Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποιοι είναι εκείνοι, που ‘κάθηνται επί θρόνων’. όπως αναφέρεται στο κατά Λουκάν 22:30 και ποιοι αντιπροσωπεύονται από «τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ»;​—Ι. Γ., Δυτική Γερμανία.

Ο Ιησούς Χριστός είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκ. 22:28-30) Ο Ιησούς Χριστός εδώ μιλούσε απ’ ευθείας στους ένδεκα πιστούς αποστόλους του· προηγουμένως είχε μιλήσει στους δώδεκα αποστόλους του με παρόμοιο τρόπο. (Ματθ. 19:28) Μπορούσε να το πράξη αυτό, αφού, όπως απεδείχθη, υπήρχαν δώδεκα πιστοί απόστολοι· και οι δώδεκα αυτοί, φυσικά, καταλαμβάνουν δώδεκα θρόνους στη βασιλεία των ουρανών.

Αλλά τώρα, στην τελική εκπλήρωσι του σκοπού του Θεού, μόνον οι δώδεκα πιστοί απόστολοι καταλαμβάνουν θρόνους μαζί με τον Ιησού Χριστό; Όταν εξετάζωμε τα λόγια του Ιησού αλλού, όταν δεν ομιλή απ’ ευθείας στους αποστόλους του, βρίσκομε απόδειξι για ένα μεγαλύτερο αριθμό εκείνων, οι οποίοι κάθηνται σε θρόνους; Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 14:1 και 20:6, ο τελικός αριθμός εκείνων, οι οποίοι «θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού [του Ιησού Χριστού] χίλια έτη» είναι πολύ μεγαλύτερος από δώδεκα, δηλαδή, 144.000. Οι 143.988, εκτός από τους δώδεκα αποστόλους του Αρνίου, θα καθήσουν, επίσης, σε θρόνους; Δεν έχουν θρόνους οι βασιλείς, και δεν είναι βασιλείς όλοι οι 144.000; Ναι, κι ο Ιησούς υπόσχεται στον καθένα από τους 144.000 πιστούς το δικαίωμα της ενθρονίσεως: «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθίση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου.» (Αποκάλ. 3:21) Έτσι, το κατά Λουκάν 22:28-30 πρέπει να θεωρήται με μια ευρύτερη έννοια, υπό το φως και των άλλων Γραφικών εδαφίων, που οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα: Εκείνοι που κάθονται σε θρόνους κρίνοντας «τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ» περιλαμβάνουν όχι μόνο τους δώδεκα αποστόλους, αλλ’ επίσης όλους εκείνους που λαμβάνονται σε διαθήκη για τη Βασιλεία, περί της οποίας ωμίλησε ο Ιησούς στο κατά Λουκάν 22:28-30. Εφόσον και οι 144.000 κεχρισμένοι Χριστιανοί λαμβάνονται σε διαθήκη για τη Βασιλεία, όλοι αυτοί πρόκειται να καθήσουν σε θρόνους κρίνοντας «τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.»

Τότε ποιοι αντιπροσωπεύονται από «τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ», επί των οποίων βασιλεύουν ο Ιησούς Χριστός και οι συμβασιλείς του και τους οποίους κρίνουν; Αναμφιβόλως δεν θα περιωρίζοντο στις κατά γράμμα δώδεκα φυλές του Ισραήλ, οι οποίες ως τώρα έχασαν όλες τις φυλετικές διακρίσεις των. Κατά τον απόστολον Παύλον, η κρίσις εκείνων που λαμβάνουν την ουράνια βασιλεία εμπερικλείει έναν κόσμο του ανθρωπίνου γένους: «Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον;» (1 Κορ. 6:2) Έτσι, είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι ‘δώδεκα φυλές του Ισραήλ’, που μνημονεύονται στο Λουκάς 22:30, αναφέρονται στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, που θα κριθή από τον Ιησού Χριστό και τα μέλη του εκκλησιαστικού του σώματος, που θα υπηρετούν ως βασιλείς και ιερείς και κριταί με αυτόν. Σύμφωνα με την άποψι αυτή, το βιβλίο Μπορείτε να Επιζήσετε από τον Αρμαγεδδώνα στον Νέο Κόσμο του Θεού (στην Αγγλική) ετόνισε, στη σελίδα 39, ότι οι δώδεκα μη Λευιτικές φυλές του Ισραήλ στην ετήσια ημέρα του εξιλασμού υποτυπούσαν όλους τους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους που θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη. Την ημέρα του εξιλασμού προσεφέροντο δύο θυσίες, μια για τον Ααρών και τη φυλή του, που εξεικόνιζε τον πνευματικό Ισραήλ, και η άλλη για τις δώδεκα μη Λευιτικές φυλές του Ισραήλ, που εξεικόνιζε όλο το ανθρώπινο γένος, το οποίον ευεργετείται από την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού με αιώνια ζωή στη γη. Αυτή η διάκρισις, που αναγράφεται στο Λευιτικόν, κεφάλαιον 16, παρατηρείται, επίσης, από τα λόγια του αποστόλου Ιωάννου περί του Ιησού Χριστού: «Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.»​—1 Ιωάν. 2:2.

Εκείνοι από τον κόσμον του ανθρωπίνου γένους, που ευεργετούνται από τη θυσία του Χριστού, περιλαμβάνουν τον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων», που θα επιζήσουν από τον Θείον πόλεμον του Αρμαγεδδώνος. Αλλ’ οι ‘δώδεκα φυλές του Ισραήλ’, που αναφέρονται στον Λουκάν 22:30, οι οποίοι πρόκειται να κριθούν από εκείνους που κάθονται σε ουρανίους θρόνους, θ’ αποτελούνται απ’ όλους εκείνους που θα υπάρχουν στη γη στο μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο σύστημα πραγμάτων. Οι ‘δώδεκα φυλές του Ισραήλ’, λοιπόν, εμπερικλείουν όχι μόνο τον σημερινό «πολύν όχλον», που θα επιζήση από τον πόλεμον του Αρμαγεδδώνος στη Θεία νέα τάξι πραγμάτων, αλλά και όλο το αναστημένο ανθρώπινο γένος.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάιο

16 Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να . . . αγαπάς έλεος;​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ, Σ 1/6/63 29-31

17 Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;​—Εβρ. 1:14. Σ 15/3/64 5

18 Ο Ιεχωβά είναι . . . Βασιλεύς αιώνιος.​—Ιερεμ. 10:10, ΜΝΚ. Σ 15/10/63 15, 16

19 Ιδού! Η χειρ του Ιεχωβά δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση· ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση.​—Ησ. 59:1, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 5, 6

20 Τον Υιόν του ανθρώπου . . . θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης.​—Ματθ. 24:30, 31. Σ 15/2/64 17

21 Δράξον την παιδείαν, μη αφήσης αυτήν· φύλαττε αυτήν, διότι είναι η ζωή σου.​—Παροιμ. 4:13. Σ 15/8/63 10-12

22 Αναφέρατε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις . . . υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις· ποτέ δε, γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων.​—Εβρ. 10:32, 33. Σ 1/2/63 25, 27, 28

23 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.​—Ιάκ. 4:17. Σ 1/9/63 11, 12

24 Παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι’ αυτού τον Θεόν και Πατέρα.​—Κολ. 3:17. Σ 1/5/63 18-20α

25 Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.​—Εφεσ. 4:28. Σ 15/5/63 7, 8α

26 Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί . . . Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.​—Εφεσ. 5:15, 17, ΜΝΚ. Σ 1/8/63 5, 6α

27 Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν.​—1 Τιμ. 6:9. Σ 15/9/63 9, 10

28 Ο σοφός υιός δέχεται την διδασκαλίαν του πατρός· ο δε χλευαστής δεν ακούει έλεγχον.​—Παροιμ. 13:1. Σ 15/8/63 13-15

29 Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.​—Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ. Σ 1/3/64 3

30 Τα όπλα του πολέμου ημών . . . είναι . . . δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν . . . καθαιρούμεν λογισμούς, και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού.​—2 Κορ. 10:4, 5, Σ 15/12/63 4, 5α

31 Όστις αγαπά παιδείαν, αγαπά γνώσιν αλλ’ όστις μισεί έλεγχον, είναι άφρων.​—Παροιμ. 12:1. Σ 15/8/63 17-19

Εκείνο που Πιστεύετε Δημιουργεί Διαφορά;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά πράγματα που θα μπορούσε να πιστεύετε, τα οποία πραγματικά δεν θα δημιουργούσαν καμμιά διαφορά στην ευημερία σας. Λόγου χάριν, πιθανό να πιστεύετε ότι ένα χρώμα είναι πιο ευάρεστο στο μάτι από ένα άλλο, και δεν θα επηρέαζε τη ζωή σας σε κανένα βαθμό. Θα ήταν αυτό ένα ζήτημα προσωπικής προτιμήσεως.

Ωστόσο, τι θα προέκυπτε αν επιστεύατε ότι θα μπορούσατε να πηδήσετε από ένα αεροπλάνο, που πετούσε ψηλά, χωρίς αλεξίπτωτο για την επιβράδυνσι της καθόδου σας; Α, θα πήτε, αυτό θα διέφερε, διότι το να πιστεύετε ένα τέτοιο γελοίο πράγμα θα επηρέαζε τη ζωή σας, θέτοντας την πραγματικά σε κίνδυνο. Προσέχετε, λοιπόν, να πιστεύετε ό,τι είναι αληθινό εκεί, όπου πρόκειται για τη ζωή σας. Θα ήσθε ανεκτικός στις πεποιθήσεις των άλλων, αλλά δεν θα τις εκάνατε δικές σας, αν είχατε την αντίληψι ότι η ευημερία σας διέτρεχε κίνδυνο από τέτοιες πεποιθήσεις.

Είσθε εξίσου προσεκτικός όσον αφορά τις πεποιθήσεις σας περί της σχέσεως σας με τον Θεό; Πόσο προσεκτικός είσθε να εξακριβώνετε με ορθότητα τι απαιτεί ο Θεός από σας; Έχετε ασφαλή βάσι για τις πεποιθήσεις σας περί της θέσεως σας στους σκοπούς του Θεού; Είναι αληθές ότι πολλοί λέγουν πως ό,τι σχετικό πιστεύετε δεν πειράζει, εφ’ όσον έχετε κάποια πίστι. Αλλά θέστε στον εαυτό σας αυτό το ερώτημα: Ενώ αυτό που πιστεύετε μπορεί να μην ενδιαφέρη τους άλλους, ενδιαφέρει μήπως τον Θεό;

Αναγνωρίζετε ότι είναι επικίνδυνο για ένα άτομο να διακρατή εσφαλμένες πεποιθήσεις όσον αφορά τους «φυσικούς» νόμους, όπως το να ενεργή αντίθετα προς τον νόμο της βαρύτητας, πηδώντας από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Αυτοί οι «φυσικοί» νόμοι είναι πραγματικά νόμοι που έχουν τεθή από τον Θεό. Δεν πρέπει αυτό να σας κάνη να φρονήτε ότι θα ήταν, επίσης, επικίνδυνο να διακρατήτε εσφαλμένες πεποιθήσεις όσον αφορά άλλους Θείους νόμους για τους ανθρώπους; Αν εσφαλμένες απόψεις περί «φυσικών» νόμων μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή ενός ανθρώπου, τότε, βέβαια, εσφαλμένες απόψεις περί άλλων Θείων νόμων για ανθρώπινα πλάσματα μπορεί να είναι ακόμη πιο επικίνδυνες, εφόσον αυτό θα μπορούσε να επηρεάση την αιώνια ευημερία μας.

Σε όλους τους αιώνες οι άνθρωποι επίστευαν φανταστικά πράγματα περί Θεού και των βουλών του. Ενεφάνισαν μυριάδες θεών και σχετικών πεποιθήσεων. Ωστόσο ένα κοινό άτομο σήμερα θα εδυσκολεύετο να κατονομάση και λίγους έστω αρχαίους θεούς και το τι εκπροσωπούσαν αυτοί. Αυτοί οι θεοί εξέλιπαν με τον καιρό, διότι υπήρχαν μόνο στη φαντασία, όχι στην πραγματικότητα. Οι σημερινοί ψευδείς θεοί, που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, θα εκλείψουν ομοίως εν καιρώ. Μόνον ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά και οι σκοποί του παρέμειναν συνεπείς, αμετάβλητοι, αξιόπιστοι.

Προσφάτως μια εσφαλμένη θρησκευτική πεποίθησις εδημιούργησε διαφορά σ’ έναν ασθενή του νοσοκομείου. Αυτός ο ασθενής ευρίσκετο σε βαθύ κώμα επί ημέρες. Έτυχε αρίστης φροντίδος. Κατόπιν ανεπτύχθη σταφυλοκοκκική μόλυνσις στο στήθος και την κοιλιά του. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβη από πού προήλθαν τα μικρόβια. Όλα ήσαν τελείως υγιεινά, και κανείς άλλος ασθενής δεν είχε υποστή τέτοια μόλυνσι. Μια μέρα ένας ειδικός δερματολόγος παρετήρησε τη μητέρα του πάσχοντος να ραντίζη κάτι στο στομάχι του. Απεκαλύφθη ότι η μητέρα του συχνά ερράντιζε «αγίασμα» στον γυιό της, πιστεύοντας ότι αυτό θα τον βοηθούσε να γίνη καλά. Ένας γιατρός έλαβε δείγμα του αγιάσματος και το βρήκε γεμάτο παθογόνα μικρόβια! Όταν ετελείωσε ο ραντισμός του «αγιάσματος», ετελείωσε και η μόλυνσις. (Life, 27ης Σεπτ. 1963) Μολονότι η μητέρα ήταν αναμφιβόλως ειλικρινής, ωστόσο η πράξις αυτή δεν είχε δύναμι για καλό. Δεν ήταν ο Θείος τρόπος. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από δεισιδαιμονία, και σ’ αυτή την περίπτωσι επήλθε βλάβη εκεί, όπου υπήρχε πρόθεσις να γίνη καλό.

Εκεί, όπου πρόκειται για τη σχέσι μας με τον Θεό, ό,τι πιστεύομε δημιουργεί μεγάλη διαφορά. Στις ημέρες του Νώε, πριν από 4.000 χρόνια και πλέον, η μεγαλύτερη πλειονότης της ανθρωπότητος επίστευε ότι μπορούσε ν’ απορρίψη τους Θείους τρόπους και να ενεργή όπως ευηρεστείτο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι «επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας, . . . Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας.» (Γέν. 6:5, 11) Όταν ο Θεός, μέσω του δίκαια διακειμένου ανθρώπου, του Νώε, προειδοποίησε τους ανθρώπους της γενεάς εκείνης για την επικείμενη καταδίκη των μ’ ένα παγκόσμιο κατακλυσμό, αυτοί δεν επίστεψαν. Τι διαφορά εδημιούργησε αυτό στη ζωή τους! Επειδή αρνήθηκαν να πιστέψουν στον Θεό και να ενεργήσουν κατά τον λόγον του, έχασαν τη ζωή τους σ’ εκείνο τον μεγάλο κατακλυσμό. Ο Νώε κι η οικογένεια του επέζησαν από το τέλος του κόσμου εκείνου, διότι επίστευαν στον Θεό κι έπρατταν κατά τον λόγον του. Αυτό εσήμαινε μια μεγάλη διαφορά στη ζωή τους, διότι εσώθησαν από την παγκόσμια εκείνη καταστροφή. Εδημιούργησε, επίσης, μια μεγάλη διαφορά σε ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια στη γη σήμερα, διότι όλοι είμεθα απόγονοι του Νώε και της οικογενείας του. Οι άπιστοι απεκόπησαν στον Κατακλυσμό, και δεν είχαν άλλο σπέρμα.

Η Βιβλική προφητεία σαφώς δείχνει ότι κι εμείς, επίσης, ζούμε σ’ έναν καιρό κρίσεως και είμεθα κοντά στο τέλος αυτού του κακού συστήματος πραγμάτων. Ο Ιησούς προσδιώρισε τον καιρό μας ως εκείνον, στον οποίον ο Θεός θα εξήλειφε την ανομία από τη γη, όπως έκαμε στην εποχή του Νώε. (Ματθ. 24:37-39) Είτε πιστεύετε και ενεργείτε σύμφωνα με αυτή τη γνώσι είτε όχι, δημιουργεί μια τεράστια διαφορά. Ποια διαφορά; «Έθεσα ενώπιον σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν», είναι η οδός που εξέθεσε ο Ιεχωβά δια του δούλου του Μωυσέως. (Δευτ. 30:19) Η διαφορά είναι μεταξύ αιωνίας ζωής και αιωνίου θανάτου!

Είναι αληθές ότι η πλειονότης των κατοίκων της γης δεν πιστεύει ότι αντιμετωπίζει μια τέτοια εκλογή, αλλ’ ούτε κι οι άνθρωποι των ημερών του Νώε το επίστευαν αυτό. Εκείνοι, που χλευάζουν με απιστία, λησμονούν κάτι. Όπως εδήλωσε ο απόστολος Πέτρος: «Εκουσίως αγνοούσι τούτο, . . . ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.» (2 Πέτρ. 3:5, 6) Όπως ασφαλώς ετελείωσε ο παλαιός εκείνος κόσμος δια Θείας ενεργείας, έτσι ακριβώς θα τελειώση κι ο παρών κόσμος.

Μην πλανάσθε. Ό,τι πιστεύετε περί Θεού και των βουλών του θα δημιουργήση μεγάλη διαφορά στη ζωή σας. Αν θέλετε τις ευλογίες του Θεού, πρέπει να μελετήσετε τον λόγο του, την Αγία Γραφή, για να εξακριβώσετε τις απαιτήσεις του για σας. Κατόπιν πρέπει να διάγετε τη ζωή σας σύμφωνα με το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού, διότι «ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:17) Τι διαφορά θα δημιουργήση για σας το να πιστεύετε σύμφωνα με την οδόν του Θεού!

Τι Είναι ο Αρμαγεδδών της Αγίας Γραφής

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ενυπάρχει στις ανόητες «προσποιητές κραυγές βοηθείας», που είναι επικλήσεις γινόμενες χωρίς πραγματικό λόγο. Αν εκβάλλωνται κραυγές «Φωτιά! Φωτιά!» χωρίς να υπάρχη πυρκαϊά, παραμένει η τρομακτική πιθανότης να μην ανταποκριθούν οι άνθρωποι, όταν θα ηχήσουν κραυγές για αληθινόν κίνδυνον. Όταν προειδοποιητικά σημεία και σήματα επισκοτίζωνται, καλύπτωνται ή παραποιούνται, το αποτέλεσμα συχνά είναι ολέθριο. «Διότι», είπε ο απόστολος του Ιησού Χριστού Παύλος, «εάν η σάλπιγξ δώση φωνήν ασαφή, τις θέλει ετοιμασθή εις πόλεμον;» (1 Κορ. 14:8) Τέτοιος είναι ο υποκρυπτόμενος κίνδυνος πίσω από την εσφαλμένη χρήσι της λέξεως «Αρμαγεδδών», που είναι, επίσης, γνωστή ως «Αρ-Μαγεδ(δ)ών».

Δεν είναι μυστικό ότι οι πολιτικοί του κόσμου, ο κλήρος και ο δημόσιος τύπος χρησιμοποιούν τη λέξι «Αρμαγεδδών», αλλά είναι πρόδηλο ότι ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν τη Γραφική της σημασία. Η λέξις καθ’ εαυτήν, κατήντησε να σημαίνη πολλά πράγματα στην αντίληψι πολλών, που έτσι σμικρύνουν κι επισκοτίζουν την πραγματική της σπουδαιότητα. Παραδείγματος χάριν, η Μπήκον Τζόρναλ του Άκρον, στο φύλλο της 9ης Οκτωβρίου 1961, κάτω από τον τίτλο του κυρίου άρθρου «Η Αρμαγεδδωνική Βόμβα» έγραψε: «Είναι πιθανόν ότι η Ρωσία κατασκευάζει για δοκιμή μια βόμβα ‘Αρμαγεδδώνος’ ή ‘Ημέρας Κρίσεως’ των εκατό μεγατόννων—που αντιστοιχεί προς εκατό εκατομμύρια τόννους τρινιτροτολουόλης.» Ο υπαινιγμός, που γίνεται εδώ, είναι ότι ο «Αρμαγεδδών» έχει σχέσι με μια από ανθρώπινη ενέργεια «ημέρα κρίσεως», που επισπεύδεται με τη χρήσι πυρηνικών όπλων. Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια, αν και είναι εκπληκτικό, πώς τόσο πολλοί διακρατούν αυτή την άποψι, ή παραλλαγές της.

Παραδείγματος χάριν, ύστερ’ από μια ομιλία επί του δόγματος της αντεκδικήσεως του Στρατάρχου της Ρωσίας Μαλινόφσκι, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, της 1ης Ιουνίου 1960, έγραψαν ότι έχει γίνει επείγον σε ύψιστο βαθμό το να καθορισθούν τα κατακόρυφα όρια των περιοχών στον αέρα. «Δεν μπορούμε να παρασυρθούμε προς τον Αρμαγεδδώνα απλώς επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίση το πρόβλημα που είναι φανερό,» έγραψε η εφημερίς. Στις 30 Οκτωβρίου 1961, ο Καρδινάλιος Φράνσις Σπέλμαν της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας, όπως έγραψε η εφημερίς Κήρυξ-Βήμα της Νέας Υόρκης, έκαμε έκκλησι «για να γίνουν προσευχές ώστε να γλυτώση ο κόσμος από ‘θερμοπυρηνικόν Αρμαγεδδώνα’.»

Εν τούτοις, ο Αρμαγεδδών που αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται, δεν είναι ο Αρμαγεδδών της Γραφής. Αυτοί φοβούνται εξαφάνισι που προέρχεται από ανθρώπους.

Με το ίδιο πνεύμα, διάφοροι συγγραφείς χρησιμοποιούν συχνά τον όρον Αρμαγεδδών, αναφερόμενοι στις γιγαντιαίες διαμάχες των ανθρωπίνων εθνών. Παραδείγματος χάριν, το Ρήντερ’ς Ντάιτζεστ, στο τεύχος του Ιουλίου 1962, παρουσίασε ένα άρθρο με τίτλο «Προανάκρουσμα του Αρμαγεδδώνος.» Ήταν μια σύντομη ιστορία σχετικά με την προσέγγισι σ’ ένα σημείο άνευ υπαναχωρήσεως από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εφημερίς Σατερνταίη Ήβνινγκ Ποστ της 20ής Απριλίου 1963, εσχολίασε ιδιαιτέρως ένα μεγάλο απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα του Λεόν Γιούρις τιτλοφορούμενο «Αρμαγεδδών». Αυτό είναι μια δυνατή ιστορία παρμένη από την Αμερικανική κατοχή της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όση σύγχυσι κι αν προκαλούν τέτοιες γνώμες περί του Αρμαγεδδώνος, υπάρχουν κι άλλες ακόμη γνώμες που επιτείνουν αυτή τη σύγχυσι. Η εφημερίς Νταίηλυ Νιους του Νιούπορτ, της 21ης Σεπτεμβρίου 1960, λόγου χάριν, κάτω από τον υπότιτλο «Οδός προς τον Αρμαγεδδώνα», εδημοσίευσε: «Η συνάθροισις των ηγετών πολλών εθνών του κόσμου για τη Γενική Συνέλευσι των Ηνωμένων Εθνών, τοποθετεί τη σκηνή για τον Αρμαγεδδώνα, τη σύγκρουσι μεταξύ του καλού και του κακού.»

Από τέτοιες εκθέσεις θα μπορούσε κανείς να οδηγηθή στο να πιστεύη ότι ο Αρμαγεδδών διεξήγετο από έθνη-μέλη στις αίθουσες συνδιασκέψεως των Ηνωμένων Εθνών και ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις διεξάγουν έναν ιδεολογικό πόλεμο εναντίον των δυνάμεων του κακού μέσα στον κόσμο, για το καλό όλου του ανθρωπίνου γένους. Αλλ’ η σκέψις αυτή αγνοεί το γεγονός ότι η μάχη εναντίον του κακού έχει αρχίσει και προχωρεί από της εμφανίσεως του «κακού» στην Εδέμ. Όλες αυτές οι γνώμες τείνουν στο να κάμουν ένα πράγμα, δηλαδή, να φέρουν σύγχυσι στους ανθρώπους σχετικά με την αληθινή σημασία και σπουδαιότητα του Αρμαγεδδώνος που αναφέρεται στην Αγία Γραφή.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΞΙ «ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ»

Η λέξις «Αρμαγεδδών» δεν είναι επινόησις των πολιτικών αρχόντων και βασιλέων της γης. Συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουν δανεισθή τη λέξι από τον λόγο του Θεού, τη Γραφή. Ακόμη και στη Γραφή εμφανίζεται μόνο μια φορά, και αυτή είναι στην Αποκάλυψι 16:13, 14, 16: «Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα . . . Είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος . . . Και συνήθροισεν [συνήθροισαν, ΜΝΚ] αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»

Τι είναι αυτός ο «Αρ-Μαγεδών» ή «Αρμαγεδδών»; Από τα Γραφικά εδάφια, που μόλις παρετέθησαν, είναι σαφές ότι η λέξις αναφέρεται στη συμβολική θέσι μιας αποφασιστικής μάχης, στην οποίαν οι πολιτικοί άρχοντες της γης, κάτω από την παρότρυνσι αοράτων δαιμονικών δυνάμεων, συναθροίζονται για να πολεμήσουν, όχι ο ένας εναντίον του άλλου σ’ έναν πυρηνικό πόλεμο, αλλά εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και του Μεσσιανικού βασιλέως του, Χριστού Ιησού. Λόγω δε της συνδέσεώς του με τη συμβολική αυτή θέσι, ο πόλεμος ο ίδιος έφθασε να ονομάζεται Αρμαγεδδών.

Πώς μπορούν, όμως, πολιτικοί άρχοντες και βασιλείς να διεξαγάγουν έναν πόλεμο εναντίον ενός αοράτου Θεού; Κάποια κατανόησις του ονόματος «Αρμαγεδδών» θα μας βοηθήση ν’ απαντήσωμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Τα όνομα είναι Εβραϊκής προελεύσεως και φαίνεται να σημαίνη «Όρος της Μεγιδδώ», αναφερόμενο στην ωχυρωμένη Εβραϊκή πόλι Μεγιδδώ. Έτσι γίνεται φανερό ότι είναι στενά συνδεδεμένο με την περιοχή του λαού του Θεού που ήταν, στους αρχαίους χρόνους, οι Εβραίοι. Στη Μεγιδδώ, ή εκεί πλησίον, διεξήχθησαν αποφασιστικές μάχες. Εκεί ο Ιησούς του Ναυή ενίκησε τον βασιλέα της Μεγιδδώ. Εκεί ο Κριτής Βαράκ εκέρδισε μια νίκη επί του Χαναναίου Βασιλέως Ιαβείν, και στη μάχη αυτή λέγεται ότι ο Ουρανός επολέμησε για τη νίκη του λαού του Θεού. Εκεί ο Βασιλεύς Ιωσίας ετραυματίσθη θανάσιμα. Συνεπώς στη Μεγιδδώ συγκεντρώθηκαν βασιλείς της γης για τις τελικές ανοιχτές μάχες των. Επολέμησαν εναντίον των μαχητών του Ισραήλ, αλλ’ αυτό δεν ήταν τίποτε περισσότερο από έναν πλάγιο τρόπο προκλήσεως της κυριαρχίας του Ιεχωβά, του Θεού του Ισραήλ.​—Ιησ. Ναυή 12:21· Κριτ. 4:12-24· 5:19-21· 2 Βασ. 23:29, 30.

ΕΠΙΘΕΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΩΓ ΤΟΥ ΜΑΓΩΓ

Περαιτέρω διευκρίνισι του ζητήματος αυτού βρίσκομε στην προφητεία του Ιεζεκιήλ σχετικά με την επίθεσι από τον Γωγ του Μαγώγ. Απευθυνόμενος προς τον Σατανά τον Διάβολο, που τον συμβολίζει ως Γωγ, ο Ιεχωβά Θεός δείχνει τον χρόνο και τη θέσι της επιθέσεως και λέγει: «Εν τοις εσχάτοις χρόνοις θέλεις ελθεί εις την γην, ήτις ηλευθερώθη εκ της μαχαίρας, και συνήχθη εκ πολλών λαών, εναντίον των ορέων του Ισραήλ, . . . αυτός όμως μετεφέρθη εκ μέσου των λαών, και θέλουσι κατοικήσει πάντες ασφαλώς. Και θέλεις αναβή και ελθεί ως ανεμοζάλη· θέλεις είσθαι ως νέφος, δια να σκεπάσης την γην, συ, και πάντα τα τάγματά σου, και πολύς λαός μετά σου.»​—Ιεζ. 38:8, 9.

Έτσι βλέπομε ότι, κάτω από την επιρροή του Σατανά ή Γωγ, οι πολιτικοί άρχοντες της γης, ανίκανοι να προσβάλουν την αόρατη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού για να δείξουν ότι αρνούνται να την αναγνωρίσουν και να παραδοθούν σ’ αυτή, ξεσπούν επάνω στο μόνο μέρος της επικρατείας της Βασιλείας που μπορούν να θίξουν, δηλαδή, τη θέσι, «την γην» ή την αγία κατάστασι του πνευματικού Ισραήλ, τους κεχρισμένους μάρτυρας του Θεού εδώ επάνω στη γη. Από τον καιρό ακόμη του Άβελ οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν γίνει αντικείμενον μίσους εκ μέρους ανθρώπων και εθνών, αλλά η επίθεσις αυτή είναι κάτι περισσότερο από τον διωγμό που έχουν δοκιμάσει έως τώρα. Είναι μια τελική, μια απεγνωσμένη προσπάθεια για καταστροφή τους. Όταν γίνη αυτό, οι μάρτυρες αυτοί δεν θα βρεθούν όλοι σε κάποια ειδική γεωγραφική τοποθεσία επάνω στη γη. Ούτε το όνομα «Αρμαγεδδών» φαίνεται σε οποιονδήποτε γεωγραφικό χάρτη. Δεν αναφέρεται κατά γράμμα στα περίχωρα της Μεγιδδώ, που τώρα είναι στην περιοχή της Δημοκρατίας του Ισραήλ, αλλ’ αναφέρεται στη συμβολική θέσι που περιλαμβάνεται μέσα στη σφαίρα των πειρών των μαρτύρων του Ιεχωβά, που είναι επάνω στη γη, όπου ο τελικός πόλεμος πρόκειται να διεξαχθή.

Σημειώστε, πώς η προφητεία του Ιεζεκιήλ περιγράφει την καταστροφή των πονηρών εχθρών του Θεού, που επακολουθεί: «Και θέλω . . . σε φέρει επί τα όρη του Ισραήλ. . . . Θέλεις πέσει επί των ορέων του Ισραήλ, συ, και πάντα τα τάγματά σου, και οι λαοί οι μετά σου· θέλω σε δώσει εις τα πτερωτά όρνεα παντός είδους, και εις τα θηρία του αγρού, εις κατάβρωμα.»​—Ιεζ. 39:2-4.

Υπάρχει μια καταπληκτική ομοιότης μεταξύ του εδαφίου αυτού και του οράματος του αποστόλου Ιωάννου περί της μάχης του Αρμαγεδδώνος: «Και είδον ένα άγγελον ιστάμενον εν τω ηλίω· και έκραξε μετά φωνής μεγάλης, λέγων προς πάντα τα όρνεα τα πετώμενα εις το μεσουράνημα, Έλθετε και συνάγεσθε εις το δείπνον του μεγάλου Θεού, δια να φάγητε σάρκας βασιλέων και σάρκας χιλιάρχων, και σάρκας ισχυρών . . . ελευθέρων και δούλων, και μικρών και μεγάλων . . . Και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν από των σαρκών αυτών.»​—Αποκάλ. 19:17-21.

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΧΗ

Μήπως αντελήφθητε ποιοι είναι εκείνοι που μεταβάλλονται σε απλά πτώματα για να τρέφωνται τα όρνεα; Είναι οι ‘βασιλείς’, ‘χιλίαρχοι ‘και ‘ισχυροί’, ‘ελεύθεροι και δούλοι και μικροί και μεγάλοι’. Αυτό περιορίζει την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος στους πολιτικούς άρχοντας και βασιλείς της οικουμένης και σ’ εκείνους που τους υποστηρίζουν.

Λοιπόν, είναι ζωτικό για κάθε άτομο επί του προσώπου της γης να είναι άγρυπνο, αν δεν θέλη να συγκαταριθμηθή μεταξύ εκείνων που θα καταβούν στην καταστροφή κατά τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Η ανταπόκρισις στην προπαγάνδα, που διδάσκει έναν να θέση την εμπιστοσύνη του στις βασιλείες των ανθρώπων αντί στη βασιλεία του Θεού, σημαίνει ότι αυτός οδηγείται από «πνεύματα δαιμόνων». Ένας που προσέχει στις παροτρύνσεις ανθρωπίνων ηγετών, που τον ενθαρρύνουν να είναι δραστήριος στις υποθέσεις του κόσμου, να είναι ένα μέρος του, δείχνοντας έτσι ότι είναι σε φιλικές σχέσεις μ’ αυτόν, στην πραγματικότητα αποξενούται από τον Χριστό και γίνεται εχθρός του Θεού. Με αλάθητη φρασεολογία ο Ιησούς είπε για τους μαθητάς του: «Δεν είναι εκ του κόσμου». Και ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε υπό έμπνευσιν: «Όστις . . . θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»​—Αποκάλ. 16:13, 14· Ιωάν. 17:14· Ιάκ. 4:4.

Για κείνους, οι οποίοι συμπαρατάσσονται εναντίον του Ιεχωβά Θεού και της βασιλείας του δεν υπάρχει ελπίς επιβιώσεως. Ενώ ο Θεός μπορεί κάλλιστα να κάμη τα έθνη να στραφούν εναντίον αλλήλων, για να καταλήξουν σε μεγάλη σφαγή με τα ίδια των τα όπλα, όπως έκαμε με τους στρατούς του Αμμών, Μωάβ και του Όρους Σηείρ, όταν ήλθαν εναντίον του λαού του στους αρχαίους χρόνους, έχει, επίσης, στη διάθεσί του όλες τις δυνάμεις της φύσεως. Και αυτές, επίσης, θα τις εξαπολύση εναντίον των εχθρών του. Ο δε διωρισμένος του εκτελεστής Ιησούς Χριστός, με τις αγγελικές δυνάμεις του ουρανού, θα επιτεθή ο ίδιος στη μάχη μέχρις ότου ολόκληρη η ορατή πολιτική οργάνωσις υπό τον έλεγχο του Σατανά του Διαβόλου, «του θεού του κόσμου τούτου», με όλους τους στρατιωτικούς και εκ του κοινού λαού υποστηρικτάς της, εξαλειφθή τελείως από προσώπου της γης.​—2 Χρον. 20:1-30· Κριτ. 5:19-21· Ιώβ 38:22, 23· 2 Κορ. 4:4.

Αλλά δεν περιλαμβάνει, επίσης, ο Αρμαγεδδών την καταστροφή του ψευδούς θρησκευτικού στοιχείου εδώ επάνω στη γη; Όχι, δεν περιλαμβάνει. Καθώς δείχνει μια ανάγνωσις των κεφαλαίων 17-19 της Αποκαλύψεως, αυτό είναι κάτι για το οποίον θα έχη ήδη ληφθή φροντίδα στην περίοδο την αμέσως προ της ενάρξεως του Αρμαγεδδώνος. Οι βασιλείς της γης, που συμβολίζονται από τα «δέκα κέρατα» του θηρίου της Αποκαλύψεως στο κεφάλαιο 17, θα στραφούν κατά του πορνικού συστήματος της Βαβυλωνιακής θρησκείας και «θέλουσι μισήσει την πόρνην, και θέλουσι κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.» (Αποκάλ. 17:16) Αυτό λαμβάνει χώραν προτού οι βασιλείς κάμουν τον Αρμαγεδδωνικό τους πόλεμο εναντίον των αντιπροσώπων της βασιλείας του Θεού επί της γης. Πραγματικά, η προσπάθειά τους κατόπιν του γεγονότος αυτού έως τον Αρμαγεδδώνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δαιμονόπνευστη επίθεσις εναντίον οποιουδήποτε, που αποτελεί εμπόδιο στους ιδιοτελείς σκοπούς των για τη διαιώνισί των με εθνικές κυβερνήσεις, πολιτικά συστήματα και διεθνείς συμμαχίες. Τοιουτοτρόπως, έχοντας απαλλάξει τους εαυτούς των από τη θρησκευτική πόρνη, νοιώθουν τον πειρασμό να επιτεθούν εναντίον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, την οποίαν αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν ως τη δικαιωματική κυβέρνησι επί της γης. Το κήρυγμα της Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά γίνεται το αντικείμενο της οργής των. Η επίθεσις αυτή σημαίνει πόλεμο, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», τον Αρμαγεδδώνα.

Τι θα γίνουν ο Σατανάς και οι δαίμονες του; Θα φονευθούν ή θα ριφθούν στην άβυσσο στη μάχη του Αρμαγεδδώνος; Όχι, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μετά το τέλος της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Τότε είναι που ο Άγγελος των αγγέλων, ο Χριστός Ιησούς, ‘καταβαίνει εκ του ουρανού, έχων το κλειδίον της αβύσσου, και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού’, δια να συλλάβη τον Σατανά και τους δαίμονές του και να τους εκσφενδονίση σε μια θέσι αφανείας. Αφού θα έχουν παραστή μάρτυρες πρώτα της καταστροφής της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας και κατόπιν του Αρμαγεδδώνος από την αρχή του ως το τέλος του, θα εξοργισθούν υπερβολικά λόγω της ταπεινώσεως που θα υποστούν, βλέποντας ότι οι φαινομενικώς ανυπεράσπιστοι λάτρεις του Ιεχωβά, τους οποίους τα ανθρώπινα νευρόσπαστά τους επεδίωξαν να εξολοθρεύσουν, είναι οι μόνοι που αφέθησαν να παραμείνουν επί της γης.​—Αποκάλ. 20:1-3.

Όλοι όσοι αγαπούν τη δικαιοσύνη θέλουν να είναι μεταξύ αυτών των λατρευτών του Ιεχωβά, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον πρέπει να κατανοήσωμε τι είναι πραγματικά ο Αρμαγεδδών και ν’ αποφύγωμε τα «πνεύματα», που προσπαθούν να θέσουν τους ανθρώπους στην ίδια γραμμή με τους εχθρούς του Θεού στον παγκόσμιο αυτόν πόλεμο. Εσφαλμένες αντιλήψεις όσον αφορά το άμεσον μέλλον του ανθρώπου μόνο στην καταστροφή μπορούν να οδηγήσουν. Αγρυπνείτε να δήτε την εκπλήρωσι των προφητειών του Θεού σχετικά με τον Αρμαγεδδώνα της Γραφής και εργασθήτε σε αρμονία με το θέλημά του για να επιζήσετε σε μια νέα τάξι όπου «δικαιοσύνη κατοικεί».​—2 Πέτρ. 3:13.

Έφεσος​—Η Μεγάλη Πόλις της Ασίας

ΓΕΜΑΤΗ από πληθυσμό τουλάχιστον ενός τετάρτου του εκατομμυρίου, η Έφεσος ήταν μια από τις πιο εξέχουσες πόλεις της Ασίας στους αρχαίους χρόνους. Από απόψεως σπουδαιότητος ήταν στην ίδια γραμμή με την Αντιόχεια της Συρίας και την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το εμπόριο και η θρησκεία ήσαν οι κύριοι παράγοντες που συντελούσαν στην εξοχότητά της.

Έχοντας ένα ωραίο λιμάνι που αποτελούσε μια ευλογία γι’ αυτή και απλωμένη στη μια και την άλλη πλευρά της κυρίας εμπορικής οδού που άρχιζε από τη Ρώμη και έβαινε προς την ανατολή, η Έφεσος ήταν πάντοτε πολυάσχολη λόγω εμπορικής δραστηριότητος. Από την πόλι ξεκινούσαν δύο μεγάλοι δρόμοι με κατεύθυνσι προς τα ανατολικά, απ’ αυτούς δε ο ένας περνούσε δια μέσου της Γαλατίας προς τα βορειοανατολικά και ο άλλος περνούσε δια μέσου του Ικονίου και των Ορέων του Ταύρου για να συνδεθή με τους δρόμους που ωδηγούσαν στην Αντιόχεια της Συρίας και στον Ευφράτη Ποταμό. Επίσης συνεδέετο με μια παραλιακή οδό που κατηυθύνετο βορείως προς τη Σμύρνη και νοτίως προς τη Μίλητο. Με το θαλάσσιο εμπόριο η πόλις συνεδέετο με τη Ρώμη στη Δύσι, και μ’ αυτές τις χερσαίες οδούς συνεδέετο με μια μεγάλη περιοχή της Ασίας καθώς και με τη μακρινή Μεσοποταμία.

Ευρίσκετο τρία μίλια μακριά από το Αιγαίον Πέλαγος, στις όχθες του Ποταμού Καΰστρου, το δε ωραίο της λιμάνι την έκανε να είναι το κυριώτερο κέντρο εμπορίου της Ασίας επί πολλούς αιώνες. Αλλ’ αυτό το ζωτικό εμπορικό στοιχείο βαθμιαίως εξασθενούσε ενόσω η ιλύς που μετεφέρετο από τον ποταμό άρχισε να γεμίζη το λιμάνι της. Από τον πρώτον ακόμη αιώνα αυτό είχε αρχίσει να γίνεται πρόβλημα. Δια μέσου των αιώνων έχει συσσωρευθή υλικό προσχώσεως. σε τέτοια ποσότητα ώστε η Έφεσος σήμερα είναι επτά μίλια μακριά από τη θάλασσα. Η απώλεια του θαλασσίου της εμπορίου ένεκα της προσχώσεως του λιμανιού της συνετέλεσε στο να γίνη μια νεκρή πόλι, ένας σωρός ερειπίων.

Ο πολύς πληθυσμός της Εφέσου και το μεγάλο ρεύμα των ταξιδιωτών, που περνούσαν δια μέσου αυτής, την έκαναν μια εξαίρετη θέσι για τη διάδοσι της δυναμικής θρησκείας της Χριστιανοσύνης. Ο Παύλος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, ανεγνώρισε το γεγονός αυτό και ως εκ τούτου έδωσε στην πόλι περισσότερη προσωπική προσοχή από οποιαδήποτε άλλη πόλι στις αποστολικές του περιοδείες. Έμεινε σ’ αυτή επί τρία χρόνια κηρύττοντας και διδάσκοντας τις ζωοπάροχες αλήθειες του λόγου του Θεού. Μπορούσε να κηρύξη εδώ σε ανθρώπους διαφόρων πολιτισμών διότι στην πόλι αυτή, που ήταν για την Ασία ό,τι η Ρώμη ήταν για τη Δύσι, Ιουδαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι και Ανατολίτες ανεμιγνύοντο μαζί.

Εκτός του ότι ήταν το κυριώτερο εμπορικό κέντρο της Ασίας, η Έφεσος ήταν ένα ονομαστό θρησκευτικό κέντρο. Τόσο φημισμένη ήταν για τις μαγικές της τέχνες, ώστε Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς ανεφέροντο σε μαγικές εθιμοτυπίες και μαγικά άσματα με τον χαρακτηρισμό «Εφέσια συγγράμματα». Ο μεγαλοπρεπής ναός της Αρτέμιδος, που ίστατο στην είσοδο του λιμένος της, ήταν ονομαστός στον αρχαίο κόσμο, θεωρούμενος από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης ως ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Η Έφεσος ωνομάζετο «Φρουρός του Ναού της Αρτέμιδος», όχι μόνο λόγω του μεγαλειώδους αυτού ναού, αλλά κυρίως λόγω του ζήλου των Εφεσίων για τη λατρεία της. Αυτοί οι θρησκευτικοί παράγοντες συνετέλεσαν στη σπουδαιότητα της πόλεως και στην ικανότητά της να ελκύη προς αυτήν ταξιδιώτες από πολλά μέρη του αρχαίου κόσμου.

Ο ναός της Αρτέμιδος ήταν ένα επιβλητικό κτίριο κατασκευασμένο από ξύλο κέδρου και κυπαρίσσου, από λευκό μάρμαρο και από χρυσάφι. Επιδέξιοι τεχνίτες κι εργάτες εκοπίασαν επάνω σ’ αυτόν επί 220 χρόνια. Τόσο ιερός ήταν, ώστε μπορούσαν να εναποτεθούν μέσα σ’ αυτόν θησαυροί χωρίς κανένα φόβο κλοπής. Ο τοπικός πληθυσμός καθώς και άνθρωποι από άλλα μέρη, περιλαμβανομένων και βασιλέων, τον χρησιμοποιούσαν, τρόπον τινά, ως Τράπεζα για τη διαφύλαξι των πολυτίμων πραγμάτων τους. Χρυσά δώρα και αργυρά αγάλματα της θεάς επηύξαναν τον μεγάλο πλούτο που περιείχε ο ναός.

Μια επιγραφή, που βρέθηκε κατά τη διάρκεια της ανασκαφής της Εφέσου από τους αρχαιολόγους, αφηγείται με ποιον τρόπο ένας άνθρωπος ονόματι Βίβιος Σαλουτάρις έκαμε μια δωρεά από είκοσι εννέα αργυρά και χρυσά αγάλματα προς τη θεά. Η πορεία της πομπής καθώς περιγράφεται στην επιγραφή εβοήθησε τους αρχαιολόγους να προσδιορίσουν την τοποθεσία του ναού. Όταν απεκαλύφθη ο βωμός στις αρχές του εικοστού αιώνος, ανευρέθη μια μεγάλη συλλογή αγαλμάτων της θεάς κατασκευασμένων από χαλκό, χρυσό, άργυρο και ελεφαντοστούν. Έχοντας υπ’ όψι τέτοιες δωρεές, μπορούμε να εκτιμήσωμε το γιατί οι Εφέσιοι τεχνίτες εταράχθησαν πολύ, όταν είδαν τη Χριστιανοσύνη να ευδοκιμή στην Έφεσο. Σχετικά με τα αισθήματά τους τα εδάφια Πράξεις 19:24-28 λέγουν:

«Διότι αργυροκόπος τις ονόματι Δημήτριος, κατασκευάζων ναούς αργυρούς της Αρτέμιδος, επροξένει εις τους τεχνίτας ουκ ολίγον κέρδος· τους οποίους συναθροίσας, και τους εργαζομένους τα τοιαύτα, είπεν, Άνδρες, εξεύρετε ότι εκ ταύτης της εργασίας προέρχεται η ευπορία ημών· και θεωρείτε και ακούετε, ότι πολύν λαόν ου μόνον της Εφέσου, αλλά σχεδόν πάσης της Ασίας ο Παύλος ούτος έπεισε και μετέβαλε, λέγων ότι δεν είναι θεοί οι δια χειρών κατασκευαζόμενοι. Και ου μόνον η τέχνη ημών αύτη κινδυνεύει να εξουδενωθή, αλλά και το ιερόν της μεγάλης θεάς Αρτέμιδος να λογισθή εις ουδέν, και μέλλει μάλιστα να καταστραφή η μεγαλειότης αυτής, την οποίαν όλη η Ασία και η οικουμένη σέβεται. Ακούσαντες δε, και εμπλησθέντες θυμού, έκραζον λέγοντες, Μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων.»

Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό σχετικά με τον ναό της Αρτέμιδος ήταν το δικαίωμα του θυσιαστηρίου παραχωρημένο στους εγκληματίες που κατέφευγαν εκεί. Μπορούσαν να εύρουν προστασία από το να συλληφθούν, σε περιοχή που εξετείνετο γύρω από τον ναό σε ακτίνα 600 ποδών. Η συνήθεια να έχουν μια περιοχή γύρω από τους ναούς ως άσυλο για εγκληματίες ήταν κοινό έθιμο όσον αφορά ωρισμένους ειδωλολατρικούς Ελληνικούς ναούς.

Αντιλαμβανόμενοι την εμπορική και θρησκευτική σπουδαιότητα της Εφέσου, μπορούμε καλύτερα να εκτιμήσωμε γιατί ο απόστολος Παύλος εδαπάνησε τόσον πολύ χρόνο εκεί. Μια δυνατή, ανθηρή Χριστιανική εκκλησία μπορούσε να έχη πολύ καλά αποτελέσματα σ’ αυτό το σταυροδρόμι του αρχαίου κόσμου. Το γεμάτο ζήλο κήρυγμα στο κεντρικό αυτό σημείο θα έφερνε το συνεχές ρεύμα των ταξιδιωτών, που περνούσαν από την Έφεσο, σ’ επαφή με τη Χριστιανική αλήθεια και θα την διέδιδε σε άλλα μέρη.

Σήμερα η Έφεσος είναι ένας σωρός ερειπίων, μια πόλις νεκρή από μακρούς χρόνους. Λείψανα του φημισμένου της ναού, του μεγάλου της σταδίου, του θεάτρου της και της αγοράς της είναι δυνατόν να τα δουν οι ταξιδιώτες, αλλά τους είναι δύσκολο να συμπεράνουν απ’ ό,τι βλέπουν ότι η πόλις αυτή ήταν κάποτε η μεγαλύτερη ίσως μητρόπολις της Ασίας.

[Εικόνα στη σελίδα 284]

Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο

Εξησκημένοι Μέσω Παιδείας προς Καρποφορίαν

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ διάκονος θα μπορούσε να παρομοιωθή με γεωργόν που έχει να παραγάγη δύο είδη προϊόντων. Ένα απ’ αυτά είναι η καρποφορία του πνεύματος, που μνημονεύεται στην επιστολή προς Γαλάτας 5:22, 23, το δε άλλο είναι η καρποφορία της Βασιλείας, στην οποία αναφέρεται ο Κύριός μας Ιησούς στην παραβολή του περί του σπορέως, όπως αναγράφεται στον Ματθαίο 13:18-23.

Ένεκα τούτου, ο Χριστιανός διάκονος πρέπει να ενδιαφέρεται για την παιδεία, διότι χωρίς παιδεία δεν μπορεί να φέρη αυτούς τους καρπούς. Όπως αναγινώσκομε: «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.»​—Εβρ. 12:11.a

Τι είναι παιδεία; Πολλοί θεωρούν την παιδεία μόνο υπό έποψιν τιμωρίας, αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκην έτσι. Η παιδεία μπορεί να εμπερικλείη ή όχι τιμωρίαν, ακριβώς όπως και η τιμωρία μπορεί να είναι ή να μην είναι παιδεία. Παραδείγματος χάριν; Οι Γραφές μάς λέγουν ότι ο Ιεχωβά θα εξολοθρεύση πάντας τους ασεβείς. Αυτό είναι τιμωρία, αλλά δεν είναι παιδεία.​—Ψαλμ. 145:20.

Η βασική σκέψις περί παιδείας είναι εκπαίδευσις, άσκησις, διδασκαλία. Σημαίνει έλεγχον, διότι εμπερικλείει κανόνες και διατάξεις, και την επιβολή υπακοής για την κατανόησι του σκοπού της παιδείας. Η παιδεία μπορεί να είναι σχετικά ηπία ή σχετικά αυστηρή. Η παιδεία στο σχολείο είναι σχετικά ηπία για το επιμελές, εύτακτο παιδί, το οποίον, ωστόσο, είναι υπό παιδείαν. Αλλ’ είναι συγκριτικά αυστηρή για το οκνηρό και ιδιόβουλο παιδί. Το να ‘διδάσκεται το παιδί εν αρχή της οδού αυτού’ σημαίνει να υποβληθή αυτό σε παιδεία.​—Παροιμ. 22:6.

Η παιδεία μάς γίνεται με διαφόρους τρόπους. Ο λόγος του Θεού είναι «ωφέλιμος . . . προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» Αν τον αναγινώσκωμε επιμελώς και με κατανόησι και κάνωμε μια επιμελή προσπάθεια να τον εφαρμόσωμε στη ζωή μας, τότε πραγματικά θα μας εκπαιδεύση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα έντυπα, που μας υποβοηθούν να κατανοήσουμε την Αγία Γραφή και πώς να εφαρμόζουμε τις αρχές της στη ζωή μας στους συγχρόνους αυτούς καιρούς.​—2 Τιμ. 3:16, 17.

Το να υποβάλλωμε τον εαυτό μας σε παιδεία, όχι μόνο μας βοηθεί να φέρωμε καρπό, αλλά συντελεί και στο να μας δίνη αυτοσεβασμό. Αλλ’ η φιληδονία έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την απώλεια του αυτοσεβασμού αλλά και τη ματαιότητα, διότι όσο περισσότερο εντρυφά κανείς τόσο περισσότερο θέλει να εντρυφά, και στο τέλος υφίσταται τις συνέπειες σε αθλιότητα και θάνατο.

Μερικοί, όπως οι διδάσκαλοι σχολείων, έχουν την υποχρέωσι να εκπαιδεύουν άλλους. Οι γονείς, ιδιαίτερα οι πατέρες, πρέπει να υποβάλλουν σε παιδεία τα τέκνα των, ανατρέφοντάς τα «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.» Οι Χριστιανοί επίσκοποι στην εκκλησία έχουν την ευθύνη να εκπαιδεύουν τα μέλη της, ‘να ελέγχουν, να επιπλήττουν, να προτρέπουν μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής’.​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ· 2 Τιμ. 4:2.

Η παιδεία μπορεί, επίσης, να προέλθη από μια ευγενή παρατήρησι ενός συγ-Χριστιανού, που γίνεται είτε συμπτωματικά, είτε σκόπιμα: «Όστις απωθεί την διδασκαλίαν, αποστρέφεται την ψυχήν αυτού· αλλ’ όστις ακούει τον έλεγχον, αποκτά σύνεσιν», δηλαδή, αποκτά αγαθό ελατήριο. Ειδικά δε η παιδεία προέρχεται από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», που διευθύνει τα επίγεια συμφέροντα της βασιλείας του Θεού. Το ν’ ανταποκρίνεται κανείς αμέσως κι εθελουσίως στην παιδεία είναι μια εξαίρετη μορφή αυτοπειθαρχήσεως κι έχει ως αποτέλεσμα τον αυτοσεβασμό.​—Παροιμ. 15:32· Ματθ. 24:45-47.

Μεταξύ των τρόπων, με τους οποίους μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε εθελουσίως σ’ αυτή την παιδεία, είναι η παρακολούθησις των πέντε «παιδευτικών», διδακτικών ή εκπαιδευτικών συναθροίσεων, που προβλέπονται για αφιερωμένους διακόνους, και κατόπιν η ενασχόλησις στη Χριστιανική διακονία ως τον βαθμό που επιτρέπει ο χρόνος μας. Θα μπορούσατε, με την άσκησι λίγο περισσότερης αυτοπειθαρχίας, ν’ απολαύσετε το έργον ολοχρονίου κηρύγματος; Αν ναι, τότε με κάθε μέσον ασκήσατε την απαιτούμενη αυτή αυτοπειθαρχία.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παιδεία που προέρχεται από τους άλλους, ποτέ δεν θέλομε να παραβλέπωμε το γεγονός ότι η παιδεία είναι μια έκφρασις αγάπης και στοργής, όπως είναι και από μέρους του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού: «Όντινα αγαπά ο Ιεχωβά παιδεύει· και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται.» «Εγώ [ο Ιησούς Χριστός] όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω.»​—Εβρ. 12:6, ΜΝΚ· Αποκάλ. 3:19.

Αν επιτρέπωμε στον εαυτό μας ν’ ασκήται με παιδεία, θα μπορέσωμε να παραγάγωμε τους καρπούς του πνεύματος, δηλαδή, ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια’. Έτσι θα προχωρούμε προς την ωριμότητα. Τότε θα μπορέσωμε, επίσης, να φέρωμε περισσοτέρους καρπούς της Βασιλείας, ‘τριάκοντα, εξήκοντα και εκατόν’, διότι το να υποβαλλώμεθα σε παιδεία βελτιώνει τη γνώσι και την ικανότητά μας να κηρύττωμε. Ευτυχείς, λοιπόν, είναι όλοι σ’ όσους ασκείται παιδεία για να φέρουν καρπούς!​—Γαλ. 5:22, 23· Ματθ. 13:23.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Εφ’ όσον ο Λόγος, ο προανθρώπινος Ιησούς, δεν ήταν μεταξύ των αγγέλων που εχρησιμοποιήθησαν από τον Ιεχωβά για να διαβιβάσουν τον νόμο του Θεού στον Μωυσή, πώς πρέπει να κατανοηθή το Έξοδος 23:20-23, που μιλεί περί ενός αγγέλου με ‘το όνομα του Ιεχωβά εν αυτώ’;​—Α. Μ., Ηνωμ. Πολιτείες.

Ότι ο Λόγος, ο Υιός του Θεού, δεν ήταν μεταξύ των αγγέλων, που εχρησιμοποιήθησαν από τον Θεό στον καιρό που διεβίβασε τον νόμο του στον Μωυσή, είναι φανερό από τα λόγια του Παύλου προς Εβραίους 2:2, 3: «Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται δια του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων.» Έπεται, λοιπόν, ότι τη φορά αυτή εχρησιμοποιήθησαν οι άγγελοι και όχι ο Υιός του Θεού, ο προανθρώπινος Ιησούς.

Εν τούτοις, αυτό δεν αποκλείει τη δυνατότητα να έχη χρησιμοποιηθή ο Λόγος με κάποια ειδική ιδιότητα στην πολιτεία του Θεού με τον Ισραήλ. Το Έξοδος 23:20-23 λέγει: «Ιδού, εγώ αποστέλλω άγγελον έμπροσθέν σου, δια να σε φυλάττη εν τη οδώ, και να σε φέρη εις τον τόπον τον οποίον προητοίμασα· φοβού αυτόν, και υπάκουε εις την φωνήν αυτού· μη παροργίσης αυτόν διότι δεν θέλει συγχωρήσει τας παραβάσεις σας· επειδή το όνομά μου είναι εν αυτώ. Εάν όμως προσέχης να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και πράττης πάντα όσα λέγω, τότε εγώ θέλω είσθαι εχθρός των εχθρών σου, και εναντίος των εναντίων σου. Διότι ο άγγελός μου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου.» Είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι αυτός ο άγγελος, περί του οποίου ο Ιεχωβά λέγει «το όνομά μου είναι εν αυτώ», ήταν ο Ιησούς Χριστός στην προανθρώπινη πνευματική μορφή του. (1 Κορ. 10:1-4) Ο Ιησούς, του οποίου το όνομα σημαίνει «Ο Ιεχωβά είναι σωτηρία», είναι ο πρώτιστος για να υποστηρίξη και να διεκδικήση το ένδοξο όνομα του Πατρός του.

Ο άγγελος με ‘το όνομα του Θεού εν αυτώ’ δεν αναφέρεται να δίνη στον Ισραήλ τον κώδικα των νόμων του, αλλά, μάλλον, να οδηγή τους Ισραηλίτες στην πορεία τους προς τη Γη της Επαγγελίας. Έτσι, τα λόγια του Παύλου στο Εβραίους 2:2, 3 δεν αποκλείουν την ισχυρή πιθανότητα ότι ο άγγελος των εδαφίων Έξοδος 23:20-23 ήταν ο Ιησούς Χριστός στην προανθρωπίνη πνευματική μορφή του.

● Στη Σκοπιά της 15ης Δεκεμβρίου 1963, σελίς 763, «ο Χριστός» ή κεχρισμένος του εδαφίου προς Εβραίους 11:26 εφαρμόζεται στον Μωυσή. Πώς μπορεί να είναι έτσι, αφού ο Μωυσής δεν εχρίσθη με χριστήριον έλαιον όπως εχρίοντο οι αρχιερείς και οι βασιλείς του αρχαίου Ισραήλ;​—Γ. Γ., Η.Π.Α.

Το εδάφιον Εβραίους 11:26 λέγει: «Κρίνας [ο Μωυσής] τον υπέρ του Χριστού [του κεχρισμένου] ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.» Αληθές είναι ότι ο Μωυσής δεν εχρίσθη με κάποιο κατά γράμμα έλαιον, όπως εκείνο που εχρησιμοποιείτο στο χρίσμα του αρχιερέως και των βασιλέων του Ισραήλ. (Έξοδ. 30:22-30· Λευιτ. 8:12· 1 Σαμ. 10:1· 16:13) Εν τούτοις, χρίσμα είναι ο διορισμός σ’ ένα αξίωμα και γι’ αυτό μπορεί να λεχθή ότι ένας που είχε εκλεγή ή διορισθή από τον Θεό ήταν κεχρισμένος, έστω κι αν δεν είχε χρισθή με κάποιο κατά γράμμα χριστήριο έλαιο.

Επίσης, ούτε ο Ιησούς ούτε οι ακόλουθοί του είχαν ή έχουν χρισθή με κάποιο κατά γράμμα έλαιο, κι ωστόσο οι Γραφές τούς χαρακτηρίζουν ως κεχρισμένους: «Πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν.» «Ο δε βέβαιων ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν, και ο χρίσας ημάς, είναι ο Θεός». Αυτοί έχουν χρισθή με το άγιον πνεύμα του Θεού.​—Πράξ. 10:38· 2 Κορ. 1:21.

Σχετικά με αυτά σημειώστε τι ο Ιεχωβά έκαμε να γραφή για τους πατριάρχας Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ: «Δεν αφήκεν άνθρωπον να αδικήση αυτούς· μάλιστα υπέρ αυτών ήλεγξε βασιλείς, λέγων, Μη εγγίσητε τους κεχρισμένους μου, και μη κακοποιήσητε τους προφήτας μου.» Ασφαλώς, ούτε ο Αβραάμ, ούτε ο Ισαάκ, ούτε ο Ιακώβ ήσαν κεχρισμένοι με κατά γράμμα χριστήριον έλαιον κι εν τούτοις χαρακτηρίζονται εδώ ως κεχρισμένοι του Ιεχωβά. Ήσαν, όμως, εκλεκτοί του, διωρισμένοι απ’ αυτόν, και είχαν επάνω τους το πνεύμα του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 105:14, 15.

Έτσι, επίσης, παρατηρούμε ότι ο Ιεχωβά είπε στον Ηλία να χρίση τον Ελισσαιέ, τον Ιηού και τον Αζαήλ: «Ύπαγε, επίστρεψον εις την οδόν σου προς την έρημον της Δαμασκού· και όταν έλθης, χρίσον τον Αζαήλ βασιλέα επί την Συρίαν· τον δε Ιηού τον υιόν του Νιμσί θέλεις χρίσει βασιλέα επί τον Ισραήλ· και τον Ελισσαιέ τον υιόν του Σαφάτ, από Αβέλ-μεολά, θέλεις χρίσει προφήτην αντί σου.» (1 Βασ. 19:15, 16) Η Γραφική αφήγησις προχωρεί να καταδείξη ότι ένας από τους γυιούς των προφητών συνδεόμενος με τον Ελισσαιέ, έχρισε τον Ιηού με κατά γράμμα έλαιον για να είναι βασιλεύς του Ισραήλ, του δεκαφύλου βασιλείου, αλλά δεν αναγράφεται τίποτε περί του Ηλία ή κανενός άλλου γι’ αυτό το ζήτημα, ότι έχρισε τον Ελισσαιέ ή τον Αζαήλ. Η ειδοποίησίς των περί του διορισμού ή των καθηκόντων των εχρησίμευε πράγματι ως χρίσμα.​—2 Βασ. 2:9-14· 8:13· 9:1-10.

Το ίδιο και με τον Μωυσή. Αυτός μπορεί να λεχθή ότι υπήρξε κεχρισμένος του Ιεχωβά ή Χριστός από τον καιρό που έλαβε την εντολή στην καιόμενη βάτο. Αυτό το χρίσμα ή τον διορισμό το θεωρούσε ως μεγαλύτερα πλούτη από όλους τους θησαυρούς της Αιγύπτου. Δεν ήταν ανάγκη να έχη χρισθή με κατά γράμμα έλαιον για να είναι κεχρισμένος του Ιεχωβά.​—Έξοδ. 3:10-4:17.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Ω τεθλιμμένη, τεταραγμένη, απαρηγόρητος, ιδού, εγώ θέλω στρώσει τους λίθους σου εκ μαρμάρων πορφυρών, και θέλω βάλει τα θεμέλια σου εκ σαπφείρων.​—Ησ. 54:11. Σ 1/4/64 10, 11

2 Και είδον άλλο σημείον εν τω ουρανώ, μέγα και θαυμαστόν, αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς.​—Αποκάλ. 15:1. Σ 15/1/64 8, 9α

3 Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.​—Ησ. 42:8. ΜΝΚ. Σ 1/3/64 5

4 Γίνεσθε . . . τέλειοι . . . εις τας φρένας.​—1 Κορ. 14:20. Σ 1/10/63 11-13

5 Μη φοβηθήτε λοιπόν αυτούς· διότι δεν είναι ουδέν κεκαλυμμένον, το οποίον δεν θέλει ανακαλύφθη· και κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή. Ό,τι σας λέγω εν τω σκότει, είπατε εν τω φωτί· και ό,τι ακούετε εις το ωτίον, κηρύξατε επί των δωμάτων.​—Ματθ. 10:26, 27. Σ 15/2/64 21, 22

6 Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.​—Φιλιππησ. 4:13. Σ 1/9/63 13

7 Εκείνα τα οποία . . . ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.​—Φιλιππησ. 4:9. Σ 1/2/63 36

8 Εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.​—Αποκάλ. 16:14. Σ 15/3/64 6

9 Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.​—Αποκάλ. 12:10. Σ 15/2/64 10, 12

10 Τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.​—2 Τιμ. 3:15. Σ 1/3/64 12, 13

11 Ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου.​—1 Κορ. 2:12. Σ 15/1/64 1-3

12 Υπήγεν ο πρώτος, και εξέχεε την φιάλην αυτού επί την γην· και έγεινεν έλκος κακόν και πονηρόν εις τους ανθρώπους τους έχοντας το χάραγμα του θηρίου, και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού.​—Αποκάλ. 16:2. Σ 15/3/64 7

13 Προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν.​—Εβρ. 12:22, 23. Σ 1/4/64 16, 17

14 Είδον άλλον άγγελον. . . , όστις είχεν ευαγγέλιον αιώνιον, δια να κηρύξη . . . εις παν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν.​—Αποκάλ. 14:6. Σ 15/2/64 22-24

15 Υπάγετε, ερωτήσατε τον Ιεχωβά περί εμού [του Βασιλέως Ιωσία], και περί . . . παντός του Ιούδα, περί των λόγων του βιβλίου τούτου.​—2 Βασ. 22:13. Σ 15/12/63 25, 26

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν πνευματικώς άγρυπνοι στους κρίσιμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Μαΐου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το σκληρόδετο βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; μαζί μ’ ένα βιβλιάριο προς δρχ. 15.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματα της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

14 Ιουνίου: Ο Κόσμος​—Αγρός Έργου του Θεού, §1-22. Σελ. 265.

21 Ιουνίου: Ο Κόσμος​—Αγρός Έργου του Θεού, §23-33, και Γιατί ο Αγρός του Θεού Θα Είναι Παραγωγικός, §1-11. Σελ. 270.

28 Ιουνίου: Γιατί ο Αγρός του Θεού Θα Είναι Παραγωγικός, §12-34. Σελ. 275.

Χρειάζεται κάτι Περισσότερο από Γραφές

Η ΑΓΙΑ Γραφή εξακολουθεί να τυπώνεται και να διατίθεται κατά εκατομμύρια αντιτύπων από χρόνο σε χρόνο, και μάλιστα σε ολοένα περισσότερες γλώσσες. Εμφανίζεται τώρα, ολόκληρη ή τμήματα της, σε πάνω από χίλιες διακόσιες γλώσσες, 1.202 για την ακρίβεια.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και σε πολλές άλλες χώρες γύρω στον κόσμο, τηρείται κάθε χρόνο από τους Διαμαρτυρόμενους μια Βιβλική εβδομάδα, που αρχίζει συνήθως από τη δεύτερη Κυριακή της Άντβεντ. (Παρεμπιπτόντως, ας νοηθή ότι «Άντβεντ» ονομάζεται η προπαρασκευαστική περίοδος, τέσσερες εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα.) Υπάρχει, μάλιστα, στο διάστημα του Φεβρουαρίου, σε ωρισμένες χώρες, όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια Ρωμαιοκαθολική Βιβλική εβδομάδα κι εορτάζεται σε συνδυασμό με τον μήνα του Καθολικού Τύπου.

Όσο αξιέπαινη κι αν είναι η εκτύπωσις και διάθεσις της Βίβλου​—μολονότι πρέπει να ομολογηθή ότι όλα αυτά δεν γίνονται από καθαρώς θρησκευτικά ή και φιλανθρωπικά ελατήρια—​εν τούτοις χρειάζεται κάτι περισσότερο. Δεν είναι αρκετό να έχουν οι άνθρωποι την Αγία Γραφή στα σπίτια τους, ούτε ακόμη και το να τη διαβάζουν από καιρό σε καιρό. Πρέπει να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και να ξέρουν τι πρέπει να πράξουν σχετικά με αυτήν. Είναι αλήθεια ότι μέρη της Βίβλου, όπως είναι τα ιστορικά της τμήματα και τα ηθικά της παραγγέλματα, είναι πολύ σαφή για να τα εννοούν όλοι όσοι την πλησιάζουν με αντικειμενικότητα. Υπάρχει, όμως, επίσης, μέγα μέρος, που δεν μπορεί να κατανοηθή χωρίς βοήθεια· κι επειδή πολλοί δεν το κατανοούν, παύουν να μελετούν τη Γραφή, ενώ άλλοι την κατηγορούν ότι αντιφάσκει προς τον εαυτό της. Ιδιαίτερα υπάρχει ανάγκη βοηθείας για να κατανοηθή η εκπλήρωσις των Βιβλικών προφητειών, ειδικά δε εκείνων που σχετίζονται με την εποχή μας.

Πραγματικά, οι Βιβλικές προφητείες δεν μπορούν να κατανοηθούν από κανένα ως τον ωρισμένο καιρό του Θεού. Έτσι, ο Δανιήλ, ο οποίος εχρησιμοποιήθη από τον Θεό για ν’ αναγράψη πολλές προφητείες, είπε σχετικά με αυτές, «Και εγώ ήκουσα, αλλά δεν ενόησα.» Γιατί δεν ενόησε; Διότι δεν ήταν ο ωρισμένος καιρός του Θεού, γι’ αυτό δε κι ο Θεός του είπε: «Ύπαγε, Δανιήλ· διότι οι λόγοι είναι κεκλεισμένοι και εσφραγισμένοι, έως του εσχάτου καιρού.» Τότε «οι συνετοί θέλουσι νοήσει.» Και γιατί; Διότι εκπληρώνονται εκείνες οι προφητείες. Ομοίως, μόνο μετά την εκπλήρωσι ωρισμένων προφητειών από τον Ιησού Χριστό, ο απόστολος αυτού Ματθαίος μπόρεσε να επιστήση την προσοχή μας σε ωρισμένα γεγονότα και να δείξη πώς αυτά εξεπλήρωσαν αυτή κι εκείνη την προφητεία.​—Δαν. 12:8-10· Ματθ. 2:22, 23· 3:3· 8:17· 21:4, 5· 27:9, 10.

Εξ ίσου σπουδαίο στοιχείο για την κατανόησι της Αγίας Γραφής είναι το άγιον πνεύμα του Θεού. Μόνο μετά τη λήψι του αγίου πνεύματος στην Πεντηκοστή μπόρεσαν ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος και οι σύντροφοί του να κηρύξουν με κατανόησι και να δείξουν την εκπλήρωσι των προφητειών, πράγμα που εγίνετο από τότε. Όπως δείχνει ο απόστολος Παύλος, «Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού.»​—1 Κορ. 2:9, 10· Πράξ. 2:2-36.

Μια άλλη απαίτησις για την κατανόησι της Γραφής είναι η ορθή κατάστασις καρδιάς, ειλικρινής επιθυμία για μάθησι, μια ‘συναίσθησις της πνευματικής ανάγκης’. Γι’ αυτό ο Ιησούς ωμίλησε με παραβολές ή εξεικονίσεις, για να ξεχωρίση τον τυχαίο και φιλοπερίεργο ακροατή από τον ειλικρινή ερευνητή. Ο τελευταίος θα επρόσεχε τα λόγια του Ιησού: «Ο έχων ώτα δια να ακούη, ας ακούη», δηλαδή, ας μείνη ν’ ακούση κι άλλα.​—Ματθ. 5:3· 13:9-16.

Ιδιαίτερα, χρειάζεται βοήθεια από τους αφιερωμένους δούλους του Θεού για την κατανόησι της Γραφής. Αυτό εμφανώς εξάγεται από την πείρα που αναγράφεται στις Πράξεις 8:26-39. Ένας ειλικρινής ερευνητής, ένας Αιθίοψ αξιωματούχος, ανεγίνωσκε την προφητεία του Ησαΐα, αλλά δεν μπορούσε να την καταλάβη ώσπου ο Φίλιππος, ο ευαγγελιστής, του τη διεσαφήνισε. Αν η ανάγνωσις της Γραφής ήταν ό,τι εχρειάζετο για να την καταλάβη κανείς και να παρακινηθή να ενεργή σύμφωνα με αυτήν, τότε κάθε ένας, που είναι μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας, θα ήταν αυτάρκης, όπως ένα ολόκληρο ανθρώπινο σώμα, αλλά δεν είναι έτσι. Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει ολόκληρη τη Χριστιανική εκκλησία με ανθρώπινο σώμα και τα μέλη της ένα ένα χωριστά με διάφορα μέρη ή όργανα ενός σώματος, όπως τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι. Όλ’ αυτά έχουν την πιο μεγάλη ανάγκη το ένα από το άλλο, γι’ αυτόν δε τον λόγο ελέχθη κατάλληλα περί αυτών: «Πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι έν σώμα.» Ναι, όπως τονίζει ο απόστολος: «Δεν δύναται ο οφθαλμός να είπη προς την χείρα, Δεν έχω χρείαν σου· ή πάλιν η κεφαλή προς τους πόδας, Δεν έχω χρείαν υμών.» Αν οι Γραφές αποτελούσαν όλο εκείνο που εχρειάζετο, τότε η εξεικόνισις του Παύλου θα ήταν άστοχη.​—1 Κορ. 12:21.

Το ίδιο το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός έδωσε στην εκκλησία του «άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους», δείχνει ότι απαιτείται κάτι περισσότερο από Γραφές. Όπως ο Θεόπνευστος συγγραφεύς προχωρεί και τονίζει, ο Θεός επρομήθευσε αυτούς «προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.»​—Εφεσ. 4:11-13.

Ακριβώς, όπως ανθρώπινα όργανα, αφιερωμένα στον Ιεχωβά Θεό για να πράττουν το θέλημά του, και στα οποία έθεσε το πνεύμα του, εχρειάζοντο στις πρώτες μέρες της Χριστιανοσύνης, έτσι και σήμερα υπάρχει μια όμοια ανάγκη. Μ’ ένα σχήμα λόγου ο Ιησούς προείπε ότι θα υπάρχουν ανθρώπινα όργανα. Αυτό βρίσκεται στη μεγάλη προφητεία του τη σχετική με το τέλος τον συστήματος πραγμάτων, όπου βρισκόμεθα τώρα: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» Αυτός ο «δούλος», όπως δείχνουν τα πράγματα, βρίσκεται μεταξύ των Χριστιανών μαρτύρων της κοινωνίας του Νέου Κόσμου.​—Ματθ. 24:45-47.

Ναι, χρειάζεται κάτι περισσότερο από την εκτύπωσι και διάθεσι Γραφών. Αυτές πρέπει να διαβάζωνται, να κατανοούνται και οι πράξεις να είναι σύμφωνες με αυτές. Η Βίβλος, και οι Βιβλικές προφητείες ιδιαίτερα, δεν μπορούν να κατανοηθούν ως τον ωρισμένο καιρό του Θεού, και τότε μόνον από ειλικρινείς ερευνητάς με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού και των αφιερωμένων επιγείων οργάνων του. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον εκδίδεται το παρόν περιοδικό και για τον οποίον οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι έτοιμοι να διδάξουν προσωπικά κάθε ειλικρινή εκζητητή της αληθείας, και τούτο «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής.» Αφού έχουν ‘λάβει δωρεάν, δίνουν δωρεάν.’​—Ησ. 55:1· Ματθ. 10:8.

Τι Απαιτείται για να Ευαρεστήσωμε τον Θεό;

Τι ζητεί ο Θεός από σας; Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι διάγουν ένα βίον, που θα μπορούσε να ονομασθή «καλή» ζωή. Δεν κλέπτουν, δεν διαπράττουν ανηθικότητα, δεν φονεύουν ούτε δείχνουν οποιαδήποτε άλλη αντικοινωνική διαγωγή. Βλέπουν την ανάγκη για θρησκεία και παρακολουθούν μια εκκλησία της εκλογής των.

Κοινώς πιστεύεται ότι το ν’ ακολουθή κανείς αυτόν τον τρόπο ζωής είναι εκείνο που ζητεί ο Θεός από τους ανθρώπους. Αφού η γνώμη αυτή έχει τόσο πολύ διαδοθή, θα ήταν κατάλληλο να ρωτήση ένας: Είναι πράγματι αυτό, εκείνο που απαιτείται για να ευαρεστήσωμε τον Θεό;

Πιθανόν να σπεύσετε ν’ απαντήσετε, Ναι. Αλλά προτού το κάμετε αυτό, θα ήταν καλό για σας να εξετάσετε μια άλλη, πιο βασική, ερώτησι: Γνωρίζετε πράγματι, τι απαιτείται για να ευαρεστήσετε τον Θεό;

Πρέπει να προσέξετε να μην αφήσετε έναν άλλον να κάμη σκέψεις για λογαριασμό σας πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Είναι δική σας ευθύνη. Το ν’ αφήσετε κάποιον άλλον, ακόμη και κληρικό, ν’ απαντήση σ’ αυτό για λογαριασμό σας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Γιατί; Διότι πολλοί παραδέχονται τώρα ότι και οι εκκλησίες ακόμη δεν καταρτίζουν τα μέλη τους έτσι ώστε να κατανοούν τους σκοπούς και τις απαιτήσεις του Θεού. Το περιοδικό Λουκ έγραψε, στις 24 Σεπτεμβρίου 1963, για τις εκκλησίες της Αμερικής: «Κι αυτές, επίσης, απέτυχαν να παράσχουν ηθική ηγεσία, κι επειδή η ευθύνη τους είναι η μεγαλύτερη, η αποτυχία τους είναι η χειρότερη. Ο Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ, Μίλλερ, λέγει ότι, ‘Η εκκλησία, απλούστατα, δεν έχει αιχμή. Πήρε τον πολιτισμό της εποχής μας και τον απερρόφησε. Είναι φρικτό το ότι η εκκλησία σπεύδει όχι για να υπηρετήση τα ανθρώπινα πλάσματα σύμφωνα με την πραγματικότητα, αλλά για να διαφυλάξη θεσμούς’. Ο εφημέριος του Πανεπιστημίου Γαίηλ, ονόματι Κόφφιν, συμφωνεί λέγοντας: ‘Εμείς οι άνθρωποι της εκκλησίας έχομε το χάρισμα να μεταβάλλωμε το κρασί σε νερό​—να νοθεύωμε τη θρησκεία’.»

Με τέτοιες ομολογίες, καλά θα εκάνατε να μην πάρετε ως δεδομένο ότι έχετε μάθει εκείνο που ευαρεστεί τον Θεό απλώς επειδή παρακολουθήσατε τακτικά μια εκκλησία.

Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ

Πώς μπορείτε να καθορίσετε εκείνο που ο Θεός απαιτεί από σας για να τον ευαρεστήσετε; Πού μπορείτε ν’ απευθυνθήτε για τις απαντήσεις σας. Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι κάνετε αυτό που θέλει ο Θεός;

Ο ίδιος ο γραπτός λόγος του Θεού συμβουλεύει: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου.» (Παροιμ. 3:5, ΜΝΚ) Ναι, ο Θεός θέλει να εμπιστεύεται ο άνθρωπος σ’ αυτόν. Εφόσον το κάνει αυτό, είναι απλώς λογικό να συμπεράνη ότι ο Θεός πρέπει να έχη κάμει κάποια προμήθεια για τον άνθρωπο για να εξακριβώνη κάθε τι που σχετίζεται με αυτόν και ό,τι αυτός απαιτεί, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μην ψηλαφή στο σκοτάδι. Αν ένα παιδί ρωτούσε τον πατέρα του: ‘Μπαμπά, τι πρέπει να κάνω για να σου είμαι ευάρεστος’; Θα το θεωρούσατε λογικό, αν ο πατέρας δεν θα έδινε προσοχή στο παιδί, αφήνονποτε σχετικά με το τι απαιτούσε; Όχι, ο στοργικός πατέρας θα ήταν προσεκτικός στο να εξηγήση στο παιδί τι θ’ απαιτούσε απ’ αυτό. Αν το παιδί αγνοούσε αυτή τη συμβουλή, τότε θα μπορούσε να τιμωρηθή. Αν την εκτελούσε, τότε θα ημείβετο μ’ ένα φιλάγαθο λόγο, στοργικό αγκάλιασμα, ή από καιρό σε καιρό με κάποιο υλικό δώρο.

Δεν θα ήταν μήπως ο Θεός, που εδημιούργησε τον άνθρωπο και που του έδωσε την ικανότητα να λογικεύεται, πιο προσεκτικός στο να δείξη στον άνθρωπο πώς να ευαρεστήση τον Πλάστη του; Ασφαλώς ο φιλάγαθος Δημιουργός δεν θα εγκατέλειπε τον άνθρωπο αφού θα τον είχε δημιουργήσει και προικίσει με τέτοια ερευνητική διάνοια. Θα είχε βεβαιότατα προμηθεύσει ό,τι θα εχρειάζετο ο άνθρωπος για να κατευθύνη τα βήματά του με τρόπο, που θα ήταν ευάρεστος στον ουράνιο Πατέρα του.

Έχει ο Θεός προμηθεύσει τη βοήθεια αυτή; Μάλιστα. Ένας θεοφοβούμενος άνθρωπος των αρχαίων χρόνων μάς έδειξε πού να απευθυνθούμε για να έχωμε την οδηγία αυτή, όταν είπε: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Ο Θεός με το πνεύμα του ενέπνευσε ανθρώπους να καταγράψουν τους σκοπούς και τις απαιτήσεις του ούτως ώστε όλοι εκείνοι που θέλουν να ευαρεστήσουν τον Θεό να μπορούν να μάθουν γι’ αυτόν και να γνωρίσουν ασφαλώς τι αυτός απαιτεί από τον άνθρωπο.​—2 Τιμ. 3:16, 17.

ΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ;

Τι ρόλο παίζει στη ζωή σας η Αγία Γραφή, ο λόγος του Θεού; Το να κατέχετε τη Γραφή είναι πολύ καλό, αλλά το πώς τη χρησιμοποιείτε είναι άλλο ζήτημα. Είναι σαν να έχετε ένα πηγάδι γεμάτο από αναψυκτικό νερό, που διατηρεί τη ζωή. Για να σας ωφελήση το πηγάδι, πρέπει να αντλήσετε το περιεχόμενο του. Έτσι είναι και με τη Γραφή. Το να έχετε μια, δεν σημαίνει ότι θα σας είναι αναψυκτική και ευεργετική. Όπως με το πηγάδι, πρέπει να πάτε στη Γραφή και να αντλήσετε απ’ αυτή τα αναψυκτικά νερά της αληθείας που περιέχει και τα οποία διατηρούν τη ζωή.

Απαιτείται προσπάθεια και τακτικότης για ν’ αποκτήσετε τις αλήθειες που περιέχονται στη Γραφή. Το ίδιο συμβαίνει και με την άντλησι νερού από ένα πηγάδι. Το νερό αυτό δεν θ’ αναπηδήση αυτομάτως από το πηγάδι μέσα στο ποτήρι σας. Επί πλέον, έχετε ανάγκη να πίνετε απ’ αυτό το νερό τακτικά, ημέρα με την ημέρα, εφόσον μια μόνον πόσις δεν θα ήταν αρκετή. Παρόμοια, πρέπει να καταβάλλετε προσπάθεια για μελέτη του λόγου του Θεού, να το κάνετε δε αυτό με τακτικότητα.

Μην αποθαρρύνεσθε από το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, στους οποίους περιλαμβάνονται κι εκείνοι που πηγαίνουν στις εκκλησίες, δεν μελετούν τακτικά τη Γραφή. Για να ευαρεστήσωμε τον Θεό, πρέπει ν’ αποκτήσουμε αυτά τα νερά της αληθείας. Αν απομακρυνθούμε από ό,τι έχει να πη ο Θεός, τότε θα τον δυσαρεστήσωμε. Οι Παροιμίες 28:9 λέγουν: «Του εκκλίνοντος το ωτίον αυτού από του να ακούη τον νόμον, και αυτή η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα.» Ένας, που στρέφεται μακριά από τις οδηγίες, οι οποίες περιλαμβάνονται στο λόγο του Θεού, γίνεται απεχθής στον Θεό ακόμη και αν προσεύχεται! Είναι όμοιος μ’ ένα παιδί, που αρνείται να προσέξη τη συμβουλή του πατέρα του κι έπειτα περιμένει συνεχώς την εύνοιά του.

Αν εγνωρίζατε πού ήταν ένας θαμμένος θησαυρός, ο οποίος θα μπορούσε να γίνη δικός σας με το να τον πάρετε, δεν θα εσκάβατε επιμελώς γι’ αυτόν; Η Γραφή είναι μια αποθήκη πνευματικού θησαυρού, θα καταρτίση τον αναγνώστη της ώστε να γνωρίση τον Θεό. Στις Παροιμίες 2:1-5 (ΜΝΚ) διαβάζομε: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.»

Ναι, μπορείτε να καθορίσετε ποια πορεία ενεργείας ευαρεστεί τον Θεό, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσετε τον λόγο του για να το κάνετε αυτό. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μελετούν συστηματικά τη Γραφή μαζί με Χριστιανούς διακόνους, που έχουν εκπαιδευθή για να προσφέρουν αυτή τη βοήθεια. Πόσο ευτυχείς είναι να αποκτήσουν αυτή τη ζωοπάροχη γνώσι!

ΖΩΝΤΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ Μ’ ΑΥΤΗ

Μήπως πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με το να γεμίσωμε τη διάνοιά μας με γνώσι και να την αφήσωμε να παραμένη εκεί; Όχι, είναι ανάγκη να θέσωμε σ’ εφαρμογή αυτά που μαθαίνομε σχετικώς με το θέλημα του Θεού. «Τα διατάγματα, και τας κρίσεις, και τον νόμον και την εντολήν, την οποίαν έγραψε δια σας, θέλετε προσέχει να εκτελήτε πάντοτε.» (2 Βασ. 17:37) Το να μην το κάνετε αυτό φέρνει τη δυσαρέσκεια του Θεού. Όταν ο αρχαίος Ισραήλ ηχμαλωτίσθη από τη Δεύτερη Παγκόσμια Δύναμι, την Ασσυρία, ο λόγος, για τον οποίον ο Θεός το επέτρεψε, ήταν ο εξής: «Δεν υπήκουσαν της φωνής Ιεχωβά του Θεού αυτών, αλλά παρέβησαν την διαθήκην αυτού, πάντα όσα προσέταξε Μωυσής ο δούλος του Ιεχωβά, και δεν υπήκουσαν, ουδέ έκαμον αυτά.»​—2 Βασ. 18:12, ΜΝΚ.

Ο Ιησούς Χριστός έδειξε τη σπουδαιότητα του να ζη κανείς σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, όταν διεκήρυξε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 7:21) Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος επαληθεύει αυτή την αρχή του να εκτελή ο καθένας εκείνα ακριβώς που ακούει, με το να λέγη: «Πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»​—Ιάκ. 2:26.

Το θέλημα του Θεού για κείνους, που θα τον ευαρεστούσαν, διετυπώθη συνοπτικά από τον Ιησούν σε απάντησί του σε μια ερώτησι σχετική με το ποια εντολή ήταν η μεγαλύτερη μέσα στο Νόμο. Αυτός εδήλωσε: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Ματθ. 22:37-39, ΜΝΚ) Το ν’ αγαπούμε τον Θεό σημαίνει ότι θα του δώσωμε την πρώτη θέσι στη ζωή μας, μαθαίνοντας γι’ αυτόν και πρόθυμα υπακούοντας σ’ όλες τις εντολές του. Καθώς μαθαίνομε για τον μεγάλο του σκοπό σχετικά με τον άνθρωπο, δεν θα θελήσωμε να είμεθα ιδιοτελείς και να κρατήσωμε αυτή τη ζωτική πληροφορία για τον εαυτό μας, αλλά θα θελήσωμε να τη διαβιβάσωμε στους πλησίον μας, τους συνανθρώπους μας επάνω στη γη. Αυτό θα δείξη τη μεγαλύτερη αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας. Έτσι, κι αυτός, επίσης, θα έχη την ευκαιρία να γνωρίση, να υπηρετήση τον Θεό και να τον ευαρεστήση.

Η αγάπη αυτή για τον Θεό και τον άνθρωπο σημαίνει ότι θα καλλιεργήσωμε Χριστιανικές ιδιότητες ούτως ώστε ν’ αναλάβωμε μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα, φροντίζοντας να συνταυτισθούμε μ’ εκείνους που κάνουν το ίδιο, για την αμοιβαία εποικοδόμησι της πίστεώς μας στον Θεό. Ο Θεός θα ευλογήση αυτή την ειλικρινή προσπάθεια και θα παραγάγη μέσα μας την καρποφορία του αγίου του πνεύματος. Τι θα προκύψη; «Ο . . . καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.»​—Γαλ. 5:22.

