οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:3-5.

 5. Πώς οι υποσχέσεις των πολιτικών αποδεικνύονται αντίθετες με τις υποσχέσεις του Θεού;

⁵ Με λύπη τους οι άνθρωποι είδαν ότι οι φιλόδοξες υποσχέσεις των ψηφοθηρών πολιτικών τους ήσαν απατηλές, μάταιες, υπερβολικές, απραγματοποίητες και ανάξιες εμπιστοσύνης. Σε οξεία αντίθεσι προς αυτές οι υποσχέσεις του Δημιουργού για «νέους ουρανούς και νέαν γην» θα αποδειχθούν πιστές και αληθινές. Μπορούμε να αναμένωμε όσα αυτός υποσχέθηκε χωρίς καμμιά πιθανότητα ν’ απογοητευθούμε.

ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΕΑ

6, 7. Τι πιστεύουν πολλοί άνθρωποι από θρησκευτική άποψι για την παλαιά τάξι, και ποιο βιβλίο καθώς και τον Συγγραφέα του αγνοούν;

⁶ Χιλιάδες χρόνια ως τώρα επεκράτησε στη γη η παλαιά τάξις. Αυτό υπήρξε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να την αηδιάσουν οι άνθρωποι και να κουρασθούν απ’ αυτήν. Αναρίθμητα εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν θρησκευτικώς ότι η παλαιά τάξις είναι η μοίρα του ανθρώπου, το αμετάβλητον πεπρωμένο του. Υποτάσσονται σ’ αυτήν με απελπισία και απόγνωσι. Αυτοί οι θρησκευόμενοι δεν γνωρίζουν την Αγία Γραφή. Δεν γνωρίζουν τον θείο Συγγραφέα της Βίβλου. Εκπληκτικό να το λέμε, πολλοί δεν γνωρίζουν ούτε το όνομά του. Γνωρίζουν τα προσωπικά ονόματα των μη Γραφικών θεών τους οποίους διδάχθηκαν να λατρεύουν, αλλ’ όχι και το προσωπικό όνομα του Θεού της Αγίας Γραφής. Ωστόσο, το όνομά Του υπάρχει σ’ αυτό το Βιβλίο. Για να το βρουν, μπορούν απλώς να λάβουν την πιο δημοφιλή Αγγλική μετάφρασι της. Αγίας Γραφής, την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι, που είχε εγκριθή από τον βασιλέα Ιάκωβον Α΄ της Μεγάλης Βρεταννίας να διαβάζεται σε όλες τις εκκλησίες της χώρας, και να γυρίσουν στην Έξοδο, το δεύτερο βιβλίο της Αγίας Γραφής, κεφάλαιον έκτον, εδάφια δύο και τρία. Εκεί θα διαβάσουν τα εξής:

⁷ «Ο Θεός ελάλησεν έτι προς τον Μωυσήν, και είπε προς αυτόν, Εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ· και εφάνην εις τον Αβραάμ, εις τον Ισαάκ, και εις τον Ιακώβ με το όνομα, Θεός Παντοκράτωρ· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου ΙΕΧΩΒΑ.»

8, 9. Ποιο είναι το όνομα του «Υψίστου επί πάσαν την γην,» και πώς και γιατί μπορούμε να χρησιμοποιούμε το προσωπικό του όνομα;

⁸ Αν αυτή η μία περίπτωσις του θείου ονόματος στο αντίτυπο της Αγίας Γραφής των δεν τους είναι αρκετή, μπορούν να γυρίσουν στον Ψαλμό ογδοηκοστό τρίτο, εδάφιον 18, κι εκεί θα διαβάσουν τα εξής: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Μπορούν επίσης να κοιτάξουν στο βιβλίο του Ησαΐα 12:2 και 26:4 στην ίδια μετάφρασι.

⁹ Το προσωπικό λοιπόν όνομα Εκείνου που είναι ο Θεός και «Ύψιστος επί πάσαν την γην» είναι Ιεχωβά. Στις πρωτότυπες Εβραϊκές Γραφές, που λέγονται γενικά Παλαιά Διαθήκη, το προσωπικό αυτό Θείο όνομα συναντάται περίπου επτά χιλιάδες φορές και γράφεται με τέσσερα Εβραϊκά σύμφωνα. Επειδή το προσωπικό όνομα του Θεού χρησιμοποιείται πολύ συχνά στα συγγράμματα της Αγίας Γραφής, εξουσιοδοτούμεθα σήμερα να χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα, μόνο με έναν ευλαβικό τρόπο, χωρίς να το λαμβάνωμε επί ματαίω. Έτσι μπορούμε να προσδιορίσωμε τον Θεόν που εννοούμε, τον Θεό της Αγίας Γραφής. Το προσωπικό του όνομα διαφέρει από το όνομα του αγαπητού του Υιού, του Ιησού, του οποίου το όνομα σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία.»

10. (α) Τι εσήμαινε για την παλαιά τάξι πραγμάτων η θεία υπόσχεσις για νέους ουρανούς και νέα γη; (β) Τι ενεθάρρυνε ο Πέτρος τους αναγνώστας του να κάμουν, αν και δεν ανέμεναν να ζήσουν ως την έναρξι των υποσχεμένων νέων πραγμάτων;

¹⁰ Ο Ουράνιος Πατήρ, ο Ιεχωβά, είναι εκείνος που υποσχέθηκε τη Νέα Τάξι, η οποία αποτελείται από τους νέους ουρανούς και τη νέα γη. Όταν ανέφερε τους νέους ουρανούς και τη νέα γη, εννοούσε ότι η παλαιά τάξις, η οποία ποτέ δεν προήλθε από τον Ιεχωβά Θεό, ήταν καταδικασμένη να παρέλθη. Δεν είναι αυτό αγαθά νέα; (Παράβαλε με εδάφιον Εβραίους 8:13.) Αφότου δόθηκε η θεία υπόσχεσις, άτομα με αληθινή πίστι σ’ Εκείνον που έδωσε την υπόσχεσι περίμεναν με ανυπομονησία να φέρη αυτή τη νέα τάξι. Ο απόστολος Πέτρος και οι εκκλησίες των Χριστιανών στους οποίους έγραψε την επιστολή του ήσαν μεταξύ εκείνων που απέβλεπαν πέρα από το παρόν και ανέμεναν με εμπιστοσύνη την ίδρυσι των δικαίων νέων ‘ουρανών’ που θ’ αποτελούσαν την κυβέρνησι και της δικαίας νέας ‘γης’ που θα ήταν η κοινωνία των ανθρώπων. Εξ αιτίας των όσων είχε πει ο Διδάσκαλος του Πέτρου, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Πέτρος δεν ανέμενε να ζήση για να ιδή αυτή την ευλογητή μέρα στη γη. (Ιωάν. 21:18, 19· 2 Πέτρ. 1:13-15) Ενεθάρρυνε, όμως τους αναγνώστας του να αναμένουν την έναρξι της δικαίας νέας τάξεως. Η θεόπνευστη ενθάρρυνσις του Πέτρου εφαρμόζεται σ’ εμάς τώρα, δεκαεννέα αιώνας ύστερα από τότε.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΠΡΩΤΑ

11. Τι πρέπει ν’ απομακρυνθή πρώτα από τη γη, και πώς κατεδείχθη ότι αυτό δεν είναι πολύ μεγάλο έργο για τον Δημιουργό;

¹¹ Πρώτα, όμως, πρέπει να αναμένωμε το τέλος της ασεβούς παλαιάς τάξεως. Λίγον καιρό μετά τον παγκόσμιο κατακλυσμό που κατεπόντισε τη γη στις ημέρες του προφήτου Νώε, πριν από 4.300 χρόνια και πλέον, εγκαταστάθηκε μια ασεβής παλαιά τάξις στη γη. Αυτή, λοιπόν, δεν προτίθεται να παραιτηθή εύκολα, χωρίς μάχη. Μάχη εναντίον τίνος; Φυσικά εναντίον του Δημιουργού της Νέας Τάξεως, του Δημιουργού των ‘νέων ουρανών’ και της ‘νέας γης.’ Αλλά το ξερρίζωμα της παλαιάς τάξεως δεν είναι πολύ μεγάλο έργο για να το αναλάβη ο Παντοδύναμος Θεός. Στις ημέρες του Νώε ο Θεός κατέδειξε την ικανότητά του να καταστρέψη έναν ολόκληρο κόσμο μ’ ένα πλήγμα, με μια ‘θεία ενέργεια’ που δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Πολύν καιρό πριν από τότε, στη δεύτερη μέρα της δημιουργικής Του εβδομάδος, ο Θεός έκαμε ένα διαχωρισμό των υδάτων ώστε μεγάλες ποσότητες ύδατος αιωρούντο στο διάστημα ολόγυρα στη γήινη σφαίρα, μ’ ένα ατμοσφαιρικό στερέωμα στο ενδιάμεσον. (Γεν. 1:6-8) Στον ωρισμένο του καιρό έκαμε να πέσουν στη γη αυτά τα αιωρούμενα νερά. Αυτό προκάλεσε ένα παγκόσμιο κατακλυσμό που έπνιξε όλον τον ανθρώπινο πληθυσμό της γης εκτός από τις οκτώ ανθρώπινες ψυχές που ήσαν μέσα στην κιβωτό του Νώε.—1 Πέτρ. 3:20.

12. Πόσον καιρό τουλάχιστον έδειξε ο Θεός υπομονή στο να φέρη τον κατακλυσμό, και τι κατέστρεψε ο κατακλυσμός:

¹² Ο παγκόσμιος εκείνος κατακλυσμός ήταν τιμωρία από τον Ιεχωβά Θεό. Υπομονητικά συγκρατήθηκε 120 τουλάχιστον χρόνια από το να επιβάλη αυτή την τιμωρία. (Γέν. 6:1-3) Ο απόστολος Πέτρος ιδιαίτερα ετόνισε αυτό το γεγονός, όταν έγραψε: «Και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.» Το ότι αυτό εσήμαινε παγκόσμια καταστροφή, τονίζεται και πάλι από τον απόστολο Πέτρο ο οποίος προσθέτει: «Δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.»—2 Πέτρ. 2:5· 3:6.

13. Πώς παραβάλλονται ο ‘παλαιός κόσμος’ και ο παρών ‘κόσμος’ ή η ανθρώπινη κοινωνία, όταν ληφθή υπ’ όψιν η θεία μακροθυμία;

¹³ Έτσι, ο ‘παλαιός κόσμος,’ η πρώτη ανθρώπινη κοινωνία, διήρκεσε περίπου 1.656 χρόνια μετά τη δημιουργία του ανθρώπου. Όσο γι’ αυτόν τον παρόντα «κόσμον,» ή ανθρώπινη κοινωνία, η θεία υπομονή διήρκεσε πολύ περισσότερο, περίπου σαράντα δύο αιώνες, δηλαδή από τον καιρό που με ‘θεία ενέργεια’ επήλθε σύγχυσις στη γλώσσα των οικοδόμων του πύργου της Βαβέλ. (Γέν. 10:8-10· 11:1-9) Ο ‘παλαιός κόσμος’ των ημερών του Νώε θάφτηκε σ’ έναν υγρό τάφο, διότι ήταν ‘ασεβής.’ Είχε γεμίσει τη γη με βία. Όχι μόνον δεν έκαμε τη γη παράδεισο, αλλά την κατέστρεφε, και «επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης.» (Γέν. 6:5-9, 12, 13) Ο κόσμος εκείνος ήταν άξιος καταστροφής.

14. Γιατί ο Νώε και η οικογένειά του θεωρήθηκαν άξιοι να επιζήσουν από τον κατακλυσμό;

¹⁴ Γιατί, λοιπόν, ο Νώε και η οικογένειά του θεωρήθηκαν άξιοι να διαφυλαχθούν στη διάρκεια του κατακλυσμού και να εισέλθουν στη μετακατακλυσμιαία περίοδο; Διότι ο Νώε ωδήγησε την οικογένειά του να ‘περιπατή με τον αληθινό Θεό,’ όχι με τον ασεβή κόσμο. Ο Θεός είδε ότι ο Νώε ήταν δίκαιος, «τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού.» Ήταν «κήρυξ δικαιοσύνης.» Είχε υποδειγματική πίστι στον Θεό. Γι’ αυτό υπήκουσε και κατεσκεύασε την κιβωτό για τη διαφύλαξι της ζωής της οικογενείας του.—Γέν. 6:9 έως 7:1· Εβρ. 11:7.

15, 16. (α) Ποιο μάθημα πρέπει να μάθωμε εδώ που εφαρμόζεται στο παρόν; (β) Πώς ο Ιησούς προείπε το τέλος ενός κόσμου σε παγκόσμια κλίμακα;

¹⁵ Ας μη χάσωμε το μάθημα που εκτίθεται εδώ: Είναι δυνατό για τον Ιεχωβά να τερματίση έναν ολόκληρο κόσμο κακής ανθρώπινης κοινωνίας και, μάλιστα, να διαφυλάξη επιδοκιμασμένους ανθρώπους από το τέλος ενός τέτοιου κόσμου. (2 Πέτρ. 2:9, 10) Το τέλος ενός κόσμου που θα είναι επίσης παγκόσμιο σε έκτασι είναι σήμερα ενώπιόν μας. Ο Υιός του Θεού, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, το προείπε αυτό, λέγοντας:

¹⁶ «Καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. . . . Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.»—Λουκ. 17:26-30· Ματθ. 24:37-39.

17, 18. Γιατί ο ‘παλαιός κόσμος’ δεν επρόσεξε τη θεία προειδοποίησι μέσω του Νώε, και πότε αποκαλύφθηκε η θεία κρίσις;

¹⁷ Στο έτος 2370 π.Χ. οι ασεβείς δεν πίστευαν την απόδειξι που ήταν εμπρός στα μάτια τους ότι το τέλος του ‘παλαιού κόσμου’ των πλησίαζε. Φαινόταν σ’ εκείνους απίθανο, και μάλιστα αδύνατο! Ο Νώε τους προειδοποιούσε για ένα φυσικό φαινόμενο που ήταν πάρα πολύ μεγάλο για να το πιστέψουν. Γιατί λοιπόν να ανησυχούν;

¹⁸ Η ζωή ως τότε συνεχιζόταν κανονικά γι’ αυτούς, με το να τρώγουν, να πίνουν και να νυμφεύωνται για να παραγάγουν την επόμενη γενεά. Δεν έλαβαν υπ’ όψι ότι θα ερχόταν κάποια μέρα που έπρεπε να λογαριασθούν με τον Θεό για όλη τους την κακία και τη βία με την οποία είχαν γεμίσει τη γη, για τον τρόπο με τον οποίον κατέστρεφαν τη γη, και για την ιδιοτελή πορεία τους επάνω στη γη. Όταν ο Νώε τελείωσε την κιβωτό και εισήγαγε σ’ αυτήν τα βασικά είδη των πτηνών και των ζώων, εκείνοι δεν έδωσαν καμμιά σημασία στην προειδοποίησι του Νώε. Έδειξαν πλήρη ελλειψι πίστεως. Ήσαν λοιπόν καταδικασμένοι στα όμματα του Θεού, σε αντίθεσι με την πιστή πορεία του Νώε που υπεστηρίζετο από έργα. Τελικά, έφθασε η δεκάτη εβδόμη μέρα του δευτέρου σεληνιακού μηνός (πιθανώς του Βουλ, που σημαίνει «βροχή») του έτους 2370 π.Χ. Τότε αποκαλύφθηκε η καταστρεπτική κρίσις από τον Θεόν του Νώε σ’ εκείνον «τον κόσμον των ασεβών.»—Γεν. 7:11-17· 2 Πέτρ. 2:5.

19. Αν επιθυμούμε να είμεθα σαν τον Νώε και να επιζήσωμε από το τέλος ενός κόσμου, τι περισσότερο απαιτείται από το να θέλωμε απλώς να διαφύγωμε την καταστροφή μαζί μ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων;

¹⁹ Επιθυμούμε εμείς σήμερα να είμεθα σαν τον Νώε και την οικογένειά του για να επιζήσωμε από το τέλος ενός κόσμου και να εισέλθωμε στην δίκαιη νέα τάξι του Θεού, για ν’ απολαύσωμε τους ‘νέους ουρανούς και τη νέα γη’; Για να θεωρηθούμε άξιοι αυτού του προνομίου, απαιτείται περισσότερο από το να θέλωμε απλώς να διαφύγωμε την καταστροφή του «παρόντος πονηρού αιώνος.» (Γαλ. 1:4) Πρέπει να ομοιάσωμε στην οικογένεια του Νώε, του ‘κήρυκος της δικαιοσύνης,’ όπως ζούσε στις ημέρες πριν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό. Ο Νώε έπρεπε να κάνη έργα πίστεως εκτός από το να κηρύττη τη δικαιοσύνη και να διασαλπίζη την προειδοποίησι για την παγκόσμια καταστροφή. Μήπως πρέπει να αναμένονται λιγώτερα από μας, οι οποίοι τώρα ζούμε στην ‘συντέλεια του αιώνος,’ σύμφωνα με την προφητική περιγραφή του Ιησού της σημαντικής περιόδου την οποίαν περνούμε από το έτος 1914 μ.Χ.; Όχι, βέβαια, αν το σύγχρονο αντίτυπο ταιριάζη με τον αρχαίο τύπο των ημερών του Νώε.—Ματθ. 24:3-39.

20. Τι επιχείρημα χρησιμοποιεί ο Πέτρος εν σχέσει με την ικανότητα του Θεού να ενεργή απέναντι των δικαίων και των αδίκων, για να μας υπενθυμίση τι να κάμωμε:

²⁰ Εκείνο που είναι ανάγκη να κάμωμε είναι ακριβώς αυτό που ο απόστολος Πέτρος υπενθυμίζει στους αναγνώστας της δευτέρας επιστολής του προς τους Χριστιανούς πιστούς. Ο Πέτρος, χρησιμοποιώντας ένα επιχείρημα για την εκτέλεσι θείας κρίσεως στους πονηρούς αγγέλους και ανθρώπους, γράφει τα εξής: «Εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· . . . Εξεύρει ο Κύριος να ελευθερώνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως, δια να κολάζωνται· μάλιστα δε τους οπίσω της σαρκός ακολουθούντας με επιθυμίαν ακαθαρσίας, και καταφρονούντας την εξουσίαν.»—2 Πέτρ. 2:5-10.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΔΕΝ ΒΡΑΔΥΝΕΙ

21. Γιατί αυτή η γενεά νομίζει ότι η καταστροφή της δεν πρόκειται να γίνη και ότι βραδύνει η εκτέλεσις της θείας κρίσεως;

²¹ Προς το τέλος διακοσίων ετών μετά τον κατακλυσμό του Νώε, οι απόγονοι του Νώε γενικά άρχισαν να λησμονούν τη θεία παγκόσμια εκτέλεσι κρίσεως εναντίον των ασεβών. Ίδρυσαν τότε μια ανθρώπινη κοινωνία στασιάζοντας εναντίον του Ιεχωβά Θεού ως του Παγκοσμίου Κυριάρχου. Η φημισμένη πόλις που ωνομαζόταν Βαβέλ (ή Βαβυλών) έγινε σύμβολο αυτής της ανθρώπινης κοινωνίας που περιφρονεί τον Θεό. (Γέν. 10:8-10) Αυτό έγινε πριν από χιλιάδες χρόνια. Έτσι αυτός ο κόσμος που αγνοεί τον Υπέρτατο Κριτή, και απορρίπτει τον κατακλυσμό που έγινε στον «παλαιόν κόσμον,» επετράπη να ζήση πολύν καιρό ως τώρα. Πέρασε πολύς καιρός, ακόμη και αν μετρηθή από την ίδρυσι του Χριστιανικού κόσμου στις ημέρες του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου, τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Επίσης, στη δική μας γενεά, πέρασαν ήδη εξήντα ένα χρόνια από την έναρξι του ‘εσχάτου καιρού’ στο έτος 1914 μ.Χ. (Δαν. 12:1-4) Συνεπώς, οι υποκριτικοί θρησκευόμενοι του Χριστιανικού κόσμου μπορεί να έχουν την τάσι να νομίζουν ότι βραδύνει η εκτέλεσις της θείας κρίσεως και ότι η καταστροφή των δεν πρόκειται να γίνη. Νομίζουν ότι, παρά τη θρησκευτική τους υποκρισία σχετικά με τον Θεόν και την Αγία Γραφή, ο Θεός δεν θα επαναλάβη την καταστροφή ενός ολοκλήρου κόσμου στασιαστικών ανθρώπων.

22. Σύμφωνα με ποια παραδείγματα απέναντι ασεβών ανθρώπων του παρελθόντος, δεν θα φεισθή ο Θεός τον σημερινό κόσμο;

²² Σήμερα, το συνετό πράγμα που πρέπει να κάμωμε είναι να πάρωμε στα σοβαρά τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Πέτρου, όταν έγραψε: «Των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει.» (2 Πέτρ. 2:3) Σύμφωνα με όλες τις αποδείξεις που εξετάζονται κάτω από το φως των θεοπνεύστων Γραφών, η ώρα είναι πολύ προχωρημένη. Η ανεκτική μακροθυμία του Θεού φθάνει σε λίγο στα όριά της. Όσο βέβαιο είναι ότι αυτός δεν εφείσθη αγγέλους που απείθησαν στα χρόνια που προηγήθηκαν του κατακλυσμού, όσο βέβαιο είναι ότι δεν εφείσθη τον υλιστικό κόσμο των ασεβών στις ημέρες του Νώε, και όσο βέβαιο είναι ότι δεν εφείσθη τις ανήθικες πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων στις ημέρες του Αβραάμ και του ανεψιού του Λωτ, τόσο ακριβώς βέβαιο είναι, ότι αυτός ο Θεός των αναλλοίωτων κανόνων της δικαιοσύνης δεν θα φεισθή τον σημερινό κόσμο των απίστων και εγωκεντρικών ανθρώπων.

23, 24. (α) Γιατί δεν πρέπει, να συμπεράνωμε ότι ο Θεός δεν έχει ακριβή χρόνο για να εκτελέση την απόφασί του; (β) Τι επέτρεψε η μακροθυμία του Θεού στις ημέρες του Νώε;

²³ Επειδή δεν ελέχθη σ’ αυτόν τον κόσμο μέσα στη Γραφή η ακριβής ημέρα και ώρα του ‘Κριτού πάσης της γης’ να εκτελέση την απόφασί του να καταστρέψη αυτό το σύστημα πραγμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ορίσει τον ακριβή Του χρόνο.—Γεν. 18:25.

²⁴ Δεν πρόκειται για μια περίπτωσι νομικών υποθέσεων που κινούνται πολύ αργά για την απόδοσι δικαιοσύνης όπως γίνεται στα σύγχρονα δικαστήρια. Δεν κοιμάται ο Θεός επάνω στη δικαστική έδρα ούτε κοιμάται βαθειά ώστε να μη καταστρέψη το ‘παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων.’ (Γαλ. 1:4, ΜΝΚ) Ο ωρισμένος προς τούτο καιρός του δεν ετέθη σε μια προγενέστερη χρονολογία, διότι υπήρξε «μακρόθυμος.» (Έξοδ. 34:6) Μπορούμε να είμεθα όλοι ευτυχείς σήμερα, επειδή ο Θεός χρονολογεί τα γεγονότα με αυτόν τον τρόπο! Γιατί; Για τον σοβαρό λόγο που επέτρεψε να σωθούμε. Είναι όπως στις ημέρες του Νώε, όταν ο Θεός επέτρεψε να περάσουν 120 χρόνια ως τον κατακλυσμό, πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στον Νώε και τη σύζυγό του ν’ αποκτήσουν τρεις γυιους και αυτοί να μεγαλώσουν και να νυμφευθούν τρεις κόρες και κατόπιν και οι οκτώ να εργασθούν για την κατασκευή της κιβωτού και να φέρουν τα ζώα μέσα σ’ αυτήν για να σωθούν.—Γεν. 6:3 έως 7:10· Ψαλμ. 103:8.

25. Πώς οι άνθρωποι της παλαιάς τάξεως και εκείνοι που επιθυμούν τη νέα τάξι επωφελούνται από τη μακροθυμία του Θεού;

²⁵ Ο σημερινός ασεβής κόσμος επωφελείται από τη μακροθυμία του Θεού για ν’ απολαύση όσο μπορεί περισσότερο τις ιδιοτελείς τέρψεις του στη διεφθαρμένη παλαιά τάξι. Εκείνοι που ποθούν τη δίκαιη νέα τάξι επωφελούνται από τη ‘μακροθυμία’ Του για να μετανοήσουν από τα θανατηφόρα έργα τους και ν’ αποδειχθούν άξιοι σωτηρίας στη νέα Του τάξι. Λαμβάνουν την άποψι που εκθέτει ο απόστολος Πέτρος με αυτά τα λόγια: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.»—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ.

26, 27. (α) Με τι σχετίζεται η μετάνοια που αναφέρεται εδώ; (β) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι αυτού του είδους την μετάνοια είχε υπ’ όψι;

²⁶ Ήλθαμε εμείς σε μετάνοια; Θέτοντας αυτό το ερώτημα, δεν εννοούμε τη συνήθη μετάνοια που γίνεται για ένα σφάλμα, όπως όταν ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ έναν κατ’ επανάληψιν παραβάτη, λέγοντας: «Και εάν επτάκις της ημέρας αμαρτήση εις σε και επτάκις της ημέρας επιστρέψη προς σε, λέγων, Μετανοώ, θέλεις συγχωρήσει αυτόν.» (Λουκ. 17:4) Μάλλον, η μετάνοια που αναφέρεται στην επιστολή 2 Πέτρου 3:9 σχετίζεται με την πορεία ενεργείας ενός ατόμου σε σχέσι με τη βασιλεία του Θεού, την κυβέρνησι στην οποία ο Ιησούς Χριστός είναι διωρισμένος βασιλεύς όλης της ανθρωπότητος.

²⁷ Μια τέτοια μετάνοια σχετικά με την ουράνια Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είχε υπ’ όψιν ο Ιησούς, σύμφωνα με όσα αναγράφονται στον Ματθαίο 4:17, όπου διαβάζομε τα εξής: «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Βλέπε επίσης Μάρκον 1:14, 15· Ματθαίον 3:1, 2.) Σύμφωνα με αυτή την αναγραφή σχετικά με τη μετάνοια, διαβάζομε ότι ο Ιησούς Χριστός απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του ανά δύο να κηρύξουν, όπως και ο ίδιος έκαμε, «ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» «Και εξελθόντες εκήρυττον να μετανοήσωσι.»—Ματθ. 10:1-15· Μάρκ. 6:7-12.

28. Πώς ο Πέτρος και ο Παύλος ετόνισαν το επείγον της μετανοίας εν σχέσει με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού;

²⁸ Τότε ήταν επείγον να μετανοήση ο Ιουδαϊκός λαός εν σχέσει με τη Μεσσιανική βασιλεία. Γι’ αυτό ο Ιησούς τους είπε: «Εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή.» (Λουκ. 13:1-4) Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ο απόστολος Πέτρος είπε σε χιλιάδες Ιουδαίους που τον ερώτησαν τι πρέπει να κάμουν: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών.» (Πράξ. 2:1-38) Αργότερα ο Πέτρος έδωσε παρόμοια συμβουλή στους Ιουδαίους στο ναό της Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με τα εδάφια Πράξεις 3:19-23. Μετάνοια απέναντι της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού τονίσθηκε και από τον απόστολο Παύλο επίσης. Λόγου χάριν, στας Αθήνας ο Παύλος, αφού εκήρυξε «τον Ιησούν και την ανάστασιν,» είπε τα εξής στο δικαστήριο του Αρείου Πάγου: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· [Γιατί;] διότι προσδιόρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:16-31. Βλέπε επίσης Πράξεις 26:20· Ρωμαίους 2:4.

29. (α) Ποιο λοιπόν είναι το πρώτο μας βήμα για να αποδειχθούμε άξιοι να εισέλθωμε στη νέα τάξι του Θεού (β) Σύμφωνα με τον Πέτρο, είναι η μετάνοια το τέλος του ζητήματος;

²⁹ Σ’ αυτό λοιπόν το ζήτημα δεν χωρεί καμμιά αμφιβολία: Το πρώτο μας βήμα στο ν’ αποδειχθούμε άξιοι να εισέλθωμε στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού είναι το βήμα της μετανοίας, εν σχέσει με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Μόνο μέσω του διωρισμένου βασιλέως του Θεού γι’ αυτή την κυβέρνησι, του Ιησού Χριστού, μπορούν άτομα που μετανοούν ν’ αποκτήσουν τη θεία συγχώρησι των αμαρτιών τους. (Πράξ. 2:38) Μέσω αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας ο Θεός θα διεκδικήση την παγκόσμια εξουσία του, και οι άνθρωποι πρέπει να μετανοήσουν επειδή υπήρξαν κάτω από την εξουσία του μεγάλου εχθρού του Θεού, Σατανά του Διαβόλου. Ήλθαμε όλοι μας σ’ αυτή τη μετάνοια, σύμφωνα με την επιθυμία του Θεού; Αν μπορούμε να απαντήσωμε Ναι, τότε, σύμφωνα με τον απόστολο Πέτρο, είμεθα στην οδόν για να πράξωμε ό,τι άλλο υπολείπεται να γίνη, αν θέλωμε ν’ αποκτήσωμε την τελική επιδοκιμασία του Θεού. Μπορούμε να επωφεληθούμε από την ανεκτική μακροθυμία του απέναντι αυτής της πονηρής παλαιάς τάξεως πραγμάτων. Έτσι μπορούμε να είμεθα βέβαιοι για την τελική επιδοκιμασία Του. Αυτό θα σημάνη σωτηρία για μας.

Ποια Άτομα Επιδοκιμάζονται για τη Νέα Τάξι του Θεού

 1. Μολονότι αναμένομε το βίαιο τέλος της παλαιάς τάξεως, γιατί δεν είναι ανάγκη να ανησυχούμε με την προοπτική των δυσαρέστων καταστάσεων που θα υπάρχουν τότε;

ΑΤΟΜΑ που πιστεύουν πραγματικά ότι η σημερινή παλαιά τάξις σύντομα θα παρέλθη, οφείλουν να προετοιμάζωνται για τη Νέα Τάξι του Θεού. Προβλέπουν το βίαιο τέλος των παρόντων κυβερνητικών ‘ουρανών’ και της παρούσης κοινωνικής ‘γης’ που είναι κάτω από αυτούς. Αλλά μια τέτοια προοπτική δεν τους φοβίζει. Από την Αγία Γραφή καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει το «τέλος», πώς θα έλθη και ποιος είναι ο σκοπός του. Με ζήλο επιθυμούν και με εμπιστοσύνη αναμένουν τους υποσχεμένους μέσω θείας επαγγελίας ‘νέους ουρανούς και νέα γη.’ Αυτό αντισταθμίζει κάθε σκέψι για τις δυσάρεστες καταστάσεις που πρόκειται να επέλθουν στη γη με το τέλος της παλαιάς τάξεως. Πολύ κατάλληλα αυτές φέρνουν στη μνήμη μας τον Νώε και την οικογένειά του. Στη διάρκεια του κατακλυσμικού τέλους του ‘παλαιού κόσμου’ των ‘ασεβών ανθρώπων,’ οι συνθήκες διαβιώσεως μέσα στην κιβωτό, που ήταν φορτωμένη με ζώα και πτηνά, μπορεί να μην ήσαν πολύ ευχάριστες για τον Νώε και την οικογένειά του για ένα διάστημα μεγαλύτερο από ένα ολόκληρο σεληνιακό έτος. Κι εν τούτοις οι οκτώ εκείνες ψυχές επέζησαν. Έτσι μπόρεσαν να δώσουν ένα δίκαιο νέο ξεκίνημα στην ανθρώπινη οικογένεια.

 2. (α) Γιατί δεν είναι πολύ νωρίς να προετοιμαζώμεθα για τη νέα τάξι του Θεού; (β) Ενόσω κάνομε ποια πράγματα δεν πρέπει να φοβούμεθα την έλευσι της ημέρας του Ιεχωβά;

² Η νέα τάξις του Θεού, όπως εκπροσωπείται από τους ‘νέους ουρανούς και τη νέα γη’ όπου κατοικεί δικαιοσύνη, είναι κάτι που αξίζει να το αναμένη κανείς ως τον ωρισμένο καιρό που ο Θεός θα το πραγματοποιήση. (2 Πέτρ. 3:13) Τώρα δεν είναι καθόλου νωρίς για μας τους πιστούς ν’ αρχίσωμε να προετοιμαζώμεθα ώστε να μπορέσωμε να λογισθούμε άξιοι να εισέλθωμε στη Νέα Τάξι για το αιώνιο όφελος και χαρά μας. Ο απόστολος Πέτρος μάς υπενθυμίζει την ανάγκη να είμεθα έτοιμοι, ιδιαίτερα εφόσον ‘η ημέρα του Ιεχωβά’ θα ελθη ‘ως κλέπτης εν νυκτί,’ με την καταστροφή της παλαιάς τάξεως πραγμάτων. Ο Πέτρος λέγει: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.» (2 Πέτρου 3:10-12, ΜΝΚ) Αν πρόκειται να φοβούμεθα την έλευσι της ημέρας του Ιεχωβά με όλα τα φοβερά της επακόλουθα, τότε δεν θα την αναμένωμε και δεν θα την έχωμε συνεχώς υπ’ όψιν, αλλά θα θέλωμε να την αναβάλλωμε στο αόριστο μέλλον πέρα από τον χρόνο της ζωής μας και πέρα απ’ αυτή τη «γενεά.» Δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα την έλευσι αυτής της ημέρας, αν εμείς ειλικρινά ‘είμεθα εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν.’

 3. Στη μετάνοιά μας ενώπιον του Θεού της νέας τάξεως, τι έχομε κάμει, και τι επιθυμούμε σε αντίθεσι με την αδικία της παλαιάς τάξεως;

³ Είμεθα εμείς αυτού του είδους άτομα; Η γνήσια μετάνοια ενώπιον του Θεού που υποσχέθηκε τη δίκαιη νέα τάξι, πρέπει να μας οδηγήση να είμεθα αυτού του είδους άτομα, με έργα που αρμόζουν τη μετάνοια. Στη μετάνοιά μας ενώπιον του Θεού αφιερώσαμε τους εαυτούς μας σ’ αυτόν μέσω του Χριστού και συμβολίσαμε αυτή την αφιέρωσι με το εν ύδατι βάπτισμα. Το εκάμαμε αυτό διότι πραγματικά αγαπούμε τον Ιεχωβά Θεό και αγαπούμε τη δικαιοσύνη υπέρ της οποίας τάσσεται. Θέλομε να είμεθα αντάξιοι της νέας Του τάξεως πραγμάτων. Επειδή αυτή η διαφορετική τάξις πραγμάτων θα παρουσιάζη ένα συνδυασμό των ‘νέων ουρανών και της νέας γης,’ αγαπούμε τη δικαιοσύνη που θα κατοική σ’ αυτά τα νέα πράγματα. Επιθυμούμε εγκάρδια να γίνωμε δεκτοί σε μια τέτοια καθαρή νέα τάξι. Δεν βρίσκομε ευχαρίστησι ή ικανοποίησι στην αδικία της ατελούς, διεφθαρμένης, καταδικασμένης τάξεως πραγμάτων.

 4. (α) Πώς θα προσπαθήση ο κόσμος να μας απομακρύνη από το ‘άγιον πολίτευμα και την ευσέβειαν’; (β) Κάτω από ποιες, ακόμη επικείμενες περιστάσεις, θ’ αρνηθούμε να φερθούμε συμβιβαστικά προς τον κόσμο;

⁴ Είμεθα τόσο αφωσιωμένοι στο Δημιουργό των ‘νέων ουρανών’ και της ‘νέας γης’ ώστε περιφρονούμε κάθε δημοτικότητα μέσα στον ‘κόσμο των ασεβών ανθρώπων’ κι επιζητούμε την επιδοκιμασία του. Με εμπαιγμούς ή απειλές ο κόσμος θα προσπαθήση να μας φοβίση και να μας απομακρύνη από το πολίτευμα το άγιο και την ευσέβεια· αν δεν το επιτύχη, ο κόσμος θα προσπαθήση να μας δελεάση και να μας απομακρύνη από τη δίκαιη πορεία μας που τον εκθέτει ως ενάντιον του Θεού. Αλλ’ αν έχωμε τα πρόσωπα μας προσηλωμένα στη θεία νέα τάξι της δικαίας διαβιώσεως δεν θα επιτρέψωμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από ό,τι έχει να προσφέρη αυτό το καταδικασμένο σύστημα πραγμάτων. Προχωρούμε κατ’ ευθείαν στην αγία οδό που εχάραξε ο Θεός για μας. Ούτε για μια στιγμή δεν θέλομε να συνδέσωμε την τύχη μας με την τύχη του κόσμου, «του δημοφιλούς κόσμου.» (Ιακ. 4:4) Και όταν η κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη ή ο Χριστιανικός κόσμος ανατραπή από τους αποξενωμένους πολιτικούς εραστάς του και καταστραφή μαζί με το υπόλοιπο της θρησκευτικής Βαβυλώνος της Μεγάλης, ούτε για μια στιγμή δεν θα σκεφθούμε να κάμωμε κάποιο συμβιβαστικό σχέδιο μ’ αυτούς τους πολιτικούς απογυμνωτάς της ψευδούς θρησκείας.

 5. Ποιοι μόνο θα επιζήσουν λοιπόν από την επικείμενη μεγάλη θλίψι και θα εισέλθουν στην πολύτιμη νέα τάξι του Θεού;

⁵ Γνωρίζομε ότι η ‘μεγάλη θλίψις’ που θα είναι πρωτοφανής για την ανθρώπινη ιστορία επίκειται γοργά και για τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και για τους πολιτικούς καταστροφείς της. (Ματθ. 24:3-22, 37-39) Η παγκόσμια αυτή θλίψις πρόκειται να ‘καταστρέψη αυτούς, όχι εμάς, διότι προέρχεται από το χέρι του Θεού τον οποίον εμείς λατρεύομε. Θα καταστρέψη τους συμβολικούς σημερινούς ‘ουρανούς και γην,’ αυτής της παλαιάς τάξεως. (2 Πέτρ. 3:7) Επίσης θα επιφέρη μια κορυφωτική δοκιμασία της πίστεώς μας στον Θεό και της αφοσιώσεώς μας σ’ αυτόν. Μόνο οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά που θα περάσουν επιτυχώς αυτή τη δοκιμασία θα επιζήσουν και θα εξέλθουν ως δια πυρός δοκιμασμένος χρυσός για θεία χρήσι στην πολύτιμη νέα τάξι του Θεού.

 6. Στο τέλος της μεγάλης θλίψεως τι θα έχη ο Θεός ακόμη στη γη για να παρουσιάση ως τρόπαιον της νίκης του;

⁶ Ο Θεός δεν επιθυμεί να υποστούν αιώνια καταστροφή στη ‘μεγάλη θλίψι’ της ‘μεγάλης ημέρας’ του, της ‘φοβέρας ημέρας του Ιεχωβά,’ εκείνοι που στρέφονται σ’ αυτόν κατόπιν μετανοίας και βαπτίζονται ως μαθηταί του Ιησού Χριστού. (Αποκάλ. 16:14· Ιωήλ 2:31) Αυτός έχει σκοπό να επαναλάβη εκείνο που έγινε στις ημέρες του Νώε, δηλαδή να διαπεράση ζώντας τους πιστούς δοκιμασμένους λάτρεις του μέσα από το τέλος ενός κόσμου ‘ασεβών ανθρώπων.’ (2 Πέτρ. 2:5) Η επικείμενη επίθεσις του συμβολικού ‘Γωγ της γης του Μαγώγ,’ που προελέχθη πριν από πολύ καιρό, θα αποτύχη να εξαλείψη από τη γη τους επανασυναγμένους λάτρεις του Ιεχωβά, αλλά θα εξουδετερωθή, θα συντριβή με οδυνηρή ήττα. (Ιεζ. 38:1 έως 39:26) Αφού περάση όλη η φοβερή ‘μεγάλη θλίψις,’ ο Παντοδύναμος Θεός θα έχη ακόμη στη γη τους διαφυλαγμένους λάτρεις του για να τους παρουσιάση σαν ένα τρόπαιο της ενδόξου νίκης του!

 7. Σύμφωνα με τον Πέτρο, από ποια τελική κατάστασι θα εξαρτηθή το αν θα είμεθα μέρος του ζωντανού τροπαίου που θα παρουσιάση ο Θεός;

⁷ Τι προνόμιο θα είναι να αποτελέση κανείς μέρος αυτού του ζωντανού τροπαίου που θα πιστοποιή το θρίαμβο του Ιεχωβά στον ‘πόλεμο της ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ δηλαδή στον Αρμαγεδδώνα! (Αποκάλ. 16:14, 16) Όσον αφορά εμάς, το αν θα μας χορηγήση ο Θεός αυτό το προνόμιο, θα εξαρτηθή από το τι είδους ανθρώπους θα μας βρη να είμεθα σ’ αυτή την παγκόσμια αλλαγή στην ημέρα του Ιεχωβά. Στους αληθινούς Χριστιανούς που θα ήθελαν να επιζήσουν από το τέλος της καταδικασμένης παλαιάς τάξεως, ο απόστολος Πέτρος διευκρινίζει αυτή τη ζωτική απαίτησι με τα εξής λόγια: «Δια τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη, και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν.» (2 Πέτρ. 3:14, 15) Πώς λοιπόν μπορούμε να βρεθούμε σε μια τέτοια επιδοκιμασμένη κατάστασι;

«ΑΣΠΙΛΟΙ ΚΑΙ ΑΜΩΜΗΤΟΙ»

8, 9. (α) Πότε αποτελεί αισχύνη η ανακάλυψις μιας κηλίδος σ’ ένα άτομο; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Ιακώβου 1:26, 27 πώς μπορεί να κηλιδωθή η θρησκεία ενός ατόμου;

⁸ Μια ορατή κηλίδα σ’ ένα άτομο μπορεί να βλάψη την προσωπική του εμφάνισι. Αν ένας λερώθηκε ενόσω ησχολείτο επιμελώς σ’ ένα αγαθό έργο, ο λεκές δεν είναι κάτι επαίσχυντο. Ωστόσο θα ήθελε κανείς να αφαιρέση αυτή την άσχημη κηλίδα προτού παρουσιασθή σε μια καθαρή σύναξι ανθρώπων. Αν όμως λερωθή ένας ενόσω ασχολείται σ’ ένα ανέντιμο έργο, τότε η ίδια η κηλίδα θα είναι κάτι το δυσφημιστικό. Θα ήταν μια αισχύνη, μια απρέπεια να φανερώνεται μ’ αυτήν. Μπορεί να υπάρχουν κηλίδες αυτού του τελευταίου είδους στη θρησκεία ενός ατόμου, στη μορφή της λατρείας του. Μήπως η θρησκεία μας ή η μορφή της λατρείας μας είναι κηλιδωμένες μ’ αυτόν τον τρόπο; Αν είναι, τότε αυτό δεν είναι ευάρεστο και ευπρόσδεκτο στο Θεό. Σε απόδειξι τούτου διαβάζομε τα εξής:

⁹ «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία. Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.»—Ιακ. 1:26, 27.

10. Γιατί η θρησκεία του Χριστιανικού κόσμου δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθή ‘καθαρή και άσπιλη’ από την άποψι του Θεού;

¹⁰ Ο Χριστιανικός κόσμος, με την καθ’ ομολογίαν Χριστιανοσύνη του, καλύπτεται από τις κηλίδες του κόσμου. Σε όλο το θρησκευτικό βασίλειο, το υπόμνημά του είναι το χειρότερο. Μπορεί να καυχάται ότι φροντίζει για τα ορφανά και τις χήρες σε ορφανοτροφεία και πτωχοκομεία, αλλά αυτό δεν αποκρύπτει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι αυτός εδημιούργησε ορφανά και χήρες κατά εκατομμύρια. Μήπως ερωτάτε το γιατί; Η απάντησις είναι απλή: Αυτά έγιναν από τις σταυροφορίες και τους πολέμους που αυτός προήγαγε, υπεδαύλισε και υπεστήριξε με την ευλογία του, τις προσευχές του, και το ανθρώπινο υλικό του. Η ανάμιξίς του στην πολιτική του κόσμου είναι πασίγνωστη σε σημείο που ακόμη και πολλοί πολιτικοί δυσανασχετούν. Ο Χριστιανικός αυτός κόσμος έχει παραδώσει τον εαυτό του σε αντιχριστιανική κοσμικότητα και έχει γίνει ένα οικονομικό παράσιτο των μελών των εκκλησιών του. Δεν εχαλιναγώγησε τη γλώσσα του αλλά εδίδαξε κάθε είδους ψεύδος, και Βαβυλωνιακές δοξασίες, παρουσιάζοντάς τες ως Χριστιανικές, εκστόμισε χονδροειδή ψεύδη για τον αληθινό Θεό, επέφερε τρομερή μομφή στο άγιο όνομά του, και κατηγόρησε ψευδώς τους αληθινούς λάτρεις του. Πώς λοιπόν μπορεί η σύγχυσις των μορφών λατρείας που παρουσιάζει να είναι ‘καθαρή και αμόλυντη’ από την άποψι του Θεού; Ποτέ δεν θα μπορούσε!

11. Όσοι επιθυμούν την καθαρή και άσπιλη θρησκεία με ποιους αρνούνται να συνδεθούν, και ποια είναι η θεία εντολή σήμερα γι’ αυτό το ζήτημα;

¹¹ Εκείνοι που επιθυμούν να βρεθούν ‘άσπιλοι’ από τον Ιεχωβά Θεό όταν έλθη η ημέρα που θα κάμη κρίσι, δεν μπορούν να συνδεθούν με το καθ’ ομολογίαν Χριστιανικό τμήμα της θρησκευτικής Βαβυλώνος της Μεγάλης, της Παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Για να γίνουν οι άνθρωποι άσπιλοι απ’ αυτή την άποψι, πρέπει σήμερα να υπακούσουν στη θεία εντολή: «Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.» (Αποκάλ. 18:4, 5) Λόγω της υποκρισίας του στο όνομα του Θεού και του Χριστού, ο Χριστιανικός κόσμος είναι το πιο αξιόμεμπτο μέρος αυτής της διεθνούς πόρνης, της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Κανείς από μας ας μη μείνη κηλιδωμένος από αυτήν για να μη συμμετάσχη στις αμαρτίες της ενώπιον του Θεού!

12. Από ποια πνευματική μοιχεία δεν μετενόησε ο Χριστιανικός κόσμος, και από τι δεν μετανοούν οι κοσμικοί σύντροφοί του;

¹² Ας αναγνωρίσωμε ότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι καταδικασμένος, μαζί με όλη την υπόλοιπη Βαβυλώνα την Μεγάλη. Αυτός αρνήθηκε να μετανοήση από τη θρησκευτικά ανήθικη και μοιχευτική πορεία ενεργείας του, από τη φιλία του μ’ αυτό τον κόσμο. (Ιακ. 4:4) Είναι σαν τον υπόλοιπο ασεβή κόσμο, μολονότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν διακηρύξει σαφώς την επικείμενη θεία κρίσι εναντίον του. Προφητικά, η Αποκάλυψις 9:20, 21 μιλεί γι’ αυτόν τον βεβαρυμένο από αμαρτίες λαό, λέγοντας: «Και οι λοιποί των ανθρώπων οίτινες δεν εθανατώθησαν με τας πληγάς ταύτας, ούτε μετενόησαν από των έργων των χειρών αυτών, ώστε να μη προσκυνήσωσι τα δαιμόνια και τα είδωλα τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα και τα λίθινα και τα ξύλινα, τα οποία ούτε να βλέπωσι δύνανται, ούτε να ακούωσιν, ούτε να περιπατώσι, και δεν μετενόησαν εκ των φόνων αυτών ούτε εκ των φαρμακειών αυτών, ούτε εκ της πορνείας αυτών ούτε εκ των κλοπών αυτών.»—Βλέπε επίσης Αποκάλ. 18:9, 11.

13. Κατά τα εδάφια 2 Πέτρου 2:20-22, ποιοι είναι σαν κηλίδες μέσα στην εκκλησία, και πώς πρέπει να εξαλειφθούν αυτές οι κηλίδες;

¹³ Όλα τα μέλη της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας φροντίζουν να τηρούν άσπιλη τη μορφή τής οργανώσεώς των. Δεν θέλομε να έχομε ανάμεσα μας εκείνους που αποτελούν κηλίδες για την οργάνωσι. Ο απόστολος Πέτρος μιλεί για τους ανεπιθύμητους αυτού του είδους στη Χριστιανική εκκλησία, λέγοντας: «Είναι σπίλοι και μώμοι, εντρυφώσιν εν ταις απάταις αυτών, συμποσιάζουσι με σας.» (2 Πέτρ. 2:13) Αν δεν μετανοήσουν ειλικρινά και δεν απομακρυνθούν από τις απατηλές διδασκαλίες, αυτά τα όμοια με κηλίδες άτομα πρέπει ν’ αποβληθούν από την εκκλησία χάριν της προστασίας εκείνων που ασκούν την αληθινή λατρεία του Θεού. Αλλιώς, εκτός από το ότι μπορούν να είναι ένας κίνδυνος για το ποίμνιο του Θεού, αποτελούν επίσης μια μομφή για την εκκλησία.—2 Πέτρ. 2:20-22.

14, 15. Τι λέγουν τα εδάφια Ιούδας 22, 23 ότι πρέπει να γίνη μ’ εκείνους που αμφιβάλλουν και για τους ενόχους πράξεων σεξουαλικής ανηθικότητος;

¹⁴ Εκπληκτικά γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο μπορούν να εγείρουν αμφιβολίες στις διάνοιες μερικών μέσα στην εκκλησία. Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι σε μια στιγμή αδυναμίας ή αμελείας, διαπράττουν μια πράξι σεξουαλικής ανηθικότητος. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιούδας λέγει στην εκκλησία πώς να φέρεται σ’ αυτά τα μέλη, λέγοντας: «Άλλους μεν ελεείτε, κάμνοντες διάκρισιν άλλους δε σώζετε μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός, μισούντες και τον χιτώνα τον μολυσμένον από της σαρκός.»—Ιούδ. 22, 23.

¹⁵ Εδώ Η Νέα Αγγλική Βίβλος λέγει: «Υπάρχουν άλλοι για τους οποίους ο οίκτος σας πρέπει να είναι μεμιγμένος με φόβο· μισείτε τον χιτώνα που είναι μολυσμένος με φιληδονία.» Η Νέα Αμερικανική Βίβλος λέγει: «Ακόμη να φυλάγεσθε από εκείνους για τους οποίους αισθάνεσθε οίκτο· να τους αποστρέφεσθε τόσο όσο και το φόρεμά τους που είναι λερωμένο από τη σάρκα.» Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Και βλέπετε τους άλλους με οίκτον αναμεμιγμένον με φόβον, αποστρεφόμενοι και τα ρούχα που εκηλίδωσε η ζωώδης των φύσις.» Η εκκλησία πρέπει να δίνη προσοχή σ’ αυτή την προειδοποίησι.

16. Γιατί πρέπει να φυλάγεται η εκκλησία όταν δείχνη οίκτο για έναν αμαρτωλό που μετενόησε για μια πράξι σεξουαλικής ανηθικότητος;

¹⁶ Η εκκλησία ποτέ δεν μπορεί να συμπαθήση τη σεξουαλική ανηθικότητα αν θέλη να βρεθή άμωμη ενώπιον του Ιεχωβά στην ημέρα που θα εκτελέση την κρίσι του. Μπορεί να είναι ελεήμων και οικτίρμων για μέλη που διαπράττουν ανηθικότητα λόγω σαρκικής αδυναμίας ή άλλων επιρροών. Αλλ’ αυτοί πρέπει να δώσουν απόδειξι αληθινής μετανοίας. Επίσης, η εκκλησία πρέπει να δείχνη έλεος και να συγχωρή τους μετανοούντας με μεγάλη προφύλαξι, με φόβο πάντοτε για τον εαυτό της, διότι δεν επιθυμεί να εξασθενήση τη στάσι της, απέναντι της δικαιοσύνης μέσα σε μια ασεβή γενεά που έχει βυθισθή σε βάθη ανηθικότητος σαν την ανηθικότητα που προκάλεσε τις πύρινες κρίσεις του Ιεχωβά στις αρχαίες πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων.—Ιούδ. 7· 2 Πέτρ. 2:6-8· 1 Πέτρ. 4:3, 4.

17. Όταν η εκκλησία εξετάζη την ενοχοποιητική απόδειξι σεξουαλικής ανηθικότητος από μέρους ενός μέλους της, πώς πρέπει να αντιδρά σε τέτοια απόδειξι;

¹⁷ Η εκκλησία πρέπει να διατηρήται γεμάτη από το άγιο πνεύμα του Θεού και να καλλιεργή τους καρπούς του, ένας από τους οποίους είναι η ηθική εγκράτεια. (Εφεσ. 5:18· Γαλ. 5:22, 23) Συνεπώς, πρέπει να τηρήται μακρυά από σεξουαλική ανηθικότητα κάθε είδους. Δεν παρατηρεί με διασκεδαστική περιέργεια ή με αντίστοιχα σεξουαλικά αισθήματα το εσωτερικό ένδυμα που είναι κηλιδωμένο από απόδειξι σεξουαλικής ακαθαρσίας από μέρους αυτού που το φορεί. Αντιθέτως, μισεί, αποστρέφεται, αποκρούει ένα ενοχοποιητικό ένδυμα που πρέπει να αποπλυθή από τη σεξουαλική του ακαθαρσία. Έτσι ενισχύει την αγάπη προς την αγνότητα. Δεν μπορεί επομένως να βλέπη με σεξουαλική ικανοποίησι πορνογραφικά βιβλία ή κινηματογραφικές ταινίες ή τηλεόρασι.—Παράβαλε με Λευιτικόν 15:16, 17.

18. Ποια προτροπή, που δίδεται στα εδάφια 1 Τιμ. 6:11-14, πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψι οι πρεσβύτεροι ή επίσκοποι;

¹⁸ Τα μέλη της εκκλησίας πρέπει επίσης να επαγρυπνούν να διατηρούνται άμεμπτα στον τρόπο με τον οποίο τηρούν τις θείες εντολές για τους ακολούθους του Χριστού. Οι πρεσβύτεροι ή επίσκοποι, που μιμούνται τον επίσκοπο του πρώτου αιώνος Τιμόθεον, καλά θα κάμουν να πάρουν στα σοβαρά αυτά που έγραψε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο για τη Χριστιανική διαγωγή, δηλαδή: «Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως· κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων. Σε παραγγέλλω ενώπιον του Θεού του ζωοποιούντος τα πάντα, και του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν, να φυλάξης την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον, μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»—1 Τιμ. 6:11-14.

19. Πώς δεν θέλομε να είναι το ιστορικό της υπακοής μας και των έργων μας;

¹⁹ Σ’ αυτή την εντολή, που δόθηκε στους Χριστιανούς, πρέπει να θέλωμε να υπακούωμε μ’ ένα τρόπο «αμόλυντον και άμεμπτον» ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Δεν θέλομε το ιστορικό της υπακοής μας να είναι κηλιδωμένο, να έχη παραμορφωτικά μελανά στίγματα εναντίον μας, και πολλά μειονεκτήματα ως προς τον τρόπο που ενεργούμε. Πρέπει να κάνωμε το καλύτερο που μπορούμε για να δείξωμε μια ειλικρινή επιθυμία να είμεθα ευπειθείς πάντοτε. Όπως έκαμε ο Νώε που κατασκεύασε την κιβωτό στη διάρκεια του καιρού του τέλους του προκατακλυσμιαίου συστήματος πραγμάτων, έτσι πρέπει να προσέχωμε να περιπατούμε άμεμπτα με τον Θεό μας.—Γεν. 6:3, 9.

ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΜΕΘΑ «ΑΜΩΜΗΤΟΙ»;

20. Πώς παραβάλλεται ένας μώμος με μια κηλίδα σ’ ένα άτομο, και τι μπορεί να λεχθή για τον Ιησού Χριστό σχετικά μ’ αυτό;

²⁰ Όχι μόνο «άσπιλοι» αλλά και «αμώμητοι» πρέπει να βρεθούμε από τον Ιεχωβά Θεό τελικά όταν έλθη η «ημέρα» Του. (2 Πέτρ. 3:14) Γνωρίζομε ότι ο μώμος είναι βαθύτερος από την κηλίδα. Μια κηλίδα είναι επιφανειακή και μπορεί να εξαλειφθή ή καθαρισθή, αλλ’ όχι και ένας μώμος. Ο μώμος είναι ένα ελάττωμα, μια παραμόρφωσις που αμαυρώνει τη φυσική τελειότητα. Φανερώνει ότι κάτι στο εσωτερικό είναι κακό, έχει ελάττωμα. Ο Ιησούς Χριστός ήταν τέλειος από κάθε άποψι, και γι’ αυτό μπορούσε να προσφερθή ως απολυτρωτική θυσία για το ανθρώπινο γένος, σαν ένας αμνός ‘άμωμος και άσπιλος.’—1 Πέτρ. 1:18, 19· Εβρ. 9:14.

21. Από ποια άποψι προσπαθούμε να είμεθα αμόλυντοι ενώπιον του Θεού, σύμφωνα με την προτροπή προς Φιλιππησίους 2:14-16;

²¹ Εμείς οι απόγονοι του αμαρτωλού Αδάμ δεν μπορούμε φυσικά να έχωμε τέλεια ανθρώπινα σώματα, χωρίς κανένα μώμον, δηλαδή χωρίς κανένα ψεγάδι οποιουδήποτε είδους. Αλλά τι θα λεχθή για την προσωπικότητά μας και τα ελατήρια της καρδιάς μας; Πραγματικά, πολύ κοπιάζομε για να διατηρηθούμε «αμόλυντοι» από τον κόσμο, αλλά συγχρόνως προσπαθούμε να καλλιεργήσωμε μια Χριστοειδή προσωπικότητα με αγνή καρδιά. Ας απέχωμε από οτιδήποτε που είναι ελαττωματικό ως προς την ειλικρίνειά μας να μιμηθούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν πρέπει να είμεθα σαν ένα ζωικό θύμα που το έφερναν στο θείο θυσιαστήριο για θυσία στον Θεό και ο ιερεύς του ναού το απέρριπτε ως ελαττωματικό. Το ίδιο ισχύουν για μας σήμερα τα λόγια του αποστόλου Παύλου που ελέχθησαν πριν από δεκαεννέα αιώνες: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων· δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω κρατούντες τον λόγον της ζωής.»—Φιλιππ. 2:14-16.

22, 23. Πώς ο Θεός θα διατηρήση το φως που ακτινοβολεί από τα αμόλυντα, αθώα τέκνα του στη γη και το άτομο λάμπει παρά την επίθεσι των δυνάμεων του σκότους;

²² Δεν είναι λοιπόν αυτός ένας μεγαλειώδης σκοπός τον οποίον επιδιώκομε, δηλαδή, να είμεθα «τέκνα Θεού αμώμητα»; Επειδή είμεθα τέτοιου είδους τέκνα Του, δεν θα βρη τίποτα για το οποίο να αισχυνώμεθα ή για το οποίο να αποδοκιμασθούμε. Θα διατηρήση το φως που ακτινοβολεί από μας ως φωστήρας που λάμπουν συνεχώς.

²³ Ποτέ δεν θα σβήσωμε ως φωστήρες! Στην περίπτωσί μας θα γίνη όπως και στην περίπτωσι εκείνου του οποίου ακολουθούμε τα ίχνη, του Λόγου του Θεού. Γι’ αυτόν, είναι γραμμένο: «Εν αυτώ ήτο ζωή, και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων. Και το φως εν τη σκοτία φέγγει, και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.» (Ιωάν. 1:4, 5) Ελπίζομε ότι στο προσεχές μέλλον ο Χριστιανικός κόσμος, που έχει παρουσιάσει τον Θεό και τον Χριστό μ’ ένα ψευδές φως, θα καταστραφή, αλλ’ ο φωτισμός από τα ‘αμώμητα τέκνα του Θεού’ θα εξακολουθήση να διαπερνά το βαθύ σκοτάδι της γης. Τότε, όταν τα άθρησκα πλήθη του συμβολικού «Γωγ της γης του Μαγώγ» κινηθούν ομαδικά για επίθεσι εναντίον αυτών των πνευματικών φωστήρων, ‘ως νέφος για να σκεπάση την γην,’ αυτές οι δυνάμεις του σκότους δεν θα επιτύχουν να σβήσουν το φως. (Ιεζ. 38:16-19) Ποτέ δεν θα αφήση ο Θεός τα άμεμπτα και ακέραια τέκνα του να απολεσθούν από τη γη!

«ΚΑΙ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ»

24. Στη διάρκεια της διαλύσεως της παλαιάς τάξεως, τι δεν θα κάμη ο Ιεχωβά ως προς τον οργανωμένο λαό του στη γη και γιατί;

²⁴ Στην τόσο προχωρημένη λοιπόν πορεία των ανθρωπίνων υποθέσεων, και των παγκοσμίων εξελίξεων που οδηγούν στην καταστροφή, δεν είναι καιρός να διαφεύγουν από την πνευματική μας όρασι αυτά που είναι άμεσα εμπρός μας. Δηλαδή, η διάλυσις, η διάσπασις των παλαιών ‘ουρανών’ και της παλαιάς ‘γης.’ Ποτέ δεν πρέπει να παύσωμε να ζούμε σε αρμονία μ’ αυτό το φοβερό γεγονός. Στην επιστολή 2 Πέτρου 3:11, η Νέα Αγγλική Βίβλος παρουσιάζει το ζήτημα μ’ αυτά τα λόγια: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν.» Εφόσον επίκειται μια τέτοια παγκόσμια διάλυσις, ο Ιεχωβά Θεός ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος είναι εκείνος που θα φροντίση ώστε ο λαός του να βρεθή σε μια επιδοκιμασμένη στάσι, κι αυτό θα το επιτύχη μέσω του βασιλικού του Υιού, του Ιησού Χριστού. Οι συμβολικοί παλαιοί ουρανοί και η παλαιά γη πραγματικά θα διαλυθούν, θα διασπασθούν, θα συντριβούν. Αλλά σ’ όλη τη διάρκεια της πύρινης διαλύσεως της παλαιάς τάξεως πραγμάτων, ο κυρίαρχος Ιεχωβά Θεός δεν θα διαλύση, δεν θα διασπάση ούτε θα διαρρήξη τη συνοχή του ωργανωμένου λαού του στη γη. Αυτός θα τους βρη να είναι εις «πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν.» Η επιθεώρησίς του θ’ αποδείξη ότι είναι ‘άσπιλοι και αμώμητοι.’—2 Πέτρ. 3:11, 14.

25. Όταν η παρουσία της ημέρας του Ιεχωβά γίνη πραγματικότης, τι αντίθεσις θα υπάρχη μεταξύ εκείνων που στέκουν υπέρ της νέας τάξεως του Θεού και εκείνων που υποστηρίζουν την παλαιά τάξι;

²⁵ Συνεπώς, γι’ αυτούς τους επιδοκιμασμένους λάτρεις του Κυριάρχου Θεού Ιεχωβά ο πνευματικός παράδεισος στον οποίο βρέθηκαν από το έτος 1919 μ.Χ. θα παραμείνη άβλαπτος ενόσω η καταστροφική διάλυσις της κοσμικής παλαιάς τάξεως θα λάβη χώραν κάτω από την πύρινη έξαψι της θείας οργής. Για τους πιστούς του λάτρεις θα είναι όπως όταν ο Νώε και η οικογένειά του μπήκαν μέσα στην αποπερατωμένη, ανθεκτική κιβωτό και ο Ιεχωβά Θεός έκλεισε τη θύρα της πίσω από όλους εκείνους που ήσαν σε ασφάλεια σ’ αυτήν, για να τους προστατεύση από δυνάμεις των στοιχείων της φύσεως που εξαπέλυσε τότε επάνω ‘στον παλαιόν κόσμο’ των ασεβών ανθρώπων. (Γέν. 7:16) Αλλ’ όσο για τον αδιάφορο κόσμο της ανθρωπότητος, αυτός μ’ ένα συγκλονισμό που παγώνει το αίμα θα κατανοήση ότι η απίστευτη ‘παρουσία της ημέρας του Ιεχωβά’ είναι επάνω τους! Αυτοί θα δουν να διαλύεται το σχήμα της παλαιάς των τάξεως, σαν μια χιονοστιβάς που ρίχνεται μέσα σ’ ένα φλεγόμενο καμίνι. Η ενότης της ανθρωπίνης κοινωνίας θα διασπασθή. Η ενότης της ανθρωπίνης κοινωνίας θα καταρρεύση, έτσι ώστε το χέρι κάθε ανθρώπου θα είναι κατά του αδελφού αυτού. Τι αντίθεσις θα υπάρχη μ’ εκείνους που μένουν πιστοί υπέρ της δικαίας νέας τάξεως του Ιεχωβά!

26. Οι υπερασπισταί της Νέας Τάξεως θα πρέπει να ανθέξουν σε πιέσεις από ποια κατεύθυνσι, και γιατί η χρηστοειδής αγάπη θα τους βοηθήση σ’ αυτό;

²⁶ Ανάμεσα στην παγκόσμια κατάρρευσι των νόμων και της τάξεως που θα επέλθη στις τάξεις των υποστηρικτών του παλαιού συστήματος, οι υποστηρικταί της νέας τάξεως του Θεού πρέπει ν’ ανθέξουν στις πιέσεις της παγκοσμίου αναρχίας. Αυτοί πρέπει να συγκρατηθούν σαν ένας παρά Θεού ωργανωμένος λαός, διατηρώντας αληθινή Χριστιανική ενότητα. Αυτό θα απαιτήση να έχουν ειρήνη ο ένας με τον άλλον. Ο απόστολος Πέτρος, με θεόπνευστη διορατικότητα μάς λέγει ότι όταν θα έλθη η ημέρα του Ιεχωβά να εκτελέση τη δικαστική του απόφασι με αιφνιδιασμό κλέπτου, εμείς οι άσπιλοι και αμώμητοι πρέπει επίσης να βρεθούμε «εν ειρήνη.» Έχομε τα μέσα για να διαφυλάξωμε την ειρήνη μας με τον Ιεχωβά Θεό καθώς και ανάμεσά μας. Επί πολύ καιρό καλλιεργούμε τη χρηστοειδή αγάπη, που είναι ‘ο τέλειος σύνδεσμος της ενότητος.’ (Κολ. 3:14, ΜΝΚ) Ωστόσο, υπάρχει και κάτι περισσότερο απ’ αυτή την ενωτική δύναμι.

27. Ποια άλλα είδη ενότητος δεν θα λείψουν από τον λαό του Θεού στη διάρκεια της διαλύσεως που θα προκαλέση η ‘μεγάλη θλίψις;’

²⁷ Υπάρχει και η δύναμις εκείνη της οποίας η αγάπη αποτελεί τον πρωταρχικό καρπό, και αυτή είναι το άγιον πνεύμα του Θεού. Πρέπει λοιπόν να έχωμε την ενότητα του πνεύματος. Εκτός απ’ αυτό, υπάρχουν επίσης και η ενότης της πίστεως, η ενότης της Χριστιανικής δράσεως στην κήρυξι και τη μαθήτευσι, και η ενότης με τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό Ιεχωβά μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Τα ισχυρά αυτά πράγματα ισοδυναμούν με αρμονία και ειρήνη μέσα στην οργάνωσι των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τα ειρηνοποιά αυτά πράγματα δεν θα τους λείψουν στη διάρκεια της επικείμενης ‘μεγάλης θλίψεως’ που θα διαλύση την κοσμική παλαιά τάξι και θα την κάμη μια άμορφη μάζα.

28. Για να ενεργή η ειρήνη σαν ένας ενωτικός δεσμός, ποια ενοποιητικά πράγματα έχομε όπως αναγράφεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:3-6;

²⁸ Σε όλη τη διάρκεια αυτού του ‘εσχάτου καιρού’ από το έτος 1914 μ.Χ. οι αφωσιωμένοι υποστηρικταί της δικαίας νέας τάξεως του Ιεχωβά επιδίδονται σ’ αυτό που μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος να κάμωμε: «Σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Έν σώμα και έν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεως σας· είς Κύριος, μία πίστις έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν υμίν.»—Εφεσ. 4:3-6.

29. Είμεθα επίσης ενωμένοι σαν ένας άνθρωπος αναμένοντας τι, και γι’ αυτό ποιο πράγμα που καθώρισε ο Πέτρος πρέπει να κάνωμε;

²⁹ Τελικά, σύσσωμοι, σαν ένας άνθρωπος, αναμένομε σε λίγο τη διάλυσι αυτής της ετοιμοθανάτου παλαιάς τάξεως πραγμάτων. Τι λοιπόν θα εξακολουθήσουμε να κάνωμε έως την όμοια με κλέπτου έλευσι της παρουσίας της ‘ημέρας του Ιεχωβά’; Για μας που επιθυμούμε ν’ αποδειχθούμε άξιοι να ζήσωμε στη νέα τάξι του Θεού, ο απόστολος Πέτρος κάτω από έμπνευσι μάς νουθετεί τι να κάνωμε: «Σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.»—2 Πέτρ. 3:10-14,

Προσπαθείτε να Γίνεσθε «Μιμηταί του Θεού»

«Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά.»—Εφεσ. 5:1.

 1. (α) Πώς μπορεί να επηρεάση ένα άτομο η φυσική τάσις του να μιμήται τους άλλους; (β) Ποιον ιδιαίτερα μας ενθαρρύνει η Αγία Γραφή να μιμηθούμε;

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ μερικές φορές προσπαθεί να μιμηθή κάποιον. Τα τέκνα προσπαθούν να μιμηθούν τους γονείς των ή, πολύ συχνά, άλλα παιδιά με τα οποία παίζουν. Αν προσπαθούν να μιμηθούν καλές ιδιότητες, αυτό είναι προς όφελος τους. Αν μιμηθούν κάτι που είναι κακό, αυτό καταλήγει σε βλάβη τους. Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι εμείς καλούμεθα να γίνωμε «μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά.» (Εφεσ. 5:1) Μπορούμε εμείς πραγματικά να είμεθα μιμηταί του Θεού; Ας δούμε αν υπάρχη μια τέτοια δυνατότης.

 2. Σύμφωνα με τα εδάφια Γένεσις 1:26, 27 πώς επλάσθη ο πρώτος άνθρωπος, και τι θα εσήμαινε αυτό για όλους τους απογόνους του;

² Στην αρχή, πριν από 6.000 χρόνια, όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, η Βίβλος μάς λέγει: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· . . . Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.» (Γέν. 1:26, 27) Το πρώτο βιβλίο της Βίβλου, η Γένεσις, προχωρεί κατόπιν και λέγει: «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γεν. 1:28) Μέχρι τώρα έχουν ζήσει επάνω στη γη δισεκατομμύρια άνθρωποι, όλοι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, οι οποίοι θα έπρεπε να ομοιάζουν στον Θεό και Πατέρα τους. Ο Θεός ήταν πράγματι ο Πατέρας των. Αυτό μπορεί ν’ αποδειχθή αν διαβάσωμε τι έγραψε ο Λουκάς στο 3^ο κεφάλαιον και 38 εδάφιον της αφηγήσεως του Ευαγγελίου του, που αναφέρεται στον «Αδάμ [υιόν] του Θεού.» Ο Αδάμ λοιπόν ήταν υιός του Θεού και όλοι εμείς προερχόμεθα από τον Αδάμ. Όταν δημιουργήθηκε ο Αδάμ είχε τις ιδιότητες του Θεού, τις θαυμάσιες ιδιότητες της σοφίας, της δικαιοσύνης, της αγάπης και της δυνάμεως. Ο Αδάμ ήταν τέλειος άνθρωπος.—Δευτ. 32:4.

