δεν θα υπάρχουν, θα εκμηδενισθούν.—Ρωμ. 6:23· Ιωάν. 3:16.

Ενθυμείσθε πως ο Θεός προειδοποίησε τον Αδάμ ότι αν έτρωγε από τον απαγορευμένο καρπό θα απέθνησκε; Ο Θεός δεν είπε ότι θα εβασανίζετο. Ώστε, όταν ο Αδάμ έφαγε από τον καρπό εκείνο καταδικάσθηκε όχι σε αιώνια βάσανα, αλλά σε θάνατο: «Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτο σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει». Αυτό έπαθε ο Αδάμ ύστερ’ από 930 χρόνια.—Γεν. 2:16, 17· 3:19· 5:5.

Γνωρίζετε ότι «ο Θεός είναι αγάπη». Αυτό το λέγει η Γραφή. (1 Ιωάν. 4:8) Η Γραφή λέγει επίσης ότι ο Θεός είναι ελεήμων και αρέσκεται στο έλεος. (Μιχ. 7:18, 19) Το να τιμωρούνται άνθρωποι παντοτεινά με αιώνιο βασανισμό δεν είναι ούτε στοργικό ούτε σπλαγχνικό πράγμα. Επίσης, η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός είναι τέλειος σε δικαιοσύνη. (Δευτ. 32:4) Το να βασανίζεται ένας άνθρωπος σε όλη την αιωνιότητα επειδή αστόχησε να εισέλθη στη στενή οδό που οδηγεί στη ζωή δεν θα ήταν δικαιοσύνη. (Ματθ. 7:13, 14) Οι ατελείς άνθρωποι κάνουν νόμους που απαγορεύουν τις σκληρές και ασυνήθεις τιμωρίες, και σε ζώα ακόμη. Μήπως αυτοί είναι πιο δίκαιοι από τον Θεό; Αν η εκκλησία σας διδάσκη αιώνια βάσανα, κάμετε αυτή την ερώτησι στον ιερέα σας, και ιδέτε τι θα πη.

Η διδασκαλία περί αιωνίων βασάνων αντιτίθεται στην αγάπη του Θεού, στη σοφία του, στη δικαιοσύνη και στη δύναμι και γι’ αυτό έρχεται σε αντίθεσι με την Αγία Γραφή. Αλλά ο Λόγος του Θεού υπερασπίζει αυτές τις ιδιότητες του Θεού. Δίκαια ζητήθηκε από τον Αδάμ και την Εύα να δείξουν εκτίμησι για τη ζωή και τις ευλογίες της. Αυτοί παρακούοντας στο Θεό έδειξαν ότι δεν εκτιμούσαν τις ευλογίες του Θεού. Εν τούτοις, ο Θεός έδειξε την αγάπη του δίνοντας τον Υιό του για να πεθάνη ώστε όλοι εκείνοι που δεν είχαν αμαρτήσει εκουσίως, όπως ο Αδάμ, να έχουν μια ευκαιρία για αιώνιο ζωή. (Ιωάν. 3:16) Αυτές οι ευλογίες θα παρασχεθούν στην ανθρωπότητα μέσω αναστάσεως από τους νεκρούς και μέσω της βασιλείας του Θεού. Με αυτή τη διευθέτησι ο Ιεχωβά Θεός αμέσως μεγαλύνει τη δικαιοσύνη του, την αγάπη του, τη σοφία του και τη δύναμί του.—Ιωάν. 5:28, 29.

Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ένα πρόσωπο (όχι τρία πρόσωπα σε ένα). Τονίζει επίσης ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι άπειρος σε σοφία και δύναμι, τέλειος σε δικαιοσύνη, υπερόχως ανιδιοτελής, τελείως στοργικός. Αν τέτοιος είναι ο Θεός τον οποίον λατρεύετε, θα είσθε ευτυχής να γνωρίζετε ότι υπάρχουν περισσότεροι από ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι οι οποίοι λατρεύουν αυτόν τον Θεό. Αυτοί είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

Γιατί να μην πάτε σε μια πλησίον σας Αίθουσα Βασιλείας, αν δεν πηγαίνετε ήδη; Εκεί μπορείτε να μετέχετε στη μελέτη της Αγίας Γραφής με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι δεν λατρεύουν ένα Θεό ο οποίος είναι απλώς μια δημιουργία της διανοίας των ανθρώπων, ένα απλό αποκύημα της φαντασίας. Αντιθέτως, αυτοί λατρεύουν Εκείνον ο οποίος είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος και του οποίου οι στοργικές ιδιότητες περιγράφονται τόσο καθαρά στην Αγία Γραφή. Αν αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ο δικός σας Θεός, τότε ενωθήτε μ’ εκείνους οι οποίοι υμνούν και υπηρετούν τον Ιεχωβά. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορείτε επίσης ν’ απολαμβάνετε την ευλογία που μόνον αυτός ο Θεός μπορεί να δώση—ειρήνη της διανοίας με ικανοποίησι τώρα, και αιώνια ζωή στη νέα του διάταξι που θα έλθη πολύ σύντομα!

Το Διαζύγιο Ανέρχεται

◆ Η εφημερίς Σαν—Τάιμς του Σικάγου αναφέρει ότι οι αναλογίες του διαζυγίου εξακολουθούν ν’ ανέρχωνται. Η αναλογία έχει φθάσει τώρα έναν μέσο όρο 455 διαζυγίων για κάθε 1000 νέους γάμους. Δεκατέσσερες πολιτείες αναφέρουν αναλογίες άνω των 500 μεταξύ των οποίων και η Μοντάνα με τον υψηλό αριθμό 803 και το Όρεγκον με 768. Της πυκνοκατοικημένης Καλιφορνίας η αναλογία είναι 755.

Περισσότερες Μεταφράσεις της Γραφής

◆ Η Γραφή ως σύνολο ή και εν μέρει, έχει μεταφρασθή μέχρι στιγμής σε 1.473 γλώσσες και διαλέκτους, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρίας των Η.Π.Α. Υπολογίζεται ότι οι γλωσσολόγοι επεξεργάζονται 500 νέες μεταφράσεις.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Οι «Ριζοσπαστικοί Γυιοι» της Εκκλησίας

◆ Ακριβώς πριν από οκτώ χρόνια ο Καθολικός λόγιος Γκάρρυ Ουίλς αφιέρωσε πάνω από το 80 τοις εκατό του βιβλίου του Πολιτική και Καθολική Ελευθερία για την υπεράσπισι της Εκκλησίας ως «μητέρας και διδασκάλου». Τώρα το τελευταίο βιβλίο του Ουίλς Βλαβερές Χορωδίες: Αμφιβολία, Προφητεία και Ριζοσπαστική Θρησκεία κάνει μια απότομη αντιστροφή. Αναφέρεται στους καλουμένους «ριζοσπαστικούς γυιους» της Εκκλησίας, τους ιερείς οι οποίοι ενώ αναγνωρίζουν τα σφάλματα της Εκκλησίας, εν τούτοις παραμένουν μαζί της σαν να λέγουν: «Ναι, είναι πόρνη, εν τούτοις είναι μητέρα μας.» Ανασκοπώντας το νέο βιβλίο του Ουίλς, ο Γ. Νορθ σαρκαστικά ερωτά στο Γουώλ Στρητ Τζόρναλ: «Αν είναι πόρνη, τότε γιατί οι ‘γυιοι’ της επιθυμούν να είναι συνδεδεμένοι με την οικογένεια, και αν δεν είναι πόρνη τότε γιατί ανέχεται τέτοιους γυιους;»

Ο Αλκοολισμός και τα Δυστυχήματα

◆ Το οινόπνευμα έπαιξε ένα ολέθριο ρόλο στον αριθμό των θανάτων από δυστυχήματα το περασμένο έτος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το οινόπνευμα ήταν υπεύθυνο για τους 27.000 από τους 55.000 θανάτους. Αυτά τα ατυχήματα τείνουν να μειώσουν στο ελάχιστο τη σημασία των άλλων παραγόντων ασφαλείας, όπως είναι οι καλύτερα εκπαιδευμένοι οδηγοί, τα ασφαλέστερα οχήματα και οι ασφαλέστεροι αυτοκινητόδρομοι. Πρόσφατες έρευνες απεκάλυψαν ότι ο ένας σε κάθε 25 οδηγούς τη νύχτα είναι μεθυσμένος. Η έκθεσις της κυβερνήσεως γι’ αυτό το ζήτημα λέγει: «Υπολογίζεται ότι αυτό ισοδυναμεί με μια διαφορετική Ρωσική ρουλέττα.»

Η Προσοχή στη Θεία Προειδοποίησι Είναι Σοφία

ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ενεργείας του Ιεχωβά με το ανθρώπινο γένος αντανακλούν πάντοτε την υψηλή του εκτίμησι στην ανθρώπινη ζωή. Δεν ενήργησε βεβιασμένα για να εκδηλώση δυσμενείς κρίσεις, αλλά φιλεύσπλαγχνα έδωσε ευκαιρία στους ανθρώπους και στα έθνη ν’ αλλάξουν την πορεία των. (Ιερεμ. 18:6-10) Αυτό μπορεί να σημειωθή ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίον μεταχειρίστηκε το έθνος Ισραήλ. Κατ’ επανάληψιν ο Ιεχωβά ήγειρε προφήτας για να ενθαρρύνη το άπιστο εκείνο έθνος να εγκαταλείψη την κακή του πορεία.—Ησ. 55:6, 7· Ιεζ. 33:10, 11.

Ένας απ’ αυτούς τους προφήτας ήταν ο Ιεζεκιήλ, ο οποίος άρχισε το προφητικό του έργο το έτος 613 π.Χ. ως εξόριστος στη Βαβυλώνα. Η θέσις του Ιεζεκιήλ ήταν σαν τη θέσι του φρουρού ο οποίος είχε την ευθύνη να προειδοποιή τους ανθρώπους εγκαίρως για τον κίνδυνο. Εκείνοι που δεν πρόσεχαν στην προειδοποίησι θα έπρεπε ν’ αναλάβουν την ευθύνη για τον θάνατό τους. Ακόμη και αν ο Ιεζεκιήλ ως φρουρός παρέλειπε το καθήκον του, η ανομία των ανθρώπων τους καθιστούσε αξίους θανάτου και έτσι ο θάνατός των δεν θ’ αποτελούσε αδίκημα. Ο Ιεζεκιήλ όμως, θα καθίστατο ένοχος εγκληματικής αμελείας. (Ιεζ. 33:1-6) Ο Ιεχωβά εντυπώνοντας τούτο στη διάνοια του Ιεζεκιήλ εδήλωσε:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, εγώ σε έθεσα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός μου, και νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού. Όταν λέγω εις τον άνομον, Άνομε, θέλεις εξάπαντος θανατωθή· και συ δεν λαλήσης διά να αποτρέψης τον άνομον από της οδού αυτού, εκείνος μεν ο άνομος θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, πλην εκ της χειρός σου θέλω εκζητήσει το αίμα αυτού. Αλλ’ εάν συ αποτρέπης τον άνομον από της οδού αυτού διά να επιστρέψη απ’ αυτής, και δεν επιστρέψη από της οδού αυτού, εκείνος μεν θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, συ δε ηλευθέρωσας την ψυχήν σου».—Ιεζ. 33:7-9.

Εκείνοι που ανταποκρίνονται στην προειδοποίησι του Θεού που δίδεται μέσω των δούλων του δεν έχουν λόγο να φοβούνται ότι το παρελθόν τους θα τους κατακρίνη. Ο Ιεχωβά Θεός ‘δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά θέλει να επιστρέψη ο ασεβής από την οδόν αυτού και να ζήση.’ (Ιεζ. 33:11) Φυσικά, αν οι δίκαιοι άνθρωποι εγκαταλείψουν την πορεία της πιστότητάς των, δεν θα διαφύγουν την κατάκρισι. Είτε πεθάνη κανείς είτε εξακολουθήση να ζη, αυτό εξαρτάται από τη στάσι του στον καιρό που εκτελείται η θεία κρίσις. Ο Ιεχωβά είπε μέσω του Ιεζεκιήλ:

«Και όταν λέγω προς τον ασεβή, Εξάπαντος θέλεις αποθάνει· ο δε, επιστρέψας από της αμαρτίας αυτού, πράξη κρίσιν και δικαιοσύνην, αποδώση το ενέχυρον ο ασεβής, επιστρέψη το ηρπαγμένον, περιπατή εν τοις διατάγμασι της ζωής, μη πράττων αδικίαν, θέλει εξάπαντος ζήσει, δεν θέλει αποθάνει· πάσαι αι αμαρτίαι αυτού, τας οποίας ημάρτησε, δεν θέλουσι πλέον μνημονευθή εις αυτόν· έκαμε κρίσιν και δικαιοσύνην· θέλει εξάπαντος ζήσει. Όταν ο δίκαιος επιστρέψη από της δικαιοσύνης αυτού, και πράξη αδικίαν, διά τούτο μάλιστα θέλει αποθάνει. Και όταν ο άνομος επιστρέψη από της ανομίας αυτού, και πράξη κρίσιν και δικαιοσύνην, αυτός θέλει ζήσει δια τούτο».—Ιεζ. 33:14-16, 18, 19.

Πόσο σπλαγχνική η ενέργεια του Ιεχωβά Θεού είναι να φροντίση ώστε να δοθή αρκετή προειδοποίησις! Αλλά στον καιρό του Ιεζεκιήλ υπήρχαν Ισραηλίται οι οποίοι δεν εκτιμούσαν την απεριόριστη αγάπη και το έλεος του Θεού. Αυτοί έλεγαν: «Η οδός του Ιεχωβά δεν είναι ευθεία». Ωστόσο, αυτοί πραγματικά είχαν να ρυθμίσουν τον τρόπο της σκέψεώς των και τις οδούς των.—Ιεζ. 33:17, 20, ΜΝΚ.

Εκείνοι που δεν έδιναν προσοχή στην προειδοποίησι του Θεού μέσω του Ιεζεκιήλ αλλά ενέμεναν στον ισχυρισμό τους ότι η οδός του Θεού δεν ήταν ευθεία έφεραν συμφορά επάνω τους. Η καταστροφή της στασιαστικής πόλεως Ιερουσαλήμ μετά από δεκαοκτώ μηνών εντατική πολιορκία έφερε τον θάνατο σε πολλούς. Ο Ιεζεκιήλ δεν ήταν δυνατόν να κατηγορηθή γι’ αυτό. Αυτός είχε δώσει προειδοποίησι στους Ισραηλίτας οι οποίοι απειλούνταν με καταστροφή. Ώστε, το αίμα των ήταν επάνω στις κεφαλές των.

Ο Ιεζεκιήλ εξαιτίας της πιστότητάς του ως φρουρού δεν επέφερε δυσμενή κρίσι εναντίον του. Αυτός εξακολούθησε να ζη και έλαβε επιβεβαίωσι εν σχέσει με την αξιοπιστία της προφητικής προειδοποιήσεώς του για την Ιερουσαλήμ. Αναφέρει τα εξής:

«Και εν τω δωδεκάτω έτειa της αιχμαλωσίας ημών, τω δεκάτω μηνί, τη πέμπτη του μηνός, ήλθε προς εμέ διασεσωσμένος τις εξ Ιερουσαλήμ, λέγων, Ηλώθη η πόλις.»—Ιεζ. 33:21.

Σ’ ένα συνήθη Ιουδαίο ή Ισραηλίτη αυτή η είδησις θα ήταν αποκαρδιωτική. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός προετοίμασε τον Ιεζεκιήλ από πριν γι’ αυτό. Ο Ιεχωβά εγνώριζε ότι ο διασωθείς επλησίαζε στο τέλος του τρεξίματός του και επρόκειτο να φέρη την είδησι. Γι’ αυτό, την εσπέρα της ημέρας της αφίξεως αυτού του ατόμου ο Ιεχωβά μίλησε στον Ιεζεκιήλ ότι η Ιερουσαλήμ είχε ήδη καταστραφή και ότι υπήρχαν μερικοί που επέζησαν στη χώρα της Ιουδαίας. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει:

«Και η χειρ του Ιεχωβά εστάθη επ’ εμέ το εσπέρας πριν έλθη ο διασεσωσμένος, και ήνοιξε το στόμα μου εωσού ήλθε προς εμέ το πρωί· και ανοιχθέντος του στόματός μου, δεν εσιώπησα πλέον.b Και έγεινε λόγος Ιεχωβά προς εμέ, λέγων, Υιέ ανθρώπου, οι κατοικούντες εκείνας τας ερημώσεις εν τη γη Ισραήλ λαλούσι, λέγοντες, Εις ήτο ο Αβραάμ, και εκληρονόμησε την γην· ημείς δε είμεθα πολλοί· εις ημάς εδόθη η γη διά κληρονομίαν. Διά τούτο είπε προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Σεις τρώγετε κρέας εν αίματι, και σηκόνετε τους οφθαλμούς σας προς τα είδωλά σας, και χύνετε αίμα· και θέλετε κληρονομήσει την γην; Σεις στηρίζεσθε επί την ρομφαίαν σας, εργάζεσθε βδελύγματα, και μιαίνετε έκαστος την γυναίκα του πλησίον αυτού· και θέλετε κληρονομήσει την γην;»—Ιεζ. 33:22-26, ΜΝΚ.

Η Ιερουσαλήμ ήταν αξία της κρίσεως η οποία εξετελέσθη σ’ αυτήν. Όχι μόνον ο λαός γενικά αρνήθηκε να προσέξη την προειδοποίησι, αλλά κι’ εκείνοι που επέζησαν στη γη του Ιούδα δεν άλλαξαν τις οδούς των αναγνωρίζοντας την αυστηρή τιμωρία που έλαβαν. Εξακολουθούσαν ακόμη να τρώγουν κρέας ζώων από τα οποία το αίμα δεν είχε χυθή σύμφωνα με τον νόμο του Θεού· εξακολουθούσαν ακόμη την ψευδή λατρεία με βδελυκτά είδωλα· διέπρατταν ακόμη τη βδελυκτή πράξι της μοιχείας, βιάζοντας ακόμη και τη σύζυγο του πλησίον των. Δεν είχε σημασία για τον Ιεχωβά το ότι αυτοί ήσαν πολλοί σε σύγκρισι με τον πρόγονό τους, τον πατριάρχη Αβραάμ, στον οποίον ο Ιεχωβά είχε υποσχεθή εκείνη τη γη. (Γέν. 12:1-7) Επειδή δεν μετεστράφησαν και δεν μετενόησαν από την κακή τους πορεία, δεν ήσαν άξιοι να κατέχουν τη γη. (Ιερεμ. 42:1-44:25) Απλοί αριθμοί δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν από τον Ιεχωβά· η υπακοή στο Νόμο του λαμβάνεται υπ’ όψιν!

Εκείνοι οι αμετανόητοι δεν θα αφήνοντο να παραμείνουν στη Θεόδοτη εκείνη γη. Η γη θα ηρημώνετο τελείως από ανθρώπους και κατοικίδια ζώα, και ούτε θα περνούσε κανείς απ’ αυτήν από φόβο ότι ήταν στοιχειωμένη από τους δαίμονες. Η γη επρόκειτο να μείνη έτσι έρημη για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, για ν’ απολαύση μια περίοδο σαββάτου, για ν’ αποκατασταθούν τα σαββατιαία έτη που δεν είχαν τηρήσει οι Ιουδαίοι. (2 Χρον. 36:17-23· παράβαλε Δανιήλ 9:1, 2· Ιερεμίας 9:11· 26:9· 32:43· 33:10-12· 34:22.) Ο Ιεχωβά είπε στον Ιεζεκιήλ:

«Ειπέ ούτω προς αυτούς· Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ζω εγώ, οι εν ταις ερημώσεσι θέλουσιν εξάπαντος πέσει εν μαχαίρα· και τον επί το πρόσωπον της πεδιάδος, θέλω παραδώσει αυτόν εις τα θηρία διά να καταφάγωσιν αυτόν· οι δε εν τοις φρουρίοις και εν τοις σπηλαίοις θέλουσιν αποθάνει υπό θανατικού. Διότι θέλω παραδώσει εις όλεθρον και ερήμωσιν την γην, και η έπαρσις της δυνάμεως αυτής θέλει καταβληθή, και τα όρη του Ισραήλ θέλουσιν ερημωθή, ώστε να μη υπάρχη ο διαβαίνων. Και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, όταν παραδώσω εις όλεθρον και ερήμωσιν την γην, διά πάντα τα βδελύγματα αυτών τα οποία έπραξαν».—Ιεζ. 33:27-29, ΜΝΚ.

Αυτοί οι επιζώντες δεν ήσαν οι μόνοι οι οποίοι δεν εξετίμησαν τη μεγάλη αγάπη και το έλεος του Ιεχωβά που τους είχε δώσει προειδοποίησι. Ούτε οι συνεξόριστοι του Ιεζεκιήλ δεν έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τις προφητεύσεις του. Σχετικά μ’ αυτούς τους εξορίστους, ο Ιεχωβά είπε:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, οι υιοί του λαού σου λαλούσιν εναντίον σου παρά τα τείχη και εν τοις θύραις των οικιών, και λαλούσι προς αλλήλους, έκαστος προς τον αδελφόν αυτού, λέγοντες, Έλθετε λοιπόν, και ακούσατε τις ο λόγος ο εξερχόμενος παρά του Ιεχωβά. Και έρχονται προς σε, καθώς συνάγεται ο λαός, και κάθηται έμπροσθέν σου ο λαός μου, και ακούουσι τους λόγους σου, αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς· διότι εν τω στόματι αυτών δεικνύουσι πολλήν αγάπην, η καρδία όμως αυτών υπάγει κατόπιν της αισχροκερδείας αυτών. Και ιδού, συ είσαι προς αυτούς ως ερωτικόν άσμα ανθρώπου ηδυφώνου, και παίζοντος όργανα καλώς· διότι ακούουσι τους λόγους σου, αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς. Πλην όταν έλθη τούτο, (και ιδού, έρχεται,) τότε θέλουσι γνωρίσει ότι εστάθη, προφήτης εν μέσω αυτών».—Ιεζ. 33:30-33.

Επειδή δεν επρόσεξαν οι Ιουδαίοι εκείνοι εξόριστοι εξεπλάγησαν όταν ήλθε επιβεβαίωσις ότι η Ιερουσαλήμ κατεστράφη. Επειδή επέμεναν στην απιστία, ήσαν τελείως απροετοίμαστοι για να υποστούν τον τρομερό αυτό κλονισμό. Αναγκάσθηκαν επίσης ν’ αναγνωρίσουν ότι ο Ιεζεκιήλ πραγματικά ήταν ένας αληθινός προφήτης του Ιεχωβά.

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΗΦΘΗ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ

Εμείς σήμερα ζούμε σ’ έναν καιρό πολύ όμοιο μ’ εκείνον του Ιεζεκιήλ. Μολονότι ομολογούν ότι είναι σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό όπως ήταν και ο αρχαίος Ισραήλ, μέλη εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου συμπεριφέρονται όπως ο άπιστος Ισραήλ της αρχαιότητος. Οι συνθήκες ακριβώς που περιγράφονται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:1-5 φαίνονται καθαρά μεταξύ εκείνων που ομολογούν ότι υπηρετούν τον Θεό. Αναγινώσκομε:

«Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.»

Τα βλέπετε σεις αυτά τα πράγματα σήμερα; Το γεγονός ότι οι ανωτέρω συνθήκες χαρακτηρίζουν τις έσχατες ημέρες του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων δείχνει ότι οι άνθρωποι βρίσκονται σ’ ένα πάρα πολύ σοβαρό κίνδυνο. Αυτή η χρονική περίοδος προελέχθη ότι θα φθάση στο αποκορύφωμά της στη μεγάλη θλίψι η οποία θα τερματίση το παρόν ασεβές σύστημα. (Ματθ. 24:20-22· Αποκάλ. 7:1-3, 14) Όπως ο αρχαίος Ιεζεκιήλ ηγέρθη ως φρουρός για να δώση μια προειδοποίηση έτσι και σήμερα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διασαλπίζουν μια προειδοποίησι για τη συμφορά που θα επέλθη στο Χριστιανικό κόσμο καθώς και στο υπόλοιπο του αιμοσταγούς αυτού συστήματος πραγμάτων. Πώς ανταπακρίνεσθε σεις σ’ αυτή την προειδοποίησι; Αποχωρισθήκατε από τις θρησκευτικές συνήθειες και τις οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου; Προσπαθείτε να συμπεριφέρεσθε με τέτοιον τρόπο ώστε ο Ιεχωβά Θεός να φροντίση να διαφυλαχθήτε ζωντανοί όταν φθάσουν στο τέλος των εκείνοι που πράττουν την αδικία;

Ο αναλλοίωτος Θεός Ιεχωβά δεν θα φεισθή πια τον Χριστιανικό κόσμο και τους οπαδούς του όπως δεν εφείσθη και την άπιστη Ιερουσαλήμ. Όπως η Ιερουσαλήμ και η γη του Ιούδα, έτσι και ο τόπος που κατέλαβε ο Χριστιανικός κόσμος σ’ αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων θα καταστραφή τελείως χωρίς να παραμείνη σ’ αυτόν κανένα από τα θρησκευτικά ιδρύματα. Τα κοσμικά συστήματα του σημερινού παγκοσμίου συστήματος πραγμάτων θα παρατηρήσουν το κενόν που άφησε ο Χριστιανικός κόσμος και τα άλλα ψευδή θρησκευτικά συστήματα. Εξαιτίας των όσων οι μάρτυρες του Ιεχωβά επί πολύν καιρό διεκήρυτταν σε όλο τον κόσμο, τα κοσμικά αυτά στοιχεία θα γνωρίσουν τα όσα προκαθορίσθηκαν γι’ αυτά με το επαναλαμβανόμενο αυτό ρητό: «Θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά».

Εφόσον αυτά θα γίνουν, ασφαλώς δεν θα θέλατε να βρεθήτε μεταξύ εκείνων που είναι όμοιοι με τους συνεξόριστους του Ιεζεκιήλ. Εν τούτοις, πολλοί σήμερα κάνουν ακριβώς αυτό. Δίπλα σε τοίχους που ρίχνουν δροσιστική σκιά, στις πόρτες των σπιτιών των ή αλλού, οι άνθρωποι μιλούν για τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά και για το έργο τους που επισκέπτονται τους άλλους από σπίτι σε σπίτι. Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και μεταξύ εκείνων που είναι ακόμη συνταυτισμένοι με τον Χριστιανικό κόσμο, εκφράζονται επαινετικά γι’ αυτούς τους μάρτυρας. Μπορεί να έρχωνται μάλιστα και σε μεγάλες δημόσιες συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά ή να διευθετούν για μια οικιακή Γραφική μελέτη που να διεξάγεται μαζί τους και προσκαλούν γείτονες ή συγγενείς να μελετήσουν μαζί τους. Τους αρέσει ο τόνος και η ειλικρίνεια του θείου αγγέλματος και το ακούουν με σεβασμό. Αλλ’ αφήνουν το ζήτημα εκκρεμές· δεν λαμβάνουν μια θετική στάσι υπέρ του Ιεχωβά ως αφωσιωμένοι δούλοι του. Τους αρέσει απλώς να συνομιλούν για ένα Γραφικώς υποστηριζόμενο άγγελμα. Ενδιαφέρονται να μη εμφανίζονται σαν εντελώς άθρησκοι, εκτεθειμένοι στην κατηγορία ότι είναι άθεοι Κομμουνισταί.

Μπορεί να ενοχλούνται από την κραυγή του Χριστιανικού κόσμου ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι «ψευδοπροφήται!» Εν τούτοις, μπορεί να μην είναι πλήρως πεπεισμένοι ότι αυτοί είναι αληθινοί εκπρόσωποι του Ιεχωβά του Υπερτάτου Κυριάρχου. Το να φθάσουν σ’ αυτό το συμπέρασμα θα τους υπεχρέωνε να κάμουν κάτι. Αυτό θα εσήμαινε γι’ αυτούς να παύσουν να εμμένουν στις σαρκικές επιθυμίες των και να επιδιώκουν με την καρδιά τους τα άδικα κέρδη.

Κανείς από μας δεν θα πρέπει να είναι σαν αυτούς τους αναποφάσιστους που δεν ανταποκρίνονται. Καλύτερο είναι να γνωρίσετε τώρα, και όχι όταν θα είναι αργά, ότι υπάρχει μια αυθεντική προφητική τάξις Χριστιανών μεταξύ μας και να δεχθήτε να ενεργήσετε απέναντι στο άγγελμα της Αγίας Γραφής, «ουχί ως λόγον ανθρώπων αλλά (καθώς είναι αληθώς) λόγον Θεού.» (1 Θεσσ. 2:13) Εκείνοι που περιμένουν αναποφάσιστοι ώσπου να ‘βγουν αληθινά’ αυτά που διακηρύττουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να γνωρίσουν επίσης ότι «εστάθη προφήτης εν μέσω αυτών». (Ιεζ. 33:33) Αλλά η καθυστερημένη αυτή γνώσις δεν θα σημάνη σωτηρία γι’ αυτούς, διότι θα βρη τις καρδιές των και τις οδούς των ότι δεν έχουν αλλάξει.

Τι θα κερδίσετε διστάζοντας και αμφιβάλλοντας στο γεγονός ότι ο Ιεχωβά μπορεί να εγείρη όπως και έχει εγείρει ένα αληθινό προφήτη μέσα στη γενεά μας; Ασφαλώς αυτό δεν θα βοηθήση κανένα ν’ αποκτήση τη θεία εύνοια και την προστασία που απαιτείται στη διάρκεια της «μεγάλης θλίψεως» που γοργά πλησιάζει. Αν η πορεία μας πρόκειται να είναι πορεία σοφίας και πίστεως, τότε, με την Αγία Γραφή στο χέρι, θα δώσωμε προσοχή στην προειδοποίησι του αληθινού φρουρού του Ιεχωβά και θα καταφύγωμε εκεί που δείχνει ο Ιεχωβά μέσα στον Λόγον του. Κατόπιν, όταν ο προφητικός φρουρός του Ιεχωβά λάβη την είδησι ότι ο Χριστιανικός κόσμος επατάχθη, εμείς, μαζί με τον πιστό φρουρό θα εξακολουθήσωμε να ζούμε.

[Υποσημειώσεις]

Οι Πατέρες Είναι Απαραίτητοι

◆ Το πόσο απαραίτητος είναι ένας πατέρας για την υγιή ανάπτυξι των παιδιών του καταδεικνύεται από τον Χένρυ Μπίλλερ, έναν μελετητή της ψυχολογίας της πατρότητος, του Πανεπιστημίου της Ροντ Άιλαντ. Λέγει ότι η επίδρασις του πατέρα αρχίζει πριν ακόμη γεννηθή το παιδί, όταν αυτός κρατά την έγκυο σύζυγό του σε μια καλή διανοητική κατάστασι. Μετά τη γέννησι του μωρού, η παρουσία του βοηθεί να ισορροπηθή η συναισθηματική σχέσις μεταξύ της μητέρας και του παιδιού. Το καλό του παράδειγμα βοηθεί το παιδί στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Οι πατέρες είναι ίσως περισσότερο απαραίτητοι από τις μητέρες για την υγιή ανάπτυξι του φύλου, με το να βοηθούν και τα αγόρια και τα κορίτσια να είναι ευχαριστημένα για το φύλο στο οποίο ανήκουν. Ο Μπίλλερ παρετήρησε ότι τα παιδιά που στερούνται την κατάλληλη πατρική διαπαιδαγώγησι κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων ετών της ζωής των, αντιμετωπίζουν συχνά δυσκολίες αργότερα.

Ο Χριστιανικός Γάμος Επιτυγχάνει στην Αφρική;

ΕΠΙ πολλούς αιώνες οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έστελλαν ιεραποστόλους στην Αφρική, και με τα χρόνια βαπτίσθηκαν χιλιάδες άτομα. Τα μέλη εκκλησιών στο έτος 1968 υπελογίζοντο σε 42.000.000, δηλαδή ένας στους οκτώ του όλου πληθυσμού της Αφρικής. Αλλά ποια είναι η κατάστασις σχετικά με τον Χριστιανικό γάμο;

Οι μελέτες που έγιναν σε διάφορες χώρες νοτίως της Σαχάρας αποκαλύπτουν ότι ο Αφρικανός σταθερά παρέμεινε στις παραδοσιακές μορφές του γάμου. Αν ληφθούν υπ’ όψιν οι εκκλησιαστικοί γάμοι ή οποιοιδήποτε πολιτικοί γάμοι στη Δύσι, πολλοί Αφρικανοί που είναι κατ’ όνομα Χριστιανοί δεν πηγαίνουν στις εκκλησίες για να νυμφευθούν. Επίσης, στα πρόσφατα χρόνια η βιομηχανοποίησης και τα μεταβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα επίσης έχουν την επίδρασί τους στα παραδοσιακά έθιμα γάμου. Πολλοί, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, δεν διστάζουν μάλιστα να παντρευθούν με τον φυλετικό τους τρόπο.

Ο ΦΥΛΕΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ

Σε μια μελέτη που διετάχθη από τη διάσκεψι Όλων των Αφρικανικών (Αγγλικανικών) Αρχιεπισκόπων που προπαρασκευάσθηκε από τον Άντριαν Χάστινγκς, λέγεται ότι μέσα σε πέντε χρόνια σε μια περιοχή της Κένυα υπήρχε ένας ετήσιος μέσος όρος δέκα Αγγλικανικών γάμων, σε σύγκρισι με 4.000 βαπτίσεις. Μια επισκοπή στην Ουγκάντα είχε μόνο δεκατέσσερις εκκλησιαστικούς γάμους σε 92.604 βαπτίσεις. Η έκθεσις δείχνει ότι αυτή είναι η τάσις σε όλη την Αφρική.

Πολλοί παράγοντες επηρέασαν τον Αφρικανό να νυμφεύεται σύμφωνα με το φυλετικό έθιμο και όχι σύμφωνα με τους τύπους της εκκλησίας. ‘Η πληρωμή ενός τιμήματος για τη νύφη είναι συνήθως αναγκαία οπωσδήποτε, και συνεπώς γιατί να γίνεται η πρόσθετη δαπάνη για ένα εκκλησιαστικό γάμο;’ σκέπτεται.

Ο Χένρυ Οκούλα, εξετάζοντας αυτή την κατάστασι, ανέφερε τα εξής από την Αφρική στο περιοδικό Δη Κρίστιαν Σέντσιουρι: «Οι εκκλησιαστικοί γάμοι είναι γνωστό ότι είναι δαπανηροί, όχι μόνο επειδή απαιτούνται μεγάλα ποσά χρημάτων [από τους γονείς της κόρης υπό μορφήν προικός], αλλά και εξαιτίας των εθίμων των Δυτικών γάμων τα οποία έχουν υιοθετηθή—δαπανηρές ενδυμασίες γάμου, μεγάλες δεξιώσεις στις οποίες προσφέρονται μπύρα και άλλα οινοπνευματώδη ποτά. Πολλοί έγιναν φτωχότεροι επειδή ενυμφεύθησαν. Γι’ αυτό, μερικοί νεαροί απλώς συμφωνούν να συζήσουν· μόνον αργότερα νομιμοποιούν τις ευχές των ενώπιον των γονέων της κόρης και στα όμματα της κοινωνίας. Αλλά και όταν ακόμη ο γάμος των γίνη πλήρως δεκτός από την κοινωνία, η εκκλησία αρνείται ακόμη να τους παράσχη την αναγνώρισί της, και αρνείται να επιτρέψη σ’ αυτούς και στα τέκνα των να κοινωνήσουν».

Ο ιερεύς της Ανατολικής Αφρικής Τζ. Λαπρές ανεγνώρισε έναν άλλον πολύ σημαίνοντα παράγοντα: «Οι Αφρικανοί θέλουν ένα καρποφόρο γάμο και δεν πείθονται εύκολα να δεσμευθούν για όλη τους τη ζωή προτού να έχουν μια εγγύησι ότι θ’ αποκτήσουν τέκνα. Η παλλακία γίνεται ένα φυσικό μέσο δοκιμής». Το Αφρικανικό έθιμο είναι ότι η γέννησις ενός τέκνου θέτει μια σφραγίδα στο γάμο. Όταν αυτό συμβαίνη, η σχέσις είναι περισσότερο από ένα «δοκιμαστικό γάμο» σε πολλές περιπτώσεις.

Κατά τους Γ. Ε. Κούρενς και Ρ. Ι. Πέιν, κληρικούς εκπροσώπους της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Λιβερίας, «Ο γάμος δεν θεωρείται ως έναρξις μιας κοινωνικής επικυρωμένης ενώσεως μεταξύ ενός ανδρός και μιας γυναικός, αλλά μάλλον ως το αποκορύφωμα της επιτυχίας αυτής της ενώσεως».

Μπορεί ν’ αρχίση, όπως συμβαίνει μεταξύ των Ταϊτάς της Κένυα, όταν ένας άνδρας, ο «εκλεκτός πατήρ,» δίνη ένα τεκμήριον, ένα κιφού, στους γονείς του κοριτσιού ως ένδειξι του σκοπού του να εξασφαλίση τελικά δικαιώματα στις τεκνοποιητικές ικανότητες της γυναίκας. Ως τέτοιος αποκτά τη σιωπηρή έγκρισι των γονέων της νύμφης για σεξουαλικές σχέσεις που θα οδηγήσουν στην πραγματοποίησι των παραγωγικών της δυνάμεων. Η πραγματική αποκατάστασις της σχέσεως με γάμο θα γίνη αφού αποδείξη η γυναίκα ότι δεν είναι στείρα.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΙΣ ΣΕ ΦΥΛΕΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ

Πολλοί τοπικοί κληρικοί, αντιμετωπίζοντας την ισχυρή αντίστασι σε ό,τι θεωρείται Δυτικό ή Ευρωπαϊκό έθιμο γάμου, έχουν πιέσει τους αρχηγούς των εκκλησιών των ν’ αλλάξουν τους εκκλησιαστικούς κανόνας για να διευκολύνουν τους ενορίτας των ή τους νέους προσηλύτους των. Η ανωτέρα διοίκησις των εκκλησιών των δεν φάνηκε πρόθυμη να κάμη επίσημες αλλαγές οι οποίες θα επέτρεπαν στους βαπτισμένους Αφρικανούς να νυμφεύωνται σύμφωνα με τις φυλετικές συνήθειες και να εξακολουθούν να είναι ευυπόληπτοι. Οι εκκλησίες όμως δεν θέλουν να χάσουν μέλη.

Το αποτέλεσμα τούτου υπήρξε ότι πολλές εκκλησίες κατά τόπους υπήρξαν ανεκτικές όταν μέλη εκκλησιών ενυμφεύοντο σύμφωνα με τα φυλετικά έθιμα παρά την εκκλησία. Επιβάλλεται μικρή ή δεν επιβάλλεται καμμιά εκκλησιαστική ποινή. Μερικές εκκλησίες έφθασαν στο σημείο να υιοθετήσουν μια «Λειτουργία Ευλογίας» που γίνεται για όσους έχουν κάμει τους λεγομένους «δοκιμαστικούς γάμους», μολονότι αυτό δεν έχει νομιμότητα.

Αν οι νέοι προσήλυτοι είναι ήδη νυμφευμένοι σύμφωνα με τον φυλετικό γάμο, πολλές εκκλησίες δέχονται να τους βαπτίσουν. Παρουσιάζονται και άλλα προβλήματα αν ο Αφρικανός είναι πολύγαμος, που έχει περισσότερες από μια σύζυγο. Η Αγγλικανική Διάσκεψις Λάμπεθ του 1888 «ήταν διατεθειμένη σε μερικές περιπτώσεις να τους δεχθή [τους πολυγάμους] σε βάπτισμα και άλλες Προτεσταντικές εκκλησίες από καιρό σε καιρό έκαναν το ίδιο πράγμα», σύμφωνα με την έκθεσι του Χάστινγκς. Εν τούτοις, η επίσημη θέσις των περισσοτέρων εκκλησιών παρέμεινε εναντίον της πολυγαμίας, μολονότι είναι πρόθυμοι να θεωρήσουν τις δευτερεύουσες συζύγους των πολυγάμων με περισσότερη επιείκεια.

Στις αρχές του έτους 1972 το Βατικανό υπεχώρησε στην πίεσι και εξέδωκε νέους κανόνας για τη μύησι των ενηλίκων, που ήσαν αναγκαίοι για μια κατηγορία «συμπαθούντων» οι οποίοι είναι πολύγαμοι. Αυτοί οι προσήλυτοι μπορούν να μετέχουν σε πολλές δραστηριότητες της εκκλησίας, μολονότι επισήμως πρέπει να εγκαταλείψουν την πολυγαμία πριν από το βάπτισμα.

Σε αντίθεσι προς την επίσημη θέσι μερικών εκκλησιών, η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Λιβερίας εβάπτιζε πολυγάμους επί είκοσι χρόνια και πλέον υπό τον όρον ότι δεν θα έπαιρναν πλέον άλλες συζύγους. Για να δικαιολογήσουν αυτή τη πολιτική, ο Κούρενς και ο Πέιν ισχυρίζονται, στην κοινή εφημερίδα τους: «Αυτή η πολιτική αποτελεί μια ζωηρή μαρτυρία προς τον ελεήμονα Θεό ο οποίος συναντά τους ανθρώπους εκεί όπου είναι και τους δέχεται όπως είναι, και τότε με το πνεύμα του μεταβάλλει τη ζωή τους. Αυτό είναι ένα έλεος στην πράξι στον Αφρικανό αυτής της γενεάς».

«Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ»

Από την άποψι των κληρικών Κούρενς και Πέιν, «Το πραγματικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η εκκλησία δεν είναι το γεγονός των πολλαπλών γάμων, αλλά είναι το πώς να πολιτεύεται κανείς με την απέραντη σκοτεινή περιοχή των αλύτων δυσχερειών στη σχέσι μεταξύ ανδρών και γυναικών που είναι άγαμοι ή που είναι όπως λέγομε μονόγαμοι».

Η έκθεσίς των συνεχίζεται: «Είναι πράγματι πολύ αμφισβητήσιμο αν τα 90 τοις εκατό της Λουθηρανικής Εκκλησίας στη Λιβερία είναι ‘μονόγαμοι,’ αν με αυτό νοήται μια γαμήλιος ένωσις στην οποίαν ο σύζυγος και η σύζυγος είναι πιστοί ο ένας στον άλλον. Εκείνο που υπάρχει μεταξύ της πλειονότητας των μελών είναι οι ποικίλοι βαθμοί των εξωγάμων ενώσεων—από τη συμπτωματική μοιχεία ή προσωρινή λήψι μιας ερωμένης ενόσω η σύζυγος θηλάζει ένα τέκνον, μέχρι της κρυφής αλλά ανεγνωρισμένης παλλακίας. Αυτές οι σχέσεις εγκρίνονται από τον φυλετικό πολιτισμό και σχεδόν γενικά ασκούνται στον Δυτικοποιημένο τομέα της κοινωνίας».

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η ίδια Λουθηρανική έκθεσις συνεχίζει: «Ο τρόπος ενεργείας της εκκλησίας πραγματικά υπήρξε ένας γόνιμος αγρός για την ανάπτυξι της απάτης και της υποκρισίας. . . . Μήπως δεν υπάρχει κάτι το σοβαρά εσφαλμένο όταν οι Χριστιανοί καταφεύγουν στην απάτη για να παραμείνουν μέσα στην εκκλησία;»

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΣΦΑΛΜΕΝΟ;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάτι είναι σοβαρά εσφαλμένο! Είναι ένας θερισμός εκείνου που έχει σπαρθή. Μια υποκριτική εκκλησία παράγει υποκριτικά μέλη. Αντί να διδάσκεται στους Αφρικανούς προσηλύτους ο βαθύς σεβασμός στον Θεό και στις αρχές του που πρέπει να τηρούνται αμερόληπτα σε όλο τον κόσμο, ο συμβιβασμός και η διευκόλυνσις έχουν αποτελέσει την πολιτική της εκκλησίας. Η απόκτησις προσηλύτων και η διατήρησίς των με κάθε θυσία αποτελούν τον εμφανή αντικειμενικό σκοπό. Σπανίως αφορίζεται ένα μέλος λόγω μοιχείας ή «δοκιμαστικού γάμου». Η πολυγαμία γίνεται ανεκτή και δικαιολογείται.

Ο Χριστιανικός κόσμος δεν προσέφερε σταθεροποιητική δύναμι στον γάμο καθόσον η κοινωνική αλλαγή σαρώνει αυτή την ήπειρο, κάνοντας ολοένα μεγαλύτερους αριθμούς μελών να παρασύρωνται στην ανηθικότητα. Ο Δ. Γ. Τ. Σρόπσαϊρ, σχολιάζοντας τα θλιβερά αποτελέσματα στην έκθεσί του για τον γάμο στη Νότιο Αφρική, ανέφερε τα εξής: «Οι δήμοι των ιθαγενών είναι γεμάτοι από άνδρες και γυναίκες που δεν είναι νυμφευμένοι είτε με τους Χριστιανικούς τύπους είτε με τα ιθαγενή έθιμα και δεν υπόκεινται στους πειθαρχικούς κανόνες είτε του ενός είτε του άλλου κώδικος».

ΠΟΥ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ

Ο Χριστιανικός κόσμος ομολογουμένως αστόχησε να βοηθήση τον Αφρικανό να υιοθετήση τους Χριστιανικούς κανόνες τον γάμου. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Χριστιανικός γάμος δεν μπορεί να επιτύχη στην Αφρική; Όχι, διότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του τι διδάσκεται ή επιτρέπεται στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και τι διδάσκει η Γραφή και παρακινεί τους γνησίους Χριστιανούς να κάνουν.

Πειστική απόδειξις παρουσιάζεται στη ζωή των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, που είναι τώρα πάνω από ένα τέταρτο του εκατομμυρίου στην Αφρική. Αυτοί έχουν μάθει τους θείους κανόνες όπως εκτίθενται στην Αγία Γραφή και απολαμβάνουν με ευτυχία μέσα στις οικογένειές των τα οφέλη και τις ευλογίες που προκύπτουν απ’ αυτούς. Οι Αφρικανοί δείχνουν ότι είναι τελείως ικανοί να διακρατήσουν τους υψηλούς θείους Γραφικούς κανόνας χωρίς την ανάγκη ιδιαιτέρων παραχωρήσεων.

Ο «δοκιμαστικός γάμος» απορρίπτεται διότι είναι: πορνεία. Το να προσέχωμε τη συμβουλή της Γραφής να νυμφευώμεθα μόνο εν Κυρίω διαβεβαιώνει ότι ένας Χριστιανός έχη ένα ομόπιστό του ως σύντροφο της ζωής. (1 Κορ. 7:39) Οι αληθινοί Χριστιανοί γονείς δεν δίνουν παράλογες προίκες που μπορεί να μη ζητούνται διόλου. Μια πιθανότης αντιμετωπίζεται να προκύψη στειρότης, αλλ’ αν συμβή αυτό, όταν το ανδρόγυνο θέλη να έχη παιδιά, παρηγορείται γνωρίζοντας ότι ο Θεός μπορεί να διορθώση μια τέτοια κατάστασι στο τέλειο σύστημά του. Εν τω μεταξύ μπορούν ν’ απολαμβάνουν στο πλήρες την παραγωγή ‘πνευματικών παιδιών’ βοηθώντας τούς άλλους στην οδό της σωτηρίας.

Οι αληθινοί Χριστιανοί στην Αφρική δεν διστάζουν να πηγαίνουν στις Αίθουσες Βασιλείας των για την τέλεσι του γάμου των και να λαμβάνουν καλές συμβουλές από ένα πρεσβύτερο για τις ευθύνες και τα προνόμια του γάμου. Δεν υπάρχει χρηματική επιβάρυνσις γι’ αυτή την υπηρεσία. Κατόπιν φροντίζουν για την κατάλληλη καταχώρησι των γάμων τους.

Η αγάπη και ο σεβασμός υποβοηθούν να τηρήται το Χριστιανικό ζεύγος αφοσιωμένο στον Θεό και μεταξύ των, μη αφήνοντας άλλους να έλθουν σ’ αυτό το δεσμό του γάμου για να δημιουργήσουν ζηλοτυπία ή να μιάνουν τη συζυγική κλίνη. (1 Κορ. 7:1-5) Ο γάμος είναι εξυψωμένος και αποκτά πραγματική αξιοπρέπεια όταν ο άνδρας ενθαρρύνεται ν’ αναλαμβάνη την ηγεσία του και ‘ν’ αγαπά τη σύζυγό του όπως τον εαυτό του.’ Ο Χριστός γίνεται ένα παράδειγμα με τον τρόπο που αγαπά την εκκλησία. Η σύζυγος, επίσης, διδάσκεται να ‘σέβεται τον σύζυγό της.’ Μαζί και οι δύο κάνουν σκοπό τους να εκπαιδεύσουν τα τέκνα των στη στοργική ατμόσφαιρα μιας Χριστιανικής οικογενείας.—Εφεσ. 5:21-33· 6:1-4.

Ένας που είναι τώρα μάρτυς του Ιεχωβά ήταν άλλοτε βαπτισμένος ως Καθολικός μολονότι εξακολουθούσε να είναι πολύγαμος και να έχη και τη φετιχική θρησκεία. Ως μάρτυς του Ιεχωβά δεν είναι πια πολύγαμος. Δύο από τις προηγούμενες συζύγους του είναι επίσης Μάρτυρες του Ιεχωβά τώρα. Μια απ’ αυτές παντρεύθηκε πάλι αργότερα και υπηρετεί ως ολοχρόνιος ευαγγελιστής. Στον οίκο του που είναι τώρα απηλλαγμένος από ζηλοτυπία, αυτός ο άλλοτε πολύγαμος λέγει: «Η συνείδησίς μου είναι καθαρή διότι ακολουθώ τη συμβουλή του Ιησού και έχω μόνο μια σύζυγο. Γνωρίζω ότι συμμορφώνομαι με τη διάταξι του Κυρίου για αντάξιους Χριστιανούς».

ΥΠΟΚΙΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ

Οι ειλικρινείς και θεοφοβούμενοι Αφρικανοί κατά χιλιάδες κάνουν προσαρμογές στην προσωπική τους ζωή κάθε χρόνο για να ανταποκριθούν στους κανόνες της Γραφής και να είναι κατάλληλοι για το Χριστιανικό βάπτισμα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αν ένας ζη με «δοκιμαστικό γάμο» ή αν είναι νυμφευμένος σύμφωνα με τα φυλετικά έθιμα, του παρέχεται η βοήθεια να καταχωρήση τον γάμο, τονίζοντας σε όλους τους ενδιαφερομένους ότι το ανδρόγυνο αναλαμβάνει πλήρεις συζυγικές ευθύνες και προνόμια.

Αν ένας είναι πολύγαμος όταν μαθαίνη την αλήθεια του Θεού, υπάρχει φυσικά ένας συναισθηματικός αγών στη διάνοια και στην καρδιά. Υπάρχουν οικονομικοί παράγοντες, επίσης, διότι αυτές οι πρόσθετες σύζυγοι και τα τέκνα ήσαν άλλοτε χρήσιμα για να φυτεύουν και να μαζεύουν τις εσοδείες. Αλλ’ όταν ένας άνθρωπος αγαπά ειλικρινά τον Θεό, αυτό τον υποκινεί ν’ απομακρύνη όλες εκτός από μία η οποία είναι πραγματικά σύζυγός του, τη μεγαλύτερη. Αυτό είναι πρόθυμος να το κάμη έστω και αν μπορή να είχε αναπτύξει μια μεγαλύτερη στοργή για μια νεώτερη δεύτερη σύζυγο ή ίσως η μεγαλύτερη σύζυγος δεν ενδιαφέρεται να μελετήση την Αγία Γραφή όπως μια από τις δευτερεύουσες συζύγους του.—Παροιμ. 5:18.

Λαμβάνεται πρόνοια για όλες τις δευτερεύουσες συζύγους ν’ απομακρυνθούν, είτε να επιστρέψουν στα σπίτια των γονέων των, αν αυτό τις ικανοποιή, είτε να ζουν σε χωριστά σπίτια. Τα ζητήματα τυγχάνουν εντίμου χειρισμού. Αρκετή πρόνοια λαμβάνεται και για τη φροντίδα των τέκνων επίσης. Και οι αγροί δεν παραμελούνται, διότι οι Μάρτυρες βοηθούν ο ένας τον άλλο ανάλογα με την ανάγκη. Μεταβαίνοντας από αγρόκτημα σε αγρόκτημα ώσπου να συντελεσθή το βαρύ έργο της φυτεύσεως και της συγκομιδής.

Οι ειλικρινείς Αφρικανοί καθώς μελετούν την Αγία Γραφή παρατηρούν ότι η πολυγαμία εφηρμόζετο στους πατριαρχικούς χρόνους και δεν απηγορεύετο από τον Μωσαϊκό νόμο. Εν τούτοις, οι αληθινοί λάτρεις, αντί να προσπαθούν να επανέλθουν σ’ αυτό τον προχριστιανικό καιρό ως ένα προηγούμενο για να δικαιολογήσουν την πολυγαμία ή το αντιγραφικό διαζύγιο, παρατηρούν προσεκτικά για να διακρίνουν το θέλημα του Θεού για τους Χριστιανούς σήμερα.

Ο Ιησούς είπε ότι οι προχριστιανικές διατάξεις περί διαζυγίου για διαφόρους λόγους είχαν γίνει ‘ένεκα της σκληροκαρδίας του λαού.’ Αν ένας υποστηρίζει το διαζύγιο για οποιονδήποτε λόγο, ή να έχη περισσότερες από μια συζύγους ως πολύγαμος, αυτός πραγματικά, λέγει στον Θεό, ‘Θα ήθελα να μου γίνη μια παραχώρησις επειδή είμαι σκληρόκαρδος’. Ο Ιησούς υπεστήριξε τον θείο κανόνα της μονογαμίας που επικρατούσε στην Εδέμ όπου μόνο ‘δύο έγιναν μία σαρξ.’ Αυτός θα είναι ο κανών στο νέο του σύστημα πραγμάτων· επομένως, είναι τώρα κατάλληλο να υπάρχη αυτή η συνήθεια στη Χριστιανική εκκλησία.—-Ματθ. 19:3-8.

Ο Χριστιανικός γάμος επιτυγχάνει στην Αφρική. Παρά τη θλιβερή αποτυχία του Χριστιανικού κόσμου να διδάξη στον Αφρικανικό πληθυσμό πώς να ζη μια Χριστιανική ζωή και ν’ ανθίσταται στην ηθική κατάπτωσι που υποσκάπτει τον γάμο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά παρέχουν την απόδειξι ότι ο Χριστιανικός γάμος είναι επιτυχής. Διδάσκουν τους συναφρικανούς των πώς να ζουν ευτυχισμένοι στον Χριστιανικό έγγαμο βίο επίσης. Δίνουν προσοχή στη νουθεσία της Γραφής: «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος· τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός».—Εβρ. 13:4.

‘Η Γραφή ο Καλύτερος Οδηγός’

◆ Όλο και περισσότεροι αρχαιολόγοι και λόγιοι που διεξάγουν έρευνες στη Μέση Ανατολή βασίζονται στα συγγράμματα της Γραφής για να επιβεβαιώσουν τα ευρήματά των, αναφέρει η εφημερίς Σαν του Βανκούβερ. Ο Δρ Γ. Ντάγκλας Γιανγκ, πρόεδρος του Αμερικανικού Ινστιτούτου Μελετών των Αγίων τόπων στην Ιερουσαλήμ, ανέφερε: «Ήταν της μόδας όχι πολύ πριν να θεωρήται η Γραφή ότι ήταν γεμάτη από ανακρίβειες. Σήμερα όμως αποβλέπομε σ’ αυτήν ως μια αυθεντική πηγή πληροφοριών». Ανέφερε επίσης ότι η Γραφή ήταν η «πιο αξιόπιστη» πηγή της ιστορίας και ότι οι ανασκαφές συχνά υποστηρίζουν τα Βιβλικά συγγράμματα. Ο Δρ. Γιανγκ θυμάται πως όταν για πρώτη φορά πήγε να εργασθή στα ερείπια της Αρχαίας Ασώρ, ρώτησε τον επικεφαλής της αποστολής ποια βιβλία θα έπαιρνε για οδηγό. Εκείνος είπε: «Η Γραφή είναι ο καλύτερος οδηγός που έχομε».

Οι Έχιδνες Αυξάνουν στην Ιταλία

◆ Οι έχιδνες εισβάλλουν σε πολλά μέρη της Ιταλίας, σημείο ότι η ισορροπία του περιβάλλοντος έχει διαταραχθή. Ακόμη και οι οικολόγοι, ζητούν από το 1.7 εκατομμύρια αδειούχων κυνηγών να μη φονεύουν τα πουλιά που κυνηγούν τα δηλητηριώδη φίδια. Ο αριθμός των δηγμάτων από φίδια έχει διπλασιασθή στα τελευταία πέντε χρόνια. Επί πλέον, τα φίδια δεν αυξάνουν μόνο σε αριθμούς, αλλά φαίνεται ότι γίνονται περισσότερο επιθετικά. Ένας ειδικός για τα φίδια είπε ότι κάποτε τα φίδια επετίθεντο σ’ έναν άνθρωπο μόνο αν τα επλησίαζε σε απόστασι τεσσάρων ιντσών, ενώ τώρα συμβαίνει το ίδιο και, στην «επικίνδυνη ελαχίστη απόστασι» των 16 ιντσών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.—Ματθ. 24:14. Σ 1/2/73 11α

2 Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν.—Πράξ. 11:18. Σ 15/2/73 13-16α

3 Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού.—Ψαλμ. 11:4, ΜΝΚ. Σ 1/3/73 12, 13

4 Είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.—Εβρ. 6:18. Σ 15/3/73 5

5 Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.—Ρωμ. 13:1. Σ 1/8/72 20

6 Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ].—Ματθ. 5:3. Σ 15/8/72 10-12α

7 Ακούσατέ μου μετά προσοχής και θέλετε φάγει αγαθά και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος.—Ησ. 55:2. Σ 1/10/72 16, 17α

8 Μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητά σου.—1 Τιμ. 4:12. Σ 1/4/72 18α (2 Τιμ. 2:2)

9 Ο άφρων υιός είναι βαρυθυμία εις τον πατέρα αυτού και πικρία εις την γεννήσασαν αυτόν.—Παροιμ. 17:25. Σ 15/5/72 23, 24

10 Δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν διά να δύνασθε να υποφέρητε.—1 Κορ. 10:13. Σ 1/6/72 18, 19

11 Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.—Γαλ. 6:5. Σ 1/7/72 12-14α

12 Να λέγητε, Εάν ο Ιεχωβά θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο.—Ιακ. 4:15, ΜΝΚ. Σ 1/9/72 28, 26

13 Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, έχων συμμαρτυρούσαν με εμέ την συνείδησίν μου εν πνεύματι αγίω.—Ρωμ. 9:1. Σ 15/12/72 4, 5α

14 Εάν οδηγήσθε υπό του πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον.—Γαλ. 5:18. Σ 15/12/72 5, 6α

15 Πού ήσο ότε εθεμελίωνον την γην; . . . Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; Ή τις ήπλωσε στάθμην επ’ αυτήν; Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου;—Ιώβ 38:4, 5, 12. Σ 1/2/73 4, 5

Ανακοινώσεις

ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΤΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΙ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Η ανάγνωσις της Γραφής εκ μέρους σας μήπως σας ωδήγησε να συμπεράνετε ότι ο λόγος του Θεού περιέχει περισσότερα από ό,τι απολαμβάνετε από αυτόν; Μπορείτε να βρήτε ένα θησαυρό ευχαριστήσεως και ωφελείας στις σελίδες του αν εξετάζετε το άγγελμά του μαζί με το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Η απλή και σαφής γλώσσα του ωραία εικονογραφημένου αυτού βοηθήματος της Γραφής θα σας συγκινήση όταν αρχίσετε να βλέπετε το ένδοξον μέλλον που ο Θεός έχει εναποθηκεύσει για κείνους που τον αγαπούν. Είναι δικό σας μαζί με ένα δωρεάν βιβλιάριον για 23 δρχ. Στις Η.Π.Α. 75 σεντς.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ;

Τι συμβαίνει στο ανθρώπινο γένος είναι σημαντικό γιατί προελέχθη προ μακρού στην Αγία Γραφή μαζί με την ασφαλή θεραπεία του Θεού. Με την βοήθεια του περιοδικού Σκοπιά μπορείτε να μάθετε τι σημαίνουν όλα αυτά. Η Σκοπιά επίσης προμηθεύει οικοδομητική συμβουλή από τις Άγιες Γραφές για να σας βοηθήση ν’ ανταπεξέλθετε στα ατομικά σας προβλήματα.

Δυο φορές τον μήνα Η Σκοπιά μπορεί να έρχεται στο σπίτι σας ταχυδρομικώς με ενθαρρυντικά Γραφικά άρθρα, με μόνο $1.50 το έτος. Γράψτε απ’ ευθείας στην Εταιρία Σκοπιά. Ιδέτε τις διευθύνσεις στη δεύτερη σελίδα του περιοδικού αυτού. Μαζί με την συνδρομή σας θα λάβετε δωρεάν τρία βιβλιάρια από 32 σελίδες το καθένα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

8 Ιουλίου: Δικαιώματα ή Καθήκοντα—Ποία; Σελίς 328.

15 Ιουλίου: Ένας Ελεύθερος Λαός Αλλά Ευπειθής. Σελίς 333.

Ωφελείσθε από τη Σοφία του Ιεχωβά

«ΟΥΔΕΙΣ είδε ποτέ τον Θεόν.» (Ιωάν. 1:18) Αυτή η δήλωσις, που έγινε σχεδόν πριν από δεκαεννέα αιώνες, διατηρεί μια αναντίρρητη αλήθεια. Ο Ιεχωβά Θεός είναι αόρατος στα ανθρώπινα μάτια.

Οι ιδιότητες του αοράτου αυτού Θεού, ‘βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου, νοούμεναι δια των ποιημάτων.’ (Ρωμ. 1:20) Μια απ’ αυτές τις ιδιότητες είναι η σοφία, διότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μόνος σοφός, δηλαδή, σοφός με την απόλυτη έννοια. (Ρωμ. 16:27) Αφού είναι έτσι, πρέπει να μπορήτε να διακρίνετε αποδείξεις της σοφίας του Ιεχωβά. Πραγματικά, ωφελείσθε από τη σοφία του. Το γνωρίζατε αυτό;

Το γεγονός ότι είσθε ζωντανός αποδεικνύει ότι ωφελείσθε από τη σοφία του Θεού που αντανακλάται στα έργα της δημιουργίας του. Οι συνθήκες εδώ στη γη είναι ακριβώς κατάλληλες για να ακμάζη η ζωή. Το φως και η θερμότης παρέχονται από μια επαρκή, σταθερή και αξιόπιστη πηγή. Η ταχύτης της στροφής της γης γύρω από τον άξονά της και η ταχύτης της κινήσεώς της στην τροχιά της γύρω από τον ήλιο είναι τέτοια ώστε η ηλιακή ενέργεια να κατανέμεται στην επιφάνεια του πλανήτου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με την βαρύτητα, η ζωτική ατμόσφαιρα της γης, που αποτελείται από την ορθή ακριβώς ανάμιξι αερίων, φιλάσσεται ώστε να μη διαφεύγη. Η έλξις της βαρύτητας όμως, δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να παρεμποδίζη την ελευθερία των κινήσεών μας. Υπάρχουν επίσης τεράστιες ποσότητες ύδατος με ιδιότητες που είναι απολύτως ουσιώδεις για να συνεχισθή η ζωή στη γη, το έδαφος επίσης είναι γεμάτο από θρεπτικές ουσίες οι οποίες αμέσως ενώνονται με το νερό και μπορούν εύκολα να αφομοιώνωνται από τα φυτά.

Σκεφθήτε: Μήπως μια απλή σύμπτωσις ετοποθέτησε μια επαρκή πηγή θερμότητος και φωτός στην ορθή ακριβώς απόστασι από τη γη; Μήπως η τύχη έκαμε τη γη να στρέφεται γύρω από τον άξονα της να κινηται γύρω από τον ήλιο με την ορθή ακριβώς ταχύτητα; Μήπως κατά σύμπτωσιν εφωδιάσθηκε η γη με μια μόνιμη ατμόσφαιρα που έχει την ορθή ανάμιξι αερίων; Μήπως κατά τύχην η γη μπόρεσε να έχη τα εφόδια της διατροφής και του ύδατος που χρειάζονται για να συνεχίζεται η ζωή; Προφανώς όχι. Η πηγή της απεριόριστης σοφίας, ο Ιεχωβά Θεός, ήταν που έθεσε σε λειτουργία όλους τους κύκλους που απαιτούνται για να συνεχίζεται η ζωή.

Είναι πράγματι καταπληκτικό το ότι η ζωή είναι δυνατόν να υπάρχη κάτω από μια τόσο μεγάλη ποικιλία περιστατικών. Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κατασκευάσωμε την κατοικία μας σε μεγάλα ύψη, σε τροπικές πεδιάδες ή σε ψυχρές Αρκτικές περιοχές. Αν έχωμε μια σχετικά καλή υγεία, μπορούμε εύκολα να προσαρμοσθούμε στις εποχικές αλλαγές ή σε τελείως διαφορετικά κλίματα σε άλλα μέρη της γης.

Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο στο οποίο η ζωή μπορεί με άνεσι να συνεχίζη την ύπαρξί της. Μολονότι οι απερίσκεπτοι και ακάθαρτοι τρόποι ζωής του ανθρώπου έφεραν τον θάνατο σε εκατομμύρια, η ζωή εν τούτοις έχει συνεχισθή επί χιλιετηρίδας. Σήμερα δηλητηριώδεις καπνοί μολύνουν τον αέρα. Βλαβερά κατάλοιπα ξεχύνονται σε υδάτινα ρεύματα, σε ποτάμια, σε λίμνες και ωκεανούς. Μεγάλες εκτάσεις της γης ερημώνονται λόγω ανθρωπίνης αδιαφορίας, απληστίας και αγνοίας. Ωστόσο η ζωή μπορεί να συνεχίζεται.

Είναι αλήθεια ότι οι αστοχίες του ανθρώπου τον φέρνουν ολοένα πλησιέστερα προς την καταστροφή, στο χείλος του μεγάλου περιθωρίου για την επιβίωσι της ζωής. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός έχει και τη σοφία και τη δύναμι για να το αντιμετωπίση αυτό. Αυτός πρόκειται να διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην και να διαφυλάξη τη γη ως κατοικία του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους.—Αποκάλ. 11:18· 21:3-5.

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ

Για να εξακολουθήσωμε να ωφελούμεθα από τη σοφία του Θεού μετά την καταστροφή όλων εκείνων που ερημώνουν τη γη, πρέπει ν’ αποδειχθούμε άνθρωποι που επιθυμούν να καθοδηγούνται από τις σοφές εντολές που εκτίθενται στο Λόγο του Θεού, στην Αγία Γραφή. Αναγινώσκομε: «Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:17) Γνωρίζετε σεις το θέλημα του Θεού και το πράττετε;

Πολλοί άνθρωποι σήμερα νομίζουν ότι το να διάγουν μια καλή ζωή είναι αρκετό και ότι δεν χρειάζεται κανείς την Αγία Γραφή για να το κάμη αυτό. Μπορεί να λέγουν ότι ένα άτομο δεν χρειάζεται να γνωρίζη την Αγία Γραφή για να χρησιμοποιή καλή κρίσι στη διαχείρισι των υποθέσεών του, για να φέρεται με ευπρέπεια στους γείτονάς του και να είναι ένας νομοταγής πολίτης. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διάγουν μια σχετικώς «καλή» ζωή μολονότι στερούνται γνώσεως της Αγίας Γραφής δεν πρέπει να προξενή έκπληξι. Γιατί; Διότι οι άνθρωποι έχουν τη θεόδοτη ικανότητα της συνειδήσεως, μια εσωτερική αντίληψι ή αίσθησι του ορθού και του εσφαλμένου. Είναι ακριβώς όπως λέγει η Γραφή: «Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον, πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.»—Ρωμ. 2:14, 15.

Αν η σοφία του Θεού δεν επροίκιζε τον άνθρωπο με την ικανότητα της συνειδήσεως, τότε το έγκλημα και η ανομία ασφαλώς θα έφθαναν προ πολλού σε τέτοιες διαστάσεις ώστε να κάμουν την ανθρώπινη ζωή ουσιαστικά αδύνατη. Ευτυχώς η ικανότης της συνειδήσεως είναι τόσο ισχυρή ώστε, ακόμη και σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα της αυξημένης εγκληματικότητος και της βίας, υποκινεί πολλούς ανθρώπους να ενεργούν μ’ ένα γενικά ευπρεπή τρόπο και να συμβάλλουν σε κάποιο μέτρο τουλάχιστον στην ευημερία και την ευτυχία των συνανθρώπων. Αν μπορή να το κάμη αυτό η κληρονομημένη συνείδησις, η συμμόρφωσις με τις εντολές του Θεού όπως εκτίθενται μέσα στον Λόγο του δεν θα παρήγε ακόμη καλύτερα αποτελέσματα; Βεβαίως!

Ένας άλλος λόγος για να θέλωμε την κατεύθυνσι της Αγίας Γραφής είναι ότι η εκπαίδευσις και το περιβάλλον μπορούν να επηρεάσουν δυσμενώς τη συνείδησι ενός ανθρώπου και να την καταστήσουν ένα αναξιόπιστο οδηγό. Σ’ αυτόν τον αιώνα, λόγου χάριν, οι άνθρωποι έχουν δικαιολογήσει τον βασανισμό και τον κτηνώδη φόνο ανθρώπων ανδρών γυναικών και παιδιών και λέγουν ότι αυτοί που τα έκαναν αυτά ενεργούσαν κατ’ εντολήν των ανωτέρων των. Επομένως, δεν πρέπει να θέλωμε να ωφεληθούμε από τη σοφία που εκτίθεται στο Λόγο του Θεού για να μην αρχίσωμε να δικαιολογούμε κακές πράξεις βλάπτοντας τον εαυτό μας και τους άλλους;

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν διαπιστώσει ότι το να ζουν σε αρμονία με την Αγία Γραφή έδωσε νόημα στη ζωή τους καθώς και ασφαλή καθοδήγησι στη συνείδησί τους. Το να εφαρμόζουν το Λόγο του Θεού στη καθημερινή τους ζωή τους έκαμε καλυτέρους συζύγους, πατέρες, μητέρες, γυναίκες, υιούς και θυγατέρες. Όταν εγείρωνται προβλήματα, αυτοί με εμπιστοσύνη στρέφονται στον Λόγο του Θεού για μια αξιόπιστη λύσι. Την προσεχή φορά που θα σας επισκεφθούν, γιατί να μη τους πήτε να σας δείξουν πώς ωφελήθηκαν από τη σοφία που βρίσκεται, μέσα στην Αγία Γραφή; Αυτοί θα είναι ευτυχείς να διεξάγουν μια εβδομαδιαία αδάπανη οικιακή Γραφική μελέτη μαζί σας για να ωφεληθήτε πληρέστερα από τη σοφία του Θεού τώρα και στο μέλλον.

Τι Είδους Άρχοντα Χρειάζεται η Ανθρωπότης;

ΕΝΑΣ από τους πιο σοφούς άρχοντας των αρχαίων χρόνων, ο Βασιλεύς Σολομών, παρετήρησε ότι «είναι καιρός καθ’ ον ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού.» (Εκκλ. 8:9) Γι’ αυτόν το λόγο, πολύ συχνά, οι ανθρώπινοι άρχοντες υπήρξαν αλαζόνες, άσπλαχνοι, και καταπιεστικοί. Δεν αντανακλούσαν στους υπηκόους των την στοργικότητα και το ενδιαφέρον που έχει ένας ποιμήν της Ανατολής για το ποίμνιό του. Στην πραγματικότητα, αυτοί υπήρξαν τυραννικοί.

Το ανθρώπινο γένος ασφαλώς θα περνούσε πολύ καλύτερα χωρίς αυτούς τους τυραννικούς άρχοντας ή «ποιμένας.» Αυτό επίσης φρονεί και ο Υπέρτατος, ο Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός. Όταν λόγου χάριν οι ποιμένες του αρχαίου Ισραήλ έγιναν άσπλαχνοι στους υπηκόους των, ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ, τους εξέθεσε, λέγοντας:

«Υιέ ανθρώπου, προφήτευσον επί τους ποιμένας του Ισραήλ· προφήτευσον, και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός προς τους ποιμένας· Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! Οι ποιμένες δεν βόσκουσι τα ποίμνια; Σεις τρώγετε το πάχος, και ενδύεσθε το μαλλίον, σφάζετε τα παχέα· δεν βόσκετε τα ποίμνια. Δεν ενισχύσατε το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επαναφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός· αλλά εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά. Και διεσκορπίσθησαν, επειδή δεν υπήρχε ποιμήν και έγειναν κατάβρωμα εις πάντα τα θηρία του αγρού, και διεσκορπίσθησαν. Τα πρόβατά μου περιεπλανώντο επί παν όρος, και επί πάντα λόφον υψηλόν· και επί παν το πρόσωπον της γης, ήσαν διασκορπισμένα τα πρόβατά μου· και δεν υπήρχεν ο ερευνών, ουδέ ο ζητών.»—Ιεζ. 34:2-6, ΜΝΚ.

ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ

Μήπως οι άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου δεν ενήργησαν όπως οι κακοί ποιμένες του Ισραήλ στη συμπεριφορά τους προς τα ποίμνιά τους που ισχυρίζονται ότι είναι ποίμνια του Θεού; Μήπως αυτοί οι άρχοντες δεν μεταχειρίσθηκαν τους ανθρώπους σαν να ήσαν ιδιοκτησία των μάλλον παρά σαν ιδιοκτησία του Θεού τον οποίον ομολογούν ότι λατρεύουν; Μήπως και αυτοί, όπως και οι πάπαι, οι καρδινάλιοι, και οι αρχιεπίσκοποι που κατείχαν πολιτική θέσι, δεν υπήρξαν σκληροί μάλλον παρά στοργικοί; Μήπως αυτοί δεν επαχύνθησαν υλικώς απ’ αυτά τα πτωχά «πρόβατα» και ‘κατετρύφησαν’; (Αποκάλ. 18:7) Δεν έχομε ιδεί τους πολιτικούς άρχοντας του Χριστιανικού κόσμου να καταθέτουν τη ζωή τους για το ποίμνιο, όπως έκαμε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 10:9-11) Αλλ’ υπάρχουν άφθονες ιστορικές αποδείξεις ότι οι πολιτικοί άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου υπήρξαν καταδυναστευτικοί.

Οι πολιτικοί ποιμένες του Χριστιανικού κόσμου επολέμησαν μεταξύ των, ένας καθ’ ομολογίαν Χριστιανικός άρχων εναντίον ενός άλλου λεγομένου Χριστιανικού άρχοντος. Έχουν θυσιάσει τους προβατοειδείς ανθρώπους των στον βωμό του εθνικισμού ή της θρησκευτικής των δοξασίας. Ακόμη και μερικοί δικτάτορες υπήρξαν εξόχως συμπαθείς στο θρησκευτικό κλήρο. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά υπέστησαν βίαιο διωγμό στα χέρια αυτών των δικτατόρων και των υπερβολικά εθνικιστικών ολοκληρωτικών αρχόντων. Εξαιτίας των αδικιών που δεν διωρθώθηκαν, πολλοί από τους καταδυναστευομένους ανθρώπους κατέφυγαν στις νεοσχηματισμένες επαναστατικές οργανώσεις και έπεσαν θύματα των υλιστικών ριζοσπαστικών στοιχείων και του αθεϊστικού Κομμουνισμού. Στον Χριστιανικό κόσμο δεν υπάρχει ούτε πολιτική, ούτε εθνική, ούτε θρησκευτική ενότης. Οι άνθρωποι σαν παραπλανημένα πρόβατα χωρίς ποιμένα, διασκορπίσθηκαν ως λεία των θηρίων. Η κατάστασις μέσα στον Χριστιανικό κόσμο είναι ακριβώς όπως αυτή που περιγράφεται, στον Ιεζεκιήλ 34:7-10, ΜΝΚ, και αυτό παρέχει θετική διαβεβαίωσι ότι ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση ώστε οι άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου να χάσουν τη θέσι τους. Διαβάζομε:

«Δια τούτο, ακούσατε, ποιμένες, τον λόγον του Ιεχωβά· ζω εγώ, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, εξάπαντος, επειδή τα πρόβατά μου έγειναν λάφυρον, και τα πρόβατά μου έγειναν κατάβρωμα πάντων των θηρίων του αγρού δι’ έλλειψιν ποιμένος, και δεν εζήτησαν οι ποιμένες μου τα πρόβατά μου, αλλ’ οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς, και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου, δια τούτο, ακούσατε, ποιμένες, τον λόγον του Ιεχωβά· Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ είμαι εναντίον των ποιμένων και θέλω εκζητήσει τα πρόβατά μου εκ της χειρός αυτών, και θέλω παύσει αυτούς από του να ποιμαίνωσι τα πρόβατα· και δεν θέλουσι πλέον βόσκει εαυτούς οι ποιμένες· διότι θέλω ελευθερώσει εκ του στόματος αυτών τα πρόβατά μου, και δεν θέλουσιν είσθαι κατάβρωμα εις αυτούς.»

Στην περίπτωσι του αρχαίου Ισραήλ των ημερών του Ιεζεκιήλ, ο Ιεχωβά ελευθέρωσε το ποίμνιό του από το στόμα των «ποιμένων» που εποίμαιναν τους εαυτούς των σε κυβερνητικές θέσεις με το να κάμη να καταστραφή η Ιερουσαλήμ και να ερημωθή η γη του Ιούδα. Ο βασιλεύς και οι άρχοντες χρειάσθηκε να εγκαταλείψουν την κυβερνητική τους θέσι, επειδή συνελήφθησαν αιχμάλωτοι από τους Βαβυλωνίους και εξωρίσθηκαν. Μερικοί εθανατώθησαν ως ποινή για τον στασιασμό τους. Στη Βαβυλώνα οι αιχμάλωτοι άρχοντες εφυλακίσθησαν και υπεβλήθησαν σε περιορισμούς, απογυμνωμένοι από την εξουσία.—2 Βασ. 25:18-30· Ιερ. 52:24-34.

Σε αρμονία με το αρχαίο εκείνο παράδειγμα, ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση ώστε οι κυβερνητικοί επόπται ολοκλήρου του κυβερνητικού συστήματος πραγμάτων, περιλαμβανομένων και των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών αρχόντων του Χριστιανικού κόσμου, να παραμερισθούν. Αυτό θα ελευθερώση τα πραγματικά «πρόβατα» του Ιεχωβά από την καταδυνάστευσι και από τις ενέργειες των πολιτικών «ποιμένων» που υπηρετούν τον εαυτό τους. Οι άπιστοι εκείνοι «ποιμένες» δεν θα τρέφουν πια τον εαυτόν τους σε βάρος των Χριστιανών μαρτύρων του ποιμνίου του Ιεχωβά. Οσοδήποτε σκορπισμένοι και αν βρεθούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ένεκα της καταδυναστεύσεως και του διωγμού που διεξάγεται από τα πολιτικά στοιχεία, ο Ιεχωβά γνωρίζει που είναι διασκορπισμένο το αληθινό του ποίμνιο. Αυτός, σαν στοργικός Ποιμήν, θα τους αναζητήση και θα τους συνάξη πάλι σε μια ποίμνη. Η ιερή επαγγελία που έκαμε μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ ισχύει και σήμερα. Ο τρόπος με τον οποίο εξεπλήρωσε την επαγγελία του προς τον αρχαίο Ισραήλ το έτος 537 π.Χ. και μετέπειτα αποτελούσε μια προφητική εγγύησι ότι θα εκτελούσε την επαγγελία του και στο μέλλον. Διαβάζομε:

«Διότι ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ, εγώ θέλω και αναζητήσει τα πρόβατά μου, και επισκεφθή αυτά. Καθώς ο ποιμήν επισκέπτεται το ποίμνιον αυτού, καθ’ ην ημέραν ευρίσκεται εν μέσω των προβάτων αυτού διεσκορπισμένων, ούτω θέλω επισκεφθή τα πρόβατά μου, και θέλω ελευθερώσει αυτά εκ πάντων των τόπων, όπου ήσαν διεσκορπισμένα, εν ημέρα νεφώδει και ζοφερά. Και θέλω εξαγάγει αυτά εκ των λαών, και συνάξει αυτά εκ των τόπων, και φέρει αυτά εις την γην αυτών, και βοσκήσει αυτά επί τα όρη του Ισραήλ, πλησίον των ποταμών, και επί πάντα τα κατοικούμενα της γης. Θέλω βοσκήσει αυτά εν αγαθή νομή, και η μάνδρα αυτών θέλει είσθαι επί των υψηλών ορέων του Ισραήλ· εκεί θέλουσιν αναπαύεσθαι εν μάνδρα καλή, και θέλουσι βόσκεσθαι εν παχεία νομή, επί των ορέων του Ισραήλ.»—Ιεζ. 34:11-14, ΜΝΚ.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣΗ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΑΡΧΟΝΤΑ

Στο έτος 537 π.Χ., μέσω του Βασιλέως Κύρου της Περσίας, ο Ιεχωβά κατέστησε δυνατόν για ένα πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και στη γη της Ιουδαίας. Ομοίως και σ’ αυτόν τον αιώνα, ο Ιεχωβά Θεός επέδειξε την ικανότητά του να συνάξη το διασκορπισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ σε μια θρησκευτικώς ελεύθερη και πνευματικά θρεπτική σχέσι με αυτόν. (1 Πέτρ. 2:25) Γι’ αυτούς οι ταραχώδεις καιροί του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918 μ.Χ.) υπήρξαν μια «ημέρα νεφώδης και ζοφερά.» (Ιεζ. 34:12) Η ημέρα εκείνη έγινε σκοτεινή ένεκα του θρησκευτικού διωγμού που επεσώρευσε ο Χριστιανικός κόσμος (το κυριαρχούν μέρος της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας) στο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ. Έτσι το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών είχε διασκορπισθή και υποδουλωθή στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη.

Αλλά η Βαβυλών η Μεγάλη δεν μπόρεσε να διατηρήση την καταδυνάστευσί της επάνω στο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών. Την άνοιξι του έτους 1919 η Βαβυλών η Μεγάλη υπέστη μια σοβαρή πτώσι από τη θέσι της θρησκευτικής εξουσίας της στον λαό του Ιεχωβά, και εθραύσθησαν τα δεσμά της δουλείας των σ’ αυτήν. Όσο για τα θρησκευτικά δικαιώματα και προνόμιά των από τον Θεό εκείνοι που αποτελούσαν αυτό το υπόλοιπο δεν αφέθησαν πια να γίνουν λεία ή «κατάβρωμα» των κυβερνητικών «ποιμένων» του Χριστιανικού κόσμου. Αυτοί με Χριστιανική αφοβία ανέβησαν στη σκηνή του μεταπολεμικού κόσμου ως μάρτυρες της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά.—Ματθ. 24:14.

Αυτό το υπόλοιπον έχει δοκιμάσει την εκπλήρωσι του Ιεζεκιήλ 34:15, 16, ΜΝΚ:

«Εγώ θέλω βοσκήσει, τα πρόβατά μου, και εγώ θέλω αναπαύσει αυτά, λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Θέλω εκζητήσει το απολωλός, και επαναφέρει το πεπλανημένον, και επιδέσει το συντετριμμένον, και ενισχύσει το ασθενές· το παχύ όμως και το ισχυρόν θέλω καταστρέψει· εν δικαιοσύνη θέλω βοσκήσει αυτά.»

Ο Ιεχωβά Θεός έχει κάμει μια προσθήκη στο αρχικό υπόλοιπο που επέζησε πιστά από την «ημέραν τη νεφώδη και ζοφερά» στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες άτομα μέσα και έξω από τον Χριστιανικό κόσμο άκουσαν το άγγελμα της Βασιλείας που εκηρύττετο από το αποκαταστημένο υπόλοιπο του Ιεχωβά και τελικά έγιναν αφιερωμένοι και βαπτισμένοι μαθηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μεταξύ όλων αυτών των ‘προβάτων’ ο Ιεχωβά δεν επιτρέπει σε κανένα να κάνη κακή χρήσι της δυνάμεώς του χωρίς να τιμωρήται. Αν κανείς γίνεται σκληρός και καταθλιπτικός σαν ένα παχύ, ισχυρό πρόβατο προς τα άλλα «πρόβατα» της ποίμνης, ο Ιεχωβά καταστρέφει ένα τέτοιο άστοργο και ιδιοτελές πρόβατο. Τον αποκόπτει από την ποίμνη σαν έναν που είναι πνευματικά νεκρός. ‘Τον βόσκει αυτόν με δικαιοσύνη’, δηλαδή με τη δικαιοσύνη της αποκοπής από την ποίμνη τώρα και κατά γράμμα εκμηδένισι στην επικείμενη ‘μεγάλη θλιψι’.

Ο Ιεχωβά έχει απομακρύνει από το αποκατεστημένο υπόλοιπο των πνευματικών προβάτων εκείνους που είναι άπληστοι και φίλαυτοι. Δεν γίνεται ανεκτός κανένας ο οποίος φθείρει τα πράγματα των άλλων και χρησιμοποιεί κτηνώδη ισχύ και κέρατα εξουσίας για ν’ απολαύση τα καλύτερα πράγματα για τον εαυτό του αποκλειομένων των ασθενών ή εξασθενημένων προβάτων. Ο Ιεχωβά δεν επέτρεπε διαίρεσι του ποιμνίου του σε μια τάξι κλήρου και μια τάξι λαϊκών. Υπεστήριξε τον κανόνα που ετέθη μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι εις είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας, θέλει είσθαι υπηρέτης σας.» (Ματθ. 23:8-11) Αυτό που έκαμε ο Ιεχωβά προσαρμόζεται στην προφητική περιγραφή που βρίσκεται στον Ιεζεκιήλ 34:17-22, ΜΝΚ.

«Και περί υμών, ποίμνιόν μου, όντω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ θέλω κρίνει αναμέσον προβάτου και προβάτου, αναμέσον κριών και τράγων. Μικρόν είναι εις εσάς, ότι εβοσκήσατε την καλήν βοσκήν, το δε επίλοιπον της βοσκής σας κατεπατείτε με τους πόδας σας; και ότι επίνετε καθαρόν ύδωρ, το δε επίλοιπον εταράττετε με τους πόδας σας; Τα δε πρόβατά μου έβοσκον το καταπεπατημένον με τους πόδας σας, και έπιναν το τεταραγμένον με τους πόδας σας. Δια τούτα ούτω λέγει προς αυτά Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ, εγώ θέλω κρίνει αναμέσον προβάτου παχέος, και αναμέσον προβάτου ισχνού. Επειδή απωθείτε με πλευρά και με ώμους, και κερατίζετε δια των κεράτων σας πάντα τα ασθενή, εωσού διασκορπίσατε αυτά εις τα έξω, δια τούτο θέλω σώσει τα πρόβατά μου, και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον λάφυρον· και θέλω κρίνει αναμέσον προβάτου και προβάτου.»

Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος του Ιεχωβά για το ποίμνιό του, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η εκλογή απ’ αυτόν ενός άρχοντος για το ανθρώπινο γένος θα είναι πράγματι μια μεγάλη ευλογία. Αλλά έχει εκλέξει ο Ιεχωβά έναν άρχοντα; Ναι. Ο Ιεζεκιήλ 34:23, 24, ΜΝΚ μας λέγει:

«Και θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλον μου Δαβίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών. Και εγώ ο Ιεχωβά θέλω είσθαι Θεός αυτών, και ο δούλος μου Δαβίδ άρχων εν μέσω αυτών· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα.»

Δεν πρέπει να συμπεράνωμε απ’ αυτή την υπόσχεσι ότι ο Ιεχωβά θα εγείρη τον αρχικό Βασιλέα Δαβίδ από τους νεκρούς για να τον θέση στο ποιμενικό αυτό αξίωμά του. Μάλλον, ‘ο δούλος του Θεού Δαβίδ’ είναι ένας ο οποίος εκληρονόμησε το βασιλικό δικαίωμα από τον Βασιλέα Δαβίδ. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Το γεγονός ότι το όνομα Δαβίδ σημαίνει «Αγαπητός» προσαρμόζεται καλά στη δήλωσι του Ιεχωβά για τον Ιησού: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός.» (Ματθ. 3:17· 17:5) Επίσης, ο Ιησούς παρωμοίασε τον εαυτό του με ποιμένα, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, . . . και την ψυχήν μου βάλλω υπέρ των προβάτων.»—Ιωάν. 10:14, 15.

Ο Ιησούς Χριστός παρέδωκε τη ζωή του για τα «πρόβατα.» Αλλά ο Ιεχωβά Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς. Γι’ αυτό και το εδάφιο Εβραίους 13:20 χαρακτηρίζει τον Ιεχωβά ως Θεόν της ειρήνης «όστις ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγα ποιμένα των προβάτων δια του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν.» Ο Ιησούς Χριστός αναστημένος πάλι στην πνευματική ζωή την οποία είχε αρχικώς, είναι τώρα ένας ουράνιος ποιμήν. Γι’ αυτόν το λόγο θα μπορούσε να είναι μόνον ο «ένας ποιμήν» τον οποίον ο Ιεχωβά θα μπορούσε ν’ αναστήση για να ποιμαίνη το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, αυτός ο αναστημένος Ιησούς, ο Μεσσίας.

Πότε το έκαμε αυτό ο Ιεχωβά; Στο έτος 1914 μ.Χ. όταν έληξαν οι καιροί των εθνών, κατά τις 4/5 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με τον ρόλο του ως βασιλέως, ο Ιησούς Χριστός προελέχθη ότι θα εποίμαινε τα έθνη με ράβδον σιδηράν, και θα τα συνέτριβε. (Ψαλμ. 2:8, 9· Αποκάλ. 12:5) Αλλά οι πνευματικοί Ισραηλίται υπέστησαν ένα διαφορετικό είδος ποιμάνσεως. Ο Ιησούς Χριστός τους έθρεψε με πνευματική τροφή. Αυτός έχει γίνει αρχηγός των, στα ίχνη του οποίου αυτοί ακολουθούν ως ποίμνιον. Ο Θεός του, ο Ιεχωβά, έχει γίνει Θεός αυτών. Με κατανόησι τούτου, το κεχρισμένο υπόλοιπο, στο έτος 1931, υιοθέτησε το Γραφικής βάσεως όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά.»—Ησ. 43:10-12.

Αυτοί οι κεχρισμένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν υπήρξαν μόνοι στα οφέλη της καλής ποιμάνσεως του Ιησού. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, εις ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Ιδιαίτερα από το έτος 1935 αυτά τα άλλα πρόβατα έχουν συνταυτισθή με το υπόλοιπο. Και μαζί μ’ αυτούς τους πνευματικούς Ισραηλίτας, αυτοί απολαμβάνουν την ειρήνη και την προστασία που υποσχέθηκε ο Ιεχωβά μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ:

«Και θέλω κάμει προς αυτά διαθήκην ειρήνης· και θέλω αφανίσει από της γης τα πονηρά θηρία· και θέλουσι κατοικήσει ασφαλώς εν τη ερήμω, και κοιμάσθαι εν τοις δρυμούς. Και θέλω καταστήσει ευλογίαν αυτά, και τα πέριξ του όρους μου· και θέλω καταβιβάζει την βροχήν εν τω καιρώ αυτής· βροχή ευλογίας θέλει είσθαι. Και τα δένδρα του αγρού θέλουσιν αποδίδει τον καρπόν αυτών, και η γη θέλει δίδει το προϊόν αυτής, και θέλουσιν είσθαι ασφαλείς εν τη γη αυτών και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, όταν συντρίψω τα δεσμά του ζυγού αυτών, και ελευθερώσω αυτούς εκ της χειρός των καταδουλωσάντων αυτούς. Και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον λάφυρον εις τα έθνη, και τα θηρία της γης δεν θέλουσι κατατρώγει αυτούς· αλλά θέλουσι κατοικεί ασφαλώς, και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών.»—Ιεζ. 34:25-28, ΜΝΚ,

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΠΟΙΜΑΝΣΙ

Σύμφωνα με τη ‘διαθήκη’ του Ιεχωβά για Χριστιανική ειρήνη, ο Ιεχωβά έβγαλε και απεμάκρυνε όλες τις αγριωπές και θηριώδεις προσωπικότητες που ήσαν επικίνδυνες στους προβατοειδείς Χριστιανούς. Με την ενέργεια του αγίου του πνεύματος που ενεργούσε στους αληθινούς βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού μετέβαλε τις προσωπικότητές των σε ειρηνικές, αβλαβείς, προβατοειδείς. Αυτοί στοργικά επιζητούν να προστατεύσουν ο ένας τον άλλον πνευματικά καθώς και υλικά μέσα στον εχθρικό αυτό κόσμο. Το αποτέλεσμα τούτου υπήρξε όπως προελέχθη: Αυτοί εγνώρισαν ότι ο Θεός που έθραυσε τα δεσμά του θρησκευτικού των ζυγού δουλείας και τους ελευθέρωσε από τους Βαβυλωνίους υποδουλωτάς των είναι ο Ιεχωβά. Αυτοί χαίρουν στην ποίμανσι που προμήθευσε ο Ιεχωβά μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού.

Κάτω από την ποίμανσι του Ιησού Χριστού, οι πνευματικοί Ισραηλίται απολαμβάνουν ένα πνευματικό παράδεισο. Αυτό έγινε σ’ εκπλήρωσι της δηλώσεως του Ιεχωβά στον Ιεζεκιήλ 34:29, 30, ΜΝΚ:

«Και θέλω αναστήσει, εις αυτούς φυτόν ονομαστόν, και δεν θέλουσι πλέον φθείρεσθαι υπό πείνης εν τη γη, και δεν θέλουσι φέρει πλέον την ύβριν των εθνών. Και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ ο Ιεχωβά ο Θεός αυτών είμαι μετ’ αυτών, και αυτοί, ο οίκος Ισραήλ, λαός μου, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.»

Το «φυτόν» που ανέστησε ο Ιεχωβά γι’ αυτούς τους αποκατεστημένους πνευματικούς Ισραηλίτας έχει παραμείνει ως σήμερα και παράγει με αφθονία παρά ποτέ προηγουμένως από το έτος 1919. Κάτω από τις ευλογίες τον Ιεχωβά, που είναι σαν πτώσις βροχής, το επίγειο κτήμα των παρήγαγε υπεραφθόνως τους καρπούς της βασιλείας του Θεού. (Ματθ. 21:43) Η παραγωγική αυτή φυτεία έχει γίνει γι’ αυτούς ένα «φυτόν ανομαστόν,» μια φημισμένη ή περίφημη φυτεία. Ο γραπτός λόγος του Ιεχωβά, η Αγία Γραφή, έχει διανοιχθή για να την κατανοήσουν. Αυτοί όχι μόνον μετέχουν στη μεταξύ των πνευματική τροφή που προκύπτει αλλά και την κάνουν να είναι διαθέσιμη σε έντυπη μορφή σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες. Πραγματικά αυτοί είναι τα ‘πρόβατα της βοσκής του Ιεχωβά’ και εκείνοι που τρέφονται από τον εκλεκτόν του Βασιλέα, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.—Ιεζ. 34:31.

Μεγαλειώδεις πραγματικά υπήρξαν οι ευλογίες τις οποίες εδοκίμασε το κεχρισμένο υπόλοιπον και ο «πολύς όχλος» ή τα «άλλα πρόβατα» μέσω της στοργικής φροντίδος του Ιησού Χριστού. Αν αυτοί απολαμβάνουν τέτοιες ευλογίες μέσα σ’ ένα εχθρικό κόσμο, ασφαλώς πολύ μεγαλύτερες θα είναι οι ευλογίες όταν ο Ιησούς Χριστός θα είναι άρχων μιας γης απηλλαγμένης από τα παρόντα θρησκευτικά, πολιτικά και εμπορικά συστήματα πραγμάτων. Πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός είναι ο άρχων που χρειάζεται το ανθρώπινο γένος. Ελάβατε σεις τη στάσι σας με το μέρος του συμμορφώνοντας τη ζωή σας με το παράδειγμά του;

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Παγκόσμιος «Κρίσις του Εγκλήματος»

◆ Ο γενικός γραμματεύς Βάλντχαϊμ εζήτησε από τη Γενική Συνέλευσι των Ηνωμένων Εθνών ν’ αντιμετωπίση την παγκόσμιο «κρίσι του εγκλήματος που παίρνει μεγάλες διαστάσεις.» Αναφέρθηκε στο «διαρκώς ανερχόμενο κύμα των γνωστών δολοφονιών, ληστειών, κλοπών και σεξουαλικών επιθέσεων που πλήττουν τόσο πολλές περιοχές του κόσμου.» Η έκθεσίς του αναφέρει αριθμούς από τον Καναδά, την Ουγκάντα, την Ιαπωνία και άλλες χώρες. Εκείνες που πλήττονται περισσότερο είναι οι ευημερούσες χώρες. Ο Βάλντχαϊμ κάνει έκκλησι να βρεθούν νέοι τρόποι για τον έλεγχο του εγκλήματος.

Το Νερό του Αμαζονίου Ποταμού

◆ Μια πρόσφατη Γεωλογική Μελέτη που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες λέγει ότι το νερό του Αμαζονίου είναι πιο καθαρό από «τις περισσότερες βρύσες των Ηνωμένων Πολιτειών.» Η μελέτη αποκαλύπτει ότι σε μερικές περιοχές το νερό του Αμαζονίου έχει «μια χημική καθαρότητα που είναι σχεδόν όμοια με την καθαρότητα του απεσταγμένου νερού.» Η ροή του Αμαζονίου στο Όμπιντος της Βραζιλίας μετρήθηκε και βρέθηκε ότι είναι τέσσερα δισεκατομμύρια γαλόνια το λεπτό. Αυτή η αναλογία ροής είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από του ποταμού Κόνγκο της Αφρικής και δέκα φορές μεγαλύτερη από του Ποταμού Μισισιππή των Ηνωμένων Πολιτειών. Λέγουν ότι το νερό του Αμαζονίου αποτελεί το 15 τοις εκατό του όγκου των υδάτων που χύνονται από τους ποταμούς όλου του κόσμου μέσα στους ωκεανούς.

Ιερείς Κάτω από Ισχυρή Πίεσι

◆ Μια εθνική έρευνα απεκάλυψε ότι περισσότεροι από το 40 τοις εκατό των Αμερικανών Ρωμαιοκαθολικών ιερέων ηλικίας 45 ετών ή νεώτεροι λένε ότι έχουν σκεφθή να εγκαταλείψουν την ιερωσύνη. Ποιος είναι ο λόγος; Η ισχυρή πίεσις κάτω από την οποία ευρίσκονται. Αυτή η πίεσις, λένε, έχει δημιουργηθή από την έλλειψι καθοδηγήσεως εκ μέρους εκείνων που ευρίσκονται επικεφαλής της εκκλησίας, από απογοήτευσι για τη στάσι που τηρεί η εκκλησία απέναντι στα κοινωνικά και ηθικά ζητήματα και από απογοήτευσι από την εργασία και από την έλλειψι υποστηρίξεως από τους άλλους κληρικούς.

Είναι η Ημερομηνία του Εορτασμού του Πάσχα Σπουδαία για τους Χριστιανούς;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης εγκαινίασε την ανάμνησι τον θανάτου του (το Δείπνον του Κυρίου) σε μια μέρα που ήταν ωρισμένη για έναν ετήσιο εορτασμό, το Ιουδαϊκό Πάσχα. Αφού είναι έτσι, λογικά το Δείπνον του Κυρίου έπρεπε να είναι ένας ετήσιος εορτασμός. Επομένως η ημερομηνία στην οποία ετελείτο το Πάσχα θα προσδιώριζε πότε πρέπει να γίνεται η ανάμνησις του θανάτου του Ιησού. Οι Χριστιανοί λοιπόν διαπιστώνουν ότι είναι περισσότερο από παροδικό ενδιαφέρον το να εξακριβώνουν πότε ετηρείτο το Πάσχα. Είναι σπουδαίο, διότι αυτοί τελούν υπό την εντολή να τηρούν την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού.—Λουκ. 22:19.

Σύμφωνα με το Ιουδαϊκό ημερολόγιο, η επέτειος για τον εορτασμό του Πάσχα συμπίπτει τον μήνα Νισάν. Εν σχέσει με τον αμνό ή το ερίφιο που έπρεπε να φαγωθή στο γεύμα του Πάσχα, ο Ιεχωβά Θεός προσέταξε: «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός· και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας [ανάμεσα στις δύο εσπέρες, ΜΝΚ].»—Έξοδ. 12:6.

Τι σημαίνει η φράσις «δύο εσπέρες»; Μήπως έχει καμμιά βαρύτητα πάνω στην ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα;

Η Ιουδαϊκή παράδοσις γενικά παρουσιάζει τις δύο εσπέρες ως το χρονικό διάστημα από το μεσημέρι (οπότε ο ήλιος αρχίζει να γέρνη) ως τη δύσι του ηλίου. Επειδή οι Ισραηλίται μετρούσαν την ημέρα τους από την μια δύσι του ηλίου στην άλλη δύσι, αυτό θα εσήμαινε ότι το θύμα του Πάσχα εσφάζετο πριν από τη δύσι του ηλίου οπότε τελείωνε η δεκάτη τετάρτη Νισάν και άρχιζε η 15 Νισάν. Αν αυτό ήταν σωστό, το Πασχάλιο γεύμα θα έπρεπε να είχε φαγωθή στην Αίγυπτο στις 15 Νισάν και οι Ισραηλίται δεν θα είχαν εγκαταλείψει την Αίγυπτο πριν από εκείνη την ημερομηνία.

Αλλά η παραδοσιακή Ιουδαϊκή άποψις εν σχέσει με τις δύο εσπέρες δεν εναρμονίζεται με την αφήγησι της Γραφής στην Έξοδο 12:17, 18. Εκεί αναγινώσκομε: «Θέλετε φυλάξει λοιπόν την εορτήν των αζύμων· διότι την αυτήν ταύτην ημέραν θέλω εξαγάγει τα τάγματά σας εκ της γης της Αιγύπτου· όθεν κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε φυλάττει την ημέραν ταύτην εις τας γενεάς σας· αρχόμενοι από της 14ης ημέρας του μηνός αφ’ εσπέρας, θέλετε τρώγει άζυμα, έως της εικοστής πρώτης ημέρας του μηνός την εσπέραν.»

Αν το Πασχάλιο θύμα εσφάζετο σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοσι, δηλαδή, στο τελευταίο τέταρτο της 14ης ημέρας, που τελείωνε με τη δύσι του ηλίου, τότε οι Ισραηλίται δεν θα είχαν εγκαταλείψει την Αίγυπτο ακριβώς εκείνη την «ημέρα». Το γεγονός που τους έκανε να μπορέσουν να φύγουν ήταν ο θάνατος των Αιγυπτίων πρωτοτόκων. Αλλ’, επειδή αυτό το γεγονός έλαβε χώραν τα μεσάνυχτα, δεν θα μπορούσε να συμβή παρά ύστερα από έξη ώρες μετά το τέλος της δεκάτης τετάρτης Νισάν.—Έξοδ. 12:29.

Πρέπει λοιπόν να κοιτάξωμε μια άλλη πηγή εκτός από την Ιουδαϊκή παράδοσι για να εξακριβώσωμε πότε εθυσιάζετο το Πασχάλιο θύμα και κατόπιν ετρώγετο. Είναι ανάγκη να εξετάσωμε την ίδια την Αγία Γραφή για να προσδιορίσωμε τη σημασία της φράσεως «δύο εσπέρες». Κατευθύνοντας την προσοχή μας στο Δευτερονόμιο 16:6, παρατηρούμε ότι στην περίπτωσι της πρώτης εσπέρας επρόκειτο για ένα χρονικό διάστημα που άρχιζε πολύ αργότερα από το μεσημέρι. Οι σχετικές οδηγίες που δόθηκαν στον Ισραήλ λέγουν: «Θέλεις θυσιάζει το πάσχα την εσπέραν προς την δύσιν του ηλίου». Ώστε η πρώτη από τις δύο εσπέρες προφανώς καθορίζει τον χρόνον της δύσεως του ηλίου, ενώ η δευτέρα θα ανταπεκρίνετο στον χρόνο που χάνονται οι τελευταίες ακτίνες τον δύοντος ηλίου και πέφτει το σκοτάδι.

Αυτή η εξήγησις των δύο εσπερών εδόθη επίσης και από τον Ισπανό ραββίνο Άμπεν-Έζρα (1092-1167 μ.Χ.), καθώς και από τους Σαμαρείτας και τους Καραΐτας Ιουδαίους. Είναι η άποψις την οποίαν παρουσίασαν οι αρχαιολόγοι Μιχαέλις, Ρόσενμυλερ, Γενέσιος, Μάουρερ, Κάλις, Κνόμπελ και Κάιλ.

Εξετάζοντας τη Βιβλική απόδειξι στο σύνολό της, μπορούμε να δούμε ότι το Πασχάλιο θύμα εσφάζετο στη δύσι του ηλίου, στην αρχή της δεκάτης τετάρτης Νισάν, και το γεύμα ετρώγετο αργότερα εκείνο το βράδυ. Εφόσον οι σημερινοί Ιουδαίοι, σύμφωνα με την παράδοσι, τρώγουν το Πασχαλινό γεύμα στις 15 Νισάν, η συνήθειά των δεν υποστηρίζεται από τις Άγιες Γραφές. Η σωστή επέτειος είναι στις 14 Νισάν.

Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν πρέπει να είχε φάγει το Πάσχα με τους μαθητάς του στις 14 Νισάν «ότε έγεινεν εσπέρα» και κατόπιν εγκαινίασε το Δείπνον του Κυρίου. (Μάρκ. 14:17· Ματθ. 26:20-28) Επομένως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού στην επέτειό της μετά την δύσι του ηλίου στις 14 Νισάν.

‘Το Τέλος του Καθολικισμού’

◆ Ένα πρόσφατο άρθρο στο Καθολικό περιοδικό Αμέρικα με τον τίτλο «Το Τέλος του Αμερικανικού Καθολικισμού;» βασίζεται σε μια στατιστική. Περισσότεροι από το ένα τρίτον του Καθολικού πληθυσμού ηλικίας κάτω των τριάντα ετών που ερωτήθηκαν είπαν ότι οι προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις δεν είναι κακό πράγμα. Οι περισσότεροι Καθολικοί που ρωτήθηκαν, είπαν ότι μερικές φορές η έκτρωσις είναι κατάλληλη. Το περιοδικό Αμέρικα λέγει ότι οι κληρικοί δεν είναι ικανοί να χειρισθούν τα πραγματικά προβλήματα, της ζωής· πολλοί παραιτούνται. Το άρθρο παρατηρεί: «Οποιοδήποτε κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι υπάρχουν ενδείξεις για μια επικείμενη απομάκρυνσι από την παραδοσιακή ισχυρά ενωμένη Εκκλησία. . . το αξιοπερίεργο είναι, ότι δεν μας κατέστρεψε κάποιος εξωτερικός εχθρός· εμείς καταστρέψαμε τον εαυτό μας. . . . Και σύμφωνα με την παρατήρησι ενός καλού μας φίλου του διακεκριμένου Μαριολόγου Γκρέγκορυ Μπάουμ, αν η Ευλογημένη Μητέρα αναμένει να επιζήσωμε εμείς οι Αμερικανοί Καθολικοί απ’ αυτόν τον λαβύρινθο, πρέπει καλύτερα να μας στείλη αρχηγούς και προφήτες . . . σύντομα.»

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Β΄

Νυχτερινή Οδήγησις

◆ Το 1971 το 53 τοις εκατό όλων των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες συνέβησαν τη νύχτα, μολονότι η κυκλοφορία δεν είναι τόσο πυκνή. Με βάσι τον αριθμό των χιλιομέτρων που διανύθηκαν, η αναλογία των θανάσιμων ατυχημάτων στις πόλεις ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη τη νύχτα παρά στη διάρκεια της ημέρας.

Τι Πίνουν οι Αμερικανοί;

◆ Η προτίμησις των Αμερικανών φαίνεται ότι αλλάζει από τα ζεστά ποτά στα κρύα. Η κατ’ άτομον κατανάλωσις του καφέ έπεσε από 7 περίπου κιλά που ήταν το 1960 σε 6 κιλά το 1971· η κατανάλωσις των αναψυκτικών ποτών αυξήθηκε κατά 80 τοις εκατό στην ίδια περίοδο χρόνου. Όλες οι ποικιλίες των κρασιών αυξήθηκαν κατά 50 τοις εκατό στα τελευταία πέντε έτη. Τα αεριούχα κρασιά, περιλαμβανομένης της σαμπάνιας και των φθηνών ανθρακούχων χυμών φρούτων, έγιναν πολύ δημοφιλή αυτόν τον καιρό και αυξήθηκαν κατά 168 τοις εκατό.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμνει και θέλομεν υπακούει.—Έξοδ. 24:7. Σ 15/2/73 15, 19

17 Ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.—Εβρ. 9:24. Σ 1/3/73 17, 18

18 Ο λόγος του Ιεχωβά ο γενόμενος προς Μιχαίαν.—Μιχ. 1:1, ΜΝΚ. Σ 15/3/73 7-9

19 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών των στεναζόντων και βοώντων.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 4, 5α

20 Οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάξει· διότι θέλουσιν ιδεί οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν ο Ιεχωβά ανορθώση την Σιών.—Ησ. 52:8, ΜΝΚ. Σ 15/6/72 7, 56

21 Επιστρέψατε προς εμέ και θέλω επιστρέψει προς εσάς.—Μαλαχ. 3:7. Σ 15/10/72 20, 21α

22 Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.—Ματθ. 18:20. Σ 1/6/72 11,12

23 Πρέπει. . . ο επίσκοπος να ήναι. . . ανήρ . . . κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος.—1 Τιμ. 3:2, 4. Σ 1/4/72 17α

24 Πάντας τιμήσατε, . . . τον βασιλέα τιμάτε.—1 Πέτρ. 2:17. Σ 1/8/72 2α

25 Εις εκείνο εις τον οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα.—Φιλιππησ. 3:16. Σ 15/8/72 14, 15α

26 Προσέχετε εις τας πράξεις σας· διότι δεν είναι αδικία παρά Ιεχωβά τω Θεώ ημών, ουδέ προσωποληψία.—2 Χρον. 19:7, ΜΝΚ. Σ 1/11/72 9, 10α

27 Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.—Γαλ. 6:9. Σ 15/11/72 14α

28 Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά δια παντός· διότι είναι εκ δεξιών μου δια να μη σαλευθώ.—Ψαλμ. 16:8, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 29-31

29 Αλλ’ απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία, μηδέ δολόνοντες τον Λόγον του Θεού.—2 Κορ. 4:2. Σ 1/1/73 37, 38α

30 Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία.—Ψαλμ. 146:3. Σ 15/1/73 2, 4, 5

31 Ευφράνθη πανοικί πιστεύσας εις τον Θεόν.—Πράξ. 16:34. Σ 15/2/73 18, 19α

Μελέτες «Σκοπιάς» για τις Εβδομάδες

22 Ιουλίου: Να Πλησιάζωμε τον Ιεχωβά ή τους Δαίμονας—Ποίον; Σελίς 368.

29 Ιουλίου: Να Είσθε Ένα Σκεύος για Έντιμη Χρήσι. Σελίς 374.

Δείχνει ο Θεός της Δικαιοσύνης Ενδιαφέρον;

ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους χρόνους της ιστορίας οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ. Πικρά δάκρυα χύθηκαν για τον θάνατο προσφιλών προσώπων. Αρρώστιες, γεράματα, ατυχήματα, αναπηρίες και έλλειψις των αναγκαίων της ζωής προκάλεσαν αγωνία και πόνο σε πολλούς. Εκτός απ’ όλα αυτά, άνδρες, γυναίκες και παιδιά έχουν πέσει θύματα καταδυναστείας, αδικιών, εγκλημάτων και βίας.

Εν τούτοις η Γραφή λέγει τα εξής για τον Θεό: «Πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις,» [δικαιοσύνη, ΜΝΚ], (Δευτ. 32:4) Μήπως δυσκολεύεσθε να καταλάβετε γιατί ένας Θεός δικαιοσύνης θα έδειχνε ανοχή στην ανομία επί αιώνες; Μήπως διερωτάσθε αν πράγματι ενδιαφέρεται για σας;

Δεν είσθε σεις μόνο. Και στους αρχαίους χρόνους ακόμη άνθρωποι δίκαιοι απορούσαν γιατί ο Θεός να ανέχεται την ανομία, την κατάθλιψι και τα παθήματα. Ζητούσαν μια ικανοποιητική απάντησι από τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό των. Ένας απ’ αυτούς τους άνδρες ήταν ο Εβραίος προφήτης που ελέγετο Αββακούμ. Επειδή εθλίβετο για τις τρομερές συνθήκες, ρώτησε: «Έως πότε, Ιεχωβά, θέλω κράζει, και δεν θέλεις εισακούει; θέλω βοά προς σε, Αδικία! και δεν θέλεις σώζει; Διά τι με κάμνεις να βλέπω ανομίαν, και να θεωρώ ταλαιπωρίαν, και αρπαγήν και αδικίαν έμπροσθέν μου; και υπάρχουσι διεγείροντες έριδα και φιλονικία. Διά τούτο ο νόμος είναι αργός, και δεν εξέρχεται κρίσις τελεία· επειδή ο ασεβής καταδυναστεύει τον δίκαιον, διά τούτο εξέρχεται κρίσις διεστραμμένη.»—Αββ. 1:2-4, ΜΝΚ.

Σε απάντησι των ερωτημάτων του, ο προφήτης Αββακούμ έλαβε όρασι η οποία τον διαβεβαίωνε ότι τελικά ο Ιεχωβά θα ενεργούσε για να εξαλείψη την ανομία. Στον Αββακούμ επίσης ελέχθη: «Η όρασις μένει ετι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ’ εις το τέλος θέλει λαλήσει, και δεν θέλει ψευσθή· αν και αργοπορή, πρόσμενον αυτήν διότι βεβαίως θέλει έλθει, δεν θέλει βραδύνει.»—Αββ. 2:3.

Αυτός μας παρέχει εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει ένα «ωρισμένο καιρό» για να ενεργήση. Ακόμη και αν φανή ότι υπάρχει καθυστέρησις από την ανθρώπινη άποψι, αυτά δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για μας, ότι μας ελησμόνησε και άλλαξε τον σκοπό του. Αφού «ο Ιεχωβά αγαπά κρίσιν, [δικαιοσύνην ΜΝΚ] .. , δεν θα εγκαταλείπει τους οσίους αυτού.» (Ψαλμ. 37:28) Ο προφητικός του λόγος, που περιέχει την υπόσχεσί του να τερματίση τις αδικίες, την καταδυνάστευσι και τον πόνο προχωρεί γοργά προς την εκπλήρωσί του. (Αποκάλ. 21:3, 4) Επομένως είναι βέβαιο ότι θα έλθη ανακούφισις για τους ειλικρινείς ανθρώπους από το παρόν σύστημα πραγμάτων.

Επειδή η ζωή μας είναι σύντομη, εμείς οι άνθρωποι θα θέλαμε πολύ να λάβωμε αυτή την ανακούφισι τώρα. Μπορεί να μας φαίνεται ότι η αυριανή μέρα μπορεί να είναι πολύ αργά για ν’ αρχίσωμε ν’ απολαμβάνωμε τα οφέλη που προέρχονται από τον τερματισμό της ανομίας, των ασθενειών, της θλίψεως και των δεινοπαθημάτων. Έτσι, μπορεί να έχωμε τη τάσι ν’ ανυπομονούμε να νομίζωμε ότι ‘καθυστερεί’ να φέρη την ανακούφισι που προείπε.

Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει περιορισμούς που να τον επηρεάζουν από το στοιχείο του χρόνου. Αυτός είναι Θεός «από του αιώνος έως του αιώνος.» (Ψαλμ. 90:2) «Παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία.» (2 Πέτρ. 3:8) Αντίθετα με τους ανθρώπους που ζουν λίγα μόνο χρόνια και δεν μπορούν ν’ αναβάλουν για πολύν καιρό τα σχέδια τους αν πρόκειται αυτά να εκτελεσθούν, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί ν’ αναμένη έως ότου οι εξελίξεις μέσα στο ρεύμα του χρόνου είναι ακριβώς κατάλληλες για να πραγματοποιηθή όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κακό.

ΕΠΙΜΑΧΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Ο Ιεχωβά Θεός ως Παντοδύναμος θα μπορούσε να είχε καταστρέψει τους ασεβείς πριν από αιώνες. Αλλ’ αυτό δεν θα ήταν πραγματικά προς το καλύτερο συμφέρον του ανθρώπου. Γιατί; Κυρίως λόγω των ζητημάτων ή αμφισβητήσεων που ηγέρθηκαν λίγο μετά τον καιρό που ο Ιεχωβά Θεός έθεσε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, σε μια ωραία παραδεισιακή κατοικία.

Ο υπαίτιος που ήγειρε αυτές τις αμφισβητήσεις ήταν ένα αόρατο πνευματικό πλάσμα που αργότερα ωνομάσθηκε «Διάβολος» και «Σατανάς.» Ο Διάβολος, χρησιμοποιώντας ένα φίδι, ισχυρίσθηκε ότι η παρακοή στο νόμο του Θεού δεν θα ωδηγούσε σε θάνατο όπως είχε πει ο Θεός, αλλά θα κατέληγε σε όφελος. (Γεν. 3:4, 5) Αυτός ο ισχυρισμός έθεσε σε αμφισβήτησι το αν η κυριαρχία του Θεού επάνω στα πλάσματα του ήταν πραγματικά για τα καλύτερα συμφέροντα τους.

Το γεγονός ότι ο Αδάμ και η Εύα ενώθηκαν με τον Σατανά σε μια πορεία παρακοής ήγειρε άλλο ένα ζήτημα: «Θα γίνονταν όλα τα’ άλλα νοήμονα πλάσματα άπιστα και ανόσια στον Θεό όταν η υπακοή δεν θα έφερνε κανένα φαινομενικό όφελος; Ο ισχυρισμός του Σατανά, που έγινε ύστερ’ από αιώνες εν σχέσει με τον πιστά Ιώβ, υπονοούσε αυτό—αν υφίσταντο απώλειες—οι άνθρωποι θα έπαυαν να υπηρετούν τον Θεό. Ο Σατανάς είπε: «Δέρμα υπέρ δέρματος, πάντα όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, διά να ίδης εάν δεν σε βλασφημήσω κατά πρόσωπον.»—Ιώβ 2:4, 5.

Η άμεση καταστροφή του Σατανά δεν θα είχε τακτοποιήσει αυτά τα ζητήματα που είχαν εγερθή. Εχρειάζετο χρόνος για ν’ αποδειχθή ότι η υποταγή στην θεία διακυβέρνησι είναι δίκαιη και για τα καλύτερα συμφέροντα όλων των νοημόνων πλασμάτων. Χρόνος εχρειάζετο επίσης για ν’ αποδειχθή ότι ο Σατανάς είχε άδικο επιμένοντας ότι όλοι όσοι υπηρετούσαν τον Θεό το έκαναν απλώς από ιδιοτελείς λόγους.

Οι κατηγορίες που έγιναν εναντίον του Θεού και των νοημόνων πλασμάτων του θα μπορούσαν να εξεικονισθούν μ’ ένα ανθρώπινο τρόπο. Υποθέστε ότι ο πατέρας μιας μεγάλης οικογενείας κατηγορείται από έναν από τους γείτονας του. Ο γείτονας ισχυρίζεται ότι ο πατέρας δεν ενδιαφέρεται στοργικά για τα καλύτερα συμφέροντα της οικογενείας και είναι χωρίς λόγο αυστηρός και καταθλιπτικός. Όσο για τα μέλη της οικογενείας, ο γείτονας ισχυρίζεται ότι κανένα απ’ αυτά δεν αγαπά τον πατέρα, αλλ’ απλώς παραμένει στο σπίτι επειδή τους παρέχει διατροφή και όσα άλλα τους χρειάζεται.

Πώς θα μπορούσε ο πατέρας ν’ αναιρέση αυτά τα ψεύδη; Αν ήταν αρκετά ισχυρός, θα μπορούσε να χρησιμοποιήση βία και να πατάξη τον γείτονα του, εξαναγκάζοντας τον ν’ ανακαλέση τις συκοφαντίες του. Αλλά μήπως αυτό θα τακτοποιούσε το ζήτημα; Θα έπειθε τους άλλους; Οι παρατηρηταί δεν θα συνεπέραναν ότι οι κατηγορίες ίσως να ήσαν αληθινές εξαιτίας της απόπειρας του πατρός να τις εξαλείψη με βίαια μέσα; Δεν θα ήταν λοιπόν καλύτερα ν’ αφήση ο πατέρας τα μέλη της οικογενείας του να χρησιμεύσουν ως μάρτυρες εναντίον αυτών των συκοφαντιών; Πράγματι! Τα λόγια των και οι πράξεις των για μια περίοδο χρόνου θα μπορούσαν ν’ αποδείξουν στους άλλους ότι πραγματικά αγαπούσαν τον πατέρα τους και εκτιμούσαν τον καλό τρόπο με τον οποίον αυτός ασκούσε την ηγεσία του.

Αυτό έχει κάμει και ο Ιεχωβά Θεός. Αφήνοντας τους ασεβείς να εξακολουθήσουν να ζουν για ένα χρονικό διάστημα, έκαμε δυνατόν για τους άλλους να συνεργασθούν στο ν’ αποδείξουν τον ισχυρισμό του Σατανά ψευδή με το να παραμένουν πιστοί, ακόμη και κάτω από δυσμενείς περιστάσεις δοκιμασίας. Αυτό υπήρξε σε αρμονία με την αρχή που βρίσκεται στις Παροιμίες 27:11: «Υιέ μου γίνου σοφός και εύφραινε την καρδίαν μου, διά να έχω τι να αποκρίνομαι προς τον ονειδίζοντά με.»

Ο Θεός με το να μη εκτελέση αμέσως τους ασεβείς έδωσε επίσης στα άτομα μια φιλεύσπλαγχνη ευκαιρία ν’ αλλάξουν τους τρόπους των και να γίνουν ευπειθείς δούλοι του. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος στους συγχριστιανούς του: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, άλλα πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ) Τι θαυμαστή απόδειξις είναι αυτή ότι ο Ιεχωβά φροντίζει για την ανθρωπότητα! Θέλει να φθάσουν οι άνθρωποι σε θέσι που θα σημαίνη σωτηρία γι’ αυτούς, και τους παραχωρεί χρόνο για να το κάμουν αυτό. Κατόπιν, όταν ενεργήση, κανένας δεν μπορεί δίκαια να ισχυρισθή ότι ο Θεός υπήρξε άδικος που δεν παρεχώρησε αρκετό χρόνο στους ανθρώπους για ν’ αλλάξουν.

Επίσης, θα ήταν αναντίρρητη η απόδειξις ότι η θεία εξουσία είναι δικαία και ότι εκατομμύρια από τα πλάσματα του στους ουρανούς και στη γη τον υπηρετούν από ένα αγνό ελατήριο, από αγάπη γι’ αυτόν. Εκείνοι οι οποίοι ύστερα απ’ αυτό θα αμφισβητήσουν την ευθύτητα, τη δικαιοσύνη και την ορθότητα της κυριαρχίας του δεν θα γίνουν ανεκτοί. Δεν θα είναι ανάγκη να τους δοθή χρόνος ώστε να προσπαθήσουν ν’ αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, διασπώντας έτσι την ειρήνη και την αρμονία της παγκόσμιας οικογένειας του Θεού. (Παράβαλε Αποκάλυψις 20:7-9.) Το γεγονός ότι ο Θεός παρεχώρησε αρκετό χρόνο για την τακτοποίησι των ζητημάτων που ηγέρθησαν από τον Σατανά θα καταλήξη στο μεγαλύτερο καλό για τους ευπειθείς ανθρώπους. Η τακτοποίησις αυτών των ζητημάτων παρέχει διαβεβαίωσι ότι κανένας πια δεν θα υποφέρη αδικίες, δεινοπαθήματα ή καταδυνάστευσι εξ αιτίας εκείνων οι οποίοι δεν έχουν αγάπη για τη δικαιοσύνη.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ

Ιδιαίτερα επείγει σήμερα ν’ ανταποκριθούμε ευνοϊκά στην παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά που παρεχώρησε στους ανθρώπους μια ευκαιρία να γίνουν επιδοκιμασμένοι δούλοι του. Οι αποδείξεις των Βιβλικών χρονολογιών και των Βιβλικών προφητειών αλάνθαστα δείχνουν ότι αυτή ακριβώς η γενεά είναι που θα παραστή μάρτυς του «προσδιωρισμένου καιρού» για την κατάργησι του πονηρού αυτού συστήματος. (Ματθ. 24:34· 2 Τιμ. 3:1-5) Ο Θεός της δικαιοσύνης δεν άφησε την ανθρωπότητα χωρίς να την προειδοποιήση γι’ αυτό. Σε 200 χώρες και πλέον οι Χριστιανοί μάρτυρες του επιμελώς διακηρύττουν την καταστροφή του παρόντος πονηρού συστήματος και την έναρξι μιας δικαίας νέας τάξεως. «Νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Αυτό σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού με τον Ιησού Χριστό που θα είναι οι ‘νέοι ουρανοί’ θα κυβερνήση τη ‘νέα γη’ των αφοσιωμένων υπηκόων.

Αν επιθυμήτε να είσθε μεταξύ των πιστών υπηκόων της βασιλείας του Θεού, προσέξτε τη θεόπνευστη συμβουλή: «Σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.» (2 Πέτρ. 3:14) Για να βρεθή κανείς σ’αυτή την κατάστασι, πρέπει να γνωρίζη και να ενεργή σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά Θεού για ζωή όπως εκτίθενται στο Λόγο του την Αγία Γραφή. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην περιοχή σας θα είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αυτή τη ζωτική γνώσι της Γραφής. Την προσεχή φορά που θα σας επισκεφθούν ρωτήστε για τη διευθετησι της δωρεάν εβδομαδιαίας οικιακής Γραφικής μελέτης. Η γράψτε στους εκδότας του παρόντος περιοδικού και ευχαρίστως θα φροντίσωμε να σας επισκεφθή κάποιος.

Όχι Τηλεόρασι για τα Μικρά Παιδιά

◆ Ο Δρ. Μανουέλ Σουαρέζ-Περντεγκουέρο, φημισμένος παιδίατρος στην Ισπανία, δηλώνει: «Η τηλεόρασις είναι χωρίς αμφιβολία επιβλαβής για τα παιδιά ηλικίας κάτω των τεσσάρων η πέντε ετών.» Είπε ότι αυτή είναι μια «διεθνώς παραδεκτή» άποψις. Οι ακτίνες γάμμα, που εκπέμπονται από μια συνηθισμένη συσκευή τηλεοράσεως, μπορεί να είναι καταστρεπτικές για τον ταχέως αναπτυσσόμενο εγκέφαλο ενός μικρού παιδιού. Το τρεμούλιασμα μιας τηλεοπτικής εικόνος μπορεί να προξενήση αργότερα προβλήματα στην όρασι. Υπάρχει κίνδυνος επίσης για την προσωπικότητα του παιδιού, όταν παρακολουθή τις βιαιότητες. Και οι στάσεις που λαμβάνει όταν παρακολουθή πολλή ώρα, μπορεί να είναι επιβλαβείς για τη σωματική ανάπτυξι. Ο γιατρός παρετήρησε επίσης ότι η τηλεόρασις περιορίζει τη φαντασία των μικρών παιδιών.

Η Έρημος Μεταβαλλόμενη σε Παράδεισο

ΚΑΝΕΝΑ μέρος της γης σήμερα δεν είναι παράδεισος, απηλλαγμένο από κάθε μόλυνσι και κίνδυνο. Ο αέρας και το νερό μολύνονται σε ανησυχητικό βαθμό. Απέραντες εκτάσεις της γης μεταβάλλονται σε αηδιαστικούς τόπους. Ο άγριος ανταγωνισμός ή αντιζηλία και το μίσος απειλούν την ευτυχία και την ευημερία του ανθρώπου. Τα δυστυχήματα οι ασθένειες και ο θάνατος έχουν τη μερίδα τους στα δεινά και τις θλίψεις που από πολλά χρόνια υπήρξαν η μοίρα της ανθρώπινης οικογένειας.

Θα γίνη ποτέ καμμιά αλλαγή; Ναι, η Αγία Γραφή μάς δίνει την παρήγορη διαβεβαίωσι ότι αυτή η γη θα γίνη ένας παράδεισος απηλλαγμένος από κάθε ασθένεια, θλίψι, πόνο και θάνατο. (Λουκ. 23:43· Αποκάλ. 21:3-5) Εκείνος που υποσχέθηκε ένα παράδεισο, ο Ιεχωβά Θεός, έχει τη δυναμι και τη σοφία να τον πραγματοποιήση. Με το έλεος του μας επρομήθευσε και μια γραπτή εξιστόρησι των περασμένων ενεργειών του για την εκπλήρωσι των υποσχέσεων του. Αυτή η εξιστόρησις μέσα στην Αγία Γραφή μάς παρέχει μια θετική εγγύησι ότι τίποτα δεν θα εμποδίση τον Ιεχωβά ώστε να μη πραγματοποίηση τον σκοπό του.

Το να πραγματοποιήση ένα παράδεισο δεν αποτελεί τίποτα νέο για τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός έθεσε τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, μέσα σ’ ένα παράδεισο σ’ ένα μέρος της γης που ήταν γνωστό ως «Εδέμ.» Ύστερ’ από αιώνες εφρόντισε ώστε η γη του Ιούδα, που είχε γίνει ένας έρημος τόπος μετά τη Βαβυλωνιακή κατάκτησι, να μεταβληθή σ’ ένα «κήπο της Εδέμ,» σ’ ένα παράδεισο. ·πνευματικό παράδεισο.

Η ΓΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ

Πριν από είκοσι πέντε αιώνες και πλέον η γη του Ιούδα είχε ερημωθή, χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο. Η μεταμόρφωσις της γης εκείνης σ’ ένα παράδεισο δεν ήταν εύκολο πράγμα. Τα γειτονικά έθνη δεν ήθελαν να ιδούν να γίνη αυτό. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός είπε στον προφήτη του Ιεζεκιήλ:

«Προφήτευσον επί τα όρη Ισραήλ, και ειπέ: Όρη του Ισραήλ, ακούσατε τον λόγον του Ιεχωβά· Ούτω λέγει Ιεχωβά· ο Θεός· Επειδή ο εχθρός είπεν εναντίον σας, Εύγε! οι αιώνιοι υψηλοί τόποι έγιναν κληρονομιά ημών, διά τούτο προφήτευσον και ειπέ: Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· επειδή ηρήμωσαν και κατέπιον εσάς κυκλόθεν, διά να γείνητε κληρονομιά εις το υπόλοιπον των εθνών, και κατεστάθητε λάλημα της γλώσσης, και όνειδος των λαών· διά τούτο, όρη του Ισραήλ, ακούσατε τον λόγον Ιεχωβά του Θεού· Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός προς τα όρη και προς τα βουνά, προς τους χείμαρρους, και προς τας φάραγγας, και προς τους ηρημωμένους και ηφανισμένους τόπους, και προς τας εγκαταλελειμμένας πόλεις, αίτινες έγειναν λάφυρον και εμπαιγμός εις το υπόλοιπον των πέριξ εθνών· διά τούτο ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Εξάπαντος εν τω πυρί του ζήλου μου ελάλησα κατά του υπολοίπου των εθνών, και κατά παντός του Εδώμ, οίτινες έκαμον την γην μου κληρονομίαν εαυτών εν χαρά όλης της καρδίας αυτών, και εν περιφρονήσει ψυχής, διά να εκθέσωσιν αυτήν εις λάφυρον.»—Ιεζ. 36:1-5, ΜΝΚ.

Τα εχθρικά έθνη γύρω από την ερημωμένη γη του Ιούδα είχαν τον δικό τους ιδιοτελή σκοπό για την άδεια εκείνη περιοχή. Αλλ’ ο Ιεχωβά είχε έναν άλλο σκοπό, και ο σκοπός του επρόκειτο να πραγματοποιηθή. Τα άπληστα γειτονικά έθνη δεν επρόκειτο ν’ αποκτήσουν τη γη. Οι αχόρταγες προσπάθειες των θα εμποδίζοντο διότι τα ίδια αυτά έθνη θα πάθαιναν συμφορά. Ούτε οι Εδωμίται ούτε άλλες εθνικότητες θα αφήνοντο να λαφυραγωγησουν τις εγκαταλελειμμένες πόλεις του Ιούδα και να χρησιμοποιήσουν τη γη σαν βοσκότοπο. Τελικά ο Ιεχωβά θα φρόντιζε ώστε η χώρα «η γη του Ισραήλ» να μεταμορφωθή από την κατάστασι της ερημώσεως και ν’ ανθίση σαν ένας παράδεισος με τους επαναπατρισμένους Ισραηλίτας και με τα κατοικίδια ζώα των. Ο Ιεχωβά είπε στον Ιεζεκιήλ:

«Προφήτευσον επί την γην Ισραήλ, και ειπέ προς τα όρη, και προς τα βουνά, προς τους χείμαρρους, και προς τας φάραγγας: Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ λάλησα εν τω ζήλω μου, και εν τω θυμώ μου, διότι εβαστάσατε την ύβριν των εθνών· διά τούτο ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Εγώ ύψωσα την χείρα μου· εξάπαντος τα έθνη, τα πέριξ υμών, αυτά θέλουσι βαστάσει την αισχύνην αυτών. Σεις δε, όρη του Ισραήλ, θέλετε εκβλαστήσει τους κλάδους σας, και θέλετε δώσει τον καρπόν σας εις τον λαόν μου Ισραήλ· διότι πλησιάζουσι να έλθωσι. Διότι, Ιδού, εγώ επιβλέπω εφ’ υμάς, και θέλω στραφή προς υμάς, και θέλετε αροτριασθη και σπαρθή. Και θέλω πληθύνει εφ’ υμών ανθρώπους, άπαντα τον οίκον Ισραήλ, άπαντα αυτόν· και αι πόλεις θέλουσι κατοικηθή, και αι ερημώσεις θέλουσιν οικοδομηθή. Και θέλω πληθύνει εφ’ υμών ανθρώπους και κτήνη, και θέλουσιν αυξηνθή και καρποφορήσει· και θέλω σας κατοικίσει ως ήσθε πρότερον, και αγαθοποιήσει μάλλον παρά τας αρχάς σας· και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά. Και θέλω κάμει να περιπατώσιν εφ’ υμών άνθρωποι, ο λαός μου Ισραήλ· και θέλουσι σας κληρονομήσει, και θέλετε είσθαι κληρονομιά αυτών, και του λοιπού δεν θέλετε πλέον ατεκνώσει αυτούς.»—Ιεζεκ. 36:6-12.

Στις ημέρες του προφήτου Ιεζεκιήλ η εκπλήρωσις του όρκου του Ιεχωβά ήταν κάτι που θα το εγύρευαν και θα το αναζητούσαν, στη διάρκεια δεκαετηρίδων που θα παρέμεναν στη Βαβυλωνιακή εξορία. Όπως εδήλωσε ο Ιεχωβά διά του Ιεζεκιήλ:

«Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Και τούτο θέλει ζητηθή παρ’ εμού, εκ του οίκου Ισραήλ, να κάμω εις αυτούς, να πληθύνω αυτούς με ανθρώπους ως ποίμνιον προβάτων. Ως το άγιον ποίμνιον, ως το ποίμνιον της Ιερουσαλήμ εν ταις επισήμοις εορταίς αυτής, ούτως αι πόλεις αι ηρημωμέναι θέλουσι γείνει πλήρεις ποιμνίων ανθρώπων· και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 36:37, 38, ΜΝΚ.

Αυτή η κατοίκησις των ερημωμένων πόλεων της γης του Ιούδα έπρεπε να ζητηθή παρά του Ιεχωβά από τους εξόριστους εκείνους Ιουδαίους οι οποίοι μετενόησαν και επιθυμούσαν την εκπλήρωσι των ευσπλάγχνων υποσχέσεων του Ιεχωβά. Πολλοί από τους εξορίστους εκείνους Ιουδαίους δεν επέζησαν και δεν επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να δουν την πραγματοποίησι των υποσχέσεων του Ιεχωβά. Το έτος 537 π.Χ. ο κατακτητής της Βαβυλώνος Κύρος εξέδωκε ένα διάταγμα που επέτρεπε στους Ιουδαίους εξόριστους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό της Ιερουσαλήμ. (Έσδρας 3:1, 2, 12) Όταν οι Ισραηλίται επέστρεψαν στις πόλεις των και άρχισαν το έργο της ανοικοδομήσεως και της φυτεύσεως, τα έθνη έπρεπε ν’ αναγνωρίσουν ότι ο Ιεχωβά είχε πραγματοποιήσει θαυμαστή αλλαγή. Ήταν ακριβώς όπως είχε δηλώσει ο Ιεχωβά διά του Ιεζεκιήλ: «Και θέλουσι λέγει: Η γη αυτή ήτις ήτο ηφανισμένη, κατεστάλη ως ο παράδεισος της Εδέμ· και αι πόλεις αι ηρημωμέναι, και ηφανισμέναι, και κατηδαφισμέναι, ωχυρώθησαν, κατωκίσθησαν.» (Ιεζ. 36:33-36) Οι Εδωμίται, όμως, τελικά έγιναν ένας λαός εκτοπισμένος και μετά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ. έπαυσαν να υπάρχουν ως λαός.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Στους συγχρόνους καιρούς το κεχρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαν υποστή πείρες ανάλογες μ’ εκείνες των φυσικών Ισραηλιτών στον έβδομο και έκτο αιώνα π.Χ. Στη διάρκεια του 1^ου Παγκοσμίου Πολέμου υπέστησαν θρησκευτικό διωγμό και καταδυνάστευσι και περιήλθαν σε μια κατάστασι αιχμαλωσίας. Ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε να γίνη αυτό ένεκα σφάλματος εκ μέρους του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ. Αλλά δεν αποτελούσε σκοπό του να μείνη έρημη η πνευματική ιδιοκτησία του και να καταλάβη ο Χριστιανικός κόσμος το σύνολο του θρησκευτικού αγρού στη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου.

Όπως οι Εδωμίται και τα άλλα έθνη που περιέβαλλαν τον Ισραήλ στους αρχαίους χρόνους, ο Χριστιανικός κόσμος υπέστη μεγάλη ταπείνωσι το έτος 1919 μ.Χ. Αυτό έγινε διότι τα ταπεινωτικά πράγματα που είχε προείπει ο Χριστιανικός κόσμος εναντίον του διωκωμένου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών και ήλπιζε να συμβούν δεν πραγματοποιήθηκαν. Εκείνο το έτος η πνευματική αυτή περιοχή άρχισε να ζωογονήται με πνευματικούς Ισραηλίτας.

Μολονότι τα μέλη των εκκλησιών και των εισαγομένων σε ιερατικές σχολές ελαττώθηκαν σημαντικά στα πρόσφατα χρόνια, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά από το έτος 1919 κι εμπρός απήλαυσαν θαυμαστές αυξήσεις έως σήμερα. Τα «όρη» της πνευματικής των γης ζωογονήθηκαν με πολλούς αφωσιωμένους λάτρεις του Ιεχωβά Θεού. Το έτος 1935 ο «πολύς όχλος» των άλλων προβάτων του Καλού Ποιμένος άρχισε να συνταυτίζεται με το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών και έτσι ανέπτυξε δράσι επάνω στα συμβολικά «όρη του Ισραήλ.» Ακόμη και οι παγκόσμιοι διωγμοί στη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου δεν αποστέρησαν τα συμβολικά «όρη του Ισραήλ» από τον πληθυσμό τους ούτε και τον ελάττωσαν. Ενώ στο έτος 1928 ήσαν μόνο 44.080 εκείνοι που εκήρυτταν δημοσία το «ευαγγέλιον» της βασιλείας του Θεού, το έτος 1972 ο αριθμός αυτών των κηρύκων έφθασε σε 1.658.990 σε 28.407 εκκλησίες σε 208 χώρες.

Από το έτος 1919 μ.Χ. κι εμπρός οι εκκλησίες του αποκαταστημένου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών ήσαν όπως οι πόλεις του αρχαίου Ισραήλ. «Ωχυρώθησαν» ιδιαίτερα λόγω της καλύτερης οργανώσεως των για δράσι στην εκτέλεσι της προφητείας του Ιησού να κηρύξουν το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. (Ματθ. 24:14) Ωχυρώθηκαν πληρέστερα στο έτος 1938 οπότε η συγκεντρωτική θεοκρατική διακυβέρνησις της οργανώσεως και όχι η τοπική εκκλησιαστική διακυβέρνησις, εφαρμόσθηκε σε όλες τις εκκλησίες σ’ όλο τον κόσμο.

Αληθινά ο Ιεχωβά Θεός εγέμισε την πνευματική περιοχή των Χριστιανών μαρτύρων του με ένα απέραντο ανθρωποποίμνιο. (Ιεζ. 36:11, 37, 38) Όπως οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ συνήθιζαν να συγκεντρώνωνται στην Ιερουσαλήμ και στο ναό της στη διάρκεια των τριών εορταστικών εποχών (Πάσχα, Πεντηκοστή και Σκηνοπηγία), έτσι και οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά απήλαυσαν μια επισυναγωγή όχι μόνο στις τοπικές των Αίθουσες Βασιλείας αλλά με ένα καταπληκτικό τρόπο, στις τακτικές των συνελεύσεις περιοχής, περιφερείας καθώς και στις εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις.

Οι πιέσεις σ’ αυτόν τον αιώνα της αναρχίας και της βίας δεν έκαμαν τους αποκαταστημένους πνευματικούς Ισραηλίτας να εξαφανισθούν από τη νεοκατειλημμένη πνευματική τους περιοχή, σαν να είχαν καταβροχθισθή, καταποθή από επιδρομές εισβολέων η από πείνα στη χώρα των. Η πείρα των ήταν όμοια μ’ εκείνη που περιεγράφη στον Ιεζεκιήλ 36:13-15, ΜΝΚ, όπου ο Ιεχωβά ομιλεί περαιτέρω στη γη του Ισραήλ:

«Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός: Επειδή είπον προς εσάς, Συ είσαι γη κατατρώγουσα ανθρώπους, και ατεκνόνουσα τους λαούς σου, διά τούτο δεν θέλεις πλέον κατατρώγει ανθρώπους, ουδέ ατεκνώσει πλέον τους λαούς σου, λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Και δεν θέλω πλέον κάμει να ακουσθή εν σοι η ύβρις των εθνών, και δεν θέλεις φέρει πλέον τον ονειδισμόν των λαών, και δεν θέλεις κάμει πλέον τους λαούς σου να ατεκνωθώσι, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.»

Η γη Χαναάν είχε μια κακή φήμη για την καταστροφή των λαών της, σαν αυτοί οι λαοί να καταβροχθίσθηκαν από τη γη. (Αριθμ. 13:32) Όταν ο Ιεχωβά έφερε τους Ισραηλίτας μέσα στη γη Χαναάν στο έτος 1473 π.Χ. και αυτοί προέβησαν στην καταστροφή επτά εθνών, αυτό ήταν σαν η γη να κατέφαγε, να κατεβρόχθισε εκείνους τους κατοίκους.

Στο έτος 607 π.Χ. ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εκυρίευσε τη γη του Ιούδα και εξώρισε πολλές εκατοντάδες επιζώντων Ιουδαίων, και η γη έγινε έρημη χωρίς άνθρωπο και κατοικίδιο ζώο. Φάνηκε πάλι σαν η γη να κατεβρόχθισε τους κατοίκους της και να αποστέρησε το έθνος και το Βασίλειο του Ιούδα από τα τέκνα του. Ενωρίτερα στο έτος 740 π.Χ. είχε αποστερήσει το έθνος του Βασιλείου του Ισραήλ από τα τέκνα του. Αλλά με την ειδική ευλογία και προστασία του Ιεχωβά η άλλοτε ερημωμένη γη δεν επρόκειτο να λάβη άλλη πείρα σαν αυτή που είχε σχέσι με το υπόλοιπο των πιστών Ισραηλιτών που αποκατεστάθησαν από την εξορία της Βαβυλώνος στο έτος 537 π.Χ. και μετέπειτα. Έτσι επίσης έγινε και με την πνευματική περιοχή στην οποία αποκαταστάθηκε ένα υπόλοιπο στο μεταπολεμικό έτος 1919 μ.Χ. Αυτοί είναι ακόμη εκεί, ζωογονημένοι, αποδοτικοί, πληθυνόμενοι. Ο πνευματικός παράδεισος που απήλαυσε ο λαός του Θεού θα παραμείνη.

Η ΑΝΑΜΙΞΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ

Γιατί ο Ιεχωβά Θεός έφερε τα μεγαλειώδη αυτά πράγματα; Αυτό δεν ωφείλετο σε καμμιά αξία από μέρους του τυπικού υπολοίπου στο έτος 537 π.Χ. και μετέπειτα και από μέρους του αντιτυπικού υπολοίπου στο έτος 1919 μ.Χ. και έπειτα. Ήταν αναμεμιγμένο το άγιο όνομα του Θεού. Διαβάζομε:

«Και έγεινε λόγος του Ιεχωβά προς εμέ, λέγων: Υιέ ανθρώπου, ότε ο οίκος Ισραήλ κατώκησαν εν τη γη αυτών, εμίαναν αυτήν διά της οδού αυτών και διά των πράξεων αυτών· η οδός αυτών ήτο έμπροσθεν μου ως ακαθαρσία αποκεχωρισμένης. Διά τούτο εξέχεα τον θυμόν μου επ’ αυτούς, διά το αίμα, το οποίον έχυσαν επί την γην, και διά τα είδωλα αυτών, με τα οποία εμόλυναν αυτήν· και διέσπειρα αυτούς μεταξύ των εθνών, και ήσαν διεσκορπισμένοι εν τοις τόποις· κατά την οδόν αυτών, και κατά τα έργα αυτών, έκρινα αυτούς. Και ότε εισήλθον εις τα έθνη, όπου ήλθον, εβεβήλωσαν το όνομα μου το άγιον, ενώ ελέγετο περί αυτών: Ούτοι είναι ο λαός του Ιεχωβά, και εκ της γης αυτού εξήλθον. Θέλω όμως σπλαχνισθή το άγιον όνομα μου, το οποίον ο οίκος Ισραήλ εβεβήλωσε μεταξύ των εθνών εις τα οποία ήλθον.»—Ιεζ. 36:16-21, ΜΝΚ.

