή συντροφιά και ήμεθα αποφασισμένοι με τη βοήθεια του Ιεχωβά να χρησιμοποιήσωμε την πρόσθετη αυτή ευλογία προς αίνον του. Κατόπιν, πέντε μόνο μήνες μετά τον γάμο μας, η σύζυγός μου εφονεύθη σ’ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αυτό συνέβη πριν από ένα σχεδόν χρόνο, κι έτσι το γεγονός είναι ακόμη εύκολο να θυμηθώ. Ήμουν κι εγώ σ’ εκείνο το δυστύχημα, αλλά διέφυγα χωρίς καμμιά σοβαρή βλάβη. Μπόρεσα ν’ αναλάβω εργασία στο τμήμα μετά από μια ή δυο μέρες. Αλλ’ επί ένα διάστημα ήμουν ζαλισμένος από την τραγωδία. Τότε έμαθα να εκτιμώ πόσο θαυμάσια ευλογία είναι η αλήθεια και ειδικά το να έχη κανείς το προνόμιο της ολοχρονίου υπηρεσίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αληθινή πνευματική θεραπεία προέρχεται από τον Ιεχωβά, και όσο πλησιέστερα είμεθα προς αυτόν και προς την οργάνωσί του τόσο περισσότερο δραστήρια συμμετέχομε στα πράγματα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, τόσο πιο αποτελεσματική είναι η θεραπεία.

Έτσι, λοιπόν, είμαι εδώ στη Βόρειο Ροδεσία ύστερ’ από επτάμισυ χρόνια ποικίλων πείρων, οι οποίες όλες ενίσχυσαν την ελπίδα και την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά. Γνωρίζω ότι δεν οφείλεται στη δική μου δύναμι το ότι διατηρήθηκα στην ολοχρόνια υπηρεσία. Υπάρχει ο πειρασμός (και κάποτε πέφτω σ’ αυτόν) τού να έχωμε αυτοπεποίθηση αντί να εμπιστευώμεθα εξ ολοκλήρου στον Ιεχωβά. Αφ’ ετέρου, υπάρχει ο κίνδυνος να καταληφθούμε από αθυμία, αισθανόμενοι τους εαυτούς μας ανικάνους να χειρισθούμε ένα έργον που μας ανετέθη—και πάλιν έλλειψις εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά. Υπήρξα λοιπόν ειδικά ευγνώμων τα τελευταία αυτά χρόνια για τις συνεχείς συμβουλές που παρέχονται από τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’, που μας βοηθούν να αποβλέπωμε πάντοτε στον Ιεχωβά, δίνοντας το καλύτερο που μπορούμε και αφήνοντας τα αποτελέσματα σ’ αυτόν διότι αυτός είναι ο Μόνος που μπορεί να μας διατηρήση στην υπηρεσία του. Χαίροντας τώρα μ’ ευγνωμοσύνη για το προνόμιό μου ως υπηρέτου του τμήματος, έχω την επιθυμία να συνεχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία ως τον Αρμαγεδδώνα και, φυσικά, και πέραν τούτου, στον νέο κόσμο, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, και να το πράττω αυτό υπό οιανδήποτε ιδιότητα θελήση να με χρησιμοποιήση η οργάνωσις του Ιεχωβά. Ελπίζω ότι θα έχω την απαιτούμενη υγεία και δύναμι να το κάμω αυτό, και κυρίως, να τηρήσω την ορθή κατάστασι καρδιάς και διανοίας, ακολουθώντας τον λαό του Ιεχωβά οπουδήποτε αυτός τον οδηγεί μέσω του ανάσσοντος Βασιλέως του Χριστού Ιησού. Χαίρω που άρχισα το έργο του σκαπανέως και επεδίωξα τον σκοπό μου στη ζωή. Ο Ιεχωβά βέβαια προσέθεσε την ευλογία του.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις της Ρόζας Μαίη Ντρέγερ

ΛΙΓΟ κατανοούσα τι επεφύλασσε το μέλλον για μένα όταν είπα στον καθηγητή μου ως πρωτοετής μαθήτρια του Κολλεγίου ότι ήθελα να γίνω ιεραπόστολος της Βαπτιστικής εκκλησίας στην Κίνα. Όταν ετελείωσα το σχολείο είχα μάθει αρκετά περί της αληθείας, ώστε να βγάλω αυτή την ιδέα απ’ το κεφάλι μου. Μέσα στην κατάστασι της αμηχανίας μου έγινα διδασκάλισσα, αλλά εύρισκα δυσκολώτερη κάθε χρόνο την εκτέλεσι της υπηρεσίας αυτής.

Την άνοιξι του έτους 1936, αφού ανέγνωσα το άρθρον του Χρυσού Αιώνος, «Υπηρεσία στον Θεό ή στον Μαμμωνά», το οποίον εξέθετε τα πολλά ψεύδη που διδάσκονται από τα σχολικά βιβλία, απεφάσισα να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή, να γίνω σκαπανεύς. Το πρόβλημά μου ήταν: Ήμουν δικαιολογημένη να κόψω το οικονομικό μου εισόδημα από τη χήρα μητέρα μου και τους έξη νεωτέρους αδελφούς και αδελφές μου; Έλαβα την απόφασι ότι, αφού μερικοί απ’ αυτούς μπορούσαν ν’ αναλάβουν το οικονομικό βάρος, γιατί να μην τους αφήσω να το πράξουν;

Άρχισα τη σταδιοδρομία του σκαπανέως την 1η Σεπτεμβρίου 1936, μαζί με άλλο ένα κορίτσι από την εκκλησία του τόπου μου, του Σαιντ Τζόσεφ, Μισούρι. Μέσα σε δύο εβδομάδες αυτή ενυμφεύθη· έτσι, στη Μάσκοτζη, Οκλαχόμα, που ήταν ο πρώτος τόπος του επισήμου διορισμού μου, βρήκα μια άλλη σύντροφο και εργασθήκαμε μαζί μ’ ένα ανδρόγυνο που είχε αυτοκίνητο.

Τον Οκτώβριο πήγαμε στη συνέλευσι του Νιούαρκ, Νέας Ιερσέης. Το ταξίδι και όλα τα γεγονότα αποτελούσαν μια μεγάλη συγκίνησι για μένα. Ήσαν ημέρες ταραχώδεις στο Νιούαρκ. Εργασθήκαμε σε ‘θερμό’ Ισπανικό τομέα, αλλά με τρόπο απεφεύγαμε τα εμπόδια καθώς εδίναμε τη μαρτυρία και διεθέσαμε πολλά βιβλία και βιβλιάρια. Μετά τη συνέλευσι, πήγαμε στο εργοστάσιο του Μπρούκλυν, είχαμε δε ηχητικά μηχανήματα πάνω στο αυτοκίνητό μας, και προσεκλήθημεν σε γεύμα στο Μπέθελ. Σ’ ένα νέον σκαπανέα κάθε μικρό πράγμα είναι μεγάλο πράγμα, κι έτσι μπορώ να πω ότι μας συνεκίνησε το ότι συνωμιλήσαμε με τον Αδελφό Ρόδερφορδ, ο οποίος μας ενεθάρρυνε να συνεχίσωμε το έργον μας. Αφού είδαμε λίγο τα αξιοθέατα μέρη γύρω από τη Νέα Υόρκη εταξιδέψαμε προς νότον στο Φορτ Σμιθ, Αρκάνσας, ψάλλοντας σε όλη τη διαδρομή.

Τους επομένους επτά μήνες εργασθήκαμε μόνο σε εμπορικούς τομείς στις νότιες πόλεις, περιλαμβανομένων των Χοτ Σπρινγκς, Αρκάνσας· Νατσέζ και Βίξμπουργ, Μισισιπή· Λαφαγέτ και Λαίηκ Τσαρλς, Λουϊζιάνα. Ω, θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για όσα συνέβησαν στη διάρκεια των επτά εκείνων μηνών—πώς μπήκαμε μέσα σε όλα τα εργοστάσια και εδώσαμε τη μαρτυρία σε όλους τους υπαλλήλους και πώς, φυσικά, κάποτε μας έδιωχναν· πώς η Γαλλική αστυνομία της Λαφαγέτ μάς έσερνε κάθε μέρα και τραβούσε το ηχητικό αυτοκίνητο πάνω σε μια σχεδία· πώς εδειπνήσαμε με φίλους μέσα στη σπιτόβαρκά τους, στον Ποταμό Μισισιπή· πώς εδώσαμε τη μαρτυρία σε ενοίκους παλαιών μεγάρων, όπως του Στρατηγού Λη και του Στρατηγού Γκραντ, γύρω από το Νατσέζ· και πώς εχρησιμοποιούσαμε το ηχητικό αυτοκίνητο τα βράδια για να προσκαλούμε ανθρώπους να ταχθούν με τον Ιεχωβά (με ωραίους ύμνους που εψάλλαμε με τετραφωνία και με διαλέξεις μιας ώρας). Οι καθημερινές εκείνες πείρες σκαπανέως ήσαν τόσο αντίθετες με τις σχολικές πείρες, ώστε εγύριζα ψάλλοντας ‘σαν ένα πουλί που βγήκε από το κλουβί’.

Ίσως να διερωτάσθε αν είχα οικονομικές δυσχέρειες στην αρχή. Όχι, δεν είχα· ούτε και στη διάρκεια των δεκαοκτώ ετών της υπηρεσίας μου στο έργον σκαπανέως. Μια πολύτιμη επιστολή από την Εταιρία μού ήλθε στην αρχή του διορισμού μου ως σκαπανέως. Ήταν σαν να μιλούσε ο αγαπητός Αδελφός Σούλλιβαν σε νέους σκαπανείς. Παρέθετε το Ματθαίος 6:25-34 και κατ’ ουσίαν έλεγε: ‘Ο ουράνιος Πατήρ σας τρέφει τα πετεινά του ουρανού και ενδύει τον χόρτον του αγρού. Πόσο μάλλον εσάς; Αυτός είπε ότι θα το πράξη και σας καλεί να τον δοκιμάσετε’. Εγώ εδοκίμασα τον Ιεχωβά και αυτός απεδείχθη αληθινός στον λόγο του.

Τώρα ας ξαναπάω στο τέλος των πρώτων μου εννέα μηνών έργου σκαπανέως. Η σύντροφός μου και το ανδρόγυνο εσταμάτησαν το έργον σκαπανέως και πήγαν στα σπίτια τους. Χωρίς σύντροφο πάλι, κι εγώ πήγα στο σπίτι μου για τρεις μήνες, κατόπιν προσκλήσεως του αδελφού μου, για να εργασθώ σ’ ένα τμήμα του αγροτικού τομέως της τοπικής εκκλησίας. Ο αδελφός μου μού επρομήθευσε ένα αυτοκίνητο και βενζίνη.

Τον Σεπτέμβριο του 1937 πήγα στη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, με όλα τα πράγματά μου μέσα σε δύο βαλίτσες, ελπίζοντας να βρω έναν άλλο σύντροφο, και τον βρήκα. Ήταν η Σίρλεϋ Χένδριξον, ένα αγαθό, ειλικρινές και χαρωπό άτομο που απεδείχθη επί δεκαεπτά χρόνια ένα πολύτιμο κεφάλαιο στη ζωή μου ως σκαπανέως.

Η Σίρλεϋ κι εγώ ξεκινήσαμε μαζί στο πεδίον σκαπανέων του Σινσιννάτι, Οχάιο. Ήμουν μια από τους 200 που εξελέγησαν στη συνέλευσι του Κολόμπους για έργον ειδικού σκαπανέως κι έτσι τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου ήμεθα στον νέο μας τόπο διορισμού, στο Ουωτέρμπερυ, Κοννέκτικατ.

Στο Ουωτέρμπερυ συνήντησα ένα νεαρό ναύτη που προπαρεσκευάζετο να γίνη κληρικός του Πολεμικού Ναυτικού. Με κράτησε πάνω από μια ώρα με πολλές ερωτήσεις και τελικά πήρε μόνο ένα βιβλιάριο, διότι είχε μόνο ένα κέρμα περίσσιο από όσα του έφθαναν για ένα κουτί τσιγάρα, όπως μου είπε αργότερα. Εν τούτοις, λόγω του προφανούς ενδιαφέροντός του για την οργάνωσι, επέστρεψα να τον ιδώ και πάλι την επομένη το πρωί μ’ ένα Βιβλίο του Έτους ως δώρο και του άφησα τη διεύθυνσι της Αιθούσης Βασιλείας. Εκείνο το Σαββατοκύριακο ήμουν έξω από την πόλι, αλλ’ έμαθα ότι αυτός παρακολούθησε τη μελέτη Σκοπιάς. Την επόμενη Πέμπτη ήταν στη συνάθροισι υπηρεσίας, όπου εξητάζετο ένα άρθρο του Πληροφορητού περί καπνίσματος. Τότε έληξε η σπατάλη των χρημάτων για τσιγάρα. Τις επόμενες δύο εβδομάδες με συνώδευσε στην υπηρεσία και έλαβε την απόφασι να γίνη σκαπανεύς. Κατανοώντας ότι δεν είχε αρκετές γνώσεις, έλαβε άδεια δύο εβδομάδων για να μελετήση. Μετά δύο μήνες από την ημέρα που τον συνήντησα, έγινε σκαπανεύς. Ναι, και ενέμεινε, τον είδα μάλιστα με την οικογένειά του στο Στάδιο Γιάγκη.

Ευτυχείς βαδίζαμε πάνω στα χιόνια και στους πάγους της Νέας Αγγλίας με μια τσάντα βιβλία και πρόσθετο πακέτο βιβλία και τρόφιμα στο ένα χέρι, κι ένα γραμμόφωνο στο άλλο, που κάποτε εχρησίμευε για ν’ απομακρύνη κανένα άγριο σκυλί ή να μας προφυλάξη από μια πτώσι πάνω στον πάγο. Από το Ουωτέρμπερυ πήγαμε στο Τόρριγκτον, Κοννέκτικατ. Αποτελεί μια ευχάριστη ανάμνησι το ότι εκεί είχαμε το προνόμιο να βοηθήσωμε ένα νεαρόν αδελφόν και μια αδελφή να βγουν στην υπηρεσία. Τώρα αυτοί είναι ιεραπόστολοι στην Ιταλία.

Από το Κοννέκτικατ πήγαμε στη Μασσαχουσέττη: πρώτα στο Πίττσφηλντ και ύστερα στο Λεομίνστερ, όπου εργασθήκαμε σ’ έναν όμιλο από πέντε ειδικούς σκαπανείς. Βιβλία διαθέσαμε λίγα εκεί στο Γαλλικό Καθολικό τμήμα της πόλεως, αλλ’ ένας αδελφός και μια αδελφή άνοιξαν και το σπίτι τους και το ψυγείο των τροφίμων τους και στους πέντε μας, χωρίς επιβάρυνσι.

Ο επόμενος τόπος του διορισμού μας ήταν το Φίτσμπουργκ και επακολούθησε η Βοστώνη. Όταν συνήντησα τον υπηρέτη της εκκλησίας εκεί, μου ενεχείρισε μια επιστολή από το νομικό τμήμα της Εταιρίας, που μου παρήγγελλε να διδάξω στη Σχολή Βασιλείας του Σούντμπουρυ, μιας πόλεως που απείχε είκοσι μίλια από τη Βοστώνη. Αυτό μου έφερε δάκρυα στα μάτια καθώς και στη Σίρλεϋ· αλλ’ εξακολουθώντας να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, το δέχθηκα ως διορισμό από τον Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του. Αν και όλα δεν ήσαν ρόδινα στη διάρκεια των δύο εκείνων σχολικών περιόδων, δεν παρέμεινα αδρανής ως προς την υπηρεσία. Είχα τη χρήσι ενός μεγάλου, παλαιού αυτοκινήτου Πακάρ μέσα στο οποίον παρελάμβανα μια δωδεκάδα παιδιά στην υπηρεσία το Σαββατοκύριακο εκτός από δύο απογεύματα κάθε εβδομάδα.

Τον Μάιο του 1940 έφυγα από το Σούντμπουρυ για να επαναλάβω το έργον σκαπανέως, αλλά μόλις τον επόμενο Δεκέμβριο συναντήθηκα πάλι με τη Σίρλεϋ, τη φορά αυτή στον Σαν Αντόνιο, Τέξας. Λόγω των συνθηκών της διαβιώσεώς μας, επεράσαμε εκεί το δυσκολότερο έτος της ζωής μας ως σκαπανέων. Αλλ’ αφού πήγαμε εκεί με την εξουσιοδότησι του Αδελφού Ρόδερφορδ, παρεμείναμε. Στον κατάλληλο καιρό ο Ιεχωβά πάντοτε έχει κάποιον τρόπο να βγάζη τους δούλους του από μια δύσκολη κατάστασι. Μας απηλευθέρωσε δίνοντάς μας ένα διορισμό ειδικού σκαπανέως, πρώτα στο Αλάις, Τέξας, και ύστερα στο Αρκάνσας Πας, όπου ήμεθα όταν μας ήλθαν τα ερωτηματολόγια για τη σχολή Γαλαάδ.

Γαλαάδ! Κάτι εντελώς νέο μπροστά μας! Μέσα σε λίγες εβδομάδες ήμεθα φερμένοι από το ηλιόλουστο Τέξας στο χιονοσκεπές έδαφος της σχολής Γαλαάδ. Ήταν ήδη η πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου του 1943. Την επαύριον, εμείς τα «πειραματόζωα» της πρώτης σειράς σπουδαστών έλάβαμε τις θέσεις μας για εργασία—εννοώ ότι αυτό ήταν εργασία για μένα· αλλ’ ήμουν πολύ ευτυχής να βρίσκωμαι εκεί. Οι ευχάριστες πείρες μου στη σχολή Γαλαάδ μου ήσαν σαν ένα ευτυχές νυχτερινό όνειρο πραγμάτων του Νέου Κόσμου.

Οι πέντε βραχείς μήνες πέρασαν γρήγορα, και η Σίρλεϋ κι εγώ και άλλοι δύο εκάμαμε δύο χρόνια σκαπανείς στις συνοριακές πόλεις του Τέξας, αναμένοντας να μπούμε στον ξενικό μας τόπο διορισμού, στο Μεξικό. Εκεί στο Ηγκλ Πας μια μέρα συνήντησα ένα πραγματικό πρόβατο που έτριβε ασπρόρουχα σε μια σκάφη. Υστερ’ από λίγη ανάγνωσι και λίγη βοήθεια στη μελέτη εδέχθη την αλήθεια κι έγινε μια θαυμασία ευαγγελιζομένη. Και ολόκληρη η οικογένειά της γρήγορα απετέλεσε μέρος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου.

Στις 21 Μαΐου 1945, μπήκαμε στο Μεξικό ως εκπαιδευταί. Εικοσιένας ωρίσθησαν για το μέρος αυτό αρχικά· ένδεκα έμειναν. Αυτοί οι ένδεκα είμαι βεβαία ότι θα πουν μαζί μου: «Δεν θα ήθελα από δική μου εκλογή να ήμουν οπουδήποτε αλλού.» Το έργον σκαπανέως επί εννέα χρόνια στη μία αυτή πόλι (στην Πόλι του Μεξικού) μου έδωσε μια χαρά την οποίαν δεν είχα δοκιμάσει προηγουμένως: τη χαρά του να ιδώ 175 ευαγγελιζομένους ν’ αυξηθούν σε πάνω από 1.300 και μια μονάδα να υποδιαιρήται σε 20. Υπήρχε επίσης και ειδική ικανοποίησις και χαρά που προήρχετο από την επίδοσι του αγγέλματος της Βασιλείας σε ανθρώπους, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν Αγία Γραφή στα χέρια τους και τους οποίους είδα κατόπιν παρουσία μου να αφαιρούν τα είδωλα της παλαιάς των λατρείας.

Η διάθεσις εντύπων υπήρξε πολύ καλή σε όλο το χρονικό αυτό διάστημα, και βρήκα πολύ εύκολο το ν’ αρχίσω μελέτες· αλλ’ αρχίζουν πάντοτε νέες μελέτες και αφήνονται άλλες. Γενικά, οι γυναίκες εδώ είναι σκλάβοι των συζύγων των, κι έτσι κι αν ακόμη δεχθούν την αλήθεια, πολλές απ’ αυτές δεν μπορούν να παρακολουθήσουν συναθροίσεις και να βγουν στο έργον.

Όταν έχωμε συνέλευσι στην πόλι, αισθάνομαι όπως και μια ευτυχισμένη μητέρα πολλών τέκνων σε μια οικογενειακή συγκέντρωσι. Δέχομαι από παντού εναγκαλισμούς και φιλιά, από διαφόρους με τους οποίους σννεμελέτησα στη διάρκεια των τελευταίων εννέα ετών, και οι οποίοι τώρα είναι ευαγγελιζόμενοι στις διάφορες είκοσι μονάδες. Το να βλέπω εκεί ευαγγελιζομένους στους οποίους είχα πάει την αλήθεια, με τους καλής θελήσεως συντρόφους των, με κάνει να αισθάνωμαι τον εαυτό μου ως μια περήφανη γιαγιά.

Εδοκίμασα ασφαλώς την εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού: «Δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω.» (Μάρκ. 10:29,30) Αν και δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει η αύριον, ελπίζω να μπορέσω να συνεχίσω επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή στον ξενικό μου τόπο διορισμού ώσπου ‘αι οικίαι μείνουν χωρίς κατοίκους’.

[Εικόνα στη σελίδα 164]

Ρόζα Μαίη Ντρέγερ

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Θωμά Ρ. Γητς

ΑΝΑΣΚΟΠΩΝΤΑΣ τον τρόπο με τον οποίον επεδίωκα τον σκοπό μου στη ζωή, βρίσκω πολλές ελλείψεις. Αφ’ ετέρου, με τη χάρι του Ιεχωβά Θεού υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα για τα οποία πρέπει να είμεθα ευγνώμονες παρά για να λυπούμεθα. Αν κι εμεγάλωσα στην αλήθεια, εν τούτοις δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά πάντοτε συναισθανόμουν το γεγονός ότι η αλήθεια είναι κάτι πολύ ειδικό, ένας πολύτιμος λίθος μεγάλης αξίας.

Είμαι ο μεγαλύτερος γυιός μιας μεγάλης οικογενείας κι εμεγάλωσα σ’ ένα αγρόκτημα τελείως απομονωμένος από κάθε εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, όταν μετακομίσαμε πλησιέστερα σε μια πόλι το 1931 άρχισα να αναλαμβάνω δράσι στο έργον της μαρτυρίας, σε ηλικία 17 ετών. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Ένας αδελφός μου έδωσε απλώς μερικά βιβλία και μου είπε: «Πήγαινε σ’ εκείνο το σπίτι». Πήγα, αλλ’ ήμουν πολύ νευρικός. Κατά σύμπτωσιν οι ένοικοι εκείνου ακριβώς του σπιτιού ήσαν καλής θελήσεως άνθρωποι, και μ’ εβοήθησαν σημαντικά. Στο τέλος της πρώτης μέρας αισθανόμουν σαν να ήμουν ένας παλαίμαχος ευαγγελιζόμενος. Από το έτος 1931 ως το 1938 ήμουν ένας πολυάσχολος ευαγγελιζόμενος εκκλησίας. Στο έτος 1938 παρακολούθησα την πρώτη μου σημαντική συνέλευσι στο Κάλετζ Παρκ, Μαίρυλαντ, και άκουσα τον Αδελφό Ρόδερφορδ να μιλή απ’ το Λονδίνο της Αγγλίας, με θέμα «Γεμίσατε την Γην» και «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα». Σ’ εκείνη τη συνέλευσι εβαπτίσθηκα και είδα, επίσης, τον Αδελφόν Εδουάρδον Κέλλερ για πρώτη φορά, αλλά μετά επτά χρόνια εγνωρίσθηκα πολύ καλά μαζί του στην Ισπανική τάξι της σχολής Γαλαάδ.

Στο 1939 παρακολούθησα τη συνέλευσι της πόλεως Νέας Υόρκης και πέρασα πολύ συγκινητικά ταξιδεύοντας με τον υπόγειο σιδηρόδρομο και βλέποντας τη μεγάλη αυτή πόλι για πρώτη φορά, για να μην πω και για την οχλοβοή του Μάντισον Σκουαίαρ Γκάρντεν στη διάρκεια της δημοσίας ομιλίας που έγινε την Κυριακή. Έφθασα στη Νέα Υόρκη με 4 δολλάρια στην τσέπη μου, κι επέστρεψα σπίτι μου μ’ ένα μόνο δολλάριο.

Στο 1940 παρακολούθησα τη συνέλευσι του Ντητρόιτ, Μίσιγκαν, όπου εξεδόθη το βιβλίο Θρησκεία. Εκεί είδα τον αδελφό Κόβινγκτον για πρώτη φορά. Επίσης, ένας φίλος μού συνέστησε τη μέλλουσα σύζυγό μου, ένα κορίτσι από το Σύρακιους της Νέας Υόρκης, που υπέγραψε αίτησι για έργον σκαπανέως σ’ εκείνη τη συνέλευσι και διετέλεσε σκαπανεύς από τότε.

Την άνοιξι του 1941 συνελήφθην (για πρώτη φορά στη ζωή μου) μαζί με άλλους σαράντα περίπου όταν εκάναμε έργον περιοδικού στο δρόμο σε μια συνέλευσι περιοχής στην πόλι Στώντον, Βιρτζίνια. Μας εκράτησαν επί μια ώρα στο αστυνομικό τμήμα, ενώ ο Αδελφός Μακμίλλαν πήγε και ανέγνωσε την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου στον εισαγγελέα της πόλεως, ο οποίος είπε ότι δεν είχε ιδέα περί του ότι είχαμε μια τόσο λαμπρή νίκη. Εκάλεσε τον διευθυντή της αστυνομίας και του είπε να μας αφήση να φύγωμε. Πήγαμε πάλι στο δρόμο και διεθέσαμε όλα τα περιοδικά που είχαμε. Το ίδιο έτος παρακολούθησα τη συνέλευσι του Σαν Λούις. Τότε έγινα υπηρέτης εκκλησίας. Τον Οκτώβριο του 1941 έλαβα το ερωτηματολόγιό μου για τον στρατό, πράγμα που έγινε ένα ολόκληρο έτος μετά την εγγραφή μου για τη στρατιωτική υπηρεσία. Τον Νοέμβριο, δύο περίπου εβδομάδες πριν από τα γεγονότα του Περλ Χάρμπορ, ενώ ήμουν ακόμη ευαγγελιζόμενος εκκλησίας, έλαβα δελτίον κατατάξεώς μου στην κλάσι 4-D ως διάκονος απαλλαγμένος στρατιωτικής θητείας και παρέμεινα σ’ αυτή την κατάταξι σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Την άνοιξι του 1942, ένας νεαρός σκαπανεύς αδελφός πέρασε από την πόλι μας και είπε μεταξύ άλλων ότι πρέπει να επιδείξω περισσότερη εκτίμησι για την κατάταξί μου ως διακόνου και να μπω στην ολοχρόνιο διακονική υπηρεσία σκαπανέως. Είχα τότε ένα καινούργιο αυτοκίνητο κι εκέρδιζα αρκετά εκτός από την εκτέλεσι διακονικής υπηρεσίας. Μερικοί από την τοπική εκκλησία με ανεχαίτιζαν (δεν ήταν δύσκολο) λέγοντας ότι έπρεπε ν’ αφήσω κάποιον που κερδίζει λιγώτερα χρήματα να βγη στο έργον του σκαπανέως. Εν τούτοις, στις 4 Ιουλίου 1942, διεκήρυξα την ανεξαρτησία μου κι άρχισα το έργον του σκαπανέως. Ήταν τότε εν προόδω μια εκστρατεία με βιβλιάρια, και διέθεσα 400 περίπου εκείνον τον μήνα. Ετηρούσα λεπτομερή λογαριασμό των εσόδων και εξόδων μου, κι ετελείωσα τον μήνα με 10 δολλάρια περισσότερα από όσα είχα στην αρχή. Από τότε ποτέ δεν βρέθηκα σε ειδικά δύσκολη θέσι από χρήματα, και βέβαια δεν έμεινα ποτέ νηστικός.

Εγώ είχα αυτοκίνητο αλλ’ όχι ρυμουλκούμενο όχημα· η μνηστή μου είχε ρυμουλκούμενο αλλ’ όχι αυτοκίνητο· απεφασίσαμε, λοιπόν, ότι το καλύτερο που έπρεπε να κάμωμε ήταν να νυμφευθούμε. Μετά τη συνέλευσι του Κλήβελαντ, τον Σεπτέμβριο του 1942, κατευθύνθηκα στο Σύρακιους, παρά τη συμβουλή μερικών από τους Νοτίους φίλους μου, και πήρα τη «Γιάγκινη» σύζυγό μου και το ρυμουλκούμενο όχημά της κι εξακολουθήσαμε την υπηρεσία σκαπανέως στη Βιρτζίνια μ’ επιτυχία κι ευτυχία.

Περίπου ένα χρόνο πριν απ’ αυτό είχα συμπληρώσει μια αίτησι για υπηρεσία μέσα στο Μπέθελ και την είχα σχεδόν ξεχάσει. Μετά μια εβδομάδα περίπου από του γάμου μας έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία που έλεγε ότι αν ήμουν ακόμη άγαμος μπορούσα να παρουσιασθώ στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, στο Σάουθ Λάνσιγκ της Νέας Υόρκης. Επληροφόρησα την Εταιρία ότι δεν ήμουν πια άγαμος, αλλ’ αν υπήρχε καμμιά ευκαιρία για ανδρόγυνο, θα εχαίραμε να πάμε και οι δύο. Σε λίγο ελάβαμε μια επιστολή απ’ τον Αδελφό Νορρ που έλεγε ότι δεν υπήρχε τότε θύρα ευκαιρίας, αλλά να συνεχίσωμε το έργον σκαπανέως και ο Ιεχωβά θα μας ευλογούσε. Το επράξαμε, και ο Ιεχωβά μας ευλόγησε.

Τον Ιούνιο του 1944, έγινα ειδικός σκαπανεύς. Εστάλημε στην Αππαλάτσια, Βιρτζίνια, μια πόλι με μεταλλεία γαιάνθρακος, ακριβώς πάνω απ’ το Μπιγκ Μπλακ Μάουνταιν της Κομητείας Χάρλαν, Κεντώκυ. Εκεί οι άνθρωποι ήσαν λίγο άξεστοι αλλά πολύ καλόκαρδοι και γενναιόδωροι όταν εγνωρίζοντο με κάποιον. Συναντήσαμε κι απεκτήσαμε φίλους που εξακολουθούν να είναι μεταξύ των καλυτέρων μας. Ήταν η πρώτη φορά που απουσίαζα απ’ το σπίτι μου πάνω από δέκα μέρες συνεχώς, και μου ήταν πράγματι σκληρό αυτό. Ποτέ δεν υπήρξα τόσο μακριά απ’ την κατοικία μου στον ξένο τομέα διορισμού μου (2.000 μίλια απ’ την κατοικία μου) όσο ήμουν σ’ εκείνα τα βουνά που απείχαν μόνο 200 μίλια. Εκείνη η εκπαίδευσις ήταν ακριβώς ό,τι εχρειάζετο για τη σχολή Γαλαάδ και ένα ξένο τόπο διορισμού. Όλοι οι άρρενες σκαπανείς είχαν εκδιωχθή με οχλοκρατίες από την Κομητεία του Χάρλαν, αλλ’ υπήρχαν δύο πιστές ηλικιωμένες αδελφές που έκαναν έργον σκαπανέως εκεί και με κρατούσαν σχεδόν κάθε μήνα για μερικά καθήκοντα. Η πρώτη κηδεία στην οποία υπηρέτησα ήταν στην Κομητεία Χάρλαν, όπου κάτι οχλοκράται έβλεπαν πάνω απ’ τον ώμο μου να διακρίνουν αν εδιάβαζα από τη Γραφή του Βασιλέως Ιακώβου (όπως και έκανα). Εκεί υπηρέτησα για πρώτη φορά σε τελετή της Αναμνήσεως και έκαμα την πρώτη μου δημοσία ομιλία.

