από τον επικυρίαρχο Σατανά και κατάλληλα ωργανωμένους κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Ιησού Χριστού, ο θάνατος που ερήμωσε επί τόσον καιρό την ανθρωπότητα, θα έχη καταργηθή, ‘καταποθή εν νίκη’. Ο πόλεμος δεν θα λαβαίνη πια ως φόρο ανθρώπινη ζωή. Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» (Ησαΐας 2:4) Ούτε λιμός θα υφίσταται, διότι τότε «η γη θέλει δίδει τον καρπόν αυτής» τόσο άφθονα ώστε «ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν», ο οποίος λόγω πολυκαρπίας θα εξακολουθή να συγκομίζη προϊόντα όταν θα είναι πια καιρός για τον σπορέα να προετοιμάση το έδαφος για την εσοδεία της επομένης εποχής. (Ψαλμός 67:6· Αμώς 9:13) Και οι ασθένειες τότε; Ο Ιεχωβά υπόσχεται ότι θα θεραπεύση όλες τις ασθένειες, θα φέρη υγεία και ίασι, και ότι ποτέ πια δεν θα πη ο άνθρωπος, «Ητόνησα». (Ψαλμός 103:3· Ησαΐας 33:24· Ιερεμίας 33:6) Το γήρας; Δεν θα υπάρχη, διότι ο Ιώβ 33:24, 25 λέγει: «Λύτρωσον αυτόν από του να καταβή εις τον λάκκον· εγώ εύρηκα εξιλασμόν. Η σαρξ αυτού θέλει είσθαι ανθηροτέρα νηπίου· θέλει επιστρέψει εις τας ημέρας της νεότητος αυτού.» Με λίγα λόγια, τίποτε δεν θα επιφέρη βλάβη ούτε θα καταστρέφη στον ατελεύτητο εκείνο νέο κόσμο.—Ησαΐας 11:9· Εφεσίους 3:21.

Τώρα μπορεί να εκπλήττεσθε γι’ αυτό που θ’ ακούσετε, αλλά είναι αληθές ότι όταν μερικοί άνθρωποι μαθαίνουν για ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης όπου βασιλεύει χαρά και ευτυχία, χωρίς καμμιά αντιξοότητα και χωρίς παθήματα, λέγουν πως δεν τους μέλει να ζήσουν σ’ έναν τέτοιο κόσμο, διότι θα καταντούσε ανιαρός και μονότονος. Αναμφιβόλως θα έχετε ακούσει ανθρώπους να λέγουν ότι είναι τόσο κουρασμένοι, τόσο άρρωστοι, τόσο θλιμμένοι ή τόσο δυστυχισμένοι, ώστε θα ήθελαν να είχαν πεθάνει. Αλλά ακούσατε ποτέ κανέναν να λέγη πώς είναι τόσο ευτυχισμένος ώστε θα ήθελε να είχε πεθάνει; Άφησε ποτέ κανένας που αυτοκτόνησε σημείωμα που να λέγη ότι περνούσε τόσο καλά ώστε δεν μπορούσε πια να υποφέρη; Όχι, βέβαια. Κανείς ποτέ δεν θα βαρεθή τη ζωή του σ’ ένα νέο κόσμο όπου ούτε θλίψις, ούτε ασθένειες, ούτε θάνατος θα σκιάζουν την ευτυχισμένη ύπαρξι, αλλά όλοι θ’ απολαμβάνουν το έργον που θα δοθή τότε στα χέρια τους από τον Δημιουργό τους.—Ησαΐας 65:22· Αποκάλυψις 21:1-5.

Για να συνοψίσουμε, ο θάνατος έχει επικρατήσει επί 6.000 χρόνια περίπου. Σε λίγο η ζωή θα επικρατή για πάντα. Ο θάνατος εκέρδισε πολλές μάχες, αλλά στο τέλος θα χάση τον πόλεμο. Δεν θα τον πατάξουν άνθρωποι. Δεν θα τον πλήξουν οι θρησκευτικές διδασκαλίες περί αθανάτων ψυχών. Η μετενσάρκωσις δεν θα καταγάγη τη νίκη. Ούτε η πενικιλλίνη ούτε τα καταπότια ούτε οι κονιοποιημένες σαύρες δεν θα μπορέσουν να βάλουν πόδι επάνω στο πτώμα του εχθρού θανάτου για ν’ αφήσουν να ξεσπάση κραυγή νίκης. Ο θάνατος κατανικάται μόνο από τον Ιεχωβά Θεό μέσω της βασιλείας του Χριστού. Ο τρόπος για να έχη κανείς μερίδα στους καρπούς της νίκης αυτής εναντίον του θανάτου, είναι ν’ ακολουθήση τώρα τον δρόμο της ζωής. Θα θέλατε να έχετε και σεις μερίδιο στα λάφυρα της νίκης, δηλαδή, ζωή αιώνια; Τότε δώστε προσοχή στη θεία εντολή για ζωή: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάννης 17:3.

«Έχοντες Συνείδησιν Αγαθήν»

«Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ σας ας είναι οδηγός σας», αυτό είναι ένα δημοφιλές σύνθημα της εποχής μας. Αλλά οι συνειδήσεις που έχουν εκπαιδευθή διαφορετικά, οδηγούν τους κατόχους των σε πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις. Μια συνείδησις που ανεπτύχθη σε περιβάλλον πολυγαμίας, παραδέχεται την άσκησι της χωρίς καμμιά τύψι. Ένας άλλος, που ανετράφη σε περιβάλλον γενικής εκλύσεως στις σχέσεις των φύλων και γάμων του αγράφου νόμου, θεωρεί ως επιτρεπόμενα τα αδικήματα αυτά. Άλλος πάλι, γεννημένος σε μια ατμόσφαιρα δολίων εμπορικών μεθόδων ή γενικής χρήσεως της δωροδοκίας ή πολιτικής διαφθοράς, σιωπηρά συγχωρεί τα κακά αυτά με τη δικαιολογία ότι αυτοί είναι οι παραδεδεγμένοι τρόποι. Τέτοιες ακατάλληλα εκπαιδευμένες συνειδήσεις δεν αποτελούν ασφαλείς οδηγούς. Εμολύνθησαν τόσο πολύ από το περιβάλλον των και εσκληρύνθησαν τόσο από την κατάχρησι, ώστε δεν είναι πλέον καθαρές και ευαίσθητες ώστε να υψώνουν φωνή προειδοποιήσεως και να δώσουν ασφαλή καθοδήγησι.

Οι κάτοχοι τέτοιων συνειδήσεων είναι περισσότερο σαν ζώα, διότι τα ζώα δεν έχουν συνείδησι. Η συνείδησις, που είναι μια ενδόμυχη αίσθησις του ορθού και του εσφαλμένου που μας συγχωρεί ή μας κατηγορεί, αποτελεί δώρον του Θεού στους ανθρώπους. Ένα ζώον μπορεί να εκπαιδευθή να κάνη ή ν’ αποφεύγη μερικές πράξεις. Δεν συμμορφώνεται με την εκπαίδευσι αυτή από αίσθησι του ορθού και του εσφαλμένου· το πράττει αυτό από φόβο οργής του κυρίου του. Φόβο δαρμού ή βαναύσων λόγων ή αποστερήσεως της ελευθερίας του ή κάποιων περιποιήσεων. Αν οι άνθρωποι διορθώνουν τα εσφαλμένα μόνο όταν πρόκειται να εκτεθούν ή όταν επίκειται η τιμωρία των, υποκινούνται από φόβο των συνεπειών και όχι από μια συνείδησι που εγνώριζε όλα τα περί αδικοπραγίας, αλλά δεν ωδήγησε τον κάτοχο της σε λήψι μέτρων διορθώσεως. Το να ενεργή κανείς μόνο από φόβο οργής είναι ιδιοτελές και κτηνώδες. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο Πρόεδρος Τρούμαν κινείται τώρα να επικρίνη την κυβερνητική διαφθορά από φόβο των πολιτικών συνεπειών μάλλον παρά από αγαθή συνείδησι και αγάπη της δικαιοσύνης, όπως δείχνει το επόμενο δημοσιογραφικό σχόλιο: «Ο Τρούμαν πολύ συχνά προσηλώνεται σε παλαιούς φίλους σε προϊσταμένους παλαιών φίλων και σε φίλους παλαιών φίλων, σε τόσο μεγάλο βαθμό που να χρειάζεται ή να διακόψη αυτή του την προσήλωσι ή αλλιώς να μπη σε μεγάλες δυσκολίες.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 14 Δεκεμβρίου 1951.

Οι Χριστιανοί υπακούουν στον Θεό όχι μόνο από φόβο της οργής του, αλλά επίσης και πρωτίστως από αγαθή συνείδησι, μια συνείδησι που εξεπαιδεύθη στην αντίληψι του ορθού και του εσφαλμένου από τον λόγον του Θεού. Ο Παύλος το καθώρισε αυτό όταν νουθετούσε τους Χριστιανούς να υποτάσσονται στας Υπερεχούσας Εξουσίας, στον Ιεχωβά και στον Χριστόν: «Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν.» (Ρωμαίους 13:5) Η συνείδησις η εκπαιδευμένη σύμφωνα με τις θείες αρχές, είναι εκείνη που με τα κεντρίσματα και τις υποκινήσεις της υποβοηθεί την ασφαλή καθοδήγησι των Χριστιανών, όπως και οι αρχαίες βουκέντρες έκαναν τα βώδια να βαδίζουν στον ορθό δρόμο. (Πράξεις 26:14) Οι Χριστιανοί ζητούν από τον Θεόν αυτό το χάρισμα μιας αγαθής συνειδήσεως που παρέχεται σ’ αυτούς μέσω του Χριστού. (1 Πέτρου 3:21) Λαμβάνοντάς το, το φυλάττουν σαν θησαυρό, το κρατούν καθαρό και αγνό, για να τους καθοδηγή ασφαλώς. (Πράξεις 23:1· 24:16) Τους βοηθεί να εφαρμόζουν δίκαιες αρχές στην καθημερινή τους ζωή, καθιστώντας περιττούς τους λεπτομερείς και γραπτούς νόμους διαγωγής. Η δραστηριότης της συνειδήσεως μ’ αυτή την ιδιότητα δείχνεται από τον Παύλο, ως εξής:

«Διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή. Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον, πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων»—Ρωμαίους 2:13-15.

Η συνείδησις πρέπει να προστατεύεται από μόλυνσι και στιγματισμό. Δεν πρέπει να τη μολύνωμε με εσφαλμένους συλλογισμούς και λογικεύσεις για να κατασιωπήσωμε τις νόμιμες διαμαρτυρίες της. Αν η συνείδησις ενός ατόμου τού απαγορεύη να κάμη κάτι, δεν πρέπει να το κάμη. Αν δεν υπάρχη κάτι το εσφαλμένο σε μια πράξι, πρέπει να ζητήση να εκπαιδεύση περισσότερο τη συνείδησί του ως προς αυτό το γεγονός, απορροφώντας πρόσθετες Γραφικές αλήθειες προτού εκτελέση αυτή την πράξι. Τότε θα κρατή τη συνείδησί του σε κατάστασι ειρήνης, αδιατάρακτη και αναπαυμένη. Αυτός ο σεβασμός της συνειδήσεως είναι αναγκαίος, αν πρόκειται η συνείδησις να παραμένη ευαίσθητη στο κακό. Δεν πρέπει με τραχύτητα και απροσεξία να πηγαίνουμε αντίθετα στις κραυγές της κι έτσι να την πληγώνωμε και να την κάνωμε να σκληρύνεται και να γίνεται σαν ουλή και να μην παίρνη πια θεραπεία και προστασία. Δεν πρέπει ν’ ασκούμε υποκρισία, ενεργώντας ασυνείδητα. Ο Παύλος προειδοποίησε ότι στις έσχατες ημέρες μερικοί θ’ αποστατούσαν από την πίστι «δια της υποκρίσεως ψευδολόγων [ανθρώπων], εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.» (1 Τιμόθεον 4:2) Το σημάδι που αφήνεται από ένα καυτό σίδερο γίνεται μια ουλή στερημένη από κάθε αίσθησι. Μια συνείδησις που είναι έτσι σημαδεμένη είναι ανίκανη να αισθανθή το ορθόν ή το εσφαλμένον.

Ο Παύλος ήταν πάρα πολύ ενήμερος της φωνής της συνειδήσεως, όχι μόνο της δικής του, αλλά και των άλλων. Απείχε από το να κάμη κάτι, και αν ακόμη θα του το επέτρεπε η συνείδησίς του, αν αυτό θα προσέβαλλε τις ασθενέστερες συνειδήσεις των άλλων. Γι’ αυτό διαβάζομε: «Συνείδησιν δε λέγω ουχί την ιδικήν σου, αλλά την του άλλου· επειδή δια τι η ελευθερία μου κρίνεται υπό άλλης συνειδήσεως;» (1 Κορινθίους 8:7-13· 10:27-29) Αντίθετα προς μερικές απόψεις, ο Παύλος δεν υπερήσπιζε εδώ τα προσωπικά του δικαιώματα και δεν ισχυρίζετο ότι η ελευθερία της ενεργείας του δεν έπρεπε να περιορίζεται από τις κρίσεις των άλλων. Μάλλον έλεγε ότι θα απέφευγε να χρησιμοποιή την ελευθερία που του παρείχε η συνείδησίς του, αν με τη χρησιμοποίησί της θα εκρίνετο δυσμενώς από άλλο πρόσωπο με ασθενέστερη συνείδησι. Προτιμούσε να παραιτηθή από την ευσυνείδητη ελευθερία του, αν με τη χρήσι της θα ενωχλούσε τη συνείδησι του ασθενεστέρου αδελφού του.

Αλλ’ αφ’ ετέρου ο Παύλος δεν ήθελε να απέχη από την ευσυνείδητη υπακοή του στον λόγον του Θεού απλώς διότι αυτό μπορούσε να προσβάλη συνειδήσεις κακά εκπαιδευμένες σύμφωνα με τις ψευδείς θρησκείες της εποχής του. Το θεραπευτικό μέσον σε τέτοιες περιστάσεις δεν ήταν η εγκατάλειψις της Θείας υπηρεσίας από τον Παύλο, αλλά η επανορθωτική, Γραφική εκπαίδευσις των συνειδήσεων που ήσαν μολυσμένες από τις ψευδείς θρησκείες. Τα αγαθά πράγματα της αγνής λατρείας του Θεού μπορεί να φαίνωνται ακάθαρτα στις μολυσμένες συνειδήσεις, είναι όμως καθαρά για τη συνείδησί που είναι εκπαιδευμένη σύμφωνα με τους θείους κανόνες. Γι’ αυτό έγραψε ο Παύλος: «Εις μεν τους καθαρούς πάντα [τα πράγματα της αληθινής πίστεως] είναι καθαρά· εις δε τους μεμιασμένους και απίστους [λόγω της μολύνσεως από τους ψευδείς θρησκευτικούς μύθους] ουδέν καθαρόν, αλλά και ο νους αυτών και η συνείδησις είναι μεμιασμένα. Ομολογούσιν ότι γνωρίζουσι τον Θεόν, με τα έργα όμως αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς, και εις παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.»—Τίτον 1:13-16.

Πρέπει λοιπόν να υπακούωμε στις συνειδήσεις μας αν είναι εκπαιδευμένες σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές του Θείου λόγου. Πρέπει να δείξωμε μεγάλον σεβασμό για τις ασθενέστερες συνειδήσεις μερικών ολιγώτερο ωρίμων αδελφών μας στην πίστι. Αλλά δεν πρέπει ν’ αφήνωμε τις μολυσμένες και άπιστες συνειδήσεις των κοσμικών να είναι οδηγοί μας, ούτε να τις επιτρέπωμε να μας απομακρύνουν από το να πράττωμε το ορθόν. Το να εμμείνωμε στην ευσεβή μας συνείδησι μπορεί ν’ απαιτήση γενναιότητα, αλλ’ αυτό θα είναι ευάρεστο και σε μας και στον Θεό. «Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως.» (1 Πέτρου 2:19) Πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις, ενεργείτε «έχοντες συνείδησιν αγαθήν».—1 Πέτρου 3:16.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Αινείτε τον Ιεχωβά . . . Ο Ιεχωβά ελευθερόνει τους δεσμίους.—Ψαλμός 146:1, 7, Α.Σ.Μ. Σ 1/10/51 3, 2α

17 Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού.—Ρωμαίους 12:17. Σ 1/9/51 17

18 Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών.—2 Κορινθίους 5:20. Σ 1/5/51 19α

19 Και λέγουσι, Δεν θέλει ιδεί ο Ιεχωβά, ουδέ θέλει νοήσει ο Θεός του Ιακώβ. Εννοήσατε, οι άφρονες μεταξύ του λαού· . . . ο πλάσας τον οφθαλμόν, δεν θέλει ιδεί;—Ψαλμός 94ος 7-9, Α.Σ.Μ. Σ 15/1/51 14α

20 Μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε . . .Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν.—Γένεσις 6:9, 13. Σ 15/12/51 3, 5, 6α

21 Έρχεται όμως ο ισχυρότερός μου, . . . Αυτός θέλει σας βαπτίσει εν πνεύματι αγίω και πυρί.—Λουκάς 3:16. Σ 1/4/52 5-8

22 Τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, . . . τούτο δε ας φρονώμεν.—Φιλιππησίους 3:13-15. Σ 1/3/52 16α

23 Ούτω λέγει ο Ιεχωβά, . . . Θέλω σε διαφυλάξει, και θέλω σε δώσει εις διαθήκην των λαών.—Ησαΐας 49:8, Α.Σ.Μ. Σ 15/1/52 8

24 Τις δύναται να υπομείνη την ημέραν της ελεύσεως αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την παρουσίαν αυτού; διότι αυτός είναι ως πυρ χωνευτού.—Μαλαχίας 3:2. Σ 15/3/52 10, 11α

25 Στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου.—Φιλιππησίους 1:27. Σ 15/9/51 23, 24β

26 Ποταμός, και οι ρύακες αυτού θέλουσιν ευφραίνει την πόλιν του Θεού.—Ψαλμός 46:4. Σ 15/6/51 7, 8α

27 Καιρός δεν θέλει είσθαι έτι· αλλ’ εν ταις ημέραις της φωνής του εβδόμου αγγέλου, όταν μέλλη να σαλπίση, τότε θέλει τελεσθή το μυστήριον του Θεού.—Αποκάλυψις 10:6, 7. Σ 15/10/51 2, 6α

28 Και ο λόγος του Ιεχωβά θέλει είσθαι προς αυτούς διδασκαλία επί διδασκαλίαν, διδασκαλία επί διδασκαλίαν, στίχος επί στίχον, στίχος επί στίχον, ολίγον εδώ, ολίγον εκεί· δια να περιπατήσωσι, και να προσκόπτωσιν εις τα οπίσω, και να συντριφθώσι, και να παγιδευθώσι, και να πιασθώσι.—Ησαΐας 28:13, Α.Σ.Μ. Σ 1/1/52 9α

29 Αποστέλλει τον λόγον αυτού, και ιατρεύει αυτούς.—Ψαλμός 107:20. Σ 1/8/51 12-14

30 Εις το έτος τούτο της αφέσεως, θέλετε επιστρέψει έκαστος εις το κτήμα αυτού. Και εάν δεν εξαγορασθή κατά τα έτη ταύτα, τότε θέλει απελευθερωθή εις το έτος της αφέσεως.—Λευιτικόν 25:13, 54. Σ 1/11/51 25, 27, 28

31 Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υίοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην.—Ψαλμός 45:16. Σ 15/4/52 13, 14α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 1 Ιουνίου: «Άρχοντες Θέλουσιν Άρχει εν Κρίσει», §1-22.

Εβδομάδα 8 Ιουνίου: «Άρχοντες Θέλουσιν Άρχει εν Κρίσει», §23-25· και Επανίδρυσις της Θεοκρατικής Οργανώσεως.

Πρέπει να Πηγαίνωμε στο Σχολείο ή να Παύσωμε;

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ εκείνο ερώτημα του περασμένου θέρους ξαναγυρίζει ακόμη στη διάνοιά μας. Διερωτώμεθα ακόμη αν κάναμε καλά που ξαναπήγαμε για να τελειώσωμε το γυμνάσιο. Ή μήπως θα ήταν καλύτερο να μπαίναμε στην ολοχρόνια διακονία, στην υπηρεσία του Θεού μας Ιεχωβά; Βλέπετε ότι λόγω της αφιερώσεώς μας να πράξωμε το θέλημα του Θεού, δεν είμεθα όπως οι άλλοι εδώ στο σχολείο, που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να προχωρήσουν, να καταλάβουν μια υψηλή κοινωνική θέσι και να κερδίσουν πολλά χρήματα. Γνωρίζομε ότι το παλαιό αυτό σύστημα πραγμάτων σύντομα θα καταστραφή στον Αρμαγεδδώνα, κι έτσι για ποιο λόγο να φοιτήσωμε στο γυμνάσιο όταν μπορούμε να βρισκώμαστε έξω για να προειδοποιούμε τους άλλους; Εκτός δε απ’ αυτό, υπάρχει και μεγάλος κίνδυνος να εμπλακή κανείς στις παγίδες της ανηθικότητος ή να χάση εντελώς την πίστι του λόγω των ασεβών συνθηκών που επικρατούν στα σχολεία σήμερα. Εν τούτοις, οι γονείς μας και οι πλησιέστεροι φίλοι μας από τους οποίους ζητήσαμε συμβουλή ήσαν τόσο διχασμένοι στις γνώμες των ώστε τώρα είμεθα πάλι στο σχολείο. Αλλά καθώς κυττάζομε έξω απ’ αυτό το παράθυρο, διερωτώμεθα ακόμη ποια είναι η ορθή απάντησις.

Ιδού μια απλή συνταγή, με την οποία μπορεί να λυθή το πολύπλοκο αυτό πρόβλημα. Καταγράψατε όλους τους λόγους που υπαγορεύουν να μη φοιτήσετε στο γυμνάσιο σε μια στήλη, και σε μια άλλη στήλη προσθέστε όλους τους λόγους για τους οποίους πρέπει κανείς να φοιτήση. Ύστερα με μια απλή αφαίρεσι επιτυγχάνεται η ορθή απάντησις. Παράδειγμα:

Τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι πολύ σφαλερά, η δε ύλη των μαθημάτων είναι μικρής πρακτικής αξίας για ένα Χριστιανό. Ο βραχύς χρόνος που απομένει πριν από τον Αρμαγεδδώνα πρέπει να δαπανηθή όσον το δυνατόν επωφελέστερα. Η πίεσις επάνω στην πίστι και την ακεραιότητα είναι μεγάλη από κάθε πλευρά της σχολικής ζωής. Αφ’ ετέρου, η εξέλιξις και η απιστία επηρεάζουν συνεχώς τη διάνοια, από μια άλλη δε διεύθυνσι οι δυνάμεις της ανηθικότητος προσπαθούν να υπονομεύσουν και καταστρέψουν το θεμέλιο της Χριστιανικής πίστεως του καθενός. Αν δε κανείς λάβη μια φανερή στάσι υπέρ της δικαίας βασιλείας του Θεού ως της μόνης ελπίδος του ανθρώπου, τότε συχνά συκοφαντείται μοχθηρά, χλευάζεται και διώκεται από το σώμα των σπουδαστών και των καθηγητών. Ιδού λοιπόν ένας μερικός πίνας των αντιρρήσεων που εγείρονται εναντίον της φοιτήσεως στο γυμνάσιο. Τι άλλο πρέπει να προστεθή σ’ αυτά;

Όλα τα πληροφορημένα άτομα θα ομολογήσουν ελεύθερα ότι υπάρχει μεγάλη σφαλερότης στα παρόντα εκπαιδευτικά συστήματα. Πηγαίνουν δε γρήγορα από το κακό στο χειρότερο. Ας παραθέσωμε ένα τηλεγράφημα του Ηνωμένου Τύπου: «Ένας εκπαιδευτής του Σικάγου λέγει ότι ο πρωτοετής φοιτητής του λυκείου γίνεται ολοένα αμαθέστερος, ανίκανος να αναγνώση ή να σκεφθή. Δεν φταίει όμως ο σπουδαστής. Τα γυμνάσια, λέγει ο Πρύτανις του Πανεπιστημίου του Σικάγου, προσφέρουν μια νερωμένη εκπαιδευτική πόσι. Σε μια επίθεσί του εναντίον του Αμερικανικού σχολικού συστήματος, ο Δόκτωρ Ερνέστος Κάδμαν Κόλγουελ παρετήρησε τα εξής σε μια χθεσινή του συνέντευξι: ‘Πολλοί πηγαίνουν περισσότερον καιρό στο σχολείο και μαθαίνουν λιγώτερα κάθε χρόνο . . . Υπάρχουν πολλά διασκεδαστικά πράγματα στο πρόγραμμα των μαθημάτων’.» (Ταχυδρόμος Σαίντ Λούις, 24 Ιανουαρίου 1950) Το ν’ αρνηθούμε, όμως, να φοιτήσωμε δεν βελτιώνει το σύστημα. Άρνησις φοιτήσεως για ν’ αποφύγη κανείς το κακό, τον κάνει να χάση επίσης και τα καλά.

Καλό είναι να εντυπώνετε στο νου σας και στο νου των άλλων την εγγύτητα του Αρμαγεδδώνος, αλλά δεν χρειάζεται να εγκαταλείψετε το σχολείο για να το κάμετε αυτό. (2 Πέτρου 3:11, 12) Αντί να τρέχετε σ’ ένα μακρινό τομέα σκαπανέως, γιατί να μη δεχθήτε το γυμνάσιο σας ως τον τομέα που σας ανετέθη, δείχνοντας με τη Χριστιανική σας διαγωγή σ’ αυτούς που είναι κοντά σας την αγάπη προς τον πλησίον; Αφαιρέστε το κάλυμμα από το φως σας, για να το ιδούν και άλλοι και να «δοξάσουν τον Πατέρα σας.»—Ματθαίος 5:15, 16.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΟΣ

Τι είναι αυτό; Λέτε ότι φοβάστε ν’ αφήσετε το φως σας να λάμψη ενόσω πηγαίνετε στο σχολείο, φοβάστε μήπως σας περιγελάσουν, σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν, περισσότερο μάλιστα από όσο τα υφίστασθε αυτά τώρα; Λοιπόν, αν κανείς νομίζη πως είναι δυνατόν να ξεφύγη την καταδίωξι και την κακομεταχείρισι και να παραμένη ακόμη Χριστιανός, ασφαλώς είναι κακά πληροφορημένος. Εφ’ όσον παραμένει αυτό το σύστημα πραγμάτων που βρίσκεται κάτω από τη διακυβέρνησι του Σατανά, οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού θα μισούνται και θα διώκονται. Ο Ιησούς είπε: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν . . . Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» Σ’ αυτά ο απόστολος προσθέτει: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» «Δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.» Όχι, δεν θα διαφύγετε αυτή τη θλίψι, «αλλά θαρσείτε» λέγει ο Ιησούς, διότι είναι δυνατόν να νικήσετε. Αυτός ενίκησε.—Ιωάννης 15:18-20· 16:33· Πράξεις 14:22· 2 Τιμόθεον 3:12.

Το να παραβάλωμε την αλήθεια με την πλάνη, απλώς ενισχύει την αλήθεια. Αν λοιπόν οικοδομήτε το θεμέλιο της πίστεώς σας πάνω στη στερεή αλήθεια του λόγου του Θεού, τότε να είσθε βέβαιοι πώς η αλήθεια θα παραμείνη ακλόνητη όταν δοκιμασθή με τους ειδωλολατρικούς μύθους της εξελίξεως και τις άθεες θεωρίες του κομμουνισμού. Επί πλέον στην εποχή μας και στον αιώνα μας οι δούλοι του Κυρίου πρέπει να είναι καλά κατατοπισμένοι σε όλες τις ψευδείς θρησκείες, περιλαμβανομένων κι εκείνων που διδάσκονται από τους επιστήμονας και τους κομμουνιστάς, για να βοηθήσουν τους ειλικρινείς που είναι πλανημένοι, να μάθουν την αλήθεια,

Από ηθική άποψι τα σχολεία προχωρημένης εκπαιδεύσεως βρίσκονται σε μια οικτρή κατάστασι. Κάθε χρόνο αυτοί οι γόνιμοι χώροι που εκτρέφουν όλα τα είδη των ανηθίκων πράξεων, βγάζουν στην κοινωνία έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό αποκλήρων της ζωής, στους οποίους περιλαμβάνονται σεξουαλικώς διεστραμμένα άτομα και τοξικομανείς. Είναι όμως μωρία να νομίζη κανείς ότι μπορεί να ξεφύγη από το είδος αυτό της πιέσεως εγκαταλείποντας το σχολείο, διότι είναι βέβαιο ότι η ηθική κατάστασις στον έξω κόσμο είναι ακόμη χειρότερη. Αυτές είναι οι ‘έσχατες ημέρες με τους χαλεπούς των καιρούς’.—2 Τιμόθεον 3:1-5, Κείμενον.

Η ακεραιότης στον Θεό είναι ατομικό ζήτημα. Οι γονείς είναι υπεύθυνοι να δώσουν στα τέκνα των θεοκρατική εκπαίδευσι και αγωγή σύμφωνα με τους νόμους και τις εντολές του Θεού, αλλά όταν τα τέκνα είναι στην ηλικία που φοιτούν στο γυμνάσιο, είναι ατομικώς υπεύθυνα σε μεγάλο βαθμό για την πορεία που λαμβάνουν. Αν δεν μπορούν να σταθούν υπέρ της ευσεβούς δικαιοσύνης ανάμεσα στους νεανικούς πειρασμούς και τα δελεάσματα που υπάρχουν στο περιβάλλον του σχολείου, θα πέσουν ασφαλώς αργότερα όταν θα τους έλθουν μεγαλύτερες δοκιμασίες. Τα αετόπουλα μαθαίνουν να πετούν και να φροντίζουν για τον εαυτό τους προτού ενηλικιωθούν.

Είναι έτσι φανερό ότι οι ανωτέρω λόγοι για να μην ακολουθή κανείς τις γυμνασιακές σπουδές, όταν δοκιμασθούν και αναλυθούν, φαίνονται μάλλον ασθενείς και ανεπαρκείς. Τι όμως έχομε να πούμε για τη θετική άποψι; Υπάρχουν άρα γε σημαντικοί, πειστικοί λόγοι για τους οποίους οι αφιερωμένοι στον Θεό πρέπει ν’ ακολουθήσουν τις κοσμικές αυτές σπουδές στις γυμνασιακές τάξεις τώρα, στον αιώνα αυτόν, σε χώρες όπου η εκπαίδευσις είναι υποχρεωτική;

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΑΣ

Σε οποιαδήποτε ηλικία αφιερώνονται άτομα στον Κύριο, είτε στα προχωρημένα τους χρόνια είτε όταν είναι πολύ νέοι, από εκείνη την ημέρα και έπειτα η επιθυμία και υποχρέωσίς των είναι όχι μόνο ν’ αφιερώσουν στην υπηρεσία του Κυρίου οποιαδήποτε περιουσία και υπάρχοντα έχουν ήδη, αλλά και ν’ αυξήσουν την ικανότητά των, τις δεξιότητές των και την ιδιοφυία των. Λόγου χάριν, η ικανότης ενός ατόμου να διαβάζη, να προφέρη, να γράφη, και να μιλή, πρέπει να βελτιωθή χάριν της διακονίας. Οποιαδήποτε εκπαίδευσις που αποκτά ο σπουδαστής, μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιήται προς τιμήν του Ιεχωβά Θεού.

Περιέχονται πολλές πολύτιμες πληροφορίες στα γενικά μαθήματα των γυμνασιακών τάξεων. Τα στοιχεία της ιστορίας και της γεωγραφίας, είτε αρχαίας, είτε μεσαιωνικής, είτε νεωτέρας, της βασικής χημείας, της φυσικής και της βιολογίας, των μαθηματικών, των ξένων γλωσσών, κλπ. μπορούν να είναι πολύ χρήσιμα στα μετέπειτα χρόνια. Ακόμη και αν η ύλη που παρέχεται σε μια σειρά μαθημάτων δεν είναι πραγματικής αξίας, εν τούτοις οι σπουδασταί, όταν διεξέρχωνται την προκαθωρισμένη αυτή ύλη, μπορούν να μάθουν πώς να μελετούν, να μάθουν την τέχνη της συγκεντρώσεως στη μελέτη, να μάθουν πώς να θυμούνται. Μπορούν να μάθουν να λογικεύωνται, να έχουν ορθή κρίσι, να κάνουν λεπτομερή έλεγχο των αποδείξεων, να σταθμίζουν τα επιχειρήματα, να παραμερίζουν τις προκαταλήψεις των και να έχουν ευρύτητα σκέψεως.

Είναι ουσιώδες επίσης να μάθη κανείς ένα πρακτικό επάγγελμα, στο οποίο να χρησιμοποιή μέρος του χρόνου του για να διατηρήται στη διακονία. Αξιοσύστατο είναι να εργάζεται ένας αληθινός διάκονος για να μπορή να είναι αυτοσυντήρητος, όπως έκανε και ο απόστολος Παύλος, για να μη γίνη βάρος στην εκκλησία. (Πράξεις 18:3· 1 Κορινθίους 4:12· 2 Κορινθίους 11:9· 1 Θεσσαλονικείς 2:9· 2 Θεσσαλονικείς 3:7-9) Συνεπώς, η εκμάθησις της γραφομηχανής, η τήρησις λογιστικών βιβλίων, η οικιακή οικονομία και τα μαθήματα μηχανικής μπορεί να είναι πολύ χρήσιμα.

Εκτός από τις τακτικές ακαδημαϊκές σπουδές, υπάρχουν κι άλλα επωφελή πράγματα που μπορούν να μάθουν οι σπουδασταί των σχολείων μέσης εκπαιδεύσεως. Είναι το ζήτημα του να μάθωμε να επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους, να είμεθα ελεύθεροι και να είμεθα απηλλαγμένοι από κάθε συστολή όταν παρίστανται άλλοι, τόσο στην ομιλία μας, όσο και στους τρόπους. Ισορροπία και λεπτή συμπεριφορά είναι πολύ αναγκαίες απαιτήσεις για τους δημοσίους διακόνους του Θεού, τέτοια δε κοινωνικά μαθήματα ποτέ δεν μπορεί κανείς να τα μάθη στο σπίτι του ή όταν είναι απομονωμένος από τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλά οπισθοδρομικά άτομα στον κόσμο που ζημιώνονται σε όλη των τη ζωή απλώς επειδή παρέμειναν κλεισμένα σε απομόνωσι στην εύπλαστη εφηβική τους ηλικία.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩΜΕ

Αναγνωρίζοντας τα πολλά πλεονεκτήματα μιας γυμνασιακής ή άλλης αντίστοιχης εκπαιδεύσεως, και έχοντας υπ’ όψι το γεγονός ότι από πολλούς έλειπε μια καλή εκπαίδευσις, η Εταιρία Σκοπιά εισήγαγε τη Σειρά Μαθημάτων Θεοκρατικής Διακονίας το 1913. Εξετάζοντας τούτο, το Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Έτους 1944, σελ. 64, 65 (στην Αγγλική), έλεγε τα εξής:

«Ηγέρθη ερώτημα από μερικούς νεωτέρους ευαγγελιζομένους των ομάδων για το πόση εκπαίδευσι πρέπει να λάβουν στα δημόσια σχολεία προτού ασχοληθούν στην ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέως ή σε κάποια άλλη δράσι. Η εκπαίδευσις στα κατάλληλα πράγματα πάντοτε υπήρξε επωφελής, μια γνώσις δε του πώς πρέπει να μελετά κανείς είναι ζωτική. Η εκπαίδευσις μιας διανοίας, όταν είναι νεαρή, πάνω στα κατάλληλα ζητήματα μελέτης και ερεύνης, πάντοτε θα εκτιμάται από το άτομο στα μετέπειτα χρόνια. Αποτελεί ευθύνην των γονέων το να φροντίζουν ώστε τα τέκνα των να λαμβάνουν αυτή την εκπαίδευσι στη νεότητά των. Τα σχολεία σε κάθε χώρα απετέλεσαν μεγάλο βοήθημα για να λάβουν πολλά άτομα μια καλύτερη εκπαίδευσι στο να διαβάζουν και να γράφουν, και ασφαλώς προπαρεσκεύασαν πολλά από αυτά τα άτομα για να μπορέσουν να διαβάσουν, να μελετήσουν και να δεχθούν το άγγελμα της Βασιλείας.

»Στους νεαρούς που είναι αναποφάσιστοι για το τι ακριβώς πρέπει να πράξουν σχετικά με την τακτική των εκπαίδευσι, συνιστάται να εξακολουθήσουν να φοιτούν μέχρι τέλους σ’ ένα γυμνάσιο ή εμπορική σχολή, και να εκπαιδευθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, ιδιαίτερα εκεί όπου ο κρατικός νόμος θέτει όριον ηλικίας. Πιθανώς τα λεγόμενα εμπορικά μαθήματα θα τους κάμουν πολύ καλό και θα τους προπαρασκευάσουν για το μελλοντικό έργον υπηρεσίας στον αγρό. Αν διδαχθούν να τηρούν λογιστικά βιβλία, αν μάθουν γραφομηχανή, στενογραφία, μαθηματικά και άλλα γενικά θέματα, αυτά μπορεί να είναι χρήσιμα σ’ ένα μελλοντικό χρόνο, καθώς και η χημεία, η φυσική, ή μια ξένη γλώσσα. Τα Αγγλικά και η ιστορία είναι πάντα επωφελή· διότι ευρύνουν τη διάνοια. Μερικά επαγγελματικά μαθήματα, όπως η ξυλουργική, η τυπογραφία, κλπ. δεν πρέπει να λείπουν. Θυμηθήτε ότι ο Ιησούς ήταν ξυλουργός, ο δε Παύλος σκηνοποιός· άλλοι ήσαν αλιείς. Ένα επάγγελμα μπορεί κάποτε να είναι χρήσιμο. Μάθετέ το ενόσω είσθε νέοι. Σπουδάζοντας τα διάφορα αυτά μαθήματα σε ανώτερες σχολές, 6 έως 8 ώρες την ημέρα στα περισσότερα σχολεία, καλό είναι όσοι ανήκουν στην οργάνωσι του Κυρίου και που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη Βασιλεία, ν’ απέχουν από το να συμμετέχουν στο σχολικό αθλητισμό και στα κοινωνικά γεγονότα του σχολείου. Με το να παραμένη κανείς χωρισμένος από τα πράγματα του κόσμου τούτου, μπορεί πληρέστερα να συναναστρέφεται τον λαό του Κυρίου στη δράσι της υπηρεσίας του αγρού. Πολλά σχολεία τελειώνουν το ημερήσιο πρόγραμμά τους νωρίς το απόγευμα, και μερικοί από τους θερινούς σκαπανείς που πηγαίνουν τώρα πάλι στο σχολείο βρίσκουν δυνατόν να φθάσουν την 60ωρη αναλογία των δαπανώντας λίγες ώρες το απόγευμα και το βράδυ στην υπηρεσία του αγρού ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα.

»Μια τέτοια πορεία στη νεαρή ζωή θα προπαρασκευάση τους νεαρούς αυτούς, που αποβλέπουν να μπουν μελλοντικά στο έργο του σκαπανέως και στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, για να φοιτήσουν στη σχολή αυτή. Η κατάλληλη πρώτη εκπαίδευσις και αγωγή ενός νεαρού ατόμου θ’ αποτελέση γι’ αυτό πραγματική ωφέλεια και βοήθεια στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, ή σε οποιαδήποτε θέσι έχει το προνόμιο να υπηρετή τον Δημιουργό του. Οι νέοι που είναι πλήρως αφιερωμένοι στον Κύριο πρέπει να προπαρασκευασθούν για μελλοντικά έτη υπηρεσίας. Γνωρίζοντας ότι τίθεται ενώπιον των η αιώνια ζωή, πρέπει να καταρτίζονται όσο το δυνατόν καλύτερα για να τιμήσουν το όνομα του Κυρίου και να ψάλουν τους αίνους της ένδοξου βασιλείας του. Όλοι αυτοί οι νεανίαι πρέπει να λάβουν πολύ ενεργό μέρος στη σειρά μαθημάτων θεοκρατικής διακονίας. Πολλοί σχεδιάζουν να μπουν στην υπηρεσία σκαπανέως όταν αποφοιτήσουν από το σχολείο τους και ν’ ανταποκριθούν στην απαίτησι διετούς ολοχρονίου υπηρεσίας σκαπανέως, κι έτσι να προπαρασκευασθούν για τη φοίτησί τους στη σχολή Γαλαάδ, κι απ’ εκεί για οποιουσδήποτε αγρούς κατευθύνη ο Κύριος. Τι έξοχο μέλλον! Είθε η πλούσια ευλογία του Κυρίου να εξακολουθήση να συνοδεύη τους νεανίας αυτούς και την προπαρασκευή τους για το ένδοξο αυτό έργον. Η κατάλληλη εκπαίδευσις κάτω από την κατεύθυνσι δικαίων γονέων αποτελεί πολύτιμο χάρισμα για τη ζωή, το ν’ αποδεχθή δε κανείς αυτή την ευκαιρία ποτέ δεν θα προξενήση λύπη.»

Πεπεισμένοι τώρα πλήρως ότι είναι κατάλληλο και ορθό να συμπληρώνη κανείς προχωρημένες σπουδές προτού μπη στην ολοχρόνια διακονία, προχωρείτε με θετική απόφασι ν’ αποκομίσετε όσο το δυνατόν περισσότερα από το σχολείο. Θυμηθήτε το παλαιό ρητό, «Ό,τι δίνεις, παίρνεις». Μελετάτε λοιπόν καλά. Μην είσθε ο άφωνος της τάξεως. «Δανεισθήτε» πολλά από τους συγχρόνους Αιγυπτίους και Βαβυλωνίους, όπως ο Μωυσής και ο Δανιήλ και οι τρεις σύντροφοι του Δανιήλ είχαν κάμει, ώστε «εν πάση υποθέσει σοφίας και νοήσεως» να ευρεθήτε «δεκαπλασίως καλήτεροι» από τους συμμαθητάς σας, και όσοι βλέπουν τη μορφή σας ν’ αποδίδουν τιμή και αίνο στον Θεό σας Ιεχωβά και στο λαό του.—Δανιήλ 1:20· Πράξεις 7:22.

Έτσι με τις ευσυνείδητες και σοβαρές προσπάθειές σας θα συνάψετε ως σπουδαστής φιλία με τους διδασκάλους σας. Συνάψατε επίσης φιλία με τους συμμαθητάς σας, όχι με το να πηγαίνετε στους συλλόγους των ή να τρέχετε μαζί τους στις ίδιες υπερβασίες και στη χαλαρή διαγωγή, αλλά μάλλον κερδίστε την εμπιστοσύνη τους, τη φιλία και τον θαυμασμό τους με την αγαθότητά σας, την προσήνεια, την ακεραιότητα, την ευθύτητα και την αξιοπιστία. Τα δυνατά ψάρια κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα. Περισσότερο απ’ όλα, δείξτε φιλία και αγάπη και στους διδασκάλους και στους σπουδαστάς με τις ειλικρινείς σας προσπάθειες να τους δώσετε την ίδια παρηγοριά κι ελπίδα που έχετε με τη γνώσι της βουλής του Ιεχωβά Θεού να ιδρύση τη βασιλεία του πάνω σε όλη τη γη—αληθινά τη μόνη ελπίδα του ανθρώπου!

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Πολλοί θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών, και θέλουσι καθίσει μετά του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών.—Ματθαίος 8:11. Σ 15/5/51 19-21α

2 Είπε δε προς αυτόν, Εάν τον Μωυσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.—Λουκάς 16:31. Σ 1/6/51 23α

3 Έχουσιν οφθαλμούς μεστούς μοιχείας, και μη παυομένους από της αμαρτίας· δελεάζουσι ψυχάς αστήρικτους, . . . αφήσαντες την ευθείαν οδόν επλανήθησαν, και ηκολούθησαν την οδόν του Βαλαάμ.—2 Πέτρου 2:14, 15. Σ 15/7/51 11, 13, 10

4 Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον.—Ματθαίος 6:11. Σ 13/11/51 2, 3β

5 Ο Θεός είναι καταφύγιον εις ημάς.—Ψαλμός 62:8. Σ 15/6/51 2

6 Ο ζων, ο ζων, αυτός θέλει σε υμνεί, καθώς εγώ ταύτην την ημέραν.—Ησαΐας 38:19. Σ 15/8/51 10, 11

7 Εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς.—2 Πέτρου 2:9, Μ.Ν.Κ. Σ 1/12/51 14, 15α

8 Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι; . . . Δύναται να γείνη συμφορά εν πόλει, και ο Κύριος να μη έκαμεν αυτήν; Βεβαίως Κύριος ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας.—Αμώς 3:3, 6, 7. Σ 15/12/51 8β

9 Εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλυτέραν και διαμένουσαν.—Εβραίους 10:31. Σ 1/5/51 15α

10 Είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.—1 Κορινθίους 10:17. Σ 1/2/51 22

11 Κατά το έτος εν ω απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον αυτού εγέμισε τον ναόν.—Ησαΐας 6:1. Σ 1/7/51 4-6

12 Αναγγείλατε τα συμβησόμενα εις το μετέπειτα, δια να γνωρίσωμεν ότι είσθε θεοί· . . . Ιδού, σεις είσθε ολιγώτερον παρά το μηδέν, και το έργον σας χειρότερον παρά το μηδέν.—Ησαΐας 41:23, 24. Σ 15/3/52 3, 4, 9α

13 Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν.—Ησαΐας 65:17. Σ 1/3/52 22, 23α

14 Τους δε καταθλίβοντάς σε θέλω κάμει να φάγωσι τας ιδίας αυτών σάρκας· και θέλουσι μεθυσθή με το ίδιον αυτών αίμα, ως με νέον οίνον· και θέλει γνωρίσει πάσα σαρξ, ότι εγώ ο Κύριος είμαι ο Σωτήρ σου.—Ησαΐας 49:26. Σ 15/1/52 24, 25α

15 Ποταμός, και οι ρύακες αυτού θέλουσιν ευφραίνει την πόλιν του Θεού.—Ψαλμός 46:4. Σ 15/6/51 4, 5α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 15 Ιουνίου: Εκπαίδευσις Τέκνων για Ζωή στο Νέο Κόσμο, §1-20

Εβδομάδα 22 Ιουνίου: Εκπαίδευσις Τέκνων για Ζωή στο Νέο Κόσμο, §21-23· και Αντίδρασις στην Επιρροή του Παλαιού Κόσμου επάνω στα Παιδιά.

Περίοδος Μαρτυρίας «Ισχυρόν Καταφύγιον»

«Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι.» (Ψαλμός 46:1) Έτσι είπε ένας Θεοσεβής άνθρωπος πριν από δύο χιλιάδες χρόνια περίπου σ’ έναν καιρό μεγάλης κρίσεως. Έτσι, επίσης, μπορούν να εκφρασθούν σήμερα οι Θεοφοβούμενοι άνθρωποι, όταν υπάρχη «στενοχωρία εθνών εν απορία». Ο Θεός, «του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά,» απεδείχθη κατ’ επανάληψιν ασφαλές καταφύγιον σε καιρούς στενοχωρίας. Οι άγρυπνοι οφθαλμοί του ερευνούν τη γη και σημειώνουν εκείνους που είναι αφωσιωμένοι σ’ αυτόν, για να καταδείξη τη δύναμί του υπέρ αυτών. Αυτοί, γνωρίζοντας ότι ο ειδικός του σκοπός για τις σημερινές μέρες είναι να κάμη γνωστόν το όνομά του, προθυμοποιούνται να κάμουν τους άλλους ν’ ακούσουν για το μεγάλο αυτό και ισχυρό καταφύγιο. Στη διάρκεια της Περιόδου Μαρτυρίας «Ισχυρόν Καταφύγιον», που καταλαμβάνει ολόκληρο τον μήνα Ιούνιο, θα υπάρξουν πολλές χιλιάδες άτομα που θα λέγουν στους άλλους γι’ αυτό το καταφύγιο και θα προσπαθήσουν να τους βοηθήσουν να το εύρουν, παρουσιάζοντας το βιβλίο «Αύτη Εστίν Η Αιώνιος Ζωή» μαζί με ένα οποιοδήποτε βιβλιάριο, προς δρχ. 9.000. Και σεις επίσης καλείσθε να λάβετε μέρος στο ευλογητό αυτό έργον.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς.—Ματθαίος 18:10. Σ 15/9/51 3, 9

17 Ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν με έλαιον εν τω ονόματι του Ιεχωβά.—Ιάκωβος 5:14, Μ.Ν.Κ. Σ 1/8/51 4, 5α

18 Νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού.—Ιεζεκιήλ 33:7. Σ 1/9/51 1, 2α

19 Ω! διασώθητι, Σιών, η κατοικούσα μετά της θυγατρός της Βαβυλώνος.—Ζαχαρίας 2:7. Σ 15/1/51 11, 12α

20 Και εισήλθεν ο Νώε, και οι υιοί αυτού, και η γυνή αυτού, και αι γυναίκες των υιών αυτού μετ’ αυτού, εις την κιβωτόν, εξ αιτίας των υδάτων.—Γένεσις 7:7. Σ 1/4/52 20, 21

21 Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί ματαίω.—Έξοδος 20:7, Α.Σ.Μ. Σ 15/11/51 7, 9-11

22 Παραστήσατε την δίκην σας, λέγει Κύριος· προφέρετε τα ισχυρά σας επιχειρήματα, λέγει ο Βασιλεύς του Ιακώβ. Ας πλησιάσωσι, και ας δείξωσιν εις ημάς τι θέλει συμβή . . . Δεν ήτο ουδείς, ναι, μεταξύ αυτών . . . δυνάμενος να αποκριθή λόγον, ότε ηρώτησα αυτούς.—Ησαΐας 41:21, 22, 28. Σ 15/3/52 7-9α

23 Ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος, το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ’ ημάς, δια Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών.—Τίτον 3:5, 6. Σ 1/3/52 18-20

24 Τότε είπα, Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην· επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, . . . επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Ιεχωβά των δυνάμεων.—Ησαΐας 6:5, Α.Σ.Μ. Σ 1/7/51 20, 22, 23

25 Βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού· . . . Είπε δε ο Αβραάμ, . . . ούτος μεν παρηγορείται.—Λουκάς 16:23, 25. Σ 1/6/51 11α

26 Να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν.—Ησαΐας 61:1. Σ 1/5/51 24, 25α

27 Όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.—Αποκάλυψις 22:17. Σ 15/8/51 4β

28 Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.—1 Κορινθίους 3:17. Σ 15/7/51 23, 24α

29 Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, μια επαρκώς αποδεδειγμένη βοήθεια στη θλίψι.—Ψαλμός 46:1, Μ.Α.Μ. Σ 15/6/51 10

30 Εν τω καιρώ εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω. Και πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θέλουσιν εξεγερθή, οι μεν εις αιώνιον ζωήν, οι δε εις ονειδισμόν και εις καταισχύνην αιώνιον.—Δανιήλ 12:1, 2. Σ 1/10/51 13α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 29 Ιουνίου: Είναι ο Συμβιβασμός των Διαφόρων Πίστεων ο Δρόμος του Θεού;

Εβδομάδα 6 Ιουλίου: Η Θεοκρατική Οργάνωσις του Ιεχωβά Σήμερα.

Ισχυρόν Καταφύγιον

«Ο ΘΕΟΣ είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσιν.» Ο Ψαλμός 46, από τον οποίον έχουν ληφθή αυτοί οι λόγοι, εγράφη και διεφυλάχθη για μια τέτοια ακριβώς κρίσι όπως αυτή που υπάρχει σήμερα στη ζωή εκείνων που αγρυπνούν, προσεύχονται κι ελπίζουν για τη βασιλεία του Θεού.—1 Κορινθίους 10:11.a

Όσοι αποβλέπουν σε ανθρώπινα μέσα για βοήθεια είναι καταδικασμένοι σε απογοήτευσι. Γιατί; Διότι το όλον σύστημα πραγμάτων κάτω από το οποίον λειτουργούν τα ανθρώπινα αυτά μέσα, κυριαρχείται από τον Σατανάν ή Διάβολον και τους δαίμονάς του. Οι αόρατες αυτές δυνάμεις δεν έχουν αγάπη προς τα ανθρώπινα θύματά των ή λάτρεις των· πραγματικά, είναι υπεύθυνες για όλα τα δεινά και τα βάσανα που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. (2 Κορινθίους 4:4· Αποκάλυψις 12:1-12) Δεν θα μπορέσουν να παράσχουν προστασία από την οργή τού Θεού στον Αρμαγεδδώνα όπως δεν μπόρεσαν να το κάμουν αυτό στον Κατακλυσμό.

Οι θρησκευτικοί ηγέται που προσεύχονται στον Θεό για ειρήνη και ευημερία είναι επίσης καταδικασμένοι σε απογοήτευσι, διότι όλες αυτές οι προσευχές είναι αντίθετες προς το θέλημα του Θεού. Γιατί να ενεργήση ο Θεός αντίθετα προς τους εκπεφρασμένους σκοπούς του και να δώση σε ιδιοτελείς ανθρώπους ειρήνη και ευημερία για να την καταναλώσουν στις ιδιοτελείς επιθυμίες των; Εφ’ όσον χρόνον υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ο Θεός δεν θα φέρη ειρήνη στη γη.—Ησαΐας 48:22· Ιάκωβος 4:2, 3.

Αν θέλωμε να λάβωμε την προστασία του Θεού και να βρούμε σ’ αυτόν καταφύγιο και δύναμι, πρέπει ν’ ασκήσωμε πίστι σ’ αυτόν. Πρέπει να δεχθούμε τη θλίψι που προείπε ο λόγος του ότι θα επήρχετο στη γη, και, όταν θα μαίνεται αυτή, ν’ αποβλέπουμε στον Θεό για καταφύγιο και δύναμι. Πρέπει να εξυπηρετήσουμε τον σκοπό του γνωστοποιώντας τις προθέσεις του στους άλλους. «Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»—Ησαΐας 43:11, 12, Α.Σ.Μ.

Ο λόγος του Θεού είναι γεμάτος παραδείγματα για το πώς αυτός απεδείχθη καταφύγιο και δύναμις στον λαό του σε περασμένους καιρούς. Ο Ιωσαφάτ τον βρήκε καταφύγιο και δύναμι όταν ο Αμμών, ο Μωάβ και οι από του όρους Σηείρ επήλθαν εναντίον του Ιούδα. Ο Ασά βρήκε ότι ο Θεός είναι ασφαλές καταφύγιο, όταν ένας Αιθιοπικός στρατός από ένα εκατομμύριο άνδρες και εκατοντάδες άρματα, επήλθε εναντίον του. Ο Εζεκίας επίσης βρήκε τον Ιεχωβά έτοιμη βοήθεια όταν ο Σενναχειρείμ και οι δυνάμεις του απείλησαν να επέλθουν εναντίον της Ιερουσαλήμ.—2 Χρονικών 20:1-30· 14:9-15· Ησαΐας 37:14-38.

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 1918, οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατ’ επανάληψιν βρήκαν τον Ιεχωβά καταφύγιο και δύναμι. Αν δεν ήταν αληθινό αυτό, δεν θα βρίσκονταν αυτοί στη γη σήμερα, και μάλιστα σε ολοένα αυξανομένους αριθμούς. Ο πιο αποφασιστικός και δαιμονικός διωγμός εναντίον των απέτυχε, οι διώκται των εξέλιπαν, ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά έζησαν για να ανανεώσουν τη δύναμί των και ν’ αναλάβουν το έργο της διακηρύξεως.—Ησαΐας 40:28-31· Αποκάλυψις 11:7-12.

Πολύ πιθανώς στον Αρμαγεδδώνα θα ιδούμε κατακλυσμιαίες δυνάμεις καταστροφής που θα κατευθύνονται από τον Θεό για να καταβάλουν τον παλαιό αυτόν κόσμο και να τον εξαλείψουν. (Ψαλμός 46:2, 3) Μπορεί φυσικά να φοβηθούμε, όπως και ο Μωυσής στο Όρος Σινά, αλλά δεν θα συμμετάσχωμε στα φόβο του κόσμου, διότι θα γνωρίζωμε ότι ο Θεός έχει υπό τον έλεγχό του τις δυνάμεις της καταστροφής και ότι αυτός τις διευθύνει, όχι εναντίον μας, αλλά εναντίον των εχθρών του, των εχθρών μας.

Η Χριστιανική μας υποχρέωσις τώρα είναι να είμεθα άφοβοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά κάτω από τη σκιά της κραταιάς του χειρός. Έτσι μπορούμε να μένωμε ήσυχοι και να πηγαίνουμε με ειρήνη στο έργο μας ως διάκονοι των αγαθών νέων, γνωρίζοντας ότι αυτός ποτέ δεν θα εγκαταλείψη τον πιστόν του λαόν, αλλά θα τον βοηθήση, «και μάλιστα πολύ ενωρίς.»—Ψαλμός 46:5, Α.Σ.Μ.

[Υποσημειώσεις]

Θεριναί Διακοπαί Μπέθελ

Τα Γραφεία, το εργοστάσιον και ο οίκος Μπέθελ θα είναι κλειστά από 9 έως και 24 Αυγούστου για τις ετήσιες θερινές διακοπές. Παραγγελίες και επιστολές που θα ληφθούν στο διάστημα αυτό θα τύχουν της δεούσης φροντίδος μετά την επανάληψιν των εργασιών του Γραφείου. Για ν’ αποφύγετε καθυστερήσεις, υπολογίστε εγκαίρως τις ανάγκες που έχετε και στείλετέ μας τις παραγγελίες σας προ των διακοπών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Τα ώτά σου θέλουσιν ακούει λόγον όπισθέν σου, λέγοντα, Αύτη είναι η οδός, περιπατείτε εν αυτή.—Ησαΐας 30:21. Σ 15/9/51 15, 14β

2 Όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου.—1 Κορινθίους 11:27. Σ 1/2/51 4β

3 Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν.—Ιάκωβος 1:14, 15. Σ 15/11/51 15β

4 Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.—Εβραίους 2:1. Σ 15/1/51 12, 13β

5 Διότι μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός, ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια.—1 Πέτρου 4:15. Σ 15/12/51 13, 15α

6 Δια να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς φορών άλυσιν.»—Εφεσίους 6:19, 20. Σ 1/5/51 19, 20α

7 Τότε εισήχθη ο Δανιήλ έμπροσθεν του βασιλέως . . . Την αυτήν νύκτα εφονεύθη ο Βαλτάσαρ ο βασιλεύς των Χαλδαίων.—Δανιήλ 5:13, 30. Σ 1/12/51 12α

8 Δια τούτο και περιέχεται εν τη γραφή, “Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον· και ο πιστεύουν επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή”.—1 Πέτρου 2:6. Σ 1/1/52 2, 4α

9 Η αγάπη . . . δεν ζητεί τα εαυτής.—1 Κορινθίους 13:4, 5. Σ 1/8/51 22

10 Λέγων προς τους δεσμίους, Εξέλθετε· προς τους εν τω σκότει, ανακαλύφθητε.—Ησαΐας 49:9. Σ 15/1/52 10, 11α

11 Η μαρτυρία της συνειδήσεως ημών, ότι εν απλότητι και ειλικρίνεια Θεού, ουχί εν σοφία σαρκική, αλλ’ εν χάριτι Θεού, επολιτεύθημεν.—2 Κορινθίους 1:12. Σ 1/4/52 11α

12 Και εκτός τούτων πάντων, μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον.—Λουκάς 16:26. Σ 1/6/51 12α

13 Λάβετε . . . την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού· προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως.—Εφεσίους 6:17, 18. Σ 15/9/51 30, 31β

14 Και από τον καιρόν της αφαιρέσεως της συνεχούς ανερχομένης θυσίας, και του στησίματος του φρικώδους βδελύγματος που καταπλήσσει, θα είναι χίλιαι διακόσιαι εννενήκοντα ημέραι.—Δανιήλ 12:11, Μ.Ι.Ρ. Σ 15/10/51 5, 6

15 Να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.—Ιούδας 3. Σ 15/7/51 26, 24α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 13 Ιουλίου: Διατήρησις της Οργανώσεως Καθαρής.

Εβδομάδα 20 Ιουλίου: Καταλληλότης της Αποκοπής από την Επικοινωνία. §1-18.

Εβδομάδα 27 Ιουλίου: Καταλληλότης της Αποκοπής από την Επικοινωνία, §19-28· και Αμαρτία που Καθιστά Αδύνατη την Επαναφορά.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Αποστέλλει τον λόγον αυτού, και ιατρεύει αυτούς, και ελευθερώνει από της φθοράς αυτών.—Ψαλμός 107:20. Σ 1/7/51 12, 13α

17 Θέλει βοηθήσει αυτήν ο Θεός και μάλιστα πολύ ενωρίς.—Ψαλμός 46:5, Α.Σ.Μ. Σ 15/6/51 12-14α

18 Δεν είναι όμοιός σου μεταξύ των θεών, Κύριε· . . . συ είσαι Θεός μόνος . . . Ω Ιεχωβά.—Ψαλμός 86:8-11, Α.Σ.Μ. Σ 15/3/52 17α

19 Και ενδύθητε τον νέον, ο οποίος μέσω της επιγνώσεως ανακαινίζεται κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.—Κολοσσαείς 3:10, Μ.Ν.Κ. Σ 1/3/52 23-25

20 Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.—Ψαλμός 119:105. Σ 1/9/51 1

21 Εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι . . . Ίνα, καθώς εβασίλευσεν η αμαρτία δια του θανάτου, ούτω και η χάρις βασιλεύση δια της δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.—Ρωμαίους 5:14, 21. Σ 1/11/51 31-33

22 Πας όστις χωρίζεται την γυναίκα αυτού και νυμφεύεται άλλην, μοιχεύει· και πας όστις νυμφεύεται κεχωρισμένην από ανδρός, μοιχεύει.—Λουκάς 16:18. Σ 15/5/51 8α

23 Δοκιμάζει εσάς Κύριος ο Θεός σας.—Δευτερονόμιον 13:3. Σ 15/11/51 16, 18β

24 Και με έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου. Εν τω μέσω της πλατείας αυτής, και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν, ήτο το δένδρον της ζωής.—Αποκάλυψις 22:1, 2. Σ 15/8/51 2β

25 Οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία.—1 Πέτρου 4:19. Σ 15/12/51 16α

26 Ο αχρείος δεν θέλει ονομάζεσθαι πλέον ελευθέριος, και ο φιλάργυρος [απατεών, Μ.Α.Μ.] δεν θέλει λέγεσθαι μεγαλοπρεπής. Αλλ’ ο ελευθέριος βουλεύεται ελευθέρια, και επί ελευθέρια θέλει στηρίζεσθαι αυτός.—Ησαΐας 32:5, 8. Σ 15/4/52 9, 10α

27 Εις τον οποίον κάμετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας.—2 Πέτρου 1:19. Σ 1/9/51 16, 17α

28 Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.—2 Τιμόθεον 2:3. Σ 1/5/51 21α

29 Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών . . . Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς—Πράξεις 2:38, 40. Σ 1/4/52 15

30 Θέλει εξολοθρεύσει πάντας τους θεούς της γης.—Σοφονίας 2:11. Σ 15/3/52 13, 14α

31 Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.—Ιωάννης 17:17. Σ 1/3/52 16, 17

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 3 Αυγούστου: Εκλέγετε τη Ζωή ή το Θάνατο; και Εκλέξατε Τώρα να Ζήσετε Τότε, §1-3.

Εβδομάδα 10 Αυγούστου: Εκλέξατε Τώρα να Ζήσετε Τότε, §4-21.

Οι μη Χριστιανοί Μάρτυρες του Χριστιανισμού

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ έχει θεμέλιο δικό του ακλόνητο και μόνιμο! Δεν στηρίζεται στα συγγράμματα ή τις μαρτυρίες των ιστορικών του κόσμου. Ωστόσο, σεις που μπορεί να διαμφισβητήτε τη Χριστιανική αυθεντία, μελετήστε προσεκτικά όσα έχουν γράψει οι δικοί σας κοινοί ιστορικοί και τα οποία υποστηρίζουν τα όσα λέγονται στην Αγία Γραφή. Αλλά και οι Χριστιανοί θα κάμουν καλά να διαβάσουν τη μαρτυρία των Εθνικών, όπου αποκαλύπτεται η τρομερή σύγκρουσις που είχε ο Χριστιανισμός με την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη προ 1.900 ετών. Οι παρατηρήσεις και τα σχόλια που έγιναν από τους μη Χριστιανούς συγγραφείς παρέχουν πρόσθετες αποδείξεις ότι η αφήγησις της Αγίας Γραφής δεν είναι ανθρώπινο επινόημα, ούτε φανταστική ιστορία και προϊόν μιας γόνιμης φαντασίας. Όχι, αλλά συνέβησαν πραγματικά τα γεγονότα που αναφέρονται στη Βίβλο. Η ιστορικότης και η αυθεντία τους είναι καλά βεβαιωμένα και αυτές ακόμη οι περιφρονητικές παρατηρήσεις των αρχαίων εχθρών δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να δίνουν περισσότερη βεβαιότητα ότι τα γεγονότα αυτά συνέβησαν.

Μερικοί μπορεί να έβγαλαν το συμπέρασμα ότι οι πληροφορίες που βρίσκονται στα συγγράμματα των πρώτων δύο αιώνων για τον Χριστόν και τους ακολούθους του είναι σχετικά ολίγες. Αλλά λάβετε υπ’ όψιν ότι, και αν ακόμη οι Χριστιανοί αποτελούσαν την πλειονότητα της τότε κοινωνίας, ολίγοι και πάλιν από τους εχθρούς θα ανέγραφαν την ιστορία τους και με ελάχιστες λεπτομέρειες. Τα γεγονότα, ωστόσο, δείχνουν ότι ο Χριστιανισμός στη νεαρή του ηλικία περιεφρονείτο από τους απίστους ιστορικούς σαν μία ασήμαντη και σκοτεινή αίρεσις, σαν μία εσωτερική διένεξις των μισητών Ιουδαίων και σαν ‘μία νέα και ολέθρια δεισιδαιμονία’ που είχε σκοπό να ανατρέψη τη λαοφιλή ειδωλολατρία της εποχής.

«Γι’ αυτό, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να περιμένωμε από ένα Εθνικόν ιστορικόν, που γράφει για την εποχή του και δεν έχει κανένα προσωπικό ενδιαφέρον για τους Χριστιανούς, να κάμη πολύ συχνά υπαινιγμούς γι’ αυτούς, ή να είναι λεπτολόγος ή ακριβής στην περιγραφή του. Και θα είχαμε ακόμη ολιγωτέρους λόγους να περιμένωμε ότι συγγραφείς της ίδιας εποχής, των οποίων τα θέματα δεν είχαν κατ’ ανάγκην σχέσι με τον Χριστιανισμό, θα έβγαιναν από το θέμα τους για να μιλήσουν γι’ αυτόν. Ωστόσο, κατόπιν εξετάσεως, θα βρούμε ότι υπάρχει σπουδαία αναλογία ειδωλολατρών συγγραφέων που κατά κάποιον τρόπον ανεγνώρισαν την ύπαρξι και την επέκτασι του Χριστιανισμού στη διάρκεια των δύο πρώτων αιώνων.»—Εγχειρίδιον Κριτικής της Ελληνικής Καινής Διαθήκης, υπό του Εδουάρδου Κ. Μίτσελ, 1896, Κεφ. III.

Οι Έλληνες ιστορικοί Αππιανός και Παυσανίας και οι Λατίνοι Λίβιος, Πατέρκλος, Βαλέριος, Ιουστίνος και Φλώρος, έγραψαν όλοι πολύ πριν από την περίοδο της βασιλείας του Τιβερίου και επομένως δεν είναι εκπληκτικό το ότι δεν αναφέρουν τίποτε για τον Χριστιανισμό. Ο Τάκιτος, που λέγεται ότι εξέχει από όλους τους κοσμικούς ιστορικούς της αρχαιότητος όσον αφορά την ακρίβεια και τη σωστή κρίσι, γεννήθηκε περί το 54 μ.Χ. Στα Χρονικά του, Βιβλίον 15, γράφοντας για τη διάδοσι που έλεγε ότι ο Νέρων ήτο ο ένοχος της πυρπολήσεως της Ρώμης, αναφέρει τα εξής στην παράγραφο 44:

«Για να απαλλαγή ο Νέρων από τη διάδοσι αυτή, απέδωσε το έγκλημα και επέβαλε εξαιρετικά βασανιστήρια στους ανθρώπους που εμισούντο για τα βδελύγματά τους και που ωνομάζοντο από το λαό Χριστιανοί. Ο Χριστός, από τον οποίο προέρχεται το όνομα, υπέστη την εσχάτη των ποινών κατά τη βασιλεία του Τιβερίου από τον αντιπρόσωπο μας Πόντιο Πιλάτο και η τόσο επιζήμια δεισιδαιμονία, που έτσι περιωρίσθηκε για λίγο, ξέσπασε πάλι, όχι μόνο στην Ιουδαία που ήταν η πρώτη πηγή του κακού, αλλά και στη Ρώμη, όπου συγκεντρώνονται από όλα τα μέρη του κόσμου όλα τα μισητά και αποτρόπαια πράγματα και γίνονται δημοφιλή. Συνελήφθησαν, λοιπόν, στην αρχή όλοι όσοι ενοχοποιήθηκαν και έπειτα, σύμφωνα με τις καταθέσεις των, κατεδικάσθησαν πάρα πολλοί, όχι τόσο για το έγκλημα της πυρπολήσεως της πόλεως, όσο για το μίσος των εναντίον της ανθρωπότητος. Χλευασμοί κάθε είδους προσετέθησαν όταν εθανατώνοντο. Τους εσκέπαζαν με δέρματα θηρίων και τους κατεξέσχιζαν οι σκύλοι, ή τους εκάρφωναν σε σταυρούς ή τους κατεδίκαζαν να παραδοθούν στις φλόγες και τους κατέκαιαν για να χρησιμοποιηθούν ως νυκτερινός φωτισμός όταν εξέλειπε το φως της ημέρας.»—Από την Αγγλική μετάφρασι των Α. I. Τσαρτς και Β. I. Μπρόντριμπ.

Ο Ρωμαίος σατιρικός και ποιητής Ιουβενάλιος (60-140 μ.Χ. περίπου) κάνει έναν υπαινιγμό για την περιγραφή του διωγμού κατά των Χριστιανών από τον Τάκιτο. (Σατ. i. 155-157) Ο κατ’ εξοχήν εκτιμούμενος πολιτικός και φιλόσοφος Σενέκας (4 π.Χ.-65 μ.Χ. περίπου), που ήταν παιδαγωγός του Νέρωνος, κάνει και αυτός ένα ελαφρό υπαινιγμό για τον Χριστιανισμό. (Επιστολ. xiv.) Το ίδιο κάνει και ο Έλλην σοφιστής Δίων (40-115 μ.Χ. περίπου) που επωνομάσθη «Χρυσόστομος». (Λόγος Κορινθιακός xxxvii. σελ. 463) Ομοίως και ο Έλλην ιστορικός φιλόσοφος Αρριανός, που γεννήθηκε το 96 μ.Χ. περίπου. (Πραγματεία iv. 7 §5, 6) Ο Σουητώνιος, ο Ρωμαίος ιστορικός που γεννήθηκε στο τέλος του πρώτου αιώνος, σκιαγραφώντας τη ζωή του Κλαυδίου Καίσαρος, αναφέρει: «Εξεδίωξε [ο Κλαύδιος] τους Ιουδαίους από τη Ρώμη, που προκαλούσαν συνεχώς ταραχάς με προτροπές του Χριστού.» (Βίος Κλαυδίου κεφ. 25) Και για τον σκληρό διωγμό του Νέρωνος γράφοντας αναφέρει: «Οι Χριστιανοί ετιμωρούντο ως σπείρα ανθρώπων που διέδιδαν μια νέα και επιβλαβή δεισιδαιμονία.»—Βίος Νέρωνος κεφ. 16.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΙΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Ο Πλίνιος ο νεώτερος, ως κυβερνήτης της Βιθυνίας, έγραψε προς τον Αυτοκράτορα Τραϊανόν ζητώντας πληροφορίες για το ποια θα ήταν η πιο καλή πολιτεία του απέναντι των πρώτων Χριστιανών. Αυτό συνέβη όχι περισσότερο από σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του αποστόλου Παύλου και γι’ αυτό η επιστολή του έχει αξία κλασσικού εγγράφου που υποχρεώνει όλους όσοι αρνούνται να δώσουν εμπιστοσύνη στην αφήγησι της Αγίας Γραφής περί του Χριστού, να παραδεχθούν ότι αυτός έζησε, ότι υπήρξε μέγας διδάσκαλος, ότι απέκτησε αφωσιωμένους μαθητάς που έζησαν μια ζωή τόσο διαφορετική από τη ζωή των ειδωλολατρών ώστε να κάμη και τους Ρωμαίους ακόμη αυτοκράτορας να προσέξουν και αντιμετωπίσουν το γεγονός αυτό.

Ο Πλίνιος, αφού ομολογεί στην επιστολή του ότι αυτός προσωπικά δεν είχε παραστή ποτέ «στις δίκες των ανθρώπων που ακολουθούν τον Χριστιανισμό», αναφέρει: «Η μέθοδος που ακολούθησα απέναντι εκείνων που φέρθηκαν μπροστά μου γιατί ήσαν Χριστιανοί, είναι η εξής: Τους ρωτούσα αν είναι Χριστιανοί.» Αν ωμολογούσαν ότι ήσαν, ετιμωρούντο. Ωστόσο, άλλοι, «κατά την εξέτασι ηρνούντο ότι ήσαν Χριστιανοί, ή ότι υπήρξαν κάποτε.» Για να το αποδείξουν αυτό, όχι μόνο προσέφεραν ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και «εξύβρισαν ακόμη το όνομα του Χριστού: ενώ, όπως λέγεται, είναι αδύνατον οι πραγματικοί Χριστιανοί να εξαναγκασθούν σε συμμόρφωσι με τις απαιτήσεις αυτές». Εν τούτοις, άλλοι, αναφέρει ο Πλίνιος, παρεδέχοντο ότι ήσαν κάποτε Χριστιανοί και «ανέπεμπαν ένα τύπο προσευχής στον Χριστό, ως θεότητα», αλλ’ ισχυρίζοντο ότι επί αρκετό καιρό τώρα δεν ήσαν πλέον Χριστιανοί.—Κλασσικά του Χάρβαρτ, τόμ. 9, σελ. 425-428.

Ο Πλίνιος ζητούσε να γνωρίση αν ο Τραϊανός επεδοκίμαζε τη μέθοδο και την τακτική αυτή. Απαντώντας ο Αυτοκράτωρ στον Πλίνιο επαινούσε τη μέθοδο με την οποία εχειρίζετο το ζήτημα. «Ακολούθησες το σωστό δρόμο», έγραφε ο Τραϊανός, «ερευνώντας τις κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών που παραπέμφθηκαν ενώπιόν σου.» Ο ανεψιός του Τραϊανού που τον διαδέχθηκε ως αυτοκράτωρ (117-138 μ.Χ.), γράφοντας στον ανθύπατο της Ασίας σχετικά με τους Χριστιανούς, εδήλωσε: «Αν, λοιπόν, υπάρχουν τέτοιου είδους κατηγορίες και οι άνθρωποι των επαρχιών μπορούν καθαρά να αποδείξουν κάτι εναντίον των Χριστιανών, ώστε να οδηγηθούν στο δικαστήριο, μόνο στην περίπτωσι αυτή να τους επιτρέψης να καταφύγουν στο δικαστήριο και όχι με τις ασύστατες κατηγορίες και τους απλούς θορύβους.»—Απ. Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία, iv. 9.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Ο με το όνομα Λουκιανός Έλλην ρήτωρ, που γεννήθηκε περί το τέλος της βασιλείας του Τραϊανού, καταπολεμεί τις διδασκαλίες των Χριστιανών και γελοιοποιεί τη μορφή της λατρείας των. Γράφοντας προς τον Κρόνιον σχετικά με το θάνατο του Περεγρίνου του Πρωτέως, του περίφημου κυνικού, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι οι Χριστιανοί ομιλούν περί αυτού [του Χριστού] ως Θεού και τον θεωρούν ως νομοθέτην και τον τιμούν με τον τίτλον του Κυρίου. Γι’ αυτό λατρεύουν ακόμη αυτόν τον μεγάλον άνθρωπο που σταυρώθηκε [καρφώθηκε επάνω σε απλούν πάσσαλο] στην Παλαιστίνη, διότι παρουσίασε στον κόσμο τη νέα αυτή θρησκεία».

Ο Ωριγένης, ένας από τους πολύ επιφανείς «Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς» (185-254 μ.Χ.). διεφύλαξε τις μαρτυρίες πολλών άλλων μη Χριστιανών της αρχαίας εποχής. Παραδείγματος χάριν, τη μαρτυρία του Έλληνος φιλοσόφου Νουμηνίου, που έζησε στο δεύτερο ήμισυ του δευτέρου αιώνος, ο οποίος, καθώς γράφει ο Ωριγένης, «αναφέρει μια περικοπή από την ιστορία του Ιησού Χριστού και αναζητεί την κεκρυμμένη ερμηνεία της.» (Μακ Κλίντοκ και Στρογκ, Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. 7, σελ. 225.) Ο Ωριγένης αναφέρει και για τον Φλέγοντα, που έζησε κατά τα μέσα του δευτέρου αιώνος, πώς μνημονεύει την εκπλήρωσι μερικών προφητειών που εφαρμόζονται στον Χριστό.—Κατά Κέλσου, βιβλ. ii. §14.

Ο Κέλσος, ένας λυσσώδης εχθρός του Χριστιανισμού που έζησε 130 περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού, παρέθεσε πολλές περικοπές από τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, λέγοντας: «Αυτά τα παίρνομε από τα συγγράμματα σας, για να σας πολεμήσομε με τα όπλα τα δικά σας.» Τα αρχικά έργα του Κέλσου χάθηκαν, αλλ’ ο Ωριγένης μάς διεφύλαξε περί τα 80 εδάφια απ’ αυτά που παρέθεσε στα δικά του συγγράμματα ο Κέλσος από τις Ελληνικές Γραφές. Ο Ιησούς, γράφει ο Κέλσος, παριστάνεται ως ο λόγος του Θεού· ονομάζεται Υιός του Θεού· κατάγεται από την Ναζαρέτ· είναι γυιός ενός ξυλουργού· υπάρχει ο ισχυρισμός ότι είχε θαυματουργική γέννησι. Υπαινίσσεται ακόμη τη φυγή του Ιησού στην Αίγυπτο, το βάπτισμά του στον Ιορδάνη ποταμό, τη φωνή που τον διακήρυξε Υιόν του Θεού, τους πειρασμούς του στην έρημο, την εκλογή των δώδεκα αποστόλων. Παραδέχεται δε ότι ο Ιησούς έκαμε μεγάλα θαύματα: έθρεψε πλήθη, άνοιξε μάτια τυφλών, εθεράπευσε χωλούς, έκαμε ιάσεις ασθενών και ανέστησε νεκρούς. Αναφέρεται επίσης σε πολλά δογματικά σημεία της διδασκαλίας του Χριστού. Και στο τέλος αναφέρει την προδοσία του Ιούδα, την άρνησι του Πέτρου, το μαστίγωμα, το ακάνθινο στεφάνι και τους χλευασμούς που συσσωρεύθηκαν στον Ιησούν καθώς και το σκότος και τον σεισμό που έγιναν κατά το θάνατο του καν έπειτα την ανάστασι που ακολούθησε. Έτσι ο Εθνικός αυτός συγγραφεύς αθέλητά του απέδειξε ότι τα πράγματα αυτά γράφθηκαν από τότε και γενικά πιστεύθηκαν από τους Χριστιανούς της εποχής εκείνης.—Εγχειρίδιον Κριτικής περί της Ελληνικής Καινής Διαθήκης του Μίτσελ.

Καλούμε στη γραμμή των μαρτύρων ένα επί πλέον μη Χριστιανόν, τον διάσηιιον Ιουδαίον ιστορικόν, τον Φλάβιον Ιώσηπον. Μια σελίδα του συγγράμματος του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία (Βιβλίον XVIII, κεφ. iii, §3), αν και χαρακτηρίζεται ότι δεν είναι γνησία, χωρίς όμως και να αποδεικνύεται αυτό, αναφέρει: «Κατά τους χρόνους αυτούς υπήρξεν ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν επιτρέπεται να τον καλέσωμε άνθρωπο· διότι εξετέλεσε θαυματουργικά έργα, ήταν διδάσκαλος τέτοιων ανθρώπων που δέχονται την αλήθεια με ευχαρίστησι. Είλκυσε πλησίον του πολλούς Ιουδαίους και πολλούς Εθνικούς. Αυτός ήταν [ο] Χριστός. Και όταν ο Πιλάτος με την εισήγησι των αρχόντων μας τον κατεδίκασε να σταυρωθή, αυτοί που τον αγάπησαν εξ αρχής δεν τον εγκατέλειψαν· διότι τους εμφανίσθηκε ζωντανός πάλι την τρίτη ημέρα· καθώς το προείπαν οι θείοι προφήτες αυτό και χίλια άλλα θαυμαστά πράγματα που τον αφορούσαν. Και η φυλή των Χριστιανών, που ωνομάσθηκαν έτσι απ’ αυτόν, δεν εξαλείφθηκε ως τα σήμερα [περί το 93 μ.Χ.].» Ο Ιώσηπος πάλι (Βιβλίο XX, κεφάλαιο ix., §1) αναφέρει πως ο αρχιερεύς Ανανίας «συνεκάλεσε το συνέδριο των πρεσβυτέρων και τους παρουσίασε τον Ιάκωβο, αδελφό του Ιησού, που είχε αποκληθή Χριστός.»—Από την Αγγλική μετάφρασι Ουίλλιαμ Ουίστον.

Έτσι, με τη βεβαίωσι πολλών μαρτύρων, διαπιστούται το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι επινόημα των νεωτέρων χρόνων, αλλά έχει βαθιές ρίζες και στην παλαιά κοσμική ιστορία. Επομένως, όλοι οι άπιστοι που φαντάζονται την Αγία Γραφή χωρίς βάσι σε γεγονότα που αποδεικνύονται, ας αφήσουν τις λανθασμένες ιδέες και προκαταλήψεις των και ας εκτιμήσουν τη Βίβλο κατάλληλα, αναγνωρίζοντας ότι είναι ο αληθινός λόγος του Ιεχωβά Θεού, απρόσβλητος και άφθαρτος! Οι ημέρες των ανθρώπων είναι σαν χόρτος, «ο λόγος όμως του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα»!—Ιωάννης 17:17· Ψαλμός 103:15· Ησαΐας 40:8· 1 Πέτρου 1:25.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.—Ματθαίος 24:14. Σ 15/1/51 1β

2 Το ποτήριον της ευλογίας τα όποιον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; . . . Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων.—1 Κορινθίους 10:16, 21, Μ.Ν.Κ. Σ 1/2/51 11, 12α

3 Λέγετε, Πάτερ, . . . ελθέτω η βασιλεία σου.—Λουκάς 11:2. Σ 15/11/51 6, 7α

4 Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος αλλά δια του πνεύματός μου.—Ζαχαρίας 4:6. Σ 1/8/51 18, 19α

5 Μη φοβηθής από προσώπου αυτών, . . . θέλουσι σε πολεμήσει, αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου.—Ιερεμίας 1:17, 19. Σ 1/12/51 20, 30

6 Όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, και πάντας τους προφήτας, εν τη βασιλεία του Θεού, . . . θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών, και από βορρά και νότου, και θέλουσι καθίσει εν τη βασιλεία του Θεού.—Λουκάς 13:28, 29. Σ 1/6/51 17, 18

7 Οι υιοί της Σιών ας αγάλλωνται εις τον Βασιλέα αυτών.—Ψαλμός 149:2. Σ 1/1/52 18, 19α

8 Θέλω προσέτι σε δώσει φως εις τα έθνη, δια να ήσαι η σωτηρία μου έως εσχάτου της γης.—Ησαΐας 49:6. Σ 15/1/52 8α

9 Ο Κύριος εστάθη μάρτυς μεταξύ σου και της γυναικός της νεότητός σου, προς την οποίαν συ εφέρθης δολίως· ενώ αυτή είναι η σύζυγός σου, και η γυνή της συνθήκης σου.—Μαλαχίας 2:14. Σ 15/7/51 21α

10 Οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος.—Δανιήλ 12:3. Σ 1/10/51 17, 18α

11 Και έκραζε το έν προς το άλλο, και έλεγεν, Άγιος, άγιος, άγιος ο Ιεχωβά των δυνάμεων πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης αυτού.—Ησαΐας 6:3, Α.Σ.Μ. Σ 1/7/51 16, 17

12 Εσαλεύθησαν αι βασιλείαι· έδωκε φωνήν αυτού· η γη ανελύθη. Ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών.—Ψαλμός 46:6, 7, Α.Σ.Μ. Σ 15/6/51 19, 20α

13 Παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη.—1 Πέτρου 4:4, 5. Σ 15/12/51 7, 8α

14 Να μη περιπατήτε πλέον, καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν, εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν.—Εφεσίους 4:17, 18. Σ 1/3/52 14, 15

15 Ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας.—Ησαΐας 66:22, Α.Σ.Μ. Σ 15/3/52 32

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 17 Αυγούστου: Είναι ο Θεός Υπεύθυνος για την Παγκόσμια Στενοχωρία;

Εβδομάδα 24 Αυγούστου: Προσήλωσις της Μομφής πάνω στον Μόνον Υπεύθυνον.

Ο Λόγος του Θεού να Έχη την Πρώτη Θέσι στη Ζωή μας

«ΤΙΝΙ ΤΡΟΠΩ θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; Φυλάττων τους λόγους σου. Εις τα διατάγματά σου θέλω εντρυφά· δεν θέλω λησμονήσει τους λόγους σου.» (Ψαλμός 119:9, 16) Για να δώσωμε στον λόγον του Θεού την πρώτη θέσι στη ζωή μας, πρέπει να τον θέσωμε πάνω από τον λόγον οποιουδήποτε άλλου, πάνω από τις ανθρώπινες φιλοσοφίες, τις ανθρωποποίητες θρησκευτικές παραδόσεις και τα εντάλματα των ανθρώπων που αντιβαίνουν στο θέλημα του Θεού.a Έτσι μόνο μπορούμε να κατανοήσωμε στην ατομική μας περίπτωσι τον σκοπό για τον οποίον ο Θεός μάς έδωσε τον λόγον Του, πράγμα που θα μας επηρεάση ισχυρά προς το καλό και θα μας βοηθήση να ζήσωμε σύμφωνα με τις ευχές της αφιερώσεώς μας.

Μερικοί δυσκολεύονται να εξακριβώσουν το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς σε ειδικές περιπτώσεις. Γιατί; Διότι ο λόγος του Θεού δεν εγράφη ειδικά για κάθε άτομο. Συνήθως η δυσκολία έγκειται σ’ αυτό: ενώ ο λόγος του Θεού σημειώνει μια πορεία ως την καλύτερη, το άτομο θέλει να λάβη άλλη πορεία για κάποιον ιδιοτελή λόγο. Ζητεί, λοιπόν, κάποια υπερφυσική ένδειξι, ωσάν να ήθελε να του δείξη ο Θεός απ’ ευθείας ή μέσω αγγέλου τι πρέπει να κάμη.

Είναι αληθές ότι στους παλαιούς καιρούς ο Θεός έδωσε σε μερικούς δούλους του ειδικές ενδείξεις τού τι ήταν το θέλημά του σε ωρισμένες περιπτώσεις, όχι προς όφελος του ατόμου, αλλά χάριν του λαού του συνολικά, και για την προώθησι της αληθινής λατρείας επάνω στη γη. Σε αυστηρώς προσωπικά ζητήματα έπρεπε πάλι να λάβουν δικές των αποφάσεις. Ούτε πρέπει ν’ αναμένωμε ν’ αναλάβουν άλλοι την ευθύνη με το να μας πουν τι να κάνωμε, ώστε να τους ψέξωμε αν η συμβουλή των καταλήξη σε αποτυχία. Όχι, ο λόγος του Θεού ορίζει τις αρχές, και ανήκει στο κάθε άτομο να τις εφαρμόση στα προσωπικά του ζητήματα, κάνοντας τούτο όσο μπορεί καλύτερα και επωμιζόμενο την ίδια του ευθύνη.—Γαλάτας 6:5.

Εν τούτοις, προστρέχοντας στον λόγον του Θεού για το θέλημά του σε διάφορα ζητήματα, δεν πρέπει ν’ αναμένωμε ότι μόνο με κατ’ ιδίαν μελέτη θα μπορέσωμε να καταλάβωμε όλα όσα διδάσκει. Όσο κι αν μελετούσαν, οι δούλοι του Θεού, δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν το μυστήριο της ουρανίας δόξης για τους Χριστιανούς ώσπου το απεκάλυψε ο Θεός μέσω του αγίου του πνεύματος. Το πνεύμα του ρίχνει φως πάνω στο λόγο του.—1 Κορινθίους 2:7-14.

Για να καθοδηγούμεθα κατάλληλα από τον Λόγον του Θεού, χρειαζόμεθα επίσης τη βοήθεια της θεοκρατικής του οργανώσεως, διότι προς όφελός της πρωτίστως μας έδωσε ο Θεός τον λόγον του, το δε άγιο πνεύμα του δεν ενεργεί ανεξάρτητα από την οργάνωσί του, όπως δεν ενήργησε και στην εποχή του Ιησού και των αποστόλων του. Αν επρόκειτο να αποφασίζη ο καθείς μας ατομικά τι να διδάσκη και τον τρόπο και τον τόπο του κηρύγματος, τι σύγχυσις θα υπήρχε! Αλλά διδασκόμεθα: «Ο Θεός είναι Θεός, όχι ακαταστασίας, αλλά ειρήνης.»—1 Κορινθίους 14:33, 40, Μ.Ν.Κ.

Καθώς καταστρώνομε την ατομική μας πορεία ενεργείας σύμφωνα με τις αρχές που αναγράφονται στον λόγον του και σύμφωνα με το πνεύμα του Θεού και με τις οδηγίες της θεοκρατικής οργανώσεως, θα αποβλέπωμε πάντοτε στον Θεό για την ευλογία του, εκτιμώντας ότι μόνον «εάν ο Ιεχωβά θελήση» μπορούμε να κάμωμε τούτο ή εκείνο. Κατόπιν, αν συνοδεύη επιτυχία τις προσπάθειές μας θα ευχαριστήσωμε τον Θεό, εκτιμώντας ότι όλα τα αγαθά προέρχονται απ’ αυτόν. Κι αν συναντήσωμε εμπόδια; Τότε, ενώ δεν θα επιτρέψωμε να μας αποθαρρύνουν, θα μελετήσωμε το ζήτημα για να ιδούμε κατά πόσον ο Σατανάς είναι υπεύθυνος και σε τι βαθμό η μομφή ανήκει σ’ εμάς.—1 Θεσσαλονικείς 2:17, 18· Ιάκωβος 1:17· 4:13-17.

Δίνοντας στον λόγον του Θεού την πρώτη θέσι στη ζωή μας, θα τηρήσωμε την πορεία μας καθαρή και αυτό θα μας οδηγήση σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Ο Νώε ήτο ηλικίας πεντακοσίων ετών· και εγέννησεν ο Νώε τον Σημ, τον Χαμ, και τον Ιάφεθ. Και εισήλθεν ο Νώε, και οι υιοί αυτού, και η γυνή αυτού, και αι γυναίκες των υιών αυτού.—Γένεσις 5:32· 7:7. Σ 1/4/52 28-30

17 Πολεμήσατε υπέρ των αδελφών σας.—Νεεμίας 4:14. Σ 1/5/51 8, 9

18 Παρήλθεν ο θερισμός, ετελείωσε το θέρος, και ημείς δεν εσώθημεν.—Ιερεμίας 8:20. Σ 1/9/51 15α

19 Μετά ελεήμονος, ελεήμων θέλεις είσθαι.—Ψαλμός 18:25, Μετ. Βασ. Ιακ. Σ 15/11/51 13β

20 Η αγάπη . . . δεν διαλογίζεται το κακόν.—1 Κορινθίους 13:4, 5. Σ 1/3/52 13, 15, 16α

21 Διότι πρέπει να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.—1 Κορινθίους 15:25, 26. Σ 15/8/51 10β

22 Διότι δεν θέλει διαμένει η ράβδος της ασεβείας επί τον κλήρον των δικαίων, δια να μη εκτείνωσιν οι δίκαιοι τας χείρας αυτών εις την ανομίαν.—Ψαλμός 125:3. Σ 15/4/52 11α

23 Η γη δεν θέλει πωλείσθαι εις απαλλοτρίωσιν διότι ιδική μου είναι η γη· . . . Διότι εις εμέ οι υιοί του Ισραήλ είναι δούλοι· δούλοί μου είναι, τους οποίους εξήγαγον εκ γης Αιγύπτου.—Λευιτικόν 25:23, 55. Σ 1/11/51 20, 24, 19

24 Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου. Εις τα διατάγματά σου θέλω εντρυφά· δεν θέλω λησμονήσει τους λόγους σου.—Ψαλμός 119:9, 16. Σ 15/9/51 34β

25 Παρακαλώ σε λοιπόν, πάτερ, να πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου· διότι έχω πέντε αδελφούς· δια να μαρτυρήση εις αυτούς, ώστε να μη έλθωσι και αυτοί εις τον τόπον τούτον της βασάνου.—Λουκάς 16:27, 28. Σ 1/6/51 15-17α

26 Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει;—1 Κορινθίους 6:3. Σ 15/12/51 10β

27 Δεν θέλεις κάμει μετ’ αυτών, ουδέ μετά των θεών αυτών, συνθήκην.—Έξοδος 23:32. Σ 15/3/52 15, 16

28 Αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.—Ματθαίος 6:13. Σ 15/11/51 26, 27, 30β

29 Θέλω . . . στήσει την σημαίαν μου προς τους λαούς, και θέλουσι φέρει τους υιούς σου εν ταις αγκάλαις, . . . βασιλείς θέλουσιν είσθαι οι παιδοτρόφοι σου, και αι βασίλισσαι αυτών αι τροφοί σου.—Ησαΐας 49:22, 23. Σ 15/1/52 18-20α

30 Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός.—Ματθαίος 19:9. Σ 15/7/51 11, 12α

31 Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός).—1 Πέτρου 3:21. Σ 1/4/52 6-8α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 31 Αυγούστου: Το Πεδίον της Βιβλικής Προφητείας, §1-20.

Εβδομάδα 7 Σεπτεμβρίου: Το Πεδίον της Βιβλικής Προφητείας, §21-24· και Βοηθήματα για την Κατανόησι της Προφητείας.

«Ελθέτω η Βασιλεία σου» Περίοδος Μαρτυρίας—Ματθαίος 6:10

Επί πολλούς αιώνες και σε πολλές γλώσσες εκατομμύρια ατόμων ανέπεμπαν την Κυριακή προσευχή, που περιλαμβάνει το αίτημα «Ελθέτω η βασιλεία σου». Πολύ περισσότερα εκατομμύρια με ειλικρίνεια, αν και δεν είχαν σαφή γνώσι, έτρεφαν σφοδρή επιθυμία για τον καιρό που θα ελάμβανε απάντησι η προσευχή αυτή, οπότε το θέλημα του Θεού θα γίνεται «ως εν ουρανώ, και επί της γης». Πόσο η ανθρωπότης στενάζει για τον ευλογητό αυτό καιρό, στον οποίο στηρίζει ελπίδες και του οποίου έχει ανάγκην! Και όμως πόσο λίγοι πραγματικά γνωρίζουν τι ακριβώς ζητεί η προσευχή και τι θα σημαίνη για τα άτομα που υπηρετούν τον Θεό. Αν σας παρεσχέθη η ευλογητή αυτή γνώσις και εκτιμάτε το αποτέλεσμα που θα έχη για κείνους που προσεύχονται ειλικρινά γι’ αυτήν και εργάζονται για να έχουν μερίδα στις ευλογίες της, τότε θα θελήσετε να κάμετε παν ό,τι μπορείτε για να διαβιβάσετε στους άλλους τις ίδιες παρηγορητικές αλήθειες συμμετέχοντας στην Περίοδο Μαρτυρίας «Ελθέτω η Βασιλεία σου» στη διάρκεια του Αύγουστου. Προσφέρατε στους φίλους σας, συγγενείς, γνωστούς και γείτονας τη σύνθεσι που εξέδωκε η Εταιρία Σκοπιά και η οποία περιλαμβάνει το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» και το βιβλιάριο Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα με Ευτυχία επάνω στη Γη; (ή οποιοδήποτε άλλο βιβλιάριο), προς 9.000 δρχ. Γράψτε στο εδώ τμήμα της Εταιρίας να σας δώση όλες τις λεπτομέρειες γι’ αυτή την υπηρεσία.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. Μη αισχυνθής λοιπόν την μαρτυρίαν του Κυρίου ημών, μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού· αλλά συγκακοπάθησον μετά του ευαγγελίου με την δύναμιν του Θεού.—2 Τιμόθεον 1:7, 8. Σ 15/1/51 14β

2 Ψάλατε εις τον Κύριον άσμα νέον· διότι έκαμε θαυμάσια· η δεξιά αυτού, και ο βραχίων ο άγιος αυτού, ενήργησαν εις αυτόν σωτηρίαν.—Ψαλμός 98ος 1. Σ 15/3/52 1, 2

3 Και ήγγισεν αυτόν εις το στόμα μου, και είπεν, Ιδού, τούτο ήγγισε τα χείλη σου· και η ανομία σου εξηλείφθη, και η αμαρτία σου εκαθαρίσθη.—Ησαΐας 6:7. Σ 1/7/51 26, 27

4 Μακάριοι σεις οι πτωχοί, διότι υμετέρα είναι η βασιλεία του Θεού.—Λουκάς 6:20. Σ 15/5/51 2, 3

5 Μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.—Ρωμαίους 12:2. Σ 1/3/52 13

6 Αυτός που τρώγει και πίνει χωρίς κατάλληλη αντίληψι του Σώματος, τρώγει και πίνει προς κατάκρισίν του.—1 Κορινθίους 11:29, Μ.Μ. Σ 1/2/51 5, 6β

7 Δια πίστεως ο Νώε. . . . κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού.—Εβραίους 11:7. Σ 1/4/52 17-19

8 Και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών· διότι και ημείς συγχωρούμεν εις πάντα αμαρτάνοντα εις ημάς.—Λουκάς 11:4. Σ 15/11/51 11, 12β

9 Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.—1 Πέτρου 4:8. Σ 15/12/61 19β

10 Πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.—Ιάκωβος 5:16. Σ 1/8/51 6, 8α

11 Ο Θεός είναι εν τω μέσω αυτής· δεν θέλει σαλευθή.—Ψαλμός 46:5. Σ 15/6/51 10α

12 Μακάριος όστις υπομείνη, και φθάση εις ημέρας χιλίας τριακοσίας και τριάκοντα πέντε.—Δανιήλ 12:12, Σ 15/10/51 14, 12

13 Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, . . .· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.—1 Κορινθίους 13:11. Σ 15/8/51 5, 6

14 Ελπίζω επί τον λόγον σου.—Ψαλμός 119:42. Σ 15/9/51 16

15 Οι θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς, να μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσι προς ημάς.—Λουκάς 16:26. Σ 1/6/51 13α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 14 Σεπτεμβρίου: 1914 Ένα Χαρακτηριστικό Έτος!

Εβδομάδα 21 Σεπτεμβρίου: Προσδιορισμός του Έτους από τα Γεγονότα και τη Γραφή.

Εβδομάδα 28 Σεπτεμβρίου: Αποδείξεις της Ορθότητος του Έτους.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Ιεχωβά . . . υπερυψώθης υπέρ πάντας τους θεούς.—Ψαλμός 97ος 9. Σ 15/3/52 18, 19α

17 Σας λέγω, ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.—Λουκάς 19:40. Σ 1/12/51 16α

18 Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.—Ματθαίος 22:37, Μ.Ν.Κ. Σ 1/3/52 8, 9α

19 Αλλ’ ο Κύριος ούτω λέγει· Και οι αιχμάλωτοι του ισχυρού θέλουσιν αφαιρεθή, και το λάφυρον του τρομερού θέλει αποσπασθή· διότι εγώ θέλω δικολογήσει προς τους δικολογούντας κατά σου, και εγώ θέλω σώσει τα τέκνα σου.—Ησαΐας 49:25. Σ 15/1/52 22, 23, 21α

20 Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών.—Ματθαίος 15:14. Σ 1/1/52 8α

21 Την αδελφότητα αγαπάτε.—1 Πέτρου 2:17. Σ 1/5/51 22α

22 Τότε είπα, Ιδού εγώ, απόστειλόν με.—Ησαΐας 6:8. Σ 1/7/51 5, 6α

23 Ώμοσεν εις τον ζώντα εις τον αιώνα, ότι θέλει είσθαι εις καιρόν, καιρούς, και ήμισυ καιρού.—Δανιήλ 12:7. Σ 1/10/51 5, 7β

24 Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον.—1 Πέτρου 3:21. Σ 1/4/52 23, 24, 27

25 Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά το πνεύμα ζέοντες.—Ρωμαίους 12:11. Σ 15/12/51 6, 7

26 Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς; Και είπεν, “. . . θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν”;—Ματθαίος 19:4, 5. Σ 15/7/51 4, 5, 7α

27 Καθώς φρονεί εν τη ψυχή αυτού, τοιούτος είναι.—Παροιμίαι 23:7. Σ 1/9/51 13

28 Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι.—Λουκάς 16:10. Σ 15/1/51 15β

29 Τότε θέλεις κάμει να ηχήση ο αλαλαγμός της σάλπιγγος την δεκάτην του εβδόμου μηνός την ημέραν του εξιλασμού.—Λευιτικόν 25:9. Σ 1/11/51 33, 34, 36

30 Μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.—Ρωμαίους 12:2. Σ 1/3/52 20α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 5 Οκτωβρίου: Αφιέρωσις στον Θεόν και Καθιέρωσις, §1-24.

Εβδομάδα 12 Οκτωβρίου: Αφιέρωσις στον Θεόν και Καθιέρωσις, §25-32· και Αφιέρωσις για Ζωή στο Νέο Κόσμο.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

1 Τον άρτον ημών τον επιούσιον δίδε εις ημάς καθ’ ημέραν.—Λουκάς 11:3. Σ 15/11/51 4, 5β

2 Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει.—Ησαΐας 32:1. Σ 15/4/52 12, 14, 19

3 Εφρύαξαν τα έθνη· εσαλεύθησαν αι βασιλείαι· έδωκε φωνήν αυτού· η γη ανελύθη.—Ψαλμός 46:6. Σ 15/6/51 17, 18α

4 Ο καθήμενος επ’ αυτόν εκκαλείτο Πιστός, και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη.—Αποκάλυψις 19:11. Σ 1/5/51 19

5 Άγγελος του Ιεχωβά στρατοπεδεύει κύκλοι των φοβουμένων αυτόν, και ελευθερόνει αυτούς.—Ψαλμός 34:7, AS. Σ 15/9/51 12, 14

6 Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ.—Ιωάννης 6:56. Σ 1/2/51 23, 25α

7 Είπε δε προς αυτόν, Εάν τον Μωυσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.—Λουκάς 16:31. Σ 1/6/51 23, 24α

8 Και θέλω πλησιάσει προς εσάς δια κρίσιν· και θέλω είσθαι μάρτυς σπεύδων εναντίον των . . . μοιχευόντων.—Μαλαχίας 3:5. Σ 15/3/52 23, 24

9 Οι δε άλλοι Ιουδαίοι, οι εν ταις επαρχίαις του βασιλέως, συνήχθησαν, και εστάθησαν υπέρ της ζωής αυτών.—Εσθήρ 9:16. Σ 1/5/51 11

10 Και έκλεισαν τους οφθαλμούς αυτών, δια να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών, και ακούωσι με τα ώτα αυτών, και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών, και επιστρέψωσι και θεραπευθώσι.—Ησαΐας 6:10. Σ 1/7/51 11, 12α

11 Δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας.—Ματθαίος 24:39. Σ 1/4/52 4, 5α

12 Ήρχισαν άπαν το πλήθος των μαθητών χαίροντες να υμνώσι τον Θεόν . . . λέγοντες, Ευλογημένος ο ερχόμενος βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά.—Λουκάς 19:37, 38, NW. 1/12/51 16, 17

13 Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ, και ας προσεχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου.—Παροιμίαι 23:26. Σ 1/3/52 17α

14 Έστρεψεν ο Ιεχωβά την αιχμαλωσίαν του Ιώβ . . . και έδωκεν ο Ιεχωβά εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον.—Ιώβ 42:10, AS. Σ 15/8/51 15

15 Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες, κυβερνώντες καλώς τα τέκνα αυτών.—1 Τιμόθεον 3:12. Σ 15/7/51 16α

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 19 Οκτωβρίου: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου», §1-16.

Εβδομάδα 26 Οκτωβρίου: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου», § 17-22· και Καθορισμός Τελικής Τύχης στην Τωρινή Περίοδο Κρίσεως, §1-12.

Εβδομάδα 2 Νοεμβρίου: Καθορισμός Τελικής Τύχης στην Τωρινή Περίοδο Κρίσεως, §13-27.

Εκπαίδευσις Τέκνων για Ζωή στο Νέο Κόσμο

«Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά.»—Λουκάς 18:16.

 1. Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι γονείς σήμερα, και ποιες είναι οι απόψεις για την επιτύχη λύσι του;

ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, μεγάλου ενδιαφέροντος για όλους τους αφωσιωμένους γονείς σ’ αυτή την περίοδο πριν από τον Αρμαγεδδώνα, είναι το πρόβλημα της κατάλληλης ανατροφής τέκνων στη θεία εύνοια. Όσο περισσότερο το κράτος υπεισέρχεται στον τομέα των δικαιωμάτων των γονέων, τόσο δυσκολότερο γίνεται το πρόβλημα. Η κοινωνία του σημερινού παλαιού κόσμου που παρακμάζει, αναλαμβάνοντας διαρκώς περισσότερον έλεγχο επάνω στον τομέα της ανατροφής και εκπαιδεύσεως των νέων, ζητεί να υποβιβάση στο κατώτερο αντιχριστιανικό της επίπεδο τους υψηλούς κανόνας της Βιβλικής εκπαιδεύσεως που παρέχεται από θεοσεβείς γονείς. Εκείνοι που έχουν μια όρασι της κοινωνίας του ερχομένου νέου κόσμου, λαμβάνουν υπό σοβαράν έποψιν αυτό το ζήτημα. Παρατηρούν ότι οι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά σε προηγούμενες εποχές αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα και το έλυσαν εφαρμόζοντας τις καλά δοκιμασμένες, υγιείς αρχές εκπαιδεύσεως και διδασκαλίας που βασίζονται στις Γραφές. Ότι αυτοί οι παλαιότεροι θεοσεβείς γονείς είχαν επιτυχία, μαρτυρείται από τη Βιβλική αφήγησι της ζωής πολλών πιστών δούλων του Θεού οι οποίοι από την παιδική ηλικία εξεπαιδεύοντο στην ευσέβεια. Σ’ αυτούς εξεδηλώθη η εύνοια του Ιεχωβά και έλαβαν μια βεβαιωμένη ελπίδα ζωής στο νέο κόσμο.—Εβραίους 11:8-40.

 2. Ποια εκπαίδευσις φέρνει θεία εύνοια, και τι εσήμαινε αυτό για τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

² Η εκπαίδευσις που φέρνει θεία εύνοια δεν είναι Αμερικανική, Βρεττανική, Γαλλική, Γερμανική, ούτε ακολουθεί οποιαδήποτε άλλη μόρφωσι της κοινωνίας του παλαιού κόσμου. Μάλλον η εκπαίδευσις που υπολογίζεται είναι θεοκρατική, Χριστιανική. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα πιθανά μέλη της κοινωνίας του νέου κόσμου, ηλικιωμένα και νεαρά, πρέπει να επανεκπαιδευθούν για να μάθουν νέες κατευθύνσεις που περιλαμβάνουν υψηλοτέρους κανόνας. Αυτό ακριβώς συνέβη κατά τη διάρκεια των περασμένων πολλών ετών στην παγκόσμια κοινότητα των μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι ακολούθησαν μια απαράμιλλη σειρά μαθημάτων θείας εκπαιδεύσεως. Οι διδάσκαλοι των υπήρξαν ο Ιεχωβά Θεός και ο Υιός του Ιησούς Χριστός. (Ησαΐας 30:20) Από το ομοιόμορφο διδακτικό τους βιβλίο, την Αγία Γραφή, έμαθαν την καθαρή γλώσσα της Βιβλικής αληθείας. (Σοφονίας 3:9) Έτσι ο πιστός λαός του Ιεχωβά, που προήρχετο από πολλά έθνη και ήταν διασκορπισμένος σε όλη τη γήινη σφαίρα, εσφυρηλατήθηκε σ’ έναν ενοποιημένο κοινωνικό όμιλο. Στέκει σαν ένας ξεχωριστός λαός του νέου κόσμου με μια λαμπρή όρασι ενός διαρκούς θεοκρατικού πολιτισμού για το μέλλον. Ακόμη και τώρα αυτοί επιμένουν να εκπαιδεύσουν τον εαυτό τους και τα τέκνα τους σύμφωνα με τους υψηλούς Χριστιανικούς κανόνας που εκτίθενται στη Γραφή για τους πιθανούς υπηκόους του νέου κόσμου.

 3. Τι ενδιαφέρον εξεδήλωσε ο Ιησούς για τα παιδιά;

³ Ο Ιησούς Χριστός, κατά την επίγεια διακονία του που διήρκεσε τριάμισυ χρόνια, ήταν το τέλειο πρότυπο που μιμούνται σήμερα οι Χριστιανοί στην εκπαίδευσί τους για να γίνουν υπήκοοι του νέου κόσμου. Ενώ ο Ιησούς ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικά πολυάσχολος στο να κηρύττη και να διδάσκη, δεν ήταν όμως τόσο πολυάσχολος ώστε ν’ αγνοή τα παιδιά του καιρού του. Ο Ιησούς αισθανόταν στοργή για τα νεαρά τέκνα των άλλων και τα εναγκαλιζόταν με τους γεμάτους τρυφερότητα βραχίονάς του. (Μάρκος 9:36) Έθετε με θέρμη τα χέρια του επάνω στα παιδιά και ανέπεμπε προσευχή γι’ αυτά. (Ματθαίος 19:13) Στους μαθητάς του συνιστούσε το πνεύμα της παιδικής πραότητος. (Ματθαίος 18:3) Ενέκρινε την παροχή καλών δώρων στα παιδιά και τα χρησιμοποιούσε ως παραδείγματα στις ομιλίες του. (Ματθαίος 7:11· Λουκάς 9:48) Παιδιά παρευρίσκοντο στις συναθροίσεις του μαζί με τους γονείς των και έκαμε τρία από τα μεγάλα του θαύματα περιλαμβάνοντας κι αυτά. (Ματθαίος 14:21) Το ένα ήταν η ανάστασις του μικρού κοριτσιού, της θυγατρός του Ιαείρου, και ένα άλλο ήταν η θεραπεία ενός παιδιού που είχε καταληφθή από δαιμόνιο και που ο Ιησούς παρέδωσε πάλι στα ανυπόμονα χέρια του έκπληκτου πατέρα του. Μια τρίτη περίπτωσις ήταν όταν ο Ιησούς εθεράπευσε με εξουσία που ήσκησε από μακριά, το νεαρό τέκνο ενός ακολούθου του βασιλέως. Ο Ιησούς καλούσε ακόμη με στοργή τους μαθητάς του «τεκνία».—Λουκάς 8:42, 54· 9:42 και Ιωάννης 4:49-51· 13:33.

 4. Τι προσοχή έδωσαν οι μαθηταί τού Ιησού στα παιδιά;

⁴ Οι μαθηταί εμιμήθησαν τον Διδάσκαλόν των δείχνοντας επίσης μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον για τα παιδιά. Ο Πέτρος εχρησιμοποίησε τα καταλλήλως εκπαιδευμένα παιδιά ως παράδειγμα υπακοής. Έδειξε πώς οι πολύτιμες επαγγελίες του νέου κόσμου αφορούν επίσης και τα παιδιά των Χριστιανών. (1 Πέτρου 1:14· Πράξεις 2:39) Ο Παύλος συνιστά την περίθαλψι των παιδιών και τονίζει ότι πρέπει οι γονείς να αγαπούν στοργικά τα τέκνα των. (1 Θεσσαλονικείς 2:7· Τίτον 2:4) Ο απόστολος Ιωάννης γράφοντας μια από τις επιστολές του, περιελάμβανε και παιδιά στην προσφώνησί του. (2 Ιωάννου 1) Τόσο ο Παύλος όσο και ο Ιωάννης αναφέρονται στους Χριστιανούς ως σύνολον με τον χαρακτηρισμό «τεκνία». (Γαλάτας 4:19· 1 Ιωάννου 2:1) Έτσι βλέπομε ότι τα παιδιά και η αθώα πορεία των έτυχαν σημαντικής προσοχής στις ημέρες του Ιησού και της πρώτης εκκλησίας. Πώς μπορούμε, λοιπόν, εμείς, ως θεοσεβής λαός σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, να μη δώσωμε επιμελή προσοχή στην εκπαίδευσι των παιδιών και την ένωσί τους στις εκκλησιαστικές μας συγκεντρώσεις;

 5. Τι ενδιαφέρον έχει για μας σήμερα το Λουκάς 18:16;

⁵ Αντίθετα προς τους Καίσαρας του κόσμου τούτου, οι οποίοι αποκλείουν τη Βιβλική εκπαίδευσι από τα σχολεία των, ο Ιησούς είπε θετικά, «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά.» (Λουκάς 18:16) Εδώ ο Ιησούς σαφώς συνηγορεί υπέρ μιας Χριστιανικής εκπαιδεύσεως των παιδιών θεοσεβών γονέων. Οι Χριστιανοί γονείς θα προσέξουν αυτή την εντολή ‘ν’ αφήσουν τα παιδία να έλθουν προς τον Ιησούν’. Δεν θα φέρουν επάνω τους καταδίκη όπως κάνει ο κόσμος που προσπαθεί να εμποδίση τα παιδιά ν’ ακολουθήσουν τον Χριστόν, τον Βασιλέα του νέου κόσμου. Χρειάζεται μόνο να αναφέρωμε την επαίσχυντη τακτική που ακολουθείται σε πολλές χώρες, όπου οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί του Καίσαρος αποβάλλουν καλής συμπεριφοράς τέκνα των μαρτύρων του Ιεχωβά, μόνο διότι η συνείδησίς των δεν επιτρέπει στα παιδιά αυτά να χαιρετούν εθνικές σημαίες, επειδή αυτό θεωρείται ειδωλολατρία και αντίθετο προς τις εντολές της Γραφής. (Έξοδος 20:4, 5) Παρά την έλλειψι κατανοήσεως και την εναντίωσι, εκείνοι που αποτελούν τον πιστόν λαόν του Ιεχωβά, καθώς και τα τέκνα των, θα εξακολουθήσουν να πειθαρχούν πρώτα στον νόμον του Θεού. (Πράξεις 5:29) Ως μέρος της αληθινής των λατρείας προς τον Ιεχωβά Θεό, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα εκπληρώσουν αυτό το χρέος στον Θεόν, αποδίδοντάς του ό,τι του ανήκει και θ’ αντισταθούν στους Καίσαρας, οι οποίοι δεν έχουν εξουσία να επεμβαίνουν στα Χριστιανικά δικαιώματα των γονέων να εκπαιδεύουν τα τέκνα των σύμφωνα με τις Βιβλικές κατευθύνσεις και εντολές. (Λουκάς 20:25) Ποιες, λοιπόν, είναι οι Χριστιανικές κατευθύνσεις και αρχές για την εκπαίδευσι των παιδιών, οι οποίες έρχονται σε αντίθεσι με τις εκπαιδευτικές μεθόδους του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων;

 6. Περιγράψτε την αρχική εκπαίδευσι του Ιησού ως παιδιού και νεανίου.

⁶ Όταν ήταν παιδί, ο Ιησούς ο ίδιος έλαβε μια κατάλληλη, υγιά Βιβλική εκπαίδευσι. Η Ιουδαία μητέρα του Μαρία και ο θετός πατήρ του Ιωσήφ από τον οίκον του Δαβίδ, του έδωσαν τη συνήθη Ιουδαϊκή ανατροφή της εποχής εκείνης. Ως νεανίας, στα εφηβικά του χρόνια, ο Ιησούς εξακολούθησε να αποδίδη τιμή και υπακοή στους επίγειους γονείς του με πλήρη ευσεβή υποταγή. Σ’ αυτά τα χρόνια της διαπλάσεώς του ανεπτύχθη υγιεινά σε σοφία και σωματικό ανάστημα. Συγχρόνως, μελετούσε τις Εβραϊκές Γραφές και εμαθητεύετο ως ξυλουργός. (Λουκάς 2:47· Ματθαίος 13:55) Γι’ αυτή την αρχική περίοδο της ανθρωπίνης του υπάρξεως είναι γραμμένο: «Και κατέβη μετ’ αυτών, και ήλθεν εις Ναζαρέτ· και ήτο υποτασσόμενος εις αυτούς. . . . Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.» (Λουκάς 2:51, 52) Στη ζωή του αργότερα ποτέ δεν μίλησε ο Ιησούς με αποδοκιμασία για τις αρχές και τις συνήθειες που εχρησιμοποιήθηκαν για την ανατροφή του στη θεία εύνοια.

 7. Στη συνέντευξι που είχε ο νεαρός άρχων με τον Ιησούν, τι αποκαλύπτεται ως προς την εκπαίδευσι των τέκνων;

⁷ Σε μια περίπτωσι στη διακονία του, κάποιος νεαρός άρχων ερώτησε τον Ιησούν: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον; Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν: . . . Τας εντολάς εξεύρεις, “Μη μοιχεύσης· Μη φονεύσης· Μη κλέψης· Μη ψευδομαρτυρήσης· Μη αποστερήσης· Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα.” Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτόν, Διδάσκαλε, ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητός μου. Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν, ηγάπησεν αυτόν, και είπε προς αυτόν, Έν σοι λείπει· ύπαγε, πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς· και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ· και ελθέ, ακολουθεί μοι.» (Μάρκος 10:17-21) Από τούτο βλέπομε ότι, όταν ο Ιησούς συνέστησε την καινούργια και πιο σπουδαία απαίτησι για τον νέον, να γίνη μαθητής και διάκονος του Χριστού, δεν έθεσε κατά μέρος τις βασικές δίκαιες αρχές που βρίσκονται πίσω από τη διαθήκη του νόμου που είχε συνάψει ο Ιεχωβά Θεός με το έθνος Ισραήλ. Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς ανέφερε στον παραπάνω κατάλογο τη συνεχή ανάγκη ευπειθούς υποταγής των τέκνων στους γονείς. Έπειτα από χρόνια, ο Παύλος επίσης εχρησιμοποίησε την ίδια αυτή αρχή της πέμπτης εντολής, συνιστώντας την στους Εθνικούς Χριστιανούς της Εφέσου. (Εφεσίους 6:1-3) Ενώ, λοιπόν, οι εγκεκριμένοι νόμοι του Μωυσέως έλαβαν τέλος ως νόμοι για τον Ισραήλ όταν ο Ιησούς καρφώθηκε στο ξύλο του μαρτυρίου στο 33 μ.Χ., εν τούτοις οι αιώνιες αρχές που βρίσκονται κάτω από το νόμο παραμένουν ακόμη ως εφαρμόσιμες. (Κολοσσαείς 2:14) Ας εξετάσωμε, λοιπόν, μερικές από τις παλαιές βασικές αρχές και συνήθειες που ερρύθμιζαν την τυπική θεοκρατική κοινωνία των ημερών του αρχαίου Ισραήλ.

ΤΥΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΤΕΚΝΩΝ

 8. Πόσο σπουδαία ήταν η εκπαίδευσις των τέκνων στην τυπική θεοκρατία του Ισραήλ;

⁸ Στη διάρθρωσι της ζωής της θεοκρατικής κοινωνίας, η οικογένεια είναι η βασική μονάς. Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά Θεός διδάσκει, εκπαιδεύει και διαπαιδαγωγεί με την ράβδον της θεοκρατικής εξουσίας ολόκληρη την παγκόσμια οικογένεια των υιών και θυγατέρων του, έτσι και οι φυσικοί γονείς έχουν την πρωταρχική ευθύνη για τη διδασκαλία και εκπαίδευσι των παιδιών τους. Όταν ο Θεός ωργάνωσε το θεοκρατικό έθνος του Ισραήλ στο 1513 π.Χ., αυτή η ευθύνη των γονέων ενσωματώθηκε ως μέρος του νόμου της χώρας. Οι γονείς διετάσσοντο να εκπαιδεύουν τα τέκνα τους στην παιδική τους ηλικία όσον αφορά το καθήκον τους προς τον Θεόν τον μέγαν Ζωοδότην. Αυτό ήταν σπουδαίο για το έθνος εκείνο, διότι εγγυάτο ότι οι μέλλοντες πολίται του έθνους θα αγαπούσαν τον Θεόν και έτσι το έθνος θα εξακολουθούσε να βαδίζη στον υγιεινό του δρόμο. Ο Μωσαϊκός νόμος λέγει: «Άκουε, Ισραήλ· . . . ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» (Δευτερονόμιον 6:4-7) Πώς εφήρμοζαν οι Ισραηλίτες την παραπάνω θεία εντολή, και ποια κατανόησι είχαν όσον αφορά το τι περιελάμβανε η εκπαίδευσις των νέων;

 9. Τι εννοούσαν οι Ισραηλίτες με τον όρον «εκπαίδευσις»; Εξηγήστε.

⁹ Μιλώντας για εκπαίδευσι οι Ισραηλίτες εννοούσαν ότι περιελαμβάνετο σ’ αυτήν κάτι περισσότερο από την απλή παροχή γνώσεως στα τέκνα τους. Εκπαίδευσις εσήμαινε γι’ αυτούς διαπαιδαγώγησι του τέκνου σύμφωνα με την αυστηρή θεοκρατική διάταξι. Εσήμαινε υποταγή του τέκνου σε σταθερές κατευθύνσεις δικαιοσύνης. Η διανοητική εκπαίδευσις έπρεπε να τεθή σε εφαρμογή και να δημιουργηθή μια ανεξάλειπτη εντύπωσις στην τρυφερή διάνοια του παιδιού ως προς την αξία της. Ήταν σαν ένα φύτευμα και ανάπτυξις ενός νεαρού δένδρου ή κλήματος. Πρώτα το δένδρο ή κλήμα πρέπει να τεθή σε καλό έδαφος που ποτίζεται επαρκώς. (Ιερεμίας 17:7, 8) Το παιδί πρέπει να έχη καλή κατάστασι καρδιάς που παρομοιάζεται με «αγαθή γη», και έπειτα να εφοδιάζεται σταθερά με ύδατα Γραφικής γνώσεως. (Λουκάς 8:8) Αλλά αυτό δεν ήταν όλο που έπρεπε να γίνη: το δένδρο ή κλήμα πρέπει έπειτα να διευθυνθή ως προς το δρόμο της αναπτύξεώς του, είτε καθέτως όπως στην περίπτωσι ενός δένδρου, είτε οριζοντίως όπως στην περίπτωσι μερικών κλημάτων. Ομοίως, στην περίπτωσι ενός παιδιού, ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να διευθύνουν προσεκτικά την πορεία της αναπτύξεώς του σ’ ένα καθωρισμένον αγωγό. «Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλόν σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή, και φως ο νόμος, και οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.»—Παροιμίαι 6:20-23.

10. Τι εσήμαινε η «ράβδος», και γιατί ήταν αναγκαία η χρήσις της;

¹⁰ Αυτή η σταθερή κατεύθυνσις που εδίδετο στη νεαρή ευεπηρέαστη διάνοια εθεωρείτο αναγκαία εν όψει της αληθείας που εκτίθεται στις Παροιμίες: «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.» (Παροιμίαι 22:15) Αν δεν εξεπαιδεύετο κατάλληλα από τον γονέα, η καρδιά ή η διάνοια του παιδιού ήταν προωρισμένη ν’ ακολουθήση το δρόμο της κοσμικής ανοησίας ή θανατηφόρου αφροσύνης. «Μη αφήνης ατιμώρητον το παιδίον σου· εάν κτυπήσης αυτό, θα σώσης αυτό εκ του θανάτου. Πρέπει να κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, και ούτω να σώσης την ζωήν του.» (Παροιμίαι 23:13, 14, Μ.Μ.) Η χρήσις της ράβδου εδώ δεν ήταν κατ’ ανάγκην χρήσις κατά γράμμα ράβδου, αλλά η βεβαίωσις της ράβδου της εξουσίας των γονέων. Απλά λόγια, χωρίς την υποστήριξι της εξουσίας των γονέων, είχαν μικρό αποτέλεσμα. «Ο δούλος δια λόγων δεν θέλει διορθωθή· επειδή καταλαμβάνει μεν, αλλά δεν υπακούει· Παιδίον διεφθαρμένον καταντά δούλος και έρχεται τέλος εις θλίψιν.» (Παροιμίαι 29:19, 21, Μ.Μ.) Ο Μανωέ, ο πατέρας του Σαμψών, προσευχήθηκε πράγματι στον Ιεχωβά για να καθοδηγηθή στην εκπαίδευσι του παιδιού του: «Δέομαι, Κύριέ μου, ο άνθρωπος του Θεού, τον οποίον απέστειλας, ας έλθη πάλιν προς ημάς, και ας διδάξη ημάς πώς πρέπει να εκπαιδεύσωμεν το παιδίον, το οποίον μέλλει να γεννηθή.» (Κριταί 13:8, Μ.Μ.) Η εκπαίδευσις, όμως, υιών και θυγατέρων δεν ήταν εύκολη υπόθεσις. Δεν ωφελούντο όλα τα παιδιά από τη σοφή εκπαίδευσι των γονέων των, και έτσι αργότερα μερικά απεμακρύνοντο από την αληθινή λατρεία.

11. Πώς συμβαίνει να μην ωφελούνται όλα τα παιδιά από την ίδια υγιεινή διδασκαλία; Αναφέρατε παραδείγματα.

¹¹ Δύο παιδιά μπορεί να ελάμβαναν απαράλλακτη εκπαίδευσι και θεοκρατική διδασκαλία. Αλλ’ αν η κατάστασις της καρδιάς του ενός ήταν κακή, αδιάφορο πόσο έξοχη και αυστηρή ήταν η εκπαίδευσις, τα τέλη του θα μπορούσε να μην είναι σταθερά εδραιωμένα στις κατευθύνσεις της δικαιοσύνης. «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, καθώς συμπεριφέρεται καλώς ή κακώς.» (Παροιμίαι 20:11, Μ.Μ.) Πάρτε τα παραδείγματα του Ισμαήλ και του Ισαάκ. Ασφαλώς ο Αβραάμ έδωσε και στα δύο παιδιά την πιο καλή θεοκρατική οικιακή εκπαίδευσι. Εν τούτοις, αργότερα ο Ισμαήλ έχασε την πίστι και απεμακρύνθη εντελώς από την αληθινή λατρεία, ενώ ο Ισαάκ προσκολλήθηκε σταθερά στις πολύτιμες επαγγελίες του νέου κόσμου. Πάρτε επίσης τα παραδείγματα των διδύμων Ησαύ και Ιακώβ. Οι γονείς Ισαάκ και Ρεβέκκα είχαν δώσει αναμφιβόλως στους διδύμους την ίδια προσεκτική και επιμελή εκπαίδευσι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού που ήταν αποκαλυμμένο εκείνο τον καιρό. Ο Ησαύ έγινε κακός, αλλά ο Ιακώβ έφθασε να γίνη ένας θεοσεβής δούλος. Οι γονείς τότε όπως και τώρα δεν ήσαν υπεύθυνοι για τις κακές καρδιές που βρέθηκαν σε μερικά από τα παιδιά τους. Αλλά εφ’ όσον οι γονείς είχαν δικαιοδοσία επάνω σ’ αυτά, γινόταν προσπάθεια να κρατηθή ανακινημένο το «έδαφος» των καρδιών των με Βιβλική γνώσι, έτσι ώστε να καταστή δυνατόν να μεταμορφωθούν οι αδύνατες καρδιές των παιδιών που είχαν κακές τάσεις. Για τα παιδιά που είχαν καλές καρδιές και ήσαν σοφά στη θεοκρατική τους ανάπτυξι, είναι γραμμένο: «Καλήτερον πτωχόν και σοφόν παιδίον, παρά βασιλεύς γέρων και άφρων, όστις δεν είναι πλέον επιδεκτικός νουθεσίας.» (Εκκλησιαστής 4:13) Για περιπτώσεις σαν εκείνες του πιστού Ισαάκ και του Ιακώβ, οι οποίοι είχαν καλές καρδιές, είναι αληθινή η παροιμία της Γραφής, «Δίδαξον το παιδίον την οδόν την οποίαν πρέπει να ακολουθήση· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.»—Παροιμίαι 22:6, Μ.Α.Μ.

