Αββακούμ
1 Ἡ ὄρασις, τὴν ὁποίαν εἶδεν ᾿Αββακοὺμ ὁ προφήτης.
2 Ἕως πότε, Κύριε, θέλω κράζει, καὶ δὲν θέλεις εἰσακούει; θέλω βοᾶ πρὸς σέ, ᾿Αδικία· καὶ δὲν θέλεις σώζει; 3 Διὰ τί μὲ κάμνεις νὰ βλέπω ἀνομίαν καὶ νὰ θεωρῶ ταλαιπωρίαν καὶ ἁρπαγήν καὶ ἀδικίαν ἔμπροσθέν μου; καὶ ὑπάρχουσι διεγείροντες ἔριδα καὶ φιλονεικίαν. 4 Διὰ τοῦτο ὁ νόμος εἶναι ἀργός, καὶ δὲν ἐξέρχεται κρίσις τελεία· ἐπειδή ὁ ἀσεβής καταδυναστεύει τὸν δίκαιον, διὰ τοῦτο ἐξέρχεται κρίσις διεστραμμένη. 5 Ἰδέτε μεταξὺ τῶν ἐθνῶν καὶ ἐπιβλέψατε καὶ θαυμάσατε μεγάλως, διότι ἐγὼ θέλω πράξει ἔργον ἐν ταῖς ἡμέραις σας, τὸ ὁποῖον δὲν θέλετε πιστεύσει, ἐὰν τις διηγηθῇ αὐτό. 6 Διότι, ἰδού, ἐγὼ ἐξεγείρω τοὺς Χαλδαίους, τὸ ἔθνος τὸ πικρὸν καὶ ὁρμητικόν, τὸ ὁποῖον θέλει διέλθει τὸ πλάτος τοῦ τόπου, διὰ νὰ κληρονομήσῃ κατοικίας οὐχὶ ἑαυτοῦ. 7 Εἶναι φοβεροὶ καὶ τρομεροί· ἡ κρίσις αὐτῶν καὶ ἡ ἐξουσία αὐτῶν θέλει προέρχεσθαι ἐξ αὐτῶν. 8 Καὶ οἱ ἵπποι αὐτῶν εἶναι ταχύτεροι παρδάλεων καὶ ὀξύτεροι λύκων τῆς ἑσπέρας· καὶ οἱ ἱππεῖς αὐτῶν θέλουσι διαχυθῆ καὶ οἱ ἱππεῖς αὐτῶν θέλουσιν ἐλθεῖ ἀπὸ μακρόθεν· θέλουσι πετάξει ὡς ἀετὸς σπεύδων εἰς βρῶσιν, 9 πάντες θέλουσιν ἐλθεῖ ἐπὶ ἁρπαγῇ· ἡ ὄψις τῶν προσώπων αὐτῶν εἶναι ὡς ὁ ἀνατολικὸς ἄνεμος, καὶ θέλουσι συνάξει τοὺς αἰχμαλώτους ὡς ἄμμον. 10 Καὶ θέλουσι περιπαίζει τοὺς βασιλεῖς, καὶ οἱ ἄρχοντες θέλουσιν εἶσθαι παίγνιον εἰς αὐτούς· θέλουσιν ἐμπαίζει πᾶν ὀχύρωμα· διότι θέλουσιν ἐπισωρεύσει χῶμα καὶ θέλουσι κυριεύσει αὐτό. 11 Τότε τὸ πνεῦμα αὐτοῦ θέλει ἀλλοιωθῆ, καὶ θέλει ὑπερβῆ πᾶν ὅριον καὶ θέλει ἀσεβεῖ, ἀποδίδων τὴν ἰσχὺν αὑτοῦ ταύτην εἰς τὸν θεὸν αὑτοῦ. 12 Δὲν εἶσαι σὺ ἀπ᾿ αἰῶνος, Κύριε Θεὲ μου, ὁ Ἃγιός μου; δὲν θέλομεν ἀποθάνει. Σύ, Κύριε, διέταξας αὐτοὺς διὰ κρίσιν· καὶ σύ, Ἰσχυρέ, κατέστησας αὐτοὺς εἰς παιδείαν ἡμῶν. 13 Οἱ ὀφθαλμοὶ σου εἶναι καθαρώτεροι παρὰ ὥστε νὰ βλέπῃς τὰ πονηρά, καὶ δὲν δύνασαι νὰ ἐπιβλέπῃς εἰς τὴν ἀνομίαν· διὰ τί ἐπιβλέπεις εἰς τοὺς παρανόμους καὶ σιωπᾷς, ὅταν ὁ ἀσεβής καταπίνῃ τὸν δικαιότερον ἑαυτοῦ, 14 καὶ κάμνεις τοὺς ἀνθρώπους ὡς τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσσης, ὡς τὰ ἑρπετά, τὰ μή ἔχοντα ἄρχοντα ἐφ᾿ ἑαυτῶν; 15 ᾿Ανασύρουσι πάντας διὰ τοῦ ἀγκίστρου, ἕλκουσιν αὐτοὺς εἰς τὸ δίκτυον αὑτῶν καὶ συνάγουσιν αὐτοὺς εἰς τὴν σαγήνην αὑτῶν· διὰ τοῦτο εὐφραίνονται καὶ χαίρουσι. 16 Διὰ τοῦτο θυσιάζουσιν εἰς τὸ δίκτυον αὑτῶν καὶ καίουσι θυμίαμα εἰς τὴν σαγήνην αὑτῶν· διότι δι᾿ αὐτῶν ἡ μερὶς αὐτῶν εἶναι παχεῖα καὶ τὸ φαγητὸν αὐτῶν ἐκλεκτόν. 17 Μή διὰ τοῦτο θέλουσι πάντοτε ἐκκενόνει τὸ δίκτυον αὑτῶν; καὶ δὲν θέλουσι φείδεσθαι φονεύοντες πάντοτε τὰ ἔθνη;