Εκκλησιαστής
1 Λόγοι τοῦ ᾿Εκκλησιαστοῦ, υἱοῦ τοῦ Δαβίδ, βασιλέως ἐν Ἱερουσαλήμ.
2 Ματαιότης ματαιοτήτων, εἶπεν ὁ ᾿Εκκλησιαστής· ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης. 3 Τίς ὠφέλεια εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκ παντὸς τοῦ μόχθου αὐτοῦ, τὸν ὁποῖον μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον; 4 Γενεὰ ὑπάγει, καὶ γενεὰ ἔρχεται· ἡ δὲ γῆ διαμένει εἰς τὸν αἰῶνα.
5 Καὶ ἀνατέλλει ὁ ἥλιος, καὶ δύει ὁ ἥλιος· καὶ σπεύδει πρὸς τὸν τόπον αὑτοῦ, ὅθεν ἀνέτειλεν. 6 Ὑπάγει πρὸς τὸν νότον ὁ ἄνεμος, καὶ ἐπιστρέφει πρὸς τὸν βορρᾶν· ἀκαταπαύστως περιστρεφόμενος ὑπάγει, καὶ ἐπανέρχεται ἐπὶ τοὺς κύκλους αὑτοῦ, ὁ ἄνεμος. 7 Πάντες οἱ ποταμοὶ ὑπάγουσιν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἡ θάλασσα ποτὲ δὲν γεμίζει· εἰς τὸν τόπον ὅθεν ῥέουσιν οἱ ποταμοί, ἐκεῖ πάλιν ἐπιστρέφουσι, διὰ νὰ ὑπάγωσι. 8 Πάντα τὰ πράγματα εἶναι ἐν κόπῳ· δὲν δύναται ἄνθρωπος νὰ ἐκφράσῃ τοῦτο· ὁ ὀφθαλμὸς δὲν χορταίνει βλέπων, καὶ τὸ ὠτίον δὲν γεμίζει ἀκοῦον. 9 Ὅ, τι ἔγεινε, τοῦτο πάλιν θέλει γείνει· καί ὅ, τι συνέβη, τοῦτο πάλιν θέλει συμβῆ· καὶ δὲν εἶναι οὐδὲν νέον ὑπὸ τὸν ἥλιον. 10 Ὑπάρχει πρᾶγμα, περὶ τοῦ ὁποίου δύναταί τις νὰ εἴπῃ, Ἰδέ, τοῦτο εἶναι νέον; τοῦτο ἔγεινεν ἤδη εἰς τοὺς αἰῶνας οἵτινες ὑπῆρξαν πρὸ ἡμῶν. 11 Δὲν εἶναι μνήμη τῶν προγεγονότων, οὐδὲ θέλει εἶσθαι μνήμη τῶν ἐπιγενησομένων μετὰ ταῦτα, εἰς τοὺς μέλλοντας νὰ ὑπάρξωσιν ἔπειτα.
12 ᾿Εγὼ ὁ ᾿Εκκλησιαστής ἐστάθην βασιλεὺς ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ ἐν Ἱερουσαλήμ· 13 καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου εἰς τὸ νὰ ἐκζητήσω καὶ νὰ ἐρευνήσω διὰ τῆς σοφίας περὶ πάντων τῶν γινομένων ὑπὸ τὸν οὐρανόν· τὸν ὀχληρὸν τοῦτον περισπασμὸν ὁ Θεὸς ἔδωκεν εἰς τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, διὰ νὰ μοχθῶσιν ἐν αὐτῷ. 14 Εἶδον πάντα τὰ ἔργα τὰ γινόμενα ὑπὸ τὸν ἥλιον, καὶ ἰδού, τὰ πάντα ματαιότης καὶ θλῖψις πνεύματος. 15 Τὸ στρεβλὸν δὲν δύναται νὰ γείνῃ εὐθές, καὶ αἱ ἐλλείψεις δὲν δύνανται νὰ ἀριθμηθῶσιν. 16 ᾿Εγὼ ἐλάλησα ἐν τῇ καρδίᾳ μου λέγων, Ἰδού, ἐγὼ ἐμεγαλύνθην καὶ ηὐξήνθην εἰς σοφίαν ὑπὲρ πάντας τοὺς ὑπάρξαντας πρὸ ἐμοῦ ἐν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἡ καρδία μου ἀπήλαυσε πολλήν σοφίαν καὶ γνῶσιν. 17 Καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου εἰς τὸ νὰ γνωρίσῃ σοφίαν καὶ εἰς τὸ νὰ γνωρίσῃ ἀνοησίαν καὶ ἀφροσύνην· πλήν ἐγνώρισα ὅτι καὶ τοῦτο εἶναι θλῖψις πνεύματος. 18 Διότι ἐν πολλῇ σοφίᾳ εἶναι πολλή λύπη· καὶ ὅστις προσθέτει γνῶσιν, προσθέτει πόνον.