 3. Γιατί οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντανακλούν πλήρως τις θείες ιδιότητες;

³ Αλλά τα πράγματα άλλαξαν από τότε. Γιατί; Διότι ο Αδάμ παρήκουσε τον Θεό, και μολονότι μερικοί άνθρωποι εκδηλώνουν σε κάποιο βαθμό τις καλές ιδιότητες που είχε αρχικά ο τέλειος άνθρωπος, η αμαρτία είναι εκείνη που κυριαρχεί. Ο απόστολος Παύλος το εξέφρασε αυτό πολύ καλά στην επιστολή του προς Ρωμαίους 5:12: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Έτσι «εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ» μέχρι σήμερα. Τι ντροπή! (Ρωμ. 5:14) Μήπως εδώ τελειώνουν όλα; Όχι! Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μας δίνει ελπίδα λέγοντας: «Καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.» (1 Κορ. 15:22) Πώς διευθετήθηκε αυτό;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, «ΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ»

 4. Με ποια διευθέτησι έγινε δυνατόν να αποκτήσουν αιώνια ζωή οι απόγονοι του Αδάμ;

⁴ Θυμηθήτε το εξής: Μετά την παρακοή του Αδάμ, ο Ιεχωβά Θεός εξακολούθησε να ενδιαφέρεται πολύ για το ανθρώπινο γένος και ο σκοπός του ήταν να γεμίση αυτή η γη από ανθρώπους. Εν τούτοις, η θεία δικαιοσύνη έπρεπε να ικανοποιηθή και γι’ αυτό έδωσε έναν λυτρωτή, δηλαδή εξαγοραστή, για τους απογόνους του Αδάμ. Οι Γραφές μάς πληροφορούν: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Τι αγάπη! Ο Υιός του Θεού έκαμε την εμφάνισί του ως τέλειος άνθρωπος με το να γεννηθή από την παρθένο Μαρία. Ήταν πράγματι ο ‘δεύτερος Αδάμ’ ή ο δεύτερος τέλειος άνθρωπος στη γη. (1 Κορ. 15:45) Παρέδωσε τη ζωή του και εξηγόρασε όλη την ανθρώπινη οικογένεια. Ο Ιησούς Χριστός αποδείχθηκε ο λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους όπως είναι γραμμένο: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να . . . δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Οι Χριστιανοί κατανοούν ότι υπάρχει «είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.»—1 Τιμ. 2:5, 6.

 5. (α) Ποια ομοιότης υπήρχε μεταξύ του πρώτου ανθρώπου Αδάμ και του Ιησού Χριστού; (β) Αν θέλωμε να γίνωμε μιμηταί του Θεού τίνος το παράδειγμα πρέπει ν’ ακολουθήσωμε;

⁵ Μπορούμε να πούμε γι’ αυτόν τον ‘δεύτερον Αδάμ,’ τον Ιησού Χριστό, ότι και αυτός, επίσης, εμιμείτο τον ουράνιο Πατέρα του. (Εβρ. 1:3) «Είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως.» (Κολ. 1:15) Οι Χριστιανοί καλούνται να ‘περιπατούν αξίως του Ιεχωβά’ για να τον ευαρεστούν σε όλα. (Κολ. 1:10) Εκείνοι λοιπόν που θέλουν να μιμούνται τον Ιεχωβά Θεό πρέπει ν’ αποβλέπουν στον Ιησού Χριστό ως το παράδειγμα τους, ώστε να βαδίζουν στα ίχνη του.

 6. (α) Πώς η ιδιότης της ταπεινοφροσύνης βοήθησε τον Ιησού να συμμορφωθή πλήρως με το θέλημα του Πατρός του; (β) Όταν μελετούμε τα όσα είπε και έκαμε ο Ιησούς, με ποιον άλλον γνωριζόμεθα καλύτερα, και γιατί;

⁶ Μολονότι ο Ιησούς έγινε κατ’ εικόνα του ουρανίου Πατρός του, ποτέ δεν επεδίωξε να εξισωθή με τον Θεό, διότι διαβάζομε: «Ο Χριστός Ιησούς . . . εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν (δεν διενοήθη, ΜΝΚ) αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλιππ. 2:5-8) Βλέπομε λοιπόν ότι ο Ιησούς Χριστός, που έγινε τέλειος άνθρωπος, υπήκουσε σε όλα όσα ο Ιεχωβά Θεός είπε ότι έπρεπε να κάμη. Εκείνοι που θέλουν να γίνουν μιμηταί του Θεού πρέπει να βαδίζουν με τον τρόπο που εβάδισε και ο Ιησούς, διότι αυτός είπε: «Ο μη αγαπών με τους λόγους μου δεν φυλάττει· και ο λόγος τον οποίον ακούετε, δεν είναι ιδικός μου, αλλά του πέμψαντός με Πατρός.» (Ιωάν. 14:24) Ο Ιησούς εμιμείτο τόσο πολύ τον Πατέρα του τον Ιεχωβά Θεό και ήταν σε τόση αρμονία με τις δίκαιες οδούς Του στη ζωή, ώστε όταν μιλούσε ο ακροατής δεν άκουγε ποτέ κάτι που προήρχετο από τη φαντασία του Ιησού. Γιατί; Διότι η Γραφή λέγει: «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο· επειδή όσα εκείνος πράττει, ταύτα και ο Υιός πράττει ομοίως. Διότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν και δεικνύει εις αυτόν πάντα όσα αυτός πράττει, και μεγαλύτερα τούτων έργα θέλει δείξει εις αυτόν.»—Ιωάν. 5:19, 20.

 7. Πού βρίσκαμε το ιστορικό του θαυμασίου παραδείγματος που μας έδωσε ο Ιησούς;

⁷ Σήμερα έχομε στην Αγία Γραφή το ιστορικό αυτού του θαυμάσιου παραδείγματος του Ιησού Χριστού, του μονογενούς Υιού του Θεού. Τριαντατρία χρόνια και μισό που έζησε ως άνθρωπος εδώ στη γη αποδείχθηκε όμοιος με τον ουράνιο Πατέρα του. Έθεσε πράγματι το τέλειο παράδειγμα εκείνου που είχε γίνει ‘κατ’ εικόνα Θεού.’ Μολονότι ήταν άνθρωπος, αληθινά ήταν ο Υιός του Θεού, ο ‘δεύτερος Αδάμ,’ που ‘αίρει’ την αμαρτίαν του κόσμου.—Ιωάν. 1:29.

 8. Η πραγματοποίησις ποιας ελπίδος θα εξαρτηθή από το αν καταβάλλωμε εντατική προσπάθεια να μιμηθούμε τον Θεό;

⁸ Οι Χριστιανοί σήμερα προτρέπονται να καταβάλλουν μια εντατική προσπάθεια να μιμηθούν τον Ιεχωβά Θεό, και δεν υπάρχει λόγος να παύση ο Χριστιανός να προσπαθή. Αν ένας Χριστιανός σήμερα διατηρή επίγειες ελπίδες και αναμένη να ζήση αιωνίως μετά το τέλος της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιησού Χριστού, πρέπει βεβαίως ν’ αντανακλά την εικόνα του Θεού μέχρι τότε. Γιατί; Διότι όταν ο Ιησούς Χριστός παραδώση τα πάντα στον Πατέρα, όποιος θα ζη τότε στη γη θα είναι υιός του Θεού μέσω του Χριστού—όπως είπε ο Ιεχωβά, «κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών.» Ο σκοπός που είχε ο Ιεχωβά για το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος όταν είπε, «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην,» θα έχη τότε πραγματοποιηθή.—Γεν. 1:26-28· Ρωμ. 8:20, 21.

ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΙΜΗΤΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

 9. (α) Μήπως επειδή γεννηθήκαμε στην αμαρτία καθιστά αδύνατον να προσπαθούμε να μιμούμεθα τον Θεό; (β) Με ποια ιδιότητα ιδιαίτερα μπορούμε ν’ αποδείξωμε ότι καταβάλλομε προσπάθεια να τον μιμούμεθα;

⁹ Είναι αλήθεια ότι στο παρόν σύστημα πραγμάτων η φυσική τάσις του ανθρώπου κλίνει προς την αδικοπραγία. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος γεννήθηκε στην αμαρτία και διαμορφώθηκε στην ανομία. Ωστόσο, ο Λόγος του Θεού στην προς Εφεσίους επιστολή κεφάλαιο πέμπτο, αρχίζοντας από το πρώτο εδάφιο λέγει τα εξής: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά, και περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν εις οσμήν ευωδίας.» Γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά Θεός έστειλε τον Υιόν του στον κόσμο και ότι η θυσία του στο ξύλο του μαρτυρίου επλήρωσε το τίμημα ή το αντίλυτρο. Αλλά ο Ιησούς έκαμε κάτι ακόμη. Μας έδωσε ένα τέλειο παράδειγμα για να ακολουθήσουμε! Ο Ιησούς ήταν άνθρωπος ακεραιότητος, γι’ αυτό πρέπει να τον μιμούμεθα στην αγάπη. Ο Χριστός βέβαια μας αγάπησε, γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα πέθαινε στο ξύλο του μαρτυρίου—μ’ έναν τρομερό θάνατο—για να προσφέρη την απολυτρωτική θυσία. Αυτός ο τρόπος ζωής, αυτό το παράδειγμα που έθεσε ο Ιησούς, ήταν κάτι υπέροχο και πολύ ευάρεστο στον Ιεχωβά. Και πριν ακόμη πληρώση ο Ιησούς την απολυτρωτική τιμή με το αίμα του, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε για τον Ιησού Χριστό: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.»—Ιωάν. 1:29.

10. (α) Ποιο Γραφικό παράδειγμα δείχνει ότι ακόμη κι ένας ατελής άνθρωπος μπορεί να είναι «άμεμπτος και ευθύς» ενώπιον του Θεού; (β) Ποια πρόκλησι έκαμε ο Σατανάς σχετικά με τον Ιώβ;

¹⁰ Αν βαδίζωμε στην οδόν της ζωής που εβάδισε και ο Ιησούς Χριστός, τότε κι εμείς βέβαια θα προσπαθούμε να μιμούμεθα τον Ιεχωβά Θεό, τον Πατέρα του και ουράνιο Πατέρα μας. Είναι πολύ εύκολο να πη κανείς, «Μα εγώ είμαι ατελής και δεν μπορώ να ενεργώ όπως ο Ιησούς.» Μη ξεχνάτε, όμως, ότι υπήρχε ένας ατελής άνθρωπος στη γη ο οποίος εβάδισε με ακεραιότητα και αποδείχθηκε ευάρεστος στον Θεό ως το τέλος ακριβώς της ζωής του. Αυτός είχε ζήσει πολύν καιρό προτού ζήση ο Ιησούς στη γη. Το όνομα αυτού του ανθρώπου ήταν Ιώβ. Το βιβλίο του Ιώβ στην Αγία Γραφή μάς λέγει ότι αυτός ο άνθρωπος κατοικούσε στη γη της Αυσίτιδος [Ουζ], ήταν «άμεμπτος και ευθύς.» (Ιώβ 1:1) Ο Ιώβ αληθινά επίστευε στον Θεό και απεστρέφετο την αδικοπραγία. Είχε επτά γυιους και τρεις θυγατέρες και ευημερούσε πολύ. Είχε τεράστιες αγέλες προβάτων, βοδιών και καμήλων και ήταν ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος στην Ανατολή. Ενώ ο Ιώβ απελάμβανε όλη αυτή την ευημερία και ευλογία από τον Ιεχωβά Θεό, η Βιβλική αφήγησις μάς λέγει: «Ημέραν δε τινα ήλθον οι υιοί του Θεού δια να παρασταθώσιν ενώπιον του Ιεχωβά, και μεταξύ αυτών ήλθε και ο Σατανάς. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Πόθεν έρχεσαι; Και ο Σατανάς απεκρίθη προς τον Ιεχωβά και είπε, Περιελθών την γην και εμπεριπατήσας εν αυτή πάρειμι. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλον μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού; Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν και την οικίαν αυτού και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γης· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού, εις την χείρά σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου. Και εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά.»—Ιώβ 1:6-12, ΜΝΚ.

11, 12. (α) Κάτω από ποιες περιστάσεις αποδείχθηκε ο Ιώβ πιστός στον Θεό; (β) Πώς ανταποκρίθηκε ο Ιώβ επειδή προσπαθούσε να είναι μιμητής του Θεού;

¹¹ Από εκείνη τη στιγμή ο Σατανάς έκαμε σχεδόν ό,τι μπορούσε για να παραβιάση την ακεραιότητα και την άμεμπτη στάσι του δούλου του Ιεχωβά Ιώβ, αλλ’ ο Ιώβ δεν υπέκυψε ακόμη και στην πιο σκληρή και ωμή μεταχείρισι του Σατανά. Ο θάνατος των τέκνων του, η απώλεια όλου του πλούτου του, και αργότερα η επίσκεψις των λεγομένων σοφών ανδρών για να του πουν πόσο έσφαλε, δεν τον έκαμαν να εγκαταλείψη την πιστή του πορεία. Ο Ιώβ απήντησε σ’ εκείνους τους λεγόμενους φίλους του: «Πολλά τοιαύτα ήκουσα· άθλιοι παρηγορηταί είσθε πάντες.» (Ιώβ 16:2) Στην πραγματικότητα η κατάστασίς του ήταν τόσο εξαθλιωμένη ώστε ο Ιώβ ανεφώνησε στο Θεό, «Οι τάφοι είναι έτοιμοι δι’ εμέ.» (Ιώβ 17:1) Αλλ’ ο Ιώβ δεν πέθανε. Παρέμεινε πιστός και άμεμπτος ενώπιον του Θεού, ακόμη και ανάμεσα σε όλους εκείνους που τον παρώτρυναν να διαρρήξη την ακεραιότητά του. Τελικά, σύμφωνα με τη Βιβλική αφήγησι «Ευλόγησεν ο Κύριος τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα· ώστε απέκτησε δεκατέσσαρας χιλιάδας προβάτων και εξακισχιλίας καμήλους και χίλια ζεύγη βοών και χιλίας όνους. Εγεννήθησαν έτι εις αυτόν επτά υιοί και τρεις θυγατέρες· και εκάλεσε το όνομα της πρώτης Ιεμιμά· και το όνομα της δευτέρας Κεσιά· και το όνομα της τρίτης Κερέν-αππούχ· και δεν ευρίσκοντο εφ’ όλης της γης γυναίκες ωραίαι ως αι θυγατέρες του Ιώβ· και ο πατήρ αυτών έδωκεν εις αυτάς κληρονομίαν μεταξύ των αδελφών αυτών. Μετά ταύτα έζησεν ο Ιώβ εκατόν τεσσαράκοντα έτη, και είδε τους υιούς αυτού και τους υιούς των υιών αυτού, τετάρτην γενεάν.»—Ιώβ 42:12-17.

¹² Όταν διαβάζωμε όλη τη ζωή του Ιώβ και βλέπωμε πώς αντιμετώπισε όλα τα προβλήματά του, ασφαλώς μπορούμε να πούμε, όπως είπε και ο Θεός, ότι ήταν άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, εφοβείτο τον Θεόν και απείχε από κακό. Ο Ιώβ προσπαθούσε να είναι μιμητής του Θεού. Ανταμείφθηκε για την ακεραιότητα του και θα λάβη και επιπρόσθετη αμοιβή στον ωρισμένο καιρό. Ο Ιάκωβος έγραψε γι’ αυτόν τα εξής: «Ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιακ. 5:11, ΜΝΚ.

13. Τι θα μπορούσε, ωστόσο να πη ένα άτομο γι’ αυτά τα παραδείγματα;

¹³ Θα μπορούσε κανείς να πη: «Ήταν εύκολο για τον Ιησού Χριστό που ήταν τέλειος άνθρωπος να τηρήση ακεραιότητα και να βαδίση άμεμπτα ενώπιον του Θεού του. Ίσως να υπήρξε κι ένας Ιώβ, ένας ατελής άνθρωπος, που έκαμε σχεδόν το ίδιο. Αλλά πώς μπορούμε εμείς να το κάμωμε αυτό σήμερα;» Ακόμη και στις ημέρες του αποστόλου Παύλου, πώς μπορούσε να γίνη αυτό; Ο Παύλος ενουθέτησε την εκκλησία της Εφέσου: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά, και περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς.» (Εφεσ. 5:1, 2) Μήπως ο Παύλος ζητούσε από εκείνους τους Χριστιανούς να κάμουν κάτι το αδύνατο; Όχι, καθόλου!

ΓΙΝΕΣΘΕ «ΤΕΚΝΑ ΥΠΑΚΟΗΣ,» ΟΧΙ ΑΠΕΙΘΕΙΣ

14. Για να είναι κανείς μιμητής του Θεού ποια πράγματα πρέπει να μισή;

¹⁴ Ο ψαλμωδός το διετύπωσε πολύ καλά. Είπε: «Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά, μισείτε το κακόν.» (Ψαλμός 97:10) Αν πρέπει να μισούμε εκείνο που είναι κακό, τότε πρέπει να γνωρίζωμε τι είναι κακό και να κάνωμε το αντίθετο. Να κάνωμε το καλό! Ο Παύλος μάς βοηθεί με συμβουλές να διακρίνωμε τι είναι κακό. Στην επιστολή του προς Εφεσίους έγραψε εν συνεχεία: «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία ή πλεονεξία μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους, μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή, αλλά μάλλον ευχαριστία. Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.» (Εφεσ. 5:3-5) Βλέπομε απ’ αυτό, λοιπόν, ότι ένας Χριστιανός πρέπει να είναι ηθικώς καθαρός. Τα λόγια του πρέπει να είναι, ευπρεπή όταν ομιλή στους άλλους. Δεν μπορεί να είναι πλεονέκτης. Πρέπει να φέρεται, με εντιμότητα στα άτομα που είναι γύρω του. Με λίγα λόγια, πρέπει να μισή ό,τι είναι κακό αν αγαπά αληθινά τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, αν θέλη κανείς να είναι μιμητής του Θεού, ασφαλώς δεν θα κάνη αυτά που αναφέρει παραπάνω ο απόστολος Παύλος.

15. (α) Εναντίον τίνων λέγει ο Παύλος ότι έρχεται η οργή του Θεού; (β) Πώς αυτοί δείχνουν ότι είναι απειθείς;

¹⁵ Τι συμβαίνει σ’ εκείνους που επιδίδονται σ’ αυτά που αναφέρει ο Παύλος—πορνεία, ακάθαρτα λόγια και απληστία; Ο Παύλος λέγει: «Μηδείς ας μη σας απατά με ματαίους λόγους· επειδή δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών.» (Εφεσ. 5:6, 7) Ο Θεός είναι πολύ σαφής. Οργή πρόκειται να έλθη σ’ εκείνους που στασιάζουν εναντίον του, που δεν υπακούουν. Ο Αδάμ ήταν στασιαστής. Δεν υπήκουσε στον Θεό, μολονότι του είχαν δοθή οι ιδιότητες της σοφίας, της δικαιοσύνης, της αγάπης και της δυνάμεως, και είχε κάθε τι για να ζη κάτω από θαυμάσιες συνθήκες. Ωστόσο, ήθελε ν’ αποφασίζη μόνος του τι ήταν καλό και τι ήταν κακό. Παρέβλεψε το γεγονός ότι αυτές οι αποφάσεις αποτελούσαν προνόμια του Ιεχωβά. Αυτός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος και ο Δημιουργός όλων των ζώντων πλασμάτων και θέλει όλα τα ζώντα νοήμονα πλάσματα να είναι όπως αυτός· μας προσκαλεί, αν και είμεθα ατελείς, να γίνωμε μιμηταί του. Ο Θεός αγαπά το ανθρώπινο γένος και ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ενδιαφερόμεθα εμείς για τον Ιεχωβά Θεό; Αν δεν ενδιαφερώμεθα και αρνούμεθα ν’ ακολουθήσωμε την οδό του και θέλωμε να βαδίζωμε στη δική μας οδό και να λαμβάνωμε δικές μας αποφάσεις, αντίθετες με τις συμβουλές του Θεού, τότε μπορούμε ν’ αναμένωμε ‘την οργή του Θεού που έρχεται στους υιούς της απειθείας.’ Η έντονη νουθεσία που δίνει ο Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία είναι για Χριστιανούς που δεν είναι συμμέτοχοι εκείνων των ‘υιών της απειθείας’—εκείνων που πηγαίνουν αντίθετα με την οδόν του Θεού.

16. Ποια στάσι ως προς την πορνεία πρέπει ν’ αποφεύγουν εκείνοι που θέλουν να έχουν την εύνοια του Θεού;

¹⁶ Γνωρίζομε τι είναι πορνεία, αλλά σήμερα οι θρησκευόμενοι κάνουν τολμηρές δηλώσεις λέγοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό στις προγαμιαίες σχέσεις, τίποτε το κακό στην ομοφυλοφιλία. Αλλά δεν λέγει η Γραφή ότι η γαμήλιος κοίτη πρέπει να είναι αμίαντος και ότι οι άρρενες που κοιμούνται μαζί με άρρενες είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού και θα λάβουν τη θεία καταδίκη; Βεβαίως τα λέγει αυτά η Αγία Γραφή. (Εβρ. 13:4· Ρωμ. 1:27, 32) Αν λοιπόν ένα άτομο ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός και προσπαθεί να είναι μιμητής του Θεού ακολουθώντας την πορεία της ζωής που μας υπέδειξε ο Ιησούς Χριστός, τότε οφείλει να καταβάλλη εξαιρετική προσπάθεια να ζη σαν Χριστιανός, ώστε να έχη την εύνοια του Θεού και πλούσιες ευλογίες.—1 Κορ. 6:18· 1 Θεσσ. 4:3, 8.

17. Εξετάζοντας ο Πέτρος τις αλλαγές που πρέπει να κάνουν οι Χριστιανοί στη ζωή τους, τι είδους άτομα τους προέτρεψε να είναι;

¹⁷ Όταν ένα άτομο γίνεται Χριστιανός, πρέπει να κάμη μεγάλες αλλαγές στη ζωή του. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε μια επιστολή στους πρώτους Χριστιανούς και το διετύπωσε αυτό ως εξής: «Ως τέκνα υπακοής μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας, τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών, αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμενον· Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος.» (1 Πέτρ. 1:14-16) Παρατηρούμε εδώ ότι ο Πέτρος απευθύνεται στην εκκλησία του Θεού ως «τέκνα υπακοής.» Αν οι Χριστιανοί θέλουν να είναι ευπειθείς στον Λόγο του Θεού, τότε βέβαια δεν θα συμμορφώνωνται με τις δικές των επιθυμίες και ασφαλώς δεν θα βαδίζουν στην οδό που εβάδιζαν άλλοτε. Αλλά θα προσπαθήσουν να είναι όπως ο Θεός και να βαδίζουν στα ίχνη του Ιησού Χριστού.

ΕΠΩΦΕΛΕΙΣΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

18. Δείχνοντας αγάπη, τι πρέπει να κάμωμε για να ‘γίνομε υιοί του Πατρός μας του εν τοις ουρανοίς’;

¹⁸ Όταν ο Ιησούς ήταν εδώ στη γη έκαμε την εξής δήλωσι στους ακροατάς του: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε;» (Ματθ. 5:43-46) Αν πρόκειται να «γίνητε υιοί του Πατρός σας» όπως έγινε ο Ιησούς Χριστός, τότε όχι μόνο πρέπει ν’ αγαπάτε τον πλησίον σας, αλλά να δείχνετε αγάπη και στους εχθρούς σας επίσης. Το κάνετε αυτό;

19. Όπως αναφέρεται στα εδάφια Εφεσίους 3:18, 19, τι πρέπει να κατανοήση όλος ο λαός του Θεού;

¹⁹ Στον Λόγο του Θεού στην επιστολή 1 Ιωάννου 4:11, βρίσκομε τα εξής λόγια: «Αγαπητοί, επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός, και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους.» Όταν ένα άτομο γίνεται Χριστιανός πρέπει ν’ αναπτύξη βαθειές ρίζες. Πρέπει να προσπαθήση να φθάση στην πληρότητα που απαιτεί ο Θεός. Ο Παύλος, γράφοντας στους Εφεσίους, το διατυπώνει αυτό με τον εξής τρόπο: «Ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος, και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, δια να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού.» (Εφεσ. 3:18, 19) Η ενθάρρυνσις του Λόγου του Θεού για τους Χριστιανούς είναι να καταβάλουν έντονη προσπάθεια για να κατανοήσουν το μέγεθος της αγάπης που έδειξε ο Χριστός, και μιμούμενοι αυτόν, να προσπαθήσουν να γίνουν μιμηταί του Θεού. Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αγωνισθούν για να το επιτύχουν.

20. Πώς αυτά που έγραψε ο Παύλος για την αγάπη, στην προς Ρωμαίους επιστολή 8:31-39, δίνουν πολύ καλή ενθάρρυνσι για μας;

²⁰ Μας δίνουν πολύ καλή ενθάρρυνσι αυτά που έγραψε ο απόστολος Παύλος: «Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί προς ταύτα; Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών; Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα; Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών· τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών. Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις, ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή μάχαιρα; Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σού θανατούμεθα όλην την ημέραν· ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Αλλ’ εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς. Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»—Ρωμ. 8:31-39.

21. (α) Γιατί ο Παύλος είπε στους άλλους να τον μιμούνται; (β) Σχετικά με αυτό, τι ευθύνη έχομε όλοι μας;

²¹ Ο Παύλος είχε πλήρη πεποίθησι ότι ο Ιεχωβά τον αγαπούσε και γι’ αυτό προσπαθούσε με ζήλο να είναι μιμητής του Θεού. Γι’ αυτό, όταν έγραφε στους Φιλιππησίους είπε τα εξής: «Εκείνα τα οποία και εμάθετε και παρελάβετε και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.» (Φιλιππ. 4:9) Ο απόστολος Παύλος εγνώριζε πολύ καλά ότι όλοι μας κάνομε λάθη, αλλά εγνώριζε ότι ο ίδιος κατέβαλλε σκληρή προσπάθεια και έθετε το ορθό παράδειγμα για τους αδελφούς. Γι’ αυτό και είπε: «Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε και παρατηρείτε τους όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς.» (Φιλιππ. 3:17) Οι πρεσβύτεροι, καθώς και άλλοι που είναι στην αλήθεια πολύν καιρό ή κι ένα βραχύ χρονικό διάστημα, έχουν μεγάλη ευθύνη να δίνουν το ορθό παράδειγμα, όπως έκανε και ο Παύλος. Αν δεν το κάνουν αυτό, τότε θα γίνουν πρόσκομμα στους άλλους αδελφούς που είναι στην οργάνωσι του Θεού. Ο Παύλος μάς νουθετεί ως εξής: «Μη γίνεσθε πρόσκομμα μήτε εις Ιουδαίους μήτε εις Έλληνας μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού, καθώς και εγώ κατά πάντα αρέσκω εις πάντας, μη ζητών το ιδικόν μου συμφέρον, αλλά το των πολλών, δια να σωθώσι.»—1 Κορ. 10:32, 33.

22. Τι μπορεί να μας βοηθήση να επιτύχωμε στις προσπάθειές μας να είμεθα μιμηταί του Θεού;

²² Ο Παύλος είχε απέναντι των ανθρώπων το ίδιο ακριβώς πνεύμα που έχει ο Ιεχωβά Θεός. Αυτό το έμαθε από τον Ιεχωβά. Εγνώριζε πόσο αναγκαίο είναι ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας και να τους δώσωμε μια πλήρη ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή. Γι’ αυτό και λέγει τα εξής στο επόμενο ακριβώς εδάφιο: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.» (1 Κορ. 11:1) Ο Παύλος είχε προσηλωμένο το βλέμμα του στον Υιόν του Θεού. Εγνώριζε ότι ο Ιησούς ήταν τέλειος και ότι ήταν ένα θαυμάσιο παράδειγμα στην προσπάθεια του να μιμήται τον Πατέρα του, και γι’ αυτό ο Παύλος είχε την ίδια επιθυμία που είχε και ο Ιησούς. Ο Παύλος εγνώριζε τι ήταν γραμμένο στο Λόγο του Θεού και γι’ αυτό μας συμβουλεύει όλους λέγοντας: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον Λόγον του Θεού, των οποίων μιμείσθε την πίστιν.» (Εβρ. 13:7) Δεν θέλομε ν’ ακολουθούμε τους τρόπους του παλαιού κόσμου. Μολονότι ζούμε μέσα σ’ αυτόν, δεν αποτελούμε μέρος του. Το καλύτερο παράδειγμα που θα μπορούσαμε ν’ ακολουθήσωμε είναι εκείνο που μας δίνει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός. Επίσης, ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, είπε ότι «όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα.» (Ιωάν. 14:9) Αν λοιπόν θέλωμε να μιμηθούμε τον Ιεχωβά Θεό ή να είμεθα όμοιοι με αυτόν, τότε ασφαλώς πρέπει ο καθένας μας να είναι όμοιος με τον Ιησού Χριστό, ένας άνθρωπος ακεραιότητος.

[Εικόνα στη σελίδα 201]

Ο Αδάμ ήταν υιός του Θεού που έγινε «κατ’ εικόνα Θεού,» και όλοι εμείς προερχόμεθα από τον Αδάμ

[Εικόνα στη σελίδα 203]

Όταν μιμούμεθα τον Ιησού Χριστό γινόμεθα μιμηταί του Θεού, διότι ο Ιησούς εμιμείτο τον ουράνιο Πατέρα του. Ο Ιωάννη ο Βαπτιστής είπε ότι ο Ιησούς είναι «ο Υιός του Θεού»

Βλέπε τον “Ευθύν” Πάντοτε

 1. (α) Ποιους ανθρώπους είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ να παρατηρούμε με ενδιαφέρον; (β) Υπάρχουν σήμερα τέτοια άτομα;

Ο ΨΑΛΜΩΔΟΣ Δαβίδ κατανοούσε πόσο σημαντικό ήταν να παρατηρούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκείνους που προσπαθούν να γίνουν μιμηταί του Θεού, διότι έγραψε: «Παρατήρει τον άκακον και βλέπε τον ευθύν, διότι το μέλλον του ανθρώπου εκείνου θέλει είσθαι ειρηνικόν.» (Ψαλμ. 37:37, ΜΝΚ) Υπάρχουν πολλά τέτοια άτομα, τα οποία ασχολούνται στην υπηρεσία του Θεού. Ήταν μεγάλη χαρά όλα αυτά τα χρόνια ν’ ακούμε για κείνους που βαδίζουν στα ίχνη του Ιησού Χριστού, διαθέτοντας το χρόνο τους στο κήρυγμα του ευαγγελίου και καταβάλλοντας μεγάλες προσπάθειες να μιμηθούν τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι μιμητής του Πατρός του. Το κήρυγμα των και η προσήλωσίς των στην ορθή πορεία φέρνουν πολλά άτομα προς τον Θεό, όπως δείχνουν τα επόμενα παραδείγματα.

ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΙΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΗΘΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΟΣ

 2. Ύστερα από μια δημόσια ομιλία για τη σεξουαλική ηθικότητα ποια συζήτησι έκαμε ο ομιλητής με δύο άτομα που ήσαν παρόντα;

² Ένας αδελφός που είχε το προνόμιο να δώση μια δημόσια ομιλία σε μια Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά υπεστήριζε τις υψηλές αρχές που έθεσε ο Θεός για να τις ακολουθή ο άνθρωπος. Ετόνισε επίσης και την αγάπη του Θεού. Στη διάρκεια της ομιλίας του ανέπτυξε σημαντικά το θέμα της ανηθικότητος που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων, τονίζοντας την άποψι ότι η συζυγική κλίνη πρέπει να παραμένη αμίαντος από μοιχεία. (Εβρ. 13:4) Μετά απ’ αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία, ένας άνδρας με τη σύζυγο του πλησίασαν τον ομιλητή και του απηύθυναν διάφορα ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και το εξής: ‘Αν ένας άνδρας δεν επιτρέπεται να διαπράξη μοιχεία, τι μπορεί να κάμη;’ Το ερώτημά του δεν απείχε πολύ από τις συνηθισμένες σκέψεις των ανθρώπων του κόσμου. Ακόμη και στις ημέρες, του αποστόλου Παύλου, ο Παύλος είπε ότι επειδή επικρατούσε η πορνεία, κάθε άνδρας έπρεπε να έχη τη σύζυγό του. (1 Κορ. 7:2) Ο ομιλητής λοιπόν εξήγησε στο ανδρόγυνο ότι το σεξ δεν είναι παιγνίδι· ο γάμος είναι ένας πολύ σοβαρός θεσμός, που άρχισε από τον Ιεχωβά Θεό στον Κήπο της Εδέμ όταν ο Αδάμ και η Εύα έγιναν ‘μία σαρξ.’ Ο ομιλητής προχώρησε σε περισσότερες λεπτομέρειες, εξηγώντας ότι ακόμη και ο Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε στον πρώτο γάμο, και ότι ο γάμος είναι θεία διευθέτησις και πρέπει να παραμένη καθαρός και ότι η γαμήλιος κλίνη δεν πρέπει να μιαίνεται. (Ματθ. 19:4-6) Αν ένας άνδρας αγαπά αληθινά τη σύζυγό του, και η σύζυγος τον σύζυγό της, και ακολουθούν τις υψηλές αρχές που εκτίθενται στον Λόγο του Θεού, οι συνειδήσεις των θα είναι καθαρές. Θα έχουν έτσι ένα ευτυχισμένο γάμο και θα είναι απηλλαγμένοι από τα είδη των νοσημάτων που επικρατούν σήμερα στον κόσμο λόγω της ανηθικότητος και των ελευθέρων σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων. Και οι τρεις είχαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτησι και στο τέλος ο ομιλητής επρότεινε να έχουν μια οικιακή Γραφική μελέτη.

 3. (α) Μετά πέντε εβδομάδες ποιο ερώτημα έκαμε ο νεαρός άνδρας; (β) Πώς απεφάσισε να χειρισθή το πρόβλημα και γιατί;

³ Μετά πέντε εβδομάδες ο νεαρός αυτός άνδρας, που μελετούσε τώρα τη Γραφή, πολύ σοβαρά έκαμε στον Μάρτυρα με τον οποίον μελετούσε μια σοβαρή ερώτησι. Του είπε: «Τον περασμένο Ιούλιο ένας φίλος μου έπαθε ένα ατύχημα και έσπασε το αυτοκίνητο του. Με παρακάλεσε να πω ότι εγώ ήμουν ο οδηγός του αυτοκινήτου του για να μπορέση να εισπράξη χρήματα από την ασφάλεια. Εκείνο τον καιρό αυτό δεν με πείραζε καθόλου, κι έτσι του είπα ότι θα έκανα αυτό που ζητούσε. Εν τούτοις, λίγο αργότερα η ασφαλιστική εταιρία παρέπεμψε την υπόθεσι στο δικαστήριο και τώρα καλούνται να προσέλθουν όλοι οι μάρτυρες. Αν παρουσιασθώ στο δικαστήριο και εμμείνω στην αρχική μου κατάθεσι, θα ψευσθώ και αυτό δεν είναι σε αρμονία με τον Λόγο του Θεού. Από τότε που άρχισα να μελετώ τον Λόγο του Θεού η συνείδησίς μου δεν μου επιτρέπει να λέω ψέματα.» Φυσικά το ερώτημα αυτού του ατόμου ήταν το εξής: «Τι θα κάμω τώρα»; Ύστερα από μια εξέτασι των Γραφικών αρχών περί εντιμότητος και ειλικρινείας, ο νεαρός αυτός άνδρας απεφάσισε να πληρώση ο ίδιος τις ζημιές του αυτοκινήτου και είπε στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου ν’ αποσύρη την αίτησι αποζημιώσεως από την ασφαλιστική εταιρία. (Ιωάν. 8:44· Εβρ. 13:18) Αυτό ακύρωσε την αγωγή. Ο νέος έχει τώρα μια καθαρή συνείδησι και προσπαθεί να μιμήται περισσότερο τον Θεό ο οποίος είναι δίκαιος. (1 Πέτρ. 3:12) Η αγάπη αυτού του ανθρώπου για την ειλικρίνεια τον βοήθησε να κάμη πολλές αλλαγές στη ζωή του και τώρα πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού.

 4. Τι λοιπόν έκαμε αυτό το ζεύγος για να μιμηθή περισσότερο τον Θεό;

⁴ Τι μας δείχνει αυτή η πείρα; Αυτό το ανδρόγυνο, μολονότι μελετούσε τη Γραφή μόνον επί πέντε εβδομάδες, προσπαθούσε ν’ ανακαινίση τη ζωή του και να μιμηθή περισσότερο τον Θεό που εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα. Προσπαθούν και οι δυο να είναι ευθείς. Θέλουν να είναι σε αρμονία με τις αρχές του Θεού. Η μοιχεία και η απληστία δεν έχουν πια θέσι στη ζωή τους.—Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 5:5.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΕΛΚΥΕΙ

 5. (α) Το εδάφιο Ιακώβου 2:8 ποια ιδιότητα μας ενθαρρύνει να δείχνωμε; (β) Όπως ελέχθη σε μια συνέλευσι στην Αγγλία, πώς μια Μάρτυς εξεδήλωσε αυτή την αγάπη;

⁵ Για να είμεθα μιμηταί του Θεού, η αγάπη για τους άλλους πρέπει να προέχη στη ζωή μας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να δείχνωμε αγάπη για τον πλησίον μας. (Ιακ. 2:8) Μια πείρα ελέχθη σε μια συνέλευσι της πόλεως Σέφηλντ της Αγγλίας, το θέρος του 1975. Η γυναίκα που είπε την πείρα διηγήθηκε τα εξής: «Ένα μεγάλο κενό ένοιωσα μέσα μου όταν πριν από δύο χρόνια ο σύζυγός μου εγκατέλειψε εμένα και τον εξαετή γυιο μου. Δεν είχα καμμιά οικογένεια να στραφώ για βοήθεια. Ήμουν ασθενής· βρισκόμουν σε δύσκολη οικονομική κατάστασι. Δεν είχαμε καύσιμα στο σπίτι για να ζεσταθούμε. Τότε μπήκε μια γειτόνισσα στο σπίτι για να κάμη ένα τηλεφώνημα. Παρατηρώντας την κατάστασί μου επέστρεψε μ’ ένα φλυτζάνι καφέ και μερικά μπισκότα. Βρήκε κάποιο φάρμακο για μένα και λίγο αργότερα ήλθε πάλι μ’ ένα κιβώτιο γεμάτο ξύλα και γενικά με βοήθησε με πολλούς τρόπους. Όλα αυτά μού έδωσαν καινούργιο θάρρος.

 6. Ποιες περαιτέρω ενέργειες εβοήθησαν αυτή τη γυναίκα να προοδεύση πνευματικώς;

⁶ «Με εξέπληξαν όλα αυτά, διότι ήξερα ότι αυτή η γειτόνισσά μου ήταν μάρτυς του Ιεχωβά. Εγώ πάντοτε την απέφευγα, διότι νόμιζα ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι κάπως διαφορετικοί. Αλλ’ αυτή η τόσο φιλική πράξις ήταν κάτι που μ’ έκαμε να καταλάβω πόσο καλοί είναι. Η φιλία μας αναπτύχθηκε και ύστερα από λίγες εβδομάδες εκείνη με κάλεσε στην Αίθουσα Βασιλείας για τον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Κυρίου Ιησού. Ο μικρός μου γυιος ήλθε μαζί μας. Αυτό ήταν μια πολύ καλή πείρα για μένα. Αισθανόμουν πολύ άνετα, μολονότι βρισκόμουν ανάμεσα σε ξένους, σε ανθρώπους που δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ πριν. Εκείνο το βράδυ η καλή μου γειτόνισσα μου έδωσε ένα μικρό δώρο. Ήταν ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή.» Στην αρχή δεν το διάβασα, αλλά τελικά πρόσεξα ότι ο τίτλος ενός από τα κεφάλαιά του ήταν «Ανάπτυξις Ευτυχούς Οικογενειακής Ζωής.» Αυτό με ενδιέφερε. Παρέβαλα με την δική μου Γραφή όσα έλεγε και διεπίστωσα ότι όλα ήσαν αληθινά. Περιττό να πω ότι σε λίγο άρχισα μια Γραφική μελέτη. Όταν έμαθα τι λέγει η Αγία Γραφή για το διαζύγιο και για τον γάμο ‘εν Κυρίω,’ διέκοψα μια σχέσι που είχα μ’ ένα Καθολικό άνδρα με τον οποίο εσχεδίαζα να παντρευτώ, διότι τότε κατενόησα ότι δεν πρέπει κανείς να ομοζυγή άνισα, και ότι αν ένας Χριστιανός νυμφευθή, πρέπει να νυμφευθή ‘εν Κυρίω.’—1 Κορ. 7:39· 2 Κορ. 6:14.

 7. Πώς η αγάπη για τους άλλους εκδηλώθηκε με τις ενέργειές της;

⁷ «Είμαι τόσο ευγνώμων στον Ιεχωβά ώστε σύντομα πήρα την απόφασι να αφιερωθώ και να βαπτισθώ. Εφέτος έκαμα έργο προσωρινού σκαπανέως στη διάρκεια διαφόρων μηνών του έτους, και ελπίζω να το επαναλάβω πέντε ακόμη φορές πριν τελειώση το έτος. Μολονότι έχω μόνο ένα μικρό σπίτι, ήταν μεγάλη μου χαρά να δείξω την αδελφική μου αγάπη παρέχοντας κατάλυμα σε είκοσι αδελφούς και αδελφές στην περιφερειακή μας συνέλευσι, πέντε από τους οποίους εκοιμώντο κάτω από μια σκηνή στην αυλή του σπιτιού μου. Η ζωή μου είναι τώρα γεμάτη, χάρις τον Ιεχωβά.»—Ρωμ. 12:13· 3 Ιωάν. 5-8.

 8. Όπως δείχνουν τα εδάφια Εφεσίους 5:1, 2 τι θα μας βοηθήση για να ευαρεστήσωμε τον Θεό;

⁸ Το να προσπαθούμε λοιπόν να είμεθα μιμηταί του Θεού και να ‘περιπατούμεν εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν’ ημάς είναι βέβαια ευάρεστο στον Θεό. (Εφεσ. 5:1, 2) Η μελέτη του Λόγου του Θεού, η ειλικρινής πίστις σ’ Αυτόν και η ταπείνωσίς μας ενώπιον του Θεού μπορούν να μας βοηθήσουν να κάμωμε μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας.

 9. Πώς αντέδρασε ένας άνδρας στον Καναδά όταν η σύζυγος και τα τέκνα του άρχισαν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, και τι έκαμε με σοφία η σύζυγος του;

⁹ Η συναναστροφή και η αδελφική αγάπη μπορούν να έχουν τεράστια επίδρασι στη ζωή ενός ατόμου. Παραδείγματος χάριν, από την Οττάβα του Καναδά λάβαμε αυτή την έκθεσι: Μια αφωσιωμένη Καθολική κυρία στην Οττάβα άρχισε να παρακολουθή συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά στην εκκλησία τους. Έπαιρνε μαζί της όλα τα παιδιά της. Το ένα απ’ αυτά υπηρετούσε προηγουμένως στην εκκλησία. Όταν επέστρεφαν από την Αίθουσα Βασιλείας, τα παιδιά έλεγαν με χαρά στον πατέρα τους μερικά από τα νέα πράγματα που είχαν μάθει από την Αγία Γραφή. Αυτό έκαμε τον πατέρα να ταραχθή πολύ. Η αντίδρασίς του έμοιαζε με την αντίδρασι πολλών άλλων συζύγων. Τελείως απελπισμένος, επληροφόρησε τη σύζυγο και τα παιδιά του ότι έπρεπε να παύσουν πια να μελετούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά και να πηγαίνουν στις συναθροίσεις των. Τόσο αναστατώθηκε ώστε είπε ότι θα εφόνευε και τα πέντε παιδιά του, περιλαμβανομένης και της σκαπανέως αδελφής με την οποία μελετούσαν την Αγία Γραφή στο σπίτι τους. Η σύζυγος επίστευσε ότι ο σύζυγος της έκανε στα σοβαρά αυτές τις απειλές. Ετηλεφώνησε λοιπόν σ’ έναν πρεσβύτερο της εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά και τον παρεκάλεσε να τους επισκεφθή σπίτι τους και να προσπαθήση να εξηγήση τα πράγματα στο σύζυγο της. Ίσως θα μπορούσε αυτός να διευκρινίση μερικές από τις παρεξηγήσεις και τις προκαταλήψεις του συζύγου της για τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

10. Πώς ο πρεσβύτερος χειρίσθηκε την κατάστασι όταν έκαμε την επίσκεψι;

¹⁰ Στην αρχή ο οικοδεσπότης ήταν πολύ ψυχρός και αμίλητος, αλλά ο πρεσβύτερος ήταν φιλικός, στοργικός και εξυπηρετικός και είπε ότι μπορούσε να καταλάβη πολύ καλά πώς θα αισθανόταν ένας άνδρας όπως αυτός, όταν η σύζυγος του και τα παιδιά του πήγαιναν σ’ έναν τόπο λατρείας κι αυτός πήγαινε σε κάποιον άλλο. (2 Τιμ. 2:24, 25) Ο πρεσβύτερος εξήγησε ότι αυτός ο ίδιος δεν θα ήθελε ν’ αναμιχθή η σύζυγός του σε κάποια οργάνωσι για την οποία αυτός πολύ λίγα εγνώριζε ή δεν εγνώριζε καθόλου. Επρότεινε λοιπόν στον οικοδεσπότη να πάη τουλάχιστον σε μια από τις συναθροίσεις των και να ιδή τι είδους άνθρωποι παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν θα παρατηρούσε τους παρόντας, θα άκουε τι διδάσκονται και θα έβλεπε τη διάθεσι αυτών των ανθρώπων, θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέσι να πάρη μια συνετή απόφασι για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του.

11. Τι έκαμε εντύπωσι σ’ αυτόν τον άνθρωπο όταν ήλθε στην Αίθουσα Βασιλείας, και ποια ήταν η έκβασις;

¹¹ Ο εναντιούμενος σύζυγος προσεκλήθη ένθερμα να παρακολουθήση μια από τις συναθροίσεις, απλώς για να διαπιστώση μόνος του για ποια πράγματα ενδιαφέρεται η σύζυγός του. Αποχωρίσθηκαν σαν φίλοι και όλοι τώρα περίμεναν να δουν τι επρόκειτο να συμβή. Ήλθε η επόμενη Κυριακή και ο εναντιούμενος σύζυγος πήγε στη δική του εκκλησία μόνος του το πρωί, και κατόπιν, για μεγάλη έκπληξι της συζύγου και των τέκνων του, πήγε στην Αίθουσα Βασιλείας εκείνο το απόγευμα. Τόσο εντυπωσιάσθηκε από τη θερμή αγάπη και τη φιλικότητα που του έδειξαν οι αδελφοί ώστε ξαναπήγε την επόμενη Κυριακή, αυτή τη φορά χωρίς να πάη πρώτα στη δική του εκκλησία. Αυτή τη φορά έγινε έναρξις μιας Γραφικής μελέτης μαζί του και ο πρεσβύτερος, που είχε κάμει την πρώτη επίσκεψι στο σπίτι όταν η ταραχή ήταν στο κορύφωμα της, εξακολούθησε να μελετά με αυτόν τον άνθρωπο επί τρεις μήνες. Κατόπιν γνωστοποιήθηκε ότι θα γίνη περιφερειακή συνέλευσις, και η πόλις όπου θα εγίνετο απείχε εξακόσια μίλια. Αυτός ο άνθρωπος ήθελε να δη περισσότερα και να μάθη περισσότερα. Πήρε λοιπόν την οικογένειά του στην πρώτη τους περιφερειακή συνέλευσι. Η αδελφική αγάπη, η αγάπη για τον πλησίον, η αγάπη για τον Θεό, που είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες τις εντολές έκαμε τεράστια εντύπωσι σ’ αυτόν τον σύζυγο. (Ιωάν. 13:35· Ματθ. 22:35-39) Μετά ένα έτος αυτός ο άνδρας και η σύζυγος του βαπτίσθηκαν και τώρα έχει γίνει πολύ δραστήριος μέσα στην εκκλησία και κάνει πολύ καλή πνευματική πρόοδο.

12. Σε ποια δράσι ασχολούνται για το καλό των άλλων ανθρώπων εκείνοι που προσπαθούν να μιμηθούν τον Θεό;

¹² Πόσο καλά ταιριάζει εδώ η συμβουλή του Παύλου προς τους Εφεσίους: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά, και περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς.» Οι καλές ιδιότητες που είχαν αρχικά εμφυτευθή στον άνθρωπο από τον καιρό ακριβώς της δημιουργίας του—η αγάπη, η δικαιοσύνη, η σοφία και δύναμις,—καλλιεργούνται σήμερα από πολλούς ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνη. Δεν πρέπει να νομίζωμε ότι αυτά που διαβάσαμε παραπάνω αποτελούν εξαίρεσι. Τώρα ακριβώς υπάρχουν περισσότεροι από δύο εκατομμύρια που παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά· και όχι μόνον αυτό, αλλά κηρύττουν και τα αγαθά νέα της βασιλείας σε όλον τον κόσμο, και φέρνουν την ίδια ειρήνη χαρά και ευτυχία σε πολλούς ανθρώπους. Αυτός ο πρεσβύτερος, που αναφέραμε παραπάνω, ήταν πρόθυμος να ποιμάνη το ποίμνιο του Θεού όχι για αθέμιτα κέρδη ούτε αναγκαστικά, αλλά με προθυμία.—1 Πέτρ. 5:1, 2.

ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ—ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ

13. (α) Πώς η υπομονή του Ιεχωβά αποδείχθηκε επωφελής στους ανθρώπους; (β) Σε τι βαθμό επηρεάσθηκε μια κοπέλλα από μια σύντομη επαφή της με ένα Μάρτυρα στα σχολικά της χρόνια;

¹³ Ο Ιεχωβά έχει δείξει μεγάλη υπομονή στο ανθρώπινο γένος. (2 Πέτρ. 3:9) Αυτό υπήρξε πολύ επωφελές, διότι συχνά απαιτείται χρόνος για να εναρμονισθή η καρδιά ενός ατόμου με τους σκοπούς του Θεού. Είναι συγκινητικό να βλέπωμε, πώς, μέσα σε μια περίοδο χρόνου, νέοι άνθρωποι διακρίνουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού παρ’ όλη την εναντίωσι που συναντούν από γονείς και την επίδρασι της «ανωτέρας εκπαιδεύσεως.» Σύμφωνα με εκθέσεις που ελήφθησαν από την Πορτογαλία, πριν από πέντε χρόνια περίπου μια κοπέλλα συνήντησε ένα μάρτυρα του Ιεχωβά, ο οποίος ησχολείτο στο έργο του κηρύγματος από πόρτα σε πόρτα. Το κύριο θέμα της συζητήσεως των ήταν η εξέλιξις. Ο πατέρας του κοριτσιού δέχτηκε το βιβλίο Εξέλιξις και το διάβασε, αλλά εξακολούθησε να υποστηρίζη τη θεωρία της εξελίξεως, κάνοντας εντατική προσπάθεια να επηρεάση την κόρη του να μη πιστεύη σ’ αυτά που λέγει η Αγία Γραφή για τη δημιουργία του ανθρώπου. Η κοπέλλα εκείνο τον καιρό παρακολουθούσε μαθήματα κατηχήσεως στην Καθολική Εκκλησία και ρώτησε τον ιερέα της ποια ήταν η άποψίς του για τους Μάρτυρας. Εκείνος της είπε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πιστεύουν ούτε και στον Ιησού Χριστό. Πέρασαν λίγα χρόνια χωρίς καμμιά περαιτέρω επαφή με τους Μάρτυρας. Όταν αυτή η κοπέλλα ήταν στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου, η θεωρία της εξελίξεως ήλθε στο προσκήνιο και συγκέντρωσε την προσοχή όλων. Μολονότι αυτή η κοπέλλα δεν απεκάλυψε την πηγή των πληροφοριών της, άρχισε να αναιρή τα επιχειρήματα του καθηγητού της με πολλή επιτυχία, χρησιμοποιώντας σημεία τα οποία είχε λάβει από το βιβλίο Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξι ή από Δημιουργία; Ο διδάσκαλος τελικά αναγκάσθηκε να ομολογήση ότι η εξέλιξις αποτελούσε μια αναπόδεικτη θεωρία. (Εβρ. 3:4) Αυτό έκαμε την νεαρή κόρη να σκεφθή σοβαρά πάνω σε άλλα Γραφικά θέματα που εξετίθεντο στο ίδιο βιβλίο.

14, 15. Τι υποκίνησε τελικά, να έλθη σε επαφή με τους Μάρτυρας και ποια ήσαν τα αποτελέσματα;

¹⁴ Όταν εισήχθη στο Πανεπιστήμιο έγινε επανάστασις στην Πορτογαλία. Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι έτσι κι αυτή αναμίχθηκε πλήρως σε πολιτικές συζητήσεις και παρακολουθούσε όλες τις πολιτικές συγκεντρώσεις. Της έκαμε εντύπωσι το ρητόν «Ισότης, Αδελφότης και Ελευθερία.» Έγινε μια μαχητική ζηλώτρια του κόμματος που εξέλεξε τελικά. Αλλά οι μεγάλες ελπίδες της διεψεύσθησαν από πολιτικές ραδιουργίες και κατενόησε ότι ήταν αδύνατο για οποιοδήποτε από τα πολιτικά κόμματα να ενώση την ανθρωπότητα. Ενώ διελογίζετο αυτά τα πράγματα, τον Δεκέμβριο του 1974, πήρε την εφημερίδα της Λισαβώνος όπου υπήρχε μια ολόκληρη σελίδα που περιέγραφε τη νομιμοποίησι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Χάρηκε που διάβασε όλο το καταστατικό της οργανώσεως, που διευκρίνιζε τους σκοπούς των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επείσθη τότε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν οι μόνοι άνθρωποι που εδίδασκαν την αλήθεια του Λόγου του Θεού.

¹⁵ Αμέσως φρόντισε να έλθη σε επαφή με τους Μάρτυρας πάλι, πηγαίνοντας στη διεύθυνσι που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα και που ήταν τα προσωρινά γραφεία της οργανώσεως. Ως τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδιώκοντο στην Πορτογαλία. Έγινε έναρξις Γραφικής μελέτης με την κοπέλλα, και μολονότι συνεχίσθηκε η εναντίωσις των γονέων της, αυτή συνέχισε να μελετά ώσπου διέκρινε καθαρά ποιος είναι ο σκοπός του Ιεχωβά. (Ματθ. 10:36, 37) Προς μεγάλη χαρά της και προς χαράν εκείνων με τους οποίους συνεδέετο τώρα, συμβόλισε την αφιέρωσί της στον Ιεχωβά Θεό στην Περιφερειακή Συνέλευσι «Θεία Εξουσία» το καλοκαίρι του 1975 στη Λισαβώνα. Χρειάσθηκαν πολλά χρόνια για να ανακαινίση τη διάνοια της, αλλ’ είχε την ευκαιρία να παρατηρή τους άκακους και να βλέπη τους ευθείς. (Ψαλμ. 37:37) Τώρα που γνώρισε τον Ιεχωβά και καταβάλλει μια πραγματική προσπάθεια για να τον μιμηθή, το μέλλον της θα είναι ειρηνικό. Θα έχη ευχαρίστησι διανοίας και καρδιάς.

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΙΜΗΤΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16. (α) Πόσοι μάρτυρες του Ιεχωβά υπάρχουν σε όλον τον κόσμο; (β) Πόσοι βαπτίσθηκαν πέρυσι, και τι αλλαγή έπρεπε να κάμουν;

¹⁶ Αυτές είναι λίγες μόνον από τις πολλές πείρες που είχαν οι 2.179.256 ευαγγελιζόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1975. Μπορείτε να φαντασθήτε 295.073 ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά στη διάρκεια του περασμένου έτους και τακτοποίησαν τις υποθέσεις τους για να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι και διεξάγοντας Γραφικές μελέτες με ανθρώπους τους οποίους ποτέ άλλοτε δεν συνήντησαν; Ο Λόγος του Θεού επηρέασε τη ζωή τους. Απέβαλαν την παλαιά προσωπικότητα. Πώς το περιέγραψε αυτό ο απόστολος Παύλος; «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας, και να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε το νέον ανθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:22-24) Αυτοί λοιπόν που βαπτίσθηκαν προσπαθούν να μιμηθούν εκείνον, δηλαδή τον Θεό. Αφήνουν μια νέα δύναμι να ενεργή στη διάνοια τους, και ο νέος άνθρωπος, όπως καλείται στις Γραφές, δημιουργείται σύμφωνα με το θείο θέλημα με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα. Αυτοί λοιπόν που βαπτίσθηκαν θέλησαν να κάμουν μια αλλαγή. Εξακολουθούν να κάνουν αυτή την αλλαγή, και την κάνουν με το να ενωθούν με την οργάνωσι που είναι γνωστή ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Είναι Χριστιανοί.

17. (α) Πόσο χρόνο αφιέρωσαν στην υπηρεσία του αγρού πέρυσι; (β) Τι είδους άνθρωποι έκαμαν αυτό το έργο;

¹⁷ Ενδιαφέρει να σημειωθή από την ετήσια έκθεσί τους ότι αυτοί οι δούλοι του Θεού αφιέρωσαν 382.296.208 ώρες στο κήρυγμα. Πρόκειται για πολύ χρόνο. Ποιοι το έκαμαν όλο αυτό; Ήσαν εκείνοι που διέθεσαν όσες ώρες μπορούσαν από την κανονική τους ζωή προσπαθώντας να βοηθήσουν τους ανθρώπους να λάβουν γνώσι της Αγίας Γραφής. Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι παντρεμένοι και έχουν οικογένεια και βγαίνουν τα Σάββατα και τις Κυριακές ή τα βράδυα, ίσως δέκα ή δώδεκα ώρες τον μήνα. Υπάρχουν άλλοι που τακτοποιούν τις υποθέσεις των για να διαθέσουν περίπου εκατό ώρες τον μήνα στο κήρυγμα του αγρού, αυτοί οι Μάρτυρες αναφέρονται ως σκαπανείς. Υπάρχουν και ειδικοί σκαπανείς, που αφιερώνουν 150 ώρες στην υπηρεσία του αγρού και οι οποίοι συχνά πηγαίνουν σε νέες περιοχές.

18. (α) Πόσοι είναι στο έργον σκαπανέως; (β) Σε πόσες χώρες γίνεται τώρα το κήρυγμα; (γ) Τι μέρος έχουν τα περιοδικά σ’ αυτό το έργο;

¹⁸ Η ετήσια έκθεσις δείχνει ότι υπήρχαν 114.491 σκαπανείς και 15.734 ειδικοί σκαπανείς που εκήρυτταν τακτικά κάθε μήνα σε κάποιο μέρος του κόσμου. Υπάρχουν 2.456 που υπηρετούν στον ιεραποστολικό αγρό. Αυτοί συνήθως είναι πολύ μακρυά από τα σπίτια τους. Στην πραγματικότητα, αυτά τα αγαθά νέα της βασιλείας κηρύττονται τώρα σε 210 διάφορες χώρες. Το κήρυγμα εν σχέσει με τον Χριστό Ιησού δεν περιορίζεται στον Χριστιανικό κόσμο ή σε κάποια ιδιαίτερη γλώσσα. Παραδείγματος χάριν, αυτό το περιοδικό που διαβάζετε εκδίδεται σε 78 διάφορες γλώσσες και η κυκλοφορία του υπερβαίνει τα δέκα εκατομμύρια αντίτυπα σε κάθε έκδοσι. Το 1975 τυπώθηκαν 513.705.582 αντίτυπα της Σκοπιάς μαζί με το συνοδευτικό περιοδικό Ξύπνα! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά διαθέτουν αυτά τα περιοδικά και τα πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων για να μάθουν περισσότερα για τον Παντοδύναμο Θεό και να προσπαθήσουν να τον μιμηθούν.

19. (α) Γιατί διαθέτομε δεμένα βιβλία; (β) Σε τι βαθμό έγινε το έργο των επανεπισκέψεων πέρυσι;

¹⁹ Δεν διαθέτουν μόνον περιοδικά οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Έχουν μερικά πολύ ωραία δεμένα βιβλία που τα χρησιμοποιούν στις μελέτες που κάνουν με ενδιαφερόμενα άτομα στα σπίτια τους. Στη διάρκεια του περασμένου έτους αυτοί οι Χριστιανοί δούλοι του Θεού διέθεσαν 28.410.783 δεμένα βιβλία και έκαμαν 155.336.481 επανεπισκέψεις σ’ εκείνους που πήραν τα έντυπα. Φαντασθήτε: Πήγαιναν στα σπίτια τουλάχιστον 1.411.256 διαφόρων ανθρώπων κάθε εβδομάδα στο 1975 και μελετούσαν μαζί τους την Αγία Γραφή. Αυτό σημαίνει να είναι στη διάθεσι των άλλων. Είναι απόδειξις αγάπης προς τον πλησίον, και συνιστούμε με χαρά σε οποιονδήποτε θα ήθελε να κάμη το έργον που έκαμε ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι πριν από 1900 χρόνια να ενωθή με τους μάρτυρας τον Ιεχωβά και να συνεχίση αυτό το ίδιο έργο.

20. Σε όλον τον κόσμο πόσοι άνθρωποι έδειξαν ενδιαφέρον παρακολουθώντας την Ανάμνησι;

²⁰ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το έργο μας. Αλλά, φυσικά, το έργο αυτό δεν είναι δημοφιλές σε όλους και σε πολλά μέρη του κόσμου υπάρχει διωγμός. Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να κηρύττωμε μια βασιλεία διαφορετική από τη δική τους—δηλαδή, τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους. Αλλά για να μιλήσωμε για τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται—οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αριθμούν μια φορά το χρόνο εκείνους οι οποίοι παρακολουθούν την Ανάμνησι του θανάτου του Ιησού Χριστού και στις 27 Μαρτίου 1975 υπήρχαν 4.925.643 άτομα που ήλθαν στις Αίθουσες Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά όπου δόθηκε μια ομιλία για το τι εσήμαινε ο θάνατος του Ιησού Χριστού γι’ αυτούς και για όλη την ανθρωπότητα. Όπως θα παρατηρήσατε σ’ αυτή την έκθεσι, 295.073 άτομα ανακαίνισαν τη διάνοια τους για να μιμηθούν περισσότερο τον Ιεχωβά Θεό με το να τον υπηρετούν και να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας, και να ενδυθούν τον νέον άνθρωπο, που συμμορφώνεται με το παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς Χριστός για να το ακολουθήσουν.

21. Γιατί οι επανεπισκέψεις και οι Γραφικές μελέτες προβάλλουν στον πίνακα υπηρεσίας που φαίνεται σ’ αυτό το άρθρο;

²¹ Μπορεί να ενδιαφέρεσθε για μερικές λεπτομέρειες σχετικά με το τι κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις 210 διάφορες χώρες και τα νησιά της θαλάσσης όπου αναπτύσσουν δράσι. Για ευκολία όλων των μαρτύρων του Ιεχωβά έχομε εκτυπώσει ένα πίνακα που δείχνει τον αριθμό των βαπτισθέντων σε κάθε χώρα, καθώς και τον αριθμό των εκκλησιών που έχουν. Δημοσιεύοντας τις ώρες που δαπανήθηκαν στην υπηρεσία του αγρού απ’ όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ εκείνη την χώρα, σας δίνομε την ευκαιρία να ιδήτε τι μαρτυρία δόθηκε στην κάθε περιοχή. Οι επανεπισκέψεις και οι Γραφικές μελέτες είναι πραγματικά τα πιο σπουδαία πράγματα όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι εκεί μπορούμε να καθήσωμε με τους ανθρώπους στα σπίτια τους και να απαντήσωμε σε Γραφικές ερωτήσεις των, στρέφοντας τη διάνοια τους στην Αγία Γραφή για απαντήσεις σε ερωτήματα που μπορούν να έχουν για τις παρούσες συνθήκες του κόσμου και για τους λόγους για τους οποίους ο Θεός επιτρέπει αυτή την ανομία. Θα τελειώση ποτέ αυτός ο κόσμος; Υπάρχει κανένα πρόσωπον όπως ο Σατανάς ή Διάβολος που προξενεί το κακό; Μπορεί να έχετε χίλια δυο ερωτήματα που θα μπορούσατε να θέσετε. Αν λοιπόν θέλετε να προσπαθήσετε να μιμηθήτε τον Ιεχωβά Θεό, σας συνιστούμε θερμά να επισκεφθήτε μια από τις 38.256 εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά που είναι σ’ όλον τον κόσμο. Ελάτε στις Αίθουσες Βασιλείας των και απολαύστε την επικοινωνία μαζί τους και μη συστέλλεσθε να μιλήσετε σε οποιονδήποτε και να ζητήσετε να έχη μια Γραφική μελέτη μαζί σας. Θα έχωμε την ευχαρίστησι να το πράξωμε αυτό.

22. Σύμφωνα με την περικοπή Ψαλμός 37:1-4, τι προτρέπομε όλους τοις ειλικρινείς ανθρώπους να κάμουν;

²² Μήπως έχετε προβλήματα στη ζωή σας; Μήπως είσθε στενοχωρημένοι; Μήπως ανησυχείτε για την ασφάλεια σας; Μήπως αδημονείτε με τις συνθήκες του κόσμου; Τότε ακούστε τι είπε ο Βασιλεύς Δαβίδ: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, μηδέ ζήλευε τους εργάτας της ανομίας. Διότι ως χόρτος ταχέως θέλουσι κοπή, και ως χλωρά βοτάνη θέλουσι καταμαρανθή. Έλπιζε επί τον Ιεχωβά και πράττε το αγαθόν· κατοίκει την γην, και νέμου την αλήθειαν· και ευφραίνου εν τω Ιεχωβά, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» (Ψαλμ. 37:1-4, ΜΝΚ) Το πιστεύετε αυτό; Γιατί να μη προσπαθήσετε να εξακριβώσετε αν είναι αληθινό. Συναναστραφήτε τους μάρτυρας του Ιεχωβά και αυτοί ευχαρίστως θα σας βοηθήσουν.

[Πίνακας στη σελίδα 212-215]

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ 1975

(Βλέπε τόμο)

Ποιος Είναι ο Ιησούς Χριστός που Όλοι τον Χρειαζόμεθα;

«Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.»—Πράξ. 4:12

 1. Γιατί αυτό που χρειαζόμεθα όλοι σήμερα είναι ένας παγκόσμιος σωτήρ;

ΕΝΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΣΩΤΗΡ—αυτό είναι εκείνο που χρειάζεται σήμερα επειγόντως όλη η ανθρωπότης. Ένας σωτήρ για όλη την ανθρώπινη οικογένεια. Καταγόμεθα όλοι από την ίδια σάρκα και το ίδιο αίμα, από μια κοινή αρχή. Είμεθα όλοι μέσα στο ίδιο διαστημόπλοιο—σ’ αυτόν τον πλανήτη γη. Αν αυτό το διαστημόπλοιο επρόκειτο να βυθισθή, θα κατεποντιζόμεθα όλοι μέσα στην αβυσσαλέα θάλασσα του αχανούς διαστήματος. Μήπως πρόκειται να συμβή αυτό σ’ εμάς; Από τον τρόπο που προχωρούν τα πράγματα στο γήινο διαστημόπλοιο μας, φαίνεται ότι αυτή η παγκόσμια καταστροφή είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο υπολογίζουν οι σύγχρονοι επιστήμονες. Θα συμβή όμως ένα τέτοιο τρομερό πράγμα; Ποιος και πού είναι ο παγκόσμιος σωτήρ που μπορεί να το προλάβη αυτό; Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να γνωρίζουν.

 2. Σε ποιες μεγάλες σημερινές πόλεις δεν βρίσκεται ο παγκόσμιος σωτήρ και τι αποδεικνύει το γεγονός αυτό;

² Ο παγκόσμιος σωτήρ δεν βρίσκεται σήμερα στην πόλι της Νέας Υόρκης—με το κτιριακό συγκρότημα των Ηνωμένων Εθνών. Το καθένα από τα 144 έθνη, που είναι μέλη αυτής της οργανώσεως για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, δυσκολεύεται να επιπλεύση. Ο παγκόσμιος σωτήρ δεν βρίσκεται στη Μόσχα της Ρωσίας, όπου μια σειρά δικτατόρων διακυβερνά με σιδερένια πυγμή και με το όραμα της μετατροπής του κόσμου σε Κομμουνιστικόν. Ο παγκόσμιος σωτήρ δεν βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ του Ισραήλ, όπου τρεις προεξέχουσες θρησκείες του κόσμου έχουν μακροχρόνια συμφέροντα, αλλά που είναι σε διαμάχη μεταξύ τους. Ούτε μπορεί να βρεθή ο παγκόσμιος σωτήρ σε καμμιά άλλη πόλι με περασμένη ή σημερινή παγκόσμια σπουδαιότητα. Το συνεχές άγχος των εθνών και η αυξανόμενη απογοήτευσις των λαών αποδεικνύουν αυτό το γεγονός.

 3. Ποια αλήθεια αρνούνται οι κοσμικοί άνθρωποι, αλλ’ είναι λογικό ν’ αποβλέπωμε σ’ έναν παγκόσμιο σωτήρα;

³ Η παγκόσμιος κατάστασις μπορεί να είναι στην πραγματικότητα εντελώς αποθαρρυντική. Εν τούτοις, οι άνθρωποι που ακολουθούν τον σύγχρονο τρόπο σκέψεως αρνούνται σταθερά να ομολογήσουν την αλήθεια. Ποια αλήθεια; Ότι η αναγκαία παγκόσμια βοήθεια θα πρέπει να έλθη από μια πηγή ανώτερη από τους ανθρώπους. Αρνούνται ν’ αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από τους ανθρώπους, τους μόνους ισχυρούς και νοήμονες βοηθούς που μπορούν να οραματισθούν με την υλιστική τους διάνοια. Αν ακολουθήσωμε τον τρόπο με τον οποίο αυτοί σκέπτονται, μένομε χωρίς λογική κατεύθυνσι. Δεν καταλήγαμε πουθενά. Αλλ’ οσοδήποτε εξέχοντα κι αν είναι αυτά τα κοσμικόφρονα άτομα, εμείς γνωρίζομε ότι δεν είμεθα ούτε δημιουργοί ούτε δημιουργήματα του εαυτού μας. Είμεθα τόσο θαυμάσια πλασμένοι και προικισμένοι ώστε δεν είναι δυνατόν να έχωμε ‘κατασκευασθή’ από ανθρώπους. Ο Διαμορφωτής και Πλάστης μας, που μας έθεσε σ’ αυτό το γήινο διαστημόπλοιο, πρέπει να έχη υπερανθρώπινες ικανότητες. Πρέπει να απέχη τόσο πολύ από μας όσο απέχουν οι ουρανοί από το γήινο διαστημόπλοιο μας. Επειδή είμεθα θαύματα της δεξιοτεχνίας Του, Αυτός πρέπει να ενδιαφέρεται για μας. Μπορεί να θεωρήται ‘αναχρονιστικό,’ αλλ’ είναι λογικό ν’ αποβλέπωμε σ’ Αυτόν ως τον μόνον που μπορεί να μας προμηθεύση έναν παγκόσμιο σωτήρα.

 4. Ποιος ενέπνευσε στις ανθρώπινες καρδιές την ελπίδα ενός παγκοσμίου σωτήρος, και σε ποιον μας είπε πριν από πολύν καιρό να στραφούμε για σωτηρία;

⁴ Μήπως, λοιπόν, είναι πιθανόν αυτός ο Δημιουργός μας να είναι Εκείνος που ενέπνευσε στις ανθρώπινες καρδιές την ελπίδα της σωτηρίας όλης της ανθρωπότητος από κάποιο παγκόσμιο σωτήρα; Ναι! Από πού αλλού θα μπορούσε να έλθη μια τόσο τολμηρή και μεγαλειώδης ιδέα; Πάνω από επτά αιώνες π.Χ. περισσότερο από έναν αιώνα πριν από τη Βουδδιστική Εποχή, Αυτός έκαμε να καταγραφή η εξής δήλωσις: «Εις εμέ βλέψατε και σώθητε, πάντα τα πέρατα της γης· διότι εγώ είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος. Ώμοσα εις εμαυτόν· ο λόγος εξήλθεν εκ του στόματός μου εν δικαιοσύνη και δεν θέλει επιστραφή, Ότι παν γόνυ θέλει κάμψει εις εμέ, πάσα γλώσσα θέλει ομνύει εις εμέ. Βεβαίως θέλουσιν ειπεί περί εμού, Εν τω Ιεχωβά είναι η δικαιοσύνη και η δύναμις· εις αυτόν θέλουσι προσέλθει και θέλουσι καταισχυνθή πάντες οι οργιζόμενοι εναντίον αυτού.»—Ησ. 45:22-24, ΜΝΚ.