12, 13. (α) Από πού παρείχετο η εκπαίδευσις στα παιδιά κατά τους προ Χριστού χρόνους; (β) Περιγράψτε την εκπαίδευσι που εδίδετο στα Ιουδαϊκά σπίτια.

¹² Φαίνεται ότι υπήρχαν τέσσερα ξεχωριστά μέρη όπου παρείχετο η εκπαίδευσις στα παιδιά κατά τους προ Χριστού χρόνους. Πρώτον, στο σπίτι· δεύτερον, στην εργασία· τρίτον, στις συναθροίσεις· και τέταρτον, στις εθνικές συγκεντρώσεις στην Ιερουσαλήμ. Θα εξετάσωμε το καθένα με τη σειρά του.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

¹³ Στο σπίτι ο πιστός Ιουδαίος πατέρας ελάμβανε την ηγεσία στην εκπαίδευσι των παιδιών του. Ο πατέρας δαπανούσε ένα μέρος κάθε ημέρας στο να δώση ειδική διδασκαλία. (Δευτερονόμιον 6:7) Η κυρία μέθοδος που χρησιμοποιείτο ήταν η μέθοδος της προφορικής διδασκαλίας μαζί με επανάληψι και ασκήσεις. Σπουδαίες Βιβλικές περικοπές από τον Νόμον, τους Ψαλμούς και τις Παροιμίες, απεμνημονεύοντο τόσο από τα αγόρια όσο και από τα κορίτσια. Από μια μικρή ηλικία φαίνεται ότι τα παιδιά εδιδάσκοντο να διαβάζουν και να γράφουν. Επίσης ελαμβάνετο πρόνοια να εντυπωθούν στη διάνοιά τους ορθοί τρόποι συμπεριφοράς ενώπιον των πρεσβυτέρων. Πάντοτε ο πατέρας κρατούσε τάξι στο σπίτι και χρησιμοποιούσε την ράβδον της εξουσίας για να διαπαιδαγωγήση τα παιδιά του και να διατηρήση τον σεβασμό. Τα παιδιά εδιδάσκοντο την τέχνη τού να ψάλλουν και μερικά εμάθαιναν να παίζουν μουσικά όργανα. Τα άσματα που απεστηθίζοντο ήσαν οι ψαλμοί, οι οποίοι είχαν ωραία μελοποιηθή. Το τραγούδημα αυτών των ψαλμών καθιστούσε ικανά τα παιδιά να μαθαίνουν να εκφράζουν με συγκίνησι πλήρως, απ’ την καρδιά τους, την αγάπη τους και την αφοσίωσί τους στον Ιεχωβά. Μ’ αυτό τον τρόπο οι πολλές Βιβλικές αλήθειες που περιείχοντο στους ψαλμούς εγίνοντο κτήμα τους. Αυτό φανερώνεται στην περίπτωσι του χορού των παιδιών που επανελάμβαναν από μνήμης μέρος του Ψαλμού 118 όταν χαιρετούσαν τον Ιησούν κατά την είσοδο του στο ναό, την 10η του Νισάν του 33 μ.Χ. (Ματθαίος 21:15) Προφανώς τα παιδιά το βρήκαν ευκολώτερο από τους θρησκευτικούς ηγέτας των Ιουδαίων, να αναγνωρίσουν τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν, και έτσι εξεπλήρωσαν τον Ψαλμό 118.

14. Ποιες ευκαιρίες για εκπαίδευσι παρείχοντο στην ώρα του βραδινού φαγητού;

¹⁴ Το βραδινό φαγητό ήταν η μεγάλη ευκαιρία της ημέρας και γενικά μια ευκαιρία μεγάλης τέρψεως για τα παιδιά. Πολύ συχνά ο πατέρας φιλοξενούσε προσκεκλημένους. (Λουκάς 14:12) Όλοι οι πρεσβύτεροι που ήσαν παρόντες αφηγούντο συγκινητικές πείρες της ημέρας ή ειδήσεις για συμβάντα που είχαν λάβει χώραν μακριά και κοντά. Έπειτα, επίσης, οι νέοι άκουαν πάντοτε σοφές ρήσεις και Βιβλικές συζητήσεις. (Δευτερονόμιον 6:7) Τα παιδιά βρίσκονταν εκεί μόνο για ν’ ακούσουν και να μάθουν. Κατά καιρούς ίσως ένας πρεσβύτερος γυιός θα παρεκαλείτο να διαβάση κάποιο μέρος των Γραφών ή να απαγγείλη κάποια Βιβλική περικοπή που εξητάζετο από τους ωρίμους. Μια φορά το χρόνο στις 14 του Νισάν κατά το δείπνο του Πάσχα, υπήρχε το έθιμο να υποβάλλη ένα από τα παιδιά στον πατέρα του την ακόλουθη ερώτησι, «Γιατί αυτή η νύχτα διακρίνεται από όλες τις άλλες νύχτες;» Αμέσως ο πατέρας του είχε το καθήκον να εκθέση όλη την ιστορία του πάσχα στην οικογένειά του. (Έξοδος 12:3-27) Το θεοκρατικό σπίτι από κάθε άποψι εξακολουθούσε να είναι το βασικό κέντρον εκπαιδεύσεως. Σοφές και τρυφερές μητέρες και πατέρες εγίνοντο οι επιστήθιοι σύντροφοι των παιδιών των και των θυγατέρων των. Επλησίαζαν όλοι μαζί στις καθημερινές συντροφιές των και γύρω από τα πράγματα που τους ενδιέφεραν. Υγιείς εντυπώσεις που διαρκούσαν, εδημιουργούντο στις πολύ δεκτικές καλλιεργείας διάνοιες των παιδιών.

ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

15. Πώς εξησκούντο τα αγόρια για το βιοτικό τους έργο;

¹⁵ Τα παιδιά εμάθαιναν κυρίως όχι μόνο από ό,τι άκουαν στο σπίτι, αλλά επίσης με ζωντανές επιδείξεις του τι έκαναν οι γονείς των στο καθημερινό τους έργο. (Δευτερονόμιον 6:7) Το δεύτερο, λοιπόν, μέρος εκπαιδεύσεως επρόκειτο να είναι κοντά στους γονείς τους ενώ εκτελούσαν την εργασία τους. Στη διάρκεια της ημέρας τα αγόρια θα συνόδευαν τον πατέρα τους στους αγρούς ή στα εργαστήρια, για να παρατηρήσουν τον πατέρα τους να εργάζεται στο επάγγελμα που είχε διαλέξει. Εφ’ όσον τα αγόρια ήσαν ακόμη νεαρά, έπαιζαν εκεί τριγύρω, κοντά στον πατέρα τους, και διεσκέδαζαν. Αλλά όταν τα παιδιά εμεγάλωναν, εγίνοντο μαθητευόμενοι στον πατέρα τους, ο οποίος τους έδινε μικρές εργασίες να κάμουν και επώπτευε προσωπικώς να κάμουν την εργασία τους καλά. Με τον καιρό οι γυιοί εγίνοντο εξίσου επιδέξιοι με τον πατέρα τους σε οποιαδήποτε εργασία και αν ενησχολείτο. Αυτό μας υπενθυμίζει το πώς ο Δαβίδ έμαθε την τέχνη του ποιμένος και την εξασκούσε όταν ήταν μόνο δέκα ετών. (1 Σαμουήλ 16:11) Κατόπιν επίσης ο νεανίας Ιησούς (ή Γιοσούα) πρέπει να έμαθε την τέχνη του ξυλουργού από τον θετό του πατέρα Ιωσήφ, που τον είχε παρατηρήσει να εκτελή με εμπειρία όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες του επαγγέλματος του. (Μάρκος 6:3) Μ’ αυτό τον τρόπο οι μικροί Δαβίδ και οι μικροί Γιοσούα ελάμβαναν την πρακτική τους εξάσκησι για το βιοποριστικό τους επάγγελμα.

16. Πώς εξησκούντο τα κορίτσια για το βιοτικό τους έργο;

¹⁶ Οι μικρές Σάρρες και οι μικρές Ραχήλ εμάθαιναν επίσης με το να βρίσκονται μαζί με τις μητέρες τους στη δουλειά. Όταν ήσαν πολύ νεαρά τα κορίτσια, έπαιζαν γύρω στο σπίτι κάτω από τα μάτια της μητέρας τους. Όταν μεγάλωναν, τους ανετίθετο αμέσως να βοηθήσουν τη μητέρα τους με διάφορες μικρές δουλειές. Μ’ αυτό τον τρόπο εμάθαιναν τους κανόνας της οικιακής επιστήμης σε όλες της τις μορφές, όπως στη μαγειρική, στο νοικοκυριό, στην ύφανσι και στο ράψιμο. Έφθαναν να γίνουν εξίσου επιδέξιες με τη μητέρα τους σ’ αυτά τα αναγκαία καθήκοντα. Τα κορίτσια εύρισκαν επίσης ευχαρίστησι και τέρψι στο να βοηθούν τις μητέρες τους. Πρέπει να αναφερθή επί πλέον ότι οι θυγατέρες του Ισραήλ ήσαν κατηρτιτμένες στο άσμα, στο παίξιμο μουσικών οργάνων και στο χορό.—Κριταί 11:34.

ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ

17. Περιγράψτε τη συμβολή της τοπικής συναθροίσεως στην εκπαίδευσι των νέων.

¹⁷ Η τοπική συνάθροισις ή κοινότης έπαιζε το μέρος της στην εκπαίδευσι των παιδιών. Στους μεταγενεστέρους Βιβλικούς χρόνους κάθε κοινότης διατηρούσε μια συναγωγή, όπου εγίνετο κάθε Σάββατο η συνάθροισις πρεσβυτέρων και νεωτέρων για ν’ ακούσουν τους Λευίτες και άλλους ωρίμους να διαβάζουν και να ερμηνεύουν τις Γραφές. (Πράξεις 15:21) Αυτές οι εβδομαδιαίες συναθροίσεις απεδεικνύετο πώς ήσαν μεγάλη πηγή Βιβλικής εκπαιδεύσεως για τους Ιουδαίους νεανίσκους και νεάνιδας. Στην πορεία των ετών θα εδιαβάζοντο και θα εξητάζοντο από τους ηγέτας αυτών των συναθροίσεων ολόκληρες οι Εβραϊκές Γραφές. Οι νέοι άνδρες και γυναίκες, καθώς και τα παιδιά, εκάθονταν ήσυχα ακούοντας προσεκτικά κάθε λέξι που εδιαβάζετο ή επροφέρετο. Έπειτα προφήτες που εταξίδευαν από καιρό σε καιρό ή άλλοι εθνικοί ομιληταί επεσκέπτοντο την τοπική κοινότητα για να προσφωνήσουν τη συνάθροισι της συναγωγής ή για να μιλήσουν στην αγορά. (Ματθαίος 4:23) Τα αγγέλματά των προκαλούσαν πολλή σκέψι, και επί ημέρες κατόπιν θα ακούονταν στα οικιακά δείπνα συζητήσεις των γονέων και των προσκεκλημένων των. Έτσι η κοινοτική εκπαίδευσις παρείχε τη συμβολή της στη διάπλασι των καρδιών και διανοιών των παιδιών σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του Κυρίου.

ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

18. Ποια προμήθεια εκπαιδεύσεως εγίνετο στις εθνικές συγκεντρώσεις;

¹⁸ Ο Ιεχωβά, ο αριστοτέχνης εκπαιδευτής, έκαμε διευθέτησι για ένα τέταρτο ακόμη μέρος θεοκρατικής εκπαιδεύσεως των παιδιών του Ισραήλ. Αυτό ήταν η κατά περιόδους συγκέντρωσις όλων των Ισραηλιτών, πλουσίων ή πτωχών, στο κέντρον λατρείας που είχε προσδιορισθή από τον Ιεχωβά, δηλαδή, στον ναόν της Ιερουσαλήμ. (Δευτερονόμιον 12:5) Τρεις φορές το χρόνο οι γονείς έπαιρναν τα παιδιά τους σ’ ένα διεγερτικό ταξίδι στη μεγάλη πόλι της Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν εκεί τις θεοκρατικές εορτές. Καθώς οι χαρούμενοι όμιλοι ταξίδευαν προς την Ιερουσαλήμ, οι γονείς εδίδασκαν στα παιδιά τους μαθήματα γεωγραφίας επί τόπου. Γνωρίζομε ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία έπαιρναν κάθε χρόνο μαζί τους το παιδί Ιησούν στην Ιερουσαλήμ. Χωρίς αμφιβολία, μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιησούς έφθασε να γνωρίζη προσωπικώς όλους τους ιστορικούς τόπους της Γης της Επαγγελίας. Στον Ιησούν, όταν ήταν ηλικίας 12 ετών, εδόθη επίσης η ευκαιρία να υποβάλη ερωτήσεις στους πολυμαθείς ηγέτας στο ναό, για να ικανοποιήση την οξεία ερευνητική του διάνοια όσον αφορά τις προφητείες.—Λουκάς 2:41-47.

19, 20. Πώς ωφελούντο τα παιδιά από την επίσκεψί τους στην Ιερουσαλήμ;

¹⁹ Όχι μόνο το ταξίδι επλάτυνε τις διάνοιες των παιδιών, καθώς έβλεπαν την Παλαιστίνη σε όλη την παραδεισιακή της ομορφιά, αλλά και στην Ιερουσαλήμ εμάθαιναν να γίνωνται μέρος μιας μεγάλης οικογενείας του Ιεχωβά που περιελάμβανε εκατοντάδες χιλιάδων μέλη. Συναντούσαν συγγενείς και έκαναν καινούργιους φίλους από κάθε μέρος της χώρας. Αλλά περαιτέρω εκπαίδευσις παρείχετο κατά την εκτέλεσι των υπηρεσιών του ναού. Τα παιδιά, έχοντας αποστηθίσει σπουδαίες περικοπές της Βίβλου και έχοντας εκπαιδευθή στην τέχνη του άσματος, θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν νοημόνως όλες τις σημαντικές τελετουργίες που εκτελούσαν οι ιερείς. Καταλάβαιναν τις διεγερτικές ανταποκρίσεις της ψαλμωδίας που εψάλλετο από τις χιλιάδες των εξασκημένων Λευιτών ψαλτωδών. (1 Χρονικών 25:7) Όλα αυτά ενετύπωναν στα παιδιά τη μεγαλειότητα του Ιεχωβά, του Θεού των, τον οποίον υπηρετούσαν. Τους εγίνετο επίσης έντονη υπόμνησις του γεγονότος ότι ως αμαρτωλοί είχαν ανάγκη εξιλασμού. Μ’ αυτό τον τρόπο κατανοούσαν τη σοβαρότητα της πνευματικής των συγγενείας ως του περιουσίου λαού του Ιεχωβά.

²⁰ Προφανώς, η παρακολούθησις των μεγάλων συνελεύσεων του λαού του Ιεχωβά κάθε χρόνο, απεκορύφωνε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Ιουδαϊκής νεολαίας. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η ζωή των παιδιών στον θεοκρατικόν Ισραήλ ήταν γεμάτη χρώμα, πλούσια, υγιεινή και διεγερτική. Κανένας άλλος λαός στους αρχαίους χρόνους δεν έδειχνε τέτοιο ενδιαφέρον για τα παιδιά όπως οι θεοσεβείς Ισραηλίτες. Ποιος άλλος αρχαίος λαός έπαιρνε τα παιδιά του σε δαπανηρά μακρά ταξίδια τρεις φορές το χρόνο για να λατρεύσουν το Θεό τους σ’ ένα κεντρικό τόπο; Κανένας.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΣΗΜΕΡΑ;

21. Ποιες συνθήκες που υπάρχουν σήμερα, καθιστούν δυσχερή την παροχή θεοκρατικής εκπαιδεύσεως;

²¹ Τίθεται τώρα η ερώτησις, Είναι δυνατόν σήμερα ν’ ανατραφούν τέκνα στη θεία εύνοια, και σε ποιο βαθμό μπορούν αι μέθοδοι που εχρησιμοποιούντο από τους Ισραηλίτες να χρησιμοποιηθούν και σήμερα; Η σύγχρονη θεοκρατική εκπαίδευσις των παιδιών παρουσιάζει πολλά προβλήματα, κανένα όμως απ’ αυτά δεν είναι ανυπέρβλητο. Σήμερα, όπως προφητεύθηκε πριν από πολύν καιρό, ενεφανίσθησαν πολιτικά καθεστώτα, τόσον ολοκληρωτικά, όσο και λεγόμενα «δημοκρατικά», που αποστερούν τα παιδιά από την εκπαίδευσι των γονέων που φοβούνται τον Ιεχωβά Θεόν. (Αποκάλυψις 13:16, 17) Αλλά οι προσεκτικοί θεοκρατικοί γονείς θ’ αντισταθούν στην παρείσδυσι του κράτους σ’ αυτόν τον τομέα των οικογενειακών δικαιωμάτων. Θα υπακούσουν στην ανώτερη εξουσία του Θεού, συνεχίζοντας να διδάσκουν στα τέκνα τους ότι η υπακοή στους νόμους του Θεού και η γνώσις του Θεού είναι πράγματα υψίστης σπουδαιότητος. (Μάρκος 12:17) Επί πλέον, οι σύγχρονοι θεοκρατικοί γονείς έχουν να καταπολεμήσουν μια ανυψούμενη πλημμυρίδα προπαγάνδας του παλαιού κόσμου, που αποσκοπεί να καταλάβη και διαστρέψη τις διάνοιες των παιδιών. Το ραδιόφωνο, η τηλεόρασις, ο κινηματογράφος, κωμικά περιοδικά και ο τύπος γενικά, είναι όλα γεμάτα από μη θεοκρατική, ανθυγιεινή εκπαίδευσι. Ο συνετός γονεύς πρέπει να ελαττώση στο ελάχιστον αυτές τις πηγές δαιμονοπνεύστων διδασκαλιών και να προασπίση τις διάνοιες των παιδιών του από την κακή τους επιρροή. (1 Ιωάννου 4:1) Αν, και όταν, ο συνετός γονεύς προσφεύγη στο ραδιόφωνο, στην τηλεόρασι και στον κινηματογράφο, πρέπει να είναι εκλεκτικός.

22. Τι είναι «οικογενειακή ευθύνη»; Πόσο σπουδαίο είναι να αναπτύξωμε σήμερα «οικογενειακή αξία»;

²² Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να εξετάσωμε το ζήτημα της «οικογενειακής ευθύνης» όπως παρουσιάζεται νόμιμα στις Γραφές. Κάτω από τη Βιβλική αρχή της «οικογενειακής ευθύνης», όταν ο πατέρας ή η μητέρα ή και οι δύο γίνωνται άνομοι, η δυσμενής κρίσις επέρχεται σε ολόκληρη την οικογένεια των ανηλίκων τέκνων. Πάρτε το παράδειγμα του Αχάν, ο οποίος διέπραξε ένα θανατηφόρο παράπτωμα ενώπιον του Ιεχωβά. Ενεργώντας έτσι ο Αχάν επέφερε καταδίκη σε ολόκληρη την οικογένεια των τέκνων του και ελιθοβολήθησαν όλα μέχρι θανάτου μαζί του. (Ιησούς του Ναυή 7:1, 24, 25) Ο Παύλος μιλεί γι’ αυτή την αρχή αντιστρόφως, πράγμα που μπορούμε να το ονομάσωμε «οικογενειακή αξία». Αν ο πατέρας ή η μητέρα της οικογενείας είναι ένας πιστός και ενεργός Χριστιανός, αυτός ή εκείνη φέρνουν αξία σε ολόκληρη την οικογένεια των τέκνων. Ο Παύλος γράφει: «Διότι ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια.» (1 Κορινθίους 7:14) Συνεπώς αυτό αποδεικνύει ότι τα ανήλικα τέκνα των Χριστιανών γονέων αγιάζονται εμμέσως ή λογίζονται άξια προστασίας στα όμματα του Θεού ώσπου να φθάσουν στην ηλικία της ατομικής ευθύνης. Σ’ αυτή, λοιπόν, την ημέρα της τελικής κρίσεως από το 1918, οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την τελική τύχη των ανηλίκων τέκνων των. Όταν θα εκραγή ο Αρμαγεδδών, όλα τα ανήλικα τέκνα που δεν βρίσκονται κάτω από αυτή τη διευθέτησι της «οικογενειακής αξίας» θ’ αντιμετωπίσουν εκμηδένισι χωρίς ελπίδα αναστάσεως. Αυτό φανερώνεται έντονα εις Ιεζεκιήλ 9:6, όπου είναι γραμμένο: «Γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως· εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε.»

23. Αναφέρατε μερικά σημεία νουθεσίας που βρίσκεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές όσον αφορά την ανατροφή των τέκνων.

²³ Οι θεοκρατικοί γονείς γνωρίζουν τι οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές λέγουν για την ανατροφή των τέκνων. Ο Παύλος δείχνει ότι ένας συνετός πατέρας πρέπει ‘να κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος’. (1 Τιμόθεον 3:4) Επί πλέον ο Παύλος γράφει: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας.» (Εφεσίους 6:4) Δηλαδή, μην ενοχλείτε άσπλαχνα ένα παιδί και μην το αποθαρρύνετε με κανένα τρόπο. Γι’ αυτό το ζήτημα η Γραφή λέγει επίσης: «Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.» (Κολοσσαείς 3:21) Επιπρόσθετα είναι γραμμένο: ‘εκτρέφετε τα τέκνα σας εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.’ (Εφεσίους 6:4, Μ.Ν.Κ.) Για να διαπαιδαγωγηθή κατάλληλα ένα παιδί, πρέπει να χρησιμοποιήται η «ράβδος της διορθώσεως». (Παροιμίαι 22:15, Μ.Α.Μ.) Αν οι γονείς ασύνετα αποτυγχάνουν να διορθώσουν τη συνδεδεμένη με την ανοησία καρδιά ή διάνοια των παιδιών όταν είναι μικρά και εύπλαστα, τότε κατά τη βέβαιη εκτέλεσι των σκοπών του Θεού, θα επιβληθή τιμωρία σ’ αυτά τα παιδιά. Η «ράβδος της διορθώσεως» που χρησιμοποιείται για ν’ απομακρύνη τα παιδιά από την οδόν του θανάτου που είναι η οδός της παρακοής στον Θεό, δεν είναι ανάγκη να είναι κατά γράμμα ράβδος. Η ράβδος συμβολίζει την αυθεντία και την εξουσία των γονέων, και η εφαρμογή της «ράβδου της διορθώσεως» σημαίνει το να εξασκήσουν οι γονείς αυτή τη δύναμι και την εξουσία που τους είναι ανατεθειμένη, με οποιονδήποτε τρόπο που θα τους φαινόταν Γραφικώς σοφός για να διορθώσουν το τέκνο. Οι γονείς ποτέ δεν πρέπει να χαλαρώσουν τη λαβή τους επάνω στη ράβδο της δυνάμεως, της εξουσίας και της ευθύνης. Ο σεβασμός γι’ αυτήν πρέπει να εντυπωθή στη νεαρή διάνοια και καρδιά. Αυτό οδηγεί τα παιδιά σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο.

Αντίδρασις στην Επιρροή του Παλαιού Κόσμου επάνω στα Παιδιά

 1. Γιατί δεν πρέπει ν’ αφήνωνται τα παιδιά να αναπτυχθούν σύμφωνα με τις δικές των κλίσεις;

ΜΕΡΙΚΟΙ σύγχρονοι εκπαιδευταί διδάσκουν ότι πρέπει ν’ αφήνωνται τα παιδιά να αναπτύσσωνται σύμφωνα με τις δικές των κλίσεις και αντιδράσεις. Η πορεία αυτή είναι εσφαλμένη και αντίθετη προς τις Γραφές. Το παιδί στα εύπλαστα χρόνια του χρειάζεται ισχυρή καθοδηγία και κατεύθυνσι από τους γονείς του. Αποκαλύπτοντας τη σφαλερή θεωρία των συγχρόνων εκπαιδευτών, ο Παύλος λέγει ότι όταν ήταν νήπιο, οι συλλογισμοί του ήσαν ελαττωματικοί και ατελείς. Έγραψε τα εξής: «Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.» (1 Κορινθίους 13:11) Έτσι, γι’ αυτή την αιτία, τα παιδιά δεν πρέπει να εγκαταλείπωνται στους ανόητους συλλογισμούς των και στις βλαβερές πράξεις των. Εδώ ακριβώς είναι αναγκαία η «ράβδος της διορθώσεως» για να δώση την πρέπουσα κλίσι στο παιδί.

 2. Πώς αναπτύσσεται η κυριαρχία των παιδιών, και τι πρέπει να γίνη γι’ αυτήν;

² Η παραπάνω εσφαλμένη θεωρία των συγχρόνων οδηγεί σε περισσότερη θλίψι τις οικογένειες. Δηλαδή, τα παιδιά θέλουν να γίνουν αυθένται και αρχίζουν να κυβερνούν το σπίτι. Φθάνουν πράγματι στο σημείο να λέγουν στους γονείς των τι να πράξουν. Αυτό επίσης σημαίνει ότι τα παιδιά αφήνονται να έχουν τη δική τους ιδιοτελή κατεύθυνσι, τους παρέχεται κάθε τι που ζητούν και τελικά διαστρέφονται και γίνονται ανοικονόμητα. Αυτή η κατάστασις είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, διότι η καρδιά του παιδιού έχει εξασκηθή να βασίζεται στη δική του αντίληψι που ούτε έχει ωριμάσει, ούτε έχει διαμορφωθή κατόπιν πείρας. Σαν πρωτόπειρο πέφτει εύκολα θύμα σε κάθε δελεαστική παγίδα του μεγάλου αντιδίκου Σατανά. (1 Τιμόθεον 3:6) Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών προειδοποίησε ότι δεν πρέπει να διακυβερνάται ένας ώριμος λαός από ένα νέον, ένα απλό παιδί, όταν έγραψε: «Ουαί εις σε, γη, της οποίας ο βασιλεύς είναι νέος [παιδί, Μ.Α.Μ.], και οι άρχοντές σου τρώγουσι το πρωί!» (Εκκλησιαστής 10:16) Ο Παύλος δείχνει ότι μολονότι ένα παιδί είναι κληρονόμος για να γίνη άρχων, εν τούτοις, ενόσω είναι ανήλικο βρίσκεται κάτω από επιτρόπους και δεν του επιτρέπεται να κυβερνά. «Λέγω δε, εφ’ όσον χρόνον ο κληρονόμος είναι νήπιος, δεν διαφέρει δούλου, αν και ήναι κύριος πάντων· αλλ’ είναι υπό επιτρόπους και οικονόμους, μέχρι της προθεσμίας υπό του πατρός.» (Γαλάτας 4:1, 2) Αυτή ήταν η θέσις του Ιησού. Αν και ήταν προωρισμένος να γίνη ο βασιλεύς του νέου κόσμου, όμως, όταν ήταν ανήλικος ως ανθρώπινο παιδί, υπετάγη στους ταπεινούς επίγειους γονείς του, τη Μαρία και τον Ιωσήφ. Η κυριαρχία των παιδιών στις Χριστιανικές οικογένειες είναι εξαιρετικά ακατάλληλη και πρέπει να τερματίζεται αμέσως με την «ράβδον της διορθώσεως».

 3. Ποια σοφή πορεία ακολουθείται από τους ανηλίκους υπό την επιτήρησι θεοκρατικών γονέων;

³ Στα παιδιά η Γραφή σαφώς λέγει: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα.» Ο Παύλος επίσης διδάσκει: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω.» (Εφεσίους 6:1, 2) Μην είσθε σαν τα παιδιά στην κοινωνία του παλαιού Σατανικού κόσμου, όπου επιμένουν στις δικές των ιδιοτελείς κατευθύνσεις και περιμένουν κάποια μικρή δωροδοκία για να είναι καλά και να υπακούουν. Αυτό υπενθυμίζει μια μικρή ιστορία πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Μια μητέρα που δεν καθοδηγείται από τις Βιβλικές αρχές, λέγει στο μικρό της παιδί, «Παιδί μου, γιατί πρέπει πάντοτε να σου δίνω χρήματα για να είσαι καλό; Γιατί δεν είσαι καλό χωρίς τίποτε όπως ο πατέρας σου;» Ενώ τέτοιες είναι οι κατευθύνσεις στην κοινωνία του παλαιού κόσμου, τα παιδιά που επιτηρούνται από θεοκρατικούς γονείς είναι πολύ ευτυχή και είναι πλούσια σε εύνοιες του Κυρίου. Τα θεοκρατικώς εκπαιδευμένα παιδιά ευχαριστούνται να υπακούουν στον πατέρα τους και στη μητέρα τους. Αγαπούν να πράττουν το καλό επειδή αυτό είναι σωστό. Με τον τρόπον αυτόν μαθαίνουν να είναι ευπειθή στον μεγάλον Πατέρα τους εν ουρανοίς, τον Ιεχωβά.

ΤΟΜΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

 4, 5. (α) Ποιοι τομείς εκπαιδεύσεως είναι προσιτοί σήμερα; (β) Σε ποιο βαθμό οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν τα μη θεοκρατικά σχολεία της χώρας;

⁴ Εξετάζοντας το μεγάλο ποσόν εκπαιδεύσεως καλής και κακής που είναι προσιτή σήμερα, ποια πρακτική πορεία μπορούμε να εισηγηθούμε προς κατάρτισιν των παιδιών για ένα πάρα πολύ ωφέλιμο μέλλον στην κοινωνία του νέου κόσμου; Στην αρχή φαίνεται ότι πρέπει να αναγνωρίσωμε πως υπάρχουν δύο τομείς προς εξέτασιν: πρώτον, ο μη θεοκρατικός τομεύς, και, δεύτερον, ο θεοκρατικός τομεύς εκπαιδεύσεως. Απ’ αυτούς τους δύο ο θεοκρατικός τομεύς είναι ανώτερος και πρέπει να τύχη της μεγαλυτέρας προσοχής.

⁵ Ο τομεύς της μη θεοκρατικής εκπαιδεύσεως περιλαμβάνει τη χρήσι των συγχρόνων μας δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων. Πολλά από αυτά τα σχολεία έχουν τεθή σε λειτουργία από την κυβέρνησι και ο νόμος απαιτεί την παρακολούθησι των μαθημάτων σε μια εγκεκριμένη σχολή έως μια ωρισμένη ηλικία, όπως των 15 ή 16 ετών· σε μερικά κράτη έως 18 ετών. Με αυτούς τους εκπαιδευτικούς νόμους οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν ασφαλώς να συμμορφωθούν. Εν τούτοις, σ’ αυτά τα σχολεία προσφεύγουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά μόνο για βασικές κοσμικές σπουδές αναγνώσεως, γραφής, μαθηματικών και μερικών τεχνών. Εκεί που παρέχεται η ευχέρεια εκλογής, και άλλες σπουδές, όπως μουσικής, τυπογραφίας, στενογραφίας και ξένων γλωσσών, θα είναι ασφαλώς πολύ χρήσιμες. Στις ανώτερες σχολές θα ήταν καλό για τα κορίτσια στην εφηβική τους ηλικία να παρακολουθήσουν επιπροσθέτως μαθήματα οικοκυρικής ή οικιακών επιστημών. Για τα αγόρια της ιδίας ηλικίας στις ανώτερες σχολές θα ήταν καλό να εξειδικευθούν σε κάποιον τομέα τεχνικής εργασίας. Το να εκμάθουν ένα επάγγελμα ή να καταρτισθούν για μια εργασία οικοδομικής ή τεχνουργικής φύσεως θα είναι πάντοτε ένα θετικό προσόν γι’ αυτά. Θυμηθήτε τον απόστολο Παύλο ως νεανίαν που είχε μάθει την τέχνη του σκηνοποιού. (Πράξεις 18:3) Όταν τα ιεραποστολικά κεφάλαια του Παύλου εξηντλούντο, αυτός μπορούσε πάντοτε να προσφεύγη στο έργο του σκηνοποιού για ν’ αποκτήση τα αναγκαία κεφάλαια.

 6. Γιατί είναι καλό για τα αγόρια και τα κορίτσια να εξειδικευθούν στις τέχνες και τις εμπειρίες της εποχής μας;

⁶ Όχι μόνο θα βοηθήση αυτό τους νέους να είναι αυτοσυντήρητοι και να επιτύχουν στην υπηρεσία του σκαπανέως αργότερα, αλλά η εξειδικευμένη αυτή εκπαίδευσις στις τέχνες και τις εμπειρίες της εποχής μας, θα τους καταστήση ικανούς να παράσχουν μια πρακτική συμβολή στην ανοικοδόμησι του Παραδείσου στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα. Έρχεται ζάλη στο νου του ανθρώπου όταν συλλογίζεται την ανάγκη για ειδικότητες που θα υπάρχη μετά τον Αρμαγεδδώνα. Πράγματι, τα μηχανικά έργα και τα αγροτικά σχέδια κατά τον καιρόν εκείνον θα είναι τεράστια. Όχι μόνο θα υπάρχη ένα ατέλειωτο σχεδόν οικοδομικό πρόγραμμα για τον πολιτισμό εκείνων που θα επιζήσουν, αλλά σκεφθήτε τα πλήθη που θα επανέλθουν κατά την ανάστασι και που θα πρέπει να εφοδιασθούν με σπίτια, τροφή και ενδύματα. Φαίνεται λογικό ότι όλα αυτά τα αναγκαία πράγματα θα πρέπει να έχουν ετοιμασθή από πριν, για να γίνη σ’ εκείνους που θ’ αναστηθούν μια ευπρεπής υποδοχή στη γη της αφθονίας. Σε κάθε, λοιπόν, νέον άνδρα και νέα γυναίκα δίδεται η συμβουλή να εκπαιδευθή τώρα διανοητικώς και πρακτικώς, όχι μόνο για τα υπολειπόμενα χρόνια πριν από την εξαφάνισι αυτού του παλαιού κόσμου, αλλά να ετοιμασθή για μια πλήρη συμμετοχή στην ανοικοδόμησι του διαρκούς Παραδεισιακού πολιτισμού, που θα παραμένη για πάντα ως φόρος τιμής στην αγαθότητα του Ιεχωβά.

 7. Ποια συμβουλή δίδεται για τον αθλητισμό;

⁷ Λίγα λόγια για τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός τονίζεται πάρα πολύ στα σημερινά σχολεία. Πολύς χρόνος δαπανάται σ’ αυτόν, που θα μπορούσε να δαπανηθή καλύτερα στην εκμάθησι επωφελών πραγμάτων ή στη δράσι του κηρύγματος. Ο αθλητισμός όπως είναι ωργανωμένος σήμερα, οδηγεί στην ηρωολατρία, η οποία είναι επικίνδυνη και αντιχριστιανική. Μια φορά κάθε τόσο μπορεί κανείς να ασχολήται αθώα σ’ ένα παιγνίδι σφαίρας ή άλλο αγώνισμα για μια καθαρή αναψυχή, και αυτό είναι επωφελές. Αλλά το να έχη ένας νέος το νου του διαρκώς γεμάτον από αγωνίσματα και τις επτά ημέρες της εβδομάδος, είναι άσοφο και ανθυγιεινό. Η συμβουλή του Παύλου που εδόθη προ 1900 ετών στο νεαρό Τιμόθεο, ο οποίος ζούσε ανάμεσα στον μανιώδη για τον αθλητισμό Ελληνικό κόσμο, είναι επίκαιρη για μας σήμερα. «Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Τιμόθεον 4:8.

ΤΕΣΣΕΡΕΣ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

 8, 9. (α) Ποιες τέσσερες κατηγορίες θεοκρατικής εκπαιδεύσεως είναι διαθέσιμες; (β) Ποιος πρέπει να αναλαμβάνη την ηγεσία στην οικιακή εκπαίδευσι των παιδιών;

⁸ Αρκετά ελέχθησαν για τον μη θεοκρατικόν τομέα εκπαιδεύσεως. Και τώρα ας έλθωμε στον θεοκρατικόν τομέα εκπαιδεύσεως, ο οποίος είναι ζωτικότατος και αληθινά προετοιμάζει τα παιδιά για ζωή αιώνια στη θεία εύνοια. Η σύγχρονη θεοκρατική εκπαίδευσις διακρίνεται σε τέσσερες κατηγορίες όμοιες μ’ εκείνες που περιεγράφησαν σύντομα όσον αφορά τους Βιβλικούς χρόνους. Δηλαδή, οι τέσσερες διαιρέσεις είναι, πρώτον, στο σπίτι· δεύτερον, στο έργο· τρίτον, στις συναθροίσεις· και τέταρτον, στις συνελεύσεις.

⁹ Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά είναι ο μέγας Διδάσκαλος του οίκου του, έτσι και ο πατέρας ως κεφαλή του σπιτιού πρέπει να αναλαμβάνη την ηγεσία στην οικιακή θεοκρατική εκπαίδευσι. (1 Θεσσαλονικείς 2:11) Όπως η οργάνωσις του Θεού, που κατέχει θέσι συζύγου, διδάσκει σαν μητέρα τα πνευματικά της τέκνα, έτσι, επίσης, και η ανθρώπινη μητέρα πρέπει να χρησιμεύη ως συνεργάτις στο εκπαιδευτικό έργο. Καθημερινά ο θεοκρατικός πατέρας και η μητέρα πρέπει να δίνουν προφορική εκπαίδευσι στα τέκνα τους. Πότε μπορεί να γίνη αυτό καλύτερα παρά στην ώρα των γευμάτων; Ιδιαίτερα στο πρωινό και στο βραδινό φαγητό. Στο πρόγευμα η προφορική εκπαίδευσις πρέπει να συγκεντρώνεται γύρω στο ημερήσιο εδάφιο και τα σχόλια που παρέχονται από την Εταιρία στα ετήσια βιβλία της. Υπάρχει πάντοτε επαρκής ύλη στα σχόλια, την οποίαν ο πατέρας και η μητέρα μπορούν να ευρύνουν με τις δικές των θεοκρατικές πείρες. Τις πείρες αυτές μπορούν να τις διηγούνται με μεγάλο πρακτικό όφελος για τα παιδιά.

10. Ποιες εισηγήσεις γίνονται για αποτελεσματική οικιακή εκπαίδευσι;

¹⁰ Εφ’ όσον τα παιδιά στους Βιβλικούς χρόνους απεστήθιζαν Γραφικές περικοπές, εισηγούμεθα ως καλή ιδέα για τα παιδιά, να αποστηθίζουν το εδάφιο κάθε ημέρας από το Βιβλίο του Έτους. Μια σύντομη άσκησις θα μπορούσε να γίνεται το πρωί προτού εξετασθή το εδάφιο από την οικογένεια, για να διαπιστωθή αν τα παιδιά έχουν κατάλληλα απομνημονεύσει το εδάφιο. Έπειτα όταν ο πατέρας επιστρέφη στο σπίτι για το βραδινό φαγητό θα μπορούσε να γίνεται μια δοκιμή αν τα παιδιά ενθυμούνται ακόμη το εδάφιο. Με τη μέθοδο του παραδείγματος, ο Τιμόθεος από την παιδική του ηλικία αναμφιβόλως απεστήθιζε πολλά μέρη από τα ιερά γράμματα. (2 Τιμόθεον 3:15) Στο βραδινό φαγητό μπορεί να παρέχεται και άλλη υποβοηθητική εκπαίδευσις τόσο από τον πατέρα όσο και από τη μητέρα, με την αφήγησι επωφελών θεοκρατικών πειρών της ημέρας από τη διακήρυξι που έκαμαν του αγγέλματος της Βασιλείας «ευκαίρως» ή «ακαίρως». (2 Τιμόθεον 4:2) Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, μπορούν να συμμετέχουν σ’ αυτές τις Βιβλικές συζητήσεις και αφηγήσεις κατά τα γεύματα. Δεν μπορεί να τονισθή επαρκώς η ζωτική ανάγκη που υπάρχει για ένα καθημερινό πρόγραμμα θεοκρατικής εκπαιδεύσεως στο σπίτι. Επιπρόσθετα πρέπει να εντυπώνωνται καθημερινά στη διάνοια των παιδιών κατάλληλοι τρόποι, πειθαρχία και σεβασμός για τους μεγαλυτέρους. Οι μητέρες και οι πατέρες πρέπει να έχουν ψυχική επικοινωνία με τα παιδιά τους. Να είσθε οι πιο καλοί τους σύντροφοι. Κερδίστε και διατηρήστε την εμπιστοσύνη τους πάντοτε.

11. Ποια κληρονομία πρέπει ν’ αφεθή στα τέκνα; Πώς μπορεί να γίνη αυτό;

¹¹ Η πιο μεγάλη κληρονομία που μπορεί κανείς ν’ αφήση στα παιδιά του είναι η επιθυμία να γίνουν δραστήριοι διάκονοι του Ιεχωβά. Η κυριώτερη ενασχόλησις όλων των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι η διακονία. Συνεπώς, αυτοί πρέπει να χρησιμοποιούν τη δεύτερη μέθοδο εκπαιδεύσεως που εχρησιμοποιείτο στους Βιβλικούς χρόνους, δηλαδή, να εκπαιδεύουν τα τέκνα όταν βρίσκωνται στο έργο της μαρτυρίας. Αυτό σημαίνει ότι είναι καλό οι γονείς να παίρνουν τα παιδιά τους μαζί τους στις διάφορες μορφές της υπηρεσίας του αγρού. Όταν ο Τιμόθεος ήταν ακόμη πολύ νέος, ο Παύλος επήρε αυτόν τον πνευματικό του «υιό» μαζί του στην ιεραποστολική υπηρεσία για να διδαχθή με άμεση πείρα. (Πράξεις 16:1-3) Ας γίνη ο γυιός σας ή η κόρη σας ένας μαθητευόμενος στη διακονία. Καθώς θα σας ακούουν τα παιδιά σας να υπερασπίζετε το όνομα του Ιεχωβά και να εκθέτετε τα καλά νέα του ερχομένου νέου κόσμου, και αυτά επίσης θα έχουν έντονη επιθυμία στην καρδιά τους να γίνουν ζηλωταί μάρτυρες του Ιεχωβά. Από καιρό σε καιρό στη δράσι του κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι, αφήνετέ τα να προσθέτουν μερικά λόγια στη μαρτυρία σας μπροστά στον οικοδεσπότη. Αυτό μπορεί να γίνη με το να διακόπτετε τη μαρτυρία σας για να πήτε στο παιδί σας κάτι προς τον σκοπόν αυτόν: «Πες στην κυρία ποιος είναι ο Ιεχωβά»· ή θέστε κάποια άλλη βασική ερώτησι, εν σχέσει με την οποία το παιδί σας μπορεί να εκφρασθή. Παίρνετε το παιδί σας μαζί σας στις κατ’ οίκον Γραφικές μελέτες που διεξάγετε σεις και ίσως μπορεί να μετέχη στην ανεύρεσι μερικών αποδεικτικών εδαφίων. Κατά τη μαθήτευσι του παιδιού στη διακονία, το μυστικό είναι να του δώσωμε κάποιο μικρό μέρος στο πραγματικό έργο του κηρύγματος.

12. Ποια θεοκρατική σταδιοδρομία μπορεί να σχεδιασθή για τα παιδιά, και πώς;

¹² Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, είναι καλό να μην τ’ αφήνωμε χωρίς απασχόλησι. Βαθμιαίως ενθαρρύνατέ τα να δίνουν τις δικές τους μαρτυρίες στις θύρες ή στους δρόμους ή να έχουν τις δικές τους Γραφικές Μελέτες κατ’ οίκον. Εισηγηθήτε να γίνουν προσωρινοί σκαπανείς στη διάρκεια των θερινών των διακοπών. Ίσως μπορεί να ενσταλαχθή στην καρδιά τους με το πέρασμα των ετών η επιθυμία να γίνουν ιεραπόστολοι του εξωτερικού. Αυτό θα εσήμαινε ότι έπειτα από δύο χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας σκαπανέως θα είχαν τα προσόντα να φοιτήσουν στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ» για να προπαρασκευασθούν για την ιεραποστολική υπηρεσία του εξωτερικού. Η υψηλότερη σταδιοδρομία που μπορείτε να σχεδιάσετε για τα παιδιά σας είναι η ολοχρόνιος υπηρεσία του διακόνου. Εργασθήτε και σχεδιάσετε να τα βοηθήσετε για τη σταδιοδρομία αυτή που είναι η πιο χαρούμενη και επιτυχής από όλες τις σταδιοδρομίες.

13. Ποια συμβολή μπορεί να παράσχη η συνάθροισις των μαρτυρούν του Ιεχωβά στη Χριστιανική εκπαίδευσι των τέκνων;

¹³ Επιπρόσθετα στην εκπαίδευσι των τέκνων κατά την εκτέλεσι του έργου της μαρτυρίας, υπάρχει ακόμη μια τρίτη δύναμις στην ανατροφή των τέκνων. Αυτή η τρίτη δύναμις είναι η τοπική συνάθροισις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τα παιδιά πρέπει να αναμένεται ότι ευθύς από την αρχή θα συνοδεύουν τους γονείς των σε όλες τις συναθροίσεις. Εκείνοι που επήγαν ν’ ακούσουν τον Ιησούν, έφεραν και τα παιδιά τους μαζί τους. (Ματθαίος 15:38) Πρέπει να μάθουν να κάθωνται ήσυχα και ν’ ακούουν όλα όσα λέγονται. Όπως ακριβώς οι μικροί Δαβίδ και οι μικρές Σάρρες στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις της συναγωγής, έτσι επίσης και οι σύγχρονοι μικροί Δαβίδ και μικρές Σάρρες πρέπει να είναι πρόθυμοι να παρακολουθούν κάθε συνάθροισι. Τα άλλα μέλη της συναθροίσεως μπορούν να προσφέρουν τη συμβολή των με το να δείχνουν φιλική συμπεριφορά και να μιλούν σε όλα τα παιδιά που είναι ανάμεσά τους. Αυτό έχει ένα ευεργετικό αποτέλεσμα στα παιδιά και τα κάνει να αισθάνωνται ότι αποτελούν μέρος μιας μεγάλης οικογενείας του Θεού. Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν αρκετά, πρέπει να ενθαρρυνθούν να εγγραφούν στο σχολείο θεοκρατικής διακονίας. Δεν υπάρχει καλύτερη εκπαίδευσις σήμερα στη Χριστιανική διακονία, από εκείνη που παρέχει η Εταιρία στις εκκλησιαστικές της συναθροίσεις Γραφικής μελέτης και στη σειρά των μαθημάτων της στο σχολείο θεοκρατικής διακονίας. Κάθε γυιός και κόρη των μαρτύρων του Ιεχωβά, ας ευφραίνεται να συμμετέχη πλήρως σ’ αυτές τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.

14. Πώς πρέπει οι γονείς να επωφελούνται μιας τετάρτης δυνάμεως θεοκρατικής εκπαιδεύσεως;

¹⁴ Υπάρχει ακόμη και μια τετάρτη δύναμις εκπαιδεύσεως, της οποίας πρέπει να επωφελούνται οι θεοκρατικοί γονείς. Αυτή είναι το να παίρνετε ολόκληρη την οικογένειά σας σε κάθε συνέλευσι περιοχής, σε κάθε περιφερειακή και εθνική συνέλευσι που διοργανώνεται από την Εταιρία. Να θέτετε κατά μέρος χρήματα γι’ αυτόν τον σκοπό. Ξέρετε ότι οι Ισραηλίτες διετάσσοντο από τον νόμο να θέτουν κατά μέρος άλλο ένα «δέκατον» ή δέκα τοις εκατό του εισοδήματος των για να έχουν χρήματα για τα τρία ταξίδια των στην Ιερουσαλήμ κάθε χρόνο; (Δευτερονόμιον 14:22-26) Μερικές εβδομάδες πριν από το γεγονός, δημιουργήστε ένα έντονο ενδιαφέρον και επιθυμία για συμμετοχή στη συνέλευσι. Διδάσκετε τα παιδιά σας όταν βρίσκεσθε στο δρόμο προς την πόλι της συνελεύσεως. Δείξτε τους τα μέρη εκείνα που παρουσιάζουν θεαματικό, γεωγραφικό και άλλο ενδιαφέρον. Είναι μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσετε το «βιβλίον της φύσεως» για να ευρύνετε τη διάνοια των παιδιών με το ταξίδι. Το θεοκρατικό παιδί πρέπει να συνηθίση να αναμιγνύεται και να συναντάται με ανθρώπους από μακρινές κοινότητες. Στις συνελεύσεις φροντίστε να συναντηθούν τα παιδιά σας με τους πολλούς φίλους σας από μακριά και κοντά. Φροντίστε να παρακολουθήσουν τις υπηρεσίες του βαπτίσματος για να μάθουν πώς γίνεται το βάπτισμα και τι σημαίνει. Κατόπιν, όταν γίνουν αρκετά μεγάλα για να συμβολίσουν την αφιέρωσί τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ενθαρρύνατέ τα να κάμουν αυτό το κατάλληλο βήμα. Όταν είσθε στη συνέλευσι, συζητήστε στη συντροφιά σας και εις επήκοον των παιδιών, σπουδαία σημεία που εθίγησαν στις συναθροίσεις της συνελεύσεως. Πράγματι, επί εβδομάδες μετά τη συνέλευσι, πρέπει να υπάρχη πολλή τροφή για συζητήσεις στην ώρα του βραδινού φαγητού στο σπίτι.

15. Τελικά, τι προτρέπονται να κάμουν οι θεοκρατικοί γονείς;

¹⁵ «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά.» (Λουκάς 18:16) Αληθινά υπάρχει πλούτος προσιτής θεοκρατικής εκπαιδεύσως και διδασκαλίας για την υποβοήθησι του θεοκρατικού γονέως να οδηγήση τα τέκνα του στον Χριστόν Ιησούν ως Βασιλέα του νέου κόσμου. Είθε κάθε θεοκρατικός γονεύς να λάβη θάρρος και ν’ αρχίση με ανανεωμένο ενδιαφέρον την εκπαίδευσι των τέκνων του. Πολλές θα είναι οι χαρές σας και μεγάλη θα είναι η ικανοποίησίς σας καθώς θα ανατρέφετε τα τέκνα σας στο δρόμο της θείας εύνοιας. Ανατρέφετε, θεοσεβείς γονείς, τα τέκνα σας με ευλαβή αφοσίωσι στον Θεόν. Κάμετε ό,τι μπορείτε για να τους δώσετε την ένδοξη εκείνη ελπίδα αιωνίου ζωής στο νέο κόσμο. Προασπίσατέ τα και προφυλάξατέ τα από τους κινδύνους και τις παγίδες του παλαιού κόσμου. Φυτεύσατε στις καρδιές τους το σπόρο της αληθείας και να ενασχολήσθε πάντοτε στο πότισμα και την υποβοήθησι της πνευματικής αναπτύξεως των προσφιλών σας. Εκπαιδεύσατε τα αγαπητά σας παιδιά τώρα με αυτή την άποψι του νέου κόσμου, που είναι υγιής, πρακτική και, επάνω απ’ όλα, φέρνει σ’ αυτά την ευλογία του Ιεχωβά, που είναι ευλογία αιωνίου ζωής.

Είναι ο Συμβιβασμός των Διαφόρων Πίστεων ο Δρόμος του Θεού;

«Ολίγη ζύμη καθίστα όλον το φύραμα ένζυμον.»—Γαλάτας 5:9.

 1, 2. Ποια παρότρυνσι έδωσε ο Τρούμαν σε εκκλησιαστικά πρόσωπα, και γιατί η αληθινή θρησκεία θα αρνηθή να συμμορφωθή;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι Θεός αληθείας. Δεν συμβιβάζεται με την πλάνη. Από καμμιά κρίσι δεν μπορεί να πανικοβληθή ώστε να εγκαταλείψη χάριν σκοπιμότητος τις αρχές του, που είναι αρχές αληθείας. Κανένας κίνδυνος δεν μπορεί να τον τρομάξη ώστε να ενώση δυνάμεις με την πλάνη για να παρουσιάση ένα ισχυρότερο μέτωπο εναντίον κοινού εχθρού. Καμμιά απειλή δεν μπορεί να τον κάμη να θεωρήση τη διαφορά μεταξύ αληθείας και πλάνης ως παραμικρή και ασήμαντη, κάνοντας έτσι να φαίνεται δικαιολογημένη μια συγχώνευσις των δύο, κάτω από τέτοιες περιστάσεις. Η αλήθειά του αναγράφεται στον λόγον του, την Αγία Γραφή, και εις πείσμα οποιωνδήποτε κρίσεων ή κινδύνων, το μέλλον αυτής της αληθείας είναι εξασφαλισμένο. «Ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.» (Δευτερονόμιον 32:4· Ιωάννης 17:17· 1 Πέτρου 1:25, Μ.Ν.Κ..) Επομένως η αληθινή θρησκεία δεν θα συγχωνευθή με ψευδείς θρησκείες για ν’ αντιμετωπίση με μεγαλυτέρους αριθμούς τον διπλό κίνδυνο του κομμουνισμού και του παγκοσμίου πολέμου, όπως παρώτρυνε έντονα ο Πρόεδρος Τρούμαν σε μια ομιλία που απηύθυνε σε εκκλησιαστικά πρόσωπα στις 28 Σεπτεμβρίου 1951:

² «Σ’ αυτή την κρίσι των ανθρωπίνων υποθέσεων, όλοι οι άνθρωποι που ομολογούν πίστι στον Θεό πρέπει να ενωθούν για να ζητήσουν τη βοήθειά του και την οδηγία του. Πρέπει να θέσωμε κατά μέρος τις διαφορές μας και να βρεθούμε μαζί τώρα—διότι ποτέ οι διαφορές μας δεν εφάνηκαν τόσο παραμικρές και ασήμαντες όπως φαίνονται εν όψει του κινδύνου που αντιμετωπίζομε σήμερα. Δεν βρίσκεται σε κίνδυνο αυτή ή εκείνη απλώς η εκκλησία. Δεν απειλείται αυτή ή εκείνη απλώς η πίστις. Όλες οι εκκλησίες, όλες οι πίστεις, απειλούνται. Το ίδιο το μέλλον του λόγου του Θεού—της διδασκαλίας που έφθασε έως εμάς από τις ημέρες των προφητών και της ζωής του Ιησού—βρίσκεται σε κίνδυνο.» (Τάιμς της νέας Υόρκης, 29 Σεπτεμβρίου 1951) Σχεδόν δύο χρόνια ενωρίτερα, όταν υπέσχετο υποστήριξι στην Εβδομάδα Αδελφοσύνης της Εθνικής Συνδιασκέψεως Χριστιανών και Ιουδαίων, ο Τρούμαν είπε: «Η αδελφοσύνη δεν είναι μόνο μια γενναιόφρων ώθησις αλλά και μια θεία εντολή. Άλλοι μπορεί να κινούνται σε αδελφοσύνη μόνο από το αίσθημα. Εμείς αναγνωρίζομε την αδελφοσύνη ως ένα θρησκευτικό καθήκον.» (Τάιμς Νέας Υόρκης, 12 Νοεμβρίου 1949) Αλλά είναι η αδελφοσύνη μεταξύ εκκλησιαστικών ομάδων που διαφέρουν, μια θεία εντολή κι ένα θρησκευτικό καθήκον; Επειδή αυτό είναι Γραφικό ζήτημα, ανατρέχομε στη Γραφή για μια αυθεντική απάντησι.

 3. Στην αρχή πώς έδειξε ο Θεός ότι ήταν εναντίον του συμβιβασμού των πίστεων;

³ Με αναμφισβήτητες εκφράσεις πιστοποιεί αυτή ότι ο Ιεχωβά Θεός υπήρξε εναντίον του συμβιβασμού των πίστεων από την αρχή ως το τέλος. Από τον καιρό που εμφανίσθηκαν για πρώτη φορά η αληθινή και η ψευδής λατρεία η μια στο πλευρό της άλλης, ο Ιεχωβά εδέχθηκε την αληθινή και απέρριψε την ψευδή. Δεν εθέσπισε συμβιβασμό των πίστεων με το να επιβλέψη με εύνοια και στου Κάιν και στου Άβελ τη λατρεία. «Προσέφερεν ο Κάιν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Ιεχωβά. Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού, και από των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν ο Ιεχωβά επί τον Άβελ, και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάιν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε. Και ηγανάκτησεν ο Κάιν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κάιν, Δια τι ηγανάκτησας; και δια τι εκατηφίασε το πρόσωπόν σου; αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την ηνεωγμένην [θύραν] κείται μία προσφορά περί αμαρτίας· και εις σε είναι η επιθυμία της, και συ εξουσιάζεις επ’ αυτής.» Η θυσία ζώου από τον Άβελ έδειχνε αναγνώρισι της ανάγκης που είχε μιας εξιλεωτικής για την αμαρτία θυσίας· προεικόνιζε τον θάνατον του Χριστού ως αντιλύτρου. Η αναίμακτη προσφορά του Κάιν ήταν κενός τυπικισμός. Ακόμη και μετά τη διόρθωσι από τον Θεό, η πληγωμένη θρησκευτική υπερηφάνεια του Κάιν δεν τον άφησε να μιμηθή τον ευπρόσδεκτο τρόπο λατρείας του Άβελ, με το να προσφέρη ένα κατάλληλο ζώο, που ήταν πλησίον, πρόχειρο για χρήσι. Αντίθετα απ’ αυτό, εφόνευσε τον Άβελ. (Γένεσις 4:3-8, Μ.Ρ.Γ.· Εβραίους 9:22) Ποιος έδειξε μισαλλοδοξία; ο Άβελ; ο Ιεχωβά; Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος· ο ψευδοθρησκευόμενος Κάιν ήταν εκείνος που έδειξε τη μισαλλοδοξία του.

 4, 5. Έπειτα από αιώνες, τι έκαμε ο Θεός για να δείξη ότι εναντιώνονταν ακόμη στο συμβιβασμό των πίστεων και στους ψευδείς θεούς;

⁴ Πολλούς αιώνες αργότερα, ο Ιεχωβά κατέδειξε μ’ ένα θεαματικό τρόπο ότι εναντιώνονταν ακόμη στην ιδέα του συμβιβασμού των πίστεων. Οι αιχμάλωτοι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο επιθυμούσαν να λατρεύσουν τον Θεό, αλλά δεν μπορούσαν να το πράξουν ελεύθερα ανάμεσα στους Αιγυπτίους αιχμαλωτιστάς των, που ήσαν βυθισμένοι στην ψευδή θρησκεία. (Έξοδος 8:25, 26) Με τις δέκα πληγές που επακολούθησαν, ο Ιεχωβά έδειξε ότι ήταν σε αντίθεσι προς τους θεούς των Αιγυπτίων και δεν θα ηνείχετο καμμιά κίνησι αναμίξεως των πίστεων, που θα περιελάμβανε τον λαό του και τις ψευδείς θρησκείες. Αυτό φανερώνεται καθαρά από την ακόλουθη περικοπή του βιβλίου Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος;:

⁵ «Με καθεμιά από τις πληγές οι δαιμονικοί θεοί της Αιγύπτου εταπεινώθηκαν και καταισχύνθηκαν ενώπιον του Ιεχωβά, τον οποίον επροκάλεσε ο Φαραώ· πρώτον, ο ποταμός θεός των ο Νείλος, με τη μετατροπή του, καθώς και όλων των υδάτων της Αιγύπτου, σε αίμα· έπειτα, η θεά των βατράχων, η Χεκτ· έπειτα, ο Ουάτσιτ ο Θεός των σκνιπών· έπειτα, με το θανατηφόρο λοιμό που επήλθε στα κτήνη της Αιγύπτου, η θεά-αγελάδα Χάθορ και η αντίστοιχή της θεότης ο Άπις ο ταύρος· έπειτα, με την πληγή των ελκωδών εξανθημάτων ο Ιμχοτέπ ο Θεός της ιατρικής· έπειτα, με την πληγή της χαλάζης ο Ρεσπού και ο Κετές, οι θεοί της θυέλλης και της μάχης· έπειτα, με την πληγή των ακρίδων, οι θεότητες της προνοίας οι υπεύθυνες για την ευφορία και τις συγκομιδές της Αιγύπτου· έπειτα, με την τριήμερη πληγή του σκότους, ο Θωθ ο σύμβουλος του Οσίριδος και θεός της σελήνης, καθώς και συντονιστής του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων· επίσης, ο Αμών-Ρα ο Θεός του ηλίου· και με τη δεκάτη και τελευταία πληγή, ο Θεός Ρα, ο οποίος κατά περιστάσεις ενεφανίζετο ως αρσενικό πρόβατο και στον οποίον καθιερώνοντο όλα τα πρωτότοκα, που ήσαν αφιερωμένα σ’ αυτόν εκ γενετής.»—Σελίδα 118.

Ο ΙΣΡΑΗΛ ΕΛΑΒΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΜΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΝ

 6. Πώς ο νόμος του Ιεχωβά απηγόρευε κινήσεις αναμίξεως πίστεων για τον λαό του;

⁶ Ο Ιεχωβά, αφού απεχώρισε τον λαό του από τις ψευδείς πίστεις της Αιγύπτου, και κατήσχυνε με τις ενέργειες του τις Αιγυπτιακές μορφές λατρείας, έδωκε στον λαό του τον νόμο του στην έρημο. Ο νόμος αυτός ειδικά απηγόρευε οποιεσδήποτε κινήσεις για ανάμιξι πίστεων. Βέβαια η αδελφοσύνη με τους ψευδείς λάτρεις στη Γη της Επαγγελίας δεν καθιδρύθη με «θεία εντολή» ή ως «θρησκευτικό καθήκον», όπως μαρτυρούν τα ακόλουθα λόγια διδασκαλίας στο μέρους του Ιεχωβά: «Πρόσεχε εις σεαυτόν, μη κάμης συνθήκην μετά των κατοίκων της γης εις την οποίαν υπάγεις, μήποτε γείνη παγίς εν τω μέσω σου· αλλά τους βωμούς αυτών θέλεις καταστρέψει, και τα είδωλα αυτών θέλεις συντρίψει, και τα άλση αυτών θέλεις κατακάψει. Διότι δεν θέλεις προσκυνήσει άλλον θεόν· επειδή ο Κύριος, του οποίου το όνομα είναι Ζηλότυπος, είναι Θεός ζηλότυπος· μήποτε κάμης συνθήκην μετά των κατοίκων της γης, και όταν πορνεύσωσι κατόπιν των θεών αυτών, και θυσιάσωσι προς τους θεούς αυτών, σε προσκαλέση τις, και φάγης από της θυσίας αυτού· και μήποτε λάβης εκ των θυγατέρων αυτού εις τους υιούς σου, και όταν αι θυγατέρες αυτού πορνεύσωσι κατόπιν των θεών αυτών, κάμωσι τους υιούς σου να πορνεύσωσι κατόπιν των θεών αυτών.» (Έξοδος 34:12-16· Δευτερονόμιον 7:1-6, 16, 25, 26) Συνθήκες με τους ψευδείς λάτρεις για ανάμιξι των πίστεων απηγορεύοντο από τον νόμον του Ιεχωβά. Ακόμη και μη θρησκευτικές ενώσεις, όπως του γάμου, απηγορεύοντο ως επικίνδυνες στην ακεραιότητα του αληθινού λατρευτού.

 7. Τι αποτέλεσμα προέκυψε όταν ο Ισραήλ απέτυχε να προσέξη αυτή την εντολή;

⁷ Εν τούτοις, οι Ισραηλίτες δεν επρόσεξαν την εντολή αυτή που απηγόρευε την ανάμιξι των πίστεων και τον γάμο με τους «εθνικούς» δαιμονολάτρας της Χαναάν, το δε αποτέλεσμα υπήρξε ότι καταπιέσθηκαν και υποδουλώθηκαν και δεν ήσαν πια αποτελεσματικοί στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Συμβιβάσθηκαν και έκαμαν συνθήκες με τους γηγενείς κατοίκους της Γης της Επαγγελίας και απέτυχαν να εκριζώσουν και να καταστρέψουν τελείως τη δαιμονική θρησκεία· μάλλον υποδουλώθηκαν σ’ αυτήν. Για τούτο ο Ιεχωβά είπε: «Δεν θέλω εκδιώξει αυτούς απ’ έμπροσθέν σας· αλλά θέλουσιν είσθαι άκανθαι εις τα πλευρά σας, και οι θεοί αυτών θέλουσιν είσθαι παγίς εις εσάς.» (Κριταί 2:3, Μετ. Βασ. Ιακ.) Λόγω του ότι έδειξαν ασύνετη ανοχή της ψευδούς λατρείας, οι Ισραηλίτες διαπεράσθηκαν με ακανθώδη δαιμονισμό και επαγιδεύθηκαν από τους ψευδείς θεούς. Ακόμη και ο σοφώτατος ανθρώπινος βασιλεύς του Ισραήλ δεν μπορούσε να αγνοήση, χωρίς να τιμωρηθή, τη συμβουλή του Ιεχωβά να μην περιπλακούν σε συμμαχίες με τους ειδωλολάτρας. Η αφήγησις της παρακοής του βασιλέως αυτού και των καταστρεπτικών αποτελεσμάτων βρίσκεται στο 1 Βασιλέων 11:1-11:

 8. Σε ποια άθλια κατάστασι εβύθισε τον Σολομώντα η απείθειά του στο σημείο αυτό;

⁸ «Ηγάπησε δε ο βασιλεύς Σολομών πολλάς ξένας γυναίκας, εκτός της θυγατρός του Φαραώ, Μωαβίτιδας, Αμμωνίτιδας, Ιδουμαίας, Σιδωνίας, Χετταίας· εκ των εθνών περί των οποίων ο Κύριος είπε προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε εισέλθει προς αυτά, ουδέ αυτά θέλουσιν εισέλθει προς εσάς, μήποτε εκκλίνωσι τας καρδίας σας κατόπιν των θεών αυτών· εις αυτά ο Σολομών προσεκολλήθη με έρωτα. Και είχε γυναίκας βασιλίδας επτακοσίας, και παλλακάς τριακοσίας· και αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού. Διότι, ότε εγήρασεν ο Σολομών, αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού κατόπιν άλλων θεών· και η καρδία αυτού δεν ήτο τελεία μετά του Κυρίου του Θεού αυτού, ως η καρδία Δαβίδ του πατρός αυτού. Και επορεύθη ο Σολομών κατόπιν της Αστάρτης, της θεάς των Σιδωνίων, και κατόπιν του Μελχώμ, του βδελύγματος των Αμμωνιτών. Και έπραξεν ο Σολομών πονηρά ενώπιον του Κυρίου, και δεν επορεύθη εντελώς κατόπιν του Κυρίου, ως Δαβίδ ο πατήρ αυτού. Τότε ωκοδόμησεν ο Σολομών υψηλόν τόπον εις τον Χεμώς, το βδέλυγμα του Μωάβ, εν τω όρει τω απέναντι της Ιερουσαλήμ, και εις τον Μολόχ, το βδέλυγμα των υιών Αμμών. Και ούτως έκαμε δι’ όλας τας γυναίκας αυτού τας ξένας, αίτινες εθυμίαζον και εθυσίαζον εις τους θεούς αυτών. Και ωργίσθη Κύριος κατά του Σολομώντος, επειδή η καρδία αυτού εξέκλινεν από του Κυρίου του Θεού τού Ισραήλ, όστις εφανερώθη δις εις αυτόν, και προσέταξεν εις αυτόν περί του πράγματος τούτου, να μη υπάγη κατόπιν άλλων θεών· δεν εφύλαξεν όμως εκείνο το οποίον ο Κύριος προσέταξε. Δια τούτο είπεν ο Κύριος εις τον Σολομώντα, Επειδή τούτο ευρέθη εν σοι, και δεν εφύλαξας την διαθήκην μου και τα διατάγματά μου, τα οποία προσέταξα εις σε, θέλω εξάπαντος διαρρήξει την βασιλείαν από σου, και δώσει αυτήν εις τον δούλόν σου.»

 9. Σε τι κατέληξαν οι ενέργειες του Σολομώντος για συμβιβασμό των πίστεων, και ποιοι άλλοι έθεσαν τον εαυτό τους σε όμοιες περιστάσεις;

⁹ Ο Σολομών επίστευε πραγματικά στο συμβιβασμό των πίστεων και εβυθίσθηκε σ’ αυτόν σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό μπορεί να προήγαγε καλή θέλησι με τις ξένες γυναίκες του και να έφερε ένα μέτρον θρησκευτικής ειρήνης στην οικογενειακή του ζωή, όπως ακριβώς και οι κινήσεις για συμβιβασμό των πίστεων σήμερα μπορεί να υποτάσσουν τις θρησκευτικές διαφορές στην εθνική ζωή. Αλλά αυτό δεν έφερε ειρήνη με τον Θεό. Μαζί με την πρόνοια που ελάμβανε για τους δαιμονικούς θεούς των ξένων γυναικών του, διατηρούσε ένα πρόσχημα ότι υπηρετούσε επίσης και τον Ιεχωβά, αλλά ενέπαιζε τον θείον νόμον: «Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» (Δευτερονόμιον 6:5) «Δεν είχε αδιαίρετο φρόνημα» για τη λατρεία του Ιεχωβά, αλλά εμοίραζε την προσοχή του. Ο ψαλμωδός εξέφράζε την άποψι του Ιεχωβά όταν έγραφε: «Μισώ τους ανθρώπους που επαμφοτερίζουν» Πριν από την πτώσι του απίστου Ιούδα στο 607 π.Χ., απηγγέλθη καταδίκη στους «ομνύοντας εις τον Ιεχωβά, και τους ομνύοντας εις τον Μαλχόμ». (Ψαλμός 119:113, Μ.Μ.· Σοφονίας 1:5, Α.Σ.Μ.) Αυτοί ήσαν όπως πολλά από τα σημερινά δόγματα του «Χριστιανισμού» που λαμβάνουν το όνομα του Θεού και του Χριστού στα χείλη των, αλλά διδάσκουν και ασκούν δαιμονικές διδασκαλίες και ειδωλολατρικές τελετουργίες. (Ματθαίος 7:20-23) Αυτοί που διασκελίζουν τους φράχτες των πίστεων δεν είναι ούτε ζεστοί ούτε ψυχροί για τη λατρεία του Ιεχωβά, και για τούτο ο Ιησούς Χριστός λέγει γι’ αυτούς τους αδιαφόρους και συμβιβαστικούς: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός· ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός σου.»—Αποκάλυψις 3:15, 16.

10. Ποια θρησκευτική ενότης υπήρχε στις ημέρες του Ιησού;

¹⁰ Αιώνες αργότερα, όταν ο Ιησούς ο Μεσσίας ήταν στη γη, οι Ιουδαίοι θρησκευόμενοι ήσαν διηρημένοι σε διάφορες αιρέσεις, ήσαν όμως ενωμένοι στο να λαμβάνουν το όνομα Κυρίου του Θεού στα χείλη των και ήσαν επίσης ενωμένοι σε ωρισμένους πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς και ακόμη στη θρησκευτική πρόθεσι να κατασιωπήσουν τον Ιησούν και τους ακολούθους του. Αλλά αυτή η επιφανειακή συνεργασία σε ωρισμένες υποθέσεις, δεν έφερνε πραγματική ενότητα στο σπουδαίο πεδίον της λατρείας, όπως φανερώνεται από το ότι ήσαν διηρημένοι και βρίσκονταν σε διαφωνία ο ένας με τον άλλον ακόμη και όταν ενώνοντο για ένα κοινό σκοπό, τη συντριβή της μιας αληθινής λατρείας.—Πράξεις 23:6-10.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΝ

11. Τι ισχυρίζονται μερικοί σήμερα σχετικά με το Μάρκος 9:38-40;

¹¹ Εν τούτοις, μερικοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί σήμερα λέγουν ότι ο Ιησούς ο ίδιος ήταν υπέρ του συμβιβασμού των πίστεων, παραθέτουν δε προς υποστήριξιν τούτου, το Μάρκος 9:38-40: «Απεκρίθη δε προς αυτόν ο Ιωάννης λέγων, Διδάσκαλε, είδομέν τινα εκβάλλοντα δαιμόνια εις το όνομά σου, όστις δεν ακολουθεί ημάς· και εμποδίσαμεν αυτόν, διότι δεν ακολουθεί ημάς. Ο δε Ιησούς είπε, Μη εμποδίζετε αυτόν· διότι δεν είναι ουδείς όστις θέλει κάμει θαύμα εις το όνομά μου, και θέλει δυνηθή ευθύς να με κακολογήση· επειδή όστις δεν είναι καθ’ ημών, είναι υπέρ ημών.» Ισχυρίζονται πώς αυτό δείχνει ότι είναι κατάλληλο να υπάρχουν χωριστές θρησκευτικές οργανώσεις, που η καθεμία κάνει καλό έργο με τον τρόπο της· αφού όμως ενεργούν όλες με βάσι το όνομα του Ιησού μπορούν και πρέπει να ενώνωνται σε κινήσεις συμβιβασμού των πίστεων που συμβάλλουν στην πραγματοποίησι ωρισμένων κοινών, ευρέων σκοπών, ενώ επιτρέπουν πλήρη δογματική ανεξαρτησία για κάθε οργάνωσι.

12. Τι αγνοούν και τι αστοχούν να εκτιμήσουν, αυτοί που ισχυρίζονται τα παραπάνω;

¹² Χρησιμοποιώντας αυτή την περικοπή για να υποστηρίξουν την ύπαρξι χωριστών εκκλησιαστικών ομίλων ή πίστεων, αγνοούν τις περιστάσεις των καιρών εκείνων. Δεν ακολουθούσαν τον Ιησούν μαζί με τους δώδεκα αποστόλους όλοι όσοι τον επίστευαν. Σε μερικούς που ήθελαν ν’ ακολουθήσουν τον Ιησούν, ελέχθη να επιστρέψουν στο σπίτι τους και να δώσουν μαρτυρία γι’ αυτόν εκεί. (Μάρκος 5:18-20) Επομένως, δεν ήταν απαραίτητο γι’ αυτόν τον άνθρωπο ν’ ακολουθή σωματικώς τον Ιησούν για να είναι με το μέρος του. Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του να κηρύξουν, οι οδηγίες του δεν περιελάμβαναν κάποια παραγγελία να ιδρύσουν εκκλησίες Χριστιανών, ούτε εδόθη η εντολή αυτή στους εβδομήκοντα που απεστάλησαν αργότερα. (Ματθαίος 10:1-42· Λουκάς 10:1-16) Έπρεπε απλώς να δώσουν μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι και να εύρουν πιστούς εκεί. Ο Ιησούς δεν εγκαθίδρυε τότε την εκκλησιαστική διάταξι σε αντίθεσι με τις συναγωγές, αλλά επέτρεπε να παραμένουν οι συναγωγές και οι πιστοί του να παρακολουθούν τις υπηρεσίες εκεί. Επήγαινε εκεί ο ίδιος και εκήρυττε για τους προφήτας και τον Νόμον, ο οποίος Νόμος ήταν ακόμη σε ισχύν και στον οποίον ο Ιησούς δεν αντετίθετο. (Ματθαίος 5:17· Λουκάς 4:15-21) Επομένως αυτός ο νεανίας που εκήρυττε και εξέβαλλε δαιμόνια με βάσι το όνομα του Ιησού, δεν ήταν ανάγκη να βρίσκεται σε άμεση επικοινωνία με τον Ιησούν και τους δώδεκα αποστόλους, και το ότι βρισκόταν αποχωρισμένος απ’ αυτούς, δεν εσήμαινε ότι ήταν από χωριστή εκκλησία, διότι η Χριστιανική εκκλησία δεν είχε ακόμη ιδρυθή εκείνο τον καιρό.

13, 14. Πώς άλλαξε η κατάστασις μετά την Πεντηκοστή, και ποιο περιστατικό δείχνει ότι μια αλλαγή έλαβε χώραν;

¹³ Μετά την Πεντηκοστή, όταν ο Ιησούς οικοδόμησε την πνευματική του εκκλησία επάνω στον εαυτό του ως τον κεχρισμένον Βασιλέα, τότε ιδρύθησαν ξεχωριστές εκκλησίες Χριστιανών. Τότε, αν αυτός ο νεανίας ήθελε να είναι πραγματικός ακόλουθος του Χριστού, δεν θα μπορούσε να κρατή τον εαυτό του χωριστά από την ομάδα των Χριστιανών, αλλά έπρεπε να ενωθή με κάποια ομάδα Χριστιανών και να επικοινωνή μαζί τους για να λάβη την έκχυσι του αγίου πνεύματος και τα πνευματικά χαρίσματα μέσω των αποστόλων του Ιησού ή με την παρουσία τους. Είχε περάσει ο καιρός για τέτοιο ατομικό κήρυγμα και εκβολή δαιμονίων, και αν ο νεανίας απεπειράτο να το κάμη αυτό, θα απεπειράτο ατόπως να συγκροτήση μια οργάνωσι οπαδών για τον εαυτό του. Η χρήσις που θα έκανε του ονόματος του Ιησού για τον εξορκισμό των δαιμόνων θα ήταν άτοπη, και τα αποτελέσματα θα ήσαν εξίσου καταστρεπτικά, όσο και στην περίπτωσι των υιών του Σκευά, οι οποίοι ήσαν Ιουδαίοι που χρησιμοποιούσαν το όνομα του Ιησού χωρίς να γίνουν Χριστιανοί. Σημειώστε ότι η έκθεσις της ακατάλληλης χρήσεως εκ μέρους των του ονόματος του Ιησού συνεχίζεται και δείχνει ότι ειλικρινείς προσήλυτοι εγκατέλιπαν αυτές τις προηγούμενες συνήθειες και έγιναν μέρος της εγκαθιδρυμένης Χριστιανικής εκκλησιαστικής διατάξεως:

¹⁴ «Και τινές από των περιερχομένων εξορκιστών Ιουδαίων επεχείρησαν να προφέρωσιν επί τους έχοντας τα πνεύματα τα πονηρά το όνομα του Κυρίου Ιησού, λέγοντες, Σας ορκίζομεν εις τον Ιησούν τον οποίον ο Παύλος κηρύττει. Και οι πράττοντες τούτο ήσαν επτά τινές υιοί Ιουδαίου αρχιερέως ονομαζομένου Σκευά. Αποκριθέν δε το πνεύμα το πονηρόν είπε, Τον Ιησούν γνωρίζω, και τον Παύλον εξεύρω· σεις δε τίνες είσθε; Και πηδήσας επ’ αυτούς ο άνθρωπος, εις τον οποίον ήτο το πνεύμα το πονηρόν, και νικήσας αυτούς, ίσχυσε κατ’ αυτών, ώστε γυμνοί και τετραυματισμένοι έφυγαν εκ του οίκου εκείνου. Και τούτο έγεινε γνωστόν εις πάντας, Ιουδαίους τε και Έλληνας, τους κατοικούντας την Έφεσον· και επέπεσε φόβος επί πάντας αυτούς, και εμεγαλύνετο το όνομα του Κυρίου Ιησού. Και πολλοί των πιστευσάντων ήρχοντο εξομολογούμενοι τας πράξεις αυτών. Πολλοί δε και εξ εκείνων οίτινες έκαμνον τας μαγείας, φέροντες τα βιβλία αυτών, κατέκαιον ενώπιον πάντων· και αριθμήσαντες τας τιμάς αυτών εύρον πεντήκοντα χιλιάδας αργυρίου. Ούτω κραταιώς ηύξανε και ίσχυεν ο λόγος του Κυρίου.»—Πράξεις 19:13-20.

15. Πώς οι αιρέσεις και τα δόγματα σήμερα δείχνουν ότι είναι εναντίον του Χριστού;

¹⁵ Η περίπτωσις, λοιπόν, αυτού του νεανίου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή για να δικαιολογήση την ύπαρξι πολυαρίθμων αιρέσεων και δογμάτων που λειτουργούν στο όνομα του Ιησού. Αυτά είναι εναντίον των πιστών μαρτύρων του Ιεχωβά που κηρύττουν τώρα τον Ιησούν και τη βασιλεία του, και, επειδή είναι εναντίον αυτών των ελαχίστων αδελφών του, είναι εναντίον του, και η απλή χρήσις του ονόματος του Ιησού εκ μέρους των, δεν κερδίζει ευνοϊκή αναγνώρισι αυτών ως αληθινών ακολούθων. (Ματθαίος 7:21· 25:40, 45) Είναι σαν τις θρησκευτικές αιρέσεις των Ιουδαίων στις ημέρες του Ιησού, που χρησιμοποιούσαν το όνομα του Θεού, αλλά ζητούσαν να διασκορπίσουν τα πρόβατα: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» (Ματθαίος 12:30) Δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος· ή υπέρ θα είναι κανείς ή εναντίον. Δεν μπορούν οι χαλαροί δεσμοί συμβιβασμού των πίστεων να ενώσουν τα δύο μέρη.

16. Ποια παραβολή παρατίθεται για εξέτασι;

¹⁶ Η αντίθεσις του Ιησού Χριστού σε μια ανάμιξι διαφόρων πίστεων δείχνεται έντονα από μια παραβολή που εχρησιμοποίησε σε μια περίπτωσι. Μερικοί είχαν ειπεί, «Οι μαθηταί του Ιωάννου νηστεύουσι συχνά, και κάμνουσι δεήσεις, ομοίως και οι των Φαρισαίων, οι δε ιδικοί σου τρώγουσι και πίνουσι,» και σε τούτο ο Ιησούς απήντησε: «Ουδείς βάλλει επίρραμμα ιματίου νέου επί ιμάτιον παλαιόν· ει δε μη, και το νέον σχίζει, και με το παλαιόν δεν συμφωνεί το επίρραμμα το από του νέου. Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, ο νέος οίνος θέλει σχίσει τους ασκούς, και αυτός θέλει εκχυθή, και οι ασκοί θέλουσι φθαρθή. Αλλά πρέπει να βάλληται ο νέος οίνος εις ασκούς νέους· και αμφότερα διατηρούνται. Και ουδείς αφού πίη οίνον παλαιόν, θέλει ευθύς νέον διότι λέγει, Ο παλαιός είναι καλήτερος.»—Λουκάς 5:33-39.

17. Πώς η παραβολή αυτή δείχνει έντονα ότι δεν έπρεπε να γίνη ανάμιξις των διαφόρων πίστεων;

¹⁷ Με την παραβολή αυτή ο Ιησούς έδειξε ότι έφερνε εντελώς καινούργιο σύστημα πραγμάτων, και ότι αυτό δεν επρόκειτο να προσαρτηθή στους ομίλους που ακολουθούσαν τον Ιωάννη το Βαπτιστή ή τους Φαρισαίους. Οι μαθηταί του Ιησού δεν επρόκειτο να προσκολληθούν σε τέτοιους ομίλους ή να συμμορφωθούν με τις συνήθειές τους ή τις τελετουργίες τους. Ο Ιησούς δεν έφερνε αυτό το νέο σύστημα πραγμάτων για να μπαλώση ή να υποστηρίξη ή να παρατείνη παλαιά φθαρμένα συστήματα λατρείας που ήσαν έτοιμα για να απορριφθούν. Τα προηγούμενα θρησκευτικά συστήματα δεν μπορούσαν να περιλάβουν το νέο σύστημα πραγμάτων, δεν ήσαν επαρκή γι’ αυτό το νέο σύστημα, δεν μπορούσαν να συνυπάρχουν με το νέο σύστημα, αλλά θα εφέροντο στο τέλος των από το νέο σύστημα πραγμάτων. Ακόμη και ο Νόμος του Μωυσέως επρόκειτο να καρφωθή στο ξύλο του μαρτυρίου ως εκπληρωμένος και ακυρωμένος. Όπως ακριβώς ένα νέο ένδυμα δεν έπρεπε να κοπή και να χρησιμοποιηθή για να μπαλώση απελπιστικώς παλαιά ενδύματα, αλλά έπρεπε να μένη άθικτο και εντελώς νέο· όπως ακριβώς ο νέος ο οίνος δεν έπρεπε να χυθή μέσα σε αποξηραμμένους παλαιούς ασκούς που είχαν χάσει την ελαστικότητα τους και θα έσπαζαν, αλλά έπρεπε να έχη τον δικό του νέον ασκό, έτσι και η νέα Χριστιανική οργάνωσις έπρεπε να έχη ένα εντελώς νέο σύστημα πραγμάτων, μονίμως αποχωρισμένο από τα παλαιά θρησκευτικά συστήματα που ή είχαν αποτύχει ή είχαν διέλθει την περίοδο της χρησιμότητάς των. Εν τούτοις, οι οπαδοί των παλαιών αυτών συστημάτων θα προσεκολλώντο στα παλαιά, λέγοντας ότι είχαν συνηθίσει στην άνετη, ταιριαστή και ώριμη ηλικία των παλαιών συστημάτων. Γι’ αυτούς το παλαιό ήταν ωραίο· ήσαν ικανοποιημένοι με τη θρησκεία τους, την είχαν στην οικογένεια επί πολύν καιρό, και δεν ήθελαν να την αλλάξουν με κάτι νέο. Έτσι υπάρχει κάτι που χωρίζει και εμποδίζει να περιληφθή η αληθινή πίστις σε κάποια κίνησι αναμίξεως των πίστεων.

18. Γιατί είναι τόσο αναγκαίο για την αληθινή πίστι να μένη μακριά από τις κινήσεις συμβιβασμού των πίστεων;

¹⁸ Ο Ιησούς Χριστός με αλάνθαστες εκφράσεις έδειξε ότι δεν ήθελε καμμιά κίνησι συμβιβασμού των πίστεων με τον κλήρο των ημερών του. Αντί να ενωθή μαζί του, είπε στους μαθητάς του: «Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθαίος 15:14) Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς είπε: «Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.» Βλέποντας ότι οι μαθηταί του έκαμαν σύγχυσι και ενόμιζαν ότι πρόκειται για κατά γράμμα άρτους με ζύμη μέσα τους, ο Ιησούς τούς διεφώτισε ως προς τη σημασία της εικονικής του γλώσσης: «Πώς δεν καταλαμβάνετε ότι περί άρτου δεν σας είπον να προσέχητε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων; Τότε ενόησαν ότι δεν είπε να προσέχωσιν από της ζύμης του άρτου, αλλ’ από της διδαχής των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.» Ο Ιησούς επίσης είπε: «Προσέχετε εις εαυτούς από της ζύμης των Φαρισαίων, ήτις είναι υπόκρισις.» Ο μεγάλος κίνδυνος που θ’ αποτελούσε αυτή η ζύμη της ψευδούς θρησκείας για την αληθινή Χριστιανική εκκλησία εκτίθεται για μας ως εξής: «Ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον.» (Ματθαίος 16:6, 11, 12· Λουκάς 12:1· 1 Κορινθίους 5:6· Γαλάτας 5:9) Η αληθινή, λοιπόν, πίστις μένει μακριά από τις μολυσματικές κινήσεις αναμίξεως των πίστεων.

19. Ποια γεγονότα συντρίβουν τον ισχυρισμό ότι ο Ιησούς ευνοούσε το συμβιβασμό των πίστεων;

¹⁹ Αν ο Ιησούς ευνοούσε τη σιωπηλή ανοχή της πλάνης, όπως κάνουν οι σύγχρονοι υπέρμαχοι του συμβιβασμού των πίστεων, γιατί εξαπέλυσε τέτοιες καυστικές καταγγελίες εναντίον των γραμματέων και Φαρισαίων, αποκαλώντας τους υποκριτάς, τυφλούς οδηγούς, μωρούς, έξωθεν ωραίους, αλλά έσωθεν ακαθάρτους, όφεις και γεννήματα εχιδνών καταδικασμένα σε καταστροφή; (Ματθαίος 23:1-33) Αν θεωρούσε την αδελφοσύνη «θεία εντολή» και «θρησκευτικό καθήκον», γιατί είπε στους θρησκευτικούς ηγέτας: «Σεις είσθε εκ πατρός του Διαβόλου»; (Ιωάννης 8:44) Θα ενώνονταν μαζί τους σε μια Εβδομάδα Αδελφοσύνης; Το να τους αναγνωρίση ως αδελφούς του θα εσήμαινε ότι ανεγνώριζε τον πατέρα τους ως πατέρα του. Αυτός δεν θα συνεδέετο ποτέ μ’ ένα σχέδιο αδελφοσύνης που θα έκανε τον Διάβολο πατέρα του αντί του Ιεχωβά! Εν τούτοις, οι σύγχρονοι ζηλωταί του συμβιβασμού των πίστεων θα τους ενηγκαλίζοντο όλους, όπως φανερώνεται από ένα άρθρο για την «Ημέρα Συμβιβασμού των πίστεων»: «Χριστιανοί, Ιουδαίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδδισταί, ή ο,τιδήποτε και αν είμεθα, είμεθα όλοι τέκνα του Θεού, οσοδήποτε διαφορετικά και αν τον αντιλαμβανώμεθα.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 23 Σεπτεμβρίου 1951) Αλλά η δική μας αντίληψις περί Θεού είναι εκείνη που ενδιαφέρει. Αυτός πλησιάζεται μόνο μέσω του Χριστού. (Ιωάννης 14:6) Ακόμη και οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί που δεν επιτρέπουν να διαπαιδαγωγηθή ο εαυτός τους από τον Θεό σε συμμόρφωσι με τον λόγον του, είναι «νόθοι, και ουχί υιοί». (Εβραίους 12:4-11) Ο πλατύς δρόμος του συμβιβασμού των πίστεων, από τον οποίον «όλα περνούν», είναι ο πλατύς δρόμος της απωλείας.—Ματθαίος 7:13, 14.

20. Αιώνες μετά την εποχή του Ιησού ποια κίνησις συμβιβασμού των πίστεων προωθήθηκε, και για ποιες Γραφικές αιτίες την απέφυγαν οι Χριστιανοί;

²⁰ Έπειτα από αιώνες μετά την εποχή του Ιησού, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος προώθησε μια κίνησι συμβιβασμού των πίστεων για να συγχωνεύση όλες τις θρησκείες, επιτρέποντας στα διάφορα δόγματα και θρησκεύματα να διατηρήσουν τις πολλές αλληλοσυγκρουόμενες δοξασίες των, συμφωνώντας όμως επάνω σε λίγα κύρια σημεία, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις κινήσεις συμβιβασμού των πίστεων σήμερα. Ο σκοπός του ήταν να προαγάγη την πολιτική σταθερότητα και τη θρησκευτική ομοιομορφία. Μόνο οι αληθινοί Χριστιανοί αντιστάθηκαν, γνωρίζοντας ότι οι αποστάται Χριστιανοί που συνεχωνεύοντο με την ειδωλολατρία και υπέκυπταν στην ώθησι για συμβιβασμό των πίστεων που είχε αναλάβει το κράτος, είχαν παραβή τον λόγον του Ιεχωβά: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; η τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, “Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.” Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον” και “εγώ θέλω σας δεχθή”.» Τότε ο Ιεχωβά θα είναι πατήρ μας και εμείς υιοί του, αλλά όχι με άλλον τρόπο.—2 Κορινθίους 6:14-18, Μ.Ν.Κ.

Η Θεοκρατική Οργάνωσις του Ιεχωβά Σήμερα

 1, 2. Σε ποιες περιπτώσεις ο Κορέ, η Μαριάμ, ο Ααρών, οι Ισραηλίτες και το σύμμικτο πλήθος απέτυχαν να δείξουν εκτίμησι για τη θεοκρατική τάξι;

Ο ΚΟΡΕ δεν την εκτιμούσε. Η Μαριάμ και ο Ααρών δεν την εκτιμούσαν πάντοτε. Οι Ισραηλίτες στην έρημο συχνά απέτυχαν να την εκτιμήσουν. Το σύμμικτο πλήθος από μη Ισραηλίτες που συνώδευε τους Ισραηλίτες, δεν την εκτιμούσε πάντοτε. Ο Αχάν έχασε την εκτίμησι γι’ αυτή. Το ίδιο και ο Βασιλεύς Σαούλ. Το ίδιο και ο Βασιλεύς Οζίας. Βέβαια οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι της εποχής του Ιησού δεν την εκτιμούσαν, όπως δεν την εκτιμά και ο κλήρος των ημερών μας.

² Όταν ο Κορέ και οι σύντροφοι του στην έρημο θέλησαν να εξυψωθούν ως την ιερατεία και κατηγόρησαν τον Μωυσή και τον Ααρών ότι ανελάμβαναν μεγάλη εξουσία, απέδειξαν ότι δεν εκτιμούσαν τη θεοκρατική οργάνωσι. Η γη τους κατέπιε. (Αριθμοί 16:1-33) Όταν η Μαριάμ και ο Ααρών μίλησαν εναντίον του δούλου του Ιεχωβά Μωυσέως, απέτυχαν προς στιγμήν να εκτιμήσουν τη θεοκρατική οργάνωσι, έλαβαν αυστηρή επίπληξι από τον Κύριο, αλλά επαναφέρθηκαν στη θεία εύνοια όταν υπέμειναν τη διόρθωσι. (Αριθμοί 12:1-15) Όταν οι Ισραηλίτες ηλικίας είκοσι ετών και πάνω αρνήθηκαν να μπουν στη Γη της Επαγγελίας επειδή οι κατάσκοποι ανέφεραν την παρουσία γιγάντων, εστασίασαν εναντίον της θεοκρατικής οργανώσεως και έδειξαν έλλειψι πίστεως στον μέγαν Θεοκράτην Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πέθαναν στην έρημο χωρίς να εισέλθουν ποτέ στη Γη της Επαγγελίας. (Αριθμοί 13:25-33· 14:1-38) Όταν το σύμμικτο πλήθος που είχε συνοδεύσει τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο, επεθύμησε να φάγη κρέας και παραπονέθηκε εναντίον της προμηθείας τού μάννα από τον Ιεχωβά και έσπειρε διχόνοια, κατέδειξε έλλειψι εκτιμήσεως για τη θεοκρατική τάξι, και επέφερε πληγήν επάνω του και επάνω σε άλλους.—Έξοδος 12:38· Αριθμοί 11:4-34.

 3. Με ποιους τρόπους ο Αχάν, ο Βασιλεύς Σαούλ, ο Βασιλεύς Οζίας και οι Γραμματείς και Φαρισαίοι απεδείχθησαν μη θεοκρατικοί, και πώς ο κλήρος του «Χριστιανισμού» δείχνει το ίδιο πράγμα σήμερα;

³ Όταν ο Αχάν με απληστία έλαβε πράγματα του αναθέματος, όταν ο Βασιλεύς Σαούλ ανέλαβε ιερατικά καθήκοντα, όταν ο Βασιλεύς Οζίας διεξεδίκησε αλαζονικά για τον εαυτό του την υπηρεσία του Ααρωνικού ιερατείου, όλοι τους απέδειξαν ότι δεν διέκριναν και δεν εσέβοντο τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. (Ιησούς του Ναυή 6:17-19· 7:1, 19-25· 1 Σαμουήλ 13:9-14· 2 Χρονικών 26:16-21) Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι των ημερών του Ιησού ήσαν επίσης μη θεοκρατικοί, διότι αντικαθιστούσαν τον λόγον του Θεού με τις παραδόσεις των ανθρώπων και απέρριπταν τον Ιησούν ως Μεσσίαν. (Ματθαίος 15:1-9· Ιωάννης 19:13-18) Σε τούτο προεικόνιζαν τους κληρικούς του «Χριστιανισμού», οι οποίοι απορρίπτουν τη Γραφή και διδάσκουν ανθρωποποίητα δόγματα και σύμβολα πίστεως και συμμαχούν με τους πολιτικούς του κόσμου τούτου, προτιμώντας αυτό από το να υποστηρίξουν τον Χριστόν, τον ενθρονισμένον Βασιλέα. Αυτοί αρνούνται να δουν το σημείο της ενθρονίσεώς του στον ουρανό, και ιδιαίτερα κλείνουν σφικτά τα μάτια τους στη μορφή του σημείου που αφορά την ορατή θεοκρατική οργάνωσι, που θα ίδρυε ο Ιεχωβά προς χρήσιν του σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες του παλαιού τούτου, κόσμου, όπως προελέχθη: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.»—Ματθαίος 24:45-47.

 4. Ποια αρχή λησμονούν οι φιλόδοξοι, και ποιες ορατές θεοκρατικές διευθετήσεις υπήρξαν ή υπάρχουν;

⁴ Εκείνοι που έχουν έλλειψι εκτιμήσεως για τη θεοκρατική τάξι και ενεργούν για ν’ αποκτήσουν προσωπική δύναμι και εξύψωσι, λησμονούν την αρχή που αναγράφεται στον Ψαλμό 75:5-7: «Μη υψόνετε εις ύψος το κέρας υμών· μη λαλείτε με τράχηλον σκληρόν. Διότι ούτε εξ ανατολών, ούτε εκ δυσμών, ούτε εκ της ερήμου, έρχεται η ύψωσις· αλλ’ ο Θεός είναι ο Κριτής· τούτον ταπεινόνει, και εκείνον υψόνει.» Το ορατό αρχηγείον της τυπικής θεοκρατικής οργανώσεως του Θεού στον Ισραήλ, αναφέρεται ότι ήταν στα «πλάγια του βορρά». (Ψαλμός 48:2· Ησαΐας 14:13) Επομένως, όχι από την ανατολή ή τη δύσι ή τον νότον, αλλ’ από τον Ιεχωβά μέσω του αγωγού του επρόκειτο να έλθη η κατάλληλη ύψωσις. Αυτός ειργάζετο μέσω αυτής της μιας θεοκρατικής οργανώσεως, όχι μέσω πολλών. Στον ωρισμένο καιρό αυτή αντικαταστάθηκε από ένα νέο σύστημα, και για μια νέα, ορατή θεοκρατική οργάνωσι ο Χριστός «έδωκε δόματα εν ανθρώποις», αυτά δε τα «δόματα» ή δώρα ήσαν άνθρωποι που υπηρετούσαν υπό διάφορες ιδιότητες στη μία θεοκρατική διάταξι. Προήγοντο στις θέσεις των από τον Ιεχωβά, και όλοι ήσαν ενωμένοι με μία μόνη ελπίδα, μία πίστι, ένα βάπτισμα. Τίποτε από συμβιβασμό πίστεων σ’ αυτή την ορατή θεοκρατική οργάνωσι. (Εφεσίους 4:4-13) Όπως είχε προλεχθή, μετά τον θάνατο των αποστόλων και των συνεργατών των, λύκοι βαρείς διεσκόρπισαν και εδίχασαν το ποίμνιο σε διαιρετικές φατρίες και διέρρηξαν την ορατή οργάνωσι. (Πράξεις 20:29, 30· 2 Πέτρου 2:1) Στον σημερινό μας καιρό η ορατή θεοκρατική οργάνωσις αποκατεστάθη με τον διορισμό του «πιστού και φρονίμου δούλου».

«Ο ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΙΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

 5. Ποια είναι η σημασία των όρων «δούλος» και «οικετεία», όπως χρησιμοποιούνται εις Ματθαίον 24:45;

⁵ «Τις άρα εστίν ο πιστός και φρόνιμος δούλος ον κατέστησεν ο κύριος επί της οικετείας αυτού του δούναι αυτοίς την τροφήν εν καιρώ;» (Κείμενον) Ο δούλος και η οικετεία (οικιακοί υπηρέται) είναι τα ίδια πρόσωπα, μόνο από διάφορες απόψεις. Υπό τον όρον «δούλος» οι σημερινοί κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού θεωρούνται ως τάξις, ως ένας σύνθετος δούλος ή σύνθετος υπηρέτης. Ο ίδιος ο Θεός εξηγεί έτσι το πράγμα: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα.» (Ησαΐας 43:10, Α.Σ.Μ.) Σημειώστε ότι πολλοί μάρτυρες καλούνται ένας δούλος. Υπό τον όρον «οικετεία», εκείνοι που αποτελούν την τάξι του δούλου, θεωρούνται ως άτομα. Αναφέρονται ως «θεραπεία» (σώμα θεραπόντων) εις Λουκάν 12:42. Η μετάφρασις του Μώρντοκ από τη Συριακή χρησιμοποιεί τον όρον «οικιακοί» εις Ματθαίον 24:45, και μια άλλη μετάφρασις από τη Συριακή, του Α. Σ. Λιούις, αποδίδει «σύντροφοι», δηλαδή, σύντροφοι δούλοι. Αυτοί είναι οικιακοί δούλοι στον οίκον του Θεού και, ως ενωμένη τάξις ή κοινωνία, ορίζονται «ο πιστός και φρόνιμος δούλος». Παρόμοια, όταν μερικοί οικιακοί υπηρέται γίνωνται πονηροί και αρχίζουν να κτυπούν τους συνδούλους των, αυτοί οι κακοποιοί γίνονται η προφητευμένη τάξις του «κακού δούλου».—Ματθαίος 24:48-51.

 6. Ποιες διαφορετικές απόψεις των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού λαμβάνονται εις Ματθαίος 24:45-51 και Ματθαίος 25:14-30, και τι υποδηλώνεται από το ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος είναι μόνο ένας;

⁶ Το Ματθαίος 24:45-51 δείχνει τα προνόμια της υπηρεσίας που χορηγούνται στους πιστούς ως τάξιν και την τιμωρία που επιβάλλεται στους απίστους ως τάξιν. Το Ματθαίος 25:14-30 δείχνει την πολιτεία του Κυρίου με τους πιστούς και απίστους δούλους ως άτομα. Ως άτομον ο καθένας πρέπει ν’ αγωνισθή ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις του Κυρίου. Ενωμένοι ως μια πιστή ομάς δούλων, περιλαμβάνουν μια ορατή θεοκρατική οργάνωσι και στην παραβολή του Ιησού που εξετάζομε εδώ, εξεικονίζονται ως ένας «πιστός και φρόνιμος δούλος», και αυτή η τάξις του συνθέτου δούλου πρέπει να φροντίση να κάμη κατάλληλη προμήθεια για όλα τα μέλη της ατομικώς, για τους οικιακούς υπηρέτας. Πριν από την έλευσι του Κυρίου, του Ιησού Χριστού, έπρεπε να προμηθεύη για όλα τα μέλη της την «τροφήν εν καιρώ». Πρέπει επίσης να σημειωθή ότι ο Θεός δεν έχει πολλές τάξεις φρονίμου δούλου, πολλές θεοκρατικές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων διαμερίζεται το έργον. «Διεμερίσθη ο Χριστός;» Όχι! Είναι «έν σώμα».—1 Κορινθίους 1:13· 12:12-13.

 7. Ποιους αποδεικνύουν τα πράγματα ως τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον»;

⁷ Αλλά πάλι ερωτούμε, «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ;» Στο 1878, σαράντα χρόνια πριν από την έλευσι του Κυρίου στο ναό για κρίσι, υπήρχε μια τάξις ειλικρινών αφιερωμένων Χριστιανών, που είχαν απομακρυνθή από της ιεραρχικές και κληρικές οργανώσεις και που ζητούσαν να επιστρέψουν στην αληθινή Χριστιανοσύνη, όπως εφαρμοζόταν αυτή από τους πρώτους Χριστιανούς προτού οι βαρείς λύκοι διαρπάσουν το ποίμνιο μετά τον θάνατο των αποστόλων. Άρχισαν μια εκστρατεία για την αποκατάστασι των θεμελιωδών αληθειών με σκοπό τη διάθρεψι των πνευματικώς πεινασμένων και την αντικατάστασι των ειδωλολατρικών διδασκαλιών που είχαν υιοθετηθή από την αποστάτιδα «Χριστιανοσύνη». Ήταν ο κατάλληλος καιρός για μια τέτοια πνευματική τροφή, ώστε να ετοιμασθή ο δρόμος πριν από την έλευσι του Χριστού στο ναό για κρίσι. (Μαλαχίας 3:1· 4:5, 6) Αυτός ο όμιλος πιστών σπουδαστών άρχισε την έκδοσι της Σκοπιάς, η οποία τότε εκαλείτο «Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού», στο πρώτο δε τεύχος, του Ιουλίου 1879, ο αναγγελλόμενος σκοπός της ήταν το να προμηθεύση «τροφήν εν καιρώ» στο «μικρόν ποίμνιον». Τα πράγματα δείχνουν ότι το έκαμε αυτό από το 1879 και στο εξής. Στο 1884 ίδρυσαν ένα νόμιμο σωματείο για να αντιπροσωπεύη μ’ ένα μεθοδικό ή νόμιμο τρόπο την κοινωνία των μαρτύρων ή διακόνων. Έως την ημέρα αυτή το νόμιμο σωματείο, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, εχρησιμοποιήθηκε ως μια αντιπροσωπεία για να ετοιμάζη τα δημοσιεύματα και να διευθύνη και να ενοποιή τη δράσι του κηρύγματος της κοινωνίας των μαρτύρων που είναι εξαπλωμένη σε όλη τη γη. Όταν ο Χριστός ήλθε για κρίσι στο 1918, βρήκε μερικούς που ήσαν ενωμένοι μ’ αυτόν τον όμιλο, οι οποίοι ενόμιζαν ότι ο Κύριος είχε αναβάλει την έλευσί του και οι οποίοι κατέθλιβαν τους συνδούλους των εν Χριστώ. Αυτοί εξεβλήθησαν ως η τάξις του «κακού δούλου». Εκείνοι που υπηρετούσαν πιστά τον Θεό, ανεγνωρίσθησαν ως η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου».

 8. Ποιος προβιβασμός γίνεται σ’ αυτή την τάξι του πιστού δούλου;

⁸ Ποια είναι υ απόφασις του Κυρίου σχετικά με τον φρόνιμον δούλον; «Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» Πριν από αυτόν τον προβιβασμό, ο δούλος επιστατούσε μόνο στους οικιακούς υπηρέτας του Κυρίου ή στο σώμα των θεραπόντων, για τα τους δίδη την πνευματική τους τροφή εν καιρώ. Τώρα, λόγω πιστότητος σ’ αυτή τη μία υπηρεσία, δίδονται στον δούλο πολύ περισσότερα προς εκτέλεσιν. Όπως ακριβώς οι δούλοι ατομικώς στην παραβολή των ταλάντων βλέπομε ότι ανταμείβονται με περισσότερα προνόμια αν είναι πιστοί και ότι αφαιρούνται απ’ αυτούς όλα τα προνόμια αν είναι άπιστοι, έτσι και στην εξεικόνισι αυτή που αφορά τις τάξεις, η τάξις του πιστού και φρονίμου δούλου διορίζεται επί όλων των υπαρχόντων του κυρίου, ενώ η τάξις του κακού δούλου αποβάλλεται εντελώς. Ενώ άλλοτε ο φρόνιμος δούλος ήταν υπεύθυνος για τη διατροφή μόνο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού, τώρα πρέπει να αναδεχθή την εντολή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθαίος 24:14.

 9. Ποιοι περιλαμβάνονται σε ‘όλα τα υπάρχοντά του’, ποια πρόσθετη ευθύνη σημαίνει αυτό για τον δούλον, και πώς αντιμετωπίζεται αυτή;

⁹ Σ’ αυτόν ανατίθενται όλα τα συμφέροντα της Βασιλείας επάνω στη γη, από τα οποία πρωταρχικό είναι η πλημμύρα νέων αληθειών που έρχονται σε ύπαρξι λόγω της εκπληρώσεως πολλών προφητειών. Το άγγελμα γίνεται πληρέστερο και τελειότερο, ζωτικώτερο για τους κρίσιμους καιρούς στους οποίους ζούμε, αποτελεσματικώτερο για τη διαίρεσι των λαών των εθνών ή στην τάξι των προβάτων ή στην τάξι των εριφίων. Αυτά τα πρόβατα που συνάγονται τώρα είναι τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, που ανήκουν σ’ αυτόν, και αφού όλα τα υπάρχοντα του Κυρίου πρέπει να τύχουν φροντίδος από τον φρόνιμον δούλον, αυτή η πιστή κεχρισμένη τάξις πρέπει να επεκτείνη το πρόγραμμά της παροχής τροφής, για να εφοδιάση όχι μόνο τους οικιακούς υπηρέτας, αλλά και τα «άλλα πρόβατα» επίσης με την «τροφήν εν καιρώ». (Ιωάννης 10:16) Αυτό το εκτελεί πιστά ο φρόνιμος δούλος. Μέσω της νομίμου αντιπροσωπείας του, της Εταιρίας Σκοπιά, προμηθεύει την πνευματική τροφή σε μορφή εντύπων, διευθετεί συναθροίσεις, οργανώνει την υπηρεσιακή δράσι, αποστέλλει ειδικούς ταξιδεύοντας αντιπροσώπους και ιεραποστόλους, κάνει διευθετήσεις για μεγάλες συνελεύσεις, και με πολλούς άλλους τρόπους προμηθεύει τα μέσα για τους οικιακούς υπηρέτας και τα άλλα πρόβατα, ώστε να τρέφωνται, να ενισχύωνται και να κατευθύνονται με ικανότητα σε ενωμένη δράσι προς αίνον του Ιεχωβά.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΘΟΥΝ

10. Πώς πολιτεύεται ο Θεός με τούς επίγειους δούλους του, όπως φανερώνεται στην περίπτωσι του Δαβίδ;

¹⁰ Ο Ιεχωβά Θεός πολιτεύεται με τον λαό του ως μια τάξι δούλου. Δεν τρέφει τον καθένα ατομικώς, ούτε διορίζει ένα άτομο για την επιστασία τους. Κανένας σπουδαστής του λόγου του Θεού δεν αποκαλύπτει ατομικώς το θέλημα του Θεού ούτε ερμηνεύει τον λόγον του. (2 Πέτρου 1:20, 21) Ο Θεός ερμηνεύει και διδάσκει, μέσω του Χριστού του Πρωτίστου Δούλου, ο οποίος με τη σειρά του χρησιμοποιεί τον φρόνιμον δούλον ως τον ορατόν αγωγόν, την ορατή θεοκρατική οργάνωσι. Ο Δαβίδ επλησίαζε τον Θεό μέσω της ιερατικής οργανώσεως που αντιπροσωπεύετο από τον Αβιάθαρ ο οποίος είχε το εφόδ· και ένας σημερινός δούλος πρέπει ομοίως να αποβλέπη στην ορατή οργάνωσι του Θεού για πνευματική τροφή που είναι επίκαιρη και για οδηγίες σχετικές με την υπηρεσία της Βασιλείας. (1 Σαμουήλ 23:6, 9-11· 30:7, 8) Όπως ακριβώς φανερώνεται στην παραβολή των ταλάντων, όπου διαφορετικά ποσά είχαν παραδοθή σε διάφορους δούλους ατομικώς με βάσι τις ικανότητές των, έτσι στους οικιακούς υπηρέτας ανατίθενται προνόμια υπηρεσίας με βάσι τις ικανότητές των και την αφοσίωσί των και την προθυμία των να υποταχθούν και να συμμορφωθούν με τις οδηγίες του αγίου πνεύματος. Ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού διορίζει τους οικιακούς υπηρέτας στις υπηρεσιακές των θέσεις στο σώμα του φρονίμου δούλου.—1 Κορινθίους 12:18.

11. Πώς δείχνομε εκτίμησι της σχέσεώς μας με την ορατή θεοκρατική οργάνωσι, ιδιαίτερα όσον αφορά την πνευματική τροφή;

¹¹ Πρέπει να δείξωμε ότι κατανοούμε αυτά τα πράγματα, εκτιμώντας τη σχέσι μας με την ορατή θεοκρατική οργάνωσι, ενθυμούμενοι την τελική τύχη εκείνων που είναι όμοιοι με τον Κορέ και τον Αχάν και τον Σαούλ και τον Οζία και άλλους που ελησμόνησαν τη θεοκρατική τάξι. Είμεθα διωρισμένοι ως άτομα να ετοιμάσωμε την τροφή για την πνευματική τράπεζα; Όχι; Τότε ας μην προσπαθούμε να αναλάβωμε τα καθήκοντα του δούλου. Πρέπει να τρώγωμε και να χωνεύωμε και να αφομοιώνωμε ό,τι τίθεται μπροστά μας, χωρίς να απορρίπτωμε τμήματα της τροφής επειδή μπορεί να μην ταιριάζουν στην ιδιοτροπία της διανοητικής μας γεύσεως. Οι αλήθειες που πρέπει να διακηρύττωμε είναι εκείνες που παρέχονται μέσω της οργανώσεως του φρονίμου δούλου, όχι μερικές προσωπικές γνώμες αντίθετες σε ό,τι έχει προμηθεύσει ο δούλος ως τροφήν εν καιρώ. Ο Ιεχωβά και ο Χριστός διευθύνουν και διορθώνουν τον δούλον καθώς χρειάζεται, και όχι εμείς ως άτομα. Αν δεν αντιλαμβανώμεθα ένα σημείο στην αρχή, πρέπει να συνεχίσωμε την προσπάθειά μας να το κατανοήσωμε, αντί να εναντιωθούμε και να το απορρίψωμε και να λάβωμε αλαζονικά τη στάσι ότι είναι πιθανώτερον να έχωμε εμείς δίκαιο παρά ο φρόνιμος δούλος. Πρέπει με πραότητα να συμβαδίσωμε με τη θεοκρατική οργάνωσι του Κυρίου και να περιμένωμε για περισσότερη διευκρίνισι, αντί να αρνούμεθα να προχωρήσωμε με την πρώτη μνεία ενός νοήματος που είναι ανούσιο για μας και να προβαίνωμε σε σοφιστείες και σε επίδειξι της κριτικής μας και της γνώμης μας ωσάν αυτές να είναι πιο αξιόλογες από την προμήθεια της πνευματικής τροφής από τον δούλον. Εκείνοι που είναι θεοκρατικοί θα εκτιμήσουν την ορατή οργάνωσι του Κυρίου και δεν θα είναι τόσο ανόητοι ώστε να αντιτάξουν στον αγωγόν του Ιεχωβά τη δική τους ανθρώπινη λογίκευσι και αίσθησι και τα προσωπικά τους αισθήματα.

12. Λόγω της πείρας μας από το παρελθόν, με ποια διάθεσι μπορούμε να δεχόμεθα τις προμήθειες του δούλου;

¹² Τώρα μερικοί μπορεί να ρωτήσουν, Πρέπει να δεχώμεθα ως από τον Κύριο και ως αληθινή την τροφή που παρέχεται μέσω του φρονίμου δούλου, ή πρέπει να αναβάλλωμε την αποδοχή της ώσπου να την δοκιμάσωμε εμείς οι ίδιοι; Αν την κατανόησι της Γραφής που έχομε σήμερα, την αποκτήσαμε με το να τρεφώμεθα στην τράπεζα που ετοιμάζει ο δούλος, αν έτσι ελευθερωθήκαμε από ψευδείς διδασκαλίες και οικοδομηθήκαμε στην καθαρή και αμόλυντη λατρεία του Θεού και ελάβαμε ελπίδα ενός νέου κόσμου, θα πρέπει να έχωμε κάποια εμπιστοσύνη στις προμήθειες του δούλου. Αφού έχομε τραφή ώσπου εφθάσαμε στη σημερινή μας πνευματική δύναμι και ωριμότητα, γινόμαστε ξαφνικά εξυπνότεροι από τον πρώην προμηθευτή μας και εγκαταλείπομε τη διαφωτιστική καθοδηγία της οργανώσεως που μας περιποιήθηκε σαν μητέρα; «Μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.» (Παροιμίαι 6:20-23) Και αν ο ουράνιος Πατήρ δεν θα έδινε λιθάρι ή φίδι ή σκορπιό σ’ ένα τέκνο που ζήτησε απ’ αυτόν ψωμί ή ψάρι ή αυγό, πρέπει τάχα να λαμβάνωμε την πνευματική τροφή που αυτός παρέχει μέσω του δούλου μέσα στα χέρια μας σαν να επρόκειτο να συντριβούμε από ένα λιθάρι ή να δαγκωθούμε από ένα φίδι ή να κεντηθούμε από ένα σκορπιό; (Ματθαίος 7:7-11· Λουκάς 11:9-13) Πρέπει να είμεθα γεμάτοι δισταγμό και υποψία για κάθε νέα προμήθεια; «Ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος, ότι θέλει λάβει τι παρά του Ιεχωβά.» (Ιάκωβος 1:6, 7, Μ.Ν.Κ.) Ακόμη και οι Βεροιείς στην αρχή εδέχθηκαν το κήρυγμα του Παύλου «μετά πάσης προθυμίας» και έπειτα προχώρησαν «εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα». (Πράξεις 17:11) Αυτή ήταν η πρώτη πραγματική επαφή που είχαν οι Βεροιείς με το κήρυγμα του Παύλου, και όμως το δέχθηκαν με προθυμία και έπειτα εμελέτησαν τη Γραφική υποστήριξι για τον εαυτό τους. Πόσο πιο πρόθυμα μπορούμε να δεχώμεθα τις προμήθειες του δούλου με εμπιστοσύνη, αφού, ανόμοια με τους Βεροιείς, έχομε από το παρελθόν πλούσια πείρα των πολυτίμου προμηθειών που προέρχονται από τον δούλο. Αφού λάβωμε αυτά τα εφόδια τροφής, επαληθεύομε εμείς οι ίδιοι τη Γραφικότητά τους για να κάμωμε το άγγελμα κτήμα μας, μ’ ένα πνεύμα πραότητος και εμπιστοσύνης και όχι μαχητικότητος.

Η ΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΟΛΟΓΙΑΣ

13. Γιατί μερικοί συνηθίζουν να διατυπώνουν θεωρίες;

¹³ Υπάρχουν μερικοί που φαίνεται ότι υπεραγαπούν να διατυπώνουν θεωρίες. Αρέσκονται να είναι το ομιλητικό κέντρον μικρών ομίλων, εκφράζοντας τις θεωρίες των για το πώς ή πότε αυτό ή εκείνο πρόκειται να συμβή. Πιθανόν να μην είναι εσκεμμένως στασιαστικοί όσον αφορά τα όσα προμηθεύει ο δούλος, αλλ’ αν μπορούν να προσφέρουν μόνο εκείνα που έχει ήδη προμηθεύσει ο δούλος, δεν προεξέχουν αυτοί. Πώς μπορούν να λάμψουν προσωπικώς αν αντανακλούν απλώς τα όσα όλοι οι άλλοι μάρτυρες του Ιεχωβά αντανακλούν; Ζητούν, λοιπόν, κάτι το πιο εντυπωσιακό, κάποιο «νέο φως» για να θαμπώσουν ανίδεους ακροατάς. Καθώς προσφέρουν στους χάσκοντας ακροατάς τη σειρά των νέων θεωριών των, οι ακροαταί με την εκστατική τους προσοχή τρέφουν το εγώ των θεωριολόγων. Όταν αρχίζη κάποιος άλλος να μιλή και να έρχεται στο προσκήνιο, ο κατασκευαστής των θεωριών χάνει το ενδιαφέρον για τον όμιλο που συνομιλεί και αποσύρεται. Αυτοί οι κατασκευασταί θεωριών πιθανόν να αναγνωρίζουν ότι μερικές από τις προηγούμενες θεωρίες των ήσαν εσφαλμένες, αλλά δεν δείχνουν ότι έχουν μάθει το μάθημα από τα λάθη αυτά με το να παύσουν να παράγουν νέες θεωρίες. Η έντονη επιθυμία τους να θεωρούνται ως ανεξάρτητοι και βαθείς στοχασταί, είναι ισχυρότερη από την επιθυμία τους να είναι θεοκρατικοί.

14. Τι υποστηρίζουν μερικοί κατασκευασταί θεωριών, αλλά ως προς τι τους τυφλώνει η έπαρσίς των;

¹⁴ Μερικοί από τους κατασκευαστάς θεωριών είναι πιο στασιαστικοί από άλλους και διαφωνούν δογματικώς με τις προμήθειες του φρονίμου δούλου, εξυψώνοντας τον εαυτό τους πιο πάνω από τον καθωρισμένον αγωγόν του Κυρίου. Υποστηρίζουν ότι η θεοκρατική οργάνωσις δεν είχε πάντοτε δίκαιο, και ότι αυτοί κάποτε είχαν ιδέες που η οργάνωσις τις απέρριψε, αλλά τώρα τις διδάσκει, και με τούτο υπονοούν ότι οι τωρινές θεωρίες των θα γίνουν ομοίως δεκτές εν καιρώ. Ουδέποτε αναφέρουν τις πολυάριθμες θεωρίες που παρουσίασαν στο παρελθόν και που δεν έγιναν ποτέ αποδεκτές. Αυτό θα έφθειρε την εκστρατεία τους που αποβλέπει να κάμη πολλούς να καταβροχθίζουν τις τωρινές ιδέες των. Εκείνο ως προς το οποίο τους τυφλώνει η έπαρσίς των, είναι ότι η ορατή θεοκρατική οργάνωσις ποτέ δεν έχει αξιώσει το αλάθητον, ότι γνωρίζει πως το άγγελμα συνεχώς θα καθαρίζεται με την εξάλειψι πεπλανημένων ιδεών, ότι περιμένει να γίνουν φανερές νέες αλήθειες καθώς εκπληρώνονται περισσότερες προφητείες, ότι βαθμιαίως το φως θα λάμπη ολοένα περισσότερο ως την τελεία ημέρα, και ότι η διευκρίνισις θα έλθη μέσω του φρονίμου δούλου και όχι μέσω αυτοεξυψωμένων θεωριολόγων. (Παροιμίαι 4:18· Ησαΐας 6:5-7· Μαλαχίας 3:1-3) Είναι μια συνεχής πρόοδος, διότι ο δούλος πρόκειται να «δίδη εν καιρώ την διωρισμένην τροφήν». (Λουκάς 12:42) Αναμφιβόλως μερικοί έχουν ιδέες που δημοσιεύονται αργότερα· αν εγίνετο αυτό ενωρίτερα, πιθανόν να ήταν πρόωρο, πιθανόν να μην ήταν «εν καιρώ». Περιμένετε τον Κύριο.

15. Ποια βλάβη μπορεί να προέλθη από αστήρικτες θεωρίες, και πώς τα θεοκρατικά άτομα αντιδρούν σ’ αυτές;

¹⁵ Αλλά είτε αυτοί διατυπώνουν θεωρίες στασιαστικα είτε μόνο απερίσκεπτα, μπορούν να προξενήσουν βλάβη. Θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο να φυσιωθούν με μια συναίσθησι ατομικής σπουδαιότητος, ή μπορεί να κάμουν τους αδυνάτους να προσκόψουν στην πίστι. Μπορούν να εμποδίσουν την ενότητα του φρονήματος και να παρεμβάλουν κώλυμα στο να βλέπουν όλοι αρμονικά. Ελκύουν την προσοχή στο πλάσμα μάλλον παρά στον Δημιουργό και την ορατή του οργάνωσι. Οι αστήρικτες θεωρίες των μπορεί να διαδοθούν, να εγείρουν ερωτήματα και αμφιβολίες, και να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα της δράσεως. Τα θεοκρατικά άτομα θα αποφύγουν τις θεωρίες και τους κατασκευαστάς των. Θα πίνουν βαθιά από τα ύδατα της αληθείας, χωρίς να τα θολώνουν με φουσκωμένες ατομικές γνώμες και θεωρίες. Με το να πίνουν όλοι το ίδιο νερό της αληθείας, όλοι θα βλέπουν αρμονικά, θα εργάζονται ώμος προς ώμον, και θα προχωρούν προς το νέο κόσμο ο ένας στο πλευρό του άλλου, συμβαδίζοντας με τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον». Εκείνοι που ετοιμάζουν και διατυπώνουν τις δικές των προσφιλείς θεωρίες και στρώνουν μια δική τους μικρή πνευματική τράπεζα, ή που κάθονται στην τράπεζα του Κυρίου αλλά προμηθεύουν παράπλευρα μικρά δικά τους πιάτα φαγητού και προσπαθούν να κάμουν άλλους να τα γευθούν, είναι εκείνοι που δεν συμβαδίζουν με τη θεοκρατική οργάνωσι κι εν τούτοις μέσα στην τυφλή τους έπαρσι νομίζουν ότι ο δούλος και οι οικιακοί υπηρέται και τα άλλα πρόβατα είναι έξω από το σωστό δρόμο.

16. Ποια Γραφική συμβουλή, που πρέπει να προσέξωμε παραβλέπουν οι κατασκευασταί θεωριών;

¹⁶ Ο δούλος και οι οικιακοί υπηρέται και τα άλλα πρόβατα συμβαδίζουν ο ένας με τον άλλον και με τον Θεό και τον Χριστό. Δεν βρίσκονται έξω από το σωστό δρόμο και δεν πρέπει ούτε καν να σκέπτονται αλλαγή για να συμβαδίσουν μ’ έναν ασήμαντο αριθμό αυτοεξυψωμένων προσώπων που παραβλέπουν τη Γραφική συμβουλή πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα. «Εάν τις ετεροδιδασκαλή, και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και την διδασκαλίαν την κατ’ ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος, και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας· εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις ανθρώπων διεφθαρμένων τον νουν, και απεστερημένων της αληθείας.» «Την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βεβήλους ματαιολογίας, και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως· την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι, επλανήθησαν κατά την πίστιν.» «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» «Ταύτα υπενθύμιζε, διαμαρτυρόμενος ενώπιον του Κυρίου, να μη λογομαχώσι, το οποίον δεν είναι εις ουδέν χρήσιμον, αλλά φέρει καταστροφήν των ακουόντων. Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν· και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα.» «Ανατρέπουσι την πίστιν τινών.» «Τας δε μωράς και απαιδεύτους φιλονεικίας παραιτού, εξεύρων ότι γεννώσι μάχας.» «Να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.»—Ρωμαίους 16:17· 1 Τιμόθεον 1:4, 7· 6:3-5, 20, 21· 2 Τιμόθεον 1:13· 2:14, 16-19, 23-26· Τίτον 3:9-11.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕ ΑΠΟΤΟΜΑ ΤΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΝ

17. Σε ποιες δύο μεγάλες διαιρέσεις πέφτουν οι εκκλησίες του «Χριστιανισμού», και προμηθεύει καμμιά απ’ αυτές «τροφήν εν καιρώ»;

¹⁷ Πολλοί στον «Χριστιανισμό» θα πουν με θυμό ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ‘το παίρνουν πολύ επάνω τους’. Αυτή τη διαμαρτυρία έκαμε στον Μωυσή ο Κορέ. (Αριθμοί 16:3) Εν τούτοις, τα γεγονότα δείχνουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκείνοι που κηρύττουν για την ίδρυσι της Βασιλείας, και προειδοποιούν όλα τα έθνη για την εγγύτητα του Αρμαγεδδώνος. Η οργάνωσίς των λειτουργεί θεοκρατικά και παράγει την πνευματική τροφή που είναι επίκαιρη. Ποια από τις παραδεδεγμένες θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανισμού» προμηθεύει νέα πνευματική τροφή γι’ αυτούς τους κρίσιμους καιρούς; Δεν προσφέρουν οι ‘θεμελιωτισταί’ τις ίδιες ακόμη ξερές φλούδες, δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια σύμβολα πίστεως που έχουν ηλικία αιώνων, και δεν ξαναδιδάσκουν μονότονα κατ’ επανάληψιν τα ολίγα βασικά των δόγματα που έχουν δανεισθή από την ειδωλολατρία; Αληθινά, «η θρησκεία των είναι εμπαιγμός, απλή παράδοσις που μανθάνεται με την μηχανική επανάληψι.» (Ησαΐας 29:13, Μ.Μ.) Οι νεωτεριστικές εκκλησίες παρήγαγαν νέες διδασκαλίες που να ταιριάζουν με τους καιρούς, αλλά οι νέες προσφορές των δεν είναι κατάλληλες για το κήρυγμα του ευαγγελίου. Αντί τούτου, υπονομεύουν τη Βίβλο, απορρίπτοντάς την ως μύθον και θρύλον, το πολύ-πολύ θεωρώντας την μόνο ως καλή φιλολογία, και προσφέρουν επιστήμη και εξέλιξι, ψυχολογία και ψυχιατρική, σε μια προσπάθεια να είναι δημοφιλείς σ’ ένα υλιστικό πολιτισμό. Ο Θεός λέγει απότομα ότι «αι τράπεζαι είναι πλήρεις εμετού» στον «Χριστιανισμό». Ανάμεσά τους βασιλεύει πάνω απ’ όλα η πνευματική πείνα. Τι αντίθεσις μεταξύ της καταστάσεως των ακολούθων των και της καταστάσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά!—Ησαΐας 28:8· 65:13-15· Ιερεμίας 2:13· Αμώς 8:11, 12.