Επειδή οι Ισραηλίται είχαν εξέλθει από τη γη του Ιεχωβά ως εξόριστοι, εφάνη σαν ο Ιεχωβά, ο Θεός που ανεγνώριζαν, να μην μπορούσε να τους προστατεύση από τους εχθρούς του. Αυτοί έφεραν μομφή στο άγιο του όνομα. Αυτό έκαμε τα ειδωλολατρικά έθνη να ομιλούν βέβηλα για το όνομα του. Ομοίως, όταν το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών εφέρθη σε δουλεία στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τους πολιτικούς και στρατιωτικούς εραστάς της στη διάρκεια του 1^ου Παγκοσμίου Πολέμου εφαίνετο σαν αυτοί ως μέλη του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής να μην ήσαν πραγματικοί Χριστιανοί. Εφαίνετο σαν να μην ήταν με το μέρος τους και να μην τους προστάτευε ο αληθινός Θεός. Αυτό έφερε μομφή στο όνομα του Θεού στον οποίον ήσαν αφιερωμένοι. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά ήταν υποχρεωμένος να δείξη αυτοσεβασμό με το να σπλαχνισθή το όνομά του. Ήταν ένα άγιο όνομα και δεν του άξιζε να βεβηλώνεται από κοσμικούς. Επειδή ο Ιεχωβά είχε ένα αφωσιωμένο υπόλοιπο ανθρώπων που ήσαν συνδεδεμένοι με το όνομά του, τότε οτιδήποτε και αν έκανε από ευσπλαχνία για το όνομά του, θα απαιτούσε ευσπλαχνία και γι’ αυτό το υπόλοιπο.

Εκείνο που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός για ν’ αποκαταστήση το λαό του στους συγχρόνους καιρούς απετέλεσε εκπλήρωσι των λόγων της προφητείας του Ιεζεκιήλ. (Ιεζ. 36:22-24) Ο Ιεχωβά πραγματικά αγίασε το όνομά του μεταξύ των εθνών με το να παραγάγη ένα αφιερωμένο λαό ο οποίος σέβεται το όνομά του ως άγιον. (Ιεζ. 36:38) Αυτοί ενδιαφέρονται ν’ αποδώσουν δόξα σ’ αυτό το όνομα και να μη το ονειδίζουν διόλου με οποιαδήποτε κακή διαγωγή από μέρους των. Προτιμούν να υπακούσουν στον Θεό ως Άρχοντα μάλλον παρά σε ανθρώπους όταν υπάρχη αντίθεσις μεταξύ του νόμου του Θεού και των νόμων που θεσπίζουν οι άνθρωποι που αγνοούν τον Θεό.—Πράξ. 5:29.

Ο Ιεχωβά εκαθάρισε το αποκαταστημένο υπόλοιπο του από τη θρησκευτική ακαθαρσία με μέσα καθαρισμού, σαν να ερράντισε καθαρό νερό επάνω τους. Καθαρισμένοι από τα ρυπαρά είδωλα, αρνούνται να ειδωλοποιήσουν πολιτικούς, στρατιωτικούς η θρησκευτικούς τιτλούχους ή να κάνουν ειδωλολατρικές χειρονομίες ή να λάβουν ειδωλολατρικές στάσεις εμπρός σε εικόνες, αγάλματα η εμβλήματα. Ο Ιεχωβά απομάκρυνε απ’ αυτούς την πέτρινη καρδιά και τους έδωσε «καρδίαν σαρκίνην» που υποκινείται από αγάπη και στοργή για να πράξουν το θέλημα του Το ‘νέο πνεύμα’ που έθεσε μέσα τους είναι το άγιο του πνεύμα. Αυτό τους έκαμε να παραγάγουν τους καρπούς του πνεύματος—«αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.»—Ιεζ. 36:25-28· Γαλ. 5:22, 23.

Ο Ιεχωβά για να επανορθώση κάθε κακή εντύπωσι που είχαν τα έθνη γι’ αυτόν επειδή ετιμώρησε τον λαό του, τους ευλόγησε αφθόνως από το έτος 1919. Έγινε ακριβώς όπως είχε υποσχεθή ο Ιεχωβά διά του Ιεζεκιήλ:

«Και θέλω σας σώσει από πασών των ακαθαρσιών σας· και θέλω ανακαλέσει τον σίτον, και πληθύνει αυτόν και δεν θέλω πλέον επιφέρει εις εσάς πείναν. Και θέλω πληθύνει τον καρπόν των δένδρων, και τα γεννήματα του αγρού, διά να μη λάβετε πλέον ονειδισμόν πείνης μεταξύ των εθνών. Και θέλετε ενθυμηθή τας οδούς υμών τας πονηράς, και τα έργα υμών τα μη αγαθά, και θέλετε αποστροφή αυτοί εαυτούς έμπροσθεν των οφθαλμών σας, διά τας ανομίας σας, και διά τα βδελύγματά σας. Εγώ δεν κάμνω ταύτα ένεκεν υμών, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, ας ήναι γνωστόν εις εσάς· αισχύνθητε, και εντράπητε διά τας οδούς σας, οίκος Ισραήλ!»—Ιεζ. 36:29-32.

Ένεκα της θείας αυτής καλωσύνης προς αυτούς, τα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου αισθάνονται απέχθεια για τον εαυτό τους όταν βλέπουν προς τα οπίσω στο τι ήσαν στο παρελθόν. Αυτό τους κάνει να ντρέπωνται, τους κάνει να αισθάνωνται ταπεινωμένοι, και να το σκέπτωνται ακόμη. Αυτή η στάσις απομακρύνει απ’ αυτούς κάθε διάθεσι να ενασχολούνται σε πνευματικές και ανήθικες ακαθαρσίες και πάλι, θεληματικά. Εξαιτίας της επιδράσεως που είχε η παρ’ αξίαν αγαθότης του Ιεχωβά σ’ αυτούς στην αποκαταστημένη θέσι τους τους λυτρώνει από όλες τις ακαθαρσίες των. Αυτοί εκτιμούν ζωηρά το ότι δεν ωφείλετο σε καμμιά περασμένη καλωσυνη των, ούτε ήταν προς χάριν των το ότι, για να μιλήσωμε μεταφορικά, έκαμε τον ζωοπάροχο σπόρο ν’ αναβλαστήση από τη γη και να κάμη τόσο άφθονη παραγωγή, ώστε τα κοσμικά έθνη να μην μπορούν να τους ονειδίσουν ότι στερούνται από εφόδια πνευματικής τροφής. Είναι ευγνώμονες διότι ο Ιεχωβά κατέστησε γνωστό σ’ αυτούς ότι χάριν του αγίου του ονόματος έκαμε όλ’ αυτά γι’ αυτούς. Με όλη, λοιπόν, την ταπεινότητα αγιάζουν το όνομά του.

Όλ’ αυτά αποδεικνύουν ότι οι υποσχέσεις του Ιεχωβά που συνδέονται με το άγιο του όνομα θα εκπληρωθούν. Επειδή αποτελεί σκοπό του να μεταμορφωθή αυτή η γη σε παράδεισο, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτό θα γίνη. Το «ευαγγέλιον» για σήμερα είναι ότι η προφητεία της Γραφής τονίζει ότι αυτή η γενεά είναι εκείνη που θα δη και το τέλος της ερημώσεως της γης από τον άνθρωπο. Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός για τους ειλικρινείς ανθρώπους να λάβουν τη στάσι των με την αληθινή λατρεία και να ενωθούν με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι τώρα απολαμβάνουν τις ευλογίες ενός πνευματικού παραδείσου.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Υποστήριξις Αμφισβητήσεως της Υποταγής

◆ Το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου των Ηνωμένων Πολιτειών υπεστήριξε το δικαίωμα μιας καθηγήτριας ενός δημοσίου σχολείου της Νέας Υόρκης «να παραμένη σιωπηλή» όταν δίδεται η υπόσχεσις πίστεως και υποταγής στη σημαία. Οι απόψεις αυτής της καθηγήτριας δεν εβασίζοντο σε θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μάλλον αυτή προσωπικά πιστεύει ότι τα λόγια «ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους» δεν αντανακλούν τα χαρακτηριστικά της ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες και ότι θα ήταν υποκρισία από μέρους της ν’ απαγγέλλη αυτά τα λόγια.

Πάρα Πολλές Εγχειρίσεις

◆ Σύμφωνα με τον Χέρμπετ Σ. Ντένεμπεργκ, Αντιπρόσωπο Ασφαλειών στην Πενσυλβανία, οι Αμερικανοί Χειρούργοι κάνουν τουλάχιστον δυό εκατομμύρια μη αναγκαίες εγχειρήσεις κάθε χρόνο. Αυτός ο υπολογισμός λέγει ότι είναι συντηρητικός. Εκφράζοντας μια παρόμοια άποψι το βιβλίο, Πώς ν’ αποφύγετε την μη Αναγκαία Εγχείρησι, υπολογίζει ότι το 20 τοις εκατό των εγχειρήσεων που γίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι απαραίτητες. Ο Δρ Ντένεμπεργκ συνιστά τη γνωμάτευσι και ενός άλλου γιατρού, ακόμα και όταν ο οικογενειακός γιατρός και ο χειρουργός συμφωνούν ότι πρέπει να γίνη μια εγχείρησις. Λέγει ότι μια τέτοια γνωμάτευσις ελαττώνει τις εγχειρήσεις 20 ως 60 τοις εκατό. Συμβουλεύει όπως, πριν από την επίσκεψι στον χειρουργό, ο ασθενής να επισκεφθή έναν γιατρό παθολόγο.

Μια Ειδική Πρόσκλησις για Σας

ΓΙΑΤΙ θα είναι επωφελές για σας να είσθε παρόντες σ’ αυτή την περίπτωσι; Διότι αυτή σχετίζεται με την διακυβέρνησι κάτω από την οποία θα ζήσουν στη νέα τάξι του Θεού, που τώρα πλησιάζει, όλοι όσοι αγαπούν δικαιοσύνη. Αν πιστεύετε σε μια καλή διακυβέρνησι, πολύ θα ενθαρρυνθήτε απ’ αυτή τη συνάθροισι,

Ο ετήσιος αυτός εορτασμός, που εγκαινιάσθηκε από τον Ιησού Χριστό τη νύχτα που προηγήθηκε του θανάτου του, είναι ένα δείπνο κοινωνίας. Αλλά δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο δείπνο για χορτασμό. Μάλλον, το δείπνον παριστάνει ωρισμένους συμβολισμούς μεγάλης σημασίας για όλους μας. Τέσσερις Βιβλικοί συγγραφείς μας παρέχουν αφηγήσεις αυτού του εορτασμού. Ο Ιησούς είχε τελειώσει το Ιουδαϊκό Πασχάλιο δείπνο με τους αποστόλους του την εσπέρα της 14ης Νισάν του Ιουδαϊκού ημερολογίου, στο έτος 33 μ.Χ. Στη διάρκεια του Πασχαλίου δείπνου ο Ιησούς είχε απομακρύνει τον προδότη Ιούδα. (Ιωάν. 13:26, 27, 30) Ο Ιστορικός Λουκάς αναφέρει τι έλαβε χώραν τότε:

«Και λαβών άρτον ευχαριστήσας έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς, λέγων: Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων: Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.—Λουκ. 22:19, 20· Ματθ. 26:26-30· Μάρκ. 14:22-26· 1 Κορ. 11:23-26.

Τα λόγια του Ιησού «τούτο κάμνετε,» αποτελεί εντολή σε όλους τους Χριστιανούς που είναι στη νέα διαθήκη να συναθροίζονται γι’ αυτόν τον εορτασμό. Εν τούτοις, η ανάμνησις ενδιαφέρει και άλλους επίσης, όλους εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη και ευθύτητα και οι οποίοι επιθυμούν να ζουν με ειρήνη και ενότητα με τους άλλους. Κατανοώντας τη σημασία του αναμνηστικού εορτασμού, μπορείτε να λάβετε απαντήσεις στα πρωταρχικά ερωτήματα της ζωής. Μπορεί να έχετε θέσει μερικά απ’ αυτά τα ερωτήματα: Γιατί όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν; Υπάρχει ελπίς αναστάσεως για τους νεκρούς; Θα κυβερνηθή ποτέ η γη με ειρήνη και δικαιοσύνη; Θα πάνε όλοι οι καλοί άνθρωποι στον ουρανό, ή θα μπορέσουν μερικοί να ζουν για πάντα εδώ στη γη;

Η ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Τη νύχτα του συμβολικού αυτού δείπνου, ο Ιησούς είπε ότι το αίμα του επεκύρωνε τη νέα διαθήκη. Τι είναι η νέα διαθήκη; Είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και ενός ωρισμένου αριθμού ανθρώπων που είναι ειδικά εκλεγμένοι, ‘εκλεκτοί, έντιμοι’ για να είναι ένα «βασίλειον ιεράτευμα.»—1 Πέτρ. 2:4, 9.

Ο Ιησούς Χριστός είναι Μεσίτης αυτής της διαθήκης. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (1 Τιμ. 6:5, 6) Η έκχυσις του αίματος του ήταν αναγκαία, διότι εκείνοι που λαμβάνονται στη νέα διαθήκη είναι αμαρτωλοί, επειδή έχουν κληρονομήσει αμαρτία και ατέλεια από τον Αδάμ. (Ρωμ. 5:12) Η απολυτρωτική θυσία του Χριστού επανέφερε όλα τα δικαιώματα της ανθρώπινης ζωής και αποτελεί τη βάσι για συγχώρησι αμαρτιών. Ο Ιησούς ‘εγεύθη θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου διά της χάριτος του Θεού,’ λέγει ο απόστολος. (Εβρ. 2:9) Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός μπορεί να θεωρήση ως δικαίους εκείνους που είναι στη νέα διαθήκη.—Ρωμ. 3:23, 24· 8:1

Ο Χριστός ως Μεσίτης βοηθεί επίσης αυτούς που είναι στη νέα διαθήκη να εκπληρώσουν τους ορούς της και ν’ αποκτήσουν τα απαιτούμενα προσόντα για να γίνουν βασιλείς και ιερείς μαζί του. Ο απόστολος Πέτρος γράφει ενθαρρυντικά στους Χριστιανούς ότι διά του Χριστού ο Θεός θα «σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση.» (1 Πέτρ. 5:10) Αυτοί γίνονται στερεοί, αξιόπιστοι επειδή υποστηρίζουν τη δικαιοσύνη. Τα αυστηρά προσόντα που απαιτεί ο Θεός από τους μελλοντικούς αυτούς άρχοντας της γης εκτίθενται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, που λέγονται συνήθως «Καινή Διαθήκη.» Η αγάπη, η αφοσίωσις και η ευθύτης που απαιτούνται απ’ αυτούς περιγράφονται στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο 15:12, 17· Γαλάτας 5:22, 23· 1 Ιωάννου 2:15· 4:7, 8· 5:3, και σε πολλά άλλα εδάφια.

Αυτοί που αποδεικνύονται πιστοί ως τον θάνατο «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια ετη.» (Αποκ. 20:6) Αυτοί ως σώμα, θα είναι η «γυνή» του Χριστού, η «νύμφη» του. (Αποκάλ. 19:7-9 και 2-4) Αυτό το όμοιο με νύμφη σώμα των βασιλέων και ιερέων κάτω από την ηγεσία του θα φροντίζη για την ανθρώπινη οικογένεια, εφαρμόζοντας τα οφέλη του αντιλύτρου του Χριστού στο ανθρώπινο γένος, περιλαμβανομένων και των αναστημένων νεκρών. (Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:28, 29) Το ανθρώπινο γένος στη γη θα φάγη τότε συμβολικά τη σάρκα του Χριστού ως «τροφή» για αιώνια ζωή.—Ιωάν. 6:51.

Έτσι όλο το ανθρώπινο γένος επηρεάζεται από τη σημασία της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού. Αυτή η ανάμνησις περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από το να σκεπτώμεθα απλώς τον θάνατο του. Το Δείπνον του Κυρίου επιβάλλει να ενθυμούμεθα ποιος είναι ο Χριστός, τι έκαμε και τι κάνει τώρα, την αδιάρρηκτη αφοσίωσί του στον Θεό, την αγάπη και σταθερότητα του για τη δικαιοσύνη, την ωραία προσωπικότητα του και τη βαθειά και θερμή αγάπη του για μας. Το συμβολικό αυτό δείπνο είναι μια ενθύμησις του στενωτέρου είδους, όπως μια ανάμνησις αδελφού για τον αδελφό του, ή γιου για τον πατέρα του. Θέτει σοβαρά υπ’ όψι μας το σκοπό του Ιεχωβά και την προσωπική μας σχέσι με τον Θεό και με τον Υιόν του. Η περίπτωσις αυτή παρέχει μια περίοδο ψυχικής ερεύνης για να ‘εξετάζωμε αν είμεθα στην πίστι,’ ν’ αποδεικνύωμε τι είμεθα εμείς προσωπικά.—2 Κορ. 13:5.

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΟΤΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ

Οι Γραφές καταδεικνύουν ότι μόνον 144.000 εκλέγονται από το ανθρώπινο γένος για να είναι συμμέτοχοι του Χριστού στη βασιλική του εξουσία ως υφιερείς. (Αποκάλ. 14:1, 3-5) Αυτοί αποτελούν ένα μικρό ποίμνιο εν συγκρίσει με τα δισεκατομμύρια της γης. (Λουκ. 12:32) Αυτή η εκλογή άρχισε στον καιρό της παρουσίας του Χριστού στη γη πριν από 1.900 χρόνια και πλέον. Προφανώς, η εκλογή αυτών τελικά θα συνεπληρώνετο. Στο τέλος του παρόντος διεφθαρμένου συστήματος θα πρέπει να έχουν παραμείνει λίγοι μόνον στη γη.

Τα γεγονότα της ιστορίας δείχνουν ότι είμεθα πράγματι κοντά σ’ αυτό το τέλος, διότι μόνο ένα «υπόλοιπον» απ’ αυτούς παραμένει ακόμη. Πώς μπορούμε να το ξέρωμε αυτό; Εξετάστε αυτές τις απαιτήσεις: Εκείνοι που ομολογούν ότι είναι αναγεννημένοι από το πνεύμα, χρισμένοι με το πνεύμα υιοί του Θεού, ‘μέτοχοι ουράνιας προσκλήσεως’ (προσκλήσεως στον ουρανό), πρέπει ν’ ασχολούνται ενωμένοι στο έργο που τους προσέταξε ο Χριστός, ‘να μαθητεύσουν πάντα τα έθνη.’ (Εβρ. 3:1· Ματθ. 28:19, 20) Αυτοί πρέπει να εκδηλώνωνται ότι είναι στη νέα διαθήκη κηρύττοντας με σθένος και διδάσκοντας τ’ αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού ως τη μόνη κυβέρνησι που μπορεί να φέρη και θα φέρη ειρήνη και δικαιοσύνη στη γη. (Ματθ. 6:10) Αυτοί οι αληθινοί «υιοί του Θεού» δεν αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου, δεν αναμιγνύονται σε πολιτικά πράγματα ούτε επιζητούν μεγάλα πλούτη και δόξα.—Ιωάν. 17:16.

Οι πνευματικοί αυτοί αδελφοί του Ιησού κάνουν επίσης δημοσία ομολογία της ουρανίας ελπίδος των με το να λαμβάνουν από τον άζυμο άρτο και τον οίνον στο δείπνον του Κυρίου ως συμμέτοχοι με τον Χριστόν, ενωμένοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου του για να είναι ενωμένοι με αυτόν και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως του. (Ρωμ. 6:5) Όταν παρατηρήτε τους θρησκευόμενους ανθρώπους του κόσμου, πραγματικά βρίσκετε πολύ λίγα τέτοια άτομα δεν είν έτσι;

ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑΙ ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΟΥΝ

Εν τούτοις, όλοι οι παρόντες στον εορτασμό της αναμνήσεως δεν λαμβάνουν από τα εμβλήματα που παρουσιάζονται. Ο Ιησούς είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης (από το ‘μικρό ποίμνιο’)· και εκείνα πρέπει να συνάξω και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου και θέλει γείνει μία ποίμνη εις ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Αυτοί θα υποστηρίζουν τη στάσι που έχουν λάβει οι κεχρισμένοι και θα συνεργάζωνται στην κήρυξι του ευαγγελίου στους άλλους. Αλλ’ ο Θεός δεν παρουσίασε την ουράνια πρόσκλησι σ’ αυτούς, ακριβώς όπως δεν έδωσε την ουράνια κλήσι στους πιστούς άνδρας της αρχαιότητος. Ο Ιησούς ετόνισε την αλήθεια λέγοντας: «Ο νόμος και οι προφήται έως Ιωάννου υπήρχον (Ιωάννου του Βαπτιστού)· από τότε η βασιλεία του Θεού ευαγγελίζεται και πας τις βιάζεται να εισέλθη εις αυτήν.» (Λουκ. 16:16· παράβαλε Ψαλμός 45:16· Εβραίους 11:39, 40.) Τα άλλα πρόβατα, που συνεργάζονται με τους αδελφούς του Χριστού ελπίζουν να επιζήσουν από την καταστροφή του παρόντος κόσμου και ν’ απολαύσουν τη διακυβέρνησι της βασιλείας με τις ευλογίες της ζωής εδώ ακριβώς σ’ αυτή τη γη.

Η όρασις που είναι στο βιβλίο της Αποκαλύψεως τους ξεχωρίζει από τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού όταν πρώτα απαριθμή εκείνους που σφραγίζονται τελικά ως 144.000 άτομα, λίγο πριν πατάξουν τη γη οι άνεμοι της καταστροφής. Κατόπιν περιγράφει έναν ‘πολύ όχλο,’ τον οποίον «ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους, . . . οίτινες ίστανται ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου,» διακηρύττοντας επίσης δημοσία τη σωτηρία που οφείλουν στον Ιεχωβά και στον Ιησού Χριστό.—Αποκάλ. 7:1-10 .

Ο Ιησούς προείπε την εμφάνισι αυτών των ανθρώπων επί σκηνής στην παραβολή του των ‘προβάτων και εριφίων.Έδωσε και την περίοδο του χρόνου: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξα αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και Θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.» (Ματθ. 25:31, 32) Είπε ότι τα «πρόβατα» θα έκαναν καλό στους αδελφούς του. Από το έτος 1935, πάνω από ενάμισυ εκατομμύριο απ’ αυτά τα «πρόβατα» έχουν συνδεθή με τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού και έδωσαν μεγάλη βοήθεια σ’ αυτούς για να κηρυχθή το ευαγγέλιο σ’ όλον τον κόσμο, να βοηθηθούν και άλλοι, με τη σειρά τους, για να μάθουν τις θείες απαιτήσεις για ζωή.—Ματθ. 25:34-40· παράβαλε Ζαχαρίας 8:23.

Η Ανάμνησις επομένως δεν είναι μια περίπτωσις λύπης, αλλ’ είναι, αντιθέτως, μια περίπτωσις ευτυχίας για τα όσα πραγματοποίησε ο θάνατος του Χριστού. Σ’ αυτό το αναμνηστικό δείπνον, που εορτάζεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ένας ομιλητής εξηγεί τη σημασία και τη σπουδαιότητα της αναμνήσεως. Κατόπιν προσφέρονται τα εμβλήματα, ο άρτος και ο οίνος. Ακολουθεί ο απλούς τρόπος ενεργείας που ωρίσθηκε από τον Ιησού Χριστό εκείνη την εσπέρα πριν από 1.940 χρόνια. Αυτά εξετάζονται και εξηγούνται σ’ αυτή την ευκαιρία της Αναμνήσεως.

Παρακμή του Περιοδικού «Κρίστιαν Σέντσιουρυ»

◆ Το διακεκριμένο περιοδικό των Διαμαρτυρομένων, Κριστία ν Σέντσιουρυ, αγωνίζεται να επιζήση. Η αιτία αποδίδεται στην αύξησι του κόστους της παραγωγής και των ταχυδρομικών εξόδων. Εν τούτοις, η εσωτερική κατανάλωσις μέσα σε πέντε μόνο έτη έπεσε από 37.000 σε 30.000. Ένας νέος εκδότης σχεδιάζει οικονομικές αλλαγές και εκκλήσεις για συνδρομές.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Έχομε θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσι εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν.—Εβρ. 13:10, Σ 1/9/73 21,25.

2 Η Σιών. . . θέλει αροτριασθή και η Ιερουσαλήμ θέλει γίνει σωροί λίθους και το όρος οίκου ως υψηλοί τόποι δρυμού.—Μιχ. 3:12 Σ15/3/75, 14

3 Όταν δε ταύτα, αρχίσωσι να γίνωνται ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας, διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.—Λουκ. 21:28 Σ 15/4/72 33,36α

4 Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, κατά πάντα ευχαριστείτε.—1 Θεσ. 5:17, 18 Σ 1/9/72 24,25

5 Πολύ πλησίον σου είναι ο λόγος εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου, διά να εκτελής αυτόν.—Δευτ. 30:14. Σ 15/2/73 22,23α

6 Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος . . .να έχη και παρά την έξωθεν μαρτυρίαν καλή.—1 Τιμ. 3:2, 7 Σ 1/4/72 21α

7 Εν τω μέσω αυτών εις άνθρωπος ενδεδυμένος λινά με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύ αυτώ.—Ιεζ. 9:2 Σ 15/7/72 22

8 Από βρέφους γνωρίζεις τα Ιερά γράμματα.—2 Τιμ. 3:15 Σ 15/5/72 9-11α

9 Δεν είναι αγαθόν εις τον άνθρωπο να τρώγη και να πίνη και να κάμνη την ψυχή αυτού να απολαμβάνη καλόν εκ του μόχθου αυτού;—Εκκλ. 2:24 Σ 15/11/72 β

10 Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ και είδατε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.—Ιακ. 5:1, ΜΝΚ

11 Δεν αποκάμνομεν . . .. Αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού.—2 Κοριν. 4:1, 2 Σ 15/12/72 21,22α

12 Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.—Εβρ. 1:10 Σ 1/3/73 27

13 Αναγγείλατε εν τοις ένθεσι και κηρύξατε . . .μη κρύψητε· είπατε, η Βαβυλών. . . . .συνετρίβη ο Μερωδάχ.—Ιερεμ. 50:2 Σ15/8/72 18,20

14 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τα μεθοδίας του Διαβόλου.—Εφεσ. 6:11, Σ 1/6/72 18,20.

15 Εάν τις αναθρέψη παιδιόθεν τον δούλον αυτού τρυφυλώς, τέλος πάντως θέλει κατασταθή υιός [τελικά θέλει γίνει αχάριστος ΜΝΚ] Παροιμ. 29:21 Σ 1/8/72, 9,10α

Ανακοινώσεις

«Η Αλήθεια Θέλει σας Ελευθερώσει»

Πιστεύετε τα λόγια αυτά του Ιησού Χριστού; Πού νομίζετε η αλήθεια για την οποία μίλησε μπορεί να ευρεθή; Δεν είναι η Αγία Γραφή το λογικό μέρος γι’ αυτήν; Με το να γνωρίση την αλήθεια που αυτή περιέχει, ένα άτομο μπορεί να ελευθερωθή από τα θρησκευτικά ψευδή που τον δένουν σε καταδυναστευτικές δεισιδαιμονίες, άχρηστα τελετουργικά και βαρείες εθιμοτυπίες. Ένα βιβλίο που βοηθεί εκατομμύρια άτομα να μάθουν την ελευθεριάζουσα αλήθεια του Λόγου του Θεού είναι Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Πενήντα έξη εκατομμύρια αντίτυπα σε ογδονταμία γλώσσες ετυπώθηκαν αφ’ ότου άρχισε η κυκλοφορία του το 1968. Δείχνει την αλήθεια γιατί γηράσκομε και πεθαίνομε, που είναι οι νεκροί, την ελπίδα για τους νεκρούς, γιατί ο Θεός επέτρεψε την πονηρία και γιατί μπορούμε ν’ αναμένουμε μια δικαία παγκόσμια κυβέρνησι που θα φέρη διαρκή ειρήνη. Τα σκληρόδετο αυτό βιβλίο από 192 σελίδες έχει είκοσι δύο κεφάλαια που συζητούν αυτά και άλλα Γραφικά θέματα. Μπορείτε να το έχετε μόνο με 25 σεντς. Με το να λάβετε ένα αντίτυπο δικαιούσθε να έχετε δωρεάν μια σειρά οικιακής Γραφικής συμμελέτης.

«ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ»

Η Γραφή αλάνθαστα προείπε την έγερσι και πτώσι των παρελθουσών κυβερνήσεων. Με την ίδια ακρίβεια περιγράφει το αποτέλεσμα του σημερινού αγώνος για την παγκόσμια διακυβέρνησι. Η ιστορία της ενάρξεως του και της αναπτύξεως του στο βέβαιο κορύφωμα του είναι το συγκινητικό θέμα του βιβλίου «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης.» Οι 416 σελίδες του, γεμάτες από δραστηριότητα, διαφωτίζουν τις καταπληκτικές προφητείες του Γραφικού βιβλίου του Δανιήλ και προμηθεύουν νέαν ελπίδα και την βεβαιότητα μιας διαρκούς ειρήνης μέσα στη δική μας γενεά. Στείλτε μόνο 50 σεντς για το αντίτυπο σας.

Τα Εγκλήματα στο Χάρλεμ

◆ Το ποσοστό εγκλημάτων στο Χάρλεμ, μια περιοχή της Νέας Υόρκης που κατοικείται κυρίως από νέγρους, εξακολουθεί ν’ αυξάνη. Σε διάστημα έξη μηνών του έτους 1972, ανεφέρθησαν 8.600 ληστείες, 9.000 κλοπές, 3.300 ενέργειες εγκληματικών επιθέσεων και 200 ανθρωποκτονίες. Πολλά εγκλήματα δεν δημοσιεύονται. Ο νέγρος συγγραφεύς Όρντε Κουμπς λέγει στο περιοδικό Νέα Υόρκη ότι τα περισσότερα εγκλήματα εναντίον των νέγρων διαπράττονται από άλλους νέγρους. Ανέφερε ότι, όπως ισχυρίζεται μια νέγρα πολιτικός του Χάρλεμ, μετά από έναν πολιτικό αντίπαλο, «το πρόσωπο που φοβάμαι περισσότερο στον κόσμο είναι ο νεαρός της συνοικίας των νέγρων.» Η χρήσις ναρκωτικών κρύβεται πίσω από τα περισσότερα εγκλήματα. Ο Κουμπς λέγει: «Οι επιρρεπείς στα ναρκωτικά εξουσιάζουν σήμερα περισσότερο έδαφος στο Χάρλεμ απ’ ό,τι εξουσίαζαν δέκα έτη πριν, παρά τα εκατομμύρια των δολλαρίων που δαπανήθηκαν για αναμορφωτικά προγράμματα.» Σημειώνει επίσης: «Το Χάρλεμ—η κοινότης μας—έχει γίνει ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη του κόσμου.»

Γιατί Μπορείτε να Πιστεύετε σε Ανάστασι

ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ανθρώπων σήμερα δεν πιστεύουν σε ανάστασι. Μερικοί μάλιστα και καυχώνται που δεν είναι σαν τους άλλους οι οποίοι, κατά την αντίληψί τους, είναι τόσο εύπιστοι ώστε να πιστεύουν σε κάτι που είναι τόσο παρατραβηγμένο όσο η ανάστασις των νεκρών σε ζωή. Αλλά μήπως η απιστία των τους διευκολύνει περισσότερο ν’ αντιμετωπίσουν την άποψι του θανάτου; Μήπως αυτό τους κάνει να λυπούνται λιγώτερο όταν πεθαίνουν οι προσφιλείς των; Δεν θα ήσαν αυτοί σε καλύτερη κατάστασι αν είχαν τη θετική ελπίδα ότι θα ξαναζήσουν και θα δουν τους προσφιλείς νεκρούς των να επανέρχωνται σε ζωή; Είναι δυνατή μια τέτοια θετική ελπίδα;

Για κείνον που πιστεύει ότι ο Θεός υπάρχει, η πίστις σε ανάστασι δεν είναι δύσκολη. Είναι λογικό να συμπεράνη ότι Εκείνος που αρχικά έδωσε ξεκίνημα στην ανθρώπινη ζωή είναι και αρκετά σοφός ώστε να επαναφέρη τους νεκρούς σε ζωή, να αναδημιουργήση τους νεκρούς ανθρώπους. Αυτός, ο Ιεχωβά Θεός, υποσχέθηκε ανάστασι ή αναδημιουργία και έδωσε διαβεβαίωσι ότι οι υποσχέσεις του είναι αξιόπιστες.

Πριν από αιώνες, στην περίπτωσι του Αβραάμ και της Σάρρας ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ένα θαύμα που μπορεί να παραβληθή με ανάστασι. Όλη η ανθρώπινη δυνατότης δεν θα μπορούσε να κάμη τη Σάρρα να γεννήση παιδί, διότι σ’ αυτήν είχαν παύσει τα γυναικεία. (Γεν. 18:11) Και ο Αβραάμ ήταν περίπου σαν νεκρός με την έννοια ότι δεν μπορούσε να τεκνοποιήση. Εν τούτοις έγινε το ανθρωπίνως αδύνατο. Ο Ιεχωβά Θεός εζωογόνησε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του Αβραάμ και της Σάρρας, διαφυλάττοντας έτσι την οικογενειακή γραμμή του Αβραάμ μέσω της αγαπητής του συζύγου Σάρρας. Σχετικά μ’ αυτό το θαύμα, η θεόπνευστη επιστολή προς Εβραίους λέγει: «Διά πίστεως και αυτή η Σάρρα έλαβε δύναμιν εις το να συλλάβη σπέρμα, και παρά καιρόν ηλικίας εγέννησεν, επειδή εστοχάσθη πιστόν τον υποσχεθέντα. Διά τούτο και εξ ενός, μάλιστα νενεκρωμένου, εγεννήθησαν, καθώς τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος, και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης ήτις δεν δύναται να αριθμηθή.»—Εβρ. 11:11, 12.

Όσο καταπληκτική και αν ήταν η αναζωογόνησις των παραγωγικών δυνάμεων του Αβραάμ και της Σάρρας, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε και άλλα θαύματα που αποτελούν παραδείγματα ενισχυτικά της πίστεως στη δύναμί του να κάμη ανάστασι. Αυτός έδωσε τη δύναμι σε μερικούς από τους αφοσιωμένους δούλους του να κάμουν πραγματικές αναστάσεις. Ο προφήτης Ηλίας ανέστησε τον μοναχογυιό μιας χήρας στα Σαρεπτά. (1 Βασ. 17:21-23) Ο διάδοχός του προφήτης Ελισσαιέ ανέστησε τον μοναχογυιό μιας εξεχούσης φιλόξενης γυναίκας στη Σουνάμ. (2 Βασ. 4:8, 32-37) Ο Ιησούς Χριστός ανέστησε τη θυγατέρα του Ιαείρου, ενός αρχισυναγώγου· τον μοναχογυιό μιας χήρας στη Ναΐν, και τον αγαπητό του φίλο Λάζαρο, που ήταν νεκρός τέσσερις μέρες. (Μάρκ. 5:22, 35, 41-43· Λουκ. 7:11-17· Ιωάν. 11:38-45) Στην Ιόππη, ο απόστολος Πέτρος ανέστησε τη Δορκάδα (Ταβιθά) από τους νεκρούς. (Πράξ. 9:36-42) Και ο απόστολος Παύλος ανέστησε τον Εύτυχο ύστερ’ από ένα μοιραίο ατύχημα.—Πράξ. 20:7-12.

Αλλά η πιο αξιοσημείωτη ανάστασις από όλες ήταν η ανάστασις του Ιησού Χριστού. Η ανάστασις εκείνη έδωσε την ισχυρότερη απόδειξι ότι θα υπάρξη ανάστασις των νεκρών. Όπως είχε πει ο απόστολος Παύλος σ’ εκείνους που ήσαν συγκεντρωμένοι στον Άρειο Πάγο των Αθηνών: «[Ο Θεός] προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δι’ ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:31.

Η ανάστασις του Κυρίου Ιησού Χριστού επιβεβαιώθηκε ιστορικώς από πολλούς αυτόπτας μάρτυρας. Σε μια περίπτωσι ο Χριστός εμφανίσθηκε σε περισσοτέρους από 500 μαθητάς, πολλοί από τους οποίους ζούσαν ακόμη όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε την πρώτη του επιστολή προς Κορινθίους. Η ανάστασις του Ιησού ήταν τόσο καλά διαπιστωμένη ώστε ο Παύλος μπορούσε να γράψη σ’ αυτή την επιστολή: «Εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ’ ο Χριστός ανέστη· και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών ματαία δε και η πίστις σας· ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού, ότι ανέστησε τον Χριστόν· τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ’ υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί.»—1 Κορ. 15:13-15.

Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, όπως και ο απόστολος Παύλος, εγνώριζαν με βεβαιότητα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθή. Ήσαν πρόθυμοι ν’ αντιμετωπίσουν δεινοπαθήματα κάθε είδους, και θάνατον ακόμη, με την πλήρη βεβαιότητα ότι θ’ ανταμείβονταν στην ανάστασι.

ΤΙ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΗ;

Η ανάστασις του Ιησού Χριστού αποκαλύπτει ότι η έγερσις εκ νεκρών δεν σημαίνει την επαναφορά σε ζωή του ιδίου σώματος. Ο Ιησούς δεν αναστήθηκε σε ανθρώπινη ζωή αλλά σε πνευματική ζωή. Η επιστολή 1 Πέτρ. 3:18 μας λέγει: «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος.» Ο Ιησούς στην ανάστασί του έλαβε ένα σώμα όχι από σάρκα και αίμα, αλλά σώμα κατάλληλο για ουράνια ζωή.—1 Κορ. 15:40, 44-50.

Ο Ιησούς Χριστός, για να γίνη ορατός από τους μαθητάς του μετά την ανάστασί του, πήρε σώμα μαζί με κατάλληλο ιματισμό, ακριβώς όπως είχαν κάμει οι άγγελοι παλαιότερα όταν εμφανίσθηκαν σε ανθρώπους. Αυτό εξηγεί γιατί οι μαθηταί του Ιησού δεν τον ανεγνώριζαν πάντοτε αμέσως και γιατί ο Ιησούς μπορούσε να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται αιφνιδίως. (Λουκ. 24:15-31· Ιωάν. 20:13-16, 26) Ας ενθυμούμεθα επίσης ότι ο Ιησούς δεν ενταφιάσθηκε με ιματισμό αλλά είχε περιτυλιχθή με λεπτούς λινούς επιδέσμους. Μετά την ανάστασί του οι επίδεσμοι παρέμειναν μέσα στον τάφο. Όπως λοιπόν ο Ιησούς έπρεπε να κάμη πραγματικό ιματισμό, έτσι πήρε επίσης και σάρκα για να καταστήση τον εαυτό του ορατό στους μαθητάς.—Λουκ. 23:53· Ιωάν. 19:40· 20:6, 7.

Αυτό μπορεί να δώση αφορμή σε ερωτήματα, Τι θα γίνη μ’ εκείνους οι οποίοι, ανόμοια με τον Ιησού Χριστό, θ’ αναστηθούν σε επίγεια ζωή; Θα είναι τα σώματά των ακριβώς όμοια μ’ εκείνα με τα οποία ήσαν κατά τη στιγμή του θανάτου; Όχι, αυτό δεν θα ήταν λογικό, διότι θα εσήμαινε ότι αυτοί θα επανεφέροντο σε ζωή σε μια κατάστασι που λίγο απέχει από τον θάνατο. Εκείνοι που είχαν αναστηθή στο παρελθόν, δεν επαναφέρθηκαν στην ασθενική εκείνη κατάστασι που τους είχε οδηγήσει στον Θάνατο. Μολονότι αυτοί δεν ήσαν τέλειοι τότε που αναστήθηκαν, εν τούτοις είχαν ένα πλήρες και υγιές σώμα.

Προφανώς το ίδιο σώμα, από τα ίδια ακριβώς άτομα, δεν θα μπορούσε ν’ αποκατασταθή σε ζωή. Με την πρόοδο της αποσυνθέσεως το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται και πάλι σε οργανικά χημικά στοιχεία που μπορούν ν’ απορροφηθούν από τη βλάστησι των φυτών. Οι άνθρωποι μπορεί να τρώγουν αυτή τη βλάστησι. Ως αποτέλεσμα τούτου, τα στοιχεία που αποτελούσαν το αρχικό πρόσωπο μπορούν να μεταδοθούν σε άλλους ανθρώπους. Προφανώς τα ίδια άτομα που αποτελούσαν το σώμα δεν μπορούν να είναι στο αρχικό πρόσωπο και σε όλα τ’ άλλα στον καιρό της αναστάσεως.

Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός μπορεί ν’ αναπλάση το ίδιο πρόσωπο στην ανάστασι. Είμεθα αυτό που είμεθα εξαιτίας της προσωπικότητός μας, των πειρών μας και της διανοητικής μας αναπτύξεως, όχι εξαιτίας της φυσικής ουσίας που αποτελεί τα σώματά μας. Πριν από επτά χρόνια περίπου τα μόρια που συνέθεταν το σώμα σας ήσαν διαφορετικά από εκείνα που είναι σήμερα. Εκείνα έχουν αντικατασταθή. Επομένως η βαθμιαία αλλαγή που πραγματοποιείται σε επτά περίπου χρόνια της ζωής σας μπορεί να γίνη μέσα σε μια στιγμή στην ανάστασι.

Μολονότι αυτό μπορεί να φανή σχεδόν απίστευτο, ωστόσο δεν διαφέρει πολύ από εκείνο που λαμβάνει χώρα στον καιρό της ανθρωπίνης συλλήψεως. Το μικροσκοπικό κύτταρο που σχηματίζεται με την ένωσι του σπέρματος και του ωαρίου έχει τη δυνατότητα να γίνη ένα πρόσωπο διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που έζησε ποτέ. Μέσα σ’ αυτό το κύτταρο υπάρχει πράγματι ένα πρότυπο του τι θα μοιάζη το άτομο που θ’ αναπτυχθή απ’ αυτό. Αυτό το πρότυπο γίνεται μέρος του σώματος του ανθρώπου που αναπτύσσεται. Δεν είναι λοιπόν λογικό ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου μπορεί ν’ αναστήση ή ν’ αναδημιουργήση ένα σώμα με την προσωπικότητα και με το ιστορικό της ζωής του νεκρού ανθρώπου;

Έτσι λοιπόν, η ανάστασις ή η αναδημιουργία πραγματικά εξαρτάται από τη μνήμη που έχει ο θεός για το πρότυπο της ζωής των ανθρώπων. Μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη στη μνήμη αυτή. Ακόμη και ατελείς άνθρωποι μπορούν να διατηρήσουν και ν’ αναπαραστήσουν ορατές και ακουστές σκηνές διά της οπτικής ταινίας. Πόσο μεγαλύτερη είναι η ικανότης του Θεού να τηρή αρχεία, διότι αυτός καλεί ονομαστικώς τ’ αναρίθμητα άστρα! (Ψαλμ. 147:4) Επειδή ενθυμείται πλήρως τα πρότυπα της ζωής και ο σκοπός του είναι ν’ αναστήση τους νεκρούς, ο Ιεχωβά Θεός θα μπορούσε να θεωρήση τους πιστούς ανθρώπους, όπως ήταν ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, ωσάν να είναι ζώντες.—Λουκ. 20:37, 38.

Αληθινά υπάρχουν άφθονοι λόγοι για να πιστεύωμε στην ανάστασι ή αναδημιουργία των νεκρών. Η πίστις στην ανάστασι βασίζεται στις αξιόπιστες υποσχέσεις του Θεού, σε ιστορικώς επιβεβαιωμένες αναστάσεις του παρελθόντος και στην εμπιστοσύνη στην ικανότητα του Θεού να διατηρήση και αναπλάση τελείως πρότυπα ζωής.

Ο Θεός Ανέστησε ένα Έθνος

ΣΤΟ έτος 607 π.Χ. η Ιερουσαλήμ κατεστράφη και ένας μεγάλος αριθμός επιζώντων Ιουδαίων ωδηγήθηκε εξόριστος στη Βαβυλώνα. Το Ιουδαϊκό έθνος ήταν σχεδόν νεκρό. Οι περισσότεροι από τους εξορίστους δεν είχαν ελπίδα να ζήσουν πάλι σαν ένα ενωμένο έθνος στη θεόδοτη γη των. Η γη της Βαβυλώνος εφαίνετο ότι ήταν το νεκροταφείο του έθνους των. Θα ανάσταινε ο Ιεχωβά Θεός το νεκρό έθνος;

Μια τέτοια ανάστασις δεν ήταν πολύ δύσκολο να γίνη από τον Παντοδύναμο Θεό. Παλαιότερα ο Θεός είχε εξουσιοδοτήσει τους πιστούς προφήτας Ηλία και Ελισσαιέ να εγείρουν νεκρούς σε ζωή. (1 Βασ. 17:17-24· 2 Βασ. 4:32-37· 8:4, 5· Εβρ. 11:35) Δεν θα ήταν λοιπόν εκπληκτικό το ότι ο Ιεχωβά Θεός σ’ ένα όραμα απεκάλυψε στον προφήτη Ιεζεκιήλ ότι θα αναζωογονούσε το νεκρό έθνος.

Ο Ιεζεκιήλ κάτω από την ενέργεια του θείου πνεύματος βρέθηκε στο μέσον μιας πεδιάδος γεμάτης από ξηρά ανθρώπινα οστά. Τότε ο Ιεζεκιήλ άκουσε μια φωνή, «Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσιν;» «Ιεχωβά Θεέ,» απήντησε ο Ιεζεκιήλ, «συ εξεύρεις.» Σε λίγο ο Ιεζεκιήλ εγνώρισε και την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα. Διετάχθη ν’ απευθυνθή σ’ εκείνα τα οστά με τα εξής λόγια: «Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Ιεχωβά· ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός προς τα οστά ταύτα· Ιδού, εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει· και θέλω βάλει εφ’ υμάς νεύρα, και αναγάγει σάρκα εφ’ υμάς, και περισκεπάσει υμάς με δέρμα, και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα, και θέλετε αναζήσει, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 37:1-6, ΜΝΚ.

Θαύμα! «Έγεινεν ήχος, . . . και τα οστά συνήλθον ομού, οστούν μετά του οστού αυτού.» Τα ξηρά οστά σκεπάσθηκαν με νεύρα, σάρκα και δέρμα. Αυτό είναι κάτι που οι επιστήμονες ακόμη και σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα δεν μπορούν να κάμουν. Μολονότι γνωρίζουν πώς να συναρμολογούν ανθρώπινους σκελετούς δεν μπορούν να βάλουν νεύρα και σάρκα στα συναρμολογημένα αυτά οστά καθώς και τα ζωτικά όργανα μέσα στο σκελετό. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός σε όραμα έδειξε ότι μπορεί να κάμη το ανθρωπίνως αδύνατο.—Ιεζ. 37:7, 8.

Έπειτα έγινε το πιο καταπληκτικό απ’ όλα. Ο Ιεζεκιήλ, όπως ωδηγήθηκε από τον Θεό, εκάλεσε τον άνεμο να φυσήση πάνω στους συναρμολογημένους ανθρώπινους σκελετούς. Τότε, «το πνεύμα εισήλθεν εις αυτούς και ανέζησαν και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών στράτευμα μέγα σφόδρα σφόδρα.»—Ιεζ. 37:9, 10.

Τι φοβερό πράγμα ήταν αυτό στον Ιεζεκιήλ! Σαν ένα «στράτευμα μέγα σφόδρα» η στρατός, οι αναζωγονημένοι εκείνοι δεν ήσαν ασθενή πλάσματα. Ήσαν άτομα με δυνατά σώματα, κατάλληλα για στρατιωτική υπηρεσία. Ο Ιεζεκιήλ είχε έτσι το προνόμιο να δη μ’ ένα οραματικό τρόπο την ανάστασι του Ιουδαϊκού έθνους. Αυτό επιβεβαιώνεται από την επεξήγησι που του δόθηκε ευθύς αμέσως. Διαβάζομε:

«Τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ· ιδού, ούτοι λέγουσι, Τα οστά ημών εξηράνθησαν, και η ελπίς ημών εχάθη· ημείς ηφανίσθημεν. Διά τούτο προφήτευσον, και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, λαέ μου, εγώ ανοίγω τους τάφους σας, και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας, και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας. Και θέλω δώσει το πνεύμα μου εις εσάς, και θέλετε αναζήσει, θέλω σας θέσει εν τη γη υμών· και θέλετε γνωρίσει, ότι εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα και εξετέλεσα, λέγει Ιεχωβά.»—Ιεζ. 37:11-14, ΜΝΚ.

Οι εξόριστοι Ιουδαίοι, που βρίσκονταν τότε σε απελπισία επρόκειτο ν’ αναζωογονηθούν με νέα ελπίδα βασισμένη στον βέβαιο λόγο του Ιεχωβά. Ο Ιεζεκιήλ ως εκπρόσωπος του Ιεχωβά, με την προφητεία του, επρόκειτο να έχη μέρος στην αναζωογόνησι των θλιμμένων εκείνων Ισραηλιτών με την ελπίδα της αποκαταστάσεώς των στην προσφιλή των πατρίδα, που απείχε εκατοντάδες μίλια. Αλλ’ ο Ιεχωβά ήταν εκείνος ο οποίος θέτοντας το άγιο πνεύμα του στους μετανοούντας Ισραηλίτας, θα τους ωργάνωνε πραγματικά και θα τους αναζωογονούσε με ζήλο και προθυμία για ν’ αποκατασταθούν στο δικό τους έδαφος. Αυτός ήταν εκείνος ο οποίος θα άνοιγε θαυματουργικά την οδό για να εγκαταλείψουν τα νεκροταφεία των στη γη της Βαβυλώνος και να επιστρέψουν στη ‘γη του Ισραήλ.’ «Πας ο οίκος Ισραήλ» επρόκειτο να μετάσχη σ’ αυτό, περιλαμβανομένων και των μελών των δέκα φυλών που είχαν εκτοπισθή προηγουμένως από τους Ασσυρίους.

Η προφητική όρασις εξεπληρώθη. Στο έτος 537 π.Χ. ο Βασιλεύς Κύρος, ο κατακτητής της Βαβυλώνος, εξέδωκε το διάταγμά του αφήνοντας ελευθέρους τους Ισραηλίτας να φύγουν από τη Βαβυλώνα όπου ήσαν εξόριστοι και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό του Θεού των. Ο Κύρος απέδωσε την ενέργεια αυτή στον Ιεχωβά. Το διάταγμα όπως εκτίθεται στο βιβλίο 2 Χρονικών 36:23 έχει ως εξής:

«Ούτω λέγει Κύρος ο Βασιλεύς της Περσίας· Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία· τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; Ιεχωβά ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή.»

Ο σκοπός αυτής της αναβάσεως στην Ιερουσαλήμ παρουσιάζεται και στις πρόσθετες λεπτομέρειες που παρέχονται μέσα στο βιβλίο του Έσδρα:

«Ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία, και ας οικοδομήση τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ· αυτός είναι ο Θεός ο εν Ιερουσαλήμ· πάντα δε απολειπόμενον, εκ πάντων των τόπων, όπου παροικεί, ας βοηθήσωσιν αυτόν οι άνδρες του τόπου αυτού με αργύριον, και με χρυσίον, και με κτήνη, εκτός της προαιρετικής προσφοράς διά τον οίκον του Θεού, τον εν Ιερουσαλήμ.»—Έσδρας 1:3, 4, ΜΝΚ.

Όταν ο Κύρος ο Μέγας συνεργάσθηκε έτσι με τον Ιεχωβά σ’ αυτό το απροσδόκητο γεγονός, οι Ισραηλίται εγνώρισαν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που άνοιξε τους τάφους των στη Βαβυλώνα και τους έβγαλε ζωντανούς για περαιτέρω δράσι στην υπηρεσία του και στη λατρεία του μέσα στην ερημωμένη πατρίδα των. 42.360 Ισραηλίται που βοηθήθηκαν από Ισραηλίτας και που έδειξαν συμπάθεια οι οποίοι δεν μπορούσαν τότε εύκολα ν’ αναχωρήσουν από τη Βαβυλώνα, ανταποκρίθηκαν στην έκχυσι του πνεύματος του Ιεχωβά και αναζωογονήθηκαν με την ευκαιρία να ξανακατοικήσουν στους λόφους, στα όρη και στις κοιλάδες της γης του Ισραήλ, ν’ ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ και το ναό της και ν’ αποκαταστήσουν εκεί τη λατρεία του Ιεχωβά. Πάνω από 7.500 μη Ισραηλίται δούλοι και επαγγελματίαι ψαλτωδοί δέχθηκαν να πάνε μαζί τους για μια ενωμένη υπηρεσία στον Ιεχωβά. (Έσδρας 2:64-67) Αυτό ήταν πραγματικά σαν ένα ‘πολύ μεγάλο στράτευμα.—Ιεζ. 37:10.

ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Η ιστορική εκπλήρωσις του οράματος του Ιεζεκιήλ στην πεδιάδα των ξηρών οστών ήταν τόσο προφητική όσο και το ίδιο το όραμα. Η μελλοντική αυτή εκπλήρωσις τονίζεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως που γράφθηκε πάνω από επτά αιώνες μετά το όραμα του Ιεζεκιήλ. Εκεί περιγράφεται ως εξής η αναζωογόνησις του πνευματικού Ισραήλ:

«Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς, και θέλει νικήσει αυτούς και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη. Και οι άνθρωποι εκ των λαών και φυλών και γλωσσών και εθνών θέλουσι βλέπει τα πτώματα αυτών ημέρας τρεις και ήμισυ, και δεν θέλουσιν αφήσει τα πτώματα αυτών να τεθώσιν εις μνήματα. Και οι κατοικούντες επί της γης θέλουσι χαρή δι’ αυτούς, και ευφρανθή· και θέλουσι πέμψει δώρα προς αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γης.

«Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν προς αυτούς, Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη· και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.»—Αποκάλ. 11:7-12.

Στη σύγχρονη εκπλήρωσι της προφητικής αυτής εικόνος το υπόλοιπο των Χριστιανών πνευματικών Ισραηλιτών θανατώθηκε ως προς το έργον της προφητεύσεως και της ελευθέρας δημοσίας μαρτυρίας των. Αυτό αποκορυφώθηκε στον διεθνή διωγμό εναντίον των στο τελευταίο έτος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί περιήλθαν σε μια πνευματική κατάστασι όμοια μ’ εκείνη των ξηρών οστών που είχε ιδεί ο Ιεζεκιήλ εκεί στην πεδιάδα, στη Βαβυλώνα. (Γέν. 11:2-9) Η παραμονή των σ’ αυτή την κατάστασι εξεικονίσθηκε σαν να ήταν για τρεισήμιση μέρες, αρκετό χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να καταληφθή ένα πτώμα από θανατική ακαμψία. Εν τούτοις, την άνοιξι του επομένου έτους 1919 μ.Χ., «πνεύμα ζωής εκ του Θεού» εισήλθε σ’ αυτούς και τους ανέστησε σε μια σθεναρή δημοσία δράσι και πάλι για να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας διεθνώς. (Ματθ. 24:14) Η ‘άνοδός των στον ουρανό εν τη νεφέλη’ εφανέρωσε ότι αυτοί ήσαν θρησκευτικώς χωρισμένοι από τη μεγάλη πόλι που καλείται με μια πνευματική έννοια Σόδομα και Αίγυπτος (αντιτυπική Ιερουσαλήμ η Χριστιανικός κόσμος, το προεξέχον θρησκευτικό μέλος της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας). Εγνώρισαν θετικά ότι ο Ιεχωβά άνοιξε τους τάφους των στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τους επανέφερε πνευματικώς ζωντανούς αποκαθιστώντας τους στην κατάλληλη πνευματική των κατάστασι.

Εκείνο που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός ανασταίνοντας και τον φυσικό και τον πνευματικό Ισραήλ αποδεικνύει έντονα ότι οι υποσχέσεις του είναι αξιόπιστες. Είναι επίσης αξιοπαρατήρητο ότι οι αρχαίοι Εβραίοι, περιλαμβανομένου και του Αβραάμ του προπάτορος των Ισραηλιτών, επίστευαν στην ανάστασι των νεκρών. Σχετικά με την πίστι του Αβραάμ στη δύναμι του Θεού να επαναφέρη τους νεκρούς σε ζωή διαβάζομε: «[Ο Αβραάμ] είναι πατήρ πάντων ημών, (καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα,) ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς, και καλούντος τα μη όντα ως όντα.» (Ρωμ. 4:16, 17) Το όραμα του Ιεζεκιήλ μιας πεδιάδος γεμάτης από ξηρά οστά συμφωνεί με την πίστι σε ανάστασι, μολονότι δεν πρέπει να θεωρήται ότι εξεικονίζει την ανάστασι των ανθρωπίνων νεκρών. Η εκπλήρωσις λοιπόν του οράματος παρέχει πρόσθετη επιβεβαίωσι της ελπίδος περί αναστάσεως.

Ανταποκρίνεσθε στην Αγάπη του Θεού;

Ο ΣΚΟΠΟΣ του Θεού να επαναφέρη τους νεκρούς σε ζωή αποτελεί μια εκδήλωσι της αγάπης του. Αυτός δεν έχει υποχρέωσι στην αμαρτωλή θνήσκουσα ανθρωπότητα. Δεν οφείλει ανάστασι στους νεκρούς ανθρώπους. Εν τούτοις η αγάπη του για τον κόσμο της ανθρωπότητος είναι τόσο μεγάλη ώστε δεν εφείσθη ούτε τον πολυαγαπημένον του Υιό για να δώση μια βάσι για την τακτοποίηση των σχέσεών του με την ανθρωπότητα και την αποκατάστασι των νεκρών ανθρώπων σε ζωή. (Ρωμ. 8:32) Όπως είπε ο Ιησούς Χριστός: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

Αυτό που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός δίνοντας τον Υιόν του κατέστησε δυνατόν για εκατομμύρια ανθρώπων που πέθαναν χωρίς πραγματική γνώσι του Θεού να επανέλθουν στη ζωή και για να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν. Στην περίπτωσι εκείνων που συνεδέθησαν με τον Θεό, η ελπίδα της αναστάσεως τούς έδωσε τη δυνατότητα να υπομείνουν πιστά ως τον θάνατο και να βρουν παρηγοριά για την απώλεια των προσφιλών των.—1 Θεσσ. 4:13, 14· Αποκάλ. 2:10.

Πώς ανταποκρίνεσθε σεις στην αγάπη του Θεού; Σας υποκινεί η αγάπη του να τον γνωρίσετε καλύτερα, να μάθετε όσο μπορείτε περισσότερα για τις οδούς του και για την πολιτεία του με την ανθρωπότητα;

Ο Ιεχωβά Θεός, διά του αγίου του πνεύματος, ωδήγησε περίπου σαράντα διαφόρους ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο δεκαέξη περίπου αιώνων να κάμουν μια αξιόπιστη συγγραφή των σκοπών του, των οδών του και των τρόπων ενεργείας του. Η συγγραφή αυτή περιέχεται σε εξήντα έξη βιβλία της Αγίας Γραφής. Η Γραφή αποκαλύπτει τι έκαμε ο Ιεχωβά Θεός στην πολιτεία του με άτομα, με λαούς και έθνη στη διάρκεια πολλών εκατονταετηρίδων. Μας βοηθεί να εκτιμήσωμε τις ενέργειες του Θεού σε μια μεγάλη ποικιλία περιστατικών και τους λόγους των ενεργειών του αυτών. Έτσι, λοιπόν, μέσω της Άγιας Γραφής μπορούμε να γνωρίσωμε καλά τον Θεό.

Αν υποκινήσθε να μελετήσετε την Αγία Γραφή από ειλικρινή επιθυμία να γνωρίσετε καλύτερα τον Θεό, τότε ανταποκρίνεσθε στην αγάπη του Θεού. Δείχνετε ότι εκτιμάτε το γεγονός ότι ο Θεός προμήθευσε μια αξιόπιστη γραπτή ιστορία για την ανθρωπότητα.

Φυσικά, η μελέτη της Γραφής μόνο δεν είναι αρκετή. Πρέπει και να θέλωμε να εφαρμόσωμε τα όσα μαθαίνομε, προσέχοντας τις εντολές του και μιμούμενοι τις στοργικές ιδιότητες του Θεού—την αγάπη του, τη δικαιοσύνη, την ευσπλαγχνία και το έλεος. «Αυτή είναι η αγάπη του Θεού,» έγραψε ο θεόπνευστος απόστολος Ιωάννης, «να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.»—1 Ιωάν. 5:3.

Πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι οτιδήποτε παραγγέλλει ο Θεός μέσα στον Λόγο του θα είναι προς όφελός μας. Επειδή είναι Θεός αγάπης, δικαιοσύνης και απεράντου σοφίας, έδωσε μόνον τέτοιες εντολές που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ευτυχία και την ευημερία της ανθρωπότητος. Ένας πιστός δούλος του Θεού που το εξετίμησε βαθειά αυτό ήταν ο βασιλεύς Δαβίδ. Έκαμε την εξής αναγνώρισι: «Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή του Ιεχωβά λαμπρά, φωτίζουσα οφθαλμούς· ο φόβος του Ιεχωβά καθαρός, διαμένων εις τον αιώνα· αι κρίσεις του Ιεχωβά αληθιναί, δίκαιαι εν ταυτώ· πλέον επιθυμηταί παρά το χρυσίον, μάλιστα παρά πλήθος καθαρού χρυσίου, και γλυκύτεραι υπέρ το μέλι και τους σταλαγμούς της κηρήθρας. Ο δούλος σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών· εις την τήρησιν αυτών η ανταμοιβή είναι μεγάλη.»—Ψαλμ. 19:7-11, ΜΝΚ.

Μια από τις εντολές που δόθηκε στους Χριστιανούς είναι να συναθροίζωνται τακτικά μ’ εκείνους οι οποίοι επιθυμούν ν’ αυξήσουν στην επίγνωσι του Θεού. Όταν μερικοί παραμελούσαν αυτή τη συνάθροισι τον πρώτο αιώνα μ.Χ. ενεθαρρύνοντο ως εξής: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους.»—Εβρ. 10:24, 25.

Το να συνερχώμεθα με τους άλλους μπορεί ν’ αποτελή μια εκδήλωσι της αγάπης μας προς αυτούς. Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ευχαριστούμεθα να είμεθα μαζί μ’ εκείνους που αγαπούμε; Ώστε, λοιπόν, αν αμελούσαμε τη συνάθροισί μας με αυτούς που θέλουν να κάμουν το θέλημα του Θεού, δεν θα λέγαμε στην πραγματικότητα ότι δεν τους αγαπούμε αρκετά ώστε να θέλωμε να είμεθα μαζί τους;

Οι συναθροίσεις των αφοσιωμένων Χριστιανών έχουν ένα ωφέλιμο σκοπό. Ποιος είναι αυτός ο σκοπός; Είναι να παρέχη ενθάρρυνσι για εκδήλωσι αγάπης σε όλες τις μορφές της ζωής και για αύξησι σε καλά έργα. Τα καλά αυτά έργα περιλαμβάνουν την παροχή υλικής βοηθείας και άλλων εκδηλώσεων καλωσύνης στους ενδεείς, την υποβοήθησι ανθρώπων για ν’ αποκτήσουν επίγνωσι του θελήματος του Θεού και να έχουν μια ωφέλιμη και εποικοδομητική ομιλία και έντιμη διαγωγή.—Ματθ. 28:19, 20· Εφεσ. 4:28· Φιλιππ. 4:14-19· Τίτον 2:6-10· Ιακ. 1:27.

Οι ειλικρινείς και εγκάρδιες εκδηλώσεις που γίνονται απ’ εκείνους που βρίσκονται στις Χριστιανικές συναθροίσεις συντελούν στην υποκίνησι των άλλων ‘σε αγάπη και καλά έργα.’ Εκείνοι που ακούουν τέτοιες εκφράσεις ενισχύονται απ’ αυτές για να παραμείνουν στην πιστή υπηρεσία του Θεού.

Αν δεν συναναστρέφεσθε τώρα με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, σας προσκαλούμε να ερευνήσετε αν αυτοί είναι αληθινά ένας λαός που ανταποκρίνεται στην αγάπη του Θεού. Κάνοντας την έρευνά σας, εφαρμόστε τον κανόνα που εξετέθη από τον Ιησού Χριστό: «Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς· μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια, ή από τριβόλων σύκα; ούτω παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς· το δε σαπρόν δένδρον κάμνει κακούς καρπούς. Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς.»—Ματθ. 7:16-18.

Λογικά πρέπει ν’ αναμένετε να βρήτε ανθρώπους που σέβονται την Αγία Γραφή. Αυτοί πρέπει να καταδεικνύουν με λόγια και έργα ότι πιστεύουν πως «όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· διά να είναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μπορήτε να παρατηρήτε στη ζωή των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά ότι αυτοί εφαρμόζουν τη Γραφική διδασκαλία και γι’ αυτό έχουν να παρουσιάσουν καλυτέρους συζύγους και πατέρες, καλύτερες συζύγους και μητέρες και καλύτερους γυιους και θυγατέρες. Πρέπει να μπορήτε να διακρίνετε ένα λαό ο οποίος αγωνίζεται να πράξη ό,τι απαιτεί ο Θεός από τους Χριστιανούς:

«Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς διά του Χριστού. Γίνεσθε λοιπόν μιμητοί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός ηγάπησεν ημάς, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν εις οσμήν ευωδίας. Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις άγιους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία. Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος, ή ακάθαρτος, ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού. Μηδείς ας μη σας απατά με ματαίους λόγους· επειδή διά ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας, Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών. Διότι ήσθε ποτέ σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω· περιπατείτε ως τέκνα φωτός· (διότι ο καρπός του πνεύματος είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία.)»—Εφεσ. 4:31-5:9.

Αν θέλετε να είσθε μεταξύ των ανθρώπων που επιθυμούν να συμμορφώνουν τη ζωή τους με αυτές τις υψηλές απαιτήσεις, σας προσκαλούμε να έλθετε στην Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά την πλησιέστερη στην κατοικία σας. Γιατί να μη το κάμετε αυτό αυτή την εβδομάδα;

Η Ζωή σας Βρίσκεται σε Κίνδυνο—Πώς; Γιατί;

ΠΑΡΑ πολλά άτομα αναγνωρίζουν ότι η ζωή τους αντιμετωπίζει κίνδυνο κάθε μέρα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι η πιθανότης του θανάτου από δυστυχήματα, έγκλημα, πυρκαϊά και άλλες αιτίες αυξάνει σταθερά.

Κατόπιν υπάρχει η απειλή του πυρηνικού πολέμου. Είναι τόσο μεγάλη αυτή η απειλή ώστε η ευθύνη για παγκόσμια ειρήνη έχει ανατεθή στα χέρια μιας διεθνούς οργανώσεως, τα Ηνωμένα Έθνη. Εν τούτοις τα Ηνωμένα Έθνη έφεραν απογοήτευσι στο ρόλο του ειρηνοποιού.

Αλλά υπάρχει ένας κίνδυνος πολύ πιο σοβαρός απ’ αυτούς. Ποιος είν’ αυτός;

Ο κίνδυνος των πνευματικών συμφερόντων των ανθρώπων. Διότι τα πνευματικά συμφέροντα σχετίζονται με την αιώνια ζωή ή τον αιώνιο θάνατο. Πώς; Διότι ο Θεός είναι ο Ζωοδότης, και οι προσδοκίες ενός ανθρώπου για αιώνια ζωή εξαρτώνται από την στάσι του απέναντι στον Θεό.—Ιωάν. 17:3.

Οι θρησκευτικοί ηγέται, ιδιαίτερα στα λεγόμενα «Χριστιανικά» έθνη, έλαβαν στάσι προστάτου των πνευματικών συμφερόντων των ανθρώπων. Ισχυρίσθηκαν ότι θα οδηγήσουν αυτά τα έθνη στην οδό του Θεού της Γραφής. Ισχυρίσθηκαν ότι είναι ακόλουθοι του Υιού του Θεού Ιησού Χριστού. Αλλά έχουν πράγματι κατευθύνει αυτά τα έθνη στη λατρεία του Θεού;

Εξετάστε το υπόμνημά τους στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι κληρικοί του Καθολικού, Προτεσταντικού και άλλων δογμάτων εκήρυξαν στα ποίμνιά τους να φονεύσουν ο ένας τον άλλον σ’ αυτή τη σύρραξι. Ο εθνικισμός πήρε την προτεραιότητα επάνω από τη λατρεία του Θεού.

Αλλά μετενόησε ο κλήρος αυτός και μετεστράφη από την πορεία του και ετόνισε στους λαούς τη βασιλεία του Θεού ως την ελπίδα του ανθρωπίνου γένους; Υπεστήριξαν τη Γραφή και τις αρχές της; Όχι. Η πορεία των από τότε, περιλαμβανομένης και της πορείας των στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δείχνει ότι δεν το έκαμαν.

Συνεπώς, οποίος ελπίζει ν’ απολαύση απελευθέρωσι στη νέα τάξι του Θεού οφείλει να έχη μια καλύτερη πνευματική καθοδήγησι απ’ αυτήν που δίνει ο κλήρος.

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ

Ο Ιεχωβά Θεός, το Υπέρτατο Πνευματικό Ον, δεν πρόκειται να επιτρέψη ώστε η αποτυχία αυτών των ψευδών ηγετών να κάμη πολλούς ανθρώπους με έντιμη καρδιά να χάσουν την απελευθέρωσι και τη ζωή στη νέα τάξι του. Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν και ο Επίσκοπος του λαού του. (1 Πέτρ. 2:25· Ψαλμ. 23:1) Γι’ αυτό, ήγειρε τον «δούλον» του, ένα σώμα ανθρώπων πιστών, εντίμων και όχι στασιαστικών. Αυτός ο όμιλος αντιμετώπισε την ανάγκη να εκτελέση ένα δύσκολο διορισμό, διότι απαιτούσε να διακηρύξουν ένα καταδικαστικό άγγελμα εναντίον του Χριστιανικού κόσμου. Γιατί; Ήταν ουσιώδες να προειδοποιηθούν άνθρωποι με δίκαιη καρδιά για να δουν καθαρά τον κίνδυνο που υπήρχε. Τα άτομα αυτά οφείλουν να εγκαταλείψουν κάθε συναναστροφή και δεσμό με την ψευδή θρησκεία. Οφείλουν να λάβουν σταθερή στάσι υπέρ της αληθείας του Λόγου του Θεού και να ταχθούν στο πλευρό της Μεσσιανικής βασιλείας του για να ελευθερωθούν.

Ο όμιλος που επρόκειτο να χρησιμοποιηθή από τον Θεό προεικονίσθηκε από τον Ιεζεκιήλ, έναν Ισραηλίτη ιερέα. Το έτος 613 π.Χ. ήταν ένας προχωρημένος καιρός στον τεσσαρακονταετή «καιρόν του τέλους» της Ιερουσαλήμ. Στην Ιερουσαλήμ απέμεναν έξη χρόνια ακόμη προτού η πόλις και οι υιοί του Ιούδα ερημωθούν τελείως. ΟΙ θρησκευτικοί ηγέται της Ιερουσαλήμ καθώς και οι Ιουδαίοι ηγέται που ήσαν τότε σε εξορία μαζί με τον Ιεζεκιήλ στη Βαβυλώνα είχαν εγκαταλείψει τον λαό και ήσαν υπεύθυνοι για την κατάστασί τους.

Ομοίως, αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων έχει προχωρήσει πολύ στον «έσχατον καιρόν»a του, με την πνευματική κατάστασι του Χριστιανικού κόσμου σε κακή θέσι πράγματι. Επομένως, παρατηρούμε με ζωηρό ενδιαφέρον τι είχε διαταχθή ο Ιεζεκιήλ να κάμη και τι εξεικόνιζε αυτό για την εποχή μας.

ΕΝΑΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ο Ιεζεκιήλ σε όρασι είδε ένα μεγάλο ουράνιο άρμα να έρχεται από το βορρά, και να σταματά μπροστά του. Επάνω απ’ αυτό το άρμα που το συνώδευαν χερουβείμ και ήταν συμβολικό μιας μεγάλης ουρανίας οργανώσεως, μίλησε ο Ιεχωβά Θεός στον Ιεζεκιήλ και τον απέστειλε. Κατόπιν στον Ιεζεκιήλ δόθηκε ένας τόμος, και η εξής εντολή: «Φάγε τούτον τον τόμον, και ύπαγε να λαλήσης προς τον οίκον Ισραήλ.»—Ιεζ. 3:1.

