Jobi

14 Njeriu i lindur nga një grua

është jetëshkurtër+ dhe i mbytur me halle.+

 2 Çel si një lule e pastaj vyshket,*+

ikën me të shpejtë si një hije e zhduket.+

 3 Po, te ky njeri i ke ngulur sytë,

që ai* të përballet me ty në gjyq.+

 5 Ditët e njeriut janë të numëruara

dhe numrin e muajve të tij, e ke ti në dorë;

ke vënë një kufi që ai të mos e kalojë.+

 6 Hiqi sytë nga ai, që të gjejë pak çlodhje

e ta mbyllë ditën ashtu si një mëditës.+

 7 Edhe për një pemë ka shpresë;

nëse pritet, ajo mbin sërish,

dhe prej saj vazhdojnë të dalin filiza.

 8 Edhe sikur t’i vjetrohen rrënjët në dhé

e trungu t’i thahet në tokë,

 9 me të ndier erën e ujit, ajo mbin;

nxjerr degë si të ishte bimë e re.

10 Por njeriu vdes dhe dergjet i pafuqishëm;

kur njeriu jep frymë,* ku shkon?+

11 Ashtu si firojnë ujërat e detit dhe lumi thahet e shteron,

12 edhe njeriu shtrihet e nuk ngrihet më.+

Për sa kohë të jetë qielli, ai nuk do të çohet

e nga gjumi nuk do të zgjohet.+

13 Ah, sikur të më fshihje në Varr!*+

Të më fshihje, derisa të të kalonte zemërimi!

Të vije një afat e të më kujtoje!+

Do të pres gjithë ditët e skllavërisë* sime,

derisa të më vijë lehtësimi.+

16 Por tani ti m’i numëron hapat një nga një,

kërkon të gjesh veç mëkatin tim.

17 Shkeljen* time e mbyll në një torbë,

e në të fajin tim e vulos me rrëshirë.

18 Ashtu si mali shembet e thërrmohet,

dhe shkëmbi lëviz nga vendi,

19 ashtu si uji gërryen gurin

dhe vërshon duke marrë para dheun,

edhe ti ia shuan shpresat vdekatarit.

20 Ti e vë përfund derisa të vdesë,+

e shfytyron dhe e flak tutje.

21 Në i nderofshin bijtë e tij, ai s’ka për ta marrë vesh;

në i poshtërofshin, ai s’ka për ta kuptuar.+

22 Provon dhembje vetëm kur është gjallë

dhe vajton vetëm kur është ende në jetë.»