Σύντομα ο Θεός θα καταπέμψη υλικές ευλογίες σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν, χορηγώντας τους αιώνια ζωή και τελεία υγεία στον αποκαταστημένο του παράδεισο. «Ο φόβος του Ιεχωβά είναι πηγή ζωής.» «Πρόσμενε τον Ιεχωβά, και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί.» Τι μεγαλειώδης προοπτική για κείνους που ευαρεστούν τον Θεό!​—Παροιμ. 14:27, ΜΝΚ· Ψαλμ. 37:34, ΜΝΚ.

Ζωή σ’ αυτή τη δίκαιη νέα τάξι είναι ο μόνος αντικειμενικός σκοπός, για τον οποίον αξίζει να εργασθή κανείς. Αλλά δεν θα την επιτύχωμε με το να κάνωμε απλώς το καλό όπως εμείς το βλέπομε κατάλληλο, αλλά με το να οικοδομούμε πίστι στον Θεό μέσω μελέτης του λόγου Του και με το να κάνωμε έπειτα εκείνο που ο Θεός θεωρεί καλό. «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ. 11:6) Ναι, η αιώνια ζωή θα είναι η ευτυχισμένη μερίδα εκείνων, που πιστεύουν στον Θεό και οι οποίοι ‘φυλάττουν τας εντολάς αυτού, και πράττουν τα αρεστά ενώπιον αυτού.’​—1 Ιωάν. 3:22.

Θρησκεία με Χορό​—Ο Πεντηκοστιανός Τρόπος

«ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ!» «Αινείτε τον Κύριον!» «Δόξα στον Θεό!» «Ιησούς, Ιησούς!» «Σωθήτε!» «Αμήν!» Τέτοιες είναι οι αναφωνήσεις από μια γεμάτη ζέσι καρδιά, που ακούσθηκαν σε μια συνάθροισι Πεντηκοστιανής εκκλησίας. Η θρησκευτική έξαψις εντείνεται. Ένα ακροατήριο, αποτελούμενο κατά το πλείστον από γυναίκες και παιδιά, βρίσκεται σ’ έξαψι ως το σημείο να εκβάλλη οξείες σαν χήνας κραυγές, μέσω διεγερτικών τόνων που προέρχονται από ντέφια, τύμπανα ή από μια κιθάρα. Ρυθμικά χειροκροτήματα και άσματα συντονίζονται με τους ήχους των μουσικών οργάνων, καθ’ όσον η θρησκευτική συνεδρίασις αποκτά ορμητικότητα και ρυθμό. Στον καθωρισμένο χρόνο δίδεται μια πύρινη ομιλία μ’ ένα ζήλο που συγκλονίζει την ψυχή, και ολόκληρο το ακροατήριο φθάνει σ’ έναν ήχο λυτρωτικού πνεύματος γεμάτου από συγκίνησι και έκστασι.

Τότε μπορεί να λάβουν χώραν εντυπωσιακές σωματικές κι αισθηματικές εκδηλώσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται θρήνοι, στεναγμοί, πτώσεις, πηδήματα κι εκστάσεις. Λόγω τέτοιων εκδηλώσεων οι Πεντηκοστιανοί έχουν μερικές φορές ονομασθή ‘ιεροί κύλινδροι’ και ‘πηδηκταί’. Εν τούτοις, οι πράξεις των είναι συνήθως ακούσιες, και αποδίδονται σε μια δύναμι που κατέρχεται άνωθεν. Κατά περιστάσεις ένα άτομο μπορεί να δέχεται μια παρόρμησι, που το καθιστά ικανό να μιλή μια ‘άγνωστη γλώσσα’, και, συγχρόνως, ένας άλλος δυνατόν να δέχεται μια πνευματική παρόρμησι που του δίνει την ικανότητα να εξηγήση το άγγελμα.

Όταν η θρησκευτική έξαψις φθάση σε υψηλό σημείο, απευθύνονται εκκλήσεις από το «Άγιον Βήμα» και νέα πρόσωπα που νοιώθουν ότι έχουν διεγερθή ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις εκκλήσεις. Εκείνοι που είναι ασθενείς ή ανάπηροι πιθανόν να παρακινούνται να έλθουν, επίσης, στο «άγιο βήμα», και, εν μέσω πολλών ικεσιών από τους άλλους, γίνονται απόπειρες για θεραπείες. Έπειτ’ από δύο σχεδόν ώρες θρησκευτικής αναταραχής εκείνοι που βρίσκονται μεταξύ του ακροατηρίου επιστρέφουν στα σπίτια τους. Άσχετα με μερικές παραλλαγές, τα ανωτέρω σκιαγραφούν με συντομία την εβδομαδιαία θρησκευτική υπηρεσία που διευθύνεται από τους διαφόρους ομίλους της Πεντηκοστιανής κινήσεως. Εδώ πράγματι είναι μια θρησκεία με χορό!

ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

Θρησκευτικές αναζωογονήσεις στην αρχή αυτού του αιώνος έθεσαν τη βάσι της κινήσεως των Πεντηκοστιανών. Στο βιβλίο του Οι Συνελεύσεις του Θεού: Μια Λαϊκή Επισκόπησις, ο Ι. Ρ. Φλάουερ, επιφανής Πεντηκοστιανός αξιωματούχος, εσημείωσε ότι «στη διάρκεια του δεκάτου ενάτου αιώνος ελάβαμε πείραν μεγάλων αναζωογονητικών κινήσεων υπό την αρχηγία τέτοιων ανδρών όπως ο Πήτερ Καρτράιτ», και ότι αυτές ήσαν «προσκιάσεις της εγέρσεως της Πεντηκοστιανής Κινήσεως».

Οι εκθέσεις σχετικά μ’ αυτές τις πρώτες μεταβατικές αναζωογονήσεις ήσαν πράγματι εντυπωσιακές. Ο Ουίλλιαμ Β. Σουήτ, που συνεβουλεύθη πολλές εκθέσεις αυτόπτων μαρτύρων, περιέγραψε πώς «το υποκείμενο έπιπτε γενικώς ‘με μια διαπεραστική κραυγή, έπιπτε σαν ένα κομμάτι κορμού δένδρου στο δάπεδο ή στο έδαφος’ κι εφαίνετο σαν νεκρό, και μερικές φορές έκειτο έτσι επί ώρες την κάθε φορά. Όλοι οι αυτόπται μάρτυρες πιστοποιούν το σύνηθες αυτού του περιστατικού. Οι τιναχτές κινήσεις επηρέαζαν τα άτομα με διαφορετικούς τρόπους. Συχνά, ένα μόνο μέλος επηρεάζετο, καμμιά φορά όλο το σώμα, και συχνά μόνο το κεφάλι. . . . ‘Μερικές φορές το κεφάλι συνεστρέφετο δεξιά και αριστερά, κατά το ήμισυ ενός κύκλου, με τέτοια ταχύτητα, ώστε δεν ήταν δυνατόν ν’ ανακαλυφθή κανένα χαρακτηριστικό’.» Ο Πήτερ Καρτράιτ, ένας διάσημος κήρυξ της αναζωογονήσεως εκείνου του καιρού, εξήγησε ότι αν τα άτομα «δεν προσπαθούσαν να αντιδράσουν εναντίον αυτού και προσηύχοντο με αρκετή προθυμία, τα τινάγματα συνήθως εμετριάζοντο», αλλά «όσο περισσότερο ανθίσταντο τόσο περισσότερο ετινάσσοντο.»

Το 1906, λίγα μόνο χρόνια μετά την έναρξι της κινήσεως των Πεντηκοστιανών, ένας όμιλος συγκεντρώθηκε σ’ έναν ιδιωτικό οίκο οπό Λος Άντζελες για ν’ ακούση τον Β. Ι. Σέυμουρ να κηρύττη. Ενώ αυτός εκήρυττε, «ολόκληρη η ομάς εκτυπήθη κι έπεσε από τα καθίσματτα στο πάτωμα.» Αποτέλεσμα αυτής της δυναμικής εκδηλώσεως, υπήρξε το ότι ήλθαν άνθρωποι από όλη την γύρω περιοχή για διερεύνησι. Σύμφωνα προς το Πεντηκοστιανόν Ευαγγέλιον της 6ης Απριλίου 1946: «Εκραύγαζαν εκεί μέχρις ότου το θεμέλιο της οικίας υπεχώρησε, κανένας όμως δεν ετραυματίσθη.» Η συνάθροισις τότε μετεκινήθη σ’ ένα παλαιού τύπου κτίριο σε μια διεύθυνσι πασίγνωστη μεταξύ του λαού των Πεντηκοστιανών​—Οδός Αζούζα 312. Εδώ οι συναθροίσεις συνεχίσθηκαν ημέρα και νύχτα επί τρία χρόνια. Αυτό έδωσε στην κίνησι μια τρομακτική ώθησι.

Εκδηλώσεις πνευματικής δυνάμεως έκαμαν μερικούς που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις να λάβουν πείραν φυσικών επαφών στο πρόσωπο και στο σώμα. Τελικά, τέτοιες εκδηλώσεις εκίνησαν το ενδιαφέρον του Σέυμουρ. Ο Καρλ Μπρούμπακ γράφει στο βιβλίο του Ξαφνικά από τον Ουρανό: «Γι’ αυτό παρεκίνησε επειγόντως τον Πάρχαμ να έλθη, διότι ‘υπνωτιστικές δυνάμεις και σωματικές παραμορφώσεις, όπως ήσαν γνωστές στις Συναθροίσεις του Καταυλισμού των μαύρων προς Νότον, είχαν εξαπολυθή μέσα στη συνάθροισι’. Παρεκίνησε τον Κον Πάρχαμ να έλθη γρήγορα για να τον βοηθήση να διακρίνη ανάμεσα σ’ εκείνο που ήταν πραγματικό και σ’ εκείνο που ήταν ψευδές, και να ξερριζώση εκείνο που δεν ήταν από τον Θεό.»

Σύμφωνα με τον Κλωντ Κέντρικ, ένα ηγετικό μέλος των Συνελεύσεων του Θεού, «η Αποστολή της Αζούζα θεωρείται γενικώς ως το κέντρο, από το οποίον η επιρροή των Πεντηκοστιανών εξηπλώθη όχι μόνο σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών αλλ’ επίσης και σ’ έναν αριθμό άλλων εθνών στον κόσμο.»

ΠΟΛΛΕΣ ΥΠΟΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ

Υπήρχαν δύο μεγαλύτεροι κλάδοι, προς την κατεύθυνσι των οποίων η κίνησις των Πεντηκοστιανών ανεπτύχθη. Κατά πρώτον, υπήρξαν οι κοινωνίες της Αγιότητος, που ενηγκαλίσθησαν τη θεολογία των Πεντηκοστιανών στο σύνολο της μετά το 1906, και, δεύτερον, υπήρχαν οι εκκλησίες που εσχηματίσθησαν από Πεντηκοστιανούς οπαδούς, που είχαν αποσυρθή από μια ιδρυμένη θρησκευτική αίρεσι ή δεν είχαν προηγουμένως συνταυτισθή με καμμιά.

Καθώς ανεπτύχθη η κίνησις, πολλά άλλα Πεντηκοστιανά δόγματα εσχηματίσθησαν ή απεσπάσθησαν από μεγαλύτερα, θα ήταν αδύνατο να καθορίσωμε όλες τις πολλές διαφορετικές θρησκευτικές αιρέσεις των Πεντηκοστιανών. Μερικές από τις μεγαλύτερες είναι: Συνελεύσεις του Θεού, Εκκλησία του Θεού, Εκκλησία του Θεού εν Χριστώ, Σωματείον Ηνωμένης Πεντηκοστιανής Εκκλησίας, Πεντηκοστιανή Εκκλησία του Θεού εν Αμερική και Διεθνής Εκκλησία του Τετραγωνικού Ευαγγελίου. Στο βιβλίο του Στήλες της Πεντηκοστής, ο Κάρολος Β. Κονν, ιστορικός της Εκκλησίας του Θεού, σημειώνει ότι «υπάρχουν σήμερα σχεδόν σαράντα Πεντηκοστιανά σώματα στη Βόρειο Αμερική και μόνον», επειδή, όπως παραδέχεται, «η κίνησις των Πεντηκοστιανών είχε συμμετοχή σε ατυχή σχίσματα και φιλονεικίες.»

Κατωτέρω είναι ένας κατάλογος μερικών μεγαλυτέρων Πεντηκοστιανών σωμάτων με τον σχετικό αριθμό μελών των όπως αναφέρεται στο Βιβλίον του Έτους των Αμερικανικών Εκκλησιών του 1963:

[Πίνακας]

Συνελεύσεις του Θεού 514.317

Εκκλησία του Θεού εν Χριστώ 411.466

Σωματείον Ηνωμ. Πεντηκοστιανής Εκκλησίας 175.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία του Θεού εν Αμερική 109.000

Εκκλησία της Ανοικτής Στερεοτύπου Γραφής 26.000

Διεθνής Εκκλησία του Τετραγ. Ευαγγελίου 84.741

Πεντηκοστιανές Συνελεύσεις του Κόσμου 45.000

Εκκλησία του Θεού (Κλήβελαντ, Τέννεσση) 179.651

Εκκλησία του Θεού, Κεντρικά Γραφεία 71.606

Εκκλησία του Θεού της Προφητείας 35.349

(Αρχική) Εκκλησία του Θεού 6.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία της Αγιότητος 55.502

Σωματείον της Πεντηκοστιανής Βαπτιστικής Εκκλησίας Ελευθέρας Θελήσεως 7.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία της Αγιότητος των εν Πυρί Βαπτισμένων 573

Αγία Εκκλησία του Θεού της Αποστολικής Υπερνικήσεως 75.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία του Γολγοθά 8.000

Ιεραποστολικές Συνελεύσεις του Ελίμ 4.000

Εκκλησία της Αγιότητος του Εμμανουήλ 1.200

Διεθνείς Πεντηκοστιανές Συνελεύσεις 15.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία του Χριστού 1.198

1.826.503

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Στα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες για την ενοποίησι του διηρημένου οίκου των Πεντηκοστιανών. Ενώ μερικές συγχωνεύσεις υπήρξαν επιτυχείς στο να ενώσουν μερικούς ομίλους, η συνένωσις των μεγαλυτέρων αιρέσεων φαίνεται πολύ απίθανη. Εν τούτοις, στα τελευταία χρόνια, τα Πεντηκοστιανά σώματα έχουν ενωθή σε οργανισμούς που έχουν κοινές απόψεις. Παραδείγματος χάριν, πολλά Πεντηκοστιανά σώματα ανήκουν στον Εθνικό Σύνδεσμο Ευαγγελικών, του οποίου πρόεδρος είναι ο Τόμας Φ. Ζίμμερμαν, ο αρχηγός των Συνελεύσεων του Θεού.

Ίσως η μεγαλύτερη προσπάθεια προς την κατεύθυνσι της ενοποιήσεως ήταν η διοργάνωσις της Παγκοσμίου Πεντηκοστιανής Συνδιασκέψεως. Στην πρώτη της συνέλευσι που έλαβε χώραν στη Ζυρίχη της Ελβετίας, το 1947, έγιναν συστάσεις να σχηματισθούν αδελφότητες κατά περιοχάς. Σύμφωνα μ’ αυτές τις συστάσεις έγιναν το 1948 διευθετήσεις για την ίδρυσι της Πεντηκοστιανής Αδελφότητος της Βορείου Αμερικής.

ΔΟΞΑΣΙΕΣ

Οι Πεντηκοστιανοί πιστεύουν ότι η παρούσα Πεντηκοστιανή κίνησις, η οποία χαρακτηρίζεται από την ομιλία γλωσσών, είναι σε εκπλήρωσι Γραφικής υποσχέσεως. Διακρατούν την άποψι ότι η έκχυσις του αγίου πνεύματος στην Πεντηκοστή και στη διάρκεια του πρώτου αιώνος δεν εξήντλησε τις θαυματουργικές ορατές εκδηλώσεις του πνεύματος. Εξηγούν την «βροχήν πρώιμον και όψιμον», που αναφέρεται στον Ιάκωβο 5:7, ως εφαρμοζομένην στην έκχυσι του πνεύματος του Θεού. Πιστεύοντας ότι η έκχυσις του πνεύματος του Θεού στον πρώτον αιώνα ήταν η «πρώιμος βροχή», συμπεραίνουν ότι πρέπει, επίσης, να υπάρξη «όψιμος βροχή». Αξιούν ότι η Πεντηκοστιανή κίνησις είναι το αποτέλεσμα της εκχύσεως αυτής της ‘οψίμου βροχής’.

Είναι μια εξέχουσα διδασκαλία της Πεντηκοστιανής κινήσεως το ότι η ομιλία γλωσσών πάντοτε συνοδεύει το βάπτισμα με το άγιο πνεύμα. Όλα τα άτομα έχουν αυτή την πείρα γλωσσών ως απόδειξιν του βαπτίσματος, λέγουν οι Πεντηκοστιανοί, αλλά κατόπιν, δεν λαμβάνει ο καθένας το «χάρισμα γλωσσών». Η διδασκαλία αυτή των Πεντηκοστιανών, εν τούτοις, δεν έχει Γραφική υποστήριξι.a

Τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος του Θεού, περιλαμβανομένου του χαρίσματος των γλωσσών, εδόθησαν ως διαπιστευτήρια στη νηπιακή Χριστιανική εκκλησία στον πρώτον αιώνα. Επρόκειτο, συνεπώς, να παύσουν όταν η εκκλησία έφθασε σε ώριμη ηλικία, όπως εξηγεί ο απόστολος Παύλος: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει.»​—1 Κορ. 13:8.

Επειδή επιζητούν κάτι, το οποίον ο Θεός δεν παραχωρεί σ’ αυτόν τον καιρό, οι Πεντηκοστιανοί παρέδωκαν τον εαυτό τους στην απάτη του Σατανά και των δαιμόνων του. (1 Τιμ. 4:1) Οι κραυγές, το χωρίς καμμιά συνοχή μουρμούρισμα και οι στεναγμοί, καθώς και οι πτώσεις στο πάτωμα και οι γύρω αναπηδήσεις δεν είναι απόδειξις του πνεύματος του Θεού. Ακόμη και μερικοί εξέχοντες Πεντηκοστιανοί συμφωνούν στο ότι μερικές υπερβολικές εκδηλώσεις δεν προέρχονται από τον Θεό. Ενθυμηθήτε ότι ο Σέυμουρ έγραψε στον Πάρχαμ να έλθη στην Οδόν Αζούζα για «να διακρίνη ανάμεσα σ’ εκείνο που ήταν πραγματικό και σ’ εκείνο που ήταν ψευδές.»

Μήπως οι φυσικές των επαφές δεν είναι όμοιες με ό,τι συμβαίνει σε μερικά μέντιουμ στην Αφρική, τα οποία ασκούν Βουντουισμό; Ένα από τα μέντιουμ αυτά, γυναίκα, θα κουδουνίζη και θα σείη κάθε μέλος του σώματος στηριζομένη στα πόδια της και κινουμένη συνεχώς επί ώρες. Μήπως δεν προσομοιάζουν με τις σπασμωδικές κινήσεις που ήλθαν σ’ ένα παιδί στις μέρες του Ιησού, όταν αυτό κατελήφθη από μια πνευματική δύναμι; «Και έφεραν αυτόν προς αυτόν και ως είδεν αυτόν, ευθύς το πνεύμα εσπάραξεν αυτόν και πεσών επί της γης, εκυλίετο αφρίζων.»​—Μάρκ. 9:20.

Όταν το άγιο πνεύμα του Θεού έρχεται επάνω σ’ ένα άτομο, ως αποκαλύπτεται από τις Γραφές, παράγει αποτελέσματα νοημοσύνης και εξυψωτικά τοιαύτα για το πρόσωπο που επηρεάζεται απ’ αυτό αντί σπασμωδικών κινήσεων της σαρκός ή παραμορφωτικών μορφασμών που δεν έχουν αξία. Δεν υπάρχει καμμιά αναγραφή για το ότι οι Απόστολοι στην Πεντηκοστή έκαμαν τέτοια πράγματα, όταν το άγιο πνεύμα ήλθε επάνω τους. Αντί τούτου, τους εκίνησε να δώσουν μια εποικοδομητική μαρτυρία της αληθείας προς όφελος των πολλών ανθρώπων στην Ιερουσαλήμ που είχαν έλθει από ξένες χώρες. Τους έκαμε να μιλούν τις τοπικές γλώσσες αυτών των ανθρώπων.​—Πράξ. 2:1-4, 14-40.

Είναι αλήθεια ότι στις συναθροίσεις των Πεντηκοστιανών υπάρχουν πολλές ειλικρινείς εκφράσεις του «Κύριε, Κύριε». Αλλ’ ο ίδιος ο Ιησούς έδειξε ότι δεν είναι οι τοιούτου είδους διακηρύξεις που αποτελούν την αυστηρή δοκιμασία της αληθινής θρησκείας, αλλά, μάλλον, η εκτέλεσις του θελήματος του Θεού. «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, Ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα.»​—Ματθ. 7:21-23.

Στην αρχή του άρθρου αυτού εδόθη μια περιγραφή του τύπου των θρησκευτικών συναθροίσεων που διεξάγονται από την Πεντηκοστιανή κίνησι. Γενικώς, έχουν τον χαρακτήρα μιας συναισθηματικής τελετής μάλλον παρά μιας νοήμονος μελέτης για μεταμόρφωσι του νου και της καρδιάς. Ολόκληρη η συνάθροισις έχει μια ρυθμική κίνησι, στην οποία όλοι οι ακροαταί εξωθούνται να αισθάνωνται ότι έχουν μέρος. Για κείνους που είναι βεβαρημένοι με στενοχώριες και αγωνίες της ζωής υπάρχει λήθη των ταλαιπωριών τους. Υπάρχει συμμετοχή σε μια διεγερτική πείρα. Το ασήμαντο άτομο διαπλάσσεται τώρα έτσι ώστε να αισθάνεται πως έχει σπουδαιότητα, ότι ο Θεός πολιτεύεται απ’ ευθείας προσωπικώς μ’ αυτόν, κι έτσι παράγεται μια θρησκευτική εμπιστοσύνη. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις δεν απαιτείται από έναν να σκέπτεται αλλ’ απλώς να αισθάνεται. Πολλοί ισχυρισμοί γίνονται από τους ομιλητάς χωρίς απόδειξι που να τους υποστηρίζη. Το ακροατήριο απλώς αισθάνεται ότι είναι ορθοί.

Αν και είναι πιθανό για ένα άτομο να βρη συναισθηματική ικανοποίησι στην Πεντηκοστιανή κίνησι και μπορεί να εντυπωσιασθή μ’ εκείνα που θεωρούνται ως εκδηλώσεις του πνεύματος του Θεού, πρέπει να ενθυμήται ότι η Γραφική αλήθεια είναι σπουδαιότερη από μια θρησκευτική συγκινησιακή πείρα. Εκείνο, που πρέπει να αναζητή ένα άτομο στην αληθινή θρησκεία, είναι η Γραφική αλήθεια, και όχι τα φυσικά σημεία. Ένα άτομο πρέπει να έχη πίστι λόγω των Γραφικών αληθειών που μαθαίνει, όχι λόγω των φυσικών σημείων που βλέπει. Να ενθυμήσθε τη Γραφική προειδοποίησι: «Όστις [άνομος] θέλει έλθει κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας, μεταξύ των απολλυμένων· διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας δια να σωθώσι.»​—2 Θεσ. 2:9-10.

Εφόσον οι εκδηλώσεις που νοιώθουν οι Πεντηκοστιανοί περιέχουν ομολογουμένως κάτι που και οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι ψευδές, όπως εσημειώθη στην πείρα του Β. Ι. Σέυμουρ, υπάρχει μήπως λόγος ν’ αμφισβητούμε όλ’ αυτά; Εφόσον η δαιμονική κατοχή μπορεί να προκαλέση φυσικές επαφές, πρέπει μήπως να συμπεράνωμε ότι μερικές απ’ αυτές προξενούνται από το άγιο πνεύμα και άλλες προξενούνται από δαιμονική δύναμι ώστε να είναι αναγκαίο να διακρίνωμε το αληθινό από το ψευδές; «Μήπως η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν;» (Ιάκ. 3:11) Ένα άτομο πρέπει με νηφαλιότητα και περίσκεψι να εξετάση την απόδειξι που δείχνει τη δαιμονική επιρροή στις πείρες των Πεντηκοστιανών. Να ενθυμήσθε εκείνο που έγραψε ο Θεόπνευστος απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς δίνοντας σ’ αυτούς προειδοποίησι για την «ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους» για να εξαπατήση εκείνους οι οποίοι «δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας.»​—2 Θεσ. 2:9, 10.

[Υποσημειώσεις]

Αποτυγχάνοντας στον Στόχο

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι της σημερινής κοινωνίας θεωρούν την πίστι σε ύπαρξι αμαρτίας ως αναχρονιστική, τη δε συναίσθησι αυτής τη θεωρούν κακή για τη διανοητική υγεία. Η άποψις αυτή τείνει ν’ απομακρύνη την ηθική εγκράτεια, με αποτέλεσμα την κατάπτωσι της κοινής ηθικής. Σχολιάζοντας το πώς η ψυχολογία του Φρόυντ συνετέλεσε στην εξαχρειωτική αυτή άποψι, ο Ψυχολόγος Ο. Χόμπαρτ Μόουρερ, πρώην πρόεδρος του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συνδέσμου, εδήλωσε:

«Επί μισόν αιώνα τώρα εμείς οι ψυχολόγοι έχομε σε πολύ μεγάλη έκτασι ακολουθήσει τη διδασκαλία του Φρόυντ ότι . . . ο ασθενής στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ καλό· ότι έχει εντός του παρορμήσεις, ειδικώς εκείνες της λαγνείας και της εχθρικότητος, τις οποίες έχει άνευ λόγου καταπνίξει. Και τώρα του λέμε ότι ενυπάρχει υγεία στην εκδήλωσι αυτών των παρορμήσεων.» Με το να προσπαθούν να εξαλείψουν τη συναίσθησι της αμαρτίας οι ψυχολόγοι, έχουν καταργήσει, επίσης, κατά τον Δρα Μόουρερ, την ηθική εγκράτεια, με αποτέλεσμα, ώστε τα συμπτώματα ανωμάλου προσωπικότητος να έχουν διαδοθή και να καταπτοούν περισσότερο.

Παρά τις αντιρρήσεις των κατά κόσμον σοφών, η αμαρτία είναι μια πραγματικότης που δεν μπορεί ν’ αγνοηθή με ελαφρότητα. Εδώ είναι αναμεμιγμένο κάτι περισσότερο από την παράδοσι των ηθικών νόμων. Διαταράσσει τη σχέσι ενός ατόμου με τον Δημιουργό του, διότι η αμαρτία έχει σχέσι με την παραβίασι Θείων νόμων. Η Ελληνική λέξις αμαρτία μεταδίδει τη σκέψι ότι ένας αποτυγχάνει σε κάτι, όπως το να χάση κάποιος τον δρόμο του, ν’ αποτύχη να κάμη κάτι, να χάση το σημείον κατευθύνσεως ή ν’ ακολουθήση εσφαλμένη πορεία. Η Εβραϊκή λέξις για την αμαρτία έχει παρόμοια έννοια. Ο Ιεχωβά Θεός έχει θέσει έναν κανόνα δικαιοσύνης για τα πλάσματά του ως σημείον τελειότητας. Η απώλεια ή αποτυχία συναντήσεως αυτού του σημείου ονομάζεται αμαρτία. Μπορεί να έχη δύο μορφές​—κληρονομημένη αμαρτία και αμαρτία που εμείς προσωπικώς διαπράττομε.

Η κληρονομημένη αμαρτία είναι υπεύθυνη για τον ατελή τρόπο λειτουργίας των σωμάτων μας και τον θάνατο που έρχεται αυτομάτως σε όλους. Μιλώντας γι’ αυτό ο λόγος του Θεού λέγει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Εκείνος ο ένας άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν ο κοινός προπάτωρ όλων των ανθρώπων. Με το ν’ αποτύχη εκουσίως στον στόχο της τελείας υπακοής στον Θεό αμάρτησε κι έφερε τον εαυτό του σε κατάστασι ατελείας. Τα τέκνα του, με το να γεννηθούν σ’ αυτή την κατάστασι, εκληρονόμησαν την ατέλειά του, που προέκυψε από την αμαρτία του. Έτσι, κανείς από τους απογόνους του δεν εγεννήθη χωρίς τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας του.

Η άλλη μορφή αμαρτίας είναι το αποτέλεσμα των προσωπικών μας αποτυχιών στο να φθάσωμε τον στόχο που έχει θέσει ο Θεός, που είναι το δικό του μέτρο δικαιοσύνης. Επειδή είμεθα ατελείς, αδυνατούμε να φθάσωμε σ’ αυτόν τον στόχο, αλλά μπορούμε ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν και να προσπαθούμε να έλθωμε όσο το δυνατόν πλησιέστερα σ’ αυτόν υπακούοντας στους νόμους του Θεού. Τέτοιες προσπάθειες δείχνουν την αγάπη μας για τη δικαιοσύνη. Έχοντας ειλικρινή επιθυμία να κάνωμε ό,τι είναι ορθό στα όμματα του Ιεχωβά, θα αισθανώμεθα βαθιά λύπη, όταν παραβιάζωμε κάποιον από τους νόμους του. Θα μετανοήσωμε για ό,τι έκαναμε, θα προσευχηθούμε θερμά για συγχώρησι και για να μην επαναλάβωμε την αμαρτία. Ο Θεός θα καλύψη την αμαρτία μας μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού και δεν θα έχη κάτι εναντίον μας. Λόγω της διαθέσεως μας προς μετάνοιαν θα μας συγχωρήση.

Εν τούτοις, η εκ μέρους του Ιεχωβά συγχωρητικότης δεν επεκτείνεται στο άτομο, που κάνει την αμαρτία τακτικό μέρος της ζωής του και την ασκεί έτσι εξακολουθητικά. Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει την τάσι ή επιθυμία ν’ αγωνισθή για τον στόχο που έχει θέσει ο Θεός. Παραβιάζει εκουσίως τους νόμους του Θεού, μη δείχνοντας αγάπη για τη δικαιοσύνη και μη αισθανόμενος τύψεις για τις αμαρτίες του. Η συνείδησίς του γίνεται καυτηριασμένη και αναίσθητη ως προς την πορεία του που είναι εσφαλμένη στα όμματα του Θεού. Σχετικά με ένα τέτοιο άνομο άτομο, η Γραφή λέγει: «Πας όστις πράττει την αμαρτίαν, πράττει και την ανομίαν· διότι η αμαρτία είναι η ανομία. Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του διαβόλου· διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει.» (1 Ιωάν. 3:4, 8) Απ’ την αρχή της αμαρτωλής του πορείας, το πονηρό πνευματικό πλάσμα, που είναι γνωστό ως Διάβολος, έχει παραβή εκουσίως τους νόμους του Θεού. Προφανώς έχει καταπνίξει κάθε αίσθημα ενοχής και υποστηρίζει ως επιθυμητό εκείνο που ο Θεός διακηρύσσει ως αμαρτία. Οι εκούσιοι αμαρτωλοί εκδηλώνουν τη διανοητική του διάθεσι.

Δεν μπορούμε να αναμένωμε από τον Θεό να συγχωρήση τις αμαρτίες ενός ατόμου, που αρνείται να συναισθανθή την αμαρτία και δεν επιζητεί την εκ μέρους του συγχώρησι. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυταπάτη το ν’ αρνηθή κανείς την ύπαρξι αμαρτίας. Επειδή ένα άτομο αρνείται ν’ αναγνωρίση τους νόμους του Θεού, αυτό δεν τους κάνει ανυπάρκτους· δεν απαλλάσσει έναν της ενοχής, όταν τους παραβιάζη. Όπως οι ανθρώπινοι δικασταί δεν θα κρίνουν ως αθώο ένα άτομο που αρνείται ν’ αναγνωρίση τους νόμους που παραβιάζει, έτσι κι ο Θεός δεν τον κρίνει ως αθώον επειδή παραβιάζει τους θείους νόμους. Είναι γραμμένο: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και να καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»​—1 Ιωάν. 1:8, 9.

Η συγχώρησις εκτείνεται στο άτομο που αναγνωρίζει την αμαρτία του και με αίσθημα μετανοίας ομολογεί την αμαρτία του στον Θεό, ζητώντας συγχώρησι. Ένα τέτοιο άτομο φανερώνει την ορθή διάθεσι σχετικά με την υπακοή στους θείους νόμους. Επειδή εκδηλώνει την ορθή διάθεσι καρδιάς, η αμαρτία του δεν είναι τέτοια που να οδηγή στην εξάλειψί του. Αν και μπορεί να πεθάνη κατά «φυσικόν» θάνατο λόγω της κληρονομημένης από τον Αδάμ αμαρτίας, έχει ελπίδα αναστάσεως. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να λεχθή για τον άνθρωπο που είναι άνομος όσον αφορά τους νόμους του Θεού και έχει τη διάθεσι του Διαβόλου έναντι της αμαρτίας. Επειδή δεν αισθάνεται ενοχή για την παράβασι των θείων νόμων, δεν μετανοεί και δεν κάνει προσπάθεια για να εκζητήση συγχώρησι. Η κατ’ εξακολούθησιν αμαρτία έχει καυτηριάσει τη συνείδησί του σε σημείο που έχει σκληρυνθή στην αδικοπραγία. Το υπόμνημα ενός τέτοιου ατόμου δεν το κρατεί ο Θεός. «Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας· το δε όνομα των ασεβών σήπεται.»​—Παροιμ. 10:7.

Είτε είναι η ψυχολογία του Φρόυντ είτε κάποια άλλη εξαχρειωτική γραμμή σκέψεως, που εξουδετερώνει την ηθική εγκράτεια, υφίσταται σοβαρός κίνδυνος αν της δώσωμε προσοχή. Είναι η οδός της αμαρτίας και του θανάτου, όχι η οδός της ζωής. «Μην πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.»​—Γαλ. 6:7.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ούτε είναι απηγορευμένον εις εμέ άλλο τι πλην σου, διότι είσαι η γυνή αυτού· και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;​—Γέν. 39:9. Σ 1/12/63 17

17 Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.​—Πράξ. 20:35. Σ 1/11/63 4, 5α

18 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.​—Γαλ. 6:2. Σ 1/10/63 32, 33α

19 Ας φερώμεθα προς την τελειότητα.​—Εβρ. 6:1. Σ 1/9/63 10-12α

20 Και είπεν ο Θεός. Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη . . . επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.​—Γέν. 1:26. Σ 15/7/63 2α

21 Το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, δια να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε.​—2 Θεσ. 1:5. Σ 1/5/63 5, 6

22 Βεβαίως Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας.​—Αμώς 3:7, ΜΝΚ. Σ 1/6/63 2, 3α

23 Από παντός είδους κακού απέχεσθε.​—1 Θεσ. 5:22. Σ 15/5/63 3, 4α

24 Ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός . . . Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος.​—Ησ. 45:18. Σ 1/3/64 6

25 Εάν ο Ιεχωβά ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν αλλ’ εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον.​—1 Βασ. 18:21, ΜΝΚ. Σ 15/3/64 3, 4β

26 Σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός.​—1 Πέτρ. 2:5. Σ 1/4/64 20-22α

27 Ουδείς ηδύνατο να εισέλθη εις τον ναόν, εωσού τελειώσουν αι επτά πληγαί των επτά αγγέλων.​—Αποκάλ. 15:8. Σ 15/1/64 10, 11α

28 Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.​—Φιλιππησ. 3:8. Σ 1/10/63 1, 2α

29 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.​—1 Κορ. 15:42-44. Σ 15/4/63 28, 29α

30 Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.​—1 Πέτρ. 2:5. Σ 15/6/63 12-14

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν πνευματικώς άγρυπνοι στους κρίσιμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Μαΐου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το σκληρόδετο βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; μαζί μ’ ένα βιβλιάριο προς δρχ. 15.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Ιουλίου: Αγγελιαφόροι Απολυτρώσεως. Σελ. 296.

12 Ιουλίου: Οι Ωραίοι Πόδες των Ευαγγελιζομένων. Σελ. 303.

Κηρύττοντας τον Λόγον του Θεού Ορθά

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ υπήρξε ένα από τα κύρια μέσα, που χρησιμοποιούνται για τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης από την αρχή της ως τον παρόντα καιρό. Εν τούτοις, υπάρχουν περισσότερα από ένα είδος κηρύγματος. Δεν είναι λίγοι οι κήρυκες του «Χριστιανικού κόσμου», που ενεργούν με τρόπο εξαιρετικά συγκινητικό, που κράζουν και χειρονομούν και κάνουν έκκλησι στα αισθήματα και στις προκαταλήψεις ακόμη των ακροατών των. Αλλ’ αυτοί δεν μπορούν να εύρουν υποστήριξι στις Γραφές για τον τύπο του κηρύγματός των. Τέτοιο κήρυγμα δεν είναι του είδους, που αναφέρει ο απόστολος Παύλος, όταν συνεβούλευσε τον Τιμόθεο: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:15.

Αλλ’ ούτε και οι πολλοί κήρυκες του «Χριστιανικού κόσμου», που φθάνουν στο αντίθετο άκρον, που κηρύττουν επί τέλους τον λόγον του Θεού, μ’ έναν ακατάστατο, άσκοπο τρόπο, δηλαδή, μεταβαίνοντας απλώς από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς τάξι ή λογική σύνδεσι, κηρύττουν ορθά τον λόγον του Θεού. Δεν κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να έχουν την επιδοκιμασία του Θεού. Το ότι πολλά Γραφικά κηρύγματα σήμερα υπάγονται δίκαια σ’ αυτή την κατηγορία, καταφαίνεται από ένα δημοσίευμα που ανεγράφη στο Βήμα του Σικάγου, Ιλλινόις, 4ης Οκτωβρίου 1963:

«Κηρύττετε τον Λόγον του Θεού, Λέγει ο Ρίττερ στη Σύνοδο. Το Καθήκον Αυτό Συχνά Μένει Ανεκπλήρωτο, Βεβαιώνει ο Καρδινάλιος. Πόλις του Βατικανού, 3 Οκτωβρίου.​—Ο Καρδινάλιος Ιωσήφ Ρίττερ του Αγίου Λουδοβίκου, είπε σήμερα στη Βατικανή Οικουμενική σύνοδο ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χρειάζεται περισσότερο κήρυγμα του λόγου του Θεού. Ο Αμερικανός καρδινάλιος, μιλώντας για πρώτη φορά σε μια συνεδρίασι της συνόδου, είπε στους 2.262 επισκόπους, που συνήχθησαν στη βασιλική του Αγίου Πέτρου, ότι το καθήκον του κηρύγματος εκπληρώνεται μόνο μ’ έναν τρόπο αμέθοδο, αν εκπληρώνεται καν.» Είπε, μεταξύ άλλων, ότι αυτό το κήρυγμα του λόγου του Θεού ήταν «ένας απαραίτητος όρος για την επιτυχία όλων των άλλων μεταρρυθμίσεων που μπορεί να κάμη η σύνοδος.» Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτο ότι ένας καρδινάλιος θα έκανε το κήρυγμα του λόγου του Θεού τόσο βασικό, ώστε να λέγη ότι η επιτυχία όλων των άλλων μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσε να εγκαινιάση η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού θα εξηρτάτο απ’ αυτό.

Αφού το κήρυγμα της Γραφής είναι ωμολογουμένως τόσο βασικό, μπορεί καλώς να διατυπωθή η ερώτησις, Γιατί η κατάστασις στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να είναι τέτοια, ώστε ένας από τους άρχοντάς της να μπορή να παραπονήται ότι «το καθήκον του κηρύγματος [του λόγου του Θεού] εκπληρώνεται μόνο μ’ έναν τρόπο αμέθοδο, αν εκπληρώνεται καν»; Θα μπορούσε αυτό να οφείλεται σε έλλειψι εκτιμήσεως της σπουδαιότητος της Γραφής της ιδίας;

Το ότι το κήρυγμα του λόγου του Θεού δεν πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται με αμέθοδο τρόπο, πολύ δε περισσότερον ν’ αμεληθή, διασαφηνίζεται από τον ίδιο τον λόγον του Θεού. Έτσι, όταν ο Ιησούς, ευθύς μετά την ανάστασί του, συνήντησε στον δρόμο προς τους Εμμαούς δύο μαθητάς του βρισκομένους σε αμηχανία και αθυμία, τους εκήρυξε με θετικό αποτέλεσμα: «Και αυτός είπε προς αυτούς, Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται. . . . Και αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς.» Και με ποιο αποτέλεσμα; Κατόπιν είπαν: «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;»​—Λουκ. 24:13-32.

Αργότερα την ίδια εκείνη μέρα ο Ιησούς έδωσε όμοια μαρτυρία στους ένδεκα αποστόλους και άλλους που συνήχθησαν μαζί τους: «Ούτοι είναι οι λόγοι τους οποίους ελάλησα προς υμάς, ότε ήμην έτι μεθ’ υμών, ότι πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού.» Γι’ αυτούς, επίσης, με το κήρυγμά του, «διήνοιξεν αυτών τον νουν, δια να καταλάβωσι τας γραφάς. Και είπε προς αυτούς, Ότι ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα», και λοιπά. Σαφές είναι ότι ο Ιησούς ούτε παρημέλησε τις Γραφές ούτε τις εχρησιμοποίησε άσκοπα, αλλά, μάλλον, μ’ ένα θετικό αποτέλεσμα.​—Λουκ. 24:44-46.

Ο απόστολος Παύλος ισχυρίζετο ότι εμιμείτο τον Χριστό, και μεταξύ των πολλών τρόπων, με τους οποίους το έπραττε αυτό, ήταν και το κήρυγμα των Αγίων Γραφών μ’ ένα τρόπο, που έδειχνε λογικότητα, αλληλουχία και συνέπεια, με θετικό αποτέλεσμα, όπως μπορεί να παρατηρηθή στο βιβλίο των Πράξεων, από το ένα κεφάλαιο στο άλλο. Χαρακτηριστικά είναι τα αναγραφόμενα σχετικά με το κήρυγμα του Παύλου στη Θεσσαλονίκη: «Όπου ήτο η συναγωγή των Ιουδαίων. Και κατά την συνήθειάν του ο Παύλος εισήλθε προς αυτούς, και τρία σάββατα διελέγετο μετ’ αυτών από των γραφών, εξηγών και αποδεικνύων, ότι έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών, και ότι ούτος είναι ο Χριστός Ιησούς, τον οποίον εγώ σας κηρύττω. Και τινες εξ αυτών επείσθησαν, και ηνώθησαν μετά του Παύλου και του Σίλα, και εκ των θεοσεβών Ελλήνων πολύ πλήθος και εκ των πρώτων γυναικών ουκ όλίγαι.»​—Πράξ. 17:1-4.

Η Γραφική αφήγησις δίνει όμοια μαρτυρία σχετικά με τον μαθητή Απολλώ και τη διακονία του στην Αχαΐα: «Ελθών, ωφέλησε πολύ τους πιστεύσαντας δια της χάριτος. Διότι εντόνως εξήλεγχε τους Ιουδαίους δημοσία, αποδεικνύων δια των Γραφών ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.» Υπήρχε κάτι άσκοπο, αμέθοδο όσον αφορά το κήρυγμά του;​—Πράξ. 18:27, 28.

Απομένει να ιδούμε μέχρι ποίου σημείου η Β΄ σύνοδος του Βατικανού θα βαδίση παράλληλα με τον Καρδινάλιο Ρίττερ σχετικά με τη σπουδαιότητα του κηρύγματος του λόγου του Θεού και με τον ορθό τρόπο της διεξαγωγής του. Αυτός μπορεί κάλλιστα να είναι μια ‘φωνή βοώντος εν τη ερήμω’ ως προς τούτο, όπως ήταν κι ένας προκάτοχός του, ο Καρδινάλιος Κέντρικ, στην πρώτη σύνοδο του Βατικανού, στην οποία έλαβε μια έντονη στάσι εναντίον του αλαθήτου του πάπα.

Όπως κι αν είναι, γεγονός παραμένει ότι το κήρυγμα, για να παραγάγη Χριστιανούς, πρέπει να βασίζεται στον λόγον του Θεού. Επί πλέον, το κήρυγμα αυτό δεν πρέπει ούτε να είναι μια εξαιρετικά συγκινητική έκκλησις, ούτε να γίνεται μ’ έναν άσκοπο, αμέθοδο τρόπο, αλλά πρέπει να είναι ένα κήρυγμα που ν’ απευθύνεται στη λογική με την παρουσίασι γεγονότων κι επιχειρημάτων με λογικό τρόπο και αλληλουχία. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, καθώς και οι εκδόσεις που αυτοί χρησιμοποιούν, ενασχολούνται σ’ αυτό το είδος κηρύγματος, το οποίον και αποβαίνει αποτελεσματικό, όπως δείχνουν τα γεγονότα.

Μήπως η Ειλικρινής Πίστις Μεταβάλλει το Εσφαλμένο σε Ορθό;

Είναι η ειλικρίνεια αρκετή να καλύψη εσφαλμένη πίστι; Τι λέγει η Αγία Γραφή;

ΕΝΑ μικρό παιδί δεν γνωρίζει, σε πολλές περιπτώσεις, τη διαφορά μεταξύ του εσφαλμένου και του ορθού. Μπορεί να πάρη ένα φιαλίδιο από το ντουλάπι των φαρμάκων και να καταναλώση το περιεχόμενό του, νομίζοντας πώς είναι γλύκισμα. Αλλά πιθανόν να είναι δηλητήριο. Το παίδι νομίζει ότι παίρνει αυτό που επιθυμεί, αλλά κάνει λάθος, με τραγικές συνέπειες.

Υπάρχουν άτομα σε ιδρύματα ψυχοπαθών, που πιστεύουν κάθε είδους φαντασιώδη πράγματα που δεν είναι αληθινά. Απατούν τον εαυτό τους μέχρι του σημείου να πιστεύουν ειλικρινά τις προσφιλείς σκέψεις των. Μερικοί μάλιστα εφαντάσθηκαν τον εαυτό τους ότι είναι ένας μεγάλος άρχων του κόσμου, όπως ο Ναπολέων. Μήπως, όμως, το να το πιστεύουν αυτό, το κάνει να είναι πράγματι έτσι; Όχι, αυτό δεν μεταβάλλει σε ορθό εκείνο που είναι εσφαλμένο.

ΕΙΤΕ ΟΡΘΟ ΕΙΤΕ ΕΣΦΑΛΜΕΝΟ

Δεν είναι μόνο τα παιδιά ή οι διανοητικώς ανισόρροποι που πιστεύουν ειλικρινά εκείνο που δεν είναι αληθινό. Ειδικώς στον τομέα της θρησκείας εκατομμύρια κοινών ανθρώπων πιστεύουν με ειλικρίνεια διάφορα πράγματα που δεν είναι σύμφωνα με τα γεγονότα.

Η αλήθεια δεν αφήνει περιθώριο για όλες τις διάφορες αποχρώσεις θρησκευτικών διδασκαλιών στον κόσμο. Λόγου χάριν, είτε αν υπάρχη ζωή μετά θάνατον, είτε όχι. Είτε αν η γη θα διαμένη για πάντα ή όχι. Είτε αν ο Θεός θα θέση τέρμα στην πονηρία, είτε όχι. Σχετικά μ’ αυτές και με πολλές άλλες δοξασίες, υπάρχει η ορθή και η εσφαλμένη άποψις. Δεν μπορούν να υπάρχουν δύο γραμμές αληθείας, όταν η μία συγκρούεται με την άλλη. Η μία ή η άλλη είναι αληθινή, αλλ’ όχι και οι δύο. Είναι όπως ένα άτομο ή ζη ή είναι νεκρό. Είναι ή το ένα ή το άλλο, αλλά δεν μπορεί και τα δύο. Όταν μια δοξασία δεν είναι ορθή αλλά εσφαλμένη, δεν μπορεί τότε να είναι συγχρόνως ορθή. Η πιο ειλικρινής πίστις σ’ αυτήν και εφαρμογή της, δεν θα την μετατρέψουν από εσφαλμένη σε ορθή. Ούτε θα γίνη αποδεκτή από τον Θεό ως αλήθεια, εφόσον αυτός δεν ευαρεστείται στο ψεύδος.

Σε μερικές χώρες ωρισμένα ζώα θεωρούνται ιερά και δεν είναι δυνατόν να τα φάγουν άνθρωποι, μολονότι πολλοί στις ίδιες αυτές χώρες πεθαίνουν από υποσιτισμό κάθε χρόνο. Η δοξασία αυτή μπορεί να είναι ειλικρινής, αλλά μήπως αυτό την κάνει ορθή ή αποδεκτή από τον Θεό; Πώς μπορούμε να το ξέρωμε; Πηγαίνοντας στον γραπτό αγωγό επικοινωνίας του Θεού με το ανθρώπινο γένος, την Αγία Γραφή, που μας λέγει : «Λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν. Και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου, και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. Δια τούτο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός δια των επιθυμιών των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, ώστε να ατιμάζωνται τα σώματα αυτών μεταξύ αυτών. Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα.» (Ρωμ. 1:22-25) Απ’ αυτό γίνεται σαφές ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει καθόλου εκείνους, που ενασχολούνται στη λατρεία εκείνων που αυτός έχει δημιουργήσει, λόγου χάριν των ζώων, ακόμη και όταν η δοξασία τους και η εκδήλωσίς της μπορή να είναι ειλικρινείς.

Σε άλλες χώρες λατρεύονται εικόνες, ή είδωλα. Τροφές και ποτά τοποθετούνται μπροστά σ’ αυτές τις εικόνες ως προσφορές. Κι εδώ, επίσης, σ’ αυτές τις ίδιες χώρες, πολλοί άνθρωποι πεινούν ενώ οι τροφές αυτές και τα ποτά αποσυντίθενται μπροστά σ’ αυτά τα άψυχα αντικείμενα. Μήπως ο Θεός εξεδηλώθη σχετικά μ’ αυτό το είδος της λατρείας; Μάλιστα. Προ πολλού χρόνου διεκήρυξε: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκύνησης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.»​—Έξοδ. 20:4, 5, ΜΝΚ.

Το πώς ο Θεός θεωρεί αυτά τα είδωλα κι εκείνους, που τα λατρεύουν, μας λέγει ο ίδιος στον Ψαλμό 115:4-8: «Τα είδωλα αυτών είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων· στόμα έχουσι, και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι, και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι, και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι, και δεν οσφραίνονται· χείρας έχουσι, και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι, και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι δια του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, πας ο ελπίζων επ’ αυτά.» Πάλι η άποψις του Θεού είναι σαφής. Τα είδωλα είναι ανίκανα να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Εκείνοι που τα κατασκευάζουν κι εμπιστεύονται σ’ αυτά παρομοιάζονται με τα χωρίς ζωή είδωλα τα ίδια. Μολονότι αυτή η μορφή της λατρείας μπορεί να είναι πολύ ειλικρινής, δεν είναι σε αρμονία με το σαφώς εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού.

ΟΙ «ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΑΙ» ΜΟΝΟΝ;

Αναμφιβόλως σας έχει δοθή η ευκαιρία να χαρακτηρίσετε τις συνήθειες αυτές ως προερχόμενες από τις λεγόμενες «ειδωλολατρικές» χώρες. Πολλοί νομίζουν ότι τέτοια λατρεία ουδέποτε θα ησκείτο στους «πιο φωτισμένους» Δυτικούς πολιτισμούς. Αλλά, ας αναλύσωμε μια μόνον δοξασία, που είναι εξέχουσα στις χώρες του «Χριστιανικού κόσμου» για να δούμε αν έχη έτσι το πράγμα.

Οι περισσότερες από τις θρησκείες του Δυτικού κόσμου ειλικρινά πιστεύουν ότι μετά θάνατον οι πονηροί θα βασανίζωνται για πάντα σ’ ένα πύρινο άδη. Γίνεται πιστευτό ότι πραγματικοί σωματικοί πόνοι απιστεύτως δυνατοί θα είναι η μερίδα εκείνων που μεταβαίνουν σε μια τέτοια θέσι. Όμως, τι γνώμη θα είχατε για έναν πατέρα, που θα έβαζε το χέρι του παιδιού του σε μια δυνατή φωτιά και θα προξενούσε σοβαρά εγκαύματα; Θα συμφωνούσατε ότι ένας πατέρας θα έπρεπε να είναι παράλογος και σκληρός για να το κάμη αυτό. Ή, αν ένα άτομο έπαιρνε ένα ζώο, ένα σκύλο λόγου χάριν, και το έψηνε σιγά-σιγά επάνω από πυρακτωμένα κάρβουνα ενώ θα ήταν ακόμη ζωντανό, αυτό θα εθεωρείτο ως μια αποτροπαία, παράλογη και φρικτά απεχθής πράξις.

Και όμως, μας ζητούν να πιστεύωμε ότι ο Θεός, που είναι Αγάπη, θα κάμη κάτι πολύ χειρότερο στα ανθρώπινα πλάσματα!

Μήπως αυτή η δοξασία είναι σύμφωνη με τα γεγονότα; Η άποψις του Θεού απέναντι μιας τέτοιας δοξασίας μπορεί να γίνη αντιληπτή, όταν κάτι παρομοίας φύσεως διεπράχθη στο έθνος του αρχαίου Ισραήλ. Εκείνο τον καιρό οι Ισραηλίται πράγματι διαπερνούσαν τα παιδιά τους δια πυρός σε θυσίες παιδιών προς τον ψευδή θεό Μολόχ. Σημειώστε τι ο Παντοδύναμος Θεός είπε για τη συνήθεια αυτή: «Ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Βάαλ, τους εν τη φαράγγι του υιού του Εννόμ, δια να διαβιβάσωσι τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών δια του πυρός εις τον Μολόχ· το οποίον δεν προσέταξα εις αυτούς, ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου, να πράξωσι το βδέλυγμα τούτο.» (Ιερεμ. 32:35) Όχι, ο Θεός ούτε καν διενοήθη να κάμη ένα τέτοιο πράγμα. Πώς, λοιπόν, μπορεί να κατηγορηθή για το ότι κάνει κάτι χειρότερο, όπως είναι ο βασανισμός ανθρώπων σε πυρά άδου στην αιωνιότητα;

Η μοίρα των εκουσίως πονηρών είναι σαφής: «Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» (Ψαλμ. 145:20, ΜΝΚ) Εκμηδένισις, όχι αιώνιος βασανισμός, είναι η μοίρα εκείνων που είναι εκουσίως πονηροί.

Εκείνοι, που πιστεύουν και διδάσκουν ένα πύρινο άδη βασανισμού, δυσφημούν τον Θεό. Διδάσκουν ως προερχομένην από τον Θεό μια διδασκαλία που αυτός απορρίπτει ως ψευδή. Αυτή είναι, επίσης, υπεύθυνη για την απομάκρυνσι πολλών ορθοφρονούντων ανθρώπων από τον Θεό, καθόσον αισθάνονται ότι δεν μπορούν να έχουν πίστι σ’ έναν Θεό, που θα έκανε στ’ ανθρώπινα πλάσματα ό,τι εμείς δεν θα εκάναμε σ’ ένα βουβό σκύλο.

Αν ο Θεός δέχεται ειλικρινή, μολονότι εσφαλμένη, λατρεία, τότε γιατί η συνήθεια της προσφοράς της θυσίας παιδιών στον Μολόχ εξηφανίσθη από την παγκόσμια σκηνή; Οι Ισραηλίται δεν ευλογήθηκαν γι’ αυτή την εσφαλμένη λατρεία. Η ειλικρίνειά τους δεν έγινε δεκτή. Ο Μολόχ δεν ήταν ο αληθής και ζων Θεός. Η πίστις και η υπηρεσία σ’ αυτόν τον ψευδή θεό απερρίφθη βιαίως από τον Θεό.

Επίσης, θα μπορούσε να έλθη σαν κάτι συγκλονιστικό σε πολλούς μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο», που πιστεύουν τη διδασκαλία των αιωνίων βασάνων, το να μάθουν ότι σε πολλές ειδωλολατρικές χώρες προάγεται η απαράλλακτη αυτή διδασκαλία! Ένας άδης φλεγομένου πυρός για τους πονηρούς είναι μια από τις κύριες διδασκαλίες και δοξασίες εκατομμυρίων ατόμων που ζουν σε ειδωλολατρικές χώρες!

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Αυτή η σύντομη ανάλυσις ολίγων μόνον δοξασιών των «ειδωλολατρικών» και των «Χριστιανικών» θρησκειών θα πρέπει να δείξη στο σκεπτόμενο άτομο ότι η ειλικρίνεια με την οποία πιστεύει σε μια δοξασία δεν μεταβάλλει ό,τι είναι εσφαλμένο σε ορθό. Δεν το κάνει ευπρόσδεκτο στον Θεό. Αυτός δεν μπορεί να συγχωρήση ό,τι είναι εσφαλμένο. Δεν δύναται να ευλογήση ό,τι είναι ψεύδος. Είναι Θεός αληθείας. «Είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός», λέγει το Εβραίους 6:18· έτσι, είναι βέβαιον ότι ο Θεός δεν θα επιδοκιμάση ψεύδη, ακόμη και αν διδαχθούν ειλικρινώς εν ονόματί του.

Ο Θεός, είναι αλήθεια, μας θέλει να δείχνωμε ειλικρίνεια στη λατρεία. Αλλ’ εκείνο που θέλει είναι ειλικρίνεια στην αληθινή λατρεία, όχι ειλικρίνεια στην ψευδή λατρεία. Ο Θεός, για να βοηθήση εκείνους, που είναι πραγματικά ειλικρινείς στην επιθυμία τους να λατρεύουν εν αληθεία, έχει προμηθεύσει έναν αλάθητο οδηγό, τον Λόγον του, την Αγία Γραφή. Με την αποκάλυψι των βουλών του, τα ανθρώπινα πλάσματα μπορούν να εξακριβώσουν ποιος είναι αυτός, ποιοι είναι οι σκοποί του, και τι είναι η επίγνωσις της αληθείας. Όπως ο Ιησούς Χριστός είπε σε μια προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν στη δικαία νέα τάξι του Θεού, όπου ο άνθρωπος θα ζη εν μέσω παραδεισιακών συνθηκών με τελεία υγεία και ευτυχία για πάντα, έχουν ανάγκη να μελετήσουν τον Λόγο του Θεού για να καταλήξουν σε απόφασι ποια είναι η αλήθεια. Ο Ιησούς, επίσης, εδήλωσε: «Αύτη . . . είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»​—Ιωάν. 17:3.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είσθε ειλικρινής σ’ εκείνα που πιστεύετε. Αλλά να ενθυμήσθε, ότι η ειλικρίνεια, αυτή καθ’ εαυτήν, δεν θα μεταβάλη μια εσφαλμένη δοξασία σε ορθή ούτε θα την κάμη ευπρόσδεκτη στον Θεό. Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσετε τον γραπτό του Λόγο για να διαπιστώσετε τι είναι ορθό. Με τον τρόπο αυτόν σας δοκιμάζει για να δη αν είσθε άξιος των ευλογιών του. Αν είσθε απαθής, εμπιστευόμενος σε άλλους να κάμουν για σας κάθε σκέψι όσον αφορά τη θρησκεία, τότε δεν μπορείτε ν’ αναμένετε την εύνοια του Θεού.

Όχι, μη γίνεσθε σαν το μικρό παιδί, τρώγοντας προς βλάβην σας εκείνο που δεν γνωρίζετε, διότι «υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου.» (Παροιμ. 16:25) Αντί να εκλέξης μια τέτοια πορεία, προτιμότερον «έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

Ευλογητή Προσπάθεια Ανανεώσεως Συνδρομών

Η σύζυγος ενός υπηρέτου περιφερείας στη Βραζιλία έλαβε μερικές ειδοποιήσεις γι’ ανανέωσι συνδρομών στα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!, ενώ ειργάζετο με μια εκκλησία μαζί με τον σύζυγό της. Μερικές από τις ειδοποιήσεις ήσαν κατά ολίγους μήνας παλαιότερες, αλλ’ εκείνη εσκέφθη ότι θα έπρεπε και γι’ αυτές να γίνη τουλάχιστον μια επίσκεψις. Μερικοί από τους συνδρομητάς είχαν μετοικήσει, η δε αδελφή, κάνοντας τις επισκέψεις, έπρεπε να πάη σε δύο και σε τρεις ακόμη διάφορες διευθύνσεις, ώσπου να συναντήση το οικείον πρόσωπο. Ποια ήσαν τ’ αποτελέσματα; Συνολικά ελήφθησαν επτά συνδρομές κι άρχισε μια Γραφική μελέτη. Αυτό, επίσης, εβοήθησε τους αδελφούς να διακρίνουν το προνόμιό τους να επισκέπτωνται όλους εκείνους των οποίων έληξαν οι συνδρομές.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Διατήρησις Ωριμότητος με τους Αδελφούς Μας

Η ΩΡΙΜΟΤΗΣ ορίζεται ως πλήρης ανάπτυξις, πληρότης αυξήσεως. Βασικά σημαίνει τελειότης ή πληρότης. Υπάρχουν διάφορα είδη ωριμότητος: φυσική, διανοητική, συναισθηματική και πνευματική. Ως Χριστιανοί διάκονοι ενδιαφερόμεθα ιδιαίτερα για την πνευματική ωριμότητα.

Η πνευματική ωριμότης δεν είναι κάτι που κληρονομείται εκ φύσεως, όπως είναι συχνά κάποια ειδική ιδιοφυΐα, ούτε έρχεται φυσιολογικά με την πάροδο των ετών, όπως η φυσική ωριμότης. Είναι κάτι, για το οποίον πρέπει να γίνη εργασία, τακτικά και μ’ επιμέλεια. Αλλ’ αξίζει να γίνη η προσπάθεια, διότι ο πνευματικά ώριμος άνθρωπος εκδηλώνει την καρποφορία του πνεύματος. Είναι ικανός ν’ ανθίσταται σε πειρασμούς, δεν θίγεται εύκολα, αλλ’ είναι βραδύς στην οργή, υπομονητικός, μακρόθυμος.​—Γαλ. 5:22, 23.

Επί πλέον, ο πνευματικά ώριμος άνθρωπος έχει καλή γνώσι του λόγου του Θεού, των σκοπών Του και του θελήματός Του γι’ αυτόν. Είναι ικανός να διδάξη και να εκπαιδεύση άλλους στη διακονία· πραγματικά, ενδιαφέρεται πάρα πολύ να βοηθήση άλλους και είναι ο ίδιος καρποφόρος στη διακονία. Και το σπουδαιότερο από όλα, αποκτά την επιδοκιμασία του Θεού, διότι φέρει τιμή στο όνομα του Θεού. Πόσο κατάλληλη, λοιπόν, είναι η συμβουλή που βρίσκεται στην επιστολή προς Εβραίους 6:1, 12: «Ας φερώμεθα προς την τελειότητα [ωριμότητα, ΜΝΚ], . . . δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»a

Πώς μπορούμε να φθάσωμε σε τέτοια ωριμότητα; Εν πρώτοις, με καθημερινή επιμελή μελέτη του Θείου λόγου, όπως παρήγγειλε ο Θεός στον Ιησούν του Ναυή. (Ιησ. Ναυή 1:8) Για να προοδεύσωμε σε ωριμότητα, χρειαζόμεθα και τη βοήθεια της Χριστιανικής εκκλησίας, κι επομένως πρέπει να προσέξωμε τη νουθεσία να μην εγκαταλείπωμε το να συνερχώμεθα ομού. (Εβρ. 10:24, 25) Αφού αποκτήσωμε γνώσι, πρέπει να λάβωμε κι εκπαίδευσι στη διακονία, ακριβώς όπως ο απόφοιτος μιας ιατρικής σχολής πρέπει πρώτα να υπηρετήση ως εσωτερικός γιατρός προτού λάβη την άδεια ν’ ασκή μόνος του το επάγγελμα. Το να μετέχωμε τακτικά στην κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού θα μας βοηθήση, επίσης, να προχωρήσωμε σε ωριμότητα. Ούτε πρέπει να παραμελούμε την προσευχή, αλλά να ‘προσκαρτερούμε στην προσευχή’. (Ρωμ. 12:12) Προσερχόμενοι στον Θεό με προσευχή, πρέπει να ερχώμεθα με τον οφειλόμενο σεβασμό, αναγνωρίζοντας τη μεγαλωσύνη του Ιεχωβά Θεού και τη δική μας μηδαμινότητα. Και στις προσευχές μας δεν πρέπει να ενθυμούμεθα μόνο τους εαυτούς μας, αλλά και τους άλλους.​—Εφεσ. 1:16-18.

Αγωνιζόμενοι για ωριμότητα, πρέπει να έχωμε, επίσης, υπ’ όψιν ότι η ωριμότης απαιτεί διάφορα πράγματα από διαφόρους ανθρώπους. Απαιτεί ωρισμένα πράγματα από τους γονείς, από τα τέκνα, από τους συζύγους, από τις συζύγους, από τους επισκόπους, και λοιπά. Θα μπορούσε να λεχθή ότι κάθε τέτοια κατάστασις θέτει ένα πλεονέκτημα σε ωρισμένες ιδιότητες. Το να ηγούνται, λοιπόν, το να λαμβάνουν πρωτοβουλία και το να έχουν οργανωτική ικανότητα απαιτούνται από τους συζύγους και τους επισκόπους περισσότερο από τις συζύγους και τα τέκνα.

Ενώ αγωνιζόμεθα για ωριμότητα, πρέπει να φυλαγώμεθα από το ν’ αποβλέπωμε σε ανθρώπους, διότι αυτό θα επιβραδύνη την πρόοδό μας. Γιατί ν’ αποβλέπωμε σε ανθρώπους, όταν έχωμε ένα τέτοιο τέλειο παράδειγμα ενώπιόν μας όπως ο Ιησούς Χριστός; Τι ωριμότητα εξεδήλωσε αυτός στην έντονη αγάπη του για τη δικαιοσύνη, στο τέλειο μίσος του για ό,τι ήταν κακό! Ήταν πιστός στον Θεό και στην αλήθεια και το απέδειξε αυτό με τα λόγια του και τα έργα του. Ήταν ανιδιοτελής και πάντοτε ευπειθής στον ουράνιο Πατέρα του.

Αφού άπαξ φθάσωμε σε ωριμότητα, μήπως μπορούμε να εκδηλώσωμε χαλάρωσι, να σταυρώσωμε τα χέρια μας και να νομίζωμε ότι ο αγών εκερδήθη, κατά ένα τρόπο; Διόλου! Η ωριμότης εύκολα χάνεται, αν δεν την καλλιεργούμε τακτικά. Ακριβώς όπως τα ίδια στοιχεία της υγιεινής τροφής, του καθαρού αέρος, της λιακάδας, της σωματικής ασκήσεως και αρκετής αναπαύσεως και ύπνου, που εβοήθησαν ένα παιδί να γίνη άνδρας, χρειάζονται για να διατηρήσουν την υγεία και τη δύναμί του ως ανδρός, το ίδιο συμβαίνει και με την πνευματική μας ζωή. Ό,τι μας εβοήθησε να φθάσωμε σε ωριμότητα πρέπει να το καλλιεργήσωμε για να διατηρήσωμε ωριμότητα με τους αδελφούς μας.

Το ότι μπορεί ν’ απολεσθή η ωριμότης μάς το τονίζουν σαφώς οι Γραφές. Υπήρχε ο Βασιλεύς Σολομών αυτός, βέβαια, ήταν ώριμος κάποτε, αλλ’ έχασε την ωριμότητά του και πέθανε μακριά από την εύνοια του Θεού. Υπήρχε ο Ιούδας, που είχε εκλεγή ως ένας από τους αποστόλους, και ο Δημάς, ο συνεργάτης του αποστόλου Παύλου· αλλ’ ο Ιούδας κι ο Δημάς απώλεσαν την ωριμότητά των.

Πόσο κατάλληλη, λοιπόν, είναι η συμβουλή που περιέχεται στο θέμα μας για τον μήνα Ιούνιο, να φροντίζωμε να «διατηρούμε ωριμότητα με τους αδελφούς μας»! Για να διατηρήσωμε αυτή την ωριμότητα, πρέπει συνεχώς να την καλλιεργούμε, ακριβώς όπως όταν προσπαθούσαμε για πρώτη φορά να την αποκτήσωμε. Σημειώστε δε ότι η έμφασις δίδεται στο να διατηρούμε ωριμότητα με τους αδελφούς μας. Αυτό θα συντελέση στην ειρήνη, αρμονία, εποικοδόμησι αλλήλων και πνευματική ευημερία. Και ποτέ ας μη παραβλέπωμε τον κύριο αντικειμενικό σκοπό μας της διατηρήσεως ωριμότητος, ο οποίος είναι το να μπορούμε να αινούμε τον Ιεχωβά Θεό και να φέρωμε τιμή σ’ αυτόν με λόγια και έργα.

[Υποσημειώσεις]

Ιερουσαλήμ​—Η Φημισμένη Πόλις

ΚΑΜΜΙΑ άλλη πόλις στη Βιβλική ιστορία δεν στέκει σε τόσο εξέχουσα θέσι όπως η Ιερουσαλήμ. Επί χίλια και πλέον χρόνια, αφότου την εκυρίευσε ο Δαβίδ, υπήρξε το κέντρον της θρησκευτικής ζωής για τον λαόν, με τον οποίον είχε κάμει διαθήκη ο Θεός, τον Ισραήλ. Εδώ ήταν, όπου η ιερά κιβωτός της διαθήκης εφέρθη από τον Δαβίδ, και εδώ ήταν όπου ένας μεγαλοπρεπής ναός εκτίσθη από τον Σολομώντα. Σ’ αυτή την πόλι απητείτο να έλθη κάθε άρρην Ισραηλίτης τρεις φορές κάθε έτος για να παρακολουθήση περιόδους εορτών. Αυτό ήταν το μέρος, όπου διέμεναν οι βασιλείς του Ιούδα και κυβερνούσαν τους υπηκόους των. Στη διάρκεια του καιρού, που οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ ήσαν διχασμένες σε δύο βασίλεια, τα περισσότερα από τα σπουδαία γεγονότα στην ιστορία του νοτίου βασιλείου, του Βασιλείου του Ιούδα, έλαβαν χώραν πλησίον της Ιερουσαλήμ, που ήταν η πρωτεύουσα.

Η ιστορία της Ιερουσαλήμ φθάνει τόσο μακριά πίσω στην αρχαιότητα, ώστε η ηλικία της και η αρχή της χάνονται μέσα στον χρόνο. Πάνω από 1.900 χρόνια προ της ελεύσεως του Ιησού Χριστού ήταν μια πόλις γνωστή ως Σαλήμ. Ο Αβραάμ έφθασε κοντά σ’ αυτή και προσέφερε δώρα στο βασιλέα της, τον Μελχισεδέκ, που ήταν ιερεύς του Ιεχωβά Θεού. (Γέν. 14:17-20) Τελικά, κατέληξε να καταληφθή από τους Ιεβουσαίους, που την ωνόμασαν Ιεβούς.

Μολονότι η πόλις έπαυσε να ονομάζεται Ιεβούς αφότου την κατέλαβε ο Δαβίδ, το όνομα «Ιερουσαλήμ» προφανώς δεν εδόθη σ’ αυτή από τους Ισραηλίτας. Το όνομα τούτο φαίνεται ότι είχε συνδεθή με την πόλι αυτή προτού αυτοί εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας. Οι επιστολές Τελ ελ-Αμάρνα, που εστάλησαν από ωρισμένους άρχοντας της Χαναάν προς τους Αιγυπτίους γύρω στο χρόνο της εισβολής των Ισραηλιτών στη χώρα, περιέχουν το όνομα αυτό για την πόλι. Χρησιμοποιούν τη μορφή «Γιουρουσαλήμ».

Η Ιερουσαλήμ κείται επάνω σ’ ένα οροπέδιο, που απέχει τριάντα και πλέον μίλια από τη Μεσόγειο Θάλασσα και σε υψόμετρο 2.550 ποδών περίπου. Υπάρχουν κοιλάδες, που από το παραλιακό πεδίον κατευθύνονται ψηλά προς αυτήν και οι οποίες διασχίζουν την Σεφήλα ή πρόποδες, που είναι μεταξύ του οροπεδίου της Ιουδαίας και του παραλιακού πεδίου. Επί αιώνες δύο ή τρεις απ’ αυτές τις κοιλάδες υπήρξαν σπουδαίες ταξιδιωτικές αρτηρίες μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της ακτής της θαλάσσης. Αυτές υπήρξαν, επίσης, οι τοποθεσίες πολλών μαχών είτε λόγω του ότι στρατεύματα επετίθεντο εναντίον των ορεινών μερών της Ιουδαίας δια μέσου αυτών, είτε λόγω στρατευμάτων που κατήρχοντο ορμητικά απ’ αυτά τα ορεινά μέρη για να επιτεθούν εναντίον των κατοίκων των πεδινών μερών.

Η σπουδαιότερη απ’ αυτές τις οδικές αρτηρίες είναι η Κοιλάς Αιαλών. Είναι μια ευρεία πεδιάδα, που προμηθεύει μια εύκολη ανάβασι στην ορεινή χώρα. Διάφοροι δρόμοι οδηγούν από την κοιλάδα ψηλά στο οροπέδιο της Γαβαών, η οποία βρίσκεται λίγα μόλις μίλια προς βορράν της Ιερουσαλήμ. Κατωτέρω από τους δρόμους αυτούς και δια μέσου της Κοιλάδος Αιαλών υπήρχε πάντοτε ο ευκολώτερος ταξιδιωτικός δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς την πόλι της Ιόππης στο χείλος της Μεσογείου Θαλάσσης. Η Κοιλάς Αιαλών ήταν όπου ο Ιησούς του Ναυή, ενώ πολεμούσε κατά των Αμορραίων, επεκαλέσθη τον Ιεχωβά να κάμη τον ήλιο να σταθή ακίνητος. (Ιησ. Ναυή 10:5, 12) Το 66 μ.Χ., όταν ο Ρωμαίος Κυβερνήτης Γάιος Κέστιος Γάλλος υπανεχώρησε από την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, οι Ιουδαίοι προξένησαν μεγάλες απώλειες στο στρατό του καθώς υποχωρούσε κάτω προς τους δρόμους που περνούσαν μέσα από τις χαράδρες, οι οποίες κατηυθύνοντο προς την Κοιλάδα Αιαλών. Λόγω αυτών των χαραδρών, η πορεία προς την Ιερουσαλήμ ήταν επικίνδυνη για μια στρατιωτική δύναμι. Λίγοι άνδρες σε κατάλληλες θέσεις μπορούσαν ν’ αποκλείσουν τη διάβασι. Η Κοιλάς Σωρήκ, ο άλλος σπουδαίος ταξιδιωτικός δρόμος, είναι λίγο προς νότον της Κοιλάδος Αιαλών και με όμοιο τρόπο απεκλείετο εύκολα από το στρατό που υπερήσπιζε την Ιερουσαλήμ. Όταν αυτές οι φυσικές πύλες από δυσμάς προς τους λόφους της Ιουδαίας εκλείνοντο, η Ιερουσαλήμ ήταν λογικά ασφαλής από τα εχθρικά στρατεύματα που κατά περιόδους εξεχύνοντο δια μέσου των παραλιακών πεδιάδων.

Ο δρόμος προς τα ανατολικά της Ιερουσαλήμ, που τη συνέδεε με την Ιεριχώ, περνούσε δια μέσου της ερημωμένης αγόνου γης της Ιουδαίας. Οι βαθιές χαράδρες της περιοχής αυτής, η απότομος ανωφέρεια των 3.300 ποδών από την Ιεριχώ προς την Ιερουσαλήμ σε απόστασι δεκαπέντε μιλίων και η έλλειψις νερού έκαναν την προσπέλασι προς την πόλι επικίνδυνη για ένα στράτευμα που ενεργούσε επίθεσι.

Ο ταξιδιωτικός δρόμος, που περνούσε δια μέσου της Ιερουσαλήμ από βορρά προς νότον, ήταν από τους κυριωτέρους. Προς βορράν της πόλεως ο δρόμος περνούσε δια μέσου της Συχέμ της Σαμαρείας, και τελικά συνεδέετο με την κυρία υπεραστική οδό που άρχιζε από τη Δαμασκό και περνούσε κοντά στη Θάλασσα της Γαλιλαίας καθώς προχωρούσε στην πολυσύχναστη παραλιακή υπεραστική οδό. Προς νότον της Ιερουσαλήμ η κεντρική υπεραστική οδός περνούσε δια μέσου της Βηθλεέμ, της Χεβρών και της προς νότον πόλεως Βηρ-σαβεέ. Τότε εξωρμούσε προς την έρημο, διέσχιζε τη Σιναϊτική Χερσόνησο και εισήρχετο στην Αίγυπτο. Μια άλλη υπεραστική ερημική οδός εισήρχετο στη Βηρ-σαβεέ από την Ερυθρά Θάλασσα. Τοιουτοτρόπως η κεντρική υπεραστική οδός συνέδεε την Ιερουσαλήμ με την Αίγυπτο και τον λιμένα της Ερυθράς Θαλάσσης Εσιών-γάβερ προς νότον, προς βορράν δε με την πολυσύχναστη εμπορική οδό που περνούσε δια μέσου της Δαμασκού και κατηυθύνετο προς τη Μεσοποταμία.

Φυσικά οχυρώματα, που την έκαναν μια πόλι δύσκολα δυναμένη να εκπορθηθή, ήσαν σε όλες τις πλευρές πλην της βορείας. Αυτή ήταν η πλευρά που προσέβαλλαν συνήθως τα εχθρικά στρατεύματα. Κατά μήκος της ανατολικής πλευράς της πόλεως είναι η Κοιλάς των Κέδρων, που στρέφεται νοτιοανατολικά και εξέρχεται προς την Έρημο της Ιουδαίας. Στη δυτική πλευρά είναι η Κοιλάς του Εννώμ που κάνει στροφή προς τη νοτία πλευρά για να συναντήση την Κοιλάδα των Κέδρων. Αυτές οι βαθιές χαράδρες προσέδιδαν στην πόλι μια φυσική ισχύ, επιπρόσθετα προς εκείνη που είχε εκ του ότι ήταν σε ορεινή περιοχή, στην οποία δεν μπορούσε εύκολα να φθάση ένα στράτευμα. Οι χαράδρες δεν είναι σήμερα τόσο βαθιές όσο ήσαν κάποτε, λόγω των ερειπίων, που έπεσαν από την πόλι στην πορεία των αιώνων.

Στη διάρκεια της μακράς της ιστορίας, η Ιερουσαλήμ ευρέθη κάτω από πολιορκία πολλές φορές και κατεστράφη περισσότερες από μια φορές, αλλά δεν υπάρχει αναγραφή ότι οι κάτοικοί της υπέφεραν οποτεδήποτε από έλλειψι νερού. Δεξαμενές μέσα στους πύργους, διάφορα αποθέματα νερού και η πηγή Γιών στην Κοιλάδα των Κέδρων την διατηρούσαν εφωδιασμένη με νερό. Στην αρχή της ιστορίας της πόλεως ανεσκάφη μια σήραγξ δια μέσου του βράχου μέχρι του σημείου όπου ένα πηγάδι βάθους σαράντα ποδών κατήρχετο σε μια λεκάνη, στην οποία έρρεε το νερό της πηγής. Με τα μέσα αυτά οι κάτοικοι μπορούσαν εκ του ασφαλούς να προμηθευθούν το απόθεμά τους σε νερό.

Ένεκα του γεγονότος ότι η Ιερουσαλήμ ήταν η πόλις, που ο Ιεχωβά Θεός είχε διαλέξει για να είναι η έδρα της τυπικής του θεοκρατίας και η θέσις για τον ναό του, έγινε μια εξέχουσα πόλις στην ανθρώπινη ιστορία. Αλλά δεν έχει πλέον την εύνοια του Ιεχωβά Θεού. Επειδή οι κάτοικοι αυτής απέρριψαν κι εφόνευσαν τον Υιόν του, ο Ιεχωβά την έχει εγκαταλείψει. (Ματθ. 23:37, 38) Αν και τώρα είναι φημισμένη για την αρχαιότητά της και τη μοναδική της ιστορία και μολονότι οι κάτοικοί της μπορούν ατομικώς να εκλέξουν να υπηρετούν τον αληθινό Θεό, δεν έχει πια την τιμητική διάκρισι να είναι η θέσις που έχει εκλέξει ο Ιεχωβά για να κατοική εκεί το όνομά του.

Εκάματε μια Ευπρόσδεκτη Αφιέρωσι στον Θεό;

ΚΑΘΕ χρόνο ένας μεγάλος αριθμός ταπεινών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο μαθαίνουν για τους θαυμασίους σκοπούς του Θεού και τις δίκαιες απαιτήσεις του. Διακρίνουν την ανάγκη να υπηρετήσουν αυτόν τον μεγάλο Θεό, τον Ιεχωβά, και έπειτα ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ αυτόν, συμβολίζοντας αυτή την αφιέρωσι με το να βαπτισθούν, ή να καταδυθούν, στο νερό. (Ματθ. 28:19, 20) Μ’ αυτόν τον τρόπο εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων απ’ όλα τα στρώματα της ζωής έχουν γίνει αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού.

Εν τούτοις, κατά καιρούς εγείρονται ερωτήματα στις διάνοιες μερικών απ’ αυτούς τους αφιερωμένους δούλους του Θεού όσον αφορά την εγκυρότητα της αφιερώσεώς των και του βαπτίσματός των. Μερικοί, κατανοώντας τώρα πολύ περισσότερα για τους σκοπούς του Θεού, διερωτώνται αν η αφιέρωσις, που έκαμαν προ ετών, ήταν κατάλληλη ή όχι. Ερωτούν: Έκαμα μια ευπρόσδεκτη αφιέρωσι στον Θεό; Πώς μπορώ να διακρίνω κατά πόσον ήταν έγκυρη; Πόση γνώσι έπρεπε να είχα τότε; Αν δεν ενθυμούμαι ακριβώς την περίπτωσι της προσελεύσεώς μου στον Θεό με προσευχή και της αφιερώσεως του εαυτού μου, μήπως πρέπει να ξαναβαπτισθώ; Τι θα γίνη, αν οι ερωτήσεις, που υποβάλλονται τώρα στους υποψηφίους για βάπτισμα, δεν ετέθησαν κατά τον καιρό του βαπτίσματός μου προ ετών; Θα εσήμαινε αυτό ότι είναι ανάγκη να ξαναβαπτισθώ;

ΟΡΘΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ

Άτομα, τα οποία, στο παρελθόν, υπεβλήθησαν στο εν ύδατι βάπτισμα από μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν έχουν λόγους να καταλήξουν στη σκέψι ότι δεν κατανοούσαν τι έκαναν στον καιρό του εν ύδατι βαπτίσματός των, ή ότι δεν επληροφορήθησαν περί του τι επρόκειτο να κάνουν προτού πραγματικά να καταδυθούν στο νερό.

Υπήρξε πάντοτε τακτική της Εταιρίας Σκοπιά να δίδεται μια ομιλία επί του βαπτίσματος, στις γενικές συνελεύσεις και στις τοπικές εκκλησίες, προς τα ενδιαφερόμενα άτομα προτού λάβη χώραν το βάπτισμα. Στην ομιλία του, κάθε ομιλητής διωρισμένος από την Εταιρία Σκοπιά, ή από τις τοπικές εκκλησίες, έδινε μια εξήγησι του βαπτίσματος και της σημασίας του σύμφωνα με ό,τι είχε δημοσιευθή στα βιβλία και περιοδικά της Εταιρίας Σκοπιά ως εκείνο τον καιρό. Επιπρόσθετα, τα ενδιαφερόμενα αυτά άτομα θα είχαν διαβάσει για τον εαυτό τους τέτοια άρθρα πριν από το βάπτισμά τους.

Επειδή απλώς ένα άτομο δεν ενθυμείται καθαρά και ευδιάκριτα τις ακριβείς σκέψεις του στον καιρό του εν ύδατι βαπτίσματός του που έγινε προ ετών, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν εγνώριζε τι εσήμαινε το βάπτισμα. Το σφάλμα της μνήμης ενός δεν αποδεικνύει τίποτε. Δεν σημαίνει ότι δεν εγνώριζε τι επρόκειτο να υποστή με το να συμβολίση την αφιέρωσί του.

Τι εσυμβόλιζε αυτό το εν ύδατι βάπτισμα κατενοήθη πάντοτε σαφώς και εξηγήθη από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αν και υπήρξε μια αλλαγή στην ομολογία. Σε περασμένους καιρούς, εκείνο που τώρα ονομάζομε «αφιέρωσι» ωνομάζετο «καθιέρωσις». Παραδείγματος χάριν, εκαλείτο καθιέρωσις στο βιβλίο του Καρόλου Ρώσσελ με τον τίτλο «Νέα Κτίσις», στο οποίον βιβλίο εξηγείται η σημασία του εν ύδατι βαπτίσματος, ιδιαιτέρως σχετικά μ’ εκείνους που αποτελούν το συμβολικό σώμα του Χριστού, εκείνους που έχουν την ελπίδα ουρανίου ζωής, Εν τούτοις, στον δέοντα καιρό, στη Σκοπιά της 15ης Αυγούστου 1952, ενεφανίσθησαν δύο άρθρα επί του θέματος τούτου. Το πρώτο μέρος του κυρίου άρθρου έφερε τον τίτλο «Αφιέρωσις στον Θεόν και Καθιέρωσις», το δεύτερο δε μέρος του άρθρου ετιτλοφορείτο «Αφιέρωσις για Ζωή στο Νέο Κόσμο». Τα άρθρα αυτά κατέδειξαν ότι εκείνο, που άλλοτε ωνομάζετο «καθιέρωσις», εκαλείτο πιο κατάλληλα «αφιέρωσις». Έκτοτε χρησιμοποιείται ο όρος «αφιέρωσις».

Η κατανόησις της συμβολικής σημασίας του εν ύδατι βαπτίσματος είχε διευρυνθή πριν από το 1952 για να περιλάβη εκείνους που είναι από την τάξι των «άλλων προβάτων», εκείνους που έχουν ελπίδες παντοτινής ζωής σε μια παραδεισιακή γη, ως επίσης και εκείνους εκ του κεχρισμένου σώματος του Χριστού. Όπως εκτίθεται στη σελίδα 677 του βιβλίου με τίτλο «‘Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη!’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!» (στην Αγγλική): «Εν τούτοις, από το 1934 και εφεξής το κεχρισμένο υπόλοιπο έδειξε σαφώς ότι αυτά τα ‘άλλα πρόβατα’ πρέπει τώρα να κάμουν μια πλήρη αφιέρωσι του εαυτού των στον Θεό και να συμβολίσουν αυτή την αφιέρωσι με βάπτισμα εν ύδατι και έπειτα να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά συμμαρτυρούντες με το υπόλοιπό του.​—Βλέπε Η Σκοπιά και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, όπως το τεύχος της 15ης Σεπτεμβρίου 1934, σελίς 282, παράγραφοι 31-34.» Έτσι, το βάπτισμα στο νερό επεξετάθη για να περιλάβη την τάξι των «άλλων προβάτων». Επίσης η συμβολική του σημασία συνεχίσθη να κατανοήται ορθώς.

Η Εταιρία Σκοπιά συνέχισε σε όλες της τις δημοσιεύσεις να λαμβάνη φροντίδα για να μην αφήση τα ενδιαφερόμενα άτομα σε άγνοια του γεγονότος ότι το βάπτισμα εν ύδατι εσυμβόλιζε καθιέρωσι, ή, όπως κατανοείται τώρα καλύτερα, αφιέρωσι. Στην σύντομή του έκθεσι της γενικής συνελεύσεως, που έλαβε χώραν στην Ουάσιγκτων, D.C., από 31 Μαΐου έως 3 Ιουνίου 1935, το τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1935 (στην Αγγλική) έλεγε στη σελίδα 194: «Περίπου είκοσι χιλιάδες ενδιαφερόμενοι παρηκολούθησαν, μεταξύ των οποίων ήταν ένας μεγάλος αριθμός Ιωναδαβιτών [εκείνων με τις γήινες ελπίδες] που εσυμβόλισαν την καθιέρωσί τους με κατάδυσι σε νερό.» Το επόμενο έτος, το 1936, εξεδόθη το βιβλίο Πλούτη και έλεγε στη σελίδα 151 κάτω από τον υπότιτλο «Βάπτισμα»: «Είναι αναγκαίον δι’ εκείνον ο οποίος σήμερον ομολογεί ότι είναι Ιωναδάβ ή άτομον αγαθής διαθέσεως προς τον Θεόν να βαπτισθή εις το ύδωρ; Το τοιούτον είναι μια ορθή και αναγκαία πράξις υπακοής εκ μέρους εκείνου ο οποίος έχει καθιερώσει εαυτόν . . . Τούτο είναι μία εξωτερική ομολογία ότι ο βαπτιζόμενος εις το ύδωρ έχει συμφωνήσει να πράξη το θέλημα του Θεού.»

Στο έτος 1939 εξεδόθη το βιβλίο Σωτηρία και στις σελίδες 287, 288 και 290 και κάτω από τον υπότιτλο «Βάπτισμα» λέγει: «Βάπτισμα ή κατάδυσις εν τω ύδατι μαρτυρούν ότι το ούτω καταδυόμενον άτομον παρέδωκε την ιδιοτελή του θέλησιν να πράξη το θέλημα του Θεού. . . . Το βάπτισμα, όθεν, συμβολικώς και εξωτερικώς μαρτυρεί συμφωνίαν να πράξη τις το θέλημα του Θεού . . . Το βάπτισμα απαιτείται, διότι είναι πράξις υπακοής· πάντες δε όσοι θέλουν να ευαρεστήσουν εις τον Θεόν πρέπει να είναι ευπειθείς.»