 5. Τι δεν πρέπει να μας κάμη να ντρεπώμεθα να στραφούμε στον Ιεχωβά για σωτηρία, και γιατί;

⁵ Η σωτηρία από τον Ιεχωβά μπορεί να φθάση στα πέρατα της γης και να περιλάβη όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι Εκείνος στον οποίο πρέπει να στραφούμε με ελπίδα για αιώνια σωτηρία και να τον παρακαλέσωμε με πεποίθησι γι’ αυτήν. Το μίσος του κόσμου κατά του ονόματος του Ιεχωβά δεν πρέπει να μας κάμη να ντρεπώμεθα και ν’ απομακρυνθούμε απ’ Αυτόν. Όλοι εκείνοι που οργίζονται εναντίον του θα είναι εκείνοι που θα έλθουν αντιμέτωποι μ’ Αυτόν και θα καταισχυνθούν. Δεν θα μπορέσουν να λάβουν τη σωτηρία που επιφυλάσσεται για κείνους οι οποίοι χωρίς εξαναγκασμό στρέφονται σ’ αυτόν για σωτηρία.

 6. Πώς το τελευταίο βιβλίο της Γραφής δείχνει ότι η από πολλού γενομένη πρόσκλησις του Ιεχωβά να στραφούμε σ’ αυτόν θα είχε μια παγκόσμια ανταπόκρισι;

⁶ Η πρόσκλησις του Ιεχωβά να στραφούμε σ’ αυτόν ως τον μόνον Θεό της σωτηρίας είχε γραφή στο εικοστό τρίτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Αυτό το βιβλίο περιέχει τις θεόπνευστες προφητείες ενός ανθρώπου από τη Μέση Ανατολή, του Ησαΐα γυιου του Αμώς, κατοίκου της αρχαίας Ιερουσαλήμ. Το γεγονός ότι η θεία πρόσκλησις θα είχε μια παγκόσμια ανταπόκρισι προελέχθη στο εξηκοστό έκτο και τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής που λέγεται Αποκάλυψις και εγράφη τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Στο έβδομο κεφάλαιο, εδάφια εννέα και δέκα ο θεόπνευστος συγγραφεύς Ιωάννης, ο γυιος του Ζεβεδαίου, περιγράφει την προφητική όρασι που είδε. Ο Ιωάννης, για να δείξη ότι στην εποχή μας ένα αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων θα εστρέφετο στον Ιεχωβά Θεό για σωτηρία, γράφει τα εξής: «Ιδού, όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών· και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης έλεγον· η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΣΩΤΗΡ

7, 8. (α) Με ποια έννοια πρέπει να νοηθή η ονομασία «το Αρνίον»; (β) Από πού αρχίζει η Αποκάλυψις να χρησιμοποιή αυτή την ονομασία και για να δείξη τι;

⁷ Γιατί όμως αυτός ο όχλος, που αποτελείται από άτομα όλων των φυλών, εθνών, και χρωμάτων, ομολογεί ότι οφείλει τη σωτηρία του, όχι μόνο στον Θεό αλλά και στο «Αρνίον»; Μπορούμε να προσδιορίσουμε σαφώς την ταυτότητα αυτού που συμβολικά καλείται «Αρνίον»; Ναι!

⁸ Ασφαλώς είναι ανάγκη να τον προσδιορίσωμε. Κατ’ αρχήν, η ονομασία «Αρνίον» δεν χρησιμοποιείται σαν μια έκφρασις που δείχνει στοργή, όπως όταν λέμε σε κάποιον που μας είναι αγαπητός, «Μικρό μου μανάρι!» Αντιθέτως, αυτός ο προσδιορισμός εφιστά την προσοχή μας σε θυσία, σε μια πολύ αναγκαία θυσία προς όφελος όλων μας. Στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, η ονομασία «Αρνίον» (ή «του Αρνίου») εφαρμόζεται σ’ αυτόν εικοσιεπτά φορές. Η χρήσις της ονομασίας «το Αρνίον» αρχίζει από το πέμπτο κεφάλαιο για να δείξη στον συγγραφέα Ιωάννη τον ζωτικό ρόλο που επρόκειτο να παίξη αυτό το «Αρνίον.» Στον Ιωάννη ελέχθησαν τα εξής: «Μη κλαίε· Ιδού, υπερίσχυσεν ο λέων, όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ, να ανοίξη το βιβλίον και να λύση τας επτά σφραγίδας αυτού.» (Αποκάλ. 5:5) Όταν ο Ιωάννης έπαυσε να κλαίη, τι είδε; Λέγει: «Και είδον και ιδού εν μέσω του θρόνου . . . Αρνίον ιστάμενον ως εσφαγμένον.»—Αποκάλ. 5:6.

 9. Ποιος είναι αυτός ο Λέων από τη φυλή του Ιούδα, και τι δείχνει αυτός ο τίτλος γι’ αυτόν;

⁹ Ποιο είναι λοιπόν αυτό το Αρνίον που η Αγία Γραφή το ονομάζει ‘λέοντα όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα’ και ζωοπάροχη «ρίζα» του πρώτου Ιουδαίου βασιλέως της Ιερουσαλήμ, που ελέγετο Δαβίδ; Είναι ο Ιησούς Χριστός, ο κατά σάρκα απόγονος του πατριάρχου Αβραάμ και του Βασιλέως Δαβίδ που ήσαν από τη φυλή του Ιούδα. (Γέν. 49:9, 10· Ματθ. 1:1-6) Το ότι καλείται «ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα,» σημαίνει ότι αυτός ήταν ο «Σηλώ» που επρόκειτο να έλθη και στον οποίο ‘θα ήταν η υπακοή των λαών.’ Αυτό εσήμαινε ότι αυτός επρόκειτο να είναι ο Βασιλεύς (όπως ήταν και ο προπάτωρ του Δαβίδ) μιας πραγματικής κυβερνήσεως, στην οποία θα υπετάσσοντο όλοι οι λαοί της γης για το καλό τους. Όπως ο Δαβίδ είχε χρισθή ως βασιλεύς και ήταν επομένως κεχρισμένος, έτσι και ο βασιλικός του Απόγονος θα ήταν κεχρισμένος, τον οποίο οι Εβραίοι ωνόμαζαν «Μεσσία,» αλλά οι Ελληνόφωνοι Ιουδαίοι ωνόμαζαν «Χριστόν.» Γι’ αυτό έχομε και την έκφρασι «Ιησούς Χριστός» (Ιησούς ο Κεχρισμένος) ή «Χριστός Ιησούς» (ο Κεχρισμένος Ιησούς). Αλλ’ αφού παρομοιάζεται μ’ ένα βασιλικό λέοντα της Ιουδαίας γιατί παρομοιάζεται επίσης και με «αρνίον»;

10. Σύμφωνα με ό,τι είδε ο Ιωάννης, τι συνέβη σ’ αυτό το Αρνίον, και με αποτέλεσμα ποιας εξαγοράς;

¹⁰ Ο συγγραφεύς Ιωάννης εξηγεί το γιατί, διότι μας αναφέρει τι άλλο είδε και άκουσε, λέγοντας: «Και ότε έλαβε το βιβλίον, . . . ψάλλουσι νέαν ωδήν, λέγοντες, Άξιος είσαι να λάβης το βιβλίον και να ανοίξης τας σφραγίδας αυτού, διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν δια του αίματος σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης,»—Αποκάλ. 5:8-10.

11. Για ποιον σκοπό εσφάγη αυτός ο όμοιος με αμνό, και πώς ο Ησαΐας, κεφάλαιον πεντηκοστό τρίτο, το προείπε αυτό;

¹¹ Αυτός, λοιπόν, ο «λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα» (της φυλής που κάνει βασιλείς) εσφάγη ως θυσία, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Νόμος του Θεού που είχε δοθή στο έθνος Ισραήλ μέσω του Μωυσέως για τη θυσία ενός αμώμου αμνού υπέρ των αμαρτιών. Ήταν ο δίκαιος «δούλος» του Ιεχωβά, για τον οποίο ο θεόπνευστος προφήτης Ησαΐας έκαμε τις επόμενες προρρήσεις: «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού· εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξεν το στόμα αυτού . . . παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον, και μετά ανόμων ελογίσθη, και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών, και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των άνομων.»—Ησ. 53:7, 12· Πράξ. 8:30-35.

12. Γιατί δεν μπορούμε παρά να δεχθούμε ότι έχομε ανάγκη του Αρνίου επειδή είμεθα αμαρτωλοί και παραβάται;

¹² Αυτό παρουσιάζει ένα σοβαρό λόγο για τον οποίο έχομε ανάγκη του Ιησού Χριστού. Έχομε ανάγκη αυτού του θυσιασμένου Αμνού, ο οποίος προσεφέρθη στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό του ανθρώπου. Η προφητεία του Ησαΐα, που μόλις παραθέσαμε, ομιλεί για τους αμαρτωλούς και τους ανόμους. Οι άνθρωποι όμως γενικά δεν θέλουν να τους αποκαλούν οι άλλοι αμαρτωλούς και ανόμους. Εν τούτοις, κανένας μας δεν μπορεί ν’ αρνηθή, ότι όλοι έχομε ελαττώματα και τάσεις προς αδικοπραγία. Αυτά τα κληρονομήσαμε από κάπου. Μπορούμε όλοι να τα επιρρίψωμε στους γονείς μας. Αλλά κι εκείνοι με τη σειρά τους απέκτησαν ατέλεια και κακές τάσεις από τους γονείς των. Έτσι μπορούμε ν’ ανατρέξωμε πίσω με μια αδιάσπαστη αλυσίδα και να φθάσωμε στο πρώτο νυμφευμένο ζεύγος, που η Βίβλος αποκαλεί Αδάμ και Εύα. Η κατηγορία εναντίον των γονέων ότι εκληροδότησαν στα τέκνα τους ατέλεια και εσφαλμένες τάσεις σταματά στον Αδάμ και στην Εύα. Γιατί; Διότι ο Αδάμ και η Εύα δεν έλαβαν την ατέλεια και την αμαρτωλότητά των από τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό των και ουράνιο Πατέρα των. «Τα έργα αυτού είναι τέλεια,» και αυτός έκαμε τον Αδάμ και την Εύα τελείους, εφόσον αυτοί δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα αυτού.—Δευτ. 32:4· Λουκ. 3:38· Γέν. 1:26-28.

13. Ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς τον τρόπο της γεννήσεώς μας, και τι εμπόδισε όλους εμάς να γεννηθούμε τέλειοι;

¹³ Στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια, κανένας από μας δεν γεννήθηκε στον παράδεισο, δηλαδή στον Κήπο της Εδέμ. Αλλ’ ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν και τοποθετήθηκαν εκεί. (Γέν. 2:7-25) Φυσικά, ο αρχικός εκείνος παράδεισος δεν θα μπορούσε να χωρέση όλους εμάς άνετα σήμερα· θα έπρεπε να επεκταθή για να περιλάβη όλη την υδρόγειο σφαίρα. Αλλά γιατί δεν γεννηθήκαμε όλοι σ’ έναν επίγειο παράδεισο που έχει το μέγεθος της υδρογείου; Και γιατί γεννηθήκαμε όλοι ατελείς, υποκείμενοι σε κακές τάσεις σε ασθένειες και σε θάνατο; Η μόνη λογική εξήγησις θα μπορούσε να είναι το ότι το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, από το οποίο καταγόμεθα όλοι, έσφαλε. Η αξιόπιστη ιστορική αναγραφή της Αγίας Γραφής συμφωνεί με μια τέτοια λογική εξήγησι. Προτού ακόμη αποκτήσουν τέκνα ο Αδάμ και η Εύα ακολούθησαν μια εσφαλμένη οδό. Αυτό σημαίνει ότι δεν έκαμαν εκείνο που τους είπε ο Θεός να κάμουν. Παρήκουσαν σ’ αυτόν τον ουράνιο Πατέρα τους. Έτσι αμάρτησαν, δηλαδή απεμακρύνθησαν από το σημείο της ανθρώπινης τελειότητος.

14. Γιατί ο Θεός είχε δίκαιο να διώξη τον Αδάμ και την Εύα από τον παράδεισο, και ποιο έλεος από μέρους Του ωδήγησε στο να είμεθα εμείς ζωντανοί σήμερα;

¹⁴ Μπορούμε να κατηγορήσωμε τον Θεό για την καταδίκη του Αδάμ και της Εύας, εφόσον τους είχε προειδοποιήσει ότι θα ετιμωρούντο και για την ελάχιστη πράξι ανταρσίας απέναντι αυτού ως του Υπερτάτου Νομοθέτου και Κριτού; Δεν θα μπορούσαμε να το κάμωμε αυτό. Μπορούμε μήπως να κατηγορήσωμε τον Θεό επειδή τους εξεδίωξε από τον παράδεισο; Όχι! Ο Δημιουργός του Κήπου της Εδέμ έχει δικαιώματα ιδιοκτησίας. Αυτός έχει απόλυτο δικαίωμα ν’ αποφασίζη ποιοι πρέπει να νέμωνται την ιδιοκτησία του. Παρατηρήστε πώς ιδιοτελείς και απερίσκεπτοι άνθρωποι μετατρέπουν ωραία συγκροτήματα κατοικιών σε μέρη που μοιάζουν με τρώγλες και φτωχογειτονιές. Παρατηρήστε πώς η ανθρώπινη φυλή γενικά καταστρέφει τη γη στο σύνολο της, απειλώντας την με πυρηνικό πόλεμο, με όλη την καταστροφή και τη μόλυνσι που σημαίνει αυτό για την επιφάνεια της γης. Όταν το σκεπτώμεθα αυτό, είναι αξιοθαύμαστο που ο Θεός επέτρεψε στους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα να περάσουν τη ζωή τους έξω από τον παράδεισο της Εδέμ για να γεμίσουν τη γη ως το βαθμό που είναι κατοικημένη σήμερα. Ήταν ασφαλώς σπλαχνικό από μέρους του Θεού ν’ αφήση τον Αδάμ και την Εύα να συνεχίσουν τη ζωή τους ώστε να γεννήσουν τέκνα, κι έτσι να είμεθα εμείς τώρα ζωντανοί επάνω στη γη ύστερα από έξη χιλιάδες χρόνια—Γέν. 3:1 έως 4:2.

15. Τι είδους πατέρας απεφάσισε να είναι ο Αδάμ στους απογόνους του, και γιατί εμείς όλοι αμαρτήσαμε μέσα σ’ αυτόν;

¹⁵ Ο Αδάμ, όταν ετέθη σε δοκιμασία μαζί με την σύζυγο του Εύα, έπρεπε ν’ αποφασίση τι είδους πατέρας θα ήταν στους απογόνους του, δηλαδή, αν θα ήταν ένας Θεοφοβούμενος πατέρας, τελείως ευπειθής στον ουράνιο Πατέρα του και σε αδιάσπαστη σχέσι μαζί Του, ή ένας στασιαστικός πατέρας εναντίον του Ζωοδότου του και με την καταδίκη του θανάτου, την ποινή της αμαρτίας. (Γέν. 2:15-17) Ο Αδάμ προτίμησε να είναι του δευτέρου είδους πατέρας μας. Δεν μπορούμε, λοιπόν, ν’ αποδώσωμε την ατέλεια και την αμαρτωλότητά μας στον Θεό, τον Δημιουργό του ανθρώπου. Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάμωμε τίποτε, αλλά τώρα συμβαίνει ακριβώς αυτό που έγραψε ο Βιβλικός συγγραφεύς του πρώτου αιώνος, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος είπε: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Αφού ο Θεός ενεφύτευσε αναπαραγωγικό σπέρμα στον πρώτο άνθρωπο, όλοι εμείς οι απόγονοι του ήμαστε στην οσφύ του όταν αμάρτησε ο Αδάμ. Έτσι όλοι μας αμαρτήσαμε μέσα σ’ αυτόν και το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθούμε όλοι μας αμαρτωλοί, με την καταδίκη του θανάτου.

16. Ποια ισορροπία της θείας δικαιοσύνης δεν πρέπει να παραβλέπωμε, και πώς μας το βεβαιώνει αυτό η επιστολή 1 Κορινθίους 15:21, 22;

¹⁶ Εδώ ας μη παραλείψωμε να παρατηρήσωμε ένα σπουδαίο πράγμα που διδάσκεται στην Αγία Γραφή. Ποιο είναι αυτό; Το εξής: Ότι όπως ακριβώς ο Θεός υπολογίζει τον ένα άνθρωπο Αδάμ υπεύθυνο για όλη την αμαρτία και την ποινή της τον θάνατο που επικρατεί στον κόσμο σήμερα, έτσι μπορεί να υπολογίση έναν άλλο άνθρωπο, ίσον προς τον Αδάμ, ως άξιον να εξαλείψη την αμαρτία του κόσμου και να άρη την ποινή της αμαρτίας από το ανθρώπινο γένος που γεννήθηκε στην αμαρτία. Με μια τέτοια σοφή και σπλαχνική διευθέτησι, η πλάστιγγα της θείας δικαιοσύνης ισορροπεί τέλεια. Αυτό είναι κάτι που όλοι μας έχομε ανάγκη, και αυτό μας το βεβαιώνει η Αγία Γραφή, στα εδάφια 1 Κορινθίους 15:21, 22, με τα εξής λόγια: «Επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»

17. Πώς μόνο μπορούσε να παραχθή στη γη ένας άνθρωπος ίσος με τον Αδάμ, και σε ποιους ανηγγέλθη κατάλληλα η γέννησις αυτού;

¹⁷ Τι θαυμάσια και οικονομική διευθέτησις αποδεικνύεται ότι είναι αυτή, και τόσο απλή μάλιστα! Εκείνο που χρειαζόμαστε ήταν μόνον ένας άνθρωπος, ίσος με τον Αδάμ όταν ήταν τέλειος και αναμάρτητος. Πώς μπορούσε να γεννηθή ένας τέτοιος άνθρωπος στη γη, αφού κανείς από μας τους απογόνους του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους δεν γεννήθηκε ίσος με τον Αδάμ όταν ήταν τέλειος μέσα στην Εδέμ; Ο άνθρωπος που είχαμε ανάγκη θα μπορούσε να δοθή μόνο μ’ ένα θαύμα του Παντοδυνάμου Θεού. Το θείο αυτό θαύμα έγινε προς το τέλος του πρώτου αιώνος π.Χ. Είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνισι εκείνου τον οποίον η Αποκάλυψις κατ’ επανάληψιν ονομάζει «Αρνίον.» Μολονότι αυτός ήτο σαν αρνίον, ήταν επίσης ‘ο Λέων εκ της φυλής Ιούδα’ και «η ρίζα του Δαβίδ.» Όλη η μαρτυρία της Αγίας Γραφής δείχνει ότι αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, την πόλι του Δαβίδ, στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 2 π.Χ. Σε αρμονία με το γεγονός ότι αυτός έγινε ένας θυσιαστικός αμνός, η γέννησίς του ανηγγέλθη από τον άγγελο του Θεού στους εκλεκτούς μάρτυρας του Θεού, στους ποιμένας που αγρυπνούσαν τη νύχτα φυλάγοντας τα ποίμνια τους.—Λουκ. 2:4-18· Ματθ. 2:1-18.

18. Τίνος Υιός εκλήθη αυτός που ήταν «εκ σπέρματος Δαβίδ» με την ανάστασι εκ νεκρών;

¹⁸ Αυτό ήταν, όπως το χαρακτηρίζει ο απόστολος Παύλος «το ευαγγέλιον του Θεού, το οποίον προϋπεσχέθη δια των προφητών αυτού εν ταις αγίαις γραφαίς, περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης, δια της εκ νεκρών αναστάσεως Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμ. 1:1-4.

19. Σε ποιο επίπεδο ανακηρύχθηκε ο Ιησούς ως Υιός του Θεού με την ανάστασι, αλλά τι ήταν προηγουμένως όταν ήταν στη γη;

¹⁹ Τώρα, σχετικά με το να είναι ένας με μια πραγματική έννοια υιός του Θεού, σύμφωνα με τη σαρκική γενεαλογία του όπως αναγράφεται στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο 3:23-38, μπορεί κατάλληλα να λεχθή ότι ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ ήταν ‘υιός του Θεού.’ Αλλ’ αυτός παρήκουσε στον ουράνιο Πατέρα του, πέθανε, και έφερε έτσι την αμαρτία και τον θάνατο σε όλους μας. Αυτός είναι ακόμη νεκρός· δεν έχει αναστηθή εκ νεκρών. Έπαυσε να είναι ‘υιός του Θεού.’ Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε στο πνευματικό επίπεδο κι έτσι ανακηρύχθηκε πάλι Υιός του Θεού με εξουσία μεγαλύτερη από εκείνη που είχε στη γη. Και όταν ακόμη ήταν επάνω στη γη και μολονότι είχε γεννηθή ως σαρκικός άνθρωπος από την Ιουδαία παρθένο που ελέγετο Μαρία, ο Ιησούς ήταν Υιός του Θεού. Δεν υπάρχει λόγος ν’ αμφισβητήσωμε αυτό το γεγονός. Γιατί;

20. Πώς συνέβη ώστε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όχι από δικό του συλλογισμό, εμαρτύρησε ότι ο Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού;

²⁰ Εκείνο τον καιρό οι ανάγκες των περιστάσεων απαιτούσαν να υπάρχη στη γη ένας ‘υιός του Θεού.’ Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε ότι είναι ο απαιτούμενος Υιός του Θεού. Όταν μεγάλωσε και έφθασε σε ηλικία τριάντα ετών, βαπτίσθηκε στο νερά από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, τον γυιο του Ιουδαίου ιερέως Ζαχαρία. Τι είπε ο Ιωάννης δημοσία ότι ήταν ο Ιησούς Χριστός; Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε στους μαθητάς του ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού. Ο Ιωάννης το ήξερε αυτό, όχι απλώς από κάποιο δικό του συλλογισμό. Γιατί; Διότι αμέσως μετά το βάπτισμα του Ιησού, ο Ιωάννης άκουσε τη φωνή του Θεού που έλεγε από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Μάρκ. 1:9-11· Λουκ. 3:21, 22) Ο Ιωάννης, λοιπόν, είπε δημοσία: «Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού.»—Ιωάν. 1:34.

21. Γιατί ο Ιησούς δεν μπορούσε να έχη έναν ανθρώπινο σαρκικό πατέρα, και ποιος ωμολόγησε ότι είναι πατέρας του;

²¹ ‘Εν τούτοις, το προνόμιο του Ιησού να είναι υιός του Θεού δεν άρχισε με την ανθρώπινη γέννησί του μέσω της Μαρίας, της Ιουδαίας παρθένου. Επειδή ο Ιησούς γεννήθηκε από μια παρθένο που δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις μ’ έναν άρρενα απόγονο του Αδάμ, δεν μπορούσε να έχη ανθρώπινο σαρκικό πατέρα. Κανένας άγγελος δεν ήταν πατέρας του, διότι η Μαρία δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις μ’ έναν υλοποιημένο άγγελο όπως έγινε με τις μητέρες εκείνων των ονομαστών γιγάντων, στις ημέρες του Νώε που κατεσκεύασε την κιβωτό. (Γέν. 6:1-4) Ο άγγελος Γαβριήλ που εμφανίσθηκε στη Μαρία και της εξήγησε πώς μ’ ένα θαυματουργικό τρόπο θα εγίνετο μητέρα του Ιησού, δεν ήταν ο πατέρας του πρωτοτόκου γυιου της Μαρίας. (Λουκ. 1:26-38· Ματθ. 1:18-25) Η σύγχρονη επιστήμη σήμερα μπορεί ν’ αμφισβητή την παρθενική γέννησι του Ιησού με το να ισχυρίζεται ότι είναι αδύνατον να συμβή κάτι τέτοιο, αλλ’ ο άγγελος Γαβριήλ απομάκρυνε κάθε πιθανή αμφιβολία από τη διάνοια της Μαρίας λέγοντας: «Ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» (Λουκ. 1:37) Επομένως ο Θεός ωμολόγησε ενώπιον όλου του σύμπαντος την Πατρότητά του για το βρέφος Ιησούν από τη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ.

22. Πώς τα λόγια του Ιωάννου και τα λόγια του Ιησού στην προσευχή του προς τον Θεόν δείχνουν ότι ο Ιησούς υπήρξε Υιός του Θεού στον ουρανό;

²² Όλα αυτά είναι αληθινά, αλλά μήπως η γέννησις του Ιησού στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας ήταν η αρχή της υπάρξεως του ως Υιού του Θεού; Όχι! Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που γεννήθηκε περίπου έξη μήνες πριν από τον Ιησού, είπε δημοσία τα εξής σχετικά με τον Ιησού τον οποίο εβάπτισε: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Ούτος είναι περί ου εγώ είπον, Οπίσω μου έρχεται ανήρ, όστις είναι ανώτερος μου, διότι ήτο πρότερός μου.» (Ιωάν. 1:29, 30) Εφόσον ο Ιησούς δεν υπήρχε ως άνθρωπος στη γη πριν από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, πού υπήρχε πριν από τον Ιωάννη; Ήταν ψηλά στον ουρανό. Εκεί υπήρχε ως Υιός του Θεού. Εκεί είχε προσωπική επαφή και επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα του. Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι τη νύχτα που προηγήθηκε του μαρτυρικού του θανάτου έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, είπε στην προσευχή του προς τον ουράνιο Πατέρα του: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα, το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω. Και τώρα δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου με την δόξαν την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος.»—Ιωάν. 17:4, 5.

23. Από πού έστειλε ο Θεός τον Υιόν του στον κόσμο και πώς;

²³ Εκείνος, λοιπόν, που έγινε Ιησούς Χριστός, «ο Αμνός του Θεού,» υπήρχε ως Υιός του Θεού μαζί με τον ουράνιο Πατέρα του στο αόρατο πνευματικό βασίλειο. Για να γίνη λοιπόν ανθρώπινος υιός του Θεού με το όνομα Ιησούς Χριστός, έπρεπε ν’ αφήση τον Παντοδύναμο Θεό να μεταβιβάση τη ζωή του από τον ουρανό στο ανθρώπινο οργανισμό της Ιουδαίας παρθένου. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Θεός εξακολούθησε να είναι Πατέρας του κατά τη γέννησί του στη Βηθλεέμ. Μόνον από τον ουρανό μπορούσε ο Θεός να μεταφέρη τη ζωή του Υιού του θαυματουργικά κι έτσι ο Θεός έστειλε τον Υιόν του όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς Χριστός στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον δια να κρίνη τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού.»—Ιωάν. 3:16, 17.

24. Γιατί χρειαζόμεθα τον Υιόν του Θεού, «το Αρνίον»;

²⁴ Μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπομε πώς ο Θεός έδωσε τον μόνο άνθρωπο τον οποίον χρειαζόμαστε για την αιώνια σωτηρία μας, τον μόνον που ήταν ίσος με τον Αδάμ τον καιρό που ήταν τέλειος και αναμάρτητος μέσα στον Κήπο της Εδέμ. Αυτός ο άνθρωπος μόνον μπορούσε να προσφέρη τον εαυτό του στον Θεό με το να θυσιασθή ως «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Επειδή κι εμείς έχομε τις δικές μας αμαρτίες χρειαζόμεθα κι εμείς αυτόν τον Σωτήρα.

Γιατί Χρειαζόμεθα τη Βασιλεία του Ιησού Χριστού

 1. Τίνος «θεού» γεννήθηκε ως υιός ο Ιησούς και γιατί όχι τυχαίως;

ΕΝΑ ουσιώδες πράγμα παρατηρούμε σχετικά με τον Υιό του Θεού που ήταν στη γη ως άνθρωπος στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. Αυτός δεν γεννήθηκε σε καμμιά Ινδουιστική οικογένεια της Ινδίας. Δεν γεννήθηκε σε καμμιά Βουδδιστική οικογένεια του Θιβέτ, ούτε στη βασιλική οικογένεια της αρχαίας Κίνας, ούτε στην οικογένεια του αυτοκρατορικού Καίσαρος της Ρώμης. (Εσθήρ 1:1· Λουκ. 2:1, 2) Αντιθέτως, αυτός «εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα.» (Ρωμ. 1:3) Αυτό δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ήταν ανάγκη να γεννηθή αυτός ο Υιός του Θεού «εκ σπέρματος Δαβίδ.» Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Θεός εξέλεξε μια Ιουδαία παρθένο, η οποία ήταν από τη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ από τη Βηθλεέμ, για να γίνη μητέρα του Ιησού Χριστού. (Λουκ. 1:26-32) Η παρθένος Μαρία ήταν λάτρης του Θεού που την έκαμε καρποφόρο θαυματουργικά, και γι’ αυτό ο υιός της δεν γεννήθηκε ως υιός κάποιου Ινδουιστικού θεού ή κάποιας Βουδδιστικής θεότητος ή του Ρωμαίου Διός ή του Έλληνος Διός.—Λουκ. 1:34-55· Πράξ. 14:12, 13.

 2. Γιατί ο Ιησούς δεν ήταν ανάγκη να γεννηθή από τη φυλή του Λευί και ποια μέρα πέθανε;

² Στον αρχαίο Ισραήλ, η φυλή του Βασιλέως Δαβίδ ήταν η φυλή του Ιούδα, από την οποία δεν ελαμβάνοντο ιερείς για να προσφέρουν θυσίες. Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να γεννηθή ως «σπέρμα του Δαβίδ» από τη φυλή του Ιούδα και να γίνη «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Δεν ήταν ανάγκη να προέλθη από τη φυλή του Λευί και από την ιερατική οικογένεια του Ααρών, από την οποία ελαμβάνοντο οι ιερείς του Ισραήλ. Μπορούσε να γεννηθή από τη Δαβιδική φυλή του Ιούδα και ωστόσο να είναι ένας τέλειος, αναμάρτητος άνθρωπος κατάλληλος για θυσία ευπρόσδεκτη στον Θεό επειδή ήταν τέλειος και αναμάρτητος. Η τελειότης και η αγνότης την οποία είχε διατηρήσει ως Υιός του Θεού στον ουρανό συνεχίσθηκε και όταν εστάλη στη γη για να γίνη ο άνθρωπος που ήταν απόλυτα ίσος με τον τέλειο και αναμάρτητο Αδάμ την ημέρα της δημιουργίας του στον Κήπο της Εδέμ. Ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να είναι τέτοιος για να ‘δώση τον εαυτόν του ως αντίλυτρον για όλους.’ (1 Τιμ. 2:5, 6· Ματθ. 20:28) Έχυσε το αίμα του ως απολυτρωτική θυσία την Ημέρα του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ., την ημέρα που οι Ιουδαίοι θυσίαζαν τον Πασχάλιο αμνό και έτρωγαν το ψημένο κρέας του για να εορτάσουν την εθνική τους απελευθέρωσι από την αρχαία Αίγυπτο.

 3. Τι είπε το Λευιτικόν 17:11, 12 για το αίμα και γι’ αυτό τι ωφέλεια αποκομίζωμε από το αίμα του Ιησού και πώς;

³ Στη διαθήκη του με τον λαό Ισραήλ, ο Θεός είχε πει τα επόμενα λόγια που βρίσκονται στο Λευιτικόν 17:11, 12: «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου . . . Ουδεμία ψυχή από σας θέλει φάγει αίμα· ουδέ ο ξένος, ο παροικών μεταξύ σας, θέλει φάγει αίμα.» Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, χύνοντας το αίμα του ως θυσία στον Θεό, προσέφερε τη ζωή του ως εξιλεωτική θυσία για όλους εμάς τους απογόνους του αμαρτωλού Αδάμ. Παρουσίασε το αίμα της τελείας ανθρώπινης θυσίας του στον Θεό στον ουρανό, και γι’ αυτό εμείς δεν μπορούμε να φάμε ή να πιούμε το αίμα του Ιησού για ν’ αποκομίσωμε ωφέλεια απ’ αυτό. Πρέπει να πιστέψωμε ότι αυτό το αίμα μάς καθαρίζει πλήρως από τα θανατηφόρα αμαρτήματά μας για να ωφεληθούμε από το αίμα του Ιησού.—Εβρ. 9:11-14, 24.

 4. Πώς τα λόγια του Σίμωνος Πέτρου για το αίμα του Χριστού δείχνουν πόσο κατάλληλα η Αποκάλυψις παρουσιάζει τον Ιησούν ως Αρνίον;

⁴ Ένας από τους Ιουδαίους του πρώτου αιώνος που πίστεψε στην εξιλεωτική αξία του αίματος του Ιησού ήταν ο Σίμων Πέτρος, που ήταν κάποτε ψαράς στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Ο Σίμων Πέτρος, γράφοντας στους ομοπίστους του, είπε τα εξής: «Δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαράδοτου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου.» (1 Πέτρ. 1:18, 19) Τώρα λοιπόν μπορούμε κι εμείς ν’ αντιληφθούμε πόσο κατάλληλα το βιβλίο της Αποκαλύψεως παρουσιάζει συνεχώς τον Ιησού Χριστό ως «το Αρνίον,» το «εσφαγμένον.» (Αποκάλ. 5:6) Όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμεθα φυσικά ένα τέτοιο εξιλεωτικό Αρνίον που με το αίμα του μπορεί να μας καθαρίση από τις αμαρτίες μας και να μας απαλλάξη από την καταδίκη του θανάτου. Χωρίς ζωή μέσω της θυσίας αυτού του Αρνίου, κανένας από μας δεν θα μπορούσε ν’ απολαύση τίποτα στο μέλλον με καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν μπορούμε να ζήσωμε χωρίς αυτόν τον Αμνόν!

 5. Τίνος αντίτυπον κατά την Ισραηλιτική Ημέρα του Εξιλασμού είναι ο Ιησούς Χριστός, με την προσφορά του εαυτού του ως θυσίας;

⁵ Ο Ιησούς Χριστός, προσφέροντας τον εαυτόν του ως Αμνόν για θυσία υπηρέτησε ως Αρχιερεύς του Θεού που είχε προσκιασθή από τον πρώτο αρχιερέα του Ισραήλ, δηλαδή τον Ααρών από τη φυλή του Λευί. Όλοι οι μετέπειτα αρχιερείς του αρχαίου Ισραήλ, που προσέφεραν θυσίες, κατήγοντο απ’ αυτόν τον Ααρών, τον αδελφό του Μωυσέως. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο όλο το ανθρώπινο γένος έχει ανάγκη του Ιησού Χριστού, δηλαδή για να υπηρετή αυτός ο Ιησούς ως το αντίτυπο των αρχιερέων του Ισραήλ που ελάμβαναν το αίμα των θυσιών και το έφερναν στα Άγια των Αγίων του ναού στην ετησία Ημέρα του Εξιλασμού, Γιόμ Κιππούρ.

 6. Σε ποιον διδάχθηκαν ν’ αποβλέπουν οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι για εξιλέωσι των αμαρτιών τους και γιατί;

⁶ Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε αυτή την εικόνα της Ημέρας του Εξιλασμού όταν αναλήφθηκε από τη γη στον ουρανό για να εμφανισθή στην παρουσία του Θεού και προσέφερε την αξία της τελείας ανθρώπινης θυσίας του προς εξιλασμόν για τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητος. Γι’ αυτό και οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι διδάχθηκαν να μην αποβλέπουν πια στους Ααρωνικούς αρχιερείς, αλλά στο αντίτυπο τους, με τα εξής λόγια που αναγράφονται στην επιστολή προς Εβραίους 3:1, 2: «Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών τον Ιησούν Χριστόν, όστις ήτο πιστός εις τον καταστήσαντα αυτόν, καθώς και ο Μωυσής εις όλον τον οίκον αυτού.»

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΡΧΙΕΡΕΑ

 7. Με ποιον τρόπο ο Ιησούς Χριστός είναι ένας κατάλληλος αρχιερεύς για μας και ποιους υπηρετεί ως αρχιερεύς, όπως παρουσιάζει το πρώτο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως;

⁷ Η προς Εβραίους επιστολή, εξηγώντας περαιτέρω στους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους πώς ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς υπηρετεί πιο αποτελεσματικά από όσο υπηρέτησαν ο Ααρών και οι διάδοχοι του, προχωρεί και λέγει στο έβδομο κεφάλαιο και στο εικοστό έκτο εδάφιο τα εξής: «Τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος.» Το βιβλίο της Αποκαλύψεως, στο πρώτο κεφάλαιο εδάφια δώδεκα έως δεκαοκτώ, παρουσιάζει τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα που υπηρετεί τις Χριστιανικές εκκλησίες. Εν τούτοις, το πέμπτο κεφάλαιο τον παρουσιάζει σαν κάτι περισσότερο από Αρχιερέα του Θεού. Αυτό τονίζει το γεγονός ότι όλοι εμείς χρειαζόμεθα τον Ιησού Χριστό για έναν ακόμη λόγον εκτός από το ότι αυτός είναι θυσιαστικός Αμνός και Αρχιερεύς μας.

 8. Ποιοι τίτλοι δίδονται στο Αρνίο στην Αποκάλυψι 5:9, 10, και σε τι αναφέρονται αυτοί εκτός του ιερατείου;

⁸ Η Αποκάλυψις 5:5, 6 ταυτίζει τον Αμνόν, ο οποίος εσφάγη, με ‘τον λέοντα όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα, τη ρίζα του Δαβίδ.’ Αυτοί οι τίτλοι δείχνουν κάτι σχετικό με τον Αμνό, τον Ιησού Χριστό. Τα εδάφια εννέα και δέκα, δίνουν πρόσθετη έμφασι σ’ αυτό. Αυτά τα εδάφια λέγουν το εξής για το Αρνίον: «Άξιος είσαι να λάβης το βιβλίον και να ανοίξης τας σφραγίδας αυτού· διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν δια του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης.» Σε τι λοιπόν αναφέρονται όλα αυτά εκτός από το ιερατείο; Φυσικά αναφέρονται σε μια κυβέρνησι σε μια βασιλεία. Όλοι μας χρειαζόμεθα μια τέλεια και δίκαιη κυβέρνησι σ’ όλη τη γη.

 9. Σύμφωνα, με τη Γένεσι 49:9, 10, τι επρόκειτο να έχη ο Λέων εκ της φυλής Ιούδα και, σχετικά μ’ αυτό, γιατί έπρεπε να είναι ο Ιησούς «η ρίζα του Δαβίδ»;

⁹ Σύμφωνα με την προφητεία της Γενέσεως 49:9, 10 ο Λέων που είναι από τη φυλή του Ιούδα επρόκειτο να έχη ένα σκήπτρο και ράβδο αρχηγού και σ’ αυτόν να ανήκη δικαιωματικά η υπακοή όλων των λαών. Αυτό εσήμαινε κυβέρνησι για τον Λέοντα εκ της φυλής του Ιούδα. Ο Δαβίδ ήταν από τη φυλή του Ιούδα, και επί σαράντα χρόνια εβασίλευσε στους Ισραηλίτας. Ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να είναι η «ρίζα του Δαβίδ,» διότι στον Βασιλέα Δαβίδ της Ιερουσαλήμ ο Θεός είχε υποσχεθή μια δυναστεία διαδόχων της οικογενείας του που θα εβασίλευαν για πάντα.

10. Σύμφωνα με τα λόγια του Γαβριήλ στη Μαρία, τίνος θρόνο θα είχε ο γυιος της και για πόσον καιρό;

¹⁰ Δηλαδή ο Ιεχωβά, ως ανταμοιβή προς τον Βασιλέα Δαβίδ για την ακλόνητη αποκλειστική λατρεία του προς τον Ιεχωβά ως του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού, έκαμε μια διαθήκη με τον Δαβίδ για μια αιώνιο βασιλεία από την γενεαλογική γραμμή της οικογενείας του. (2 Σαμ. 7:1-17) Γι’ αυτό και ο άγγελος Γαβριήλ, όταν ανήγγειλε την επικείμενη γέννησι του Ιησού στη Μαρία, που ήταν από τη φυλή του Ιούδα, είπε τα εξής: «Θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Λουκ. 1:26-33, ΜΝΚ.

11. Όταν προσευχώμεθα με τα λόγια του Ματθαίου 6:9, 10, ποια ανάγκη μας ομολογούμε στον Θεό;

¹¹ Τι κάνομε λοιπόν όταν προσευχώμεθα στον Ιεχωβά Θεό, όπως ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης»; Ομολογούμε στον Θεό ότι έχομε ανάγκη της βασιλείας του Υιού του Ιησού Χριστού.—Ματθ. 6:9, 10.

12. Σε ποια προσπάθεια απέτυχε ο Χριστιανικός κόσμος και επομένως τι θα κάμη η βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού στις βασιλείες αυτού του κόσμου;

¹² Ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος ποτέ δεν ήταν η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. Ο Χριστιανικός κόσμος απέτυχε στην προσπάθειά του να μεταστρέψη τις κυβερνήσεις του κόσμου σε πραγματικά Χριστιανικές κυβερνήσεις. Πώς λοιπόν, πρόκειται να έχωμε ποτέ τη βασιλεία του Χριστού στη γη όταν υπάρχουν όλες αυτές οι πολιτικές κυβερνήσεις και διευθύνουν τις υποθέσεις της γης; Δεν μπορούμε να την έχωμε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να παραμερισθούν αυτές οι ατελείς και ελαττωματικές κυβερνήσεις των ανθρώπων και να ξεκαθαρισθή η γη. Αυτό δεν μπορεί να γίνη με ανθρώπινη δύναμι. Γι’ αυτόν τον λόγο έχομε ανάγκη της βασιλείας του Ιησού Χριστού να το κάμη αυτό. Αυτή η βασιλεία θα κάμη αυτό το έργο, σύμφωνα με την προφητεία του Θεού που αναγράφεται στον Δανιήλ 2:44 και λέγει τα εξής: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»

13. Πότε και πού θα γίνη η βίαιη απομάκρυνσις αυτών των κοσμικών κυβερνήσεων και τι χρειάζονται ακόμη εκείνοι που θα επιζήσουν στη γη;

¹³ Αυτή η βίαιη απομάκρυνσις των σημερινών πολιτικών κυβερνήσεων θα εκπληρωθή στην έντασι της επικείμενης ‘μεγάλης θλίψεως’ την οποία η Αποκάλυψις 16:14, 16 αποκαλεί Αρμαγεδδώνα. Θα επιζήσουν άνθρωποι απ’ αυτή τη μεγάλη ημέρα του Θεού του Παντοκράτορος στον Αρμαγεδδώνα. Αυτοί θα χρειάζωνται κάτι περισσότερο από μια γη απηλλαγμένη από διεφθαρμένες και ανίκανες κυβερνήσεις αμαρτωλών θνητών ανθρώπων. Τι περισσότερο απ’ αυτό θα χρειάζωνται; Τίποτα άλλο από την εξάλειψι όλων των αοράτων πονηρών υπερανθρωπίνων δυνάμεων που έχουν υπαγορεύσει κάθε κακή ενέργεια αυτών των πολιτικών κυβερνήσεων. Και ποιες είναι αυτές οι αόρατες υπερανθρώπινες δυνάμεις; Η σύγχρονη επιστήμη δεν θα το πιστέψη αν απαντήσωμε ότι είναι ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαιμονικοί άγγελοι. Αλλ’ ας πιστέψουμε στον ίδιο τον Ιησού Χριστό, και όχι στη σύγχρονη επιστήμη. Εκείνος είπε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι «ο άρχων του κόσμου τούτου.» Ασφαλώς ο Ιησούς Χριστός, τον οποίον ο Θεός έστειλε από τον ουρανό έπρεπε να το γνωρίζη αυτό.—Ιωάν. 12:31· 14:30.

14. Ποια κυβέρνησις θα είναι αρκετά ισχυρή για να εκτοπίση τον Σατανά και τους δαίμονες του από τη θέσι της επιρροής που έχουν στους κατοίκους της γης και πώς;

¹⁴ Επίσης, στην όρασι που μετέδωσε ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός στον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη ετόνισε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι «ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Θα απαιτηθή λοιπόν μια ουράνια πνευματική κυβέρνησις για να εκτοπίση τον Σατανά και τους δαιμονικούς αγγέλους από τη θέσι της επιρροής που έχουν σ’ όλους τους κατοίκους της γης. Η βασιλεία του Ιησού Χριστού είναι ακριβώς μια τέτοια ουράνια κυβέρνησις αρκετά ισχυρή για να φέρη αυτή την ανακούφισι στην ανθρωπότητα. Γι’ αυτό χρειαζόμεθα επίσης αυτή τη βασιλεία. Μετά τη νίκη της στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, αυτή η κυβέρνησις θα περιορίση τον Σατανά ή Διάβολο και όλους τους δαιμονικούς του αγγέλους σε μια άβυσσο πολύ μακρυά από το περιβάλλον της γης. Ο περιορισμός τους θα διαρκέση σ’ όλα τα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού.—Αποκάλ. 19:11 έως 20:3.

15. Πώς η Αποκάλυψις παριστάνει τα ζωοπάροχα οφέλη που θα λάβουν όλοι οι άνθρωποι στη γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού;

¹⁵ Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού, ζωοπάροχα οφέλη θα ρεύσουν ως ποταμός για όλους τους ανθρώπους της γης για τους οποίους ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του ως θυσιαστικός Αμνός. Αυτό παριστάνεται ωραία στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Εκεί ο απόστολος Ιωάννης δείχνει την πηγή των προμηθειών για την αιώνια ζωή της ανθρώπινης οικογένειας. Ο Ιωάννης λέγει: «Και μοι έδειξε [ο άγγελος του Θεού] καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου. Εν τω μέσω της πλατείας αυτής [της πόλεως] και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ’ έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού.»

16. Από που πηγάζουν όλες αυτές οι ευλογίες, και πώς θα φροντίση η βασιλεία ώστε να μη υπάρχη πια κατάρα στην ανθρωπότητα;

¹⁶ Κατόπιν, για να δείξη ότι αυτές οι ευλογίες πηγάζουν από τον βασιλικό θρόνο του Θεού και του Αρνίου Ιησού Χριστού, ο απόστολος Ιωάννης προσθέτει τα εξής: «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον· και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν.» (Αποκάλ. 22:1-3) Η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα είναι για την ευλογία του ανθρωπίνου γένους και όχι για κατάρα. Ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, θα φροντίση ώστε οι υποθέσεις της γης να διεξάγωνται με δικαιοσύνη για να καταλήγουν σε ευλογίες.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

17. Ποιοι θα μετάσχουν πρώτοι σ’ αυτές τις ζωοπαροχες προμήθειες και γιατί θα υπάρξουν και άλλοι μέτοχοι;

¹⁷ Οι πρώτοι που θα μετάσχουν σ’ αυτές τις ζωοπάροχες προμήθειες από τον θρόνο του Θεού μέσω του Χριστού θα είναι ‘ο πολύς όχλος’ των λάτρεων που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ στην οποία θα συντριβούν οι βασιλείες αυτού του κόσμου. (Αποκάλ. 7:9-14· Δαν. 2:44· Ματθ. 24:21, 22) Θα υπάρξουν λοιπόν και άλλοι μέτοχοι του συμβολικού ποταμού του ύδατος της ζωής και των συμβολικών δένδρων της ζωής; Ναι, εφόσον ο Ιησούς Χριστός πέθανε ως «Αμνός του Θεού» για περισσοτέρους ανθρώπους από εκείνους που θα επιζήσουν από την θλίψι. Ας μη λησμονούμε τι είπε ο Ιησούς όταν πλησίαζε σ’ έναν τάφο της Βηθανίας κοντά στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. Τότε είπε τα εξής: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει· και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» Η Μάρθα, η αδελφή του νεκρού Λαζάρου, απήντησε: «Ναι, Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον.» (Ιωάν. 11:25-27) Τώρα τι θα λεχθή για μας σήμερα; Μπορούμε κι εμείς να δώσωμε την ίδια απάντησι πίστεως σ’ αυτό το ερώτημα;

18. Γιατί έχομε βάσιμο λόγο ν’ απαντήσωμε Ναι στο ερώτημα του Ιησού, όπως απήντησε η Μάρθα, και γιατί μπορεί ακόμη να λέγη ο Ιησούς: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή»;

¹⁸ Έχομε βάσιμο λόγο ν’ απαντήσωμε Ναι, διότι ο Ιησούς υπεστήριξε τότε τα αξιοσημείωτα λόγια του ανασταίνοντας τον φίλο του Λάζαρο, μολονότι ήταν τέσσερις μέρες νεκρός. (Ιωάν. 11:28-45) Σε λίγο ήλθε ο καιρός ν’ αναστηθή ο ίδιος ο Ιησούς εκ νεκρών. Πέθανε την Ημέρα του Πάσχα. Τρεις μέρες αργότερα αναστήθηκε με την παντοδυναμία του ουρανίου Πατρός του. Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά την ημέρα του Πάσχα ανελήφθη στον ουρανό από ένα μέρος κοντά στη Βηθανία στο Όρος των Ελαιών. (Λουκ. 24:50-53· Πράξ. 1:1-12) Στον ουρανό ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός μπορεί ακόμη να λέγη: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή.» Ότι είναι εξουσιοδοτημένος από τον Θεό τον Πατέρα του ν’ αναστήση τους νεκρούς, μας το βεβαιώνει με τα λόγια του στο όραμα της Αποκαλύψεως που έδωσε στον Ιωάννη: «Και έγεινα νεκρός και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.»—Αποκάλ. 1:18.

19. Πώς ο Ιησούς Χριστός, όταν αναστήθηκε, ήταν ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών,» και όχι ο φίλος του Λάζαρος και οι άλλοι που είχε αναστήσει ο Ιησούς;

¹⁹ Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο πρώτος που αναστήθηκε εκ νεκρών για να ζη ως ένα αναστημένο πρόσωπο για πάντα. Σωστά λοιπόν καλείται πρωτότοκος εκ των νεκρών και «απαρχή των κεκοιμημένων.» (Κολ. 1:18· 1 Κορ. 15:20) Ακόμη και ο φίλος του Λάζαρος και άλλοι τους οποίους αυτός και οι απόστολοι του είχαν αναστήση υπέκυψαν κατόπιν στον θάνατο και ετάφησαν στον κοινό τάφο της ανθρωπότητος, δηλαδή στον Άδη. Η προγενέστερη ανάστασίς των από τον θάνατο και τον Άδη ήταν μόνο πρόσκαιρη. Γι’ αυτό «αι πύλαι του Άδου» πρέπει να μείνουν κλειστές γι’ αυτούς και για όλους τους άλλους λυτρωμένους νεκρούς ως την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Χριστού στους ουρανούς στον ωρισμένο καιρό του Θεού.—Ματθ. 16:18· Ησ. 38:10, 18.

20, 21. Πότε και πού ιδρύθηκε η βασίλεια του Χριστού και ποιους θ’ αναστήση πρώτα αυτός ο Βασιλεύς που τώρα κυβερνά;

²⁰ Η παγκόσμια ιστορία του εικοστού αιώνος μάς παρουσιάζει την εκπλήρωσι των Βιβλικών προφητειών και δείχνει ότι η βασιλεία του Χριστού ιδρύθηκε στους ουρανούς στο τέλος των Καιρών των Εθνών, στο έτος 1914 μ.Χ. (Λουκ. 21:24· Ιεζ. 21:25-27) Στην ουράνια βασιλική εξουσία του ο Ιησούς Χριστός θα κατηύθυνε την προσοχή του πρώτα στους νεκρούς πιστούς μαθητάς του, όπως ήσαν οι απόστολοι του και οι άλλοι μαθηταί που εκλήθησαν στην ουράνια βασιλεία μαζί του. Αυτούς θα τους ανάσταινε σε αθάνατη ουράνια ζωή, για ν’ αποτελέσουν μαζί του «βασιλείς και ιερείς,» όπως αναγράφεται στην Αποκάλυψι 5:10. Έτσι θα εξεπληρώνοντο όσα λέγει ο απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψι 20:4-6:

²¹ «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού και δια τον λόγον του Θεού, . . . και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη . . . Αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»

22. Στην διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, πώς ο Ιησούς Χριστός θα χρησιμοποιήση ‘τα κλειδιά του θανάτου και του Άδου,’ και με ποιον τρόπο ο «πολύς όχλος» εκείνων που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ θα ιδή κάτι που ποτέ προηγουμένως δεν έχει συμβή στη γη;

²² Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς και Βασιλεύς θα χρησιμοποιήση τα ‘κλειδιά του θανάτου και του Άδου’ χάριν των υπολοίπων νεκρών της ανθρωπότητος. Αυτοί οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του και θα εξέλθουν, όπως ο ίδιος προείπε με τα λόγια που αναγράφονται στο ευαγγέλιο του Ιωάννου 5:28, 29. Τότε ο ‘πολύς όχλος’ εκείνων που θα περάσουν ζωντανοί από τη ‘μεγάλη θλίψι’ και το δέσιμο και ρίψιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο, θα ιδούν ένα θαύμα που δεν έχει το όμοιό του. Θα ιδούν την επάνοδο στη ζωή επάνω στη γη όλων των νεκρών για τους οποίους ο Αρχιερεύς Ιησούς θυσίασε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως ο ‘Αμνός του Θεού.’ (Ιωάν. 1:29· 1 Τιμ. 2:5, 6· Εβρ. 2:9) Τελικά ο αριθμός των αναστημένων θα ανέλθη σε δισεκατομμύρια και όλοι αυτοί θα είναι απόγονοι του αμαρτωλού Αδάμ από τον οποίον εκληρονόμησαν ατέλεια, αμαρτωλότητα και καταδίκη σε θάνατο. Ποτέ δεν έχει συμβή κάτι όμοιο μ’ αυτό στη γη. Ο απόστολος Ιωάννης έλαβε μια σύντομη όρασι του εκπληκτικού αυτού θαύματος του Θεού μέσω του Χριστού και το περιγράφει στην Αποκάλυψι 20:11-14.

23. Γιατί ο Ιωάννης δεν τρόμαξε με την όρασι της αναστάσεως και πότε οι κάτοικοι της γης θα ιδούν την εκπλήρωσι του εδαφίου 1 Κορινθίους 15:26;

²³ Μήπως ο Ιωάννης τρόμαξε με την όρασι; Μήπως είδε τη γη υπερβολικά γεμάτη από ανθρώπους; Όχι διόλου! Ο Ιεχωβά Θεός θα κάμη τη γη να γεμίση άνετα από άνδρες και γυναίκες με ανθρώπινη τελειότητα και χωρίς την καταδίκη του θανάτου επάνω τους, αλλά με το δικαίωμα της αιωνίου ζωής που θα τους δοθή ως ανταμοιβή για την αδιάρρηκτη αφοσίωσί τους στον Ιεχωβά Θεό. Όλοι θα ζουν μέσα σ’ έναν παγγήινο παράδεισο! (Γέν. 1:26-28) Όταν λοιπόν και ο τελευταίος από τους απολυτρωμένους νεκρούς εξέλθη από τις ανοιχτές ‘πύλες του Άδου,’ ο κοινός τάφος της ανθρωπότητας δεν θα υπάρχη πια. Ο Άδης θα ριφθή στη «λίμνη του πυρός» για αιώνιο θάνατο του. Και όταν όλοι εκείνοι που θα ζουν στη γη κάτω από τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού ανταποκριθούν στην εκπαίδευσι της βασιλείας και ελευθερωθούν έτσι απ’ όλη την αμαρτωλή κατάστασι και θεραπευθούν απ’ όλες τις ανθρώπινες ατέλειες, τότε θα ζουν πραγματικά. Τότε ο «θάνατος,» δηλαδή ο θάνατος που εκληρονόμησε το ανθρώπινο γένος από τον Αδάμ, θα ενωθή με τον Άδη στη «λίμνη του πυρός.» (Αποκάλ. 20:14) Όταν θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά, οι άνθρωποι θα ιδούν να εκπληρώνωνται τα λόγια που αναγράφονται στο εδάφιο 1 Κορ. 15:26: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» Όσοι καταστρέφονται αργότερα με τον Σατανά και τους δαίμονες του λόγω εκούσιας παρακοής, θα υποστούν τον ‘δεύτερο θάνατο,’ από τον οποίον δεν υπάρχει ανάστασις.

24. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ντρεπώμεθα να δίνωμε μαρτυρία για τον Ιησού και με ποιους υποκινούμεθα να ενωθούμε για να δίνωμε μαρτυρία γι’ αυτόν;

²⁴ Ο χρόνος δεν θα επαρκούσε να φέρωμε αποδείξεις για τον Ιησού Χριστό και να πούμε όλα όσα προορίζει για μας ως μέλη της ξεπεσμένης ανθρώπινης οικογένειας. Ποτέ δεν θ’ απογοητευθούμε απ’ αυτόν. «Διότι λέγει η Γραφή: «Πας ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.» (Ρωμ. 10:11· Ησ. 28:16) Δεν πρέπει ποτέ να ντρεπώμεθα να δίνωμε μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό είτε με τον προφορικό λόγο είτε με την έντυπη ύλη. Όσο περισσότερο κατανοούμε πόσο τον χρειαζόμεθα, τόσο περισσότερο θα υποκινούμεθα να ενωθούμε με τους αγγέλους για να δίνωμε μαρτυρία γι’ αυτόν προς δόξαν του Ιεχωβά Θεού και για το καλό του ανθρωπίνου γένους που βρίσκεται στη παρούσα απελπιστική κατάστασι.

25. Γιατί δεν πρέπει να δίδεται καμμιά τιμή σ’ εμάς τους ανθρώπους για την ουσία της μαρτυρίας που δίνομε και ποιος ενέπνευσε τις προφητείες για τον Ιησού και για ποιον σκοπό;

²⁵ Ας μη λησμονούμε τι είπε ο άγγελος όταν ο απόστολος Ιωάννης με ευγνωμοσύνη έπεσε στα πόδια του για να τον προσκυνήση: «Εγώ είμαι σύνδουλός σου και των αδελφών σου οίτινες έχουσι την μαρτυρίαν του Ιησού· τον Θεόν προσκύνησον· διότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας.» (Αποκάλ. 19:10) Καμμιά τιμή, λοιπόν, δεν πρέπει να δίδεται σ’ εμάς τους ανθρώπους ως εάν η εξουσία της μαρτυρίας για τον Ιησού Χριστό να προέρχεται από μας. Ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος που είδε την απελπιστική ανάγκη που έχομε και την έλλειψι βοηθείας και στοργικά έδωσε τον ουράνιο Υιό του που έγινε ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός χάριν όλων ημών. Επίσης, ο Θεός με την ενέργεια του πνεύματος του ενέπνευσε όλες τις Βιβλικές προφητείες που σχετίζονται με τον Ιησού Χριστό ώστε μ’ αυτές να μπορούμε να κατευθυνθούμε προς τον ‘Αμνόν του Θεού,’ σ’ αυτόν τον Αρχιερέα του Θεού, σ’ αυτόν τον Μεσσιανικό Βασιλέα που θα δώση τελικά στο επί μακράν σειράν ετών κακώς κυβερνηθέν ανθρώπινο γένος μια τέλεια και δίκαιη κυβέρνησι.

26. Σε ποια απάντησι ωδηγηθήκαμε με τη μελέτη του ερωτήματος, Ποιος Είναι ο Ιησούς Χριστός τον οποίον όλοι χρειαζόμεθα;

²⁶ Ποιος είναι, λοιπόν, ο Ιησούς Χριστός τον οποίον όλοι χρειαζόμεθα; Η ερευνητική μελέτη αυτού του προκλητικού ερωτήματος ωδήγησε σε μια ικανοποιητική απάντησι. Ο Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος τον οποίον ο Δημιουργός των πάντων προσφέρει και χρησιμοποιεί για να μας αποκαταστήση στην ευτυχισμένη και ευλογημένη οικογένεια του ουρανίου Πατρός μας. Μέσα σ’ αυτήν την παγκόσμια οικογένεια του Θεού θ’ απολαύσωμε ζωή με ευλογία αιώνια, θα έχωμε άφθονη την αγάπη και φροντίδα του, και θα λατρεύωμε και θα υπηρετούμε στοργικά τον ουράνιο Πατέρα μας σε όλους τους αιώνες.—1 Κορ. 15:28· Ιωάν. 14:6· Πράξ. 4:12.

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 241]

Εγκαρτερήσατε ως Βλέποντες τον Αόρατον

«Δια πίστεως αφήκε την Αίγυπτον, μη φοβηθείς τον θυμόν του βασιλέως· διότι ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε.»—Εβρ. 11:27.

 1. (α) Ποιες αποδείξεις μας βεβαιώνουν ότι ο Ιεχωβά υπάρχει; (β) Γιατί το γεγονός ότι δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό με τα φυσικά μας μάτια δεν μας κάνει ν’ αμφιβάλλωμε για την ύπαρξί του;

ΚΑΝΕΝΑΣ που ζη στη γη σήμερα ή που έζησε στο παρελθόν δεν είδε ποτέ τον Θεό με τα φυσικά του μάτια. Ο Ιεχωβά είναι τόσο ένδοξος ώστε τα ευπαθή ανθρώπινα πλάσματα δεν μπορούν ν’ ανθέξουν στη θέα του. Εν τούτοις, το γεγονός ότι δεν τον βλέπομε με τα φυσικά μας μάτια δεν πρέπει να μας κάμη ν’ αμφιβάλλωμε για την ύπαρξί του, ούτε καθιστά αδύνατον για μας να τον «βλέπωμε» ως Πρόσωπο με τα μάτια της πίστεως. Οι ιδιότητες και η δύναμίς του μπορούν επίσης να γίνουν αντιληπτές. Ορισμένες πλευρές της προσωπικότητός του γίνονται φανερές από τα δημιουργικά του έργα, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Ρωμαίους: «Τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» (Ρωμ. 1:20) Το γεγονός ότι δεν τον βλέπομε με τα φυσικά μας μάτια δεν μας κάνει ν’ αμφιβάλλωμε για την ύπαρξί του, ούτε κάνει αδύνατον για μας να τον σεβώμεθα ως Πρόσωπο, ή να εκτιμούμε τις ιδιότητές του, τους τρόπους και την πολιτεία του με τους άλλους, και ιδιαίτερα με τον λαό του. Το αμετάβλητον των ιδιοτήτων και των αρχών του Θεού γίνεται επίσης φανερό. Αυτό επιβεβαιώνεται, και από τη δική του δήλωσι: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι.» (Μαλαχ. 3:6, ΜΝΚ) Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να δούμε τον Ιεχωβά με τα φυσικά μας μάτια δεν πρέπει να εξασθενήση την πίστι μας στις προσωπικές του ιδιότητες, στον τρόπο της ενεργείας του, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο φέρεται σ’ εκείνους που τον αγαπούν.

2, 3. Τι κατώρθωσε η πίστις στην αλλαγή της ζωής του λαού του Ιεχωβά;

² Οι άνθρωποι που αποτελούν το λαό του Ιεχωβά, ακόμη και χωρίς να βλέπουν τον Θεό όπως είναι, έχουν τόσο ισχυρή πίστι σ’ αυτόν, ώστε ένοιωσαν την ανάγκη ν’ αλλάξουν τελείως τη ζωή τους για να κάμουν εκείνο που τον ευαρεστεί. Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι πολλοί από τους μάρτυρες του Ιεχωβά, προτού γίνουν Μάρτυρες, ήσαν ανήθικοι, ανέντιμοι, βίαιοι, αγαπούσαν τις κοσμικές απολαύσεις, επεδίωκαν υλικά κέρδη και ήσαν πολυάσχολοι στο να γίνουν «διάσημοι.»—1 Κορ. 6:9-11.

³ Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι, όταν «είδαν» τον Θεό, άλλαξαν την πορεία της ζωής των και τον τρόπο που ζούσαν και τώρα ‘μετεστράφησαν’ για να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες τούς οποίους έθεσε ο Θεός, με το να είναι έντιμοι, να δείχνουν εκτίμησι στα πνευματικά πράγματα και να έχουν ως πρώτιστο σκοπό στην καρδιά τους το να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά.—Πράξ. 3:19· 1 Πέτρ. 4:3, 4.

 4. Τι υποκίνησε τον λαό του Θεού να βαδίζη στην οδό Του;

⁴ Αλλά γιατί έκαμαν αυτή την αλλαγή; Διότι είδαν με τα μάτια της αντιλήψεως πόσο στοργικός Θεός είναι ο Ιεχωβά και αυτό είναι εκείνο που τους υπεκίνησε ν’ αρχίσουν να βαδίζουν στην οδό που τον ευαρεστεί. Αυτή η βαθειά και διαρκής πίστις τούς υπεκίνησε να κηρύττουν «τα αγαθά νέα» όλα αυτά τα χρόνια χωρίς ανάπαυλα, μολονότι κατά καιρούς μπορεί να αισθάνονται κάποια αποθάρρυνσι λόγω των διωγμών και διότι η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων δεν θέλει να τους ακούση. Επειδή τον «είδαν» έχουν όλη την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν και είναι ευτυχείς στην υπηρεσία του.—Εφεσ. 1:18· Πράξ. 5:42· Ματθ. 5:8, 10-12.

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΤΟΥΣ

 5. Ποια είναι η στάσις εκείνων που είναι πολύν καιρό στην υπηρεσία του Ιεχωβά;

⁵ Πολλοί που έχουν ανταποκριθή στην εντολή του Ιεχωβά να κηρύττουν τα αγαθά νέα σ’ όλον τον κόσμο το κάνουν αυτό επί είκοσι, τριάντα, σαράντα ή και περισσότερα χρόνια. Όσο περισσότερο χρόνο δαπανούν σ’ αυτή την υπηρεσία, τόσο βαθύτερη γίνεται η εκτίμησίς των για τα μεγαλειώδη και ένδοξα έργα του. Η άποψίς των γι’ αυτόν γίνεται λαμπρότερη. Εκείνοι που είναι πολύν καιρό στην υπηρεσία του Ιεχωβά ποτέ δεν διανοήθηκαν να εγκαταλείψουν ή να γίνουν χαλαροί στην εκτέλεσι αυτού του Θεόδοτου διορισμού. Είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν, ώσπου να λάβουν την υποσχεμένη αμοιβή.—Ιακ. 1:12.

 6. Τι υπέμειναν οι πιστοί δούλοι του Θεού, και πώς έβλεπαν αυτές τις δοκιμασίες;

⁶ Μολονότι μπορεί να έχουν υποστή σοβαρούς διωγμούς, η πίστης των παραμένει ισχυρή. Έχουν υπομείνει και θα εξακολουθήσουν να υπομένουν εναντίωσι, κι εν τούτοις είναι αποφασισμένοι να διακρατήσουν την ακεραιότητα των στον Παντοδύναμο Θεό. Οι διωγμοί εμαίνοντο εναντίον των πιστών δούλων του Ιεχωβά σε πολλά μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα στη Γερμανία στη διάρκεια του διαβολικού Ναζιστικού καθεστώτος, και πιο πρόσφατα ακόμη κάτω από τον σκληρό και απάνθρωπο δικτάτορα της Μαλάουι. Χριστιανοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που πέρασαν τις πιο σκληρές δοκιμασίες, παρέμειναν πιστοί στον ουράνιο Πατέρα των και έχαιραν γι’ αυτό όπως και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος. Εθεώρησαν προνόμιό τους ν’ αποδείξουν την πιστότητά τους στον Υπέρτατο Άρχοντα του σύμπαντος.—1 Πέτρ. 4:12, 13· Ψαλμ. 145:10.

7-9. (α) Πώς έδειξαν την πίστι τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία και στη Μαλάουι; (β) Τι τους έκαμε να μπορέσουν να εγκαρτερήσουν;

⁷ Κάτω από το σκληρό καθεστώς του Χίτλερ χιλιάδες μάρτυρες του Ιεχωβά έχασαν τις εργασίες των, τις επιχειρήσεις των και τις κατοικίες των. Σε πολλούς απαγορεύθηκε να κάνουν τα συνηθισμένα των επαγγέλματα. Έγινε κατάσχεσις των περιουσιών τους, έγινε διακοπή των συντάξεων τους και έπαθαν πολλές άλλες προσωπικές ζημίες. 860 παιδιά τα πήραν βίαια από τους γονείς των· συνολικά συνελήφθησαν 6.019 άτομα και μερικοί απ’ αυτούς συνελήφθησαν δύο, τρεις, ή και περισσότερες φορές. Συνολικά έγιναν 8.917 συλλήψεις· και όλοι αυτοί καταδικάσθηκαν σε φυλακίσεις που έφθασαν συνολικά τα 13.924 έτη. Πολλοί απ’ αυτούς τους πιστούς άνδρες και γυναίκες ρίφθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως κι έτσι παρέμειναν συνολικά στη φυλακή 8.078 έτη, όπου υπέστησαν σκληρή κακομεταχείριση. Ένα σύνολο από 635 άτομα πέθαναν στις φυλακές, 253 κατεδικάσθηκαν σε θάνατο και 203 απ’ αυτούς εξετελέσθησαν.

⁸ Στα πιο πρόσφατα χρόνια ο λεγόμενος «Χριστιανός» δικτάτωρ της Αφρικανικής χώρας της Μαλάουι ακολούθησε τα ίχνη του Χίτλερ εγείροντας τον ένα διωγμό πίσω από τον άλλον εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ εκείνη τη χώρα. Το 1972, πάνω από 30.000 απ’ αυτούς τους Χριστιανούς και όσοι μελετούσαν τη Γραφή μαζί τους εξαναγκάσθηκαν να φύγουν στη γειτονική χώρα της Μοζαμβίκης για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Αλλά τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1975 μια αναβίωσις του εθνικισμού στη Μοζαμβίκη είχε ως αποτέλεσμα τον «επαναπατρισμό» τους στη Μαλάουι. Εδώ πάλι αντιμετώπισαν απάνθρωπους βασανισμούς, ξυλοδαρμούς και κλοπές χρημάτων, ιδιοκτησίας και ρουχισμού. Τους απεγύμνωσαν και εβίασαν πολλές γυναίκες. Τον Οκτώβριο του 1975 περικύκλωσαν ολόκληρες εκκλησίες ενηλίκων Μαρτύρων και τους μετέφεραν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως κατά το πρότυπο του Χίτλερ. Γονείς εξαναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τα τέκνα τους, ακόμη και θηλάζοντα βρέφη, έξω από τα στρατόπεδα! Όταν οι αστυνομικοί ρωτήθηκαν γιατί ο πρόεδρος της Μαλάουι έδωσε αυτή την εντολή, απήντησαν: «Είσθε υπεύθυνοι διότι διδάσκετε στα τέκνα σας εσφαλμένα πράγματα. Γι’ αυτό θα τα κρατήση η Μαλάουι και θα τα κάμωμε να γίνουν πολίται της Μαλάουι.» Μπορείτε να φαντασθήτε τίποτε πιο δαιμονικό απ’ αυτό; Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μαλάουι έμειναν χωρίς πατρίδα, χωρίς σπίτια και χωρίς τέκνα. Μήπως η Μαλάουι ξαναγράφει τη σαδιστική ιστορία του Ναζισμού καταδιώκοντας εκείνους που το μόνο «έγκλημα» είναι ότι υπακούουν στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, παραμένοντας ουδέτεροι στην πολιτική «του κόσμου»;—Ιωάν. 17:16.

⁹ Τι διαβολικό σχέδιο είναι αυτό! Και τι έκαμε όλους αυτούς τους Χριστιανούς να εγκαρτερήσουν σε μια τόσο κακή μεταχείρισι; Αυτοί απέβλεπαν στην Αγία Γραφή, στο Λόγο του Θεού. Εκεί βρήκαν την περιγραφή ομοίων παραδειγμάτων πιστότητος και εγκαρτερήσεως, όπως είναι του Μωυσή, του Ιησού του Ναυή, των προφητών και των Χριστιανών του πρώτου αιώνος. Ιδιαίτερα είχαν υπ’ όψιν το παράδειγμα πιστότητος που δόθηκε από τον Κύριο και Σωτήρα μας, τον Ιησού Χριστό.—Εβρ. 12:1-3.

«ΒΛΕΠΟΝΤΕΣ» ΜΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

10. (α) Ποια πλεονεκτήματα απελάμβανε ο Μωυσής στην νεανική του ζωή; (β) Τι πίστι έδειξε στον Ιεχωβά;

¹⁰ Από κοσμικής απόψεως ο Μωυσής ήταν σε μια εξόχως πλεονεκτική θέσι από υλική άποψι. Ήταν θετός υιός της θυγατρός του Φαραώ και σ’ αυτή τη θέσι που ήταν μπορούσε ν’ απολαμβάνη τα καλύτερα φαγητά και να έχη τα καλύτερα ενδύματα και να ζη σαν βασιλιάς στο πιο πολυτελές περιβάλλον. (Έξοδ. 2:1-10) Απελάμβανε επίσης πολύ μεγάλο γόητρο και τιμή και τελικά θα κληρονομούσε μια μεγάλη περιουσία. Έλαβε την πιο μεγάλη εκπαίδευσι και «εδιδάχθη πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων» και ήταν «δυνατός εν λόγοις και εν έργοις.» Αναμφισβήτητα, λοιπόν, η θέσις του στον Αιγυπτιακό κόσμο ήταν ιδιαίτερα ευνοημένη. (Πράξ. 7:20-22) Εν τούτοις, ο Μωυσής ενδιαφερόταν περισσότερο για τη σχέσι του με τον Ιεχωβά. Μ’ αυτόν τον τρόπο έδωσε ένα κατάλληλο παράδειγμα για όλους τους Χριστιανούς που έζησαν πριν από 1.900 χρόνια και γι’ αυτούς που ζουν σήμερα. Η πιστότης στον Θεό και στο λαό του τον έκαμαν ν’ αποφασίση ν’ αρνηθή «να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ.» Η Βιβλική αφήγησις από τον απόστολο Παύλο δείχνει την όρασι και την κατανόησι που είχε ο Μωυσής. Διαβάζομε τα εξής: «Δια πίστεως αφήκε την Αίγυπτον, μη φοβηθείς τον θυμόν του βασιλέως· διότι ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε. Δια πίστεως έκαμε το Πάσχα και την πρόσχυσιν του αίματος, δια να μη εγγίση αυτούς ο εξολοθρεύων τα πρωτότοκα. Δια πίστεως διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς, την οποίαν δοκιμάσαντες οι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν.»—Εβρ. 11:23-29.