Αλλά σ’ εκείνο τον τόπο διορισμού μου, η εξέχουσα πείρα που είχα ήταν στην Αππαλάτσια, Βιρτζίνια. Ένα πρωί, ενώ επήγαινα από σπίτι σε σπίτι στο καλύτερο τμήμα της πόλεως, άφησα ένα βιβλιάριο Τα Νέα της Βασιλείας σε μια πρόσχαρη κυρία. Αργότερα έβγαινα από μια εξώθυρα, οπότε κάποιος ερχόταν ορμητικά απ’ το δρόμο σαν ένας μανιασμένος ταύρος, σωρεύοντας ύβρεις εναντίον μου, λέγοντας ότι πρέπει να εκδιωχθώ από την πόλι, κλπ. Ήταν ένας τοπικός γιατρός. Υστερ’ από λίγους μήνες ανέβηκα στα βουνό μια ψυχρή χιονισμένη νύχτα για να κάμω μια συμμελέτη μ’ έναν νεαρό καλής θελήσεως άνθρωπο και τον βρήκα άρρωστο βαριά. Με παρεκάλεσε αν μπορούσα να κατέβω στην πόλι και να του καλέσω αυτόν τον ίδιο γιατρό. Το έπραξα. Απ’ το τηλέφωνο ο γιατρός είπε, «Έχετε κανένα αυτοκίνητο;» «Μάλιστα.» «Λοιπόν, θα με φέρετε σεις εκεί πάνω, διότι δεν τ’ οδηγώ εγώ τ’ αυτοκίνητό μου εκεί πάνω στο βουνό απόψε· να με πάρετε απ’ το νοσοκομείο.» Ήταν πυκνό σκοτάδι όταν βγήκε ο γιατρός, κι έτσι δεν μπορούσε να με ιδή καλά. Εγώ παρέμεινα ήσυχος ενώ αυτός μιλούσε για την πρόοδο του πολέμου (ήταν περίπου ο καιρός της Μάχης του Βουλτς). Όταν ανεβήκαμε περίπου ένα μίλι πάνω στο βουνό, είπε: «Παρακαλώ, ποιος είσθε;» Πραγματικά περιήλθε σε αμηχανία όταν του είπα ποιος είμαι. Επερίμενα και τον πήγα πίσω στην πόλι. Μα ήταν αυτό κάρβουνα αναμμένα στο κεφάλι του. Ποτέ πια δεν άκουσα ότι θα εκδιωχθώ απ’ την πόλι.

Ενώ ήμεθα σ’ αυτόν τον ειδικό διορισμό, παρακολουθήσαμε τη συνέλευσι του Μπώφφαλο της Νέας Υόρκης, στο 1944· εκεί συνεπληρώσαμε προκαταρκτικές αιτήσεις για τη σχολή Γαλαάδ. Είχαμε ακούσει πάρα πολλά για τις δυσκολίες των μαθημάτων της σχολής Γαλαάδ, ώστε η σύζυγός μου ήταν εναντίον της ιδέας αυτής. Της είπα ότι δεν θα έβλαπτε να πάμε απλώς και ν’ ακούσωμε τι είχε να πη ο Αδελφός Νορρ στους υποψηφίους Γαλααδίτας. Εκαθήσαμε σε μιαν άκρη και στο τέλος υπεβάλαμε τις αιτήσεις μας.

Τον Δεκέμβριο του 1944 ελάβαμε τις αιτήσεις μας για τη σχολή Γαλαάδ. Η σύζυγός μου προέτεινε να τις επιστρέψωμε λευκές, αλλ’ εγώ είπα: ‘Ας τις συμπληρώσωμε και να πούμε πως δεν είσαι πολύ καλά, και δεν θα κληθούμε οπωσδήποτε.’ Το εκάμαμε αυτό, και τον Ιούνιο του 1945 ελάβαμε την πρόσκλησι να παρουσιασθούμε για την έκτη σειρά, σπουδαστών.

Λίγους μήνες προτού πάμε στη σχολή Γαλαάδ μας επεσκέφθη ένας ζηλωτής υπηρέτης περιοχής, ο οποίος εβάδιζε με μαθηματικόν κανόνα και μετρούσε σχεδόν τα πάντα. Όταν εφθάσαμε στη σχολή Γαλαάδ, το πρώτο άτομο που συναντήσαμε ήταν ο υπηρέτης περιοχής μας. Εγώ του είπα: «Δεν μου λέτε, θα πάτε και σεις στη σχολή μ’ εμάς;» Αυτός απήντησε: «Όχι, μ’ έφεραν εδώ για να διδάξω.» Εγέλασα πάνω σ’ αυτό, αλλ’ εξεπλάγην πραγματικά όταν παρετήρησα ότι αυτός ήταν όντως ο διδάσκαλός μας των μαθηματικών.

Η σχολή Γαλαάδ απετέλεσε μια θαυμάσια πείρα και, μολονότι επεράσαμε έναν καιρό πολυάσχολο, δεν ήταν βέβαια τόσο δύσκολα όπως είχαμε οδηγηθή να πιστεύωμε. Επέρασα μια ζωή εντελώς κανονική στη σχολή Γαλαάδ, πηγαίνοντας στην υπηρεσία σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, και διαβάζοντας τη Σκοπιά μου και το Ξύπνα! απ’ την αρχή ως το τέλος, όπως έκανα πάντοτε αφότου μπορούσα να διαβάζω. Διετήρησα, επίσης, μια κανονική αλληλογραφία με την οικογένειά μου και με τους φίλους μου.

Από τη σχολή Γαλαάδ διωρισθήκαμε να εργασθούμε με την εκκλησία της Μπαγιόν, Νέας Ιερσέης. Ήταν ένας από τους καλύτερους τόπους διορισμού που είχαμε ποτέ, οι δε φίλοι εκεί μας περιποιήθηκαν ηγεμονικά. Ποτέ δεν θα τους ξεχάσωμε.

Ο διορισμός μας στο εξωτερικό ήταν οι Ολλανδικές Δυτικές Ινδίες κι εφθάσαμε στο Βίλλεμσταντ, Κυρασό, στις 16 Μαΐου 1946. Σε μια μικρή συνάθροισι το πρώτο βράδι ο αδελφός που προσηυχήθη ευχαρίστησε τον Ιεχωβά τόσο θερμά για την άφιξί μας ώστε ποτέ δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε να τους εγκαταλείψωμε. Εκείνο τον καιρό η στεγαστική κατάστασις ήταν πολύ κακή στο Βίλλεμσταντ και επί έξη μήνες περάσαμε πολύ σκληρά, ώσπου τελικά βρήκαμε ένα καλό σπίτι. Το νερό ήταν φοβερό, και είχαμε αλλεπάλληλες περιόδους δυσεντερίας, αλλά δεν αποθαρρυνθήκαμε. Οι επιτόπιοι φίλοι είχαν την ευγενή καλωσύνη να προσκομίζουν διαφόρων ειδών φαρμακευτικά βότανα για να παράσχουν την εξυπηρέτησί τους.

Ελέχθη ότι όταν περάση κανείς από τη σχολή Γαλαάδ και πάη στον τόπο διορισμού του στο εξωτερικό, η συγκίνησις παρέρχεται και αρχίζει η σκληρή εργασία. Για μένα όμως ποτέ δεν έπαυσε η συγκίνησις. Ό,τι κάνει ενδιαφέρουσα τη ζωή, ειδικά για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν είναι οι συνθήκες, ούτε η γραφικότης του τόπου, ούτε και η γλώσσα ακόμη, αλλ’ είναι οι άνθρωποι, τους οποίους και έχει κανείς σε κάθε τόπο διορισμού.

Ένα πράγμα που μας έκαμε να λυπηθούμε ήταν ότι μετά την εδώ παραμονή μας επί ενάμισυ έτος, ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά. Ανεμέναμε πράγματι να τον ιδούμε και πάλι, διότι εφαίνετο αρκετά καλά στην υγεία του, όταν ανεχωρήσαμε απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν ένας πιστός μάρτυς, ο οποίος ανέθρεψε μια μεγάλη οικογένεια «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Στη συνέλευσι του Σταδίου Γιάγκη του 1953 ήταν συγκεντρωμένη ολόκληρη η οικογένειά μας για πρώτη φορά σε μια οκταετία. Αυτή η συνέλευσις όχι μόνον απετέλεσε σταθμό στην ιστορία της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, αλλά και στην ιστορία της οικογενείας μου επίσης.

Στο έτος 1950 ο Αδελφός Νόρρ επεσκέφθη τις Ολλανδικές Δυτικές Ινδίες για πρώτη φορά και ίδρυσε ένα τμήμα της Εταιρίας, εγώ δε διωρίσθηκα υπηρέτης του τμήματος και διατηρώ ακόμη αυτή τη θέσι με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά. Το να είναι κανείς υπηρέτης τμήματος σ’ ένα μικρό τόπο σημαίνει ότι κατά καιρούς ενεργεί, επίσης, ως υπηρέτης περιφερείας, καθώς και ως υπηρέτης περιοχής, πράγμα που είναι πιο συγκινητικό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που πήγαμε στη νήσο Μποναίρ. Όταν εφθάσαμε εκεί για τη δημοσία διάλεξι, επερίμεναν πάνω από εκατό άνθρωποι. Είπαμε: «Τι ωραίο πλήθος!» Όταν μπήκαν τριάντα περίπου άτομα μέσα, ενομίσαμε ότι οι άλλοι έμειναν από συστολή, αλλά σε λίγο διεπιστώσαμε ότι άρχισαν να πέφτουν πάνω στην τσίγκινη στέγη πέτρες σαν τη χάλαζα της Αιγύπτου, εξεσφενδονίζοντο χαρτοροκέτες, ο όχλος χτυπούσε τενεκέδες και ούρλιαζε. Τι θόρυβος! Μένω έκπληκτος ως τώρα που δεν χτυπήθηκε κανείς εκείνο το βράδι. Πολλοί όμως από τους ανθρώπους άλλαξαν. Όταν προσφάτως προεβάλαμε την ταινία «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει» στο θέατρο της Μποναίρ, αυτό ήταν κατάμεστο, μερικοί δε από τους παρόντας ήσαν από τους άλλοτε ταραχοποιούς, και τους άρεσε η ταινία.

Σ’ έναν ξένο τόπο διορισμού δεν χρειάζεται πάντοτε να μαθαίνη κανείς μια ξένη γλώσσα, αλλά συνήθως τη μαθαίνει· αυτό δε είναι κάτι ενδιαφέρον. Αν και δεν μαθαίνετε ποτέ να μιλήτε τη γλώσσα τέλεια, θα μάθετε να την καταλαβαίνετε, και αυτό είναι κάτι ενθουσιώδες. Εδώ εμάθαμε τη γλώσσα Παπιαμέντο.

Όταν για πρώτη φορά ήλθα στο Κυρασό, συνελήφθην δεύτερη φορά στη ζωή μου για το ίδιο πράγμα, για έργο στο δρόμο με περιοδικά. Ωδηγήθην στο αστυνομικό τμήμα, αλλ’ όταν εξήγησα τη φύσι του έργου μου, και ότι αυτό δεν ήταν εμπορικό, ο αξιωματικός υπηρεσίας μου είπε να συνεχίσω, προς μεγάλην λύπην του αστυφύλακος. Την επαύριον ακριβώς επήγαινα από σπίτι σε σπίτι, ένας δε Ολλανδός με προσεκάλεσε να εξηγήσω την αποστολή μου στη σύζυγό του. Όταν έφευγα του είπα: «Φαίνεσθε γνωστός· πού σας είδα προηγουμένως;» Αυτός γέλασε και μου είπε: «Είμαι ο αξιωματικός υπηρεσίας που σε άφησα χθες να φύγης.» Εγώ δεν μπόρεσα να τον αναγνωρίσω χωρίς τη στολή του.

Ο Ιησούς ασφαλώς εγνώριζε τι έλεγε όταν είπε ότι όποιος άφησε σπίτι και οικογένεια χάριν αυτού και του ευαγγελίου, εκατονταπλάσια θα εύρισκε τώρα και αιώνια ζωή στον μέλλοντα κόσμον.

Μολονότι οι επιστολές και τα δέματα από τον τόπο μας ενίοτε δεν αποτελούν ανάγκη για ένα επιτυχές ιεραποστολικό στάδιο, μπορούν ν’ αποτελέσουν πηγή ιδιαιτέρας ευχαριστήσεως. Κάθε τεύχος των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! είναι σαν μια επιστολή από τον τόπο μας, πάντοτε γεμάτο εκπλήξεις, πάντοτε κάτι νέον. Εδώ περιλαμβάνονται λίγες μόνον από τις πολλές πείρες που είχα. Τόμοι θα εχρειάζοντο για να τις πω όλες, όπως λόγου χάριν εκείνη που είχα όταν προέβαλα την ταινία «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει» για τον διοικητή και την οικογένειά του στην αυλή του σπιτιού του.

Πολλοί λέγουν: «Ω, να μπορούσα μόνο να ξαναζήσω τη ζωή μου.» Εγώ λέγω, Αν μπορούσα, ο σκοπός μου θα ήταν ο ίδιος, δηλαδή να επιδιώξω τον σκοπό μου για μια ζωή αίνου προς τον Ιεχωβά τον Δημιουργό μου.

[Εικόνα στη σελίδα 190]

ΘΩΜΑΣ Ρ. ΓΗΤΣ

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις της Έστερ Μ. Ρίντελ

ΣΤΙΣ 25 Δεκεμβρίου 1948 επάτησα στο έδαφος του διορισμού μου στο εξωτερικό ως ιεραπόστολος στη Βενεζουέλα της Νοτίου Αμερικής. Τόσο γρήγορα διέρρευσε ο χρόνος ώστε θυμούμαι τώρα την ευτυχή εκείνη μέρα σαν να ήταν χθες· και καθώς ανατρέχω στα περασμένα εκείνα χρόνια κατανοώ πόσον αγαθός υπήρξε για μένα ο Ιεχωβά και πόσο πλούσιες ήσαν οι ευλογίες που έλαβα απ’ Αυτόν μέσα στον αγρό του εξωτερικού. Έχομε τύχει καλής φροντίδος μέσω της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά και έχει γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να διατηρηθούμε ευτυχείς στους τόπους διορισμού μας.

Επί του παρόντος είμαι τόσο απασχολημένη στο έργον μου, ώστε να λησμονώ τελείως ότι δεν ήμουν πάντοτε ιεραπόστολος. Όπως σε όλα τ’ άλλα πράγματα, άρχισα μεν αλλά δεν έγινα ιεραπόστολος εντός της περασμένης νύχτας. Αυτό έγινε βαθμιαίως. Αυτό μ’ επαναφέρει περίπου είκοσι χρόνια πίσω, στις 15 Απριλίου 1936, οπότε άρχισα έργον σκαπανέως. Τη μέρα εκείνη ποτέ δεν θα την ξεχάσω, διότι ήταν μια από τις πιο ευτυχείς μέρες της ζωής μου. Επί πολύν καιρό σκεπτόμουν να γίνω σκαπανεύς, και κάθε φορά που έστελλε η Εταιρία μια απ’ αυτές τις επιστολές για να ενθαρρύνη ευαγγελιζομένους να γίνουν σκαπανείς, ελυπούμην πραγματικά που δεν ήμουν κι εγώ σκαπανεύς. Αφιέρωσα, βέβαια, τη ζωή μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά πολλά χρόνια πριν· αλλά ενόμιζα, φαίνεται, πώς το έργον του σκαπανέως δεν ήταν για μένα, διότι δεν ήμουν ισχυρής ιδιοσυγκρασίας. Τελικά, όμως, αφού άκουσα την ανάγνωσι μιας απ’ αυτές τις επιστολές και κατενόησα πόσο με έθλιβε το ότι δεν διέθετα τόσο χρόνο στην υπηρεσία του αγρού όσο θα έπρεπε, έλαβα οριστική απόφασι να κανονίσω τις υποθέσεις μου και να γίνω σκαπανεύς. Εγκατέλειψα την εργασία μου ως γραμματέως και το ιδιωτικό μου γραφείο σ’ έναν αριστοκρατικόν ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης. Ήταν εύκολο να τ’ αποχαιρετήση κανείς όλ’ αυτά, διότι πάντοτε καθόμουν και ωνειρευόμουν ότι εβάδιζα σ’ έναν ωραίο δρόμο της υπαίθρου κάθε μέρα με μια τσάντα βιβλία στη μασχάλη και προσβλέποντας σε σπίτια όπου θα μπορούσα να προσφέρω σε κάποιον να πιή από το ύδωρ της ζωής. Εβάδιζα θαρρετά την πρώτη μέρα που άρχισα το έργον του σκαπανέως, διότι εγνώριζα ότι ο Ιεχωβά μ’ εβοήθησε να επιτύχω αυτόν τον σκοπό. Είχα πίστιν ότι αυτός θα άκουε την προσευχή μου για βοήθεια προς εκτέλεσιν της καταλλήλου αποφάσεως, και το έπραξε.

Ενώ έκανα έργον σκαπανέως σε διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ευλογίες ήσαν αναρίθμητες. Η εκπαίδευσις που έλαβα συναντώντας διαφόρων ειδών ανθρώπους, οι οποίοι κατοικούσαν σε διάφορα μέρη της χώρας, φυλακιζομένη και αποφυλακιζομένη εδώ κι εκεί, όλα αυτά προσέθεσαν στο να γίνη ενδιαφέρον το έργον σκαπανέως, για να πούμε το λιγώτερο. Αλλά το σπουδαιότερο απ’ όλα ήταν το προνόμιο του να διδάσκω σε τόσους ανθρώπους την αλήθεια των βουλών του Ιεχωβά γι’ αυτούς, θυμούμαι πολλά άτομα που είπαν: «Δίδαξε με να προσεύχωμαι· εγώ δεν ξέρω τον τρόπο.» «Διάβασέ μου από την Αγία Γραφή· δεν μπορώ να ιδώ.» «Ο Θεός πρέπει να σε έστειλε σε μένα.» «Σ’ ευχαριστώ που ήλθες στην πόρτα μου· το άγγελμά σου έχει πολλή σημασία για μένα.» Θα μπορούσα να προχωρήσω πολύ καθώς κάθομαι εδώ και ανακαλώ στη μνήμη μου αυτά τα πρόσωπα. Σήμερα αυτοί οι ίδιοι δοκιμάζουν τις ευλογίες που έλαβα εγώ τότε. Λυπήθηκα ποτέ που έλαβα την απόφασι να γίνω σκαπανεύς; Όχι, ποτέ· ούτε για μια στιγμή.

Ήμουν τόσο ευτυχής που ήμουν σκαπανεύς, ώστε μπορούσα να εξακολουθήσω να είμαι σκαπανεύς στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, αλλά συνέβη κάτι πιο θαυμαστό. Προσεκλήθην να πάω στη σχολή Γαλαάδ την άνοιξι του έτους 1945. Αυτό υπερέβαινε και τα πιο προσφιλή μου όνειρα. Θυμούμαι ως παιδί το πώς καθόμουν επί ώρες διαβάζοντας τις «εκθέσεις των συνελεύσεων» (όπως τις ελέγαμε τότε στην εποχή των «πίλγκριμς»), και πάντοτε επιθυμούσα να πάω σε διάφορα μέρη και να κηρύξω. Οι λίγες εκθέσεις από τις ξένες χώρες με κατέθελξαν. Λίγο μόνο καταλάβαινα ότι μια μέρα θα είχα την ευκαιρία να πάω σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου ως ιεραπόστολος. Μ’ ευχαριστούσε αυτό.

Η πέμπτη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ περιελάμβανε κι εμένα. Δεν είχα ακούσει πολλά πράγματα για τη σχολή Γαλαάδ από κανένα, εκτός από το ότι ήταν θαυμάσια. Και ήταν περισσότερο απ’ αυτό: Μου φαινόταν σαν να βγήκα αμέσως έξω απ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο και μπήκα στον Νέο Κόσμο. Τα δέχθηκα όλ’ αυτά σαν ένα θαυμάσιο δώρο απ’ τον Ιεχωβά και θα είμαι πάντοτε ευγνώμων σ’ Αυτόν για την εκπαίδευσι που έλαβα εκεί. Αυτό μ’ εβοήθησε να λάβω μια πολύ βαθύτερη εκτίμησι της οργανώσεως του Ιεχωβά, αοράτου και ορατής. Μου κατέδειξε την υποχρέωσί μου να υπηρετήσω τον Ιεχωβά αποτελεσματικά με αγαθότητα κι αγάπη, διότι μόνον η αγάπη και η αγαθότης μου επεδείχθησαν εκεί. Μου υπέδειξε πώς να μελετώ τη Γραφή και να ωφελούμαι όσο το δυνατόν περισσότερο απ’ αυτήν. Μου έδειξε πώς να εκφράζωμαι σαφώς, και το σπουδαιότερο απ’ όλα πώς να τηρώ τον νουν και την καρδιά μου συγκεντρωμένα στην υπηρεσία του Ιεχωβά και γεμάτα με άξια λόγου πράγματα. Από τότε, προσεπάθησα πάντοτε επιμελώς ν’ ακολουθήσω αυτό το υπόδειγμα. Η σχολή Γαλαάδ θα είναι πάντοτε αγαπητή στην καρδιά μου· αγάπησα κάθε λεπτό της παραμονής μου σ’ αυτή. Πρέπει να φρονώ ότι κάθε σκαπανεύς που μπορεί να το πράξη πρέπει να αγαπά το να πάη στη σχολή Γαλαάδ και να εκπαιδευθή για ιεραποστολικό έργον στο εξωτερικό. Χαίρω που το έπραξα εγώ. Κυττάξτε πού βρίσκομαι σήμερα: στη Βενεζουέλα της Νοτίου Αμερικής. Μήπως λυπήθηκα που έλαβα την απόφασι να πάω στη σχολή Γαλαάδ; Όχι, διότι και αυτή την απόφασι την έλαβα με τη βοήθεια του Ιεχωβά, με τη βεβαιότητα ότι αυτός θα με βοηθούσε σε όλο αυτό το διάστημα της εκπαιδεύσεως.

Τον Ιούλιο του έτους 1945 απεφοίτησα και είχα τον ζήλο να μπω σ’ έναν αγρό του εξωτερικού και να θέσω σ’ εφαρμογή όλα όσα έμαθα. Δεν πήγα ευθύς αμέσως, αλλ’ ασχολήθηκα και ήμουν ευτυχής που εργάσθηκα ως ιεραπόστολος στις Ηνωμένες Πολιτείες ώσπου τελικά, τον Δεκέμβριο του έτους 1948, έγινα μέλος ενός εξαμελούς ευτυχισμένου ομίλου ιεραποστόλων που επρόκειτο ν’ αναχωρήση με ατμόπλοιο της Γκρέης Λάιν για το Μαρακαΐμπο της Βενεζουέλας. Ήμεθα τόσο συγκινημένοι ώστε ανυπομονούσαμε να βγούμε έξω απ’ το λιμάνι της Νέας Υόρκης· τότε μπορούσαμε να καταλάβωμε ότι ήμεθα πραγματικά στο δρόμο μας.

Ύστερ’ από οκτώ μέρες ναυσιπλοΐας, αρχίσαμε να διακρίνωμε την ξηρά. Ήταν ο τόπος διορισμού μας στο εξωτερικό! Ο θερμός αέρας που φυσούσε στα πρόσωπά μας εφαίνετο σαν να προήρχετο από ένα καμίνι. Εκατοντάδες στέγες από σιδερόφυλλα έλαμπαν στον ήλιο. Εφαίνετο σαν μια πόλις ερημωμένη μέσα σε μια αμμοθάλσσσα. Ήμουν τόσο περιχαρής που έφευγα απ’ το πλοίο, ώστε όλα μου εφαίνοντο καλά και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά ότι εφθάσαμε σώοι. Το τι μου επεφύλασσε το μέλλον στην παράξενη αυτή χώρα δεν εγνώριζα· ούτε και ανησυχούσα, διότι είχα αρκετή πίστι στον Ιεχωβά ότι, καθώς εξακολουθούσα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, αυτός θα εφρόντιζε για μένα.

Καθώς τα γράφω αυτά, μειδιώ όταν σκέπτωμαι και τους έξη μας που βγαίναμε απ’ το πλοίο, ο καθένας φορτωμένος τη βαλίτσα του, κουτιά με ζαχαρωτά και γλυκίσματα, χειμερινά πανωφόρια, καπέλλα, γάντια, κάλτσες—και τη θερμοκρασία των 100 βαθμών. Ο ιδρώς έτρεχε από πάνω μας, κι αρχίσαμε όλοι να γελάμε τόσο που δύσκολα μπορούσαμε να κρατηθούμε. Πουθενά δεν υπήρχε ούτε ίχνος σκιάς. Μας συνήντησε ένας ιθαγενής αδελφός μαζί μ’ έναν αδελφό άλλης πόλεως που ήξερε τ’ Αγγλικά. Ήμεθα εδώ μ’ ένα μικρό λεξιλόγιο που περιείχε λίγες Ισπανικές λέξεις, δεν είχαμε τόπο να μείνωμε, δεν καταλαβαίναμε ούτε το έν δέκατον από όσα ο εντόπιος αδελφός έλεγε κι εψηνόμασθε σχεδόν στον τροπικό ήλιο. Ο αδελφός που ήξερε τ’ Αγγλικά μάς είπε για μια οικογένεια που θα μπορούσε να μας δεχθή. Είχε μικρό σπίτι αλλά εσκέφθη πως θα μπορούσε να μας τακτοποιήση όλους. Ο σύζυγος τότε μόλις ενδιαφέρθηκε, η δε σύζυγος δεν ήταν αντίθετη. Είχαν δύο παιδιά· έτσι μ’ εμάς τους έξη εγίνοντο δέκα. Πήγαμε να βρούμε το μικρό αυτό σπίτι και το βρήκαμε πάνω σ’ ένα σωρό από άμμο. Εγίναμε περισσότερο από ευπρόσδεκτοι για να μοιρασθούμε το σπίτι μαζί τους, αλλά, όταν εναποθέσαμε τις 15 και πλέον βαλίτσες μας, τα 40 χαρτοκιβώτια έντυπα και όλα τα βαριά μας ρούχα και δέματα εκεί μέσα, δεν απέμεινε χώρος για να κινηθούμε. Αυτοί δεν στενοχωρήθηκαν. Αλλά πού επρόκειτο να κοιμηθούμε; Αυτό ήταν εύκολο. Προσέδεσαν άλλες τέσσερες κούνιες εδώ κι εκεί, η δε αδελφή μου κι εγώ εκάμαμε ένα ωραίο κρεββάτι από χαρτοκιβώτια βιβλίων. Μήπως ήταν ταλαιπωρία αυτό; Όχι, ήταν μια πραγματική πείρα. Ποτέ δεν είχαμε καταλύματα σαν αυτά, και ποτέ δεν συμμερισθήκαμε μια κατοικία με αγαθώτερα πρόσωπα απ’ αυτά. Αν και ήσαν πολύ φτωχοί, και ο σύζυγος ήταν άνεργος, το πρόσωπά των ακτινοβολούσαν από ευτυχία που μας είχαν μαζί τους. Η συνομιλία μας ήταν πολύ περιωρισμένη, αλλά ύστερα από ένα μήνα, όταν μεταφερθήκαμε σε δικό μας ιεραποστολικό οίκο, αυτοί εφώναζαν, όπως κι εμείς. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν ήταν δυνατόν να εξακολουθήσωμε να συγκατοικούμε μαζί τους. Εγνωρίζαμε ότι ο Ιεχωβά θα ευλογούσε αυτή την οικογένεια για την καλωσύνη της προς εμάς. Στο 1953 ο πατέρας και η μητέρα παρακολούθησαν τη Συνέλευσι της Κοινωνίας Νέου Κόσμου στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, και το επόμενο έτος η μητέρα και τα δύο της παιδιά ήσαν σκαπανείς θερινών διακοπών. Οι αγαπητοί αυτοί φίλοι ποτέ δεν θα γνωρίσουν πόσο μεγάλη σημασία είχε για μας η καλωσύνη τους. Με χαρά δεχθήκαμε την ταπεινή αυτή προμήθεια ως προερχόμενη από τον Ιεχωβά και γι’ αυτό μας άρεσε ο διορισμός μας απ’ την πρώτη μέρα που εβάλαμε πόδι σ’ εκείνο τον τόπο.

Σε λίγο επιπλώσαμε άνετα τον ιεραποστολικό μας οίκο. Ωργανώσαμε μια εκκλησία που απετελέσθη από έναν αδελφό, μερικούς ανθρώπους καλής θελήσεως κι εμάς τους έξη. Η εκκλησία ηύξησε γρήγορα, και στο έτος 1954 υπήρχαν δύο μονάδες σ’ αυτή την πόλι.

Δύο μέρες μετά την απόβασί μας στο Μαρακαΐμπο αρχίσαμε να επεξεργαζώμεθα τους τομείς, διαθέτοντας πολλά έντυπα. Σε κάθε πόρτα εδίναμε μια σύντομη μαρτυρία, αλλ’ εμείς δεν καταλαβαίναμε ούτε λέξι απ’ όσα μας έλεγαν οι άνθρωποι. Φρονώ ότι αυτοί ενόμιζαν πώς ήταν ευκολώτερο να προμηθευθούν τα έντυπα παρά να προσπαθήσουν να μας κάνουν να καταλάβωμε ότι δεν τα θέλουν. Δύο εβδομάδες μετά την άφιξί μας οι Καθολικοί ιερείς ανήγγειλαν ότι είχαμε έλθει. Περιέγραψαν τον καθένα μας απ’ το ραδιόφωνο, λέγοντας στον λαό να μη λαμβάνη τίποτε από μας. Ωραίο ήταν αυτό! Τώρα όλοι μέσα στην πόλι ήξεραν ποιοι ήμεθα και πολλές ήσαν οι περιπτώσεις που οι άνθρωποι ήρχοντο σ’ εμάς να ζητήσουν βιβλία και Γραφές. Συχνά διεθέταμε το πρώτο μας βιβλίο στις 7 το πρωί. Λόγω της ζέστης οι άνθρωποι εσηκώνοντο νωρίς, κι εκάναμε κι εμείς το ίδιο.

Εργαζόμεθα σκληρά και βρήκαμε πολλούς ανθρώπους καλής θελήσεως με τους οποίους εκάναμε μελέτες με την πενιχρή μας γνώσι της Ισπανικής γλώσσης. Πάντοτε θα θυμούμαι με μεγάλη ευχαρίστησι μια από τις πρώτες μελέτες που είχα διεξαγάγει. Η κυρία με την οποία συμμελετούσα δεν ήξερε να διαβάση και γι’ αυτό έπρεπε εγώ να της τα διαβάζω. Κι εγώ δεν ήξερα να διαβάσω πολύ καλά, αλλά μεταξύ μας συμπεραίναμε τι έλεγαν οι παράγραφοι. Σε λίγο αυτή έγινε ευαγγελιζομένη, ο δε σύζυγός της ήθελε να του διαβάζη κάποιος το βιβλίο. Τότε πια μπορούσα να διαβάζω λίγο καλύτερα και να εξηγώ λίγο περισσότερα πράγματα· αλλά καθώς περνούσε ο καιρός, καταλάβαινα πως έπρεπε να καταβάλω μια πραγματική προσπάθεια να μάθω γρήγορα τη γλώσσα, διότι εδώ υπήρχαν πρόβατα που ήθελαν αμέσως πληροφορίες και δεν μπορούσα να περιμένω ώσπου διέθεσα αρκετόν δικό μου χρόνο για την εκμάθησι της γλώσσης. Το να μάθω μια ξένη γλώσσα δεν μου ήταν εύκολο πράγμα, αλλ’ ήταν ενδιαφέρον και πιο ικανοποιητικό διότι έφθανα στο σημείο να καταλαβαίνω τι έλεγαν οι άνθρωποι. Κάθε μέρα αγοράζαμε μια εφημερίδα και προσπαθούσαμε να τη διαβάσωμε. Εμελέτησα βιβλία περί της χώρας αυτής και βρήκα τη Βενεζουέλα πολύ ενδιαφέρουσα χώρα για να παραμείνη κανείς. Ίσαμε σήμερα μένω με την εντύπωσι των γεγονότων και των συμβάντων της, όλα δε αυτά με κάνουν να αισθάνωμαι ότι ανήκω σ’ αυτή τη χώρα.