18. Τι πρέπει να θυμηθούν εκείνοι που καταδικάζουν ως μισαλλόδοξη την απροκάλυπτη ομιλία;

¹⁸ Οι θρησκείες του «Χριστιανισμού», αντικαθιστώντας με αρχαίους ειδωλολατρισμούς και νεώτερες φιλοσοφίες τις αλήθειες που περιέχονται στη Γραφή, μοιάζουν με τον αποστάτη Ισραήλ που ωμολογούσε ότι ήταν λαός του Ιεχωβά: «Ο βους γνωρίζει τον κτήτορα αυτού, και ο όνος την φάτνην του κυρίου αυτού· ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί.» (Ησαΐας 1:3) Τοποθετούν τον εαυτό τους σε μια θέσι για δριμεία κατάκρισι, εναντίον της οποίας κραυγάζουν θεωρώντας την μισαλλόδοξη. Αλλά δεν λέγει ο ίδιος ο Θεός εδώ ότι έχουν λιγώτερη νόησι από τον βουν και τον όνον; Ο λόγος Του τους αποκαλεί «κύνας αλάλους» και «κύνας αδηφάγους». Ο Χριστός Ιησούς τούς αποκαλούσε μωρούς και ψεύστας και υιούς του Διαβόλου. Σαρκασμός και χλευασμός και περίγελως χρησιμοποιούνται εναντίον των ψευδών θρησκευομένων. Σημειώστε τα λόγια του Ιώβ προς μερικούς απ’ αυτούς: «Πόσον εβοήθησας τον αδύνατον! έσωσας βραχίονα ανίσχυρον! Πόσον συνεβούλευσας τον άσοφον! και εντελή σύνεσιν έδειξας!» Ως ένα άλλο παράδειγμα χλευαστικής ειρωνείας, προσέξτε τα λόγια του Ηλία προς τους ψευδείς λάτρεις όταν ο Θεός των δεν έδινε απάντησι έπειτα από ώρες επικλήσεως: «Επικαλείσθε μετά φωνής μεγάλης· διότι θεός είναι· ή συνομιλεί, ή ασχολείται, ή είναι εις οδοιπορίαν, ή ίσως κοιμάται, και θέλει εξυπνήσει.» (1 Βασιλέων 18:21-28· Ιώβ 12:2, 7, 8· 26:2, 3· Ησαΐας 56:10, 11· Ματθαίος 23:17· Ιωάννης 8:44) Αυτό πρέπει να κλείση το στόμα εκείνων που κακολογούν με ζέσι τους μάρτυρας του Ιεχωβά επειδή μιλούν απροκάλυπτα για τις ψευδείς θρησκείες. Αν καταδικάζουν τέτοια απροκάλυπτη ομιλία, πρέπει να καταδικάσουν επίσης τη Γραφή και τον Θεό τον ίδιο!

19. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορεί ένας Χριστιανός να ενωθή σε μια κίνησι συμβιβασμού των πίστεων και τι θα ήταν ανάγκη να ανεχθή χωρίς διαμαρτυρία αν το έπραττε αυτό;

¹⁹ Όλα τα προηγούμενα αποδεικνύουν καθαρά ότι οι Χριστιανοί δεν μπορούν να ενωθούν με κινήσεις συμβιβασμού των πίστεων. Το ίδιο ακριβώς όπως και ο Άβελ δεν μπορούσε να ενωθή με τον Κάιν, ή ο Ισραήλ με την Αίγυπτο ή με τους Χαναανίτες, ή ο Ιησούς με τους γραμματείς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, ή οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων με τη συγχώνευσι ειδωλολατρίας και αποστάτιδος Χριστιανοσύνης που είχε πραγματοποιήσει ο Κωνσταντίνος. Το να εισέλθη ένας Χριστιανός στην ποίμνη των αναμίκτων πίστεων θα εσήμαινε ότι πρέπει να ανεχθή ειδωλολατρικές διδασκαλίες κάτω από Χριστιανική επιγραφή, να ανεχθή το δόγμα των ^‘τριών θεών εν ενί’ να ανεχθή ισχυρισμούς ότι ο Θεός δαιμονιωδώς βασανίζει ψυχές σε πύρινες λίμνες, να ανεχθή τη βλασφημία ότι ο Θεός αντί χρημάτων θα ελευθερώση από ένα φλεγόμενο καθαρτήριο ψυχές που υποφέρουν, να ανεχθή τα διάφορα τυχερά παιχνίδια, να δεχθή την άποψι ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Μεσσίας αλλά ένας αγύρτης, να ανεχθή τη διαβολική διδασκαλία της εξελίξεως, να ανεχθή την υποκρισία του κλήρου και την ανάμιξί του στην πολιτική, να ανεχθή θρησκευτική εκμετάλλευσι του πολέμου και ευλογία από μέρους ιεροκηρύκων του φόνου Χριστιανών από Χριστιανούς—και ούτω καθεξής ένα ατέλειωτο ρεύμα βλασφημιών θα έπρεπε να ανεχθή ο Χριστιανός σιωπώντας. Θα έπρεπε να βυθισθή στην αμαρτία, να κλείση τα μάτια στο άδικο, να φράξη τα αυτιά στη βλασφημία, να κάμη τη γλώσσα του βουβή ώστε να ανέχεται σιωπηλά το κακό. Φοβούμενος μήπως προσβάλη ανθρώπους με λόγο ή έργο, θα προσέβαλλε τον Θεό ανεχόμενος εν ονόματι της ανεξιθρησκείας κάθε σατανική παγίδα που παρουσιάσθηκε στο δρόμο του. Θα ήταν επίσης ακατάλληλος και ακάθαρτος για την υπηρεσία του Ιεχωβά και θα γινόταν αληθινή γι’ αυτόν η παροιμία: «“Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέραμα”· και, Ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.» Το να επιστρέψωμε στην ακαθαρσία του κόσμου τούτου αφού αποχωρισθήκαμε και καθαρισθήκαμε απ’ αυτόν, θα μας καθιστούσε ακαταλλήλους για οποιοδήποτε περαιτέρω έλεος από μέρους του Ιεχωβά. (Εβραίους 10:26· 2 Πέτρου 2:20-22· Αποκάλυψις 18:4) Με την παρ’ αξίαν, λοιπόν, χάριν του Ιεχωβά, ας εκτιμήσωμε την ορατή θεοκρατική οργάνωσι που αυτός ίδρυσε στην εποχή μας, και ας προσκολληθούμε σ’ αυτήν.

Διατήρησις της Οργανώσεως Καθαρής

«Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;»—2 Κορινθίους 6:14.

 1. Γιατί ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται να κρατήται η οργάνωσίς του καθαρή, και τι θέλει να είναι τα μέλη της;

Ο ΙΕΧΩΒΑ ενδιαφέρεται πάρα πολύ να κρατήται η οργάνωσίς του καθαρή και χωρισμένη από αυτόν τον φαύλο, πονηρό κόσμο, στον οποίο ζούμε τώρα. Έχει μια αιτία γι’ αυτό. Οι δούλοι του ανήκουν σ’ αυτόν, αντιπροσωπεύουν το όνομά του, αντιπροσωπεύουν τον λόγον του, και αντιπροσωπεύουν την καθαρή λατρεία. Ο Ιεχωβά Θεός θέλει να είναι μιμηταί του. Γι’ αυτό ακριβώς ενέπνευσε τον δούλο του Παύλο να γράψη εις Εφεσίους 5:1, 2, «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας.»

 2. (α) Ποιον εμιμείτο ο Ιησούς και έτσι πώς έδωσε ο ίδιος ένα υπόδειγμα για μίμησι; (β) Μέσω αυτής της μιμήσεως, με ποιόν τρόπο οι ακόλουθοι του θα διέφεραν από τον κόσμο;

² Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν στη γη, εμιμείτο τον ουράνιο Πατέρα του. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν να πράττη το θέλημα του Πατρός του πάντοτε. Και έτσι ήταν μια θυσία ευώδους οσμής σ’ Αυτόν. Εκείνοι που ακολουθούν το ίχνη του πρέπει να είναι άτομα του ιδίου είδους. Πρέπει να προσφέρουν στον Θεό θυσίες εις οσμήν ευωδίας και μπορούν να το κάμουν αυτό με το να μιμούνται τον Θεόν και με το να μιμούνται τον Χριστόν Ιησούν. (Φιλιππησίους 4:18· 1 Πέτρου 2:5) Ο Ιησούς έδειξε αγάπη για τους δικούς του. Κατέθεσε τη ζωή του για να τους απολυτρώση, και δείχνοντας την αγάπη του γι’ αυτούς, ήθελε οι ακόλουθοι του να είναι διάφοροι από τον παλαιό αυτόν κόσμο. Ήθελε να βγουν από αυτό το σύστημα πραγμάτων που παρακμάζει και ν’ αποκτήσουν ζωή. Ο παλαιός κόσμος είναι πονηρός. Δεν μιμείται τον Ιεχωβά Θεό. Ο λαός του Θεού πρέπει να είναι διαφορετικός, διαφορετικός από αυτόν τον παλαιό κόσμο. Η διαφορά εκδηλώνεται στον τρόπο της ζωής των, και αυτό έχει σχέσι με την αγάπη μας προς αλλήλους. Εις Ιωάννην 13:34 ο Ιησούς λέγει, «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους.» Αυτό το ν’ αγαπούμε αλλήλους είναι πολύ διαφορετικό από τον τρόπο με τον οποίον ενεργεί ο κόσμος. Ο κόσμος ενεργεί με ιδιοτέλεια, με μίσος. Ο Ιησούς εισήγαγε κάτι εντελώς νέο, νέο σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτό ήταν η θεμελιώδης αρχή της αγάπης: άνθρωποι που ενώνονται σε μια εκκλησία, που αγαπούν ο ένας τον άλλον, που συμβαδίζουν ο ένας με τον άλλον. Αυτή η αγάπη είναι δυνατή αν μιμούμεθα τον Θεό. Αν δεν τον μιμούμεθα, δεν πρόκειται να έχωμε αυτή την αγάπη, διότι ο Θεός είναι αγάπη.

 3. Σε ποια βάσι οικοδομείται η εκκλησία, και επομένως ποια είναι η γενική αιτία για την αποκοπή οποιουδήποτε από την επικοινωνία;

³ Θα μπορούσαμε όμως να διερωτηθούμε το εξής: Αφού η εκκλησία αυτή, που αναπτύσσει ή φέρνει σε ύπαρξι ο Θεός, βασίζεται στην αγάπη, γιατί θα ήθελε οποιοσδήποτε να μιλήση ποτέ για την αποκοπή από την επικοινωνία ή για την απομάκρυνσι ατόμων απ’ αυτή την εκκλησία. Πρέπει ασφαλώς να υπάρχη κάποια αιτία. Λοιπόν, η αιτία γι’ αυτή την αποκοπή από την επικοινωνία είναι ότι μπαίνουν στην εκκλησία του Θεού μερικά άτομα που δεν αγαπούν τον Χριστό. Θα πήτε, «Όλοι, βέβαια, αγαπούν τον Χριστό». Αλλά είναι πράγματι γεγονός το εξής: αυτοί δεν είναι πια μιμηταί του Χριστού ή μιμηταί του Πατρός, Ιεχωβά Θεού. Δεν βαδίζουν πια στα ίχνη του Χριστού. Ο αποκλειστικός σκοπός για τον οποίον ο Θεός φέρνει τους δούλους του, τον λαό του, σε μια οργάνωσι, είναι να τους κρατήση καθαρούς από την οργάνωσι του Διαβόλου. Ενόσω βαδίζομε στον δρόμο του πλήθους του Διαβόλου, δεν μπορούμε να παραμείνωμε καθαροί. Για τούτο ο Θεός οικοδόμησε τη δική του οργάνωσι. Υπάρχουν δύο οργανώσεις στον κόσμο σήμερα. Η μία είναι του Θεού και η άλλη ανήκει στον Διάβολο, ο οποίος είναι ο «Θεός του αιώνος τούτου». Η οργάνωσις, λοιπόν, που ο Ιεχωβά Θεός οικοδομεί τώρα για τη διεκδίκησι του ονόματός του και του λόγου του, οικοδομείται επάνω στην αγάπη. Ολόκληρη αυτή η οργάνωσις συνεργάζεται με ενότητα. Και έτσι διαβάζομε εις Εφεσίους 4:16: «Εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.» Αυτή είναι η βάσις σας, η αγάπη. Επομένως, όταν κάνεις απομακρύνεται από αυτή τη θεμελιώδη αρχή της αγάπης και αφοσιώσεως του ενός προς τον άλλον σ’ αυτή την εκκλησία, είναι καιρός να τεθή το άτομο αυτό έξω από την εκκλησία.

ΚΑΚΗ ΔΙΑΓΩΓΗ

 4, 5. Σχετικά με τούτο, ποιος είναι εκείνος που έχει άδικο, και γιατί πρέπει να γίνη η αποκοπή κάποιου από το Χριστιανικό σώμα;

⁴ Η αιτία που πρέπει να αποκόψωμε από την επικοινωνία ωρισμένα άτομα, είναι η αδικοπραγία των. Η εκκλησία δεν είναι άδικη, διότι είναι του Θεού. Αλλά είναι τώρα κάποιος στην εκκλησία που δεν μιμείται τον Θεό και δεν ακολουθεί τις αρχές του που είναι αρχές αληθείας και δικαιοσύνης. Δεν οικοδομείται με αγάπη. Δεν μιμείται πια τον Ιεχωβά, ή τον Υιό του, ή τους αποστόλους. Για τούτο νουθετούμεθα εις 2 Θεσσαλονικείς 3:6, 7, 11: «Σας παραγγέλλομεν δε, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να απομακρύνησθε από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος, και ουχί κατά την παράδοσιν την οποίαν παρέλαβε παρ’ ημών. Επειδή σεις εξεύρετε πώς πρέπει να μιμήσθε ημάς· διότι δεν εφέρθημεν ατάκτως μεταξύ σας. Επειδή ακούομεν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι.»

⁵ Εδώ ο Παύλος τονίζει ότι αυτός, ο απόστολος, όταν περιπατούσε μεταξύ τους, δεν ήταν άτακτος, και επομένως δεν ήταν η κακή διαγωγή του εκείνη που επηρέαζε οποιονδήποτε απ’ αυτούς ν’ ακολουθήση την κακή κατεύθυνσι. Ο Ιεχωβά Θεός δεν συμπεριφέρεται κακώς. Ο Ιησούς Χριστός δεν συμπεριφέρεται κακώς. Έχομε τέλεια παραδείγματα για να τ’ ακολουθήσωμε. Έχομε καλά λόγια νουθεσίας απ’ αυτούς, που μπορούμε να τα προσέξωμε. Επομένως, αν αυτό το σώμα γίνεται άτακτο, ή κάποιο μέρος του σώματος γίνεται άτακτο, αυτό θα εσήμαινε ότι το σώμα ασθενεί. Δεν εξακολουθεί να οικοδομήται με αγάπη. Πρέπει να γίνη μια διόρθωσις. Αυτό μπορεί να σημαίνη ότι πρέπει να απομακρυνθή κάτι. Στην περίπτωσι του σώματος που το ονομάζομε εκκλησία του Θεού, αυτό μπορεί να σημαίνη την απομάκρυνσι ενός ατόμου επειδή είναι άτακτο και δεν οικοδομείται με αγάπη.

 6. Γιατί δεν πρέπει να είμεθα βιαστικοί να θέσωμε κάποιον έξω, και τι μας συμβουλεύει αντιθέτως ο Παύλος να πράττωμε για τους ατάκτους;

⁶ Εν τούτοις, δεν πρέπει να είμεθα βιαστικοί σ’ αυτό το ζήτημα και, επειδή απλώς ακούμε ότι κάποιος έχει κακή διαγωγή, να ενεργήσωμε και να τον θέσωμε έξω από την εκκλησία. Υπάρχει πιθανότης ότι αυτά τα άτομα που πράττουν το άδικο, θα μετανοήσουν και θ’ αλλάξουν πορεία. Γι’ αυτό αναφέρεται εις 2 Θεσσαλονικείς 3:13-15: «Σεις δε, αδελφοί, μη αποκάμητε πράττοντες το καλόν. Και εάν τις δεν υπακούη εις τον λόγον ημών τον δια της επιστολής, τούτον σημειόνετε· και μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού, δια να εντραπή. Πλην μη θεωρείτε αυτόν ως εχθρόν, αλλά νουθετείτε ως αδελφόν.» Έτσι, λοιπόν, όλοι εμείς στην εκκλησία του Κυρίου έχομε ευθύνη για κείνους που μπορεί να είναι άτακτοι. Όλοι μας στην εκκλησία πρέπει να πράττωμε το ορθόν προς όφελος των άλλων. Πρέπει να είμεθα ικανοί να ωφελήσουμε μερικούς από εκείνους που είναι λίγο άτακτοι. Εξακολουθούμε να πράττωμε το ορθόν, άσχετα με τη δική τους πορεία, αλλ’ αν αυτοί εξακολουθούν να πηγαίνουν στον εσφαλμένο δρόμο, πρέπει να σημειωθούν. Πρέπει να παύσωμε να τους συναναστρεφώμεθα, διότι δεν είναι καθαροί. Δεν εργάζονται για την υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά και του λόγου Του. Δεν εργάζονται προς το συμφέρον της οικοδομής αυτού του σώματος με αγάπη. Εργάζονται εναντίον της οργανώσεως.

 7. Πρέπει να εξαναγκάσουμε κάποιον που σφάλλει ν’ ακολουθήση την ορθή πορεία, και πώς πρέπει να χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας ως λαός του Θεού;

⁷ Εν τούτοις, δυνατόν να μπορούμε να σώσωμε έναν αδελφό, και αυτός μπορεί ν’ αρχίση να βαδίζη πάλι στο σωστό δρόμο αν προσέξη τη συμβουλή, αν προσέξη τη διόρθωσι που του γίνεται. Είμεθα ελεύθεροι. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νου μας προς την κατεύθυνσι που θέλομε. Δεν πιεζόμεθα, ούτε εξαναγκαζόμεθα, ούτε εκφοβιζόμεθα όσον αφορά την πορεία της ενεργείας που λαμβάνομε, αλλά έχομε ελευθερωθή διότι μας εξηγόρασε ο Ιησούς Χριστός. Και γι’ αυτό ακριβώς ο Πέτρος λέγει στην πρώτη του επιστολή, κεφάλαιον 2, εδάφια 16, 17: «Ως ελεύθεροι.» Κάμετε τις σκέψεις σας, αλλά πρέπει ωστόσο να είσθε μιμητής του Θεού, διότι είσθε ελεύθερος να σκέπτεσθε σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που βασίζονται στην αλήθεια. Ο πονηρός κόσμος θα σας φέρη στον τάφο· η αλήθεια θα σας δώση ζωή. Λοιπόν, «ως ελεύθεροι», λέγει ο Πέτρος, «και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε.» Βλέπομε, λοιπόν, ότι πρέπει να ενθυμούμεθα την εκκλησία των αδελφών μας και να την διατηρούμε καθαρή. Δεν μπορούμε να εισέλθωμε σ’ αυτή την οργάνωσι με κάποια επιφύλαξι στο νου μας, εξαιτίας ηθικής διαφθοράς. Δεν είμεθα ελεύθεροι να κάμωμε όσα θέλομε για την ικανοποίησι της σαρκός και των ηδονών μας. Είμεθα σ’ αυτή την εκκλησία για ένα σκοπό, να τιμήσωμε το όνομα του Ιεχωβά και τον λόγον του.

ΑΙΤΙΕΣ

 8. (α) Ποια πράγματα μπορούν να κάμουν ακάθαρτη μια εκκλησία; (β) Πώς ενήργησε ο Παύλος για τον ακάθαρτον, και γιατί;

⁸ Τώρα, λοιπόν, αν πρόκειται να διατηρήσωμε την οργάνωσι καθαρή, ποια είναι μερικά από τα πράγματα που θα μπορούσαν να την κάμουν ακάθαρτη; Ποια είναι τα πράγματα που μπορούμε να παρατηρούμε καθώς συνεχίζομε την παραμονή μας στην εκκλησία, και που θα έπρεπε να τα ξεκαθαρίσουμε από την εκκλησία; Αφού υπάρχουν πνευματικές αιτίες και ηθικές αιτίες για την αποκοπή ατόμων από την επικοινωνία μαζί μας, μερικά από αυτά τα πράγματα είναι η μοιχεία, η πορνεία, η κλοπή και η μέθη. Ας θίξωμε προς στιγμήν ένα μόνο, την πορνεία. Ο Παύλος είχε να κάμη μ’ αυτό στην επιστολή του όταν έγραφε στους Κορινθίους. Υπήρχε ένας νεανίας εκεί που είχε πάρει τη γυναίκα του πατέρα του και επόρνευε μαζί της. Ο Παύλος στην επιστολή του λέγει: «Γενικώς ακούεται ότι είναι μεταξύ σας πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ μεταξύ των εθνών ονομάζεται, ώστε να έχη τις την γυναίκα του πατρός αυτού.» Είναι παράδοξο, αλλά η εκκλησία δεν το επρόσεξε αυτό σοβαρά. Απέβλεπαν σ’ αυτό ως αιτία για να γίνουν γνωστοί μέσω κακοφημίας. Ο Παύλος λέγει: ‘Είσθε πεφυσιωμένοι για το ζήτημα αυτό· είσθε υπερήφανοι διότι το πράγμα αυτό έλαβε χώραν ανάμεσα σας. Θα έπρεπε να πενθήτε, θα έπρεπε να στενοχωρήσθε για την κατάστασι που υπάρχει στην εκκλησία του Κυρίου, γι’ αυτή τη διαφθορά που εφέρθηκε μέσα στους κόλπους της.’ Αλλά ο Παύλος, ένας απόστολος του Κυρίου, είχε εξουσία να ενεργήση, και ενήργησε. Απέκοψε το πρόσωπο αυτό από την επικοινωνία με την εκκλησία. Δεν παρεκάλεσε την εκκλησία: «Τώρα δώστε μου εξουσία ή ψήφο για ο,τι κάνω.» Ο Παύλος, υπηρέτης του Θεού, εφρόντισε να απομακρυνθή το άτομο αυτό. Είχε την εξουσία να το πράξη. Γι’ αυτό ακριβώς είπε ότι είχε ήδη κρίνει τον άνθρωπο και τους διέταξε να ‘παραδώσουν τον τοιούτον εις τον Σατανάν προς όλεθρον της σαρκός’. (1 Κορινθίους 5:1-12) Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει θέσι στην καθαρή οργάνωσι ή εκκλησία του Θεού. Πρέπει να επιστρέψη στον πονηρόν όμιλον από τον οποίον ήλθε κάποτε, και να πεθάνη μαζί μ’ αυτόν τον πονηρόν όμιλον, με την οργάνωσι του Σατανά.

 9. Με την ενέργεια της αποκοπής από την επικοινωνία, τι πρέπει να σωθή ανάμεσα στην εκκλησία;

⁹ Ο πονηρός ας πάη στον πονηρό του δρόμο, διότι δεν μπορεί να παραμένη στην εκκλησία του Θεού, επειδή η εκκλησία αυτή πρέπει να παραμένη καθαρή. Πρέπει να μένη καθαρή, γιατί; «Ίνα σωθή το πνεύμα εν τη ημέρα του Κυρίου.» (Κείμενον) Το άγιο πνεύμα του Θεού ενεργεί επάνω στο λαό του. Είναι η ενεργός του δύναμις· είναι η κατεύθυνσις που αυτός δίδει στην εκκλησία του. Εμείς, η εκκλησία, πρέπει να έχωμε το ίδιο πνεύμα του Θεού. Πρέπει να δίνουμε μαρτυρία ο ένας στον άλλον. Το πνεύμα αυτό που το λαμβάνομε από την κατανόησι του λόγου του Θεού, πρέπει να παραμένη ενεργό, πρέπει να διαφυλαχθή, πρέπει να σωθή. Και αν αυτή η αρχέγονη εκκλησία στην Κόρινθο άφηνε αυτόν τον άνθρωπο που είχε διαπράξει πορνεία να παραμένη στους κόλπους της, ή αν ο Παύλος δεν ενεργούσε, τότε η ολίγη αυτή ζύμη θα έκανε ένζυμη και θα διέφθειρε ολόκληρη την εκκλησία, ή όλο το φύραμα. «Ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον,» λέγει ο Παύλος. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος έπρεπε να ενεργήση και να την αποκαθάρη, ώστε το πνεύμα του Θεού, αυτό το καθαρό, άγιο πνεύμα ή ενεργός δύναμις του Θεού, και το πνεύμα της εκκλησίας που βασίζεται στον λόγον του Θεού, να παραμείνη και να σωθή, και τούτο κυρίως για την τιμή του ονόματος του Ιεχωβά.

10. Ποια ηθική διαφθορά λέγει ο Παύλος ότι αποκλείει ένα άτομο από τη Βασιλεία, και τι πρέπει να κάμη ένας Χριστιανός όσον αφορά αυτά τα πράγματα;

¹⁰ Στην 1 Κορινθίους 6:9-11 ο Παύλος λέγει: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετε τινές· αλλ’ απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ’ εδικαιώθητε, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού, και δια του πνεύματος του Θεού ημών.» Ο Παύλος τονίζει ότι τέτοιου τύπου αμαρτωλοί εβγήκαν από τον κόσμο και ήλθαν στην εκκλησία του Θεού, αλλά όλοι αυτοί οι τύποι της αμαρτίας δεν μπορούν να παραμένουν στην εκκλησία του Θεού, αφού εκείνοι που άλλοτε διέπρατταν τέτοιες αμαρτίες έχουν απολουσθή και καθαρισθή. Όταν ένα άτομο έρχεται στην οργάνωσι του Θεού και αφιερώνεται σ’ Αυτόν, καθαρίζεται. Από τότε και στο εξής οφείλει να κάμη ευθείς δρόμους για τους πόδας του και ν’ ακολουθήση τον λόγον του Θεού. Πρέπει να μην επιδίδεται σ’ αυτά τα πράγματα, ο δε Κύριος τον συγχωρεί για όλα όσα διέπραξε στη ζωή του κατά το παρελθόν. Η κηλίδα που του άφησαν αυτά τα πράγματα εκαθαρίσθηκε, και δεν πρέπει να επιστρέψη σ’ αυτά. Αν επιστρέφη σ’ αυτά, τότε διαπράττει αμαρτία και γίνεται άξιος αποκοπής από την επικοινωνία. Κινδυνεύει να διαφθείρη την εκκλησία του Θεού, και η διαφθορά αυτή πρέπει να αφαιρεθή. Είναι ηθική διαφθορά.

11, 12. (α) Ποιες πνευματικές αιτίες υπάρχουν για αποκοπή από την επικοινωνία; (β) Για να έχωμε ενότητα πνεύματος στην εκκλησία, τι πρέπει να πράξωμε;

¹¹ Αλλά υπάρχουν επίσης και πνευματικές αιτίες για την απομάκρυνσι προσώπων από την οργάνωσι του Θεού. Κακολογία, παρουσίασις ψευδών διδασκαλιών, δημιουργία διαιρέσεων· όπως ακριβώς έγραψε ο Παύλος στους Ρωμαίους: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.» (Ρωμαίους 16:17) Είναι πολύ σαφές. Ο αληθινός λόγος του Θεού είχε διδαχθή σ’ αυτούς από τον Παύλο. Τώρα αν ήρχετο κάποιος στην εκκλησία για να προσπαθήση να ματαιώση την εμμονή σ’ αυτόν τον αληθινόν λόγον του Θεού και να φέρη πρόσκομμα ή διαίρεσι στην εκκλησία, ήταν ανάγκη να τον αποφύγουν αυτόν. Ο καλύτερος τρόπος για να τον αποφύγουν, ήταν το να αποκόψουν από την επικοινωνία αυτό το άτομο, να το θέσουν κατά μέρος, να το απομακρύνουν από την εκκλησία, ώστε ολόκληρη η εκκλησία να παραμείνη καθαρή.

¹² Για τα σχίσματα αυτά και την έλλειψι ενότητος πνεύματος διαβάζομε τα εξής εις 1 Κορινθίους 1:10: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.» Οι σκέψεις του Θεού πρέπει να γίνουν δικές σας. Γι’ αυτό ακριβώς συνερχόμεθα ως μια εκκλησία, για να μελετήσωμε τον λόγον του Θεού, ώστε οι σκέψεις του να γίνουν δικές μας. Αν δεν διακρατούμε τις σκέψεις του Θεού, αν δεν συλλογιζώμεθα αυτά τα πράγματα, στα οποία οι θεόπνευστοι μαθηταί επέστησαν την προσοχή της αρχέγονης εκκλησίας, και τα οποία ανεγράφησαν για τη διδασκαλία μας τώρα, αν δεν μανθάνωμε αυτά τα πράγματα, δεν πρόκειται να έχωμε τις σκέψεις του Θεού· μόνο δε εκείνοι που αγαπούν τη δικαιοσύνη, πρόκειται να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών. Καθώς ο Παύλος είπε: «Δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού;» Για να κληρονομήσωμε, λοιπόν, τη βασιλεία αυτή ή τις ευλογίες του νέου κόσμου, πρέπει οι διάνοιές μας να στραφούν προς τη διδασκαλία του Θεού, και όχι να στρέψουν πάλι σ’ εκείνη την άλλη οργάνωσι, του Διαβόλου την οργάνωσι, που πρόκειται να καταστραφή.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

13. Γιατί εξετάζομε σήμερα από τη Γραφή αρχαία παραδείγματα αποκοπής από την επικοινωνία;

¹³ Τώρα ας δούμε από τη Γραφή μερικά παραδείγματα απορρίψεως από τον Ιεχωβά Θεό ανθρώπων και αποβολής των από την οργάνωσι του, απαλλαγής απ’ αυτούς λόγω της αδικοπραγίας των· διότι, όπως ακριβώς έκαμε στο παρελθόν, θα κάμη και σήμερα, διότι θέλει ο λαός του που τον αντιπροσωπεύει να είναι καθαρός λαός, να είναι δούλοι του και να ίστανται υπέρ του ονόματος του και υπέρ της αληθινής του λατρείας. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στη Βίβλο, αλλ’ ας πάρωμε μόνο ολίγα απ’ αυτά.

14. Ποιο μάθημα αντλούμε από το παράδειγμα του Κορέ και των συμμάχων του;

¹⁴ Πάρτε τον Κορέ. Υπήρχαν μερικοί στον καιρό του Μωυσέως που έγιναν υπερήφανοι, τρεις απ’ αυτούς, πράγματι, που εσκέπτοντο, ‘Έχομε μια εξίσου καλή υπόστασι ενώπιον του Θεού όπως και ο Μωυσής, επειδή είμεθα από τις φυλές του Ισραήλ. Γιατί να πάρη αυτός όλη την τιμή να είναι ο μεσίτης;’ Αλλά μιλούσαν εναντίον του εκπροσώπου του Θεού. Ο Μωυσής επήρε φανερή στάσι και έκαμε πολύ σαφείς τις δηλώσεις του. Είπε, ‘Αύριο το πρωί θα δούμε ποιος είναι ο δούλος του Θεού και ποιον αυτός χρησιμοποιεί να εκτελέση το έργο του τώρα. Εκείνο που θα συμβή αύριο δεν πρόκειται να είναι απλώς ο φυσικός θάνατος αυτών των ανθρώπων, αλλά ο Θεός θα επιτελέση ένα θαύμα και θα εξαφανίση από τη συναγωγή τον Κορέ, τον Δαθάν και τον Αβειρών και όλους όσοι είναι συνταυτισμένοι μαζί τους.’ Την επομένη το πρωί τι συνέβη; Η γη άνοιξε, και όλα τα υπάρχοντά τους, τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους κατήλθαν σ’ αυτό το χάσμα ζωντανοί. Και ο Κορέ και οι 250 άρχοντες που προσέφεραν θυμίαμα, καταναλώθηκαν με φωτιά από τον Ιεχωβά. Το Αριθμοί 16:32, 35 (Α.Σ.Μ.) λέγει: «Και η γη ήνοιξε το στόμα αυτής, και κατέπιεν αυτούς, και τους οίκους αυτών, και πάντας τους ανθρώπους τούς μετά του Κορέ, και πάσαν την περιουσίαν αυτών. Και πυρ εξήλθε παρά του Ιεχωβά, και κατέφαγε τους διακοσίους πεντήκοντα άνδρας τους προσφέροντας το θυμίαμα.» Ο Θεός εφανέρωνε τη δυσαρέσκειά του για τους ανθρώπους που τον εβλασφήμησαν, που δεν ήθελαν να δεχθούν τη διάταξι που αυτός είχε κάμει. Έτσι λοιπόν, εκείνους που στασιάζουν εναντίον του, ο Θεός θα τους αποκόψη από την επικοινωνία με το λαό του. Θα απαλλαγή απ’ αυτούς. Θα τους ξεκαθαρίση από την εκκλησία.

15. Πώς η πείρα της Μαριάμ διευκρινίζει το ζήτημα;

¹⁵ Τώρα μπορούμε να στραφούμε σ’ ένα άλλο παράδειγμα από τη Γραφή. Το Αριθμοί 12 μας μιλεί για τη Μαριάμ και τον Ααρών. Αυτοί έγιναν λίγο υψηλόφρονες. Η Μαριάμ ήταν αδελφή του Ααρών και του Μωυσέως, αλλά έγινε υπερήφανη και ανόητη. Επειδή ήθελε να πάρη τη θέσι ανδρός μέσα στη συναγωγή και να έχη κάτι να πη για τις διατάξεις του Κυρίου ανάμεσα στους Ισραηλίτες, επατάχθη με λέπρα. Χρειάσθηκε να αποκοπή από την επικοινωνία ή να τεθή έξω από τη συναγωγή επί επτά ημέρες· και έπειτα, μόνο μετά την ικεσία του αδελφού της Μωυσέως προς τον Ιεχωβά να σώση τη ζωή της και να μην την θανατώση με λέπρα, εκαθαρίσθηκε και επανήλθε. Είχε ενεργήσει αλαζονικά και ανόητα. Κύριος ο Θεός δεν επρόκειτο να έχη τέτοιου είδους άτομα στη συναγωγή του. Η Μαριάμ, συνήλθε. Επέστρεψε, αλλά πρώτα ετιμωρήθηκε, και ο Ααρών κατενόησε τη δική του θέσι από την πείρα της αδελφής του.

16. Πώς η πείρα του Αχάν δείχνει ότι ο Θεός δεν θα ανεχθή τους κλέπτας;

¹⁶ Έπειτα έχομε τους κλέπτας, τους οποίους Κύριος ο Θεός δεν θα ανεχθή στην οργάνωσι του. Έχομε το παράδειγμα του Αχάν. Όταν οι υιοί Ισραήλ διέβησαν τον Ιορδάνη και κατέλαβαν την Ιεριχώ υπό τη διεύθυνσι του Ιεχωβά, ο οποίος εκέρδιξε τις μάχες γι’ αυτούς, εδόθησαν οδηγίες στους Ισραηλίτες για το ότι όλα όσα βρίσκονταν στην πόλι, ήσαν προωρισμενα για καταστροφή, με την εξαίρεσι ότι εκείνα που ήσαν από χρυσόν, άργυρον, χαλκόν και σίδηρον, έπρεπε να φυλαχθούν για τον Ιεχωβά. Κανείς δεν έπρεπε να πάρη οποιοδήποτε λάφυρο για τον εαυτό του. Αλλά ο Αχάν σκέφθηκε λίγο διαφορετικά σχετικά με τούτο. Όταν μπήκε στην Ιεριχώ, βρήκε μια Βαβυλωνιακή στολή, διακόσιους σίκλους αργυρίου κι ένα έλασμα χρυσού βάρους πενήντα σίκλων, και είπε, ‘Λοιπόν, θα τα πάρω αυτά στη σκηνή μου και θα τα θάψω και θα τα κρατήσω για τον εαυτό μου. Κανείς ποτέ δεν θα τα ανακαλύψη.’ Αλλά αυτός βρισκόταν στη συναγωγή του Ιεχωβά· τώρα υπήρχε παράβασις μέσα της. Έπρεπε να ανακαλυφθή. Προχώρησαν σε μάχη εναντίον της Γαί και τα Ισραηλιτικά στρατεύματα απετύγχαναν. Δεν μπορούσαν να νικήσουν. Ο Ιησούς έμαθε ότι υπήρχε παράβασις μέσα στη συναγωγή. Έπρεπε να φανερωθή, και σύμφωνα με τη διάταξι του Ιεχωβά, απεδείχθη ο Αχάν ως ο παραβάτης. Βρήκαν ότι είχε κρυμμένο το λάφυρο του στη σκηνή του. Τώρα τι έγινε; Ο Θεός δεν τον εξέβαλε απλώς από τη συναγωγή απομακρύνοντας τον επί επτά ημέρες όπως έκαμε για τη Μαριάμ, Διέταξε να λιθοβολήσουν τον Αχάν μέχρι θανάτου και μαζί του την οικογένειά του, διότι ήταν κλέπτης.—Ιησούς του Ναυή 6:17 έως 7:26.

17. Πώς οι πεπτωκότες «υιοί του Θεού» αποτελούν παράδειγμα αποκοπής από την επικοινωνία;

¹⁷ Αιώνες νωρίτερα, στις ημέρες του Νώε πριν από τον κατακλυσμό, υπήρχαν εκείνοι οι άγγελοι στον ουρανό, πνευματικά πλάσματα, που έγιναν απειθή. Είδαν ότι οι θυγατέρες των ανθρώπων ήσαν ωραίες, και άφησαν την υπόστασί τους, κατέβηκαν στη γη και επήραν για τον εαυτό τους συζύγους. Σε τούτο ήσαν απειθείς. Και έτσι η 2 Πέτρου 2:4 μάς λέγει σχετικά μ’ αυτούς: «Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας.». Όχι, αλλά τους έρριψε στον Τάρταρο και «δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε δια να φυλάττωνται εις κρίσιν». Ήσαν απειθείς, παρέβησαν τον νόμον του Θεού, και αυτός τους απέκλεισε από τις νουθεσίες του. Για τη δοκιμασία των πιστών πλασμάτων του, αυτοί βρίσκονται ακόμη σε ύπαρξι, αλλά είναι γραμμένες οι κρίσεις του Θεού εναντίον των για την τελική τους καταστροφή.

18. Πώς ο Ιούδας δείχνει ότι το ν’ αγωνισθούμε σκληρά για την πίστι σχετίζεται μ’ αυτό το ζήτημα;

¹⁸ Τελικά μπορούμε να προχωρήσωμε στην επιστολή του Ιούδα. Σ’ αυτή μας λέγεται ότι πρέπει να κάνωμε σκληρόν αγώνα για την πίστι. Αυτή η πίστις μας παρεδόθη από τον Ιησού Χριστό· πρέπει ν’ αγωνισθούμε γι’ αυτή. Είναι η πίστις που εδόθη στην εκκλησία των ακολούθων του Ιησού Χριστού, και αυτός δεν θέλει αυτή την πίστι διεφθαρμένη ή αλλαγμένη με οποιονδήποτε τρόπο. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να την αλλάξη, είτε είναι στασιαστικός, υπερήφανος, κλέπτης, απειθής, είτε είναι ηθικώς διεφθαρμένος, θα ξεκαθαρισθή. Θα αποβληθή. Τώρα βλέπομε ότι εισδύουν φαύλοι άνθρωποι, ασεβείς άνθρωποι, και αυτούς πρέπει να προσπαθήσωμε να τους βρούμε και να τους εκβάλωμε από την εκκλησία. Όπως ακριβώς λέγει ο Ιούδας στο 8ο και στο 16ο εδάφιο: «Ομοίως και ούτοι ενυπνιαζόμενοι, την μεν σάρκα μιαίνουσι, την δε εξουσίαν καταφρονούσι, και τα αξιώματα βλασφημούσιν. Ούτοι είναι γογγυσταί, μεμψίμοιροι, περιπατούντες κατά τας επιθυμίας αυτών· και το στόμα αυτών λαλεί υπερήφανα, και κολακεύουσι πρόσωπα χάριν ωφελείας.» Ναι, αυτοί οι τύποι ατόμων που μόλις περιεγράφησαν, είναι το είδος που δεν θέλομε στην εκκλησία του Κυρίου, και αν υπάρχουν εκεί, τότε πρέπει ν’ απομακρυνθούν από την εκκλησία. Αλλιώς, ολίγη ζύμη κάνει ένζυμο όλο το φύραμα.

Καταλληλότης της Αποκοπής από την Επικοινωνία

 1. Είναι κατάλληλο ν’ αποκόπτωμε άτομα από την επικοινωνία μαζί μας; και τι λέγει το Τίτον 3:10, 11;

ΕΙΝΑΙ κατάλληλο ν’ αποκόπτωμε άτομα από την επικοινωνία μαζί μας; Μάλιστα, όπως είδαμε προ ολίγου στο παραπάνω άρθρο, ο Θεός έθεσε έξω από τη συναγωγή του εκείνους που εναντιώνονταν σ’ αυτόν και που ήσαν διεφθαρμένοι. Τους απέκοψε από την επικοινωνία με το λαό του. Απηλλάγη απ’ αυτούς, και μας νουθετεί να κάμωμε το ίδιο με τέτοια άτομα. Εις Τίτον 3:10, 11 διαβάζομε: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού· εξεύρων ότι διεφθάρη ο τοιούτος, και αμαρτάνει, ων αυτοκατάκριτος.» Παρέχεται, λοιπόν, εξουσία από τις Ελληνικές Γραφές να απορριφθή οποιοσδήποτε εισάγει αιρέσεις ή σχίσματα, αφού ενουθετήθη μία και δύο φορές και εξακολουθεί να μην αλλάσση την πορεία της ενεργείας του.

 2. (α) Ποια εξουσία γι’ αυτό μας παρέχεται από το Ρωμαίους 16:17, 18; (β) Σύμφωνα με το Αποκάλυψις 3:16, για ποιόν λόγο ο Ιησούς αποκόπτει από την επικοινωνία μαζί του;

² Παρέχεται και άλλη εξουσία, επίσης, από το Ρωμαίους 16:17, 18: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών· διότι οι τοιούτοι δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτών κοιλίαν· και δια λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων.» Εδώ έχομε μια σαφή δήλωσι από τον λόγον του Θεού ότι πρέπει ν’ απαλλαγούμε από τα άτομα που προξενούν βλάβη και διαιρέσεις μέσα στην εκκλησία Του. Έχομε την εξουσία, έχομε το δικαίωμα, και είναι κατάλληλο ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτά. Δεν έχουν θέσι στην εκκλησία του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός αποκόπτει από την επικοινωνία μαζί του ακόμη και για μια αιτία που θα την θεωρούσαμε εύλογα πιο ασήμαντη από όλες όσες περιγράψαμε πιο πάνω. Επειδή απλώς ένα άτομο είναι χλιαρό, και δεν είναι ούτε ζεστό ούτε ψυχρό, ο Ιησούς Χριστός το εξεμεί. Διακηρύττει σχετικώς στην Αποκάλυψι 3:16: «Ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.» Αυτό, λοιπόν, είναι μια αποκοπή από την επικοινωνία. Ο Χριστός Ιησούς δεν πρόκειται να έχη χλιαρά άτομα μονίμως στην οργάνωσί του. Είσθε ή υπέρ αυτού ή εναντίον του. Ή θα έλθετε στην εκκλησία Κυρίου του Θεού και θα είσθε διάκονος του ή τελικά θα πάτε στην οργάνωσι του Διαβόλου. Δεν μπορείτε να είσθε μαλακός. Δεν μπορείτε να είσθε χλιαρός. Δεν μπορείτε να είσθε παθητικός. Πρέπει να είσθε θετικά υπέρ Κυρίου του Θεού.

 3. Πώς ο Θεός απέκοψε από την επικοινωνία μαζί του την Ιερουσαλήμ και τον φυσικόν Ισραήλ;

³ Ο Θεός αποκόπτει επίσης από την επικοινωνία μαζί του. Το είδαμε αυτό στα παραδείγματα που δίδονται πιο πάνω, αλλά ενθυμούμεθα ότι στο Ματθαίο 23:38, ο Ιησούς, απευθυνόμενος στην Ιερουσαλήμ, είπε: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος.» Επολιτεύετο με τους Ιουδαίους επί μια μακρά χρονική περίοδο, και τώρα είχε έλθει ο καιρός να τους εγκαταλείψη, αυτούς και τον οίκον τον ή ναόν. Γιατί; Διότι τους είχε διαθρέψει και είχε φροντίσει γι’ αυτούς όπως η όρνις για τους νεοσσούς της, αλλά δεν έδωσαν καμμιά προσοχή στον εν ουρανοίς Πατέρα του, και τώρα είχε έλθει ο καιρός να εγκαταλείψη ο Θεός όλη αυτή την ενασχόλησι μαζί τους, επειδή παρείχαν μόνο ένα πιστό υπόλοιπο και ήταν υποχρεωμένος να καλέση από τα ειδωλολατρικά έθνη λαόν για το όνομά του.

 4. Για να έχη επικοινωνία με τον Θεόν, πώς πρέπει να ενεργήση ο λαός του απέναντι του κόσμου και απέναντι εκείνων από τις τάξεις του που στρέφονται στο σκότος;

⁴ Εις 2 Κορινθίους 6:14-18 (Μ.Ν.Κ.) ο απόστολος Παύλος λέγει: «Τίνα δε κοινωνίαν [έχει] το φως προς το σκότος; . . . Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, “Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.” Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον” και “εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες,” λέγει Ιεχωβά ο Παντοκράτωρ.» Ναι, ο Ιεχωβά θα αποκόψη από την επικοινωνία μαζί του εκείνους που γίνονται άνομοι, στρέφονται στο σκότος και στήνουν είδωλα. Θα εκδιώξη τέτοια άτομα από την οργάνωσί του. Αν θέλετε να ανήκετε στην οργάνωσι του Κυρίου, διατηρηθήτε καθαροί από τον κόσμο του Διαβόλου. Αν δεν θέλετε, τότε βγήτε έξω απ’ αυτήν. Εκείνοι που είναι ακάθαρτοι, ανήθικοι, δεν είναι πνευματικώς κατάλληλοι για την οργάνωσι του Θεού. Αν αυτοί οι χλιαροί που συμβιβάζουν τα πράγματα ή αποστάται δεν εξέρχονται εκουσίως από την οργάνωσι του, τότε, υπό την διεύθυνσί του, η ίδια η οργάνωσις θα τους θέση έξω.

ΤΡΟΠΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

 5. Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος ενεργείας για την αποκοπή από την επικοινωνία, και πώς ο Παύλος έδωσε παράδειγμα αυτού του τρόπου ενεργείας;

⁵ Υπάρχει ένας κατάλληλος τρόπος ενεργείας που πρέπει να ακολουθήσωμε σχετικά με τούτο. Πρέπει να είναι μια επίσημη πράξις. Ένας που έχει εξουσία πρέπει να κάμη την απόφασι, και κατόπιν αποβάλλεται το άτομο αυτό. Εις 1 Τιμόθεον 1:19, 20 υπάρχει ένα παράδειγμα της εξουσίας που εχρησιμοποίησε ο Παύλος, διότι είπε: «Έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν· εκ των οποίοι είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, δια να μάθωσι να μη βλασφημώσι.» Αυτοί ετέθησαν έξω από την εκκλησία από έναν εξουσιοδοτημένο υπηρέτη. Ο Παύλος έκαμε το ίδιο στην περίπτωσι που αναφέρεται εις 1 Κορινθίους 5:1-13, όταν απηλλάγη από τον καθ’ ομολογίαν εκείνον Χριστιανόν που είχε επικοινωνία με τη γυναίκα του Πατέρα του. Ο Παύλος ενήργησε εκεί διότι είχαν παραλείψει να ενεργήσουν εκείνοι που ήσαν επιφορτισμένοι με τέτοια καθήκοντα στην εκκλησία. Αυτός είχε την εξουσία. Ενήργησε ως ένας υπηρέτης του Ιεχωβά. Στην εποχή μας έχομε εκκλησίες ή ομάδες των μαρτύρων του Ιεχωβά και έχομε υπηρέτας στις ομάδες μας. Αυτοί οι υπηρέται πρέπει ν’ ανταποκριθούν στην ευθύνη που συνδέεται με τη θέσι του υπηρέτου, να διατηρή την εκκλησία καθαρή, και πρέπει ν’ αναλάβουν την ενέργεια. Αυτοί πρέπει να είναι καλοί ποιμένες και να ποιμαίνουν το ποίμνιο.

 6. Τι πρέπει, λοιπόν, να κατατεθή εναντίον του ατόμου για το οποίο πρόκειται, και προτού αυτό γίνη δεκτό, ποια ενέργεια πρέπει να προηγηθή;

⁶ Πρώτ’ απ’ όλα, λοιπόν, πρέπει να γίνη μια κατηγορία από κάποιο άτομο στην εκκλησία ή από κάποιον ενδιαφερόμενον ώριμον αδελφόν, για ένα πρόσωπο που ακολουθεί κακή πορεία. Αλλά επειδή απλώς έγινε κατηγορία, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να το αποκόψωμε από την επικοινωνία. Οι Γραφές δείχνουν ότι πρέπει να παρουσιασθούν μάρτυρες. Καμμιά κατηγορία δεν μπορεί να γίνη δεκτή, εκτός αν υπάρχουν δύο ή τρεις μάρτυρες για να βεβαιώσουν το γεγονός. Αυτό σημαίνει έρευνα του ζητήματος. Ο υπηρέτης ομάδος, ο βοηθός υπηρέτου ομάδος και ο υπηρέτης Γραφικών μελετών, και ίσως κάποιοι άλλοι ώριμοι αδελφοί στην ομάδα, πρέπει να κληθούν μαζί για μια ακρόασι, και εκείνοι που κατηγορούνται και οι μάρτυρες πρέπει να φερθούν εκεί και να εξετασθή το ζήτημα. Δεν μπορούν να φθάσουν σ’ ένα συμπέρασμα ότι αυτό το άτομο πρέπει να τεθή έξω από την εκκλησία με βάσι απλές φήμες ή σπερμολογίες. Πρέπει να υπάρχουν δύο ή τρεις αυτόπται μάρτυρες, που γνωρίζουν ότι συνέβη ή ελέχθη τούτο κι εκείνο το πράγμα. Δεν μπορεί να ληφθή μια απόφασις που να βασίζεται σε εικασίες. Πιθανόν από κάποια διαίσθησι που έχομε, να πιστεύωμε ότι το άτομο αυτό δεν είναι καλό, αλλά να μην είμεθα σε θέσι να το αποδείξωμε. Εφ’ όσον δεν μπορούμε να το αποδείξωμε από το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων, το πρόσωπο αυτό δεν μπορεί ορθώς να απορριφθή. Αλλιώς μπορεί να προξενήσετε σ’ αυτό το άτομο μεγάλη βλάβη.

 7. Πώς, λοιπόν, λαμβάνεται μία απόφασις, τι γίνεται σχετικά με αυτήν, και τι ανήκει στην ομάδα να κάμη γι’ αυτήν;

⁷ Όταν, λοιπόν, έχωμε τους μάρτυράς μας, πραγματοποιούμε τη συνάντησί μας με αυτά τα πρόσωπα που προξενούν ταραχή ή λαμβάνουν κακή πορεία ή δεν ζουν σύμφωνα με τον νόμον του Θεού. Τους δίνομε μια επαρκή ακρόασι, εξετάζομε το ζήτημα, προσπαθούμε να τους βοηθήσωμε. Αλλά πρέπει να υπάρχη απόδειξις ακαθαρσίας, από ηθική ή πνευματική άποψι, πριν να μπορέση να γίνη κάτι σ’ αυτούς προς την κατεύθυνσι του να τεθούν έξω από την εκκλησία. Οι υπηρέται πρέπει ασφαλώς να είναι ώριμοι αδελφοί και να είναι πρόθυμοι ν’ αναλάβουν την πλήρη ευθύνη της αποφάσεώς των. Κατόπιν η απόφασίς των παρουσιάζεται στην εκκλησία. Όχι για να ψηφίση επί της αποφάσεως η εκκλησία. Όχι, αλλά ο υπηρέτης της ομάδος, ο βοηθός του υπηρέτου της ομάδος και ο υπηρέτης Γραφικών μελετών οφείλουν ν’ αναλάβουν όλη την ευθύνη για την πορεία της ενεργείας που πρέπει ν’ ακολουθηθή. Αν έχουν τελείως πεισθή στη διάνοια τους ότι το άτομο αυτό είναι άδικο και πρέπει να τεθή έξω από την ομάδα και αν το πρόσωπο αυτό δεν έκαμε κανένα βήμα προς τη μετάνοια, τότε αναφέρουν στην ομάδα, υπό τύπον αποφάσεως, εκείνα που έχουν κάμει. Δεν ζητούν από την ομάδα να ψηφίση επί της αποφάσεως και να πη, «Επιδοκιμάζομε την ενέργειά σας.» Όχι, οι υπηρέται στην ομάδα είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να ποιμαίνουν το ποίμνιο και να διατηρούν καθαρή την εκκλησία. Οι υπηρέται, λοιπόν, λέγουν στην ομάδα ποια ενέργεια έγινε και ότι το επιβλαβές άτομο δεν είναι πια μέλος της εκκλησίας αυτής. Κατόπιν η εκκλησία πρέπει να συνεργασθή και συμμορφωθή σε πληρέστατο βαθμό με τη συμβουλή που δίδεται από εκείνους που φροντίζουν για τα συμφέροντά της, και είναι υπηρέται στην οργάνωσι.

 8. Ποιοι πρέπει να νουθετούν τον άτακτον, και τι πρέπει να γίνη αν δεν προσέχη τη νουθεσία;

⁸ Εις 1 Θεσσαλονικείς 5:14 ο Παύλος λέγει: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.» Είναι ευθύνη των υπηρετών του Θεού να φροντίζουν για τα συμφέροντα της εκκλησίας. Νουθετούν τον άτακτον, αλλά αυτός ο άτακτος δεν δέχεται τη συμβουλή. Θέλει ακόμη να βαδίζη στο δρόμο του. Αν δεν μετανοήση, αν δεν αλλάξη την πορεία της ενεργείας του, τότε πρέπει να τεθή κατά μέρος, πρέπει ν’ αποφεύγεται.

 9. Από ποιους πρέπει να αποφασισθή ο αποχωρισμός, και πώς ο Παύλος το έδειξε αυτό στην Έφεσο;

⁹ Εις Πράξεις 19:9 αναφέρεται σχετικά με τον Παύλο στην Έφεσο της Μικράς Ασίας: «Επειδή όμως τινές εσκληρύνοντο και δεν επείθοντο, κακολογούντες την οδόν του Κυρίου ενώπιον του πλήθους, απομακρυνθείς απ’ αυτών, απεχώρισε τους μαθητάς, διαλεγόμενος καθ’ ημέραν εν τω σχολείω τινός όστις ελέγετο Τύραννος.» Ο Παύλος ενδιεφέρετο για κείνους που εδίδασκε εκεί στην Ιουδαϊκή συναγωγή, και όταν είδε έναν όμιλο από εκείνους που παρευρίσκοντο στη συναγωγή να προσπαθή ν’ αποσπάση τους μαθητάς που αυτός έκαμε, τότε επήρε τους αληθινούς ακολούθους του μακριά από την ομάδα τους. Δεν επρόκειτο να τους αφήση να μολυνθούν από την επικοινωνία τους μ’ εκείνους που εδίδασκαν ψευδείς διδασκαλίες και κακοποιούσαν την αλήθεια. Έτσι, σήμερα οι υπηρέται που φέρουν την ευθύνη της ομάδος, ακολουθούν την τακτική του λόγου του Θεού. Η εκκλησία δέχεται αυτή την τακτική από μέρους των υπηρετών.

10. Τι παραγγέλλει ο Παύλος εις 1 Κορινθίους 5:11, και πώς η εκκλησία υποστηρίζει τους υπηρέτας της σχετικά με τούτο;

¹⁰ Εις 1 Κορινθίους 5:11 ο Παύλος λέγει στη Χριστιανική εκκλησία: «Αλλά τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε.» Καμμιά απολύτως επαφή μ’ αυτά τα πρόσωπα που αποκόπτονται από την επικοινωνία ή τίθενται έξω από την εκκλησία. Γιατί; Διότι αυτή η εκκλησία του Θεού πρέπει να παραμένη καθαρή, αμόλυντη, διαφυλαγμένη για την αγνή λατρεία του Υψίστου. Συνεπώς, όταν γίνεται αυτή η ενέργεια της αποκοπής από την επικοινωνία, απομακρύνει πραγματικά ένα άτομο. Αυτό βρίσκεται έξω. Για τούτο όλη η εκκλησία, όλοι όσοι αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό, πρέπει να εμμένουν στη σύστασι ή στην απόφασι των υπηρετών. Πρέπει να τους υποστηρίζουν.

11. Η ομάς που αποκόπτει ένα άτομο από την επικοινωνία, τι κάνει προς όφελος της Εταιρίας και άλλων ομάδων, και γιατί;

¹¹ Τώρα, λοιπόν, τι θα πούμε γι’ αυτό το πρόσωπο που απεκόπη από την επικοινωνία; Πρώτ’ απ’ όλα η ομάς πρέπει ν’ αναφέρη το πράγμα στην Εταιρία, εκθέτοντας σύντομα τα γεγονότα, λέγοντας στην Εταιρία ποιος είναι αυτός και γιατί απεκόπη από την επικοινωνία και ετέθη κατά μέρος, έτσι ώστε η Εταιρία να είναι πληροφορημένη. Εξ άλλου, αν αυτό το άτομο που απεκόπη από την επικοινωνία, φύγη από το μέρος εκείνο και πάη σε μια άλλη ομάδα και η ομάς που το απεχώρισε λάβη γνώσιν του γεγονότος αυτού, τότε από αγαθότητα και για την προστασία της άλλης ομάδος, πρέπει να την πληροφορήση για την ενέργεια που έχει γίνει. Όχι ότι η άλλη ομάς πρέπει τώρα να αποκόψη από την επικοινωνία το άτομο αυτό. Τούτο έχει ήδη γίνει από την πρώτη εκκλησία προς όφελος και για την προστασία όλου του λαού του Ιεχωβά. Η αποκοπή από την επικοινωνία λαμβάνει χώραν στην ομάδα όπου διεπράχθη το κακό, και αυτός αποκόπτεται από την επικοινωνία της ομάδος αυτής και όλων των άλλων ομάδων. Αυτές γνωρίζουν ότι η ολίγη αυτή ζύμη, οπουδήποτε και αν βρίσκεται μέσα στον άρτον, θα διαφθείρη ολόκληρον τον άρτον. Κατ’ ανάγκην, λοιπόν, πρέπει να δοθή ειδοποίησις σ’ αυτή την άλλη ομάδα όπου πήγε το άτομο αυτό, όπως ο Παύλος ειδοποίησε τον Τιμόθεο για τον Φύγελλον και τον Ερμογένην και τον Υμέναιον και τον Φιλητόν. (2 Τιμόθεον 1:15· 2:17) Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ειδοποιούν την Εταιρία, ώστε να έχη γνώσιν του γεγονότος.

12. Για ποιους ο Ιούδας προειδοποιεί τις ομάδες, και γιατί πρέπει να είμεθα προσεκτικοί στο γράψιμο επιστολών;

¹² Ο Ιούδας μιλεί για ανθρώπους που εισέδυαν ύπουλα στην οργάνωσι για να την διαφθείρουν ηθικώς. Τέτοια άτομα θα έπρεπε ασφαλώς να γνωστοποιούνται σε κάθε ομάδα γύρω από την οποία εκινούντο, διότι ήθελαν να εισδύσουν μόνο με μια πρόθεσι χαλαράς διαγωγής. Για την ασφάλεια όλων των αδελφών μας των γύρω εκκλησιών, αρρένων και θηλέων, πρέπει να καθιστούμε γνωστά τα άτομα αυτά. Τούτο δεν σημαίνει ότι ο καθένας ατομικώς πρέπει να γράψετε πλήθος επιστολές και να πήτε πολλά κακά λόγια γι’ αυτούς και για ό,τι έκαμαν. Πρέπει μόνον ν’ αναφερθή το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν άλλοτε μαζί μας, αλλά λόγω της πορείας του απεκόπη από την επικοινωνία, οι δε αιτίες πρέπει να αναφερθούν με μεγάλη συντομία. Αλλιώς, μπορεί στην εποχή μας να κατηγορηθήτε ως λιβελλογράφοι ή συκοφάνται και να μπήτε σε δυσχέρειες. Μπορούν όμως να ειδοποιηθούν οι αδελφοί μας γι’ αυτό το άτομο. Δεν επιτρέπεται πια το πρόσωπο αυτό να είναι ένας από μας, διότι θέλομε να προστατεύσωμε την οργάνωσι, την εκκλησία Κυρίου του Θεού.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ

13. Ποια πορεία ακολουθούν εν σχέσει με την υπηρεσία του αγρού μερικοί που αποκόπτονται από την επικοινωνία, αλλά ποιο γεγονός δεν πρέπει ν’ αφήσωμε να καλυφθή εξαιτίας τούτου;

¹³ Τώρα μερικά άτομα νομίζουν ότι μπορούν να παραμένουν στην αλήθεια, αλλά δεν θέλουν να εργάζονται σύμφωνα με τους κανόνας του Θεού. Εξακολουθούν, λοιπόν, να βγαίνουν στην υπηρεσία του αγρού, πηγαίνουν από θύρα σε θύρα, διανέμουν βιβλία, διεξάγουν Γραφικές μελέτες, και όμως αποκόπτονται από την επικοινωνία με την εκκλησία. Ακόμη και αφού αποκοπούν από την επικοινωνία, μερικές φορές διαθέτουν στο έργο πολύ περισσότερες ώρες από όσες διέθεταν όταν ήσαν με την εκκλησία. Τι θα κάμη τώρα η εκκλησία μ’ ένα τέτοιο άτομο; Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι αυτό το πρόσωπο έχει αποκοπή από την επικοινωνία και δεν είναι μέλος της ομάδος μας. Θέλομε να το αποφεύγωμε, θέλομε να μην έχωμε καμμιά σχέσι μαζί του.

14, 15. (α) Ποια είναι η έκτασις των προνομίων εκείνου που αποκόπτεται από την επικοινωνία, όσον αφορά τις συναθροίσεις; (β) Τι έχομε να πούμε για τα προνόμιά του δράσεως στον αγρό;

¹⁴ Συναθροίσεις όμως που είναι ανοιχτές στο κοινόν μπορεί αυτός να τις παρακολουθή εφ’ όσον συμπεριφέρεται και ενεργεί ευτάκτως. Αν αυτό το άτομο έρχεται σε μια δημοσία συνάθροισι, δηλαδή μια δημοσία διάλεξι σε μια δημοσία αίθουσα, ή σε μια Αίθουσα Βασιλείας, ή σ’ ένα πάρκο της πόλεως, ή αν έρχεται σε μια μελέτη Σκοπιάς ή σε μια συνάθροισι υπηρεσίας στην Αίθουσα της Βασιλείας, ή μελέτη ή η συνάθροισις γίνεται δημοσία, οι θύρες είναι ανοιχτές, και αυτός μπορεί να γίνη δεκτός. Αν έλθη και καθήση σ’ αυτή τη συνάθροισι, εφ’ όσον είναι εύτακτος και κυττάζει τη δουλειά του, δεν έχομε τίποτε να του πούμε. Εκείνοι που γνωρίζουν την κατάστασι στην εκκλησία, δεν πρέπει ποτέ να του πουν «Χαίρε!» ή «Γεια σου!» Δεν είναι ευπρόσδεκτος ανάμεσά μας, τον αποφεύγομε. Αν αυτός καθήση στη μελέτη της Σκοπιάς και σηκώση το χέρι του, ο διευθύνων δεν πρέπει ποτέ να τον αναγνωρίση ή να του επιτρέψη να σχολιάση. Δεν είναι ένας από μας. Δεν είναι ανεγνωρισμένο μέλος της εκκλησίας του Θεού. Εκείνοι που είναι πληροφορημένοι και γνωρίζουν το άτομο αυτό, ασφαλώς πρέπει να το αποφεύγουν, να μην έχουν καμμιά σχέσι μαζί του. Δεν έχει προνόμια υπηρεσίας στην εκκλησία κανενός είδους. Μπορεί να ζητήση και να λάβη έντυπα στις κανονικές για το κοινόν τιμές, αλλά η ομάς δεν πρέπει ποτέ να του δώση βιβλία ή περιοδικά σε τιμές ομάδος, διότι δεν είναι ένας από μας. Ό,τι θα εκάναμε για το κοινόν, για κείνους που βρίσκονται στην οργάνωσι του Διαβόλου, μπορούμε να το κάνωμε και γι’ αυτόν.

¹⁵ Αν αυτός πηγαίνη στην υπηρεσία του αγρού, μπορεί να πάρη τα βιβλία στις κανονικές τιμές αντί να τα πάρη σε τιμές ομάδος ή σκαπανέως, και να βγη από θύρα σε θύρα· δεν μπορούμε να τον εμποδίσωμε. Έχει εξίσου δικαίωμα να πάη από σπίτι σε σπίτι όπως και οποιοσδήποτε άλλος, αν θέλη να το πράξη, αλλά η εκκλησία αυτή δεν θα του δώση τομέα. Δεν θα δεχθή τις εκθέσεις του. Όταν συγκεντρωθούν οι εκθέσεις, αυτός δεν θα είναι ένας από εκείνους που καταγράφονται ως ευαγγελιζόμενοι της ομάδος αυτής. Μπορεί να έβαλε την έκθεσί του στο κουτί των εκθέσεων, αλλά εμείς την σχίζομε και την πετούμε. Δεν είναι ένας από μας. Είναι, ένας αντιπρόσωπος της οργανώσεως του Διαβόλου, ο οποίος προσπαθεί να διαφθείρη και να φέρη ταραχή. Δεν είναι καθαρός, και ώσπου να μετανοήση και ν’ αλλάξη την πορεία της ενεργείας του αυτό το άτομο, δεν μπορεί ποτέ να επανέλθη και να είναι ένα μέλος του λαού του Κυρίου.

16. Πώς η ομάς τον μεταχειρίζεται ως μη ανεγνωρισμένον ευαγγελιζόμενον;

¹⁶ Η ομάς, λοιπόν, είναι προσεκτική μαζί του. Απομακρύνει το δελτίο του από τον φάκελλο των ανεγνωρισμένων διαγγελέων της Βασιλείας. Δεν του δίδεται κανένα αντίτυπο του μηνιαίου Πληροφορητού. Μπορεί να κρατήση το ατομικό του βιβλιάριο Συμβουλή αν θέλη, διότι αυτό, αν το διαβάση, μπορεί να του δείξη την πορεία της ενεργείας που πρέπει να λάβη. Αν διαβάζη τη Σκοπιά, αν διαβάζη τα βιβλία της Εταιρίας, του δείχνουν την πορεία που πρέπει να λάβη· αλλά εφόσον δεν λαμβάνει αυτή την πορεία, δεν είναι ευπρόσδεκτος στην εκκλησία.

17. Υπό ποιον όρον μπορεί να είναι παρών στις δημόσιες συναθροίσεις, και γιατί;

¹⁷ Αν αυτό το άτομο δημιουργή θόρυβο ή ταραχή, πρέπει να κρατήται έξω από την Αίθουσα της Βασιλείας και από τις δημόσιες συναθροίσεις. Αυτό είναι απόλυτο δικαίωμα της ομάδος. Σε αντίθετη όμως περίπτωσι, μπορεί να συμβή ώστε, αν έρχεται στις δημόσιες συναθροίσεις και ακούη ήσυχα τη συμβουλή και τη νουθεσία που δίδεται στις μελέτες, να αφυπνισθή, να εντραπή και να μετανοήση.

18. Τι θα πούμε για το αν πρέπει να του επιτρέπεται να παρακολουθή συναθροίσεις σε ιδιωτικές κατοικίες, και γιατί;

¹⁸ Τώρα τι θα πούμε για τις συναθροίσεις που γίνονται σε ιδιωτικές κατοικίες; Σε καμμιά περίπτωσι δεν πρέπει να γίνεται ευπρόσδεκτος ή να του επιτρέπεται να μπη σε μια ιδιωτική κατοικία, διότι οι Γραφές μιλούν πολύ θετικά πάνω σ’ αυτό το σημείο. Έτσι, λοιπόν, στις Γραφικές μας μελέτες που γίνονται στα σπίτια, το πρόσωπο του σπιτιού, που είναι και μέλος της συναθροίσεως του Θεού, πρέπει να τον κρατήση έξω. Διότι εις 2 Ιωάννου 9, 10 αναφέρεται: «Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν. Εάν τις έρχηται προς εσάς, και δεν φέρη την διδαχήν ταύτην, μη δέχεσθε αυτόν εις οικίαν, και μη λέγετε εις αυτόν το χαίρειν.» Έτσι, λοιπόν, στις ιδιωτικές σας κατοικίες δεν πρέπει ποτέ ν’ ανοίγετε τη θύρα και να επιτρέπετε σ’ εκείνον να μπη. Δεν πρέπει ποτέ να τείνετε συναδελφικά το χέρι σ’ ένα τέτοιο άτομο. Θυμηθήτε ότι το άτομο αυτό εγκατέλειψε κάποτε την οργάνωσι του Διαβόλου. Ελούσθηκε και εκαθαρίσθηκε με το αίμα του Χριστού, αφιερώθηκε στον Θεό και ο Θεός το καθιέρωσε στην υπηρεσία του. Ήταν ένας διάκονος. Τώρα διεφθάρη διότι επροτίμησε να διαφθαρή. Αμαρτάνει εναντίον του αγίου πνεύματος. Αντιμάχεται τον Θεόν. Δεν μπορούμε να έχωμε οποιαδήποτε σχέσι μαζί του. Ο Θεός είναι εκείνος που τον κρίνει, και χρησιμοποιεί τους δούλους του στη γη να τον θέσουν έξω για την προστασία της υπόλοιπης εκκλησίας.

ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

19. Με ποια ατομική πορεία μπορεί να επαναφερθή ένα πρόσωπο που απεκόπη από την επικοινωνία;

¹⁹ Μπορεί ένα άτομο που απεκόπη από την επικοινωνία να επαναφερθή, να έλθη πάλι στην οργάνωσι; Μάλιστα, μπορεί αν μετανοήση. Αλλά πρέπει να προχωρήση πέρα απ’ αυτό. Πρέπει να μεταστραφή. Πρέπει να αλλάξη ολόκληρη την πορεία της ενεργείας του. Δεν αρκεί απλώς να πη: «Λυπούμαι, το έκαμα· είχα άδικο.» Πρέπει ν’ αποδείξη ότι είναι πρόθυμος να λάβη μια εντελώς διαφορετική πορεία ζωής από εκείνη που είχε ακολουθήσει. Πρέπει να κάμη μια φανερή ομολογία των αμαρτιών του και να ζητήση συγχώρησι από την επιτροπή που έλαβε την απόφασι να τον αποκόψη από την επικοινωνία. Πρέπει να πάη στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, να παραδεχθή το σφάλμα του, και να τους δείξη τι κάνει και τι πρόκειται να κάμη για να αποκατασταθή.

20. Εις 2 Κορινθίους 2:6-11 τι λέγει ο Παύλος για την επαναφορά, και τι δείχνει ότι πρέπει να προηγηθή απ’ αυτήν;

²⁰ Εις 2 Κορινθίους 2:6-11 έχομε μια αφήγησι του πώς ο Παύλος επανέφερε έναν αμαρτωλό εκ νέου στην εκκλησία. Είπε: «Αρκετόν είναι εις τον τοιούτον αύτη η επίπληξις η υπό των πλειοτέρων. Ώστε το εναντίον, πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε, δια να μη καταποθή ο τοιούτος υπό της υπερβαλλούσης λύπης. Δια τούτο σας παρακαλώ να βεβαιώσητε προς αυτόν την αγάπην σας. Επειδή δια τούτο και έγραψα, δια να γνωρίσω την δοκιμασίαν σας, αν ήσθε κατά πάντα υπήκοοι. Εις όντινα δε συγχωρείτε τι, συγχωρώ και εγώ· διότι αν εγώ συνεχώρησά τι, εις όντινα συνεχώρησα, δια σας έκαμον τούτο, ενώπιον του Χριστού, δια να μη υπερισχύση καθ’ ημών ο Σατανάς· διότι δεν αγνοούμεν τα διανοήματα αυτού.» Αυτή η αφήγησις μπορεί να αναφέρεται στον άνθρωπο που είχε πάρει τη γυναίκα του πατέρα του και είχε διαπράξει πορνεία και τώρα είχε μετανοήσει. Αν είναι έτσι, τότε ο Παύλος λέγει, ‘Λοιπόν, να τον επαναφέρετε· δεν υπάρχει λόγος να είναι υπερβολικά θλιμμένος νομίζοντας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναμπή στην οργάνωσι του Θεού και να κερδίση ζωή στο νέο κόσμο.’ Πού αλλού θα επήγαινε ένα πρόσωπο αν είχε αμαρτήσει απέναντι του Θεού και είχε πραγματικά μετανοήσει; Δεν εννοούμε ότι μπορεί να επανέλθη με αυθάδεια και να πη, «Παιδιά, λυπούμαι γι’ αυτό. Τακτοποιήστε με· θέλω να επανέλθω στην εκκλησία.» Όχι, πρέπει να υπάρξη συντριβή της καρδιάς. Πρέπει να υπάρξη ταπείνωσις της διανοίας. Πρέπει αυτός να δείξη μετάνοια. Πρέπει να θλιβή για ό,τι έκαμε και ν’ αλλάξη πορεία.

21. Σε τι πρέπει να τεθή επί ένα χρονικό διάστημα πριν από την επαναφορά του, και γιατί;

²¹ Το να επαναφερθή στην εκκλησία του Θεού είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεσις, γι’ αυτόν και για την εκκλησία. Οι διορισμένοι υπηρέται μπορούν να τον θέσουν σε δοκιμασία αν θέλουν. Θα πρέπει ν’ αποδείξη στους υπηρέτας ότι στο μέλλον πρόκειται να συμπεριφέρεται και να ενεργή κατάλληλα σαν δούλος του Ιεχωβά. Μπορούν να δοκιμάσουν την ειλικρίνειά του. Δεν πρέπει να τον επαναφέρουν πολύ γρήγορα, ακόμη και αφού μετανοήση και τους ειπή πώς πρόκειται να συμπεριφέρεται στο μέλλον, και κάμη μια φανερή ομολογία. Γιατί; Εξαιτίας της κοινής γνώμης. (2 Πέτρου 2:2) Η πορεία του μπορεί να υπήρξε πορεία μοιχείας και μπορεί να έλαβε ευρεία δημοσιότητα στις εφημερίδες. Μπορεί να φυλακίσθηκε για κλοπή. Μπορεί να ήταν πολύ στασιαστικός. Μπορεί να έφυγε και να άρχισε μια νέα οργάνωσι και τώρα προσπαθεί να επιστρέψη. Έτσι όλοι οι άνθρωποι σ’ εκείνη την περιοχή γνωρίζουν ότι το πρόσωπο αυτό ήταν ένα πείσμον άτακτο πρόσωπο, και όχι ένας καλός σύντροφος. Πρέπει, λοιπόν, να είμεθα προσεκτικοί στο πόσο γρήγορα θα ξαναπάρωμε αυτό το πρόσωπο στην εκκλησία, εξαιτίας του τι θα πουν οι «έξωθεν». (1 Τιμόθεον 3:7) Αν ένα άτομο διαπράττη μοιχεία και περιφέρεται με άνδρες και γυναίκες χαλαράς διαγωγής, και όλοι το ξέρουν αυτό, κι εμείς λέμε, «Ω, ξαναγύρισε, είσαι ευπρόσδεκτος,» οι απ’ έξω θα πουν: «Ασφαλώς ολόκληρη η εκκλησία σας είναι του ιδίου τύπου.» Χρειάζεται, λοιπόν, να τεθή το άτομο αυτό σε δοκιμασία. Η ειλικρίνειά του πρέπει να αποδειχθή προτού αποδεχθούμε φανερά και πλήρως τη μετάνοιά του.

22, 23. Σε τι καταλήγει η παράβασις κατά τον καιρό της δοκιμασίας, όπως φανερώνεται από τον Σιμεΐ;

²² Θυμηθήτε την περίπτωσι του Σιμεΐ, που είχε τεθή σε δοκιμασία. Κάποτε είχε καταρασθή τον Δαβίδ, και όταν ο Σολομών έγινε βασιλεύς ως διάδοχος του Δαβίδ, ετέθησαν κάποιοι περιορισμοί στον Σιμεΐ. Ο Σολομών του είπε: ‘Θα έπρεπε να έχης θανατωθή προ πολλού. Τώρα, λοιπόν, πρέπει να μένης στην Ιερουσαλήμ. Μόλις, όμως, βγης απ’ αυτή την πόλι και περάσης τον χείμαρρο Κέδρων, θα θανατωθής.’ Τώρα, ο Σιμεΐ θα μπορούσε ν’ απολαύση τη ζωή του και την εύνοια που του είχε εκδηλωθή, παραμένοντας ακριβώς εκεί, στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Είχε τους δούλους του, τους υπηρέτας του και την κατοικία του. Μετά τρία χρόνια αφότου εδόθηκε αυτή η διαταγή, δύο από τους δούλους εδραπέτευσαν. Ο Σιμεΐ είπε: ‘Ω θα πάω να βρω αυτούς τους ανθρώπους και να τους φέρω πίσω.’ Έτσι ξεκίνησε προς αναζήτησίν τους, πέρασε τον χείμαρρο Κέδρων, βρήκε τους δούλους του και τους έφερε πίσω. Τότε αναφέρθηκε στον Σολομώντα ότι είχε εγκαταλείψει την πόλι, και ο Σολομών διέταξε και τον εθανάτωσαν. Για να ξαναβρή δύο δούλους αυτός ο άνθρωπος ήταν έτοιμος να χάση τη ζωή του.

²³ Αν, τώρα, ένα πρόσωπο που έχει αποκοπή από την επικοινωνία, θέλει να ζήση στο νέο κόσμο και οι υπεύθυνοι αδελφοί της ομάδος θέτουν κάποιες δεσμεύσεις ή περιορισμούς γύρω του, δεν είναι πολύ καλύτερα το άτομο αυτό να παραμείνη μέσα σ’ αυτά τα όρια και να ζήση παρά να βγη από τα όρια αυτά και να δείξη ότι είναι στασιαστικό και ενεργεί αντίθετα προς τον νόμον του Θεού; Ο Σιμεΐ έχασε τη ζωή του διότι δεν ήταν ευπειθής σε μια πολύ φιλάνθρωπη διευθέτησι από μέρους του Βασιλέως Σολομώντος.

24. Ποιοι αποφασίζουν να κάμουν την επαναφορά, ποιοι συνεργάζονται, και γιατί;

²⁴ Έτσι, λοιπόν, οι υπηρέται πρέπει να λάβουν την απόφασι να δεχθούν τελικά αυτόν τον αδελφό εκ νέου. Οι υπηρέται που τον απέκοψαν από την επικοινωνία, πρέπει να κάμουν την αναγγελία στην εκκλησία, λέγοντας κατ’ ουσίαν τα εξής: «Επειδή ο αδελφός αυτός μετενόησε και είμεθα τώρα τελείως ικανοποιημένοι από την αναμορφωμένη πορεία της ενεργείας του, τον δεχόμεθα και πάλι.» Κατόπιν η εκκλησία πρέπει να εμμείνη στην απόφασι των υπηρετών που είναι διωρισμένοι στην ομάδα. Και στην περίπτωσι αυτή η ομάς δεν ψηφίζει αν θα τον δεχθή εκ νέου, διότι έχει εμπιστοσύνη στους υπηρέτας, ότι έκαμαν την ορθή διερεύνησι του ζητήματος και έλαβαν την ορθή απόφασι.

25. Τι πρέπει να κάμη εκείνος που πρόκειται να επαναφερθή, σύμφωνα με το Κολοσσαείς 3:5-10, και γιατί:

²⁵ Εις Κολοσσαείς 3:5-10 αναφέρεται: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία· δια τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας· εις τα οποία και σεις περιεπατήσατε ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς. Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν.» Βέβαια, η διδασκαλία αυτή εφαρμόζεται σ’ εκείνους που αρχικά εβγήκαν από την οργάνωσι του Διαβόλου και έγιναν λαός του Ιεχωβά, πρέπει, όμως, επίσης να εφαρμόζεται και σ’ ένα πρόσωπο που έχει αποκοπή από την επικοινωνία, αλλά μετανοεί και επανέρχεται. Τώρα χρειάζεται να ενδυθή αυτόν τον νέον άνθρωπον, πρέπει να ανακαινίση τη διάνοιά του, πρέπει να φρονή τα του Θεού και να τα θέτη σε εφαρμογή, αν πρόκειται κάποτε ν’ αποκτήση ζωή στο νέο κόσμο.

26. Τι πρέπει να γίνη αν ένας αδελφός μετανοήση και καταστήση γνωστό το αδίκημά του προτού λάβη χώραν οποιαδήποτε ενέργεια για την αποκοπή του από την επικοινωνία;

²⁶ Τι όμως πρέπει να γίνη αν ένας αδελφός μετανοήση προτού αποκοπή από την επικοινωνία; Μπορεί να κατανοή ότι έκαμε μια άδικη πράξι και να ξέρη ότι οι υπηρέται έχουν πληροφορηθή για την πορεία της ενεργείας του. Ή μπορεί να αισθάνεται ο ίδιος ντροπή ενώ κανείς ακόμη δεν γνωρίζει τι του συνέβη, και γι’ αυτό πηγαίνει σ’ έναν ώριμο αδελφό της ομάδος, πιθανόν στον υπηρέτη της ομάδος, και εξομολογείται ολόκληρο το αμάρτημά του. Πρέπει αυτός τότε να εκτεθή στην εκκλησία και ν’ αποκοπή από την επικοινωνία επειδή ο υπηρέτης _Της ομάδος γνωρίζει την πορεία της ενεργείας του; Όχι αν αυτό το πρόσωπο μετενόησε αληθινά. Αν εζήτησε συγχώρησι, και ωμολόγησε το αδίκημά του, και μεταβάλλη την πορεία της ενεργείας του, δεν υπάρχει αιτία για την οποία να είναι ανάγκη ο πληροφορημένος αδελφός ν’ αποκαλύψη το μυστικό του αδελφού αυτού σ’ έναν άλλον. Η καρδιά του ατόμου αυτού είναι δικαία, και γι’ αυτό πρέπει να του εκδηλωθή έλεος, αγάπη και αγαθότης.

27. Ενώ δεν επιφέρει αποκοπή από την επικοινωνία, τι μπορεί η Εταιρία να κάμη ή να έχη κάμει για ένα τέτοιον μετανοημένο αμαρτωλό;

²⁷ Εκείνοι που είναι πείσμονες, σκληρόκαρδοι, εκείνοι που ζητούν να έχουν κατά το δικό τους τρόπο όλα τα πράγματα που θέλουν, και συγχρόνως να μένουν στην εκκλησία του Θεού, αυτοί είναι εκείνοι που πρέπει να αποκόπτωνται από την επικοινωνία και να απομακρύνονται, διότι πρόκειται να καταστήσουν ακάθαρτη την εκκλησία. Αλλά εκείνον που έρχεται με συντριμμένη καρδιά και ομολογεί σ’ έναν αδελφό την άδικη πράξι του, δεν υπάρχει λόγος να τον μαστιγώσωμε περισσότερο. Άνοιξε την καρδιά του, σας άφησε να την ιδήτε και θέλει βοήθεια. Αν η Εταιρία απομακρύνη ένα σκαπανέα λόγω αδικίας που διέπραξε και η Εταιρία γνωρίζη μόνη αυτή το αδίκημα αυτού του ατόμου, δεν υπάρχει λόγος να ειδοποιήση τότε την ομάδα και να την προτρέψη να αποκόψη από την επικοινωνία αυτό το άτομο, εφ’ όσον ωμολόγησε το αμάρτημά του και εζήτησε συγχώρησι από την Εταιρία. Έτσι το άτομο αυτό μπορεί να συνεχίση το δρόμο του. Η Εταιρία μπορεί εύλογα να θέση περιορισμούς ή δεσμεύσεις στο άτομο αυτό λόγω της πορείας της ενεργείας που έλαβε. Για τιμωρία μπορεί να τον αφαιρέση από τον κατάλογο των σκαπανέων επί έξη μήνες ή ίσως επί ένα έτος, ανάλογα με το τι είχε πράξει αυτό το άτομο, που θα επέφερε όνειδος στο όνομα του Θεού. Αλλά εφ’ όσον αυτός ωμολόγησε την αμαρτία του και εζήτησε συγχώρησι, η Εταιρία μπορεί να τον βοηθήση να επιστρέψη στο σωστό δρόμο και να εξακολουθήση να είναι δούλος του Κυρίου. Αν η πράξις δεν επηρεάζη μια ομάδα ή άλλο άτομο μέσα στην ομάδα, δεν υπάρχει λόγος να γίνη ειδοποίησις ή δημοσία αναγγελία της πράξεως.

28. Ως ποιο σημείο μπορούμε να φθάσωμε επιτρέποντας σ’ έναν αμαρτωλό να επιστρέψη, και γιατί;

²⁸ Εκείνο που πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν είναι τούτο: μπορούμε να δείξωμε έλεος σ’ εκείνους που έχουν συντριμμένη καρδιά, και μπορούμε να τους βοηθήσωμε αν θέλωμε. Αλλά ως ποιο σημείο μπορούμε να φθάσωμε επιτρέποντας σ’ αυτά τα άτομα να επιστρέψουν στην οργάνωσι του Κυρίου; Ως ποιο σημείο μπορούμε να καταργήσουμε τους φραγμούς; Δεν μπορούμε καθόλου να καταργήσωμε τους φραγμούς για κείνους που δεν αναμορφώνονται. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι η οργάνωσις πρέπει να παραμένη καθαρή για την αμόλυντη λατρεία του Υψίστου. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν τη διεκδίκησι της κυριαρχίας και του ονόματος του Ιεχωβά και τη διεκδίκησι του λόγου του. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν τη ζωή του Χριστού και ότι βαδίζομε στα ίχνη του, καθώς και το υπόδειγμα που αυτός έδωσε. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν τη θέσι μας ως μαρτύρων του Ιεχωβά. Το πρόσωπο που απεκόπη από την επικοινωνία παρέλειψε να έχη αυτά τα πράγματα υπ’ όψιν, και γι’ αυτό ακριβώς απεμακρύνθη από την εκκλησία. Γι’ αυτό απεκόπη από την επικοινωνία. Αλλά τώρα, αν κατανοή ότι η καθαρή, αμόλυντη, αγνή λατρεία είναι το σπουδαίο ζήτημα, ότι η διεκδίκησις του ονόματος του Θεού είναι πιο σπουδαία από το να ενεργή σύμφωνα με το δικό του τρόπο, αν βλέπη ότι όλα αυτά είναι αναγκαία και ότι πρέπει να ζη ανάλογα μ’ αυτά, τότε μπορούμε να τον δεχθούμε πάλι στην εκκλησία.

Αμαρτία που Καθιστά Αδύνατη την Επαναφορά

 1. Τι δείχνει ότι υπάρχουν συγχωρητές αμαρτίες, αλλά ποιες αμαρτίες δεν μπορούν να παραβλεφθούν με αδιαφορία;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ αμαρτίες που μπορούν να συγχωρηθούν. Ζητούμε συγχώρησι γι’ αυτές κάθε μέρα αν προσευχώμεθα με τον τρόπο που ο Ιησούς μας εδίδαξε, διότι λέμε στην Κυριακή προσευχή, «Συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς.» (Ματθαίος 6:12) Μπορούμε να συγχωρήσουμε ωρισμένες αμαρτίες. Δηλαδή, μπορούμε να συγχωρήσωμε τις παραβάσεις ενός άλλου ατόμου εναντίον μας. Δεν μπορούμε να τις εξαλείψωμε και να καταστήσωμε αυτό το άτομο πάλι καθαρό. Όχι, αλλά όταν ένα άτομο ζητή συγχώρησι, μπορούμε να του τη δώσωμε. Εις Γαλάτας 6:1 αναφέρεται: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσεχών εις εαυτόν, μη και συ πειρασθής.» Μας βαρύνει, λοιπόν, ευθύνη να πάμε σ’ αυτά τα άτομα που αμαρτάνουν, ή, όταν έρχωνται σ’ εμάς, να τα βοηθήσωμε να παραμείνουν στο σωστό δρόμο και μάλιστα προτού καν λάβη χώραν αποκοπή από την επικοινωνία. Μπορούμε να τα συγχωρήσωμε. Μπορούμε να τα βοηθήσωμε, αν η καρδιά τους είναι δικαία και το φανερώνουν. Αλλ’ αν δεν το φανερώνουν και αν η αμαρτία επηρεάζη ζωτικά την εκκλησία, δεν υπάρχει λόγος να την παραβλέψουμε και να πούμε: «Λοιπόν, θα τη λησμονήσωμε αυτή τη φορά.» Δεν μπορούμε να την παραβλέψωμε, χάριν αυτού του ατόμου και χάριν της εκκλησίας.

 2. Ποια αμαρτία είπε ο Ιησούς ότι ήταν ασυγχώρητη, και ποιοι μπορούν να τη διαπράξουν;

² Η μόνη αμαρτία που δεν μπορεί να συγχωρηθή είναι η αμαρτία εναντίον του αγίου πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός μίλησε γι’ αυτήν. Εις Ματθαίον 12:31, 32 λέγει: «Δια τούτο σας λέγω, Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους. Και όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν, ούτε εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι.» Μπορεί να διερωτηθήτε, Καλά, ποιο είδος αμαρτίας θα ήταν αυτό; Οτιδήποτε αντιτάσσεται στη φανερή λειτουργία της ενεργού δυνάμεως του Θεού, είναι εναντίον του πνεύματος του Θεού, διότι το πνεύμα του είναι η ενεργός του δύναμις, και όχι ένα πνευματικό πρόσωπο, όχι ένας τρίτος Θεός σε μια υποτιθέμενη «αγία τριάδα». Άτομα μη Χριστιανικά, σαν εκείνους τους Φαρισαίους στους οποίους ο Ιησούς απευθυνόταν στην περίπτωσι αυτή, μπορούν να αμαρτήσουν εναντίον του αγίου πνεύματος, διότι μπορούν να έλθουν αντιμέτωπα στην εκδήλωσί του.

 3. Πώς μπορούμε να λυπήσωμε το άγιο πνεύμα; και ποιος κίνδυνος υπάρχει αν εξακολουθήσουμε να το πράττωμε αυτό;

³ Αφού αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά Θεό και αποφασίσαμε να πράττωμε το θέλημά του, ήλθαμε κάτω από την ενεργό δύναμι του Ιεχωβά Θεού, το άγιό του πνεύμα. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι είμεθα υπεύθυνοι σ’ αυτόν, να ενεργούμε σύμφωνα με αυτό το πνεύμα. Αν θα ενεργήσωμε εναντίον αυτού του αγίου πνεύματος, θα το λυπήσωμε. Η πορεία της ενεργείας μας, η ομιλία μας θα το προσβάλη αυτό το άγιο πνεύμα και θα μειώση ή ελαττώση το πνεύμα του Θεού μέσα μας. Εις Εφεσίους 4:30 αναφέρεται: «Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε δια την ημέραν της απολυτρώσεως.» Μπορεί να μην έχωμε βλασφημήσει το άγιο πνεύμα, αλλά μπορεί να το έχωμε λυπήσει τρομερά. Μπορούμε, όμως, να φθάσωμε σε τέτοιο σημείο που να μην το λυπούμε πια απλώς, αλλά να αμαρτάνωμε πραγματικά εναντίον του αγίου πνεύματος. Αν εξακολουθήσουμε να λαμβάνωμε την εσφαλμένη πορεία και να λυπούμε το άγιο πνεύμα, θα φθάσωμε τέλος στο σημείο να αποκοπούμε από την επικοινωνία με την εκκλησία. Αμαρτήσαμε εναντίον του αγίου πνεύματος και αυτό δεν υπάρχει πια μέσα μας. Δεν μας σφραγίζει πια για απολύτρωσι στον ωρισμένο καιρό του Θεού.

 4. Σύμφωνα με το Εβραίους 10:25-38, ποιους δεν θ’ αποκαταστήση ο Θεός;

⁴ Η υπόθεσις της αποκοπής από την επικοινωνία για μια τέτοια ασυγχώρητη αμαρτία, είναι πάρα πολύ σοβαρό πράγμα. Ο Θεός δεν πρόκειται ν’ αποκαταστήση οποιουσδήποτε αν έχουν αρνηθή την απολυτρωτική θυσία του Χριστού και εργάσθηκαν εσκεμμένως εναντίον της εκκλησίας του Θεού. Το Εβραίους 10:25-38 προειδοποιεί: «Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσο βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν. Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών· αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους. Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωυσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον, στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού, και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το πνεύμα της χάριτος;»

 5. Πώς αμαρτάνουν εκείνοι που αμαρτάνουν εναντίον του αγίου πνεύματος, και ποιο θα είναι το τέλος των;

⁵ Ασυγχώρητοι αμαρτωλοί που ήσαν κάποτε στην εκκλησία, αμαρτάνουν εναντίον του αγίου πνεύματος. Πολεμούν εναντίον του Θεού, στρέφονται εναντίον του Ιησού Χριστού, δεν είναι πια μιμηταί του Θεού, δεν περιπατούν πια με αγάπη, αμαρτάνουν εναντίον της φανερής λειτουργίας του αγίου πνεύματος του Θεού και είναι άξιοι καταστροφής. Ίσως μερικές φορές κι εμείς που παραμένομε στην εκκλησία, λυπούμε το άγιο πνεύμα. Εφ’ όσον το λυπούμε μόνο, υπάρχει ευκαιρία, αν μετανοήσωμε και αλλάξωμε πορεία ενεργείας, να επανέλθωμε στην οργάνωσι του Θεού. Αλλ’ αν φθάσωμε σ’ ένα όριο και προχωρήσουμε ως το σημείο να αμαρτάνωμε εκούσια και πλεονεκτικά εναντίον του αγίου πνεύματος, της ενεργού δυνάμεως του Θεού, και εργαζώμεθα εναντίον της εκδηλώσεώς του, τότε ο Θεός θέτει τέρμα στην επικοινωνία του μαζί μας. Τότε παραδιδόμεθα στον Σατανά και την οργάνωσί του για την καταστροφή της σαρκός μας. Είναι τρομερό πράγμα το να απορριφθούμε από την εκκλησία του Θεού, το να καταστραφούμε σαν τον Κορέ και τους συντρόφους του, να λιθοβοληθούμε μέχρι θανάτου σαν τον Αχάν, ή να κριθούμε ανάξιοι να ζούμε στην εκκλησία του Θεού τώρα. Στους Φαρισαίους που έβλεπαν τη φανερή λειτουργία του αγίου πνεύματος του Θεού μέσω του Ιησού και όμως μιλούσαν υβριστικά εναντίον του και το αποκαλούσαν πνεύμα του Βεελζεβούλ, ο Ιησούς στο τέλος είπε: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;»—Ματθαίος 23:33· 12:22-28, 31, 33.

 6. Το να αποβληθή κανείς, τίνος σφάλμα είναι, και γιατί;

⁶ Αλλ’ αν θα αποβληθούμε από την εκκλησία του Θεού, αυτό θα γίνη εξαιτίας του δικού μας σφάλματος, εξαιτίας της δικής μας αδικοπραγίας, επειδή δεν ανακαινίζομε τη διάνοιά μας, επειδή δεν ζούμε σύμφωνα με το υπόδειγμα που έδωσε ο Θεός. Όπως αναφέρεται εις Εφεσίους 5:1, 2, αφού ο Παύλος προτρέπει να μη λυπούμε το άγιο πνεύμα του Θεού: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας.»

 7. Ποια σχέσι έχει το Ματθαίος 18:15-17 μ’ αυτό το ζήτημα, ιδιαίτερα όσον αφορά τη μετάβασι στην εκκλησία;

⁷ Υπάρχει μια Γραφική περικοπή που είναι πολύ κατάλληλο να εξετασθή στο σημείο αυτό, το Ματθαίος 18:15-17. Λέγει τα εξής: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» Αυτή η περικοπή δεν έχει καμμιά σχέσι με αποκοπή από την επικοινωνία σχετικά με ολόκληρη την εκκλησία. Όταν λέγη πήγαινε στην εκκλησία, αυτό σημαίνει πήγαινε στους πρεσβυτέρους ή τους ώριμους της εκκλησίας και συζήτησε μαζί τους τις ιδιωτικές του δυσκολίες. Αυτή η περικοπή έχει σχέσιν απλώς με προσωπική αποκοπή από την επικοινωνία.

 8. Πώς μπορεί να εγερθή μια τέτοια δυσκολία, και σε ποια έκτασι φθάνει η αποκοπή από την επικοινωνία;

⁸ Ένα άτομο μπορεί να μην τα πηγαίνη καλά μ’ ένα άλλο πρόσωπο στην εκκλησία. Μπορεί να έκτισε ένα σπίτι για τον αδελφόν αυτόν και ο άλλος νομίζει ίσως ότι έχει εξαπατηθή σε κάτι σχετικά με το κτίσιμο του σπιτιού. Μπορεί να έκαμε κάποιο συμβόλαιο γι’ αυτή την εμπορική εργασία, και γίνεται λογομαχία μεταξύ των δύο αδελφών και φιλονεικούν γι’ αυτή την υπόθεσι. Λοιπόν, για μια τέτοια περίπτωσι ο Ιησούς λέγει, Αν έχετε κάποια διαφορά μ’ έναν άλλον αδελφό, προσπαθήστε να τη διευθετήσετε μεταξύ σας. Αν δεν μπορήτε, καλέστε έναν ή δύο άλλους για ν’ ακούσουν τη διαφορά σας και να σας βοηθήσουν και να σας συμβουλεύσουν. Αν δεν μπορέσετε οπωσδήποτε να διευθετήσετε τη διαφορά σας με τον πταίστη αδελφό, τότε αυτό σημαίνει ότι προσωπικώς θα αποφεύγετε ο ένας τον άλλον, σημαίνει ότι θα τον μεταχειρίζεσθε σαν ένα τελώνην ή εθνικόν έξω από την εκκλησία. Ό,τι έχετε να κάνετε μαζί του, το κάνετε μόνο σε μια εμπορική βάσι. Η περίπτωσις αυτή δεν έχει καμμιά σχέσι με την εκκλησία, διότι η προσβλητική πράξις ή η αμαρτία ή η παρεξήγησις δεν αποτελεί αιτία για αποκοπή του ατόμου αυτού από την επικοινωνία ολοκλήρου της ομάδος. Τέτοιου είδους ζητήματα δεν πρέπει να φέρωνται στη γενική συνάθροισι για απόφασι. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να διχάσωμε μια συνάθροισι εν λειτουργία, και να πούμε, «Θέλω, λοιπόν, όλοι σας να συμφωνήσετε μαζί μου,» ενώ το άλλο πρόσωπο λέγει, «Θέλω όλοι σας να συμφωνήσετε μαζί μου»· δηλαδή, για κάποιο προσωπικό πρόβλημα που δεν έχει καμμιά σχέσι με τη διακήρυξι του ευαγγελίου ή τη διατήρησι της εκκλησίας σε καθαρή κατάστασι. Αυτή η περικοπή Ματθαίος 18:15-17 έχει συχνά χρησιμοποιηθή εν σχέσει με αποκοπή από την επικοινωνία ή αποβολή τέτοιων προσώπων από την οργάνωσι, ενώ αυτή απλώς αφορά προσωπική αποφυγή επικοινωνίας.

 9. Αν λάβωμε υπ’ όψιν όλα τα προηγούμενα, ποια πρέπει να είναι η προσπάθειά μας, και γιατί;

⁹ Ας έχωμε, λοιπόν, όλοι μας υπ’ όψιν ότι η οργάνωσις Κυρίου του Θεού πρέπει να διατηρήται άθικτη, πρέπει να κρατήται καθαρή, από όλους εκείνους που βρίσκονται στην εκκλησία. Λάβετε υπ’ όψιν ότι ανήκει σ’ εκείνους που είναι υπηρέται της ομάδος να φροντίζουν να παραμένη η οργάνωσις στην κατάστασι αυτή, και αν κάποιος από την ομάδα δεν είναι καθαρός και δεν εργάζεται για τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού και των αδελφών του, πρέπει να απομακρύνεται. Η ομάς κάνει στον απομακρυνόμενον μια ευεργεσία, διότι το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ότι θα εντραπή και θα επανέλθη στο σωστό δρόμο. Κάνει εκείνο που είναι ορθό ενώπιον του Θεού με το να τον αποβάλλη από την εκκλησία επειδή είναι ακάθαρτος. Μ’ αυτή την πορεία η ορατή οργάνωσις του Θεού θα παραμείνη καθαρή μέσα από την ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος και ώσπου να εισέλθη στο νέο κόσμο. Όποιος θέλει να ζήση σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, θα πρέπει να ζη σύμφωνα με τις αρχές του Ιεχωβά Θεού, όπως εκτίθενται στον λόγον Του, διότι πρέπει να γίνωμε μιμηταί του Θεού.

Εκλέγετε τη Ζωή ή το Θάνατο;

«Διαμαρτύρομαι προς εσάς σήμερον τον ουρανόν και την γην, ότι έθεσα ενώπιον σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· δια τούτο εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου.»—Δευτερονόμιον 30:19, 20.

 1. Τι αποδεικνύει ότι κάθε άνθρωπος με σώας τας φρένας προτιμά να ζη;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο με μια επιθυμία να ζη. Γιατί αναπνέετε τώρα; Διότι προτιμάτε να ζήτε. Θα πιήτε λίγο νερό σήμερα, διότι προτιμάτε να ζήτε. Θα φάτε λίγη τροφή σήμερα, διότι προτιμάτε να ζήτε. Για τον ίδιο λόγο θα αποσυρθήτε για να κοιμηθήτε απόψε. Ξυπνώντας, απολαμβάνετε αναζωογονημένες και ανανεωμένες δυνάμεις για να συνεχίσετε τη ζωή σας. Και όταν θα σηκωθήτε το πρωί, θα πάτε να εργασθήτε. Μπορεί να μη σας αρέση η εργασία σας, αλλά θα εργασθήτε οπωσδήποτε για να παραμείνετε ζωντανός. Το να ζη κανείς είναι δύσκολο έργο. Το να είναι νεκρός είναι εύκολο. Όταν είσθε νεκρός, δεν πρόκειται να κάνετε τίποτε· και τίποτε δεν είναι ευκολώτερο από το να μην κάνη κανείς τίποτε. (Εκκλησιαστής 9:5, 10) Εν τούτοις, ακόμη και οι οκνηροί άνθρωποι κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο για να ζήσουν. Κάθε άνθρωπος με σώας τας φρένας προτιμά να ζη.

 2. Ποια μεγάλα πράγματα κάνουν θλιβερή την παρούσα ζωή;

² Αλλά με το να αναπνέετε, να πίνετε, να τρώτε, να κοιμάσθε και να εργάζεσθε, ποιο είδος ζωής εκλέγετε; Κυττάξτε τη ζωή αυτή. Κυττάξτε τις φυλετικές διαιρέσεις που δημιουργούν μερικοί για να αισθάνονται πως είναι ανώτεροι και να καταδυναστεύουν εκείνους που θεωρούν κατωτέρους. Κυττάξτε τις αδικίες και τις βιαιότητες και ακόμη τους πολέμους που προκύπτουν από το απλό γεγονός ότι το δέρμα ωρισμένων ανθρώπων είναι διαφορετικού χρώματος. Αυτό είναι εξίσου ανόητο ωσάν όλα τα λευκά άνθη να έδειχναν προκατάληψι εναντίον των εγχρώμων, εξίσου γελοίο ωσάν όλα τα λευκά πουλιά και ζώα να προσπαθούσαν να εκμηδενίσουν όλα τα κόκκινα ή κίτρινα ή καστανά. Κυττάξτε τα διάφορα είδη πολιτικής που διαιρούν τον κόσμο σε πολλές ομάδες που φιλονεικούν και πολεμούν, και οι οποίες πολιτικές ομάδες έχουν γίνει διαβόητες για τη διαφθορά και τη διαστροφή τους. Κυττάξτε το εμπόριο που καταδυναστεύει τους πτωχούς όλων των εθνών για να μπορούν ολίγοι να συγκεντρώνουν όλον τον πλούτο, και που αποστέλλει τους νέους να πεθάνουν στα πεδία των μαχών για να συσσωρεύσουν εκείνοι ακόμη περισσότερα. Κυττάξτε τον μιλιταρισμό, του οποίου ενασχόλησις είναι το να καθιστά σε μεγάλη κλίμακα ανάπηρο και να σκοτώνη το ανθρώπινο γένος. Και μην παραβλέψετε τις ψευδείς θρησκείες που διαιρούν επίσης την ανθρωπότητα σε φατρίες που όχι μόνον φιλονεικούν και καταδιώκουν, αλλά και υποθάλπουν πολέμους.

 3. Ποιες συνθήκες στις μεγάλες πόλεις, και αλλού γενικώς, συντελούν στην εξαθλίωσι της ζωής αυτής;

³ Αλλά μη σταματάτε στο να κυττάξετε αυτά τα μεγάλα πράγματα που βρίσκονται στο κέντρον της παγκοσμίου προσοχής. Κυττάξτε τις φτωχογειτονιές που αναδίδουν δυσοσμία σε κάθε μεγάλη πόλι, με όλη τους την ένδεια, τη ρυπαρότητα και τις αηδείς νόσους, με τους απελπισμένους κατοίκους των που συνωστίζονται στις σκοτεινές τρύπες των πόλεων. Κακή διατροφή. Φτωχό ντύσιμο. Μην παύετε να κυττάζετε. Ιδέτε τους αποτυχημένους εγκληματίας και τους τοξικομανείς που λυμαίνονται την κοινωνία, καθώς κι εκείνους που είναι πίσω από τα σίδερα των φυλακών που διατηρούνται από την κοινωνία. Κυττάξτε τις συνοικίες των «ερυθρών φώτων». Τις ξεπεσμένες γυναίκες που ζουν εκεί. Τους εξαχρειωμένους άνδρες, των οποίων τα ασελγή εντευκτήρια είναι εκεί. Τις φρικτές αρρώστιες που ενεδρεύουν εκεί. Κυττάξτε τα νοσοκομεία με τα κρεββάτια τους γεμάτα από σώματα που τα βασανίζουν οι πόνοι και τα φρενοκομεία υπερπλήρη από εκείνους που στερήθηκαν το λογικό τους. Παρατηρήστε τις γενικές συνθήκες που επικρατούν στον κόσμο, την ανηθικότητα, την κακή διαγωγή των ενηλίκων, την κακή διαγωγή των νέων, τις οικογενειακές διαταραχές, τα διαζύγια, την αναξιοπιστία των ανθρώπων, την έλλειψι ακεραιότητος στις εμπορικές και κοινωνικές υποθέσεις. Παρατηρήστε τα νέφη της αμηχανίας και της συγχύσεως και του φόβου που κρέμονται πάνω από τις θάλασσες της ανθρωπότητος και διαβάστε την απελπισία και την απόγνωσι που είναι γραμμένη σε εκατομμύρια προσώπων.

 4. Πώς περιέγραψε ο Ιώβ κατάλληλα την παρούσα ζωή, και όμως τι προτιμούν οι άνθρωποι;

⁴ Εν τούτοις, παρ’ όλη αυτή τη θλιβερή εικόνα της παρούσης ζωής, οι άνθρωποι προτιμούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Υποφέρουν, και όμως θέλουν να ζήσουν. Μπορεί να είναι ανάπηροι, και όμως επιθυμούν τη ζωή· τυφλοί, και όμως φοβούνται να πεθάνουν. Ο κωφός και ο βουβός προτιμούν τη ζωή και ο γέρος και ο αδύνατος ζητούν ν’ απωθήσουν το θάνατο ακόμη και καθώς προχωρούν με κλονιζόμενο βήμα προς τον τάφο που χάσκει. Αυτή η παρούσα ζωή είναι όπως κατάλληλα την περιέγραψε ο Ιώβ: «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής· αναβλαστάνει ως άνθος, και κόπτεται· φεύγει ως σκιά, και δεν διαμένει.» (Ιώβ 14:1, 2) Βρεθήκατε ποτέ σε ανοιχτές εκτάσεις, όταν ένα αεροπλάνο πετάη από πάνω και παρατηρήσατε τη σκιά που τρέχει κατά μήκος του εδάφους; Πόσο μάταιο θα ήταν να προσπαθήσετε να συλλάβετε αυτή τη σκιά και να την σταματήσετε καθώς πετάει! Είναι εξίσου μάταιο να προσπαθήση ένας άνθρωπος να κρατηθή σ’ αυτή τη σκιώδη ύπαρξι όταν η ζωή αρχίζη να φεύγη και να παρέρχεται. Αυτός και όλοι οι γιατροί του με τα φάρμακά τους και τις θεραπείες τους θα ήταν ακριβώς σαν να προσπαθούσαν να συλλάβουν την φεύγουσα σκιά του αεροπλάνου επάνω στο έδαφος. Αυτή η παρούσα ύπαρξις είναι σαν το φύλλο της χλόης που φυτρώνει μόνο για να μαραθή, να ξεραθή και να πεθάνη έπειτα από μια περαστική εποχή.

 5. Ποια ζωή μπορούμε να εκλέξωμε τώρα;

⁵ Αλλά υπάρχει μια άλλη ζωή που μπορούμε τώρα να εκλέξωμε. Είναι μια ζωή που δεν μαραίνεται σαν το άνθος στο τέλος της ανοίξεως ούτε ξηραίνεται σαν τη χλόη στο τέλος του καλοκαιριού. Δεν είναι γεμάτη από πόνο και απογοήτευσι ή περιστοιχισμένη από διαφθορά και έγκλημα, πόλεμο και πείνα, λοιμό και θάνατο. Οι ημέρες της δεν είναι ολίγες, αλλά είναι δίχως τέλος. Οι ημέρες της δεν είναι γεμάτες θλίψι, αλλά ανείπωτη χαρά. Είναι η ζωή που ο Ιεχωβά αρχικά προώρισε για τον άνθρωπο. Και ποια είναι αυτή; Μακαριότης μήπως στον ουρανό, που θα την απολαμβάνετε τεντωμένοι επάνω σ’ ένα στενόμακρο κυματοειδές νέφος, παίζοντας κιθάρα καθώς διασχίζετε το διάστημα και την αιωνιότητα; Όχι, δεν είναι η μάταιη και ανωφελής αυτή ύπαρξις που οκνηροί άνθρωποι ωνόμασαν ουράνια ζωή. Για ν’ αντιληφθούμε καθαρά ποια είναι αυτή η ζωή που μπορούμε τώρα να εκλέξωμε ας πάμε στον λόγον του Θεού και ας εξακριβώσωμε τον σκοπό για τον οποίον ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΠΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 6. Ποιο είδος ζωής προώρισε ο Θεός αρχικά για τον άνθρωπο;

⁶ Στη Γένεσι 2:15 αναφέρεται: «Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν.» Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να είναι ένας αργόσχολος, αλλά του δόθηκε ένα έργο να κάμη ακόμη και στην τελεία Εδέμ. Του εδόθηκε μια θήλεια σύντροφος, και η εξής εντολή: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γένεσις 1:28) Καθώς θα εμεγάλωνε σε αριθμό η ανθρώπινη οικογένεια και η Εδέμ θα γινόταν πολύ μικρή, ο αυξανόμενος πληθυσμός θα εξετείνετο πέρα από τα όρια του κήπου, παίρνοντας μαζί τους τούς σπόρους των τελείων φυτών της Εδέμ, φυτεύοντας τους σπόρους αυτούς σε νέα εδάφη, καλλιεργώντας αυτές τις νέες εκτάσεις όπως ακριβώς έκανε και η οικογένεια στην Εδέμ. Έτσι, καθώς θα ηύξανε η ανθρωπότης και θα εξαπλωνόταν σε όλη τη γη, θα εκυρίευε τη γη μεταμορφώνοντάς την σ’ ένα παράδεισο, ώσπου οι συνθήκες της Εδέμ θα επεξετείνοντο και ο κήπος του Θεού θα γινόταν παγκόσμιος. Η εξουσία του ανθρώπου επάνω στα ζώα επρόκειτο να εξασκήται με στοργική φροντίδα και αμοιβαία εμπιστοσύνη, όχι με το ειδικό κάθισμα που κεντρίζει και το μαστίγιο που κάνουν να κροτή οι θηριοδαμασταί, ούτε με τα εκκωφαντικά όπλα των συγχρόνων Νεβρώδ, ούτε με τους περιοριστικούς φραγμούς των κλωβών των ζωολογικών κήπων.

 7. Ποιες ήσαν τότε οι προμήθειες για την αναγκαία τροφή;

⁷ Προς διατήρησιν της ζωής, δεν ήταν ανάγκη αυτά τα ζωντανά πλάσματα, που ήσαν κάτω από την εξουσία του ανθρώπου, να διαρπάζουν το ένα το άλλο για την καθημερινή τους τροφή, διότι η Γένεσις 1:29, 30 αναφέρει: «Ιδού, σας έδωκα πάντα χόρτον κάμνοντα σπόρον, όστις είναι επί του προσώπου πάσης της γης, και παν δένδρον, το οποίον έχει εν εαυτώ καρπόν δένδρου κάμνοντος σπόρον· ταύτα θέλουσιν είσθαι εις εσάς προς τροφήν και εις πάντα τα ζώα της γης, και εις πάντα τα πετεινά του ουρανού, και εις παν ερπετόν έρπον επί της γης, και έχον εν εαυτώ ψυχήν ζώσαν, έδωκα πάντα χλωρόν χόρτον εις τροφήν.» Όλα τα πλάσματα στην Εδέμ πριν από τον στασιασμό του ανθρώπου ήσαν χορτοφάγα, και δεν υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά γι αυτά ήταν ν’ αλλάξουν κάποτε είδος τροφής.

 8. Ποια πορεία λαμβάνοντας ο Αδάμ και η Εύα εξέλεξαν θλίψι και θάνατο;

⁸ Αυτή, λοιπόν, ήταν η ζωή που ο Ιεχωβά προώριζε για τον άνθρωπο επάνω στη γη. Και αν ο άνθρωπος ήταν ευπειθής, δεν επρόκειτο να πεθάνη ποτέ. Η γη δεν ήταν απλώς ένα δοκιμαστικό έδαφος, το οποίο επρόκειτο να χρησιμοποιηθή ως βάθρον για ν’ αναπηδήση ο άνθρωπος σε ουράνια ύπαρξι. Ο Σατανάς ή Διάβολος—μέσω του όφεως—ήταν εκείνος που παρουσίασε μια ελπίδα προαγωγής και εξυψώσεως και αποκτήσεως ομοιότητος με τον Θεό και εξασφαλίσεως από τον θάνατο, πράγματα που θα ήρχοντο, όπως είπε, μέσω παρακοής στον Θεό. Η έκθεσις των υπούλων εισηγήσεών του και της πτώσεως του Αδάμ και της Εύας, βρίσκεται στη Γένεσι 3:16. Εν τούτοις, τα αποτελέσματα δεν ήσαν τέτοια που υποσχέθηκε ο Σατανάς. Στον πιο υπεύθυνον, στον άνδρα, ο Ιεχωβά είπε: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα, εις σε λέγων, Μη φάγης απ’ αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.»—Γένεσις 3:17-19.

 9. Τι αποτέλεσμα είχε η πορεία του Αδάμ για τον εαυτό του και τη γη:

⁹ Αντί ο άνθρωπος να μην πεθάνη καθόλου, όπως υποσχέθηκε ο Σατανάς, επρόκειτο να επιστρέψη στην κατάστασι που βρισκόταν προτού δημιουργηθή. Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτή η κατάστασις δεν ήταν αθάνατη ψυχή, αλλά χώμα. Ο Αδάμ δεν είχε αθάνατη ψυχή προτού δημιουργηθή, ούτε στη διάρκεια της ζωής του, ούτε μετά τον θάνατό του. Η ψευδής θρησκευτική διδασκαλία ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή, βασίζεται στο ψεύδος που είπε ο Σατανάς στην Εύα για να δώση την εντύπωσι ότι δεν θα πέθαινε, και αντιφάσκει στον λόγον του Θεού. (Ιεζεκιήλ 18:4) Η γη, αντί να μεταμορφωθή σε παγγήινο παράδεισο, υπήχθη σε κατάρα και θα παρήγε σε μεγάλο βαθμό ακάνθας και τριβόλους, μόνο δε με οδυνηρούς κόπους και με τον ιδρώτα του προσώπου του θα μπορούσε ο άνθρωπος να παρατείνη τη ζωή του με τα προϊόντα του καταραμένου εδάφους. Θα έπρεπε τώρα να τρώγη άγρια φυτά μάλλον παρά τις τέλειες τροφές του κήπου της Εδέμ.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΑ ΑΙΡΕΤΑΙ, Η ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ

10. Ποιες μεταβολές επήλθαν με το τέλος του κατακλυσμού;

¹⁰ Δεκαέξη αιώνες αργότερα ο Ιεχωβά Θεός αποφάσισε να καταστρέψη με κατακλυσμό όλο το ανθρώπινο γένος εκτός από τον Νώε και την οικογένεια του. Γιατί; Λόγω της υπερβολικής κακίας των και της πείσμονος τάσεως προς την αδικοπραγία. Αφού ο Νώε και η οικογένειά του εβγήκαν από την κιβωτό μετά τον κατακλυσμό, ξαναδόθηκε η εντολή να αυξηθούν και να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη, αλλά εξετελέσθη μόνο μ’ ένα τυπικό τρόπο. Η εξουσία πάνω στα ζώα διετηρήθη μέσω φόβου και τρόμου όχι στοργικής φροντίδος και αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Είχε παρέλθει επίσης η Εδεμική κατάστασις που όλα τα πλάσματα ετρέφοντο αποκλειστικά με φυτικές ουσίες, διότι η σάρκα των ζώων τώρα προσετέθη στη δίαιτα του ανθρώπου. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός είπε μετά τον κατακλυσμό: «Δεν θέλω καταρασθή πλέον την γην εξ αιτίας του ανθρώπου· διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.»—Γένεσις 8:21· 9:1-7.

11, 12. Πώς γνωρίζομε ότι η κατάρα του εδάφους αφαιρέθηκε μετά τον κατακλυσμό;

¹¹ Πώς γνωρίζομε ότι η κατάρα του εδάφους αφαιρέθηκε μετά τον κατακλυσμό; Διότι έπειτα από αιώνες, καθώς αναφέρεται εις Γένεσιν 13:10: «Υψώσας ο Λωτ τους οφθαλμούς αυτού, είδε πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου, ότι εποτίζετο όλη προτού να καταστρέψη ο Κύριος τα Σόδομα και τα Γόμορρα, ως παράδεισος του Κυρίου.» Ασφαλώς δεν μπορούσε να υπάρχη κατάρα στο έδαφος της περιχώρου του Ιορδάνου αφού μπορούσε να παραβληθή με τον κήπον του Κυρίου στην Εδέμ. Σχετικά μ’ αυτή τη γη την υποσχεμένη στους Ισραηλίτες, αναφέρεται στους Αριθμούς 13:23 τι ευρήκαν οι κατάσκοποι: «Και ήλθον μέχρι της φάραγγος Εσχώλ, και έκοψαν εκείθεν κλήμα αμπέλου μετά ενός βότρυος σταφυλής, και εβάσταζον αυτό δύο επί ξύλου· έφεραν και ρόδια και σύκα.» Όταν οι κατάσκοποι ανέφεραν για τις συνθήκες που βρήκαν, μπορούσαν αληθινά να δηλώσουν: «Είναι τωόντι γη ρέουσα γάλα και μέλι.» (Αριθμοί 13:27) Αυτό δεν δείχνει ότι επρόκειτο για μια γη καταραμένη, που μπορούσε να παράγη μόνο ακάνθας και τριβόλους και άγρια φυτά για τη διατήρησι του ανθρώπου.

¹² Πάλι δίδεται περιγραφή αυτής της υποσχεμένης γης στο Δευτερονόμιο 8:7-9· 11:10-15: «Κύριος ο Θεός σου σε φέρει εις γην αγαθήν, γην ποταμών υδάτων, πηγών και αβύσσων, αίτινες αναβλύζουσιν από κοιλάδων και ορέων· γην σίτου, και κριθής, και αμπέλων, και συκών, και ροδιών· γην ελαιών και μέλιτος· γην, επί της οποίας θέλεις τρώγει άρτον ουχί μετ’ ενδείας, δεν θέλεις στερείσθαι ουδενός επ’ αυτής· γην, της οποίας οι λίθοι είναι σίδηρος, και εκ των ορέων αυτής θέλεις μεταλλεύει χαλκόν.» «Η γη, εις την οποίαν εισέρχεσαι δια να κληρονομήσης αυτήν, δεν είναι ως η γη της Αιγύπτου εκ της οποίας εξήλθετε, όπου έσπειρες τον σπόρον σου, και επότιζες δια του ποδός σου, ως κήπον λαχάνων· αλλ’ η γη, εις την οποίαν διαβαίνετε δια να κληρονομήσητε αυτήν, γη ορέων και κοιλάδων, από της βροχής του ουρανού πίνει ύδωρ· γη, την οποίαν Κύριος ο Θεός σου επιβλέπει πάντοτε· οι οφθαλμοί Κυρίου του Θεού σου είναι επ’ αυτή, από της αρχής του έτους έως τέλους του έτους. Και εάν επιμελώς ακούσητε τας εντολάς μου, τας οποίας εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, να αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας, και να λατρεύητε αυτόν εξ όλης της καρδίας σας, και εξ όλης της ψυχής σας, τότε θέλω δώσει την βροχήν της γης σας εν τω καιρώ αυτής, την πρώιμον, και την όψιμον, δια να συνάξης τον σίτόν σου, και τον οίνόν σου, και το έλαιόν σου· και θέλω δώσει χόρτον εις τους αγρούς σου δια τα κτήνη σου, δια να τρώγης και να χορταίνης.»

13. Γιατί, λοιπόν, δεν ‘εκυριεύθηκε’ η γη;

¹³ Αλλ’ αν, όμως, η κατάρα της γης αφαιρέθηκε, γιατί η γη δεν ‘εκυριεύθηκε’; Το Δευτερονόμιον 11:16, 17, 26-28 δείχνει γιατί: «Προσέχετε εις εαυτούς, μήποτε πλανηθή η καρδία σας, και παραδρομήσητε, και λατρεύσητε άλλους θεούς, και προσκυνήσητε αυτούς· και εξαφθή η οργή του Κυρίου εναντίον σας, και κλείση τον ουρανόν, δια να μη βρέξη, και η γη να μη δώση τους καρπούς αυτής· και εξολοθρευθήτε πάραυτα εκ της γης της αγαθής, την οποίαν δίδει εις εσάς ο Κύριος. Ιδού, εγώ βάλλω σήμερον έμπροσθέν σας ευλογίαν και κατάραν· την ευλογίαν, εάν υπακούητε εις τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, τας οποίας εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, και την κατάραν, εάν δεν υπακούητε εις τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, αλλά εκκλίνητε από της οδού την οποίαν εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, ώστε να ακολουθήσητε άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνωρίσατε.» Το Δευτερονόμιον 30:19, 20 αναγράφει μια όμοια εκλογή ζωής ή θανάτου: «Διαμαρτύρομαι προς εσάς σήμερον τον ουρανόν και την γην, ότι έθεσα ενώπιον σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· δια τούτο εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου.» Επίσης το Λευιτικόν 26:14-43 και άλλα εδάφια, προειδοποιούν για τις κατάρες λόγω παρακοής.

14. Τι θα μπορούσε να κάμη ο άνθρωπος για τη γη, αλλά τι κάνει κυρίως;

¹⁴ Συνεπώς, εκείνο που τώρα εμπόδιζε το ανθρώπινο γένος να κυριεύση τη γη σύμφωνα με τον αρχικό σκοπό του Ιεχωβά, ήσαν οι εναντίον του κατάρες λόγω της παρακοής του. Ήσαν αυτές οι κατάρες που το εμάστιζαν τώρα μάλλον, παρά οποιαδήποτε κατάρα που προφέρθηκε εναντίον της γης κατά τον καιρό της εξώσεως του ανθρώπου από την Εδέμ. Και έτσι ακόμη, ο άνθρωπος θα μπορούσε να κάμη πολλά για να εξωραΐση τη γη, αν δεν κατεχράτο τόσο απειθώς του γηίνου οίκου του. Έχει κάμει πολλά ωραία πάρκα, και έθεσε κατά μέρος ως εθνικά πάρκα μερικά από τα εξέχοντα θαύματα της φύσεως που μαρτυρούν τη μεγαλειότητα του Δημιουργού. Σ’ αυτά τα μέρη έχει αποκατασταθή κάποια ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων. Αλλά ο άνθρωπος δεν συνέχισε, ως το βαθμό που θα μπορούσε, τον εξωραϊσμό της γης και την αποκατάστασι ειρήνης με το βασίλειο των ζώων. Αντί τούτου, εκμεταλλεύθηκε τους φυσικούς πόρους της γης και εφόνευσε τα ζώα για εμπορικό κέρδος καθώς και για σπορ. Μέσα στην πλεονεξία του απεγύμνωσε τα βουνά από τα δάση και εξώρυξε τα μέταλλα από τη γη και τα έβαλε σε πλοία και αεροπλάνα, που αργότερα βυθίζονται στη θάλασσα ή ανατινάσσονται και πέφτουν από τον ουρανό.

15. Τι θα αποκορυφώση τις κατάρες για παρακοή;

¹⁵ Αντί να ‘κυριεύση’ τη γη, ο άνθρωπος καταστρέφει τη γη, αναφέρεται δε στην Αποκάλυψι 11:18, ότι ο Ιεχωβά Θεός θα ‘φθείρη τους φθείροντας την γην’. Λόγω της αυξανομένης απειθείας του, ο άνθρωπος γίνεται διαρκώς και πιο αξιόμεμπτος ενώπιον του Κυρίου, και σύντομα οι κατάρες για την παρακοή θα αποκορυφωθούν με τη μάχη του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα. Σχετικά μ’ αυτή την κατατρώγουσα κατάρα που θα πατάξη τη γη, ο λόγος του Θεού διακηρύττει: «Η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής· διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνων. Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γην, και οι κατοικούντες εν αυτή ηρημώθησαν· δια τούτο οι κάτοικοι της γης κατεκαύθησαν, και ολίγοι άνθρωποι έμειναν. Φόβος, και λάκκος, και παγίς είναι επί σε, κάτοικε της γης. Και ο φεύγων από του ήχου του φόβου θέλει πέσει εις τον λάκκον· και ο αναβαίνων εκ μέσου του λάκκου θέλει πιασθή εις την παγίδα· διότι αι θυρίδες άνωθεν είναι ανοικταί, και τα θεμέλια της γης σείονται. Η γη κατεσυντρίφθη, η γη ολοκλήρως διελύθη, η γη εκινήθη εις υπερβολήν. Η γη θέλει κλονηθή εδώ και εκεί ως ο μεθύων, και θέλει μετακινηθή ως καλύβη· και η ανομία αυτής θέλει βαρύνει επ’ αυτήν· και θέλει πέσει, και πλέον δεν θέλει σηκωθή.»—Ησαΐας 24:5, 6, 17-20.

Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ

16. Κατόπιν ποιο έργο θα προχωρήση σχετικό με τη γη;

¹⁶ Τι θα γίνη κατόπιν; Έπειτα απ’ αυτή την κατακλυσμιαία πτώσι του κόσμου του Σατανά κατά την εκτέλεσι των πυρίνων κρίσεων του Ιεχωβά, και από την οποία ούτε το ουράνιο ούτε το επίγειο μέρος του δεν θα ανεγερθή ποτέ, εκείνοι που είναι με το μέρος του Ιεχωβά και θα επιζήσουν, θα απολαύσουν τους νέους ουρανούς και τη νέα γη που υπόσχεται ο λόγος του Ιεχωβά. Σ’ αυτή τη νέα θεοκρατική διάταξι πραγμάτων επάνω στο ενδιαίτημα αυτό, την κατά γράμμα γη, δεν θα υπάρχουν πια κατάρες για παρακοή, αφού οι απειθείς θα έχουν σαρωθή από την καθαρτική μανία του Αρμαγεδδώνος. (Εκκλησιαστής 1:4· 2 Πέτρου 3:13· Αποκάλυψις 21:1· 22:3) Έπειτα η γη, που δεν θα υποφέρη από καμμιά κατάρα του εδάφους της ή κατάρα για την παρακοή των ανθρωπίνων κατοίκων, της, θα κυριευθή σύμφωνα με τον θείο σκοπό που ανηγγέλθη πρώτα στην Εδέμ. Τώρα η ημέρα Δευτέρα σε μερικά μέρη αποκαλείται ενίοτε «μπλε» και σε άλλα «μαύρη» διότι αποτελεί την αρχή μιας εβδομάδος εργασίας που συχνά είναι δυσάρεστη. Αλλά σ’ εκείνον το νέο κόσμο οι «μπλε» και «μαύρες» Δευτέρες θα παρέλθουν και θα λησμονηθούν, διότι το έργο της μετατροπής αυτής της γηίνης σφαίρας σε παράδεισο θα φέρνη ευχαρίστησι και ικανοποίησι πέρα από κάθε περιγραφή. Τότε οι άνθρωποι θ’ απολαμβάνουν επί πολύν καιρό το έργο των χειρών των. Η γη, αντί να δίδη ακάνθας και τριβόλους, θ’ ανταποκρίνεται πλούσια στη φροντίδα του ανθρώπου και θα παράγη με αφθονία καθώς θ’ αποφέρη τον αυξημένο της καρπό. (Ψαλμός 67:6· Ησαΐας 55:13) Ακόμη και οι έρημες εκτάσεις θ’ ανθούν σαν το ρόδο κάτω από την καλλιέργεια του ανθρώπου και την ευλογία του Ιεχωβά.—Ησαΐας 35:1.