Στον τόμο υπήρχαν ‘κλαυθμοί και θρηνωδίαι και ουαί’ και ήταν γραμμένος και από τις δύο πλευρές. (Ιεζ. 2:10) Ήταν πλήρες άγγελμα λόγω της πληρότητος του μέτρου των αμαρτιών του Ισραήλ. Ήταν πρόθυμος ο Ιεζεκιήλ να το φάη και να εξαγγείλη το θλιβερό άγγελμα ως παράδειγμα για τον σύγχρονο «Ισραήλ;»

Ο Ιεζεκιήλ έκαμε όπως είχε διαταχθή. Έφαγε σιγά σιγά τον τόμο. (Ιεζ. 3:2, 3) Είναι εκπληκτικό ότι ο φορτωμένος θλίψι τόμος ήταν γλυκός σαν μέλι στο στόμα του Ιεζεκιήλ. Αυτό οφείλεται στο ότι ήταν μια καλή, υγιεινή, γλυκειά πείρα το ν’ ανατεθή στον Ιεζεκιήλ ένα ειδικό έργο από τα χέρια του Υψίστου Θεού. Ο απόστολος Ιωάννης, ύστερ’ από επτακόσια χρόνια, είχε μια όμοια πείρα. Ο Ιωάννης, που ήταν τότε εξόριστος στη Νήσο Πάτμο του Αιγαίου Πελάγους για το πιστό κήρυγμά του τού Λόγου του Θεού, γράφει γι’ αυτή την όρασι:

«Και η φωνή την οποίαν ήκουσα εκ του ουρανού, πάλιν ελάλει μετ’ εμού, και έλεγεν, Ύπαγε, λάβε το βιβλιάριον το ανεωγμένον εν τη χειρί του αγγέλου του ισταμένου επί της θαλάσσης και επί της γης. Και υπήγα προς τον άγγελον, λέγων προς αυτόν, Δος μοι το βιβλιάριον. Και λέγει προς εμέ, Λάβε και κατάφαγε αυτό· και θέλει πικράνει την κοιλίαν σου, πλην εν τω στόματί σου θέλει είσθαι γλυκύ ως μέλι. Και έλαβον το βιβλιάριον εκ της χειρός του αγγέλου, και κατέφαγον αυτό· και ήτο εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκύ· και ότε έφαγον αυτό, επικράνθη η κοιλία μου.»—Αποκάλ. 10:8-10.

Η πείρα του Ιωάννου δεν ήταν η εκπλήρωσις της πείρας του Ιεζεκιήλ, διότι αυτό θα ήταν μια χωρίς σημασία επανάληψις. Αντιθέτως, έδειχνε ότι η όρασις του Ιεζεκιήλ ήταν προφητική και ότι αυτός παρουσίαζε το ίδιο πράγμα όπως ο Ιωάννης, ο οποίος ως κεχρισμένος μαθητής του Ιησού Χριστού, προφανώς ο τελευταίος επιζών απόστολος, εξεικόνιζε τους αποκυημένους από το πνεύμα κεχρισμένους αδελφούς του Ιησού Χριστού που παραμένουν στη γη σήμερα.

Ο τόμος της οράσεως που έφαγε ο Ιεζεκιήλ δεν εξεικόνιζε το προφητικό βιβλίο του Ιεζεκιήλ, διότι το βιβλίο του Ιεζεκιήλ δεν είναι όλο κλαυθμοί και θρηνωδίες και ουαί. Περιέχει επίσης ευλογίες για τον λαό του Θεού. Ο τόμος εξεικονίζει το καταδικαστικό άγγελμα του Ιεχωβά εναντίον της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα και τερματίζει με την δήλωσι εναντίον των εχθρικών εθνών, που τελειώνει στο εδάφιο Ιεζεκιήλ 35:15.

Ομοίως, το κεχρισμένο υπόλοιπο έλαβε τον «τόμον ενός βιβλίου,» συμβολικά, τον καιρό που ήταν για ν’ αρχίση η μεγάλη παγκόσμιος διακήρυξις του αγγέλματος της βασιλείας το 1919. Ομοίως αυτός ο τόμος δεν εξεικόνιζε το βιβλίο του Ιεζεκιήλ. Μάλλον, ο τόμος αντιπροσώπευε όλες τις διακηρύξεις ολόκληρης της Γραφής που έχουν σχέσι με τις κρίσεις, τις πνευματικές πληγές και θλίψεις που πρόκειται να επέλθουν στον Χριστιανικό κόσμο και στους θρησκευτικούς και πολιτικούς συντρόφους του τον «έσχατον καιρόν.» Εφόσον οι δούλοι του Θεού είδαν και δέχθηκαν την αποστολή τους ήταν γι’ αυτούς ένας διορισμός γλυκύς.

ΜΙΑ «ΓΛΩΣΣΑ» ΠΟΥ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΑΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΗΣΟΥΝ

Εφόσον η ζωή των ποιμνίων των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο, οι όμοιοι με τον Ιεζεκιήλ κεχρισμένοι στη γη λογικώς αποστέλλονται πρωτίστως σ’ αυτούς. Ο Θεός είπε στον Ιεζεκιήλ:

«Υιέ ανθρώπου, ύπαγε, είσελθε εις τον οίκον του Ισραήλ, και λάλησον τους λόγους μου προς αυτούς. Διότι δεν εξαποστέλλεσαι προς λαόν βαθύχειλον και βαρύγλωσσον, αλλά προς τον οίκον Ισραήλ· ουχί προς λαούς πολλούς βαθυχείλους και βαρυγλώσσους, των οποίων τους λόγους δεν εννοείς. Και προς τοιούτους εάν σε εξαπέστελλον, ούτοι ήθελον σε εισακούσει. Ο οίκος όμως Ισραήλ δεν θέλει να σου ακούση· διότι δεν θέλουσι να εισακούωσιν εμού· επειδή πας ο οίκος Ισραήλ είναι σκληρομέτωπος και σκληροκάρδιος. Ιδού, έκαμον το πρόσωπόν σου δυνατόν εναντίον των προσώπων αυτών, και το μέτωπόν σου δυνατόν εναντίον των μετώπων αυτών. Ως αδάμαντα σκληρότερον χάλικος έκαμον το μέτωπόν σου· μη φοβηθής αυτούς, και μη τρομάξης από προσώπου αυτών, διότι είναι οίκος αποστάτης.»—Ιεζ. 3:4-9.

Δεν χρειαζόταν να μάθη μια νέα γλώσσα ο Ιεζεκιήλ, διότι απεστέλλετο στον δικό του λαό. Ο Θεός προειδοποιούσε πάντοτε εκείνους που ομολογούσαν ότι τον υπηρετούν, και έκανε την προειδοποίησι πολύ απλή, με λεξιλόγιο στο οποίο ήσαν εξοικειωμένοι. Έτσι στους Ιουδαίους απέστειλε έναν εκπρόσωπο ο οποίος χρησιμοποιούσε τη γλώσσα τους.

Συνέβη όπως στον καιρό που ήταν ο Ιησούς Χριστός στη γη. Είπε ότι είχε αποσταλή ειδικά στον Ισραήλ. (Ματθ. 15:24) Ωμιλούσε στους Ιουδαίους με τη συνηθισμένη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν κάθε μέρα. Είχαν επίσης τις Γραφές, στις οποίες ανεφέρετο συνεχώς ο Ιησούς, και οι οποίες μαρτυρούσαν γι’ αυτόν. (Ιωάν. 5:39) Εγνώριζαν αυτά που έλεγε όταν ανεφέρετο στην ιστορία τους, τις συνήθειές των, όταν χρησιμοποιούσε τους θρησκευτικούς ορισμούς και εκφράσεις των. Είπε σ’ εκείνους τους Ιουδαίους:

«Ουαί εις σε, Χοραζίν, ουαί εις σε, Βηθσαϊδάν, διότι, εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν υμίν εγίνοντο εν τη Τύρω και Σιδώνι, προ πολλού ήθελον μετανοήσει εν σάκκω και σποδώ. Πλην σας λέγω, εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις εσάς. Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου· διότι, εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν σοι εγίνοντο εν Σοδόμοις, ήθελον μείνει μέχρι της σήμερον. Πλην σας λέγω, ότι εις την γην των Σοδόμων ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις σε.» «Άνδρες Νινευίται θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλουσι κατακρίνει αυτήν· διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά· και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ.»—Ματθ. 11:21-24· 12:41.

Ομοίως, οι κεχρισμένοι διαγγελείς της Βασιλείας, που εξεικόνιζε ο Ιεζεκιήλ, αποστέλλονται στον ‘δικό τους’ λαό, τον λαό ο οποίος ομιλεί την ίδια γενικά Βιβλική γλώσσα και ο οποίος, όπως αυτοί, ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανικός. Όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ομιλούν στους ανθρώπους στις ‘Χριστιανικές’ χώρες για τη Γραφή, οι άνθρωποι γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό. Είναι εξοικειωμένοι με τις εκφράσεις της Γραφής και την ορολογία της, και επομένως έχουν κάτι το κοινό μεταξύ τους. Δεν έχουν δικαιολογία να μη κατανοήσουν αυτά που λέγει ο σύγχρονος «Ιεζεκιήλ.» Αν δεν ανταποκρίνωνται με ευήκοα ώτα, αυτό οφείλεται στο ότι δεν το θέλουν.

ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΜΑ ΑΓΑΠΗΣ

Όπως ακριβώς λίγοι μέσα στο Ιουδαϊκό έθνος πίστεψαν στον Ιησού, έτσι μόνο ένα μικρό ποσοστό στον Χριστιανικό κόσμο δέχεται το άγγελμα των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Χριστιανικός κόσμος γενικά απέδειξε ότι είναι οίκος αποστάτης και δεν βλέπει τον κίνδυνο που κρέμεται επάνω από το κεφάλι του. Αλλ’ επειδή ο Χριστιανικός κόσμος είναι σκληρομέτωπος και σκληροκάρδιος, ο Ιεχωβά έχει ενισχύσει τους δούλους του ώστε να μη φοβούνται όταν δίνουν το άγγελμα του Θεού σ’ αυτούς. Έκαμε τα μέτωπα των δούλων του πολύ σκληρά, σαν τον αδάμαντα. Δεν παραλύουν από τον φόβο των ανθρώπων. (Παροιμ. 29:25) Εν τούτοις, η επιμονή των μαρτύρων του Ιεχωβά στο κήρυγμα κάτω από όλες τις περιστάσεις είναι κάτι που μερικές φορές έχει παρανοηθή ως φανατισμός. Στην πραγματικότητα όμως είναι η αγάπη και το πνεύμα του Θεού το οποίο τους ωθεί, διότι ο Ιεχωβά ο στοργικός Θεός γνωρίζει τον μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και επιθυμεί να ελευθερώση οποιονδήποτε που το ευαγγέλιο μπορεί να εγγίση την καρδιά του.—Ιεζ. 33:11.

Ο Θεός είπε περαιτέρω στον Ιεζεκιήλ: «Υιέ ανθρώπου, πάντας τους λόγους μου, τους οποίους θέλω λαλήσει προς σε, λάβε εν τη καρδία σου, και άκουσον με τα ώτα σου. Και ύπαγε, είσελθε προς τους αιχμαλωτισθέντας, προς τους υιούς του λαού σου, και λάλησον προς αυτούς, και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· εάν τε ακούσωσιν, εάν τε απειθήσωσι.»—Ιεζ. 3:10, 11, ΜΝΚ.

ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ

Οι Ιουδαίοι ανάμεσα στους οποίους εκήρυττε ο Ιεζεκιήλ ήσαν σε εξορία στη Βαβυλώνα. Ομοίως, οι λαοί στις «Χριστιανικές» χώρες σήμερα δεν ακολουθούν την αλήθεια η οποία ελευθερώνει από τη δουλεία της αμαρτίας. Επί πλέον, βρίσκονται σε πνευματική αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Στην πραγματικότητα βρίσκονται σε «εξορία» από τον Θεό και την αληθινή λατρεία του. (Ιωάν. 8:31, 32, 34) Οι πράξεις των είναι ξένες προς τις αγνές αρχές της Γραφής. Παραδείγματος χάριν, η λεγομένη «νέα ηθική» αρνείται τους κανόνες της Γραφής και αρνείται το δικαίωμα του Θεού να θέτη κανόνες που πρέπει ν’ ακολουθούν οι άνθρωποι.—Γαλ. 5:19-21.

Γι’ αυτό, απαιτείται δράσις εκ μέρους του συγχρόνου Ιεζεκιήλ. Αυτό είχε προσκιασθή από εκείνο που συνέβη κατόπιν στην περίπτωσι του Ιεζεκιήλ. Ο ίδιος αφηγείται τα εξής:

«Και με εσήκωσε το πνεύμα, και ήκουσα όπισθέν μου φωνήν μεγάλης συγκινήσεως λεγόντων, Ευλογημένη η δόξα του Ιεχωβά εκ του τόπου αυτού. Και ήκουσα τον ήχον των πτερύγων των ζώων, αίτινες συνείχοντο η μία μετά της άλλης, και τον ήχον των τροχών απέναντι τούτων, και φωνήν μεγάλης συγκινήσεως. Και με ύψωσε το πνεύμα, και με έλαβε, . . . πλην η χειρ του Ιεχωβά ήτο κραταιά επ’ εμέ. Και ήλθον προς τους μετοικισθέντας εις Τελαβίβ, τους κατοικούντας παρά τον ποταμόν Χεβάρ, και εκάθησα όπου εκείνοι εκάθηντο, και παρέμεινα εκεί μεταξύ αυτών επτά ημέρας εκστατικός.»—Ιεζ. 3:12-15, ΜΝΚ.

Ποιος ήταν ‘ο τόπος αυτού’ από τον οποίον επρόκειτο να ευλογηθή η δόξα του Ιεχωβά; Όχι ο ναός της Ιερουσαλήμ, ο οποίος ονομάζετο ο τόπος του, διότι αυτός είχε μολυνθή και βεβηλωθή από τις ειδωλολατρικές και στασιαστικές πράξεις των Ιουδαίων. Ο «τόπος» του Ιεχωβά ήταν μαζί με τον εντεταλμένο προφήτη του Ιεζεκιήλ. Σήμερα η δόξα του Ιεχωβά δεν ευλογείται στον Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος κατ’ όνομα ισχυρίζεται ότι είναι ο τόπος όπου κηρύττεται η δόξα του. Είναι μαζί με τους πιστούς ομοίους με τον Ιεζεκιήλ κεχρισμένους οι οποίοι στην πραγματικότητα κηρύττουν το όνομα και τη δόξα της βασιλείας του ως του μέσου για την απελευθέρωσι του ανθρωπίνου γένους στη νέα του τάξι.

Σεις διακρίνετε ότι τα πνευματικά συμφέροντά σας βρίσκονται σε κίνδυνο και επομένως, και η ζωή σας επίσης; Ενδιαφέρεσθε; Τότε ακολουθήστε την εντολή που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους με έντιμη καρδιά οι οποίοι βρίσκονται μέσα στα θρησκευτικά συστήματα της Βαβυλώνος της Μεγάλης: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, διά να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.»—Αποκάλ. 18:4, 5.

Όταν κάμετε πρώτα αυτό, τότε να γίνετε ένας από εκείνους που κηρύττουν τη δόξα του Θεού σε άλλους για να έχετε την εύνοιά του και την απελευθέρωσι. Να είσθε μεταξύ εκείνων για τους οποίους αυτός λέγει: «Είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού· και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει έπ’ αυτούς. Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος [της δυσαρεσκείας] ουδέ κανέν καύμα [της τιμωρίας του Θεού], διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»—Αποκάλ 7:15-17.

[Υποσημειώσεις]

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Ο Ιορδάνης Ποταμός Μολύνεται

◆ Όπως λέγει ο Γιόζεφ Ταμίρ, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής επιτροπής του Ισραήλ, ο Ιορδάνης Ποταμός μετατρέπεται σε ‘αγωγό αποχετεύσεως.’ Στο τμήμα που βρίσκεται κάτω από τη θάλασσα της Γαλιλαίας, το νερό δεν είναι πόσιμο, επειδή ο ποταμός είναι γεμάτος από σκουπίδια και γεωργικά χημικά φάρμακα. Εδήλωσε ότι κάθε ποταμός του Ισραήλ είναι μολυσμένος και ότι πρέπει να ληφθή «δραστική ενέργεια» τώρα για να σωθή ο Ιορδάνης.

Κλέπται Καταστημάτων και Ναρκωτικά

◆ Βιομηχανικές πηγές λέγουν ότι οι κλέπται καταστημάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες αφήρεσαν το υπερβολικό ποσόν των 5 εκατομμυρίων δολλαρίων από καταστήματα λιανικής πωλήσεως κατά το 1971. Το 1972, η απώλεια αναμένεται να υπερβή τα έξη εκατομμύρια. Υπολογίζουν ότι, σε κάθε 10 ανθρώπους που εισέρχονται σήμερα σ’ ένα κατάστημα, ο ένας είναι κλέπτης. Το 1950 μόνο 5 τοις εκατό των κλεπτών καταστημάτων ήσαν τοξικομανείς. Άλλα τώρα είναι το 40 τοις εκατό. Είναι προφανές ότι η τοξικομανία έχει οδηγήσει πολλούς να καταφεύγουν στην κλοπή για να συντηρούν τη δαπανηρή τους συνήθεια.

Βρέφη θα Ήταν Δυνατόν να Σωθούν

◆ Ένας ιατρικός αντιπρόσωπος της εφημερίδος Τάιμς του Λονδίνου γράφει: «Η ζωή εκατοντάδων βρεφών θα μπορούσε να σωθή κάθε χρόνο αν οι μέλλουσες μητέρες πείθονταν να εγκαταλείψουν το κάπνισμα στο τέλος του τετάρτου μηνός της εγκυμοσύνης.» Αυτό το συμπέρασμα εβασίζετο σε εκτεταμένη έρευνα που έγινε από Βρεττανούς ιατρούς σε 95% των θανάτων όλων των βρεφών που συνέβησαν προς το τέλος της εγκυμοσύνης ή λίγο μετά τον τοκετό. Η έρευνα απεκάλυψε ότι ο κίνδυνος για ένα βρέφος να πεθάνη ακριβώς πριν ή αμέσως μετά τον τοκετό αυξάνεται κατά 28% αν η μητέρα εξακολουθή να καπνίζη στη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Εσηκώθη ο Ιωνάς δια να φύγη εις Θαρσείς από προσώπου του Ιεχωβά και κατέβη εις Ιόππην και εύρηκε πλοίον πορευόμενον εις Θαρσείς.—Ιωνάς 1:3, ΜΝΚ. Σ 1/7/72 8, 9α

17 Αγρυπνείτε εις τας προσευχάς.—1 Πέτρ. 4:7. Σ 1/9/72 29, 30

18 Εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 26:12, ΜΝΚ. Σ 1/10/72 1-3α

19 Με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του Θεού.—2 Κορ. 4:2. Σ 15/12/72 1-3α

20 Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν.—Ιωάν. 12:25. Σ 15/10/72 18, 19

21 Έχοντες συνείδησιν αγαθήν, ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας εν Χριστώ διαγωγήν.—1 Πέτρ. 3:16. Σ 1/1/73 4, 5

22 Αυτό [αυτός, ΜΝΚ] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.—Γέν. 3:15. Σ 15/1/73 17-20

23 Εν ταΐς ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή, . . . θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αύτη δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.—Δαν. 2:44. Σ 1/2/73 13, 14α

24 Το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων και υψωθή υπεράνω των βουνών.—Μιχ. 4:1, ΜΝΚ. Σ 15/3/73 22

25 Με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.—Ρωμ. 10:10. Σ 15/2/73 32

26 Εξ άνδρες ήρχοντο . . . έκαστος έχων εν τη χειρί αυτού όπλον κατασυντριμμού.—Ιεζ. 9:2. Σ 15/7/72 15

27 Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.—1 Τιμ. 5:20. Σ 1/4/72 25, 26α

28 Ούτος θέλει είσθαι εις σε αναψυχωτής της ζωής, και θέλει θρέψει την πολιάν σου· διότι εγέννησεν αυτόν ή νύμφη σου, ήτις σε αγαπά, ήτις είναι εις σε καλητέρα παρά επτά υιούς.—Ρουθ 4:15. Σ 1/5/72 18α

29 Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας.—Εφεσ. 6:4. Σ 15/5/72 12α

30 Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει.—Ιωάν. 6:27. Σ 15/11/72 2-4α

31 Αφού . . . εμαθήτευσαν ικανούς, υπέστρεψαν εις την Λύστραν και Ικόνιον και Αντιόχειαν, επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν.—Πράξ. 14:21, 22. Σ 1/7/72 15, 16α

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

26 Αυγούστου: Έχετε Ανάγκην Υπομονής. Σελίς 424. Ύμνοι 98, 44.

2 Σεπτεμβρίου: Ενθαρρύνετε τους Άλλους να Υπομένουν. Σελίς 429. Ύμνοι 53, 119.

Ανακοινώσεις

Η Αιώνιος Κατοικία του Ανθρώπου—Πού;

◆ Τραπεζιτικές αποταμιεύσεις πολλάκις δαπανούνται για να προμηθεύσουν ένα αναπαυτικό και ελκυστικό σπίτι για τη γεροντική ηλικία, μολονότι κάποτε αυτό θα περιέλθη στα χέρια άλλων. Θα εσήμαινε κάτι σε σας αν γνωρίζατε ότι ο Θεός ο ίδιος τώρα ετοιμάζει ένα διαρκές σπίτι για τον άνθρωπο;—όχι σ’ ένα άλλο κόσμο αλλ’ εδώ επάνω στη γη, ένα σπίτι που ποτέ δεν θ’ απολεσθή εξαιτίας θανάτου! Είναι μία προμήθεια την οποίαν ο Θεός υπεσχέθη πριν από έξη χιλιάδες σχεδόν έτη όταν η μόνη κατοικία του ανθρώπου ήταν ένας παράδεισος. Για να μάθετε γιατί περίμενε να πραγματοποιηθή αυτό ως τη γενεά μας, διαβάστε το γοητευτικό από 256 σελίδες βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Στείλτε μόνο 23 δραχμές ή 75 σεντς στις Η.Π.Α.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΓΡΑΦΗ

Θα θέλατε μια σύντομη, ευκολοκατανόητη παρουσίασι του τι πραγματικά διδάσκει η Γραφή; Είναι διαθέσιμη στο βιβλίο τσέπης Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο ζωή. Από την αρχή της κυκλοφορίας του το 1968 μέχρι σήμερα, ετυπώθησαν 56 εκατομμύρια σε 81 γλώσσες. Έχει 22 κεφάλαια και 192 σελίδες. Μεταξύ των Βιβλικών αληθειών που συζητούνται σ’ αυτό είναι: Γιατί γηράσκομε και πεθαίνομε; Πού είναι οι αγαπητοί μας νεκροί; Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ποια θρησκεία επιδοκιμάζει ο Θεός; Πώς πονηρά πνεύματα πλανούν το ανθρώπινο γένος; Γιατί ο Θεός επέτρεψε την ανομία έως τις ημέρες μας; Πώς να προσευχώμεθα και να εισακουώμεθα από τον Θεό. Τι λέγει η Γραφή για την ανάπτυξι ευτυχούς οικογενειακής ζωής. Για να προμηθευθήτε το ελκυστικό αυτό βιβλίο στείλτε μόνο 25 σεντς.

Τι Σημαίνει το Όνομα του Θεού για Σας

ΜΕ ΤΟ κήρυγμα των μαρτύρων του Ιεχωβά εκατομμύρια άνθρωποι έμαθαν το όνομα του Θεού Ιεχωβά. Ίσως και σεις να έχετε διαβάσει αυτό το όνομα στη Γραφή σας, όπως στον Ψαλμό 83:18.

Ο Θεός εκτιμά πολύ το όνομα του. Αυτό φαίνεται από τις πολλές φορές που αναφέρεται στο Λόγο του, την Αγία Γραφή. Το όνομα «Ιεχωβά» φαίνεται 6.973 φορές μόνο στην «Παλαιά Διαθήκη» η Εβραϊκή Γραφή της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Μπορείτε να το βρήτε 237 φορές στην Καινή Διαθήκη η Ελληνικές Γραφές της μεταφράσεως αυτής. Δηλαδή συνολικά 7.210 φορές!

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΟΝΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ

Το «όνομα» του Θεού είναι επίσης ουσιώδες για τον Ιησού Χριστό. Λίγο πριν από τον θάνατο του ο Ιησούς προσευχήθηκε: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου . .. φύλαξον αυτούς εν τω ονόματι σου, τους οποίους μοι έδωκας . . . και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου, και θέλω φανερώσει.»—Ιωάν. 17:6, 11, 26.

Δεν πρέπει να νομίζωμε ότι όταν ο Ιησούς είπε, «Εφανέρωσα το όνομά σου,» ανεφέρετο μόνο στην προφορά του Θείου ονόματος. Οι ακροαταί του ήσαν Ιουδαίοι οι οποίοι, όπως λέγουν, εκτός από τον αρχιερέα, δεν ήξεραν την προφορά του Τετραγράμματου, δηλαδή των τεσσάρων Εβραϊκών γραμμάτων που αποτελούσαν το όνομα. Πώς λοιπόν ο Ιησούς, εκτός από το να προφέρη σωστά το όνομα, εφανέρωσε το όνομα του Θεού στους αποστόλους; Σημειώστε την απάντησι που δόθηκε από ένα αξιόλογο μεταφραστή της Γραφής:

«Η λέξις όνομα [στον Ιωάννη 17] περιλαμβάνει τις ιδιότητες ή τον χαρακτήρα του Θεού. Ο Ιησούς έκαμε γνωστό τον χαρακτήρα του, το νόμο του, το θέλημα του, το σχέδιον του ελέους του, η με άλλα λόγια, απεκάλυψε τον Θεό σ’ αυτούς. Η λέξις όνομα χρησιμοποιείται συχνά για να προσδιορίση το πρόσωπο.»—Επεξηγηματικές και Πρακτικές Σημειώσεις επάνω στα Ευαγγέλια υπό Άμπερτ Μπαρνς (1846).

Αφού λοιπόν ο Ιησούς εξήγησε τον Πατέρα με όλη την τέλεια πορεία της ζωής του στη γη, πραγματικά εφανέρωσε το όνομα του Θεού. Απέδειξε ότι μιλούσε με πλήρη υποστήριξι και εξουσία του Θεού. Ο Ιησούς λοιπόν μπορούσε να πή: «Όστις είδε εμέ είδε τον Πατέρα.» Έτσι το ’όνομα’ του Θεού ανέκτησε μεγαλύτερη σημασία για τους πρώτους ακολούθους του. Επομένως, η εκτίμησις του ονόματος και της προσωπικότητος την οποία αντιπροσωπεύει πρέπει ν’ αντανακλάται σε κάθε άποψι της ζωής του Χριστιανού.—Ιωάν. 14:9· 1:18· 5:19, 30· Ματθ. 11:27.

ΤΙΜΑ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΑΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Παραδείγματος χάριν, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος τονίζει ότι μια βαθειά αγάπη για τον ίδιο τον Ιεχωβά, το πρόσωπο που εκπροσωπείται από το θείον όνομα, πρέπει να υποκινή ένα Χριστιανό να «προσφέρη εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, καρπόν χειλέων όμολογούντων το όνομα αυτού.»—’Εβρ. 13:15.

Διακηρύττετε σεις δημοσία την πίστι σας στο όνομα του Θεού; Ο Παύλος αναφέρεται στον «καρπό χειλέων» άλλα προφανώς εννοεί περισσότερα από απλή ’υπηρεσία χειλέων.’ Η αυτό στην επιστολή του προς 1 Τιμόθεον 6:1: ’θυσία αινέσεως’ που προέρχεται από το στόμα πρέπει να είναι εγκάρδια, γνήσια. Ώστε το να τηρούμε το όνομα του Θεού άγιον όταν κηρύττωμε και διδάσκωμε περιλαμβάνει περισσότερα από απλές εντυπωσιακές λέξεις. Σημειώστε πώς διατυπώνεται αυτό στην επιστολή προς Ρωμαίους 2:21-24:

«Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις; ο βδελυττόμενος τα είδωλα, ιεροσυλείς; Ο καυχώμενος εις τον νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν διά της παραβάσεως του νόμου; Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών».

Εκείνος που διδάσκει το όνομα του Θεού πρέπει να διάγη μια ζωή συνεπή με αυτό που ομολογεί. Υποθέστε ότι ένας πατέρας διδάσκει τον γυιο του ’να μη κλέπτη.’ ’Αλλά τι γίνεται όταν ο ίδιος ο πατέρας ενεργεί αντίθετα σ’ αυτό, αποκρύπτοντας φόρους εισοδήματος η κλέπτοντας τον πλησίον του; Η προφορική διδασκαλία του ανθρώπου δεν είναι πιθανόν να πείση το παιδί του. Και το σπουδαιότερο ο άνθρωπος δίνει αφορμή να βλασφημήται το όνομα του Θεού. Ώστε η πραγματική αγάπη για το όνομα Θεού καθώς και η αποτελεσματική διδασκαλία επιβάλλει στον Χριστιανό να ’κάνη αυτό που κηρύττει.’ το κάνετε σεις;

ΤΗΡΕΙΤΕ ΑΓΙΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΑΣ

Επίσης έχετε κατανοήσει ότι οι πράξεις σας στον τόπο της εργασίας σας αντανακλώνται στο όνομα του Θεού; Ο Παύλος το τονίζει αυτό στην Πρώτη επιστολή του προς τον Τιμόθεον 6:1

«Όσοι είναι υπό ζυγόν δουλείας, ας νομίζωσι τους κυρίους αυτών άξιους πάσης τιμής, διά να μη βλασφημήται το όνομα του Θεού και η διδασκαλία.»

Στον πρώτο αιώνα οι Χριστιανοί δούλοι έπρεπε ν’ αποδίδουν σε οποιονδήποτε κύριο ‘όλη την τιμή’ ή ‘τον πιο μεγάλο σεβασμό.’ (Μια Αμερικανική Μετάφραση) Αλλιώς αυτό θα εσήμαινε ότι η αλήθεια του Θεού δεν έχει κάμει πραγματική αλλαγή στον δούλο. Η Χριστιανική διδασκαλία θα φαινόταν ότι είναι ανίσχυρη να έπηρεάση τη ζωή. Το όνομα του Θεού, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός θα εβλασφημείτο.’—Παραβάλατε 1 Πέτρου 2:18.

Λίγοι άνθρωποι σήμερα ζουν σε πραγματική δουλεία. ’Αλλά οι αρχές που διέπουν τον προϊστάμενο και τον υφιστάμενο είναι όμοιες μ’ εκείνες του δούλου και του κυρίου. Ως Χριστιανός που είσθε, οι συνήθειες της εργασίας μήπως δίνουν αφορμή σε κανένα να βλασφημή το όνομα του Θεού; Λόγου χάριν, μήπως συχνά πηγαίνετε αργά στην εργασία; Αποδίδετε στον προϊστάμενο σας ’όλη την τιμή’ ακόμη και όταν δεν είναι παρών; Το κάνετε αυτό ακόμη και αν εκείνος μπορεί να είναι ένας απαιτητικός προϊστάμενος; Αν συμβαίνη να έχετε ένα προϊστάμενο που έχει πίστι ένα Χριστιανό όπως εσείς μήπως κάνετε κατάχρησι της καλωσύνης του; Αν το όνομα του Ιεχωβά σας είναι αληθινά άγιο, πρέπει να φαίνεται αυτό και στις εμπορικές σας σχέσεις.

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΟΝΟΜΑ ΔΙΑΚΟΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ένα άτομο δείχνει επίσης αγάπη στο όνομα του Θεού με τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους ομοίους του Χριστιανούς. Σημειώστε τα εξής στην επιστολή προς Εβραίους 6:10: «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αύτου, υπηρετήσαντες τους αγίους.»

Όταν ο Παύλος έγραψε αυτά τα λόγια τα καλά ‘έργα’ ασφαλώς περιελάμβαναν και την προσφορά υλικής βοηθείας σε άλλους Χριστιανούς που είχαν ανάγκη ή που υφίσταντο διωγμούς. (Εβρ. 10:32-34) Παρέχετε σεις Χριστιανική φιλοξενία;

Απ’ όσα εξετάσαμε γίνεται φανερό ότι το ερώτημα «Τι σημαίνει το όνομα του Θεού για σας,» περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από το να γνωρίζετε απλώς πώς να προφέρετε το προσωπικό όνομα του Θεού. Αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον Θεό. Γι’ αυτό, οι θαυμαστές του ιδιότητες πρέπει να είναι φανερές σε όλες τις Χριστιανικές σχέσεις.

Μήπως είσθε ένας που δεν εγνώρισε ακόμη τον Ιεχωβά; Οι μάρτυρες του θα είναι πρόθυμοι να σας διδάξουν γι’ αυτόν. Μπορείτε να τους πλησιάσετε γράφοντας στους εκδότες αυτού του περιοδικού. Μάθετε πώς η ζωή σας μπορεί να είναι μια αληθινή τιμή στο όνομα του Θεού.’

[Εικόνες στη σελίδα 452]

Αν ένας πατέρας χρησιμοποιή τη Γραφή για να διδάξη τον γυιο του να μη κλέπτη, ενώ ο ίδιος γίνεται φοροκλέπτης, φέρει μομφή στο όνομα του Θεού

Ένας Χριστιανός που συχνά πηγαίνει αργά στην εργασία, μπορεί να προξενήση όνειδος στο όνομα του Θεού

Ο Υπέρτατος Ρόλος του Χριστού Ιησού στους Θείους Σκοπούς

Ο ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στους Κορινθίους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος: «Πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ [τω Ιησού] το Ναι, και εν αυτώ το Αμήν, προς δόξαν του Θεού.»—2 Κορ. 1:20.

Πώς συμβαίνει ώστε όλες οι υποσχέσεις του Θεού να γίνωνται «Ναι» με τον Ιησού Χριστό και ότι «εν αυτώ να [είναι] το ’Αμήν’ προς δόξαν του Θεού»; Η απάντησις που δίδεται σ’ αυτά τα ερωτήματα μας βοηθεί να κατανοήσωμε την ζωτική θέσι που κατέχει ο Χριστός Ιησούς στην άσκησι της θείας κυριαρχίας του.

Ο Ιεχωβά Θεός έκρινε κατάλληλο να κάμη τον πρωτότοκο Υιό του το κέντρο ή το κύριο πρόσωπο στη διεξαγωγή όλων των σκοπών του. Όλες οι υποσχέσεις του Θεού που αναγράφονται στις Άγιες Γραφές γίνονται «Ναι» μέσω του Χριστού Ιησού, διότι με αυτόν—με το τι ήταν ώς πρόσωπον και με το τι έκαμε—όλες αυτές οι υποσχέσεις βρίσκουν εκπλήρωσι. Το εδάφιο Ρωμαίους 15:8 μας λέγει ότι στο έθνος Ισραήλ, «ο Ιησούς Χριστός εγεινε διάκονος . . . υπέρ της αληθείας του Θεού, διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας.» Ο Θεός, μέσω του Υιού του, διευκρίνισε κάθε πιθανή αιτία αμφιβολίας, αβεβαιότητος η αμφισβητήσεως στις διάνοιες εκείνων που τον υπηρετούσαν και έδωσε ελπίδα στις υποσχέσεις Του.

ΤΟ «ΑΜΗΝ» ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Αυτό αλήθευε όχι μόνο για τις υποσχέσεις και προφητείες που εξεπλήρωσε ο Ιησούς στη διάρκεια της ζωής του ως ανθρώπου. Αυτός επιβεβαίωσε την εκπλήρωσι των υποσχέσεων του Θεού και για όλες τις μελλοντικές ευλογίες. Γιατί ο Ιησούς μπόρεσε να παίξη ένα τόσο βασικό ρόλο στα πράγματα; Γιατί συνέβη ώστε αυτά που έκαμε στη διάρκεια της επιγείου ζωής του να έχουν μια τόσο κρίσιμη σπουδαιότητα; Διότι αυτό που έκαμε προμήθευσε τη νομική βάση για να εκτελέση ο Ιεχωβά Θεός εκείνες τις υποσχέσεις και να φέρη τις υποσχεμένες ευλογίες. Ο Ιεχωβά Θεός, επειδή είναι Θεός αγιότητος, δικαιοσύνης και ευθύτητος εφρόντισε ώστε ο Υιός του να παράσχη αυτή τη νομική βάση με την κατάθεσι της ανθρώπινης ζωής του ως αντιλύτρου για τους αμαρτωλούς. Αυτό επρομήθευσε τον απαιτούμενο παράγοντα για να πολιτευθή ο Θεός με ατελείς ανθρώπους και ν’ αφαιρέση τις αμαρτίες των επάνω σε μια δίκαιη βάση. (Παράβαλε Ρωμαίους 3:23-26.) Αυτό σημαίνει ότι η αποκατάστασις δικαίων συνθηκών στη γη σε μια νέα τάξι, η ανάστασις των νεκρών η απομάκρυνσις της αμαρτίας και της ατελείας και η απόκτησις ανθρωπίνης τελειότητος, υγείας και αιωνίου ζωής είναι δυνατόν να γίνουν εξ αιτίας των όσων έκαμε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη.

Γ’ αυτόν τον λόγο, επίσης, ’εν αυτώ [τω Χριστώ] λέγεται το Αμήν, προς δόξαν του Θεού.» Η λέξις «αμήν» σημαίνει «ασφαλώς,» «πραγματικά,» «αλήθεια.» Εκείνος που χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι δηλώνει με αυτή τη βεβαιότητα εκείνων που ελέχθησαν (ή που θα λεχθούν) και δείχνει ότι αποδέχεται και υποστηρίζει με όλη του την καρδιά την αληθινότητά τους. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος καλείται «ο Αμήν . . . ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός.» (Αποκάλ. 3:14) Μέσω αυτού ο Θεός μάς έδωσε βεβαίωσι και εγγύησι ότι ολες οι επαγγελίες του είναι αληθινές και οπωσδήποτε θα εκπληρωθούν. Εξαιτίας λοιπόν του προσώπου και του έργου του Ιησού υπάρχει πραγματική δύναμις στο «Αμήν» που λέμε στον Θεό στο τέλος των προσευχών μας—προσευχών οι οποίες γίνονται στο όνομα του Ιησού,»—1 Κορ. 14:16 Ιωάν. 14:13, 14.

Ναι, καλό είναι να ρωτήσωμε: Τι θα γινόταν αν ο Υιός του Θεού δεν ήρχετο στη γη για να γεννηθή ως τέλειος άνθρωπος, αν δεν υπηρετούσε ως «ο πιστός και αληθινός» σχετικά με τους σκοπούς, του Θεού, και αν απετύγχανε να κρατήση την ακεραιότητα του στον Θεό όταν υπέστη τις επιθέσεις του Σατανά, πεθαίνοντας θυσιαστικά πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου; Χωρίς αυτόν τι θα εσήμαινε το «Αμήν» μας στο τέλος των προσευχών μας; Πόση εμπιστοσύνη θα είχαμε στη δική μας σχέσι και στάσι απέναντι του Θεού και πώς θα μπορούσαμε να τον πλησιάζωμε αν δεν υπήρχε η λυτρωτική θυσία που επρομήθευσε ο Χριστός Ιησούς με την οποία συγχωρούνται οι αμαρτίες μας; Πόσο μεγάλη θα ήταν η ελπίδα μας για αιώνια ζωή σε μια δίκαιη νέα τάξι αν δεν παρείχε ο Θεός «βεβαίωσιν περί τούτου αναστήσας αυτόν εκ νεκρών»;—Πράξ. 17:31.

ΟΛΟΝ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΕΝ ΑΥΤΩ—ΠΩΣ;

Τι ιδεώδη εκλογή έκαμε ο Θεός εκλέγοντας αυτόν τον πρωτότοκο Υιό του! Όταν η ζωή αυτού του Υιού μεταφέρθηκε στη γη για να συλληφθή και να γεννηθή ως τέλειος άνθρωπος, είχε ήδη μια απαράμιλλη ιστορία υπηρεσίας στον Θεό που εξετείνετο προφανώς σε διάρκεια εκατομμυρίων ετών. Διότι αυτός ήταν με τον Πατέρα του από την αρχή της δημιουργίας, διότι ήταν ο ίδιος «πρωτότοκος πάσης κτίσεως.» (Κολ. 1:15 Ιωάν. 1:1, 2) Μέσω αυτού έγινε κάθε άλλη κτίσις—αγγελικά πλάσματα, έναστροι ουρανοί, ήλιος, σελήνη, ο πλανήτης γη, οι θάλασσες, η ξηρά, τα δένδρα, τα φυτά, τα άνθη, τα θαλάσσια πλάσματα, τα πτηνά, τα χερσαία ζώα και ο ίδιος ο άνθρωπος. Όπως γράφει ο Παύλος: «Αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι’ αυτού. . . όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, δια να γείνη, αυτός πρωτεύων εις τα πάντα. Διότι εν αυτώ ηυδόκησε ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα, και δι’ αυτού να συνδιαλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι’ αυτού, είτε τα επί της γης, είτε τα εν τοίς ουρανοίς.» (Κολ. 1:16-20) Πώς συμβαίνει ώστε ο Θεός ηυδόκησε να κατοικήση παν το πλήρωμα στον Χριστό Ιησού; Ποιο είναι αυτό το πλήρωμα που βρίσκεται στον Υιόν του Θεού;

Ο ίδιος ο απόστολος επεξηγεί το ζήτημα παρακάτω λέγοντας «διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς.» (Κολ. 2:9) Ο απόστολος Ιωάννης, επίσης, βοηθεί να το καταλάβωμε όταν γράφη ότι «ο Λόγος [ο Ιησούς στην προανθρώπινή του κατάστασι] έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας. Και πάντες ημείς ελάβομεν εκ του πληρώματος αυτού, και χάριν αντί χάριτος. Διότι και ο νόμος εδόθη δια του Μωυσέως η δε χάρις και η αλήθεια έγεινε δια Ιησού Χριστού.»-Ιωάν. 1:14, 16, 17.

Ο Ιησούς ήταν τόσο πλήρης από τη γνώσι και τις θείες ιδιότητες του Πατρός του, και τόσο πλήρης από την καρποφορία του πνεύματος του Θεού, ώστε μπορούσε να λέγη ότι, «όστις είδε εμέ είδε τον Πατέρα.» (Ιωάν. 14:9) Και όχι μόνον αυτό. Ο Θεός κάνοντας τον Ιησού το μέσον με το οποίο πραγματοποιούνται όλοι οι σκοποί, του, και στον όποιον όλες οι προφητείες βρίσκουν την αληθινή τους έννοια και σημασία, έκαμε να είναι σ’ αυτόν «κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως.» (Κολ. 2:2, 3) Αν δεν μάθωμε όλα όσα λέγει ο Λόγος του Θεού για τον Υιόν του αυτόν, ποτέ δεν μπορούμε να έλθωμε σε πλήρη κατανόησι των Γράφων και των προφητειών των, του θελήματος και του σκοπού του Θεού.

Μέσω του Ιησού προσλαμβάνουν συγκεκριμένη μορφή και ουσία οι επαγγελίες του Θεού ο Ιησούς Χριστός με την πορεία της ζωής του χρησιμοποιήθηκε για να κάμη αυτές τις επαγγελίες να είναι όχι απλά λόγια άλλα πραγματικότης. Αληθινά λοιπόν σ’ αυτόν «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς.» Αυτός ήταν περισσότερο από ένα σύμβολο η τύπος που προεσκίαζε κάτι το οποίο θα ήρχετο τελικά. Δεν ήταν ένας σκιώδης Μεσσίας, άλλα η πραγματικότης. Δεν ήταν σκιώδης άρχιερεύς. Ήταν σε ουσία και πραγματικότητα, ο αληθινός αρχιερεύς που προσκιάσθηκε. Όπως λέγει ο απόστολος για τα διατάγματα της διαθήκης του Νόμου που δόθηκαν μέσω του Μωυσέως, «τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού..» (Κολ. 2:16, 17) Όλον το πλήρωμα κατοικεί εν αυτώ επίσης με το ότι ο Θεός έδωσε στον Υιόν του πλήρη εξουσία να πραγματοποιήση τον θείο σκοπό. Επομένως ο αναστημένος Χριστός Ιησούς μπορούσε να λέγη στους μαθητάς του: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» (Ματθ. 28:18) Έγινε «κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» για να άρχη ως βασιλεύς στη θεία νέα τάξι της δικαιοσύνης. (Κολ. 2:10) Είναι ο Θείος ’Αρχηγός της ζωής,’ του οποίου η παροχή των ευεργετημάτων ζωής με την απολυτρωτική του θυσία αποτελεί την μόνην οδό που προμηθεύει ο θεός για τον καθένα από μας για ν’ αποκτήσωμε ζωή αιώνια.—Πράξ. 3:15.

Ένεκα του ζωτικού αυτού ρόλου που παίζει ο Χριστός Ιησούς στον σκοπό του Θεού, πόσο αληθινή και απηλλαγμένη από κάθε υπερβολή ήταν η δήλωσις του: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή Ουδείς άρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού»! (Ιωάν. 14:6) Εμάθατε ο,τι μπορείτε για τον Υιόν του Θεού; Επιζητείτε τώρα να ωφεληθήτε από τα ευεργετήματα που μπορεί να σας φέρη ο ζωτικός του ρόλος; Αποδίδετε σ’ αυτόν την τιμή που του οφείλεται υποτασσόμενοι πλήρως και εθελουσίως στην αρχηγία του στην καθημερινή σας ζωή; Στηρίζετε όλες τις ελπίδες σας για το μέλλον στη θεία διάταξι μέσω αυτού ως του Αρχηγού της ζωής; Κάμετε το αυτό τώρα και λάβετε «εκ του πληρώματος αυτού και χάριν αντί χάριτος» από τον Ιεχωβά Θεό, τον Πατέρα του Χριστού Ιησού.—Ιωάν. 1:16.

Μαριολατρεία Μειώνεται

◆ Λέγεται ότι η λατρεία της Μαρίας στην Καθολική εκκλησία ελαττώνεται. Ο Έμον Κάρολ, Καθολικός καθηγητής της θεολογίας στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, εθρήνησε το γεγονός ότι υπάρχει μια «δραματική παρακμή» στη λατρεία της Μαρίας, όπως είναι τα δημόσια ροζάρια, τα εννιάμερα· και άλλες εκκλησιαστικές τελετές που έχουν σχέσι με τη Μαριολατρεία. Πριν από μερικά χρόνια αυτά έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή των Καθολικών. «Σε πολλούς,» λέγει, «φαίνεται σαν να κατέρρευσε ξαφνικά το περίτεχνο οικοδόμημα της ευσεβείας για τη Μαρία.» Πιστεύει ότι αυτό είναι μάλλον αποτέλεσμα της αντιδράσεως των Καθολικών λαϊκών σε μερικές συζητήσεις σχετικά με τη θέσι της Μαρίας που έγιναν στη διάρκεια της Δευτέρας Συνόδου του Βατικανού.

Ο Πάπας Αποβλέπει στα Ηνωμένα Έθνη

◆ Ο πάπας Παύλος ΣΤ’ εδήλωσε στα μέσα του Δεκεμβρίου ότι «η ειρήνη είναι δυνατόν να πραγματοποιηθή.» Μ’ ένα μήνυμα, που προσείλκυε την προσοχή στις ανθρώπινες προσπάθειες, μίλησε για την ανάγκη ισχυρών διεθνών οργανισμών για τη διατήρησι της ειρήνης: «Τέτοιοι οργανισμοί, και πρώτος μεταξύ αυτών τα Ηνωμένα Έθνη, έχουν ιδρυθή. . . . Η θετική και παγκόσμιος ελπίδα τους αναγνωρίζει ως μέσα για τη διεθνή τάξι, την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Σ’ αυτούς τους οργανισμούς η ειρήνη βρίσκει την καλύτερη εκπλήρωσι της.» Αλλ’ αν υποτεθή ότι αυτοί οι ’οργανισμοί ειρήνης’ δεν αποδίδουν; Σύμφωνα με τον Πάπα: «Αν η ανεπάρκεια των πρόκειται να προκαλέση μοιραία απογοήτευσι στις διάνοιες των ανθρώπων, τότε η ειρήνη θα συντριβή, και μαζί μ’ αυτήν και η πρόοδος του πολιτισμού.»

Είναι η Διεθνής Ενότης Δυνατή;

Η ΕΝΟΤΗΣ μεταξύ των εθνών είναι σήμερα πολύ επιθυμητή. Η εμφάνισις των πυρηνικών οπλών την κάνει να είναι περισσότερο από επιθυμητή. Πραγματικά πολλοί επιστήμονες και πολιτικοί άνδρες συνιστούν εντατικώτερες προσπάθειες για ενότητα από φόβο μήπως αλλιώς ο πολιτισμός, όπως τον γνωρίζομε, αφανισθή από τη γη.

Μήπως το πρόβλημα αυτό υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι αρκετά ικανός να φροντίση για τις ανάγκες του μ’ ένα τεχνικό η βιομηχανικά τρόπο; Όχι. Οι σημερινές επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την παραγωγή και τη διάθεσι τροφίμων για όλους. Κατοικίες, ρουχισμός και όλες οι άλλες ανάγκες θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν, αν όλοι οι κόποι και οι πόροι που δαπανώνται τώρα για πολεμικές και στρατιωτικές επιδιώξεις μετατρέπονταν σε δημιουργικές χρήσεις.

Τότε, ποιο είναι το πρόβλημα εκείνο που έκαμε την ενότητα του κόσμου μια αυταπάτη, που πάντοτε συζητείται αλλά ποτέ δεν πραγματοποιείται; Δεν είναι οι άνθρωποι—η στάσις των μεταξύ των; Ο Ανταγωνισμός βέβαια μεταξύ εθνών υφίσταται. Άλλα το πιο σοβαρό, απ’ εκεί ακριβώς ως το επίπεδο των σχέσεων προς τον πλησίον, βρίσκομε μίση μεταξύ φυλών και εθνικοτήτων, και πολύ συχνά, μια φανερή αντιπάθεια για τους άλλους. Οι άνθρωποι ερεθίζουν ο ένας τον άλλον. Το «χάσμα των γενεών» και άλλοι παράγοντες ακόμη διαιρούν τις οικογένειες.

Γι’ αυτό καμμιά ειρήνη και ενότης δεν μπορεί να έλθη στον κόσμο αν δεν γίνη μια αλλαγή στη στάσι των ανθρώπων. Οσεσδήποτε συνθήκες ειρήνης η νόμους και αν κάνουν τα έθνη, δεν θα έλθη διαρκής ενότης αν οι άνθρωποι δεν αγαπήσουν ο ένας τον άλλον, ώστε να εργάζωνται ο καθένας για τα καλύτερα συμφέροντα του άλλου. Κατά μέγα μέρος είναι ζήτημα εκπαιδεύσεως, με το να τεθή στις διάνοιες και στις καρδιές των ανθρώπων πραγματικός λόγος για ενότητα.

Οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δώσουν αυτή τη βάσι, παρά τις πολιτικές υποσχέσεις και τα προγράμματα. Εν τούτοις, θα έλθη διεθνής ενότης. Αυτή θα γίνη μόνον απ’ εκείνον που μπορεί να φθάση στις καρδιές των ανθρώπων και ν’ αλλάξη στάσεις και προσωπικότητες. Αυτός είναι ο Δημιουργός. Αλλά δεν αλλάζει αυθαίρετα τις στάσεις. Μάλλον, έχει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υποκινεί τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν, διότι γνωρίζει τι χρειάζονται. Αυτός επιβλέπει το πρόγραμμα.

ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ

Μήπως αυτό φαίνεται απίστευτο; Αν θα βλέπατε μια τέτοια ενότητα στην πράξι μεταξύ ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, θα πιστεύατε ότι αυτοί έλυσαν το πρόβλημα; Τέτοια ομάς ανθρώπων υπάρχει. Είναι η διεθνής κοινωνία που είναι γνωστή ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

Έχουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι ενότητα μεταξύ των σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής και της δράσεως; Το ότι έχουν ενότητα είναι φανερό σε όλους όσοι έχουν παρακολουθήσει όταν διεξάγωνται οι μεγάλες συνελεύσεις των ή έχουν παρευρεθή στις Χριστιανικές των συναθροίσεις στις κατά τόπους Αίθουσες Βασιλείας. Πώς αποκτούν αυτή την ενότητα; Μελετώντας και ακολουθώντας τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτό δεν οφείλεται στην δική τους «καλωσύνη», διότι έχουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και ήσαν όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι προτού έλθουν σε επίγνωσι της αληθείας και των βουλών του Θεού.—Κολ. 3:5-8.

Ο σκοπός του Θεού είναι να υπάρχη πλήρης ενότης μεταξύ των λαών αυτής της γης. Ο Θεός έχει συναθροίσει εκείνους που έχουν ακούσει τον Λόγο του, και που θέλουν πραγματικά να τον υπηρετούν, και τους έδωσε το πνεύμα του, ένα πνεύμα αληθείας, ενότητος και ελευθερίας, (Ιωάν. 16:13· Εφεσ. 4:2, 3· 2 Κορ. 3:17) Προ πολλών αιώνων το έκαμε αυτό προσωρινά για ένα έθνος, σαν ένα υπόδειγμα του τι κάνει τώρα και τι θα πραγματοποιήσει πλήρως.

ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΦΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ο Ιεχωβά έκαμε αυτό το παράδειγμα ενοποιήσεως όταν συνεκέντρωσε δύο έθνη που ήσαν σκληροί αντίπαλοι επί τέσσερις αιώνες. Αυτά αποτελούσαν στην αρχή ένα έθνος, ήσαν απόγονοι των δώδεκα υιών ενός ανθρώπου, αλλά έφθασαν στο σημείο να μισούνται και να πολεμούν μεταξύ τους. Η Βιβλική παροιμία ίσχυε στην περίπτωσί των; «Αδελφός διχοστατήσας υποτάσσεται δυσκολώτερα παρά οχυρά πόλις· αι δε διαφοραί αυτών είναι ως μοχλοί φρουρίου.» (Παροιμ. 18:19) Δέκα από τις φυλές αυτές είχαν αποστατήσει και αποσπάσθηκαν επί βασιλείας του Βασιλέως Ιεροβοάμ, υιού του Σολομώντος, σχηματίζοντας ένα βόρειο βασίλειο, που εκαλείτο ενίοτε, σύμφωνα με την ηγετική φυλή, «Εφραΐμ» (ενός από τους υιούς του Ιωσήφ, υιού του Ιακώβ). Το νότιο δίφυλο βασίλειο εκαλείτο βασίλειον του Ιούδα. Αφότου έγινε η αιχμαλωσία του Εφραΐμ από τους Ασσυρίους, και η εξορία του Ιούδα στη Βαβυλώνα, όλες οι δώδεκα φυλές σκορπίσθηκαν μακρυά. Φαινόταν ότι όχι μόνον με πνευματική έννοια, αλλά και με γεωγραφική έννοια, η ενότης των ήταν αδύνατον να γίνη.

Αλλά στον Θεό τίποτα δεν είναι αδύνατον. (Ματθ. 19:26) Ενόσω οι Ισραηλίται ήσαν ακόμη εξόριστοι εκεί στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά ήγειρε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ. Ο Θεός για να τους βοηθήση και να κάμη το προφητικό υπόδειγμα ενότητος στην εποχή μας, είπε στον Ιεζεκιήλ τα εξής:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, λάβε εις σεαυτόν ράβδον μίαν, και γράψον έπ’ αυτήν, περί του Ιούδα, και περί των υιών Ισραήλ των συνακολούθων αυτού· λαβε και άλλην ράβδον, και γράψον επ’ αυτήν,περί του Ιωσήφ, της ράβδου του Εφραΐμ. και παντός του οίκου Ισραήλ των συνακολούθων αυτού. Και σύναψον αυτάς εις σεαυτόν μίαν προς μίαν εις ράβδον μίαν, και θέλουσι γείνει μία εν τη χειρί σου.»—Ιεζ. 37:15-17.

Αυτό το σύμβολο της ενότητος που έγινε από τον Ιεζεκιήλ, είτε απλώς κρατούσε τις δύο ράβδους μαζί στο χέρι του είτε οι ράβδοι θαυματουργικά ενώθηκαν, ασφαλώς θα έτυχαν της αμέσου προσοχής των Ιουδαίων. Μ’ αυτή την πρόβλεψι ο Ιεχωβά είπε:

«Και όταν οι υιοί του λαού σου είπωσι προς σε, λέγοντες, Δεν θέλεις απαγγείλει εις ημάς τι δηλούσιν εις σε ταύτα; είπε προς αυτούς. Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ θέλω λάβει την ράβδον του Ιωσήφ, την εν τη χειρί του Εφραΐμ, και των φυλών του Ισραήλ των συνακολούθων αυτού, και θέλω βάλει εκείνας μετά ταύτης, της ράβδου του Ιούδα, και κάμει αυτάς μίαν ράβδον, και θέλουσιν είσθαι μία εν τη χειρί μου. Και αι ράβδοι, επί τας οποίας έγραψας, θέλουσιν είσθαι εν τη χειρί σου ενώπιον αυτών.»—Ιεζ. 37:18-20, ΜΝΚ.

Ο «ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ» ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

Τι είχε υπ’ όψιν μ’ αυτό ο Ιεχωβά; Κάτι που θα ήταν πραγματικά ένα θαύμα για να γίνη ενώνοντας τους ως ένα έθνος, μ’ ένα μεγάλο όφελος υπ’ όψιν. Ταυτόχρονα ο Θεός έθεσε ένα θεμέλιο για να είμεθα βέβαιοι για μια αιώνια ενότητα στην εποχή μας, τον καιρό της πλήρους εκτελέσεως των βουλών του. Εξήγησε τα εξής:

«Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν, και φέρει αυτούς εις την γην αυτών. Και θέλω κάμει αυτούς εν έθνος εν τη γη, επί των ορέων του Ισραήλ και εις βασιλεύς θέλει είσθαι βασιλεύς επί πάντας αυτούς και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον δύο έθνη, και δεν θέλουσιν είσθαι του λοιπού διηρημένοι πλέον εις δύο βασίλεια.»—Ιεζ. 37:21, 22.

Η θαυμαστή ενότης δεν θα ήταν απλώς μια ειρηνική συνύπαρξις, μ’ αυτούς τους θρησκευτικά και πολιτικά διηρημένους ανθρώπους που ανέχονται ο ένας τον άλλον. Θα ήταν πραγματική, από την καρδιά, διότι ο Ιεχωβά συνεχίζει:

«Και δεν θέλουσι μιαίνεσθαι πλέον εν τοις ειδώλοις αυτών, ουδέ εν τοις βδελύγμασιν αυτών, ουδέ εν πάσαις ταίς παραβάσεσιν αυτών αλλά θέλω σώσει αυτούς εκ πασών των κατοικήσεων αυτών εν αις ημάρτησαν, και θέλω καθαρίσει αυτούς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου, και εγώ θέλω είσθαι Θεός αυτών».—Ιεζ. 37:23.

Ο Θεός έφερε ενότητα τότε όταν επανέφερε αυτούς τους αιχμαλώτους στην Ιερουσαλήμ για ν’ αποκαταστήση την αληθινή λατρεία. Αυτοί ήλθαν απ’ όλα τα έθνη, άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές. Μετά από αιώνες, όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, βρίσκομε εκπροσώπους των δώδεκα φυλών στην Παλαιστίνη. (Πράξ. 26:7) Αλλά η πραγματική, μόνιμος ενότης με τον ένα ’βασιλέα’ ήταν μέλλουσα ακόμη.

Αλλά πότε επρόκειτο να έλθη ο καιρός που θα επετυγχάνετο μια διεθνής ενότης; Άρχισε μικρογραφικά μετά το χρίσμα του Ιησού με άγιο πνεύμα για να είναι βασιλεύς. (Πράξ. 10:38) Αυτός προσευχήθηκε στον Θεό για κείνους που θα γίνονταν πνευματικοί αδελφοί του από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ και από τα άλλα έθνη: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ διά του λόγου αυτών διά να ήναι πάντες εν καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι να ήναι και αυτοί εν ημίν εν.»—Ιωάν. 17:20, 21.

Τώρα είμεθα στον καιρό που η ενότης είναι ουσιώδης, και δεν είναι μόνον για τον πνευματικό Ισραήλ. (Γαλ. 6:16) Αυτός ο κόσμος, για να επιζήση πρέπει να επιτύχη μια πραγματική ενότητα, αλλά δεν μπορεί. Ούτε οι διηρημένες θρησκευτικές αποχρώσεις του Χριστιανικού κόσμου, ούτε οι πολιτικοί, ούτε η επιστήμη έχουν τη συνταγή της ενότητος. Εν τούτοις, οι ακόλουθοι του Χριστού την έχουν, όχι από δική τους σοφία, αλλά από τον Λόγο του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν τον Χριστό, την παρουσία του ’ενός βασιλέως’ στη βασιλική εξουσία επί εξήντα χρόνια σχεδόν. Διεκήρυξαν την ανάγκη να τεθούν όλοι στην υπηρεσία και να έχουν την εύνοια του ’ενός βασιλέως’ τον οποίον διώρισε ο Θεός, όπως έγραψε ο ψαλμωδός: «Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω . .. φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή και απολεσθήτε από της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού.»—Ψαλμ. 2:10-12 ΜΝΚ.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να έλθουν σε ενότητα υπό τον ’ένα βασιλέα’ αν το επιθυμούν. Από το έτος 1945 μ.Χ. ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων έχουν υπερνικήσει τους πολιτικούς, εθνικούς και γλωσσικούς φραγμούς και διακρίσεις. Αυτοί ελπίζουν να επιζήσουν από την καταστροφή του διηρημένου κόσμου. Αυτοί, με το να έχουν την ενότητα που είναι ζωτική για μια διεθνώς ενωμένη ανθρώπινη φυλή, αποτελούν ένα παράδειγμα και μια ένδειξι ότι μια τέτοια ανθρώπινη φυλή είναι δυνατόν να υπάρξη. Ναι. Είναι περισσότερο από δυνατόν. Είναι βέβαιον, διότι ο Θεός την θέλει.

Τώρα ακριβώς υπάρχει ένας πνευματικός ’παράδεισος,’ ένας «κήπος της Εδέμ» μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό, μολονότι ο κατά γράμμα παράδεισος με πλήρη υγεία και εξωραϊσμένη γη δεν ήλθε ακόμη. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «καλός ποιμήν» που συνάγει όλους σε μια ποίμνη. (Ιωάν. 10:11, 16) Αυτός κυβερνά ως ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο κληρονόμος της αιωνίου διαθήκης της Βασιλείας. Ο Ιεχωβά κατέδειξε γιατί υπάρχει τέτοια ειρήνη, στους προφητικούς του λόγους προς τον Ιεζεκιήλ:

«Και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς εις ποιμήν και θέλουσι περιπατεί εν ταίς κρίσεσί μου, και θέλουσι φυλάττει τα διατάγματα μου, και εκτελεί αυτά. Και θέλουσι κατοικεί εν τη γη, την οποίαν έδωκα εις τον δούλον μου τον Ιακώβ, όπου κατώκησαν οι πατέρες σας και εν αυτή θέλουσι κατοικεί, αυτοί και τα τέκνα αυτών, και τα τέκνα των τέκνων αυτών, έως αιώνος· και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι άρχων αυτών εις τον αιώνα.»—Ιεζ. 37:24, 25.

Ο Ιεχωβά έχει δώσει ως «διαθήκην,» δηλαδή ιεροπρεπή υποσχετική εγγύησι, τον Βασιλέα Ιησού Χριστό, ο οποίος έδειξε αληθινό ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα όταν ήταν στη γη, θυσιάζοντας και τη ζωή του ακόμη. (Ησ. 42:6) Αυτό εξασφαλίζει ειρήνη για κείνους που υπακούουν σ’ αυτόν. Η ενότης με τον Δημιουργό την οποία φέρνει η εξουσία αυτού του Βασιλέως περιγράφεται από τον Θεό:

«Και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην ειρήνης· αυτή θέλει είσθαι διαθήκη αιώνιος προς αυτούς· και θέλω στηρίξει αυτούς, και πληθύνει αυτούς, και θέλω θέσει το αγιαστήριόν μου εν μέσω αυτών εις τον αιώνα. Και η σκηνή μου θέλει είσθαι εν μέσω αυτών και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ ο Ιεχωβά είμαι ο αγιάζων τον Ισραήλ, όταν το αγιαστήριόν μου ήναι εν μέσω αυτών εις τον αιώνα.»—Ιεζ. 37:26-28, ΜΝΚ.

Η αγνή Χριστιανική λατρεία του Ιεχωβά, το αγιαστήριό του είναι μεταξύ εκείνων οι οποίοι συμμορφώνονται με τον γραπτό του Λόγο, την Αγία Γραφή. Η σκηνή της θείας προστασίας και της οικογενειακής σχέσεως είναι πάνω σ’ αυτούς. Εργάζονται σκληρά για ν’ ανακαινίσουν τις προσωπικότητες των αναπτύσσοντας τους καρπούς του πνεύματος του, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, τη χρηστότητα, την αγαθωσύνη, την πίστι, την πραότητα και τη εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Αυτό τους φέρνει ενότητα. Σήμερα είναι δυνατόν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι με αυτούς και ν’ αποβλέπουν στην αιώνια ζωή σε ενότητα με τον Θεό και τους συνανθρώπους των.

Ο Απόστολος Παύλος–Ζηλωτής της Δικαιοσύνης

ΜΕΤΑΞΥ των έντονων χαρακτηριστικών που εξεδήλωσε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, όσο ήταν στη γη ήταν η αγάπη του για ότι ήταν ορθό και το μίσος του για ότι ήταν εσφαλμένο. Παραδείγματος χάριν, μιλούσε χωρίς περιστροφές όταν εξέθετε τους θρησκευτικούς υποκριτάς των ημερών του. Μάλιστα όπως είχε προλεχθή γι’ αυτόν, ‘ηγάπησε δικαιοσύνην και εμίσησε αδικίαν.’—Ψαλμ. 45:7· Ματθ. 23:2-32· Ιωάν. 8:44.

Ένα εξέχον παράδειγμα ενός ο οποίος αναμφισβήτητα μιμήθηκε τον Ιησού σχετικά μ’ αυτό ήταν ο απόστολος Παύλος. Πραγματικά, και πριν ακόμη γίνη ακόλουθος του Χριστού ήταν πολύ ζηλωτής σε ότι επίστευε ότι ήταν ορθό. Ο Παύλος λοιπόν μας λέγει: «Καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού, και εκακοποίουν αυτήν .. . ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων.» Επίσης μας λέγει: «Εάν τις άλλος νομίζη ότι έχει πεποίθησιν εν τη σαρκί, εγώ περισσότερον . . . κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας, κατά την δικαιοσύνην την δια του νόμου διατελέσας άμεμπτος.»—Γαλ. 1:13, 14· Φιλιππ. 3:4-6.

Όταν έγινε Χριστιανός, εξακολούθησε να είναι ζηλωτής, αλλά ο ζήλος του κατηυθύνετο τώρα κατάλληλα. «Και ευθύς εκήρυττεν εν ταίς συναγωγαίς τον Χριστόν, ότι ούτος είναι ο ΥΙός του Θεού. . ..Ο δε Σαύλος [Παύλος] μάλλον ενεδυναμούτο, και συνέχεε τους Ιουδαίους τους κατοικούντας εν Δαμασκώ, αποδεικνύων ότι ούτος είναι ο Χριστός.» (Πράξ. 9:20, 22) Ομιλούσε μετά παρρησίας κηρύττων εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού. «Και ελάλει και εφιλονείκει μετά των Ελληνιστών· εκείνοι δε κατεγίνοντο εις το να θανατώσωσιν αυτόν.» Ο Παύλος είπε ότι οι άλλοι έπρεπε να τον μιμούνται όπως και αυτός εμιμείτο τον Χριστόν. Το κάνετε σεις αυτό;—Πράξ. 9:28, 29.

Ο απόστολος Παύλος έδειξε την αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το μίσος του για ότι ήταν κακό καταβάλλοντος έντονο αγώνα εναντίον των αμαρτωλών επιθυμιών της σαρκός του. Δεν ενέδιδε με αδυναμία στην αμαρτία. Πραγματικά όπως λέγει: «Δαμάζω τα σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.»—1 Κορ. 9:27· Ρωμ. 7:15-25.

Ο Παύλος επίσης εξεδήλωσε ζήλο για τη δικαιοσύνη στις συναναστροφές με τους αδελφούς του. Όταν ο Παύλος ήλθε στην Αντιόχεια, εναντιώθηκε στον Πέτρο «κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεμπτος· επειδή πριν έλθωσιν τινές από του Ιακώβου, συνέτρωγε με τους εθνικούς· όταν δε ήλθον συνεστέλλετο και απεχώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής.» Η αγάπη του Παύλου προς τη δικαιοσύνη δεν μπορούσε ν’ ανέχθη αυτή την προσποίησι από μέρους του αποστόλου Πέτρου.—Γαλ. 2:11-14.

Ο Παύλος έδειξε τον ίδιο αυτό ζήλο για τη δικαιοσύνη όταν επρόκειτο και για τους έξω από την εκκλησία που εναντιώνονταν σ’ αυτόν. Μπορούσε να δωροδοκήση τον Κυβερνήτη Φήλικα κ’ έτσι να επιτύχη την άπόλυσί του, αλλ’ αρνήθηκε να το κάμη επειδή αγαπούσε τη δικαιοσύνη. (Πράξ. 24:25-27) Και όταν εμφανίσθηκε ενώπιον του Κυβερνήτου Φήστου, αρνήθηκε να δεχθή συμβιβασμό για να ευαρεστήση τους Ιουδαίους αντιπάλους του, αλλ’ έκαμε έκκλησι στον Καίσαρα.—Πράξ. 25:9-12.

ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ

Ο ζήλος του Παύλου για τη δικαιοσύνη ξεχωρίζει επίσης στις επιστολές του. Έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου η οποία είχε ανέχθη την παρουσία ενός ανήθικου ανθρώπου ανάμεσα της: «ΕΚΒΑΛΕΤΕ ΤΟΝ ΚΑΚΟΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΥΜΩΝ.» (1 Κορ. 5:13) Σημειώστε επίσης πώς τα παρακάτω λόγια του σ’ εκείνους τους Χριστιανούς ήσαν γεμάτα από δίκαιη αγανάκτησι: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού;» «Ή δεν εξεύρετε ότι ο προσκολλώμενος με την πόρνην, είναι εν σώμα;» «Ή δεν εξεύρετε, ότι το σώμα σας είναι ναός του αγίου πνεύματος του εν υμίν;» (1 Κορ. 6:9, 16, 19) Πρεσβύτεροι, επίσκοποι, ποιμένες του λαού του Θεού σήμερα, εκδηλώνετε σεις όμοιο ζήλο για να τηρήσετε την οργάνωσι καθαρή;

Ο Παύλος είχε επίσης έντονα λόγια καταδίκης για κείνους που δεν εκτελούσαν εκείνα που εκήρυτταν: «Διά τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ότι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων. . .. Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις; ο βδελυττόμενος τα είδωλα, ιεροσυλείς;» (Ρωμ. 2:1, 21, 22) Κατ’ επανάληψιν προειδοποίησε τους αδελφούς του, «μη πλανάσθε,» και πάλιν, «Ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ενζυμον.»—1 Κορ. 6:9· 15:33· Γαλ. 6:7· 1 Κορ. 5:6· Γαλ. 5:9.

Ο ζήλος του για τη δικαιοσύνη φάνηκε επίσης στο ενδιαφέρον του για την αλήθεια: «Εάν ημείς, ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα.» Μη αρκούμενος να πή μια φορά αυτή την κατάρα, την επανέλαβε. (Γαλ. 1:6-9) Και σχετικά μ’ εκείνους που προσπαθούσαν να επαναφέρουν τους αδελφούς του στη δουλεία του Ιουδαϊσμού είπε: «Είθε να αποκοπώσιν οι ταράττοντές σας.» Γιατί να ομιλή τόσο έντονα; Λόγω της εμπιστοσύνης του: «Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι.»—-Γαλ. 5:12· Ρωμ. 9:1.

Και τι απόδειξι έχομε για τον ζήλο του Παύλου για τη δικαιοσύνη σε αυτά που υπέφερε! «Υπηρέται του Χριστού είναι; (παραφρονών λαλώ) πλειότερον εγώ· εις κόπους περισσότερον, . . . εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις· υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον.» Μετά την αφήγησι πολλών πραγμάτων που υπέστη, μας λέγει για το ενδιαφέρον του για την πνευματική ευημερία των άλλων: «Τις σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι;» Εφλέγετο εξαιτίας της δικαίας του αγανακτήσεως για τ’ αδικήματα.—2 Κορ. 11:23-33.

Τι καλό παράδειγμα έδωσε ο απόστολος Παύλος για όλους τους Χριστιανούς, και ιδιαίτερα για όλους τους πρεσβυτέρους, τους επισκόπους των Χριστιανικών εκκλησιών! Πόσο σοβαρά πήρε τη διακονία του! Εδαπανάτο χάριν των άλλων. (2 Κορ. 12:15) Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι εμιμείτο τον Ιησούν στον ζήλο του για τη δικαιοσύνη και στο μίσος του για την ανομία.

Αν έχωμε όμοιο ζήλο θα κάνωμε ότι μπορούμε για να προωθήσωμε τα αγαθά νέα. Δεν θ’ αφήσωμε τίποτε να μας εμποδίση από το να έχωμε μια πλήρη συμμετοχή στη διακονία του αγρού, αφιερώνοντας τόσον ακριβώς χρόνον σ’ αυτήν όσο επιτρέπουν οι περιστάσεις μας. Επίσης θα δαπανηθούμε για τους αδελφούς μας. Έτσι δείχνομε ότι προτάσσομε την υπηρεσία του Θεού στη ζωή μας και οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να μας απομακρύνη απ’ αυτήν το θεωρούμε ως σκύβαλο, όπως έκαμε και ο Παύλος. (Φιλιππ. 3:8) Και τότε, όπως ο Παύλος, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα ανταμειφθούμε τώρα με πολλά χαρωπά προνόμια υπηρεσίας και στο μέλλον με αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού.—2 Τιμ. 4:8.