Στην αφήγησι της Σκοπιάς περί της συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά που έλαβε χώραν στο Σαίντ Λούις, Μιζούρι, το 1941, το τεύχος της 15ης Σεπτεμβρίου 1941, λέγει στη σελίδα 287 (στην Αγγλική): «Ουδέποτε από της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. υπήρξε ένας τόσο μεγάλος αριθμός βαπτισθέντων την ίδια μέρα και στο ίδιο μέρος, για συμβολισμό της καθιερώσεώς των στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού για να πράξουν το θείο θέλημα. Εχρειάσθησαν δύο ώρες για να εκτελεσθή αυτή η πράξις της πίστεως και υπακοής, τόσο μεγάλος ήταν ο αριθμός εκείνων που παρουσιάσθηκαν.» Στην ομιλία του βαπτίσματος προς όλους αυτούς τους υποψηφίους, ο ομιλητής, επί τη ευκαιρία, ετόνισε ότι το εν ύδατι βάπτισμα εσυμβόλιζε καθιέρωσι, ή, καθώς το γνωρίζομε τώρα ότι είναι, αφιέρωσι. Εβαπτίσθησαν 3.903 άτομα.

Έτσι, λοιπόν, δια μέσου των ετών μέχρι σήμερα υπήρξε ένας συνεχής και σταθερός επανατονισμός του γεγονότος ότι το εν ύδατι βάπτισμα εσυμβόλιζε την απόφασι ενός να αφιερώση τον εαυτό του από τότε για πάντα στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να δη ότι από πολύ ενωρίς η σπουδαιότης της αφιερώσεως και του εν ύδατι βαπτίσματος κατενοήθη σαφώς και εξετέθη προς χάριν όλων εκείνων που ήθελαν να υπηρετήσουν τον Θεό με κατάλληλο τρόπο. Η αλλαγή στην ορολογία από «καθιέρωσις» σε «αφιέρωσι» δεν επηρέασε με κανένα τρόπο την έννοια και την κατανόησι του τι είναι μια ευχή ή υπόσχεσις που έγινε από έναν προς τον Θεό για να πράξη το θέλημά του.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Πιθανόν σε μερικές περιπτώσεις βαπτίσματος κατά τα περασμένα χρόνια να μην υπεβάλλοντο ειδικές ερωτήσεις στους υποψηφίους για βάπτισμα σχετικά με την πίστι, υπακοή και αφιέρωσί των, στις οποίες ερωτήσεις θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν εις επήκοον άλλων.a Όμως, η αποτυχία του ομιλητού επί του βαπτίσματος να διατυπώση τέτοιες ερωτήσεις, και η ως εκ τούτου έλλειψις ευκαιρίας των υποψηφίων για βάπτισμα ν’ απαντήσουν καταφατικά και εις επήκοον άλλων σε τέτοιες ερωτήσεις, δεν εξασθενίζει το κύρος του βαπτίσματος που ετελέσθη σε τέτοια περίπτωσι. Το αποφασιστικό στοιχείο επί του ζητήματος είναι ότι ο ομιλητής παρουσίασε ορθώς τη σημασία τού εν ύδατι βαπτίσματος στα ενδιαφερόμενα άτομα και αυτά κατενόησαν το ζήτημα, για τον λόγο δε αυτόν μετέβησαν στον τόπο της καταδύσεως, αφήρεσαν τα ενδύματά τους και υπεβλήθησαν σε βύθισι κάτω από τα νερά.

Δεν υπάρχει λόγος για ωρισμένα άτομα σήμερα να νομίζουν ότι, επειδή έχουν δυσκολία στο να ενθυμηθούν ό,τι συνέβη πριν από ολίγα ή πολλά έτη, δεν εγνώριζαν τι έκαναν στην περίπτωσι του βαπτίσματός των. Όλες των οι ενέργειες συνηγορούν ότι πράγματι κατενόησαν και υπέστησαν νοημόνως βάπτισμα εν ύδατι σε συμβολισμό της αφιερώσεως που απεφάσισαν να κάμουν στον Ιεχωβά Θεό μέσω πίστεως στον Κύριον Ιησού Χριστό.

Στο τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Οκτωβρίου 1942, στις σελίδες 300 έως 302 (στην Αγγλική), εδημοσιεύθη ένα άρθρο με τίτλο «Βάπτισμα» και το άρθρο αυτό τελειώνει με τις ακόλουθες δηλώσεις: «Προτού προβήτε στο βάπτισμά σας είναι κατάλληλο, εν πρώτοις, ν’ απαντήσετε καταφατικά σ’ αυτές τις ερωτήσεις για να δείξετε ότι κάνετε αυτό το βήμα με Γραφική κατανόησι τούτου και ότι είσθε κατάλληλος για βάπτισμα ως ένας αφιερωμένος δούλος του Κυρίου, με πλήρη ευθύνη έναντι Αυτού: (1) Πιστεύετε στον Ιεχωβά Θεό τον Πατέρα, ότι ‘η σωτηρία ανήκει στον Ιεχωβά’, και ότι ο Χριστός Ιησούς είναι ο Υιός του, με το αίμα του οποίου καθαρίζονται οι αμαρτίες σας και δια του οποίου έρχεται σε σας σωτηρία από τον Θεό; (2) Συνεπώς, έχετε ομολογήσει στον Θεό τις αμαρτίες σας και παρεκαλέσατε να καθαρισθήτε δια του Χριστού Ιησού, και έχετε, συνεπώς, αποστραφή την αμαρτία και τον κόσμο, και καθιερώσατε τον εαυτό σας χωρίς επιφύλαξι στον Θεό για να κάμετε το θέλημά του; Αν η απάντησίς σας, είναι Ναι, αποτελεί μαρτυρία ότι είσθε άξιος και στη γραμμή για το εν ύδατι βάπτισμα με υπακοή στο θέλημα του Θεού.»

Το επόμενο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά, της 15ης Οκτωβρίου 1942 (στην Αγγλική), στην αφήγησι της συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ, Οχάιο, στις 18-20 Σεπτεμβρίου 1942, λέγει στη σελίδα 319 σχετικά με το πρωινό πρόγραμμα της Κυριακής, 20ής Σεπτεμβρίου: «Η ημέρα άρχισε με μια ομιλία επί του ‘Βαπτίσματος’ στις 8 π.μ., και 459 άτομα παρουσιάσθησαν για κατάδυσι στο νερό σε συμβολισμό της πλήρους καθιερώσεώς των εις τον Κύριον· ήταν μια ευχαρίστησις να παρατηρή κανείς τόσο πολλά νεαρά άτομα τα οποία έτσι ‘ενεθυμούντο τον Πλάστη των εις τας ημέρας της νεότητός των’. Τα άτομα αυτά, αμέσως μετά το βάπτισμα, ενώθηκαν με τους άλλους συντρόφους των στη δράσι του αγρού.»

Οι ερωτήσεις που πρέπει να υποβάλλωνται στους υποψηφίους για βάπτισμα προτού να γίνουν δεκτοί για την εν ύδατι κατάδυσι ανεδημοσιεύθησαν σε μια αναθεωρημένη μορφή στο τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Φεβρουαρίου 1945 (στην Αγγλική), μετά το κύριο άρθρο επί του θέματος «Βάπτισμα​—Γιατί;» δηλαδή, στη σελίδα 44, κάτω από την επικεφαλίδα «Ερωτήσεις». Οι τυπωμένες εκεί ερωτήσεις είναι ουσιωδώς οι ίδιες ερωτήσεις που υποβάλλονται στον παρόντα καιρό προς τους υποψηφίους για βάπτισμα και στις οποίες αναμένεται απ’ αυτούς να απαντήσουν καταφατικά με ακουστό τρόπο προτού γίνουν δεκτοί για κατάδυσι. Ωστόσο, επειδή τέτοιες ερωτήσεις, που έπρεπε να τύχουν απαντήσεως με ακουστό τρόπο, πιθανόν να έχουν παραλειφθή σε μια ομιλία περί βαπτίσματος του παρελθόντος, τούτο δεν σημαίνει ότι η πληροφορία που παρουσιάσθη δεν κατετόπισε επακριβώς τα ενδιαφερόμενα άτομα σχετικά με το τι έπρατταν. Οι εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά είχαν επί πολύν καιρό καταστήσει το ζήτημα σαφές και εκείνοι που αντιπροσώπευαν την Εταιρία, που έδιδαν τις ομιλίες βαπτίσματος, είχαν κατανοήσει πλήρως περί τίνος επρόκειτο και το καθιστούσαν σαφές στους ακροατάς των.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΤ’ ΙΔΙΑΝ

Μερικοί λέγουν ότι δεν ενθυμούνται να είπαν μια ειδική, κατ’ ιδίαν προσευχή στον καιρό της αφιερώσεώς των και απορούν μήπως τέτοια παράλειψις καθιστά το βάπτισμά των άκυρο.

Δέον να εκτιμηθή ότι δεν είναι ανάγκη όλες οι προσευχές, που απευθύνονται στον Ιεχωβά Θεό, ν’ αναπέμπωνται σε γονυκλινή στάσι μέσα στον ιδιαίτερο χώρο του προσωπικού δωματίου στο σπίτι ενός ατόμου. Η προσευχή μπορεί να απευθυνθή στον Ιεχωβά σιωπηρά από την καρδιά και χωρίς να είναι αντιληπτή από τους έξω, ακόμη και όταν ένας βαδίζη στο δρόμο ή ενόσω στέκεται ενώπιον άλλου προσώπου, όπως στην περίπτωσι του Νεεμία, που ήταν ο οινοχόος του βασιλέως και εστέκετο ενώπιον του βασιλέως καθ’ ον χρόνον προσηύχετο. (Νεεμ. 2:3-5) Συνεπώς, επειδή απλώς ένας δεν μπορεί να ενθυμηθή μια ειδική στιγμή, που έλαβε απόφασι να είναι από τότε και πέραν και για πάντα του Ιεχωβά Θεού και αν την έλαβε σε μια ειδική, κατ’ ιδίαν προσευχή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκαμε μια κατ’ ευθείαν αφιέρωσι του εαυτού του στον Ύψιστο Θεό προτού να καταδυθή στο νερό.

Ασφαλώς, ένα άτομο, πριν καταδυθή στο νερό προς συμβολισμό αφιερώσεως, θα έπρεπε να κάμη μια απόφασι να υποβληθή σε τέτοια κατάδυσι. Ο λόγος, αυτός καθ’ εαυτόν, που έκαμε τέτοια απόφασι, θ’ απεδείκνυε ότι κατενόησε το τι εσυμβόλιζε η κατάδυσις στο νερό ως επίσης και ότι αντελήφθη τις υποχρεώσεις, κάτω από τις οποίες ευρίσκετο ο ίδιος απ’ εκεί και πέραν, λόγω του ότι έλαβε τέτοια απόφασι να βαπτισθή. Κανένα άτομο δεν βαδίζει στα τυφλά προς ένα εν ύδατι βάπτισμα των μαρτύρων του Ιεχωβά, επειδή απλώς έτυχε να ευρεθή μέσα στο πλήθος των υποψηφίων, παρασυρόμενος από συγκίνησι μαζί με το πλήθος μέσα στο νερό και στα χέρια του βαπτιστού.

Ακόμη κι ενόσω το άτομο αλλάσσει τα ενδύματά του και προετοιμάζεται για να μπη στο νερό για να καταδυθή, φανερώνει στον εαυτό του και σε όλους τους θεατάς ότι έχει κάμει την απόφασι να είναι από τότε κι ύστερα για πάντα αφιερωμένος στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Τέτοια απόφασις είναι ένα ιεροπρεπές πράγμα και προφανώς γίνεται εν πνεύματι προσευχής, με τις σκέψεις ενός εστραμμένες προς τον Θεό που μπορεί να διαβάση την καρδιά. Συνεπώς, είτε πολύ πριν του πραγματικού βαπτίσματος στο νερό έκαμε ένας τέτοια απόφασι αφιερώσεως, είτε αυτή έγινε στη διάρκεια της ομιλίας βαπτίσματος ή κατόπιν, παραμένει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι το άτομο έκαμε από την καρδιά του αφιέρωσι του εαυτού του παρουσία του Υψίστου Θεού, και αυτό είναι το πράγμα που έχει πρωταρχική σπουδαιότητα.

Την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν ο απόστολος Πέτρος είπε τι να κάνουν στους Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν λυπηθή κατάκαρδα από τα λόγια που τους εκήρυξε, εκείνοι ακολούθησαν τη συμβουλή του, μετενόησαν κι εβαπτίσθησαν εκείνη την ημέρα. (Πράξ. 2:37-41) Ελάχιστο χρόνο είχαν μπροστά τους πριν από το πραγματικό βάπτισμά τους στο νερό για να κάμουν την απόφασι ν’ ακολουθήσουν στα βήματα του Κυρίου Ιησού. Δεν έκαμαν αυτή την απόφασι με λυγισμένα τα γόνατα σε προσευχή μέσα στον ιδιαίτερο χώρο των σπιτιών τους, που ευρίσκοντο σε διασκορπισμένα σημεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ακόμη δε και έξω απ’ αυτή. Έκαμαν την απόφασί τους πριν ακριβώς από το εν ύδατι βάπτισμα, που τους ενεθάρρυνε ο Πέτρος να υποστούν. Προφανώς, έλαβαν την απόφασί τους ιστάμενοι όρθιοι ενώπιον των αποστόλων, επί των οποίων το άγιο πνεύμα είχε εκχυθή εκείνη την ημέρα.

Συνεπώς, η φυσική στάσις ενός, ή το μέρος που αυτός ευρίσκετο στον καιρό κατά τον οποίον έκαμε την απόφασι της αφιερώσεως, ή το κατά πόσον έγινε με μια καλά διατηρούμενη στη μνήμη ειδική προσευχή, δεν καθορίζει το κύρος της ευχής της αφιερώσεως που έχει γίνει μ’ αυτόν τον τρόπο. Το ουσιώδες πράγμα είναι ότι η αφιέρωσις πρέπει να κατενοήθη ότι έγινε προς τον Ύψιστον Θεό μέσω του Υιού του, Ιησού Χριστού, του Σωτήρος μας.

ΖΩΝΤΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΙ

Όταν ένας αφιερώνεται στον Ιεχωβά Θεό, κάνει μια ιεροπρεπή ευχή, ή υπόσχεσι, να πράττη το θέλημα του Θεού για πάντα. Συνεπώς, στο βάπτισμα, συμβολίζει αυτή την ευχή ή υπόσχεσι να προοδεύη στη Χριστιανική οδό. Η ευθύνη του να συνεχίζη αυτό τον τρόπο ζωής επικάθηται σε κάθε ένα που αφιερώνει τη ζωή του στον Θεό. Πρέπει να ζη σύμφωνα μ’ αυτή την αφιέρωσι κάνοντας ό,τι ο Θεός έχει περιγράψει στον Λόγο του. «Θυσίασον εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, και απόδος εις τον Ύψιστον τας ευχάς σου.»​—Ψαλμ. 50:14.

Εν τούτοις, επειδή ένα πρόσωπο δεν διάγει ζωή σύμφωνα με την αφιέρωσί του, αυτό δεν σημαίνει ότι η αφιέρωσίς του ήταν άκυρη. Εκείνο που πράγματι σημαίνει, είναι απλώς ότι αυτός δεν ζη σύμφωνα με την αφιέρωσι αυτή! Φανερώνει αποτυχία να εκπληρώση την ευχή του, την υπόσχεσί του, και όχι αποτυχία να κάμη πρωτίστως μια σωστή αφιέρωσι και ένα σωστό βάπτισμα. Το πόσο σοβαρό είναι αυτό, γίνεται φανερό από τον Λόγο του Θεού: «Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν· διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ηυχήθης.»​—Εκκλησ. 5:4.

Έτσι, όταν ένας απεμακρύνθη κατά έναν ωρισμένο βαθμό από την πίστι, ή πιθανόν ακόμη έχη διαπράξει μια θλιβερή αμαρτία, αφού εβαπτίσθη, αυτό δεν πρέπει να ληφθή ως ένδειξις ότι το βάπτισμά του πρέπει να ήταν άκυρο και ως εκ τούτου πρέπει να ξαναβαπτισθή. Κατά πάσαν πιθανότητα δεν ήταν η αφιέρωσίς του και το βάπτισμά του εκείνα που ήσαν εσφαλμένα. Το ανησυχητικό σημείο είναι η αποτυχία του να ζη σύμφωνα με την υπόσχεσί του να πράττη το θέλημα του Θεού.

Αν μερικοί σήμερα βρίσκουν τον εαυτό τους να πράττη εκείνο που είναι κακό, ή υπέπεσαν σε κάποια κακή πράξι μετά την αφιέρωσί τους, δεν πρέπει αυτομάτως να αποβλέπουν στο αναβάπτισμα για να διορθώσουν την κατάστασι. Ο τρόπος να ευθυγραμμισθή κανείς με τον Ιεχωβά είναι να ομολογήση την αδικοπραγία του με προσευχή στον Ιεχωβά κι επίσης στην επιτροπή κρίσεως της εκκλησίας, της οποίας τα μέλη θα χειρισθούν το ζήτημα με προσευχή και Γραφικώς. (1 Ιωάν. 1:9· Ιάκ. 5:16) Οποιοσδήποτε χειρισμός προς διόρθωσιν γίνη, θ’ αποβή σε καλό εκείνου που ωμολόγησε την αδικοπραγία του, ως επίσης και σε καλό ολοκλήρου της εκκλησίας.

Εν τούτοις, διαφέρει το ζήτημα, αν ένα άτομο διέπραττε σοβαρή αδικοπραγία στον καιρό της «αφιερώσεως» και του βαπτίσματός του, ακόμη δε και μετά από αυτό. Αν ένας αμάρτανε κατά συνήθειαν, διαπράττοντας σοβαρό κακό στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ακόμη και αν σταματήση την κακή πορεία επί τινα χρόνον μετά το βάπτισμά του και σημειώση πρόοδο στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ήταν σε ακάθαρτη κατάστασι ενώπιον του Θεού στον καιρό του βαπτίσματός του. Ένα τέτοιο βάπτισμα, εφόσον δεν ακολούθησε μια αληθινή αφιέρωσι, θα ήταν άκυρο. Αν ένα τέτοιο άτομο έχη εγκαταλείψει τώρα εκείνη τη συνήθεια της αμαρτίας, έχη μετανοήσει και έχη κάμει ειλικρινή αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό, πρέπει να ξαναβαπτισθή.

Συνεπώς, αν ένα άτομο, που θέλει να βαπτισθή ως Χριστιανός, διάγη μια ζωή, η οποία, αν ήταν ήδη αφιερωμένος, θα κατέληγε στην αποκοπή του από τη Χριστιανική εκκλησία, δεν είναι έτοιμο για βάπτισμα. Εν πρώτοις, πρέπει να καθαρίση τη ζωή του σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού προτού παρουσιασθή στον Ύψιστο για αφιέρωσι και βάπτισμα.​—1 Κορ. 6:9-11.

ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΑΥΞΗΣΙΣ Σ’ ΕΚΤΙΜΗΣΙ

Απ’ όλα τα προηγούμενα μπορεί να γίνη φανερό ότι η κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά υπήρξε πολύ προσεκτική στο να κάμη όλους τους υποψηφίους για βάπτισμα να κατανοήσουν ότι κατεδύοντο στο νερό, μόνον διότι είχαν προηγουμένως​—πριν από λίγο ή από πολύν καιρό—​αποφασίσει να ανήκουν στον Ιεχωβά Θεό και κατά συνέπειαν κατόπιν σκέψεως και με κατανόησι είχαν αφιερωθή στον Θεό μέσω πίστεως στον Ιησού Χριστό.

Συνεπώς, δεν πρέπει ένας να αμφιταλαντεύεται μέσα στη διάνοιά του εν σχέσει με το κατά πόσον είχε ορθή κατανόησι του ζητήματος όταν κατεδύθη. Κατά πάσαν πιθανότητα, αν παρουσιάσθη για βάπτισμα μεταξύ των υποψηφίων, πιθανώς είχε αρκετή γνώσι για να γνωρίζη τι έκανε, πράγμα που θα εσήμαινε ότι η αφιέρωσις και το βάπτισμά του ήσαν έγκυρα.

Με την πάροδο του χρόνου αναμένεται από τους Χριστιανούς ν’ αυξάνουν σε γνώσι και κατανόησι των σκοπών του Θεού και των απαιτήσεών του. Είναι, λοιπόν, φυσικό, στον καιρό του εν ύδατι βαπτίσματος να μην είχε ένας τη γνώσι και την κατανόησι των ζητημάτων, που θ’ αποκτούσε έπειτα από μερικά χρόνια προόδου προς τη Χριστιανική ωριμότητα. Ακόμη και ο Κύριος Ιησούς, μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό και αφού έλαβε το άγιο πνεύμα από τον ουρανό, μετέβη στην έρημο της Ιουδαίας κι εδαπάνησε εκεί σαράντα ημέρες για να αυξήση την κατανόησί του σχετικά με το τι απαιτούσε πράγματι απ’ αυτόν η αφιέρωσίς του στον Θεό, που είχε συμβολισθή με το εν ύδατι βάπτισμα. Αλλά το γεγονός ότι κατενόησε το ζήτημα της αφιερώσεώς του καλύτερα προς το τέλος των σαράντα ημερών, δεν σημαίνει ότι δεν έκαμε μια έγκυρη αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό. Όταν ο Ιησούς άφησε το εργαστήριο του ξυλουργού στη Ναζαρέτ και πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη Ποταμό για να συμβολίση την αφιέρωσί του, εγνώριζε τι έκαμε. Πλην, όμως, ηύξησε σε γνώσι και κατανόησι με την πάροδο του χρόνου.

Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την επέκτασι της αναπτύξεως και της κατανοήσεως που ο Θεός προμηθεύει μέσω του πνεύματός του, του Λόγου του και της οργανώσεώς του. Μας βοηθεί να φέρωμε εις πέρας την αφιέρωσί μας με πιστότητα. Αλλ’ επειδή απλώς ήμεθα σχετικώς πτωχοί σε κατανόησι κι εκτίμησι του τι εσήμαινε η αφιέρωσις στον καιρό του βαπτίσματός μας, δεν πρέπει εμείς, που κατέχομε τώρα μια πληρέστερη και ακριβέστερη κατανόησι της αφιερώσεως και του βαπτίσματος, να θεωρούμε αναγκαίο το να ξαναβαπτισθούμε. Πρέπει, με διανοητική ισορροπία, να ενθυμούμεθα όλες τις πληροφορίες, που σε έντυπη και προφορική μορφή, επί πολλές δεκάδες ετών, παρουσίασαν το ζήτημα σαφώς και δεν πρέπει ν’ αφήνωμε τις ψευδείς αναμνήσεις μας να δημιουργούν μέσα μας μια ανήσυχη κατάστασι διανοίας και καρδιάς.

Εκείνο, που πρέπει να εκτιμούμε όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, είναι η σοβαρή ευθύνη κάτω από την οποία έχομε έλθει με το ν’ αφιερώσωμε τη ζωή μας στον Θεό. Πρέπει, οπωσδήποτε, με ειλικρίνεια και προθυμία ν’ ανανεώνωμε την απόφασί μας να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτή την αφιέρωσι προς τον Ύψιστο Θεό Ιεχωβά, και με τον τρόπο αυτό να μιμούμεθα τον πιστό του Υιό, Ιησού Χριστό.​—1 Πέτρ. 2:21

[Υποσημειώσεις]

«(1) Έχετε μετανοήσει από την αμαρτία με αποκατάστασι ανάλογο προς την ικανότητά σας, και εμπιστεύεσθε στην αξία της θυσίας του Χριστού για τη συγχώρησι των αμαρτιών σας και τη βάσι της δικαιώσεώς σας;

»(2) Έχετε κάμει πλήρη καθιέρωσι του εαυτού σας με όλες τις δυνάμεις που κατέχετε​—προσόντα, χρήμα, χρόνο, επιρροή—​όλα για τον Κύριο, για να χρησιμοποιηθούν πιστά στην υπηρεσία Του, ακόμη και μέχρι θανάτου;»

Αφού οι υποψήφιοι είχαν απαντήσει καταφατικά, έλεγε: «Επί τη βάσει αυτών των ομολογιών, σας αναγνωρίζομε ως ένα μέλος του Οίκου της Πίστεως, και ως τοιούτον σας προσφέρομε την δεξιάν χείρα της συναδελφότητος, όχι εν ονόματι οιασδήποτε αιρέσεως ή ομίλου ή συμβόλου πίστεως, αλλ’ εν ονόματι του Λυτρωτού, του δοξασμένου Κυρίου μας, και των πιστών ακολούθων Του.»​—Βλέπε Η Σκοπιά και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, τεύχος της 15ης Μαΐου 1913, στήλη 2, υπό τον τίτλο «Ελεύθερες Ερωτήσεις Άσχετες με Δόγματα» (στην Αγγλική).

Άλλοι ομιληταί επί του βαπτίσματος ακολουθούσαν αυτό το υπόδειγμα σχετικά με υποψηφίους για κατάδυσι στο νερό

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς μπορούν να εναρμονισθούν οι αφηγήσεις του θανάτου του Βασιλέως του Ιούδα Οχοζία, όπως εμφαίνονται στο 2 Βασιλέων 9:27 και 2 Χρονικών 22:8, 9;​—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αφήγησις στο 2 Βασιλέων 9:27 λέγει: «Ο δε Οχοζίας βασιλεύς του Ιούδα, ως είδε τούτο, έφυγε δια της οδού της οικίας του κήπου. Και κατεδίωξεν οπίσω αυτού ο Ιηού, και είπε, Πατάξατε και τούτον εν τη αμάξη αυτού. Και έκαμαν ούτω, κατά την ανάβασιν Γουρ, πλησίον του Ιβλεάμ. Και έφυγεν εις Μεγιδδώ, και εκεί απέθανε.» Σχετικά με την αφήγησι στο 2 Χρονικών 22:8, 9, εκεί διαβάζομε: «Και ότε έκαμνεν ο Ιηού την εκδίκησιν κατά του οίκου Αχαάβ, ευρών τους άρχοντας του Ιούδα, και τους υιούς των αδελφών του Οχοζίου, τους υπηρετούντας τον Οχοζίαν, εθανάτωσεν αυτούς. Και εζήτησε τον Οχοζίαν· και συνέλαβον αυτόν κρυπτόμενον εν Σαμαρεία, και έφεραν αυτόν προς τον Ιηού· και εθανάτωσαν αυτόν, και έθαψαν αυτόν.»

Η φαινομενική δυσκολία αίρεται, όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι οι συγγραφείς της Βίβλου δεν έθεσαν πάντοτε τα γεγονότα σε ακριβή χρονολογική σειρά. Επίσης, δεν είχαν σημεία στίξεως όπως έχομε σήμερα για να προσδιορίσωμε παρενθετικές εκφράσεις ή παρεκκλίσεις από τη χρονολογική σειρά. Ο συγγραφεύς της αφηγήσεως των Βασιλέων, αφού έκαμε λόγον περί του Οχοζίου και της φυγής του, απλώς συνέχισε σύμφωνα με την πληροφορία που είχε περί του υπολοίπου της ζωής του, ή του θανάτου του, χωρίς να υποδηλώση αν όλα αυτά ακολούθησαν με χρονολογική σειρά ή όχι εκείνα που είχε ακόμη να πη. Γι’ αυτό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου όχι μόνο θέτει εντός παρενθέσεως αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν αργότερα [από τις λέξεις «Και κατεδίωξεν οπίσω» ως το τέλος], αλλ’ επίσης μεταφράζει τον Εβραϊκό σύνδεσμο βάου, που εισάγει την εντός παρενθέσεως ύλη, «αργότερα». Σχετικά με αυτή την Εβραϊκή λέξι βάου, ο Πρόλογος της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών, Τόμος Ι, σελ. 18, έκδοσις 1953, λέγει:

«Αν και το βάου (‘και’) επαναλαμβάνεται πολύ συχνά στην Εβραϊκή, δεν το αγνοούμε ώστε να το αφήσωμε αμετάφραστο σαν να ήταν περιττό ή δύσχρηστο ή αρχαϊκού τύπου, αλλά το αποδίδομε με τη χρήσι μεταγενεστέρων λέξεων ή φράσεων με την έννοια που η Εβραϊκή μάς οδηγεί να αντιλαμβανώμεθα. Εκφράζομε την ακριβή έννοια του βάου εν σχέσει με το ρήμα με το οποίο είναι σύνθετο. Έτσι, αυτή η απλή λέξις βάου της Εβραϊκής χρησιμοποιείται για να μεταδώση πολλές αποχρώσεις εννοίας εκτός της απλής της και βασικής εννοίας ‘και’.»

Συνεπώς, ήταν σε μεταγενέστερο χρόνο, όταν ο Ιηού ανέλαβε την καταδίωξί του εναντίον του Βασιλέως Οχοζία, στέλλοντας τους άνδρες του κατόπιν αυτού. Φαίνεται ότι η αναγραφή στο βιβλίο των Χρονικών αφηγείται τα επεισόδια όπως συνέβησαν, παρ’ ότι η αφήγησις αυτή δεν κατονομάζει την τοποθεσία όπου ο Οχοζίας ετραυματίσθη θανασίμως κατά διαταγήν του Ιηού ούτε κάνει λόγο για τη θέσι, όπου τελικώς απέθανε ο βασιλεύς, όπως κάνει η αφήγησις στο βιβλίο των Βασιλέων.

Συνδυάζοντας τις δύο αφηγήσεις, έχομε εκείνο που προφανώς έλαβε χώραν: Ο Ιηού, στην πορεία του προς την Ιεζραέλ, συνήντησε τον Ιωράμ και τον Οχοζία. Ο Ιηού επάταξε τον Ιωράμ, αλλά ο Οχοζίας ετράπη εις φυγήν. Τη φορά αυτή ο Ιηού δεν κατεδίωξε τον Οχοζία, αλλά επροχώρησε προς την Ιεζραέλ για να τελειώση το εκτελεστικό του έργο εκεί. Εν τω μεταξύ, ο Οχοζίας, που είχε τραπή σε φυγή, προσεπάθησε να επανέλθη στην Ιερουσαλήμ· εν τούτοις, έφθασε μόνον ως τη Σαμάρεια, όπου προσεπάθησε να κρυφθή. Οι άνδρες του Ιηού, καταδιώκοντας τον Οχοζία, τον ανεκάλυψαν στη Σαμάρεια και τον συνέλαβαν, και αυτός εφέρθη προς τον Ιηού, ο οποίος ήταν πλησίον της πόλεως Ιβλεάμ, όχι μακράν της Ιεζραέλ. Όταν ο Ιηού είδε τον Οχοζία, διέταξε τους άνδρες του να τον φονεύσουν εντός της αμάξης του. Τον επάταξαν και τον επλήγωσαν καθώς εβάδιζαν προς την ανάβασιν Γουρ, πλησίον της Ιβλεάμ αλλά στον Οχοζία επετράπη να διαφύγη, και έφυγε προς την Μεγιδδώ, όπου απέθανε από τις πληγές του.

● Γιατί παρελείφθη ο Συμεών από την αποχαιρετιστήριο ευλογία των φυλών του Ισραήλ εκ μέρους του Μωυσέως (Δευτ. 33:6-24);​—Γ. Σ., Η.Π.Α.

Αναμφιβόλως αυτό μπορεί να εννοηθή από το γεγονός ότι η μερίδα του Συμεών περιελαμβάνετο στην του Ιούδα. Ο Συμεών κι ο Λευί είχαν συνεργασθή σε μια πράξι ωμότητος, και γι’ αυτό ο Ιακώβ προεφήτευσε: «Θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.» (Γέν. 49:7) Έτσι, μολονότι ο Συμεών κι ο Λευί έλαβαν «μερίδα» στον Ισραήλ, δεν επρόκειτο για μια αδιάσπαστη μερίδα. Αν ανατρέξη κανείς σ’ ένα χάρτη της Παλαιστίνης της εποχής των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, θα παρατήρηση πώς ο Συμεών εμπερικλείεται στο έδαφος του Ιούδα, έτσι ώστε ο Συμεών δεν έλαβε ένα έδαφος ανεξάρτητο από άλλο. Όταν, λοιπόν, ο Μωυσής έστρεψε την προσοχή του στον Ιούδα, εγνώριζε καλά ότι η μερίς του Συμεών περιελαμβάνετο στη μερίδα του Ιούδα. Το εδάφιο Ιησούς του Ναυή 19:9 αναφέρει: «Εκ του μεριδίου των υιών Ιούδα εδόθη η κληρονομιά των υιών Συμεών, διότι το μερίδιον των υιών Ιούδα ήτο παραπολύ μεγάλον δι’ αυτούς· όθεν οι υιοί Συμεών έλαβον την κληρονομίαν αυτών εντός της κληρονομιάς εκείνων.» Όχι μόνο μπορούσε ο Συμεών να περιληφθή στο μερίδιον του Ιούδα, αλλά κι η ευλογία του Μωυσέως ήταν σε όλες τις φυλές του Ισραήλ, η δε φυλή του Συμεών ήταν συγκεντρωμένη εκεί και υπήχθη στη γενική ευλογία: «Μακάριος συ, Ισραήλ, Τις όμοιός σου, λαέ σωζόμενε υπό του Ιεχωβά;»​—Δευτ. 33:29, ΜΝΚ.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Επιστηρίζοντες. . . , προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν, και διδάσκοντες ότι δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.​—Πράξ. 14:22. Σ 1/2/63 31

2 Επιποθώ να σας ίδω . . . τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.​—Ρωμ. 1:11, 12. Σ 1/11/63 1

3 Οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε· και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβουμένων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού.​—Μαλαχ. 3:16, ΜΝΚ. Σ 1/8/63 16, 17

4 Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω· γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον.​—Αποκάλ. 3:19. Σ 15/8/63 25-27

5 Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.​—Κολ. 3:21. Σ 1/12/63 7α

6 Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.​—1 Κορ. 10:13. Σ 15/9/63 13, 18α

7 Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης. . . . Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.​—Αποκάλ. 2:10. Σ 1/1/64 19, 20

8 Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν.​—Κολ. 4:5. Σ 15/12/63 9, 10α

9 Επειδή η κατ’ εμού λύσσα σου, και η αλαζονεία σου, ανέβησαν εις τα ώτά μου, . . . θέλω σε επιστρέψει δια της οδού δι’ ης ήλθες.​—2 Βασ. 19:28. Σ 15/2/64 20, 21

10 Και εκάθισεν εκεί έν έτος και μήνας έξ, διδάσκων μεταξύ αυτών τον λόγον του Θεού.​—Πράξ. 18:11. Σ 1/3/64 7-10α

11 Εν εκείναις ταις ημέραις ήλθεν ο Ιησούς από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, και εβαπτίσθη υπό Ιωάννου.​—Μάρκ. 1:9. Σ 1/9/63 10

12 Λέγουσαν προς τους επτά αγγέλους, Υπάγετε και εκχέατε εις την γην τας φιάλας του θυμού του Θεού.​—Αποκάλ. 16:1. Σ 15/1/64 12, 13α

13 Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, . . . εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα.​—1 Κορ. 8:5, 6. Σ 15/3/64 1, 2β

14 Μη ευφραίνου εις εμέ, η εχθρά μου· αν και έπεσα θέλω σηκωθή.​—Μιχ. 7:8. Σ 1/4/64 9, 10α

15 Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/7/63 11-14

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Βρίσκονται διαρκώς στη διάνοια των Χριστιανών τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τα σχετικά με την εποχή μας, στην οποία πρέπει να διεξαχθή ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας για τις επίκαιρες βουλές του Υψίστου, πράγμα που είναι σε αρμονία με το όνομά των Μάρτυρες του Ιεχωβά· συνεπώς και τον μήνα Ιούνιον θα επισκεφθούν τους ανθρώπους στα σπίτια των να τους μιλήσουν για την ίδρυσι της βασιλείας τού Θεού και να θέσουν στη διάθεσί των δύο σπουδαία Γραφικά βοηθήματα για ευρύτερη κατατόπισί των στις διακηρύξεις του λόγου του Θεού. Αυτά είναι το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα», τα οποία θα δίδωνται προς δρχ. 22 και τα δύο.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο σύντομα σημειώματα για το περιεχόμενον των βιβλίων αυτών.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

19 Ιουλίου: Τίνος Θεού Είσθε Μάρτυς; Σελ. 328.

26 Ιουλίου: Τίνος Θεού Είσθε Μάρτυς; Μέρος Δεύτερο. Σελ. 334.

Ποιος Σκοπός Υπάρχει στο να Ζούμε;

ΕΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ότι σε όλον τον κόσμο δέκα χιλιάδες και πλέον άτομα αυτοκτονούν κάθε μέρα; Πολλαπλασιάστε αυτόν τον αριθμό επί 365 και θα ιδήτε ότι ο κατ’ έτος αριθμός των αυτοκτονιών είναι καταπληκτικός. Είναι μεγαλύτερος απ’ όλον τον πληθυσμό πολλών πόλεων. Τι οδηγεί τόσο πολλούς ανθρώπους σε μια τέτοια απέλπιδα κατάστασι διανοίας; Μήπως η ζωή έγινε κάτι χωρίς σκοπό κενόν γι’ αυτούς; Μήπως αυτοί έχασαν κάθε αίσθησι υποχρεώσεως στους εαυτούς των, στον συνάνθρωπό τους, στον Θεό που είναι ο Δημιουργός των;

Αναγνωρίζεται ότι το να έχη κανείς ένα σκοπό στη ζωή είναι ζωτικό για την ευημερία του ανθρώπου. Μερικοί έχουν ως σκοπό το να κάνουν καλό σε άλλους, μεταχειριζόμενοι αυτούς με καλωσύνη και γενικά υποβοηθώντας αυτούς. Μερικοί κάνουν σκοπό στη ζωή τους να περνούν καλά τον καιρό τους, να τέρπωνται, ασχολούμενοι σε επιδιώξεις απολαύσεων. Μερικοί θεωρούν ως σκοπό της ζωής των το να εργάζωνται αποβλέποντας σε οικονομική ασφάλεια. Άλλοι συγκεντρώνουν τη ζωή τους γύρω από το σπίτι και την οικογένειά τους. Αλλ’ αν κρίνωμε από την έλλειψι αληθινής ευτυχίας μεταξύ των ανθρώπων με τους σκοπούς αυτούς, καταφαίνεται ότι υπάρχει κάτι το ελαττωματικό περί τους στόχους αυτούς ως του κυρίου σκοπού της ζωής. Χρειάζεται ένας υψηλότερος σκοπός. Τι υψηλότερος σκοπός υπάρχει απ’ εκείνον που έθεσε ενώπιον του ανθρώπου ο Δημιουργός αυτού;

Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, τονίζει ότι ο αληθινός μας σκοπός στη ζωή πρέπει να είναι η εκτέλεσις του Θείου θελήματός του. Ιδού πώς το διατυπώνει ο σοφός Σολομών. «Φόβου τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.» (Εκκλησ. 12:13) Το ότι η εκτέλεσις του Θείου θελήματος είναι πράγματι «το παν του ανθρώπου» το ανέγραψε ο Σίμων Πέτρος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, στους πρώτους Χριστιανούς: «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας· δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού. Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις.»​—1 Πέτρ. 4:1-3.

Επειδή ο σκοπός μας στη ζωή δεν πρέπει να είναι «πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού», επιβάλλεται να μάθωμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να προσδιορισθή απλώς από τη συνείδησι κάθε ατόμου, ή από συνήθεια, ή από ό,τι λέγει ένας διδάσκαλος «Κυριακού σχολείου». Ούτε μαθαίνεται πάντοτε το θέλημα του Θεού με εκπαίδευσι από τους γονείς. Ο Θεός έχει προνοήσει για τη διδασκαλία μας περί του θελήματός του μέσω των σελίδων της Θεοπνεύστου Γραφής, οι δε συνετοί άνθρωποι θα κάμουν αυτό το Βιβλίο μόνιμο σύντροφο και οδηγό τους.

Βέβαια, η Γραφή τονίζει ότι το θέλημα του Θεού είναι να ‘φοβούμεθα τον αληθή Θεόν’, τον Ιεχωβά, μάλλον παρά ανθρώπους. (Λουκ. 12:4, 5) Τονίζει ότι πρέπει να ‘τηρώμεν τας εντολάς του’. Οι εντολές του Θεού σχετίζονται με τη διαγωγή και τη δράσι μας, πράγμα που απαιτεί να είμεθα άγιοι. Πραγματικά, ο απόστολος Πέτρος, στην αρχή της πρώτης επιστολής του, ετόνισε ότι πρέπει να είμεθα άγιοι σε κάθε διαγωγή μας, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού: «Ως τέκνα υπακοής, μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών· αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον, “Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος”.» (1 Πέτρ. 1:14-16) Αυτό σημαίνει ότι το Θείον θέλημα για τον άνθρωπο είναι μια ζωή που πρέπει να την διάγη κανείς σύμφωνα με τον άγιο κανόνα της δικαιοσύνης του Θεού. Ένας, λοιπόν, που κάνει το θέλημα του Θεού δεν μπορεί να διάγη κατά τον τρόπο του ασεβούς αυτού συστήματος πραγμάτων. Ο παρελθών καιρός του βίου ενός ανθρώπου, που έπραττε το θέλημα των εθνών, είπε ο Πέτρος, υπήρξε αρκετός, πάρα πολύς, πραγματικά· απ’ τον καιρό, που αρχίζει να επιδιώκη τον ορθό σκοπό στη ζωή, πρέπει να εξαγοράζη τον χρόνον του και να τον χρησιμοποιή, μαζί με τη δύναμι κι ενέργεια που εδαπανούσε προηγουμένως κάνοντας το θέλημα των ανθρώπων, στο να κάνη το θέλημα του Θεού.

Ο Πέτρος, επίσης, είπε ότι ένας που θέλει να κάνη το θέλημα του Θεού πρέπει να οπλισθή. Με τι; Με «το αυτό φρόνημα», που είχε κι ο Ιησούς Χριστός. Τι προστασία είναι αυτή απ’ αυτό το ασεβές σύστημα πραγμάτων, από την απελπισία, τη δυστυχία και την άσκοπη ζωή! Για να οπλισθή κανείς με το φρόνημα του Ιησού Χριστού, πρέπει να μάθη τι εδίδαξε ο Ιησούς​—για τη βασιλεία του Θεού. Εκείνος, που κάνει το θέλημα του Θεού, θα θέση αυτή τη βασιλεία πρώτιστη στη ζωή του, ακριβώς όπως έκαμε ο Ιησούς, υπακούοντας στην εντολή του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα [υλικές ανάγκες] θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:33) Τότε θα ασπασθούμε τη βέβαιη ελπίδα της αιωνίου ζωής δια της βασιλείας του Θεού και της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού, την οποίαν επρομήθευσε καταθέτοντας την τελεία ανθρωπίνη ζωή του.

Μέρος του σκοπού του Χριστιανού στη ζωή πρέπει να είναι να διδάσκη το θείον θέλημα στους άλλους· αυτό βέβαια περιλαμβάνει διδασκαλία στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού που ιδρύθη στους ουρανούς και για το πώς αυτή θα φέρη ευλογίες σε όλη την ευπειθή ανθρωπότητα. Ναι, είναι θέλημα του Θεού για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς να συνιστούν στους άλλους το Θείον άγγελμα της σωτηρίας δια Ιησού Χριστού μέσω της ουρανίας βασιλείας του, που θα καταστήση δυνατή μια δίκαιη νέα τάξι πραγμάτων.

Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, εξέθεσε τον σκοπό του στη ζωή με αυτόν τον τρόπο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Αυτός ήταν ο σκοπός γύρω από τον οποίον διεμορφώθη η δράσις του. Συνιστούσε το Θείον θέλημα σε όλους εκείνους, με τους οποίους ήρχετο σ’ επαφή και οι οποίοι ήσαν ταπεινοί και ποθούσαν να μάθουν τον ορθό σκοπό στη ζωή. Το να ζη κανείς σύμφωνα με τον κανόνα του Ιησού δεν είναι εύκολο, αλλά κάθε άτομο έχει ευθύνη να πράττη ό,τι μπορεί, αινώντας τον Θεό με τέτοιον τρόπο ώστε να μάθουν κι άλλοι το Θείον θέλημα. Ο Θεός δεν είναι παράλογος· δέχεται τις ειλικρινείς προσπάθειές μας να ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του.

Είναι, λοιπόν, ουσιώδες να κάνωμε όλα όσα μπορούμε για να εκτελέσωμε τον αγαθό σκοπό του να ‘φοβούμεθα τον Θεό και να φυλάττωμε τις εντολές του’, ζώντας «ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.» Τότε θα έχωμε τον ορθό σκοπό στη ζωή και θα είμαστε στη γραμμή για ένα μέλλον αιωνίου ευτυχίας υπό την βασιλείαν του Θεού.

Η Ακριβής Γνώσις Οδηγεί σε Ζωή

Η καθημερινή ζωή απαιτεί γνώσι. Αλλά αποκτάτε σεις, επίσης, τη γνώσι, που επηρεάζει την αιωνία σας ευημερία;

ΘΑ ΕΚΤΕΛΟΥΣΑΤΕ εγχείρησι στο κεφάλι ή την καρδιά κάποιου ανθρώπου, αν δεν είχατε σπουδάσει ποτέ ιατρική;

Ακόμη και η σκέψις του να εκτελέσετε μια τέτοια λεπτή εγχείρησι, που αφορά ανθρώπινη ζωή, χωρίς τις αναγκαίες γνώσεις ιατρικής, αναμφιβόλως σας συγκλονίζει. Γνωρίζετε ότι η χειρουργική απαιτεί τη μεγαλύτερη επιδεξιότητα που προέρχεται από την ακριβή γνώσι και εκπαίδευσι σ’ αυτόν τον τομέα. Μόνον ένα άτομο, που έχει αυτή την ακριβή γνώσι κι εξάσκησι, θα ήταν σε θέσι να εκτελέση επιτυχώς μια τέτοια εγχείρησι.

Δεν είναι μόνον ο τεχνικός τομεύς, όπως η ιατρική, όπου η ακριβής γνώσις είναι αναγκαία. Υπάρχει ανάγκη αυτής ακόμη και για να κερδίσετε την καθημερινή ζωή σας. Λόγου χάριν, δεν θα μπορούσατε πολύ εύκολα να βρήτε εργασία ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου, αν δεν είχατε οδηγήσει ποτέ φορτηγό αυτοκίνητο και δεν είχατε γνώσι των κανονισμών κυκλοφορίας. Απαιτεί γνώσι του οχήματος και γνώσι των κανόνων οδικής κυκλοφορίας για να είσθε ένας ικανός οδηγός.

Μια οικοκυρά, επίσης, χρειάζεται γνώσι. Πρέπει να έχη γνώσεις μαγειρικής προτού να μπορή να παρασκευάση ένα ορεκτικό και θρεπτικό φαγητό, ώστε να το απολαύση η οικογένειά της. Έχει ανάγκη να γνωρίζη πώς να φροντίζη για το σπίτι της και τα παιδιά της. Όσο περισσότερη είναι η ακριβής γνώσις της και όσο περισσότερο την θέτει σ’ εφαρμογή, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα προκύψουν.

Ναι, για να συντηρήσετε και να σώσετε τη ζωή σας, για να φροντίσετε για τις αναγκαίες υποθέσεις της ζωής χρειάζεται γνώσις.

ΤΙ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Καταβάλλετε, λοιπόν, πολλές προσπάθειες για ν’ αποκτήσετε τη γνώσι που χρειάζεσθε για να μπορέσετε ν’ απολαύσετε τη ζωή και να την παρατείνετε όσο είναι δυνατόν περισσότερο. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μπορεί να έχη ακόμη σπουδαιότερο αποτέλεσμα στη ζωή σας. Κι αυτό, επίσης, χρειάζεται να το κατέχετε. Ποιο είναι αυτό; Η ακριβής γνώσις του Θεού, των σκοπών του και των απαιτήσεών του. Το θέλημα του Θεού είναι εκείνο που πρόκειται να επικρατήση τελικά στη γη, άσχετα με το τι οι άνθρωποι και τα έθνη κάνουν. Η θεόπνευστη παροιμία λέγει: «Είναι πολλοί λογισμοί εν τη καρδία του ανθρώπου· η βουλή όμως του Ιεχωβά, εκείνη θέλει μένει.» (Παροιμ. 19:21, ΜΝΚ) Το μέλλον της ζωής κάθε ατόμου επάνω στη γη εξαρτάται από τον Ιεχωβά Θεό. Για κείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν, υπόσχεται με βεβαιότητα αιώνια ζωή σε μια δίκαιη νέα τάξι πραγμάτων.

Κατά συνέπειαν, είναι μήπως λογικό να χρησιμοποιήσετε όλες τις ζωτικές δυνάμεις σας στην απόκτησι γνώσεως, που είναι αναγκαία για να διατηρήσετε την παρούσα ζωή σας για το σύντομο διάστημα των εβδομήντα ή ογδόντα ετών, και συγχρόνως ν’ αγνοήσετε την πολύ σπουδαιότερη γνώσι του Θεού και της προμηθείας του για αιώνια ζωή;

Η ζωή είναι ένα πολυτιμότατο απόκτημα. Ακόμη και σ’ αυτόν τον πολυτάραχο κόσμο θα προτιμούσατε να είσθε ζωντανός μάλλον παρά νεκρός. Ώστε, κάνετε ό,τι μπορείτε να κάνετε για να παραμείνετε ζωντανός όσο το δυνατόν περισσότερο. Εν τούτοις, αν πρόκειται να έχετε κάποιο μέλλον πέραν του φυσιολογικού διαστήματος της ζωής, πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι ο Θεός εκείνος, που θα το προμηθεύση. Όπως έδειξε ο ψαλμωδός: «Μετά σου [Θεέ] είναι η πηγή της ζωής.»​—Ψαλμ. 36:9.

Οι άνθρωποι, με όλα τα αξιοθαύμαστα επιτεύγματα, που έχουν στο ενεργητικό τους, δεν μπορούν να σας κρατήσουν ζωντανόν επ’ αόριστον. Αλλ’ ο Θεός μπορεί. Και αν τον υπηρετήτε πιστά, θα το κάμη. Η υπόσχεσίς του είναι: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε.» (Παροιμ. 3:1, 2) Πόσο ακριβώς θα διαρκέσουν αυτά δείχνεται, επίσης, στη Γραφή, στον Ψαλμό 37:29, όπου λέγει: «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» Αυτή είναι η μεγαλειώδης υπόσχεσις του Ιεχωβά Θεού, ζωή παντοτινή σ’ έναν κόσμο ελεύθερο από ανησυχία, χωρίς καμμιά από τις ανησυχίες που σήμερα καταθλίβουν οδυνηρά την ανθρωπότητα και τη φέρουν σε αμηχανία.

Σ’ αυτή την ένδοξη νέα τάξι, εδώ ακριβώς επάνω σ’ αυτή τη γη θ’ αποδειχθή αληθινό ότι ο κόπος και η λύπη που τόσο επικρατούν σήμερα θα είναι πράγματα του παρελθόντος. Όλη η γη θα μεταμορφωθή σε παράδεισο. Ο άνθρωπος θ’ αναπτύσσεται προς την τελειότητα διανοίας και σώματος και θ’ απολαύη πλήρως τα θαυμάσια της δημιουργίας του Θεού, και μάλιστα σ’ όλη την αιωνιότητα. «Θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην, ουδέ θέλουσι τεκνοποιεί δια καταστροφήν· διότι είναι σπέρμα των ευλογημένων του Ιεχωβά, και οι έκγονοι αυτών μετ’ αυτών. Και πριν αυτοί κράξωσιν, εγώ θέλω αποκρίνεσθαι· και ενώ αυτοί λαλούσιν, εγώ θέλω ακούει.» (Ησ. 65:21-24, ΜΝΚ) Ουδείς άνθρωπος ή έθνος μπορεί να υποσχεθή τέτοια πράγματα και έπειτα να εκπληρώση μια τέτοια υπόσχεσι, αλλ’ ο Θεός μπορεί να εκπληρώση τις υποσχέσεις του και τις εκπληρώνει. Δεν αξίζει μήπως να μάθωμε αυτές τις θείες προμήθειες; Θα μπορούσε η επιδίωξις γνώσεως σε οποιονδήποτε άλλον τομέα να είναι πιο αξιόλογη;

Απλούστατα, δεν είναι λογικό να δαπανάτε όλο το χρόνο και τις προσπάθειές σας για ν’ αποκτήσετε πράγματα που δεν θα διαμείνουν, και συγχρόνως να μη δαπανάτε καθόλου χρόνο ή προσπάθεια για ν’ αποκτήσετε εκείνο που θα διαμείνη για πάντα. Διασκεδάζετε με το παιδί που μαζεύει τα μικροτέρας αξίας κέρματα, επειδή λαμποκοπούν, αντί ενός λερωμένου κέρματος ανωτέρας αξίας, αυτή δε η πράξις του προδίδει την ανωριμότητα του παιδιού και την έλλειψι γνώσεως όσον αφορά την αξία των πραγμάτων. Μήπως, όμως, δείχνετε ορθή αντίληψι περί αξιών αν δαπανάτε όλη σας τη ζωτική δύναμι στην επιδίωξι υλικών αποκτημάτων, σαρκικών ευχαριστήσεων και γνώσεως του κάθε πράγματος εκτός εκείνου που αφορά τη σχέσι σας προς τον Θεό, προς Εκείνον, από τον οποίον εξαρτάται η ίδια η ζωή σας;

Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείτε ν’ αδιαφορήτε για την καθημερινή σας ζωή, διότι πρέπει με ορθό τρόπο να κάνετε προμήθεια για τις ανάγκες της. Αν, όμως, αγαπάτε τη ζωή, δεν θ’ απορροφηθήτε τελείως από την προσπάθεια αποκτήσεως αυτών των πραγμάτων με δαπάνη των σπουδαιότερων. Να έχετε υπ’ όψι τους λόγους του Ιησού Χριστού, που είπε: «Εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» (Λουκ. 12:15) Ο Ιησούς κατόπιν έδωσε έμφασι στο νόημα αυτού του εδαφίου, μιλώντας για ένα πλούσιο, που ενόμισε ότι είχε υπολογίσει τα πάντα στη ζωή του: «Είπε [ο πλούσιος], Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου, και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας, και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου· και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.»​—Λουκ. 12:18-21.

Άσχετα με το τι κατέχετε, γρήγορα ή αργά θ’ αντιμετωπίσετε την σκληρή πραγματικότητα ότι ο τάφος σάς αναμένει. Δεν υπάρχει στον τάφο απόλαυσις της υγείας, της γνώσεως, της επιδεξιότητος και της ενεργείας, όλων αυτών που κατέχετε. Όλες οι προσπάθειες και οι ευχαριστήσεις σταματούν εκεί: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν . . . διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.»​—Εκκλησ. 9:5, 10.

Μόνον ο Θεός, που είναι ο Δημιουργός, ο Συντηρητής και ο Δοτήρ της ζωής, μπορεί να προμηθεύση διαφυγή από τη θλιβερή προοπτική του θανάτου. Η Γραφή δείχνει πώς μπορείτε να επωφεληθήτε απ’ αυτή την προμήθεια.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ;

Πώς μπορείτε να οικοδομήσετε μια ζωή που θα ευαρεστήση τον Θεό, τέτοια ώστε να σας οδηγήση σε ζωή στον υποσχεμένο του Παράδεισο; Τι πρέπει να κάνετε για να κερδίσετε την εύνοια του Παντοδυνάμου;

Το θεμέλιο της δημιουργίας του είδους της ζωής που ευαρεστεί τον Θεό είναι η ακριβής γνώσις. Όπως ακριβώς πρέπει να έχετε ακριβή γνώσι στο επάγγελμά σας για να μπορήτε να κερδίζετε κάπως τη ζωή σας, και όπως ένας γιατρός χρειάζεται ακριβή γνώσι για να εκτελέση μια εγχείρησι που μπορεί να σώση ζωή, έτσι πρέπει να έχετε ακριβή γνώσι του Θεού για να επωφεληθήτε από την προμήθειά του για ζωή.

Πράγματι, πώς μπορείτε να αναμένετε να ευαρεστήσετε τον Θεό, αν δεν γνωρίζετε τι τον ευαρεστεί; Πώς μπορείτε να εκτελέσετε εκείνο που Αυτός απαιτεί αν δεν γνωρίζετε ποιες είναι οι απαιτήσεις του;

‘Α! περιμένετε όμως’, μπορείτε να πήτε. ‘Εδώ είναι όπου ο κληρικός μου μπαίνει στη σκηνή. Αυτός έχει αυτή τη γνώσι και φροντίζει γι’ αυτά τα θρησκευτικά ζητήματα’. Αλλά, μπορεί ένας κληρικός να επωμισθή τη δική σας ευθύνη του να υπηρετήτε τον Θεό; Αν ένας συγγενής σας είναι επιδέξιος χειρουργός, αυτό δεν σας καθιστά ικανόν να είσθε κι εσείς τέτοιος. Αν ο καλύτερός σας φίλος είναι ένας επιδέξιος οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου, μήπως αυτό σας καθιστά ικανόν να είσθε κι εσείς τέτοιος; Ασφαλώς, όχι. Για να γίνετε ικανός, πρέπει να σπουδάσετε και ν’ αποκτήσετε επιδεξιότητα μέσω πείρας.

Δεν μπορείτε να βασισθήτε στη διαβεβαίωσι οποιουδήποτε ότι ευαρεστείτε τον Θεό· όχι, ούτε ακόμη στη διαβεβαίωσι ενός κληρικού. Έχουν αποτύχει προηγουμένως, όπως είχε αποτύχει ο Ιουδαϊκός κλήρος στις ημέρες του Ιησού. Η αρχή, που πρέπει ν’ ακολουθήσετε στη γνώσι σας περί του Θεού, είναι αυτή: «Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.» (Γαλ. 6:5) Ενώ μπορούν και άλλοι να σας βοηθήσουν, είσθε, εν τούτοις, υπεύθυνος απέναντι του Θεού για τη δική σας σχέσι προς αυτόν. Αυτή η ευθύνη δεν μπορεί να μεταβιβασθή σε άλλον. Αν επιθυμήτε ζωή στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού, σεις προσωπικώς πρέπει να μάθετε τις εντολές του και να υπακούσετε σ’ αυτές.

Λοιπόν, το πρώτο βήμα στο να οικοδομήσετε μια ζωή που ευαρεστεί τον Θεό είναι ν’ αποκτήσετε ακριβή γνώσι αυτού ώστε να είσθε σε θέσι να τηρήσετε τις εντολές του. Ο Ιησούς είπε: «Εάν θέλης να εισέλθης εις την ζωήν, φύλαξον τας εντολάς.» (Ματθ. 19:17) Οι εντολές αυτές περιέχονται στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

Μια συνηθισμένη απάντησις πολλών θρησκευομένων ατόμων πάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι, ‘Έχω τη Γραφή μου και τη διαβάζω’. Σύμφωνοι, αλλά εξάγετε τα ορθά συμπεράσματα απ’ αυτή; Επίσης, χρησιμεύει άρα γε αυτή ως οδηγός για τη ζωή σας, ή μήπως παίρνετε απ’ αυτή ό,τι θέλετε και απορρίπτετε ό,τι πιθανόν θεωρείτε ως μη ευχάριστο;

Το να έχετε και να διαβάζετε την Αγία Γραφή δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι εξάγετε τα σωστά συμπεράσματα απ’ αυτή ή ότι την αφήνετε να κατευθύνη τη ζωή σας. Λόγου χάριν, εξετάστε την περί τριάδος διδασκαλία που διδάσκεται από τις περισσότερες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου». Μέλη αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων, αν και είναι πιθανόν να κατέχουν Γραφές και να τις διαβάζουν σε κάποιο βαθμό, εν τούτοις πιστεύουν ότι ο ουράνιος Πατήρ, ο Υιός του Ιησούς Χριστός και το Άγιο Πνεύμα είναι και οι τρεις ένας Θεός. Πιστεύουν ότι, όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη, ήταν ο Παντοδύναμος Θεός σε ανθρώπινη μορφή.

Αλλ’ αυτό είναι το εξαγόμενο ορθό συμπέρασμα από τις Γραφές; Ο Ιησούς είπε: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.» (Ιωάν. 10:30) Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο Θεός, ούτε αναφέρεται σε κάποιο καλούμενο τρίτο πρόσωπο της τριάδος. Μήπως δεν εξήγησε ο Ιησούς στο κεφάλαιο 17 του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου ότι αυτό σημαίνει ταυτότητα σκοπού, ενότητα; Διαβάστε το στη δική σας Γραφή. Μπορεί ένας πατέρας να είναι ο ίδιος όπως ο γυιός του; Ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Ακόμη κι ένα παιδί μπορεί να κατανοήση ότι ένας πατέρας είναι μεγαλύτερος από ένα γυιό. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) Αλλ’ οι κληρικοί έχουν επισκιάσει τόσο πολύ την απλή αυτή αλήθεια, ώστε μερικοί αναγνώσται της Γραφής δεν την πιστεύουν πλέον. Πόσο απλούν είναι για τα αληθώς ταπεινά άτομα να εξαγάγουν το ορθό συμπέρασμα σχετικά μ’ αυτή τη διδασκαλία, από τους λόγους του Ιησού: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ. Και ο πέμψας με είναι μετ’ εμού· δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον· διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν»! (Ιωάν. 8:28, 29) Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εξήγαγε το ορθό συμπέρασμα, διότι αργότερα έγραψε: «Κεφαλή δε του Χριστού, [είναι] ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Τοιουτοτρόπως, ενώ οι κληρικοί μπορούν να διδάσκουν ότι ο Θεός, ο Χριστός, και το Άγιον Πνεύμα είναι ισοδύναμοι, και οι τρεις ένας Θεός, η απλή αλήθεια σχετικά μ’ αυτό παραμένει, ότι δεν είναι· ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και κατώτερος απ’ αυτόν, και ότι το άγιο πνεύμα είναι η ενεργός δύναμις του Θεού, και συνεπώς υποτεταγμένη σ’ αυτόν.

Αλλά γιατί ακριβώς μορφωμένοι κληρικοί αποτυγχάνουν να κατανοήσουν και να διδάξουν αυτές τις σαφείς Γραφικές αλήθειες; Διότι προτιμούν τις παραδόσεις και τις φιλοσοφίες των ανθρώπων αντί του γραπτού Λόγου του Θεού. Και όταν ένα άτομο απορρίπτη τον Λόγον του Ιεχωβά, ποια σοφία έχει; Ασφαλώς όχι την από τον Θεό προερχόμενη σοφία, διότι δεν έχει το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού. Μάλλον, Σατανάς ο Διάβολος, ο «θεός του κόσμου τούτου», τυφλώνει τη διάνοιά του, ώστε «να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι [όχι ο Θεός, αλλά] εικών του Θεού.»​—2 Κορ. 4:4· Κολ. 2:8· Ιερεμ. 8:9.

Υπάρχει, λοιπόν, μεγάλος κίνδυνος στο να εξάγετε εσφαλμένα συμπεράσματα από τη Γραφή ή ν’ αφήνετε κάποιον άλλον να τα εξάγη για σας. Η προσπάθεια να ευαρεστήσετε τον Θεό χωρίς ν’ αποκτάτε προσωπικώς ακριβή γνώσι από το Λόγο του μοιάζει με το ν’ αναχωρήσετε για ένα μακρινό ταξίδι μέσα στο σκοτάδι της νύχτας χωρίς έναν οδικό χάρτη και χωρίς φως. Είναι σαν να ρίχνετε στον αέρα ένα νόμισμα [‘κορώνα-γράμματα’] για ν’ αποφασίσετε ποιά στροφή θα πάρετε κάθε φορά που φθάνετε σε μια διασταύρωσι. Θα χαθήτε σύντομα.

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι, αλλά μόνον ένας οδηγεί σε ζωή. Η Γραφή δείχνει ότι μια είναι «η οδός η φέρουσα εις την ζωήν.» (Ματθ. 7:14) Καθώς βαδίζετε σ’ αυτή την οδό προς ζωήν, η ακριβής γνώσις από τον Λόγο του Θεού θα σας καταστήση ικανόν να ‘δοκιμάζετε τα πάντα’. (1 Θεσ. 5:21) Σ’ αυτόν το σκοτεινό κόσμο θα χρησιμεύση ως λύχνος στα πόδια σας, και ως φως στην πορεία σας. (Ψαλμ. 119:105) Η ακριβής γνώσις του Θεού οδηγεί πέραν από το επερχόμενο νεκρό τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Οδηγεί σε ζωή στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, που τώρα είναι εγγύς. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα ευχαριστηθούν να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αυτή τη ζωτική γνώσι από τη Γραφή σας μελετώντας τη Γραφή μαζί σας στο δικό σας σπίτι μια ώρα την εβδομάδα, με την άνεσί σας και όταν είσθε ελεύθεροι από άλλη απασχόλησι.

Επαφή με την Αλήθεια δι’ Αλληλογραφίας

Όλα τα άτομα δεν έχουν την ευκαιρία να έλθουν σε απ’ ευθείας επαφή με την αλήθεια· πώς, λοιπόν, θα την ακούσουν; Όταν δεν είναι δυνατόν να φθάση κάποιος ως τα σπίτια των ενδιαφερομένων ανθρώπων, μπορούν, ωστόσο, αυτοί να μάθουν την αλήθεια δι’ αλληλογραφίας. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωσι ενός νέου που κατοικούσε κοντά στη Μπακβάνγκα του Κόνγκο. Ο νέος αυτός έλαβε ένα έντυπο της Εταιρίας Σκοπιά και το διάβασε με προσοχή. Διεπίστωσε ότι πολλές δυσμενείς αφηγήσεις που είχε ακούσει για τους μάρτυρας του Ιεχωβά από Καθολικές πηγές ήσαν μάλλον ψευδείς και γι’ αυτούς που τις διέδιδαν είπε, «Αυτοί οι διάκονοι του Σατανά προσπαθούν μάλλον να αποστρέψουν τους ανθρώπους από την αλήθεια.» Το ενδιαφέρον του για την αλήθεια τον ωδήγησε να γράψη στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας, στέλλοντας χρήματα για να του αποσταλούν και άλλα έντυπα. Έλαβε με μεγάλη εκτίμησι τ’ αποσταλέντα έντυπα, τα οποία τώρα μελετά για να λάβη απάντησι στα πολλά ερωτήματά του σχετικά με την Αγία Γραφή.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Διαπίστωσις Ωφελιμότητος του Έργου Σκαπανέως Διακοπών

Ένας αδελφός γράφει από τη Δημοκρατία του Κόνγκο (Μπραζαβίλ) τα εξής: «Ενώ παρακολουθούσα τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, άκουα συχνά να μιλούν γι’ αυτό που ονομάζεται ‘έργο σκαπανέως διακοπών’. Όταν, λοιπόν, έγινα ευαγγελιζόμενος και είχα πια τα προσόντα γι’ αυτή τη μορφή του έργου, εδαπάνησα ένα μήνα για να διαπιστώσω, αν πράγματι ήταν τόσο χαρούμενο και ωφέλιμο όσο μου είχε λεχθή. Ήταν; Ως ευαγγελιζόμενος δεν είχα ποτέ κατορθώσει να έχω μια συνεχή Γραφική μελέτη, αλλά στον ένα μήνα που έκαμα έργο σκαπανέως, κατώρθωσα ν’ αρχίσω οκτώ οικιακές Γραφικές μελέτες, οι οποίες συνεχίσθησαν και όταν επανήλθα στις τάξεις των ευαγγελιζομένων εκκλησίας. Δεν θα διστάσω, λοιπόν, ποτέ να επαναλάβω την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών, όταν μου παρουσιασθή πάλι η ευκαιρία.»​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Φυλαχθήτε από το να Παίζετε με τη Σεξουαλική Ανηθικότητα!

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ του Θεού όσον αφορά τις σχέσεις των φύλων βρίσκονται στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αυτή καθιστά σαφές ότι οι σχέσεις των δύο φύλων είναι μόνο για κείνους που έχουν νυμφευθή καταλλήλως. Για τα άγαμα άτομα, το να έχουν σχέσεις με το έτερο φύλο είναι πορνεία. Για νυμφευμένα άτομα το να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιονδήποτε που δεν είναι γαμήλιος σύντροφός τους είναι μοιχεία. Η Γραφή δηλώνει σαφώς: «Τους . . . πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός,» και ότι «ούτε πόρνοι, . . . ούτε μοιχοί, . . . δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»​—Εβρ. 13:4· 1 Κορ. 6:9, 10.

Το Χριστιανικό επίπεδο, εν τούτοις, είναι πολύ υψηλότερο από την απλή αποφυγή πορνείας και μοιχείας. Απαγορεύονται η χαλαρά διαγωγή και η ακαθαρσία εξίσου με την πλήρη πορνεία και μοιχεία. Αυτό βασίζεται επί της αρχής, που εξέθεσε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία του: «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.»​—Ματθ. 5:28.

Ενώ πολλοί αναγνωρίζουν ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι κακό, δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε ότι ακόμη και το να «παίζουν» με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι, επίσης, κακό. Αλλ’ ο Ιησούς εδήλωσε ότι είναι κακό το ν’ αφήνη ένας τον εαυτό του να φλογίζεται από πάθος συνεχίζοντας να παρατηρή τα χαρακτηριστικά ενός άλλου που δεν είναι γαμήλιος σύντροφός του και κάνοντας αυτό με όχι αγνό ελατήριο. Είναι εξίσου ακριβώς κακό όπως το να επιδοθή σε οποιαδήποτε άλλη διαγωγή που έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Γιατί το να παίζη κανείς με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι κακό και κάτι που πρέπει να το αποφεύγουν οι Χριστιανοί; Εν πρώτοις, παραβιάζει τις εκπεφρασμένες εντολές του Θεού. Αυτό προκαλεί τη δυσαρέσκειά του, αν όχι επίσης και τη δυσφήμησι του αγίου ονόματός του. Για τούτο ο Λόγος του συμβουλεύει: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.» Ναι, όλα τα τοιούτου είδους «έργα της σαρκός» είναι μία μορφή ειδωλολατρίας και εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με την αρχαία φαλλική λατρεία, ή λατρεία του φύλου.​—Κολ. 3:5· Γαλ. 5:19-21.

Κατά δεύτερο λόγο, με το παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα θα μπορούσε να βλάψη άλλους, διανοητικώς, σωματικώς και πνευματικώς. Καταβαρύνεται με συγκινήσεις, ειδικώς για τη γυναίκα περί της οποίας πρόκειται. Μπορεί να προξενήση μεγάλη λύπη και αναταραχή στη διάνοια και στην καρδιά. Επί πλέον, αποτυγχάνοντας ένας να κάμη ‘ευθείας οδούς εις τους πόδας’ του, θα μπορούσε κάλλιστα να κάμη άλλους να στραφούν προς ανήθικες συνήθειες και να παρεκκλίνουν από το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Μπορεί να τον οδηγήση στην αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, και σε αιώνια καταστροφή από τον Θεό.

Το παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα οδηγεί εύκολα στην πορνεία, που μπορεί να καταλήξη σε αποτρόπαια αφροδίσια νοσήματα και ισόβιες θλίψεις, όπως στην περίπτωσι του να έχη ένας μη νομίμους απογόνους. Δεν είναι ασυνήθιστο. Έτσι, το 1962 υπήρχαν 8.835 παράνομες γεννήσεις στο Λονδίνο της Αγγλίας, που ήσαν το ένα έβδομον όλων των γεννήσεων που κατεγράφησαν στην πόλι αυτή σε ολόκληρο το έτος! Σχετικά δε με τα αφροδίσια νοσήματα, μια Αμερικανική αυθεντία εδήλωσε: «Τα αφροδίσια νοσήματα είναι σήμερα ένα σοβαρό και επιδεινούμενο πρόβλημα που απειλεί να σαρώση [τις Ηνωμένες Πολιτείες] όπως μια πυρκαϊά δάσους.»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ;

Τι εννοείται με το «να παίζωμε» με τη σεξουαλική ανηθικότητα; Μ’ αυτό δεν εννοούμε την πορνεία ή τη μοιχεία, διότι αυτά δεν είναι «παιγνίδι» με την ανηθικότητα. Το να «παίζη» ένας με τη σεξουαλική ανηθικότητα υπονοεί ότι μπορεί να μην έχη στην αρχή πρόθεσι να διάπραξη εσκεμμένως πορνεία ή μοιχεία, αλλά, εν γνώσει ή εν αγνοία, προβαίνει σε ενέργειες που εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σ’ αυτά. Το σημείο, που πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν, είναι ότι το να παίζη ένας με την ανηθικότητα τον θέτει στο δρόμο προς την ανηθικότητα, και δεν μπορεί πάντοτε να σταματήση.

Λοιπόν, τώρα, ποιες είναι μερικές πράξεις που χαρακτηρίζονται ως χαλαρά διαγωγή, ή μερικά παιγνίδια με τη σεξουαλική ανηθικότητα χωρίς αυτά να είναι πράγματι πορνεία ή μοιχεία;

Ένα τέτοιο θα ήταν για ένα νυμφευμένο άτομο να ερωτοτροπή με πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο γαμήλιος σύντροφός του. Αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετήση καλό σκοπό. Συνήθως εντρυφά κανείς σ’ αυτό είτε για να εξυψώση τον εγωισμό του είτε χάριν της σεξουαλικής διεγέρσεως που προκαλεί. Είναι το να κυττάζη ένας κάποιο άλλο πρόσωπο με το κακό ελατήριο. Αν αυτό συνεχισθή, κατά λογική συνέπεια, θα καταλήξη σε μοιχεία.

Το να θέτετε τα χέρια σας με τρυφερότητα γύρω από πρόσωπα του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο σύζυγός σας, η σύζυγός σας ή στενοί συγγενείς, είναι, επίσης, παιγνίδι με την ανηθικότητα. Ένα άτομο μπορεί να εκδηλώση φιλικότητα χωρίς να φθάση σ’ αυτό το σημείο. Ενώ μπορεί να φαίνεται πολύ αθώο στην αρχή, τέτοιες πράξεις μπορούν να οδηγήσουν​—και έχουν οδηγήσει—​σε πορνεία και μοιχεία, που καταλήγουν σε κάποια αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία. Ας λεχθή παρεμπιπτόντως ότι το γεγονός ότι τα πρόσωπα πιθανόν να είναι έγγαμα, δεν σημαίνει ότι μπορούν να έχουν μεγαλύτερες ελευθερίες, από αυτή την άποψι, σε σύγκρισι με τα άγαμα άτομα. Εξίσου συχνά, αν όχι και συχνότερα, τα έγγαμα άτομα είναι εκείνα που μπαίνουν σε δυσκολίες κάνοντας τέτοια πράγματα με πρόσωπα που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί των.

Το να λέγη ένας αισχρά αστεία αποτελεί παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Αρχίζει να υποβιβάζη το υψηλό Χριστιανικό επίπεδο. Αφήνεται να υπονοηθή ότι τέτοια πράγματα δεν είναι τόσο κακά αν οι Χριστιανοί μπορούν να ευφυολογούν γύρω απ’ αυτά, και, επί τέλους, κυττάξτε πόσοι γέλασαν! Αλλ’ είναι αυτό καθαρό ή ορθό; Όχι! οδηγεί σε εσφαλμένη κατεύθυνσι, στην κατεύθυνσι της ανηθικότητος, μολύνοντας τις σκέψεις του ανθρώπου.​—Εφεσ. 5:3, 4.

Το να χορεύετε μ’ ένα άτομο, που είναι γαμήλιος σύντροφος ενός άλλου, με τέτοιο τρόπο, ώστε να νοιώθετε ότι διεγείρεσθε ή ερεθίζεσθε σεξουαλικώς, αποτελεί, επίσης, παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει δικαιολογία για ένα Χριστιανό να χορεύη σε στενή επαφή με τον γαμήλιο σύντροφο ενός άλλου. Σκεφθήτε το ως εξής: Θα σας ήταν αρεστό, αν ήρχετο κάποιος στο σπίτι σας κι έβαζε τα χέρια του γύρω από τη σύζυγό σας επί πέντε ή δέκα λεπτά κάθε ώρα στη διάρκεια της βραδιάς, απλώς καθήμενος, ή μένοντας όρθιος στο μέσον του δωματίου, εναγκαλιζόμενος τη σύζυγό σας; Α! Όχι, ασφαλώς δεν θα σας ήταν αρεστό! Τότε, γιατί αυτό θα ήταν δικαιολογημένο απλώς επειδή παίζει η μουσική ή επειδή γίνεται εν ονόματι του χορού; Δεν δικαιολογείται και πρέπει ν’ αποφεύγεται από τους Χριστιανούς. Υπάρχουν άλλα είδη χορού που δεν απαιτούν στενή προσέγγισι των χορευτικών συντρόφων, έναν πραγματικό εναγκαλισμό· χοροί, όπως είναι οι κατά τετράδες χοροί ή άλλοι ομαδικοί χοροί, ή εκείνοι, που εκτελούνται από άτομα του αυτού φύλου, αποφεύγουν αυτή την παγίδα. Εννοείται ότι, ακόμη κι εκεί όπου ένας χορός εκτελείται από ένα άτομο ή άτομα του αυτού φύλου, αν είναι διεγερτικός ή ανήθικος, προφανώς δεν είναι κατάλληλος για Χριστιανούς.

Το να διαβάζετε έντυπα ή να κυττάζετε εικόνες που σας διεγείρουν σεξουαλικώς αποτελεί παιγνίδι με την ανηθικότητα. Το να παρακολουθήτε κινηματογραφικές ταινίες και να παρατηρήτε εκπομπές τηλεοράσεως ή παραστάσεις από σκηνής που προβάλλουν την ανηθικότητα εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία, εφόσον γεμίζουν τη διάνοια ενός με ακάθαρτες σκέψεις.

Τα άγαμα άτομα, που διατηρούν επαφή μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου, πρέπει να προσέχουν να μην «παίζουν» με την ανηθικότητα. Ο μόνος βάσιμος λόγος για ένα Χριστιανό να διατηρή συνεχή συντροφιά μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου είναι να καλλιεργήση έναν έντιμο σύνδεσμο που τελικά θα καταλήξη σε γάμο. Αλλά οι «ρωμαντικοί» περίπατοι σε απομονωμένα μέρη είναι επικίνδυνοι, διότι το να είσθε μόνος μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου επί ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα να διεγερθήτε ως το σημείο ώστε να εντρυφήσετε σε εναγκαλισμούς ή θωπείες. Το γεμάτο πάθος φίλημα, που διεγείρει σεξουαλικώς, εκ μέρους αγάμων ατόμων, ακόμη και αν είναι μνηστευμένα προς γάμον, είναι ακατάλληλο, διότι διεγείρει αισθήματα, ύστερ’ από τα οποία δεν είναι δυνατόν να επακολουθήση σεξουαλική επαφή χωρίς αυτή ν’ αποτελή πορνεία. Είναι καλύτερα ένας ν’ αποφεύγη την κατάστασι που αφήνει ανοικτές πιθανότητες σεξουαλικής ανηθικότητος.

Το να έχη ένας «ραντεβού» με άνδρες ή γυναίκες, που δεν είναι αφιερωμένοι στον Θεό, μπορεί γρήγορα να οδηγήση σε παιγνίδι με την ανηθικότητα. Εν πρώτοις, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να καλλιεργή στενό σύνδεσμο μ’ ένα άτομο του κόσμου. Ένα άτομο, που δεν κατευθύνεται από τον Λόγο του Θεού, υπόκειται σε μόλυνσι από τον χαλαρό κώδικα ηθικής που επικρατεί στον κόσμο και τείνει ν’ αποδεχθή το παιγνίδι με την ανηθικότητα σαν ζήτημα πορείας, σαν κάτι που είναι μια αποδεκτή κοινωνική διαγωγή. Αλλά δεν είναι. Είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού.

ΕΞΕΤΑΣΤΕ ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΕΘΙΜΑ

Τα τοπικά έθιμα, επίσης, πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Αν το τοπικό έθιμο θεωρή ως χαλαρά διαγωγή το να ανταλλάσσουν μόνοι τους επισκέψεις ένας άγαμος νέος και μια άγαμη νέα, ή να ορίζουν «ραντεβού» χωρίς συνοδό, τότε το έθιμο πρέπει να τύχη σεβασμού. Αν το τοπικό έθιμο θεωρή ως ακατάλληλο για άγαμα άτομα να κρατούν το ένα του άλλου τα χέρια, ακόμη και παρουσία των γονέων των, τότε οι Χριστιανοί πρέπει να εμμείνουν σ’ αυτό το έθιμο. Αν είναι κακό για άγαμα πρόσωπα ακόμη και να φιλούνται, σύμφωνα με τοπικό έθιμο, τότε ο Χριστιανός που ζη στη χώρα εκείνη εμμένει σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Ενώ δεν υιοθετούμε τα έθιμα μια χώρας, αν παραβαίνουν τις εντολές του Θεού, συγχρόνως δεν επιμένομε στο να παραβαίνωμε τοπικά έθιμα που δεν παραβιάζουν τη Χριστιανική συνείδησι.

Αφ’ ετέρου, αν το τοπικό έθιμο επιτρέπη στα νεαρά άτομα να συνάπτουν γνωριμία προ του γάμου, δεν υπάρχει αντίρρησις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να βγαίνη έξω με κάθε ένα του αντιθέτου φύλου που θα δεχθή μια πρόσκλησι. Επί πλέον, μια Χριστιανή ορθώς θα υποθέση ότι, αν ένας Χριστιανός συνεχίζη να επιζητή τη συντροφιά της, τότε προτίθεται να καλλιεργήση ένα σύνδεσμο που θα οδηγήση σε γάμο. Αν δε συνεχίζουν να διατηρούν στενή συντροφιά μεταξύ των για μια παρατεταμένη περίοδο χρόνου, η Χριστιανική εκκλησία, με την οποία είναι συνταυτισμένοι, έχει, επίσης, κάθε λόγο να αναμένη ότι οι δύο αυτοί έχουν έντιμες προθέσεις γάμου.

Μερικές φορές νεαρά άτομα βλέπουν κινηματογραφικές ταινίες από άλλες χώρες. Βλέπουν «ρωμαντικές» σκηνές και θέλουν να τις μιμηθούν. Αλλ’ επειδή απλώς ένα πράγμα γίνεται σε μια άλλη χώρα, δεν σημαίνει ότι είναι ορθό να το κάνετε στη δική σας χώρα. Σε μερικά μέρη της γης οι άνθρωποι φορούν ελάχιστα πράγματα στο ντύσιμό τους, αλλά θα μπορούσατε να συλληφθήτε αν θα δοκιμάζατε να κάνετε το ίδιο εκεί που ζήτε. Πρέπει, επίσης, να έχετε υπ’ όψιν ότι εκείνο που απεικονίζεται στην οθόνη δεν αντιπροσωπεύει κατ’ ανάγκην αυτό που θεωρείται ηθικό ακόμη και στη χώρα όπου [το φιλμ] παρήχθη. Μπορεί να απεικονίζη αυτό που γίνεται, αλλά μπορεί να είναι ό,τι γίνεται από ανθρώπους χαλαρής διαβιώσεως!

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ​—ΠΩΣ;

Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι πρέπει συνεχώς να προσέχωμε να μην παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Μ’ αυτό δεν θέλομε να πούμε ότι κανείς δεν πρέπει να τυγχάνη εμπιστοσύνης. Αλλά οι σύγχρονες διαφημίσεις, η τηλεόρασις, οι κινηματογραφικές ταινίες, τα θεατρικά έργα και τα παρόμοια γεμίζουν τη διάνοια με παραστάσεις του φύλου σε σημείο που οι άνθρωποι διαπλάσσονται να σκέπτωνται γι’ αυτό περισσότερο απ’ ό,τι είναι υγιές. Ακόμη κι ένα άτομο, που θέλει να πράξη το ορθόν, μπορεί να διαπιστώση ότι αυτές οι συνεχείς πιέσεις γύρω του, το ωθούν να πράξη ό,τι είναι κακό, αν δεν αναλάβη σκληρόν αγώνα για ό,τι είναι καλό.

Οι Γραφές μάς συμβουλεύουν να ‘μισούμε το κακόν’. (Ψαλμ. 97:10) Το να παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι κακό. Αποφεύγετέ την όπως θ’ αποφεύγατε ένα δηλητήριο που πιθανόν να είναι πολύ γλυκό αλλά μπορεί να φονεύση. Να ενθυμήσθε, ότι είναι εύκολο ν’ απατηθήτε. Οι εκφυλισμένες τάσεις της καρδιάς είναι όπως η όρεξις ενός αρρώστου ανθρώπου. Αυτός συχνά επιθυμεί εκείνο που ως επί το πλείστον θα προκαλούσε επιδείνωσι της παθήσεώς του, όπως ένας διαβητικός υπερεπιθυμεί τα γλυκίσματα.​—Ιερεμ. 17:9.

Λοιπόν, το μίσος εναντίον του ό,τι είναι κακό δεν έρχεται εκ φύσεως. Το μίσος αυτό για ό,τι είναι κακό πρέπει να καλλιεργηθή. Πώς; Με το να γεμίζετε τη διάνοιά σας με κατάλληλες σκέψεις. Η μόνη θέσις όπου μπορείτε να βρήτε μια ανεξάντλητη προμήθεια ορθών σκέψεων είναι μέσα στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτό θα σας καταστήση ικανούς να ‘μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.’ (Ρωμ. 12:2) Θα σας βοηθήση να ‘απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και να ενδυθήτε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν’. (Κολ. 3:9, 10) Ναι, η Γραφή προμηθεύει ό,τι είναι ‘αληθινό, δίκαιο, καθαρό, προσφιλές, ενάρετο και αξιέπαινο’. (Φιλιππησ. 4:8) Εφ’ όσον προσλαμβάνομε αυτό το είδος της γνώσεως, δεν μένομε σε ό,τι είναι κακό. Αναπτύσσομε ορθές επιθυμίες και ορθό τρόπο του σκέπτεσθαι.

Εφ’ όσον οι ιδιαίτερες συμπάθειες ή αντιπάθειές μας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις πείρες μας και στο περιβάλλον μας, πρέπει να εξασκούμε μεγάλη προσοχή στο να διατηρούμε συναναστροφή μ’ εκείνους που έχουν σεβασμό για τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Αν διατηρούμε επαφή με άτομα που παίρνουν στα ελαφρά την ηθικότητα, θα φθάσωμε με τον καιρό να σκεπτώμεθα κατά το δικό τους τρόπο. Έχομε ανάγκη από την καλή συναναστροφή των καθαρά σκεπτομένων Χριστιανών.

Ιδιαιτέρως, να είσθε άγρυπνοι έναντι της «χαλαράς διαγωγής». Αποφεύγετε όλες τις συνήθειες, που τείνουν να διεγείρουν ακατάλληλες σεξουαλικές επιθυμίες, όπως είναι οι σύγχρονες συνήθειες των νεαρών ατόμων, τα οποία δεν μεταβάλλουν διαγωγή μη δυνάμενα να ελπίζουν σε γάμο για αρκετά χρόνια, ή οι συνήθειες εγγάμων ατόμων που δείχνουν στοργή για πρόσωπα του αντιθέτου φύλου που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί των. Αποφεύγετε όλα τα πορνογραφικά έντυπα, είτε είναι οπτικές εικόνες είτε περιγραφικές λεκτικές εικόνες. Σταθήτε μακριά από κάθε διασκέδασι που προβάλλει τα ακάθαρτα θέματα. Αποφεύγετε όλα τα άσματα και τους χορούς, που είναι διεγερτικά από σεξουαλικής απόψεως.

Αν με σκέψι γάμου ερωτοτροπήτε, σχεδιάστε να γεμίσετε τον χρόνο σας με εποικοδομητικά και χρήσιμα πράγματα, όταν είσθε μαζί με το σύντροφό σας. Ας γεμίζουν τις σκέψεις σας, τη συνομιλία και τις πράξεις σας υγιεινά πράγματα, όπως είναι τα παιγνίδια ή αθλητικές επιδόσεις, η ανάγνωσις καλών εντύπων, ειδικά της Γραφής, ή η ένασχόλησις στην υπηρεσία του Θεού.

Νέοι και γέροι, έγγαμοι και άγαμοι, όλοι πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ο Θεός μάς βλέπει πάντοτε. Αυτός «δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον.» (Γαλ. 6:7, 8) Κάνετε το θέλημα του Θεού. Φυλαχθήτε από το να θερίσετε φθορά με το να μην παίζετε με τη σεξουαλική ανηθικότητα, και ο Θεός θα σας ευλογήση με αιώνια ζωή στη νέα του τάξι πραγμάτων!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, Δευτερονόμιον 22:23-27, μια Ισραηλίτισσα αρραβωνιασμένη κόρη, αν ηπειλείτο με βιασμό, ήταν υποχρεωμένη να κραυγάση. Ποια είναι η θέσις μιας Χριστιανής γυναικός σήμερα, αν αντιμετωπίση παρομοία περίπτωσι; Πρέπει αυτή να κραυγάση και αν ακόμη ένας προσβολεύς απειλή τη ζωή της ενόπλως;​—Μ. Γ., Η.Π. Αμερικής.

Σύμφωνα με τον νόμο του Θεού μια κόρη Ισραηλίτισσα ήταν κάτω από την υποχρέωσι να φωνάξη: «Εάν νέα τις παρθένος ήναι ηρραβωνισμένη μετά ανδρός, και εύρη τις αυτήν εν τη πόλει, και κοιμηθή μετ’ αυτής, τότε θέλετε εκφέρει αυτούς αμφοτέρους εις την πύλην της πόλεως εκείνης, και θέλετε λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει· την νέαν, διότι δεν εφώναξεν, ούσα εν τη πόλει· και τον άνθρωπον, διότι εταπείνωσε την γυναίκα του πλησίον αυτού.» Αν, όμως, η επίθεσις έλαβε χώραν σε αγρό και η γυναίκα εφώναξε και τοιουτοτρόπως προσεπάθησε ν’ απομακρυνθή από τον προσβολέα, δεν έπρεπε να λιθοβοληθή, εφ’ όσον αυτός την κατέβαλε και δεν υπήρχε κανείς να την σώση.​—Δευτ. 22:23-27.