17. Ποια σχέσις θα υφίσταται μεταξύ ανθρώπων και ζώων;

¹⁷ Τα ζώα θα είναι υπό τον έλεγχο του ανθρώπου και θα εγκατασταθή ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Τώρα ευχαριστούμεθα να έχωμε γάτες και σκύλους για να τα θωπεύωμε και σε μερικά πάρκα απολαμβάνομε πρόσθετη τα χαρά όταν ένας σκίουρος ή ένα περιστέρι παίρνει τροφή από το χέρι μας, και καθώς βαδίζομε μέσα στους ζωολογικούς κήπους μπορεί ακόμη να έχωμε την επιθυμία να θωπεύσωμε τη φουντωτή χαίτη ενός λέοντος ή να κτυπήσωμε απαλά το ραβδωτό δέρμα της τίγρεως. Αλλά σοφά αναχαιτίζομε αυτή τη φυσική παρακίνησι, επειδή ξέρομε ότι τη στιγμή που θα βάζαμε τα χέρια μας στη γούνα τους, αυτά θα έβαζαν τα δόντια τους στα χέρια μας. Τα άγρια ζώα δυσπιστούν σ’ εμάς τόσο, όσο κι εμείς δυσπιστούμε σ’ αυτά. Εν τούτοις, στο νέο κόσμο ο άνθρωπος θα ασκή εξουσία, όχι μέσω φόβου και τρόμου, ή με κυνηγούς ή φύλακας ζωολογικών κήπων ή δαμαστάς ιπποδρομίων, αλλά μέσω τέτοιας τελείας αμοιβαίας εμπιστοσύνης που κι ένα μικρό παιδί ακόμη θα μπορή να οδηγή τα πιο άγρια ζώα. Ακόμη και ο λέων θα γίνη τότε χορτοφάγος.—Ησαΐας 11:6-9· Ωσηέ 2:18.

18. Ποιοι λόγοι θα βρουν τότε τελεία εκπλήρωσι και με την εγγύησι τίνος;

¹⁸ Επίσης θα φερθή τότε σε τελεία εκπλήρωσι η εντολή να πληρωθή η γη μ’ ένα τέλειο ανθρώπινο γένος. Τι ευχαρίστησις θα είναι αυτό στην παραδείσια γη, με όλα τα ζώα εξοικειωμένα με τον άνθρωπο και με τέκνα που θ’ ανατρέφωνται «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά»! (Εφεσίους 6:4, Μ.Ν.Κ.) Δεν θα υπάρχη παραμέλησις καθηκόντων ούτε από τους ενηλίκους ούτε από τους νέους και τελείως θα εκλείψουν οι οικογενειακές θλίψεις και δεν θα υπάρχουν οικογένειες χωρισμένες με διαζύγιο ή θάνατο. Στο νέο κόσμο θα γίνη η εκπλήρωσις του σκοπού του Θεού που σκιαγραφήθηκε αρχικά στην Εδέμ, του θελήματος του να κατοικηθή η γη. (Ησαΐας 45:18) Οι λόγοι του σχετικά με την πλήρωσι της γης, την κυρίευσί της, την εξουσία του ανθρώπου πάνω στα άλλα πλάσματά της—ανεξαιρέτως όλοι αυτοί οι λόγοι δεν πρόκειται να επιστρέψουν σ’ αυτόν κενοί η ανεκπλήρωτοι ωσάν να ήσαν αερολογήματα. «Η βουλή μου,» διακηρύττει ο Ιεχωβά, «θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημά μου . . . Ελάλησα, και θέλω κάμει να γείνη· εβουλεύθην, και θέλω εκτελέσει αυτό.» Πάλιν ορίζει: «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.»—Ησαΐας 46:10, 11· 55:11.

19. Τι εκλέγουν τώρα άτομα;

¹⁹ Αυτήν ακριβώς τη ζωή κάτω από τέλειες συνθήκες, που αρχικά εβουλεύθη ο Θεός και που ήταν προωρισμένη να συνεχίζεται δια μέσου των ατελευτήτων αιώνων, έχει τώρα ο άνθρωπος την ευκαιρία να εκλέξη. Πράγματι, άτομα επάνω στη γη εκλέγουν τώρα ή αυτή τη ζωή ή αιώνιο θάνατο.

Εκλέξατε Τώρα να Ζήσετε Τότε

 1. Πώς εκλέγετε τη ζωή εκείνη, και με ποιους όρους;

ΠΩΣ εκλέγετε αυτή τη ζωή στο νέο κόσμο; Υψώνοντας το χέρι σας, κραυγάζοντας ‘Ναι’, λέγοντας ‘Κύριε, θα μου άρεσε να ζήσω τότε’; Όχι· εκλέγετε αυτή τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που εκλέγετε και την παρούσα. Και πώς εκλέγετε να ζήτε τώρα; Με το ν’ αναπνέετε, να πίνετε, να τρώγετε, να κοιμάσθε και να εργάζεσθε, ναι· αλλά για να το εκθέσωμε ευρύτερα, αυτό γίνεται με την πορεία της ενεργείας που λαμβάνετε. Και αυτή είναι ενέργεια—σημειώστε το παρακαλούμε—που δεν υπαγορεύεται ή αποφασίζεται από σας, αλλά μάλλον είναι ενέργεια σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του σώματος. Το σώμα θέτει τους όρους του, σας αναγκάζει ν’ ανταποκριθήτε στις απαιτήσεις του. Έτσι συμβαίνει και στην εκλογή ζωής στο νέο κόσμο. Αυτό δεν γίνεται με το να πήτε απλώς ότι θα σας άρεσε να ζήτε τότε, αλλά η εκλογή γίνεται με την πορεία της ενεργείας που λαμβάνετε. Κι εδώ πάλι η ενέργεια δεν αποφασίζεται από το άτομο. Ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος που εγκαθιδρύει αυτόν το νέο κόσμο και που δίνει σε άτομα ζωή σ’ αυτόν. Την δίνει με τους δικούς του όρους, και πρέπει ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του. Άρνησις να ενεργήσωμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τώρα, είναι εκλογή θανάτου αντί αιωνίου ζωής, εξίσου βέβαια όσο και η άρνησις ν’ αναπνέωμε ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του σώματος, θα εσήμαινε θάνατο στον φυσικό μας οργανισμό τώρα.

 2. Τι ισχυρίζονται μερικοί, και ποια συνομιλία είναι κατάλληλη;

² Μερικοί πιστεύουν ότι το να κάνουν εκείνο που νομίζουν ότι είναι ορθόν, είναι αρκετό, ότι αν κάνουν καλό στον συνάνθρωπο τους, θα κερδίσουν την επιδοκιμασία του Θεού και αιώνια ζωή. Αλλά σ’ αυτό το ζωτικό ζήτημα πρέπει ν’ αφήσωμε να μιλήση ο Θεός και να μην επιτρέψωμε να βασισθούν τελικές αποφάσεις επάνω σε ανθρώπινα πλάσματα που υπόκεινται σε λάθη. Η συνομιλία του Ιησού με τον πλούσιον νεαρόν άρχοντα, είναι διαφωτιστική επάνω στο σημείο αυτό: «Και ιδού, προσελθών τις είπε προς αυτόν, Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλόν να πράξω δια να έχω ζωήν αιώνιον; Ο δε είπε προς αυτόν, Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός ειμή είς, ο Θεός. Αλλ’ εάν θέλης να εισέλθης εις την ζωήν, φύλαξον τας εντολάς. Λέγει προς αυτόν, Ποίας; Και ο Ιησούς είπε, Το “Μη φονεύσης· Μη μοιχεύσης· Μη κλέψης· Μη ψευδομαρτυρήσης. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα·” και “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.” Λέγει προς αυτόν ο νεανίσκος, Πάντα ταύτα εφύλαξα εκ νεότητός μου· τι μοι λείπει έτι; Είπε προς αυτόν ο Ιησούς, Εάν θέλης να ήσαι τέλειος, ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντα σου, και δος εις πτωχούς· και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ· και ελθέ ακολουθεί μοι. Ακούσας δε ο νεανίσκος τον λόγον, ανεχώρησε λυπούμενος· διότι είχε κτήματα πολλά.»—Ματθαίος 19:16-22.

 3. Εκτός από την αγνή διαγωγή και τα έργα ελεημοσύνης τι πρέπει κανείς να κάμη για να είναι τέλειος ώστε να κερδίση αιώνια ζωή;

³ Ασφαλώς αυτός ο νεανίας έκανε πολλά καλά. Ζούσε μια αγνή ζωή και δεν διέπραττε ούτε φόνους ούτε μοιχείες ούτε κλοπές. Δεν ήταν ψεύτης, τιμούσε τον πατέρα του και την μητέρα του, και δείχνοντας για τον πλησίον του την ίδια αγάπη που έδειχνε για τον εαυτό του, θα ήταν αναμφιβόλως δραστήριος σε έργα ελεημοσύνης. Η υπόληψίς του στην κοινότητα θα ήταν ασφαλώς μεγάλη. Αλλά έπειτα από όλα αυτά, ο Ιησούς τού είπε, «Εάν θέλης να είσαι τέλειος»· προφανώς εννοώντας ότι παρ’ όλη την αγνή του προσωπική διαγωγή και τα έργα ελεημοσύνης που έκανε, δεν ήταν ακόμη τέλειος σε βαθμό που ν’ ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του Ιεχωβά για αιώνια ζωή. Ήταν ατελής. Έπρεπε ν’ ανακουφίση τον εαυτό του από τα πάρα πολλά κτήματά του, που η φροντίδα τους θα απορροφούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του και της ενεργείας του. Έπρεπε να απαλλάξη τον εαυτό του από όλες αυτές τις εμπορικές υποχρεώσεις και φροντίδες για να είναι ελεύθερος για την πραγματικά ζωτική δράσι που απητείτο από εκείνους που ήθελαν να είναι τέλειοι σε βαθμό που ν’ ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις για αιώνια ζωή. Έπρεπε να είναι ένας ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να μελετήση τον λόγον του Θεού, να εξακριβώση το θέλημα του Θεού, ν’ αφιερώση τον εαυτό του στο να πράττη αυτό το θέλημα, στο να εκτελή πιστά αυτή την αφιέρωσι, ακολουθώντας τα ίχνη του Ιησού, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της Βασιλείας όπως έπραττε και το Υπόδειγμά του και Πρότυπον των Χριστιανών.—1 Πέτρου 2:21.

 4. Τι ισχυρίζονται μερικοί ότι είναι αρκετό, αλλά τι πρέπει να τεθή πριν απ’ αυτό;

⁴ Πολλά άτομα θα υποστηρίξουν ότι ανταποκρινόμεθα στις απαιτήσεις του Ιεχωβά αν αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, πράγμα που σημαίνει το να κάνωμε καλό ανιδιοτελώς στους πλησίον μας. Αλλά ότι αυτό δεν είναι αληθές, δείχνεται περαιτέρω από τα εξής λόγια: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου, και εξ όλης της διανοίας σου” και “τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» Εκείνο που αποτυγχάνουν να ιδούν εδώ πάρα πολλά άτομα, είναι ότι η αγάπη προς τον πλησίον έρχεται δεύτερη σ’ αυτή την καταγραφή των απαιτήσεων. Η πρωτίστη θέσις δίδεται στην αγάπη για τον Ιεχωβά, που πρέπει να εκδηλώνεται απ’ όλη την καρδιά, απ’ όλη την ψυχή, απ’ όλη τη δύναμι και απ’ όλη τη διάνοια, χωρίς τίποτε να μοιράζεται ή να κατακρατήται. Πώς πρέπει να εκδηλώνεται αυτή η χωρίς επιφυλάξεις αγάπη; «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.» Κάνοντας τούτο πρώτα, και δεύτερον αγαπώντας τον πλησίον μας, ανταποκρινόμεθα στις απαιτήσεις του Θεού· διότι ο Ιησούς είπε για τους ευπειθείς αυτούς: «Τούτο κάμνε, και θέλεις ζήσει.»—Λουκάς 10:27, 28, Μ.Ν.Κ.· 1 Ιωάννου 5:3.

 5. Πραγματικά, τι είναι το ν’ ακολουθή κανείς το δικό του θέλημα σ’ αυτή την υπόθεσι; Γιατί;

⁵ Πραγματικά, ένα άτομο που ισχυρίζεται ότι οι απαιτήσεις του Θεού αντιμετωπίζονται με το να κάνη κανείς καλό σύμφωνα με τη συνείδησί του, βάζει απλώς μια αλοιφή επάνω στη συνείδησί του, για να την καταπραΰνη καθώς βαδίζει στο δικό του ιδιοτελή δρόμο. Αλλ’ αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια αλοιφή στη συνείδησι, και αν προσθέσωμε το όνομά του, θα ιδούμε ότι πολύ απέχει από την καταπράυνσι. Χωρίς περιστροφές, η πίστις ότι είναι αρκετό το να κάνη κανείς καλό σύμφωνα με τη δική του άποψι, δεν είναι τίποτε ολιγώτερο από χονδροειδή ειδωλολατρία! Αυτό δείχνεται έντονα από την περίπτωσι που ο Σαούλ, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, επροτίμησε ν’ ακολουθήση το δικό του θέλημα σε μια υπόθεσι, αντί ν ακολουθήση το θέλημα του Ιεχωβά, και σ’ αυτόν ο Σαμουήλ είπε: «Το πείσμα [είναι] καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» (1 Σαμουήλ 15:23) Η ίδια στάσις λαμβάνεται εις Κολοσσαείς 3:5 και Εφεσίους 5:5, όπου δείχνεται ότι το να ικανοποιούμε με πλεονεξία τις προσωπικές μας επιθυμίες είναι ειδωλολατρία. Το να εμμένη κανείς με πείσμα στο δικό του θέλημα, το να εξυψώνη το δικό του θέλημα επάνω από το θέλημα του Θεού, το να το κάνη οδηγόν αντί του θείου θελήματος, είναι ειδωλοποίησις του θελήματός του μ’ ένα πάρα πολύ γελοίο τρόπο που αποτελεί ωστόσο αυτοκτονία. «Φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων», στα οποία περιλαμβάνεται και το μάταιο αυτό και υπερυψωμένο είδωλο του προσωπικού θελήματος. (1 Ιωάννου 5:21) Συνεπώς το να κάνωμε απλώς καλό στον συνάνθρωπό μας σύμφωνα με ό,τι νομίζομε πώς είναι ορθόν, δεν είναι ο τρόπος για να εκλέξωμε ζωή στο νέο κόσμο του Ιεχωβά, αλλά είναι πτώσις στην ύπουλη παγίδα της ειδωλολατρίας υπό μια μεταμφίεσι, η οποία παγίδα στήνεται από τον Σατανά, μας περιπλέκει δε σ’ αυτήν η ανθρώπινη κενοδοξία και έπαρσις.

ΤΟ Ν’ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΑΠΛΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ

 6. Τι ισχυρίζονται άλλοι, και ενεργώντας έτσι, τι ειδωλοποιούν και σε τι αποτυγχάνουν;

⁶ Αλλά τώρα κάποιος θα πη: ‘Δεν ειδωλοποιώ το θέλημά μου, δεν ακολουθώ το θέλημά μου σε ζητήματα λατρείας. Ανήκω σε μια από τις ανεγνωρισμένες εκκλησιαστικές οργανώσεις και ακολουθώ εκείνα που διδάσκει αυτή η οργάνωσις και συμμορφώνω τη ζωή μου με τα παραγγέλματά της. Νομίζω ότι, αν ένα άτομο ειλικρινώς ακολουθή οποιαδήποτε από τις πολλές θρησκείες, θα επιδοκιμασθή από τον Ιεχωβά Θεό.’ Είναι ορθή αυτή η στάσις; Αν η θρησκευτική οργάνωσις δεν διδάσκη και δεν ενεργή σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού που αναγράφεται στη Βίβλο, αλλά λειτουργή με βάσι ένα δικό της θρησκευτικό «πιστεύω», πόσο διαφορετικό είναι αυτό από το ν’ ακολουθή κάποιος το δικό του προσωπικό θέλημα; Είναι ακόμη ειδωλολατρία, με μόνη τη διαφορά ότι σ’ αυτή την περίπτωσι το άτομο ειδωλοποιεί μια οργάνωσι αντί του εαυτού του. Πάλι ας αφήσωμε τον Θεό να μιλήση επάνω σ’ αυτό το ζωτικό ζήτημα, όπως το πράττει μέσω του Υιού του: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, Ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.» Ο Ιησούς συνέχισε την ομιλία του, δείχνοντας ότι εκείνοι που άκουαν τη διδασκαλία του και ενεργούσαν σύμφωνα μ’ αυτήν, ήσαν σαν ένας άνθρωπος που οικοδομεί το σπίτι του επάνω στην πέτρα, ώστε αντέχει στις πιο βίαιες καταιγίδες, ενώ εκείνοι που δεν το έκαναν αυτό, ήσαν όμοιοι με τον άνθρωπο που έκτισε επάνω στην άμμο και που το σπίτι του κατέρρευσε στη θύελλα.—Ματθαίος 7:21-27.

 7. Όταν ζητούμε αιώνια ζωή, τι δεν είναι αρκετό:

⁷ Αν ένας άνθρωπος οικοδομή επάνω σε κακά θεμέλια, το έργο του δεν θα διαρκέση. Αν ένας θρησκευτικός οίκος έχη ανεγερθή επάνω στη μετακινούμενη άμμο της παραδόσεως και των συμβόλων πίστεως και όχι στο στερεό θεμέλιο του λόγου του Θεού, η πτώσις του θα είναι μεγάλη και καταστρεπτική στη θύελλα του Αρμαγεδδώνος. Δεν είναι αρκετό για έναν άνθρωπο ή για μια οργάνωσι, να παίρνη το όνομα του Θεού ή του Χριστού στα χείλη. Εκείνο που υπολογίζεται δεν είναι η εκτέλεσις έργων ελεημοσύνης ή θρησκευτικών τελετουργιών εν ονόματι του Θεού. Δεν φέρνει τη θεία επιδοκιμασία η εκτέλεσις μερικών τυπικισμών ή εκδηλώσεων λατρείας που διατάσσονται από μια θρησκευτική οργάνωσι. Δεν κερδίζεται η αιώνια ζωή με τέτοια εξωτερική λατρεία χειλέων ή τελετουργική επίδειξι, αλλά, όπως είπε ο Ιησούς, κερδίζεται από εκείνον που πράττει το θέλημα του Θεού. Αν η θρησκευτική οργάνωσις δεν διδάσκη το θέλημα του Θεού, δεν το ακολουθή επακριβώς, τότε οι οπαδοί της ομοίως αστοχούν, αδιάφορο με πόση ειλικρίνεια μπορεί να συμμορφώνωνται προς το θέλημα της οργανώσεως. Οι διαμαρτυρίες των ότι έκαμαν πολλά έργα εν ονόματι του Χριστού, θα φέρουν μόνο την απόκρισί του: «Φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.» Μόνο το θέλημα του Θεού είναι νόμιμο από θείας απόψεως· αντίθετα θελήματα ανθρώπων ή οργανώσεων είναι άνομα ενώπιον του Ιεχωβά.

 8. Τι θα συμβή στις ψευδείς και άκαρπες θρησκευτικές οργανώσεις και τους τυφλούς οπαδούς των;

⁸ Σημειώστε τι είναι γραμμένο εις Ματθαίον 15:12-14: «Τότε προσελθόντες οι μαθηταί αυτού είπον προς αυτόν, Εξεύρεις ότι οι Φαρισαίοι ακούσαντες τον λόγον τούτον εσκανδαλίσθησαν; Ο δε αποκριθείς είπε, Πάσα φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος, θέλει εκριζωθή. Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» Οι Φαρισαίοι ήσαν επί κεφαλής μιας ανεγνωρισμένης θρησκευτικής οργανώσεως της εποχής εκείνης, και πρέπει να υποθέσωμε ότι κάποιοι απ’ αυτούς και από τους ακολούθους των ήσαν ειλικρινείς, διότι μερικοί απ’ αυτούς επίστευσαν στον Χριστό. (Πράξεις 6:7· 15:5) Αυτοί δεν έμειναν προσκολλημένοι στην αίρεσι των Φαρισαίων, νομίζοντας ότι απητείτο μόνο να είναι ενωμένοι με κάποια θρησκευτική οργάνωσι. Εγκατέλειψαν την οργάνωσι όταν έμαθαν ότι ήταν εσφαλμένη, γνωρίζοντας ότι δεν είχε φυτευθή από τον Θεό και ότι προωρίζετο να εκριζωθή και να καταστραφή, και ότι τόσο οι τυφλοί ηγέται, όσο και οι τυφλοί ακόλουθοι που συνεδέοντο μαζί της, την συνώδευαν στο λάκκο της καταστροφής. Αν οι θρησκευτικές αυτές φυτείες ή οργανώσεις δεν παράγουν καρπό προς τιμήν του Ιεχωβά σύμφωνα με το θέλημά του και τις απαιτήσεις του, θα αποκοπούν εντελώς και δεν θ’ αφεθή σ’ αυτές ούτε ρίζα ούτε κλάδος.—Ματθαίος 3:10.

 9. Τι δείχνει τη σοβαρότητα του ν’ αρχίση κανείς μια νέα θρησκεία;

⁹ Ποιος μπορεί ν’ αρχίση μια νέα θρησκεία, αντίθετη στο γραπτό θέλημα και τον λόγον του Θεού; Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος έγραψε: «Και εάν ημείς, ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα.» (Γαλάτας 1:8) Αν ούτε ένας υψηλός και ισχυρός άγγελος από τον ουρανό δεν μπορή να δώση αρχή σ’ ένα νέο ευαγγέλιο χωρίς να γίνη ανάθεμα, τότε ασφαλώς κανείς άνθρωπος επάνω στη γη δεν μπορεί να το πράξη χωρίς να τιμωρηθή. Οποιοσδήποτε κηρύττει ως ευαγγέλιο ή καλά νέα κάτι που είναι διαφορετικό από ό,τι αναγράφεται στον λόγον του Ιεχωβά, είναι καταραμένος ενώπιον του Θεού, είτε είναι ειλικρινής στις διακηρύξεις του είτε όχι. Η ειλικρίνεια δεν κάνει ορθό κάτι που είναι εσφαλμένο.

Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ

10. Τι αποδεικνύει ότι η ειλικρίνεια και ο ζήλος μόνον, είναι ανεπαρκή;

¹⁰ Δείχνοντας καθαρά ότι η ειλικρίνεια ή ο ζήλος σε μια θρησκευτική οργάνωσι που δεν ακολουθεί τον λόγον του Θεού είναι ανεπαρκής, το Ρωμαίους 10:2, 3 διακηρύττει: «Μαρτυρώ περί αυτών, ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν. Επειδή μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού.» Αυτά τα άτομα είχαν ζήλο και ασφαλώς ήσαν ειλικρινή, αλλά δεν ενεργούσαν σύμφωνα με την ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού. Δεν εγνώριζαν τη δικαιοσύνη του Θεού και ζητούσαν να συστήσουν τη δική τους. Μέσα στην ισχυρογνωμοσύνη τους και την υπερηφάνειά τους να νομίζουν ορθές τις δικές των θρησκευτικές ιδέες και να προσπαθούν με ζήλο να τις αποδείξουν τέτοιες, απέτυχαν να υποταχθούν στη δικαιοσύνη του Θεού και του λόγου του.

11. Πώς το Ρωμαίους 10:2, 3 ταιριάζει στις ψευδείς θρησκείες σήμερα, και σε ποια ακρότητα μπορούν ακόμη να φθάσουν;

¹¹ Αυτό συμβαίνει με πάρα πολλές ψευδείς θρησκείες σήμερα. Έχουν τα «πιστεύω» των και τις δογματικές των πεποιθήσεις, αποσπούν εδάφια από τη σειρά τους για να υποστηρίξουν τις δοξασίες των και παραμερίζουν όλα τα εδάφια που αντιλέγουν. Με ζήλο επιμένουν να συνιστούν τις πεποιθήσεις των ως ορθές, μη επιτρέποντας να έχη ο λόγος του Θεού την τελική γνώμη επάνω στο ζήτημα και μη προσέχοντας αυτόν τον λόγον στην πληρότητά του, αλλά κάνοντας επιλογή των μερών εκείνων που ταιριάζουν στο σκοπό τους και διαστρέφοντας εκείνα που δεν ταιριάζουν, αντί να συμμορφώσουν την πίστι τους προς τον αδιάστρεπτον, αστρέβλοτον, καθαρόν λόγον της αληθείας των Γραφών. Αυτοί έχουν έλλειψι πραότητος και δεν είναι ευδίδακτοι. Είναι υπερήφανοι, είναι πείσμονες, αρνούνται να παραδεχθούν το ορθόν. Με το να προσκολλώνται επίμονα στην ιδιογνωμοσύνη τους με θρησκευτική πίστι, γίνονται ειδωλολάτραι σύμφωνα με τον θείον κανόνα. Μπορούν ακόμη να φθάσουν στην ακρότητα να φονεύσουν έναν από τους αληθινούς μάρτυρας του Ιεχωβά, νομίζοντας ειλικρινώς ότι έτσι πράττοντας υπηρετούν τον Θεόν. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν. Και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα, ουδέ εμέ.» Εν τούτοις, η ειλικρίνειά των δεν καθιστά τον φόνον ορθόν.—Ιωάννης 16:2, 3.

12. Γιατί η Βίβλος είναι τόσο αναγκαία τώρα;

¹² Αν η ειλικρίνεια ήταν ο αποφασιστικός παράγων, γιατί ο Θεός να μπη στη φροντίδα να προμηθεύση τη Βίβλο; Θα μπορούσε να κυττάζη την καρδιά και να κρίνη ανάλογα με την ειλικρίνεια ή ανειλικρίνεια, και να σώζη ή να καταστρέφη με βάσι το στοιχείον αυτό. (1 Σαμουήλ 16:7) Ακριβής γνώσις είναι αναγκαία, η δε έλλειψίς της έφερε σε καταστροφή καθ’ ομολογίαν δούλους του Ιεχωβά: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι’ έλλειψιν γνώσεως· επειδή συ απέρριψας την γνώσιν, και εγώ απέρριψα σε.» (Ωσηέ 4:6) Επομένως ο Ιεχωβά Θεός επρομήθευσε την Βίβλο για να οδηγή τα βήματά μας: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.» (Ψαλμός 119:105· Ιερεμίας 10:23) Δεν είναι μια περιττή προμήθεια που μπορεί να τεθή κατά μέρος χάριν προσωπικών ιδεών ή ατομικού θελήματος ή δογματικών συμβόλων πίστεως. Όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» δεν είναι απλώς διάφοροι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο τόπο σωτηρίας. Είναι ο δρόμος της καταστροφής που είναι αρκετά ευρύς για να συμβιβάζεται με τα πολλά και γεμάτα ελιγμούς ίχνη των εκατοντάδων διαφορετικών δογμάτων και θρησκευμάτων, ενώ ο δρόμος που οδηγεί στη ζωή είναι τόσο στενός και περιωρισμένος ώστε δεν επιτρέπει παρέκκλισι από τα καθοδηγητικά παραγγέλματα της Γραφής: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμέ_νη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»—Ματθαίος 7:13, 14.

13. Ποιος είναι ο χάρτης του δρόμου του Χριστιανού, και που μόνο προσαρμόζονται οι πολλοί ψευδείς θρησκευτικοί δρόμοι;

¹³ Οι πολλοί διαφορετικοί θρησκευτικοί δρόμοι δεν οδηγούν στον ίδιο τόπο, όπως και οι πολλοί διαφορετικοί αυτοκινητόδρομοι. Τα παραπάνω λόγια του Ιησού δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότης των θρησκευτικών δρόμων είναι δρόμοι που καταλήγουν στο θάνατο. Η Γραφή είναι ο χάρτης του δρόμου του Χριστιανού και δείχνει, και το στενό δρόμο που οδηγεί στη ζωή, και τον πλατύν δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή. Πολλές διαφορετικές θρησκευτικές οργανώσεις προσπάθησαν να επιβάλουν και θέσουν επάνω από τη Γραφή τους δικούς των θρησκευτικούς δρόμους που αποτελούνται από τελετουργίες και σύμβολα πίστεως. Ο πλατύς δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή είναι αρκετά ευρύχωρος για να περιλάβη όλους αυτούς τους ψευδείς θρησκευτικούς δρόμους, αλλά κανείς απ’ αυτούς πράγματι δεν εξισώνεται με τον στενό και περιωρισμένο δρόμο που οδηγεί στη ζωή. Η προσθήκη των ιχνών της παραδόσεως και των συμβόλων πίστεως μπορεί να κάνη τον δήθεν δρόμον σωτηρίας να φαίνεται πλατύς και άνετος και ελκυστικός. Αλλά καταλήγει στο θάνατο.

14. Ποιο παράδειγμα δίδεται, με ποιες ερωτήσεις;

¹⁴ Εξετάστε αυτό το παράδειγμα. Μπορεί να ταξιδεύετε στο αυτοκίνητό σας, έχοντας στο νου σας κάποιον προορισμό. Έχετε ένα χάρτην των δρόμων, αλλά δεν απασχοληθήκατε να τον κυττάξετε. Κάποιος σας έδειξε το δρόμο που πρέπει να πάρετε. Εμπιστεύεσθε σ’ αυτόν απεριόριστα, πιστεύοντας ειλικρινώς ότι ο δρόμος, στον οποίον σας κατηύθυνε, είναι ορθός. Αλλά υποθέστε ότι δεν είναι. Αν ακολουθήσετε αυτόν τον εσφαλμένο δρόμο, πιστεύοντας ειλικρινώς ότι θα σας φέρη στο μέρος που επιθυμείτε να πάτε, θα κάμη τάχα η απλή σας ειλικρίνεια να τερματισθή ο δρόμος στον προορισμό που επιθυμείτε; Αν βρίσκεσθε στον εσφαλμένο δρόμο και δεν το ξέρετε, θα εκτιμούσατε το να σας υποδείξη το σωστό δρόμο ένα άλλο πρόσωπο; Ή θα εθυμώνατε; Θα θεωρούσατε αυτό το πρόσωπο μισαλλόδοξο; Θα θεωρούσατε ότι δείχνει έχθρα εναντίον εκείνου που σας ωδήγησε εσφαλμένα στην πρώτη κατεύθυνσι; Θα το πιστεύατε το πρόσωπο αυτό αν θα μπορούσε να σας δείξη πού ήταν το σφάλμα σας, ανατρέχοντας στο χάρτη των δρόμων που έχετε; Ή υπερηφάνεια και ισχυρογνωμοσύνη θα σας εμπόδιζε να αναγνωρίσετε το λάθος σας και θα σας ωθούσε με πείσμα στον εσφαλμένο δρόμο; Δύσκολα θα πέρνατε μια τέτοια γελοία στάσι.

15. Πώς αυτό το παράδειγμα εφαρμόζεται σε πολλούς που ταξιδεύουν επάνω σε εσφαλμένους θρησκευτικούς δρόμους, και τους αποδεικνύει γελοίους και επιλήσμονας του θείου χάρτου των δρόμων;

¹⁵ Εν τούτοις, πολλά άτομα που ταξιδεύουν στους εσφαλμένους θρησκευτικούς δρόμους, λαμβάνουν αυτή ακριβώς τη γελοία στάσι. Δεν οδηγούνται από το χάρτη του θείου δρόμου, την Αγία Γραφή. Ακολουθούν τις δικές των ιδέες ή τις κατευθύνσεις κάποιου κληρικού ή κάποιας θρησκευτικής οργανώσεως, πιστεύοντας ειλικρινώς ότι πράττοντας τούτο θα φθάσουν στον ουρανό. Αν τους πήτε ότι βρίσκονται στον εσφαλμένο δρόμο, θα θεωρηθήτε ένας φανατικός, ένας που νομίζει πώς τα ξέρει όλα, ένας που σπείρει μισαλλοδοξία. Παίρνετε τη Γραφή σας. Τους διαβάζετε, «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Αυτοί, εν τούτοις, εμμένουν στη δογματική κατεύθυνσι ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Τους διαβάζετε, «Η πνοή αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται. . . . Οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» Αυτοί, εν τούτοις, αρπάζουν ακόμη σφικτότερα την άποψι του δόγματός των ότι οι νεκροί βρίσκονται σε συνειδητή κατάστασι. Τους διαβάζετε, «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Αυτοί, εν τούτοις, βαδίζουν αδίστακτα πάνω στα ίχνη του δογματικού των «πιστεύω» που λέγει ότι ο μισθός της αμαρτίας είναι αιώνια βάσανα. Τους διαβάζετε, «Η γη διαμένει εις τον αιώνα.» Αυτοί ωστόσο προσκολλώνται σφικτά στη διδασκαλία του κληρικού των ότι η γη θα καή. Τους δείχνετε υπομονητικά τη γραμμή της αληθινής λατρείας μέσα στο Βιβλικό χάρτη των δρόμων, τους δείχνετε τη θεόπνευστη προειδοποίησι ότι ο δρόμος αυτός θα συνεσκοτίζετο και θα ηκυρώνετο από τις παραδόσεις και τα δόγματα ψευδών θρησκευτικών ηγετών, και όμως αρνούνται να μετακινηθούν από τον εσφαλμένο δρόμο και η έξαψις του θυμού των και η ισχυρογνωμοσύνη των και η υπερηφάνειά των, κλείνουν δυνατά τη θύρα της διανοίας των. Ειλικρινείς; Ίσως· αλλά το ότι ακολουθούν τυφλά τους τυφλούς οδηγούς των, θα τους οδηγήση στο λάκκο της καταστροφής αντί να τους φέρη στον επιθυμητό τους προορισμό.—Ψαλμός 146:4, Α.Σ.Μ.· Εκκλησιαστής 1:4· 9:5· Ιεζεκιήλ 18:4· Ματθαίος 15:1-9· Ρωμαίους 6:23.

16. Ποια Γραφικά εδάφια δείχνουν ότι η ειλικρίνεια μόνη είναι ανεπαρκής;

¹⁶ Υπάρχουν πολυάριθμα Γραφικά εδάφια που βεβαιώνουν την αλήθεια ότι η ειλικρίνεια μόνη είναι ανεπαρκής. «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον. Ο βαδίζων εις την εσφαλμένην οδόν πρέπει να υποστή τας συνεπείας.» (Παροιμίαι 14:12, 14, Μ.Μ.) Ο δρόμος που νομίζεται ότι είναι ορθός, μπορεί ωστόσο να οδηγή στο θάνατο, και το ότι απλώς νομίζει κανείς ότι είναι ορθός, δεν του παρέχει διαφυγή από τις συνέπειες μιας κακής πορείας. «Η οδός του άφρονος είναι ορθή εις τους οφθαλμούς αυτού· ο δε ακούων συμβουλάς είναι σοφός.» (Παροιμίαι 12:15) Η ανεξάντλητη πηγή υγιούς συμβουλής είναι ο λόγος του Θεού, και οι αληθινοί δούλοι του Ιεχωβά επάνω στη γη τον προσέχουν και τον διακηρύττουν, φρόνιμοι δε άνθρωποι τον ακούουν και συμμορφώνονται μ’ αυτόν, αλλά οι άφρονες προχωρούν με έπαρσι στη δική τους πείσμονα κατεύθυνσι. «Όστις αποκτά σοφίαν, είναι φίλος του εαυτού του·. . . Είναι πολλοί λογισμοί εν τη καρδία του ανθρώπου· η βουλή όμως του Κυρίου, εκείνη θα υπερισχύση.» (Παροιμίαι 19:8, 21, Μ.Μ. ) Πρέπει λοιπόν ν’ αποκτήσωμε σοφία αν πρόκειται να είμεθα φίλοι του εαυτού μας, μη επιτρέποντας να συγκρούωνται με τον Θεό οι ιδέες μας και τα σχέδιά μας. Μπορεί να σχεδιάζωμε τα πράγματα κατά ένα τρόπο, αλλ’ ο Ιεχωβά δεν δεσμεύεται από τα σχέδιά μας. Ο σκοπός του είναι να δώση ζωή σ’ εκείνους που υπακούουν σ’ αυτόν, και όχι σ’ εκείνους που υπακούουν στον εαυτό τους· ο σκοπός του δε σ’ αυτό το ζήτημα της σωτηρίας θα υπερισχύση. «Πάσαι αι οδοί του ανθρώπου φαίνονται ορθαί εις τους οφθαλμούς αυτού· πλην ο Αιώνιος έχει την ετυμηγορίαν επί της ζωής του.» (Παροιμίαι 21:2, Μ.Μ.) Δεν είναι, λοιπόν, η ειλικρίνεια του ανθρώπου στις δικές του κατευθύνσεις που υπολογίζεται για ζωή ή για θάνατο, αλλά είναι το θέλημα του Ιεχωβά σ’ αυτό το ζήτημα, που κανονίζει την ετυμηγορία. Όλη η ειλικρίνεια του κόσμου δεν θα μεταβάλη τους δρόμους των ανθρώπων και των ψευδών θρησκειών που οδηγούν στο θάνατο, σε δρόμους που οδηγούν σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο του Ιεχωβά!

Η ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΖΩΗΣ

17. Από ποια πηγή μαθαίνουν οι άνθρωποι το σωστό δρόμο, και έχουν όλοι καιρό γι’ αυτό;

¹⁷ Πώς πρόκειται να προσδιορίσωμε την πορεία της ενεργείας που θα μας οδηγήση στο σωστό δρόμο, που θα δείξη ότι εκλέγομε να ζήσωμε στο νέο κόσμο; Αυτό δεν είναι εκείνο που λέγει ένας Καθολικός ιερεύς, ή εκείνο που λέγει ένας Διαμαρτυρόμενος κήρυξ, ή εκείνο που λέγει ένας Ιουδαίος ραββίνος, ή ακόμη εκείνο που λέγει ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν είναι εκείνο που λέγει ένας κοσμικός άρχων, ή εκείνο που διαβάζετε στην εφημερίδα ή ακούτε στο ραδιόφωνο ή βλέπετε με την τηλεόρασι—δεν είναι εκείνο με το οποίο οποιοσδήποτε απ’ αυτούς τους αγωγούς προπαγάνδας βάλλει σαν με πυκνά πυρά κατά της διανοίας μας. Δεν είναι εκείνο που άνθρωποι λέγουν· είναι εκείνο που ο Ιεχωβά Θεός λέγει στον λόγον Του. Ας εκφρασθή κατηγορηματικά ο Θεός! Ας μιλήση για τον εαυτό του! Ας ακουσθή μέσω του λόγου του. Μελετήστε τη Γραφή! Μερικοί θα δικαιολογηθούν όχι ικανοποιητικά, με το να πουν, «Είμαι πολύ απασχολημένος.» Αλλά πόσον χρόνον δαπανούν τα άτομα αυτά διαβάζοντας εφημερίδες; ακούοντας το ραδιόφωνο; κυττάζοντας στην τηλεόρασι; διαβάζοντας μυθιστορήματα; βλέποντας κινηματογράφο; ή επιδιώκοντας τέρψεις με άλλους τρόπους; Έχουν μια πτωχή αντίληψι των αξιών. Ένας άνθρωπος σπουδάζει επτά ή οκτώ χρόνια για να μάθη να γίνη ένας χειρούργος, αλλά αρνείται να δαπανήση επτά ή οκτώ λεπτά της ώρας για να σπουδάση να γίνη δούλος του Ιεχωβά. Είναι όλος μάτια για τα σημάδια του δολλαρίου που οδηγούν σ’ ένα επάγγελμα με μεγάλο μισθό, αλλά τυφλός στα Βιβλικά σημάδια του δρόμου που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Είναι όλος αυτιά όταν μιλή το χρήμα, αλλά κωφός όταν μιλή ο λόγος του Θεού. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδων από τα πολλά εκατομμύρια της γης, που θα διαθέσουν χρόνον για ν’ ακούσουν και να μάθουν και να κερδίσουν το δικαίωμα να ζουν.

18. Ποια πορεία ενεργείας ανακαλύπτουν οι πράοι ότι οδηγεί σε ζωή στο νέο κόσμο;

¹⁸ Καθώς μελετούν οι πράοι αυτοί, μαθαίνουν ότι η βασιλεία του Χριστού είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους. Διαβάζουν για τις συνθήκες που θα υπήρχαν στη γη όταν θα εγκαθιδρύετο αυτή η αόρατη βασιλεία στους ουρανούς, και κυττάζουν γύρω τους και βλέπουν ότι ο σημερινός καιρός είναι ο καιρός αυτός, οι έσχατες ημέρες του κόσμου του Σατανά και οι εισερχόμενες ημέρες του νέου κόσμου του Ιεχωβά. Μαθαίνουν επίσης ότι πρέπει να κηρύξουν αυτά τα καλά νέα στους άλλους, στους δρόμους, από θύρα σε θύρα, στις κατοικίες, σε δημόσιες συναθροίσεις, αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη τους για τον Θεό με το να υπακούουν στις εντολές του. Ο Ιησούς το έπραξε αυτό· πρέπει να το πράξουν και οι ακόλουθοί του. (Ματθαίος 24:14· Λουκάς 8:1· 13:26· Πράξεις 5:42· 17:17· 20:20) Η πιστή αυτή πορεία θα επιφέρη καταδίωξι, αλλά υπομονή ως το τέλος θα φέρη ζωή στο νέο κόσμο.—Ματθαίος 5:10-12· 24:9-13· 2 Τιμόθεον 3:12· 4:2.

19. Σε ποιους δεν θα άρεσε η ζωή στο νέο κόσμο;

¹⁹ Δεν θα υπομείνουν όλοι την καταδίωξι που προηγείται της ζωής στο νέο κόσμο. Πράγματι, πρέπει ν’ αναγνωρισθή ότι δεν θα άρεσε εν τούτοις σε όλους η ζωή σ’ αυτόν το νέο κόσμο. Αν η ιδέα που έχουν για την ευχαρίστησι είναι το να ρουφούν και να κατεβάζουν καπνό στους πνεύμονάς των, ή να μυρίζωνται ναρκωτικά στα ρουθούνια των, ή να χύνουν οινοπνευματώδη ποτά στους λάρυγγας των σαν να ήταν νερό, ή να υπερπληρούν το στομάχι τους με πλούσιες τροφές ώσπου να μην μπορούν να καταπιούν ούτε μια μπουκιά επί πλέον, τότε δεν θα τους άρεσε αυτός ο νέος κόσμος. Αν πάντοτε ζητούν τη γυναίκα του πλησίον των, ή ζητούν διαζύγιο από τη δική τους, ή θέλουν να κλέπτουν κάτι, από τον συνάνθρωπο τους, ή επιθυμούν να πυροβολούν κάποιον μ’ ένα κανόνι, ή να καίουν ανθρώπους με φλογοβόλα, ή να κομματιάζουν γυναίκες και παιδιά με βόμβες, τότε δεν θα τους άρεσε αυτός ο νέος κόσμος. Αν λαχταρούν να ιδούν πόσον υλικό πλούτο μπορούν να συσσωρεύσουν εις βάρος των άλλων, ή πόση κολακεία πλασμάτων μπορούν ν’ απολαύσουν με το να είναι πομπώδεις κληρικοί, ή πόσους ανθρώπους μπορούν να διατάσσουν ή να φονεύουν ως αλαζονικές στρατιωτικές μορφές, τότε δεν θα τους ευχαριστούσε καθόλου ο νέος κόσμος. Καμμιά απ’ αυτές τις δράσεις δεν θα υπάρχη εκεί.

20. Σε ποιους θα άρεσε η ζωή τότε;

²⁰ Αλλά, αντιθέτως, αν θα σας άρεσε να ‘κυριεύσετε ‘ τη γη, να την μεταμορφώσετε σε αγρούς που να παράγουν τροφές ή σε πάρκα που να προσφέρουν ομορφιά, αν θα σας άρεσε να κάμετε τις ερήμους ν’ ανθούν, να δήτε τ’ αγκάθια και τους τριβόλους να κάνουν τόπο στα έλατα και στις μυρτιές, να φυλάξετε κατάλληλα μερικές εκτάσεις πυκνών δασών ή μεγαλοπρεπών βουνών ως κατοικίες πολλών ζώων και ως σιωπηλούς υμνητάς του Δημιουργού, τότε θα σας άρεσε ο νέος κόσμος. Αν θα σας ευχαριστούσε να ασκήτε εξουσία πάνω στα ζώα, όχι με όπλα ή μαστίγια ή φραγμούς, αλλά με αγάπη και αμοιβαία εμπιστοσύνη· αν ποθητέ τον καιρό που η άρκτος και το μοσχάρι θα κοίτωνται μαζί, η λεοπάρδαλις και το κατσικάκι θα βόσκουν μαζί, που το λιοντάρι θα τρώγη άχυρο σαν το βόδι, και αν θα σας άρεσε να δήτε την ημέρα που όλα αυτά τα ζώα θ’ ακολουθούν πειθήνια την καθοδήγησι ενός μικρού παιδιού, τότε θα σας αρέση ο νέος κόσμος. Αν η καρδιά σας λαχταρά τον καιρό που οι μάχαιρες θα σφυρηλατηθούν σε υνία και οι λόγχες σε δρέπανα, που δεν θα υπάρχουν στρατιωτικές σχολές, ούτε εκμάθησις του πολέμου, ούτε κατασκευή βομβών, ούτε υποκινηταί του πολέμου, τότε θα ευχαριστήτε τον Θεό γι’ αυτόν τον νέο κόσμο του, στον οποίον θα γίνη αυτή η μεταβολή. Αν εύχεσθε για τον καιρό που θα εκλείψη η καταδυναστευτική πολιτική διακυβέρνησις και η εμπορική απληστία θα αποτυγχάνη, που οι άνθρωποι θα κτίσουν δικά τους σπίτια και θα κατοικήσουν σ’ αυτά και θα διαμένουν με ειρήνη κάτω από την άμπελό τους και από τη συκιά τους, που η γη θ’ αντηχή από τις χαρούμενες φωνές των παιδιών και θα δονήται από τα διεγερτικά άσματα των πουλιών, και ο αέρας θα φαιδρύνεται από την ευωδιά των ανθέων, τότε θα αποβλέπετε με συγκίνησι στο νέο κόσμο. Αν είναι η εγκάρδια ελπίδα σας να δήτε την ημέρα που ο χωλός θα πηδά σαν ελάφι, ν’ ακούσετε τη γλώσσα του μουγγού να ψάλλη, να δήτε τα μάτια του τυφλού ν’ ανοίγουν, τ’ αυτιά του κωφού ν’ ακούουν, να δήτε το στεναγμό και την κραυγή να κάνουν τόπο στο χαμόγελο, και τα δάκρυα και το πένθος να κάνουν τόπο στο γέλιο, και τον πόνο και το θάνατο να κάνουν τόπο στην υγεία και στην αιώνια ζωή, τότε δεν υπάρχει τίποτε που θα το αφήσετε να εμποδίση το δρόμο σας που θα σας φέρη στον ευλογημένο νέο κόσμο όπου οι συνθήκες αυτές θα υπάρχουν για πάντα.—Ησαΐας 2:4· 11:6-9· 35:1-10· 55:13· 65:17-25· Αποκάλυψις 21:1, 4.

21. Τι πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να κάμουμε, και τι πρέπει τώρα να εκτιμήσωμε;

²¹ Τις περισσότερες από τις είκοσι τέσσερες ώρες της ημέρας δαπανούμε τώρα για να διατηρήσουμε τους εαυτούς μας ζωντανούς. Οκτώ από αυτές τις ώρες τις περνούμε στον ύπνο. Οκτώ ακόμη δαπανούμε στην εργασία, για να κερδίσωμε τα προς συντήρησίν μας υλικά μέσα και να παραμείνουμε σ’ αυτή τη ζωή που είναι γεμάτη από πόνο και απογοήτευσι. Επί πόσον καιρό θα εργασθούμε για να κερδίσωμε ζωή στο νέο κόσμο; Οκτώ ώρες την ημέρα; Είναι τάχα η νέα ζωή τρεις φορές αξιολογώτερη από την παλαιά, ώστε ν’ αξίζη είκοσι τεσσάρων ωρών εργασία προς χάριν της; Δεν είναι τρεις φορές καλύτερη, ή εκατό φορές καλύτερη, ή χίλιες φορές καλύτερη. Είναι τόσο καλύτερη που δεν ταιριάζει να συγκριθή με την παρούσα ζωή. Πρέπει να τα αφιερώσωμε όλα, να μην κατακρατήσωμε τίποτε, επιδιώκοντας την πορεία που θα κερδίση τη ζωή αυτή για μας. Πρέπει να εκτιμήσωμε ότι η πορεία αυτή δεν είναι η ειλικρινής επιτέλεσις του αγαθού όπως εμείς το βλέπομε, ή η ειλικρινής συμμόρφωσις προς μια μορφή λατρείας όπως την βλέπει κάποια ανεγνωρισμένη θρησκευτική οργάνωσις, αλλά πρέπει να διακρίνωμε ότι μόνο η ειλικρινής επιτέλεσις του θελήματος του Θεού που εκτίθεται στον λόγον του, τη Γραφή, θα μας θέση στην πορεία που οδηγεί σε ζωή στο νέο κόσμο. Σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως, που ο Χριστός ο Βασιλεύς διαιρεί τους ανθρώπους όλων των εθνών όπως ένας ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια, πρέπει να εκτιμήσωμε ότι όλα τα άτομα καθορίζουν τον αιώνιο προορισμό τους. Με βάσι εκείνο που κάνουν ή με βάσι εκείνο που δεν κάνουν, εκλέγουν τη ζωή ή το θάνατο. (Ματθαίος 25:31-46) Τώρα είναι ο καιρός της εκλογής. Η εκλογή σας είναι για ζωή ή για θάνατο; Ποια απάντησι δίνει η πορεία της ενεργείας σας;

Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; τις θέλει κατοικήσει εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών εν ακεραιότητι, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού.—Ψαλμός 15:1, 2, Α.Σ.Μ.

Είναι ο Θεός Υπεύθυνος για την Παγκόσμια Στενοχωρία;

«Ουαί την γην και την θάλασσαν, ότι κατέβη ο Διάβολος προς υμάς έχων θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει.»—Αποκάλυψις 12:12, Κείμενον.

 1, 2. Τι απειλεί την ασφάλεια της ζωής σήμερα;

Η ΟΡΘΗ Γραφική απάντησις σ’ αυτή την ερώτησι είναι ζωτικού ενδιαφέροντος για όλα τα άτομα που ελπίζουν ν’ αποκτήσουν ζωή οπουδήποτε σ’ αυτό το σύμπαν. Πρέπει να ξέρωμε τι θέλει ο Θεός και πώς μπορούμε να συμμορφωθούμε με τις επιθυμίες του.

² Σήμερα έλλειψις ασφαλείας και θλίψις απειλούν τη ζωή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Οι κυβερνήσεις είναι ασταθείς, είναι γεμάτες φόβο και κλονίζονται. Πόλεμοι, πείνες, ασθένειες και συμφορές αυξάνουν διαρκώς, και οι καλύτερες προσπάθειες των ικανωτέρων πολιτικών ανδρών του κόσμου δεν μπορούν ν’ ανακουφίσουν την κατάστασι.

 3, 4. Ποια ερωτήματα απασχολούν τους ανθρώπους τώρα, και ποια βοήθεια λαμβάνουν από τους κυβερνήτας του κόσμου;

³ Παντού προβάλλονται τα ερωτήματα: Ποιος είναι υπεύθυνος για την παράφρονα ακατάσχετη προώθησι προς ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; Ποιος είναι υπεύθυνος για τη φρενιτιώδη στρατολογία της δυνάμεως ανδρών και φυσικών πόρων για πολεμικούς σκοπούς σε όλο τον κόσμο; Ποιος είναι υπεύθυνος για τον πόλεμο των νεύρων που εμπνέει το φόβο και που κανείς δεν ισχυρίζεται ότι τον θέλει, κι εν τούτοις όλοι καταθλίβονται μ’ αυτόν; Ποιος είναι υπεύθυνος για την αλόγιστη ανάπτυξι της ατομικής ενεργείας και της δυνάμεως του υδρογόνου, των δηλητηριωδών αερίων, των μικροβίων, των ακτίνων του θανάτου, και ούτω καθ’ εξής, για την ομαδική καταστροφή του ανθρωπίνου γένους; Οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και θέλουν να μάθουν τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ρωτήματα.

⁴ Οι δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου αρνούνται κάθε ευθύνη για τις υφιστάμενες συνθήκες και δείχνουν το Σοβιετικό μπλοκ ως τον παραβάτην. Το Σοβιετικό μπλοκ, εξ άλλου, ισχυρίζεται πως είναι αθώο και προσπαθεί να θέση όλη τη μομφή επάνω στα λεγόμενα ‘ιμπεριαλιστικά έθνη’ της Δύσεως. Και έτσι προχωρεί η κατάστασις, αφήνοντας τον κοινό άνθρωπο σε μεγαλύτερη σύγχυσι παρά ποτέ.

 5. Ποια απάντησι έχουν να προσφέρουν πολλοί εκκλησιαστικοί ηγέται στους ανθρώπους που τους ερωτούν σχετικά με την αιτία της σημερινής ανησυχίας;

⁵ Πολλοί θρησκευτικοί ηγέται σε όλες τις χώρες λέγουν ότι ο Θεός είναι υπεύθυνος για την παγκόσμια στενοχωρία. Λέγουν ότι αυτός την φέρνει στους ανθρώπους επειδή δεν παρέχουν την υποστήριξί τους και δεν προσκολλώνται σε κάποιο από τα θρησκευτικά δόγματα. Ισχυρίζονται ότι εκείνο που χρειάζεται ο κόσμος είναι περισσότερη θρησκεία, και ότι, ώσπου ν’ αφυπνισθούν οι άνθρωποι ως προς το γεγονός αυτό και να εγκολπωθούν κάποια από τις 265 θρησκείες του «Χριστιανισμού», δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα έχουν την εύνοια ή την ευλογία του Θεού. Αφού βρισκόμαστε μπροστά σ’ αυτόν τον ισχυρισμό, φαίνεται καλό να κάμωμε μια ανασκόπησι της θρησκείας και όλων εκείνων που αυτή έκαμε έως σήμερα.

 6. Ποια είναι η στάσις του κομμουνισμού σχετικά με τη θρησκεία;

⁶ Ο άθεος κομμουνισμός σαρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη τη γη σαν φωτιά σε μια πεδιάδα. Οι προσπάθειες για την εξάλειψί του σ’ ένα σημείο, εξουδετερώνονται με το ξέσπασμά του πιο εκτεταμένα και εντατικά κάπου αλλού. Οι κομμουνισταί ηγέται είναι πεπεισμένοι ότι αυτοί, και μόνον αυτοί, έχουν τη μόνη λύσι για τα δεινά του κόσμου τούτου. Πιστεύουν ότι η θρησκεία, ιδιαίτερα όπως ασκείται στο Δυτικό Ημισφαίριο, είναι «το όπιον του λαού». Παρά τον ισχυρισμόν αυτόν, οι Κομμουνισταί είναι πιθανώς ο πιο θρησκευτικός πληθυσμός επάνω στη γη σήμερα. Λατρεύουν το κράτος των μ’ ένα φανατισμό άγνωστον ανάμεσα σε οποιονδήποτε άλλον λαόν επάνω στη γη. Λατρεύουν τους ανθρωπίνους ηγέτας των, περασμένους και τωρινούς, σαν θεούς· και καμμιά Βίβλος ή άγιο βιβλίο δεν γίνεται δεκτό από οποιοδήποτε άλλο έθνος με τόση οριστικότητα, με όση γίνονται δεκτά τα συγγράμματα του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν από τον Κομμουνιστή.

 7. Γιατί οι κομμουνισταί εναντιώνονται τόσο αμετάβλητα στον Χριστιανισμό:

⁷ Ναι, οι Κομμουνισταί είναι πολύ θρησκευτικοί, παρ’ όλους τους ισχυρισμούς των για το αντίθετο. Αλλά η θρησκεία των δεν είναι η καθαρή, ευσεβής θρησκεία της Βίβλου. Αφού είναι έτσι τα πράγματα, γιατί αντιτίθενται τόσο σφοδρά εναντίον των θρησκειών του Δυτικού κόσμου; Η ιστορία μαρτυρεί ότι επί εκατοντάδες ετών η θρησκεία κυριαρχούσε στη Ρωσία. Ο Τσάρος ήταν η κεφαλή του κράτους και ασκούσε μεγάλη επιρροή επάνω στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ανάμεσα στο άσπλαχνο κράτος και τη φιλάργυρη εκκλησία, ο λαός εκρατείτο σε άγνοια, εγίνετο αντικείμενον εκμεταλεύσεως και λιμοκτονούσε, ώσπου μέσα σ’ ένα κορύφωμα απογνώσεως κατά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εστράφη και ανέτρεψε τους καταδυνάστας του, καταλύοντας την υποκριτική θρησκεία και το τσαρικό καθεστώς. Η Πολωνία και άλλες κατ’ εξοχήν Καθολικές χώρες εκυβερνώντο και εκυριαρχούντο ομοίως από ένα θρησκευτικό συνδυασμό εκκλησίας και κράτους, που διηυθύνετο από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και που κρατούσε παρόμοια το λαό σε άγνοια και δουλεία. Και αυτοί, όπως οι Ρώσοι, πιστεύοντας ότι ο Θεός και η Γραφή υπεστήριζαν αυτή την εκμετάλλευσι, επαναστάτησαν εναντίον του συγκροτήματος αυτού, και ενώθηκαν κι αυτοί επίσης με τον άθεο κομμουνισμό. Άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, όπου ο κομμουνισμός έχει κάμει μεγάλη πρόοδο, είναι εκείνες όπου η εκκλησία και το κράτος, οι διεφθαρμένοι θρησκευτικοί ηγέται και οι άσπλαχνοι πολιτικοί έχουν αφαιμάξει το λαό ως το σημείο της απελπισίας. Πολλές απ’ αυτές, μέσα στη βία τους, απέρριψαν τον Θεό, τον Χριστό και την Αγία Γραφή καθώς επίσης και τα καταθλιπτικά δεσμά της διαφθοράς με τα οποία ήσαν δεσμευμένοι, επειδή ήσαν ανίκανοι να κάμουν διάκρισι μεταξύ της αληθείας της Γραφής, του πραγματικού Χριστιανισμού όπως τον εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός, της καθαράς θρησκείας, και των διεφθαρμένων και εντελώς διαβολικών τύπων λατρείας αυτών των εξουθενωμένων θρησκευόμενων και των συμμάχων των.

 8. Ποιοι πρέπει να βαστάσουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τον κομμουνισμό;

⁸ Βλέποντας, λοιπόν, όλα αυτά τα γεγονότα χωρίς καμμιά προκατάληψι, ερωτούμε, Είναι ο Θεός υπεύθυνος για τον κομμουνισμό και όλα τα κακά που προέρχονται απ’ αυτόν; Η απάντησις πρέπει να είναι εμφατικώς Όχι! Ο κομμουνισμός γεννήθηκε, ανετράφη και φέρθηκε σε ωριμότητα από τον Σατανά ή Διάβολο μέσω της ενεργείας της διεφθαρμένης θρησκείας και της άσπλαχνης πολιτικής. Είτε τον αγαπούν είτε όχι κόσμου, ιδιαίτερα εκείνες οι μεγάλες θρησκείες του που ομολογούν ότι είναι Χριστιανικές, είναι υπεύθυνες για τον κομμουνισμό. Είναι το γέννημά τους—αυτή η πιο διαβολική από όλες τους θρησκεία, που είναι χωρίς Χριστό και ατιμάζει τον Θεό. Ναι, το ίδιό τους το γέννημα, που τώρα εγείρεται για να τις καταστρέψη.

 9. Ποιο είναι το σχέδιο του κομμουνισμού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους;

⁹ Ποιο είναι το σύστημα της σωτηρίας που ο κομμουνισμός προσπαθεί να επιβάλη σ’ ολόκληρη τη γη και να υποδουλώση σ’ αυτό τους ανθρώπους; Είναι η παράδοξη, παράφρων απάτη ότι μια άθεη, χωρίς Χριστό, υλιστική κοινωνική διάταξις, η οποία αγνοεί εντελώς τον Δημιουργό του πλανήτου μας και τους νόμους που ώρισε να κυβερνούν τα πλάσματά του, μπορεί να φέρη ειρήνη, ασφάλεια και σωτηρία στους ανθρώπους. Σαν άγρια, αχαλίνωτα κτήνη επιβάλλουν τις ιδέες των και άγρια όνειρα στον λαό πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Και τα άλλα έθνη και οι λαοί της γης πρέπει ν’ αγωνισθούν εναντίον τούτου.

10, 11. Ποιο αποτέλεσμα είχαν αυτές οι διδασκαλίες και τα σχέδια επάνω στους λαούς των εθνών τώρα και στο παρελθόν;

¹⁰ Ο Χίτλερ είχε κατακυριευθή από μια όμοια μανία. Είχε πεισθή ότι οι Γερμανοί ήσαν μια ανώτερη φυλή, προωρισμένη να κυβερνήση και υποδουλώση όλους τους άλλους λαούς της γης. Ο Μουσσολίνι ομοίως είχε μια τέτοια ιδέα. Αυτό είναι ένα είδος μανίας που καταστρέφει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Επότισε τη γη με το αίμα εκατομμυρίων νεαρών στρατιωτών σε δύο παγκοσμίους πολέμους· επέφερε θάνατο και απερίγραπτη αγωνία σε αμέτρητες χιλιάδες αθώων και αβοήθητων γυναικών και παιδιών. Και προχωρεί στην παράφρονα ώθησί της προς ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, για τη θυσία άλλων εκατομμυρίων επάνω στον ακόρεστο βωμό της ιδιοτελείας.

¹¹ Αν διακρατήται η άποψις ότι ο κομμουνισμός είναι υπεύθυνος γι’ αυτές τις τρομερές συνθήκες, τότε η διεφθαρμένη θρησκεία, που έδωσε γέννησι στον κομμουνισμό, στέκει καταδικασμένη ως ο μέγιστος εχθρός του ανθρωπίνου γένους. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήση ορθώς τον Θεό γι’ αυτές τις συνθήκες. Ο Θεός δεν είχε ανάμιξι στους ελιγμούς της και στους αμαρτωλούς συμβιβασμούς της με την πολιτική.

12-15. Είναι οι λαοί του Δυτικού Ημισφαιρίου απηλλαγμένοι από τις επιρροές της διεφθαρμένης θρησκείας; Τι δείχνει αν είναι ή όχι;

¹² Είμεθα εμείς που ανήκομε στο Δυτικό Ημισφαίριο απηλλαγμένοι από τη διεφθαρμένη θρησκεία και αποτελούμε έτσι παράγοντα σωτηρίας για το ανθρώπινο γένος; Σύμφωνα με τις εφημερίδες μας και τα περιοδικά μας, τους ραδιοσχολιαστάς μας και τις ανακριτικές επιτροπές της Γερουσίας μας, εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες κυβερνώμεθα από το ωργανωμένο έγκλημα, από τους διεφθαρμένους πολιτικούς και από τους ισχυρούς ανθρώπους των παρασκηνίων, εν μέρει από γκάγκστερς μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και εν μέρει από γκάγκστερς στην Ιταλία και άλλα μέρη του κόσμου. Αυτοί οι γκάγκστερς δημιουργούν και καταλύουν πολιτικούς σύμφωνα με τη θέλησί τους, διαφθείρουν τη νομοθεσία μας και τις δικαστικές μας υπηρεσίες και σε μερικά σημεία εισβάλλουν ακόμη και στην αρμοδία εκτελεστική υπηρεσία της ίδιας της κυβερνήσεως. Ελέγχουν ή ασκούν μια κυρίαρχη επιρροή σε κάθε σχεδόν λεωφόρο της βιομηχανίας, του εμπορίου και της εργασίας. Εμπορεύονται ναρκωτικά σε σημείο που καθιστούν τοξικομανείς ανείπωτες χιλιάδες νεαρών παιδιών του έθνους, εκτός των πολλών εφήβων. Ωθούν πολλούς απ’ αυτούς στη διάπραξι φόνου και ληστείας, και άλλους στην πορνεία, για ν’ αποκτήσουν τα εφόδια ναρκωτικών που είναι αναγκαία για τον κατευνασμό των τρελλών επιθυμιών που δημιουργούν αυτά τα ναρκωτικά.

¹³ Όταν αυτοί οι απάνθρωποι γκάγκστερς σκοτώνουν ο ένας τον άλλον για να προστατεύσουν ή να διαιωνίσουν το διαβολικό τους εμπόριο, η ανάκρισις αποκαλύπτει ότι και αυτοί επίσης ανετράφησαν κάτω από τις επιρροές της διεφθαρμένης θρησκείας, η οποία θρησκεία ενώνεται στο να δώση αίγλη στο εμπόριό τους. Αναφέρεται ότι πέντε ιερείς έλαβαν μέρος προσφάτως στην κηδεία ενός τέτοιου γκάγκστερ που εξετελέσθη.

¹⁴ Όχι, δεν είμεθα απηλλαγμένοι από τη διεφθαρμένη θρησκεία. Οι προπάτορές μας έφυγαν από τις Ευρωπαϊκές ακτές για ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτήν και να έχουν ελευθερία να λατρεύουν τον Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεώς των. Αλλά σήμερα τα κηλιδωμένα από έγκλημα χέρια της ψευδούς θρησκείας επισκιάζουν τη χώρα μας, διαφθείροντας τα ιδρύματά μας και τα παιδιά μας. Η διεφθαρμένη θρησκεία μάς κατέφθασε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε κάθε άλλη λεγόμενη «δημοκρατία» της γης.

¹⁵ Ναι, ό,τι είδαμε είναι η δημοκρατία μας εν ενεργεία. Μπορεί να εγκωμιάζουμε τον Χάρτην μας των Δικαιωμάτων του Πολίτου και να εξυμνούμε το Σύνταγμά μας, αλλά η δημοκρατία που βλέπουν οι άνθρωποι να εκδηλώνεται στην καθημερινή ζωή είναι εκείνη με την οποία κρίνουν τη δημοκρατική μορφή της κυβερνήσεως. Επειδή οι άνθρωποι στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική βλέπουν τέτοιες διεφθαρμένες δοσοληψίες στη δημοκρατική μορφή της κυβερνήσεως, την φοβούνται. Και ποιος μπορεί να τους ψέξη; Αυτό είναι εκείνο που νομίζουν ότι προσπαθούμε να επιβάλωμε στα έθνη του κόσμου.

16. Γιατί γίνεται αυτή η ειλικρινής εκτίμησις των συνθηκών;

¹⁶ Η ανωτέρω πραγματική περιγραφή των παγκοσμίων συνθηκών και των αμέσων αιτίων των παρουσιάζεται χωρίς πάθος και με φιλαλήθεια για να γίνη μια κατάλληλη εκτίμησις των συνθηκών και να βεβαιωθή ποιος είναι υπεύθυνος για την παγκόσμια στενοχωρία. Δεν υπάρχει τίποτε στην έκθεσι αυτή που να δείχνη με οποιοδήποτε τρόπο ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν και είναι τώρα υπεύθυνος για την παγκόσμια στενοχωρία.

17. Τι απαιτεί αυτός ο καιρός:

¹⁷ Είναι, λοιπόν, αυτό το τέλος του δρόμου; Πρόκειται οι τρομερές αυτές συνθήκες να μας περιβάλλουν πάντοτε; Πού πηγαίνομε από δω; Δεν θα πρέπει να λάβωμε τη στάσι που λαμβάνουν μερικοί και λέγουν, ‘Αποσύρομαι, παραιτούμαι, δεν μπορούμε να κάνωμε τίποτε γι’ αυτή την κατάστασι.’ Βέβαια δεν μπορούμε να στραφούμε στα οινοπνευματώδη ποτά, όπως κάνουν μερικοί, ή σ’ ένα από τα πολλά είδη ναρκωτικών για να νεκρώσωμε τις αισθήσεις μας και να καταπνίξωμε τους φόβους μας. Ούτε μπορούμε, όπως κάνουν μερικοί από τη νεώτερη γενεά, να αδιαφορήσωμε τελείως και να πούμε, «Το μέλλον δεν έχει τίποτε το αξιόλογο για μας· ας ζήσωμε, λοιπόν, για το σήμερα, αφού αύριο μπορεί να έχωμε πεθάνει.» Όχι, μάλλον, ο καιρός αυτός είναι ένας καιρός για καθαρή, ήρεμη, σοβαρή σκέψι και ενέργεια.

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ!

18. Είναι δυνατόν να γίνη αντιληπτή η αίτια της τωρινής παγκοσμίου στενοχωρίας, και αν ναι, πώς;

¹⁸ Για κάθε αποτέλεσμα πρέπει να υπάρχη μια αιτία· και υπάρχει μια αιτία για την τωρινή παγκόσμια ανησυχία και στενοχώρια έστω και αν οι ηγέται του κόσμου δεν φαίνεται να είναι ικανοί να εξακριβώσουν ποια είναι και να την εκριζώσουν. Η αιτία μπορεί να γίνη αντιληπτή και ο δρόμος προς την ασφάλεια, την ειρήνη και τη ζωή να ανακαλυφθή, αν τα αναζητήσωμε στο κατάλληλο μέρος. Το μέρος αυτό είναι η Γραφή, ο λόγος του αληθινού και ζώντος Θεού, του Δημιουργού αυτού του πλανήτου, της γης, και των ανθρωπίνων πλασμάτων που βρίσκονται επάνω σ’ αυτή. Παρά την αμφιταλαντευόμενη και συμβιβαστική στάσι των «Χριστιανικών» λεγομένων ηγετών του κόσμου, δεν έχομε να παρουσιάσωμε απολογία για τη στάσι μας σχετικά με το ζήτημα αυτό. Η Βίβλος μόνη περιέχει την αληθινή απάντησι.

19, 20. Πώς πρέπει να πλησιάσωμε τη Βίβλο για να λάβωμε την ορθή της απάντησι στην ερώτησί μας;

¹⁹ Ας στραφούμε σ’ αυτήν τώρα, όχι με προκατάληψι ή σκεπτικισμό, αλλά με μια τίμια και ειλικρινή επιθυμία να βρούμε τι αυτή έχει να προσφέρη ως απάντησι στην ερώτησί μας, «Είναι ο Θεός υπεύθυνος για την παγκόσμια στενοχωρία;» Θέλομε να εξακριβώσωμε αν ό,τι λέγεται εκεί είναι πεπαλαιωμένο και ακατάλληλο για τη σύγχρονη εποχή μας, όπως ισχυρίζονται μερικοί κληρικοί, ή αν περιέχη λογική, πρακτική αλήθεια.

²⁰ Εις Ησαΐαν 1:18 (Α.Σ.Μ.) προσκαλούμεθα με τον εξής τρόπο: «Έλθετε τώρα, και ας λογικευθώμεν ομού, λέγει ο Ιεχωβά.» Ο Θεός μας δεν είναι ένας τύραννος, αλλά είναι ένας δίκαιος, σοφός και γεμάτος αγάπη Θεός, ο οποίος κάνει έκκλησι στη λογική μας. Η βουλή του ή το θέλημά του για το ανθρώπινο γένος εκφράζεται στον λόγον του, την Αγία Γραφή.

21. Ποια όρασι της σχέσεως του Ιεχωβά με τα πλάσματά του των περασμένων χρόνων αποκαλύπτει η Γραφή;

²¹ Αποδεχόμενοι τώρα την πρόσκλησί του, ανοίγομε το θαυμάσιο αυτό βιβλίο, και βρίσκομε ότι σύρει πίσω το παραπέτασμα και μας δίνει μια γοργή άποψι του Ιεχωβά και της θαυμαστής σχέσεως που υφίστατο μεταξύ αυτού και όλης της νοητικής του κτίσεως κατά τον καιρό που αυτός ο πλανήτης, η γη, εδημιουργήθηκε, συνεχίζοντας κατόπιν έως και τον σημερινό καιρό. Εις Ιώβ 38:4, 6, 7 διαβάζομε: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; απάγγειλον, εάν εχης σύνεσιν.» «Τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;» Εκείνο τον καιρό ούτε ένας παράφωνος τόνος δεν μπορούσε να βρεθή σε οποιοδήποτε μέρος της παγκοσμίου επικρατείας του Ιεχωβά. Μόνο χαρούμενη επευφημία εχαιρέτισε το γεγονός αυτό, τη δημιουργία της γης, ως ένα άλλον από τους μεγαλειώδεις σκοπούς του Ιεχωβά. Όλοι ανεγνώριζαν την υπεροχή του Ιεχωβά και τη δικαιωματική κυριαρχία του. Ειρήνη, ενότης και ταυτότης σκοπού ήταν η κληρονομία όλων. Μια θρησκεία, η καθαρή λατρεία του Ιεχωβά, ήταν δεκτή από όλους.

22. Αφού ο πλανήτης υπέστη την εξέλιξι που περιγράφεται στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως, τι συνέβη;

²² Αφού ο πλανήτης υπέστη την προοδευτική εξέλιξι που περιγράφεται στις έξη δημιουργικές ημέρες που αναφέρονται στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως, εδημιουργήθη ο άνθρωπος. Επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού, όπως εκτίθεται εις Γένεσιν 1:27, και έγινε μέλος της ενδόξου εκείνης οικογενείας του Θεού.

23, 24. Περιγράψατε μερικά από τα θαυμάσια πράγματα που έκαμε ο Ιεχωβά για τον άνθρωπο τον οποίον έπλασε.

²³ Εδώ ήταν κάτι νέο στη μεγάλη δημιουργία του Θεού, ένα πλάσμα, ένα νοήμον, γήινο πλάσμα κατ’ εικόνα Θεού, με παραγωγικές δυνάμεις για να αναπαράγη το είδος του. Αυτό το πλάσμα ο Ιεχωβά το εφωδίασε μ’ ένα τέλειο σύντροφο και μια ωραία κατοικία σ’ έναν παράδεισο, ο οποίος παρείχε τα μέσα ικανοποιήσεως όλων των φυσικών των αναγκών. Αυτά όλα ήσαν του ανθρώπου· δικά του εφ’ όσον ανεγνώριζε την πατρότητα του Θεού και υπήκουε στους νόμους του. Ήταν εφωδιασμένος μ’ ένα θαυμάσιο σώμα που διαιώνιζε τον εαυτό του διότι είχε την ικανότητα να ανανεώνεται τόσο γοργά όσο εφθείρετο. Αλλά για να το κάνη αυτό, έπρεπε ο νους και το σώμα του ανθρώπου να λειτουργούν σύμφωνα με τους θείους νόμους του Ιεχωβά Θεού. Με το να είναι ευπειθής στο Δημιουργό του, θα ήταν τότε δυνατόν γι’ αυτόν να εξακολουθή να ζη σε τελειότητα για πάντα.

²⁴ Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τις θαυμαστές ιδιότητες της οράσεως, της ακοής, της γεύσεως, της οσφρήσεως και της αφής. Όταν αυτές εξησκούντο παράλληλα με τη νοημοσύνη του ή την ικανότητά του να λογικεύεται, τον καθιστούσαν ικανόν ν’ απολαμβάνη επικοινωνία με τον Δημιουργό του και με τα άλλα γήινα πλάσματα που ήταν διωρισμένος να τα εξουσιάζη. Επί πλέον, ο Ιεχωβά τού έδωσε τη δύναμι της κατανοήσεως, ώστε να μπορή ο άνθρωπος να εκτιμά τις μεγάλες Του αρχές της δικαιοσύνης, σοφίας, αγάπης και δυνάμεως, και να ενεργή σύμφωνα μ’ αυτές. Πράγματι ορθώς ελέχθη ότι ο άνθρωπος, κατέχοντας όλες αυτές τις ιδιότητες, έγινε η γήινη εικόνα του Δημιουργού του. Ωστόσο, ο άνθρωπος ήταν ένας ελεύθερος ηθικός παράγων. Ενώ μπορούσε να κατανοή και να εκτιμά αυτές τις θαυμάσιες αρχές, δεν ήταν έτσι δημιουργημένος ώστε να μπορή να ενεργή μόνο σύμφωνα με τη λειτουργία τους, Όχι! Χρησιμοποιώντας τη θέλησί του και την ελευθερία εκλογής που είχε, θα μπορούσε είτε να τις δεχθή είτε να τις απορρίψη καθώς έβλεπε κατάλληλο.

25. Ποιόν κανόνα ενεργείας επρομήθευσε ο Ιεχωβά για τον άνθρωπο;

²⁵ Ο Ιεχωβά εξέφρασε το θέλημά του ή τον νόμου του που επρόκειτο να κυβερνά τον άνθρωπο. Υπακοή σ’ αυτόν θα εσήμαινε ζωή· παρακοή, θα εσήμαινε θάνατο και απώλεια όλον των ευλογιών της ζωής. Στη Γένεσι 2:15-17 (Α.Σ.Μ.) διαβάζομε: «Και έλαβε Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν. Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.»

26. Ποια καλή συμβουλή επρομήθευσε ο Ιεχωβά για το ανθρώπινο γένος, και ποια προμήθεια έγινε για την υποβοήθησί του στο ν’ ακολουθή τον νόμον του Ιεχωβά;

²⁶ Ο Ιεχωβά προέτρεψε τα ανθρώπινα πλάσματά του να αγαπούν το ένα το άλλο, να είναι υπομονητικά, ανεκτικά και υποβοηθητικά. Απεκήρυξε την αδικία, την υποκρισία και όλες τις κακές πράξεις τού ενός προς τον άλλον. Επιπρόσθετα, εφωδίασε αυτά τα νεοδημιούργητα μέλη της οικογενείας του μ’ έναν επόπτη ή επισκιάζον χερούβ. Ήταν καθήκον του να φροντίζη, όπως τυγχάνουν του καταλλήλου σεβασμού ο θείος νόμος και οι απαιτήσεις του Ιεχωβά και, αναμφιβόλως, να διδάσκη και διαφωτίζη αυτό το ανθρώπινο ζεύγος όσον αφορά τα θαυμάσια της μεγάλης οικογενείας του Θεού, της οποίας ήσαν μέλη, αποτελώντας το ορατό της γήινο μέρος.

27. Υπήρχε τίποτε στις ενέργειες του Ιεχωβά έως τη δημιουργία του ανθρώπου, που να δείχνη σκληρότητα ή αδικία;

²⁷ Όλο αυτό το δημιουργικό έργο εκάλυψε πολλούς, πάρα πολλούς αιώνας. Αλλά σε όλο αυτό δεν υπάρχει τίποτε, πουθενά, που να δείχνη ότι ο Ιεχωβά ήταν άδικος, άστοργος ή άσοφος. Ποτέ δεν ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία στενοχωρίας στα πλάσματα του. Ο Θεός είναι αγάπη, και η δικαιοσύνη είναι η βάσις του θρόνου του. Σοφία είναι η ουσία κάθε του πράξεως, η δε παντοδύναμος ισχύς του ασκείται πάντοτε σε πλήρη αρμονία με τη σοφία του την αγάπη του και τη δικαιοσύνη του.

ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑΣ

28, 29. Τι έχει να πη η Γραφή σχετικά με την πηγή της ανταρσίας και της παγκοσμίου στενοχωρίας;

²⁸ Από πού, λοιπόν, προέρχεται η παγκόσμια στενοχωρία; Σχετικά με τούτο, το μεγάλο βιβλίο—η Αγία Γραφή—είναι σαφές και κατηγορηματικό. Με κανένα τρόπο δεν προσπαθεί να συσκοτίση το ζήτημα, διότι μας λέγει ότι το επισκιάζον χερούβ, που είχε τεθή στην Εδέμ ως επόπτης του Αδάμ και της Εύας, έγινε στασιαστής. Εστασίασε εναντίον του Ιεχωβά και του δικαίου του συστήματος πραγμάτων και παρέσυρε τους προπάτοράς μας, τον Αδάμ και την Εύα, στην ανταρσία μαζί του. Εις Ιεζεκιήλ 28:12-18 (Α.Σ.Μ.) υπό την μορφήν του ‘ηγεμόνος της Τύρου’, μας δίδεται μια ειλικρινής περιγραφή της ανταρσίας και της κρίσεως του Ιεχωβά εναντίον αυτού του αρχηγού της.

²⁹ «Ούτω λέγει Κύριος ο Ιεχωβά: . . . Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού· . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον, δια να επισκιάζης· και εγώ σε έστησα· Ήσο εν τω όρει τω αγίω του Θεού· . . . Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι. Εκ του πλήθους του εμπορίου σου ενέπλησαν το μέσον σου από ανομίας, και ήμαρτες· Δια τούτο σε απέρριψα ως βέβηλον από του όρους του Θεού· . . . Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου· έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου· . . . Εβεβήλωσας τα ιερά σου δια το πλήθος των αμαρτιών σου, δια τας αδικίας του εμπορίου σου· Δια τούτο θέλω εκβάλει πυρ εκ μέσου σου, το οποίον θέλει σε καταφάγει· Και θέλω σε καταστήσει σποδόν επί της γης, ενώπιον πάντων των βλεπόντων σε.»

30. Πώς το επισκιάζον χερούβ άρχισε να εξαπατά τον άνθρωπο;

³⁰ Έτσι με σαφή, ισχυρή και κατανοητή έκφρασι ο Ιεχωβά μάς λέγει για την αρχή της ανταρσίας στο σύμπαν. Το πρώτο βήμα στο σχέδιο του στασιαστού ήταν το ν’ απομακρύνη από την υπηρεσία και αφοσίωσι στον Θεό αυτά τα νεοδημιουργημένα ανθρώπινα πλάσματα της γης. Υπό τον τίτλο του ‘όφεως’ έκαμε αρχή της απατηλής αποστολής του. Στην Εύα κατηγόρησε τον Ιεχωβά πώς προσπαθούσε να κρατήση πραγματικά αυτήν και τον Αδάμ στην άγνοια για ιδιοτελή σκοπό. Ισχυρίσθηκε ότι ο Ιεχωβά ήθελε να τους εκμεταλλευθή. Η Γένεσις 3:4, 5 λέγει: «Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» Άλλα Γραφικά εδάφια δείχνουν ότι αυτός επροκάλεσε την υπεροχή του Ιεχωβά, όπως το Ιώβ 1:8-12 και Ιώβ 2:2-6, όπου το θείο υπόμνημα δείχνει ότι ο Σατανάς ισχυρίσθηκε πως ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να θέση επάνω στη γη ανθρώπινα πλάσματα που θα ήσαν πιστά σ’ Αυτόν κάτω από πραγματική δοκιμασία.

31. Τι εγκαινίασε ο Σατανάς με την πορεία που υπεστήριξε για τον Αδάμ και την Εύα;

³¹ Με όλα αυτά ο Σατανάς ή Διάβολος εγκαινίαζε μια νέα θρησκεία. Αυτή ήταν η αρχή της διεφθαρμένης θρησκείας, η οποία διεκήρυξε ότι ασφάλεια, σωτηρία, ειρήνη και ευτυχία μπορούν ν’ αποκτηθούν μόνο με το να προκαλέση κανείς τον Θεό και να εξυψώση και να λατρεύση τον εαυτό του. Επειδή ενώθηκε σ’ αυτή την ανταρσία, ο άνθρωπος απερρίφθη και εξεβλήθη από την αγία οικογένεια του Θεού. Έχασε την ωραία του κατοικία και τις τέλειες ιδιότητές του· οι δε αισθήσεις του και το αμαρτωλό του σώμα εξεφυλίσθησαν τόσο, που τελικά απέθανε, καθώς είχε ορίσει ο Ιεχωβά.

Προσήλωσις της Μομφής Πάνω στον Μόνον Υπεύθυνον

 1. Ποιο επίμαχο ζήτημα αντιμετώπισε η ανθρώπινη οικογένεια από την εποχή του Αδάμ έως τώρα;

ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ζήτημα που ανέκυψε στο μακρινό παρελθόν κατά την αρχή της ανθρωπίνης δημιουργίας, ήταν: Ποιος έχει δίκαιο, ο Ιεχωβά ή ο στασιαστής Σατανάς; Ποιος είναι υπέρτατος; Σε ποιόν οφείλομε υποταγή; Το ζήτημα αυτό το αντιμετώπισε η ανθρώπινη οικογένεια από την εποχή εκείνη ως τη σημερινή εποχή. Η οικογένεια του Αδάμ εδιχάσθηκε όσον αφορά το επίμαχο ζήτημα, διότι ο γυιός του Άβελ ετάχθη με το μέρος του Θεού ενώ ο Κάιν επροτίμησε το μέρος του Σατανά ή Διαβόλου στο επίμαχο ζήτημα, και μάλιστα ως το σημείο να φονεύση τον αδελφό του. Ο Ενώχ εβάδισε με το μέρος του Θεού. Ο Νώε και η οικογένειά του εξέλεξαν επίσης το μέρος του Ιεχωβά. Αλλά η μεγάλη μάζα των ανθρώπων ετάχθη εναντίον του Θεού και με το μέρος του Σατανά.

 2, 3. (α) Ποιους, εκτός από την ανθρώπινη οικογένεια, έσυρε με το μέρος του ο Σατανάς σ’ αυτό το επίμαχο ζήτημα; (β) Με ποιο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο γένος;

² Το έκτο κεφάλαιο της Γενέσεως μάς λέγει ότι μερικοί από τους αγγέλους έλαβαν την ίδια στάσι στο επίμαχο ζήτημα, εγκαταλείποντας την ουρανία τους υπόστασι για να υλοποιηθούν ως άνθρωποι επάνω στη γη, και έλαβαν γυναίκες από τις θυγατέρες των ανθρώπων. Τα τέκνα των ήσαν μιγάδες, οι οποίοι έγιναν θρασείς και εγέμισαν τη γη με βία. Και αυτοί επίσης ετάχθησαν με το μέρος του Σατανά στο επίμαχο ζήτημα. Κατά τον καιρόν αυτόν, 1.500 περίπου χρόνια μετά την ανταρσία και την παρέκκλισι του Αδάμ, ο Ιεχωβά συνοψίζει την κατάστασι με τα εξής λόγια: «Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας . . . Και είπεν ο Ιεχωβά, Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης· . . . Ο δε Νώε εύρε χάριν ενώπιον του Ιεχωβά.»—Γένεσις 6:5-8, Α.Σ.Μ.

³ Ο Ιεχωβά εξετέλεσε την απόφασί του εναντίον της πονηρίας με τον μεγάλο κατακλυσμό, ο οποίος κατέστρεψε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, εκτός του Νώε και της οικογενείας του, που ευρήκαν χάρι ενώπιόν Του επειδή υπεστήριζαν την αγνή λατρεία του Ιεχωβά και υπήκουαν στις εντολές του. (Γένεσις 6:9-18) Ο κατακλυσμός εσάρωσε την επιφάνεια της γης και την εκαθάρισε από τη διαφθορά και την ασωτία.

 4. Σε ποιόν η κρίσις των ημερών του Νώε θέτει την ευθύνη για τη στενοχωρία του κόσμου εκείνου;

⁴ Σταματούμε εδώ για να ρωτήσωμε, Ποιος ήταν υπεύθυνος για την παγκόσμια στενοχωρία στις ημέρες του Νώε; Ασφαλώς όχι ο Ιεχωβά. Με την εκτέλεσι της δικαίας του αποφάσεως, κατέστρεψε τη διαφθορά και την αδικία. Όχι, τα γεγονότα βεβαιώνουν σαφώς ότι ο Σατανάς ή Διάβολος, ο οποίος άρχισε την ανταρσία και διαιώνισε τον στασιασμό, ήταν ο υπεύθυνος. Ο Ιεχωβά, με την εκτέλεσι των σκοπών του όταν έφθασε ο κατάλληλος καιρός του, επέδειξε τη μεγαλειότητά του, την υπεροχή του και την ικανότητά του ν’ αντιμετωπίζη κάθε επείγουσα ανάγκη. Τα ίδια εκείνα γεγονότα έδειχναν καθαρά ότι ο Σατανάς ήταν ψεύστης, ένα ασθενές πλάσμα ανίκανο να βοηθήση ή να διαφυλάξη εκείνους που έθεταν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν. Ο Ψαλμός 145:20 (Α.Σ.Μ.) λέγει: «Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.»

 5. Ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε ετακτοποίησε μήπως μονίμως το επίμαχο ζήτημα του ποιος είναι υπέρτατος;

⁵ Μετά τον κατακλυσμό συνεχίσθηκε το επίμαχο ζήτημα, Ποιος είναι υπέρτατος; Τα μαθήματα του κατακλυσμού βαθμιαίως ελησμονήθηκαν. Η ανθρώπινη οικογένεια, με το πέρασμα κάθε γενεάς, έπεφτε διαρκώς περισσότερο από το τέλειο πρότυπο που ο Ιεχωβά είχε δημιουργήσει στο πρόσωπο του Αδάμ. Έγιναν ευκολώτερη λεία για τον Διάβολο. Λίγο μετά τον κατακλυσμό άρχισαν να πληθύνωνται πάλι επάνω στη γη· και καθώς εταξίδευαν προς ανατολάς, Σατανάς ο Διάβολος τους παρεκίνησε να προκαλέσουν πάλι τον Θεό. Ακόμη μια φορά εχρησιμοποιήθηκε η ψευδής θρησκεία του Διαβόλου, ότι η σωτηρία έρχεται μόνο με την πρόκλησι του Θεού. Ο Διάβολος τούς παρεκίνησε να κτίσουν μια πόλι με πύργο, που η κορυφή του να φθάνη στον ουρανό. Μπορεί να σκέφθηκαν ότι ο πύργος θα ήταν τόσο ψηλός που δεν θα ήταν δυνατόν να καταστραφούν μ’ ένα κατακλυσμό. Δεν επίστεψαν στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος είπε, όπως αναφέρεται στη Γένεσι 9:11: «Και στήνω την διαθήκην μου προς εσάς· και δεν θέλει πλέον εξολοθρευθή πάσα σαρξ από των υδάτων του κατακλυσμού· ουδέ θέλει είσθαι πλέον κατακλυσμός δια να φθείρη την γην.»

 6. Ποια ενέργεια έκαμε ο Ιεχωβά για να αποτρέψη την προς τα κάτω ροπή του ανθρωπίνου γένους;

⁶ Ο Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι, ενωμένοι με μια γλώσσα, διεφθείροντο μόνο και συνειργάζοντο για την καταστροφή τους, επέφερε σύγχυσι στη γλώσσα τους και τους διεσκόρπισε σε όλη τη γη. Με τη γλώσσα των συγχυσμένη, ήταν δύσκολο να συνεχίσουν το πονηρό τους έργο και αναγκάσθηκαν να αναστείλουν τη δράσι τους.

 7. (α) Τι έκαμε ο Θεός για τη διαφύλαξι της Αιγύπτου; (β) Πώς αργότερα η Αίγυπτος έδειξε ότι είχε έλλειψιν εκτιμήσεως τούτου;

⁷ Στην πορεία του χρόνου, ο Ιεχωβά εξέλεξε τον Αβραάμ ως φίλον του και το σπέρμα του Αβραάμ ως το μέσον της ευλογίας όλων των φυλών της γης. Στη Γένεσι 12:1-3 (Α.Σ.Μ.) διαβάζομε: «Ο δε Ιεχωβά είπε προς τον Άβραμ, Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει· και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· . . . και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.» (2 Χρονικών 20:7) Μέσω του δισεγγόνου τού Αβραάμ, του Ιωσήφ, ο Ιεχωβά διεφύλαξε το έθνος της Αιγύπτου από μεγάλη πείνα (Γένεσις 41), όλο δε αυτό κατέστησε την Αίγυπτο βαθιά υποχρεωμένη στον Ιεχωβά και στον Ισραηλίτην Ιωσήφ, τον δούλον του Ιεχωβά. Ο Φαραώ που κυβερνούσε τότε την Αίγυπτο, ανεγνώρισε ότι έτσι είχε το πράγμα, αλλά με την πάροδο του χρόνου ηγέρθη ένας άλλος Φαραώ, ο οποίος δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ. (Έξοδος 1:8) Ο Φαραώ αυτός ήταν επίσης δούλος του Διαβόλου και αφομοιωμένος οπαδός της ψευδούς θρησκείας, που υποστηρίζεται από τον Διάβολο. Επροτίμησε να προκαλέση τον Ιεχωβά και ν’ αντισταθή στο θέλημά του. Το πρώτο και δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της Εξόδου περιγράφουν αυτή την αντίστασι λεπτομερώς. Τα εδάφια 1 και 2 του 5ου κεφαλαίου, λέγουν: «Μετά δε ταύτα, εισελθόντες ο Μωυσής και ο Ααρών είπαν προς τον Φαραώ, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ· Εξαπόστειλον τον λαόν μου, δια να εορτάσωσιν εις εμέ εν τη ερήμω. Ο δε Φαραώ είπε, Τις είναι ο Ιεχωβά, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ;»—Α.Σ.Μ.

 8. Πώς ο Ιεχωβά επέδειξε τη μεγαλειότητα και υπεροχή του στη στασιαστική Αίγυπτο:

⁸ Κύριος ο Θεός επέφερε εννέα πληγές στον Φαραώ και στην Αίγυπτο, με τις οποίες εξεδήλωσε την υπεροχή του, τη δύναμί του και τη μεγαλειότητά του. Σε κάθε πληγή ο Φαραώ ζητούσε απαλλαγή, βεβαιώνοντας τον Μωυσή και τον Ααρών ότι θα ενεργούσε σύμφωνα με τις οδηγίες Κυρίου του Θεού, για ν’ αλλάξη όμως προκλητικά τη γνώμη του και τη στάσι του αμέσως μόλις η πληγή εχαλαρώνετο. Κατόπιν ο Ιεχωβά επέφερε τη δεκάτη πληγή στον Φαραώ και τους Αιγυπτίους, θανατώνοντας τα πρωτότοκα όλης της Αιγύπτου, από τον πρωτότοκον του βασιλέως έως τον πρωτότοκον του πιο ταπεινού σκλάβου στην επικράτειά του, και ακόμη έως τα πρωτότοκα των κτηνών. Αυτό συνεκλόνισε τον Φαραώ και τον απήλλαξε από την υποκριτική του γαλήνη και αυτοευχαρίστησι. Τότε άφησε τους Ισραηλίτες να αναχωρήσουν, πραγματικά τους εβίασε να φύγουν. Αλλ’ αφού ο Διάβολος επέδρασε επάνω του, διεγείροντας μέσα του ανταποδοτική εκδίκησι και ιδιοτέλεια, αποφάσισε να τους επαναφέρη και να τους κρατήση για το πρόγραμμά του επεκτάσεως. Η φιλαργυρία του υπερνίκησε τον φόβο του και τους κατεδίωξε για να τους επαναφέρη. Ο Ιεχωβά, εν τούτοις, ήλθε για τη σωτηρία του λαού του και ελευθέρωσε τον Ισραήλ δια μέσου της Ερυθράς θαλάσσης. Αμετανόητοι και σκληρόκαρδοι, ο Φαραώ και ο Αιγυπτιακός στρατός του, κατεστράφησαν στη θάλασσα. Ο Φαραώ, εξασκώντας τη διαβολική θρησκεία, προσπάθησε ν’ αποκτήση δόξα, φήμη και σωτηρία εναντιούμενος στον Ιεχωβά και προκαλώντας τον. Απέτυχε οικτρά.

 9. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της διαβολικής θρησκείας επάνω στην Ασσυρία;

⁹ Η επόμενη παγκόσμια δύναμις, η Ασσυρία, ακολούθησε πορεία όμοια με την πορεία της Αιγύπτου. Ο βασιλεύς της Σενναχειρείμ, αφού υπεδούλωσε πολλά έθνη του κόσμου, εκτός του Ιούδα, επροτίμησε να προκαλέση την υπεροχή του Ιεχωβά και να υποδουλώση και τον Ιούδα επίσης. Ο Ιεχωβά, αφού έδωσε στους Ιουδαίους μια ευκαιρία να καταδείξουν την πίστι τους με το να λάβουν σταθερή στάσι απέναντι των κομπαστικών και ιεροσύλων κατηγοριών του ειδωλολάτρου μονάρχου, απέστειλε τον άγγελό του στη διάρκεια της νυκτός και έσφαξε 185.000 Ασσυρίους στρατιώτας και έστειλε τον βασιλέα τους στην πατρίδα του κατησχυμένον, όπου εδολοφονήθηκε από τους γυιούς του ενώ προσκυνούσε τον «εθνικό» του θεό. (2 Βασιλέων, κεφάλαια 18 και 19· 2 Χρονικών, κεφάλαιο 32) Έτσι ένας άλλος αλαζονικός μονάρχης και το έθνος του εζήτησαν δόξα και εξύψωσι μέσω της διαβολικής θρησκείας, μόνο για να δουν όλες τις προσπάθειές των να εκμηδενίζωνται.

10, 11. Πώς απήντησε η Βαβυλών στα ελέη που της εχορήγησε ο Ιεχωβά;

¹⁰ Η τρίτη παγκόσμια δύναμις, η Βαβυλών, και ο βασιλεύς της, υπέστησαν όμοια τύχη και για τον ίδιο λόγο. Ο Ιεχωβά εξύψωσε τη Βαβυλώνα χρησιμοποιώντας την στις ημέρες του Ναβουχοδονόσορος ως όργανόν του για να τιμωρήση τον Ισραήλ για τις αμαρτίες του. Ο Ναβουχοδονόσορ ο ίδιος εφυσιώθηκε νομίζοντας ότι αυτός είχε καταστήσει τη Βαβυλώνα το ισχυρό έθνος που ήταν. Εν τούτοις, ο Κύριος τον έκαμε να συνέλθη αναγκάζοντάς τον να κατοική με τα κτήνη του αγρού και να τρώγη την τροφή τους επί επτά χρόνια ώσπου έμαθε ότι ο Ύψιστος Ιεχωβά είναι κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και την δίδει σε οποιονδήποτε θέλει.—Δανιήλ κεφάλαιο 4.

¹¹ Εν τούτοις, απέμενε στον γυιό του Ναβουχοδονόσορος, τον Βαλτάσαρ, αφού έγινε βασιλεύς, να προσθέση την τελειωτική ύβρι στον Ιεχωβά. Σε μια περίπτωσι, όταν είχε ένα μεγάλο συμπόσιο για τους άρχοντάς του, τις γυναίκες του και τις παλλακίδες του που βρίσκονταν σε κραιπάλη μέθης, διέταξε να φερθούν για τον εορτασμό τα ιερά σκεύη του ναού του Ιεχωβά (που είχε επιτραπή στον πατέρα του να τα μεταφέρη κατά την πτώσι της Ιερουσαλήμ). Και, για να δείξη την περιφρόνησί του για τον Ιεχωβά, εκάλεσε όλους να κάνουν προπόσεις για τους θεούς τούς αργυρούς, τους χρυσούς, τους χαλκίνους, τους σιδηρούς, τους ξυλίνους και τους λίθινους. Αλλά μέσα στην αχαλίνωτη εκείνη ευθυμία εφάνηκε ένα χέρι και έγραψε επάνω στον τοίχο «ΜΕΝΕ, ΜΕΝΕ, ΘΕΚΕΛ, ΟΥΦΑΡΣΙΝ». Ποια ήταν η σημασία τούτου; Ο Δανιήλ ερμήνευσε τους λόγους και έκαμε να γνωσθή ότι εσήμαιναν πως ο Ιεχωβά Θεός είχε μετρήσει τις ημέρες του Βαλτάσαρ και αυτός και η βασιλεία του θα κατεστρέφοντο σύντομα. Είχε ζυγισθή στην πλάστιγγα και ευρεθή ελλιπής· η βασιλεία του διηρέθη και εδόθη στους Μήδους και Πέρσας. Τη νύχτα εκείνη ο Βαλτάσαρ ο βασιλεύς των Χαλδαίων εσφάγη και ο Δαρείος ο Μήδος ανέλαβε τη βασιλεία. (Δανιήλ κεφάλαιο 5) Η θρησκεία του Διαβόλου απέτυχε πάλι.

ΟΧΙ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

12. Μπορεί ο Ιεχωβά να θεωρηθή υπεύθυνος για τη στενοχωρία που επήρχετο σ’ αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις;

¹² Όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα έφεραν πολλή στενοχωρία και θλίψι στους ανθρώπους. Ασφαλώς ο Ιεχωβά δεν θα μπορούσε να θεωρηθή υπεύθυνος γι’ αυτά ή να κατηγορηθή ότι προξενεί αυτή τη στενοχωρία του κόσμου. Σε κάθε περίπτωσι ετιμώρησε τους παραβάτας και απελευθέρωσε τους αθώους και δικαίους. Σε κάθε θανατική εκτέλεσι, ο Ιεχωβά επέδειξε τη μεγαλειότητά του, τη δύναμί του και τη δικαιοσύνη του, καθώς και πραγματική αγάπη, ενεργώντας για τα καλύτερα συμφέροντα όλων των ανθρώπων. Ενώ, αφ’ ετέρου, ο Διάβολος και η θρησκεία του υφίσταντο τη μία επαίσχυντη ήττα κατόπιν της άλλης.

13. Πώς ο Ιεχωβά κατέδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη στις διευθετήσεις του κατά τον καιρό του Ιησού;

¹³ Στις ημέρες του Ιησού, ο Διάβολος και η διαβολική θρησκεία βυθίσθηκαν στο πιο απεχθές βάθος τους. Στα προηγούμενα τέσσερες χιλιάδες χρόνια είχε ευρέως καταδειχθή ότι ο Διάβολος ήταν εντελώς ανίκανος να εκπληρώση οποιονδήποτε από τους προκλητικούς ισχυρισμούς που είχε κάμει. Εξ άλλου, ο Ιεχωβά είχε αντιμετωπίσει κάθε επίμαχο ζήτημα με ένδοξη επιτυχία χωρίς να θυσιάση αρχή ή τιμή. Τώρα ο Ιεχωβά επρόκειτο να επιδείξη τη μεγάλη του πίστι στη διευθέτησί του δίνοντας τον πιο πολύτιμο θησαυρό του, καθώς και εκείνο που ήταν το πλησιέστερο και προσφιλέστερο στην καρδιά του, προς διεκδίκησιν της κατευθύνσεως του και προς όφελος των καταδικασμένων ανθρωπίνων πλασμάτων, που ήσαν εχθροί του με τα έργα τα πονηρά. Ο Λουκάς 2:8-14 (Μ.Ν.Κ.) λέγει: «Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. Και ιδού, άγγελος του Ιεχωβά εξαίφνης εφάνη εις αυτούς . . . και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. Και είπε προς αυτούς ο άγγελος, Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς, Θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη. Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων τον Θεόν, και λεγόντων, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.» Ο Ιεχωβά διεκήρυξε δημοσίως, από πριν, την τελεία του εμπιστοσύνη στον Ιησούν και στο έργο που θα εκτελούσε.—Ησαΐας 42:5-7· 53:11.

14. Έπειτα από τεσσάρων χιλιάδων ετών μάταιη προσπάθεια, ήταν τώρα πρόθυμος ο Σατανάς να επιτρέψη στον άνθρωπο να εγκολπωθή τις ευλογίες του Ιεχωβά;

¹⁴ Ασφαλώς ο Διάβολος, κατανοώντας το μάταιον των προσπαθειών του, δεν θα άφηνε ελεύθερα τα ανθρώπινα θύματά του και δεν θα επέτρεπε σ’ αυτά ν’ αποκτήσουν διαφώτισι και να ζήσουν. Όχι, δεν θα το έκαμε αυτό ο Διάβολος. Όσο μπορούσε γρηγορώτερα, ωργάνωσε τις δυνάμεις του για να αντιδράση στην αγαθότητα και στο έλεος που έδειξε ο Ιεχωβά. Με το ψευδές συνθηματικό του άστρο ωδήγησε τους αστρολόγους να ζητήσουν τον νεογέννητον Βασιλέα. Αυτοί εστάλησαν από τον Ηρώδη για να τον βοηθήσουν να δώση διέξοδο στο μίσος του και να πραγματοποιήση το σχέδιο του για την καταστροφή του παιδιού. Καταστρατηγημένος από τον Ιεχωβά έτσι ώστε να ματαιωθούν οι προσπάθειές του απ’ αυτή την άποψι, ο Ηρώδης έγινε μανιώδης και, στην προσπάθειά του να καταστρέψη τον Ιησούν, διέταξε να θανατωθούν όλα τα άρρενα της Βηθλεέμ από δύο ετών και κάτω. Δεν υπήρχε όριο που δεν θα το έφθανε για να απαλλαγή από τον σωτήρα του ανθρωπίνου γένους που επρομήθευε ο Ιεχωβά.

15, 16. Τι επέσπευσε τη μεγάλη καταδίωξι κατά το βάπτισμα του Ιησού και κατόπιν;

¹⁵ Από τον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού και έπειτα, άρχισε η πραγματική μάχη. Ο Ιησούς ήλθε και παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, όπως προελέχθη από τον ψαλμωδό (Ψαλμός 40:7, 8): «Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» Ήταν γραμμένο στον τόμο του αγίου βιβλίου του Ιεχωβά, της Γραφής, ότι ο ελευθερωτής αυτός θα ‘συνέτριβε την κεφαλήν του όφεως’· ότι θα ‘ευλογούσε όλα τα έθνη της γης’ και ότι θα ήταν ο προφήτης και ηγέτης του λαού.—Γένεσις 3:15· 22:18· Δευτερονόμιον 18:18, 19.

¹⁶ Τώρα ο Ιησούς διεκήρυττε δημοσίως ότι είχε έλθει για τον σκοπό να εκπληρώση όλες αυτές τις μεγάλες προφητείες. Η επιτυχία αυτής της επιχειρήσεως εσήμαινε το τέλος του Σατανά ή Διαβόλου και όλων των σχεδίων του, και ο Διάβολος το εγνώριζε. Από αυτή ακριβώς τη στιγμή, αρχίζοντας με τις σαράντα ημέρες του στην έρημο, ώσπου εκαρφώθηκε στο ξύλο στο Γολγοθά, ο Ιησούς αντιμετώπιζε εναντίωσι, καταδίωξι, εδυσφημείτο και κακοπαριστάνετο από τον Διάβολο και τα θύματά του. Ο Διάβολος προσπάθησε απεγνωσμένως να ανατρέψη τους αγαθούς σκοπούς του Ιεχωβά και να καταστρέψη τον Δούλον του. Αλλά όπως στο παρελθόν, οι προσπάθειές του ήλθαν σε άδοξο τέλος. Αν και ο Ιησούς απέθανε έναν ατιμωτικό θάνατο στα χέρια των θυμάτων του Σατανά, ο Ιεχωβά τον ανέστησε την τρίτη ημέρα και τον εξύψωσε στα δεξιά του, ενώ οι πράκτορες του Διαβόλου που κατεδίωκαν τον Ιησούν, από τον Ιούδα ως τον αρχιερέα, εσαρώθηκαν στο 70 μ.Χ. Όλα αυτά επέφεραν μεγάλη στενοχωρία, όχι μόνο στον πιστόν Δούλον τού Ιεχωβά και τους συντρόφους του, αλλά και σε χιλιάδες άλλους που αποστερήθηκαν από τις φιλάγαθες προμήθειες του Θεού γι’ αυτούς. Ποιος ήταν υπεύθυνος για τη στενοχωρία του κόσμου εκείνο τον καιρό;

17. Ποιες υπήρξαν οι πείρες όλων εκείνων που ετάχθησαν με το μέρος του Θεού στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες;

¹⁷ Από τις ημέρες του Ιησού έως τώρα (μια περίοδος 1.900 ετών και πλέον) οι σελίδες της ιστορίας έγιναν κόκκινες από το αίμα πιστών δούλων του Θεού οι οποίοι, σαν τον Ιησούν, ετάχθησαν με το μέρος του Ιεχωβά στο επίμαχο ζήτημα της υπεροχής και διεκήρυξαν την προμήθεια του Ιεχωβά για σωτηρία μέσω του Χριστού. Κτηνωδώς εθανατώθησαν και κατεδιώχθησαν στη Ρωμαϊκή παλαίστρα, μέσα στις κατακόμβες, από τους σταυροφόρους, από τη δαιμονική Ιερά Εξέτασι, στα φρικώδη στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Χιτλερικής Γερμανίας και στον τωρινό καιρό στα Ρωσικά αλατωρυχεία. Όλα αυτά τα απατημένα όργανα του Σατανά υπεκινούντο από τον ίδιον Διάβολον, ο οποίος ανέφλεξε το πάθος τους με προπαγάνδα και δαιμονική επιρροή να εναντιωθούν στον Θεόν, να θανατώσουν τον Ιησούν, και να καταδιώξουν τους ακολούθους του μέχρι θανάτου. Σε όλα αυτά, οι πιστοί άνδρες όλων των αιώνων απέδειξαν τον Διάβολον ψεύστην και κατέδειξαν ότι ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να θέση ανθρώπους επάνω στη γη που θα είναι πιστοί σ’ αυτόν.

18. Πώς αυτό μας καθιστά ικανούς να εκτιμήσωμε πώς οι ηγέται του κόσμου σήμερα και στο άμεσο παρελθόν εξήφθησαν με ιδέες κατακτήσεως ολοκλήρου του κόσμου;

¹⁸ Από αυτή την άποψι δεν είναι δύσκολο να εκτιμήσωμε πώς το εγώ ανθρώπων σαν τον Κάιζερ Γουλιέλμον, τον Χίτλερ, τον Μουσσολίνι και τον Στάλιν, μπορεί να εξαφθή να πιστεύη ότι αυτοί είναι υπεράνθρωποι που μπορούν, με υιοθέτησι της θρησκείας του Διαβόλου και πρόκλησι του Θεού, να κυβερνήσουν τον κόσμο. Αυτοί είναι ο τύπος των παραφρόνων ηγετών του κόσμου, οι οποίοι, στην εποχή μας, ποτίζουν τη γη με ανθρώπινο αίμα. Ο καθένας τους εργάζεται για τον ένα σκοπό του Διαβόλου: «Θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· . . . θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου.»—Ησαΐας 14:13, 14.

19. Ποιο προλέγεται ότι θα είναι το τέλος των;

¹⁹ Αλλά τα επόμενα εδάφια της προφητείας αυτής θα έχουν σήμερα την εκπλήρωσί τους επάνω στον θεό και αόρατον άρχοντα αυτών των εθνών της γης, όπως ακριβώς εξεπληρώθησαν και στον Βαλτάσαρ, βασιλέα της Βαβυλώνος: «Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου. . . . συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός, ιμάτιον κεκεντημένων, πεφονευμένων εν μαχαίρα, καταβαινόντων εις τας πέτρας του λάκκου· ως πτώμα καταπατούμενον. Δεν θέλεις ενωθή μετ’ αυτών εις ενταφιασμόν, διότι ηφάνισας την γην σου, εφόνευσας τον λαόν σου.»—Ησαΐας 14:15-20.

20, 21. Ποιες δείχνει το Αποκάλυψις 16:13-16, ότι είναι οι πηγές των δαιμονικών διδασκαλιών που καταστρέφουν το παλαιό σύστημα πραγμάτων;

²⁰ Έθνη, ενωμένα ή χωριστά, που επιμένουν ν’ ακολουθούν τον Διάβολο και τη διαβολική θρησκεία, είναι προωρισμένα για καταστροφή. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Για να μην υπαρξη καμμιά περαιτέρω αμφιβολία σχετικά με τούτο, ας εξετάσωμε τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού μέσω του δούλου του Ιωάννου, όπως βρίσκεται στην Αποκάλυψι 16:13-16: «Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εξερχόμενα εκ του στόματος του δράκοντος, και εκ του στόματος του θηρίου, και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου· διότι είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. . . . Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»

²¹ Η πηγή αυτών των δαιμονικής εμπνεύσεως αγγελμάτων είναι ο Δράκων, το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης. Ο δράκων προσδιορίζεται από τον Ιησούν στην Αποκάλυψι 20:2 ως ο Διάβολος και Σατανάς. Στην Αποκάλυψι κεφάλαια 13 και 14, ο Ιησούς προσδιορίζει το θηρίον ως την οργάνωσι των μανιωδών για πόλεμο, αθέων και αγρίων εθνών της γης, που επιβάλλουν τη διαβολική τους θρησκεία στους ανθρώπους. Και ο ψευδοπροφήτης αποδεικνύεται ότι είναι η δυαδική παγκόσμιος δύναμις της Βρεττανίας και της Αμερικής, οι οποίες διδάσκουν και υποστηρίζουν ότι ο συνδυασμός των εθνών αυτής της γης στην Κοινωνία των Εθνών ή στα Ηνωμένα Έθνη που συνηγορούν για τη διαβολική θρησκεία και την ασκούν με τη μια ή με την άλλη μορφή, είναι το μόνο μέσον σωτηρίας. Αυτή η διδασκαλία είναι ψευδής και στιγματίζει τις δυνάμεις αυτές ως ψευδείς προφήτας. Απ’ αυτές ακριβώς τις συνδυασμένες πηγές προέρχεται η διαβολική προπαγάνδα που φέρνει τόσο μεγάλη στενοχωρία στους ανθρώπους. Αντί ν’ αποβλέψουν στον Θεό για κατεύθυνσι και βοήθεια, εξυψώνουν τον άνθρωπο και τις ιδέες του. Σημειώστε πώς η διαγωγή τους και οι διδασκαλίες τους αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού. Ο Ιησούς δηλώνει εις Ματθαίον 23:12: «Όστις δε υψώση εαυτόν, θέλει ταπεινωθή· και όστις ταπεινώση εαυτόν, θέλει υψωθή.» Και η 1 Πέτρου 5:6 λέγει: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ.»

22. Αφού ανασκοπήσαμε όλες τις αποδείξεις, ποιο είναι το συμπέρασμα μας;

²² Για τούτο, αφού ανασκοπήσαμε τις αποδείξεις και εξετάσαμε τα γεγονότα, είναι πολύ σαφές ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι με κανένα τρόπο υπεύθυνος για την παγκόσμια στενοχωρία. Μάλλον, ο Διάβολος, οι δαίμονες του, η θηριώδης διακυβέρνησις του κόσμου και το σύστημα του ψευδοπροφήτου, που ο Διάβολος χρησιμοποιεί για να εισαγάγη δολίως τη διαβολική του θρησκεία σε όλους τους λαούς της γης, είναι υπεύθυνοι ενώπιον Θεού και ανθρώπων για την παγκόσμια στενοχωρία. Αληθινά η Αποκάλυψις 12:12 (Κείμενον) έχει ειπεί γι’ αυτόν τον καιρό από το 1918 μ.Χ. και έπειτα: «Ουαί την γην και την θάλασσαν, ότι κατέβη ο Διάβολος προς υμάς έχων θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει.»

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΜΩΜΕ ΣΧΕΤΙΚΩΣ

23. Είναι η απόκτησις απλώς αυτής της γνώσεως όλο εκείνο που απαιτείται για σωτηρία;

²³ Εν τούτοις, ενώ η απόκτησις αυτής της πληροφορίας είναι ζωτική και σπουδαία, αυτό και μόνο δεν θα μας φέρη σωτηρία. Εμείς, ως άτομα, πρέπει κάτι να κάμωμε σχετικώς. Τι; Τι έκαμε ο Νώε και η οικογένειά του στον καιρό του κατακλυσμού; (Γένεσις κεφάλαια 6-9) Τι έκαμαν ο Μωυσής, ο Ααρών και οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο; (Έξοδος κεφάλαια 5-14) Τι έκαμαν ο Εζεκίας, ο Ησαΐας και το έθνος του Ιούδα όταν αντιμετώπισαν τον Σενναχειρείμ; (2 Βασιλέων κεφάλαια 18, 19) Τι έκαμε ο Δανιήλ όταν εκλήθη ενώπιον του Βαλτάσαρ; (Δανιήλ κεφάλαιο 5) Τι έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοι του; Διαβάστε τη μαρτυρία και βρήτε το μόνοι σας. Με σύντομη και γλαφυρή φρασεολογία η στάσις των ανακεφαλαιώνεται εις Γένεσιν 15:6, Ρωμαίους 4:3 και Ιάκωβον 2:23. Επίστεψαν στον Θεό και αυτό λογαριάσθηκε σ’ αυτούς για δικαιοσύνη. Εξήσκησαν πίστι που εβασίζετο σ’ αυτή την πεποίθησι και έκαμαν ό,τι Κύριος ο Θεός τούς διηύθυνε να κάμουν. Αυτό είναι όλο εκείνο που πρέπει να κάμετε σήμερα. Εξακριβώστε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για σας, όπως εκφράζεται στον λόγον του, τη Γραφή, και πράξατέ το.

24. (α) Είναι εύκολη σήμερα η διακράτησις ακεραιότητος; (β) Ποια πρέπει να είναι η στάσις μας σχετικά με το τιθέμενο ζήτημα;

²⁴ Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν’ αποκτήσετε θάρρος, πίστι, και μια ισχυρή πεποίθησι βασισμένη στη γνώσι του Θεού και των σκοπών του. Συνεπώς η μελέτη του λόγου του, της Γραφής, και των Γραφικών βοηθημάτων που προμηθεύει τώρα ο Κύριος μέσω της Εταιρίας Σκοπιά είναι πολύ αναγκαία. Αυτά τα δημοσιεύματα και μόνο υποδεικνύουν τη βασιλεία του Θεού ως τη μία και μόνη ελπίδα σωτηρίας. Αυτό δεν πρόκειται να είναι εύκολο έργο. Εκείνοι οι δούλοι του Θεού των περασμένων χρόνων έπρεπε ν’ αντλήσουν θάρρος από τις πεποιθήσεις των και να το καταδείξουν ακόμη και μέχρι θανάτου σε πολλές περιπτώσεις. Το ίδιο πρέπει να γίνη και με σας σήμερα. Βεβαιωθήτε ότι ο Θεός έχει δίκαιο, και προσκολληθήτε σ’ αυτό. Τι αν αυτό σας στοίχιση την παρούσα ζωή σας; Το ζήτημα είναι: Θέλετε να πεθάνετε με το μέρος του Θεού βεβαιωμένοι για μια ανάστασι και ατελεύτητη ζωή σε τελειότητα στη βασιλεία του Ιεχωβά ή να πεθάνετε καταδικασμένοι και θανατωμένοι από τον Θεό ως στασιασταί με το μέρος του Διαβόλου χωρίς καμμιά ελπίδα ζωής στο μέλλον; Ο Ιεχωβά τώρα δίδει όλο το προνόμιο να εκλέξετε τη ζωή ή το θάνατο.

25-27. Ποιο είναι σήμερα το άγγελμα του Ιεχωβά προς τους άρχοντας; Προς τους πράους; Προς όλους;

²⁵ Στους βασιλείς και στους άρχοντας του κόσμου ο Ιεχωβά τώρα λέγει, όπως αναγράφεται στον Ψαλμό 2:10-12 (Α.Σ.Μ.): «Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού. Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτόν.»

²⁶ Στους πράους και ταπεινούς ανθρώπους της γης, που αγαπούν δικαιοσύνη, αυτός λέγει: «Συνάχθητε, και συναθροίσθητε, το έθνος το μη επιθυμητόν· πριν το ψήφισμα γεννήση το αποτέλεσμα αυτού, και η ημέρα παρέλθη ως χνους· πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά· πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά. Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»—Σοφονίας 2:1-3, Α.Σ.Μ.

²⁷ Και σε όλους αυτός λέγει, όπως αναγράφεται στο Σοφονία 3:8, 9 (Α.Σ.Μ.): «Δια τούτο προσμένετέ με, λέγει ο Ιεχωβά, μέχρι της ημέρας καθ’ ην εγείρομαι προς λεηλασίαν· διότι η απόφασίς μου είναι να συνάξω τα έθνη, να συναθροίσω τα βασίλεια, να εκχέω επ’ αυτά την αγανάκτησίν μου, όλην την έξαψιν της οργής μου· επειδή πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου μου. Διότι τότε θέλω αποκαταστήσει εις τους λαούς γλώσσαν καθαράν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν ομοφώνως.» Δώστε, λοιπόν, προσοχή στην καθαρή γλώσσα της Γραφικής αληθείας που σας μιλούν οι μάρτυρες του και ενωθήτε μαζί τους στο να επικαλήσθε το όνομά του με αίνο και να υπηρετήτε την υπόθεσί του προς διεκδίκησιν της δικαιωματικής κυριαρχίας του πάνω στη γη και σε όλο το υπόλοιπο σύμπαν. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να «σκεπασθήτε» και διαφυλαχθήτε εντελώς μέσα από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και να μπήτε στο νέο κόσμο, όπου η δικαιοσύνη και η πραότης θα είναι ο κανών για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα που ζουν. Εκείνος ο κόσμος δεν θα έλθη ποτέ στην καταστρεπτική στενοχωρία του παρόντος πονηρού κόσμου, διότι θα είναι ο αξιαγάπητος αιώνιος κόσμος της δημιουργίας του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού.

Το Πεδίον της Βιβλικής Προφητείας

«Ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως.»—2 Πέτρου 1:20.

 1, 2. Ποια είναι μερικά ερωτήματα που ανήκουν στο πεδίον της Βιβλικής προφητείας; Τι είναι οι Βιβλικές προφητείες;

ΘΕΙΕΣ προφητείες! Τι είναι αυτές; Γιατί χρησιμοποιούνται; Από πού προέρχονται; Ποιοι χρησιμοποιούνται για να τις διαβιβάσουν; Με ποιο μέσον και με ποιον τρόπο διαβιβάζονται; Υπάρχουν κλειδιά που τις διανοίγουν; Έχουν άρα γε περισσότερες από μια εκπληρώσεις; Πώς μπορεί να αποδειχθή ότι είναι αληθινές; Πότε μπορούν να κατανοηθούν; Με ποια έννοια προφητεύουν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά; Για να κατανοήσωμε το απέραντο πεδίον της Βιβλικής προφητείας, χρειάζεται να δοθή απάντησις στα ερωτήματα αυτά και σε πολλά άλλα.

² Και πρώτον, τι είναι οι Βιβλικές προφητείες; Αποτελούν μέρος του πλήθους των θείων αποκαλύψεων του Ιεχωβά Θεού που ανεγράφησαν και διεφυλάχθησαν για μας στις Εβραϊκές και στις Ελληνικές Γραφές. Ένα μεγάλο μέρος της Βίβλου είναι γραμμένο σ’ αυτή τη μορφή ιερής δηλώσεως. (Ρωμαίους 3:2) Ο Ιησούς το έδειξε αυτό όταν είπε: «Πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και Ψαλμοίς περί εμού.» (Λουκάς 24:44) Προφητεία είναι η πρόρρησις ενός γεγονότος που πρόκειται να συμβή στο μέλλον. Είναι η διδασκαλία ή πρόρρησις μελλοντικών συμβάντων, η οποία είναι πέρα από τη δύναμι του φυσικού ανθρώπου. Συνεπώς, η προφητεία που είναι αληθινή, είναι έκθεσις γεγονότων και συμβάντων που γίνονται γνωστά πριν από τον καιρό που θα λάβουν χώραν στο μέλλον. Ή αλλιώς, η προφητεία είναι ιστορία γραμμένη από πριν.

 3. Γιατί ο Θεός προέκρινε να χρησιμοποίηση την προφητεία ως μια μορφή ιερής δηλώσεως:

³ Γιατί ο Θεός εχρησιμοποίησε αύτη τη μορφή ιερής δηλώσεως; Φαίνεται ότι ο Θεός προέκρινε να εκθέση από πριν πολλούς από τους μεγαλειώδεις σκοπούς του και τις λεπτομέρειες των σε μορφή προφητείας, ως μια απόδειξι της προγνώσεώς του και του ότι ήταν κύριος της καταστάσεως που εδημιουργήθη με την ανταρσία της Εδέμ. Επιπρόσθετα, εχρησιμοποίησε αυτό το είδος ιερής δηλώσεως για να κρύψη ή φυλάξη ιερά μυστικά που θα εχρησίμευαν ως πνευματική τροφή για τους δούλους του κατά την αποκάλυψί τους σε μέλλουσες γενεές. Πολλά από αυτά τα απόρρητα είχαν μια επιφανειακή ή περιωρισμένη εφαρμογή κατά τον καιρό που διεβιβάσθησαν, αλλά διετυπώθησαν έτσι, ώστε να περιέχουν βαθύτερα κρυμμένα πράγματα που θα ήρχοντο στο φώς σε μεταγενεστέρους καιρούς. (Εφεσίους 3:5· Ματθαίος 10:26) Η μελέτη των Βιβλικών προφητειών και των εκπληρώσεών των είναι αναγκαία για να φθάση κανείς σε μια ακριβή γνώσι της αληθείας όσον αφορά τον Θεόν και τον ερχόμενον νέον δίκαιον κόσμον του. (Εφεσίους 1:17) Είναι αναγκαία για την οικοδόμησι της πίστεώς μας στον Θεόν και στον Χριστόν Ιησούν, τον Βασιλέα. Επειδή η αληθινή θρησκεία είναι μια αποκεκαλυμμένη θρησκεία που βασίζεται σε θείες αποκαλύψεις, οι Χριστιανοί που ασκούν την αληθινή λατρεία δεν ακολουθούν την ανόητη πορεία πολλών σήμερα που μεταχειρίζονται με περιφρόνησι την προφητεία. Μάλλον οι αληθινοί λάτρεις ‘τα πάντα δοκιμάζουν’ και ‘το καλόν κατέχουν’, αυτό δε περιλαμβάνει τις θείες αποκαλύψεις στη μορφή των προφητειών.—1 Θεσσαλονικείς 5:20, 21.

 4. Από πού προέρχονται οι θείες προφητείες;

⁴ Οι Βιβλικές προφητείες προέρχονται από τον Ιεχωβά Θεό. Δεν πηγάζουν από τη μεγαλοφυΐα οποιουδήποτε ανθρώπου. «Ουδεμία προφητεία της Γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού. (2 Πέτρου 1:20, 21) Επομένως ο Ιεχωβά Θεός είναι ο πρωτουργός της αληθινής προφητείας. Ο Ιεχωβά είναι ο μέγας Πρωτουργός και Τελειωτής των έργων του, και αυτό φανερώνεται έτσι στην Αποκάλυψι 1:8 (Μ.Ν.Κ.), όπου αναφέρεται: «Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ.» Μόνο ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει το τέλος από την αρχή και συνεπώς μπορεί να προγνωρίζη μέλλοντα γεγονότα σύμφωνα με τους σκοπούς του. (Ησαΐας 46:9, 10) Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός εμαρτύρησε ότι οι προφητικές και άλλες θείες εκφράσεις που διετυπώνοντο μέσω αυτού, δεν ήσαν δικής του προελεύσεως. (Ιωάννης 14:10) Όχι μόνο η χορήγησις προφητείας απόκειται πλήρως στον Ιεχωβά, αλλά και η ερμηνεία της επίσης, όπως κατεδείχθη σαφώς από τον Ιωσήφ όταν, ερμηνεύοντας το όνειρο του Φαραώ, είπε: «Ουχί εγώ· ο Θεός θέλει δώσει εις τον Φαραώ σωτήριον απόκρισιν.»—Γένεσις 41:15, 16.

ΤΑΞΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΩΝ

 5. Ποιοι χρησιμοποιούνται να εκφέρουν προφητείες, και ποιες τρεις τάξεις απ’ αυτούς υπάρχουν;

⁵ Ένας προφήτης ή μια προφήτισσα είναι ένα άτομο που χρησιμοποιείται για να εκφέρη προφητεία. Στα Εβραϊκά ο προφήτης λέγεται ναβί. Ο ομιλητής του Θεού Σαμουήλ λέγει ότι στους πολύ αρχαίους χρόνους οι προφήτες ήσαν ενίοτε γνωστοί ως βλέποντες. (1 Σαμουήλ 9:9) Εν τούτοις, η Γραφή αναφέρει ως «προφήτας» όλους τους ανθρώπους που εχρησιμοποιήθηκαν από τον Θεό και μέσω των οποίων διεβιβάσθησαν προφητείες, άσχετα με τον καιρό της ιστορίας που έζησαν. Στους Βιβλικούς χρόνους υπήρχαν τρεις τάξεις προφητών: πρώτον, εκείνοι που αναφέρονται ως προφήται από γενική άποψι· δεύτερον, η γραμμή των προφητών και τρίτον, οι προφήται που αναφέρονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Στην ομάδα εκείνων που αναφέρονται ως προφήται από γενική άποψι, βρίσκομε ανθρώπους σαν τον Ενώχ, τον Νώε, τον Αβραάμ, τον Ααρών, τον Μωυσή και τον Ιησούν. Όλοι αυτοί ήσαν ισχυροί ομιληταί του Ιεχωβά στην εποχή τους, που εχρησιμοποιήθηκαν να εκφέρουν ιερές δηλώσεις συντριπτικής για τον κόσμο σπουδαιότητος. Οι προφητείες των ανεγράφησαν για μας και είναι μεγάλης σημασίας σήμερα.—Ιούδας 14· Εβραίους 11:7· Γένεσις 20:7· Έξοδος 7:1· Δευτερονόμιον 18:15· Λουκάς 24:19· Πράξεις 3:22.