11. Πώς είχε προετοιμασθή ο Μωυσής για τον μελλοντικό του διορισμό;

¹¹ Η μεγάλη επιθυμία του Μωυσέως ήταν να χρησιμοποιηθή από τον Ιεχωβά για ν’ απελευθερώση τον λαό Του. Σαράντα χρόνια έμεινε μακρυά στη γη Μαδιάμ εκπαιδευόμενος στην οδόν του Θεού. Έπρεπε ν’ αναπτύξη τις ιδιότητες της υπομονής, της πραότητος, της ταπεινότητος, της μακροθυμίας, της ηρεμίας, της αυτοκυριαρχίας, και να μάθη να περιμένη τον Ιεχωβά. Ως ποιμήν σ’ εκείνη την έρημη γη προετοιμάσθηκε για να υπομείνη τις απογοητεύσεις και τις δυσχέρειες που θα συναντούσε. Ταυτόχρονα έμαθε ότι ήταν ανάγκη να είναι ήρεμος και να δείχνη δύναμι, διότι αυτές οι ιδιότητες θα ήσαν αναγκαίες στον μελλοντικό του διορισμό, για να εξαγάγη τον λαό του Ιεχωβά από τη δουλεία.—Πράξ. 7:29, 30.

12. (α) Γιατί ο Μωυσής και ο Ααρών έπρεπε να έχουν θάρρος και να εμπιστεύωνται στον Ιεχωβά; (β) Πώς ο Ιεχωβά εβοήθησε τους Ισραηλίτας;

¹² Μήπως δεν χρειαζόταν να δείξη ο Μωυσής θάρρος και γενναιότητα για να εμφανισθή εμπρός σ’ ένα τόσο μεγάλο βασιλέα όπως ήταν ο Φαραώ και να του δώση ένα τελεσίγραφο ότι έπρεπε ν’ αφήση το λαό του Θεού να φύγη από την Αίγυπτο; Ο Μωυσής και ο Ααρών, ο κατά σάρκα αδελφός του, το έκαμαν αυτό όχι μια φορά μόνο, αλλά πολλές φορές. Τελικά ο Φαραώ επέτρεψε στους Ισραηλίτας, να φύγουν, αλλά γρήγορα μετενόησε και ξεκίνησε να τους καταδιώξη. Φαινόταν σαν να μην υπήρχε ελπίδα να διαφύγουν από τις δυνάμεις του Φαραώ. Ο Αιγυπτιακός στρατός πλησίαζε πίσω τους, και μπροστά τους ήταν η μεγάλη Ερυθρά Θάλασσα. Αλλ’ ο Ιεχωβά είπε στον Μωυσή: «Έκτεινον την χείρα σου επί την θάλασσαν.» Κατόπιν έκαμε τη θάλασσα να συρθή μ’ ένα ισχυρό ανατολικό άνεμο όλη τη νύχτα, μετατρέποντας έτσι τον πυθμένα της θάλασσας σε μια πλατειά έκτασι ξηράς. Οι Ισραηλίτες άρχισαν να περνούν μέσα από ξηρό έδαφος. Όταν βγήκαν από τον πυθμένα της θάλασσας, οι Αιγύπτιοι συνέχιζαν την καταδίωξι. Ο Ιεχωβά τότε είπε στον Μωυσή: «Έκτεινον την χείρα σου επί την θάλασσαν, και ας επαναστρέψωσι τα ύδατα επί τους Αιγυπτίους, επί τας αμάξας αυτών και επί τους ιππείς.» Έτσι ο Ιεχωβά έσωσε τον Ισραήλ από τα χέρια των Αιγυπτίων! «Και είδεν ο Ισραήλ το μέγα εκείνο έργον, το οποίον έκαμεν ο Ιεχωβά επί τους Αιγυπτίους· και εφοβήθη ο λαός τον Ιεχωβά, και επίστευσεν εις τον Ιεχωβά και εις τον Μωυσήν τον θεράποντα αυτού.»—Έξοδ. 14:15-31, ΜΝΚ.

13. (α) Πώς ο Ιησούς του Ναυή και οι Ισραηλίτες «είδαν» τον Ιεχωβά; (β) Ποιος, μέσα στην Ιεριχώ, «είδε» τον Ιεχωβά, και γιατί;

¹³ Ο διάδοχος του Μωυσέως, ο Ιησούς του Ναυή, έδειξε επίσης πίστι. Και αυτός επίσης «είδε» τον Ιεχωβά. Όταν οι ιερείς που εβάσταζαν την κιβωτό της διαθήκης μπήκαν στον Ιορδάνη Ποταμό, τα νερά που κατέβαιναν από πάνω στάθηκαν και υψώθηκαν κάνοντας θαυματουργικά ένα φράγμα. Ενώ οι ιερείς έστεκαν πάνω στην ξηρά γη στο μέσον του Ιορδάνου, οι Ισραηλίτες διέβαιναν την αποξηραμένη κοίτη του ποταμού. Η παρουσία του Ιεχωβά ήταν πραγματική σ’ εκείνους τους Ισραηλίτες. Τώρα εμπρός προς την Ιεριχώ! Εκεί επί έξη συνεχείς μέρες εβάδιζαν γύρω από την πόλι μια φορά κάθε μέρα και την έβδομη μέρα έκαμαν επτά φορές τον γύρο της πόλεως. Όταν οι ιερείς εσάλπισαν και ο λαός εκραύγασε, τα φαινομενικά απόρθητα τείχη γύρω από την Ιεριχώ κατέρρευσαν. Πραγματικά οι Ισραηλίτες μπορούσαν σε όλα αυτά να ‘βλέπουν’ τον Ιεχωβά. (Ιησ. του Ναυή 3:15-17· 6:10-16) Αλλά κάποιο άτομο μέσα στην Ιεριχώ «είδε» επίσης τον Ιεχωβά σ’ εκείνη την περίπτωσι. Ήταν η Ραάβ. Εξ αιτίας της πίστεώς της στη μεγάλη δύναμι του Ιεχωβά, διαφυλάχθηκε τόσο αυτή όσο και η οικογένειά της. Έδειξε την πίστι της από τα έργα της όταν έκρυψε τους αγγελιοφόρους του Ιησού του Ναυή.—Ιησ. Ναυή 2:1-21· 6:25· Ιακ. 2:25· Εβρ. 11:30, 31.

14. Πώς μια χήρα στα Σαρεπτά «είδε» τον Ιεχωβά;

¹⁴ Σε μια μεταγενέστερη περίπτωσι ο προφήτης Ηλίας επεσκέφθη μια χήρα στα Σαρεπτά. Το παιδί αυτής της γυναίκας ασθένησε και πέθανε. Ο Ηλίας τής είπε: «Δος μοι τον υιόν σου.» Έπειτα «ανεβίβασεν αυτόν εις το υπερώον, όπου αυτός εκάθητο, και επλαγίασεν αυτόν επί την κλίνην αυτού.» Εκεί «εξηπλώθη τρις επί το παιδάριον και ανεβόησε προς τον Ιεχωβά και είπε, Ιεχωβά Θεέ μου, ας επανέλθη, δέομαι, η ψυχή του παιδαρίου τούτου εντός αυτού . . . και επανήλθεν η ψυχή του παιδαρίου εντός αυτού και ανέζησε.» «Είδε» αυτή η χήρα πραγματικά τον Ιεχωβά Θεό; Ναι, αλλ’ όχι με τους φυσικούς οφθαλμούς της. Τον είδε με τους οφθαλμούς της πίστεώς της, διότι η απάντησίς της στον Ηλία ήταν η εξής: «Τώρα γνωρίζω εκ τούτου ότι είσαι άνθρωπος του Θεού, και ο λόγος του Ιεχωβά εν τω στόματί σου είναι αλήθεια.»—1 Βασ. 17:7-24· Εβρ. 11:35, ΜΝΚ.

15. Τι μπορούμε να μάθωμε από το παράδειγμα του «τοσούτου νέφους μαρτύρων;»

¹⁵ Πιστοί άνδρες της αρχαιότητος—ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και άλλοι ως τον καιρό του Μωυσέως, όλοι εκείνοι που μνημονεύονται στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής και αναρίθμητοι άλλοι—πιστοποιούν ότι «είδαν» τον Θεό. Γι’ αυτούς, το εδάφιο Εβραίους 12:1 λέγει τα εξής: «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχουμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» Αυτοί οι άνδρες, εκδηλώνοντας πίστι, έδωσαν αδιάψευστη μαρτυρία για τον Θεό και για τους αναλλοίωτους σκοπούς του. Αυτοί πραγματικά «είδαν» τον Θεό, όχι με τα φυσικά μάτια τους, αλλά με τα μάτια της πίστεως. Έχετε και σεις ισχυρή πίστι σαν τη δική τους;

Η ΠΙΣΤΙΣ ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

16. Πώς «βλέπομε» με τα μάτια της πίστεως;

¹⁶ Όταν δεν έχωμε δει κάτι στην πραγματικότητα με τα φυσικά μάτια μας, αλλά το έχομε αντιληφθή από τις πείρες ή τα έργα των άλλων, τότε δείχνομε αυτή την ιδιότητα της πίστεως. Μπορούμε να πούμε ότι αντιλαμβανόμεθα ή «βλέπομε» μια νέα τάξι, που πλησιάζει. Όχι διότι μας έχει δοθή μια κατά γράμμα όρασις, μολονότι μπορεί στην πραγματικότητα ν’ απολαμβάνωμε μια πρόγευσι αυτής της νέας τάξεως στον παρόντα πνευματικό παράδεισο, αλλ’ αυτό πραγματικά σημαίνει ότι την έχομε δει με τα μάτια της πίστεως. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εφιστούν την προσοχή μας τα λόγια του Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή 1:19, 20: «Ο Θεός εφανέρωσε . . . επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί [οι άπιστοι] είναι αναπολόγητοι.» Η πίστις αναπτύσσεται επάνω σε συγκεκριμένες αποδείξεις. Η εμπιστοσύνη στον λόγο του Θεού και η ακριβής εκπλήρωσις των προφητειών του εμπνέουν σταθερή πίστι στην καρδιά μας.

17. Πώς μπορούμε να ‘εγκαρτερήσωμε ως βλέποντες τον αόρατον’;

¹⁷ Η επιθυμία του Ιεχωβά είναι όλοι «να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:9) Επομένως πρέπει να εγκαρτερούμε και να κηρύττωμε στους άλλους. Μπορεί να αισθανώμεθα περιορισμούς στις ικανότητές μας να κηρύττωμε, αλλ’ αυτό δεν είναι λόγος ν’ αποσυρθούμε απ’ αυτό το έργο που οικοδομεί την πίστι. Ο Ιεχωβά θέλει όλοι όσοι λαμβάνουν το «ύδωρ της ζωής» να το προσφέρουν και στους άλλους. Όπως ο Μωυσής, ας συνεχίσωμε να ‘εγκαρτερούμε ως βλέποντες τον αόρατον,’ και ας βοηθήσωμε και τους άλλους να τον «ιδούν.» Στην Αποκάλυψι 22:17 διαβάζομε τα εξής: «Και το πνεύμα, και η νύμφη λέγουσιν· Ελθέ. Και όστις ακούει, ας είπη· Ελθέ. Και όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» Αν έχωμε ισχυρή πίστι, πρέπει να μετέχωμε με όλη μας την καρδιά στην επέκτασι αυτής της προσκλήσεως.

18. Με τι τρόπο μπορούμε να υπερνικήσωμε τους ατομικούς περιορισμούς μας;

¹⁸ Ο Μωυσής αισθανόταν ότι δεν ήταν ικανός να εκπληρώση την αποστολή του. Δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι δεν ήταν εύγλωττος ως ομιλητής, (Έξοδ. 4:10) Εν τούτοις, με την υποστήριξι του Ιεχωβά, επέτυχε. Μπορούμε κι εμείς να έχωμε εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά θα μας ενισχύση να εκπληρώσωμε την αποστολή μας, ανεξάρτητα από τους τυχόν ατομικούς περιορισμούς μας. Μήπως δεν έχουν δοκιμάσει αυτό το αίσθημα πολλά άτομα, και ίσως σε πολλές περιπτώσεις; Όταν αρχίσατε να παρακολουθήτε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μήπως είπατε: «Μα εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να μιλήσω όπως όλοι οι άλλοι»; Μήπως εκάματε επίσης αυτή την σκέψι: «Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να μιλήσω ενώπιον ακροατηρίου, είτε μεγάλου είτε μικρού»; Αλλά στην πραγματικότητα, δεν κάνετε τώρα όλα όσα άλλοτε θεωρούσατε αδύνατα; Αυτό οφείλεται στο ότι μελετήσατε τον Λόγο του Θεού και τώρα γνωρίζετε ότι το πνεύμα του είναι μαζί σας και ότι σας δίνει δύναμι.—2 Κορ. 12:10.

19. (α) Σε τίνος το έργο μετέχομε; (β) Ποιο καλό παράδειγμα το επιβεβαιώνει αυτό;

¹⁹ Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το έργο που ανέθεσε ο Ιεχωβά στους δούλους του για να κάμουν δεν είναι δικό τους. Είναι δικό του, και αυτός είναι εκείνος που ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων για ν’ ανταποκριθούν. Αυτό εξηγείται καλά από την πείρα του αποστόλου Παύλου όταν εκήρυττε στους Φιλίππους: «Και γυνή τις Λυδία το όνομα, πωλήτρια πορφύρας εκ πόλεως Θυατείρων σεβόμενη τον Θεόν, ήκουε, της οποίας ο Ιεχωβά διήνοιξε την καρδίαν δια να προσέχη εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου.» Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που άνοιξε την καρδιά της Λυδίας και το αποτέλεσμα ήταν ότι «εβαπτίσθη αυτή και ο οίκος αυτής.»—Πράξ. 16:14, 15, ΜΝΚ.

20, 21. (α) Πώς μπορούμε ν’ αντιμετωπίσωμε το πρόβλημα της αδιαφορίας στον τομέα; (β) Πώς το έργο έχει σχέσι με το όνομα του Ιεχωβά;

²⁰ Οποιεσδήποτε ικανότητες και ιδιότητες έχομε πρέπει να τις χρησιμοποιούμε όταν πλησιάζωμε ειλικρινή άτομα, άσχετα με την κοινωνική τους θέσι. Σε ποια πηγή πρέπει ν’ αποβλέπωμε για ενίσχυσι; Ο Ιεχωβά είναι εκείνος που θα μας ενισχύση, όπως ακριβώς ενίσχυσε τον Μωυσή και τον Ααρών, ως το σημείο που να μπορούμε να ενεργήσωμε με θάρρος και με παρρησία, άσχετα με τις περιπτώσεις που μπορεί ν’ αντιμετωπίσωμε. Αν έχωμε συνεχώς τον Ιεχωβά ‘εμπρός στα μάτια’ μας, θα μπορέσωμε να συνεχίσωμε τις προσπάθειές μας και να κηρύττωμε τα «αγαθά νέα,» ακόμη και αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ανταποκρίνωνται. (1 Τιμ. 4:10) Οσοδήποτε αδιάφοροι κι αν είναι οι άνθρωποι, δεν μπορούμε να προβλέψωμε τι θα κάμουν στο μέλλον. Μπορεί ν’ αλλάξουν. Ο Ιεχωβά, δείχνοντας υπομονή, τους παρέχει αρκετή ευκαιρία ν’ αλλάξουν. (2 Πέτρ. 3:9) Όπως ακριβώς ο Μωυσής παρουσιάσθηκε μπροστά στον Φαραώ πολλές φορές, έτσι κι εμείς πρέπει να επισκεπτώμεθα κατ’ επανάληψιν εκείνους που αδιαφορούν. Θα το κάμωμε αυτό αν έχωμε πάντοτε τον Ιεχωβά ενώπιόν μας και αν ενθυμούμεθα ότι το έργο έχει σχέσι με το όνομά του.—Ψαλμ. 16:8.

²¹ Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι αρνούνται ν’ αλλάξουν, το όνομα του Θεού γίνεται γνωστό. Δίδεται αρκετή προειδοποίησις προτού εκδηλωθή η κρίσις του. Τότε, στο τέλος, όλα τα έθνη ‘θέλουσι γνωρίσει’ ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός.—Ιεζ. 39:7, ΜΝΚ.

22. Τι συμβαίνει σε πολλά μέρη της γης, και πώς αυτό πρέπει να μας ενθαρρύνη;

²² Σε πολλά μέρη της γης σήμερα, οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στον Λόγο του Θεού ολοένα περισσότερο από πριν. (Ησ. 60:8, 22) Σε μερικά μέρη οι άνθρωποι πλησιάζουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά και ζητούν να έχουν οικιακές Γραφικές μελέτες. Αν συμβαίνη αυτό στον τόπο σας, δεν σας υποκινεί να διευθετήσετε τις υποθέσεις σας έτσι, ώστε να βοηθήσετε περισσοτέρους ανθρώπους; Δεν σας ενθαρρύνει να δαπανήσετε περισσότερο χρόνο για να επισκεφθήτε τους ανθρώπους στα σπίτια τους και να τους βοηθήσετε σε μεγαλύτερο βαθμό μελετώντας μαζί τους; Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορείτε να επεκτείνετε το κήρυγμα και τη μαθήτευσι. Ίσως η επόμενη ενέργεια που μπορείτε να κάμετε είναι ν’ αναλάβετε έργο προσωρινού ή τακτικού σκαπανέως (ολοχρόνια υπηρεσία), βοηθώντας έτσι πολύ περισσότερους ανθρώπους να «ιδούν» τον Θεό με τα μάτια της πίστεως. Η ανάγκη για περισσοτέρους εργάτες και ζήλο για το έργο του θερισμού ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη.—Λουκ. 10:2, 3.

23, 24. (α) Τι επιτυγχάνεται με την επανειλημμένη κάλυψι του τομέως; (β) Ποια στάσις συνιστάται εδώ σ’ εμάς;

²³ Άσχετα με την ανταπόκρισι που δείχνει τώρα η περιοχή σας, όσο συχνότερα οι άνθρωποι ακούουν την αλήθεια τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία τους ν’ αποκτήσουν γνώσι που σημαίνει αιώνια ζωή. (Ιωάν. 17:3) Δεν πρέπει η χαλαρότης από μέρους μας να γίνη αιτία ώστε να μη δοθή σε κάποιον η ευκαιρία να μελετήση και να μάθη περισσότερα για τον Μεγάλο Ζωοδότη.—Ιεζ. 33:8, 9.

²⁴ Εκτιμώντας τη σοβαρότητα της καταστάσεως των ανθρώπων, δεν πρέπει να δείχνωμε οίκτο και συμπάθεια γι’ αυτούς; (Ματθ. 9:35-38) Δεν πρέπει αυτό να μας εμπνέη την προθυμία να θυσιάζωμε τον χρόνο μας και τις ικανότητές μας για να τους βοηθήσωμε να μάθουν την αλήθεια για τον Ιεχωβά, ακόμη και αν αυτό δεν είναι τόσο εύκολο για μας;—Εφεσ. 5:15-17.

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙΩΣΙ

25. (α) Ποια ήταν η πείρα πολλών Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σε διάφορα μέρη της γης; (β) Πώς εμείς πρέπει να επηρεασθούμε από τη στάσι τους;

²⁵ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε διάφορα μέρη του κόσμου υφίστανται σοβαρές δοκιμασίες, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα μέχρι του σημείου να χάσουν τη ζωή τους. Έχομε ήδη αφηγηθή πώς στις τελευταίες λίγες δεκαετίες πολλοί Γερμανοί Μάρτυρες έχασαν τη ζωή τους. Και τώρα ακόμη ο διωγμός είναι εξαιρετικά σοβαρός στη Μαλάουι και σε άλλες Αφρικανικές χώρες, καθώς και σε μερικές Κομμουνιστικές χώρες. Όταν ένα άτομο αντιμετωπίζη εναντίωσι, μπορεί να λάβη μεγάλη ενθάρρυνσι από τα παραδείγματα αυτών των πιστών. Πόσο ακλόνητοι παρέμειναν χάριν της αληθείας και των δικαίων αρχών της! Έχουν τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι μαζί τους.—Ιερ. 1:19· 15:20, 21.

26, 27. (α) Τι συνέβη σε πιστούς δούλους του Ιεχωβά στο παρελθόν; (β) Τι πρέπει ν’ αναμένωμε και πώς πρέπει ν’ αντιδράσωμε;

²⁶ Αδικαιολόγητο εμπαιγμό υπέστησαν στο παρελθόν πολλοί πιστοί δούλοι του Ιεχωβά. Θυμηθήτε πώς ο Ιώβ περιγελάστηκε και περιπαίχθηκε και έγινε αντικείμενο χλευασμού επειδή διεκράτησε την ακεραιότητά του. (Ιώβ 12:4· 17:2) Ομοίως, ο Δαβίδ περιπαίχθηκε και περιγελάσθηκε.—Ψαλμ. 22:7· 35:16.

²⁷ Ο Ιερεμίας χλευάσθηκε και έγινε αντικείμενο εμπαιγμού και ειρωνείας σε τέτοιο βαθμό, ώστε έφθασε στο σημείο να πη ότι θα έπαυε να ομιλή για τον Ιεχωβά. (Ιερ. 20:8, 9) Αλλά δεν έπαυσε. Γιατί; Διότι εξετίμησε το μεγαλείο και την αγαθότητα του Ιεχωβά και κατενόησε ότι ο Ιεχωβά ήταν πάντοτε μαζί του, ελευθερώνοντας αυτόν από τον θάνατο και από τα χέρια εκείνων που ζητούσαν ν’ αφαιρέσουν τη ζωή του. Δεν πρέπει, λοιπόν, κι εμείς ν’ αναμένωμε παρόμοιες ευλογίες αν εγκαρτερήσωμε όπως ο Ιερεμίας; Ως σύγχρονοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν μισούμεθα κι εμείς από τον κόσμο ακριβώς όπως κι’ εκείνος εμισείτο στη διάρκεια της ζωής του; Αληθινά, μπορούμε να λάβωμε παρηγοριά, διότι ως λαός έχομε υπομείνει επιτυχώς διωγμούς και περιφρόνησι. Μπορούμε πλήρως να εκτιμήσωμε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά ενίσχυσε τον λαό του σ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες. (Ιερ. 20:11, 13) Τι ανοησία και απιστία θα δείχναμε αν δεν αναγνωρίζαμε το μεγαλείον του Ιεχωβά ή αν χαλαρώναμε την προώθησι των συμφερόντων της αληθείας!

28. (α) Περιγράψτε τη δοκιμασία των τριών πιστών Εβραίων. (β) Τι μάθημα μπορούμε ν’ αποκομίσωμε από την πείρα τους και από τα λόγια του Παύλου;

²⁸ Ακόμη και κάτω από σοβαρές δοκιμασίες, η θέσις μας δεν είναι τόσο δύσκολη όσο ήταν η θέσις του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδέ-νεγώ. Αυτοί ακόμη κι όταν απειλήθηκαν ότι θα ριφθούν μέσα στην καιομένη κάμινο, εδήλωσαν: «Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης· και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει.» (Δαν. 3:17) Και δεν εσταμάτησαν εκεί. Συνέχισαν και είπαν: «Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν.» (Δαν. 3:18) Μεγάλη παρηγοριά μπορούμε ν’ αντλήσωμε αν αναγνωρίσωμε ότι ο Ιεχωβά μπορεί να ματαιώση τελείως κάθε κακό που μπορεί να προκαλέση ο Σατανάς σ’ εμάς. Τι είναι λοιπόν μια προσωρινή κακουχία σε σύγκρισι με την αιώνιο ζωή κάτω από τέλειες συνθήκες; Τα λόγια του Παύλου προς τους Κορινθίους είναι πολύ παρηγορητικά και δείχνουν πώς πρέπει να βλέπωμε αυτό το ζήτημα: «Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης, επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.»—2 Κορ. 4:17, 18.

29, 30. (α) Ποιο παράδειγμα υπομονής μπορούμε ν’ ακολουθήσωμε; (β) Σε ποιο ζήτημα ήταν παράδειγμα η πιστότης του Ιώβ;

²⁹ Η καταπίεσις και ο διωγμός των αδελφών μπορεί να μας θλίβη. Και ο Μωυσής εθλίβη όταν είδε τη σκληρή μεταχείρισι των Ισραηλιτών από τον Φαραώ. (Έξοδ. 5:22, 23) Τα παθήματα που συμβαίνουν στους αδελφούς μας δεν πρέπει να μας φοβίζουν, μολονότι πραγματικά κι εμείς συμπάσχομε. (1 Κορ. 12:26) Αν έλθουν και σ’ εμάς όμοια παθήματα, θ’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα της εγκαρτερήσεώς των με εμπιστοσύνη ότι η πίστις μας θα νικήση, όπως αναγράφεται στην επιστολή 1 Πέτρ. 1:6, 7: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.»

³⁰ Είναι ουσιώδες να έχωμε υπ’ όψιν ότι αν διατηρήσωμε την πίστι κάτω από δοκιμασία θα μας βοηθήση ν’ αποδείξωμε ότι ο Διάβολος είναι ψεύστης. Ο Ιώβ ήταν ένα θαυμάσιο παράδειγμα σ’ αυτό το ζήτημα. Ο Σατανάς είχε κάμει την πρόκλησι ότι θα μπορούσε να κάμη τον Ιώβ ‘να βλασφημήση τον Θεό κατά πρόσωπον, αλλά παρ’ όλες τις δοκιμασίες του ο Ιώβ διεκράτησε την ακεραιότητά του. Εξακολούθησε να τιμά τον αληθινό Θεό.—Ιώβ 2:4, 5, 9, 10· βλέπε επίσης Παροιμίαι 27:11.

31. Σε τι μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με πίστι;

³¹ Με τα μάτια της πίστεώς μας μπορούμε ν’ αποβλέπωμε στο μέλλον με βεβαιότητα. Μπορούμε να οραματισθούμε τον Ιεχωβά να θριαμβεύη εναντίον των εχθρών του και να ελευθερώνη το λαό του από τις θλίψεις. Ο Παύλος, γράφοντας στους Θεσσαλονικείς αναφέρει τι θα υποστούν οι κακοποιοί και οι διώκται: «Θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της δυνάμεως αυτού.»—2 Θεσσ. 1:9.

32. Τι είναι σπουδαίο να κατανοήσωμε άσχετα με το τι ο εχθρός μπορεί να προκαλέση εναντίον μας;

³² Μεγάλη παρηγορία μπορούμε να λάβωμε από τα παραδείγματα πίστεως που έχουν καταγραφή για μας στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Οτιδήποτε λοιπόν κι αν συμβή εναντίον μας λόγω του μίσους των ανθρώπων ή των κρατών, μπορούμε να κατανοήσωμε πόσο σπουδαίο είναι να έχωμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην ικανότητα του Ιεχωβά να μας ενισχύση. Σ’ αυτό περιλαμβάνεται και η προστασία που θα μας παρέχη όταν τον υπηρετούμε πιστά. Ας προχωρήσωμε, λοιπόν, εξακολουθώντας να είμεθα αποφασιστικοί, ‘ως βλέποντες τον αόρατον Θεόν.’ Εκείνον που μπορεί να μας κάμη συμμετόχους των ευλογιών της μεγαλειώδους νίκης του.

[Εικόνα στη σελίδα 271]

Ο Μωυσής εξέτεινε το χέρι του πάνω από την Ερυθρά Θάλασσα και τα νερά χωρίσθηκαν και οι Ισραηλίτες πέρασαν μέσα από ξηρό έδαφος

‘Πάντες Σεις Είσθε Αδελφοί’

«Είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε.»—Ματθ. 23:8.

 1. Τι είναι η αγάπη και τι μπορεί να επιτύχη όταν εκδηλώνεται;

Η ΑΓΑΠΗ δεν είναι απλώς μια ευρεία οργανωτική ιδιότης. Αντιθέτως, αυτή σχετίζεται με την ανάπτυξι του πνεύματος της αδελφότητος μέσα στον καθένα μας και την εκδήλωσι ενδιαφέροντος για τους άλλους. Είναι μια ιδιότης η οποία, όταν εκδηλώνεται, μας κάνει ικανούς να αισθανώμεθα συνδεδεμένοι μ’ εκείνους που είναι αδελφοί μας στην πίστι. Αυτή η αγάπη που στηρίζεται σε αρχές είναι κάτι για μας, ως αδελφούς, που πρέπει να το καλλιεργήσωμε «με έργον και αλήθειαν.»—1 Ιωάν. 3:18· Ιωάν. 21:15-17.

2, 3. (α) Ποιοι περιλαμβάνονται στον όρο «αδελφοί»; (β) Τι αίσθημα πρέπει να υπάρχη μεταξύ των αδελφών;

² Μεταξύ των πρώτων Χριστιανών, η προσφώνησις «αδελφοί» αποτελούσε έναν γενικά αποδεκτό όρο χαιρετισμού για μικτές ομάδες Χριστιανών και δεν περιωρίζετο μόνο στους άνδρες. (Πράξ. 1:14-16· Ρωμ. 1:13) Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται για να περιλάβη όλους τους Χριστιανούς, άνδρες και γυναίκες, σε όλες τις θεόπνευστες Χριστιανικές επιστολές, εκτός από τέσσερις—προς Τίτον, προς Φιλήμονα, 2 Ιωάννου και Ιούδα. Ο απόστολος Παύλος επίσης γράφει τα εξής: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 12:10) Ο όρος «αδελφοί» φαίνεται πάλι ότι είναι περιληπτικός στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:6, όπου ο Παύλος αναφέρεται στην ανάστασι του Ιησού, και λέγει: «Εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς δια μιας.» Όταν ο Πέτρος νουθέτησε τους Χριστιανούς να αντισταθούν στον αντίδικο διάβολο, πρόσθεσε: «Τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κόσμω.» (1 Πέτρ. 5:9) Αυτό προφανώς περιλαμβάνει Χριστιανούς άνδρες και Χριστιανές γυναίκες.

³ Πρέπει πράγματι να έχουμε ένα αίσθημα στενής σχέσεως μ’ εκείνους που είναι αδελφοί μας εν Χριστώ. Αυτό το αίσθημα πρέπει να περιλαμβάνη την εξάρτησί μας από τον Ιησού Χριστό καθώς και εκτίμησι της σχέσεως που έχομε μαζί του.—Ιωάν. 15:5.

 4. Τι μαθαίνομε από τα λόγια του Ιησού στον Ματθαίο 23:5-12;

⁴ Ο Ιησούς ετόνισε πάρα πολύ τη Μεσσιανική του ηγεσία κάτω από την πατρότητα του Ιεχωβά ως βάσι για την αδελφότητα. Παραδείγματος χάριν, μιλώντας στα πλήθη και στους μαθητάς του, επέστησε την προσοχή τους στην υποκρισία των γραμματέων και των Φαρισαίων, λέγοντας τα εξής: «Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων . . . και αγαπώσι τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς, και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζωνται υπό των ανθρώπων Ραββί, Ραββί.» Η λατρεία και η εξύψωσις του εαυτού των ήσαν εκείνα που επιζητούσαν. Αλλ’ ο Ιησούς κατόπιν ετόνισε ότι μια τέτοια κατάστασις δεν πρέπει ποτέ να υπάρχη μεταξύ της αδελφότητος των Χριστιανών. Εδήλωσε: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.» Τους είπε επίσης: «ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή.»—Ματθ. 23:5-12.

 5. Από τι πρέπει να φυλάγωνται οι Χριστιανοί;

⁵ Ο Ιησούς κατόπιν κατέκρινε τους Φαρισαίους ως ‘υποκριτάς.’ Ιδιαίτερα ετόνισε πώς ο ιδιοτελής των και υπεροπτικός τρόπος σκέψεως ήταν βδελυκτός στον Θεό—ήταν κάτι που δεν έπρεπε να επιτρέπεται μεταξύ Χριστιανών αδελφών! Αλλ’ οι κακές στάσεις θα εισδύσουν μέσα στην εκκλησία αν τα μέλη της δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους. Επίσης, οι Χριστιανοί αδελφοί, καθώς αποδίδουν στον Ιεχωβά όλον τον σεβασμό, πρέπει πάντοτε να προσέχουν να μην υποτιμούν τον ενεργό ρόλο που έχει τώρα ο Χριστός μέσα στην εκκλησία.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 6. (α) Πώς μπορούμε να δείξωμε σεβασμό στον Χριστό ως κεφαλή; (β) Ποια προστατευτική νουθεσία δίνει ο Παύλος;

⁶ Ο καθένας από μας, αναγνωρίζοντας τον Χριστό ως κεφαλή, πρέπει να είναι σαν κι αυτόν στο να δείχνη στοργή και συμπάθεια σε όλους, και ιδιαίτερα να εκδηλώνη ένα στενό και θερμό αίσθημα προς όλους μέσα στην εκκλησία. (Φιλιππ. 2:1, 2) Καθώς ο Χριστιανός αυξάνει για να φθάση στην τελειότητα του Χριστού, είναι ζωτικό να καλλιεργή αυτή τη στενή σχέσι, διότι χρησιμεύει ως προστασία. Σ’ αυτό εφιστάται η προσοχή μας από τον απόστολο Παύλο, που λέγει ότι αυτό γίνεται «δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.» Και κατόπιν προσέξτε τα όσα λέγει σε αντίθεσι: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός, εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους κάμνει την αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη.»—Εφεσ. 4:11-16.

 7. Τι πρέπει να παραδεχθούμε σχετικά με τον Χριστό;

⁷ Πρέπει λοιπόν να παραδεχθούμε ότι ο Ιησούς Χριστός διευθύνει την εκκλησία του και φροντίζει γι’ αυτήν και το κάνει αυτό στον παρόντα εικοστό αιώνα όπως ακριβώς έκανε και στις πρώτες ημέρες της εκκλησίας. Όλοι πρέπει να κατανοήσουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχηγός της σωτηρίας καθώς και ο μέλλων Βασιλεύς της χιλιετηρίδος.—Εβρ. 2:10· Αποκάλ. 20:6.

 8. Πώς πρέπει όλοι να δείχνουν την κατάλληλη υποταγή;

⁸ Αν παραμένωμε κοντά στον Χριστό ως κεφαλή, φυλαγόμεθα από το να έχωμε εσφαλμένη ή υπεροπτική άποψι για τον εαυτό μας και τους Χριστιανούς συντρόφους μας, όπως τονίζεται από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού.» Ο Παύλος κατόπιν προχωρεί και περιγράφει τη θεία διάταξι, για τις Χριστιανικές οικογένειες και την εκκλησία: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος.» Σ’ αυτές τις σχέσεις η αγάπη και η ενότης πρέπει να κυριαρχούν, όπως τονίζει ο Παύλος: «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής . . . χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα.» (Εφεσ. 5:21-28) Οι αδελφοί και οι αδελφές, λοιπόν, στην εκκλησία τοποθετούνται στις αντίστοιχες θέσεις των κάτω από την ηγεσία του Χριστού. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας, καθώς και οι διακονικοί υπηρέται, δεν πρέπει να νομίζουν ότι είναι ανώτεροι, αλλά πρέπει ταπεινά να υπηρετούν όσους είναι στην εκκλησία, διότι αυτό το καθήκον τούς έχει ανατεθή από τον Χριστό. Αυτό συντελεί στο ν’ αναπτύξη η εκκλησία την ιδιότητα της αγάπης.—Ρωμ. 14:19· 15:1, 2.

 9. (α) Πώς πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να βλέπουν τον εαυτό τους; (β) Με τι τρόπους πρέπει εκείνοι που είναι πολύν καιρό στην αλήθεια να ενθαρρύνουν τους άλλους;

⁹ Αφού ο Ιησούς έχει παγκόσμια εξουσία, δεν υπάρχει για μας κανένα περιθώριο να καυχώμεθα για ατομική υπεροχή και σπουδαιότητα λόγω των προσωπικών μας ικανοτήτων. Οι Χριστιανοί αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Διδάσκαλόν τους. Επομένως, οτιδήποτε είμεθα σε θέσι να διδάξωμε ως αγαθά νέα, προέρχεται από τον Χριστό μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου,» και όχι από την προσωπική μας ικανότητα ή πρωτοτυπία. (Ματθ. 24:45-47) Αυτό δείχνει επίσης ότι ένας είναι ‘ο Αρχηγός μας’ και ότι η εκκλησία και η διεύθυνσίς της δεν εξαρτώνται από κανένα άνθρωπο οσοδήποτε ικανός κι αν είναι. Επομένως, πολλά εξαρτώνται, από τον τρόπο με τον οποίο οι Χριστιανοί βλέπουν τον εαυτό τους. Με άλλα λόγια, μήπως, λόγω των ετών που έχουν στην αλήθεια ή της προηγουμένης των υπεροχής στον κόσμο ή της παρούσης θέσεώς των, νομίζουν ότι η φωνή τους ή η άποψις τους πρέπει να επικρατήση; Ή, αντιθέτως, χαίρουν πραγματικά όταν οι άλλοι έχουν την ικανότητα να εξηγούν ή να εφαρμόζουν τις Γραφές και δείχνουν πρωτοβουλία όσον αφορά τον προγραμματισμό και την εκτέλεσι ωρισμένων πραγμάτων; Τους ενθαρρύνουν σ’ αυτό; Αυτό είναι ένα αλάνθαστο μέτρον που δείχνει αν οι Χριστιανοί έχουν αγάπη για την αδελφότητα και αν αναγνωρίζουν τον Χριστό ως τον μόνον αρμόδιο που εξυψώθηκε από τον Ιεχωβά Θεό.—Ματθ. 28:18.

10. (α) Πώς μπορεί να εκδηλωθή η ταπεινοφροσύνη; (β) Πώς μπορούν ν’ αποφεύγωνται οι ερεθισμοί μέσα στην εκκλησία;

¹⁰ Η ταπεινοφροσύνη είναι αναγκαία για ένα Χριστιανό. Τον εμποδίζει να καλλιεργή ένα αίσθημα ανωτερότητος απέναντι στους αδελφούς του. Ο Παύλος, γράφοντας στους Φιλιππησίους, συνεβούλευσε: «Μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.» Συγχρόνως είπε: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων.» (Φιλιππ. 2:3, 4, 14) Αυτά τα λόγια δείχνουν πάλι τη σπουδαιότητα της ταπεινής εκδηλώσεως αγάπης για τους αδελφούς μας. Αν ακολουθούμε αυτή τη συμβουλή, δεν θα έχωμε την τάσι να δημιουργούμε ζητήματα εξ αιτίας προσωπικών προτιμήσεων. Επίσης, οι πρεσβύτεροι που δείχνουν ταπεινοφροσύνη θα μπορούν να εργάζωνται και να απολαμβάνουν τις συναθροίσεις των χωρίς αντιζηλίες και φιλονεικίες.

11. Ποια πρέπει να είναι η στάσις και η σχέσις μεταξύ όλων στην εκκλησία;

¹¹ Πώς πρέπει οι Χριστιανοί να εκδηλώνουν τέτοια ταπεινοφροσύνη και αφοσίωσι στην εξυπηρέτησι των άλλων; Δεν το κάνουν αυτό με το να είναι ευγενείς και να ενδιαφέρωνται για όλους, περιλαμβανομένων και των ταπεινών, και με το να δείχνουν σε όλους την κατάλληλη εκτίμησι και σεβασμό; Ο Παύλος αυτό συνιστά: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφείας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους. Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων. Έχετε προς αλλήλους το αυτό φρόνημα. Μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς. Μη φαντάζεσθε εαυτούς φρονίμους.» (Ρωμ. 12:10, 15, 16) Απ’ αυτό μπορούμε να κατανοήσωμε πόσο εξυπηρετικοί πρέπει να είμεθα και πώς πρέπει να εκδηλώνωμε προθυμία να εργαζώμεθα για τους Χριστιανούς αδελφούς μας και μαζί μ’ αυτούς. Είναι πολύ καλό να δείχνωμε πάντοτε αυτό το ενδιαφέρον χωρίς να περιμένωμε να μας το ζητήσουν.—1 Κορ. 10:24, 33· 13:4, 5.

12. Τι ενθάρρυνσι μπορούν να λάβουν οι αδελφές από την αφήγησι που αναφέρει για την Ταβιθά;

¹² Οι αδελφές, επίσης, μπορούν να δώσουν ένα καλό παράδειγμα στους άλλους. Ένα εξαίρετο παράδειγμα ήταν η Ταβιθά (ή, Δορκάς), που κατοικούσε στην Ιόππη λίγο μετά την ίδρυσι τής Χριστιανικής εκκλησίας. «Αυτή ήτο πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών, τας οποίας έκαμνε· κατ’ εκείνας δε τας ημέρας συνέβη ασθενήσασα να αποθάνη.» Όταν οι εκεί μαθηταί έμαθαν ότι ο Πέτρος βρισκόταν στη γειτονική πόλι Λύδδα, τον εκάλεσαν να έλθη στην Ιόππη. Τι συνέβη όταν έφθασε εκεί; «Ο δε Πέτρος, εκβαλών έξω πάντας, εγονάτισε και προσευχήθη και στραφείς προς το σώμα, είπε· Ταβιθά, ανάστηθι. Η δε ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτής, και ιδούσα τον Πέτρον ανεκάθησεν. Ο δε έδωκε χείρα εις αυτήν και εσήκωσεν αυτήν, και φωνάξας τους αγίους και τας χήρας παρέστησεν αυτήν ζώσαν.» (Πράξ. 9:36-41) Τα καλά έργα της Ταβιθά ανταμείφθησαν με θαυμαστό τρόπο! Τι ενθάρρυνσις είναι αυτή για τις αδελφές που ακολουθούν ένα τέτοιο τρόπο ζωής και στις ημέρες μας! Παρεμπιπτόντως, μπορεί να λεχθή ότι αυτή είναι η πρώτη ανάστασις που αναφέρεται ότι έγινε από έναν απόστολο.

ΝΑ ΔΕΧΕΣΘΕ ΕΥΘΥΝΕΣ

13. Τι στάσι πρέπει να εκδηλώνουν οι αδελφοί όταν δέχωνται ευθύνες;

¹³ Στην εκκλησία, ιδιαίτερα οι αδελφοί πρέπει να δέχωνται πρόθυμα ευθύνες. Πρέπει να προσφέρωνται εθελοντικά με ολοκάρδια επιθυμία να υπηρετούν καλά την εκκλησία στην οποία είναι διωρισμένοι. Υπάρχουν πάρα πολλές ευκαιρίες ανοιχτές για μας στις οποίες μπορούμε να μετέχωμε. Η αυτοεκτίμησίς μας πρέπει να είναι ειλικρινής και να βασίζεται κυρίως στην επιθυμία ν’ αναπτύξωμε ένα ισχυρό δεσμό με τους Χριστιανούς συντρόφους μας και να τους βοηθήσωμε με κάθε δυνατό τρόπο. Είναι πραγματικά κάτι θαυμάσιο για τους αδελφούς να προσπαθούν ν’ αποκτήσουν τα προσόντα μέσα στην εκκλησία για να υπηρετήσουν ως πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέται.—1 Τιμ. 3:1.

14. Πώς μπορούν αυτοί οι αδελφοί να βοηθήσουν τους άλλους που είναι στην εκκλησία;

¹⁴ Και το ένα και το άλλο προνόμιο, που αναφέρθηκαν προηγουμένως, δεν πρέπει να τα επιδιώκη κανείς με τον σκοπό ν’ αποκτήση τίτλο ή αξίωμα. Βαθειά εμφυτευμένη στην καρδιά του καθενός πρέπει να είναι η επιθυμία να βοηθή και να υποβοηθή τους άλλους, να εργάζεται με πραγματικό ενδιαφέρον προς όφελος αυτών που είναι στην εκκλησία και να εξακολουθή να καλλιεργή τις πνευματικές ιδιότητες. Χωρίς αμφιβολία, πρέπει να αποτελεί ζωηρή επιθυμία της καρδιάς σας να βοηθήτε τους άλλους μέσα στην εκκλησία. Ιδιαίτερα πρέπει να προσπαθήτε να εξυπηρετήτε τους νεωτέρους ή τους πιο αδυνάτους. Αυτό αληθεύει είτε πρόκειται να τους βοηθήσετε στην ομαδική Γραφική μελέτη ή στην υπηρεσία του κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι, πράγμα που είναι πρωτίστης σπουδαιότητος. Η βοήθεια που θα τους προσφέρετε για να προετοιμάσουν τις ομιλίες σπουδαστού για τη Θεοκρατική Σχολή μπορεί να γίνη ένα μέσον ενθαρρύνσεως. Το να ενδιαφέρεσθε γι’ αυτούς είναι φυσικά εποικοδομητικό και είναι μάλιστα μια εκδήλωσις της αγάπης σας για τους Χριστιανούς αδελφούς σας.—1 Θεσσ. 2:7, 8· 1 Κορ. 12:12, 25.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΤΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΑΣ

15. (α) Πώς μπορούμε να κάμωμε μια ειλικρινή αυτοεξέτασι; (β) Γιατί δεν πρέπει να συγκρίνωμε ιδιοτελώς τον εαυτό μας με τους άλλους;

¹⁵ Όλοι μας πρέπει να κάμωμε μια ειλικρινή εκτίμησι του εαυτού μας με σκοπό ν’ αποκτήσωμε ένα πιο ισχυρό δεσμό με τους άλλους στην εκκλησία. Η αφετηρία γι’ αυτό είναι να εξετάση ο καθένας τον εαυτό του, αντί να αξιολογήση και να συγκρίνη τον εαυτό του με άλλους. Όταν κάνωμε δυσμενείς συγκρίσεις του εαυτού μας με τους αδελφούς μας, διεγείρομε το πνεύμα του ανταγωνισμού, που μπορεί να οδηγήση σε έχθρες. (Γαλ. 5:20) Αυτό και μόνο αρκεί για να μας κάμη ν’ αντιληφθούμε πόσο σπουδαίο είναι να δείχνωμε ταπεινοφροσύνη—ένα θαυμάσιο προσόν για την καλλιέργεια του πνεύματος τής αδελφοσύνης. (1 Πέτρ. 5:5, 6) Απαιτείται ειλικρινής αυτοεξέτασις για να διακρίνωμε πού μπορούμε ν’ αναπτύξωμε πιο ισχυρά αισθήματα στοργής για τους Χριστιανούς αδελφούς μας.—2 Κορ. 13:5.

16. (α) Γιατί πρέπει να καλλιεργούμε το πνεύμα τής αδελφοσύνης στην εκκλησία; (β) Τι θα προκύψη αν προσέξωμε τα λόγια του Παύλου στην επιστολή προς Κολοσσαείς 3:15-17;

¹⁶ Ασφαλώς, όλοι μας πρέπει να καλλιεργούμε το πνεύμα τής αδελφοσύνης! Αυτό μπορεί να φέρη στον καθένα μας πραγματική ευτυχία, καθώς και την αγάπη των πνευματικών αδελφών μας, που είναι το πιο ευχάριστο πράγμα. (Εφεσ. 6:23) Όταν έχωμε το κατάλληλο πνεύμα, είμεθα σε θέσι να διακρίνωμε πόσο μπορούμε να συμβάλλομε στο πνεύμα τής αδελφοσύνης μέσα στην εκκλησία. (Λουκ. 22:26) Ο καθένας μας ατομικά πρέπει να εργάζεται με ζήλο για να πλησιάζη περισσότερο όλους τους άλλους αδελφούς της εκκλησίας, να δίνη μαρτυρία μαζί τους στην υπηρεσία του αγρού, κι έτσι να ενισχύη τον δεσμό τής αγάπης και το αίσθημα τής πραγματικής αδελφοσύνης. (Πράξ. 20:18-21) Η φροντίδα του αποστόλου Παύλου γι’ αυτό εκδηλώνεται πολύ καλά στην επιστολή προς Κολοσσαείς 3:15-17: «Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις έν σώμα· και γίνεσθε ευγνώμονες . . . διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Ιεχωβά. Και παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι’ αυτού τον Θεόν και Πατέρα.» Είθε να ενισχύσωμε επίσης την καρδία μας με τον τέλειο δεσμό της αγάπης ως το σημείο ώστε απ’ όσα λέμε και πράττομε να αναγνωρίσουν και οι άλλοι ότι είμεθα όλοι γνήσιοι Χριστιανοί αδελφοί.—Ιωάν. 13:35· Κολ. 3:14.

Ματιές στον Κόσμο—Α΄

Ζώνες Ασφαλείας

◆ Ποιος είναι γενικά ο καλύτερος τρόπος να επιζήσετε από μια σύγκρουσι αυτοκινήτων; «Μεταξύ 500 περίπου ατόμων που χρησιμοποιούν ζώνες ασφαλείας στα γόνατα ή στους ώμους στα 30.000 ατυχήματα που εξετάσθηκαν . . . στη Δυτική Νέα Υόρκη από τα 1969, δεν αναφέρεται ούτε ένας θάνατος» λέγει μια πρόσφατη έκθεσις στο περιοδικό Μασίν Ντηζάιν. Αυτό επιβεβαιώνει μια περασμένη Σουηδική μελέτη 28.000 ατυχημάτων που έδειχνε «ότι κανείς αυτοκινητιστής που φορούσε την από τρία σημεία αποτελούμενη ζώνη ασφαλείας στα γόνατα και στους ώμους δεν σκοτώθηκε σε συγκρούσεις με ταχύτητα μέχρι 60 μίλια ανά ώρα.»

Επικίνδυνο Προσκύνημα

◆ Το παραδοσιακό Χατζ, δηλαδή προσκύνημα στη Μέκκα, από τους Μωαμεθανούς της Νιγηρίας αποδεικνύεται για πολλούς μοιραίο. Η Νταίηλυ Τάιμς του Λάγος αναφέρει ότι «το περασμένο έτος, 985 Νιγηριανοί βεβαιώθηκε επισήμως ότι πέθαναν στη Σαουδική Αραβία.» Η έλλειψις στέγης, η έκθεσις στις κακές συνθήκες, η πείνα και οι ακατάλληλες ιατρικές υπηρεσίες λέγεται ότι είναι υπεύθυνες για πολλούς θανάτους. Η Νταίηλυ Τάιμς επίσης κατηγορεί τις ασυνείδητες ενέργειες πολλών λεγομένων «πρακτόρων προσκυνήματος.»

«Ιεροί» Αρουραίοι

◆ Ο ναός του Ντεσνούκ, στην πάλι Ρατζασθάν της Ινδίας, είναι αφιερωμένος στον ταπεινό αρουραίο. Όπως αναφέρεται, σ’ αυτή την τοποθεσία δαπανώνται πάνω από 3,3 εκατομμύρια δολλάρια σε δημητριακά για να τραφούν αυτά τα «άγια» τρωκτικά κάθε χρόνο. Αν ένας προσκυνητής τυχαίως πατήση έναν «ιερό» αρουραίο και τον φονεύση, πρέπει να του επιβληθή ποινή. Ποιο είναι το πρόστιμο; Ένα χρυσό άγαλμα του νεκρού ζώου που θα το προσφέρη ως δώρο—που στοιχίζει περίπου 450 δολλάρια. Συλλογιζόμενος τα δημητριακά που δαπανώνται για να τραφούν οι αρουραίοι του Ντεσνούκ, ο Ινδός επιστήμων Ναρέντρα Σάρμα ρωτά: «Δεν είναι μάλλον ειρωνικό; Οι κοκκινοτρίχηδες αρουραίοι να περιφέρωνται με τα στομάχια τους γεμάτα από όλα τα καλά σε μια περιοχή που αιωνίως πλήττεται από φτώχεια, ενώ οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αναμένουν ούτε δύο κανονικά γεύματα την ημέρα;»

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Διανοητική Υγεία και Σχολεία

● Ο ψυχολόγος Δρ. Κέννεθ Όλσον από τον Φοίνικα της Αριζόνας λέγει ότι ‘το σχολείο μπορεί ν’ αποδειχθή ολέθριο για τη διανοητική υγεία των παιδιών.’ Γιατί; Διότι, καθώς ετόνισε, ‘εκτός από το αρνητικό διανοητικό περιβάλλον,’ τα σχολεία έχουν γίνει απειλητικά και με άλλους τρόπους. Στα πρόσφατα χρόνια τα σχολεία έχουν δει ν’ αυξάνεται η χρήσις των ναρκωτικών, η ανηθικότης, η βία, η υπερπληθώρα στις τάξεις, η αδιαφορία των καθηγητών, και οι αντιλήψεις που συγκρούονται με τις αντιλήψεις των γονέων.

Οι μαθηταί διαπιστώνουν, επίσης ότι πολλά πράγματα δεν έχουν πρακτική χρήσι για τη ζωή, όπως λέγει ο Όλσον: «Προτού ένα παιδί πάη στο σχολείο, έχει μάθει μια γλώσσα που αποτελείται από φράσεις και σύμβολα χωρίς να έχη λάβει μια [τυπική] εκπαίδευσι. Είναι σαν μια μηχανή που μαθαίνει.» Αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτού του δυναμικού χάνεται στο σχολείο.

Στον αρχαίο Ισραήλ, που ήταν επί αιώνες ένα κυρίαρχο έθνος όσο σχεδόν κανένα άλλο έθνος, τα παιδιά καθώς εμεγάλωναν εκπαιδεύοντο για να γίνουν επιδέξιοι στις τέχνες, στα διάφορα επαγγέλματα, και στη γεωργία, κι επίσης εδιδάσκοντο τους νόμους του Θεού που τα καθωδηγούσαν για την καθημερινή ζωή. Κι όλα αυτά εγίνοντο χωρίς κάποιο τυπικό σύστημα δημοσίας σχολικής εκπαιδεύσεως. Ο νόμος του Θεού επεφόρτιζε τους γονείς με την κυρία ευθύνη της εκπαιδεύσεως των τέκνων των. (Δευτ. 6:6, 7) Δεν εβασίζοντο σε κάποιο σχολικό σύστημα για εκπαίδευσι.

Μολονότι οι περιστάσεις μπορεί να είναι διαφορετικές σήμερα, πολλά μπορούν να γίνουν για ν’ αναπληρώσουν ένα ελλειπές σχολικό περιβάλλον. Αυτός είναι ο λόγος που οι μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν στα τέκνα των εκ νηπιότητος τους νόμους του Θεού που είναι χρήσιμοι για την καθημερινή ζωή και πολλές φορές τα μαθαίνουν να διαβάζουν πριν πάνε σχολείο. Αυτή η προσωπική φροντίδα εξακολουθεί να δίδεται στα παιδιά μέχρις ότου ενηλικιωθούν. Επίσης τα παιδιά ενθαρρύνονται να μαθαίνουν πρακτικά επαγγέλματα και μπορούν ν’ αποβλέπουν στο δίκαιο νέο σύστημα του Θεού, όπου δεν θα υπάρχη κανένα βλαβερό περιβάλλον και όπου όλοι θα διδάσκωνται αυτά που είναι πραγματικά χρήσιμα.

«Η Εκκλησία Νοσεί»

● Το περιοδικό «Η Χριστιανοσύνη Σήμερα» γράφει: «Η Εκκλησία σήμερα νοσεί διότι οι πνευματικοί ηγέτες απέτυχαν να εκπαιδεύσουν ένα σώμα πιστών για να κάνουν το ίδιο έργο που κάνουν αυτοί.» Παρατηρεί ότι ο Ιησούς «δεν εδίδασκε απλώς για να μεταδώση στους μαθητάς του μια επιφανειακή Γραφική γνώσι. Εδίδασκε με τον σκοπό να ‘αυξήση τη διακονία του.’ Εξεπαίδευε εκείνους που με τη σειρά τους θα εξεπαίδευαν άλλους.» Αλλά, το περιοδικό παραδέχεται ότι σήμερα δεν υπάρχει τέτοια εκπαίδευσις μεταξύ των εκκλησιαζομένων.

Επίσης, στη Μπογκοτά της Κολομβίας, η έκδοσις «Ελ Κατολισίσμο» ανέφερε ότι οι θρησκευτικοί ηγέται στην Ισπανία έκαμαν ένα συνέδριο, στο οποίο συνεζήτησαν την αδυναμία των εκκλησιών, σε αντίθεσι με τις «επιτυχίες» των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ανεγνώρισαν ότι οι εκκλησίες έχουν εμπλακή υπερβολικά στα κοσμικά ζητήματα και δεν μεταδίδουν την αλήθεια στους άλλους. Το συνέδριο ανεγνώρισε ότι: «Ίσως είναι [οι εκκλησίες] εξαιρετικά αμελείς όσον αφορά αυτό που είναι η κυρία απασχόλησις των Μαρτύρων—δηλαδή οι επισκέψεις στα σπίτια, που αποτελούν χαρακτηριστικό της μεθόδου που χρησιμοποιούσαν οι απόστολοι τον πρώτο αιώνα. Ενώ οι εκκλησίες, όχι σε λίγες περιπτώσεις, αρκούνται στο να κτίζουν τους ναούς των, να κτυπούν τις καμπάνες για να ελκύσουν τους ανθρώπους και να διδάσκουν μόνο μέσα στους τόπους της λατρείας των, [οι Μάρτυρες] ακολουθούν την αποστολική μέθοδο να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και να επωφελούνται από κάθε ευκαιρία για να κηρύττουν.»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά όχι μόνο χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο που χρησιμοποιούσαν ο Ιησούς και οι απόστολοι, δηλαδή να επισκέπτωνται τους ανθρώπους στα σπίτια των, αλλ’ επίσης μιμούνται την αποστολική μέθοδο να εκπαιδεύουν άλλους να γίνουν διδάσκαλοι της Αγίας Γραφής. Ο Ιησούς είχε πει στους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.» Ένας μαθητής κάνει το ίδιο έργο που έκανε και ο διδάσκαλος του.—Ματθ. 28:19, 20

Κόσμος Χωρίς Πόλεμο;

● Στο τέλος του Βιετναμικού Πολέμου η εφημερίς «Χέραλντ Εξάμινερ» του Λος Άντζελες έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Ένας Κόσμος Χωρίς Πόλεμο» λέγοντας: «Ο κόσμος για πρώτη φορά σε σαράντα πέντε περίπου χρόνια βρίσκεται χωρίς καμμιά διαμάχη που θα μπορούσε να φθάση σε βαθμό πολέμου.» «Αλλά» πρόσθεσε ότι η «πραγματική ειρήνη παραμένει απατηλή και οι απειλές εναντίον της είναι πολλές.»

Οι απειλές εναντίον της ειρήνης είναι πράγματι πολλαπλές. Λίγο περισσότερο από μια κατάστασι ανεσταλμένης πολεμικότητος επικρατεί στη Μέση Ανατολή, περιλαμβανομένης και της Κύπρου, και το ίδιο βασικά συμβαίνει και στην Κορέα. Ανταρτική δράσις παρενοχλεί την Ταϋλάνδη. Οι Φιλιππίνες αντιμετωπίζουν ακόμη μια υποβόσκουσα Μουσουλμανική εξέγερσι. Ανταρτικοί πόλεμοι στην Αφρική επέτυχαν την ανεξαρτησία πολλών χωρών, αλλά οι μαχηταί για την απελευθέρωσι συχνά άρχισαν μεταξύ των αγώνες για την εξουσία. Η Λατινική Αμερική σπάνια βλέπει να περάση μια εβδομάδα χωρίς αιματοχυσία σε δράσι ανταρτών.

Ίσως η χώρα που παριστάνει πιο γραφικά την έλλειψι αληθινής ειρήνης είναι η Ιρλανδία. Σπάνια ένα οικοδομικό τετράγωνο της πρωτεύουσας Μπέλφαστ να μη έπαθε ζημιές από βομβαρδισμούς στην εξαετή διαμάχη μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών. Δίπλα στο Δημαρχείο, η εκκλησία των Μεθοδιστών έχει μια μεγάλη επιγραφή που είναι κοινώς γνωστή ως «Πίναξ ενδείξεων.» Εκεί αναγράφονται τώρα πάνω από χίλιοι διακόσιοι νεκροί από το έτος 1969. Άλλοι εννέα χιλιάδες τραυματίσθηκαν ή ακρωτηριάσθηκαν και οι καταστροφές ιδιοκτησίας ανέρχονται σε εκατομμύρια δολλάρια.

Καθώς προχωρεί το έτος 1975 γίνεται φανερό ότι η ανθρωπότης χρειάζεται διακυβέρνησι από τον «Άρχοντα της Ειρήνης» περισσότερο από ποτέ άλλοτε.—Ησ. 9:6, 7.

Η Μεγαλύτερη Αυτοκρατορία

◆ Τώρα που η Πορτογαλία εγκατέλειψε τις περισσότερες από τις υπερπόντιες αποικίες της, ποιος έχει τη μεγαλύτερη «αυτοκρατορία;» Η Δανία έχει τώρα αυτή τη διάκρισι, μολονότι «δεν της αρέσει να μετατοπισθή στην πρώτη αυτοκρατορική θέσι που μόλις εξεκενώθη» παρατηρεί ο Σ. Λ. Σουλτσμπέργκερ των Τάιμς της Νέας Υόρκης. Οι Δανοί διοικούν τις Φερόες Νήσους και τη μεγαλύτερη νήσο της γης Γροιλανδία (περίπου 840.000 τετραγωνικά μίλια). Όμως, μόνον 50.000 περίπου άτομα κατοικούν στη Γροιλανδία.

Πού Μπορείτε να Στραφήτε με Εμπιστοσύνη;

ΕΧΕΤΕ επηρεασθή από την «κρίσι εμπιστοσύνης»; Σ’ ολόκληρη τη γη υπάρχει μια τέτοια κρίσις—δηλαδή έλλειψις εμπιστοσύνης προς τους ηγέτας.

Ένα περιοδικό των Ιησουιτών προσφάτως εσχολίασε: «Μια κρίσις εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησι φαίνεται ότι είναι . . . μια τάσις διαδεδομένη τόσο πολύ όσο το διεθνές πολιτικό σύστημα.» Και ο πρύτανις του Πανεπιστημιακού Κέντρου της Ατλάντα είπε: «Οι άνθρωποι περνούν μια κρίσι εμπιστοσύνης.»

Μπορεί εύκολα να καταλάβη κανείς ότι μόλις οι άνθρωποι έμαθαν για την γενική διαφθορά που υπάρχει, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους ηγέτας του πολιτικού και του εμπορικού κόσμου. Αλλά πολλοί δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε και στους θρησκευτικούς ηγέτας!

Όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε ένα αγόρι πέντε ετών στο Ιλλινόις τι εσκέπτετο για το Θεό, αυτό απάντησε: «Ο Θεός ζη μέσα σ’ ένα κουτί όλη την εβδομάδα και βγαίνει την Κυριακή με αστεία ρούχα να μιλήση για χρήματα.» Αυτό που είχε στο νου του το παιδάκι όταν είπε αυτά τα λόγια ήταν ένας κληρικός. Γιατί νομίζετε ότι είχε σχηματίσει αυτή την εντύπωσι; Ενώ μερικά άτομα μπορεί να έχουν μια καλή γνώμη για τον λειτουργό τους ή τον ιερέα τους, ποια είναι όμως η γενική εντύπωσις; Επί παραδείγματι, νομίζετε ότι, αν αυτό το αγόρι ζήση ακόμη είκοσι χρόνια, θα αποκτήση μια βαθειά εμπιστοσύνη για τους θρησκευτικούς ηγέτας; Χωρίς αμφιβολία αυτά που οι άνθρωποι βλέπουν, ακούουν και διαβάζουν για πολλούς κληρικούς έχουν καταλήξει σε μια «κρίσι εμπιστοσύνης» απέναντι των θρησκευτικών ηγετών.

Εν τούτοις, αυτή η κατάστασις δεν είναι ανάγκη να σας αφήνη σε αμηχανία όταν αντιμετωπίζετε πνευματικά ή ηθικά προβλήματα ή όταν χρειάζεσθε υγιή συμβουλή βασισμένη στον Λόγο του Θεού. Υπάρχει μια πηγή για βοήθεια στην οποία μπορείτε να στραφήτε με εμπιστοσύνη και να λάβετε στοργική και ισορροπημένη βοήθεια.

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Σε μια εποχή που το έθνος του είχε διαφθαρή, ο προφήτης Ιερεμίας είπε: «Φυλάττεσθε έκαστος από του πλησίον αυτού και επ’ ουδένα αδελφόν μη πεποίθατε· διότι . . . πας πλησίον θέλει περιπατεί εν δολιότητι.»—Ιερ. 9:4, 5.

Εν τούτοις, τι αντίθεσι αποτελούν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Στο βιβλίο Θρησκευτικές Κινήσεις στη Σύγχρονη Αμερική (έκδοσις 1974, στην Αγγλική) ο Λ. Ρ. Κούπερ τονίζει τα εξής: «Στην εκκλησιαστική τους ζωή οι Μάρτυρες αποτελούν μια γνήσια κοινωνία στην οποία υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη.» Αυτή η αμοιβαία εμπιστοσύνη βρίσκεται στις εκκλησίες τους σε όλο τον κόσμο.

Αλλά υπάρχουν πολύ περισσότερα από το γενικό πνεύμα της εμπιστοσύνης. Σε κάθε εκκλησία υπάρχει ένα σώμα πρεσβυτέρων, οι οποίοι είναι πνευματικώς πρεσβύτεροι άνδρες που έχουν την εμπιστοσύνη του ποιμνίου και οι οποίοι ποιμαίνουν και βοηθούν όλους μέσα στην εκκλησία. Αν είσθε ήδη συνταυτισμένος με τους μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι πιθανόν ότι έχετε ήδη γνωρισθή με τους ωρίμους Χριστιανούς που υπάρχουν μέσα στο τοπικό πρεσβυτέριο. Αλλά γνωρίζετε γιατί μπορείτε να στραφήτε σ’ αυτούς με εμπιστοσύνη; Πώς μπορούν να βοηθήσουν εσάς και τους προσφιλείς σας;

Παρατηρήστε την προφητική περιγραφή γι’ αυτούς τους αφιερωμένους πρεσβυτέρους που έδωσε ο Ησαΐας: «Και ο άνθρωπος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:2) Έτσι μπορείτε να έχετε παρηγορία και προστασία αν βλέπετε αυτούς τους ώριμους Χριστιανούς πρεσβυτέρους ως άνδρες που αξίζουν την εμπιστοσύνη σας. Και ο Ησαΐας συνεχίζει: «Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν και οικήματα ασφαλή και ήσυχους τόπους ευπορίας.»—Ησ. 32:18.

Η εμπιστοσύνη σας σ’ αυτούς τους άνδρες πρέπει να ενισχύεται όταν σκέπτεσθε τις Γραφικές απαιτήσεις στις οποίες αυτοί έπρεπε ν’ ανταποκριθούν ώστε να ‘διορισθούν με το άγιο πνεύμα’ ως πρεσβύτεροι. Μολονότι υπάρχει ποικιλία ως προς την ηλικία, την προσωπικότητα και την πείρα, ο καθένας απ’ αυτούς «πρέπει να είναι «άμεμπτος, . . . άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός, ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής, . . . να μη είναι νεοκατήχητος.»—1 Τιμ. 3:2-7· Τίτον 1:5-9· Πράξ. 20:28.

Εφόσον οι πρεσβύτεροι δεν είναι «νεοκατήχητοι,» θα έχετε την ευκαιρία να συναναστρέφεσθε με ανθρώπους που έχουν προοδεύσει σε πνευματική ωριμότητα και έχουν αρκετή πείρα ως Χριστιανοί. Εν τούτοις, αυτοί δεν είναι «πάνω» από σας. Δεν σας ελκύει το γεγονός ότι αυτοί δεν έχουν πομπώδεις θρησκευτικούς τίτλους, όπως «Καθηγητής»; (Ματθ. 23:8-12) Εν τούτοις η Αγία Γραφή λέγει ότι αυτοί είναι οι ‘προεστώτες σας.’ Πώς συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει διότι αυτοί «αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες ν’ αποδώσωσι λόγον.» Και είναι Χριστιανοί οι οποίοι «κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» (Εβρ. 13:17· 1 Τιμ. 5:17) Μπορείτε επομένως να διακρίνετε γιατί είναι φυσικό να έχετε εμπιστοσύνη σ’ αυτούς.

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι τέλειοι· ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί να έχη περιορισμούς και σημεία στα οποία βελτιώνεται. Αλλά μήπως αυτό δεν συνέβαινε με τους αποστόλους; Άτομα που ήσαν επικριτικά δεν έβρισκαν σφάλματα ακόμη και σ’ αυτούς; (2 Κορ. 10:10) Εντούτοις, οι ισορροπημένοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος είχαν πραγματική εμπιστοσύνη στους αποστόλους. Ανεγνώριζαν ότι, μολονότι, οι απόστολοι ήσαν ατελείς άνθρωποι, είχαν εμφανείς πνευματικές ιδιότητες και είχαν διορισθή από το άγιο πνεύμα. (Γαλ. 4:13, 14) Δεν πρέπει κι εσείς μ’ έναν όμοιο τρόπο να έχετε εμπιστοσύνη στους πρεσβυτέρους σήμερα;

Η Αγία Γραφή δείχνει, επίσης, ότι δεν απελάμβαναν μόνον οι απόστολοι την εμπιστοσύνη των μαθητών αλλά και οι άλλοι πρεσβύτεροι επίσης. Επί παραδείγματι, όταν ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους για να τους πληροφορήση ότι έστειλε τον Τίτο με τις συνεισφορές στους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ, που είχαν ανάγκη, πρόσθεσε: «Επέμψαμεν δε μετ’ αυτού [του Τίτου] τον αδελφόν, του οποίου ο εν τω ευαγγελίω έπαινος γίνεται κατά πάσας τας εκκλησίας.» (2 Κορ. 8:18) Ποιος ήταν αυτός ο αδελφός; Ο σχολιαστής Άλμπερτ Μπαρνς λέγει: «Είναι αδύνατον να προσδιορίσωμε με βεβαιότητα ποιος ήταν αυτός . . . Οποιοσδήποτε και αν ήταν, ήταν κάποιος πολύ γνωστός στον οποίο η εκκλησία της Κορίνθου μπορούσε να έχη απόλυτη εμπιστοσύνη.»

Αλλά τι περιλαμβάνει το να πλησιάσετε έναν πρεσβύτερο; Και πώς μπορείτε να βοηθηθήτε απ’ αυτόν;

ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΑΣ

Ίσως να αντιλαμβάνεσθε ότι ένας πρεσβύτερος δεν μπορεί να πάρη αποφάσεις για σας. Στα περισσότερα ζητήματα ο ίδιος ο Χριστιανός πρέπει να λάβη τη δική του απόφασι. Ο Παύλος έγραψε: «Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.» (Γαλ. 6:5) Επίσης αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι «πρεσβύτεροι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν,» δεν θα θέλατε να ζητήτε διαρκώς τη βοήθειά τους για κάθε λεπτομέρεια της ζωής σας. Εν τούτοις αυτοί θα είναι ευτυχείς να βοηθήσουν, αν ένας Χριστιανός χρειάζεται συμβουλή για να σταθμίση ένα ζήτημα κάτω από το φως του Λόγου του Θεού.

Ίσως αντιμετωπίζετε μια σπουδαία απόφασι ή έχετε ένα πρόβλημα που προσπαθείτε να το λύσετε. Πώς ο πρεσβύτερος τον οποίον πλησιάζετε με εμπιστοσύνη μπορεί να σας βοηθήση; Ο λόγος που τον πλησιάζετε είναι ότι έχετε εμπιστοσύνη σ’ αυτόν που βασίζεται στις πνευματικές του ιδιότητες. Έτσι, εφόσον αυτός είναι ένας ο οποίος ‘εντρυφά εις τους λόγους της πίστεως και της καλής διδασκαλίας,’ θα προσπαθήση να σας δώση τη συμβουλή του Θεού από την Αγία Γραφή. Η κατανόησις και η εφαρμογή αυτής της συμβουλής θα σας βοηθήση να ενεργήσετε σοφά.—Ψαλμ. 19:7-11· 1 Τιμ. 4:6.