Κρύα Νεογνά;

◆ Όταν η θερμοκρασία στην Αρκτική είναι γύρω στους 60 βαθμούς Φαρενάιτ υπό το μηδέν, πώς μπορεί μια πολική άρκτος να διατηρήση ζεστά τα νεογέννητα αρκουδάκια της; Με ενστικτώδη σοφία γεννά και θηλάζει τα νεογνά της σε μια φωλιά σκαμμένη στο χιόνι, που εξυπηρετεί θαυμάσια ως μονωτικό. Μέσα στη φωλιά τα νεογνά, που γεννιούνται κωφά, τυφλά και αβοήθητα, προστατεύονται από τις παγερές θερμοκρασίες και τους αγρίους ανέμους του Αρκτικού χειμώνα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας η και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.—Ρωμ. 2:15. Σ 15/12/72 11, 12

2 Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.—Ματθ. 24:34. Σ 15/1/73 5, 6α

3 Ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει.—Ιακ. 1:13. Σ 1/2/73 12, 13

4 Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου.—Ρωμ. 10:8. Σ 15/2/73 25, 26α

5 Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.—Εβρ. 5:5. Σ 1/3/73 1-3α

6 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει.—Ρωμ. 14:4.

Σ 1/1/73 13

7 Εν ταις εσχάταις ημέραις [σε μελλοντικές ημέρες, Μπάινγκτον] το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων.—Μιχ. 4:1, ΜΝΚ. Σ 15/3/73 12, 13α

8 Επίρριψον εις τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.—Ψαλμ. 55:22, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 3-5

9 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 6α

10 Εξεύρων τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου.—Πράξ. 20:29. Σ 1/4/72 27α

11 Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή και φως ο νόμος.—Παροιμ. 6:20, 23. Σ 15/5/72 13α

12 Δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον . . . εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου.—Εφεσ. 6:12. Σ 15/4/72 27

13 Έχω συμμαρτυρούσαν με εμέ την συνείδησίν μου εν πνεύματι αγίω, έχω λύπην μεγάλην και αδιάλειπτον οδύνην εν τη καρδία μου, . . . υπέρ των αδελφών μου . . . οίτινες είναι Ισραηλίται.—Ρωμ. 9:1-4. Σ 15/12/72 23, 24α

14 Να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατειάν, έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν.—1 Τιμ. 1:18, 19. Σ 1/1/73 35, 36α

15 Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.—1 Ιωάν. 1:9. Σ 1/9/72 8, 9α

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Σεπτεμβρίου: «Μαθητεύσατε, Βαπτίζοντες Αυτούς». Σελίς 461. Ύμνοι: 92, 103.

16 Σεπτεμβρίου: Το Βάπτισμα Ακολουθεί τη Μαθήτευσι. Σελίς 465. Ύμνοι: 109, 76.

Ανακοινώσεις

ΝΕΟ ΥΜΝΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ψαλμωδία με ύμνους είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της λατρείας του Ιεχωβά, και πόσο ευτυχείς είμεθα που είναι έτσι! Αναγνωρίζοντας την υποχρέωσι των Χριστιανών να ψάλλουν ύμνους αίνου στον Ιεχωβά, το εκδοτικό τμήμα των μαρτύρων του Ιεχωβά απ’ αυτή τη βρεφική του ηλικία παρήγαγε υμνολογία αρχίζοντας από το έτος 1879. Μεταξύ των υμνολογίων που εξυπηρέτησαν τον λαό του Ιεχωβά από τότε ήσαν το Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, που εξεδόθη το 1905, και το Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, που εξεδόθη το 1928. Μεγαλύτερη πρόοδος εσημειώθη με το Υμνολόγιο για την Υπηρεσία της Βασιλείας, που εξεδόθη το 1944. Το 1966 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωκε ένα υμνολόγιο με τον τίτλο Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών. Ο τίτλος του ελήφθη, από τους λόγους του Παύλου εις Εφεσίους 5:18, 19. Μεταξύ των χωρών άπ’ όπου οι Μάρτυρες συνεισέφεραν μελωδίες για το υμνολόγιο, είναι η Χαβάη, ο Λίβανος, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Κίνα, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάς, η Ιταλία, το Μεξικό, η Νότιος Αφρική και οι Ην. Πολιτείες. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, το γεγονός ότι πολλές από τις μελωδίες έχουν συνταχθή από μάρτυρες, ενώ ήσαν σε φυλακή ή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Το Ελληνικό υμνολόγιο είναι χωρίς μουσικούς φθόγγους. Στείλτε 8 δραχμές η 25 σεντς στις Η.Π.Α. για το αντίτυπο σας.

‘Η Αγάπη Οικοδομεί’—Ποιους και Πώς!

ΤΙ ΠΛΟΥΤΟΣ σημασίας, τι αλήθεια υπάρχει σ’ αυτές τις τρεις λέξεις: «Η αγάπη οικοδομεί!» Η αγάπη οικοδομεί διανοητικώς και σωματικώς· οικοδομεί επίσης ηθικώς και πνευματικώς. Κατ’ επανάληψιν αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου εφαρμόσθηκαν στις ψυχοσωματικές επιδράσεις που έχει η αγάπη στους διανοητικώς και σωματικώς ασθενείς, και όχι χωρίς σοβαρό λόγο.—1 Κορ. 8:1.

Χαρακτηριστικά του πλούτου της Μαρτυρίας για τη δύναμι της αγάπης να οικοδομήση είναι τα λόγια του Δρος Λίο Μπάρτεμιρ. Αυτός ως ιατρικός διευθυντής ενός ψυχιατρικού ινστιτούτου, εδήλωσε κάποτε ότι η αγάπη πρέπει να έχη τη θέσι της μεταξύ των φαρμάκων του γιατρού μαζί με τα αντιβιοτικά, τα εμβόλια και τα άλλα φάρμακα. Είπε ότι: «Η αγάπη του γιατρού για τον ασθενή του και η αγάπη του ασθενούς για τον γιατρό του αποτελεί μια ισχυρή επίδρασι στη θεραπεία των ασθενών.» Διατείνεται ότι η σύγχρονη τάσις των γιατρών να είναι αντικειμενικοί ή αδιάφοροι στις σχέσεις των με τους ασθενείς είναι σφάλμα και ότι «η αγάπη του γιατρού για τους ασθενείς του είναι το κεντρικό και αναγκαίο στοιχείο για την ανακούφισί τους.»

Εν τούτοις, όπως είναι αληθινό ότι με την αγάπη μπορούμε να οικοδομήσωμε τους άλλους, αυτό δεν είναι εκείνο που έγραφε ο απόστολος Παύλος. Στο ίδιο εδάφιο λέγει ότι ‘η γνώσις φυσιοί.’ Αφού ο Παύλος ήθελε να πη ότι κάποια γνώσις έτεινε να κάνη υπερήφανους εκείνους που έχουν αυτή την ιδιαίτερη γνώσι, πρέπει να εννοούν στην περίπτωσι που εξετάζεται ότι η αγάπη οικοδομεί εκείνους που την έχουν ·ότι εκείνοι που εκδηλώνουν την αγάπη θα ωφελούντο οι ίδιοι απ’ αυτήν. Πραγματικά, στην ανωτέρω δήλωσι του Μπάρτεμιρ αναγνωρίζεται αυτό το γεγονός. Πώς; Διότι αυτός όχι μόνον τονίζει ότι η αγάπη του γιατρού οικοδομεί τον ασθενή αλλ’ ότι η αγάπη του ασθενούς οικοδομεί—τον γιατρό;—όχι, αλλά τον ίδιο τον ασθενή! Με το ίδιο πνεύμα ο ανθρωπολόγος Άσλεϋ Μόνταγκιου έγραψε ότι «η αγάπη είναι δημιουργική, πολύ πλουτίζει τη ζωή και εκείνου που την λαμβάνει κι εκείνου που την δίνει.»

Ένα βιβλίο ψυχοσωματικής ιατρικής των Καθηγητών Βάις και Ίνγκλις πιστοποιεί περαιτέρω την αλήθεια των λόγων του Παύλου ότι ‘η αγάπη οικοδομεί’: «Εκείνος που έχει την ιδιότητα ν’ αγαπά συνήθως αγαπάται αντίστοιχα. Η ιδιότης του να δείχνη κανείς καλωσύνη και ευγένεια σε κάθε μορφή της ζωής, οικογενειακή, συζυγική, σεξουαλική και πατρική, έχει μια σημαντική εποικοδομητική επίδρασι στο άτομο που δείχνει τέτοια αισθήματα καθώς και σ’ εκείνον που τα λαμβάνει κι έτσι φέρνει ευχαρίστησι και στους δύο.» (Τα παχέα στοιχεία έχουν προστεθή.) Ακριβώς όπως οι αρχαιολόγοι κάνουν συνεχώς ανακαλύψεις που πιστοποιούν τις εξιστορήσεις της Αγίας Γραφής, έτσι και οι ψυχίατροι πιστοποιούν την ακρίβεια και σοφία των συμβουλών της Γραφής για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ολίγη σκέψις θα διασαφηνίση ακριβώς πόσο αληθινό είναι ότι η αγάπη οικοδομεί εκείνον που αγαπά. Ο μέγας και στοργικός και σοφός Δημιουργός μας έχει θέσει μέσα μας ένα σύστημα ορμονών και λειτουργεί πολύ καλά όταν ζούμε σύμφωνα με τις δίκαιες και σοφές αρχές του. Η ψυχοσωματική επιστήμη κατέδειξε τη βλάβη που επέρχεται σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος επιδίδεται σε αρνητικές συγκινήσεις όπως είναι η κακία, η οργή, η πικρία, η απληστία, η φιλαυτία, ο φθόνος και η απογοήτευσις. Τέτοια αισθήματα, ενώ προξενούν βλάβη στους άλλους, βλάπτουν κυρίως εκείνον που παρασύρεται απ’ αυτά.

Λογικά, λοιπόν προκύπτει ότι όταν εκδηλώνουμε υγιή, εποικοδομητικά αισθήματα, από τα οποία το κυριώτερο είναι η ανιδιοτελής αγάπη, οικοδομούμε όχι μόνον τους άλλους αλλά πρωτίστως τον εαυτό μας, όπως υπονοείται από τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:35.

Μολονότι είναι αλήθεια ότι η αγάπη για τον σύντροφό σας, για την οικογένειά σας και για ένα στενό φίλο μπορεί να σας οικοδομήση, από τη χρησιμοποίησι της λέξεως αγάπη από τον απόστολο καταφαίνεται ότι αυτός είχε υπ’ όψιν την ανιδιοτελή, την αγάπη που βασίζεται σε αρχές που είναι απηλλαγμένη από κάθε προσωπική σκέψι. Το γεγονός ότι αυτή η αγάπη οικοδομεί διακρίνεται και από την περαιτέρω περιγραφή που κάνει ο απόστολος. Λέγει ότι μια τέτοια αγάπη μακροθυμεί, ότι υπομένει και αγαθοποιεί, ότι μπορεί να εγκαρτερήση σε όλα και ότι ποτέ δεν εκπίπτει. Εκείνο που βοηθεί να εξηγήσωμε την εποικοδόμησι που φέρνει η αγάπη είναι ότι αυτή απομακρύνει τα εξασθενητικά αισθήματα όπως είναι η υπερηφάνεια, η ζηλοτυπία και η απληστία.—1 Κορ. 13:4-8.

Μια ανιδιοτελής αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό και τον πλησίον μας θα μας κάνη ν’ ανθιστάμεθα σε πειρασμούς ν’ αδικοπραγήσωμε ή ν’ ακολουθήσωμε μια πορεία που εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας που μπορεί να είναι εντελώς ‘νόμιμη’ αλλά η οποία δεν μας οικοδομεί. Όταν εμμένωμε στις αρχές μας, στα ιδεώδη μας, όταν νικούμε τις ιδιοτελείς και ξεπεσμένες τάσεις μας, όχι μόνο διατηρούμε μια καθαρή συνείδησι αλλά και οικοδομούμεθα ηθικώς και πνευματικώς απ’ αυτή την πορεία. Τότε διαπιστώνομε την αλήθεια της θεόπνευστης Παροιμίας στην περίπτωσί μας: «Οι δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.» Σαν τον αρχαίο Ιώβ θα μπορούμε ν’ αντικρούωμε εκείνους που αμφισβητούν τα ελατήριά μας, και θα μπορούμε να υποστηρίζωμε ότι έχομε καλή συνείδησι ενώπιον του Θεού.—Παροιμ. 28:1· Ιώβ 16:1-4·29:1-25.

Θα μπορούσε επίσης να λεχθή ότι η αγάπη οικοδομεί διότι μπορεί να αυτοαμείβεται. Όχι ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον πρέπει να εκδηλώνωμε αγάπη, αλλ’ αυτό είναι εκείνο που πολύ πιθανόν θα επακολουθήση, όπως το εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός: «Δίδετε και θέλει δοθή εις εσάς.. . . Διότι με το αυτό μέτρον με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.» (Λουκ. 6:38) Μια αξιόλογη κυρία ψυχαναλυτής έγραψε ένα βιβλίο με νουθεσίες για γυναίκες που ατύχησαν στο γάμο τους, και το συμπέρασμα και η ουσία αυτού ήταν ότι αληθινά το ν’ αγαπούν τους συζύγους των και να υποτάσσονται σ’ αυτούς ήταν το πιο αποτελεσματικό πράγμα που θα μπορούσαν να κάμουν. Τα μέλη των οικογενειών μπορούν ν’ αποκτήσουν ευτυχία με το να προσπαθούν να κάνουν ευτυχισμένον ο ένας τον άλλον.

Ιδού ένα άλλο Γραφικό παράδειγμα της Γραφικής αυτής αρχής. Ο απόστολος Παύλος για να ενθαρρύνη τους υλικώς ευημερούντας Χριστιανούς της Κορίνθου να δείχνουν ανιδιοτελή αγάπη στους ενδεείς αδελφούς των της Ιερουσαλήμ, έγραψε: «Ο σπείρων με αφθονίαν, και με αφθονίαν θέλει θερίσει.»—2 Κορ. 9:6.

«Η αγάπη οικοδομεί»—ποιον; Τον ευγνώμονα λήπτη, ασφαλώς, αλλά περισσότερο ακόμη τον δότη, εκείνον που δείχνει αγάπη. Ο δότης οικοδομείται με κάθε τρόπο, σωματικώς, διανοητικώς, συναισθηματικώς και πνευματικώς. Θερίζει αφθόνως και αγαπάται από τον Θεό, διότι ‘ο Θεός αγαπά τον ιλαρόν δότην.’—2 Κορ. 9:7

Διαρκής Ανακούφισις από Πολέμους

ΑΠΟ πολύν καιρό έχομε ακούσει ότι θα γίνη ένας πόλεμος που θα τερματίση τελικά όλους τους πολέμους της γης. Από τις χιλιάδες των πολέμων που διεξήχθησαν από την εποχή του Νεβρώδ, του ισχυρού κυνηγού, πολλοί από τους μεγαλύτερους πολέμους εθεωρήθησαν ότι ήσαν οι τελευταίοι. Αυτό ειδικά συνέβη με τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο 1 Παγκόσμιος Πόλεμος όπως είχε δηλωθή, θα καθιστούσε τη δημοκρατία ασφαλή στον κόσμο. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα έκανε τον κόσμο ελεύθερο, αυτοδιάθετο, θα εξασφάλιζε τις τέσσερις ελευθερίες για την ανθρωπότητα.

Ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο πιο μεγάλος, ή θα υπάρξη άλλος, ένας πιο ερημωτικός πόλεμος; Από την ιστορία των εθνών από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχουν πολλές ενδείξεις που δείχνουν ότι εκείνος δεν ήταν ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος. Μερικοί πολύ σκληροί πόλεμοι διεξήχθησαν από τότε, και αυτή η σκληρότης υπάρχει σε έντονη μορφή μεταξύ των εθνών τα οποία ενεπλάκησαν σ’ αυτούς. Υπάρχουν ακριβώς τώρα κέντρα ενδεχομένης εκρήξεως σε πολλά μέρη και τόπους.

Ο Ιησούς Χριστός, ο μεγαλύτερος προφήτης που έζησε ποτέ, ετόνισε ότι θα υπάρξη πράγματι ένας πόλεμος που θα φέρη διαρκή ειρήνη. Ωμίλησε για τη μεγάλη θλίψι «οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου ως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» (Ματθ. 24:21) Αυτή η μεγάλη θλίψις θα περιελάμβανε αυτόν τον πόλεμο, που περιγράφεται σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής.

Αξίζει να εξετάσωμε τι λέγει η Αγία Γραφή γι’ αυτόν τον πόλεμο, διότι αποκαλύπτει τους εμπολέμους, εκθέτει τους λόγους του πολέμου αυτού, και γιατί θα φέρη διαρκή ειρήνη. Προεξέχει η προφητική πρόγνωσις του βιβλίου του Ιεζεκιήλ, στο οποίο θα συγκεντρώσωμε κυρίως την προσοχή μας σε όλη αυτή την εξέτασι. Ο Ιεζεκιήλ γράφει:

«Και έγεινε λόγος Ιεχωβά προς εμέ, λέγων, Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπόν σου επί Γωγ, την γην του Μαγώγ, του ηγεμόνος της Ρως, Μεσέχ, και Θουβάλ, και προφήτευσον κατ’ αυτού, και ειπέ, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμών της Ρως, Μεσέχ, και Θουβάλ· και θέλω σε περιστρέψει, και βάλει άγκιστρα εις τας σιαγόνας σου, και θέλω εκβάλει σε, και πάσαν την δύναμίν σου, ίππους και ιππέας, πάντας τούτους εντελώς ωπλισμένους, μέγα άθροισμα μετά θυρεών και ασπίδων, πάντας τούτους μεταχειριζομένους μαχαίρας· Πέρσας, Αιθίοπας, και Λίβυας μετ’ αυτών· πάντας τούτους μετ’ ασπίδων και περικεφαλαίων· τον Γομέρ, και πάντα τα τάγματα αυτού· τον οίκον Θωγαρμά από των εσχάτων του βορρά, και πάντα τα τάγματα αυτού· και πολλούς λαούς μετά σου.»—Ιεζ. 38:1-6, ΜΝΚ.

Ο ΓΩΓ ΚΑΙ Η ΓΗ ΤΟΥ ΜΑΓΩΓ

Το ερώτημα είναι, Ποιος είναι αυτός ο Γωγ και ποια είναι «η γη του Μαγώγ»; Οι απόγονοι των λαών που περιγράφονται είναι μαζί μας σήμερα. Αλλά η προφητεία προφανώς δεν αναφερόταν απλώς σε ωρισμένες εθνικότητες. Αντιθέτως, χρησιμοποίησε, χάριν παραδείγματος, τις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις εκείνης της εποχής, δυνάμεις που μπορούσαν να απειλήσουν τον Ισραήλ εκείνον τον καιρό. Ομοίως, οι ισχυρές, καλά εφωδιασμένες ένοπλες δυνάμεις αυτού του κόσμου σήμερα θα είναι στη διάθεσι του Γωγ στον τελικό πόλεμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Βαβυλών δεν περιλαμβάνεται, διότι η τοποθέτησις της προφητείας του Ιεζεκιήλ είναι σ’ έναν καιρό μετά την πτώσι της Βαβυλώνος στη Μηδοπερσία, η οποία έγινε μ’ αυτή τη νίκη η Τέταρτη Παγκόσμια Δύναμις της Βιβλικής ιστορίας.

Η προφητεία του βιβλίου της Αποκαλύψεως μας δίνει νύξεις που μας βοηθούν να εξακριβώσωμε την ταυτότητα του Γωγ, του αρχηγού της επιθέσεως, και να καταλάβωμε ποια μάχη είναι αυτή της οποίας αρχηγός είναι ο Γωγ. Η Αποκάλυψις στα κεφάλαια 17 και 18 περιγράφει την πλήρη καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Κατόπιν, στο 19 κεφάλαιο, ομιλεί για την καταστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων της γης μαζί με τις πολιτικές των οργανώσεις ή κυβερνήσεις.—Αποκάλ. 19:17-21· παράβαλε Αποκάλυψις 19:19, 20 με Δανιήλ 8:20, 21 σχετικά με τη Βιβλική παρουσίασι των πολιτικών κυβερνήσεων του κόσμου μεταφορικώς ως θηρίων.

Αλλά ποιος είναι ο Γωγ; Και πάλι η Αποκάλυψις μας βοηθεί. Διότι αποκαλύπτει ότι τα έθνη οδηγούνται σε πόλεμο από δαιμονική επιρροή και ο αρχηγός αυτών είναι ο «δράκων» Σατανάς ή Διάβολος. (Αποκάλ. 12:9· 16:13, 14, 16) Ο Γωγ λοιπόν είναι ο Σατανάς ή Διάβολος αφότου κατερρίφθη στη γη. Ποια είναι η γη στην οποία διαμένει, ‘η γη του Μαγώγ’; Δεν υπάρχει τέτοια γη που να μνημονεύεται αλλιώς στη Βιβλική ιστορία. Αυτή η ‘γη’ περιγράφεται ως ‘τα έσχατα του βορρά.’ (Ιεζ. 38:6) Θα ήταν απομονωμένη και αραιοκατοικημένη.

Ως προς το τι σημαίνει μεταφορικά η ‘γη του Μαγώγ,’ η προφητεία της Αποκαλύψεως δείχνει ότι μετά την ενθρόνισι του Χριστού στον ουρανό, ο Σατανάς χάνει ένα πόλεμο στον ουρανό και ρίπτεται στη γη. Αυτό προμηνύει ουαί για τη γη, η οποία ουαί αποκορυφώνεται στον τελικό πόλεμο. Επειδή ο Διάβολος δεν έχει πλέον πρόσοδο στον ουρανό, αλλά είναι περιορισμένος στα γειτονικά μέρη της γης, η θέσις του είναι απομονωμένη, και μόνον οι δαίμονες τον συνοδεύουν. Ώστε η γη του Μαγώγ είναι η αόρατη θέσις ή περιοχή στην οποία ο Σατανάς είναι περιορισμένος στον καιρό που κάνει την επίθεσί του.—Αποκάλ. 12:5, 7-12.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΓΩΓ

Ο Ιεχωβά, γνωρίζοντας το μέγεθος της μάχης που πρόκειται ν’ αναλάβη ο Γωγ, του λέει: «Ετοιμάσθητι, και ετοίμασον σεαυτόν, συ, και παν το άθροισμά σου το συναθροισθέν εις σε, και έσο φύλαξ εις αυτούς.» (Ιεζ. 38:7) Ο Γωγ γίνεται ο «φύλαξ» ή αρχηγός, είναι ο ηγέτης όλων αυτών των δυνάμεων, δαιμονικών και κοσμικών. Ο Ιεχωβά απεκάλυψε ότι η επίθεσις δεν επρόκειτο να γίνη στους αρχαίους χρόνους, αλλά μάλλον σ’ ένα μακρό μετέπειτα χρόνο, όταν είπε στον Γωγ:

«Μετά πολλάς ημέρας θέλει γείνει επίσκεψις εις σε· εν τοις εσχάτοις χρόνοις θέλεις ελθεί εις την γην, ήτις ελευθερώθη εκ της μαχαίρας, και συνήχθη εκ πολλών λαών, εναντίον των ορέων του Ισραήλ, τα οποία κατεστάλησαν έρημα διαπαντός· αυτός όμως μετεφέρθη εκ μέσου των λαών, και θέλουσι κατοικήσει πάντες ασφαλώς. Και θέλεις αναβή και έλθει ως ανεμοζάλη· θέλεις είσθαι ως νέφος, δια να σκεπάσης την γην, συ, και πάντα τα τάγματά σου, και πολύς λαός μετά σου.»—Ιεζ. 38:8, 9.

Ποια είναι η «γη ήτις ελευθερώθη εκ της μαχαίρας» κατά της οποίας επιτίθεται ο Γωγ; Μήπως η γη που συνήχθη εκ πολλών λαών αναφέρεται στη γη του σημερινού πολιτικού έθνους του Ισραήλ; Όχι. Το Ισραήλ, με τις στρατιωτικές του δυνάμεις, αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου του οποίου ο Σατανάς λέγεται ότι είναι ο «θεός.» (2 Κορ. 4:4) Είναι επίσης ένα από τα πολιτικά έθνη από τα οποία αποτελούνται τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Ισραήλ κατά του οποίου επιτίθεται ο Γωγ είναι ο Ισραήλ του Θεού, ο πνευματικός Ισραήλ. (Γαλ. 6:16) Πώς γίνεται αυτό; Διότι ο Θεός απέρριψε τον φυσικό Ισραήλ ως αποκλειστικό του έθνος, όταν αυτοί απέρριψαν τον Μεσσία, και στην Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. ίδρυσε τη Χριστιανική εκκλησία. (Ματθ. 23:38· Πράξ. 2:1-43) Ο απόστολος Παύλος εξήγησε αργότερα ότι «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γινομένη εν σαρκί· αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα.»—Ρωμ. 2:28, 29.

Επίσης, με τη μάχη του Ιεχωβά εναντίον του Γωγ όλα τα έθνη της γης «θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά» και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνη με τον φυσικό Ισραήλ ο οποίος αρνείται να χρησιμοποιήση το όνομα του Ιεχωβά, και δεν ισχυρίζεται ότι η πολιτική του κυβέρνησις είναι θεοκρατία, δηλαδή από τον Θεό κατευθυνόμενη κυβέρνησις, που ιδρύθηκε για να προαγάγη την αγνή λατρεία του Ιεχωβά.—Ιεζ. 38:23.ΜΝΚ.

Αυτή η κατανόησις του σκοπού της επιθέσεως του Γωγ είναι εν αρμονία με την εικόνα της Αποκαλύψεως όταν λέγη ότι ο Διάβολος, αφού θα κατερρίπτετο από τον ουρανό, θα έκανε όλους εκείνους στη γη, οι οποίοι εκπροσωπούν τον Ιεχωβά και δίνουν μαρτυρία για τον Ιησού, κύριον στόχο των επιθέσεών του από τότε.—Αποκάλ. 12:17.

Η προφητεία του Ιεζεκιήλ συγκεντρώνει την προσοχή μας στην κατάστασι του πνευματικού λαού του Ιεχωβά, των Χριστιανών μαρτύρων του, «εν τοις εσχάτοις χρόνοις.» Αυτοί ‘ελευθερώθηκαν εκ της μαχαίρας,’ διαφυλάχθηκαν από τους διωγμούς του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και απ’ ό,τι επακολούθησε. Αυτοί συνήχθησαν σε πλήρη ενότητα υπό τον Βασιλέα και Ποιμένα των, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Μεγαλύτερο Δαβίδ. Όταν ο Γωγ θα κάμη την επίθεσί του, η ψευδής θρησκεία θα έχη καταστραφη, αλλ’ αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες, οι μόνοι που στάθηκαν υπέρ της αγνής λατρείας του Ιεχωβά, θα κατοικούν σε πνευματική ασφάλεια.—Ιεζ. 34:23, 24· 37:22-25.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΤΟΝ ΓΩΓ ΣΤΗ ΜΑΧΗ

Γιατί ο Ιεχωβά θέτει άγκιστρα στις σιαγόνες του Γωγ και τον φέρνει με όλες τις καλά εξηρτισμένες δυνάμεις εναντίον του συνηγμένου λαού του Θεού; (Ιεζ. 38:4) Διότι ήλθε ο καιρός του Ιεχωβά για τη μάχη, και με αυτόν τον τρόπο κάνει τον Διάβολο κι εκείνους που τάσσονται μαζί του να δείξουν σε όλους το μίσος των για τον Ιεχωβά. Επίσης με αυτή τη μάχη ο Ιεχωβά υπερασπίζει το όνομά του και την κυριαρχία του σε όλο το σύμπαν. Ο Ιεχωβά λέγει: «Και θέλω σε φέρει εναντίον της γης μου, δια να με γνωρίσωσι τα έθνη, όταν αγιασθώ εν σοι, Γωγ, ενώπιον αυτών.»—Ιεζ. 38:16,

Μπορούμε να παραβάλωμε αυτή την ενέργεια του Ιεχωβά με την περίπτωσι του Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου. Ο Φαραώ ήταν ένας σκληρός εχθρός του Θεού και του λαού του. Η επιθυμία του ήταν να υποδουλώση τον λαό του Ιεχωβά, τους Εβραίους, το έθνος που εχρησιμοποιείτο τότε ως μάρτυρές Του, και να τους συντρίψη, ή αν δεν μπορούσε να το κάμη αυτό, να τους καταστρέψη αμέσως. (Ησ. 43:12) Ο Ιεχωβά εξέλεξε τον χρόνο που θα κατέληγε στο μεγαλύτερο καλό για τον λαόν του και συγχρόνως θα εδόξαζε το όνομά του. Με την πολιτεία του προς τον Φαραώ και τις δυνάμεις του, ο Ιεχωβά αποδείχθηκε υπέρτατος και ο νικητής όλων των θεών της Αιγύπτου.—Έξοδ. 12:12· 14:4.

Ο Θεός παρασύροντας τον Σατανά στην επίθεσι απλώς παρουσιάζει αυτό που φαίνεται στον Σατανά ότι αποτελεί ευκαιρία για να ξεσπάση την λύσσα και το μίσος του εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η προφητεία αποκαλύπτει το ελατήριο που έχει ο Σατανάς:

«Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν αναβή πράγματα επί την καρδίαν σου, και θέλεις βουλευθή βουλάς πονηράς· και θέλεις ειπεί, Θέλω αναβή εις γην πόλεων ατειχίστων· θέλω έλθει προς ησυχάζοντας, κατοικούντας εν ασφαλεία, πάντας τούτους κατοικούντας πόλεις ατειχίστους, και μη έχουσας μοχλούς και πύλας· δια να λεηλατήσης λεηλασίαν, και να λαφυραγωγήσης λάφυρον, δια να επαναστρέψης την χείρα σου επί ερημώσεις κατοικισθείσας, και επί λαόν συνηγμένον εκ των εθνών αποκτήσαντα κτήνη και αγαθά, κατοικούντα εν μέσω της γης.»—Ιεζ. 38:10-12.

Μήπως η ‘λαφυραγώγησις’ που ελπίζει ο Σατανάς να επιτύχη απ’ αυτούς τους φαινομενικά ανυπεράσπιστους ανθρώπους είναι κανένα υλικό όφελος; Όχι, διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν σχετικώς λίγα από τα αγαθά του κόσμου τούτου. (Ιακ. 2:5· 1 Κορ. 1:27-29) Αυτοί είναι επίσης αβλαβείς, χωρίς στρατιωτική εξάρτησι. Εκείνο που ελπίζει ο Σατανάς να λαφυραγωγήση είναι τα συμφέροντα της Βασιλείας που έχουν αυτοί. Διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχώς κηρύττουν αυτή τη Βασιλεία και τα αγαθά νέα της στους λαούς και φροντίζουν γι’ αυτά τα συμφέροντα της Βασιλείας σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτό επιτυγχάνουν, συνάγοντας πολλούς ανθρώπους από όλα τα έθνη προς το μέρος της βασιλείας.

Αυτό το μισεί ο Διάβολος κι εκείνοι που έχουν το πνεύμα του. Ενθυμούμεθα ότι ο Διάβολος διήγειρε τους Φαρισαίους, επειδή ο Ιησούς εφρόντιζε για τα συμφέροντα της Βασιλείας. Οι άνθρωποι άκουαν τον Ιησού. Αλλ’ αυτοί οι Ιουδαίοι άρχοντες είπαν μεταξύ τους: «Βλέπετε ότι δεν ωφελείτε ουδέν; Ιδού, ο κόσμος οπίσω αυτού υπήγεν.»—Ιωάν. 12:19.

Αυτά τα συμφέροντα της βασιλείας στα χέρια των κεχρισμένων μαρτύρων του Θεού στη γη είναι εκείνα που ενοχλούν τον Διάβολο. Αν μπορούσε τώρα να καταστρέψη αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά, κανένας δεν θα υπήρχε στη γη που να υποστηρίζη την κυριαρχία του Ιεχωβά. Στον καιρό που γίνεται η επίθεσις, το πρώτο μέρος της ‘μεγάλης θλίψεως’ έχει ήδη καταλήξει στην καταστροφή όλων των άλλων θρησκειών από τους πολιτικούς άρχοντας. Αυτά τα θρησκευτικά συστήματα δεν είχαν καμμιά προστασία, διότι ο ισχυρισμός των ότι είναι δούλοι του Θεού ήταν ψευδής. Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν ακόμη. Αυτοί πάντοτε ήσαν ουδέτεροι σε όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες ολόγυρά τους. Στην πνευματική τους κατάστασι μεταφορικώς κατοικούν «εν μέσω της γης.» Επειδή αυτοί στέκουν υπέρ της λατρείας του Ιεχωβά, αποτελούν το κεντρικό σημείο, τον κύριο στόχο της εχθρότητος του Γωγ.—Ιεζ. 38:12.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Ο Γωγ λοιπόν προχωρεί κατ’ ευθείαν προς την επίθεσι, και ο πόλεμος αρχίζει! Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Γωγ ωπλισμένες με πυρηνικά όπλα, με μικροβιακά και χημικά πολεμικά μέσα και άλλον φονικό εξοπλισμό, μπορεί να ενέπνευσαν φόβο στις καρδιές των κοσμικών ανθρώπων. Αλλά πόσο περισσότερο τρόμο αποδεικνύεται ότι εμπνέει ο Ιεχωβά όταν προκαλήται από την επίθεσι του Γωγ εναντίον του λαού του, που είναι σαν οι επιτιθέμενοι να ‘εγγίζουν την κόρην του οφθαλμού του.’! (Ζαχ. 2:8) Ο Ιεχωβά λέγει:

«Αλλ’ εν εκείνη τη ημέρα, εν τη ημέρα καθ’ ην ο Γωγ έλθη εναντίον της γης Ισραήλ, η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου, λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Διότι εν τω ζήλω μου, εν τω πυρί της οργής μου ελάλησα, Εξάπαντος εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι σεισμός μέγας εν γη Ισραήλ· και οι ιχθύες της θαλάσσης, και τα πετεινά του ουρανού, και τα θηρία του αγρού, και πάντα τα ερπετά τα έρποντα επί της γης, και πάντες οι άνθρωποι οι επί του προσώπου της γης, θέλουσι σεισθή από της παρουσίας μου· και τα όρη θέλουσιν ανατραπή, και οι πύργοι θέλουσι πέσει, και παν τείχος θέλει κατεδαφισθή.»—Ιεζ. 38:18-20, ΜΝΚ.

Αυτός ο σεισμός θα παραλύση τις δυνάμεις του Γωγ με φόβο και θα προξενήση μεγάλη σύγχυσι. Αυτά που επακολουθούν δείχνουν την πρωτοφανή οργή με την οποία ο Ιεχωβά θα πλήξη με τις φοβερές δυνάμεις που είναι στη διάθεσί του:

«Και θέλω καλέσει εναντίον αυτού μάχαιραν κατά πάντα τα όρη μου, λέγει Ιεχωβά ο Θεός· η μάχαιρα εκάστου ανθρώπου θέλει είσθαι κατά του αδελφού αυτού. Και θέλω έλθει εις κρίσιν εναντίον αυτού εν λοιμώ και εν αίματι· και θέλω βρέξει επ’ αυτόν, και επί τα τάγματα αυτού, και επί τον πολύν λαόν τον μετ’ αυτού, βροχήν κατακλυσμού, και λίθους χαλάζης, πυρ και θείον. Και θέλω μεγαλυνθή και αγιασθή και θέλω γνωρισθή ενώπιον πολλών εθνών, και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 38:21-23, ΜΝΚ.

Έτσι ο ‘πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ φέρνει διαρκή ειρήνη καταστρέφοντας τους επίγειους πολεμοποιούς. Η μάχη διεξάγεται στο συμβολικό πεδίον μάχης που λέγεται Αρμαγεδδών (η κατάστασις στην οποία φθάνουν τα έθνη και η οποία στήνει τη σκηνή για τη μάχη). Ο Ιεχωβά προστατεύει τον λαό του στη διάρκεια της μάχης εκείνης, υπερασπίζοντας τον εαυτό του ως Παγκόσμιο Κυρίαρχο και διαφυλάττοντας και απελευθερώνοντας τον λαό του. Λίγο πριν φθάσουν στην καταστροφή, τα έθνη που έχουν ταχθή με το μέρος του Γωγ θ’ αναγκασθούν να διακρίνουν και να κατανοήσουν όπως είχε προείπει, «ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Αποκάλ. 16:14, 16.

Στο επόμενο τεύχος του παρόντος περιοδικού θα εξετάσωμε τι προβλέπει ο Λόγος του Θεού ως εξελίξεις που θα επακολουθήσουν αυτή την καταστροφή των εχθρών του Ιεχωβά.

Πρόοδος στη Σμίκρυνσι

◆ Όταν κατασκευάσθηκε ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής το 1946, έπιανε εδαφική επιφάνεια κάπου 1.500 τετραγωνικά πόδια. Είχε 18.000 λάμπες και κατανάλωνε ηλεκτρικό ρεύμα όσο έξη σπίτια. Με τα χρόνια, όμως, έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στη σμίκρυνσι. Σήμερα, το ίδιο ηλεκτρονικό κύκλωμα μπορεί να συμπτυχθή σε μια συσκευή όχι μεγαλύτερη από ένα ανδρικό ρολόι και να χρησιμοποιή ρεύμα όσο και μια λάμπα φακού.

Ένας Τυφλός Δεν Βλέπει Καμμιά Μόλυνσι

◆ Ένας σπουδαστής κολλεγίου ηλικίας 19 ετών στην πολιτεία Ουάσιγκτον της Αμερικής απελάμβανε μια τακτική Γραφική μελέτη με μάρτυρες του Ιεχωβά μολονότι ήταν τυφλός εκ γενετής. Ο διάκονος που οδηγεί τη Γραφική μελέτη προσκάλεσε τον νέο σε μια περιφερειακή συνέλευσι των Μαρτύρων που διεξήγετο στην περιοχή. Την παρηκολούθησε και τις τρεις ημέρες. Στην επόμενη Γραφική μελέτη τον ρώτησε για τις εντυπώσεις του από τη συνέλευσι. Ο τυφλός νέος απήντησε: «Νομίζω, ότι ήταν θαυμάσια. Και είχα πολλές χαρές γιατί ήμουν εκεί. Δεν είδα καθόλου μόλυνσι.» Ο διάκονος απήντησε: «Με συγχωρείτε. Αλλά ξέρω καλά ότι δεν μπορείτε να βλέπετε. Τι εννοείτε;»

Ο σπουδαστής εσχολίασε: «Δεν σκόνταψα καθόλου σε κονσέρβες, δεν πάτησα χαρτιά ή αποτσίγαρα. Δεν κάπνιζαν και δεν άκουσα αισχρολογίες, που συναντώ στο κολλέγιο που παρακολουθώ και στις κοινωνικές συγκεντρώσεις οργανώσεων που έχω παρακολουθήσει. Επίσης, οι άνθρωποι ήσαν ευγενείς, ακόμη και τα μικρά παιδιά. Δεν είδα να σπρώχνωνται ή να τσακώνονται. Ειδικά εκτιμώ αυτές τις καλές ιδιότητες, και μπορώ να διακρίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με όσα η Βίβλος διδάσκει.»

Θα Κάμετε την Προσπάθεια να Είσθε Έντιμος;

«Ο ΠΙΟ ασφαλής τρόπος για να μείνη κανείς φτωχός είναι το να είναι ένας άνθρωπος έντιμος.» Συμφωνείτε εσείς μ’ αυτή τη γνώμη που εξέφρασε ο Ναπολέων πριν από ενάμισυ αιώνα; Πολλοί σήμερα συμφωνούν.

Πλήθος ανθρώπων που ολοένα αυξάνει θεωρεί την ανεντιμότητα σαν ένα παραδεδεγμένο τρόπο ζωής, ‘ένα αναγκαίο κακόν’ για να μπορή να ζήση στο παρόν σύστημα πραγμάτων. Η εντιμότης αφ’ ετέρου θεωρείται από πολλούς σαν ένα σημείο αδυναμίας, μια πρόσκλησις προς τους άλλους να επωφεληθούν από κάποιον.

Τι γνώμη έχετε σεις για το ζήτημα της εντιμότητος; Συμφωνείτε με τις ανωτέρω σημειούμενες απόψεις ή μήπως σας φαίνεται ότι η εντιμότης είναι κάτι, το επιθυμητό, κάτι για το οποίον αξίζει να καταβάλη κανείς προσπάθειες; Η Αγία Γραφή δεν αφήνει έδαφος αμφιβολίας. Και πώς;

Οι αναγνώσται της Αγίας Γραφής προτρέπονται να γίνουν ‘μιμηταί του Θεού’ και ‘ν’ ακολουθούν πιστά τα ίχνη του Χριστού.’ (Εφεσ. 5:1· 1 Πέτρ. 2:21) Ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι τελείως έντιμος, «Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ.» Και για τον Ιησού Χριστό διαβάζομε: «Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.» (Δευτ. 32:4· 1 Πέτρ. 2:22) Όλοι όσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν την επιδοκιμασία του Θεού πρέπει επίσης να εκδηλώνουν την ευσεβή ιδιότητα της εντιμότητος.

Είσθε πρόθυμοι να καταβάλλετε την προσπάθεια που απαιτεί αυτό; Αν ναι, θ’ αντιμετωπίζετε κάθε μέρα προκλητικές καταστάσεις που θέτουν σε δοκιμασία την εντιμότητά σας. Ποιες είναι μερικές απ’ αυτές;

Ωρισμένα προνόμια που παρέχουν οι προϊστάμενοι στους υφισταμένους των μπορούν να παρουσιάσουν μια πρόκλησι στην εντιμότητα. Μερικοί παρέχουν ειδικές εκπτώσεις στο προσωπικό τους. Ίσως αυτό να συμβαίνη και εκεί που εργάζεσθε σεις. Αν ναι, μήπως αυτό σημαίνει ότι μπορείτε ν’ αγοράσετε είδη για οποιονδήποτε που προτιμάτε; Ή μήπως η ειδική έκπτωσις εφαρμόζεται μόνο στους ιδίους και στην άμεση οικογένειά σας; Και τι θα λεχθή για την προσωπική χρήσι του αυτοκινήτου της Εταιρίας ή άλλων εφοδίων; Αν δεν είσθε βέβαιοι για το πώς σκέπτεται ο προϊστάμενός σας σε τέτοια ζητήματα, θα κάμετε την προσπάθεια να είσθε έντιμος και να ρωτήσετε; Αν το κάμετε αυτό, βεβαιωθήτε ότι αυτός τον οποίον ρωτάτε έχει εξουσία να σας δώση μια ειλικρινή απάντησι.

Λάβετε υπ’ όψιν και την εντολή του Ιησού: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.» (Ματθ. 22:21) Αυτό περιλαμβάνει και το να πληρώνετε σε όποιον «οφείλετε τον φόρον, τον φόρον.» (Ρωμ. 13:7) Μερικές επιχειρήσεις αφαιρούν τους απαιτουμένους φόρους προτού πληρώσουν τους υπαλλήλους των. Αλλά σε άλλους η εντιμότης απαιτεί προσωπική προσπάθεια. Πώς αυτό;

Πολλοί εργάζονται ανεξάρτητα. Μερικοί εργάζονται σε θέσεις υπηρεσίας ως σερβιτόροι και σερβιτόρισσες που ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός των προέρχεται από φιλοδωρήματα. Άλλοι κάνουν εργασίες εκτός από την τακτική τους απασχόλησι για τις οποίες λαμβάνουν αμοιβή. Σε πολλές περιπτώσεις δεν προαφαιρούνται φόροι από το εισόδημά των.

Μερικοί, αναζητώντας ευκαιρία για ν’ ανακουφισθούν από το βάρος της υψηλής φορολογίας, δηλώνουν ένα μέρος του εισοδήματός των για φορολόγησι, αλλ’ όχι όλο. Επειδή η πιθανότης να συλληφθούν είναι μικρή, υιοθετούν την άποψι ότι ‘εκείνο που δεν γνωρίζει το κράτος δεν θα το βλάψη.’

Η εντιμότης απαιτεί προσπάθεια και εν σχέσει με ό,τι ‘ο Καίσαρ’ δηλαδή το κοσμικό κράτος παρέχει στο λαό. Μερικές χώρες διαθέτουν κοινωνικές υπηρεσίες που είναι υπό την προστασία του κράτους και οι οποίες περιλαμβάνουν οικονομική βοήθεια σ’ εκείνους που

Μετά τον Σεισμό της Μανάγκουα

ΟΤΑΝ επέρχεται σοβαρή καταστροφή, τα αβοήθητα θύματα εξαρτώνται πολύ από τη βοήθεια των άλλων. Πολλοί άνθρωποι, που ενδιαφέρονται για τους αστέγους, τους τραυματίες και τους πεινασμένους, ανταποκρίνονται πρόθυμα στην ολοφάνερη έκκλησι των δυστυχισμένων συνανθρώπων τους. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποτελούν εξαίρεσι. Αντιλαμβάνονται ότι το να βοηθούν τους θλιβομένους αποτελεί μέρος της αληθινής θρησκείας. (Ιακ. 1:27) Αυτοί μαζί με άλλους, εργάζονται επιμελώς για να βοηθούν εκείνους που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη. Τα μέτρα περιθάλψεως που έλαβαν αυτοί υπέρ των θυμάτων του σεισμού της Νικαράγουα αποτελούν παράδειγμα τούτου.

Ευθύς ως οι ειδήσεις του τρομερού σεισμού, που ερήμωσε προσφάτως την πόλι Μανάγκουα, έφθασαν στις γειτονικές χώρες, σχεδόν αμέσως οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις χώρες εκείνες κατέβαλαν προσπάθειες να βοηθήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των και άλλους που ήσαν άξιοι παροχής βοηθείας. Σε λίγο αυτοκίνητα κάθε είδους φορτωμένα με τρόφιμα και ρουχισμό κατευθύνοντο προς το τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στη Μανάγκουα.

Το τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στη Μανάγκουα είχε χρησιμεύσει σαν ένα κέντρον για τη διεύθυνσι της δράσεως του κηρύγματος περισσοτέρων από 1.800 Μάρτυρας στη Νικαράγουα. Ευτυχώς το κτίριο του τμήματος αυτού υπέστη μικρές μόνο ζημίες στη διάρκεια του σεισμού και γι’ αυτό τα τρόφιμα, ο ρουχισμός και τα άλλα είδη μπορούσαν να ληφθούν και να διανεμηθούν απ’ αυτό το κέντρο.

Σε διάστημα λιγώτερο από είκοσι δύο ώρες μετά την πρώτη δόνησι, κατέφθασαν εφόδια βοηθείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά που είναι στην Ονδούρα. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ο Λ. Ε. Ουήδερσπουν, επίσκοπος του τμήματος της Νικαράγουα, συνεκάλεσε συνάθροισι των ιεραποστόλων που υπηρετούν στη Μανάγκουα για να συζητήσουν τα της διανομής βοηθημάτων. Σε λίγο κατέφθασαν τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά της Κόστα Ρίκα και του Ελ Σαλβαδόρ. Μετεφέρθη και νερό με φορτηγά αυτοκίνητα από περιοχές που είναι γύρω στη Μανάγκουα. Εκείνη τη μέρα εκατοντάδες άνθρωποι έλαβαν την απαιτούμενη βοήθεια.

Τη Δευτέρα, 25 Δεκεμβρίου, ωργανώθηκαν άλλες αποθήκες για τη διανομή εφοδίων περιθάλψεως στα θύματα του σεισμού, και την Τρίτη ωργανώθηκαν και άλλες τέτοιες αποθήκες σε άλλες πόλεις. Έως τότε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Μανάγκουα είχε εγκαταλείψει την πόλι. Εν τω μεταξύ τόννοι εφοδίων βοηθείας είχαν καταφθάσει από τους μάρτυρας του Ιεχωβά της Κόστα Ρίκα, Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ, και υπήρχαν και άλλα καθ’ οδόν. Ελήφθη επίσης και χρηματική βοήθεια από τους Μάρτυρας άλλων χωρών.

Ένας ιεραπόστολος από την Ονδούρα γράφει τα εξής για τα μέτρα βοηθείας: «Οι αδελφοί εδώ και εκείνοι που είναι από την Κόστα Ρίκα και το Ελ Σαλβαδόρ ελάμβαναν εφόδια τροφίμων σε τόννους. Μολονότι οι αδελφοί μας είναι φτωχοί, έδιναν με την καρδιά τους». Και συνεχίζει: «Απόψε περάσαμε το βράδυ εδώ στο τμήμα [της Εταιρίας Σκοπιά στην πόλι Τεγκουσιγκάλπα] βάζοντας σε σάκκους πατάτες, κρεμμύδια, καθώς και απορρυπαντικά σε πλαστικούς σάκκους για εύκολη διανομή».

Στη Μανάγκουα, ιδιαίτερα στην περιοχή της κάτω πόλεως, η αποφορά των πτωμάτων εγίνετο ολοένα πιο ισχυρή. Εξερράγησαν πυρκαϊές και έγιναν σημαντικές λεηλασίες. Εκρίθη σκόπιμο να εκκενωθή το τμήμα της Εταιρίας. Αυτή η μετακόμισις άρχισε να γίνεται από την Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου.

Το έργον της περιθάλψεως που διευθύνετο από το γραφείο του τμήματος άρχισε τότε να διεξάγεται από ένα νέο μέρος που απείχε περίπου δεκατρία μίλια από τη Μανάγκουα. Εκεί οι μάρτυρες του Ιεχωβά ανέλαβαν το έργο να ετοιμάζουν δέματα τροφίμων. Πάγκοι που τους είχαν πάρει από την Αίθουσα Βασιλείας του τμήματος μετετράπησαν σε τραπέζια εργασίας και ράφια εναποθηκεύσεως.

Ο Λ. Ε. Ουήδερσπουν αναφέρει ότι τα δέματα βασικώς περιείχαν τα εξής είδη: τέσσερα κιλά ρύζι, δύο κιλά φασόλια, μισό κιλό τυρί, μισό κιλό λαρδί, μισό κιλό γάλα σκόνη, ενάμισυ κιλό καλαμπόκι, μισό κιλό καφφέ, ένα κιλό ζάχαρι, ένα μεγάλο κουτί σαρδέλλες, δύο κεριά, δύο κουτιά σπίρτα, μια πλάκα σαπούνι και ένα πακέτο σκόνη για σούπα μαζί με τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Τα δέματα γίνονταν σε δυο μεγέθη, ένα για να επαρκέση σε μια οικογένεια από δύο έως πέντε μέλη για πέντε περίπου μέρες, και ένα για να επαρκέση σε μια οικογένεια από έξη έως δέκα μέλη για την ίδια χρονική περίοδο.

Για πολλούς, που αναχωρούσαν από τη Μανάγκουα αυτό εσήμαινε μια αλλαγή κλίματος από θερμό σε δροσερό ή και ψυχρό καιρό. Γι’ αυτό έγινε και προμήθεια σκεπασμάτων σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη.

Στις 29 του Δεκεμβρίου ο τρόπος της διεξαγωγής του έργου περιθάλψεως των μαρτύρων του Ιεχωβά εξηγήθηκε σε όλο το προσωπικό του γραφείου του Ερυθρού Σταυρού. Αυτοί εντυπωσιάσθηκαν πολύ και επανελάμβαναν συνεχώς αυτά: «Έτσι έπρεπε κι’ εμείς να κάμωμε. Έτσι έπρεπε να κάμωμε». Εξεπλάγησαν όταν έμαθαν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν δεκατέσσερα κέντρα διανομής βοηθημάτων στα περίχωρα της Μανάγκουα και είχαν κατάλογο των ονομάτων όλων των οικογενειών που ελάμβαναν βοηθήματα.

Ο διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού, Κύριος Ρεϊνάλδο Ταπία Μολίνα, έδωσε εντολή για 500 κιλά ρύζι και 1.050 κιλά φασόλια για να συμβάλη στο έργο βοηθείας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Την επαύριο ελήφθη κρατική εξουσιοδότησις για την παράδοσι των τροφίμων σύμφωνα με την εντολή που ελήφθη από τον Ερυθρό Σταυρό.

Αργότερα ο Ερυθρός Σταυρός έδωσε περίπου ενάμισυ τόννο τρόφιμα και δέκα σκηνές. Αυτές οι σκηνές εξυπηρέτησαν πολύ καλά εκείνους που κοιμώνταν στο ύπαιθρο. Αυτές οι σκηνές ήσαν πολύ αναγκαίες, διότι η υγρασία ήταν τόσο μεγάλη ώστε το πρωί εκείνοι που κοιμώνταν στο ύπαιθρο έπρεπε να στραγγίζουν τα σεντόνια των.

Επειδή πολλοί από τους ιεραποστόλους των μαρτύρων του Ιεχωβά που υπηρετούν στη Νικαράγουα είναι από τη Βόρειο Αμερική, εζητήθη βοήθεια από την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσω της οργανώσεως «ΒΟΗΘΕΙΑ,» που αποτελεί παράρτημα της Ενώσεως για Πρόοδο, ελήφθησαν είκοσι σκηνές καθώς και εκατό κρεββάτια και σκεπάσματα.

Επίσης, η κυβέρνησις της Νικαράγουα επρομήθευσε εφόδια τα οποία εβοήθησαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά για να δώσουν ατομική βοήθεια στα θύματα του σεισμού.

Φυσικά, πολλά πράγματα συνεισέφεραν οι μάρτυρες του Ιεχωβά και οι φίλοι των που είναι στην Κόστα Ρίκα, στην Ονδούρα, στο Ελ Σαλβαδόρ και σε άλλα μέρη για να βοηθήσουν το έργο περιθάλψεως. Αυτό υπήρξε ιδιαίτερα ενθαρρυντικό σ’ εκείνους που ελάμβαναν τη βοήθεια, διότι αυτοί γνωρίζουν καλά ότι πολλοί από τους ομοπίστους των στις γειτονικές χώρες είναι πολύ φτωχοί.

Ένεκα της βοηθείας που ελάμβαναν από διάφορες πηγές, κάθε μέρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νικαράγουα διένεμαν από μισό έως τρία τέταρτα του τόννου τρόφιμα. Μερικές μέρες της εβδομάδος διενέμοντο τρόφιμα περισσότερα από ένα τόννο. Ως τις 10 Ιανουαρίου 1973, διετέθησαν αρκετά τρόφιμα για 100.000 γεύματα.

Εκτός από τη διανομή των πολύ αναγκαίων εφοδίων τροφίμων, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νικαράγουα ενασχολήθηκαν επίσης στο να δώσουν παρηγοριά από την Αγία Γραφή σ’ εκείνους που βρίσκονται σε θλιβερή κατάστασι. Αυτοί αισθάνοντο όπως και ο απόστολος Παύλος όταν έγραψε: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, διά να δυνώμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει, διά της παρηγορίας με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού». (2 Κορ. 1:3, 4) Αυτοί επίσης χαίρουν και για το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός υπεκίνησε τις καρδιές των Χριστιανών αδελφών των που είναι σε άλλες χώρες ν’ ανταποκριθούν γρήγορα με βοήθεια στον καιρό της φυσικής δοκιμασίας των.

Οι Πολίται της Μαλάουι Αντιμετωπίζουν μια Ζωτική Απόφαση

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ σε ολόκληρο τον κόσμο βαθειά συγκινήθηκαν από τον βίαιο διωγμό που ξέσπασε προσφάτως εναντίον των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στο νοτιοανατολικά Αφρικανικό έθνος της Μαλάουι.

Κάθε πολίτης αυτής της χώρας, η οποία είναι περίπου στο μέγεθος της πολιτείας της Νέας Υόρκης, έχει επηρεασθή. Διότι τουλάχιστον ένα άτομο σε κάθε 194 του πληθυσμού του που αποτελείται από 4.530.000 κατοίκους είναι μεταξύ αυτών που καταδιώχθηκαν.

Το ερώτημα λοιπόν που αντιμετωπίζει κάθε πολίτης είναι, θα σταθώ υπέρ του δικαίου και εναντίον της καταδυναστεύσεως; θα είμαι ένας· από εκείνους για τους οποίους μίλησε ο Ιησούς λέγοντας: «Και όστις ποτίση έναν των μικρών τούτων [ένα μαθητή του Χριστού] ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού»;—Ματθ. 10:42.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνωστοί ως ειρηνόφιλοι, νομοταγείς πολίται στο έθνος όπου κατοικούν. Εν τούτοις, στη Μαλάουι εδάρησαν, βασανίσθηκαν και μερικοί απ’ αυτούς θανατώθηκαν. Χιλιάδες εξεδιώχθησαν από τη χώρα με κίνδυνο της ζωής των εγκαταλείποντας όλα τα υπάρχοντα των. Πάνω από 20.000 έφυγαν από τη χώρα, 19.000 άπ’ αυτούς στη Ζάμπια που είναι στα δυτικά σύνορα της Μαλάουι, όπου περιωρίσθηκαν σε στρατόπεδα ως ανεπιθύμητοι επισκέπται. ’Από αυτούς 350 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, πέθαναν από τις κακουχίες.

Αλλ’ αυτό δεν ήταν αρκετό για να ικανοποιήση τους διώκτας των. Με ψευδείς παραστάσεις ότι θα τους μετέφεραν σε πιο υγιεινά στρατόπεδα στη Ζάμπια, οι πρόσφυγες αυτοί φορτώθηκαν σε λεωφορεία και φορτηγά αυτοκίνητα και μεταφέρθηκαν πίσω στη Μαλάουι, όπου αντιμετώπισαν τις ένοπλες δυνάμεις της Μαλάουι και διασκορπίσθηκαν στα χωριά τους. Είκοσι ένας από τους προεδρεύοντας επισκόπους εκκλησιών φυλακίσθηκαν αμέσως μετά την αποστολή τους πίσω στην Μαλάουι· άλλοι τρεις μάρτυρες φυλακίσθηκαν αργότερα στην περιφέρεια Ρούμφι.

Μερικών τα χέρια τα τρύπησαν με καρφιά· άλλους τους διεπέρασαν με βελόνες του ραψίματος. Μια ομάδα από τέσσερις Μάρτυρας μεταφέρθηκαν σε δώδεκα διάφορα παραρτήματα του κόμματος του κογκρέσσου της Μαλάουι και αναγκάσθηκαν να διανύσουν μια απόστασι 40 μιλίων χωρίς να τους δοθή τροφή επί τέσσερις μέρες.

Τώρα πολλοί απ’ αυτούς αναγκάσθηκαν να φύγουν και πάλι, οι περισσότεροι προς νότον στη Μοζαμβίκη, Όπου μένουν τώρα πάνω από 34.000 σε δώδεκα στρατόπεδα προσφύγων.

Γιατί αυτό το μίσος και η βίαιη μεταχείρισις Χριστιανών σε μια χώρα της οποίας ο Ισόβιος Πρόεδρος Δόκτωρ Η. Καμούζου Μπάντα, είναι θρησκευόμενος άνθρωπος, πρεσβύτερος της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας;

Η πρόφασις που χρησιμοποιήθηκε για τον διωγμό είναι το γεγονός ότι οι Μάρτυρες αρνούνται ν’ αγοράσουν δελτία του πολιτικού κόμματος. Αλλ’ όπως τονίζει ο Γκάι Ράιτ στην εφημερίδα Εξάμινερ του Αγίου Φραγκίσκου φύλλον της 17 Οκτωβρίου 1972:

«Ένας θρησκευτικός πόλεμος διεξάγεται μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά και μιας μικρής Αφρικάνικης χώρας που λέγεται Μαλάουι.

«Είναι ένας πολύ μονόπλευρος πόλεμος, όπου αντιτάσσεται η δύναμις εναντίον της πίστεως. . .. Θα μπορούσατε να τους θεωρήσετε [τους Μάρτυρας] ως υποδειγματικούς πολίτας. Πληρώνουν φόρους προθύμως, περιποιούνται τους ασθενείς, καταπολεμούν την αγραμματοσύνη.»

Ως προς το ότι η βασική αιτία που είναι πίσω από το διωγμό είναι Θρησκευτική, σημειώστε την εκθεσι της ομιλίας του Ισοβίου Προέδρου Μπάντα στην ετησία συνέλευσι 1972 του Συνεδρίου της Μαλάουι που έγινε στις 10-16 Σεπτεμβρίου 1972—σε ποιο μέρος; Στο Καθολικό Γυμνάσιο της πόλεως Ζόμπα. Ο Μπάντα αποκαλώντας τους μάρτυρας του Ιεχωβά «μάρτυρας του Διαβόλου» «έκαμε το ερώτημα γιατί αυτοί δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία και δεν ζητούν βοήθεια από τον Θεό όταν υποφέρουν.»—Εφημερίς Νέα της Μαλάουι 19 Σεπτεμβρίου 1972.

Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται, ν’ αγοράσουν δελτία του κόμματος; Αυτό δεν οφείλεται σε πολιτικές διαθέσεις από μέρους των, διότι αυτοί είναι απολύτως ουδέτεροι σε όλες τις πολιτικές κινήσεις. Σ’ αυτούς είναι αποκλειστικά ζήτημα συνειδήσεως και νόμου του Θεού. Ένεκα της αποκλειστικής των αφοσιώσεως στον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του αποφεύγουν να συντάσσωνται με κοσμικές φατρίες, όπως είπε ο Ιησούς για τους ακολούθους του; «Αυτοί δεν είναι εκ του κόσμου καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.»—Ιωάν. 17:16.

ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Οι αγριότητες που συνέβησαν έγιναν από μέλη του Κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι με πλήρη έγκρισι και υποστήριξι των στελεχών του κόμματος.

Πρόσφυγες οι οποίοι έδωσαν συνεντεύξεις πιστοποιούν ότι όταν επαναφέρθηκαν στο παλαιό αεροδρόμιο Λιγόνγκβε της Μαλάουι βρήκαν το γήπεδο περικυκλωμένο από αστυνομικούς και στρατιώτες των δυνάμεων της Μαλάουι με τα όπλα στα χέρια των. Περιφερειακοί λειτουργοί Κουμπουέζα Μπάντα και Μ. Κ. Υ. Τσιβάμπο ήσαν έτοιμοι να μιλήσουν στο συγκεντρωμένο πλήθος. Παρόντες ήσαν επίσης ο Κος Μσόνθι, ο Κος Γκαντάμα και άλλα μέλη του Κοινοβουλίου, καθώς και μέλη του Συνδέσμου της Νεολαίας, της Νεολαίας των Σκαπανέων και του Συνδέσμου των Γυναικών. Ο Κος Μπάντα και ο Κος Τσιβάμπο είπαν στους μάρτυρας:

‘Σεις πήγατε στη Ζάμπια αφ’ εαυτού σας. Κανένας δεν σας έδιωξε και επιστρέψατε με τη θέλησι σας. Κανένας δεν σας εκάλεσε. ‘Επομένως πρέπει να πάτε στα σπίτια σας και να συνεργασθήτε με τους τοπικούς άρχοντας, τους αρχηγούς των χωριών και τους προέδρους του κόμματος Κογκρέσσου της Μαλάουι αγοράζοντας δελτία του κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι.’

Χαρακτηριστική των δοκιμασιών εκείνων που επέστρεψαν στα σπίτια τους είναι η αφήγησις του Μπαουλένι Τζούβα, ενός Μάρτυρος ηλικίας ογδόντα οκτώ ετών από το χωριό Νακίτε, της περιφερείας Λιλόνγκβε:

«Το πρωί της 1 Ιανουαρίου 1973 έμαθα ότι μια ομάδα του Συνδέσμου της Νεολαίας κυνηγούσε μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ ένα γειτονικό χωριό της πόλεως Νακιόλα. Έσπευσα να πω σ’ ένα νεαρό αδελφό να τρέξη και ν’ αναφέρη, το ζήτημα στην αστυνομία. Σε λίγο η ομάδα του Συνδέσμου της Νεολαίας με περιεκύκλωσε και με συνέλαβε. Ήσαν πάνω από τριάντα τον αριθμό. Επί κεφαλής των ήταν ο πρόεδρος της Περιφερείας Σαμού Κιτόντε, ο Πρόεδρος της Νεολαίας Γκρέυ Μτάμπο και ο Γραμματεύς της Νεολαίας Λαφαελέ Γκούντα. Μου έδειξαν τα πολιτικά δελτία και με διέταξαν ν’ αγοράσω ένα απ’ αυτούς. Όταν αρνήθηκα να το κάνω αυτό για λόγους συνειδήσεως, αυτοί οι τρεις άρχισαν να με χτυπούν με ξύλινα ραβδιά, ενώ τα άλλα μέλη, του συνδέσμου της Νεολαίας τους έβλεπαν. Με χτύπησαν πολύ βαρεία στα χέρια και στα γόνατα. Εξακολουθούσαν να με χτυπούν ώσπου δεν μπορούσα πια να σταθώ στα πόδια μου και λιποθύμησα.

«Όταν επανέκτησα τις αισθήσεις μου με είχαν ακόμη περικυκλωμένο λέγοντας: Αυτός ζη ακόμη. Με ανάγκασαν να σηκωθώ και με διέταξαν να βαδίσω στο καθιερωμένο Δικαστήριο της Κιβάμπα. Άλλοι τέσσερις αδελφοί ήσαν εκεί με τους αγκώνες δεμένους στη ράχη και με τα πόδια επίσης δεμένα. Το ίδιο έκαμαν και σ’ εμένα και μας άφησαν σ’ αυτή τη φρικτή κατάστασι επί μιάμισυ ώρα.

«Στο τέλος έφθασε η αστυνομία. Διέταξαν τα μέλη του Συνδέσμου της Νεολαίας να λύσουν τα σχοινιά. Εμένα και δύο άλλους αδελφούς μας χτύπησαν τόσο πολύ ώστε η αστυνομία μας έστειλε στο νοσοκομείο. Την επόμενη μέρα το πρωί μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Εκάναμε αναφορές του τι συνέβη άλλα μας είπαν ότι η αστυνομία τίποτα δεν μπορούσε να κάμη για μας. Μας είπαν να πάμε πίσω στα σπίτια μας. Πήραμε λοιπόν ένα λεωφορείο από τη Λιλόνγκβε και ταξιδέψαμε προς τη Μλανγκένι [στη Μοζαμβίκη]. Είμαι τώρα εδώ στο στρατόπεδο της Μλανγκένι και είμαι ευτυχής που είμαι ανάμεσα στην κοινότητα των αδελφών.»

Μια άλλη Μάρτυς, η Κα Βελίνα Λενάντι από το χωριό Ναχίτε, είπε ότι της έκαψαν το σπίτι προτού φύγη στη Ζάμπια. ’Όταν επέστρεψε, την εγύμνωσαν καθώς και τη θυγατέρα της Λαμπάχι δεκαοκτώ ετών και τα άλλα τρία παιδιά της και τους έδειραν μέχρι αναισθησίας. Εν τω μεταξύ ο σύζυγος της εκρατήθη από την αστυνομία. Ο ξυλοδαρμός αυτών των γυναικών έγινε από μέλη του Συνδέσμου της Νεολαίας των οποίων τα ονόματα είναι: Καντίτο, από το Χωριό Ναχίτε Λενάντι και Μαλένυα, από το Χωριό Τζιμντίντι Καλιγέκα, από το Χωριό Μακιόλα· και Μτάμπο, από το Χωριό Μπέσα.

Ο Μιχαήλ Γιαντάνγκα, από τη Μζουζού, της Βορείου περιοχής, αφού τον μετέφεραν πίσω στη Ζάμπια, τον απέλυσαν με την οικογένεια του στο κέντρον μιας κυνηγετικής περιοχής με θηρία που περιπλανώνταν παντού. Αναγκάσθηκαν να πεζοπορήσουν μερικά μίλια για να βρουν ένα λεωφορείο. Ο αρχηγός του χωριού Γκάντζι Μχάνγκο, ο Πρόεδρος του Παραρτήματος Άλικ Νυασουλού και δυο πρώην πρόεδροι του παραρτήματος ο Άλικ Μάνγκο και ο Μόνε, εστάλησαν από τον Νυρέντα, Μέλος του Κοινοβουλίου, για να πείσουν τον Γιαντάνγκα ν’ αγοράση ένα δελτίο μέλους του κόμματος. Ο Γιαντάνγκα τους είπε: «Εγώ έχασα τα δόντια μου επειδή δεν ήθελα ν’ αγοράσω δελτίο. Έχασα την εργασία μου επειδή δεν ήθελα ν’ αγοράσω δελτίο. Με χτύπησαν βαρειά, κατέστρεψαν την περιουσία μου και αναγκάσθηκα να φύγω στη Ζάμπια—και ολ’ αυτά επειδή δεν ήθελα ν’ αγοράσω δελτίο. Δεν πρόκειται ούτε τώρα ν’ αγοράσω.» ’Αφού η απάντησις του Γιαντάνγκα αναφέρθηκε στον Νυρέντα, ωργάνωσαν μια ομάδα από είκοσι άτομα να τον πάνε στο σπίτι του. Ο Γιαντάνγκα ειδοποιημένος από ένα φιλικό μέλος του Συνδέσμου της Νεολαίας ότι «πρόκειται να σε σκοτώσουν,» έσπευσε να φύγη με την οικογένεια του στη Μοζαμβίκη.

Ο Νατάντα Μαντούλα από το Χωριό Τσιβέτα, της περιοχής Μιτσίντζι, με δυσκολία έφθασε στο σπίτι του ύστερ’ από μια πεζοπορία τριάντα μιλίων από το αεροδρόμιο της Λιλόνγκβε, οπότε μέλη του Συνδέσμου της Νεολαίας εξανάγκασαν αυτόν και άλλους πέντε μάρτυρες να πάνε στο παράρτημα του κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι, στο Λέμουε, όπου ο πρόεδρος της περιφερείας ονόματι Τζεμούζι ρώτησε: «Ώστε επιστρέψατε; Και γιατί εγκατελείψατε αυτή τη χώρα στην αρχή;» Ο Μαντούλα απήντησε ότι ως μάρτυς του Ιεχωβά αρνήθηκε ν’ αναμιχθή στην πολιτική και δεν θέλησε να γίνη μέλος ενός πολιτικού κόμματος αγοράζοντας ένα δελτίο αναγνωρίσεως ως μέλους. Η άρνησις του Μαντούλα τόσο εξώργισε τον πρόεδρο Τζεμούζι ώστε διέταξε τέσσερις άνδρες, των οποίων τα ονόματα είναι Τζίμπαζι, Βαϊλέζι, Καότσι και Τσαγκάμπα, να δείρουν τον Μαντούλα. Ο ίδιος ο Τζεμούζι κλώτσησε και ποδοπάτησε τον Μαντούλα με τα παπούτσια του, κατόπιν τον εγύμνωσαν, τον έδειραν πιο πολύ και τελικά τον τράβηξαν έξω από το κτίριο. Με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο μεταχειρίσθηκαν και τους άλλους πέντε Μάρτυρες, άλλα όλοι οι Μάρτυρες στάθηκαν στερεοί στις πεποιθήσεις των. Επειδή απειλήθηκαν και πάλι, έφυγαν στη Μοζαμβίκη.

Αυτές είναι μόνο λίγες από τις πολλές εκθέσεις που ελήφθησαν απ’ όλα τα μέρη της Μαλάουι. Στην περιφέρεια Μζίμπα πυρπολήθηκαν επτά κατοικίες και οι Μάρτυρες εδάρησαν η βασανίσθηκαν. Τέσσερα παιδιά πέθαναν στο Χωριό Μτούντου και άλλα τόσα στο Χωριό Λουσάνγκα, λόγω της ελλείψεως τροφίμων και της απαγορεύσεως να εισαχθούν σε νοσοκομεία. Στην ίδια περιφέρεια (Ρούμφι) στο Βόρειο Τμήμα, εικοσιεπτά σπίτια πυρπολήθηκαν στο Μτούντου, εννέα στη Μζούμα και δεκατέσσερα στην πόλι Ρούμφι. Οι Μάρτυρες της περιφερείας αυτής αναγκάσθηκαν να φύγουν στα πυκνά δάση και στα ψηλά βουνά.

Καθώς οι πολίται της Μαλάουι παρατηρούν αυτά τα τρομερά πράγματα αντιμετωπίζουν μια απόφασι. Αφού αποκατέστησαν την ανεξαρτησία τους ως έθνος, που την επιθυμούσαν από πολλά χρόνια, θέλουν τώρα να καταπνίξουν την ελευθερία της συνειδήσεως και τη λατρεία του Θεού, ή να επιτρέψουν στην κυβέρνησί τους να το κάνη αυτό χωρίς διαμαρτυρία; Μήπως υπάρχουν κι εκείνοι που, αντιθέτως ντρέπονται γι’ αυτές τις πράξεις, και οι οποίοι θέλουν να δώσουν ένα συμβολικό ποτήρι ψυχρού ύδατος για να παρηγορήσουν και να βοηθήσουν τους καταδιωκομένους Χριστιανούς, δείχνοντας έτσι ότι στέκουν στο πλευρό του Χριστού; Ναι, υπάρχουν, όπως αποκαλύπτει το επόμενο άρθρο.