 6. Περιγράψατε τη γραμμή των προφητών.

⁶ Η δεύτερη τάξις, η γραμμή των προφητών, αρχίζει με τον Σαμουήλ και διατρέχει όλη τη χρονική απόστασι έως τον Ιωάννη το Βαπτιστή. (1 Σαμουήλ 3:20· Λουκάς 1:76· Πράξεις 3:24) Αυτοί ήσαν ειδικοί ομιληταί του Ιεχωβά που απεστέλλοντο να δώσουν συμβουλή στους βασιλείς και στο έθνος. Μετά τον καιρό του Σολομώντος, οπότε υπήρχαν τα δύο έθνη, του Ισραήλ και του Ιούδα, το καθένα με το χωριστό του κυβερνητικό οίκο βασιλέων, ο Θεός επρονόησε να υπηρετήση κάθε χώρα μια γραμμή προφητών. Η γραμμή των προφητών που υπηρέτησαν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ άρχισε με τον Αχιά, και συνεχίσθηκε για να περιλάβη τον Ιηού, τον υιόν του Ανανί, τον Ηλία, τον Μιχαία, τον Ελισσαιέ, τον Ιωνά, τον Ωσηέ, τον Αμώς και τελευταίον, τον Ωδήδ. (1 Βασιλέων 11:29· 2 Χρονικών 28:9) Όλοι οι άλλοι εξέχοντες προφήται των παλαιών χρόνων, πολλοί από τους οποίους έχουν βιβλία της Γραφής που φέρουν το όνομά των ως συγγραφέων, ήσαν ομιληταί που απεστάλησαν στο νότιο βασίλειο του Ιούδα. Μερικοί απ’ αυτούς ήσαν ο Γαδ, ο Νάθαν, ο Ιωήλ, ο Ησαΐας, ο Μιχαίας, ο Ναούμ, ο Σοφονίας, ο Ιερεμίας, ο Αββακούμ, ο Ιεζεκιήλ, ο Αβδιού, ο Δανιήλ, ο Ζαχαρίας, ο Αγγαίος και ο Μαλαχίας. Μόνο δύο προφήτισσες μνημονεύονται σ’ αυτή την τάξι, δηλαδή, η Όλδα, η σύζυγος του Σαλλούμ, και η Άννα από τη φυλή του Ασήρ. (2 Χρονικών 34:22· Λουκάς 2:36) Υπήρχαν επίσης όμιλοι προφητών που ωνομάζοντο «υιοί των προφητών» και εχρησιμοποιούντο από τον Κύριο. Μερικοί από τους προφήτες, όπως ο Ηλίας, ο Ελισσαιέ και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είχαν μαθητάς που τους ακολουθούσαν και εκτελούσαν έργο όμοιο με το δικό τους.—1 Βασιλέων 20:35· 2 Βασιλέων 4:38· Μάρκος 2:18.

 7. Ποιο έργο εξετέλεσαν αυτοί οι προφήται;

⁷ Όλοι οι προφήται της δευτέρας αυτής τάξεως ήσαν γενναίοι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήσαν πάντοτε στη διάθεσι των άλλων για να τους συμβουλεύωνται σε ιδιωτικές και δημόσιες υποθέσεις. Απηύθυναν δημόσιες επιπλήξεις στους παραβάτας της διαθήκης του νόμου είτε αυτοί ήσαν βασιλείς είτε το ίδιο το έθνος. Προέλεγαν μέλλοντα γεγονότα. Μερικοί απ’ αυτούς έκαναν θαύματα με τη δύναμι του Θεού. Ετάσσοντο δίχως συμβιβασμούς με το μέρος του Θεού σε οποιοδήποτε επίμαχο ζήτημα του καιρού των. Ήσαν έτοιμοι ν’ αντισταθούν στο ρεύμα της δημοσίας γνώμης και καταδιώξεως μάλλον, παρά να συμβιβασθούν στην αφοσίωσί των ως προφητών του Ιεχωβά. Η πιστότης και ακεραιότης των ανάμεσα σε συνθήκες ασυνήθως καταπιεστικές, ήταν καταπληκτική, και γι’ αυτήν ο Παύλος γράφει: «Σαμουήλ και των προφητών οίτινες δια της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, . . . έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων· έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν· ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών· υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος· πλανώμενοι εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις τρύπαις της γης.» (Εβραίους 11:32-38) Τι μνημειώδης αναγραφή προς το συμφέρον της αληθινής λατρείας, για την πορεία εκείνων που είχαν κληθή ως ομιληταί του Θεού! Αυτοί οι αποδεδειγμένοι προφήται μάς μιλούν σήμερα με βροντώδεις τόνους καθώς αποκαλύπτόνται οι τέλειες εκπληρώσεις των προφητειών των η μία κατόπιν της άλλης για να σχηματίσουν ένα όρος κρίσεως εναντίον αυτής της παρούσης γενεάς.

 8. Ποιοι είναι οι Χριστιανοί προφήται, και τι έργο έκαναν;

⁸ Έπειτα από τις ημέρες του Ιησού, αναφέρεται στις Γραφές μια άλλη τάξις προφητών, οι οποίοι προσδιορίζονται γενικώς ως Χριστιανοί προφήται. Κατά την οικοδομή του πνευματικού Ισραήλ, δηλαδή, της Χριστιανικής εκκλησίας υπό ένα νέο σύστημα πραγμάτων, απητούντο ποικίλοι όμιλοι υπηρετών και οι ειδικευμένες υπηρεσίες των, για την ανάπτυξι της οργανώσεως. «Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.» (Εφεσίους 4:11, 12) Μερικοί από αυτούς τους προφήτας που αναφέρονται στη Γραφή με το όνομά τους, είναι ο Άγαβος, ο Βαρνάβας, ο Συμεών, ο Λούκιος και ο Μαναήν. (Πράξεις 13:1, 2) Αυτοί οι Χριστιανοί προφήται φαίνεται ότι ήσαν εξέχοντες ομιληταί στην πρώτη εκκλησία και αναφέρονται δεύτεροι μετά τους αποστόλους. Πράγματι, ο «οίκος του Θεού» αναφέρεται ότι οικοδομείται επάνω στους αποστόλους και αυτούς τους προφήτας. (1 Κορινθίους 12:28· Εφεσίους 2:19, 20) Φαίνεται ότι αυτοί οι Χριστιανοί προφήται ήσαν ταξιδεύοντες ομιληταί, οι οποίοι αντιπροσώπευαν το κυβερνών σώμα της εκκλησίας που είχε την έδρα του στην Ιερουσαλήμ, και επήγαιναν από πόλι σε πόλι για να επισκέπτωνται τις ομάδες των Χριστιανών. Όχι μόνο έδιναν διαλέξεις και ομιλίες για τις εκπληρώσεις των προφητειών που περιείχοντο στις Εβραϊκές Γραφές, αλλά και εξέφεραν επίσης προφητείες μελλόντων γεγονότων, όπως έκαμε ο προφήτης ο Άγαβος. (Πράξεις 11:27, 28· 21:10, 11· 1 Κορινθίους 14:3) Εχρησιμοποιούντο για να εκφέρουν νέες αποκαλύψεις πνευματικής γνώσεως, η οποία βαθμιαίως προσετίθετο στο σώμα των γενικών δοξασιών, μεθόδων ενεργείας και συνηθειών της πρώτης εκκλησίας. Πολλές από αυτές τις αποκαλύψεις είναι φυλαγμένες για μας από γενική άποψι στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές.—1 Κορινθίους 14:31-33· Εφεσίους 3:3· 1 Θεσσαλονικείς 4:15· 1 Τιμόθεον 4:1.

 9. Επροφήτευαν οι Χριστιανές γυναίκες; Δώστε παράδειγμα. Τι απέγινε το χάρισμα της προφητείας;

⁹ Γυναίκες, επίσης, είχαν το προνόμιο να χρησιμοποιούνται για να εκφέρουν τέτοιες νέες προφητικές αποκαλύψεις. Σημειώστε την περίπτωσι των τεσσάρων παρθένων θυγατέρων του Φιλίππου του ευαγγελιστού στην Καισαρεία. Αλλά γυναίκες που επροφήτευαν έτσι, ενουθετούντο από τον Παύλο να φροντίζουν ανυπερθέτως να καλύπτουν το κεφάλι τους ως σημείο της υποταγής των στην Κεφαλή των, τον Ιησού Χριστό. (Πράξεις 21:9· 1 Κορινθίους 11:5) Στον εκπληκτικά σύντομο χρόνο της πρώτης αυτής γενεάς Χριστιανών, η Χριστιανική εκκλησία έφθασε να είναι καλά εδραιωμένη όσον αφορά τη διδασκαλία, την οργάνωσι και την υπηρεσία του κηρύγματος. Το χάρισμα της προφητεύσεως μαζί με τα άλλα χαρίσματα του πνεύματος συνέβαλαν στην εγκαθίδρυσι αυτού του νέου συστήματος πραγμάτων επάνω σε μια υγιά βάσι. Έτσι, όταν η γενεά εκείνη των Χριστιανών παρήλθε, τα χαρίσματα εκείνα του πνεύματος έφθασαν επίσης σ’ ένα τέρμα. (Πράξεις 2:17, 18· 1 Κορινθίους 13:8) Ομοίως, αυτό εσήμαινε το τέλος της θείας προφητείας. Διότι, το αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού είχε τότε τελείως δηλωθή και φερθή σε μια κατακλείδα, στην τελική Αποκάλυψι που διεβιβάσθη στον Ιωάννη, τον τελευταίο από τους αποστόλους, στο έτος 96. Ζούμε τώρα στις ημέρες της τελικής εκπληρώσεως όλων των ιερών απορρήτων που είναι αποθηκευμένα προ πολλού στη Βίβλο. Δεν υπάρχει πια ανάγκη να εκφερθούν νέες προφητείες στον καιρό μας.

ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ

10, 11. Περιγράψατε το μέσον που εχρησιμοποίησε ο Θεός για να διαβιβάση θείες προφητείες.

¹⁰ Οι προφήται που εχρησιμοποιούντο να διαβιβάζουν προφητεία εκινούντο από ένα αλάνθαστο μέσον και μ’ ένα θαυμαστό τρόπο. Αυτό κατωρθώνετο με έμπνευσι. «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος,» λέγει ο Παύλος εις 2 Τιμόθεον 3:16. Η λέξις θεόπνευστος σημαίνει «εμπνευσμένος από τον Θεό». Μετά την ανάστασί του και λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, και επομένως προτού λάβουν οι μαθηταί του τη δύναμι του αγίου πνεύματος κατά την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., ο Ιησούς έδωσε μια εξεικόνισι αυτού του μέσου της εμπνεύσεως. Είναι γραμμένο: «Είπε δε πάλιν προς αυτούς ο Ιησούς, Ειρήνη υμίν· καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε, και λέγει προς αυτούς, Λάβετε Πνεύμα Άγιον.» (Ιωάννης 20:21, 22) Όπως, λοιπόν, ο Ιησούς είχε εξεικονίσει, λίγες ημέρες αργότερα συνέβη το πραγματικό γεγονός, οπότε 120 από τους μαθητάς του Ιησού ενεπνεύσθησαν με άγιο πνεύμα. Το θείο υπόμνημα λέγει: «Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»—Πράξεις 2:2-4.

¹¹ Συνεπώς, το άγιο πνεύμα ήταν το ειδικό μέσον που χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο στην Πεντηκοστή, αλλά και σε όλες τις περιπτώσεις εμπνεύσεως. Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι η ενεργός δύναμίς του και όχι ένα πρόσωπο. Είναι η ενεργούσα δύναμις του Θεού, που την χρησιμοποιεί για να παραγάγη ορατά αποτελέσματα και να εκπληρώση τους σκοπούς του. Εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, δηλαδή, παράγει διάφορα ορατά αποτελέσματα, και όμως είναι πάντοτε η μία και η αυτή ενεργός δύναμις που προέρχεται από τον Θεόν. Ο Παύλος απαριθμεί μερικές από τις πολλές εκδηλώσεις του. «Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. Διότι εις άλλον μεν δίδεται δια του Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως, κατά το αυτό Πνεύμα· εις άλλον δε πίστις, δια του αυτού Πνεύματος· εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων, δια του αυτού Πνεύματος· εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών· πάντα δε ταύτα ενεργεί το έν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει.» (1 Κορινθίους 12:7-11) Σημειώστε ότι η προφητεία είναι μια από τις εκδηλώσεις που αναγράφονται. Ο Πέτρος επίσης υποστηρίζει τον Παύλο, λέγοντας ότι το πνεύμα είναι το μέσον που χρησιμοποιείται από τον Θεό για να υποκίνηση τους προφήτας του. «Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—2 Πέτρου 1:21.

12, 13. Ποιοι είναι μερικοί από τους τρόπους με τους οποίους το άγιο πνεύμα διεβίβαζε το άγγελμα του Θεού στους προφήτας; Τι ήταν η προφορική ή πλήρης έμπνευσις; Δώστε ένα παράδειγμα.

¹² Με ποιόν τρόπο, λοιπόν, η αγία ενεργός δύναμις του Θεού «πνέει» στους γραφείς του, τους προφήτας, και τους ‘κινεί’ ώστε να λάβουν τις θείες δηλώσεις ή αποκαλύψεις; Η Γραφή δείχνει ότι υπήρχαν διάφοροι τρόποι που εχρησιμοποιούντο στη διάρκεια των τεσσάρων χιλιάδων περίπου ετών που οι προφητείες κατεγράφοντο κατά το θείο θέλημα. Ήσαν 1) η προφορική ή πλήρης έμπνευσις, 2) η έμπνευσις κάτω από την επίδρασι της μουσικής, 3) η έμπευσις με οράσεις, 4) η έμπνευσις με ενύπνια και 5) η έμπνευσις με εκστάσεις. Υπήρχε ακόμη μια έκτη μέθοδος, που ήταν με άμεσες αγγελικές συνεντεύξεις. Η καθεμιά απ’ αυτές θα εξετασθή με τη σειρά της.

Ο ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ ΤΡΟΠΟΙ

¹³ Πλήρες σημαίνει εκείνο που είναι εντελές, ολόκληρο, απόλυτο. Με την προφορική ή πλήρη έμπνευσι εννοούμε μια προφορική επικοινωνία, κατά την οποία η προφητεία ή ρήσις υπαγορεύεται τελείως ή πλήρως λέξιν προς λέξιν. Η ιερή δήλωσις υπαγορεύεται ακριβώς, η μία έκφρασις κατόπιν της άλλης, όπως ακριβώς ένα επίσημο πρόσωπο υπαγορεύει μια επιστολή στον γραμματέα του. Ενώ ο «δάκτυλος του Θεού» έγραψε λέξιν προς λέξιν τις Δέκα Εντολές, εν τούτοις, το υπόλοιπο του μεγάλου σώματος των κανόνων που περιελαμβάνοντο στη διαθήκη του νόμου φαίνεται ότι εδόθη στον Μωυσή με τον προφορικό ή πλήρη τρόπο. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Γράψον εις σεαυτόν τους λόγους τούτους· διότι κατά τους λόγους τούτους έκαμα διαθήκην προς σε, και προς τον Ισραήλ. Και ήτο εκεί μετά του Ιεχωβά τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· άρτον δεν έφαγε, και ύδωρ δεν έπιε.» (Έξοδος 31:18· 34:27, 28, Α.Σ.Μ.) Αληθινά, ήταν ένας νομικός κώδιξ εκείνος που υπαγορεύθηκε από τον άγγελο του Θεού στον Μωυσή, αλλά ο Παύλος δείχνει ότι ολόκληρο το σώμα του Μωσαϊκού νόμου ήταν τόσο καλά σχεδιασμένο ώστε να χρησιμεύση επίσης ως ένα απέραντο πεδίον Βιβλικής προφητείας.—Εβραίους 10:1.

14. Περιγράψατε τις θείες δηλώσεις που έγιναν μέσω του Ιησού.

¹⁴ Μια άλλη μελέτη πλήρους εκφράσεως των θείων αποκαλύψεων είναι εκείνη που αφορά την περίπτωσι του Ιησού Χριστού όταν περιπατούσε επάνω στη γη. Με την ευκαιρία του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη κατά το 29 μ.Χ. και του χρίσματός του με το άγιο πνεύμα, ο Ιησούς είδε ‘ν’ ανοίγωνται σ’ αυτόν οι ουρανοί’, πράγμα που τον κατέστησε ικανόν να επαναφέρη στη μνήμη την προανθρώπινη επικοινωνία του με τον ουράνιο Πατέρα. (Ματθαίος 3:16) Αυτό του κατέστησε δυνατόν να ενθυμηθή όλο το πλήθος των προσωπικών συνομιλιών που είχε με τις ουράνιες αρχές στους περασμένους αιώνες της αρχαίας του υπάρξεως. Η αποκύησις του Ιησού από το πνεύμα και η λήψις του χαρίσματος του πνεύματος τώρα, κατέστησε δυνατόν γι’ αυτόν να επαναλάβη κατά λέξιν τις δηλώσεις που του είχε κάμει ο Θεός συνομιλώντας μαζί του και να τις διαβιβάση με τη σειρά του στον άνθρωπο επάνω στη γη. Έχομε, λοιπόν, στην περίπτωσι αυτή πλήρη μετάδοσι στην υψίστη μορφή της, με τον Χριστό που υπηρετεί ως ο μέγιστος προφήτης που διορίσθηκε ποτέ από τον Θεό. Ακούστε τα λόγια του Ιησού που το υποστηρίζουν αυτό. «Εγώ απ’ εμαυτού δεν ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με Πατήρ, αυτός μοι έδωκεν εντολήν, τι να είπω, και τι να λαλήσω· και εξεύρω ότι η εντολή αυτού είναι ζωή αιώνιος. Όσα λοιπόν λαλώ εγώ, καθώς μοι είπεν ο Πατήρ, ούτω λαλώ.» (Ιωάννης 12:49, 50) Αυτό καθιστά τον Ιησούν Χριστόν τη μέγιστη αυθεντία στο σύμπαν εκτός από τον ίδιον τον Ιεχωβά. Ποια δύναμι προσθέτει αυτό στην περικοπή που ανέφερε ο Πέτρος από το Δευτερονόμιο 18:19: «Και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού». (Πράξεις 3:23) Αλλά μερικοί θα πουν ότι ο Ιησούς δεν κατέγραψε τις πλήρεις του δηλώσεις όταν ήταν στη γη. Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς δεν συνέγραψε ο ίδιος μέρος της Γραφής, έκαμε, εν τούτοις, άφθονη προμήθεια για την καταγραφή των κατά λέξιν δηλώσεών του, και αυτό πάλι μέσω της ενεργού δυνάμεως του Θεού. Ο Ιησούς είπε: «Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και ΘΕΛΕΙ ΣΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙ ΠΑΝΤΑ ΟΣΑ ΕΙΠΟΝ ΠΡΟΣ ΕΣΑΣ.»—Ιωάννης 14:26.

15, 16. Περιγράψατε και δώστε παραδείγματα εμπνεύσεως που συνωδεύετο με το παίξιμο μουσικής.

¹⁵ Ο δεύτερος ενδιαφέρων τρόπος εμπνεύσεως ήταν εκείνος που συνώδευε το παίξιμο μουσικής. Μερικοί μπορεί να συμπεράνουν ότι το παίξιμο της κιθάρας ή ενός μουσικού οργάνου εγίνετο για να καθησυχάση και καταπραΰνη τη διάνοια του προφήτου ώστε να μπορή καλύτερα να δεχθή τις εντυπώσεις του πνεύματος του Θεού. Αλλά προφανώς ήταν για προφητική εξεικόνισι, διότι η κιθάρα χρησιμοποιείται συμβολικά για να παραστήση το μέσον της διακηρύξεως του αγγέλματος του Θεού με αρμονικό, εντυπωτικό τρόπο και με περισσότερη δύναμι. Σ’ αυτή τη συνοδεία κιθάρας που εγίνετο στην προφητεία μέσω εμπνεύσεως, αναφέρεται ο Ψαλμός 49:3, 4, ο οποίος λέγει: «Το στόμα μου θέλει λαλήσει σοφίαν· και η μελέτη της καρδίας μου είναι σύνεσις. Θέλω κλίνει εις παραβολήν το ωτίον σου· θέλω εκθέσει εν κιθάρα το αίνιγμά μου.» Μια άλλη προφητεία που συνωδεύθηκε από μουσική ήταν ο Ψαλμός 78:2, ο οποίος λέγει: «Θέλω ανοίξει εν παραβολή το στόμα μου· θέλω προφέρει πράγματα, αξιομνημόνευτα, τα απ’ αρχής.» Ο Ιησούς, ο οποίος μιλούσε με παραβολές, είναι εκείνος που εκπληρώνει την παραπάνω προφητεία.—Βλέπε Ματθαίον 13:34, 35.

¹⁶ Αφού ο προφήτης Σαμουήλ είχε χρίσει τον Σαούλ ως τον πρώτον βασιλέα ολοκλήρου του Ισραήλ, ο Σαμουήλ είπε στον Σαούλ, ότι για σημείον ότι ο Ιεχωβά ήταν μαζί του, θα συναντούσε έναν όμιλο προφητών με ψαλτήριο, τύμπανο, αυλό και κιθάρα, και ότι θα επροφήτευε μαζί τους. Όπως ακριβώς είχε προείπει ο Σαμουήλ, ο Σαούλ επροφήτευσε με συνοδεία μουσικής. (1 Σαμουήλ 10:5, 6, 9, 10) Εκείνα που είπε ο Σαούλ προφητεύοντας ανάμεσα στους προφήτες, μπορεί να μην ήσαν προρρήσεις μελλόντων πραγμάτων, αλλά μόνο αίνοι και προσευχές στον Θεό· ωστόσο εγίνοντο υπό την επιρροή του πνεύματος του Θεού. (1 Σαμουήλ 19:20-24) Μια άλλη ειδική περίπτωσις εμπνεύσεως κάτω από μουσική, είναι η περίπτωσις του Ελισσαιέ στη συνάντησί του με τους βασιλείς Ιωράμ και Ιωσαφάτ και τον βασιλέα του Εδώμ, που είχαν εκστρατεύσει εναντίον του βασιλέως του Μωάβ.—2 Βασιλέων 3:15-17.

17, 18. Περιγράψατε την έμπνευσι μέσω οράσεως. Δώστε παραδείγματα.

¹⁷ Μετά τις ημέρες του Σαμουήλ, το θείο υπόμνημα δείχνει ότι πολλοί από τους προφήτες ελάμβαναν θεόπνευστες αποκαλύψεις με τον τρόπο των οράσεων. (1 Σαμουήλ 3:1) Φαίνεται ότι, όταν ένας προφήτης ελάμβανε μια όρασι, η εντύπωσις της αποκαλύψεως, εκφράσεως ή εξεικονίσεως του σκοπού του Θεού, εγίνετο επάνω στη συνειδητή του διάνοια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου της συνειδητότητος, οπότε ο προφήτης ήταν εντελώς αφυπνισμένος, η ενεργός δύναμις του Θεού θα ‘εκινούσε’ ή επέβαλλε τις θείες εντυπώσεις τόσο ζωηρά στη διάνοια του προφήτου, ώστε αυτός θα μπορούσε να θυμάται καθαρά κάθε λεπτομέρεια. Φαίνεται ότι η όρασις αφηνόταν τότε, για να την περιγράψη ο προφήτης με δικά του λόγια κάτω από την εποπτεία του αλανθάστου πνεύματος του Θεού. Ανάλογα με το βαθμό που ο προφήτης αφηνόταν στα δικά του λόγια περιγραφής και εκφράσεως, δεν ήταν ένα απλό αυτόματο ή ρομπότ, αλλά είχε τη θεία καθοδηγία για να εκφράση αληθινά τα πράγματα που του εφανερώνοντο τόσο ζωηρά. Το γεγονός ακριβώς ότι όλοι οι πολλοί προφήται έγραψαν τις προφητείες τους και τις αποκαλύψεις τους με το δικό του ο καθένας διάφορο συγγραφικό ύφος, υποστηρίζει τους παραπάνω υπαινιγμούς. Αλλιώς, τα αγγέλματα που μετεδίδοντο μέσω οράσεων στους πολλούς και διαφόρους προφήτας, θα είχαν ρηματική ή πλήρη έμπνευσι, οπότε το λέξιν προς λέξιν ύφος θα ήταν όμοιο, διότι η μία ενεργός δύναμις ήταν εκείνη που είχε κινήσει όλους αυτούς τους διαφόρους δούλους να γράψουν.

¹⁸ Παραδείγματα εμπνεύσεως μέσω οράσεως υπάρχουν πολυάριθμα στις Γραφές. Ο Ιεχωβά μίλησε στον Αβραάμ σε μια όρασι, η οποία είναι μια από τις λίγες οράσεις που αναγράφονται στο θείο υπόμνημα πριν από τις ημέρες του Σαμουήλ. (Γένεσις 15:1) Σημειώστε πώς ο Σαμουήλ αφυπνίσθη για να λάβη την πρώτη του όρασι με πλήρη λειτουργία των αισθήσεών του. (1 Σαμουήλ 3:2-15) Για τον προφήτη Νάθαν είναι γραμμένο: «Κατά πάντας τους λόγους τούτους, και καθ’ όλην ταύτην την όρασιν, ούτως ελάλησεν ο Νάθαν προς τον Δαβίδ.» (2 Σαμουήλ 7:17) Μερικοί από τους άλλους προφήτας που είχαν οράσεις τις οποίες κατέγραψαν, είναι ο Ησαΐας, ο Ιεζεκιήλ, ο Αβδιού, ο Ναούμ, ο Αββακούμ, και ο απόστολος Ιωάννης. (Ησαΐας 1:1· Ιεζεκιήλ 1:1-3· Αβδιού 1· Ναούμ 1:1· Αββακούμ 2:2· Αποκάλυψις 9:17) Ως προς την όρασι της μεταμορφώσεως τού Ιησού, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσωμε ότι ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης αφυπνίσθησαν από βαθύν ύπνο για να λάβουν αυτή την όρασι.—Ματθαίος 17:9· Λουκάς 9:28-32.

19. Περιγράψατε την έμπνευσι μέσω ενυπνίων. Δώστε παραδείγματα.

¹⁹ Εκτός των οράσεων στη διάρκεια ωρών εγρηγόρσεως, σε μερικά άτομα, όπως στον Φαραώ, στον Δανιήλ και στον Ναβουχοδονόσορα, εδόθησαν προφητικά ενύπνια, ενύπνια εμπνευσμένα και συνεπώς αλάνθαστα σε σημασία. Τα ενύπνια αυτά ή νυκτερινές οράσεις φαίνεται να υπάρχουν εκεί που το άτομο λαμβάνει πείραν της ενεργού δυνάμεως του Θεού, όταν η δύναμις αυτή επιβάλλη μια εικόνα του σκοπού του Θεού επάνω στο υποσυνείδητον ενώ το άτομον κοιμάται. Στην περίπτωσι του Δανιήλ, η εντύπωσις στη διάνοιά του ήταν τόσο ζωηρή που αυτός δεν είχε δυσκολία να θυμηθή όλες τις λεπτομέρειες. Αφέθηκε να περιγράψη το ενύπνιο και να το καταγράψη με δικά του λόγια. (Δανιήλ 2:19, 28· 7:1-3) Για τους ψευδείς προφήτας αναφέρεται ότι έχουν απατηλά ενύπνια, αντίθετα προς τον λόγον του Θεού.—Ιερεμίας 23:28-32.

20. Περιγράψατε την έμπνευσι μέσω εκστάσεως. Δώστε παραδείγματα.

²⁰ Συγγενής προς τις οράσεις και τα ενύπνια είναι η έκστασις. Φαίνεται ότι ενώ ένα άτομο βρίσκεται σε κατάστασι βαθιάς συγκεντρώσεως της διανοίας ή σε μια κατάστασι όμοια με ύπνο, η ενεργός δύναμις του Θεού επιβάλλει μια εικόνα του σκοπού του ή μια όρασι στη διάνοια εκείνου που βρίσκεται έτσι σε έκστασι. Όπως και στις περιπτώσεις των αμέσων οράσεων και ενυπνίων, ο εμπνεόμενος αφήνεται να περιγράψη τη ζωηρή αποκάλυψί με δικά του λόγια ή εκφράσεις. Υπάρχει το παράδειγμα του Πέτρου, ο οποίος, αν και ήταν πολύ πεινασμένος, έπεσε σε έκστασι και είδε με ρεαλιστικό τρόπο «καταβαίνον επ’ αυτόν σκεύος τι ως σινδόνα μεγάλην, το οποίον ήτο δεδεμένον από των τεσσάρων άκρων, και κατεβιβάζετο επί την γην· εντός του οποίου υπήρχον πάντα τα τετράποδα της γης, και τα θηρία, και τα ερπετά, και τα πετεινά του ουρανού. Και έγεινε φωνή προς αυτόν, Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον και φάγε.» (Πράξεις 10:10-16· 11:5-10) Σημειώστε τις ελαφρές παραλλαγές που κάνει ο Πέτρος στις δύο αφηγήσεις αυτής της οράσεως, δείχνοντας έτσι ότι αφέθηκε να εκφρασθή με δικά του λόγια. Μια άλλη περίπτωσις αποκαλύψεως που εδόθη μέσω εκστάσεως, είναι η περίπτωσις του Παύλου όταν προσηύχετο στο ναό στην Ιερουσαλήμ.—Βλέπε Πράξεις 22:17-21.

21. Περιγράψατε ακόμη έναν έκτο τρόπο διαβιβάσεως Βιβλικών προφητειών στους προφήτας.

²¹ Ένας εκτός τρόπος διαβιβάσεως Βιβλικών προφητειών ήταν μέσω αγγελικής συνεντεύξεως. Εδώ βρίσκομε μια επικοινωνία πρόσωπον προς πρόσωπον μεταξύ του προφήτου και ενός πνευματικού αγγελιαφόρου που απεστάλη από τον Θεό να μεταδώση την αποκάλυψι. Έχομε το παράδειγμα των αγγέλων που επεσκέφθησαν τον Αβραάμ για να του δώσουν την προφητεία σχετικά με την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων. (Γένεσις 18:16-21) Κατόπιν είναι η περίπτωσις του αγγέλου του Ιεχωβά, ο οποίος μίλησε στον Μωυσή από την ‘φλόγα πυρός μιας βάτου’ και του έδωσε την προφητεία σχετικά με την απολύτρωσι του Ισραήλ από την Αίγυπτο και την απόκτησι απ’ αυτούς της Υποσχεμένης Γης. (Πράξεις 7:30· Έξοδος 3:1-8) Κατόπιν θυμηθήτε πώς ο άγγελος του Ιεχωβά Γαβριήλ εμφανίσθηκε πρόσωπον προς πρόσωπον στον Ζαχαρία, τον ιερέα, και προείπε ότι αυτός επρόκειτο να γίνη πατέρας του Ιωάννου του Βαπτιστού. (Λουκάς 1:11-13) Αυτός ο ίδιος άγγελος, ο Γαβριήλ, εμφανίσθηκε επίσης πρόσωπον προς πρόσωπον στη Μαρία, προλέγοντας ότι θα γεννούσε υιόν, ο οποίος προωρίζετο να είναι ο βασιλεύς που θα εκάθητο για πάντα στον θρόνον του Δαβίδ. Αυτό κατέστησε ικανή τη Μαρία να συντάξη αργότερα το εμπνευσμένο προφητικό άσμα που αναγράφεται εις Λουκάν 1:26-33, 46-55. Έτσι οι άγγελοι διεβίβασαν αποτελεσματικά προφητικά αγγέλματα.

ΚΑΘΕΤΗ ΚΑΙ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ

22. Τι είναι κάθετη μετάστασις; Τι είναι οριζόντια μετάστασις;

²² Υπάρχει ένα τελικό ενδιαφέρον ζήτημα για εξέτασι ως προς τον τρόπο με τον οποίο διεβιβάζοντο οι προφητείες από το άγιο πνεύμα του Θεού. Και εδώ ακριβώς η διαβιβαζόμενη αποκάλυψις μπορεί πρόσθετα να ορισθή ή ως «κάθετη μετάστασις» ή ως «οριζοντία μετάστασις». Οι όροι αυτοί περιγράφουν το χρονικό χαρακτηριστικό της πραγματικής εμπνευσμένης εικόνος ή αποκαλύψεως. Με τον όρον «μετάστασις» εννοούμε την πείρα του προφήτου όταν, με όρασι, ενύπνιο ή έκστασι, η αγία ενεργός δύναμις του Θεού ‘κινεί’ τη διάνοιά του για να δη πράγματα του Θεού. Όταν κατά τη μετάστασι αυτή, ενώ βρίσκεται υπό την επιρροή του πνεύματος του Θεού, ο εμπνευσμένος δούλος λαμβάνη εξυψωτικές δραματικές δυνάμεις για να δη εκείνο που πραγματικά υπάρχει στη γη ή στον ουρανό κατά το χρονικό εκείνο σημείο, αυτό το ορίζομε «κάθετη μετάστασι»· κάθετη με την έννοια ότι, εκείνο που του απεκαλύφθη, εικονίζει ή αφορά ένα πράγμα που υπάρχει κατά τον καιρόν εκείνον και δεν ανήκει στο μέλλον. Επομένως, μια «κάθετη μετάστασις» δεν θα ήταν αυστηρώς μια προφητεία. Αλλά όταν, υπό την επιρροή της ενεργού δυνάμεως του Θεού, ο εμπνευσμένος δούλος βλέπη μια αποκάλυψι η οποία αναφέρεται σε κάτι που θα συμβή στο μέλλον, τότε αυτή την ορίζομε ως «οριζοντία μετάστασι»· οριζοντία με την έννοια ότι εκείνο που είδε ο προφήτης πρόκειται να συμβή μέσα στο ρεύμα του χρόνου. Συνεπώς μια τέτοια «οριζοντία μετάστασις» θα ήταν μια αποκάλυψις που μπορεί να θεωρηθή ως προφητεία η οποία θα έχη την εκπλήρωσί της στο μέλλον.

23, 24. Δώστε από τη Γραφή παραδείγματα καθέτων και οριζοντίων μεταστάσεων.

²³ Ένα έξοχο παράδειγμα «καθέτου μεταστάσεως» είναι η περίπτωσις του αποστόλου Παύλου, κατά την οποία τόσο ρεαλιστικά σε μια όρασι μετετέθη διανοητικά για να δη τους υψίστους ουρανούς όπου κατοικεί ο Θεός. Είδε ζωηρά την παραδεισιακή πνευματική ευημερία που υπήρχε στην οργάνωσι του Θεού τότε κατά την εποχή του Παύλου. Λέγει ότι είδε και άκουσε ανέκφραστα λόγια που δεν ήταν συγχωρημένο γι’ αυτόν να τα πη ή να τα γράψη. (2 Κορινθίους 12:1-4) Εκείνο που είδε ο Παύλος δεν ήταν προφητεία, αλλά μια πραγματική διόρασις των λειτουργιών της αριστοτεχνικής αόρατης οργανώσεως του Θεού. Χωρίς αμφιβολία αυτό κατέστησε ικανόν τον Παύλο, όχι μόνο να είναι ένας γενναίος συνήγορος της ακριβούς εμμονής στις αρχές της θεοκρατικής οργανώσεως στην πρώτη εκκλησία, αλλά και να εισαγάγη πρόσθετες οργανωτικές μεθόδους και να δώση νουθεσίες βασιζόμενες σ’ αυτή την πείρα της καθέτου μεταστάσεως.—1 Κορινθίους 7:25.

²⁴ Εξ άλλου, πλείστες αποκαλύψεις που είναι προφητείες, είναι προφανώς παραδείγματα «οριζοντίων μεταστάσεων». Ένα ειδικό παράδειγμα είναι το παράδειγμα του βιβλίου της Αποκαλύψεως που αναγράφει τη μεγάλη όρασι του Ιωάννου για την ημέρα του Ιεχωβά, στην οποία τώρα βρισκόμαστε από το 1914. Ο Ιωάννης πραγματικά δείχνει ότι τότε, στο έτος 96, μεταφέρθηκε μέσα στο ρεύμα του χρόνου με την όρασι που έλαβε, διότι λέγει: «Εγενόμην [με οριζοντία προς τα εμπρός κίνησι] εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα, και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος λεγούσης· Ο βλέπεις γράψον εις βιβλίον και πέμψον ταις επτά εκκλησίαις.»—Αποκάλυψις 1:10, 11, Κείμενον.

Βοηθήματα για την Κατανόησι της Προφητείας

 1. Τι σημαίνουν οι ακόλουθοι όροι: τύπος, αντίτυπον, σκιά, πραγματικότης, προφητικές εικόνες και υπόδειγμα;

ΕΞΕΤΑΖΟΝΓΑΣ περαιτέρω το πεδίον των Βιβλικών προφητειών, βρίσκομε ότι υπάρχουν όροι γεμάτοι σημασία που χρησιμοποιούνται συχνά. Ακολουθούν μερικοί από αυτούς τους όρους. Τύπος είναι μια εικόνα ή παράστασις ενός πράγματος ή γεγονότος που θα συμβή σε κάποιον μέλλοντα καιρό. Το αντίτυπον είναι η πραγματικότης εκείνου που παριστάνει ο τύπος. Ο τύπος μπορεί κατάλληλα να ονομασθή σκιά· το αντίτυπον, πραγματικότης. Δραματικά επεισόδια και πείρες χρησιμεύουν ως τύποι, που η μελέτη τους θα δώση σ’ ένα άτομο ένα λογικό πανομοιότυπο ή εικόνα της πραγματικότητος, και γι’ αυτό αποκαλούνται προφητικές εικόνες. Ένας τύπος είναι επίσης ένα υπόδειγμα που χρησιμεύει ως οδηγός για την κατανόησι της πραγματικότητος, και μπορεί να εξακολουθή να εκτελήται ώσπου να συμβή η πραγματικότης, σαν μια σκιά που εκτείνεται ως το αντικείμενο που ρίχνει τη σκιά.

 2, 3. Ποια είδη τυπικών παραστάσεων υπάρχουν; Αναφέρατε μερικούς κοινούς προφητικούς αριθμούς που χρησιμοποιούνται στη Βίβλο. Τι συμβολίζει ο αριθμός 4; Δώστε παραδείγματα.

² Οι Βιβλικές προφητείες, καθώς διαφυλάττονται για μας στις Γραφές, περιέχουν πλήθος «τυπικών παραστάσεων», στις οποίες βρίσκονται τα νήματα ή κλειδιά που βοηθούν στην κατανόησι των εκπληρώσεων των. (Εβραίους 9:23) Αυτές οι τυπικές παραστάσεις μπορεί να είναι (1) προφητικοί αριθμοί, (2) προφητικά υποδείγματα, (3) προφητικά σύμβολα, (4) προφητικοί χαρακτήρες, (5) προφητικά δράματα ή (6) προφητικοί τόποι, ή μπορεί να περιλαμβάνουν ένα συνδυασμό όλων αυτών.

³ Οι κοινοί προφητικοί αριθμοί βρίσκεται ότι είναι το 4, 6, 7, 10, 12 και 70. Ο αριθμός τέσσερα προφητικώς συμβολίζει πολύ συχνά τετραγωνικότητα ή παγκοσμιότητα. Η ιδέα της παγκοσμιότητος μεταδίδεται με τις εκφράσεις «τέσσαρες γωνίαι της γης» ή «τέσσαρες άνεμοι του ουρανού». (Ησαΐας 11:12· Ιερεμίας 49:36· Δανιήλ 8:8· Αποκάλυψις 7:1, 2) Για να αναφέρωμε ένα παράδειγμα, η δικαία παγκοσμία οργάνωσις του Θεού συμβολίζεται από τα τέσσερα ζώα που περιγράφονται τόσο από τον Ιεζεκιήλ όσο και από τον Ιωάννη.—Ιεζεκιήλ 1:5· Αποκάλυψις 4:6.

 4, 5. Τι συμβολίζουν οι αριθμοί 6 και 7; Δώστε παραδείγματα.

⁴ Ο συμβολικός αριθμός έξ παριστάνει ατέλεια και χρησιμοποιείται πολύ συχνά αναφορικά με πράγματα του Σατανά και της οργανώσεώς του. Θυμηθήτε ότι ο αφύσικος γίγας αδελφός του Γολιάθ είχε ανά έξη δάκτυλα σε κάθε χέρι και σε κάθε πόδι. (2 Σαμουήλ 21:20) Ο αριθμός της θηριώδους οργανώσεως του Σατανά επάνω στη γη είναι εξακόσια εξήκοντα έξ, ή τρία πολλαπλάσια του έξ, και χαρακτηρίζει την ατέλεια της και τη βδελυρότητά της.—Αποκάλυψις 13:18.

⁵ Η πνευματική ή αόρατη πληρότης συμβολίζεται στο τον αριθμό επτά. Υπήρχαν επτά λύχνοι στη λυχνία των αγίων της σκηνής, που ετόνιζαν την πνευματική πληρότητα. (Έξοδος 25:37) Ο αριθμός επτά εχρησιμοποιείτο πολύ συχνά αναφορικά με τις Λευιτικές διατάξεις για προσφορές και καθαρισμούς. (Λευιτικόν 14:7, 8) Στην Αποκάλυψι αναφέρονται αι «επτά εκκλησίαι», «επτά λυχνίαι αι χρυσαί» και «επτά αστέρες», που όλα είχαν σημασίες που περιελάμβαναν πνευματική ή αόρατη πληρότητα.—Αποκάλυψις 1:4, 12, 16.

 6, 7. Τι συμβολίζουν οι αριθμοί 10 και 12; Δώστε παραδείγματα.

⁶ Σε αντιπαραβολή με την πνευματική πληρότητα υπάρχει ο συμβολικός αριθμός δέκα, ο οποίος αναφέρεται σε γήινη ή ορατή πληρότητα. Έχομε την προφητεία του Ζαχαρία 8:23, όπου προλέγεται ότι δέκα άνδρες θα πιάσουν το κράσπεδο εκείνου που είναι Ιουδαίος, λέγοντας, «Θέλομεν υπάγει με σας· διότι ηκούσαμεν ότι ο Θεός είναι με σας.» Εδώ εξεικονίζεται η τάξις των «άλλων προβάτων» που βαδίζουν μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο στο δρόμο του νέου κόσμου. (Ιωάννης 10:16) Η Αποκάλυψις 2:10 μιλεί για «θλίψιν δέκα ημερών», και με τούτο αναφέρεται σε πλήρη επίγεια παθήματα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η περιγραφή της επιγείου θηριώδους οργανώσεως του Σατανά με δέκα κέρατα, τα οποία σημαίνουν τελεία επίγεια δύναμι ή εξουσία.—Αποκάλυψις 13:1.

⁷ Ο συμβολικός αριθμός δώδεκα σημαίνει έναν αριθμό πληρότητος στη θεοκρατική οργάνωσι. Η τυπική θεοκρατική οργάνωσις του Ισραήλ είχε δώδεκα φυλές. (Έξοδος 28:21) Ο Ιησούς διώρισε δώδεκα αποστόλους ως θεμέλιον του πνευματικού του Ισραήλ. (Ματθαίος 10:2· Εφεσίους 2:20) Τέλος, στην Αποκάλυψι 7:4-8 αναγράφονται οι δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ, οι οποίες αποτελούν τη θεοκρατική οργάνωσι της βασιλείας του Χριστού. Δύο φορές δώδεκα ή ο αριθμός «24» φαίνεται επίσης να αναφέρεται σε θεοκρατική οργάνωσι.—Αποκάλυψις 4:4.

 8. Τι συμβολίζει ο αριθμός 70; Δώστε παραδείγματα. Πώς πρέπει να θεωρηθούν οι αριθμοί 1.000 και 144.000 στην Αποκάλυψι, και γιατί;

⁸ Το εβδομήντα, που είναι πολλαπλάσιον του 7 Χ 10, συμβολίζει περιεκτική πληρότητα. Σημειώστε τα επόμενα παραδείγματα όπου χρησιμοποιείται ο συμβολικός αυτός αριθμός. Η τυπική εκπλήρωσις της εντολής προς αναπαραγωγήν που εδόθη μετά τον κατακλυσμό, είχε ως τεκμήριο την περιεκτική της πληρότητα όταν ανεφύησαν 70 οικογένειες από τον Νώε. (Γένεσις 10:1-32) Μολονότι οι Ισραηλίτες παρέλειψαν να τηρήσουν τα πλείστα από τα 138 σαββατιαία έτη αναπαύσεως που ωφείλοντο στη γη, ο Ιεχωβά ώρισε 70 χρόνια ερημώσεως ως μια περιεκτική πληρότητα για να αντισταθμίση τις παραλείψεις. (2 Χρονικών 36:21) Ο Ιησούς απέστειλε εβδομήντα μαθητάς για να τον βοηθήσουν στην περιεκτική κάλυψι του τομέως του στην Ιουδαία. (Λουκάς 10:1) Παρεμπιπτόντως αναφέρομε ότι άλλοι αριθμοί που υπάρχουν στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, εκτός από τους συμβολικούς που αναφέρθηκαν πιο πάνω, πρέπει να ληφθούν κατά γράμμα, όπως ο αριθμός 1.000 εις Αποκάλυψιν 20:4, 5 και ο αριθμός 144.000 εις Αποκάλυψιν 14:1.

 9. Δώστε παραδείγματα προφητικών υποδειγμάτων.

⁹ Πολλά προφητικά υποδείγματα εδόθησαν στους αρχαίους χρόνους, τα οποία όλα είχαν μεγάλη σημασία στο πεδίον των πραγματικοτήτων. Παραδείγματος χάριν, η σκηνή που ήγειρε στην έρημο ο Μωυσής, ήταν ένα τέλειο υπόδειγμα ουρανίων αντιτύπων. (Έξοδος 25:9· Εβραίους 8:5) Ο ναός που οικοδομήθηκε τελικά στην Ιερουσαλήμ από τον Σολομώντα, κατεσκευάσθη για να είναι υπόδειγμα ουρανίων πραγμάτων. (1 Χρονικών 28:19· Εβραίους 9:23) Όλα τα έπιπλα της σκηνής και του ναού αποτελούσαν τυπικές παραστάσεις. Αυτό περιελάμβανε το θυσιαστήριο, τη λυχνία, τους λουτήρας, την τράπεζα και τους άρτους της προθέσεως, την κιβωτό της διαθήκης, και ούτω καθ’ εξής, που όλα είχαν μεγάλη σημασία στο πεδίο των θεοκρατικών πραγματικοτήτων.—Έξοδος 25:9· Ιησούς του Ναυή 22:28· Εβραίους 9:1-5, 10.

10, 11. Αναφέρατε τη σημασία μερικών προφητικών συμβόλων. Αναφέρατε τη σημασία ή πραγματικότητα που έδειχναν μερικοί προφητικοί χαρακτήρες.

¹⁰ Από τα προφητικά σύμβολα χρειάζεται ν’ αναφέρωμε μόνο ολίγα. Το χριστήριον έλαιον εσυμβόλιζε το πνεύμα ή την ενεργό δύναμι του Θεού. (Έξοδος 30:30, 31· Ησαΐας 61:1· Λουκάς 4:18) Η χρήσις κλάδων φοινίκων σημαίνει επευφημία με αίνο, όπως έκαμε το μεγάλο πλήθος που επευφήμησε τον Ιησούν όταν έμπαινε στην Ιερουσαλήμ. (Ιωάννης 12:13· Αποκάλυψις 7:9) Ένα στέμμα συμβολίζει το δικαίωμα του να άρχη κανείς ως βασιλεύς. (2 Βασιλέων 11:12· Ιεζεκιήλ 16:12· Αποκάλυψις 2:10· 14:14) Ο ίππος γενικά συμβολίζει πολεμική εξάρτυσι.—Ζαχαρίας 1:8· Ιερεμίας 8:6· Αποκάλυψις 6:2· 19:11.

¹¹ Από τους προφητικούς χαρακτήρας υπάρχει ανάγκη να τονίσωμε μόνο μερικούς. Ο Αβραάμ γενικά εξεικόνιζε τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος είναι ο μέγας Πατήρ που θα ευλογήση όλες τις φυλές της γης. Ο Ισαάκ εξεικόνιζε τον Ιησού Χριστό. Ο Μελχισεδέκ υποτυπούσε γενικά τον Ιησού Χριστό στο αξίωμά του ως βασιλικού αρχιερέως. (Λουκάς 16:24· Εβραίους 11:18, 19· 7:15, 16) Ο Μωυσής, επίσης, ήταν ένας λαμπρός τύπος του Ιησού Χριστού. (Πράξεις 3:22) Για ν’ αναφέρωμε ακόμη ένα, ο Δαβίδ, ο ανδρείος μαχητής και αγαπητός, εξεικόνιζε ομοίως τον Ιησού Χριστό, τον μεγαλύτερο Δαβίδ.—Ματθαίος 17:5.

12, 13. Τι είναι τα προφητικά δράματα; Δώστε παραδείγματα τούτων. Αναφέρατε τη σημασία ή πραγματικότητα που δείχνουν μερικοί προφητικοί τόποι.

¹² Στα προφητικά δράματα υπάρχει και ένας άλλος παράγων που πρέπει να εξετασθή, επιπρόσθετα σε οποιαδήποτε από τις τυπικές παραστάσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Είναι ο παράγων της δράσεως ή των πραγμάτων που γίνονται και λέγονται, και τα οποία έχουν προφητική σημασία επιπρόσθετα στους προφητικούς χαρακτήρας και άλλους τύπους. Αυτά τα δράματα αποτελούν ζωντανές κινηματογραφικές εικόνες που έχουν τις πραγματικότητές των ή την εκπλήρωσί των σε μια μεγάλη κλίμακα. Υπάρχει, παραδείγματος χάριν, το δράμα της Ρουθ που αναγράφεται σε ολόκληρο το βιβλίο της Ρουθ. Ομοίως το βιβλίο της Εσθήρ θεωρείται ως ένα ολόκληρο προφητικό δράμα. Ένα άλλο περίφημο Βιβλικό προφητικό δράμα είναι το δράμα του Ιωσήφ και των αδελφών του, που αναγράφεται στη Γένεσι από το κεφ. 37:2 έως το 50:26. Η εκτύλιξις αυτών των δραμάτων στην πραγματικότητα συνεχίζεται γοργά στην εποχή μας και είναι συγκινητικό να την παρατηρή κανείς και να συμμετέχη σ’ αυτήν.

¹³ Τέλος, πολλοί τόποι στην Αγία Γραφή έχουν προφητική σημασία, μεταδίδοντας συχνά μια ωρισμένη πνευματική εφαρμογή. Παραδείγματος χάριν, η Αίγυπτος γενικά εξεικονίζει τον κόσμο του Σατανά. (Αποκάλυψις 11:8) Η Γη της Επαγγελίας εξεικονίζει γενικά τη βασιλεία του Θεού στην πλήρη κυρίαρχη επικράτησί της επάνω στη γη. (Γένεσις 13:14, 15· Ρωμαίους 4:13) Η Ιερουσαλήμ εξεικονίζει πολύ συχνά την παγκόσμια οργάνωσι του Θεού στον ουρανό, και έτσι την προσδιώρισε ο Παύλος εις Γαλάτας 4:26. Τελευταίο, αλλά όχι και το πιο μικρό παράδειγμα, είναι το παράδειγμα της Βαβυλώνος, της πρωτευούσης του πρώτου επιγείου βασιλείου του Σατανά, η οποία εξεικονίζει τη γυναίκα του Σατανά, δηλαδή, την οργάνωσί του ορατή και αόρατη.—Αποκάλυψις 18:2, 7.

ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙΣ

14. Πόσες εκπληρώσεις μπορούν να έχουν οι Βιβλικές προφητείες; Δώστε παραδείγματα μερικών προφητειών που έχουν μια μόνο εκπλήρωσι.

¹⁴ Αφού εξετάσαμε τα πολλά και διάφορα είδη τυπικών παραστάσεων που υπάρχουν στις Βιβλικές προφητείες, εγείρεται κατόπιν το ερώτημα, Έχουν άρα γε οι θείες προφητείες περισσότερες από μια εκπληρώσεις; Αυτό ποικίλλει ανάλογα με την προφητεία, αλλά υπάρχουν μερικές προφητείες που έχουν απλώς μια εκπλήρωσι, άλλες που έχουν δύο εκπληρώσεις, και είναι μερικές που έχουν και τρεις ακόμη εκπληρώσεις. Όλα αυτά μαρτυρούν τη μεγάλη σοφία που έδειξε ο Πρωτουργός της προφητείας, ότι μπορούσε να κρύψη τόσο πολλά ιερά μυστικά στον περιωρισμένο αριθμό αποκαλύψεων και δηλώσεων. Η πρώτη και πιθανώς η μέγιστη προφητεία που αναγράφεται στη Βίβλο είναι η προφητεία της Γενέσεως 3:15, σχετικά με το μεγάλο πνευματικό Σπέρμα, τον Ιησού Χριστό, που θα διεκδικήση το όνομα του Ιεχωβά. Αυτό είναι ένα παράδειγμα προφητείας που έχει μια μόνο τελεία εκπλήρωσι. Άλλα παραδείγματα που έχουν μια μόνο εκπλήρωσι σχετική με τον Ιησού Χριστό και τη διακονία του, είναι ο Ψαλμός 16:10· 22:16· Ησαΐας 53:3· Ιερεμίας 31:31· Ωσηέ 11:1· Μιχαίας 5:2· Ζαχαρίας 11:12. Στην καλώς γνωστή προφητεία του Δανιήλ 9:24-27, που αναφέρεται στην έλευσι του Μεσσίου, η προφητεία η ίδια δείχνει ότι έχει μια μόνο εκπλήρωσι. Στο 24ο εδάφιο λέγει ότι η έλευσις του Μεσσίου, που συνέβη στο φθινόπωρο του 29 μ.Χ., θα ‘εσφράγιζε όρασιν και προφητείαν’, πράγμα που εσήμαινε ότι μετά τη χρονολογία αυτή, η Γραφική αυτή περικοπή δεν θα αποτελούσε πια μια απλή προφητεία ή όρασι. Το γεγονός θα γινόταν ιστορία, το οποίον και έγινε.

15, 16. Δώστε παραδείγματα προφητειών που έχουν δύο ή τρείς πιθανές εκπληρώσεις.

¹⁵ Πολλές προφητείες βρίσκουν μια τυπική εκπλήρωσι στο έθνος Ισραήλ και κατόπιν βρίσκουν μια τελεία εκπλήρωσι αργότερα. Με άλλα λόγια, η τυπική εκπλήρωσις η ίδια γίνεται με τη σειρά της προφητεία που δείχνει προς τα εμπρός ένα ακόμη μεγαλύτερο γεγονός. Π.χ. εις Έξοδον 23:31 προελέχθησαν τα όρια της Γης της Επαγγελίας, που κάποια ημέρα θα την κατείχε ο Ισραήλ. Αυτή η προφητεία είχε την τυπική της εκπλήρωσι στην εποχή του Δαβίδ, όταν ο Δαβίδ, μεταξύ του 1077 π.Χ. και του 1037 π.Χ., επεξέτεινε το βασίλειο στα όρια που είχαν ορισθή από τον Θεό. Αυτή, όμως, η προφητεία θα έχη την εκπλήρωσί της όταν το βασιλικό Σπέρμα, ο Ιησούς Χριστός, κατά τον Αρμαγεδδώνα, θα επιβάλη την κυριαρχία του ως τα πέρατα της γης. Αρκεσθήτε σ’ ένα ακόμη παράδειγμα. Το Μαλαχίας 3:1 προλέγει ότι «ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει έλθει εις τον ναόν αυτού». Αυτό είχε την τυπική του εκπλήρωσι στις 11, 12 του Νισάν του 33 μ.Χ., όταν ο Ιησούς Χριστός εκαθάρισε τον κατά γράμμα ναό στην Ιερουσαλήμ και εξέβαλε τους αργυραμοιβούς. (Ματθαίος 21:12, 13· Μάρκος 11:11-17) Αλλά η προφητεία του Μαλαχία έχει την πλήρη και τελική της εκπλήρωσι κατά το 1918, όταν ο Κύριος ήλθε στο ναό για κρίσι.

¹⁶ Οι προφητείες που έχουν τρεις εκπληρώσεις αναφέρεται ότι έχουν, πρώτον, μια τυπική εκπλήρωσι· δεύτερον, μια μικρογραφική (την πραγματικότητα σε μικρή κλίμακα) ή μερική εκπλήρωσι· και τρίτον, μια τελεία (την πραγματικότητα σε πλήρη κλίμακα) ή τελική εκπλήρωσι. Ένα έξοχο παράδειγμα μιας τέτοιας προφητείας είναι το Ησαΐας 40:3-11. Η προφητεία αυτή είχε την πρώτη ή τυπική της εκπλήρωσι όταν το Ιουδαϊκό υπόλοιπο επέστρεψε από τη Βαβυλώνα στο 537 π.Χ. για ν’ αποκαταστήση την αληθινή λατρεία. Είχε τη δεύτερη η μικρογραφική της (σε μικρή κλίμακα) εκπλήρωσι όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ετοίμασε το δρόμο για τον Ιησού Χριστό, για την αποκατάστασι της αληθινής λατρείας στο Ιουδαϊκό υπόλοιπο της εποχής του. (Ματθαίος 3:3) Αλλά η ίδια αυτή προφητεία έχει την τρίτη ή τελεία της (σε πλήρη κλίμακα) εκπλήρωσι κατά την απελευθέρωσι του Χριστιανικού υπολοίπου από την αντιτυπική Βαβυλώνα στο 1919 και την αποκατάστασί του στην αληθινή λατρεία.

17. Δώστε ένα παράδειγμα προφητείας που έχει τμήματα των εκπληρώσεών της εκ παραλλήλου.

¹⁷ Υπάρχει επίσης το είδος της προφητείας που έχει τμήματα εκπληρώσεων εκ παραλλήλου. Παραδείγματος χάριν, η προφητεία του Ιωήλ 2:28 για την έκχυσι του αγίου πνεύματος, έχει την αρχική ή μικρογραφική της εκπλήρωσι σε δύο, ούτως ειπείν δόσεις. Το αρχικό μέρος αυτής της πρώτης εκπληρώσεως συνέβη κατά την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., όταν το Ιουδαϊκό υπόλοιπο έλαβε τα χαρίσματα του πνεύματος. (Πράξεις 2:16, 17) Αλλά μετά τριάμισυ έτη, στο φθινόπωρο του 36 μ.Χ., ο Εθνικός Κορνήλιος και η οικογένειά του έλαβαν μια έκχυσι αυτού του ιδίου πνεύματος ως ένα περαιτέρω μέρος αυτής της πρώτης εκπληρώσεως. (Πράξεις 10:44) Στην τελεία εκπλήρωσι η πρώτη δόσις έγινε στην άνοιξι του 1919, όταν το πνεύμα εξεχύθη για να θέση στο έργον το κεχρισμένο Χριστιανικό υπόλοιπο που επέζησε της κρίσεως του ναού, η οποία έλαβε χώραν στο 1918. Κατόπιν, μετά τριάμισυ έτη, στο φθινόπωρο του 1922, η τάξις Ρουθ και Εσθήρ του κεχρισμένου υπολοίπου άρχισε να έρχεται και ετέθη στο έργον. Αυτά τα συμβάντα του 1919 και του 1922 είναι αμέσως παράλληλα προς τα συμβάντα του 33 και 36 μ.Χ.

ΠΩΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΙ, ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝΤΑΙ

18. Πώς μπορούν οι προφητείες ν’ αποδειχθούν αληθινές;

¹⁸ Πώς μπορεί ν’ αποδειχθή ότι οι προφητείες είναι αληθινές για να περιμένωμε την εκπλήρωσι; Η ίδια η Βίβλος δίνει τον κανόνα που καθιστά ικανόν τον αληθινόν λάτρην να προσδιορίση αν μια προφητεία είναι αληθινή ή ψευδής. Υπάρχουν τρία μέρη στον κανόνα. Πρώτον, ο προφήτης πρέπει να ομιλή εν ονόματι του Ιεχωβά, φανερώνοντας έτσι εξουσία για να ομιλή. Δεύτερον, τα λόγια της προφητείας πρέπει να τείνουν να στρέψουν τον ακροατή προς τον Ιεχωβά για μια αληθινή λατρεία. Τρίτον, η προφητεία πρέπει κάποτε να έχη μια πρώτη ή αρχική εκπλήρωσι. (Δευτερονόμιον 18:20, 21· 13:1-5· 18:22) Οι προφήτες που επροφήτευαν στον βασιλέα Αχαάβ ήσαν ψευδείς επειδή δεν ωμιλούσαν εν ονόματι τον Ιεχωβά. (2 Χρονικών 18:5) Οι προφήτες που αναφέρονται εις Ιερεμίαν 2:8 ήσαν επίσης ψευδείς επειδή δεν έστρεφαν τους ακροατάς στο να βρουν ωφέλεια στας οδούς του Κυρίου. Λίγο προτού πολιορκηθή η Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους, ο Ιερεμίας ωνείδιζε τον βασιλέα Σεδεκία για το ότι οι προφήτες του που είχαν προείπει ότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος δεν θα ερχόταν εναντίον της Ιερουσαλήμ, ήσαν πράγματι ψευδείς προφήται επειδή η προφητεία τους δεν εξεπληρώθη. (Ιερεμίας 37:19) Μια άλλη δοκιμή που μπορεί να γίνη στις αποκαλύψεις και τις εμπνευσμένες εκφράσεις ως προς το αν είναι αληθινές ή όχι, βρίσκεται γραμμένη εις 1 Ιωάννου 4:1: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.» Για τις πολλές εκείνες προφητείες που είχαν τις μερικές εκπληρώσεις των σε περασμένους καιρούς και έτσι αποδείχθηκαν αληθινές, μπορούμε να είμεθα πολύ βέβαιοι ότι οι πλήρεις εκπληρώσεις των θα γίνουν τελείως στον ωρισμένο καιρό του Θεού.

19. Πότε μπορούν να κατανοηθούν οι προφητείες; Ποιοι είναι οι ερμηνευταί;

¹⁹ Πότε μπορούν να κατανοηθούν οι προφητείες; Ο Κύριος είπε στον Δανιήλ, «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους, και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού.» (Δανιήλ 12:4) Αυτό δείχνει ότι οι περαιτέρω εκπληρώσεις των προφητειών είναι σφραγισμένες ώσπου να φανούν τα πραγματικά γεγονότα που αρχίζουν να τις εκπληρώνουν. Έτσι φαίνεται πως είναι λογικός και βέβαιος ο κανών ότι οι προφητείες δεν μπορούν να κατανοηθούν παρά όταν είναι σε πορεία εκπληρώσεως ή έχουν εκπληρωθή. Ο Ιεχωβά ως ο μέγας Ερμηνευτής καθιστά γνωστή τη σημασία των αποκαλύψεών του στον ωρισμένο του καιρό, η δε θεωρητική εξέτασις των προφητειών από τους ανθρώπους δεν μπορεί να φέρη στο φως την αληθινή τους σημασία πριν από τον καιρόν αυτόν. Ο Ιεχωβά έχει προμηθεύσει έναν αγωγόν, την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου», που δίνει πνευματική «τροφήν εν καιρώ», η πνευματική δε αυτή τροφή περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την κατανόησι των προφητειών στην πορεία της εκπληρώσεώς των. (Ματθαίος 24:45) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά οι ίδιοι δεν είναι, ούτε μπορούν να είναι ερμηνευταί των προφητειών. Αλλά καθώς οι ‘υπερέχουσες εξουσίες’, ο Ιεχωβά και ο Ιησούς Χριστός, αποκαλύπτουν τις ερμηνείες μέσω του αγωγού που επρομήθευσαν, ο λαός του Θεού τις καθιστά αμέσως γνωστές σε όλο τον κόσμο για να ενισχύση την πίστι όλων εκείνων που αγαπούν τη δικαιοσύνη.

ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΙΣ ΣΗΜΕΡΑ

20, 21. Με ποια έννοια οι μάρτυρες του Ιεχωβά προφητεύουν σήμερα;

²⁰ Αφού το Ιωήλ 2:28, που έχει την τελεία του εκπλήρωσι μετά το 1919, προλέγει ότι ο Θεός θα εκχύση το πνεύμα του σε ανθρώπους κάθε είδους και «θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροι σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις», με ποια έννοια, λοιπόν, προφητεύουν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά; Ο λαός του Ιεχωβά δεν κατέχει δυνάμεις εμπνεύσεως σήμερα. Εν τούτοις, προσεύχεται εξακολουθητικά για να λάβη περισσότερο από το άγιο πνεύμα του Θεού ώστε να κατανοήση τις πολλές προφητείες που έχουν ήδη καταγραφή και διαφυλαχθή για το τελικό έργο διακηρύξεως που επιχειρούν τώρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί γνωρίζουν ότι οι θεόπνευστες, αλάθητες προφητικές Γραφές θα εκπληρωθούν ορθά ως προς αυτούς. Με επιμέλεια μελετούν τις οράσεις και τα ενύπνια των πιστών ανδρών του Θεού κατά τους αρχαίους χρόνους. Μπορούν να παραθέτουν και ν’ αντιγράφουν τα όσα έγραψαν οι εμπνευσμένοι άνθρωποι του Θεού και να τα εφαρμόζουν σύμφωνα με τα γεγονότα. Μπορούν να παρατηρούν πώς ο Θεός ερμηνεύει αυτές τις Γραφές δια του Ιησού Χριστού μέσω των συμβάντων και γεγονότων που αυτός κάνει να εμφανισθούν. Είναι τότε πιστοί στη γνωστοποίησι και διακήρυξι των αποκαλυμμένων προφητειών έως τα πέρατα της γης. Οι κηρύττοντες προφήται του Ιεχωβά του εικοστού αιώνος είναι εκείνοι που περιτρέχουν τη Γραφή για ν’ αποκτήσουν την αυξανόμενη γνώσι των θείων δηλώσεων.—Δανιήλ 12:4.

²¹ Ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά στιγματίζονται από τον παλαιό κόσμο ως προφήται καταδίκης, εν τούτοις στην πραγματικότητα είναι αγγελιαφόροι φωτός για κείνους που επιθυμούν την αληθινή θρησκεία. «Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, δια να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς. Τα οποία και λαλούμεν, ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του Πνεύματος του Αγίου, συγκρίνοντες τα πνευματικά προς τα πνευματικά.» (1 Κορινθίους 2:12, 13) Έτσι, καθώς οι γενναίοι προφήται του αρχαίου Ισραήλ, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα υπερασπίζουν το μέρος του Θεού στο μεγάλο επίμαχο ζήτημα, προειδοποιούν τους ανθρώπους για την ημέρα της οργής του Θεού και δίνουν σοφή συμβουλή στους ειλικρινείς για να μπορέσουν να βρουν την οδόν της διαφυγής. Κανένας—ούτε ο εντονώτερος—διωγμός δεν θα κάμη τους συγχρόνους προφήτας του Θεού να παρεκκλίνουν από την εκπλήρωσι της αποστολής των ως νέφους μαρτύρων της υπεροχής του Ιεχωβά Θεού.

1914 Ένα Χαρακτηριστικό Έτος

«Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.»—Λουκάς 21:24.

 1. Σε ποια έκτασι φαίνεται ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έδωσαν από πριν δημοσιότητα στο έτος 1914;

«ΤΟ ΤΕΛΟΣ όλων των βασιλείων στο 1914!» Τέτοια ήταν η χτυπητή επικεφαλίς ενός άρθρου για τους μάρτυρας του Ιεχωβά που δημοσιεύθηκε σ’ ένα κοσμικό περιοδικό με τίτλο «Περιοδικό του Νέου Κόσμου» στο τεύχος του της 30ής Αυγούστου 1914. Ακολουθεί ένα απόσπασμα του άρθρου αυτού. «Ο τρομερός πόλεμος που εξερράγη στην Ευρώπη εξεπλήρωσε μια ασυνήθιστη προφητεία. Επί ένα τέταρτο του περασμένου αιώνος, μέσω κηρύκων και μέσω του τύπου, οι Διεθνείς Σπουδασταί της Γραφής, περισσότερο γνωστοί ως ‘Πιστοί της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος’, διεκήρυτταν στον κόσμο ότι η ημέρα της οργής που προφητεύεται στη Βίβλο θα εχάραζε στο 1914. ‘Στρέψετε την προσοχή σας στο 1914’ ήταν η κραυγή των εκατοντάδων των περιοδευόντων ευαγγελιστών οι οποίοι, αντιπροσωπεύοντας την παράδοξη αυτή δοξασία, διέσχιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις τη χώρα, εξαγγέλλοντας τη διδασκαλία ότι η ‘Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς’. Μολονότι εκατομμύρια ανθρώπων πρέπει να άκουσαν αυτούς τους ευαγγελιστάς· μολονότι ένα από τα βιβλία τους, Ο Καιρός Εστιν Εγγύς, είχε κυκλοφορία τεσσάρων εκατομμυρίων αντιτύπων και πλέον, και μολονότι η διακήρυξίς των έγινε γνωστή με θρησκευτικές δημοσιεύσεις και με τον κοσμικό τύπο που περιλαμβάνει εκατοντάδες εφημερίδων της χώρας, καθώς και μέσω διαλέξεων, συζητήσεων, τάξεων μελέτης και ακόμη κινηματογραφικών προβολών, ο μέσος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει αυτή η κίνησις της ‘Χαραυγής της Χιλιετηρίδος’.»

 2, 3. Ποιος χρονολογικός υπολογισμός έγινε για την εξακρίβωσι του 1914, όπως δημοσιεύθηκε στους Τρεις Κόσμους και στη Σκοπιά του 1880;

² Αυτή η καταπληκτική διακήρυξις παγκοσμίου διαφέροντος άρχισε πραγματικά να γίνεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά 37 περίπου χρόνια πριν από το χαρακτηριστικό έτος 1914. Στο 1877 ακριβώς ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά των μαρτύρων του Ιεχωβά, ως ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου Οι Τρεις Κόσμοι, εξήγησε σ’ αυτό το βιβλίο τη Γραφική αυτή χρονολογία. «Η εβδομηκονταετής αιχμαλωσία ετελείωσε στο πρώτο έτος του Κύρου, που ήταν το 536 π.Χ. Συνεπώς, είχε αρχίσει εβδομήντα χρόνια πρωτύτερα, ή στο 606 π.Χ. Επομένως, στο 606 π.Χ. ετελείωσε η βασιλεία του Θεού, το διάδημα αφαιρέθηκε, και όλη η γη εδόθηκε στους Εθνικούς. 2.520 έτη από το 606 π.Χ. θα τελειώσουν στο 1914. . . . «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών», (Λουκάς 21:24) συνεπώς, θα είναι πατουμένη έως το 1914 μ.Χ., οπότε είναι ο καιρός της αναστάσεως και επιστροφής του ‘όλου οίκου Ισραήλ’.»—Σελ. 83, 165 (στην Αγγλική).

³ Το ίδιο το περιοδικό Η Σκοπιά ήδη από το 1880 έδειξε τη σπουδαιότητα του έτους αυτού, κατά το οποίο προωρίζετο να γίνη η αλλαγή στην εξουσία της γης. «Έχει συχνά καταδειχθή ότι αυτή είναι η βάσις και το κλειδί των Καιρών των Εθνών (Λουκάς 21:24), ή της διαρκείας της Εθνικής κυριαρχίας επάνω στην Ιερουσαλήμ. Ένας καιρός είναι ένα έτος· ένα προφητικό έτος είναι 360 συνήθη έτη . . . επτά καιροί είναι 2.520 έτη. Από το 606 π.Χ. οπότε άρχισε η ερήμωσις της Ιερουσαλήμ, 2.520 έτη φθάνουν στο 1914 μ.Χ.» «‘Οι καιροί των εθνών’ εκτείνονται έως το 1914, και η ουράνια βασιλεία δεν θα έχη πλήρη εξουσία έως τότε.»—Η Σκοπιά της Σιών, Ιούνιος 1880 και Μάρτιος 1880.

 4. Από το 1914 και έπειτα τι ισχυρίσθησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ότι συνέβη στο 1914; Ποια ερωτήματα εγείρονται;

⁴ Όχι μόνο πριν από το 1914, αλλά και από το έτος αυτό και έπειτα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολούθησαν να γράφουν κατ’ επανάληψιν για τη σημασία της σπουδαίας αυτής χρονολογίας. Στη συνέλευσί τους που έγινε στη Φιλαδέλφεια στις 22 Νοεμβρίου 1947, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που ανήρχοντο σε 20.649, ομοθύμως ενέκριναν μια απόφασι, μέρος της οποίας έλεγε: « . . . τα παγκόσμια γεγονότα από το 1914 και έπειτα, αρχίζοντας με τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκπληρώνουν τις προφητείες σχετικά με το τέλος αυτού του κόσμου και έτσι φανερώνονται ως το ορατό σημείο της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά δια του Χριστού του σ’ αυτό το αξιοσημείωτο έτος· . . . συναθροισθήκαμε ενωμένοι, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητος, γλώσσης, χρώματος ή προηγουμένου θρησκευτικού δεσμού, προς τον ενθρονισμένον από τον Ιεχωβά Βασιλέα του νέου κόσμου Χριστόν Ιησούν, ο οποίος τώρα ίσταται στο Όρος Σιών ως Σημείον για τους λαούς.» Όλα αυτά σημαίνουν ότι η θεία κυριαρχία, όπως εξησκείτο άλλοτε από τον Θεό επάνω στη γη, επρόκειτο να αποκατασταθή πράγματι στο έτος 1914. Καθώς προελέχθη, βαρυσήμαντα γεγονότα συνέβησαν τότε και εξακολουθούν να λαμβάνουν χώραν συμβάντα που επηρεάζουν πολύ την τύχη κάθε είδους ανθρώπων επάνω στη γη σήμερα. Ποια είναι, λοιπόν, η θεία κυριαρχία και γιατί έφθασε ν’ αποτελή ένα παγκόσμιο επίμαχο ζήτημα; Γιατί υπήρξε ένα διάλειμμα εξήντα σχεδόν αιώνων στην εξάσκησί της επάνω σε όλη τη γη; Ποιες αποδείξεις υπάρχουν ότι ο Θεός έχει αναλάβει την κυριαρχία του επάνω στη γη, και τι αυτό προοιωνίζεται για το ανθρώπινο γένος;

 5, 6. Τι είναι κυριαρχία; Ποιος είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, και πώς συμβαίνει αυτό; Ποιο είδος κυβερνήσεως εγκρίνει;

⁵ Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του σύμπαντος. Αυτό είναι το μέγιστο γεγονός. Είναι μια βασική αρχή αληθείας. Στους ουρανούς ο Θεός έχει εξασκήσει το δικαίωμα της κυριαρχίας του από την αρχή ακόμη της δημιουργίας. Η κυριαρχία ορίζεται ως η υπερτάτη, απόλυτη, ανεξέλεγκτη εξουσία με την οποία κυβερνάται οποιαδήποτε κοινωνία πλασμάτων.a Κυριαρχία είναι η πηγή οποιασδήποτε εξουσίας για την εγκαθίδρυσι και τον προσδιορισμό κυβερνήσεως. Είναι η κυριαρχική εξουσία που καθορίζει το είδος της κυβερνήσεως που θα άρχη επάνω σε μια ομάδα πλασμάτων. Συνεπώς η κυβέρνησις οποιασδήποτε ομάδος πλασμάτων είναι η εξωτερική ορατή εκδήλωσις της κυριαρχικής εξουσίας που βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν.b

⁶ Ο Ιεχωβά Θεός, δυνάμει του ότι είναι ο δημιουργός, βρίσκεται σε τέτοια προεξέχουσα, πανίσχυρη θέσι ώστε μπορεί νομίμως και εμπράκτως να προσδιορίση το είδος της κυβερνήσεως που θα κυβερνήση τα ευπειθή πλάσματα του. (Έξοδος 6:3· Αμώς 4:12, 13, Ο΄) Το είδος της κυβερνήσεως που ο Ιεχωβά ως κυρίαρχος ενέκρινε πριν από ανείπωτους αιώνες για το σύμπαν ήταν μια θεοκρατική κυβέρνησις. Αυτό, ακριβώς, το ίδιο είδος κυβερνήσεως θα συνδέση το σύμπαν σε μια επικράτεια ειρήνης και ασφαλείας για το μέλλον. Η Θεοκρατία είναι μια κυβέρνησις κάτω από την άμεση διεύθυνσι και διαχείρισι του Υψίστου Θεού. Έτσι, ως ένας ανάσσων κυρίαρχος, ο Θεός συμμετέσχε άμεσα μέσω διωρισμένων αντιπροσώπων στη διαχείρισι των κυβερνήσεών του.

ΑΜΦΙΣΒΗΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

 7, 8. Τι συνέβη στην κυβέρνησι που εξουσιοδοτήθηκε αρχικά στην Εδέμ; Περιγράψατε το αξίωμα του πρώτου αοράτου άρχοντος του τελείου ανθρώπου.

⁷ Η ανταρσία του ανθρώπου στην Εδέμ ετερμάτισε για ένα χρονικό διάστημα τη φανερή εξάσκησι θείας κυριαρχίας επάνω σε ολόκληρη τη γη και όλους τους κατοίκους της. Τότε φάνηκε να εκδηλώνεται μια υποθετική κυριαρχία από ένα πνευματικό πλάσμα που προηγουμένως ήταν ένας έμπιστος αξιωματούχος στην παγκόσμια κυβερνητική οργάνωσι του Θεού, η οποία κυβέρνησις εξεικονίζεται στη Βίβλο από ένα λόφο ή όρος. (Ησαΐας 2:2, 3) Επάνω σ’ αυτόν τον λόφο ή όρος του Θεού βρίσκονται τα υψηλής τάξεως πνευματικά πλάσματα που είναι γνωστά ως χερουβείμ. Αυτά τα χερουβείμ περιβάλλουν τον θρόνον του Ιεχωβά και υποτίθεται ότι είναι υποστηρικταί της παγκοσμίου κυριαρχίας του. (Ψαλμός 80:1) Σ’ ένα απ’ αυτά τα χερουβείμ είχε δοθή το νόμιμο δικαίωμα να εξασκή κυβερνητική προστασία επάνω στον πρώτο τέλειο άνδρα και τη γυναίκα στην Εδέμ και στο γένος που θα προήρχετο απ’ αυτούς. Είχε τοποθετηθή από τον Ιεχωβά Θεό στη θέσι του αντιπροσωπευτικού κηδεμόνος του ανθρωπίνου γένους. (Ιεζεκιήλ 28:14) Η Βίβλος δίνει μια περιγραφή του πρώτου αυτού θεοκρατικού άρχοντος του ανθρωπίνου γένους, ο οποίος αργότερα εστασίασε, και τον περιγράφει υπό την τυπική μορφή του «βασιλέως της Τύρου».

⁸ «Υιέ ανθρώπου, ανάλαβε θρήνον επί τον βασιλέα της Τύρου, και ειπέ προς αυτόν, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Συ επεσφράγισας τα πάντα, είσαι πλήρης σοφίας, και τέλειος εις κάλλος. Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού· Ήσο περιεσκεπασμένος από παντός λίθου τιμίου, . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον, δια να επισκιάζης· και εγώ σε έστησα· Ήσο εν τω όρει τω αγίω του Θεού· περιεπάτεις εν μέσω λίθων πύρινων. Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι. Εκ του πλήθους του εμπορίου σου ενέπλησαν το μέσον σου από ανομίας, και ήμαρτες.»—Ιεζεκιήλ 28:12-16, Α.Σ.Μ.

 9. Ποιο ζήτημα ηγέρθη με την ανταρσία; Ποια άμεσα βήματα έκαμε ο Ιεχωβά γι’ αυτή την υπόθεσι;

⁹ Η αφήγησις της Γραφής για την ανταρσία της Εδέμ είναι γνωστή σε πάρα πολλά άτομα και δεν είναι ανάγκη να την πραγματευθούμε δια μακρών εδώ. (Γένεσις 3:1-8) Αμέσως αφού εξετελέσθη η φανερή πράξις που αποτελούσε πρόκλησι του κυριαρχικού θελήματος του Θεού, ο Ιεχωβά, ο Υπέρτατος Κριτής, συνέστησε δικαστήριο. Ο Κυρίαρχος Θεός αφήρεσε την εξουσία από αυτόν τον πρώτον κυβερνητικόν άρχοντα του ανθρώπου και δικαίως κατεδίκασε σε τελική εκμηδένισι το άπιστο αυτό χερούβ, το οποίο με τη μορφή ενός όφεως εξετέλεσε μια ανήκουστη έως τότε προδοσία εναντίον της Κυριαρχικής Εξουσίας του Σύμπαντος. Με την ποταπή πράξι του είχε τώρα εγείρει ένα ζήτημα για την υπεροχή του Θεού, το οποίον ο Ιεχωβά αμέσως απεδέχθη και απεφάσισε να το διεκδικήση. Ο Ιεχωβά ακόμη εξέφερε την πρώτη γραπτή προφητεία του, στην οποία, με κεκαλυμμένη φρασεολογία, προλέγει την χορήγησι εξουσίας σ’ ένα νέον άρχοντα, ένα σπέρμα—βασιλέα και διεκδικητήν. (Γένεσις 3:14, 15) Η απόφασις του Θεού να τακτοποιήση αυτό το μεγάλο ζήτημα με τον δικό του τρόπο, κατεδείχθη έπειτα από χρόνια στη διαμάχη που ανεπτύχθη μεταξύ του Ιεχωβά και του Φαραώ της Αιγύπτου.—Έξοδος 9:16· Ρωμαίους 9:17.

10, 11. Περιγράψατε το διαζύγιο του Σατανά από την οργάνωσι του Θεού.

¹⁰ Αμέσως έπειτα από την πρώτη αυτή ημέρα της κρίσεως το νόμιμο δικαίωμα της κυβερνητικής κηδεμονίας αφαιρέθηκε από αυτόν τον ένοχον στασιαστικόν αντίδικον, ο οποίος τώρα έγινε γνωστός ως Σατανάς ο Διάβολος. Αυτός δεν ήταν πια ο αντιπρόσωπος του Ιεχωβά Θεού. Η απόλυσίς του αποτελούσε επί πλέον ένα νόμιμο διαζύγιο από την όμοια με όρος οργάνωσι του Θεού.c Έχομε άρα γε μια αναγραφή της σύντομης αυτής απολύσεως; Μάλιστα, η Βίβλος με θεία αποκάλυψι μάς εκθέτει το περιεχόμενο του εγγράφου διαζυγίου του Θεού. Η απόφασις του διαζυγίου καθαρά δείχνει ότι μια συμφιλίωσις μεταξύ του στασιαστού Σατανά και του Παγκοσμίου Κυριάρχου τον οποίον αυτός εχλεύασε, είναι εντελώς αδύνατη. Ας μιλήση η αποκάλυψις μόνη της.

¹¹ «Δια τούτο σε απέρριψα ως βέβηλον από το όρος του Θεού· . . . Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου· έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου· θέλω σε ρίψει κατά γης· θέλω σε εκθέσει ενώπιον των βασιλέων, δια να βλέπωσιν εις σε. Εβεβήλωσας τα ιερά σου δια το πλήθος των αμαρτιών σου, δια τας αδικίας του εμπορίου σου· δια τούτο θέλω εκβάλει πυρ εκ μέσου σου, το οποίον θέλει σε καταφάγει· και θέλω σε καταστήσει σποδόν επί της γης, ενώπιον πάντων των βλεπόντων σε. Πάντες οι γνωρίζοντες σε μεταξύ των λαών θέλουσιν εκπλαγή δια σε· φρίκη θέλεις είσθαι, και δεν θέλεις υπάρξει έως αιώνος.»—Ιεζεκιήλ 28:16-19, Μ.Μ.

12. Δώστε απόδειξι ως προς την έκτασι της δράσεως που ήταν ανοιχτή στο Σατανά μετά το διαζύγιό του.

¹² Όταν στον καιρό της Εδέμ αφαιρέθηκε η εξουσία από τον Σατανά και νομίμως διεζεύχθη για πάντα από τη θεοκρατική κυβερνητική οργάνωσι του Θεού, αυτό δεν εσήμαινε ότι εξετοπίσθη από το να είναι παρών επάνω στη γη όπου θα μπορούσε να επηρεάζη την ανάπτυξι του πολιτισμού προς την κατεύθυνσι των ιδιοτελών του σκοπών, ή από το να επικοινωνή με τους αγγέλους στον ουρανό. «Ημέραν δε τινα, ήλθον οι υιοί του Θεού δια να παρασταθώσιν ενώπιον του Κυρίου, και μεταξύ αυτών ήλθε και ο Σατανάς. Και είπεν ο Κύριος προς τον Σατανάν, Πόθεν έρχεσαι; Και ο Σατανάς απεκρίθη προς τον Κύριον, και είπε, Περιελθών την γην, και εμπεριπατήσας εν αυτή, πάρειμι. Και είπεν ο Κύριος προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού; Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Κύριον, και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν, και την οικίαν αυτού, και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γης· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Κύριος προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου. Και εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Κυρίου.»—Ιώβ 1:6-12.

13, 14. (α) Τι φανερώνει η δήλωσις «Περιελθών την γην, και εμπεριπατήσας εν αυτή»; (β) Τι δείχνει το ιστορικό των κυβερνήσεων του ανθρώπου;

¹³ Η παραπάνω συνδιάλεξις ή συνομιλία μεταξύ του Παγκοσμίου Κυριάρχου Ιεχωβά και του απερριμμένου, ψευδοκυριάρχου Σατανά, που ανεγράφη κατά τον δέκατον πέμπτον αιώνα π.Χ., ή 2.500 περίπου χρόνια μετά την ανταρσία της Εδέμ, αποκαλύπτει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτον, με τα λόγια του Σατανά «περιελθών την γην, και εμπεριπατήσας εν αυτή» φανερώνεται ότι αυτός είχε επίγεια συμφέροντα με το πεπτωκός ανθρώπινο γένος που χρειαζόταν την εποπτεία του ως ενός αοράτου αυτοεγκαθιδρυμένου κυριάρχου. Έχοντας κάνει ανεξάρτητο τον εαυτό του με ό,τι εθεωρούσε επιτυχή απόσπασι από τη θεοκρατική κυβέρνησι, από τότε και έπειτα ο Σατανάς ως ένας μίμος κυρίαρχος επεζήτησε να περιβάλη με εξουσία επάνω στο πεπτωκός ανθρώπινο γένος πολλά και διάφορα είδη κυβερνήσεων δικού του σχεδίου. Από την πρώτη του προσπάθεια να εγκαθιδρύση βασιλική κυβέρνησι στη Βαβυλώνα κατά τον καιρό του Νεβρώδ έως τον σημερινό καιρό, όλες οι πολλές μη θεοκρατικές κυβερνήσεις υπήρξαν δικής του επινοήσεως και εξουσιοδοτήσεως.—Γένεσις 10:8-10.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΕΘΝΗ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

¹⁴ Τα γεγονότα δείχνουν ότι όλα τα πολυάριθμα πειράματα διοργανώσεως επιγείων κυβερνήσεων αρχαίων και συγχρόνων, από τις απόλυτες μοναρχίες δεξιά έως τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην άκρα αριστερά, έχουν το καθένα τους το ιστορικό του που δείχνει ότι κάθε κυβέρνησις απ’ αυτές υπήρξε σκληρή, χωρίς όρασι, διεφθαρμένη, βεβαρημένη με καταχρήσεις, καταδυναστευτική, κτηνώδης, ότι κατεδίωξε τους αληθινούς λάτρεις του Θεού, παρέβη την αιώνια διαθήκη όσον αφορά την ιερότητα της ζωής και επροκάλεσε αιματηρούς πολέμους. (Γένεσις 9:4-6, 16) Η καθεμιά είχε την ακμή της και κατόπιν ετελείωσε με βίαιο τρόπο. Η κυρίαρχη δύναμις που εξουσιοδότησε αυτές τις άθλιες αποτυχημένες κυβερνήσεις δεν μπορούσε να είναι ο αληθινός Παγκόσμιος Κυρίαρχος. Μάλλον, η απόδειξις είναι συντριπτική ότι ο Σατανάς, ο Δράκων, ήταν εκείνος που απεπειράθη να δώση κυριαρχική δύναμι και εξουσία σ’ αυτές τις ασεβείς κυβερνήσεις. (Αποκάλυψις 13:2 και Εφεσίους 6:12) Πραγματικά, από την πτώσι του Αδάμ και της Εύας έως σήμερα, ολόκληρη η άπιστη ανθρώπινη κοινωνία ήλθε κάτω από τον έλεγχο αυτού του ψευδούς, πανούργου κυριάρχου, ο οποίος κατέστησε τον εαυτό του ‘θεόν του αιώνος τούτου’. (2 Κορινθίους 4:4, Κείμενον) Καμμιά απολύτως ελπίς αιωνίου ζωής και μονίμου ασφαλείας δεν συνδέεται με την κοινωνία του παρόντος παλαιού κόσμου και με τις κυβερνήσεις του, διότι τα θεμέλιά των δεν είναι ριζωμένα στον Θεό, αλλά βρίσκονται διεζευγμένα μαζί με τον Σατανά από την εποχή του Αδάμ και έπειτα.—Γένεσις 3:16-19.

15, 16. (α) Ποια αποκάλυψις γίνεται με τα λόγια «Δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν;» (β) Ποια αναγνώρισι έδωσε ο Θεός στους αληθινούς λάτρεις του επάνω στη γη;

¹⁵ Η συνομιλία που αναφέραμε παραπάνω ότι έγινε στον ουρανό για τον Ιώβ, παρέχει μια άλλη διαφωτιστική αποκάλυψι. Αυτή την αντλούμε από το παράπονο του Σατανά, «Δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν;» Τούτο φαίνεται να δείχνη ότι αμέσως μετά την ανταρσία, ο Ιεχωβά ανέλαβε ανεξάρτητη ενέργεια για όσα συμφέροντα είχε στη γη άσχετα με τον Σατανά, και ότι εξασκούσε συντριπτικά υπέρτερη εξουσία οποτεδήποτε ευηρεστείτο. Τα γεγονότα που αναφέρονται στις Γραφές υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Ο Ιεχωβά ανέλαβε άμεσον έλεγχο του κήπου της Εδέμ και ανέθεσε τη φροντίδα του στα χέρια άλλων ισχυρών χερούβ που ήσαν πιστά σ’ αυτόν. (Γένεσις 3:24) Σε οποιονδήποτε από το ανθρώπινο γένος που απέδιδε αληθινή λατρεία σ’ αυτόν, ο Θεός τώρα διευθέτησε να δώση ειδική κηδεμονία, όχι μέσω μιας θεοκρατικής κυβερνήσεως, όπως είχε αρχικά προορίσει για το σπέρμα του Αδάμ, αλλά με άμεση αγγελική προστασία.

¹⁶ Ξέρομε ότι ο Ιεχωβά επολιτεύθηκε κατά άμεσο τρόπο με τον Άβελ, τον Ενώχ και τον Νώε, δίνοντάς τους αποκαλύψεις του θελήματος του. Έτσι αυτοί είχαν την αναγνώρισι του Θεού. (Γενεσις 4:4· 6:8· Ιούδας 14) Ο Θεός έδωσε την αναγνώρισί του στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, οι οποίοι ζούσαν χωριστά από τις κυβερνήσεις του κόσμου του Σατανά και οι οποίοι είχαν ένα φύλακα άγγελον για να τους οδηγή στην Παλαιστίνη. (Γένεσις 22:15· 24:7· 31:11· 48:16) Ο άγγελος του Ιεχωβά μίλησε στον Μωυσή από την πύρινη φλόγα μιας βάτου. (Πράξεις 7:30, 35) Μόλις οι στρατιές του Ισραήλ ξεκίνησαν από την Αίγυπτο στο 1513 π.Χ., ο άγγελος του Ιεχωβά μετεκινήθη από την πρωτοπορία των Ισραηλιτών και ήλθε πίσω τους, για να ενεργή ως οπισθοφυλακή που θα εμπόδιζε τον Αιγυπτιακό στρατό από του να τους προφθάση και τους κατασφάξη. (Έξοδος 14:19) Μετά τις ημέρες της τυπικής θεοκρατίας του Ισραήλ, όταν ο λαός του Θεού ήταν αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, ο Μιχαήλ, ο φύλαξ άγγελος άρχων του Ισραήλ, εκτελούσε έργον προστασίας των συμφέροντων του Ιεχωβά στη γη. Αυτός ο φύλαξ άγγελος του Ισραήλ ήταν αναμφιβόλως ο Ιησούς Χριστός στην προανθρώπινη ύπαρξί του.—Δανιήλ 10:13, 21· Αποκάλυψις 12:7.

17. Ποια προμήθεια έγινε για να εκδηλωθή η θεία φροντίδα υπέρ των αληθών Χριστιανών; Δώστε αποδείξεις.

¹⁷ Όπως ακριβώς ο Σατανάς δεν ασκούσε καμμιά θεοκρατική, κυριαρχικά δοσμένη εξουσία επάνω στους αληθινούς λάτρεις του Θεού πριν από τον καιρό του Ιησού, έτσι και στις ημέρες του Ιησού και των πρώτων Χριστιανών ο Ιεχωβά είχε φροντιστάς αγγέλους για να προστατεύουν το λαό του ‘από την εξουσία του σκότους’. Ο Ιησούς, μιλώντας για τον Σατανά, είπε, «Δεν έχει ουδέν εν εμοί.» (Κολοσσαείς 1:13 και Ιωάννης 14:30) Έπειτα είναι η περίπτωσις του Πέτρου όταν τον απελευθέρωσε από τα φονικά χέρια του Ηρώδου ο άγγελος του Ιεχωβά. (Πράξεις 12:6-11) Ο Παύλος λέγει σχετικά με τους προστάτας αγγέλους: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα [άγγελοι], εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;» (Εβραίους 1:14) Έτσι, εις πείσμα των πιεστικών κυβερνήσεων του Σατανά και των ισχυρών των δυνάμεων καταδιώξεως, ο λαός του Ιεχωβά σε όλους τους αιώνες στάθηκε αποχωρισμένος και επέζησε. Μόνον εκείνοι που έδειξαν έλλειψι πίστεως και συμβιβάσθηκαν, έθεσαν τους εαυτούς των έξω από την ειδική φροντίδα του Θεού. Ακόμη και σήμερα, όλοι εκείνοι που αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνίας του νέου κόσμου, τόσο το κεχρισμένο υπόλοιπο, όσο και τα «άλλα πρόβατα», εξήλθαν πραγματικά από τη δουλεία της Βαβυλώνος και έχουν διαφύγει την αρπάγη του Σατανά. (Αποκάλυψις 18:4· 2 Κορινθίους 6:15) Ενώ ο Σατανάς πάντοτε επεδίωξε να υποστηρίξη το μέρος του στο επίμαχο ζήτημα της κυριαρχίας εξαναγκάζοντας όλους τους ανθρώπους να υπαχθούν κάτω από τον έλεγχο της ψευδούς κυριαρχίας του, το επόμενο όμως εδάφιο αποδείχθηκε αληθινό: «Ο άγγελος του Ιεχωβά στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν, και ελευθερώνει αυτούς.»—Ψαλμός 34:7, Α.Σ.Μ.

18. Σε ποια έκτασι προσπάθησε ο Σατανάς να μιμηθή την κυριαρχία του Ιεχωβά, και πόσο μεγάλος έγινε;

¹⁸ Υπάρχει ένα τελικό ζήτημα στην αυθάδη συνομιλία του Σατανά με τον Ιεχωβά για τον Ιώβ, που το σημειώνομε διασκεδαστικά. Ο Σατανάς δεν ήταν ο πανίσχυρος κυρίαρχος που αρχικά ενόμιζε ότι επρόκειτο να γίνη. Το γεγονός ότι ο Θεός τον καλεί σε συζήτησι λέγοντας «Πόθεν έρχεσαι;» δείχνει ότι ο Ιεχωβά είχε την υπεροχή. Ο Σατανάς φοβισμένος έλαβε, ούτως ειπείν, απολογητική στάσι. Το περαιτέρω γεγονός ότι ο Σατανάς παραπονείται για την ‘περίφραξι’ του Ιώβ, δείχνει ότι εθίγη από την επίδειξι της υπερτέρας δυνάμεως του Ιεχωβά που εξησκείτο όχι μόνο για την υπεράσπισι των αληθινών του λάτρεων επάνω στη γη, αλλά και σε ειδικές περιπτώσεις, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τον Κατακλυσμό, οπότε χωρίς δυσκολία ο Θεός εσάρωσε τον πολιτισμό που είχαν ιδρύσει επάνω στη γη οι άγγελοι του Σατανά· στη Βαβέλ, όπου ο Θεός εσύγχυσε τη γλώσσα του πρώτου επιγείου βασιλείου του Σατανά· και στην Αίγυπτο, όπου ο Ιεχωβά εγονάτισε την πρώτη παγκόσμια δύναμι για ν’ απελευθερώση τους Ισραηλίτες ‘με κραταιάν χείρα’. (Γένεσις 7:21-24· 11:7-9· Έξοδος 14:8) Τέλος ο Ιεχωβά έθεσε έναν περιορισμό ως προς το σημείο που θα μπορούσε να φθάση ο Σατανάς δοκιμάζοντας την ακεραιότητα του Ιώβ. (Ιώβ 1:12) Σημειώστε, επίσης, ότι ο Σατανάς εξεδήλωσε τη δέουσα εκτίμησι για τη δύναμι του Ιεχωβά με το να συμμορφωθή με τη διάταξι εκείνη. Δεν επεχείρησε να διεγείρη ανωφελώς τις πολύ υπέρτερες δυνάμεις του Ιεχωβά. Όλα αυτά παρουσίαζαν τον πλαστόν κυρίαρχον ως αδύνατον και κατώτερον και έδειχναν ότι η εξουσία του επάνω στη γη δεν περιελάμβανε τα πάντα. Πράγματι, αυτός είχε απλώς υπό τον έλεγχο του εκείνα τα μέρη όπου είχε τυφλώσει τους κατοίκους με τις ψευδείς του θρησκείες και τους είχε κρατήσει στις τάξεις του μέσω των ποικίλων κυβερνήσεων της επινοήσεώς του. Ποτέ αυτός δεν απήλαυσε αδιαμφισβήτητη εξουσία και έλεγχο επάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος, διότι πάντοτε υπήρξαν εκείνοι που προσεκολλήθησαν στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού και που απέβλεψαν στη μελλοντική αποκατάστασι μιας θείας, κυριαρχικά εξουσιοδοτημένης κυβερνήσεως επάνω σε όλη τη γη.—Εβραίους 11:10.

[Υποσημειώσεις]

Προσδιορισμός του Έτους από τα Γεγονότα και τη Γραφή

 1, 2. (α) Σε ποια περιοχή περιώριζε ο Ιεχωβά τη διαμάχη για την κυριαρχία; (β) Ποια τυπική κυβέρνησι ωργάνωσε, πώς αυτή ήλθε σε ύπαρξι, και τι τελικά συνέβη σ’ αυτήν;

ΟΠΩΣ ΕΙΔΑΜΕ, επί 2.500 περίπου χρόνια από τον Άβελ έως τον Μωυσή, ο Ιεχωβά είχε προμηθεύσει αγγελική προστασία για τους αληθινούς λάτρεις του ατομικώς. Τώρα είχε έλθει ο καιρός γι’ αυτόν να καταδείξη σε μικρή κλίμακα τι εσκόπευε τελικά να προμηθεύση για τους κατοίκους της γης σε μια παγκόσμια κλίμακα, δηλαδή, την αποκατάστασι της δικαιωματικής Του κυριαρχικής εξουσίας μέσω μιας νομοταγούς θεοκρατικής κυβερνήσεως. Στην ανάπτυξι του επιμάχου ζητήματος για την παγγήινη κυριαρχία, ο Θεός καθώρισε μια συμβολική περιοχή στην Παλαιστίνη με τέσσερα σύνορα, που έγινε γνωστή με το όνομα «Η Γη της Επαγγελίας». (Εβραίους 10:1· Γένεσις 15:18-21· Έξοδος 23:31· Δευτερονόμιον 34:1-4· Εβραίους 11:9) Ως λυτρωτής στο 1513 π.Χ. ο Ιεχωβά εξαγόρασε τους Ισραηλίτες ως λαό του, τους απελευθέρωσε από την Αίγυπτο και τους ωργάνωσε κάτω από μια τυπική θεοκρατική κυβέρνησι, την οποία περιέβαλε με την εξουσία της κυριαρχίας του, και μάλιστα έγινε ο αόρατος άρχων των. (Έξοδος 6:6· 19:6· Δευτερονόμιον 33:2-5· Ησαΐας 33:22) Έφερε τον λαό Του στη Γη της Επαγγελίας για να την καταλάβη στο 1473 π.Χ. Έπειτα από έξη χρόνια είχαν σε μεγάλο βαθμό εκδιώξει και καθυποτάξει τους πρώην κατοίκους που δεν είχαν νόμιμο δικαίωμα στη γη, αλλ’ ήσαν απλώς σφετερισταί. Μ’ αυτό τον τρόπο η κυριαρχική εξουσία του Ιεχωβά νομίμους και πραγματικώς εγκαθιδρύθη σ’ αυτή την περιοχή της διαμάχης.

² Επί μια περίοδο 866 ετών, η ίδια μορφή θεοκρατικής κυβερνήσεως υπό τον ένα καταστατικόν χάρτην της διαθήκης του Νόμου, εξασκούσε εθνική κυριαρχία στη Γη της Επαγγελίας. Ο χρόνος αυτός ήταν μακρότερος κατά πολλά έτη από τη διάρκεια πλείστων αρχικών κυβερνήσεων που υπήρξαν σ’ αυτή τη γη ως εξουσιοδοτημένες από το Σατανά. Λόγω της απιστίας των κεχρισμένων βασιλέων του Ιούδα όπως στην περίπτωσι του κεχρισμένου χερούβ στην Εδέμ, ο Ιεχωβά τελικά αφήρεσε την εξουσία από αυτή την τυπική θεοκρατική κυβέρνησι και ετερμάτισε τον κυριαρχικό του έλεγχο για ένα χρονικό διάστημα στην Παλαιστίνη. Απεγύμνωσε τον τελευταίον πονηρόν βασιλέα του Ιούδα, που ωνομάζετο Σεδεκίας, από τις κυβερνητικές του εξουσίες στο 607 π.Χ. και τον εξαπέστειλε αιχμάλωτον στη Βαβυλώνα στα χέρια του Εθνικού του κατακτητού Ναβουχοδονόσορος, του Βασιλέως της Βαβυλώνος.—2 Βασιλέων 25:1-7.

 3. Ποια δήλωσι έκαμε ο Θεός για τον τερματισμό αυτής της τυπικής κυβερνήσεως;

³ Γι’ αυτόν τον τερματισμό της κυβερνήσεως του τυπικού βασιλείου στο 607 π.Χ. η Γραφή αναφέρει: «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Κύριος [Ιεχωβά, Α.Σ.Μ.] ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό [εωσού έλθει ο απολύτως δίκαιος ανήρ και εις αυτόν θέλω δώσει τα πάντα, Μόφφατ].» (Ιεζεκιήλ 21:25-27) Παρατηρήστε ότι αυτή η δήλωσις δείχνει ότι το νόμιμο δικαίωμα του στέμματος πρόκειται να ακυρωθή για πολύν καιρό «εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει.» Όταν αυτός ο «υιός του ανθρώπου θα έλθη, υπονοείται ότι θα γίνη μια αποκατάστασις της θείας, κυριαρχικά εξουσιοδοτημένης κυβερνήσεως, αλλά τη φορά αυτή σε όλη τη γη, όπως λέγει η μετάφρασις Μόφφατ, «Θέλω δώσει εις αυτόν τα πάντα.»

 4, 5. (α) Πώς ο Ιεχωβά εξεικόνισε τη θέσι του ως κυριάρχου; (β) Σε ποιο βαθμό οι λαοί του Ισραήλ και του Ιούδα ανεγνώριζαν την κυριαρχία του Ιεχωβά;

⁴ Προς όφελος των πιστών, νομοταγών υπηκόων του επάνω στη γη, ο Ιεχωβά Θεός έδωκε μια εξεικόνισι της νομίμου, προεξεχούσης θέσεως του ως Κυριάρχου, ο οποίος μπορεί δικαιωματικά να δίνη εξουσία σε βασίλεια επάνω στη γη και στο σύμπαν. Με σημασία ο Θεός εξεικόνισε αυτό το ζήτημα στον προφήτη Ιερεμία λίγο προτού η θεία κυριαρχία παύση να περιβάλλη με εξουσία τον τελευταίον ανάσσοντα βασιλέα της Δαβιδικής γραμμής, τον Σεδεκία. Σημειώστε τι ο Ιεχωβά ο Κυρίαρχος—που παρομοιάζεται με κεραμέα—λέγει για το ότι ανοικοδομεί και κατασυντρίβει κυβερνήσεις σαν από πηλό:

⁵ «Κατάβηθι εις τον οίκον του κεραμέως, και εκεί θέλω σε κάμει να ακούσης τους λόγους μου. Τότε κατέβην εις τον οίκον του κεραμέως· και ιδού, ειργάζετο έργον επί τους τροχούς. Και εχαλάσθη το αγγείον, το οποίον έκαμνεν εκ πηλού, εν τη χειρί του κεραμέως· και πάλιν έκαμεν αυτό άλλο αγγείον, καθώς ήρεσεν εις τον κεραμέα να κάμη. Τότε έγεινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων, Οίκος Ισραήλ, δεν δύναμαι να κάμω εις εσάς, καθώς ούτος ο κεραμεύς; λέγει Κύριος. Ιδού, ως ο πηλός εν τη χειρί του κεραμέως, ούτω σεις, οίκος Ισραήλ, είσθε εν τη χειρί μου. Εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει κατά έθνους, ή κατά βασιλείας, δια να εκριζώσω, και να κατασκάψω, και να καταστρέψω, εάν το έθνος εκείνο, κατά του οποίου ελάλησα, επιστρέψη από της κακίας αυτού, θέλω μετανοήσει περί του κακού το οποίον εβουλεύθην να κάμω εις αυτό. Και εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει περί έθνους, ή περί βασιλείας, να οικοδομήσω, και να φυτεύσω, εάν κάμη κακόν ενώπιόν μου, ώστε να μη υπακούη της φωνής μου, τότε θέλω μετανοήσει περί του καλού, με το οποίον είπα ότι θέλω αγαθοποιήσει αυτό. Και τώρα είπε προς τους άνδρας Ιούδα, και προς τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, λέγων, Ούτω λέγει Κύριος [ο Ιεχωβά, Α.Σ.Μ.]· Ιδού, εγώ ετοιμάζω κακόν καθ’ υμών και βουλεύομαι βουλήν καθ’ υμών· επιστρέψατε λοιπόν έκαστος από της πονηράς οδού αυτού, και διορθώσατε τας οδούς υμών, και τας πράξεις υμών. Οι δε είπαν, Εις μάτην· διότι οπίσω των διαβουλίων ημών θέλομεν περιπατεί, και έκαστος τας ορέξεις της καρδίας αυτού της πονηράς θέλομεν πράττει.»—Ιερεμίας 18:2-12.

 6. Ποια ήταν η κρίσις του Ιεχωβά επειδή απεκήρυξαν την κυριαρχία του:

⁶ Και έτσι συνέβη ώστε οι περισσσότεροι από τον λαό Ισραήλ και Ιούδα, καθώς και οι βασιλείς των, τελικά απεκήρυξαν τον μεγάλο «κεραμέα» τους Κυρίαρχο Ιεχωβά. Αντί αυτού εξέλεξαν τις στασιαστικές των κατευθύνσεις όπως ακριβώς έπρατταν επί αιώνες τα ειδωλολατρικά γειτονικά των έθνη του κόσμου του Σατανά. Γι’ αυτό το λόγο ο Ιεχωβά απεφάσισε όπως οι Ιουδαίοι, που αντεπροσωπεύοντο από την πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ, βρεθούν κάτω από την κυριαρχία των ειδωλολατρικών εθνών και κυβερνηθούν από τις εξουσιοδοτημένες από τον Σατανά κυβερνήσεις των, από το 607 π.Χ. και έπειτα. Ο Ιησούς, ο μέγιστος προφήτης, αναφέρθηκε σ’ αυτή την κυριαρχία και τη συνέχισί της επί πολύν καιρό μετά την επίγεια διακονία του, όταν είπε: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκάς 21:24) Ποιας διαρκείας ήσαν αυτοί οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» για τους οποίους μίλησε ο Ιησούς; Ο Ιεχωβά, που αποκαλύπτει απόρρητα, καθιστά γνωστούς αυτούς τους «καιρούς» με τον δικό του τρόπο και στο δικό του καιρό.

ΟΙ ΠΡΟΣΔΙΩΡΙΣΜΕΝΟΙ «ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»

 7. Τι επροφήτευσε ο Ησαΐας στο 14ο κεφάλαιό του για τον βασιλέα της Βαβυλώνος;

⁷ Εκατόν πενήντα πλήρη έτη προτού η Ιερουσαλήμ χάση την εθνική της κυριαρχία για να περιέλθη αυτή στο ειδωλολατρικό έθος της Βαβυλώνος, ο Ησαΐας επροφήτευσε ένα ονειδιστικό άσμα. Αυτό εστρέφετο εναντίον του βασιλέως της Βαβυλώνος, ο οποίος περιεγράφετο ως «δενδροτόμος», δηλαδή, φονεύς των αληθινών λάτρεων του Θεού, που εξεικονίζονται ως «δένδρα δικαιοσύνης». Ο Ησαΐας προείπε ότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος θα εξύψωνε τον θρόνο του πιο πάνω από τα άστρα ή τους άρχοντας της τυπικής θεοκρατίας του Θεού και θα ανέτρεπε αυτή την κυρίαρχη κυβέρνησι υποδουλώνοντάς την τελείως. Αφού θα είχε αποκτήσει αυτή την υπεροχή ως παγκόσμιος άρχων, θα ήρχετο η κρίσις του Θεού και ο βασιλεύς της Βαβυλώνος θα κατεκόπτετο επίσης σαν δένδρο και όλοι οι άνθρωποι θα έβλεπαν την ταπείνωσί του. (Βλέπε Ησαΐαν 14:4, 8, 12-16· 61:3) Όλα αυτά συνέβησαν στην άρχουσα δυναστεία του Ναβουχοδονόσορος, του κατακτητού βασιλέως της Βαβυλώνος. Αυτός, εξ άλλου, εσυμβόλιζε τον μεγαλύτερο βασιλέα της Βαβυλώνος, τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος τελικά θα ηττηθή εντελώς και θα κατακοπή μέχρις εκμηδενίσεως.

 8. Πώς η Αίγυπτος και η Ασσυρία έγιναν διαδοχικώς η πρώτη και η δεύτερη παγκόσμιες δυνάμεις; Πώς απεφασίσθη ποιο έθνος επρόκειτο να διαδεχθή την Ασσυρία ως παγκόσμιος δύναμις;

⁸ Ακολουθεί μια σύντομη εξιστόρησις των πραγματικών γεγονότων εις εκπλήρωσιν του 14ου κεφαλαίου του Ησαΐα. Όπως ελέχθη, η κυριαρχία της Γης της Επαγγελίας που είχε καθορίσει ο Ιεχωβά τα όριά της στον καιρό του Αβραάμ, αποτελούσε το σημείο της διαμάχης. Η Αίγυπτος, που θεωρείται ως η πρώτη παγκόσμιος δύναμις επειδή κυριαρχούσε στην Παλαιστίνη μετά τον καιρό του Αβραάμ, έχασε τον έλεγχό της επάνω στη Γη της Επαγγελίας όταν οι Ισραηλίτες την κατέλαβαν, από το 1473 και έπειτα. Αιώνες αργότερα, η Ασσυρία έγινε η δεύτερη παγκόσμιος δύναμις όταν υπεδούλωσε το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ στο 740 π.Χ. (2 Βασιλέων 17:6) Στο 632 π.Χ. η Νινευή, η πρωτεύουσα αυτής της δευτέρας παγκοσμίου δυνάμεως, της Ασσυρίας, έπεσε κάτω από ένα συνασπισμό εθνών, των Χαλδαίων (Βαβυλωνίων), των Σκυθών και των Μήδων. (Ναούμ 3:7) Το ερώτημα τώρα ήταν, Ποιο έθνος θα επλήρωνε το κενόν που αφέθηκε με την πτώσι της Ασσυρίας, και έτσι θα γινόταν η τρίτη παγκόσμιος δύναμις; Τόσον η Αίγυπτος, υπό τον βασιλέα της Νεχαώ, όσο και η Βαβυλωνία, που ωδηγείτο από τον νεαρόν αρχιστράτηγό της Ναβουχοδονόσορα, τον υιόν του Ναβοπολασσάρου, βασιλέως της Βαβυλώνος, αγωνίσθηκαν γι’ αυτή τη θέσι. Ετακτοποίησαν το ζήτημα στη μεγάλη αρχαία μάχη της Χαρκεμίς κοντά στον ποταμό Ευφράτη στο 625 π.Χ., κατά την οποία η Βαβυλών ενίκησε την Αίγυπτο. (2 Χρονικών 35:20) Μετά τη νίκη του και σ’ αυτό το ίδιο έτος, το 625 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ, με τον θάνατο του πατρός του, ανήλθε στο θρόνο της Βαβυλώνος.

 9. Περιγράψατε τις προσπάθειες του Ναβουχοδονόσορος να βεβαιώση την κυριαρχία του επάνω στο βασίλειο του Ιούδα, και το τελικό αποτέλεσμα.

⁹ Μετά πέντε χρόνια, ο Ναβουχοδονόσορ εζήτησε να βεβαιώση την πρόσφατα κερδισμένη κυριαρχία του επάνω στην Εγγύς Ανατολή, κάνοντας φόρου υποτελές ένα από τα τελευταία ανεξάρτητα βασίλεια, το βασίλειο του Ιούδα με τον βασιλέα του Ιωακείμ, το έκαμε δε αυτό με το να έλθη εναντίον της Ιερουσαλήμ στο 620 π.Χ. (2 Βασιλέων 24:1, 7· 2 Χρονικών 36:5, 6) Στο 618 π.Χ. ο Ιωακείμ απέθανε σε μια προσπάθεια να αποτινάξη τη Βαβυλωνιακή επικυριαρχία. Γι’ αυτό το λόγο ο Ναβουχοδονόσορ επολιόρκησε την Ιερουσαλήμ για δεύτερη φορά (στο 618 π.Χ.) και την ανάγκασε να δεχθή τους όρους του, παίρνοντας τον Ιωαχείν, τον διάδοχον τού Ιωακείμ, αιχμάλωτον στη Βαβυλώνα μαζί με πολλούς άρχοντας του Ιούδα και άλλα εξέχοντα πρόσωπα περιλαμβανομένου και του Δανιήλ. (2 Βασιλέων 24:1, 8-16· Δανιήλ 1:1-6) Ο Ναβουχοδονόσορ έδωκε στην Ιερουσαλήμ μια άλλη ευκαιρία να παραμείνη ως ένα επικουρικό κυρίαρχο κράτος, επιτρέποντας στον Σεδεκία, τον αδελφόν του Ιωακείμ, να είναι κεχρισμένος βασιλεύς του Ιούδα, στο 617 π.Χ. (2 Βασιλέων 24:17, 18) Ο Σεδεκίας, όπως και ο αδελφός του, προσπάθησε να αποτινάξη το Βαβυλωνιακό ζυγό, επαναστατώντας. Αλλ’ αυτό ανάγκασε τον Ναβουχοδονόσορα μέσα στο θυμό του να έλθη εναντίον της Ιερουσαλήμ για τρίτη φορά, αλλ’ αυτή τη φορά για να την καταστρέψη εντελώς. Ο Ναβουχοδονόσορ άρχισε την τρίτη πολιορκία του εναντίον της Ιερουσαλήμ κατά τη δεκάτη ημέρα του δεκάτου μηνός, Τεβέθ, στο ένατο έτος της βασιλείας του Σεδεκία, ή στις 18-19 Ιανουαρίου του 608 π.Χ. (δηλαδή, μετά τις 6 μ.μ. της 18ης Ιανουαρίου), σύμφωνα με το σημερινό μας Γρηγοριανό ημερολογιακό σύστημα.a (2 Βασιλέων 25:1) Στις 2-3 Ιουλίου του 607 π.Χ., η πείνα που ωφείλετο στην πολιορκία ήταν εξαιρετικά μεγάλη, ο εχθρός είχε κάνει ένα ρήγμα στα οχυρώματα των τειχών της Ιερουσαλήμ και ο βασιλεύς Σεδεκίας έφυγε από την πόλι κατά την ημέρα αυτή πηγαίνοντας στην Ιεριχώ, όπου αργότερα συνελήφθη για να εξορισθή.—2 Βασιλέων 25:2-7.

10, 11. (α) Πότε ακριβώς κατεστράφησαν ο ναός και το βασιλικό παλάτι στην Ιερουσαλήμ, και τι αυτό εσήμαινε ως προς τη θεία κυριαρχία; (β) Ποια περαιτέρω μικρή απόδειξις Ιουδαϊκής εξουσίας υπήρχε, και τι συνέβη α’ αυτήν;

¹⁰ Οι Χαλδαίοι (Βαβυλώνιοι) στρατιώτες, αφού εισήλθαν στην Ιερουσαλήμ, άρχισαν να πυρπολούν τον «οίκον του Ιεχωβά», τον «οίκον του βασιλέως» και όλα τα μεγάλα οικήματα της πόλεως στις 7 του Αβ, 30-31 Ιουλίου του 607 π.Χ. (2 Βασιλέων 25:8, 9) Στις 10 του Αβ, 2-3 Αυγούστου του 607 π.Χ., δηλαδή τρεις ημέρες αργότερα, είχαν τελείως καταστρέψει το ναό, το βασιλικό παλάτι και τα τείχη της πόλεως. (Ιερεμίας 52:12-14) Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να υπομνησθή ότι ο Ιεχωβά έκανε γνωστό το κυρίαρχο θέλημά του μέσω του ιερατείου του στο ναό, το δε παλάτι του βασιλέως ήταν το κέντρον από το οποίο επήγαζε η διοίκησις του έθνους ως ανατεθειμένη από τον Θεό στον βασιλέα. (2 Βασιλέων 22:12, 13) Έτσι αυτά τα κέντρα θείας, περιβεβλημένης με κυριαρχική εξουσία διοικήσεως, έπαυσαν να υπάρχουν με την ανατροπή της Ιερουσαλήμ.

¹¹ Εν τούτοις, υπήρχε μια ακόμη μικρή απόδειξις Ιουδαϊκής κυριαρχίας μετά την πτώσι της Αγίας Πόλεως, και αυτή ήταν ο διορισμός από τον Ναβουχοδονόσορα του Γεδαλία, ενός Ιουδαίου, ως κυβερνήτου των συνοικισμών που απέμεναν στη χώρα. Αλλά δυο μήνες αργότερα ο Γεδαλίας και οι Βαβυλώνιοι σύμβουλοι του εσφάγησαν από μια ομάδα Ιουδαίων δολοφόνων. Όταν έμαθαν αυτόν τον τραγικόν εμπαιγμό του ελέους του Ναβουχοδονόσορος, όλοι οι υπόλοιποι Ιουδαίοι έφυγαν στην Αίγυπτο, παίρνοντας μαζί τους και τον προφήτην Ιερεμία. (2 Βασιλέων 25:22-26· Ιερεμίας 41:1-18· 43:5-7) Αφού τώρα η γη ερημώθηκε από Ιουδαίους κατοίκους, το τελευταίο ίχνος θεοκρατικής διακυβερνήσεως έλαβε τέλος στη διάρκεια του εβδόμου μηνός, ο οποίος άρχισε στις 21-22 Σεπτεμβρίου του 607 π.Χ. Έτσι με γεγονότα που γοργά εκτυλίχθηκαν, η γη εκενώθηκε και η θεοκρατική κυριαρχία έπαυσε, δίνοντας στους Εθνικούς αδιαμφισβήτητον έλεγχο της Γης της Επαγγελίας για τους προσδιωρισμένους των «καιρούς».—Λουκάς 21:24.

12, 13. (α) Σε ποιόν απεκαλύφθη ο αριθμός των «καιρών» των εθνών, και με ποιόν τρόπο; (β) Ποιο ήταν το θέμα της αποκαλύψεως; Εκθέσατε σύντομα την εικόνα που απεκαλύφθη.

¹² Πόσους «καιρούς» προσδιώρισε ο Θεός για τα έθνη να έχουν αδιαμφισβήτητη εξουσία επάνω στη Γη της Επαγγελίας που αποτελούσε το έδαφος της δοκιμασίας για παγγήινη κυριαρχία; Η Βίβλος απαντά ότι επρόκειτο να είναι επτά «καιροί». (Δανιήλ 4:16, 23, 25) Αυτός ο αριθμός αποκαλύφθηκε με σημασία στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα σ’ ένα όνειρο μετά το 607 π.Χ. όταν είχε γίνει ο ολοκληρωτικός άρχων της τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως. Σημειώστε τώρα τις λεπτομέρειες του ενυπνίου αυτού καθώς ο Ναβουχοδονόσορ το αφηγείται στον μάρτυρα του Ιεχωβά Δανιήλ για θεία ερμηνεία. Παρατηρήστε πώς το θέμα του ενυπνίου αυτού είναι η κυριαρχία του Θεού, «ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.»—Δανιήλ 4:17.

¹³ Ο Ναβουχοδονόσορ είπε στον Δανιήλ: «Βαλτασάσαρ, άρχων των μάγων, επειδή εγνώρισα ότι το πνεύμα των αγίων θεών είναι εν σοι, και ουδέν κρυπτόν είναι δύσκολον εις σε, ειπέ τας οράσεις του ενυπνίου μου το οποίον είδον και την ερμηνείαν αυτού. Ιδού αι οράσεις της κεφαλής μου επί της κλίνης μου· Έβλεπον, και ιδού δένδρον εν μέσω της γης, και το ύψος αυτού μέγα. Το δένδρον εμεγαλύνθη και ενεδυναμώθη, και το ύψος αυτού έφθανεν έως του ουρανού, και η θέα αυτού έως των περάτων πάσης της γης. Τα φύλλα αυτού ήσαν ωραία, και ο καρπός αυτού πολύς, και εν αυτώ ήτο τροφή πάντων· υπό την σκιάν αυτού, ανεπαύοντο τα θηρία του αγρού, και εν τοις κλάδοις αυτού κατεσκήνουν τα πετεινά του ουρανού, και εξ αυτού ετρέφετο πάσα σαρξ. Είδον εν ταις οράσεσι της κεφαλής μου επί της κλίνης μου, και ιδού, φύλαξ και άγιος κατέβη εκ του ουρανού· και εφώνησε μεγαλοφώνως, και είπεν ούτω· Κόψατε το δένδρον, και αποκόψατε τους κλάδους αυτού· εκτινάξατε τα φύλλα αυτού, και διασκορπίσατε τον καρπόν αυτού· ας φύγωσι τα θηρία υποκάτωθεν αυτού, και τα πετεινά από των κλάδων αυτού· το στέλεχος όμως των ριζών αυτού αφήσατε εν τη γη, και τούτο με δεσμόν σιδηρούν και χαλκούν, εν τω τρυφερώ χόρτω του αγρού· και θέλει βρέχεσθαι με την δρόσον του ουρανού, και η μερίς αυτού θέλει είσθαι μετά των θηρίων εν τω χόρτω της γης· η καρδία αυτού θέλει μεταβληθή εκ της ανθρωπίνης, και θέλει δοθή εις αυτόν καρδία θηρίου· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επ’ αυτόν».—Δανιήλ 4:9-16.

14, 15. Πώς εκπληρώθηκε αυτό το ενύπνιο στον Ναβουχοδονόσορα;

¹⁴ Ο Δανιήλ ερμήνευσε το ενύπνιο για να προείπη ότι επτά καιροί ή έτη παραφροσύνης θα κατέφθαναν τον Ναβουχοδονόσορα, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν θα μπορούσε προσωπικώς να χειρισθή την αυτοκρατορική του κυβέρνησι, αλλά θα γινόταν άγριος σαν θηρίο και θα ζούσε έξω στους ανοιχτούς αγρούς. Έτσι κατ’ ουσίαν η βασιλεία αυτού του μεγάλου παγκοσμίου άρχοντος θα αφηρείτο απ’ αυτόν όπως κατεκόπη το υψηλό δένδρο που αναφέρεται στο ενύπνιο. Έπειτα από επτά χρόνια θα επανήρχετο στη διανοητική του υγεία και θ’ αποκαθίστατο στη βασιλεία του, η οποία, όπως εκείνο το δεσμευμένο στη γη στέλεχος του δένδρου, επρόκειτο να κρατήται σε αναμονή της επιστροφής του στην εξουσία της αυτοκρατορίας του.

¹⁵ Όλα αυτά συνέβησαν περί το τέλος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορος. Βιβλία που πραγματεύονται την ιστορία του Ναβουχοδονόσορος κάνουν μνεία για τα επτά χρόνια της παραφροσύνης του. (Δανιήλ 4:33) «Το είδος της παραφροσύνης από την οποία υπέφερε (ο Ναβουχοδονόσορ) όταν η υπερηφάνεια ανέτρεψε το λογικό του, ήταν η λεγόμενη λυκανθρωπία, κατά την οποίαν ο πάσχων φαντάζεται τον εαυτό του ως ένα από τα κατώτερα ζώα και ενεργεί ως τέτοιο. Ο Ναβουχοδονόσορ φανταζόταν ότι είχε γίνει ένα βόδι, και βγήκε έξω για να τρώγη χόρτο σαν τα άλλα κτήνη.» (Το Λεξικό της Γραφής του Ουεστμίνστερ, σελίς 422. Βλέπε επίσης Ο Ναβουχοδονόσορ υπό Γ. Ρ. Τάμπουις, σελ. 263-265, 383) Ο Μισσώ, στην Παγκόσμιο Βιογραφία του, γράφει: «Ο Ναβουχοδονόσορ ετιμωρήθηκε για την υπερηφάνειά του με μια μάλλον παράδοξη ασθένεια, διότι έπεσε σε μια κατάστασι τελείας παραφροσύνης και είχε πεισθή ότι είχε μεταβληθή σ’ ένα βόδι.» Ένας άλλος Γάλλος συγγραφεύς, ο Λαρούς, δίνει μια όμοια έκθεσι, προσθέτοντας, «Απέθανε ένα έτος μετά την ανάκτησι του λογικού του.»

16. Πώς το ενύπνιο αυτό έχει τη μεγαλύτερη εφαρμογή του στην ουράνια διακυβέρνησι; Ποια ελπίδα αφήνει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Εν τούτοις, το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορος βρίσκει τη μεγαλύτερη εφαρμογή του στην ουράνια διακυβέρνησι. Στις παραγράφους 7 έως 11, σελίδες 228, 229 περιγράψαμε την αόρατη θεοκρατική διακυβέρνησι που ήταν αρχικά εμπιστευμένη στο επισκιάζον χερούβ στην Εδέμ. Η κυριαρχία του Θεού, που λειτουργούσε πράγματι μέσω αυτού του κεχρισμένου χερούβ, περιεγράφη κατάλληλα από το υψηλό δένδρο στο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορος. Όταν ο εξυψωμένος αυτός θεοκρατικός άρχων ανθρώπων και ζώων εστασίασε θέτοντας σε αμφισβήτησι την κυρίαρχη υπεροχή του Ιεχωβά Θεού, απεπέμφθη αμέσως από την όμοια με όρος οργάνωσι του Θεού και απεχωρίσθη για πάντα από την ενότητα με τον Θεό. Τότε κατεκόπη το υψηλό δένδρο. Για να δοθή, όμως, ελπίς στο δίκαιο ανθρώπινο γένος, με πόση χαρά παρατηρούμε ότι ο Θεός στην όρασι άφησε ένα στέλεχος αυτού του δένδρου. Σαφώς αυτό εξεικονίζει την αναστολή του υπουργήματος της δικαίας ουρανίας διακυβερνήσεως, μέσω της οποίας ο Θεός θα εξασκήση πάλι την κυριαρχία του επάνω στη γη. Αυτό θα εκρατείτο σε εκκρεμότητα ώσπου θα ήρχετο Εκείνος που θα απεδείκνυε το δικαίωμά του πάνω στο αξίωμα αυτό. Το ενύπνιο δείχνει ότι ο Ύψιστος θα δώση αυτό το δικαίωμα της βασιλείας στο «εξουθένημα των ανθρώπων» ή σ’ έναν υιόν ανθρώπου.—Δανιήλ 4:17.