Αλλά τι θα πούμε αν υποτεθή ότι ο άνδρας είχε ένα όπλο και απειλούσε να φονεύση την κόρη, αν αυτή ηρνείτο να κατακλιθή μαζί του; Τα Γραφικά αυτά εδάφια δεν εξασθενίζουν από το επιχείρημα, ούτε μεταβάλλεται η κατάστασις με το ν’ αναφέρη κανείς οποιεσδήποτε περιστάσεις προς δικαιολογίαν της σε περίπτωσι που δεν εφώναξε. Λέγουν, απερίφραστα, ότι έπρεπε να φωνάξη· όθεν, να εναντιωθή στην επίθεσι ασχέτως προς τις συνθήκες. Αν αυτή κατεβλήθη και ίσως εκτυπήθη ώστε να μείνη αναίσθητη και εβιάσθη πριν φθάση βοήθεια εις απάντησιν των κραυγών της, δεν θα ήταν δυνατόν να της αποδοθή ευθύνη. Η σκέψις μέσα στα Γραφικά εδάφια προφανώς είναι ότι η κραυγή της κόρης, με το να ελκύη την προσοχή των γειτόνων, θα μπορούσε να εκφοβίση τον προσβολέα της και να την σώση, ακόμη και αν απείλησε τη ζωή της λόγω του ότι δεν συνεμορφώθη ήσυχα με τις επιθυμίες του και τους γεμάτους πάθος πόθους του.

Τέτοια Γραφικά προηγούμενα μπορούν να εφαρμοσθούν σε Χριστιανούς, που είναι κάτω από την εντολή, «Φεύγετε την πορνείαν.» (1 Κορ. 6:18) Έτσι, αν μια Χριστιανή δεν εκβάλη κραυγή και δεν καταβάλη κάθε προσπάθεια να διαφύγη, θα μπορούσε να θεωρηθή ότι συναινεί στον βιασμό. Η Χριστιανή, λοιπόν, που θέλει να τηρηθή καθαρή και να υπακούση στις εντολές του Θεού, αν αντιμετωπίση σήμερα μια τέτοια κατάστασι, έχει ανάγκη να είναι θαρραλέα και να ενεργήση σύμφωνα με την υπόδειξι που κάνουν οι Γραφές και να κραυγάση. Στην πραγματικότητα αυτή η συμβουλή είναι για το καλό της· διότι, αν υποταχθή στις γεμάτες πάθος επιθυμίες του ανδρός, όχι μόνον θα συναινούσε σε πορνεία ή μοιχεία, αλλά και θα εβασανίζετο από καταισχύνη. Θα ησθάνετο εντροπή, όχι μόνο από την αποκρουστικότητα της πείρας, αλλά και λόγω του ότι θα έχη εξαναγκασθή να παραβιάση τον νόμο του Θεού με το να έχη σεξουαλικές σχέσεις με άλλον εκτός από τον νόμιμο γαμήλιο σύντροφο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούσε να καταστή μια άγαμος μητέρα, ή πιθανώς ν’ αποκτήση μια τρομερή νόσο από τον προσβολέα της που έχει εκπέσει ηθικώς.

Είναι αλήθεια ότι μια γυναίκα αντιμετωπίζει την πιθανότητα, ότι ο προσβολεύς της θα φέρη εις πέρας την απειλή του· αλλά, τότε, ποιά εγγύησι έχει αυτή ότι ένας τέτοιος εγκληματίας, ευρισκόμενος σε απόγνωσι, δεν θα την εφόνευε μετά την ικανοποίησι του πάθους του; Πράγματι, ένας τέτοιος, ίσως καταδιωκόμενος ήδη υπό του νόμου [για προηγούμενο έγκλημα], είναι πιθανώτερο να την φονεύση μετά την προσβολή, εφ’ όσον τότε αυτή θα είχε μεγαλύτερη ευχέρεια να δώση στοιχεία της ταυτότητός του και συνεπώς να είναι σε καλύτερη θέσι να παράσχη μια περιγραφή του στις δημόσιες αρχές. Σε μια τέτοια περίπτωσι, η εφαρμογή της Γραφικής συμβουλής περί κραυγής θα μπορούσε κάλλιστα να σώση τη ζωή μιας με το να ελκύση την προσοχή άλλων και να απομακρύνη τον προσβολέα από την αρχή, αντί να τον κάμη να αισθάνεται ότι πρέπει ν’ απαλλαγή από το θύμα του ένεκα φόβου μήπως εξακριβωθή η ταυτότης του αργότερα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αναμφιβόλως, είναι ζήτημα του να προκαλέση κανείς ψευδή εντύπωσι στον επιτιθέμενο, εφόσον οι κραυγές της κόρης θα μπορούσαν να καταλήξουν στη σύλληψί του γι’ απόπειρα βιασμού. Επίσης, αν πραγματοποιούσε την απειλή του και διέπραττε φόνο, θ’ αντιμετώπιζε την πιθανότητα συλλήψεως και καταδίκης γι’ αυτή την πολύ βαρύτερη προσβολή. Φυσικά, υπάρχει η πιθανότης ότι ο προσβολεύς, αντί να τραπή σε φυγή αμέσως, θα μπορούσε να πλήξη τα θύμα του ή να προξενήση ένα επιπόλαιο τραύμα για να κατασιωπήση τις κραυγές· αλλά, το να υποστή κανείς τέτοιο σωματικό πλήγμα δεν θα ήταν ασήμαντο, συγκρινόμενο με το όνειδος και την καταισχύνη λόγω υποταγής σ’ έναν ανήθικον άνδρα;

Μια Χριστιανή είναι εξουσιοδοτημένη να παλαίση για την παρθενικότητά της ή την γαμήλια πιστότητά της μέχρι θανάτου. Όσον αφορά, όμως, τον καλύτερο τρόπο, με τον οποίον μπορεί να υπερασπίση τον εαυτό της εναντίον οιουδήποτε που θέλει να την μολύνη, τούτο εξαρτάται από το θάρρος και την ταχεία αντίληψί της. Τουλάχιστον, όπως ανεφέρθη προηγουμένως, θα έπρεπε, εν πρώτοις, να προσπαθήση να εκφοβίση εκείνον που είχε την πρόθεσι να την βιάση με το να κραυγάση και να κάνη το περιστατικό να γίνη ένα θέαμα όσο μπορεί πιο ηχηρό και θορυβώδες, για να ληφθή οποιαδήποτε βοήθεια. Αν τούτο είναι ανέφικτο, τότε έχει το δικαίωμα να υπερασπίση την αρετή της με οποιοδήποτε μέσον μπορεί.

Τα ήθη της γενεάς αυτής έχουν καταπέσει σ’ ένα άνευ προηγουμένου χαμηλό επίπεδο, όπως ακριβώς προείπε η Βιβλική προφητεία γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Το φαινόμενο ότι πάνω από 15.000 γυναίκες το έτος, περίπου μία κάθε μισή ώρα, πίπτουν θύματα βιασμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνον, τονίζει το γεγονός αυτό. Επίσης, αυτό χρησιμεύει ως μια προειδοποίησις για τις γυναίκες ώστε να εξασκούν φροντίδα για την αποφυγή επικινδύνων καταστάσεων. Εφ’ όσον οι γυναίκες πίπτουν θύματα επιθέσεως ως επί το πλείστον όταν είναι μόνες, θα πρέπει να κάνουν διευθετήσεις ώστε να έχουν μαζί τους ένα συνοδό, ειδικώς όταν είναι έξω απ’ το σπίτι και αφού επικρατήση το σκοτάδι. Και σε μέρη, τα οποία θεωρούνται επικίνδυνα για τις γυναίκες ακόμη και την ημέρα, δεν θα πρέπει να βγαίνουν έξω μόνες αλλά να παίρνουν μαζί τους ένα συνοδό. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Και εάν τις υπερισχύση κατά του ενός, οι δύο θέλουσιν αντισταθή εις αυτόν· και το τριπλούν σχοινίον δεν κόπτεται ταχέως.» (Εκκλησ. 4:12) Το να επιμένη μία Χριστιανή να εξέρχεται μόνη σε μια πόλι ή συνοικία, όπου οι γυναίκες πίπτουν συχνά θύματα επιθέσεως, είναι σαν να απευθύνη πρόσκλησι σε ταραχή και να θέτη σε κίνδυνο τη ζωή της άνευ λόγου. Είναι ένδειξις συνέσεως το να σκεφθή κανείς τι θα μπορούσε να συμβή σε δεδομένη περίπτωσι και τότε να λάβη τις δέουσες προφυλάξεις. Το συνετό άτομο προβλέπει τον κίνδυνο και λαμβάνει μέτρα για να τον αποφύγη. «Ο . . . φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.»​—Παροιμ. 14:15.

● Γιατί οι εκδόσεις της Σκοπιάς γράφουν ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή, εφόσον υποτίθεται ότι η Εβραϊκή γλώσσα ήταν νεκρή στις ημέρες του;​—Ε. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Υπάρχουν ωρισμένοι λόγοι, για τους οποίους πιστεύομε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή. Εν πρώτοις, δεν μπορούμε να πάρωμε ως δεδομένο το ότι η Εβραϊκή ήταν μια νεκρή γλώσσα, όπως ο Γ. Έρνεστ Ράιτ δείχνει στο έργο του Βιβλική Αρχαιολογία (σ. 240): «Οι Ρωμαίοι στρατιώται και αξιωματικοί θα μπορούσαν ν’ ακουσθούν όταν συνωμιλούσαν στη Λατινική, ενώ οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν μιλήσει μεταξύ τους σε μια σύγχρονη Εβραϊκή διάλεκτο, μια γλώσσα που γνωρίζομε ότι δεν ήταν ούτε κλασσική Εβραϊκή ούτε Αραμαϊκή, παρά τις ομοιότητές της και προς τις δύο αυτές.» Επίσης, στο βιβλίο Καθημερινή Ζωή στους Βιβλικούς Χρόνους, ο Άλμπερτ Έντουαρντ Μπέλεϋ παρέχει μια εικόνα της εκπαιδεύσεως της Ιουδαϊκής νεολαίας στον καιρό του Ιακώβου, υιού του Ζεβεδαίου:

«Τα αγόρια εξεπαιδεύοντο στην ευσέβεια από την πολύ πρώιμη ηλικία τους. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνη ότι τ’ αγόρια είχαν κάποια γνώσι του Νόμου, την οποίαν έδειχναν με το να είναι σε θέσι να τον αναγινώσκουν, να τον γράφουν και να εξηγούν τις απλές έννοιές του. . . . Τα αγόρια εκάθηντο ημικυκλικά επί του εδάφους, αντικρύζοντας τον διδάσκαλο. Εκεί εδιδάχθη ο Ιάκωβος να διαβάζη τον Νόμο στην Εβραϊκή, αρχίζοντας με το Βιβλίον του Λευιτικού, τα περιεχόμενα του οποίου ήταν ανάγκη να γνωρίζη κάθε Ιουδαίος αν επρόκειτο να ρυθμίζη τη ζωή του με τρόπο αποδεκτό στον Θεό· κι έπρεπε να προφέρη τις λέξεις ορθά και με σεβασμό. Η Εβραϊκή ήταν γι’ αυτόν μια παράξενη γλώσσα, διότι στο σπίτι και στα παιγνίδια μιλούσαν την Αραμαϊκή, και αργότερα, όταν άρχιζε να διεξάγη εμπορικές εργασίες, έπρεπε να ομιλή την Ελληνική. Η Εβραϊκή ήταν μόνον για τη συναγωγή. . . . Αφού μάθαιναν ανάγνωσι, ήρχετο η σειρά για το γράψιμο, πιθανώς στην Εβραϊκή και ασφαλώς στην Αραμαϊκή.»​—Σελίδες 248, 249.

Ως προς τη μαρτυρία για το ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή, υπάρχει μια υπολογίσιμη σειρά δηλώσεων από συγγραφείς που έζησαν από τον δεύτερο ως τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Εδώ δίδονται τα ονόματα μερικών απ’ αυτούς: Ο Παπίας του πρώτου και δευτέρου αιώνος έγραψε: «Ο Ματθαίος συνέγραψε τους λόγους [του Κυρίου] στην Εβραϊκή γλώσσα.» (Οι Προ της Νικαίας Πατέρες, Τόμ. Ι, σ. 155) Ο Ωριγένης του δευτέρου και τρίτου αιώνος έγραψε ότι το Ευαγγέλιον του Ματθαίου «εξεδόθη για τους Ιουδαίους πιστούς, και συνετάχθη με Εβραϊκά γράμματα.» (Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμ. 5, σ. 890) Στο ίδιο έργο παρατίθενται και τα λόγια του Ευσεβίου του τρίτου και τετάρτου αιώνος που γράφει: «Ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρέδωσε το Ευαγγέλιό του στην Εβραϊκή γλώσσα.»

Κατόπιν υπάρχει ο Ιερώνυμος του τετάρτου και πέμπτου αιώνος, ο οποίος έγραψε στο σύγγραμμά του Κατάλογος των Εκκλησιαστικών Συγγραφέων ότι ο Ματθαίος «συνέταξε ένα Ευαγγέλιο του Χριστού στην Ιουδαία στην Εβραϊκή γλώσσα και με Εβραϊκούς χαρακτήρες, προς όφελος των εκ της περιτομής που είχαν πιστεύσει . . . Επί πλέον, η Εβραϊκή η ίδια διατηρείται μέχρι σήμερα στη βιβλιοθήκη της Καισαρείας, την οποίαν ο μάρτυς Πάμφιλος με τόση επιμέλεια περισυνέλεξε.»

Μια δήλωσις από ένα σύγχρονο λόγιο της Γραφής, τον Χουγκ Γ. Σιόνφηλντ, είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Αυτός γράφει στη σελίδα 11 του συγγράμματός του, Ένα Αρχαίο Εβραϊκό Κείμενο του Ευαγγελίου του Αγ. Ματθαίου: «Στο παρελθόν μέχρι του τετάρτου αιώνος ακούμε για έναν Εβραίο ονόματι Ματθαίο που φυλάσσεται στα Ιουδαϊκά αρχεία στην Τιβεριάδα.»

Επιπρόσθετος λόγος για να πιστεύωμε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή βασίζεται στο γεγονός ότι μια προσεκτική εξέτασις των παραπομπών του στις Εβραϊκές Γραφές δείχνει ότι παρέθεσε κατ’ ευθείαν από το Εβραϊκό κείμενο και όχι από την Μετάφρασι των Εβδομήκοντα. Αν ο Ματθαίος είχε γράψει το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Ελληνική, είναι πιθανόν ότι θα είχε παραθέσει από τη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα.

Έχοντας υπ’ όψι τη μαρτυρία των πρώτων συγγραφέων, τη χρήσι της Εβραϊκής στις συναγωγές και τις παραθέσεις του Ματθαίου από την Εβραϊκή, φθάνομε σ’ αυτό το συμπέρασμα: Φαίνεται λογικό να πιστεύωμε ότι ο Ματθαίος έγραψε πρώτα το Ευαγγέλιό του στην Εβραϊκή, και αργότερα ο ίδιος, κατά πάσαν πιθανότητα, το μετέφρασε στην κοινή Ελληνική γλώσσα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.​—Ρωμ. 12:2. Σ 15/5/63 16, 17α

17 Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν . . . Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.​—Ματθ. 11:28-30. Σ 15/7/63 6, 7α

18 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθή.​—Ματθ. 6:33. Σ 1/5/63 16, 17α

19 Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.​—1 Τιμ. 6:12. Σ 1/2/63 2, 3α

20 Σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον.​—Ιερεμ. 31:3. Σ 1/6/63 4, 5α

21 Είδον . . . εν τω ουρανώ . . . αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς.​—Αποκάλ. 15:1. Σ 15/1/64 26-28α

22 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.​—Παροιμ. 11:25. Σ 1/8/63 13α

23 Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών.​—Παροιμ. 15:31. Σ 15/8/63 16

24 Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, υποφέρετε τον λόγον της νουθεσίας· διότι εν συντομία σας έγραψα.​—Εβρ. 13:22. Σ 1/11/63 1α

25 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.​—Ματθ. 28:19, 20. Σ 1/3/64 5α

26 Ο Ιεχωβά βασιλεύει· ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.​—Ψαλμ. 97:1, ΜΝΚ. Σ 15/10/63 42, 44

27 Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού.​—2 Σαμ. 23:2, ΜΝΚ. Σ 1/3/64 4, 7

28 Επί τον ήλιον· και εδόθη εις αυτόν να καυματίση τους ανθρώπους με πυρ. Και . . . εβλασφήμησαν το όνομα του Θεού.​—Αποκάλ. 16:8, 9. Σ 15/3/64 10

29 Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου.​—1 Κορ. 2:12. Σ 15/1/64 5, 6

30 Ο Ιεχωβά είναι υπέρ εμού· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;​—Ψαλμ. 118:6, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 7, 16

31 Σας έγραψα εν βραχυλογία δια να δώσω ενθάρρυνσιν.​—1 Πέτρ. 5:12, ΜΝΚ. Σ 1/11/63 7, 8

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Βρίσκονται διαρκώς στη διάνοια των Χριστιανών τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τα σχετικά με την εποχή μας, στην οποία πρέπει να διεξαχθή ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας για τις επίκαιρες βουλές του Υψίστου, πράγμα που είναι σε αρμονία με το όνομά των Μάρτυρες του Ιεχωβά· συνεπώς και τον μήνα Ιούνιον θα επισκεφθούν τους ανθρώπους στα σπίτια των να τους μιλήσουν για την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού και να θέσουν στη διάθεσί των δύο σπουδαία Γραφικά βοηθήματα για ευρύτερη κατατόπισί των στις διακηρύξεις του λόγου του Θεού. Αυτά είναι το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα», τα οποία θα δίδωνται προς δρχ. 22 και τα δύο.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο σύντομα σημειώματα για το περιεχόμενον των βιβλίων αυτών.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Αυγούστου: Διηγούμενοι «εις την Επερχομένην Γενεάν.» Σελ. 361.

9 Αυγούστου: Νέοι, Σωθήτε από Αυτή τη Διεστραμμένη Γενεά. Σελ. 367.

Η Απόκτησις του Σεβασμού που Σας Οφείλεται

Ο ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ που έστεκε στη θέσι του οδηγού ήταν μόνο δέκα ετών, αλλ’ ενώπιόν του ήσαν συγκεντρωμένοι εκατό ησκημένοι μουσικοί, αριστοτέχνης ο καθένας τους. Μήπως δυσαρεστήθηκαν επειδή η διεύθυνσις έλαβε το θάρρος ν’ αφήση ένα απλό παιδάκι να διευθύνη μια από τις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου! Το έδειξαν αυτό με τις καταφρονητικές, προκλητικές εκφράσεις των προσώπων των μερικοί μάλιστα έγλυφαν ζαχαρωτά με ξυλίνη λαβή για να δείξουν την καταφρόνια τους.

Αλλ’ όχι για πολλή ώρα. Μια και ύψωσε το παιδί τη «μπαγκέτα» του κι άρχισε τη δοκιμή, λίγα λεπτά μόνο πέρασαν και οι αριστοτέχναι εκείνοι οργανοπαίκται επεδόθησαν πρόθυμα στο προκείμενο έργον. Ηγνοήθη τώρα το ότι ήταν ένα απλό παιδί. Τι συνετέλεσε ώστε η καταφρονητική έλλειψις υπολήψεως εκ μέρους των να μεταβληθή σε γεμάτη ευλάβεια στάσι, σ’ εκτίμησι, σε σεβασμό; Η ικανότης του παιδιού, διότι αληθινά ήταν ένα θαύμα. Είχε ολόκληρο τον μουσικό όμιλο στο κεφάλι του. Και μάλιστα, ήξερε τι έπρεπε ν’ αναμένη από κάθε οργανοπαίκτη, διότι μπορούσε ν’ αντιληφθή αμέσως αν κάποιος απ’ αυτούς έπαιζε εσφαλμένα. Παρά την ηλικία του, είχε ό,τι απητείτο για να είναι ένας οδηγός. Παρεμπιπτόντως, αυτό έγινε πριν από είκοσι χρόνια περίπου. Σήμερα ο Μάζελ είναι ακόμη διευθυντής ορχήστρας.

Όχι μόνο εκείνοι που διευθύνουν ορχήστρες, αλλά κι ένας μεγάλος αριθμός ατόμων στην καθημερινή ζωή δικαιούνται, λόγω των θέσεων των, σεβασμού, μάλιστα προσθέτου σεβασμού, διότι κάθε έντιμος άνθρωπος έχει δικαίωμα σ’ ένα μέτρον σεβασμού. Ιδιαίτερα πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού οι γονείς και οι διδάσκαλοι, οι επίσκοποι και οι διάκονοι​—για ν’ αναφέρωμε λίγους μόνο. Εν τούτοις, ενώ αυτοί θα εξηρτώντο μόνο από τη θέσι ή την υπηρεσία των, είναι πολύ καλύτερο για όλους όσοι ανωτέρω εμνημονεύθησαν ν’ αποκτήσουν αληθινά τον σεβασμό που τους οφείλεται.

Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, ρίχνει φως σ’ αυτό το ζήτημα της αποκτήσεως σεβασμού, όπως κάνει και για κάθε άλλη άποψι της ζωής. Έτσι, μας λέγει γι’ αγγέλους οι οποίοι δεν ακολούθησαν μια ωρισμένη πορεία​—κινούμενοι από σεβασμό προς τον Ιεχωβά Θεό. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός όλων των ορατών και αοράτων, έχει δικαίωμα πάνω στον μεγαλύτερον σεβασμό όλων των πλασμάτων του.​—2 Πέτρ. 2:11.

Στη Γραφή διαβάζομε, επίσης, για ένα από τα πλάσματα του Θεού, τα οποία άλλοτε απελάμβαναν μεγάλο σεβασμό, δηλαδή, τον Ιώβ. Όπως μας λέγει ο ίδιος: «Ότε δια της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, . . . και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο. Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες . . . Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, . . . Εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς.»​—Ιώβ 29:7-10, 25.

Και γιατί απεδίδετο τόσο μεγάλος σεβασμός στον Ιώβ; Ο ίδιος μας λέγει: «Διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα, και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν. Εφόρουν δικαιοσύνην, και ενεδυόμην την ευθύτητα μου ως επενδύτην και διάδημα. Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου, και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.» Επί πλέον, ο Ιώβ προχωρεί και απαριθμεί όλα τα ιδιοτελή και άνομα πράγματα που δεν είχε κάμει. Με λίγα λόγια, ως «ο μεγαλήτερος πάντων των κατοίκων της Ανατολής», «ήτο άμεμπτος και ευθύς, και φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού.» Καμμιά άμφισβήτησις ότι ο Ιώβ εκέρδισε τον μέγαν σεβασμόν που του απεδίδετο.​—Ιώβ 29:12, 14, 17· 1:1, 3· 31:5-40.

Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, οι σύζυγοι δικαιούνται σεβασμού: «Η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.» Ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ ήταν ένας σύζυγος που εκέρδισε τον σεβασμό της συζύγου του, διότι αλλιώς αυτή, ούτε και σε απουσία του, δεν θ’ ανεφέρετο σ’ αυτόν ως ‘κύριόν της’. Μήπως η σύζυγός σας σάς εκτιμά έτσι; Πώς μπορείτε ν’ αποκτήσετε τον σεβασμό της συζύγου σας; Με το να είσθε άξιος εμπιστοσύνης, με το να είσθε σταθερός όταν είναι ανάγκη, με το να είσθε έντιμος όσον αφορά το χρήμα σας, τον χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας για τις σχέσεις των δύο φύλων, με το να είσθε γενναιόδωροι, και, ιδιαίτερα, με το να δείχνετε στοργική, συνετή διάκρισι σε μικρά και μεγάλα πράγματα· με το να προσέχετε τη συμβουλή: «Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκάς σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.»​—Εφεσ. 5:33· Γέν. 18:12· 1 Πέτρ. 3:7.

Επίσης, και οι γονείς έχουν δικαιώματα πάνω στον σεβασμό των τέκνων των. «Έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς, και εσεβόμεθα αυτούς», έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. (Εβρ. 12:9) Εκδηλώνουν τα τέκνα σας τέτοιο σεβασμό σε σας; Σας ακούουν όταν τους μιλήτε, χωρίς ν’ αντιλέγουν; Ακόμη κι όταν σκέπτωνται ότι δεν τα παρακολουθείτε, εξακολουθούν να μιλούν και να ενεργούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει σεβασμό; Ακόμη κι αν διδάσκετε τα τέκνα σας να έχουν σεβασμό, απαιτείται συνεχής φροντίς από μέρους σας ν’ αντιδράτε στην επιρροή άλλων που μπορεί να έχουν συναναστροφή μαζί τους στο σχολείο και που μπορεί να μην έχουν μάθει να σέβωνται τους γονείς των και τους άλλους. Σαφώς, η απάντησις δεν έγκειται στο ν’ απαιτήτε απλώς σεβασμό από τα τέκνα σας· πρέπει ν’ ακολουθήτε και μια πορεία, που θα κερδίση τον σεβασμό τους. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να είσθε συνεπείς στις σχέσεις σας με αυτά· πρέπει να είσθε αμερόληπτος και λογικός, βοηθώντας αυτά να κατανοήσουν ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι πίσω από τα όσα τους ζητείτε. Να είσθε σταθεροί στην επιβολή πειθαρχίας. Είναι, επίσης, ουσιώδες να εκδηλώνετε αυτοκυριαρχία, διότι, όταν χάνετε την αυτοκυριαρχία, χάνετε και τον σεβασμό.

Ιδιότητες, όπως η ανωτέρω, απαιτούνται κι απ’ εκείνους που διδάσκουν άλλους, όπως είναι οι διδάσκαλοι σχολείων και οι καθηγηταί γυμνασίων. Εν τούτοις, επιπρόσθετα, αυτοί πρέπει να έχουν επαρκή γνώσι των θεμάτων, που διδάσκουν, αν θα ήθελαν να έχουν τον σεβασμό των μαθητών των. Ο σεβασμός εκφεύγει έξω από το παράθυρο, όταν οι μαθηταί αντιληφθούν ότι ο διδάσκαλος μεγαλαυχεί.

Μεταξύ άλλων θέσεων σεβασμού, που θα μπορούσαν να εξετασθούν, είναι η του Χριστιανού διακόνου. Αν είσθε ένας διάκονος του Θεού, τότε, υπεράνω άλλων προσώπων πρέπει να είσθε προσεκτικός στη διαγωγή σας· πρέπει να έχετε «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.» Και όπως οι άλλοι εκπαιδευταί, πρέπει να έχετε μια βάσι ακριβούς γνώσεως, αν θα θέλατε να κηρύττετε και να διδάσκετε με κύρος και με πειστικότητα. Μόνο, αν ανταποκρίνεσθε σ’ αυτές τις απαιτήσεις, μπορείτε ν’ αναμένετε ότι θα τύχετε του σεβασμού που σας οφείλεται.​—1 Τιμ. 3:7· 4:16.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό· μολονότι η θέσις σας μπορεί να σας παρέχη το δικαίωμα σεβασμού, είναι καλύτερο για όλους τους ενδιαφερομένους αν μπορήτε να κερδίσετε αυτόν τον σεβασμό και με τα προσόντα σας, τις επιτεύξεις σας και την πορεία της ενεργείας σας.

Τι Κάνετε για τον Θεό;

Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι εκείνο που κάνετε τον ευαρεστεί; Είναι ζωτικό να το γνωρίζετε.

Ο ΑΠΟΘΑΝΩΝ Τζων Φ. Κέννεντυ, στην εναρκτήριο ομιλία του, που εξεφώνησε ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, εδήλωσε: «Μη ρωτάτε τι θα κάμη η χώρα σας για σας​—ρωτάτε τι σεις μπορείτε να κάμετε για τη χώρα σας.»

Δεν θα μπορούσατε ν’ αναμένετε από μια κυβέρνησι να εξακολουθή να προσφέρη σε σας τα οφέλη της, αν θα παρεβαίνατε το νόμο και θα ηρνείσθε να είσθε ένας φιλειρηνικός πολίτης. Αντίθετα, θα υφίστασθε τις κυρώσεις που επιβάλλονται κατά των παραβατών του νόμου. Για να ωφεληθήτε απ’ ό,τι προμηθεύει μια κυβέρνησις, πρέπει να κάνετε εκείνο που η κυβέρνησις αυτή απαιτεί νομίμως. Ο Χριστιανός το πράττει αυτό, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.»​—Ματθ. 22:21.

ΤΙ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Συχνότατα, όμως, κάτι που είναι πολύ περισσότερο ζωτικό για την ευημερία σας παραβλέπεται. Ενώ πρέπει να κάνετε εκείνο που με ορθό τρόπο απαιτούν οι πολιτικές εξουσίες, υπάρχει μια υπερτέρα εξουσία, για την οποία, επίσης, πρέπει να κάνετε κάτι. Ο Ιησούς, τελειώνοντας τη δηλωσί του σχετικά με την απόδοσι των του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, έδειξε τι ήταν αυτό όταν προσέθεσε, «. . . και τα του Θεού εις τον Θεόν.»

Όπως ακριβώς οι πολιτικές εξουσίες αποστερούν τους παραβάτας του νόμου της χώρας από μερικά οφέλη, έτσι, επίσης, ο Θεός αποστερεί από τις αιώνιες ευεργεσίες του εκείνους που δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του, αλλ’ οι οποίοι παραβιάζουν τον Θείο νόμο.

Έχετε αναμφιβόλως παρατηρήσει ότι εκατομμύρια άτομα διαφόρων θρησκειών προσεύχονται στον Θεό για ευεργετήματα όπως είναι ο πλούτος, η επιτυχία στο εμπόριο, ο αθλητισμός και η πολιτική, ή για την υγεία και για μια ποικιλία άλλων πραγμάτων. Προφανώς, και σεις, επίσης, σ’ αυτή ή την άλλη περίπτωσι, έχετε προσευχηθή για να σας προμηθεύση ο Θεός κάτι που είχατε ανάγκη.

Αλλά, βασιζόμενοι σε τι, αναμένετε ν’ απαντήση ο Θεός; Αυτός έχει δείξει ήδη ανυπέρβλητη αγάπη για σας ως έναν από την ανθρώπινη οικογένεια. (Ιωάν. 3:16· 1 Ιωάν. 4:19) Σεις, τώρα, τι έχετε κάμει για τον Θεό για να συνεχίση αυτός να εκχέη ευλογίες κι ευημερία επάνω σας; Αν σκέπτεσθε διαρκώς εκείνο που ο Θεός πρέπει να κάμη για σας, αλλά δεν σκέπτεσθε εκείνο που πρέπει σεις να κάμετε για τον Θεό, δεν τοποθετείτε τον εαυτό σας στη θέσι εκείνου που αναμένει οφέλη από την κυβέρνησί του και όμως αρνείται να συμμορφωθή με τις απαιτήσεις αυτής της κυβερνήσεως;

Η ζωτική αρχή εδώ είναι αυτή: Δεν πρέπει πάντοτε να ζητήτε εκείνο που μπορεί ο Θεός να κάμη για σας, αλλά πρέπει επίσης να εξετάζετε τι σεις πρέπει να κάνετε για τον Θεό. Όχι διότι αυτός εξαρτάται από το να κάνουμε ωρισμένα πράγματα γι’ αυτόν, αλλ’ αυτό είναι απόδειξις της φιλάγαθης εκτιμήσεώς μας όταν τα εκτελούμε.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που εκάματε κάτι για τον Θεό; Αν είσθε όπως πολλά θρησκευόμενα άτομα, θα μπορούσατε να πήτε ότι πηγαίνετε τακτικά σε μια εκκλησία, συναγωγή, ναό ή τζαμί και, επίσης, ότι διάγετε μια καλή, αξιοπρεπή ζωή. Όμως, πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι αυτό είναι ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε γι’ αυτόν;

Είναι μια τραγική αλήθεια, η οποία, όμως, φέρεται συνεχώς υπό την προσοχή των διακόνων του Θεού που επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων, ότι πολύ ολίγα άτομα, είτε στις Δυτικές είτε στις Ανατολικές θρησκείες, μπορούν να δηλώσουν με βεβαιότητα εκείνο που ο Θεός ζητεί απ’ αυτούς να κάνουν,

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕ

Οσοδήποτε ειλικρινής κι αν είσθε σχετικά με τη θρησκεία σας, ωστόσο, και τότε ακόμη είναι επικίνδυνο για την αιώνια ευημερία σας το να νοιώθετε απλώς ή να νομίζετε ότι γνωρίζετε εκείνο που ο Θεός θέλει να κάνετε για να τον ευαρεστήσετε, μη γνωρίζοντας πράγματι με βεβαιότητα.

Πολλοί άνθρωποι σε περασμένους αιώνες ενόμιζαν ότι έκαναν ό,τι ήθελε ο Θεός, αλλά τα ιστορικά κείμενα δείχνουν ότι συχνά αυτό δεν ήταν πράγματι εκείνο που ήθελε ο Θεός να κάνουν, αλλά ήταν εκείνο που αυτοί ή μια οργάνωσις ανθρώπων ήθελε να κάνουν.

Ένα σχετικό παράδειγμα ενεφανίσθη στις ημέρες του Ιησού. Ένας θρησκευτικός όμιλος γνωστός ως Φαρισαίοι ενόμιζε ότι έκανε πάρα πολλά για τον Θεό. Αυτοί είχαν δημιουργήσει ένα σύστημα λατρείας κι επίστευαν ότι είχαν την επιδοκιμασία του Θεού. Εδήλωναν με πεποίθησι: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ.» (Ιωάν. 8:39) Ενόμιζαν ότι είχαν την ίδια πίστι με τον Αβραάμ, που ήταν φίλος του Θεού.

Ποια ταραχή αισθάνθηκαν, όταν ο Ιησούς απήντησε: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού· τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας.»​—Ιωάν. 8:39-41.

Αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται, και τότε ακόμη, δεν κατενόησαν το ζήτημα. Διακρατούσαν την ιδέα ότι έπρατταν αυτό που ήθελε ο Θεός, διότι είπαν στον Ιησούν: «Ένα πατέρα έχομεν, τον Θεόν.»​—Ιωάν. 8:41.

Ήταν ο Θεός πράγματι ο πατέρας των; Απεδέχθη ο Θεός τη μορφή της θρησκείας των; Ο Ιησούς τούς έδειξε κατά πόσον ο Θεός επεδοκίμασε αυτό που έκαναν, διότι εμφατικά εδήλωσε σ’ αυτούς τους θρησκευόμενους Φαρισαίους: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.»​—Ιωάν. 8:44.

Ποιο ήταν το λάθος; Γιατί ο Θεός δεν απεδέχθη τον τρόπο λατρείας των; Ακούστε τι είπε ο Ιησούς γι’ αυτό το ζήτημα: «Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; . . . ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας. Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού”.»​—Ματθ. 15:1-8.

Αυτό είναι που ήταν λάθος! Ήταν αλήθεια ότι ασκούσαν λατρεία και έκαναν μερικά πράγματα, αλλ’ αυτό δεν ήταν εκείνο που ο Θεός ήθελε. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν απεδέχθη αυτό που έκαναν, έστω και αν υπετίθετο ότι εγίνετο γι’ αυτόν; Ο Ιησούς εφήρμοσε τα λόγια του προφήτου Ησαΐα σ’ αυτούς, όταν είπε: «Εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»​—Ματθ. 15:9.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ;

Ασφαλώς θέλετε να λάβετε τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για τα ευπειθή ανθρώπινα πλάσματα, τις ευλογίες της αιωνίου ζωής με ευτυχία και τελεία υγεία στην παραδεισιακή του γη. Ασφαλώς θα θελήσετε ν’ αποφύγετε να υποπέσετε σε δυσμενή κρίσι ενώπιον του Θεού. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνετε τώρα για να κερδίσετε την επιδοκιμασία του Θεού;

Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνετε, είναι ν’ αρχίσετε να εξακριβώνετε για τον εαυτό σας ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παρώτρυνε: «Πάντα δοκιμάζετε.» (1 Θεσ. 5:21) Πώς; Με το να προσλαμβάνετε γνώσι από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, στην οποία αυτός γνωστοποιεί σαφώς τις απαιτήσεις του. Να είσθε όπως εκείνοι οι άνθρωποι της αρχαίας πόλεως Βεροίας, οι οποίοι «εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.» (Πράξ. 17:11) Ναι, η προσωπική λεπτομερής εξέτασις του Λόγου του Θεού σάς είναι απολύτως αναγκαία για να καθορίσετε κατά πόσον η διδασκαλία που λαμβάνετε είναι ορθή ή εσφαλμένη.

Ποιος είναι ο σκοπός τούτου; Είναι να οικοδομήσετε την πίστι σας στον Θεό. Διότι «χωρίς . . . πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

Μήπως αυτό είναι όλο; Όχι, υπάρχει κάτι περισσότερο. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος είπε: «Η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:26) Ναι, πρέπει να κάμετε χρήσι της πίστεως που αποκτάτε, με το να κάνετε τα έργα του Θεού. Ο Ιησούς, επίσης, είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 7:21.

Τι έργα πρέπει να κάνετε; Αυτά που ανήκουν στην ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια’. (Γαλ. 5:22) Αυτό σημαίνει καλλιέργεια Χριστιανικών ιδιοτήτων, με το να ενδύεσθε βαθμηδόν μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα. Ο Παύλος εδήλωσε: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν . . . και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»​—Εφεσ. 4:22-24.

Ένα άλλο ουσιώδες έργο είναι εκείνο που περιγράφεται στο Ρωμαίους 10:10:«Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Είναι το έργο αυτό αναγκαίο για σας; Το προηγούμενο εδάφιο του ιδίου αυτού κεφαλαίου απαντά: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.» Τοιουτοτρόπως, το να κάνετε ομολογία, ή να δίνετε μαρτυρία για το όνομα του Θεού και τους σκοπούς του, είναι αναγκαίο ώστε και άλλοι να μπορέσουν ν’ ακούσουν και να μπουν στο δρόμο για τις ευλογίες του Θεού. Η σπουδαιότης αυτού του ανιδιοτελούς έργου προελέχθη από τον Ιησού, όταν εδήλωσε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Εκείνοι που θέλουν να πράξουν ό,τι είναι ορθόν, θα είναι ευτυχείς να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό το έργο που σώζει ζωές.

Ωστόσο, που θα βρήτε τη γνώσι, την εκπαίδευσι και την ικανότητα να το κάνετε αυτό; Στο να συνέρχεσθε μ’ εκείνους που πράγματι κάνουν το έργο του Θεού μεταξύ των εθνών. Ναι, για να ευαρεστήσετε τον Θεό, πρέπει ‘να φροντίζετε περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνέρχεσθε ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν’. (Εβρ. 10:24, 25) Ο Θεός θέλει να συναθροίζεσθε με τον λαό του για να μπορέσετε να οικοδομήσετε την πίστι σας και να συμβάλετε στην οικοδόμησι πίστεως και άλλου ατόμου.

Συνεπώς, αν, απαντώντας στην ερώτησι, Τι κάνετε για τον Θεό; μπορήτε να πήτε ότι μελετάτε τον Λόγον του, οικοδομείτε την πίστι σας, ενδύεσθε μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα, συνταυτίζεσθε με τον λαό του Θεού και κάνετε το έργο της μαρτυρίας για τη βασιλεία του πριν έλθη το τέλος, τότε μπορείτε να έχετε πεποίθησι ότι κάνετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε. Θα είσθε όπως ο πιστός άνθρωπος των αρχαίων χρόνων, που επέζησε από μια παγκόσμιο καταστροφή. Το Γένεσις 6:22 μας λέγει γι’ αυτόν: «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» Γι’ αυτό επέζησε από το τέλος εκείνου του κόσμου. Άκουσε προσεκτικά τον Θεό και «ούτως έκαμε».

Σήμερα είναι καιρός αποφάσεως. Πρέπει ν’ αποφασίσετε αν θα κάμετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάμετε ή όχι. Πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, το θεόπνευστο Γραφικό υπόμνημα σας παρακινεί: «εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου, και η μακρότης των ημερών σου.»​—Δευτ. 30:19, 20, ΜΝΚ.

Λοιπόν, δείχνετε ενδιαφέρον όχι μόνον για ό,τι ο Θεός μπορεί να κάμη για σας, αλλ’ αν αγαπάτε τη ζωή, δείχνετε ενδιαφέρον για ό,τι σεις μπορείτε να κάμετε για τον Θεό.

Η Ανάμνησις του Θανάτου του Χριστού και Τι Σημαίνει για Σας

Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ του θανάτου του Χριστού, ή το «Δείπνον του Κυρίου», όπως, επίσης, καλείται, σημαίνει διάφορα πράγματα σε διαφόρους ανθρώπους. Αυτό ασφαλώς οφείλεται κατά μέγα μέρος σε διαφορά κατανοήσεως της σημασίας του. Ποια είναι η δική σας κατανόησις τούτου; Τι σημαίνει αυτό για σας; Για κείνους, που κατανοούν κατάλληλα την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, αυτή σημαίνει τόσο πολλά, ώστε να μην αφήνουν τίποτε να τους εμποδίση από το να την εορτάσουν.

Παραδείγματος χάριν, υπήρχε μια γηραιά Χριστιανή κυρία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ήταν κατάκοιτη, αλλ’ η οποία είχε θέσει την καρδιά της στον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού με τους Χριστιανούς αδελφούς της. Με τη βοήθεια φορείου νοσοκομείου παρευρέθη, αλλά ξαπλωμένη στο φορείο. Τι ωραίο παράδειγμα εκτιμήσεως έδωσε!

Επίσης, ένας Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά ήταν απομεμονωμένος σε μια φυλακή της Κομμουνιστικής Κίνας. Αλλά κι αυτό το γεγονός ακόμη δεν τον εμπόδισε να εορτάση την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, όπως ο ίδιος αφηγείται:

«Κάθε χρόνο διευθετούσα να εορτάσω την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Από το παράθυρο της φυλακής μου παρακολουθούσα την ανάπτυξι της σελήνης σε πανσέληνο κατά τις αρχές της ανοίξεως. Υπελόγιζα όσο προσεκτικά μπορούσα την ημερομηνία του εορτασμού. Φυσικά, δεν υπήρχε τρόπος να προμηθευθώ τα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, οι δε φύλακες ηρνούντο να μου δώσουν τέτοια πράγματα. Γι’ αυτό, τα δύο πρώτα χρόνια μπορούσα μόνο τις τεχνητές κινήσεις να κάμω, χρησιμοποιώντας φανταστικά εμβλήματα . . . Κατόπιν, τον τρίτο χρόνο, βρήκα μερικά κουτιά μαύρης σταφίδος μέσα στο δέμα μου του Ερυθρού Σταυρού, κι απ’ αυτήν κατώρθωσα να παρασκευάσω οίνον, ενώ το ρύζι, που είναι μη ένζυμο, εχρησίμευσε ως άρτος. Εφέτος [το 1963] είχα και τον οίνον μου και μερικά άζυμα παξιμάδια από το δέμα του Ερυθρού Σταυρού.»

Ανατρέχοντας λίγο πιο πίσω, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διαπιστώνομε ότι πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα εκείνοι που ήσαν κλεισμένοι σε Εθνικοσοσιαλιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, διεκινδύνευσαν αυστηρές ποινές, αν όχι και θάνατο, για να εορτάσουν την Ανάμνησι του Κυρίου. Μια Χριστιανή αδελφή, που ήταν μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, μας λέγει σχετικά μ’ αυτό:

«Ελέχθη στον καθένα να είναι στο πλυντήριο στις 11 μ.μ. Συγκεντρωθήκαμε ακριβώς στις 11 μ.μ., 105 τον αριθμό. Σταθήκαμε κοντά ο ένας με τον άλλον σε κύκλο, στο κέντρον του οποίου υπήρχε ένα σκαμνί σκεπασμένο μ’ ένα άσπρο πανί που έφερε τα εμβλήματα. Ένα κερί εφώτιζε τον χώρο, διότι το ηλεκτρικό φως θα ήταν δυνατόν να μας προδώση. Αισθανθήκαμε σαν τους πρώτους Χριστιανούς μέσα σε κατακόμβες. Ήταν μια σεμνοπρεπής τελετή. Εξεφράσαμε και πάλι τις ένθερμες ευχές μας στον Πατέρα μας να χρησιμοποιήσαμε όλη μας τη δύναμι για τη διεκδίκησι του Αγίου Του ονόματος, να μείνωμε πιστά στη Θεοκρατία και να προσφέρωμε εκουσίως τα σώματα μας ως ζώσας θυσίας ευπροσδέκτους στον Θεό.»

Όμοιους κινδύνους διέτρεξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στον Καναδά και σε άλλες χώρες στη διάρκεια εκείνων των ετών. Πραγματικά, ομοίους κινδύνους θα διατρέξουν κι εφέτος οπουδήποτε οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν έργον υπό την επιφάνεια, όπως σε χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό: αυτοί εκτιμούν το προνόμιο να εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού.

ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ

Για να εκτιμήσετε τι σημαίνει για σας η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού, είναι ανάγκη να γνωρίζετε, πρώτ’ απ’ όλα, σε τι συνίσταται. Σχετικά με αυτήν έγραψε ο απόστολος Ματθαίος, ένας αυτόπτης μάρτυς: «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς παρήγγειλε, επίσης, όπως αναγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου.»​—Ματθ. 26:26-28· 1 Κορ. 11:24.

Ήταν πολύ κατάλληλο να διατάξη ο Ιησούς Χριστός να εορτάζεται ο θάνατός του. Βέβαια, το ότι πέθανε για να προμηθεύση έναν τρόπο ν’ απελευθερωθή το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον θάνατο και να αποκατασταθή στην εύνοια του Θεού εσήμανε ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα, αν όχι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός που συνέβη στη γη έως τότε. Επίσης, με την πιστή του πορεία ο Ιησούς έθεσε ένα γνήσιο παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του. Πρωτίστως δε, επειδή ο Ιησούς έμεινε εξακολουθητικά πιστός μέχρι θανάτου, παρ’ όλα όσα ο Διάβολος και τα όργανά του μπορούσαν να κάμουν για να τον κάμουν να παρεκκλίνη από την ορθή πορεία, ο Ιεχωβά Θεός αληθινά εκέρδισε μια αξιοσημείωτη νίκη εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος εκαυχάτο ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Ιεχωβά Θεό.​—Ιώβ 2:4, 5· Ματθ. 20:28· 1 Πέτρ. 2:21.

Ο Ιησούς, εγκαινιάζοντας την Ανάμνησι του θανάτου του, τι εννοούσε όταν είπε, «Τούτο είναι το σώμά μου», και «Τούτο είναι το αίμά μου»; Εφόσον δεν υπάρχει οποιαδήποτε Γραφική δήλωσις περί του εναντίου, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Ιησούς απλώς εννοούσε το πιο προφανές πράγμα, δηλαδή, ότι ο άρτος και ο οίνος παρίσταναν, αντιπροσώπευαν ή εσήμαιναν το σώμα του, τα ίδιο του σώμα από σάρκα και αίμα· όχι ότι αυτά είχαν γίνει πραγματικά σαρξ και αίμα του. Γι’ αυτό μερικές μεταφράσεις αναφέρουν, «Τούτο σημαίνει το σώμά μου», ή, «Τούτο αντιπροσωπεύει το σώμά μου». Επειδή ο άρτος κι ο οίνος είναι έτσι σύμβολα, αναφέρονται κατάλληλα ως «εμβλήματα».

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ;

Πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζουν οι Χριστιανοί την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εορτάζει τη δική της περιγραφή τούτου, τη λειτουργία, κάθε μέρα του έτους εκτός από τη Μεγάλη Παρασκευή. Άλλοι, όπως οι Χριστάδελφοι, την εορτάζουν κάθε εβδομάδα. Άλλοι πάλι την εορτάζουν τρεις ή τέσσερες φορές το έτος.

Μολονότι ο ίδιος ο Ιησούς δεν ανέφερε ρητώς πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζεται ή να τηρήται η Ανάμνησις του θανάτου του, εν τούτοις, η λογική, ο χρόνος που εξέλεξε για να την εγκαινίαση, και ό,τι μας λέγει πάνω σ’ αυτό το ζήτημα το υπόλοιπο των Γραφών, όλα μας βοηθούν να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα. Εν πρώτοις, δεν είναι μήπως λογικό να εορτάζεται ο θάνατος του Χριστού κάθε χρόνο; Όλα τα άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα εορτάζονται κάθε χρόνο. Το να εορτάζεται συχνότερα δεν θα προσέθετε τίποτα στη σπουδαιότητά του, αλλά θα εφαίνετο, μάλλον, ότι αφαιρεί απ’ αυτήν, κάνοντας την κάτι κοινό.

Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι του θανάτου του και πέθανε την πιο σημαντική μέρα της Ιουδαϊκής ιστορίας, τη δεκάτη τετάρτη μέρα του πρώτου μηνός του θρησκευτικού των σεληνιακού έτους, του Νισάν. Αυτή ήταν η νύχτα του Πάσχα, που ήταν σε ανάμνησι της απελευθερώσεως του έθνους Ισραήλ από την Αιγυπτιακή δουλεία και της διαφυλάξεως ή παρατρέξεως των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών. Αυτό εσήμαινε αμέσως τη γέννησι του έθνους Ισραήλ και μια πρωτοφανή νίκη του Ιεχωβά Θεού εναντίον της Διαβολοκρατουμένης παγκοσμίου δυνάμεως της Αιγύπτου. Επί πλέον, αναγινώσκομεν, «Το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός». Αφού ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται ενταύθα ως θυσία του πάσχα, το δε Πάσχα εωρτάζετο κάθε χρόνο στις 14 Νισάν, δεν είναι μήπως λογικό να συμπεράνωμε ότι προόριζε την ανάμνησι του θανάτου του να λάβη τη θέσι του Ιουδαϊκού πάσχα στη ζωή των ακολούθων του, που ήσαν τότε όλοι Ιουδαίοι, συνηθισμένοι να εορτάζουν το Πάσχα κάθε χρόνο, και μάλιστα στις 14 Νισάν; Πραγματικά, η ιστορία της πρώτης εκκλησίας αναγράφει ότι κάποτε πολλοί Χριστιανοί εώρταζαν την Ανάμνησι του Κυρίου μας στις 14 Νισάν.​—1 Κορ. 5:7, 8.

Σύμφωνα με τ’ ανωτέρω, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μόνο μια φορά το χρόνο, την 14ην Νισάν, που άρχισε εφέτος την 28ην Μαρτίου, μετά τη δύσι του ηλίου.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ;

Η ερώτησις, Συμμετέχετε; μπορεί να φαίνεται παράξενη σε μερικούς από τους αναγνώστας μας, διότι είναι κοινή συνήθεια σε πολλά μέρη του «Χριστιανικού κόσμου» να μετέχουν στον άρτον και στον οίνον όλοι όσοι παρακολουθούνταν εορτασμό του «Δείπνου του Κυρίου». Εν τούτοις, οι Γραφές δεν επιτρέπουν μια τέτοια χωρίς διάκρισι τήρησι. Όταν ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι, το έπραξε με τους ένδεκα πιστούς αποστόλους του, στους οποίους περαιτέρω είπε: «Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων.» Έπεται, λοιπόν, ότι μόνον αν είσθε σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Χριστό για μια βασιλεία μπορείτε να μετέχετε από τα εμβλήματα στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Εκείνους, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως «μικρόν ποίμνιον», όπως και είναι, σχετικά, αφού ο αριθμός των περιορίζεται σε μόνο 144.000.​—Λουκ. 22:29, 30· 12:32· Αποκάλ. 7:4-8· 14:1, 3.

Εκείνοι, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη για μια βασιλεία, είναι άνθρωποι που αφιερώθησαν να πράξουν το θέλημα του Θεού, έγιναν δεκτοί από τον Ιεχωβά και κατόπιν εγεννήθησαν από το πνεύμα Του για να είναι πνευματικοί του υιοί, «αναγεγεννημένοι» και γενόμενοι μέλη του συμβολικού σώματος του Χριστού. Όλοι αυτοί μπορούν να λέγουν με τον απόστολο Παύλο: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αν είσθε μεταξύ εκείνων, που είναι άξιοι να μετάσχουν από τα εμβλήματα της Αναμνήσεως του Κυρίου, αυτό έχει μια ειδική σημασία για σας, διότι σημαίνει ότι έχετε κοινωνία με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό σ’ ένα θυσιαστικό γεύμα, κατά ένα τρόπο. (1 Κορ. 10:20, 21) Χρησιμεύει αυτό σαν μια υπόμνησις σε σας της μοναδικής σας θέσεως ως πνευματικού υιού του Θεού και ως ενός από τους αδελφούς του Χριστού. Σας υπενθυμίζει, επίσης, το γεγονός ότι πρέπει να είσθε πιστοί μέχρι θανάτου, όπως ήταν κι ο Ιησούς, και ότι έχετε την ελπίδα του «στεφάνου της ζωής», της αθανασίας, στον ουρανό, συμμεριζόμενοι έναν ουράνιο θρόνο με την κεφαλή σας, τον Ιησού Χριστό. Είναι για σας, επίσης, ένας καιρός αυτοεξετάσεως, για να εξακριβωθή αν μετέχετε, με εκτίμησι των εμβλημάτων, για να μην τρώγετε και πίνετε κατάκριμα.​—1 Κορ. 11:27-34· Αποκάλ. 2:10.

ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ

Σήμερα, η μεγίστη πλειονότης εκείνων που παρευρίσκονται στο δείπνον του Κυρίου δεν συμμετέχει στα εμβλήματα. Πραγματικά, στον εορτασμό της Αναμνήσεως του Κυρίου το 1963 μόνο δώδεκα χιλιάδες περίπου μετέσχον, μολονότι παρευρέθησαν περισσότεροι από 1.690.000· κατά μέσον όρον μόνο ένας στους 138. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί πρέπει να παρευρεθώ, αφού δεν λαμβάνω τα εμβλήματα; Τι αξία έχει η Ανάμνησις του Κυρίου μας για μένα; Πολλή αξία! Για το δικό σας πνευματικό συμφέρον είναι να επιδείξετε σεβασμό στην εντολή του Ιησού σ’ εκείνους που ακολουθούν στα ίχνη του. Ωφελείσθε με το να είσθε παρόντες σ’ αυτή την «τράπεζα του Ιεχωβά» έστω κι αν δεν είσθε μέτοχος της θυσίας σε συμβολική κοινωνία.

Το να είσθε παρόντες στην Ανάμνησι θα μπορούσε να εξεικονισθή με το να παρευρίσκεσθε στον γάμο ενός άλλου. Σεις οι ίδιοι δεν νυμφεύεσθε, αλλ’ από αγάπη και σεβασμό στο νυμφικό ζεύγος και για την πρόσκλησι που σας απηύθυναν, τους τιμάτε με την παρουσία σας. Έτσι και με την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού· όλοι όσοι αγαπούν τον Κύριο Ιησού Χριστό και τη νύμφη του, τα μέλη του σώματός του, πρέπει να είναι παρόντες. Το να λεχθούν και πάλι η νίκη που εκέρδισε ο Ιεχωβά με την τήρησι

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι Χριστιανοί, με το να μιλούν την αλήθεια του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, δείχνουν ότι βρίσκονται σ’ ενότητα, και ότι συγχρόνως βοηθούν τους άλλους να γίνουν συμμέτοχοι των ωφελημάτων αυτής της ενότητος. Στη διάρκεια του Απριλίου οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν να το εκτελούν αυτό, προσφέροντας σε όλους τους ανθρώπους μια ετησία συνδρομή στο περιοδικόν Η Σκοπιά προς δρχ. 30, με τρία βιβλιάρια Γραφικής μελέτης διδόμενα δωρεάν στους νέους συνδρομητάς.

ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Ποιο άρθρο σ’ αυτό το τεύχος της Σκοπιάς σάς προσέφερε την πιο μεγάλη αγαλλίασι; Είναι δύσκολο ν’ αποφασίσετε; Πάρα πολλά άτομα βρίσκονται σ’ αυτή τη θέσι. Ωστόσο, δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη να θεωρήσετε ένα άρθρο ανώτερο από το άλλο, επειδή όλα είναι προωρισμένα να εξυπηρετήσουν ένα χρήσιμο σκοπό. Εκτός απ’ αυτά, τα επόμενα τεύχη θα σας δώσουν, επίσης, αγαλλίασι. Έτσι, φανήτε ωφέλιμος στον εαυτό σας! Στείλτε το αντίτιμο μιας ετησίας συνδρομής. Είναι μόνο δρχ. 30. Ενεργήστε έτσι τώρα και θα λάβετε δωρεάν τρία επίκαιρα βιβλιάρια σε θέματα εξίσου απολαυστικά και ωφέλιμα. Στείλτε σήμερα.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

31 Μαΐου: Τι θα Σημαίνη για Σας «Ελθέτω η Βασιλεία του Θεού»;, §1-30. Σελ. 229.

7 Ιουνίου: Τι θα Σημαίνη για Σας «Ελθέτω η Βασιλεία του Θεού»;, §31-62. Σελ. 236.

Αν ο Ιησούς Επανήρχετο

Σ’ ένα εκκλησιαστικό γεύμα, στο Λαουττάσαρι της Φιλλανδίας, η συγγραφεύς Άιλα Πινάνεν έδωσε μια διάλεξι με το ανωτέρω θέμα, στο τέλος της οποίας είπε, όπως ανεγράφη στην υποστηριζόμενη από τον κλήρο θρησκευτική εφημερίδα Βαρτίγα, φύλλον 5-6, 1962: «Πώς θα συμπεριεφέροντο οι άνθρωποι στον Ιησού σήμερα; Οι άνθρωποι της οργανώσεως της εκκλησίας μειδιώντας θα τον αγνοούσαν, οι Φαρισαίοι θα τον κατήγγελλαν στον τύπο, οι Γραμματείς θ’ απαιτούσαν να τιμωρηθή από τα Επισκοπικά Συμβούλια ως αιρετικός, οι Σαδδουκαίοι θα τον θεωρούσαν ως έναν απαίδευτο κι απλοϊκόν άνθρωπο και η κοσμική εξουσία θα τον κατασιωπούσε μ’ έναν τρόπο πολύ περισσότερο αποτελεσματικό από σταύρωσι. Η δημοσιότης και μόνη είναι φονική. Υπάρχει λόγος να ελπίζωμε ότι ο Ιησούς δεν επανέρχεται.» Διόλου παράδοξο ότι αυτή είναι η στάσις των, διότι τι θα έλεγε ο Ιησούς για την πνευματική απάθεια, την υλιστική απληστία, την ανηθικότητα και τους πολέμους του «Χριστιανικού κόσμου»; Τι θα έλεγε για τους θρησκευτικούς ηγέτας, που συνενώνονται με τους πολιτικούς, εξυμνώντας τα Ηνωμένα Έθνη μάλλον παρά τη βασιλεία του Θεού;

«Η Υποχρέωσις Κάθε Χριστιανού»

Το Εγχειρίδιον Χριστιανικής Θεολογίας παρατηρεί σχετικά με τους πρώτους Χριστιανούς: «Στη μικρή ομάδα του Ιησού και των φίλων του δεν υπήρχε διαίρεσις σε κληρικούς και λαϊκούς . . . οι μαθηταί, που μπορούσε να φαίνωνται από μας ως λαϊκοί, ήσαν πραγματικά οι κήρυκες . . . Υπήρχαν ηγέται και διδάσκαλοι και ειδικοί ομιληταί, βέβαια. Αλλ’ αυτοί δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να δείχνουν ή να ορίζουν την κατεύθυνσι της υποχρεώσεως κάθε Χριστιανού.»

Ο Κόσμος​—Αγρός Έργου του Θεού

«Ο αγρός είναι ο κόσμος.»​—Ματθ. 13:38.

 1. (α) Τίνος ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια αποτελεί μέρος; (β) Τίνος αγρός καλλιεργείας είναι, και γιατί είναι καλό να το εξετάσωμε αυτό τώρα;

ΕΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ότι αποτελείτε μέρος ενός αγρού που είναι υπό καλλιέργειαν; Είτε το πιστεύετε αυτό είτε όχι, είσθε, εξ ίσου βέβαια, όσο αποτελείτε μέρος της ανθρωπίνης οικογενείας. Η καλλιέργεια αυτή δεν είναι μέρος ενός ιδιοτελούς σχεδίου που έχει σκοπό να σας εκμεταλλευθή μ’ έναν τέτοιον τρόπο που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αυτής της γης εκερδοσκόπησαν ιδιοτελώς εις βάρος των ανθρώπων, τους οποίους υπέταξαν και εκυβέρνησαν ως αποικίες. Η καλλιέργεια που θα εξετάσωμε εδώ είναι για το ύψιστο καλό μας σε όλον τον μελλοντικό καιρό. Είναι καλλιέργεια του Θεού, την οποίαν έστειλε τον αγαπητό του Υιό να αναλάβη και να εκτελέση, αποστέλλοντας τον με το αγνό ελατήριο της αγάπης. Ο Υιός, ως ένας συνεργάτης του Θεού, περιέγραψε αυτό το έργο της καλλιέργειας μέσω μιας παραβολής.

 2. (α) Ποια εξεικόνισι του Ιησού είναι τώρα επίκαιρο να εξετάσωμε; (β) Δείξτε τη σοφία του οικοδεσπότου στο να μην αφήση τους δούλους του αμέσως ν’ αποσπάσουν τα ζιζάνια από τον αγρό του σίτου.

² Σ’ αυτή την παραβολική εξεικόνισι ο Υιός, Ιησούς Χριστός, παρωμοίασε τον εαυτό του προς έναν οικοδεσπότη πριν από δεκαεννέα αιώνες, ο οποίος έσπειρε καλόν σπόρο στον αγρό του. Τη νύχτα εχθρός μπήκε λαθραία στον αγρό και έσπειρε από πάνω ζιζάνια. Όταν οι σπόροι άρχισαν να φυτρώνουν, απεκαλύφθη η παρουσία των ζιζανίων. Ο οικοδεσπότης δεν θέλησε ν’ αφήση τους δούλους του να αφαιρέσουν αμέσως τα ζιζάνια από φόβο μήπως, κάνοντας τούτο, θα ήταν δυνατόν, επίσης, να ξερριζώσουν πολύ από το σιτάρι και έτσι να προξενήσουν απώλεια. Ανέμενε ως τον θερισμό, οπότε η διαφορά μεταξύ των ζιζανίων και του σίτου θα ήταν αλάθητα σαφής. Τότε έστειλε τους δούλους ν’ αποσπάσουν τα στελέχη των ζιζανίων με το χέρι, αφήνοντας τον σίτον άθικτον στον αγρό. Τα ζιζάνια εδέθησαν σε δέσμες για να κατακαούν, έτσι ώστε το έργο του εχθρού εξεμηδενίσθη. Κατόπιν ο οικοδεσπότης διέταξε τους δούλους του να συνάξουν τον καθαρό σίτο στις αποθήκες του, απηλλαγμένον από όλα τα δηλητηριώδη ζιζάνια.​—Ματθ. 13:24-30.

3, 4. Στην ερώτησι των μαθητών, ποια εξήγησι αυτής της παραβολής έδωσε ο Ιησούς;

³ Την προφητική σημασία αυτής της παραβολής δεν κατενόησαν ούτε ακόμη οι μαθηταί του Ιησού Χριστού, και γι’ αυτό τον παρεκάλεσαν κατ’ ιδίαν να τους δώση μια εξήγησι. Παραθέτομε την εξήγησί του όπως αποδίδεται στα Αγγλικά στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Γραφής ή Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου, που έγινε πριν από 350 χρόνια και πλέον, στην οποία τα ζιζάνια ονομάζονται «ήρα»:

⁴ «Ο σπείρων τον καλόν σπόρον είναι ο Υιός του ανθρώπου· ο δε αγρός είναι ο κόσμος· ο δε καλός σπόρος, ούτοι είναι οι υιοί της βασιλείας· η δε ήρα είναι οι υιοί του πονηρού· ο δε εχθρός, όστις έσπειρεν αυτήν, είναι ο διάβολος· ο δε θερισμός είναι το τέλος του κόσμου· οι δε θερισταί είναι οι άγγελοι. Καθώς λοιπόν συλλέγεται η ήρα και κατακαίεται εν πυρί, ούτω θέλει είσθαι εις το τέλος του κόσμου τούτου· θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα, και τους πράττοντας την ανομίαν· και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. Τότε οι δίκαιοι θέλουσι εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.»​—Ματθ. 13:37-43, ΚΕΜ.

 5. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζομε, όταν διαδάζωμε αυτή την εξεικόνισι από την Κατ’ Έξουσιοδότησιν Μετάφρασι;

⁵ Σύμφωνα με τον τρόπο, με τον οποίον η Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις ή Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει την παραβολή, «ο αγρός είναι ο κόσμος» και «ο θερισμός είναι το τέλος του κόσμου» και «ούτω θέλει είσθαι εις το τέλος του κόσμου τούτου.» Από αυτή τη μετάφρασι ένα άτομο, που δεν γνωρίζει την αρχική Ελληνική γλώσσα των Χριστιανικών Γραφών της Βίβλου, θα εννοούσε ότι στον θερισμό ο «αγρός», που είναι «ο κόσμος», πρόκειται να έλθη σε κάποιο τέλος, προφανώς με φωτιά, επειδή η φωτιά αναφέρεται ως ένα μέσον καταστροφής. Από τούτο ο αναγνώστης της Βίβλου, που έτυχε εξουσιοδοτήσεως από τον Βασιλέα Ιάκωβο το 1611, θα μπορούσε να εννοήση ότι η γη κάτω από τα πόδια μας πρόκειται να καταστραφή με παγκόσμιο πυρ, και έτσι να έχη ένα πύρινο τέλος, όπως εκείνη η ήρα ή αγριόχορτα.

6, 7. Εν τούτοις, τι είπε ο Ιησούς ότι κατεστράφη, και τι εξακολούθησε να παραμένη;

⁶ Εν τούτοις, στην εξεικόνισι ο Ιησούς δεν είπε ότι ο οικοδεσπότης έκαψε τον αγρό του και κατέστρεψε τον εαυτό του ως γεωργό, είτε πριν είτε μετά από τη συλλογή του γνησίου σίτου στις αποθήκες του. Μόνο η ήρα ή αγριόχορτα εκάησαν, και τούτο μόνο αφού είχαν αποσπασθή από τον αγρό.

⁷ Επομένως ο αγρός, ο οποίος εξεικονίζει τον «κόσμον», παρέμεινε για την περαιτέρω υπηρεσία του οικοδεσπότου, αν και έγιναν μερικές αλλαγές σ’ αυτόν τον αγρό. Ο «κόσμος», που εικονίζεται από τον αγρό, παραμένει, αλλά σε μια αποκαθαρμένη κατάστασι. Συνεπώς ο «θερισμός», που έρχεται στο τέλος της εποχής της αυξήσεως, δεν εικονίζει το τέλος αυτού του «αγρού», που συμβολίζει τον κόσμο. Σύμφωνα με τη Μετάφρασι, που έγινε Κατ’ Εξουσιοδότησιν του Βασιλέως της Αγγλίας Ιακώβου, φαίνεται ότι υπάρχουν αντιφάσεις στην εξήγησι που έδωσε ο Ιησούς στην παραβολή του. Αλλά ο Ιησούς δεν αντιφάσκει με τον εαυτό του στην αρχική γλώσσα της Βίβλου. Η δυσκολία εδημιουργήθη από τους μεταφραστάς της Βίβλου του Βασιλέως Ιακώβου.

 8. Τι τώρα μας βοηθεί να κατανοήσωμε αυτή την παραβολή του Ιησού;

⁸ Το πρόβλημα λύεται εύκολα όταν ανατρέξωμε στην αρχική γλώσσα μέσω διαφόρων Βιβλικών βοηθημάτων και εύρωμε ότι οι δύο κόσμοι (της Κατ’ Έξουσιοδότησιν Μεταφράσεως) δεν είναι ένα και το αυτό πράγμα. Στο πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο της Γραφής διαβάζομε «ο δε αγρός έστιν ο κόσμος», εξ άλλου, όμως, διαβάζομε «ο δε θερισμός συντέλεια του αιώνός εστιν», χρησιμοποιείται δηλαδή, η διαφορετική λέξις αιών. Ποτέ στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δεν διαβάζομε για τέλος ή συντέλεια του κόσμου· αλλά το τέλος ή η συντέλεια είναι εκείνο που συμβαίνει στον αιώνα. Διαβάζομε πάρα πολλές φορές μόνο για τέλος ή συντέλεια του αιώνος.

9, 10. Αναφέρατε πώς διάφορες μεταφράσεις της Βίβλου αποδίδουν το Ματθαίος 13:38, 39.

⁹ Η διαφορά μεταξύ των λέξεων κόσμος και αιών καταδεικνύεται σε μερικές από τις σύγχρονες μεταφράσεις της Γραφής που μεταφράζουν το κόσμος και αιών ως να είναι διαφορετικά.a Παραδείγματος χάριν, η Νέα Αγγλική Βίβλος του 1961 λέγει: «Ο αγρός είναι ο κόσμος . . . Ο θερισμός είναι το τέλος του χρόνου. . . . ούτω εις το τέλος του χρόνου θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού.»​—Ματθ. 13:38-41.

¹⁰ Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις του 1952 μεταφράζει τα ίδια μέρη ως εξής: «Ο αγρός είναι ο κόσμος, . . . ο θερισμός είναι το τέλος του αιώνος, . . . ούτω θέλει είσθαι εις το τέλος του αιώνος. Ο Υιός του ανθρώπου θα αποστείλη τους αγγέλους του.» Η μετάφρασις του Αλεξάνδρου Κάμπελλ, που έγινε στο 1835, λέγει: «Ο αγρός είναι ο κόσμος: . . . Ο θερισμός είναι το τέλος της παρούσης καταστάσεως· . . . ούτω θα είναι εις το τέλος της παρούσης καταστάσεως. Ο Υιός του Ανθρώπου θα αποστείλη τους αγγέλους του.» Σε συμφωνία με αυτή τη μετάφρασι που παρετέθη τελευταία, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, του 1961, λέγει: «Ο αγρός είναι ο κόσμος . . . Ο θερισμός είναι τέλος ενός συστήματος πραγμάτων, . . . ούτω θα είναι εις το τέλος του συστήματος πραγμάτων. Ο Υιός του ανθρώπου θα αποστείλη τους αγγέλους του.»

11. Γιατί η Μετάφρασις της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου επροξένησε σύγχυσι στη χρήσι της λέξεως «κόσμος»;

¹¹ Δεν τίθεται αντίφασις στα αρχικά λόγια του Ιησού από τέτοιες νεώτερες μεταφράσεις. Με τις πιο ακριβείς αποδόσεις των δεν αφήνουν τον Άγγλον αναγνώστην να φαντασθή ότι οι θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς εχρησιμοποίησαν μία μόνο Ελληνική λέξι στη θέσι της Αγγλικής λέξεως «world» που βρίσκεται στη Μετάφρασι της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου. Ακόμη και στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές της Βίβλου υπάρχουν πέντε ξεχωριστές Εβραϊκές λέξειςb, που η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου μεταφράζει με τη μία Αγγλική λέξι «world» (κόσμος). Στις θεόπνευστες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές υπάρχουν τέσσερες ξεχωριστές Ελληνικές λέξειςc, που η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει στην Αγγλική ως «κόσμος». Οποιοδήποτε συνετό άτομο μπορεί να δη ότι το αποτέλεσμα τούτου θα ήταν θρησκευτική σύγχυσις διανοίας. Αποδίδοντας δικαιοσύνη στη γραφή, ας ξεκαθαρίσωμε ένα μέρος αυτής της συγχύσεως.

«ΤΡΕΙΣ ΚΟΣΜΟΙ»

12, 13. Σε ποια μετάφρασι της Γραφής εβασίζετο το βιβλίο Τρεις Κόσμοι;

¹² Πριν από ογδόντα επτά χρόνια (δηλαδή, στο 1877), εξεδόθη στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, από δύο συγγραφείς μαζί, τον Ν. Χ. Μπάρμπουρ και τον Κ. Τ. Ρώσσελ, ένα βιβλίο 197 σελίδων, στο οποίο η σελίδα του τίτλου έλεγε τα εξής:

ΤΡΕΙΣ ΚΟΣΜΟΙ, και Ο Θερισμός του Κόσμου τούτου. Μια Σύντομη Ανασκόπησις του Βιβλικού Σχεδίου Απολυτρώσεως, Που Συνδέει Τρεις Κόσμους: «Τον Τότε Κόσμον», «Τον Νυν Κόσμον» και τον «Κόσμον τον Μέλλοντα»· με τις Αποδείξεις Ότι Είμεθα Τώρα στον «Καιρόν του Θερισμού», Ή, στο Τελικό Έργο του Αιώνος του Ευαγγελίου.

¹³ Η αναλυτική αυτή διατύπωσις του τίτλου εβασίζετο στη μετάφρασι της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου, στην οποία διαβάζομε, στο 2 Πέτρου 3:6, 7: «Ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Στο έκτο εδάφιο η λέξις κόσμος είναι ακριβώς η λέξις του κειμένου, ο δε απόστολος Πέτρος δεν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι πάλι στα υπόλοιπα δώδεκα εδάφια της επιστολής του, ούτε ακόμη όταν μιλή για τους ‘σημερινούς ουρανούς και γην’ και τους ‘νέους ουρανούς και νέαν γην, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί’.​—2 Πέτρ. 3:13.

14. Πώς η Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις αποδίδει την Ελληνική λέξι αιών στην προς Γαλάτας επιστολή 1:4 και στο κατά Ματθαίον 12:32;

¹⁴ Εν τούτοις, στην προς Γαλάτας επιστολή 1:4 (ΚΕΜ) διαβάζομε: «Όστις [δηλαδή, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός] έδωκεν εαυτόν δια τας αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού κόσμου.» Εδώ η λέξις που μεταφράζεται «κόσμος» είναι η άλλη εκείνη Ελληνική λέξις, αιών. Επίσης, στο κατά Ματθαίον 12:32 (ΚΕΜ) ο Ιησούς λέγει: «Όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν, ούτε εν τούτω τω κόσμω, ούτε εν τω μέλλοντι.» Και εδώ, επίσης, η λέξις που μεταφράζεται «κόσμος» είναι εκείνη η άλλη Ελληνική λέξις αιών.

15. Γιατί, προφανώς, ο Κ. Τ. Ρώσσελ εξέλεξε τον τίτλο «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων» για το βιβλίο του, που εξεδόθη στο 1886;

¹⁵ Έτσι, στα Γραφικά εδάφια, στα οποία αναφέρεται η αναλυτική διατύπωσις του τίτλου του βιβλίου Τρεις Κόσμοι, μόνον ένας κόσμος και δύο αιώνες αναφέρονται, μάλλον παρά τρεις κόσμοι. Γι’ αυτόν τον λόγο, αναμφιβόλως, το βιβλίο που εξεδόθη αργότερα (στο 1886) από τον προμνημονευθέντα Κ. Τ. Ρώσσελ, από αυτόν μόνο, ετιτλοφορείτο, όχι Το Θείον Σχέδιον των Κόσμων, αλλά «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων», το δε τέταρτο κεφάλαιο του ετιτλοφορείτο «Οι Εποχές και Οικονομίες που Σημειώνονται στην Ανάπτυξι του Θείου Σχεδίου». Αυτό μιλούσε για τις «Τρεις Μεγάλες Εποχές της ιστορίας του Κόσμου» και τα «Διακριτικά Χαρακτηριστικά των» και για τις «Υποδιαιρέσεις των Τριών Μεγάλων Εποχών». Έτσι αυτό το βιβλίο, που έδειχνε σεβασμό για το Ελληνικό πρωτότυπο, επροτίμησε να μιλήση για Αιώνες ή Εποχές, με τα σχετικά χαρακτηριστικά των και οικονομίες, μάλλον παρά να μιλήση για «κόσμους». Μ’ αυτό απέφυγε σύγχυσι ιδεών.

16. Δώστε τον ορισμό της λέξεως αιών.

¹⁶ Σήμερα, επίσης, επιθυμούμε ν’ απαλλαγούμε από κάθε διανοητική σύγχυσι όσον αφορά τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Οι παραπομπές που εκάμαμε λίγο πρωτύτερα (σελίς 266, παράγραφοι 8, 9, 10) μας απεκάλυψαν ότι οι νεώτεροι μεταφρασταί της Βίβλου θεωρούν ότι η Ελληνική λέξις αιώνd σημαίνει «χρόνος», «εποχή», «κατάστασις», ή «σύστημα πραγμάτων». Η λέξις δεν σημαίνει απλώς χρόνος (υπάρχει μια άλλη Ελληνική λέξις για τούτο), αλλά σημαίνει μάλλον διάρκεια ή περίοδος χρόνου, βραχεία ή μακρά, σε μια αδιάκοπη συνέχεια. Επομένως, όπως ένα εξαντλητικό Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό ορίζει τη λέξι, αιών σημαίνει «διάστημα χρόνου σαφώς καθορισμένο και προσδιωρισμένο, εποχή, περίοδος,» και έφθασε να σημαίνη, επίσης, «βίος, ζωή» ή «ηλικία, γενεά.» Τώρα, γνωρίζομε ότι ένας αιών ή εποχή μπορεί ν’ αρχίση και μπορεί να τελειώση ή μπορεί ακόμη και να εξακολουθήση για πάντα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Επομένως, ένας αιών θα μπορούσε να είναι ατελεύτητος, αν και έχει αρχή.

17. Ποια δύο παραδείγματα αναφέρονται για να δείξουν το χρονικό νόημα της λέξεως αιών;

¹⁷ Ως σχετιζόμενη με τον χρόνον βρίσκομε τη λέξι αιών να χρησιμοποιήται στο κατά Μάρκον 3:29, όπου ο Ιησούς Χριστός είπε στους επικριτάς του: «Όστις όμως βλασφημήση εις το πνεύμα το άγιον, δεν έχει συγχώρησιν εις τον αιώνα, αλλ’ είναι ένοχος αιωνίου καταδίκης.» Αυτό σημαίνει μη συγχώρησιν τώρα ή σε κάποιον μέλλοντα καιρό, λόγω αμαρτίας που ποτέ δεν μπορεί να εξαλειφθή. Αργότερα, όταν ο Ιησούς κατηράσθη τη συκιά που παρείχε την εμφάνισι καρποφορίας, αλλά που δεν είχε παραγάγει καρπό, τι είπε σ’ αυτό το δένδρο; Σύμφωνα με το κατά Ματθαίον 21:19 είπε: «Να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον αιώνα.» Την επομένη ημέρα, όταν επέρασαν αυτός και οι μαθηταί του, βρήκαν τη συκιά μαραμένη. (Μάρκ. 11:12-14, 20-22) Αυτή η συκιά δεν παρέμεινε άκαρπη μόνο για μια χρονική περίοδο· αλλά, εξαιτίας του ό,τι ο Ιησούς είπε σ’ αυτήν, παρέμεινε άκαρπη για πάντα. Επειδή τα καρποφόρα δένδρα εφορολογούντο εκείνο τον καιρό στην Εγγύς Ανατολή, η μαραμένη συκιά χωρίς αμφιβολία κατεκόπη για να μείνη αφορολόγητη. Ο καιρός, λοιπόν, της ακαρπίας της ήταν ατελεύτητος, αληθινά για πάντα. Έτσι ένας αιών μπορεί να είναι ατελεύτητος.

18. Πώς αυτή η ίδια λέξις εχρησιμοποιήθη από τον άγγελο που ανήγγειλε τη γέννησι του Ιησού στη Μαρία;

¹⁸ Για περαιτέρω διευκρίνισι τούτου, αναφέρομε τι ο άγγελος Γαβριήλ είπε στη Μαρία την Ιουδαία παρθένο: «Θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:26-33, ΜΝΚ) Το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε τέλος της βασιλείας του εσήμαινε ότι θα εβασίλευε στον οίκον ή έθνος του Ιακώβ αιωνίως, για πάντα.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ· ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

19, 20. (α) Σε τι άλλο μπορεί να αναφέρεται η λέξις αιών; (β) Για τούτο, εξηγήστε την αληθινή σημασία του Γαλάτας 1:4 με τη βοήθεια της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου.

¹⁹ Ένας αιών, μια εποχή, ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μπορεί να σημειωθή από ωρισμένα χαρακτηριστικά, που υπάρχουν στη διάρκεια της συνεχείας του, ή μπορεί να σημειωθή από ένα ωρισμένο ρεύμα υποθέσεων ή μια συνεπή κατάστασι πραγμάτων, ή ένα ιδιαίτερο σύστημα πραγμάτων. Επομένως, όταν αυτά τελειώσουν, ο αιών ή εποχή τελειώνει. Έτσι η Ελληνική λέξις αιών μπορεί να φθάση να αναφέρεται περισσότερο στην κατάστασι ή σύστημα πραγμάτων που υπάρχει παρά στο ζήτημα του χρόνου. Παραδείγματος χάριν, στην προς Γαλάτας επιστολή 1:4, σύμφωνα με τη Μετάφρασι της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όστις έδωκεν εαυτόν δια τας αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού κόσμου, κατά το θέλημα του Θεού και Πατρός ημών.» Αντί της εκφράσεως «του παρόντος πονηρού κόσμου», η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις της Βίβλου λέγει «του παρόντος πονηρού αιώνος [age]». Εν τούτοις, ο απόστολος Παύλος και οι Γαλάται Χριστιανοί στους οποίους έγραφε εξακολουθούσαν να ζουν σ’ αυτόν τον αιώνα [age], κι εμείς ακόμη σήμερα ζούμε σ’ αυτόν. Επομένως ο Ιησούς Χριστός δεν απηλευθέρωσε τους Χριστιανούς με τη θυσία του από τον αιώνα (age) ακριβώς ή το ιδιαίτερο χρονικό διάστημα· μάλλον, από την κατάστασι ή το σύστημα πραγμάτων που υπάρχει στη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, απηλευθέρωσε τους Χριστιανούς που τον ακολουθούν.

²⁰ Γι’ αυτό το λόγο η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών αποδίδει πιο πραγματικά το Γαλάτας 1:4 μεταφράζοντας το με τον εξής τρόπο: «Έδωκεν εαυτόν δια τας αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, κατά το θέλημα του Θεού και Πατρός ημών.» Οι αληθινοί, αφιερωμένοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, αν και ζουν ακόμη σ’ αυτόν τον αιώνα ή περίοδο χρόνου που άρχισε μετά τον κατακλυσμό της ημέρας του Νώε, δεν αποτελούν μέρος του συστήματος πραγμάτων που επικρατεί σ’ αυτόν τον αιώνα, επειδή έχουν απελευθερωθή από το πονηρό σύστημα με τη θυσία του Ιησού Χριστού που αφαιρεί την αμαρτία. Δεν βρίσκονται πια κάτω από την εξουσία του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, αλλά είναι πνευματικώς ελεύθεροι να πράττουν το θέλημα του Θεού.

21. Ποιον κανόνα, λοιπόν, ακολουθεί η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, και πώς καταδεικνύεται αυτό στο κατά Λουκάν 20:34, 35;

²¹ Συνεπώς, εκεί που τα διακριτικά χαρακτηριστικά μάλλον παρά ο χρόνος είναι η πιο εξέχουσα σκέψις σ’ ένα ιδιαίτερο εδάφιο της Γραφής, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει το Ελληνικό αιών ως «σύστημα πραγμάτων», πράγμα που μεταδίδει περισσότερο ακριβή έννοια στην Αγγλική μετάφρασι. Παραδείγματος χάριν, όταν μιλή για το ποιες ευκαιρίες θα έχουν οι νεκροί άνθρωποι στην ανάστασι σε ζωή επάνω στη γη υπό την βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τη λέξι αιών και είπε: «Οι υιοί αυτού του συστήματος πραγμάτων νυμφεύουσι και νυμφεύονται· οι δε καταξιωθέντες να απολαύσωσιν εκείνο το σύστημα πραγμάτων και την εκ νεκρών ανάστασιν, ούτε νυμφεύουσιν, ούτε νυμφεύονται.» (Λουκ. 20:34, 35, ΜΝΚ) Έτσι σ’ αυτόν τον παρόντα καιρόν υπάρχει ‘αυτό το σύστημα πραγμάτων’, σύμφωνα με το οποίο άνδρες και γυναίκες μπορούν να νυμφευθούν, αλλά μετά απ’ αυτό υπάρχει «εκείνο το σύστημα πραγμάτων» στον μέλλοντα καιρό όταν θα συμβή η ανάστασις των ανθρωπίνων νεκρών. Έτσι, λοιπόν, αυτό το σύστημα πραγμάτων θα τελειώση, αλλά θα υπάρξη ένα επόμενο σύστημα πραγμάτων, ένα νέο σύστημα πραγμάτων, που θα το ακολουθήση.

22. Πώς καταδεικνύεται ότι ο αιών αναφέρεται στα «διακριτικά, χαρακτηριστικά μάλλον παρά στον χρόνον» στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:2· στο 1 Τιμόθεον 6:17· στο 2 Τιμόθεον 4:9, 10;

²² Στους Χριστιανούς της Ρώμης ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον [ή σύστημα πραγμάτων, ΜΝΚ], αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Σε αρμονία με αυτή τη συμβουλή ο Παύλος έγραψε στον Χριστιανό επίσκοπο Τιμόθεο και είπε: «Τοις πλουσίοις εν τω νυν αιώνι [ή συστήματι πραγμάτων, ΜΝΚ] παράγγελλε μη υψηλοφρονείν, μηδέ ηλπικέναι επί πλούτου αδηλότητι, αλλ’ εν τω Θεώ τω ζώντι, τω παρέχοντι ημίν πάντα πλουσίως εις απόλαυσιν.» Ένας Χριστιανός που ωνομάζετο Δημάς δεν ακολούθησε αυτή τη συμβουλή, και ο Παύλος, στην τελευταία θεόπνευστη επιστολή του, αναγκάσθηκε να γράψη προς τον Τιμόθεο αυτή την πληροφορία: «Σπούδασον ελθείν προς με ταχέως· Δημάς γαρ με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα [σύστημα πραγμάτων, ΜΝΚ], και επορεύθη εις Θεσσαλονίκην.» Έτσι εγκατέλειψε τον Παύλο δέσμιον στη Ρώμη.​—1 Τιμ. 6:17· 2 Τιμ. 4:9, 10, Αρχαίον Κείμενον.

23, 24. (α) Με ποια έννοια χρησιμοποιείται ο «αιών» στην προς Εβραίους επιστολή 11:3; (β) Τι έκαμε, επομένως, ο Ιεχωβά για το καλό των δούλων του;

²³ Ένα άλλο Γραφικό εδάφιο όπου, όχι το χρονικό διάστημα το ίδιο, αλλά τα διακριτικά χαρακτηριστικά μιας χρονικής περιόδου προφανώς υπονοούνται, είναι το Εβραίους 11:3. Συνεπώς η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει στην Αγγλική το εδάφιο με τον εξής τρόπο: «Δια πίστεως εννοούμεν ότι τα συστήματα πραγμάτων κατηρτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.»​—Βλέπε Ιωάννου Πάρκχωρστ Ένα Ελληνικό και Αγγλικό Λεξικό της Νέας Διαθήκης, κάτω από Αιών, σελίς 17, στήλη 2, κάτω από τμήμα VII. (Έκδοσις Λονδίνου του 1845)

²⁴ Δεν ήταν μια περίπτωσις που ο Θεός έθεσε στη γραμμή μια χρονική περίοδο έπειτα από μια άλλη, μια εποχή έπειτα από μια άλλη, αλλά είχε στο νου τα ορατά διακριτικά χαρακτηριστικά που θα υπήρχαν με την άδειά του ή τη διευθέτησί του. Επομένως είχε στο νου συστήματα πραγμάτων. Δεν άφησε τους δούλους του επάνω στη γη σε ολική άγνοια αυτών των συστημάτων πραγμάτων και της σειράς με την οποία θα ήρχοντο. Με τον προφορικό του λόγο και στον γραπτό του λόγο έκαμε μνεία της σειράς αυτών των διαδοχικών συστημάτων πραγμάτων, που το καθένα τους ήταν προσηρμοσμένο στον σκοπό του. Αλλά για ν’ αντιληφθούμε αυτά τα συστήματα πραγμάτων, χρειαζόμεθα όχι απλώς ν’ ακούσωμε τι ο Θεός λέγει ή να διαβάσωμε την Αγία Γραφή· χρειαζόμεθα, επίσης, να εξασκήσωμε πίστι και να πιστέψωμε σ’ αυτά, και έπειτα να διαμορφώσωμε την προσωπική μας ζωή σε αρμονία μ’ αυτά. Αυτό ακριβώς έκαμαν άνδρες πίστεως, από τον Άβελ κι εμπρός. Έτσι τα πράγματα που δεν φαίνονται σε απίστους ανθρώπους, τα προείδαν αυτοί οι άνδρες πίστεως ή ακόμη τα είδαν να ‘έρχωνται’. Αυτοί εκέρδισαν την επιδοκιμασία του Θεού.​—Εβρ. 11:2, 6.

25-27. (α) Ποιος εξουσιάζει το παρόν πονηρό «σύστημα πραγμάτων», και ποιά απόδειξι έχομε για να το λέγωμε αυτό; (β) Εναντίον ποίων, επομένως, έχει να πολεμήση ο Χριστιανός;

²⁵ Αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων είναι εκείνο που ο απόστολος ονομάζει «πονηρόν». Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνοι που το εξουσιάζουν ορατώς και αοράτως είναι ομοίως πονηροί. Έχει ιδιοτελείς ανθρώπους που είναι συχνά «φρονιμώτεροι» από μια υλιστική άποψι παρ’ ό,τι είναι οι ‘υιοί του φωτός’. (Λουκ. 16:8· 1 Κορ. 3:19) Έχει τους ‘γραμματείς’ του και τους συζητητάς του με τα κατά κόσμον σοφά επιχειρήματά των, καθώς και τους άρχοντάς του ή κυβερνήτας που δεν γνωρίζουν τη σοφία του Θεού όπως διετυπώθη στο ιερό του μυστήριο. (1 Κορ. 1:20· 2:6-8) Αλλά πίσω από αυτές τις ορατές μορφές στέκει μια αόρατη νοημοσύνη που τους τυφλώνει θρησκευτικώς και που προσπαθεί να δελεάση και να καταστρέψη τους αληθινούς Χριστιανούς που δεν αποτελούν μέρος του παρόντος συστήματος.