Ανάλογα με τη φύσι του ζητήματος, αυτός μπορεί να ζητήση τη βοήθεια και ενός άλλου πρεσβυτέρου. Αυτό είναι πολύ καλό. Μη ξεχνάτε ότι ο Παύλος δεν έστειλε τον Τίτο μόνο. Για να μην υπάρξη καμμιά αμφιβολία ότι θα γίνη κατάλληλος χειρισμός του ζητήματος, ο Παύλος έστειλε μαζί με τον Τίτο έναν ακόμη αδελφό στον οποίον οι Κορίνθιοι είχαν εμπιστοσύνη. (2 Κορ. 8:20) Έτσι, αν συζητήσουν δύο πρεσβύτεροι το ζήτημα μαζί σας, θα είσθε σε θέσι να ωφεληθήτε από τη Γραφική γνώσι και τη Χριστιανική πείρα και των δύο. Σχετικά με αυτό, το εδάφιο Παροιμίες 15:22 λέγει: «Όπου συμβούλιον δεν υπάρχει, οι σκοποί ματαιώνονται· εν δε τω πλήθει των συμβούλων στερεώνονται.»

Μπορείτε επίσης να σημειώσετε ότι αυτή θα είναι μια «εμπιστευτική συζήτησις.» Οτιδήποτε συζητείτε με αυτούς τους πρεσβυτέρους δεν θα γίνη δημόσια πληροφορία. Οι πρεσβύτεροι φροντίζουν ώστε να μην περιέρχωνται ‘αποκαλύπτοντες τα μυστικά.’ (Παροιμ. 20:19) Στην πραγματικότητα, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις όπου ένα άτομο που άρχισε να συναναστρέφεται με τους μάρτυρες του Ιεχωβά να ζητήση συμβουλή από τους πρεσβυτέρους σχετικά με παράνομες πράξεις που είχε κάμει στο παρελθόν, όπως, επί παραδείγματι, είναι η κλοπή. Μπορεί να το κάμη αυτό και να είναι βέβαιος ότι οι πρεσβύτεροι δεν πρόκειται να αποκαλύψουν αυτά που εκείνος τους εκμυστηρεύθηκε από εμπιστοσύνη. Αντιθέτως, αυτοί δίνουν συμβουλή από την Αγία Γραφή ώστε να καθοδηγήσουν το άτομο πώς μπορεί να φέρη τη ζωή του σε αρμονία με τις οδούς του Ιεχωβά.—Παροιμ. 18:24.

Ίσως η βοήθεια που ζητείτε να σχετίζεται με μια Γραφική ερώτησι. Ακόμη και αν ο πρεσβύτερος δεν είναι στα εξήντα ή εβδομήντα του χρόνια, εν τούτοις δεν είναι άπειρος στα Γραφικά ζητήματα. Έχει μελετήσει την Αγία Γραφή και τις Χριστιανικές εκδόσεις αρκετά χρόνια. Έτσι μπορεί να θυμηθή ότι έχει διαβάσει κάποια πληροφορία γι’ αυτό ακριβώς το ερώτημα που έχετε. Ή μπορεί να είναι σε θέσι να διαθέση λίγο χρόνο για να σας δείξη πώς τα ερωτήματα ή τα ζητήματα αυτού του είδους μπορούν να ερευνηθούν χρησιμοποιώντας βοηθήματα, όπως είναι η Σκοπιά και τα Ευρετήρια των Εκδόσεων. Αυτή η βοήθεια χωρίς αμφιβολία θα είναι επωφελής για σας. Κατ’ αρχήν μπορεί να κάμετε μια συζήτησι βασισμένη στην Αγία Γραφή για το ζήτημα που σας απασχολεί και που μπορείτε να μελετήσετε προσεκτικά. Δεύτερον, καθώς η συζήτησις προχωρεί, μπορεί να μάθετε πώς στο μέλλον μπορείτε να βρίσκετε την πληροφορία που θέλετε. Δεν πρέπει να είμεθα ευγνώμονες που έχομε στη διάθεσί μας τέτοιες πηγές για βοήθεια στις οποίες μπορούμε να στραφούμε με εμπιστοσύνη;

Μπορείτε επίσης να πλησιάσετε ένα Χριστιανό πρεσβύτερο με εμπιστοσύνη αν έχετε υποκύψει σε κάποιο πειρασμό και έχετε αμαρτήσει. Μη ξεχνάτε ότι και οι πρεσβύτεροι είναι άνθρωποι. Έτσι μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι θα προσπαθήσουν να δείξουν κατανόησι και ενδιαφέρον. Αυτοί θυμούνται τη θεία προτροπή: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθώνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος.» (Γαλ. 6:1) Θα προσπαθήσουν να σας βοηθήσουν να επανορθώσετε το σφάλμα σας ώστε να μπορέσετε να συνεχίσετε την υπηρεσία σας στον Ιεχωβά και να απολαμβάνετε τις ευλογίες του. Και θα προσπαθήσουν να το κάμουν αυτό με πραότητα.

Γνωρίζετε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλώς αδιάφοροι εργάτες. Δεν πληρώνονται για να υπηρετούν την εκκλησία, αλλ’ είναι πνευματικοί άνθρωποι που υποκινούνται από αγάπη για τον Ιεχωβά και για κείνους που προσπαθούν να κάνουν το θέλημα του. Με το να δείχνετε εμπιστοσύνη σ’ αυτούς και να λαμβάνετε έτσι όφελος από τις προσευχές των και τις Βιβλικές των συμβουλές, μπορείτε να εξακολουθήσετε να είσθε ένας τον οποίον ο Ιεχωβά θεωρεί ως φίλον του, όπως μας διαβεβαιώνει το εδάφιο Παροιμίες 3:32: «Διότι ο Κύριος βδελύττεται τον σκολιόν· το δε απόρρητον αυτού φανερώνεται εις τους δικαίους.»

Ματιές στον Κόσμο—Β΄

Ώθησις για Σωματοφύλακες

◆ Μια πρόσφατη μελέτη στην πόλι της Νέας Υόρκης απεκάλυψε ότι η ιδιωτική επιχείρησις σωματοφυλάκων ηυξάνετο ραγδαία. Ο Σύδνεϋ Σ. Κούπερ, σύμβουλος σε θέματα ασφαλείας, υπελόγισε ότι η Νέα Υόρκη έχει από 75.000 μέχρι 100.000 ιδιωτικούς σωματοφύλακες. «Ο αριθμός αυτός υπερβαίνει κατά πολύ τον συνδυασμένο συνολικό αριθμό των αστυνομικών δυνάμεων της πόλεως της Νέας Υόρκης που φθάνει τις 30.000, της αστυνομίας μεταγωγών που φθάνει τις 3.200, της Λιμενικής αστυνομίας που είναι 1.200 και της αστυνομίας εξυγειάνσεως που ανέρχεται σε 240,» ανέφερε η εφημερίς Ποστ της Νέας Υόρκης. Οι ιδιωτικοί σωματοφύλακες εργάζονται σε καταστήματα, πολυκατοικίες και εργοστάσια και ολόκληρες κοινότητες έχουν φρουρούς με στολή για περιπολία στους δρόμους.

Το Υψηλότερο Έλλειμμα σε Διάστημα 30 Ετών

◆ Για το οικονομικό έτος που έληξε στις 30 Ιουνίου του 1975, η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών είχε το υψηλότερο έλλειμμα προϋπολογισμού σε τριάντα χρόνια—44,2 δισεκατομμύρια δολλάρια. Στη διάρκεια των προηγουμένων δώδεκα μηνών η κυβέρνησις εισέπραξε 280,9 δισεκατομμύρια δολλάρια υπό μορφήν φόρου εισοδήματος και άλλα έσοδα, ενώ ξόδεψε 325,1 δισεκατομμύρια δολλάρια. Ελλείμματα στον προϋπολογισμό των ομοσπονδιακών κυβερνήσεων έχουν λάβει χώρα τα δεκαέξη από τα δεκαοχτώ οικονομικά έτη, και το έλλειμμα αυτού του έτους είναι το υψηλότερο μετά από το πολεμικό έτος 1945.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

16 Ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.—Ρωμ. 5:8. Σ 1/9/75 10

17 Αλλά θέλει τις ειπεί· . . . Με ποίον σώμα έρχονται;—1 Κορ. 15:35. Σ 1/5/75 13α

18 Ιδού, εγώ, απόστειλόν με.—Ησ. 6:8. Σ 15/9/75 16, 17α

19 Περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς.—Εφεσ. 5:2. Σ 1/12/75 6-8α

20 Πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ· τρέφε με με αυτάρκη τροφήν· μήποτε χορτασθώ . . . και είπω, Τις είναι ο Ιεχωβά; Ή μήποτε ευρεθείς πτωχός κλέψω και λάβω το όνομα του Θεού μου επί ματαίω.—Παροιμ. 30:8, 9· ΜΝΚ. Σ 15/4/75 16-18

21 Η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής.—Λουκ. 10:42. Σ 15/10/75 10-12

22 Το να προσκολλώμαι εις τον Θεόν είναι το αγαθόν μου· έθεσα την ελπίδα μου επί Ιεχωβά τον Θεόν, δια να κηρύττω πάντα τα έργα σου.—Ψαλμ. 73:28. Σ 15/7/75 10

23 Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.—Ιωάν. 17:3. Σ 15/5/75 14, 15

24 Πρέπει λοίπον ο επίσκοπος να ήναι . . . διδακτικός.—1 Τιμ. 3:2. Σ 15/9/75 6

25 Κατώκει δε ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος.—1 Βασ. 4:25. Σ 1/5/75 13

26 Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;—Γεν. 39:9. Σ 1/7/75 7-9

27 Μακαριωτέρα [η χήρα] όμως είναι εάν μείνη ούτω, κατά την εμήν γνώμην· νομίζω δε ότι και εγώ έχω πνεύμα Θεού.—1 Κορ. 7:40. Σ 1/6/75 17-19

28 Ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, . . . και, αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.—Ματθ. 24:29. Σ 1/8/75 18

29 Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιώνονται διπλής τιμής, μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.—1 Τιμ. 5:17. Σ 1/11/75 3, 4α

30 Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν, αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέτας Θεού.—2 Κορ. 6:3, 4. Σ 15/11/75 9, 10α

Ανακοινώσεις

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΑΛΗΘΙΝΑ;

Η Γραφή λέγει για μερικά αξιοσημείωτα πράγματα που συνέβησαν, όπως το ότι ο Ιησούς εβάδισε επάνω στο νερό, ότι γεννήθηκε από μια παρθένο, ότι ιάτρευε τους ασθενείς και ήγειρε τους νεκρούς. Ποιους λόγους έχομε να πιστεύωμε ότι τα θαύματα αυτά πραγματικώς συνέβησαν;

Γιατί να μη εξετάσετε μερικούς λόγους στο βιβλίο Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού; Το σκληρόδετο αυτό 192 σελίδων βιβλίο έχει δεκατέσσερα κεφάλαια που ενισχύουν την πίστι. Θα αυξήση την εμπιστοσύνη σας στην αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Στείλτε μόνο 10 δραχμές. Στις Ην. Πολιτείες 25 σεντς.

ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Ειρήνη είναι η επιθυμία όλων των ανθρώπων, εν τούτοις τα έθνη του κόσμου αυτού δεν μπόρεσαν να την αποκτήσουν, ούτε ακόμη και μέσα στα σύνορα των ατομικών εθνών. Τόσο κοινή έχει γίνει η βία ώστε πολλοί άνθρωποι την θεωρούν ως ένα αναπόφευκτον κακόν της ζωής. Είναι όμως; Οι συνθήκες δεν θα αλλάξουν ποτέ; Για την ειρήνη της διανοίας σας και την εξασφάλισι της ευτυχίας σας στο μέλλον στείλτε και αναγνώστε το ωραία εικονογραφημένο σκληρόδετο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Στοιχίζει μόνο 23 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Μαΐου: Ας Αποδειχθούμε Άξιοι να Εισέλθωμε στη Νέα Τάξι του Θεού. Σελίς 169. Ύμνοι 52, 117.

9 Μαΐου: Ποια Άτομα Επιδοκιμάζονται για τη Νέα Τάξι του Θεού. Σελίς 176. Ύμνοι 8, 67.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Ιατροί Δικτάτορες;

● Όταν ένας πρώην πολεμιστής του Βιετνάμ ηλικίας εικοσιτεσσάρων ετών εισήχθη σ’ ένα νοσοκομείο του Νιου Τζέρσεϋ της Αμερικής, τον άφησαν να πιστεύη ότι θα γινόταν σεβαστή η επιθυμία του να του γίνη οποιαδήποτε άλλη θεραπεία εκτός από μετάγγισι αίματος. Αυτός, η σύζυγος του και ο αδελφός του είχαν διευκρινίσει πλήρως αυτό το ζήτημα στη διεύθυνσι του νοσοκομείου.

Εν τούτοις, το νοσοκομείο επέτυχε ν’ αποσπάση μια δικαστική απόφασι που επέτρεπε στους γιατρούς να χρησιμοποιήσουν αίμα. Αργότερα, κατά τα μεσάνυχτα, είπαν στον ασθενή ότι επρόκειτο να του δώσουν κάτι για να κοιμηθή. Μετά απ’ αυτό, ενώ ήταν αναίσθητος, του έκαμαν μετάγγισι αίματος.

Μια τέτοια απατηλή, δικτατορική ενέργεια είναι μια περιφρόνησις απέναντι των ατόμων που εκτιμούν τη συνταγματικά κατωχυρωμένη ελευθερία εκλογής. Το να πάρη κανείς το σώμα ενός ενηλίκου, να τον πείση απατηλά ότι θα του δώση ένα καταπραϋντικό και κατόπιν να του κάμη μια θεραπεία την οποία ο ασθενής με έμφασι απαγόρευσε—δεν είναι αυτό ένα είδος δικτατορίας;

«Νήπια . . . εις την Κακίαν»

● Η εφημερίς «Ιντιπέντεντ/Ντέυλυ Μαίηλ» του Άντερσον, ανήγγειλε στις 28 Σεπτεμβρίου 1975, ότι οι εφημερίδες αυτής της πόλεως της Βορείου Καρολίνας θα έπαυαν να δημοσιεύουν διαφημίσεις κινηματογραφικών έργων με σεξουαλικό ή βίαιο περιεχόμενο. Για τα παιδιά απαγορεύεται η είσοδος σε τέτοια έργα, διότι συνήθως περιλαμβάνουν απροκάλυπτο σεξ ή υπερβολική βία.

Εν μέρει, οι συντάκται της εφημερίδος ανεγνώρισαν το δικαίωμα του αναγνώστου «να εγγραφή συνδρομητής σε εφημερίδες που δεν παρουσιάζουν διαφημίσεις στις οποίες επικρατεί το σεξ και η ζωντανή βία,» και κατόπιν πρόσθεσαν: «Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα όταν αυτός ο αναγνώστης είναι ένας νεαρός που δεν είναι συναισθηματικά προετοιμασμένος ν’ αντιμετωπίση σκέψεις που έχουν σκοπό να διεγείρουν τα πάθη. . . . Πολλοί γονείς επιθυμούν τα παιδιά τους να λάβουν γνώσι των διαφόρων τομέων της ζωής—περιλαμβανομένων του σεξ και της βίας—όταν μεγαλώσουν και αποκτήσουν πραγματική πείρα αυτών των πραγμάτων και όχι μέσω χονδροειδών διαστροφών.»

Η Αγία Γραφή επιφορτίζει τους γονείς με την ευθύνη να δίνουν την κατάλληλη ηθική εκπαίδευσι στα παιδιά τους. (Παροιμ. 22:6· Εφεσ. 6:1-4) Εν τούτοις, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τους ομοπίστους του, τόσο τους νέους όσο και τους ηλικιωμένους: «Γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας [εις την δύναμιν της κατανοήσεως, ΜΝΚ],» (1 Κορ. 14:20) Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί δεν επιζητούν ν’ αποκτήσουν γνώσι ή εμπειρία πάνω στο κακό, αλλά παραμένουν με σοφία άπειροι και αθώοι σαν τα μικρά παιδιά απ’ αυτή την άποψι. Ταυτοχρόνως, κατανοούν πλήρως ότι η βιαιοπραγία και η ανηθικότης είναι βδελυκτά ενώπιον του Ιεχωβά.

Η Αστρολογία—Επιστήμη ή Απάτη;

● Πόση επίδρασι έχουν τα ουράνια σώματα επάνω σ’ ένα βρέφος την ώρα της γεννήσεως του; Αυτό το ερώτημα έγινε προσφάτως ένα ζήτημα δημοσίας συζητήσεως όταν 186 διακεκριμένοι επιστήμονες κατηγόρησαν ομοφώνως τους αστρολόγους ως αντιεπιστημονικούς «αγύρτες.»

Το περιοδικό «Σμιθσόνιαν» αναφέρει ότι ο αστρονόμος Καρλ Σαγκάν του Πανεπιστημίου Κόρνελ υπελόγισε την επίδρασι της βαρύτητος του μαιευτήρος που βρίσκεται μέσα στην αίθουσα τοκετών, και διεπίστωσε ότι είναι μεγαλύτερη από τη βαρύτητα του πλανήτου Άρη. Και, μολονότι οι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι υπελόγισαν ότι η δύναμις της βαρύτητας της σελήνης και του Διός μπορεί να είναι λίγο μεγαλύτερη από του γιατρού, εν τούτοις, «ο λογικός αστρολόγος θα έπρεπε μάλλον να εξετάση περισσότερο τη διαμόρφωσι του προσωπικού που βρίσκεται μέσα στην αίθουσα τοκετών παρά τις διαμορφώσεις των ουρανίων σωμάτων για να εξακριβώση την επίδρασι των άστρων στη γέννησι ενός ανθρώπου.» Ώστε κάτω από ποια «επιγραφή» πρέπει να γεννηθή ένα άτομο; Η υπόδειξις που έγινε ήταν ότι η πιο κατάλληλη επιγραφή στην αίθουσα του τοκετού πρέπει να είναι: «Γίνεται χρήσις οξυγόνου—απαγορεύεται το κάπνισμα.»

Πολύν καιρό πριν από τη σύγχρονη επιστήμη, η Βίβλος είχε αποκαλύψει τη ματαιότητα της αστρολογίας. Προλέγοντας την επικείμενη καταστροφή της ειδωλολατρικής Βαβυλώνος, ο προφήτης Ησαΐας είχε γράψει: «Απέκαμες εν τω πλήθει των βουλών σου. Ας σηκωθώσι τώρα οι ουρανοσκόποι, οι αστρολόγοι, οι μηνολόγοι προγνωστικοί, και ας σε σώσωσιν εκ των επερχομένων επί σε. Ιδού, θέλουσιν είσθαι ως άχυρον.»—Ησ. 47:13, 14.

Ειρήνη με τους Άλλους Ουσιώδης για Ευτυχία

ΕΝΑΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ ποιητής των αρχαίων χρόνων έγραψε: «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί! Είναι . . . ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών· διότι εκεί διώρισεν ο Ιεχωβά την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.»—Ψαλμ. 133:1-3, ΜΝΚ.

Η ειρήνη με τους άλλους είναι πραγματικά αναγκαία για ευτυχία. Ο Θεός δίνει μεγάλη σημασία στην ειρήνη. Για να έχωμε και να απολαμβάνωμε τέτοια ειρήνη, πρέπει να φερώμεθα στον πλησίον μας με εντιμότητα. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί πρέπει, περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους, να ζητούν την ειρήνη με τους άλλους με το να συμπεριφέρωνται μαζί τους με δικαιοσύνη και αγάπη.

Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν στη γη, μίλησε σ’ ένα πλήθος Ιουδαίων για τις δυσκολίες που αναφύονται μεταξύ ατόμων και κατόπιν είπε: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου.»—Ματθ. 5:23, 24.

ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ

Σ’ εκείνη την περίστασι ο Ιησούς είχε χωρίς αμφιβολία υπ’ όψιν του τον νόμο του Θεού που αναγράφεται στο Λευιτικόν 6:2-7, και λέγει τα εξής:

«Εάν τις αμαρτήση και πράξη παρανομίαν κατά του Ιεχωβά και ψευσθή προς τον πλησίον αυτού δια παρακαταθήκην ή δια πράγμα τι, εμπεπιστευμένον εις τας χείρας αυτού, ή δια αρπαγήν, ή ηπάτησε τον πλησίον αυτού, ή εύρε πράγμα χαμένον και ψεύδεται περί αυτού, ή ομόση ψευδώς περί τινος εκ πάντων όσα πράττει ο άνθρωπος, ώστε να αμαρτήση εις αυτά· όταν αμαρτήση, και ήναι ένοχος, θέλει αποδώσει το άρπαγμα το οποίον ήρπασεν, ή το πράγμα το οποίον έλαβε δι’ απάτης, ή την παρακαταθήκην την εμπιστευθείσαν εις αυτόν, ή το χαμένον πράγμα το οποίον εύρεν, ή παν εκείνο περί του οποίου ώμοσε ψευδώς· θέλει αποδώσει το κεφάλαιον αυτού, και θέλει προσθέσει το πέμπτον επ’ αυτό· εις όντινα ανήκει, εις τούτον θέλει αποδώσει αυτό την ημέραν καθ’ ην φανερωθή ένοχος. Και θέλει φέρει προς τον Ιεχωβά την περί ανομίας προσφοράν αυτού, κριόν άμωμον εκ του ποιμνίου, κατά την εκτίμησίν σου, εις προσφοράν περί ανομίας, προς τον ιερέα· και ο ιερεύς θέλει κάμει εξιλέωσιν υπέρ αυτού ενώπιον του Ιεχωβά και θέλει, συγχωρηθή εις αυτόν, περί παντός πράγματος εκ των όσα έπραξε, ώστε να ανομήση εις αυτά.»

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις που αναφέρονται στον Νόμο, ένας Ισραηλίτης είχε αδικήσει με κάποιον τρόπο τον πλησίον του αρκετά σοβαρά. Εγνώριζε ότι ο πλησίον του είχε κάτι εναντίον του. Δεν επρόκειτο για μια κατά φαντασίαν αδικία, αλλά για μια πραγματική αδικία. Τώρα, αν ο παραβάτης πήγαινε στο ναό να προσφέρη μια θυσία ισχυριζόμενος ότι προσφέρει λατρεία και υπηρεσία στον Ιεχωβά, τι αξία θα είχε αυτή αν πήγαινε ενώπιον του Ιεχωβά σαν κλέφτης, ψεύτης ή εκβιαστής; Ο Θεός δεν θα έβλεπε την προσφορά του με εύνοια και δεν θα του έδινε την ευλογία του, όπως είπε αργότερα στον Βασιλέα Σαούλ μέσω του προφήτου Σαμουήλ: «Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; Ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών.»—1 Σαμ. 15:22, ΜΝΚ.

Ο Ιησούς κατεδίκασε ανοιχτά τους γραμματείς και τους Φαρισαίους για το ίδιο πράγμα λέγοντας: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν.»—Ματθ. 23:23.

Ο νόμος που αφωρούσε το πράγμα που είχε αρπαγή με απάτη ή κλοπή ήταν στην πραγματικότητα μια ένδειξις ελέους από μέρους του Θεού. Ήταν για όφελος εκείνου που είχε αδικηθή, αλλ’ επίσης και για το άτομο του οποίου η συνείδησις το έτυπτε ενώπιον των κριτών του δικαστηρίου και το υποκινούσε να ομολογήση ή να παραδεχθή την ενοχή του και να διορθώση το σφάλμα του. Διότι αν είχε αρνηθή να το κάμη αυτό, δεν επρόκειτο να λάβη θεία συγχώρησι.—Έξοδ. 22:1, 4, 7· Λευιτ. 6:2-7.

Η ειλικρίνεια που απαιτείτο να δείξη ο μετανοημένος παραβάτης απεδεικνύετο από το γεγονός ότι, αν ο παθών είχε πεθάνει στο μεταξύ, έπρεπε να δώση την αποζημίωσι στον πλησιέστερο συγγενή του.—Αριθ. 5:7, 8.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Ομοίως σήμερα, αν ένας Χριστιανός γνωρίζη ότι ο αδελφός του έχει κάτι εναντίον του, λόγω ενός πραγματικού—όχι φανταστικού—σφάλματος (ακόμη και αν ο αδελφός που αδικήθηκε δεν έχει αντιληφθή το αδίκημα) δεν μπορεί να αναμένη ότι ο Θεός θα δεχθή τη λατρεία του, αν δεν σπεύση πρώτα να τακτοποιήση τη διαφορά του με τον αδελφό του. Στον Ισραήλ το ποσόν που είχε ληφθή με απάτη ή βία έπρεπε να επιστραφή ηυξημένο κατά 20 τοις εκατό. Αυτό έπρεπε να γίνεται διότι το άτομο που είχε εξαπατηθή θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει την περιουσία του για δικό του κέρδος. Επίσης χρησίμευε σαν ένας ανασταλτικός παράγων για τον παραβάτη ώστε να μη διαπράξη μεγαλύτερες απάτες. Κατόπιν έπρεπε να προσφερθή ένας τράγος, που ήταν κάτι δαπανηρό για έναν Ισραηλίτη, ήταν δηλαδή ένα επιπρόσθετο έξοδο που προέκυπτε σαν αποτέλεσμα της αμαρτίας του.

Έτσι, στη διευθέτησι διαφόρων ζητημάτων σήμερα, ο Χριστιανός είναι δίκαιο να θέλη να επανορθώση τα πράγματα, όχι απρόθυμα ή με δυσφορία, αλλά με ειλικρίνεια και μεγαλοψυχία, αναγνωρίζοντας ταπεινά το σφάλμα του, και αν είναι μέσα στις δυνατότητες του, πρέπει να τακτοποιήση το ζήτημα έτσι ώστε το θύμα να μη υποστή κάποια ζημία επειδή στερήθηκε τα χρήματα ή κάποιο άλλο πολύτιμο πράγμα για μια περίοδο χρόνου. Πρέπει να είναι ευτυχής που ο Θεός τον ελεεί και του επιτρέπει έτσι να επανορθώση το σφάλμα του και η ολοκάρδια επιθυμία του θα πρέπει να είναι η αποκατάστασις μιας ορθής στάσεως, πρωτίστως απέναντι του Θεού, καθώς και απέναντι του πλησίον του. Διότι, όπως ετόνιζε ο νόμος, ένας τέτοιος παραβάτης του νόμου είχε αμαρτήσει πρώτα «κατά του Ιεχωβά.»—Λευιτ. 6:2, ΜΝΚ.

Μια τέτοια ειλικρινής στάσις για τη διευθέτησι διαφορών θα έδειχνε πραγματική μετάνοια για το σοβαρό αδίκημα που διεπράχθη και μια ανανεωμένη επιθυμία να κάμη το ορθό.

Το γεγονός ότι ένας Χριστιανός παραδέχεται και επανορθώνει το σφάλμα που διέπραξε στον αδελφό του είναι απόδειξις και στον Θεό και στη Χριστιανική εκκλησία ότι έχει μετανοήσει ειλικρινά και γι’ αυτό πρέπει να του δειχθή μια συγχωρητική στάσις. Αντιθέτως, σύμφωνα με το πνεύμα που επικρατούσε στο Νόμο, αν ένας κλέφτης ή καταχραστής προσπαθούσε να καλύψη την αμαρτία του, αλλά απεκαλύπτετο, έθετε τον εαυτό του στον κίνδυνο ν’ αποκοπή από την εκκλησία αν δεν ωμολογούσε ή δεν ανεγνώριζε το σφάλμα του και δεν ήταν πρόθυμος να το επανορθώση.—Ψαλμ. 32:5· Ιώβ 31:33.

Αφού πρώτα αποκατασταθή, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό η σοβαρή παράβασις, τότε είναι κατάλληλο για τον Χριστιανό να προσευχηθή και να προσφέρη την υπηρεσία του στον Ιεχωβά. Τα σπουδαιότερα πράγματα απέναντι του Ιεχωβά είναι η δικαιοσύνη, το έλεος και η πιστότης, όχι απλώς υπηρεσία με τα χείλη ή η εξωτερική επίδειξις δικαιοσύνης. Πώς μπορεί ένα άτομο να έχη ειρήνη με τον Θεό αν κακομεταχειρίζεται έναν δούλο του Θεού; Και πώς μπορεί να πλησιάση το Θεό με ειρήνη διανοίας και συνειδήσεως; Αλλ’ αν έχη μια ένοχη συνείδησι, ας κάμη ό,τι μπορεί για να επανορθώση το σφάλμα του και ν’ αποκαταστήση ειρήνη με τον αδελφό του. Τότε ο Θεός θα τον αγαπά και θ’ ακούση την προσευχή του. Εκτός αυτού, ‘ο Ιεχωβά θα διορίση να είναι η ευλογία σ’ ολόκληρη την εκκλησία χορηγώντας της πνευματική ευημερία και την προσδοκία ‘ζωής έως του αιώνος.’—Ψαλμ. 133:3.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

1 Ω ακούων προσευχήν, εις σε θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ.—Ψαλμ. 65:2. Σ 1/10/75 4-6

2 Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.—Λουκ. 21:31. Σ 15/2/76 6

3 Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.—1 Ιωάν. 5:19. Σ 1/2/76 12, 13

4 Ο άφρων καταφρονεί την διδασκαλίαν του πατρός αυτού· ο δε φυλάττων έλεγχον είναι φρόνιμος.—Παροιμ. 15:5. Σ 1/4/75 7-9

5 Εξεύροντες τον καιρόν, ότι . . . είναι πλησιέστερα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν.—Ρωμ. 13:11, 12. Σ 15/6/75 14, 15

6 Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζονται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν.—Φιλιππ. 4:6. Σ 1/10/75 29, 30

7 Έκαστος κατά το χάρισμα, το οποίον έλαβεν, υπηρετείτε κατά τούτο εις αλλήλους ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού.—1 Πέτρ. 4:10. Σ 1/12/75 12, 13α

8 Οι δε αφήσαντες ευθύς τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτόν.—Ματθ. 4:20. Σ 15/12/75 21α

9 Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν . . . και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.—Εβρ. 4:12. Σ 1/6/75 26, 27

10 Δια τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης . . . κατά του Κυρίου, και κατά του Χριστού αυτού.—Ψαλμ. 2:1, 2. Σ 15/1/76 19

11 Επειδή όταν οι εθνικοί οι μη έχοντες νόμον πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες είναι νόμος εις εαυτούς.—Ρωμ. 2:14. Σ 1/7/75 13, 14

12 Πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και δύναμιν.—Πράξ. 10:38. Σ 1/5/75 14, 15

13 Επειδή έτι μετά επτά ημέρας εγώ φέρω βροχήν επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· και θέλω εξαλείψει από προσώπου της γης παν ό,τι υπάρχει, το οποίον εποίησα.—Γεν. 7:4. Σ 1/8/75 25, 26.

14 Εισακούει δε της δεήσεως των δικαίων.—Παροιμ. 15:29. Σ 1/10/75 19, 20

15 Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.—Ματθ. 7:12. Σ 15/8/75 22

Ανακοινώσεις

ΜΙΑ ΣΟΦΗ ΕΚΛΟΓΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΝΑΓΝΩΣΙ

Παρά την αυξάνουσα δημοτικότητα των εικονογραφημένων περιοδικών και εφημερίδων και τις απαιτήσεις που έχει η τηλεόρασις επάνω στον καιρό της αναπαύσεως μας, υπάρχει ακόμη ένας όγκος αναγνωστικού υλικού που προσελκύει την προσοχή μας. Αυτό υπογραμμίζει τη μεγάλη ανάγκη για αναγνωστική ύλη που αποτελεί υγιεινή τροφή για τη διάνοια. Καθώς ποτέ στο παρελθόν όλοι οι άνθρωποι είναι ανάγκη να γνωρίσουν την αλήθεια αναφορικώς με την βουλή του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Το βιβλίο ‘Πράγματα εις τα Οποία Είναι Αδύνατον να ΨευσΘή ο Θεός,’ ικανοποιεί την ανάγκη αυτή. Στείλτε σήμερα και λάβετε δωρεάν ένα επίκαιρο βιβλιάριο επί της Γραφής. Στείλτε μόνο 50 σεντς, ή 15 δραχμές.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΦΕΛΕΙΑ ΝΕΑΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ

Έχετε διαβάσει το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο; Το ωραία εικονογραφημένο αυτό βιβλίο από 256 σελίδες είναι ένα από τα πιο δημοφιλή βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής για τους αρχαρίους που έχει ποτέ συγγραφή. Ωστόσο δεν είναι μόνο ένα βιβλίο παιδικό. Απαιτεί προσεκτική μελέτη ακόμη και από τους πιο προχωρημένους σπουδαστάς του Λόγου του Θεού. Προμηθευθήτε το αντίτυπο σας για 75 σεντς μόνο ή 23 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

16 Μαΐου: Προσπαθείτε να Γίνεσθε «Μιμηταί του Θεού.» Σελίς 200. Ύμνοι 9, 49.

23 Μαΐου: Βλέπε τον «Ευθύν» Πάντοτε. Σελίς 206. Ύμνοι 55, 88.

Όταν Δεν Πρέπει να Ενδιαφερώμεθα για το τι Λέγουν οι Άλλοι

ΕΝΑ ΚΑΛΟ όνομα ή φήμη είναι ένα πολύτιμο απόκτημα. ‘Το καλό όνομα,’ λέγει μια αρχαία παροιμία, ‘είναι προτιμότερον παρά πλούτη μεγάλα.’ (Παροιμ. 22:1) Στους συγχρόνους καιρούς το καλό όνομα θεωρείται ότι έχει τόση αξία ώστε να δικαιούται νομική προστασία εναντίον των συκοφαντιών και των λιβέλλων. Ορθώς λοιπόν οι άνθρωποι επιθυμούν να είναι το όνομά τους απηλλαγμένο από κάθε κακοπαράστασι, ιδιαίτερα όταν μια τέτοια κακοπαράστασις θα μπορούσε να επηρεάση σοβαρά τη ζωή τους.

Αλλά συχνά αυτά που λέγουν οι άλλοι, μολονότι μπορεί να είναι επικριτικά και όχι φιλοφρονητικά, δεν είναι κατ’ ανάγκην δυσφημιστικά. Πώς θ’ αντιδρούσατε αν κάποιος μιλούσε περιφρονητικά για σας; Θα έπρεπε να στενοχωρηθήτε γι’ αυτό;

Η Αγία Γραφή μάς βοηθεί να εκτιμούμε ρεαλιστικά όσα λέγουν οι άλλοι. Μας παροτρύνει: «Προσέτι, μη δώσης την προσοχήν σου εις πάντας τους λόγους όσοι λέγονται· μήποτε ακούσης τον δούλον σου καταρώμενόν σε· διότι πολλάκις και η καρδία σου γνωρίζει ότι και συ παρομοίως κατηράσθης άλλους.»—Εκκλησ. 7:21, 22.

Αυτή η Γραφική συμβουλή προσαρμόζεται στον τρόπο που έχει διαμορφωθή η ζωή. Και οι καλύτεροι άνθρωποι διαπράττουν σφάλματα. «Δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επί της γης,» διαβάζομε στην Αγία Γραφή, «όστις να πράτττη το καλόν και να μη αμαρτάνη.» (Εκκλησ. 7:20) Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί απόγονοι του ατελούς Αδάμ. Γι’ αυτό ένας άνθρωπος δεν πρέπει να εκπλαγή αν ακόμη κι ένας στενός του φίλος ίσως σε μια κατάστασι θυμού ή οργής, μιλήση γι’ αυτόν στους άλλους με όχι κολακευτικά λόγια. Οι ατελείς άνθρωποι αποτυγχάνουν να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα τους για καλό, όσο σκληρά και αν προσπαθούν να το προλάβουν. Ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος παραδέχθηκε: «Διότι εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.»—Ιακ. 3:2.

Η ανθρώπινη ατέλεια είναι πραγματικά γεγονός. Προσωπικά όλοι μας πολλές φορές απέχομε πολύ από το να είμεθα ο άνθρωπος που θα θέλαμε να είμεθα. Επομένως είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να παίρνωμε στα σοβαρά κάθε παρατήρησι που μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι. Αν ένα άτομο το έκανε αυτό, θα δοκίμαζε μεγάλη συναισθηματική απογοήτευσι. Επί παραδείγματι, μπορεί ν’ ακούση ότι ένας στενός φίλος του έκαμε μερικά δυσάρεστα σχόλια γι’ αυτόν. Θα μπορούσε να σκεφθή, ‘Εφ’ όσον έτσι σκέπτεται για μένα, δεν θέλω να τον έχω φίλο. Δεν χρειάζομαι, τη φιλία του.’ Μ’ αυτόν τον τρόπο μια καλή σχέσις μπορεί να καταστραφή.

Πόσο καλύτερο θα ήταν ν’ ακολουθήση τη Γραφική συμβουλή ‘να μη δώσης προσοχή σε όλους τους λόγους που λέγονται’! Αυτό βοηθεί ένα άτομο να δη με αντικειμενικό τρόπο αυτά που λέγουν οι άνθρωποι. Το άτομο που είναι ειλικρινές με τον εαυτό του γνωρίζει ότι και αυτό έχει πει συχνά ακατάλληλα πράγματα για άλλους χωρίς καμμιά κακή πρόθεσι. Αυτό θα τον βοηθήση να διακρίνη ότι όσα μπορεί να πουν οι άλλοι γι’ αυτόν δεν πρέπει κατ’ ανάγκην να τα θεωρή σαν μια προσωπική προσβολή.

Επίσης πρέπει να έχωμε υπ’ όψι μας ότι η πληροφορία που έρχεται σ’ εμάς από δεύτερο χέρι δεν είναι συχνά αξιόπιστη. Γι’ αυτό μια καλή αρχή που θέλομε ν’ ακολουθούμε είναι η εξής: «Κατηγορίαν εναντίον πρεσβυτέρου μη παραδέχου, εκτός δια στόματος δύο ή τριών μαρτύρων.» (1 Τιμ. 5:19) Το να ενεργούμε σύμφωνα με αυτή την αρχή θα μας εμποδίση από το να δεχθούμε βιαστικά σαν γεγονός κάτι που υποτίθεται ότι κάποιος είπε ατομικά για μας.

Επίσης, το υπερβολικό ενδιαφέρον για το τι λέγουν οι άλλοι ευνοϊκά μπορεί να οδηγήση σε θλίψι. Ο έπαινός τους μπορεί να είναι μια παγίδα, η οποία μπορεί να κάμη εκείνον που επαινείται ν’ αρχίση να έχη πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Όταν η υπερηφάνεια ενός ανθρώπου τροφοδοτήται μ’ αυτόν τον τρόπο, οι καλές του ιδιότητες μπορεί να μπουν στο περιθώριο. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να χάση την καλή φήμη που απελάμβανε κάποτε. Μια Βιβλική παροιμία λέγει: «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως.»—Παροιμ. 16:18.

Επίσης, είναι πιθανόν ένα άτομο να μάθη ότι τα λόγια του ή οι πράξεις του έδωσαν βάσι για μια ορθή επίκρισι. Σ’ αυτή την περίπτωσι θα κάμη καλά να εξετάση τι μπορεί να κάμη για να αποφύγη να δώση πάλι αιτία για παράπονα στο μέλλον. Αυτό θα ήταν σε αρμονία με τη Γραφική συμβουλή: «Δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοπτοι.»—Φιλιππ. 1:10.

Ακόμη και όταν ένα άτομο έχη κακοπαρασταθή, ίσως θεωρήση φρόνιμο να μη δημιουργήση ζήτημα. Αντί να επιδιώξη να διευκρινίση την κακοπαράστασι, αν ένα άτομο αφήση το ζήτημα να ξεχασθή, αυτό μπορεί να αποβή προς όφελός του και να κάμη περισσοτέρους ανθρώπους να τον πιστέψουν.

Ο Ιησούς Χριστός έδωσε ένα θαυμάσιο παράδειγμα σχετικά με τον χειρισμό κακοπαραστάσεων. Μολονότι κατηγορήθηκε ψευδώς ότι ήταν οινοπότης και φάγος, δεν άρχισε μια λογομαχία γι’ αυτό το ζήτημα. Απλώς είπε: «Εδικαιώθη η σοφία από των έργων αυτής.» (Ματθ. 11:19, ΜΝΚ) Μ’ αυτά τα λόγια, εκάλεσε άλλους να προσέξουν τις αποδείξεις. Αυτές οι αποδείξεις—δηλαδή τα έργα—έκαναν φανερό ότι οι κατηγορίες ήσαν ψευδείς.

Το άτομο που έχει καλή διαγωγή και φέρεται στους άλλους με ευγένεια, με την κατάλληλη πορεία αποστομώνει εκείνους που τον κακοπαρέστησαν. Δεν θα χρειασθή πολύς καιρός μέχρις ότου οι ειλικρινείς παρατηρηταί διακρίνουν ότι αυτά που έχουν λεχθή είναι ψεύδη.

Όσοι επιθυμούν να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού θα πρέπει να ενδιαφέρωνται ιδιαίτερα στο να έχουν μια καλή διαγωγή. Η Αγία Γραφή τούς προτρέπει: «Διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες ν’ αποστομώνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων.»—1 Πέτρ. 2:15.

Όταν αντιμετωπίζωμε ανθρώπους που αναφέρουν ονόματα ή κάποια κακοπαράστασι των γεγονότων που έχουν σκοπό να προκαλέσουν κάποιο άτομο, είναι καλύτερο να κλείνωμε τ’ αυτιά μας σ’ αυτά. Ο πιστός δούλος του Θεού Δαβίδ το έκανε αυτό και είχε θαυμαστά αποτελέσματα. Σ’ έναν από τους ψαλμούς του είπε: «Αλλ’ εγώ ως κωφός δεν ήκουον και ήμην ως άφωνος, μη ανοίγων το στόμα αυτού. Και ήμην ως άνθρωπος μη ακούων, και μη έχων αντιλογίαν εν τω στόματι αυτού.»—Ψαλμ. 38:13, 14.

Τι έκαμε τον Δαβίδ να ενεργή μ’ αυτόν τον τρόπο όταν αντιμετώπιζε πρόκλησιν; Κατανοούσε ότι εκείνος προσωπικά δεν θα μπορούσε να ρυθμίση το ζήτημα σε πλήρη βαθμό. Αλλά είχε εμπιστοσύνη ότι ο Θεός, ο Ιεχωβά, μπορούσε να το κάμη. Γι’ αυτόν το λόγο είπε: «Διότι, επί σε, Κύριε, ήλπισα· συ θέλεις μου εισακούσει, Κύριε ο Θεός μου.» (Ψαλμ. 38:15) Δεν είναι επωφελές να μιμούμεθα το παράδειγμα του Δαβίδ; Ασφαλώς είναι. Το άτομο που δεν προσπαθεί να ρυθμίση όλα τα πράγματα μόνο του, αλλά με υπομονή αποβλέπει στο Θεό του, γλυτώνει από τις ανησυχίες και τους ερεθισμούς που προκύπτουν από ένα τέτοιο άκαρπο αγώνα εναντίον ηθικών αδικιών.

Πράγματι, στις καθημερινές υποθέσεις της ζωής, είναι συνετό να μη ανησυχή κανείς υπερβολικά για το τι λέγουν οι άλλοι. Το να μη ‘δίνωμε προσοχή σε όλους τους λόγους όσοι λέγονται’ μας προφυλάσσει από το να προσβαλλώμεθα άσκοπα ή από το να τροφοδοτούμε την υπερηφάνεια μας. Ταυτοχρόνως μπορούμε να ωφελούμεθα από την ορθή επίκρισι, με το να προσπαθούμε να κάνωμε βελτίωσι. Και με το να διακρατούμε μια θαυμάσια στάσι μπορούμε να αποστομώνομε την «αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων.»

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

«Περιορισμοί στην Ανάπτυξι»

● Στο πρώτο από τα πέντε παγκόσμια συνέδρια με θέμα «Περιορισμοί στην Ανάπτυξι» ένας πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς ο Σίκο Μάνσολτ, προειδοποίησε 300 επιστήμονας, λογίους και άλλους ηγέτες για τις καταστροφές που απειλούν το ανθρώπινο γένος. Υπεστήριξε ότι η αυξανόμενη πείνα, η έλλειψις καθαρού ύδατος και τα κατάλοιπα της ατομικής ενεργείας μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλη πολιτική αστάθεια και συμφορά. Η λύσις, είπε, βρίσκεται σ’ ένα πολιτικό και οικονομικό «νέο σύστημα.» «Για να λύσωμε τα υπερεθνικά προβλήματα χρειαζόμεθα υπερεθνικούς θεσμούς και υπερεθνική δύναμι,» είπε ο Μάνσολτ.

Αλλά ποιες είναι οι προοπτικές για «υπερεθνικούς θεσμούς και δύναμι» σ’ αυτόν τον κόσμο; «Φαίνεται ότι δεν υπάρχουν παγκόσμιοι ηγέτες με επαρκή διορατικότητα για να ενεργήσουν,» είπε ο Μάνσολτ.

Πολλοί παγκόσμιοι ηγέτες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ανάγκη για υπερεθνική εξουσία και ότι αυτή δεν πρόκειται να βρεθή μέσα στους συνανθρώπους των. Η μόνη αληθινά ρεαλιστική απάντησις στην ανάγκη που υπάρχει για μια υπερεθνική εξουσία βρίσκεται στην Αγία Γραφή: «Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή.» Αυτή η υπερεθνική εξουσία πρόκειται πράγματι ‘να διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.’—Δαν. 2:44· Αποκάλ. 11:18.

Ποιος Έκαμε τη Σκέψι;

● Τα θαύματα της δημιουργίας εξακολουθούν να καταπλήσσουν τους επιστήμονας. Ένα παράδειγμα γι’ αυτό αποτελεί το χαρακτηριστικό της αναρριχωμένης κληματαριάς που είχε στο παρελθόν παρανοηθή. «Οι γεωργοί από χρόνια γνωρίζουν ότι αν τοποθετήσουν έναν πάσσαλο κοντά σε μια φασολιά, αυτή θα φθάση στον πάσσαλο και θ’ αναρριχηθή επάνω σ’ αυτόν,» εξηγεί ο ερευνητής Δρ. Ντόναλντ Ρ. Στρονγκ, ο Νεώτερος. Αλλά κανείς δεν στάθηκε ποτέ να σκεφθή πώς και γιατί γίνεται αυτό. Αυτός ο ερευνητής λέγει ότι το 1925 παρετήρησε ότι μια κληματαριά πλησίαζε έναν πάσσαλο που μετακινούσαν κάθε μέρα και συνεπέρανε ότι αυτό αποδεικνύει πώς τα κλήματα πρέπει να ‘σκέπτωνται.’ Συμβαίνει όμως αυτό;

Τα περισσότερα φυτά είναι «φωτοτροπικά» δηλαδή στρέφονται προς το φως. Αλλά τώρα οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μερικά κλήματα είναι «σκοτοτροπικά»—δηλαδή στρέφονται προς το σκότος, προς έναν κορμό δένδρου για ν’ αναρριχηθούν. Εν τούτοις, μόλις το κλήμα φθάση το δένδρο, αρχίζει και πάλι να γίνεται φωτοτροπικό όπως κάθε άλλο φυτό. Περιλαμβάνεται εδώ κάποια «σκέψις;» Από ποιον προήλθε;

Υποδεικνύοντας την πραγματική πηγή, ο διακεκριμένος επιστήμων ιστορικός Λώρεν Άιζλεϋ ρίχνει φως στο ζήτημα. Γράφοντας στο περιοδικό «Ώντυμπον,» δείχνει τον θαυμασμό του για την ενστικτώδη αντίληψι που έχουν μερικοί ζώντες οργανισμοί. Μολονότι είναι «οπαδός της εξελίξεως,» παραδέχεται ότι «χωρίς να το θέλη αναγνωρίζει την τελείως διαφορετική άποψι που προβάλλει η Βίβλος [στον Ησαΐα 55:8], ‘Αι οδοί υμών δεν είναι οδοί μου.’» Επίσης λέγει: «Επί τέλους κατάλαβα ότι η ανθρώπινη ερμηνεία των γεγονότων της εξελίξεως είναι πολύ απλοϊκή για να γίνη πιστευτή.» Έτσι η ύπαρξις «σκέψεως» στην δημιουργία μάς υποχρεώνει να αναγνωρίσωμε την ύπαρξι Εκείνου του οποίου ‘τα αόρατα βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων.»—Ρωμ. 1:20.

«Το Επίκεντρο μιας Θύελλας»

● Χύνοντας κάποιο φως στην αιτία του παραπάνω προβλήματος, ο Λήο Ρόστεν γράφει τα εξής στο περιοδικό «Σάτερνταιη Ρηβιού»: «Οι εκκλησίες μας βρίσκονται σε τέτοια αναταραχή όσο και τα πολιτικά μας ιδρύματα.» Κάνοντας μερικές σκέψεις ερωτά: «Ποιος προφήτης, ποιος θεολόγος, ποιος ιστορικός ή λόγιος θα μπορούσε ποτέ να προείπη τη μαχητική συμμετοχή ιερέων σε διαδηλώσεις για πολιτικά δικαιώματα, . . . στην ανοικτή εκστρατεία των ομοφυλοφίλων εναντίον του αναθεματισμού, στον αυξανόμενο σκεπτικισμό σχετικά με το κύρος ή την αποτελεσματικότητα των διδασκαλιών της εκκλησίας, . . . το φαινόμενο των ‘λειτουργιών με μουσική τζαζ’ και της εισαγωγής μουσικής ροκ εντ ρολ σε καθεδρικούς ναούς . . . ; Βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας θυέλλης θα μπορούσε να καταπλήξη και τους πιο ειδικούς παρατηρητάς.» Ακριβώς όπως είπε ο προφήτης Ωσηέ για τον Ισραήλ όταν εστράφη από τον Λόγο του Θεού στην αποστασία: «Επειδή έσπειραν άνεμον, δια τούτο θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον.»—Ωσηέ 8:7.

Εκτιμάτε τα «Χαρίσματα εν Ανθρώποις»;

ΤΗ ΝΥΧΤΑ που προηγήθηκε του θανάτου του ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς.» Την ίδια εκείνη νύχτα τους υποσχέθηκε ότι θα τους στείλη ένα βοηθό, το άγιο πνεύμα του Θεού, που θα ενεργούσε και στη διάνοια και στην καρδιά τους για να τους υπενθυμίζη, να τους διδάσκη και να μαρτυρή για το Χριστό. (Ιωάν. 14:18, 26· 15:26) Ο Χριστός στους ουρανούς θα ήταν η κεφαλή των και θα τους κατηύθυνε. Ο Θεός δεν έδωσε σε κανένα άνθρωπο ή σώμα ανθρώπων αυτή την αρχηγία, αλλά την διετήρησε για τον Υιόν του.—Κολ. 1:18.

Εκτός από το άγιο πνεύμα, ο Χριστός χρησιμοποίησε, επίσης, αγγέλους για να υπηρετήσουν την εκκλησία του στη γη. (Εβρ. 1:13, 14) Αλλά έκανε και κάτι ακόμη για το οποίο μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες. Ένας από τους αποστόλους του έγραψε: «Αναβάς εις ύψος, ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν, και έδωκε χαρίσματα εν ανθρώποις.» (Εφεσ. 4:8, ΜΝΚ) Ο συγγραφεύς εδώ ερμήνευσε τον Ψαλμό 68:18 και τον εφήρμοσε στον Ιησού Χριστό ως τον εκπρόσωπο του Ιεχωβά. Ο Ιησούς ανέβηκε στους ουρανούς έχοντας ‘νικήσει τον κόσμο’ λόγω της ακεραιότητός του. Επίσης είχε θριαμβεύσει εναντίον του θανάτου και του Σατανά ή Διαβόλου, επειδή ο Θεός τον ανέστησε. (Ιωάν. 16:33· Εβρ. 2:10, 14· Πράξ. 2:24) Ως νικητής, ο Ιησούς πήρε «αιχμαλώτους» από τον εχθρό. Αυτοί οι «αιχμάλωτοι» ήσαν άνθρωποι, οι οποίοι ευρίσκοντο στη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου. Τώρα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό. Ο Χριστός μπορούσε τώρα να προσφέρη αυτούς τους ‘αιχμαλώτους’ του (ονομάζονται επίσης «δούλοι,» όπως στο Εφεσίους 6:6) να αφιερωθούν στην υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού και της Χριστιανικής του εκκλησίας.

Με ποιον τρόπο είναι αυτοί οι ‘αιχμάλωτοι’ που δίνει ο Ιησούς Χριστός ως Κεφαλή, «χαρίσματα εν ανθρώποις»; Αυτοί είναι άνθρωποι με ικανότητες που απαιτούνται για την πνευματική ευημερία της εκκλησίας. Αυτά τα άτομα έχουν γίνει υπηρέται του Θεού, του οποίου το πνεύμα τους υποκινεί να αφιερώσουν τον εαυτό των με προθυμία και ολόψυχα στον Ιεχωβά. Όλοι οι Χριστιανοί άνδρες έχουν αυτή την ευκαιρία, αλλά μερικοί δείχνουν μεγαλύτερη πίστι και ζήλο. Ο Ιησούς Χριστός παρατηρεί την πορεία εκείνων που ‘ορέγονται επισκοπήν’ για ευρύτερη υπηρεσία. (1 Τιμ. 3:1) Επιθυμεί να χρησιμοποιηθούν στην εκκλησία οι άνθρωποι με τέτοια πίστι. Μέσω του αγίου πνεύματος του Θεού ο Ιησούς κάνει φανερές και επαυξάνει τις ικανότητες που αυτοί έχουν να κηρύττουν, να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού, να βοηθούν, να ενθαρρύνουν και να λαμβάνουν πρωτοβουλία, με τον σκοπό να βοηθούν εκείνους που είναι στην εκκλησία να εναρμονίζουν περισσότερο τη ζωή των με το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός τους καταρτίζει να κάνουν ειδική διακονική υπηρεσία και να φροντίζουν για ωρισμένα εκκλησιαστικά καθήκοντα. Ο σκοπός των είναι να βοηθούν τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές να αναπτύσσωνται πνευματικώς, ώστε το πνεύμα του Θεού να λειτουργή ελεύθερα στην εκκλησία. Αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις» εργάζονται για την ενότητα της εκκλησίας, μέχρις ότου ‘καταντήσουν πάντες εις την ενότητα της πίστεως . . . εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.’—Εφεσ. 4:11-13.

Σήμερα βρίσκομε αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις» να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέται. Αυτοί οι άνδρες κατανοούν ότι δεν είναι ‘άρχοντες’ ή «κύριοι» της εκκλησίας, ούτε πατέρες της, αλλά είναι αδελφοί, «συνεργοί.» (1 Κορ. 4:8· 2 Κορ. 1:24) Αυτοί πρέπει να λαμβάνουν πρωτοβουλία στο να κάνουν ό,τι είναι ορθό, να κηρύττουν τον Λόγο του Θεού, να επιπλήττουν, να παροτρύνουν και να διδάσκουν, αλλά να μην επιβάλλουν ή θέτουν ως πρότυπο τη δική των συνείδησι στους άλλους. (Εβρ. 13:7· 2 Τιμ. 4:2) Το καθήκον τους είναι να εργάζωνται ως υπηρέται των αδελφών τους, ώστε ‘να μη είναι νήπιοι, κυματιζόμενοι και, περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.’—Εφεσ. 4:14· Γαλ. 5:13.

ΑΡΜΟΝΙΑ ΩΣ ΕΝΑ ΣΩΜΑ

Έτσι οι πρεσβύτεροι στις εκκλησίες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι αυτοί, καθώς και κάθε άλλο μέλος της εκκλησίας, είναι σαν ‘σύνδεσμοι’ ή μέλη ενός σώματος, όπως λέγει ο απόστολος: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός· εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συνάφειας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός έκαστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»—Εφεσ. 4:15, 16.

Ένας σύνδεσμος ή ένα μέλος του σώματος στηρίζεται επίσης και στα άλλα μέλη προκειμένου να διατηρήται και να λειτουργή επωφελώς το σώμα. Έτσι, όλα τα μέλη του σώματος, περιλαμβανομένων των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών, εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Κατανοούν ότι το πνεύμα του Θεού, όχι η δική των ικανότης, εκπληρώνει το θέλημα του Θεού, μέσω του ολοκαρδίου πνεύματος των αδελφών. Το έργο των πρεσβυτέρων είναι να ενθαρρύνουν αυτό το ολοκάρδιο πνεύμα. Επίσης αναγνωρίζουν ότι κατά κύριο λόγο δεν είναι η οργανωτική ικανότης, αλλ’ η αρμονική ‘συναρμολόγησις’ με τον ενωτικό δεσμό της αγάπης και η ενέργεια του πνεύματος του Ιεχωβά είναι εκείνα που επιταχύνουν αυτή την πνευματική αύξησι και την ομαλή λειτουργία.—Κολ. 3:14.

Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές, ως μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, έχουν ένα ωρισμένο μέρος στην αρμονική λειτουργία του σώματος. Αναγνωρίζουν ότι έχουν καθήκον να υπακούουν σ’ αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις» για το καλό του εκκλησιαστικού σώματος. (Εβρ. 13:17) Ο καθένας συμμετέχει στη λειτουργία ‘με το κατάλληλο μέτρον,’ σύμφωνα με την πίστι του, τις περιστάσεις και την ικανότητα και συνεργάζονται με κάθε ‘σύνδεσμο’ ο οποίος παρέχει τα αναγκαία. Έτσι όλη η εκκλησία είναι ευτυχισμένη, χωρίς ερεθισμούς ή προστριβές.

Δεν είναι θαυμαστή σοφία από μέρους του Χριστού ως Κεφαλής της εκκλησίας να δώση αυτά τα «χαρίσματα εν ανθρώποις»; Δεν είναι ενθαρρυντικό που έχει άνδρες για να μας βοηθούν, αδελφούς μας, οι οποίοι εργάζονται μαζί μας και έχουν τα ίδια προβλήματα και εμπειρίες που έχομε κι εμείς; Δεν αισθανόμεθα θερμή αγάπη γι’ αυτούς και εκτιμούμε το ότι άφησαν τον εαυτό τους στην επήρεια του πνεύματος του Θεού, ώστε να αναπτυχθούν οι σωματικές των ικανότητες και να διατεθούν στην υπηρεσία του Θεού και σε όλους εμάς;

Ένα χάρισμα δίδεται για να βοηθήση σε μια ανάγκη ή να κάμη κάποιον ευτυχισμένο. Ασφαλώς αυτά τα πράγματα είχε υπ’ όψιν ο Ιησούς Χριστός δίδοντας «τα χαρίσματα εν ανθρώποις.» Επομένως οι επίσκοποι και οι διακονικοί υπηρέται πρέπει να εργάζωνται για τη χαρά και την ευτυχία των μελών της εκκλησίας. Πρέπει να μη τους φοβούνται οι αδελφοί των. Ούτε να θεωρούνται ως «ευεργέται» στους οποίους οι αδελφοί είναι κάπως υποχρεωμένοι, διότι δεν είναι όπως οι άρχοντες αυτού του κοσμικού συστήματος. (Λουκ. 22:25, 26) Ο Χριστός είναι ο Ευεργέτης στον οποίον όλοι είμεθα υπόχρεοι. Εκείνος διευθύνει τις υποθέσεις της εκκλησίας για την ευτυχία μας. ‘ Ο ζυγός του είναι καλός και το φορτίον του ελαφρόν.’—Ματθ. 11:30· 1 Τιμ. 6:15.

Γι’ αυτό όλοι οι αδελφοί και αδελφές της εκκλησίας πρέπει να είναι ευγνώμονες στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Χριστού γι’ αυτή τη διευθέτησι, που είναι τόσο διαφορετική απ’ αυτές του κόσμου. Η κατάλληλη εκτίμησις μπορεί να μας βοηθήση να φθάσωμε στην ‘επίγνωσιν του Υιού του Θεού,’ και να τον αναγνωρίσωμε πλήρως ως την Κεφαλήν της εκκλησίας. Αυτό θα μας βοηθήση να φθάσωμε στην ορθή σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό—που είναι βέβαια ο πρωταρχικός σκοπός όλων των αληθινών Χριστιανών.—Εφεσ. 4:13· Ιερεμ. 9:23, 24.

Η Εγκαρτέρησις σε Κακοποιήσεις Καταλήγει σε Δόξα

ΑΝ ΕΝΑ άτομο το υβρίσουν, το φτύσουν, το ραπίσουν ή το χτυπήσουν θα μπορούσε αυτό να φέρη δόξα σε κανέναν; Γενικά οι πράξεις αυτής της φύσεως θεωρούνται ταπεινωτικές για το άτομο. Αλλά δεν είναι καθόλου ατιμωτικές αν το άτομο υφίσταται τέτοιου είδους κακομεταχείρισι επειδή είναι ένας πιστός μαθητής του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Πέτρος το ετόνισε αυτό στους ομοπίστους του λέγοντας: «Αλλ’ εάν πάσχη τις ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.»—1 Πέτρ. 4:16.

Οι πείρες του αποστόλου Παύλου δείχνουν τι είδους ταλαιπωρίες μπορεί να υποστή ένας Χριστιανός και εξηγεί γιατί αυτές δεν τον έκαμαν ποτέ να αισθανθή ντροπή.

Από τότε που ο Παύλος ανέλαβε την αποστολή του ως απόστολος των εθνών, υπέφερε πολλά—φυλακίσεις, χτυπήματα και κακουχίες μέχρι θανάτου. Στο έτος 55 μ.Χ. έγραψε στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον· εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις· εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι.»—2 Κορ. 11:24-27.

Όσα περιέγραψε εδώ ο απόστολος ήταν μόνο ένα μέρος των ταλαιπωριών που είχε υποστή όταν, περίπου πέντε ή έξη χρόνια αργότερα, έγραφε στους Χριστιανούς της Εφέσου. Επειδή εγνώριζε ότι μερικοί Χριστιανοί της Εφέσου μπορεί να εφοβούντο όταν θα μάθαιναν όλες τις θλίψεις που είχε υποστή, ο Παύλος, όταν ήταν ακόμη φυλακισμένος στη Ρώμη, τους ενεθάρρυνε: «Δια τούτο σας παρακαλώ να μη αθυμήτε δια τας υπέρ υμών θλίψεις μου, το οποίον είναι δόξα υμών.»—Εφεσ. 3:13.

Ο Παύλος επέσυρε την οργή των συμπατριωτών του επειδή εργαζόταν μεταξύ των μη Ιουδαίων ως μαθητής του Ιησού Χριστού. Αυτό τελικά κατέληξε στο να φυλακισθή στη Ρώμη. Γι’ αυτό το λόγο μπορούσε να λέγη ότι υπέφερε «εξ εθνών,» δηλαδή χάριν των Εθνικών. Ήταν ‘δέσμιος του Ιησού Χριστού υπέρ αυτών.’—Εφεσ. 3:1.

Μήπως η θλίψις που υπέφερε ο Παύλος αποτελούσε λόγο για τους ομοπίστους του να φοβηθούν ή να ντραπούν; Όχι, αντιθέτως εσήμαινε δόξα γι’ αυτούς. Πώς συνέβαινε αυτό; Κατ’ αρχήν, η αγάπη του Παύλου ήταν τόσο μεγάλη ώστε ήταν πρόθυμος να τους υπηρετήση παρ’ όλες τις προσωπικές δυσκολίες που θα προέκυπταν απ’ αυτό το έργο του. Πού ανάμεσα στους ανθρώπους του κόσμου θα μπορούσαν να βρουν μια τέτοια θαυμαστή απόδειξι αγάπης;

Επί πλέον, η προθυμία του αποστόλου Παύλου να υποστή θλίψι έδειχνε στους Εφεσίους ότι όσα είχαν ως Χριστιανοί ήσαν πραγματικά πολύτιμα πράγματα. Η ελπίδα των και η σχέσις των με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό ήσαν πράγματα για τα οποία άξιζε να υποφέρουν, ακόμη και να πεθάνουν. Αν ο Παύλος είχε εγκαταλείψει τον αγώνα όταν αντιμετώπιζε τις θλίψεις, αυτό θα έδειχνε ότι υπήρχε λίγη αξία στη Χριστιανοσύνη. Αντιθέτως, η πιστή του εγκαρτέρησις εξύψωσε και ετίμησε την Χριστιανοσύνη, διότι απέδειξε ότι το να είναι κανείς μαθητής του Ιησού Χριστού είναι κάτι που οι άνθρωποι πρέπει να το κρατούν σαν το πιο πολύτιμο πράγμα, που αξίζει κάθε θυσία. Έτσι η θλίψις του Παύλου εσήμαινε «δόξα» για τους ομοπίστους του.

Το ίδιο αληθεύει σήμερα. Οι τρομερές κακοποιήσεις και ταλαιπωρίες που υφίστανται σήμερα οι πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού καταλήγουν σε δόξα για ολόκληρη την κοινωνία των αδελφών. Φυσικά είναι λυπηρό ν’ ακούη κανείς ότι πιστοί Χριστιανοί έχουν χτυπηθή άγρια, έχουν βιασθή από τους όχλους ή έχουν κακοποιηθή με άλλους τρόπους. Εν τούτοις, η πιστή των εγκαρτέρησις τούς δίνει μια ηθική νίκη εναντίον των διωκτών τους. Αυτές οι νίκες προσθέτουν υπεροχή και λαμπρότητα στην αληθινή λατρεία. Ανυψώνουν την αξία της γνήσιας Χριστιανοσύνης στα μάτια των σκεπτόμενων ανθρώπων που δεν θέλουν τυφλά ‘να ακολουθήσουν τους πολλούς επί κακώ.’ (Έξοδ. 23:2) Εξ άλλου, αν ένα άτομο υπέκυπτε στους διώκτας του, η αξία της αληθινής Χριστιανοσύνης θα εμειώνετο.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ

Όταν ένα άτομο υποφέρη προσωπικά ή μαθαίνη τις θλίψεις που υφίστανται οι άλλοι, είναι λογικό να ρωτήση, ‘Γιατί πρέπει να υπάρχη ο διωγμός;’ Αυτή ήταν και η πείρα του δούλου του Θεού Δαβίδ στους αρχαίους χρόνους. Καθώς περιεβάλλετο από εχθρούς αισθανόταν ότι ο Θεός τον είχε εγκαταλείψει. Μη βρίσκοντας κάποια ενοχή από μέρους του ρώτησε: «Θεέ μου, Θεέ μου, δια τι με εγκατέλιπες;»—Ψαλμ. 22:1.

Ακόμη και όταν ένα άτομο γνωρίζη την αιτία του διωγμού, η πίεσις των μεγάλων δυσκολιών μπορεί να το υποκίνηση να ρωτήση, «Γιατί;» Γι’ αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα αναγκαίο να έχωμε την ορθή άποψι της θλίψεως ή του διωγμού. Αλλιώς οι υπερβολικές ταλαιπωρίες μπορεί να κάμουν κάποιον να βγάλη εσφαλμένα συμπεράσματα.

Οι πιστοί μαθηταί του Ιησού δεν πρέπει να εκπλήττωνται όταν υποχρεώνωνται να υποστούν ταλαιπωρίες επειδή παραμένουν στενά προσκολλημένοι στις Άγιες Γραφές. «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν θύμα μεγάλου διωγμού και τελικά θανατώθηκε επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Εκείνος είχε πει στους μαθητάς του: «Εάν εμέ εδίωξαν και σας θέλουσι διώξει.»—Ιωάν. 15:20.

Η αιτία του αγρίου μίσους που εκδηλώνεται εναντίον των αληθινών δούλων του Θεού είναι ότι το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος κυβερνάται από έναν άλλον Θεό, τον Σατανά ή Διάβολο. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Σχετικά με τον πιστό δούλο του Θεού Ιώβ, «ο πονηρός» ισχυρίσθηκε: «Πάντα όσα έχει ο άνθρωπος θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού.» (Ιώβ 2:4) Αυτός στην πραγματικότητα είναι ο ισχυρισμός του Διαβόλου για όλους όσους θέλουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Ο Σατανάς ισχυρίζεται ότι κανείς δεν υποκινείται από αγάπη, αλλά ότι όλοι, επειδή υποκινούνται από ιδιοτελή συμφέρον, μπορούν τελικά ν’ αλλάξουν γνώμη και να στρέψουν τα νώτα στον Δημιουργό τους. Ο Ιεχωβά Θεός έχει παραχωρήσει στον Σατανά ωρισμένο χρόνο για ν’ αποδείξη τον ισχυρισμό του. Ο διωγμός, καθώς και η απειλή του βιαίου θανάτου, είναι ένα από τα μέσα με τα οποία ο αντίδικος έχει προσπαθήσει να διαρρήξη την ακεραιότητα των δούλων του Θεού.

Με το να παραμένουν πιστοί παρά τον διωγμό, οι δούλοι του Θεού έχουν αποδείξει τον αντίδικο ψεύστη. Επειδή αντιλαμβάνονται το πραγματικό ζήτημα που έχει εγερθή και επειδή αποβλέπουν στον Ιεχωβά για ενίσχυσι, μπορούν να διακρατούν την ακεραιότητά τους. Γνωρίζουν ότι ακόμη και αν θανατωθούν, οι άνθρωποι ποτέ δεν μπορούν να εμποδίσουν την επαναφορά τους στη ζωή. Αυτό τους έχει βοηθήσει, με την υποστήριξι του πνεύματος του Θεού, να ενεργήσουν σε αρμονία με τους λόγους του Ιησού: «Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν.»—Ιωάν. 12:25.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ

Φυσικά οι μεγάλες ταλαιπωρίες δεν μπορούν ποτέ να προξενήσουν χαρά. Πολλή λύπη προκύπτει όταν καίωνται σπίτια, όταν κατάσχωνται περιουσίες, όταν αρπάζωνται παιδιά από τους γονείς των και όταν άνδρες και γυναίκες υφίστανται κτηνωδίες ή και θάνατο ακόμη. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, ένα τέτοιο άτομο μπορεί να έχη μεγάλη εσωτερική χαρά.

Είναι η χαρά του να γνωρίζη κανείς ότι κάνει το ορθό πράγμα με το να παραμένη στενά προσκολλημένος στον Θεό του. Με το να διατηρή μια καθαρή συνείδησι παρά τον διωγμό, το άτομο είναι βέβαιο ότι έχει την επιδοκιμασία του Παντοδυνάμου. Ο απόστολος Πέτρος το έδειξε αυτό όταν έγραψε: «Εάν ονειδίζησθε δια το όνομα του Χριστού, είσθε μακάριοι, διότι το πνεύμα της δόξης και το του Θεού αναπαύεται εφ’ υμάς.»—1 Πέτρ. 4:14.

Η σταθερή πίστις ότι ο Θεός είναι «μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» συμβάλλει επίσης σε μεγάλο βαθμό στη χαρά εκείνων οι οποίοι διώκονται χάριν της δικαιοσύνης. (Εβρ. 11:6) Η προοπτική αυτής της ανταμοιβής μπορεί να καταλήξη σε τόσο μεγάλη χαρά ώστε και τα χειρότερα ακόμη παθήματα να φαίνωνται ασήμαντα. Έτσι το εξηγεί η Αγία Γραφή: «Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης.»—2 Κορ. 4:17.

Έτσι αισθανόταν και ο Ιησούς Χριστός για την ανταμοιβή. Το παράδειγμα Του μπορεί να είναι μια πραγματική πηγή ενθαρρύνσεως για πιστή εγκαρτέρησι. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα,» μας παροτρύνει η Αγία Γραφή, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.»—Εβρ. 12:1-3.