Αφού εργασθήκαμε επί τριάμισυ χρόνια στη ζέστη του Μαρακαΐμπο, μετακομίσαμε στο Μπαρκισιμέτο, μια μεσόγεια πόλι, πολύ πιο δροσερή. Ήταν μια πολύ διαφορετική πόλις, ο λαός της ήταν πολύ φανατικός, φτωχός, και πολύ περισσότεροι απ’ τους μισούς κατοίκους δεν ξέρουν να διαβάσουν. Αυτό εσήμαινε ότι έπρεπε να εργασθούμε λίγο σκληρότερα για να βρούμε τα πρόβατα, και τώρα έχομε εδώ μια δυνατή, προοδευτική, καθαρή οργάνωσι. Η καρδιά μας είναι μ’ αυτούς τους ανθρώπους· είναι πολύ τυφλωμένοι απ’ τους Καθολικούς ιερείς οι οποίοι συνεχώς τους προειδοποιούν να φυλάγωνται από μας κι από την Αγ. Γραφή. Μια μέρα, ενώ έδινα μαρτυρία σ’ ένα κατάστημα, μπήκε μέσα ένας Καθολικός ιερεύς, άρπαξε ένα βιβλιάριο απ’ το χέρι μου, το έκαμε τέσσερα κομμάτια και προσπάθησε να μου το δώση πίσω. Του είπα ότι είναι πράγμα δικό μου κι έπρεπε να μου το πληρώση. Έψαξε μέσα στα ρούχα του κι έβγαλε να μου δώση την τιμή του βιβλιαρίου. Δεν επρόφερε ούτε λέξι.

Όταν οι «άγιοι» μεταφέρωνται από τη μια εκκλησία στην άλλη, χιλιάδες άνθρωποι βαδίζουν στους δρόμους, φέροντας αναμμένα κεριά. Οι περισσότεροι ποτέ δεν είδαν Αγία Γραφή, ούτε ξέρουν ποιος είναι ο Ιεχωβά. Μια γυναίκα μου είπε ότι είχε τον δικό της θεό κι έτρεξε στο σπίτι της και βγήκε κατόπιν με μια εικόνα της Μαρίας. Είπε: «Αυτός είναι ο θεός μου.»

Ποια καλύτερη σταδιοδρομία θα μπορούσα να εκλέξω για την επιδίωξι του σκοπού μου στη ζωή από το να είμαι ιεραπόστολος στο εξωτερικό, και να έχω το προνόμιο να συνιστώ την Αγία Γραφή, τον Θείον άγιο λόγο της αληθείας, σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Πού θα ελάμβανα περισσότερες ευλογίες απ’ αυτές που έλαβα σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού μου ως ιεραποστόλου; Συχνά σκέπτομαι τις πλούσιες ευλογίες που θα έχανα αν παρίστατο ανάγκη να επιστρέψω στον τόπο της ιδιαιτέρας μου πατρίδος τους πρώτους λίγους μήνες ή το πρώτον έτος του διορισμού μου. Δεν θα είχα μάθει μια νέα γλώσσα, ούτε θα εμάθαινα να ζω σε τροπικές χώρες, όπου μπορώ ν’ απολαύσω τα ωραία λουλούδια που ανθίζουν καθ’ όλον το έτος, να τρώγω νέες τροφές, να βλέπω ν’ αναπηδούν εκκλησίες απ’ εκεί όπου η αλήθεια ποτέ άλλοτε δεν είχε ακουσθή, και να είμαι συνταυτισμένη με τα «άλλα πρόβατα» μιας διαφορετικής φυλής.

Θα μπορούσα να προχωρήσω και να γράψω ένα βιβλίο περί της χαράς του να είναι κανείς ιεραπόστολος, αλλά φρονώ ότι ο χρόνος μπορεί καλύτερα να δαπανηθή από μένα στο να κηρύττω και θ’ αφήσω να είναι οι σελίδες αυτές τα «άλλα πρόβατα» και θα τις δέσω με άγάπη και θα χρυσώσω τις άκρες μ’ ευτυχία. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που μου έδωσε το προνόμιο του να είμαι ιεραπόστολος.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις της Βικτωρίας Ντούγκαλουκ

ΣΤΑ περασμένα λίγα χρόνια, μελετώντας στα σπίτια των ανθρώπων καλής θελήσεως ή συναναστρεφομένη γενικά τον λαόν του Ιεχωβά, συχνά άκουα την εξής παρατήρησι: «Με τις τόσες πείρες σου πρέπει να συγγράψης ένα βιβλίο για την ιεραποστολική σου ζωή.» Αφού εγώ ήμουν κάθε μέρα έξω στην υπηρεσία και είχα ένα πληρέστατο πρόγραμμα, αυτό ήταν, φυσικά, εντελώς ακατόρθωτο. Εν τούτοις, προσφάτως μου έγινε σύστασις να γράψω, όχι ένα βιβλίο, αλλά μερικά ζωτικά σημεία που προεξέχουν επί έτη κατά τα οποία επεδίωκα τον σκοπό μου στη ζωή ως ιεραποστόλου. Εμπιστευτικά, φρονώ ότι ένα βιβλίο θα ήταν απλούστερο, διότι υπάρχουν πολλά που μπορούν να λεχθούν.

Λοιπόν, ήταν το έτος 1939, οπότε η μητέρα μου, κάτοικος της Τσιπάουα, του Οντάριο, Καναδά, αφού επεσκέφθη επανειλημμένως όλες τις εκκλησίες της περιφερείας αναζητώντας την αλήθεια, τελικά βρήκε στην Αγία Γραφή, με τη βοήθεια των εκδόσεων της Σκοπιάς, ό,τι την ικανοποιούσε κι εξακολουθεί να την ικανοποιή. Παρά το ότι μας έδειχνε υπομονητικά την αντίθεσι μεταξύ της αληθινής και της ψευδούς θρησκείας, εγώ εξακολουθούσα να πηγαίνω στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, όπου ήμουν μέλος του χορού των ψαλτών, της οργανώσεως νέων και της κατηχητικής τάξεως. Την θυμάμαι που επέμενε ευγενικά να με διδάσκη να διαβάζω τη μητρική της Ουκρανική γλώσσα, ενώ συγχρόνως εξέλεγε Γραφικά εδάφια που περιείχαν επαγγελίες ευλογιών της Βασιλείας για να τις διαβάζω. Η υπομονή της αντημείφθη όταν μια Κυριακή, από δική μου ελευθέρα θέλησι, βγήκα απ’ την εκκλησία κι επερίμενα έξω να τελειώση η λειτουργία για να πάω στο σπίτι με τις αδελφές μου. Ο υπηρέτης της εκκλησίας και άλλοι αδελφοί περνούσαν ακριβώς τότε, παίρνοντας τη μητέρα μου στο από θύρα σε θύρα έργον. Όταν με είδαν στα σκαλοπάτια της εκκλησίας τόσο νωρίς, εσταμάτησαν και μ’ ερώτησαν αν ήθελα να τους συνοδεύσω. Ήμουν πολύ ευτυχής να το πράξω αυτό. Ήταν στο αυτοκίνητο τότε ένα κορίτσι της ηλικίας μου, το όποιο μ’ ενεθάρρυνε πάρα πολύ και μου είπε ότι έκαμα ό,τι έπρεπε που έφυγα απ’ εκεί, διότι δεν μπορούσα να μετέχω σε δύο τράπεζες.

Τότε ήμουν δώδεκα ετών, και εξετίμησα από τότε την ενεργητικότητα, την υπομονή και τον χρόνον που εδαπάνησαν οι αδελφοί της περιφερείας εκείνης για να μ’ εκπαιδεύσουν, χωρίς ποτέ να φρονούν ότι ήμουν πολύ μικρή για ν’ απασχοληθούν για μένα. Τον Σεπτέμβριο του έτους 1940, αφιερώθηκα στον Ιεχωβά, μαζί με τη μητέρα μου και μια νεώτερη αδελφή μου.

Μετά από λίγον καιρό, ένας σκαπανεύς από τη Νέα Γη ήλθε να επισκεφθή τον υπηρέτη της εκκλησίας μας. Ωδηγήθη στο σπίτι μας κι έτσι μπορούσαμε ν’ ακούσωμε μερικές από τις πείρες του. Θυμάμαι που εκάθησα εκεί καταγοητευμένη κι έλεγα, Μια μέρα θα ήθελα κι εγώ να είμαι έτσι ιεραπόστολος. Οι ενθαρρυντικοί λόγοι του αδελφού αυτού μου έμειναν στη μνήμη και απέκτησαν έμφασι, όταν, στο έτος 1942, παρακολούθησα την πρώτη μου συνέλευσι στο Κλήβελαντ, Οχάιο. Εκεί συνήντησα πολλούς ολοχρονίους εργάτας και όλοι έχαιραν για την ευτυχή αυτή μερίδα των. Τους ερώτησα, λοιπόν, για τη δράσι τους και απεφάσισα να υποβάλω, όσο το δυνατόν ταχύτερα, την αίτησί μου για ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέως.

Τον Οκτώβριο του 1943, σε ηλικία 16 ετών, άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, τη νέα μου σταδιοδρομία. Αφού εργάσθηκα μόνη επί μικρό διάστημα στην ύπαιθρο με το ποδήλατό μου, έλαβα διορισμό στο Τορόντο, Καναδά, μαζί με μια άλλη αδελφή—εντελώς ξένη σ’ εμένα. Δεν επρόκειτο να μείνω έτσι για πολύν καιρό.

Επιθυμώ να επαναφέρω στη μνήμη μου την καλωσύνη του γραφείου του τμήματος Τορόντο, που μ’ εβοήθησε να εγκατασταθώ, και την αγάπη που μου επέδειξαν οι αδελφοί στο να με διατρέφουν, να με ενδύουν και να με στεγάζουν. Εφόσον ήμουν μακριά απ’ το σπίτι μου και πολύ νεαρή, είχα πολλά να μάθω κι εξετίμησα τις συμβουλές των παλαιοτέρων στην αλήθεια αδελφών.

Το να φέρνω τους σπουδαστάς της Γραφής στις συναθροίσεις και να τους παρακολουθώ να εξελιχθούν σε ευαγγελιζομένους ήταν τ’ όνειρό μου που επαλήθευσε. Τι προνόμιο να χρησιμοποιούμαι έτσι από τον Ιεχωβά! Ήμουν πολύ ευτυχής που είχα έτσι μια μερίδα στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά.

Ύστερ’ από ένα έτος η αδελφή μου ενετάχθη κι αυτή στην ολοχρόνια υπηρεσία, ενθαρρημένη από τις πείρες που αφηγούμην στις επιστολές μου. Αυτό το γεγονός επέφερε αλλαγή διορισμού σε άλλη εκκλησία. Τότε η αδελφή μου ήταν 15 ετών· αναφέρω, λοιπόν, και πάλι τι βοήθεια απετέλεσαν για μας οι παλαιότεροι αδελφοί, βοηθώντας μας να φθάσωμε σε ωριμότητα. Είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες Γραφικές μελέτες σ’ αυτόν τον τόπο του διορισμού μας, το δε βιβλίο της μελέτης μας τότε ήταν το Παιδία. Μια μελέτη εγίνετο με μια οικογένεια κωφαλάλων. Στην αρχή εφαίνετο σαν ένας πραγματικός φραγμός, διότι δεν μπορούσαμε να μιλήσωμε μεταξύ μας· αλλά γρήγορα διεπίστωσα ότι ήταν πολύ απλό το να μιλώ με τα χέρια μου και να γίνωμαι καταληπτή. Η οικογένεια αυτή εδέχθη την αλήθεια και ήλθε κι αυτή στο έργον από θύρα σε θύρα, χρησιμοποιώντας μικρές κάρτες που εξηγούσαν τον σκοπό της επισκέψεώς των. Μετεκόμισαν μετά από λίγον καιρό και ήταν συγκινητικό το να μάθω ότι παρακολούθησαν τη συνέλευσι του έτους 1953 στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, έχοντας ταξιδέψει γι’ αυτόν τον σκοπό 2.000 μίλια. Αφού απέκτησα το νέον αυτό μέσον μεταβιβάσεως της σκέψεως, μπόρεσα αργότερα να διεξαγάγω μελέτες με άλλες τέσσερες οικογένειες κωφαλάλων.

Μετά από έξη μήνες έλαβα μια πρόσκλησι να ενταχθώ στις τάξεις των ειδικών σκαπανέων. Ο τόπος διορισμού μας ήταν μια μεμονωμένη έκτασις στα προάστια του Τορόντο, Οντάριο. Επειδή μας είπαν να πάμε όσο το δυνατόν ταχύτερον, εζητήσαμε αμέσως πληροφορίες για καταλύματα. Το ίδιο εκείνο απόγευμα μετεκομίσαμε κι εκανονίσαμε να παραμείνωμε σε μια οικογένεια για μια εβδομάδα. Το σπίτι τους έγινε κατοικία μας επί ενάμισυ έτος.

Το έργον ειδικού σκαπανέως απαιτούσε πιο πολλές ώρες, πιο πολλές επανεπισκέψεις, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα περισσότερες πείρες, περισσότερες ευλογίες. Έπρεπε να φεύγωμε πολύ νωρίς το πρωί, να παίρνωμε το φαγητό μας, που το ετρώγαμε μέσα στο παρακείμενο πελώριο νεκροταφείο, και να επιστρέφωμε μόνο μετά το σούρουπο. Συχνά εδίναμε μαρτυρία στους φύλακας του νεκροταφείου και θυμούμεθα την έκπληξί τους για την αφοβία μας μέσα σ’ έναν τέτοιο τόπο. Ένας εργάτης εγράφη συνδρομητής στη Σκοπιά και πήρε τη διεύθυνσι της Αιθούσης Βασιλείας που είναι πλησιέστερα στο σπίτι του.

Η αδελφή, με την οποία συγκατοικούσαμε, ήρχετο συχνά και περνούσε όλη τη μέρα μαζί μας, προσθέτοντας ποικιλία και ευχάριστη συντροφιά. Πραγματικά, η συντροφιά ολοκλήρου της εκκλησίας όπου επηγαίναμε τότε έκαμε πολλά για να μας εποικοδομήση πνευματικώς σε ό,τι θα επακολουθούσε ακόμη.

Στον τόπο του διορισμού μας ήμεθα πολύ ευχαριστημένες, τίποτα δεν μας έλειπε· θα ομολογήσω, όμως, ότι μυστικά διατηρούσαμε τη διασκεδαστική σκέψι ότι μια μέρα θα μας έστελλαν στην Επαρχία Κουεμπέκ. Είχαμε μάθει για τον διωγμό των εκεί αδελφών, λόγω του κηρύγματός των, ότι πολλοί απ’ αυτούς υπέστησαν οχλοκρατικές επιθέσεις, εδάρησαν και εφυλακίσθησαν. Αρχίσαμε να σκεπτώμεθα έτσι: Έχομε τα νιάτα μας, τη δύναμι και την υγεία μας· ένας τέτοιος διορισμός, βέβαια, θα μας ήταν ιδεώδης, διότι θέλομε να έχωμε μια πραγματική μερίδα στον αγώνα υπέρ της ελευθερίας μαζί με τους αδελφούς που ήσαν ήδη εκεί.

Φαντάζεσθε τη συγκίνησί μας, όταν μια μέρα όχι μόνον η αδελφή μου έλαβε πρόσκλησι για έργον ειδικού σκαπανέως, αλλά και οι δυο μας. εκλήθημεν να πάμε στο Μόντρεαλ του Κουεμπέκ για να συνεχίσωμε εκεί τη διακονία μας. Εμάθαμε, επίσης, ότι η νεώτερη αδελφή μας άρχιζε το τρίτο κατά σειράν έτος της ως σκαπανεύς θερινών διακοπών, με σκοπό να ενωθή εν καιρώ μ’ εμάς.

Προτού αναχωρήσωμε για το Μοντρεάλ, εκλήθησαν και άλλοι να πάνε στο Κουεμπέκ, εμείς δε προσεκλήθημεν στο τμήμα του Τορόντο. Ετονίσθη η σπουδαιότης του να μάθωμε Γαλλικά· μας εξηγήθησαν τα έθιμα του λαού, και ενεθαρρύνθημεν γενικά. Αυτό μας έδωσε ένα καλό ξεκίνημα.

Την 1η Μαΐου 1946, δύο αδελφές σε κάπως νευρική έξαψι έμπαιναν μέσα στη μεγάλη αυτή πόλι της επαρχίας Κουεμπέκ. Ευτυχώς συναντήσαμε έναν αδελφό ο οποίος ήταν τότε αρμόδιος για τις νομικές υποθέσεις του Μοντρεάλ. Μας ωδήγησαν στην τραπεζαρία για γεύμα και κατόπιν επήγαμε στην εβδομαδιαία συνάθροισι υπηρεσίας της εκκλησίας στην οποίαν ήμεθα διωρισμένες. Τότε, μια μόνο εκκλησία έκανε συναθροίσεις, και ποτέ δεν θα λησμονήσω ότι όταν έβγαινα απ’ την αίθουσα, αισθανόμουν ότι το κεφάλι μου είχε μέγεθος κολοκύνθης λόγω της δυσκόλου προσπαθείας μου να καταλάβω όλα όσα ελέγοντο στη Γαλλική γλώσσα. Θυμάμαι που άκουα έναν Αγγλόφωνο σκαπανέα ν’ απαντά σε ερωτήσεις Γαλλιστί, και πόσο τον εθαύμαζα που είχε κάμει τόση πρόοδο. Απεφάσισα κι εγώ να κάμω το ίδιο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και υπέστημεν ό,τι είχαμε διαβάσει άλλοτε. Η αδελφή μου συνελήφθη και παρεπέμπετο τακτικά στο δικαστήριο ανηλίκων, εγώ δε έγινα τακτική θαμών του δικαστηρίου, τόσον ώστε ο δικαστής μια μέρα μού είπε ότι είχα γίνει το πιο οχληρό άτομο που είχε έλθει ποτέ σ’ εκείνον τον τόπο. Είχαμε πολλές ευκαιρίες μαρτυρίας, όχι μόνο στο προσωπικό των δικαστηρίων αλλά και στους άλλους συγκρατουμένους. Ένας μεγάλος δεσμός αγάπης ανεπτύχθη μεταξύ των αδελφών, οι οποίοι έλαβαν μέρος στις πείρες των φυλακών· μια περίπτωσι θυμάμαι ειδικά: Μερικοί από μας ωδηγήθημεν μαζί στο κρατητήριο, κι επειδή επρόκειτο να κατατεθή εγγύησις, οι γηραιότεροι, ή όσοι είχαν οικογένειες, απελύθησαν πρώτοι. Στο τέλος εμείναμε δύο. Πέρασαν έξη μέρες χωρίς να ξέρωμε πότε θα έλθη η σειρά μας. Τελικά ήλθε η εγγύησις, αλλά για τον ένα μόνο. Η Γαλλίς αδελφή, που ήταν μαζί μου, είπε, ‘Ή και οι δύο ή κανένας’ έτσι παρητήθη της αμέσου ελευθερίας για να παραμείνη μαζί μου. Αυτό εξετιμήθη περισσότερο από όσο μπορούν τα λόγια να το εκφράσουν. Τελικά οι μάρτυρες του Ιεχωβά έφθασαν στο να εκτιμώνται πάρα πολύ για τον αγώνα των υπέρ της ελευθερίας, διότι όλες οι απόπειρες που έγιναν για να μας αποθαρρύνουν απέτυχαν. Οι προσπάθειές των να απονεκρώσουν τον ζήλο μας μάς έκαμαν όλους να είμεθα ακόμη πιο αποφασισμένοι να συνεχίσωμε και να βρούμε τα πρόβατα της περιφερείας εκείνης.

Αλλά το μεγαλύτερο μας πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Ήταν η Γαλλική γλώσσα. Καταλαβαίναμε ότι ο μόνος τρόπος του να μπορέσωμε να βοηθήσωμε τους Γάλλους, θα ήταν να τους μιλήσωμε στη δική τους γλώσσα· αφού, λοιπόν, μετοικήσαμε σε μια οικογένεια που δεν είχε γνώσεις Αγγλικής, αρχίσαμε αύτη την προσπάθεια. Εφθείραμε λεξικά. Θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε νέα λέξι που μαθαίναμε, ώσπου σιγά-σιγά οι λέξεις έφθασαν πια στο ν’ αποδίδουν νόημα, κατόπιν εσχηματίζαμε φράσεις και ύστερα διατυπώναμε σκέψεις και ιδέες. Εγίνοντο και αβίαστα γέλια με τις προσπάθειές μας, αλλά οι Γάλλοι ήσαν πολύ εξυπηρετικοί στο να μας εξηγούν ό,τι θέλαμε να μάθωμε.

Η επίσκεψις του Αδελφού Νορρ στο Μοντρεάλ το δεύτερο εξάμηνο του έτους 1946 εσήμαινε πολλά στους σκαπανείς του Κουεμπέκ. Εξήντα έξη από μας εκλήθημεν στη σχολή Γαλαάδ για την ενάτη σειρά σπουδαστών (1947), για να εκπαιδευθούμε για ειδικόν ιεραποστολικόν έργον στην Επαρχία Κουεμπέκ.

Στη σχολή Γαλαάδ εμάθαμε Γαλλική γραμματική, μαζί με όλα τα άλλα ουσιώδη θέματα. Ήταν ακριβώς η ώθησις που εχρειαζόμεθα για να ξαναπάμε στον αγρό, με ανανεωμένες δυνάμεις, με νέους τρόπους αντιμετωπίσεως πραγμάτων και αυξημένη γνώσι. Η ενότης και η αγάπη που ήταν έκδηλη εκεί μας εξεπαίδευαν στο πώς να περνούμε, ακόμη και την καθημερινή μας ζωή. Το νεαρό κορίτσι, που με είχε ενθαρρύνει όταν για πρώτη φορά εγκατέλειψα τα σκαλοπάτια της εκκλησίας, για να μην ξαναγυρίσω ποτέ σ’ αυτήν, παρακολούθησε μαθήματα στην ίδια σειρά μ’ έμενα. Το ότι ήμεθα στη σχολή Γαλαάδ εσήμαινε ότι τώρα απητούντο περισσότερα από μας· αλλά με το να έχωμε το πνεύμα του Ιεχωβά και τον λόγον Του και να είμεθα στην οργάνωσί Του (για τα οποία πάντοτε ευγνωμονούμε), όλα τα εμπόδια υπερενικήθησαν κι εξακολουθούσαμε ν’ απολαμβάνωμε τις ευλογίες του ολοχρονίου έργου σκαπανέως.

Τον Οκτώβριο του 1949, η αδελφή μου κι εγώ απεστάλημεν στην πόλι Σαιντ Υασίνθ, του Κουεμπέκ, μια μεμονωμένη περιοχή τριάντα πέντε μίλια έξω από το Μοντρεάλ. Ένας φίλος μας ωδήγησε για να ανεύρωμε καταλύματα. Οπουδήποτε και αν ερωτήσαμε, οι κάτοικοι έλεγαν: «Πρέπει να τηλεφωνήσω στον εφημέριό μου να ιδώ αν επιτρέπεται να κάμω ενοικίασι σε μη Καθολικούς.» Αφού εζητήσαμε πληροφορίες σε διάφορα μέρη, τελικά βρήκαμε μια γυναίκα, η οποία εδέχθη να μας νοικιάση το πρόσθιο δωμάτιό της με την πρόθεσι, όπως αργότερα ωμολόγησε, να μας προσηλυτίση στην Καθολική πίστι.

Την εποχή εκείνη εζητούσαμε από τους ανθρώπους την συμπλήρωσι μιας αιτήσεως για Συνταγματικά Δικαιώματα για τον Καναδά. Την πρώτη εβδομάδα οι περισσότεροι το υπέγραψαν, συμφωνώντας ότι η ελευθερία της θρησκείας αποτελούσε δικαίωμα του καθενός. Η ομιλία της Κυριακής επέφερε αλλαγή της σκηνής. Ο ιερεύς της ενορίας ανήγγειλε ότι κανείς δεν έπρεπε να υπογράψη, ότι ήμεθα «Κομμουνισταί», ότι ήμεθα ‘αι μωραί παρθένοι της παραβολής’, κλπ. Η νοικοκυρά μας ειδοποιήθη να μας εξώση μετά δύο εβδομάδες. Ένα πρωί μας είπε να φύγωμε από το σπίτι σε δυο ώρες, διότι αλλιώς θα πετούσε τα πράγματά μας στο δρόμο. Φωνασκούσε καθώς μας το έλεγε αυτό, προσθέτοντας ότι δεν επρόκειτο περί δικής της ιδέας. Αφού πήγαμε τα πράγματά μας στις αποθήκες του σιδηροδρομικού σταθμού, αρχίσαμε άλλη αναζήτησι καταλύματος, αλλά ματαίως. Αναγκασθήκαμε να επιστρέψωμε στο Μοντρεάλ και τις επόμενες τρεις μέρες ο χρόνος μας εδαπανήθη στο να πηγαινοερχώμεθα μεταξύ των δύο αυτών πόλεων, αναζητώντας άλλη κατοικία. Βρήκαμε μια κατοικία στα προάστια της πόλεως, σε μια ευρείας αντιλήψεως οικογένεια, η οποία μάλιστα, αν και υβρίσθη από τις τοπικές εφημερίδες, αρνήθηκε να μας εξώση.

Ύστερ’ από λίγον καιρό συνελήφθημεν με την κατηγορία ότι πωλούσαμε Γραφές. Στη δίκη απηλλάγημεν. Αυτό το γεγονός ετερμάτισε τις οχλοκρατίες που είχαν γίνει καθημερινή συνήθεια και επέτρεψε να τύχωμε αστυνομικής προστασίας. Αργότερα μας συνήντησαν δύο άλλοι ιεραπόστολοι και στον ωρισμένο καιρό είχαμε τη χαρά να ιδρύσωμε μια νέα εκκλησία. Διάφορα άτομα έλαβαν σταθερή στάσι υπέρ της αληθείας, και αναγκάσθηκαν να φύγουν απ’ την πόλι για να φροντίσουν αλλού για έργον. Σ’ εμάς, όμως, έγινε μια πραγματική κατοικία, κι επειδή η περιφέρεια ήταν εξ ολοκλήρου σχεδόν Γαλλική, μπορέσαμε να προοδεύσωμε στη γλώσσα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι μας πήγαν για να μιλήσωμε στους εντοπίους ιερείς στο πρεσβυτέριό τους, μη πιστεύοντας ότι εμείς είχαμε την ‘καλή Αγία Γραφή’. Αυτές οι συζητήσεις μάς ενίσχυσαν, διότι διεπιστώσαμε πόσο λίγα πράγματα ήξεραν από τις Γραφές αυτοί οι άνθρωποι, που εξεπαιδεύθησαν εκκλησιαστικώς και θεολογικώς. Ένας μάλιστα είπε την εξής αντίρρησι: «Πώς θέλετε να συζητήσω πάνω στην Αγία Γραφή; Εγώ είμαι εφημέριος, δεν είμαι σπουδαστής των Γραφών.» Ένας άλλος, Δομινικανός «Πατήρ», μας κατηράσθη στη διάρκεια συζητήσεως μέσα σ’ ένα κλειστό απόμερο κτίριο, όταν του εδείξαμε στη δική του Γραφή ότι η απόδειξίς του περί «τριάδος» που ελήφθη από το εδάφιο 1 Ιωάννου 5:7 ήταν παρείσακτη. Ο νεαρός, που μας ωδήγησε ως εκεί, απηλλάγη από την πλάνη του, διότι είχε ισχυρισθή στην αρχή ότι ενώ αυτός δεν ήξερε τις απαντήσεις στα ερωτήματά μας, ασφαλώς οι «Πατέρες» θα τις ήξεραν.

Τον Σεπτέμβριο (του 1951) άρχισε μια νέα περιπέτεια στην ιεραποστολική μας ζωή. Διωρισθήκαμε μαζί μ’ έναν συσπουδαστή μας στο Τρουά Ριβιέρ του Κουεμπέκ, ογδόντα τρία μίλια βορείως του Μοντρεάλ, μαζί με άλλους πέντε ιεραποστόλους της δεκάτης εβδόμης σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ, που μόλις είχαν αποφοιτήσει. Στην αρχή, αυτοί μας ήσαν ξένοι, αλλ’ αφού εμείς μπορέσαμε να βρούμε μόνο δύο δωμάτια για να καταλύσωμε οι οκτώ, σε λίγον καιρό εγίναμε γνωστοί. Η πρώτη μας μέρα υπηρεσίας άρχισε με μια επίσκεψι στον εκεί διευθυντή της αστυνομίας. Έγινε για να τον πληροφορήσωμε για την άφιξι και τους σκοπούς μας, έτσι ώστε ν’ απαλλάξη τα όργανά του από την ανάγκη τού να κάνουν περιττές έρευνες για ψευδείς κατηγορίες, που θα μετεδίδοντο ενδεχομένως από τηλεφώνου, ότι είμεθα «Κομμουνισταί». Αφού του εξηγήσαμε τον τρόπο του έργου μας, αυτός μας ευχήθηκε καλή επιτυχία. Οκτώ ιεραπόστολοι εργαζόμενοι κάθε μέρα σύντομα επροκάλεσαν σχόλια ότι ένα στράτευμα επέδραμε στην πόλι. Στην αρχή οι ιερείς προσεπάθησαν με διάφορα μέσα να σταματήσουν το έργον μας εκεί, ακολουθώντας μας μάλιστα από πόρτα σε πόρτα για να ειδοποιούν το κοινόν. Μια μέρα που εκλήθη η αστυνομία να μας συλλάβη, εματαιώθη η σύλληψις, διότι ο αστυνομικός, όταν είδε περί τίνος επρόκειτο, αντιπαρήλθε αμέσως. Όταν βρήκαμε μεγαλύτερο κατάλυμα, η κατοικία μας έγινε Αίθουσα Βασιλείας.

Πολλοί τους οποίους επισκεφθήκαμε εσχολίασαν το γεγονός ότι συγκατοικούσαν εν ειρήνη οκτώ κορίτσια. Αυτό και μόνο τους είχε αποδείξει ότι είχαμε μια ειρηνική οργάνωσι και ότι το πνεύμα του Θεού κυριαρχούσε. Επειδή κατοικούσαμε σε πολύ στενό διαμέρισμα, ο καθείς μας εμάθαινε πολλά και διεπίστωνε ότι ο ατομικός μας τρόπος ενεργείας σε ωρισμένα πράγματα δεν ήταν πάντοτε ο ορθός τρόπος· ο καθένας λοιπόν με τη σειρά του προσπαθούσε να κάμη το καλύτερο. Διεπιστώσαμε ότι, όταν υπήρχε οργάνωσις, υπήρχε ειρήνη. Το να συγκατοικούμε πάνω από δύο χρόνια μάς ένωσε σαν μια πραγματική οικογένεια, κι όταν ήλθε ο καιρός ν’ αναχωρήσωμε, κατενοήσαμε τι ισχυρός δεσμός είχε σχηματισθή.