Ο Διωγμός Χριστιανών Δοκιμάζει Καρδιές στη Μαλάουι

ΣΤΙΣ πρώτες μέρες Οκτωβρίου του 1972, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ όλον τον κόσμον μόλις άκουσαν τα δεινοπαθήματα που έγιναν στους Χριστιανούς αδελφούς των στη Μαλάουι ήλθαν σε βοήθεια των. Πολλές εισφορές ταχυδρομήθηκαν στα κεντρικά, γραφεία της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης και σε άλλα πολλά τμήματα της Εταιρίας. Το γραφείο του Μπρούκλυν επίσης έστειλε επαρκή χρηματικά ποσά σε τμήματα γειτονικά της Μαλάουι για ν’ αγοράσουν οτιδήποτε ήταν ανάγκη. Έτσι παρεσχέθη βοήθεια όσο το δυνατόν ταχύτερο για τους 19.000 Μάρτυρας που ήσαν στο στρατόπεδο προσφύγων στη Σίντα Μιζάλε της Ζάμπια.

Λόγω επειγούσης ανάγκης, οι εκκλησίες της Τσιπάτα, στην περιοχή της Σίντα Νιζάλε, φρόντισαν ενωρίτερα να προμηθευθούν 10.000 λίβρες καλαμποκάλευρο, 2.500 λίβρες ζάχαρι, 75 κουβέρτες και 65 κλινοσκεπάσματα, εκτός από άλλα εφόδια, και να τα φέρουν στο στρατόπεδο.

Λίγο αργότερα, άρχισαν να φθάνουν μεγάλες ποσότητες εφοδίων από τα πλησιέστερο τμήματα της Εταιρίας. Μια μικρή ομάς φορτηγών αυτοκινήτων προσεφέρθη να μεταφέρη στο στρατόπεδο 20.000 λίβρες καλαμποκάλευρο, 6.500 λίβρες ξερών ψαριών, 950 μουσαμάδες, 150 κιβώτια ρουχισμού, μερικές εκατοντάδες νέες κουβέρτες, μια μεγάλη ποσότητα πλαστικών μουσαμάδων, 100 φτυάρια, 25 χειροπρίονα, 28 αξίνες και διάφορα σκεπάρνια, σφυριά και άλλα εργαλεία για τον καθαρισμό των δασών, για το στήσιμο σκηνών, για το άνοιγμα πηγαδιών, και λοιπά. Μεγάλη ποσότης από το υλικό αυτό μεταφέρθηκε σε απόστασι 1.500 μιλίων σ’ αυτή την τοποθεσία της Ζάμπια.

Κατόπιν το Νοέμβριο και ως τότε που εξεκενώθη το στρατόπεδο τον Δεκέμβριο με την επιστροφή όλων των προσφύγων στη Μαλάουι, έγινε δυνατόν να παραδοθούν τα επόμενα εφόδια.

79.000 λίβρες καλαμποκάλευρο

2.180 λίβρες σκόνη γάλακτος

500 λίβρες ξερά φασόλια

157 σάκκοι αλάτι

30 τόννοι ρουχισμού

5.400 πλάκες σαπούνι

μισός τόννος φαρμακευτικά είδη, για κλινικές που εστήθησαν μέσα στο στρατόπεδο

10.000 κλινοσκεπάσματα

Χρήματα δόθηκαν επίσης σε επισκόπους εκκλησιών μέσα στο στρατόπεδο για ν’ αγορασθούν άλλα χρειώδη.

Οι επίσκοποι εφήρμοσαν ένα σύστημα διανομής για να είναι βέβαιον ότι όλοι ελάμβαναν τα απαιτούμενα πράγματα για τις οικογένειες των. Στα παιδιά δόθηκε ειδική ιατρική περίθαλψις, και διετέθη το γάλα προς χρήσιν των, Οι πνευματικές ανάγκες δεν λησμονήθηκαν. Ένα αυτοκίνητο έφερε είκοσι ένα χαρτοκιβώτια με Γραφές και βοηθήματα Γραφικής μελέτης, διότι οι διώκται είχαν αποστερήσει τους πρόσφυγας απ’ όλα αυτά τα εφόδια.

Διανοίχθηκαν χώροι, στήθηκαν σκηνές και ανοίχθηκαν φρέατα. Οι ασθενείς έτυχαν περιθάλψεως και οι συνθήκες βελτιώνονταν. Ακολούθησε η αιφνίδια επιστροφή των προσφύγων στη Μαλάουι. Και πάλι αναγκάσθηκαν να φύγουν, αλλά πολλοί απ’ αυτούς κατέφυγαν στη Μοζαμβίκη, όπου έγιναν δεκτοί με καλωσύνη. ’Αλλά κι εκεί ακόμη περιφέροντο ομάδες του Συνδέσμου της Νεολαίας του Κόμματος του Κογκρέσσου της Μαλάουι που είχαν διαβή τα σύνορα για να τους κακοποιήσουν, αλλ’ αυτοί συνελήφθησαν και τιμωρήθηκαν από την αστυνομία της Μοζαμβίκης.

ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΟΛΟΥΣ! ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΛΑΟΥΙ

Μερικοί ρώτησαν, Γιατί ο Θεός αφήνει ευσυνείδητους Χριστιανούς να υποφέρουν έτσι; Επιτυγχάνεται τίποτα με αυτό; ο Ιησούς ετόνισε ότι τέτοια πράγματα θα συνέβαιναν στις «έσχατες ημέρες» όταν είπε στους μαθητάς του: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού; και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.»—Ματθ. 25:31, 32.

Ο Ιησούς παρακάτω είπε ότι τα πρόβατα θα αναγνωρίζονταν από την καλοσύνη που θα έδειχναν στους αδελφούς του. Είπε ότι αυτοί οι αναγεννημένοι από το πνεύμα κεχρισμένοι αδελφοί του θα υφίσταντο φυλακίσεις, ασθένειες δίψα, πείνα, έλλειψι ρουχισμού, ακριβώς όπως υπέφεραν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μαλάουι. Είπε ότι τα πρόβατα θα παρείχαν βοήθεια. Ό, τι κάνουν μ’ αυτό τον τρόπο ο Χριστός τα θεωρεί σαν να γίνεται στον ίδιο προσωπικά.

Στα περασμένα λίγα χρόνια πολλοί άνθρωποι έδειξαν ’προβατοειδή’ στάσι, αναγνωρίζοντας τους διαγγελείς της Βασιλείας ως εκπροσώπους του Χριστού. Τους βοήθησαν με τον χρόνο των, με τα μέσα των και με τις ικανότητες των. Τώρα αυτοί στέκουν παρά το πλευρό των «αδελφών» του Χριστού διακηρύττοντας την αλήθεια της Γραφής στους άλλους και αυτά τα ’προβατοειδή’ άτομα έχουν την ελπίδα να ζήσουν σε μια παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού.—Ματθ. 25:34-36.

Μια εξέχουσα απόδειξις του διαχωριστικού έργου που γίνεται πραγματικά ως αποτέλεσμα του διωγμού είναι ο αριθμός των ανθρώπων που έλαβαν στάσι παρά το πλευρό των μαρτύρων της Μαλάουι και οι οποίοι έφυγαν μαζί τους. Στα νέα στρατόπεδα της Μοζαμβίκης μπόρεσαν να συνεχίσουν μια Γραφική μελέτη, και τώρα βαπτίσθηκαν πάνω από 200 άτομα στα στρατόπεδα.

Επίσης πολλοί πολίται της Μοζαμβίκης παρέσχον βοήθεια και στέγασι στους πρόσφυγας που κατέφυγαν εκεί, στα στρατόπεδα που έγιναν στη Μοζαμβίκη, οι Μάρτυρες πολύ απολαμβάνουν την ελευθερία τους να συγκεντρώνωνται σε μεγάλες ομάδες για συναθροίσεις Γραφικής μελέτης και να ψάλλουν ύμνους της βασιλείας, πράγματα που δεν μπορούσαν να κάνουν από το έτος 1967. Εργάζονται σκληρά, καθαρίζοντας και καλλιεργώντας τη γη. Γίνεται οτιδήποτε είναι δυνατόν από την Εταιρία Σκοπιά ώστε αυτοί οι πρόσφυγες να έχουν ό,τι τους χρειάζεται. Για την αγάπη που επεδείχθη μ’ αυτές τις προσφορές από τους Χριστιανούς αδελφούς των σε όλη τη γη, αυτοί που βρίσκονται στα στρατόπεδα εκφράζουν τις εγκάρδιες ευχαριστίες των. Αυτό χρησιμεύει σαν απόδειξις σ’ αυτούς ότι ο Ιεχωβά παρατηρεί την ακεραιότητα του λαού του και ότι φροντίζει γι’ αυτούς.—-1 Πέτρ. 5:7.

Εξ άλλου εκείνοι που ενώνονται στην καταδίωξι των Χριστιανών αυτών θέτουν τον εαυτό τους σε μια πολύ επικίνδυνη θέσι ενώπιον του Θεού. ’Εν τούτοις οι μάρτυρες δεν τους θεωρούν ως ερίφια της παραβολής του Ιησού, Στον Θεό ανήκει η κρίσις. Μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι ειλικρινείς. Αν είναι έτσι, αυτοί μπορεί να συνέλθουν όπως έγινε με τον Σαούλ η Σαύλο, ο οποίος ήταν ένας βίαιος μεν άλλα ειλικρινής διώκτης των Χριστιανών, και ο οποίος αργότερα έγινε ο απόστολος Παύλος. (1 Τιμ. 1:12-16) Αλλ’ αυτά τα άτομα δεν πρέπει να νομίζουν ότι, επειδή ο Θεός δεν ενεργεί αμέσως εναντίον των, μπορούν να συνεχίσουν τις πράξεις των χωρίς τιμωρία. Αν το νομίζουν αυτό, χάνουν τον σκοπό της υπομονής του που τους δίνει ευκαιρία για ν’ αλλάξουν.—2 Πέτρ. 3:9.

Επίσης, όλοι εκείνοι που παρατηρούν αυτά που συμβαίνουν και παραλείπουν να βοηθήσουν εκείνους που διώκονται λόγω υπακοής στον Χριστό πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν τα ερωτήματα: Πρόκειται εγώ να καταδιώξω αθώους Χριστιανούς ή θα στέκωμαι και θα βλέπω Χριστιανούς να δέρωνται, να τους σπάζουν τα χέρια, να τους καίουν τα σπίτια και ωστόσο να παραμένω σιωπηλός; Θα αφήσω τον φόβο ή την ιδιοτέλεια να με εμποδίσουν να μη δώσω βοήθεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Πού, λοιπόν, στέκομαι απέναντι του Θεού; Συνεπώς μια πραγματική διερεύνησις της καρδιάς των ανθρώπων γίνεται στη Μαλάουι καθώς και στη Μοζαμβίκη και στη Ζάμπια.

’Ακόμη και υπό διωγμό οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μαλάουι δεν μνησικακούν εναντίον των διωκτών των. Διακρίνουν ότι αυτό επετράπη από τον Θεό για να γίνη ένα έργο διαχωρισμού. Προσεύχονται για να κατανοήσουν οι εχθροί των την αληθινή των θέσι ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού και ν’ αλλάξουν την πορεία των για να χωρισθούν προς τα δεξιά του Χριστού ως πρόβατα με την προοπτική της αιωνίου ζωής σ’ ένα γήινο παράδεισο ως ανταμοιβή των.—Ματθ. 5:44.

Δικαιώματα ή Καθήκοντα—Ποία;

«Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδιά σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνη, θέλουσι προσθέσει εις σε».—Παροιμ. 3:1, 2.

1-3. (α) Ποια είναι η στάσις των ανθρώπων του κόσμου σήμερα εν σχέσει με τα δικαιώματα; (β) Για ποιους ομιλεί ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 2 Τιμ. 3:1-5 και τι θα συμβή σε όλους όσοι έχουν το πνεύμα που αναφέρεται στους Εφεσίους 2:2;

ΕΝΑ μεγάλο ζήτημα στις διάνοιες των ανθρώπων του κόσμου σήμερα είναι ο καθορισμός των δικαιωμάτων τους. Πολλοί φρονούν ότι αποτελεί δικαίωμά των να κάνουν, ό,τι τους αρέσει αδιαφορώντας για τους άλλους. Ως αποτέλεσμα τούτου, ο κόσμος, και ιδιαίτερα το μέρος αυτού που λέγεται «Χριστιανικός,» έχει φθάσει σε μια κατάστασι που είχε προλεχθή στην Αγία Γραφή, ότι οι άνθρωποι θα ήσαν ‘αλαζόνες, υπερήφανοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς.’—2 Τιμ. 3:1-4.

² Αυτό είναι το πνεύμα του κόσμου. Είναι ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.’ (Εφεσ. 2:2) Γνωρίζομε ότι αυτό το πνεύμα είναι ολόγυρά μας και πιέζει τους πάντας. Δεν πρέπει να νομίζωμε ότι ο απόστολος Παύλος, περιγράφοντας τις ανωτέρω κακές συνθήκες, ανεφέρετο στον κόσμο των ανθρώπων οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Θεό. Όχι, ο Παύλος είπε ότι αυτοί οι απειθείς θα έχουν ‘μορφήν ευσεβείας αλλά θα αρνούνται την δύναμίν της.’ (2 Τιμ. 3:5) Η Γραφή είπε ότι αυτές οι συνθήκες θα επήρχοντο στον Χριστιανικό κόσμο, και αυτό απεδείχθη αληθινό. Όλοι εκείνοι που έχουν αυτό το κακό πνεύμα τελικά θα πεθάνουν.—Αποκάλ. 21:8.

³ Αν λοιπόν ακολουθή κανείς το κακό αυτό υπόδειγμα είναι υπό την δυσμένειαν του Θεού, είτε ανήκει σε μια εκκλησία είτε όχι, ή και αν αποσύρθηκε από τα θρησκευτικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου και έγινε ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά . Όλοι όσοι έχουν το ανεξάρτητο, αλαζονικό, ισχυρογνώμον πνεύμα ή ακόμη αν είναι μολυσμένοι με αυτό το πνεύμα σ’ ένα μικρότερο βαθμό, βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο.

4, 5. Σε τι κατέληξε αυτό το πνεύμα για τους ανηλίκους και ενηλίκους;

⁴ Αυτό το πνεύμα αντανακλάται στις ειδήσεις που διαβάζομε, ιδιαίτερα εν σχέσει με τη σημερινή νεολαία. Οι οχλοκρατίες στα σχολεία και στα κολλέγια αποτελούν ένα παράδειγμα. Οι φοιτηταί φθάνουν ως το σημείο να παίρνουν τουφέκια και άλλα φονικά όπλα στα σχολεία των. Καταστρέφουν την ιδιοκτησία του σχολείου στο οποίο φοιτούν και από το οποίο λαμβάνουν εκπαίδευσι. Διαβάζομε για οχλοκρατίες των νεαρών που γίνονται χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Πηγαίνουν μέσα στην πόλην, λεηλατούν καταστήματα και ανατρέπουν αυτοκίνητα αθώων πολιτών που τα οδηγούν—και όλ’ αυτά χωρίς κανένα λόγο.

⁵ Οι καταστροφικές αυτές πράξεις πηγάζουν από μια στάσι αυτοδιαθέσεως, ανεξαρτησίας απ’ όλους τους νόμους και τους κανόνας. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις των ισχυρίζονται ότι ασκούν τα «δικαιώματά» των. Αυτά τα άτομα θέλουν να δείξουν ότι δεν είναι υπόλογοι σε κανένα. Ακόμη και μεταξύ ωρίμων ενηλίκων το πνεύμα της στασιαστικής ανεξαρτησίας έχει ριζωθή. Χιλιάδες άτομα διεκδικούν το δικαίωμα ενός εξασφαλισμένου εισοδήματος, αλλά δεν θέλουν να εργασθούν. Θέλουν να έχουν τα απολαυστικά πράγματα της ζωής, αλλά δεν θέλουν να παραγάγουν τίποτε. Σ’ εκείνους που υπηρετούν το κοινόν, εδίδοντο άλλοτε φιλοδωρήματα για υπηρεσίες που προσέφεραν εκτός εκείνης που ήταν υποχρεωτική. Αλλά τώρα τα φιλοδωρήματα απαιτούνται, άσχετα με την ποιότητα της αποδιδομένης εργασίας.

6-8. Περιγράψτε τη διαφορά που θα έφερνε στην οικογενειακή ζωή και στις άλλες ενέργειες η φροντίδα για τα καθήκοντα αντί των δικαιωμάτων.

⁶ Έτσι, μέσα στον πυρετό για δικαιώματα, τα καθήκοντα δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν. Αλλά σκεφθήτε απλώς πόσο διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα αν ο καθένας φρονούσε το ίδιο για τα καθήκοντα όπως και για τα δικαιώματα. Η κατάστασις θα αντεστρέφετο. Τότε ο άνθρωπος δεν θ’ ανησυχούσε διόλου για τα δικαιώματά του. Και αυτό θα συνέβαινε επειδή αυτός και οι άλλοι θα εφρόντιζαν για τα καθήκοντά των.

⁷ Στην πραγματικότητα, το ν’ αγωνίζεται κανείς για δικαιώματα προκαλεί διαιρέσεις. Η φροντίδα για τα καθήκοντα συντελεί στην ευτυχία και την ειρήνη. Δεν είναι δύσκολο να φαντασθή κανείς πόσο ενωμένη θα ήταν μια οικογένεια στην οποία ο καθένας εσκέπτετο τα καθήκοντά του, τα παιδιά απέναντι των γονέων, οι γονείς απέναντι των παιδιών. Θα υπήρχε εμπιστοσύνη και διακριτικότης αντί να υπάρχη υποψία και ανταγωνισμός.

⁸ Στον κόσμο των επιχειρήσεων αν οι εργάται κατανοούσαν ότι ο προϊστάμενός των είχε το δικαίωμα ν’ αναμένη απ’ αυτούς ν’ αποδώσουν εργασία μιας πλήρους ημέρας και αν ο προϊστάμενος ελάμβανε υπ’ όψιν την ευημερία των εργατών, αναγνωρίζοντας το καθήκον του να πληρώνη ένα επαρκές ημερομίσθιο, τότε και οι δυο θα περνούσαν καλύτερα. Και οι πελάται επίσης θα ήσαν ευτυχείς, διότι έτσι θα εξυπηρετούντο. Η επιχείρησις θα λειτουργούσε καλύτερα και οι δουλειές θα ήσαν πιο ασφαλείς. Αλλά ο κόσμος δεν το αναγνωρίζει αυτό λόγω ιδιοτέλειας, δίνοντας έμφασι σε ό,τι μπορεί ο καθένας ν’ αποκτήση, χωρίς να σκέπτεται τους άλλους. Αυτή η ιδιοτέλεια είναι τόσο γενική και τόσο ριζωμένη ώστε ο κόσμος δεν μπορεί να μεταρρυθμισθή.

Η ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

 9. Τι στάσι λαμβάνουν οι Χριστιανοί στο ζήτημα των δικαιωμάτων;

⁹ Τι στάσι όμως λαμβάνουν οι Χριστιανοί στο ζήτημα των δικαιωμάτων και των καθηκόντων; Αυτοί έχουν Θεόδοτο δικαίωμα καθώς και καθήκον να λατρεύουν τον Θεό και να εκτελούν τις εντολές του, εφαρμόζοντας τις αρχές της Αγίας Γραφής στη ζωή τους. (Ματθ. 4:10) Αυτοί πρέπει να μένουν σταθεροί σ’ αυτό το δικαίωμα. (Ματθ. 22:21) Δεν πρόκειται για ένα προσωπικό ή ανθρωποποίητο δικαίωμα, αλλά για ένα δικαίωμα από τον Θεό που έχουν καθήκον να το εκτελούν ενώπιον αυτού. (Ματθ. 28:18, 19) Όταν εμμένουν στην άσκησι αυτού του δικαιώματος, ο Θεός τούς υποστηρίζει. Αλλ’ η Αγία Γραφή δεν τονίζει προσωπικά δικαιώματα. Λέγει πολλά πράγματα για καθήκοντα.—Εκκλ. 12:13· Λουκ. 17:10.

10-12. (α) Ποια είναι η θέσις του Χριστιανού ενώπιον του Θεού ως προς τα δικαιώματα και τα καθήκοντα; (β) Ποια πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού ως προς την εφαρμογή ωρισμένων «μοντέρνων» πραγμάτων;

¹⁰ Ποια είναι η θέσις των αληθινών Χριστιανών οι οποίοι έπαυσαν ν’ ακολουθούν την πορεία αυτού του κόσμου και οι οποίοι πιστεύουν στη θυσία του αντιλύτρου του Χριστού; Η Γραφή λέγει σ’ αυτούς: «Δεν είσθε κύριοι εαυτών. Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του στόματός σας». (1 Κορ. 6:19, 20) Επομένως, ελάχιστο έδαφος υπάρχει για να μιλούν αυτοί οι άνθρωποι για δικαιώματα προς τον Θεό, διότι αυτός είναι ο κύριός των, τους αγόρασε με το αίμα του Υιού του. Αυτοί έχουν ένα καθήκον. Αυτό το καθήκον είναι: «Δοξάσατε τον Θεόν». Μπορούμε να δοξάζωμε τον Θεό με το να είμεθα ειρηνικοί, να είμεθα αυτάρκεις, και να είμεθα υπομονητικοί έστω και αν τα δικαιώματά μας καταπατούνται από κάποιον άλλον. Δοξάζομε τον Θεό όταν εκτελούμε τα καθήκοντά μας, χωρίς να απαιτούμε αυτά που αντιλαμβανόμεθα ότι είναι προσωπικά μας δικαιώματα, και χωρίς να προξενούμε λύπη ή ενόχλησι στους άλλους με το να διεκδικούμε αυτά τα «δικαιώματα».—Παροιμ. 11:2.

¹¹ Οι Χριστιανοί, λοιπόν, δεν πρέπει να νομίζουν ότι, επειδή μια ωρισμένη συνήθεια είναι κοινή στον κόσμο, μπορούν να επιμένουν σ’ αυτήν ως ν’ αποτελή δικαίωμά των ενώπιον της Χριστιανικής εκκλησίας και του ωρίμου τρόπου της σκέψεώς της. Γιατί να προσπαθή ο Χριστιανός να φέρη στη ζωή του το πνεύμα του κόσμου, ή τα πράγματα που εκπροσωπεί, όπως είναι οι ακρότητες της μόδας στην αμφίεσι, η εξαχρειωτική μουσική και οι λεγόμενες μοντέρνες συνήθειες, όταν αυτός αποτελεί μέρος της εκκλησίας; Πραγματικά, γιατί να προσπαθή να εισαγάγη αυτά τα πράγματα μέσα στην εκκλησία του Θεού;

¹² Θα μπορούσε κανείς να πη: ‘Αυτό θα πη να είσαι συγχρονισμένος. Πρέπει να κάνωμε εκείνο που είναι σύγχρονο και να συμβαδίζωμε με τον κόσμο.’ Αλλά σκεφθήτε το αυτό—το πνεύμα αυτού του κόσμου φθείρεται γρήγορα, παρακμάζει και μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα χειροτερέψουν τα πράγματα στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε γενεά του παρελθόντος ενόμιζε ότι ήταν «μοντέρνα» και προηγείτο από τις άλλες, αλλά τι συνέβη σ’ αυτές τις γενεές και στους τρόπους των; Η Γραφή λέγει: «Υπάρχει γενεά καθαρά εις τους οφθαλμούς αυτής, αλλά δεν είναι πεπλυμένη από της ακαθαρσίας αυτής».—Παροιμ. 30:12.

13. Αντί να σκεπτώμεθα ανεξάρτητα, τι πρέπει να κάνωμε τώρα, και γιατί;

¹³ Πρέπει μήπως τώρα να προξενούμε αναταραχή μέσα στην εκκλησία, ή να σκεπτώμεθα ανεξάρτητα και ν’ αποσυρώμεθα έστω και για λίγο από την πλήρη συνεργασία με την εκκλησία; Αντιθέτως, όσο βλέπομε να μαυρίζουν τα σύννεφα της καταιγίδος της ‘μεγάλης θλίψεως’ και το «κλίμα» αυτού του κόσμου να γίνεται πιο παγερό, πρέπει να πλησιάζωμε περισσότερο στη Χριστιανική οργάνωσι, ολοένα περισσότερο να συνδεώμεθα με τη θέρμη της αγάπης. (Παροιμ. 18:1) Πρέπει να είμεθα πιο προσεκτικοί στη στάσι μας, στο πώς στεκόμεθα απέναντι του Θεού. Ο απόστολος Πέτρος εκφράζει αυτή την ανάγκη πολύ έντονα όταν λέγη: «Αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;»—1 Πέτρ. 4:18.

14. Γιατί είναι μάταιο να ενδιαφερώμεθα για κάποια μόδα ή πρότυπο που ακολουθεί αυτός ο κόσμος;

¹⁴ Επίσης, εκείνο που μπορεί να νομίζωμε ότι είναι πολύ σπουδαίο ακριβώς τώρα, μπορεί να είναι απολύτως τίποτε στη νέα διάταξι του Θεού. Ακόμη και σ’ ένα χρόνο από τώρα, εκείνο για το οποίο αγωνιζόμεθα ως να είναι δικαίωμά μας (κάποιο είδος μόδας, κάποια συνήθεια, κάποιος τύπος μουσικής) μπορεί να είναι εντελώς παλιάς μόδας. Τότε εμείς οι ίδιοι δεν θα το θέλαμε. Γιατί λοιπόν να θέλωμε τώρα να το εισαγάγωμε μέσα στην εκκλησία; Οι μόδες και τα πρότυπα του κόσμου περνούν γρήγορα και λησμονούνται. Αλλά η εκκλησία του Θεού διαρκεί για πάντα. Η Γραφή λέγει: «Το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται». (1 Κορ. 7:31) Ο κόσμος μεταβάλλεται τώρα από το κακό στο χειρότερο, αλλά θ’ αντικατασταθή τελείως. (1 Ιωάν. 2:17) Πρόκειται να είναι εντελώς απαρχαιωμένος. Πού θα είναι τότε οι διάφορες μόδες; τα αχτένιστα μαλλιά; το αφρόντιστο ντύσιμο; Πού θα βρίσκωνται εκείνα στα οποία επιμένομε τώρα ότι είναι δικαίωμά μας να τα κάνωμε;

ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΤΩΝ ΕΛΑΤΗΡΙΩΝ ΜΑΣ

15. Γιατί είναι ωφέλιμο να προσέχωμε τις συμβουλές που μπορεί να μας δώσουν οι υπεύθυνοι της εκκλησίας;

¹⁵ Ο Ιεχωβά αγαπά όλους εκείνους που τον πλησιάζουν με πίστι. Ζητεί εγκάρδια υπηρεσία και υπακοή. (Ρωμ. 6:17) Συνεπώς, αποτελεί σκοπό της Χριστιανικής εκκλησίας να διευκρινίζη πιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά και να υποβοηθή όλα τα μέλη της εκκλησίας για να εννοήσουν γιατί πρέπει να βοηθούνται όλοι να γνωρίσουν πληρέστερα τον Ιεχωβά. Επομένως, είναι πολύ ωφέλιμο να προσέχωμε τις συμβουλές που δίνουν οι υπεύθυνοι της εκκλησίας για τα προβλήματα που εγείρονται.—Παράβαλε με Έξοδον 18:15, 16.

16-18. Πώς μπορεί κανείς ν’ αναλύση τη σκέψι και τα ελατήριά του εν σχέσει με κάποια πράξι του που μπορεί να φαίνεται ότι αποτελεί δικαίωμα;

¹⁶ Αν ενοχλήσθε για κανένα ζήτημα που σχετίζεται με τα δικαιώματά σας, καλό είναι να αναλύετε ακριβώς ποια είναι η σκέψις σας και τα ελατήριά σας και πώς αυτά συμφωνούν με τον θείο τρόπο σκέψεως. Για να το εκθέσωμε αυτό μ’ ένα παράδειγμα θα πάρωμε το ζήτημα ενός ανδρός ή ενός παιδιού που έχει μακρυά και απεριποίητα μαλλιά. Εσάς ίσως να σας αρέση αυτή η μόδα και να έχετε έτσι τα μαλλιά σας, και ένας από τους αδελφούς σας υπέδειξε ότι θα είναι κατάλληλο να κόψετε τα μαλλιά σας και να τα έχετε πιο περιποιημένα.

¹⁷ Θα μπορούσατε να ρωτήσετε, κάνω αυτή τη μόδα επειδή νομίζω ότι αυτή κάνει την εμφάνισί μου καλύτερη ή μήπως την κάνω λόγω των ατόμων που συναναστρέφομαι; Είναι αυτά τα άτομα ταυτισμένα με την εκκλησία ή με τον έξω κόσμο; Αν άλλοι μέσα στην εκκλησία χτενίζονται μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι αυτοί ώριμοι πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέται, ζηλωταί στη διακονία των; Όταν κάνετε αυτή τη σκέψι να έχετε υπ’ όψιν τη νουθεσία του αποστόλου που λέγει, «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών».—Εβρ. 13:7.

¹⁸ Κατόπιν ρωτήστε: Με ποιους με κατατάσσει η μόδα του χτενίσματός μου στα όμματα των ανθρώπων γενικά; Θα μπορούσε κάποιος τον οποίον επισκέπτομαι να με αναγνωρίση ως ένα διάκονο των μαρτύρων του Ιεχωβά; Γιατί να αισθάνεσθε σαν ξένος μεταξύ των έξω συντρόφων αν δεν έχετε μακρυά μαλλιά; Μήπως φοβάστε τι μπορεί να πουν; Μήπως νομίζετε ότι αυτοί, περιμένουν από σας, ως μάρτυρα του Ιεχωβά , να ντύνεσθε όπως αυτοί; Ή μήπως νομίζετε ότι θα σας σέβωνται περισσότερο αν σεις, ως διάκονος, ντύνεσθε όπως αυτοί;

19, 20. Ποιο παράδειγμα είναι φρόνιμο ν’ ακολουθούμε αν αδελφοί της εκκλησίας συνιστούν να κάμωμε μια αλλαγή στη μόδα του χτενίσματος ή στη συνήθεια που ακολουθούμε;

¹⁹ Αν οι υπεύθυνοι αδελφοί της εκκλησίας σας συστήσουν ν’ αλλάξετε τη μόδα του χτενίσματος, ή αν άλλοι φρονούν ότι δεν ταιριάζει σ’ ένα διάκονο, θα είσθε διατεθειμένοι ν’ αλλάξετε; Ίσως να νομίσετε ότι αυτοί σφάλλουν, ή ότι ίσως είναι καθυστερημένοι, και ότι δεν είναι ανάγκη ν’ αλλάξετε απλώς διότι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία ενοχλούνται. Τότε, θα εδέχεσθε το πρότυπο που έθεσε ο ίδιος ο Χριστός;

²⁰ Για τον Ιησού, ο απόστολος Παύλος είπε: «Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον. Οι ‘ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’ εμέ’». (Ρωμ. 15:3) Ο Χριστός δεν ζητούσε τα δικαιώματά του. Θα ήταν πολύ πιο κατάλληλο να λάβη μια διαφορετική πορεία. Αλλά, τότε, τι βοήθεια θα μπορούσε να είναι αυτός για μας;—Ματθ. 26:53, 54· 2 Κορ. 5:14, 15.

21. Πώς ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι είναι αντιχριστιανικό να επιμένη ένα μέλος της εκκλησίας σε κάποια πράξι που σκανδαλίζει τους άλλους;

²¹ Τι θα κάνατε εσείς αν σας έλεγε κανείς να παύσετε να τρώτε κρέας επειδή κάποιος από την εκκλησία εσκανδαλίζετο εξαιτίας αυτού; Τι; Να εγκαταλείψετε ένα τόσο θεμελιώδες δικαίωμα όπως αυτό; Εν τούτοις, ο απόστολος Παύλος ακολούθησε το παράδειγμα του Χριστού όταν έγραψε: «Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων. Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού διά φαγητόν· . . . Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας, μηδέ να πίης οίνον, μηδέ να πράξης τι εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί». Κατόπιν ο Παύλος λέγει σ’ έναν ο οποίος δεν σκανδαλίζεται κατά τη συνείδησί του από την βρώσι του κρέατος αλλά ο οποίος θ’ άπεσχε για το καλό της εκκλησίας: «Συ πίστιν έχεις· έχε αυτήν εντός σου ενώπιον του Θεού».—Ρωμ. 14:19-22· παράβαλε 1 Κορινθίους 8:12, 13.

22. Για ποιους άλλους λόγους πρέπει ν’ αλλάξωμε μια συνήθεια ή μια μόδα που φρονούν οι αδελφοί μας ότι αντανακλά άσχημα στα αγαθά νέα της Βασιλείας;

²² Καλύτερο λοιπόν είναι να υποχωρήτε και να έχετε την ικανοποίησι να γνωρίζετε μέσα σας ότι ευαρεστείτε τον Θεό έστω και αν δεν συμφωνήτε πλήρως με τις γνώμες των άλλων, έστω και αν φρονήτε ότι αυτό που κάνετε τώρα είναι εν τάξει. Εξ άλλου, αν κάνετε μια μόδα που σας ευχαριστεί, ποιος το βλέπει αυτό περισσότερο; Ποιοι γνωρίζουν πώς φαίνεται αυτό πραγματικά επάνω σας και μπορούν να συμπαραβάλουν την εμφάνισί σας με την εμφάνισι των άλλων; Σεις δεν βλέπετε τον εαυτό σας. Οι άλλοι είναι εκείνοι που σας βλέπουν απ’ όλες τις πλευρές. Αν οι αδελφοί σας φρονούν ότι η εμφάνισίς σας δίνει κακή εντύπωσι στους ανθρώπους, ή κακοπαρισταίνει ή αντανακλά άσχημα στο άγγελμα που φέρετε, γιατί να μην αλλάξετε και να είσθε ευτυχείς;

ΟΧΙ ΜΟΔΕΣ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ

23. Ποια ήταν η κατάστασις στον Ισραήλ για κείνους που θα προτιμούσαν να ξυρίζονται αντί να έχουν γενειάδα;

²³ Μπορούμε να ιδούμε το ζήτημα της μόδας του χτενίσματος ή της ενδυμασίας από μια άλλη άποψι. Υποθέστε ότι σεις, σαν άνδρας, ζούσατε στους χρόνους του Ισραήλ, υπό τον Νόμον, και δεν σας άρεζε να έχετε γενειάδα. Ίσως να σας άρεζε όπως φαίνονταν οι Αιγύπτιοι, δηλαδή τελείως ξυρισμένοι. Τι θα κάνατε τότε; Θα ασκούσατε το προσωπικό σας δικαίωμα να ξυρισθήτε; Όχι, διότι δεν θα είχατε ένα τέτοιο δικαίωμα. Θα έπρεπε να έχετε γενειάδα, διότι ο Νόμος διέταζε όλους τους άρρενας: «Δεν θέλετε κουρεύσει κυκλοειδώς την κόμην της κεφαλής σας, ουδέ θέλετε φθείρει τα άκρα των πωγώνων σας».—Λευιτ. 19:27· 21:5.

24. Για ποιον λόγο απαιτούσε ο νόμος από τους Ισραηλίτας να έχουν γενειάδα;

²⁴ Μήπως αυτός ο Νόμος δόθηκε λόγω μόδας; Όχι. Δόθηκε για να προφυλάξη τους Ισραηλίτας από του να μιμηθούν τη συνήθεια μερικών από τα ειδωλολατρικά έθνη που ήσαν γύρω τους. Ωστόσο οι Ισραηλίται έπρεπε να διατηρούν τη γενειάδα τους κομμένη κανονικά, καθαρή και περιποιημένη. Μια απεριποίητη ή ξυρισμένη γενειάδα φανέρωνε θλίψι και πένθος λόγω κάποιας συμφοράς. (2 Σαμ. 19:24-28· Ησ. 7:20) Τα μαλλιά επίσης τα έκοβαν κατά καιρούς, εκτός αν κανείς είχε κάμει ευχή Ναζηραίου. Στην προφητεία του Ιεζεκιήλ εδίδετο εντολή στους ιερείς να κόβουν τα μαλλιά τους και να μη τα αφήνουν ελεύθερα.—Ιεζ. 44:15, 20.

25, 26. Πώς ο Λόγος του Θεού μάς δίνει την άποψί του ως προς την κοσμιότητα των τύπων αμφιέσεως;

²⁵ Επίσης, ο Θεός ανεγνώριζε ότι ένας τύπος αμφιέσεως μπορεί να κατατάξη ένα άτομο εσφαλμένα όταν προσέταξε ότι «η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως, είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου». (Δευτ. 22:5, ΜΝΚ) Γιατί; Διότι αυτό θα ήταν μια υποκίνησις σε ανηθικότητα.

²⁶ Ώστε, μολονότι υπάρχουν μερικοί τύποι αμφιέσεως που έχουν ομοιότητα, όπως είναι τα φαρδιά πανταλόνια γυναικών και τα πανταλόνια των ανδρών, ωστόσο υπάρχει συνήθως μια θετική διάκρισις στον τύπο ή στο υλικό. Αλλ’ όταν φορή κανείς ρούχα τέτοια ώστε να είναι ουσιαστικά δυσδιάκριτος από το έτερον φύλον, αυτό είναι κακό στα όμματα του Ιεχωβά. Το ίδιο ισχύει και για τα ενδύματα που είναι τόσο εφαρμοστά ή στενά ώστε συντείνουν στην ανηθικότητα και κατατάσσουν το άτομο μ’ εκείνους που φημίζονται για βδελυκτές πράξεις. Αν, λοιπόν, έχετε τάσι να επιμένετε σε μια μόδα χτενίσματος ή αμφιέσεως, ή κάποιας συνήθειας, ρωτήστε τον εαυτό σας, Μήπως το κάνω αυτό για να μιμηθώ κοσμικά άτομα;

«ΑΥΤΗ Η ΦΥΣΙΣ» ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

27, 28. (α) Πώς ο απόστολος Παύλος μάς δίνει ωραίες καθοδηγητικές γραμμές για το τι είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό ως προς τον τύπο αμφιέσεως; (β) Τι λέγουν ωρισμένοι λόγιοι της Βίβλου ως προς τη λέξει «φύσις»;

²⁷ Δεν υπάρχουν μέσα στη Γραφή ειδικοί κανόνες, όπως λόγου χάριν πόσο μάκρος πρέπει να έχουν τα μαλλιά, ή πόσο πρέπει να είναι το μάκρος της φούστας. Αλλ’ ο θεόπνευστος απόστολος εκθέτει ωραίες καθοδηγητικές γραμμές που κάνουν τον ειλικρινή, αφιερωμένο Χριστιανό και την εκκλησία να μπορούν να γνωρίζουν πότε ένας τύπος αμφιέσεως ή μια συνήθεια είναι κατάλληλη. Λέγει: «Ή ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι ανήρ μεν εάν έχη κόμην, είναι εις αυτόν ατιμία; Γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν· διότι η κόμη εδόθη εις αυτήν αντί καλύμματος».—1 Κορ. 11:14, 15.

²⁸ Εν σχέσει με αυτά τα λόγια του αποστόλου, ο Βιβλικός λόγιος Αλβέρτος Μπάρνες παρατηρεί τα εξής:

«Η λέξις φύσις . . . σημαίνει προφανώς το αίσθημα εκείνο της κοσμιότητος που έχουν όλοι οι άνθρωποι, και το οποίον εκδηλώνεται σε οποιοδήποτε έθιμο το οποίον επικρατεί ή είναι γενικό. . . . Είναι εκείνο που απαιτείται από το φυσικό αίσθημα της ευπρεπείας μεταξύ των ανθρώπων. . . . Η λέξις, λοιπόν, εδώ, δεν σημαίνει τη σύστασι των φύλων, . . . ούτε απλή χρήσι και έθιμο, . . . αλλά αναφέρεται σ’ ένα βαθύ εσωτερικό αίσθημα του τι είναι κατάλληλο και σωστό».

Και ο Ελληνιστής Δρ Α. Τ. Ρόμπερτσον λέγει:

«Εδώ η λέξις αυτή σημαίνει το φυσικό αίσθημα της κοσμιότητος (βλέπε Ρωμ. 2:14) εκτός από το απλό έθιμο, αλλ’ ένα αίσθημα που βασίζεται στην αντικειμενική διαφορά της συνθέσεως των πραγμάτων».

29. (α) Γιατί ένας Χριστιανός δεν χρειάζεται κανόνες για το τι να κάνη και τι να μη κάνη; (β) Αν σε μια περίπτωσι δεν ξέρη κανείς, τι πρέπει να κάμη;

²⁹ Επομένως, δεν πρόκειται για το να μας λέγουν ακριβώς τι πρέπει να κάνωμε ή τι δεν πρέπει να κάνωμε, σαν να είναι κανόνες. Αν είμεθα Χριστιανοί και οι καρδιές μας αγαπούν εκείνο που είναι σωστό, γνωρίζομε εκ φύσεως, ιδιαίτερα από την εκπαιδευμένη μας πείρα, αν ένα πράγμα προσθέτη ή αφαιρή από τη λαμπρότητα των αγαθών νέων τα οποία κηρύττομε. Γνωρίζομε αν εποικοδομούμε ή φθείρωμε τη φήμη ή την εικόνα της εκκλησίας στα όμματα των άλλων. Αλλ’ αν κανείς δεν ξέρη, τότε πρέπει ν’ αφεθή να κατευθύνεται από την αγαθή συνείδησι της Χριστιανικής εκκλησίας. Ας δέχεται τις καλές συμβουλές και ας βασίζεται στην καλή κρίσι των υπευθύνων αδελφών.—Παροιμ. 12:15.

30. (α) Ποια υποχρέωσι έχουν όλοι όσοι έχουν υπεύθυνες θέσεις στην εκκλησία; (β) Ποια είναι μια αρχή καθοδηγήσεως που θα μας κρατήση ασφαλείς; (γ) Γιατί πρέπει να ενδιαφερώμεθα για καθήκοντα μάλλον παρά για δικαιώματα;

³⁰ Οι αληθινοί Χριστιανοί αγαπούν αλλήλους, και όσοι είναι σε υπεύθυνες θέσεις έχουν υποχρέωσι να κάνουν ό,τι είναι καλύτερον για τους αδελφούς των, είτε γίνεται αυτό με το παράδειγμα που δίνουν είτε με τις συμβουλές τους. Και οι πράξεις όλων μας πρέπει πάντοτε να καθοδηγούνται, από την αρχή: ‘Στολίζω κατά πάντα τη διδασκαλία του Σωτήρος ημών Θεού’; Αν είμεθα επιμελείς στα καθήκοντά μας, αν εργαζώμεθα ολόψυχα σαν στον Ιεχωβά, και όχι σε ανθρώπους, ο Ιεχωβά θα μας ανταμείψη με ευλογίες πολύ μεγαλύτερες απ’ οτιδήποτε «δικαιώματα» που θα μπορούσαμε να καθορίσωμε μόνοι μας, μαζί με χρόνια ζωής και ειρήνης.—Τιτ 2:10· Κολ. 3:23, 24· Παροιμ. 3:1, 2.

Ένας Ελεύθερος Λαός—Αλλά Ευπειθής

«Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε».—1 Πέτρ. 2:16, 17.

 1. Ποια ελευθερία έδειξε ο απόστολος Παύλος ότι είχαν οι όμοιοι μ’ αυτόν ακόλουθοι του Χριστού;

«ΕΝ ΤΗ ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.» Αυτά έγραψε ο απόστολος Παύλος αφού περιέγραψε την ελευθερία των υιών του Θεού, που ήσαν επίσης και υιοί της ελευθέρας ουρανίας οργανώσεώς Του, της «άνω Ιερουσαλήμ,» της «μητρός» των. Αυτή η «μήτηρ» οργάνωσις που έχει την ελευθερία της τελείας σχέσεως με τον Θεό, παραστάθηκε εν τούτοις ως η ‘γυνή’ του Ιεχωβά Θεού. Εφόσον λοιπόν αυτή ήταν η σχέσις της, η ελευθερία της ήταν σχετική. Αυτή υπετάσσετο στην εξουσία του μεγάλου ουρανίου Συζύγου της. Και ως υιοί, ο Παύλος και οι όμοιοι με αυτόν ακόλουθοι του Χριστού είχαν επίσης μια σχετική ελευθερία, διότι ήσαν υποκείμενοι στον ουράνιο «Πατέρα» και τη «μητέρα». Ως τέκνα, έπρεπε να είναι ευπειθή στη ‘διδασκαλία του πατρός των και στον νόμον της μητρός των.’—Γαλ. 5:1· 4:26· Παροιμ. 1:8.

 2. Γιατί ο λαός του Θεού είναι ελεύθερος, κι’ εν τούτοις γιατί η ελευθερία του δεν είναι απόλυτη;

² Ο λαός του Θεού είναι ελεύθερος σήμερα διότι γνωρίζει ότι η αλήθεια τον έχει ελευθερώσει. (Ιωάν. 8:32) Αλλά η ελευθερία την οποίαν έχουν είναι για καλό, όχι για κακό. Αυτοί μπορούν να εκδηλώνουν πλήρως τους καρπούς του πνεύματος, διότι «κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος». (Γαλ. 5:23) Αυτοί οι καρποί είναι όλα όσα χρειάζονται για πλήρη ευτυχία· το να πράττη κανείς το κακόν επαναφέρει μόνον δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο. Για να πράττουν το καλό και το ωφέλιμο, πρέπει να υπακούουν σ’ Εκείνον ο οποίος τους ελευθέρωσε, στον Ιησού Χριστό.

ΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΛΟ

 3. Ποια διευθέτησι, που απαιτεί υπακοή, έκαμε ο Θεός στη Χριστιανική εκκλησία;

³ Ο Θεός, επίσης, έκαμε μια διάταξι στη γη στην οποία υπέταξε το λαό του. Αυτή ήταν εκκλησιαστική οργάνωσις. Μέσα σ’ αυτήν έθεσε ωρισμένα πρόσωπα για να ποιμαίνουν και να καθοδηγούν το εκκλησιαστικό του «ποίμνιο». Άνδρες τοποθετούνται σε θέσεις για να βοήσουν την εκκλησία να εκτελή το έργον που ανετέθη σ’ αυτήν, δηλαδή, την κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας. Επίσης, αυτοί οι άνδρες φροντίζουν για την ατομική ευημερία των μελών της εκκλησίας, βοηθώντας τους αδελφούς να εφαρμόζουν τις αρχές της Αγίας Γραφής στη ζωή τους. Σ’ αυτούς τους άνδρες ο Χριστιανός πρέπει επίσης να πείθεται, όπως προσέταξε ο απόστολος: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί».—Εβρ. 13:17.

 4. Σε ποιους άλλους νόμους προστάζει ο Θεός να υπακούη ο Χριστιανός, και είναι αυτοί εμπόδιο στη Χριστιανική διακονία;

⁴ Επίσης, οι Χριστιανοί προστάζονται να υποτάσσωνται στις ανώτερες εξουσίες, στους κυβερνητικούς άρχοντας αυτού του κόσμου. Πρέπει να υπακούουν στους νόμους που δεν αντιβαίνουν στους νόμους του Θεού. (Ρωμ. 13:1· παράβαλε Πράξεις 4:19· 5:29.) Οι Χριστιανοί δούλοι πρέπει να υποτάσσωνται στους κυρίους των, η δε αρχή αυτή εφαρμόζεται σήμερον στους υπαλλήλους, οι οποίοι πρέπει να ευαρεστούν τους προϊσταμένους των κατά πάντα. (Τίτον 2:9, 10) Τα τέκνα πρέπει να υπακούουν στους γονείς των. (Εφεσ. 6:1-3) Όλες αυτές οι εντολές δεν περιορίζουν τους Χριστιανούς από το να κάνουν το καλό και να διεξάγουν την Χριστιανική των διακονία, αλλ’ αντιθέτως, με την υπακοή σ’ αυτούς τους νόμους δοξάζουν τον Θεό και προάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας.

 5. Με ποια έννοια οι Χριστιανοί είναι σε υποταγή σε όλους τους αδελφούς των;

⁵ Εκτός απ’ αυτές τις διάφορες εξουσίες στις οποίες ο Χριστιανός πρέπει να υποτάσσεται και που η υποταγή του συντελεί στο καλό και στη μεγαλύτερη ελευθερία και ευτυχία του, ο απόστολος προχωρεί ακόμη περισσότερο, δίνοντας αυτή την προτροπή: «Προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους». (Ρωμ. 12:10) Κατά ένα τρόπον, λοιπόν, όλοι οι Χριστιανοί είναι σε υποταγή σε όλους τους αδελφούς των, διότι πρέπει να υπηρετούν τα συμφέροντα των αδελφών των πριν από τα ιδικά των.—Μάρκ. 10:44· 1 Πέτρ. 5:5.

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

 6. Ποιο είναι το σημείο που δείχνει έξοχα τη διαφορά μεταξύ του αληθινού Χριστιανού και του κοσμικού ανθρώπου σήμερα;

⁶ Αυτό σε ποια θέσι τοποθετεί τον Χριστιανό σε σύγκρισι μ’ εκείνους οι οποίοι έχουν τη στάσι του κόσμου γενικά; Η πορεία του Χριστιανού είναι πορεία υπακοής, ενώ η πορεία εκείνων είναι πορεία ανυπακοής. Αυτό είναι το κύριο σημείο που κάνει διάκρισι της διαφοράς. Με τι σοβαρότητα λοιπόν πρέπει να παίρνωμε το ζήτημα της υπακοής!

 7. Πώς μπορεί να παρασυρθούμε να πάρωμε «μέρος» σε κάποια κοσμική υπόθεσι, αλλά τι πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν;

⁷ Εν τούτοις, μπορεί κάποτε να παρασυρθούμε να ενεργήσωμε διαφορετικά. Βλέπομε γύρω μας κάθε ανυπακοή σε κάθε μορφή εξουσίας. Ακούμε λόγια αυτού του είδους. Βλέπομε αδικίες, και μπορεί ν’ αρχίσωμε να φρονούμε ότι αυτοί που δεν υπακούουν είναι δικαιολογημένοι. Μπορεί ν’ αρχίσωμε να παίρνωμε το «μέρος» τους και μάλιστα ν’ αρχίσωμε να νομίζωμε ότι υπάρχουν λόγοι για ν’ αναλάβωμε αγώνα μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Πιθανόν οι νεαροί καθώς και άλλοι μέσα στον κόσμο να φρονούν ότι έχουν λόγους να στασιάζουν εναντίον των συνθηκών του κόσμου. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αδικίες. Αλλά οι κοσμικοί ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ούτε οι νέοι, όμως, ούτε οποιοσδήποτε από τον λαό του Θεού δεν πρέπει να μάχεται τις μάχες του κόσμου. Και ασφαλώς οι Χριστιανοί δεν έχουν κανένα λόγο να στασιάζουν ή έστω και να παρακούουν στη διάταξι του Θεού.

 8. Τι θα λέγατε σχετικά με την παρακοή στα λόγια του Μωυσέως, έχοντας υπ’ όψι τη σκηνή του Όρους Σινά;

⁸ Σκεφθήτε τώρα τη θέσι του λαού του Θεού, όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή. Ο Παύλος παραβάλλει την κατάστασι του Ισραήλ υπό τον Μωυσή μ’ εκείνην της Χριστιανικής εκκλησίας, και λέγει: «Διότι δεν προσήλθετε εις όρος ψηλαφώμενον, και καιόμενον με πυρ, και εις ζόφον και σκότος και ανεμοστρόβιλον, και εις σάλπιγγος ήχον, και φωνήν λόγων, την οποίαν οι ακούσαντες παρεκάλεσαν να μη λαληθή πλέον προς αυτούς ο λόγος· (διότι δεν υπέφερον το προσταττόμενον. “Και ζώον εάν εγγίση το όρος θέλει λιθοβοληθή, ή με βέλη θέλει κατατοξευθή”. Και τόσον φοβερόν ήτο το φαινόμενον, ώστε ο Μωυσής είπε, Κατάφοβος είμαι και έντρομος)». (Εβρ. 12:18-21) Μερικοί μάλιστα ενόμιζαν ότι ήσαν δικαιολογημένοι να δείξουν ανυπακοή στον Μωυσή. Θα παίρνατε σεις το μέρος αυτών των ανδρών και γυναικών αν ήσαστε παρόντες σ εκείνη την φοβερή επίδειξι του Όρους Σινά;

9, 10. Γιατί είναι πολύ πιο σοβαρό για τον Χριστιανό να είναι απειθής;

⁹ Ο Παύλος προχωρεί για να περιγράψη μια πιο φοβερή σκηνή: «Αλλά προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ».—Εβρ. 12:22-24.

¹⁰ Κατόπιν ο Παύλος δίνει την εξής νουθεσία: «Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα· διότι αν εκείνοι δεν απέφυγον καταφρονήσαντες τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης, πολλώ μάλλον ημείς, εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών». «Ας κρατώμεν την χάριν, διά της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν με σέβας και ευλάβειαν».—Εβρ 12:25, 28.

ΠΩΣ ΔΕΧΕΣΘΕ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ;

11, 12. Με ποιους τρόπους θα ήταν δυνατόν να δείξωμε περιφρόνηση ή έλλειψι σεβασμού στις συμβουλές που μας δίνει ένας υπεύθυνος αδελφός, και γιατί με τον τρόπο αυτόν θα ενεργούσαμε αντίθετα προς τα καλύτερα συμφέροντά μας;

¹¹ Πιστεύομε ότι αυτό είναι πραγματικά αληθινό, ότι οι Χριστιανοί στέκουν σε μια τέτοια θέσι που εμπνέει δέος; Τότε με ποια στάσι πρέπει ν’ ακούμε την πνευματική νουθεσία που λαμβάνομε πάντοτε; Και πώς πρέπει ν’ αντιδρούμε αν εγερθή μια κατάστασις στην οποία κάποιος που έχει εξουσία, ένας αδελφός, δώση συμβουλή; Μήπως θα το πάρωμε αυτό σαν ύβρι ή προσβολή και θα σκεφθούμε, ‘Τι δικαίωμα έχει αυτός να μιλή έτσι σ’ εμένα;’ ή, ‘Έχω δικαίωμα να το κάμω (ή να μη το κάμω)· αυτός δεν έχει εξουσία να μου το επιβάλη’.

¹² Γιατί μια τέτοια στάσις θα ήταν εσφαλμένη; Και γιατί θα ήταν επίσης εσφαλμένο το να φαινώμεθα ότι ακούμε απλώς επειδή γνωρίζομε ότι οφείλομε σεβασμό σ’ αυτόν που μας ομιλεί, ακόμη και ότι συμφωνούμε μαζί του προφορικώς, αλλά ν’ αφήνωμε πραγματικά τις συμβουλές να ‘μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο’; Διότι αν και υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία η εκκλησία δεν μπορεί να τα διατάξη, εν τούτοις είναι για το καλό ολόκληρης της εκκλησίας, στην οποία περιλαμβάνεσθε και σεις, διότι η δική σας ευημερία είναι συνδεδεμένη με την ευημερία της εκκλησίας, αν θέλετε να σας προστεθούν χρόνια ειρήνης και ζωής.

13. Τι λέγει πραγματικά ένας που παραβλέπει τη συμβουλή που του δίδεται, και ποια Γραφική οδηγία πρέπει να λάβη σοβαρά υπ’ όψι;

¹³ Πραγματικά, τι θα έκανε ένα άτομο αν έδειχνε την ανωτέρω περιγραφόμενη στάσι; Θα έλεγε, στην πραγματικότητα, ότι ο Θεός δεν διευθύνει την εκκλησία του, ότι ο Θεός δεν μας διδάσκει τον σωστό δρόμο μέσω της οργανώσεώς του. Αυτό δείχνει έλλειψι πίστεως. Μήπως θέλει κανείς από μας πραγματικά να το πη αυτό; Πρέπει να σκεφθή σοβαρά τα λόγια του αποστόλου στην επιστολή προς Εβραίους 3:16-19· 4:11-13· 12:1.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

14. (α) Ποια αρχή θα μας κάμη ικανούς να γνωρίζωμε ποια πράγματα είμεθα φυσικώς ελεύθεροι, να κάνωμε, αλλά δεν έχομε δικαίωμα να τα κάνωμε; (β) Αν περιφρονούμε τη συμβουλή της εκκλησίας σχετικά με τις συναναστροφές, εναντίον τίνος στρεφόμενα;

¹⁴ Ας εξετάσωμε μια κατάστασι στην οποία η εκκλησία δεν μπορεί να μας διατάξη να κάμωμε ή να μην κάμωμε κάτι. Υπάρχουν πράγματα που έχομε την ελευθερία να τα κάμωμε, με την έννοια ότι κανείς δεν είναι πιθανόν να μας σταματήση. Έχομε φυσική ελευθερία, λόγου χάριν, να συναναστρεφώμεθα οποιονδήποτε θέλομε, αλλά δεν έχομε δικαίωμα ως Χριστιανοί να έχωμε συναναστροφές με τον κόσμο. Οι κακές συναναστροφές δεν είναι επωφελείς σ’ εμάς τους ιδίους ή στους αδελφούς μας μέσα στην εκκλησία, ούτε και εποικοδομούν. Φυσικά, η εκκλησία δεν μπορεί να επιβάλη σ’ ένα άτομο τις συνέπειες της παραβάσεως της αρχής του ότι «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί,» αλλ’ αυτό το άτομο, ωστόσο, θ’ αποκομίση τα βλαβερά αποτελέσματα, διότι ο Θεός μπορεί να επιβάλη και θα επιβάλη όλους τους νόμους του. «Ο Θεός δεν εμπαίζεται».—1 Κορ. 15:33· Γαλ. 6:7.

15. Αν ακολουθούμε τις «ακρότητες» της μόδας, με ποιους συνταυτιζόμεθα;

¹⁵ Αν θέλωμε ν’ ακολουθήσωμε ή να μιμηθούμε τις φαντασιοπληξίες του κόσμου, με τις ακρότητες στις μόδες του και στους τρόπους ενεργείας του, μπορούμε να το κάμωμε αυτό, αλλ’ είναι εποικοδομητικό; Με ποιους συνταυτιζόμεθα; Κυρίως με τον κόσμο των διασκεδάσεων. Μπορεί να μας φαίνεται ότι αυτοί αποτελούν την πλειονότητα και ότι η φωνή των εκπροσωπεί την πλειονότητα, διότι αυτοί είναι εκείνοι τους οποίους οι άνθρωποι βλέπουν στην τηλεόρασι ή στον κινηματογράφο. Αλλά ποιος είναι μεταξύ των πρώτων που διαδίδει τη διαφθορά; Πάλι είναι ο κόσμος των διασκεδάσεων. Στη σκηνή του θεάτρου και στην οθόνη του κινηματογράφου παρουσιάζουν τη γυμνότητα, τον σεξουαλισμό, τη διαστροφή, και προσπαθούν να κάνουν τις ταινίες του κινηματογράφου όσο το δυνατόν πιο διεγερτικές, φρικτές και στασιαστικές. Ένας κινηματογράφος διεφήμιζε ότι ο κάθε θεατής θα ελάμβανε μια «χαρτοσακούλα ανάγκης» για την περίπτωσι που θα έκαμνε εμετό στη διάρκεια της προβολής της ταινίας.

16. Αν κανείς αρχίση να μιμήται τον κόσμο των διασκεδάσεων, ποιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθή γι’ αυτόν;

¹⁶ Αν τώρα ένα άτομο αρχίση να μιμήται τον όχλο των διασκεδάσεων ή εκείνους που αγαπούν τα πράγματα που παρουσιάζουν στη σκηνή ή στην οθόνη, ως πού πρόκειται να φθάση; Θα βγάλη και αυτός τα ρούχα του όταν και αυτοί τα βγάζουν; Θα κάμη όπως εζητήθη να κάμουν οι θεαταί σ’ ένα θέατρο της Νέας Υόρκης, δηλαδή, ν’ ανεβούν στη σκηνή και να συμμετάσχουν στις πράξεις των; Λίγοι θα ήθελαν να το κάμουν αυτό. Αλλά αν κανείς και κατά ένα μέρος ακολουθή το πρότυπο που δίνουν αυτά τα άτομα, πού θα σταματήση; Ο Χριστιανός που φέρνει και το ελάχιστο ίχνος της στάσεώς των στη δική του ζωή, την μολύνει. Γι’ αυτό δεν έχει το δικαίωμα να φέρνη τέτοια πράγματα μέσα στην εκκλησία, αλλ’ αντιθέτως, έχει ΚΑΘΗΚΟΝ να τ’ απομακρύνη.

17. Πώς μπορεί να πη κανείς αν μια ωρισμένη συνήθεια είναι καλή ή όχι;

¹⁷ Ο απόστολος μάς λέγει εκείνο που προσδιορίζει το αν πρέπει ν’ ακολουθήσωμε μια ωρισμένη συνήθεια ή όχι. Λέγει: «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου». Ο καθένας μπορεί ν’ αναλύη τις πράξεις του. Αν αυτές πραγματικά βοηθούν τους άλλους πνευματικώς, τότε ενεργεί καλά.—1 Κορ. 10:24.

ΒΟΗΘΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ

18. Ποιο είναι τώρα ένα πολύ σοβαρό ερώτημα, και πώς εμείς συνδεόμεθα με αυτό;

¹⁸ Σ’ αυτόν τον καιρό, που κάθε μορφή και θεσμός αυτού του συστήματος πραγμάτων είναι μολυσμένα, διεφθαρμένα και ολοένα καταρρέουν, το ζήτημα είναι, Μήπως αυτά διεισδύουν και διαφθείρουν την εκκλησία του Θεού; Θα παραμείνη η εκκλησία καθαρή ως η μόνη οργάνωσις στον κόσμο που δοξάζει το όνομα του Θεού και τις δίκαιες αρχές του; Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα. Συνδέεται άμεσα με το μεγάλο ζήτημα της θείας κυριαρχίας. Μη νομίσετε ούτε προς στιγμήν ότι ο Διάβολος δεν διεξάγει τον πιο σκληρό αγώνα που μπορεί εναντίον της εκκλησίας. Και μη νομίσετε ότι σεις δεν είσθε στη μάχη, διότι αυτός μάχεται για να ΣΑΣ μολύνη ως έναν Χριστιανόν ατομικώς.—Αποκάλ. 12:17.

19. Ποια μέσα επρομήθευσε ο Ιεχωβά για να τηρήται η εκκλησία καθαρή, και τι απαιτεί αυτό από μας;

¹⁹ Η εκκλησία του Θεού θα παραμείνη, όπως προείπε η Γραφή. (2 Τιμ. 2:19) Ο Θεός έθεσε ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης να φροντίζουν ώστε η εκκλησία να διατηρήται καθαρή, και το καθένα από τα μέλη της εκκλησίας να προστατεύεται με τη βοήθεια αυτών των πνευματικών ανθρώπων. Επομένως, όταν αυτοί οι άνθρωποι δίνουν συμβουλές, ενεργούν για να επιπλήξουν ένα μέρος που αμαρτάνει, ή και αποβάλουν έναν στασιαστή από την εκκλησία, όλοι μας πρέπει να συνεργαζώμεθα. Πρέπει να χαίρωμε που έθεσε ο Θεός μια τέτοια προστατευτική διάταξι.

20. Πώς μπορεί να μας βοηθήση η συμβουλή προς Κολοσσαείς 3:2 να συνεργαζώμεθα πλήρως με την εκκλησία;

²⁰ Μπορούμε να συνεργαζώμεθα με την εκκλησία με το να ‘φρονούμε τα άνω, όχι τα επί της γης.’ «Τα επί της γης» συχνά είναι πράγματα τα οποία μας προσελκύουν. Μπορεί στην αρχή να δυσκολευώμεθα βλέποντας τη διαφορά μεταξύ της ελευθερίας που μας παρέχεται σχετικά με τα πράγματα αυτά και το δικαίωμα να τα πράττωμε. Αλλ’ αν μελετούμε, σκεπτώμεθα και συγκεντρωνώμεθα στα «άνω» πράγματα του Θεού, μπορούμε να διακρίνωμε καθαρά ποια θα έπρεπε να είναι η στάσις μας.—Κολ. 3:2.

21. Πώς μπορούμε να δείξωμε πιστότητα στην εκκλησία όταν ένας αδελφός επιπλήττεται ή του επιβάλλεται, ποινή από τους υπευθύνους;

²¹ Μπορούμε επίσης να δείξωμε πιστότητα στην εκκλησία του Θεού με το να υποστηρίζωμε τον αγώνα της στο να διατηρηθή καθαρή και να υποβοηθήση με τις συμβουλές ή με την πειθαρχία εκείνους οι οποίοι σφάλλουν. Αντί να κάνωμε έναν αδελφό να νομίζη ότι η ποινή που του επεβλήθη ήταν εσφαλμένη, μπορούμε να του μιλήσωμε με καλωσύνη, δείχνοντάς του πού η πορεία του ήταν ασύνετη, να τον επιπλήξωμε και να τον υποβοηθήσωμε να διακρίνη πώς μπορεί να διορθώση την πορεία του και να είναι πιο ευτυχής. Μπορούμε να βοηθήσωμε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας στις προσπάθειές των να τον επανορθώσουν. (Γαλ. 6:1) Θ’ αποφεύγωμε να κάνωμε ένα τέτοιο άτομο να νομίζη ότι είχε δίκαιο. Εάν μιλούμε εναντίον της επανορθωτικής ενεργείας, ενεργούμε έτσι εναντίον των συμφερόντων του. Όπως λέγουν οι Γραφές, ‘μισούμε τον αδελφό μας εν τη καρδία μας.’—Λευιτ. 19:17.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΕΥΡΕΘΟΥΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

22, 23. Εξηγήστε τα λόγια του αποστόλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 6:12, 13.

²² Υπάρχει κι’ άλλος τρόπος να παρατηρήσωμε το ζήτημα του ορίου στο οποίον φθάνει η ελευθερία μας ως Χριστιανών και πού εισέρχεται η υπακοή στον Θεό για να την περιορίση. Εξετάστε τα λόγια του αποστόλου: «Πάντα είναι εις την εξουσία μου, πλην πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, πλην εγώ δεν θέλω εξουσιασθή υπ’ ουδενός». Ο απόστολος αναφέρει ως παράδειγμα τη βρώσι τροφής. Τίποτα δεν θα μπορούσε να εκτεθή σαφέστερα ως ορθό. Αλλ’ ο Παύλος τονίζει ότι αν η βρώσις ωρισμένων τροφών δημιουργή ζήτημα σε άλλους της εκκλησίας, ο Χριστιανός πρέπει να είναι πρόθυμος να υποχωρή. Ενώπιον των συμφερόντων της Βασιλείας και σε σύγκρισι με τα συμφέροντα των αδελφών του, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ο Παύλος λέγει: «Τα φαγητά είναι διά την κοιλίαν, και η κοιλία διά τα φαγητά· πλην ο Θεός και ταύτην και ταύτα θέλει καταργήσει».—1 Κορ. 6:12, 13· 10:23.

²³ Η τροφή είναι κάτι που καταστρέφεται όταν φαγωθή. Δεν διαρκεί. Επίσης, εκείνος που επιδίδεται απλώς στην ικανοποίησι της σαρκικής του ορέξεως ή επιθυμίας θα καταστραφή στον ωρισμένο καιρό από τον Θεό. Πραγματικά λοιπόν τι κάνει ο Χριστιανός εκείνος που επιμένει σ’ ένα ωρισμένο τρόπο παρά τα αισθήματα της εκκλησίας ή παρά τη Γραφική συμβουλή περί του εναντίου; Φέρεται σε υποταγή σε κακή εξουσία με τη στάσι, του, με την απόφασι ή την επιμονή του να πράττη εκείνα που θέλει ιδιοτελώς να πράττη. Ενεργεί με ανυπακοή στον Θεό. Ποιον λοιπόν υπακούει και υπηρετεί; Τον αντίδικο του Θεού. Πραγματικά είναι υποδουλωμένος σε μια πορεία που δεν είναι καλή, και η στάσις του θα τον οδηγήση σε πραγματική αναταραχή στη ζωή του αν εξακολουθήση.

24. Σε ποιους θα είχαν εφαρμογή τα λόγια του Παύλου για τους κρίσιμους καιρούς των ‘εσχάτων ημερών’, και γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρη σοβαρά αυτό;

²⁴ Γι’ αυτό έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο, επίσκοπο της Εφέσου, προειδοποιώντας ότι «εις τας εσχάτας ημέρας» οι άνθρωποι θα είναι «αλαζόνες,» «φίλαυτοι,» «υπερήφανοι,» «αδιάλλακτοι.» Αυτά τα πράγματα, όπως προειδοποίησε ο Παύλος τον Τιμόθεο, θα ήσαν φανερά σε μεγάλη κλίμακα μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών του «Χριστιανικού κόσμου.» Αλλ’ οι συνθήκες αυτές δεν πρέπει ν’ αφεθούν να εισχωρήσουν στην αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Αν λοιπόν ένα άτομο μέσα στην εκκλησία είναι αλαζονικό, είναι σε μια θέσι χειρότερη από εκείνη των αλαζόνων του κόσμου, διότι ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι ‘η κρίσις αρχίζει από τον οίκον του Θεού.’ Ένα τέτοιο άτομο είναι πιο υπόλογο στον Θεό παρά ένας που είναι έξω από την εκκλησία. Είναι σε μια επικίνδυνη θέσι.—2 Τιμ. 3:1-5· 1 Πέτρ. 4:17.

ΦΥΛΑΧΘΗΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΘΕΛΕΤΕ «ΑΛΛΑΓΗ»

25. Γιατί οι Χριστιανοί δεν πρέπει να συνεργάζωνται μ’ εκείνους που προσπαθούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο;

²⁵ Υπάρχει ένας κίνδυνος για όλους, ιδιαίτερα για τους νεωτέρους, διότι παντού υπάρχει μια ζύμωσις για «αλλαγή.» Πολλοί που επιζητούν αλλαγές είναι ασφαλώς έντιμοι άνθρωποι, που βλέπουν τη διαφθορά και την αδικία και ζητούν κάτι καλύτερο, χωρίς να ξέρουν τι πρέπει να είναι αυτό. Αλλ’ εκείνοι που είναι πληροφορημένοι για τη βασιλεία του Θεού και συνταυτίζονται με την εκκλησία του Θεού γνωρίζουν για τη θεοκρατική της διάρθρωσι· γνωρίζουν ότι η εκκλησία είναι σε αρμονία με τις αρχές του Λόγου του Θεού. Αυτοί πρέπει να καταλάβουν ότι ο κόσμος είναι τελείως διαποτισμένος με ιδιοτέλεια που είναι σε άμεση αντίθεσι με τις δίκαιες αρχές, και δεν μπορεί ν’ αλλάξη προς το καλύτερο. Δεν υπάρχει λόγος να το επιχειρήσουν αυτό. Και πρέπει επίσης να γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να προσπαθούν ν’ αλλάξουν την εκκλησία του Θεού σύμφωνα με τις δικές τους προσωπικές αντιλήψεις, ή με τις αντιλήψεις εκείνων που προωθούν αλλαγές στον κόσμο. Αυτό σημαίνει να φέρνη κανείς το πνεύμα του κόσμου μέσα στην εκκλησία, η οποία δεν πρέπει ν’ αποτελή μέρος αυτού του κόσμου.

26. Πώς προειδοποιούν οι Γραφές για τον κίνδυνο που διατρέχουν όσοι θέλουν να κάμουν αλλαγές στην εκκλησία σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες του κόσμου;

²⁶ Ποιο είναι το αποτέλεσμα της επικίνδυνης πορείας του να ζητή κανείς μια αλλαγή, νομίζοντας ότι η εκκλησία του Θεού είναι «αρχαϊκή,» ή τουλάχιστον ότι δεν συμμορφώνεται επαρκώς με τους συγχρόνους τρόπους και ιδέες; Ίσως αυτή η στάσις να εκδηλωθή με την προσπάθεια να καθορισθούν ωρισμένα προσωπικά «δικαιώματα» μέσα στην εκκλησία. Σημειώστε τι λέγει ο σοφός Σολομών στον γυιο του, στο βιβλίο των Παροιμιών: «Υιέ μου, φοβού τον Ιεχωβά και τον βασιλέα· και μη έχε συγκοινωνίαν μετά στασιαστών· διότι η συμφορά αυτών θέλει επέλθει εξαίφνης· και τις γνωρίζει αμφοτέρων τας τιμωρίας;»—Παροιμ. 24:21, 22.

27. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν την ελευθερία που τους δίνει ο Θεός, αναγνωρίζοντας συγχρόνως την απαίτησι πλήρους υπακοής;

²⁷ Ο Ιεχωβά αγαπά εκείνους που είναι ευπειθείς σ’ αυτόν. Αγαπά εκείνον που διαβάζει τον λόγον του, τον μελετά κι’ εφαρμόζει τις καλές συμβουλές του άμεσα στον εαυτό του, όσο άμεσα κι’ αν τον πλήττουν αυτές οι συμβουλές. Τι ελευθερία παρέχει ο Ιεχωβά σ’ εκείνους που υπακούουν σ’ αυτόν! Αυτός θ’ αλλάξη την όψι της γης εξολοθρεύοντας αυτούς που την μολύνουν. Με τον καιρό η ανθρωπότης όλη θα ελευθερωθή και θ’ απολαύση την «ελευθερίαν των τέκνων του Θεού.» Η σχέσις ενός στοργικού πατρός και ευπειθών τέκνων θ’ αποκατασταθή. Ο Ιεχωβά, με την άφθαστη αγάπη του θα μπορέση να δώση ανεξάντλητα πνευματικά και υλικά πλούτη στους ανθρώπους σε όλη την αιωνιότητα!—Ρωμ. 8:21· Αποκάλ. 11:18.