Όπως στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, τίποτε, ούτε ακόμη και ο θάνατος ενός ανθρώπου, δεν μπορεί να εμποδίση τον Ιεχωβά Θεό από το να ανταμείψη αυτόν τον πιστό. «Επειδή είμαι πεπεισμένος» έγραψε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς της Ρώμης, «ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελλοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.» (Ρωμ. 8:38, 39) Ο Θεός δείχνει την αγάπη του με το να υποστηρίζη τους δούλους του τώρα και με το να τους δίνη την πιο πλούσια δυνατή ανταμοιβή—αιώνια ζωή ως άτομα επιδοκιμασμένα απ’ αυτόν. Ποια μεγαλύτερη χαρά θα μπορούσε ν’ απολαύση κανείς! Δεν πρέπει αυτή η χαρά να μας κάνη να παραμείνουμε πιστοί ακόμη και όταν αντιμετωπίζουμε σκληρό διωγμό;

Είτε υφιστάμεθα εμείς οι ίδιοι διωγμό ή οι άλλοι, είναι ανάγκη να κρατούμε την ορθή άποψι για το ζήτημα αυτό στη διάνοιά μας. Δεν θα πρέπει ποτέ να φοβηθούμε μέχρι του σημείου να συμβιβασθούμε με τον αντίδικο και να διαρρήξουμε την ακεραιότητά μας. Αντιθέτως, είθε πάντοτε να εκτιμούμε το γεγονός ότι η πιστή εγκαρτέρησις κάτω από διωγμό φέρνει δόξα στο όνομα του Ιεχωβά και υποστηρίζει το μέρος του στο επίμαχο ζήτημα. Σημαίνει επίσης δόξα και για ολόκληρη την κοινωνία των αδελφών. Αν υπομένωμε, μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με εμπιστοσύνη και χαρά στο ένδοξο βραβείο—στην αιώνια ζωή ως επιδοκιμασμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού και πιστοί μαθηταί του Υιού του.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον, θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου.—Αββακ. 3:18. Σ 15/9/75 11, 12α

17 Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.—Εφεσ. 4:32. Σ 1/9/75 21, 22, 24α

18 Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.—Ρωμ. 12:10. Σ 1/11/75 5α

19 Είτε λοιπόν τρώγετε είτε πίνετε είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.—1 Κορ. 10:31. Σ 15/11/75 11, 12α

20 Και ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνομεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού.—1 Ιωάν. 3:22. Σ 1/10/75 6, 7α

21 Και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης.—Γεν. 9:2. Σ 1/1/76 7-9β

22 Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε . . . το λογικόν άδολον γάλα.—1 Πέτρ. 2:1, 2. Σ 15/7/75 33, 34α

23 Όλη η Γραφή είναι . . . ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον . . . προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/6/75 1-3α

24 Εάν τις κλέψη βουν . . . ή πωλήση αυτό, θέλει πληρώσει πέντε βόας αντί του βοός.—Έξοδ. 22:1. Σ 15/5/75 11, 12

25 Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Θεός. Διεφθάρησαν· έγειναν βδελυροί εις τα έργα.—Ψαλμ. 14:1. Σ 15/4/75 22, 23α

26 Ο νόμος δεν ετέθη δια τον δίκαιον, αλλά δια τους ανόμους και ανυποτάκτους.—1 Τιμ. 1:9. Σ 15/8/75 17, 18

27 Όταν προσεύχησθε, λέγετε· Πάτερ ημών . . . αγιασθήτω το όνομά σου.—Λουκ. 11:2. Σ 1/10/75 22α

28 Είμαι συνετώτερος πάντων των διδασκόντων με· διότι τα μαρτύριά σου είναι μελέτη μου. Είμαι συνετώτερος των γερόντων· διότι εφύλαξα τας εντολάς σου.—Ψαλμ. 119:99, 100. Σ 15/10/75 14, 19α

29 Ο Μωυσής . . . ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας.—Εβρ. 11:24, 25. Σ 1/4/75 12α

30 Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, κατά πάντα ευχαριστείτε.—1 Θεσσ. 5:17, 18. Σ 1/10/75 18α

31 Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα.—1 Κορ. 1:26. Σ 15/6/75 20, 21

Ανακοινώσεις

ΠΟΣΟ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΦΗ;

Ό,τι είναι πρακτικό και ωφέλιμο σήμερα πολλάκις παραβλέπεται χάρις εκείνου που είναι σκόπιμο. Για τον λόγο αυτό μερικοί πιθανόν να τείνουν να θεωρούν την Γραφή ως μη πρακτική. Είσθε σεις της αυτής γνώμης; Γνωρίζετε κάποιον ο οποίος έχει τη γνώμη αυτή; Αποδείξτε προς ικανοποίησί σας ότι η Γραφή είναι ο πιο πρακτικός οδηγός που μπορεί να βρεθή στους συγχρόνους καιρούς. Πώς; Με το να προμηθευθήτε και να διαβάσετε το βιβλίο «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος.» Εδώ θα μάθετε τους τριανταεννέα συγγραφείς του Λόγου του Θεού, τα ιστορικά βάθη τους και ιδιότητες και την αξία των συγγραμμάτων των στις δικές τους γενεές και τις δικές μας. Στείλτε σήμερα. Το από 352 σελίδες σκληρόδετο βιβλίο είναι μόνο 30 δρχ. Στις Η.Π.Α. $1.

«ΑΓΙΑΣΘΗΤΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ»

«Προτιμότερον όνομα καλόν παρά πλούτη μεγάλα,» λέγει μια Γραφική παροιμία που ελέχθη από ένα σοφό και θεόπνευστον άνδρα. Δεν πρέπει λοιπόν ν’ απορήση κανείς γιατί ο Ιησούς, ύστερ’ από αιώνες σε μια προσευχή είπε στον Θεό: «Αγιασθήτω το όνομά σου.» Γνωρίζετε πώς και γιατί ο Θεός θ’ αγιάση το όνομά του; Γνωρίζετε πόσο ζωτικά ο σκοπός αυτός του Θεού επηρεάζει τον προορισμό σας; Διαβάστε το από 384 σελίδες βιβλίο «Αγιασθήτω το Όνομά Σου.» Στείλτε μόνο 15 δραχμές, 50 σεντς στις Η.Π.Α.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Μαΐου: Ποιος Είναι ο Ιησούς Χριστός που Όλοι τον Χρειαζόμεθα; Σελίς 232. Ύμνοι 118, 84.

6 Ιουνίου: Γιατί Χρειαζόμεθα τη Βασιλεία του Ιησού Χριστού. Σελίς 339. Ύμνοι 92, 25.

Αυτάρκεια, ένας Αξιόλογος Σκοπός

ΕΙΝΑΙ πραγματικά ευχάριστο όταν ένας άνθρωπος είναι ικανοποιημένος μ’ αυτά που έχει. Αυτή η κατάστασις της αυταρκείας συμβάλλει πολύ στην ευτυχία του και στην ειρήνη της διανοίας του και της καρδιάς του.

Εν τούτοις, σ’ αυτόν τον κόσμο πολλά πράγματα μπορούν να κάμουν ένα άτομο να στενοχωρήται και να μη αισθάνεται ικανοποιημένο. Η ανεντιμότης, οι αδικίες και άλλα κακά αφθονούν. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να προσπαθούν να κάνουν εκείνο που είναι ορθό. Αλλά οι λόγοι του Σολομώντος εξακολουθούν ν’ αληθεύουν έως σήμερα σχετικά με τις ανθρώπινες προσπάθειες που γίνονται για να διορθωθούν όσα πράγματα είναι εσφαλμένα σ’ αυτό τον κόσμο: «Το στρεβλόν δεν δύναται να γείνη ευθές.»—Εκκλησ. 1:15.

Μολονότι δεν είναι ορθό να παραβλέπωμε το εσφαλμένο, είναι όμως ανάγκη ν’ αναγνωρίσωμε ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία απλούστατα δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Αντί να επιτρέπωμε σ’ αυτά τα πράγματα να μας ενοχλούν διαρκώς, είναι καλύτερο να συγκεντρώσωμε την προσοχή μας σε πιο εποικοδομητικά πράγματα. Διαφορετικά, μπορεί να διαπιστώσωμε ότι έχομε στενοχωρηθή τόσο πολύ ώστε δεν μπορούμε ν’ απολαύσωμε ούτε αυτά που είναι καλά. Μια Γραφική παροιμία θέτει το ζήτημα ως εξής: «Πάσαι αι ημέραι του τεθλιμμένου είναι κακαί· ο δε ευφραινόμενος την καρδίαν έχει ευωχίαν παντοτεινήν.»—Παροιμ. 15:15.

Ακόμη κι αν ένα άτομο έχη αφθονία υλικών αγαθών, μπορεί να επιτρέψη σε κάποια λύπη να κάμη τις ημέρες του θλιβερές. Χωρίς το αίσθημα της αυταρκείας αποτυγχάνει να δη τα αγαθά που τον περιβάλλουν. Εξ άλλου το άτομο που έχει λίγα πράγματα, αλλά δεν επιτρέπει στη δυσαρέσκεια να επισκιάση τα αισθήματά του, απολαμβάνει μια εσωτερική χαρά κάθε μέρα. Η θετική του άποψις τον κάνει να είναι χαρούμενος σαν να απολαμβάνη μια συνεχή γιορτή. Αυτό συνέβαινε στην περίπτωσι του αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε για τον εαυτό του και τους συνεργάτας του «ως λυπούμενοι πάντοτε όμως χαίροντες.»—2 Κορ. 6:10.

Αλλά πώς μπορεί ένα άτομο ν’ αποκτήση τέτοια ευχαρίστησι που θα κάμη τη ζωή του σαν να είναι, μια συνεχής γιορτή;

Ένας βασικός παράγων είναι το ν’ αναγνωρίση ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται κατά πρώτο λόγο από την υλική ευημερία. Μια θερμή και ειρηνική ατμόσφαιρα σ’ ένα σπίτι συμβάλλει στη μεγαλύτερη ευτυχία που δεν μπορούν να δώσουν τα καλύτερα φαγητά ή τα υλικά μέσα. Διάφορες Γραφικές παροιμίες τονίζουν αυτό το πράγμα. Διαβάζομε: «Καλήτερον ξενισμός λαχάνων μετά αγάπης, παρά μόσχος σιτευτός μετά μίσους.» (Παροιμ. 15:17) «Καλήτερον ολίγον μετά δικαιοσύνης, παρά εισοδήματα μεγάλα μετά αδικίας.» (Παροιμ. 16:8) «Καλήτερον ξηρόν ψωμίον και ειρήνη μετ’ αυτού, παρά οίκον πλήρη θυμάτων μετά έριδος.»—Παροιμ. 17:1.

Όταν η αλήθεια αυτών των Γραφικών παροιμιών φθάση στην καρδιά, αυτό θα έχη μια πολύ καλή επίδρασι στην οικογένεια. Επειδή οι γονείς θα κρατούν τις υλικές επιδιώξεις στη θέσι τους θα έχουν περισσότερο χρόνο να διαθέσουν για τα παιδιά τους. Αυτό θα έχη ως αποτέλεσμα να οικοδομήσουν στενούς δεσμούς αγάπης που κάνει το σπίτι έναν τόπο όπου όλοι απολαμβάνουν ειρήνη και αρμονία.

Εν τούτοις, ο σπουδαιότερος παράγων για να είναι ένας άνθρωπος ευχαριστημένος είναι ν’ αντιληφθή ότι μια καλή σχέσις με τον Δημιουργό του είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να έχη. «Καλήτερον το ολίγον εν φόβω [δηλαδή με ορθή άποψι για τον] Ιεχωβά,» λέγει η Αγία Γραφή» «παρά θησαυροί πολλοί και ταραχή εν αυτοίς.»—Παροιμ. 15:16.

Η «ταραχή» δηλαδή η ανησυχία και ο αδιάκοπος αγώνας και οι προσπάθειες, προκύπτουν όταν ο Δημιουργός αγνοήται και η επιδίωξις των υλικών αγαθών γίνεται ο πρωταρχικός σκοπός στη ζωή. Έτσι, όταν οι ενέργειες ενός ατόμου καταναλίσκωνται σε μια τέτοια «ταραχή,» και η ζωή του κυλά, τελικά αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια πορεία είναι μάταιη και χωρίς νόημα. Δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβή στα υλικά αγαθά που έχει συσσωρεύσει μ’ έναν αδιάκοπο μόχθο. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε: «Όπως ατμός είναι αι ανήσυχοι επιδιώξεις αυτού· συσσωρεύει αποθέματα και δεν εξεύρει τις θέλει χρησιμοποιήσει αυτά.» (Ψαλμ. 39:6, ΝΑΒ) Ομοίως ο σοφός Βασιλεύς Σολομών παρετήρησε: «Εμίσησα έτι εγώ πάντα τον μόχθον μου, τον οποίον είχον μοχθήσει υπό τον ήλιον διότι αφίνω αυτόν εις τον άνθρωπον όστις θέλει σταθή μετ’ εμέ. Και τις οίδεν αν θέλη είσθαι σοφός ή άφρων; και όμως θέλει εξουσιάσει επί παντός του μόχθου μου, τον οποίον εμόχθησα.»—Εκκλησ. 2:18, 19.

Μολονότι η ζωή των υλιστικών ατόμων είναι συχνά ανήσυχη και άδεια, αυτό δεν αληθεύει για τη ζωή εκείνων που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για τη ζωή και τον Δημιουργό. Αυτός είναι ο λόγος που ο Βασιλεύς Σολομών ετελείωσε την έρευνά του για τον ανθρώπινο μόχθο και αγώνα με τα εξής λόγια: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.»—Εκκλησ. 12:13.

Το άτομο που έχει έναν υγιή φόβο για τον Δημιουργό δεν κάνει το λάθος να οικοδομήση ολόκληρη τη ζωή του σε υλιστικές επιδιώξεις. Η στάσις του είναι όμοια με τη στάσι του Χριστιανού αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε: «Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον, φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι· έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» (1 Τιμ. 6:7, 8) Αυτή η ρεαλιστική άποψις για τα υλικά πράγματα προφυλάσσει ένα άτομο από πικρές απογοητεύσεις όταν αλλάξουν οι συνθήκες και χαθούν τα υλικά του υπάρχοντα.

Επίσης, εκείνοι οι οποίοι φοβούνται τον Ιεχωβά Θεό δεν πανικοβάλλονται όταν αντιμετωπίζουν αντιξοότητες, Γνωρίζουν ότι ο ουράνιος Πατέρας των δεν θα τους εγκαταλείψη και δεν θα τους αφήση σε μια εντελώς απελπιστική κατάστασι. Οι σκέψεις τους είναι όμοιες με τις σκέψεις του θεοπνεύστου ψαλμωδού: «Επί τον Θεόν ελπίζω· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;»—Ψαλμ. 56:11.

Άσχετα με το ποια θα είναι η εξέλιξις των συνθηκών, εκείνος που έχει μια στενή σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό μπορεί να είναι ευχαριστημένος. Γνωρίζει ότι οι δυσχέρειες που μπορεί να δοκιμάση δεν είναι παρά ‘προσωρινές και ελαφρές’ όταν συγκριθούν με το θαυμάσιο βραβείο της αιωνίου ζωής που ο Θεός θα του χορηγήση. (2 Κορ. 4:17) Αυτό τον κάνει να διατηρή την εσωτερική του χαρά και ν’ αποβλέπη με εμπιστοσύνη στο μέλλον. Ένας που έκαμε ακριβώς αυτό ήταν ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. Στην επιστολή του προς τους Φιλιππησίους είπε: «Έμαθον να ήμαι αυτάρκης εις όσα έχω. Εξεύρω να ταπεινόνωμαι, εξεύρω και να περισσεύωμαι· εν παντί τόπω και κατά πάντα είμαι δεδιδαγμένος και να χορτάζωμαι και να πεινώ, και να περισσεύωμαι και να υστερώμαι· τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.»—Φιλιππ. 4:11-13, ΜΝΚ.

Η αυτάρκεια, όπως αυτή που είχε ο απόστολος Παύλος είναι οπωσδήποτε ένας σκοπός τον οποίο πρέπει να επιτύχωμε. Μας βοηθεί ν’ αποφεύγωμε τις θλίψεις, τις απογοητεύσεις και τη ματαιότητα της ζωής που βασίζεται μόνον στις υλικές επιδιώξεις. Μας βοηθεί επίσης ν’ αντιμετωπίζωμε τις δυσάρεστες περιστάσεις, να βρίσκωμε χαρά στη ζωή τώρα και να συντελούμε στην ευτυχία των άλλων.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Ο Επιστήμων και η Πίστις στον Θεό

● Ο σερ Ισαάκ Νεύτων, ο Άγγλος επιστήμων που έζησε στον 17ο και 18ο αιώνα, επενόησε το μαθηματικό σύστημα λογισμού, έκαμε μεγάλες ανακαλύψεις για τη φύσι του φωτός και τους νόμους της βαρύτητος. Η «Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία,» χαρακτηρίζει το βιβλίο του «Μαθηματικαί Αρχαί της Φυσικής Φιλοσοφίας» ως «ένα από τα πιο σπουδαία μοναδικά έργα της ιστορίας της συγχρόνου επιστήμης.» Προσφάτως, ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Η θρησκεία του Ισαάκ Νεύτωνος» διευκρινίζει ακόμη πιο πολύ τον βαθύ σεβασμό που είχε ο φημισμένος αυτός επιστήμων για την Αγία Γραφή ως τον Λόγον του Θεού. Το έντονο ενδιαφέρον του για τον Δημιουργό δεν αναπτύχθηκε στα γεράματά του. Αντιθέτως, αποτελούσε το αντικείμενο της σκέψεως και της ερεύνης από τα νεανικά του χρόνια.

Μια ανασκόπησις αυτού του βιβλίου, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αμερικανός Επιστήμων» (Αυγούστου 1975), λέγει ότι «για τον Νεύτωνα . . . υπήρχαν δύο τρόποι ερεύνης του σύμπαντος που εδημιούργησε ο Θεός, ο ένας μέσω του βιβλίου της φύσεως και ο άλλος μέσω της Αγίας Γραφής.» Ο Νεύτων είπε τα επόμενα ως τον κανόνα του για τη μελέτη αυτών των δύο: «Η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε στην απλότητα και όχι στην πολλαπλότητα και τη σύγχυσι των πραγμάτων. . . . Ο Θεός είναι Θεός τάξεως και όχι ακαταστασίας.» (Βλέπε 1 Κορ. 14:33) Εκείνοι που φαντάζονται ότι είναι επιστημονικές διάνοιες καλά θα έκαναν να το σκεφθούν αυτό όταν κατέχωνται από τη διάθεσι να αποκρούσουν ως αναξία πίστεως την απλή και ειλικρινή αφήγησι της δημιουργίας που υπάρχει στη Γραφή, περιλαμβανομένης και της δημιουργίας του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, της ιστορίας της για την πηγή της αμαρτίας και για την προμήθεια αντιλύτρου για το ανθρώπινο γένος.

Η ανασκόπησις τονίζει ότι ο Νεύτων δεν ενδιεφέρετο διόλου για τις δυσνόητες απόψεις περί της Τριάδος [της αντιγραφικής πίστεως σε τρεις ίσους Θεούς ως ένα]. Ο Παντοδύναμος Θεός του εξεφράζετο με σαφείς λέξεις, με τις λέξεις της Αγίας Γραφής, και όχι αφηρημένες φιλοσοφικές εκφράσεις. Στις αρχές της δεκαετίας του 1690 ο Νεύτων ετοίμασε ένα χειρόγραφο προσπαθώντας ν’ αποδείξη ότι τα τριαδικά χωρία της Αγίας Γραφής ήσαν μεταγενέστερες παραφθορές του αρχικού κειμένου. Έρευνες που έγιναν από την εποχή του καταδεικνύουν την ορθότητα της απόψεώς του, ιδιαίτερα ως προς τα εδάφια, όπως το 1 Ιωάν. 5:7 που είναι παραδεδεγμένο σήμερα ακόμη και στις Καθολικές μεταφράσεις ότι περιέχει νόθες λέξεις που προσετέθησαν στο αρχικό κείμενο με την προσπάθεια να υποστηριχθή η δοξασία της Τριάδος.

Το Αχανές Σύμπαν

● Οι αστρονόμοι από πολλών ετών διαφωνούν για την προέλευσι και το μέλλον του καταπληκτικού σύμπαντος, και του πλανήτου μας, της Γης. Στα πρόσφατα χρόνια οι περισσότεροι απ’ αυτούς κατέληξαν να πιστεύουν ότι το σύμπαν ήλθε σε ύπαρξι όταν μια τεράστια μάζα ύλης «εξερράγη» στο διάστημα. Εν τούτοις πολλοί σκέφθηκαν ότι με τον καιρό η βαρύτης των ουρανίων σωμάτων θα τα είλκυε πάλι μεταξύ των ώστε να συγκρουσθούν και το αποτέλεσμα θα ήταν να καταστραφή η γη και κάθε ζωή που υπάρχει σ’ αυτήν. Αργότερα σκέφθηκαν ότι όλη η ύλη θα μπορούσε να «εκραγή» ακόμη μια φορά στο διάστημα.

Εν τούτοις, αστρονόμοι που εργάζονται ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο έβγαλαν προσφάτως το συμπέρασμα ότι δεν είναι πιθανόν να συμβή κάτι τέτοιο. Μετά από έρευνες δεκαπέντε ετών, ο αστρονόμος Άλλαν Σαντάτζ του Αστεροσκοπείου Χέιλ και ο Τζέιμς Γκαν του Τεχνολογικού Ιδρύματος της Καλιφορνίας λέγουν ότι η δύναμις της βαρύτητος που υπάρχει δεν επαρκεί για να επαναφέρη το σύμπαν στην πρώτη του μορφή. Ο Γκαν είπε ότι υπάρχει μόνον το ένα δέκατο της βαρύτητος που απαιτείται γι’ αυτό. Και οι δύο επιστήμονες εξέφρασαν την κατάπληξί τους για τα αποτελέσματα των μελετών τους. Είπαν ότι η ιδέα ενός διαρκώς διαστελλομένου σύμπαντος που δεν πρόκειται να αυτοκαταστραφή ήταν «μια τρομερή έκπληξις» γι’ αυτούς. Αλλ’ αυτό δεν είναι εκπληκτικό από την άποψι της Αγίας Γραφής, διότι αυτή σαφώς δηλώνει ότι η γη εκτίσθη «ουχί ματαίως,» αλλά «δια να κατοικήται» και θα ‘διαμένη εις τον αιώνα.’—Ησ. 45:18· Εκκλ. 1:4.

Πραγματική Αγάπη

«Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.»—1 Θεσσ. 2:7, 8.

Μια Προαιώνια Διαμάχη Πλησιάζει να Λήξη

ΛΙΓΟ καιρό μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο 323 π.Χ. άρχισε μια διαμάχη η οποία συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας. Η επίδρασίς της έχει γίνει αισθητή σε κάποιο βαθμό σε κάθε μέρος της υδρογείου. Επομένως η είδησις ότι αυτή η διαμάχη πρόκειται να τελειώση δεν θα ήταν η πιο ευπρόσδεκτη;

Το πιο εκπληκτικό πράγμα σχετικά μ’ αυτή τη μακραίωνη διαμάχη είναι ότι αυτή είχε προλεχθή πολύν καιρό πριν αρχίση. Τον έκτο αιώνα π.Χ. ο Ιεχωβά Θεός μέσω ενός αγγέλου απεκάλυψε στον Εβραίο προφήτη Δανιήλ την έναρξι της διαμάχης, λεπτομέρειες σχετικά με την εξέλιξί της και το τέλος της. Αν αναλογισθή κανείς τους αιώνες που πέρασαν μπορεί εύκολα ν’ αντιληφθή ότι ο Δανιήλ δεν ήταν σε θέσι να συλλάβη την πλήρη σημασία εκείνων τα οποία του έγιναν γνωστά. Στην πραγματικότητα, ο άγγελος που εξελέγη για να μεταδώση αυτό το προφητικό μήνυμα του είπε: «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή.»—Δαν. 12:4.

Μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα μ.Χ., ειλικρινείς σπουδασταί των Αγίων Γραφών παρεδέχοντο ότι πολλά από εκείνα που κατέγραψε ο Δανιήλ παρέμεναν ένα σφραγισμένο βιβλίο. Ο Βιβλικός σχολιαστής Θωμάς Σκοττ είπε:

«Τελειώνοντας ο άγγελος υπέδειξε στον Δανιήλ ότι αυτή η προφητεία θα παρέμενε σκοτεινή ως ένα ‘σφραγισμένο βιβλίο’ από το οποίο λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κατανοηθούν ‘έως του εσχάτου καιρού·’ . . . Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτό πραγματικά συμβαίνει: γενικά έχει αναγνωρισθή ότι υπήρχαν πάντοτε πολλές δυσκολίες στις προφητείες του Δανιήλ, και ομοιάζουν με ‘λόγους κλεισμένους’ ακόμη και γι’ αυτούς που πιστεύουν. . . . Σ’ αυτούς τους πρόσφατους αιώνες πολλοί έχουν κοπιάσει, ερευνώντας την ιστορία, για να περιγράψουν εκείνα τα σημεία των προφητειών που έχουν ήδη εκπληρωθή· και συγκρίνοντας αυτά τα μέρη με άλλα Γραφικά εδάφια, να σχηματίσουν κάποια γνώμη σχετικά με το τι απομένει να εκπληρωθή· έτσι, πολύ φως χύθηκε επάνω σ’ αυτά. Καθώς αυτές οι προφητείες θα εκπληρώνωνται βαθμιαίως, θα γίνωνται καλύτερα κατανοητές· και οι μελλοντικές γενεές θα εκπλαγούν ακόμη περισσότερο μ’ αυτές και θα εκπαιδευθούν απ’ αυτές περισσότερο απ’ όσο εμείς.»—Βιβλίον Σχολίων της Αγίας Γραφής υπό Σκοττ, 1844, Τόμ. IV, σελ. 700.

Η έλλειψις κατανοήσεως των προφητειών του Δανιήλ στον δέκατον ένατο αιώνα δείχνει ότι ο κόσμος δεν είχε εισέλθει ακόμη στον «έσχατο καιρό.» Αλλά τι μπορεί να λεχθή για σήμερα; Βρισκόμεθα στον «έσχατο καιρό»; Αν ναι, το τέλος της διαμάχης που προλέγεται στο βιβλίο του Δανιήλ πρέπει να είναι πλησίον.

Για να κατανοήσωμε πώς τα παγκόσμια γεγονότα αυτού του εικοστού αιώνος εκπληρώνουν προφητείες σχετικά με τη διαμάχη που περιγράφεται στο βιβλίον του Δανιήλ, πρέπει να εξετάσωμε την αρχή της διαμάχης. Μόνο τότε θα μπορέσωμε να κάμωμε έναν σωστό προσδιορισμό των μερών που περιλαμβάνονται.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΜΑΧΗΣ

Στον Δανιήλ είχε λεχθή: «Και θέλει σηκωθή βασιλεύς δυνατός [δηλαδή ο Αλέξανδρος, ο πρώτος υιός του Φιλίππου (βασιλέως της Μακεδονίας), σύμφωνα με την απόδοσι της Συριακής μεταφράσεως] και θέλει εξουσιάζει εν δυνάμει μεγάλη και κάμει κατά την θέλησιν αυτού. Και καθώς σταθή, θέλει συντριφθή η βασιλεία αυτού και θέλει διαιρεθή εις τους τέσσαρας ανέμους του ουρανού· πλην ουχί εις τους απογόνους αυτού, ουδέ κατά την εξουσία αυτού, με την οποίαν εξουσίασε.»—Δαν. 11:3, 4.

Σε εκπλήρωσι αυτών των προφητικών λόγων, με την πάροδο του χρόνου μετά τον θάνατον του Μεγάλου Αλεξάνδρου η αυτοκρατορία που είχε ιδρύσει περιήλθε στα χέρια τεσσάρων στρατηγών του, οι οποίοι είχαν αναλάβει μόνοι τους την εξουσία περίπου το 301 π.Χ. Ο Σέλευκος ο Νικάτωρ ανέλαβε την Μεσοποταμία και την Συρία. Ο Κάσσανδρος άρχισε να κυβερνά στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ο Πτολεμαίος ο Λάγος έλαβε την Αίγυπτο και την Παλαιστίνη στην κυριότητά του. Ο Λυσίμαχος ανέλαβε τη διοίκησι της Θράκης και της Μικράς Ασίας.

Η αποκάλυψις που έγινε στον Δανιήλ απ’ αυτό το σημείο και έπειτα συγκεντρώνει κυρίως την προσοχή σε δύο βασιλείς, στον «βασιλέα του βορρά» και στον «βασιλέα του νότου.» Εφ’ όσον ο ιδρυτής της δυναστείας του Σελεύκου, δηλαδή ο Σέλευκος ο Νικάτωρ, ήλεγχε την περιοχή που ευρίσκετο βορείως της πατρίδας του λαού του Δανιήλ, αυτός άρχισε τώρα να εκπληρώνη τον ρόλο του «βασιλέως του βορρά.» Έχοντας υπ’ όψι την επικράτεια του Πτολεμαίου του Λάγου σε σχέσι με την πατρίδα του Δανιήλ, ο Πτολεμαίος ο Λάγος έλαβε τη θέσι του «βασιλέως του νότου.» Καθώς τα χρόνια περνούσαν, τα πρόσωπα που διεδραμάτιζαν τους ρόλους του «βασιλέως του βορρά» και του «βασιλέως του νότου» άλλαζαν. Ωστόσο αυτοί οι «βασιλείς» ή κυρίαρχες δυνάμεις εξακολούθησαν να μάχονται η μία εναντίον της άλλης.

ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ

Μια μεγάλη αλλαγή στην ταυτότητα του «βασιλέως του βορρά έλαβε χώραν τον πρώτον αιώνα π.Χ. Αυτό συνέβη διότι στο έτος 65 π.Χ. ο Ρωμαίος Στρατηγός Πομπήιος εξεθρόνισε τον Αντίοχο ΙΓ΄ της δυναστείας των Σελευκιδών. Αργότερα, το 64 π.Χ., η Συρία, η περιοχή που ήταν κάτω από τον έλεγχο της δυναστείας των Σελευκιδών έγινε Ρωμαϊκή επαρχία. Έτσι η Ρώμη ανέλαβε το ρόλο του «βασιλέως του βορρά.»

Ο τρόπος με τον οποίον τα περιστατικά που σχετίζονται με τον Μεσσία σ’ αυτό το σημείο αποτελούν μέρος της προφητικής αφηγήσεως σχετικά με τη διαμάχη που υπάρχει μεταξύ του «βασιλέως του βορρά» και του «βασιλέως του νότου» επιβεβαιώνει αυτή την αλλαγή της ταυτότητος του «βασιλέως του βορρά.» Τα εδάφια Δανιήλ 11:20-22 αναφέρουν:

«Αντ’ αυτού θέλει σηκωθή τύραννος, όστις θέλει κάμει να παρέλθη η δόξα του βασιλείου (Αντ’ αυτού [στη θέσι του βασιλέως του βορρά] θα εγερθή ένας που θα κάμη έναν εξουσιοδοτημένον απ’ αυτόν να περάση από όλο το ένδοξο βασίλειο [ΜΝΚ])· πλην εν ολίγαις ημέραις θέλει αφανισθή και ουχί εν οργή ουδέ εν μάχη. Και αντ’ αυτού θέλει σηκωθή εξουθενημένος τις, εις τον οποίον δεν θέλουσι δώσει τιμήν βασιλικήν· αλλά θέλει ελθεί ειρηνικώς και κυριεύσει το βασίλειον εν κολακείαις. Και οι βραχίονες του κατακλύζοντος θέλουσι κατακλυσθή έμπροσθεν αυτού και θέλουσι συντριφθή, και αυτός έτι ο άρχων της διαθήκης.»

Ο «βασιλεύς του βορρά» έστειλε τον «εξουσιοδοτημένον» απ’ αυτόν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που κατηύθυνε τα πράγματα έτσι ώστε ο Ιησούς, σε εκπλήρωσι της προφητείας, να γεννηθή στη Βηθλεέμ. Εκθέτοντας την ιστορική αφήγησι των όσων συνέβησαν, ο ιατρός Λουκάς έγραψε:

«Εν εκείναις δε ταις ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά του Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη. Αύτη η απογραφή έγεινε πρώτη, ότε ηγεμόνευε της Συρίας ο Κυρήνιος. Και ήρχοντο πάντες να απογράφωνται έκαστος εις την εαυτού πόλιν. Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ της πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις την πόλιν του Δαβίδ, ήτις καλείται Βηθλεέμ, επειδή αυτός ήτο εκ του οίκου και της πατριάς του Δαβίδ, δια να απογραφή μετά της Μαριάμ της ηρραβωνισμένης με αυτόν εις γυναίκα, ήτις ήτο έγκυος. Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση.»—Λουκ. 2:1-6.

Αργότερα, στις 19 Αυγούστου του 14 μ.Χ., συγκριτικώς λίγον καιρό μετά το διάταγμα για την απογραφή, ο Αύγουστος πέθανε, «ουχί εν οργή ουδέ εν μάχη.» Ο «εξουθενημένος» που διεδέχθη τον Αύγουστο ήταν ο Τιβέριος. Στη διάρκεια ακριβώς της διακυβερνήσεως του Τιβερίου ο προφητικός ‘Άρχων της διαθήκης,’ δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, ‘συνετρίβη’ στον θάνατο.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΟΧΗ

Η προφητεία που αφωρούσε τον «βασιλέα του βορρά» και τον «βασιλέα του νότου» δεν έληξε στις ημέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το γνωρίζομε αυτό διότι αυτή η προφητεία αναφέρεται σε γεγονότα που θα ελάμβαναν χώρα «εν τω εσχάτω καιρώ.» (Δανιήλ 11:40) Όπως είδαμε προηγουμένως, οι Βιβλικοί σχολιασταί ακόμη και στο τέλος του δεκάτου ένατου αιώνος ανεγνώριζαν ότι αυτή η περίοδος χρόνου επρόκειτο να είναι μελλοντική. Η μαρτυρία τής Βιβλικής προφητείας και η Βιβλική χρονολογία τοποθετεί την έναρξι του ‘εσχάτου καιρού’ του κόσμου στο έτος που ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, δηλαδή στο 1914. Αυτό ακριβώς είναι το έτος που αναγνωρίσθηκε από πολλούς ιστορικούς ότι αποτελεί ένα σημείο στροφής στην ιστορία. Έτσι, εγείρεται το ερώτημα, Όσα λέγει το βιβλίο του Δανιήλ για τις εξελίξεις του ‘εσχάτου καιρού’ ταιριάζουν σ’ αυτά που βλέπομε στον εικοστό αιώνα, ιδιαίτερα από το έτος 1914;

Σχετικά με αυτά που επρόκειτο να συμβούν, διαβάζομε τα εξής: «Και εν τω εσχάτω καιρώ ο βασιλεύς του νότου θέλει συγκερατισθή μετ’ αυτού και ο βασιλεύς του βορρά θέλει έλθει εναντίον αυτού ως ανεμοστρόβιλος, μετά αμαξών και μετά πολλών ιππέων και μετά πολλών πλοίων· και θέλει έλθει εις τους τόπους και θέλει πλημμυρήσει και διαβή· . . . και θέλει κυριεύσει τους θησαυρούς του χρυσίου και του αργυρίου.»—Δαν. 11:40-43.

Αν παρατηρήσωμε τη σύγχρονη ιστορία, τι βλέπομε; Υπάρχουν σήμερα δυνάμεις που αντιστοιχούν με τον «βασιλέα του βορρά» και τον «βασιλέα του νότου»; Ο αρχαίος «βασιλεύς του βορρά» εξουσίαζε την περιοχή που εύρισκε το προς βορράν της πατρίδας του Δανιήλ, ένα μέρος της οποίας είναι σήμερα το κράτος του Ισραήλ. Τώρα, λοιπόν, ποια μεγάλη δύναμις εξουσιάζει την απέραντη περιοχή που βρίσκεται προς βορράν αυτού του κράτους; Δεν είναι το Κομμουνιστικό συγκρότημα των εθνών; Ναι.

Όσον αφορά τον «βασιλέα του νότου,» ποια μεγάλη δύναμις ήσκησε εξουσία στην Αίγυπτο στις αρχές του εικοστού αιώνος; Αν ερευνήσετε οποιοδήποτε πληροφοριακό βιβλίο που αναφέρεται στην Αίγυπτο θα σας πη ότι είναι η Βρεταννία. Παραδείγματος χάριν, Η Παγκόσμιος Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου αναφέρει: «Ο Αιγύπτιος ζητεί ν’ απαλλαγή από τον Βρεταννικό έλεγχο που ανεπτύχθη στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ανεπιτυχής επανάστασις έλαβε χώραν το 1919, ένα έτος μετά το τέλος του πολέμου. Η εθνικιστική κίνησις συνέχισε ν’ αναπτύσσεται και η Βρεταννία έδωσε στην Αίγυπτο την ανεξαρτησία της το 1922. Η Αίγυπτος έγινε βασίλειο, αλλ’ η Βρεταννία διατηρούσε εκεί στρατιωτικές δυνάμεις. Το 1936, τα Βρεταννικά στρατεύματα απεσύρθησαν από ολόκληρη την Αίγυπτο εκτός από τη ζώνη της Διώρυγος του Σουέζ, όπου παρέμειναν για να φρουρούν την θαλάσσια οδό.»

Έχοντας υπ’ όψι τη στενή σχέσι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής με τη Βρεταννία, αποδεικνύεται ότι η Αγγλοαμερικανική Παγκόσμια Δύναμις έχει καταλάβει τη θέσι του «βασιλέως του νότου.» Όπως είχε προλεχθή στο βιβλίο του Δανιήλ, δεν υπήρχε μια ‘σύγκρουσις’ μεταξύ του «βασιλέως του νότου» και του «βασιλέως του βορρά»; Δεν κατέληξε αυτή η ‘σύγκρουσις’ σε μια αξιοσημείωτη απώλεια για την Αγγλοαμερικανική Παγκόσμια Δύναμι; Προσέξτε:

Όταν τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, το Κομμουνιστικό συγκρότημα εθνών, δηλαδή ο «βασιλεύς του βορρά,» κατείχε το 18 τοις εκατό του εδάφους της γης, που είχε το 7 τοις εκατό του παγκοσμίου πληθυσμού. Αλλά ποια είναι η κατάστασις σήμερα; Το τριάντα πέντε τοις εκατό του παγκοσμίου πληθυσμού, που κατέχει το ένα τέταρτο και πλέον της γης, έχει περιέλθει στον έλεγχο του Κομμουνιστικού «βασιλέως του βορρά.»

Πώς θα τελειώση αυτή η διαμάχη; Θα εξακολουθήση ο «βασιλεύς του βορρά» να κερδίζη διαρκώς περισσότερο έλεγχο έως ότου τελικά καταλάβη την επικράτεια του «βασιλέως του νότου»; Όχι. Η προφητεία δείχνει ότι και οι δύο, ο «βασιλεύς του βορρά» και ο «βασιλεύς του νότου,» θα φθάσουν στο τέλος τους. Ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος προείδε τον επίμονο αγώνα μεταξύ αυτών των δύο βασιλέων, έχει αποφασίσει επίσης το τέλος τους. Αυτό θα γίνη όχι με ένα καταστρεπτικό παγκόσμιο πόλεμο που θα διεξάγουν τα έθνη, αλλά από τον βασιλέα που έχει εκλέξει ο Θεός, δηλαδή από τον Άρχοντα Μιχαήλ, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το εδάφιο Δανιήλ 12:1 λέγει: «Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου· και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού· και εν τω καιρώ εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω.»

Ο «καιρός της θλίψεως,» που αναφέρεται εδώ, θα είναι, μια «θλίψις μεγάλη» που θα τερματίση κάθε ανθρώπινη διακυβέρνηση περιλαμβανομένης και της εξουσίας του «βασιλέως του βορρά» και του «βασιλέως του νότου.» Αυτή η «μεγάλη θλίψις» θα ανοίξη επίσης την οδό για τη δίκαιη διακυβέρνησι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Οι θεοφοβούμενοι άνθρωποι που είναι με το μέρος του Άρχοντος Μιχαήλ θα διαφύγουν από την καταστροφή που πρόκειται να έλθη. (Ματθ. 24:21, 22· Αποκάλ. 7:9, 14) Ενώπιον τους θα υπάρχη η προοπτική να ζήσουν επάνω στη γη ελεύθεροι από κάθε καταπίεσι, αδικία και πολέμους και επί πλέον θα είναι απηλλαγμένοι από ασθένειες και θάνατο.—Αποκάλ. 21:3, 4· Ψαλμ. 37:9-11, 29.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτά που πρόκειται να γίνουν, δείχνει η ζωή σας ότι αποβλέπετε στο επικείμενο τέλος αυτής της προαιώνιου διαμάχης; Έχετε λάβει θετική ενέργεια να λάβετε θέσι με το μέρος του Ιησού Χριστού, του Βασιλέως των βασιλέων; Αν δεν το έχετε κάμει ακόμη, σας συνιστούμε να εξετάσετε τις Γραφές και να μάθετε τι απαιτείται για ν’ αποκτήσετε μια επιδοκιμασμένη στάσι ενώπιον του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην περιοχή σας θα είναι ευτυχείς να σας βοηθήσουν να μάθετε κι εσείς αυτά που έχουν μάθει από την Αγία Γραφή.

[Χάρτης στη σελίδα 280]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Βασιλεύς του νότου

Βασιλεύς του βορρά

Θαύματα που Έκαμε ο Ιησούς εις την Εαυτού Πόλιν

ΘΑ ΕΧΑΙΡΑΤΕ να βλέπετε ασθενείς προσφιλείς σας να θεραπεύωνται; Θα σας συγκινούσε να βλέπετε τα αυτιά των κωφών να ξεβουλώνωνται, να ακούτε τη γλώσσα των μουγκών να ψάλλη, να βλέπετε τα μάτια των τυφλών να ανοίγωνται και ακόμη να υποδέχεσθε τους νεκρούς που ξαναγυρίζουν στη ζωή; Θα θέλατε; Αλλά μήπως λέτε ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνη; Και όμως έγινε άλλοτε!

Λίγο περισσότερα από 1.900 χρόνια προηγουμένως υπήρχε ένας άνθρωπος που έκαμε θαύματα όπως αυτά, στη χώρα που είναι τώρα η Δημοκρατία του Ισραήλ. Το όνομα του ανθρώπου εκείνου ήταν Ιησούς. Η Αγία Γραφή αναφέρει τα εξής σχετικά με τη δημοσία εμφάνισι του Ιησού σ’ εκείνη τη χώρα: «Και εμβάς εις το πλοίον διεπέρασε [τη θάλασσα της Γαλιλαίας] και ήλθεν εις την εαυτού πόλιν.»—Ματθ. 9:1.

Και ποια πόλις ήταν η πόλις του Ιησού;

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΑΚΡΙΒΩΘΗ Η ΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Ήταν κοντά στη θάλασσα, διότι όταν ο Ιησούς απομακρύνθηκε από το πλοιάριο μπήκε μέσα σ’ αυτή την πόλι. Ήταν λοιπόν η Βηθλεέμ η πόλις του Ιησού; Διότι εκεί γεννήθηκε. Πώς μπορούσε να είναι αυτή, αφού η Βηθλεέμ βρίσκεται πολύ μακρυά από τη θάλασσα της Γαλιλαίας; Απέχει περίπου εξήντα μίλια από εκεί.

Μήπως ήταν η Ναζαρέτ η πόλις του Ιησού; Διότι εκεί μεγάλωσε ο Ιησούς κι έγινε ξυλουργός. (Λουκ. 4:16· Ιωάν. 1:45· Μάρκ. 6:3) Αλλ’ ούτε και η Ναζαρέτ είναι κοντά στη θάλασσα. Προφανώς η σύγχρονη πόλις Εν Ναζηρά είναι η θέσις της αρχαίας Ναζαρέτ, και απέχει περίπου πέντε ώρες δρόμο από τη θάλασσα της Γαλιλαίας.

Κοντά στην αρχή του κηρύγματός του, ο Ιησούς επέστρεψε στη Ναζαρέτ και μίλησε στη συναγωγή της. Εν τούτοις, οι κάτοικοι ωργίσθηκαν, έβγαλαν τον Ιησού έξω από την πόλι και προσπάθησαν να τον θανατώσουν. Αλλ’ ο Ιησούς απομακρύνθηκε. (Λουκ. 4:16-30) Η Γραφή λέγει ότι αφού αναγκάσθηκε ο Ιησούς να φύγη από τη Ναζαρέτ, «ήλθε και κατώκησεν εις Καπερναούμ την παραθαλασσίαν.»—Ματθ. 4:13.

Η Καπερναούμ όπου κατώκησε ο Ιησούς κοντά στη θάλασσα, ήταν η πόλις του Ιησού.

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Ο Ιησούς, ενώ εβάδιζε στη παραλία κοντά στην Καπερναούμ, εκάλεσε τους πρώτους τέσσερις μαθητάς του να τον ακολουθήσουν. Αυτοί ήσαν ο Σίμων Πέτρος και ο αδελφός του Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο αδελφός του Ιωάννης. Ο Ιησούς τούς είπε: «Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει να γείνητε αλιείς ανθρώπων.» Και οι πέντε τότε μπήκαν στην Καπερναούμ.—Μάρκ. 1:16-21.

Εκεί ο Ιησούς μπήκε στη συναγωγή και εθεράπευσε ένα δαιμονιζόμενο. Η Γραφή λέγει: «Και ευθύς εξελθόντες εκ της συναγωγής, ήλθον εις την οικίαν Σίμωνος και Ανδρέου, μετά του Ιακώβου και Ιωάννου.» (Μάρκ. 1:22-29) Από αυτό μαθαίνομε ότι ο Πέτρος και ο Ανδρέας κατοικούσαν τότε στην Καπερναούμ, όπου είχαν μετοικήσει από τη Βησθαϊδά, όπου έμεναν προηγουμένως.—Ιωάν. 1:44.

Η πεθερά του Πέτρου, η οποία προφανώς έμενε με τον Πέτρο και τον Ανδρέα, ήταν άρρωστη με πυρετό. Ο Ιησούς την εθεράπευσε. Η Βιβλική αφήγησις συνεχίζεται ως εξής: «Αφού δε έγεινεν εσπέρα, ότε έδυσεν ο ήλιος, έφεραν προς αυτόν πάντας τους πάσχοντας και τους δαιμονιζομένους· και η πόλις όλη ήτο συνηγμένη έμπροσθεν της θύρας· και εθεράπευσε πολλούς πάσχοντας διαφόρους αρρωστίας, και δαιμόνια πολλά εξέβαλε.»—Μάρκ. 1:30-34.

Τι θαυμαστή μαρτυρία ήταν αυτή σε όλους τους κατοίκους της Καπερναούμ! Είδαν με τα μάτια τους πολλά θαύματα του Ιησού.

Ίσως τον καιρό που κατοικούσε στην Καπερναούμ ο Ιησούς να έμενε στο σπίτι του Πέτρου και του Ανδρέα. Αν είναι έτσι, ο Ιησούς ήταν στο σπίτι τους όταν, όπως λέγει παρακάτω η Γραφή: «Και μεθ’ ημέρας πάλιν εισήλθεν εις Καπερναούμ· και ηκούσθη ότι είναι εις οίκον.»—Μάρκ. 2:1.

Όταν άκουσαν οι άνθρωποι ότι ο Ιησούς είχε επιστρέψει, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι. Το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο ώστε έφραξε την είσοδο και ξεχύθηκε στον έξω χώρο. Στήθηκε η σκηνή για ένα αληθινά αξιοσημείωτο γεγονός. Η Γραφή λέγει: «Και έρχονται προς αυτόν φέροντες παραλυτικόν, βασταζόμενον υπό τεσσάρων· και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξ αιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον εφ’ ου κατέκειτο ο παραλυτικός.»

Τι έκαμε ο Ιησούς; Μήπως ωργίσθηκε; Όχι διόλου! Του έκαμε βαθειά εντύπωσι η πίστις των και είπε στον παραλυτικό: «Τέκνον, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.» Φαντασθήτε! Μπορούσε ο Ιησούς πραγματικά να συγχωρή αμαρτίες;

Οι θρησκευτικοί ηγέται που ήσαν παρόντες δεν το παρεδέχοντο αυτό, και ο Ιησούς, που εγνώριζε τι διελέγοντο, είπε: «Δια να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας—λέγει προς τον παραλυτικόν· Προς σε λέγω, Σηκώθητι και έπαρε τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου. Και ηγέρθη ευθύς, και σηκώσας τον κράββατον, εξήλθεν ενώπιον πάντων.»—Μάρκ. 2:2-12.

Η θεραπεία ήταν ολοφάνερα από θεία δύναμι. Αλλ’ αργότερα ο Ιησούς έκαμε ένα ακόμη πιο αξιόλογο θαύμα. Η θυγατέρα του Ιαείρου, που ήταν αρχισυνάγωγος στην Καπερναούμ, αρρώστησε και πέθανε. Ωστόσο ο Ιησούς ανταποκρίθηκε στην παράκλησι για βοήθεια και πήγε στο σπίτι αυτού του ανθρώπου. Η Γραφή λέγει: «Και πιάσας την χείρα του παιδίου, λέγει προς αυτήν· Ταλιθά, κούμι· το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κοράσιον, σοι λέγω, σηκώθητι. Και ευθύς εσηκώθη το κοράσιον, και περιεπάτει· διότι ήτο ετών δώδεκα· και εξεπλάγησαν με έκπληξιν μεγάλην.»—Μάρκ. 5:41, 42.

Εκείνοι οι κάτοικοι της Καπερναούμ είχαν βέβαια κάθε λόγο να δεχθούν τον Ιησούν ως τον Υιόν του Θεού! Αλλά λίγοι μόνον τον δέχθηκαν. Η μεγάλη πλειονότης ενδιαφέρθηκε απλώς για την προσωπική ωφέλεια που μπορούσε να λάβη.

ΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Η Καπερναούμ δεν υπάρχει πια ως πόλις. Τα ερείπιά της εκτείνονται σε μάκρος περίπου ενός μιλίου στη βορεία ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας. Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι ένα από τα καλύτερα ερείπια συναγωγών που ανακαλύφθηκαν έως τώρα ανωρύχθηκε εκεί. Μολονότι αυτή η συναγωγή χρονολογείται από τον δεύτερο ή τρίτο αιώνα, υποθέτουν ότι μπορεί να είχε κτισθή στη θέσι μιας προγενέστερης συναγωγής στην οποία είχε κηρύξει ο ίδιος ο Ιησούς. Αυτά λοιπόν τα ερείπια θυμίζουν τα πολλά θαύματα που είχε κάμει ο Ιησούς «εις την εαυτού πόλιν.»

Είναι αλήθεια ότι οι θεραπείες και η ανάστασις που έκαμε ο Ιησούς στην Καπερναούμ ήσαν μόνο προσωρινής ωφελείας, εφ’ όσον τελικά αυτοί οι άνθρωποι ασθένησαν και πέθαναν πάλι. Εν τούτοις ο Ιησούς απέδειξε κάτι—απέδειξε ότι η υγεία, ακόμη και η ζωή μπορούν ν’ αποκατασταθούν. Έτσι έχομε βέβαιη βάσι να πιστεύωμε ότι οτιδήποτε έκαμε ο Ιησούς σε μικρή κλίμακα μπορεί να το κάμη σε παγγήινη κλίμακα τώρα που έχει αναστηθή και εγκατασταθή ως ουράνιος βασιλεύς του Θεού. Αλλά θα χρησιμοποιήση πραγματικά τη δύναμί του μ’ αυτόν τον τρόπο;

Έχομε την υπόσχεσι του ιδίου του Ιησού, ο οποίος είπε: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» (Ιωάν. 5:28, 29) Το πιστεύετε σεις αυτό; Αν το πιστεύετε, μην είσθε σαν εκείνους τους κατοίκους της Καπερναούμ που είδαν μεν, αλλ’ αρνήθηκαν να γίνουν ακόλουθοι του Ιησού. Είθε σεις, μάλλον βάσει της πίστεώς σας, να υποκινηθήτε από μια καρδιά γεμάτη εκτίμησι να αγαπήσετε και να υπηρετήσετε τον Ιησού και τον ουράνιο Πατέρα του.—Ματθ. 11:23, 24.

[Χάρτης στη σελίδα 284]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Καπερναούμ

Βησθαϊδά

Κανά

Ναζαρέτ

Θάλασσα της Γαλιλαίας

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Όστις θέλει, να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών, και όστις θέλει, να ήναι πρώτος εν υμίν, ας είναι δούλος υμών· καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.—Ματθ. 20:26-28. Σ 1/3/76 1, 2

2 Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;—Γεν. 39:9. Σ 1/7/75 14-17

2 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν.—2 Πέτρ. 3:11. Σ 15/3/76 2-4α

4 Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως.—2 Κορ. 6:1. Σ 15/8/75 20, 21

5 Να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι.—1 Θεσσ. 5:12. Σ 15/9/75 15, 18, 19α

6 Πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.—Ιακ. 5:16. Σ 1/10/75 13, 14

7 Να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους.—Τίτον 1:5. Σ 1/11/75 1, 2α

8 Παν το εν τω κόσμω . . . δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου.—1 Ιωάν. 2:16. Σ 15/11/75 10, 12, 13

9 Το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυποκρίτου.—1 Τιμ. 1:5. Σ 1/12/75 15, 16α

10 Ο Ιεχωβά . . . μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινες, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.—2 Πέτρ. 3:9. Σ 15/3/76 25, 27, 29

11 Εάν λοιπόν ο οφθαλμός σου ήναι καθαρός, όλον το σώμα σου θέλει είσθαι φωτεινόν· εάν όμως ο οφθαλμός σου ήναι πονηρός, όλον το σώμα σου θέλει είσθαι σκοτεινόν.—Ματθ. 6:22, 23. Σ 15/12/75 22α

12 Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;—Αποκάλ. 6:10. Σ 15/1/76 24, 25α

13 Όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι βουλαί μου των βουλών υμών»—Ησ. 55:9. Σ 15/2/76 7, 8

14 Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν.—Αποκάλ. 12:12. Σ 1/2/76 15

15 Γυναίκες τινές, . . . αίτινες διηκόνουν αυτόν από των υπαρχόντων αυτών.—Λουκ. 8:2, 3. Σ 1/3/76 3-5

Ανακοινώσεις

ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΦΕΛΕΙΑ ΝΕΑΡΩΝ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ

Έχετε διαβάσει το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο; Το ωραία εικονογραφημένο αυτό βιβλίο από 256 σελίδες είναι ένα από τα πιο δημοφιλή βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής για τους αρχαρίους που έχει ποτέ συγγραφή. Ωστόσο δεν είναι μόνο ένα βιβλίο παιδικό. Απαιτεί προσεκτική μελέτη ακόμη και από τους πιο προχωρημένους σπουδαστάς του Λόγου του Θεού. Προμηθευθήτε το αντίτυπό σας για 75 σεντς μόνο ή 23 δραχμές.

«Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΣΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ»

Πιστεύετε τα λόγια αυτά του Ιησού Χριστού; Πού νομίζετε η αλήθεια για την οποία μίλησε μπορεί να ευρεθή; Δεν είναι η Αγία Γραφή το λογικό μέρος γι’ αυτήν; Με το να γνωρίση την αλήθεια που αυτή περιέχει, ένα άτομο μπορεί να ελευθερωθή από τα θρησκευτικά ψεύδη που τον δένουν σε καταδυναστευτικές δεισιδαιμονίες, άχρηστα τελετουργικά και βαρειές εθιμοτυπίες. Ένα βιβλίο που βοηθεί εκατομμύρια άτομα να μάθουν την ελευθερώνουσα αλήθεια του Λόγου του Θεού είναι Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Πάνω από 80 εκατομμύρια αντίτυπα σ’ ενενήντα μία γλώσσες ετυπώθησαν αφ’ ότου άρχισε η κυκλοφορία του το 1968. Δείχνει την αλήθεια γιατί γηράσκομε και πεθαίνωμε, πού είναι οι νεκροί, την ελπίδα για τους νεκρούς, γιατί ο Θεός επέτρεψε την πονηρία και γιατί μπορούμε ν’ αναμένωμε μια δικαία παγκόσμια κυβέρνησι που θα φέρη διαρκή ειρήνη. Το σκληρόδετο αυτό βιβλίο από 192 σελίδες έχει εικοσιδύο κεφάλαια που συζητούν αυτά και άλλα Γραφικά θέματα. Μπορείτε να το έχετε μόνο με 25 σεντς. Με το να λάβετε ένα αντίτυπο δικαιούσθε να έχετε δωρεάν μια σειρά οικιακής Γραφικής συμμελέτης.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

18 Ιουνίου: Εγκαρτερήσατε ως Βλέποντες τον Αόρατον, ¶1-24. Σελίς 268. Ύμνοι 66, 78.

20 Ιουνίου: Εγκαρτερήσατε ως Βλέποντες τον Αόρατον, ¶25-32, και ‘Πάντες Σεις Είσθε Αδελφοί.’ Σελίς 274. Ύμνοι 84, 85.

Χριστιανική Αγάπη Ελκύει Ανθρώπους Κάθε Είδους στη Νιγηρία

ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ με τη δήλωσι που βρίσκεται στο βιβλίο του Μαλαχία 3:16, 18, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νιγηρία είναι ενωμένοι ‘ευλαβούμενοι το όνομα του Ιεχωβά και λαλούντες προς αλλήλους’ για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς Του. Ο Ιεχωβά παρατηρεί τη δραστηριότητά τους, όπως κάνει με το λαό του σε όλα τα μέρη της γης, και ευλογεί τη Χριστιανική τους λατρεία. Οι άνθρωποι βλέπουν τη διαφορά μεταξύ αυτών των λάτρεων και εκείνων που δεν έχουν ακολουθήσει την οδόν της αληθείας. Πολλοί βοηθήθηκαν να εγκαταλείψουν την προηγούμενη πορεία της ζωής των και να ενωθούν με τους μάρτυρες του Ιεχωβά στην αγνή λατρεία, σε τέτοια έκτασι που από το 1966 έως το 1975 ο αριθμός των μαρτύρων του Ιεχωβά που είναι δραστήριοι στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού στη Νιγηρία έχει αυξηθή από 68.426 σ’ ένα μεγαλειώδες σύνολο από 112.164 άτομα. Αυτό αντιπροσωπεύει μια αύξησι 156 τοις εκατό μέσα σε δέκα χρόνια!

Μ’ έναν πληθυσμό πλέον των 76 εκατομμυρίων και μια περιοχή από 356.669 τετραγωνικά μίλια η Νιγηρία παρέχει έναν απέραντο αγρό για τη διακήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Οι 112.164 μάρτυρες που ασχολούνται σ’ αυτό το έργο έμαθαν να είναι εύστροφοι ώστε να μπορούν να πλησιάζουν ανθρώπους που ανήκουν σε περισσότερες από 235 εθνικές ομάδες και οι οποίοι μιλούν περισσότερες από 250 γλώσσες και διαλέκτους και ανήκουν σε πολλές θρησκείες.

Μολονότι το 47 τοις εκατό του πληθυσμού ισχυρίζεται ότι ανήκει στις πολυάριθμες αιρέσεις που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές, εν τούτοις είναι επηρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό από το 35 τοις εκατό που είναι Μωαμεθανοί και το 18 τοις εκατό που ασχολούνται με διαφόρους τύπους του πνευματισμού και του φετιχισμού. Οι παραδοσιακοί τιμητικοί τίτλοι που απαιτεί η παρακολούθησις των ειδωλολατρικών συνηθειών επιδιώκονται με απληστία από εξέχοντα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Η πολυγαμία είναι γενικά αποδεκτή από τα περισσότερα μέλη των εκκλησιών, ενώ οι εκκλησίες ανέχονται επίσης τα έθιμα που βασίζονται σε μη Χριστιανικές δεισιδαιμονίες που σχετίζονται με τους γάμους, τις κηδείες και τα παρόμοια. Ταυτόχρονα αυτές οι θρησκείες είναι διηρημένες από φυλετικές και οικογενειακές διαφορές.

Όταν παρατηρή κανείς τους μάρτυρες του Ιεχωβά κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, παρατηρεί ότι αυτοί αποτελούν μια εξαίρεσι και όταν τα άτομα με ειλικρινή καρδιά διδάσκωνται τι λέγει η Αγία Γραφή σχετικά με την αληθινή λατρεία, διακρίνουν αμέσως τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ εκείνων που είναι ενωμένοι με τη Χριστιανική αγάπη και εκείνων που δεν είναι. (Ιωάν. 13:35) Ένας δημοσιογράφος εφημερίδος που παρακολούθησε μια συνέλευσι περιφερείας των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Αμπακαλίκη της Ανατολικής Κεντρικής Πολιτείας τον Ιανουάριο του 1973 έγραψε: «Τους τιμά το γεγονός ότι πάνω από 5.000 άνθρωποι άνδρες, γυναίκες και παιδιά ήλθαν για να προσευχηθούν, να ψάλουν, να φάγουν και να κοιμηθούν μαζί τέσσερις μέρες κι εν τούτοις να μη παρουσιασθή περίπτωσις κλοπής ή διαμάχης. Και επίσης να μην υπάρχη ούτε ένας αστυφύλακας για να τηρή την τάξι.»

Η απόφασις των μαρτύρων του Ιεχωβά ν’ ακολουθήσουν τις απαιτήσεις της αληθινής Χριστιανοσύνης δεν έγινε χωρίς δυσκολίες. Σε μερικές περιοχές υπέστησαν ξυλοδαρμούς επειδή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε ξόρκια ή σε άλλες παραδοσιακές τελετές. Μερικές φορές ένα ολόκληρο χωριό προειδοποιείτο να γίνη εκεί μια τελετή με εξορκισμούς. Όλοι μέσα στην κοινότητα συμμετείχαν άσχετα με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Ανεμένετο επίσης ότι θα συμμετάσχουν και οι μάρτυρες του Ιεχωβά· αλλά μετά από έτη συνεχούς αρνήσεως να το κάμουν, σε πολλά χωριά τώρα αυτοί αυτομάτως εξαιρούνται.

Χιλιάδες άνθρωποι καθώς μαθαίνουν τις απαιτήσεις της αληθινής Χριστιανοσύνης, πρόθυμα καταστρέφουν τα ειδωλολατρικά αντικείμενα και σταματούν κάθε συνήθεια που σχετίζεται με την ψευδή θρησκεία. Μια ηλικιωμένη γυναίκα που κατέστρεψε τα είδωλα και τα φυλαχτά που είχε, και τα οποία υπερέβαιναν σε αξία τα 120 δολλάρια, είπε: «Συχνά τα παιδιά μου κι εγώ περπατούσαμε πεινασμένοι για να προσφέρωμε θυσίες στα δαιμόνια.» Όταν αυτή κατέστρεψε τα είδωλα, ένας από τους παρατηρητάς είπε: «Στη δική σας λατρεία, Μάρτυρες, παρατηρώ πραγματική απόδειξι της αληθείας. Καμμιά από τις εκκλησίες σ’ αυτό το χωριό δεν έδειξε ποτέ τέτοιο ζήλο για την καθαρή λατρεία όπως έχετε κάμει εσείς με το να καίτε τα αντικείμενα της ψευδούς λατρείας. Οι άνθρωποι των εκκλησιών μας διδάσκουν τον τρόπο που εμείς θέλομε, όχι τον τρόπο που υποδεικνύει η Αγία Γραφή.»

Η ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ

Από το 1967 έως το 1970 η Νιγηρία βρισκόταν στην αναστάτωσι ενός εμφυλίου πολέμου. Σε αντίθεσι με τις άλλες θρησκείες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκράτησαν μια θέσι αυστηρής ουδετερότητος και εξακολούθησαν να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού παρά το σκληρό διωγμό που υπέστησαν επειδή εκράτησαν αυτή τη στάσι. Πολλοί άνθρωποι το παρετήρησαν αυτό, και επηρεάσθηκαν για ν’ αρχίσουν να μελετούν την Αγία Γραφή με τους μάρτυρες του Ιεχωβά, διότι ήσαν τώρα πεπεισμένοι ότι αυτοί ακολουθούσαν την αληθινή Χριστιανοσύνη. Στην Ανατολική Κεντρική Πολιτεία μόνο, νέες εκκλησίες σχηματίζονται με την αναλογία τεσσάρων κάθε μήνα και σε πολλές εκκλησιαστικές συναθροίσεις αναλογούν πέντε νέα ενδιαφερόμενα άτομα για κάθε δέκα Μάρτυρες που παρακολουθούν. Αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο επειδή αυτή η περιοχή της χώρας επί δεκάδες ετών υπήρξε ένα προπύργιο του Καθολικισμού. Προφανώς η έρευνα που κάνουν τώρα πολλοί πρώην Καθολικοί για την αλήθεια είναι μια απόδειξις ότι εξασθενεί η επίδρασις της Εκκλησίας.

Μέχρι το 1970 τα περισσότερα σχολεία σ’ ολόκληρη τη Νιγηρία λειτουργούσαν από οργανώσεις της εκκλησίας. Έτσι ο τρόπος της σκέψεως και η συμπεριφορά των νέων είχε εκπαιδευθή και κατευθυνθή από αυτές τις οργανώσεις κι έτσι οι εκκλησίες ασκούσαν μεγάλη επιρροή σε όλες τις τάξεις της Νιγηριανής κοινωνίας. Αλλά τα περασμένα τέσσερα χρόνια το έθνος ακολούθησε μια νέα εκπαιδευτική πολιτική με την οποία τα εκκλησιαστικά σχολεία έχουν περιέλθει στην εξουσία της κυβερνήσεως. Αυτό ελευθέρωσε το εκπαιδευτικό σύστημα από τη θρησκευτική του επιρροή και βοήθησε πολύ στο να ελευθερωθή ο τρόπος σκέψεως των νέων. Επειδή απέκτησαν ένα πιο ευρύ τρόπο σκέψεως, πολλοί οι οποίοι προηγουμένως εδίσταζαν να υποβάλουν ερωτήσεις για θρησκευτικές δοξασίες επειδή εφοβούντο τον ιερέα, τώρα ελεύθερα ζητούν τους μάρτυρες του Ιεχωβά για να βρουν Γραφικές απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

Πολλοί κληρικοί, προσπαθώντας να υποστηρίξουν την ασταθή θέσι των εκκλησιών, συνηγορούν υπέρ της επισήμου αναγνωρίσεως και ασκήσεως των παραδοσιακών αλλ’ αντιγραφικών συνηθειών. Υποστηρίζουν ότι αυτό θα κάμη την εκκλησία να έλθη σε στενώτερη σχέσι με τη Νιγηριανή κοινωνία. Ένα παράδειγμα σχετικά με αυτό περιλαμβάνει την πολυγαμία. Ο Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς Ν. Σ. Σ. Ίγουι, κάνοντας έκκλησι να εκσυγχρονισθή η εκκλησία, είπε: «Η πολυγαμία σαν μια από τις πιο σπουδαίες απόψεις της κοινωνίας μας δεν μπορεί να καταδικασθή αναπολόγητα. Η αντίληψις της . . . πολυγαμίας απαιτεί μια βαθειά μελέτη και εξέτασι από τη Χριστιανοσύνη διότι είναι μια από τις έντιμες ιδέες και θεσμούς της κοινωνίας μας.»

Βέβαια δεν δέχονται όλοι οι κληρικοί αυτές τις ριζοσπαστικές αλλαγές στην πολιτική της εκκλησίας. Οι άνθρωποι παρατηρούν αυτή τη διαφωνία μεταξύ των ηγετών της εκκλησίας και την αποτυχία τους να παραμένουν προσκολλημένοι στα αληθινά Χριστιανικά πρότυπα. Πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν να ψάξουν για να βρουν αλλού την αληθινή Χριστιανοσύνη και πολλοί, απ’ όλα τα κοινωνικά επίπεδα, γίνονται μάρτυρες του Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, 17.203 βαπτίσθηκαν μόνο το 1974. Όταν αυτά τα άτομα συναθροίζωνται, δίνουν μια μεγαλειώδη ζωντανή απόδειξι για τη δύναμι της αληθινής Χριστιανοσύνης και της Χριστιανικής αγάπης να μεταμορφώνη τη ζωή των προς το καλύτερο.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Τον Ιανουάριο του 1974, έγινε μια μεγάλη συνέλευσις περιφερείας των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Πορτ Χάρκουρτ της Πολιτείας Ρίβερς. Την παρακολούθησαν 107.442 άτομα που ήλθαν από τρεις γειτονικές πολιτείες. Μολονότι οι κάτοικοι αυτής της πολιτείας άνοιξαν τα σπίτια των για να προσφέρουν καταλύματα στους μάρτυρας που είχαν έλθει για τη συνέλευσι, υπήρχε εν τούτοις μεγαλύτερη ανάγκη και γι’ αυτό έγινε αίτησις να χρησιμοποιηθούν τα σχολεία τα οποία ήσαν κλειστά για τις διακοπές. Έτσι αυτά τα κτίρια τα οποία ήσαν προηγουμένως κάτω από τον έλεγχο των εκκλησιών, ήσαν τώρα κατειλημμένα από μάρτυρες του Ιεχωβά, πράγμα που ήγειρε το θυμό των κληρικών οι οποίοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ακυρώσουν αυτή την άδεια.

Αλλά οι κάτοικοι της Νιγηρίας άρχισαν τώρα να βλέπουν τους μάρτυρες με μια νέα στάσι σεβασμού. Σχετικά μ’ αυτό, ο υπεύθυνος της συνελεύσεως ανέφερε τα λόγια των κατοίκων της πόλεως: «Προηγουμένως δεν γνωρίζαμε τι ήταν αυτή η θρησκεία, αλλά τώρα έχομε πεισθή ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν γίνει ‘οι πρώτοι μεταξύ όλων των θρησκειών.’ Δεν έχομε δει την κυβέρνησι να συμφωνή να δώση τα σχολεία σε οποιονδήποτε άλλον προηγουμένως. Οι εξουσίες των εκκλησιών έχουν γίνει ανίσχυρες.» Δεν είναι επομένως παράξενο ότι ένας τόσο μεγάλος αριθμός από τους κατοίκους της πόλεως παρακολούθησαν τη συνέλευσι.

Πολλοί άνθρωποι που είναι σε υπεύθυνες θέσεις επισκέφθηκαν το μέρος της συνελεύσεως και εντυπωσιάσθηκαν πολύ. Ένας απ’ αυτούς, ένας Άγγλος επιθεωρητής του Νιγηριανού Σιδηροδρομικού Οργανισμού, είπε: «Η οργάνωσίς σας είναι θαυμαστή.» Αργότερα παρακολούθησε τη συνέλευσι. Ο διευθυντής πωλήσεως ενός τοπικού ζυθοποιείου περιήλθε τον χώρο της συνελεύσεως και εσχολίασε τα εξής: «Μου φαίνεται ότι το νέο σας σύστημα έχει ήδη αρχίσει να λειτουργή.» Εφόσον ένα μεγαλειώδες σύνολο από 256.852 άτομα παρακολούθησαν τις 19 περιφερειακές συνελεύσεις που έγιναν σ’ ολόκληρη τη χώρα το 1974, και 239.343 παρευρέθηκαν στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά για να εορτάσουν την ανάμνησι του Δείπνου του Κυρίου εφέτος, είναι προφανές ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα άτομα που έχουν μια τέτοια καλή άποψι.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Σ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΧΩΡΑ

Στη διάρκεια του 1975 οι Μάρτυρες εδαπάνησαν 25 εκατομμύρια ώρες και πλέον στο έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως. Απολαμβάνουν το έργο τους με το να επισκέπτονται ανθρώπους είτε σε ωραία σπίτια είτε βαδίζοντας μέσα από ακάθαρτα μέρη για να πάνε σε σκοτεινά δωμάτια που κατοικούν οι φτωχοί άνθρωποι των πόλεων, είτε να τους επισκέπτωνται στα χωριά και σε μακρινά σπίτια των αγροτικών περιοχών. Σε όλες τις περιπτώσεις χαίρονται να διδάσκουν προοδευτικά τους ανθρώπους για το τι λέγει η Αγία Γραφή σχετικά με τον σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο, τη γη και τις απαιτήσεις του.

Οι πόλεις και τα χωριά των βορείων πολιτειών της Νιγηρίας είναι ένα προπύργιο του Μωαμεθανισμού και πολλών άλλων μη Χριστιανικών θρησκειών. Οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διασκορπισμένες σ’ ολόκληρη αυτή την περιοχή και περισσότεροι από 2.000 Μάρτυρες είναι δραστήριοι στο έργο του κηρύγματος. Μολονότι η ανταπόκρισις στη Βιβλική εκπαίδευσι είναι μικρότερη από ό,τι είναι στις νοτιώτερες πολιτείες, ένας αυξανόμενος αριθμός Μωαμεθανών και άλλων μαθαίνουν πώς να αλλάξουν τη ζωή τους ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της αληθινής Χριστιανοσύνης.