Τώρα κάτι νέο μας ανέμενε: μια καθιδρυμένη εκκλησία. Πιστοί σκαπανείς εργασθήκανε πολύ σκληρά για να καταρτίσουν αυτή την ομάδα υπό περιστάσεις πολύ καταθλιπτικές. Όπως και ο Μωυσής, αισθανθήκαμε ότι ήμεθα πολύ ανίκανοι να ανταποκριθούμε, αλλά γνωρίζοντας ότι η ισχύς μας είναι εν τω Ιεχωβά, με προσευχή ανελάβαμε τις ευθύνες μας. Σε λίγο βρήκαμε τους ευαγγελιζομένους ν’ ανταποκρίνωνται και να συνεργάζωνται για την προαγωγή των συμφερόντων της Βασιλείας, και το βουνό των δυσκολιών μας διελύθη κι έγινε μικρός σωρός χώματος. Μετά ένα έτος είχαμε μεγαλύτερη αύξησι και απελαμβάναμε πάρα πολύ τη συναναστροφή μας μ’ αυτά τα «άλλα πρόβατα» που έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη διατροφής, αν και ανεπτύσσοντο βαθμηδόν σε ωριμότητα.

Η αδελφή μου, που με συνώδευε επί δέκα και πλέον έτη, ανεχώρησε τώρα για άλλον τόπο διορισμού μαζί μ’ ένα άλλο μέλος της οικογενείας, τον γαμβρό μου· αλλά στη θέσι της ήλθε στην Επαρχία Κουεμπέκ η νεώτερη αδελφή μου (σκαπανεύς επί τριετίαν) μαζί με τον σύζυγό της (ολοχρόνιον υπηρέτην επί πέντε έτη). Ήμουν πολύ ευτυχής που είχα έτσι το προνόμιο να χρησιμοποιηθώ απ’ τον Ιεχωβά. Η επιδίωξις του σκοπού μου στη ζωή ως ιεραποστόλου το απέδειξε αυτό.

Τώρα επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή με διάφορη ιδιότητα. Αφού εργάσθηκα λίγον καιρό στον Οίκον Μπέθελ του Τορόντο, ενυμφεύθην κι έγινα μέλος του Οίκου Μπέθελ του Μπρούκλυν, όπου τώρα κατοικώ και υπηρετώ ως Κα Κ. Α. Στηλ.

Σωρός Μαρτυρίας στο Έτος 1956

● Πέρυσι καθημερινώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά διέθεταν κατά μέσον όρον πάνω από 238.000 ώρες στο κήρυγμα προς τους άλλους, έκαμαν πάνω από 75.000 επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και διέθεσαν κατά μέσον όρον πάνω από 50.000 βιβλία, βιβλιάρια και Γραφές, και πάνω από 152.000 αντίτυπα περιοδικών Σκόπια και Ξύπνα! Αυτό είναι αξιοσημείωτο καθημερινό σύνολο, πραγματικά αποτελεί μεγάλο σωρό μαρτυρίας στο όνομα και τη μεγαλωσύνη του Θεού και Δημιουργού, τον οποίον υπηρετούν. Έχετε σεις το μέρος σας στην επέκτασι της Χριστιανικής αυτής δράσεως στο 1957;

Περιθωριακή Παρατήρησις

Η πρώτη Αγγλική Γραφή που μετεφράσθη κατ’ ευθείαν από τις γλώσσες των πρωτοτύπων, έγινε από τον Ουίλλιαμ Τίντεϊλ, στο πρώτο ήμισυ του δεκάτου έκτου αιώνος. Το περιθώριο της Γραφής του Τίντεϊλ μάς δίνει μια άποψι της τότε καταστάσεως της θρησκείας. Στην Έξοδο 36:5, 6, όπου ο Μωυσής απαγορεύει στον λαό να φέρη άλλες προσφορές για την κατασκευή της σκηνής του μαρτυρίου, διότι υπήρχαν ήδη περισσότερες από όσες εχρειάζοντο, το περιθωριακό σχόλιο του Τίντεϊλ λέγει: «Πότε ο πάπας θα πη, “Φθάνει!” και θ’ απαγορεύση προσφορές για την οικοδόμησι του Ναού του Αγ. Πέτρου; Και πότε οι πνευματικοί μας θα πουν, “Φθάνει” και θα απαγορεύσουν τη χορήγησι και άλλου εδάφους; Ποτέ ώσπου να τα πάρουν όλα.»

Εκθέτοντας τον Ερυθρό Παράδεισο

Αυθεντικές εκθέσεις από τα Ρωσικά Στρατόπεδα δουλείας αποδεικνύουν αναληθή τον κομμουνιστικό ισχυρισμό ότι είναι ένας σύγχρονος υλιστικός μεσσίας. Ποια είναι η κατάστασις στα στρατόπεδα αυτά; Το παρόν άρθρο απαντά.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από ένας στους τρείς ανθρώπους επάνω στη γη ζουν κάτω από το Κομμουνιστικό καθεστώς. Πολλοί καθυπετάχθησαν με στρατιωτική επικράτησι, ενώ άλλοι προφανώς επείσθησαν ότι ο κομμουνισμός θα παρείχε καλύτερες συνθήκες από εκείνες υπό τις οποίες ζούσαν.

Είναι αληθές ότι μερικές από τις κυβερνήσεις που ανέτρεψε ο κομμουνισμός εχρειάζοντο αλλαγή. Αλλ’ οι λαοί που εδέχθησαν τον κομμουνισμό, απλώς αντήλλαξαν ένα είδος καταδυναστεύσεως με άλλο. Ο υποσχεμένος παράδεισος δεν εμφανίσθηκε. Αντί τούτου, παρουσιάσθηκαν μυστικοί πληροφοριοδόται, βάναυσοι κρατικοί αστυνομικοί και πελώρια στρατόπεδα δουλείας.

Το όλον σύστημα πραγμάτων υπό το Σοβιετικόν καθεστώς απεδείχθη αποτυχία όσον αφορά την ελευθερία των λαών, ιδιαίτερα λόγω της ελευθερίας που ισχυρίζετο ο Μαρξισμός ότι θα είχαν οι λαοί. Ακόμη και οι θρησκείες του «Χριστιανισμού» που λειτουργούσαν εκεί εξυπηρέτησαν την Ερυθρή αυτοκρατορία. Αλλά χιλιάδες φορείς της αληθινής θρησκείας, κήρυκες της πραγματικής Μεσσιανικής ελπίδος, εφυλακίσθησαν και εβασανίσθησαν από τους βαναύσους κυρίους του «λαϊκού παραδείσου».

ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

Επί πολύν καιρό υπήρχε η απορία περί του πώς τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού θα διαπερνούσαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα, αλλ’ οι ίδιοι οι Ρώσοι το κατέστησαν δυνατόν αυτό.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική κυβέρνησις προσήρτησε τα εδάφη της Μολδαβίας, Δυτικής Ουκρανίας, Καρπαθο-Ουκρανίας, Λευκής Ρωσίας και Βαλτικών Κρατών, όπου ζούσαν μερικές χιλιάδες μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί αυτοί αμέσως άρχισαν να εκχύνουν ποταμούς αλήθειας μέσα στην ισχυρή Κομμουνιστική έρημο, βοηθώντας στην επέκτασι του παγκοσμίου κηρύγματος που προείπε ο Ιησούς για την εποχή μας. (Ματθ. 24:14) Αυτοί οι ποταμοί της αληθείας έρρεαν προς όλες τις διευθύνσεις μέσα στην Ερυθρή αυτοκρατορία—προς βορράν, ανατολάς και νότον στα στρατόπεδα δουλείας της Βορκούτας, και στις εκατοντάδες των άλλων στρατοπέδων εργασίας της όλης Σοβιετικής Ενώσεως.

Μόνο στο έτος 1951 πάνω από επτά χιλιάδες απ’ αυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρας «εξωρίσθησαν για να ζήσουν στη Σιβηρία», να προσπαθήσουν να ζήσουν ή να πεθάνουν μέσα στην αφιλόξενη εκείνη χώρα.

Αλλ’ αυτοί οι επτά χιλιάδες δεν ήσαν οι μόνοι που έτυχαν τέτοιας μεταχειρίσεως. Ένας μάρτυς, ο οποίος υπήρξε μέσα στα στρατόπεδα δουλείας πάρα πολύν καιρό, γράφει για τα βασανιστήρια που υπέστη μόνον λόγω της θρησκείας του. Λέγει:

«Στις 10 Απριλίου 1940 άρχισα την περιπλανητική μου ζωή δια μέσου των φυλακών και στρατοπέδων του Ερυθρού ‘παραδείσου’, η οποία διήρκεσε δεκατέσσερα χρόνια, σ’ αυτό δε το χρονικό διάστημα εφέρθηκα πέντε φορές στα δικαστήρια.» Μέσα σ’ ένα ανοιχτό σιδηροδρομικό βαγόνι, μαζί με εκατοντάδες άλλους, χωρίς καθίσματα, χωρίς τροφή, νερό ή ξύλα, απεστάλη σε μια άγνωστη διεύθυνσι. Συχνά σύντροφοί του με τους οποίους είχε συνομιλήσει το βράδυ, βρέθηκαν το πρωί παγωμένοι, σχεδόν νεκροί. Μην απορείτε είπε: «Λίγοι μόνον επέζησαν απ’ αυτή τη μεταφορά.»

Στη Βιερχατούρια, μέσα στο βοϊβοδάτον του Σβέρντλοφσκ, αυτός και οι σύντροφοί του, μισοπαγωμένοι, εξασθενημένοι και στο χείλος της λιμοκτονίας, άρχισαν μια τετραήμερη πεζοπορία. Εξηναγκάσθησαν να ξεκαθαρίσουν τα δάση, να κατασκευάσουν παραπήγματα, και κατόπιν να εγκαταστήσουν ένα πριονιστήριο. Λέγει: «Ξύλινες σανίδες εχρησίμευαν ως κρεββάτια, τα ίδια μας τα πανταλόνια ως αχυροστρωμνές, τα καπέλλα μας ως μαξιλάρια και τα σακκάκια μας ως κουβέρτες. Πολλοί πέθαναν. Συχνά έβλεπα μερικούς απ’ αυτούς τους υποσιτιζομένους σκλάβους, που σχεδόν κατέπεφταν οι ίδιοι από εξάντλησι, ν’ απομακρύνουν ξαπλωμένο πάνω σε μια σανίδα έναν από τους συντρόφους των που επάγωσε ή πέθανε από πείνα στη δουλειά του.»

Αργότερα αυτός ο μάρτυς του Ιεχωβά μετεφέρθη στο Συζράν για να εργασθή στο ξεκαθάρισμα των δασών. Εκεί όπου ήταν καταδικασμένος σε λιμοκτονία, η φυσική του εξάντλησις τον εμπόδιζε να κάνη αρκετό έργον και ήρχετο σε σύγκρουσι με τον Σοβιετικό νόμο. Αυτό του επέφερε άλλη μια δεκαετή καταδίκη.

Γι’ αυτό γράφει: «Δεν είχα να πάω μακριά μετά την καταδίκη μου, διότι σ’ εκείνη την έκτασι υπήρχαν πυκνά στρατόπεδα. Μια πολύ μακρά κοιλάς διέρχεται σε απόστασι περίπου ενός χιλιομέτρου από τον Βόλγα και λέγεται ‘Κοιλάς Γκορύλοφ’. Εκεί ήσαν τα στρατόπεδα. Τόσον οι έγκλειστοι στα στρατόπεδα όσον και ο ελεύθερος πληθυσμός ονομάζουν τον τόπον αυτόν ‘κοιλάδα του θανάτου’. Ήταν πραγματικά ένα στρατόπεδο για την ομαδική εκκαθάρισι του λαού με την πείνα. Πέθαιναν οι άνθρωποι σαν μύγες.»

Εκλόνισε την πίστι του αυτός ο διωγμός; Αυτός απαντά: «Όσο περισσότερο υπέφερα, τόσο περισσότερο εκήρυττα. Καταδικάσθηκα δυο φορές σε φυλάκισι δέκα ετών επειδή εκήρυττα μεταξύ των εγκλείστων. Τη στιγμή που υφίσταται κανείς μια νέα καταδίκη, η παλιά κηρύττεται άκυρη. Αυτές οι καταδίκες κατεφόβισαν εκατοντάδες Πεντηκοστιανούς, Ευαγγελικούς, Βαπτιστάς, Αποκαλυπτάς, Σαββατιστάς και άλλους, οι οποίοι έκλεισαν τ’ αυτιά τους στα αγαθά νέα της Βασιλείας. Ωστόσο κι αυτοί υπέστησαν πολλούς διωγμούς. Ένας από τους Βαπτιστάς έψαλε έναν από τους ύμνους των και κατεδικάσθη γι’ αυτό σε πέντε ετών φυλάκισι.»

Αυτά τα στρατόπεδα ωνομάσθησαν «εκπαιδευτικά στρατόπεδα». Μια από τις «εκπαιδευτικές» μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τους κρατικούς λειτουργούς ήταν να ρίχνουν όποιον ήθελαν να ξεκάνουν μέσα σε μια καλύβα όπου εστεγάζοντο οι σεξουαλικά διεστραμμένοι, και ν’ αφήνουν τους διεστραμμένους αυτούς να τον θανατώσουν. Ο μάρτυς είπε: «Οι κύριοι του στρατοπέδου δούλων στο οποίον ήμουν κι εγώ εξεπλάγησαν όταν, ύστερα από τρεισήμισυ μήνες που ήμουν σ’ εκείνο το παράπηγμα, βγήκα ζωντανός. Εκεί μέσα αισθάνθηκα τον εαυτό μου σαν τον Δανιήλ μέσα στο λάκκο των λεόντων. Με τον τρόπο που τους φέρθηκα, εματαίωσα όλους τους σκοπούς των προς το άτομό μου. Βγήκα ζωντανός και καλά.»

Οι προϊστάμενοι αυτού του «εκπαιδευτικού στρατοπέδου» έδερναν τους εγκλείστους και τους μαύριζαν τα κορμιά, απλώς για τη σαδιστική ηδονή του δαρμού. «Μόνο στο 1950», λέγει αυτός ο Χριστιανός διάκονος, «μπόρεσα να απαλείψω τα χόρτα και τα ψαροκόκκαλα απ’ το διαιτολόγιό μου. Στο 1955 οι συνθήκες έγιναν σχεδόν ανθρωπινές. Δεν είμαι πια εκεί, αλλά στ’ αληθινά θα είναι ευκολώτερα για κείνους που παραμένουν ακόμη, παρά για κείνους που διέταξαν την ανέγερσιν αυτών των ‘εκπαιδευτικών στρατοπέδων’, διότι αυτοί φυλάσσονται από τον Θεό για τιμωρία.»

Η πείρα του πιστού αυτού μάρτυρος, που απελύθη στις 14 Ιουνίου 1955, και τώρα νοσηλεύεται σε νοσοκομείο, διαψεύδει ασφαλώς τον ισχυρισμό ότι ο κομμουνισμός έκτισε έναν παράδεισο του εργάτου.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Οι τάξεις του λαού του Θεού δεν έγιναν αραιότερες εξαιτίας αυτού του διωγμού, αλλ’ αυξήθηκαν. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι δεν υπάρχει τώρα περιφέρεια της Ε.Σ.Σ.Δ, όπου δεν υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν την αλήθεια. Προφανώς περίπου σαράντα τοις εκατό από εκείνους που εγνώρισαν την αλήθεια προέρχονται απ’ αυτές τις φυλακές και τα στρατόπεδα. Μεταξύ αυτών που εγνώρισαν εκεί μέσα την αλήθεια είναι αξιωματικοί του Ερυθρού στρατού, αστυνομικοί και δεσμοφύλακες, δικηγόροι, δημοσιογράφοι και άλλοι.

Γιατί η Σοβιετική κυβέρνησις κατεδίωξε τόσο τους καλούς αυτούς ανθρώπους; Προφανώς ένας λόγος είναι ότι αυτοί οι κυβερνώντες δεν επιτρέπουν σε κανένα εκτός από τον εαυτό τους να θεωρήται κύριος, ούτε και στον Θεόν ακόμη. Το φύλλον Ραντιάνσκα Ουκράνα, που εξεδόθη πέρυσι στις 30 Νοεμβρίου στο Κίεβο της Ε.Σ.Σ.Δ., επέκρινε τους μάρτυρας του Ιεχωβά που δεν είναι ικανοποιημένοι με την «τέλεσι θρησκευτικών τύπων και ιερουργιών», η οποία επιτρέπεται, όπως λέγει, αλλ’ επιμένουν να διδάσκουν «αντιδραστική προπαγάνδα», όπως το ότι «ο κόσμος ‘διακυβερνάται από τον Υπέρτατον Κυρίαρχόν του, τον Ιεχωβά’ και ότι οι άνθρωποι είναι απλώς ‘δούλοι του επάνω στη γη, οι οποίοι κάνουν το θέλημά του’.»

Πραγματικά, η Σοβιετική κυβέρνησις δεν θα έχανε τίποτε αν παραχωρούσε πλήρη ελευθερίαν λατρείας στους μάρτυρας του Ιεχωβά. Καμμιά κυβέρνησις δεν βλάπτεται με το να παραχωρήση αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα σ’ εκείνους που υπηρετούν πραγματικά τον Θεό. Αν οι Ρώσοι τώρα πιστεύουν, όπως φαίνεται, ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ποτέ δεν είχαν καμμιά σχέσι με κατασκοπείες, δεν υπάρχει βεβαίως κανείς δίκαιος λόγος για τον οποίον δεν πρέπει να τους δίδεται πλήρης ελευθερία λατρείας.

Αλλ’ είτε παράσχουν τα Σοβιέτ αυτή την ελευθερία είτε όχι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα εξακολουθήσουν να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού παρ’ όλες τις εναντιώσεις.

Ένας μάρτυς που κατοικεί στη Σιβηρία έγραψε: «Δεν μπορούμε ν’ απόσχωμε από το να κηρύττωμε τη βασιλεία του Θεού. Συνηθίσαμε σ’ αυτόν τον τόπο και αισθανόμεθα πως είμεθα ευτυχείς, στερρά αποφασισμένοι να εκπροσωπούμε τον Κύριον επαξίως και να καταστήσωμε γνωστή τη δόξα του παντού. Αισθανόμεθα την επείγουσα ανάγκη να μεταδώσωμε στους αδελφούς μας σε όλη τη γη τη διαβεβαίωσι της αγάπης μας γι’ αυτούς, κι ελπίζομε να έχωμε ακόμη μια ευκαιρία να συγκεντρωθούμε με τους αδελφούς μας από όλα τα μέρη του κόσμου.»

Οι αδελφοί μας ανά τον κόσμον όλον συμμερίζονται αυτή την ελπίδα μαζί τους.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΤΑΙ

Με την «αποδόξασιν» του Στάλιν στο 1956, παρετηρήθη κάποια βελτίωσις, και πολλοί από τους μάρτυρας, που ήσαν φυλακισμένοι επί πολλά έτη, απέκτησαν την ελευθερία τους με τη γραπτή βεβαίωσι ότι ήσαν «αθώοι από κάθε ενοχή».

Μερικοί από τις επτά χιλιάδες «ειδικούς παροίκους» που είχαν μεταφερθή στην περιοχή του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας το 1951 είναι τώρα ελεύθεροι, αλλά άλλοι πρέπει να εξακολουθήσουν να παρουσιάζωνται κάθε μήνα στις τοπικές αρχές. Πολλοί απ’ αυτούς που αφέθησαν ελεύθεροι δεν θέλουν να επιστρέψουν στις πατρίδες των, λόγω του έργου της μαρτυρίας που διεξάγεται τώρα.

Ελήφθησαν ειδήσεις ότι υπάρχουν και πάλι μερικοί μάρτυρες στη Μόσχα, και ότι υπάρχουν πολλοί στην πρωτεύουσα της Ρωσίας που θέλουν ν’ ακούσουν τον λόγον του Θεού. Πολλοί Βαπτισταί επίσης ενδιαφέρονται, ο δε λόγος τούτου είναι η συμβιβαστική στάσις μερικών από τους ιδίους των αρχηγούς.

Στο Αρκτικό στρατόπεδο της Βορκούτας η καρποφορία είναι πρόδηλη από μήνα σε μήνα. Καθ’ όλην την γραμμήν από Κότλας έως τη Βορκούτα, σε μήκος περίπου 700 μιλίων, εκατοντάδες στρατοπέδων υποχρεωτικής εργασίας ξεκαθαρίσθηκαν και τα παραπήγματα κατεκάησαν. Σ’ εκείνη την περιοχή παραμένουν τώρα μόνον τα στρατόπεδα της Βορκούτας και των επαρχιών της. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έμαθαν την αλήθεια μέσα στα στρατόπεδα και οι οποίοι τώρα, ως ελεύθεροι άνθρωποι, κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας σ’ εκείνα τα μέρη. Πέρυσι εγκαινιάσθη έργον από σπίτι σε σπίτι στον μακρινό βορρά, ακόμη και στην ίδια τη Βορκούτα, και γίνονται τακτικά συναθροίσεις.

Ένας έγκλειστος στη Βορκούτα έγραψε: «Εδώ το έργον της σποράς γίνεται τώρα εκτενώς. Ο αγρός, που δεν εκαλλιεργήθη επί πολύν καιρό, είναι τώρα πιο δεκτικός σποράς και υπόσχεται καρπούς. Τόποι, οι οποίοι επί πολλά έτη υπήρξαν ως έρημοι, ανθούν. Το κλίμα άλλαξε εδώ, ο δε καιρός είναι πιο κατάλληλος για έργον του αγρού.»

Μια επιστολή που ελήφθη από την περιοχή Τομσκ της Σιβηρίας λέγει: «Ο σκοπός της μεταγωγής μας στους μακρινούς αυτούς τόπους ήταν στην αρχή κρυφός για μας και ακατανόητος, αλλ’ ανεκλάλητη χαρά γεμίζει την καρδιά μας όταν ακούωμε τους ιθαγενείς να λέγουν τώρα: ‘Ελθέ!’ Με έστειλαν να εργασθώ σε μεγάλη απόστασι από την κατασκήνωσί μας και, προσπαθώντας να μεταδώσω στους άλλους τη φωτιά που έκαιε μέσα μου, βρήκα μια εξαμελή οικογένεια που αγαπά τώρα την αλήθεια. Τους έδωσα μια Αγία Γραφή, και αφού εργάσθηκα μαζί τους επί μερικούς μήνες άρχισαν κι αυτοί να δίνουν μαρτυρία και να βρίσκουν ενδιαφερόμενα άτομα. Τα βράδια βγαίναμε πάντοτε στον δρόμο του μικρού μας χωριού κι εψάλλαμε δυνατά τους ύμνους μας που αντηχούσαν μέσα στα δάση της Σιβηρίας.»

Ένας επαναπατρισμένος Πολωνός κρατούμενος αναφέρει τα εξής: «Όταν ήλθε τέλος η μέρα να επιστρέψω στην Πολωνία, ήλθε ο διοικητής και είπε με βαθιά συγκίνησι: ‘Αναγνωρίζω ότι το χέρι του μεγάλου Ιεχωβά είναι πάνω σας, διότι αλλιώς ποτέ δεν θα μπορούσατε να φύγετε απ’ τη Σιβηρία με την ιδιότητά σας ως ακλονήτων μαρτύρων του Ιεχωβά. Είθε ο Θεός σας να σας ευλογή’.»

Πολλοί μάρτυρες αφέθησαν ελεύθεροι στο έτος 1956, αλλ’ άλλοι παραμένουν. Για χιλιάδες απ’ αυτούς που εστάλησαν στη Σιβηρία στο 1951 δεν υπάρχει ακόμη δυνατότης να λάβουν Γραφές ή Γραφικά βοηθήματα. Αυτοί οι μάρτυρες, αθώοι, ειρηνόφιλοι άνθρωποι, απαγορεύεται να τηρούν επαφή μεταξύ των, ή να σχηματίζουν εκκλησίες, Γιατί, λοιπόν, τότε, η Ρωσική Ορθόδοξος Εκκλησία, οι Βαπτισταί και οι άλλες θρησκείες απολαύουν σχετικής ελευθερίας; Μόνον διότι εξεδήλωσαν την προθυμία τους να υπακούσουν στον Καίσαρα μάλλον παρά στον Θεό. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να πράξουν τούτο, διότι θα ήταν απιστία στον Θεό.

ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ

Αυτή η καταδυνάστευσή αθώων Χριστιανών υπήρξε έκδηλη όχι μόνο στη Σοβιετική Ρωσία, αλλά και σε όλες τις δορυφόρους χώρες—στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία και αλλού.

Στην Πολωνία ο λαός υπέφερε κάτω από ένα φεουδαρχικό σύστημα υποστηριζόμενο από την εκκλησία, που παρηγορούσε τους πτωχούς και τους ενδεείς μόνο με τη μακρινή υπόσχεσι ανταμοιβής πέραν του τάφου. Οι χωρικοί επλήρωναν με δεινά και εξαθλίωσι τη γεμάτη απολαύσεις ζωή των προνομιούχων, και έπαυσαν να είναι κατ’ όνομα μόνον δουλοπάροικοι. Αλλά κάτω από τον κομμουνισμό, ο οποίος ανέτρεψε το μισητό παλαιό σύστημα, οι Πολωνοί υπέφεραν κάτω από τον ίδιο τρομοκρατικό μηχανισμό που ιδρύθη στη Ρωσία.

Οι οικονομικές συνθήκες ήσαν εξαιρετικά αυστηρές. Τα ήθη εχειροτέρευσαν. Οι Κομμουνισταί μιλούσαν περί ελευθερώσεως των γυναικών από τη «σκλαβιά του μαγειρείου» για να εργάζωνται στη βιομηχανία, αλλ’ ο Πολωνικός τύπος διαμαρτύρεται τώρα για την έκλυσι των ηθών, την κατάπτωσι της οικογενείας και την αύξησι της ληστείας μεταξύ των εφήβων λόγω του ότι οι γυναίκες άφησαν τα σπίτια των και πήγαν στα εργοστάσια.

Αλλά, παρά τις δυσκολίες αυτές, ο θρησκευτικός διωγμός αποτελεί και πάλι ένα από τα προεξέχοντα χαρακτηριστικά ενός ολοκληρωτικού κράτους. Το όλον κράτος εξεδηλώθη καθαρά εναντίον της δράσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Για πρώτη φορά οι Πολωνοί Κομμουνισταί αντίκρυσαν έναν ολόκληρο λαό που έμεινε σταθερός. Τόσο αποφασιστική ήταν η λατρεία των ώστε οι κρατικοί λειτουργοί βρέθηκαν σε αμηχανία.

Χιλιάδες μετριοπαθών, ειλικρινών ανδρών, γυναικών και παιδιών (εργατών, χωρικών και οικοκυρών), τους οποίους τελείως ανόητα υπωπτεύοντο ή κατηγορούσαν επί κατασκοπεία, έδωσαν μαρτυρία για την ελπίδα τους περί της Βασιλείας στους βαναύσους εκείνους που τους συνέλαβαν. Όλοι είπαν τα ίδια. Έδωσαν τεράστια μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά, για τον Βασιλέα του Χριστόν Ιησούν και για τον νέο κόσμο δικαιοσύνης του Θεού. Ακόμη και ο πιο φανατικός Κομμουνιστής αξιωματούχος, ακούοντας κατ’ επανάληψιν τα ίδια πράγματα, διείδε ότι οι κατηγορίες του εξεμηδενίζοντο. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που συνελήφθησαν απελύθησαν μετά από λίγες ώρες ανακρίσεως ή μετά δύο μέρες, αλλά εκατοντάδες απ’ αυτούς τους αθώους ανθρώπους παρέμειναν φυλακισμένοι μέσα σ’ εκείνον τον κτηνώδη «παράδεισον» της καταδυναστεύσεως, της βίας και της αιματοχυσίας.

Πολλά άτομα έμαθαν την αλήθεια, μέσα όσο και έξω από τους τοίχους των φυλακών. Εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι υπεδέχοντο με συμπάθεια τους μάρτυρας και ήσαν πρόθυμοι να διδαχθούν από τον Ιεχωβά. Διέκριναν ότι αποτελούσε δυσφήμησι το να πουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν συνταυτισμένοι με τους Κομμουνιστάς, όπως είχε κάμει ο Καθολικός κλήρος, και ότι αποτελούσε επίσης ψεύδος το να πουν ότι οι μάρτυρες ήσαν κατάσκοποι, όπως είχαν κάμει οι Κομμουνισταί.

Οι βιαιότητες και οι βασανισμοί δεν ίσχυσαν να τους κλονίσουν. Η τύπου Μπέρια ανάκρισις του υπηρέτου του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά και άλλων υπευθύνων διακόνων διήρκεσε επί μήνες, αλλ’ αυτοί βγήκαν αδάμαστοι κατά το πνεύμα, αν και συχνά υπέστησαν βλάβες κατά την σάρκα από βιαιοπραγίες. Μερικοί από τους μάρτυρας πέθαναν, προτιμώντας τον μαρτυρικό θάνατο από το να ομολογήσουν ψεύδη εναντίον αυτών των ανθρώπων που έκαναν το έργον του Θεού στην Πολωνία.

Αλλά ο αριθμός των μαρτύρων ηύξανε επί μήνες χωρίς διακοπή. Σε όλη τη διάρκεια του διωγμού αυτού δεν υπέφεραν πνευματική πείνα. Συνηθροίζοντο σε μικρές ομάδες, μη εγκαταλείποντας έτσι την επισυναγωγή των. Οι «δημόσιες ομιλίες» των ήσαν οι κηδείες που ετελούσαν. Κάθε νεκρική πομπή από εκατοντάδες άτομα, τα οποία περνούσαν μέσ’ από τις πόλεις χωρίς ιερείς, έκανε πάντοτε αίσθησι και παρείχε σαφή ένδειξι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά πολύ απείχαν από το να έχουν «εκκαθαρισθή».

Μερικοί μάρτυρες έκαμαν έργον ακόμη και από σπίτι σε σπίτι σε ωρισμένα χωριά και αφότου εισήχθη η αποσταλινοποίησις, μερικές δεκάδες χιλιάδων απ’ αυτούς επήγαιναν από σπίτι σε σπίτι με το μόνο πραγματικά αξιόλογο άγγελμα που πρέπει σήμερα να κηρυχθή.

Αναγνωρίζουν, κι ελπίζουν ότι και σεις επίσης θ’ αναγνωρίσετε, τη ζωτική διαφορά μεταξύ των αποτυχημένων ανθρωπίνων λύσεων στα προβλήματα του κόσμου και της μόνης αληθινής λύσεως που τώρα πλησιάζει. Η αληθινή αυτή λύσις δεν είναι πολιτική λύσις, αλλ’ είναι η βασιλεία του Θεού. Τώρα είναι καιρός να τη δεχθούμε και να συμμορφωθούμε μ’ αυτήν για να επιζήσωμε μετά το τέλος του πονηρού συστήματος του Σατανά και να ζήσωμε μέσα στις δίκαιες νέες συνθήκες που θα επιφέρη σύντομα στη γη ο ίδιος ο Δημιουργός.

Προς τους Κομμουνιστάς Ηγέτας Αίτησις

«ΕΧΘΡΑΝ θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής.» Έτσι μίλησε ο Ιεχωβά Θεός στον Όφιν μέσα στον κήπο της Εδέμ. Ως την εποχή μας αυτή η έχθρα έχει συνεχισθή. Σήμερα η έχθρα αυτή παρατηρείται ειδικά στο μίσος που τρέφουν οι άρχοντες του Κομμουνισμού προς τους μάρτυρας του Ιεχωβά.—Γέν. 3:15.

Πραγματικά, τόσον οξεία ήταν η εχθρότης αυτή ώστε επί πολλά χρόνια η τύχη των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Ρωσία και στη Σιβηρία ήταν άγνωστη. Στα τελευταία χρόνια, όμως, ηύξαναν συνεχώς οι αποδείξεις ότι υπάρχουν χιλιάδες μάρτυρες σ’ αυτά τα μέρη, καθώς και σε άλλες χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Λίγη μόνο προσοχή εδόθη σ’ αυτούς τους μάρτυρας ως το έτος 1949. Τον Ιούλιο του έτους εκείνου συνεκροτήθη μια περιφερειακή συνέλευσις των μαρτύρων του Ιεχωβά στο «Βάλντμπύνε» του Βερολίνου (Γερμανίας). Τότε εψηφίσθη διαμαρτυρία από 18.000 περίπου συγκεντρωμένους εναντίον της Κομμουνιστικής καταδυναστείας προς τους μάρτυρας της Ανατολικής Γερμανίας. Το επόμενον έτος, στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάγκη, έγινε δεκτόν ένα ψήφισμα από 85.000 συνέδρους. Αυτό το ψήφισμα εμπεριείχε διαμαρτυρίαν «εναντίον του διωγμού των μαρτύρων του Ιεχωβά από τις Κομμουνιστικές εξουσίες και από άλλες κρατικές αρχές».