Να Πλησιάζωμε τον Ιεχωβά ή τους Δαίμονας—Ποιον;

«Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»—Εβρ. 4:16

1, 2. Περιγράψτε τον τρόπο με τον οποίον πρέπει να πλησιάζη κανείς τον Θεό.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ στον ουράνιο τόπο διαμονής του καθώρισε ένα τρόπο με τον οποίο να τον πλησιάζωμε. Έχει ΕΝΑ μόνο τρόπο. Το πλησίασμα πρέπει να γίνεται με το ορθό μέσον, με πίστι στον Ιησού Χριστό και παραδοχή της λυτρωτικής του θυσίας.

² Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Δεν υπάρχουν σύντομοι δρόμοι. Δεν πρόκειται να ζη κανείς με όποιον τρόπο θέλει να ζήση, ακόμη και αν ανήκη σε κάποια θρησκεία. Ούτε μπορεί κανείς να χρησιμοποιή οποιαδήποτε μέθοδο, όπως είναι η γιόγκα του Ινδουισμού, η αστρολογία, ο ασκητισμός ή τα ναρκωτικά, και να είναι κατάλληλος για να πλησιάση τον Θεό. Ο άνθρωπος πρέπει να έχη ζωηρή επιθυμία να πλησιάζη τον Θεό με τον ορθό τρόπο, και να προσεύχεται με την καρδιά του για ν’ αποκτήση επίγνωσι του Λόγου του Θεού. Και κανείς δεν αναγκάζεται να πλησιάση ή να υπηρετήση τον Ιεχωβά αντίθετα με το θέλημά του, ο Θεός δέχεται μόνον πρόθυμη και ολοκάρδια αφοσίωσι.

3-5. (α) Αφού πλησιάσωμε τον Θεό, πώς μπορούμε να διατηρήσωμε στενή επαφή μαζί του; (β) Ποια λεγόμενα «στηρίγματα» δεν χρειαζόμεθα για να πλησιάσωμε τον Θεό;

³ Κατόπιν, αφού γνωρίση κανείς το θέλημα του Θεού, πρέπει ν’ ακολουθή την κατεύθυνσι του Λόγου του Θεού. Για να στέκη κανείς ενώπιον του Θεού απαιτούνται αμόλυντα χέρια και καθαρή καρδιά. Ο ψαλμωδός λέγει: «Τις θέλει αναβή εις το όρος του Ιεχωβά; Και τις θέλει σταθή εν τω τόπω τω αγίω αυτού; Ο αθώος τας χείρας, και ο καθαρός την καρδίαν.»—Ψαλμ. 24:3, 4.

⁴ Υπάρχει «εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα,» και για τον αρχιερέα μέσω του οποίου πλησιάζομε τον Θεό διαβάζομε: «Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. . . . Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ.»—Εφεσ. 4:5· Εβρ. 4:14-16.

⁵ Ο Θεός μάς αγαπά· επομένως δεν είναι δύσκολο να τον πλησιάσωμε. Ο απόστολος Παύλος είπε: «Δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.» Δεν χρειαζόμεθα βοήθειες ή «στηρίγματα», όπως λόγου χάριν παραστάσεις ή επιγείους ιερείς ή κάποιους τυπικισμούς ή τυπωμένες προσευχές, ούτε υπνωτισμό ούτε κανένα είδος ναρκωτικών. Ο Αδάμ δεν επλησίαζε τον Θεό μέσω παραστάσεων ή ναρκωτικών, ούτε και ο «έσχατος Αδάμ», ο Ιησούς Χριστός.—Πράξ. 17:27· 1 Κορ. 15:45.

6, 7. Με τι τρόπο μπορεί ένας από τον λαό του Θεού να έλθη κάτω από την εξουσία των δαιμόνων;

⁶ Ο Σατανάς και οι σύντροφοί του δαίμονες εξ άλλου επιζητούν να έχουν εξουσία στους ανθρώπους. Ο Σατανάς είναι μίμος θεός. Και αυτός επίσης έχει τρόπους με τους οποίους μπορεί να τον πλησιάση κανείς, ωρισμένα πράγματα τα οποία μας εκθέτουν στην εξουσία των δαιμόνων.

⁷ Ο Ιεχωβά προστατεύει τους δούλους του από την εξουσία των δαιμόνων εκτός αν αυτοί χρησιμοποιήσουν κανένα μέσον πλησιάσματος στους δαίμονας. Όταν ένα άτομο υποχωρή σε μια εσφαλμένη ή ασύνετη επιθυμία, εύκολα στρέφεται σ’ ένα μέσον που διευθετούν οι δαίμονες. Τότε έρχεται κάτω από την εξουσία τους. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί να μη κατέχεται κατ’ ανάγκην από δαίμονας, αλλά θα κάνη εκείνα που θέλουν οι δαίμονες να κάμη, εκείνα που είναι ενάντια στον Θεό. Ο Ιάκωβος, ετεροθαλής αδελφός του Ιησού είπε: «Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.»—Ιακ. 1:14, 15.

8, 9. Γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να κάνωμε συντροφιά με κοσμικούς ανθρώπους;

⁸ Είναι πολύ επικίνδυνο να προσπαθούμε να μιμούμεθα ή να κάνωμε συντροφιά με κοσμικούς, ή άτομα που ακολουθούν την κοσμική νοοτροπία. Το ν’ ακολουθούμε τους τρόπους των ή να προσπαθούμε να τους ευαρεστούμε είναι μια λεωφόρος που μπορεί τελικά να οδηγήση σε εξουσία από τους δαίμονες. Όσο καλά και αν φαίνεται ότι είναι αυτά τα άτομα, δεν οδηγούνται από το πνεύμα του Θεού, αλλά βαδίζουν «σύμφωνα με το πολίτευμα του κόσμου τούτου, σύμφωνα με τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.» Γι’ αυτό πρέπει να παίρνωμε στα σοβαρά την προειδοποίησι της Γραφής: «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.»—Εφεσ. 2:2· 1 Κορ. 15:33.

⁹ Αφού οι δαίμονες καταλάβουν ένα άτομο, αυτό μπορεί πολύ γρήγορα να φθάση σε πλήρη κατάρρευσι και σε πρόωρο θάνατο. Αυτό θέλουν οι δαίμονες να βλέπουν, και ιδιαίτερα ευχαριστούνται στην καταστροφή ενός ανθρώπου που κάποτε υπηρετούσε τον Θεό.—Παράβαλε Ματθαίος 8:28-32.

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ;

10-12. Γιατί δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε το ερώτημα, Μας κάνουν τα ναρκωτικά να πλησιάζωμε τους δαίμονας;

¹⁰ Τι θα λεχθή λοιπόν για τη χρήσι ναρκωτικών; Μας επηρεάζουν απ’ αυτή την άποψι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Τα ναρκωτικά έχουν πράγματι γίνει ένα μεγάλο ζήτημα. Η χρήσις ναρκωτικών είναι διαδεδομένη στα κολλέγια και στα γυμνάσια και διαδίδεται γοργά και στα δημοτικά σχολεία. Πολλοί νεαροί στον κόσμο των επιχειρήσεων έχουν μάλιστα τις κοινωνικές των συντροφιές καπνίσματος μαριχουάνας.

¹¹ Μήπως, όπως αυτοί ισχυρίζονται, πρόκειται απλώς για μια αβλαβή ψυχαγωγία, για ένα τρόπο αναψυχής, ένα τρόπο ανακουφίσεως από τις πιέσεις του συγχρόνου κόσμου; Κάποιος μπορεί να πη, ‘Αυτό είναι όλο που γίνεται· αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με τους δαίμονες, γίνεται απλώς για μια αναψυχή.’

¹² Μάλιστα, κάποιος μπορεί να το πη αυτό, αλλά κανένας δεν μπορεί να μην αντιμετωπίση το ζήτημα, Σε ποιον ανοίγουν το δρόμο τα ναρκωτικά; Γιατί; Διότι οι ίδιοι οι συνήγοροι των ναρκωτικών λέγουν ότι τα ναρκωτικά είναι ‘ένας τρόπος να πάμε πιο κοντά στον Θεό.’ Τα ναρκωτικά, λέγουν, ‘δίνουν ένα αίσθημα καλύτερης αντιλήψεως,’ ‘είναι ένας στιγμιαίος παράδεισος’ ή ‘δίνουν μια στιγμιαία αυτοανάλυσι.’ Αλλά ευρύνουν τα ναρκωτικά πραγματικά τη διάνοια; Μας βοηθούν ν’ αναλύσωμε τις καρδιές μας για το καλό; Ποια σχετικά πράγματα πρέπει να εξετάσωμε, και τι δείχνουν τα γεγονότα;

ΜΙΑ ΣΩΦΡΩΝ ΔΙΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΩΔΗΣ

13-15. Γιατί είναι ανάγκη να φυλάττη ο Χριστιανός τη σωφροσύνη του;

¹³ Στο ζήτημα του πλησιάσματος στον Ιεχωβά Θεό και αποκτήσεως της αμοιβής αιωνίου ζωής, ο Ιησούς επέστησε την προσοχή στο κεντρικό σημείον όταν είπε: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.»—Ματθ. 22:37.

¹⁴ Είναι φανερό λοιπόν ότι για να πλησιάσωμε τον Ιεχωβά απαιτείται να χρησιμοποιούμε ένα υγιαίνοντα νουν, να τηρούμε καθαρή και ζωηρή τη δύναμι της αντιλήψεώς μας και τη δύναμι της λογικής μας. Απαιτείται λοιπόν μια σώφρων διάνοια. Επί πλέον ο Παύλος τονίζει ότι οι Χριστιανοί, όλοι οι Χριστιανοί, πρέπει να είναι σώφρονες. Συμβουλεύει να είναι οι γέροντες σώφρονες, οι γραίες να νουθετούν τις νέες να είναι σώφρονες και ο Τίτος επίσης να νουθετή τους νεωτέρους να σωφρονώσι.—Τίτον 2:2-6.

¹⁵ Επομένως εμείς ως Χριστιανοί δεν μπορούμε να κάνωμε τίποτε που θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο τη Χριστιανική μας σωφροσύνη. Η Γραφή μάς λέγει το εξής: «Να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» Αν κάναμε διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να πλησιάσωμε τον Ιεχωβά και θα είμεθα σε μεγάλο κίνδυνο να εμπλακούμε με τους δαίμονας.

16. Γιατί πρέπει να ενδιαφέρεται ο Χριστιανός για την επίδρασι της μαριχουάνας στη διάνοια;

¹⁶ Επειδή η επίδρασις της μαριχουάνας δεν είναι τόσο έντονη όσο η επίδρασις των «σκληρών» ναρκωτικών, η χρήσις της είναι πολύ διαδεδομένη μεταξύ των κοσμικών ανθρώπων. Ακόμη και ο λαός του Ιεχωβά, ιδιαίτερα εκείνοι που φοιτούν στα σχολεία, μπορεί να πειρασθούν να την χρησιμοποιήσουν. Αυτό εγείρει το ερώτημα: Θα έδινε ο Χριστιανός καλή απόδειξι σωφροσύνης, υγιαίνοντος νοός, με το να χρησιμοποιή μαριχουάνα, ή ακόμη και να διανοήται να τη χρησιμοποιήση; Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα διότι η αύξησις της διαδόσεως της χρήσεως της μαριχουάνας είναι συγκλονιστική.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΝΟΙΑ

17, 18. Μήπως η χρήσις της μαριχουάνας απεδείχθη ότι είναι ‘μια αβλαβής ψυχαγωγία’ σε κάποιο κορίτσι 16 ετών;

¹⁷ Για απόδειξι των βλαβερών επιδράσεων μαριχουάνας στη διάνοια, στα ήθη, στη ζωή και στο σώμα, ο αναγνώστης ας εξετάση μαζί μας μερικά συγκεκριμένα γεγονότα όπως υπεβλήθησαν από γιατρούς των οποίων τα συμπεράσματα δημοσιεύονται στο περιοδικό JAMA του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου, υπό ημερομηνίαν 19 Απριλίου 1971.

¹⁸ «Ένα κορίτσι 16 ετών που δεν είχε προηγουμένως καμμιά ψυχιατρική ανωμαλία «κάπνιζε παράγωγα της καννάβεως (μαριχουάνα και χασίς) . . . επί δύο χρόνια. Άρχισε να χάνη το ενδιαφέρον της για ακαδημαϊκή εργασία . . . από ένα ήσυχο και κοινωνικά κοσμαγάπητο κορίτσι που ήταν, έγινε ένα εχθρικό και πολύ απότομο με ακατάλληλες εκφράσεις λόγων στους δασκάλους και στους μεγαλυτέρους της. . . . Αφού έπαυσε τα φάρμακα, . . . Παρακολούθησις επί δέκα μήνες επέδειξε συνεχή εξασθένισι της μνήμης και διαταραχή των σκέψεων . . . δεν μπορούσε να διατυπώση τις σκέψεις της είτε γραπτά είτε προφορικά όπως μπορούσε να το κάνη άλλοτε με πολλή ευκολία.»

Μήπως η μαριχουάνα είναι μια αβλαβής ψυχαγωγία; Αντιθέτως, είναι καταστροφή της διανοητικής υγείας και της σωφροσύνης.

19. Ποια πείρα αποκαλύπτει ότι η χρήσις της μαριχουάνας μπορεί να προξενήση κακό σ’ αυτόν που την χρησιμοποιεί;

¹⁹ «Ένας 20ετής την ηλικίαν είχε παραισθήσεις παντοδυναμίας και μεγαλείου έξη μήνες αφότου άρχισε να καπνίζη μαριχουάνα. Επίστευε ότι είχε αναλάβει τη διεύθυνσι της Μαφίας και ότι ήταν ένας άρχων της οργανώσεως Κου Κλουξ Κλαν στις ανατολικές πολιτείες. Άρχισε να μαζεύη τουφέκια και μαχαίρια και να εκπαιδεύη το Γερμανικό τσοπανόσκυλό του να επιτίθεται εναντίον των άλλων.»

Η διάνοια του ατόμου αυτού έπαθε μεγάλη βλάβη. Έγινε νοσηρή, άρρωστη. Μήπως υπήκουε στην εντολή του Θεού να ‘σφυρηλατήση τις μάχαιρές του σε άροτρα’ και ν’ αγαπά τον πλησίον του; Ποιον επλησίαζε—τον Ιεχωβά ή τους δαίμονες;

20. Ποια εξευτελιστικά έργα παρήγαγε η μαριχουάνα σ’ ένα αγόρι 14 ετών που τη χρησιμοποιούσε;

²⁰ Ένα αγόρι 14 ετών που άρχισε να καπνίζη μαριχουάνα, ύστερ’ από λίγον καιρό άρχισε να δείχνη νωθρότητα, απάθεια και κατάπτωσι, . . . η κατάστασί του χειροτέρεψε ώσπου άρχισε να έχη παραισθήσεις και ν’ αναπτύσση παρανοϊκές ιδέες. Ταυτοχρόνως έγινε ζωηρά ομοφυλόφιλος. . . . επεχείρησε ν’ αυτοκτονήση πηδώντας από ένα αυτοκίνητο που το είχε κλέψει.»

21, 22. Ποιες θρησκευτικές και πνευματιστικές σχέσεις παρατήσουμε στις πείρες δύο νεαρών που χρησιμοποιούσαν μαριχουάνα;

²¹ Συχνά και μόνο ένα μικρό διάστημα χρησιμοποιήσεως μαριχουάνας φέρει καταστρεπτικά αποτελέσματα, όπως συνέβη σ’ έναν άλλο νεαρό:

«Ένα παιδί 19 ετών κάπνιζε μαριχουάνα επί τέσσερις μήνες, . . . Επειδή επίστευε ότι είχε υπεράνθρωπες διανοητικές δυνάμεις, ενόμιζε ότι μπορούσε να έχη επικοινωνία και να εξουσιάζη τις διάνοιες και τις πράξεις των ζώων, ιδιαίτερα του σκύλου και της γάτας. . . . [επίστευε] ότι ήταν ο Μεσσίας.»

Επικοινωνία με σκύλους και γάτες και η αλαζονική σκέψις ενός ανθρώπου ότι είναι ο Μεσσίας καθιστά αδύνατον γι’ αυτόν να πλησιάση τον Ιεχωβά.

²² «Ένα παιδί 18 ετών εκάπνιζε μαριχουάνα και χασίς τακτικά επί τρία χρόνια και έπαθε προοδευτικά δειλία, σύγχυσι και κατάπτωση. Αυξήθηκε το ενδιαφέρον του για την αστρολογία και τις Ανατολικές θρησκείες. Έγινε χορτοφάγος και επεδίδετο στη γιόγκα. Είχε την αυταπάτη ότι ήταν Ινδός ιερεύς και τελικά επίστευε ότι ήταν ο Υιός του Θεού. . . μετέβη στη δυτική ακτή και συνέχισε την άκαρπη και άσκοπη ζωή του, συντηρούμενος από τους γονείς του.»

Και πάλι αντιμετωπίζομε το ερώτημα: Πλησίασμα στον Ιεχωβά ή στους δαίμονες—σε ποιον; Αυτές οι δύο τελευταίες περιπτώσεις που παραθέσαμε δείχνουν θετικά ότι επρόκειτο για μια μορφή πνευματισμού.

23. (α) Γιατί δεν μπορεί κανείς να βασίζεται σε κοσμικούς συμβούλους; (β) Αναφέρετε ένα παράδειγμα για απόδειξι.

²³ Σχετικά με τη χρήσι ναρκωτικών όπως και σε άλλα ζητήματα που μας επηρεάζουν πνευματικώς, πρέπει ν’ απομακρύνωμε τ’ αυτιά μας από τους συμβούλους του κόσμου τούτου, ο οποίος είναι ασθενής διανοητικώς. Πρέπει ν’ αναγνωρίζωμε αυτή τη συμβουλή γι’ αυτό που πράγματι είναι: σοφία αυτού του κόσμου, του οποίου θεός είναι ο Σατανάς ή Διάβολος. Σταθμίστε την αξία αυτής της συμβουλής που δόθηκε σ’ ένα φοιτητή κολλεγίου.

«Ένα παιδί 19 ετών εισήχθη στο κολλέγιο με μέση βαθμολογία ‘Α’» Άρχισε να καπνίζη μαριχουάνα στις αρχές του πρώτου έτους, και μέσα σε δύο μήνες από τότε που άρχισε να καπνίζη κάνναβι, έγινε απαθής, ακατατόπιστος και έπαθε κατάπτωσι. Στο τέλος του εξαμήνου, απέτυχε σε όλα τα μαθήματα και δεν μπορούσε να λογικευθή σε πολλά άλλα ζητήματα. . . . όπως και πολλοί ασθενείς αυτού του είδους, ο νεαρός αυτός είπε στον ψυχίατρό του ότι παρατήρησε αλλαγές από τότε που κάπνιζε μαριχουάνα· πήγε μάλιστα και σ’ ένα σύμβουλο κολλεγίου και είπε στον σύμβουλο ότι του εφαίνετο πως είχε ένα διανοητικό πρόβλημα λόγω του καπνίσματος της μαριχουάνας. Ο σύμβουλος τον διαβεβαίωσε ότι το ναρκωτικό ήταν αβλαβές και ότι δεν υπήρχε καμμιά ιατρική ένδειξις κινδύνου συνεπεία του καπνίσματος.»

Εν τούτοις, αυτό το παιδί έπαυσε να καπνίζη μαριχουάνα, και με τον καιρό η απάθειά του εξαφανίσθηκε, τα κίνητρά του επανήλθαν, και η προσωπική του εμφάνισις βελτιώθηκε. Βρήκε εργασία και αργότερα ενεγράφη σ’ ένα άλλο πανεπιστήμιο.

24. Ποιες ήσαν μερικές από τις γενικές επιδράσεις σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν μαριχουάνα;

²⁴ Θα μπορούσαν να παρατεθούν και πολλές άλλες περιπτώσεις. Θα μπορούσε να προστεθή ότι ένα έκδηλο χαρακτηριστικό αυτών που χρησιμοποιούν μαριχουάνα, ιδιαίτερα των θηλέων, υπήρξε ο ασυνήθης βαθμός σεξουαλικής αδιακρισίας, είτε με άτομα του ετέρου φύλου είτε με άτομα του ιδίου φύλου. Αυτό έγινε μεταξύ εκείνων οι οποίοι δεν είχαν εμπλακή σε σεξουαλική αδιακρισία προτού χρησιμοποιήσουν τη μαριχουάνα. Οι περιπτώσεις αφροδισίων νοσημάτων αυξήθηκαν πολύ.

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ

25. Με ποιον, συνεργάζονται αυτοί που χρησιμοποιούν ναρκωτικά;

²⁵ Ποιον λοιπόν μας βοηθούν τα ναρκωτικά να πλησιάσωμε; Ποιος είναι εκείνος που ευνοεί την ηθική κατάπτωσι των ανθρώπων, τη σωματική και ηθική ακαθαρσία, την παραφροσύνη και τον πρόωρο θάνατο; Οι δυνάμεις του σκότους είναι εκείνες που πλησιάζουν και με τις οποίες συνεργάζονται αυτοί που χρησιμοποιούν ναρκωτικά. Πραγματικά, όσο για το φοβερό ναρκωτικό την ηρωίνη, ένας που το χρησιμοποιεί λέγει: «Αυτό έχει όλα τα πλεονεκτήματα του θανάτου σε σύντομο χρόνο.» Η κατάχρησις ναρκωτικών οδηγεί στον θανατηφόρο κίνδυνο του πνευματισμού, σε δαιμονικές πράξεις, σε δαιμονολατρεία και μπορεί να έχη αποτελέσματα να καταληφθή κανείς από δαίμονες. Αντί για ευσεβή πνευματικότητα και προσέγγισι στον Θεό, φέρνει πιο κοντά στους δαίμονας.

26, 27. Αποδείξτε ότι η χρήσις_; ναρκωτικών πραγματικά οδηγεί στον πνευματισμό.

²⁶ Αν χρησιμοποιούμε παραισθησιογόνα, τότε ή κάνομε εκείνο που θέλουν οι δαίμονες από μας ή καταλαμβανόμεθα και κατεχόμεθα απ’ αυτούς. Προσέξτε ότι, σε πολλές περιπτώσεις, το άτομο οδηγείται στην αστρολογία ή σε απόκρυφες ειδωλολατρικές θρησκείες οι οποίες κάνουν ένα είδος πνευματισμού και επικοινωνίας με τους δαίμονας. Υπάρχει μια άμεση σχέσις. Ένας τοξικομανής είπε ότι ήταν κάτι κοινώς ανεγνωρισμένο μεταξύ των τοξικομανών με τους οποίους εσχετίζετο, ότι (όπως έλεγαν) ‘ένας έφθασε ως το σημείο να νομίζη ότι ήταν θεός.’ Ώστε, τα παιδιά που ενόμιζαν ότι ήσαν ο Υιός του Θεού δεν ήσαν μεμονωμένες περιπτώσεις. Ώστε με ποιους επρόκειτο να είναι όμοιοι—με τον Ιεχωβά Θεό και τον Υιό του Ιησού τον Μεσσία, ή με τους δαιμονικούς θεούς;

²⁷ Τα νεαρά αυτά άτομα των οποίων τις περιπτώσεις εξετάσαμε ανωτέρω δεν σταμάτησαν εκεί μετά το πλησίασμά τους στους δαίμονες με τη χρήσι των ναρκωτικών. Όχι. Ακολούθησαν και εξεδήλωσαν τα έργα των δαιμόνων: εχθρότητα, διάθεσι για βιαιότητες, σεξουαλική διαστροφή και απόπειρα αυτοκτονίας.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΣ

28, 29. Γιατί ο πνευματισμός κατατάσσεται από τη Γραφή ως έργον της σαρκός;

²⁸ Αλλά δεν είναι ανάγκη να έχωμε παραδείγματα για να γνωρίζωμε αυτά τα πράγματα για τα ναρκωτικά. Έχομε ήδη τον Λόγο της πιο σπουδαίας αυθεντίας απ’ όλους, του Ιεχωβά Θεού. Στην επιστολή προς Γαλάτας 5:19-21 διαβάζομε για τα έργα της σαρκός: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων.» Σε ποιο απ’ αυτά δεν οδηγεί η χρήσις ναρκωτικών;

²⁹ Τα εξευτελιστικά αυτά πράγματα δεν αποτελούν καρπούς του πνεύματος. δεν είναι πνευματικά. Ο ίδιος ο πνευματισμός δεν είναι πνευματικός, αλλά χαρακτηρίζεται από την αγία Γραφή ως ένα έργο της σαρκός. Για να φέρωμε ένα παράδειγμα: Ένας ο οποίος διαπράττει κτηνοβασία (σεξουαλική ένωσι μ’ ένα κτήνος) είναι άνθρωπος που κάνει μια πράξι, αλλά η πράξις δεν είναι ανθρώπινη. Είναι η πράξις ενός κτήνους, διεστραμμένη, απεχθής για να την κάμη ο άνθρωπος. Ομοίως και ο πνευματισμός ενώ ισχυρίζεται ότι είναι πνευματικός, ενώ προωθείται από πνευματικά πλάσματα, τους πονηρούς δαίμονας, είναι διεστραμμένος, φαύλος και αποτελεί έργον της σαρκός όχι του πνεύματος.

30, 31. (α) Πώς, πριν από τον Κατακλυσμό, έδειξαν οι δαίμονες την επιθυμία των για σαρκικές σχέσεις; (β) Δείξτε ότι η πράξις των αγγέλων που νυμφεύθηκαν ανθρώπινες γυναίκες ήταν διαστροφή.

³⁰ Οι δαίμονες διεστραμμένα επιζητούν σαρκικές σχέσεις. Σκεφθήτε την αφήγησι πριν από τον Κατακλυσμό. Η Γραφή αναφέρει τα εξής: «Και ότε ήρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνωνται επί του προσώπου της γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν εις αυτούς, ιδόντες οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.»—Γεν. 6:1, 2.

³¹ Αυτή η πράξις των αγγέλων ήταν μια διαστροφή, διότι αυτοί δεν ήσαν δημιουργημένοι γι’ αυτόν το σκοπό. Ο Χριστιανός συγγραφεύς Ιούδας παραβάλλει την πράξι των με τη σεξουαλική διαστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, γράφοντας: «Και αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας· καθώς τα Σόδομα και τα Γόμορρα, και αι πέριξ αυτών πόλεις, εις την πορνείαν παραδοθείσαι κατά τον όμοιον με τούτους τρόπον, και ακολουθούσαι οπίσω άλλης σαρκός πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμεναι με το αιώνιον πυρ.»—Ιούδ. 6, 7.

32. Πώς οι δαίμονες επιζητούν ακόμη να ικανοποιήσουν την επιθυμία των για σαρκικές σχέσεις;

³² Αυτοί οι άγγελοι που αμάρτησαν δεν μπορούν να υλοποιηθούν τώρα όπως έκαναν πριν από τον Κατακλυσμό, λόγω περιορισμού από τον Θεό. Εν τούτοις, με το να επηρεάζουν τις διάνοιες και τα σώματα των ανθρώπων αισθάνονται ότι σε κάποιο βαθμό έχουν σαρκικές σχέσεις.

33. Πώς η Ελληνική λέξις που σημαίνει «πνευματισμός» ή «μαγεία» δείχνει μια σχέσι μεταξύ φαρμάκων και πνευματισμού;

³³ Μας ενδιαφέρει το ότι η Ελληνική λέξις που χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή για την ενέργεια του πνευματισμού, της μαγείας ή της μαγγανείας είναι «φαρμακεία,» λέξις η οποία Αγγλικά σημαίνει «φαρμάκευσις.» Γιατί χρησιμοποιείται αυτή η λέξις για τον πνευματισμό ή τη μαγεία; Ένα έγκυρο σύγγραμμα λέγει:

«ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ» . . . (Αγγλικά φαρμάκευσις, κλπ.) Αρχικά εσήμαινε τη χρήσι φαρμάκων, μαγικών επικλήσεων· κατόπιν εσήμαινε δηλητηρίασι· κατόπιν, μαγείαν, . . . Βλέπε επίσης Αποκάλυψιν 9:21· 18:23. . . . Στη μαγεία, η χρήσις ναρκωτικών, απλών ή ισχυρών, συνοδεύετο γενικά από μαγικά άσματα και επικλήσεις στις απόκρυφες δυνάμεις, με την προμήθεια διαφόρων θελγήτρων, φυλαχτών, κλπ., τα οποία επαγγελματικώς προωρίζοντο να φυλάξουν τον αιτούντα ή τον ασθενή από την προσοχή και τη δύναμι των δαιμόνων, αλλά πραγματικά για να εμβάλη στον αιτούντα τα μυστηριώδη μέσα και τις δυνάμεις του μάγου.»—Ερμηνευτικόν Λεξικόν των Λέξεων της Καινής Διαθήκης υπό Βάιν.

34. 34. Πώς απατώνται όσοι χρησιμοποιούν ναρκωτικά, και σε τι καταλήγει τελικά η χρήσις ναρκωτικών γι’ αυτούς που τα χρησιμοποιούν;

³⁴ Μήπως δεν είναι σήμερα παράλληλη η κατάστασις; Πολλοί τοξικομανείς ισχυρίζονται ότι πλησιάζουν τον Θεό, ότι ευρύνουν τις διάνοιές των. Πραγματικά όμως ο σκοπός είναι να εμβάλη στον τοξικομανή τις μυστηριώδεις παραισθήσεις και τα αισθήματα, που οδηγούν προς τους δαίμονας, με την ιδέα ότι το ναρκωτικό ελευθερώνει τις διάνοιές των για υψηλότερη και ευρύτερη σκέψι. Αν κανείς οδηγήται στην πράξι του πνευματισμού είναι εκτεθειμένος σε κάθε είδους αδικοπραγία, επιρροή δαιμόνων, παραφροσύνη και αιώνιο θάνατο. Ο πνευματισμός, ένα έργον της σαρκός, εμποδίζει τον άνθρωπο από το να εισέλθη στη βασιλεία του Θεού, λέγουν οι Γραφές στην επιστολή προς Γαλάτας 5:21.

35. Ποια προειδοποίησι δίνει ο απόστολος Παύλος σχετικά με το να κανωμε οτιδήποτε που μας κάνει να παρεκκλίνωμε από την αφοσίωσί μας στον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά;

³⁵ Ο απόστολος Παύλος περιγράφει τι κάνουν οι άνθρωποι όταν ενασχολούνται σε κάποια θρησκευτική πράξι ή συνήθεια που κάνει τον άνθρωπο να πλησιάζη κάθε άλλον παρά τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Λέγει: «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να είσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων.» Αν χρησιμοποιούμε ναρκωτικά, θα πρέπει πολύ σοβαρά να εξετάσωμε τα επόμενα λόγια του Παύλου: «Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν;» ερωτά και κατόπιν προειδοποιεί: «Μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;»—1 Κορ. 10:20-22, ΜΝΚ.

36. Τι προμηθεύει ο Θεός σ’ εκείνον που τον πλησιάζει με ειλικρινή καρδιά;

³⁶ Ο Ιεχωβά προμηθεύει σ’ εκείνους που τον πλησιάζουν ειλικρινά οτιδήποτε χρειάζονται για να είναι ευτυχείς. Για το πλησίασμα και την υπηρεσία στον Θεό ο απόστολος λέγει: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας.» Να ζητήτε ευσέβεια δια της υπακοής στον Μόνον ο οποίος μπορεί να την προμηθεύση, και να είσθε ευτυχείς «μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.»—1 Τιμ. 6:6· 2 Τιμ. 2:22.

[Εικόνα στη σελίδα 369]

Το κάπνισμα της μαριχουάνας μπορεί να καταστρέψει τη διανοητική υγεία και τη σωφροσύνη. Αυτό θέλετε;

Να Είσθε ένα Σκεύος για Έντιμη Χρήσι

«Εάν λοιπόν καθαρίση τις εαυτόν από τούτων, θέλει είσθαι σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 2:21

 1. Πώς θεωρούν οι Χριστιανοί τη Γραφική προειδοποίησι: «Φθείρουσι ήθη χρηστά αι κακαί συναναστροφαί»;

ΕΚΕΙΝΟΙ που θέλουν να «επιλάβωνται της όντως ζωής» κατανοούν τη σπουδαιότητα και τη σοβαρότητα της προειδοποιήσεως: «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.» Αυτοί γνωρίζουν ότι πρέπει ν’ αποφεύγουν τα ανέντιμα πράγματα και τα ανέντιμα πρόσωπα είτε αυτά τα πρόσωπα ισχυρίζονται ότι είναι δούλοι του Θεού είτε όχι.—1 Τιμ. 6:19, Κείμενον· 1 Κορ. 15:33.

 2. Γιατί πρέπει ν’ ανησυχούν οι γονείς για την ευρεία χρήσι των ναρκωτικών;

² Στο ζήτημα της χρήσεως ναρκωτικών, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι στους νεαρούς. Επομένως επισύρεται η προσοχή των γονέων. Αυτοί πρέπει να φροντίζουν ώστε τα τέκνα των να μη μολύνωνται από τις συναναστροφές τις οποίες έχουν μέσα στο σχολείο και αλλού. Αυτό δεν είναι εύκολο έργο για τους γονείς. Αυτοί πρέπει να έχουν την ορθή άποψι για το πρόβλημα των ναρκωτικών και να γνωρίζουν πώς να προφυλάξουν τα τέκνα των: Διότι «δια της σοφίας οικοδομείται οίκος, και δια της συνέσεως στερεώνεται.»—Παροιμ. 24:3.

 3. Τι επιχειρήματα παρουσιάζουν αυτοί που χρησιμοποιούν ναρκωτικά σ’ εκείνους που προσπαθούν να τους συμβουλεύσουν;

³ Οι τοξικομανείς και οι υποστηρικταί των παρουσιάζουν πολλά επιχειρήματα για να δικαιολογηθούν. Ισχυρίζονται ότι έχουν κάτι το νέον. Αυτή η μανία των ναρκωτικών θεωρείται ότι είναι κάτι νέο, «μοντέρνο» πράγμα, ένας νέος τρόπος ζωής ή πλησιάσματος σε κάποιον θεό, κάτι που δεν το ξέρουν οι άλλοι. Όταν οι άλλοι προσπαθούν να τους μιλήσουν γι’ αυτό, λέγουν: «Α, δεν ξέρεις τι λες· δεν τα έχεις δοκιμάσει.» Λέγουν, «Δεν μπορείτε να καταλάβετε την ομορφιά, την ευφορία, την αντίληψι που αποκτάτε.» Μήπως πρέπει να δοκιμάσετε τα ναρκωτικά για να γνωρίζετε για τι πράγμα μιλάτε; Τι λέτε, πρέπει;

 4. Είναι αλήθεια ότι ένας που δεν δοκίμασε ναρκωτικά δεν ξέρει τίποτα για τ’ αποτελέσματά των;

⁴ Μήπως δεν είχαμε πληροφορίες από αιώνες γι’ αυτό; Παρατηρήστε την Ινδία· παρατηρήστε την Κίνα των περασμένων ετών. Η κατάπτωσις του Κινεζικού λαού με τη διείσδυσι του οπίου στην Κίνα, ιδιαίτερα από τα Ευρωπαϊκά έθνη, υπήρξε ένα από τα ζητήματα της επαναστάσεως των Μπόξερς το 1901. Σκεφθήτε την κατάπτωσι που έφεραν τα ναρκωτικά σ’ αυτές τις χώρες. Είναι ένα θέμα της ιστορίας. Όταν λοιπόν μιλή κανείς για ναρκωτικά, όταν έχη αυτά υπ’ όψιν, γνωρίζει για ποιο πράγμα ομιλεί. Κανένας τοξικομανής δεν μπορεί ειλικρινά να πη ‘Δεν μπορείτε να μου πήτε τίποτε.’

 5. Αναφέρατε μια ιστορική αναγνώρισι των κακών αποτελεσμάτων του χασίς, σχετικού με τη μαριχουάνα.

⁵ Η μαριχουάνα δεν είναι κάτι νέο και ό,τι κάνει είναι γνωστό από αιώνες. Πρόκειται για ένα ναρκωτικό που παράγεται από την κάνναβι από την οποία γίνεται το χασίς. Το χασίς, το οποίο συχνά λέγεται «χας», χρησιμοποιείται από τους περισσοτέρους καπνιστάς της μαριχουάνας. Η ετυμολογία της Αγγλικής λέξεως ‘ασάσιν’ (δολοφόνος) πιστοποιεί τη δύναμι που έχει το χασίς για να διεγείρη σε πράξεις βίας. Αυτή η λέξις ‘ασάσιν’ προέρχεται από την Αραβική λέξι «χασασίν,» λέξι η οποία περιγράφει το Τάγμα των Δολοφόνων, ένα Μουσουλμανικό τάγμα που ιδρύθηκε στην Περσία στο έτος 1090 μ.Χ. περίπου. Στον καιρό των Σταυροφοριών, αυτοί οι άνδρες τρομοκρατούσαν τους Χριστιανούς και άλλους εχθρούς με μυστικούς φόνους και θρησκευτικές δολοφονίες που διεπράττοντο υπό την επίρροια του χασίς.

Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ

6-8. Ποια ήταν η στάσις του Ιησού σ’ εκείνο που θα τον βοηθούσε να ξεφύγη από την πραγματικότητα;

⁶ Ποια ήταν η στάσις του Ιησού, που είναι η οδός με την οποίαν πλησιάζομε τον Θεό, όταν του προσέφεραν ναρκωτικά; Όταν επρόκειτο να θανατωθή στο ξύλο του μαρτυρίου του έδωσαν να πιή «οίνον μεμιγμένον με σμύρναν,» που θα εξασθένιζε πιθανόν τις αισθήσεις του και θα ελάττωνε κάπως τον πόνο του. Η αφήγησις λέγει: «Αλλ’ εκείνος δεν έλαβε.»—Μάρκ. 15:23.

⁷ Γιατί ο Ιησούς αρνήθηκε να λάβη ναρκωτικό; Απ’ όλους τους ανθρώπους ο Ιησούς Χριστός, μέσω του οποίου ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα, ασφαλώς εγνώριζε τι επίδρασι έχουν τα ναρκωτικά στο νευρικό σύστημα και στη διάνοια. (Κολ. 1:16) Ο Ιησούς εδώ ήταν σε δοκιμασία ως προς την ακεραιότητά του, την πιστότητά του και την άψογη στάσι του ενώπιον του Θεού. Υπέφερε μια σοβαρή δοκιμασία, και δεν ήθελε να εξασθενήσουν για μια στιγμή οι διανοητικές του δυνάμεις, απλώς χάριν της ελαττώσεως του πόνου. Ήθελε να είναι άγρυπνος ως προς το θέλημα του Θεού. Το πνεύμα του Θεού ήταν εκείνο που επιθυμούσε ο Χριστός, όχι ένα απατηλό αίσθημα ‘μεγάλης αντιλήψεως και ευρύνσεως της διανοίας.’ Εγνώριζε ότι τα ναρκωτικά, αντί να τον βοηθήσουν θα απέκλειαν την προσέγγισι προς τον Πατέρα του Ιεχωβά εκείνη την ώρα που είχε μεγάλη ανάγκη της βοηθείας του Θεού. Καμμιά κατάστασις διανοίας που προκαλείται από ναρκωτικά δεν θα τον βοηθούσε να φθάση πλησιέστερα στον Ιεχωβά Θεό. Κατανοούσε ότι αντιθέτως, κάτω από την χαυνωμένη επίδρασι ενός ναρκωτικού, θα ερχόταν σε επαφή με τους δαίμονες και θα έχανε το παν για τον εαυτό του και για την ανθρώπινη φυλή.

⁸ Ο Ιησούς ποτέ δεν επεζήτησε φανταστικά πράγματα για ν’ απομακρυνθή από την αντιμετώπισι της ζωής. Δέχθηκε το «ποτήριον» που έθεσε ο Ιεχωβά ενώπιόν του για να το πιή. (Ιωάν. 18:11) Προηγουμένως, όταν ο Πέτρος προσεπάθησε να τον απομακρύνη από την πραγματικότητα ν’ αντιμετωπίση και να συμπληρώση την πορεία που ο Ιεχωβά είχε θέσει ενώπιόν του, αντέδρασε αμέσως λέγοντας στον Πέτρο: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλον μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» Ο Ιησούς δεν ήθελε να φύγη σε μια ονειρώδη φανταστική κατάστασι και να περιέλθη στην εξουσία των δαιμόνων.—Ματθ. 16:21-23.

 9. Τι είναι ουσιώδες για να πλησιάσωμε τον Θεό και να χρησιμοποιθούμε απ’ αυτόν;

⁹ Για να μπορούμε να χρησιμοποιηθούμε από τον Θεό πρέπει να κάνωμε το θέλημά του, και ο Θεός θέλει να είναι ισχυρή η θέλησίς μας ώστε να μπορούμε να κάνωμε το θέλημά του με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι. (1 Ιωάν. 2:17) Χρειαζόμεθα κάθε ικανότητα πλήρως συνειδητή και ενεργητική για να το πράξωμε αυτό. (Εφεσ. 5:17· Κολ. 1:9) Ο απόστολος Πέτρος έμαθε από τον Ιησού και αργότερα έγραψε προτρέποντας τα εξής: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας Διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη. Εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν.»—1 Πέτρ. 5:8, 9.

10. Ποια μέθοδο χρησιμοποιούν οι δαίμονες για να εξουσιάζουν τους ανθρώπους, και πώς τα ναρκωτικά εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό;

¹⁰ Οι δαίμονες, εξ άλλου, θέλουν να μας εξασθενίσουν ώστε να μην ενεργούμε ακριβώς σωστά. Θέλουν να εξασθενίσουν τη θέλησί μας να πράττωμε το δίκαιο. Τότε μπορούν εύκολα να μας εξουσιάζουν. Θέλουν να συσκοτίσουν και να συγχύσουν τις διάνοιές μας και να τις κατευθύνουν σε άλλα πράγματα για να επηρεαζώμεθα εύκολα ‘ώστε να πράττωμε τα μη πρέποντα.’ (Ρωμ. 1:28) Τα ναρκωτικά μπορούν να γίνουν ένα όργανο των δαιμόνων για να το επιτύχουν αυτό. Ένα φυλλάδιο που δημοσιεύθηκε από το Υπουργείο Υγιεινής, Παιδείας και Αντιλήψεως των Ηνωμένων Πολιτειών λέγει τα εξής για τη μαριχουάνα: «Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί μαριχουάνα δυσκολεύεται να λάβη αποφάσεις οι οποίες απαιτούν σαφή σκέψι. Και βρίσκεται πιο εύκολα εκτεθειμένος στις υποδείξεις των άλλων ανθρώπων. Οτιδήποτε έργον που απαιτεί καλές σκέψεις και στοχασμούς επηρεάζεται από το ναρκωτικό.»

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΓΕΝΕΑ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ»;

11. Δείξτε τον εσφαλμένο συλλογισμό των επιχειρημάτων που παρουσιάζουν αυτοί που χρησιμοποιούν ναρκωτικά για να υποστηρίξουν το δήθεν «δικαίωμά» των να κάνουν χρήσι ναρκωτικών.

¹¹ Εκείνοι που αγωνίζονται για το λεγόμενο «δικαίωμα» να χρησιμοποιούν ναρκωτικά παρουσιάζουν επιχειρήματα όπως αυτά, ‘Μα δεν είναι χειρότερο από ένα σιγαρέττο,’ ή ‘Αυτό δείχνει ότι η γενεά μας είναι διαφορετική.’ Μερικοί νεαροί μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά έχουν μολυνθή από τέτοιες ιδέες. Αλλά γιατί να καταπολεμούν την προειδοποίησι του Λόγου του Θεού και της εκκλησίας του, η οποία πάντοτε τον υπηρέτησε πιστά και μας λέγει την αλήθεια γι’ αυτά τα ναρκωτικά; Τα σιγαρέττα είναι ομολογουμένως καταστρεπτικά, όπως και η υπέρμετρη χρήσις ποτών. Και αν ακόμη η μαριχουάνα δεν ήταν χειρότερη από ένα σιγαρέττο, τι καλό υπάρχει στο ένα ή στο άλλο; Αν οι άλλοι θέλουν να κάνουν κακό ή να καταστρέψουν τους εαυτούς των, γιατί να το κάνετε και σεις;

12. (α) Επηρεάσθηκε ο Ιησούς στην πορεία του από τις συνήθειες της γενεάς στην οποίαν έζησε; (β) Γιατί το επιχείρημα ότι η γενεά μας είναι διαφορετική δεν πρέπει να είναι αιτία αλλαγής για να συμμορφωθούμε με τις συνήθειές των;

¹² Μήπως ο Ιησούς έγινε κακός ή χαλάρωσε τα ήθη του απλώς γιατί η γενεά του ήταν πολύ διεφθαρμένη; Εκείνοι παρουσίαζαν επιχειρήματα για ν’ αποδείξουν ότι ήσαν δικαιολογημένοι. Ενόμιζαν ότι είχαν τον τρόπο να πλησιάζουν τον Θεό. Αλλά ο Ιησούς ερώτησε τους ηγέτας των: «Πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:33) Τους είπε ότι οι άνθρωποι των Σοδόμων ήσαν πραγματικά καλύτεροι από εκείνη τη γενεά. (Ματθ. 10:15) Όσο για το επιχείρημα ότι η ελεύθερη χρήσις ναρκωτικών ‘δείχνει ότι η γενεά μας είναι διαφορετική,’ αυτή είναι ακριβώς η γενεά που θα ήταν στη γη, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός, όταν πλήξη τον κόσμο η ‘μεγάλη θλίψις,’ και ο οποίος θα κατεστρέφετο.—Ματθ. 24:21, 34· 2 Τιμ. 3:1-5.

13. Τι κάνουν μερικοί γονείς λόγω αυξήσεως της ανηθικότητος;

¹³ Αυτή η γενεά γίνεται τόσο κακή ώστε υπάρχουν πολλοί γονείς οι οποίοι θέλουν ν’ αποσύρουν τα τέκνα τους από το σχολείο όταν μπορούν νομικώς να το κάμουν, λόγω της αυξήσεως της ανηθικότητος. Προτιμούν να τα διδάσκουν στο σπίτι. Πολλοί προτρέπουν τα τέκνα των να εργάζωνται με ώρες για να αυτοσυντηρούνται. Θέλουν από τα τέκνα τους να εκτιμήσουν τις αξίες, και να είναι αληθινοί αξιόπιστοι άνδρες και γυναίκες. Έπειτα τους ενθαρρύνουν να εισέλθουν στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

14. Τι ερωτήσεις πρέπει να κάνουν οι γονείς στους εαυτούς των για το παράδειγμα που δίνουν;

¹⁴ Η χρήσις ναρκωτικών περιστοιχίζει τα παιδιά σε πολλά σχολεία σε βαθμό που επηρεάζει μερικούς νεαρούς μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Γονείς, ενδιαφέρεσθε για τα παιδιά σας; Τότε τι θα πήτε για τη δική σας ζωή—για το παράδειγμα που δίδετε; Μήπως επιδίδεσθε υπερβολικά σε αλκοολικά ποτά; Μήπως ομιλείτε συνεχώς για πράγματα όπως είναι τα ποτά; Ή μήπως παίρνετε χάπια αμφιταμίνης που ελαττώνουν το βάρος, όχι λόγω αδενικού προβλήματος, αλλ’ επειδή δεν είσθε εγκρατής στο φαγητό; Ή μήπως χρησιμοποιείτε χάπια διεγερτικά για να έχετε περισσότερη ενεργητικότητα από τα φυσιολογικά όρια;

15. Πόσο επικίνδυνη είναι η κατά συνήθειαν χρήσις των αμφιταμινών;

¹⁵ Ο Δόκτωρ Τζώρτζ Ρ. Έντισον, του Πανεπιστημίου της Γιούτα, είπε ότι «η κατάχρησις της αμφιταμίνης αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα καταχρήσεως ναρκωτικών στις Η.Π. εκτός από τις μεγάλες πόλεις όπου η κατάχρησις ηρωίνης υπερτερεί πάρα πολύ.» Τα χάπια «σπηντ,» όπως καλούνται μερικές αμφιταμίνες, μπορούν να προξενήσουν σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Σε μερικά μέρη οι γιατροί έχουν επιβάλει εθελουσίως απαγόρευσι στη χορήγησι αμφεταμινών.

16. Ποιοι μεγάλοι κίνδυνοι υπάρχουν στα καταπραϋντικά φάρμακα, και σε τι πρέπει μάλλον να στρέφεται κανείς για ενθάρρυνσι;

¹⁶ Ομολογουμένως, υπάρχουν θεμιτές ιατρικές χρήσεις για μερικά παυσίπονα παρασκευάσματα σε περιπτώσεις δυστυχημάτων ή ανιάτων νόσων. Αλλά σεις, γονείς, μήπως κάνετε κατάχρησι ή υπερβολική χρήσι καταπραϋντικών φαρμάκων ή βαρβιτουρικών για ν’ αποφεύγετε την αντιμετώπισι της ζωής κάθε μέρα; Αυτά μπορούν να σας γίνουν πάθος, μπορούν να προξενήσουν ξαφνικό θάνατο, ιδιαίτερα αν συνδυάζετε τη χρήσι βαρβιτουρικών με οινόπνευμα. Δεν λαμβάνετε αντιθέτως παρηγοριά και θάρρος από τον Λόγο του Θεού για ν’ αντιμετωπίζετε τα πράγματα της καθημερινής ζωής; (2 Κορ. 1:3, 4) Αν επιδίδεσθε σεις οι ίδιοι σε τέτοια ναρκωτικά, μην εκπλαγήτε αν βρεθήτε να είσθε σαν την μητέρα που έγραψε σε μια προσωπικότητα της τηλεοράσεως τον Αρτ Λίνκλετερ, και η οποία είπε: «Είμαι πολύ τρομαγμένη, η κόρη μου πειραματίζεται με ναρκωτικά διότι παρετήρησα ότι μου λείπουν μερικά από τα βαρβιτουρικά μου.»

17. Μπορούμε μ’ εμπιστοσύνη να παίρνωμε φάρμακα απλώς επειδή ο γιατρός τα συνέστησε;

¹⁷ Μπορεί να πήτε, ‘Μα εμένα ο γιατρός μου τα συνέστησε.’ Εκείνα που συνιστούν οι γιατροί δεν μπορούν πάντοτε να λαμβάνωνται χωρίς αμφισβήτηση ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επικίνδυνα ναρκωτικά. Το περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ενώσεως γράφει: «Τα υπερκινητικά [υπερδραστήρια] παιδιά που κάνουν χρήσι αμφιταμινών συμπεριφέρονται καλύτερα στην αίθουσα διδασκαλίας, σύμφωνα με μια ομάδα ιατρών που συνεδρίασε στη Βοστώνη.» Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις οι γονείς θα κάμουν καλύτερα να εφαρμόζουν πρώτα τις Γραφικές αρχές της αγάπης και κατανοήσεως και κατάλληλης διαπαιδαγωγήσεως. Αν το κάνουν αυτό, μπορούν συχνά να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα, όπως διεπίστωσαν μερικοί Χριστιανοί γονείς.

ΓΟΝΕΙΣ, ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΑΓΡΥΠΝΟΙ, ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ

18, 19. Ποια σοβαρή κατάστασι αντιμετωπίζουν οι γονείς, και τι πρέπει να κάμουν;

¹⁸ Γονείς, ξέρετε τι θα κάνουν τα παιδιά σας σ’ αυτό το ζήτημα; Απλώς επειδή είναι παιδιά σας μη λέγετε στον εαυτό σας, ‘Ω, αυτά δεν θα χρησιμοποιήσουν ναρκωτικά.’ Έχετε ομιλήσει σ’ αυτά καθόλου για ναρκωτικά για τους κινδύνους των και έχετε διαπιστώσει τι γνώμη έχουν τα παιδιά σας γι’ αυτό το ζήτημα; Έχετε προειδοποιήσει τα παιδιά σας για πράγματα που δεν τα ξέρουν; Δεν πρόκειται απλώς για μια αυστηρή προειδοποίησι ή απειλή ότι κάτι πρόκειται να γίνη αν διαπιστώσετε ότι χρησιμοποιούν ναρκωτικά. Έχετε, μάλλον, συζητήσει λογικά με τα παιδιά σας, για να διαπιστώσετε την κατάστασι και τις σκέψεις των; Αυτό απαιτεί χρόνο, αλλά πρόκειται για χρόνο τον οποίο δεν θα μπορούσατε να δαπανήσετε μ’ ένα καλύτερο τρόπο, διότι η ζωή τους είναι πολύτιμη σ’ εσάς. Επίσης, ό,τι κάνουν τα τέκνα σας μπορεί να σημαίνη ζωή ή θάνατο για ΣΑΣ.

¹⁹ Γονείς, να συζητήτε αυτό το ζήτημα κατά καιρούς με τα παιδιά σας, είτε νομίζετε ότι χρησιμοποιούν ναρκωτικά είτε όχι. Όλοι μας αγωνιζόμεθα να τηρήσωμε ακεραιότητα για ζωή. Το να χάσωμε την ακεραιότητα σημαίνει θάνατο. Οι πιέσεις γίνονται ισχυρότερες σ’ εμάς, αλλά συγχρόνως ο Ιεχωβά στοργικά κάνει το ζήτημα τόσο σαφές, ώστε δεν υπάρχει ασάφεια που να μας φέρνη σε σύγχυσι. Είναι απλώς ζήτημα του να κάνωμε ό,τι λέγει ο Λόγος του. Αλλά πρέπει να κάνωμε το μέρος μας τηρώντας αυτοκυριαρχία και εμμένοντας στον ορθό δρόμο.

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ

20. Γιατί είναι πολύ επικίνδυνο ακόμη και να παίζη κανείς με ναρκωτικά, λόγου χάριν, για να τα ‘δοκιμάση μια φορά’;

²⁰ Τώρα δεν είναι καιρός να είμεθα αδιάφοροι, αμέριμνοι ή αποκοιμισμένοι από τα ναρκωτικά. Αυτός είναι καιρός της τελικής κρίσεως αυτού του κόσμου. Οτιδήποτε εξασθενεί την αυτοκυριαρχία, ή εκθέτει έναν άνθρωπο περισσότερο στις εισηγήσεις των άλλων, τον αποστερεί από τη δική του πλήρη δύναμι θελήσεως. Βρίσκεται κανείς σε μεγάλο κίνδυνο. Το πνεύμα του κόσμου γίνεται ολοένα περισσότερο δαιμονικό. Αν κανείς παίζη με ναρκωτικά βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο να εξασθενίση η ακεραιότης του. Το να υποχωρήσωμε και μια φορά μόνο στο πνεύμα του κόσμου μπορεί να σημάνη την πτώσι μας στα χέρια των δαιμόνων και θάνατο.

21. Σε τι κακά μας εκθέτει η χρήσις ναρκωτικών;

²¹ Η μαριχουάνα και τα παρόμοια ναρκωτικά, καθώς και η υπερβολική πόσις οινοπνευματωδών ποτών εξασθενούν πραγματικά τη συγκράτησι και τον έλεγχο. Χαμηλώνουν τους μοχλούς της ηθικότητος. Εκτίθεται κανείς στις εισηγήσεις των κακών συναναστροφών. Είναι μια παγίδα των δαιμόνων. Η Αγία Γραφή λέγει: «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατηδαφισμένη και ατείχιστος.» (Παροιμ. 25:28) Όταν τα τείχη μιας αρχαίας πόλεως πάθαιναν ρήγματα, η άμυνά της ήταν χαμένη. Ήταν εκτεθειμένη στην επιδρομή του εχθρού. Μη λησμονείτε ότι οι δαίμονες υπάρχουν και είναι οι πρώτιστοι εχθροί μας.

ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΥΤΟΑΝΑΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ

22. Είναι ανάγκη να χρησιμοποιούμε ναρκωτικά για να βρούμε τι είναι στον νου και στην καρδιά μας;

²² Όσο για τον ισχυρισμό ότι τα ναρκωτικά δίνουν αυτοανάλυσι, αυτό που φέρνει σωτηρία δεν είναι εκείνο που έχομε στην ανθρώπινή μας διάνοια και καρδιά, αλλ’ είναι στην καρδιά και τη διάνοια του Θεού. Ο απόστολος λέγει: «Εξεύρω ότι δεν κατοικεί εν εμοί (τουτέστιν εν τη σαρκί μου), αγαθόν· επειδή το θέλειν πάρεστιν εις εμέ, το πράττειν όμως το καλόν δεν ευρίσκω.» (Ρωμ. 7:18) Μήπως χρειαζόμεθα ένα «ταξίδι» σε μια φανταστική κατάστασι που υποκινείται από τα ναρκωτικά και στη λεγόμενη αυτοανάλυσι για να γνωρίσωμε τι είναι στο νου και στην καρδιά μας, όταν ο Θεός ο Δημιουργός μας μάς το είπε ήδη μέσα στο Λόγο του;

23, 24. Πώς μπορούμε να κάμωμε αξιόπιστη ανάλυσι του εαυτού μας με κατάλληλη κατεύθυνσι;

²³ Φυσικά, πρέπει να εξετάζωμε τον εαυτό μας για να διατηρούμε τη διάνοια και την καρδιά μας στο σωστό δρόμο. Αλλ’ ο Δημιουργός μας είναι εκείνος που μας γνωρίζει καλύτερα από όσο εμείς οι ίδιοι γνωρίζομε τον εαυτό μας και αυτός μπορεί να μας πη τι πρέπει να κάνωμε. Η Γραφή λέγει: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.» Εκεί λοιπόν μπορούμε να βρούμε αξιόπιστη ανάλυσι.—Εβρ. 4:12.

²⁴ Ο Θεός, και όχι τα ναρκωτικά, μπορεί να μας κατευθύνη για να διάγωμε πνευματική ζωή. Στην επιστολή 1 Κορινθίους 2:9-13 διαβάζομε: «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασε εις τους αγαπώντας αυτόν. Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα έρευνα τα πάντα και τα βάθη του Θεού.»

25, 26. (α) Πού μπορούμε να λάβωμε βαθειά γνώσι του Θεού; (β) Ποια δήλωσι του αποστόλου Παύλου αρνείται ένας Χριστιανός αν χρησιμοποιή ναρκωτικά;

²⁵ Αν λοιπόν θέλωμε να έχωμε βαθειά γνώσι του Θεού, θα επιζητούμε με ζήλο να λάβωμε το πνεύμα του Θεού με προσευχή και μελέτη του Λόγου του. Ο απόστολος συνεχίζει: «Τις των ανθρώπων γινώσκει τα του ανθρώπου, ειμή το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτω και τα του Θεού ουδείς γινώσκει, ειμή το πνεύμα του Θεού.» Το πνεύμα του Θεού είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας διδάξη τα πράγματα του Θεού.

²⁶ Ασφαλώς το πνεύμα του κόσμου είναι εκείνο που εξωθεί τόσους νέους να παίρνουν ναρκωτικά. Αυτοί θέλουν να φαίνωνται αρεστοί και φιλικοί στους ομοίους των. Γι’ αυτό ο Παύλος δηλώνει: «Ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, δια να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς. Τα οποία και λαλούμεν, ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του πνεύματος του αγίου, συγκρίνοντες τα πνευματικά προς τα πνευματικά.»

27. Τι κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά αντί να προσπαθούν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα;

²⁷ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν προσπαθούν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα. Ζουν τώρα μ’ ένα σκοπό. ‘Ανακαινίζουν τη διάνοιά τους’ από τον τρόπο με τον οποίον ‘συνεμορφώνοντο άλλοτε με το παρόν σύστημα πραγμάτων.’ (Ρωμ. 12:2) Ένας μουσικός που έζησε τη φανταστική ζωή με ναρκωτικά άρχισε να μελετά τη Γραφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι σύντροφοί του εχλεύαζαν με τα εξής προκλητικά λόγια: «Σου κάνουν πλύσι του εγκεφάλου.» Αυτός κατάλληλα απήντησε: «Τέτοιος που είναι ο εγκέφαλός μας μέσα έχει ανάγκη από μια καλή πλύσι.»

28. Πώς εκείνοι που ακολουθούν την οδόν της Γραφής έχουν πολύ καλύτερη ελπίδα απ’ εκείνους που ζητούν να ξεφύγουν μέσω ναρκωτικών;

²⁸ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καθαρίσει τις σκέψεις των. Εμμένουν στην αλήθεια των λόγων της Αγίας Γραφής: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Επίσης κατανοούν, όπως είπε και ο απόστολος, ότι ο ‘κόπος των δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.’—1 Τιμ. 4:8· 1 Κορ. 15:58.

29. (α) Πώς το εδάφιον Ρωμαίους 14:17 μας δείχνει ότι πράγματα όπως τα ναρκωτικά δεν μπορούν να μας βοηθήσουν να λάβωμε την ευλογία του Θεού; (β) Πώς ο Θεός θα ιδή και θα χρησιμοποιήση εκείνους που επιζητούν τώρα ν’ αναπτύξουν τους καρπούς του πνεύματός του;

²⁹ Δεν είναι λοιπόν το να τρώμε ή να πίνωμε, ή να καπνίζωμε σιγαρέττα μαριχουάνας ή να χρησιμοποιούμε ναρκωτικά που ανοίγει το δρόμο να πλησιάσωμε τον Θεό, αλλ’ είναι η γνωσις της Αγίας Γραφής και η εκτέλεσις του θελήματος του Θεού. Καλόν θα είναι πάντοτε να θυμούμεθα τι είναι γραμμένο στην επιστολή προς Ρωμαίους 14:17, όταν μας παρουσιάζωνται επιχειρήματα όπως αυτά που προβάλλουν οι τοξικομανείς, διότι γνωρίζομε ότι δεν είναι εκείνο που τρώμε ή που πίνομε ή που καπνίζομε ή που εισάγομε μέσα στο αίμα μας που μας κάνει δούλους του Θεού ή που αποκτούμε την εύνοιά του. Ο απόστολος έγραψε: «Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω.» (Ρωμ. 14:17) Επιδιώκοντας τους καρπούς του πνεύματος του Θεού, θα είμεθα διαθέσιμοι για έντιμη χρήσι από τον Ιεχωβά. Αυτός θα μας δώση μια θέσι στη νέα του τάξι.—2 Τιμ. 2:21.

[Εικόνα στη σελίδα 376]

Όταν οι γονείς κάνουν κατάχρηση ναρκωτικών, τι παράδειγμα δίνουν στα τέκνα των;

[Εικόνα στη σελίδα 377]

Συζητήστε με τα παιδιά σας για τους κινδύνους των ναρκωτικών. Διαπιστώστε τι γνώμη έχουν για τη χρήσι των

«Μακάριος ο Αναγινώσκων»

«Μακάριος ο αναγινώσκων, και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας, και φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτή· διότι ο καιρός είναι πλησίον.»—Αποκάλ. 1:3.

 1. Γιατί η ικανότης να διαβάζωμε και να γράφωμε είναι πραγματικά ένα θαυμάσιο χάρισμα που έδωσε ο Ιεχωβά στον άνθρωπο;

ΤΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟ χάρισμα έδωσε στον άνθρωπο ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, δίνοντας του την ικανότητα να διαβάζη και να γράφη για να καταλαβαίνη και να συλλαμβάνη τη σημασία των σπουδαίων πραγμάτων! Καθώς διαβάζετε αυτή την πληροφορία, σκεφθήτε τι ευλογία είναι να μπορέσετε να καταλάβετε τι σημαίνουν τα λόγια αυτής και των επομένων σελίδων. Για να εντυπωθή στη διάνοια σας πόσο θαυμάσιο είναι αυτό το χάρισμα, προσπαθήστε να διαβάσετε αυτή την ίδια πληροφορία σε μια άλλη γλώσσα, μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνετε ή δεν ομιλείτε. Δεν θα ήταν αυτό χωρίς σημασία; Ναι, πράγματι, πόσο θαυμάσιο είναι να μπορή κανείς να διαβάζη, να καταλαβαίνη και να παρατηρή την εφαρμογή αυτών των πραγμάτων που είναι γραμμένα για να τ’ απολαμβάνη η ανθρωπότης ιδιαίτερα εφόσον αυτά αποβλέπουν στο να γνωρίσωμε και να υπηρετήσωμε τον ίδιο τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό!

 2. Πώς μπορούμε να χρησιμοποιούμε με περισσότερη ωφέλεια την Ικανότητα να διαβάζωμε, και, σχετικά μ’ αυτό, ποια εντολή του Ιεχωβά βρίσκεται στο Δευτερονόμιο 31:9-12;

² Με την ικανότητα που έχετε να διαβάζετε, διαβάζετε ποτέ μεγαλοφώνως προς όφελος σας και προς όφελος των άλλων; Γνωρίζετε ότι είναι μια αρχαία εντολή του Θεού μέσα στον Λόγο της αληθείας του, την Αγία Γραφή, ότι ο λαός του πρέπει να διαβάζη μεγαλοφώνως; Στη Γραφή σας στο Δευτερονόμιο κεφάλαιο 31:9-12 (ΜΝΚ) θα βρήτε γραμμένα αυτά τα λόγια: «Και έγραψεν ο Μωυσής τον νόμον τούτον, και παρέδωκεν αυτόν εις τους ιερείς τους υιούς του Λευί, τους βαστάζοντας την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά, και εις πάντας τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ. Και προσέταξεν εις αυτούς ο Μωυσής, λέγων, Εν τω τέλει εκάστου εβδόμου έτους, εν τω καιρώ του έτους της αφέσεως, εν τη εορτή της σκηνοπηγίας, όταν πας ο Ισραήλ συναχθή διά να εμφανισθή ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη θέλεις αναγινώσκει τον νόμον τούτον ενώπιον παντός του Ισραήλ εις επήκοον αυτών. Σύναξον τον λαόν, τους άνδρας και τας γυναίκας, και τα παιδία, και τον ξένον σου τον εντός των πυλών σου, διά να ακούσωσι, και διά να μάθωσι, και να φοβώνται Ιεχωβά τον Θεόν σας, και διά να προσέχωσι να εκτελώσι πάντας τους λόγους του νόμου τούτου.»

 3. (α) Γιατί η δημοσία ανάγνωσις στους αρχαίους χρόνους ήταν ιδιαίτερα αναγκαία; (β) Πώς οι βασιλείς του Ισραήλ έπρεπε ν’ αποκτήσουν ένα αντίγραφο του νόμου, και γιατί έπρεπε να το διαβάζουν τακτικά;

³ Χωρίς αμφιβολία η δημοσία αυτή ανάγνωσις που εγίνετο από τους Λευίτας και τους πρεσβυτέρους ήταν ωφέλιμη σε όλους εκείνους που άκουαν. Τότε ο κάθε άνθρωπος που ήταν στη συνάθροισι δεν μπορούσε εύκολα να λάβη την πληροφορία που ήθελε όποια ώρα επιθυμούσε, διότι τα αντίγραφα του Λόγου του Θεού ήσαν περιορισμένα. Γι’ αυτό η δημόσια ανάγνωσις αποτελούσε μια ανάγκη για να εντυπώση σπουδαία πράγματα στις διάνοιες του λαού. Πραγματικά, ο ίδιος ο Μωυσής, υπό την έμπνευσι του Θεού είχε πει στον λαό ότι στο μέλλον όταν θα ζητούσαν να έχουν βασιλέα, ο βασιλεύς θα έπρεπε να κάμη ένα αντίγραφο του νόμου, που είχαν οι ιερείς, οι Λευίται. Ο βασιλεύς θα έπρεπε όχι μόνον να κάμη ένα αντίγραφο, αλλά και να το διαβάζη όλες τις μέρες της ζωής του για να φοβάται τον Ιεχωβά και να εκτελή όλους τους λόγους του νόμου. Το να συγκεντρώνη την προσοχή του ο βασιλεύς στον Λόγο του Θεού τον βοηθούσε να διατηρήση μια ορθή στάσι της καρδιάς απέναντι των αδελφών του. Θα τον βοηθούσε ν’ αποφεύγη να εξυψώνη τον εαυτό του υπεράνω των αδελφών του. Θα του έδινε την ικανότητα να βαδίζη στην οδό του Ιεχωβά και να μη παρεκκλίνη δεξιά ή αριστερά από την εντολή του. Το αποτέλεσμα θα ήταν να ωφελήται και αυτός προσωπικά, διότι θα είχε την εύνοια του Ιεχωβά και μ’ αυτόν τον τρόπο θα εμάκραινε τον χρόνον του στο θρόνο της βασιλείας.—Δευτ. 17:18-20.

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΕΞΗΡΤΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΙ

 4. Τι συμβουλή έλαβε ο Ιησούς του Ναυή για το «βιβλίον του νομού»;

⁴ Μετά τον θάνατο του Μωυσέως ο διάδοχος του, ο Ιησούς του Ναυή, έλαβε επίσης εντολή να προσέχη τη συμβουλή του Θεού που ήταν γραμμένη. Η Γραφική αφήγησις λέγει: «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματος σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως.»—Ιησ. Ναυή 1:8.

 5. Πώς έδειξε ο Ιησούς του Ναυή ότι κατενόησε την ανάγκη να διαβάζη και να εφαρμόζη τα λόγια που βρίσκονται στο «βιβλίον του νόμου»;

⁵ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιησούς του Ναυή είδε τη σοφία του να είναι προσκολλημένος στον γραπτό νόμο του Θεού. Όσο για τις πράξεις του Ιησού του Ναυή λίγον καιρό μετά την είσοδο του έθνους Ισραήλ στη γη που τους είχε υποσχεθή ο Θεός, τα ιερά γράμματα περιέχουν την εξής πληροφορία: «Και έγραψεν [ο Ιησούς του Ναυή] εκεί επί τους λίθους το αντίγραφον του νόμου του Μωυσέως, τον οποίον είχε γράψει ενώπιον των υιών Ισραήλ. Και πως ο Ισραήλ, και οι πρεσβύτεροι αυτών, και οι άρχοντες, και οι κριταί αυτών, εστάθησαν εντεύθεν και εντεύθεν της κιβωτού, απέναντι των ιερέων των Λευϊτών, των βασταζόντων την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά, και ο ξένος, και ο αυτόχθων το ήμισυ αυτών προς το όρος Γαριζίν, και το ήμισυ αυτών προς το όρος Εβάλ· καθώς πρότερον προσέταξεν ο Μωυσής ο δούλος του Ιεχωβά, διά να ευλογήσωσι τον λαόν του Ισραήλ. Και μετά ταύτα ανέγνωσε πάντας τους λόγους του νόμου, τας ευλογίας και τας κατάρας, κατά πάντα τα γεγραμμένα εν τω βιβλίω του νόμου. Δεν ήτο λόγος εκ πάντων όσα προσέταξεν ο Μωυσής, τον οποίον ο Ιησούς δεν ανέγνωσεν ενώπιον πάσης της συναγωγής του Ισραήλ, μετά των γυναικών, και των παιδίων, και των ξένων των παρευρισκομένων μεταξύ αυτών.»—Ιησ. Ναυή 8:32-35, ΜΝΚ.

 6. (α) Πώς τα λόγια του νόμου του Θεού ήταν μια προστασία στον Ισραήλ; (β) Με τον καιρό, τι σφάλμα έκαμε ο λαός, και τι έκαμε ο Ιωσαφάτ για να διορθώση την κατάστασι;

⁶ Πραγματικά, τα λόγια του Θεού χρησίμευσαν σαν μια καλή προστασία στους Ισραηλίτας στο ταξίδι τους μέσα στην έρημο επί σαράντα χρόνια και στη διάρκεια του χρόνου της κατακτήσεως και της εγκαταστάσεως των στη γη της επαγγελίας. (Εκκλ. 7:12) Η ανάγνωσις των εντολών και των οδηγιών του Ιεχωβά διατηρούσε σε εξέχουσα θέσι ενώπιον των τις απαιτήσεις του Ιεχωβά. Εντούτοις με τον καιρό εγκατέλειψαν την τήρησι της σπουδαίας αυτής απαιτήσεως, να κάνουν το θέλημα του Θεού με το να διαβάζουν και να συμμορφώνωνται με τις εντολές του. Ως τον καιρό του Βασιλέως Ιωσαφάτ πολλοί μέσα στη γη εκείνη είχαν απομακρυνθή από την αγνή λατρεία, αφήνοντας την υπηρεσία του Ιεχωβά για να λατρεύουν ειδωλολατρικούς θεούς και να υπηρετούν τον Βάαλ. Αλλ’ όσο για τον Ιωσαφάτ, αυτός αγαπούσε τον Ιεχωβά και εβάδιζε σύμφωνα με τις εντολές του και ο Ιεχωβά εστερέωσε την βασιλεία του Ιούδα στα χέρια του. (2 Χρον. 17:4, 5) Ένα από τα πιο σπουδαία επιτεύγματα της βασιλείας του Ιωσαφάτ έλαβε χώραν στο τρίτο έτος της βασιλείας του. Ο χρονογράφος Έσδρας το αναγράφει με τα εξής λόγια: «Και εν τω τρίτω έτει της βασιλείας αυτού [του Ιωσαφάτ], απέστειλε τους άρχοντας αυτού, . . . διά να διδάσκωσιν εν ταις πόλεσι του Ιούδα και μετ’ αυτών, τους Λευίτας, . . . [και] τους ιερείς· και εδίδασκον εν τω Ιούδα, έχοντες μεθ’ εαυτών το βιβλίον του νόμου του Ιεχωβά, και περιήρχοντο εις πάσας τας πόλεις του Ιούδα, και εδίδασκον τον λαόν.» (2 Χρον. 17:7-9) Αυτό απεδείχθη ότι ήταν μια ευλογία γι’ αυτούς.