17, 18. (α) Πότε οι «επτά καιροί» αρχίζουν να εφαρμόζωνται στο «στέλεχος του δένδρου»; (β) Πότε η περίοδος της «παραφροσύνης;» έγινε ιδιαίτερα φανερή, και ποιες αλλαγές έγιναν στην κυριαρχία των εθνών επάνω στην Ιερουσαλήμ;

¹⁷ Πριν περάσουν «επτά καιροί» επάνω στο συμβολικό στέλεχος του δένδρου, ο Θεός δεν θα μπορούσε, σύμφωνα με την απόφασί του, να εγκαθιδρύση τη βασιλεία επάνω στους ανθρώπους μέσω ενός δικαίου αοράτου άρχοντος. Το προφητικό ενύπνιο δεν δείχνει ότι οι «επτά καιροί» άρχισαν στην Εδέμ αμέσως μετά την ανταρσία του Σατανά και την απώλεια εκ μέρους του τού δικαιώματος και της εξουσίας δικαίας διακυβερνήσεως. Τα εις εκπλήρωσιν γεγονότα δείχνουν ότι οι καιροί αυτοί δεν άρχισαν τότε, αλλά στις ημέρες εκείνου που είδε το ενύπνιο και στον οποίον αυτό εξεπληρώθη σε μικρογραφία, δηλαδή στον καιρό που η εικονική κυριαρχία αφαιρέθηκε από τον τελευταίον κεχρισμένον βασιλέα του Ιούδα, τον Σεδεκία. Το ενύπνιο απλώς αναγγέλλει ότι στην πείρα τού στελέχους του δένδρου θα περνούσε επάνω του μια περίοδος «επτά καιρών» και ότι αυτή θα προηγείτο αμέσως πριν το στέλεχος απαλλαγή από τα δεσμά του και αναπτυχθή ελεύθερα πάλι.

¹⁸ Αυτό καθιστά προφανές ότι οι «επτά καιροί» άρχισαν με την ανατροπή από τον Ναβουχοδονόσορα της τυπικής θεοκρατίας του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, το 607 π.Χ. Εφ’ όσον λειτουργούσε οπωσδήποτε η τυπική διακυβέρνησις του Θεού στην Ιερουσαλήμ, έστω και ατελώς, εν ονόματι του, υπήρχε κάποιο μέτρον εθνικής εχεφροσύνης και μια μερική εκδήλωσις δικαίας διοικήσεως μεταξύ των εθνών της γης αυτής. Αλλά με την ανατροπή της τυπικής θεοκρατίας δεν υπήρχε πια καμμιά απολύτως αναχαίτισις στον παραλογισμό και την κτηνωδία των ανθρωπίνων κυβερνητών και του ανθρωπίνου γένους. Οι Εθνικές εξουσίες ή κυβερνήσεις κατείχαν τώρα αποκλειστικώς το πεδίον. Ο υπό διαθήκην λαός του Θεού δεν διατηρούσε πια καμμιά εθνική κυριαρχία μέσα στον κόσμον αυτόν, με ανεξαρτησία από τα ειδωλολατρικά έθνη. Στο 539 π.Χ. η Μηδο-Περσική παγκόσμιος δύναμις εξήσκησε κυριαρχία επάνω στη Γη της Επαγγελίας. Στο 332 π.Χ. αυτή πέρασε στα χέρια του Αλεξάνδρου, του Έλληνος κατακτητού. Στο 63 π.Χ. η Ρωμαϊκή εξουσία εγκαθιδρύθη στην Παλαιστίνη. Από το 637 έως το 1917 μ.Χ. διάφοροι Μωαμεθανοί κυβερνήται είχαν γενικά τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ. Στο 1917 ο Υποκόμης Άλλεμπυ της Μεγάλης Βρεττανίας επήρε την Ιερουσαλήμ από τους Μωαμεθανούς Τούρκους, οι οποίοι την εξουσίαζαν από το 1517.

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

19, 20. Ποιας διαρκείας είναι οι «επτά καιροί» των εθνών; Δώστε τις αποδείξεις για τον καθορισμό του 1914 ως χαρακτηριστικής χρονολογίας.

¹⁹ Ποιάς διαρκείας είναι οι «επτά καιροί», οι καιροί των εθνών; Η μαθηματική άποψις μάς παρέχεται σε μια άλλη προφητεία, άσχετη με τούτη, η οποία χρησιμοποιεί τον ίδιον όρον «καιροί». Στην Αποκάλυψι 12:6 αναφέρονται 1.260 ημέρες και κατόπιν, στο 14ο εδάφιο, αυτή η ίδια ακριβώς χρονική περίοδος αναφέρεται ως 3 «καιροί». Αν, λοιπόν, 3 «καιροί» είναι 1.260 ημέρες, τότε 7 «καιροί» (δύο φορές 3 «καιροί») πρέπει να είναι δυο φορές 1.260, δηλαδή, 2.520 ημέρες. Στην αρχή της οδοιπορίας τους στην έρημο οι Ισραηλίτες απεκήρυξαν την κυρίαρχη σοφία του Θεού των θέλοντας να επιστρέψουν στην Αίγυπτο διότι έδωσαν εμπιστοσύνη στην ελλιπή πίστεως αναφορά των δέκα απίστων κατασκόπων. (Αριθμοί 14:1-4) Γι’ αυτή την έλλειψι πίστεως του λαού στην κυρίαρχη ηγεσία του Θεού, ο Ιεχωβά κατεδίκασε το έθνος σε σαράντα ετών περιπλάνησι στην έρημο χωρίς κανένα κυριαρχικό έλεγχο γης. «Κατά τον αριθμόν των ημερών εις τας οποίας κατεσκοπεύσατε την γην, ημέρας τεσσαράκοντα, εκάστης ημέρας λογιζομένης δι’ έν έτος, τεσσαράκοντα έτη θέλετε φέρει εφ’ εαυτούς τας ανομίας σας, και θέλετε γνωρίσει την εγκατάλειψίν μου.»—Αριθμοί 14:34.

²⁰ Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτόν τον κανόνα που καθωρίσθη στην έρημο, το Ιουδαϊκό έθνος, που επανειλημμένως έδειξε ότι δεν εκτιμούσε τον κυριαρχικόν έλεγχο του Ιεχωβά, θα έπρεπε να υποστή την ενάντια κρίσι του Θεού στα χέρια των Εθνικών επικυριάρχων επί μια περίοδο επτά «καιρών», ή 2.520 ετών-ημερών. Αυτά τα 2.520 έτη επέρασαν από την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και της γης κατά το θέρος και το φθινόπωρο του 607 π.Χ. έως το θέρος και το φθινόπωρο του 1914, οπότε εξέπνευσαν. Από το 607 π.Χ. έως το 1 π.Χ. είναι 606 έτη. Από το 1 π.Χ. έως το 1 μ.Χ. είναι ένα μόνο έτος, διότι οι αρχαίοι δεν είχαν ανακαλύψει το μηδέν, το οποίον, σύμφωνα με τα νεώτερα μαθηματικά, θα έκανε το διάστημα αυτό δυο χρόνια. Η χρήσις του μηδενός είναι μόνο προσφάτου σχετικώς μαθηματικής προελεύσεως. Από το 1 μ.Χ. έως το 1914 μ.Χ. είναι 1.913 έτη. Συνεπώς, προσθέτοντας 606 έτη συν 1 συν 1.913 έχομε ένα σύνολο 2.520 ετών.

21-23. (α) Δώστε τη διόρθωσι ενός μικρού λάθους που έγινε από τους αδελφούς προ πολλών ετών σχετικά με τον προσδιορισμό του 1914. (β) Εξηγήστε μια δεύτερη διόρθωσι.

²¹ Σ’ αυτό το σημείο μερικοί θα ερωτήσουν γιατί ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ στο 1877 εχρησιμοποίησε τη χρονολογία 606 π.Χ. για την πτώσι της Ιερουσαλήμ, ενώ Η Σκοπιά μεταγενεστέρων ετών χρησιμοποιεί το 607 π.Χ. Αυτό συμβαίνει επειδή, υπό το φως της σύγχρονης μαθήσεως, ανεκαλύφθη ότι έγιναν δύο μικρά λάθη, τα οποία ακυρώνουν το ένα το άλλο και δίνουν το ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή, το 1914. Σχετικά με το πρώτο λάθος, ο Ρώσσελ και άλλοι εθεωρούσαν ότι το χρονικό διάστημα 1 π.Χ. έως 1 μ.Χ. ήταν δύο χρόνια ενώ, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα διότι, όπως ελέχθη πιο πάνω, δεν υπάρχει έτος «μηδέν» στο π.Χ.-μ.Χ. σύστημα υπολογισμού ετών. «Η Χριστιανική εποχή άρχισε, όχι με μηδέν έτος, αλλά μ’ ένα 1ο έτος.»—Το Λεξικό της Γραφής του Ουεστμίνστερ, σελ. 102.

²² Το δεύτερο λάθος αφορούσε το ότι δεν άρχιζε ο υπολογισμός των 2.520 ετών στο ορθό σημείο αν ληφθούν υπ’ όψιν τα ιστορικά γεγονότα και οι περιστάσεις. Σχεδόν όλη η αρχαία χρονολογία της Γραφής συνδέεται με την κοσμική ιστορία στο έτος 539 π.Χ., κατά το οποίο συνέβη η πτώσις της Βαβυλώνος στα χέρια του Δαρείου και του Κύρου των Μήδων και Περσών. Στα τελευταία χρόνια ανεκαλύφθησαν διάφορες πινακίδες με σφηνοειδή γραφή, σχετικές με την πτώσι της Βαβυλώνος, οι οποίες επικυρώνουν Βιβλικές, καθώς και κοσμικές ιστορικές χρονολογίες. Η μια πινακίδα που είναι γνωστή ως το «Χρονικό του Ναβουναΐντ», δίδει τη χρονολογία της πτώσεως της Βαβυλώνος, που οι ειδικοί έχουν βεβαιώσει ότι είναι η 12-13 Οκτωβρίου του 539 π.Χ. κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο ή η 6-7 Οκτωβρίου του 539 π.Χ. κατά το σημερινό μας Γρηγοριανό Ημερολόγιο.b Η πινακίς αυτή λέγει επίσης ότι ο Κύρος έκαμε τη θριαμβευτική του είσοδο στη Βαβυλώνα 16 ημέρες μετά την πτώσι της στα χέρια του στρατού του. Έτσι το έτος της επιτυχίας του άρχισε κατά τον Οκτώβριο του 539 π.Χ. Ωστόσο, σε μια άλλη πινακίδα με σφηνοειδή γραφή, που ονομάζεται «Στρασσμάιερ, Κύρος Αρ. 11», αναφέρεται το πρώτο βασιλικό έτος του Κύρου και προσδιορίζεται ότι άρχισε στις 17-18 Μαρτίου του 538 π.Χ., και ότι ετελείωσε στις 4-5 Μαρτίου του 537 π.Χ.c Σ’ αυτό ακριβώς το πρώτο βασιλικό έτος του Κύρου, εξέδωσε αυτός το διάταγμά του που επέτρεπε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήσουν το ναό. (Έσδρας 1:1) Το διάταγμα μπορεί να έγινε περί το τέλος του 538 π.Χ. ή πριν από τις 4-5 Μαρτίου του 537 π.Χ.

²³ Και στη μια και στην άλλη περίπτωσι θα εδίδετο επαρκής χρόνος για τον μεγάλο όμιλο των 49.897 Ιουδαίων, να οργανώσουν την εκστρατεία τους και να κάνουν το μακρό τετράμηνο ταξίδι τους από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ για να βρίσκωνται εκεί στις 29-30 Σεπτεμβρίου του 537 π.Χ., δηλαδή, στην πρώτη του εβδόμου Ιουδαϊκού μηνός, για να οικοδομήσουν το θυσιαστήριο τους στον Ιεχωβά όπως αναγράφεται στον Έσδρα 3:1-3. Εφ’ όσον η 29-30 Σεπτεμβρίου του 537 π.Χ. επισήμως τερματίζει τα εβδομήντα χρόνια της ερημώσεως που αναγράφονται εις 2 Χρονικών 36:20, 21, έπεται ότι η αρχή της ερημώσεως της γης πρέπει να άρχισε επισήμως να υπολογίζεται μετά τις 21-22 Σεπτεμβρίου του 607 π.Χ., δηλαδή, μετά την πρώτη του εβδόμου Ιουδαϊκού μηνός του 607 π.Χ., που είναι το εναρκτήριο σημείο για τον υπολογισμό των 2.520 ετών.

[Υποσημειώσεις]

Αποδείξεις της Ορθότητος του Έτους

 1, 2. Περιγράψατε την «οικογένεια εθνών» που εμφανίσθηκε μετά το 1648.

ΠΟΙΕΣ, λοιπόν, πραγματικές αποδείξεις υπάρχουν, που δείχνουν ότι το 1914 ήταν ένα χαρακτηριστικό έτος ως προς το τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών» των εθνών; Πρώτον είναι αναγκαία λίγη ιστορικής φύσεως πληροφορία. Με την αποσύνθεσι της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τη διάσπασι της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που είχε συζευχθή με την Καθολική Εκκλησία, εμφανίσθηκε μετά τη Συνθήκη Ειρήνης της Βεστφαλίας του 1648, μια «οικογένεια εθνών». Αυτή η Εθνική οικογένεια εθνών ήταν μια χαλαρή διευθέτησις όπου μεγάλα και μικρά έθνη προσπαθούσαν να συμβαδίζουν με συμφωνία σαν μεγάλοι και μικροί αδελφοί, όταν παρουσιαζόταν μια τυχαία φιλονεικία (πόλεμος) μεταξύ μελών ατομικώς. Δεν υπήρχε μεγάλη μητέρα ή πατέρας για να τα διευθύνη. Ούτε η Καθολική Εκκλησία ούτε τα υπολείμματα της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήσαν πια αρκετά ισχυρά για να κρατούν αυτά τα έθνη προσδεδεμένα στην εξουσία τους και έτσι να τα κρατούν τα εθνικά αυτά παρακλάδια σε γραμμή προσαρμογής, όπως έκαναν προηγουμένως με το να είναι αυτοί οι υπέρτεροι δικτάτορες. Εν τούτοις, η «οικογένεια των εθνών» διατηρούσε ένα μέτρον διεθνούς τάξεως στη διάρκεια των περιόδων παγκοσμίου εξαπλώσεως των διαφόρων εθνών, και ενέμενε σ’ έναν κώδικα διεθνούς νόμου. Ωστόσο, αυτή η «οικογένεια» δεν είχε πολιτική έκφρασι ή υπεροργάνωσι. Αυτό αφέθηκε να προσπαθήσουν να το κάμουν τα έθνη αργότερα κάτω από την Κοινωνία των Εθνών για μια επιδιόρθωσι της καταστάσεως.

² Ακολουθεί μια αυθεντική περιγραφή αυτής της «οικογενείας εθνών». «Η παγκόσμια αυτοκρατορία της Ρώμης έδειχνε μια κοινή πολιτική κυριαρχία από την οποία μπορούσαν να ρυθμίζωνται οι ενέργειες των απομακρυσμένων χωρών· η παγκόσμια θρησκεία της Εκκλησίας του μεσαίωνος επρόσθετε την ιδέα ενός κοινού δεσμού της ανθρωπότητος . . . Η οικογένεια ήταν στην αρχή μια ‘Ευρωπαϊκή Χριστιανική οικογένεια εθνών,’ και ο νόμος της ήταν Ευρωπαϊκός. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν η πρώτη προσθήκη έξω από την Ευρώπη . . . Στο 1856 οι πέντε μεγάλες δυνάμεις παρεδέχθησαν την Τουρκική Αυτοκρατορία στη ‘συμμετοχή στα οφέλη του Ευρωπαϊκού δημοσίου νόμου και συμφωνίας.’ Η είσοδος της Ιαπωνίας στην ‘οικογένεια των εθνών’ το 1899 επρόσθεσε ένα άλλο μη Ευρωπαϊκό κράτος στη διεθνή οικογένεια, η οποία είχε παύσει να είναι ‘Ευρωπαϊκή’ και ‘Χριστιανική’.»a

 3, 4. (α) Ποια είναι τα πραγματικά γεγονότα που σημειώνουν το τέλος των «επτά καιρών» των εθνών; (β) Τι είναι αξιοσημείωτο ως προς τις χρονολογίες που περιλαμβάνονται;

³ Τι συνέβη σ’ αυτόν τον χαλαρόν οίκον εθνών στο 1914 είναι κοινή γνώσις και ιστορία τώρα. Η ευπαθής ισορροπία των εθνικών δυνάμεων που καθιστούσε ικανά τα έθνη να επιδίδωνται στην παραγωγή μεγάλων πολεμικών μηχανών στην προπολεμική περίοδο, κατέρρευσε εντελώς στο 1914. Ολόκληρος ο οίκος των ανετινάχθη και τα έθνη παρεφρόνησαν. Η κατάρρευσις αυτού του οίκου των Εθνικών και ο κίνδυνος στον οποίον ετέθη τώρα η εθνική κυρίαρχος ανεξαρτησία των, δεν μας υπενθυμίζει την καταστροφή του ναού και του ανακτόρου του βασιλέως στην Ιερουσαλήμ μεταξύ της 30-31 Ιουλίου και της 2-3 Αύγουστου του 607 π.Χ.; Όλο τούτο έγινε έπειτα από 2.520 χρόνια ακριβώς, μέχρι σχεδόν και της ημέρας!b Σημειώστε την ακόλουθη περίληψι του γοργού πυρός των συμβάντων καθώς αυτά τα έθνη συνεπλάκησαν το ένα με το άλλο, και θυμηθήτε ότι όλα αυτά συνέβησαν ξαφνικά στο θέρος του 1914.

⁴ «Η Αυστρία εκήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας στις 28 Ιουλίου 1914. Προσπάθειες μεσολαβήσεως εξακολούθησαν. Η Γερμανία εζήτησε την ουδετερότητα της Βρεττανίας σε περίπτωσι πολέμου με τη Ρωσία και τη Γαλλία· προσεφέρθη να σεβασθή το Γαλλικό έδαφος, αλλά δεν έδωσε υπόσχεσι για αποικίες· η Βρεττανία αρνήθηκε να διαπραγματευθή στις 30 Ιουλίου. Η Αυστρία τώρα συμφώνησε να διαπραγματευθή με τη Ρωσία. Η Ρωσία επεστρατεύθη μερικώς, διακηρύττοντας ότι η Ουγγρική επιστράτευσις εστρέφετο εναντίον της· η Γερμανία επεστρατεύθη, διακηρύττοντας ότι η Ρωσική αυτή ενέργεια εστρέφετο κατά της Γερμανίας. Σ’ αυτή την τεταμένη κατάστασι, η Βρεττανία συνέχισε τις προσπάθειες για το σταμάτημα γενικού πολέμου. Ενώ η Ρωσία και η Αυστρία συνδιεσκέπτοντο, η Γερμανία έστειλε τελεσίγραφο στη Ρωσία απαιτώντας τερματισμό της επιστρατεύσεως μέσα σε δώδεκα ώρες. Ο τσάρος εζήτησε να υποβληθή η Αυστρο-Σερβική διένεξις στη Χάγη· καμμιά απάντησις. Η Γερμανία εκήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας την 1η Αυγούστου· εναντίον της Γαλλίας στις 3 Αυγούστου. Οι Γερμανοί εισέβαλαν στο Βέλγιο, παραβαίνοντας συνθήκη εγγυημένη από τη Βρεττανία. Η Βρεττανία εζήτησε από τη Γερμανία να εγγυηθή την ουδετερότητα του Βελγίου κατά το μεσονύκτιο της 4ης Αυγούστου· η Γερμανία αρνήθηκε. Η Βρεττανία εκήρυξε τον πόλεμο στις 4 Αύγουστου. Η Ιταλία συνδεδεμένη με τη Γερμανία και την Αυστρία με την Τριπλή Συμμαχία, διεκήρυξε ουδετερότητα· είχε μυστική συνεννόησι με τη Γαλλία να μην ενωθή σε πόλεμο εναντίον της Γαλλίας. Η Ιταλία εκήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Αυστρο-Ουγγαρίας στις 23 Μαΐου 1915 εναντίον της Γερμανίας στις 27 Αυγούστου 1916. Η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία ενώθηκαν με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Η Ιαπωνία εκήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας στις 23 Αυγούστου 1914. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκήρυξαν ότι υφίστατο κατάστασις πολέμου με τη Γερμανία στις 6 Απριλίου 1917.» (Το Παγκόσμιο Ημερολόγιο, 1951, σελ. 188, 189) Πράγματι ο Εθνικός κόσμος παρεφρόνησε μεταξύ της 28ης Ιουλίου και της 4ης Αυγούστου εξαπολύοντας τον πιο αιματηρό πόλεμο της ιστορίας της γης έως εκείνο τον καιρό. Όπως ακριβώς προείπαν οι Γραφές, «θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν.»—Ματθαίος 24:7.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

 5. Ποιο γεγονός είπε ο Ιησούς ότι πρέπει να ακολουθήση το τέλος των «καιρών» των εθνών;

⁵ Αμέσως έπειτα από τη δήλωσί του για τους προσδιωρισμένους «καιρούς των εθνών», εις Λουκάν 21:24, ο Ιησούς κάνει μια βασική αποκάλυψι στο 27ο εδάφιο λέγοντας: «Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής.» Η έλευσις του Υιού του ανθρώπου ‘εν νεφέλαις’ με δύναμι, ήταν το μεγάλο σημείο του περιβεβλημένου με κυριαρχική έξουσία Μεσσίου ή Χριστού, για το οποίο μίλησε ο Δανιήλ (7:13, 14) και που οι ιερείς και οι Φαρισαίοι το ζητούσαν στη διάρκεια της διακονίας του Ιησού επάνω στη γη. Αλλά ως προς την πρώτη παρουσία του Χριστού, ο Ιησούς είπε ότι το μόνο σημείο που θα μπορούσαν να έχουν, ήταν το σημείο του Ιωνά του προφήτου. (Ματθαίος 12:39) Εν τούτοις, όταν ο Ιησούς εδικάζετο ενώπιον του Ιουδαϊκού Σανχεδρίν με την ψευδή κατηγορία της βλασφημίας, ο αρχιερεύς είπε, «Σε ορκίζω εις τον Θεόν τον ζώντα, να είπης προς ημάς, αν συ ήσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού.» Ο Ιησούς του είπε: «Συ είπας· πλην σας λέγω, εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως, και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού.» (Ματθαίος 26:63, 64) Εδώ ο Ιησούς ωμολόγησε φανερά ότι ως ο Χριστός θα έκανε μια δεύτερη παρουσία για τις υποθέσεις της γης έπειτα από μια περίοδο αναμονής στα δεξιά του Θεού. «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (Ψαλμός 110:1, Α.Σ.Μ.) Η περίοδος της αναμονής ετελείωσε στο τέρμα των προσδιορισμένων «καιρών των εθνών» κατά το 1914, οι εχθροί του ετέθησαν εκεί που τους ανήκει, κάτω από τα πόδια του, και από τότε έγινε αντιληπτό το σημείο του περιβεβλημένου με εξουσία Χριστού ερχομένου «επί των νεφελών του ουρανού».

 6. Ποια πληροφορία αποκτάται από τις προφητείες της Γραφής σχετικά σε την ενθρόνισι του Χριστού Ιησού στο 1914;

⁶ Ο καιρός είχε έλθει κατά το φθινόπωρο του 1914 για να ενεργήση ο ίδιος ο Ιεχωβά ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος! Ενέργεια σε παγγήινη κλίμακα, ναι, σε παγκόσμια κλίμακα, επρόκειτο να λάβη χώραν. Η περίοδος της αναμονής είχε τελειώσει, και τώρα ήλθε η επιθυμία όλων των δικαίων. Ο Χριστός Ιησούς, ο αποδεδειγμένος και δοκιμασμένος Βασιλεύς του νέου κόσμου, ενεθρονίσθη και περιεβλήθη με κυριαρχία «εξ ύψους». Τέλος η βασιλεία των ουρανών εγκαθιδρύθη στο πρόσωπο του κεχρισμένου της άρχοντος, Χριστού του Βασιλέως. Τώρα για πρώτη φορά μέσα σε έξη χιλιάδες σχεδόν χρόνια υπάρχει, όσον αφορά ολόκληρη τη γη, μια νέα θεοκρατική κυβέρνησις με κυβερνητικό δικαίωμα από τον Θεό, τον αληθινό Κυρίαρχο. Τι καταπληκτικά αγαθά προμηνύει αυτό για τους δικαίους του ανθρωπίνου γένους! «Αλλ’ εγώ [ο Ιεχωβά], θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» (Ψαλμός 2:6, 7) Η Γραφή μάς δίνει ακόμη μια γοργή άποψι της διαδικασίας της ενδόξου ενθρονίσεως που έγινε στον ουρανό το 1914. «Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου [ο Χριστός Ιησούς] ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών [του Ιεχωβά Θεού], και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» (Δανιήλ 7:13, 14) Έτσι, γύρω στην 1η Οκτωβρίου του 1914, μετά από 2.520 ακριβώς χρόνια αφότου και το τελευταίο ίχνος της τυπικής Ιουδαϊκής κυριαρχίας εξέλιπε, ο ‘σιδηρούς και χαλκούς δεσμός’ της εκκρεμότητος αφαιρέθηκε από το ‘στέλεχος του δένδρου’ και μια φορά ακόμη η θεία κυριαρχία περιέβαλε με εξουσία μια θεοκρατική κυβέρνησι για να αναλάβη τον έλεγχο ολοκλήρου της γης. Το «εξουθένημα των ανθρώπων», ο Χριστός Ιησούς, εξυψώθηκε τώρα με το δικαίωμα της βασιλείας για πάντα. (Ησαΐας 53:7-9) Τι χαρά υπήρξε στον ουρανό! «Και εγένοντο φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγοντες, Εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.»—Αποκάλυψις 11:15, Κριτική Έκδοσις Κειμένου.

 7. Ποια γεγονότα συνέβησαν στον ουρανό με την εγκαθίδρυσι της Βασιλείας;

⁷ Η εγκαθίδρυσις της βασιλείας των ουρανών έθεσε αμέσως σε κίνησι μια αλυσίδα γεγονότων, τόσο στον ουρανό, όσο και στη γη. Τα γεγονότα αυτά επρόκειτο να συμβούν σε μια μεταβατική περίοδο, στη διάρκεια της οποίας θα επήρχετο μια μεγάλη θλίψις σε ολόκληρη την οργάνωσι του Σατανά που θα ωδηγούσε στην τελική δοκιμασία της εξουσίας κατά τον Αρμαγεδδώνα, η οποία καταλήγει στην ολοσχερή ήττα και καταστροφή της οργανώσεως του Σατανά. Η γέννησις της κυβερνήσεως της Βασιλείας κατά το 1914 παρομοιάζεται με τη γυναίκα του Θεού, την οργάνωσί του Σιών, που γεννά ένα άρρεν, το οποίον η όμοια με δράκοντα οργάνωσις του Σατανά ζητεί να καταστρέψη. «Και ο δράκων εστάθη ενώπιον της γυναικός της μελλούσης να γεννήση, δια να καταφάγη το τέκνον αυτής όταν γεννήση. Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά· και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.» (Αποκάλυψις 12:4, 5) Από την περικοπή αυτή βλέπομε ότι η Βασιλεία είναι ασφαλώς περιβεβλημένη με κυριαρχία και είναι προορισμένη να αναλάβη βίαιη ενέργεια για τη συντριβή όλων των εναντιουμένων κυβερνήσεων επάνω στη γη σαν με ράβδον σιδηράν. Αλλά περιμένετε! Πρέπει πρώτα να γίνη ενέργεια εναντίον του ψευδούς κυριάρχου που βρίσκεται πίσω από τα έθνη αυτά και είναι ακόμη στον ουρανό. Η Γραφή κατόπιν λέγει: «Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ [Χριστός Ιησούς] και οι άγγελοι αυτού επολέμησαν κατά του δράκοντος, και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και δεν υπερίσχυσαν, ουδέ ευρέθη πλέον τόπος αυτών εν τω ουρανώ. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην· και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ, Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.»—Αποκάλυψις 12:7-10.

 8. Ποιες αντιδράσεις έγιναν αισθητές επάνω στη γη;

⁸ Μεγάλη ήταν αυτή η νίκη του Ιησού Χριστού και των αγγέλων του! Αυτή η γοργή ενέργεια στον ουρανό, ακολουθήθηκε από αντιδράσεις επάνω στη γη. Η έλευσις του Ιησού με τους αγγέλους του απετέλεσε το ένδοξο σημείο της δευτέρας παρουσίας του. (Ματθαίος 25:31) «Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός, και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν· και θέλουσι θρηνήσει επ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης.» (Αποκάλυψις 1:7) Έτσι η αντίδρασις αυτή είναι αντίδρασις μεγάλης θλίψεως για τους κατοίκους της γης που δεν βρίσκονται σε αρμονία με τον Θεό. Ένας τρομερός καιρός κρίσεως εισάγεται όταν ο θείος Κυρίαρχος Ιεχωβά αρχίζη να κυβερνά όσον αφορά τη γη μέσω του Κεχρισμένου του Ιησού Χριστού. Ενώ όλα τα βασίλεια του Σατανά τα εξουσιοδοτημένα από έναν ψευδή κυρίαρχο αρχίζουν να ανατρέπωνται μπροστά στην εξάπλωσι της ακατανίκητης νέας κυβερνήσεως, σημειώστε πώς η ακόλουθη προφητεία περιγράφει κατάλληλα τι συμβαίνει: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων [ψευδώς εξουσιοδοτημένων δαιμονικών και ανθρωπίνων αρχόντων], θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δανιήλ 2:44) Πραγματικά, σ’ αυτόν ακριβώς τον καιρό ο Κυρίαρχος Ιεχωβά διατάσσει την εξάλειψι όλων των επιγείων κυβερνήσεων που δεν είναι εξουσιοδοτημένες απ’ αυτόν. «Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης· θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς.»—Ψαλμός 2:7-9.

 9. Ποιες δυσκολίες σχετικές με την κυριαρχία εδοκίμασαν τα έθνη από το 1914;

⁹ Από το 1914 και έπειτα όλα τα έθνη της γης και τα κυβερνητικά των στοιχεία έχασαν την κυριαρχική τους ζωτικότητα. Εβγήκαν από τον τρομερό «οικογενειακό» πόλεμο του 1914-18 πολύ μωλωπισμένα και περιπεπλεγμένα. Οι δύο παγκόσμιες θορυβώδεις φιλονεικίες των εν είδει «κυνών δακνόντων αλλήλους», τα άφησαν όλα τρεκλίζοντα και μεθυσμένα. Παρεμπιπτόντως υπενθυμίζομε ότι η Βίβλος αναφέρει τους Εθνικούς ως «κύνας». (Μάρκος 7:28) Έγινε προσφυγή σε μεταγγίσεις κυριαρχικής εξουσίας από το ένα στο άλλο, για να κρατηθούν τα έθνη σε λειτουργία α’ αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς. Η Γραφή ακόμη προείπε ότι οι δύο μεταπολεμικές απόπειρες περιζώσεως των εθνών μαζί, σε μια οργάνωσι παγκοσμίου ασφαλείας, θα απετύγχαναν. (Κοινωνία των Εθνών, 1919, και Ηνωμένα Έθνη, 1945) «Ενώθητε, λαοί, και θέλετε κατακοπή· και ακροάσθητε, πάντες οι εν τοις εσχάτοις της γης· [1ον] ζώσθητε, και θέλετε κατακοπή· [2ον] ζώσθητε, και θέλετε κατακοπή. Βουλεύθητε βουλήν, και θέλει ματαιωθή· λαλήσατε λόγον, και δεν θέλει σταθή.» (Ησαΐας 8:9, 10) Έτσι, αν αποπειρώνται—ως υστάτη προσφυγή—τη συνένωσι των φανταστικών κυριαρχιών των, δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στην ακαταμάχητη αύξησι της εξουσίας της αληθινής Βασιλείας του Θεού που είναι προωρισμένη να γεμίση ολόκληρη τη γη.—Ψαλμός 72:8.

ΟΤΑΝ ΙΔΗΤΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΤΙ;

10. Ποιες είναι μερικές από τις αποδείξεις που σαν ένα σύνθετο σημείο βεβαιώνουν ότι η Βασιλεία έχει ήδη εγκαθιδρυθή;

¹⁰ «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, Μ.Ν.Κ.];» (Ματθαίος 24:3) Ο Ιησούς απαντώντας σ’ αυτή την ερώτησι, περιέγραψε πολλά πράγματα που θα συνέβαιναν στη γη ως βεβαιωτική απόδειξις ότι η εγκαθίδρυσις της Βασιλείας θα ήταν τετελεσμένο γεγονός. Ο καιρός αυτός θα ήταν για τον Ιησούν καιρός για να στρέψη την προσοχή του στις υποθέσεις της γης, και γι’ αυτό αναφέρεται ως «παρουσία» του. Αυτά τα πράγματα πρέπει να συμβούν μέσα στη σύντομη περίοδο που είναι γνωστή ως «συντέλεια του αιώνος», δηλαδή, στη μεταβατική περίοδο που οδηγεί στο τέρμα αυτού του παλαιού κόσμου. Σε κανένα προηγούμενο καιρό της ιστορίας δεν συνέβησαν όλα αυτά τα πράγματα μαζί για να αποτελέσουν ένα σύνθετο σημείο, όπως γίνεται από το 1914. Παρατηρήστε την ακόλουθη απαρίθμησι μερικών από τα προφητευμένα πράγματα που η υπαρξίς τους υποστηρίζεται από αφθονία πραγματικών γεγονότων:

Σημείο Γραφική Απόδειξις

 1. Παγκόσμιοι Πόλεμοι Ματθ. 24:6, 7

 2. Εκτεταμένοι λιμοί Ματθ. 24:7

 3. Ασυνήθης αριθμός σεισμών Ματθ. 24:7

 4. Καταδίωξις των Χριστιανών Ματθ. 24:9

 5. Πολλές ψευδείς Χριστιανικές θρησκείες Ματθ. 24:10, 11, 23, 24

 6. Αύξησις της ανομίας Ματθ. 24:12

 7. Πολλοί εγκαταλείπουν τον Χριστιανισμό Ματθ. 24:12

12. Οδυνηρές επιδημίες και ασθένειες Λουκ. 21:11

13. Οι άνθρωποι αποψυχούν εκ του φόβου Λουκ. 21:26

14. Νεανική παραμέλησις καθηκόντων 2 Τιμ. 3:1-3

11. Πώς βλέπουν οι δίκαιοι τις μεταβατικές αυτές ημέρες από το 1914;

¹¹ Ενώ η γη είναι γεμάτη από συμφορές σε μια κλίμακα τέτοια που ποτέ προηγουμένως δεν δοκίμασε ο άνθρωπος, απελευθέρωσις πλησιάζει για τους ειλικρινείς εκείνους που στενάζουν και βοούν για όλα τα βδελύγματα που γίνονται στη γη. (Αποκάλυψις 12:12· Ιεζεκιήλ 9:4) Σ’ εμάς που περνούμε μέσα απ’ αυτούς τους τρομερούς καιρούς που ξεκίνησαν από το χαρακτηριστικό έτος 1914, ο Ιησούς λέγει: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» (Λουκάς 21:28) Αληθινά χαρήτε, διότι ο ανάσσων Βασιλεύς του Ιεχωβά, Χριστός Ιησούς, έχει εγκατασταθή σαν ένα υψωμένο σημείο, γύρω από το οποίο πρόκειται να συναθροισθούν οι καλής θελήσεως άνθρωποι επάνω στη γη. Ιδέτε, ο Χριστός Ιησούς, το ένδοξο Σημείο στέκει επάνω στο περίοπτο ύψος του Όρους Σιών, της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. (Ησαΐας 62:10, 11· Αποκάλυψις 14:1) Εκεί τώρα βασιλεύει εν μέσω των εχθρών του για να διεκδικήση το δικαίωμα του Ιεχωβά στην παγκόσμια κυριαρχία και για να ευλογήση τα καλής θελήσεως άτομα από όλες τις φυλές και τα έθνη της γης. Ενωθήτε και εξυψώστε τον με αίνο: «Αινείτε τον Γιαχ, ω λαοί, διότι Ιεχωβά ο Θεός μας, ο Παντοκράτωρ, άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς.» (Αποκάλυψις 19:6, Μ.Ν.Κ.) «Αινείτε τον Θεόν εν τω αγιαστηρίω αυτού· αινείτε αυτόν εν τω στερεώματι της δυνάμεως αυτού. Αινείτε αυτόν δια τα μεγαλεία αυτού· αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλοσύνης αυτού.»—Ψαλμός 150:1, 2.

[Υποσημειώσεις]

Αφιέρωσις στον Θεόν και Καθιέρωσις

«Τότε είπα, Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.»—Ψαλμός 40:7, 8.

 1-3. Ποιοι σημειώνονται σήμερα, και πού, και εις εκπλήρωσιν ποιων προφητειών;

ΣΗΜΕΙΩΝΕΣΘΕ σήμερα στο μέτωπό σας ή στο δεξιό σας χέρι. Άσχετα αν είσθε άνδρας ή γυναίκα, αγόρι ή κορίτσι, λευκός ή έγχρωμος, δεν εξαιρείσθε. Είναι το σημείο του τελικού σας προορισμού, η δε ευκαιρία σας για ζωή σ’ ένα καθαρό, δίκαιο νέο κόσμο, εξαρτάται απ’ αυτό. Ζούμε στις ημέρες της εκπληρώσεως παραδόξων προφητειών, και αυτό ακριβώς το γεγονός καθιστά κατάλληλο το να μιλήσωμε για ένα συμβολικό σημείο στο μέτωπο ή στο χέρι.

² Ο ηλικιωμένος εξόριστος στη νήσο του περιορισμού του Πάτμο, είδε μια σύναξι 144.000 επάνω στην κορυφή του Όρους Σιών γύρω από τον Βασιλέα τους, και όλοι αυτοί είχαν γραμμένο στα μέτωπα των το όνομα του Πατρός των. Λόγω του γεγονότος αυτού αναφέρεται: «Θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλυψις 14:1, 3· 22:4, 5) Ο ίδιος αυτός εξόριστος είδε στη σειρά των οράσεών του τον σχηματισμό μιας «εικόνος του θηρίου» σ’ αυτά τα μεταπολεμικά χρόνια, και τους ανθρώπους παντού να υποβάλλονται σε εξαναγκασμό να την λατρεύσουν και έτσι να λάβουν «χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς, ή επί των μετώπων αυτών· και να μη δύναται μηδείς να αγοράση ή να πωλήση, ειμή ο έχων το χάραγμα, ή το όνομα του θηρίου, ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.» Ουαί σ’ αυτούς τους σημειωμένους! Προορίζονται να πιούν «εκ του οίνου του θυμού του Θεού, του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού.»—Αποκάλυψις 13:15-17· 14:9, 10.

³ Επτά αιώνες ενωρίτερα, ένας άλλος εξόριστος, ένας Εβραίος προφήτης στη Βαβυλώνα, είδε τα πρωτότυπα των βδελυκτών πραγμάτων που γίνονται σήμερα στον «Χριστιανισμό» και που τον καταδικάζουν, αυτόν και τους λάτρεις του, σε καταστροφή. Εν τούτοις, ένας άνθρωπος, ένας γραμματεύς λυμένος με λινά, έσωσε τη ζωή για ολίγους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Προέβη στο να θέση ένα σημείο επάνω στα μέτωπά των για να τους φεισθούν οι έξη εκτελεσταί με τα όπλα του κατασυντριμμού που τον ακολουθούσαν κατά πόδας, με θείες διαταγές να πατάξουν κάθε πρόσωπο μη σημειωμένο, γέροντα, νέον, νεάνιδα, βρέφος και γυναίκα, μπροστά από το ναό των ή οπουδήποτε αλλού στην πόλι. (Ιεζεκιήλ 9:1-7) Σήμερα εσείς, ναι εσείς, έρχεσθε ασφαλώς μέσα στα όρια της μιας ή της άλλης από αυτές τις προφητείες. Πώς, λοιπόν, σημειώνεσθε, για ζωή ή για θάνατο; Φροντίστε να είναι για ζωή.

 4. Έως τα σήμερα πώς διακρίνονται μερικοί με κατά γράμμα σημεία, και ποιο σημείο σημαίνει καταδίκη, και ποιο ζωή;

⁴ Έως τον σημερινό καιρό, σημεία θρησκευτικών διακρίσεων τίθενται επάνω στα μέτωπα, στους βοαχίονες ή άλλα μέρη του σώματος ανάμεσα στους Ινδουιστάς ή άλλους λάτρεις στις Ινδίες. Με το σημείο αυτό δείχνεται καθαρά ποιος είναι ακόλουθος του θεού Βισνού, ποιος του Σίβα, ποιος του Βράχμα, και ποιος κάποιου άλλου από τα πλήθη των θεών. Είναι ένα παλαιό έθιμο για τους λάτρεις ειδικών ειδώλων να έχουν το σημείο του ειδώλου των σ’ ένα μέρος του σώματος των όπου να φαίνεται καθαρά. Στους Βιβλικούς χρόνους εσυνηθίζετο επίσης να θέτουν σημεία επάνω σε δούλους και σκλάβους, για να τους διακρίνουν από τους άλλους. Τώρα, δεν πρόκειται να σημειωθήτε ή να υποβάλετε τον εαυτό σας στο να σημειωθή μ’ ένα τέτοιο κατά γράμμα σημείο επάνω στο άτομό σας, αλλά, εξίσου, δεν μπορείτε να διαφύγετε από το να σημειωθήτε με την έννοια της Βίβλου για έναν ωρισμένο προορισμό. Στον Θεό, τον Κριτήν του τελικού σας προορισμού, αυτό το σημείο είναι εξίσου καθαρά ορατό και ευεξήγητο όπως ήταν το σημείο που αυτός έθεσε ή ώρισε για τον Κάιν για να μην αναλάβη οποιοσδήποτε την επιβολή του νόμου και τον θανατώση ως φονέα του Άβελ. (Γένεσις 4:15) Πιθανόν να είσθε υπερήφανος για το σημείο που τώρα φέρετε, επειδή αυτό είναι δημοφιλές και βρίσκει εύνοια από μέρους των ισχυρών σε εξουσία σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτό μπορεί να κερδίζη για σας επιδοκιμασία, προνόμια και πρόοδο σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά δυνατόν να σας καταδικάση σε καταστροφή στα μάτια του Υπερτάτου, ο οποίος αποφασίζει την τύχη των εθνών και των κυβερνήσεων του κόσμου τούτου. Το να σημειωθήτε με τον τρόπο που αυτός επιδοκιμάζει, σημαίνει ζωή για σας. Σας ανοίγει το δρόμο για να επιζήσετε, μέσα από την ερχόμενη παγκόσμια καταστροφή του Αρμαγεδδώνος, στο νέο κόσμο που Αυτός δημιουργεί.

 5. Πώς μπορούμε να σημειωθούμε για έναν τελικό προορισμό ζωής στο νέο κόσμο:

⁵ Πώς μπορείτε σεις και εμείς οι υπόλοιποι να σημειωθούμε για έναν τελικό προορισμό ευτυχισμένης ζωής στο δίκαιο νέο κόσμο; Αυτό γίνεται με το να είμεθα οι δούλοι, οι αφωσιωμένοι υπηρέται, του Θεού του νέου κόσμου. Γίνεται με το να έχωμε το σημείο της ταυτότητος που αλάνθαστα δείχνει στον καθένα που συναντούμε, ότι ανήκομε στον Ύψιστον Θεόν, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ψαλμός 83:18) Ο μέγας αντίδικος του είναι ο «θεός του αιώνος τούτου», του οποίου το όνομα είναι Σατανάς ή Διάβολος, ώστε αν υπηρετήτε την υπόθεσι αυτού του ιδιοτελούς, διεφθαρμένου παλαιού κόσμου, υπηρετείτε τον θεό του. (2 Κορινθίους 4:4, Κριτικόν Κείμενον· Ιωάννης 12:31) Η εκλογή μας πρέπει να είναι μεταξύ αυτών των δύο αντιτιθεμένων θεών, του ισχυρού θεού του παλαιού αυτού κόσμου και του Παντοδυνάμου Θεού του αιωνίου νέου κόσμου. Τίνος η υπηρεσία είναι προωρισμένη ν’ αποφέρη τον καλύτερο μισθό, να παράσχη την αξιόλογη αμοιβή; Φυσικά, η υπηρεσία του ζώντος και αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, ο οποίος θα καταστρέψη τον αντίδικον θεόν και τον παλαιό του κόσμο και θα εγκαθιδρύση μονίμως τον νέο. Αν αποφασίζωμε να σημειωθούμε για ζωή σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, είναι τώρα επείγον για μας ν’ αφοσιωθούμε στον Ιεχωβά Θεό και ν’ ανήκωμε σ’ αυτόν. Πώς; Με το ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν μέσω του Υιού του και Αρχιερέως, του Ιησού Χριστού. Δεν υπάρχει τώρα άλλος τρόπος να πλησιάσωμε τον Θεό και να εισαχθούμε στην υπηρεσία του.

 6. Ποιόν είχε υπ’ όψιν ο Ψαλμός 40:7, 8, και ποιους η διαθήκη του νόμου έκανε ιερείς για το έθνος Ισραήλ;

⁶ Ο Υιός και Αρχιερεύς του Θεού είναι Εκείνος τον οποίον είχε υπ’ όψι το πνεύμα της προφητείας, όταν κατηύθυνε τον ψαλμωδό Δαβίδ να γράψη τα λόγια που παρατίθενται μετά την επικεφαλίδα του άρθρου αυτού. Ο Δαβίδ, που ήταν από τη φυλή Ιούδα και ήταν βασιλεύς της Ιερουσαλήμ, μιλούσε εκεί, όχι για τη δική του έλευσι να κάμη το θέλημα του Θεού, αλλά για τον απόγονό του, ο οποίος θα γινόταν Αρχιερεύς καθώς και Βασιλεύς και έτσι θα ήταν Κύριος του Δαβίδ, δηλαδή, για τον Ιησού Χριστό. Ο Βασιλεύς Δαβίδ και όλος ο Ισραήλ είχαν ανάγκη να έλθη ένας τέτοιος Αρχιερεύς. Εζούσαν κάτω από την παλαιά διαθήκη που ο Ιεχωβά Θεός είχε κάμει με το έθνος Ισραήλ μέσω του προφήτου Μωυσέως. Η διαθήκη αυτή ώριζε τα αρσενικά μέλη της οικογενείας του Ααρών, του αδελφού του Μωυσέως, να είναι οι ιερείς του έθνους. Οι υπόλοιποι άνδρες της φυλής του Λευί ωνομάζοντο επίσημα Λευίτες και ήσαν διωρισμένοι να υπηρετούν το Ααρωνικόν ιερατείον. Προσέφεραν τακτικά θυσίες ζώων και το αίμα ταύρων και τράγων για τις αμαρτίες του έθνους Ισραήλ, έτσι ώστε να κρατούν τους Ισραηλίτες στη διαθήκη του νόμου με τον Θεό.

 7. Γιατί οι Ιουδαίοι Ιερείς δεν ήσαν ικανοποιητικοί, και πώς ηγέρθη ο κατάλληλος αρχιερεύς;

⁷ Κανείς απ’ αυτούς τους Ιουδαίους αρχιερείς δεν μπορούσε να προσφέρη στον Θεό μια τέλεια ανθρώπινη θυσία ικανή να ακυρώση το χρέος του ανθρωπίνου γένους προς τον Θεό, διότι όλοι οι Ιουδαίοι ιερείς ήσαν αμαρτωλοί και ατελείς, επειδή ήσαν απόγονοι των πρώτων αμαρτωλών ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας. Μόνο εκείνος που θα προσέφερε μια τέτοια τελεία θυσία μπορούσε να γίνη ο αληθινός Αρχιερεύς του Θεού. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να πραγματοποιήση το ανθρωπίνως αδύνατον. Ο Θεός, λοιπόν, έστειλε τον Υιό του με ανθρώπινη μορφή σ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτός δεν ήλθε στη φυλή του Λευί και στην οικογένεια του Ααρών, αλλά στη βασιλική φυλή του Δαβίδ, δηλαδή, στη φυλή του Ιούδα. Αφού η παλαιά διαθήκη του νόμου δεν επρομήθευε έναν ικανοποιητικόν αρχιερέα στην οικογένεια του Ααρών του Λευίτου, ο Θεός ήγειρε τον ευπρόσδεκτον Αρχιερέα του στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ για να παρουσιάση το τέλειο ανθρώπινο σώμα του ως θυσία στον Θεό. Μέσω αυτής της κατάλληλης θυσίας ο Αρχιερεύς του θα μπορούσε να ενεργήση ως μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων για να εγκαθιδρύση μια νέα διαθήκη, χρησιμοποιώντας το δικό του αίμα ως μέσον για να θέση τη νέα διαθήκη σε ισχύν καινά της δώση τη δύναμι να επιφέρη αληθινή, μόνιμη συγχώρησι των ανθρωπίνων αμαρτιών. Ο απόστολος Παύλος, εξηγώντας πώς ο νέος Αρχιερεύς Ιησούς Χριστός εισήλθε σ’ αυτό το σωτήριο έργο, παραθέτει από τον ψαλμό του Δαβίδ και συνεχίζει ως εξής:

 8. Τι έχει να πη το Εβραίους 10:4-10 για την έλευσί του;

⁸ «Αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αφού είπεν ανωτέρω, “Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·” (αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον·) τότε είπεν, “Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αναιρεί το πρώτον, δια να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβραίους 10:4-10· ψαλμός 40:6-8, Ο΄.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ

 9. Πώς ο Ιησούς ήταν ήδη άγιος στον καιρό της ελεύσεως αυτής, και συνεπώς πώς θα έπρεπε να ονομάσωμε το βήμα που έκαμε για να πράξη έτσι το θέλημα του Θεού;

⁹ Τώρα, πώς θα ονομάσωμε το βήμα που έκαμε ο Ιησούς με το να έλθη να πράξη το θέλημα του Θεού στο σώμα που ο Θεός είχε ετοιμάσει γι’ αυτόν, για να το χρησιμοποίηση επάνω στη γη; Εν πρώτοις, με το να γεννηθή ως Ιουδαίος ο Ιησούς ήδη ανήκε σ’ ένα έθνος άγιο στον Θεό, επειδή ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, οι απόγονοι του αρχαίου του φίλου Αβραάμ. Επίσης ως βρέφος ηλικίας σαράντα ημερών παρουσίασαν τον Ιησούν στον Ιεχωβά Θεό στο ναό του επειδή ήταν ο πρωτότοκος υιός της Μαρίας. Η αφήγησις γι’ αυτό το σημείο αναγράφει: «Και ότε επληρώθησαν αι ημέραι του καθαρισμού αυτής, κατά τον νόμον του Μωυσέως, ανεβίβασαν αυτόν εις Ιεροσόλυμα, δια να παραστήσωσιν εις τον Ιεχωβά· καθώς είναι γεγραμμένον εν τω νόμω του Ιεχωβά, “Ότι παν αρσενικόν διανοίγον μήτραν, θέλει κληθή άγιον εις τον Ιεχωβά·” και δια να προσφέρωσι θυσίαν κατά το ειρημένον εν τω νόμω του Ιεχωβά, “Ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών”.» (Λουκάς 2:22-24, Μ.Ν.Κ.) Σχετικά με την ίδια τη γέννησί του, ο άγγελος που την ανήγγειλε στη Μαρία είπε: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού.» (Λουκάς 1:35) Ο Ιησούς ήταν άγιος και αφωσιωμένος στον Θεό δυνάμει όλων αυτών των πραγμάτων. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να ονομάσωμε το βήμα που έκαμε να πράξη το θέλημα του Θεού όπως ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου, στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές; Ήταν η παρουσίασίς του για θεία υπηρεσία, και εχρειάζετο απόφασις εκ μέρους του. Έτσι ήταν μια αφιέρωσις του εαυτού του να πράξη οτιδήποτε απεδεικνύετο ότι ήταν το θέλημα του Θεού από τότε και στο εξής.

10, 11. Πώς συνηθίζομε να μιλούμε γι’ αυτό το βήμα που έκαμε ο Ιησούς, και ποια θέσι κατέχει αυτή η λέξις ή όρος στις Χριστιανικές Γραφές;

¹⁰ Επί πολλά χρόνια εσυνηθίζετο να το αναφέρωμε αυτό ως καθιέρωσιν του Ιησού στον Θεό. Σύμφωνα με την ευρεία, γενική έννοια, με την οποία χρησιμοποιούνται σήμερα οι λέξεις «καθιέρωσις» και «καθιερώνω», η έκφρασις αυτή μπορεί να ταιριάζη. Αλλά επιφέρει σύγχυσι στα πράγματα της Γραφής, διότι η Γραφή δεν ομιλεί για το παραπάνω ζήτημα μ’ αυτό τον τρόπο. Αποκρύπτει εκείνο που η Γραφή ειδικώτερα αναφέρει ως καθιέρωσιν και μας απομακρύνει απ’ αυτό. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές της Βίβλου, η λέξις «καθιερώνω» είναι σπανία και απαντάται μία μόνο φορά στη Νεοελληνική μετάφρασι, ως εξής: «Δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού.» (Εβραίους 10:20) Επίσης, στην Αγγλική Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου απαντάται δύο φορές, τη μία στο παραπάνω εδάφιο και την άλλη στο Εβραίους 7:28: «Διότι ο νόμος καθιστά αρχιερείς ανθρώπους, έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον, κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι καθιερωμένος εις τον αιώνα.»

¹¹ Το αρχαίον κείμενον, καθώς και η Μετάφρασις του Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (στην Αγγλική), δεν περιέχουν καθόλου τη λέξι «καθιερώ», και επομένως η λέξις δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψη κάτι που ο Ιησούς ή κάποιος από τους μαθητάς του έπραξαν. Στα παραπάνω εδάφια το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «Ην ενεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον και ζώσαν δια του καταπετάσματος, τούτ’ έστι, της σαρκός αυτού.» (Εβραίους 10:20, Κείμενον) «Ο νόμος γάρ ανθρώπους καθίστησιν αρχιερείς, έχοντας ασθένειαν, ο λόγος δε της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον, υιόν εις τον αιώνα τετελειωμένον.» (Εβραίους 7:28, Κείμενον) Ακόμη και η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί δεν χρησιμοποιεί τη λέξι «καθιερώνω» στην απόδοσι των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών· και η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις την χρησιμοποιεί μόνο στο περιθώριο εις Ιωάννην 10:36 και 17:17, 19, ως εξής: «Εκείνον τον οποίον ο Πατήρ καθιέρωσε, και απέστειλε εις τον κόσμον, σεις λέγετε, Ότι βλασφημείς, διότι είπον, Υιός του Θεού είμαι;» «Καθιέρωσον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια. Και υπέρ αυτών εγώ καθιερώνω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία.» Έτσι τώρα η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις του 1946 λέγει «καθιερώνω» και «καθιέρωσις» εκεί που η προηγούμενη Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις έλεγε «αγιάζω» και «αγιασμός». Εν τούτοις, και οι δύο αυτές νεώτερες μεταφράσεις χρησιμοποιούν ακόμη τη λέξι «άγιοι» αντί της λέξεως «καθιερωμένοι». Από όλα αυτά μπορούμε να δούμε ότι σε όλες τις μεταφράσεις της Γραφής η λέξις «καθιερώνω» διατηρείται για κάτι άλλο παρά για το αρχικό μας βήμα να πράξουμε το θέλημα του Θεού.

ΟΧΙ ΑΥΤΟ-ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟΙ

12. Κατέστησε ο Ιησούς τον εαυτό του αρχιερέα, και γιατί δεν ήθελε να εξασκήση αλαζονεία σ’ αυτή την υπόθεσι;

¹² Για να το αποδείξωμε αυτό, ερωτούμε τώρα, Μήπως ο Ιησούς κατέστησε τον εαυτό του Αρχιερέα του Θεού για να προσφέρη θυσία όπως προσέφερε ο Ααρών ή για να κυβερνά όπως κυβερνούσε ο αρχαίος ιερεύς Μελχισεδέκ ο βασιλεύς της Σαλήμ; Οι ίδιες οι Γραφές απαντούν Όχι. Δεν ήταν αυτό δικαίωμα του Ιησού, έστω και αν ήταν ο άγιος Υιός του Θεού. Το Εβραίους 7:1-6 διακηρύττει: «Πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, δια να προσφέρη δώρά τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών’. . . . Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν να γείνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, “Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.” Καθώς και αλλαχού λέγει, “Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ”.» Πριν από τον καιρό του Ιησού, άνθρωποι που προσπάθησαν να καθιερώσουν ή διορίσουν τον εαυτό τους στο ιερατείο του Ισραήλ, έλαβαν την δέουσα τιμωρία από τον Θεό για την αλαζονεία τους. Θυμηθήτε τις περιπτώσεις του Λευίτου Κορέ, του Βασιλέως Σαούλ και του Βασιλέως Οζία. (Αριθμοί 16:1-35· 1 Σαμουήλ 13:1-14· 2 Χρονικών 26:16-21) Ο Ιησούς δεν ήταν από τη φυλή του Λευί ούτε από την ιερατική οικογένεια του Ααρών. Δεν ετόλμησε, λοιπόν, να εγκαταστήση τον εαυτό του στο βασιλικό ιερατείο που θα ήταν όμοιο με του Μελχισεδέκ και έτσι να υπαγορεύση στον Θεό ποιο έπρεπε να είναι το θέλημά του για τον Ιησούν για να ικανοποιήση κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες.

13. Σύμφωνα με τις Γραφές, πώς εισήλθαν στην ιερατεία ο Ααρών και οι γυιοί του, και ποιος τους καθιέρωσε;

¹³ Ας εξετάσωμε το ιστορικό για τον Ααρών και τους γυιούς του και ας καθορίσωμε αν αυτοί εξέλεξαν τον εαυτό τους για την ιερατεία ή εγκατέστησαν τον εαυτό τους σ’ αυτό το αξίωμα. Όταν ο Ιεχωβά απέστειλε τον Μωυσή ενώπιον του Φαραώ της Αιγύπτου, «είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Ιδέ, εγώ σε κατέστησα Θεόν εις τον Φαραώ· και Ααρών ο αδελφός σου θέλει είσθαι προφήτης σου.» Αργότερα ο Ιεχωβά επέτρεψε στον Ααρών να συνοδεύση τον Μωυσή στο απαγορευμένο όρος Σινά, και πριν ακριβώς εγκαινιάση τη διαθήκη του νόμου με τον Ισραήλ, επέτρεψε στον Ααρών και σε δύο από τους γυιούς του και σε εβδομήντα πρεσβυτέρους, να εισέλθουν στην ιερή περιοχή του όρους. (Έξοδος 7:1· 19:23, 24· 24:1, 2, 9-14, Α.Σ.Μ.) Κατόπιν, στην κατ’ ιδίαν συνομιλία του με τον Μωυσή στην κορυφή του όρους Σινά, ο Ιεχωβά προσδιώρισε ειδικώς τον Ααρών να είναι ο αρχιερεύς του Ισραήλ και τους τέσσερες γυιούς του να είναι υφιερείς, και διέταξε να κατασκευασθούν ιερατικά ενδύματα γι’ αυτούς. «Και θέλεις ενδύσει αυτά τον Ααρών τον αδελφόν σου, και τους υιούς αυτού μετ’ αυτού, και θέλεις χρίσει αυτούς, και θέλεις καθιερώσει αυτούς, και αγιάσει αυτούς, δια να ιερατεύωσιν εις εμέ.» (Έξοδος 27:21 έως 28:41) Από τούτο βλέπομε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήσαν εξουσιοδοτημένοι να αναλάβουν κατά τη δική τους προαίρεσι την ιερατεία της διαθήκης του νόμου του Θεού. Όχι, αλλά πρώτα έπρεπε να κληθούν και να εκλεγούν, και κατόπιν ο Θεός ήταν εκείνος που τους καθιέρωσε στο αξίωμά τους μέσω του ορατού του αντιπροσώπου ή υπηρέτου, του Μωυσέως.

14. Πώς χρησιμοποιούν τους όρους «καθιερώνω» και «καθιέρωσις» η Έξοδος, κεφάλαιο 29, και το Λευιτικόν, κεφάλαιο 8;

¹⁴ Στην Έξοδο, κεφάλαιο 29, καθώς και στο Λευιτικό, κεφάλαιο 8, ο Μωυσής ανέγραψε την τελετή της καθιερώσεως, με την οποία ο Ααρών και οι γυιοί του επρόκειτο να εγκατασταθούν στο αξίωμα. Ένας από τους κριούς που επρόκειτο τότε να θυσιασθούν, εκαλείτο ο «κριός της καθιερώσεως», αυτό δε δεν εσήμαινε ότι ήταν ένας καθιερωμένος κριός, αλλ’ ότι ήταν ένας κριός που εχρησιμοποιείτο για την καθιέρωσι του Ααρών και των γυιών του. Το κάνιστρον που περιείχε τον άρτον ο οποίος εχρησιμοποιείτο μαζί με αυτόν τον κριόν, εκαλείτο «κάνιστρον των καθιερώσεων». Έτσι, αφού ενέδυσε τον Ααρών με τα ένδοξα ιερατικά του ενδύματα και κατόπιν τον έχρισε ως αρχιερέα, και αφού έπειτα ενέδυσε τους γυιούς του Ααρών με ιερατικά ενδύματα, ο Μωυσής έπρεπε να προχωρήση στην τελετή της εγκαταστάσεως: «Και θέλεις καθιερώσει τον Ααρών και τους υιούς αυτού.» Σχετικά με τους διαδόχους του Ααρών ο Θεός είπε στον Μωυσή: «Και η αγία στολή του Ααρών θέλει είσθαι των υιών αυτού μετ’ αυτόν, δια να χρισθώσιν εν αυτή, και να καθιερωθώσιν εν αυτή. Επτά ημέρας θέλει ενδύεσθαι αυτήν ο ιερεύς, ο αντ’ αυτού εκ των υιών αυτού, όστις εισέρχεται εις την σκηνήν του μαρτυρίου δια να λειτουργήση εν τω αγίω.» (Έξοδος 29:9, 22, 34, 29, 30· Λευιτικόν 8:22, 28-31) Σύμφωνα με τούτο, η λέξις «καθιερώνω» είχε μια έννοια που περιωρίζετο στην εγκατάστασι ανθρώπων στην ιερατεία· ο δε Ιεχωβά Θεός έκανε την εγκατάστασι των ιερέων του με το δικό του τρόπο.a

15. Ποια είναι η αρχική Εβραϊκή έκφρασις εδώ, και πώς μεταφράζεται από διαφόρους, και τι σημαίνει;

¹⁵ Η Ελληνική λέξις «καθιερώνω» πραγματικά μεταφράζει μια ομάδα εβραϊκών λέξεων, οι οποίες κατά γράμμα σημαίνουν «γεμίζω το χέρι», δηλαδή, θέτω πλήρη εξουσία στο χέρι εκείνων που πρόκειται να υπηρετήσουν σε μια επίσημη θέσι. Για να εξεικονισθή αυτό, εσφάζετο ο κριός της καθιερώσεως και ετεμαχίζετο, μέρη δε αυτού μαζί με μερικά ψημένα πράγματα από το κάνιστρον των καθιερώσεων ετίθεντο από τον Μωυσή στα χέρια του Ααρών και των υιών του και εκινούντο ενώπιον του Ιεχωβά. Έπειτα απ’ αυτό, τα πράγματα που εκινούντο, εκαίοντο επί του θυσιαστηρίου, επί το ολοκαύτωμα: ήσαν καθιερώσεις [προσφορά εγκαταστάσεως, Μ.Α.Μ.] εις οσμήν ευωδίας· ήτο θυσία γινομένη δια πυρός εις τον Ιεχωβά». (Έξοδος 29:19-25· Λευιτικόν 8:22-28, Α.Σ.Μ.) Η Ελληνική μετάφρασις των Εβδομήκοντα αποδίδει κατά γράμμα την Εβραϊκή έκφρασι, «τελειώ [πληρώ] τας χείρας»· αλλά οι νεώτεροι μεταφρασταί ή μεταφράσεις όπως του Μόφφατ, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις, οι μεταφράσεις Κραμπόν και Μπάινγκτον τείνουν να την αποδίδουν «εγκαθιστώ». Η Λατινική Βουλγάτα, η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί και η μετάφρασις του Γιανγκ την αποδίδουν «καθιερώνω το χέρι». Όταν ο Θεός μάς εκλέγη και μας καλή για την υπηρεσία του και έπειτα γεμίζη τα πρόθυμα χέρια μας και θέτη δύναμι υπό την κατοχή τους, εξουσιοδοτώντας μας έτσι, έχομε πράγματι εξουσία από την ορθή πηγή και μπορούμε να ενεργούμε με πεποίθησι, διότι ο Θεός μάς υποστηρίζει.

16. Επί πόσον καιρό διαρκούσε η τελετή της τυπικής εγκαταστάσεως;

¹⁶ Η τυπική τελετή της εγκαταστάσεως τότε διαρκούσε επτά ημέρες. Στο Μωυσή είχε λεχθή: «Και ούτω θέλεις κάμει εις τον Ααρών και εις τους υιούς αυτού, κατά πάντα όσα προσέταξα εις εσέ· επτά ημέρας θέλεις καθιερώσει αυτούς· και θέλεις προσφέρει πάσαν ημέραν έν μοσχάριον εις προσφοράν περί αμαρτίας δια εξιλέωσιν. Και θέλεις καθαρίζει το θυσιαστήριον, κάμνων εξιλέωσιν υπέρ αυτού, και θέλεις χρίσει αυτό δια να αγιάσης αυτό. Επτά ημέρας θέλεις κάμνει εξιλέωσιν υπέρ του θυσιαστηρίου, και θέλεις αγιάζει αυτό· και θέλει είσθαι θυσιαστήριον αγιώτατον· παν το εγγίζον το θυσιαστήριον, θέλει είσθαι άγιον.»—-Έξοδος 29:35-37.

17. Πότε και πώς έγινε η τελετή της εγκαταστάσεως, και ποια απόδειξις εδόθη της θείας αποδοχής του ιερατείου;

¹⁷ Η εγκατάστασις του Ααρών και των υιών του έλαβε χώραν στις πρώτες επτά ημέρες του δευτέρου έτους μετά την αναχώρησι των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Κατά την πρώτη ημέρα της τελετής, ο Μωυσής είπε στους ιερατικούς υποψηφίους εκεί στην αυλή γύρω από την ιερή σκηνή του μαρτυρίου: «Από της θύρας της σκηνής του μαρτυρίου δεν θέλετε εξέλθει επτά ημέρας, εωσού πληρωθώσιν αι ημέραι της καθιερώσεώς σας· διότι εν επτά ημέραις θέλει τελειωθή η καθιέρωσίς σας. Καθώς έκαμεν εις την ημέραν ταύτην, ούτω προσέταξεν ο Ιεχωβά να εκτελήται, δια να γίνηται εξιλέωσις δια σας. Θέλετε λοιπόν καθίσει επτά ημέρας εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου, ημέραν και νύκτα· και θέλετε φυλάττει τας παραγγελίας του Ιεχωβά, δια να μη αποθάνητε· διότι ούτω προσετάχθην.» Ανταπεκρίθησαν σ’ αυτή την απαίτησι, έτσι ώστε χρειάσθηκαν επτά πλήρεις ημέρες για την εγκατάστασί τους. Στην ογδόη ημέρα αυτοί οι ιερείς μπορούσαν οι ίδιοι να προσφέρουν θυσίες χωρίς τη συμπαράστασι του Μωυσέως. Αφού ο Ααρών ετελείωσε τότε την προσφορά των θυσιών και την ευλογία του λαού, κατόπιν, διαβάζομε: «Και εισήλθεν ο Μωυσής και ο Ααρών εις την σκηνήν του μαρτυρίου· και εξελθόντες, ευλόγησαν τον λαόν· και εφάνη η δόξα του Ιεχωβά εις πάντα τον λαόν. Και εξήλθεν πυρ απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά, και κατέφαγεν επί του θυσιαστηρίου το ολοκαύτωμα, και τα στέατα· ιδών δε πας ο λαός, ηλάλαξαν, και έπεσον κατά πρόσωπον αυτών.» (Λευιτικόν 8:33 έως 9:24, Α.Σ.Μ.) Αυτή η θαυματουργική επίδειξις από τον ουρανό ήταν ορατή απόδειξις ότι η εγκατάστασις ή καθιέρωσις του Ααρωνικού ιερατείου είχε επιτυχώς συμπληρωθή και ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε δεχθή αυτούς και τις υπηρεσίες των.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΧΑΛΑΡΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

18. Τίνος προφητική εξεικόνισις ήταν ολόκληρη αυτή η περίπτωσις:

¹⁸ Ολόκληρη αυτή η περίπτωσις ήταν μια προφητική εξεικόνισις της καθιερώσεως του αληθινού ιερατείου του Θεού στη διάρκεια της Χριστιανικής αυτής εποχής που μερικοί έχουν ακόμη την τάσι να την ονομάζουν «Ευαγγελικόν αιώνα». Ο κεχρισμένος Ιησούς είναι η Κεφαλή ή Αρχηγός του ιερατείου αυτού. Οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του είναι οι υφιερείς του, και γι’ αυτούς είναι γραμμένο: «Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.»—Εβραίους 3:1.

19. Πώς η Σκοπιά της Σιών στο πρώτο έτος της εκδόσεώς της μιλεί γι’ αυτή την καθιέρωσι των ιερέων του Ισραήλ επί επτά ημέρες;

¹⁹ Στο πρώτο ακριβώς έτος της εκδόσεώς της, η Σκοπιά της Σιών εξήτασε τη σημασία αυτής της τελετής της εγκαταστάσεως και της διαρκείας της επί επτά ημέρες. Στο τεύχος του Μαρτίου 1880, σελίδα 1η (παρ. 3η), έλεγε: «Η καθιέρωσις του ιερατείου περιλαμβάνει όλα τα μέλη του σώματός του [του σώματος του Χριστού ή εκκλησίας των 144.000], και απαιτεί όλον τον Ευαγγελικόν Αιώνα για τη συμπλήρωσί του. Ένα μήνα πρωτύτερα, στο τεύχος του Φεβρουαρίου 1880, η Σκοπιά της Σιών εξήτασε το Λευιτικόν, κεφάλαιον 8 και στις τελευταίες δύο παραγράφους κάτω από τον υπότιτλο «Καθιέρωσις των ιερέων» (σελίδα 2) έλεγε: «Οι επτά ημέρες της καθιερώσεως . . . δείχνουν πάλι ότι είμεθα καθιερωμένοι στην υπηρεσία του Θεού, όχι μόνο για ένα μέρος του χρόνου μας, αλλά για όλον τον χρόνο μας, διότι το επτά είναι στη Γραφή ο τέλειος αριθμός και σημαίνει το όλον ή πλήρες εκείνου του πράγματος στο οποίον εφαρμόζεται. . . . Το εδάφιο 36 δείχνει τη συμπλήρωσι του έργου της καθιερώσεως . . . Και αν αποτυγχάνουμε να είμεθα μεταξύ των ιερέων τώρα στη διάρκεια του καιρού της καθιερώσεως, δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι θα είμεθα ένας απ’ αυτούς όταν θ’ αρχίσουν την υπηρεσία τους για τον λαό στους ‘επερχομένους αιώνας’—όταν στους ίδιους αυτούς Ιερείς (που τώρα περιφρονούνται από τους ανθρώπους αλλά είναι ‘οσμή ευωδίας εις τον Θεόν’) θα προστεθή ο τίτλος του Βασιλέως, και μαζί με την Κεφαλήν των—τον Ιησούν, θα κυβερνήσουν και θα ευλογήσουν όλα τα έθνη. . . . Αν είναι έτσι, να είσθε πλήρως καθιερωμένοι τώρα, διότι ‘εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει.’—2 Τιμόθεον 2:12.»

20. Πώς ανεπτύχθη η συνήθεια να μιλούμε για καθιέρωσι του εαυτού μας; Ποιο παράδειγμα τούτου έδωσε η Σκοπιά της Σιών στο 1882;

²⁰ Εν τούτοις, λόγω της αποτυχίας να τηρήται στο νου ότι ο Θεός είναι εκείνος που μας καθιερώνει, εγκαθιστά ή εξουσιοδοτεί, ανεπτύχθη η συνήθεια, και παραμένει ακόμη, να μιλούμε για καθιέρωσι του εαυτού μας στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Λόγου χάριν, πάρετε αυτή τη δήλωσι που δημοσιεύθηκε πριν από εβδομήντα χρόνια: «Ο λόγος του Θεού λέγει ότι, οποιοσδήποτε [καθιερώνεται] έρχεται στον Θεό δια του Ιησού είναι δεκτός. (Εβραίους 7:25) Η πρώτη, λοιπόν, ερώτησις που πρέπει να θέσετε στον εαυτό σας είναι, Καθιέρωσα πλήρως τον εαυτό μου στον Θεό—τη ζωή μου, τον χρόνο μου, τις ικανότητες μου, την επιρροή μου—τα πάντα; Αν μπορήτε ειλικρινώς να απαντήσετε ενώπιον του Θεού—Ναι, έδωσα τον εαυτό μου εντελώς σ’ αυτόν· τότε σας βεβαιώνω με το κύρος, όχι των αισθημάτων σας, αλλά του λόγου του Θεού, ο οποίος, ανόμοια προς τα αισθήματά σας, είναι αναλλοίωτος, ότι τότε και εκεί εγίνατε ακαριαίως τέκνον του Θεού—μέλος, κλάδος της αληθινής αμπέλου. (Ιωάννης 15:1) Αυτό είναι μια απόδειξις ότι ενωθήκατε με την αληθινή εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του Χριστού. . . . Θλίψεις και ταλαιπωρίες επέρχονται και στον κόσμο καθώς και στους αγίους του Κυρίου, αλλά δεν είναι σημεία υιότητος εκτός σ’ εκείνους που έχουν τελείως καθιερωθή στην υπηρεσία του. . . . Για να ανήκη κανείς σ’ αυτή την τάξι, απαιτείται πλήρης καθιέρωσις· και αυτοί είναι οι νικηταί που κρίνονται άξιοι να γίνουν συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού του Κυρίου των, του οποίου έτσι ακολουθούν τα ίχνη.»—Η Σκοπιά της Σιών του Ιουλίου 1882, σελίδα 6, παράγρ. 3, 4.

21. Πώς ώρισε την «καθιέρωσι» η Σκοπιά της Σιών στο 1888;

²¹ Ένα άλλο παράδειγμα λέγει τα εξής: «Βλέπομε, λοιπόν, ότι μόνο εκείνοι οι οποίοι, αφού επίστευσαν στο μόνο όνομα, στον Σωτήρα, συνέχισαν και καθιέρωσαν τον εαυτό τους, ανέλαβαν το σταυρό και τα παθήματα του Χριστού και τα συνεμερίσθησαν—μόνο αυτοί έγιναν δεκτοί στην ελευθερία να γίνουν Υιοί. . . . Αλλά δεν είναι όλοι όσοι πιστεύουν κάτω από τον χιτώνα του Χριστού; ακόμη και εκείνοι που δεν καθιερώνονται; Όχι· μόνο οι καθιερωμένοι. . . . Πολλοί έχουν καθιερωθή (δηλαδή απεφάσισαν να υποταχθούν τελείως στο θέλημα του Χριστού ό,τι και αν αυτό τους στοιχίση) οι οποίοι δεν εκπληρώνουν την καθιέρωσί τους, . . .»—Η Σκοπιά της Σιών του Φεβρουαρίου 1888, σελίδα 5, κάτω από τον υπότιτλο «Μόνο οι Καθιερωμένοι Είναι Υιοί».

22. Πώς το Έξοδος 32:29 δεν συγκρούεται με το γεγονός ότι ο Θεός είναι εκείνος που καθιερώνει άτομα στην ειδική υπηρεσία του;

²² Αφού Κύριος ο Θεός είναι εκείνος που εξουσιοδοτεί ή καθιερώνει ένα άτομο για την ειδική υπηρεσία του, τι θα κάνωμε μ’ ένα εδάφιο, όπως είναι το Έξοδος 32:29; Λέγει τα εξής: «Διότι είπεν ο Μωυσής, Καθιερώσατε εαυτούς σήμερον εις τον Κύριον, έκαστος επί τον υιόν αυτού, και έκαστος επί τον αδελφόν αυτού, δια να δοθή εις εσάς ευλογία σήμερον.» Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτό ελέχθη στους υιούς του Λευί ή Λευίτες αφού ολόκληρος ο Ισραήλ είχε φερθή στη διαθήκη του νόμου στο όρος Σινά και αφού ο Ιεχωβά Θεός είχε ορίσει τον Λευίτην Ααρών και τους υιούς του για να είναι καθιερωμένοι στο ιερατείον. Συνεπώς, οι υπόλοιποι της φυλής Λευί επρόκειτο να είναι οι υπηρέται των Ααρωνικών αυτών ιερέων στο ναό. Όταν, λοιπόν, ο Μωυσής εκάλεσε, ‘Ποιος είναι με το μέρος του Ιεχωβά;’ και οι υιοί του Λευί εστάθηκαν παραπλεύρως του Μωυσέως, τότε ο Μωυσής τούς είπε να χρησιμοποιήσουν τις ρομφαίες που είχαν στα χέρια τους και να δώσουν μια εκδήλωσι του ότι ήσαν καθιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό θανατώνοντας τους αποστάτας Ισραηλίτες που είχαν στραφή στη λατρεία του χρυσού μόσχου. Συνεπώς ο Μόφφατ αποδίδει το Έξοδος 32:29 ως εξής: «Τότε είπε ο Μωυσής, ‘Εγκατασταθήτε ως ιερείς εις τον Αιώνιον την ημέραν αυτήν, διότι η χειρ εκάστου ανθρώπου υπήρξε εναντίον του ιδίου του υιού και του ιδίου του συγγενούς—ίνα ο Αιώνιος χορηγήση εις εσάς την ευλογίαν της ιερατείας σήμερον’.» Έπειτα από μήνες, κατά την πρώτη εβδομάδα του επομένου έτους, το Ααρωνικόν ιερατείον καθιερώθη και εγκατεστάθη.

23. Τι θα πούμε τώρα σχετικά με το 1 Χρονικών 29:5 όσον αφορά την καθιέρωσι;

²³ Αλλά τι θα πούμε για το 1 Χρονικών 29:5, όπως το αποδίδουν διάφορες Αγγλικές μεταφράσεις; Εδώ ο Βασιλεύς Δαβίδ ερώτησε: «Τις λοιπόν είναι πρόθυμος να καθιερώση την υπηρεσία του σήμερον εις τον Κύριον;» (Μετ. Βασ. Ιακ.) Ή: «Ποίος λοιπόν προσφέρεται προθύμως να καθιερώση εαυτόν σήμερον εις τον Ιεχωβά;» (Α.Σ.Μ.) Ή: «Ποίος είναι τώρα πρόθυμος να καθιερώση την χείρά του σήμερον εις τον Κύριον;» (Μ.Ι.Λ.) Αυτό ελέχθη, όχι σε απεριτμήτους εθνικούς, αλλά σε μια σύναξι Ισραηλιτών, οι οποίοι ήσαν ήδη εκλεκτός λαός του Θεού υπό την διαθήκην του νόμου του μέσω του Μωυσέως. Αντιμετώπιζαν τότε το να κάμουν εισφορές για την ανέγερσι ενός μεγαλοπρεπούς ναού στον Θεόν των στην Ιερουσαλήμ. Εδώ, λοιπόν, ήταν απλώς μια πρόσκλησις σ’ εκείνους που αποτελούσαν τον περιτετμημένον λαόν του Θεού να γεμίσουν το χέρι των με εισφορά για την υπόθεσί του και να την προσφέρουν ως εκδήλωσιν της αφοσιώσεώς των σ’ αυτόν. Αυτό, άλλως τε, το νόημα αποδίδει και η Νεοελληνική Μετάφρασις: «Τις λοιπόν προθυμείται να κάμη σήμερον προσφοράν εις τον Κύριον;»

24. Επίσης, τι θα πούμε για το 2 Χρονικών 29:31; Και έτσι, σε ποιο συμπέρασμα φθάνομε από την εξέτασί μας;

²⁴ Έπειτα από αιώνες, ο ναός αυτός που οικοδομήθηκε από τον Σολομώντα, είχε μολυνθή από πλήθος σκουπιδιών, και ο Βασιλεύς Εζεκίας διέταξε τους Ααρωνικούς ιερείς και τους Λευίτες να καθαρίσουν αυτό το ιερό οικοδόμημα και να το αγιάσουν. Κατόπιν ο λαός συναθροίσθηκε εκεί για να προσφέρη τις κατάλληλες θυσίες και αίνους στον Θεό στον καθαρισμένο ναό του. «Τότε αποκριθείς ο Εζεκίας είπε, Τώρα είσθε καθιερωμένοι εις τον Κύριον· προσέλθετε, και προσφέρετε θυσίας και ευχαριστήριους προσφοράς εν τω οίκω του Κυρίου. Και προσέφερεν η σύναξις θυσίας και ευχαριστήριους προσφοράς, και πας πρόθυμος την καρδίαν, ολοκαυτώματα.» (2 Χρονικών 29:31) Έτσι αυτή η καθιέρωσις δεν έγινε από απεριτμήτους ξένους που δεν ήσαν στη διαθήκη του νόμου. Η καθιέρωσις αυτή ήταν το να μπουν Ιουδαϊκά χέρια στο έργον της διατηρήσεως καθαρού του οίκου του Ιεχωβά και της ανανεώσεως των θυσιών και της λατρείας εκεί σύμφωνα με τις υποχρεώσεις που επήγαζαν από τη διαθήκη των. Στην όρασι του αποκαταστημένου ναού, που είδε ο Ιεζεκιήλ, διαβάζομε: «Επτά ημέρας θέλουσι κάμει εξιλέωσιν περί του θυσιαστηρίου, και καθαρίζει αυτό· και αυτοί θέλουσι καθιερωθή.» (Ιεζεκιήλ 43:26) Αλλά οι νεώτερες μεταφράσεις λέγουν: «Επτά ημέρας θα κάμουν εξιλέωσιν δια το θυσιαστήριον και θα το καθαρίζουν έτσι θα το καθιερώσουν.» (Α.Σ.Μ.· Μ.Ι.Λ.· Μ.Μ.· Μ.Α.Μ.· Μ.Ι.Ρ.) Από όλη αυτή την εξέτασι, βλέπομε ότι η καθιέρωσις δεν εφαρμόζεται Γραφικώς σ’ ένα άτομο που κάνει το πρώτο του βήμα για να γίνη δούλος του Θεού, παραδίδοντας τον εαυτό του στον Θεό μέσω του Χριστού.

ΟΧΙ «ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΠΙ ΘΥΣΙΑΣ»

25. Μεταξύ των Ισραηλιτών υπήρχε ατομική διαθήκη με την οποία ένα άτομο καθιέρωνε τον εαυτό του, και τι είδους διαθήκη ήταν η δική των;

²⁵ Όλες οι καθιερώσεις που εξετάσαμε στις προηγούμενες παραγράφους ήσαν καθιερώσεις ανθρώπων που ήσαν υπό την διαθήκη του νόμου. Ο Μωυσής ο μεσίτης είχε εγκαινιάσει στο όρος Σινά αυτή τη διαθήκη μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και των Ισραηλιτών, με το αίμα θυσιών ζώων. Σχετικά με τούτο διαβάζομε: «Όθεν ουδέ η πρώτη δεν ήτο εγκαινιασμένη χωρίς αίματος.» (Εβραίους 9:18· Έξοδος 24:1-8) Σύμφωνα με αυτή τη διαθήκη που εγκαινιάσθηκε στο Σινά, έλαβαν χώραν μερικές καθιερώσεις, διότι ο Θεός ο ίδιος καθιέρωσε ή εγκατέστησε το ιερατείο του. Δεν υπήρχε ατομική διαθήκη με τον Θεό, με την οποία ένα άτομο καθιέρωνε τον εαυτό του, αλλά η διαθήκη είχε γίνει με ολόκληρο το έθνος Ισραήλ μέσω ενός ατόμου ως μεσίτου, του Μωυσέως. Ήταν διαθήκη του Θεού, που είχε προταθή και προσφερθή απ’ αυτόν, και για την οποία μιλεί ως για «την διαθήκην την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών καθ’ ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός, δια να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου.» Έτσι μιλεί για ολόκληρο το έθνος ότι είναι η «σύζυγός» του και αυτός ο «ανήρ» της δυνάμει αυτής της διαθήκης του νόμου.—Εβραίους 8:8, 9· Ιερεμίας 31:32.

26. Εκτός από το ότι εκαλείτο «καθιέρωσις», πώς αλλιώς εκαλείτο επίσης το βήμα της παραδόσεως ενός ατόμου στον Θεό, και τι έλεγε σχετικά κάθε πιστός;

²⁶ Εσημειώσαμε ήδη ότι το βήμα της παραδόσεως του εαυτού μιας στον Θεό εσυνηθίζετο να αναφέρεται ως καθιέρωσις του εαυτού μας. Αντιστοίχως, τουλάχιστον έως το 1946,b εσυνηθίζετο να αποκαλήται σύναψις διαθήκης με τον Θεό επί θυσίας, διότι εθεωρείτο ως δεδομένον ότι εκείνος που παρέδιδε τον εαυτό του στον Θεό έπρεπε να θυσιασθή μαζί με τον Ιησούν· έτσι εθυσίαζε όλα τα επίγεια πράγματα με τη λεγόμενη «αυτοκαθιέρωσί» του. Θα εφήρμοζε στον εαυτό του μ’ ένα προσωπικό τρόπο τον Ψαλμό 50:5: «Συναθροίσατέ μοι τους οσίους μου, οίτινες έκαμον μετ’ εμού συνθήκην επί θυσίας.» Η θυσία εδώ εθεωρείτο ότι εσήμαινε τη θυσία κάθε ατόμου που έκανε έτσι αυτοκαθιέρωσι. Αυτή η συνθήκη ή διαθήκη επί θυσίας εθεωρείτο ότι σημαίνει την ενέργεια ενός ατόμου, κάτι ξεχωριστό από την αρχαία διαθήκη του νόμου και από τη νέα διαθήκη που ο Θεός υποσχέθηκε να κάμη μέσω του Ιησού Χριστού ως Μεσίτου. Παραδείγματος χάριν, πριν από πολύν καιρό, στο τεύχος του Νοεμβρίου 1880, υπήρχε ένα άρθρο που ετιτλοφορείτο «Πέραν του Καταπετάσματος» και που εξήταζε τη σκηνή και τα παραπετάσματά της. Στην πέμπτη δε παράγραφο έλεγε: «Εκείνοι που περνούν από το πρώτο αυτό ‘παραπέτασμα’ στα ‘άγια’ είναι όσοι εκπληρώνουν την ‘επί θυσίας διαθήκην’ των και οι οποίοι καλούνται άγιοι. Όλοι οι πιστοί που διέρχονται το ‘παραπέτασμα’ καλούνται να είναι άγιοι αλλά μόνο εκείνοι που υπακούουν στην κλήσι και παριστάνουν τους εαυτούς των ως θυσίες ‘κάνουν βεβαία την κλήσι και την εκλογή των’. Έτσι συνέβη ώστε κάθε πιστός να λέγη ότι έκαμε μια διαθήκη με τον Θεό κατά τον καιρό της καθιερώσεως του εαυτού του. Αυτό επροξένησε σύγχυσι της διανοίας.c

27. Τι εννοούσε ο Ιεχωβά με το ‘μετ’ εμού συνθήκη επί θυσίας’;

²⁷ Η ‘μετ’ εμού συνθήκη επί θυσίας’ δεν είναι μια προσωπική διαθήκη που συνάπτει κάθε πιστός, αλλά είναι μια διαθήκη οργανώσεως. Μ’ αυτή την έκφρασι ο Ιεχωβά εννοούσε τη νέα του διαθήκη με το νέο του έθνος του πνευματικού Ισραήλ, και της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσίτης, ο Μεγαλύτερος Μωυσής. Παραθέτομε τη μετάφρασι του Ψαλμού 50:5 από τον Ρόδερχαμ: «Συναθροίσθητε εις εμέ—σεις άνδρες του ελέους μου, οίτινες επισημοποιήσατε την διαθήκην μου επί θυσίας.» Η διαθήκη αυτή δεν επισημοποιείται με τη θυσία κάθε αγίου ή ατόμου ελέους, αλλά με τη μία θυσία του Μεσίτου Ιησού Χριστού, η δε διαθήκη είναι εθνική διαθήκη. Είναι η νέα διαθήκη που έγινε με τη νέα θεοκρατική οργάνωσι, τη Χριστιανική εκκλησία. Στο εδάφιο 16 του Ψαλμού ο Θεός μιλεί γι’ αυτήν ως διαθήκην του, λέγοντας στους ασεβείς υποκριτάς και αποστάτας: «Τι προς σε, να διηγήσαι τα διατάγματά μου, και να αναλαμβάνης την διαθήκην μου εν τω στόματί σου;»

28. Πώς εισέρχεται ένα άτομο σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Θεό επί θυσίας;

²⁸ Αλλά εκείνους που έχουν θέσει κατά μέρος τον εαυτό τους για τον Θεό, τους αποκυεί αυτός με το πνεύμα του και έτσι τους καθιστά πνευματικούς υιούς του και λαόν για το όνομά του. Αυτούς τους αγίους, αυτόν τον λαόν ελέους, ο Ιεχωβά Θεός τούς φέρνει στη νέα διαθήκη μέσω του Μεσίτου Ιησού. Συγχωρεί τις αμαρτίες των μέσω της θυσίας του Ιησού, και τους καθιερώνει ή εγκαθιστά στην υπηρεσία του ως ιερείς, υφιερείς, των οποίων ο Αρχιερεύς είναι ο Ιησούς Χριστός. Τους χρίει με το πνεύμα του για να είναι τέτοιοι καθιερωμένοι ιερείς.d Από τότε και στο εξής είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις θυσίες αίνου και ευπειθή υπηρεσία στον Θεό όλες τις ημέρες των ‘εν σαρκί’ επάνω στη γη, «επτά ημέρες,» να το πούμε έτσι.

29. Πώς, λοιπόν, πρέπει να ονομάσωμε την έλευσι τον Ιησού να κάμη το θέλημα του Θεού, και γιατί;

²⁹ Επιστρέφοντας, τώρα, στο ερώτημα που ηγέρθη πιο πάνω στην παράγραφο 9, ως προς το πώς πρέπει να ονομάσωμε το βήμα που έκαμε ο Ιησούς όταν ήλθε να πράξη το θέλημα του Θεού, βλέπομε ότι η Σκοπιά της Σιών κάποτε εδήλωσε: «Με το να γεννηθή από μια παρθένο, ο Ιησούς είχε λάβει τη φύσι του ‘σπέρματος του Αβραάμ’ και εξακολούθησε έτσι ώσπου έγινε ηλικίας τριάντα ετών, οπότε, στο βάπτισμα, καθιέρωσε την υπαρξί του στον Θεό ως ζώσα θυσία. Έγινε δεκτός, και από εκείνη τη στιγμή, έχοντας αποκυηθή από το πνεύμα και σφραγισθή ως νέο κτίσμα, είναι μέτοχος της θείας φύσεως, επειδή η ανθρωπίνη φύσις (το Αβρααμιαίο σπέρμα) είναι το πράγμα που θυσιάσθηκε.» (Μάιος 1881, σελίδα 2, κάτω από τον τίτλο «Κάτι Καλύτερο για Μας», Παραγρ. 2) Αλλά τώρα εκτιμούμε σαφέστερα ότι ο Ιησούς, στον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη για να βαπτισθή στον Ιορδάνη ποταμό, δεν καθιέρωσε τον εαυτό του στο ιερατείο και δεν εγκατέστησε τον εαυτό του στο θυσιαστικό υπούργημα. Ο Θεός ήταν εκείνος που τον εδόξασε κάνοντας τον βασιλικόν Αρχιερέα. Ο Θεός το έκαμε αυτό με τον όρκο του που είχε δώσει προφητικώς στον Ψαλμό 110:4: «Ώμοσεν ο Ιεχωβά, και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Α.Σ.Μ.· Εβραίους 5:4-6· 7:15-17, 20-22) Αφού ο Ιησούς γεννήθηκε θαυματουργικά ως ένας από τον εκλεκτόν λαόν του Θεού και παρουσιάσθηκε τότε στη βρεφική του ηλικία από τη Μαρία στον Θεό, ως ο πρωτότοκος της υιός, μπορούμε ν’ αποφύγωμε τη σύγχυσι ονομάζοντας την έλευσι του Ιησού να κάμη το θέλημα του Θεού ως αφιέρωσι του εαυτού του στον Θεό.

30. Ποια απόδειξι έλαβε ο Ιησούς της αποδοχής της αφιερώσεώς του και του ότι καθιερώθη στο ειδικό θέλημα του Θεού;

³⁰ Αμέσως αφού εσυμβόλισε αυτή την αφιέρωσι με το να βαπτισθή στο ρεύμα του Ιορδάνου, ο Ιησούς έλαβε την απόδειξι ότι ο Θεός είχε δεχθή την αφιέρωσι του και τον καθιέρωνε τώρα στην πνευματική του υπηρεσία ως Αρχιερέα. Με ποιόν τρόπο; Όπως ακριβώς ο Μωυσής κατά την πρώτη ημέρα της τελετής της καθιερώσεως ενέδυσε τον αδελφόν του Ααρών με την ένδοξη ιερατική στολή και τον έχρισε με το άγιο χριστήριον έλαιον για να είναι αρχιερεύς, έτσι ο Θεός έχρισε τον Ιησούν με το άγιο πνεύμα (που συμβολίστηκε με μια περιστερά που κατέβηκε επάνω του) και άφησε ν’ ακουσθή η φωνή του από τον ουρανό λέγοντας: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθαίος 3:13-17) Η αφιέρωσίς του δεν ήταν κάτι που είχε κάμει η Μαρία γι’ αυτόν στη νηπιακή του ηλικία προτού αποκτήση γνώσι και κατανόησι για να το εκτιμήση. Όχι, αλλά ήταν κάτι που τώρα, σε ηλικία τριάντα ετών, έκαμε πρόθυμα ο Ιησούς για τον εαυτό του. Μ’ αυτήν έθεσε τον εαυτό του στη διάθεσι του Θεού, οτιδήποτε και αν απεκάλυπτε ο Θεός σύμφωνα με ό,τι ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου.—Λουκάς 3:21-23· 4:14-21.

31. Σε τι ωδήγησε τελικά η αφιέρωσις του Ιησού, και έτσι τι είδους «οδός» είναι η αφιέρωσίς μας στον Θεό;

³¹ Επί τριάμισυ έτη ο Ιησούς υπηρέτησε επάνω στη γη στο ρόλο του Αρχιερέως, στον οποίον ο Θεός τον είχε καθιερώσει. Έπειτα κατέθεσε την ανθρώπινη θυσία του στο θάνατο. Αλλ’ αυτό δεν ήταν το πλήρες τέλος στο οποίον ωδήγησε η αφιέρωσις του Ιησού στον Θεό. Για να συνεχίση να υπηρετή ως Αρχιερεύς στον ουρανό, ο Θεός τον ανέστησε από τον θάνατο σε ουράνια ζωή ως αθάνατο πνευματικό πλάσμα. Ως τοιούτο, ο δοξασμένος αυτός Αρχιερεύς εισήλθε στα άγια, στον ίδιο τον ουρανό, στην παρουσία του Θεού, παρουσίασε τη λυτρωτική αξία της ανθρωπίνης θυσίας του και προχώρησε να ενεργήση ως μεσίτης της νέας διαθήκης για τους πιστούς του ακολούθους επάνω στη γη. Γι’ αυτούς είναι γραμμένο: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως.» (Εβραίους 10:19-22) Έτσι τώρα, μέσω αυτού του Αρχιερέως, μπορούμε κι εμείς να τον μιμηθούμε και ν’ αφιερωθούμε στον Θεό ειλικρινώς και με πίστι. Όπως στην περίπτωσι του Ιησού, έτσι και στη δική μας, είναι μια ζώσα οδός, μια οδός για ν’ αποκτήσωμε ζωή.

32. Για ποια ζωή υπάρχει οδός για κείνους που είναι καθιερωμένοι ως υφιερείς, και για ποια ζωή για κείνους από τον «πολύν όχλον» που προσέρχονται σήμερα στον Θεό;

³² Αυτούς τους αφιερωμένους που ο Θεός εκλέγει για να τους καθιερώση και να τους κάμη υφιερείς για να υπηρετήσουν μαζί με τον Ιησούν και να βασιλεύσουν χίλια χρόνια μαζί του, τους σημειώνει ο Θεός στο μέτωπο με το όνομά του. Αυτό σημαίνει ότι ανήκουν σ’ αυτόν ως «λαός δια το όνομα αυτού» και ότι «ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» (Αποκάλυψις 14:1-5· 22:3-5) Αυτό τους σημειώνει για ζωή στον ουρανό με μια πνευματική ανάστασι. Αλλά σήμερα, εκτός από αυτούς τους 144.000 καθιερωμένους υφιερείς, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων που βλέπουν το προνόμιο ν’ αφιερωθούν στον Θεό μέσω του Αρχιερέως του, θέτοντας τον εαυτό τους στη διάθεσι του Θεού για να τους μεταχειρισθή καθώς αυτός θέλει. Γι’ αυτούς, η οδός αυτή της αφιερώσεως στον Θεό είναι επίσης μια ζώσα οδός, αλλά όχι για ζωή αθάνατη στον ουρανό. Ο Θεός δεν θέλει να τους καθιερώση και να τους χρίση στο ιερατείο με τον Χριστό σύμφωνα με τη νέα διαθήκη. Τους προσδιορίζει να ζήσουν επάνω στη γη στο νέο κόσμο. Έτσι θα παραμείνουν στη γη, όπου θα αποκατασταθή ο παράδεισος. Εν όψει τούτου, ο Θεός θα μεταφέρη μάλιστα ασφαλώς ένα μη αριθμημένον «πολύν όχλον» απ’ αυτούς μέσα από τον ερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, για να μπορέση η ανθρωπότης να συνεχίση μια αδιάρρηκτη ύπαρξι επάνω στη γη από την αρχή και για πάντα. Για ν’ απολαύσετε οποιαδήποτε δυνατότητα επιβιώσεως από τον Αρμαγεδδώνα στον ατελεύτητο νέο κόσμο, είναι ανάγκη ο καθένας σας να κάμη το αρχικό βήμα της αφιερώσεώς του στον Θεό μέσω του Χριστού. Μ’ αυτό τον τρόπο θα λάβετε το σημείο για ζωή.

[Υποσημειώσεις]

«Όλοι αυτοί ξεκινούν στον ίδιο στενό δρόμο και, επειδή είναι καθιερωμένοι πλήρως στον Θεό, είναι αποκυημένοι από το Πνεύμα μέσω του λόγου της αληθείας. Επομένως, όλοι είναι ‘νέα κτίσματα’—πνευματικά—η δε παλαιά των φύσις (η ανθρωπίνη) είναι καταδικασμένη σε βεβαία καταστροφή από το ίδιο τους ελεύθερο θέλημα και τη διαθήκη τους. . . . Μόνο μια μειονότης από όλους όσοι με καλή πίστι κάνουν την καθιέρωσι, τρέχουν με υπομονή ως το τέλος—εν όλω μόνο ένα ‘μικρόν ποίμνιον’. Σε πολλούς, αρχίζει να λείπη το θάρρος, και έχουν ανάγκη να κεντρίζονται προς τα εμπρός από την παιδευτική ράβδο εκείνου ο οποίος έγινε ο εγγυητής μας (Εβραίους 7:22) για να εγγυηθή ότι εκπληρώνομε τη διαθήκη μας, μολονότι οι δικές μας προσπάθειες θα απετύγχαναν· αλλιώς, το τέλος τέτοιων ατόμων πρέπει να είναι θάνατος. Με αγάπη, λοιπόν, αποστέλλονται ειδικές θλίψεις στους καθιερωμένους, όταν χρειάζεται, για να απομακρύνουν τα αισθήματα από επίγεια πράγματα, και να σύρουν πάλι την καρδιά σε στενώτερη συμπάθεια και επικοινωνία με τον Θεό για την εκπλήρωσι της διαθήκης της επί θυσίας. Ολίγοι μόνο τρέχουν υπομονητικά στο δρόμο της θυσίας, χαίροντας για το προνόμιο να κερδίσουν ένα τόσο μεγάλο βραβείο με τόσο μικρή σχετικώς δαπάνη.»

Η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει ακόμη μια άλλη Εβραϊκή λέξι, τη λέξι ναζάρ, με τη λέξι «καθιερώνω», εις Αριθμούς 6:11, 12. Αλλά πάλι η μετάφρασις Γιάγκ δείχνει μια διάκρισι και αποδίδει τη λέξι ναζάρ με το «ξεχωρίζω».

Αφιέρωσις για Ζωή στο Νέο Κόσμο

 1. Πώς έλαβε χώραν έως τώρα αφιέρωσις προσώπων και πραγμάτων, και ποια αφιέρωσις οδηγεί πραγματικά σε μια άγια ζωή;

Σ’ ΟΛΟΥΣ τους καιρούς άνθρωποι αφιέρωσαν τον εαυτό τους σε πολλούς σκοπούς, και αφιέρωσαν πολλά άλλα πράγματα εκτός από τον εαυτό τους. Ο νόμος του Μωυσέως επέτρεπε σ’ ένα στρατολογημένο άνδρα να αφιερώση ή εγκαινιάση ένα σπίτι που είχε κτίσει, προτού ενταχθή στο θεοκρατικό στρατό του Ισραήλ. Ο Βασιλεύς Δαβίδ αφιέρωσε ή εγκαινίασε τον οίκον του, και ένας ψαλμός συνετέθη για την περίπτωσι. (Δευτερονόμιον 20:5· Ψαλμός 30, τίτλος) Οι Ισραηλίτες αφιέρωσαν ή εγκαινίασαν τον οίκον του Θεού των και το θυσιαστήριό του. Μετά την αποκατάστασι της Ιερουσαλήμ αφιέρωσαν τα ανοικοδομημένα τείχη της πόλεως. (Αριθμοί 7:10, 11, 84, 88· 2 Χρονικών 7:9· Έσδρας 6:16, 17· Νεεμίας 12:27) Ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, αφιέρωσε ή εγκαινίασε το χρυσό είδωλο που έστησε στις πεδιάδες Δουρά, και μερικοί γονείς αφιέρωσαν τα τέκνα τους σε κάποιο σκοπό. (Δανιήλ 3:2, 3· Παροιμίαι 22:6· Γένεσις 4:17· 5:18, 22) Η αφιέρωσις ενός ατόμου ή πράγματος, εισάγει το άτομο ή το πράγμα σε κάποιο δρόμο, πορεία ή χρήσι, αλλά δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι το θέτει σε μια άγια ή ιερή χρήσι. Εν τούτοις, όταν αφιερωνώμεθα στον ζώντα και αληθινό Θεό, τότε θέτομε τον εαυτό μας κατά μέρος για μια άγια ζωή, μια ζωή ξεχωρισμένη, δηλαδή, διαφορετική από την πορεία αυτού του κόσμου, μια ζωή που δεν είναι κοινή, αλλά που τίθεται κατά μέρος για να μη έλθη σε επαφή με τον κόσμο και χρησιμοποιηθή για κοσμικούς σκοπούς. Συνεπώς, ένα τέτοιο αφιερωμένο άτομο υποχρεώνει τον εαυτό του να ασκή την καθαρή και αμόλυντη θρησκεία, που σημαίνει το «να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.»—Ιάκωβος 1:27.

 2, 3. Προτρέπεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές η αφιέρωσις ή η καθιέρωσις μ’ αυτή τη φρασεολογία και ποιον τύπον εκφράσεως εχρησιμοποίησαν οι μαθηταί;

² Ερευνώντας σε όλες τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, δεν βρίσκομε ούτε τη λέξι αφιέρωσις ούτε τη λέξι καθιέρωσις να χρησιμοποιήται για να προσδιορίση αυτό το βήμα της παραδόσεως του εαυτού μας αποκλειστικά στον Θεό μέσου του Ιησού Χριστού. Όταν διαβάζωμε για τους πρώτους που ενστερνίσθηκαν το Χριστιανισμό, βρίσκομε απλώς να λέγεται ότι επίστευσαν ή εξήσκησαν πίστι. Ο τύπος εκφράσεως που εχρησιμοποίησαν εκείνοι που προέτρεψαν τους ανθρώπους να ενστερνισθούν τον Χριστιανισμό, ήταν, «Μετανοήσατε και επιστρέψατε.» Επίσης, «Μετανοήσατε και βαπτισθήτε.»

³ Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν ο λαός που βρισκόταν σε αμηχανία ερωτούσε τους αποστόλους του Χριστού «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» ο Πέτρος αποκρίθηκε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου Πνεύματος· . . . Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» Μερικές ημέρες αργότερα στο ναό ο Πέτρος είπε σ’ ένα άλλο πλήθος: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από προσώπου του Ιεχωβά, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν.» (Πράξεις 2:37-40· 3:19, 20, Μ.Ν.Κ.) Όταν ο ελεγχόμενος από τη συνείδησί του δεσμοφύλαξ των Φιλίππων της Μακεδονίας, ερώτησε τον Παύλο και τον Σίλα, «Κύριοι, τι πρέπει να κάμω δια να σωθώ;» αυτοί απάντησαν: «Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και θέλεις σωθή, συ και ο οίκός σου.» Έπειτα «ελάλησαν προς αυτόν τον λόγον του Ιεχωβά, και προς πάντας τους εν τη οικία αυτού», κατόπιν δε «εβαπτίσθη ευθύς αυτός και πάντες οι αυτού».—Πράξεις 16:30-33, Μ.Ν.Κ.

 4. Ποιες είναι οι Γραφικές εκφράσεις που περιγράφουν το βήμα, με το οποίο εγίνοντο Χριστιανοί στους αποστολικούς χρόνους;

⁴ Πώς, λοιπόν, λέγει το θεόπνευστο υπόμνημα ότι εγίνοντο αληθινοί Χριστιανοί και λαός για το όνομα του Θεού; Με το ότι καθιερώνοντο; Όχι! Αυτό εγίνετο με το ότι επίστευαν ή εγίνοντο πιστοί, με το ότι εξασκούσαν πίστι και εστήριζαν την πίστι των στον αποκαλυμμένο σκοπό και διάταξι του Θεού. Διαβάστε μόνοι σας: Μετά την Πεντηκοστή «πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά.» «Και προσετίθεντο μάλλον πιστεύοντες εις τον Κύριον, πλήθη ανδρών τε και γυναικών.» «Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» «Και ήτο χειρ Ιεχωβά μετ’ αυτών· και πολύ πλήθος πιστεύσαντες επέστρεψαν εις τον Κύριον.» «Και οι εθνικοί ακούσαντες έχαιρον και εδόξαζον τον λόγον του Ιεχωβά· και επίστευσαν όσοι ήσαν ωρισμένοι δια την αιώνιον ζωήν.» «Και ούτως ο Παύλος εξήλθεν εκ μέσου αυτών. Τινές δε άνδρες προσεκολλήθησαν εις αυτόν, και επίστευσαν.» «Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσεν εις τον Κύριον μεθ’ όλου του οίκου αυτού· και πολλοί των Κορινθίων ακούοντες επίστευον και εβαπτίζοντο.» «Και πολλοί των πιστευσάντων ήρχοντο εξομολογούμενοι και φανερόνοντες τας πράξεις αυτών.» Η ανάληψις, λοιπόν, αυτής της πεποιθήσεως ή πίστεως στον νεωστί αποκαλυμμένον σκοπόν και θέλημα του Θεού, ήταν εκείνο που τους έκανε Χριστιανούς, λαόν του Θεού.—Πράξεις 2:44· 4:4· 5:14· 10:43· 11:21· 13:48· 17:33· 18:8· 19:18, Μ.Ν.Κ.

 5. Πού, λοιπόν, περιελαμβάνετο η αφιέρωσις ενός ατόμου στον Θεό, και πώς εφανερώνετο;

⁵ Πού είναι, λοιπόν, η αφιέρωσις του εαυτού μας στον Θεό μέσω του Ιησού; Περιλαμβάνεται σ’ αυτή την πεποίθησι ή εξάσκησι πίστεως. Ο Ιάκωβος 2:17, 24 μάς λέγει: «Η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν. Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος, και ουχί εκ πίστεως μόνον;» Η αφιέρωσις στον Θεό μέσω του Χριστού είναι το να βάλη κανείς ζωή στην πίστι του, το να την καταστήση ενεργό, να την κάμη να παράγη έργα και να οδηγή στην άσκησι δικαιοσύνης. Όπως παρατηρούμε στο υπόμνημα που παρετέθη πιο πάνω, εκείνοι που εξασκούσαν πίστι ή εγίνοντο πιστοί, εκτελούσαν έργα. Υπεβάλλοντο στο ‘εν ύδατι’ βάπτισμα για να δώσουν συμβολική μαρτυρία της πίστεώς των, και έτσι εμιμούντο τον Ιησούν. Απεμακρύνοντο από τον κόσμο και εστρέφοντο σ’ Αυτόν ως τον Κεχρισμένον ή Μεσσίαν του Ιεχωβά, τον οποίον ο Ιεχωβά είχε καταστήσει ουράνιον Κύριόν των. Συνεδέοντο με την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά και ετηρούντο μαζί ως μια ενωμένη εκκλησία. Εξωμολογούντο και ανέφεραν φανερά τις περασμένες πράξεις των και έδειχναν ότι είχαν μετανοήσει ή αλλάξει τις διάνοιές των σχετικά με τα πράγματα αυτά, και ότι είχαν μεταστραφή και ακολουθούσαν τώρα το δρόμο του Θεού στα ίχνη του Ιησού. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο έδειχναν ότι «ήσαν ωρισμένοι δια την αιώνιον ζωήν» στο νέο κόσμο.

 6. Πώς ομολογούν την πίστι τους για σωτηρία;

⁶ Το βιβλίο των Πράξεων λέγει πώς ωμολογούσαν την πίστι των φανερά σε όλο το λαό κηρύττοντας τον λόγον του Θεού και την εκπλήρωσί του στον Χριστό Ιησού και στην εκκλησία του. Αυτό εσήμαινε σωτηρία γι’ αυτούς. Ο απόστολος Παύλος, λοιπόν, έγραψε, εις Ρωμαίους 10:4, 8-10: «Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα. Αλλά τι λέγει; “Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·” τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»

 7. Πόσο προεξέχουν οι λέξεις «πίστις» και «πιστεύω» στις Εβραϊκές Γραφές και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές;

⁷ Οι λέξεις «πίστις» και «πιστεύω» φαίνεται ότι είναι λέξεις που μόλις προεξέχουν στις αρχαίες Εβραϊκές Γραφές. Η λέξις «πίστις» απαντάται δύο μόνο φορές και η λέξις «πιστεύω» 46 μόνο φορές στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου. (Δευτερονόμιον 32:20· Αββακούμ 2:4) Αλλά στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές οι λέξεις αυτές καταλαμβάνουν την εξέχουσα θέσι που πρέπει, και στην «πίστι» δίδεται ένας έξοχος ορισμός εις Εβραίους 11:1, και διαβάζομε πώς την είχαν οι άνθρωποι των παλαιών χρόνων.

 8. Ποια Γραφική βεβαίωσι έχομε ότι όταν αφιερωνώμεθα, ο Θεός ακούει, δίνει προσοχή και μας υποστηρίζει στην αφιέρωσι;

⁸ Όταν με προσευχή, είτε σιωπηλά είτε έτσι ώστε ν’ ακούεται από τον εαυτό μας, αφιερωνώμεθα σ’ αυτόν να πράξωμε το θέλημά του από τότε και στο εξής και για πάντα σε οποιοδήποτε επίπεδο ζωής εκλέγει ο Θεός για μας, μας ακούει άρα γε πραγματικά ο Θεός στους υψηλούς ουρανούς και δίνει προσοχή; Ο λόγος Του μας βεβαιώνει ότι μας ακούει, και πρέπει να εξασκήσωμε πίστι ότι μας ακούει, έτσι ώστε να εμμείνωμε στην απόφασί μας. Στον Κορνήλιο, λίγο προτού μεταστραφή στον Χριστιανισμό, ο άγγελος του Ιεχωβά είπε: «Αι προσευχαί σου και αι ελεημοσύναι σου ανέβησαν εις μνημόσυνόν σου ενώπιον του Θεού.» «Εισηκούσθη η προσευχή σου, και αι ελεημοσύναι σου εμνημονεύθησαν ενώπιον του Θεού.» Και όταν ο Κορνήλιος και εκείνοι που άκουαν μαζί του, εδέχθησαν το άγγελμα του Πέτρου και σιωπηλά εξήσκησαν πίστι στις καρδιές των, αφιερώνοντας έτσι τον εαυτό τους σ’ αυτή τη νέα δοξασία, ο Θεός παρετήρησε και εξέχυσε το άγιο πνεύμα του επάνω τους, μεταδίδοντάς τους το χάρισμα να λαλούν προφητείες. (Πράξεις 10:3-7, 30-32, 44-48) Πολύν καιρό πριν απ’ αυτό, η Άννα εισακούσθηκε, μολονότι προσηύχετο και έκανε την ευχή της για τον Σαμουήλ κάτω από την αναπνοή της, κινώντας μόνο τα χείλη της. Επήρε την ευχή της στα σοβαρά και την εξεπλήρωσε στον Ιεχωβά Θεό. (1 Σαμουήλ 1:9-28) Ο Βασιλεύς Σολομών, αφιερώνοντας το ναό, προσευχήθηκε ν’ ακούση ο Θεός τον ξένο καλής θελήσεως που θα προσηύχετο σ’ αυτόν, κατευθύνοντας την προσευχή του προς τον άγιο του ναό. Σήμερα ο Ιεχωβά Θεός ακούει μια τέτοια προσευχή που του αναπέμπουν πλήθη ξένων καλής θελήσεως.—1 Βασιλέων 8:41-43.

 9, 10. Αφιερώνονται αυτοί οι καλής θελήσεως ξένοι στον Θεό, και τι κάνει ο Θεός γι’ αυτούς;

⁹ Αυτοί οι ξένοι καλής θελήσεως δείχνουν μια ομοιότητα με πρόβατα και είναι εντελώς οι ίδιοι μ’ εκείνους που ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός εξεικονίζει ως πρόβατα στην παραβολή του των προβάτων και εριφίων και τους οποίους συνάζει στα δεξιά του. (Ματθαίος 25:31-46) Αυτοί οι άλλοτε ξένοι είδαν το προνόμιό τους να δώσουν τον εαυτό τους στον Θεό μέσου του Βασιλέως Ιησού Χριστού, και μ’ αυτή ακριβώς την αφιέρωσι γίνονται πρόβατα του Βασιλέως. Κάνουν, λοιπόν, κάτι περισσότερο από φιλάγαθες απλώς πράξεις προς τους πνευματικούς αδελφούς του Βασιλέως. Ενώ ο Θεός δεν καθιερώνει αυτά τα άλλα πρόβατα για να είναι ιερείς μαζί με τον βασιλικόν Αρχιερέα του Ιησούν Χριστόν, κάνει ωστόσο κάτι γι’ αυτά όσον αφορά την οργάνωσί του και την υπηρεσία του. Κατευθύνει τον Καλόν Ποιμένα τον Ιησούν να εκπληρώση σ’ αυτά τους λόγους του που είπε πριν από πολύν καιρό: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [της ιερατικής]· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάννης 10:16.

¹⁰ Μέσω της ορατής του οργανώσεως ο Είς Ποιμήν σημειώνει τα άλλα πρόβατα στο μέτωπο ως ιδιοκτησία του. Τους χορηγεί το προνόμιο να συνεργασθούν με το ωργανωμένο υπόλοιπο των πνευματικών αδελφών του. Έτσι έχουν την ευκαιρία και την υποχρέωσι να προαγάγουν την καθαρή, αμόλυντη λατρεία στη γη. Αποδεικνύοντας έτσι τους εαυτούς των πιστούς μάρτυρας του Ιεχωβά, διατηρούν το σημείο της ταυτότητος στο μέτωπό των. (Σελίδα 243, παράγρ. 3) Με αυτό το σημείο ομολογούν φανερά την αφιέρωσι τους στον Θεό και στην παγκόσμια κυριαρχία του. Επειδή μόνο τέτοια άλλα πρόβατα έχουν τη θεία βεβαίωσι ότι θα διαφυλαχθούν κατά τη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος, όπως διαφυλάχθηκαν οι γυιοί και οι νύφες του Νώε κατά τη διάρκεια του κατακλυσμού, το σημείο γίνεται πραγματικά σημείο ασφαλείας γι’ αυτούς. Επιζώντας από τον Αρμαγεδδώνα με το σημείο, θα εισέλθουν στο νέο κόσμο πλήρως αφιερωμένοι στον Θεό και έτοιμοι και πρόθυμοι να πράξουν το αποκαλυμμένο θέλημά του επάνω στη γη από τον ένδοξο εκείνο καιρό και εφεξής.

11. Πώς πρέπει κανείς να αναλάβη αφιέρωσι, πώς πρέπει να την θεωρήση αφού την αναλάβη, και πώς να την εντυπώση στην καρδιά του;

¹¹ Αφού, λοιπόν, αφιερωθήτε με πίστι στον Θεό, κρατήστε το λόγο σας ιερό, απαραβίαστο, ανέπαφο από οποιαδήποτε αλλαγή. Η ευχή σας να είσθε δικοί του και να πράττετε το θέλημά του, είναι για πάντα δεσμευτική. Έτσι, «μη σπεύδε δια του στόματός σου, και η καρδία σου ας μη επιταχύνη να προφέρη λόγον ενώπιον του Θεού· διότι ο Θεός είναι εν τω ουρανώ, συ δε επί της γης· όθεν οι λόγοι σου ας ήναι ολίγοι. Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ηυχήθης. Κάλλιον να μη ευχηθής, παρά ευχηθείς να μη αποδώσης. Μη συγχωρήσης εις το στόμα σου να φέρη επί σε αμαρτίαν· μηδέ είπης ενώπιον του αγγέλου, ότι ήτο εξ αγνοίας· δια τι να οργισθή ο Θεός εις την φωνήν σου, και να αφανίση τα έργα των χειρών σου; . . . συ δε φοβού τον Θεόν. » (Εκκλησιαστής 5:2, 4-7) Έτσι η αφιέρωσις ας είναι το προσωπικό σας βήμα, από δική σας απόφασι. Γονείς ή κηδεμόνες δεν μπορούν να το κάμουν για σας και να σας υποχρεώσουν να παραμείνετε σ’ αυτό αν δεν είσθε πρόθυμοι. Βεβαιωθήτε ότι ελογαριάσατε τη δαπάνη τού να κάμετε αυτό το βήμα, ώστε να είσθε αποφασισμένοι να συνεχίσετε αυτόν το δρόμο ως την τελική επιτυχία, οποιαδήποτε κι αν είναι η δαπάνη τώρα ή στο μέλλον. (Λουκάς 14:26-33) Εντυπώστε επάνω στην καρδιά σας την αφιέρωσί σας στον Θεό με το να την συμβολίσετε δημοσίως με το εν ύδατι βάπτισμα, υπακούοντας έτσι στον Ιησού Χριστό, το Παράδειγμά μας, για να βοηθηθήτε να μην την λησμονήσετε ποτέ.—Ματθαίος 28:18-20.

12. Ποια Γραφική προειδοποίησις αποδεικνύει ότι ο Θεός υποστηρίζει ένα άτομο στην αφιέρωσί του, και σε τι οδηγεί το να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτήν;

¹² Να είσθε βέβαιοι ότι ο Θεός, ο οποίος δεν μπορεί να ψευσθή και ο οποίος δεν αγαπά το ψεύδος, σας υποστηρίζει ανέκκλητα στην ευχή σας. Μην είσθε «ασύνετοι, παραβάται συνθηκών». Θυμηθήτε την «δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου». (Ρωμαίους 1:31, 32) Το να ζήτε την αφιερωμένη ζωή πιστά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, σας εξασφαλίζει αιώνια ζωή στο νέο κόσμο.

«Εξέλθετε εξ Αυτής, ο Λαός Μου»

«Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.»—Αποκάλυψις 18:4, 5.

 1. Ποιο συμπέρασμα είναι και λογικό και Γραφικό;

ΥΠΑΡΧΕΙ μια βασική σήψις σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, που έχει μολύνει κάθε πεδίον δράσεως αυτού του κόσμου. Η πολιτική του είναι διεφθαρμένη. Το εμπόριο του είναι καταπιεστικό. Η στρατιωτική του συγκρότησις είναι σπάταλη. Η θρησκεία του είναι υποκριτική. Οι τέρψεις του συχνά οδηγούν στο έγκλημα και στην ανηθικότητα, και ο αθλητισμός του σε αχρείο παιγνίδι και αγυρτεία. Η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων συμβαδίζει με τον κόσμο στη σήψι του· την βλέπει, συμβάλλει σ’ αυτήν, συμμετέχει σ’ αυτήν, αδιαφορεί γι’ αυτήν, αποσκληρύνεται σ’ αυτήν ή κυνικά την αποδέχεται. Για εξωτερική επίδειξι πολλοί από εκείνους που την προάγουν, εκφωνούν οργίλους λόγους εναντίον της, αλλά πόσοι εγείρονται πραγματικά με οργή για να την εξαφανίσουν; Η πλειονότης είναι προσκολλημένη σ’ αυτόν τον πονηρό παλαιό κόσμο, τον υποστηρίζει, μάχεται γι’ αυτόν, πεθαίνει γι’ αυτόν, ψηφίζει για να φέρη στην εξουσία τους διεφθαρμένους κυβερνήτας του, και με άλλους τρόπους καθίσταται τελείως μέρος αυτού του κόσμου. Συνταυτίζει την τύχη της μ’ αυτόν τον κόσμο. Μαζί του σπείρει στις ασέλγειες της σαρκός. Μαζί του θα θερίση τη μερίδα της από τις πληγές του. Αυτό, όχι μόνο είναι λογικό και δίκαιο· αλλά είναι επίσης και Γραφικό.

 2. Πώς πρέπει να διαφύγωμε τις πληγές που θα επέλθουν στη Βαβυλώνα τη μεγάλη;

² Στο κεφάλαιο 18 της Αποκαλύψεως ολόκληρη η παγκόσμια οργάνωσις ή σύστημα πραγμάτων που ελέγχεται από τον Σατανά ή Διάβολο, αναφέρεται ως «Βαβυλών η μεγάλη». Η Βαβυλών άρχισε να πίπτη όταν το αόρατο μέρος της εκσφενδονίσθηκε στη γη από τον Χριστό μετά την ενθρόνισί του στο 1914 μ.Χ. (Αποκάλυψις 12:1-12) Στον Αρμαγεδδώνα η πτώσις των αοράτων δαιμονικών ορδών θα ολοκληρωθή και θα τις φέρη στην άβυσσο, η δε ορατή επικράτεια του Σατανά θα υποστή τελεία καταστροφή. (Αποκάλυψις 19:11-21· 20:1-3) Μερικοί, όμως, θα διαφύγουν τις πύρινες κρίσεις που θα την καταναλώσουν. Πώς; Με μια ανάστασι που θα γίνη αργότερα στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού; Όχι, σύμφωνα με το θείο υπόμνημα: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής. Δια τούτο εν μια ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και πείνα· και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός ο κρίνων αυτήν.»—Αποκάλυψις 18:4, 5, 8, Μεταφράσις Νέου Κόσμου (NW).a

 3. Ποιες είναι οι πληγές; Τι, λοιπόν, έπεται λογικώς;

³ Οι πληγές της είναι καταστροφή, πύρινη και τελική. Η Βαβυλωνιακή οργάνωσις ουδέποτε θ’ αναστηθή ή ανεγερθή από το καταστρεπτικό της βάπτισμα πυρός. Αν αυτή είναι η πληγή της, και αν εκείνοι που παραμένουν σ’ αυτήν συμμετέχουν στην πληγή της, πώς μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι τα άτομα εκείνα που υφίστανται το βάπτισμα του πυρός μαζί της, θα εγερθούν στην ανάστασι του ανθρωπίνου γένους; Δεν μπορούμε να το ισχυρισθούμε αυτό σύμφωνα με τη Γραφή. Η σαφής δήλωσις είναι ότι η τελική τύχη των ατόμων που παραμένουν μέσα στην οργάνωσι, είναι η αυτή με την τύχη της ίδιας της οργανώσεως. Αν τα άτομα επιστρέψουν, θα επιστρέψη και η οργάνωσις· αλλ’ αν η οργάνωσις δεν θα επιστρέψη, ούτε και τα άτομα θα επιστρέψουν, μια και είναι μέσα της. Ο δρόμος της σωτηρίας είναι φυγή τώρα, πριν από την πτώσι της: «Εξέλθετε εξ αυτής!» Οι Ισραηλίτες αιχμάλωτοι στην αρχαία Βαβυλώνα ωδηγήθηκαν να φύγουν από το πονηρό εκείνο σύστημα: «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Κυρίου.» «Λαέ μου, εξέλθετε εκ μέσου αυτής, και σώσατε έκαστος την ψυχήν αυτού από της οργής του θυμού του Κυρίου.» (Ησαΐας 52:11· Ιερεμίας 51:45) Το Αποκάλυψις 18:4 δείχνει ότι η ίδια οδηγία παραμένει αληθινή στον καιρό της πτώσεως της μεγαλύτερης Βαβυλώνος.

 4. Σε αντίθεσι με μια ανθρώπινη άποψι, ποια είναι η ορθή άποψις για την απελευθέρωσι των δεσμίων της Βαβυλώνος;

⁴ Πλείστα άτομα βλέπουν τα πράγματα από την ανθρώπινη άποψι, και γι’ αυτό το λόγο αποδίδουν πάρα πολλή σημασία στη σωτηρία πλασμάτων. Αυτός είναι ένας δευτερεύων μόνο σκοπός για την απελευθέρωσι των δεσμίων της Βαβυλώνος. Η άποψις, από την οποία βλέπει τα πράγματα ο Ιεχωβά, είναι εκείνη που λογαριάζεται, και δείχνει τον κύριο σκοπό της απελευθερώσεως: «Εγώ δεν κάμνω τούτο ένεκεν υμών, οίκος Ισραήλ, αλλ’ ένεκεν του αγίου ονόματός μου, το οποίον εβεβηλώσατε μεταξύ των εθνών εις τα οποία ήλθετε. Και θέλω αγιάσει το όνομά μου το μέγα, το βεβηλωθέν μεταξύ των εθνών, το οποίον εβεβηλώσατε εν μέσω αυτών· και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, όταν αγιασθώ εν υμίν έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών. Διότι θέλω σας λάβει εκ μέσου των εθνών, και θέλω σας συνάξει εκ πάντων των τόπων, και σας φέρει εις την γην υμών.» (Ιεζεκιήλ 36:22-24, AS) Σε διάφορες περιπτώσεις στην έρημο ο Ιεχωβά επρόκειτο να καταστρέψη τους Ισραηλίτες, αλλά ο Μωυσής ικέτευε τον Ιεχωβά και κατώρθωνε να εισακουσθή απ’ αυτόν, ώστε να τους φεισθή. Επάνω σε ποια βάσι; Τη σωτηρία πλασμάτων; Όχι, αλλά χάριν του μεγάλου ονόματος του Ιεχωβά. (Έξοδος 32:9-14· Αριθμοί 14:11-24· 16:44-50· Δευτερονόμιον 9:18, 26-29· Ιεζεκιήλ 20:9) Πόσο σπουδαία για μας είναι η σωτηρία των ακρίδων; Είμεθα σαν ακρίδες στα όμματα του Ιεχωβά. (Ησαΐας 40:22) Πρέπει, λοιπόν, να κάνωμε τις σκέψεις του Θεού δικές μας σκέψεις, αν πρόκειται να δούμε σε καθαρή συγκεντρωτική εστία και με αληθινή προοπτική τις καταστρεπτικές πράξεις του Ιεχωβά στο τέλος των περιόδων κρίσεως. Αν επιμένωμε να προσκολλώμεθα σφιχτά στην εγωκεντρική ανθρώπινη άποψι που συγκλίνει στη σωτηρία του πλάσματος και αφήνει τη διεκδίκησι του Ιεχωβά στο θαμπό, έξω από τη συγκεντρωτική εστία φόντο, μπορεί να θεωρήσωμε τη Γραφική διδασκαλία σαν ένα σκληρό λόγο ανεπιθύμητο στ’ αυτιά μας και να προσβληθούμε και προσκόψωμε απ’ αυτήν.—Ησαΐας 55:8, 9· Ιωάννης 6:60, 66.