Από τότε διέρρευσαν πολλές πληροφορίες περί της δράσεως και των παθημάτων τών πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα μαρτύρων, από τους οποίους υπάρχουν χιλιάδες. Αυτό εδημοσιεύθη στον κοσμικό τύπο καθώς και στα περιοδικά της Εταιρίας Σκοπιά.

Οι μάρτυρες πίσω απ’ το Σιδηρούν Παραπέτασμα ποθούσαν να έλθουν σ’ επικοινωνία με τους έξω αδελφούς των. Έκαμαν έκκλησι στους ηγέτας, αλλά χωρίς καμμιά ανακούφισι. Εξέφρασαν λοιπόν την επιθυμία, όπως οι μάρτυρες των άλλων χωρών υποβάλουν προς χάριν των αίτησι στη Ρωσική κυβέρνησι. Λόγω της συσσωρεύσεως στοιχείων περί του διωγμού των μαρτύρων αυτών, εφάνη σκόπιμο να υποβληθή αίτησις στις κεντρικές αρχές της Ρωσικής κυβερνήσεως.

Σύμφωνα με τ’ ανωτέρω, από το θέρος του έτους 1956 έως περίπου τον Φεβρουάριο του 1957, μια τέτοια αίτησις έγινε δεκτή από 199 συνελεύσεις περιφερειών των μαρτύρων του Ιεχωβά, που συνήλθαν σε όλα τα μέρη του κόσμου. Σ’ αυτές τις συνεδριάσεις, ένα σύνολο 462.936 ατόμων εψήφισε ενθουσιωδώς υπέρ των αιτήσεων αυτών. Η πρώτη αίτησις που εστάλη στη Μόσχα, από τις 199 αυτές συνελεύσεις περιφερειών, εψηφίσθη στη Φιλλανδία, και αναδημοσιεύεται εδώ (μεταφρασμένη στην Ελληνική).

Η ΨΗΦΙΣΘΕΙΣΑ ΑΙΤΗΣΙΣ

Προς τον Πρωθυπουργόν Νικολάι Α. Μπουλγκάνιν

Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου της Σοβιετικής Ενώσεως

Μόσχαν, Ε.Σ.Σ.Δ.

Κύριε:

Ημείς, 1.136 εκπρόσωποι συγκεντρωθέντες εκ πολλών εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά εν Περιφερειακή Συνελεύσει, εν τη πόλει Kemi της Λαπωνίας (Φιλλανδίας), σήμερον 30ήν ημέραν του μηνός Ιουνίου του έτους 1956, αποφασίζομεν δια του παρόντος εγγράφου και εν τη επομένη εκθέσει, να επιστήσωμεν την προσοχήν σας επί των ομοπίστων μας Χριστιανών, εκ των οποίων υπάρχουν ως γνωρίζετε, πολλαί χιλιάδες εις την αχανή υμών χώραν.

Κατά την παρελθούσαν διετίαν, ελήφθησαν ειδήσεις εκ Ρωσίας προερχόμεναι εξ επισήμων ανταποκρίσεων και παρ’ ατόμων επαναπατρισθέντων, κατά τας οποίας (1) υπάρχουν ή υπήρξαν περίπου 2.000 μάρτυρες του Ιεχωβά εις το στρατόπεδον καταδίκων της Βορκούτας· (2) τας πρώτας ημέρας του Απριλίου του έτους 1951, περίπου 7.000 μάρτυρες του Ιεχωβά συνελήφθησαν εκ των Βαλτικών Χωρών μέχρι της Βεσσαραβίας και μετεφέρθησαν έκτοτε δια φορτηγών αμαξοστοιχιών εις μεμακρυσμένην περιοχήν κειμένην μεταξύ Τομσκ και Ιρκούτσκ και παρά την Λίμνην Βαϊκάλην της Σιβηρίας· (3) υπάρχουν μάρτυρες του Ιεχωβά κρατούμενοι εις πλείονα των πεντήκοντα στρατοπέδων από της Ευρωπαϊκής Ρωσίας μέχρι της Σιβηρίας και βορείως μέχρι του Αρκτικού Ωκεανού, ακόμη και εις την Αρκτικήν νήσον Νόβαγια Ζέμλια· και (4) τινές εξ αυτών, ιδίως εκ των ανωτέρω μνημονευθέντων 7.000, απεβίωσαν εκ κακής διαίτης κατά τα πρώτα δύο έτη της παραμονής των εν Σιβηρία.

ΑΙΤΗΣΙΣ

Μια αντικειμενική έρευνα περί των μαρτύρων του Ιεχωβά θα αποκαλύψη ότι ούτοι ουδέποτε υπήρξαν άξιοι φυλακίσεως, εκτοπίσεως και αποστολής εις στρατόπεδα καταδίκων, και ήδη θεωρούμεν επίκαιρον να υποβάλωμεν προς την υμετέραν Κυβέρνησιν ΑΙΤΗΣΙΝ, ζητούντες δια τους ειλικρινείς αυτούς Χριστιανούς, τους διακρινομένους δια την ένθερμον αγάπην αυτών προς την δικαιοσύνην, την αλήθειαν και την ειρήνην, (α) ν’ αφεθούν ελεύθεροι, και (β) να επιτραπή εις αυτούς να οργανωθούν εις Χριστιανικάς εκκλησίας, ως επίσης εις περιοχάς και περιφερείας εμπερικλειούσας απάσας τας εκκλησίας ταύτας καθ’ όλον το έθνος, μεθ’ υπευθύνων διακόνων και υπηρετών κατά το πρότυπον το ακολουθούμενον εις πάσας τας λοιπάς χώρας· (γ) να επιτραπή εις αυτούς ν’ αποκαταστήσουν τακτικάς σχέσεις μετά του Χριστιανικού κυβερνώντος σώματος των μαρτύρων του Ιεχωβά, εδρεύοντος εν Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής· και (δ) να επιτραπή εις αυτούς να λαμβάνουν και εκδίδουν το περιοδικόν Η Σκοπιά εις την Ρωσικήν, Ουκρανικήν και εις όσας άλλας γλώσσας ήθελε κριθή αναγκαίον, καθώς και άλλα Γραφικά συγγράμματα χρησιμοποιούμενα παγκοσμίως υπό των μαρτύρων του Ιεχωβά.

ΕΚΘΕΣΙΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν Χριστιανικήν κοινότητα άνω των 640.000 διακόνων εκτελούντων το έργον των εις 160 περίπου χώρας, εις πάσαν σχεδόν χώραν της γης. Τα δεκαπενθήμερα περιοδικά των Η Σκοπιά και Ξύπνα! εκτυπούνται ομού εις 4.000.000 και πλέον αντίτυπα κατά δεκαπενθήμερον και εκδίδονται εις τεσσαράκοντα τέσσαρας γλώσσας.

Όθεν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, προέρχονται εξ όλων των εθνών, αλλ’ όσον αφορά τους εαυτούς των έχουν λύσει τελείως το πρόβλημα της ειρηνικής, παγκοσμίου και διαρκούς συνυπάρξεως. Εις τας τάξεις αυτών υπερενίκησαν άπαντας τους φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς φραγμούς και προκαταλήψεις και κατέστησαν κοινωνία αδελφών, ακολούθων του Χριστού διεπομένων απάντων υπό των δύο μεγαλύτερων εντολών περί αγάπης προς τον Θεόν και αγάπης προς τον πλησίον. Ένεκα τούτου δεν φονεύουν, ούτε δύνανται να φονεύουν αλλήλους κατά καιρούς εις διαμάχας, ως πράττουν οι Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι και μέλη άλλων θρησκευτικών συστημάτων.

Εις τον Ρωμαίον Διοικητήν Πόντιον Πιλάτον, ο Ιησούς Χριστός είπεν: «Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου,» διευκρινήσας ούτω ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, της οποίας ο Πιλάτος ήτο εκπρόσωπος εν Παλαιστίνη, δεν έπρεπε να ανησυχή δια την θρησκευτικήν του δράσιν. Αυτός δεν κατεπολέμει την εν τη εξουσία πολιτικήν κυβέρνησιν, δεν είχε πολιτικά συμφέροντα και φιλοδοξίας, δεν ήτο ηγέτης πολιτικού κόμματος, δεν επολέμει υπέρ των Ιουδαίων εναντίον των Ρωμαίων ή αντιστρόφως. Όχι, αλλ’ υπεδείκνυε την ρίζαν παντός κακού και εξετέλει έν πρόγραμμα πνευματικής εξυγιάνσεως, όπερ και σήμερον συνεχίζεται και φθάνει εις πάντα τα έθνη της γης δια της διακονίας των αληθών ακολούθων του. Εις τον Πιλάτον ο Ιησούς είπεν επίσης: «Εγώ, εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία.» Μετά τούτο ο Πιλάτος είπεν εις τον Ιουδαϊκόν κλήρον, όστις αδίκως και υποκριτικώς κατηγόρησε τον Ιησούν: «Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ.»—Ιωάννης 18:36-38.

Ουδέν έγκλημα δύναται σήμερον να ευρεθή εις τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ούτοι υπακούουσιν εις τας εντολάς του Θεού: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησαΐας 13:10, 12, ΑΣΜ) Αποδίδουν πρώτον εις τον Θεόν όσα ανήκουν εις τον Θεόν, και έπειτα εις τον πολιτικόν επίγειον άρχοντα όσα ανήκουν εις αυτόν. (Ματθαίος 22:21) Συμφώνως προς την διδασκαλίαν του Χριστού, ούτοι έχουν συγκροτήσει μίαν παγκόσμιον αδελφότητα συγκειμένην εκ Ρώσων, Ουκρανών και μελών πολλών άλλων εθνών, η δε αδελφότης αυτών ταχέως αυξάνει καθ’ όλην την γην. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ουδένα βλάπτουν. Παραμένουν ουδέτεροι έναντι των διαμαχών του κόσμου τούτου. Δεν ασχολούνται εις ανατρεπτικήν τινα δράσιν και κατασκοπείαν. Δεν είναι εθνικισταί, ιδιοτελείς κεφαλαιοκράται ή ιμπεριαλισταί. Ως αληθείς Χριστιανοί ποτέ δεν θα ήτο δυνατόν να είναι τοιούτοι, ούτε και θα ηδύναντο να αγωνισθούν δια πολιτικήν τινα θεωρίαν ή ιδεολογίαν, είτε κομμουνιστικήν είτε δημοκρατικήν ή κεφαλαιοκρατικήν. Εις την Αμερικήν και εις άλλας δυτικάς χώρας, οι μάρτυρες του Ιεχωβά απεκλήθησαν «Κομμουνισταί», εις δε τας υπό Κομμουνιστικόν ελέγχον χώρας «ιμπεριαλισταί», διότι τηρούν στάσιν ουδετερότητος έναντι των υποθέσεων του κόσμου. Τα Κομμουνιστικά κράτη κατηγόρησαν αυτούς και εδίκασαν ως «ιμπεριαλιστικούς κατασκόπους» και επέβαλαν εις αυτούς ποινάς φυλακίσεως μέχρις είκοσι ετών. Ποτέ, όμως, αυτοί δεν ανεμίχθησαν εις ανατρεπτικήν δράσιν ή κατασκοπείαν.

Είναι, όθεν, απολύτως άδικον και αποτελεί παραβίασιν και της πλέον στοιχειώδους δικαιοσύνης το να φυλακίζωνται, να κρατούνται και να εκτοπίζωνται ούτοι, είτε δια μίαν ημέραν είτε δια είκοσι πέντε έτη.

Όχι μόνον εις τας δυτικάς χώρας, αλλά και εις τας υπό Κομμουνιστικόν έλεγχον τοιαύτας, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αναγνωρισθή ως αξιόπιστοι και ευσυνείδητοι εργάται. Πράττουν, λοιπόν, το καθήκον αυτών ως πολίται της χώρας εις την οποίαν ζουν. Είναι νοήμονές άνθρωποι, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις την καταπίεσιν και εις την εσφαλμένην διδασκαλίαν των ψευδών θρησκειών. Δεν κλέπτουν, δεν μεθύουν, ώστε να επιβραδύνουν την παραγωγήν, και ποτέ δεν αναμιγνύονται εις πράξεις δολιοφθοράς. Ακολουθούν τας διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, ήτις επετράπη προσφάτως υπό της Κυβερνήσεως της Ε.Σ.Σ.Δ, να εκτυπωθή και διανεμηθή εις την Ένωσιν των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Έν αξιόλογον σημείον, επί του οποίου οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ως ακόλουθοι του Χριστού, διαφέρουν των συνανθρώπων των, είναι ότι ευπειθώς εμμένουν εις το να πράττουν ό,τι προσέταξε ο Χριστός, όταν είπε: «Και κηρυχθήσεται τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι, και τότε ήξει το τέλος.» (Ματθαίος 24:14) Συνεπώς, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πράττουν τούτο σήμερον εις πάντα τα έθνη, και θα εξακολουθήσουν να το πράττουν με κίνδυνον της ζωής αυτών, υπό διωγμόν και εναντίωσιν, καθώς είπεν ο Ιησούς: «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου,» και «Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων.»—Ματθαίος 24:9· 10:16.

Θέλει η κυβέρνησις σας να συμμερισθή την ευθύνην της εκπληρώσεως αυτών των λόγων του Ιδρυτού της αληθινής Χριστιανοσύνης;

ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΣ

Θα είμεθα λίαν πρόθυμοι, όπως εκπρόσωποι του ημετέρου κυβερνώντος σώματος, της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, συζητήσουν περαιτέρω το ζήτημα μεθ’ υμών, είτε μετά του υμετέρου πρώτου αντιπροσώπου εν ταις Ηνωμέναις Πολιτείαις της Αμερικής, είτε απ’ ευθείας μετά της υμετέρας Κυβερνήσεως εις Μόσχαν.

Έχετε επιτρέψει εις πολλάς αποστολάς εκ των δυτικών χωρών να επισκεφθούν την υμετέραν πρωτεύουσαν και την χώραν εν γένει. Θα ηθέλομεν, όθεν, να υποβάλωμεν την σκέψιν, όπως εξετάσητε επίσης την δυνατότητα να επιτρέψητε εις μίαν αποστολήν μαρτύρων του Ιεχωβά να έλθη εις Μόσχαν, ίνα σας παράσχη οιασδήποτε επιπροσθέτους πληροφορίας ηθέλετε ζητήσει και ίνα ζητήση παρ’ υμών την άδειαν να επισκεφθή τους Χριστιανούς αδελφούς μας εις τα διάφορα στρατόπεδα, οίτινες, ως ελπίζομεν, συντόμως θ’ αφεθούν ελεύθεροι δια διαταγής σας.

Εν τω μεταξύ δεν δυνάμεθα να πράξωμεν άλλο τι ειμή να πληροφορήσωμεν τον κόσμον περί των μαρτύρων του Ιεχωβά των ευρισκομένων εις τας Ρωσικάς φυλακάς, τα στρατόπεδα καταδίκων και τα κέντρα εξορίας, καθώς οφείλομεν προς αυτούς ως φίλους και αδελφούς ημών εν πίστει, να πληροφορήσωμεν τον κόσμον περί της καταστάσεώς των. Εν τούτοις, θα προετιμώμεν να ηδυνάμεθα να είπωμεν εις τον κόσμον ότι σεις, η Κυβέρνησις της Ρωσίας, διετάξατε ν’ αφεθούν ελεύθεροι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξ όλων αυτών των τόπων δια να είναι εις θέσιν να εργάζωνται ως ελεύθεροι πολίται της χώρας σας και να διάγουν ένα ήρεμον και ήσυχον βίον, όστις είναι, όπως πιστεύουν, εν αρμονία προς το παράδειγμα το δοθέν υπό του Ιησού Χριστού.—1 Τιμόθεον 2:1-6.

Διατηρούντες την ελπίδα ότι θέλετε μελετήσει την παρούσαν αίτησιν και θέλετε εκτιμήσει το αξιόλογον της προκειμένης περιπτώσεως και ότι θέλομεν λάβει μίαν ευνοϊκήν απάντησιν επ’ αυτής, διατελούμεν, Κύριε,

Μετά τιμής,

Μάρτυρες του Ιεχωβά

Kalle Salavaara

Ο Προτείνας την αποδοχήν του παρόντος Ψηφίσματος

Matti K. Tiainen, Προϊστάμενος της Συνελεύσεως.

Ο Υποστηρίξας την πρότασιν

Erkki Kankaanpää, Εισηγητής της Συνελεύσεως.

Ενεκρίθη ομοφώνως παρά της Περιφερειακής Συνελεύσεως Kemi,

ως επιβεβαιούται παρά του

Väinö Pallari, Εντεταλμένου επί των Δημοσίων Σχέσεων,

εν Kemi (Λαπωνίας) Φιλλανδίας σήμερον 30ήν ημέραν του μηνός Ιουνίου του έτους 1956.

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΔΕΚΤΟΝ

Σε κάθε συνέλευσι τέσσερες μάρτυρες του Ιεχωβά υπέγραψαν τρία αντίτυπα της αιτήσεως εκ μέρους των παρόντων. Ένα αντίτυπο εστάλη κατ’ ευθείαν στον Πρωθυπουργό Μπουλγκάνιν, στη Μόσχα, ένα αντίτυπο εταχυδρομήθη στον Ρώσο πρεσβευτή της χώρας στην οποίαν έγινε η συνέλευσις, ένα αντίτυπο εστάλη στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά, και πρόσθετα αντίτυπα εστάλησαν στον τύπο, ο οποίος γενικά έκαμε καλά σχόλια.

Πώς εφέρθη η Ρωσική κυβέρνησις σ’ αυτή την αίτησι; Ίσαμε σήμερα την ηγνόησε. Ούτε λέξις δεν ηκούσθη. Το ότι ένα τουλάχιστον αντίτυπο ελήφθη στη Μόσχα, αποδεικνύεται από μια απόδειξι παραλαβής του Ταχυδρομείου Ηνωμένων Πολιτειών, εκ της οποίας εμφαίνεται ότι η αίτησις επεδόθη στη Ρωσική κυβέρνησι και παρελήφθη.

Κατεβλήθησαν, επίσης, προσπάθειες να επιδοθή η αίτησις προσωπικώς στους διαφόρους επιτοπίους Ρώσους πρεσβευτάς. Εν τούτοις, σε κάθε σχεδόν περίπτωσι ήταν αδύνατο να συναντήση κανείς τον ίδιο τον πρεσβευτή. Στην Ουρουγουάη, ο γραμματεύς του πρεσβευτού εδήλωσε ότι η αίτησις ήταν γεμάτη ψεύδη, και ηρνήθη απόλυτα να ενεργήση οτιδήποτε εν σχέσει με αυτήν. Επέμενε ότι η ελευθερία της λατρείας ήταν εξασφαλισμένη στη Ρωσία. Τ’ αποτελέσματα παρομοίων προσπαθειών σε άλλες χώρες όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Ελβετία ήσαν όμοια.

Στη Γαλλία, ο γραμματεύς του πρεσβευτού εδέχθη την αίτησι. Ωστόσο, δεν μπορούσε να καταλάβη γιατί ‘Γάλλοι που ζουν στη Γαλλία ενδιεφέροντο για Ρώσους ζώντας στη Ρωσία’! Προφανώς ήταν ακατανόητο στη διάνοια του, που είχε τύχει Κομμουνιστικής εκπαιδεύσεως, ότι η αφοσίωσις μπορούσε να υπερπηδήση τους εθνικούς φραγμούς και τις διαφορές.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή απουσίαζε ο πρεσβευτής, ωρίσθη συνέντευξις με τον αξιωματούχο του αμέσως κατωτέρου βαθμού, κ. Στριγκάνωφ. Στη διάρκεια της συνομιλίας οι μάρτυρες εξέθεσαν τον σκοπό της επισκέψεώς των, τη θέσι που έλαβαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ρωσικής κυβερνήσεως να ειρηνεύση με τους μάρτυρας. Ετονίσθη, επίσης, ότι η παρεξήγησις και η κακοπαράστασις ασφαλώς έκαμαν τη Ρωσική κυβέρνησι να λάβη τη στάσι που έλαβε και συνεστήθη η πορεία που έλαβε η κυβέρνησις της Πολωνίας, η οποία ηρεύνησε το ζήτημα των μαρτύρων και, αφού βρήκε αβάσιμες τις κατηγορίες εναντίον των, τους απεφυλάκισε.

Αλλ’ ο κ. Στριγκάνωφ ισχυρίσθη ότι πάρα πολλά ψεύδη εκυκλοφόρησαν σχετικά με τη Ρωσία και ότι αν οιοσδήποτε ήταν φυλακισμένος εκεί, αυτό δεν ωφείλετο στη θρησκεία του αλλά στο ότι παρέβη τον νόμο. Κατέκρινε τη στάσι που έλαβαν οι μάρτυρες σχετικά με τον πόλεμο και ισχυρίσθη ότι ο νόμος της Ρωσίας ήταν ανώτερος από τον νόμο του Ιεχωβά κι έπρεπε να τυγχάνη υπακοής στη Ρωσία. Κατ’ επανάληψιν εμνημόνευσε χλευαστικά το όνομα του Ιεχωβά και ηρνήθη να δεχθή την αίτησι, κι έκανε σαν να επρόκειτο για δυναμίτιδα, μη θέλοντας ούτε να την εγγίση καν.

Εν τούτοις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποθαρρύνονται εύκολα. Δεν εγκαταλείπουν εύκολα τον αγώνα. Σε ένδειξι των ειλικρινών και ακάμπτων προσπαθειών των να βοηθήσουν τους καταδυναστευμένους αδελφούς των που είναι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, απέστειλαν την 1η Μαρτίου 1957 την ακόλουθη κοινή αίτησι στους Κομμουνιστάς ηγέτας.

Πρωθυπουργόν Νικολάι Α. Μπουλγκάνιν

Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου της Σοβιετικής Ενώσεως

Μόσχαν, Ε.Σ.Σ.Δ.

Κύριε:

Το κυβερνών σώμα της παγκοσμίου ομάδος Χριστιανών καλούμενων Μαρτύρων του Ιεχωβά απευθύνεται προς υμάς.

Σήμερον, υπό την διεύθυνσιν της Βιβλικής και Φύλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας, μια ολονέν αύξουσα οργάνωσις Χριστιανών διακόνων, μαρτύρων του Ιεχωβά, διδάσκουν τον λόγον του Παντοδυνάμου Θεού και Δημιουργού του σύμπαντος, του Ιεχωβά, εις 162 χώρας, δημοκρατίας και αποικίας καθ’ άπασαν την γην. Πρόκειται περί αληθών Χριστιανών, καθοδηγούμενων εν τη γνησία λατρεία του Ιεχωβά Θεού υπό των εν τη Αγία Γραφή εκτιθεμένων δικαίων κανόνων και αρχών.

Εντός των ορίων της Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ευρίσκονται χιλιάδες τοιούτων μαρτύρων του Ιεχωβά, οίτινες πιστώς αγωνίζονται να υπηρετήσουν τον Υπέρτατον Θεόν, Ιεχωβά, εν μέσω λίαν δυσμενών συνθηκών. Πολλοί εξ αυτών συνελήφθησαν και τελούν εν φυλακίσει. Άλλοι εστάλησαν μακράν των κατοικιών των εν εξορία εις Σιβηρίαν. Αυτό δεν ωφείλετο εις διάπραξιν εγκλημάτων ή εις οιονδήποτε τύπον πολιτικής δράσεως. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν την πλέον ειρηνικήν και νομοταγή ομάδα ανθρώπων επί της γης. Υπέστησαν ποινάς μόνον λόγω του ότι είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι ειλικρινώς υπακούουν εις τας εντολάς του Ιησού Χριστού. Είναι αληθές ότι ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, διότι τούτο είπεν ο Χριστός να πράττουν όλοι οι Χριστιανοί εις Ματθαίον 6:33. Αλλά πράττοντες τούτο υπακούουν επίσης εις πάντας τους νόμους της χώρας εις την οποίαν κατοικούν, εκτός εκεί ένθα γίνεται νόμος όστις αντιβαίνει προς τον υπέρτατον νόμον του Δημιουργού. Είναι ευσυνείδητοι και φροντίζουν ν’ αποδίδουν «τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.»—Ματθαίος 22:21.

Επί πολλά ήδη έτη οι μάρτυρες του Ιεχωβά εντός της Σοβιετικής Ενώσεως υπεβλήθησαν εις μεγάλας δυσχερείας και σκληρούς διωγμούς. Κατήρτισαν επιτροπάς και αποστολάς εκ μέσου των ιδίων αυτών διακόνων προς τον σκοπόν της αναγνωρίσεως της θρησκευτικής των οργανώσεως κατά τα εν ισχύι τελούντα, αλλ’ εις πάσαν περίπτωσιν συνήντησαν άρνησιν και αντί να τύχη αναγνωρίσεως η Χριστιανική των οργάνωσις, συνελήφθησαν διάκονοι εκ των αποστολών των. Κατέστη γνωστόν ανά τον κόσμον ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατά χιλιάδας φυλακίζονται καθ’ άπασαν την Σοβιετικήν Ένωσιν και εξορίζονται εις Σιβηρίαν λόγω της Χριστιανικής των λατρείας.

Όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά κάμνουν ιεροπρεπή αφιέρωσιν να υπηρετήσουν ως διάκονοι του Ιεχωβά Θεού και δεν δύνανται να παρεκκλίνουν ταύτης. Τελούν υπό την αυστηράν εντολήν να κηρύξουν το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Πρέπει να είναι τόσον πιστοί εις τον Θεόν και να κατευθύνωνται υπό των αυτών θεοκρατικών νόμων, όσον και οι υποδειγματικοί απόστολοι του Ιησού Χριστού, οι οποίοι αντεμετώπισαν πολλάς εναντιώσεις και φυσικάς κακουχίας ένεκα της λατρείας των. Εις την Αγίαν Γραφήν, εις Πράξεις 5:17-40 ευρίσκομεν έν εκ των πολλών παραδειγμάτων δοκιμασίας των πρώτων Χριστιανών. Εις ταύτην δε την περίπτωσιν, ο διαπρεπής μη Χριστιανός νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ έθεσε μίαν αρχήν δια το διοικητικόν συμβούλιον, η οποία ισχύει μέχρι σήμερον και εις την οποίον ευσεβάστως εφιστώμεν την υμετέραν προσοχήν εν σχέσει προς τας σημερινάς συλλήψεις μαρτύρων του Ιεχωβά εις την Σοβιετικήν Ένωσιν: «Εάν η βουλή αύτη ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό.»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι δούλοι του Θεού. Το έργον των είναι εκ του Θεού. Δι’ ο και εις πάσας τας χώρας, και της Σοβιετικής Ενώσεως περιλαμβανόμενης, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να εξακολουθήσουν—και θα εξακολουθήσουν με την βοήθειαν του Ιεχωβά Θεού—να διάγουν Χριστιανικήν ζωήν και να λατρεύουν τον Ύψιστον.

Οι αληθείς Χριστιανοί αγαπούν αλλήλους και ενδιαφέρονται μεγάλως δια τους συγχριστιανούς των. Σπεύδουν εις βοήθειαν αλλήλων εις οιονδήποτε καιρόν ανάγκης δι’ υλικήν και πνευματικήν βοήθειαν. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι τοιούτοι Χριστιανοί και δια τούτο εις πάντα τα μέρη της γης εντός των τελευταίων εννέα μηνών οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπέβαλον εις υμάς αίτησιν εν τη τιμητική υμών θέσει παρά τη Σοβιετική Ενώσει ίνα διερευνήσητε τας γενομένας καταχρήσεις εναντίον των ομοπίστων αυτών μαρτύρων του Ιεχωβά εν τη χώρα υμών και αποδώσητε ελευθερίαν λατρείας εις τους εν Χριστώ αδελφούς μας.

Η αίτησις απεστάλη υμίν εις δεκάδας γλωσσών εκ μέρους 199 συνελεύσεων των μαρτύρων του Ιεχωβά. Έκαστον αντίτυπον εταχυδρομήθη αεροπορικώς επί συστάσει. Επίσης δε και δια να φθάση ασφαλώς η ουσιώδης αύτη υπόθεσις μέχρι της υμετέρας προσοχής, διεβιβάσθησαν αντίτυπα της αιτήσεως και μέσω των Σοβιετικών διπλωματικών εκπροσώπων των διαπεπιστευμένων εν εκάστη χώρα.

Έν σύνολον 462.936 μαρτύρων του Ιεχωβά ανά σύμπαντα τον κόσμον υπεστήριξαν την αίτησιν ταύτην και αναμένουν νεώτερα περί της ληφθησομένης ενεργείας παρά της κυβερνήσεως της Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών προς ανακούφισιν των αυτόθι δεινοπαθούντων Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ως κυβερνών σώμα των ανά τον κόσμον μαρτύρων του Ιεχωβά είμεθα εξουσιοδοτημένοι να διαβιβάσωμεν συνημμένως σύνθετον αίτησιν διαλαμβάνουσαν τα προβλήματα των μαρτύρων του Ιεχωβά εν τη Σοβιετική Ενώσει. Ως διάκονοι δε του Υπέρτατου Θεού, Ιεχωβά, υποχρεούμεθα ενώπιον Αυτού να ζητήσωμεν από υμάς όπως επιληφθήτε του σοβαρού τούτου προβλήματος. Είμεθα εισέτι πρόθυμοι να στείλωμεν επιτροπήν μας εις Μόσχαν δια τας προταθείσας συζητήσεις.

Ημείς, εκπροσωπούντες τους 462.936 αιτούντας μάρτυρας του Ιεχωβά, ευσεβάστως αιτούμεθα έγκαιρον απάντησιν. Η ευθύνη ήδη απόκειται εις υμάς ενώπιον του Υψίστου Θεού Ιεχωβά: «Και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.»—Πράξεις 5:39.

Υποβάλλεται παρά των Διευθυντών της

WATCH TOWER BIBLE AND TRACT SOCIETY OF PENNSYLVANIA

N. H. Knorr, Πρόεδρος

F. W. Franz, Αντιπρόεδρος

Grant Suiter, Γραμματεύς-Ταμίας

H. H. Riemer, Βοηθός Γραμματέως-Ταμίου

T. J. Sullivan, Διευθυντής

L. A. Swingle, Διευθυντής

M. G. Henschel, Διευθυντής

Συνημμένα

Προωθώντας το επίμαχο αυτό ζήτημα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξεπλήρωσαν ένα τριπλούν καθήκον. Έδωσαν μαρτυρία για την υπεροχή του Ιεχωβά· ετόνισαν στους εχθρούς του Ιεχωβά τη σφαλερότητα της πορείας των και προσεπάθησαν να βοηθήσουν τους αδελφούς των που είναι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Επαναπαύονται στην υπόσχεσι του Ιησού: «Ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού, των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι’ αυτούς; Σας λέγω, ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως.»—Λουκ. 18:7, 8.

Μέρος 1—Ο Πρόεδρος Επισκέπτεται την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή

ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ τώρα βέβαια διαφέρουν από εκείνα που εγίνοντο πριν από σαράντα χρόνια. Ταξιδεύοντας αεροπορικώς, μπόρεσα να επισκεφθώ πολλούς τόπους του κόσμου όλου, μέσα σε λίγες εβδομάδες, επιβλέποντας τα τμήματα της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, συναντώμενος με ιεραποστόλους και παρακολουθώντας εθνικές συνελεύσεις σε διάφορες χώρες. Τη Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 1956, στις 4 μ.μ., επιβιβάσθηκα σ’ ένα αεροπλάνο DC-7 κι άρχισα άλλο ένα ταξίδι αυτού του είδους. Μέσα σε δέκα ώρες προσγειωθήκαμε στο Αμβούργο της Γερμανίας. Εκεί βγήκαν λίγοι επιβάται, και σε τριάντα λεπτά της ώρας απογειωθήκαμε πάλι για τη Δανία, τον πρώτο μου σταθμό.