²⁶ Σχετικά με αυτή την τυφλωτική επιρροή ο Παύλος έγραψε: «Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον· των οποίων, απίστων όντων, ο Θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (2 Κορ. 4:3, 4, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος έστειλε το ευαγγέλιον, είναι ο Θεός του λαού του επάνω στη γη στη διάρκεια αυτού του αιώνος ή χρονικής περιόδου, αλλά δεν είναι ο Θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων. Σατανάς ο Διάβολος είναι ο θεός του. Έχει δαιμονικούς αγγέλους συνδεδεμένους μαζί του στο αόρατο βασίλειο, και εναντίον αυτών έχουν να πολεμήσουν οι Χριστιανοί που δεν συμμορφώνονται με αυτό το σύστημα.

²⁷ Όπως ακριβώς γράφει ο Παύλος: «Δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» Για να πολεμήσωμε εναντίον των, πρέπει να ενδυθούμε την πανοπλία του Θεού.​—Εφεσ. 6:11-13.

28. Ποια σοφή συμβουλή δίνει ο Παύλος για το να τηρούμεθα χωριστοί από το πονηρό «σύστημα πραγμάτων», και τι αναμένει εκείνους που τηρούνται χωριστοί;

²⁸ Σατανάς ο Διάβολος είναι το απειθές πνεύμα που ασκεί αόρατη εξουσία ανώτερη από εκείνη των ανθρώπων που απειθούν στον Θεό. Δεν μπορούμε να συμπεριφερώμεθα σύμφωνα με το σύστημα που τώρα ορατώς υπάρχει, αλλά πρέπει να ζούμε για κείνον που πρόκειται να έλθη με την παρ’ αξίαν χάριν του Ιεχωβά. Για να διευρύνη την εκτίμησί μας γι’ αυτό, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Εν αις [αμαρτίαις] ποτέ περιεπατήσατε κατά τον αιώνα [σύστημα πραγμάτων, ΜΝΚ] του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας. Ο δε Θεός πλούσιος ων εν ελέει, δια την πολλήν αγάπην αυτού ην ηγάπησεν ημάς, και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ· χάριτί εστε σεσωσμένοι· και συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού, ίνα ενδείξηται εν τοις αιώσι [συστήμασι πραγμάτων] τοις επερχομένοις τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού εν χρηστότητι εφ’ ημάς εν Χριστώ Ιησού.»​—Εφεσ. 2:2, 4-7, Αρχαίον Κείμενον.

29. (α) Σε τι, λοιπόν, αναφερόμεθα όταν μιλούμε για μια κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Ποιος δημιουργεί αυτό το νέο σύστημα πραγμάτων, και μέσω τίνος δημιουργείται;

²⁹ Με πίστι, επομένως, αποβλέπομε στην εισαγωγή ενός νέου συστήματος πραγμάτων και όταν χρησιμοποιούμε την επί πολύν καιρό κοινή έκφρασι «ο νέος κόσμος» και μιλούμε για τους εαυτούς μας ως κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, πραγματικά αναφερόμεθα σ’ αυτό το ερχόμενο νέο σύστημα πραγμάτων, σ’ αυτή τη νέα τάξι πραγμάτων, σύμφωνα με τη Γραφική δήλωσι του ζητήματος στο Ελληνικό πρωτότυπο. Αυτή η νέα τάξις είναι ένα από εκείνα τα συστήματα, που ο Θεός δημιουργεί μέσω του μονογενούς Υιού Ιησού Χριστού, δια του οποίου επίσης μίλησε στο ανθρώπινο γένος πριν από δεκαεννέα αιώνες. Όταν μίλησε ο Ιησούς, ήταν το αποκορυφωτικό σημείο της Θείας εκφωνήσεως του σωτηρίου αγγέλματός του στο ανθρώπινο γένος, όπως το τονίζει η προς Εβραίους 1:1, 2 επιστολή, λέγοντας: «Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ].»

30. (α) Πώς η Βιβλική μετάφρασις του Αλεξάνδρου Κάμπελ δείχνει ακριβώς τι εννοούσαν οι μαθηταί όταν ερωτούσαν τον Ιησού για την παρουσία του και κάποια καταστροφή; (β) Ποια φρασεολογία χρησιμοποιεί η Μετάφρασις Νέου Κόσμου;

³⁰ Οι απόστολοι του Υιού του Θεού δεν τον ερώτησαν για την καταστροφή της γηίνης μας σφαίρας αφού τους είχε ειπεί για την ερχόμενη καταστροφή του ναού στην αγία πόλι Ιερουσαλήμ. Η μετάφρασις της Νέας Διαθήκης από τον Αλέξανδρο Κάμπελe (του 1835) μας φυλάττει από το να σκεπτώμεθα εσφαλμένως για την καταστροφή της γης μας αποδίδοντας το κατά Ματθαίον 24:3 με τον εξής τρόπο: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ’ ιδίαν, λέγοντες, Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα· και τι το σημείον της παρουσίας σου, και του τέλους της παρούσης καταστάσεως;» Και τα λόγια του Ιησού που καλούν για ιεραποστολική δράσι στο κατά Ματθαίον 28:19, 20, ο κ. Κάμπελ το αποδίδει ως εξής: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως του τέλους της παρούσης καταστάσεως.» Αντί της εκφράσεως «του τέλους της παρούσης καταστάσεως», η Μετάφρασις Νέου Κόσμου χρησιμοποιεί «του τέλους του συστήματος πραγμάτων», Ζούμε τώρα στον καιρό αυτού του «τέλους». Αυτός είναι ο καιρός του θερισμού για τον οποίο μιλεί ο Ιησούς στα κατά Ματθαίον 13:39.

31, 32. Ποιες ευλογίες αναμένουν εκείνους που απομακρύνονται από το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων;

³¹ Βρισκόμαστε όχι μόνο στο τέλος του παλαιού, αλλά και στο κατώφλι του νέου. Αξίζει να εγκαταλείψωμε κάθε τι που ανήκει στην παρούσα χρονική περίοδο για ν’ αποκτήσωμε ζωή στο ερχόμενο σύστημα πραγμάτων. Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του που τα είχαν αφήσει όλα για να τον ακολουθήσουν: «Δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι [συστήματι πραγμάτων] ζωήν αιώνιον.» (Μάρκ. 10:29, 30· Λουκ. 18:29, 30) Αυτή η ζωή θα είναι σε σύνδεσμο με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος θα έχη τότε θέσι και όνομα επάνω από όλα τα άλλα πλάσματα. Σχετικά με τούτο ο απόστολος Παύλος λέγει για τον Ιησούν:

³² Ο Θεός ‘ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών· και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας, και δυνάμεως και κυριότητος, και παντός ονόματος ονομαζόμενου, ου μόνον εν τω αιώνι [συστήματι πραγμάτων, ΜΝΚ] τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι’.​—Εφεσ. 1:19-21.

33. Σε ποιον μπορούμε να δώσωμε δόξα γι’ αυτό το ερχόμενο σύστημα πραγμάτων;

³³ Για την προμήθεια αυτού του θαυμαστού μέλλοντος νέου συστήματος πραγμάτων υπό τον Χριστόν, πρέπει να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά Θεό, διότι αυτός το κατέστησε αιώνιο σκοπό του. Μπορούμε να ενωθούμε με τον απόστολο Παύλο στο ν’ αποδώσωμε δόξα σ’ αυτόν τον θαυμαστό, στοργικό Θεό, με τα εξής λόγια: «Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν, εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία δια Ιησού Χριστού, εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων. Αμήν.»​—Εφεσ. 3:11, 20, 21.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 268]

Άκαρπος για Πάντα (εις τον Αιώνα)

[Εικόνα στη σελίδα 269]

Μη Συμμορφούμενοι με Αυτό το Σύστημα Πραγμάτων (ΜΝΚ) (Αιώνα)

Γιατί ο Αγρός του Θεού θα Είναι Παραγωγικός

 1. Ποια άλλη Ελληνική λέξις τώρα έρχεται στη σειρά για εξέτασι, και πόσο συχνά χρησιμοποιείται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές;

ΜΕ ΜΙΑ ορθότερη τώρα εκτίμησι της λέξεως αιών, που χρησιμοποιείται από τους θεοπνεύστους συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, μπορούμε καλύτερα να διακρίνωμε μεταξύ της λέξεως αυτής και της άλλης λέξεως που έχομε υπό μελέτην, δηλαδή, κόσμος. Αυτή η λέξις χρησιμοποιείται 187 φορές από τους θεοπνεύστους συγγραφείς, κυρίως από τον απόστολο Ιωάννη, και σε κάθε περίπτωσι η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου την μεταφράζει με την αντίστοιχη Αγγλική λέξι «world», εκτός μιας περιπτώσεως, δηλαδή, στην 1 Πέτρου 3:3, όπου το κόσμος μεταφράζεται «στολισμός». Το ίδιο αληθεύει και με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου: 186 φορές αποδίδει το κόσμος με την Αγγλική λέξι «world», και μια φορά, στην 1 Πέτρου 3:3, με τη λέξι «στολισμός». Συγγενής είναι η λέξις cosmetic (κοσμητικός).

 2. Γιατί η έκφρασις «νέος κόσμος» δεν χρησιμοποιείται ποτέ στις θεόπνευστες Γραφές;

² Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι οι θεόπνευστοι συγγραφείς μιλούν για νέους ουρανούς και νέαν γην και Νέα Ιερουσαλήμ, αλλά δεν χρησιμοποιούν ποτέ την έκφρασι νέος κόσμος. Η αιτία τούτου αυγάζει επάνω μας όταν διακρίνωμε ότι στη Γραφή η λέξις κόσμος εφαρμόζεται ή περιστρέφεται γύρω στην ανθρώπινη οικογένεια, στη φυλή του ανθρωπίνου γένους, στους ανθρώπους, και δεν πρόκειται να έχωμε μια νέα ανθρώπινη οικογένεια εδώ επάνω σ’ αυτή τη γη. Το ανθρώπινο γένος απολυτρώνεται. Ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός απέθανε ως τελεία ανθρώπινη θυσία για να εξαγοράση για το ανθρώπινο γένος ό,τι ο τέλειος Αδάμ στην Εδέμ απώλεσε για μας με την αμαρτία.​—2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 3:12· 21:1, 2.

 3. Πώς ορίζεται τώρα ο κόσμος;

³ Όπως δείχνει η χρήσις της λέξεως από τον Πέτρο στην 1 Πέτρου 3:3, η πιο απλή έννοια του κόσμος είναι «διευθέτησις», καθώς επίσης «στολισμός, ωραιότης, κόσμημα», επειδή κάτι καλά διευθετημένο έχει ομορφιά επάνω του. Σύμφωνα με τούτο, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, κόσμος πολλές φορές σημαίνει τη διευθέτησι καθώς συνδέεται με το ανθρώπινο γένος ως σύνολον. Έτσι, κατά καιρούς, οι θεόπνευστοι συγγραφείς χρησιμοποιούν τη λέξι κόσμος για να σημαίνη εκείνο το πλαίσιο του περιβάλλοντος, εκείνη τη διάταξι πραγμάτων, στην οποίαν ο άνθρωπος εγεννήθη και στην οποίαν υπάρχει και στην οποίαν έχει να δώση σχετική προσοχή και σεβασμό. Αυτό το πλαίσιο των πραγμάτων που περιβάλλουν και επηρεάζουν το ανθρώπινο γένος έχει οικοδομηθή εδώ επάνω στη γη. Τώρα σημειώστε μερικές χρήσεις της λέξεως κόσμος μ’ αυτή τη δεύτερη έννοια.

4-6. Ποια είναι η έννοια του κόσμος στο κατά Ιωάννην 16:21, στο 1 Κορινθίους 14:10, 11 και στο 1 Ιωάν. 3:17;

⁴ Ο Ιησούς Χριστός, λίγο προτού μπη στα τρομερά του παθήματα, είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Η γυνή όταν γεννά, λύπην έχει, διότι ήλθεν η ώρα αυτής· αφού όμως γέννηση το παιδίον, δεν ενθυμείται πλέον την θλίψιν δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:21) Αυτό δεν σημαίνει πρωτίστως ότι ο άνθρωπος εγεννήθη στην ανθρώπινη οικογένεια, αλλά σημαίνει το πλαίσιο των ανθρωπίνων συνθηκών στις οποίες το νεογέννητο παιδί θα υπάρχη από τότε και έπειτα.

⁵ Ο απόστολος Παύλος, όταν νουθετούσε τους Χριστιανούς να μη χρησιμοποιούν στις συναθροίσεις των ομιλία που είναι ακατανόητη σ’ εκείνους που ακροώνται, είπε: «Τόσα είδη φωνών είναι τυχόν εν τω κόσμω, και ουδέν εξ αυτών είναι ασήμαντον. Εάν λοιπόν δεν γνωρίσω την σημασίαν της φωνής, θέλω είσθαι προς τον λαλούντα βάρβαρος, και ο λαλών, βάρβαρος προς εμέ.» (1 Κορ. 14:10, 11) Έτσι, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ή διάταξι πραγμάτων και περιστάσεων που περιβάλλουν το ανθρώπινο γένος, ειδικά τώρα με 2.796 γλώσσες και διαλέκτους, υπάρχουν πολλά είδη φωνών εκτός από άλλα είδη ήχου, που αποδίδεται, να πούμε, με μουσικά όργανα. Αλλά όλα είναι κοινά στην ανθρώπινη πείρα.

⁶ Ο απόστολος Ιωάννης, δίνοντας μια εικόνα ελλείψεως Χριστιανικής αγάπης, έγραψε: «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου, και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;» (1 Ιωάν. 3:17) Για να δείξη έμπρακτη αγάπη ο Χριστιανός, αν έχη τα μέσα για την υποστήριξι ζωής που παρέχονται ή καθίστανται δυνατά από αυτόν τον κόσμο, στον οποίον αυτός και ο αδελφός του ζη, πρέπει να τα μοιράζη με τον ενδεή αδελφό του.

 7. Ποιος είπε ο Ιησούς ότι ήταν ο άρχων αυτού του εξωτερικού πλαισίου πραγμάτων, και πώς υποστηρίζεται το γεγονός αυτό στο κατά Λουκάν 4:5-8;

⁷ Ο Ιησούς Χριστός εξέθεσε ποιο είναι το αόρατο άτομο που διέπει αυτό το εξωτερικό πλαίσιο πραγμάτων που επηρεάζει όλο το ανθρώπινο γένος, όταν είπε λίγο πριν προδοθή και παραδοθή στα χέρια των εχθρών του: «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου· τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω. Δεν θέλω πλέον λαλήσει πολλά μεθ’ υμών· διότι έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί. . . . ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη.» (Ιωάν. 12:31· 14:30· 16:11) Ο αόρατος άρχων του κόσμου τούτου δεν είχε καμμιά εξουσία επάνω στον Ιησούν στο τέλος του επιγείου έργου του όπως, επίσης, δεν είχε καμμιά εξουσία επάνω στον Ιησούν όταν ετοιμαζόταν ν’ αρχίση τη διακονία του ως ο Μεσσίας ή Χριστός. Τότε ο Ιησούς ετελείωνε μια νηστεία σαράντα ημερών στην έρημο. «Και αναβιβάσας αυτόν ο διάβολος εις όρος υψηλόν, έδειξεν εις αυτόν πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μια στιγμή χρόνου· και είπε προς αυτόν ο διάβολος, Εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών· διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω, δίδω αυτήν· συ λοιπόν εάν προσκύνησης ενώπιόν μου, σου θέλουσιν είσθαι πάντα.» Έτσι Σατανάς ο Διάβολος διεκήρυξε τον εαυτό του ως τον αόρατον «άρχοντα του κόσμου», αλλ’ ο Ιησούς αρνήθηκε να διαπραγματευθή μαζί του.​—Λουκ. 4:5-8.

 8. Πώς μπόρεσε ο Ιησούς να νικήση τον κόσμον ως άνθρωπος;

⁸ Ο Ιησούς ως τέλειος άνθρωπος εν σαρκί ενίκησε αυτόν τον κόσμο, προτού βγη απ’ αυτόν. Όσον αφορά το τελευταίο του πασχάλιο δείπνο με τους αποστόλους του, διαβάζομε: «Προ δε της εορτής του Πάσχα, εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού, δια να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα», προέβη στο να νίψη τους πόδας των. (Ιωάν. 13:1-5) Όταν επροχώρησε η νύχτα, είπε σ’ αυτούς: «Εξήλθον παρά του Πατρός, και ήλθον εις τον κόσμον· πάλιν αφίνω τον κόσμον, και υπάγω προς τον Πατέρα. . . . Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:28, 33) Στον εαυτό του διευκρίνισε εκείνο που τους είχε ειπεί ενωρίτερα: «Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν· και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν.» (Ιωάν. 12:25) Θυσιάζοντας την ανθρώπινη ζωή του ή ψυχή ο Ιησούς απεδείχθη άξιος αθάνατης ζωής με τον ουράνιο Πατέρα του.

 9. Ποιος είναι ένας δεύτερος ορισμός της λέξεως κόσμος, και πώς καταδεικνύεται αυτό στο κατά Λουκάν 12:29, 30;

⁹ Και άλλα Βιβλικά εδάφια θα μπορούσαν να σχολιασθούν για να διευκρινίσουν τη χρήσι της λέξεως κόσμος, ότι σημαίνει το εξωτερικό πλαίσιο που περιβάλλει όλο το ανθρώπινο γένος, στο οποίον ο άνθρωπος ήλθε με γέννησι κάτω από τις σημερινές περιστάσεις. (Ματθ. 16:26· 24:21· Ιωάν. 18:36· Ρωμ. 5:12) Αλλά περνούμε στη χρήσι της με μια άλλη έννοια, μια Χριστιανική χρήσι που υπηνίσσετο μια ιδέα, η οποία πρέπει να υπήρξε πολύ παράδοξη στους ειδωλολάτρας ή εθνικούς. Αυτή η νέα χρήσις της λέξεως κόσμος είναι το να την κάμωμε να σημαίνη τη μάζα του ανθρωπίνου γένους ως χωριστή από τη Χριστιανική εκκλησία και σε αντίθεσι σ’ αυτήν. Αυτή τη σημασία τη βλέπομε στο ότι ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του να μη μεριμνούν για τις υλικές των ανάγκες και έπειτα προσέθεσε: «Διότι ταύτα πάντα ζητούσι τα έθνη του κόσμου· υμών δε ο Πατήρ εξεύρει ότι έχετε χρείαν τούτων.»​—Λουκ. 12:29, 30.

10. Διευκρινίστε με κατάλληλα Γραφικά εδάφια αυτόν τον δεύτερο ορισμό της λέξεως «κόσμος».

¹⁰ Αντιπαραβάλλοντας τον κόσμον αυτόν και τους μαθητάς του, ο Ιησούς είπε: «Το πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό, ουδέ γνωρίζει αυτό· σεις όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ’ υμών, και εν υμίν θέλει είσθαι. Έτι ολίγον, και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει· σεις όμως με βλέπετε.» (Ιωάν. 14:17, 19) Τους προειδοποίησε για το μίσος του κόσμου, λέγοντας: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.» (Ιωάν. 15:18, 19· 7:7· 1 Ιωάν. 3:13) Στην τελευταία του προσευχή με τους αποστόλους του είπε στον Θεό: «Εγώ περί αυτών παρακαλώ· δεν παρακαλώ περί του κόσμου, αλλά περί εκείνων τους οποίους μοι έδωκας, διότι ιδικοί σου είναι. Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου· και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.»​—Ιωάν. 17:9, 14.

11. Πώς ο Παύλος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης δείχνουν ότι η λέξις κόσμος έχει την έννοια που της δίδεται στην ένατη παράγραφο;

¹¹ Έπειδή ο κόσμος ήταν αποξενωμένος από τον Θεό και εχθρικά διακείμενος προς τον λαό Του, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών· και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.» (2 Κορ. 5:19, 20· 7:10) Ο μαθητής Ιάκωβος, επίσης, μας δίνει την εξής προειδοποίησι εναντίον ανθρώπων αποξενωμένων από τον Θεό: «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.» «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θέληση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 1:27· 4:4) Την αιτία τούτου μας καθιστά σαφή ο απόστολος Ιωάννης λέγοντας: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα· και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Δεν πρέπει να τον αγαπούμε.​—Ιωάν. 2:15-17.

Ο ΑΓΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

12. Δώστε τον τρίτο ορισμό της λέξεως κόσμος, και πώς το κατά Ιωάννην 1:9, 10, 29 τονίζει αυτόν τον ορισμό;

¹² Μια τρίτη χρήσις της Ελληνικής λέξεως κόσμος είναι εκείνη που σημαίνει απλώς τους ανθρώπους τους ίδιους, ολόκληρο το σώμα των ως μιας οικογενείας, όλο το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη, όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, χωριστά από την ηθική τους κατάστασι ή πορεία ζωής, αλλ’ απλώς ως λαόν, πλάσματα του Θεού. Από αυτή την άποψι ο Ιωάννης 1:9, 10 λέγει: «Ήτο το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ήτο εν τω κόσμω, και ο κόσμος έγεινε δι’ αυτού· και ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν.» Από αυτή την άποψι, επίσης, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μπορούσε να δείξη τον Ιησού Χριστό και να κραυγάση: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.»​—Ιωάν. 1:29· 1 Ιωάν. 2:2.

13. (α) Έχοντας αυτόν τον ορισμό υπ’ όψιν όταν διαβάζετε το κατά Ιωάννην 3:16, 17, εξηγήστε τι οι Σαμαρείται της Συχάρ εφρόνουν για τον Ιησούν. (β) Τίνος κόσμου θα ήταν το φως ο Ιησούς και έπειτα οι μαθηταί του;

¹³ Ο Ιησούς, αναφερόμενος στους ανθρώπους που ζουν μέσα στην παρούσα διάταξι, είπε στον Νικόδημο, έναν Ιουδαίο άρχοντα: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, δια να κρίνη τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού.» (Ιωάν. 3:16, 17) Αυτός ήταν ο τρόπος που οι Σαμαρείται της πόλεως Συχάρ έβλεπαν το ζήτημα, διότι, αφού ο Ιησούς είχε ομολογήσει στη Σαμαρείτιδα ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός και αφού οι Σαμαρείται οι ίδιοι τον είχαν ακούσει να μιλή, είπαν: «Γνωρίζομεν ότι ούτος είναι αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου.» Αυτός ήταν ο σωτήρ, όχι των Ιουδαίων μόνο, αλλά και των Σαμαρειτών και άλλων φυλών. (Ιωάν. 4:42) Σύμφωνα με το γεγονός αυτό ο Ιησούς δημοσία είπε ενώπιον των Ιουδαίων: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.» «Ενόσω είμαι εν τω κόσμω, είμαι φως του κόσμου.» (Ιωάν. 8:12· 9:5) Εξ άλλου, οι μαθηταί του πρέπει να είναι το φως του κόσμου.​—Ματθ. 5:14-16· Φιλππησ. 2:15.

14. Τι έγραψε ο Πέτρος για τον Ιησούν ως τον θυσιαστικόν αμνόν;

¹⁴ Σχετικά με τη θυσία του Ιησού ως αμνού ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Ελυτρώθητε . . . δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου· όστις ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς διά σας.»​—1 Πέτρ. 1:18-20.

15, 16. (α) Πότε, ιδιαιτέρως, έλαβε χώραν η ‘καταβολή του κόσμου’; (β) Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι έτσι έχει το πράγμα;

¹⁵ Ο Ιησούς εφανερώθη ως ο Μεσσίας ή Χριστός στα έτη 29-33 (μ.Χ.), «εν τοις εσχάτοις καιροίς», όχι στην ‘καταβολήν [ή θεμελίωσι] του κόσμου’. Γι’ αυτό το λόγο η ‘καταβολή του κόσμου’ έλαβε χώραν ενωρίτερα. Πότε; Όταν ο Αδάμ και η Εύα εξεδιώχθησαν από τον παραδείσιο κήπο της Εδέμ, κατεδικάσθησαν σε θάνατο, ή, πιο ιδιαιτέρως, όταν ο Αδάμ και η Εύα παρήγαγαν τέκνα, που θα μπορούσαν να σωθούν από την καταδίκη σε θάνατο που είχαν κληρονομήσει από τον Αδάμ. (Ρωμ. 5:12, 13) Καθ’ όσον δείχνει η Γραφή, ο Άβελ ήταν ο πρώτος αυτού του κόσμου του ανθρωπίνου γένους που ήταν άξιος απολυτρώσεως.

¹⁶ Ότι η θεμελίωσις του κόσμου πρέπει να υπολογισθή ότι έλαβε χώραν τότε, το έδειξε ο Ιησούς όταν είπε στους Ιουδαίους ηγέτας που έτειναν να τον φονεύσουν: «Μαρτυρείτε και συμφωνείτε εις τα έργα των πατέρων σας· διότι αυτοί μεν εφόνευσαν αυτούς [τους προφήτας], σεις δε οικοδομείτε τα μνημεία αυτών. Δια τούτο και η σοφία του Θεού είπε, θέλω αποστείλει εις αυτούς προφήτας και αποστόλους, και εξ αυτών θέλουσι φονεύσει και εκδιώξει. Δια να εκζητηθή το αίμα πάντων των προφητών, το εκχυνόμενον από της αρχής του κόσμου, από της γενεάς ταύτης, από του αίματος του Άβελ, έως του αίματος Ζαχαρίου του φονευθέντος μεταξύ του θυσιαστηρίου και του ναού.» (Λουκ. 11:48-51) Ο Ιησούς έτσι δείχνει ότι η έκχυσις του αίματος όλων των προφητών από καταβολής κόσμου άρχισε με τον Άβελ. Συνεπώς ο Άβελ ζούσε στην ‘καταβολή του κόσμου’. Από αυτόν τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους ο Ιησούς Χριστός θα μπορούσε να άρη την κληρονομημένη αμαρτία με τη θυσία του εαυτού του ως του Αμνού του Θεού.​—Γέν. 4:2-11, 25· Ματθ. 23:35· Εβρ. 11:4· 12:24.

17, 18. (α) Πώς ήταν ο Ιησούς ‘προεγνωσμένος προ καταβολής κόσμου’; (β) Πώς ο Ιεχωβά το απεκάλυψε αυτό στο ανθρώπινο γένος όπως αναγράφεται στη Γένεσι 3:15;

¹⁷ Πώς, λοιπόν, ήταν αληθινό ότι ο Ιησούς Χριστός, ο ουράνιος Υιός του Θεού, ήταν ‘προεγνωσμένος προ καταβολής κόσμου’; Κατά το ότι ο Ιεχωβά Θεός προεγνώρισε ότι ο αγαπητός του Υιός θα ήταν ο θυσιαστικός Αμνός του Θεού για την απολύτρωσι του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, πριν από τις ημέρες του Άβελ. Προτού ο τέλειος Αδάμ και η Εύα αμαρτήσουν στον κήπο της Εδέμ δεν υπήρχε ανάγκη να κάμη ως σκοπό του ο Θεός την απολύτρωσι του κόσμου του ανθρωπίνου γένους με μια τελεία ανθρώπινη θυσία. Αλλά μόλις αμάρτησε αυτό το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Θεός το εγνώρισε ή το έμαθε, επειδή τώρα ησθάνοντο ότι ήσαν ένοχοι και εκρύβησαν. Ο Θεός συνήγαγε την ομολογία της αμαρτίας των. Αμέσως διεμόρφωσε τον σκοπό του απολυτρώσεως του κόσμου των απογόνων του Αδάμ και της Εύας. Απεκάλυψε αυτόν τον σκοπό λέγοντας στον όφιν, ο οποίος αντεπροσώπευε τον Πειραστήν, Σατανά ή Διάβολο: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»​—Γέν. 3:15.

¹⁸ Με το ‘σπέρμα αυτής’, δηλαδή, το σπέρμα της «γυναικός», ο Θεός εννοούσε ιδιαίτερα τον μονογενή του Υιόν, ο οποίος έγινε ο Ιησούς Χριστός επάνω στη γη. Μιλώντας για ‘κέντημα της πτέρνας’ αυτού του ιδιαιτέρου του Υιού, ο Θεός εννοούσε τον θάνατό του. Με θάνατο ο Υιός του Θεού, όχι μόνο απέδειξε την απόλυτη ακεραιότητά του, αλλά και εχρησίμευσε ως απολυτρωτική θυσία σαν ένας αμνός, για να είναι «ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Έτσι, σύμφωνα με τη Γένεσι 3:15, ο Θεός προεγνώρισε τον Χριστό προτού απαγγείλη τη θανατική καταδίκη εναντίον της Εύας και του Αδάμ και τους εκδιώξη από τον κήπο της Εδέμ, για να γεννά η Εύα τέκνα με πόνους τοκετού. Συνεπώς αυτό ήταν πριν από την ‘καταβολή του κόσμου’, δηλαδή, του κόσμου του ανθρωπίνου γένους με κληρονομημένη αμαρτία, αλλά σε μια λυτρώσιμη κατάστασι εν όψει της θυσίας του κυρίου Σπέρματος της γυναικός του Θεού. Αυτό έγινε προτού ο πιστός Άβελ προσφέρη θυσία προβάτων περίπου στο 3897 π.Χ. Τόσο πριν από τον πραγματικό θάνατό του επάνω στη γη προεγνώσθη ο Ιησούς Χριστός από τον Θεό τον Πατέρα του.​—Γέν. 22:1-18· Έξοδ. 12:3-28· 29:38-42.

19, 20. (α) Ποιους αναφέρει ο Παύλος ως επίσης εκλεκτούς με τον Χριστό «προ καταβολής κόσμου»; (β) Πώς ήταν αυτό δυνατόν;

¹⁹ Ο απόστολος Παύλος, χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς Ελληνική έκφρασι με τον απόστολο Πέτρο, έγραψε: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια δια Χριστού· καθώς εξέλεξεν ημάς δι’ αυτού προ καταβολής κόσμου, δια να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού δια της αγάπης· προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού, . . . δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού.»​—Εφεσ. 1:3-7.

²⁰ Απ’ αυτό πρέπει να κατανοηθή ότι, όταν ο Ιεχωβά Θεός μίλησε για το σπέρμα της «γυναικός» του ως εναντίον του σπέρματος του όφεως, εξέλεξε να περιλαμβάνη το υποσχεμένο αυτό σπέρμα 144.000 άλλους πνευματικούς υιούς, για να γίνουν η Νύμφη του κυριωτέρου Υιού του. Έτσι ο Θεός εξέλεξε τους 144.000 σε ενότητα με τον Ιησού Χριστό «προ καταβολής κόσμου». Για να είναι δυνατόν αυτό, ο Θεός προώρισε να υιοθετήση αυτούς τους 144.000 άλλους πνευματικούς υιούς μέσω του μονογενούς του Υιού Ιησού Χριστού, με το να προμηθεύση ο Ιησούς μια απολυτρωτική θυσία γι’ αυτούς μέσω του χυθέντος αίματός του. Έτσι αυτοί οι 144.000, που εξελέγησαν ν’ αποτελούν μέρος του σπέρματος της γυναικός σε ενότητα με τον Χριστό, θ’ απελευθερώνοντο από τον αμαρτωλό κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Καθώς το σπέρμα του όφεως θα περιελάμβανε πολλά άτομα, έτσι και το σπέρμα της γυναικός του Θεού θα περιελάμβανε πολλούς υιούς του Θεού.

«ΕΓΡΑΦΗΣΑΝ . . . ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ»

21. (α) Δώστε την αληθινή έννοια του Αποκάλυψις 13:8, και εξηγήστε γιατί αυτή πρέπει να είναι η σκέψις του κειμένου. (β) Πόσα ονόματα υπάρχουν σ’ αυτό το ιδιαίτερο «βιβλίον της ζωής»;

²¹ Η Αποκάλυψις 13:1-8 εξεικονίζει την ορατή πολιτική οργάνωσι του μεγάλου Όφεως ως ένα θηρίο και λέγει: «Και θέλουσι προσκυνήσει αυτό πάντες οι κατοικούντες επί της γης, των οποίων τα ονόματα δεν εγράφησαν εν τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου.» Αυτό δεν λέγει ότι το Αρνίον εσφάγη από καταβολής κόσμου, διότι ήταν προεγνωσμένο προ καταβολής κόσμου και εσφάγη πρώτα στο έτος 33 (μ.Χ.), όπως δείχνει η Αποκάλυψις 5:6-10. Έτσι η Αποκάλυψις 13:8 σημαίνει ότι το βιβλίον της ζωής ανήκε στο εσφαγμένο Αρνίον, και ότι οι λάτρεις του συμβολικού θηρίου δεν ήσαν γραμμένοι σ’ αυτό το βιβλίο της ζωής και δεν προωρίζοντο να γραφούν σ’ αυτό. Από «καταβολής κόσμου» αυτοί οι ειδωλολάτραι δεν αποτελούσαν εκλογή του Θεού για τον αριθμό εκείνων που πρόκειται ν’ απολαύσουν αθάνατη ζωή στον ουρανό σε ενότητα με το δοξασμένο Αρνίον του Θεού. Σ’ αυτό το ιδιαίτερο βιβλίον της ζωής παρεσχέθησαν διαστήματα ονομάτων για μόνο 144.000, που αρνούνται να λατρεύσουν το συμβολικό θηρίο και την εικόνα του.​—Αποκάλ. 15:2, 3· 20:4· 21:27.

22, 23. (α) Ποιοι μπορεί να είναι εκείνοι που αναγράφονται στο «βιβλίον της ζωής» ή βιβλίον της Αποκαλύψεως (17:8), και γιατί; (β) Πώς ο Χριστός προφανώς ετόνισε τούτο στο κατά Ματθαίον 25:34;

²² Σχετικά με τους συγχρόνους λάτρεις της εικόνος του θηρίου η Αποκάλυψις 17:8 λέγει: «Και θέλουσι θαυμάσει οι κατοικούντες επί της γης, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής από καταβολής κόσμου.» Επειδή αυτό το εδάφιο δεν λέγει ότι το βιβλίον είναι «του Αρνίου το οποίον εσφάγη», αυτό το βιβλίον ή κύλινδρος θα μπορούσε να είναι εκείνο, στο οποίον αναγράφονται τα ονόματα αυτών που πρόκειται να κληρονομήσουν επίγεια ζωή στο ερχόμενο σύστημα πραγμάτων. Ο Άβελ, λόγω της τιμητικής μνείας που γίνεται σ’ αυτόν στην προς Εβραίους επιστολή 11:4· 12:24, θα ήταν ο πρώτος αναγραφόμενος. (Αποκάλ. 20:12-15) Ο Άβελ είναι ένας από τα «άλλα πρόβατα», για τα οποία ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός παρέδωκε την ψυχή του ή κατέθεσε την ανθρώπινη ζωή του.​—Ιωάν. 10:14-16.

²³ Συνεπώς ο Άβελ θα ζη στην επίγεια επικράτεια της βασιλείας του Θεού, και έτσι, στη γη, θα μπη στις ευλογίες αυτής της βασιλείας του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. (Γέν. 3:15) Εκεί θ’ απολαμβάνη ζωή με την προβατοειδή τάξι, που σήμερα κάνει καλό στους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού, στο υπόλοιπο του Σπέρματος της γυναικός του Θεού. (Αποκάλ. 12:1, 2, 5, 6, 17) Αυτό το προνόμιο είναι προφανώς ό,τι ο Ιησούς Χριστός ετόνισε στην παραβολή του των προβάτων και των εριφίων που τώρα εκπληρώνεται. Σ’ αυτή την παραβολή λέγει στα πρόβατα που συνάγονται στα δεξιά του: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.»​—Ματθ. 25:34.

24. Ποια σημασία υπάρχει στην από τον Ιησού χρήσι της λέξεως καταβολή στο κατά Ματθαίον 25:34 μάλλον παρά της λέξεως θεμελίωσις;

²⁴ Εδώ ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τη λέξι καταβολή διαφορετική από τη λέξι θεμελίωσις που εφαρμόζεται σ’ αυτόν ως το «θεμέλιον» της Χριστιανικής εκκλησίας. (1 Κορ. 3:10-12· Εφεσ. 2:20-22) Ορθώς έγινε αυτό, επειδή οι δύο Ελληνικές λέξεις δεν αναφέρονται στο ίδιο πράγμα, και η τοποθέτησις του Ιησού Χριστού ως του «θεμελίου» στην ουράνια Σιών δεν είναι το ίδιο με την «θεμελίωσι» του κόσμου και δεν συμβαίνουν στον ίδιο καιρό ή χρονολογία. (Ησ. 28:16· 1 Πέτρ. 2:5, 6) Η τοποθέτησις του Ιησού Χριστού ως του θεμελίου στη Σιών συμβαίνει χιλιάδες χρόνια μετά τη «θεμελίωσι του κόσμου». Ο Θεός, από τη δήλωσί του στη Γένεσι 3:15 για το Σπέρμα της γυναικός του, άρχισε να ετοιμάζεται για τη Μεσσιανική βασιλεία του, για την ευλογία όλων των «άλλων προβάτων». Έτσι η ευλογία των στην επίγεια επικράτεια της Βασιλείας ετοιμάσθηκε «από καταβολής κόσμου».

«ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ»

25, 26. Τι δείχνει ο Πέτρος ότι υπήρχε πριν από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, κάνοντας να εγερθή ποιο επίκαιρο ερώτημα;

²⁵ Η ευλογία όλων των «άλλων προβάτων», υπό την βασιλεία του Θεού θα είναι στον καιρό των υποσχεμένων «νέων ουρανών και νέας γης». Οδηγώντας στη μνεία του γι’ αυτούς ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Ο Θεός . . . τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.» (2 Πέτρ. 2:4, 5) Ο Πέτρος έπειτα περιγράφει την κατάστασι πριν ακριβώς από αυτόν τον κατακλυσμό όταν γράφη: «Με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι, και η γη, συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος· δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.»​—2 Πέτρ. 3:5, 6.

²⁶ Σημειώστε ότι ο Πέτρος εδώ αναφέρει τρία πράγματα που περιελαμβάνοντο σ’ αυτόν τον κατακλυσμό: (1) ‘ουρανούς έκπαλαι’, (2) ‘γην συνεστώσαν εξ ύδατος και δι’ ύδατος’, και (3) ‘τον τότε κόσμον’. Κατεστράφησαν όλα αυτά, ή τι έγινε;

27. Τι δεν κατεστράφη από τον Κατακλυσμό, αλλά ποιά αλλαγή στη γη επέφερε ο Κατακλυσμός;

²⁷ Η γη δεν κατεστράφη· είναι ακόμη «συνεστώσα εξ ύδατος». Εν τούτοις, δεν είναι «συνεστώσα δι’ ύδατος». Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή το νερό, ‘δια του οποίου τότε ήτο συνεστώσα’, την κατέκλυσε από τους ουρανούς, αλλ’ όχι από τα νέφη. Ως το εξακοσιοστό έτος της ζωής του Νώε οι ‘έκπαλαι ουρανοί’ ήσαν διαφορετικοί ή είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά από ό,τι έχουν τώρα οι ουρανοί ή το εξωτερικό διάστημα. Είχαν έναν υδάτινο δακτύλιο ψηλά ανηρτημένο επάνω από τη γη και που περιείχε δισεκατομμύρια τόννους ύδατος. Σύμφωνα με το Γένεσις 1:6-8, ο λόγος της διαταγής του Θεού έθεσε αυτόν τον υδάτινο δακτύλιο εκεί στους ουρανούς. Αυτός εκάλυπτε τη γη σαν επιστέγασμα, έτσι ώστε η γη ‘ήτο συνεστώσα δι’ ύδατος με τον λόγον του Θεού’. Τον Νοέμβριο του εξακοσιοστού έτους του Νώε, ο λόγος του Θεού έφερε αυτόν τον περικυκλώνοντα υδάτινο δακτύλιο κάτω στη γη, από την οποίαν είχε αρχικά προέλθει. Έτσι αυτό το χαρακτηριστικό των ουρανών εξηφανίσθη, αλλά οι ουρανοί οι ίδιοι, με τον ήλιο τους, τη σελήνη και τα άστρα, παρέμειναν. (Γέν. 1:14-19· 6:5· 8:7) Τι, λοιπόν, κατεστράφη;

28. (α) Ποιοι κατεστράφησαν από τον Κατακλυσμό, όπως δείχνουν τα λόγια του Πέτρου στη 2 Πέτρου 3:6; (β) Ποιοι δεν περιελήφθησαν στην καταστροφή;

²⁸ Οι άνθρωποι έξω από την κιβωτό του Νώε κατεστράφησαν. Είναι εκείνοι στους οποίους αναφέρεται το 2 Πέτρου 3:6, όταν λέγη ότι «ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος». Αυτοί αποτελούσαν εκείνον τον «παλαιόν κόσμον», και, όπως λέγει το 2 Πέτρου 2:5, ο Θεός τους ετιμώρησε, «φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών». Ήταν ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους αποξενωμένος από τον Θεό με τη διαφθορά του και τη βία του, διαχωρισμένος και χωριστά από τον Νώε και τις επτά άλλες ανθρώπινες ψυχές που ήσαν μαζί του στην κιβωτό. Φυσικά, υπήρχαν Νεφιλείμ στη γη εκείνες τις μέρες. Ήσαν το μιξογενές σπέρμα από τον γάμο των απειθών αγγέλων, των υιών του Θεού, με τις ωραίες θυγατέρες των ανθρώπων. (Γέν. 6:1-4) Αν και δυνατόν να είχαν υπεράνθρωπη ζωτικότητα, οι Νεφιλείμ ήσαν σαρξ και, φυσικά, κατεστράφησαν στον Κατακλυσμό. Οι μητέρες των, σύζυγοι των υλοποιημένων αγγελικών υιών του Θεού από τον ουρανό, ήσαν σαρξ και επίσης εχάθηκαν στον Κατακλυσμό· αλλά οι πατέρες των διέφυγαν τον Κατακλυσμό αφαιρώντας την ύλη από τα ανθρώπινα σώματά των και επιστρέφοντας στο αόρατο πνευματικό βασίλειο.​—1 Πέτρ. 3:19, 20· 2 Πέτρ. 2:4· Ιούδας 6.

29. Συνοψίστε τι κατεστράφη και τι διεφυλάχθη.

²⁹ Από τα τρία πράγματα που αναφέρει ο Πέτρος, δεν κατεστράφησαν οι κατά γράμμα ουρανοί και η κατά γράμμα γη· εξωλοθρεύθησαν από το πρόσωπο της γης ο παλαιός ανθρώπινος κόσμος, ένας «κόσμος ασεβών», ο «τότε κόσμος».

30. Ποιοι θα καταστραφούν στον Αρμαγεδδώνα, και ποιοι θα διαφυλαχθούν;

³⁰ Όλο το ανθρώπινο γένος που ήταν αποξενωμένο από τον Θεό ή ‘ασεβές’ κατεστράφη, αλλά η ανθρώπινη οικογένεια δεν εξηλείφθη. Συνεπώς σήμερα έχομε μια σύγχρονη κοινωνία του ανθρωπίνου γένους αυτού του καιρού. Είναι εξίσου ασεβής. Έχει τις ρίζες της στον Αδάμ και στην Εύα, και θα καταστραφή στον ερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. (Αποκάλ. 16:14, 16) Αλλά η ανθρώπινη οικογένεια θα επιζήση στη γη, διότι, όπως ο Νώε και οι επτά μαζί του στην κιβωτό, τα «άλλα πρόβατα» του καιρού μας θα διαφυλαχθούν μέσα από τον πόλεμον αυτόν και θα μπουν στον καιρό των ‘νέων ουρανών και της νέας γης’. (Ματθ. 24:36-39) Έτσι η ανθρώπινη ζωή θα συνεχισθή στη γη για πάντα.

31. Γιατί, προφανώς, ο Πέτρος έπαυσε να χρησιμοποιή τη λέξι κόσμος στα γραφόμενά του εν σχέσει με τους ουρανούς και την γην, και έτσι τι συμπεραίνομε ότι σημαίνει η έκφρασις «γη»;

³¹ Στο υπόλοιπο της επιστολής του, εν σχέσει με τους ‘σημερινούς ουρανούς και γην’ και τους «νέους ουρανούς και νέαν γην», ο απόστολος Πέτρος δεν χρησιμοποιεί πάλι τη λέξι κόσμος, δηλαδή, ο λαός επάνω στη γη. Αυτό γίνεται προφανώς επειδή ο Πέτρος τώρα χρησιμοποιεί τις εκφράσεις «ουρανοί» και «γη» με μια εικονική ή συμβολική έννοια, που δεν εφαρμόζεται στους κατά γράμμα ουρανούς και γην. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τους ανθρώπους, δηλαδή, όλους τους ανθρώπους που είναι ασεβείς, αποξενωμένοι από τον Ιεχωβά Θεό; Αυτοί πρέπει να εννοηθούν στην έκφρασι «γη», διότι συχνά η έκφρασις «γη» σημαίνει τους ανθρώπους που ζουν επάνω στη γη.​—Γέν. 11:1· Ψαλμ. 97:1· Ιερεμ. 22:29.

32. Λογικά, λοιπόν, τι άλλο γίνεται συμβολικό στα γραφόμενα του Πέτρου;

³² Συνεπώς, το μέσον που χρησιμοποιείται για την καταστροφή των σημερινών συμβολικών ουρανών και γης γίνεται, επίσης, συμβολικό, δηλαδή, «πυρ». Έτσι οι κατά γράμμα ουρανοί και γη δεν θα καταστραφούν, όταν θα εκπληρωθή το 2 Πέτρου 3:7, 10 (ΜΝΚ): «Οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων. . . . Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν αποκαλυφθή.» Ο πύρινος καιρός της θλίψεως θα καταστρέψη τον αόρατον έλεγχο του Σατανά ή Διαβόλου πάνω στο ανθρώπινο γένος και την επίγεια κοινωνία των ασεβών ανθρώπων. Αλλά οι Χριστιανοί που είναι συμφιλιωμένοι με τον Θεό θα επιζήσουν.

33. Τι είναι οι νέοι ουρανοί και η νέα γη;

³³ Συνεπώς ο Πέτρος εξακολουθεί και λέγει: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Οι νέοι ουρανοί, γινόμενοι συμβολικοί, θα είναι η Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά που κυβερνά από το αόρατο βασίλειο. Η νέα γη θα είναι τα ωργανωμένα «άλλα πρόβατα» για τα οποία ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός κατέθεσε την ανθρώπινη ζωή του. Σ’ αυτή τη νέα επίγεια κοινωνία θα καλλιεργήται και θα κατοική δικαιοσύνη, έτσι ώστε η κατά γράμμα γη θα είναι παντού γεμάτη από δικαιοσύνη ανάμεσα σε παραδεισιακές συνθήκες.

34. Ποιος είναι, λοιπόν, ο αγρός έργου του Θεού, και τι πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να αισθάνονται υποχρεωμένοι να πράξουν;

³⁴ Αυτό το ένδοξο άγγελμα επηρεάζει και έχει σπουδαιότητα για όλο το ανθρώπινο γένος. Είναι θέλημα Θεού μέσω του Χριστού να φθάσουν αυτά τα αγαθά νέα σε όλη την οικουμένη προτού οι σημερινοί ουρανοί και η γη καταστραφούν και όλοι οι ασεβείς μαζί των. (Ματθ. 24:14) Όλος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους είναι σήμερα αγρός έργου του Θεού και δράσεως, όπως ποτέ προηγουμένως. Ως Χριστιανοί αφιερωμένοι εντελώς στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού, είμεθα υποχρεωμένοι να είμεθα συνεργάται μαζί του στο εξόχως σπουδαίο έργο της σωτηρίας. Εκτιμώντας την παρ’ αξίαν χάριν του σ’ εμάς, θα προχωρήσωμε αποφασιστικά ‘όντες συνεργοί αυτού’. Έτσι θα δείξωμε στοργικά ότι δεν απετύχαμε στον σκοπό όλης της παρ’ αξίαν αγαθότητός του σ’ εμάς μέσω του Ιησού Χριστού.​—1 Κορ. 3:9· 2 Κορ. 5:19 έως 6:1.

[Εικόνες στη σελίδα 273]

Στολισμός (Κόσμος)

Εγεννήθη εις τον Κόσμον

[Εικόνα στη σελίδα 276]

Άβελ, Πρώτος από τον Κόσμο του Ανθρωπίνου Γένους Άξιος Απολυτρώσεως

[Εικόνα στη σελίδα 278]

Ο Κόσμος των Ασεβών Ανθρώπων Κατεστράφη με Νερό

Αγγελιαφόροι Απολυτρώσεως

«Ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.»​—Λουκ. 21:28.

 1. Ποιες διάφορες απόψεις απελευθερώσεως μπορεί να έχουν οι άνθρωποι, αλλά ποια είναι η πιο μεγάλη απολύτρωσις που χρειάζεται;

ΠΟΙΟΣ δεν απολαμβάνει όταν είναι ελεύθερος; Ποιος που αισθάνεται κάποια δουλεία ή σκλαβιά δεν θέλει να απολυτρωθή; Υπάρχει παγκόσμιος χώρος για απελευθέρωσι σήμερα, θα μπορούσε ένα άτομο να σκεφθή ότι αυτή η δήλωσις είναι πολύ πλατιά και περιεκτική, επειδή υπάρχει, στο πολιτικό πεδίον, εκείνο που ονομάζεται ο «ελεύθερος κόσμος» σε αντίθεσι με το Κομμουνιστικό συγκρότημα εθνών. Ένα άλλο άτομο θα μπορούσε να σκεφθή για την απελευθέρωσι, υπέρ της οποίας αυτό το Κομμουνιστικό συγκρότημα συνηγορεί για όλα τα «ιμπεριαλιστικά» έθνη, και η οποία συνίσταται στην απλή αντικατάστασι μιας ανθρωπίνης κυβερνήσεως που στιγματίζεται ως ανεπιθύμητη με μια άλλη ανθρώπινη κυβέρνησι όχι περισσότερο τελεία και πάνσοφη από εκείνην που αντικαθίσταται. Οι αγγελιαφόροι μιας τέτοιας απελευθερώσεως θα ήσαν αγγελιαφόροι επαναστάσεως, ξένοι πράκτορες μιας ριζοσπαστικής κυβερνήσεως, πολιτικοί ανατροπείς και ταραξίαι, ενώ οι αγγελιαφόροι του «ελευθέρου κόσμου» θα εθεωρούντο ως «ιμπεριαλιστικοί κατάσκοποι». Ακόμη ένα άλλο άτομο θα μπορούσε να σκεφθή ότι μια φυλή του ανθρωπίνου γένους χρειάζεται να ελευθερωθή από την κυριαρχία μιας άλλης φυλής. Εν τούτοις, ότι η ανάγκη για απελευθέρωσι είναι παγκόσμια μπορεί να εκτιμηθή από τη δήλωσι, που έγινε πριν από δεκαεννέα αιώνες, μα που είναι ακόμη αληθινή σήμερα: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Ποτέ δεν θα έχωμε έναν δίκαιο, ειρηνικό, υγιεινό κόσμο ώσπου να απολυτρωθούμε από αυτόν τον πονηρό.

 2. Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι τελεία απολύτρωσις είναι πλησίον;

² Τελεία απολύτρωσις από αυτόν τον πονηρόν υποδουλωτήν του κόσμου είναι στο δρόμο της εδώ. Επειδή, από το έτος 1914, έχομε ολοένα περισσότερες αποδείξεις ότι είναι πλησίον, μπορούμε να ενεργήσωμε σύμφωνα με τα ενθαρρυντικά λόγια του μεγάλου Προφήτου: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας. . . . Ιδέτε την συκήν και πάντα τα δένδρα· όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.»​—Λουκ. 21:28-31.

 3. (α) Πότε θα έλθη πλήρης απολύτρωσις από τον Σατανά; (β) Ποια απελευθέρωσις λαμβάνει χώραν τώρα;

³ Αυτή η βασιλεία θα θέση έξω από εξουσία και έλεγχο τον πονηρόν, του οποίου την αόρατη επιρροή και πίεσι αισθάνεται όλος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους, δηλαδή, τον Σατανά ή Διάβολο. Η αποστέρησίς του από την παγκόσμια εξουσία του θα λάβη χώραν αμέσως μετά τη διεξαγωγή του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος, ο οποίος πόλεμος θα καταλήξη στην καταστροφή του ορατού του πολιτικού συστήματος διακυβερνήσεως. Αυτό θα σημαίνη απολύτρωσι για όλους εκείνους τους θεοσεβείς ανθρώπους που αναπέμπουν την προσευχή «Ελθέτω η βασιλεία σου!» και που ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του, όπως τους εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός να κάνουν. (Ματθ. 6:9, 10, 33) Εν τούτοις, υπάρχει και μια τωρινή απελευθέρωσις γι’ αυτούς· αυτή αρχίζει πριν από την επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Είναι πολύ σπουδαία απελευθέρωσις επειδή αφορά το αιώνιον μέλλον των. Είναι μια θρησκευτική απελευθέρωσις, μια απολύτρωσις που λαμβάνει χώραν ακόμη και ενόσω εξακολουθούν να στέκουν οι πολιτικές κυβερνήσεις, περιλαμβανομένων των δικτατοριών και των ολοκληρωτικών κυβερνήσεων. Μια τέτοια απολύτρωσις σημαίνει πολλά τώρα!

 4. (α) Ποιοι μπορεί να αισθάνωνται ότι δεν έχουν ανάγκη απελευθερώσεως; (β) Ποια όμοια διάθεσι είχαν μερικοί από τους απογόνους του Αβραάμ στην εποχή του Ιησού;

⁴ Άνθρωποι που ζουν σε χώρες όπου το Σύνταγμα ή ο Εθνικός Καταστατικός Χάρτης Δικαιωμάτων εγγυάται σ’ αυτούς «ελευθερία θρησκείας» μπορεί να μην αισθάνωνται ότι έχουν ανάγκη μιας τέτοιας απελευθερώσεως. Είναι ελεύθεροι να μην ασκούν καμμιά θρησκεία απολύτως, να είναι αθεϊσταί, αν το προτιμούν. Αλλά ένα άτομο χρειάζεται να είναι προσεκτικό σήμερα να μην είναι όμοιο με τον λαόν της Ιερουσαλήμ πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, δηλαδή, στο φθινόπωρο του έτους 32. Στον ναό ο Ιησούς Χριστός είχε διδάξει αυτούς τους ανθρώπους που ήσαν απόγονοι του Εβραίου πατριάρχου Αβραάμ, και συνέχισε λέγοντας: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» Αυτοί, σκεπτόμενοι υπερήφανα για την εθνικότητα των, απήντησαν: «Σπέρμα του Αβραάμ είμεθα, και δεν εγείναμεν δούλοι εις ουδένα πώποτε· πώς συ λέγεις, Ότι θέλετε γείνει ελεύθεροι;»​—Ιωάν. 8:31-33.

5, 6. (α) Πώς η απάντησις του Ιησού στη δήλωσί των έδειξε ότι οι απόγονοι του Αβραάμ είχαν ανάγκη απελευθερώσεως; (β) Τώρα ποια ήταν η απάντησίς των, αλλά ποιον έδειξε ο Ιησούς ως εκείνον που ήταν πραγματικά ο πατέρας των;

⁵ Η απάντησις του Ιησού θα μπορούσε είτε να τους προσβάλη, είτε ν’ ανοίξη τα μάτια τους στην πραγματική τους κατάστασι. Ο Ιησούς είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι πας όστις πράττει την αμαρτίαν, δούλος είναι της αμαρτίας. Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία [του πατριάρχου Αβραάμ]· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός [Ιησούς Χριστός] σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι. Εξεύρω ότι είσθε σπέρμα του Αβραάμ [σύμφωνα με τη φυσική καταγωγή]· αλλά ζητείτε να με θανατώσητε, διότι ο λόγος ο εμός δεν χωρεί εις εσάς. . . . τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας.» Όταν ο Ιησούς εδήλωσε τούτο, αυτοί διετύπωσαν αξίωσι για μια υψηλότερη καταγωγή από εκείνην του ανθρώπου Αβραάμ. Είπαν στον Ιησούν: «Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ πορνείας [από έναν ανώνυμο πατέρα] ένα πατέρα έχομεν, τον Θεόν.»​—Ιωάν. 8:34-41.

⁶ Αλλ’ αν αγαπούσαν τον Θεό, θα αγαπούσαν και τον Υιό του και θα επρόσεχαν τον λόγον του Υιού· αλλά δεν το έπρατταν αυτό. Επομένως ο Ιησούς είπε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία· διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ. Όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί· διότι είναι ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους. . . . Δια τούτο σεις δεν ακούετε, διότι εκ του Θεού δεν είσθε.»​—Ιωάν. 8:42-47.

 7. (α) Ποιο είναι το συμπέρασμά μας, λοιπόν, σχετικά με αυτούς τους απογόνους του Αβραάμ; (β) Δείξτε γιατί είναι κατάλληλο ν’ αναφερώμεθα στον Σατανά ως «θεό»;

⁷ Δούλοι της αμαρτίας! Τέκνα Σατανά του Διαβόλου, του πρώτου φονέως και ψεύστου! Ω τι είδους θρησκευτικός λαός ήσαν, ενώ συγχρόνως θεωρούσαν τον εαυτό τους τέκνα του Θεού μέσω του επιγείου φίλου του, Αβραάμ του Εβραίου πατριάρχου! Τι θρησκευτική, απάτη να βρίσκεται κανείς κάτω απ’ αυτήν! Τι ανάγκη απολυτρώσεως! Δεν ήταν χωρίς μεγάλη θρησκευτική σημασία που ο Σατανάς ή Διάβολος εκαλείτο θεός, «ο θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων» (ΜΝΚ). Αυτός προσπαθεί να κρύψη τον αληθινό Θεό από όλο το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό το σκοπό «ετύφλωσε τον νουν [των απίστων], δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (2 Κορ. 4:4) Έτσι η Γραφική αφήγησις, που μιλεί για εκδίωξι του πονηρού και των δαιμονικών του αγγέλων από τον ουρανό, λέγει: «Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην.» (Αποκάλ. 12:7-9) Επειδή αυτός είναι ο «θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων», έχει τους λατρευτάς του. Έχει τη θρησκεία του, και πλανά κατ’ ουσίαν όλους τους κατοίκους της γης με τη θρησκεία του, την ψευδή θρησκεία ενός ψευδούς θεού.

 8. Μετά τον Κατακλυσμό, πού έλαβε πάλι αρχή η ψευδής θρησκεία, και πόσο εκτεταμένη επρόκειτο να γίνη;

⁸ Η Βιβλική ιστορία αποκαλύπτει ότι μετά τον μεγάλο Κατακλυσμό ο Σατανάς ή Διάβολος ανενέωσε την ψευδή του θρησκεία στη γη στη Βαβυλώνα. Αυτή η πόλις ήταν οικοδομημένη στις όχθες του Ευφράτου Ποταμού. Από αυτή την πόλι, μετά τη σύγχυσι των γλωσσών εκεί, η ψευδής θρησκεία διεδόθη σε όλη την οικουμένη. Στον έβδομον αιώνα προ Χριστού, η πόλις έγινε η Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις στη Βιβλική ιστορία. Ανέτρεψε το βασίλειο των Ιουδαίων και μετέφερε εκείνους που επέζησαν, στη Βαβυλώνα, όπου παρέμειναν ακούσιοι αιχμάλωτοι επί εβδομήντα χρόνια. Απελευθέρωσις ήλθε σ’ αυτούς με τα χέρια του κατακτητού, Βασιλέως Κύρου, του Πέρσου, στο 537 π.Χ., και ένα υπόλοιπο περισσοτέρων από σαράντα δύο χιλιάδες Ιουδαίων επέστρεψε αμέσως στην πατρίδα των για να οικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά Θεού και την αγία πόλι. Στον καιρό της ελεύσεως του Ιησού είχαν πέσει κάτω από την εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά τους επετρέπετο ακόμη να ασκούν τη θρησκεία των, τον Ιουδαϊσμό. Αλλά τώρα οι ανθρωποποίητες θρησκευτικές παραδόσεις είχαν λάβει περισσότερη σπουδαιότητα από τον γραπτόν λόγον του Θεού, τις Άγιες Γραφές.

 9. Δείξτε πώς οι λόγοι του Ιησού «πας όστις πράττει την αμαρτίαν, δούλος είναι της αμαρτίας» ήσαν αληθινοί στην περίπτωσι του Ιουδαϊκού λαού στην εποχή του και ότι οι Ιουδαίοι εχρειάζοντο απελευθέρωσι.

⁹ Ο Ιουδαϊκός λαός, παράλληλα με το να είναι δεμένος από αντιγραφικές, αντιβιβλικές θρησκευτικές παραδόσεις, βρισκόταν κάτω από την εξουσία καταθλιπτικών θρησκευτικών αρχόντων, οι οποίοι ήσαν εκ του πατρός των του Διαβόλου. Οι θρησκευτικές τελετουργίες στον ναό της Ιερουσαλήμ δεν αφαιρούσαν πραγματικά τις αμαρτίες των ούτε τους ελευθέρωναν πραγματικά από τη δουλεία της αμαρτίας. Ως αποτέλεσμα της αμαρτίας, ο θάνατος, που είναι η ποινή της αμαρτίας, εβασίλευε επάνω τους. (Ρωμ. 6:23· 5:12-17) Ο Ιησούς Χριστός τούς είπε τα ευθέα γεγονότα, όταν είπε ότι ήσαν δούλοι και εχρειάζοντο απελευθέρωσι.

10. Εξηγήστε γιατί ο Παύλος παρωμοίασε τον Ιουδαϊκό λαό με τέκνα της Άγαρ, αλλά τους Χριστιανούς με τέκνα της Σάρρας.

¹⁰ Αυτοί αγαπούσαν να σκέπτωνται ότι ήσαν τέκνα του Αβραάμ μέσω της συζύγου του Σάρρας, της ελευθέρας γυναικός, αλλ’ ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ένας προσήλυτος Ιουδαίος, είπε ότι ήσαν όμοιοι με τέκνα της Αιγύπτιας γυναικός Άγαρ, της δούλης της Σάρρας, και έτσι ήσαν δούλοι. Ο Παύλος είπε: «Τα οποία είναι κατά αλληγορίαν· διότι αύται είναι αι δύο διαθήκαι· μία μεν από του όρους Σινά, η γεννώσα προς δουλείαν, ήτις είναι η Άγαρ, (Διότι το Άγαρ είναι το όρος Σινά εν τη Αραβία [όπου εδόθησαν οι Δέκα Εντολές της διαθήκης του νόμου], και ταυτίζεται με την σημερινήν Ιερουσαλήμ· είναι δε εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής.) Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών. Λοιπόν, αδελφοί, δεν είμεθα [ημείς οι Χριστιανοί] της δούλης τέκνα, αλλά της ελευθέρας. Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.»

11. (α) Τι είδους επιστολή είναι εκείνη που εγράφη στους Γαλάτας; (β) Ποιοι είναι ο μόνος ελεύθερος λαός σήμερα;

¹¹ Με αυτά τα λόγια της προς Γαλάτας επιστολής του (4:24-26, 31· 5:1), ο Παύλος δείχνει ότι η επιστολή του είναι επιστολή απελευθερώσεως, όχι μόνο από τη Βαβυλωνιακή ειδωλολατρία, αλλά και από τον Ιουδαϊσμό με τις θρησκευτικές του παραδόσεις και τους καταπιεστικούς ηγέτας του. Σήμερα, όπως στην εποχή του Παύλου, ο μόνος ελεύθερος λαός είναι εκείνοι που ο Ιησούς Χριστός ελευθέρωσε από τον Σατανά ή Διάβολο, από την αμαρτία και από τον θάνατο, την ποινή της αμαρτίας. Αυτοί είναι τα τέκνα της «ουρανίας Ιερουσαλήμ», της «άνω Ιερουσαλήμ», Αυτή είναι η μήτηρ των, και εξεικονίζει την αγία ουράνια οργάνωσι του Θεού, η οποία, εξ άλλου, εξεικονίζετο από τη σύζυγο του Αβραάμ, τη Σάρρα, την ελεύθερη γυναίκα.

ΕΚΤΙΝΑΧΘΗΤΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

12, 13. Ποιο ερώτημα αντιμετωπίζομε τώρα, και ποια λύσις παρέχεται;

¹² Στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους (10:15) ο απόστολος Παύλος παραθέτει από την προφητεία του Ησαΐα (52:7). Όταν ο Παύλος λέγη: «Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών», πώς θα μπορούσε ακόμη να είναι σε αρμονία με το δεύτερο εδάφιο του κεφαλαίου πεντηκοστού δευτέρου της προφητείας του Ησαΐα (ΜΝΚ), που λέγει: «Εκτινάχθητι ελευθέρα από το χώμα· σηκώθητι, κάθισον, Ιερουσαλήμ· λύσον τα δεσμά από του τραχήλου σου, αιχμάλωτος θυγάτηρ της Σιών»; Θα μπορούσε επειδή η ουράνια Σιών, η άνω Ιερουσαλήμ, αντιπροσωπεύεται από τα τέκνα της στη γη. Αυτά είναι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι, από το πνεύμα αποκυημένοι Χριστιανοί στη γη, οι πνευματικοί αδελφοί του Ιησού και οι πνευματικοί υιοί του Θεού.

¹³ Η Σιών εικονίζεται ως να μετέχη στις συνθήκες και πείρες των πνευματικών της τέκνων επάνω στη γη. Όπως ακριβώς λέγει το Ησαΐας 63:8, 9 σχετικά με τον λαόν του Ιεχωβά: «Διότι είπε. Βεβαίως λαός μου είναι αυτοί, τέκνα τα οποία δεν θέλουσι ψευσθή· και υπήρξεν ο Σωτήρ αυτών. Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο.» Τώρα ο Ιησούς Χριστός είναι ο Πρώτιστος στην ουράνια Σιών, την άνω Ιερουσαλήμ. Είπε στην παραβολή του που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 25:31-46: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» Έτσι όταν τα τέκνα της Σιών ή της άνω Ιερουσαλήμ αιχμαλωτίζωνται, λέγεται ότι αυτή είναι σε αιχμαλωσία.

14. (α) Αν και ελευθερώθηκε από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία στο 537 π.Χ. σε ποια δουλεία εξακολούθησε να βρίσκεται ο Ισραήλ στους επομένους αιώνες; (β) Συνεπώς, τι μπορούσαν να κάνουν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ιησούς και οι απόστολοι του;

¹⁴ Η αρχαία πόλις της Σιών ή Ιερουσαλήμ επήγε κυριολεκτικώς σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα επάνω στον Ευφράτη Ποταμό, όταν αυτή και ο ναός της κατεστράφησαν το 607 π.Χ. και οι πολίται της ή τέκνα εσύρθησαν μακριά σε αιχμαλωσία στην επικράτεια της Βαβυλώνος. Απηλευθερώθη απ’ αυτήν στο 537 π.Χ. όταν οι πολίται της απελύθησαν και επέστρεψαν και ανοικοδόμησαν αυτήν και τον ναό της λατρείας της. Αλλά στους επόμενους αιώνες ο λαός της φέρθηκε σε θρησκευτική δουλεία που αντιστοιχούσε από πολλές απόψεις με τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Γι’ αυτά το λόγο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι του εξεπλήρωσαν μερικές Βιβλικές προφητείες που σχετίζονται με τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και την απελευθέρωσι των εξορίστων Ιουδαίων απ’ αυτήν. Ήσαν πράγματι αγγελιαφόροι απολυτρώσεως, αλλά απολυτρώσεως μεγαλύτερης από εκείνην που συνετελέσθη από την αρχαία Βαβυλώνα, η οποία πολύν καιρό από τότε είχε χαθή.

15. Ποια μεγαλειώδης απολύτρωσις έλαβε χώραν στην Πεντηκοστή;

¹⁵ Βεβαιότατα ο Ιησούς Χριστός είχε να ελευθερώση τους αποστόλους του και άλλους συνδεδεμένους ελευθέρους μαθητάς, και αυτοί συνεχίζοντας στον λόγον του παρέμεναν πραγματικά ελεύθεροι. Τούτο περιελάμβανε μια ελευθερία εξόχως πολύτιμη, θρησκευτική ελευθερία να λατρεύουν τον ένα ζώντα και αληθινό Θεόν, Ιεχωβά. Στην ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. ο Ιησούς Χριστός, στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, εξέχυσε άγιο πνεύμα στους μαθητάς του που ανέμεναν στην Ιερουσαλήμ και αυτοί έγιναν πνευματικά τέκνα της ουρανίας οργανώσεως του Θεού, της ουρανίας Σιών, της άνω Ιερουσαλήμ, Τότε πράγματι έγιναν τα ελεύθερα τέκνα της και εκήρυτταν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, εξασκώντας τη θεόδοτη θρησκευτική ελευθερία των να το πράττουν αυτό.

16. (α) Ποια πρακτική εφαρμογή του Ιωήλ 2:28-32 έκαμε ο Πέτρος, και ποια ανταπόκρισις υπήρξε στο άγγελμα του απολυτρώσεως; (β) Ποια άφοβη έκφρασι της θρησκευτικής των ελευθερίας έκαμαν οι απόστολοι αργότερα;

¹⁶ Ο απόστολος Πέτρος παρέθεσε την προφητεία του Ιωήλ (2:28-32), η οποία μιλεί για «σωτηρία» («διαφυγόντας», ΜΝΚ) και για «υπολοίπους» («επιζώντας», ΜΝΚ) στο Όρος Σιών και στην Ιερουσαλήμ. Τότε, ο Πέτρος, κάνοντας μια πρακτική εφαρμογή του αγγέλματος του απολυτρώσεως, είπε στις χιλιάδες των Ιουδαίων που τον άκουαν: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος. . . . Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» Τρεις χιλιάδες ανταπεκρίθησαν σ’ αυτό το άγγελμα της απολυτρώσεως την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής. (Πράξ. 2:14-42) Αργότερα, με άφοβη έκφρασι της θρησκευτικής των ελευθερίας, ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι είπαν στον Ιουδαίον αρχιερέα και στους θρησκευτικούς πρεσβυτέρους του Ιουδαϊκού Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Ιερουσαλήμ: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.»​—Πράξ. 5:27-32.

17. (α) Σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία, τι επέκειτο για τα ελεύθερα πνευματικά τέκνα; (β) Σε ποιους θα ήταν αυτή η δουλεία, πότε θα συνέβαινε, και ποιοι θα απεκαλύπτοντο στον καιρόν αυτόν;

¹⁷ Εν τούτοις, σύμφωνα με την προφητική πείρα των αρχαίων Ιουδαίων με τη Βαβυλώνα και σύμφωνα με τις Βιβλικές προφητείες, η Σιών, η άνω Ιερουσαλήμ, όπως εξεικονίσθη από εκείνους που επάνω στη γη ωμολογούσαν ότι είναι πνευματικά της τέκνα, δεν επρόκειτο να παραμείνη ελεύθερη. Τα τέκνα της προεβλέφθη ότι θα υφίσταντο αιχμαλωσία σε μια Μεγαλύτερη Βαβυλώνα, ένα σύστημα θρησκευτικής δουλείας, όχι στην αρχαία Βαβυλώνα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Στις ημέρες των δώδεκα πιστών αποστόλων, ως το τέλος του πρώτου αιώνος, τα τέκνα της ουρανίας Σιών, της άνω Ιερουσαλήμ, εξακολούθησαν να είναι ελεύθερα, στον καιρό δε αυτόν εγράφησαν τα τελευταία βιβλία της Αγίας Γραφής από τον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη. Τότε, όπως ακριβώς είχε προείπει ο απόστολος Παύλος, ‘ο κωλύων εξεβλήθη εκ του μέσου’ και έλαβε χώραν η αποστασία από τη Χριστιανική πίστι που δίνει ελευθερία. Έτσι η πλειονότης εκείνων που ωμολογούσαν ότι έχουν τη Χριστιανική πίστι επήγαν αιχμάλωτοι στο μεγάλο Βαβυλωνιακό σύστημα θρησκείας. Ο «άνθρωπος της ανομίας» (ΜΝΚ) έναντι του Θεού, ο «υιός της απωλείας» απεκαλύφθη, έγινε φανερός υπό την μορφή του θρησκευτικού κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου».​—2 Θεσ. 2:3-8.

18. Ποια πορεία γεγονότων επακολούθησε τώρα;

¹⁸ Ο «Χριστιανικός κόσμος» χρονολογείται ιδιαίτερα από τις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου στον τέταρτον αιώνα.a Προφανώς τα αληθινά τέκνα της ουρανίας Σιών (της άνω Ιερουσαλήμ) που ήσαν στη γη έπρεπε να πάνε κάτω από την επιφάνεια λόγω συντριπτικού θρησκευτικού διωγμού. Όπως στην παραβολή του Σίτου και των Ζιζανίων (Ήρας) που εξέθεσε ο Ιησούς, οι ολίγοι όμοιοι με σίτον υιοί της Σιών και οι κατ’ απομίμησιν όμοιοι με ζιζάνια υιοί αφέθησαν να συναυξάνουν στον ίδιο αγρό, τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. (Ματθ. 13:30) Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου», που ισχυρίζετο ότι αντιπροσωπεύει την ουράνια Σιών, διεμορφώθη Βαβυλωνιακά και έγινε μέρος της Μεγάλης Βαβυλώνος. Τότε, αληθινά, η ουράνια Σιών, όπως αντεπροσωπεύετο στ’ αληθινά τέκνα της στη γη, επήγε σε αιχμαλωσία στη Μεγαλύτερη Βαβυλώνα.

19. (α) Ποιες ενδιαφέρουσες ερωτήσεις αντιμετωπίζομε τώρα; (β) Πότε άρχισαν προσπάθειες για απόκτησι απολυτρώσεως, αλλά τι έφερε το 1914;

¹⁹ Επρόκειτο άρα γε η αιχμαλωσία της Σιών στη Μεγαλύτερη Βαβυλώνα να εξακολουθήση ως τη μάχη του Αρμαγεδδώνος που προελέχθη στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, στην Αποκάλυψι 16:13-16; Δεν επρόκειτο να έλθουν σ’ αυτήν αγγελιαφόροι απολυτρώσεως φέροντας αγαθά νέα προτού φθάση ο Αρμαγεδδών; Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 9:13-15 επρόκειτο να γίνη μια αποδέσμευσις, μια ελευθέρωσις, εκείνων που ήσαν ‘δεδεμένοι εις τον μέγαν ποταμόν Ευφράτην’, όπου εκάθητο η αρχαία Βαβυλών. Στις τελευταίες τρεις δεκαετηρίδες του περασμένου αιώνος έγινε μια σοβαρή προσπάθεια από αληθινά αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς λάτρεις του Ιεχωβά Θεού να ελευθερωθούν από τον «Χριστιανικό κόσμο», που είναι το κύριο μέρος της θρησκευτικής Μεγάλης Βαβυλώνος. Αλλά στο 1914 ήλθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος· και ο «Χριστιανικός κόσμος», ο κυριώτερος μέτοχος στον πόλεμο, εχρησιμοποίησε αυτόν ως μέσον για να φέρη τα αφωσιωμένα Χριστιανικά τέκνα της ουρανίας Σιών σε δουλεία, όμοια μ’ εκείνη των Ισραηλιτών στην αρχαία Βαβυλώνα στη διάρκεια της εβδομηκονταετούς ερημώσεως της Ιερουσαλήμ.

20. (α) Σε ποια συμβάντα ωδήγησε η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας στο 1914 και μετά απ’ αυτό; (β) Ποια ερώτησις τίθεται, με ποια απάντησι;

²⁰ Εν τούτοις, η Βιβλική προφητεία και το χρονικό της διάγραμμα, μαζί με τα παγκόσμια γεγονότα του 1914, απέδειξαν ότι η γυνή του Θεού, η ουράνια Σιών, είχε γεννήσει την υποσχεμένη βασιλεία του Μεσσία ή Χριστού, και ότι τότε ο ενθρονισμένος Ιησούς Χριστός είχε αρχίσει να κυβερνά εν μέσω των εχθρών του, για να τους υποτάξη τελείως στον δέοντα καιρό. (Αποκάλ. 12:1-5· Ψαλμ. 110:1-6· Εβρ. 1:13· 10:12, 13) Αντιμετωπίζει τη μάχη του Αρμαγεδδώνος στο μέλλον, στον προσδιωρισμένο καιρό του Παντοδυνάμου Θεού, ιδιαίτερα αφού εσταμάτησε ο αόρατος πόλεμος στον ουρανό με την εκσφενδόνισι του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμόνων του από την ουράνια θέσι των κάτω στη γη. Εν τω μεταξύ μήπως ο νικητής Βασιλεύς Ιησούς Χριστός, ο οποίος προεσκιάσθη από τον κατακτητήν της αρχαίας Βαβυλώνος, Κύρον τον Μέγαν, επρόκειτο να περιμένη ως τον Αρμαγεδδώνα για να ελευθερώση τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά από την αιχμαλωσία των στη σημερινή Μεγαλύτερη Βαβυλώνα; Όχι σύμφωνα με την προφητεία της Γραφής!

21. Ποια προφητεία ήταν καιρός να εκπληρωθή στο 1914, αλλά ποια προβλήματα υπήρχαν τότε προς αντιμετώπισιν;

²¹ Στο 1914 ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ έλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να βασιλεύη ως προς τη γη ιδρύοντας την υποσχεμένη του Μεσσιανική βασιλεία. Έτσι «εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.» (Αποκάλ. 11:15-18, Κριτικόν Κείμενον· ΜΝΚ) Είχε, επομένως, έλθει ο καιρός για να εκπληρωθή η προφητεία του Χριστού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος», δηλαδή, στον Αρμαγεδδώνα. (Ματθ. 24:14) Αλλ’ αν οι μάρτυρες του Ιεχωβά του Βασιλέως ήσαν σε Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, πώς θα μπορούσαν να αναγγείλουν ότι η υποσχεμένη διακυβέρνησις της βασιλείας του Θεού έχει αρχίσει; Πώς θα μπορούσαν να συνδυασθούν ή εναρμονισθούν τα πράγματα, με τον Ιεχωβά Θεό τον Παντοκράτορα κυβερνώντα ως Βασιλέα και όμως με τους μάρτυρας του στη γη αιχμαλωτισμένους στον εχθρό, τη μεγαλύτερη Βαβυλώνα; Πώς θα μπορούσαν αυτοί οι αιχμάλωτοι Χριστιανοί μάρτυρες πραγματικά να εικονίζουν την ελευθερία της ουρανίας «γυναικός» του Θεού και να λέγουν: «Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών»; (Γαλ. 4:26) Κάτω από συνθήκες αιχμαλωσίας δεν θα μπορούσαν να το κάμουν αυτό.

22. Μετά την έξωσί του από τον ουρανό, πώς έδειξε ο Σατανάς ή Διάβολος την εναντίωσί του στη Βασιλεία;

²² Η Αποκάλυψις 12:7-17 απεκάλυψε από πριν ότι αφού ο Σατανάς εξεσφενδονίσθη στη γη μας με τον πόλεμο στον ουρανό, κατεδίωξε τη γυναίκα του Θεού που είχε γεννήσει τη Μεσσιανική βασιλεία και, με οργή εναντίον της, «υπήγε να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» Η πραγματοποίησις αυτών των γεγονότων απαιτεί να είναι, επίσης, αληθινά και ωρισμένα άλλα πράγματα. Ποια πράγματα; Ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο ‘θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων’ και επομένως είναι, επίσης, ο θεός της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος, η οποία ανήκει σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. Σ’ αυτή τη Μεγαλύτερη Βαβυλώνα εκράτησε τους «λοιπούς του σπέρματος [της Σιών]» αιχμαλώτους ως το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918. Αφού εξώσθη από την ουρανία θέσι του, ο Σατανάς ή Διάβολος κατεδίωξε την «γυναίκα» του Θεού Σιών καταδιώκοντας τους λοιπούς του σπέρματός της επάνω στη γη. Το έκαμε αυτό διεξάγοντας πόλεμο εναντίον των.

23. Τίνος απόδειξις είναι το γεγονός ότι ο Σατανάς διεξήγαγε πόλεμο εναντίον του υπολοίπου του σπέρματος του Χριστού;

²³ Από τούτο τι βλέπομε; Επειδή εξώσθη από τον ουρανό ο Σατανάς είχε χάσει τον έλεγχο των λοιπών του σπέρματός της· και η λάτρις του, η θρησκευτική Βαβυλών η Μεγάλη, είχε επίσης χάσει αυτόν τον έλεγχο. Αν αυτός και αυτή τους είχαν ακόμη αιχμαλώτους, γιατί θα ήταν ανάγκη να ‘διεξαγάγη αυτός πόλεμο’ εναντίον των; Η διεξαγωγή πολέμου εναντίον των ήταν αναγκαία επειδή είχαν ελευθερωθή και ήσαν τώρα ελεύθεροι να ‘φυλάττουν τας εντολάς του Θεού και να έχουν την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού’. Η διεξαγωγή πολέμου από τον Διάβολο εναντίον των ήταν μια προσπάθεια να τους φέρη πάλι σε αιχμαλωσία στη Μεγαλύτερη Βαβυλώνα.

24. Πότε ελευθερώθη ο λαός του Θεού από τη Μεγάλη Βαβυλώνα, και ποιο μεγάλο γεγονός πιστοποιεί αυτό;

²⁴ Πρέπει να οδηγηθούμε από τα γεγονότα της περιπτώσεως. Πότε τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες ελευθερώθηκαν από την αιχμαλωσία στη Μεγαλύτερη Βαβυλώνα που λατρεύει τον Διάβολο; Την άνοιξι του 1919, διότι από τότε και έπειτα ανέλαβαν άφοβα το κήρυγμα της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, τηρώντας έτσι τις εντολές του Θεού γι’ αυτόν τον καιρό και εκτελώντας το έργο της μαρτυρίας για τον ενθρονισμένο Μεσσία, Ιησού. Η απελευθέρωσίς των δεν επρόκειτο ν’ αποδοθή σε κανένα άλλον παρά στον Ιεχωβά μέσω του Μεσσιανικού του Βασιλέως, Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Κύρου. Τι εσήμαινε αυτό; Ποιο μεγάλο γεγονός επιστοποίησε αυτή η απόδειξις; Το εξής γεγονός: Όχι μόνο ο Θεός της Μεγάλης Βαβυλώνος Σατανάς ή Διάβολος ερρίφθη κάτω από τον ουρανό, αλλά και η Μεγάλη Βαβυλών η ίδια είχε πέσει.

25. (α) Γιατί αυτό δεν εσήμαινε ότι η Μεγάλη Βαβυλών είχε καταστραφή, και ποιο παράδειγμα δίδεται για να μας βοηθήση να κατανοήσωμε τι εσήμαινε η πτώσις της; (β) Θα χρειασθή η τελική καταστροφή της Μεγάλης Βαβυλώνος αιώνες από τώρα για να συντελεσθή;

²⁵ Η πτώσις της Μεγάλης Βαβυλώνος το 1919 δεν εσήμαινε ότι αυτή είχε καταστραφή. Καθόλου! Αυτή υπάρχει ακόμη σήμερα και ασκεί ακόμη τη βασιλεία της πάνω στους βασιλείς της γης. Εν τούτοις, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά ελευθερώθηκαν απ’ αυτήν. Μπορούμε καλύτερα να κατανοήσωμε αυτό το ζήτημα όταν κυττάξωμε πίσω στην αρχαία ιστορία. Εκεί παρατηρούμε ότι, όταν η αρχαία Βαβυλών έπεσε μπροστά στον Πέρση Κύρον τον Μέγαν στο 539 π.Χ., δεν κατεστράφη ούτε εξηλείφθη ώστε να μην υπάρχη. Εξακολούθησε να υπάρχη επί αιώνες έπειτα, ακόμη και ως τις ημέρες του Χριστιανού αποστόλου Πέτρου, ο οποίος επεσκέφθη την πόλι που παρήκμαζε και έγραψε τουλάχιστον μια επιστολή, αν όχι δύο, από αυτή την πόλι. (1 Πέτρ. 5:13) Αλλά σήμερα τίποτε δεν απομένει από την πόλι Βαβυλώνα την ίδια παρά ζοφερά ερείπια που άρχισαν ν’ ανασκάπτωνται στο 1899. Με όμοιο τρόπο, η θρησκευτική Μεγάλη Βαβυλών έπεσε οπό 1919 και η ολοσχερής καταστροφή της βρίσκεται μπροστά, στο μέλλον. Αλλά δεν προβλέπομε ότι θα περιμένωμε αιώνες για την καταστροφή της. Τα πράγματα πρόκειται να συμβούν γρήγορα τώρα για τη Μεγάλη Βαβυλώνα, και περιμένομε να δούμε την καταστροφή της στη γενεά μας! Τι χαρά θα είναι αυτή για όλους τους αγγελιαφόρους απολυτρώσεως!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 297]

«Η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.»

Οι Ωραίοι Πόδες των Ευαγγελιζομένων

 1. Από πότε ιδιαίτερα ξεκίνησαν οι αγγελιαφόροι απολυτρώσεως, και για ποια παράλληλη κατάστασι γράφει ο Παύλος, που εφηρμόσθη στην εποχή του;

ΑΠΟ το έτος 1919 κι εμπρός απεστάλησαν αγγελιαφόροι απολυτρώσεως. Αυτό είναι παράλληλο με την κατάστασι των ημερών των Χριστιανών αποστόλων, όταν ο απόστολος Παύλος είπε: «“Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή”. Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; Και πώς θέλουσι κηρύξει, εάν δεν αποσταλώσι; Καθώς είναι γεγραμμένον, “Πόσον ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά!”»​—Ρωμ. 10:13-15, ΜΝΚ, παράθεσις από το Ιωήλ 2:32 και Ησαΐας 52:7.

 2. Σε ποιες τρεις χρονικές περιόδους εφαρμόζεται η προφητεία απολυτρώσεως που αναγράφει ο Ησαΐας, κεφάλαιο 52;

² Κάτω από έμπνευσι ο απόστολος Παύλος παρέθεσε από την προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο πεντηκοστό δεύτερο, που μας λέγει για τους αγγελιαφόρους που φέρουν τα νέα της απολυτρώσεως στη Σιών ή Ιερουσαλήμ. Αυτή η προφητεία πρώτα εφηρμόσθη στην κατά γράμμα, επίγεια πόλι της Σιών ή Ιερουσαλήμ στον έκτον αιώνα προ Χριστού· αλλά η παράθεσις του Παύλου από την προφητεία αποδεικνύει ότι έχει μια ευρύτερη, πληρέστερη πραγματοποίησι επάνω στη Μεγαλύτερη Σιών, την ουράνια Σιών, την άνω Ιερουσαλήμ. Η εφαρμογή της προφητείας μ’ αυτό τον τρόπο δεν εξηντλήθη στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού, αλλά φθάνει στην πληρότητά της και οριστικότητά της στην εποχή μας.

 3. Ποια λυτρωτική εντολή ενεπνεύσθη ο Ησαΐας να πη;

³ Ωσάν να βρισκόμαστε πίσω στον έκτον αιώνα π.Χ. ακούμε την προφητεία του Ησαΐα να παρατίθεται και να απευθύνεται στην κατά γράμμα επίγεια πόλι: «Εξεγέρθητι, εξεγέρθητι, ενδύθητι την δύναμίν σου, Σιών· ενδύθητι τα ιμάτια της μεγαλοπρεπείας σου, Ιερουσαλήμ, πόλις αγία· διότι του λοιπού δεν θέλει πλέον εισέλθει εις σε ο απερίτμητος και ακάθαρτος. Εκτινάχθητι το χώμα· σηκώθητι, κάθισον, Ιερουσαλήμ· λύσον τα δεσμά από του τραχήλου σου, αιχμάλωτος θυγάτηρ της Σιών.»

 4. Από πότε εφαρμόζονται αυτά τα λόγια στον Ισραήλ στον τύπο, και γιατί από τότε και όχι πρωτύτερα;

⁴ Στο 537 π.Χ. η κατά γράμμα πόλις Σιών ή Ιερουσαλήμ έκειτο σε ερείπια, στα οποία ο Βαβυλωνιακός στρατός την είχε μετατρέψει. Αλλά η πόλις αντεπροσωπεύετο από τους επιζώντας πολίτας της και άλλους Ισραηλίτας, τους οποίους είχε διακυβερνήσει ως το 607 π.Χ. Έτσι τα παραπάνω λόγια του Ησαΐα 52:1, 2 εφηρμόζοντο σε τέτοια τέκνα της και προέλεγαν τι θα μπορούσαν να πράξουν κατ’ εντολήν του Θεού. Αυτά τα λόγια δεν εφηρμόζοντο στη Σιών ή Ιερουσαλήμ προτού η αρχαία Βαβυλών πέση στο 539 π.Χ. στον Κύρο τον Πέρση. Οι αιχμάλωτοι Ισραηλίται ή Ιουδαίοι δεν είχαν διαταχθή να κάμουν μια διάσπασι για ελευθερία και να ελευθερωθούν προτού πέση η Βαβυλών. Έπρεπε να περιμένουν έως μετά την πτώσι της Βαβυλώνος και έως μετά τον καιρό που ο κατακτητής της Βαβυλώνος, ο Κύρος ο Μέγας, θα εδημοσίευε το διάταγμά του απελευθερώσεως, ελευθερώνοντας τους αιχμαλώτους Ιουδαίους στη Βαβυλώνα για να επιστρέψουν στην πατρίδα των και ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό στην Ιερουσαλήμ για τη λατρεία του Ιεχωβά. Τότε για πρώτη φορά εξουσιοδοτήθησαν να εξέλθουν από τη Βαβυλώνα· και η ερημωμένη πατρίδα των θα ήταν καλά αναπαυμένη για να τους δεχθή πάλι.