 5. Ποιες περίοδοι κρίσεως αναφέρονται εδώ;

⁵ Είναι πιθανόν ότι για την πλειονότητα των ανθρώπων που έχουν ζήσει επάνω στη γη, ο καιρός της κρίσεώς των θα είναι στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, κατά τον καιρό της αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους και έπειτα. Εν τούτοις, πολύ πρωτύτερα απ’ αυτό, πολλά άτομα θα έχουν περάσει τον καιρό της κρίσεώς των, καθώς οι Γραφές δείχνουν ότι ο Θεός επέφερε ωρισμένες περιόδους κρίσεως στην ανθρώπινη κοινωνία σε ωρισμένους καιρούς, στη διάρκεια των οποίων εκράτησε τους ανθρώπους υπολόγους για την πορεία της ενεργείας των. Για να είναι πραγματικά υπόλογοι σ’ αυτούς τους καιρούς, ο Θεός κατηύθυνε να δοθή μαρτυρία ώστε να γνωρίσουν το επίμαχο ζήτημα και να λάβουν την απόφασί τους, με την οποία θα μπορούσαν να καθορίσουν την τελική τύχη τους, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε κληρονομημένη καταδίκη από τον Αδάμ. Μια απ’ αυτές τις περιόδους κρίσεως ήταν ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε, πριν από τον οποίον ο Νώε εκήρυξε δικαιοσύνη. Μια άλλη ήταν το πύρινο τέλος των Σοδόμων και Γομόρρων, οι οποίες πόλεις είδαν προειδοποιητικά θαύματα από τους αγγέλους και άκουσαν μαρτυρία από τον Λωτ προτού πέση η πύρινη βροχή. Στην εποχή του Ιησού ήταν ένας καιρός κρίσεως και αυτός προειδοποίησε μερικές Ιουδαϊκές πόλεις για μια τελική τύχη όμοια μ’ εκείνη των Σοδόμων και Γομόρρων, και έκρινε μερικούς Γραμματείς και Φαρισαίους κατάλληλους για την αιώνια καταστροφή της Γεέννης. Η σημερινή μας εποχή είναι επίσης καιρός κρίσεως, και όταν η ώρα του Αρμαγεδδώνος σημάνη, θα καθορισθή η τελική τύχη όλων των ατόμων που θα ζουν τότε.

ΒΡΟΧΕΣ ΥΔΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΥΡΟΣ

 6. Γιατί εξετάζομε τον κατακλυσμό του Νώε; Ποια ήσαν τα γεγονότα;

⁶ Μπορούμε να μάθωμε πολλά γι’ αυτή την τωρινή περίοδο κρίσεως εξετάζοντας τις περασμένες που εξεικόνιζαν την εποχή μας. Η πρώτη ήταν ο κατακλυσμός του Νώε. Ο Ιησούς διεκήρυξε ότι αυτός ήταν εικόνα της σημερινής περιόδου κρίσεως: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.» (Λουκάς 17:26, 27) Γιατί κατεστράφησαν; Εξαιτίας της διαφθοράς των: «Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Για τούτο ο Ιεχωβά απεφάσισε: «Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης· από ανθρώπου έως κτήνους, έως ερπετού, και έως πτηνού του ουρανού· επειδή μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς.» Ο Νώε επρόκειτο να διαφύγη. Γιατί; «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» Ότι η καταστροφή των άλλων ήταν τελική κρίσις που εξετελέσθη εναντίον των, δείχνεται από τα ισχυρά λόγια του Ιεχωβά προς τον Νώε: «Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιον μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού θέλω εξολοθρεύσει αυτούς εκ της γης. Και θέλω στήσει την διαθήκην μου προς σε· και θέλεις εισέλθει εις την κιβωτόν, συ, και οι υιοί σου, και η γυνή σου, και αι γυναίκες των υιών σου μετά σου.»—Γένεσις 6:5, 7, 9, 13, 18, ΑΤ.

 7. Πώς ο Πέτρος δείχνει ότι οι καταστροφές του κατακλυσμού και στα Σόδομα ήσαν τελικές;

⁷ Η τελική αυτή καταστροφή βεβαιώνεται όχι μόνο από τη χρήσι της εκφράσεως «το τέλος» από τον Θεό και τη χρήσι του «απώλεσεν» από τον Ιησούν, αλλά και το 2 Πέτρου 2:5-9 (NW) την επιβεβαιώνει: «Και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι· και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών·) εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.» Ο Πέτρος ανέφερε αυτά τα αρχαία παραδείγματα κολασμού για να δείξη την τελική τύχη των ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων στη Χριστιανική εκκλησία, που εισήγαν καταστρεπτικές αιρέσεις και ηρνούντο την κυριότητα του Χριστού, και οι οποίοι, με τούτο, ‘επέσυραν εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν’. Ποιος θα ισχυρισθή ότι η καταστροφή των ατόμων αυτών που εμόλυναν τη Χριστιανική εκκλησία δεν είναι τελική; Οι αρχαίες καταστροφές που επήλθαν στους συγχρόνους του Νώε και στα Σόδομα και Γόμορρα πρέπει να είναι εξίσου τελικές, διότι αλλιώς, πώς θα μπορούσαν να εξεικονίζουν εκείνη που εξήταζε ο Πέτρος;—2 Πέτρου 2:1-4.

 8. Γιατί είναι ζωτική η περίπτωσις των Σοδόμων, και ποιος άλλος δείχνει ότι η καταστροφή των υπήρξε τελική;

⁸ Ο Ιησούς, αφού έδειξε ότι ο κατακλυσμός υποτυπούσε τη σημερινή περίοδο κρίσεως, προχώρησε για να δείξη ότι τα Σόδομα και τα Γόμορρα την εξεικόνιζαν επίσης: «Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.» (Λουκάς 17:28-30) Η προηγουμένη μας εξέτασις του 2 Πέτρου 2:5-9 έχει δείξει ότι εκείνοι που κατεστράφησαν από τον Θεό στα Σόδομα και Γόμορρα έχουν αιωνίως «κολασθή» ή αποκοπή. Αυτό το επιβεβαιώνει ο Ιούδας 7, που αναφέρει ότι αυτές οι πόλεις «πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμενοι με το αιώνιον πυρ». Το «αιώνιον πυρ» συμβολίζει το ίδιο πράγμα με τη Γέεννα, δηλαδή, τον δεύτερο θάνατο. Η καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων πρέπει να είναι οριστική, αλλιώς ο Ιούδας δεν θα την χρησιμοποιούσε για να εξεικονίση την τελική τύχη των ‘ασελγών’ εκείνων, για τους οποίους «το ζοφερόν σκότος είναι τετηρημένον εις τον αιώνα.» (Ιούδας 13) Το Ιούδας 7 δείχνει ότι οι αρχαίες εκείνες πόλεις είχαν την ημέρα της κρίσεώς των τότε, στο παρελθόν, κατά τον καιρό της καταστροφής των, αφού αναφέρεται γι’ αυτές ότι υπέστησαν ήδη εκτέλεσιν κρίσεως «τιμωρούμενοι με το αιώνιον πυρ.» Με καμμιά διαστροφή της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να το κάνωμε αυτό να σημαίνη μια μελλοντική ανάστασι για θανάτωσι από τον Κύριο. Κανένα υπόλοιπο δεν εσώθη απ’ αυτές τις πόλεις, αφού ο Λωτ και οι θυγατέρες του ήσαν πάροικοι, όχι γηγενείς.—Ρωμαίους 9:29.

 9. Γιατί και πώς μερικοί προσπαθούν να δείξουν ότι δεν είναι τελική η καταστροφή των Σοδόμων;

⁹ Αν εκείνοι που εθανατώθησαν από τον Κύριο στα Σόδομα δεν έχουν ανάστασι, τότε και εκείνοι που θα θανατωθούν απ’ αυτόν στον Αρμαγεδδώνα δεν θα έχουν ανάστασι, διότι το προηγούμενο εξεικονίζει το επόμενο. Έτσι μερικοί, μέσα στην προσπάθειά τους ν’ αποδείξουν τον ισχυρισμό τους ότι δεν θα παραμείνουν νεκροί όλοι όσοι θα θανατωθούν στον Αρμαγεδδώνα, ζητούν να δείξουν ότι οι Σοδομίτες που κατεστράφησαν με φωτιά θα επανέλθουν στην ανάστασι. Παραθέτουν το Ιεζεκιήλ 16:53-55: «Όταν φέρω οπίσω τους αιχμαλώτους αυτών, τους αιχμαλώτους Σοδόμων και των θυγατέρων αυτής, και τους αιχμαλώτους της Σαμαρείας και των θυγατέρων αυτής, τότε θέλω επιστρέψει και τους αιχμαλώτους της αιχμαλωσίας σου μεταξύ αυτών· δια να βαστάζης την ατιμίαν σου, και να καταισχύνησαι δια πάντα όσα έπραξας, και να ήσαι παρηγορία εις αυτάς. Όταν η αδελφή σου Σόδομα και αι θυγατέρες αυτής επιστρέψωσιν εις την προτέραν αυτών κατάστασιν, και η Σαμάρεια και αι θυγατέρες αυτής επιστρέψωσιν εις την προτέραν αυτών κατάστασιν, τότε θέλεις επιστρέψει, συ και αι θυγατέρες σου, εις την προτέραν σας κατάστασιν.»

10. Τι εκπληρώνει την προφητεία του Ιεζεκιήλ για την αποκατάστασι της Ιερουσαλήμ και των θυγατέρων της;

¹⁰ Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι εδώ εξετάζεται αποκατάστασις έπειτα από αιχμαλωσία και όχι ανάστασις στη χιλιετηρίδα. Σε μια μικρογραφική εκπλήρωσι η αποκατάστασις του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ ήλθε έπειτα από 70 χρόνια ερημώσεως (607-537 π.Χ.), όταν οι Ιουδαίοι και οι Νεθινείμ και άλλοι ξένοι επέστρεψαν για να κατοικήσουν στη γη. Η μεγαλύτερη αποκατάστασις άρχισε στην εποχή του Ιησού και εξακολουθεί τώρα. Όταν ήλθε ο Ιησούς, οι Ιουδαίοι ήσαν σε αιχμαλωσία στην οργάνωσι του Διαβόλου, τη Βαβυλώνα τη μεγάλη. Αιχμάλωτοι της Ρώμης πολιτικώς, αιχμάλωτοι της αμαρτίας, αιχμάλωτοι της ψευδούς θρησκείας. Αλλά όταν ο Ιησούς ήλθε, εκήρυξε, απέθανε, ανέστη, εμφανίσθηκε στον ουρανό με την αξία της θυσίας του, επρομήθευσε τη βάσι για απολύτρωσι, εξέχυσε το άγιο πνεύμα επάνω σ’ ένα πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο που ζητούσε απολύτρωσι στο όνομά του, εφώτισε τις διάνοιες των στο να δουν αλήθειες που έδιναν ελευθερία και τους ελευθέρωσε από τη δουλεία στην αντιτυπική Βαβυλώνα, τότε αποκατεστάθησαν στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού. Επί τριάμισυ έτη μετά την Πεντηκοστή το ελευθερωτικό άγγελμα περιωρίζετο στους Ιουδαίους, και ένα υπόλοιπο αποκαταστάθηκε. Όλο αυτό έγινε εις εκπλήρωσιν του Ιεζεκιήλ 16:53-55, όπου γίνεται λόγος για την αποκατάστασι της Ιερουσαλήμ και των θυγατέρων της.

11. Πότε αποκατεστάθησαν η «Σαμάρεια και αι θυγατέρες αυτής»;

¹¹ Όταν ενετάθη ο διωγμός και οι πιστοί Ιουδαίοι Χριστιανοί διασκορπίστηκαν, επήγαν παντού κηρύττοντας. Ο ευαγγελιστής Φίλιππος επήγε στη Σαμάρεια, όπου ο Ιησούς είχε κηρύξει λίγον καιρό πρωτύτερα. Πολλοί από τους Σαμαρείτες επίστεψαν, περισσότεροι κήρυκες απεστάλησαν σ’ αυτούς, και το άγιο πνεύμα κατέβηκε επάνω τους. Εφέρθηκαν στην εκκλησία του Θεού. Εκεί, σ’ αυτό το υπόλοιπο που εκπροσωπούσε τη Σαμάρεια, εξεπληρώθη το Ιεζεκιήλ 16:53-55.—Ιωάννης 4:39-42· Πράξεις 8:1-25.

12. Τι δείχνει πώς οι Ιουδαίοι συνεδέθησαν με τα Σόδομα και τους κύνας και τους Εθνικούς;

¹² Κατόπιν το ευαγγέλιο επήγε στους εθνικούς. Οι Ιουδαίοι τους θεωρούσαν ως «κύνας». (Ματθαίος 15:26, 27· Μάρκος 7:27, 28) Οι σκύλοι ήσαν ακάθαρτα ζώα, που εθεωρούντο ως σεξουαλικώς διεφθαρμένα, και συνδεδεμένα με τη σοδομία: «Πόρνη δεν θέλει υπάρχει εκ των θυγατέρων Ισραήλ, ουδέ θέλει είσθαι σοδομίτης εκ των υιών Ισραήλ. Δεν θέλεις φέρει πληρωμήν πόρνης, ουδέ μίσθωμα κυνός, εις τον οίκον Ιεχωβά του Θεού σου, δι’ ουδεμίαν ευχήν· διότι αμφότερα ταύτα είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.» (Δευτερονόμιον 23:17, 18, AS ) Το κέρδος μιας ανηθίκου γυναικός παρομοιάζεται με τον μισθόν μιας πόρνης, και το κέρδος ενός άρρενος κιναίδου παρομοιάζεται με το μίσθωμα ενός κυνός. Αντί της λέξεως «κύων» η Μία Αμερικανική Μετάφρασις χρησιμοποιεί τη λέξι «κίναιδος» και η μετάφρασις Μόφφατ χρησιμοποιεί μια λέξι που σημαίνει αγόρι που διατηρείται για παρά φύσιν σκοπούς. Οι σεξουαλικές αυτές διαφθορές ήσαν απαίσιες στα Σόδομα, η δε βασική αμαρτία της σοδομίας επήρε το όνομά της από αυτή την πόλι. Όλα αυτά λοιπόν δείχνουν πώς οι Ιουδαίοι συνταυτίσθηκαν με τα Σόδομα και τους κύνας και τους Εθνικούς.

13. Ποια περικοπή που παρατίθεται υποστηρίζει αυτή την άποψι;

¹³ Προς υποστήριξιν αυτής της απόψεως των πραγμάτων, σημειώστε την ακόλουθη περικοπή που παραθέτομε από την εισαγωγική ύλη του εβδόμου τόμου της Βίβλου τον Ερμηνευτού που εξεδόθη το περασμένο έτος. Η πρώτη παράγραφος κάτω από τον τίτλο «Ανηθικότης», αρχίζοντας στη σελίδα 80, λέγει: «Για την ηθική πλευρά της ζωής του ειδωλολατρικού κόσμου μιλούσαν συχνά οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς, των οποίων η άποψις για την ηθική του καιρού εκείνου ήταν στερεότυπη, κληρονομημένη από τους Ιουδαίους προκατόχους των. Τόσον οι Ιουδαίοι, όσο και οι Χριστιανοί συγγραφείς, συμφωνούσαν ότι οι Εθνικοί ήσαν ηθικώς εκφυλισμένοι. Η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης για τα Σόδομα και τα Γόμορρα, επάνω στα οποία ο Κύριος είχε βρέξει πυρ και θείον, αντιπροσωπεύει την Εβραϊκή στάσι απέναντι της ειδωλολατρικής φαυλότητος, είτε των Αιγυπτίων, των Χαναανιτών, των Φιλισταίων, των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων, είτε των Ρωμαίων.»

14. Πώς, λοιπόν, η αποκατάστασις περιέλαβε τα «Σόδομα και τας θυγατέρας αυτής»;

¹⁴ Ο απόστολος Πέτρος είχε αυτή την άποψι για τους Εθνικούς, ότι ήσαν σοδομικοί και όμοιοι με «κύνας», και για τούτο ακριβώς ήταν δύσκολο γι’ αυτόν να κατανοήση τον σκοπό του Θεού γι’ αυτόν να φέρη το ευαγγέλιο στους Εθνικούς. Εν τούτοις, όταν κατενόησε, υπήκουσε και ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω στους Εθνικούς πιστούς και τους εδέχθη στην ίδια αποκαταστημένη εκκλησία μαζί με τους πιστούς Ιουδαίους και Σαμαρείτες. (Πράξεις 10:9-48) Όταν εκείνοι που αποτελούσαν το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο είδαν τους απεριτμήτους Εθνικούς—τους οποίους προηγουμένως εθεωρούσαν ως κύνας και Σοδομίτας—αποκαταστημένους μαζί τους, αισθάνθηκαν κάποια ντροπή. Είχαν νομίσει ότι οι Ιουδαίοι ήσαν ειδικώς άγιοι και ότι ο Θεός θα χρησιμοποιούσε μόνο Ιουδαίους για να σχηματίση τη νύμφη του Μεσσίου. Τώρα μανθάνουν ότι δεν είναι τόσο σπουδαίοι ή άγιοι, και ότι ο Θεός καθιστά αξίους για τη Βασιλεία όχι μόνο Σαμαρείτες, αλλά και απεριτμήτους Εθνικούς. Έτσι η εκπλήρωσις του Ιεζεκιήλ 16:53-55 άρχισε στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους. Ο Ιεζεκιήλ δεν εννοούσε τα κατά γράμμα Σόδομα, όπως και ο Ησαΐας όταν αποκαλούσε τον Ισραήλ Σόδομα, ή όπως ο Ιωάννης όταν έγραφε ότι ο Ιησούς απέθανε στα Σόδομα. (Ησαΐας 10:10· Αποκάλυψις 11:8) Ο Ιεζεκιήλ τα εχρησιμοποίησε συμβολικά για τους απεριτμήτους Εθνικούς και όταν εξήταζε την αποκατάστασι της θεοκρατικής οργανώσεως και όχι την ανάστασι.

ΚΡΙΣΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

15. Γιατί μερικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει μέλλουσα κρίσις τόσο για τα Σόδομα, όσο και για τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού;

¹⁵ Μια άλλη περίοδος κρίσεως φέρεται υπ’ όψιν όταν εκείνοι που είναι υπέρμαχοι της αναστάσεως των εξωλοθρευμένων Σοδομιτών παραθέτουν τα λόγια του Ιησού σε μια ωρισμένη περίπτωσι. Αυτός είχε ονειδίσει τις αμετανόητες Ιουδαϊκές πόλεις Χοραζίν και Βηθσαϊδά, οι οποίες είχαν ιδεί πολλά από τα ισχυρά έργα του, και κατόπιν είπε: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου· διότι, εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν σοι εγίνοντο εν Σοδόμοις, ήθελον μείνει μέχρι της σήμερον. Πλην σας λέγω, ότι εις την γην των Σοδόμων ελαφρότερα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις σε.» (Ματθαίος 10:14, 15· 11:20-24· Λουκάς 10:10-15) Με τούτο μερικοί, υποστηρίζουν ότι υπάρχει μέλλουσα κρίσις, στη χιλιετή βασιλεία, τόσο για τα Σόδομα, όσο και γι’ αυτές τις Ιουδαϊκές πόλεις.

16. Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε ότι η κρίσις θα ήταν ελαφρότερη για τα Σόδομα παρά για ωρισμένες Ιουδαϊκές πόλεις;

¹⁶ Αν θεωρήσωμε ότι αυτή η έκφρασις έχει αυτή τη σημασία, τότε θα αντέφασκε προς τη δήλωσι του Ιούδα ότι τα Σόδομα είχαν ήδη υποστή την ‘τιμωρία του αιωνίου πυρός’. Πράγματι, ο Ιησούς χρησιμοποιούσε ένα σχήμα λόγου κοινό στους Βιβλικούς χρόνους. Εχρησιμοποίησε ένα παρόμοιο σχήμα λόγου όταν είπε: «Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος δια τρύπης βελόνης, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκάς 18:25) Κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν θα πίστευε ότι μια καμήλα θα μπορούσε να συνθλιβή για να περάση από μια τρύπα βελόνης. Εν τούτοις, αν αυτό το προφανώς αδύνατο πράγμα ελέγετο ότι είναι ευκολώτερο από κάτι άλλο, δεν θα ετόνιζε τούτο ισχυρά το εντελώς αδύνατον του άλλου πράγματος; Έτσι ο Ιησούς παρουσίασε έντονα το γεγονός ότι οι πλούσιοι που δεν θα ήθελαν να παραιτηθούν από τα πλούτη των, δεν θα εισήρχοντο στη βασιλεία. Παρόμοια, τα Σόδομα δεν μπόρεσαν να βαστάσουν την ημέρα της κρίσεώς των, είχαν τελείως αποτύχει, και οι Ιουδαίοι ήξεραν ότι η τελική των τύχη ήταν σφραγισμένη. Η γνώμη των για τα Σόδομα ήταν η χειρότερη που θα μπορούσε να είναι. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς τούς έλεγε ότι θα ήταν ελαφρότερη η τιμωρία για τα εντελώς διεφθαρμένα Σόδομα παρά γι’ αυτές τις Ιουδαϊκές πόλεις, εννόησαν το ισχυρό σημείο που τους ετόνιζε.

17. Γιατί θα ήταν περιττό να αναστήση τον Ιουδαϊκό κλήρο, τους Ιουδαίους ακολούθους των, και τους Εθνικούς προσηλύτους των;

¹⁷ Οι Ιουδαϊκές αυτές πόλεις είχαν ακούσει την προειδοποίησι και είχαν ιδεί ισχυρά έργα· είχαν τη δίκαιη δοκιμή της κρίσεως των και με την απόφασί τους έδειξαν ότι ήσαν άξιες αιωνίου καταστροφής. (Ματθαίος 10:5-15· Λουκάς 10:8-10 Ιωάννης 12:37) Με το να βλέπουν θαυματουργικές θεραπείες να εκτελούνται με τη δύναμι του αγίου πνεύματος και όμως ν’ αρνούνται να δεχθούν το άγγελμα, οι κάτοικοι αυτών των πόλεων αμάρταναν εναντίον του αγίου πνεύματος, διέπρατταν, δηλαδή, την ασυγχώρητη αμαρτία που είναι αξία του δευτέρου θανάτου. Κατέτασσαν τον εαυτό τους παράπλευρα στους Φαρισαίους που είδαν τον Ιησούν να θεραπεύη έναν άνθρωπο κατειλημμένο από δαιμόνιο, αλλά αρνήθηκαν να δεχθούν αυτή τη φανερή ενέργεια του αγίου πνεύματος. Για τούτο ο Ιησούς τούς είπε ότι ποτέ δεν θα είχαν συγχώρησι, ούτε στο παρόν σύστημα πραγμάτων ούτε στο επόμενο, στον νέο κόσμο. Αφού εκρίθησαν δυσμενώς και ήσαν ασυγχώρητοι και στον παλαιό και στον νέο κόσμο, θα ήταν περιττό να τους αναστήση στη χιλιετηρίδα. Ο Ιησούς απήγγειλε καταδίκη εναντίον των; «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» Αν οι τυφλοί θρησκευτικοί ηγέται επρόκειτο να παν εκεί, το ίδιο θα συνέβαινε και με τους τυφλούς Ιουδαίους ακολούθους των. Και όταν οι ψευδείς θρησκευτικοί ηγέται προσηλύτιζαν κάποιον εθνικόν, δεν τον έφερναν στην αληθινή λατρεία που θα τον εκαθάριζε από τις περασμένες αμαρτίες του απέναντι του Θεού, αλλ’ απλώς προσέθεταν στις περασμένες αμαρτίες του τη θρησκευτική αμαρτωλότητα και υποκρισία που του εδίδασκαν, διπλασιάζοντας το βάρος της ενοχής του. Έτσι ο προσήλυτος γινόταν δυο φορές «υιός της γεέννης» από ό,τι ήσαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.—Ματθαίος 12:22-32· 15:14· 23:15, 33.

18. Γιατί είναι παράλογο να υποστηρίξωμε ότι το Ματθαίος 12:41, 42 σημαίνει ανάστασι για τους Ιουδαίους εκείνους;

¹⁸ Ούτε τα παρακάτω λόγια του Ιησού αρνούνται το γεγονός ότι η ημέρα της κρίσεως για τον φυσικόν Ισραήλ ήταν προ δεκαεννέα αιώνων: «Άνδρες Νινευίται θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλουσι κατακρίνει αυτήν· διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά· και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ. Η βασίλισσα του Νότου θέλει σηκωθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλει κατακρίνει αυτήν· διότι ήλθεν εκ των περάτων της γης δια να ακούση την σοφίαν του Σολομώντος· και ιδού, πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ.» (Ματθαίος 12:41, 42· Λουκάς 11:31, 32) Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Νινευίτες και η βασίλισσα του Νότου θα αντιμετωπίσουν τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού στην περίοδο κρίσεως της χιλιετηρίδος. Γιατί αυτό; απλώς για να καταδικάσουν τους Ιουδαίους εκείνους, και μάλιστα για κάτι που έκαμαν στην προηγούμενη ύπαρξί τους; Στη χιλιετηρίδα τα άτομα θα κρίνωνται με βάσι εκείνο που θα κάνουν τότε και όχι εκείνο που έκαναν σε μια προηγούμενη ύπαρξι. Εν τούτοις, αυτοί οι Ιουδαίοι κρίνονται δυσμενώς και καταδικάζονται διότι πριν από δεκαεννέα αιώνες, στη διάρκεια της ζωής των τότε, κατά την περίοδο της κρίσεώς των, απέρριψαν ένα μεγαλύτερον από τον Ιωνά και μεγαλύτερον από τον Σολομώντα, δηλαδή, τον Μεσσίαν Χυιστόν. Δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία σε μια δεύτερη περίοδο κρίσεως, στη χιλιετηρίδα.

19. Τι σημαίνουν τα λόγια εκείνα του Ιησού;

¹⁹ Εκείνο που εννοούσε ο Ιησούς ήταν ότι οι Ιουδαίοι της εποχής του κατεδικάζοντο από το παράδειγμα των Νινευιτών που μετενόησαν, παράδειγμα που ήταν γραμμένο στις Εβραϊκές Γραφές και το αντιμετώπιζαν οι Ιουδαίοι εκείνοι στη διάρκεια της περιόδου της κρίσεως των τότε. Με τον ίδιο τρόπο το ιστορικό της βασιλίσσης του νότου έστεκε για ν’ αντιμετωπίση τους αμετανοήτους Ιουδαίους. Οι Εθνικοί εκείνοι επρόσεξαν απλούς ανθρώπους όπως ήταν ο Ιωνάς και ο Σολομών· το υπό διαθήκην έθνος των Ιουδαίων δεν ήθελε να προσέξη ούτε και τον Μεσσία του ακόμη. Προτού τελειώση η περίοδος της κρίσεώς των, οι Ιουδαίοι εκείνοι αντιμετώπισαν κατά γράμμα Εθνικούς σαν τους Νινευίτες και τη βασίλισσα του νότου, Εθνικούς της εποχής των οι οποίοι μετενόησαν και έγιναν μέρος της νύμφης του Χριστού. Οι Ιουδαίοι έκριναν τους εαυτούς των αναξίους ζωής. (Πράξεις 13:44-50) Ο Άβελ δεν χρειαζόταν να είναι ζωντανός για να κράζη το αίμα του από τη γη προς καταδίκην του Κάιν, η δε πορεία της ακεραιότητός του και η αναγραφή της μιλεί, έστω και αν ο Άβελ είναι νεκρός. (Γένεσις 4:10· Εβραίους 11:4) Όμοια, η πορεία των Νινευιτών και της Βασιλίσσης του νότου, και η αναγραφή της, μπορούσαν να εγερθούν και να μιλήσουν προς καταδίκην των Ιουδαίων στη διάρκεια της τότε περιόδου της κρίσεώς των.

20. Γιατί το Ιωάννης 12:47-49 δεν αναιρεί το ότι ήταν μια περίοδος κρίσεως για τους Ιουδαίους τότε; και γιατί μπορούσε ο Ιησούς να μιλή για την κρίσι ως μέλλουσα;

²⁰ Μερικοί, για να υποστηρίξουν ότι ο καιρός εκείνος δεν ήταν περίοδος κρίσεως για τους Ιουδαίους, παραθέτουν τα εξής λόγια του Ιησού: «Και εάν τις ακούση τους λόγους μου, και δεν πιστεύση, εγώ δεν κρίνω αυτόν· διότι δεν ήλθον δια να κρίνω τον κόσμον, αλλά δια να σώσω τον κόσμον. Ο αθετών εμέ, και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι εγώ απ’ εμαυτού δεν ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με Πατήρ, αυτός μοι έδωκεν εντολήν, τι να είπω, και τι να λαλήσω.» (Ιωάννης 12:47-49) Δεν ήταν τότε περίοδος κρίσεως για τον κόσμο, αλλά ήταν όμως για τους Ιουδαίους. Ο Ιησούς δεν χρειαζόταν να κρίνη ούτε κι αυτούς. Αυτό το έκαναν τα λόγια που έλεγε, και αυτά δεν ήσαν δικά του, αλλά του Θεού. Έφερναν διαφώτισι και ευθύνη, και η αντίδρασις των Ιουδαίων σ’ αυτά, έδειχνε τη θέσι τους όσον αφορά τον Μεσσία και τη στάσι τους στην κρίσι. (Δευτερονόμιον 18:18, 19· Ιωάννης 3:18-21· Εβραίους 4:12) Οι περικοπές που εξετάσαμε δίνουν την εντύπωσι πώς η κρίσις των Ιουδαίων είναι μέλλουσα και η τελευταία λέγει γι’ αυτούς ότι κρίνονται «εν τη εσχάτη ημέρα». Όταν ο Ιησούς μιλούσε για την κρίσι των Ιουδαίων στην εποχή του, το κύριον μέρος τής περιόδου αυτής ήταν μέλλον, μόλις άρχιζε όταν αυτός μιλούσε. Οι έσχατες ημέρες της περιόδου αυτής δεν ήλθαν παρά στο 70 μ.Χ., σχεδόν σαράντα χρόνια αργότερα. Τότε ακριβώς η περίοδος κρίσεως του έθνους του φυσικού Ισραήλ έφθασε στο αποκορυφωτικό τέλος της, όταν ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Τίτο για να εκτελέση τις κρίσεις που είχαν επισωρευθή κατά τα περασμένα σαράντα χρόνια.

21. Πώς οι πόλεις της Γαλιλαίας που κατεδίκασε ο Ιησούς ήλθαν κάτω από την εκτέλεσι της κρίσεως το 70 μ.Χ.;

²¹ Τώρα μερικοί θα αντιτείνουν λέγοντας ότι αυτή η συμφορά επέπεσε μόνο στους Ιουδαίους εκείνους που ήσαν στην Ιερουσαλήμ, όπου ο Τίτος έστησε πολιορκία. Θα ερωτήσουν, Ποια κρίσις ήλθε εναντίον των άλλων Ιουδαϊκών πόλεων, όπως των πόλεων εκείνων της Γαλιλαίας, της Χοραζίν και της Βηθσαϊδά και της Καπερναούμ, εναντίον των οποίων ο Ιησούς απήγγειλε ουαί; Αυτοί που υποβάλλουν τέτοιες ερωτήσεις, δεν έχουν γνώσι της ιστορίας. Οι Ρωμαϊκές λεγεώνες εσάρωσαν τη Γαλιλαία, απ’ άκρη σ’ άκρη με τέτοια καταστρεπτικότητα, ώστε ο Ιώσηπος γράφει: «Η Γαλιλαία εγέμισε όλη από φωτιά και αίμα· ούτε εξαιρέθηκε από οποιοδήποτε είδος αθλιότητος ή συμφοράς,» Ειδικώτερα, όταν η ημέρα της κρίσεως έπληξε τη Χοραζίν και τη Βηθσαϊδά και την Καπερναούμ δεν ήταν καθόλου ανεκτή από αυτές τις πόλεις. Έπαυσαν να υπάρχουν και κανείς δεν ξέρει θετικά ούτε ακόμη που βρίσκονταν, αλλά αυτό αποτελεί ένα αμφισβητούμενο ζήτημα. Πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι η τελική πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο άρχισε τον καιρό του Πάσχα του 70 μ.Χ., και επομένως συνελήφθησαν στην πόλι μαζί με τους τακτικούς κατοίκους και Ιουδαίοι από όλη την Παλαιστίνη που ενέμεναν ακόμη στο Μωσαϊκό Νόμο απορρίπτοντας τον Μεσσία και τη νέα διαθήκη. Μεταξύ αυτών θα ήσαν πολλοί κάτοικοι της Χοραζίν, της Βηθσαϊδά και της Καπερναούμ.

22. Πώς η Ιουδαϊκή περίοδος κρίσεως ήταν μια μικρογραφική εκπλήρωσις του Ματθαίος 24; Πώς ο καιρός μας είναι η μεγαλύτερη εκπλήρωσις;

²² Στην εποχή του Ιησού το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων εισήλθε στον «καιρό του τέλους» του, ιδιαίτερα μετά τον θάνατό του επάνω στο ξύλο και την προσήλωσι του Νόμου από τον Ιεχωβά επάνω στο ξύλο για την ακύρωσι της ισχύος και λειτουργίας του. Αλλά το πραγματικό τέλος της υπηρεσίας του ναού και του ιερατείου του και των θυσιών του δεν ήλθε παρά στο 70 μ.Χ. Τότε επήλθε το πλήρες τέλος του, μολονότι η υπηρεσία του ναού δεν ήταν πια αποτελεσματική εν σχέσει με τον Θεό αμέσως μετά τον θάνατο, την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού. Αυτός ήταν ο «καιρός του τέλους» του έθνους του φυσικού Ισραήλ, και όταν ήλθε η πτώσις της Ιερουσαλήμ, εξετελέσθη οριστική κρίσις εναντίον εκείνων που δεν είχαν προσέξει τους προειδοποιητικούς λόγους του Ιησού να φύγουν στα όρη. Τότε επετελέσθη μια μερική και μικρογραφική εκπλήρωσις της περίφημης προφητείας του Ιησού που περιέχεται στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου. Μεγαλύτερη και τελεία εκπλήρωσις έρχεται στην εποχή μας, είναι τώρα εν προόδου. Ο κόσμος του Σατανά εισήλθε στον «καιρόν του τέλους» του το έτος 1914 μ.Χ. Τότε η άδειά του και η εξουσία του να κυβερνά ετελείωσε όσον αφορά τον Ιεχωβά, μολονότι ο κόσμος αυτός παραμένει για λίγον καιρό, έως το πλήρες τέλος του, όπως ακριβώς παρέμεινε και το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων. Αυτό το παρόν σατανικό σύστημα πραγμάτων βρίσκεται στην περίοδο της κρίσεώς του, και θα έλθη εκτέλεσις σ’ αυτή τη γενεά, στον Αρμαγεδδώνα. Αυτή η εκτέλεσις κρίσεως εναντίον εθνών και ατόμων θα είναι εξίσου τελική όσο και οι εκτελέσεις που έγιναν κατά το τέλος των τυπικών περιόδων κρίσεως των περασμένων καιρών, όπως του κατακλυσμού του Νώε, της πυρίνης βροχής επάνω στα Σόδομα και Γόμορρα, και της καταστροφής που επήλθε στον φυσικόν Ισραήλ κατά το 70 μ.Χ.

[Υποσημειώσεις]

Καθορισμός Τελικής Τύχης στην Τωρινή Περίοδο Κρίσεως

 1. Ποια υπήρξε η πρόοδος της τωρινής περιόδου κρίσεως;

ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ μπαίνομε σε μια περίοδο κρίσεως κατά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Η κρίσις άρχισε από τον οίκον του Θεού, εκαθάρισε το κεχρισμένο υπόλοιπο από τη Βαβυλωνιακή ακαθαρσία, τους απελευθέρωσε από τη Βαβυλωνιακή δουλεία, τους κατέστησε ικανούς να φύγουν από τη μεγαλύτερη Βαβυλώνα για να διαφύγουν τη συμμετοχή στις πληγές της. Ελευθερώθηκαν για να κηρύξουν, να αναγγείλουν την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας, να διασαλπίσουν μια προειδοποίησι για το επικείμενο «τέλος»: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθαίος 24:14, 21, 22· 1 Πέτρου 4:17) Αυτή η διαφώτισις έφερε ευθύνη και έθεσε ένα θεμέλιο για κρίσι: «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον.» (Ιωάννης 3:19-21) Επομένως η κρίσις που άρχισε στον οίκον του Θεού εξαπλώθηκε για να περιλάβη όλους τους λαούς όλων των εθνών, όπως ο Ιησούς είχε ειπεί ότι θα συνέβαινε στη δευτέρα παρουσία του: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.» Τα πρόβατα, που έδειξαν αγαθότητα στους αδελφούς του Χριστού, κληρονομούν τις ευλογίες του νέου κόσμου, αλλά τα ερίφια, που αρνήθηκαν αγαθότητα σ’ αυτούς, πορεύονται «εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». Η κρίσις του Χριστού είναι: «Θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν [αποκοπήν] αιώνιον· οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.» Τα ερίφια παραμένουν στη μεγαλύτερη Βαβυλώνα και συμμετέχουν στις πληγές της· τα πρόβατα ανήκουν στον Θεό και ζουν με το να προσέξουν στην εντολή: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου.»—Ματθαίος 25:31-46.

 2. Ποια θεωρία προάγεται, και επάνω σε ποια βάσι;

² Αυτή η περίοδος κρίσεως θ’ αποτελειωθή στη διάρκεια της γενεάς αυτής, όταν δε αρχίση η εκτέλεσις της κρίσεως στον Αρμαγεδδώνα, θα καθορισθή η τελική τύχη όλων των ατόμων που θα ζουν τότε. Μερικοί διαταράσσονται απ’ αυτό, και δημιουργούν μια θεωρία για την ύπαρξι μιας τρίτης τάξεως που δεν διαχωρίζεται σε κατηγορίες προβάτων και εριφίων, και η οποία θ’ αναστηθή στη χιλιετηρίδα που θα είναι η περίοδος της κρίσεώς της. Σ’ αυτή την τρίτη τάξι τοποθετούνται όλα τα βρέφη και τα παιδιά, και οι ηλικιωμένοι εκείνοι που δεν τους έχει φθάσει το άγγελμα της αληθείας ως τον καιρό που ξεσπά ο Αρμαγεδδών. Οι θεωριολόγοι αυτοί δεν μπορούν να φέρουν καμμιά στερεή Γραφική υποστήριξι για τη θεωρία τους. Φαίνεται ότι υποκινούνται είτε από ανθρώπινο αίσθημα για τη σωτηρία του πλάσματος είτε από μια αρνητική, ηττοπαθή διάθεσι όσον αφορά μια επιτυχή αποτελείωσι του έργου του κηρύγματος. Είτε και από τα δύο.

 3, 4. Γιατί η θεωρία για μια τρίτη τάξι είναι σαθρή;

³ Ο λόγος του Ιεχωβά αναφέρει ότι το άγγελμα της Βασιλείας ‘θα κηρυχθή εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’. Θα επιστρέψη κενός ο λόγος του; Ο σκοπός του θα μείνη ανεκπλήρωτος; Όχι· και οι λίθοι θα έκραζαν για να το εμποδίσουν αυτό! (Ησαΐας 46:11· 55:11· Λουκάς 19:40) Σε όλα τα έθνη, σε όλη την οικουμένη, η μαρτυρία που θα δοθή θα είναι επαρκής για ν’ ανταποκριθή στον σκοπόν του Ιεχωβά, και θ’ αποτελειωθή προτού έλθη το «τέλος» ή ο Αρμαγεδδών. Αυτή η μαρτυρία θα προμηθεύση τη βάσι για την κρίσι με την οποία οι άνθρωποι όλων των εθνών χωρίζονται σε τάξεις προβάτων και εριφίων, από τον Χριστόν Ιησούν. Θα κάμη ο Κριτής Χριστός ένα «μισό» έργον; Θα αποτύχη να αποτελειώση το έργο που είναι προσδιορισμένο γι’ αυτόν, και θ’ αφήση μια μη προειπωμένη τρίτη τάξι που θ’ αποτύχη να την χωρίση; Ή θ’ αποτελειώση το διαιρετικό έργο που του εμπιστεύθηκε ο Ιεχωβά, και θα χωρίση τους ανθρώπους όλων των εθνών στις δύο μόνο προειπωμένες τάξεις, και έτσι θα εκτελέση τον θείο σκοπό και θα εκπληρώση τον θείο λόγο;

⁴ Αυτή η περίοδος κρίσεως από το 1914 έως τον Αρμαγεδδώνα είναι προσδιωρισμένη γι’ αυτό το έργο του διαχωρισμού και αποτελεί μέρος του σημείου, ότι βρισκόμαστε στον «καιρόν του τέλους». Θα φανή βραδύς ο Χριστός στο έργο του διαχωρισμού, έτσι ώστε να χρειασθή να το τελειώση σε μια μέλλουσα ημέρα κρίσεως, και θ’ αποτύχη να προμηθεύση πλήρως αυτό το μέρος του σημείου; Μερικοί υποστηρίζουν ότι η παραβολή των προβάτων και των εριφίων εφαρμόζεται στη χιλιετηρίδα. Αγνοούν το γεγονός ότι ο διαχωρισμός είναι πλήρης προτού τα πρόβατα κληρονομήσουν τις ευλογίες του νέου κόσμου στη χιλιετή βασιλεία, ότι αυτός ο διαχωρισμός λαμβάνει χώραν όταν ο Χριστός έρχεται και όχι αιώνες μετά ταύτα. Τα έθνη υφίστανται· δεν θα υπάρχουν τέτοιες διαιρέσεις σύμφωνα με εθνικές κατευθύνσεις στο νέο κόσμο. Το έργο της κρίσεως που είναι προσδιωρισμένο γι’ αυτή την περίοδο, θ’ αποτελειωθή προτού αρχίση η εκτέλεσις στον Αρμαγεδδώνα. Η κρίσις στον οίκον του Θεού συμπληρώθηκε, δεν αφέθηκε μισοτελειωμένη· το ίδιο θα συμβή και με την κρίσι των εθνών στη διάρκεια της ίδιας περιόδου κρίσεως.

 5. Πώς η προφητεία του Ιεζεκιήλ και τα λόγια του Ιησού δεν αφήνουν χώρο για μια τρίτη τάξι;

⁵ Σε αρμονία με την παραβολή των προβάτων και των εριφίων, ο Ιεζεκιήλ 9:4-6 δείχνει μόνο δύο τάξεις, εκείνους που σημειώνονται για διαφύλαξι και εκείνους που δεν σημειώνονται και είναι προσδιορισμένοι για καταστροφή. Και σ’ αυτή την προφητική εικόνα της σφαγής του Αρμαγεδδώνος, σημειώστε ότι οι εκτελεστικές δυνάμεις δεν φείδονται ατόμων λόγω ηλικίας ή φύλου: «Ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας, και μη ελεήσητε· γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως· εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε.» Σημειώστε ότι σ’ αυτή την εικόνα εκείνοι που διεφυλάχθησαν είναι οι ‘στενάζοντες και βοώντες δια πάντα τα βδελύγματα’ που εγίνοντο στη γη προς όνειδος της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά. Στην παραβολή των προβάτων και εριφίων εκείνοι που διεφυλάχθησαν έδειξαν εύνοια στους αδελφούς του Χριστού. Και στις δύο περιπτώσεις εκείνοι που κατεστράφησαν είναι όσοι παρέμειναν αδιάφοροι ή ουδέτεροι καθώς και οι εναντιούμενοι. Ο Χριστός Ιησούς, στη διάρκεια της περιόδου κρίσεως όταν βρισκόταν στη γη, ώρισε την αρχή για τους καιρούς αυτούς: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» (Ματθαίος 12:30) Δεν απομένει χώρος για μια τρίτη τάξι.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

 6. Ποια αρχή λειτουργεί για την κατάταξι των μικρών παιδιών;

⁶ Αφού το Ιεζεκιήλ 9:4-6 δείχνει ότι μερικά «νήπια» βρίσκονται στην τάξι που καταστρέφεται αιώνια στον Αρμαγεδδώνα, επάνω σε ποια βάσι τίθενται σ’ αυτή την τάξι εν όψει του γεγονότος ότι είναι πολύ νεαρά για να κρατηθούν υπόλογα για τον εαυτό τους; Οι Γραφές δείχνουν μια οικογενειακή ευθύνη ή μια οικογενειακή αξία, κάτω από την οποία καθορίζεται η τύχη των ανευθύνων τέκνων. Γραφικά παραδείγματα της αρχής αυτής θα βοηθήσουν τους πράους και ευδιδάκτους να διαπλάσουν τη διάνοιά τους έτσι ώστε να προσαρμόζεται στη θεία άποψι του ζητήματος αυτού, θα τους βοηθήσουν να δεχθούν τις σκέψεις του Θεού πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, αντί να προσκολλώνται πεισμόνως στις δικές των. Οι δικές των όχι μόνο υπόκεινται σε λάθη, αλλά και δεν έχουν πρακτική αξία, αφού οι σκέψεις του Ιεχωβά είναι εκείνες που θέτουν αμετάβλητα τις αρχές που καθορίζουν την έκβασι του ζητήματος.

 7, 8. Ποια Γραφικά παραδείγματα βεβαιώνουν την αρχή;

⁷ Όταν ο Δαθάν και ο Αβειρών εστασίασαν εναντίον της θεοκρατικής διατάξεως του Ιεχωβά στην έρημο, η γη τους κατέπιε. Αλλά όχι μόνον αυτούς, διότι το θείο υπόμνημα δείχνει ότι μαζί τους χάθηκαν και γυναίκες αυτών, και οι υιοί αυτών, και αι οικογένειαι αυτών». (Αριθμοί 16:23-33· Δευτερονόμιον 11:6) Μήπως δεν επέφερε ο Αχάν, με την πλεονεξία του, το θάνατο όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους γυιούς του και στις θυγατέρες του επίσης, ολόκληρος δε ο οίκος του και τα υπάρχοντά του κατεστράφησαν μαζί του; (Ιησούς του Ναυή 7:24-26) Δεν κατέληξε η αμαρτία του Δαβίδ στον θάνατο του τέκνου του; (2 Σαμουήλ 12:15-18) Η παράβασις του Χαμ επέφερε κατάρα στον γυιό του Χαναάν. (Γένεσις 9:22-27) Οι απόγονοι του Σαούλ υπέφεραν για τις αμαρτίες του. (2 Σαμουήλ 21:1-9) Επίσης, ο Μωσαϊκός νόμος ώριζε ότι για τις ανομίες των γονέων θα εγίνετο ανταπόδοσις στα τέκνα μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς.

⁸ Σ’ έναν καιρό κρίσεως ο Ιησούς είπε: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθαίος 15:14) Αυτό εννοεί όχι μόνο τον κλήρο και τους λαϊκούς, αλλά επίσης γονείς και τέκνα. Αν ένας γονεύς προτιμά ν’ αμαρτήση εναντίον του αγίου πνεύματος αδιαφορώντας για τα αιώνια συμφέροντα των τέκνων του, τότε αναλαμβάνει αυτός ως γονεύς την ευθύνη της απωλείας των. Έχομε ιδεί πώς οι καταστροφές στον καιρό του Κατακλυσμού και στον καιρό της πυρίνης βροχής επάνω στα Σόδομα και στα Γόμορρα ήσαν οριστικές. Δεν διεφυλάχθησαν μικρά παιδιά μέσα στην κιβωτό· πρέπει να εθανατώθησαν από τον Ιεχωβά. Πολλά βρέφη και παιδιά υπήρχαν αναμφιβόλως στα Σόδομα και στα Γόμμορα, αλλά η παιδική των αθωότης δεν έκαμε τον Ιεχωβά να τα λογαριάση ως δίκαια. Η παρουσία δέκα δικαίων θα έσωζε τις πόλεις. Υπήρχαν ασφαλώς περισσότερα από δέκα ανεύθυνα παιδιά. Μαζί με τους άδικους γονείς των εθανατώθησαν από τον Ιεχωβά.—Γένεσις 18:20-33· 19:1-26.

 9. Πώς η αρχή αυτή ενεργεί για τη σωτηρία των παιδιών;

⁹ Αυτή η αρχή της οικογενειακής ευθύνης ενεργεί επίσης και αντιστρόφως, σ’ εκείνο που μπορούμε να ονομάσωμε οικογενειακή αξία. Τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών διαφυλάχθηκαν στη δεκάτη πληγή επειδή οι αρχηγοί των οικογενειών υπήκουσαν στην εντολή του Ιεχωβά να ραντίσουν το αίμα του Πασχαλίου αμνού επάνω στους παραστάτας και τα ανώφλια των θυρών. (Έξοδος 12:7, 13) Ο Μεμφιβοσθέ ελεήθηκε επειδή ήταν γυιός του Ιωνάθαν. (2 Σαμουήλ 21:7) Η σοφή πορεία της Ραάβ κατέληξε στη διαφύλαξι της οικογενείας της. (Ιησούς του Ναυή 2:12-14) Εν μέρει από υπόληψι προς τον Αβραάμ ευνοήθηκε ο ανεψιός του Λωτ, και οι άγγελοι που επεσκέφθησαν τα Σόδομα ήσαν διατεθειμένοι, χάριν του Λωτ, να επιτρέψουν σ’ αυτόν να πάρη τους συγγενείς του σε ασφάλεια μαζί του. Η άρνησίς των και η καταστροφή που επηκολούθησε, δείχνει ότι πρέπει να υπάρχη συνεργασία με την κεφαλή της οικογενείας, αν πρόκειται να αποκτηθή η οικογενειακή αξία. (Γένεσις 19:12-14, 29) Ειδικά ενδιαφέρουν τους γονείς σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες τα λόγια του Παύλου: «Ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια.» (1 Κορινθίους 7:14) «Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους όντας αυτού,» και αυτό αφορά επίσης τα μικρά παιδιά στον Αρμαγεδδώνα, που οι γονείς των ανήκουν στον Ιεχωβά και προσπαθούν να τα αναθρέψουν σύμφωνα με τον λόγον του Θεού.—Δευτερονόμιον 6:6, 7· Εφεσίους 6:4· 2 Τιμόθεον 2:19.

10. Γιατί είναι τόσο ζωτική η κατάλληλη εκπαίδευσις των τέκνων από τους γονείς;

¹⁰ Τα γεγονότα αυτά πρέπει να κάμουν εκείνους τους μάρτυρας του Ιεχωβά που είναι γονείς, να σκεφθούν σοβαρά για τη θεοκρατική εκπαίδευσι που τώρα δίνουν στα τέκνα των. Οι γονείς διατάσσονται να οδηγούν τα τέκνα των στις κατευθύνσεις του Θεού, και αν σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες οι γονείς αστοχούν να προσέξουν τις θείες οδηγίες, μπορεί να φέρουν καταστροφή όχι μόνο στον εαυτό τους, αλλά και στα μικρά τους παιδιά κατά τον Αρμαγεδδώνα. Και αν αυτά τα μικρά παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν υπεύθυνα για την πορεία τους προτού ξεσπάση ο Αρμαγεδδών, η εκπαίδευσις των γονέων μπορεί να καθορίση αν θα εκλέξουν την πορεία της ζωής ή του θανάτου. (Παροιμίαι 22:6) Έρχεται ένας καιρός που τα τέκνα, προχωρώντας σε ωριμότητα, επωμίζονται την ευθύνη για τον εαυτό τους, έχοντας φθάσει σε μια ηλικία που δημιουργεί ευθύνες, και συνεπώς μπορούν να εκλέξουν υπεύθυνα την πορεία που θ’ ακολουθήσουν. Τότε παύουν να είναι κάτω από την οικογενειακή ευθύνη ή αξία και έρχονται κάτω από την αρχή της προσωπικής ευθύνης: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει· ο υιός δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του πατρός, και ο πατήρ δεν θέλει βαστάσει την άνομίαν του υιού· η δικαιοσύνη του δικαίου θέλει είσθαι επ’ αυτόν, και η ανομία του ανόμου θέλει είσθαι επ’ αυτόν.»—Ιεζεκιήλ 18:20.

11. Γιατί το Ιεζεκιήλ 18:20 δεν μπορεί να εφαρμοσθή σε παιδιά: Τι δείχνει αυτό;

¹¹ Μερικοί θα υποστηρίξουν ότι η περικοπή αυτή αναιρεί τη δοξασία ότι τα μικρά παιδιά θα χαθούν μαζί με τους ανόμους γονείς των στο τέλος των περιόδων κρίσεως. Αλλ’ αυτή η περικοπή δεν μπορεί να εφαρμοσθή σε ανήλικα παιδιά. Τα συμφραζόμενα καθαρά δείχνουν ότι ο γυιός για τον οποίον γίνεται λόγος είναι ενήλικος και δεν είναι μικρό παιδί. Τα προηγούμενα εδάφια λέγουν ότι αν ένας άνθρωπος κάνη ό,τι είναι νόμιμο και δίκαιο, θα ζήση. Αν αποκτήση ένα γυιό που είναι βίαιος, σεξουαλικώς διεφθαρμένος, που καταδυναστεύει τον πτωχόν και τον ενδεή, που είναι κλέπτης και ειδωλολάτρης, ο πονηρός αυτός γυιός θα πεθάνη για την ανομία του. Αν ο γυιός αποφεύγη όλες αυτές τις αμαρτίες και πράττη το δίκαιο, βοηθή τον πτωχό, δεν διαπράττη κανένα έγκλημα, τηρή τον νόμον του Θεού, ο γυιός αυτός θα ζήση, είτε καλός είναι ο πατέρας του είτε κακός. Κάθε ένας είναι υπεύθυνος για τη δική του πορεία, αφού είναι στην ηλικία της προσωπικής ευθύνης. Κατόπιν όλα αυτά συνοψίζονται στο εδάφιο 20, που παρετέθη πιο πάνω. Τα εδάφια που ακολουθούν, δείχνουν ότι αν ο άνομος γυιός ή πατέρας εγκαταλείψη την αδικοπραγία του και πράξη το δίκαιο, θα ζήση, και ότι αν ο καλός γυιός ή πατέρας γίνη κακός, θα πεθάνη γι’ αυτό. Τώρα, ποιο νήπιο ή μικρό παιδί θα μπορούσε να διαπράξη τις σεξουαλικές αχρειότητες και τα εγκλήματα και τις θρησκευτικές ειδωλολατρίες που μνημονεύονται, ή να πράξη τα καλά έργα που αναφέρονται, ή να είναι ικανό να ζυγίση την πορεία της ενεργείας του και ν’ αποφασίση να την αλλάξη; Τα συμφραζόμενα αποκλείουν οποιαδήποτε εφαρμογή του Ιεζεκιήλ 18:20 σε μικρά παιδιά. Όταν λοιπόν προκύπτη η ανάγκη καθορισμού της θέσεως νεαρών παιδιών στη διάρκεια μιας περιόδου κρίσεως, αυτό γίνεται με βάσι την ευθύνη των γονέων και όχι την προσωπική ευθύνη.

12. Γιατί εδάφιο συνδέει πατέρα και γυιό με τον τρόπο που τους συνδέει;

¹² Το Ιεζεκιήλ 18:20 συνδέει τον πατέρα και τον γυιό με τον τρόπο που τους συνδέει, επειδή, στις παλαιές εκείνες ημέρες, πλήρως ενηλικιωμένοι γυιοί παρέμεναν συχνά στο σπιτικό του πατέρα των και κάτω από την αρχηγία του· και αυτό ενίοτε και αφού ενυμφεύοντο. Εφ’ όσον παρέμεναν στο σπίτι του πατέρα των ανεγνώριζαν την αρχηγία του, αλλά δεν έστεκαν ή έπεφταν στα όμματα του Θεού με βάσι τη διαγωγή του πατέρα των, με τον τρόπο που αυτό εγίνετο όταν ήσαν μικροί. Μολονότι βρίσκονταν ακόμη στην οικογένειά του, ήσαν υπόλογοι για τον εαυτό τους. Εξέλεγαν τη δική τους πορεία σχετικά με το δίκαιο και το άδικο. Θυμηθήτε ότι στην ανταρσία της ερήμου, τα τέκνα του Δαθάν και του Αβειρών εχάθηκαν μαζί με τους γονείς των, αλλά οι γυιοί του Κορέ δεν πέθαναν μαζί του. (Αριθμοί 26:9-11) Προφανώς οι γυιοί του Κορέ είχαν φθάσει στην ηλικία της ευθύνης και δεν ακολούθησαν τον πατέρα των στην ανταρσία.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ

13. Ποια παραδείγματα βεβαιώνουν την αρχή της ευθύνης της κοινότητος;

¹³ Εν όψει της αιωνιότητος της καταστροφής εκείνων που θανατώνονται από τον Ιεχωβά κατά τον Αρμαγεδδώνα, μερικοί θα ερωτήσουν για κείνους που μπορεί να μην άκουγαν προσωπικώς το άγγελμα, ιδιαίτερα σε μερικές χώρες που εμποδίζουν το έργο της μαρτυρίας. Εκτός της οικογενειακής ευθύνης, η Γραφή φανερώνει μια ευθύνη κοινή ή της κοινότητος, εκεί που μια κοινότης υποστηρίζει ή συμφωνεί με τους άρχοντας που καταδιώκουν τον λαόν του Ιεχωβά ή που είναι αλλιώς πονηροί. Δεν υπέφεραν οι Αιγύπτιοι πληγές εξαιτίας της σκληρότητος του Φαραώ; (Έξοδος 5:1, 2· 9:13-16) Δεν υπέφεραν οι Αμαληκίτες επί γενεές κατόπιν, λόγω της εναντιώσεως του Αμαλήκ κατά του Ισραήλ στην έρημο; (Έξοδος 17:8, 14, 16) Ο Βασιλεύς Σαούλ επέφερε θλίψι στον Ισραήλ έπειτα από χρόνια μετά τον θάνατό του. (2 Σαμουήλ 21:1) Οι αμαρτίες του Δαβίδ επέφεραν τιμωρία στον λαό. (2 Σαμουήλ 12:10-23· 24:10-17) Μερικοί σχετίζουν μερικές από τις θλίψεις αυτές με την τιμωρία του άρχοντος μάλλον παρά με την ευθύνη της κοινότητος, αλλά αυτό δείχνει πώς οι αμαρτίες ενός μπορούν να επηρεάσουν πολλούς. Ήταν αναμφισβήτητα ευθύνη κοινότητος όταν ο Αχάν έκαμε την παράβασι και επέφερε στρατιωτική ήττα στον Ισραήλ. (Ιησούς του Ναυή 7:5, 13-21) Πονηροί άνδρες επέφεραν καταστροφή σε ολόκληρη την πόλι της Γαβαά, και εκείνοι που υπεστήριξαν τη Γαβαά ή απλώς απέσχον από το να βοηθήσουν να τιμωρηθή, υπέφεραν μαζί της. (Κριταί 19:22-30· 20:40· 21:9, 10) Επειδή ο Ιωράμ ο βασιλεύς του Ιούδα εξέκλινε από τον Θεό, το έθνος επήρε κακό δρόμο και ετιμωρήθηκε. (2 Χρονικών 21:11-15) Αν άρχιζε ειδωλολατρία σε μια πόλι του Ισραήλ και διέφθειρε τους κατοίκους, η πόλις κατεστρέφετο. Και άλλα παραδείγματα θα μπορούσαν να δοθούν. (Γένεσις 12:17· 20:9, 17· 26:10· Δευτερονόμιον 13:12-18) Ο Ματθαίος 10:14, 15, 23 φανερώνει ότι σπίτια ή πόλεις που δεν δέχονται το άγγελμα, θα βρουν αβάστακτη την ημέρα της κρίσεως. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται και σε μια εθνική κλίμακα επίσης.

14. Γιατί οι λαοί των εθνών δεν μπορούν να παραπονεθούν αν ο Θεός ενεργή με βάσι την αρχή της ευθύνης της κοινότητος;

¹⁴ Ο λαός πρέπει ν’ αναλάβη ευθύνη για τις πράξεις του έθνους. Αν η κυβέρνησις γίνη πολύ καταπιεστική εναντίον του, την απομακρύνει, είτε με ψήφους είτε με σφαίρες. Αλλά την πονηρία εναντίον του Θεού την ανέχονται οι άνθρωποι με γαλήνη. Γι’ αυτούς η προσωπική ευκολία και ελευθερία είναι πιο πολύτιμη από την ευσέβεια. Επαναστατούν εναντίον των σκληρών αρχόντων, αλλά υποστηρίζουν τους ασεβείς. Τους λείπει η φλογερή αγάπη για τη δικαιοσύνη και το κατατρώγον μίσος για τη φαυλότητα που θα κατηνάλισκε τη διαφθορά και την ανηθικότητα που υπεραυξάνει τώρα σε όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις. Κυβερνήται και κυβερνώμενοι κυλίονται στο βόρβορο μιας διεθνούς ηθικής καταπτώσεως. (2 Τιμόθεον 3:1-5) Τα έθνη λειτουργούν σύμφωνα με την αρχή της ευθύνης της κοινότητος. Οι κυβερνήται μπορεί ν’ αρχίζουν πολέμους, αλλά ο λαός τούς διεξάγει. Επάνω στον λαό γενικά, σε νέους και γέρους, άρρενας και θήλεις, βρέχει καταστροφή το εχθρικό έθνος, και όχι επάνω στους πονηρούς άρχοντας. Τα έθνη στους πολέμους των σπείρουν θάνατο με βάσι την ευθύνη της κοινότητος. Δεν θα είναι δίκαιο γι’ αυτά να τον δρέψουν επάνω στην ίδια βάσι κατά τον Αρμαγεδδώνα; Μπορούν δίκαια να παραπονεθούν αν δρέπουν όπως σπείρουν, κρίνωνται όπως κρίνουν, τους δείχνεται το ίδιο έλεος που έδειξαν; Αν οι άνθρωποι είτε ενεργητικώς είτε παθητικώς υποστηρίζουν εκείνο που είναι διεφθαρμένο και ανήθικο και φονικό, δεν φέρουν κάποια ευθύνη γι’ αυτό;—Ματθαίος 5:7· 7:1, 2· Γαλάτας 6:7· Ιάκωβος 2:13.

15. Γιατί ο λαός πρέπει ν’ αναλάβη ευθύνη για τις πράξεις των κυβερνητών του;

¹⁵ Όταν οι Ισραηλίτες ήθελαν έναν ανθρώπινο βασιλέα, προειδοποιήθηκαν για τις καταπιέσεις που αυτός θα επέφερε σ’ αυτούς. (1 Σαμουήλ 8:4-22) Αλλά επέμειναν να έχουν ανθρώπινη κυβέρνησι, και δίκαια έφεραν ευθύνη για τις κακές πράξεις του ανθρωπίνου βασιλέως, αφού ήσαν υπεύθυνοι για το ότι ετέθη σε μια θέσι όπου οι απαίσιες αμαρτίες του ήσαν δυνατές σε μια εθνική κλίμακα. Σήμερα οι άνθρωποι ψηφίζουν και φέρνουν στο αξίωμα πολιτικούς γνωστούς για τη διαφθορά τους, και έτσι τους εξουσιοδοτούν να ωφελούνται από την άσκησι αδικοπραγίας. Ότι ο λαός πρέπει να φέρη την ευθύνη ενώπιον του Θεού, δείχνεται όχι μόνο στην περίπτωσι του Ισραήλ που αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά και από τη συμβουλή του Παύλου προς τον Τιμόθεο όσον αφορά τους διορισμούς στη Χριστιανική εκκλησία: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» Εκτός του ότι προειδοποιήθηκε να μην κάνη βιαστικούς διορισμούς, ο Τιμόθεος ενουθετήθηκε ποιες ιδιότητες ν’ απαιτή από εκείνους που διωρίζοντο σε θέσεις υπηρεσίας. (1 Τιμόθεον 3:1-13· 5:22· 2 Ιωάννου 10, 11) Γιατί όλη αυτή η προφύλαξις; Για ν’ αποφύγη να γίνη «κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών». Αν έκανε ακατάλληλους διορισμούς, θα γινόταν υπεύθυνος για τις αμαρτίες των διωρισμένων αυτών προσώπων, αφού θα τους τοποθετούσε σε τέτοια θέσι που η διαπραξις των αμαρτιών τους θα έβλαπτε την εκκλησία ενώπιον του Θεού. Ο λαός, λοιπόν, που είτε ψηφίζει και τοποθετεί σε αξιώματα πονηρούς άρχοντας, είτε τους επιτρέπει να παραμένουν στην εξουσία, πρέπει ν’ αναλάβη ευθύνη για τις επίσημες πράξεις και τις αμαρτίες αυτών των αρχόντων απέναντι Θεού, και ανθρώπων.

16. Τι λείπει από την πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα;

¹⁶ Πραγματικά, από την πλειονότητα των ανθρώπων λείπει σήμερα η αγάπη για το δίκαιο και το μίσος για το άδικο. Ξέρουν ότι ο κόσμος είναι διεφθαρμένος ως το βάθος. Εν τούτοις, είναι προφανώς ικανοποιημένοι μαζί του. Τουλάχιστον είναι προσκολλημένοι σ’ αυτόν, και χλευάζουν όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τον εκθέτουν. Φαίνεται ότι ‘αγαπούν ούτω’. (Ιερεμίας 5:31· 6:13) Η διαφθορά που είναι γύρω τούς δίδει ελευθερία εκδηλώσεως στις δικές των λαγνείες, νεκρώνει οποιεσδήποτε αδύνατες διαμαρτυρίες αναιμικών συνειδήσεων, απομακρύνει οποιουσδήποτε ενδοιασμούς που απομένουν. Φοβούνται μόνο την τιμωρία, όχι την κακή πράξι. «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» (Εκκλησιαστής 8:11) Δεν ‘ζητούν δικαιοσύνην’ με ζήλο, ούτε ‘βοούν και στενάζουν’ λόγω οποιασδήποτε προσβολής της εννοίας της δικαιοσύνης, αλλά μόνον όταν οι άδικες πράξεις συγκρατούν ή σταματούν την επιδίωξι των ιδιοτελών των σκοπών. (Ιεζεκιήλ 9:4· Σοφονίας 2:3) Προσβάλλονται από το άγγελμα του Ιεχωβά διότι απαιτεί αποχωρισμό από αυτόν τον διεφθαρμένον, ανήθικον, φιλήδονον κόσμον.

17. Με ποιους είναι ανόμοιοι; Τι θα κάμουν οι ειλικρινείς ακόμη και χωρίς ένα ειδικό άγγελμα από τον Θεό;

¹⁷ Δεν είναι όπως ο Νώε, διότι εκείνος προσεβάλλετο από τον συνάνθρωπό του, του οποίου «πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Δεν είναι όπως ο Λωτ, διότι «ο δίκαιος κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών.» Δεν είναι σαν αυτούς που σημειώνονται για διαφύλαξι στον Αρμαγεδδώνα, που ‘στενάζουν και βοούν για όλα τα βδελύγματα που γίνονται’. Δεν είναι σαν άνθρωποι καλής θελήσεως προς τον Θεόν σήμερα οι οποίοι με χαρά αποχωρίζονται από τον κόσμο διότι δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη διαφθορά του. (Γένεσις 6:5· Ιεζεκιήλ 9:4· Ιάκωβος 1:27· 4:4· 2 Πέτρου 2:8) Δεν χρειάζεται ν’ ακούσουν ένα ειδικό άγγελμα από τον Θεό για να προσβληθούν από την πονηρία αυτού του κόσμου· όχι αν αγαπούν το δίκαιο και μισούν το άδικο. Ακόμη και χωρίς τον λόγον του Θεού οι άνθρωποι εκ φύσεως και με τη συνείδησι μπορούν να διακρίνουν το δίκαιο και το άδικο. (Ρωμαίους 2:12-16) Εκείνοι που έχουν ειλικρινείς καρδιές θα αηδιάσουν από αυτόν τον κόσμο, και περισσότερο καθώς προχωρούμε προς τον Αρμαγεδδώνα, διότι έως εκείνον ακριβώς τον καιρό «πονηροί άνθρωποι και γόητες θέλουσι προκόψει εις το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι.»—2 Τιμόθεον 3:13.

18. Τι υποστηρίξουν μερικοί σχετικά με την άγνοια, και γιατί εσφαλμένως;

¹⁸ Μερικοί υποστηρίζουν ότι η άγνοια είναι μια δικαιολογία που θα κερδίση ανάστασι για πολλούς από τη σφαγή του Αρμαγεδδώνος, σαν εκείνους που χάνονται λόγω ευθύνης της κοινότητος. Θα αναφέρουν την περίπτωσι του Παύλου. Αυτός ο πρώην διώκτης έλεγε: «Ηλεήθην όμως διότι αγνοών έπραξα εν απιστία.» Αλλά του εξεδηλώθη αυτό το έλεος στη διάρκεια μιας περιόδου κρίσεως, και δεν το απελάκτισε. Το εχρησιμοποίησε για να εξαλείψη την άγνοιά του και να οικοδομήση την πίστι του. Αυτή η εκδήλωσις ελέους έγινε επίσης για μια άλλη αιτία, για να καταδείξη τη θεία μακροθυμία. (1 Τιμόθεον 1:12-16) Έτσι το να πούμε ότι ο Παύλος εσώθη λόγω της αγνοίας του είναι εσφαλμένο. Επειδή ενήργησε εξ αγνοίας, η μετάνοια ήταν δυνατή γι’ αυτόν, δεν είχε ασυγχώρητα αμαρτήσει εναντίον γνώσεως ή της εκδηλώσεως του αγίου πνεύματος. Ο κόσμος είναι γεμάτος από Γραφές, σε περισσότερες από 1.125 γλώσσες, κι ένα βλέμμα στις σελίδες της Αγίας Γραφής είναι αρκετό για να καταδικάση τη διαγωγή του κόσμου. Αλλά οι μάζες του λαού παραμένουν στην άγνοια «εκουσίως». (2 Πέτρου 3:5) Σε κάποιους περασμένους καιρούς η άγνοια παραβλέφθηκε από τον Θεό, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο σε μια περίοδο κρίσεως, είτε είναι εκείνη της εποχής του Νώε, είτε της εποχής του Λωτ, είτε της εποχής του Ιησού, είτε της εποχής μας, είτε στη διάρκεια της χιλιετηρίδος. Αυτό ήταν εκείνο που ετόνιζε ο Παύλος όταν έλεγε: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι.» Γιατί; «Διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην.» (Πράξεις 17:30, 31) Όπως ελέχθη προηγουμένως, η ημέρα αυτή για πάρα πολλούς ανθρώπους θα είναι η χιλιετής βασιλεία· αλλ’ άλλοι είχαν ή έχουν την περίοδο της κρίσεώς των ενωρίτερα. Οι περίοδοι αυτές δεν είναι καιροί για άγνοια, αλλά για μετάνοια.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΟΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΡΑ

19. Γιατί η άποψις ότι η άγνοια θα δικαιολογήση και θα σώση πολλούς από τη σφαγή του Αρμαγεδδώνος δεν οδηγεί σε γεμάτη ζήλο μαρτυρία τώρα;

¹⁹ Αν η άγνοια στη διάρκεια αυτής της παρούσης περιόδου κρίσεως είναι μια δικαιολογία και θα σημαίνη ανάστασι στη χιλιετή βασιλεία για τους αγνοούντας, δεν θα ήταν ένα πλεονέκτημα το ν’ αφήσωμε όλους να μείνουν στην άγνοια τώρα; Αν όλοι εκείνοι, στους οποίους δεν κηρύττομε προσωπικώς τώρα και οι οποίοι θανατώνονται από τον Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα, πρόκειται να επιστρέψουν στην ανάστασι του ανθρωπίνου γένους, γιατί να κηρύττωμε καν τώρα; Ακόμη και εκείνοι που αντιτίθενται στην άποψι ότι όλοι όσοι θανατώνονται στον Αρμαγεδδώνα είναι για πάντα νεκροί, θα παραδεχθούν ότι αυτοί που ακούουν αλλά δεν δέχονται τη μαρτυρία τώρα, θα χαθούν αιωνίως στον Αρμαγεδδώνα. Μόνο και μόνο για να λογικευθούμε μαζί, παραδεχθήτε για μια στιγμή την άποψί τους. Κηρύττομε σε χίλια άτομα τώρα, και ίσως ένα δέχεται την αλήθεια, ενώ όλα τα άλλα την απορρίπτουν και πεθαίνουν για πάντα στον Αρμαγεδδώνα. Αλλ’ αν αποφεύγαμε από το να κηρύξωμε σ’ αυτούς τους χίλιους, όλοι θα πέθαιναν στον Αρμαγεδδώνα, αλλά και όλοι θα επέστρεφαν στην ανάστασι, επειδή δεν θα είχαν ακούσει το κήρυγμα. Ασφαλώς όταν θα επέστρεφαν σ’ αυτόν το νέο κόσμο πολύ προχωρημένον προς την τελεία παραδεισιακή κατάστασι, χωρίς διεφθαρμένους ανθρώπους γύρω και χωρίς δαιμονική επιρροή πια, υπό τέτοιες συνθήκες οι αντιτιθέμενοι σ’ εμάς θα έτειναν να σκεφθούν και να πουν ότι πολλοί περισσότεροι από έναν απ’ αυτούς τους χίλιους θα συνεμορφούντο με τις απαιτήσεις του νέου κόσμου. Ίσως ένας θα ηρνείτο να συμμορφωθή. Γιατί λοιπόν να κηρύττωμε τώρα και να σώσωμε έναν από χίλιους; Γιατί να μην είμεθα σιωπηλοί τώρα και να σώσωμε 999 από χίλιους;

20, 21. (α) Γιατί αυτή η πορεία θα ήταν ανόητη; (β) Πώς το Ιωάννης 5:28, 29 και Ιερεμίας 25:33 επιβεβαιώνουν την άποψι ότι οι θανατωμένοι στον Αρμαγεδδώνα παραμένουν νεκροί;

²⁰ Αυτό, φυσικά, θα ήταν ανόητο. Θα εσήμαινε αιώνια καταστροφή για τον μάρτυρα που θα έμενε σιωπηλός. Σημαίνει ότι οι λίθοι θα έκραζαν την προειδοποίησι, αν η τάξις του φύλακος αστοχούσε να το κάμη αυτό. (Ιεζεκιήλ 33:7-9· Λουκάς 19:40) Το κήρυγμα του ευαγγελίου θα γίνη σε όλη τη γη, διότι ο Ιεχωβά το λέγει αυτό. Και είτε γίνη με βάσι την προσωπική ή την οικογενειακή ευθύνη ή την ευθύνη της κοινότητος, οι λαοί όλων των εθνών θα διαχωρισθούν σε τάξεις «προβάτων» και «εριφίων», διότι ο Ιεχωβά το λέγει αυτό. Εκείνοι τους οποίους αυτός θα θανατώση στον Αρμαγεδδώνα, θα παραμείνουν για πάντα νεκροί, διότι οι προφητικές του εικόνες που έγιναν στον καιρό του Κατακλυσμού και στον καιρό της καταστροφής των Σοδόμων και των Γομόρρων, το λέγουν αυτό, παράλληλα με την παραβολή των προβάτων και εριφίων. Αυτή η άποψις επιβεβαιώνεται από το Ιωάννης 5:28, 29: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις, θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.»

²¹ Σημειώστε ότι το Ιωάννης 5:28, 29 περιορίζει τις αναστάσεις στους «εν τοις μνημείοις». Αυτό σημαίνει ότι θ’ αναστηθούν μόνο εκείνοι των οποίων την ύπαρξι διατηρεί ο Ιεχωβά στη μνήμη του, η οποία ενθύμησις δείχνεται ή συμβολίζεται με την έκφρασι «εν τοις μνημείοις». Γι’ αυτό ακριβώς οι εγκληματίαι που εθεωρούντο ανάξιοι αναστάσεως, ερρίπτοντο χωρίς καμμιά τελετουργία στην Κοιλάδα του Εννόμ, ή Γέεννα, όπου τα σώματά των κατηναλίσκοντο, αθρήνητα, άταφα, χωρίς κάποιο μνημείο που να υπενθυμίζη ή μνημονεύη την προηγουμένη τους υπαρξι. Εκείνοι, επομένως, που δεν βρίσκονται «εν τοις μνημείοις», ή που δεν συμβολίζονται έτσι ότι είναι στη μνήμη του Θεού, δεν θα έλθουν σε ενθύμησι κατά τον καιρό της αναστάσεως. Εκείνο που αυτό σημαίνει για μας σήμερα, είναι ότι όσοι ζουν τώρα, σ’ αυτόν τον καιρό της κρίσεως, και αποτυγχάνουν για τον ένα ή τον άλλο λόγο να ταχθούν υπέρ του Ιεχωβά, και που θα θανατωθούν, επομένως, απ’ αυτόν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, δεν θα διατηρηθούν στη μνήμη του για ανάστασι. Ότι αυτή η ομάς θα περιλαμβάνη την πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν τώρα επάνω στη γη, δείχνεται από τον Ιερεμία 25:33: «Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά Κυρίου απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης· δεν θέλουσι θρηνολογηθή, ουδέ συναχθή, ουδέ ταφή· θέλουσιν είσθαι δια κοπρίαν επί της επιφανείας της γης.» Αυτοί οι μεγάλοι αριθμοί των θανατωμένων από τον Ιεχωβά και που παρομοιάζονται με «κοπριά» στρωμένη επάνω στη γη, δύσκολα θα μπορούσαν να θεωρηθούν πως βρίσκονται «εν τοις μνημείοις» για να τους ενθυμηθή ο Χριστός και να τους καλέση έξω στη διάρκεια της Χιλιετηρίδος. Αυτός δεν ενθυμείται την κοπρία.

22. Ποιο βάπτισμα περιμένει τον κόσμον αυτόν;

²² Στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά θα βαπτίση τον κόσμον αυτόν με καταστρεπτικό πυρ: «Οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων. . . . Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν αποκαλυφθή. . . . οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή.» (2 Πέτρου 3:3-13, NW) Σημειώστε ότι αυτή η περίοδος των εσχάτων ημερών που αποκορυφώνεται στον Αρμαγεδδώνα, ονομάζεται «ημέρα κρίσεως και απωλείας», μετά την οποία έρχεται ο υποσχεμένος νέος κόσμος της δικαιοσύνης, η χιλιετής βασιλεία.

23. Ποια άλλα βαπτίσματα πυρός αναφέρει η Γραφή;

²³ Αυτό το βάπτισμα πυρός προσκιάσθηκε από ένα άλλο αρχαίο βάπτισμα, όταν επάνω στα Σόδομα «έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας.» Αργότερα ο Ιεχωβά «εξήφθη κατά του Ιακώβ ως πυρ φλογερόν» και «εξέχεεν ως πυρ τον θυμόν αυτού» και «εξήψε πυρ εν Σιών», όταν στο 607 π.Χ. εχρησιμοποίησε τον Ναβουχοδονόσορα για να βυθίση την Ιερουσαλήμ και τον Ιούδα σ’ ένα πύρινο βάπτισμα λόγω των μεγάλων αμαρτιών των. (Θρήνοι 2:3, 4· 4:11) Όταν ο Χριστός ήλθε στη γη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μίλησε για την εγγύτητα ενός βαπτίσματος πυρός επάνω στο έθνος των απίστων φυσικών Ιουδαίων, οπότε θα ήσαν σαν δένδρο που «εκκόπτεται, και εις πυρ βάλλεται» και ως άχυρον το οποίον ο Χριστός «θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω [από άνθρωπον]». (Ματθαίος 3:10-12) Αυτό το βάπτισμα πυρός ήλθε στο 70 μ.Χ., όταν οι αυτοκρατορικές λεγεώνες της Ρώμης κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και εφόνευσαν 1.100.000 Ιουδαίους και επήραν στην αιχμαλωσία 97.000. Ένα τελικό βάπτισμα πυρός θα έλθη επάνω σ’ εκείνους που θα ταχθούν με τον Σατανά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας. «Και κατήλθε πυρ από του Θεού εκ του ουρανού, και κατέφαγεν αυτούς.» (Αποκάλυψις 20:9) Όπως και τα άλλα πύρινα βαπτίσματα, έτσι και αυτό έρχεται στο τέλος μιας περιόδου κρίσεως, της χιλιετούς. Δεν θα υπάρξη ασφαλώς ανάστασις από αυτό το βάπτισμα πυρός, διότι συνδέεται με τον δεύτερο θάνατο, την λίμνην του πυρός και θείου. Το πυρ, λοιπόν, είναι αναμφισβήτητα το σύμβολο της καταστροφής που είναι τελική, είτε χρησιμοποιείται εν σχέσει με τον Αρμαγεδδώνα είτε εν σχέσει με το τέλος της χιλιετούς βασιλείας.

24. Ποια σημεία πρέπει να θυμούνται εκείνοι που διαταράσσονται;

²⁴ Εκείνοι που διαταράσσονται από αυτή την άποψι των πραγμάτων πρέπει να ενθυμούνται μερικά σημεία. Πρώτον, αν ο Ιεχωβά κατέστρεφε όλους, δεν θα υπήρχε αδικία, αφού κανένας δεν έχει σύμφυτο δικαίωμα ζωής. Δεύτερον, το έργο της μαρτυρίας θα γίνη στην έκτασι που αυτός θεωρεί αναγκαία για το διαχωρισμό όλων των λαών και δεν θα κάμη αυτός λάθος. Μήπως δεν ήξερε προτού καν ο Νώε κηρύξη ή κατασκευάση την κιβωτό, ότι κανείς άλλος δεν θα ενώνετο με τον Νώε και την οικογένεια του στην κιβωτό; Μήπως δεν ήξερε προτού ο Λωτ κηρύξη ή οι άγγελοι κάνουν θαύματα στα Σόδομα, ότι δεν υπήρχαν ούτε δέκα δίκαιοι εκεί; Πολύ προτού μπορέσωμε εμείς να καθορίσωμε την κλίσι της διανοίας του ανθρώπου προς την ομοιότητα του προβάτου ή του εριφίου, ο Ιεχωβά και ο Χριστός μπορούν να κρίνουν και να διαιρέσουν χωρίς να κάνουν λάθη. Και αυτοί είναι οι Κριταί, όχι εμείς. Τρίτον, η διαίρεσις δεν συμπληρώθηκε ακόμη, η περίοδος της κρίσεως δεν ετελείωσε. Δεν λογαριάζεται η ατελείωτη διαίρεσις που υπάρχει τώρα, αλλά η τελειωμένη που θα επικρατή στην αρχή του Αρμαγεδδώνος. Αν και βρισκόμαστε σε μια περίοδο κρίσεως, δεν είναι ανάγκη να θεωρήσωμε ως οριστικά κατεστραμμένους όλους όσοι πεθαίνουν από διάφορες αιτίες πριν από την εκτέλεσι της κρίσεως στον Αρμαγεδδώνα. Μερικοί από τον προκατακλυσμιαίο κόσμο που πέθαναν πριν από τον κατακλυσμό, μπορεί ν’ αναστηθούν· μερικοί Σοδομίτες που πέθαναν προτού βρέξη πυρ και θείον, μπορεί να επιστρέψουν· μερικοί Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού και των αποστόλων που δεν κατεστράφησαν από τις Ρωμαϊκές εκτελεστικές δυνάμεις, μπορεί να ζήσουν πάλι. Αλλά όχι εκείνοι που εθανατώθησαν από τον Κύριο στον Κατακλυσμό, ή στην πύρινη βροχή που έπεσε στα Σόδομα, ή στις κρίσεις που εξετελέσθησαν το 70 μ.Χ., ή στη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος. Μερικοί μπορεί να πεθάνουν στη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος, οι οποίοι δεν θανατώνονται από τον Ιεχωβά, όπως μερικοί από το λαό του που οι φυσικοί οργανισμοί των δυνατόν να μην είναι ικανοί να ανθέξουν στη δοκιμασία· αλλά η μεγάλη πλειονότης θα είναι οι «τεθανατωμένοι παρά Κυρίου» που στρώνονται στη γη σαν κοπριά. Αυτοί παραμένουν νεκροί για πάντα.

25. Τι δείχνουν οι προφητείες της Γραφής ότι βρίσκεται μπροστά μας;

²⁵ Θυμηθήτε επίσης ότι οι προφητείες της Γραφής δείχνουν ότι άνθρωποι και έθνη θα εντείνουν τις επιθέσεις των εναντίον του λαού του Ιεχωβά και του έργου που ο λαός αυτός εκτελεί. Τα κεφάλαια 38 και 39 του Ιεζεκιήλ μιλούν για εμπνευσμένες από δαίμονας δυνάμεις που έρχονται εναντίον της αποκαταστημένης θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά: «Θέλεις αναβή και έλθει ως ανεμοζάλη· θέλεις είσθαι ως νέφος, δια να σκεπάσης την γην, συ, και πάντα τα τάγματά σου, και πολύς λαός μετά σου. . . . Τούτο θέλει είσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις· και θέλω σε φέρει εναντίον της γης μου, δια να με γνωρίσωσι τα έθνη.» Όταν γίνη αυτή η φαύλη επίθεσις, ο Ιεχωβά λέγει: «Η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου.» Η αγανάκτησίς του και η πύρινη οργή του είναι τόσο τρομερή και φριχτή ώστε κάθε ζωντανό πλάσμα θα τρέμη, τα όρη θα ανατραπούν και οι κρημνοί θα κατεδαφισθούν. Οι λαοί ρίχνονται σε συγκεχυμένη αλληλοσφαγή και ο Ιεχωβά προσθέτει τις καταστρεπτικές του δυνάμεις για να εκμηδενίση τον πονηρόν αυτόν κόσμον. Έντονοι διωγμοί και συνωμοσίες θα έλθουν αναμφιβόλως εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά προτού η οργή του Ιεχωβά εξαφθή ως το σημείο να εκχύση με ορμή την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος του.

26. Πώς θα πραγματοποιηθή ακόμη μια περαιτέρω και οξύτερη διαίρεσις, με ποια πρόσθετη ευθύνη των ανθρώπων;

²⁶ Η πιστή υπομονή που θα δείξουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ανάμεσα σε όλα αυτά τα παθήματα, τι ευκαιρία άνευ προηγουμένου θα δώση στους προβατοειδείς να δείξουν εύνοια και στους εριφοειδείς να εκδηλώσουν την αδιαφορία των! Όπως ακριβώς τώρα πολλοί βλέπουν τις τεράστιες συνελεύσεις μας και εκπλήσσονται για τη θαυμαστή ενότητα που καθίσταται δυνατή με το πνεύμα του Θεού, έτσι τότε θα ιδούν περισσότερο παρά ποτέ να εκδηλώνεται από μας η ανένδοτη ακεραιότης με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά. Το έργο του κηρύγματος που πρόκειται ακόμη να γίνη, οι αυξήσεις που πρόκειται ακόμη να έλθουν, οι διωγμοί που πρόκειται ακόμη να υποφέρωμε—όλα αυτά θα είναι μια περαιτέρω εκδήλωσις του πνεύματος του Ιεχωβά που ενεργεί επάνω στο λαό του και θα πραγματοποιήσουν μια περαιτέρω οξύτερη διαίρεσι του ανθρωπίνου γένους προτού ξεσπάση ο Αρμαγεδδών. Δεν θα εργασθούμε και δεν θ’ αυξήσωμε και δεν θα υπομείνωμε με τη δική μας δύναμι, αλλά με το πνεύμα του Θεού. Εκείνοι που πολεμούν την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά, επάνω στην οποία εκδηλώνεται το πνεύμα του, αμαρτάνουν εναντίον του αγίου πνεύματος, και αμαρτάνουν ασυγχώρητα. Εκείνοι που δεν συμμετέχουν μεν σ’ αυτή την εναντίωσι, αλλά την συγχωρούν ή αδιαφορούν γι’ αυτήν, ταιριάζουν μ’ εκείνους που η παραβολή εικονίζει ως ερίφια. Είτε ενεργητικώς είτε παθητικώς είτε με αδιαφορία συμβαδίζουν με τον κόσμο στις επιθέσεις του εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, τα άτομα, για τούτο, έρχονται κάτω είτε από προσωπική ευθύνη, είτε από ευθύνη της κοινότητος.—Ζαχαρίας 4:6.

27. Τι πρέπει να ξέρωμε τώρα;

²⁷ Ας ξέρωμε, λοιπόν, όλοι ότι αυτός ο καιρός της κρίσεως των εθνών δεν είναι μια απλή «πρόβα» για μια μέλλουσα και αποφασιστική δεύτερη κρίσι που πρόκειται να έλθη, έτσι ώστε η καταστροφή των ατόμων στον Αρμαγεδδώνα να μη λογαριάζεται για την αιωνιότητα. Ας ξέρωμε ότι όλοι όσοι θα ζουν στον Αρμαγεδδώνα θα βαπτισθούν, είτε με πυρ για καταστροφή μαζί με τους πονηρούς, είτε με σωτηρία για ζωή μαζί με τη θεοκρατική οργάνωσι. Ας ξέρωμε ότι άμετρη αισθηματικότης για τη σωτηρία πλασμάτων δεν θα αλλοιώση τον λόγον του Θεού ούτε θα τον κάμη να παρεκκλίνη από το σκοπό του. Ας ξέρωμε ότι εκείνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται μ’ ένα πρακτικό τρόπο για τον συνάνθρωπό τους, δεν θα σπαταλήσουν καιρό στο να δυσφορούν γι’ την αιωνιότητα της καταστροφής του Αρμαγεδδωνος, αλλά θα κηρύξουν με ζήλο για να σώσουν και τους εαυτούς των και τους άλλους. (1 Τιμόθεον 4:16) Με συντομία, ας ξέρωμε όλοι ότι ο Θεός εννοούσε εκείνο που έλεγε όταν προειδοποιούσε: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου.»

Φοβείσθε τον Ιεχωβά τον Ανώτερον

«Ας φοβηθή τον Ιεχωβά πάσα η γη.»—Ψαλμός 33:8, AS.

 1. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιαφέρονται για το θέμα της οργανώσεως και κυβερνήσεως:

ΟΞΕΙΑ προσοχή συγκεντρώνεται, κατά τη μεταβατική αυτή περίοδο του κόσμου, επάνω στα χαρακτηριστικά και τις αρχές της θεοκρατικής οργανώσεως και κυβερνήσεως. Αυτό ιδιαίτερα συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι σήμερα εκατοντάδες χιλιάδων αφιερωμένων Χριστιανών φέρονται σε στενό σύνδεσμο μεταξύ τους ως ένας πυρήν της κοινωνίας του νέου κόσμου. Αυτό το μεγάλο πλήθος των «προβάτων» του Κυρίου, από 120 χώρες και πλέον, συνάγεται εκουσίως στα όρια μιας οργανώσεως «μιας ποίμνης» με μια πεπειραμένη ανώτερη εξουσία ως «ποιμένα» των. Στη διακυβέρνησι και καθοδηγία αυτού του αυξανομένου πλήθους Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά από πολλά έθνη, έγινε κατά τα περασμένα πολλά έτη μια βαθμιαία αποκατάστασις προς την αρχική θεοκρατική μορφή οργανώσεως που απελάμβαναν οι αληθινοί Χριστιανοί στον πρώτον αιώνα μ.Χ. Τα πολλά χαρακτηριστικά αυτής της επιγείου διοικήσεως των αποστόλων είχαν εκδηλωθή προηγουμένως, ως παραδείγματα, επάνω σ’ εκείνους που διετάσσοντο από τον κυρίαρχον Ανώτερον, τον Ιεχωβά Θεόν, όταν εγκαινίασε την τυπική θεοκρατική κυβέρνησι του αρχαίου Ισραήλ στο 1513 π.Χ. Μια εξέτασις μερικών από αυτές τις αξιοσημείωτες αρχές κυβερνήσεως που αφορούν τις σχέσεις του κατωτέρου και του ανωτέρου, είναι επίκαιρη. Αυτό περιλαμβάνει μια μελέτη της σπουδαίας αρχής του καταλλήλου φόβου του Ιεχωβά, του υπερτάτου άρχοντος.—1 Πέτρου 2:17· Ιωάννης 10:16· Εβραίους 10:1.

ΒΑΣΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

 2. Τι σημαίνουν οι ακόλουθοι όροι: «οργάνωσις», «κυβέρνησις», «νόμος», και «φόβος»;

² Για ν’ αρχίσωμε, καλό είναι να έχωμε υπ’ όψι μερικά βασικά ζητήματα. Οπουδήποτε άνθρωποι συνενώνονται για ένα ειδικό σκοπό, σχηματίζουν μια οργάνωσι. Συνεπώς, οργάνωσις είναι μια διάταξις πλασμάτων που έχουν ενωθή για να εκτελέσουν ένα ωρισμένο έργο και ν’ απολαύσουν κοινές ευλογίες που απορρέουν από μια τέτοια στενή επικοινωνία. Η ρίζα της λέξεως «οργάνωσις» είναι «οργαν», που προέρχεται από τη λέξι έργον. Σημειώστε την έκφρασι που χρησιμοποιείται στη Γραφή από τον Φαρισαίον Γαμαλιήλ όταν περιγράφη την οργάνωσι των αποστόλων και της πρώτης εκκλησίας. «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αύτη ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξεις 5:38, 39) Κατόπιν γνωρίζομε ότι κάθε οργάνωσις, καλή ή κακή, έχει κάποια μορφή κυβερνήσεως, η οποία είναι αναγκαία για ν’ ασκή επάνω της έλεγχο και να την καθοδηγή. Συνεπώς, κυβέρνησις λέγεται η διοίκησις και ο χειρισμός ενός σώματος πλασμάτων δια νόμου.a Ο νόμος, εξ άλλου, ορίζεται ως κανών ενεργείας ή κανών διαγωγής. Οι κυβερνήσεις, λοιπόν, θεοκρατικές ή ανθρωποποίητες, θεσπίζουν και χρησιμοποιούν νόμους που πρέπει να διέπουν τις ενέργειες των υπηκόων των. Επί πλέον, πρέπει να υπάρχη ο κατάλληλος φόβος της κυβερνητικής εξουσίας και της δυνάμεώς της να τιμωρή. Αυτός ο φόβος είναι κάτι περισσότερο από σεβασμό. Είναι φόβος βλάβης, τρόμος, συναίσθησις πιθανού κινδύνου.b

 3. Περιγράψτε τις ακόλουθες μορφές κυβερνήσεως: «δημοκρατία», «κομμουνισμός», και «θεοκρατία».

³ Όλοι γνωρίζουν πώς ο Ιησούς ανεφέρετο στις ανθρωποποίητες κυβερνήσεις με τον όρον «ο Καίσαρ». (Μάρκος 12:17) Οι κυβερνήσεις του Καίσαρος που υπάρχουν σήμερα αποτελούνται από πολλές και ποικίλες μορφές κυβερνήσεως, δύο από τις οποίες εξελέγησαν ως παραδείγματα γι’ αυτή τη μελέτη. Η μία μορφή, η δημοκρατία, της οποίας υπέρμαχοι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ορίζεται ως κυβέρνησις του λαού, από το λαό και για το λαό.c Η άλλη μορφή, ο κομμουνισμός, που υποστηρίζεται από την Ένωσιν των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Ρωσία), ορίζεται ως σύστημα σοσιαλιστικής οργανώσεως, στην οποία όλη η οικονομική δράσις κατευθύνεται από ένα ολοκληρωτικό κράτος που κυριαρχείται από ένα μόνο αυτοδιαιωνιζόμενο πολιτικό κόμμα.d Σε αντίθεσι μ’ αυτά, η θεοκρατία, για την οποία συνηγορούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ορίζεται ως κυβέρνησις υπό την άμεση διεύθυνσι και διοίκησι του Υψίστου Θεού.e Πώς, λοιπόν, οι νόμοι φθάνουν να χρησιμοποιηθούν από τις κυβερνήσεις κατά την εξάσκησι της εξουσίας των επάνω στους λαούς των;

 4. Ποια δύο μέρη παρουσιάζονται στην εικόνα της κυβερνήσεωςς Περιγράψτε τα.

⁴ Ο νόμος είναι αναγκαίος για να διατηρή τάξι όταν ρυθμίζη τη θέσι εμψύχων ή αψύχων πραγμάτων. Για τη διατήρησι τέτοιας ευτάκτου ενεργείας, δύο μέρη παρουσιάζονται στην εικόνα· το ένα είναι το μέρος του ανωτέρου και το άλλο του κατωτέρου. Ο ανώτερος είναι εκείνος που θεσπίζει το νόμο ή κανόνα ενεργείας, στον οποίον ο κατώτερος είναι υποχρεωμένος να υπακούη. Το πεδίον της ενεργείας που υπάγεται στους κανόνας και νόμους, είναι τόσο ευρύ, όσο και το σύμπαν της δημιουργίας του Θεού. Όταν ο Δημιουργός, ως ανώτερος, έπλασε το σύμπαν δημιουργώντας ύλη εκ του μηδενός, ενετύπωσε ωρισμένες αρχές επάνω στην ύλη αυτή, από τις οποίες δεν μπορεί ποτέ να απομακρυνθή και χωρίς τις οποίες θα έπαυε να υπάρχη. Στη δημιουργία της ύλης περιελαμβάνετο η κίνησις των μορίων και σωμάτων. Έτσι ετέθησαν νόμοι κινήσεως, προς τους οποίους πρέπει να συμμορφώνωνται όλα τα κινητά σώματα.—Ψαλμός 104:30.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΝΟΜΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

 5. Δώστε παραδείγματα ενεργειών που υπόκεινται σε νόμους αλλ’ εκτελούνται αυτομάτως.

⁵ Είτε ατενίζομε στο απέραντο διάστημα των ουρανών για να παρατηρήσωμε τις μεγαλειώδεις κινήσεις των άστρων, είτε παρατηρούμε την πρόοδο της βλαστήσεως επάνω στη γη από το σπόρο ως το φυτό και από το φυτό πάλι στο σπόρο, είτε εξετάζομε τις πολλές θαυμαστές αυτόματες λειτουργίες μέσα στους σαρκίνους οργανισμούς μας, όπως, παραδείγματος χάριν, είναι η ακατάπαυτη εκτόξευσις νέου αίματος νύχτα και ημέρα από την καρδιά μας σε όλο το κυκλοφοριακό μας σύστημα για τη διατήρησι της ζωής, βλέπομε ότι όλα αυτά δεν είναι αφημένα στην τύχη. Αυτά τα πράγματα δεν είναι αφημένα στο θέλημα του κατωτέρου, αλλά εκτελούνται μ’ ένα θαυμάσιο αυτόματο τρόπο σύμφωνα με τους αλαθήτους κανόνας που ετέθησαν από τον μέγαν Ανώτερον τον Ιεχωβά Θεό, δυνάμει του ότι είναι ο Δημιουργός. Αν ο κατώτερος έπαυε να συμμορφώνεται με τους κανόνας του Αριστοτέχνου Σχεδιαστού, γρήγορα θα εύρισκε τον εαυτό του σε ταραχή και θα έδρεπε τις τρομερές συνέπειες.—Ψαλμός 8:3· Γένεσις 1:29· Ψαλμός 139:14.

 6. Σε τι διαφέρει το πεδίον του νόμου που συνήθως συνδέεται με κυβέρνησι, από τους επιστημονικούς νόμους που αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο;

⁶ Όπως είδαμε πιο πάνω, ενώ το πεδίον του νόμου γενικώς είναι τόσο ευρύ όσο και το σύμπαν του Θεού περιλαμβάνοντας τον έλεγχο κάθε είδους επιστημονικών ενεργειών, εν τούτοις το πεδίον του νόμου που συνήθως συνδέεται με κυβέρνησι, περιορίζεται σε κανόνας ανθρωπίνης ενεργείας ή ανθρωπίνης συμπεριφοράς. Σε αντίθεσι με τα ζώα, των οποίων οι ενέργειες κατά μέγα μέρος ελέγχονται από το ένστικτο, στον άνθρωπο εδόθη το δώρον της ελευθέρας θελήσεως για να διευθύνη τον εαυτό του εκουσίως μ’ ένα ευάρεστο τρόπο ενώπιον του Πλάστου του. Σ’ αυτόν ακριβώς τον τομέα της ενεργείας που επιτρέπεται στον άνθρωπο να εξασκή την ελευθέρα του θέλησι, προβάλλουν νόμοι που ρυθμίζουν την ανθρώπινη ενέργεια. Αυτό είναι το πεδίον της ενεργείας που οι κυβερνήσεις ζητούν να ελέγχουν.—Λουκάς 22:42· 1 Κορινθίους 7:37.

Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ

 7. Πώς μιλούν οι Γραφές για τον μέγαν Ανώτερον του σύμπαντος;

⁷ Παρατηρήστε τώρα την εξυψωμένη και φοβερή θέσι του μεγάλου Ανωτέρου, του Ιεχωβά Θεού. «Τότε απεκρίθη ο Κύριος προς τον Ιώβ εκ του ανεμοστροβίλου, και είπε· Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; απάγγειλον, εάν έχης σύνεσιν. Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; ή τις ήπλωσε στάθμην επ’ αυτήν; Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου; έδειξας εις την αυγήν τον τόπον αυτής, δια να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής; Πού είναι η οδός της κατοικίας του φωτός; και του σκότους, πού είναι ο τόπος αυτού;» «Τις εστάθμισε το πνεύμα του Ιεχωβά, ή έγεινε σύμβουλος αυτού, και εδίδαξεν αυτόν; Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος· ιδού, μετατοπίζει τας νήσους ως σκόνιν.» Ναι, ποιος είναι ο όμοιος με σκόνη μηδαμινός άνθρωπος, ο κατώτερος, για ν’ απευθύνεται η ανταποκρίνεται στον μεγάλον Ανώτερο του, τον Ιεχωβά Θεό; «Ω άνθρωπε, τις είσαι όστις ανταποκρίνεσαι προς τον Θεόν; Μήπως το πλάσμα θέλει ειπεί προς τον πλάσαντα, Δια τι με έκαμες ούτως; Ή δεν έχει εξουσίαν ο κεραμεύς του πηλού, από του αυτού μίγματος να κάμη άλλο μεν σκεύος εις τιμήν, άλλο δε εις ατιμίαν;» Αληθινά ο άνθρωπος, ο κατώτερος, με ευσεβή φόβο υποτάσσεται σοφά, σαν πηλός, για να διευθυνθή από τους νόμους και το θέλημα του Ανωτέρου του κεραμέως, του Ιεχωβά.—Ιώβ 38:1, 4, 5, 12, 13, 19· Ησαΐας 40:13, 15, AS· Ρωμαίους 9:20, 21· Ιερεμίας 18:2-10.

 8. Παραστήστε πώς ο ατελής άνθρωπος ενεργεί ως μικρογραφία ανωτέρου πάνω σ’ έναν κατώτερο.

⁸ Ακόμη και στην περίπτωσι του ατελούς ανθρώπου, η εξουσία του ανωτέρου επί του κατωτέρου εξεικονίζεται καλά. Όταν ο άνθρωπος σχεδιάζη και φτιάχνη μια μηχανή για να κάμη ένα έργο γι’ αυτόν, ως μια μικρογραφία ανωτέρου ο άνθρωπος κατασκευάζει τα διάφορα μέρη και τα συγκεντρώνει μαζί. Αργότερα τα μέρη τίθενται σε κίνησι για να λειτουργήσουν σύμφωνα με καθωρισμένους κανόνας, εκτελώντας τις ακριβείς κινήσεις που προωρίσθησαν από τον ανθρώπινο σχεδιαστή. Ολόκληρη η κινητοποιημένη μηχανή ως ένας κατώτερος λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνας που ετέθησαν από τον ανώτερό της, τον άνθρωπο. Έπειτα από καιρό ωρισμένα μέρη συντρίβονται και δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τους κανόνας ενεργείας που προσδιωρίσθησαν γι’ αυτά. Ολόκληρη η μηχανή αρνείται να λειτουργήση. Τελικά, έπειτα από πολλές επισκευές, η μηχανή δεν μπορεί πια να εργασθή, απορρίπτεται το εργαλείο αυτό και κατασκευάζεται ένα καινούργιο για να κάμη το αναγκαίο έργο.

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

 9. Τι καθορίζει το βαθμό της νομοθετικής εξουσίας στα χέρια του ανωτέρου, και πώς συμβαίνει αυτό;

⁹ Κατόπιν είναι ενδιαφέρον να μάθωμε ότι οι αποστάσεις μεταξύ του ανωτέρου και του κατωτέρου καθορίζουν τους βαθμούς της ανωτερότητος και της κατωτερότητος. Αυτό επηρεάζει άμεσα τη νομοθετική εξουσία του ανωτέρου επάνω στον κατώτερο. Λόγω της θέσεώς του ακριβώς ο ανώτερος είναι ανεξάρτητος και γι’ αυτό δεν έχει ν’ ακολουθήση κανένα κανόνα ή νόμο εκτός εκείνου που ο ίδιος θα επέβαλλε στον εαυτό του. Εξ άλλου, ο κατώτερος είναι ένα εξηρτημένο μέρος. Για τούτο η κατάστασις της εξαρτήσεως υποχρεώνει τον κατώτερο να δεχθή το θέλημα του ανωτέρου από τον οποίον εξαρτάται, ως τον κανόνα της συμπεριφοράς του, όχι για κάθε ενέργεια της ζωής, αλλά για όλες εκείνες τις ενέργειες που περιλαμβάνονται στην εξάρτησί του. Αυτό σημαίνει ότι αν ένας κατώτερος εξαρτάται από έναν ανώτερο όσον αφορά πέντε ενέργειες, ο ανώτερος μπορεί να κάμη νόμους ή κανόνας για τον κατώτερο που θα διέπουν τη διαγωγή του στις πέντε μόνο εκείνες ενέργειες. Αν θα περιελαμβάνοντο εκατό ενέργειες στην εξάρτησι του κατωτέρου, τότε ο ανώτερος έχει ευρύτερο πεδίον επάνω στο οποίο μπορεί να υπαγορεύση ή θεσπίση κανόνας συμπεριφοράς. Έτσι σε άμεση αναλογία με το κατά πόσον η ανωτερότης του ενός και η εξάρτησις του άλλου είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη, ολική ή περιωρισμένη, το πεδίον της ενεργείας επάνω στο οποίο μπορούν να θεσπισθούν νόμοι είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο, ολικό ή περιωρισμένο.f

ΤΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

10. Πόσο εξυψωμένη είναι η θέσις του Ιεχωβά επάνω από τον κατώτερο στη θεοκρατική κυβέρνησι; Γιατί είναι επιθυμητό το να ζούμε κάτω από μια τέτοια διάταξι;

¹⁰ Σε μια οργάνωσι όπου ο Ιεχωβά Θεός είναι ο ανώτερος, η απόστασις μεταξύ του ανωτέρου και του κατωτέρου είναι εξαιρετικά μεγάλη, απόλυτη, πραγματικά. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι σε θέσι να υπαγορεύση νόμους και να ορίση κανόνας συμπεριφοράς που να ρυθμίζουν κατ’ ουσίαν και την πιο ελάχιστη λεπτομέρεια των ενεργειών των δούλων του. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δούλοι του, ως κατώτεροι, εξαρτώνται τελείως απ’ αυτόν για ζωή και όλες τις συνδεδεμένες μ’ αυτήν ευλογίες. Ενώ είναι ασφαλές και επιθυμητό το να διαμένωμε κάτω από μια πατρική κυβέρνησι όπου ο Ιεχωβά Θεός είναι ο απόλυτος ανώτερος που πρέπει να φοβούμεθα, εν τούτοις, στο πεδίον των κυβερνήσεων του Καίσαρος, αυτό είναι επικίνδυνο και οδηγεί σε μεγάλη καταπίεσι.—Ψαλμός 1:1-6.

11. (α) Αντιπαραβάλατε τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις προς τις δημοκρατικές κυβερνήσεις ως προς την υπεροχή τους επάνω στον κατώτερο, και εξηγήστε τι αυτό σημαίνει για τον λαό. (β) Ποια είναι η γενική τάσις των επιγείων κυβερνήσεων, και γιατί;

¹¹ Σε χώρες όπου υπάρχει ο Ρωσικός τύπος του κομμουνισμού, οι ολοκληρωτικές αυτές κυβερνήσεις, ως ανώτεροι, ζητούν να δημιουργήσουν, μεταξύ του κράτους και του υπηκόου, αποστάσεις πολύ μεγάλες ή ολικές (αυτό ακριβώς υπονοείται με τη λέξι ολοκληρωτικός), έτσι ώστε η εξάρτησις των κατωτέρων, των υπηκόων, να είναι μεγάλη ή ολική, καθιστώντας το κράτος ικανό να θεσπίση κανόνας που διέπουν κάθε λεπτομέρεια της ζωής των λαών των. Η ολοκληρωτική αυτή μορφή διακυβερνήσεως φέρνει μεγάλο φόβο στους λαούς και οδηγεί σε σκληρότητα απαιτώντας τέτοιον φόβο. Σε χώρες όπου λειτουργεί ο Αμερικανικός τύπος της δημοκρατίας, οι περιορισμένες αυτές κυβερνήσεις, ως ανώτεροι, δεν είναι σε πάρα πολύ μεγάλη απόστασι από τους υπηκόους των, τους κατωτέρους, έτσι ώστε η εξάρτησις από το κράτος είναι περιωρισμένη. Αυτό σημαίνει ότι οι δημοκρατίες έχουν περιωρισμένα πεδία επί των οποίων μπορούν να θεσπίζουν νόμους που να διέπουν τις ενέργειες των υπηκόων των. Εν τούτοις, ακόμη και στις δημοκρατικές χώρες, φαίνεται ότι η σημερινή τάσις είναι να δίδωνται περισσότερες εξουσίες στο κράτος. Η ροπή αυτή οφείλεται στο ότι ο Σατανάς γνωρίζει ότι ο καιρός του είναι ολίγος πριν από τον Αρμαγεδδώνα και καταβάλλει κάθε προσπάθεια να παρακινήση όλες τις επίγειες κυβερνήσεις να εξυψώνουν τον εαυτό τους ολοένα περισσότερο για ν’ αυξήσουν την υπεροχή τους και τον φόβο που εμπνέουν στους λαούς. Μ’ αυτό τον τρόπο οι κατώτεροι μπορούν να δεσμεύωνται και ελέγχωνται πιο αυστηρά και να κρατούνται μακριά από την κυβέρνησι του ερχομένου νέου κόσμου του Θεού.—Αποκάλυψις 12:12.

ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

12, 13. Περιγράψτε γενικά την ανάπτυξι των κυβερνήσεων του «Καίσαρος» δια μέσου των αιώνων έως τώρα. Ποια είναι η κατάστασις σήμερα;

¹² Κυττάζοντας πίσω, στην τεσσάρων χιλιάδων σχεδόν ετών ιστορία των κυβερνήσεων του «Καίσαρος», βλέπομε ότι αυτές ανεπτύχθησαν και παρήχθησαν μέσω πολέμου και διαμάχης. Πώς συμβαίνει αυτό; Από τον καιρό του Νεβρώδ και έπειτα υπήρχε αγών για την υπεροχή από μέρους εκείνων που ζητούσαν να γίνουν ανώτεροι για να υπαγορεύουν νόμους και πολιτική στους νικημένους και έτσι να τους καθιστούν υποδουλωμένους κατωτέρους. Η ανδρεία του ανωτέρου κρατούσε τον κατώτερο σε φόβο και στο έλεος του ανωτέρου. Περίπου εκατόν πενήντα χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, ανεπτύχθη για πρώτη φορά αγών οικογενείας προς οικογένεια, κατόπιν πατριάς προς πατριά, φυλής προς φυλή, πόλεως-κράτους προς πόλιν-κράτος και τελικά έθνους προς έθνος. Και έτσι συνεχίσθηκε έως σήμερα που ακόμη διεξάγονται αγώνες, αλλά τώρα μεταξύ συνασπισμού εθνών εναντίον συνασπισμού.—Γένεσις 10:8, 9.

¹³ Είναι ακόμη η ίδια παλαιά μέθοδος δοκιμασίας και πλάνης μέσω διαμάχης. Τώρα το Ανατολικό συγκρότημα εθνών και το Δυτικό συγκρότημα αγωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία αποβλέποντας στο να υπαγορεύσουν την πολιτική και τη διακυβέρνησι του κόσμου προς όφελός των ως ανωτέρων. Ο καιρός θα δείξη αν πρόκειται να υπάρξη ένας ακόμη γύρος πολέμου των εθνών, για να επιζήση το ένα συγκρότημα ως ανώτερο και να κρατήση το υπόλοιπο του κόσμου υποδουλωμένο στους κανόνας του ενεργείας. Σε χτυπητή αντίθεσι με τη νόμιμη ανάπτυξι των βιαίων κυβερνήσεων του Καίσαρος, παρατηρούμε ότι οι νόμοι και κανόνες της θεοκρατικής κυβερνήσεως έρχονται ειρηνικά μέσω θείων αποκαλύψεων που πηγάζουν απ’ ευθείας από τον κυρίαρχον ανώτερον Ιεχωβά Θεόν.—Ησαΐας 33:22.

ΚΥΡΩΣΕΙΣ

14, 15. (α) Τι είναι οι κυρώσεις; (β) Αναφερόμενοι σε νόμους της Γραφής, προσδιορίστε τις κυρώσεις που συνδέονται μ’ αυτούς.

¹⁴ Οι κυβερνήσεις, είτε του Θεού είτε του «Καίσαρος», χρησιμοποιούν επινοήματα για να ενθαρρύνουν τους κατωτέρους των να υπακούουν στους νόμους που εθεσπίσθησαν για τον έλεγχόν των. Τα επινοήματα αυτά είναι 1) τιμωρίες που κάνουν τους κατωτέρους να φοβούνται να παραβούν τους νόμους ή 2) ανταμοιβές που προέρχονται από αγάπη για την τήρησι των νόμων· ή ένας συνδυασμός και των δύο. Στο νομικό κόσμο, αυτές οι τιμωρίες και ανταμοιβές είναι γνωστές ως κυρώσεις, είναι δε επινοήματα που χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις για να επιφέρουν υπακοή στο νόμο. Στον κήπο της Εδέμ, ο Θεός έδωσε στον Αδάμ ένα νόμο που απηγόρευε το να φάγη από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Σ’ αυτόν τον θετικόν κανόνα ενεργείας ο Ανώτερος, Ιεχωβά Θεός, επρόσθεσε την κύρωσι της τιμωρίας με θάνατο αν αυτός ο νόμος παρεβιάζετο. Γνωρίζομε όλοι τι τελικά συνέβη. Ο Αδάμ, ο κατώτερος, παρέβη αυτόν τον νόμον. Ο Θεός αμέσως συνέστησε δικαστήριο, τον έκρινε ένοχον και εφήρμοσε την κύρωσι της τιμωρίας, με την οποία απέθανε μέσα στη χιλιετή εκείνη ημέρα.—Γένεσις 2:17· 3:19.

¹⁵ Μετά τον Κατακλυσμό ο Θεός εθέσπισε ένα νόμο που απηγόρευε τον φόνο και επρόσθεσε την ποινή του θανάτου ως την κύρωσι για οποιονδήποτε που θα παρέβαινε αυτόν τον νόμο. Ως ένα άλλο παράδειγμα των πολλών νόμων της Γραφής που έφεραν κυρώσεις για να ενθαρρύνουν την υπακοή στο νόμο, σημειώστε την Πέμπτη Εντολή, που λέγει, «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου.» Σ’ αυτόν τον κανόνα ενεργείας είχε προστεθή η κύρωσις της ανταμοιβής για την υπακοή, δηλαδή, «δια να γείνης μακροχρόνιος επί της γης.» Για κείνους που απειθούσαν σ’ αυτόν τον νόμο, υπήρχε επίσης μία κύρωσις κεφαλικής ποινής που επέτρεπε τον θάνατο με λίθους. Έτσι ο άνθρωπος ως ένας κατώτερος υπό μία κυβέρνησι δεν μπορεί ν’ αγνοήση την οργή (τιμωρία) του νόμου ή να κλείση τα μάτια του στις ευλογίες του (ανταμοιβές).—Γένεσις 9:6· Έξοδος 20:12· Δευτερονόμιον 21:18-21· Ρωμαίους 13:5.

ΦΟΒΟΣ

16, 17. (α) Γιατί είναι κατάλληλος ο φόβος του Ιεχωβά; (β) Πώς πρέπει ο Χριστιανός κατώτερος να βαδίζη ενώπιον του Θεού του;

¹⁶ Όλα τα προηγούμενα σαφώς καταδεικνύουν ότι ο ευσεβής φόβος του Ιεχωβά, του μεγάλου κυριάρχου Ανωτέρου, είναι ορθός, επιθυμητός και κατάλληλος. Η υπεροχή του είναι τόσο υψηλή ώστε να τον καθιστά υπέρτατον υπεράνω όλων. Είναι τόσο απόλυτη ώστε ο άνθρωπος ο κατώτερος εξαρτάται πλήρως από το έλεός του. Ο Ιεχωβά των δυνάμεων βρίσκεται σε μια τάξι εντελώς μόνος του. Γι’ αυτό το λόγο οι αληθινοί Χριστιανοί τον αγιάζουν ως εντελώς ξεχωριστόν στις σχέσεις των με άτομα. Ο Ιεχωβά στην εξυψωμένη θέσι του είναι άγιος και είναι πυρ καταναλίσκον. «Διότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας· θέλετε λοιπόν αγιασθή, και θέλετε είσθαι άγιοι, διότι άγιος είμαι εγώ.» «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σου είναι πυρ καταναλίσκον, Θεός ζηλότυπος.»

Διαβολολάτραι Δέχονται την Αλήθεια

● Προ ενός περίπου έτους μερικοί από μας εκηρύτταμε το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού από θύρα σε θύρα σε κάποιο χωριό του Καλαμπάρ, επαρχίας της Νιγηρίας. Είχα απομακρυνθή από την πρώτη θύρα, όπου μου είπαν «Δεν είμαι Χριστιανός, ανήκω στο Έκπο». (Έκπο είναι μια μυστική διαβολολατρική ένωσις.) Αφού μάταια προσπάθησα ν’ ανοίξω αυτό το όστρακο, προχωρώ στην επόμενη θύρα, όπου έλαβα την ίδια απάντησι. Έξαφνα ακούσαμε μια δυνατή κραυγή και σχεδόν αμέσως βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από τριάντα περίπου νεαρούς, οπλισμένους με μάχαιρες, που επήδησαν από ένα θάμνο. Ήσαν μέλη της Έκπο και προσπαθούσαν να μας τρομοκρατήσουν με απειλητικές χειρονομίες. Βλέποντας την πλήρη αφοβία μας, μερικοί έφυγαν, αλλά άλλοι μας έπιασαν και μας τραβούσαν προς τα πίσω, όπου είχαμε αφήσει τους άλλους διακόνους. Μας περιέπαιζαν και μας εχλεύαζαν καθώς επηγαίναμε και εξέφραζαν την απόφασί τους να μην επιτρέψουν να συνεχισθή το κήρυγμα στη γειτονιά τους. Εν τούτοις, προς απογοήτευσίν τους εξακρίβωσαν ότι οι κήρυκες είχαν ήδη καλύψει το υπόλοιπο μέρος του χωριού και είχαν αφήσει έντυπη ύλη σε μερικούς κατοίκους. Τότε συγκεντρώθηκαν σε κάποιο οίκημα που ανήκε σ’ ένα μέλος μιας Αποστολικής Εκκλησίας για να συμβουλευθούν για το τι έπρεπε να κάμουν ακολούθως. Όμως αυτός ο άνθρωπος διετύπωσε Γραφικές ερωτήσεις και είχαμε το προνόμιο να δώσωμε απαντήσεις από την Αγία Γραφή επί παρουσία αυτών των διαβολολατρών. Σήμερα, ένα έτος και πλέον από τότε, εκείνος που ήταν κάποτε μέλος της Αποστολικής Εκκλησίας πηγαίνει ο ίδιος από θύρα σε θύρα, ως ένας μάρτυς του Ιεχωβά. Περισσότεροι από ογδόντα από εκείνους που κάποτε μας ενέπαιζαν μετεστράφησαν χάρις σε τέσσερες δημόσιες ομιλίες που εδόθηκαν τώρα τελευταία στο ίδιο χωριό. Και τώρα υπάρχουν 11 Χριστιανοί διάκονοι, που τακτικά κηρύττουν εκεί όπου πριν από ένα έτος υπήρχε ένας μόνο. Μια νέα εκκλησία εσχηματίσθη. Πραγματικά «ο Ιεχωβά γνωρίζει εκείνους που ανήκουν σ’ αυτόν».—Από έκθεσι ενός υπηρέτου περιοχής στη Νιγηρία.

Η Σκοπιά

«ΥΠΑΡΧΕΙ ένα μεγάλο κτίριο στην οδό Άνταμς, αριθ. 117, στο Μπρούκλυν, το οποίον επεσκέφθη την περασμένη εβδομάδα ο εκδότης του περιοδικού Islaah. Όσα μας είπε γι’ αυτό, εκτίθενται πιο κάτω:

»Το κτίριο αυτό ανήκει στους μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ αυτό εκτυπώνονται τα περιοδικά Ξύπνα! και Η Σκοπιά. Αποτελείται από εννέα ορόφους και έτσι είναι καλά εξηρτισμένο να προετοιμάζη και να εκδίδη αυτά τα δύο περιοδικά, ως επίσης και άλλα βιβλία, τα οποία οι διευθύνοντες το έργον αυτό φρονούν ότι θα έκαναν τους ανθρώπους ικανούς να γνωρίσουν τι, σύμφωνα με την πίστι των, είναι η αλήθεια που υπάρχει στην Αγία Γραφή κατ’ έμπνευσιν του Θεού.

»Επειδή δεν είμεθα σε θέσι να συζητήσωμε θρησκευτικές απόψεις, αλλά μόνο να περιγράψωμε τι είδαμε, κάνομε μνεία για τα παρακάτω σημεία. Σε κάθε όροφο υπάρχουν διάφοροι εργάται και τα αναγκαία μηχανήματα και εργαλεία, ώστε να διεξάγωνται διάφορα είδη εργασίας. Όχι μόνο είδαμε τα τελευταίου τύπου μηχανήματα σε λειτουργία, αλλά παρετηρήσαμε αυτούς τους νεαρούς να εργάζωνται εκεί με πλήρη τάξι και με χαρά για εκείνο που εκτελούσαν. Μάλιστα, η αγάπη τους για την εργασία τους και η ολοκάρδια αφοσίωσίς τους στο να την εκτελέσουν καλά και τελείως, ήσαν πράγματα που μας έκαμαν εντύπωσι περισσότερο από τα μεγάλα μηχανήματα που βλέπει κανείς με θαυμασμό και δέος.

»Μετά απ’ αυτό, επισκεφθήκαμε ένα άλλο κτίριο, που ονομάζεται ‘Μπέθελ’ και βρίσκεται στον αριθ. 124 Κολόμπια Χάιτς, στο Μπρούκλυν επίσης. Αυτό είναι το σπίτι, όπου διαμένουν οι εργάται εκείνοι, που είδαμε στο κτίριο της ‘Σκοπιάς’. Ερωτήσαμε έναν απ’ αυτούς για το μισθό που παίρνουν, και αυτός μας είπε 12 δολλάρια, τον μήνα ο καθένας τους, μαζί με το δωμάτιό του και την τροφή του. Αφού εδειπνήσαμε, εδιδάξαμε ένα στοιχειώδες μάθημα στην Αραβική σε μερικούς σπουδαστάς, που θα πάνε σε Αραβικές χώρες να υπηρετήσουν και να δώσουν μαρτυρία για τον Ιεχωβά, στον οποίον έχουν καθιερώσει την εκπαίδευσί τους, τις γνώσεις τους και τις προσπάθειές τους—ακόμη και τη ζωή τους.

»Εκείνο, που καταπλήσσει τον επισκέπτη στα δύο αυτά κτίρια, είναι το πνεύμα της ικανοποιήσεως και ευχαριστήσεως, μάλλον η πεποίθησις, που επικρατεί σ’ όλους αυτούς. Εκεί βλέπετε γιατρούς, νοσοκόμους, δικηγόρους, μηχανικούς, οικοδόμους, μαγείρους, μεταφραστάς διαφόρων γλωσσών, και όλα τα είδη εργατών που βαδίζουν εναρμονισμένοι με ένα σύστημα σαν ευτυχισμένα τέκνα, που υπακούουν στις οδηγίες των γονέων των—χωρίς να ενοχλούνται σε τίποτε εκτός του να κάνουν το έργον που τους εδόθη, ο καθένας τους στον κύκλο της ειδικότητός του και με εντιμότητα και ειλικρίνεια.

»Αν και αυτοί οι εργάται εργάζονται στο κτίριο ‘Σκοπιά’ και διαμένουν στο ‘Μπέθελ’ (που σημαίνει ‘οίκος Θεού’), εν τούτοις δεν υπάρχει επίβλεψις επάνω τους οιασδήποτε μορφής, ούτε ηγέτης, ούτε ‘μέγας ανήρ’ που να εξυψώνεται και να τιμάται, διότι όλοι τους πιστεύουν ότι ο καλύτερος φρουρός και επόπτης επάνω τους είναι ο Θεός, και αυτοί ‘με τα έργα τους’ είναι οι πιο καλοί μάρτυρές του.—Από το τεύχος της 5ης Μαρτίου 1951 του Islaah, γραμμένο από τον Ρωμαιοκαθολικόν ιερέα που εκδίδει αυτό το Αραβικό περιοδικό στη Νέα Υόρκη τρεις φορές την εβδομάδα.

Διανομή Γαλλικού Ξύπνα! Στο Κουεμπέκ

«ΜΙΑ σκοτεινή βροχερή νύχτα, λίγο μετά το δείπνον, μας βρήκε στον Άγιο Ιερώνυμο ν’ ασχολούμεθα στην τοποθέτησι «αδιαβρόχων» πάνω σε διπλωμένα Ρεβεγιέ-βου! [Γαλλικό Ξύπνα!] Αφού διπλώθηκαν προσεκτικά περίπου 550 απ’ αυτά μέσα σε κηρόχαρτο συγκρατημένο με ελαστικές ταινίες, βγήκαμε έξω στη θυελλώδη νύχτα και τα διανείμαμε. Με τι αποτέλεσμα; Μετά από λίγες μέρες ελάβαμε ειδοποίησι από την Εταιρία Σκοπιά ότι κάποιος είχε στείλει ένα απόκομμα από ένα αντίτυπο του Ξύπνα! διπλωμένο μέσα στο αδιάβροχο.

»Αμέσως παρηκολουθήσαμε τον ενδιαφερόμενον αυτόν, και προς έκπληξίν μας βρήκαμε τρεις αδελφούς συγκατοικούντας που είχαν εξ ιδίων των εγκαταλείψει τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πριν από ένδεκα περίπου χρόνια, κι από τότε περιεφέροντο από εκκλησία σε εκκλησία αναζητώντας την αλήθεια. Ό,τι είχαν ήταν μια θετική πεποίθησις ότι η Γραφή ήταν αληθινή, έστω και αν δεν την καταλάβαιναν καθαρά. Είχαν πέντε περίπου διάφορες μεταφράσεις της Γραφής. Με όσα λίγα καταλάβαιναν έκαμαν άλλους να ενδιαφερθούν και ν’ ασκήσουν πίστι στη Γραφή. Πάνω από μια ώρα ο πολυμαθέστερος από τους αδελφούς προσεπάθησε να εξηγήση τη Γραφή, αλλά μόνο για να διορθώνεται κατ’ επανάληψιν με την παράθεσι άλλων εδαφίων από εμάς προς απόδειξιν του ότι τα συμπεράσματά μας ήσαν ορθά.

»Αφού συνέχισε έτσι πάνω από μια ώρα ο πράος αυτός και ευδίδακτος άνθρωπος, έρριξε τα χέρια του σε μια χειρονομία παραδόσεως και είπε: ‘Η γνώσις σας είναι πολύ πιο προχωρημένη από τη δική μου, αναλάβατε σεις και πέστε μας περί σωτηρίας.’ Αυτό το επράξαμε ευχαρίστως. Ένας από τους τρεις αδελφούς είπε: ‘Άλλοτε, όταν βρίσκαμε ενδιαφερομένους, λόγω ελλείψεως γνώσεων, τους εστέλλαμε σε άλλες εκκλησίες, αλλά τώρα θα τους στέλλωμε όλους σ’ εσάς.’ Την επόμενη εβδομάδα αρχίσαμε μια Γραφική μελέτη και ύστερ’ από μια δίωρη μελέτη, όταν ελέχθη ότι ήταν ώρα αναχωρήσεως, δεν ήθελαν ν’ αναχωρήσουν, αν και ήταν μεσάνυχτα. Η επόμενη Κυριακή βρήκε δύο απ’ αυτούς στην Αίθουσα της Βασιλείας, την δε επόμενη εβδομάδα ένας άρχισε να συμμετέχη στη μελέτη δίνοντας σχόλια, τα οποία απεδείκνυαν ότι είχε καλά μελετήσει τη Σκοπιά του· προς μεγάλην χαράν όλων μας.