Ο λόγος της μεταβάσεώς μου στη βόρειο Ευρώπη ήταν να εξετάσω ένα μεγάλο οικοδομικό πρόγραμμα που είχε αρχίσει η Εταιρία πριν από δεκαοκτώ μήνες και το οποίον τώρα είναι υπό εκτέλεσιν. Στη διάρκεια των τελευταίων ολίγων ετών το έργον στη Δανία προώδευσε τόσο καλά ώστε παρέστη ανάγκη ν’ ανεγερθή νέος οίκος Μπέθελ καθώς και τυπογραφείο. Είχαν καταστρωθή σχέδια προ ολίγου καιρού, και τώρα αποτελούσε πραγματική ευχαρίστησι να εξετασθούν μερικές λεπτομέρειες και να γίνη επίβλεψις του κτισίματος του ωραίου αυτού νέου κτιρίου που ανεγείρεται στην Κοπεγχάγη. Σε λίγους μήνες, πιθανώς στις αρχές του θέρους, το κτίριο αυτό θα είναι συμπληρωμένο και θα χρησιμοποιηθή για τον σκοπό που προορίζεται. Είχα την ευκαιρία να διεξέλθω τα προβλήματα του τμήματος (και ήσαν πολλά αυτά) σχετικά με το έργον του κηρύγματος στη Δανία. Οι αδελφοί εκεί είναι πολύ ζηλωταί και θέλουν να διεξάγουν το έργον ακριβώς όπως και οι άλλοι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλα τα άλλα μέρη του κόσμου, αλλά το κράτος έχει άλλες ιδέες. Ισχυρίζεται ότι όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι ενασχολούνται σε μια εμπορική εργασία. Γι’ αυτό, για την εξεύρεσι μιας λύσεως, πρέπει πολλά να γίνουν με τους δικηγόρους. Οι αδελφοί δεν αφήνουν τα χέρια τους να χαλαρώνουν, αλλά εξακολουθούν να κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Ήταν πράγματι μια ευχαρίστησις να συναντήσω 6.082 απ’ αυτούς στην Αίθουσα Βασιλείας (όπου είχα μιλήσει πολλές φορές), η οποία ήταν κατάμεστη. Χάρις στην πυροσβεστική υπηρεσία, πολλοί από τους αδελφούς μας επετράπη να σταθούν όρθιοι στους διαδρόμους, οι οποίοι ήσαν εφωδιασμένοι με μεγάφωνα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Παρέμεινα μόνο μιάμιση μέρα στη Δανία και κατόπιν πήγα στη Γερμανία. Όταν αποβιβάσθηκα στη Φραγκφούρτη, μου ήταν βέβαια ευχάριστο που συνήντησα πολλούς από τους συνεργάτας μου, τους Αδελφούς Φροστ και Φράνκε, ένα σημαντικό αριθμό αδελφών της εκκλησίας Φραγκφούρτης και μερικούς άλλους αδελφούς του τμήματος του Βισμπάντεν. Κι εδώ επίσης, ο σκοπός της επισκέψεως ήταν να εργασθώ για το πρόβλημα της επεκτάσεως. Το Μπέθελ και το σημερινό εργοστάσιο είναι πολύ μικρά κι εκαλέσαμε έναν αρχιτέκτονα αδελφόν. Συνεργασθήκαμε μ’ αυτόν ολόκληρη τη μέρα σχεδιάζοντας ένα μεγαλύτερο εργοστάσιο και Μπέθελ. Η Εταιρία μπόρεσε ν’ αγοράση κάποιο οικόπεδο από τον δήμον του Βισμπάντεν και ύστερ’ από πολλές συζητήσεις η δημοτική αρχή συγκατετέθη ν’ αλλάξωμε τη θέσι μιας οδού κι έτσι να καταστή δυνατόν να ανεγείρωμε το νέο μας κτίριο κατέναντι ακριβώς του σημερινού μας, προεκτείνοντας την οδόν πέραν του νέου μας κτιρίου. Αυτό εξετιμήθη πολύ από την Εταιρία και θα αποτελέση ασφαλώς μια θαυμάσια βάσι για ένα αποδοτικής λειτουργίας Μπέθελ και εργοστάσιο στη Γερμανία. Το κτίριο θα είναι αρκετά ευρύχωρο για να περιλάβη μερικά νέα πιεστήρια, που κατασκευάζονται τώρα, η δε υψηλή οροφή του αφήνει άφθονο χώρο σε ύψος.

Το να κάθωμαι εκεί στην τράπεζα του Μπέθελ και να βλέπω τόσα γνωστά πρόσωπα ήταν κάτι όμοιο με τους παλαιούς καιρούς. Δεν είχα τον καιρό να συναντηθώ με την οικογένεια και να τους δώσω ομιλία, αλλά τους έδωσα το Βιβλίο του Έτους και το ημερολόγιο, που τους εχαροποίησαν.

Εδαπανήθησαν λιγώτερες από είκοσι τέσσερες ώρες στη Γερμανία για τη μελέτη του νέου αυτού κτιρίου και κατόπιν συνέχισα το ταξίδι μου στην Ολλανδία. Όταν εφθάσαμε στη Φραγκφούρτη (για να επιβιβασθούμε στο αεροπλάνο για το Άμστερνταμ) έμαθα ότι θα έχωμε τρίωρη καθυστέρησι. Μερικοί αδελφοί της Φραγκφούρτης είχαν έλθει για τον αποχαιρετισμό, και επρότεινα να πάμε στην πόλι της Φραγκφούρτης, όπου εγίνοντο μερικές συναθροίσεις—συναθροίσεις σχολής θεοκρατικής διακονίας και συναθροίσεις υπηρεσίας—και θα μπορούσα να μιλήσω στους αδελφούς μέσα στις διάφορες αίθουσές των επί τριάντα ίσως λεπτά δι’ ενός διερμηνέως, ο οποίος ήταν μαζί μας. Είχαμε, λοιπόν, μια πολύ ευχάριστη βραδιά. Επισκεφθήκαμε δύο Αίθουσες Βασιλείας, και στη μία απ’ αυτές ωμίλησα σε 144, στη δε άλλη σε 151 από τους αδελφούς μας.

Όταν έφθασα στην πρώτη αίθουσα πριν από την έναρξι της συναθροίσεως, άρχισα ευθύς μετά την έναρξι της συναθροίσεως, και κατόπιν επήγα στη δεύτερη αίθουσα. Εκεί το μάθημα σχολής θεοκρατικής διακονίας ήταν εν προόδω και απέβη συγκινητική για τον ομιλητή η στιγμή που ο υπηρέτης του τμήματος Αδελφός Φράνκε, ο Αδελφός Φροστ και ο πρόεδρος της Εταιρίας μπήκαν κι εκάθησαν στην πρώτη σειρά, συνομιλώντας με τον υπηρέτη της εκκλησίας. Φυσικά, μπήκαν μέσα και πολλοί άλλοι αδελφοί, προξενώντας θόρυβο, και λυπήθηκα τότε για τον ομιλητή, διότι πραγματικά μιλούσε υπό «αντιξόους συνθήκας»! Εν τούτοις, σύντομα παρεχώρησε τη θέσι του στον πρόεδρο της Εταιρίας, και άρχισα να λέγω μερικές πείρες που άρεσαν σε όλους.

Η Γερμανία βέβαια έκαμε βελτιώσεις απ’ τον καιρό του τέλους του πολέμου κι ετέθη σε ενέργεια ένα τεράστιο πρόγραμμα ανοικοδομήσεως μέσα στην ίδια τη Φραγκφούρτη. Πριν από λίγα χρόνια είχα φθάσει εκεί αμέσως μετά τον πόλεμο και είδα τα ερείπια της καταστροφής της· αλλά τώρα οι κυριώτεροι δρόμοι της φαίνονται ακριβώς όπως και κάθε άλλης πόλεως οι κυριώτεροι δρόμοι, στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Επεστρέψαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο, όπου εφθάσαμε σε σαράντα λεπτά από της αναχωρήσεώς μας, και, αφού απεχαιρετήσαμε τους αδελφούς, σε λίγο συναντήθηκα στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ με τον υπηρέτη του τμήματος της Ολλανδίας.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Κι εδώ επίσης ετακτοποιήθη ένα πρόγραμμα για την ανέγερσι ενός νέου κτιρίου του τμήματος. Το σημερινό μας κτίριο, που βρίσκεται σε μια ωραία τοποθεσία του Άμστερνταμ, είναι πολύ μικρό, και προβλέπομε να τυπώνωμε μόνοι μας τα έντυπά μας μια μέρα. Η μικρή έκτασις της Ολλανδίας σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη όλου του εδάφους που μπορεί ν’ αποκτηθή, με το άνοιγμα δε μεγάλων τάφρων, με την άντλησι νερού και προπαρασκευή της γης για την ανάπτυξι γεννημάτων και για οικοδόμησι νέων πόλεων, συνεχώς αποκτάται νέο έδαφος για κατοίκησι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κανείς να εξασφαλίση προτεραιότητα, ας το πούμε έτσι, να λάβη τη σειρά του στην απόκτησι ενός οικοπέδου. Ελπίζομε ν’ αποκτήσωμε ένα νέο οικόπεδο ακριβώς στο άκρον του Άμστερνταμ, όπου μπορούμε να οικοδομήσωμε δικό μας κτίριο. Η συζήτησις αυτών των πραγμάτων επροχώρησε στη διάρκεια της ημέρας.

ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ

Την Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου, επήγα αεροπορικώς στο Λονδίνο, όπου έφθασα το μεσημέρι. Ο υπηρέτης του τμήματος Αδελφός Χιούς, μαζί με άλλους της οικογενείας Μπέθελ και μερικούς αρχιτέκτονας, πήγαν στον νέο τόπο που ηγοράσθη προσφάτως, και όπου ελπίζομε ν’ ανεγείρωμε ένα πολύ ωραίο οικοδόμημα για να στεγάσωμε την οικογένεια Μπέθελ και να μεγαλώσωμε το τυπογραφικό μας εργοστάσιο. Εδώ στο Λονδίνο, στο μέρος που είναι γνωστό ως η «Πράσινη Ζώνη», έχομε ένα όμορφο τόπο. Ολόκληρο το οικόπεδο περιστοιχίζεται από ωραία μεγάλα δένδρα, και δεν μπορούσα να φαντασθώ καλύτερον τόπο κατοικίας και μάλιστα μέσα στην πόλι. Οι αδελφοί μας του Μπέθελ του Λονδίνου χαίρουν πραγματικά για το νέο αυτό σχέδιο, ο δε αρχιτέκτων είπε ότι τον Φεβρουάριο πρέπει ν’ αρχίσουν να θέτωνται τα θεμέλια και μετά από λίγον καιρό θα έχωμε περατωμένο το κτίριο. Για πολλούς που είναι στην αλήθεια, ο αριθ. 34 Κρέιβν Τέρας του Λονδίνου W. 2, είναι παλιά διεύθυνσις· αλλ’ είμαι βέβαιος ότι οι αδελφοί της Βρεττανίας θα χαρούν με την αλλαγή, και όταν θα ιδούν το νέο κτίριο και τη νέα Αίθουσα Βασιλείας συνεχόμενη με αυτό, όλοι θα χαρούν βλέποντας αυτές τις αποδείξεις της προόδου του έργου της Βασιλείας στη Βρεττανία. Όπως εμάθαμε όλοι από το Βιβλίο του Έτους 1957, το έργον της Βρεττανίας προώδευσε θαυμασίως καλά στη διάρκεια του περασμένου υπηρεσιακού έτους και τον Δεκέμβριο του 1956 η Βρεττανία έφθασε άλλο ένα νέο κορύφωμα 32.857 ευαγγελιζομένων. Ασφαλώς αυτοί έχουν ανάγκη από το νέο αυτό κτίριο.

Πολύ λυπήθηκα που δεν είχα την ευκαιρία να ομιλήσω σε μερικούς από τους συγκεντρωμένους αδελφούς μας του Λονδίνου (παρέμεινα εκεί επί δεκαοκτώ μόνον ώρες), και νωρίς τη Δευτέρα πρωί απεχαιρέτησα τους αγαπητούς φίλους κι έφυγα στο Παρίσι.

ΓΑΛΛΙΑ

Στο Παρίσι είχαμε αγοράσει ένα οικόπεδο κι εδαπάνησα πάλι τη μέρα με αρχιτέκτονας εξετάζοντας τα τελικά σχέδια για ένα νέο Μπέθελ και τυπογραφείο, που χρειάζονται πολύ στη Γαλλία. Η Δευτέρα είχε το κορύφωμά της με μια εσπερινή συνάθροισι στην Αίθουσα Βαγκράμ, όπου είχαν συγκεντρωθή 2.580 αδελφοί μας. Ήταν πράγματι μια χαρά να βλέπωμε τόσο πολλούς από διάφορα μέρη της Γαλλίας κι απ’ αυτό το Παρίσι, και θυμηθήκαμε τη θαυμάσια συνέλευσι που είχαμε στο Παρίσι το θέρος του 1955. Ο Αδελφός Γιοντές, υπηρέτης του τμήματος, έκαμε μια βραχεία εισήγησι, και είχα την ευχαρίστησι ν’ αναγγείλω στο ωραίο αυτό πλήθος του Χριστιανικού λαού ότι και στο Παρίσι θα κτισθή ένα νέο Μπέθελ καθώς κι ένα τυπογραφείο. Ο ενθουσιασμός των ήταν αρκετός να δονήση την αίθουσα. Τον Δεκέμβριο η Γαλλία έφθασε ένα νέο όριο 10.058 ευαγγελιζομένων, πράγμα που αποτελεί άλλη μια απόδειξι ότι χρειαζόμεθα μεγαλύτερες εγκαταστάσεις.

Έτσι συνέβη ώστε μέσα σε μια μόνο εβδομάδα επισκέφθηκα πέντε τμήματα, διεξήλθα τα πιο επείγοντα προβλήματα, και ειδικά αφιέρωσα τον χρόνον μου σε οικοδομική εργασία για τα νέα γραφεία τμημάτων και τυπογραφεία. Τώρα μετέβαινα στη Μέση Ανατολή, για να παρακολουθήσω συνελεύσεις, να επιθεωρήσω γραφεία τμημάτων, να επισκεφθώ ιεραποστόλους και να ιδώ τι θα μπορούσε να γίνη για την προώθησι του κηρύγματος των αγαθών νέων.

Την Τρίτη πρωί, με ξαστεριά, ανεχώρησα απ’ το Παρίσι. Πετώντας πάνω από τις Γαλλικές Άλπεις και ακριβώς πάνω απ’ το Λευκό Όρος, μπορούσα να ιδώ ότι όλ’ αυτά τα όρη με το άφθονο χιόνι τους ήσαν πράγματι ωραία. Πόσο θαυμάσια είναι η δημιουργία του Ιεχωβά! Δεν πέρασε πολλή ώρα και αρχίσαμε ν’ αφήνωμε πίσω τα χιόνια για να ιδούμε τους πράσινους αγρούς της Ιταλίας, και να προσγειωθούμε τελικά στη Ρώμη. Παρέμεινα εκεί μια ώρα μόνο, όπου με συνήντησαν ο υπηρέτης του τμήματος, Αδελφός Σιδέρης, και ο Αδελφός Χόφμαν, υπηρέτης ζώνης σ’ αυτό το τμήμα του κόσμου. Επεράσαμε πολύ ευτυχείς ώρες μαζί, κι έπειτα ο Αδελφός Χόφμαν με συνόδευσε και συνταξιδέψαμε στην Ελλάδα.

ΕΛΛΑΣ

Όταν ελήφθη στην Ελλάδα η είδησις ότι θα επισκεφθή τας Αθήνας ο πρόεδρος της Εταιρίας, οι αδελφοί, όπως μου ελέχθη, πολύ ενθουσιάσθηκαν κι εχάρηκαν. Είχαν περάσει πέντε χρόνια αφότου επεσκέφθηκα την Ελλάδα, αλλ’ αυτή τη φορά επρόκειτο να συνοδευθώ από τον αντιπρόεδρο, Φ. Γ. Φραντς, καθώς κι απ’ τον υπηρέτη ζώνης, Φ. Κ. Σ. Χόφμαν. Ο Αδελφός Φραντς είχε κάμει ένα ταξίδι στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, εσταμάτησε στη Ρώμη, και τώρα ήρχετο στας Αθήνας την επόμενη μέρα της δικής μου αφίξεως. Έτσι, οι αδελφοί στας Αθήνας ήσαν πολύ ενθουσιασμένοι και ανέμεναν ευχάριστες ώρες. Τα μέγα ερώτημα στη διάνοια του υπηρέτου του τμήματος και των άλλων αδελφών του γραφείου της Εταιρίας ήταν αν θα μπορούσαν να έχουν μια κεντρική συνάθροισι κάπου στας Αθήνας. Τον Νοέμβριο, ο υπηρέτης του τμήματος είχε μεταβή στην αστυνομία Αθηνών για να ζητήση τη χορήγησι αδείας στην Εταιρία να έχη μια συνάθροισι στις 7 Δεκεμβρίου, ύστερα δε από μια μακρά συζήτησι η αστυνομία παρεχώρησε αυτή την άδεια. Εμισθώθη ένα από τα κυριώτερα θέατρα των Αθηνών· η χωρητικότης του ήταν 1.200 ατόμων. Όλα εφαίνοντο έτοιμα γι’ αυτή τη μισής ημέρας συνέλευσι των Αθηνών, κι έτσι εταχυδρομήθησαν ειδικά προσκλητήρια δελτάρια. Το θέατρο ήταν πολύ μικρό για να χωρέση τις ομάδες των μαρτύρων του Ιεχωβά που συναθροίζονται τακτικά στας Αθήνας και τον Πειραιά. Γι’ αυτό έγιναν άλλα σχέδια για τη συνάντησι αυτών με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο της Εταιρίας.

Φαντασθήτε τον ενθουσιασμό μεταξύ των αδελφών αυτών στους οποίους δεν είχε επιτραπή να συναθροισθούν δημοσίως επί είκοσι οκτώ χρόνια!

Μόλις τέσσερες μέρες πριν από τη μικρή αυτή συνέλευσι των Αθηνών, ο υπηρέτης του τμήματος έλαβε τηλεφώνημα της αστυνομίας να παρουσιασθή στα γραφεία αυτής. Ο αξιωματικός υπηρεσίας είπε στον Αδελφό Υδραίο, υπηρέτη του τμήματος, ότι η αστυνομία είχε επιφυλάξεις περί του αν θα έπρεπε ή όχι να γίνη αυτή η συγκέντρωσις και συνέστησε να μη γίνουν προετοιμασίες γι’ αυτήν. Εν τούτοις, ο υπηρέτης του τμήματος είπε στον αστυνόμο ότι δεν εγίνοντο τώρα προετοιμασίες: Όλες είχαν γίνει και αποτελούσαν ήδη τετελεσμένον γεγονός· το θέατρο είχε ενοικιασθή, δελτία προσκλήσεων είχαν σταλή, και πολλοί ευρίσκοντο ήδη στο δρόμο για τη συνέλευσι. Ο αστυνόμος ήταν αναποφάσιστος και είπε στον υπηρέτη του τμήματος να επανέλθη την επόμενη μέρα πρωί για να συμβουλευθή τους ανωτέρους του. Μερικά διακεκριμένα άτομα, που ενδιαφέροντο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Ελλάδα, εβοήθησαν στην προκειμένη περίπτωσι και τελικά η αστυνομία απεφάσισε ν’ αφήση τα πράγματα να προχωρήσουν, υπολογίζοντας ότι δεν θα προσήρχοντο πολλοί. Αλλ’ όλοι εγνωρίζαμε ότι όσοι είχαν λάβει δελτάρια προσκλήσεως για να πάνε στο θέατρο Κεντρικόν θα παρευρίσκοντο οπωσδήποτε. Εν τω μεταξύ ο Αδελφός Χόφμαν κι εγώ ενηργήσαμε έλεγχο στο γραφείο του τμήματος κι εξητάσαμε την εργασία που γίνεται μέσα στο Μπέθελ. Ο Αδελφός Φραντς έφθασε από τη Ρώμη κι έγινε ενθουσιωδώς δεκτός, και κατόπιν ήλθε η εβδόμη μέρα του Δεκεμβρίου.

Από πολύ νωρίς το πρωί εκείνο πολλοί αδελφοί πήγαν στο Θέατρο Κεντρικόν. Και η αστυνομία επίσης ήταν εκεί. Ο θεατρώνης άνοιξε τις πόρτες και άφησε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να μπουν. Στις 9.30΄ το πρωί η αστυνομία έκλεισε τις πόρτες, διότι η πλατεία του θεάτρου, τα θεωρεία και οι εξώσται ήσαν όλα κατάμεστα, με κατειλημμένα όλα τα καθίσματα. Υπήρχαν 1.200 άτομα μέσα στο θέατρο. Μπορούσε κανείς να βλέπη εκεί ένα πλήθος πολύ ευτυχών ανθρώπων, που ηυχαριστούντο να βρίσκωνται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου και ανυπομονούσαν να ιδούν τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο της Εταιρίας και τον υπηρέτη ζώνης να υπηρετούν στη χώρα τους.

Το πρόγραμμα άρχισε όπως είχε καθορισθή, στις δέκα π.μ. Έγινε παρουσίασις του Αδελφού Χόφμαν, ο οποίος έδωσε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πείρες αδελφών των άλλων χωρών. Μετά τη βραχεία του ομιλία, ωμίλησε ο Αδελφός Φραντς επί μία περίπου ώρα, δίνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική διάλεξι. Είπε στους αδελφούς για τα πρώτα του χρόνια, όταν εσπούδαζε την Ελληνική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο του Σινσιννάτι και το πώς εμελέτησε την αρχαία Ελληνική ιστορία, και τώρα είχε την ευκαιρία να ιδή κάτι απ’ αυτήν εκεί στην Ακρόπολι και στον Άρειο Πάγο των Αθηνών, και ότι είχε επισκεφθή μερικά απ’ αυτά τα κτίσματα την προτεραία. Υπέμνησε τα όσα είχε πει ο Παύλος στους Αθηναίους, και ύστερα, είπε, υπήρξε προνόμιό μας να επισκεφθούμε για λίγη ώρα τη θέσι περίπου όπου ο Παύλος έδωσε τον θαυμάσιο λόγο του. Ο Αδελφός Φραντς είπε επίσης στους αδελφούς για την επίσκεψί του στην Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία και για τον ζήλο που έχουν οι εκεί αδελφοί των.

Κατόπιν ωμίλησα εγώ στο πολύ ενθουσιώδες και ευτυχές αυτό ακροατήριο. Πολλά άτομα παρόντα από άλλα μέρη της Ελλάδος έβλεπαν τώρα για πρώτη φορά τους αξιωματούχους της Εταιρίας, και όλο αυτό το πλήθος των ανθρώπων που ήσαν εκεί στο Θέατρο είχαν εντεταμένη την προσοχή τους, πρόθυμοι ν’ ακούσουν οτιδήποτε ελέγετο. Εκείνο το πρωί ωμίλησα στους αδελφούς πάνω στο θέμα «Βόσκε τα Αρνία μου,» δείχνοντας τη μεγάλη ευθύνη που είχε ανατεθή στον Πέτρο και σε όλους τους μαθητάς πραγματικά να γίνουν επόπται και ν’ αναλάβουν αυτή την ευθύνη ως επίσκοποι. Τότε ο Ιησούς επρόκειτο σε λίγο να τους εγκαταλείψη. Είχε πράξει καλώς βόσκοντας τα πρόβατα που ήσαν μαζί του, αλλά δεν ήταν πια εκεί για να είναι ο ποιμήν των και να φροντίση για τις ανάγκες τους· και τώρα όλο αυτό το βάρος της ευθύνης έπεφτε πάνω στους πιστούς ακολούθους του. Ετονίσθη ότι όσοι κατέχουν σήμερα θέσεις ως επίσκοποι πρέπει να προσέχουν τους λόγους του Ιησού, «Βόσκε τα αρνία μου», και δεν πρέπει να τα παραμελούν. Κάποτε οι επίσκοποι φρονούν ότι η θέσις των είναι απλώς τιμητική, και ότι πρέπει να φροντίζουν μόνο για τη χαρτική εργασία της εκκλησίας και για να δώσουν μερικές ομιλίες· αλλά πραγματικά η θέσις του επισκόπου είναι να βόσκη τα αρνία και να φροντίζη για τις ανάγκες των και την παραμονή των μέσα στην ποίμνη. Ετονίσθη, λοιπόν, το ότι όταν άτομα λείπουν από την εκκλησία, στον επίσκοπο ανήκει να εύρη γιατί αυτά τα άτομα δεν συναθροίζονται πια με την εκκλησία, με το να κάνουν επισκέψεις σ’ αυτά, να τα παρηγορούν, να τους δίνουν τις κατάλληλες συμβουλές από τη Γραφή και να φροντίζουν ώστε να τραφούν και να επανέλθουν στην ποίμνη.

Στην Ελλάδα, μπορεί κανείς πραγματικά να διακρίνη την ανάγκη ενός επισκόπου. Εκεί οι αδελφοί δεν έχουν την ευχέρεια να συναθροίζωνται σε εκκλησιαστικές ομάδες μέσα σε Αίθουσες Βασιλείας, αλλ’ όλες οι συναθροίσεις των περιορίζονται κατ’ ανάγκην σε μικρές κατοικίες κατά ομίλους δέκα έως δεκαπέντε ατόμων. Απ’ αυτό το γεγονός μπορούμε να καταλάβωμε γιατί ένας επίσκοπος πρέπει ασφαλώς να είναι άγρυπνος και να τηρή επαφή με όλες τις μελέτες βιβλίων εκκλησίας που διεξάγονται στα κέντρα υπηρεσίας, να φροντίζη ώστε όλα τα «άλλα πρόβατα», καθώς και όσοι είναι από το «μικρό ποίμνιο» να τρέφωνται. Σκεφθήτε ότι επί είκοσι οκτώ χρόνια οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχαν συγκεντρωθή όπως εκείνο το πρωί, και οι καρδιές των εκόχλαζαν από χαρά.

Ήσαν παρόντες και δημοσιογράφοι και ανέγραψαν ό,τι έγινε στη συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επί πολλά έτη, όταν εστέλλοντο αστυνομικοί σε συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι διαταγές των ήσαν να τους συλλάβουν. Αλλά τώρα, για πρώτη φορά μέσα σε είκοσι οκτώ χρόνια, οι μάρτυρες του Ιεχωβά συνεκεντρώθησαν μέσα σ’ ένα θέατρο και η αστυνομία εστάλη εκεί για να τους προστατεύση. Ειλικρινώς ελπίζομε και προσευχόμεθα ν’ αποτελέση αυτό το γεγονός την έναρξι συνελεύσεων των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα και να μεταβληθούν οι εκεί συνθήκες ώστε οι αγαθοί αυτοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται να υπηρετήσουν τον Θεό, αυτόν και μόνο, να μπορέσουν ν’ απολαύσουν ελευθερία συνελεύσεων για την αληθινή λατρεία.

Όπως ελέχθη, ήταν αδύνατο να συγκεντρωθούν όλοι οι αδελφοί μέσα σ’ εκείνο μόνο το θέατρο. Έτσι, το απόγευμα της ημέρας εκείνης διηυθετήθη ώστε ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας να επισκεφθούν μικρές ομάδες ατόμων σε όλη την πόλι των Αθηνών, μέσα στα σπίτια των. Αρχίζοντας από τις 3 μ.μ., ο υπηρέτης του τμήματος κι εγώ ξεκινήσαμε γι’ αυτές τις επισκέψεις σε διάφορα σπίτια. Μετά είκοσι πέντε περίπου λεπτά ακολούθησε ο Αδελφός Φραντς κι άλλος ένας αδελφός από το τμήμα, επισκεπτόμενοι τα ίδια σπίτια. Έτσι μπορέσαμε να μιλήσωμε σε πολύ περισσοτέρους αδελφούς. Πράγματι, ως τις εννέα εκείνο το βράδι, επισκεφθήκαμε και μιλήσαμε σε 853 αδελφούς. Ήταν αληθινά μια χαρούμενη μέρα! Όταν επεστρέψαμε στο τμήμα εκείνο το βράδι, παρετηρήσαμε ότι πολλοί υπηρέται εκκλησιών είχαν έλθει από άλλα μέρη της Ελλάδος για να ιδούν το γραφείο και το τυπογραφείο, κι εκεί πάλι είχα την ευκαιρία να τους μιλήσω επί τριάντα περίπου λεπτά. Η Εταιρία διηυθέτησε για μια μικρή υποδοχή μέσα στο γραφείο του τμήματος, διότι ήταν ένα νέο οικοδόμημα, και πολλοί από τους αδελφούς μας των άλλων μερών της Ελλάδος ποτέ δεν το είχαν ιδεί.

Αλησμόνητη θα παραμείνη σε όλους μας αυτή η 7η ημέρα του Δεκεμβρίου, την οποίαν είχαμε το προνόμιο ν’ απολαύσωμε. Ενώ οι αδελφοί ανυπομονούσαν και ήσαν ευτυχείς να μας ιδούν, κι εμείς βέβαια εχαρήκαμε που τους συναντήσαμε. Την επαύριο, σύμφωνα με το δρομολόγιο, έπρεπε να ξεκινήσωμε για την Τουρκία. Οι αδελφοί μας προέπεμψαν στο αεροδρόμιο. Δεν ήμεθα βέβαιοι ότι θα επεστρέφαμε στας Αθήνας από την Ισταμπούλ για να συνεχίσωμε το ταξίδι προς την Κύπρο. (Όλα αυτά εξηρτώντο από το αν θα ελαμβάναμε θεωρήσεις διαβατηρίων από την Κύπρο.) Στις 9.30΄ π.μ. ανεχωρήσαμε και στις δέκα επεστρέψαμε, προσγειούμενοι στον ίδιο χώρο από τον οποίον είχαμε απογειωθή. Όταν επετάξαμε από τας Αθήνας επί δεκαπέντε περίπου λεπτά παρετηρήθησαν ανωμαλίες σ’ έναν από τους κινητήρας του αεροπλάνου και γι’ αυτό ο πιλότος απεφάσισε να επιστρέψη. Μετά μία ώρα ανεχωρήσαμε από τας Αθήνας με άλλο αεροπλάνο, για την Ισταμπούλ.

[Χάρτης/Εικόνα στη σελίδα 185]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

BRITAIN

NETHERLANDS

FRANCE

GERMANY

ITALY

GREECE

Μέρος 2—Ο Πρόεδρος Επισκέπτεται την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή

Συνεχεία της αφηγήσεως του Ν. Ο. Νορρ, Προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, για την πρόσφατη υπηρεσιακή περιοδεία του.