5, 6. Πότε ο Κύρος εξέδωκε το διάταγμα της απελευθερώσεως για τους Ισραηλίτες, και γιατί ο καιρός αυτός ήταν κατάλληλος για να εκδοθή αυτό το διάταγμα;

⁵ Ο Ιεχωβά Θεός είχε αποφασίσει να αναπαυθή η γη των χωρίς κατοίκους επί εβδομήντα χρόνια. Το εβδομηκοστό έτος τηρήσεως σαββάτου άρχισε στις αρχές του φθινοπώρου του 538 π.Χ., περίπου στον καιρό της Ιουδαϊκής Ημέρας Εξιλασμού. Το απελευθερωτικό διάταγμα του Κύρου εδημοσιεύθη στο πρώτο έτος της βασιλείας του. Η Βαβυλών έπεσε μπροστά του στο 539 π.Χ., οι δε χρονολόγοι της Γραφής υπολογίζουν ότι το πρώτο έτος της βασιλείας του άρχισε την άνοιξι του επομένου έτους, την 1η του Νισάν του 538 π.Χ., που θα ήταν έξη μήνες προτού αρχίση το εβδομηκοστό έτος τηρήσεως σαββάτου της γης του Ιούδα. Αν ο Κύρος είχε εκδώσει το διάταγμα του στις αρχές του 538 π.Χ. ως του πρώτου έτους της βασιλείας του, οι εξόριστοι Ιουδαίοι θα μπορούσαν να είχαν κάμει το ταξίδι επιστροφής στη γη των προτού αρχίση το εβδομηκοστό της έτος τηρήσεως σαββάτου, πράγμα που θα ήταν σε αντίθεσι προς την προφητεία του Ιεχωβά. Ή θα είχαν να ταξιδέψουν μέσα στους βροχερούς χειμωνιάτικους μήνες του έτους, που θα ήταν από τον Οκτώβριο ως τον Μάρτιο. Τούτο δεν θα ήταν πολύ καλό.

⁶ Με τον παραπάνω υπολογισμό, το πρώτο έτος της βασιλείας του Κύρου θα ετελείωνε στις 5 Μαρτίου του 537 π.Χ., ή προς το τέλος της βροχερής εποχής. Αναμφιβόλως αυτός στοχαστικά εξέδωκε το διάταγμά του κοντά στο τέλος της βροχερής εποχής, λίγο πριν από τις 5 Μαρτίου του 537 π.Χ. και μ’ αυτόν τον τρόπο οι εξόριστοι Ισραηλίται μπορούσαν να κάμουν διευθετήσεις να ταξιδέψουν στην κατάλληλη εποχή που δεν βρέχει από τον Απρίλιο ως τον Σεπτέμβριο. Αυτοί προφανώς έκαμαν το τετράμηνο ταξίδι τους από τη Βαβυλώνα στη διάρκεια των μηνών ανομβρίας, διότι τον Οκτώβριο είχαν επιστρέψει και εγκατασταθή στην αγαπημένη των πατρίδα, πριν από την πρώτη ημέρα του εβδόμου σεληνιακού των μηνός.​—Έσδρας 3:1.

 7. Τι εσήμαινε αυτή η απελευθέρωσις της Σιών, και τίνος αυτή έγινε το σύμβολο;

⁷ Με την ανοικοδόμησι της Ιερουσαλήμ από το 537 π.Χ. και έπειτα, η ‘αιχμάλωτος θυγάτηρ της Σιών’ τινάχθηκε ελεύθερη από το χώμα της ερημώσεως, εγειρόμενη από την εβδομηκονταετή νάρκη της και λύνοντας τα δεσμά που η Βαβυλών είχε θέσει επάνω στον τράχηλό της. Ενεδύθη τη δύναμί της και εφόρεσε ωραία ενδύματα, ειδικά τα ενδύματα της αγιότητας, για να γίνη μια αγία πόλις με τον ναό της λατρείας του Ιεχωβά. Δεν εκάθητο πια στο έδαφος ως δούλη, αλλά επήρε την έδρα της μεταξύ πόλεων που ήσαν εξουσιοδοτημένες να υπάρχουν. Η Ιερουσαλήμ έγινε ό,τι ο Ιησούς Χριστός την ωνόμασε, η «πόλις του μεγάλου βασιλέως». (Ματθ. 5:35) Έγινε σύμβολο της ουρανίας Σιών, της άνω Ιερουσαλήμ.

 8. (α) Αν και η βασιλεία του Θεού εγεννήθη στο 1914, ποια ήταν η κατάστασις των επιγείων υπηκόων της τότε; (β) Ποια ήταν η στάσις της Μεγάλης Βαβυλώνος έναντι του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον;

⁸ Όταν ετελείωσαν οι Καιροί των Εθνών στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914, η «γυνή» του Θεού, η ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ, εγέννησε τη Μεσσιανική βασιλεία, μέσω της οποίας ο Ιεχωβά Θεός θα εξέφραζε τη βασιλική του ιδιότητα και την κυριαρχία του επάνω στη γη. Αλλά στη γη το πνευματικό ‘υπόλοιπον του σπέρματος αυτής’ είχε να περάση μέσα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Επειδή δεν κατανοούσε τότε κατάλληλα την αυστηρή ουδετερότητα ενός Χριστιανού προς τις πολιτικές συγκρούσεις της γης και δεν κατανοούσε το ζήτημα της σχετικής υποταγής στις επίγειες ‘υπερέχουσες εξουσίες’, το υπόλοιπο φέρθηκε σε δουλεία στη Μεγάλη Βαβυλώνα. Τον Ιούλιο του 1917, μέσω της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, το υπόλοιπο εξέδωσε ό,τι εκαλείτο «ο έβδομος τόμος των Γραφικών Μελετών», δηλαδή, το βιβλίο που είχε τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Αυτό περιείχε μια εξήγησι των Γραφικών βιβλίων της Αποκαλύψεως και του Ιεζεκιήλ, και είχε πολλά να πη εναντίον της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Χιλιάδες ενησχολήθησαν στη διανομή αυτού του βιβλίου ως το έτος 1918. Αυτό δεν άρεσε στη Μεγάλη Βαβυλώνα και αυτή απηγόρευσε την κυκλοφορία αυτού του Έβδομου Τόμου, όχι μόνο στον Καναδά, αλλά, τον Μάρτιο του 1918, και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

9, 10. (α) Αν και το έργο συνεχίσθηκε χωρίς το Τετελεσμένου Μυστήριον, ποια περαιτέρω ενέργεια εναντίον του λαού του Θεού έφερε πολλή χαρά στη Μεγάλη Βαβυλώνα; (β) Γιατί η χαρά της ήταν βραχύβιος; (γ) Τι έκαμε πρώτα ο ελευθερωμένος λαός του Θεού;

⁹ Το έργο του κηρύγματος συνεχίσθηκε έπειτα από τούτο με άλλα Γραφικά έντυπα, αλλά τα τέκνα της Σιών επάνω στη γη ήλθαν σε μια κατάστασι αιχμαλωσίας στη Μεγάλη Βαβυλώνα, ειδικά όταν ηγετικοί επίσημοι και άλλοι σύντροφοι της Εταιρίας Σκοπιά εφυλακίσθησαν τον Ιούλιο του 1918. Οι συμβολικοί «δύο μάρτυρες», όπως προελέχθη στην Αποκάλυψι 11:3-10, εθανατώθησαν. Η Μεγάλη Βαβυλών υπερεχάρη, και εώρτασε. Αλλά η αγαλλίασίς της επρόκειτο να είναι βραχύβιος. Η Αποκάλυψις 11:11-13 προείπε ότι εκείνοι οι «δύο μάρτυρες» θα ανέζων και θα ανέβαιναν σε παγκόσμια υπεροχή, με τρόμο στους εχθρούς των. Αυτό άρχισε να λαμβάνη χώραν την άνοιξι του πρώτου μεταπολεμικού έτους, 1919.

¹⁰ Προς φόβον της Μεγάλης Βαβυλώνος και όλων των άλλων εχθρών, το υπόλοιπο των πνευματικών τέκνων της Σιών επάνω στη γη ήλθε έξαφνα σε ελευθερία. Είδαν ότι υπήρχε ακόμη εμπρός τους έργον επάνω στη γη. Με προθυμία ηγέρθησαν στη χαρά της υπηρεσίας της βασιλείας του Θεού, την οποίαν η γυνή του Θεού Σιών είχε γεννήσει στους ουρανούς. Από 1-8 Σεπτεμβρίου είχαν μια γενική συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, στην οποίαν έξη χιλιάδες απ’ αυτούς ήσαν παρόντες· και επτά χιλιάδες παρηκολούθησαν τη δημοσία διάλεξι την Κυριακή πάνω στο θέμα «Η Ελπίς της Ταλαιπωρημένης Ανθρωπότητος».

11. Για να βοηθηθούν οι ελευθερωταί, ποια πρόσθετη έκδοσις έγινε διαθέσιμη, και τι ενεθαρρύνθησαν όλοι να πράξουν;

¹¹ Η έκδοσις ενός προσθέτου περιοδικού, που είναι τώρα γνωστό ως Ξύπνα!, επροκάλεσε ενθουσιώδη επευφημία από τα μέλη της συνελεύσεως. Η οργάνωσις των εκκλησιών που είχε θέσει σε κυκλοφορία το άγγελμα του Εβδόμου Τόμου εναντίον της Βαβυλώνος της Μεγάλης ως το 1918 επρόκειτο ν’ αναζωογονηθή. Στο τεύχος της Σκοπιάς της 15ης Σεπτεμβρίου 1919 (στην Αγγλική), εδημοσιεύθη το άρθρο «Αναγγέλλοντας τη Βασιλεία», χρησιμοποιώντας ως εδάφια της επικεφαλίδος του το Αποκάλυψις 15:2 και το Ησαΐας 52:7. Μιλώντας για το έργο της αναγγελίας του «χρυσού αιώνος» υπό την βασιλεία του Θεού, το άρθρο αυτό επροχώρησε για να πη πώς να ενεργούμε για να διαβιβάσωμε σε άλλους τις χαροποιές αγγελίες μέσω του νέου περιοδικού, το οποίον είχε τίτλον Ο Χρυσούς Αιών, που είναι τώρα γνωστό ως Ξύπνα!: «Η οργάνωσις που εχειρίσθη το έργο του Εβδόμου Τόμου απέδειξε μια θαυμαστή επιτυχία. Επτά χιλιάδες από τους φίλους ενησχολήθησαν σ’ αυτό το ειδικό έργο. Παρακαλούμε τις τάξεις παντού ν’ αναζωογονήσουν αυτή την οργάνωσι και να την θέσουν σε κατάλληλη μορφή. Ας ενθυμούμεθα ότι στην ενότητα, στο πνεύμα του Χριστού, υπάρχει δύναμις· ότι αν έχωμε τις καρδιές μας σε ορθή κατάστασι, στενά ενωμένες μαζί με αγάπη, ο Θεός θα εκδηλώση τη δύναμί του προς χάριν μας.» (Σελίς 281, παράγραφος 3) Αυτά απηυθύνθησαν σε πάνω από 17.961, που είχαν παρευρέθη στην Ανάμνησι ή Δείπνον του Κυρίου το έτος εκείνο.a

12. Πώς εκείνοι που απέμειναν στη γη από το σπέρμα της Σιών έδειξαν ότι είχαν αφυπνισθή, δίνοντας βέβαιη απόδειξι για την πτώσι τίνος;

¹² Αληθινά η ουράνια Σιών, που αντεπροσωπεύετο από εκείνους που απέμεναν στη γη από το σπέρμα της, εδώ άρχισε να ‘εξεγείρεται’ από τη λύπη της και την αποναρκωμένη της κατάστασι και να πράττη όπως της ελέχθη «ενδύθητι την δύναμίν σου». ‘ Έξετινάχθη ελεύθερη από το χώμα’, μη επιτρέποντας στη Μεγάλη Βαβυλώνα ή τους λοιπούς της ορατής οργανώσεως του Διαβόλου να περιπατούν επάνω της. Έλυσε τα δεσμά από τον τράχηλό της, μην αφήνοντας πια τη Μεγάλη Βαβυλώνα να την περιφέρη σαν αιχμάλωτη δούλη. Εγειρόμενη από το χώμα της νεκρώσεως και της ασθενικής ραθυμίας, εκάθησε σε μια έδρα ή θρόνο. Ήταν αποφασισμένη να είναι «πόλις αγία», μέσα από την οποία οι ακάθαρτοι θρησκευόμενοι και άτομα με απερίτμητες καρδιές δεν θα περνούσαν πια σαν θριαμβευταί εισβολείς. Εξεδύθη τα σκονισμένα ενδύματα της δούλης και εφόρεσε τα ωραία ενδύματα που είναι κατάλληλα για την οργάνωσι την οποίαν ενυμφεύθη ο Βασιλεύς της Αιωνιότητος, ο Ιεχωβά Θεός. Αυτό ήταν βέβαιη απόδειξις ότι η Μεγάλη Βαβυλών είχε πέσει.

«Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΕ»

13. (α) Σε ποιον ωφείλετο έπαινος γι’ αυτή την απολύτρωσι; (β) Πώς περιγράφει ο Ησαΐας τη διάθεσι του Ιεχωβά για ελευθέρωσι του λαού του;

¹³ Το υπόλοιπο των πνευματικών τέκνων της Σιών επάνω στη γη δεν αγόρασε αυτή την απολύτρωσι με χρήματα ή με συμβιβασμό προς τον εχθρό. Ο Παντοδύναμος Θεός, μέσω του Μεγαλυτέρου του Κύρου, του Βασιλέως Ιησού Χριστού, ήταν εκείνος που επέφερε αυτή την απολύτρωσι, διότι ο Θεός και ο Χριστός είχαν κερδίσει τη νίκη πάνω στη Μεγάλη Βαβυλώνα. Καθώς παρετήρησε ο Θεός την κατάστασι του λαού του προτού τους απελευθερώση, είπε, προφητικά: «Τώρα λοιπόν, τι έχω να κάμω εδώ, λέγει ο Ιεχωβά, επειδή ο λαός μου ελήφθη δια μηδέν; οι εξουσιάζοντες επ’ αυτού κάμνουσιν αυτόν να ολολύζη, λέγει ο Ιεχωβά· και το όνομά μου βλασφημείται πάντοτε καθ’ ημέραν. Δια τούτο ο λαός μου θέλει γνωρίσει το όνομά μου· δια τούτο θέλει γνωρίσει εν εκείνη τη ημέρα, ότι εγώ είμαι ο λαλών· ιδού, εγώ.»​—Ησ. 52:5, 6, ΜΝΚ.

14. Πώς κατεδείχθη το βάθος της εκτιμήσεως του ελευθερωμένου υπολοίπου του σπέρματος της Σιών;

¹⁴ Όπως στην περίπτωσι του αρχαίου Ισραήλ, έτσι και όταν η Μεγάλη Βαβυλών είχε το πνευματικό υπόλοιπο του σπέρματος της Σιών στο χώμα κάτω από τα πόδια της, ωρύετο εναντίον των και μετεχειρίζετο με ανευλάβεια το όνομα του Θεού των. Πράγματι, η Μεγάλη Βαβυλών ωρύετο περιφρονητικά εναντίον των: «Πού είναι ο Θεός σας Ιεχωβά;» Αλλά στο 1919, προς χάριν των, ο Ιεχωβά προσέθεσε στο όνομά του τη δόξα του Ελευθερωτού απολυτρώνοντας τους από τον θρησκευτικό τους καταδυνάστη. Από τότε και έπειτα έμαθαν να γνωρίζουν αυτόν και το μοναδικό του όνομα όπως ποτέ πριν. Η γνωριμία των μαζί του έφθασε σε τέτοιο βάθος εκτιμήσεως ώστε στο έτος 1931, με αποφάσεις που υιοθετήθησαν γύρω στον κόσμο, το υπόλοιπο του σπέρματος της Σιών ενεστερνίσθη τον προσδιορισμό «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ο Ιεχωβά είχε διακηρύξει ότι αυτό θα συνέβαινε «εν εκείνη τη ημέρα.» Από το έτος 1919, αυτή είναι η ημέρα που συνέβη αυτό, επειδή Αυτός είναι εκείνος που το ελάλησε.

15, 16. Τι παρατηρούμε έπειτα στην προφητεία του Ησαΐα για απελευθέρωσι, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

¹⁵ Τώρα, στην προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο πεντηκοστό δεύτερο, η προσοχή μας μετακινείται από την κακοποίησι του λαού του στη Βαβυλώνα, στην ερημωμένη κατάστασι της Σιών ή Ιερουσαλήμ επάνω στο άλλοτε άγιον όρος της. Σε απόστασι προς τα εμπρός κάποιος πλησιάζει στα όρη. Είναι ένας αγγελιαφόρος προς την ερημωμένη Σιών. Περιγράφοντάς τον ο Ησαΐας, με προφητική εκ των προτέρων όρασι, αναφωνεί: «Πόσον ωραίοι είναι επί των ορέων οι πόδες του ευαγγελιζομένου, του κηρύττοντος ειρήνην! του ευαγγελιζομένου αγαθά, του κηρύττοντος σωτηρίαν, του λέγοντος προς την Σιών, Ο Θεός σου εβασίλευσε!» (Ησ. 52:7, ΜΝΚ) Είναι ο αγγελιαφόρος του Θεού που φέρνει τα νέα της απελευθερώσεως.

¹⁶ Τα αγαθά νέα, η διακήρυξις της ειρήνης, τα αγαθά νέα για κάτι καλύτερο, η διακήρυξις της σωτηρίας, η αναγγελία ότι ο Θεός εβασίλευσε, όλα αυτά ήσαν για την ερημωμένη Σιών. Πόσο ωραίοι πρέπει να εφάνησαν στη Σιών οι πόδες αυτού του ευαγγελιζομένου! Η αναγγελία ότι ο Θεός της έγινε βασιλεύς δεν εσήμαινε τίποτε ολιγώτερο από το ότι η Βαβυλών η κυρία των δούλων είχε πέσει και οι Ισραηλίται αιχμάλωτοί της είχαν λάβει τη θρησκευτική των ελευθερία από τον Κύρον τον Μέγαν, στο 537 π.Χ.

17. Σε ποιους άλλους καιρούς οι αγγελιαφόροι της απολυτρώσεως εξετιμήθησαν πολύ;

¹⁷ Έπειτα από αιώνες, στις αποστολικές ημέρες, οι πόδες των Χριστιανών ευαγγελιζομένων, που εστάλησαν στους υπολοίπους των πνευματικών τέκνων της Σιών, εφαίνοντο εξίσου ωραίοι. (Ρωμ. 10:15) Αλλά αγγελιαφόροι με τέτοιους ωραίους πόδας άρχισαν να στέλλωνται πάλι, ιδιαίτερα από το έτος 1919 και έπειτα. Πόσο ωραίοι εφάνησαν στο υπόλοιπο του σπέρματος της Σιών στο έτος αυτό! Αυτό έγινε επειδή το υπόλοιπο αγαπούσε τη βασιλεία του Ιεχωβά του Θεού των, και ποθούσαν να είναι ελεύθεροι να την αναγγείλουν. Ποθούσαν ν’ ανοικοδομηθή η ορατή οργάνωσις του Θεού για την αναγγελία της βασιλείας του παγκοσμίως.

18. Περιγράψτε μερικά από τα καλά πράγματα που περιείχε το άγγελμα της απολυτρώσεως στους συγχρόνους καιρούς.

¹⁸ Τα προς αυτούς αγαθά νέα αντιστοιχούσαν με τα αγαθά νέα προς την αρχαία Σιών πριν από πολύν καιρό. Τα αγαθά νέα περιελάμβαναν την πληροφορία ότι η Μεγάλη Βαβυλών είχε πέσει· επίσης, ότι ο Μέγας Κύρος, Ιησούς Χριστός, βασιλεύοντας από το τέλος των Καιρών των Εθνών στο 1914, την είχε κατακτήσει και είχε εκδώσει το διάταγμα του για την απελευθέρωσι των υπολοίπων του σπέρματος της Σιών, που εκρατήθησαν αιχμάλωτοι από τη Μεγάλη Βαβυλώνα, αλλά που τώρα είχαν έλθει κάτω από μια νέα νικηφόρο κυριαρχία. Τα αγαθά νέα ανήγγελλαν ότι κάτι καλύτερο επάνω στη γη επεφυλάσσετο· ότι η ορατή οργάνωσις του Θεού επάνω στη γη επρόκειτο ν’ ανοικοδομηθή και να τεθή σε καλύτερη κατάστασι για την υπηρεσία του, και ότι η τάξις του ναού, οι συμβολικοί ‘ζώντες λίθοι’, επρόκειτο να ανεγερθούν για τη λατρεία του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού μ’ έναν καθαρώτερο τρόπο από ό,τι την ασκούσαν προηγουμένως. Τα αγαθά νέα ανήγγελλαν ότι η πτώσις της Μεγάλης Βαβυλώνος ήταν απόδειξις ότι δεν ήταν πια Κυρία, τουλάχιστον όχι επάνω τους, αλλ’ ότι ο Θεός των, ο Θεός της Σιών, ήταν ο ανάσσων Βασιλεύς των. Αυτός είχε γίνει Βασιλεύς, ακόμη και στην εδαφική περιοχή, επάνω στην οποία είχε εξουσία η Μεγάλη Βαβυλών, και τώρα η βασιλεία του έπρεπε να κηρυχθή σε όλη την οικουμένη ως άγγελμα απελευθερώσεως και σε άλλους ακόμη.

ΧΑΡΑ

19. Εξηγήστε πώς η χαρά των φυλάκων της Σιών αντανακλά τη χαρά όλων των εξορίστων τέκνων της Σιών.

¹⁹ Η Σιών είναι χαρούμενη διότι δέχεται πίσω τα εξόριστα τέκνα της και γίνεται πάλι μια πόλις γεμάτη από λάτρεις του Θεού της Ιεχωβά, αφού έκειτο ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια. Η χαρά της αντανακλάται από τη χαρά των φυλάκων της, εκείνων που είναι φρουροί των πνευματικών συμφερόντων της. Ποιος είναι εκείνος που επαναφέρει τους εξορίστους, υποστηρίζοντας τους κατά μήκος του δρόμου; Είναι ο Ιεχωβά. Είναι τόσο προφανώς η ενέργεια του αυτή ωσάν οι φύλακες της Σιών να βλέπουν τον Ιεχωβά πρόσωπον προς πρόσωπον, οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν οι εξόριστοι, επιστρέφοντας από τη Βαβυλώνα, κάτω από την αόρατη ηγεσία του, πλησιάζουν την πόλι σε απόστασι βολής ματιού από τους φύλακάς της. Η προφητεία του Ησαΐα (52:8, ΜΝΚ) λέγει στην ερημωμένη Σιών, «οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάζει· διότι θέλουσιν ιδεί οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν ο Ιεχωβά ανορθώση την Σιών [συνάγοντας πάλι τους εξορίστους της].»

20, 21. Επειδή η ελευθέρωσις προήρχετο σαφώς από τον Ιεχωβά, τι εγίνετο ολοένα περισσότερο εξέχον στους ελευθερωμένους και έτσι σε ποια ενέργεια προέβησαν στο 1931;

²⁰ Η επαναφορά των «λοιπών του σπέρματος αυτής» στην ελεύθερη «γυναίκα» του Θεού Σιών από το 1919 και έπειτα ήταν σαφώς έργον του Ιεχωβά μέσω του ενθρονισμένου Υιού του Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Κύρου. Το κυβερνών σώμα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είχε αρκετά διαυγή και αρκετά οξεία όρασι για να δη το γεγονός αυτό. Ενωμένοι αυτοί οι πνευματικοί φύλακες έχαιραν και έκραζαν με ευφροσύνη με το να βλέπουν την αυξανόμενη συνοδεία των εξορίστων να επιστρέφη από την αιχμαλωσία στη Μεγάλη Βαβυλώνα. Επειδή έβλεπαν το μέρος του Ιεχωβά στην απελευθέρωσι, με τα μάτια της πνευματικής των διακρίσεως κυττάζοντας τα εύσπλαγχνα μάτια του, ο Ιεχωβά ελάμβανε ολοένα περισσότερη εξοχότητα στην ορατή οργάνωσι του ελευθερωμένου λαού του. Το όνομά του κατάλληλα ελάμβανε περισσότερη σπουδαιότητα από το όνομα του Ιησού του Υιού του. Επρόκειτο να τιμηθή υπεράνω του Υιού του Ιησού Χριστού. Ήταν δική Του η παγκόσμια κυριαρχία που επρόκειτο να διεκδικηθή, να καθαρισθή από κάθε μομφή· πραγματικά, η παγκόσμια κυριαρχία του ήταν το υπέρτατο ζήτημα ενώπιον όλου του ζωντανού σύμπαντος.

²¹ Έτσι συνέβη ώστε, στο 1931, όταν ο Ιεχωβά είχε επαναφέρει σχεδόν όλο το εξόριστο υπόλοιπο του σπέρματος της στη Σιών, αυτοί ενεκολπώθησαν το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά, για να διακρίνωνται από όλους εκείνους που ήσαν απλώς Χριστιανοί κατ’ όνομα.​—Ησ. 43:10-12, 21· 44:8.

22. Ποια θεία προσταγή του Ιεχωβά που ανεγράφη από τον Ησαΐα έγινε τώρα η ευθύνη του ελευθερωμένου λαού του Θεού;

²² Επειδή ο Ιεχωβά επανέφερε τους εξορίστους της, η Σιών και τα περίχωρα της έλαβαν μια διαφορετική εμφάνισι. Έφθασε να είναι σαν ένας παράδεισος. Υπήρχε η υψίστη αιτία να ευφραίνεται κάθε τι γύρω της, να λαμβάνη ωραία, χαρούμενη εμφάνισι. Η θεία προσταγή, στο Ησαΐας 52:9, 10 (ΜΝΚ), είναι για όλον τον παρηγορημένο λαό του, για όλη την απολυτρωμένη οργάνωσί του, να δείξη εκτίμησι για ό,τι ο Θεός των έχει κάμει: «Αλαλάξατε, ευφράνθητε ομού, ηρημωμένοι τόποι της Ιερουσαλήμ· διότι ο Ιεχωβά παρηγόρησε τον λαόν αυτού, ελύτρωσε την Ιερουσαλήμ [έτσι ώστε είναι πάλι ιδιοκτησία του]. Ο Ιεχωβά εγύμνωσε τον άγιον βραχίονα αυτού ενώπιον πάντων των εθνών και πάντα τα πέρατα της γης θέλουσιν ιδεί την σωτηρίαν του Θεού ημών.»

23. Πώς απέδειξε ο λαός του Ιεχωβά ότι ελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία στη Μεγάλη Βαβυλώνα;

²³ Ο Ιεχωβά εγύμνωσε τον παντοδύναμον άγιον βραχίονα του ενώπιον της Μεγάλης Βαβυλώνος και όλων των εθνών ελευθερώνοντας το συντετριμμένο στην καρδιά υπόλοιπό του στο 1919 και έτσι παρηγορώντας το. Οι του πιστού υπολοίπου κατέστησαν γνωστή αυτή τη σωτηρία του λαού Του από τη Μεγάλη Βαβυλώνα πηγαίνοντας κατόπιν στα ίδια τα πέρατα της γης για να υπηρετήσουν ως Χριστιανοί μάρτυρές Του και να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Μεσσιανικής Βασιλείας του που τώρα βασιλεύει στους ουρανούς από το 1914. Αν είχαν εξακολουθήσει να είναι αιχμάλωτοι στη Μεγάλη Βαβυλώνα δεν θα μπορούσαν να το έχουν κάμει αυτό. Έτσι σ’ αυτό το τρέχον έτος 1964 το άγγελμα της Βασιλείας κηρύττεται σε 194 χώρες υπό την επίβλεψι αυτού του παρηγορημένου, απολυτρωμένου υπολοίπου του σπέρματος της Σιών. Η ελεύθερη ενέργεια των διακηρύξεως της βασιλείας του Θεού παντού είναι ορατή, ακουστή απόδειξις ότι ο Ιεχωβά τούς έχει ελευθερώσει. Μ’ αυτόν τον πρακτικό τρόπο «πάντα τα πέρατα της γης» είδαν τη σωτηρία του Θεού για τον λαό του. Αυτός τους χρησιμοποιεί ως τους αγγελιαφόρους του απολυτρώσεως.

24, 25. (α) Για να χρησιμοποιηθούν ως αγγελιαφόροι απολυτρώσεως, ποια αλλαγή έπρεπε να κάμουν αυτοί που ήσαν λαός του Ιεχωβά; (β) Τι απέδειξε αυτό όσον αφορά τη Μεγάλη Βαβυλώνα, και πώς έγινε η έξοδος από τη Βαβυλώνα;

²⁴ Οι υπόλοιποι του σπέρματος της Σιών επάνω στη γη από το 1919, για να χρησιμοποιηθούν παγκοσμίως ως αγγελιαφόροι του απολυτρώσεως σε όλους όσοι αληθινά αγαπούν τη θρησκευτική ελευθερία, ήσαν πρώτα αναγκασμένοι οι ίδιοι να ενεργήσουν σύμφωνα με το άγγελμα απολυτρώσεως του Θεού μέσω του Μεγαλυτέρου του Κύρου Ιησού Χριστού. Έπρεπε να υπακούσουν στη διαταγή του Θεού των που αναγράφεται στον Ησαΐα 52:11, 12 (ΜΝΚ): «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά· διότι δεν θέλετε εξέλθει εν βία, ουδέ μετά φυγής θέλετε οδοιπορήσει· διότι ο Ιεχωβά θέλει υπάγει έμπροσθέν σας, και ο Θεός του Ισραήλ θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σας.»

²⁵ Για να εκδοθή μια τέτοια διαταγή και να γίνη σύμφωνη ενέργεια, απητείτο πρώτα να πέση η Μεγάλη Βαβυλών, και ο Κατακτητής της, ο Μεγαλύτερος Κύρος, έπρεπε να εκδώση το διάταγμά του απελευθερώσεως. Η Μεγάλη Βαβυλών έπεσε! Γι’ αυτό ακριβώς το κεχρισμένο υπόλοιπο του σπέρματος της Σιών άρχισε να σύρεται έξω απ’ αυτήν από το έτος 1919 και ο πλήρης αριθμός των έχει τώρα συναχθή. Δεν θέλουν να εγγίζουν κάθε τι το ακάθαρτον ή να είναι αυτό στο μέσον του πλέον. Θέλουν να τηρούνται θρησκευτικώς καθαροί, για να ασκούν αγνή, αμόλυντη, ευπρόσδεκτη λατρεία ενώπιον του Ιεχωβά του Θεού των. Μετέφεραν μαζί των, όχι τις Βαβυλωνιακές θρησκευτικές συνήθειες και παραδόσεις και διδασκαλίες δαιμονίων, αλλά τα καθαρά σκεύη της λατρείας του Ιεχωβά, που εξεικονίζοντο από τα ιερά σκεύη που οι Βαβυλώνιοι έκλεψαν από τον ναόν του Ιεχωβά στο 607 π.Χ., όταν η Ιερουσαλήμ κατεστρέφετο. Εγκατέλειψαν τη Μεγάλη Βαβυλώνα, όχι με αγριότητα και σύγχυσι σαν τα ριζοσπαστικά στοιχεία του κόσμου τούτου, αλλά με θεοκρατική ευταξία, κάτω από θεία καθοδηγία. Ο Ιεχωβά ο Θεός των έβαινε πριν απ’ αυτούς! Αν και ο εχθρός κατεδίωξε οπίσω των, ο Ιεχωβά Θεός υπήρξε η οπισθοφυλακή των. Γι’ αυτό ακριβώς σήμερα είναι έξω από τη Μεγάλη Βαβυλώνα! Είναι εδώ, υπηρετώντας ως ελεύθεροι αγγελιαφόροι απολυτρώσεως, εδώ στο 1964!

26. Ποιοι ενώθηκαν τώρα με το ελευθερωμένο υπόλοιπο, και τι κάνουν για να δείξουν την επιθυμία των να υπηρετήσουν τον Θεό ελεύθερα;

²⁶ Αλλά δεν είναι τώρα μόνοι! Επειδή εκήρυξαν άφοβα τα αγαθά νέα της Θείας βασιλείας της απολυτρώσεως, «πάντα τα πέρατα της γης» είδαν τη σωτηρία του Θεού προς χάριν της Σιών και του υπολοίπου των πνευματικών της τέκνων. Όπως ακριβώς, τότε στο 537 π.Χ., υπήρχαν πάνω από 7.537 δούλοι και εξ επαγγέλματος ψαλμωδοί που εξήλθαν από το μέσον της Βαβυλώνος με το Ισραηλιτικό υπόλοιπο, έτσι υπάρχει κάτι όμοιο σήμερα. Ένας «πολύς όχλος» ατόμων που βρίσκονται σε ‘όλα τα πέρατα της γης’ παρετήρησαν τη σωτηρία του Ιεχωβά για το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, και με αφοσίωσι εστράφησαν στη λατρεία αυτού του ενδόξου Θεού της απολυτρώσεως. Ακολούθησαν το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών έξω από τη Μεγάλη Βαβυλώνα και εκαθαρίσθησαν από όλους τους μολυσμούς της και θαρραλέα αφιερώθησαν στην αγνή, αγία λατρεία του Ιεχωβά Θεού. (Έσδρας 2:64, 65· Νεεμ. 7:66, 67· Αποκάλ. 7:9-17) Εμπήκαν στην απόλαυσι της θρησκευτικής των ελευθερίας. Προσεφέρθησαν να υπηρετήσουν με το υπόλοιπο ως αγγελιαφόροι απολυτρώσεως, ο δε Θεός ευηρεστήθη να τους αποστείλη.

27. Πόσο ακόμη θα συνεχισθή το έργο της ελευθερώσεως και χάριν ποίων γίνεται το έργο;

²⁷ Η Μεγάλη Βαβυλών, που έπεσε, πλησιάζει τώρα στην τρομερή καταστροφή της. Σ’ εκείνους που παραμένουν σ’ αυτήν θα τεθή το βάρος της κατηγορίας για συμμετοχή στην ευθύνη για τις αμαρτίες της και θα καταστραφούν μαζί της. Ως την καταστροφή της με τα χέρια του Ιεχωβά Θεού, απέναντι του οποίου αμάρτησε, υπάρχει ένα έργον ελευθερώσεως που πρέπει να γίνη χάριν όλων των ατόμων που βρίσκονται ακόμη σ’ αυτήν και που ποθούν θρησκευτική ελευθερία για να λατρεύουν τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό. Τα μάτια τους λαχταρούν να ιδούν τους ωραίους πόδας των ευαγγελιζομένων. Ο καιρός είναι τώρα σύντομος. Στο έργο, λοιπόν, όλοι εσείς ελεύθεροι αγγελιαφόροι απολυτρώσεως!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 305]

Σύγχρονοι Ευαγγελιζόμενοι «Αναγγέλλοντας την Βασιλείαν»

Τίνος Θεού Είσθε Μάρτυς;

«‘Σεις δε είσθε μάρτυρές μου,’ λέγει ο Ιεχωβά, ‘και εγώ ο Θεός’.»​—Ησ. 43:12, ΜΝΚ.

 1. (α) Τι πρέπει να μπορή να κάμη ένας πραγματικός Θεός; (β) Ποια στάσι έχουν οι άθεοι απέναντι του Θεού, όπως αποδεικνύεται σ’ ένα μήνυμα του Ηνωμένου Τύπου;

ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ Θεός που είναι πραγματικός Θεός οφείλει να παρουσιάση απόδειξι ότι είναι Θεός. Οφείλει να έχη τουλάχιστον δύο ή τρεις μάρτυρας ότι είναι Θεός, ή ακόμη ο μόνος Θεός που υπάρχει. Ο άθεος σήμερα φρίττει με τον ίδιο τον υπαινιγμό ότι υπάρχει θεός και υπερήφανα αναφωνεί: «Δεν είμαι μάρτυς κανενός θεού!» Ένα τηλεγράφημα του Ηνωμένου Τύπου, με ημερομηνία Σηέτλι 6 Μαΐου του περασμένου έτους, ανέφερε: «Ο ταγματάρχης Γκέρμαν Σ. Τιτώφ, ο Σοβιετικός αστροναύτης, διεκήρυξε την απιστία του σε Θεό σήμερα. Είπε ότι δεν είδε ‘ούτε Θεό ούτε αγγέλους’ στη διάρκεια των δέκα επτά περιστροφών του γύρω στη γη. ‘Ως την πρώτη μας κυκλική πτήσι που έγινε από τον Γιούρι Γκαγκάριν κανείς Θεός δεν εβοήθησε στην κατασκευή του πυραύλου μας’, είπε. ‘Ο πύραυλος έγινε από τον λαό μας. Δεν πιστεύω σε Θεό. Πιστεύω στον άνθρωπο, στη δύναμί του, στις δυνατότητές του και στη λογική του’. Ο ταγματάρχης Τιτώφ εξήγησε την υλιστική του πίστι αφού αυτός και η σύζυγός του είχαν δαπανήσει σχεδόν δύο ώρες περιεργαζόμενοι την επιστήμη των Ηνωμένων Πολιτειών, που επιδεικνύεται στην Παγκόσμια Έκθεσι του Σηέτλι».​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 7 Μαΐου 1962.

2, 3. (α) Τι μπορεί να λεχθή για πίστι στον Θεό στους αρχαίους χρόνους; (β) Τι μας λέγεται για θεούς στην Ινδουιστική φιλοσοφία;

² Ο σημερινός άθεος, είτε είναι Κομμουνιστής είτε ανήκει σε μια άλλη πολιτική πίστι, νομίζει ότι σ’ αυτόν τον σύγχρονο πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα του διαστήματος, έγινε του παλαιού συρμού το να πιστεύη κανείς σ’ έναν αόρατο θεό. Στους αρχαίους χρόνους πίστις σ’ ένα Θεό ή σε πολλούς θεούς ήταν μέρος της καθημερινής ζωής του λαού εν γένει. Θα μπορούσε ακόμη να γίνη αλλαγή θεών. Ένας ευρέως γνωστός συγγραφεύς του εβδόμου αιώνος προ Χριστού, λέγει: «Ήλλαξεν έθνος θεούς, αν και ούτοι δεν ήναι θεοί;» «Και πού είναι οι θεοί σου, τους οποίους έκαμες εις σεαυτόν; Ας αναστηθώσιν, εάν δύνανται να σε σώσωσιν εν τω καιρώ της συμφοράς σου· διότι κατά τον αριθμόν των πόλεών σου ήσαν οι θεοί σου, Ιούδα.» (Ιερεμ. 2:11, 28) Αργότερα, στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας υπήρχε ένας εξέχων Ρωμαίος που ωνομάζετο Πετρώνιος Άρμπιτερ, ο οποίος ήταν ευνοούμενος του Αυτοκράτορος Νέρωνος και ήταν απόλυτη αυθεντία σε ζητήματα φιλοκαλίας εν σχέσει με την επιστήμη της πολυτελούς διαβιώσεως. Στο έργο του, που τιτλοφορείται «Σάτυρες», κεφάλαιο 17, ο Πετρώνιος ανεφέρθη στη Ρωμαϊκή κατάστασι θρησκείας και είπε: «Η χώρα μας έχει τόσο πολλές θεότητες ώστε μπορείτε να βρήτε έναν θεό πιο εύκολα από έναν άνθρωπο.» Φυσικά, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ προσεφωνείτο ως θεότης.

³ Με ορθότητα ένας άλλος συγγραφεύς, που ήταν του ίδιου πρώτου αιώνος, αλλά που διαβάζεται ευρύτατα σήμερα, είπε: Είναι «λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί.)» (1 Κορ. 8:5) Από τον καιρό αυτού του συγγραφέως οι θεοί των λαών έχουν αυξήσει σε αριθμό. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 14 (έκδοσις 1929), σελίς 196 β, λέγει για την ανάπτυξι της Ινδουιστικής φιλοσοφίας στην Ινδία:

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα ολόκληρο πάνθεο θεών εδημιουργήθη. Η φαντασία αφέθη χαλαρά και είχε έναν ταραχώδη ρόλο. Θεοί και θέαινες με αφθονία εγέμισαν το στερέωμα, μολονότι μόνο μια φούχτα βρήκε θεοποίησι με την έννοια ότι έγιναν αντικείμενα λατρείας. Νέοι κόσμοι εδημιουργήθησαν, ο δε Ίνδρα έγινε ο άρχων 330.000.000 θεοτήτων. Η τριάς του Ινδουισμού έφθασε να είναι ο Βράχμα, ο δημιουργός, ο Βισνού, ο διατηρητής, και ο Σίβα, ο καταστροφεύς.

Σύμφωνα με την Αμερικάνα Άννιουαλ 1963, σελίς 321, η σημερινή Ινδία έχει πληθυσμό 439.235.082 κατοίκων, από τους οποίους 84,99 τοις εκατόν είναι Ινδουισταί. Αυτό θα εσήμαινε ότι υπάρχει ένας θεός για κάθε έναν περίπου Ινδουιστή και μισόν.

 4. Ποια γεγονότα έχομε για θεούς στην Ιαπωνία, στη Ρωσία και στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴ Ως το 1946 ο Ιάπων αυτοκράτωρ εθεωρείτο θείος, σύμφωνα με τη θρησκευτική διδασκαλία ότι η αυτοκρατορική γραμμή κατήρχετο αδιάσπαστη από τον καιρό που ο Ζιμμού, δισέγγονος της Αματεραζού, θεάς του ηλίου, ίδρυσε τον Ιαπωνικό θρόνο στο 660 π.Χ. Ήταν απλώς φρόνιμο ότι στις 31Δεκεμβρίου 1945, ο Αυτοκράτωρ Χιροχίτο διεκήρυξε ότι δεν ήταν θεός. Μόνο από το 1953, το έτος του θανάτου του Ρώσου δικτάτορος Στάλιν, κατεστράφη εν μέρει η λατρεία του Στάλιν σε όλο τον Κομμουνιστικό κόσμο. Αλλά τι θα πούμε για τον «Χριστιανικό κόσμο»; Αυτός, φυσικά, λατρεύει τη δική του Αγία Τριάδα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αλλά τι άλλο;

5, 6. (α) Πώς θεωρείται ο πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπως περιγράφεται στο Εκκλησιαστικό Λεξικό; (β) Ποια αλλά σχόλια γίνονται γι’ αυτόν τον εκκλησιαστικό ηγέτη;

⁵ Από μια στερεότυπη Ρωμαιοκαθολική αυθεντία, το Εκκλησιαστικό Λεξικό,a υπό Λουκίου Φερράρις, ενός κανονιστού του Φραγκισκανού Τάγματος μοναχών του δεκάτου ογδόου αιώνος, παραθέτομε μέρος από όσα λέγει κάτω από τη λέξι πάπας:

«Ο πάπας έχει τέτοια αξιοπρέπεια και ύψος που δεν είναι απλώς άνθρωπος αλλά, να το πούμε έτσι, Θεός, και ο τοποτηρητής του Θεού. . . . Συνεπώς ο πάπας στέφεται με τριπλό στέμμα, ως βασιλεύς του ουρανού, της γης και του άδου. . . . Ο πάπας είναι, να το πούμε έτσι, Θεός επάνω στη γη, ο μόνος άρχων των πιστών του Χριστού, ο μέγιστος βασιλεύς όλων των βασιλέων, που κατέχει την πληρότητα της εξουσίας, στον οποίον είναι εμπιστευμένη η κυβέρνησις του επιγείου και ουρανίου βασιλείου. . . . Ο πάπας έχει τόσο μεγάλη εξουσία και δύναμι ώστε μπορεί να τροποποιή, διακηρύττη ή ερμηνεύη τον θείο νόμο. . . . . . . Ο πάπας μπορεί ενίοτε να αντιπράττη στον θείο νόμο περιορίζοντας, εξηγώντας», και τα λοιπά.

⁶ Ο πάπας Νικόλαος Α΄, του 858-867 μ.Χ., ο οποίος επονομάζεται Ο Μέγας «λόγω του καταπληκτικού έργου που εξετέλεσε για την εδραίωσι του παπισμού της Ρώμης ως κοσμικής και κυριάρχου εξουσίας, υπερτέρας από όλες τις άλλες»,b είπε τα ακόλουθα: «Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος απένειμε την προσωνυμία του Θεού στον πάπα· ο οποίος, επομένως, επειδή είναι Θεός, δεν μπορεί να κριθή από άνθρωπο.» Ο επόμενος Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, του 1198-1216 μ.Χ., είπε: «Ο πάπας κρατεί τη θέσι του αληθινού Θεού.» Ο Ρωμαιοκαθολικός κανονικός νόμος, στα σχόλιά του, κατονομάζει τον πάπα ως «Κύριος ο Θεός ημών». Δεν είναι χωρίς σημασία, λοιπόν, ότι στην εγκατάστασι ενός νέου πάπα, στο μέρος της τελετουργίας που ονομάζεται Η Προσκύνησις εκτελείται η ψαλμωδία του ό,τι καλείται Τε Ντέουμ (που σημαίνει, Σέ αινούμε, ω Θεέ).c

ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΣΤΟΥΣ «ΘΕΟΥΣ»

 7. Ποια πρόκλησι, λοιπόν, αντιμετωπίζομε τώρα, και ποιες ερωτήσεις επί του ζητήματος ζητούν μια απάντησι;

⁷ Σήμερα κάθε λάτρης που ισχυρίζεται ότι έχει ένα θεό προκαλείται να ενεργήση ως μάρτυς για τον θεό του. Πράγματι, όλοι οι θεοί, δηλαδή, όλοι εκείνοι που ονομάζονται «θεοί» και που λατρεύονται ως θεοί προκαλούνται να παραγάγουν τους μάρτυράς των για ν’ αποδείξουν ότι είναι θεοί ή είναι ο μόνος ζων και αληθινός Θεός. Σήμερα, επομένως, εκσφενδονίζεται η ερώτησις στο πρόσωπο κάθε λατρευτού, Τίνος Θεού είσθε μάρτυς; Ως μάρτυς, τι μπορείτε να πήτε και ποια απόδειξι μπορείτε να προβάλετε για ν’ αποδείξετε ότι ο θεός σας, εκείνος τον οποίον περιγράφετε ως το αντικείμενον της λατρείας σας, είναι μια πραγματικότης, ένας αληθινός, ζων, ιστορικός, δραστήριος θεός που είναι άξιος λατρείας; Τι γνωρίζετε για τον θεό σας; Μπορείτε ν’ αποδείξετε ικανοποιητικά ακόμη και στον εαυτό σας ότι αυτός είναι ο Θεός ή ένας θεός; Ή αισχύνεσθε να είσθε μάρτυς του Θεού σας;

 8. (α) Γιατί είναι μάταιο να λατρεύωμε και υπηρετούμε έναν ψευδή θεό; (β) Με ποιά δύο μέσα πρέπει να είναι δυνατόν ν’ αποδειχθή ποιος είναι ο αληθινός Θεός;

⁸ Κάθε λογικό άτομο θα συμφωνήση ότι δεν υπάρχει ωφέλεια στο να λατρεύη και υπηρετή έναν ψευδή θεό. Δεν αποκτάται αιώνιο καλό από το να λατρεύη κανείς ένα θεό που δεν υπάρχει. Ένας λάτρης απατά μόνο τον εαυτό του ή αφήνει τον εαυτό του να εξαπατηθή από άλλους θρησκευομένους, και στο τέλος υπάρχει μόνο απογοήτευσις. Δεν πρέπει να θέλωμε να υποκινούμεθα από συγκίνησι και θρησκευτικό αισθηματισμό. Πρέπει να ενεργούμε σαν φρόνιμα άτομα στο ζήτημα της θρησκείας καθώς και στα κοσμικά ζητήματα. Δεν μας κάνει καλό να κρύβωμε από τον εαυτό μας την απόδειξι όσον αφορά έναν Θεό που είναι μια αληθινή, ζώσα, ισχυρή πραγματικότης. Αν θεοί, δικοί μας ή άλλων, είναι ψευδείς, τότε πρέπει να θέλωμε να το γνωρίσωμε αυτό. Αν, μεταξύ όλων των αναριθμήτων θεών που λατρεύονται σήμερα, υπάρχη ένας ζων και αληθινός Θεός, τότε πρέπει να ζητήσωμε την απόδειξι και σοβαρά να την εξετάσωμε. Με τη δική του ακριβώς απόδειξι και με την απόδειξι που παράγεται από τους μάρτυράς του επάνω στη γη ο αληθινός Θεός πρέπει να μπορή ν’ αποδείξη ενώπιον του δικαστηρίου του σύμπαντος ότι αυτός είναι ο Θεός, το θείον Ον, άξιο της λατρείας όλων.

 9. Γιατί ο σημερινός καιρός είναι κατάλληλος για να καταδείξη ο αληθινός Θεός την Θεότητά του;

⁹ Ο σημερινός καιρός παρέχει την πιο μεγαλειώδη ευκαιρία για τον αληθινό Θεό να καταδείξη τη Θεότητά του. Παρά τις επιστημονικές προόδους, ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους βρίσκει τον εαυτό του στην πιο αξιοθρήνητη κατάστασί του, καταθλιβόμενον όχι μόνο με σωματικές και διανοητικές ασθένειες, με αυξανόμενη πείνα, η οποία οφείλεται στον αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό, αλλά και με ογκούμενες ταραχές, πολιτικές, φυλετικές και θρησκευτικές, που θ’ αποκορυφωθούν σε ό,τι μαθηματικώς φαίνεται βέβαιο, δηλαδή, έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, σ’ έναν πυρηνικό αιώνα, αιώνα του διαστήματος. Η διόρθωσις της καταστάσεως του κόσμου είναι πέραν απλής ανθρωπίνης δυνάμεως και αγχινοίας· απαιτεί ενέργεια από μια νοήμονα υπερανθρώπινη δύναμι. Τώρα, λοιπόν, όπως ποτέ πριν είναι καιρός να κυττάξουν οι θρησκευτικοί λάτρεις τους θεούς των. Αν ο προφήτης Ιερεμίας, που έζησε πριν από είκοσι έξη αιώνες, ήταν εδώ, θα επανελάμβανε την πρόκλησί του στον στενοχωρημένο λαό: «Πού είναι οι θεοί σου, τους οποίους έκαμες εις σεαυτόν; ας αναστηθώσιν, εάν δύνανται να σε σώσωσιν εν τω καιρώ της συμφοράς σου· διότι κατά τον αριθμόν των πόλεών σου ήσαν οι θεοί σου.»​—Ιερεμ. 2:28.

10. Ποιες ερωτήσεις μπορούν να γίνουν σε όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι θεοί;

¹⁰ Όχι, όταν όλες οι δημοφιλείς θρησκείες είναι συνδυασμένες μαζί, δεν υπάρχει έλλειψις θεών, αλλά τι μπορούν να κάμουν όλοι αυτοί οι θεοί, είτε χωριστοί είτε συνδυασμένοι, για την παγκόσμια κατάστασι που χειροτερεύει; Πώς την εξηγούν; Ποια πρόβλεψι, ποια πρόρρησι, ποια προφητεία κάνουν για το ποια θα είναι η έκβασίς της; Ποια προφητεία κάνουν όσον αφορά το μέλλον του ανθρωπίνου γένους; Ποια απόδειξι μπορούν να μας δώσουν με ό,τι έκαμαν στο παρελθόν, ότι μπορούν να επαληθεύσουν την προφητεία των για το μέλλον, ώστε έτσι να μπορούμε να πιστέψωμε ότι είναι αληθινοί και αξιόπιστοι και ικανοί να ζήσουν σύμφωνα με την υπόσχεσί των; Ας πουν από πριν τι θα συμβή και έπειτα ας το κάμουν να επαληθεύση, ή αλλιώς ας παραδεχθούν ότι είναι ψευδείς θεοί, των οποίων η λατρεία δεν φέρνει καλό.

11. (α) Υπάρχει Θεός που έχει το δικαίωμα να προκαλέση όλους τους άλλους θεούς, και γιατί; (β) Έχει μήπως πολλούς οπαδούς στη γη;

¹¹ Σήμερα υπάρχει ένας Θεός, που εκσφενδονίζει αυτή την πρόκλησι σε όλους τους άλλους που ονομάζονται θεοί και που λατρεύονται ως θεοί. Ποιο δικαίωμα έχει αυτός να προκαλή όλους τους άλλους; Έχει το δικαίωμα επειδή στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας και ακόμη ενωρίτερα προείπε τη σημερινή ακριβώς παγκόσμια κατάστασι και εξήγησε τη σημασία της και τις αιτίες της, και προείπε, επίσης, την έκβασί της και το θαυμαστό μέλλον που θα είναι κατόπιν μπροστά στο ανθρώπινο γένος. Από όλους εκείνους που λατρεύονται σήμερα ως θεοί, αυτός είναι ο Μόνος που έκαμε αυτό το αξιοσημείωτο πράγμα. Φυσικά, με την πρόκλησί του, θα διήγειρε δυσαρέσκεια και ανταγωνισμό από μέρους των λατρευτών όλων των άλλων λεγομένων θεών. Έτσι συμβαίνει ότι σήμερα, όπως ακριβώς και στο παρελθόν, αυτός είναι ο Θεός μιας διωκομένης μειονότητος ανθρώπων, μιας μικρής ομάδος πράγματι εν συγκρίσει με τον όλον αριθμό θρησκευτικών λατρευτών. Όχι, αυτή η μειονότης δεν είναι οι φυσικοί Ιουδαίοι, οι οποίοι αριθμούνται σε 12.792.800 σήμερα σε όλη τη γη. Είναι μια πολύ μικρότερη ομάς, που φέρουν τώρα το όνομα του Θεού των. Έχουν κληρονομήσει την πίστι του αληθινού, εκλεκτού λαού του Θεού που έδρασε πριν από δεκαεννέα αιώνες ή στον πρώτον αιώνα μ.Χ. Γι’ αυτό το λόγο ονομάζονται με τα ίδια ονόματα που εφηρμόζοντο τότε.

12, 13. Πώς αυτός ο Θεός παρηγορεί εκείνους που τον λατρεύουν, και ποιο όνομα έχει;

¹² Ο Θεός των, προτού εκσφενδονίση την πρόκλησί του εναντίον των θεών όλων των άλλων θρησκευτικών ομάδων, μιλεί προφητικά μέσω του προφήτου του Ησαΐα και παρηγορεί την διωκόμενη μειονότητα, ενεργώντας δε έτσι ο Θεός των αποκαλύπτει το όνομά του. Στον Ησαΐα 43:1-4 (ΜΝΚ) διαβάζομε τα λόγια του:

¹³ «Και τώρα ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου· εμού είσαι. Όταν διαβαίνης δια των υδάτων, μετά σου θέλω είσθαι· και όταν δια των ποταμών, δεν θέλουσι πλημμυρήσει επί σε· όταν περιπατής δια του πυρός, δεν θέλεις καή, ουδέ θέλει εξαφθή η φλοξ επί σε. Διότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, ο Άγιος του Ισραήλ, ο Σωτήρ σου· δια αντίλυτρόν σου έδωκα την Αίγυπτον· υπέρ σου, την Αιθιοπίαν και Σεβά. Αφότου εστάθης πολύτιμος εις τους οφθαλμούς μου, εδοξάσθης, και εγώ σε ηγάπησα· και θέλω δώσει ανθρώπους πολλούς υπέρ σου, και λαούς υπέρ της κεφαλής σου.»

14. Σε ποιους εφηρμόσθη πρώτα το Ησαΐας 43:1-4, και πώς έτσι;

¹⁴ Αυτή η δήλωσις δεν έχει εφαρμογή σήμερα στη Δημοκρατία του Ισραήλ, που ιδρύθη στην λεγόμενη Αγία Γη το 1948, έστω και αν η φυσική των καταγωγή προέρχεται από τον Εβραίο Πατριάρχη Ιακώβ που έζησε πριν από τριάντα επτά αιώνες. Στις ημέρες του προφήτου Ησαΐα τα λόγια αυτά του Ιεχωβά Θεού εφηρμόζοντο με μια κατά γράμμα έννοια στους φυσικούς απογόνους του Ιακώβ, εξεπληρώθησαν δε τα λόγια αυτά επάνω τους στον επόμενο έκτον αιώνα π.Χ. Πώς; Ένα υπόλοιπο των φυσικών εκείνων απογόνων του Ιακώβ, ή Ισραηλιτών, που είχε επιζήσει, απηλευθερώθη από τη μακρά του αιχμαλωσία στη γη της Βαβυλώνος. Ιεχωβά ο Θεός των τους είχε επαναγοράσει, και ο τρόπος με τον οποίο το έκαμε αυτό είχε πολιτικά επακόλουθα επάνω στην Αίγυπτο, στην Αιθιοπία και στη Σεβά στα χέρια της νέας Περσικής Αυτοκρατορίας που ιδρύθη από τον Κύρον τον Μέγαν. Τότε ο Ιεχωβά ως ο Σωτήρ των έφερε το πιστό υπόλοιπο του λαού του πάλι στην πατρίδα των στη γη της Παλαιστίνης, αν και έπρεπε να τους φέρη δια μέσου πυρός και ύδατος, να το πούμε έτσι, ή μέσω ποταμών και δια μέσου πυρίνης ερήμου.

15. (α) Ποια αλλαγή έδειξε ο Ιησούς ότι έλαβε χώραν στην εποχή του, και πως αυτή διευκρινίσθη έντονα; (β) Σε ποιους κατόπιν εφηρμόσθησαν οι προφητικοί λόγοι του Ησαΐα, και γιατί σ’ αυτούς;

¹⁵ Εν τούτοις, στον πρώτον αιώνα μ.Χ., ο μέγας προφήτης του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, ετόνισε ότι ο Ιεχωβά, ο οποίος ήταν Θεός των έως τότε, απέρριπτε τους φυσικούς απογόνους του Ιακώβ, τους Ισραηλίτας, λόγω της απειθείας των σ’ αυτόν και της απορρίψεως των προφητών του. Αυτή η απόρριψις των φυσικών εκείνων Ισραηλιτών εξεδηλώθη έντονα με το ν’ αφεθή η ιερή των πόλις Ιερουσαλήμ να καταστραφή στο έτος 70 και με το ν’ αφεθούν εκείνοι που επέζησαν να διασκορπισθούν στα πέρατα της γης. Συγχρόνως ο Ιησούς Χριστός κατέστησε σαφές ότι η εφαρμογή των προφητικών λόγων του Ησαΐα είχε μεταφερθή στους δικούς του πιστούς ακολούθους για να έχουν μια υψηλότερη, πληρέστερη και πνευματική εκπλήρωσι. Σε μια έκφρασι της μεταβιβάσεως αυτής ο Ιησούς Χριστός είπε στους απίστους, απειθείς Ισραηλίτας ή Ιουδαίους: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43) Οι πιστοί αφιερωμένοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού είναι εκείνοι που αποτελούν αυτό το νέο έθνος, στο οποίο δίδεται η βασιλεία του Θεού. Αυτοί παράγουν τον καρπό της με το είδος πνευματικής ζωής που διάγουν και με τη διακήρυξι παγκοσμίως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού με τις ευλογίες της για όλες τις φυλές της γης.

16. Στη σχέσι του Θεού με τον λαό του, ποιος εδημιούργησε ποιους, αποδεικνύοντας τι;

¹⁶ Όπως συνέβη με το αρχαίο έθνος Ιακώβ ή Ισραήλ προτού ο Ιεχωβά Θεός το απορρίψη, έτσι συμβαίνει και με αυτό το νέο έθνος, στο οποίον αυτός δίδει τη βασιλεία του Θεού, για να μπορέσουν να συμβασιλεύσουν με τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς ως ευλογηταί όλου του ανθρωπίνου γένους που αφήνεται στη γη. Αυτοί δεν εδημιούργησαν τον Ιεχωβά στη διάνοιά τους ως Θεόν των, αλλ’ αυτός εδημιούργησε αυτούς ως πνευματικό έθνος, πνευματικόν Ισραήλ ή Ιακώβ. Αυτοί δεν τον διεμόρφωσαν, ούτε διεμόρφωσαν φανταστικούς ανδριάντας του, αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός τους διεμόρφωσε ως πνευματικό έθνος με τον Ιησού Χριστό ως Βασιλέα βασιλέων. Συνεπώς, ο Ιεχωβά δεν είναι ψευδής θεός, δεν είναι ανθρωποποίητος θεός, αλλά ως Θεός και Δημιουργός, εκείνος εδημιούργησε αυτούς.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΑΝΑΣΥΝΑΞΙΣ

17. Γιατί εχρειάζετο μια επανασύναξις αυτών που επίστευαν στον αληθινό Θεό, αλλά ποιά διακοπή την εμπόδισε για λίγον καιρό;

¹⁷ Μετά τον θάνατο του Ιησού Χριστού και των δώδεκα αποστόλων του, οι πιστοί του ακόλουθοι διεσκορπίσθησαν από διωγμό και θρησκευτικούς καταδυνάστας. Στο δεύτερο ήμισυ του δεκάτου ενάτου αιώνος έγινε προσπάθεια από ένα πιστό υπόλοιπο αφιερωμένων, βαπτισμένων ακολούθων του Χριστού να ενωθούν μαζί από όλα τα μέρη της γης. Αλλά στο 1914 ήλθε παράλληλα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο δε θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» επωφελήθη των πατριωτικών, εθνικιστικών παθών, φιλοδοξιών και ρυθμίσεων εκτάκτου ανάγκης του πολεμικού καιρού για να καταθλίψη και διασκορπίση, αν όχι να εξοντώση, αυτούς τους Χριστιανούς που ελάτρευαν τον Ιεχωβά ως τον μόνον ζώντα και αληθινόν Θεόν. Αλλά χιλιάδες χρόνια προηγουμένως, είχε υποσχεθή να επανασυνάξη τους λάτρεις του και να τους χρησιμοποιήση μ’ ένα ειδικό τρόπο για τη δόξα του. Στο ίδιο κεφάλαιο του Ησαΐα επροχώρησε να πη:

18. Είχε αυτός ο αληθινός Θεός κάμει κάποια δήλωσι για επανασύναξι των δικών του που ήσαν διασκορπισμένοι;

¹⁸ «Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου· από ανατολών θέλω φέρει το σπέρμα σου, και από δυσμών θέλω σε συνάξει· θέλω ειπεί προς τον βορράν, Δος· και προς τον νότον, Μη εμποδίσης· φέρε τους υιούς μου από μακράν, και τας θυγατέρας μου από των άκρων της γης, πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου· διότι εδημιούργησα αυτούς δια την δόξαν μου· έπλασα αυτούς και έκαμα αυτούς.»​—Ησ. 43:5-7.

19. Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι εγνώριζε γι’ αυτή την επανασύναξι που επρόκειτο να λάβη χώραν;

¹⁹ Ο Ιησούς Χριστός προείπε αυτή την ίδια επανασύναξι στην προφητεία του για το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. Την εφήρμοσε, όχι στην επανασύναξι των Σιωνιστών Ιουδαίων στην Παλαιστίνη και την ίδρυσι της Δημοκρατίας του Ισραήλ, αλλά στο πιστό υπόλοιπο των δικών του αφιερωμένων ακολούθων. Είπε: «Αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ· και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης, και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.»​—Ματθ. 24:3, 29-31.

20. Με ποιόν τρόπο απέδειξε ο Ιεχωβά ότι είναι Θεός της υποσχέσεώς του όσον αφορά την επανασύναξι εκείνων που ανήκουν στο έθνος του;

²⁰ Έτσι στον όγδοον αιώνα π.Χ. μέσω του προφήτου του Ησαΐα ο Ιεχωβά Θεός προείπε την επανασύναξι των Χριστιανών λατρευτών του και την ετόνισε με την προφητεία του Υιού του Ιησού Χριστού πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Εξεπλήρωσε ο Ιεχωβά Θεός την προφητεία; Απέδειξε ότι είναι Θεός αληθινής προφητείας; Απέδειξε ότι είναι ο πιστός, παντοδύναμος Θεός, που εμμένει στην υπόσχεσί του και που μπορεί να τήρηση τον λόγον της υποσχέσεώς του; Ναι! Αντίθετα στην προσδοκία του θρησκευτικού κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου» και για πολλή τους ενόχλησι και ερεθισμό, ο Ιεχωβά απηλευθέρωσε το πιστό του υπόλοιπο λατρευτών από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και τους επανασυνήγαγε με παγκόσμια ενότητα, ισχυρότερη και πιο εκτεταμένη παρά οποτεδήποτε προηγουμένως. Ακόμη και οι πιο εξέχοντες από το υπόλοιπο, που είχαν φυλακισθή στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ελευθερώθηκαν από τη φυλακή και εκηρύχθησαν αθώοι από όλες τις ψευδείς κατηγορίες που είχαν χρησιμοποιηθή για να επισπευσθή η φυλάκισίς των.

21. Ποια εκτίμησις του Ιεχωβά ήλθε τώρα σ’ εκείνους που επανασυνήχθησαν, και σε ποιά κατανόησι έφθασαν αυτοί;

²¹ Ο Ιεχωβά, μέσω του γραπτού του λόγου, επάνω στον οποίον έλαμπε το φως της εκπληρωμένης προφητείας, ωδήγησε το υπόλοιπο να εκτιμήση περισσότερο τη σπουδαιότητα και πολυτιμότητα του ονόματός του. Έφτασαν να εκτιμήσουν ότι ήσαν λαός, όχι για το όνομα του Ιησού, αλλά για το όνομα του Ιεχωβά, όπως ακριβώς ετόνισε πριν από πολύν καιρό ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος όταν εφήρμοζε την προφητεία του Ιεχωβά που βρίσκεται στο Αμώς 9:11, 12. (Πράξ. 15:13- 19)d Από την αποκαλυπτόμενη σημασία των Αγίων Γραφών εντυπώθηκε σ’ αυτούς ολοένα περισσότερο το γεγονός ότι πρέπει να υπηρετούν ως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Μέσω του αγίου του πνεύματος τους είχε δημιουργήσει για τη δόξα Του, διότι τους είχε αποκυήσει για να είναι πνευματικά του τέκνα και τους είχε χρίσει με το πνεύμα του για να κηρύττουν και να είναι συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού στην ουράνια βασιλεία του. Ο Ιεχωβά τούς είχε διαμορφώσει ως πνευματικό έθνος φέροντάς τους στη νέα διαθήκη Του μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά τούς είχε κάμει ορατή του οργάνωσι επάνω στη γη, μια θεοκρατική οργάνωσι. Τώρα, απελευθερώνοντάς τους στο 1919 και αναδιοργανώνοντάς τους για την περαιτέρω υπηρεσία του, είχε αποδείξει ότι είναι ένας ζων Θεός γι’ αυτούς.

22, 23. (α) Σε ποιά αποτυχία από μέρους των επέστησε ο Ιεχωβά την προσοχή των; (β) Ποιες ήσαν μερικές από τις κατηγορίες που διετυπώθησαν εναντίον των, και τι θα είχαν ν’ αντιμετωπίσουν;

²² Προηγουμένως δεν είχαν εκτιμήσει τόσο πλήρως και σαφώς ότι αυτός ήταν ο Θεός των. Σχετικά με το γεγονός αυτό ήσαν πνευματικώς τυφλοί και κωφοί, σαν τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος λατρεύει εκείνο που ονομάζει «τριαδικόν Θεόν», μια τριάδα από τρία ίσα, συναιώνια πρόσωπα, τα οποία λέγεται ότι περιέχονται όλα σ’ ένα Θεό. Η βραδύτης των στο να βλέπουν και ν’ ακούουν ωφείλετο σε μεγάλο βαθμό στην επιρροή του «Χριστιανικού κόσμου», με τον οποίον είχαν επί πολύν καιρό συνδεθή και ο οποίος τους είχε καταπιέσει και κρατήσει αιχμαλώτους. Είχαν αποτύχει να ενεργούν ως ο «δούλος του Ιεχωβά». Στο προηγούμενο κεφάλαιο του Ησαΐα (42:18-25, ΜΝΚ) ο Ιεχωβά είχε επιστήσει την προσοχή των σ’ αυτό και στις οδυνηρές συνέπειες τούτου, λέγοντας σ’ αυτούς:

²³ «Ακούσατε, κωφοί· και ανοίξατε τους οφθαλμούς σας τυφλοί, δια να ίδητε. Τις τυφλός, παρά ο δούλός μου; ή κωφός, παρά ο μηνυτής μου, τον οποίον απέστειλα; τις τυφλός παρά ο τέλειος; και τις τυφλός, παρά ο δούλος του Ιεχωβά; Βλέπεις πολλά, αλλά δεν παρατηρείς· ανοίγεις τα ώτα, αλλά δεν ακούεις. Ο Ιεχωβά ευνόησε προς αυτόν ένεκεν της δικαιοσύνης αυτού· θέλει μεγαλύνει τον νόμον αυτού, και καταστήσει έντιμον. Πλην αυτός είναι λαός διηρπαγμένος και γεγυμνωμένος· είναι πάντες πεπαγιδευμένοι εν σπηλαίοις, και κεκρυμμένοι εν ταις φυλακαίς· είναι λάφυρον, και δεν υπάρχει ο λυτρόνων· διάρπαγμα, και ουδείς ο λέγων, Επίστρεψον αυτό. Τις από σας θέλει δώσει ακρόασιν εις τούτο; θέλει προσέξει και ακούσει εις το μετά ταύτα; Τις παρέδωκε τον Ιακώβ εις διαρπαγήν, και τον Ισραήλ εις λεηλατιστάς; ουχί ο Ιεχωβά, αυτός εις τον οποίον ημαρτήσαμεν; διότι δεν ηθέλησαν να περιπατήσωσιν εν ταις οδοίς αυτού, ουδέ υπήκουσαν εις τον νόμον αυτού. Δια τούτο [ο Ιεχωβά] εξέχεεν επ’ αυτόν [τον Ιακώβ] την σφοδρότητα της οργής αυτού, και την ορμήν του πολέμου· και συνέφλεξεν αυτόν [τον Ιακώβ] πανταχόθεν, αλλ’ αυτός δεν ενόησε· και έκαυσεν αυτόν, αλλ’ αυτός δεν έβαλε τούτο εν τη καρδία αυτού.»

Η ΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

24. (α) Πώς θα μπορούσαν μερικοί να θεωρήσουν τη διαρπαγή του λαού του Ιεχωβά; (β) Τι, λοιπόν, ήταν επάναγκες;

²⁴ Λόγω του ότι άφησε τον λαό του να λεηλατηθή και διαρπαγή εξαιτίας της αποτυχίας των να δουν και ακούσουν και υπακούσουν στον Θεόν των, ο Ιεχωβά επέτρεψε να φανή ότι ο Θεός των δεν ήταν καθόλου Θεός, ή ήταν ένας ασθενικός Θεός, και έτσι οι θεοί των διωκτών των, λεηλατιστών και εκείνων που τους διήρπαζαν ήσαν ισχυρότεροι από τον Ιεχωβά. Τώρα είχε έλθει ο καιρός να αντιστρέψη την εσφαλμένη εντύπωσι που είχε επιτραπή να αναπτυχθή. Ο καιρός είχε τώρα έλθει να τακτοποιηθή η αμφισβήτησις γύρω στην αληθινή Θεότητα και κάθε ψευδής θεός να κατασιωπηθή. Ας συγκληθή ένα δίκαιο δικαστήριο! Ας κληθούν μάρτυρες, και όλο το σύμπαν ας δώση ακρόασιν, ιδιαίτερα όλα τα έθνη της γης! Ο Ιεχωβά, αντί να καλή για ενοποίησι όλων των θεών και για συνδυασμό της λατρείας των σε μια εντελώς περιεκτική θρησκεία, προκαλεί εκείνους που λατρεύονται ως θεοί από τα έθνη, ν’ αποδείξουν ότι είναι θεοί.

25, 26. Τι έκαμε τότε ο Ιεχωβά για τον λαό του, και πώς μίλησε γι’ αυτό προφητικά;

²⁵ Για να μπορέσουν οι αφιερωμένοι του να υπηρετήσουν ως αντιπρόσωποί του σ’ αυτό το παγκόσμιο δικαστήριο, ο Ιεχωβά ανοίγει τα μάτια των και τ’ αυτιά των μ’ ένα πνευματικό τρόπο με το να τους κάμη να φερθούν έξω από την αιχμαλωσία των στη Βαβυλωνιακή θρησκευτική οργάνωσι στο έτος 1919, στο οποίον έτος συνεκάλεσαν την πρώτη γενική συνέλευσι των διεθνών Χριστιανών σπουδαστών της Γραφής μετά τον Πρώτο Παγκόσμο Πόλεμο, η οποία εδημιούργησε εποχή. Ο Ιεχωβά Θεός, έχοντας τώρα τους ελευθέρους αντιπροσώπους του, ζητεί από όλα τα έθνη της γης να εμφανισθούν στο δικαστήριο. Ο άλλοτε τυφλός και κωφός λαός του πρέπει ν’ αντιμετωπίση όλα τα κοσμικά έθνη στην αμφισβήτησι της Θεότητος.

²⁶ Ο Ιεχωβά, εκδίδοντας προφητικά τη διαταγή για τη σύγκλησι αυτού του δικαστηρίου στον εικοστόν αυτόν αιώνα, επροχώρησε να πη μέσω του προφήτου του Ησαΐα πριν από δύο χιλιάδες επτακόσια χρόνια: «Εξάγαγε τον λαόν τον τυφλόν και έχοντα οφθαλμούς, και τον κωφόν και έχοντα ώτα. Ας συναθροισθώσι πάντα τα έθνη, και ας συναχθώσιν οι λαοί· τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν· ή, ας ακούσωσι, και ας είπωσι, Τούτο είναι αληθινόν.»​—Ησ. 43:8, 9.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 329]

Ίνδρα, ένας από εκείνους που είναι «λεγόμενοι θεοί»

Μέρος Δεύτερο

 1. Σε ποιους απευθύνονται τα προκλητικά λόγια του Ιεχωβά;

ΠΟΙΟΝ εννοεί ο Ιεχωβά, όταν λέγη για όλα τα έθνη και τις εθνικές ομάδες: «Τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν»; Με τα προκλητικά αυτά λόγια ο Ιεχωβά εννοεί τους θεούς όλων εκείνων των εθνών και των εθνικών ομάδων. Αυτοί οι θεοί είναι εκείνοι που καλούνται να φέρουν μάρτυρας, οι οποίοι με τη μαρτυρία των να μπορούν ν’ αποδείξουν ότι οι θεοί των είναι θεοί προφητείας και είναι δίκαιοι θεοί, οι πραγματικοί θεοί που πρέπει να λατρεύωνται, θεοί που μπορούν ν’ αποκαθάρουν τον εαυτό τους από την κατηγορία ότι είναι ψευδείς θεοί. Οι θεοί αυτοί ας υποστηρίξουν την υπόθεσί των σε δικαστήριο απέναντι του Ιεχωβά.

 2. Ενώ υπήρξε αφθονία χρόνου για να αποδειχθούν αληθινοί οι λόγοι του Ιεχωβά, ποιες δηκτικές ερωτήσεις τίθενται σε όλους τους άλλους θεούς, περιλαμβανομένου και του τριαδικού θεού του «Χριστιανικού κόσμου»;

² Ο γραπτός λόγος του Ιεχωβά, η Αγία Γραφή, συνεπληρώθη στο τέλος του πρώτου αιώνος μ.Χ. Στους δεκαοκτώ αιώνες και πλέον από τότε υπήρξε αφθονία χρόνου για να εκπληρωθούν οι προφητείες του Ιεχωβά οι γραμμένες στον λόγον του κάτω από το όνομά του. Αλλά τι θα πούμε για τους θεούς όλων των κοσμικών εθνών, περιλαμβανομένου και του τριαδικού θεού του «Χριστιανικού κόσμου»; Υπήρξε ή υπάρχει μεταξύ όλων των εθνών του κόσμου τούτου κάποιος θεός που «ανήγγειλε τούτο», δηλαδή, είπε ό,τι ο Ιεχωβά έχει ειπεί στον γραπτό του λόγο; Ή μπορούν αυτοί οι θεοί των εθνών να ‘δείξωσιν εις ημάς τα πρότερα’, δηλαδή, πράγματα εκ των προτέρων; Έκαμαν αυτοί οι θεοί προρρήσεις στο παρελθόν που αργότερα επηλήθευσαν στο παρελθόν; Έκαμαν αυτοί οι θεοί προρρήσεις όσον αφορά τον σημερινό καιρό της αμηχανίας; Μήπως τα γεγονότα και οι συνθήκες του κόσμου από το 1914 μ.Χ. αποδεικνύουν ότι οι θεοί αυτοί μίλησαν την αλήθεια και ότι είναι αληθινοί θεοί προφητείας που έχουν τη δύναμι να κάνουν την προφητεία των να επαληθεύη;

 3. Τι προσκαλούνται αυτοί οι θεοί να πράξουν;

³ Ας παρουσιάσουν αυτοί οι θεοί τους μάρτυράς των από όλα τα πολλά έθνη, των οποίων ο ολικός πληθυσμός σήμερα αριθμεί πάνω από τρία δισεκατομμύρια. Ασφαλώς μεταξύ τόσο πολλών ανθρώπων οι θεοί πρέπει να εύρουν τους απαιτουμένους δύο ή τρεις μάρτυρας για να τους αποδείξουν αληθινούς θεούς. Ας ακούσουν αυτοί οι μάρτυρες τι έχουν να πουν οι θεοί των στα ιερά των θρησκευτικά βιβλία για να μπορέσουν να δείξουν οι τέτοιοι μάρτυρες και να πουν όσον αφορά την προφητεία των θεών των: ‘«Τούτο είναι αληθινόν.» Οι θεοί μας απεδείχθησαν αληθείς!’

4, 5. (α) Πόσοι από τους θεούς των εθνών μπορούν να παραγάγουν μάρτυρας της θεότητός των; (β) Τι λέγει τώρα ο Ιεχωβά;

⁴ Πού, όμως, ανάμεσα στην ταραχή του κόσμου έχουν αυτοί οι θεοί μάρτυρας που έτσι πιστοποιούν «Τούτο είναι αληθινόν» όσον αφορά τους θεούς των; Ποιος απ’ αυτούς τους θεούς προείπε αρκετόν καιρό πρωτύτερα αυτή τη σημερινή στενοχωρία των εθνών με αμηχανία και έπειτα παρέσχε μια εξήγησι της στενοχωρίας αυτής και προείπε την έκβασί της; Κανείς απ’ αυτούς τους θεούς δεν μπορεί να προμηθεύση τον απαιτούμενο αριθμό μαρτύρων για τον σκοπόν αυτόν! Κανείς από τους θεούς αυτούς δεν μπορεί να ανακηρυχθή δίκαιος με αποδείξεις υποβαλλόμενες από μάρτυρας επάνω στη γη. Αλλά υπάρχει ένας Θεός που έκαμε αυτά τα πράγματα, για ν’ αποδείξη μ’ αυτά τη Θεότητά του. Στους αντιπροσώπους του στο δικαστήριο τώρα λέγει:

⁵ «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού Θεός δεν επλάσθη, ούτε θα εξακολουθήση να υπάρχη μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»​—Ησ. 43:10-12, ΜΝΚ.

 6. Ποιοι είναι αυτοί που υπηρετούν τον αληθινό Θεό ως μάρτυρές του, και πώς γίνονται μάρτυρες;

⁶ Καθαρός κοινός νους πρέπει να συμφωνήση με κάθε ειλικρίνεια ότι τα άτομα που έτσι υπηρετούν σ’ αυτή την πνευματική δίκη είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένα άτομο δεν αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά με το να υιοθετή απλώς το όνομα και να αγγέλλη δημοσία τον εαυτό του ως τοιούτον. Στο έτος 1931 αφιερωμένοι Χριστιανοί σπουδασταί της Γραφής, συναγμένοι σε διεθνή συνέλευσι στο Κολόμπους, Οχάιο, ενεστερνίσθησαν αυτό το όνομα με τυπική απόφασι, έπειτα από την οποία Χριστιανικές εκκλησίες γύρω στη γη υιοθέτησαν την ίδια αυτή απόφασι για να είναι δημοσία προσδιωρισμένες με αυτή την ονομασία. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 22.761 εκκλησίες σε 194 χώρες που είναι γνωστές ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Το ότι υιοθέτησαν την απόφασι όσον αφορά το όνομα δεν τους έκαμε αυτό καθ’ εαυτό μάρτυράς του. Ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι εκείνος που κάνει τους μάρτυράς του και έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τους όρους του πριν τους εκλέξη.

 7. Πώς δίδεται απόδειξις ότι ένας είναι μάρτυς του αληθινού Θεού;

⁷ Οι μάρτυρες πρέπει να είναι τελείως αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού ως του Μεσίτου της νέας διαθήκης, για να μπορέσουν να γίνουν μέλη του πνευματικού Ισραήλ. Αυτό τους θέτει κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή το όνομά του καλείται επάνω τους και φέρουν το όνομά του. Εν τούτοις, πρέπει ν’ αποδείξουν ότι πραγματικά είναι τέτοιοι παρέχοντας μαρτυρία για το όνομά του και μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύοντας την πίστι των με τα έργα των. Έκαμαν άτομα της εποχής μας τέτοια απόδειξι πριν από το έτος 1931;

8, 9. (α) Τι μπορούν να κάμουν εκείνοι που αμφιβάλλουν γι’ αυτό; (β) Γιατί είναι ψευδής η κατηγορία ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ερμήνευσαν αυθαιρέτως το Ησαΐας 43:10 και το εφήρμοσαν στον εαυτό τους;

⁸ Κάθε άτομο που αμφιβάλλει ας εξετάση την ιστορία των μαρτύρων του Ιεχωβά από το έτος 1919, και ιδιαίτερα από το 1926, ως τις 26 Ιουλίου 1931, όταν αυτή η ονομασία έγινε δεκτή, και θα εύρη ότι αυτοί οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί ανταπεκρίθησαν στις απαιτήσεις του Ιεχωβά για να είναι μάρτυρές Του. Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Η Θρησκεία στη Σοβιετική Ένωσι», ο πολύ γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφεύς για πολιτικές υποθέσεις, Βάλτερ Κόλαρζ, μιλεί στις σελίδες 338-344 για την εκστρατεία της Κομμουνιστικής Ρωσίας να καταστρέψη τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά εισάγει το ζήτημα λέγοντας:

Το όνομα ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’ υπήρξε σε χρήσι από το 1931. Τα μέλη του θρησκευτικού δόγματος ανιχνεύουν το όνομα αυτό σε διάφορα αυθαιρέτως ερμηνευμένα Γραφικά εδάφια, ιδιαίτερα στον Ησαΐα (43:10) ‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα. . . .’ Αυτό έχει αλλαγή σε ‘Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά’. Ο Ιησούς ο ίδιος ήταν ‘ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά’. Ως το 1931 τα μέλη του δόγματος ήσαν γνωστά με διάφορα άλλα ονόματα όπως ‘Σπουδασταί της Γραφής’ ή ‘Ρωσσελισταί’ . . .

⁹ Ωστόσο, σχετικά με τούτο οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι ένοχοι για ό,τι ο Κόλαρζ ονομάζει «διάφορα αυθαιρέτως ερμηνευμένα Γραφικά εδάφια», και δεν άλλαξαν την έκφρασι «Κύριος» στο όνομα «Ιεχωβά». Εχρησιμοποίησαν απλώς σύγχρονες μεταφράσεις όπως είναι η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις, η Κατά Γράμμα Μετάφρασις της Αγίας Γραφής του Ροβέρτου Γιάγκ, και ούτω καθεξής, αντί της απαρχαιωμένης, προ τριακοσίων ετών γενομένης, Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως της Γραφής ή Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, που εξεδόθη στο 1611. Τέτοιες σύγχρονες μεταφράσεις δεν μεταφράζουν κακώς το όνομα του Θεού.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ

10. Ως μάρτυρες τίνος άλλου πρέπει να ενεργήσουν οι γνήσιοι Χριστιανοί;

¹⁰ Είναι αληθές ότι οι γνήσιοι Χριστιανοί, τέτοιοι που είναι σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιησού Χριστού. Πριν ακριβώς αναληφθή στον ουρανό ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. 24:48), και, «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Και το τελευταίο βιβλίο της Γραφής μιλεί για τους αληθινούς Χριστιανούς ως τους «φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 12:17· 1:9· 19:10· 20:4) Έτσι, ακόμη και από το 1931, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολούθησαν να δίνουν μαρτυρία για τον Ιησούν, αυτό δε το κάνουν επειδή ‘φυλάττουν τας εντολάς του Θεού’.

11, 12. (α) Γιατί πρέπει οι μάρτυρες του Ιεχωβά να δίνουν μαρτυρία και για τον Ιεχωβά και για τον Ιησούν; (β) Με τι εχρίσθη ο Ιησούς, και από ποιόν;

¹¹ Εν τούτοις, στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, ο συγγραφεύς του απόστολος Ιωάννης λέγει για τον εαυτό του ως Χριστιανό: «Ιωάννην· όστις εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού, και την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 1:1, 2) Ένας αληθινός Χριστιανός πρέπει να δώση μαρτυρία και για τον Θεό και για τον Χριστό του ή Μεσσία. Κανείς ας μη λησμονή ή αποκρύπτη το γεγονός ότι ο τίτλος Χριστός ή Μεσσίας σημαίνει «Κεχρισμένος». Για να υπάρχη ένας κεχρισμένος πρέπει να υπάρχη και ένας χρίων ή εκείνος που κάνει το χρίσμα. Έτσι, για να δώσωμε πλήρη μαρτυρία όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, πρέπει επίσης να δώσωμε μαρτυρία για Εκείνον που έχρισε τον Ιησούν και τον έκαμε Χριστόν ή Μεσσία. Πρέπει να δώσωμε μαρτυρία για τον Χρίσαντα καθώς και για τον Κεχρισμένον. Ποιος, λοιπόν, έχρισε τον Ιησούν, και με τι​—με έλαιον, ή με τι; Ο Ιησούς ο ίδιος μας λέγει ποιος τον έχρισε. Όταν, στην Ιουδαϊκή συναγωγή, του ενεχειρίσθη το βιβλίο του Ησαΐα, εστράφη στο εξηκοστό πρώτο κεφάλαιο, εδάφια πρώτο και δεύτερο, και τα ανέγνωσε στην Εβραϊκή, ως εξής:

¹² «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πράους· με απέστειλε . . .· δια να κηρύξω το έτος της ευνοίας του Ιεχωβά.» (Ησ. 61:1, 2, ΑΣ) Αφού ανέγνωσε αυτά τα λόγια στο Εβραϊκό κείμενο, στο οποίον απαντάται το Εβραϊκό όνομα του Θεού )הוהי‏), άρχισε την ομιλία του προς τους Ιουδαίους, λέγοντας: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» (Λουκ. 4:16-21) Έτσι ο Ιησούς δημοσία είπε ότι ο Κύριος Ιεχωβά τον είχε χρίσει με άγιο πνεύμα. Ο Ιησούς επάνω στη γη δεν έχρισε τον εαυτό του με άγιο πνεύμα από τον ουρανό. Έπειτα από τριάμισυ χρόνια εβάπτισε τους μαθητάς του με άγιο πνεύμα από τον ουρανό, αλλ’ ο Ιησούς δεν εβάπτισε τον εαυτό του με πνεύμα. Κύριος ο Ιεχωβά το έπραξε αυτό· και ο Ιησούς είπε ότι Κύριος ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που τον έστειλε να ευαγγελίζεται και να ‘κηρύξη το έτος της ευνοίας του Ιεχωβά’. Επομένως ο Ιησούς και ο Ιεχωβά δεν είναι το ίδιο άτομο. Ο Ιεχωβά είναι ο Αποστολεύς· ο Ιησούς είναι ο Απεσταλμένος. Ο Ιεχωβά είναι ο Χρίων· ο Ιησούς είναι ο Κεχρισμένος ή Μεσσίας.

13. Τίνος ήταν ο Ιησούς μάρτυς, και ποιά απόδειξι τούτου έδωσε;

¹³ Ο Ιησούς έδινε πάντοτε μαρτυρία γι’ Αυτόν που τον έχρισε, ο οποίος είναι ο Κύριος Ιεχωβά. Ο Ιησούς εγεννήθη κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυς του Ιεχωβά, διότι, από την Ιουδαία παρθένο Μαρία, ο Ιησούς εγεννήθη στο έθνος εκείνο ακριβώς, στο οποίον ο Θεός δια του προφήτου του Ησαΐα είπε: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα.» (Ησ. 43:10, ΑΣ) Σε δίκη για τη ζωή του ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, ο Ιησούς είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Να μαρτυρήση για ποιά αλήθεια; Στην τελευταία του προσευχή με τους αποστόλους του ο Ιησούς είπε στον Θεό στον ουρανό: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Αυτή ήταν η αλήθεια του Κυρίου Ιεχωβά.

14. Τι είπε ο Ιωάννης για τον Ιησούν ως μάρτυρα;

¹⁴ Υπήρχε κάθε λόγος για τον απόστολο Ιωάννη, στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, να ονομάση τον Ιησού Χριστό «ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, και ο άρχων των βασιλέων της γης. . . . και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς, και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού.» (Αποκάλ. 1:5, 6) Και ο απόστολος Ιωάννης ανέφερε ότι ο Ιησούς τού είπε: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.»​—Αποκάλ. 3:14.

