Παροιμίες
10 Παροιμίαι Σολομῶντος.
Υἱὸς σοφὸς εὐφραίνει πατέρα·
υἱὸς δὲ ἄφρων εἶναι λύπη τῆς μητρὸς αὐτοῦ.
2 Οἱ θησαυροὶ τῆς ἀνομίας δὲν φελοῦσιν·
ἡ δὲ δικαιοσύνη ἐλευθερόνει ἐκ θανάτου.
3 Ὁ Κύριος δὲν θέλει λιμοκτονήσει ψυχήν δικαίου·
ἀνατρέπει δὲ τὴν περιουσίαν τῶν ἀσεβῶν.
4 Ἡ ὀκνηρὰ χεὶρ πτωχείαν φέρει·
πλουτίζει δὲ ἡ χεὶρ τοῦ ἐπιμελοῦς.
5 Ὁ συνάγων ἐν τῷ θέρει εἶναι υἱὸς συνέσεως·
ὁ δὲ κοιμώμενος ἐν τῷ θερισμῷ υἱὸς αἰσχύνης.
6 Εὐλογία ἐπὶ τὴν κεφαλήν τοῦ δικαίου·
τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν ἀδικία καλύπτει.
7 Ἡ μνήμη τοῦ δικαίου εἶναι μετ᾿ εὐλογίας·
τὸ δὲ ὄνομα τῶν ἀσεβῶν σήπεται.
8 Ὁ σοφὸς τὴν καρδίαν θέλει δέχεσθαι ἐντολάς·
ὁ δὲ μωρὸς τὰ χείλη θέλει ὑποσκελισθῆ.
9 Ὁ περιπατῶν ἐν ἀκεραιότητι περιπατεῖ ἀσφαλῶς·
ὁ δὲ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ θέλει γνωρισθῆ.
10 Ὅστις νεύει διὰ τοῦ ὀφθαλμοῦ, προξενεῖ ὀδύνην·
ὁ δὲ μωρὸς τὰ χείλη θέλει ὑποσκελισθῆ.
11 Τὸ στόμα τοῦ δικαίου εἶναι πηγή ζωῆς·
τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν ἀδικία καλύπτει.
12 Τὸ μῖσος διεγείρει ἔριδας·
ἀλλ᾿ ἡ ἀγάπη καλύπτει πάντα τὰ σφάλματα.
13 Εἰς τὰ χείλη τοῦ συνετοῦ εὑρίσκεται
ἡ σοφία· ἡ δὲ ῥάβδος εἶναι διὰ τὴν ῥάχιν τοῦ ἐνδεοῦς φρενῶν.
14 Οἱ σοφοὶ ἀποταμιεύουσι γνῶσιν·
τὸ στόμα δὲ τοῦ προπετοῦς εἶναι πλησίον ἀπωλείας.
15 Τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλουσίου εἶναι ἡ ὀχυρὰ αὐτοῦ πόλις·
καταστροφή δὲ τῶν πενήτων πτωχεία αὐτῶν.
16 Τὰ ἔργα τοῦ δικαίου εἶναι εἰς ζωήν·
τὸ προϊὸν τοῦ ἀσεβοῦς εἰς ἁμαρτίαν.
17 Ὁ φυλάττων τὴν παιδείαν εὑρίσκεται ἐν ὁδῷ ζωῆς·
ὁ δὲ ἐγκαταλείπων τὸν ἔλεγχον ἀποπλανᾶται.
18 Ὅστις καλύπτει μῖσος ὑπὸ χείλη ψευδῆ,
καὶ ὅστις προφέρει συκοφαντίαν, εἶναι ἄφρων.
19 ᾿Εν τῇ πολυλογίᾳ δὲν λείπει ἁμαρτία·
ἀλλ᾿ ὅστις κρατεῖ τὰ χείλη αὑτοῦ, εἶναι συνετός.
20 Ἡ γλῶσσα τοῦ δικαίου ἀργύριον ἐκλεκτόν·
ἡ καρδία τῶν ἀσεβῶν πρᾶγμα μηδαμινόν.
21 Τὰ χείλη τοῦ δικαίου βόσκουσι πολλούς·
οἱ δὲ ἄφρονες ἀποθνήσκουσι δι᾿ ἔλλειψιν φρενῶν.
22 Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου πλουτίζει,
καὶ λύπη δὲν θέλει προστεθῆ εἰς αὐτήν.
23 Ὡς γέλως εἶναι εἰς τὸν ἄφρονα νὰ πράττῃ κακόν·
ἡ δὲ σοφία εἶναι ἀνδρὸς συνετοῦ.
24 Ὁ φόβος τοῦ ἀσεβοῦς θέλει ἐπέλθει ἐπ᾿ αὐτόν·
ἡ ἐπιθυμία δὲ τῶν δικαίων θέλει ἐκπληρωθῆ.
25 Καθὼς παρέρχεται ὁ ἀνεμοστρόβιλος, οὕτως ὁ ἀσεβής δὲν ὑπάρχει·
ὁ δὲ δίκαιος θέλει εἶσθαι τεθεμελιωμένος εἰς τὸν αἰῶνα.
26 Καθὼς τὸ ὄξος εἰς τοὺς ὀδόντας καὶ ὁ καπνὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς,
οὕτως εἶναι ὁ ὀκνηρὸς εἰς τοὺς ἀποστέλλοντας αὐτόν.
27 Ὁ φόβος τοῦ Κυρίου προσθέτει ἡμέρας·
τὰ δὲ ἔτη τῶν ἀσεβῶν θέλουσιν ἐλαττωθῆ.
28 Ἡ προσδοκία τῶν δικαίων θέλει εἶσθαι εὐφροσύνη·
ἡ ἐλπὶς ὅμως τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀπολεσθῆ.
29 Ἡ ὁδὸς τοῦ Κυρίου εἶναι ὀχύρωμα εἰς τὸν ἄμεμπτον,
ὄλεθρος δὲ εἰς τοὺς ἐργάτας τῆς ἀνομίας.
30 Ὁ δίκαιος εἰς τὸν αἰῶνα δὲν θέλει σαλευθῆ·
οἱ δὲ ἀσεβεῖς δὲν θέλουσι κατοικήσει τὴν γῆν.
31 Τὸ στόμα τοῦ δικαίου ἀναδίδει σοφίαν·
ἡ δὲ ψευδής γλῶσσα θέλει ἐκκοπῆ.
32 Τὰ χείλη τοῦ δικαίου γνωρίζουσι τὸ εὐχάριστον·
τὸ στόμα δὲ τῶν ἀσεβῶν τὰ διεστραμμένα.