ΤΟΥΡΚΙΑ

Στις 8 Δεκεμβρίου, 2 μ.μ., εφθάσαμε στο αεροδρόμιο της Ισταμπούλ, όπου μας συνήντησαν δεκαπέντε αδελφοί. Πριν από πέντε χρόνια είχα συναντήσει μερικούς απ’ αυτούς, και τώρα ήταν μια πραγματική ευχαρίστησις να τους επισκεφθώ και πάλι. Για τον Αδελφό Φραντς το ταξίδι ήταν εντελώς νέο, αλλ’ ο Αδελφός Χόφμαν είχε πάει εκεί πριν από ένα χρόνο. Η Ισταμπούλ, μια παλιά πόλις (πρώην Κωνσταντινούπολις), είναι ενδιαφέρουσα. Αναχωρώντας από το αεροδρόμιο για να πάμε στην κυρίως πόλι, διεσχίσαμε νέες ευρείες λεωφόρους και σε λίγο είδαμε τα αρχαία τείχη που άλλοτε, στη διάρκεια της Βυζαντινής λαμπρότητος, επροστάτευαν την πόλι από τους λεηλάτας. Όταν εφύγαμε από τη λεωφόρο επεράσαμε ακριβώς από την πύλη από την οποία είχε περάσει ο Σουλτάνος Μωάμεθ 2 στο έτος 1453, όταν η πόλις έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Επεράσαμε με τ’ αυτοκίνητο από το παλιό τμήμα της πόλεως, διεσχίσαμε των Κεράτιο Κόλπο κι εφθάσαμε στο ξενοδοχείο μας, που έχει θέα προς τον ωραίο Βόσπορο. Αφού τακτοποιηθήκαμε, πήγαμε αμέσως στο σπίτι ενός αδελφού και εκάμαμε σύσκεψι σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί στην Τουρκία. Μια από τις συζητήσεις περιεστράφη γύρω από την ουδέτερη στάσι που πρέπει να λαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλες τις χώρες του κόσμου. Οι άγρυπνοι Χριστιανοί σήμερα δεν αναμιγνύονται στα πράγματα των εθνών και η συνείδησίς των πρέπει να εκπαιδεύεται σύμφωνα με τις Γραφικές αλήθειες. Επίσης, ετονίσθη ότι ένας Χριστιανός δεν πρέπει να επεμβαίνη στη συνείδησι ενός άλλου άτομου. Ο καθείς πρέπει ν’ αποφασίζη τι πορεία ενεργείας προτιμά να λάβη. Κάθε Χριστιανός πρέπει να γνωρίζη ποια είναι η δική του ευθύνη ενώπιον του Ιεχωβά και πρέπει να τηρή καθαρή συνείδησι και να τηρή την ακεραιότητά του.

Το ίδιο βράδυ μας προσεκάλεσαν στο σπίτι μερικών Ιουδαίων φίλων που είχαν έλθει προσφάτως στην αλήθεια. Δεκαεπτά περίπου άτομα συγκεντρώθηκαν γύρω από το τραπέζι, κι επεράσαμε πάρα πολύ ευχάριστα. Ο Αδελφός Φραντς κι εγώ είχαμε την ευκαιρία ν’ αφηγηθούμε λίγες πείρες και κατόπιν, όταν αμέσως μετά το γεύμα ήλθαν σ’ αυτό το σπίτι πολλοί ευαγγελιζόμενοι της Ισταμπούλ, εδώσαμε ομιλίες οι δυο μας. Ο Αδελφός Φραντς ωμίλησε ιδιαίτερα στους γονείς περί εκπαιδεύσεως των τέκνων των για Χριστιανική λατρεία. Υπέδειξε ότι αυτό το καθήκον των γονέων προς τα τέκνα των ισχύει και όταν ακόμη ο ένας από τους γονείς δεν είναι στην αλήθεια. Εκείνος ο γονεύς που είναι στην αλήθεια πρέπει βέβαια να κατευθύνη την πορεία των τέκνων για να έχουν αυτά ευκαιρία να μάθουν την αλήθεια. Εγώ ωμίλησα για τα προσόντα των υπηρετών μέσα στην εκκλησία και τι θα μπορούσε ν’ αναμένη η εκκλησία από βοήθεια κι ενθάρρυνσι. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα προτού λήξη η συνάθροισις.

Η Κυριακή επρόκειτο να είναι η μεγάλη μας μέρα, αλλά προηγείται μια περιγραφή μερικών γεγονότων που ωδήγησαν στη σοβαρώτατη αυτή μέρα της ζωής των αδελφών μας στην Ισταμπούλ. Πριν από πέντε χρόνια, όταν ήμουν στην Ισταμπούλ, ωμίλησα στους αδελφούς μας μέσα σε μια Αρμενική εκκλησία. Πριν από ένα έτος οι αδελφοί εμίσθωσαν την Ολλανδική εκκλησία για την τέλεσι της Αναμνήσεως. Αλλ’ αυτή τη φορά εδυσκολεύθηκαν να βρουν έναν τόπο όπου όλοι οι αδελφοί να μπορούσαν να συγκεντρωθούν. Στην Τουρκία δεν μπορούν να γίνουν θρησκευτικές συναθροίσεις έξω από θρησκευτικά οικοδομήματα, κι έτσι οι αδελφοί διηρωτώντο τι μπορούσαν να κάμουν για να συγκεντρωθούν. Αυτή τη φορά ένα άτομο καλής θελήσεως, συνιδιοκτήτης μιας μεγάλης λέσχης, προσεφέρθη να εκμισθώση τη λέσχη στους αδελφούς για όλη την ημέρα της Κυριακής. Εκεί μπορούσαν να έχουν ένα είδος συμποσιακού εορτασμού και συγχρόνως εδόθη ευκαιρία ομιλίας. Έγιναν αμέσως σχέδια για τη συγκέντρωσι σ’ αυτή τη λέσχη. Μόνον οι αδελφοί και τα άτομα που επρόκειτο να βαπτισθούν προσεκλήθησαν να παραστούν· μπορείτε λοιπόν να εννοήσετε απ’ αυτό ότι η πλειονότης των καλής θελήσεως ατόμων δεν είχε την ευκαιρία να προσέλθη. Το πρόγραμμα άρχισε νωρίς.

Η πρώτη ομιλία, στις 8.30΄ π.μ., ήταν «Ευημερία που Προέρχεται από τον Ιεχωβά.» Εδόθησαν κι άλλες ομιλίες από διαφόρους αδελφούς που επεσκέφθησαν την Τουρκία. Ύστερ’ από μια πολύ ευχάριστη πρωινή συνεδρίασι έγινε ένα διάλειμμα για να προσφερθούν αναψυκτικά, παρετέθη δε και γεύμα. Σ’ αυτό το διάστημα όλοι είχαν την ευτυχή ευκαιρία να επικοινωνήσουν προσωπικά με τους Αδελφούς Νορρ, Φραντς και Χόφμαν. Μου ελέχθη ότι πολλά άτομα καλής θελήσεως παρετήρησαν την άνεσι με την οποία οι Αδελφοί Νορρ, Φραντς και Χόφμαν συνανεστρέφοντο τους φίλους· εξεπλήσσοντο δε που δεν εκάθηντο αυτοί με μεγαλοπρέπεια κι εθιμοτυπία, απρόσιτοι πάνω στην εξέδρα, και να έχουν τους άλλους να τους υπηρετούν με τα φαγητά τους. Σε πολλούς αυτό εφαίνετο ως το πιο εντυπωσιακό πράγμα της όλης ημέρας. Η ταπεινότης δεν είναι μεταξύ των πραγμάτων στα οποία οι κάτοικοι της Ισταμπούλ είναι στενά εξοικειωμένοι. Το γεγονός ότι δεν απεδόθη σέβας προς το Ανατολικό πρωτόκολλο μεταξύ των μελών της κοινωνίας του Νέου Κόσμου ήταν μάλλον επαναστατικό για πολλούς από τους παρόντας, ειδικά δε για κείνους που προσφάτως έδειξαν ενδιαφέρον για το έργον της διακηρύξεως τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας. Μερικοί από τους «σερβιτόρους» που προσέφεραν τα πρόχειρα φαγητά από τα κυλικεία ακούσθηκαν να λέγουν: «Τι ενδιαφέρον που έχουν αυτοί οι άνθρωποι για τον Θεό. Τους αρέσει να τρέφουν τη διάνοιά τους με τους σκοπούς του, ενώ εμείς, σαν τα ζώα, ποτέ δεν αφιερώνομε ούτε μια σκέψι γι’ αυτόν.» Οι αδελφοί έκαμαν καλή εντύπωσι σ’ εκείνους που τους εσέρβιραν και όλοι έχαιραν που εκάθησαν γύρω στα τραπέζια και έκαναν καλές ατομικές συζητήσεις και είχαν αυτή την επικοινωνία. Στη 1.30΄ μου εδόθη η ευκαιρία να μιλήσω με θέμα «Η Ειρήνη του Νέου Κόσμου στην Εποχή μας—Γιατί;» Όλοι οι παρόντες επρόσεχαν βέβαια καλά, και τώρα είχαν έλθει πολύ περισσότεροι, ώστε οι ακροαταί αυξήθηκαν σε 270.

Χωρίς αμφιβολία, οι παριστάμενοι αναζωογονήθηκαν πνευματικά και ενισχύθηκαν και χάρηκαν πολύ από την ωραιότατη αυτή και επιτυχή θεοκρατική συνέλευσι της Ισταμπούλ. Ο ιδιοκτήτης της λέσχης ηυχαριστήθη πάρα πολύ, και για να δείξη την εκτίμησί του προς όσα έλαβαν χώραν ηλάττωσε και το μίσθωμα, λέγοντας σε κάποιον αδελφό: «Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα αλήθειες να λέγωνται όλη την ημέρα.»

Εκείνο το βράδυ συγκεντρώθηκαν πενήντα τρεις αδελφοί. Όλοι αυτοί ήσαν υπηρέται ή αδελφοί που θα μπορούσαν να γίνουν υπηρέται στο προσεχές μέλλον. Εξετάσθηκαν απ’ όλους μας πολλά προβλήματα περί του τρόπου επεξεργασίας των τομέων και διαδόσεως των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ολόκληρη η Δευτέρα κατηναλώθη σε συναθροίσεις σε διάφορα μέρη. Στην Τουρκία ένα πράγμα που χρειάζονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ν’ αναγνωρισθούν και μας απασχολεί πολύ το να ιδρύσωμε μια επιτόπια οργάνωσι όταν αυτό καταστή δυνατόν. Τα πράγματα συνεζητήθησαν με δικηγόρους και με τους ενδιαφερομένους για την ανάπτυξι της οργανώσεως αυτής. Έγιναν, επίσης, διευθετήσεις για την ίδρυσι ενός νέου τμήματος για να διεξάγεται τα έργον εκεί με περισσότερη αποδοτικότητα. Ένας εντόπιος αδελφός που είναι στην αλήθεια επί δεκαετίαν, διωρίσθη υπηρέτης του τμήματος. Το απόγευμα και το βράδι διετέθησαν για τη μετάβασι σε διάφορα σπίτια για επίσκεψι ομάδων από φίλους της αληθείας. Μπορέσαμε να μιλήσωμε σε 188 διάφορα άτομα, σε οκτώ διάφορα σπίτια.

Οι επίσκοποι που επιβλέπουν το έργον στην Ισταμπούλ είναι πολύ ευτυχείς. Μερικοί απόφοιτοι της σχολής Γαλαάδ, επίσης, βρίσκονται εκεί και ήταν πολύ ευχάριστο να έχωμε τη συντροφιά αυτών και των άλλων και να βλέπωμε πόσο καλά επροχώρησε το έργον στα περασμένα λίγα χρόνια. Όπως και αλλού, ο χρόνος παραμονής με τους αδελφούς στην Τουρκία ήταν πολύ βραχύς, αλλ’ υπήρχε έργον να γίνη σε άλλες χώρες· γι’ αυτό στις 11 Δεκεμβρίου ανεχωρήσαμε από την Τουρκία, ο δε επόμενος σταθμός ήταν η Βηρυττός. (Δεν επεστρέψαμε στας Αθήνας διότι ήλθε είδησις ότι δεν υπήρχαν για μας θεωρήσεις για την Κύπρο στο Αγγλικό Προξενείο Αθηνών για τούτο εκάμαμε πτήσι κατ’ ευθείαν.) Και οι τρεις εφθάσαμε στη Βηρυττό του Λιβάνου, ακριβώς κατά τα μεσάνυχτα, κι εκεί μας συνήντησαν περίπου τριάντα αδελφοί και αδελφές.

ΛΙΒΑΝΟΣ

Στη Βηρυττό αντιμετωπίσαμε μερικά προβλήματα. Πριν από λίγους μήνες είχε διορισθή νέος υπηρέτης τμήματος· έπρεπε λοιπόν πολλά να γίνουν σχετικά με το τμήμα και να δείξωμε πώς να λειτουργή το γραφείο. Ένα άλλο ζήτημα που έπρεπε να τύχη φροντίδος ήταν η απαγόρευσις της Σκοπιάς, που είχε γίνει πριν από έξη περίπου μήνες. Κατόπιν, φυσικά, ήταν η συνέλευσις που απερρόφησε τον χρόνον μας.

Η συνέλευσις των μαρτύρων του Ιεχωβά άρχισε στη Βηρυττό την Παρασκευή. Είχα μια συνάντησι με τους ιεραποστόλους. Επίσης είχα το προνόμιο να μιλήσω σε όλους τους σκαπανείς και τους ειδικούς σκαπανείς στη διάρκεια της επισκέψεώς μου και να συναναστραφώ πολλούς αδελφούς μέσα στην ίδια τη συνέλευσι. Υπήρχαν 331 παρόντες το Σάββατο και 551 άτομα ήλθαν στη δημοσία συνάθροισι την Κυριακή. Είκοσι άτομα εβαπτίσθησαν, και τούτο έφερε μεγάλη χαρά σ’ εκείνους που παρίσταντο στη συνέλευσι, διότι είδαν τώρα τ’ αποτελέσματα του έργου της μαρτυρίας των. Η συνέλευσις της Βηρυττού ήταν για όλες τις εκκλησίες ολοκλήρου του Λιβάνου, πολλοί δε ήλθαν από τη Συρία, την Ιορδανία και άλλες Αραβικές χώρες· αλλ’ οι αδελφοί της Τριπόλεως πολύ επιθυμούσαν να πηγαίναμε εμείς εκεί· διετέθη λοιπόν η Δευτέρα προς τούτο. Προς έκπληξίν μας, 291 άτομα κατέκλυσαν την Αίθουσα της Βασιλείας μέχρις υπερχειλίσεως.

Όπως ελέχθη, ένα πρόβλημα ήταν η απαγόρευσις της Σκοπιάς και το πώς θα μπορούσαμε ποτέ να επαναφέρωμε αυτό το περιοδικό σε κυκλοφορία στον Λίβανο. Ένας αδελφός εργάσθηκε επιμελώς για να διευθετήση μια συνέντευξί μου με τον πρωθυπουργό και την Τρίτη πρωί στις 10.30΄ τρείς Λιβανοί αδελφοί, ένας ιεραπόστολος κι εγώ επισκεφθήκαμε τον πρωθυπουργό και είχαμε μια εξαίρετη συνέντευξι. Ο σκοπός της επισκέψεώς μας εξετέθη σαφέστατα και ετονίσθη στον κ. Σαμί Σολ ότι οι μόνες κυριώτερες χώρες του κόσμου που απαγόρευαν τη Σκοπιά ήσαν η Ρωσία και οι χώρες όπισθεν του Σιδηρού Παραπετάσματος, εξεπλάγημεν δε πάρα πολύ που είδαμε ότι και η ελεύθερη χώρα του Λιβάνου απηγόρευσε αυτό το έντυπο και αφήρεσε την ελευθερία του τύπου. Επίσης στην απαγορευτική διαταγή ελέγετο ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπεστήριζαν τον Σιωνισμό και ότι εμείς ήμεθα υπέρ του Σιωνισμού, αλλ’ ευθύς ετονίσθη ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά και ο Σιωνισμός δεν έχουν καμμιά σχέσι μεταξύ τους. Πραγματικά, οι Ιουδαίοι που επιστρέφουν στην Παλαιστίνη δεν δέχονται ούτε λέγουν το όνομα Ιεχωβά. Ούτε καν προφέρουν το όνομα με την Εβραϊκή του προφορά, αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά θαρραλέα και χαρωπά διακηρύττουν το όνομα του μόνου αληθινού Θεού σε όλο τον κόσμο. Οι Ιουδαίοι απαγορεύουν την προφορά του αγίου ονόματος· πώς λοιπόν θα μπορούσε οπωσδήποτε να συνταυτισθούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που διεκήρυξαν αυτό το όνομα στα πέρατα της γης;

Ο πρωθυπουργός τότε εζήτησε από τον γραμματέα του να του φέρη τον νόμο που απηγόρευε το περιοδικό Σκοπιά. Ο νόμος εξητάσθη πλήρως στα επόμενα λίγα λεπτά. Τότε εκλήθη και ο Διευθυντής Πληροφοριών που είχε συντάξει τον νόμο, κι έγινε περαιτέρω συζήτησις με αυτόν. Στο τέλος της ημιώρου συζητήσεως ο πρωθυπουργός είπε στον Διευθυντή Πληροφοριών ότι πρέπει να κάμη ό,τι θα μπορούσε υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Κατόπιν μας παρεκάλεσε όλους να πάμε στο γραφείο του Διευθυντού Πληροφοριών, όπου έγιναν κι άλλες συζητήσεις. Ήταν μια πολύ επωφελής επίσκεψις και ελπίζομε ειλικρινά και προσευχόμεθα να αρθή η απαγόρευσις, και το περιοδικό Σκοπιά να έχη ελεύθερη κυκλοφορία. Ο Διευθυντής Πληροφοριών πραγματικά δεν είχε τίποτα εναντίον του περιοδικού προσωπικώς, ή εναντίον του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι μας επληροφόρησε ότι εγνώριζε το γεγονός ότι είχαμε μια πολύ μεγάλη συνέλευσι στη Βηρυττό, ακριβώς εκείνο το Σαββατοκύριακο, ότι επηγαίναμε ακόμη από σπίτι σε σπίτι, κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, και ότι εκάναμε τις Γραφικές μας μελέτες, και ότι ούτε αυτός ούτε και κανένας άλλος στη Βηρυττό, είχε την πρόθεσι να παρεμποδίση το έργον μας. Έγιναν μερικές πιέσεις, ιδιαίτερα από την Καθολική Εκκλησία, και τόσο πολλές διαμαρτυρίες ηγέρθησαν για το περιοδικό Σκοπιά από τους Καθολικούς, ώστε εφάνη σκόπιμο να τεθή απαγόρευσις για το περιοδικό και να καθησυχάσουν. Εν τούτοις, το παράδοξο σημείο όλων αυτών ήταν ότι τίποτα δεν ελέγετο για τους Καθολικούς μέσα στον νόμο, η δε εισηγητική έκθεσις του νόμου ανέφερε απλώς ότι είμεθα υπέρ του Σιωνισμού. Έτσι, δείχνεται πόσο ευτυχείς ήσαν οι Καθολικοί που επέρριψαν τη μομφή για την απαγόρευσι της Σκοπιάς σε κάποιον άλλον και προσεπάθησαν να συνδέσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά με την Αραβο-Ισραηλική διένεξι και να κατευθύνουν τον δάκτυλον της καταφρονήσεως στον Λίβανο εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλ’ εδόθη μια καλή μαρτυρία στους άρχοντας του Λιβάνου. Όλοι ήσαν της Μουσουλμανικής πίστεως, πολύ ευγενικοί, και μας έδωσαν πλήρη ευκαιρία να εκφράσωμε τις σκέψεις μας και να υπερασπίσωμε την υπόθεσί μας.

Εσκόπευα να πάω στη Βαγδάτη και στην Τεχεράνη από τον Λίβανο, αλλά λόγω των ταραχών στη Συρία και στα Αραβικά κράτη, δεν υπήρχαν αεροπλάνα από τη Βηρυττό απ’ ευθείας, ο μόνος δε τρόπος να φθάσωμε στην Ανατολή ήταν να επιστρέψωμε στην Ισταμπούλ. Ενόσω ήμεθα στη Βηρυττό, ο Αδελφός Χόφμαν ενέμεινε στο πρόγραμμά του, σύμφωνα με το οποίον έπρεπε ν’ αναχωρήση και να πάη στο Κάιρο της Αιγύπτου. Λίγες μόλις μέρες πριν από την άφιξί μας ξανάρχισε η αεροπορική υπηρεσία μεταξύ Βηρυττού και Καΐρου.

Την Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου, ο Αδελφός Φραντς κι εγώ ανεχωρήσαμε για την Ισταμπούλ, για να πάρωμε απ’ εκεί ένα συνδετικό αεροπλάνο για το Πακιστάν. Συνέπεσε, όμως, να υπάρχη βαριά ομίχλη σε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο και ειδικά στην Αγγλία· γι’ αυτό και όλα τα Ευρωπαϊκής διελεύσεως αεροπλάνα παρέμειναν προσγειωμένα. Πραγματικά, η πολύ κακή αυτή καιρική κατάστασις διήρκεσε δύο μέρες και δεν ήλθαν αεροπλάνα στην Ισταμπούλ από την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Παρέστη, λοιπόν, ανάγκη ν’ αναμείνωμε στην Ισταμπούλ και απηλαύσαμε τη συντροφιά των φίλων μας και είχαμε την ευκαιρία να ιδούμε μερικά ενδιαφέροντα τοπία της πόλεως, όπως τα ανάκτορα του σουλτάνου, το μουσείο και μερικά από τα πολύ ενδιαφέροντα τεμένη, κι εκάμαμε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο κατά μήκος του Βοσπόρου. Στο βορειότατο σημείο του Βοσπόρου μπορεί κανείς να ιδή προς βορράν πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, στην απέναντι πλευρά της οποίας είναι η Ρωσία. Δεν μπορούσαμε να μη σκεφθούμε τους αδελφούς μας που κρατούνται μέσα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σε φυλακές λόγω της πιστής των στάσεως μέσα σ’ εκείνη τη χώρα που κείται κατέναντι της Τουρκίας. Τέλος, ύστερ’ από δύο ημερών ανήσυχη αναμονή, ο Αδελφός Φραντς κι εγώ ανεχωρήσαμε αργά το απόγευμα της Παρασκευής 21 Δεκεμβρίου. Ηλπίζετο ότι το αεροπλάνο μας θα σταματούσε στην Τεχεράνη, και γι’ αυτό είχα ειδοποιήσει τους εκεί αδελφούς ότι θα ηρχόμεθα με αεροπλάνο της Εταιρίας Παναμέρικαν και ότι έπρεπε να έλθουν σε συνάντησί μας διότι το αεροπλάνο θα προσεγειώνετο να ανεφοδιασθή με καύσιμη ύλη επί μια ώρα και θα είχα την ευκαιρία να τους ιδώ, τουλάχιστον για το βραχύ αυτό διάστημα. Εν τούτοις, όταν το αεροπλάνο μας υπερίπτατο της Τεχεράνης, επληροφορήθησαν ότι η προσγείωσις θα ήταν πολύ επικίνδυνη—πολύ χαμηλή νέφωσις και χιόνια· γι’ αυτό ο πιλότος απεφάσισε να επιστρέψη και να πάη νότια προς τη Βαγδάτη. Εκεί προσγειωθήκαμε τις πρώτες πρωινές ώρες, αλλ’ ένεκα της τεταμένης καταστάσεως για την κρίσι του Σουέζ, κανείς δεν επετράπη ν’ απομακρυνθή από το αεροπλάνο εκτός από τον πιλότο· το αεροπλάνο ήταν περικυκλωμένο από στρατιώτας ενόσω εγίνετο ο ανεφοδιασμός με καύσιμα και κατόπιν επήγαμε στον προορισμό μας, στο Καράτσι.

ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Ηλπίζαμε να φθάσωμε στο Καράτσι δυο μέρες ενωρίτερα από το πρόγραμμά μας, αλλά λόγω κακοκαιρίας στην Ευρώπη η οποία ημπόδιζε την πτήσι, καθυστερήσαμε κατά δύο μέρες. Κανείς δεν μας συνήντησε στα αεροδρόμιο. Είχα κλείσει θέσι για να πάω στη Λαχώρη, όπου εγίνετο συνέλευσις και όπου μπορούσα επίσης να συναντήσω τους αδελφούς και να ενεργήσω έλεγχον στο γραφείο του τμήματος και να ιδώ τους ιεραποστόλους. Ο Αδελφός Φραντς είχε στο πρόγραμμά του να πάη στο Δελχί των Ινδιών, αλλ’ η άφιξίς μας στο Καράτσι έφερε μια πείρα που δεν μας άρεσε και πολύ. Όλοι οι επιβάται αποβιβάσθηκαν, πήγαν μέσα στον σταθμό, έτοιμοι να περάσουν από τις υγειονομικές διατυπώσεις, καθώς και τις μεταναστευτικές και τελωνειακές. Οι αρχές μάς υπερχρέωσαν ν’ αναμένωμε επί μια ώρα περίπου. Κατόπιν όλοι επληροφορήθησαν ότι έπρεπε να φύγωμε και να μπούμε μέσα σ’ ένα θάλαμο «καραντίνας» (υγειονομικής καθάρσεως), όλοι δε οι περαστικοί επιβάται καθώς και οι εκεί αποβιβασθέντες εκρατήθησαν εκεί επί μια ώρα ακόμη περίπου. Τελικά εμάθαμε ότι ο υγειονόμος είχε τη γνώμη, ότι τα αεροπλάνο με το οποίον εταξιδέψαμε δεν είχε υποστή κάθαρσι για κίτρινο πυρετό και δεν είχε λάβει καθαρή υγειονομική πιστοποίησι όταν ανεχώρησε από το Πρέστγουικ της Σκωτίας. Έτσι, όλοι μας υπέστημεν υγειονομική κάθαρσι. Φαντάζεσθε πόσο ενωχλήθηκαν όλοι, διότι πολλοί είχαν κανονίσει τις συναντήσεις των στο Καράτσι και είχαν ρυθμίσει τη συνέχισι του αεροπορικού των δρομολογίου. Ήδη είχαμε καθυστερήσει δύο μέρες, και τώρα έπρεπε να περάσωμε και από «καραντίνα».

Τέλος ο υγειονόμος απεφάνθη ότι όσοι κατείχαν πιστοποιητικό εμβολιασμού για κίτρινο πυρετό μπορούσαν να περάσουν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Εγώ είχα τέτοιο πιστοποιητικό, αλλ’ ο Αδελφός Φραντς δεν είχε, διότι δεν ήλπιζε να πάη σε κανένα τόπο όπου επικρατούσε κίτρινος πυρετός.

Αυτός λοιπόν, και δεκαπέντε περίπου άλλοι επιβάται που δεν είχαν πιστοποιητικό (το οποίον πολύ σπανίως χρειάζεται, εκτός σε μερικά μέρη της Αφρικής) εκρατήθησαν. Πολύ λυπήθηκα γι’ αυτό, και ελυπόμουν διότι δεν ήξερα πόσον καιρό θα τους κρατούσαν. Εν τούτοις, επέρασα από τους ελέγχους μεταναστεύσεως και τελωνείου κι εκανόνισα για πτήσι στη Λαχώρη εκείνο τα απόγευμα. Κατόπιν επέστρεψα να ιδώ τον Αδελφό Φραντς στο λοιμοκαθαρτήριο, και τον βρήκα· αφού εσκαρφάλωσα στην προεξοχή ενός παραθύρου, συνωμίλησα μαζί του λίγη ώρα. Κι αυτός κι εγώ πληροφορηθήκαμε ότι πολύ πιθανώς θα υφίσταντο κάθαρσιν επί εννέα μέρες, πράγμα που μας εστενοχώρησε και τους δύο, λόγω του ότι στο ταξίδι του ανά τον κόσμον ο Αδελφός Φραντς είχε προγραμματικώς ρυθμίσει συναντήσεις στις Ινδίες, στη Βούρμα, στο Ταϊλάντ (Σιάμ). Εφαινόμεθα αβοήθητοι, αλλ’ υπήρχε ένας κύριος μέσα στον όμιλό μας, ο οποίος συνεδέετο με τον Αμερικανό πρόξενο στη Λαχώρη κι επεκοινώνησε αμέσως με την πρεσβεία. Η οργάνωσις Παναμέρικαν, καθώς και η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών, άρχισαν να εργάζωνται γι’ αυτό το ζήτημα, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν ν’ απελευθερώσουν αυτούς τους ανθρώπους, διότι ήταν πραγματικά γελοίο το ότι αυτό το αεροπλάνο δεν είχε καθαρισθή. Είχαν μια πιστοποίησι υγειονομικού καθαρισμού και παρουσίασαν το πιστοποιητικό στην υγειονομική αρχή, αλλ’ ο υγειονόμος αρνήθηκε να το δεχθή διότι προήρχετο από τη Σκωτία και όχι από το Λονδίνον (όπως μου είπε ο υπάλληλος της Αεροπορικής Εταιρίας Παναμέρικαν).

Στη διάρκεια των ωρών που επακολούθησαν, από τις δέκα η ώρα το πρωί ως τις 4 μ.μ., οπότε επρόκειτο ν’ αναχωρήσω για τη Λαχώρη, το υγειονομικό αυτοκίνητο θα έβγαινε από το υγειονομικό τμήμα και θα παρελάμβανε λίγους σε μια φορά. Ως την ώρα που ανεχώρησα, ο Αδελφός Φραντς δεν είχε παραληφθή για το νοσοκομείο. Τότε απεχαιρέτησα τον Αδελφό Φραντς κι επιβιβάσθηκα στο αεροπλάνο, λυπημένος βέβαια και αβοήθητος. Εγνώριζα ότι μόλις θα έφθανα στη Λαχώρη, θα επικοινωνούσα με ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάμουν κάτι γι’ αυτόν, αν ήταν κάπως δυνατόν.

Μόλις έφθασα στη Λαχώρη αργά εκείνο το βράδι, εκανόνισα με τον Αδελφό Πόουπ, υπηρέτη του τμήματος Πακιστάν, να τηλεφωνήση σ’ έναν καλό μας φίλο στο Καράτσι να ιδή τι θα μπορούσε να γίνη για τον Αδελφό Φραντς. Την άλλη μέρα πρωί έπρεπε να ξεκινήσωμε για τη συνέλευσι, και ενώ περπατούσα στην κυρία οδό της Λαχώρης προς τον τόπο της συνελεύσεως, ένας αδελφός ερχόταν με ποδήλατο και μου επέδωσε ένα τηλεγράφημα. Το άνοιξα ήταν από τον Αδελφό Φραντς, κι έλεγε: «ΑΠΕΛΥΘΗΝ ΑΠΟΨΕ.» Η καρδιά μου βέβαια πηδούσε από χαρά και ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που ήταν ελεύθερος πάλι ο Αδελφός Φραντς και θα μπορούσε να ταξιδέψη για να υπηρετήση τους αδελφούς του σε άλλες χώρες. (Αργότερα, όταν επέστρεψα στο Καράτσι, έμαθα από τον Αδελφό Μπρίτεν ότι τελικά συνήντησε τον Αδελφό Φραντς έξω από το Ινδικό Αεροπορικό πρακτορείο του Καράτσι, και είπε ότι ο Αδελφός Φραντς εχάρη βέβαια που είδε έναν αδελφό.) Ήταν καλό το να μάθω ότι κατηυθύνετο στο Δελχί και στους δύο τόπους των συνελεύσεων σ’ εκείνα τα μέρη των Ινδιών. Αφού έληξε αυτή η πείρα, θα συνεχίσω στο επόμενο τεύχος την αφήγησι για τη Λαχώρη και τη συνέλευσί της.

Μέρος 3-Ο Πρόεδρος Επισκέπτεται την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή

Συνέχεια της αφηγήσεως του Ν. Ο. Νορρ, Προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, για την υπηρεσιακή περιοδεία του ανά την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.