15. Ποια περαιτέρω απόδειξι έχομε για να δείξωμε ότι ο Ιησούς ήταν υποχρεωμένος να είναι μάρτυς του Ιεχωβά;

¹⁵ Τίνος ήταν ο Ιησούς Χριστός «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός»; Με τη γέννησί του στο έθνος, στο οποίον απηυθύνοντο τα λόγια του Ησαΐα 43:10-12, ο Ιησούς Χριστός ήταν υποχρεωμένος να είναι μάρτυς του Ιεχωβά. Έζησε σύμφωνα με αυτή την υποχρέωσι, διότι όλο το γραπτό υπόμνημα για το τι είπε καθώς και για όλες τις Εβραϊκές γραφές, που παρέθεσε, αποδεικνύει ότι ήταν μάρτυς του Ιεχωβά. Αν απηυθύνετο σήμερα η ερώτησις στον Ιησού Χριστό, Τίνος Θεού είσαι μάρτυς; θα απαντούσε: Του Ιεχωβά! Αυτός ήταν και ακόμη είναι στον ουρανό ο «μάρτυς ο πιστός και αληθινός» του ‘Θεού και Πατρός του’.​—Αποκάλ. 1:5, 6.

16. Σε ποιους άλλους εκτός από τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς απευθύνονται τα λόγια του Ησαΐα 43:10-12;

¹⁶ Σχετικά με τούτο όλοι οι μαθηταί του πρέπει να τον μιμηθούν, είτε είναι φυσικώς γεννημένοι Ιουδαίοι, είτε Εθνικοί. (1 Κορ. 11:1) Οι εξ Εθνικών Χριστιανοί καθώς και οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, διότι στη σύσκεψι των αποστόλων και των πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ, ο μαθητής Ιάκωβος εφήρμοσε στους εξ Εθνικών Χριστιανούς την προφητεία του Αμώς 9:11, 12 και είπε: «Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον.» (Πράξ. 15:14, 15) Επομένως το όνομα του Θεού Ιεχωβά καλείται επάνω στους εξ Εθνικών Χριστιανούς καθώς και στους φυσικώς γεννημένους Ιουδαίους Χριστιανούς, και γι’ αυτόν τον λόγο το Ησαΐας 43:10-12 απευθύνεται στους εξ Εθνικών Χριστιανούς που ανήκουν στον πνευματικόν Ισραήλ καθώς και στους Ιουδαίους που μετεστράφησαν στη μαθητεία του Ιησού Χριστού.

17. Αν ο «Χριστιανικός κόσμος» ζούσε σύμφωνα με τον ισχυρισμό του, τι θα ήσαν όλοι οι άνθρωποί του;

¹⁷ Αυτή δεν είναι περίπτωσις ανιχνεύσεως της ονομασίας μάρτυρες του Ιεχωβά «σε διάφορα αυθαιρέτως ερμηνευμένα Γραφικά εδάφια», καθώς λέγει ο Κόλαρζ. Το άγιο πνεύμα του Θεού μέσω του μαθητού Ιακώβου δείχνει ότι πρέπει να υπάρχουν τέτοια άτομα όπως μάρτυρες του Ιεχωβά και δείχνει, επίσης, ποιά είναι αυτά. Αν ο «Χριστιανικός κόσμος» ζούσε σύμφωνα με τον ισχυρισμό του ότι είναι Χριστιανικός, τότε ο καθένας στον «Χριστιανικό κόσμο» που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός θα ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν υπάρχει διαφυγή απ’ αυτό.

ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΠΛΑΣΘΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ Ή ΚΑΤΟΠΙΝ

18. Πώς ισχυρίζονται οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, και ποιά ερμηνεία δίνουν στο Ησαΐας 43:10;

¹⁸ Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους λέγοντας ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά με το να είναι μάρτυρες του Ιησού επειδή, όπως λέγουν, Ιεχωβά είναι το όνομα της Παλαιάς Διαθήκης για τον Ιησούν και έτσι ο Ιησούς είναι ο Ιεχωβά και αυτοί (ο κλήρος) χρησιμοποιούν απλώς το όνομα Ιησούς αντί του ονόματος Ιεχωβά. Τονίζουν το Ησαΐας 43:10, στο οποίον ο Ιεχωβά λέγει όχι μόνο «Σεις είσθε μάρτυρές μου», αλλά και τα εξής λόγια (στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου): «Προ εμού Θεός δεν επλάσθη,a ούτε θα εξακολουθήση να υπάρχη μετ’ εμέ.» Και επίσης το εδάφιο 11, που λέγει (στην ίδια Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου): «Εγώ, εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει.» Αυτό, λέγει ο κλήρος, αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς είναι ένας και ο αυτός Θεός, επειδή εδώ ο Κύριος Ιεχωβά λέγει: «Εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει», και η Νέα Διαθήκη λέγει ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρ μας.

19. Τι παραβλέπει ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» μ’ αυτή την ερμηνεία;

¹⁹ Επιχειρηματολογώντας μ’ αυτό τον τρόπο οι κληρικοί εκείνοι δεν τονίζουν τη μεταγενέστερη προφητεία του Αβδιού, εδάφιο 21, που λέγει: «Και θέλουσιν αναβή σωτήρες εις το όρος Σιών, δια να κρίνωσι το όρος του Ησαύ· και του Κυρίου θέλει είσθαι η βασιλεία.» Σημειώστε, παρακαλούμε, εδώ ότι υπάρχουν και άλλοι σωτήρες εκτός του Κυρίου Ιεχωβά. Οι κληρικοί εκείνοι, επίσης, δεν τονίζουν τα ακόλουθα εδάφια που μιλούν για άλλους σωτήρας: «Και έδωκεν ο Κύριος εις τον Ισραήλ σωτήρα, και εξήλθον υποκάτωθεν της χειρός των Συρίων.» (2 Βασ. 13:5) «Κατά τους πολλούς οικτιρμούς σου έδωκας σωτήρας εις αυτούς, και έσωσαν αυτούς εκ της χειρός των θλιβόντων αυτούς.» (Νεεμ. 9:27) «Και θέλει είσθαι . . . δια σημείον και μαρτυρίαν εις τον Κύριον των δυνάμεων· . . . και θέλει εξαποστείλει προς αυτούς σωτήρα, και μέγαν, και θέλει σώσει αυτούς.» (Ησ. 19:20) Έτσι ο Ιεχωβά μπορεί να εγείρη άλλους να ενεργήσουν ως σωτήρες.

20. Εξηγήστε πώς ο Ιησούς είναι σωτήρ του ανθρωπίνου γένους.

²⁰ Σε αρμονία με αυτό το γεγονός οι Άγιες Γραφές πιστοποιούν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μόνο ένα μέσον του Ιεχωβά Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Στις Πράξεις 5:30-32 αναφέρεται ότι οι Χριστιανοί απόστολοι είπαν στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν: «Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν, τον οποίον σεις εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών. Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων.» Στις Πράξεις 13:23 ο απόστολος Παύλος λέγει: «Από του σπέρματος τούτου [του Δαβίδ] ο Θεός κατά την επαγγελίαν αυτού ανέστησεν εις τον Ισραήλ σωτήρα τον Ιησούν.» Στο 1 Ιωάννου 4:14 ο απόστολος γράφει: «Και ημείς είδομεν, και μαρτυρούμεν, ότι ο Πατήρ απέστειλε τον Υιόν Σωτήρα του κόσμου.» Το να υποστηρίξη οποιοσδήποτε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ένας και μόνος Σωτήρ θα ήταν, απέναντι όλων αυτών των Γραφικών εδαφίων, άρνησις ότι ο Θεός, ο Πατήρ του Ιησού Χριστού, είναι Σωτήρ. Αλλά ο Θεός και Πατήρ είναι η μόνη Πηγή σωτηρίας κατά το ότι απέστειλε τον μονογενή του Υιό σ’ αυτή τη γη για να γίνη ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός και να πεθάνη ως απολυτρωτική θυσία· και ο Θεός ο Πατήρ ήγειρε τον Υιό του εκ νεκρών και έτσι, επίσης, έσωσε τον Υιό του.​—Εβρ. 5:5-8.

21, 22. Ποιο επιχείρημα χρησιμοποιείται έπειτα από τον κλήρο στην εξήγησι του Ησαΐας 43:10, και με το να ενεργούν έτσι τι συμβαίνει;

²¹ Εν τούτοις, οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου», μη ικανοποιημένοι τελείως με τα προηγούμενα, αναφέρονται πάλι στον Ησαΐα 43:10, όπου ο Ιεχωβά, απευθυνόμενος στους μάρτυράς του, λέγει: «Προ εμού Θεός [Ελ] δεν επλάσθη, ούτε θέλει υπάρχει μετ’ εμέ.» Έπειτα τονίζουν το Ησαΐας 9:6, το οποίον αποκαλεί τον Ιησού Χριστό ‘Θεόν [Ελ] ισχυρόν, Πατέρα του μέλλοντος αιώνος, Άρχοντα ειρήνης’, και λέγουν ότι, επειδή δεν επλάσθη Θεός προ του Ιεχωβά και δεν επρόκειτο να υπάρξη Θεός μετά τον Ιεχωβά, τούτο αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς είναι ένας και ο αυτός Θεός και ότι ο Ιεχωβά είναι ο Ιησούς. Λέγουν ότι αυτό, επίσης, αποδεικνύει ότι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών σφάλλει μεταφράζοντας το Ιωάν. 1:1 ως εξής: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο με τον Θεόν, και θεός ήτο ο Λόγος», δηλαδή, θεός εκτός από τον Ιεχωβά.

²² Χρησιμοποιώντας ένα τέτοιο επιχείρημα οι τριαδισταί κληρικοί αφήνουν τα λόγια του Ιεχωβά στον Ησαΐα 43:10 έξω από τα συμφραζόμενά των και δείχνουν ότι δεν κατανοούν για ποιο πράγμα μιλεί ο Ιεχωβά μέσω του προφήτου του.

23, 24. Τι ακριβώς λέγει ο Ιεχωβά στον Ισραήλ σ’ αυτό το κεφάλαιο 43 του Ησαΐα, και πώς πρέπει να εννοήσωμε τα εδάφια δέκατο και ενδέκατο;

²³ Στο πρώτο εδάφιο του τεσσαρακοστού τρίτου κεφαλαίου ο Ιεχωβά λέγει στον λαόν του Ησαΐα ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός του έθνους Ιακώβ, Αυτός είναι ο Πλάστης του έθνους Ισραήλ. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε κι έπλασε το έθνος αυτό. Το έθνος Ισραήλ δεν εδημιούργησε και δεν έπλασε τον Ιεχωβά ως Θεό των. Τα άλλα έθνη, τα ειδωλολατρικά έθνη, είχαν δημιουργήσει τους θεούς των και είχαν πλάσει εικόνες για να παριστάνουν τους θεούς των, αλλά δεν συνέβαινε αυτό με το έθνος Ισραήλ και τον Θεόν του Ιεχωβά. Λόγω του ζωτικού αυτού γεγονότος ο Ιεχωβά προκαλεί τους πολλούς θεούς των εθνών και λέγει στους θεούς αυτούς να φέρουν τους μάρτυράς των για να πιστοποιήσουν με απόδειξι ότι είναι πραγματικά θεοί που προγνωρίζουν το μέλλον και που προλέγουν το μέλλον. Αλλά το έθνος Ισραήλ θα μπορούσε να πη πολλά πραγματικά ιστορικά γεγονότα για τον Θεόν του σε απόδειξι του ότι αυτός είναι ένας αληθινός ζων Θεός, αν και δεν επιτρέπει να κατασκευασθή καμμιά υλική ειδωλολατρική εικόνα για να τον παριστάνη. Συνεπώς ο Ιεχωβά λέγει στους Ισραηλίτας ότι είναι μάρτυρές του και είναι ο δούλος του, τον οποίον αυτός εξέλεξε. Γιατί;

²⁴ Ο Ιεχωβά εξηγεί, λέγοντας: «Δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού Θεός δεν επλάσθη, ούτε θα εξακολουθήση να υπάρχη μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει.» (Ησ. 43:10, 11, Μετάφρασις Νέου Κόσμου) Ο Ιεχωβά, ο Θεός του εκλεκτού του λαού, δεν είναι όμοιος με τους δημιουργημένους, πλασμένους θεούς των ειδωλολατρικών εθνών. Στον Ησαΐα 43:10 ο Ιεχωβά δεν είπε: ‘Δεν έπλασα Θεόν προ εμού, και δεν έπλασα Θεόν μετ’ εμέ.’ Όχι, αλλά είπε: «Προ εμού Θεός δεν επλάσθη», δηλαδή, από άλλους. Επομένως μιλεί για άλλα άτομα που πλάσσουν τους θεούς των.

25-27. Τι λέγει τώρα ο Ιεχωβά για τη θειότητα θεών από μέταλλο, πέτρα και ξύλο;

²⁵ Ότι ο Ιεχωβά μιλεί εδώ για τα μη Ιουδαϊκά έθνη που δημιουργούν τους θεούς των και πλάσσουν μεταλλικές, πέτρινες ή ξύλινες ειδωλολατρικές εικόνες των, είναι πολύ σαφές από τα συμφραζόμενα πριν και μετά το Ησαΐας 43:10. Αφού λέγει στο υπόλοιπο του τεσσαρακοστού τρίτου κεφαλαίου πώς θ’ απελευθερώση τον λαό του από τη Βαβυλώνα, όπου θα είναι εξόριστοι διότι αμάρτησαν και παρενόμησαν εναντίον του, ο Ιεχωβά προχωρεί και λέγει στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (ΜΝΚ):

²⁶ «Αλλά τώρα άκουσον, δούλε μου Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον εξέλεξα· ούτω λέγει ο Ιεχωβά, όστις σε έκαμε, και σε έπλασεν, όστις σε εβοήθησεν ακόμη και εκ κοιλίας [όπου εποιήθης και επλάσθης], ‘. . . Μη φοβείσθε, μηδέ τρομάζετε· έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης, και ανήγγειλα τούτο; σεις είσθε μάλιστα μάρτυρές μου· εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος· δεν ανεγνώρισα ουδένα’.

²⁷ »Όσοι κατασκευάζουσιν είδωλα, πάντες είναι ματαιότης· και τα πολυέραστα αυτών είδωλα δεν ωφελούσι· και αυτοί είναι μάρτυρες αυτών ότι δεν βλέπουσιν, ουδέ νοούσι, δια να καταισχυνθώσι. Τις έπλασε θεόν; ή έχυσεν είδωλον, το οποίον ουδέν ωφελεί; Ιδού, πάντες οι σύντροφοι αυτού θέλουσιν αισχυνθή· και οι τεχνίται, αυτοί είναι εξ ανθρώπων· . . . Ο χαλκεύς κόπτει σίδηρον, και εργάζεται εις τους άνθρακας, και με τα σφυρία μορφόνει αυτό, και κατασκευάζει αυτό με την δύναμιν των βραχιόνων αυτού· μάλιστα πεινά, και η δύναμις αυτού αποκάμνει· ύδωρ δεν πίνει, και ατονίζει [ο πλάστης ενός μεταλλικού ειδωλολατρικού θεού].» Πώς, λοιπόν, μπορεί ένας χαλκεύς που διψά και αποκάμνει και που πεινά και ατονίζει να πλάση με μέταλλο έναν θεό που δεν αποκάμνει και δεν ατονίζει;

28. Πώς δείχνει την τελεία μωρία του λατρευτού ξυλίνων θεών;

²⁸ Έπειτα ο Ιεχωβά μέσω του προφήτου του Ησαΐα προχωρεί να πη για τον ξυλουργό, που κατασκευάζει ξύλινον θεό. Γι’ αυτόν τον σκοπό εκλέγει ένα καλό δένδρο για το ξύλο του. «Προσέτι κάμνει αυτό θεόν, και προσκυνεί αυτό· κάμνει αυτό είδωλον, και γονατίζει έμπροσθεν αυτού. . . . και προσεύχεται εις αυτό, και λέγει, Λύτρωσόν με, διότι είσαι ο θεός μου.» Αλλά το υπόλοιπο του ξύλου αυτού του ίδιου δένδρου δεν γίνεται θεός, αλλά ο ξυλουργός το καίει για φωτιά με την οποία θερμαίνεται ή ψήνει ψωμί ή κρέας. Ο ξυλουργός ποτέ δεν σταματά να λογικευθή και να πη στον εαυτό του: «Το ήμισυ αυτού [του δένδρου] έκαυσα εν πυρί· έτι έψησα άρτον επί των ανθράκων αυτού· έψησα κρέας, και έφαγον· έπειτα θέλω κάμει το υπόλοιπον αυτού βδέλυγμα [είδωλον];» Πώς θα μπορούσε ένα τέτοιο είδωλο κατασκευασμένο από ξύλο, που ο ξυλουργός μπορεί να κάψη στη φωτιά, να είναι θεός;​—Ησ. 44:1-20.

29, 30. Έπειτα ποια πρόσκλησι δίνει ο Ιεχωβά στους μάρτυράς του, και τι λέγει κατόπιν για να δώση πρόσθετη απόδειξι ότι αυτός είναι Θεός προφητείας;

²⁹ Έπειτα από αυτή την απλή γραμμή συλλογισμού, ο Ιεχωβά Θεός απευθύνεται στον εκλεκτό του λαό και λέγει: «Ενθυμού ταύτα, Ιακώβ και Ισραήλ· διότι δούλός μου είσαι· εγώ σε έπλασα [όχι συ εμέ]· δούλός μου είσαι· Ισραήλ, δεν θέλεις λησμονηθή υπ’ εμού. Εξήλειψα, ως πυκνήν ομίχλην, τας παραβάσεις σου, και ως νέφος, τας αμαρτίας σου [έτσι ώστε δεν μπορώ να τις ιδώ από τον ουρανό]· επίστρεψον προς εμέ· διότι εγώ σε ελύτρωσα.»​—Ησ. 44:21, 22.

³⁰ Έπειτ’ απ’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός ο Λυτρωτής προλέγει, πριν από εκατόν ενενήντα χρόνια και πλέον, το ίδιο το όνομα εκείνου που θα ανέτρεπε την ισχυρή παγκόσμια δύναμι της Βαβυλώνος και θα ελευθέρωνε τον λαό του για να επιστρέψη στην πατρίδα και ν’ ανοικοδομήση την Ιερουσαλήμ και τον ναό. Ο Ιεχωβά κατωνόμασε τον Κύρον, τον Πέρσην κατακτητήν, για τον οποίον η ιστορία λέγει ότι ανέτρεψε τη Βαβυλώνα στο 539 π.Χ. και έπειτα ελευθέρωσε τους Ιουδαίους αιχμαλώτους. Έτσι ο Ιεχωβά επανελύτρωσε τον λαό του. (Ησ. 44:23-28) Δεν είναι μήπως αυτό ένα από τα πολλά γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ο Ιεχωβά είναι Θεός, ο Θεός της αληθινής προφητείας; Ναι, πράγματι!

31. (α) Συνοψίστε τώρα την ορθή κατανόησι του Ησαΐας 43:10. (β) Τι, όμως, εδήλωσε ο Ιεχωβά ότι θα έπραττε χάριν του μονογενούς του Υιού;

³¹ Έτσι, λοιπόν, για να επανέλθωμε στο Ησαΐας 43:10 τα ειδωλολατρικά έθνη της γης δεν υπήρχαν πριν από τον Ιεχωβά, και συνεπώς δεν υπήρχε θεός πλασμένος από ειδωλολατρικά έθνη πριν από τον Ιεχωβά, ο οποίος είναι χωρίς αρχή. (Ψαλμ. 90:2) Είναι, επίσης, αληθές ότι, σε όλα τα έθνη που ήλθαν σε ύπαρξι μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε πριν από τέσσερες χιλιάδες τριακόσια χρόνια, κανείς πραγματικός, ζων θεός ικανός να προφητεύση αληθινά δεν επλάσθη από τα έθνη. Επομένως, μετά τον Ιεχωβά, κανείς Θεός δεν εξακολούθησε να υπάρχη όπως Αυτός. Αλλά, σύμφωνα με την προφητεία του στον Ησαΐα 9:6, στον όγδοον αιώνα προ Χριστού, διεκήρυξε τον σκοπό του να κάμη τον μονογενή του Υιό ‘Θαυμαστόν, Σύμβουλον, Θεόν ισχυρόν, Πατέρα του μέλλοντος αιώνος, Άρχοντα Ειρήνης’. Ο Ιεχωβά δεν εξεπλήρωσε αυτή την προφητεία στην εποχή του Ησαΐα ή στο έτος που Αυτός είπε το λόγια του Ησαΐα 43:10, 11. Πότε, λοιπόν, ο Ιεχωβά εξεπλήρωσε την προφητεία του Ησαΐα 9:6, 7; Αυτό ακριβώς ο Ιεχωβά το έκαμε με τον Υιό του στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, ο οποίος Υιός του Θεού έγινε ο Ιησούς Χριστός.

32. Ποιο, λοιπόν, είναι το συμπέρασμά μας για τον Ιεχωβά Θεό;

³² Υπάρχει, λοιπόν, Θεός σαν τον Ιεχωβά, τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού; Όχι, μπορούμε να φέρωμε μαρτυρία ότι δεν υπάρχει κανείς. Ως την ημέρα αυτή παραμένει αληθινό ότι, ως ο Παντοδύναμος Θεός της αληθινής προφητείας, αυτός είναι ο πρώτος και ο Έσχατος και κανένα κτίσμα στον ουρανό και στη γη δεν μπορεί να πλάση θεόν σαν αυτόν· κανένα κτίσμα δεν μπορεί ακόμη να κάμη τον εαυτό του θεόν σε σύγκρισι με τον Ιεχωβά. Καθώς είναι γραμμένο στον Ησαΐα 44:6, 7 (ΜΝΚ): «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά ο Βασιλεύς του Ισραήλ, και ο Λυτρωτής αυτού, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων· Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός. Και τις, ως εγώ, θέλει κράξει, και αναγγείλει, και διατάξει εις εμέ, αφού εσύστησα τον παλαιόν λαόν; και τα επερχόμενα, και τα μέλλοντα, ας αναγγείλωσι προς αυτούς.»

33. (α) Υπήρξε Θεός που θα μπορούσε ν’ ανταποκριθή στην πρόκλησι του Ιεχωβά για τη Θεότητα; (β) Τι, επομένως, πρέπει ο καθένας από μας ν’ αποφασίση να είναι;

³³ Ως την ημέρα αυτή κανείς θεός των κοσμικών εθνών δεν έχει απαντήσει σ’ αυτή την θεία πρόκλησι. Ούτε ένας από τους θεούς των δεν παρήγαγε μάρτυρας και δεν τους έδωσε βεβαίωσι σε απόδειξι της θεότητός του. Αλλά, αντιθέτως, ο Ιεχωβά ο Προκλητής έδωσε στους αντιπροσώπους του τη βεβαίωσι σε απόδειξι της δικής του Θεότητος. Στην Αγία του Γραφή και στα αναγεγραμμένα γεγονότα της ιστορίας η βεβαίωσις είναι μπροστά μας για τη Θεότητα του Ιεχωβά. Αν δεν είσθε αθεϊστής ή αγνωστικιστής, αλλ’ αν ακολουθήτε κάποια θρησκεία μέσα ή έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο», η ερώτησις τίθεται σ’ εσάς, Τίνος Θεού είσθε μάρτυς; Άσχετα με το πώς απαντά όλος ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς ως ακόλουθοι και μιμηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού απαντούμε, Είμεθα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 340]

Μ’ ένα μέρος του ξύλου κατασκευάζει ένα θεόν να τον λατρεύη και μ’ ένα άλλο μέρος ψήνει το φαγητό του

Διηγούμενοι «Εις την Επερχομένην Γενεάν»

«Εις την επερχομένην γενεάν, διηγούμενοι τους επαίνους του Ιεχωβά, και την δύναμιν αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα οποία έκαμε.»​—Ψαλμ. 78:4, ΜΝΚ.

 1. Ποια ευθύνη βαρύνει εκείνους που εξασκούν τη θεόδοτη δύναμι της αναπαραγωγής, και ποια είναι η έκτασις αυτής της ευθύνης;

Η ΔΥΝΑΜΙΣ και το προνόμιο του να φερθούν τέκνα σε ύπαρξι έχουν χορηγηθή από τον Ιεχωβά Θεό, την Πηγή της ζωής και τον Δημιουργό των πάντων στον ουρανό και στη γη. (Ψαλμ. 36:9) Ατελείς άνθρωποι που εξασκούν αυτή τη δύναμι, το πράττουν αυτό με την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Με το να έχουν επωφεληθή αυτού του προνομίου, μια βαριά ευθύνη έρχεται επάνω τους. Στους γονείς είναι εμπιστευμένο το έργο να μεταδώσουν στους απογόνους των την αληθινή σημασία και τον σκοπό της ζωής. Το να διαβιβάσουν στα τέκνα φυσική ζωή χωρίς πνευματική ζωή δείχνει παράλειψι καθήκοντος. Ακόμη και τα ζώα διαβιβάζουν φυσική ζωή στους απογόνους των. Αλλ’ από τους ανθρώπους, που επλάσθησαν κατ’ εικόνα Θεού και επροικίσθησαν με τη δύναμι του λογικού, καλύτερα πράγματα αναμένονται. Στον γραπτό του λόγο, την Αγία Γραφή, ο Ιεχωβά ανέγραψε τον σκοπό του για τον οποίον εδημιούργησε όλα τα θαυμάσια του σύμπαντός του, περιλαμβανομένου και του ανθρώπου. Ο σκοπός αυτός είναι όπως όλα τον επαινούν, αντανακλούν την απαράμιλλη δημιουργικότητά του, και καταδεικνύουν ότι οι αρχές του, με τις οποίες κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν είναι υψίστης πρακτικής αξίας, κατευθύνοντας τον άνθρωπο στη μόνη ορθή οδόν ζωής.​—Ψαλμ. 145:10.

 2. Γιατί μερικοί γονείς παραλείπουν να διαβιβάσουν ζωτική γνώσι στους απογόνους των, και επομένως πώς, δίκαια, θα μπορούσαν να εκτιμηθούν;

² Πλάσματα, που παραλείπουν ν’ αποδώσουν τιμή και αίνο στον Δημιουργό ακόμη και στην πολύ περιωρισμένη ζωή που τώρα απολαμβάνουν, πραγματικά κάνουν κακή χρήσι και κατάχρησι ενός πολυτίμου δώρου που έχουν από τον Θεό. Δεν είναι καλύτερα τα πλάσματα αυτά από τον άφρονα που λέγει στην καρδιά του: «Δεν υπάρχει Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 14:1, ΜΝΚ) Μαζί αγνοούν και αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού, και έτσι βλακωδώς αρνούνται την ίδια των ύπαρξι, διότι πώς μπορούν να υπάρχουν δημιουργήματα χωρίς δημιουργό; Αυτοί οι άθεοι δεν έχουν τίποτε να διαβιβάσουν στα τέκνα των πέρα από ό,τι ένα ζώο διαβιβάζει στο νεογνό του. Αν αυτοί οι ίδιοι δεν γνωρίζουν και δεν εκτιμούν γιατί τους εδόθη ζωή, πώς μπορούν να διαβιβάσουν αυτή την πληροφορία στην επόμενη γενεά; Και πώς μπορούν τα τέκνα των να επιτύχουν το μέγιστο μέτρον ευτυχίας και χρησιμότητος στη ζωή αν αρνούνται την κληρονομία που ο Ιεχωβά είχε ως σκοπό του γι’ αυτά, μια κληρονομιά ουρανίας σοφίας;

 3. (α) Τι παράδειγμα έδωσαν γονείς σαν τον Νώε, τον Αβραάμ και τον Ιακώβ και άλλους; (β) Γιατί ο Ιεχωβά εγνωρίσθη με τον Αβραάμ;

³ Ευτυχώς σε κάθε γενεά υπήρξαν εκείνοι, που εξετίμησαν την ευθύνη αυτή, και που πιστά διεβίβασαν στην αμέσως επόμενη γενεά τη γνώσι των για τη μεγαλειότητα και το αξιύμνητον του Υψίστου Θεού. Ενεργώντας έτσι, κατέταξαν τον εαυτό τους παράπλευρα σε τέτοια μεγαλειώδη παραδείγματα γονέων όπως ήσαν ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ιακώβ και πλήθος άλλων. Ο Νώε, εκτελώντας το μέρος του, εξεπαίδευσε και εδίδαξε τους γυιούς του τόσο καλά, ώστε στη διάρκεια κρισίμων καιρών εστάθησαν θαρραλέα πλησίον του και επέζησαν ως μέλη ενός θεοσεβούς οίκου. (Εβρ. 11:7) Ο Ιεχωβά μάς πληροφορεί γιατί εγνωρίσθη με τον Αβραάμ, με τα εξής λόγια: «Επειδή γνωρίζω αυτόν, ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού, και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, δια να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν.» (Γέν. 18:19, ΜΝΚ) Σήμερα κάθε γονεύς, που ισχυρίζεται ότι έχει φιλία με τον Ιεχωβά Θεό, πρέπει, όπως ο Νώε και ο Αβραάμ, ν’ αποδειχθή αληθής στον σκοπό αυτής της πολυτίμου σχέσεως.

 4. Ποιόν εσφαλμένο συλλογισμό ακολούθησαν πολλοί γονείς; Πώς γνωρίζομε ότι πλανώνται σοβαρά;

⁴ Μερικοί γονείς, εν τούτοις, συνεπέραναν λανθασμένα ότι θα ήταν ευκολώτερο να περιμένουν ώσπου να φθάση το παιδί στη φυσική ωριμότητα προτού προσπαθήσουν να μεταδώσουν σ’ αυτό τις οδηγίες του Δημιουργού. Ήδη πριν από 130 χρόνια και πλέον μερικοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί προήγαγαν την ιδέα ότι «τα τέκνα πρέπει να μη διδάσκωνται θρησκεία, από φόβο μήπως προκαταληφθούν οι διάνοιές των με κάποιο ιδιαίτερο ‘πιστεύω’· αλλά πρέπει ν’ αφήνωνται στον εαυτό τους, ώσπου να μπορούν να κάμουν μια εκλογή,​—και να εκλέξουν ποιά εκλογή θα κάμουν.» (Σχόλια του Αδάμ Κλαρκ, επάνω στο Δευτερονόμιο 6:6-9) Ο λόγος του Θεού, εξ άλλου, διδάσκει τους γονείς να ‘διδάσκουν το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση’. (Παροιμ. 22:6) Τα παραδείγματα πραγματικής ζωής του νεαρού Ιωσία και του νεαρού Τιμοθέου εξαίρουν την πρακτικότητα της αποδοχής θείας καθοδηγίας στο ζήτημα αυτό και σε όλα τα άλλα ζητήματα. (2 Χρον. 34:1· 2 Τιμ. 3:15) Πλείστοι γονείς επροτίμησαν ν’ ακολουθήσουν ανθρώπινη σοφία, και τούτο, εξ άλλου, παρήγαγε τη σημερινή υπερχειλίζουσα συγκομιδή νεαρών πταιστών.

 5. (α) Σ’ αυτό το ζήτημα, πού μας οδηγεί η κοσμική σοφία; (β) Τι υπαγορεύει η ουρανία σοφία;

⁵ Η κατάστασις εκείνων που απομακρύνονται από τον δρόμο της ουρανίας σοφίας καταδεικνύεται από τις εξής εκφράσεις ενός καθηγητού της ψυχολογίας που ανεφέρθησαν στην εφημερίδα Δη Τέλεγκραμ του Τορόντο, της 11ης Δεκεμβρίου 1952: «Η σταθερή και αναμφισβήτητη εξουσία της κεφαλής της οικογενείας είναι ένα πράγμα του παρελθόντος. Δεν ταιριάζει ακριβώς τώρα. Στις αρχαίες ημέρες ήταν αναγκαία μια αλυσίδα διαταγών. Η επιβίωσις εξηρτάτο από το να εργάζωνται όλοι μαζί, να σπέρνουν το σπόρο και να θερίζουν τη συγκομιδή. Ο πατέρας, ή κεφαλή της οικογενείας, ζητούσε εξουσία και την ελάμβανε. Τώρα όταν ασκήται εξουσία, ακόμη και σπανίως, προκαλεί δυσαρέσκεια. Είναι ακριβώς ένα νέο πρότυπο που έχει αναπτυχθή. Δεν είμεθα βέβαιοι πού βρισκόμαστε, αλλά θα βρούμε μια έκβασι.» Γονείς, δεν έχετε ανάγκη να τελειώσετε σε μια ομίχλη σαν αυτήν! Αποτυχία να χειρισθήτε την ράβδον της εξουσίας των γονέων σημαίνει παραίτησι από την θεόθεν διατεταγμένη θέσι σας στον οίκον και ανοίγει τη θύρα της αναρχίας. Η διδασκαλία του Θεού πάνω στο θέμα αυτό είναι σαφής: «Παίδευε τον υιόν σου ενόσω είναι ελπίς.» «Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού. Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε· και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.»​—Παροιμ. 19:18· 29:15, 17.

 6. Γιατί δεν υπάρχει καιρός να χάνωμε, και τι πρέπει ν’ αποφασισθή πάνω σ’ αυτό το ζήτημα;

⁶ Μην αναβάλλετε να πήτε στη νέα γενεά τα ζωτικά αυτά ζητήματα που πρέπει να γνωρίζη. Το τέκνο σας, προτού φθάση στην ενηλικίωσι, πρέπει να είναι τόσο εμποτισμένο με αληθινή γνώσι ώστε να είναι ικανό ν’ αντισταθή στις κρίσιμες δοκιμασίες της πίστεώς του που επιβάλλονται από έναν εχθρικό κόσμο. Δεν έχετε καιρό να χάνετε. Η πρόσφατη ιστορία παρέσχε το θέαμα ανεπτυγμένων ανθρώπων που υπέστησαν πλύσιν του εγκεφάλου και μετεμορφώθησαν σε στόκο στα χέρια των αιχμαλωτιστών των απλώς επειδή δεν τους είχε ποτέ δοθή πραγματικό θεμέλιο πίστεως. Ολίγα, λοιπόν, χρόνια διδασκαλίας δεν θα αρκέσουν. Απαιτείται ένα προοδευτικό πρόγραμμα εκπαιδεύσεως, ένα πρόγραμμα που θα διαπλάση τη ζωή του παιδιού σας από τη νηπιακή ηλικία και πέρα ως την ενηλικίωσι.

ΔΙΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ

 7. Πότε πρέπει ν’ αρχίζη η εκπαίδευσις των τέκνων; Εξηγήστε.

⁷ Μόλις ένα νήπιο ανοίγει τα μάτια και τ’ αυτιά του στον κόσμο αρχίζει να καταγράφη εντυπώσεις. Τι είδους πράγματα ακούει; Μεγαλόφωνη, τραχεία ομιλία, φιλονεικία, σύγχυσι; Ή ήσυχη, φιλάγαθη, αξιοπρεπή ομιλία και ενέργεια; Τι είδους εντυπώσεις δημιουργείτε σεις γονείς στον ευαίσθητο φωνογραφικό δίσκο της διανοίας του παιδιού σας; Καθώς αργότερα μαθαίνει να μιλή και να εκφράζεται, επωφελείσθε από τις θαυμαστές ευκαιρίες ν’ αρχίσετε να διαμορφώνετε τη νεαρή διάνοια; Στο σπίτι η μητέρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήση κάποιο υποβοηθητικό Γραφικό βοήθημα, όπως το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, εξηγώντας τις πολλές εικόνες του και τονίζοντας ότι, το αν οι άνθρωποι είναι καλοί ή κακοί καθορίζεται από το ότι υπακούουν στον Θεό και τον ευαρεστούν ή παρακούουν σ’ αυτόν και τον δυσαρεστούν. Έπειτα, όταν ο πατέρας έρχεται στο σπίτι από την εργασία, το παιδί μπορεί να προσκληθή να επαναλάβη εκείνο που έμαθε, και ο πατέρας θα δώση ενθάρρυνσι δείχνοντας έντονο ενδιαφέρον για την πρόοδό του. Το να ενασχολήσθε σε τέτοια ευεργετική εκπαίδευσι μόνο όταν αισθάνεσθε ότι σας αρέσει, θα παραγάγη μέτρια μόνο αποτελέσματα. Κάμετε μέρος του οικογενειακού σας προγράμματος και πείρας τη χαρά τού να βλέπετε τις πρώτες ρίζες της θείας αληθείας να πιάνουν στερεά στο έδαφος της διανοίας του παιδιού σας.

 8. (α) Ποιο πλεονέκτημα υπάρχει σ’ ένα προοδευτικό πρόγραμμα εκπαιδεύσεως; (β) Περιγράψτε μερικά από τα πράγματα που οι γονείς πρέπει να τηρούν στη διάνοια καθώς ακολουθούν ένα τέτοιο πρόγραμμα.

⁸ Αργότερα καθώς εκτίθεται το παίδι στο παιγνίδι και στη φοίτησι στο σχολείο με άλλα παιδιά, θα έλθη σε επαφή με κακές σκέψεις και εσφαλμένες διαθέσεις. Τώρα, καθώς εφαρμόζετε πειθαρχική διαπαιδαγώγησι, οι καλές και οι κακές πράξεις μπορούν να συνδεθούν με τα γεγονότα της θεόπνευστης ιστορίας, με τα οποία το έχετε ήδη εξοικειώσει. Οι επιπλήξεις και οι έπαινοι των γονέων θα γίνουν έτσι πιο σημαντικοί και αυθεντικοί. Καθόσον το παιδί γίνεται ολοένα περισσότερο ενήμερο της αιτίας και του αποτελέσματος, των συγκινήσεων και των διαθέσεων, πόσο προσεκτικοί σεις γονείς πρέπει να είσθε για να διατηρήσετε καλή διαγωγή σε όλες τις οικογενειακές σχέσεις! Μια ανταλλαγή φλογερών λόγων μεταξύ σας, ένα διάστημα που δεν μιλιέστε, μπορεί εύκολα σ’ αυτό το στάδιο να φθείρη πολλές εβδομάδες υπομονητικής εκπαιδεύσεως. Το παιδί περιμένει να ζουν και να ενεργούν οι γονείς του σε αρμονία με την καλή Γραφική διδασκαλία που διαβιβάζουν σ’ αυτό. Εκτός τούτου, το παιδί είναι τώρα στο σημείο που θα θέλη να αναπαραστήση σκηνές και συνομιλίες για τη διασκέδασί του και την αυτοεκπαίδευσι. Θα έχη έξοχο υλικό για να το επεξεργασθή; Αυτό εξαρτάται από το πόσο καλά η Μαμά και ο Μπαμπάς συμπεριφέρονται. Θα έχη, επίσης, αφθονία ερωτήσεων. Τι θα κάμετε σεις γονείς σχετικά με τούτο; Αν δείχνετε ανυπομονησία, καταπνίγετε την περιέργειά του, τότε είναι πιθανόν να πάη αλλού για να λάβη απαντήσεις, και πιθανώτατα απαντήσεις βασισμένες στην κοσμική σοφία. (Ιάκ. 3:15) Γιατί να μη διαθέτετε χρόνον για ν’ απαντήσετε στις σοβαρές ερωτήσεις του, βέβαιοι ότι θα συνδέσετε τις απαντήσεις σας προς την πηγή κάθε αληθινής σοφίας—τον Ιεχωβά Θεό. (1 Κορ. 2:6-10) Διαθέσατε χρόνον για να ικανοποιήσετε το παιδί σας με γνώσι και κατανόησι, διότι έτσι μπορεί να γίνη αληθινά ωραίο ενώπιον του Ιεχωβά.​—Παροιμ. 4:7, 8.

 9. Εξηγήστε την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι που πρέπει να εφαρμόζεται ειδικά από τα πρώτα εφηβικά χρόνια κι εμπρός.

⁹ Έρχεται η πρώτη περίοδος της εφηβικής ηλικίας. Ένας ζωτικός καιρός πράγματι, διότι τώρα ο γυιός και η κόρη αποκτούν αυτοπεποίθησι. Έχουν να συναναστραφούν με πολλά άλλα παιδιά που στερούνται από οποιοδήποτε είδος ελέγχου των γονέων. Γρήγορα το παιδί σας θέλει να έχη τον δικό του τρόπο, επίσης. Τότε ακριβώς η ράβδος της εξουσίας, κατά γράμμα και εικονική, πρέπει ασφαλώς να τεθή σε ενέργεια, μολονότι πάντοτε με συμπάθεια και αγάπη. (Παροιμ. 23:13, 14) Ούτε είναι αρκετό να πούμε στο παιδί, που ερωτά γιατί πρέπει ν’ ακολουθήση μια προδιαγεγραμμένη πορεία, «Μη σε νοιάζει, απαιτώ από σένα να κάμης όπως ακριβώς λέγω.» Είναι άρα γε αυτός ο τρόπος με τον οποίον ο Ιεχωβά πολιτεύεται με τα επίγεια τέκνα του; Όχι, διότι με τον γραπτό του λόγο ‘κανονίζει τα πράγματα’ έτσι ώστε να γνωρίζωμε την αιτία που βρίσκεται πίσω από την απαίτησι. (Ησ. 1:18) Και είναι πάντοτε μια επαρκής αιτία. Επίσης, πρέπει να εξηγήσετε στο παιδί σας, ότι εκείνο που φαίνεται σαν αληθινή ελευθερία που την απολαμβάνουν άλλα παιδιά είναι, πραγματικά, έλλειψις ελέγχου βασισμένη στην άγνοια των απαιτήσεων του Ιεχωβά για τις οικογένειες.

10. Πώς πρέπει οι γονείς ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασι που δημιουργείται όταν η κοσμική γνώσις φυτεύεται στις διάνοιες των παιδιών; Εξηγήστε γιατί.

¹⁰ Παιδιά και κορίτσια της εφηβικής ηλικίας φαντάζονται ότι έχουν ήδη φθάσει σε πλήρη ηλικία ανδρός και γυναικός και προσπαθούν να το αποδείξουν. Ολίγη κοσμική γνώσις, που απεκτήθη στο σχολείο, πηγαίνει στο κεφάλι τους σαν σταγόνα δυνατού κρασιού. Ποια σταθερή επιρροή πρόκειται να φέρετε για ν’ αντιμετωπίσετε αυτή την κατάστασι; Η προσχολική των εκπαίδευσις από σας πρέπει κατάλληλα να εντυπώση στα παιδιά το γεγονός ότι υπάρχει μία μόνο πηγή αληθινής γνώσεως. (Ψαλμ. 94:10) Τώρα καθώς πρόθυμα γλείφουν τις πληροφορίες που τους παρουσιάζονται στο σχολείο, υπενθυμίζετε σ’ αυτά συνεχώς ότι η σειρά των μαθημάτων των στην ιστορία, στη θρησκεία και στην επιστήμη θα υπαγορεύεται και θα υφίσταται επίδρασι από εθνικισμό, από θρησκευτικές αιρέσεις και από τη θεωρία της εξελίξεως. Εξηγήστε γιατί. Πρέπει να βάλετε αυτό το άγγελμα απέναντί τους, διότι από αυτό εξαρτάται το να εξακολουθήσετε να είσθε μια εκτιμώμενη αυθεντία στη ζωή τους. Πλείστα παιδιά, μη ισχυροποιημένα από την αληθινή γνώσι σ’ αυτό το στάδιο, γρήγορα συμπεραίνουν ότι οι γονείς των είναι του παλαιού συρμού και δεν συμβαδίζουν με τη σύγχρονη μάθησι.

11. Γιατί η επιθυμία για δημοτικότητα είναι ένας θανάσιμος εχθρός, και πώς μπορεί να καταπολεμηθή επιτυχώς;

¹¹ Καθώς φθάνουν τα τελευταία χρόνια της εφηβικής ηλικίας, ένας από τους πιο θανασίμους εχθρούς του μέλλοντος του παιδιού σας, με τον οποίο πρέπει να παλαίσετε, είναι η επιθυμία της δημοτικότητος. Θ’ απαιτηθή ασφαλώς «δύναμις πέραν της φυσιολογικής» για να διεξαγάγετε αυτόν τον αγώνα επιτυχώς. Αυτή την επί πλέον δύναμι πρέπει να την αποκτήσετε από τον Ιεχωβά μέσω προσευχής και μέσω εποικοδομητικής συναναστροφής με άλλους από τους αληθινούς λάτρεις του. (2 Κορ. 4:7) Πόσο νόμιμη φαίνεται απατηλά ότι είναι αυτή η επιθυμία για δημοτικότητα! Εν τούτοις εκτρέφει τη φιλαργυρία, κάθε είδους υπερβολή, και σύρει τους ανθρώπους στην κοινωνική δίνη του κόσμου τούτου, που μπορεί τελικά να τους αποθέση σ’ ένα λάκκο φαυλότητος. Είτε η δημοτικότης επιζητείται μέσω αθλητικών επιδόσεων, ενδυμασίας, φύλου, κοινωνικής ή εμπορικής επιτυχίας, είτε σε κάποιον άλλον τομέα, λαμβάνει κατοχή της διανοίας και εκτοπίζει κάθε τι που είναι καλό και πνευματικώς υγιεινό. (1 Τιμ. 6:9, 10) Να είσθε άγρυπνοι για τις πρώτες, λαθραίες προόδους του παιδιού σας από αυτή την άποψι. Διαβάστε κατ’ επανάληψιν και συζητείτε μαζί του συχνά το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, υπογραμμίζοντας τα σημεία, για τα οποία εκείνοι οι άνθρωποι επιδοκιμασμένης πίστεως ήσαν μη δημοφιλείς, εδιώκοντο, και όμως από την άποψι του Ιεχωβά «δεν ήτο άξιος [αυτών] ο κόσμος.» (Εβρ. 11:38) Διδάξτε το τέκνο σας να ζητή, πάνω από κάθε άλλο την εύνοια του Θεού.

12. (α) Είναι σπουδαία η εκπαίδευσις των τέκνων για τις σχέσεις των δύο φύλων; Γιατί; (β) Πώς μπορεί να γίνη αποτελεσματικά;

¹² Η σχέσις των δύο φύλων είναι ένα μεγαλύτερο πρόβλημα σ’ αυτό το στάδιο της ζωής του παιδιού σας. Πολλοί γονείς παραλείπουν, από υπερβολική αίσθησι λεπτότητος, να πληροφορήσουν τα τέκνα των κατάλληλα πάνω στο θέμα αυτό, και έπειτα απορούν γιατί οι νέοι αναμιγνύονται σε επαίσχυντες ανηθικότητες. Σημειώστε πόσο καλαίσθητα, και όμως με επάρκεια, εξετάζει η Γραφή αυτό το ζήτημα. Χρησιμοποιώντας μια ιδιωτική, οικογενειακή δεξαμενή ως παριστάνουσαν μια γυναίκα με την ικανότητά της να δίνη σεξουαλική αναψυχή στον σύζυγό της, στον οποίον ανήκει, τα λόγια των Παροιμιών 5:15-19 είναι πάρα πολύ εκφραστικά: «Πίνε ύδατα εκ της δεξαμενής σου, και πηγάζοντα εκ του φρέατός σου· ας εκχέωνται έξω αι πηγαί σου, και τα ρυάκια των υδάτων σου εις τας πλατείας· σου μόνου ας ήναι αυτά, και ουχί ξένων μετά σου· η πηγή σου ας ήναι ευλογημένη· και ευφραίνου μετά της γυναικός της νεότητός σου. Ας ήναι εις σε ως έλαφος ερασμία, και δορκάς κεχαριτωμένη.» Ένας απλός νέος μπορεί να διδαχθή ότι η έκφρασις ‘η δεξαμενή σου’ σημαίνει μια σύζυγο που ανήκει νομίμως σε κάποιον με γάμο, και ότι οποιοσδήποτε μετέχει των προνομίων του γάμου, ενώ είναι ακόμη άγαμος, πραγματικά δεν είναι καλύτερος από έναν κοινό κλέφτη. Κατάλληλα, λοιπόν, εκτίθενται στις Παροιμίες 9:17 τα λόγια της πόρνης για δελέασμα του δίχως πείρα νέου: «Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκέα, και ο κρύφιος άρτος είναι ηδύς.» Κατάλληλα, επίσης, η Γραφή κατατάσσει τους πόρνους, τους μοιχούς, τους κλέπτας και τους άρπαγας ως, όλους εξίσου, αναξίους μιας κληρονομίας στο νέο σύστημα πραγμάτων υπό την βασιλεία του Θεού.​—1 Κορ. 6:9, 10.

13. Εξηγήστε πώς στους νέους μπορεί να δοθή η κατάλληλη ισορροπία στο ζήτημα των σχέσεων των δύο φύλων.

¹³ Η συναίσθησις εκ μέρους των νέων της σχέσεως των δύο φύλων χρειάζεται να είναι ισορροπημένη, επίσης, με σοβαρά γεγονότα σχετικά με τις ενεδρεύουσες ασθένειες, οι οποίες σχετίζονται με χαλαρές σεξουαλικές συναναστροφές που επικρατούν σήμερα στον κόσμο. Μπορεί να παρουσιασθή στατιστική για να δείξη πώς η σύφιλις και άλλες κοινωνικές μάστιγες διαρκώς αυξάνουν. Μην είσθε άτονοι εξηγώντας τα τρομερά, οδυνηρά και συχνά θανατηφόρα αποτελέσματά των. Συγχρόνως δώστε κατάλληλη επίβλεψι στη συναναστροφή του τέκνου σας με άτομα του αντιθέτου φύλου. Μην υπολογίζετε πολύ σοβαρά στην εγκράτειά του και την ακεραιότητα. Η ώθησις του φύλου είναι μια πάρα πολύ ισχυρή δύναμις. Το να χορηγήσωμε στον νέον τις ευκαιρίες να την θέση σε δοκιμή, ενώ ακόμη δεν έχει μάθει τα δικαιώματα και τις ευθύνες που συνδέονται μ’ αυτήν, είναι σαν να του επιτρέπωμε να οδηγή ένα αυτοκίνητο μεγάλης δυνάμεως σε μια πολυθόρυβη λεωφόρο χωρίς να φροντίζωμε να του δώσωμε κατάλληλη διδασκαλία για το πώς να οδηγή και για τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων. Δεν ενδιαφέρει ότι αυτός ο «έξυπνος» κόσμος βλέπει την χωρίς διάκρισι ανάμιξι των φύλων με την πιο μεγάλη ανοχή. Πρέπει να εξακολουθήσωμε να υπενθυμίζωμε στον εαυτό μας και στα τέκνα μας ότι εκείνο που ζητούμε είναι η εύνοια του Θεού και ζωή, όχι η εύνοια του κόσμου και θάνατος.

ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΘΗΤΕ

14. (α) Τι θα φυλάξη το παιδί σας από κακές συντροφιές; (β) Πώς θα καταδείξετε γνησία αγάπη για το τέκνο σας;

¹⁴ Αν πρέπει το τέκνο σας να φυλάγεται από το να εύρη τις ύποπτες συντροφιές του και τρόπους για να σπαταλά ματαίως καιρό, κάτι πρέπει ν’ αντικατασταθή. Όπως ο Ιεχωβά εγνωρίσθη με τον Αβραάμ, γιατί να μη γνωρισθήτε και σεις με τα τέκνα σας, και για τον ίδιο στοργικό σκοπό; Αυτό δεν μπορεί να κατορθωθή με τα να είσθε απομονωμένοι ένοικοι στο ίδιο σπίτι. Εκεί πρέπει να συμμερίζεται γνήσια ο ένας τη ζωή των άλλων. Αρχίστε νωρίς να κάμετε τα τέκνα να συμμερίζωνται μαζί σας την εργασία και την ευχαρίστησι να διατηρήτε ένα καθαρό, άνετο σπίτι. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο πατέρας και η μητέρα θα έχουν περισσότερον χρόνον σχόλης για να τον συμμερίζωνται με την οικογένειά των επωφελώς. Ευφάνταστα σχεδιάζετε τρόπους και μέσα να κρατήτε την οικογένεια μαζί ακόμη και σε ώρες αναπαύσεως. Ομαδική έρευνα στην ιστορία, στη φυσική ιστορία, στη γεωγραφία, στην αρχαιολογία και σε πολλούς άλλους τομείς της γνώσεως μπορεί να οργανωθή. Αυτό μπορεί να γίνη με τη βοήθεια εκλεκτών βιβλίων από τη δημοσία βιβλιοθήκη, με περιοδείες σε μουσεία και άλλους τόπους εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος, και με εκδρομές για απ’ ευθείας επαφή με τα θαυμάσια της δημιουργίας. Μέσω ενός προβολέως μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κινηματογραφικές ταινίες ή φωτεινές εικόνες ακριβώς στο σπίτι σας για να δώσετε στα τέκνα σας και στα τέκνα των γειτόνων σας ένα συνδυασμό ευχαριστήσεως και εκπαιδεύσεως. Η έκτασις, στην οποίαν είσθε προετοιμασμένοι να προχωρήσετε ανταγωνιζόμενοι προς τους κοσμικόφρονας για τη συντροφιά του αναπτυσσομένου τέκνου σας, θα είναι το αληθινό μέτρον της αγάπης σας γι’ αυτό.

15. Ενώ είσθε σύντροφος των τέκνων σας, από τι πρέπει να φυλάγεσθε, και γιατί;

¹⁵ Ακόμη και όταν γίνεσθε σύντροφοι του παιδιού σας, πρέπει, επίσης, να φροντίζετε να μη γίνη υπερβολικά οικείο και ανευλαβές. Ο σεβασμός σας για τον Ιεχωβά, σε κάθε τι που λέτε και πράττετε, θα επιβάλη, με τη σειρά του, τον σεβασμό του τέκνου σας για σας: Πρέπει πάντοτε να δείχνετε τον εαυτό σας σταθερόν υπέρ των δικαίων αρχών. Ποτέ να μην είσθε ασυνεπής στις ενέργειές σας. Όταν λέτε Ναι, τότε πρέπει να εννοήτε ακριβώς αυτό· και όταν λέτε Όχι, αυτό πρέπει να είναι οριστικό. Πόσο συχνά βλέπει κανείς κάποιο χαριτωμένο παιδί που μιλεί μαλακά κολακεύοντας τους γονείς του για να το αφήσουν ν’ ακολουθήση τον δικό του δρόμο! Το να λάβετε την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως εδώ, είτε αφήνοντας το παίδι να πάρη το δρόμο του είτε αφήνοντάς το ν’ απομακρυνθή με μια από τις πιο μικρές έστω απείθειες, είναι πραγματικά σαν να το διδάσκετε ν’ απειθήση. Τι μεγάλη ευθύνη για την κατοπινή ζωή του πρέπει αυτό να φέρη επάνω σας!

ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ

16. Πώς μπορεί το τέκνο σας να κατευθυνθή προς ένα ευτυχισμένο και επιτυχές μέλλον;

¹⁶ Τα σχέδια για το μέλλον του παιδιού σας θα ήσαν μάταια αν απετύγχαναν να λάβουν υπ’ όψι τον κύριο σκοπό της εκπαιδεύσεώς σας, δηλαδή, το να εντυπώσουν στη διάνοια του νέου πόσο ζωτικό είναι να γνωρίζη τον Θεό και να ζη σύμφωνα με τις απαιτήσεις του. Σε μια τρυφερή ηλικία, λοιπόν, πρέπει να κατευθυνθή προς μια ζωή μεγίστης χρησιμότητος. Υποδείξτε τους προφήτας ως ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διδασκαλία της ουρανίας σοφίας. Εξηγήστε πώς οι γενναίοι και άφοβοι πολεμισταί της Βίβλου ήσαν υποδείγματα των σημερινών τολμηρών πνευματικών πολεμιστών, οι οποίοι, χωρίς σαρκικά όπλα, είναι ικανοί να τρέψουν εις φυγήν εχθρούς, να καταρρίψουν οχυρώματα πλάνης, και να φέρουν απελευθέρωσι σε πλήθη υποδουλωμένων λαών. (2 Κορ. 10:4-6) Διανοίξτε στην όρασι του παιδιού σας ευρείες απόψεις ευκαιρίας στην υπηρεσία της βασιλείας του Θεού. Βοηθήστε το να συλλάβη την αλήθεια ότι όλες οι κοσμικές δραστηριότητες, χωρίς εξαίρεσι, είναι το πολύ χρήσιμες μόνο επειδή παρέχουν περισσότερον χρόνον και μέσα για να δαπανηθούν στο μεγαλειώδες έργον της διαδόσεως της γνώσεως των θαυμασίων έργων και των μελλοντικών σκοπών του Ιεχωβά.

17. Εξηγήστε τη σχέσι μεταξύ διδασκαλίας καλής ομιλίας στο τέκνο σας και του επιτυχούς μέλλοντός του.

¹⁷ Η καλή ομιλία είναι ένα από τα βασικά στοιχεία για ένα επιτυχές μέλλον. Η ικανότης να μιλή κανείς καλά σημαίνει να μιλή καθαρά, να μιλή με ευγένεια, να μιλή με σεβασμό, και, επάνω απ’ όλα, να μιλή την αλήθεια. Η διδασκαλία του τέκνου σας να εκφράζεται καλά πρέπει να έχη πολλά καλά αποτελέσματα. Δεν μπορείτε να βοηθήσετε ένα νέον που δεν θέλει να μιλή για τις ανησυχίες του. Αναχαίτισις των ιδεών και απόψεων των νέων θα μπορούσε να παραγάγη στροφή προς τα μέσα που θα ενδιαφέρεται περισσότερο για τον δικό τους ιδιοτελή μικρόν κόσμο παρά για την οικογένεια και τους πολλούς πεινασμένους για την αλήθεια ανθρώπους που είναι ολόγυρα. (Παροιμ. 18:1) Για άριστα αποτελέσματα σε θέρμη και τρυφερή συνεργασία πρέπει να υπάρχη εμπιστευτική ομιλία στην οικογένεια. (Παροιμ. 15:22) Αν είσθε πάντοτε προσιτοί, λογικοί και συνομιλητικοί με το τέκνο σας, υπάρχει ολιγώτερη πιθανότης να ριζώση κάποιο σπέρμα πλάνης στη διάνοιά του χωρίς να είσθε ενήμεροι του κινδύνου. (Εβρ. 12:15) Η διδασκαλία καλής ομιλίας, επίσης, απαιτεί να φροντίζη ο διδάσκαλος ο ίδιος να δίνη καλό παράδειγμα. Η δύναμις της καλής ομιλίας πάνω σ’ ένα καλό θέμα περιγράφεται στη Γραφή ως θεραπευτική και αναψυκτική για τον ακροατή. (Παροιμ. 15:23· Ψαλμ. 107:20) Το παιδί σας μπορεί να καταρτισθή να δώση παρηγορία και ελπίδα στα πλήθη των ενδεών σ’ αυτό το ιδιοτελές, άκαρδο σύστημα πραγμάτων.

18. Πώς μπορούν οι γονείς να εύρουν υποστήριξι στις σοβαρές προσπάθειές των να διηγηθούν «εις την επερχομένην γενεάν»;

¹⁸ Εκπληρώνοντας ως γονείς αυτή την υποχρέωσί σας να πήτε στην «επερχομένην γενεάν» για τα θαυμαστά έργα του Ιεχωβά, δεν είσθε μόνοι. Υπάρχουν και άλλοι γονείς που το βλέπουν αυτό ως Θεόδοτο έργον των. Δεν διδάσκουν μόνο τα τέκνα στο σπίτι, αλλά και τα παίρνουν μαζί στην Αίθουσα Βασιλείας ή σε κάποιο κεντρικής τοποθεσίας σπίτι, όπου διάφορες οικογένειες συναθροίζονται επί μια ώρα σε καθωρισμένο χρόνο κάθε εβδομάδα για να μελετήσουν τη Γραφή και να ενισχύσουν ο ένας την πίστι του άλλου και την ελπίδα στην υποσχεμένη Νέα Τάξι του Θεού. Αν δεν υπάρχη τέτοιος τόπος συγκεντρώσεων στην άμεση γειτονιά σας, γιατί να μην οργανώσετε μια ομάδα μελέτης ακριβώς στο σπίτι σας, όπου θα μπορούσαν ενδιαφερόμενα άτομα να συνέρχωνται για εξέτασι της Γραφής; Το περιοδικό αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή ως ύλη μελέτης, και ασφαλώς θα βοηθούσε τον καθένα και όλους να εύρουν τους θησαυρούς της γνώσεως που είναι αποθηκευμένοι στον λόγον του Θεού γι’ αυτή ακριβώς την ημέρα που ζούμε. Η οικογένειά σας θα ωφελείτο πολύ από μια τέτοια υγιεινή συναναστροφή.

19. Για να εξασφαλίσουν επιτυχία στη Θεόδοτη σταδιοδρομία των, από τι πρέπει να φυλάγωνται οι γονείς, και ποια προσδοκία βρίσκεται πέρα από την πιστή εκπλήρωσι του καθήκοντός των;

¹⁹ Γονείς, ο Ιεχωβά σάς έχει δώσει μια θαυμαστή κληρονομία—τέκνα, μαζί με την ευθύνη να τα διαπλάσετε και να τα εκπαιδεύσετε για ένα αιώνιο και επιτυχές μέλλον. Γιατί να μην αναλάβετε πλήρως τη σταδιοδρομία σας ως γονέων; Για έναν που έχει οικογένεια, τίποτε άλλο δεν μπορεί να συγκριθή μ’ αυτό. Μην επιτρέπετε οι παρουσιαζόμενες υποθέσεις της ζωής, η εργασία σας, η θέσις σας στην κοινότητα, η αναζήτησις προσωπικής αναπαύσεως, να φέρουν αυτή τη σταδιοδρομία σε δευτερεύουσα θέσι. Το ότι πρέπει τα τέκνα σας να παρατηρούν τις εκδηλώσεις μιας πρακτικής πίστεως στη ζωή σας, και να υποβάλλουν ερωτήσεις γι’ αυτήν, και ότι εσείς, με τη σειρά σας, πρέπει να μπορήτε να εξηγήσετε στα τέκνα σας τη βάσι της πίστεώς σας, γίνεται σαφές στο Δευτερονόμιο 6:20-25 (ΜΝΚ): «Όταν ο υιός σου σε ερωτήση εις το μετά ταύτα, λέγων, Τι δηλούσι τα μαρτύρια, και τα διατάγματα, και αι κρίσεις, τας οποίας Ιεχωβά ο Θεός ημών σας προσέταξε; Τότε θέλεις ειπεί προς τον υιόν σου, . . . προσέταξεν εις ημάς ο Ιεχωβά να κάμνωμεν πάντα τα διατάγματα ταύτα, να φοβώμεθα Ιεχωβά τον Θεόν ημών, δια να ευημερώμεν πάντοτε, δια να φυλάττη ημάς ζώντας, καθώς την σήμερον ημέραν.» Προοδευτικά εκπαιδεύετε το τέκνο σας μέσω των διαδοχικών σταδίων της ανηλικιότητός του. Κάμετε ένα πλήρες έργον, και, όταν φθάση στην ενηλικίωσι, δεν θ’ απομακρυνθή, αλλά θα παραμένη παράπλευρα σε σας, τους γονείς του, στην υπηρεσία του μεγάλου Δημιουργού. Καταρτίστε το παιδί σας με γνώσι και εκτίμησι της δυνάμεως του Ιεχωβά, των θαυμαστών έργων του και του σκοπού του, ο οποίος ουδέποτε αστοχεί. Με λόγο και παράδειγμα εξακολουθείτε να διηγήσθε αυτά τα πράγματα «εις την επερχομένην γενεάν».

[Εικόνα στη σελίδα 365]

Να είσθε η συντροφιά του παιδιού σας, διευθετώντας εκδρομές για να βλέπη τα θαυμάσια της δημιουργίας απ’ ευθείας.

Νέοι, Σωθήτε από Αυτή τη Διεστραμμένη Γενεά

«Υιέ μου, πρόσεχε εις την σοφίαν μου, κλίνον το ωτίον σου εις την σύνεσίν μου· δια να τηρής φρόνησιν, και τα χείλη σου να φυλλάττωσι γνώσιν.»​—Παροιμ. 5:1, 2.

 1. Γιατί οι ημέρες αυτές είναι ο καιρός της πιο μεγαλειώδους ευκαιρίας για τους νέους;

ΣΕ ΣΑΣ νέοι άνδρες και γυναίκες που ζήτε σ’ αυτόν τον ιστορικό καιρό παρέχονται ευκαιρίες που δεν υπήρξαν όμοιες στο παρελθόν και που δεν πρόκειται να επαναληφθούν στο μέλλον ποτέ. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή ο ατομικός αιών μάς έχει φέρει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, όχι επειδή τα τρέχοντα αποκτήματα της επιστημονικής γνώσεως διήνοιξαν νέους τομείς προόδου. Πράγματι, όλες αυτές οι ανακαλύψεις φαίνεται να επισπεύδουν αυτόν τον κόσμο σε καταστροφή του ίδιου του έργου του ανθρώπου. Ό,τι κάνει τους καιρούς αυτούς τους πιο μεγαλειώδεις καιρούς για να ζούμε σ’ αυτούς με όλο το σθένος και τις υποσχέσεις της νεότητος είναι ότι επίκειται τώρα μια αλλαγή στον τρόπο ζωής του ανθρώπου ευρύτερη από εκείνη που προέκυψε από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Εν τούτοις, η μεγάλη αυτή μετατροπή των επιγείων συνθηκών δεν θα επέλθη χωρίς πρώτα η γη μας να λάβη πείραν της ‘θλίψεως της μεγάλης, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν’. (Ματθ. 24:21) Ευτυχείς θα είναι εκείνοι που θα επιζήσουν απ’ αυτή τη θλίψι και θα ζήσουν για ν’ απολαύσουν την ειρήνη και την ευτυχία που θ’ αντικαταστήση τον σημερινό χαώδη τρόπο ζωής.

 2. Εξηγήστε την παγκόσμια αδιαφορία για τη σημασία αυτών των καιρών. Γιατί είναι επείγουσα ανάγκη να ‘νοήσετε’;

² Σεις νέοι μπορεί ν’ απορήτε γιατί συμβαίνει ο ενήλικος κόσμος να μη διεγείρεται γι’ αυτή την υπόθεσι, και γιατί ο καθένας ακολουθεί μόνο τον ιδιοτελή του δρόμο και δεν δίνει προσοχή. Η απάντησις, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 24:38, 39, είναι: «Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Στο ίδιο κεφάλαιο της Γραφής θα εύρετε πώς ο Ιησούς προείπε μια σειρά πολύ ασυνήθων γεγονότων που θα ελάμβαναν χώραν σε γοργή διαδοχή, και που θα εκήρυτταν την εγγύτητα αυτής της ριζικής αλλαγής στις επίγειες συνθήκες. Αναφερόμενος σ’ εκείνους που θα έβλεπαν την αρχή των παραδόξων αυτών συμβάντων, προσέθεσε: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Εδάφιον 34) Από το 1914 μ.Χ. η γενεά των πάππων σας είδε αυτά τα πράγματα να λαμβάνουν χώραν. Η πλειονότης δεν έδωσε προσοχή. Τι θα συμβή με σας; Θα ‘νοήσετε’; Δεν είναι ακόμη πολύ αργά, και το αιώνιον μέλλον σας εξαρτάται από το να ενεργήσετε έτσι.

 3. (α) Δείξτε πώς η κατάστασις της εποχής του Νώε αντιμετωπίζεται, επίσης, τώρα από τους νέους σήμερα. (β) Ποια ευθύνη θέτει αυτό επάνω στους νέους;

³ Ένα πράγμα που δεν πρέπει να διαφύγη την προσοχή σας για κείνους που επέζησαν από εκείνη την πρώτη παγγήινη συμφορά​—ήσαν μια οικογένεια. Αν οι νέοι της οικογενείας του Νώε ενδιεφέροντο περισσότερο να τρέχουν με το πλήθος που ανήκε στην ομάδα της ηλικίας των και να έχουν ένα σκώμμα στη ζωή παρά να προσέχουν τον πατέρα των και να εργάζωνται και να οικοδομούν με την οικογένεια, θα είχαν άρα γε επιζήσει; Ασφαλώς όχι. Θα είχαν χαθή μαζί με την απρόσεκτη εκείνη γενεά των εμπαικτών. Σήμερα αντιμετωπίζετε την ίδια κατάστασι και την ίδια εκλογή. Αν εκλέγετε την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως τώρα και πηγαίνετε μαζί με τον διεστραμμένο αυτόν κόσμο και τις κατευθύνσεις του, τότε σε συντροφιά με ολόκληρο το καταδικασμένο αυτό σύστημα πραγμάτων θα βρεθήτε απέναντι στις ακαταμάχητες δυνάμεις της καταστρεπτικής τιμωρίας του Αρμαγεδδώνος του Θεού. Αν, εξ άλλου, εκλέγετε να σωθήτε από αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων μέσω της ελεήμονος προμηθείας του Θεού, τότε πρέπει να ετοιμασθήτε να κάμετε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σας, στις σκέψεις σας και στις διαθέσεις σας.

 4. Γιατί είναι συνετό για τους νέους να μη συμμορφώνωνται με τις συνήθειες, τις σκέψεις, τους κανόνες αυτού του κόσμου;

⁴ Ας την αντιμετωπίσωμε. Ο κόσμος αυτός δεν έχει τίποτε καλό να σας προσφέρη. Εκείνοι που απέκτησαν το περισσότερο από ό,τι έχει να προσφέρη, είναι μεταξύ των πιο δυστυχών, ιδιοτελών και βεβαρημένων ανθρώπων από όλους. Σημειώστε με πόση ακρίβεια η Βίβλος αποτιμά αυτόν τον κόσμο: «Παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:16, 17) Επομένως είναι σοφή η συμβουλή που δίνει ο απόστολος Παύλος όταν γράφη: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.» (Ρωμ. 12:2) Είτε το εννοείτε είτε όχι, αυτό το σύστημα πραγμάτων σάς διαμορφώνει ή σας διαπλάσσει έτσι ώστε να ταιριάζετε με τους ιδιοτελείς του σκοπούς. Να μεταμορφωθήτε σημαίνει ν’ αποκτήσετε μια εντελώς νέα άποψι για τη ζωή, και μπορείτε να το κάμετε αυτό αποκτώντας τις σκέψεις του Θεού που είναι αναγεγραμμένες στη Γραφή προς όφελός σας.

 5. Είναι οι διαθέσεις της κοσμικής νεότητος σήμερα διαφορετικές από εκείνες που ήσαν δημοφιλείς πριν από τον Κατακλυσμό;

⁵ ‘Ας φάμε, ας πιούμε και ας ευτυχήσωμε, χωρίς κάποια σοβαρή σκέψι για το παρελθόν ή το μέλλον’, φαίνεται να ήταν η τακτική των ανθρώπων εκείνων των πριν από τον Κατακλυσμό. Είναι μήπως διαφορετική σήμερα; Κυττάξτε γύρω στον κύκλο των γνωριμιών σας και παρατηρήστε μόνος σας. Οι επιθυμίες της σαρκός είναι υπέρτατες στη διάνοια. Η κενή, αναβράζουσα ιλαρότης μιας νυκτός δεν τελειώνει προτού εγερθή το ερώτημα, Τι θα κάμωμε αύριο τη νύχτα; Υπάρχει η αναζήτησις συγκινήσεων και «διεγερτικών» που δεν τελειώνει ποτέ. Δημοτικότης με το πλήθος είναι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός. Ο καθένας φαίνεται να είναι απασχολημένος στην προσπάθεια ν’ αποδείξη ότι είναι εξίσου καλός όσο και κάθε άλλος. Ανταρσία εναντίον της εξουσίας των γονέων οδηγεί σε άλλους τύπους ανομίας. Η στατιστική δείχνει μια συνεχιζόμενη αύξησι της νεανικής εγκληματικότητος. Τελεία περιφρόνησις των δικαιωμάτων, της ευτυχίας, της ευημερίας των άλλων χαρακτηρίζει τη διάθεσι της σημερινής νεότητος.

 6. (α) Πώς η διαγωγή των συγχρόνων εφήβων δείχνει ότι αυτή η γενεά ζη «κατά την σάρκα»; (β) Ποια επείγουσα πορεία είναι, επομένως, φρόνιμη;

⁶ Προσθέστε στα προηγούμενα τη χαλαρή και ανήθικη διαγωγή που επικρατεί στους εφηβικούς κύκλους. Οι πολλές συνήθειες που διεγείρουν το πάθος των κοσμικών νέων όπως η βαριά θωπεία, η υπερβολική οικειότης μεταξύ ατόμων του αντιθέτου φύλου, το άμετρο πιοτό, το να φορούν ενδύματα που ομολογουμένως έχουν σκοπό να διεγείρουν, η κατάχρησις σεξουαλικών λειτουργιών των οποίων η χρήσις περιορίζεται από τον νόμον του Θεού σε νυμφευμένα άτομα​—όλα αυτά τα πράγματα χαρακτηρίζουν αυτή τη γενεά ως γενεά που έχει το νου της στη σάρκα και σε υλικά πράγματα, χωρίς καιρό για νηφάλιες σκέψεις όπως οι ερωτήσεις αυτές, Γιατί μας εδόθη ζωή κατά πρώτον λόγον; και ποια πρόκειται να είναι η τελική μας τύχη; Αν είσθε σε αρμονία με κάποια από αυτές τις ακάθαρτες συνήθειες ή συμπαθείτε κάποια απ’ αυτές, τότε πρέπει να προσέξετε τα ακόλουθα πολύ σαφή λόγια: «Διότι οι ζώντες κατά την σάρκα, τα της σαρκός φρονούσιν· . . . Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν· επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ ουδέ δύναται. Όσοι δε είναι της σαρκός, δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 8:5-8) Αν, λοιπόν, αγαπάτε τη ζωή, εκείνο που είναι φρόνιμο να κάμετε είναι να προσέξετε την επείγουσα συμβουλή της Γραφής να ‘φεύγετε τας νεανικάς επιθυμίας’ και να εκζητήσετε τον δρόμο της ευνοίας του Θεού και της επιβιώσεως στο τέλος αυτού του κόσμου που πλησιάζει.​—2 Τιμ. 2:22.

 7. (α) Πώς η «επιθυμία των οφθαλμών» επηρεάζει ειδικά την εφηβική γενεά; (β) Ποιες προειδοποιήσεις πρέπει να τύχουν προσοχής;

⁷ Ολόκληρος αυτός ο κόσμος είναι εφωδιασμένος για να τροφοδοτή την ‘επιθυμίαν των οφθαλμών’ και ειδικά των οφθαλμών της νεότητος. Κάθε όπλο του διαφημιστικού οπλοστασίου του χρησιμοποιείται για να βομβαρδίζη τη διάνοια των νέων, τη διάνοιά σας, με τα φτηνά, θορυβώδη, συχνά δόλια, ελκυστικά τεχνικά του επιτεύγματα. Αναμφιβόλως έχετε συχνά επιπλήξει τον νήπιο αδελφό ή αδελφή σας για την ατελείωτη κραυγή του «θέλω αυτό, θέλω αυτό», καθώς προβάλλει στην όρασι κάθε νέο παιγνίδι. Αλλά είναι οι έφηβοι καλύτεροι; Είναι αλήθεια ότι θέλουν περισσότερο δαπανηρά «παιγνίδια» όπως αυτοκίνητα, πολλές φορεσιές της πιο συγχρονισμένης μόδας, την τελευταία συσκευή πιστής αποδόσεως· πράγματι, κάθε είδους μηχανήματα, που η κατοχή των δεν τους κάνει ευτυχεστέρους. Αλλά υποφέρουν ακόμη από μια παιδαριώδη μανία ν’ αποκτήσουν κάθε τι που βλέπουν. Αν η ζωή σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων είναι πραγματικά εκείνο που θέλετε, τότε θα πρέπει να μάθετε να λέτε Όχι στην ‘επιθυμίαν των οφθαλμών’. Και αυτό δεν σημαίνει να κλείσετε τα μάτια σας έτσι ώστε να μη μπορήτε να δήτε την επιδεικτική έκθεσι του παραθύρου του κόσμου τούτου. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Προσέχετε [οράτε, Κείμενον] και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» Και πάλι: «Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;»​—Λουκ. 12:15· Ματθ. 16:26.

 8. (α) Τι εννοείται με την «αλαζονεία του βίου»; (β) Κατονομάστε μερικά αποτελέσματα της υποκύψεως σ’ αυτή την κοσμική συνήθεια.

⁸ Η «αλαζονεία του βίου» υπολογίζεται να κάνη εντύπωσι στους άλλους. Νέοι και ενήλικοι, που διαμορφώνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, που ενδιαφέρονται ατόπως για το τι οι σύντροφοί των ή οι γείτονές των σκέπτονται γι’ αυτούς, έχουν πραγματικά κάμει λίγη μόνο πρόοδο από το νηπιακό στάδιο, όταν υπερήφανα κρατούσαν κάτι το μηδαμινό που έλαμπε και έλεγαν: «Κύττα τι έχω!» Ο σημερινός νέος, για να είναι δημοφιλής, για να δείξη ότι είναι εξίσου καλός με οποιονδήποτε άλλον, θα κάμη κάτι, οσοδήποτε γελοίο ή ανόητο και αν είναι. Γρήγορα οι νέοι συμμορφώνονται με κάθε νέο είδος κοπής μαλλιών ή κτενίσματος μαλλιών και το υιοθετούν. Υποκύπτουν σε κάθε φαντασιοπληξία της μόδας, ακόμη και αν τους δίνη αφύσικη ή προκλητική εμφάνισι. Θα δαπανήσουν ώρες ολόκληρες στο δάπεδο του χορού δοκιμάζοντας κάθε είδους συστροφή στο χτύπημα των μοντέρνων τυμπάνων. Σχεδόν κάθε τι που κάνουν υπαγορεύεται από τον κανόνα της πλειονότητος, τον κανόνα του ομίλου. Η επιθυμία να σκέπτωνται οι άλλοι καλά γι’ αυτούς, οδηγεί τους νέους σε εξευτελιστικές και επιβλαβείς συνήθειες, όπως στο να καπνίζουν, να πίνουν υπερβολικά, να ρέπουν στα ναρκωτικά, καθώς και στο να διάγουν χαλαρή και ανήθικη ζωή. Αντί να θέτουν μπροστά τους ένα καλό παράδειγμα ή έναν υψηλό κανόνα, είναι ευχαριστημένοι ν’ αποβλέπουν στον πιο χαμηλό μέσον όρον. Οι γονείς συχνά ακούουν την έκφρασι, «Όλοι οι άλλοι το κάνουν αυτό, γιατί, λοιπόν, να μην το κάνω κι εγώ;» Αυτό παρουσιάζεται ως ένα ισχυρό επιχείρημα.

 9. Πώς μια πορεία επιζητήσεως δημοτικότητος μας οδηγεί κατ’ ευθείαν σε σύγκρουσι με τον Ιεχωβά Θεό;

⁹ Αν σταματήσετε μόνο και σκεφθήτε γι’ αυτό, αυτή η τοποθέτησις της γνώμης ατελών ομοίων μας πλασμάτων πιο πάνω από τις δίκαιες αρχές του Θεού είναι πράγματι ειδωλολατρία. Παρατηρήστε τι έχει να πη ο λόγος του Θεού γι’ αυτό: «Εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» «Διότι δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.» «Ουαί εις εσάς, όταν πάντες οι άνθρωποι σας ευφημήσωσι.» (Λουκ. 16:15· 1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ· Λουκ. 6:26) Ο βασιλεύς του Ισραήλ Σαούλ, όταν ήταν ήδη πολύ αργά, παρεδέχθη ότι εξεδήλωσε αυτή την επιθυμία για δημοτικότητα όταν είπε: «Ημάρτησα· διότι παρέβην το πρόσταγμα του Ιεχωβά, και τους λόγους σου, φοβηθείς τον λαόν, και υπακούσας εις την φωνήν αυτών.» (1 Σαμ. 15:24, ΜΝΚ) Στους δούλους ή υπαλλήλους δίδεται η νουθεσία, «υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά.» (Κολ. 3:22, ΜΝΚ) Πόσο πιο σπουδαίο θα ήταν για σας να έχετε την εύνοια του Θεού παρά όλη την τιμή και τις επευφημίες ενός καταδικασμένου κόσμου!

ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΑΣ

10. (α) Ποια άμεσα βήματα πρέπει να λάβουν οι θεοσεβείς νέοι; (β) Πώς μπορεί να εξασφαλισθή επιτυχία;

¹⁰ Ακόμη καθώς κατανοείτε τη διαστροφή και ιδιοτέλεια και ακαθαρσία της σημερινής γενεάς των εφήβων, το ενδιαφέρον σας πρέπει να είναι ν’ αποχωρισθήτε απ’ αυτήν και να ζητήσετε συγχώρησι από τον Θεό και καθαρισμό των κατευθύνσεών σας αφού ήλθατε σε επαφή με τέτοιους ακαθάρτους συντρόφους, ίσως μάλιστα ‘συντρέχοντες με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας’. (1 Πέτρ. 4:4) Το κατάλληλο ερώτημα ηγέρθη και έλαβε απάντησι για σας στον λόγον του Θεού: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου.» (Ψαλμ. 119:9) Επομένως ο λόγος του Θεού πρέπει να γίνη ο φρουρός της ικανότητός σας για σκέψι και διάκρισι. Σ’ αυτόν πρέπει να προστρέξετε για να μελετήσετε τις δίκαιες αρχές διαβιώσεως. Σε αρμονία με το θέλημα του Θεού πρέπει να διαμορφώσετε τη ζωή σας, και όχι σύμφωνα με αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Ενεργώντας έτσι, μπορείτε να είσθε βέβαιοι για επιτυχία.​—Ιησ. Ναυή 1:8.

11. Πώς η εύτακτη οικογενειακή ζωή εξαίρεται στις Γραφές; Με ποια οφέλη;

¹¹ Η θεία σοφία εξαίρει την οικογένεια που τηρεί ευταξίαν ως το κατάλληλο εκπαιδευτικό έδαφος για τη νεότητα. Θυμηθήτε τη στερεή μικρή οικογενειακή ομάδα του Νώε. Σημειώστε, επίσης, ότι ο Μωυσής, ως αντιπρόσωπος του Θεού, οργάνωσε τους Ισραηλίτας με βάσι οικογενειακών μονάδων. Σ’ εκείνη την πρώτη μοιραία νύχτα του Πάσχα κάθε οικογένεια έπρεπε να συναθροισθή ασφαλώς μέσα στο σπίτι για να έχη την προστασία του Ιεχωβά και τελική απελευθέρωσι. Το στοργικό ενδιαφέρον του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα μπορεί να διακριθή στην προμήθεια που έκαμε τόσο πολλών σοφών συμβουλών για κατάλληλη διεξαγωγή των οικογενειακών υποθέσεων. Η θέσις των ανηλίκων μελών της οικογενείας είναι σαφής: «Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα· υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν· “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.» (Παροιμ. 10:1· Κολ. 3:20· Εφεσ. 6:1-3) Ο Σημ, ο Χαμ και ο Ιάφεθ ασφαλώς παρέμειναν πολύ περισσότερο επάνω στη γη από τους προ του Κατακλυσμού συγχρόνους των.

12. (α) Τιμά η σημερινή νεότης τον πατέρα και τη μητέρα; (β) Ποιο αποτέλεσμα μπορεί ν’ αναμένεται από τη γενική διάθεσι σχετικά με τούτο;

¹² Οι νέοι σήμερα θ’ αρνηθούν ότι έχουν οποιαδήποτε πρόθεσι να φέρουν ατιμία στους γονείς. Εν τούτοις, τους μεταχειρίζονται ελαφρά, τους αγνοούν και είναι απειθείς σ’ αυτούς. Προτιμούν τη συντροφιά οποιουδήποτε άλλου. Στο σπίτι παίρνουν πολλά και δίνουν ολίγα. Η κοινή ευγνωμοσύνη και ο σεβασμός συχνά λείπουν. Υιοθετούν τη στάσι ότι ολίγη σύγχρονη σχολική μάθησις τους έθεσε πολύ μπροστά από τους γονείς των σε ικανότητα σκέψεως και διακρίσεως. Πράγματι, ο Μπαμπάς και η Μαμά είναι εντελώς απαρχαιωμένοι. Πού είναι, λοιπόν, η τιμή που οφείλεται στους γονείς; Η γενική αποτυχία σ’ αυτόν το λογαριασμό παρέχει ισχυρή αιτία για την πεποίθησι ότι πλήθη νέων θα χαθούν στην εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού εναντίον ενός πονηρού κόσμου. Ακόμη και αν οι νέοι παίρνουν στα ελαφρά αυτή τη διάθεσι προς τους γονείς, ο μέγας Δημιουργός δεν κάνει το ίδιο, διότι διακηρύττει: «Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει, και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.» (Παροιμ. 30:17) Όχι κοσμία ταφή, όχι μνημείον, αλλ’ ακριβώς σαν σκουπίδια που καταβροχθίζονται άπληστα από πτηνά που τρώγουν ακαθαρσίες.

13. Πόσο σπουδαίο είναι το σπίτι για ένα νέον που γνησίως επιζητεί να καθαρίση το δρόμο του;

¹³ Λοιπόν, νέοι, ας αρχίση η αλλαγή της κατευθύνσεώς σας ακριβώς στο σπίτι. Λάβετε μια νωπή, νέα άποψι για τους γονείς σας και όλα όσα έχουν κάμει για σας, Μπορεί να έχετε θεωρήσει το σπίτι ως πληκτικό και δίχως ζωή. Τι εκάματε ποτέ για να το μεταβάλετε σε κάτι άλλο; Ίσως απλώς να το εγκαταλείψατε. Γιατί να μην κάμετε τώρα κάτι για το σπίτι σας· όχι να το κάμετε απλώς μια θέσι για να φυλάττετε τις ενδυμασίες σας, όχι απλώς μια θέσι για να βρίσκετε τρία φαγητά την ημέρα κι ένα κρεββάτι τη νύχτα. Το σπίτι είναι το μέρος όπου αρχίζει η κατανόησις των άλλων ανθρώπων και των δικαιωμάτων των. Αν αποτυγχάνετε στο σπίτι, η πιθανότης για επιτυχία αλλού είναι πολύ μικρή. Εργασθήτε, λοιπόν, σκληρά για να κάμετε επιτυχημένη την οικογενειακή ζωή. Εκεί ακριβώς εκπαιδεύεσθε και ετοιμάζεσθε για μια μέλλουσα ημέρα που μπορεί να χρειασθή να προΐστασθε καλά μιας οικογενείας.

14. (α) Γιατί είναι αδικαιολόγητος ο στασιασμός εναντίον της εξουσίας των γονέων; (β) Ακόμη και εκεί που οι γονείς συμβαίνει να βρίσκωνται σε πλάνη, ποια πορεία είναι κατάλληλη για τέκνα που θέλουν να διατηρήσουν την εύνοια του Θεού;

¹⁴ Είναι αλήθεια ότι μερικοί γονείς δεν δέχονται τον λόγον του Θεού ως τον οδηγόν των για τη διοίκησι του οίκου, και άλλοι γονείς κάνουν λάθη και δεν ζουν πάντοτε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της θέσεώς των. Αλλά είναι αυτό βάσιμη αιτία για στασιασμό εναντίον των; Μπορεί να συλλογισθήτε ότι, αφού έσφαλαν σε κάποιο ζήτημα, δεν πρόκειται να είσθε πια υποκείμενοι σ’ αυτούς. Αλλά θα κάμουν δύο σφάλματα ένα ορθόν; Σημειώστε πώς ο λόγος του Θεού νουθετεί τις γυναίκες να επηρεάζουν για καλό τους πλανωμένους συζύγους των: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» (1 Πέτρ. 3:1, 2) Ασφαλώς αυτή η αρχή θα μπορούσε να λειτουργήση επίσης μεταξύ τέκνου και γονέως. Μερικοί άπιστοι και παράλογοι γονείς επηρεάσθησαν ευνοϊκά όταν είδαν το θαυμαστό αποτέλεσμα του λόγου του Θεού επάνω στη ζωή των τέκνων των.

15. Για να εγκαταστήσετε έναν αληθινό και άξιο σκοπό για την οικογένειά σας, ποιο πρέπει να είναι το πρώτο μέλημά σας;

¹⁵ Για επιτυχία η οικογένειά σας πρέπει κάπως να υψωθή επάνω από τους μηδαμινούς, ιδιοτελείς σκοπούς που οι κοσμικές οικογένειες ώρισαν για τον εαυτό τους. Πρέπει να έχετε έναν σκοπό που βρίσκεται σε αρμονία με τη βουλή του Θεού, η οποία σχετίζεται με το ανθρώπινο γένος και αυτή τη γη. Αν με μεγάλη ποσότητα ευφυΐας και επιδεξίας χειροτεχνίας είχατε παραγάγει ένα ωραία διακοσμητικό δοχείο και αργότερα το βρίσκατε να χρησιμοποιήται ως δοχείο σκουπιδιών, πώς θα θεωρούσατε μια τέτοια κατάχρησι; Πιθανώς θα αγανακτούσατε. Παρατηρήστε, λοιπόν, τη θέσι του Θεού. Αυτός μας έκαμε για τον σκοπό του, για να υπηρετούμε το θέλημά του και όχι το δικό μας. Το θέλημά του είναι, σε όλες μας τις σκέψεις και τις ομιλίες και τις κατευθύνσεις, να είμεθα για τη δόξα του· να είμεθα ζωντανές, νοήμονες αποδείξεις της απαράμιλλης δημιουργικότητός του. (Ησ. 42:5-8) Πόσο αηδιαστικό είναι να παρατηρούμε πώς οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αγνοούν και αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού των, ενώ πολλοί σέρνουν ακόμη το Όνομά του στο βόρβορο με τις διεφθαρμένες διδασκαλίες των και τις κτηνώδεις συνήθειές των! Δεν είναι παράδοξο ότι επίκειται μια δευτέρα παγγήινη συμφορά!