Τα αποτελέσματα που προκύπτουν από την εκπαίδευσι που δίνουν οι Μάρτυρες στα μέλη της εκκλησίας των εντυπωσιάζει και ελκύει ακόμη, και πρώην εχθρούς. Ο Ε. Ο. Αβμπόντι, πρεσβύτερος της εκκλησίας του Ιβρέκο της Μεσοδυτικής Πολιτείας, αναφέρει: «Στο χωριό Οτέρε οι άνθρωποι καυχήθηκαν ότι ‘δεν επρόκειτο να δώσουν κανέναν στους μάρτυρες του Ιεχωβά’ . . . Αλλά πρόσφατα αρχίσαμε να διεξάγωμε δημόσιες συναθροίσεις σ’ ολόκληρο το χωριό και σύντομα πολλοί άρχισαν να έρχωνται στην Αίθουσα Βασιλείας. Το 1974 μερικοί γονείς έφεραν τα παιδιά τους και εξήγησαν: ‘Τα παιδιά μας συμπεριφέρονται πολύ άσχημα. Γνωρίζομε ότι τα δικά σας παιδιά συμπεριφέρονται πολύ καλά και θέλομε να εκπαιδεύσετε και τα δικά μας παιδιά.’ Εκάμαμε διευθετήσεις ώστε να μελετούμε την Αγία Γραφή μ’ αυτές τις οικογένειες στα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς έχουν γίνει διαγγελείς των αγαθών νέων και περίπου 44 άτομα παρακολουθούν τώρα τις συναθροίσεις που διεξάγονται σ’ αυτό το χωριό.»

Διεξάγεται επίσης ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για αγραμμάτους σε πολλές εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νιγηρία και χιλιάδες διδάχθηκαν να διαβάζουν και να γράφουν, περισσότεροι από 5.000 στη διάρκεια των περασμένων τεσσάρων ετών μόνον. Πολλοί απ’ αυτούς ήσαν ηλικιωμένοι και πίστευαν ότι δεν είχαν πια την ικανότητα να μαθαίνουν. Η απόφασίς τους ν’ αποκτήσουν γνώσι από την Αγία Γραφή και να είναι ικανοί να διδάσκουν και άλλους διήγειρε την επιθυμία τους και τώρα αυτοί μπορούν να διαβάζουν και να γράφουν και να βοηθούν άλλους να μάθουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Συχνά οι αγράμματοι διδάσκονται να διαβάζουν και να γράφουν στη μητρική τους γλώσσα. Εν τούτοις πολλοί έχουν επίσης μάθει να διαβάζουν και να γράφουν στην Αγγλική γλώσσα και μερικοί απ’ αυτούς έχουν κάμει τόσο μεγάλη πρόοδο ώστε είναι ικανοί να υπηρετούν τώρα ως περιοδεύοντες επίσκοποι στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Χωρίς αμφιβολία, ο Ιεχωβά Θεός μ’ ένα αξιοσημείωτο τρόπο έδειξε την επιδοκιμασία του για την αγάπη που οι αφιερωμένοι μάρτυρες του δείχνουν για το όνομά του και για την αληθινή Χριστιανική αγάπη που δείχνουν μεταξύ τους καθώς και στους άλλους. Ο Ιεχωβά ευλόγησε βέβαια πλούσια το έργο τους. Οι άνθρωποι παντού μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τον Θεό και εκείνων που δεν τον υπηρετούν.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γνωρίζει ο Ιησούς Χριστός πότε θα αρχίση η ‘μεγάλη θλίψις’;

Μπορεί να το γνωρίζη, αλλά δεν μπορούμε θετικά να πούμε ότι το γνωρίζει.

Ο Ιησούς προείπε μια «μεγάλη θλίψι» που θα εξαλείψη την ανομία την οποία βλέπομε γύρω μας. Όσο για τον καιρό αυτής της καταστροφής, ο Ιησούς είπε : «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ μου μόνος.»—Ματθ. 24:3, 21, 36-42, Κριτικόν Κείμενον· Μάρκ. 13:32.

Όταν λοιπόν ήταν στη γη ως διωρισμένος βασιλεύς του Θεού, ο Ιησούς Χριστός δεν εγνώριζε την ωρισμένη ημέρα της ενάρξεως της ‘μεγάλης θλίψεως.’ Πέθανε και ανεστήθη σε ουράνια ζωή στα δεξιά του Θεού, αναμένοντας να λάβη την πλήρη εξουσία να άρχη και να συντρίψη τα έθνη. (Ψαλμ. 110:1· 2:6-9) Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας δείχνει ότι έλαβε αυτή την εξουσία στο έτος 1914 μ.Χ.· η ‘παρουσία’ του άρχισε τότε. Η γενεά μας λοιπόν είναι εκείνη που θα λάβη πείρα της μεγάλης θλίψεως. (Ματθ. 24:34· Αποκάλ. 11:15-18) Ο Ιησούς επίσης το γνωρίζει αυτό, ακριβώς όπως γνωρίζει σε ποιο ακριβώς σημείο της ανθρωπίνης ιστορίας έχομε φθάσει από τον καιρό της δημιουργίας του Αδάμ και της Εύας.

Τι κάνει τώρα ο Ιησούς; Τα εδάφια Αποκάλυψις 6:1-8 τονίζουν ότι στο 1914 μ.Χ. ‘επροχώρησε νικών και δια να νικήση.’ Οι πόλεμοι του ανθρωπίνου γένους, οι λιμοί και οι λοιμοί αποδεικνύουν ότι τώρα είναι ο καιρός στον οποίο αυτός ενεργεί για να ολοκληρώση τη νίκη του.

Ο Ιησούς θα οδηγήση τα ουράνια στρατεύματα στη ‘μεγάλη θλίψι.’ Έχομε τώρα προχωρήσει κατά πολύ στην περίοδο που είναι γνωστή ως ‘ο έσχατος καιρός,’ και γι’ αυτό ο Θεός θα έχη ήδη κάμει γνωστή στο Χριστό την πλήρη μαχητική στρατηγική και το σχέδιο. Αλλ’ αν ο Ιησούς δεν έχει ήδη μάθη την ‘ημέρα και την ώρα’ δια να «νικήση» σύντομα θα την μάθη.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι σημαίνουν τα λόγια του Παύλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 7:29, «Και οι έχοντες γυναίκας να ήναι ως μη έχοντες»;

Η θεόπνευστη νουθεσία του Παύλου αποτελεί μέρος ενός θέματος όπου συνιστάται η άγαμη ζωή ως η καλύτερη πορεία, διότι αυτή επιτρέπει στον Χριστιανό να ‘είναι προσκεκολλημένος εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς.’ (1 Κορ. 7:32-35) Η συμβουλή επομένως στους συζύγους να είναι ως ‘μη έχοντες συζύγους’ πρέπει ν’ αναφέρεται στην υπηρεσία προς τον Ιεχωβά Θεό με πλήρη αφοσίωσι.

Πολλοί έγγαμοι ασχολούνται με τις υποθέσεις των σαν ο γάμος να ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα της ζωής των. Τόσο πολύ ενδιαφέρονται να φαίνωνται αρεστοί στους συζυγικούς των συντρόφους, ώστε τα πνευματικά πράγματα, αν δεν αγνοούνται εντελώς, τουλάχιστον παραμελούνται. Ο Χριστιανός σύζυγος, όμως, κατανοεί ότι η σχέσις του με τον Θεό πρέπει να έρχεται πρώτη στη ζωή του. Πρέπει να ζη με όλη του την καρδιά για τον Ιεχωβά. (Ρωμ. 14:8) Η αγάπη του για τον Θεό δεν πρέπει να είναι λιγώτερο αποκλειστική από την αγάπη των αγάμων. Άσχετα με το τι μπορεί να προκύψη, δεν πρέπει να επιτρέψη στον γάμο του να παρεμποδίζη την ορθή υπηρεσία στον Θεό ως αφωσιωμένος μαθητής του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτό πρέπει να εναρμονίζεται με τα λόγια του Ιησού: «Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή [δηλαδή δεν αγαπά σε λιγώτερο βαθμό] τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.»—Λουκ. 14:26· παράβαλε με Ματθαίον 10:37.

Η συμβουλή του Παύλου δεν πρέπει να νοήται ότι σημαίνει ότι οι Χριστιανοί σύζυγοι πρέπει ν’ αγνοούν τις συζύγους των με το να τις μεταχειρίζωνται σαν να μην υπάρχουν. Αντιθέτως, ο Παύλος παρώτρυνε τους Χριστιανούς της Εφέσου: «Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά διότι ουδείς εμίσησέ ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν.» (Εφεσ. 5:28, 29) Ο Χριστιανός σύζυγος, λοιπόν, δεν πρέπει να παραμελή τις συζυγικές του ευθύνες. Πάντοτε, πρέπει ν’ ακολουθή τη συμβουλή του Παύλου καταστρώνοντας την όλη ζωή του γύρω από τη σχέσι του με τον Θεό. Δεν πρέπει να γίνη ο γάμος του το παν στη ζωή του, αλλά πρέπει να φροντίζη ώστε όσον το δυνατόν ο γάμος του να συμβάλλη στη σχέσι του με τον Θεό.

Τη νουθεσία που δίνει ο απόστολος Παύλος πρέπει, επίσης, να την βλέπωμε στο φως της ελπίδος που διατηρούσαν εκείνοι στους οποίους έγραψε. Εκείνοι στους οποίους απευθύνεται (σύζυγοι άνδρες και γυναίκες, καθώς και άγαμοι) ήσαν Χριστιανοί κεχρισμένοι με το πνεύμα και ετίθετο ενώπιον τους η προοπτική να ενωθούν με τον Κύριο Ιησού Χριστό στους ουρανούς μετά τον θάνατον και την ανάστασί τους. Γι’ αυτό, όλοι οι επίγειοι δεσμοί και η στοργή απέναντι άλλων ατόμων, περιλαμβανομένων και των συζυγικών δεσμών, θα έφθαναν τελικά σ’ ένα πλήρες τέλος, χωρίς να επανέλθουν ποτέ. Καμμιά επίγεια λύπη ή χαρά ή υπάρχοντα, δεν θα τους ακολουθούσαν στον ουρανό. Αφού αυτοί θα άφηναν πίσω τους όλα τα επίγεια, δεν έπρεπε να επιτρέπουν σ’ αυτά τα πράγματα να παίρνουν άσκοπη σπουδαιότητα στη ζωή τους.

Επίσης, ακόμη και στη διάρκεια της επιγείου ζωής των, τα πράγματα δεν θα έμεναν κατ’ ανάγκην τα ίδια, όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος: «Το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται.» Ήταν λοιπόν ασύνετο πράγμα για Χριστιανούς να προσηλώνονται άσκοπα σε σχέσεις και υπάρχοντα που δεν ήσαν μόνιμα. Αν το έκαναν αυτό, η απώλεια μιας συζύγου, ενός φίλου ή ακόμη και υλικών πραγμάτων θα μπορούσε να τους οδηγήση σε αποθάρρυνσι ώστε να εγκαταλείψουν την πολύτιμη σχέσι τους με τον Θεό.—1 Κορ. 7:30, 31.

Σήμερα οι δούλοι του Ιεχωβά Θεού που ελπίζουν ν’ αποκτήσουν ζωή στη γη μπορούν, επίσης, να ωφεληθούν από τη θεόπνευστη νουθεσία του Παύλου. Και στη δική τους περίπτωσι τα επίγεια υπάρχοντα και οι σχέσεις δεν είναι μόνιμα. Ο χρόνος και τα απρόβλεπτα περιστατικά είναι για όλους τους ανθρώπους, αποστερώντας τους κατά καιρούς από τα υπάρχοντα τους, τους φίλους και τους συζυγικούς συντρόφους. Όσο για τα υλικά υπάρχοντα, κανείς δεν πρέπει ν’ αναμένη από τον Ιεχωβά να τα διαφυλάξη σε όλη τη ‘μεγάλη θλίψι.’ Ο Ιεχωβά υποσχέθηκε να διαφυλάξη τη ζωή, όχι τα υλικά υπάρχοντα. Εκείνο λοιπόν που πρέπει να έχη τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα στη ζωή κάθε Χριστιανού δεν είναι ο γάμος, τα υπάρχοντα, οποιοδήποτε επίγειο πράγμα, αλλά η καλή του σχέσις με τον Θεό. Η ζωή μας εξαρτάται από τη διατήρησι αυτής της σχέσεως.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς μπορεί να εναρμονισθή το εδάφιο Πράξεις 7:16 που αναφέρει ότι ο Αβραάμ αγόρασε έναν τόπο ταφής στη Συχέμ, με το εδάφιο Γένεσις 23:15-19;

Μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει μια αντίφασις μεταξύ του εδαφίου Πράξεις 7:16 που λέγει ότι ο Αβραάμ αγόρασε έναν τόπο ταφής στη Συχέμ, και του εδαφίου Γένεσις 23:15-19 που αναφέρει ότι τον αγόρασε στη Μαχπελάχ, κοντά στη Χεβρών. Υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις. Ας εξετάσωμε μερικές λεπτομέρειες.

Αφού ο Αβραάμ εισήλθε στη Γη της Επαγγελίας (1943 π.Χ.), έμεινε για λίγο καιρό στη Συχέμ η οποία βρισκόταν στη βόρεια περιοχή όπου κτίσθηκε αργότερα η Σαμάρεια. (Γέν. 12:6-8) Όταν αργότερα η σύζυγος του Σάρρα πέθανε (1881 π.Χ.), ο Αβραάμ αγόρασε ως τόπον ταφής τον αγρό και το σπήλαιο Μαχπελάχ τα οποία ήσαν κοντά στη Χεβρών νοτίως της Ιερουσαλήμ. «Έθαψεν ο Αβραάμ Σάρραν την γυναίκα αυτού εν τω σπηλαίω του αγρού Μαχπελάχ, έμπροσθεν της Μαμβρή· αύτη είναι η Χεβρών εν γη Χαναάν.» (Γεν. 23:15-19) Αργότερα, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, η Ρεβέκκα και η Λεία ετάφησαν επίσης εκεί.—Γεν. 25:9· 49:29-32.

Επίσης ο εγγονός του Αβραάμ Ιακώβ έμεινε για λίγο καιρό κοντά στη Συχέμ, όπου αγόρασε μια έκτασι γης κι έκτισε ένα θυσιαστήριο. (Γέν. 33:18-20) Όταν πλησίαζε να πεθάνη στην Αίγυπτο, ο Ιακώβ παρήγγειλε στους γυιους του να ταφή, όχι στη Συχέμ, αλλά μαζί με τους προπάτορές του στο τεμάχιο του αγρού που είχε αγοράσει ο Αβραάμ κοντά στη Χεβρών. (Γέν. 49:29-32· 50:12, 13) Σχετικά με την ταφή στη Συχέμ, το εδάφιο Ιησούς του Ναυή 24:32 λέγει ότι αφού οι Ισραηλίτες εισήλθαν στη Γη της Επαγγελίας, έθαψαν τα οστά του Ιωσήφ «εν Συχέμ, εν τω μερίδι του αγρού την οποίαν ηγόρασεν ο Ιακώβ» και η οποία βρισκόταν μέσα στην περιοχή του υιού του Ιωσήφ Μανασσή.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτό το ιστορικό, μπορούμε να εξετάσωμε το εδάφιο Πράξεις 7:15, 16. Ο Χριστιανός μαθητής Στέφανος ανέφερε στη θαυμαστή απολογία του: «Και κατέβη ο Ιακώβ εις Αίγυπτον και ετελεύτησεν εκεί αυτός και οι πατέρες ημών, και μετεκομίσθησαν εις Συχέμ και ετέθησαν εν τω μνήματι, το οποίον ηγόρασεν ο Αβραάμ με τιμήν αργυρίου παρά των υιών του Εμμώρ πατρός του Συχέμ.» Έτσι, φαίνεται ότι ο Στέφανος μπορεί να εννοούσε ότι ο Αβραάμ μάλλον, παρά ο Ιακώβ, αγόρασε τη γη στη Συχέμ. Αλλά το εδάφιο Γένεσις 23:17, 18 μάς λέγει ότι ο Αβραάμ αγόρασε ένα τόπο ταφής στη Μαχπελάχ κοντά στη Χεβρών.

Μερικοί λόγιοι, πιστεύουν ότι εκτός από την αγορά ενός τεμαχίου γης στη Χεβρών, ο Αβραάμ θα μπορούσε επίσης να είχε αγοράσει και τη γη στη Συχέμ όπου εμφανίσθηκε σ’ αυτόν ο Ιεχωβά και όπου έκτισε ένα θυσιαστήριο. (Γέν. 12:7) Αν αυτό αληθεύη, τότε αυτή θα μπορούσε να είναι η ίδια γη που αναφέρει το εδάφιο Γένεσις 33:18, 19 ότι αγόρασε ο Ιακώβ από εκείνους που την είχαν στην εξουσία τους εκείνο τον καιρό. Αυτή η άποψις θα μπορούσε να εξαλείψη κάθε φαινομενικό πρόβλημα που παρουσιάζει το εδάφιο Πράξεις 7:16.

Μια άλλη πιθανότης είναι ότι ο Στέφανος μπορεί να είχε απλώς συνοψίσει και τις δύο αφηγήσεις, συνδυάζοντας τη συναλλαγή του Αβραάμ που αναγράφεται στο Γένεσις 23:15-19 και την αγορά που έκαμε ο Ιακώβ όπως λέγει το Γένεσις 33:18, 19. Αυτή η πιθανότης ενισχύεται από το γεγονός ότι στις Πράξεις 7:7 ο Στέφανος συνώψισε σε μια δήλωσι κάτι που ο Θεός είχε πει στον Αβραάμ και κάτι που είχε πει στον Μωυσή. (Γέν. 15:14· Έξοδ. 3:12) Έτσι το εδάφιο Πράξεις 7:16 μπορεί να είναι απλώς μια συνοψισμένη ή περιληπτική δήλωσις που επαρκούσε για τον σκοπό που επεδίωκε ο Στέφανος στις Πράξεις 7:7.

Μπορεί επίσης να εξετασθή μια άλλη πιθανή λύσις. Ο Αβραάμ ήταν παππούς του Ιακώβ. Έτσι, μολονότι το εδάφιο Γένεσις 33:18, 19 λέγει ότι ο Ιακώβ αγόρασε τη γη στη Συχέμ, ο Στέφανος μπορούσε ν’ αποδώση την αγορά στον Αβραάμ, ως την πατριαρχική κεφαλή. Κάτι που ενισχύει αυτή την εκδοχή είναι ότι υπάρχουν στην Αγία Γραφή και άλλες περιπτώσεις όπου τα ονόματα των προπατόρων χρησιμοποιούνται αντί των ονομάτων των απογόνων των.—Ωσηέ 11:1, 3, 12· Ματθ. 2:15-18.

Οποιαδήποτε από αυτές τις πιθανότητες μπορεί να είναι η λύσις που εξαλείφει τη φαινομενική αντίφασι που υπάρχει μεταξύ των εδαφίων Πράξεις 7:16 και Γένεσις 23:15-19. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές ευλογοφανείς εξηγήσεις δείχνει πόσο παράλογο θα ήταν για οποιονδήποτε σήμερα που δεν έχει όλα τα γεγονότα για να φθάση σε ορθό συμπέρασμα, να συμπεράνη ότι ο Στέφανος είχε κάμει λάθος.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Εφαρμόζεται η περιγραφή της «Σοφίας» στις Παροιμίες 8:22-31 πραγματικά στον Ιησού, τον Υιόν του Θεού;

Άτομα που δέχονται μόνον τις Εβραϊκές Γραφές ή που δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό συχνά εξηγούν τα εδάφια Παροιμίες 8:22-31 σαν να εφαρμόζωνται στη σοφία προσωποποιημένη μόνο με κάποιο μεταφορικό τρόπο. Αυτή όμως η εφαρμογή των εδαφίων, δεν συμφωνεί με ό,τι είναι γνωστό σχετικά με τον Θεό. Επί πλέον, με το να δεχθή ένα άτομο τη λογική άποψι ότι ολόκληρη η Βίβλος, περιλαμβανομένων και των Παροιμιών, είναι θεόπνευστη, μπορεί να διακρίνη ότι η περιγραφή της «Σοφίας» εδώ στις Παροιμίες ταιριάζει με ό,τι λέγεται αλλού στην Αγία Γραφή για τον Υιόν του Θεού. Διαβάζομε:

«Ο Ιεχωβά με είχεν [εδημιούργησε, ΜΝΚ] εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. . . . Πριν τα όρη θεμελιωθώσι, προ των λόφων, εγώ εγεννήθην· . . . Ότε ητοίμαζε τους ουρανούς, εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού, . . . και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.»—Παροιμ. 8:22-31, ΜΝΚ.

Ιουδαίοι σχολιασταί, που αποδοκιμάζουν κάθε εφαρμογή αυτής της περικοπής στον Ιησού ως τον Μεσσία, συνήθως έχουν τη γνώμη ότι αυτή είναι απλώς μια φιλολογική προσωποποίησις της σοφίας. Έτσι, ο Β. Γκούντερ Πλάουτ, στο σύγγραμμά του Το Βιβλίο των Παροιμιών—Μια Παρατήρησις, λέγει ότι αυτά τα εδάφια εφαρμόζονται στη Σοφία «προσωποποιημένη μόνο μ’ ένα μεταφορικό τρόπο.» Αυτή η περικοπή, όμως, δεν μπορεί να μιλά απλώς για θεία σοφία ή σοφία από θεωρητική άποψι. Γιατί όχι; Επειδή η «Σοφία» που περιγράφεται εδώ ‘δημιουργήθηκε’ ή ‘παρήχθη’ (Εβραϊκά, κα νάχ)a ως η αρχή των οδών του Ιεχωβά. Οι Γραφές δείχνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός υπήρχε πάντοτε. (Ψαλμ. 90:2· 1 Τιμ. 1:17) Εφόσον είναι αιώνιος και ήταν πάντοτε σοφός, τότε η σοφία του υπήρχε πάντοτε· ποτέ δεν δημιουργήθηκε ούτε παρήχθη· δεν ‘εγεννήθη.’ (Ιώβ 9:2, 4· 12:9, 13· 28:20, 23· Ρωμ. 11:33-36) Η σοφία δεν υπάρχει χωριστά από το πρόσωπο που είναι ικανό να την κατέχη και να την αντανακλά. Συνεπώς, αυτή η «Σοφία» πρέπει να είναι μια προσωποποίησις που εξεικονίζει κάποιον που δημιουργήθηκε «εν τη αρχή των οδών αυτού [του Θεού].»

Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές βοηθούν ένα άτομο να κατανοήση σε ποιον αναφέρεται προφανώς αυτή η περικοπή. Επανειλημμένως δίνουν μαρτυρία για το γεγονός ότι ο Μεσσίας είχε προανθρώπινη ύπαρξι ως ο Υιός του Θεού στον ουρανό με τον Ιεχωβά. (Ιωάν. 17:5· 6:62) Σ’ αυτή την προανθρώπινη ύπαρξι εργαζόταν με τον Ιεχωβά για τη δημιουργία όλων των άλλων πραγμάτων. Το εδάφιο Ιωάννης 1:3 λέγει γι’ αυτόν: «Πάντα δι’ αυτού έγειναν, και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον έγεινεν.»—Παράβαλε με Κολοσσαείς 1:15, 16.

Είναι ευνόητο ότι ο Υιός του Θεού θα μπορούσε να περιγραφή ως δημιουργημένη «Σοφία.» Μέσω αυτού ο σοφός σκοπός του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου και του ρόλου του Μεσσία τον οποίον οι Ιουδαίοι από πολλού ανέμεναν, έγινε φανερός. Ο απόστολος Παύλος είπε για τον Ιησού: «Εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως.» (Κολ. 2:3) Αν και ο Βασιλεύς Σολομών ήταν ονομαστός για τη θεόδοτη σοφία του, ο Ιησούς ήταν «πλειότερον του Σολομώντος.» (1 Βασ. 4:30-34· Ματθ. 12:42) Αυτοί που δέχθηκαν τον Ιησού Χριστό και είχαν πίστι σ’ αυτόν, κατενόησαν ότι αυτός ήταν ‘Θεού δύναμις και Θεού σοφία.’—1 Κορ. 1:24, 30.

Συνεπώς, εκείνο που γνωρίζομε για τον αιωνίως σοφό Θεό μας και η πληροφορία που υπάρχει στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές για τον Ιησού συνδυάζονται για να καταστήσουν σαφή την καταλληλότητα της εφαρμογής των εδαφίων Παροιμίαι 8:22-31 στον Υιόν του Θεού που έγινε ο Μεσσίας. Αυτή η περικοπή εφαρμόζεται αξιοσημείωτα στην αρχή και τη δράσι εκείνου του οποίου η αγάπη για το ανθρώπινο γένος τον ωδήγησε ακόμη και στο να πεθάνη ως απολυτρωτική θυσία.—1 Τιμ. 2:5, 6· Ιωάν. 3:16.

[Υποσημειώσεις]

Πόσο Εκτιμάτε τη Ζωή Σας;

«Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Τιμ. 4:8.

ΕΝΑΣ ΟΔΗΓΟΣ στο Μπρούκλυν, της Νέας Υόρκης, αρχίζει να παρκάρη το αυτοκίνητό του σ’ έναν άδειο χώρο σταθμεύσεως. Ένα άλλο αυτοκίνητο έρχεται από το πίσω μέρος του δρόμου και γρήγορα παρκάρει μέσα σ’ αυτό το χώρο σταθμεύσεως. Θυμωμένος ο πρώτος οδηγός πηγαίνει στο άλλο αυτοκίνητο για να επιπλήξη τον οδηγό του. Εντελώς απροσδόκητα ο δεύτερος οδηγός βγάζει ένα μαχαίρι και τραυματίζει τον άλλον σοβαρά.

Σε ένα συνοικιακό παντοπωλείο δύο άνδρες αρχίζουν να φιλονεικούν. Βγαίνουν έξω στο δρόμο όπου ο ένας χτυπά τον άλλον μέχρι θανάτου μ’ ένα ρόπαλο του μπαίηζ μπωλ.

Διαβάζομε τέτοια περιστατικά σχεδόν κάθε μέρα. Σ’ αυτούς τους καιρούς της εντάσεως πολλοί άνθρωποι είναι τόσο «ευέξαπτοι,» ώστε ένα ξέσπασμα θυμού ή κάποια προσβλητική λέξις μπορεί να προκαλέση έναν καυγά που θα στοιχίση μια ανθρώπινη ζωή. Σε μεγαλύτερη κλίμακα οι οχλαγωγίες και οι επαναστάσεις παίρνουν ένα βαρύ φόρο. Η ζωή στην πραγματικότητα γίνεται φθηνότερη στα μάτια των περισσοτέρων ανθρώπων.

Ποια είναι η άποψίς σας για τη ζωή; Την εκτιμάτε; Αν ναι, μπορείτε να λάβετε κάποια μέτρα τώρα για να προστατεύσετε τη ζωή σας; Υπάρχει κάτι που θα μπορέση να σας εξασφαλίση προστασία ή, τουλάχιστον, ένα μεγαλύτερο βαθμό ασφαλείας;

Ναι, υπάρχει. Αλλ’ απαιτείται αρκετή προσπάθεια για να γνωρίζετε τι πρέπει να κάμετε και διαρκής επαγρύπνησις για να το κάμετε. Η διατήρησις της ψυχραιμίας σας είναι μια από τις πιο σπουδαίες ιδιότητες για τις οποίες θα πρέπει να αγωνισθήτε. «Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως,» λέγει η αληθινή παροιμία. Το να χαλινώνετε τη γλώσσα σας σε καταστάσεις που προξενούν έντασι θα σας βοηθήση να σώσετε τη ζωή σας και τη ζωή των άλλων, όπως λέγει μια άλλη παροιμία: «Η υγιαίνουσα γλώσσα είναι δένδρον ζωής.» Η ψυχραιμία μπορεί να εμποδίση τη δημιουργία μιας μεγάλης λύπης και μερικές φορές μπορεί να σημάνη τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν· αλλ’ ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν.» (Παροιμ. 14:17· 15:1, 4· 16:32) Αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα ν’ αποκτήση κανείς την ικανότητα να ελέγχη το πνεύμα του.

Πώς μπορείτε ν’ αναπτύξετε αυτοκυριαρχία ώστε να παραμένετε ήρεμος κάτω από επικίνδυνες καταστάσεις; Με το να ασκήτε έλεγχο στη γλώσσα σας όταν είσθε στην οικογένεια σας, στην εργασία σας, ή όταν τα πράγματα δεν γίνωνται ακριβώς όπως θα επιθυμούσατε να γίνουν. Φυσικά, δεν μπορείτε να αποφύγετε εντελώς τον θυμό. Αλλ’ αν ακολουθήτε τη συμβουλή: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε· ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας,» θα αποκτήσετε καλύτερη αυτοκυριαρχία και θα βελτιώσετε τις σχέσεις σας τόσο με την οικογένειά σας όσο και με τους άλλους.—Εφεσ. 4:26.

Εν τούτοις, άσχετα με τις προσπάθειές του, ένα άτομο που ζη σ’ έναν ιδιοτελή κόσμο δεν μπορεί να προστατεύση τη ζωή του κάτω από όλες τις περιστάσεις. Αλλά υπάρχει Ένας που εκτιμά τη ζωή πολύ περισσότερο απ’ όσο την εκτιμούμε εμείς, διότι γνωρίζει τι σημαίνει ζωή κάτω από δίκαιες συνθήκες. Αυτός είναι ο Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους. Υπόσχεται να κάμη αυτή τη γη έναν τόπο όπου ο θάνατος και τα δάκρυα δεν θα υπάρχουν πλέον. (Αποκάλ. 21:3, 4) Και στο μεταξύ, παρέχει την αναγκαία σοφία σ’ εκείνους που θέλουν ζωή και ειρήνη. Μ’ αυτή τη σοφία μπορείτε ν’ ακολουθήσετε την πιο ασφαλή δυνατή πορεία τώρα, με «την επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Τιμ. 4:8.

Επομένως, υπάρχουν δύο παράγοντες που μπορούν να συντελέσουν στην προστασία μας μέσα σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα να μας προετοιμάσουν για τη ζωή μέσα σε μια καθαρισμένη γη που πρόκειται να έλθη. Ο πρώτος παράγων είναι η δική σας προσπάθεια στο ν’ αποφεύγετε το πνεύμα αυτού του κόσμου, όπου οι περισσότερες σκέψεις του, η γλώσσα και οι συνήθειές του είναι εξευτελιστικές και επικίνδυνες. Ο άλλος παράγων περιλαμβάνει την προσευχή και την ανάγνωσι της Αγίας Γραφής, τα οποία θα σας βοηθήσουν να λάβετε τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού για να κάμετε αυτό που συμβουλεύει η Αγία Γραφή: «Να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας.» Επίσης λέγει: «Απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενδυθήτε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»—Εφεσ. 4:23· Κολ. 3:9, 10· ΜΝΚ.

Μπορείτε να το επιτύχετε αυτό αν κάμετε μια προσπάθεια να μάθετε τις αρχές του Λόγου του Θεού και να τις εφαρμόσετε στη ζωή σας. Είναι απλές, σαφείς και ευκολονόητες. Μας λέγει: «Η σοφία είναι σκέπη, ως είναι σκέπη το αργύριον· πλην η υπεροχή της γνώσεως είναι, ότι η σοφία ζωοποιεί τους έχοντας αυτήν.»—Εκκλησ. 7:12.

Η σοφία από τον Θεό μπορεί πραγματικά να είναι μια βοήθεια για να έχη κανείς πιο μακρά ζωή, όπως έγραψε ο απόστολος Πέτρος: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν και ίδη ημέρας αγαθάς ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον . . . Διότι οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους και τα ώτα αυτού εις την δέησιν αυτών.» (1 Πέτρ. 3:10-12, ΜΝΚ) Το να διατηρή κανείς μια στενή σχέσι με τον Θεό είναι πολύ σημαντικό, διότι κυρίως τον προστατεύει από πνευματική άποψι και συχνά τον ελευθερώνει κατά γράμμα από συμφορά. Πώς συμβαίνει αυτό;

Ως παράδειγμα, ας εξετάσωμε τι είπε ο Ιησούς για τους ακολούθους του: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:16) Εκείνοι που κρατούν αυτή τη σοφή θέσι απέχουν από τις πολιτικές διχόνοιες και διαμάχες αυτού του κόσμου. Αυτό συχνά σώζει τη ζωή τους. Επί παραδείγματι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιρλανδία δεν συνδέονται με καμμιά από τις θρησκευτικές ή πολιτικές παρατάξεις που αγωνίζονται για εξουσία. Τρεις μασκοφόροι σταμάτησαν έναν Μάρτυρα που ωδηγούσε σε κάποιο δρόμο. Τους είπε ότι ήταν μάρτυς του Ιεχωβά, αλλ’ αυτοί τον ανάγκασαν να βγη από το αυτοκίνητο του. Αυτό εσήμαινε ότι πιθανώς η πρόθεσίς των ήταν να τον σκοτώσουν. Εν τούτοις, όταν αυτοί οι άνδρες βεβαιώθηκαν, αφού έψαξαν το αυτοκίνητό του, ότι αυτός ήταν πραγματικά ένας Μάρτυς, του επέτρεψαν ευγενικά να συνεχίση το δρόμο του.

Το πιο σπουδαίο απ’ όλα, όταν τελειώση αυτό το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων, ο Θεός θα ανταμείψη εκείνους που αγαπούν τις δίκαιες οδούς του με το να τους διατηρήση ζωντανούς για να ζήσουν σε μια καθαρισμένη γη. Αυτό επιβεβαιώθηκε με μια όρασι που εδόθη στον απόστολο Ιωάννη. Εκεί ο Ιωάννης είδε «όχλον πολύν, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» Όταν ρώτησε ποιοι ήσαν όλοι αυτοί, πήρε την εξής απάντησι: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης [η οποία σημειώνει το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων].» (Αποκάλ. 7:9, 14) Σκεφθήτε τι ανακούφισις θα είναι να δη κανείς αυτό το επικίνδυνο για τη ζωή σύστημα να παρέρχεται και να ζήση για ν’ απολαύση ένα ζωοπάροχο σύστημα στο οποίο, κάτω από την επίβλεψι του Θεού, οι άνθρωποι θα μπορούν πραγματικά να ανανεώσουν την προσωπικότητα τους ώστε να ζουν μαζί με ειρήνη και αρμονία! Χωρίς αμφιβολία αν εκτιμάτε τη ζωή σας, θα είσθε πρόθυμοι να εργασθήτε γι’ αυτόν τον σκοπό που αξίζει.

Ποιος Είναι ο Σκοπός της Ζωής Σας;

«ΕΙΔΟΝ πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού, τα πάντα ματαιότης, και θλίψις πνεύματος.» (Εκκλησ. 1:14) Αυτά δεν είναι λόγια ενός κυνικού ανθρώπου. Είναι λόγια ενός θεοπνεύστου Βιβλικού συγγραφέως ο οποίος έκαμε μια ρεαλιστική εκτίμησι της ζωής κάτω από ατελείς περιστάσεις. Μια εξέτασις εκείνων τα οποία ερεύνησε αυτός ο σοφός βασιλεύς Σολομών θα είναι υποβοηθητική στο να προσδιορίσωμε πώς μπορούμε να μη κάμωμε τη ζωή μας ‘ματαία.’

Υπάρχουν άνθρωποι των οποίων ολόκληρη η ζωή στρέφεται γύρω από την απόκτησι γνώσεως. Αλλά μήπως η αναζήτησις γνώσεως απλώς χάριν της γνώσεως είναι αυτό που κάνει τη ζωή να έχη νόημα; Όχι, διότι συχνά μια τέτοια γνώσις ακολουθείται από την οδυνηρή διαπίστωσι ότι υπάρχουν τόσα πολλά εσφαλμένα πράγματα σ’ αυτό το ατελές σύστημα που ανθρωπίνως δεν μπορούν να διορθωθούν, όπως το εξέφρασε ο Βασιλεύς Σολομών: «Το στρεβλόν δεν δύναται να γείνη ευθές, και αι ελλείψεις δεν δύνανται να αριθμηθώσιν.» (Εκκλησ. 1:15) Επίσης οι περιστάσεις μπορεί να μην επιτρέψουν σ’ ένα άτομο να χρησιμοποιήση τη γνώσι του για το καλύτερο δυνατό όφελος.

Ακόμη και αν ένας που προσπαθή ν’ απολαύση τη ζωή μέσω επιδιώξεως υλικών απολαύσεων, όπως κάνουν πολλοί, δεν πρόκειται, να βρη το «κλειδί» της ζωής που έχει νόημα. Σχετικά με τις προσπάθειες του προς αυτή την κατεύθυνσι, ο Σολομών έγραψε: «Έκαμον πράγματα μεγάλα εις εμαυτόν· ωκοδόμησα εις εμαυτόν οικίας· εφύτευσα δι’ εμαυτόν αμπελώνας. Έκαμον δι’ εμαυτόν κήπους και παραδείσους και εφύτευσα εν αυτοίς δένδρα παντός καρπού. Έκαμον δι’ εμαυτόν δεξαμενάς υδάτων, δια να ποτίζω εξ αυτών το άλσος το κατάφυτον εκ δένδρων . . . Συνήθροισα εις εμαυτόν και αργύριον και χρυσίον, και εκλεκτά κειμήλια βασιλέων και τόπων· απέκτησα εις εμαυτόν άδοντας και αδούσας, και τα εντρυφήματα των υιών των ανθρώπων, παν είδος παλλακίδων. . . . Και παν ό,τι εζήτησαν οι οφθαλμοί μου, δεν ηρνήθην εις αυτούς.»—Εκκλησ. 2:4-10.

Σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, λίγοι άνθρωποι είχαν τις πηγές του πλούτου που είχε ο βασιλεύς Σολομών. Εν τούτοις, μολονότι φαινομενικά είχε οτιδήποτε ήταν δυνατόν να επιθυμήση, διεπίστωσε ότι οι επιδιώξεις του ήσαν απατηλές, όχι ικανοποιητικές. Γιατί; Κατ’ αρχήν, ο Σολομών εγνώριζε ότι η ζωή του δεν μπορούσε να διατηρηθή αιωνίως. Θα έχανε τα πάντα στο θάνατο. «Εμίσησα έτι εγώ πάντα τον μόχθον μου,» είπε ο Σολομών, «τον οποίον είχον μοχθήσει υπό τον ήλιον· διότι, αφίνω αυτόν εις τον άνθρωπον όστις θέλει σταθή μετ’ εμέ. Και τις οίδεν αν θέλη είσθαι σοφός ή άφρων; και όμως θέλει εξουσιάσει επί παντός του μόχθου μου, τον οποίον εμόχθησα.»—Εκκλησ. 2:18, 19.

Ομοίως, η προσπάθεια ενός ατόμου, ν’ αποκτήση μια εξέχουσα θέσι σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να οδηγήση σε πικρή απογοήτευσι. Πολύ συχνά συμβαίνει οι ικανοί άνθρωποι να είναι θύματα των περιστάσεων που τους κλέπτουν την ευκαιρία να κάνουν καλή χρήσι των ικανοτήτων τους. Ο Βασιλεύς Σολομών διεπίστωσε ότι: «Ο άφρων βάλλεται εις μεγάλας αξίας . . . Είδον δούλους εφ’ ίππων, και άρχοντας περιπατούντας ως δούλους επί της γης.» (Εκκλησ. 10:6, 7) «Ο δρόμος δεν είναι εις τους ταχύποδας, ουδέ ο πόλεμος εις τους δυνατούς, αλλ’ ουδέ ο άρτος εις τους σοφούς, αλλ’ ουδέ τα πλούτη εις τους νοήμονας, αλλ’ ουδέ η χάρις εις τους αξίους· διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς»—Εκκλησ. 9:11.

Ανάμεσα στους ατελείς ανθρώπους, η ικανότης δεν είναι κατ’ ανάγκην ο αποφασιστικός παράγων για ν’ αποκτήση κανείς μια ειδική θέσι. Έχει λεχθή ότι ‘Αυτό που υπολογίζεται δεν είναι το τι γνωρίζει ένα άτομο, αλλά το ποιον γνωρίζει.’ Αυτός είναι ο λόγος που τόσο συχνά άνθρωποι, που είναι πολύ ικανοί και έχουν ίσως ευγενική διάθεσι, διαπιστώνουν ότι πρέπει να συνεργασθούν με την ανοησία ατόμων που δεν έχουν τις αναγκαίες ικανότητες, αλλά ασκούν διοικητικό έλεγχο. Εκείνοι που κατευθύνουν τις υποθέσεις, αντί να υπολογίζουν την αξιοπρέπεια αυτών των ατόμων, πολλές φορές είναι πιθανόν να τα κακοπαριστάνουν ως ανόητα στους άλλους.

Ο Σολομών δεν ήταν υπερβολικός όταν εχαρακτήρισε τα έργα που γίνονται σ’ αυτό το ατελές σύστημα ως «ματαιότητα.» Η επιδίωξις υλικών στόχων—θέσεων, υλικών αποκτημάτων και άλλων—απλώς δεν είναι ικανοποιητική, αλλά συνοδεύεται από ένα πλήθος θλίψεων.

Τότε, λοιπόν, ποιος είναι, ο σκοπός της ζωής; Δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να φέρη ικανοποίησι; Ναι, είναι η επιδίωξις αυτού το οποίο μπορεί να οδηγήση σ’ ένα διαρκές και ασφαλές μέλλον. Ο βασιλεύς Σολομών το έδειξε αυτό, αφού πρώτα συμπλήρωσε την έρευνά του για τις άσκοπες επιδιώξεις. Έγραψε: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.»—Εκκλησ. 12:13.

Ναι, το κλειδί για μια ικανοποιητική ζωή είναι το ν’ αναγνωρίζη κανείς τις πνευματικές του ανάγκες. Ένας που ήταν μεγαλύτερος από τον Σολομώντα, ο Ιησούς Χριστός, ετόνισε την ίδια σκέψι όταν αντιστάθηκε στον Σατανά ή Διάβολο. Ο Ιησούς παρέθεσε από τις Εβραϊκές Γραφές και είπε: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» (Ματθ. 4:4) Όταν ένα άτομο έχη ένα υγιές ενδιαφέρον για τον Δημιουργό και ακολουθή τις εντολές του, προφυλάσσεται από τις απογοητεύσεις που προέρχονται όταν κανείς κάμη την κοσμική γνώσι, τις θέσεις, ή τα υλικά αγαθά τον πρωταρχικό σκοπό στη ζωή του. Αντί να αγωνισθή με την καρδιά του για κάτι που είναι πρόσκαιρο, αυτό το άτομο οικοδομεί μια σχέσι με τον Θεό που μπορεί να διαρκέση σε όλη την αιωνιότητα. Αυτή η σχέσις δεν βασίζεται στα υλικά αποκτήματα που έχει ένα άτομο, αλλά στο τι είναι πραγματικά σαν άτομο, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.»—1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ.

Ούτε και ο θάνατος δεν μπορεί να καταστρέψη αυτά τα οποία έχουν αποκτήσει εκείνοι που σέβονται τον αληθινό Θεό. Γιατί όχι; Διότι τίποτε δεν μπορεί να τους χωρίση από την αγάπη του Θεού. «Είμαι πεπεισμένος,» έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, «ότι ούτε θάνατος ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.» (Ρωμ. 8:38, 39) Οι δούλοι του Ιεχωβά, ακόμη και αν είναι φυσικώς νεκροί, εξακολουθούν να είναι ζώντες από την άποψι του Θεού, διότι αυτός έχει κάμει προμήθεια να τους επαναφέρη στη ζωή. Γι’ αυτό το λόγο, ο θεόπνευστος ψαλμωδός μπορούσε να λέγη: «Εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ.»—Ψαλμ. 139:8.

Χωρίς αμφιβολία, λοιπόν, σοφοί είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν ότι το να ζη κανείς σαν επιδοκιμασμένος δούλος του Θεού είναι αυτό που πραγματικά κάνει τη ζωή να έχη νόημα. Ο σκοπός της ζωής, επομένως, είναι να φέρη τιμή στον Δοτήρα της Ζωής, τον Ιεχωβά, σε σεβασμό και τήρησι των εντολών του. Είναι αυτό εκείνο που εσείς προσπαθείτε να κάμετε;

Η Δημιουργία μιας Νέας Γης

«Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»—2 Πέτρ. 3:13.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ λέγουν ότι αυτή η γη στην οποία ζούμε πρόκειται κάποια μέρα να αφανισθή από μια έκρηξι του ηλίου. Οι μεγαλύτερες κατ’ όνομα «Χριστιανικές» θρησκείες ομοίως διδάσκουν ότι η γη θα καταστραφή μέσα σ’ ένα πύρινο ολοκαύτωμα.

Επομένως τι εννοεί η Αγία Γραφή όταν λέγη «η δε γη διαμένει εις τον αιώνα;» (Εκκλησ. 1:4) Πώς μπορεί η άποψις αυτών των ανθρώπων να συμφωνήση με τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί»;—Ησ. 65:17· 2 Πέτρ. 3:13.

Για να βρούμε την απάντησι ας στραφούμε στον Ιησού Χριστό, τον μεγαλύτερο εκπρόσωπο του Θεού. Παρατηρήστε τι είπε ο Ιησούς σχετικά με τη γη όταν εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:10.

Στους ουρανούς το θέλημα του Θεού εκτελείται πλήρως από τους αγγέλους του. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε: «Ευλογείτε τον Ιεχωβά, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον λόγον αυτού.» (Ψαλμ. 103:20, ΜΝΚ) Έτσι το να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται στον ουρανό σημαίνει ότι θα επικρατή ειρήνη και ευτυχία επάνω στη γη.

Από αυτή την προσευχή του Ιησού είναι προφανές ότι ο πλανήτης στον οποίο ζούμε είναι προωρισμένος να παραμείνη, όχι να κατακαή ή να καταστραφή. Ακριβώς όπως εδήλωσε ο Ιεχωβά: «Διότι ούτω λέγει Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός, ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»—Ησ. 45:18· παράβαλε με Ψαλμούς 148:3-6.

Τότε τι είναι εκείνο που πρόκειται να γίνη καινούργιο; Όχι ο πλανήτης γη, αν και αυτός θα ανανεωθή με την έννοια ότι θα λάβη μια όμορφη όψι, εφόσον οι τωρινές έρημες και μολυσμένες εκτάσεις του θα καθαρισθούν και θ’ ανανεωθούν. Η δημιουργία μιας νέας γης θα σημάνη τη δημιουργία μιας ανανεωμένης ανθρώπινης κοινωνίας. Η ‘παλαιά γη’ με τις διεφθαρμένες συνήθειές της, την ασθένεια και τον θάνατο ‘θα παρέλθη.’ Εν τούτοις δεν θα εξαλειφθούν όλοι οι άνθρωποι από τη γη.—1 Ιωάν. 2:17.

Ο Ιησούς Χριστός είναι η αυθεντία που υποστηρίζει αυτή την άποψι, διότι ο ίδιος είπε: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, . . . μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.» (Λουκ. 17:26, 27) Η γη είχε καθαρισθή κυρίως από την άποψι ότι εκείνος ο διεφθαρμένος και βίαιος κόσμος είχε αφανισθή από τη γη. Εν τούτοις εκείνοι που είχαν στραφή στον Θεό και είχαν βαδίσει στην οδό του διεφυλάχθησαν για να ζήσουν μετά το τέλος εκείνου του παγκοσμίου κατακλυσμού.—1 Πέτρ. 3:20.

Πώς θα ζήσουν σαν μια κοινωνία ανθρώπων εκείνοι που θα επιζήσουν από την καθαρισμένη γη μας μετά την καταστροφή του παρόντος ανθρωποποιήτου συστήματος πραγμάτων; Μετά τον Κατακλυσμό, το ανθρώπινο γένος πολλαπλασιάσθηκε στο πρόσωπο της γης και ο ισχυρότερος κατέληξε να εξουσιάζη τον ασθενέστερο. Μήπως αυτό πρόκειται να επαναληφθή; Όχι. Οι άνθρωποι δεν θα επιβάλλουν στους άλλους τι να κάμουν. Αυτό το είδος της διακυβερνήσεως δεν αποτελούσε σκοπό του Θεού, διότι ο θεόπνευστος συγγραφεύς δηλώνει: «Είναι καιρός καθ’ ον ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού.»—Εκκλησ. 8:9.

Όταν οι άνθρωποι εξουσιάζουν άλλους ανθρώπους, υπάρχει πάντοτε δυστυχία. Η μοναδική κατάλληλη εξουσία για όλο το ανθρώπινο γένος θα κατευθύνεται από τους ‘νέους ουρανούς.’ Αυτή η εξουσία δεν θα είναι καταπιεστική, διότι ο Δημιουργός γνωρίζει ακριβώς τι είναι κατάλληλο και τι ικανοποιεί τις ανθρώπινες ανάγκες. (Ματθ. 6:8· Ψαλμ. 145:16) Επί πλέον, ο Δημιουργός δεν χρειάζεται τίποτα από τους ανθρώπους και δεν υποκινείται από ιδιοτελή ελατήρια, αλλ’ έχει ως σκοπό να χορηγήση ευημερία στους ανθρώπους. Ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να ζητούν βοήθεια από τον Θεό, ο Ιησούς είπε: «Εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ’ αυτού;» (Ματθ. 7:11) Και ο Ιησούς είπε στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωή αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

Έτσι η διακυβέρνησις της Βασιλείας από τους ουρανούς δεν θα είναι με κανένα τρόπο δυσάρεστη. Καθώς θα μεταδίδη τους νόμους της και τις κατευθύνσεις της στους ανθρώπους επάνω στη γη, αυτή η εξουσία θ’ αναγνωρισθή ως ανώτερη, καθώς επίσης και ως τελεία, και το ανθρώπινο γένος θ’ αντιληφθή ότι αυτή η εξουσία θα λειτουργή αποκλειστικά για τα συμφέροντα των ανθρώπων. Αυτό θα υποκινή τους ανθρώπους να είναι υπάκουοι. Αλλ’ η κατάστασις είναι τώρα πολύ διαφορετική με τους ατελείς και συχνά ιδιοτελείς ανθρώπους που υπαγορεύουν στον καθένα τι πρέπει να κάμη. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και γι’ αυτό είναι αντίθετο προς την ανθρώπινη φύσι να εξουσιάζη ο ένας άνθρωπος τον άλλον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η παρούσα ανθρώπινη κοινωνία που βλέπομε σήμερα—που αναφέρεται στην Αγία Γραφή ως «γη»—πρέπει να παρέλθη και ν’ αντικατασταθή από μια «νέα γη,» δηλαδή μια κοινωνία δικαίων ανθρώπων κάτω από τη Βασιλεία των ουρανών.—Αποκάλ. 21:1.

Επίσης αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον τα ανθρωποποίητα πολιτικά συστήματα διακυβερνήσεως—που αναφέρονται στην Αγία Γραφή ως «ουρανοί,» επειδή ασκούν εξουσία επάνω στο ατελές και άδικο ανθρώπινο γένος τώρα—πρέπει να παρέλθουν και οι «νέοι ουρανοί,» δηλαδή η βασιλεία των ουρανών, να τα αντικαταστήση.—2 Πέτρ. 3:12, 13.

Τι ευτυχία θα φέρη στο ανθρώπινο γένος αυτή η δημιουργία της ‘νέας γης’ κάτω από τους «νέους ουρανούς»! Αυτή η υδρόγειος σφαίρα είναι ένας θαυμάσιος τόπος για να ζη κανείς και έχει την ικανότητα να παράγη άφθονη τροφή για όλους. Απολαμβάνομε το μεγαλείο της επιγείου δημιουργίας ακόμη και τώρα, μολονότι η μόλυνσις και οι καταχρήσεις έχουν καταστρέψει την ομορφιά της σε πολλά μέρη. Πόσο περισσότερο θ’ απολαμβάνωμε τη γη τότε που θα εχη καθαρισθή από τους καταστροφείς της!—Αποκάλ. 11:18.

Μια σκιαγράφησις αυτής της μελλοντικής γης γίνεται στην περιγραφή της γης που έδωσε ο Θεός στο αρχαίο έθνος του Ισραήλ. Ο Μωυσής είπε σ’ αυτούς σε μια αποχαιρετιστήριο ομιλία: «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σου σε φέρει εις γην αγαθήν, γην ποταμών υδάτων, πηγών και αβύσσων, αίτινες αναβλύζουσιν από κοιλάδων και ορέων· γην σίτου και αμπέλων και συκών και ροδιών· γην ελαιών και μέλιτος· γην, επί της οποίας θέλεις τρώγει άρτον ουχί μετ’ ενδείας, δεν θέλεις στερείσθαι ουδενός απ’ αυτής.»—Δευτ. 8:7-9, ΜΝΚ.

Οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη γη, καθώς και οι Βιβλικές προφητείες, δείχνουν ότι ο καιρός για τη δημιουργία της ‘νέας γης’ είναι πλησίον. Το ανθρώπινο γένος δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχή ότι θα χάση αυτή την όμορφη κατοικία, τον πλανήτη γη, αλλά μπορεί ν’ αναμένη να την απολαύση για πάντα κάτω από δίκαιες συνθήκες, όταν αυτή θα παράγη με αφθονία. Για κείνον τον μελλοντικό καιρό ο ψαλμωδός έγραψε: «Ο Ιεχωβά βεβαίως θέλει δώσει το αγαθόν· και η γη ημών θέλει δώσει τον καρπόν αυτής.» (Ψαλμ. 85:12, ΜΝΚ) Τι θαυμαστή προοπτική έχει μπροστά του αυτός ο πλανήτης!

Ελευθερία από Έλλειψιν Είναι Αδύνατη;

Η ΓΗ έχει την δυνατότητα να προμηθεύση ευχάριστες συνθήκες ζωής και μια υγιεινή ισορροπημένη τροφή για κάθε άνθρωπο γυναίκα και παιδί που ζη σήμερα. Εν τούτοις εκατομμύρια άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να έχη κανείς επαρκή τροφή και ένα άνετο σπίτι. Πολλοί κατοικούν σε καλύβες που προσφέρουν περιορισμένη προφύλαξι από το κρύο και τη βροχή. Ολόκληρες οικογένειες μπορεί να συνωστίζονται μέσα σ’ ένα μόνο δωμάτιο ενός ετοιμόρροπου κτιρίου. Υπάρχει καμμιά ελπίδα ότι αυτές οι συνθήκες θ’ αλλάξουν;

Ο Πλάστης του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, έχει σκοπό να εξαλείψη όλα τα διεφθαρμένα συστήματα που υπάρχουν στη γη σήμερα και να τα αντικαταστήση μ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα. «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Αυτή η υπόσχεσις είναι μια εγγύησις ότι ένας κόσμος απηλλαγμένος από ελλείψεις θα γίνη πραγματικότης. Ακόμη και αν λίγοι άνθρωποι εξακολουθούσαν να υποφέρουν από ελλείψεις, η νέα κυβέρνησις των «ουρανών» και η «νέα γη» που θ’ αποτελήται από πιστούς υπηκόους θα εχαρακτηρίζετο από αδικία. Αλλά δεν πρόκειται να συμβή αυτό. Οι «νέοι ουρανοί» και η «νέα γη» θα είναι απολύτως δίκαιοι.

Λόγω της απόψεως που έχει ο Θεός για τους πτωχούς και τους θλιμμένους, μπορούμε ν’ αποβλέπωμε με εμπιστοσύνη σ’ έναν κόσμο απηλλαγμένον από ελλείψεις. Οι Άγιες Γραφές λέγουν ότι ο Ιεχωβά είναι «Πατήρ των ορφανών και κριτής των χηρών.» (Ψαλμ. 68:5) Ο νόμος που είχε δώσει στον αρχαίο Ισραήλ το επιβεβαιώνει, αυτό. Ο νόμος προστάτευε τον πτωχό και είχε συνταχθή έτσι ώστε να προστατεύση κάθε Ισραηλίτη από το να περιέλθη σε ένδεια.

Εκτός από τους Λευίτες, οι οποίοι ελάμβαναν ένα δέκατο από τα προϊόντα της γης για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στον ναό, σε όλες τις οικογένειες των Ισραηλιτών εχορηγείτο ένας κλήρος γης και επομένως αυτές είχαν τον τρόπο να προμηθεύωνται τα αναγκαία. Ακόμη και αν κάποιος συναντούσε δυσκολίες ή ίσως σπαταλούσε τους πόρους του, και θα βύθιζε την οικογένειά του στη φτώχεια, ο κλήρος γης που κατείχε δεν εχάνετο για πάντα. Ο Νόμος ώριζε ότι μόνον η χρησιμοποίησις της γης (και τα προϊόντα της) μπορούσαν να πωληθούν και αυτό θα ίσχυε μόνο για τα χρόνια που απέμεναν μέχρι το Ιωβηλαίο έτος. Κατά το Ιωβηλαίο έτος, που ήρχετο κάθε πενήντα χρόνια, εγίνετο η επιστροφή όλων των περιουσιών στον αρχικό ιδιοκτήτη τους ή στους κληρονόμους του. (Λευιτ. 25:13, 23-27) Στη διάρκεια των ετών που οι πτωχοί Ισραηλίτες δεν είχαν κλήρο γης, δεν ζητιάνευαν για τα αναγκαία της ζωής ούτε εξευτελίζοντο με άλλους τρόπους για να προμηθευθούν αυτά που εχρειάζοντο. Είχαν το νόμιμο δικαίωμα να μαζέψουν ό,τι απέμενε στους θερισμένους αγρούς, στα περιβόλια και στα αμπέλια.—Λευιτ. 19:9, 10· 23:22· Δευτ. 24:19-21.

Ο σκοπός του Θεού ν’ απελευθερώση τους φτωχούς από τις ελλείψεις αποκαλύπτεται σε ό,τι έχει λεχθή προφητικώς σχετικά με τη βασιλεία του Βασιλέως Σολομώντος. Στους Ψαλμούς 72:12-14 διαβάζομε: «Διότι θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα· και τον πένητα, και τον αβοήθητον. Θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει. Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρώνει τας ψυχάς αυτών.»

Αυτή η στοργική συμπεριφορά απέναντι στους θλιμμένους θα χαρακτηρίζη τη διακυβέρνησι των νέων ουρανών επάνω στο ανθρώπινο γένος. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Διότι ο κύριος άρχων αυτού του νέου συστήματος θα είναι ένας πολύ μεγαλύτερος από τον Σολομώντα, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός, ο «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων.»—Αποκάλ. 19:16· Λουκ. 11:31.

Αλλά μπορεί να ρωτήση κάποιος. Γιατί, μετά από τόσους αιώνες που έχουν περάσει δεν βλέπομε τον Ιησού Χριστό να φέρνη ανακούφισι στους φτωχούς; Αυτό θα συμβή σ’ έναν καιρό που έχει προσδιορίσει ο Ιεχωβά Θεός. Όταν ήταν στη γη, ακόμη και ο Ιησούς Χριστός δεν εγνώριζε ακριβώς πότε το παρόν σύστημα πραγμάτων επρόκειτο να καταστραφή και ν’ αντικατασταθή από το δίκαιο νέο σύστημα. (Μάρκ. 13:32) Εν τούτοις ετόνισε ότι την ανακούφισι από τις παρούσες δυσκολίες θα τη δοκίμαζε μια συγκεκριμένη γενεά που θα έβλεπε για πρώτη φορά μεγάλους πολέμους, σεισμούς, επιδημίες, πείνες και άνευ προηγουμένου φόβους για τις παγκόσμιες εξελίξεις. (Λουκ. 21:10, 11, 25, 26, 31, 32) Δεν είναι αυτά τα πράγματα εκείνα που βλέπομε σ’ αυτόν τον αιώνα; Επομένως μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι μια δίκαιη νέα τάξις πλησιάζει.

Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει αναλάβει ακόμη δράσι εναντίον του ασεβούς κόσμου αποτελεί στην πραγματικότητα όφελος για το ανθρώπινο γένος. Εφιστώντας την προσοχή μας σ’ αυτό, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσί τινες, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.»—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ.

Η υπομονή του Θεού έχει δώσει στους ανθρώπους την ευκαιρία ν’ αποδείξουν αν επιθυμούν πραγματικά ζωή σ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα όπου η στενοχωρία λόγω ελλείψεων θα ανήκη στο παρελθόν. Άσχετα με τις οικονομικές τους συνθήκες, οι άνθρωποι μπορούν να δείξουν ποια στάσι λαμβάνουν σ’ αυτό το ζήτημα. Αν πραγματικά επιθυμούν να ζήσουν στο δίκαιο νέο σύστημα, πρέπει να μάθουν τι απαιτεί ο Θεός απ’ εκείνους που επιδοκιμάζει, να μετανοήσουν για τις προηγούμενες παραβάσεις που διέπραξαν απέναντι του Θεού και να συμμορφώσουν τη ζωή τους με το θέλημά του ως πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού.

Αλλά τι μπορεί να λεχθή για πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν πεθάνει; Μολονότι μπορεί να υπέφεραν αδικίες και καταπίεσι εν τούτοις δεν θα δοκιμάσουν τον θάνατο για πάντα. Γιατί όχι; Διότι ο Ιεχωβά Θεός μπορεί και θα φροντίση ώστε οι νεκροί να επανέλθουν στη ζωή με την προοπτική της αιωνίου ζωής ενώπιόν τους. (Πράξ. 24:15) Στην περίπτωσι εκείνων που θα αναστηθούν τι σημασία μπορεί να έχουν τα λίγα χρόνια θλίψεων αν συγκριθούν με την αιώνια ζωή που θα είναι απηλλαγμένη από θλίψεις; Καμμιά πραγματικά. Θα αισθανθούν όπως ο Χριστιανός απόστολος Παύλος: ‘Η θλίψις ημών είναι προσωρινή και ελαφρά.’—2 Κορ. 4:17.

Η απαλλαγή από ελλείψεις θα γίνη πραγματικότης στο νέο σύστημα του Θεού. Έχετε κάμει κάτι για να δείξετε ότι επιθυμείτε να απολαύσετε αυτήν την απαλλαγή; Μελετάτε τώρα την Αγία Γραφή και προσπαθείτε να την εφαρμόσετε στην καθημερινή σας ζωή; Αν ναι, μπορεί να βρεθήτε μεταξύ εκείνων που θα δουν τον καιρό που πλησιάζει στον οποίο όλοι οι άνθρωποι θα χαρούν που θα έχουν απαλλαγή από ελλείψεις.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 260]

«Διότι θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα· και τον πένητα, και τον αβοήθητον. Θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει.»—Ψαλμ. 72:12, 13.

Θέλετε Πραγματικά Καλή Υγεία;

«ΠΟΙΟΣ δεν θα ήθελε να έχη καλή υγεία;» μπορεί να ρωτήσετε. Πράγματι, είναι φυσικό να θέλουν οι άνθρωποι να είναι διαρκώς υγιείς ή να ανακτούν την υγεία τους ύστερα από μια ασθένεια. Η σωματική υγεία συμβάλλει τόσο πολύ στην απόλαυσι της ζωής.

Εν τούτοις πολλοί άνθρωποι παραβλέπουν τον πιο σημαντικό παράγοντα για την υγεία. Και ποιος είναι αυτός; Είναι ο ρόλος που μπορεί να παίξη ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, προκειμένου ν’ απολαύσωμε υγεία. Τα λόγια του εδαφίου Παροιμίαι 4:22 αναφέρονται ιδιαίτερα στα σοφά λόγια που βρίσκονται μέσα στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Μας λέγει ότι είναι «ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά και ίασις εις πάσαν αυτών την σάρκα.»

Η καλή υγεία είναι αναμφισβήτητα συνδεδεμένη με τον σεβασμό που πρέπει να έχωμε για τις εντολές του Δημιουργού. Επί παραδείγματι, στους αρχαίους Ισραηλίτας είχε λεχθή ότι αν έδιναν προσοχή στις εντολές του Θεού θα μπορούσαν ν’ αποφύγουν τις ασθένειες που έπλητταν τους Αιγυπτίους. Αυτή η διαβεβαίωσις ακολουθείτο από τα εξής λόγια: «Διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο θεραπεύων σε.» (Έξοδ. 15:26, ΜΝΚ) Μήπως αυτό εσήμαινε ότι οι Ισραηλίται περίμεναν να δουν θαυματουργική θεραπεία: Όχι, το όφελος προέκυπτε σαν φυσική συνέπεια από την υπακοή τους στις εντολές του Θεού.

Ο Νόμος που ο Θεός είχε δώσει στους Ισραηλίτας απαιτούσε να τηρούν ένα υψηλό επίπεδο καθαριότητος που συνέτεινε στη διατήρησι της υγείας του λαού. Επί παραδείγματι, η απαίτησις σύμφωνα με την οποία τα περιττώματα των ανθρώπων έπρεπε να θάπτωνται, ανέκοπτε τη διάδοσι ασθενειών, όπως ήταν η δυσεντερία και ο τυφοειδής πυρετός. (Δευτ. 23:12, 13) Επίσης οι κανονισμοί σχετικά με τη μόλυνσι που προήρχετο από την επαφή με νεκρούς ανθρώπους ή με νεκρά ζώα αποτελούσαν προστασία κατά της μεταδόσεως σοβαρών λοιμωδών νόσων.—Λευιτ. 11:32-38· Αριθμ. 19:11-22.

Ομοίως σήμερα, αν σεβώμεθα τις αρχές του Νόμου που είχε δοθή στους Ισραηλίτας με το να τηρούμε ένα υψηλό επίπεδο προσωπικής καθαριότητος, μπορούμε να προστατεύσωμε την υγεία μας. Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος με τον οποίον, αν δείχνωμε σεβασμό για τον Δημιουργό, μπορούμε να ωφεληθούμε από την άποψι της υγείας. Η συμμόρφωσίς μας με τις εντολές του Θεού σε ζητήματα διαγωγής, μπορεί επίσης να προστατεύση τη σωματική μας υγεία. Η Αγία Γραφή συμβουλεύει: «Μη έσο μεταξύ οινοποτών, μεταξύ κρεοφάγων ασώτων.» (Παροιμ. 23:20) «Φεύγετε την πορνείαν.» (1 Κορ. 6:18) «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας και η κοίτη αμίαντος.» (Εβρ. 13:4) Σκεφθήτε τις τρομερές ασθένειες στις οποίες περιλαμβάνονται τα απεχθή αφροδίσια νοσήματα, η κίρρωσις του ήπατος και το τρομώδες παραλήρημα, που πολλοί άνθρωποι θα είχαν αποφύγει αν υπήκουαν στον Λόγο του Θεού.

Το να έχωμε σεβασμό για τον Δημιουργό και τις εντολές του μπορεί επίσης να μας προστατεύση από συναισθηματικές πιέσεις. Η Αγία Γραφή συμβουλεύει: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας.» (Εφεσ. 4:31) «Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» (Γαλ. 5:26) Όταν ένα άτομο υφίσταται συχνά την πίεσι του φθόνου, του μίσους και της ιδιοτελούς φιλοδοξίας, μπορεί ν’ αρχίση να υποφέρη σωματικά, ίσως από προβλήματα του δέρματος, της αναπνοής ή της πέψεως. Αντιθέτως, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότης, η αγαθωσύνη, η πίστις, η πραότης και η εγκράτεια—ιδιότητες που η Αγία Γραφή μάς ενθαρρύνει να καλλιεργούμε έχουν μια υγιεινή επίδρασι επάνω μας, τόσο από πνευματική, όσο και από σωματική και συναισθηματική άποψι.—Γαλ. 5:22, 23.

Έτσι, λοιπόν, ακόμη και τώρα ένα άτομο μπορεί να προφυλάξη την υγεία του με το να προσπαθή να ζη σύμφωνα με τον τρόπο που ο Δημιουργός επιθυμεί να ζουν οι άνθρωποι. Αυτή η πορεία μπορεί να προσθέση χρόνια στη ζωή ενός ατόμου. Αλλά τι μπορεί να λεχθή αν ένα άτομο είναι άρρωστο;

Ενθαρρυντικά λόγια βρίσκονται στο βιβλίο των Ψαλμών 41:3, ΜΝΚ: «Ο Ιεχωβά θέλει ενδυναμώνει αυτόν επί της κλίνης της ασθενείας· εν τη αρρωστία αυτού συ θέλεις στρώνει όλην την κλίνην αυτού.» Το άτομο που έχει κατανόησι του Λόγου του Θεού μπορεί να αντλή παρηγορία από το γεγονός ότι η ασθένειά του δεν είναι τιμωρία για κάποια αμαρτία που έπραξε. Γνωρίζει ότι η ασθένειά του οφείλεται στην ανθρώπινη αδυναμία και ατέλεια. Παρά τους πόνους, είναι σε θέσι να διατηρή σχετικά μια χαρούμενη όψι, διότι ενισχύεται από το πνεύμα του Θεού για να υπομένη.

Επί πλέον, ο δούλος του Θεού έχει εμπιστοσύνη ότι πλησιάζει γοργά ο καιρός που όλες οι ασθένειες και οι πόνοι θα είναι πράγματα του παρελθόντος. Έχει ακλόνητη πίστι στην υπόσχεσι της Αγίας Γραφής: «Θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:4· βλέπε επίσης Ησ. 65:17) Αυτή η θαυμαστή υπόσχεσις δίνει μια βάσι για ελπίδα, που είναι ένας σημαντικός παράγων για τη διατήρησι μιας χαρούμενης διαθέσεως παρά τις δυσάρεστες καταστάσεις.

Για πολλούς, όμως, η υπόσχεσις μιας ζωής απηλλαγμένης από ασθένεια και πόνο μπορεί να φαίνεται πάρα πολύ καλή για να είναι αληθινή. Αλλά, δεν πρέπει να επιτρέπωμε στην απιστία των άλλων να μας αφαιρή μια πολύτιμη ελπίδα. Η ελπίδα είναι μια ισχυρή δύναμις. Ο Δρ. Καρλ Μένινγκερ γράφει στο βιβλίο του Η Αναγκαία Ισορροπία (στην Αγγλική): «Η παρούσα επιστημονική μας γνώσις δεν μας αρκεί για ν’ αναγνωρίσωμε ή να προσδιορίσωμε ή να εκτιμήσωμε όλες τις δυνάμεις που συνεργάζονται για την ανάρρωσι, ενώ γνωρίζομε σε κάθε περίπτωσι όλες τις δυνάμεις εναντίον των οποίων εργαζόμεθα. Και αυτό είναι εκείνο που γνωρίζομε: Μερικές φορές η ελπίδα χάνεται και επακολουθεί ο θάνατος, ενώ μερικές φορές η ελπίδα διατηρείται και συμβαίνει το ακατόρθωτο.»—Σελ. 386.

Αξίζει να παρατηρήσωμε ότι ο Δημιουργός εγνώριζε πολύ καλά ότι οι ατελείς άνθρωποι θα θεωρούσαν απίστευτη την υπόσχεσί του να καταργήση την ασθένεια και τον πόνο. Προφανώς γι’ αυτόν το λόγο πρόσθεσε: «Ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:5.

Τίποτε, ούτε ακόμη και ο θάνατος, δεν μπορεί να εμποδίση τον δούλο του Θεού από την πραγματοποίησι αυτής της ελπίδος που είναι βασισμένη στην Αγία Γραφή. Γιατί όχι; Διότι με την ανάστασι θα έχη την ευκαιρία ν’ απολαύση ζωή, απηλλαγμένη από κάθε ασθένεια και πόνο. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε αυτή την διαβεβαίωσι: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει.»—Ιωάν. 5:28, 29.

Αν είσθε μεταξύ εκείνων οι οποίοι πραγματικά επιθυμούν να έχουν καλή υγεία, βεβαιωθήτε αν η ζωή σας βρίσκεται σε αρμονία με τον σκοπό που έχει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. Να μελετάτε την Αγία Γραφή και να εφαρμόζετε τις συμβουλές της στη ζωή σας. Αυτό μπορεί να ωφελήση την υγεία σας τώρα και να σας εξασφαλίση ένα μέλλον χωρίς ασθένειες και πόνους.

Ο Αγαπητός Ιωάννης Παρουσιάζει «Τον Λόγον»

ΑΠΟ ΤΟΥΣ τέσσερις Ευαγγελιστάς, τον Ματθαίο, τον Μάρκο, τον Λουκά και τον Ιωάννη, μόνον ο Ιωάννης παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού, ως τον «Λόγον.» Αναφερόμενος στον Υιόν του Θεού, ο Ιωάννης έγραψε: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος.» «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ.» «Και καλείται το όνομα αυτού, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.» (Ιωάν. 1:1, 14· Αποκάλ. 19:13) Γιατί ο Ιωάννης κάτω από θεία έμπνευσι έδωσε αυτόν τον τίτλο στον Ιησού; Διότι ο Ιησούς, στην προανθρώπινη ύπαρξί του προτού να έλθη στη γη ως άνθρωπος, υπηρετούσε ως «ο Λόγος,» ή Εκπρόσωπος του ουρανίου Πατρός του Ιεχωβά Θεού. Αυτός χωρίς αμφιβολία ήταν ο άγγελος που ο Θεός έστειλε έμπροσθεν των Ισραηλιτών για ‘να τους φέρη εις τον τόπον τον οποίον προητοίμασε,’ και μέσω του οποίου ο Θεός μίλησε στο Μωυσή.—Έξοδ. 23:20· 3:2-5.