Η ΛΑΧΩΡΗ μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλις γεμάτη από Μουσουλμάνους, είναι σ’ ένα κράτος Μουσουλμανικό. Οι ιεραπόστολοί μας περνούν πολύ δύσκολα, ιδιαίτερα οι αδελφές, διότι εκεί οι γυναίκες πολύ σπάνια περιφέρονται στους δρόμους. Αλλ’ όταν κανείς είναι σε ιεραποστολική υπηρεσία, για να κάμη έργον κηρύξεως των αγαθών νέων της Βασιλείας του Θεού, πρέπει, είτε άνδρας είναι είτε γυναίκα, να εμφανίζεται ενώπιον του λαού για να κηρύξη, διότι αν δεν ακούσουν οι άνθρωποι το άγγελμα της Βασιλείας, πώς θα μπορέσουν να πιστέψουν ποτέ σ’ αυτό; Ο υπηρέτης του τμήματος μου είπε ότι οι αδελφές βέβαια είχαν, μια θαυμάσια επιτυχία διανέμοντας προγράμματα και προσκαλώντας τους ανθρώπους στη δημόσια ομιλία. Επειδή αυτές οι γυναίκες ήσαν στο δρόμο διανέμοντας προγράμματα, οι άνδρες τις επρόσεξαν πολύ. Οι Μουσουλμανίδες που εμφανίζονται δημοσία έχουν ένα κάλυμμα, ή «μπούρκα», ένα σκηνοειδή μανδύα που καλύπτει κανονικά όλο το σώμα απ’ το κεφάλι ως τα πόδια. Ακόμη και πάνω από το πρόσωπό τους φορούν ένα πανί με μικρές οπές για να βλέπουν, αλλά κανείς ξένος δεν μπορεί ποτέ να ιδή αυτές που το φορούν. Όταν λοιπόν μια Ευρωπαία διαβαίνη τους δρόμους της Λαχώρης, ή άλλης πόλεως του Πακιστάν, ελκύει την προσοχή. Καθώς οι αδελφές σταματούν για μια στιγμή, όπως κάνουν όταν διανέμουν προγράμματα, περιστοιχίζονται αμέσως από ένα πλήθος ανδρών, οι οποίοι εμφανίζονται ως δια μαγείας. Γι’ αυτό, οι αδελφές πρέπει διαρκώς να κινούνται, προσπαθώντας ν’ απομακρύνωνται από άτομα που προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται να λάβουν ένα πρόγραμμα. Κάποτε αυτά τα άτομα τόσο πολύ ενδιαφέρονται να παίρνουν πράγματα από τις αδελφές, ώστε παίρνουν τη Γραφή τους, τα περιοδικά, βιβλία, κλπ., αν δεν έχουν οι αδελφές τη σάκκα τους στο χέρι, και μάλιστα κλεισμένη από πάνω.

Όλοι οι ιεραπόστολοι και οι ευαγγελιζόμενοι εκκλησιών και όσοι παρευρέθηκαν στη συνέλευσι από άλλες πόλεις ειργάζοντο επιμελώς σε έργον διαφημίσεως μεταξύ των Μουσουλμάνων, προσκαλώντας αυτούς στη συνέλευσι και ιδιαίτερα στη δημοσία διάλεξι. Την Κυριακή πρωί ωμίλησα στους αδελφούς, εβδομήκοντα δύο τον αριθμόν· το δε απόγευμα ωμίλησα σε 160 άτομα που παρευρέθηκαν στη δημοσία συνάθροισι, οι δε ογδόντα παρέμειναν για τις τελικές ομιλίες της συνελεύσεως.

Ο υπηρέτης του τμήματος μου είπε ότι ένα νέο κεφάλαιο θεοκρατικής διαφημίσεως άνοιξε στο Πακιστάν εξαιτίας της εκεί επισκέψεώς μου. Ήταν η πρώτη φορά που εχρησιμοποιήθη η ραδιοφωνία. Οι αδελφοί είχαν ενεργήσει με κάποιον, ο οποίος παίρνει συνεντεύξεις με εξέχοντα πρόσωπα, για να με βάλη στο πρόγραμμά του, και απήντησα σε ερωτήσεις επί δώδεκα λεπτά. Οι αδελφοί εχάρησαν πραγματικά μ’ αυτή τη ραδιοφώνησι. Είχα επίσης την ευκαιρία να μιλήσω για τη Βασιλεία με μερικούς άνδρες μέσα στον ραδιοφωνικό σταθμό επί μια ώρα περίπου.

Ο τρόπος του ταξιδιού σ’ αυτές τις Ανατολικές χώρες είναι πολύ διάφορος από τις Δυτικές χώρες. Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσωμε πρωτόγονο, αλλά πριν από λίγα χρόνια, προτού εμφανισθή το αυτοκίνητο, και οι Αμερικανοί ακόμη χρησιμοποιούσαν τη βωδάμαξα και τ’ άλογα. Εδώ στη Λαχώρη, στο Πακιστάν, τα ποδήλατα χρησιμοποιούνται πολύ, αλλά και πολλά ντόγκας. Το δίτροχο αυτό αμάξι, που σύρεται από ένα αλογάκι, είναι διασκευασμένο έτσι ώστε συνήθως να μπορή να περιλάβη τέσσερα καθήμενα πρόσωπα. Μια φορά, επιστρέφοντας από τη συνάθροισι στο ξενοδοχείο, απεφασίσαμε να πάρωμε ένα ντόγκα αντί να πεζοπορήσωμε ενάμισυ μίλι· ο υπηρέτης του τμήματος κι εγώ καθίσαμε στο πίσω κάθισμα, ενώ ο οδηγός εκάθησε στο πρόσθιο κάθισμα. Αλλ’ όταν ο οδηγός εχτύπησε με το μαστίγιο το πολύ μικρό άλογο για να ξεκινήση, το άλογο δεν μπορούσε να τραβήξη εμπρός διότι το αντίβαρο ήταν πολύ μεγάλο. Ο οδηγός λοιπόν αναγκάσθηκε να παρακαλέση τον Αδελφό Πόουπ να καθήση εμπρός μαζί του, για να κατέβη το άλογο στο έδαφος και να τραβήξη. (Αυτό δεν σημαίνει ότι ο υπηρέτης του τμήματος είναι παχύς, διότι είναι ισχνός, και διατηρείται σε κανονικές διαστάσεις, αλλ’ όταν ήμεθα και οι δύο στο πίσω κάθισμα, ισοφαρίσαμε περίπου το βάρος του πολύ μικρού αυτού αλόγου.) Γελάσαμε πολύ, αλλά κατόπιν, όταν ήταν ανάγκη να χρησιμοποιήσωμε ένα ντόγκα, ο ένας από μας καθόταν πάντοτε εμπρός, μαζί με τον οδηγό.

Ήταν θαυμάσια, βέβαια, να περάσωμε λίγες μέρες με τους ιεραποστόλους στον ιεραποστολικό οίκο και ν’ ακούσωμε τις πείρες τους σ’ αυτή τη χώρα όπου το έργον της μαρτυρίας είναι πολύ δύσκολο. Έως τώρα, τα μόνα άτομα που έδειξαν πραγματικά ένα ζωηρό ενδιαφέρον για την αλήθεια είναι οι λεγόμενοι «Χριστιανοί» που γνωρίζουν κάτι για την Αγία Γραφή και πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Με αυτούς οι αδελφοί μας μπορούν να συμμελετήσουν. Οι Μουσουλμάνοι κάνουν πολλές ερωτήσεις, αλλ’ όταν πρόκειται να λάβουν μια απόφασι, θεωρούν πολύ ευκολώτερο το να διατηρήσουν τη δική τους θρησκεία, διότι μπορεί να εξοστρακισθούν αν μετετάσσοντο στη Χριστιανοσύνη. Λίγοι έλαβαν τη στάσι των, αλλά με πολύ μεγάλη δυσκολία. Οι δώδεκα ιεραπόστολοι που είναι σ’ αυτή τη χώρα κάνουν θαυμάσιο έργον, όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις (Καράτσι και Λαχώρη), αλλά και σε μικροτέρους τόπους. Ένας αδελφός, χρησιμοποιώντας το ποδήλατό του, πηγαίνει σε μικρά χωριά, όπου και παραμένει με τους κατοίκους καθώς τους κηρύττει. Αυτό υπενθυμίζει μια από τις ημέρες του Ιησού Χριστού, οπότε οι απόστολοί του ήθελαν να ταξιδέψουν από χωριό σε χωριό, και καθώς εταξίδευαν θα εύρισκαν ανθρώπους που έδειχναν φιλοξενία και αυτοί θα τους καλούσαν να μείνουν στα σπίτια των. Έτσι, ένας από τους αδελφούς μας, ιεραπόστολος στο Πακιστάν από πολλά χρόνια, υπηρετεί σε αγροτικούς τομείς, με εξαίρετη επιτυχία στη διάδοσι του αγγέλματος της Βασιλείας. Πριν από πέντε χρόνια, στην τελευταία μου επίσκεψι εκεί, κατά μέσον όρον τριάντα επτά ευαγγελιζόμενοι εκήρυτταν τ’ αγαθά νέα· τώρα αυτός ο μέσος όρος αυξήθηκε σε εξήντα επτά—μια καλή αύξησις σε πέντε μόνο χρόνια έργου.

Η συνέλευσις ήγειρε, πολύ ενδιαφέρον. Ένας φοιτητής του πανεπιστημίου, με τον οποίον είχε γίνει επαφή στη διάρκεια της συνελεύσεως, επεσκέφθη το τμήμα ζητώντας να γίνεται συμμελέτη μαζί του. Αργότερα είχαμε μια επίσκεψι από τον καθηγητή ενός κολλεγίου της πόλεως, ο οποίος ενδιεφέρετο, επίσης, για μια συμμελέτη.

Όταν ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητάς του να παν και να μαθητεύσουν όλα τα έθνη εννοούσε και το Πακιστάν καθώς και άλλα μέρη. Οι ιεραπόστολοι της Βασιλείας που επήγαν σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να θαυμάζωνται και να μνημονεύωνται πάντοτε στις προσευχές μας λόγω του θαυμαστού έργου που κάνουν και που εξακολουθούν να το διεξάγουν κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες.

Όταν ήλθε η ώρα να επιβώ του αεροπλάνου στη Λαχώρη για το Καράτσι, ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο και παρετηρήσαμε ότι η λεωφόρος ήταν διακοσμημένη με σημαίες και αψίδες ανθέων. Κατά μήκος του δρόμου άρχισαν να παρατάσσωνται πλήθη κόσμου. Στρατιώται και αστυνομικοί ήσαν στις θέσεις των. Εφέρθησαν πολλοί μαθηταί σχολείων για να καθήσουν σε θέσεις κατά μήκος του δρόμου, προετοιμασμένοι για μια μεγάλη υποδοχή. Μια πολύ εξέχουσα προσωπικότης επεσκέπτετο το Πακιστάν κι επρόκειτο να φθάση στη Λαχώρη εκείνο το πρωί. Ήταν ο Τσου Εν Λάι, πρωθυπουργός της Κίνας. Έκαναν λοιπόν μια πολύ μεγάλη επίδειξι γι’ αυτόν τον επίσημο· θα έκανε τη θριαμβευτική του είσοδο μαζί με άλλους επισήμους, ο δε λαός θα τον επευφημούσε σαν έναν αξιοθαύμαστον άνθρωπο. Αποδίδουν λοιπόν δόξα σε ανθρώπους, αλλά πολύ λίγη δόξα στον Θεό. Δεν δέχονται τον Υιό του, και δεν παραδέχονται τον αληθινό Θεό του σύμπαντος. Ενώ οι ιεραπόστολοι είχαν επικοινωνία στο αεροδρόμιο πριν από την ώρα της αναχωρήσεώς μου, ήλθε το αεροπλάνο που έφερε τον Τσου Εν Λάι· οι μουσικές ηχούσαν, ο στρατός έστεκε σε προσοχή, και η μεγάλη υποδοχή ήταν εν προόδω. Ο μεγάλος αυτός άνθρωπος, στον οποίον απεδίδετο τόση τιμή, δεν μπορεί να επιφέρη ειρήνη, ούτε μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να φέρουν και στων δικών τους εθνών τους λαούς την ευημερία που όλη η ανθρωπότης ποθεί να έχη. Ενόσω, λοιπόν, τα έθνη μαίνονται και είναι πλήρη ανησυχίας, με ηρεμία οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να προχωρούν κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Έχουν έναν ένδοξο θησαυρό υπηρεσίας και προχωρούν μαζί με το μεγάλο θεοκρατικό στράτευμα στη θριαμβευτική πορεία του Ιεχωβά προς τη νίκη. Σύντομα ο Ιεχωβά θα επιδείξη τη δύναμί του και θα καταστρέψη τον πονηρό κόσμο και τους άρχοντάς του.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και ήμουν πάλι στο Καράτσι, όπου συνήντησα τους αδελφούς και είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάθροισι μαζί τους το βράδι στην Αίθουσα Βασιλείας, που είναι ιδιόκτητή των και όπου παρευρέθησαν είκοσι εννέα άτομα. Εκεί ωμίλησα στον αδελφό που είχε συναντήσει τον Αδελφό Φραντς κι έλαβα από πρώτο χέρι εξιστόρησι περί του πώς ήταν, κι έμαθα ότι έφυγε εν τάξει. Ήταν καλή η συναναστροφή μας με τους δύο ιεραποστόλους, Αδελφούς Γιογκ και Μος, στο Καράτσι για λίγη ώρα, και πολύ εξετίμησα την προπομπή που μου έκαμαν για τον επόμενο σταθμό μου, τη Βομβάη.

ΙΝΔΙΑΙ

Στο δρόμο του προς τη Βομβάη το αεροπλάνο που επήρα (ένα μικρό δικινητήριο DC-3) έκαμε δύο σταθμούς. Πρώτα, εστάθμευσε στο Μπουτζ, ένα είδος θερέτρου· κατόπιν στο Αχμεταμπάντ όπου εργάζονται μερικοί από τους ιεραποστόλους μας· αλλ’ αυτοί ήσαν ήδη στη Βομβάη, παρακολουθώντας τη συνέλευσι. Η πτήσις πάνω απ’ αυτές τις πόλεις των Ινδιών είναι ενδιαφέρουσα. Βλέπει κανείς πόσο πυκνοκατοικημένες είναι αυτές οι πόλεις· είναι πολυάσχολες εμπορικές πόλεις, και μέσα σ’ αυτές υπάρχουν πολλές χιλιάδες άτομα στα οποία μπορεί κανείς να μιλήση για τη Βασιλεία. Ο τελικός σταθμός ήταν η Βομβάη κι έφθασα εκεί κατά τις 6.30΄, όπου βρήκα διακόσια άτομα που ανέμεναν να με συναντήσουν. Μεταξύ αυτών ήσαν πολλοί παλαιοί φίλοι, ιδιαίτερα ιεραπόστολοι, και ο υπηρέτης του τμήματος Αδελφός Σκίννερ, εκτός από δεκάδες νέων προσώπων, που ήλθαν στην αλήθεια τα τελευταία πέντε χρόνια.

Οι Ινδίες είχαν πραγματικά μια σειρά συνελεύσεων. Ο Αδελφός Φραντς ήταν στο Δελχί κι επροχώρησε στην Καλκούττα, εγώ δε υπηρετούσα εκείνους που μπορούσαν να έλθουν στη Βομβάη. Ο υπηρέτης του τμήματος μπόρεσε να επιτύχη την καλύτερη αίθουσα της Βομβάης για τη δημοσία συνάθροισι. Αυτή συνήθως πρέπει να μισθώνεται έξη μήνες πριν. Ήταν ήδη μισθωμένη από την Ένωσι Επιβατών Σιδηροδρόμων, για μια συνδιάσκεψι. Όταν ο υπηρέτης του τμήματος ήλθε σε επαφή με τον γραμματέα της ενώσεως, αυτός εδέχθη ν’ αλλάξη την ημερομηνία της συνδιασκέψεως για να μπορέσωμε να χρησιμοποιήσωμε την αίθουσα, ενόσω ήμουν στη Βομβάη. Η μόνη επιβάρυνσίς μας που εζήτησαν ήταν οκτώ δολλάρια για να πληρωθούν τα ταχυδρομικά τέλη της ειδοποιήσεως προς τα μέλη των ότι ηκυρώθη η τρίτη μέρα της συνδιασκέψεώς των, πράγμα που εξετιμήσαμε βέβαια. Έτσι έγινε δυνατόν να χρησιμοποιήσωμε την ωραία αυτή αίθουσα για τη δημοσία συνάθροισι. Εξαίρετη διαφήμισις διεξήχθη επί εβδομάδες πριν από τη συνέλευσι, οι δε αδελφοί απεκόμισαν πολύ καλή αμοιβή απ’ αυτό, διότι 1.080 άτομα εγέμισαν την αίθουσα, ο μεγαλύτερος αριθμός ακροατών που υπήρξε ποτέ στις Ινδίες. Οι άνθρωποι άκουσαν να εκτίθεται το θέμα «Η Ειρήνη του Νέου Κόσμου στην Εποχή μας—Γιατί;» Η συνέλευσις, βέβαια, έγινε δύο μέρες πριν από την κορυφωτική αυτή δημοσία συνάθροισι, οι δε αδελφοί είχαν χρησιμοποιήσει άλλη αίθουσα. Η συνέλευσις άρχισε με 315 άτομα στην πρώτη της συνεδρίασι. Τη συνεδρίασι εκείνη δεν μπόρεσα να την παρακολουθήσω λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας που έπρεπε να γίνη στο τμήμα λόγω της επεκτεινόμενης μαρτυρίας στις Ινδίες. Παρέστη, λοιπόν, ανάγκη να ταξιδέψωμε ο Αδελφός Σκίννερ κι εγώ σε διάφορα μέρη της Βομβάης προσπαθώντας να βρούμε ένα καλύτερο τόπο όπου να μπορέσωμε να οικοδομήσωμε μια Αίθουσα Βασιλείας, ένα γραφείο τμήματος και μια εγκατάστασι ενός μικρού τυπογραφείου για να ληφθή φροντίς για το έργον μας.

Ένας από τους αδελφούς είχε την καλωσύνη να μας μεταφέρη με το αυτοκίνητό του σε διάφορες τοποθεσίες. Μας συνώδευσε και ο κτηματομεσίτης και τώρα φαίνεται ότι γρήγορα θα έχωμε μια καλή τοποθεσία και θα είμεθα έτοιμοι να κτίσωμε δικό μας κέντρον και να μετακομίσωμε από την τωρινή μας θέσι στο Λόουβ Λαίην. Χρειαζόμεθα, βέβαια, ένα νέο κτίριο για να κάμωμε το έργο μας που επεκτείνεται στις Ινδίες. Όταν ανηγγέλθη αυτό στην τελευταία συνεδρίασι της συνελεύσεως, οι αδελφοί ενθουσιάσθηκαν πολύ, κι ήσαν ευτυχείς που έμαθαν ότι κάτι το νέον θα εκτίζετο για τις Ινδίες, διότι αυτό αποτελούσε άλλη μια ένδειξι της επεκτεινομένης δράσεως μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη χώρα των πολλών εκατομμυρίων λαού.

Οι Ινδίες ασφαλώς είναι μια χώρα γλωσσών και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα όχι μόνο για τους ιεραποστόλους, αλλά και για τους αδελφούς μας όλης της χώρας, ιδιαίτερα δε για το τμήμα. Τώρα ακριβώς στις Ινδίες τυπώνομε τη Σκοπιά σε πέντε διάφορες γλώσσες της χώρας. Η κυκλοφορία της ηύξανε, και τούτο μας κάνει πολύ ευτυχείς. Έγιναν διευθετήσεις για να οργανωθή καλύτερα αυτό το έργον, ώστε όλα τα περιοδικά να είναι όμοια—να ομοιάζουν σε εμφάνισι με την Αγγλική έκδοσι.

Οι αίθουσες της συνελεύσεως ήσαν πολύ καλά διακοσμημένες. Ένας αδελφός που εργάζεται, ως κινηματογραφιστής εδώρησε τα σκηνικά, τα οποία συνίσταντο σε μια χαρακτηριστική Ινδική αρχιτεκτονική πρόσοψι με μια ανοιχτή αψίδα στο κέντρον, μέσω της οποίας εφαίνετο μια λαμπρή άποψις του νέου εργοστασίου του Μπρούκλυν. Έδειχνε το εργοστάσιο όπως ακριβώς είναι στην απέναντι όχθη του ποταμού, με το τμήμα που εκτίσθη το έτος 1927, την τελευταία προσθήκη σ’ αυτό και το τωρινό δεκατριώροφο κτίριο με τον μεγάλο του πύργο στην κορυφή. Αυτό απετέλεσε μια ωραία πλαισίωσι για τη συνέλευσι και κατεδείκνυε το ζωηρόν ενδιαφέρον των Ινδών αδελφών για την Αμερικανική δράσι, διότι απ’ εκεί προμηθεύομε πολλά από τα πράγματα που τους διατηρούν εξηρτισμένους και απασχολημένους στο κήρυγμα των αγαθών νέων. Σε όλους τους παρόντας στη συνέλευσι αποτελούσε ευχαρίστησι το να βλέπουν εξήντα πέντε άτομα να στέκουν όρθια και ν’ απαντούν στις ερωτήσεις και να εκδηλώνωνται ενώπιον όλων ως αφιερωμένοι να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Εβαπτίσθησαν στα γαλανά νερά του Οπισθίου Κόλπου της Βομβάης.

Είχα, επίσης, την ευκαιρία να μιλήσω σε εξήντα πέντε από τους σκαπανείς, ειδικούς σκαπανείς και ιεραποστόλους. Υπάρχει βέβαια μεγάλος αγρός στις Ινδίες για περισσοτέρους ειδικούς σκαπανείς, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου. Αν υπάρχουν μερικοί που ενδιαφέρονται πραγματικά ν’ αναλάβουν έργον ειδικού σκαπανέως, κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα 150 ώρες τον μήνα, η Εταιρία επιθυμεί να τους γνωρίση. Θαυμάσιο έργο γίνεται από τους εξήντα πέντε ευαγγελιζομένους στην υπηρεσία σκαπανέως εκεί στις Ινδίες.

Οι αδελφοί των Ινδιών έχαιραν που μπόρεσαν να θέσουν σε λειτουργία δική τους καφετήρια, την πρώτη καφετήρια των Ινδιών και τα εκατάφεραν πολύ καλά. Οι αδελφοί του τμήματος εσηκώνοντο νωρίς και κατέβαιναν στην αίθουσα για ν’ αρχίσουν το έργον τους για τη διατροφή του πλήθους. Επειδή έπρεπε πολλά να γίνουν στο γραφείο για τον έλεγχο του τμήματος και τον χειρισμό των προβλημάτων της χώρας, ο υπηρέτης του τμήματος κι εγώ παρεσκευάζαμε πάντοτε το πρόγευμά μας και ήμεθα επί το έργον στις οκτώ το πρωί. Μετά τη δημοσία ομιλία στην Αίθουσα του Σερ Καβασή Τζιχανγκίρ, 560 άτομα παρέμειναν για ν’ ακούσουν την τελική ομιλία, στην οποία αφηγήθηκα μερικές πείρες από το ταξίδι που είχα κάμει ήδη και εξήγησα τα σχέδια για την επέκτασι του έργου στις Ινδίες.

Ο Ιεχωβά αναμφιβόλως εκχύνει την ευλογία του σε όλους τους μάρτυρας του στις Ινδίες, εμπνέοντας αυτούς να προχωρήσουν ώστε να ‘φέρουν πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην.’ Όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει ακόμη έργον να γίνη. Το ζήτημα είναι, Μπορούμε να το πράξωμε πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και πόσο ζητεί από μας ο Ιεχωβά να πράξωμε; Οι αδελφοί μας στις Ινδίες έχουν, βέβαια, ένα έργον στα χέρια τους. Είναι δύσκολο να καθήση κανείς και να συζητήση μ’ έναν Ινδουιστή. Αυτός ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τους δικούς του θεούς, από τους οποίους έχει πολλούς, ώστε δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον αληθινό Θεό, ούτε και φαίνεται ελκυστικός ο αληθινός Θεός στη φιλοσοφική διάνοια του Ινδουιστού. Οι Ινδοί είναι πολύ ευφυής λαός και μπορούν να θέσουν πολύ έντεχνες ερωτήσεις, όχι διότι θέλουν να μάθουν την αλήθεια αλλά, διότι αγαπούν να σκέπτωνται με τον δικό τους τρόπο παρά να καθοδηγούνται από τους αληθινούς κανόνας του Ιεχωβά, όπως εκθέτονται μέσα στον λόγον Του.

Οι τρεις μέρες που επεράσαμε στις Ινδίες ήσαν υπερβολικά γεμάτες από εργασία, αλλ’ ήσαν πολύ ευτυχείς, και νωρίς τη Δευτέρα πρωί ανεχωρήσαμε από το γραφείο του τμήματος για να πάμε στο αεροδρόμιο να πάρω το αεροπλάνο για την Κεϋλάνη.

ΚΕΫΛΑΝΗ

Η Κεϋλάνη είναι μια άλλη μη Χριστιανική κοινότης. Η μόνη ανταπόκρισις που λαμβάνομε από τον λαό της χώρας αυτής προέρχεται σχεδόν απ’ εκείνους που γνωρίζουν κάτι από την Αγ. Γραφή και αυτοκαλούνται Χριστιανοί. Όταν οι ιεραπόστολοι της Βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα και οι σύντροφοί των ευαγγελιζόμενοι ομιλούν σε μέλη διαφόρων εκκλησιαστικών οργανώσεων, τους λέγουν ότι ποτέ δεν θα συνταυτισθούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά δεν «έχουν αντίρρησι να συμμελετήσουν τη Γραφή μαζί τους». Πολλές είναι οι πείρες που μεταβάλλουν πολύ αφωσιωμένους Καθολικούς (των οποίων η πίστις «ποτέ δεν θα εκλονίζετο») μετά από λίγους μήνες μελέτης της Αγ. Γραφής. Εγκαταλείπουν την Καθολική εκκλησία, λαμβάνουν μια σταθερή στάσι με την κοινωνία του Νέου Κόσμου, και γίνονται πραγματικά διάκονοι του Ιεχωβά Θεού. Όλοι μας είχαμε τέτοιες ενδιαφέρουσες πείρες και θα έχωμε κι άλλες σαν αυτές όσο περισσότερο χρόνο δαπανούμε στην υπηρεσία του αγρού.

Η Κεϋλάνη άκουσε την παρούσαν αλήθειαν στο έτος 1912, όταν ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας επεσκέφθη το νησί αυτό. Ο Αδελφός Ρώσσελ, σε μια παγκόσμια περιοδεία κηρύγματος, βρήκε πολύ ενδιαφέρον εκεί, αλλά δεν υπήρχε κανείς για να παρακολουθήση και να βοηθήση τους ενδιαφερομένους ν’ αναπτυχθούν ώστε να σχηματισθή μια εκκλησία. Πριν από πέντε χρόνια (1951), όταν επεσκέφθηκα την Κεϋλάνη, υπήρχαν μόνο είκοσι εννέα ευαγγελιζόμενοι που έδιναν έκθεσι έργου στη μόνη εκκλησία που υπήρχε στο Κολόμπο. Εν τούτοις, στη δεύτερη αυτή επίσκεψι ιδρύθησαν ήδη τρεις εκκλησίες σε διάφορα μέρη και τρεις ιεραποστολικοί οίκοι, το δε σύνολο των ευαγγελιζομένων έφθασε σε 112. Αυτό βέβαια χαροποιεί την καρδιά των ιεραποστόλων, καθώς και τη δική μου, διότι πρόκειται για αύξησι μέσα σε πέντε χρόνια από 29 σε 112 σε μια χώρα όπου δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που πιστεύουν στην Αγ. Γραφή.

Ενδιαφερόμενοι για καλή διαφήμισι οι αδελφοί της Κεϋλάνης, έκαμαν ό,τι μπορούσαν με εφημερίδες, προγράμματα, τοιχοκολλήσεις και ηχητικά αυτοκίνητα. Κατέκλυζαν τα γραφεία των εφημερίδων με τις ειδήσεις, οι δε εφημερίδες τις εδημοσίευαν. Σ’ αυτή τη χώρα οι αδελφοί ποτέ δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν το ραδιόφωνο για να δώσουν πληροφορίες στο λαό, αλλά και δεν το θεωρούσαν αδύνατον αυτό· επεσκέφθησαν λοιπόν τον Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κεϋλάνης και, προς μεγάλην των έκπληξιν, έγιναν διευθετήσεις για μια συνέντευξι. Ο μόνος διαθέσιμος χρόνος για τη ραδιοφώνησι ήταν την 1η Ιανουαρίου στις 7.30΄ μ.μ., μετά τη δημοσία ομιλία· αλλ’ εδόθησαν τότε πολλές πληροφορίες στο λαό γενικά σε όλη την Κεϋλάνη. Επρόκειτο για μια επιτυχή ραδιοφωνική εκπομπή και εξετίμησα πάρα πολύ που ένας εξέχων άνθρωπος της Κεϋλάνης μου επήρε συνέντευξι.

Η αφήγησις του ταξιδιού μου θα περατωθή στο επόμενο τεύχος του παρόντος περιοδικού.

[Εικόνα στη σελίδα 231]

Bombay

Ένας «Αποστολικός» Ηγέτης που Γίνεται Αληθινά Αποστολικός

ΜΕΤΑΞΥ των Αφρικανών της Νοτίου Ροδεσίας, το Αποστολικό δόγμα έχει πολλούς ακολούθους. Τα μέλη του φορούν μακρό, λευκό, χυτό θρησκευτικό ένδυμα, οι δε ηγέται του φέρουν μακρά ποιμενική ράβδο και ισχυρίζονται ότι μιλούν γλώσσες, προφητεύουν και θεραπεύουν. Όταν ένας περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά επρόκειτο να δώση την ομιλία του της εσπέρας του Σαββάτου σε κάποια Αφρικανική εκκλησία τον Μάιο 1955, πάνω από εκατό άτομα του Αποστολικού δόγματος, συνοδευόμενα από τον αρχηγό τους, ήλθαν κι εκάθησαν ν’ ακούσουν την ομιλία περί «Πνευματικής Θεραπείας».

Στο τέλος της ομιλίας, ο ομιλητής ρώτησε αν είχε κανείς απορίες, κι ένας από τους Αποστολικούς σηκώθηκε και ρώτησε: «Έχει ο ομιλητής το άγιο πνεύμα, και μπορεί να μιλή γλώσσες όπως εμείς;» Εν τούτοις, πριν του απαντήση ο ομιλητής, ο αρχηγός της ομάδος σηκώθηκε πάνω και, στρεφόμενος προς τους ακολούθους του, είπε: «Φίλοι, δεν είναι ανάγκη να κάνετε ερωτήσεις πάνω σε ό,τι ακούσατε, διότι αφότου ασπασθήκαμε την Αποστολική πίστι, δεν ακούσαμε τίποτε όμοιο μ’ αυτά. Πρέπει ν’ αναχωρήσωμε ήσυχα και να εξετάσωμε τις Γραφές για να ιδούμε αν ο ομιλητής τα είπε σωστά.»

Την επομένη ημέρα πρωί δέκα άτομα απ’ την ομάδα παρουσιάσθηκαν για δράσι κηρύγματος, ζητώντας να πάνε μαζί με τους μάρτυρας για να ιδούν πώς αυτοί εκήρυτταν από σπίτι σε σπίτι. Τους έκαμε έντύπωσι ο τρόπος με τον οποίον οι μάρτυρες χρησιμοποιούσαν τις Γραφές τους δίνοντας ομιλίες στις πόρτες των σπιτιών.

Τριάντα από τους Αποστολικούς ακλούθησαν τον εκπρόσωπο της Εταιρίας καθώς επήγαινε στην επομένη εκκλησία που απείχε δέκα μίλια. Ύστερα κι από άλλη συζήτησι, ο αρχηγός, ο οποίος ήταν και «προφήτης» και «θεραπευτής», ενεγράφη μαζί με τη σύζυγό του, δύο αδελφούς του και τη μητέρα του, συνδρομητής στη Σκοπιά.

Μέσα σ’ ένα μήνα αφότου άκουσαν για πρώτη φορά το θεραπευτικό άγγελμα του Ιεχωβά, οι πέντε αυτοί συμμετέχουν στη γνωστοποίησί του σε άλλους και εκπαιδεύονται με τον αληθινά αποστολικό τρόπο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Το Αποστολικό ποίμνιο, αποστερημένο του ηγέτου και της οικογενείας του, ακούσθηκε να θρηνολογή: «Όταν μιλάτε με μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτοί καταμαγεύουν και την Αγία Γραφή, διότι όταν πηγαίνωμε σπίτι να εξετάσωμε τις Γραφές, όλα τα κεφάλαια που διαβάζομε υποστηρίζουν τη διδασκαλία τους.»