16. (α) Περιγράψτε μερικούς από τους αντικειμενικούς σκοπούς που θα ανύψωναν την οικογένειά σας επάνω από τους χαμερπείς, ιδιοτελείς σκοπούς των οικογενειών του κόσμου τούτου. (β) Από ποιόν κίνδυνο πρέπει να φυλαγώμαστε;

¹⁶ Ο σκοπός της οικογενείας σας, λοιπόν, πρέπει να είναι να συνιστάτε σε όλους γύρω σας, με λόγο και καλή διαγωγή, τον Θεό που λατρεύετε. Οποιοιδήποτε επισκέπται στο σπίτι σας πρέπει να είναι ετοιμασμένοι να σεβασθούν αυτόν τον σκοπό ή να μένουν μακριά. Ούτε πρέπει να επιτρέψετε σε αθέους και ανικάνους εφήβους να σας δελεάσουν και σας απομακρύνουν από την οικογένειά σας και να μονοπωλήσουν τον χρόνο σας και την προσοχή σας. Αδιάφορο σε ποιο μέρος της γης κατοικείτε, η οικογένειά σας πρέπει να γίνη μια ιεραποστολική μονάς για τη διάδοσι της ορθής διδασκαλίας και της ζωοπαρόχου γνώσεως μεταξύ των συμπολιτών σας. Ο οίκος σας πρέπει να γίνη ένα κέντρον, στο οποίον οι άνθρωποι που βρίσκονται σε θλίψι μπορούν να ζητήσουν συμβουλή, ελπίδα και θάρρος. Ο μεγάλος εχθρός του Θεού και του ανθρώπου, ο Σατανάς, ζητεί σήμερα να διασπάση την οικογενειακή ζωή. Σ’ ένα μέρος του κόσμου αυτό κατορθώνεται με βαριά παρέμβασι του κράτους, και σε άλλο γίνεται με επιτήδειο διαχωρισμό των μελών της οικογενείας μέσω διαφόρων λεσχών ανδρών και λεσχών γυναικών, Κυριακών σχολείων των νεωτέρων και Κυριακών σχολείων των πρεσβυτέρων. Η οικογένειά σας, εν τούτοις, πρέπει να είναι μια οικογένεια αδιαίρετη από την ψευδή θρησκεία ή τα ανθρώπινα σχέδια για κοινωνική επιτυχία. Κάμετε το μέρος σας για να διατηρήσετε μια ενωμένη οικογένεια, μια οικογένεια αφωσιωμένη στο να ευαρεστή τον Δημιουργό. Θα χρειασθήτε τη στερεή υποστήριξί της καθώς φεύγετε από αυτή τη διεστραμμένη γενεά.

17. (α) Ποιες παγίδες σας περικυκλώνουν στη διάρκεια των σχολικών σας ετών; (β) Ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν οι νέοι;

¹⁷ Εν τω μεταξύ, αν φοιτάτε ακόμη σε σχολείο, να είσθε ένας καλός αντιπρόσωπος του Δημιουργού σας εκεί μεταξύ των συμμαθητών σας. Επωφεληθήτε των ευκαιριών να μιλήτε για τους σκοπούς του Θεού σ’ αυτούς και στους διδασκάλους σας. Αντισταθήτε στις προσπάθειες που αυτοί θα κάμουν για να σας συνδέσουν με τις κοσμικές των κοινωνικές διευθετήσεις, όπως είναι η ένωσις με τις διάφορες ομάδες, χορωδίες, ομίλους, αθλητικές λέσχες, φιλολογικές εταιρίες και τα όμοια. Το να είσθε μέλη σ’ αυτές δεν είναι ουσιώδες για επιτυχή φοίτησι στο σχολείο. Και όσον αφορά τα θέματα που μελετώνται στο σχολείο, έχετε πάντοτε υπ’ όψιν ότι πολλή από αυτή τη μάθησι είναι προϊόν ατελούς ανθρωπίνου συλλογισμού, πολλή από αυτή θεωρία μόνο. Ποτέ δεν θα μπορούσε αυτή η διδασκαλία να συγκριθή σε κύρος και αληθινότητα με τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος ‘διαμένει εις τον αιώνα’. Οι γονείς σας, αν είναι θεοσεβείς, αποτελούν τον από τον Θεό διατεταγμένον αγωγό, μέσω του οποίου πρέπει να λάβετε την υψίστη εκπαίδευσι, πνευματική εκπαίδευσι.

18. Σε ποιες χρήσιμες μελέτες πρέπει να δοθή ειδική προσοχή στο σχολείο; Εξηγήστε γιατί.

¹⁸ Επωφεληθήτε πληρέστατα από τις σχολικές σας ημέρες για να μάθετε να μιλήτε καλά, και να διαβάζετε και να γράφετε καλά, διότι αυτά είναι προσόντα που θα σας εξαρτίσουν σε μεταγενέστερα χρόνια να λάβετε μεγαλύτερη συμμετοχή στο παγκόσμιο έργο της διδασκαλίας του αγγέλματος του Θεού στο ανθρώπινο γένος ενόσω ακόμη απομένει χρόνος. «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας» είναι η συμβουλή του λόγου του Θεού. (Εφεσ. 4:29) Μη δίνετε ενθάρρυνσι σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν ακάθαρτη ομιλία, με το να προσέχετε ή με οποιονδήποτε τρόπο υποστηρίζετε ή επιδοκιμάζετε εκείνο που λέγουν. Με τα λόγια της εξεικονίσεως του Ιακώβου: «Μήπως, η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν;» (Ιάκ. 3:11) Ας είναι η ομιλία σας αναψυκτική, ανοικοδομητική και θεραπευτική, διότι αυτό είναι το αποτέλεσμα του λόγου του Ιεχωβά στο αυτί που ακούει. (Ψαλμ. 107:20) Ας είναι οι σκέψεις του στη διάνοιά σας και οι λόγοι του στα χείλη σας.

19. Ποιες δύο πορείες βρίσκονται μπροστά στους συγχρόνους νέους, και με ποιους προορισμούς;

¹⁹ Για να συνοψίσωμε, λοιπόν, το όλο ζήτημα, σεις νέοι πρέπει να παρατηρήσετε ότι η οδός του Θεού και η οδός αυτής της διεστραμμένης γενεάς οδηγούν σε αντίθετες διευθύνσεις. Δεν μπορείτε να ταξιδεύετε και στους δύο δρόμους. Ο σημερινός κυκεών αυτού του κόσμου είναι αρκετή απόδειξις ότι η οδός του κόσμου, η οδός της δημοτικότητος, η οδός των ιδιοτελών ευχαριστήσεων, η οδός της ανθρωπίνης ανεξαρτησίας, είναι η οδός της συμφοράς​—συμφοράς πολύ μεγαλύτερης από τη συμφορά της εποχής του Νώε. Εξ άλλου, η οδός του Θεού, η οδός της γνησίας αγάπης, η οδός της εξαρτήσεως από ουράνια διεύθυνσι, η οδός θεοσεβών οικογενειών συνδεδεμένων για ενωμένη υπηρεσία στον Δημιουργό, είναι η οδός ικανοποιητικής χρησιμότητος τώρα, και η οδός επιβιώσεως σε μια ζωή ατελεύτητης ευτυχίας. Πρέπει να λάβετε την απόφασί σας για το ποιόν δρόμο θ’ ακολουθήσετε ΤΩΡΑ.

20. (α) Πώς θα καταδείξετε ότι εκάματε την ορθή εκλογή; (β) Ποιο αποτέλεσμα ως ανταμοιβή μπορεί να αναμένεται με εμπιστοσύνη;

²⁰ Αν κάνετε ορθή εκλογή, αν τολμηρά αναλαμβάνετε την πρόκλησι αυτών των ημερών της καταπληκτικής αλλαγής, τότε θα υποταχθήτε στους γονείς σας, θα εργασθήτε μαζί τους στην κοινή προσπάθεια να οικοδομήσετε μια ισχυρή οικογένεια, η οποία θ’ αντισταθή στις αποφασιστικές παρεισδύσεις ενός απελπιστικά πονηρού κόσμου. Αυτό μπορείτε να το κάμετε με το να μελετάτε ενωμένοι την Αγία Γραφή στο σπίτι, με το να συνέρχεσθε με άλλες θεοσεβείς οικογενειακές ομάδες, και με το να συμμετέχετε ως οικογένεια στο ικανοποιητικό έργο της μεταδόσεως των θεραπευτικών αληθειών του Θεού στους άλλους. Θα εργασθήτε σκληρά για να βελτιώσετε την προσωπική σας ικανότητα για υπηρεσία, για ολοένα μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στα έτη που βρίσκονται αμέσως μπροστά μας. Μπορείτε να είσθε συντελεστικός στο να βοηθήσετε τη δική σας καθώς και άλλες οικογένειες να επιζήσουν στη νέα τάξι πραγμάτων. Σκεφθήτε τη συγκίνησι ικανοποιητικής ευχαριστήσεως που θα δοκιμάσετε, όταν οι καταστρεπτικές δυνάμεις του Αρμαγεδδώνος θα ηρεμήσουν και θα βρεθήτε μέσα στην αγαπητή σας οικογένεια και περικυκλωμένος από άλλες ευτυχισμένες οικογένειες, προσφέροντας υποταγή και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά τον Θεό σας διότι σας διήνοιξε ένα τέτοιο μεγαλειώδες και ειρηνικό μέλλον υπηρεσίας προς αίνον Του σ’ έναν καθαρισμένο επίγειο παράδεισο. (Γεν. 8:18-22) Είθε ο Ιεχωβά να σας δώση σοφία και δύναμι για να κάμετε την ορθή εκλογή και να ‘σωθήτε από αυτή τη διεστραμμένη γενεά’.​—Πράξ. 2:40.

Η Αλήθεια Διαδίδεται σε Μια Φυλακή

Σε μια συνέλευσι περιοχής στο Πήτερσμπουργκ, Βιργινίας (Η.Π.Α.), ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αφηγήθη αυτή την πείρα: «Έλαβα μια τηλεφωνική πρόσκλησι από έναν κρατούμενον στη φυλακή της πόλεως. Ήταν ανήσυχος να έλθη σ’ επαφή μ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά. Είχε παραμείνει οκτώ μήνες σ’ ένα στρατόπεδο-φυλακή και μετεφέρθη στη φυλακή της πόλεως για την εκδίκασι μιας άλλης υποθέσεως. Ενόσω ήταν στο στρατόπεδο, άρχισε να διαβάζη θρησκευτικά συγγράμματα, που ήσαν στη βιβλιοθήκη του στρατοπέδου. Εξήταζε συνεχώς ένα πράσινο βιβλίο, αλλ’ όλοι τον απεθάρρυναν, λέγοντας, ‘Αυτό είναι ανοησίες του Ιεχωβά, μη το διαβάζεις’. Αλλ’ αυτό, το μόνο που έκαμε, ήταν να ερευνήση αυτός το βιβλίο. Τις επόμενες δεκατέσσερες ημέρες αυτός εδιάβασε, ξαναδιάβασε κι εκύτταζε τα Γραφικά εδάφια της πρώτης εκδόσεως του ‘Έστω ο Θεός Αληθής’. Πεπεισμένος ότι αυτό που διάβασε ήταν η αλήθεια του Θεού, αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά.

»Σε λίγο ένας άλλος ήλθε στο στρατόπεδο μ’ ένα κόκκινο βιβλίο, ‘Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή’. Εδιάβασε κι αυτό το βιβλίο· όπως είπε, ‘Έφαγα τα εξώφυλλα’. Έχοντας τη θεμελιώδη αυτή γνώσι, έγραψε στην Εταιρία Σκοπιά μερικές επιστολές και έλαβε θερμές απαντήσεις. Κατόπιν, μια Κυριακή, τον επεσκέφθη ένας Μάρτυς και του άφησε το βιβλίο Παράδεισος και τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Γεμάτος από μια τέτοια χαρωπή ελπίδα, αυτός ο τρόφιμος άρχισε τακτικές συζητήσεις με άλλους κρατουμένους, και πολλοί έδειξαν ενδιαφέρον. Περίπου δεκαεπτά άνδρες ήσαν πρόθυμοι να έχουν μια Γραφική μελέτη. Με τις προσπάθειες του, πέντε από τους άνδρες στο στρατόπεδο έχουν φθάσει στο σημείο να εκτιμήσουν την αλήθεια και περιμένουν να έχουν πλήρη συμμετοχή στο έργο της Βασιλείας.

»Στη φυλακή της πόλεως διεξήγα τακτικά κάθε απόγευμα μια Γραφική μελέτη με τον άνθρωπο αυτόν. Από τη σύντομη παραμονή του στη φυλακή της πόλεως κι έπειτα, έχει διασκορπίσει πολύ σπόρο αληθείας με καλά αποτελέσματα. Τέσσερες άνδρες ενδιαφέρονται οριστικά κι επτά έχουν παρακαλέσει ένα Μάρτυρα να τους επισκέπτεται για να μπορέσουν να μάθουν περισσότερα. Η διαγωγή αυτού του ανθρώπου, από τον καιρό που έμαθε την αλήθεια του Θεού, υπήρξε τόσο υψηλού επιπέδου, ώστε η επιρροή του έχει καταφανή αποτελέσματα στους συγκρατουμένους του. Εκεί όπου κάποτε υπήρχε ακάθαρτη ομιλία, τώρα πολλοί διαβάζουν τη Σκοπιά και το Ξύπνα! και εξετάζουν Γραφικά εδάφια.»

‘Μη Έχοντας Ποτέ Αρκετά απ’ Αυτά τα Έντυπα’

Δύο μάρτυρες του Ιεχωβά στο Τέξας επεσκέφθησαν μια φυλακή για να μιλήσουν στον υπαρχιφύλακα. Η έκθεσίς των λέγει: «Καθήσαμε και μιλήσαμε μια ώρα περίπου. Ρωτήσαμε αν οι κρατούμενοι εχρειάζοντο μερικά περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! για να τους βοηθήσουν στην ανάγνωσι και μελέτη της Γραφής των. Με προθυμία απήντησε, ‘Ποτέ δεν έχομε αρκετά απ’ αυτό το είδος των εντύπων. Θα αισθανθούμε χαρά αν τα έχωμε, και θα πάω στο αυτοκίνητό σας να τα φέρω μέσα’. Έτσι, αφήσαμε εβδομήντα αντίτυπα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Ρώτησα για τη Μετάφρασι του Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών που είχαμε αφήσει σε προηγουμένη μας επίσκεψι. Η απάντησίς του: ‘Μόλις επεστράφη από την κάτω πτέρυγα, όπου εχρησιμοποιήθη ευρέως και τώρα την αποστέλλω στην άνω πτέρυγα απ’ όπου ελάβαμε πολλές αιτήσεις γι’ αυτήν’. Τον ρώτησα αν το μοναδικό αντίτυπο θα ήταν αρκετό γι’ αυτό το κατάστημα, και είπε· ‘Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αρκετά αντίτυπα επί πλέον’. Ο υπαρχιφύλαξ ωμίλησε με μεγάλη εκτίμησι για τις επισκέψεις μας και τη Μετάφρασι του Νέου Κόσμου, ως επίσης και για τα περιοδικά. Εδήλωσε ότι, όταν υπηρετούσε στην αεροπορία, είχε διαβάσει τα έντυπα στη διάρκεια της πτήσεως μεταβάσεως και επιστροφής. Αποβλέπομε με χαρά στο να επισκεφθούμε και πάλι τη φυλακή.»

Συνιστώντας τα Περιοδικά σε Άλλους

ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΡΑ ΑΥΤΑ ΣΕ ΓΕΙΤΟΝΑΣ

Μια γυναίκα μάρτυς του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην πολιτεία Αρκάνσας, γράφει: «Εργάζομαι επί τρία χρόνια σ’ ένα τομέα με τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!. Ένας οικοδεσπότης έπαιρνε, όχι τακτικά, τα περιοδικά. Στη διάρκεια της προσπαθείας με το Ξύπνα! έδωσα την ομιλία και προσέφερα την ετησία συνδρομή. Κι οι δύο, ο άνδρας του σπιτιού και η σύζυγός του, άκουσαν την ομιλία. Ο άνδρας είπε, ‘έχομε ήδη τόσο πολλά να διαβάσωμε’. Του έδειξα πώς το Ξύπνα! εξοικονομεί χρόνο με πολλούς τρόπους. Έγινε συνδρομητής. Παρέδιδα τα αντίτυπα του Ξύπνα! μέχρις ότου η συνδρομή άρχισε να έρχεται μέσω του ταχυδρομείου και άφηνα επίσης αντίτυπα της Σκοπιάς. Στη διάρκεια του Δεκεμβρίου διέθεσα σ’ αυτούς τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Τον Ιανουάριο έκαμα επίσκεψι κι έδωσα στην κυρία του σπιτιού την ομιλία, ‘Ποιοι Είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;’ Αυτή είπε, ‘Ελάτε πάλιν’. Επέστρεψα εντός δύο εβδομάδων, και ενεγράφη ως συνδρομήτρια στη Σκοπιά. Τώρα παραδίδω το τελευταίο αντίτυπο της Σκοπιάς και συγχρόνως διευθύνω μια Γραφική μελέτη στο βιβλιάριο ‘Τούτο το Ευαγγέλιον’. Ο οικοδεσπότης ήταν στο σπίτι, όταν έκαμα επίσκεψι προσφάτως. Είπε, ‘Είχα τόσες ευκαιρίες να παίρνω αυτά τα έντυπα επί χρόνια, αλλά μόλις τώρα έφθασα στο σημείο να διαπιστώσω πόσο είναι ενδιαφέρον κάθε άρθρο σ’ αυτές τις εκδόσεις, και ότι όλα είναι αληθή.’ Και προσέθεσε ‘Έδωσα την περασμένη εβδομάδα μερικά αντίτυπα σ’ ένα γείτονα, που επίσης αγαπά να τα διαβάζη’.»

ΣΥΜΜΕΡΙΣΘΗΤΕ ΤΑ ΜΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

Ένας μάρτυς στην πολιτεία Μιζούρι αναφέρει: «Όταν επεσκέφθηκα τον χειροπράκτορά μου επέσυρα την προσοχή του στο Ξύπνα! και στο άρθρο του ‘Η Τέχνη και η Επιστήμη της Χειροπρακτικής’. Με παρεκάλεσε να του δώσω ένα αντίτυπο και επίσης ένα επί πλέον. Του υπεσχέθηκα ότι θα επέστρεφα μ’ ένα άλλο ακόμη τεύχος. Έπειτα από λίγο, έφθασα στο σπίτι και άκουσα τηλεφωνική κλήσι· ήταν ο χειροπράκτωρ. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος με το άρθρο και ήθελε να αναβιβάση την παραγγελία του σε είκοσι τεύχη. Όταν του τα παρέδωσα, διεπίστωσα ότι επρόκειτο να τα διανείμη σε άλλους χειροπράκτορας. Έπειτα ο γιατρός μου παρήγγειλε άλλα είκοσι αντίτυπα του Ξύπνα! Προ ολίγων εβδομάδων κάποιος επλησίασε ένα μάρτυρα του Ιεχωβά και τον ηρώτησε αν αυτός ο χειροπράκτωρ ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο Μάρτυς απήντησε όχι, και ηθέλησε να μάθη γιατί το πρόσωπο αυτό ηρώτησε, εφόσον ο γιατρός είναι Καθολικός. Αυτή απήντησε, ‘Ήμουν στο γραφείο του και μου έδωσε ένα αντίτυπο του Ξύπνα!’.»

ΤΑΧΥΔΡΟΜΗΣΤΕ ΤΑ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ

Ένας, που δεν είναι από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αλλ’ είναι σύμβουλος για έργα κοινής ωφελείας, στην Ουάσιγκτον, D.C., έγραψε στην Εταιρία Σκοπιά, λέγοντας: «Είμαι συνδρομητής στο Ξύπνα! και στη Σκοπιά. Προ καιρού, έκαμα ένα πείραμα, που ήταν τόσο επιτυχές, ώστε σας το μεταβιβάζω. Αφού διάβασα αυτά τα έντυπα, τα εσώκλεισα με το ίδιο περιτύλιγμα και τα ανταπέστειλα σε κάποιο φίλο [προσθέτοντας το μικρό ποσόν των ταχυδρομικών τελών]. Σε άλλο πείραμα εφωδίασα μια εκπρόσωπό σας με έναν κατάλογο, που περιείχε τα ονόματα οκτώ φίλων, στους οποίους αυτή εταχυδρόμησε κάποιο τεύχος. Εντός δύο εβδομάδων έλαβα απαντήσεις από έξη απ’ αυτούς τους φίλους. Τώρα αυτοί είναι συνδρομηταί στις εκδόσεις σας. Υπό το φως των ανωτέρω δοκιμών, νομίζω ότι θα ήταν εξαιρετικό σχέδιο, αν είχατε τυπώσει στο εξώφυλλο εκάστης εκδόσεως,​—σε μια μόνο γραμμή—​κάποια παράκλησι, όπως οι αναγνώσται διαβιβάζουν την έκδοσι σ’ ένα φίλο τους όταν θα έχουν τελειώσει την ανάγνωσί της. Αυτό, είμαι βέβαιος, θα έφερνε στην Εταιρία σας πολλές χιλιάδες νέων μελών κάθε έτος. Η Εταιρία σας κάνει ένα θαυμάσιο έργο που έχει γενικό δημόσιο ενδιαφέρον, ειδικώς στο να αναχαιτίζη την πλημμύρα της ηθικής παρακμής που καταπιέζει το λαό μας και στις 365 ημέρες εκάστου έτους.»

ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΤΑ ΣΕ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

Σε μια μικρή πόλι του Οχάιο ένα μικρό κορίτσι έφερνε τακτικά τη Σκοπιά και το Ξύπνα! στη διδασκάλισσά της, της τρίτης τάξεως. Ακολούθως ένας Μάρτυς συνήντησε τη διδασκάλισσα στο τακτικό από σπίτι σε σπίτι έργο κι αυτή η διδασκάλισσα ήθελε ένα αντίτυπο της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Η διδασκάλισσα έκαμε σχόλια για τη νεαρή Μάρτυρα που ήταν στην αίθουσά της, τρίτης τάξεως. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο πατέρας του μικρού κοριτσιού έκαμε διευθετήσεις να επισκεφθούν τη διδασκάλισσα, ο ίδιος και η μικρή κόρη του για να κάνουν την επίσκεψι μαζί. Άρχισε μια οικιακή Γραφική μελέτη. Η νεαρή Μάρτυς φέρνει τώρα τα περιοδικά τακτικά στη διδασκάλισσα της στην τετάρτη τάξι.

Βοηθούμενοι από τα Άρθρα της «Σκοπιάς»

ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Ένας επίσκοπος εκκλησίας μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ιλλινόις αναφέρει: «Ένα πρωί, πηγαίνοντας στο σπίτι μου άνοιξα το ραδιόφωνο στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, προς τον οποίον οι άνθρωποι μπορούν να τηλεφωνούν και να υποβάλλουν ερωτήσεις ή να εκφράζουν γνώμες προς τον σταθμό για οποιοδήποτε θέμα. Ένας άνθρωπος τηλεφωνούσε και ήθελε να περιληφθούν στο πρόγραμμα του σταθμού πληροφορίες σχετικές με την εξωαισθητήριο αντίληψι. Έχοντας διαβάσει στη Σκοπιά το άρθρο «Τι Είναι Εξωαισθητήριος Αντίληψις;» και ανακαλώντας στη μνήμη μου τις πληροφορίες, που δίδονται στο βιβλιάριο «Τι Λέγουν οι Γραφές Περί “Επιβιώσεως μετά Θάνατον”;», έσπευσα στο σπίτι κι ετηλεφώνησα στον χειριστή του σταθμού επί δεκαπέντε λεπτά και έδωσα τον αριθμό του τηλεφώνου μου για να με καλέσουν άλλοι. Προς έκπληξίν μου το τηλέφωνο χτύπησε αμέσως και μια κυρία του τομέως μας μου μίλησε για την ικανότητά της τη σχετική με την εξωαισθητήριο αντίληψι. Είπε ότι είχε οραματισθή ένα μηχάνημα που πετούσε στον αέρα και εξαιτίας του οποίου ολίγον έλειψε να χάση τον σύζυγο της, και ότι εκείνη τη νύχτα αυτός ήλθε στο σπίτι και της είπε ότι αυτό είχε συμβή. Εφόσον ήθελε να μάθη την απάντησι της Γραφής επί της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως, την επεσκέφθηκα και της πήγα τη Σκοπιά με το άρθρο, καθώς και το βιβλιάριο, και εξήγησα γιατί τα πονηρά πνεύματα είναι υπεύθυνα για το φαινόμενον που είναι γνωστό ως «εξωαισθητήριος αντίληψις». Έπειτα από τρεις επανεπισκέψεις έγινε έναρξις μιας Γραφικής μελέτης και εντός δύο μηνών η κυρία άρχισε να παρακολουθή τις δημόσιες Γραφικές ομιλίες.»

ΒΟΗΘΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΘΙΣΤΑΝΤΑΙ

Μία Μάρτυς στη Βόρειο Καρολίνα λέγει τι συνέβη μετά την έναρξι μιας οικιακής Γραφικής μελέτης με μια νεαρή γυναίκα: «Στη διάρκεια της μελέτης η μητέρα της με ρώτησε αν είχα τη γνώμη ότι εκείνοι που ήσαν νεκροί θα μπορούσαν να επιστρέψουν και να επικοινωνήσουν με τους ζώντας. Αφηγήθη μια πείρα, κατά την οποία είπε ότι αυτό έλαβε χώραν. Της εξήγησα ότι τέτοια συνήθεια είναι πνευματισμός, που είναι αντίθετος προς τη Γραφή, και ότι τα άτομα που έκαναν τέτοια πράγματα, στην πραγματικότητα επικοινωνούσαν με τους δαίμονας. Τότε έδειξε την κόρη της, η οποία τότε ωμολόγησε ότι πράγματι επεκοινώνησε με πνεύματα και ότι έκανε αυτό στη διάρκεια του περασμένου έτους. Της έδειξα από τη Γραφή το επικίνδυνο της πορείας της, και η μελέτη έκλεισε με το να πη ότι θα έκανε σκέψεις πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.

»Συνέχισα τη μελέτη, αρχίζοντας και τελειώνοντας την με προσευχή, και παρακαλώντας, επίσης, την κυρία με διακριτικότητα να αφαιρέση ένα μεγάλο σταυρό που φορούσε και τον οποίον παρεδέχθη ότι μετεχειρίζετο σε πνευματιστικά πειράματα. Αργότερα, με την ευκαιρία μιας συνελεύσεως περιοχής στην πόλι μας, παρεκάλεσα τον υπηρέτη περιφερείας να με συνοδεύση και να δώση περισσότερες Γραφικές συμβουλές σ’ αυτή τη γυναίκα. Εβοηθήθη περαιτέρω σε μεγάλο βαθμό από το άρθρο της Σκοπιάς της 1ης Ιουλίου 1963, «Αντίστασις στις Πονηρές Πνευματικές Δυνάμεις». Αφού το διάβασε μου είπε ότι είχε κάμει ειδικές διευθετήσεις στο υπνοδωμάτιό της ούτως ώστε, όταν κατετρύχετο από τα πονηρά πνεύματα, να μπορή αμέσως ν’ ανάβη τα φώτα και ν’ αρχίζη να διαβάζη τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς ή την Αγία Γραφή για να υπερνικήση το πρόβλημα. Ανεκοίνωσε, επίσης, ότι είχε καύσει όλα τα πράγματα που μετεχειρίζετο στα πνευματιστικά της πειράματα, και ότι έχει αρχίσει να παρακολουθή συναθροίσεις.»

ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΑΣΙ

Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στον Καναδά αφηγείται τα ακόλουθα: «Εργάζομαι σ’ ένα γραφείο με μια γυναίκα, η οποία ποτέ δεν ήθελε να πάρη τα περιοδικά ούτε άφηνε τους Μάρτυρας να της μιλήσουν. Μια ημέρα ανέφερε ότι η κόρη της, μαθήτρια Γυμνασίου, επρόκειτο να λάβη μέρος σε μια δημοσία συζήτησι με τίτλο ‘Είναι το Τουίστ Κατάλληλος Χορός;’ Η κόρη της δεν είχε κατορθώσει να βρη οποιαδήποτε κατάλληλη ύλη που θα μπορούσε να χρησιμοποιήση για να υποστηρίξη τις απόψεις της. Με ρώτησε αν είχα ένα περιοδικό, που θα ήταν δυνατόν να τη βοηθήση. Αμέσως σκέφθηκα τη Σκοπιά με το άρθρο ‘Πώς Πρέπει οι Χριστιανοί Να Θεωρούν τον Χορό;’ Απορούσα, να δω τι θα έλεγε όταν της το έδωκα. Προς έκπληξίν μου το απεδέχθη πρόθυμα, καθώς της έδειξα μερικά καλά σημεία του άρθρου.

»Δύο περίπου εβδομάδες ύστερ’ απ’ αυτό, με πολλή χαρά μού είπε ότι η κόρη της με τον σχολικό σύντροφό της είχαν κερδίσει στη δημοσία συζήτησι. Και όχι μόνον αυτό, αλλ’ η κόρη της είχε πάρει τον μεγαλύτερο βαθμό για λογαριασμό του ζεύγους της λόγω της καλυτέρας ύλης· και ο κριτής ήταν ένας κληρικός. Αυτό εφάνη ότι της έκαμε πάλι εντύπωσι. Τη φορά αυτή η κόρη της επρόκειτο να δώση μια πεντάλεπτη ομιλία σχετική με τον τρόπο μελέτης, θα μπορούσα άρα γε να την βοηθήσω; Εγνώριζα ότι υπήρχε ένα κεφάλαιο στο Ικανοί Διάκονοι σχετικό με αυτό το θέμα. Της έδωσα το βιβλίο. Πάλι στην κόρη της απενεμήθη ο μεγαλύτερος βαθμός. Ο διδάσκαλός της είπε στα σχόλια του ότι το υλικό ήταν τόσο καλό, ώστε αναμφιβόλως κάποιος από τους άλλους διδασκάλους θα έπρεπε να την είχε βοηθήσει. Αυτά έχουν αλλάξει τις σκέψεις αυτής της γυναίκας σχετικά με τους Μάρτυρας. Έκτοτε, μου έχει κάμει αυτοβούλως πολλές ερωτήσεις, και θα συνεχίσω να παρέχω βοήθεια σ’ αυτή την καλής θελήσεως γυναίκα.»

Εγχείρησις Νεφρού Χωρίς Μετάγγισι Αίματος

♦ Στην Αυστραλία, ένας μάρτυς του Ιεχωβά, νέος άνδρας ηλικίας 26 ετών, διεπιστώθη ότι είχε φυματίωσι του αριστερού νεφρού. Τα φάρμακα απέτυχαν να βελτιώσουν την κατάστασι αυτού του νεφρού. Οι ιατροί απεφάνθηοαν ότι μια εγχείρησις θα ήταν αναγκαία για ν’ αφαιρεθή ο άρρωστος νεφρός. Ο Μάρτυς έκαμε γνωστή την άποψί του για την μη λήψι αίματος δια μεταγγίσεων, ο γιατρός, όμως, άφησε να υπονοηθή ότι θα ήταν πρόθυμος να εκτελέση την εγχείρησι. Ωστόσο, ο γιατρός άρχισε να επισκέπτεται τον Μάρτυρα σχεδόν κάθε μέρα προσπαθώντας να τον πείση ν’ αλλάξη γνώμη και να δεχθή αίμα. Ο Μάρτυς παρέμεινε σταθερός, δείχνοντας τον θείο νόμο, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 15:29 «να απέχητε από . . . αίματος.»

Στις καθημερινές του επισκέψεις, ο γιατρός εβομβάρδιζε τον Μάρτυρα μ’ ερωτήσεις σαν αυτές: «Υπάρχει 99 τοις εκατό πιθανότης να μη χρειασθής μετάγγισι, αλλά θα ήταν δυνατόν να χρειασθής με πιθανότητα 1 τοις εκατό. Θα έλεγες και τότε, όχι;» και, «Μήπως άλλαξες γνώμη μέχρι της στιγμής;» Τελικά ο γιατρός μια μέρα είπε: «Θέτεις επάνω μου μεγάλη ευθύνη. Μπορώ ν’ αρνηθώ να σου κάμω εγχείρησι.» Όταν ο Μάρτυς προσεφέρθη να υπογράψη μια δήλωσι, απαλλάσσοντας τον γιατρό από κάθε ευθύνη για την άρνησι του ασθενούς να δεχθή αίμα, ο γιατρός εξεμάνη κι ώρμησε έξω από τον θάλαμο. Την παραμονή της ημέρας που είχε γίνει διευθέτησις να λάβη χώραν η εγχείρησις, ο γιατρός ηρνήθη να την εκτελέση, εκτός αν ο ασθενής συμφωνούσε να δεχθή μετάγγισι αίματος.

Η κατάστασις τώρα ήταν ζοφερή. Αν δεν εγίνετο εγχείρησις στον ασθενή εντός ενός μηνός, ο αρρωστημένος νεφρός θα εδηλητηρίαζε πιθανώς το σύστημα, προξενώντας θάνατο. Τι έπρεπε να γίνη; Θα συνέχιζε ο Μάρτυς να θέτη τον νόμο του Ιεχωβά στην πρώτη θέσι; Θα μπορούσε να βρεθή ένας γιατρός που να ήταν πρόθυμος να προβή στην εγχείρησι χωρίς τη χρήσι αίματος; Πολλοί μάρτυρες σε όλο το Σίδνεϋ εχρησιμοποίησαν τα τηλέφωνά τους, προσπαθώντας να βρουν ένα τέτοιον γιατρό. Ο επίσκοπος της εκκλησίας του ασθενούς επρομηθεύθη έναν κατάλογο από τον Ιατρικό Σύλλογο των Ουρολόγων της περιοχής του Σίδνεϋ αλλά ο ένας μετά τον άλλον απεκλείσθησαν. Πέρασαν μέρες και ακόμη δεν είχε βρεθή γιατρός. Τότε, καθώς εφαίνετο ότι οι ελπίδες έσβηναν, ένας Μάρτυς ενεθυμήθη έναν ειδικό που είχε αφαιρέσει τον αρρωστημένο νεφρό ενός άλλου Μάρτυρος δώδεκα περίπου μήνες πριν. Γρήγορα ήλθαν σ’ επαφή μαζί του και του εξέθεσαν την περίπτωσι. Έδειξε ενδιαφέρον και ρώτησε: «Είσαι βέβαιος μέσα στη διάνοιά σου ότι δεν θέλεις μετάγγισι αίματος;» Ο μάρτυς απήντησε, «Μάλιστα», και ο γιατρός είπε: «Πολύ καλά· στην περίπτωσί σου είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσω να την φέρω εις πέρας χωρίς αίμα.»

Κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως η ροή του αίματος του ασθενούς επεβραδύνθη στο σημείο ώστε μόλις να κινήται μέσω ενός ψυκτικού μηχανήματος, και το κάθε τι προχωρούσε σύμφωνα με το σχέδιο. Εντός δύο ωρών ο ασθενής ήταν πάλι στο θάλαμο του και αρκετά καλά ώστε να μιλήση στη σύζυγο του. Στην εγχείρησι δεν εχάθη αίμα περισσότερο από μισό κύπελλο.

Η Καρτερικότης Παρά την Εναντίωσι Φέρνει Χαρά

Διήγησις υπό Α. Ι. Τζόσεφ

ΟΤΑΝ ο Ιησούς εξαπέστειλε τους μαθητάς του για να κηρύξουν, τους είπε να αναμένουν εναντίωσι. Είπε, επίσης, ότι το άγιο πνεύμα θα τους βοηθούσε να υπερνικήσουν αυτή την εναντίωσι και ότι θα μπορούσαν να χαίρουν πράγματι όταν εδιώκοντο.​—Ματθ. 5:10-12.

Έχω πείραν τέτοιας εναντιώσεως στη διάρκεια των πενήντα μου ετών υπηρεσίας προς τον Θεό στην Ινδία. Έχω, επίσης, πείραν της βοηθείας του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά. Επιπροσθέτως, είχα πολλούς λόγους να χαίρω, ακόμη και όταν με εδίωκαν, ικανοποιημένος με τη γνώσι ότι είχα κάμει το ορθόν και είχα ευαρεστήσει τον Θεό όπως και οι αρχαίοι προφήται.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Ήταν το 1905, που ήλθα σ’ επαφή με έντυπα που εξεδίδοντο από την Εταιρία Σκοπιά. Τότε ζούσα με τους γονείς μου στο Τραβανκούρ, μια από τις επαρχίες της Πολιτείας Κεράλα, της Νοτίου Ινδίας.

Είχα αρχίσει να υποψιάζωμαι ότι μερικές από τις διδασκαλίες και τελετουργίες της Εκκλησίας της Αγγλίας, στην οποίαν ανήκαν οι γονείς μου, δεν ήσαν Γραφικές. Εν τούτοις, ούτε οι γονείς μου ούτε κανείς από τους θρησκευτικούς μου φίλους μπορούσε να ρίψη λίγο φως στις απορίες μου. Ο πατέρας μου συνέστησε να γράψω σ’ έναν άνθρωπο, που είχε την επίβλεψι μιας Εκκλησιαστικής οργανώσεως στη Νότιο Ινδία και να τον ρωτήσω αν είχε τίποτε βιβλία που μπορούσαν να εξηγήσουν τη διδασκαλία της τριάδος που αμφισβητούσα. Το έκαμα αυτό. Τι μου έστειλε αυτός ο άνθρωπος; Ήταν ο πέμπτος τόμος της εκδόσεως της Εταιρίας Σκοπιά Γραφικαί Μελέται με τον τίτλο «Η Μεταξύ Θεού και Ανθρώπου Καταλλαγή». Από το βιβλίο αυτό είδα για πρώτη φορά την αλήθεια σχετικά με την υπεροχή του Ιεχωβά, τη σχέσι μεταξύ Θεού και Ιησού Χριστού, και τη σημασία του αγίου πνεύματος. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρις ότου απέκτησα κι άλλες τέτοιες εκδόσεις, περιλαμβανομένου του περιοδικού Η Σκοπιά.

Προς το τέλος του 1906 είχα μια σοβαρή ασθένεια, που κατέστησε αναγκαίο να πάω να μείνω στην Κουντάπα, κοντά στο Μαντράς. Εκεί είχα την ευκαιρία να μελετώ εντατικά, και, καθώς είχα αναρρώσει από την ασθένεια μου, άρχισα να διαδίδω το άγγελμα της Βασιλείας μέσω των φυλλαδίων που έλαβα από τα κεντρικά γραφεία της Σκοπιάς στο Μπρούκλυν. Εξησφάλισα μια εργασία προς συντήρησίν μου κι εδαπάνησα τα επόμενα λίγα χρόνια δίνοντας μαρτυρία σε «Χριστιανούς» της περιοχής αυτής.

Ως τακτικός αναγνώστης του περιοδικού Η Σκοπιά, επληροφορήθηκα ότι ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Κ. Τ. Ρώσσελ, επρόκειτο να επισκεφθή την Ινδία το 1912 επ’ ευκαιρία της ανά τον κόσμον περιοδείας του. Όταν έφθασε, είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω ομιλία του. Παρεκάλεσα να του μιλήσω ιδιαιτέρως. Παρά το γεμάτο πρόγραμμα του εδαπάνησε δυο ώρες μαζί μου. Μ’ εκάλεσε ν’ αναλάβω το έργο του κηρύγματος των αγαθών νέων ως μια ολοχρόνια ενασχόλησι. Επροφασίσθηκα, όπως ο Ιερεμίας του παλαιού καιρού, ότι ήμουν τελείως άπειρος για να αναλάβω ένα τέτοιο υπεύθυνο έργο. Μ’ εβεβαίωσε ότι ο Ιεχωβά θα με βοηθούσε, ενδυναμώνοντάς με, όπως έκαμε με όλους τους δούλους του. Δέχθηκα το προνόμιο.

Ταξίδεψα παντού στη Νότιο Ινδία σιδηροδρομικώς, σταματώντας σε κάθε σταθμό για να διανείμω τα φυλλάδια στα πέριξ χωριά. Έπρεπε να ταξιδεύσω με βοϊδάμαξα σε άλλα χωριά προς το εσωτερικό. Έφθασα βαδίζοντας σε μακρινές αποστάσεις, όπου δεν υπήρχαν ευκολίες για κυκλοφορία οχημάτων. Στις ελώδεις περιοχές χρησιμοποιούσα τις πρωτόγονες μαούνες της υπαίθρου για να φθάσω στους ανθρώπους.

Η ανάγκη του κηρύγματος στην Ινδία ήταν μεγάλη και ένοιωθα την ανάγκη για βοήθεια. Παρεκάλεσα τον πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά να στείλη κάποιον από την Αμερική ή από την Αγγλία για να οργανώση το έργο σε ευρύτερη κλίμακα. Εστάλη ένας αδελφός από το τμήμα του Λονδίνου και ένας άλλος επαναδιωρίσθη από τη Μαλαισία. Αυτό συνέβη περίπου στα μέσα του 1913.

Το έργο προώδευσε καλά στο Τραβανκούρ, ιδιαιτέρως στο κεντρικό και στο βόρειο μέρος της πολιτείας. Καλά διαφημισμένες ομιλίες εδίδοντο σε όλα ουσιαστικώς τα «Χριστιανικά» κέντρα. Παραμέναμε μια εβδομάδα σε κάθε μέρος και διεξήγαμε συναθροίσεις κάθε βράδυ. Εδίδετο ευκαιρία στο ακροατήριο να υποβάλη ερωτήσεις. Μερικές φορές αυτές οι συζητήσεις συνεχίζοντο μέχρις αργά τη νύκτα. Σύντομα ωργανώθηκαν μικροί όμιλοι ενδιαφερομένων ατόμων για τακτική Γραφική μελέτη.

Όταν εξερράγη ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, οι Βρεττανοί αδελφοί ανεκλήθησαν στην πατρίδα τους κι έπρεπε να κάνω το καλύτερο που μπορούσα. Ταξίδεψα στα μέρη εκείνα όπου μικροί όμιλοι είχαν δεχθή την αλήθεια, πράγμα που ήταν αποτέλεσμα των δημοσίων ομιλιών, και διηύθυνα Γραφικές μελέτες μ’ αυτούς. Ενθαρρύνθηκα πάρα πολύ από τη μεγάλη καρποφορία που προέκυψε.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρις ότου ηγέρθη μεγάλη εναντίωσις από τους θρησκευτικούς αρχηγούς των διαφόρων «Χριστιανικών» δογμάτων. Παρακινούσαν όχλους να δημιουργούν ταραχές, όταν εύρισκα άτομα που εξεδήλωναν ενδιαφέρον. Αν δεν υπήρχε η βοήθεια του Ιεχωβά δια του πνεύματος του, πιθανόν να είχα αφήσει το έργο, λόγω της σοβαρής αυτής εναντιώσεως.

Ένας κληρικός της Εκκλησίας της Αγγλίας με προεκάλεσε για μια δημοσία συζήτησι επί του δόγματος της αθανασίας της ψυχής. Υπήρχε ένα ακροατήριο 300 περίπου ατόμων για τη συζήτησι. Αναφέροντας μόνο ένα εδάφιο από τη Γραφή, απέτυχε αξιολύπητα ν’ αποδείξη ότι ο άνθρωπος έχει μια αθάνατη ψυχή. Με την εκ μέρους μου χρήσι της Γραφής, το ακροατήριο μπόρεσε να διακρίνη την ορθή άποψι επί της διδασκαλίας αυτής. Μετά τη δημοσία συζήτησι μερικοί ήλθαν εμπρός κι εξέφρασαν την επιθυμία να μάθουν περισσότερα. Συνεπεία τούτου, μια νέα εκκλησία ωργανώθηκε σ’ εκείνη την πόλι που ονομάζεται Τοττάκκα.

Σε μια άλλη περίπτωση διηύθυνα μια δημοσία συνάθροισι στην πόλι Παλλάμ, νοτίως του Κοτταγιάμ. Πριν να μιλήσω επί δεκαπέντε λεπτά, ένας δυνατός άνδρας ώρμησε εναντίον μου και μ’ έρριξε στο έδαφος σύροντας με μαζί του, ενώ μερικοί μέσα στο πλήθος κτυπούσαν τύμπανα. Εν τούτοις, το ταπεινωτικό αυτό επεισόδιο δεν εμείωσε τον ζήλο μου. Μπορούσα μόνο να χαίρω διότι εθεωρήθηκα άξιος να υποφέρω αυτή την καταισχύνη για το όνομα του Ιεχωβά. Ένας διαβάτης, που παρετήρησε αυτό το επεισόδιο, ήλθε στην κατοικία μου την επομένη μέρα κι εξέφρασε βαθιά συμπάθεια, προσκαλώντας με να διευθύνω δημόσιες συναθροίσεις επί ολόκληρη εβδομάδα στο δικό του το οίκημα, όπου θα διέθετε προσωρινώς μια αίθουσα. Εδέχθηκα την προσφορά και 300 έως 400 άνθρωποι παρηκολούθησαν καλά αυτές τις συναθροίσεις. Σύντομα εσχηματίσθη μια άλλη εκκλησία.

Καθώς το έργο προώδευσε, η εναντίωσις ενετάθη, ειδικώς από τις θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου». Στη διάρκεια μιας ομιλίας στην πόλι Πουλλάντ ένας ιεραπόστολος μιας απ’ αυτές τις αιρέσεις με διέκοψε. Τον παρεκάλεσα ευγενώς να καθήση, αλλ’ ηρνήθη. Επηρέασε τους οπαδούς του έτσι ώστε να καταξεσχίσουν το προσωρινό στέγασμα που είχαμε τοποθετήσει για τη συνάθροισι αυτή, δημιουργώντας θόρυβο. Αλλά την επομένη ημέρα τοποθετήσαμε πάλι το στέγασμά μας και δεχθήκαμε την προστασία της αστυνομίας. Οι συναθροίσεις συνεχίσθηκαν για όλη την εβδομάδα.

Επακολούθησαν διάφορες άλλες επιθέσεις που τις υπεκίνησε ο κλήρος. Στη Κουντάρα ενοικίασα αίθουσα για δημόσιες συναθροίσεις. Μερικοί αδελφοί εμοίραζαν διαφημίσεις που ανήγγελλαν τις διαλέξεις. Είχα αρχίσει μια από τις ομιλίες μου στην ωρισμένη ώρα, αλλά είκοσι λεπτά κατόπιν ένας εξέχων κληρικός από μια εκκλησία στάθηκε μπροστά μου κι έκαμε σήμα στο πλήθος του να κτυπούν κενά λευκοσιδηρά δοχεία και να κραυγάζουν δυνατά. Ο διάκονος αυτός, ένας καθ’ ομολογίαν «Χριστιανός» αρχηγός, παρεκίνησε περαιτέρω το άτακτο πλήθος του να ρίψη εναντίον μου κόπρον αγελάδος και ακαθαρσία. Ένας Ινδός, ευυπόληπτος άνθρωπος επιρροής, που ήταν κοντά στον τόπον εκείνον, ήλθε να δη πού ωφείλετο όλος αυτός ο θόρυβος. Ρώτησε τον κληρικό αν αυτό ήταν το παράδειγμα που ετέθη από τον Χριστό για να το ακολουθούν οι Χριστιανοί, ή μήπως η εναντίωσις του προς εμένα ήταν το παράδειγμα που έθεσαν οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται των ημερών του Ιησού. Ο κληρικός τότε κοκκίνισε κι έφυγε οπισθοχωρώντας, οπότε εγώ συνέχισα την ομιλία.

Παρ’ όλη αυτή την καταδίωξι, έλαβα μεγάλη ενθάρρυνσι με μια επιστολή που έλαβα από τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά Ι. Φ. Ρόδερφορδ. Η επιστολή του περιελάμβανε την εξής παράγραφο: «Μπορείτε ν’ αναμένετε εντονώτερο διωγμό από εκείνους που έχουν το πνεύμα του εχθρού, διότι αυτός βλέπει να πίπτη ταχέως η βασιλεία του. Όλοι οι ακόλουθοι του μεγάλου Βασιλέως των βασιλέων πρέπει να λάβωμε θάρρος για να προχωρήσωμε τώρα με ανανεωμένο ζήλο καθώς παρατηρούμε τη Βασιλεία του να μεταβάλλη σε συντρίμμια την αυτοκρατορία του Σατανά, και την εγκαθίδρυσι της δικαιοσύνης πλησίον.»

Τον Δεκέμβριο του 1921 ο Αδελφός Ρόδερφορδ μού έγραψε να κάνω διευθετήσεις για όλες τις εκκλησίες ώστε να διεξαγάγουν δημόσιες συναθροίσεις ένα Κυριακάτικο απόγευμα στις αρχές του 1922. Κάθε ομιλητής έπρεπε να χειρισθή το θέμα «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει.» Η μεγαλειώδης αυτή δημοσία διάλεξις εδόθη σχεδόν σε κάθε χωριό ή πόλι στον τομέα μας. Η πλήρης αυτή μαρτυρία εστενοχώρησε τον κλήρο ακόμη περισσότερο, αλλά το έργο ευδοκιμούσε.

ΚΑΡΤΕΡΙΑ ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Το 1925 μια μεγάλη συμφορά συνέβη στην οικογένεια μου. Λόγω μιας βαριάς μορφής δυσεντερίας, τρία από τα παιδιά μου πέθαναν. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για μένα και τη σύζυγό μου, αλλά παρηγορηθήκαμε με τη σταθερή μας πίστι στην ανάστασι. Ο Ιεχωβά μάς ενίσχυσε και τους δύο για να υποφέρωμε με θάρρος και καρτερία αυτή τη συμφορά και να σπεύδωμε εμπρός με το έργον.

Πόσο σκιρτούσα από χαρά, που είχα δείξει εγκαρτέρησι, ενώ συγχρόνως, τον Ιούλιο του 1926, έλαβα μια επιστολή από τα κεντρικά Γραφεία του Μπρούκλυν, που με πληροφορούσε ότι ο Αδελφός Φ. Ε. Σκίννερ διωρίζετο στην Ινδία για να ιδρύση γραφείο τμήματος στη Βομβάη, και με παρακαλούσε να συνεχίσω τη διεξαγωγή του έργου μου υπό την διεύθυνσι αυτού του τμήματος. Το όνειρό μου είχε εκπληρωθή! Ειδικώς από τότε κι εμπρός, το έργο του κηρύγματος έχει κάμει σταθερή πρόοδο στην Ινδία καθώς το γραφείο του τμήματος προσέφερε πρακτικές συμβουλές σχετικά με τις μεθόδους που έπρεπε να υιοθετηθούν για τη διοργάνωσι των εκκλησιών και για τη μαρτυρία στον λαό. Από χρόνο σε χρόνο έγινε μια σταθερή περισυλλογή των προβατοειδών ανθρώπων υπό τον Καλόν Ποιμένα Χριστόν Ιησούν, σε σημείο που σήμερα υπάρχουν στην Ινδία δύο χιλιάδες συνταυτισμένοι με 74 εκκλησίες, όλοι ηνωμένοι στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού.

Καθώς κυττάζω πίσω στα περασμένα πενήντα χρόνια της υπηρεσίας μου προς τον Ιεχωβά στην Ινδία, χαίρω που ο Παντοδύναμος Θεός εδείχθη σε μένα αγαθός και μ’ εβοήθησε να δείξω υπομονή σ’ όλο αυτόν τον καιρό εις πείσμα της εντεταμένης εναντιώσεως. Αν και η σωματική μου κατάστασις είναι τώρα εξησθενημένη λόγω προχωρημένης ηλικίας, αισθάνομαι ευτυχία καθώς αποβλέπω σε περαιτέρω εκπλήρωσι των βουλών του Ιεχωβά.

Από το Σκότος στο Φως

Αφήγησις υπό Γουέντζελ Κουν

‘ΜΑΣ εκάλεσε από το σκότος στο θαυμαστό του φως!’ Οι λόγοι αυτοί ενός αποστόλου του Ιησού Χριστού, στην 1 Πέτρ. 2:9, έχουν βαθιά σημασία για μένα. Αλλά για να αναδυθώ από το σκοτάδι αυτού του συστήματος πραγμάτων στο φως της αληθείας του Λόγου του Θεού δεν ήταν ένας Κυριακάτικος απογευματινός περίπατος.

Έχοντας γεννηθή προ της εισόδου του παρόντος αιώνος, πέρασα μια σχετικώς ευτυχισμένη περίοδο παιδικής ηλικίας σ’ ένα μικρό χωριό της ανατολικής γωνιάς της Βοημίας. Δεν ήμουν ακόμη πέντε ετών όταν ο πατέρας μου πέθανε. Από πολύ ενωρίς στην παιδική μου ηλικία επεδίωξα να μελετήσω με προσοχή πράγματα που είχαν σχέσι με την πίστι στον Θεό.

Έτσι, επεσκέφθηκα πολλές φορές μια πόλι προσκυνήματος που ήταν ευνοϊκή για τις μελέτες μου. Είδα εκεί πράγματα που μ’ ενέβαλαν σε σκέψεις: παλαιά δεκανίκια και ματογυάλια και παρόμοια πράγματα κρεμασμένα, που ανήκαν κάποτε σε άτομα τα οποία, όπως ελέγετο, είχαν ξαφνικά γίνει καλά με θαυματουργικό τρόπο. «Μητέρα, είναι δυνατόν σήμερα να θεραπευθή ένας τόσο γρήγορα;» ρώτησα κάποτε. «Πιθανώς, ν-α-ι», ήλθε η διστακτική απάντησις, αλλ’ η μητέρα δεν μπορούσε να μου πη μια συγκεκριμένη περίπτωσι. Η προσοχή μου ειλκύετο συχνά προς τις πομπές, επίσης, που συνέρρεαν προς το μέρος του προσκυνήματος από κοντά και μακριά, ενώ αυτοί που συμμετείχαν προσηύχοντο δυνατά σύμφωνα με το κομβολόγι προσευχών ή με λιτανευτικό τρόπο, συνοδευόμενοι μερικές φορές από ένα ομοίωμα της Μαρίας στερεωμένο σε μια ξύλινη βάσι και φερόμενο στους ώμους τεσσάρων ανδρών.

Αλλά και σε άλλα ακόμη μέρη προσκυνήματος πολύ πιο μακρινά με ωδήγησε η μητέρα μου. Εκείνο που είλκυσε την προσοχή μου κατά τις «μελέτες» μου ήταν η χτυπητή διαφορά των ενδυμασιών του Ιησού και των αποστόλων στις εικόνες, συγκρινομένων με τους πολυτελώς ντυμένους επισκόπους και πάπας. Οι πρώτοι ήσαν πάντοτε ντυμένοι όπως ο κοινός λαός. Γιατί να μην εμφανίζεται ποτέ και ο Ιησούς με θαυμάσια ιερατικά άμφια; Αυτός ασφαλώς, περισσότερο απ’ όλους, ως επίσης και οι απόστολοί του που εφόρεσαν μόνον συνήθεις ενδυμασίες, θα ήσαν άξιοι τέτοιας μεγαλειώδους αμφιέσεως, διαλογίσθηκα. Και πώς αυτή η περίβλεπτη αλλαγή στην ενδυμασία έλαβε χώραν; Δεν προχώρησα περισσότερο στους διαλογισμούς μου· εφαίνετο ότι μου έλειπε το «νήμα». Εκείνο τον καιρό δεν εγνώριζα καν την ύπαρξι της Αγίας Γραφής.

Βρισκόμουν πια στο δωδέκατο έτος της ηλικίας μου, όταν ένας ιερεύς έφερε μαζί του μια μέρα στο σχολείο ένα βιβλίο με μαύρο κάλυμμα για θρησκευτική διδασκαλία, εξηγώντας μας ότι αυτό το βιβλίο περιείχε τις Άγιες Γραφές και ότι υπήρχαν προφητείες σ’ αυτό. «Απλώς ένα βιβλίο για τους κληρικούς», σκέφθηκα.

Όταν άφησα το σχολείο στα δεκατέσσερά μου χρόνια, διάλεξα ένα επάγγελμα που μου επέτρεπε να δω κάτι από τον κόσμο. Ταξίδεψα από τη Βοημία στο Αυστριακά Τυρόλο, κι ένα έτος αργότερα, το 1914, στην Ελβετία. Στο τέλος του θέρους αυτού του έτους εγνώρισα τους μάρτυρας του Ιεχωβά και, μέσω αυτών, τη Γραφή.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΣΔΥΗ

Φθάνοντας στην Ελβετία, παρετήρησα στο Πληροφοριακό Δελτίο για την Πόλι της Βέρνης, που διενέμετο σε κάθε σπίτι της Βέρνης, την επικεφαλίδα «Θρησκευτικές Λειτουργίες» και τον μεγάλον αριθμό των συναθροίσεων των θρησκευτικών δογμάτων, που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να παρακολουθήση. Πήγα σε μερικές. Αλλά δεν μου έκαναν εντύπωσι εκείνα που άκουσα. Εμελέτησα πάλι τη στήλη και βρήκα στο κάτω μέρος μια που ωνομάζετο «Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής». Γραφή; Δεν είχα ακούσει τη λέξι αυτή κάποτε πριν; Ναι, τότε στο σχολείο! «Σαν τι να είναι πράγματι αυτό το Βιβλίο, η Γραφή;», απορούσα. «Πρέπει να το εξακριβώσω.» Έτσι, παρακολούθησα τις συναθροίσεις των «Σπουδαστών της Γραφής», μια, δυο φορές, κι εξακολούθησα και κατόπιν να προσέρχωμαι. Ό,τι άκουσα εκεί διήγειρε τον μεγαλύτερο θαυμασμό μου. Η Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, η από τον Θεό προς τον άνθρωπο αποκάλυψις των σκοπών του!

Δύσκολα μπορώ να περιγράψω τη βαθιά ευτυχία που ανέβλυσε στην καρδιά μου καθώς κρατούσα το πρώτο αντίτυπο της Γραφής που αγόρασα. Τα περιεχόμενά της με απερρόφησαν τελείως. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει να μαίνεται γύρω στα σύνορα αυτής της χώρας, και οι «Σπουδασταί της Γραφής», που ελέγοντο μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνον τον καιρό, μου έδειξαν στα βιβλία τους ότι τα γεγονότα που ελάμβαναν χώραν έδειχναν προς την αρχή του τέλους του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Οι χρονολογικές αποδείξεις που παρείχαν οι εκδόσεις με κατέθελξαν. «Είναι πράγματι δυνατόν ώστε ένα άτομο να μπορή να προβλέψη τέτοια γεγονότα μέσω της Γραφής;», διαλογίσθηκα. Τις πειστικές αποδείξεις γι’ αυτό τις κράτησα για να τις έχω πρόχειρες. «Τώρα εδώ μπορώ να μάθω ακόμη περισσότερα γι’ αυτόν τον μεγάλο Θεό», σκέφθηκα, και δεν έκαμα λάθος. Εδοκίμασα αλλεπάλληλες εκπλήξεις. Έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά, ένα όνομα που δεν είχα ακούσει ποτέ προηγουμένως. Αυτά ήσαν εντελώς νέα πράγματα κι επροξένησαν πολύ μεγάλη εντύπωσι σ’ εμένα.

Έπρεπε να καταβάλω μεγάλες προσπάθειες σ’ αυτούς τους πρώτους λίγους μήνες, αφότου ήλθα σ’ επαφή μ’ αυτές τις Βιβλικές αλήθειες, να παλαίψω για να βγω από το πνευματικό μου σκοτάδι και να φθάσω σε μια αποσαφηνισμένη και αποκρυσταλλωμένη πεποίθησι. Εξακολουθούσα να πηγαίνω τις Κυριακές στην εκκλησία όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Αλλ’ ενώ ο ιερεύς εδιάβαζε τη λειτουργία, έβγαλα τη Γραφή από τη τσέπη μου κι εδιάβαζα μέσα σ’ αυτή αντί στο προσευχητάριο. Αλλ’ είχα υπ’ όψι μου ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω επ’ αόριστον. Έπειτα από προσεκτική εξέτασι της όλης καταστάσεως, έλαβα την απόφασί μου να βγω από το σκοτάδι στο φως του Λόγου του Θεού, της Γραφής.

Η ΑΝΗΣΥΧΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΕΠΕΜΒΑΣΙ

Το ότι δεν μπορούσα να παραμείνω σιωπηλός όσον αφορά όλες τις θαυμάσιες αλήθειες που είχα μάθει ήταν απλώς φυσικό. Γεμάτος χαρά, έγραψα στη μητέρα μου σχετικά μ’ αυτές τις Γραφικές αλήθειες. Αλλ’ αυτή δεν συμμερίσθηκε τον ενθουσιασμό μου. Αντιθέτως, ένοιωσε μια βαθιά ταραχή. «Βαδίζεις κατ’ ευθείαν προς τον άδη», απήντησε. Αλλ’ όταν είδε ότι οι προειδοποιήσεις της και οι απειλές της δεν επέτυχαν να με στρέψουν πάλι προς την εκκλησία, έγραψε στις ενοριακές αρχές της Βέρνης να με αναλάβουν υπό την φροντίδα των. Ένας από τους ιερείς με παρεκάλεσε να τον επισκεφθώ, και μπόρεσα να συζητήσω μαζί του επί μακρόν σε τρεις ευκαιρίες. «Τι παράπονο έχεις κατά της εκκλησίας, που θέλεις να την εγκαταλείψης;» μ’ ερώτησε. «Η εκκλησία δεν διδάσκει ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού», απήντησα, και παρέθεσα τη διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής ως παράδειγμα. Στη διάρκεια όλων αυτών των συζητήσεων ο ιερεύς δεν μπόρεσε να με πείση για μια τέτοια διδασκαλία. Κατά συνέπειαν μπορούσα να διακρίνω το φως της αληθείας του Λόγου του Θεού πιο καθαρά ακόμη, όπως εκτίθεται στον Ιεζεκιήλ 18:4: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη ψυχή, μπορούσα να δω όλες τις άλλες διδασκαλίες, όπως είναι τα αιώνια βάσανα, το καθαρτήριον, οι προσευχές για τους νεκρούς και ούτω καθ’ εξής, να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Αποσύρθηκα από το να είμαι μέλος της εκκλησίας.

Όταν η μητέρα μου είδε ότι οι ενοριακές αρχές δεν μπόρεσαν να με παρακινήσουν για να «επιστρέψω», μου έγραψε ότι θα της είχε προξενήσει λιγώτερη λύπη αν είχα φονευθή στον πόλεμο παρά το να μεταπηδήσω σε άλλη θρησκεία. Σε άλλη επιστολή έστειλε μια φωτογραφία της με το πρόσωπό της κηλιδωμένο με μελάνη, δηλώνοντας με τούτο: Ντρέπομαι για σένα, δεν θα σε ξαναδώ πια! Και ότι εννοούσε αυτό σοβαρά, μου το έδειξε αργότερα. Το 1928 εκάμαμε διευθετήσεις να δη ο ένας τον άλλον στην Αυστρία, για πρώτη φορά αφότου την είχα αφήσει πριν από δεκαπέντε έτη. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, παρετήρησα ότι γρήγορα κρύφθηκε πίσω από κάτι έπιπλα. Εχαιρέτησα πρώτα τα άλλα άτομα που ήσαν παρόντα, τους μίλησα για το ταξίδι και περίμενα ήσυχα μέχρις ότου βγήκε από τον κρυψώνα της. Κατόπιν την έφερα στην Ελβετία για δυο εβδομάδες. Είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Αλλ’ η σιωπή της ήταν αξιοσημείωτη κατ’ επανάληψιν όταν της έλεγα, «Αυτό που λέγουν οι Άγιες Γραφές είναι το μόνο έγκυρο για μένα.»

Μη δυναμένη να υπερνικήση την αλήθεια του Λόγου του Θεού, η μητέρα μου υιοθέτησε το τελευταίο της όπλο: Τα δάκρυα! Τα λόγια της όχι σπανίως συνωδεύοντο από πολλά δάκρυα. Αυτό δεν διευκόλυνε πάντοτε τη μαρτυρία, αλλά δεν μπορούσα ν’ αφήσω τα δάκρυα να εξαλείψουν την αγάπη μου για τον Λόγο του Θεού και να μου επισκιάσουν το θαυμαστό φως της αληθείας. Στο τέλος ενός άλλου ακόμη επιχειρήματος και διαπιστώνοντας ότι όλες της οι προσπάθειες να με στρέψουν μακριά από τις δοξασίες μου, τις βασισμένες στη Γραφή, ήσαν άκαρπες, είπε γεμάτη δάκρυα: «Αλλοίμονο! Μακάρι να μη σε είχα γεννήσει!» «Είσαι σκληρός σαν πέτρα», ήταν η τελευταία της παρατήρησις και δεν υπήρξαν πλέον δάκρυα από την ημέρα αυτή κι έπειτα.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Έχοντας κληθή στο θαυμαστό φως της αληθείας του Θεού, εσκέφθηκα να κάμω νέα σταδιοδρομία μου το ολοχρόνιο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Παρουσιάσθηκα γι’ αυτή την υπηρεσία. «Μπορείς πράγματι να έλθης στον Οίκο της Γραφής· έχομε αρκετή εργασία για σένα εδώ», μου ελέχθη. Υπήρχε ήδη ένα Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά που λειτουργούσε στη Βέρνη και που ωνομάζετο εκείνο τον καιρό ο «Οίκος της Γραφής». Κι έτσι έγινα μέλος αυτού του ιδρύματος, όπου έμαθα να χειρίζωμαι μια λινοτυπική μηχανή.

Το 1935 είχα τη χαρά να συναντήσω αρκετούς αδελφούς σ’ ένα ταξίδι προς την Αμερική για να παρακολουθήσω μια συνέλευσι στην Ουάσιγκτον, D.C. Ποτέ δεν είχα ιδεί ένα τόσο καταπληκτικό πλήθος ανθρώπων που αγαπούσαν την αλήθεια όπως τη φορά εκείνη στην Ουάσιγκτων​—9.000 απ’ αυτούς! Ήταν προνόμιό μου ν’ ακούσω την εντυπωσιακή αναγγελία ότι ο «πολύς όχλος», για τον οποίον γίνεται λόγος στην Αποκάλυψι 7:9-17, δεν είναι μια δευτερεύουσα ουρανία τάξις, αλλά είναι μια γήινη τάξις πιστών ανθρώπων που θα ζήσουν επί της γης υπό την βασιλείαν του Θεού. Αυτή η «νέα αλήθεια» μου υπενθύμισε ένα περιστατικό που είχε γίνει δέκα χρόνια πριν. Ένας άνδρας, που συγκαταριθμούσε, επίσης, τον εαυτό του μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, είχε εκφράσει παρόμοιες σκέψεις βασισμένες στους δικούς του συλλογισμούς και άρχισε να διαδίδη τις ιδέες του. Αλλά πού ήταν τώρα αυτός ο άνθρωπος; Είχε βυθισθή στη λησμονιά. Αυτό μ’ εδίδαξε ότι και όταν ακόμη ένας νομίζη ότι κατανοεί κάτι καλύτερα απ’ ό,τι η οργάνωσις του Θεού διδάσκει κατά τον καιρό εκείνο, δεν πρέπει να προχωρή αλαζονικά.

Το 1953 κατέστη δυνατόν για μένα να παρακολουθήσω μια άλλη ακόμη συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης. Τέτοιες συνελεύσεις μου φαίνονται ότι είναι τεκμήρια του ότι ο Ιεχωβά επιδοκιμάζει το λαό του. Φέρνουν σ’ εξέχουσα θέσι προ των οφθαλμών μας το πόσο μεγαλειώδη οργάνωσι φωτός έχει ο Ιεχωβά επί της γης, που διανέμει πνευματική «τροφήν εν καιρώ».​—Ματθ. 24:45.

Ασφαλώς μια ολόκληρη ζωή υπηρεσίας σε οίκο Μπέθελ, όπου τέτοια ‘τροφή εν καιρώ’ παρασκευάζεται και διανέμεται, είναι ένα πολύ ευλογητό προνόμιο, διότι φέρνει ικανοποίησι, που κανένα κοσμικό επάγγελμα δεν μπορεί να δώση. Είναι μια ικανοποίησις με το συναίσθημα ότι ένας έχει εργασθή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Ευχαριστώ τον μεγάλο Θεό Ιεχωβά που μ’ εκάλεσε έξω από το πνευματικό σκοτάδι στο ένδοξό του φως.

(Παρά την κλονισμένη υγεία του στα τελευταία του χρόνια, ο Αδελφός Κουν, που αγαπούσε την «άνω κλήσιν», η οποία αναφέρεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή 3:14, παρέμεινε πιστός στη διακονία στο Μπέθελ της Βέρνης μέχρι του θανάτου του που έλαβε χώραν στις 5 Οκτωβρίου 1963.)

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μέχρι ποίου βαθμού προστατεύει πραγματικά ο Ιεχωβά τους δούλους του επάνω στη γη σήμερα; Όταν ένας μόλις διαφεύγη τον θάνατο σ’ ένα δυστύχημα, ή ελευθερώνεται από διώκτας, είναι ορθό να λέγεται ότι ο Ιεχωβά διεφύλαξε έναν, αν και άλλοι πιστοί Χριστιανοί πιθανόν να μην έχουν ελευθερωθή έτσι;​—Μ. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το χέρι του Ιεχωβά δεν εσμικρύνθη. Μπορεί να προστατεύση, να απελευθερώση και να υποστηρίξη εκείνους που τον αγαπούν. «Ιδού!», είπε ο Ησαΐας, «Η χειρ του Ιεχωβά δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση· ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση.» (Ησ. 59:1, ΜΝΚ) Σκεφθήτε μόνον τι συνέβη όταν ο πονηρός Βασιλεύς Ηρώδης εφυλάκισε τον Πέτρο πριν από δεκαεννέα αιώνες. Ποιας συγκινητικής απολύσεως έλαβε πείραν ο απόστολος! Τα εδάφια Πράξεις 12:6-11(ΜΝΚ) διηγούνται με ζωηρότητα το συμβάν, λέγοντας εν μέρει: «Και ιδού! άγγελος του Ιεχωβά ήλθεν εξαίφνης, και φως έλαμψεν εν τω οικήματι· κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου, εξύπνισεν αυτόν, λέγων, Σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών.» Ο έκπληκτος απόστολος επρόσεξε τις οδηγίες που έλαβε και ακολούθησε τον αγγελικό επισκέπτη του. Η αφήγησις συνεχίζει: «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν, την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ’ εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς· και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν· και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ’ αυτού. Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς, ότι ο Ιεχωβά εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού, και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου, και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων.» Δεν υπήρχε αμφιβολία περί αυτού. Ο Ιεχωβά, μέσω του αγγέλου του, είχε πραγματοποιήσει την απόλυσι του Πέτρου από τη φυλακή.

Λοιπόν, τι πρέπει να συμπεράνωμε; Ασφαλώς ότι ο Ιεχωβά μπορεί να προμηθεύση απελευθέρωσι και μπορεί, επίσης, να φεισθή ενός αν τούτο είναι το θέλημα του. Ως εκ τούτου τα λόγια του Ιακώβου 4:15 (ΜΝΚ) είναι αξιοσημείωτα: «Αντί να λέγητε, Εάν ο Ιεχωβά θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο.» Ενώ ο Ιεχωβά μπορεί ασφαλώς να προμηθεύση προστασία και απελευθέρωσι, μπορεί να επιτρέψη να συμβούν ωρισμένα πράγματα. Παραδείγματος χάριν, ενώ ο Πέτρος έλαβε πείραν μιας θαυματουργικής απελευθερώσεως από τη φυλακή, λίγο μόλις ενωρίτερα ο Ηρώδης «εφόνευσε . . . δια μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου.» (Πράξ. 12:2) Λοιπόν, μήπως ο Ιάκωβος ήταν λιγώτερο άξιος απελευθερώσεως από τον Πέτρο; Οι Γραφές δεν δίδουν αυτό το συμπέρασμα. Πράγματι, στην περίπτωσι αυτή, όπως και σε άλλες, τα πράγματα εξειλίχθησαν όπως ηθέλησεν ο Ιεχωβά ή επέτρεψε.

Έχοντας υπ’ όψι τα προηγούμενα, μήπως είναι κατάλληλο να ζητούμε τώρα την προστασία του Ιεχωβά επί των αγαπητών μας προσώπων εάν εμείς κι αυτά είναι Χριστιανοί; Ναι. Ως Χριστιανοί μπορούμε όλα τα ζητήματα της ζωής να τα θεωρήσωμε καταλλήλως ως αντικείμενα προσευχής. Ας το διευκρινίσωμε. Καθημερινώς ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για την τροφή που προσφέρεται στο τραπέζι, αν και γνωρίζομε ότι έπρεπε να εργασθούμε για ν’ αποκτήσωμε αυτή την τροφή. Εν τούτοις, στην προμήθεια τέτοιας τροφής υπάρχει ένα στοιχείο που ο άνθρωπος δεν μπορεί να προμηθεύση. Αυτό μόνον ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός μπορεί να προμηθεύση. Κατάλληλα, λοιπόν, τον ευχαριστούμε για την προμήθεια της τροφής την οποίαν του ζητήσαμε να μας προμηθεύση σύμφωνα με την υποδειγματική προσευχή στο Ματθαίος 6:9-13. Διακρίνομε το χέρι του Θεού στην προμήθεια της τροφής, υπεράνω και πέραν εκείνου που μπορούμε να κάνωμε για να την αποκτήσωμε. Θα πρέπει να συμβαίνη το ίδιο και με την προστασία.

Μπορούμε κατάλληλα να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά όσον αφορά την προστασία και τα σχετικά ζητήματα. Όμως, δεν πρέπει να νομίζωμε ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να εκτελέση θαύματα προς χάριν μας. Πρέπει να ασκούμε καλή κρίσι σχετικά με τη διατήρησι της υγείας μας, παραδείγματος χάριν, και να λαμβάνωμε τα κατάλληλα μέτρα για να κάνωμε βέβαιη την ασφάλεια μας. Αυτό απαιτείται έστω και αν αόρατοι άγγελοι διακονούν τους δούλους του Θεού στις μέρες μας. (Εβρ. 1:14· Ψαλμ. 34:7) Μη νομίζετε ότι φτερουγίζουν κάθε στιγμή στο πλευρό μας για να παρεμβαίνουν θαυματουργικά αν κάνωμε κάτι ανόητο ή αν είμεθα απρόσεκτοι θέτοντας έτσι τον εαυτό μας σε θέσι όπου πιθανόν να υποστούμε ατύχημα ή καταστροφή.

Όπως με την τροφή, που προμηθεύεται από τον Θεό, για την οποία τον ευχαριστούμε, έτσι συμβαίνει και με την προστασία· υπάρχει ένα σημείο πέραν του οποίου δεν μπορούμε να προχωρήσωμε, παρ’ όλα εκείνα που κάνομε για να προστατεύσωμε τον εαυτό μας. Συνεπώς, έπειτ’ από ένα ταξίδι ή έπειτ’ από μια κινδυνώδη πείρα, μπορούμε κατάλληλα να ευχαριστήσωμε τον Ιεχωβά Θεό που μας επροστάτευσε. Ασφαλώς η όλη έκβασις της επιβιώσεως και σωτηρίας δεν πρέπει ν’ αποδοθή μόνον σε ό,τι εμείς οι ίδιοι ή άλλοι κάνουν προσωπικώς, για να φέρουν αποτελέσματα σχετικά με την ασφάλεια. Πιθανόν να μην είναι πράγματι δυνατόν ένα άτομο να καθορίση ειδικώς κατά πόσον ένας άλλος έλαβε πείραν προστασίας από τον Ιεχωβά σε μια περίπτωσι, ή όχι. Όμως, αν ένας προσωπικώς έχη λόγον να πιστεύη ότι ο Θεός εφείσθη της ζωής του ή ότι έτυχε προστασίας, θα πρέπει με ταπεινοφροσύνη να ευχαριστήση γι’ αυτό τον Ιεχωβά με προσευχή. Πραγματικά, είναι πάντοτε καλό να τιμούμε τον Θεό. Ο Παύλος είπε: «Κατά πάντα ευχαριστείτε.» Ένεκα τούτου, μπορούμε κατάλληλα να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για την επιβίωσί μας ακόμη και από μια νύχτα σωματικής αναπαύσεως.​—1 Θεσ. 5:18.

Αλλά, τι θα πούμε αν ένας άλλος Χριστιανός μπορή να μην απηλευθερώθη στη διάρκεια μιας κρίσεως ή μπορή να μη διέφυγε τον θάνατο σ’ ένα δυστύχημα ή στα χέρια διωκτών; Σε μερικούς δεν δείχνεται οίκτος, αλλ’ αυτό δεν αποδεικνύει ότι δεν ήσαν πιστοί. Σκεφθήτε τον Ιάκωβο, ο οποίος εθανατώθη από τον Ηρώδη, ενώ ο Πέτρος έτυχε ελέους και διέφυγε από τη φυλακή με αγγελική βοήθεια. Ο Ιάκωβος δεν απέθανε ένεκα οποιασδήποτε απιστίας. Στην πραγματικότητα, με τον μαρτυρικό του θάνατο απέδειξε την ακεραιότητά του. Για το λόγο αυτό, ο Θεός ευηρεστήθη να επιτρέψη ώστε ο μονογενής του Υιός να υποστή έναν επονείδιστο θάνατο. Με τούτο ο Χριστός απέδειξε την ακεραιότητα του κι επρομήθευσε το εξοχώτερο παράδειγμα πιστότητος μέχρι θανάτου.

Επί πλέον, ο Ιησούς εδήλωσε σχετικά μ’ εκείνους που θα ήσαν μαθηταί του: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.» (Ματθ. 16:24) Ο Ιησούς δεν είπε ότι ο Θεός θα επροστάτευε τους ακολούθους του από το να σηκώσουν τον σταυρόν των, αλλά πράγματι είπε: «Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.» (Ματθ. 16:25) Συνεπώς, αν οι συγ-Χριστιανοί μας πεθάνουν στα χέρια των βιαίων διωκτών των, ας μην το θεωρήσωμε αυτό ως μια περίπτωσι απιστίας εκ μέρους των, ή προσωποληψίας εκ μέρους του Ιεχωβά. Τέτοιος θάνατος σε κατάστασι πιστότητος βεβαιώνει κάποιον για ανάστασι και για την ευκαιρία να κερδίση αιώνια ζωή στη νέα τάξι της επαγγελίας του Θεού.​—Αποκάλ. 2:10· 2 Πέτρ. 3:13.

Όσον αφορά τ’ ατυχήματα που μπορούν να φέρουν θάνατο σε συγ-Χριστιανούς μας, ενθυμείσθε ότι «καιρός και περίστασις» συναντά όλους τους ανθρώπους. (Εκκλησ. 9:11) Εφόσον είν’ έτσι, ο θάνατος ενός δούλου του Θεού δεν είναι ένδειξις απιστίας αυτού του προσώπου. Επί πλέον, ο Ιεχωβά δεν εγγυάται σε κανένα συνεχή ζωή σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. Η αμοιβή του προς τους πιστούς τηρητάς ακεραιότητος είναι αιώνια ζωή στο νέο σύστημα. (Ρωμ. 6:23) Η παροχή αυτής της υποσχεμένης αμοιβής θα πραγματοποιηθή προς τον πιστό Χριστιανό, ακόμη κι αν ένα άτυχες συμβάν ή μια καταστροφή καταλήξη τώρα στον θάνατο του. Η μερίς του θα είναι ανάστασις σε ζωή κάτω από τη βασιλεία του Θεού. (Ιωάν. 5:28, 29) Συνεπώς, άσχετα με το τι ο Ιεχωβά μπορεί να επιτρέψη, βλέπομε ότι δεν είναι προσωπολήπτης· αμείβει τον πιστόν. Πράγματι, «δεν είναι προσωποληψία παρά τω Θεώ.»​—Ρωμ. 2:11.

Υπάρχει κάτι ακόμη να εξετάσωμε. Ζούμε σε καιρούς δοκιμασίας και κατά την διάρκειαν αυτών των σκοτεινών ημερών εμείς, ως Χριστιανοί, βοηθούμεθα σε μεγάλο βαθμό από τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό, ασφαλώς έχομε λόγο να είμεθα ευγνώμονες. Οφείλεται αποκλειστικά στην παρ’ αξίαν αγαθότητά Του το ότι κι εμείς ακόμη Τον γνωρίζομε κι έχομε το προνόμιο να πράττωμε το θέλημά Του. Ο Ιεχωβά ευλογεί τη διακονία μας. Αυτός ακούει και απαντά στις προσευχές μας. (1 Ιωάν. 5:14, 15) Η γενναιοδωρία του είναι πράγματι μεγάλη. Σκεφθήτε πολλές προμήθειες του Ιεχωβά, τις ευλογίες του και τον τρόπο, με τον οποίο μας βοηθεί στην εκτέλεσι της διακονίας μας. Ναι, ο Θεός μπορεί να επιτρέψη να δοκιμασθούμε, να υποφέρωμε, ή και να πεθάνωμε ακόμη. Αλλά, άσχετα προς το τι επιτρέπει ο Ιεχωβά, αν είμεθα πιστοί, έχομε την αγάπη του και πολλά άλλα για να τον ευγνωμονούμε!​—Ρωμ. 8:38, 39.

Ένα πράγμα είναι βέβαιο. Ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά δεν είμαστε εξ ολοκλήρου στο έλεος του Σατανά. Διότι, αν ήμεθα, δεν θα ευρισκόμεθα εδώ σήμερα ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Ευρισκόμεθα στη γη ως προστατευόμενοι δούλοι του Θεού, καθώς και ο Ιώβ ο ίδιος επροστατεύθηκε. Ο Ιεχωβά δεν επέτρεψε στον Διάβολο να φθάση στα άκρα σχετικά με την περίπτωσί του. (Ιώβ 2:4-7) Πράγματι, με την επίθεσι του Γωγ του Μαγώγ που επέρχεται στο εγγύς μέλλον, δεν θα επιζούσε κανείς από το πνευματικό υπόλοιπο ούτε από τις εκατοντάδες χιλιάδων συντρόφων του, αν δεν ήταν η προστασία του Ιεχωβά Θεού. Όμως, στο Λόγο του, ο Ιεχωβά έχει δώσει με θετικό τρόπο την πληροφορία ότι θα προστατεύση και θα διαφυλάξη το πνευματικό του υπόλοιπο και τους συντρόφους του σώους δια μέσου της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Μετά το τέλος ‘του πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτό το υπόλοιπο και στους συντρόφους του θα προσφέρουν ευχαριστίες στον Ιεχωβά γι’ αυτή την απελευθέρωσι. (Αποκάλ. 16:14, 16) Διότι, πράγματι, στην περίπτωσί τους οι λόγοι του Ψαλμού 37:34 (ΜΝΚ) θ’ αποδειχθούν αληθινοί: «Πρόσμενε τον Ιεχωβά, και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί.» Η απελευθέρωσις εκείνη θα είναι το αποτέλεσμα της προστασίας του Θεού και θα είναι μια οριστική διεκδίκησις του αγίου ονόματος του Ιεχωβά.

Πρόβλεψις για Φροντίδα Επεκτάσεως στη Δομινικανή Δημοκρατία

ΘΑ ΕΦΑΙΝΕΤΟ ως αδύνατον πριν από λίγα μόλις χρόνια. Η τυραννία του καθεστώτος Τρουγίλλο απώθησε με βία τους μάρτυρας του Ιεχωβά κάτω από την επιφάνεια, και πολλοί υπεβλήθησαν σε κτηνώδη μεταχείρισι σε φυλακές της Δομινικανής Δημοκρατίας. Αλλά τώρα, στις 12 Οκτωβρίου 1963, υπήρχαν 550 ενθουσιώδεις μάρτυρες που συγκεντρώθηκαν για ν’ αφιερώσουν ένα ωραίο νέο κτίριο του τμήματος. Τι κατέστησε δυνατόν αυτό;

Πρώτη ήλθε η άρσις της απαγορεύσεως που είχε γίνει εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά το 1960. Κατόπιν, τον Μάιο του 1961, ο δικτάτωρ Τρουγίλλο εδολοφονήθη και, εν καιρώ, ανέλαβε μια νέα κυβέρνησις. Αφού αποκατεστάθη η ελευθερία του κηρύγματος, κι επανήλθαν οι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς, ο αριθμός των ενεργών διακόνων των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία γρήγορα αυξήθηκε από 460 που ήσαν στο 1960 σ’ ένα αποκορύφωμα από 1.155 στο 1963.

Τον Απρίλιο του 1962, όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά επεσκέφθη τη Δομινικανή Δημοκρατία, διέγνωσε την ανάγκη μεγαλυτέρων ευκολιών για τη φροντίδα επεκτάσεως του έργου κηρύγματος. Γι’ αυτό έγιναν διευθετήσεις για την αγορά εκλεκτού οικοπέδου σε απόστασι τριών μόνο οικοδομικών τετραγώνων από το Εθνικό Μέγαρο του Αγίου Δομίγκου. Απ’ αυτό το μεγάλο οικόπεδο στη διασταύρωσι της Λεωφόρου Φράνσια με την Οδό Γκάλβαν, υπήρχε θέα καθ’ όλον το μήκος ως τη θάλασσα.

Εν τούτοις, ύστερ’ από ένα μήνα, ελήφθη έγκρισις από την κυβέρνησι για την αγορά του οικοπέδου. Κατόπιν, τον Νοέμβριο του 1962, η κυβέρνησις ενέκρινε τα οικοδομικά σχέδια, και η ανοικοδόμησις άρχισε σχεδόν αμέσως. Την 1η Ιουλίου 1963, το διώροφο κτίριο ήταν έτοιμο και αρκετά περατωμένο ώστε να επιτρέπη την εγκατάστασι σ’ αυτό, μολονότι υπελείποντο ακόμη μερικές συμπληρώσεις.

Το Σάββατο, 12 Οκτωβρίου, εκατοντάδες επισκεπτών συνεκεντρώθησαν το απόγευμα για να επιθεωρήσουν το αποπερατωμένο κτίριο. Πόσο έξοχα προβάλλει στην κοινότητα το διώροφο αυτό κτίριο που έχει σχήμα L! Είναι ένα κομψό δίχρωμο οικοδόμημα, του οποίου το κάτω πάτωμα έχει το σκοτεινό χρώμα της κέδρου, το δε άνω πάτωμα, που προεξέχει κατά ολίγες ίντσες από το πρώτο πάτωμα, φέρει ανοιχτό αμμώδες χρώμα. Ένα χαμηλό τοίχωμα διαχωρίζει τα πεζοδρόμια από το οικόπεδο, κι ένα άνοιγμα επί της Οδού Γκάλβαν επιτρέπει στους επισκέπτας να μεταβούν στις πόρτες της Αιθούσης Βασιλείας.

Έναντι του σταυροδρομίου είναι η είσοδος της Αιθούσης Βασιλείας, με τις φαρδιές με δύο φύλλα πόρτες και την ελκυστική πρόσοψι, που έχει κατασκευασθή από πλίνθους και πέτρες. Η αίθουσα μπορεί να περιλάβη 200 άτομα, οι δε ήπιες θαλάσσιες αύρες παρέχουν αρκετό αερισμό.

Πιο πάνω στη Λεωφόρο Φράνσια είναι η κυρία είσοδος του κτιρίου. Εισερχόμενος ο επισκέπτης βρίσκεται στην αίθουσα αναμονής στρωμένη με μωσαϊκά, αριστερά της οποίας είναι τα Γραφεία του τμήματος κι η αποθήκη. Πίσω από την αίθουσα αναμονής μια πόρτα οδηγεί στη μακρά τραπεζαρία και στο συγχρονισμένο μαγειρείο. Αριστερά της αιθούσης αναμονής πίσω από το γραφείο, ένα ανοιχτό κλιμακοστάσιο οδηγεί στον δεύτερο όροφο. Στην κορυφή του κλιμακοστασίου είναι ένας μικρός διάδρομος, από τον οποίον μπορεί κανείς να προχωρήση προς τα έξη καλά αεριζόμενα υπνοδωμάτια στις δύο πτέρυγες του κτιρίου, με εγκαταστάσεις λουτρού και τουαλέττας. Πάνω στη στέγη μια υδροδεξαμενή χωρητικότητος 500 γαλλονίων εξασφαλίζει συνεχή ύδρευσι, ακόμη κι όταν λείπη η παροχή ύδατος από το δίκτυο της πόλεως.

Στις 7 μ.μ. ένα ακροατήριο 550 ατόμων κατέκλυσε την Αίθουσα Βασιλείας μέχρις υπερχειλίσεως, για ν’ απολαύση ένα δίωρο πρόγραμμα, που περιελάμβανε μια συναρπαστική ιστόρησι του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία από έναν, που ήταν έγκλειστος επί οκταετίαν στις φυλακές του Τρουγίλλο. Τελικά, ο πραγματικός σκοπός της περιστάσεως εκορυφώθη με την ομιλία αφιερώσεως του αντιπροέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Φ. Γ. Φραντς.

Και η εμφάνισις μόνο του κτιρίου αυτού εξυπηρετεί ήδη τον επιδιωκόμενο σκοπό του να επιστήση την προσοχή των ανθρώπων στη βασιλεία του Θεού. Τα σιδερένια γράμματα υπεράνω της εισόδου της Αιθούσης Βασιλείας, Salón del Reino de los Testigos de Jehová (Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά), αναγινώσκονται κάθε μέρα μεγαλοφώνως και σχολιάζονται από τους διερχομένους. Ένα μικρό παιδί, ατενίζοντας προσεκτικά το κτίριο, είπε σε μια ιεραπόστολο: «Κυρία, αυτό το κτίριο εκτίζετο σιγά-σιγά, και ιδέτε τι όμορφο έγινε!»

Πόσο ευτυχείς είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία που έχουν αυτό το ωραίο κτίριο! Η επιθυμία τους είναι να χρησιμεύση αυτό στο να φέρη τ’ όνομα και τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού υπ’ όψιν χιλιάδων ακόμη από τους συμπολίτας των.

[Εικόνα στη σελίδα 381]

Τα Γραφεία του Τμήματος της Σκοπιάς στη Δομινικανή Δημοκρατία