Αντί να περιγράφη τις δημόσιες ομιλίες του Ιησού, όπως την επί του Όρους Ομιλία, ο Ιωάννης μάς αναφέρει τους διαλόγους του Ιησού με άτομα, με τους εχθρούς του και τους μαθητάς του. Αναφέρει, επίσης, τη διακονία του Ιησού στην Ιουδαία, ενώ οι άλλοι Ευαγγελισταί περιγράφουν τη διακονία του Ιησού στη Γαλιλαία. Ο Ιωάννης μάς δίνει επίσης μια εικόνα της στενής σχέσεως που είχε ο Ιησούς με τους μαθητάς του περιλαμβάνοντας λεπτομέρειες όπως την περίπτωσι που ο Ιησούς έπλυνε τα πόδια των αποστόλων του. Αυτά θα αναμέναμε από εκείνον τον οποίον ο Ιησούς ιδιαίτερα αγαπούσε.—Ιωάν. 13:23.

Είναι αλήθεια ότι μερικοί πιστεύουν (χωρίς όμως βάσιμο λόγο) ότι το τέταρτο Ευαγγέλιο εγράφη από κάποιον άλλον Ιωάννη μετά τον θάνατο του αποστόλου Ιωάννου. Εν τούτοις, αυτή η εξωτερική μαρτυρία, όπως είναι, υποστηρίζει την ισχυρή εσωτερική μαρτυρία που αποδεικνύει τον απόστολο Ιωάννη ως συγγραφέα.

Ποια είναι αυτή η εσωτερική μαρτυρία; Μια προσεκτική ανάγνωσις του Ευαγγελίου του Ιωάννου αποδεικνύει ότι ο συγγραφεύς ήταν ένας Ιουδαίος που εγνώριζε πολύ καλά την Παλαιστίνη. Περιγράφει τις λεπτομέρειες τόσο παραστατικά ώστε δεν αφήνει περιθώριο να πιστέψωμε ότι δεν ήταν ένας αυτόπτης μάρτυς· κατά διαστήματα αναφέρει ειδικά ονόματα, τοποθεσίες ή χρόνο που οι άλλοι Ευαγγελισταί δεν αναφέρουν. Επίσης, οι λεπτομέρειες που μας δίνει για τις συζητήσεις που είχαν οι απόστολοι μεταξύ τους αποδεικνύουν αναμφιβόλως ότι ήταν ένας από αυτούς. Το γεγονός ότι ο συγγραφεύς ήταν ένας μαθητής αποδεικνύεται από τα λόγια του: «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός.»—Ιωάν. 1:14· παράβαλε 1 Ιωάν. 1:1, 2.

Επίσης, ο συγγραφεύς ήταν αυτόπτης μάρτυς της σταυρώσεως του Ιησού: «Και ο ιδών μαρτυρεί, και αληθινή είναι η μαρτυρία αυτού, και εκείνος εξεύρει ότι αλήθειαν λέγει, δια να πιστεύσητε σεις.» Ο Ιωάννης είναι ο μόνος απόστολος που αναφέρεται ότι παρευρίσκετο σ’ εκείνη την περίστασι. Επίσης έχομε τη μαρτυρία του ιδίου του συγγραφέως: «Ούτος είναι ο μαθητής ο μαρτυρών περί τούτων και γράψας ταύτα· και εξεύρομεν ότι είναι αληθής η μαρτυρία αυτού.»—Ιωάν. 19:26, 35· 21:24.

Κάτι που υποστηρίζει το γεγονός ότι ο Ιωάννης είναι ο συγγραφεύς είναι το χαρακτηριστικό ότι σ’ αυτό το Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται πουθενά ο απόστολος Ιωάννης με το όνομα «Ιωάννης.» Όσες φορές αναφέρει το όνομα «Ιωάννης» εννοεί τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Οι άλλοι τρεις Ευαγγελισταί κάμουν λογικά διάκρισι μεταξύ του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιωάννου του Ευαγγελιστού, αλλ’ αυτό δεν το κάνει ο απόστολος Ιωάννης, δεν το θεώρησε αναγκαίο. Όταν πρόκειται για τον εαυτό του, αναφέρεται είτε ως ένας εκ των υιών του Ζεβεδαίου, του πατρός του, είτε ως ένας μαθητής τον οποίον ο Ιησούς αγαπούσε.—Ιωάν. 21:2, 20.

Από αυτό το Ευαγγέλιο καθώς επίσης και από ό,τι γράφουν οι άλλοι Ευαγγελισταί, γίνεται φανερό ότι ο Ιωάννης ήταν πολύ πιστός στον Ιησού. Έτσι, στη δικαία αγανάκτησί του μάς λέγει ότι ο Ιούδας ήταν κλέφτης. Επίσης γράφει ότι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν κρυφός μαθητής του Ιησού λόγω του φόβου των Ιουδαίων. Χωρίς αμφιβολία η μεγάλη αγάπη που έτρεφε ο Ιωάννης για τον Κύριό του αποτελεί τον λόγο για την ειδική αγάπη που είχε ο Ιησούς γι’ αυτόν.—Ιωάν. 12:6· 19:38.

Η εξωτερική μαρτυρία που είναι διαθέσιμη δείχνει ότι ο Ιωάννης έγραψε το Ευαγγέλιο του σε μεγάλη ηλικία, γύρω στο έτος 98 μ.Χ. και κοντά ή μέσα στην πόλι της Εφέσου. Χωρίς αμφιβολία εγνώριζε πολύ καλά το περιεχόμενο των άλλων Ευαγγελικών αφηγήσεων που είχαν γραφή ενωρίτερα. Αυτό εξηγεί τον λόγο για τον οποίο, λίγο ή πολύ, δεν καλύπτει το ίδιο περιεχόμενο όπως τα τρία Ευαγγέλια (τα οποία είναι γνωστά ως «συνοπτικά» Ευαγγέλια διότι παρουσιάζουν μια όμοια άποψι). Στην πραγματικότητα, το 92 τοις εκατό της ύλης που καλύπτει ο Ιωάννης παρουσιάζεται μόνο στο Ευαγγέλιο του.

ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

αναφέρονται έξη θαύματα του Ιησού. Μεταξύ αυτών είναι το πρώτο θαύμα του Ιησού, που μετέβαλε το νερό σε κρασί στο γαμήλιο γεύμα της Κανά, η αποκατάστασις της οράσεως ενός εκ γενετής τυφλού, η ανάστασις του Λαζάρου και η σύστασις που έκαμε στους μαθητάς του για ν’ αλιεύσουν μια μεγάλη ποσότητα ιχθύων μετά την ανάστασί του.a Επίσης, μόνον ο Ιωάννης λέγει για τον καθαρισμό του ναού που έκαμε ο Ιησούς από τους θρησκευτικούς κερδοσκόπους στην αρχή της διακονίας του. Επί πλέον, μόνο από το Ευαγγέλιο του Ιωάννου μαθαίνομε ότι η επίγεια διακονία του Ιησού πρέπει να υπερέβη τα τρία χρόνια λόγω του ότι αναφέρει τις εορτές που παρηκολούθησε ο Ιησούς, και ιδιαίτερα τις εορτές του Πάσχα.b

Επίσης, ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής που μας κάνει γνωστό το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε προανθρώπινη ύπαρξι. Αυτή στην πραγματικότητα είναι η σημαντική αλήθεια με την οποία αρχίζει το Ευαγγέλιο του: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ αυτού έγειναν, και χωρίς αυτού δεν έγεινε ουδέ έν, το οποίον έγεινεν.» Και αφού μας λέγει ότι «ο Λόγος έγεινε σαρξ,» ο Ιωάννης μάς δίνει τη μαρτυρία του Ιωάννου του Βαπτιστού σ’ αυτό το σημείο: «Ήτο πρότερός μου.»—Ιωάν. 1:1-4, 14, 29, 30.

Ο Ιωάννης, επίσης αφηγείται τη μαρτυρία του ιδίου του Ιησού σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Έτσι ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο: «Και ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν ειμή ο καταβάς εκ του ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ.» Αργότερα ο Ιησούς είπε στους ακροατάς του: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού.» «Εάν λοιπόν θεωρήτε τον Υιόν του ανθρώπου αναβαίνοντα όπου ήτο το πρότερον;» Ετόνισε και πάλι το ίδιο σημείο καθώς μιλούσε στους θρησκευτικούς του αντιπάλους: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω· Πριν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι.» Και το ίδιο σαφείς είναι οι λόγοι του Ιησού προς τον ουράνιο Πατέρα του: «Δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου με την δόξαν, την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος.»—Ιωάν. 3:13· 6:51, 62· 8:58· 17:5.

Μολονότι ο Ιωάννης δεν αναφέρει αυτά που ονομάζονται παραβολές, με την αυστηρή έννοια της λέξεως, αυτός μονάχα αναφέρει πράγματα με τα οποία ωμοίαζε ο Ιησούς ή με τα οποία ο Ιησούς παρωμοίαζε τον εαυτό του. Ο Ιησούς είναι «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Και ο Ιησούς έλεγε ότι είναι «η θύρα,» «ο ποιμήν ο καλός,» «η οδός» και «η άμπελος η αληθινή.»c

Σε αρμονία με την γλαφυρή παρουσίασι του Υιού του Θεού που κάνει ο Ιωάννης, βρίσκεται και το γεγονός ότι ελκύει την προσοχή μας στις λέξεις που επανειλημμένως χρησιμοποιούσε ο Ιησούς, όπως οι λέξεις «μαρτυρία,» «αλήθεια,» «φως,» «ζωή» και «αγάπη.» Επί παραδείγματι, βρίσκομε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου τους όρους «μαρτυρώ» και «μαρτυρία» να χρησιμοποιούνται περισσότερο από διπλάσιες φορές απ’ όσες τους χρησιμοποιούν οι άλλοι τρεις Ευαγγελισταί μαζί, από τις οποίες ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η δήλωσις του Ιησού προς τον Πόντιο Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.»—Ιωάν. 18:37· 1:7, 8· 8:14, 17, 18.

Μας κάνει επίσης εντύπωσι το γεγονός ότι στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου δίδεται μεγάλη σημασία στην «αλήθεια,» για την οποία γίνεται λόγος τριπλάσιες φορές απ’ όσες στα άλλα τρία Ευαγγέλια μαζί. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου έχομε τα λόγια του Ιησού: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, . . . θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν. Και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Ναι, ο Ιησούς ήταν «πλήρης χάριτος και αληθείας.»—Ιωάν. 4:23, 24· 8:31, 32· 17:17· 1:14, 17.

Οι όροι «φως» και «ζωή» βρίσκονται ομοίως πολύ πιο συχνά στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου παρά στα άλλα τρία Ευαγγέλια μαζί. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου.» Οι μαθηταί του επρόκειτο να είναι «υιοί του φωτός.» (Ιωάν. 8:12· 12:36) Και όχι μόνον ο Ιησούς ήταν «η ζωή,» αλλ’ ο Θεός έστειλε τον Υιόν του στον κόσμο ώστε εκείνοι που πιστεύουν σ’ αυτόν να έχουν «ζωήν αιώνιον.» Και «αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι» τον Θεό και τον Υιόν του.—Ιωάν. 14:6· 3:16· 17:3.

ΕΜΦΑΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Ομοίως, παρατηρούμε ότι το Ευαγγέλιο του Ιωάννου αναφέρει την αγάπη, την ανιδιοτελή αγάπη, την αγάπη που βασίζεται σε αρχές, πιο συχνά από τα άλλα τρία Ευαγγέλια μαζί. «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή.» Ο Ιησούς ‘ηγάπησε τους μαθητάς του μέχρι τέλους.’ Δείχνει τι θα μας υποκινήση η αγάπη να κάμωμε: «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.» Ποια είναι η μεγαλύτερη εκδήλωσις της αγάπης; «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.»—Ιωάν. 3:16· 13:1· 14:15· 15:13.

Είναι, επομένως, λογικό το ότι ο Ιωάννης μάς λέγει πώς ο Ιησούς έδωσε την αγάπη ως το διακριτικό σημείο των αληθινών Χριστιανών: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:34, 35) Ο Ιωάννης είναι εκείνος επίσης που αναφέρει με λεπτομέρειες την προσευχή του Ιησού που έλεγε ότι αυτός και οι μαθηταί του «δεν είναι εκ του κόσμου,» τελειώνοντας με τα εξής λόγια: «Και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου και θέλω φανερώσει, δια να ήναι η αγάπη, με την οποίαν με ηγάπησας, εν αυτοίς, και εγώ εν αυτοίς.»—Ιωάν. 17:16, 26.

Και ποια ήταν η ερώτησις που έκαμε ο Ιησούς στον απόστολο Πέτρο, εκείνον που είχε ηγηθή των δώδεκα αποστόλων όταν ο Ιησούς ήταν μαζί τους και ο οποίος επρόκειτο να είναι ο πρώτος που θα ηγείτο μετά την ανάληψι του Ιησού στους ουρανούς; «Αγαπάς με περισσότερον τούτων;» «Αγαπάς με;» Αφού βεβαιώθηκε ότι ο Πέτρος πραγματικά αγαπούσε τον Κύριό του, ο Ιησούς του έδωσε την αποχαιρετιστήρια προτροπή: «Βόσκε τα πρόβατά μου.»—Ιωάν. 21:15-17.

Έχοντας υπ’ όψιν όλα όσα μας λέγει ο Ιωάννης και τον τρόπο με τον οποίο μας τα λέγει, μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί η αφήγησίς του, που έχει γραφή τόσο αργότερα μετά τα άλλα Ευαγγέλια είναι το πιο πολύ διαδεδομένο μέρος της Αγίας Γραφής. Χιλιάδες χιλιάδων αντίτυπα αυτού του Ευαγγελίου έχουν τυπωθή ξεχωριστά και διανεμηθή χωριστά από την Αγία Γραφή σαν σύνολο, μολονότι το Ευαγγέλιο του Μάρκου, επειδή είναι η συντομώτερη αφήγησις της επιγείου διακονίας του Ιησού, είναι το περισσότερο μεταφρασμένο μέρος της Αγίας Γραφής. Με το Ευαγγέλιο του Ιωάννου συνέβη σαν να προσεφέρθη ο καλύτερος οίνος τελευταίος, όπως συνέβη στην περίπτωσι του πρώτου θαύματος του Ιησού.—Ιωάν. 2:10.

Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα επειδή έχομε τέσσερις ξεχωριστές αφηγήσεις για τη ζωή του Ιησού και τα έργα του! Ο Ματθαίος παρουσιάζει τον Ιησού ως τον υποσχεμένο Μεσσία, που εκπληρώνει τις προφητείες των Εβραϊκών Γραφών· ο Μάρκος περιγράφει τον Ιησού σαν έναν άνθρωπο δράσεως, αναφέροντας τα θαυμαστά θαύματα το ένα μετά το άλλο· ο Λουκάς δείχνει τον Ιησού σαν ένα συμπαθητικό Σωτήρα· και ο αγαπητός Ιωάννης παρουσιάζει τον Ιησού ως τον Λόγον, το στοργικό δώρον του Θεού για το ανθρώπινο γένος, που ήλθε από τον ουρανό για να μαρτυρήση για την αλήθεια, και ως τον στοργικό Ποιμένα. Ο Θεός έκαμε να γράφουν όλα αυτά για ‘να πιστέψωμε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και ‘πιστεύοντας να έχομε αιώνιο ζωή εν τω ονόματι αυτού’—αρκεί να αποδείξουμε ότι είμεθα φίλοι του με το να κάνωμε ό,τι παραγγέλλει.—Ιωάν. 20:31· 15:14.

[Υποσημειώσεις]

Γένεσις—Μια Βάσις και ένα Πρότυπο

ΠΟΙΟ βιβλίο μπορεί να συγκριθή με την Αγία Γραφή; Από οποιαδήποτε άποψι και αν εξετασθή, ως φιλολογία, ποίησις ή δράμα, ως ιστορία, ως προφητεία ή ως ένας οδηγός για έναν σοφό και ορθό τρόπο ζωής, δεν έχει το όμοιό της. Αποτελείται από εξήντα έξη «βιβλία,» τα οποία έχουν γραφή από σαράντα περίπου συγγραφείς μέσα σε μια περίοδο δεκαέξη περίπου αιώνων.

Πολύ κατάλληλα το πρώτο βιβλίο, η Γένεσις, παρέχει τη βάσι και το υπόδειγμα για τα βιβλία που ακολουθούν. Χωρίς αυτό πολλές από τις πληροφορίες που βρίσκονται στο υπόλοιπο μέρος της Αγίας Γραφής δεν θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητές, διότι οι μεταγενέστεροι συγγραφείς δείχνουν ότι γνωρίζουν όχι μόνο το περιεχόμενο της Γενέσεως, αλλά παραδέχονται επίσης ότι είναι ιστορικό βιβλίο, όπως και πράγματι είναι. Επί παραδείγματι, η Γένεσις προμηθεύει τη βάσι για τους γενεαλογικούς καταλόγους που βρίσκονται στα βιβλία 1 Χρονικών, Ματθαίου και Λουκά.

Η Γένεσις, και ιδιαίτερα τα κεφάλαια 1 έως 11, υπήρξε ο ευνοούμενος στόχος των ανθρώπων που αρνούνται να δεχθούν ότι ο Θεός κάνει θαύματα. Αλλά η Γένεσις, και ιδιαίτερα αυτά τα ένδεκα κεφάλαια παρέχουν τη βάσι ή το θεμέλιο για όσα ακολουθούν στην Αγία Γραφή. Το να την κατηγορήσωμε ότι αποτελείται από μύθους θα ήταν σαν να προσπαθούμε να φαντασθούμε έναν ουρανοξύστη με εξήντα πέντε πατώματα να στέκεται στον αέρα, χωρίς να έχη πρώτο πάτωμα ή θεμέλιο επάνω στο οποίο να στηρίζεται.a

Αρχικά η Γένεσις ήταν το πρώτο μέρος της Πεντατεύχου, η οποία περιλαμβάνει τα πέντε πρώτα βιβλία της Αγίας Γραφής. Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι πρώτοι Χριστιανοί εδέχοντο ότι όλα αυτά τα βιβλία είχαν γραφή από τον Μωυσή. Αυτά τα πέντε βιβλία, Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον, ωνομάζοντο Τορά ή Νόμος, και στην υπόλοιπη Αγία Γραφή αναφέρεται είκοσι επτά φορές ότι ο Νόμος έχει γραφή από τον Μωυσή.

Λογικά, η Γένεσις αρχίζει με τη δημιουργία του σύμπαντος. Απ’ όλα τα ιερά συγγράμματα των μεγαλυτέρων θρησκειών του κόσμου μόνον η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Θεός δημιούργησε κάτι ‘εκ του μηδενός’ και αυτή ακριβώς είναι η έννοια της Εβραϊκής λέξεως που αποδίδει την λέξι «δημιουργώ.» Επανειλημμένως, το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Γραφής περιγράφει τον Θεό ως τον Δημιουργό του σύμπαντος. Χαρακτηριστικό είναι το 40^ο κεφάλαιο του Ησαΐα που μας προτρέπει ν’ αποβλέπουμε στον Θεό με πίστι λόγω της μεγάλης του δυνάμεως και σοφίας που επιδεικνύονται στη δημιουργία των έναστρων ουρανών. Βλέπε επίσης Ησαΐας 45:12, 18· Πράξεις 14:15· 17:24· Αποκάλυψις 10:6.

Κατόπιν, η Γένεσις ομιλεί για έξη «ημέρες» ή διαστήματα χρόνου, στη διάρκεια των οποίων ο Δημιουργός προετοίμασε τη γη για κατοικία του ανθρώπου και εδημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα.b Αυτή η πραγματική αφήγησις χρησιμοποιείται ως βάσις για το Σάββατο των Ισραηλιτών: «Διότι εις εξ ημέρας εποίησεν ο Ιεχωβά τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε.» (Έξοδ. 20:11) Στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαια 3 και 4, οι Χριστιανοί προτρέπονται, ν’ αναπαύονται από τα έργα τους με το να δείχνουν πίστι, όπως ανεπαύθη και ο Θεός από τα έργα του. Βλέπε επίσης τον Ψαλμό 95:11.

Το 2^ο κεφάλαιο της Γενέσεως περιλαμβάνει λεπτομερείς πληροφορίες για τη δημιουργία του ανδρός και της γυναικός από τον Θεό καθώς και το πώς έγιναν ‘μία σαρξ.’ Ο Ιησούς Χριστός παρέθεσε απ’ αυτό το κεφάλαιο για να διευκρινίση τις Χριστιανικές αρχές που αφορούν το γάμο και το διαζύγιο. (Γεν. 2:24· Ματθ. 19:4-6) Και ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί αυτή την αφήγησι για να εξηγήση την αρχή της ηγεσίας ανάμεσα στους Χριστιανούς και ιδιαίτερα στη Χριστιανική εκκλησία. Ο άνδρας έχει το δικαίωμα της προτεραιότητος διότι ‘ο άνδρας επλάσθη πρώτος.’—1 Τιμ. 2:13· 1 Κορ. 11:7-9.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το 3^ο κεφάλαιο της Γενέσεως λέγει ότι η Εύα ηπατήθη, ότι ο Αδάμ ενώθηκε μαζί της στην παράβασι και ότι καταδικάσθηκαν και οι δύο σε θάνατο. Ο Παύλος αναφέρεται σ’ αυτή την αφήγησι για να προειδοποιήση τους Χριστιανούς για τις παγίδες του Σατανά και για να τονίση τον ρόλο της υποταγής της συζύγου: «Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας.» «Ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινεν παραβάτις.»—2 Κορ. 11:3· 1 Τιμ. 2:14.

Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δείχνουν ότι, επειδή ο Αδάμ αμάρτησε και καταδικάσθηκε σε θάνατο, ο Θεός υποκινήθηκε να δείξη την ασύγκριτη παρ’ αξίαν αγαθότητα του παρέχοντας το αντίλυτρο. «Διότι αν δια το αμάρτημα του ενός απέθανον οι πολλοί, . . . η δωρεά δια της χάριτος του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού επερίσσευσεν εις τους πολλούς.» Αυτό καταρρίπτει το ψεύδος της θεωρίας της εξελίξεως, η οποία αρνείται ότι ο άνθρωπος αμάρτησε. Μόνο με βάσι την αφήγησι της Γενέσεως έχουν σημασία τα λόγια του Ιησού, ο οποίος είπε ότι ήλθε για να «δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών,» ή τα λόγια του Ιωάννου του Βαπτιστού ο οποίος, όταν είδε τον Ιησού, είπε ότι είναι «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Ναι, «καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»—Ρωμ. 5:15· Ματθ. 20:28· Ιωάν. 1:29· 1 Κορ. 15:22.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΒΕΛ ΕΩΣ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Το 4^ο κεφάλαιο της Γενέσεως αναφέρει τον πρώτο ανθρώπινο φόνο, όταν ο Κάιν εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ. Προειδοποιώντας μας να μη μισούμε τους αδελφούς μας, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρεται σ’ αυτό το γεγονός: «Να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού και έσφαξε τον αδελφόν αυτού,» διότι «τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.» (1 Ιωάν. 3:11, 12) Το πέμπτο κεφάλαιο λέγει ότι ο Ενώχ περιεπάτησε με τον Θεό. Τόσο ο Παύλος όσο και ο Ιούδας αναφέρονται στη δίκαιη πορεία του Ενώχ.—Εβρ. 11:5· Ιούδας 14, 15.

Η ζωή του Νώε και ο κατακλυσμός, από τον οποίο επέζησε αυτός και η οικογένειά του, αναφέρεται στο 6^ο έως το 9^ο κεφάλαιο της Γενέσεως. Οι προφήτες καθώς και ο Ησαΐας αναφέρουν για τον κατακλυσμό και τον Νώε. Επίσης ο Ιησούς προείπε ότι όπως ακριβώς ένας αδιάφορος κόσμος εξαφανίσθηκε στον καιρό του Κατακλυσμού, το ίδιο θα συνέβαινε και στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Ησ. 54:9· Ματθ. 24:37-39) Ο απόστολος Πέτρος και ο Παύλος αναφέρουν επίσης τον Νώε και τον κατακλυσμό. (Εβρ. 11:7· 1 Πέτρ. 3:20· 2 Πέτρ. 2:5) Το 10^ο κεφάλαιο της Γενέσεως μας δίνει «Τον Πίνακα των Εθνών.» Ο Αρχαιολόγος Γ. Φ. Άλμπραϊτ είπε ότι αυτός ο πίνακας «παραμένει ένα καταπληκτικά ακριβές έγγραφο.» Το 11^ο κεφάλαιο της Γενέσεως περιγράφει την αρχή της Βαβέλ ή Βαβυλώνος και πώς ο Θεός προκάλεσε σύγχυσι στις γλώσσες του ανθρωπίνου γένους.

ΑΒΡΑΑΜ, ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒ

Στα υπόλοιπα κεφάλαια από το 12^ο έως το 50^ο, βρίσκομε τη λεπτομερή ιστορία των τριών πατριαρχών του έθνους Ισραήλ. Αυτοί αναφέρονται πολλές φορές στην υπόλοιπη Αγία Γραφή. Στην πραγματικότητα, το όνομα του Αβραάμ εμφανίζεται στα είκοσι έξη μεταγενέστερα βιβλία και την παρεπιδημία του ως ξένου (καθώς και του Ισαάκ και του Ιακώβ) την ανέφερε ο Στέφανος, ο πρώτος Χριστιανός μάρτυς, και ο Παύλος. (Πράξ. 7:2-16· Εβρ. 11:8-22) Στην προς Γαλάτας επιστολή 3:16, 29 μαθαίνομε ότι ο Ιησούς Χριστός και τα μέλη που αποτελούν το σώμα των συντρόφων του είναι το πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ. Έτσι εφιστάται η προσοχή μας στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, σχεδόν πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ότι ‘εν τω σπέρματί του επρόκειτο να ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης.’ (Γεν. 22:17, 18· Παράβαλε Γένεσις 3:15.) Πραγματικά, η αφήγησις της Γενέσεως σχετικά με την Αβραμιαία επαγγελία αποτελεί τη βάσι για την κατανόησι των όσων ακολουθούν στην Αγία Γραφή.

Η Γένεσις στα κεφάλαια 11 έως 19 περιλαμβάνει γεγονότα που αφορούν την οικογένεια του Λωτ και τα Σόδομα και Γόμορρα. Ο Ιησούς προειδοποίησε να μην είμεθα όπως η σύζυγος του Λωτ, η οποία έχασε την ζωή της διότι παρήκουσε και εστράφη για να δη τα καταδικασμένα Σόδομα και προείπε ότι όπως ακριβώς ήταν στις ημέρες του Λωτ, το ίδιο θα ήταν και στις ημέρες του Υιού του ανθρώπου. (Λουκ. 17:28-32) Επιβεβαιώνοντας τη Γένεσι, ο Πέτρος και ο Ιούδας εσχολίασαν τη διαφθορά των Σοδόμων, και ο Ιησούς επίσης αναφέρθηκε σ’ αυτά ως μια πονηρή πόλι, αλλά κατέταξε τις πόλεις που θα απέρριπταν το άγγελμα της Βασιλείας ως άξιες ακόμη μεγαλύτερης καταδίκης.—Λουκ. 10:12· 2 Πέτρ. 2:6· Ιούδ. 7.

Ο υιός του Αβραάμ Ισαάκ συνέχισε να είναι πιστός και υπάκουος όπως και ο πατέρας του, ομοίως και ο Ιακώβ, ο υιός του Ισαάκ. Ο Ιακώβ εκτιμούσε πραγματικά τα ιερά πράγματα και αυτό το έδειξε με το ενδιαφέρον που είχε να πάρη τα πρωτοτόκια και με την πάλη που έκαμε όλη τη νύχτα μ’ έναν άγγελο για να λάβη μια ευλογία, πράγμα που αναφέρεται επίσης στον Ωσηέ 12:3. Επίσης στην επιθανάτιο κλίνη του ο Ιακώβ έδωσε μια πολύ σημαντική προφητεία σχετικά με τους γυιους του. (Γέν. 49:1-28) Αλλά προειδοποιούμεθα να μην είμεθα όπως ο Ησαύ, ο αδελφός του Ιακώβ, ο οποίος δεν εκτιμούσε τα ιερά πράγματα.—Εβρ. 12:16· Γέν. 25:34.

Από τους δώδεκα γυιους του Ιακώβ, ο Ιούδας και ο Ιωσήφ ήσαν επιφανείς. Ο Ιούδας «υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού.» (1 Χρον. 5:2) Από τη γενεαλογική γραμμή του Ιούδα επρόκειτο να έλθη ο Σηλώ ο Μεσσίας και, πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε απ’ αυτή τη φυλή. Ο Ιησούς χαρακτηρίσθηκε ως ο «Λέων, όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα.»—Αποκάλ. 5:5· Γέν. 49:10.

Τα κεφάλαια 37 έως 50 της Γενέσεως δείχνουν ότι ο Ιωσήφ ήταν άμεμπτος από κάθε άποψι. Μολονότι είχε πωληθή ως δούλος, διεκράτησε την ακεραιότητά του απέναντι στον Θεό του Ιεχωβά. Ως αποτέλεσμα, ευλογήθηκε μέχρι του σημείου να γίνη πρωθυπουργός της παγκοσμίου δυνάμεως της Αιγύπτου και ο σωτήρ του λαού της, καθώς και της οικογενείας του πατέρα του.—Πράξ. 7:9-14.

Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ

Αληθινά το βιβλίο της Γενέσεως μάς παρέχει τη βάσι για περισσότερα ακόμη γεγονότα που αναγράφονται στην υπόλοιπη Αγία Γραφή. Όχι μόνον αυτό, αλλά θέτει επίσης το υπόδειγμα για τον υπόλοιπο Λόγο του Θεού, επειδή αποκαλύπτει το θέλημα του και το σκοπό του για το ανθρώπινο γένος. Η Γένεσις επίσης θέτει το υπόδειγμα της Γραφής με το να είναι αληθινή σχετικά με την ανθρώπινη φύσι, με το να χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια και με το να αποκαλύπτη τις ιδιότητες του Θεού.

Τα εδάφια Γένεσις 1:26-28 κάνουν γνωστό τον σκοπό του Ιεχωβά σχετικά με τη γη και τον άνθρωπο—να είναι ο άνθρωπος παραγωγικός, να γεμίση τη γη, να την κυριεύση και να εξουσιάζη όλα τα δημιουργήματα. Η υποδειγματική Κυριακή Προσευχή και η προφητεία που αναγράφεται στην Αποκάλυψι 21:4—σχετικά με το ότι δεν θα υπάρχη πια θάνατος, ούτε λύπη, ούτε δάκρυ, ούτε πόνος—μας διαβεβαιώνει ότι κάποια μέρα το θέλημα του Θεού και ο σκοπός του για τη γη και τον άνθρωπο θα εκπληρωθούν πλήρως. Το εδάφιο Γένεσις 3:15 δίνει την πρώτη Μεσσιανική προφητεία, ότι δηλαδή το πνευματικό σπέρμα της γυναικός, δηλαδή ο Χριστός, θα συντρίψη την κεφαλή του όφεως, Σατανά του Διαβόλου, και αυτό αναφέρεται στο Ρωμαίους 16:20. Τα εδάφια Γένεσις 22:15-18 αποκαλύπτουν τον ρόλο του Αβραάμ εν σχέσει μ’ αυτό το σπέρμα, όπως είδαμε προηγουμένως.

Το βιβλίο της Γενέσεως, σχετικά με την ανθρώπινη φύσι, μας λέγει επίσης πώς ο Σατανάς ενήργησε στον Αδάμ μέσω της Εύας, αφού απάτησε πρώτα εκείνην. Μ’ έναν όμοιο τρόπο, άνθρωποι χωρίς αρχές χρησιμοποιούν γυναίκες για να παγιδεύσουν τα θύματα τους, όπως συνέβη με τους Φιλισταίους που χρησιμοποίησαν τη Δαλιδά για να παγιδεύσουν τον Σαμψών. (Κριτ. 16:4-21) Ο Θεός είπε ότι ο Αδάμ θα εξουσίαζε τη σύζυγό του. Και στη διάρκεια των αιώνων, πόσο άδικα πολλοί άνδρες ακολούθησαν τον Αδάμ στο να εξουσιάζουν τις συζύγους των! Επίσης κάτι που αποδεικνύει την ξεπεσμένη ανθρώπινη φύσι είναι η φονική ζηλοτυπία του Κάιν απέναντι του αδελφού του, καθώς και η ζηλοτυπία των αδελφών του Ιωσήφ, επειδή αυτός είχε την εύνοια του πατέρα του Ιακώβ.

Αποκαλύπτοντας περισσότερο την ξεπεσμένη ανθρώπινη φύσι, το βιβλίο της Γενέσεως μάς λέγει για την αδυναμία των δούλων του Θεού: Αναφέρει για τον Νώε που μέθυσε· για τον Ρουβήν, τον πρωτότοκο γυιο του Ιακώβ, που ‘εμίανε την κλίνην του πατρός του’ με το να έχη σχέσεις με μια από τις παλλακές του Ιακώβ. Αποκαλύπτει επίσης τη φονική σκληρότητα του Συμεών και του Λευί, δύο άλλων υιών του Ιακώβ, που φόνευσαν τα άρρενα μέλη μιας ολόκληρης πολυπληθούς οικογενείας, επειδή ένας απ’ αυτούς είχε βιάσει την αδελφή τους. Ας σημειωθή ότι αυτή η ειλικρίνεια που απαντάται στη Γένεσι ανατρέπει τους ισχυρισμούς των κριτικών που ισχυρίζονται ότι οι πρώτοι συγγραφείς απέδιδαν φανταστικές θαυμάσιες ιδιότητες στις προσωπικότητες τους!—Γέν. 49:3-7.

Το βιβλίο της Γενέσεως είναι ιδιαιτέρως υπόδειγμα για τα βιβλία της Αγίας Γραφής που ακολουθούν με το να μας αποκαλύπτη τις απαράμιλλες ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού καθώς και το πώς ανταμείβει εκείνους που τον υπηρετούν και ακολουθούν ευθεία πορεία. Χωρίς αμφιβολία, όταν μας λέγη ότι ο Θεός εδημιούργησε όλα τα ορατά και αόρατα, πιστοποιεί την αγάπη του Δημιουργού ως Ζωοδότου, την απέραντη σοφία του και την παντοδυναμία του. Το γεγονός ότι ο Θεός ανέθεσε στον Αδάμ να γεμίση τη γη, να την κυριεύση και να εξουσιάζη όλη τη ζωική κτίσι της γης ήταν επίσης μια έκφρασις της αγάπης Του για τον Αδάμ και τους απογόνους του που επρόκειτο να γεννηθούν. Η απαγόρευσις που έθεσε ο Ιεχωβά για τον καρπό ενός δένδρου εφιστά την προσοχή μας στην σοφία του και τη δικαιοσύνη του. Μόνο αν αντιμετώπιζε επιτυχώς αυτή τη δοκιμασία της υπακοής θα μπορούσε ο Αδάμ να δείξη ότι εκτιμούσε όλες τις ευλογίες του.

Όταν ο Αδάμ και η Εύα εστασίασαν, η δικαιοσύνη του Θεού ήλθε στο προσκήνιο καθώς και η σταθερότης του με το να τους καταδικάση σε θάνατο. Εν τούτοις, με το να τους επιτρέψη να ζήσουν έξω από τον κήπο της Εδέμ, ο Θεός έδειξε το έλεός του στους αγέννητους ακόμη απογόνους των, με το να δώση σ’ αυτούς την ευκαιρία για ζωή.

Όταν η γη διεφθάρη λόγω των αγγελικών υιών του Θεού που κατέβηκαν στη γη και νυμφεύθηκαν τις θυγατέρες των ανθρώπων, ο Θεός έδειξε τη δύναμί του—καθαρίζοντας τη γη με τον Κατακλυσμό. Αλλά και πάλι με το έλεός του, εφύλαξε τον Νώε και την οικογένειά του και τα αντιπροσωπευτικά είδη των ζώων. Η δικαιοσύνη του Θεού φαίνεται επίσης στο νόμο που έδωσε μετά τον Κατακλυσμό, να καταδικάζεται σε θάνατο εκείνος που διέπραττε φόνο. Σε μια άλλη περίπτωσι έδειξε ο Θεός το έλεός του με το να φροντίση να σωθή ο Λωτ και οι θυγατέρες του όταν κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Οι θείες ιδιότητες της δικαιοσύνης, της σοφίας και της αγάπης γίνονται επίσης εμφανείς στον τρόπο με τον οποίον πολιτεύθηκε με τους πατριάρχες. Διαβάζομε για τον Αβραάμ και αργότερα για τον Ισαάκ ότι πέθαναν ‘γέροντες και πλήρεις ημερών.’ (Γέν. 25:8· 35:29) Τι ικανοποιητική ζωή έζησε ο Ιακώβ με τα μεγάλα ποίμνιά του και τη μεγάλη οικογένειά του και πόσο πλούσια ανταμείφθηκε ο Ιωσήφ από τον Ιεχωβά Θεό επειδή διεκράτησε την ακεραιότητά του.

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Το βιβλίο της Γενέσεως παρέχει τη βάσι για πάρα πολλά πράγματα που αναφέρονται στα επόμενα εξήντα πέντε βιβλία της Αγίας Γραφής. Θέτει επίσης το υπόδειγμα γι’ αυτά, επειδή είναι μια αποκάλυψις του θελήματος του Θεού και του σκοπού του για το ανθρώπινο γένος.

Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, μπορεί να λεχθή για τη Γένεσι, όπως και για τις υπόλοιπες Άγιες Γραφές, ότι «είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

[Υποσημειώσεις]

Το Ευαγγέλιον του Ματθαίου—Ο Μεσσίας Ήλθε!

ΠΟΙΟΣ ήταν ο Ματθαίος, ο συγγραφεύς του Ευαγγελίου που φέρει το όνομά του; Ήταν ένας ταπεινός, έντιμος και μορφωμένος Ιουδαίος, τον οποίον ο Ιησούς εξέλεξε για να γίνη ένας από τους δώδεκα αποστόλους του.

Ήταν ταπεινός άνθρωπος; Ναι, διότι ο ίδιος ο Ματθαίος ειλικρινά αποκαλύπτει ότι ήταν τελώνης, και οι Ιουδαίοι της εποχής του περιφρονούσαν τους τελώνες πάρα πολύ. Ανόμοια με πολλούς άλλους τελώνες, ο Ματθαίος πρέπει να ήταν έντιμος. Αν δεν ήταν έντιμος, θα μπορούσε ο Ιησούς να τον καλέση να γίνη μαθητής του ενώ καθόταν στο ταμείο των εισπράξεων; Και πρέπει επίσης να ήταν πολύ μορφωμένος, διότι πολλοί λόγιοι λέγουν ότι το ύφος της Ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιεί ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του είναι από τα καλύτερα που μπορούν να βρεθούν στις Ελληνικές Γραφές. Προφανώς ο Ματθαίος χρησιμοποίησε πολύ καλή κρίσι σε όσα κατέγραψε. Το Ευαγγέλιο του παρατίθεται στις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά πιο συχνά από κάθε άλλο Ευαγγέλιο.

Πού έγραψε ο Ματθαίος το Ευαγγέλιό του; Έχοντας υπ’ όψιν το θέμα του, είναι πιθανόν να το είχε γράψει στην Παλαιστίνη. Για ποιο σκοπό το έγραψε; Για ν’ αποδείξη ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν πράγματι ο Μεσσίας. Αυτό το κάνει με το να παραθέση εκατό περίπου παραπομπές από τις Εβραϊκές Γραφές. Με λεπτομέρειες εξηγεί αυτό το θέμα, δείχνοντας πώς ο Ιησούς εξεπλήρωσε αυτές τις προφητείες, παραθέτοντας το εδάφιο Ησαΐας 7:14, που ανέφερε ότι ο Ιησούς θα εγεννάτο από μια παρθένο καθώς και το Ζαχαρίας 11:13, που ανέφερε ότι ο Ιησούς θα επροδίδετο για τριάντα αργύρια.—Ματθ. 1:23· 27:9.

Σε ποια γλώσσα έγραψε ο Ματθαίος το Ευαγγέλιό του; Η εξωτερική μαρτυρία δείχνει ότι εγράφη κατ’ αρχήν στην Εβραϊκή γλώσσα. Αυτό ήταν το πιο φυσικό να κάμη, εφόσον ο σκοπός του ήταν να βοηθήση τους συμπατριώτες του ν’ αναγνωρίσουν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Επίσης είναι φανερό ότι σκοπός του ήταν να χρησιμοποιήση το Ευαγγέλιό του σαν ένα συνδετικό κρίκο με τις Εβραϊκές Γραφές.

Μερικοί άνθρωποι απορρίπτουν την άποψι ότι ο Ματθαίος έγραψε αρχικά στην Εβραϊκή γλώσσα, ισχυριζόμενοι ότι το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι γραμμένο στην Ελληνική τόσο αρμονικά ώστε δεν μπορεί να είναι μεταφρασμένο. Η απάντησις σ’ αυτή την αντίρρησι μπορεί να είναι ότι ο ίδιος ο Ματθαίος έκαμε τη μετάφρασι όταν είδε ότι υπήρχε πραγματική ανάγκη γι’ αυτή τη μετάφρασι και την έκαμε με την κατεύθυνσι του αγίου πνεύματος του Θεού.

Σύμφωνα με την πιο παλαιά παραδοσιακή μαρτυρία που υπάρχει, ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιο του το 41 μ.Χ. Δεν υπάρχει τίποτα στο Ευαγγέλιό του που να έρχεται σε αντίφασι με αυτή τη μαρτυρία. Προφανώς ο Ματθαίος αισθανόταν την ανάγκη να καταγράψη όλα τα γεγονότα που υπεστήριζαν την αλήθεια ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Μπορούσε ν’ αντιληφθή πόσο σημαντική βοήθεια θα ήταν αυτό για τη διεκπεραίωσι της αποστολής που είχε λάβει από τον Ιησού να κάμη μαθητάς σε όλα τα έθνη βαπτίζοντας αυτούς. Έτσι παρατηρούμε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιο του δέκα πέντε ή και περισσότερα χρόνια προτού ο Λουκάς και ο Μάρκος γράψουν τα δικά των Ευαγγέλια. Η χρονολογία 41 μ.Χ. βρίσκεται σε χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον δέκατο αιώνα μ.Χ.

Πολλοί λόγιοι δεν παραδέχονται ως αληθινή αυτή τη χρονολογία που εγράφη το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, διότι ο Ματθαίος και ο Μάρκος έχουν πολλά κοινά σημεία στα Ευαγγέλιά τους και αυτοί υποθέτουν ότι, επειδή το Ευαγγέλιο του Μάρκου ήταν συντομότερο, εγράφη πρώτο. Αλλά το Ευαγγέλιο του Ματθαίου με κανένα τρόπο δεν είναι απλώς μία ανάπτυξις του Ευαγγελίου του Μάρκου. Όπως μπορεί εύκολα να παρατηρήση κανείς, η ομοιότης μεταξύ των δύο Ευαγγελίων οφείλεται στο ότι ο Πέτρος είχε ένα αντίγραφο του Ευαγγελίου του Ματθαίου και το χρησιμοποιούσε στη διακονία του. Έτσι ο Μάρκος, ενσωματώνοντας μέρη από όσα έλεγε ο Πέτρος, έγραφε πολλά από εκείνα που είχε γράψει προηγουμένως ο Ματθαίος.

Πόσες πληροφορίες από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι μοναδικές; Περίπου το σαράντα δύο τοις εκατό του περιεχομένου του. Ο Ματθαίος αναφέρει τη Βασιλεία πολύ περισσότερες φορές απ’ όσο οι άλλοι Ευαγγελισταί, δηλαδή 50 φορές. Είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί την έκφρασι «η βασίλεια των ουρανών,» συχνότερα από την έκφρασι «η βασιλεία του Θεού.» Επίσης, μας δίνει δέκα παραβολές, τις οποίες οι άλλοι δεν αναφέρουν, και είναι πιο ακριβής όταν πρόκειται για αριθμούς. Μόνον αυτός μας λέγει ότι ο Ιησούς προδόθηκε για τριάντα αργύρια. Το ενδιαφέρον του για την ακρίβεια των αριθμών μπορεί να οφείλεται στο ότι ήταν τελώνης.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ

Επειδή το θέμα του Ευαγγελίου του Ματθαίου είναι ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, η αφήγησίς του αναφέρεται αμέσως σ’ αυτό το σημείο. Ο Μεσσίας έπρεπε να είναι απόγονος του Αβραάμ και του Δαβίδ, καθώς επίσης και Υιός του Θεού, επειδή αυτό είχε υποσχεθή ο Θεός στους πιστούς του δούλους. (Γέν. 22:15-18· 2 Σαμ. 7:8-16) Αυτά τα σημεία ο Ματθαίος τα αποδεικνύει στα δύο πρώτα κεφάλαιά του. Μοναδικό επίσης χαρακτηριστικό γι’ αυτό το Ευαγγέλιο αποτελεί η αφήγησις των περιστάσεων που σχετίσθηκαν με τη γέννησι του Ιησού, όπως ήταν η απόφασις του Ιωσήφ για το τι έπρεπε να κάμη και αργότερα η επίσκεψις των μάγων από τα μέρη της ανατολής. Μερικοί σύγχρονοι κριτικοί αμφισβητούν ότι ο Ματθαίος έγραψε αυτά τα δύο πρώτα κεφάλαια, αλλά για ποιο λόγο; Μήπως επειδή δεν θέλουν να πιστεύσουν στην παρθενική γέννησι του Ιησού; Αυτά τα δύο κεφάλαια υπάρχουν σε όλα τα αρχαία χειρόγραφα· επίσης μνημονεύονται πολύ συχνά από τους λεγομένους «πατέρας της Εκκλησίας.» Εκτός αυτού, τίποτε απ’ αυτά τα κεφάλαια δεν έρχεται σε αντίθεσι με τις υπόλοιπες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αντιθέτως, δείχνουν γιατί ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος.—Ιωάν. 8:46· Εβρ. 7:26· 1 Πέτρ. 2:22.

Συνεχίζοντας στα κεφάλαια 3 και 4, βρίσκομε περισσότερες αποδείξεις για το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δίνει τη δική του μαρτυρία και κατόπιν μια φωνή από τον ουρανό αναγνωρίζει τον Ιησού ως Υιόν του Θεού. Κατόπιν ακολουθούν οι πειρασμοί του Ιησού στην έρημο και η πρόσκλησις που έκαμε ο Ιησούς σε μερικούς μαθητάς να τον ακολουθήσουν ως «αλιείς ανθρώπων.» Αυτά τα τέσσερα πρώτα κεφάλαια μπορεί να λεχθή ότι αποτελούν την εισαγωγή του Ευαγγελίου του Ματθαίου.

Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ

Τι αφηγείται κατόπιν ο Ματθαίος; Χωρίς αμφιβολία το πιο δυνατό, εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό υπόδειγμα όλου του κηρύγματος και της διδασκαλίας του Ιησού. Ορθά έχει χαρακτηρισθή ως η πιο φημισμένη ομιλία που έχει δοθή ποτέ. Φαίνεται σαν να μην μπορούσε ο Ματθαίος να περιμένη πολύ για να την καταγράψη. Την αφηγείται ακριβώς μετά την εισαγωγική του ύλη, μολονότι το Ευαγγέλιο του Λουκά δείχνει ότι ο Ιησούς είπε αυτήν την ομιλία προς το μέσον της διακονίας του. Στην αφήγησι του Ματθαίου καλύπτει τα κεφάλαια 5 έως 7.

Τι αριστούργημα είναι αυτή η ομιλία! Αρχίζοντας με τους εννέα μακαρισμούς θερμά επαινεί όλους εκείνους που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, τους πραείς, τους ελεήμονες, τους ειρηνικούς ανθρώπους κ.λ.π. Σ’ αυτή την ομιλία βρίσκομε την Κυριακή προσευχή του Ιησού, τη συμβουλή του να ζητούμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του, τον Χρυσούν Κανόνα και άλλα πολλά.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αφού αφηγείται πολλά για τα θαύματα και το κήρυγμα του Ιησού, ο Ματθαίος, στο 10^ο κεφάλαιο, μας περιγράφει εκτεταμένα τις οδηγίες που έδωσε ο Ιησούς στους δώδεκα αποστόλους του σχετικά με το κήρυγμα. Περιέχει πολύτιμες συμβουλές, όπως: «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε,» «Γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί,» και «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι.»—Ματθ. 10:8, 16, 28.

Κατόπιν μαθαίνομε ότι ο Ιησούς επήνεσε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και κατέκρινε τις πόλεις της Γαλιλαίας, στις οποίες εκήρυττε, λόγω της απιστίας των. Το 11^ο κεφάλαιο τελειώνει μ’ αυτά τα όμορφα και παρηγορητικά λόγια: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν.—Ματθ. 11:28-30.

Στο 12^ο κεφάλαιο διαβάζομε μερικές έντονες αλήθειες όπως, «Πάσα οικία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής . . . δεν θέλει σταθή.» «Όστις δεν συνάγει μετ’ εμού σκορπίζει» και «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.»—Ματθ. 12:25, 30, 34,

ΟΙ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Κατόπιν ακολουθεί το 13^ο κεφάλαιο, που είναι αξιοσημείωτο για τις παραβολές του οι οποίες εξεικονίζουν «την βασιλείαν των ουρανών.» Σ’ αυτό ο Ματθαίος παραθέτει επτά παραβολές τού Ιησού: του σπορέως και των διαφόρων ειδών του εδάφους, την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων, την παραβολή του κόκκου σινάπεως, την παραβολή της ζύμης, του θησαυρού που ήταν κρυμμένος στον αγρό, του πολυτίμου μαργαρίτου, και την παραβολή του δικτύου. Δίνει και την εξήγησι δύο παραβολών. Τα επόμενα δύο κεφάλαια λέγουν περισσότερα για τα θαύματα και το κήρυγμα του Ιησού. Κατόπιν, στο 16^ο κεφάλαιο, έχομε την ομολογία του Πέτρου ότι ο Ιησούς είναι πράγματι ο Μεσσίας, ο Υιός τού Θεού, για τον οποίο ο Ματθαίος δίνει μια πρόσθετη απόδειξι στο επόμενο κεφάλαιο στην αφήγησί του για τη μεταμόρφωσι του Ιησού.

Το 18^ο κεφάλαιο έχει επίσης μια χαρακτηριστική σφραγίδα, διότι σ’ αυτό ο Ματθαίος περιγράφει τις υποχρεώσεις που έχουν οι Χριστιανοί μεταξύ τους. Αφού προειδοποιεί εκτεταμένα για το ότι δεν πρέπει να γινώμεθα πρόσκομμα στους άλλους και δηλώνει ότι ο Θεός δεν θέλει να χαθή ούτε ένας εκ των ‘ελαχίστων’ του Χριστού, ο Ιησούς λέγει πώς να ενεργούμε μ’ εκείνους που αμαρτάνουν σ’ εμάς. Λέγει στον Πέτρο να συγχωρή, όχι μόνο επτά φορές, αλλά εβδομήντα επτά φορές, και με μια εκτεταμένη παραβολή καθιστά προσεκτικούς τους Χριστιανούς που δεν θέλουν να συγχωρούν ο ένας τον άλλον.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Από το 19^ο κεφάλαιο, ο Ματθαίος ακολουθεί μια χρονολογική σειρά και εδώ αντιλαμβανόμεθα ότι δημιουργείται μια όλο και μεγαλύτερη έντασις μεταξύ του Ιησού και των θρησκευτικών του εχθρών. Προσπαθούν να τον παγιδεύσουν στο ζήτημα του διαζυγίου, και εν συνεχεία ο Ιησούς λέγει την παραβολή των δηναρίων. Κατόπιν βοηθεί τους μαθητάς του να καταλάβουν καλά το μάθημα της ταπεινοφροσύνης, λέγοντάς τους ότι αυτός ο ίδιος ήλθε όχι για να υπηρετηθή αλλά για να υπηρετήση και να δώση τη ζωή του ως αντίλυτρο.—Ματθ. 20:28.

Κατόπιν ο Ματθαίος περιγράφει τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, η οποία, μαζί με το καθάρισμα που έκαμε στον ναό, ήγειρε την οργή των εχθρών του στον μεγαλύτερο βαθμό. Δεν είναι παράξενο ότι τον προκαλούν, λέγοντας: «Εν ποία εξουσία πράττεις ταύτα;» (21:23) Αλλά εκείνος τους αποστομώνει όταν τους ρωτά, με ποια εξουσία εβάπτιζε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Ο Ιησούς συνεχίζει τη συζήτησι με δύο παραβολές που έχουν σαν στόχο αυτούς τους εχθρούς του, η δεύτερη από τις οποίες τους αποκαλεί φονείς και αυτοί αντιλαμβάνονται το σημείο.

Αφού άκουσαν κατόπιν την παραβολή του γαμήλιου συμποσίου, οι θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού τον πλησιάζουν με παγιδευτικές ερωτήσεις: για το αν πρέπει να πληρώνουν φόρους, για την ανάστασι και για το ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή. Κάθε φορά ο Ιησούς τούς αντικρούει με επιτυχία. Δεν τολμούν πια να υποβάλουν στον Ιησού ερωτήσεις, αλλ’ εκείνος αντιστρέφει τους όρους υποβάλλοντας σ’ αυτούς ένα ερώτημα σχετικά με τον υιόν και Κύριον του Δαβίδ, στο οποίο και πάλι δεν είναι σε θέσι ν’ απαντήσουν» Ο Ιησούς φανερά τούς κατακρίνει ενώπιον του πλήθους και των μαθητών του επαναλαμβάνοντας έξη φορές την καταδίκη: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί.»—Ματθ. 23:13, 15, 23, 25, 27, 29.

Κατόπιν ο Ιησούς δίνει στους μαθητάς του τη μεγάλη του προφητεία για ‘το σημείον της παρουσίας του και της συντελείας του αιώνος,’ το οποίο καλύπτει τα κεφάλαια 24 και 25. Εδώ βρίσκομε την προφητική εντολή: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» Ο Ιησούς αποκορυφώνει αυτή την προφητεία με τις παραβολές της «βασιλείας,» δηλαδή τις παραβολές των δέκα παρθένων, των ταλάντων και των προβάτων και εριφίων.

Στα κεφάλαια 26 και 27 διαβάζομε ότι άλειψαν τον Ιησού με πολύτιμο μύρον, ότι καθιέρωσε τον εορτασμό της αναμνήσεως του θανάτου του, διαβάζομε για τη σύλληψί του και τη δίκη του ενώπιον του Συνεδρίου, και για τον Πέτρο που αρνήθηκε τον Κύριό του. Ο Ιησούς δικάζεται ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, ο οποίος ματαίως προσπαθεί ν’ απαλλαγή από την ενοχή, αλλά κατόπιν παραδίδει τον Ιησού για να σταυρωθή σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και να ταφή σ’ ένα λίθινο μνημείο.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΝΤΟΛΗ

Το τελευταίο κεφάλαιο του Ματθαίου λέγει για την ανάστασι του Ιησού και δίνει την αποχαιρετιστήρια εντολή του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς . . . διδάσκοντες αυτούς.» Ο Ματθαίος κατόπιν τελειώνει μ’ αυτά τα ενισχυτικά λόγια του Ιησού: «Ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.»

Πραγματικά το Ευαγγέλιο του Ματθαίου δείχνει ότι ο Ιησούς είναι ο υποσχεμένος Μεσσίας. Η αφήγησίς του είναι ακριβής, κατανοητή και ωφέλιμη. Ο Ιησούς, τελειώνοντας την επί του Όρους Ομιλία του, παρωμοίασε εκείνους που τον άκουαν και υπάκουαν στα λόγια του μ’ ένα σοφό άνδρα που έκτισε το σπίτι του επάνω σε βράχο, και ήταν ικανό ν’ αντισταθή σε μια σφοδρή θύελλα. Είθε να είμεθα κι εμείς όπως αυτός ο σοφός άνθρωπος, να ζούμε σύμφωνα με τις αρχές που εξέθεσε ο Ιησούς και να υπακούωμε στις εντολές του για κήρυγμα και μαθήτευσι, που τόσο πιστά διαφυλάχθηκαν για μας στην αφήγησι του Ματθαίου.

Όστρακα «από Ιχθείς»

◆ Αν έχετε περπατήσει κατά μήκος μιας παραλίας, μπορεί να έχετε παρατηρήσει μερικά πολύχρωμα όστρακα που είναι σκορπισμένα στην άμμο. Λέγεται ότι υπάρχουν περίπου 100.000 είδη όστρακα από μαλάκια περιλαμβανομένων κι εκείνων που προέρχονται από μύδια, αχιβάδες, μαρίτσες, στρείδια και σαλιγκάρια. Πολλοί συλλέγουν θαλάσσια όστρακα σαν χόμπυ και γνωρίζουν ότι συνήθως τα καλύτερα όστρακα είναι εκείνα που έχουν το ζώο ακόμα ζωντανό μέσα.

Αλλ’ είναι πολύ δύσκολο να βρη κανείς μερικά σπάνια και πολύτιμα κωνοειδή όστρακα, επειδή διάφορα μαλάκια ζουν οι μέρη που είναι αδύνατον να φθάση άνθρωπος. Είναι δυνατόν, όμως, ν’ αποκτήση κανείς μερικές φορές όστρακα αυτού του είδους από ιχθείς. Μπορούν να βρουν αυτά τα όστρακα αφού πιάσουν τα ψάρια και τ’ ανοίξουν. Το κωνοειδές όστρακο Ντυ Σαβάλ, που είναι, όπως αναφέρεται, το σπανιώτερο που υπάρχει στον κόσμο, ήλθε σε φως όταν απέκτησαν το μοναδικό γνωστό είδος από ένα ψάρι που έπιασαν στη νήσο Μαυρίκιο. Έτσι, είναι ένα όστρακο ex pisce, που σημαίνει κατά γράμμα «από ψάρια.»

Πώς Είναι η Κατάστασις του Σπιτιού Σας;

● Σήμερα, πάρα πολλοί γονείς παραδέχονται ότι συχνά δεν γνωρίζουν που είναι τα νεαρά των τέκνα. Ένα σημαντικό βήμα που μπορούν να κάμουν οι γονείς για ν’ αποφύγουν αυτό το πρόβλημα είναι να κάμουν το σπίτι τους έναν ελκυστικό τόπο.—Εφεσ. 6:4.

Πόσο Βαρειά Είναι η Άμμος;

◆ «Ήθελεν είσθαι βαρύτερα υπέρ την άμμον της θαλάσσης» είχε πει ο πιστός Ιώβ σχετικά με τη θλίψι που υπέφερε. (Ιώβ 6:3) Μπορούμε καλύτερα να υπολογίσωμε το βάρος του φορτίου του αν σκεφθούμε πόσο βαρειά είναι η άμμος. Μια μόνο κυβική γυάρδα υγρής άμμου ζυγίζει 3.213 πάουντς! (1.459 κιλά).

Η Ψυχή Σας

◇ Πολλές εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου διδάσκουν ότι έχετε μια ψυχή μέσα σας, η οποία επιζή μετά τον θάνατον και πηγαίνει στο βασίλειο των πνευμάτων. Αλλά βασίζεται αυτή η δοξασία στις θεόπνευστες Γραφές;

Σ’ ένα βιβλίο που εξεδόθη πρόσφατα, με τίτλο Δυτικός Πολιτισμός: Η Καταγωγή του και το Πεπρωμένο του, ο Καθηγητής Νόρμαν Φ. Κάντορ, παραδέχθηκε ότι δεν συμβαίνει αυτό:

«Οι Χριστιανοί σκεπτικισταί του δευτέρου αιώνος, ιδιαίτερα εκείνοι που ζούσαν στην Αλεξάνδρεια, μιμήθηκαν την απόπειρα του Φίλωνος να συνδυάση τον Πλατωνισμό με τον Ιουδαϊσμό. . . . Ο Θεός τους ήταν πνεύμα· ο άνθρωπος ήταν ένωσις πνεύματος και ύλης, ψυχής και σώματος· και η σωτηρία εγίνετο δυνατή μέσω του διαχωρισμού της ψυχής από του σώματος και της μεταβάσεώς της στους ουρανούς για να ενωθή με τις στρατιές των αγγέλων που περιέβαλλαν το Πνεύμα του Θεού. Αυτή η άποψις ήταν μια σημαντική απομάκρυνσις από τον Εβραϊκό τρόπο σκέψεως, σύμφωνα με τον οποίο ο άνθρωπος ήταν νέφες [ψυχή], και αποτελούσε μια ολοκληρωμένη και αδιάσπαστη ανθρώπινη ύπαρξι.»

Το γεγονός είναι ότι ολόκληρη η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή και ότι η προοπτική για αιώνια ζωή εξαρτάται από τη μελλοντική του ανάστασι.

Διευθετήσεις του Κυβερνώντος Σώματος

Ο ΙΕΧΩΒΑ έχει ευλογήσει τον λαό του με αξιόλογη επέκτασι στις τάξεις των διαγγελέων της Βασιλείας σε όλον τον κόσμο. Αυτό ιδιαίτερα έγινε μετά τη διαρρύθμισι της οργανωτικής διευθετήσεως που αναγράφεται στο βιβλίο Οργάνωσις για Κήρυγμα της Βασιλείας και Μαθήτευσι, που εφαρμόσθηκε από το έτος 1972.—Ησ. 60:17.

Είναι φανερό, επίσης, ότι πλησιάζομε σ’ ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας της ανθρωπότητος. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν επομένως να περιμένουν ότι θα εξακολουθήση να εγείρεται εναντίωσις σε πολλές χώρες. (Ματθ. 24:9) Καθώς ‘σπεύδομε εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά,’ προβλέπεται ότι πολύ περισσότεροι άνθρωποι θα λάβουν τη στάσι τους με το μέρος της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν, αν αυτό είναι το θέλημα του Ιεχωβά.—2 Πέτρ. 3:12.

Γι’ αυτόν το λόγο ο καιρός φαίνεται κατάλληλος να γίνουν περαιτέρω διαρρυθμίσεις ώστε ο λαός του Θεού να είναι σε καλύτερη θέσι να φροντίζη για τους πολλούς νέους που είναι τώρα ανάμεσά τους και για την περαιτέρω αύξησι που ελπίζουν ότι θα δώση ο Ιεχωβά στο εγγύς μέλλον. (Ησ. 60:8, 22) Πρόκειται για ζητήματα στα οποία το κυβερνών σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά συγκέντρωσε την προσοχή του με προσευχή.

Για τη διευκόλυνσι του έργου του, σχηματίσθηκαν έξη επιτροπές του κυβερνώντος σώματος. Η καθεμιά θα έχη τον εισηγητή της, που θα υπηρετή για ένα έτος. Αυτές οι επιτροπές θα είναι μόνον εποπτεύουσες και δεν πρόκειται να χειρίζωνται όλες τις λεπτομέρειες και την τρέχουσα υπηρεσία. Τα διάφορα σωματεία που εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα της Βασιλείας τόσο καλά έως τώρα θα εξακολουθήσουν φυσικά να εκπληρώνουν το σπουδαίο ρόλο τους ως νομικά όργανα των μαρτύρων του Ιεχωβά, του κυβερνώντος σώματός των και των επιτροπών του.

Οι έξη αυτές επιτροπές που άρχισαν να λειτουργούν από 1ης Ιανουαρίου 1976 είναι οι εξής: Επιτροπή Υπηρεσίας· Επιτροπή Συγγραφής· Επιτροπή Εκδόσεων· Επιτροπή Διδασκαλίας· Επιτροπή Προσωπικού· Επιτροπή Εισηγητού.

Όσο για τα τμήματα μας σ’ όλον τον κόσμον, μια επιτροπή Τμήματος που αποτελείται από τρία ή περισσότερα μέλη διωρισμένα από το κυβερνών σώμα θα διοική τις οργανωτικές διευθετήσεις κάθε τμήματος. Αυτές οι επιτροπές θα έχουν επίσης έναν εισηγητή ο οποίος θα υπηρετή για ένα έτος.

Γίνεται φανερό ότι η κατεύθυνσις του Ιεχωβά είναι έκδηλη στη διαμόρφωσι των προσφάτων αυτών διαρρυθμίσεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης ότι το πνεύμα του θα υποκινήση όλους μας να δώσωμε την πληρέστερη υποστήριξι και συνεργασία καθώς αυτές οι διευθετήσεις θα εφαρμόζωνται. Ασφαλώς τώρα είναι ο καιρός που πρέπει να προχωρήσωμε στην επέκτασι του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως. Σ’ αυτό αποβλέπομε στον Ιεχωβά για τη συνεχή ευλογία του σε όλα όσα πρόκειται να γίνουν ακόμη κάτω από την ηγεσία του Χριστού Ιησού.—Ματθ. 28:19, 20.

Ενέργεια από τον Ήλιο

◆ Τα ζώντα πράγματα στη γη εξαρτώνται από τον ήλιο με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Το φως, η θερμότης και η ενέργεια από αυτή την ισχυρή πηγή είναι ζωτικής σπουδαιότητος για να συνεχίζεται η ύπαρξις της επιγείου ζωής. Αλλά πόση ηλιακή ενέργεια λαμβάνει η γη; Στο βιβλίο του 1.001 Ερωτήσεις για την Αστρονομία Απαντώνται, Ο Τζαίημς Σ. Πίκεριγκ έγραψε: «Η Γη λαμβάνει μόνον ένα μέρος από 2 δισεκατομμύρια μέρη της ενεργείας που παράγεται από τον Ήλιο. Αυτό το μικροσκοπικό κλάσμα ανέρχεται σε 4.690.000 ιπποδύναμι ανά τετραγωνικό μίλι της επιφανείας της Γης.» Αυτό είναι εκείνο που απαιτείται για να υπάρχη ζωή στη γη.

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεχτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν είναι έτσι, ασφαλώς θα ενθυμήσθε τα επόμενα σημεία:

● Στον Ησαΐα 28:24-29, τι συμβολίζεται από την αροτρίωσι, το βωλοκόπημα, τη σπορά και το αλώνισμα ενός γεωργού;

Αυτές οι ενέργειες ενός γεωργού συγκρίνονται με τις σκόπιμες ενέργειες του Θεού. Το αροτρίασμα και το βωλοκόπημα γίνονται για να απαλύνουν το έδαφος και να το προετοιμάσουν να δεχθή τον σπόρο. Ομοίως ο Ιεχωβά δεν τιμωρούσε διαρκώς τον απειθή λαό του. Η τιμωρία εξυπηρετούσε ένα σκοπό, δηλαδή, να κάμη τον λαό του να δέχεται τη συμβουλή και την καθοδήγησι. Όπως το είδος του σπόρου προσδιορίζει τι είδους εργαλεία θα χρησιμοποιηθούν για το αλώνισμα, έτσι και ο τρόπος με τον οποίον ο Θεός μεταχειρίζεται τα άτομα διαφέρει σύμφωνα με ό,τι ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωσί τους για να τους καθαρίση.—Σελ. 709.a

● Σε εκπλήρωσι του εδαφίου Ζαχαρίας 11:8, ποιους «τρεις ποιμένας» απολύει ο Ιησούς Χριστός;

Αυτοί οι «τρεις ποιμένες» αποδείχθηκε ότι ήσαν τρεις τάξεις ανθρώπων που είχαν κυβερνητική και θρησκευτική εξουσία στον Ισραήλ. Αυτοί ήσαν (1) οι Φαρισαίοι, (2) οι Σαδδουκαίοι και (3) οι Ηρωδιανοί, δηλαδή οι οπαδοί του κόμματος του Ηρώδου. Όπως φαίνεται από τα εδάφια Ματθαίος 22:15-46, ο Ιησούς Χριστός απεστόμωσε αυτές τις τρεις τάξεις και τους εξέθεσε δημοσία ότι ήσαν ποιμένες χωρίς αξία.—Σελ. 746, 747.

● Γιατί δεν γνωρίζομε πότε άρχισε η ‘ημέρα της αναπαύσεως’ του Θεού και πότε θα τελειώση;

Μολονότι ο χρόνος της δημιουργίας του Αδάμ μπορεί να προσδιορισθή, η αρχή της ‘ημέρας της αναπαύσεως’ του Θεού δεν μπορεί να προσδιορισθή. Αυτό οφείλεται στο ότι πέρασε ένα χρονικό διάστημα απροσδιορίστου μήκους μεταξύ της δημιουργίας του Αδάμ και της δημιουργίας της Εύας. Η ‘ημέρα αναπαύσεως’ του Θεού άρχισε μετά τη δημιουργία της Εύας. Επειδή η αρχή της ημέρας εκείνης είναι άγνωστη και το τέλος της είναι άγνωστο.—Σελ. 3 (1976).

● Γιατί οι Γραφές λέγουν ότι ο Θεός είναι «φως» και ότι είναι ο «Πατήρ των φώτων»;—1 Ιωάν. 1:5· Ιακ. 1:17.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι φως με την έννοια ότι αυτός είναι παν ό,τι είναι καθαρό, λαμπρό, διαυγές και διαφωτιστικό. Επειδή ο Θεός δημιούργησε φωτοφόρα σώματα ή φωσφόρους,—τον ήλιο, τη σελήνη και τα αστέρια—είναι ο «Πατήρ των φώτων.»—Σελ. 81 (1976).

● Γιατί ο Ιησούς Χριστός ορθώς καλείται ο «Αμήν»;—Αποκάλ. 3:14.

Η άμεμπτη πορεία του στη γη, περιλαμβανομένου και του θυσιαστικού του θανάτου, επεβεβαίωσε και κατέστησε δυνατή την εκπλήρωσι όλων των επαγγελιών του Ιεχωβά Θεού. Έτσι ο Ιησούς Χριστός έζησε σύμφωνα με το όνομα «Αμήν,» που σημαίνει κατά γράμμα, «βεβαίως,» «αληθινά,» «έτσι ας γίνη,» «αλήθεια.»—Σελ. 125 (1976).

● Πότε ένας άνδρας της Χριστιανικής εκκλησίας θα μπορούσε να πη ότι είναι χειροτονημένος;

Όταν διορισθή ως πρεσβύτερος ή ως διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία.—Σελ. 157.

● Ποιος είναι ο «άγιος τόπος» στον Χριστιανικό κόσμο;

Είναι το πεδίον της δράσεως του και τα δήθεν θρησκευτικά δικαιώματα του.—Σελ. 166, 167 (1976).

[Υποσημειώσεις]

Διατήρησις μιας Καθαρής Συνειδήσεως

● Κατά καιρούς απαιτείται ισχυρή πίστις για να ενεργή κανείς με τρόπο που να μην παραβιάζη τη συνείδησί του. Αυτή ήταν η πείρα μιας Χριστιανής μάρτυρος του Ιεχωβά στη Γκάνα. Ο σύζυγός της, που δεν ήταν Μάρτυς, ήταν άνεργος και ολόκληρη η οικογένεια εξηρτάτο απ’ αυτήν για την εξασφάλισι των αναγκαίων της ζωής. Εν τούτοις, άρχισε να κατανοή πως το γεγονός ότι συνέχιζε να πωλή προϊόντα καπνού δεν βρισκόταν σε αρμονία με τις Βιβλικές αρχές. Αποφασισμένη ν’ αποκτήση μια καλή συνείδησι ενώπιον Θεού και ανθρώπων, εμπιστεύθηκε τον εαυτό της στη φροντίδα του Ιεχωβά και έκλεισε το κατάστημά της στο οποίο πωλούσε καπνό.

Μήπως η οικογένειά της υπέφερε λόγω αυτής της αποφάσεώς της; Όχι. Την επομένη ακριβώς εβδομάδα την επλησίασε μια γυναίκα αντιπρόσωπος χονδρικής πωλήσεως, η οποία έψαχνε να βρη κάποιον έντιμο συνεργάτη για να πωλή τα είδη της και να μοιράζεται τα κέρδη. Λίγο αργότερα ένα άλλο άτομο της προσέφερε ένα συμβόλαιο για την πώλησι ενός τοπικού προϊόντος που ονομάζεται «βούτυρο του Γκαλάμ», επειδή πολλοί είχαν αποδειχθή αναξιόπιστοι στον χειρισμό αυτής της εργασίας. Αυτές οι προσφορές για εργασία έγιναν στην αδελφή λόγω της πολύ καλής της φήμης. Επειδή το ενδιαφέρον της ήταν ν’ αποκτήση μια καθαρή συνείδησι, ανταμείφθηκε σύντομα με εργασία, που ήταν ακόμη καλύτερη από εκείνη που είχε εγκαταλείψει.