»Το αποτέλεσμα του Ξύπνα! που διενεμήθη τη βροχερή εκείνη νύχτα είναι: άρχισαν δύο Γραφικές μελέτες, έγιναν πέντε συνδρομές, διετέθησαν δεκατέσσερα μεγάλα βιβλία μαζί με διάφορα βιβλιάρια και περιοδικά, τρία άτομα μιλούν τώρα για την αλήθεια στους γείτονάς των, δύο φροντίζουν να στείλουν τις παραιτήσεις των στην Καθολική Εκκλησία (οι τρεις αδελφοί είχαν στείλει ήδη τις ιδικές των παραιτήσεις προτού ακόμη ακούσουν για την αλήθεια). Κατανοούν ότι για να είναι στον νέο κόσμο πρέπει να κηρύττουν, και είναι πρόθυμοι να το πράξουν.»

Αντιμετωπίζοντας Εναντίωσι η Καθαρή Λατρεία Ακμάζει στις Ανατολικές Μεσογειακές Χώρες

Έκθεσις του Ν. Ο. Νορρ, προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά από μια περιοδεία του για διαλέξεις στη Νότια Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, και στις Ινδίες.

ΕΔΑΠΑΝΗΣΑΜΕ λίγες μέρες στη Ρώμη μετά τη συνέλευσι. Μπόρεσα να μιλήσω για πολλά προβλήματα με τους ιεραποστόλους και τους υπηρέτας περιοχών και να εξετάσω λεπτομερώς ζητήματα του τμήματος της Εταιρίας, και να δώσω οδηγίες για το έργον που πρέπει να γίνη ακόμη στην Ιταλία. Η επίσκεψις στον οίκον Μπέθελ της Ρώμης ήταν πολύ ευχάριστη, και με χαρά είδα πόσο όμορφα διατηρείται ο οίκος και οι τριγύρω του κήποι.

Η Πέμπτη, 13 Δεκεμβρίου, ήλθε πάρα πολύ γρήγορα. Σηκωθήκαμε στις 4.15΄ π.μ. και όλα τα μέλη της οικογενείας και οι ιεραπόστολοι που κατοικούν στον οίκον σηκώθηκαν για να μας αποχαιρετήσουν. Όλοι ήθελαν να έλθουν στο αεροδρόμιο μαζί μας, αλλά δεν υπήρχε τρόπος μεταβάσεως στο αεροδρόμιο κατά την πρωινή εκείνη ώρα. Ήταν πολύ πιο πρακτικό να επιστρέψουν όλοι στα κρεββάτια τους και ν’ αναπαυθούν λίγο ακόμη για την εργασία της επομένης ημέρας. Αναχωρήσαμε λοιπόν με ταξί μαζί με τον υπηρέτη του τμήματος για το γραφείο της αεροπορικής εταιρίας.

Όταν φθάσαμε με τη χαραυγή στο αεροδρόμιο, εξεπλάγημεν που βρήκαμε εκεί δύο Ολλανδές αδελφές. Είχαν έλθει στη συνέλευσι από την Ολλανδία, αλλά δεν ανεμέναμε να τις ιδούμε στο αεροδρόμιο. Είχαν έλθει εκεί για να μας αποχαιρετήσουν. Απορήσαμε πώς έφθασαν εκεί έξω, και είπαν ότι είχαν πάει από το προηγούμενο βράδυ και παρέμειναν όλη τη νύχτα στην αίθουσα αναμονής.

Στις 7.20΄ κατευθυνόμεθα προς τας Αθήνας, πρωτεύουσα της Ελλάδος. Καθώς πετούσαμε κατά μήκος της δυτικής ακτής της Ιταλίας, εβλέπομε τις ακρογιαλιές που απέκτησαν φήμη από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τους μικρούς λιμένας και τα χωριά που ήσαν αρχαίας καταγωγής. Σε λίγο πετούσαμε πάνω από τη Νεάπολι. Εκεί είδαμε τον Βεζούβιο και στους πρόποδάς του τα ερείπια της Πομπηίας. Παραπέρα ήταν οροσειρές που οι κορφές των ήσαν σκεπασμένες με χιόνια. Υπήρχε διαύγεια και μπορούσαμε να ιδούμε κάτω λόφους και κοιλάδες καθώς διεσχίζαμε τον «δάκτυλο του ποδιού» της όμοιας με υπόδημα Ιταλίας, σε μικρή απόστασι από το Καταντσάρο, και περνούσαμε πάνω από το Ιόνιο Πέλαγος. Φαινόταν σαν να ήταν ζεστός ο καιρός με τον λαμπρό ήλιο που έλαμπε πάνω στα νερά και στα διασκορπισμένα σύννεφα. Αλλά όταν πλησιάσαμε στην Ελλάδα μπορέσαμε να ιδούμε ένα πυκνό κάλυμμα από χιόνι που εσκέπαζε όλη τη χώρα προς βορράν και προς νότον του Κορινθιακού Κόλπου, και καταλάβαμε πώς έκανε κρύο εκεί.

ΑΘΗΝΑΙ, ΕΛΛΑΣ

Φθάσαμε στο αεροδρόμιο των Αθηνών στις 11.50΄, Αθηναϊκή ώρα, για να συναντηθούμε εκεί με πολλούς ευτυχείς αδελφούς και αδελφές που άρχισαν από κει να δείχνουν τη θερμή τους φιλοξενία. Μας ανέμενε ένα αυτοκίνητο και μας πέρασε από την παραλιακή οδό προς την πόλι των Αθηνών. Απέναντι του κόλπου είδαμε τον Πειραιά και στα δεξιά μας τους χιονοσκεπείς λόφους πέρα από την Αθήνα. Τα ερείπια του Παρθενώνος έλαμπαν στο λαμπρό ηλιόφως εκεί πάνω στην Ακρόπολι, στο κέντρον της περιοχής της πόλεως. Μας είπαν ότι το χιόνι ήταν κάτι το σπάνιο, διότι σπάνια πέφτει χιόνι στην Αθήνα. Την προηγούμενη από την άφιξί μας ημέρα είχαν κακοκαιρία, αλλά τώρα ο ήλιος σκορπούσε τα φως του με λαμπρότητα και όλα ήσαν χαρωπά.

Ο υπηρέτης του τμήματος, Αδελφός Υδραίος, μας έδωσε ένα πρόγραμμα που ερρύθμιζε τη διάθεσι του χρόνου μας από την ώρα της αφίξεώς μας ως τη στιγμή της αναχωρήσεως. Κάθε λεπτό της ώρας εχρησιμοποιήθη επωφελώς. Πρώτα εκανονίσαμε τα της παραμονής μας στο ξενοδοχείο και έπειτα προχωρήσαμε στο Μπέθελ, όπου εγευματίσαμε με την οικογένεια. Χαρήκαμε που ήμεθα πάλι με τους αδελφούς. Αυτή τη φορά υπήρχε κάπως μεγαλύτερη ευρυχωρία στα γραφεία, διότι είχαν γίνει εν τω μεταξύ μερικές διαρρυθμίσεις για ν’ αποκτηθή περισσότερος χώρος στο κτίριο. Αν και οι αδελφοί έχουν ένα ωραίο διαμέρισμα εκεί, δεν είναι όμως αρκετά μεγάλο για να περιλάβη ολόκληρη την οικογένεια, και παρίσταται ανάγκη να διαμένουν έξω μερικοί αδελφοί.

Η εκτύπωσις της Ελληνικής Σκοπιάς και των βιβλίων και βιβλιαρίων γίνεται από το τμήμα των Αθηνών για τοπική χρήσι. Εκείνο το απόγευμα επισκεφθήκαμε τα δύο μέρη στα οποία γίνεται η έκδοσις, διότι είναι αδύνατο να βρεθή ένας χώρος αρκετά μεγάλος για να στεγάση ολόκληρο το τμήμα εκτυπώσεως. Όλα τα δημοσιεύματα στοιχειοθετούνται πρώτα με το χέρι και ύστερα οι πλάκες μεταφέρονται στο μέρος όπου γίνεται η εκτύπωσις. Μερικές στοιχειοθετήσεις γίνονται από ένα τυπογραφικόν εμπορικόν οίκον σε λινοτυπική μηχανή, αλλά η μεγαλύτερη ποσότης εργασίας γίνεται με το χέρι στο συνθετήριο. Αφού εκτυπωθούν τα φύλλα, τυλίσσονται και μεταφέρονται στον πρώτο χώρο. Είδαμε πού γίνεται η στοιχειοθέτηση, εκεί δε γίνεται και το δίπλωμα και το ράψιμο. Αυτό προσθέτει σημαντική έκτακτη εργασία, αλλά δεν υπάρχει τρόπος μεταβολής των πραγμάτων, εκτός αν βρεθή ένα κτίριο για να στεγάση όλη την εγκατάστασι ή κτισθή κάτι από την Εταιρία. Αυτό παρουσιάζει ένα μεγάλο πρόβλημα.

Ξαναπήγαμε στο γραφείο του τμήματος για να συζητήσωμε τα πολλά ζητήματα που ηγέρθησαν στην Ελλάδα. Το έργον σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να διεξαχθή τόσο ελεύθερα όσο στις άλλες δημοκρατικές χώρες. Οι Ελληνικές αρχές είναι έντονα επηρεασμένες από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι και η Κρατική εκκλησία, επί πολλά δε χρόνια τώρα δεν δίδεται άδεια για δημοσία συνάθροισι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι αδύνατον να έχουν οι αδελφοί Αίθουσες Βασιλείας και να συναθροίζονται εκεί για καθαρή λατρεία. Όλοι λοιπόν οι Χριστιανοί που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό, πρέπει να το πράξουν αυτό με την πιθανότητα να συλληφθούν και να τεθούν υπό κράτησιν. Πολλές μικρές συναθροίσεις διακόπτονται συχνά από την αστυνομία με την κατηγορία ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσηλυτίζουν άλλους, πράγμα που αντιβαίνει στο Σύνταγμα. Όταν όμως διαπιστωθή ότι όλοι οι παρόντες είναι μάρτυρες του Ιεχωβά κι έχουν την ίδια πίστι, συνήθως αφήνονται ελεύθεροι αφού περάσουν μια νύχτα στο κρατητήριο. Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν φοβούνται από τη δυσχέρεια αυτή που δημιουργείται στον καθημερινό ρυθμό της ζωής τους ή στο επάγγελμά τους, διότι γνωρίζουν ότι το να λατρεύη κανείς τον Θεό σύμφωνα με τις εντολές του είναι σπουδαιότερο από την πιθανή απώλεια μιας εργασίας.

ΑΥΞΗΣΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ

Ο ζήλος και η αποφασιστικότης των Ελλήνων αδελφών για την προαγωγή της διακηρύξεως του ευαγγελίου, είναι κάτι το αξιοθαύμαστο. Στο 1947 όταν έκαμα την προηγούμενη επίσκεψι στο τμήμα και μίλησα σε μερικούς υπηρέτας ομάδων, υπήρχαν κατά μέσον όρον 1.891 ευαγγελιζόμενοι. Παρά τους διωγμούς και την εναντίωσι κατά του έργου, τα «άλλα πρόβατα» συνάγονται, και στο έτος 1951 υπήρχαν 3.368 άτομα που εκήρυτταν τακτικά τα αγαθά νέα σε όλα τα μέρη της Ελλάδος. Έφθασαν ένα νέο ανώτατο όριο 4.163 ευαγγελιζομένων. Πραγματικά απαιτείται θάρρος από τους ευαγγελιζομένους αυτούς για να προωθούν το έργον. Στο 1947 υπήρχαν μόνο πέντε σκαπανείς και τώρα είναι 27. Έχουν μερικά βιβλία και περιοδικά, αλλά κι αυτά ακόμη δεν μπορούν να σταλούν στους ευαγγελιζομένους μέσω του ταχυδρομείου. Πρέπει τα έντυπα αυτά να στέλλονται με άλλα μέσα στα διάφορα μέρη της χώρας. Ο Ιεχωβά ευλογεί τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι αδελφοί για να υπερνικήσουν τις δυσχέρειές τους.

Το πρώτο βράδυ που ήμεθα εκεί, παρακολουθήσαμε τη συνάθροισι υπηρεσίας και σχολής θεοκρατικής διακονίας της οικογενείας του Μπέθελ, ολόκληρη δε ήταν σε Ελληνική γλώσσα, αλλά παρείχε ενδιαφέρον το να την παρατηρή κανείς, διότι έδειχνε πώς και σε μικρές ακόμη συναθροίσεις γίνονται επιδείξεις και δίδονται πολλές διδακτικές πληροφορίες στους παρόντας για τον κατάλληλο τρόπο ενεργείας στον αγρό. Μετά από τη συνάθροισι αυτή μίλησα για λίγη ώρα στην οικογένεια και κατόπιν ο Αδελφός Χένσελ έκαμε μερικές παρατηρήσεις, όλα δε αυτά εξετιμήθησαν πολύ από τους αδελφούς.

Η επόμενη μέρα μάς βρήκε σε συζήτησι με τον νομικό σύμβουλο της Εταιρίας για πολλά νομικά ζητήματα και ετοιμάσαμε λίγη ύλη για να την παρουσιάσωμε στην Αμερικανική Πρεσβεία και να ιδούμε τι μπορούσε να γίνη στο ζήτημα της διεκδικήσεως των συνταγματικών δικαιωμάτων των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα. Ένας αυθαίρετος κανών ετέθη από ένα υπουργείο της Ελληνικής Κυβερνήσεως που λέγει ότι όλες οι εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά και των μαρτύρων του Ιεχωβά πρέπει να σφραγίζονται με την ένδειξι «Αίρεσις των μαρτύρων του Ιεχωβά». Τώρα σφραγίζονται, σύμφωνα με τον νόμον, με την ένδειξι «Εκδόσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά». Οι οργανώσεις των Διαμαρτυρομένων μπορούν να κυκλοφορήσουν τα έντυπά των όταν είναι σφραγισμένα με μόνο το όνομα της οργανώσεως ή αναφέρουν τον όρον «πίστις» ή «δόγμα» μιας οργανώσεως. Αλλά για τους μάρτυρας του Ιεχωβά επιμένουν στη χρήσι της λέξεως «αίρεσις». Δεν υπάρχει νόμος που ν’ απαιτή τη χρήσι της λέξεως αυτής, αλλά το ταχυδρομείο δεν δέχεται τις εκδόσεις μας χωρίς τη λέξι αυτή. Αυτό αποτελεί μεγάλη δαπάνη για την Εταιρία όσον αφορά τη διανομή των εκδόσεων, και ιδιαίτερα την αποστολή του περιοδικού στους συνδρομητάς, κι έτσι θα προσπαθήσωμε να ιδούμε τι μπορεί να γίνη. Δεν υπάρχει βέβαια αντίρρησις να σφραγίζωμε τις εκδόσεις με τις λέξεις «Πεποιθήσεις ή Δοξασίες των μαρτύρων του Ιεχωβά», διότι καυχώμεθα για ό,τι πιστεύομε και το οποίον στηρίζεται στον Θείον λόγον της αληθείας.

Εκείνο το απόγευμα επρόκειτο να λάβη χώραν το κυριώτερο γεγονός της επισκέψεως μας στην Ελλάδα. Είχε καταβληθή προσπάθεια από τον υπηρέτη του τμήματος να ληφθή άδεια για μια ειδική συνάθροισι των μαρτύρων του Ιεχωβά μέσα σ’ ένα θέατρο της πόλεως και υπεβλήθη αίτησις στην αστυνομία. Ο υπηρέτης του τμήματος δεν μπόρεσε να λάβη μια ικανοποιητική απάντησι, και όταν πήγε στη διεύθυνσι της αστυνομίας την ημέρα της αφίξεώς μας του ελέχθη ότι ανεμένετο η «γνώμη» του αρχιεπισκόπου και ότι έπρεπε να έχη υπομονή. Έτσι δεν κατέστη δυνατόν να γίνη μια τακτική συνέλευσις.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Η λύσις που απέμενε ήταν να επισκεφθούμε πολλούς από τους αδελφούς όλης της περιφερείας των Αθηνών. Κατηρτίσθη πρόγραμμα, σύμφωνα με το οποίο θα μετέβαινα από τη μια κατοικία στην άλλη με ταξί για να μιλήσω στους αδελφούς είκοσι περίπου λεπτά. Υπήρχαν όμιλοι από σαράντα έως υπερεκατόν που συναθροίσθηκαν ωρισμένες ώρες του απογεύματος σε διάφορες κατοικίες. Ενίοτε έπρεπε να καλυφθούν σημαντικές αποστάσεις μεταξύ των κατοικιών. Όλο δε αυτό το πρόγραμμα έπρεπε να εκτελεσθή από τη 1 μ.μ. έως τις 7.15΄ το βράδυ. Ο Αδελφός Χένσελ με ακολουθούσε στο καθένα από αυτά τα σπίτια, μιλούσε δε κι αυτός είκοσι περίπου λεπτά μέσω διερμηνέως. Μ’ αυτό το μέσον εξυπηρετήθηκαν όλοι οι αδελφοί που ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθούν, και έλαβαν πνευματική νουθεσία και ενθάρρυνσι.

Αυτό απετέλεσε μια από τις πιο ευλογητές πείρες της ζωής μας, μιλήσαμε δε μ’ αυτό τον τρόπο σε 905 από τους Έλληνας αδελφούς μας μέσα σε διάστημα περισσότερο των έξη ωρών. Ήταν ευχάριστο να βλέπομε τη χαρά στα πρόσωπα όλων αυτών των πιστών δούλων του Κυρίου. Δεν ήταν σαν μια ομιλία από το βήμα, με το ακροατήριο σε απόστασι από τον ομιλητή, αλλά ήμεθα ανάμεσα σ’ έναν όμιλο ζηλωτών με μάτια προσεκτικά και αυτιά προσηλωμένα σε κάθε λέξι που επροφέρετο και σε κάθε τι που εγίνετο. Δεν είχαμε τον καιρό να κάμωμε χειραψίες ή να δώσωμε ιδιαίτερους χαιρετισμούς σε άτομα. Απλώς εμπαίναμε στο σπίτι, συνήθως χωρίς να βγάλωμε το πανωφόρι κι αρχίζαμε να μιλούμε. Οι ευαγγελιζόμενοι εκτιμούσαν την αγάπη και τους χαιρετισμούς από τους ανά τον κόσμον αδελφούς και με χαρά ελάμβαναν πληροφορίες κατ’ ευθείαν από το κέντρον και άκουαν πώς ο ζήλος των βοηθούσε τους αδελφούς των άλλων χωρών και ότι οι αδελφοί των ήσαν μαζί τους ώμος προς ώμον στη μεγάλη αυτή μάχη για την ελευθερία και στο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας. Λέξεις ποτέ δεν θα περιγράψουν τη χαρά που είχαν, ούτε και τη δική μας.

Ο,τι κι αν συμβή στην Ελλάδα μετά την πείρα αυτή, θα είναι ήπιο όσον αφορά τον ενθουσιασμό και τη χαρά. Αυτές οι ομάδες διέτρεχαν όλες τον κίνδυνο να συλληφθούν λόγω της συγκεντρώσεώς των, αλλά δεν εφοβούντο. Ήθελαν να λάβουν περισσότερη ζωοπάροχη γνώσι. Το μόνο παράπονο των ήταν η βραχύτης της ομιλίας. Η μέρα ετελείωσε μ’ ένα αργοπορημένο δείπνο στον οίκον του Μπέθελ ανάμεσα σε μια ευτυχή και ικανοποιημένη οικογένεια. Η μέρα εκείνη απετέλεσε επιτυχία και καιρό μεγάλου πνευματικού εορτασμού για τους ευαγγελιζομένους στην Ελλάδα. Έκαμε χαρούμενη και την καρδιά του αδελφού Α. Καρανασίου, πρώην υπηρέτου του τμήματος, καθώς εκοίτετο στο κρεββάτι της ασθενείας του. Είχε ιδεί το έργο ν’ αυξάνη δια μέσου των ετών στην Ελλάδα, και τώρα στη γεροντική του ηλικία, πλησιάζει προς το τέλος της επιγείου πορείας του με χαρά για τις ευλογίες και την προστασία του Ιεχωβά πάνω στο αγαθό έργο.

ΣΧΕΔΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΕΩΣ

Το έργον του Σαββάτου άρχισε με την εξέτασι του πρωινού Γραφικού εδαφίου με ολόκληρη την οικογένεια του Μπέθελ στο πρόγευμα και συνεχίσθηκε με περισσότερες συζητήσεις για τα διάφορα προβλήματα και επισκέψεις σε οικόπεδα που θα μπορούσε ν’ αγορασθούν από την Εταιρία για την ανέγερσι οίκου που θα εστέγαζε την τοπική τυπογραφική εγκατάστασι και τα γραφείο και ολόκληρη την οικογένεια του Μπέθελ. Αυτό το ζήτημα εμελετήθη σοβαρά και ελπίζεται ότι είναι δυνατόν να γίνουν διευθετήσεις από την Εταιρία για την απόκτησι ενός οικοπέδου και την ανέγερσι εκεί ενός ιδιοκτήτου κτιρίου που θα διευκολύνη το έργον στην Ελλάδα.

Το μεσημέρι επισκεφθήκαμε την Αμερικανική Πρεσβεία και εξεθέσαμε τα προβλήματά μας σ’ έναν φιλικώς διακείμενο αξιωματούχο. Μας εβεβαίωσε ότι θα διαβιβάση τις πληροφορίες που του εδώσαμε στις αρμόδιες προσωπικότητες της Ελληνικής Κυβερνήσεως και θα ιδή τι μπορεί να γίνη για να επέλθη κάποια ανακούφισις από τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζομε. Ήταν ενδιαφέρουσα η συνομιλία με αυτόν και είδαμε πώς εγνώριζε καλά τη στάσι των λειτουργών της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι του έργου μας και του έργου των λοιπών μη Ορθοδοξιών στην Ελλάδα. Η επεξήγησίς του για τις αντιλήψεις των περί ελευθερίας μάς κατετόπισε για το τι θα μπορούσε κανείς ν’ αναμένη.

Αργότερα το απόγευμα έγιναν συζητήσεις με υπηρέτας ομάδων πολλών πόλεων της Ελλάδος, καθώς και νήσων του Αιγαίου, σχετικές με τα προβλήματά των, και ακολούθως με τους υπηρέτας περιοχής που επισκέπτονται τις ομάδες σ’ όλη την Ελλάδα. Υπεβλήθησαν πολλές απορίες και εξητάσθησαν προβλήματα, είτε αυτά απέβλεπαν στην πρόοδο του έργου, είτε αποτελούσαν προσκόμματα. Η συνάθροισις άρχισε στη 1.30΄ μ.μ. και έληξε στις 5.45΄. Παρευρέθησαν 67 άτομα. Μερικοί από τους ολοχρονίους ευαγγελιζομένους ερώτησαν για το ζήτημα της φοιτήσεως στη Σχολή Γαλαάδ και ελπίζεται ότι περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι από την Ελλάδα θα έχουν σύντομα αυτό το προνόμιο.

Η έλευσις της Κυριακής εσήμαινε ότι είχε φθάσει η ώρα της αναχωρήσεώς μας, οι δε πολυάσχολες ημέρες μας στην Αθήνα επέρασαν γρήγορα. Κι άλλους μάρτυρας του Ιεχωβά επρόκειτο να επισκεφθούμε και η Κωνσταντινούπολις αποτελούσε τον επόμενο σταθμό. Πήγαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο. Περίπου 55 αδελφοί ήσαν εκεί για να μας προπέμψουν και ήμεθα ευτυχείς μαζί τους με τη σκέψι της καρποφόρου επικοινωνίας που απηλαύσαμε μαζί. Πραγματικά είχαν μια συνέλευσι και ήσαν αποφασισμένοι να προχωρήσουν επιμελώς στην υποβοήθησι των «άλλων προβάτων» να λάβουν τη στάσι τους πριν από την τελική μάχη του Αρμαγεδδώνος. Δεν υπήρχε αμφισβήτησις στη διάνοιά τους ότι ο νέος κόσμος που θα κυβερνάται από τον Χριστόν Ιησούν είναι εκείνο που χρειάζεται και θα διακηρύξουν το άγγελμα έστω κι αν τούτο σημαίνη ότι οι κυβερνήσεις της γης θ’ αφαιρέσουν τη ζωή τους. Μερικοί στην Ελλάδα έχουν χάσει τη ζωή τους. Πολλοί έχουν φυλακισθή και είναι ακόμη στις φυλακές. Πολλοί καταδιώκονται. Αλλά ο λόγος του Θεού τονίζει ότι όταν ο λαός του είναι διασκορπισμένος, τότε θα προχωρήση παντού κηρύττοντας το ευαγγέλιο. Η προσπάθεια διασκορπισμού των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα κατέληξε σε μια μεγάλη μαρτυρία, οι δε αδελφοί θα εξακολουθήσουν να προάγουν την καθαρή, αμόλυντη λατρεία του Υψίστου Θεού Ιεχωβά.

Κωνσταντινούπολις

Συνέχεια της εκθέσεως για την περιοδεία του προέδρου της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ, και του γραμματέως του, Μ. Γ. Χένσελ.

ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ της Κυριακής, 16 Δεκεμβρίου, ήταν αιθρία. Ο καιρός ήταν καλός για πτήσι υπεράνω του Αιγαίου πελάγους. Υπήρχαν πολυάριθμα Ελληνικά νησιά που προσείλκυσαν την προσοχή μας και λίγη ώρα μετά την αναχώρησί μας από την Αθήνα εφθάσαμε στην ηπειρωτική Τουρκία κοντά στα Δαρδανέλλια. Η χώρα ήταν σκεπασμένη με χιόνια, διότι κατά την προηγουμένη ημέρα ο καιρός ήταν πολύ θυελλώδης στην Τουρκία. Οι πτήσεις είχαν ματαιωθή την προηγουμένη ημέρα, επειδή τα αεροπλάνα δεν μπορούσαν να προσγειωθούν στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως. Είδαμε ότι τα ορεινά χωριά ήσαν κατάλευκα από το χιόνι, αλλ’ αφού περάσαμε τη θάλασσα του Μαρμαρά (Προποντίδα) και είδαμε την Κωνσταντινούπολι, αισθανθήκαμε καλύτερα, επειδή δεν υπήρχε χιόνι εκεί. Εξεπλάγημεν και χαρήκαμε όταν είδαμε είκοσι αδελφούς που είχαν έλθει στο αεροδρόμιο για να μας προϋπαντήσουν.

Πριν από λίγες μόνο εβδομάδες οι αδελφοί είχαν πληροφορηθή ότι ο πρόεδρος της Εταιρίας και ο γραμματεύς του θα επεσκέπτοντο την Κωνσταντινούπολι για να τους μιλήσουν, και αυτό τους παρέσχε διάστημα λίγο περισσότερο από τέσσερες εβδομάδες για να κάμουν όλες τις διευθετήσεις και να καλέσουν ενδιαφερομένους να παρακολουθήσουν τη δημοσία συνάθροισι που επρόκειτο να γίνη στην Αίθουσα της Αρμενικής Εκκλησίας η οποία είχε διατεθή γι’ αυτό το σκοπό. Η οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν είναι ακόμη ανεγνωρισμένη ως θρησκευτική εταιρία, αλλά μπορούν να έχουν συναθροίσεις σε κτίρια όπου γίνονται τακτικές ιερουργίες. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον εξησφαλίσθη αίθουσα ακροατηρίου μέσα στο κτίριο της Αρμενικής Εκκλησίας. Δημοσία διαφήμισις δεν μπορούσε να γίνη παρά μόνο προφορικές προσκλήσεις σε φίλους και άτομα καλής θελήσεως που εδιδάσκοντο το ευαγγέλιο, τον λόγον του Κυρίου. Κάνοντας, λοιπόν, τη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς την πόλι με το λεωφορείο, είχαμε πολλή συζήτησι για το πόσο μεγάλο θα ήταν το ακροατήριο.

Ήταν η πρώτη μας επίσκεψις στην Κωνσταντινούπολη και μέσα στο σκιόφως είδαμε τις λοφοσειρές της αγροτικής περιοχής έξω από την πόλι και ύστερα τα παλαιά τείχη και τα ερείπια ενός αρχαίου υδραγωγείου. Τα καφενεία ήσαν πάντοτε γεμάτα κόσμο. Στρογγυλά καρβέλια ψωμί ήσαν αραδιασμένα πάνω σε ράφια στις βιτρίνες των καταστημάτων. Οι δρόμοι ήσαν στρωμένοι με καλντερίμι, οι δε τροχιόδρομοι και τα αλλά οχήματα εφαίνοντο «εκτός τόπου» επάνω στους παλαιούς, στενούς δρόμους της πόλεως. Γρήγορα μάθαμε ότι η διάβασις του μέρους εκείνου της πόλεως γίνεται πολύ καλά πεζή. Τα τροχοφόρα συνωστίζοντο μαζί και πολύ μικρή κίνησι μπορούσε να διακρίνη κανείς. Οι δρόμοι ήσαν, επίσης, κατάμεστοι από κόσμο, δημιουργώντας μια σκηνή που ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Αισθανθήκαμε σαν να ήμεθα σ’ ένα διαφορετικό κόσμο, διότι όλα τα είδη ανθρώπων πολλών εθνών ζουν στην Κωνσταντινούπολη ένα από τα σταυροδρόμια του κόσμου.

Ακριβώς στην άλλη γωνία του τετραγώνου που βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, ήταν η Αρμενική Εκκλησία όπου επρόκειτο να γίνουν οι συναθροίσεις. Όλοι μας χαρήκαμε και εξεπλάγημεν όταν μπήκαμε στην αίθουσα και βρήκαμε πάνω από εκατό άτομα που ήσαν ήδη εκεί. Όταν εδίδετο η ομιλία «Θ’ Αντιμετωπίση Επιτυχώς η Θρησκεία την Παγκόσμια Κρίσι;» ήσαν συγκεντρωμένα 150 άτομα. Οι διδάσκαλοι υπερεχάρησαν, διότι μπόρεσαν να ιδούν μερικούς από τους καρπούς των κόπων των.

Για να μπορέση να εννοήση το ακροατήριο ό,τι ελέγετο από μένα στην Αγγλική, έπρεπε αυτό να επαναλαμβάνεται σε δύο γλώσσες, πρώτα στην Ελληνική από την Άννα Ματθαιάκη, απόφοιτον της σχολής Γαλαάδ, τη διερμηνέα, και ύστερα από τον Αδελφό Αυρήλιο Καλλινίκου, ο οποίος εννοούσε τα Ελληνικά, αλλά όχι και τα Αγγλικά, και μετέφραζε στην Τουρκική προς όφελος της πλειονότητος των παρόντων. Όλοι ήσαν πολύ προσεκτικοί και όλοι εξέφραζαν την εκτίμησί τους για τα μεταδιδόμενα νοήματα. Παρευρίσκοντο και αρκετοί επιστήμονες. Πολλή συζήτησις ακολούθησε τη συνάθροισι.

Οι επόμενες ημέρες ήσαν πολυάσχολες, οι δε πέντε διδάσκαλοι που είναι στην Κωνσταντινούπολι μιλούσαν για τα προβλήματά τους. Η Εταιρία διατηρεί ένα βιβλιοπωλείο της Σκοπιάς μέσα στην πόλι αυτή, από το οποίον οι άνθρωποι μπορούν να προμηθεύωνται βιβλία και Γραφικά βοηθήματα σε διάφορες γλώσσες, κατόπιν δε οι διδάσκαλοι παρέχουν κατ’ ιδίαν εκπαίδευσι σ’ εκείνους που ενδιαφέρονται. Τα προβλήματα είναι πολυάριθμα, το κυριώτερο δε είναι το γλωσσικό. Μία από τις διδασκάλισσες μας έλεγε για μια μελέτη που διηύθυνε με τέσσερα άτομα, το ένα από τα οποία είχε γεννηθή στη Ρωσία, αν και ήταν Ουγγρικής καταγωγής, μέλος της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η σύζυγός του ήταν μέλος της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, και μιλούσε Ελληνικά. Μια νεαρή Γερμανίς που κατοικούσε στο ίδιο οίκημα ήταν Ρωμαιοκαθολική, ένας άλλος δε που παρακολουθούσε τη συνάθροισι ήταν Γερμανός μηχανικός που διέμενε προσωρινά στην Κωνσταντινούπολι και ανήκε στη Λουθηρανική θρησκεία. Και οι τέσσερες είχαν διαφόρους τρόπους λατρείας και μιλούσαν αρκετές γλώσσες. Για να επεξηγήση σαφώς τα θέματα η διδασκάλισσα αναγκαζόταν να εκφράζεται κατά καιρούς σε διάφορες γλώσσες. Αυτό ήταν δυνατόν να γίνη, και δείχνει ότι παρά τα γλωσσικά προβλήματα που είναι αναγκασμένοι ν’ αντιμετωπίσουν οι διδάσκαλοι στην Κωνσταντινούπολι, ο λόγος του Κυρίου αναγγέλλεται και τα «άλλα πρόβατα» ανευρίσκονται. Μία από τις διδασκάλισσες γνωρίζει Αγγλικά, Ελληνικά, Γαλλικά και μερικά Τουρκικά και Ισπανικά, ενώ μία άλλη μιλεί Γερμανικά Σουηδικά, Γαλλικά, Αγγλικά και μερικά Τουρκικά.

Συχνά οι διδάσκαλοι όταν κάνουν τις επισκέψεις των στους τόπους των μελετών, είναι ανάγκη να παίρνουν μαζί τους Γραφές σε τρεις διάφορες γλώσσες για να μπορούν να φροντίζουν κατάλληλα για τους ενδιαφερομένους που βρήκαν. Η συζήτησίς μας με τους διδασκάλους και η εξέτασις των προβλημάτων που σχετίζονται με το έργον, αποδείχθηκαν πολύ ενδιαφέρουσες. Ελπίζεται ότι κάποτε θα μπορέσουν να γίνουν διευθετήσεις για ένα δικό μας τόπο θρησκευτικής συγκεντρώσεως, αντί να συνερχώμεθα στην αίθουσα μιας άλλης θρησκείας.

Επίσης κατέστη δυνατόν να συναντηθούμε με τους υπηρέτας της ομάδος των μαρτύρων που φροντίζουν για τα συμφέροντα της Βασιλείας. Είχαν πολλές απορίες στο ζήτημα της οργανώσεως και κατηναλώθη μια ολόκληρη βραδιά με 14 απ’ αυτούς. Ένα από τα κυριώτερα σημεία που ετονίσθησαν ήταν ότι οι υπηρέται πρέπει να ποιμαίνουν το ποίμνιον του Θεού και ότι πρέπει να το βοηθήσουν δίνοντας το κατάλληλο παράδειγμα για τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου με το να είναι στοργικοί, υπομονητικοί και επιμελείς στις ενέργειές των. Στην Τουρκία οι κήρυκες της βασιλείας του Θεού πρέπει να χρησιμοποιούν διακριτικότητα και να μιλούν σ’ εκείνους που βρίσκουν ότι εκδηλώνουν ενδιαφέρον. Δεν μπορεί κανείς να περιφέρεται στους δρόμους κηρύττοντας δημοσία το ευαγγέλιο, ούτε και να πηγαίνη από σπίτι σε σπίτι όπως μπορούν να κάνουν οι δικοί μας διάκονοι του ευαγγελίου οι πλείστες άλλες χώρες. Κατά τους ιδιοτύπους νόμους της Τουρκίας, δεν μπορεί κανείς να περιφέρεται συνηγορώντας για τη δική του μορφή λατρείας. Ο μόνος τρόπος ενεργείας είναι να βρίσκη κανείς ενδιαφερομένους και να συμμελετά μαζί τους. Αυτό απαιτεί υπομονή και πραγματική εγκαρτέρησι· καλό είναι, ωστόσο, ν’ αναφέρομε ότι οι δύο αδελφές διαθέτουν κατά μέσον όρον πάνω από 160 ώρες τον μήνα στο διδασκαλικό τους έργον και διευθύνουν η καθεμιά περίπου 25 μελέτες κατ’ οίκον την εβδομάδα. Όταν έχη κανείς τον ζήλον να προωθήση το έργον, θα εύρη τον καιρό να το κάμη και αν ακόμη τα εμπόδια είναι μεγαλύτερα στην Κωνσταντινούπολι από άλλες χώρες.

Το τελευταίο βράδυ που ήμεθα εκεί, έγινε μια ακόμη συνάθροισις στην Αίθουσα της Αρμενικής Εκκλησίας. Ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ μιλήσαμε σ’ εκείνους που διδάσκουν άτομα που εκδηλώνουν ενδιαφέρον στο έργον της Βασιλείας στην Τουρκία. Παρευρέθησαν 44 και η χαρά τους ήταν μεγάλη. Πολύ ασύνηθες ήταν στη ζωή των μαρτύρων αυτών του Ιεχωβά στην Τουρκία να έχουν μια μεγάλη συγκέντρωσι. Αν συμπαραβληθή η συνάθροισις αυτή με τη δημοσία συνάθροισι, δείχνει ότι υπήρχαν πάνω από 100 άτομα καλής θελήσεως που είχαν προσέλθει, εκτός από τους ιδίους τους μάρτυρας.

Η Τουρκική γλώσσα, φυσικά, είναι η κυριώτερη γλώσσα, και με αυτήν μπορεί κανείς να περνά πολύ καλά στην πόλι, αλλά υπάρχουν και χιλιάδες Έλληνες, Αρμένιοι, Γερμανοί, Ισπανοί, Γάλλοι, και άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων επίσης. Η Κωνσταντινούπολις υπήρξε το κέντρον μεγάλης θρησκευτικής διαμάχης και είναι πόλις όπου η Ανατολή συναντά τη Δύσι και όπου οι πολλές φιλοσοφίες της ζωής βρίσκονται σε διαπάλη. Ένα μόνο πράγμα υπάρχει που θα φέρη ειρήνη κι ευτυχία στους λαούς αυτούς, και αυτό είναι η βασιλεία του Παντοδυνάμου Θεού. Η σύγχυσις των γλωσσών, η σύγχυσις των ιδεών και η σύγχυσις των θρησκειών θα αρθούν. Η πόλις των αρχαίων ημερών, όπου πλήθη λαού έγέμιζαν τους στενούς πέτρινους δρόμους και ρακένδυτοι μικροπωληταί κατά χιλιάδας διαλαλούσαν τα εμπορεύματά των, θα αντικατασταθή, καθώς και το υπόλοιπο του παλαιού συστήματος πραγμάτων, από τη νέα παγκόσμια οργάνωσι του Θεού και τότε ο λαός θα είναι ελεύθερος να συναθροίζεται και να λατρεύη τον Ιεχωβά σε όλη τη γη.

Δίδεται μαρτυρία στην Τουρκία, αλλά καθόλου δεν είναι διαδεδομένη. Όσοι είναι εκεί, είναι ζηλωταί στην υπηρεσία τους και έχουν αυξήσει αριθμητικώς. Τους ευχόμεθα συνεχείς πλούσιες ευλογίες του Ιεχωβά.

Την Τετάρτη πρωί, 19 Δεκεμβρίου, μερικοί αδελφοί ήλθαν στα γραφεία της αεροπορικής Εταιρίας ΒΕΑ για να μας αποχαιρετήσουν. Οι πέντε διδάσκαλοι και δύο άλλοι μας συνώδευσαν ως το αεροδρόμιο. Ήταν πολύ κρύο, κι έπεφτε ψιλό χιόνι. Αυτό μας έκαμε να εκτιμήσωμε το τι υπέφεραν οι αδελφοί εκεί από την άποψι του καιρού σ’ αυτή την εποχή του έτους, διότι είχαμε βροχές και χιόνια σ’ όλη τη διάρκεια της επισκέψεώς μας. Αλλά ο ζήλος των για τον Κύριο υπερνικά τα προβλήματα αυτά και ο Ιεχωβά δίνει την αύξησι.

Ακολουθώντας τα Αποστολικά Ίχνη προς την Κύπρο

Συνέχεια της εκθέσεως του προέδρου της Εταιρίας για την πρόσφατη εκτεταμένη υπηρεσιακή περιοδεία του. Το προηγούμενο μέρος της εκθέσεως ετελείωνε στο σημείο που ο Ν. Ο. Νόηρ και ο γραμματεύς του ετοιμάζονταν ν’ αναχωρήσουν από την Τουρκία για την Κύπρο.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ πολύν καιρό έχουν συγκινηθή από τις Γραφικές αφηγήσεις των κατορθωμάτων του Παύλου, του Βαρνάβα και άλλων μελών της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Είναι μια ευχαρίστησις να αφηγηθή κανείς από προσωπική πείρα ότι οι κόποι των καθόλου δεν πήγαν χαμένοι. Και σήμερα ακόμη, στους ίδιους τόπους όπου έζησαν αυτοί οι άνθρωποι και εργάσθηκαν, η αληθινή Χριστιανοσύνη προχωρεί μ’ επιτυχία. Είναι αληθές ότι περιστοιχίζεται με εναντίωσι από μερικές από τις απατηλές αντιχριστιανικές απομιμήσεις που μαστίζουν το έργον των Χριστιανών αλλού, αλλ’ αυτό δεν γίνεται εμπόδιο στους αληθινούς διακόνους του Θεού.

Όταν φθάσαμε στην Κύπρο ύστερ’ από ένα αεροπορικό ταξίδι προς νότον μέσ’ από την Τουρκία, ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ θυμηθήκαμε πώς ο Παύλος και ο Βαρνάβας είχαν πάει με πλοίο στη Σαλαμίνα, μια αρχαία πόλι στην ανατολική ακτή, και πώς ο Παύλος είχε διασχίσει τη νήσο ως την πόλι της Πάφου, όπου μίλησε στον κυβερνήτη της νήσου και τον έφερε στον Χριστιανισμό. (Πράξεις 13:4-12) Η πρώτη μας αυτή επίσκεψις στην Κύπρο επρόκειτο να εξαρθή από μια μεγάλη Χριστιανική συνέλευσι την οποίαν είχαν διευθετήσει οι εκεί αδελφοί στην περιτειχισμένη πρωτεύουσα της νήσου, τη Λευκωσία. Ο Βασιλικός Κινηματογράφος, ένα συγχρονισμένο θέατρο στο κεντρικό τμήμα της πόλεως, θα ήταν στη διάθεσί μας για τρεις μέρες, το δε κυριώτερο θέατρο της πόλεως, το Σινεμά Πάλλας, θα εχρησιμοποιείτο για τη δημοσία ομιλία την Κυριακή πρωί. Κατά τον Κυπριακό νόμο, ελήφθη άδεια από τον αρμοστή της πόλεως, αυτό δε αποτελεί αναγκαίον μέτρον εκεί για θρησκευτικές συναθροίσεις που γίνονται έξω από τις εκκλησίες.

Έγινε μια εντατική προσπάθεια για να διαφημισθή κατάλληλα η συνέλευσις στους 50.000 κατοίκους της Λευκωσίας. Είχαν προετοιμασθή τέσσερα μεγάλα «πανώ» με επιγραφές στην Αγγλική και στην Ελληνική και ανηρτήθησαν στην πλευρά του Βασιλικού Κινηματογράφου. 25.000 προγράμματα και 200 αγγελίες τοίχου είχαν τυπωθή στην Ελληνική και στην Αγγλική. Αγγελίες για τη δημοσία συνάθροισι προεβλήθησαν στην οθόνη των μεγαλυτέρων κινηματογράφων. Μια Αγγλική, τρείς Ελληνικές, και δύο Τουρκικές Εφημερίδες εδημοσίευσαν αγγελίες της ομιλίας, «Θα Αντιμετωπίση Επιτυχώς η Θρησκεία την Παγκόσμια Κρίσι;» Η μεγαλύτερη Κομμουνιστική εφημερίδα της νήσου καθώς και η μεγαλύτερη εθνικιστική εφημερίδα, Ελληνικές και οι δύο, αρνήθηκαν να καταχωρίσουν τις αγγελίες. Οι κομμουνισταί είπαν ότι ήταν εναντίον της γραμμής του κόμματος των οι δε εθνικισταί είπαν ότι πρέπει να έχουν πρώτα την έγκρισι του Αρχιεπισκόπου. Εν πάση περιπτώσει δεν είχαμε ανάγκη της δημοσιεύσεώς των, διότι όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα έβγαιναν στην πόλι και θ’ άρχιζαν να μιλούν και να πηγαίνουν από θύρα σε θύρα, θα εδίδετο μια μεγαλύτερη ακόμη μαρτυρία.

Σχεδόν δια μιας οι ενέργειες αυτές επέφεραν ένα διαχωρισμό στον πληθυσμό, όταν μισαλλόδοξοι εχθροί πλημμυρισμένοι από ζήλο να παρεμποδίσουν τους άλλους ν’ ακούσουν, εξέσχισαν πολλές από τις τοιχοκολλημένες αγγελίες. Εμάθαμε και γι’ άλλες περιπτώσεις αδικαιολόγητης εναντιώσεως στην αλήθεια. Τα τέκνα των μαρτύρων του Ιεχωβά που κατοικούν σε χωριά υπόκεινται σε αποβολή από τα σχολεία λόγω της αρνήσεώς των να κάμουν το «σημείον του σταυρού». Οι ιερείς χρησιμοποιούν την επιρροή των εναντίον εκείνων που δείχνουν ενδιαφέρον για το έργο μας, προσπαθώντας να τους κάμουν ν’ απολυθούν κι από τις εργασίες των. Εν τούτοις, η τακτική αυτή δεν γίνεται πρόσκομμα στους πραγματικούς εκζητητάς της αληθείας.

ΕΛΚΥΣΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ

Στο ταξίδι για την επίσκεψι του τμήματος της Εταιρίας και του ιεραποστολικού οίκου στην Αμμόχωστον, είχαμε την ευκαιρία να ιδούμε ένα μέρος της πολύ θεαματικής υπαίθρου. Από τη μία πλευρά στον ορίζοντα διεγράφοντο χιονοσκέπαστα όρη, κι από το άλλο υπήρχε μια βραχώδης, σχεδόν άδενδρη πεδιάδα. Οι βοσκοί και τα πρόβατά των με τις παχιές ουρές εκινούντο, διασχίζοντας το τοπίο. Βόδια έσερναν ξύλινα άροτρα. Κατάφορτες καμήλες προχωρούσαν προς την πρωτεύουσα. Ένα συνηθέστερο θέαμα αποτελούσε ο ταπεινός χωρικός με σακκουλιαστά πανταλόνια, με σαρικοειδές κάλυμμα της κεφαλής και καβάλα στο φημισμένο Κυπριακό γαϊδούρι. Περάσαμε από διάφορα Ελληνικά και Τουρκικά χωριά με σπίτια χτισμένα με τούβλα από λάσπη και άχυρο ξεραμένα στον ήλιο. Μερικά σπίτια ήσαν σοβατισμένα απ’ έξω, αλλά τα περισσότερα είχαν το χρώμα της γύρω των γης. Κοντά στην Αμμόχωστον το τοπίο γίνεται πιο πράσινο.

Αφού τελειώσαμε την εργασία μας στον οίκον του τμήματος, κατά τη διαδρομή μας πάλι για την πρωτεύουσα, περάσαμε από την αρχαία πόλι Σιττείμ, φημισμένη για τα πλοία της στους Βιβλικούς χρόνους. Σε απόστασι είδαμε το «Όρος του Σταυρού», όπου ένα Ελληνορθόδοξο μοναστήρι «κουρνιάζει» στην κορυφή. Σύμφωνα με μια παράδοσι, μια συγγενής του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου επεσκέφθη το νησί κι έφερε μαζί της ένα τεμάχιο του «σταυρού», το οποίον άφησε πάνω στο βουνό, δίνοντάς του έτσι αυτό το όνομα. Μοναστήρια υπάρχουν άφθονα στην Κύπρο, και πρέπει να προστεθή ότι έχουν ιδιόκτητα μεγάλα γαιοκτήματα, μέρη δε από αυτά εκμισθώνουν σε πτωχούς γεωργούς και αυξάνουν την πενία τους με την είσπραξι μισθωμάτων. Μια άλλη ενδιαφέρουσα τοποθεσία είναι ο κωνικός λόφος όπου, όπως λέγεται, εγίνετο η αρχαία λατρεία της Αφροδίτης, θεάς του έρωτος και του κάλλους. Σύμφωνα μ’ ένα θρύλο της νήσου, η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας κοντά στην Πάφο. Λέγεται ότι η λατρεία της είχε την αρχή της στην Κύπρο, οι δε ανασκαφές δείχνουν ότι αυτή ελατρεύετο ευρύτατα σε όλη τη νήσο.

Η συνέλευσις άρχισε την επομένη ημέρα. Όλοι συγκινήθηκαν από τις ομιλίες που έγιναν και χάρηκαν επίσης για τα τηλεγραφήματα που ελήφθησαν από το Λονδίνο και την Αυστραλία. Δεν παρουσιάσθηκε κανένα σημείο ενοχλήσεως στις αρχικές συναθροίσεις, αλλά οι εχθροί της αληθείας και της ελευθέρας λατρείας φανερώθηκαν την επομένη ημέρα, το Σάββατο.

Η ΨΕΥΔΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΙ

Οι ψευδοθρησκευόμενοι εθορυβήθησαν πάρα πολύ όταν σχεδόν 200 αδελφοί και αδελφές άρχισαν να διαφημίζουν τη δημοσία διάλεξι με πινακίδες. Στη διάρκεια της ημέρας δεν έγινε καμμιά σοβαρή διαταραχή. Το βράδυ του Σαββάτου, όμως, εμάθαμε πώς διέκειντο πραγματικά οι θρησκευτικοί κύκλοι. Νεαροί προσηλωμένοι στην τοπική τους Ορθόδοξη Εκκλησία περιήρχοντο τους δρόμους με φυλλάδια «εκθέτοντας» τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τα έντυπά των επεγράφοντο: «ΠΡΟΣΟΧΗ, ΦΥΛΑΧΘΗΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΣΤΑΣ.» Ακολουθεί μέρος του περιεχομένου των φυλλαδίων:

«Πάλιν οι άνθρωποι της πλάνης ηγέρθησαν και προσπαθούν να σας παρασύρουν. Ποτέ δεν ημπορούν ν’ αναμορφωθούν και είναι αμετανόητοι. Αλλ’ ούτε και καταπονούνται ποτέ διαφημίζοντες τας ψευδείς των ιδέας. Είναι οι περίφημοι Χιλιασταί. Είναι οι αυτοκαλούμενοι ‘μάρτυρες του Ιεχωβά’.

»Προσέξατε μη σας παρασύρουν. Κλείσατε τα αυτιά σας εις τας ανοησίας των.

»Βλέπετε; Και ξένον προσεκάλεσαν δια να τους υποστηρίξη. . . .

»Είναι λύκοι με ένδυμα προβάτου, ερχόμενοι δια να καταβροχθίσουν τα φρόνιμα πρόβατα του Χριστού. Δια τον λόγον αυτόν εκδιώξατέ τους και σχίσατε ενώπιόν των τα βιβλία και φυλλάδια που σας προσφέρουν.

»Οι Χιλιασταί είναι οι μεγαλύτεροι αιρετικοί.

»Μην τους πλησιάζετε, μην τους δίδετε προσοχή. Αγνοήσατέ τους, ίσως έτσι συνέλθουν και διορθωθούν.

Εκ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ»

22.12.1951

Το ίδιο εκείνο βράδυ μερικά φανατικά παιδιά, εμπνευσμένα από την κακεντρεχή αυτή πηγή, εξέσχισαν τα τέσσερα «πανώ» που διεφήμιζαν τη δημοσία ομιλία και τα αφήρεσαν. Οι αδελφοί ετοιμάσθηκαν αμέσως για ν’ αντιμετωπίσουν και άλλες ταραχές.

Τα αστυνομικά όργανα, επίσης, σε αρκετόν αριθμό, ήσαν παρόντα σε όλη τη διάρκεια της συνελεύσεως, και βρίσκονταν έξω από το κτίριο όταν άρχισε η δημοσία διάλεξις στις 10.30΄ το πρωί της Κυριακής. Καθώς προεβλέπετο, ένας όχλος από ταραχοποιούς ανακατεύθηκε με το πλήθος και προσπάθησε να εισχωρήση. Εν τούτοις, οι αδελφοί τούς ανεγνώρισαν από προηγούμενες περιπτώσεις και τους εμπόδισαν όλους—εκτός από ελαχίστους—να μπουν. Οι λίγοι αυτοί που μπήκαν μέσα δεν ήσαν αρκετά τολμηροί να προκαλέσουν θόρυβο. Έξω, οι εμποδισμένοι οχλοκράται χτυπούσαν τις θύρες. Η αστυνομία γρήγορα το εσταμάτησε αυτό. Δεν μπορούσε όμως να εμποδίση τους ταραχοποιούς από το να συγκεντρωθούν γύρω. Μερικοί προσπάθησαν να εισδύσουν μεμονωμένως μαζί με άλλους από το κοινόν, αλλά πάντοτε εξεβάλλοντο. Λίγο μετά την έναρξι της ομιλίας παρευρίσκοντο 420 άτομα μέσα στην αίθουσα, περιλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού ξένων. Άκουσαν με προσοχή και χάρηκαν που έλαβαν από ένα βιβλιάριο δωρεάν στο τέλος της ομιλίας.

Όταν έμαθαν ότι η συνάθροισις έληξε, ο όχλος των φανατικών, των οποίων η δράσις είχε προφανώς υποκινηθή από θρησκευτικούς κύκλους, μαζεύθηκε στη στοά της εισόδου. Προφανώς το σχέδιο τους ήταν να αναγκάσουν τα εξερχόμενα πλήθη να συγκεντρωθούν γύρω των. Οι αδελφοί, βλέποντας την κατάστασι, άνοιξαν άλλες εξόδους πλαγίως και σε λίγα λεπτά όλο το ακροατήριο βγήκε έξω στους δρόμους. Ό,τι λοιπόν είχε σχεδιάσει ο συρφετός αυτός να κάμη, εματαιώθη· πράγματι, όλοι είχαν βγη από το θέατρο προτού οι οχλοκράται, που ήσαν στο πρόσθιο μέρος, αντιληφθούν τι συνέβη. Οι αδελφοί χάρηκαν γι’ αυτή τη νίκη υπέρ της Θεοκρατικής λατρείας.

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΦΥΤΕΥΣΙΣ ΘΕΡΙΖΕΙ ΑΥΞΗΣΙΝ

Οι τελευταίες συναθροίσεις της συνελεύσεως εκείνο το απόγευμα πέρασαν γρήγορα και έφεραν κοντά τη λήξι της χαρωπής επισκέψεώς μας στην Κύπρο. Θα ήταν κατάλληλο ν’ αναφέρωμε ότι στην επιστροφή μας από την Αμμόχωστο στην πρωτεύουσα πριν από τη συνέλευσι, είχαμε ορίσει να σταματήσωμε στα ερείπια της αρχαίας Σαλαμίνος που την είχε επισκεφθή ο απόστολος Παύλος. Όταν ήμεθα εκεί, η διάνοιά μας ανέτρεξε στον καιρό που ο δραστήριος αυτός περιοδεύων ιεραπόστολος εκήρυξε το άγγελμα εκεί που τον είχε καθοδηγήσει το πνεύμα του Ιεχωβά. Το έργον του, σαν το έργο των σημερινών μαρτύρων του Θεού, συγκεντρωνόταν στο να διακηρύττη την κυριαρχία και τους σκοπούς του Ιεχωβά. Μερικοί άκουσαν και εδέχθησαν τότε, ενώ άλλοι εναντιώθηκαν. Εν τούτοις τα αγαθά νέα της Βασιλείας έπεσαν σε πολύ εύφορο έδαφος και άλλοι διάκονοι ανέλαβαν το έργον.

Τι θα αισθανόταν ο Παύλος αν μπορούσε να επισκεφθή τους διαγγελείς της Βασιλείας στην Κύπρο σήμερα; Πριν από πέντε χρόνια, όταν η Εταιρία έστειλε τον πρώτο ιεραπόστολό της, δεν ήσαν παρά 33 μόνο ευαγγελιζόμενοι σε όλο το νησί. Το 1951 η έκθεσις έδειχνε ένα μέσον όρον 272 ενεργών ευαγγελιζομένων στο έργον, με ανώτατο όριο 337! Είχαν πραγματοποιήσει μια αύξησι 33 τοις εκατόν στο 1950. Χαρακτηριστική εκδήλωσι της ενεργητικότητός των και του ζήλου των αποτελεί ο γηραιός σκαπανεύς διάκονος, ο οποίος διετέλεσε στην ολοχρόνια υπηρεσία επί δεκαπέντε χρόνια και λέγει ότι έχει επισκεφθή όλες τις πόλεις και τα χωριά της νήσου εκτός από τρία. Υπάρχει λόγος να πιστεύωμε ότι οι 450.000 «Κύπριοι», όπως λέγονται οι κάτοικοι της νήσου, θα λάβουν μια πλήρη μαρτυρία σχετικά με τη Βασιλεία. Το φυτευτικό έργο του Παύλου δεν πήγε χαμένο.

Πολλοί αδελφοί, πρόθυμοι να στείλουν την αγάπη των και τις καλύτερές των ευχές στους ομοίους με αυτούς διαγγελείς της Βασιλείας στα άλλα μέρη του κόσμου, ήσαν παρόντες για να μας παρακολουθήσουν που επεβιβαζόμεθα στο αεροπλάνο μας. Η ανάπτυξις της τεχνικής επιστήμης από την εποχή του Παύλου κατέστησε δυνατή μια πολύ ταχύτερη κι ευκολώτερη αναχώρησι για μας από το νησί παρ’ όσο ήταν δυνατό για κείνον. Αλλά όσον αφορά το έργο της διακηρύξεως της βασιλείας του Ιεχωβά, μόνον αυτό, καθώς και την ανάπτυξι και ωριμότητα της αληθινής Χριστιανικής λατρείας, οι συνθήκες άλλαξαν στην Κύπρο από τότε.

Χριστιανική Επέκτασις στα Αραβικά Κράτη

Ο πρόεδρος της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ, ενώ προσφάτως περιόδευε μαζί με τον γραμματέα του στις εκτάσεις της Εγγύς και Μέσης Ανατολής για τα συμφέροντα της επεκτάσεως του Χριστιανικού ιεραποστολικού έργου, έστειλε την κατωτέρω έκθεσι από τις Αραβικές χώρες.

Η ΒΗΡΥΤΤΟΣ του Λιβάνου, κατά την παραμονή των Χριστουγέννων θα υπενθύμιζε σε πολλούς Αμερικανούς την παραμονή του Νέου Έτους. Ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ το διεπιστώσαμε αυτό ενώ προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε εκεί τη νύχτα της 24ης Δεκεμβρίου 1951. Η προσπάθεια επήγε κατά μέγα μέρος χαμένη. Όχι πολλή ώρα μετά την κατάπαυσι του θορύβου έπρεπε να σηκωθούμε για να προφθάσωμε ένα πρωινό αεροπλάνο για την Ιερουσαλήμ. Εμείναμε στη Βηρυττό μόνο όσο διάστημα χρειαζόταν για μια σύντομη συνάντησι με τους εκεί διαγγελείς της Βασιλείας και μερικούς που είχαν έλθει από την Τρίπολι και από ενδιάμεσες πόλεις. Εν τούτοις, εκανονίσαμε μια ταχεία επάνοδο στη Βηρυττό μετά από μια συνέλευσι στη Ραμάλλα κοντά στην Ιερουσαλήμ.

Επειδή εταξιδεύαμε με Λιβανέζικο αεροπλάνο, η πτήσις μας προς την Ιερουσαλήμ ακολούθησε μια κυκλική πορεία. Τα Λιβανέζικα και τα Συριακά αεροπλάνα δεν πετούν πάνω από το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, όπου θα διέτρεχαν τον κίνδυνο να πυροβοληθούν. Δεν μας έμελλε όμως για τη μισή ώρα που αυτό προσέθετε στον χρόνο της πτήσεως μας, διότι το ταξίδι παρείχε μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη Βιβλικής γεωγραφίας.

Ανεβήκαμε ψηλότερα, εκινηθήκαμε προς νότον πάνω από τη γη που άλλοτε ελέγετο Τοβ και προχωρήσαμε πέρα από τον τόπο που έδωσε ο Θεός στους υιούς Μανασσή, στην ανατολική όχθη του Ιορδάνου. Στο νότιο άκρον της θαλάσσης της Γαλιλαίας είδαμε τα νερά που έβγαιναν ρέοντας μέσω του ποταμού Ιορδάνου προς τη Νεκρά θάλασσα. Η κοιλάς είναι εύφορη καθ’ όλον το μήκος ως την Αλμυρά θάλασσα, αλλά γίνεται ολοένα λιγώτερο εύφορη καθ’ όσον προχωρεί κανείς προς νότον. Είναι εύκολο να ιδή κανείς γιατί οι δέκα πόλεις που αναφέρονται στη Γραφή ως Δεκάπολις είχαν την τοποθεσία τους προς ανατολάς και λίγο νοτιώτερα από τη θάλασσα της Γαλιλαίας.

Είχα την ευκαιρία να καθήσω δίπλα στον κυβερνήτη στο εμπρόσθιο μέρος, έχοντας έτσι μια έκτακτη θέα του εδάφους. Κατά μήκος του νοτίου τμήματος της Αλμυράς θαλάσσης και προς ανατολάς της ήταν η άλλοτε γη του Ρουβήν, και κάτω από αυτήν η γη του Μωάβ και του Όρους Σηείρ. Λίγα μίλια βορείως του σημείου όπου ο Ιορδάνης ρέει μέσα στη Νεκρά θάλασσα, ο κυβερνήτης μού έδειξε την Ιεριχώ και τους λόφους που εξακολουθούν να υψώνωνται ώσπου η Ιερουσαλήμ λαμβάνει την υψηλή της θέσι στους λόφους του Ιούδα. Μπορούσα να διακρίνω καθαρά τις πόλεις Ραμάλλα, Ιερουσαλήμ, Βηθλεέμ, και μακριά στα δυτικά την Ιόππη και το Τελ-Αβίβ. Πέρα από κει ήταν η μεγάλη Μεσόγειος θάλασσα.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΣΤΗ ΡΑΜΑΛΛΑ

Προσγειωθήκαμε σε μια μικρή λωρίδα στους λόφους μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Ραμάλλα και σύντομα προχωρήσαμε προς την Ιερουσαλήμ, οδεύοντας κατά μήκος της όχθης του Ιορδάνου σε μια περιοχή κοντά στην πόλι που είναι γνωστή ως «Γη Ουδενός» και που χωρίζει τις πολιτείες του Ισραήλ και του Ιορδάνου. Ύστερα εφροντίσαμε για ένα αυτοκίνητο που θα μας μετέφερε στο σπίτι του τοπικού αντιπροσώπου της Εταιρίας στη Μπέιτ Τζάλα κοντά στη Βηθλεέμ νοτίως της Ιερουσαλήμ.

Στο δρόμο επεράσαμε από τον «Αγρόν των Ποιμένων», που λέγεται έτσι εις ανάμνησιν των ποιμένων που εφύλαγαν τα πρόβατά τους τη νύχτα που γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ. Είναι μια τοποθεσία όχι μακριά από την πόλι και θα μπορούσαν εύκολα να βαδίσουν ως εκεί για να ιδούν τον Κύριο τη νύχτα της γεννήσεως του. Δύσκολα όμως θα μπορούσε αυτό να γίνη τη νύχτα της 24ης Δεκεμβρίου, διότι την 25η, όταν περνούσαμε μέσ’ από τη χώρα, ήταν δριμύ ψύχος. Διεκρίνοντο λίγοι μόνο ποιμένες και υπήρχε λιγοστή πράσινη χλόη ή γρασίδι για να βοσκήσουν τα πρόβατα. Πιο σύμφωνη με τα γνωστά γεγονότα είναι η μαρτυρία ότι ο Χριστός γεννήθηκε γύρω από την πρώτη Οκτωβρίου, πράγμα που είναι επίσης πιο σύμφωνο με το βάπτισμά του από τον Βαπτιστή Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό, που έγινε όταν ο Ιησούς έμπαινε ακριβώς στην ηλικία των τριάντα ετών. Τον Οκτώβριο, και όχι βέβαια τον Δεκέμβριο, θα ανέμενε κανείς ότι η θερμοκρασία των υδάτων του Ιορδάνου θα διευκόλυνε το βαπτιστικό πρόγραμμα του Ιωάννου.

Όταν μάθαμε στη Μπέιτ Τζάλα ότι ο Αδελφός Κοβρόσης, τον οποίον εζητούσαμε, είχε ήδη πάει στη Ραμάλλα για τις τελικές προετοιμασίες της συνελεύσεως, ξεκινήσαμε αμέσως. Εκείνο το απόγευμα τον βρήκαμε και συζητήσαμε τα προβλήματα που αφορούν τους μάρτυρας του Ιεχωβά στον Ιορδάνη. Παράδοξο είναι ότι η χώρα αυτή που τόσο ευνοήθηκε πριν από δεκαεννέα αιώνες με τη γέννησι της Χριστιανοσύνης και την πρώτη αναγγελία του χαρωπού μηνύματος «Ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών!» έχει σήμερα μεγάλη ανάγκη περισσοτέρων κηρύκων οι οποίοι να προαγάγουν την υπόθεσι της αγνής λατρείας. Είπαμε στους εκεί αδελφούς ότι έξη ιεραπόστολοι ήρχοντο από την Αμερική, σε δύο από τους οποίους θα ανατεθή έργον στη Βηθλεέμ και στη Μπέιτ Τζάλα, και σε τέσσερες στη Ραμάλλα. Οι πέντε τακτικές Γραφικές μελέτες που διεξάγονται στην περιοχή της Ιερουσαλήμ έφθασαν να έχουν σύνολον ενενήντα πέντε περίπου ακροατών. Απ’ αυτούς είκοσι δύο μόνον πραγματικά κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας.

Το άλλο πρωί σαράντα εννέα από μας συγκεντρώθηκαν στο πρόσθιο δωμάτιο μιας από τις κατοικίες των αδελφών για την πρώτη συνάθροισι της συνελεύσεώς μας. Ο Αδελφός Τσιμικλής, απόφοιτος της Σχολής Γαλαάδ, άρχισε με μια ομιλία με θέμα «Η Οδός της Επιτυχίας». Κατόπιν ο Αδελφός Χένσελ έδωσε καλή συμβουλή για το να βαδίζωμε κατά πνεύμα και να τηρούμε τους εαυτούς μας και την οργάνωσι καθαρούς. Ακολούθησα εγώ, βασίζοντας τις παρατηρήσεις μου στην έντονη νουθεσία του αποστόλου προς όλα τα μέλη της εκκλησίας να είναι διάκονοι, για τον οποίον λόγον είχε γράψει στους απανταχού Χριστιανούς να προσέξουν την υψίστη σημασία της θέσεως αυτής του διακόνου του Υψίστου. Έτσι έληξε ένα απολαυστικό πρωί και εστρέψαμε την προσοχή μας στη δημοσία συνάθροισι που είχε ορισθή για τις 2 μ.μ. στο Δημαρχείο.

Δεν εχρησιμοποιήθησαν έντυπες διαφημίσεις ή επιγραφές για ν’ αναγγείλουν το θέμα, «Θα Αντιμετωπίση Επιτυχώς η Θρησκεία την Παγκόσμια Κρίσι;» Μόνον δύο ωρών δράσις έγινε τώρα γι’ αυτό το ζήτημα, και τούτο μόνο με την επίσκεψι των αδελφών σε άτομα καλής θελήσεως γνωστά ως ενδιαφερόμενα για το άγγελμα της Βασιλείας. Είχαμε, λοιπόν, την ευχάριστη έκπληξι όταν φθάσαμε στο Δημαρχείο να το βρούμε σχεδόν γεμάτο. Όταν άρχισε η ομιλία, πολλοί ακροαταί έστεκαν στην είσοδο της αιθούσης. Ενενήντα δύο ήσαν συνολικά παρόντες, περιλαμβανομένου και του δημάρχου της Ραμάλλας, ο οποίος κατόπιν είπε ότι επίστευε πώς περισσότερη πληροφορία αυτού του είδους έπρεπε να δοθή στον λαό της πόλεώς του. Στη διάρκεια της τελικής συναθροίσεως που έγινε πάλι στο ιδιωτικό σπίτι, παρεκίνησα τους εκεί ευαγγελιζομένους να βοηθήσουν τους ιεραποστόλους οι οποίοι σε λίγο θα ήσαν μαζί τους, να μάθουν την Αραβική γλώσσα, και έδειξα πώς και οι ιεραπόστολοι με τη σειρά τους θα παρείχαν σε όλους μεγάλη βοήθεια στο έργον της μαρτυρίας των. Η εξήγησις των σχεδίων της Εταιρίας για τοπική οργάνωσι, απερροφήθη πρόθυμα από τον όμιλο των αδελφών που τόσο ενδιεφέροντο να γίνουν πιο αποδοτικοί διάκονοι της Βασιλείας.

Η «ΑΓΙΑ ΠΟΛΙΣ», ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ

Έχοντας στη διάθεσί μας μέρος μόνο της επομένης ημέρας, ανυπομονούσαμε να επισκεφθούμε την αρχαία περιτειχισμένη πόλι της Ιερουσαλήμ και να ιδούμε τον τόπο όπου είχε σχεδιασθή ο ναός από τον Δαβίδ και εκτίσθη από τον Σολομώντα. Τώρα θεωρείται ιερός χώρος για τους Μουσουλμάνους οι οποίοι τον έχουν υπό τον έλεγχόν των, οι δε Χριστιανοί μπορούν να μπουν μόνο μεταξύ 7.30΄ και 11.30΄ π.μ., και τότε με ειδική άδεια. Το κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος είναι τώρα το τέμενος που καλείται Δώμα του Βράχου, μέσα στο οποίον είναι η υψηλότερη κορυφή του Όρους Μοριά, που υψώνεται πέντε περίπου πόδια πάνω από το πάτωμα. Η κορυφή του βράχου έχει μια επέκτασι περίπου τριάντα επί είκοσι ποδών, γύρω από την οποία υπάρχει ξύλινο περίφραγμα που υποτίθεται ότι σημειώνει το μέρος όπου ευρίσκετο το θυσιαστήριο των Ιουδαίων. Σ’ αυτό ακριβώς το Όρος Μοριά ο Αβραάμ είχε φέρει τον γυιό του Ισαάκ για να τον προσφέρη ως θυσία στον Ιεχωβά όπως διετάχθη. Το ενδιαφέρον του τόπου για τους Μουσουλμάνους έγκειται στον ισχυρισμό ότι ο Μωάμεθ υποτίθεται ότι εδώ ήγγισε τελευταία τη γη όταν ανελήφθη στον ουρανό. Το μέρος του βράχου που λέγεται ότι δείχνει το αποτύπωμα του ποδιού του έχει αποκοπή και τοποθετηθή μέσα σε μια ειδική, σαν κιβώτιο, λειψανοθήκη, με άνοιγμα που επιτρέπει στους πιστούς να εγγίζουν το αποτύπωμα αυτό.

Όχι μακριά από εκεί είναι η «Χρυσή Πύλη» στα τείχη της Ιερουσαλήμ, μέσω της οποίας ο Ιησούς και οι μαθηταί του μπήκαν στην πόλι όταν ο Κύριος κατέβηκε από την περιοχή της Βηθανίας πάνω από το όρος των Ελαιών για να κάμη τη θριαμβευτική του είσοδο στην πόλι και να χαιρετισθή ως υιός Δαβίδ. Απεδείχθη πώς ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον τοπίον, εφόσον από κει μπορούσαμε να έχομε τη θέα του τόπου του ναού σε συσχέτισι με το όρος των Ελαιών, την κοιλάδα των Κέδρων, τη Γεθσημανή και άλλες τοποθεσίες Γραφικής σημασίας. Φεύγοντας από την περιοχή του ναού επεράσαμε από το φημισμένο «Τοίχο του Θρήνου» των Ιουδαίων, που λέγεται ότι αποτελεί μέρος των θεμελίων του ναού του Ηρώδου. Αλλά δεν υπάρχουν πια Ιουδαίοι στην περιτειχισμένη πόλι για να θρηνήσουν σ’ αυτόν τον τοίχον, όπως τους είδαμε να κάνουν στο 1947. Ένας οδηγός μάς είπε ότι τώρα οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι μένουν στο δικό τους Κράτος του Ισραήλ και αντικρύζουν αυτόν τον τοίχο κι εξακολουθούν τον θρήνο τους. Σύντομα πετούσαμε πίσω στον Λίβανον, διατηρώντας στη σκέψι μας αυτή την πόλι του θρήνου, που είναι πολύ περισσότερο σύμβολο θλίψεως παρά ελπίδος για τις διάφορες θρησκείες που την εχαρακτήρισαν «αγία». Στο εγγύς μέλλον η βασιλεία του Χριστού του Βασιλέως θα φέρη την εγκαθίδρυσι της αγνής, αμόλυντης λατρείας παντού επάνω στη γη, αχρηστεύοντας τα ταξίδια για προσκύνημα εδώ ή τις αιματηρές σταυροφορίες για την απόσπασι ενός τεμαχίου γης από την κατοχή των κατακτητών του. Ήταν καλό να γνωρίσουμε ότι η ταλαιπωρημένη αυτή περιοχή εξυπηρετείτο από αφοσιωμένους πιστούς στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

Είμεθα έτοιμοι για την έναρξι της συνελεύσεως που επρόκειτο να γίνη την επομένη ημέρα στη Βηρυττό. Υπήρχαν εκεί αδελφοί από όλα τα μέρη του Λιβάνου, και πολλοί από τη Συρία. Καταφανείς μέσα στα πλήθη ήσαν μεγάλοι αριθμοί από νέους και νέες. Οι ακροαταί έφθασαν τους 260 στην ώρα της ομιλίας του Αδελφού Χένσελ, το βράδυ της Παρασκευής, 23 Δεκεμβρίου. Ήταν κάτι το ασυνήθιστο για μας όταν έλειψε το ηλεκτρικό ρεύμα στο δικό μας τμήμα της πόλεως στα μέσα περίπου της ομιλίας αυτής, αλλ’ ο Αδελφός Χένσελ συνέχισε χωρίς διακοπή. Μερικά κεριά ετέθησαν σε ενέργεια ώσπου να επανέλθουν τα φώτα. Το πρωί του Σαββάτου μια μικρή εξωτερική δεξαμενή είχε γεμισθή με ζεστό νερό για να κάμη τους υποψηφίους του βαπτίσματος να αισθάναινται πιο άνετα, είκοσι δε άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους στον Θεό και την υπηρεσία του παρά τη ραγδαία βροχή. Στη διάρκεια των πρώτων αυτών δύο ημερών είχε γίνει εκτενής διαφήμισις της δημοσίας ομιλίας της Κυριακής, ενώ οι ακροαταί εξακολουθούσαν ν’ αυξάνουν στην Αίθουσα της Βασιλείας, όπου εγίνοντο οι συναθροίσεις. Το βράδυ του Σαββάτου 400 άτομα ήσαν παρόντα.

Την Κυριακή, 30 Δεκεμβρίου, όλη η δράσις μετεφέρθη στο παρεκκλήσι του Αμερικανικού Πανεπιστημίου, όπου η δημοσία συνάθροισις είχε ορισθή για τις 3. «Θ’ Αντιμετωπίση Επιτυχώς η Θρησκεία την Παγκόσμια Κρίσι;» ήταν το θέμα που η διαφήμισίς μας κατώρθωσε να το κάμη ζήτημα της ημέρας στη Βηρυττό, και 793 άτομα ήλθαν ν’ ακούσουν την απάντησι. Τα χειροκροτήματά των ήσαν ηχηρά και ενθουσιώδη καθώς έφθαναν στα αυτιά τους τα επιχειρήματα το ένα μετά το άλλο. Στο τέλος της ομιλίας οι ακροαταί ευχαρίστως έλαβαν από ένα νέο βιβλιάριο στην Αραβική γλώσσα, πράγμα που έδωσε μια ιδιαίτερη χαρά στους αδελφούς, αλλά και απετέλεσε μια έκπληξι γι’ αυτούς, διότι εσήμαινε ότι θα είχαν ένα νέο μέσον πληροφορίας για να το χρησιμοποιήσουν στην υπηρεσία του αγρού.

Η συνέλευσις αυτή αποτελούσε μια ικανοποιητική πείρα σε μια χώρα όπου το ενδιαφέρον για τη Βασιλεία έχει γρήγορα υψωθή. Πριν από δύο χρόνια και κάτι, η Εταιρία είχε στείλει δύο αδελφούς στη Βηρυττό, όπου είχε οργανωθή μια μικρή ομάς από έξη άτομα, αλλά είχε μεγάλη ανάγκη βοηθείας. Τώρα η ομάς έχει πάγω από 100 ευαγγελιζομένους. Άλλοι τέσσερες ιεραπόστολοι εστάλησαν εκεί πριν από ένα έτος, και άλλοι οκτώ έφθασαν πριν από τρεις μήνες. Η τελευταία ομάς ωρίσθη για την Τρίπολι. Στο 1947 που είχα κάμει την προηγούμενη επίσκεψί μου στον Λίβανον, υπήρχαν 99 ευαγγελιζόμενοι κατά μέσον όρον. Στο 1951 ο μέσος όρος ήταν 301, με ανώτατο όριο 401, πράγμα που δείχνει καθαρά την επέκτασι που έγινε σ’ αυτή τη χώρα του ενός και ημίσεος εκατομμυρίου λαού.

Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ, ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ

Τη Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου, ξεκινήσαμε νωρίς με αυτοκίνητο για μια προσχεδιασμένη επίσκεψι στη Συρία. Μια ανώμαλη διαδρομή μέσ’ από χιονισμένη ορεινή τοποθεσία αντικαταστάθηκε από μια κάθοδο μέσα σε μια μακρά κοιλάδα που είναι το ευφορώτερο μέρος του Λιβάνου. Στην περιοχή αυτή έκειτο η πόλις Βάαλβεκ (Ηλιούπολις), η οποία όμως δεν ήταν στο δρόμο μας. Εκεί είχε κτισθή πόλις και στην εποχή του Νέρωνος είχαν ανεγερθή ναοί στον Δία, στον Βάκχο και στην Αφροδίτη. Εγχώριοι λίθοι είχαν ληφθή από ένα παρακείμενο λατομείο σε πελώριες πλάκες και είχε ιδρυθή ένα μεγάλο κέντρον διαβολικής θρησκείας. Τα ερείπια παραμένουν ακόμη για να δείχνουν σιωπηρά την αρχαία λατρεία του Βάαλ με τα χαμερπή σεξουαλικά της όργια, με τα οποία οι πράξεις λατρείας συνεδέοντο εκεί εξίσου όπως και η ειδωλολατρία της Ρώμης. Η κοιλάς παράγει ωραία κρασιά, τα οποία θα διετίθεντο πρόθυμα στις μεθυστικές τελετουργίες προς τιμήν του Βάκχου.

Διεσχίσαμε γρήγορα την εύφορη πεδιάδα. Κατόπιν περάσαμε από την οροσειρά του Αντιλιβάνου και μετά τις συνοριακές διατυπώσεις Λιβάνου και Συρίας προχωρήσαμε κάτω προς τον ελικοειδή δρόμο που οδηγεί στην Δαμασκό. Είχαμε λίγον καιρό για να ιδούμε την πόλι, της οποίας το σύγχρονο τμήμα είναι πολύ προοδευτικό σε εμφάνισι. Το ενδιαφέρον μάς έφερε στην οδό την καλουμένη «Ευθεία», που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, ιδιαίτερα για να ιδούμε το τμήμα του τείχους της αρχαίας πόλεως που περιλαμβάνει το παράθυρο απ’ όπου ο Παύλος υποτίθεται ότι έκαμε την κατάβασί του και διέφυγε ασφαλώς. (2 Κορινθίους 11:32, 33) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέρη του αρχαίου τείχους σώζονται ακόμη εκεί, αλλ’ αμφεβάλλαμε σοβαρά αν το παράθυρο που είδαμε και το οποίον είναι πάνω από την κυρία είσοδο μιας εκκλησίας ήταν το παράθυρο που ελέγετο ότι είναι. Έδινε την εντύπωσι ότι ήταν πάρα πολύ καινούργιο και δεν φαίνεται να ήταν το ίδιο παράθυρο ή, σ’ εκείνο το τμήμα, το ίδιο τείχος των ημερών του Παύλου, διότι η πόλις είχε υποστή επίθεσι, εκπόρθησι και κατάκτησι πολλές φορές από επιδρομείς. Οπωσδήποτε, το παράθυρο πάνω από την προσθία θύρα της εκκλησίας παρέχει καλή διαφήμισι για την εκκλησία εκείνη ειδικώς. Η αφήγησις της Γραφής είναι αυθεντική, διερωτάται όμως κανείς για την αυθεντικότητα εκείνου του ιδιαιτέρου παραθύρου.

Περιμείναμε να περάση η νεκρική πομπή ενός Μουσουλμάνου ιερέως. Αμέσως πριν από το φέρετρο εβάδιζε ένας άνθρωπος με βραχνή φωνή, ο οποίος θρηνούσε κι έκραζε για λογαριασμό εκείνων που ακολουθούσαν πίσω. Μας ελέχθη ότι αυτός είχε πληρωθή για να το κάμη αυτό. Παρετηρήσαμε ότι δεν υπήρχαν γυναίκες στην πομπή.

Εκείνο το απόγευμα από τις δύο έως τις τέσσερες ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ μιλήσαμε σε σαράντα πέντε αδελφούς μας, δεκαπέντε από τους οποίους είχαν έλθει από τον Λίβανον για να ενθαρρύνουν τους αδελφούς της Συρίας. Οι Σύριοι ευαγγελιζόμενοι εχάρησαν πολύ που έμαθαν ότι η Εταιρία, θα φροντίση σύντομα να στείλη ιεραποστόλους στη Δαμασκό για να τους βοηθήσουν.

Το έργον στη Συρία αντιμετωπίζει έξοχη προοπτική. Ωργανώθη πριν από τρία χρόνια περίπου μ’ έναν ολοχρόνιο σκαπανέα διάκονο και δεκαεννέα ευαγγελιζομένους ομάδος. Τώρα υπάρχουν πενήντα επτά ευαγγελιζόμενοι, πέρυσι δε επετεύχθη ένα ανώτατο όριο ογδόντα δύο ευαγγελιζομένων. Η Μουσουλμανική επιρροή, πολύ ισχυρότερη στη Συρία παρά στον Λίβανο, παρουσιάζει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήση κανείς σ’ ένα Μουσουλμάνο για την απολυτρωτική θυσία του Χριστού ή για το ότι αυτός είναι ο Μεσσίας. Οι Μουσουλμάνοι διακρατούν μια δοξασία ότι κάποτε κάποιος θα έλθη για να τους δείξη τον δρόμο και να ιδρύση μια παγκόσμια κυβέρνησι επάνω στη γη. Γι’ αυτούς ο Χριστός είναι μόνο ένας άλλος προφήτης, ο δε Μωάμεθ ένας μεγαλύτερος προφήτης. Ακολουθούν απεριόριστα το Κοράνιό τους και παραμένουν άτεγκτοι προς την Αγία Γραφή. Αφ’ ετέρου, περίπου δεκαπέντε τοις εκατόν του πληθυσμού αποτελείται από κατ’ όνομα «Χριστιανούς» οι οποίοι έχουν την Αγία Γραφή από κοινού με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, μεταξύ δε αυτών αυξάνει το ενδιαφέρον και μερικοί μάλιστα έγιναν ήδη διαγγελείς της Βασιλείας. Όταν έπρεπε τελικά ν’ αποχαιρετήσωμε τους πολύ φιλόφρονας αυτούς αδελφούς ξεκινήσαμε αφήνοντας πίσω μας έναν ορίζοντα που ήταν διάστικτος από Μουσουλμανικούς μιναρέδες και επανήλθαμε εκ νέου στη Βηρυττό.

ΧΑΙΡΟΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΡΟΟΔΟ

Επιστρέψαμε για ν’ αρχίσωμε το νέον έτος στη Βηρυττό, συζητώντας περαιτέρω τα ζητήματα τα σχετικά με το έργον στον Ιορδάνη, στη Συρία και στον Λίβανον, τα οποία μέρη υπάγονται όλα στη δικαιοδοσία του γραφείου εκείνου. Στα μέσα της πρωίας όλοι οι ιεραπόστολοι που είναι τοποθετημένοι στη Βηρυττό ήλθαν μαζί μας και πήγαμε με αυτοκίνητο να επισκεφθούμε τον νέο ιεραποστολικό οίκο στην Τρίπολι. Φθάσαμε εγκαίρως για το μεσημβρινό γεύμα, το οποίον ακολουθήθηκε από συζήτησι των προβλημάτων με τους ιεραποστόλους της Τριπόλεως. Προσεχώς μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να σταλούν στο Χαλέπιον της Συρίας για να βοηθήσουν στην επέκτασι του εκεί έργου, και όταν πάνε, θ’ αντικατασταθούν στον Λίβανον από άλλους που θα έχουν προσφάτως αποφοιτήσει από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ», αν αποδειχθή πως αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου. Υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να σταλούν πεπειραμένοι ιεραπόστολοι στη Συρία, διότι αυτοί οι αδελφοί θα γνωρίζουν καλύτερα την Αραβική γλώσσα και θα είναι περισσότερο εις θέσιν να προοδεύσουν στη Συρία, όπου η Αγγλική μιλείται πολύ λιγώτερο παρά στον Λίβανο.

Εκείνο το βράδυ είχε ορισθή μια δίωρη συνάθροισις για την ομάδα της Τριπόλεως και για άτομα καλής θελήσεως της περιοχής εκείνης. Μερικοί ήλθαν κι από άλλες ομάδες, και γέμισαν την κυρία αίθουσα της Βασιλείας και τα παρακείμενα υπερπλημμυρισμένα δωμάτια με 802 άτομα. Μεταξύ του Αδελφού Χένσελ και εμού ήταν η ομιλία του Αδελφού Τουττλ, υπηρέτου του τμήματος, και του Αδελφού Τσιμικλή. Οι αδελφοί αυτοί υπήρξαν οι πρώτοι δύο ιεραπόστολοι στον Λίβανο και τώρα μίλησαν στην Αραβική γλώσσα. Και οι δύο τα κατάφεραν καλά, το δε ακροατήριο έμεινε ευχαριστημένο από τις προσπάθειές των. Ελπίζεται ότι σε τρεις μήνες οι αδελφοί αυτοί θα μπορούν να υπηρετούν ως υπηρέται περιοχής χωρίς διερμηνείς και να κάνουν επίσης τις δημόσιες ομιλίες των στην Αραβική γλώσσα. Θα αγωνισθούν σκληρά για να το κάμουν αυτό, είμαι δε βέβαιος ότι με τις προσπάθειες των και με την ευλογία του Κυρίου θα επιτύχουν.

Γυρίσαμε πίσω στη Βηρυττό εκείνο το βράδυ διότι είχαμε πολλή εργασία την επομένη ημέρα, να περατώσωμε το έργον μας στο γραφείο και να ετοιμασθούμε ν’ αναχωρήσωμε για το Καράτσι, τον επόμενο σταθμό μας. Οι συνεργάται μας του Λιβάνου είναι πολύ ενθουσιώδεις και πολύ ευτυχείς για την πρόοδο που έχει γίνει στη διακήρυξι του ευαγγελίου τα τελευταία λίγα χρόνια. Εκτιμούν το ότι η Εταιρία έχει στείλει ιεραποστόλους ανάμεσά τους για να τους βοηθήσουν. Κι αυτοί με τη σειρά τους εβοήθησαν τους ιεραποστόλους προμηθεύοντας διδασκάλους της Αραβικής γλώσσης μέσ’ από τον κύκλο τους, και όλοι οι ιεραπόστολοι είναι ευγνώμονες γι’ αυτό. Το έργον εξακολουθεί να ευλογήται από τον Ιεχωβά.

Χαρμόσυνες Ειδήσεις στην Ταραχώδη Ανατολή

Ο Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, συνεχίζει την αφήγησι της προσφάτου υπηρεσιακής περιοδείας του. Το μέρος αυτό εκθέτει τις πείρες τις δικές του και του γραμματέως του στις πιο μακρινές χώρες όπου έφθασαν και αρχίζει την περιγραφή του ταξιδιού των επιστροφής.

ΠΟΛΥ κάτω από τα φτερά του αεροπλάνου μας «Κονστελαίισιον» της Παναμερικανικής Αεροπορικής Εταιρίας, το ομοιόμορφο γαλάζιο χρώμα της Αραβικής θαλάσσης άλλαξε απότομα στο κιτρινόμαυρο χρώμα της ερήμου Σιντ. Καθ’ όλον το μήκος του αυτό το έδαφος που έφευγε από κάτω μας, διεκόπτετο από σκονισμένα, πυκνοκτισμένα σπίτια με κόκκινες σκεπές. Το μεγάλο αεροπλάνο έκαμε κύκλο και κατέβηκε, και σύντομα βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο, όπου είχαν έλθει να μας χαιρετήσουν επτά ιεραπόστολοι της Σκοπιάς, απόφοιτοι της Σχολής Γαλαάδ, και τριάντα ένας εντόπιοι ευαγγελιζόμενοι. Ήταν η 3η Ιανουαρίου 1952, στο Καράτσι του Πακιστάν.

Για τη συνέλευσί μας στο Καράτσι παρεχωρήθη δωρεάν το ευρύτατο δημαρχείο της πόλεως—η Χαλικιδίνα—από τους επισήμους του δήμου, οι οποίοι έδειξαν πολλή φιλοφροσύνη παρά την κυβερνητική απαγόρευσι όλων των δημοσίων διαλέξεων. Και οι μέσοι αστοί επίσης ενδιαφέρθηκαν. Εξεπλάγη ο λαός που είδε λευκούς ανθρώπους, οι οποίοι συχνά απέχουν από δουλική εργασία, να περιέρχονται την πόλι με δοχείο κόλλας και πινέλο για να κολλήσουν 500 ελκυστικές επιγραφές που διεφήμιζαν την ομιλία «Θ’ Αντιμετωπίση Επιτυχώς η Θρησκεία την Παγκόσμια Κρίσι;» Ακόμη και οι 50.000 μικρές έντυπες αγγελίες που διενεμήθησαν, διαβάζονταν προσεκτικά από τους διαβάτες προτού διπλωθούν επιμελώς και συχνά διεβιβάζοντο σε φίλους.

Σκεφθήκαμε ότι ένα ακροατήριο από 100 άτομα θα ήταν κάτι το πολύ ικανοποιητικό για τη δημοσία διάλεξι σ’ ένα μέρος όπου η εντοπία ομάς είχε φθάσει ένα ανώτατο όριο τριάντα τεσσάρων μόνο ευαγγελιζομένων. Αλλά ο κάτοικος του Πακιστάν είναι πολύ φιλοπερίεργος και πριν αρχίση η διάλεξις περισσότεροι από τον αριθμόν αυτόν ήσαν παρόντες. Τώρα θα παρέμεναν; Ο Μουσουλμάνος είναι επιδεκτικός βαθιάς προκαταλήψεως και φανατισμού. Καθώς ανέπτυσσα το θέμα μου και αναφερόμουν στον Υιόν του Θεού, μερικοί βγήκαν έξω. Αργότερα μίλησα για το αντίλυτρο και ανέφερα πάλι τον Ιησούν, κι έφυγαν περισσότεροι. Αλλά τα καθίσματα των κατελήφθησαν από άλλους, και 364 άτομα έδωσαν μεγάλη προσοχή ως το τέλος.

Μετά τη συνέλευσι αυτή ο Αδελφός Χένσελ κι εγώ χωρισθήκαμε, και αυτός μεν επήγε στο Δελχί και στην Καλκούττα, εγώ δε στη Βομβάη και προς νότον.

ΤΡΑΒΑΝΚΟΥΡ: 1912-1952

Η πρώτη μου στάθμευσις στη Βομβάη μόλις ήταν αρκετή για να συναντηθώ με τον αδελφό Σκίννερ, τον υπηρέτη του τμήματος, ο οποίος κατόπιν με συνώδευσε μέσ’ από τις Ινδίες και τον Κόλπο Μαννάρ ως το νησί της Κεϋλάνης. Συναντηθήκαμε εκεί μ’ έναν όμιλο δραστήριων ιεραποστόλων, οι οποίοι είχαν εντατικά διαφημίσει τη συνέλευσι που είχε προσχεδιασθή, χρησιμοποιώντας τέτοια μέσα όπως ένα ποδήλατο με ανηρτημένες επιγραφές, που έδινε την εντύπωσι μιας κινητής αγγελίας πάνω σε τροχούς. Το αποτέλεσμα απέδειξε την αξία της ευφυούς αυτής επινοήσεως όταν 235 άτομα ξεκίνησαν για τη δημοσία συνάθροισι παρά τις μεγάλες βροχές που είχαν πέσει μια ώρα πριν.

Το πρόγραμμά μου απαιτούσε αναχώρησι την επομένη το πρωί για τη Μαντράς, μια νυκτερινή στάθμευσι για αλλαγή αεροπλάνου, με πρόθεσι να φθάσω στους Μαλαϊαλαμοφώνους αδελφούς στο άλλο μέρος της χώρας. Επωφεληθήκαμε από τη στάθμευσι αυτή, διότι υπήρξε πρώτα δυνατόν να συναντηθούμε μ’ έναν όμιλο ιεραποστόλων από την Μπαγκαλόρ και με τους δύο που μένουν στη Μαντράς, για δύο ώρες το απόγευμα. Κατόπιν, στις 4 μ.μ., πενήντα επτά αδελφοί συγκεντρώθηκαν για ν’ ακούσουν μια ομιλία και στις 6 μ.μ. ήλθαν ενενήντα πέντε άτομα ν’ ακούσουν τη δημοσία διάλεξι. Την επομένη ημέρα μετακινηθήκαμε πάλι, αυτή τη φορά σε απόστασι 350 μιλίων στην Κοσίν, ένα πήδημα που μας εχάρισε τη θέα αποτόμων ποταμών στο εσωτερικό των Ινδιών, πρασίνων λόφων, κοιλάδων και βουνών.

Αυτή η συνέλευσις βρήκε 260 μειδιώντας Τραβανκουρινούς αδελφούς που ανέμεναν να μας ιδούν. Αν και μπορούσαμε να τους μιλήσωμε μόνο μέσω διερμηνέως, η θεοκρατική των αγάπη ήταν τόσο έκδηλη όσο κι εκείνη που βρίσκεται στον λαόν του Ιεχωβά παντού. Ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευχαρίστησι να επισκεφθώ την Τραβανκούρ· και δεν είχε επισκεφθή πρόεδρος της Εταιρίας αυτό το μέρος των Ινδιών από τις ημέρες του Αδελφού Ρώσσελ, όταν έκαμε μια παγκόσμια περιοδεία στο 1912. Ο διερμηνεύς μας Αδελφός Ιωσήφ, είχε έλθει για πρώτη φορά σ’ επαφή με το άγγελμα της Βασιλείας στη διάρκεια της επισκέψεως αυτής του Αδελφού Ρώσσελ. Αυτός υπήρξε ένας προωθητής του έργου από τότε κι εν τούτοις διατηρεί τη ζωηρότητα και το ρυθμό του βαδίσματος των άλλων που είναι πολύ νεώτεροι, αν και έχει πολύ περάσει τα εβδομήντα.

Η απογευματινή συνάθροισις προκάλεσε απερίγραπτες συγκινήσεις σ’ αυτό το ακροατήριο με την παρουσίασι του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» στη Μαλαϊαλαμική γλώσσα. Το βράδυ μιας πολύ θερμής και υγρής ημέρας, έγινε η δημοσία συνάθροισις. Παρευρέθησαν 700 άτομα, στην αρχή δε οι περισσότεροι απ’ αυτούς εκάθησαν μέσα, αλλά η ζέστη έκαμε πολλούς να κινηθούν προς την αυλή, όπου άκουαν εξίσου καλά με μεγαλύτερη άνεσι. Πέρασε αρκετή ώρα ώσπου να καθησυχάσω μια διαταραχή που επροξενήθη από μερικούς που είχαν εγκαταλείψει την αλήθεια για να κηρύττουν μια διδασκαλία «παγκοσμίου σωτηρίας», προφανώς φρονώντας ότι για κάποιο λόγο ο Θεός είναι υποχρεωμένος να τους σώση. Η Γραφική πλευρά, που τονίζει σωτηρία μόνο για κείνους που πιστεύουν και δείχνουν με ευσεβή έργα και αφοσίωσι την πίστι των στη θυσία του Χριστού, έδωσε παρηγορία και διαβεβαίωσι σε όλους.

Την επομένη ημέρα επήραμε το αεροπλάνο για τη Βομβάη, όπου ξαναβρήκα τον Αδελφό Χένσελ και άκουσα τις πείρες που είχε στο Δελχί και στην Καλκούττα.

ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΗΣ ΜΟΓΓΟΛΙΚΗΣ ΔΟΞΗΣ

Το Νέο Δελχί υπερέχει πολύ από το Καράτσι από την άποψι του τουριστικού ενδιαφέροντος. Μια πολύ ευρεία λεωφόρος συνορεύεται σε κάθε πλευρά από πράσινη χλόη και συμμετρικά δένδρα και μακρές λίμνες και λιμνοθάλασσες, όπου βλέπει κανείς ανθρώπους να τις διασχίζουν με βάρκες. Το ανάκτορο του προέδρου περιστοιχίζεται από ωραίους κήπους. Γλυπτοί πέτρινοι ελέφαντες στέκουν φρουροί στις εισόδους και οι σαρικοφόροι επιστάται και παραστάται ντυμένοι κόκκινα προσθέτουν στο χρώμα της σκηνής. Αυτή είναι η έδρα των αρχαίων κυβερνήσεων, και πολλά ενδιαφέροντα υπολείμματα είναι εμφανή. Το παλαιό αστεροσκοπείο, που λέγεται Ζάνταρ Μάνταρ, είναι ένα επιστημονικό θαύμα. Οι βράχοι αυτοί, κτισμένοι σαν ένα πελώριο ηλιακό ρολόγι, μπορούν να πουν μια ιστορία εν καιρώ. Η παλαιά πόλις έχει τέμενος το οποίον, όπως λέγει ο Αδελφός Χένσελ, είναι το μεγαλύτερο από όσα έχει ιδεί ως τώρα, και παρέκει είναι το πελώριο Ερυθρό Φρούριο, αρχαία πολυτελής κατοικία των Μογγόλων κυβερνητών.

Ενώ ήταν έξω διαφημίζοντας τη δημόσια ομιλία του, ο Αδελφός Χένσελ βρέθηκε αντιμέτωπος ενός προβλήματος. Η ομιλία επρόκειτο να γίνη μόνο στην Αγγλική γλώσσα. Σε ποιούς λοιπόν θα έδιδε τα λίγα προγράμματα; Σκέφθηκε να τα δώση μόνο σ’ εκείνους που φορούσαν παπούτσια, αλλ’ αυτό δεν απεδείχθη αποτελεσματικό. Τελικά απεφάσισε να δοκιμάζη τους διαβάτες με λίγες Αγγλικές λέξεις και να δίνη τα προγράμματα σ’ εκείνους που απαντούσαν. Αυτό απεδείχθη πολύ ικανοποιητικό. Βρήκε μερικά ενδιαφερόμενα πρόσωπα, ιδιαίτερα ενώ εργαζόταν από σπίτι σε σπίτι μ’ έναν εντόπιο σκαπανέα αδελφό. Η ομιλία του της πρώτης εσπέρας πολύ εξετιμήθη από τους αδελφούς, και τη δεύτερη μέρα ήλθαν εβδομήντα τρεις για τη δημοσία συνάθροισι, αυτό δε ήταν το μεγαλύτερο ακροατήριο που είχαν ως τότε οι εκεί αδελφοί.

Νωρίς την Τετάρτη πρωί αεροπλάνο των Αεροπορικών Γραμμών Μπαράτ έφερε τον αδελφό Χένσελ στην Καλκούττα. Καθ’ οδόν πετούσε πάνω από την «ιερή πόλι» Μπενάρες και μπορούσε να έχη μια καλή θέα προληπτικών Ινδουιστών που έκαναν το τελετουργικό τους λούσιμο στον ποταμό Γάγγη. Στα απροκατάληπτα μάτια τα νερά εφαίνονταν θολά και μη ελκυστικά. Το βράδυ εκείνο έγινε μια ευτυχής συγκέντρωσις με πολλούς γνωστούς από το 1947, μας συνεστήθησαν δε και πολλά νέα πρόσωπα, διότι εβδομήντα πέντε άτομα είχαν κατακλύσει την Αίθουσα της Βασιλείας.

Ο Οίκος Καλλιτεχνίας, φημισμένος για τις εκθέσεις ζωγραφικής και πλεκτικής, ενοικιάσθηκε για τη δημοσία ομιλία και 205 άτομα άκουσαν να δίδεται απάντησις στο ερώτημα, «Θ’ Αντιμετωπίση Επιτυχώς η Θρησκεία την Παγκόσμια Κρίσι;» Κι εδώ πάλι υπήρχε ένα ενθαρρυντικό περιθώριο νέων ενδιαφερομένων που θ’ ανεπτύσσετο περισσότερο στο μέλλον. Ένας Μουσουλμάνος νεανίας είχε προσκληθη από έναν ιεραπόστολο στο δρόμο και ήλθε. Εξέφρασε τον φόβο του μήπως μάθη κάποιος από την οικογένειά του ότι ενδιαφέρεται για τη Χριστιανοσύνη κι έτσι προσεκλήθη να δεχθή μια προσωπική Γραφική μελέτη στην Αίθουσα της Βασιλείας. Και άλλοι ιεραπόστολοι επίσης λέγουν στους ανθρώπους να έρχωνται να τους βλέπουν εκεί για τις μελέτες των, κάνοντας μια τέτοια λαμπρή χρήσι της Αιθούσης της Βασιλείας στην Καλκούττα. Την ίδια αυτή χρήσι θα μπορούσε να ενθαρρυνθούν να κάνουν οι αδελφοί σε όλη τη γη.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΙΣ

Μερικοί σκαπανείς και άλλοι από τα βόρεια της Καλκούττας ήλθαν φέρνοντας μαζί τους ενδιαφερομένους, πολλοί από τους οποίους ήσαν άλλοτε Βουδδισταί. Ένας σκαπανεύς που εργαζόταν στη Νταρτζήλινγκ, στα σύνορα του Νεπάλ, ανέφερε ότι ήσαν εκεί εκατοντάδες αιρετικών ιεραποστόλων, οι οποίοι μπήκαν από την Κίνα λόγω του διωγμού. Η Νταρτζήλινγκ δεν είναι πολύ μεγάλη πόλις, και απορεί κανείς τι θα μπορούσαν να κάμουν εκεί τόσο πολλοί ιεραπόστολοι. Ο αδελφός εξήγησε ότι δεν κάνουν πολλά πράγματα. Μερικοί απ’ αυτούς συγκεντρώνουν μικρά παιδιά και τα διδάσκουν ύμνους, εις αντάλλαγμα δε τα παιδιά λαμβάνουν υποσχεμένες μερίδες ρύζι. Η τροφή είναι εκείνη που τα κάνει να ανταποκρίνονται, και όταν η τροφή σπανίζη στη χώρα, έρχονται περισσότερα. Εν τούτοις, τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτε για τις διδασκαλίες της Γραφής. Άλλοι ιεραπόστολοι παραθέτουν απογευματινό τσάι δωρεάν, και όταν οι άνθρωποι συγκεντρώνονται για το τσάι και ψάλλουν τα παιδιά, λαμβάνονται φωτογραφίες, τις οποίες οι ιεραπόστολοι έχουν την επιθυμία να στέλνουν στην Αμερική και αλλού για ν’ αποδείξουν τι «κατορθώνουν». Βάσει αυτών, ζητούν περισσότερα χρήματα, και κάνουν έτσι την ασχολία τους μια απάτη.

Επειδή η αλήθεια εκθέτει αυτούς τους εκβιασμούς και την υποκρισία, οι αιρετικοί αυτοί πολύ αποστρέφονται τους μάρτυρας του Ιεχωβά και την παρουσία των ιεραποστόλων των στις Ινδίες. Συχνά προσπαθούν ν’ αναγκάσουν τους ανθρώπους να απορρίψουν το άγγελμά μας απειλώντας τους με απώλεια εργασίας, νοσηλείας, ή εκπαιδεύσεως των τέκνων των. Αλλά γρήγορα διασαφηνίζεται ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι του λαού. Όταν αλλάσση η κυβέρνησις από καιρό σε καιρό και αναλαμβάνουν την αρχή οι λεγόμενοι «ειδωλολάτραι», οι ψευδοχριστιανοί ιεραπόστολοι συχνά φεύγουν και μετακομίζουν σ’ έναν τόπο όπου η ζωή είναι πιο άνετη. Επομένως, αφού δεν ζουν σύμφωνα με τις αποστολικές απαιτήσεις και δεν υφίστανται ταλαιπωρίες χάριν της διακονίας των, πρέπει να επιπέση σ’ αυτούς μια βαριά μομφή για τον τρόπο με τον οποίον η ψευδής των θρησκεία εξαπάτησε έτσι την ανθρωπότητα.—2 Κορινθίους 6:3-13.

Έτσι εφθάσαμε ως το σημείο που ο Αδελφός Χένσελ επέταξε στη Βομβάη και με συνήντησε.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΣΤΗ ΒΟΜΒΑΗ

Η κυριώτερη συνέλευσις που καθωρίσθη για τις Ινδίες, στη Βομβάη, βρήκε πολλούς από τους ενδιαφερομένους για τη Βασιλεία παρόντας στην έναρξί της, το πρωί της Δευτέρας, 14ης Ιανουαρίου. Σε μια ιδιαίτερη συνάθροισι με τους ιεραποστόλους, συζητήσαμε τα προβλήματά τους, από τα οποία ένα που προεξείχε ήταν η γλώσσα. Αφού τόσο πολλοί μιλούν Αγγλικά, οι ιεραπόστολοι έτειναν να παραμελήσουν την εκμάθησι των εντοπίων γλωσσών. Διευκρινίσθηκε έντονα ότι απεστάλησαν για να βοηθήσουν όχι μόνο τους Αγγλόφωνους, αλλά και τους ιθαγενείς κατοίκους, πράγμα που απαιτούσε την εκμάθησι της γλώσσης που ωμιλείτο από την πλειονότητα κάθε τόπου. Πιστεύω πως αυτό θα το προσέξουν τώρα.

Μεγάλη χαρά αισθάνθηκε η συνέλευσις αυτή με την παρουσίασι του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» στην Καναρέζικη γλώσσα. Μια άλλη έκπληξις ήλθε στη δημοσία ομιλία. Είχα λάβει ένα απειλητικό σημείωμα με το κομμουνιστικό σφυροδρέπανο επάνω. Ο γράφων ανεφέρετο σε μια προηγούμενη διαταραχή που είχε διακόψει μια δημοσία συνάθροισι στην Πούνα λίγους μήνες πριν. Ειδοποιήθηκε η αστυνομία, αλλά όλα πήγαν ομαλά κι ένα μεγάλο ακροατήριο 784 ατόμων άκουσε την ομιλία. Πολλοί απηύθυναν ερωτήσεις κατόπιν. Ας σημειωθή ότι σαράντα τρία άτομα παρουσιάσθησαν για βάπτισμα, και ελέχθη μια πολύ ενδιαφέρουσα πείρα σχετικά με τούτο:

Πριν από λίγον καιρό ένας από τους Καναρεζοφώνους αδελφούς της ομάδος Βομβάης, διέθεσε ένα περιοδικό σ’ έναν νέον Καναρέζον στη γωνιά του δρόμου, ο οποίος διέμενε στο οίκημα ενός κοινοτικού συλλόγου. Οι σύλλογοι είναι πολύ κοινοί στη Βομβάη. Μερικοί νέοι φεύγουν από τις κατοικίες των στα διάφορα μέρη των Ινδιών κι έρχονται στη μεγάλη πόλι για να εργασθούν, συχνά δε συνδέονται και σχηματίζουν σύλλογο, και ζουν σαν μια κοινότης, ενίοτε έως τριάντα ή σαράντα σ’ ένα σπίτι. Όταν ο αδελφός που είχε διαθέσει το περιοδικό επεσκέφθη τον ενδιαφερόμενον, αυτός απουσίαζε. Ο αδελφός έκαμε επανεπίσκεψι και τρίτη φορά. Ποτέ δεν εγκατέλειπε την επίσκεψι. Κάθε φορά που πήγαινε μιλούσε σε άλλα άτομα που ήσαν στο σπίτι. Στην τετάρτη επίσκεψι συνήντησε τον άνθρωπο που είχε πάρει αρχικά το περιοδικό. Υπεβλήθησαν και συνεζητήθησαν πολλές ερωτήσεις και ηγέρθη ενδιαφέρον. Αυτό συνεχίσθηκε τρεις μήνες περίπου, οπότε άρχισε να γίνεται μια τακτική Γραφική μελέτη μέσα σ’ αυτόν τον σύλλογο. Στην αρχή παρευρίσκοντο δύο μόνο. Με τον καιρό παρευρίσκοντο περισσότεροι στη μελέτη και μερικοί άρχισαν να παρακολουθούν συναθροίσεις στην Αίθουσα της Βασιλείας. Κατόπιν μερικοί άρχισαν ν’ ασχολούνται στην υπηρεσία. Τελικά, σ’ αυτή τη συνέλευσι είκοσι εννέα άτομα του συλλόγου αυτού εσυμβόλισαν με το εν ύδατι βάπτισμα την αφιέρωσί τους να κάμουν το θέλημα του Θεού.

Η χώρα αυτή έκαμε λαμπρή πρόοδο και μπορεί προφανώς να προβλέψη κανείς στο εξής καλύτερα ακόμη αποτελέσματα. Στο 1947, υπήρχαν μόνον 198 ευαγγελιζόμενοι στις Βρεττανικές Ινδίες. Στο 1951, παρετηρήθη ένας μέσος όρος 438 ευαγγελιζομένων, ο δε Νοέμβριος του 1951 βρήκε τις Ινδίες μ’ ένα ανώτατο όριο 514. Τώρα υπάρχουν είκοσι τρεις ιεραπόστολοι στις Ινδίες και δεκαοκτώ τοπικοί σκαπανείς. Αυτό μας άφησε μ’ ένα αίσθημα αισιοδοξίας για μια έντασι της διακηρύξεως των αγαθών νέων κατά το ερχόμενο έτος και πετάξαμε με κατεύθυνσι προς το Κάιρον της Αιγύπτου το απόγευμα και τη νύχτα της 17ης Ιανουαρίου.

Η ανήσυχη Αίγυπτος συνταράσσεται από τις λαϊκές εξεγέρσεις και τις διαδηλώσεις που κάνουν συχνά τον ξένον να μην μπορή να καταλάβη αν οι Αιγύπτιοι καταγγέλλουν τους Άγγλους, κάποια άλλη ξένη δύναμι, ή την ίδια τους κυβέρνησι. Μέσα σε μια τέτοια έντασι ήταν εκπληκτικό το ότι 354 άτομα βγήκαν και ήλθαν στη δημοσία συνάθροισι μας το Σαββατόβραδο της επισκέψεώς μας. Στο ακροατήριο δεν σημειώθηκε καμμία απολύτως διαταραχή. Μόνο όταν βγήκαμε έξω, εμάθαμε ότι μερικοί φοιτηταί είχαν φονευθή και πολλοί αστυνομικοί και άλλοι φοιτηταί είχαν τραυματισθή. Παρά ταύτα οι Αιγύπτιοι ευαγγελιζόμενοι είναι ατάραχοι και χαρούμενοι. Στο 1947 υπήρχαν μόνο εξήντα οκτώ ευαγγελιζόμενοι στις τάξεις των, τώρα υπάρχουν 229, και πολλοί παρέστη ανάγκη να μετακινηθούν για αναζήτησι εργασίας ή παρομοίους λόγους.

Όταν φύγαμε από την Αίγυπτο, πετάξαμε στην Κύπρο, την οποίαν είχαμε ήδη υπηρετήσει στο ταξίδι μας προς τ’ ανατολικά. Τώρα σταθμεύσαμε εκεί για να λάβωμε θεωρήσεις για το Ισραήλ και χαιρετηθήκαμε από αδελφούς τους οποίους είχαμε ιδεί ένα μήνα πριν. Είχαν γίνει διευθετήσεις για να δώσωμε ομιλίες στις ομάδες της Λευκωσίας και της Λεμεσού και των πέριξ. Δύο ημέρες μετά την άφιξί μας ξαναμπήκαμε στο αεροπλάνο και πετάξαμε προς τη Λύδδα στο Κράτος του Ισραήλ.

Οι πείρες μας σ’ αυτές τις χώρες της μακρινής ανατολής απεκάλυπταν πόσο ταραγμένη και ανήσυχη είναι όλη η ανθρωπότης σε ολόκληρη τη γη. Ασφαλώς οι γεμάτες από δεισιδαιμονία θρησκείες των ειδωλολατρών δεν έκαμαν τίποτε για να αφαιρέσουν την ανησυχία αυτή· το χειρότερο όμως είναι, ότι ούτε τα πολλά δόγματα του λεγομένου «Χριστιανισμού» δεν έκαμαν κάτι προς την κατεύθυνσι αυτή. Οι ισχυρισμοί των ότι παρέχουν βοήθεια δεν έχουν μόνιμες ρίζες, είναι επιφανειακοί, και τα θρησκευτικά αυτά δόγματα δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να φροντίζουν για λίγες επιφανειακές ανάγκες της στιγμής. Ολόκληρη η ψευδής θρησκεία εγκατέλειψε την ανθρωπότητα! Εν τούτοις, είμεθα ευγνώμονες διότι τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού κηρύττονται σε όλες αυτές τις ταραγμένες χώρες και ακούονται εντονώτερα κάθε χρόνο καθώς πλησιάζει ο καιρός του Αρμαγεδδώνος για το παλαιό αυτό σύστημα πραγμάτων και τα τείχη της πνευματικής φυλακής συντρίβονται, η δε απελευθερωτική κλήσις φθάνει στ’ αυτιά των δεσμίων που είναι μέσα, για να «εξέλθουν».—Ησαΐας 49:9.

Το Ιεραποστολικόν Έργον Εξαπλώνει την Ελευθερία και την Αγάπη

Η Δεκάτη Ογδόη Σειρά Αποφοίτων της Σχολής Γαλαάδ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ είκοσι έξη αιώνες ο προφήτης Ησαΐας εφανέρωσε την πεποίθησί του στο ιεραποστολικό έργον γράφοντας τα εξής λόγια: «Λέγων προς τους δεσμίους. Εξέλθετε». Ο ίδιος συγγραφεύς της Γραφής αυθόρμητα και με προθυμία διέθεσε τον εαυτό του για μια τέτοια απελευθερωτική δράσι οπουδήποτε ήταν ανάγκη, λέγοντας, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με». (Ησαΐας 49:9· 6:8) Σήμερα, στη θεαματική περιοχή των Φίνγκερ Λέηκς της Πολιτείας Νέας Υόρκης, κοντά στην Ιθάκη, η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ» στέκει σαν μια σύγχρονη μαρτυρία για την ίδια αυτή πεποίθησι. Ειδωλολατρικές χώρες που βρίσκονται σε πλήρες σκότος ως προς τους σκοπούς του αληθινού Θεού, υπηρετούνται από τους αποφοίτους της ιεραποστόλους, αλλά η δράσις καθόλου δεν περιορίζεται σ’ αυτές τις χώρες. Η αυτοδικαίωσις του «Χριστιανισμού» παρουσιάζει απλώς μεταμφιεσμένες τις ίδιες του ειδωλολατρικές πεποιθήσεις και αποκαλύπτει την πνευματική του ανάγκη.

Γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκπαιδεύουν τους ολοχρονίους διακόνους των στη Σχολή Γαλαάδ για να εκτελέσουν την εντολή του Χριστού «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». (Ματθαίος 28:19) Ποιος θα αρνηθή ότι η διάδοσις της γνώσεως του Θεού και της αγάπης γι’ αυτόν και για τον άνθρωπο είναι πάρα πολύ πρακτική στον σημερινό κόσμο που σπαράσσεται από διαμάχες; Ο σκοπός αυτός διεσαφηνίσθη κατά την τελετή της απονομής διπλωμάτων στους αποφοίτους της δεκάτης ογδόης σειράς σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ στις 10 Φεβρουαρίου 1952.

Την Κυριακή πρωί στις 9 π.μ. το μεγαλύτερο πλήθος που παρακολούθησε ποτέ μια χειμερινή εορτή απονομής διπλωμάτων στη σχολή Γαλαάδ εκάθησε σε τέσσερες διάφορες αίθουσες. Η τελετή άρχισε όταν ο υπηρέτης του αγροκτήματος και οι τέσσερες εκπαιδευταί της σχολής έδωσαν διαδοχικά τις τελικές των συμβουλές και τον αποχαιρετισμό τους. Κατόπιν ανεγνώσθησαν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από Χριστιανούς όλου του κόσμου, των οποίων οι σκέψεις ήσαν εστραμμένες προς τη Σχολή Γαλαάδ εκείνη τη μέρα. Κατόπιν ο Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρος της Σχολής και της Εταιρίας Σκοπιά, άρχισε την ομιλία του πάνω στο θέμα, «Συνεργαζόμενοι μαζί Του.»

Ο Αδελφός Νορρ μόλις είχε επιστρέψει από μια εκτεταμένη υπηρεσιακή περιοδεία στην οποία είχε συνομιλήσει με τους ιεραποστόλους της Εταιρίας σε χώρες τόσο μακρινές όσο οι Ινδίες. Ήταν πρόδηλο στους παρατηρητάς ότι επιθυμούσε να μεταδώση κάτι που ήταν κοντά στην καρδιά του, κάτι που απεκτήθη από τη στενή επαφή του με τη μεγάλη επέκτασι της αληθινής λατρείας που συνεχίζεται στον παγκόσμιο αγρό. Στην πιο οξεία ίσως και άμεση ομιλία αποφοιτήσεως που έγινε στην ιστορία της σχολής, προέβη στην ανάπτυξι της μοναδικής θέσεως του αληθινού διακόνου ως «πρέσβεως» του Χριστού για την εξυπηρέτησι των πνευματικών αναγκών των ανθρώπων καλής θελήσεως. Βάσις της ομιλίας ήταν η Δευτέρα προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, κεφάλαια πέμπτο και έκτο.

«Είχατε μια πολύ θαυμάσια ευκαιρία να μελετήσετε και να καταρτισθήτε,» είπε, «αλλά θα συνεργασθήτε μαζί Του; Θα είσθε πραγματικά πρέσβεις του Χριστού για να βοηθήσετε το πρόβατά του να φθάσουν σε ωριμότητα; Τι ρόλον πρόκειται να παίξετε σεις; Μπορεί να έχετε πολλή γνώσι, αλλ’ αν δεν εκδηλώνετε αγάπη απ’ την καρδιά σας, δεν θα είσθε χρήσιμοι στον Κύριο. Δεν θα κάμετε κανένα καλό για τους ειλικρινείς ανθρώπους σ’ αυτές τις άλλες χώρες.»

Συνέχισε, δείχνοντας πώς περισσότερη γνώσις μπορεί κακώς να φέρη υπερηφάνεια. «Μεγάλη ευθύνη είναι επάνω σας. Πολύ, πολύ περισσότερα θ’ αναμένωνται από σας από μέρους των αδελφών σας στον αγρό. Θα αναλάβετε την ηγεσία στην εκδήλωσι αγάπης;» Είναι λυπηρό ότι μερικοί ιεραπόστολοι απόφοιτοι δεν έχουν αγάπη, έγινε δε μια αντιπαραβολή μεταξύ αυτών και των πολλών που έχουν, η οποία έδειξε ότι είναι δυνατόν η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, ή η ψυχρότης, η αναίσθητη αδιαφορία, να εισχωρήσουν και να κάμουν έναν να βλάψη μάλλον παρά να βοηθήση τα πρόβατα του Κυρίου.

Με μια έντονη έκκλησι προς όλους τους παρόντας να μελετήσουν προσεκτικά την επιστολή του αποστόλου, ιδιαίτερα το έκτο κεφάλαιο, ο ομιλητής περιέγραψε είκοσι οκτώ σημεία που παρατίθενται από τον απόστολον ως ουσιώδη για ν’ αποδείξουν ότι είναι κανείς πραγματικός, ώριμος διάκονος του Χριστού. Τελικά, συνώψισε την ουσία της ομιλίας του διαβάζοντας την ακόλουθη σύντομη προσωπική σημείωσι, η οποία βρισκόταν μέσα σ’ ένα φάκελλο που δόθηκε σε κάθε απόφοιτον:

«ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΤΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΟΓΔΟΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΏΝ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΑΛΑΑΔ:

«Σήμερα θεωρείσθε ότι έχετε τα προσόντα ν’ ασχοληθήτε σε εκπαιδευτικό έργον και ν’ αφιερώσετε τις προσπάθειες σας για τη μόνιμη ειρήνη μεταξύ όλων των λαών που αγαπούν δικαιοσύνη. Πολλά αναμένονται από σας εκ μέρους των αδελφών σας παντού. Αυτοί πιστεύουν ότι τώρα, που ετελειώσατε τις σπουδές σας στη Σχολή Γαλαάδ, είσθε ώριμοι. Οι αδελφοί σας αναμένουν να δώσετε ένα κατάλληλο παράδειγμα με λόγους και έργα. Έχετε τη γνώσι. Είχατε την ευκαιρία ν’ ανακαινίσετε σημαντικά τη διάνοιά σας στη διάρκεια των πενταμήνων σπουδών.

»Θα έχη αυτή η εκπαίδευσις αντανάκλασι στις καθημερινές σας πράξεις; Θα δείξετε αγάπη και υπομονή στους αδελφούς σας; Θα είσθε μακρόθυμοι στο να βοηθήτε τα νήπια της αληθείας ν’ αυξάνουν; Με λίγα λόγια, Θα δείξετε την ωριμότητά σας στην οργάνωσι του Κυρίου; ‘Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού’.

»Ποτέ, ούτε για μια στιγμή, μη χειρίζεαθε ελαφρά κανένα μελλοντικό διορισμό στην οργάνωσι του Κυρίου. Πολλά αναμένουν από σας οι αδελφοί σας σε όλα τα μέρη του κόσμου. Μην τους απογοητεύσετε. Δείξτε πραγματική αφοσίωσι και ειλικρινή αγάπη σε όλους τους αδελφούς σας· και πέστε σ’ εκείνους που είναι ακόμη δέσμιοι, ‘Εξέλθετε’.

»Εδώ είναι ένα μικρό δώρο που θα σας βοηθήση να κάμετε το ξεκίνημά σας τώρα που εγκαταλείπετε τη σχολή. Χρησιμοποιήστε το με σύνεσι για να παραμείνετε στο έργον. Κανονίστε τις υποθέσεις σας για να μένετε πραγματικά ενασχολημένοι στην κήρυξι του ευαγγελίου. Γι’ αυτό και προσευχόμεθα για σας. Αγαπούμε τους αδελφούς μας σε όλο τον κόσμο και θέλομε να συμμετέχετε σ’ αυτή την αγάπη και να τους βοηθήτε. Σας συνοδεύουν οι καλύτερές μας ευχές.

ΒΙΒΛΙΚΗ ΚΑΙ ΦΥΛΛΑΔΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΚΟΠΙΑ

Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρος.»

10 Φεβρουαρίου 1952

Ως εκείνο το πρωί οι σπουδασταί δεν ήξεραν πού θα εστέλλοντο. Φαντασθήτε, λοιπόν, τη συγκίνησι καθώς τους εφώναζε ο Αδελφός Νορρ κατά ομάδας τόπου ιεραποστολικού διορισμού και ανήγγελλε πού επρόκειτο να πάη η καθεμιά απ’ αυτές! Ενενήντα πέντε από τους ενενήντα εννέα αποφοίτους έλαβαν διπλώματα εξαιρέτου αξίας και όλοι έλαβαν διορισμούς που θα τους φέρουν σε είκοσι πέντε χώρες. Η σειρά αυτή αποφοίτων θα βοηθήση στην απελευθέρωσι των πνευματικών αιχμαλώτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Κουεμπέκ, στα νησιά Μπαχάμας, στην Κεντρώα και Νότιο Αμερική, σε μέρη της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής, στις Ινδίες και στην Αφρική.

Λίγο πριν από το τέλος της τελετής, ένα μέλος της τάξεως παρουσίασε ένα ψήφισμα στο οποίον οι σπουδασταί ανεγνώριζαν τις νέες των ευθύνες και ηύχοντο να ζήσουν ανάλογα μ’ αυτές όσο καλύτερα μπορούσαν. Αυτό εδημιούργησε ανταπόκρισι στο μεγάλο ακροατήριο. Μια τελική προσευχή ετερμάτισε την επίσημη τελετή και έδωσε διέξοδο στον συγκρατημένον ενθουσιασμό του εγκάρδια διατεθειμένου πλήθους. Μελλοντικές προβλέψεις ήσαν το αντικείμενον των συνομιλιών στο υπόλοιπο της ημέρας. Είναι μεγάλη απόστασις από το ειρηνικό γήπεδο της Σχολής Γαλαάδ ως τον τόπο της προσεχούς των νέας δραστηριότητος. Εν τούτοις, η δεκάτη ογδόη σειρά αποφοίτων ξεκινά καλά εφοδιασμένη για το έργον της να πη στους προθύμους ακροατάς πολλών χωρών, «Εξέλθετε».

Παγκόσμιος Συνέλευσις 1953

Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έχει την ευχαρίστησι ν’ αναγγείλη ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν παγκόσμια συνέλευσι το θέρος του 1953 στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης. Όλοι οι απανταχού μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν υπ’ όψιν αυτή τη συνέλευσι και θα παρακαλέσουν τον Ιεχωβά να ευλογήση όλες τις διευθετήσεις και όλα όσα πρόκειται να γίνουν εκεί, ώστε η συνέλευσις να συντελέση στην τιμή και στον αίνο του. Οι δούλοι του Θεού στη γη πρέπει ν’ αρχίσουν τώρα να φροντίζουν για τις διακοπές των κατά το θέρος του 1953. Οι ακριβείς ημερομηνίες της συνελεύσεως θ’ αναγγελθούν σ’ ένα προσεχές τεύχος, αλλά μπορεί να λεχθή τώρα ότι η συνέλευσις θα γίνη περί τα τέλη Ιουλίου ή αρχάς Αυγούστου. Όλα τα άτομα που αγαπούν δικαιοσύνη και επιθυμούν να λατρεύσουν τον Ύψιστον Ιεχωβά είναι ευπρόσδεκτα.

Ελπίζεται ότι αντιπρόσωποι από πλείστα τμήματα της Εταιρίας θα είναι παρόντες. Ιεραπόστολοι από τα μακρινά εδάφη της δράσεώς των θα είναι εκεί για να κάμουν εκθέσεις. Μάρτυρες που είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά και σε άλλες παρακείμενες χώρες θα έλθουν κατά μεγάλες μάζες. Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Κυρίου αυτή θα είναι η πιο μεγάλη συνέλευσις που έγινε ποτέ από Χριστιανούς που προάγουν την αληθινή λατρεία.

Όλοι όσοι διαμένουν σε υπερπόντιες χώρες πρέπει να επικοινωνήσουν με τα κατά τόπους τμήματα αν σκοπεύουν να παρευρεθούν στη συνέλευσι. Τα τμήματα θα είναι σε θέσι να πληροφορήσουν ποιο μπορεί να είναι το καλύτερο διαθέσιμο μέσον μεταφοράς και θα σας πουν πώς θα ενεργήσετε για τη θεώρησι των διαβατηρίων σας ή για να εκπληρώσετε άλλες μεταναστευτικές απαιτήσεις. Μπορεί να είναι δυνατόν για πολλούς που θα έλθουν από άλλες χώρες να διευθετήσουν ομαδικό ταξίδι για τη Νέα Υόρκη.

Οι ταραχώδεις συνθήκες του κόσμου δεν πρέπει να εμποδίσουν άτομα από του να φροντίσουν να παρευρεθούν στη συνέλευσι. Εμπιστευθήτε στον Κύριο. Αυτός γνωρίζει πότε θα έλθη η μάχη του Αρμαγεδδώνος και δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχούμε εμείς για την ανώμαλη κατάστασι του κόσμου. Εμείς γνωρίζομε τη σημασία της και πού αυτή οδηγεί. Ο Ιεχωβά είναι μαζί μας. Μην αφήνετε λοιπόν τους ταραχώδεις καιρούς του κόσμου να σας σταματήσουν από του να φροντίσετε να λάβετε τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Ιεχωβά για τον λαό του σ’ αυτή τη συνέλευσι. Για πολλούς αυτό θα σημαίνη εβδομάδες ή και μήνες ταξιδιού· για άλλους λίγες μέρες μόνο. Αλλ’ άσχετα με αυτό, πρέπει να φροντίσετε τώρα, ένα έτος πριν, όχι μόνο για σας αλλά και για την Εταιρία. Με τη χάρι του Ιεχωβά ελπίζομε να κάμωμε αυτή τη συνέλευσι την καλύτερη από όσες έγιναν έως τώρα.