 7. Τι παρέλειψε να τηρήση ο λαός του Θεού και τι έκαμε ο Ιωσίας όταν άκουσε τα λόγια του «βιβλίου του νόμου»;

⁷ Φαίνεται όμως ότι αυτή η απαίτησις του Θεού ν’ αναγινώσκουν τον Λόγο του και να εκτελούν τις εντολές του λησμονήθηκε εύκολα από τον λαό του Θεού. Μεταξύ του καιρού του Ιωσαφάτ (936-911 π.Χ.) και του Ιωσία (659-629 π.Χ.) κατ’ επανάληψιν ο βασιλεύς και ο λαός παρέλειψαν να τηρήσουν τις διατάξεις και τις εντολές του Ιεχωβά. Η υπακοή στις οδηγίες του Ιεχωβά τόσο είχε παραμεληθή ώστε ως τον καιρό του Ιωσία, ο οποίος είχε αρχίσει να βασιλεύη όταν ήταν μικρό παιδί, ο λαός σε μεγάλο βαθμό είχε λησμονήσει πολλές από τις εντολές του Ιεχωβά. Πραγματικά στο δέκατο όγδοο έτος της βασιλείας του Ιωσία, όταν έδωσε οδηγίες για την επισκευή του ναού του Ιεχωβά από τα χαλάσματα του και την παραμελημένη κατάστασι, ο αρχιερεύς βρήκε στο ναό το βιβλίο του νόμου μέσα στον οίκο του Ιεχωβά. Τα περιεχόμενα του βιβλίου του νόμου που ξαναβρήκαν διαβάσθηκαν στον Βασιλέα Ιωσία. Μόλις αυτός άκουσε τι έλεγε το βιβλίο αμέσως ξέσχισε τα ενδύματα του. Και γιατί το έκανε αυτό; Ας απαντήση ο ίδιος ο Ιωσίας: «Μεγάλη είναι η οργή του Ιεχωβά η εξαφθείσα εναντίον ημών, επειδή οι πατέρες ημών δεν υπήκουσαν εις τους λόγους του βιβλίου τούτου, ώστε να πράττωσι κατά πάντα τα γεγραμμένα περί ημών.»—2 Βασ. 22:3-13, ΜΝΚ.

 8. Τι ενέργεια έκαμε τότε ο Ιωσίας και πώς ανταποκρίθηκε ο λαός;

⁸ Η περαιτέρω ενέργεια του Ιωσία αναγράφεται για μας με αυτά τα λόγια: «Και ανέβη ο βασιλεύς εις τον οίκον του Ιεχωβά, και πάντες οι άνδρες Ιούδα και οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ μετ’ αυτού, και οι ιερείς, και οι προφήται, και πας ο λαός, από μικρού έως μεγάλου· και ανέγνωσεν εις επήκοον αυτών πάντας τους λόγους του βιβλίου της διαθήκης, το οποίον ευρέθη εν τω οίκω του Ιεχωβά.» Κατόπιν ο βασιλεύς και ο λαός έκαμαν διαθήκη ενώπιον του Ιεχωβά να βαδίζουν σύμφωνα με όσα ήσαν γραμμένα σ’ αυτό το βιβλίο. Πόσο αληθινά ωφέλιμη ήταν η δημοσία ανάγνωσις εκείνου του νομού σ’ εκείνους που ήσαν συνηθροισμένοι εκεί!—2 Βασ. 23:2, 3, ΜΝΚ.

ΠΩΣ Η ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ ΕΚΑΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΕΝΑ ΥΠΟΛΟΙΠΟ

 9. (α) Τι έπαθε το έθνος Ισραήλ επειδή παραμέλησε τον λόγον του Θεού; (β) Πώς ο Ιεχωβά έδειξε έλεος στον λαό του, και πώς η δημοσία ανάγνωσις εξυπηρέτησε πάλι ένα χρήσιμο σκοπό; (γ) Εκτός από την ανάγνωσι, τι άλλο έγινε για να βοηθηθή ο λαός;

⁹ Λυπηρό είναι να σκεφθούμε ότι μετά τη σύναψι αυτής της διαθήκης για να βαδίζουν σύμφωνα με όσα ήσαν γραμμένα στο βιβλίο, ο λαός του Θεού ελησμόνησε τον Θεό του και το Λόγο του και την ανάγνωσι του Λόγου του για καθοδηγία και υπέκυψαν στο θέλημα των εθνών που ήσαν ολόγυρα τους. Η εξακολουθητική αμέλεια των ωδήγησε στην κατάρρευσί των ως έθνους στο έτος 607 π.Χ. Αλλ’ ο Ιεχωβά, ως ελεήμων, εισήκουσε τις δεήσεις των και στον ωρισμένο καιρό του επέτρεψε σ’ ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς να επιστρέψη από την εξορία στην προσφιλή του Ιερουσαλήμ και στην Ιουδαία για να επιδοθή στην αγνή λατρεία. Εν τούτοις, η άποψις του Ιεχωβά για τη σπουδαιότητα του γραπτού Λόγου του δεν είχε λιγοστέψει με τον καιρό. Ο Έσδρας, ο γραμματεύς του Θεού, τους εκάλεσε πάλι τώρα που είχαν αποκατασταθή να θυμηθούν τα γεγραμμένα. Ο κυβερνήτης Νεεμίας μας λέγει: «Συνήχθη δε πας ο λαός, ως εις άνθρωπος, εις την πλατείαν την έμπροσθεν της πύλης των υδάτων και είπον προς Έσδραν τον γραμματέα, να φέρη το βιβλίον του νόμου του Μωυσέως, το οποίον ο Ιεχωβά προσέταξεν εις τον Ισραήλ. Και την πρώτην ημέραν του εβδόμου μηνός έφερεν Έσδρας ο ιερεύς τον νόμον έμπροσθεν της συνάξεως ανδρών τε και γυναικών, και πάντων των δυναμένων να εννοώσιν ακούοντες. Και ανέγνωσεν εν αυτώ, εν τη πλατεία τη έμπροσθεν της πύλης των υδάτων, από της αυγής μέχρι της μεσημβρίας, ενώπιον των ανδρών και των γυναικών, και των δυναμένων να εννοώσι· Και τα ώτα παντός του λαού προσείχον εις το βιβλίον του νόμου.» (Νεεμ. 8:1-3, ΜΝΚ) Εκείνοι που ήσαν εκεί με τον Έσδρα, οι Λευίται, εξηγούσαν τον νόμο στο λαό ενώ ο λαός ήταν όρθιος. «Και ανέγνωσαν εν τω βιβλίω του νόμου του Θεού ευκρινώς, και έδωκαν την έννοιαν, και εξήγησαν τα αναγινωσκόμενα.» Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Είχαν «ευφροσύνη μεγάλη διότι ενόησαν τους λόγους τους οποίους εφανέρωσαν εις αυτούς.»—Νεεμ. 8:6-8, 12.—1 Τιμ. 4:13.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΕΚΑΜΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΙ

10. Πώς θεωρούσε ο Ιησούς τον Λόγον του Θεού και τη δημοσία ανάγνωσί του;

¹⁰ Ο μεγαλύτερος ερμηνευτής του Λόγου του Θεού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός αποτελεί ένα εξέχον παράδειγμα ενός που ενδιαφέρεται να κάνη το θέλημα και το έργον του Δημιουργού και Πατρός του, του Ιεχωβά Θεού. Σε τρεις διάφορες περιπτώσεις ο Ιησούς επειράσθη από τον Σατανά τον Διάβολο, τον αντίδικο Θεού και ανθρώπου και αρνήθηκε να εκθέση σε κίνδυνο την σχέσι του με τον Ιεχωβά επιτιμώντας τον Σατανά τρεις φορές με τη χρήσι του Λόγου του Θεού λέγοντας: «Είναι γεγραμμένον.» (Ματθ. 4:1-11) Στην πρώτη επίσκεψί του στη συναγωγή της Ναζαρέτ ως Μεσσίας έλαβε το βιβλίο του προφήτου Ησαΐα και ανοίγοντας το στο μέρος όπου περιγράφεται η αποστολή που είχε στη ζωή του ανέγνωσε δημοσία στο συνηγμένο πλήθος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο λαός εθαύμαζε τα ελκυστικά λόγια που έβγαιναν από το στόμα του.—Λουκ. 4:16-22.

11. Πώς ο απόστολος Παύλος παρώτρυνε να διαβάζωνται τα λόγια της αληθείας;

¹¹ Οι μαθηταί του Ιησού ομοίως ανεγίνωσκαν και μελετούσαν το γραπτό Λόγο του Θεού. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Κολοσσαείς και τους ενεθάρρυνε με αυτά τα λόγια: «Και αφού αναγνωσθή μεταξύ σας η επιστολή, κάμετε να αναγνωσθή και εν τη εκκλησία των Λαοδικέων και την εκ Λαοδικείας να αναγνώσητε και σεις.» (Κολ. 4:16) Στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης ο Παύλος έγραψε: «Σας ορκίζω εις τον Κύριον να αναγνωσθή η επιστολή εις παν· τους αγίους αδελφούς.» (1 Θεσσ. 5:27) Στον νεαρό Τιμόθεο ο Παύλος έδωσε αυτή τη νουθεσία: «Έως να έλθω, καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.»-1Τιμ.4:13.

ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

12, 13. Επειδή «ο καιρός είναι πλησίον» όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψι 1:3, τι καλούμεθα να κάμωμε, και με ποια ωφέλεια;

¹² Με αυτό τα δεδομένα για τη σοφία της αναγνώσεως της μελέτης και της εφαρμογής με κατανόησι του Λόγου του Θεού και Δημιουργού μας, μπορούμε καλύτερα να κατανοήσωμε τη δήλωσι της Αποκαλύψεως 1:3. Πραγματικά πρόκειται για ένα άγγελμα της εποχής μας. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει υπό έμπνευσιν; «Μακάριος ο αναγινώσκων, και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας, και φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτή· διότι ο καιρός είναι πλησίον.»—Αποκάλ. 1:3.

¹³ Για να είμεθα ανάμεσα σ’ αυτούς τους ευτυχείς, είναι ανάγκη να διαβάζωμε μεγαλοφώνως και ν’ ακούμε τα λόγια της προφητείας του Θεού που είναι στην Αποκάλυψι, καθώς και σε όλες τις θεόπνευστες εξήντα έξη επιστολές του Λόγου του Θεού, και πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με ό,τι διαβάζομε. Ο ψαλμωδός λέγει τα εξής σχετικά μ’ έναν πραγματικά ευτυχισμένο άνθρωπο, ο οποίος «εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα.» Ποια είναι τ’ αποτελέσματα; «Πάντα όσα αν πράττη θέλουσιν ευοδωθή.» Εν τούτοις, «δεν θέλουσιν είσθαι ούτως οι ασεβείς»!—Ψαλμ. 1:1-4, ΜΝΚ.

14. Με τι τρόπους η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά ζητεί να μας βοηθήση να γνωρίσουμε καλά τα περιεχόμενα του Λόγου του Θεού;

¹⁴ Νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες μεταξύ του λαού του Θεού καλούνται ν’ ακούσουν και να μάθουν από τον Λόγο του Θεού. Γι’ αυτόν το λόγο η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά εκδίδει Γραφές καθώς και περιοδικά, βιβλιάρια, μεγάλα βιβλία και φυλλάδια που συγκεντρώνουν την προσοχή μας στην Αγία Γραφή. Προγραμματίζει για τακτικές συναθροίσεις του λαού του Θεού κάθε βδομάδα για πέντε ώρες μελέτης. Αυτές οι συναθροίσεις περιλαμβάνουν ανάγνωσι της Γραφής, διδασκαλία του Λόγου του Θεού από το βήμα, συμμετοχή σε συζητήσεις προωρισμένες να μας διδάξουν τι ο Θεός θέλει να κάνωμε, και παροχή βοηθείας για να μαθαίνωμε πώς να βοηθούμε τους άλλους να ενωθούν μαζί μας στην αγνή λατρεία.

15. Εκτός από τη δημοσία ανάγνωσι και μελέτη, τι άλλο μας προτρέπη η οργάνωσις τον Ιεχωβά να κάνωμε;

¹⁵ Όπως ακριβώς εγίνετο στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ που υπήρχαν οι Λευίται, οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι οι οποίοι ανελάμβαναν την ηγεσία στην ανάγνωσι και εφαρμογή και διδασκαλία του Λόγου του Θεού, έτσι και σήμερα ο Ιεχωβά έχει μια Χριστιανική εκκλησία με πρεσβυτέρους που μας βοηθούν ν’ αναγινώσκωμε και να καταλαβαίνωμε τον Λόγο του Θεού. Υπάρχει ένα κυβερνών σώμα καθώς και πρεσβύτεροι στις κατά τόπους εκκλησίες. Αυτοί είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της αναγνώσεως της διδασκαλίας της προτροπής και της ορθοτομήσεως του Λόγου του Θεού. Πραγματικά, μεταξύ των προσόντων που πρέπει να έχη ένας «πρεσβύτερος,» ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι πρέπει να είναι και «διδακτικός,» δηλαδή ένας καλός διδάσκαλος. (1 Τιμ. 3:2) Επίσης, η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά προτρέπει τον καθένα μας να μελετά κατ’ ιδίαν, να διαβάζη και μόνος του, καθώς και με την οικογένεια και με τους φίλους.

16. (α) Κατονομάστε μερικές παγίδες που έκαμαν τον Ισραήλ να παραμελήση να κόμη το θέλημα του Θεού. (β) Πώς οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν παρόμοια εμπόδια;

¹⁶ Για ν’ αποφεύγωνται οι παγίδες στις οποίες είχε πέσει ο Ισραήλ, απαιτείται τόση διαπαιδαγώγησι σήμερα αν όχι και περισσότερη απ’ όση απαιτείτο στον καιρό που το έθνος Ισραήλ ήταν ο ευνοούμενος λαός του Θεού. Όπως εκείνοι είχαν εγκαταλείψει την υπηρεσία του Ιεχωβά παραμελώντας τη μελέτη του Λόγου του και μη ακούοντας τον Λόγο του ν’ αναγινώσκεται ένεκα των πιέσεων που είχαν από τα γειτονικά έθνη και τους λαούς έτσι κι εμείς αντιμετωπίζομε παρόμοιες περιστάσεις. Ο Ισραήλ ήταν περικυκλωμένος από παντού με την ψευδή θρησκευτική λατρεία, τη λατρεία του Βάαλ, τη λατρεία των μόσχων, την ειδωλολατρία. Αντιμετωπίζομε ψευδή λατρεία σήμερα σε όλη τη γη με παρομοίους τρόπους. Υπάρχουν ψευδείς διδασκαλίες εναντίον των οποίων αγωνιζόμεθα. Υπάρχει ειδωλοποίησις του κράτους ή των θεσμών. Υπάρχει ο εξευτελιστικός ηδονισμός, η φιλοσοφία του ότι η ευχαρίστησις αποτελεί το ύψιστον αγαθόν της ζωής. Είναι εύκολο να εγκαταλείψωμε τη μελέτη του Λόγου και των εντολών του Θεού και να παύσωμε να ρυθμίζωμε τη ζωή μας από τους νόμους του. Είναι ανάγκη να ενθυμούμεθα συνεχώς την ανάγκη να μελετούμε τον Λόγο του Θεού, να συμμορφωνώμεθα πιστά με τις εντολές του και να επιζητούμε να ευαρεστούμε τον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ

17. Τι μπορεί να είναι υποβοηθητικό για να γίνη η ανάγνωσις της Γραφής πιο κατανοητή για κείνους που τη διαβάζουν;

¹⁷ Στον οικογενειακό κύκλο μπορεί να είναι ιδιαίτερα υποβοηθητικό να αναγινώσκωμε μεγαλοφώνως και να εξετάζωμε το νόημα του Λόγου του Θεού. Θυμηθήτε ότι στις ημέρες του Έσδρα και του Νεεμία εγίνετο μεγαλοφώνως ανάγνωσις του Λόγου του Θεού. Έδιναν επίσης την έννοια του νόμου και εξηγούσαν αυτά που διάβαζαν. Αυτό είναι ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό της αναγνώσεως του θείου Λόγου, να συλλαμβάνωμε το νόημα και έπειτα να καταλαβαίνωμε το άγγελμα όπως αυτό σχετίζεται μ’ εμάς προσωπικά.—Νεεμ. 8:8.

18, 19. Εξηγήστε τη σημασία των εδαφίων Εβραίους 2:1-4.

¹⁸ Για να καταδειχθή το πλεονέκτημα της μεγαλοφώνου αναγνώσεως σε μια οικογενειακή ομάδα ή μεταξύ φίλων, και της μετέπειτα εξετάσεως αυτών που ανεγνώσθησαν, για κατανόησι, εξετάστε τα εδάφια Εβραίους 2:1-4. Εκεί αναγινώσκομε τα εξής: «Διά τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, διά να μη εκπέσωμεν ποτέ. Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν, ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων· και ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα, και με διάφορα θαύματα, και με διανομάς του αγίου πνεύματος, κατά την θέλησιν αυτού.» Για να συλλάβωμε το νόημα αυτών των εδαφίων ας ανασκοπήσωμε την ύλη. Υπάρχουν μερικά σημεία που μπορούμε να τα κατανοήσωμε μ’ αυτόν τον τρόπο.

¹⁹ Οι πρώτες λέξεις του δευτέρου κεφαλαίου είναι «διά τούτο.» Αυτή η φράσις συνδέει την πληροφορία με το πρώτο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. Οι εξ Εβραίων Χριστιανοί έπρεπε να ‘προσέχουν περισσότερον σε όσα άκουσαν.’ Γιατί; Διότι αυτά τα λόγια είχαν λεχθή από τον Υιόν του Θεού, που ήταν μεγαλύτερος απ’ όλους τους άλλους προφήτας και από τους αγγέλους ακόμη. Κατόπιν εξετάστε τι συνέβη στους Ισραηλίτας που αγνόησαν τόν λόγον που είχε λαληθή δι’ αγγέλων,’ τη διαθήκη του νόμου. Αυτοί τιμωρήθηκαν ένεκα της εκούσιας απάθειας των στο Λόγο του Θεού και έλαβαν ‘δικαίαν μισθαποδοσίαν.’ Αφού τότε συνέβη έτσι, μπορούμε να περιμένομε λιγώτερα πράγματα αν αρνηθούμε να προσέξωμε περισσότερο στο Λόγο του Θεού; Το τέταρτο εδάφιο μας βοηθεί να κατανοήσωμε ποιος υποστηρίζει τον λόγον του Κυρίου Ιησού. Και ποιος είναι αυτός; Είναι ο ίδιος ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος, με το άγιο του πνεύμα, έδωσε μαρτυρία σχετικά με τα λόγια και τα έργα του Ιησού. Τα σημεία, τα τεράστια και τα θαύματα που έγιναν δυνατά από τον Θεό απέδειξαν τη γνησιότητα και τη θεία εξουσιοδότησι των έργων του Ιησού. Παραδείγματος χάριν, παρατηρήστε τα θαύματα που έκαμε ο Ιησούς και οι απόστολοι του θεραπεύοντας κωφούς, τυφλούς και χωλούς, εκβάλλοντας δαιμόνια και νεκρούς ανασταίνοντας. Έτσι έχομε θετική απόδειξι της ανάγκης να ‘προσέχωμε περισσότερο σε όσα ακούσαμε.’

20. (α) Ποια είναι η συμβουλή του εδαφίου 2 Τιμ. 2:15; (β) Τι, λοιπόν, πρέπει ν’ αποφεύγωμε; (γ) Τι βοήθεια έχομε σήμερα για να ‘ορθοτομούμε τον λόγον της αληθείας’;

²⁰ Αναγινώσκοντας μ’ αυτόν τον τρόπο και ακολουθώντας το παράδειγμα του Έσδρα, των ιερέων και των Λευϊτών του αρχαίου Ισραήλ, καθώς και του Ιησού και των αποστόλων του, μπορούμε να διακρίνωμε την τεραστία βοήθεια που μπορούμε να λάβωμε με το να συλλαμβάνωμε το νόημα και να καταλαβαίνωμε τον Λόγον Θεού. Φυσικά, υπάρχει κάτι που είναι ζωτικό να το πράξωμε, όπως ο Παύλος συνεβούλευσε τον Τιμόθεο: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα το λόγον της αληθείας.» (2 Τιμ. 2:15) Πρέπει πάντοτε να είμεθα άγρυπνοι στο να έχωμε ορθή κατανόησι του Λόγου του Θεού. Πρέπει ν’ αποφεύγωμε τη διαστρέβλωσι των Γραφών, διότι αυτό θα μας ωδηγούσε σε εσφαλμένα συμπεράσματα και θα μπορούσαν να κάμουν τους άλλους να προσκόψουν. (2 Πέτρ. 3:16) Πρέπει επίσης ν’ αποφεύγωμε τας ‘βεβήλους ματαιοφωνίας διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν.’ (2 Τιμ. 2:16) Περιττεύει να πούμε ότι αυτό σημαίνει επιμελή επιλογή της ύλης που θ’ αναγνωσθή. Η Γραφή μάς λέγει ότι «το να κάμνη τις πολλά βιβλία δεν έχει τέλος, και η πολλή μελέτη είναι μόχθος εις την σάρκα.» (Εκκλ. 12:12) Ο Ιεχωβά διά του Υιού του και της ενεργείας του αγίου πνεύματος εξέχυσε στους πιστούς του δούλους στη γη υπεραφθονία ευλογιών και διήνοιξε τις διάνοιες και τις καρδιές της τάξεως του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ του για να καταλάβη την αληθινή σημασία του Λόγου του. Με τη σειρά της η τάξις του πιστού δούλου διαβιβάζει τις πολύτιμες αλήθειες στους ανθρώπους παντού που θέλουν να επωφεληθούν από τους θησαυρούς της αληθείας. Η επιθυμία μας λοιπόν είναι να ορθοτομούμε τον Λόγον του Θεού. Στο επόμενο άρθρο, ας εξετάσωμε πώς μπορεί να γίνη αυτό προς όφελος μας καθόσον αναγινώσκομε και μελετούμε τον Λόγο του Θεού.

[Εικόνα στη σελίδα 393]

Στη συναγωγή της Ναζαρέτ ο Κύριος Ιησούς ανέγνωσε μεγαλοφώνως από το βιβλίον του Ησαΐα

«Ορθοτόμησις του Λόγου της Αληθείας»

«Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»—2 Τιμ. 2:15.

 1. Με τι παρομοιάζεται ο Λόγος του Θεού, και γι’ αυτό ποια πρέπει να είναι η στάσις μας όταν τον χρησιμοποιούμε;

Ο ΛΟΓΟΣ του Θεού είναι ζωντανός και ισχυρός στη ζωή μας. Σαν μια μάχαιρα, μπορεί να διαιρέση ψυχή και πνεύμα. (Εβρ. 4:12) Εισχωρεί στο πώς διαλογιζόμεθα για ό,τι κάνομε. Κάνει διάκρισι μεταξύ του τι μπορεί να φαινώμεθα σαν μια ζώσα ύπαρξις και τι είμεθα πραγματικά στην καρδιά μας, στη στάσι μας και στο πνεύμα μας. Επειδή ο Λόγος του Θεού παρομοιάζεται με μάχαιρα, πρέπει να φροντίζωμε να τον χρησιμοποιούμε με επιδεξιότητα. Πρέπει να φυλαγώμεθα από το να χρησιμοποιούμε ένα τέτοιο κοπτερό όπλο μ’ εσφαλμένο τρόπο, αλλ’ όπως ο Παύλος συνεβούλευσε, να τον ‘ορθοτομούμε.’ Όταν αναλαμβάνουμε να διαβάσωμε και να μελετήσωμε τον Λόγο του Θεού, πρέπει να το κάνωμε αυτό με τέτοιον τρόπο ώστε να συλλαμβάνωμε την αληθινή σημασία και να έχωμε σαφή κατανόησι του τι λέγει.

 2. Πώς πρέπει να θεωρούμε τη Γραφή, και γι’ αυτό ποια ερωτήματα θα ήσαν κατάλληλα όταν διαβάζωμε ένα μέρος των Γραφών;

² Συχνά τα συμφραζόμενα ή η ύλη που περιστοιχίζει το εδάφιο που μπορεί ν’ αναγινώσκωμε θα μας βοηθήση να το καταλάβωμε και να το εφαρμόσωμε με τον κατάλληλο τρόπο. Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι η Αγία Γραφή δεν είναι μια συλλογή ασυνάρτητων και άσχετων εδαφίων, που συγκεντρώθηκαν στην τύχη και είναι κατάλληλα να χρησιμοποιούνται σε οποιεσδήποτε περιστάσεις για ν’ αποδείξουν ένα σημείο που μπορεί να νομίζωμε ότι είναι ορθό. Μάλλον, πρέπει να συλλαμβάνωμε ολόκληρη την εικόνα όταν διαβάζωμε τον Λόγο του Θεού. Πρέπει να ρωτούμε ποιος ομιλεί, σε ποιους, για ποιο ζήτημα και αν το εδάφιο σχετίζεται με κανένα ειδικό θέμα μόνο. Αυτό είναι ουσιώδες αν πρόκειται να ορθοτομήσωμε τον Λόγο της αληθείας.

ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

 3. Ποια προηγούμενη πληροφορία μας βοηθεί κατάλληλα να καταλάβωμε το εδάφιο 2 Τιμ. 2:15;

³ Για να το επεξηγήσωμε, ας λάβωμε υπ’ όψιν τα λόγια του Παύλου προς τον Τιμόθεο στην επιστολή 2 Τιμόθεον 2:15. Εκεί λέγει: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον,ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.» Αυτά τα λόγια εγράφησαν σ’ ένα άτομο καλά βασισμένο στην αλήθεια του Θεού και που έκανε το θέλημα του Θεού. Αυτό το γνωρίζομε απ’ όσα είχε γράψει ο Παύλος στον Τιμόθεο προηγουμένως, όπως αναγράφονται στην αρχή αυτής της επιστολής. Ο Παύλος είχε πει στον Τιμόθεο: «Ανακαλών εις την μνήμην μου την εν σοι ανυπόκριτον πίστιν, ήτις πρώτον κατώκησεν εν τη μάμμη σου Λωίδι, και εν τη μητρί σου Ευνίκη· είμαι δε πεπεισμένος ότι και εν σοι.» (2 Τιμ. 1:1, 2, 5) Ο Παύλος στα λόγια του που αναγράφονται στην επιστολή 2 Τιμόθεον 2:15, έλεγε στον Τιμόθεο πώς να δίνη οδηγίες στους Χριστιανούς, σ’ εκείνους που αποτελούσαν μέρος της εκκλησίας του Θεού. Μολονότι είναι αλήθεια ότι ο Χριστιανός πρέπει να χρησιμοποιή τον λόγον της αληθείας σωστά όταν ομιλή με απίστους, ο Παύλος σ’ αυτή την περίπτωσι δεν έλεγε στον Τιμόθεο πώς να μεταστρέφη τους άπιστους στη Χριστιανοσύνη. Αυτό είναι φανερό απ’ ό,τι του είπε ο Παύλος σχετικά με τη διδασκαλία του: «Καθώς σε παρεκάλεσα απερχόμενος εις Μακεδονίαν, να προσμείνης εν Εφέσω, διά να παραγγείλης εις τινας να μη ετεροδιδασκαλώσι.» Εδώ είναι φανερό ότι μερικοί μέσα στη Χριστιανική εκκλησία ετεροδιδασκαλούσαν, δηλαδή δεν ορθοτομούσαν τον λόγον της αληθείας. Ο Παύλος επίσης συνεβούλευσε τον Τιμόθεο: «Όσα ήκουσας παρ’ εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» (1 Τιμ. 1:3· 4:16· 2 Τιμ. 2:2) Και πάλι, αυτά που λέγει για τη μετάδοσι της σπουδαίας πληροφορίας σε πιστούς που θα ήσαν ικανοί και άλλους να διδάξουν, παρέχουν περαιτέρω απόδειξι ότι ο Τιμόθεος ησχολείτο μ’ εκείνους που ήσαν στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτός έπρεπε να χρησιμοποιή την αλήθεια για να ωφελή να καθοδηγή τους αδελφούς του.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΙ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ Ν’ ΑΠΟΔΕΙΞΕΤΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ

 4. (α) Εξηγήστε σε τι βαθμό οι κληρικοί του «Χριστιανικοί» κόσμου» εφαρμόζουν κακώς το εδάφιο Ματθ. 10:28. (β) Ποια είναι η πραγματική αλήθεια του εδαφίου αυτού σχετικά με την ψυχή του ανθρώπου;

⁴ Επιβάλλεται ν’ αποφεύγωμε την εσκεμμένη κακή εφαρμογή ενός εδαφίου για ν’ αποδείξωμε την άποψί μας. Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου συχνά είναι ένοχοι αυτού του πράγματος ακριβώς. Πάρτε ως παράδειγμα το εδάφιο Ματθαίος 10:28. Εκεί αναγινώσκομε: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» Οι κληρικοί τονίζουν το πρώτο μέρος των λόγων του Ιησού για ν’ αποδείξουν ότι η ψυχή είναι αθάνατη και δεν μπορεί ν’ αποθάνη. Είναι αυτό πραγματικά εκείνο που είπε ο Ιησούς; Μπορεί να φαίνεται κάπως έτσι, αν σταματήσετε την ανάγνωσι στο μέσον του εδαφίου. Αλλ’ αν διαβάσετε το υπόλοιπον του εδαφίου, καταλαβαίνετε ότι ο Ιησούς συνέτριψε την διδασκαλία περί αθανασίας της ψυχής όταν είπε ότι πρέπει κανείς να φοβήται αυτόν που μπορούσε να καταστρέψη και την ψυχή και το σώμα στη γέεννα. Με την ‘ορθοτόμησι του λόγου της αληθείας’ προβάλλει η αληθινή έννοια η σημασία.

 5. (α) Πώς ερμηνεύουν μερικοί το εδάφιο 1 Πέτρ. 4:6; (β) Ποια είναι η αληθινή σημασία του εδαφίου, και ποια άλλη Γραφική απόδειξι μπορούμε να φέρωμε;

⁵ Στενή σχέσι με τη διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής έχει η πίστις μερικών ότι το πνεύμα του ανθρώπου είναι εκείνο που εξακολουθεί να ζη και ταυτίζεται προσωπικά με τον άνθρωπο. Το εδάφιο 1 Πέτρου 4:6 παρατίθεται προς υποστήριξιν αυτής της απόψεως. Εκεί διαβάζομε: «Επειδή διά τούτο εκηρύχθη το ευαγγέλιον και προς τους νεκρούς, διά να κριθώσι μεν κατ’ ανθρώπους εν σαρκί, να ζώσι δε κατά Θεόν εν πνεύματι.» Εκείνοι που πιστεύουν στην ιδέα ότι το πνεύμα είναι ένα νοήμον ον και επιζή από τον θάνατον του σώματος ισχυρίζονται ότι ο Πέτρος εδώ το απέδειξε αυτό όταν είπε ότι το ευαγγέλιο εκηρύχθη στους νεκρούς. Είναι έτσι; Για να ‘ορθοτομήσωμε τον λόγο του Θεού’ πρέπει να τον αφήσωμε να μιλήση ο ίδιος. Μήπως εκεί ο Πέτρος ανεφέρετο σε άτομα που ήσαν φυσικώς νεκρά; Αφού οι φυσικώς νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν» (Εκκλ. 9:5), οι νεκροί αυτοί τους οποίους αναφέρει ο Πέτρος είναι οι ίδιοι μ’ εκείνους για τους οποίους μίλησε ο Ιησούς όταν είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς,» και μ’ εκείνους τους οποίους ανέφερε ο απόστολος Παύλος όταν έγραψε: «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν.» Όποιος ζη και είναι νεκρός στα όμματα του Ιεχωβά μπορεί να ζωοποιηθή με μια πνευματική έννοια ακούοντας τον λόγο του Θεού, μετανοώντας και ακολουθώντας τον Κύριον Ιησούν. Η ελπίδα για τους κατά γράμμα νεκρούς είναι η ανάστασις και η ευκαιρία που θα έχουν τότε ν’ ακούσουν το ευαγγέλιο και να κριθούν.—Ματθ. 8:22· Εφεσ. 2:1.

 6. (α) Ποια εξήγησις δόθηκε στο εδάφιο Ησαΐας 14:12-16; (β) Ποια είναι η Γραφική εξήγησις; (γ) Ποιος λοιπόν είναι ο Εωσφόρος που λέγει το εδάφιο Ησ. 14:12-16, και τίνος τη στάσι αντανακλά;

⁶ Και ο λαός του Ιεχωβά επίσης είναι ανάγκη να προσέχη στην εφαρμογή των Γραφικών εδαφίων για να παρουσιάζη σωστά τον Λόγο του Θεού στο έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας. Για παράδειγμα, πάρτε τη δήλωσι που γίνεται μερικές φορές ότι ένα από τα ονόματα που δόθηκαν στον Σατανά ή Διάβολον είναι Εωσφόρος. Μπορεί ν’αναφέρουν μερικοί τα εδάφια Ησαΐας 14:12-16. Σύμφωνα με την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασιν του (Βασιλέως Ιακώβου), το δωδέκατο εδάφιο λέγει: «Πώς έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! Συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη!» Η λέξις «Εωσφόρος» μεταφράζεται από την Εβραϊκή λέξι χελέλ που σημαίνει ο λάμπων. Η λέξις χελέλ, όπως χρησιμοποιείται εδώ, δεν αποτελεί προσωπικό όνομα ή τίτλον, αλλά μάλλον είναι λέξις που περιγράφει τη λαμπρή θέσι που έλαβε η Βαβυλωνιακή δυναστεία βασιλέων στη γραμμή του Ναβουχοδονόσορ. Δεν θα ήταν σωστό να πούμε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι εκείνος που καλείται εδώ Εωσφόρος σαν αυτό να είναι ένα από τα ονόματά του. Η έκφρασις εδώ αναφέρεται πρωτίστως στον βασιλέα της Βαβυλώνος, διότι, σύμφωνα με το τέταρτο εδάφιο, πρόκειται για μια ‘παροιμία’ που λέγεται εναντίον του βασιλέως της Βαβυλώνος. Επίσης, τα εδάφια δέκατον πέμπτον και δέκατον έκτον του ιδίου κεφαλαίου 14 λέγουν ότι αυτός «ο λάμπων» (Εωσφόρος) θα καταβή στον Σιεόλ, που είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, και όχι τόπος διαμονής για τον Σατανά ή Διάβολο. Επίσης, το γεγονός είναι ότι εκείνοι που βλέπουν αυτόν τον λάμποντα να φέρεται σ’ αυτή την κατάστασι λέγουν: «Ούτος είναι ο άνθρωπος, ο ποιών την γην να τρέμη, ο σείων τα βασίλεια;» Ο Σατανάς δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα αόρατο πνευματικό πλάσμα. Έτσι ενώ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος αντανακλούσε τη στάσι του πατρός του, του Διαβόλου, ωστόσο η λέξις Εωσφόρος δεν ήταν όνομα που δόθηκε στον Σατανά ή Διάβολο. ‘ Ορθοτομώντας τον λόγον της αληθείας’ είμεθα προετοιμασμένοι να πούμε τα καθαρά λόγια του Θεού όπως τα έχομε στις τυπωμένες σελίδες της Αγίας Γραφής.

 7. (α) Γιατί δεν αδικούμε τη Γραφή με τη χρήσι κατάλληλα διαλεγμένων εδαφίων για ν’ αποδείξωμε ωρισμένα σημεία, και ποιον έχομε για παράδειγμα σ’ αυτό; (β) Δείξτε πώς ο απόστολος Παύλος απέδειξε με παραπομπές από τις Εβραϊκές Γραφές ότι ο Χριστός έπρεπε να πάθη και ν’ αναστήθη εκ νεκρών;

⁷ Εν τούτοις, δεν αδικείται ο Λόγος του Θεού όταν οι δούλοι του Θεού χρησιμοποιούν κατάλληλα διαλεγμένα εδάφια από τα διάφορα μέρη της Αγίας Γραφής για ν’ αποδείξουν δογματικά σημεία. Μολονότι είναι αλήθεια ότι οι εναντιούμενοι στον Λόγον του Θεού κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά παραπλανητικά χρησιμοποιούν εδάφια που είναι σκορπισμένα στην Αγία Γραφή για ν’ αποδείξουν τις απόψεις των, γνωρίζομε καλά από μια μελέτη της Αγίας Γραφής ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι του χρησιμοποιούσαν διαλεγμένα εδάφια για ν’ αποδείξουν ωρισμένες βασικές αλήθειες. Λόγου χάριν, ο Ιησούς όταν επειράσθη στην έρημο στο τέλος των σαράντα ημερών της νηστείας του, αναφέρθηκε σε διάφορα εδάφια του Λόγου του Θεού για ν’ αναιρέση τα επιχειρήματα του Διαβόλου. (Ματθ. 4:3-10· Δευτ. 8:3· 6:13, 16· 5:9) Ο απόστολος Παύλος επίσης χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο στους Ιουδαίους όταν εδίδασκε στη συναγωγή. Η αφήγησις στις Πράξεις 17:2, 3 λέγει: «Και κατά την συνήθειάν του ο Παύλος εισήλθε προς αυτούς, και τρία σάββατα διελέγετο μετ’ αυτών από των γραφών, εξηγών και αποδεικνύων, ότι έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών, και ότι ούτος είναι ο Χριστός Ιησούς, τον οποίον εγώ σας κηρύττω.»—Βλέπε Ψαλμός 22:7, 8· Ησαΐας 50:6· 53:3-5· Ψαλμός 16:8-10.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΔΑΦΙΩΝ ΣΥΧΝΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗΣ ΣΤΑ ΣΥΜΦΡΑΖΟΜΕΝΑ

 8. (α) Γιατί πρέπει ν’ αποφεύγωμε την κακή εφαρμογή των Γραφών; (β)Δείξτε ποια είναι η πραγματική σημασία του εδαφίου Παροιμ. 10:7, και γιατί; (γ) Ποια εδάφια της Γραφής θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιούμε όταν συζητούμε για το ποιος έχει δικαίωμα αναστάσεως;

⁸ Η εσκεμμένη όμως κακή εφαρμογή των εδαφίων αποτελεί μεγάλη αδικία στις Γραφές. Δεν θέλομε να γίνωμε ένοχοι τέτοιας κακής εφαρμογής έστω και σε λίγο ή πολύ μικρότερα ζητήματα. Παραδείγματος χάριν, μιλώντας σε κάποιον για την ανάστασι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Αγία Γραφή θετικά αποδεικνύει ότι οι ασεβείς δεν πρόκειται ν’ αναστηθούν. Μπορούμε τότε να τους διαβάσωμε αυτό το Γραφικό εδάφιο: «Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας· το δε όνομα των ασεβών σήπεται.» (Παροιμ. 10:7) Είναι αλήθεια ότι εκείνοι τους οποίους ο Ιεχωβά θεωρεί ως πολύ ασεβείς δεν καλύπτονται από την απολυτρωτική θυσία του Χριστού Ιησού και δεν θα έχουν ανάστασι. Εν τούτοις, το εδάφιο Παροιμίαι 10:7 δεν αποδεικνύει αυτή την απόφασι του Ιεχωβά. Γιατί; Όταν διαβάζωμε τα συμφραζόμενα αυτού του κεφαλαίου των Παροιμιών, παρατηρούμε να περιγράφεται μια σειρά από αντιθέσεις: ένα σοφόν υιόν και έναν άφρονα υιόν, ένα επιμελή εργάτη και έναν οκνηρόν, έναν, υιόν συνέσεως και ένα υιόν αισχύνης. Αλλ’ η ανάστασις και η Γέεννα δεν εξετάζονται εκεί. Θα ήταν λοιπόν ακατάλληλο να πούμε ότι αυτό το Γραφικό εδάφιο σχετίζεται μ’ αυτό το ζήτημα. Μάλλον, το σημείο που πρέπει να τονισθή είναι ότι το όνομα ή η φήμη των ασεβών δεν αποτελεί μια ευχάριστη ανάμνησι, αλλά αηδιαστική, σαπρή. Για ν’ αποδειξωμε ότι μερικοί δεν θ’ αναστηθούν, καλύτερα θα είναι ν’ αναφερθήτε στα Γραφικά εδάφια για τη γέεννα, τον δεύτερο θάνατο.—Ματθ. 23:33· Αποκάλ. 21:8· βλέπε επίσης Ματθαίον 25:46.

 9. Γιατί η εξέτασις των συμφραζομένων δεν μας εμποδίζει να εξηγήσωμε την αλήθεια;

⁹ Αυτή η εξέτασις των πραγμάτων με την ανάγνωσι και κατανόησι της σημασίας των συμφραζομένων διόλου δεν μας εμποδίζει να εξηγήσωμε την αλήθεια. Αντιθέτως, ενισχύει το επιχείρημα μας βασισμένο στην Αγία Γραφή γιατί γίνεται αμέσως φανερό σ’ εκείνον που δίδεται η πληροφορία ότι εκείνο που διδάσκεται είναι πραγματικά αυτό που λέγει η Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Παντοδυνάμου Θεού και το ν’ αποκτήσωμε τον νουν του Θεού στα ζητήματα, με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος, σημαίνει να ωφεληθούμε από την σοφία του Δημιουργού όπως εκτίθεται στον γραπτό του Λόγο. Ο Ιεχωβά είχε κάτι υπ’ όψιν όταν έθετε ένα εδάφιο στην Αγία Γραφή. Αυτός γνωρίζει ακριβώς τι χρειαζόμεθα και γι’ αυτό προμηθεύει εκείνο που μας βοηθεί ν’ αυξήσωμε πνευματικώς σε αντίληψι και στην επίγνωσί του.

10, 11. (α) Ποιο νόημα θα απέδιδε κανείς εύκολα στο εδάφιο 1 Ιωάν. 4:18: (β) Τι αποδεικνύουν τα συμφραζόμενα ως προς το αληθινό νόημα; (γ) Πώς αυτό συμφωνεί με τον Ψαλμό 139;

¹⁰ Οι σχέσεις μας, με τον Ιεχωβά πρέπει να είναι σαν να είμεθα τέκνα του. Σαν τέκνα του, πόσο εκτιμούμε αληθινά την αγάπη του και τη φροντίδα του για μας; Ορθοτομούμε τον Λόγο του σχετικά με ό,τι λέγει για τις ατομικές μας προσευχές σ’ αυτόν και καταλαβαίνομε τι μας λέγει ο Λόγος του σχετικά με το πώς θέλει να αισθανώμεθα απέναντι του; Πολλοί έχουν διαβάσει τα λόγια που περιέχονται στην επιστολή 1 Ιωάννου 4:18 για την τέλεια αγάπη και έχουν κάμει εσφαλμένη εφαρμογή των λόγων αυτών. Εκεί η Γραφή λέγει: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη.» Με την πρώτη ματιά μερικοί έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ποτέ δεν θα μπορέσουν να γίνουν τέλειοι στην αγάπη, διότι ο φόβος τους κάνει να φεύγουν από κίνδυνο οποτεδήποτε είναι δυνατόν. Αλλά γι’ αυτό το είδος του φόβου μιλεί εδώ ο απόστολος;

¹¹ Μια ανάγνωσις των συμφραζομένων του εδαφίου 1 Ιωάννου 4:18 θα μας βοηθήση να καταλάβωμε το ιδιαίτερο νόημα αυτού του εδαφίου της Γραφής. Το προηγούμενο εδάφιο δείχνει ότι η εξέτασις που γίνεται από τον Ιωάννη αποτελεί συνέχεια της εξετάσεως του να έχη κανείς «παρρησίαν» δηλαδή Θάρρος, να μη φοβάται. Εδώ δεν ομιλεί για την παρρησία, δηλαδή το θάρρος για να κηρύττη κανείς το ευαγγέλιο της Βασιλείας. Μάλλον μιλεί για την παρρησία, δηλαδή το θάρρος να μιλή κανείς στον Θεόν. Αυτό αποδεικνύεται στο τρίτο κεφάλαιο της Επιστολής 1 Ιωάννου εδάφια 19-21. Έτσι λοιπόν εκείνος στον οποίον η αγάπη για τον Θεό φθάνει στην πλήρη της έκφρασι λαμβάνει το θάρρος να προσέλθη στον ουράνιο Πατέρα του με πλήρη εμπιστοσύνη. Η ατέλεια του και η αμαρτωλή του κατάστασις δεν τον εμποδίζουν να πλησιάση τον Ιεχωβά για να ζητήση βοήθεια να κάνη το θέλημα του Ιεχωβά. Όπως ένα παιδί μπορεί να προσέλθη σ’ ένα στοργικό πατέρα με πλήρη πεποίθησι ότι ο πατέρας του θα το καταλάβη και θα το βοηθήση, έστω και αν εχη κάμει ένα σφάλμα, έτσι πρέπει να αισθάνεται κανείς για τον ουράνιο Πατέρα του, τον Ιεχωβά. Πρέπει κανείς να λαμβάνη το θάρρος να τον πλησιάζη με οποιοδήποτε πρόβλημα και αν έχη, να ζητή βοήθεια για να κάνη το θέλημα του Πατρός του. Δεν πρέπει να έχη κανείς νοσηρό φόβο για τον ουράνιο Πατέρα και να νομίζη ότι ο Ιεχωβά θ’ απαιτήση απόλυτη δικαιοσύνη από ένα ατελές και αμαρτωλό πλάσμα και ότι θα κατακρίνη έναν αμέσως για την αμαρτωλή του κατάστασι διανοίας και καρδιάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κανείς να κάνη το κακό και κατόπιν να πηγαίνη στον ουράνιο Πατέρα για να ζητήση συγχώρησι, επωφελούμενος έτσι από το έλεος του Ιεχωβά. Αλλά σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να φοβάται κανείς να πάη στον ουράνιο Πατέρα του για να ζητήση απ’ αυτόν να κάνη ευθές εκείνο που είναι στραβό, να διορθώση τις ατελείς σκέψεις ή πράξεις του, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά ξέρει τα πάντα για έναν άνθρωπο.—Ψαλμ. 139:1-3, 15-18, 23, 24.

12. Πώς μας ωφελεί ατομικά η κατάλληλη κατανόησις του εδαφ. 1 Ιωάν. 4:18;

¹² Έχοντας το ορθό αυτό νόημα του εδαφίου 1 Ιωάννου 4:18, μπορεί κανείς να κατανοήση την υπέροχη αξία της πνευματικής του σχέσεως με τον Ιεχωβά τον Δημιουργό του. Ομιλεί κανείς από την καρδιά του στον Ιεχωβά και ζητεί κατεύθυνσι στη ζωή του, για να μπορή να ευαρεστή τον Ιεχωβά. Έτσι, το να είμεθα ‘τετελειωμένοι εν τη αγάπη’ σημαίνει ότι η αγάπη μας για τον Θεό δεν είναι καθόλου σε εμβρυώδη κατάστασι, αλλά μάλλον λόγω της τελείας αυτής αγάπης υποκινούμεθα συνεχώς να πράττομε το θέλημα του με όλη μας την καρδιά και με πλήρη εμπιστοσύνη στον ουράνιο Δημιουργό και Πατέρα μας. Αυτό μας δίνει και μεγάλο θάρρος να πλησιάζωμε τον Θεό με προσευχή.—Εφεσ. 3:12· Εβρ. 4:16· 1 Ιωάν. 5:14.

ΟΡΘΟΤΟΜΗΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

13. (α) Τι είναι σπουδαίο να έχωμε υπ’ όψι για πολλές προφητείες των Εβραϊκών Γραφών, και πώς αποδεικνύεται αυτό σχετικά με την προφητεία του Ησαΐα 35:1, 7; (β) Τι εγγυώνται με βεβαιότητα οι εκπληρώσεις των προφητειών στον αρχαίο λαό του Ιεχωβά;

¹³ Καθώς μελετούμε τον Λόγο του Θεού και λαμβάνομε ολοένα περισσότερη γνώσι του ωραίου περιεχομένου και της σημασίας του για τη ζωή μας, κατανοούμε καλώς ότι για να εννοήσωμε τη Γραφή με τον τρόπο που προώρισε ο Ιεχωβά είναι βελτίωσις και ωφέλεια. Πόσο συχνά έχομε παραθέσει από τις Εβραϊκές Γραφές προφητείες για τις ευλογίες που επιφυλάσσονται για την ανθρωπότητα στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού και ορθώς μάλιστα! Αλλά συχνά μπορεί να έχωμε παραλείψει να διακρίνωμε ότι πολλές από τις προφητείες έχουν ήδη εκπληρωθή σε μικρογραφική κλίμακα στον αρχαίο Ισραήλ. Λάβετε ως παράδειγμα τα λόγια του Ησαΐα 35:1, 7, όπου αναγινώσκομε: «Η έρημος και η άνυδρος θέλουσιν ευφρανθή δι’ αυτά,και η ερημία θέλει αγαλλιασθή, και ανθήσει ως ρόδον. ΚαΙ η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη, και η διψώσα γη πηγαί ύδατος· εν τη κατοικία των θώων, όπου εκοίτοντο, θέλει είσθαι χλόη μετά καλάμων και σπάρτων.» Τα συμφραζόμενα της περικοπής αυτής δείχνουν καθαρά ότι αυτή εφηρμόζετο στην επάνοδο των εξόριστων Ιουδαίων στις ημέρες του κυβερνήτου Ζοροβάβελ. Το 10 εδάφιο λέγει ότι «οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν επιστρέψει, και έλθει εν αλλαλαγμώ εις την Σιών.» Αποτελούσε σκοπό του Ιεχωβά να κάμη τη γη εκείνη ένα μικρογραφικό παράδεισο γι’ αυτούς, και αυτό απαιτούσε να κάμη την έρημο και την άνυδρο χώρα, καθώς και την χέρσο γη να γίνουν καλαμώνες και πηγαί υδάτων. Με κατάλληλη εφαρμογή αυτών των λόγων του Θεού, κατανοούμε ότι η εκτέλεσις θαυμάτων απ’ αυτόν χάριν του εκλεκτού του λαού των αρχαίων χρόνων εγγυώνται πολύ μεγαλύτερη, μεταγενέστερη εκπλήρωσι των υποσχέσεων αυτών κάτω από την διακυβέρνησι του Υιού του, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εύκολα γίνεται φανερό ότι ο Ιεχωβά πραγματικά θα γεμίση με ευλογία αυτή τη γη κάτω από τη βασιλική διακυβέρνησι του Χριστού Ιησού, κάνοντας όχι μόνο την έρημο ‘ν’ ανθίση ως ρόδον,’ αλλά και ανοίγοντας τα μάτια των τυφλών και τα’ αυτιά των κωφών και αποκαθιστώντας την υγεία στον χωλό ακριβώς όπως λέγει αυτή η προφητεία.—Ησ. 35:5, 6.

14. Γιατί πρέπει όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί να θέλουν να ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας;

¹⁴ Χωρίς αμφισβήτησι μπορούμε να πούμε ότι «ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός.» (Εβρ. 4:12) Ο Θεός είναι ζων. Ομιλεί στο ανθρώπινο γένος μέσω των σελίδων της ζωντανής Γραφής του, δίνοντας έτσι δύναμι στους δούλους του να καταλαβαίνουν τις βαθειές αλήθειες σχετικά μ’ Αυτόν και τον σκοπό του για το ανθρώπινο γένος. Κάθε Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά Θεού πρέπει να θέλη να ‘ορθοτομή αυτόν τον λόγο’ να μπορή να τον χρησιμοποιή αποτελεσματικά για να διδάσκη τους άλλους και ν’ αντικρούη ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες που έχουν συσκοτίσει τις διάνοιες και καρδιές αναρίθμητων εκατομμυρίων ανθρώπων που κρατούνται αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Ο Παύλος λέγει στον Τιμόθεο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

15. Για να καταλάβωμε και να εκτιμήσωμε τον Λόγον του Θεού ποια προσπάθεια πρέπει να καταβάλωμε;

¹⁵ Για να ορθοτομούμε τον Λόγον του Θεού πρέπει να τον διαβάζωμε και να τον μελετούμε, αναζητώντας τους κρυμμένους θησαυρούς που περιέχονται σ’ αυτόν. Μια τέτοια κατανόησις και εκτίμησις δεν έρχεται αυτομάτως, αλλ’ απαιτεί σκληρή εργασία και επιμελή έρευνα. Η παροιμία λέγει: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σ’ εαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.» (Παροιμ. 2:1-5. ΜΝΚ) Απ’ ό,τι εξετάσαμε σ’ αυτές τις παραγράφους είναι φανερό ότι πρέπει να θέλωμε να γνωρίζωμε γιατί τα πράγματα ελέχθησαν έτσι μέσα στο Λόγο του Θεού και τι εφαρμογή μπορεί να έχουν αυτά τα λόγια. Πρέπει πάντοτε ν’ αναζητούμε τους λόγους για τον τρόπο με τον οποίον δίδονται οι εξηγήσεις και να ζητούμε να ορθοτομούμε τον Λόγον του Θεού.

16. Ποια άλλη πληροφορία θα μας βοηθήση να ορθοτομούμε τον Λόγον του Θεού;

¹⁶ Το επόμενο άρθρο θα δείξη ότι υπάρχουν ολόκληρα βιβλία της Γραφής γραμμένα μ’ ένα ωρισμένο λαό υπ’ όψιν και μ’ ένα ωρισμένο άγγελμα που πρέπει να μεταδοθή. Για να ορθοτομούμε τον πολύτιμον αυτόν Λόγο του Θεού θα είναι προς όφελός μας ν’ αναζητούμε πληροφορίες, γι’ αυτό το θέμα για να γνωρίσωμε το παρελθόν, τον σκοπό και την αξία των θεόπνευστων λόγων.

Γιατί ο Λόγος Εγράφη Έτσι;

«Συνέτισόν με, και θέλω φυλάττει τον νόμον σου· ναι, θέλω φυλάττει αυτόν εν όλη καρδία.»—Ψαλμ. 119:34.

 1. Είναι η ανάγκη ενθαρρύνσεως κοινό πρόβλημα και που μπορεί συχνά να βρεθή η ενθάρρυνσις;

ΔΕΝ έχετε διαπιστώσει ότι συχνά, όταν χρειάζεσθε ενθάρρυνσι, οι αλήθειες από τη θεία αποθήκη, την Αγία Γραφή, σας έδωσαν δύναμι για ν’ αντιμετωπίσετε προσωπικές σας δοκιμασίες και προβλήματα; Φαίνεται ότι όλοι μας το έχομε δοκιμάσει αυτό στη ζωή μας ως Χριστιανών.

 2. Ποια αποθάρρυνσι είχαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά επί χρόνια, και πώς μπόρεσαν ωστόσο να μείνουν σταθεροί;

² Παραδείγματος χάριν, πολλοί σήμερα έχουν περάσει περιόδους αποθαρρύνσεως όταν εναντιούμενοι άνθρωποι μίλησαν περιφρονητικά για τον λαό του Θεού και προσέφυγαν και στη βία ακόμη επειδή οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά στάθηκαν υπέρ της αληθείας. Πολλοί οι οποίοι συνταυτίσθηκαν με την αληθινή Χριστιανοσύνη επί πενήντα ή εξήντα χρόνια θυμούνται καλά τις αφιλάγαθες παρατηρήσεις και ενέργειες των γειτόνων των και άλλων στη διάρκεια του 1^ου Παγκοσμίου Πολέμου, και κατόπιν, εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Πόσες φορές με ειρωνικές λέξεις πολλοί τους αποκαλούσαν Ρωσελιστάς και Χαραυγιστάς της χιλιετηρίδος! Μερικούς τους έδειραν, τους άλειψαν με πίσσα και φτερά, τους φυλάκισαν, τους ύβρισαν, τους μαστίγωσαν και τους έφτυσαν. Παρ’ όλ’ αυτά, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολούθησαν να κάνουν το έργο που προσέταξε σ’ αυτούς ο Θεός των, ο Ιεχωβά. Πώς μπόρεσαν να το κάμουν αυτό; Εν μέρει ένεκα της κατανοήσεως, της ενθαρρύνσεως και ενισχύσεως που έχουν λάβει από τον Λόγο του Θεού και από τα έντυπα που εξετυπώθησαν από τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’ σ’ αυτόν τον καιρό της ανομίας.

 3. Τι πρέπει να έχομε υπ’ όψι όταν διαβάζωμε τη Γραφή;

³ Πραγματικά αυτός είναι ο σκοπός του Λόγου του Θεού, να οικοδομήση τους δούλους του Ιεχωβά. Γι’ αυτόν το λόγο όταν διαβάζη κανείς τα διάφορα βιβλία της Γραφής πρέπει να έχη ύπ’ όψιν τις ιστορικές πληροφορίες για το βιβλίο και τον συγγραφέα του. Ο αναγνώστης των Αγίων Γραφών καλά θα κάμη να διερωτηθή, ‘Γιατί τα βιβλίο είναι γραμμένο έτσι;’

 4. Ιδιαίτερα σε ποιο βιβλίο της Γραφής θα συγκεντρώσωμε τώρα την προσοχή μας;

⁴ Ας πάρωμε ένα βιβλίο της Γραφής και ας διαθέσωμε λίγο χρόνο για να καθορίσωμε τους λόγους για τους οποίους είναι γραμμένο με τον τρόπο και με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται. Η εξέτασίς μας θα συγκεντρωθή στην επιστολή του αποστόλου Παύλου προς τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ· αυτή λέγεται επιστολή προς Εβραίους στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. (Εβρ. 13:22) Εξετάζοντας τις περιστάσεις που υπήρχαν πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια όταν ο Παύλος έγραψε την επιστολή του, θα βοηθηθούμε να καταλάβωμε και να κατανοήσωμε γιατί έγραψε αυτά που έγραψε για να ενισχύση και να παρηγορήση το λαό του Θεού.

ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ

 5. Ποια ήταν η θρησκευτική κατάστασις της Ιερουσαλήμ κατά το έτος 61 μ.Χ.;

⁵ Ας ανατρέξωμε χρονικώς στο έτος 61 περίπου μ.Χ., και στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Είχαν περάσει περίπου είκοσι οκτώ χρόνια από τον θάνατο του Ιησού στο ξύλο του μαρτυρίου λίγο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Η Ιερουσαλήμ είναι μια αγία πόλις για τους Ιουδαίους. Απ’ όλες τις εξωτερικές ενδείξεις, η Ιερουσαλήμ πέρασε τις δυσκολίες των ημερών του καταφρονημένου Ιησού από τη Ναζαρέτ. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία των Ιουδαίων είναι η θρησκεία της αρχαιότητος, που εκτείνεται ως τον προπάτορά τους Αβραάμ. Οι πνευματικοί ηγέται των Ιουδαίων, οι ραββίνοι, τυγχάνουν μεγάλης υπολήψεως από τον λαό. Απολαμβάνουν γόητρο και τιμή. Κάθονται επί της καθέδρας Μωυσέως και κατέχουν την πιο εξέχουσα θέσι στα γεύματα και την πρωτοκαθεδρία στις συναγωγές, και χαιρετούνται στις αγορές και καλούνται «Ραββί» από τους ανθρώπους. Αυτοί πραγματικά αποτελούν μέρος του οικοδομήματος της θρησκευτικής δυνάμεως των ημερών τους.—Ματθ. 23:6, 7.

 6. (α) Πώς εθεωρούντο οι Χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ από τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας; (β) Τι πείρα είχε ο απόστολος Παύλος στην Ιερουσαλήμ λίγα χρόνια πριν από τότε; (γ) Ποια μεγάλη ανάγκη είχε η μικρή ομάδα των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ;

⁶ Στην πόλι της Ιερουσαλήμ επίσης υπάρχουν σε σύγκρισι λίγοι που ανήκουν σ’ ένα μισούμενο δόγμα που λέγονται Χριστιανοί ή «Η Οδός.» (Πράξ. 9:2· 19:9· 22:4) Αυτοί περιφρονούνται από τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας και τους ακολούθους των. Διώκονται και υβρίζονται. Και το κυριώτερο, αυτοί είναι πρωτίστως Ιουδαϊκής καταγωγής και γι’ αυτό μισούνται διπλά, επειδή εγκατέλειψαν τη θρησκεία των Ιουδαίων και έγιναν ακόλουθοι του Ιησού, του λεγομένου Χριστού. Τόσο μεγάλο είναι το μίσος για τους Χριστιανούς ώστε όταν ο απόστολος Παύλος ήταν στην πόλι της Ιερουσαλήμ πριν από λίγα χρόνια, η απλή εμφάνισίς του στο ναό ήγειρε οχλοκρατία και οι θρησκευόμενοι Ιουδαίοι εφώναζαν με ολη τη δύναμι της φωνής: «Σήκωσον από της γης τον τοιούτον διότι δεν πρέπει να ζη.» (Πράξ. 22:22) Πάνω από σαράντα Ιουδαίοι δεσμεύθηκαν με ανάθεμα ούτε να φάγουν ούτε να πιουν ωσότου εξοντώσουν τον Παύλο. (Πράξ. 23:12-15) Μέσα σ’αυτή την ατμόσφαιρα του θρησκευτικού φανατισμού και του μίσους κατά των Χριστιανών η εκκλησία έπρεπε να ζήση, να κηρύξη και να παραμείνη στερεή στην πίστι. Είχαν ανάγκη να ενθαρρυνθούν και να λάβουν ορθή γνώσι και κατανόησι του Χριστού και του τρόπου με τον οποίον εξεπλήρωσε τον νόμο του Μωυσέως για να μπορέσουν να φυλαχθούν από το να μεταπέσουν στον Ιουδαϊσμό και στην τήρησι του Μωσαϊκού νόμου! Ασφαλώς ο Παύλος ήξερε τι εχρειάζοντο. Ήξερε προσωπικά τις δοκιμασίες που περνούσαν.

 7. Ποια ήσαν μερικά από τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι ηγέται και οι ακόλουθοί των κατά των Χριστιανών;

⁷ Σκεφθήτε για μια στιγμή μερικά από τα επιχειρήματα και την εναντίωσι που αντιμετώπισαν οι πρώτοι εκείνοι Ιουδαίοι Χριστιανοί. Πρώτα απ’ όλα,δεν ήθελαν καθόλου οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται και οι ακόλουθοι των ν’ αφήσουν τους μισητούς εκείνους Χριστιανούς να νομίζουν ότι είχαν την εύνοια του Θεού. Μήπως δεν ήσαν οι Ιουδαίοι που είχαν σαφείς αποδείξεις της ευλογίας του Θεού; Δεν ήταν αληθινό ότι ο Θεός επολιτεύθη με τους Ιουδαίους μέσω αγγέλων; Βεβαίως, διότι το βιβλίο του Μωυσέως λέγει τα εξής: «Εφάνη δε εις αυτόν [τον Μωυσήν] άγγελος του Ιεχωβά εν φλογί πυρός, εκ μέσου της βάτου, και είδε, και ιδού, η βάτος εκαίετο υπό του πυρός, και η βάτος δεν κατεκαίετο.» Αργότερα ο Ιεχωβά είπε: «Ιδού, εγώ αποστέλλω άγγελον έμπροσθέν σου, διά να σε φυλάττη εν τη οδώ, και να σε φέρη εις τον τόπον τον οποίον προητοίμασα.» (Έξοδ. 3:2· 23:20, ΜΝΚ) Οι Ιουδαίοι μπορεί να εκαυχώντο ότι ο Μωυσής μίλησε μάλιστα με τον Θεό στόμα με στόμα. Επίσης, παρατηρήστε τον μεγαλοπρεπή ναό, με τα Άγια και τα Άγια των Αγίων. Παρατηρήστε την καταπληκτική ομορφιά του, τη δύναμί του, τα στερεά του θεμέλια! Αυτά είχαν οι Ιουδαίοι! Και ένα άλλο σκεφθήτε το Ιουδαϊκό ιερατείο! Αυτό έφθανε έως τον Ααρών και τους υιούς του, μέλη της φυλής του Λευί. Ο αρχιερεύς κατήγετο από την ιδιαίτερη αυτή γραμμή. Οι Ιουδαίοι είχαν τη διαθήκη του νόμου, που δόθηκε στον Μωυσή από τον ίδιο τον Θεό. Η βασιλεία του Θεού ανήκε στους Ιουδαίους· και μάλιστα η Ιερουσαλήμ ήταν η πόλις του θρόνου από την οποία θα επήγαζε η θεία εξουσία.

8, 9. (α) Πώς οι Ιουδαίοι ηγέται θα κατηγορούσαν τον Ιδρυτή της Χριστιανοσύνης και τους ακολούθους του; (β) Με τι αυτοί θα παρέβαλλαν τους Χριστιανούς και τους ταπεινούς τόπους συναθροίσεως των;

⁸ Τώρα παρατηρήστε και τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ. Τι είχαν αυτοί; Από την άποψι των Ιουδαίων ηγετών, οι Χριστιανοί δεν είχαν τίποτα το αντίστοιχο. Ο αρχηγός των Ιησούς ήταν νεκρός, και είχε πεθάνει ως κοινός εγκληματίας. Ποιος ήταν; Αυτός δεν είχε τίποτε που να τον ξεχωρίζη σε σύγκρισι με τους Ιουδαίους ηγέτας. Ήταν απλώς ο υιός ενός ταπεινού ξυλουργού, και μάλιστα από τη Ναζαρέτ. Όσο για μόρφωσι, δεν είχε καθόλου την τυπική εκπαίδευσι που δίδεται στις ανώτερες ραβινικές σχολές. Πόση ελλειψι είχε από γνώσι και εκπαίδευσι από την άποψι των Ιουδαίων σε σύγκρισι με όσα είχαν διδαχθή και εγνώριζαν οι διδάσκαλοι και εκπαιδευταί των! Και μάλιστα μεταξύ των ακολούθων του ήσαν πολύ λίγοι μορφωμένοι άνθρωποι. Αλιείς, φοροσυλλέκται, και εθνικοί ακόμη αποτελούσαν τους ακολούθους του κατά το μεγαλύτερο μέρος, και οι Εθνικοί εκείνοι δεν ήσαν βέβαια από το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ στα όμματα των Ιουδαίων ηγετών. Πώς θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να διανοηθούν για μια στιγμή ότι είχαν την εύνοια του Θεού και ότι ο Θεός επολιτεύετο με αυτούς; Οι Ιουδαίοι ενόμιζαν ότι ήσαν οι εκλεκτοί του Θεού, διότι αυτοί ήσαν το σπέρμα του Αβραάμ. Εκτός απ’ αυτό, οι Χριστιανοί συνήρχοντο σε υπερώα ή σε άλλα απόκεντρα μέρη, ενώ οι Ιουδαίοι είχαν τον ωραίο ναό τους όπου συνηθροίζοντο.

⁹ Αναμφιβόλως, επιχειρήματα όπως αυτά, και πολλά άλλα, χρησιμοποιούντο εναντίον των Ιουδαίων Χριστιανών. Πόση ανάγκη είχαν από ενθάρρυνσι και κατανόησι της καταστάσεως! Αν μπορούσε κάποιος να γνωρίζη την ανάγκη των για να τους στείλη παρηγοριά και βοήθεια!

ΤΟ ΑΝΤΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΠΟΥ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ

10. Ποιος ήξερε αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Χριστιανοί και γι’ αυτό ποιος είχε την έμπνευσι να γράψη για να τους εποικοδομήση;

¹⁰ Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός στον ουρανό εγνώριζε την κατάστασί των. Με έμπνευσι έκαμε τον απόστολο Παύλο να ενδιαφερθή για τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν. Γι’ αυτό και ο Παύλος έγραψε σ’ εκείνους τους πιστούς της Ιερουσαλήμ, και η επιστολή προς Εβραίους περιέχει την απάντησί του στις πολλές κατηγορίες που αναμφιβόλως είχαν γίνει σε βάρος της Χριστιανοσύνης του πρώτου αιώνος από τους εχθρούς της.

11, 12. (α) Ποιον συλλογισμό ακολουθεί τώρα ο Παύλος, και γιατί αυτός ήταν κατάλληλος; (β) Πώς έδειξε ο Παύλος την ανωτερότητα του Ιησού σε σύγκρισι με τους αγγέλους; (γ) Την ανωτερότητα του Ιησού σε σύγκρισι με τον Μωυσή;

¹¹ Ο Παύλος, εξετάζοντας τους ισχυρισμούς των Ιουδαίων, καταδεικνύει την ανωτερότητα του Χριστιανικού συστήματος και του ιερατείου του σε σύγκρισι με τον Ιουδαϊσμό. Ήταν ουσιώδες να το κάμη αυτό. Οι Χριστιανοί εκείνοι της Ιερουσαλήμ ήσαν χωρίς αμφιβολία κατά το μεγαλύτερο μέρος Ιουδαϊκής καταγωγής. Ήσαν καλά κατατοπισμένοι στο νόμο του Μωυσέως και στα επιχειρήματα των Ιουδαίων ηγετών. Γι’ αυτόν το λόγο ο Παύλος είχε την υποχρέωσι να τους δείξη τα αντεπιχειρήματα, την αλήθεια των πραγμάτων και να εκθέση το ψευδές των κατηγοριών που εγίνοντο εναντίον των από τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας. Παραδείγματος χάριν, ήταν αλήθεια ότι ο νόμος του Μωυσέως είχε δοθή μέσω αγγέλων. Αλλά πώς παραβάλλονται οι άγγελοι με τον Κύριον Ιησούν; Ιδού τι έγραψε ο Παύλος στους Εβραίους 1:4-6: «Τοσούτον ανώτερος των αγγέλων γενόμενος [ο Ιησούς], όσον εξοχώτερον υπέρ αυτούς όνομα εκληρονόμησε. Διότι προς τίνα των αγγέλων είπε ποτέ, ‘Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα;’ Και πάλιν, ‘Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός;’ Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει, ‘Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού’.» Πραγματικά λοιπόν ο Παύλος τονίζει ότι οι άγγελοι είναι υπηρέται, ενώ ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού.

¹² Και τι θα λεχθή για το γεγονός ότι ο Θεός μίλησε στόμα με στόμα με τον Μωυσή; Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι αυτό ήταν ένα σημαντικό πράγμα. Αλλά σχετικά με τον Ιησού Χριστό ο Παύλος γράφει: «Ούτος [δηλαδή, ο Ιησούς] ηξιώθη πλειοτέρας δόξης παρά τον Μωυσήν, καθ’ όσον έχει τιμήν πλειοτέραν παρά τον οίκον ο κατασκευάσας αυτόν . .. Και ο μεν Μωυσής υπήρξε πιστός εις όλον τον οίκον αυτού ως θεράπων,. . . ο δε Χριστός, ως Υιός επί τον οίκον αυτού» Εδώ πραγματικά ο Παύλος έλεγε, ‘Αδελφοί ποιος είναι μεγαλύτερος σε έναν οίκο—ο θεράπων, όπως ήταν ο Μωυσής, ή ο Υιός του Ιδιοκτήτου του οίκου, όπως είναι ο Ιησούς Χριστός;’ Πόσο ενισχυτικό πρέπει να ήταν στους Ιουδαίους Χριστιανούς που ζούσαν εκεί στην Ιερουσαλήμ να έχουν αυτή την κατανόησι των πραγμάτων!—Εβρ. 3:3-6.

Η ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

13. (α) Τι ήταν καλύτερο από τον υλικό ναό της Ιερουσαλήμ, και που ήταν ο Χριστός Ιησούς; (β) Πώς ο Παύλος έδειξε την ανωτερότητα του Ιερατείου του Χριστού από το Ααρωνικό Ιερατείο;

¹³ Ο Παύλος τώρα προχωρεί σ’ ένα άλλο επιχείρημα, σ’ εκείνο του ωραίου υλικού ναού της Ιερουσαλήμ. Και, πραγματικά, ήταν ωραίος και πολυτελής. Αλλά τι σημασία θα μπορούσε να έχη ένας υλικός ναός αν συγκριθή με το να είναι κανείς στην ίδια την παρουσία του Θεού; Ο Βασιλεύς Σολομών ήταν εκείνος που οικοδόμησε τον πρώτο ωραίο ναό στο Όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ στον ενδέκατο αιώνα π.Χ., και στην αφιέρωσί του είπε ότι ο Ιεχωβά δεν θα κατοικούσε πραγματικά μέσα σ’ εκείνο το ανθρωποποίητο κτίριο. Μάλλον, είπε ότι οι ουρανοί των ουρανών δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν τον Παντοδύναμο Ιεχωβά Θεό, και πολύ λιγώτερο ο ναός τον οποίον αυτός είχε οικοδομήσει! (1 Βασ. 8:27) Ώστε το να είναι κανείς στην ίδια την παρουσία του Ιεχωβά στον ουρανό θα ήταν πολύ, μα πολύ πιο μεγαλειώδες από το να υπηρετή κανείς σ’ ένα επίγειο ναό, Γι’ αυτό ο Παύλος γράφει για τον Χριστό Ιησού ότι «διήλθε τους ουρανούς» στην παρουσία του Πατρός του, του Ιεχωβά. (Εβρ. 4:14) Και όσο για το Ααρωνικό ιερατείο, που υπηρετούσε τότε στο ναό της Ιερουσαλήμ, ο Παύλος το παραβάλλει με το ιερατείο του Χριστού και αποδεικνύει ότι το δεύτερο αυτό είναι πολύ ανώτερο, διότι είναι κατά την τάξι Μελχισεδέκ. Τα λόγια του Παύλου προς Εβραίους 5:5, ο ήσαν: «Ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γείνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, ‘Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.’. . . ‘Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.’» Ναι, ένας ιερεύς για πάντα, και αυτό ήταν κάτι που δεν εξηρτάτο από καμμιά κληρονομιά αμαρτωλής σαρκός, αλλά από τον όρκον του Θεού. Τα λόγια του Παύλου σ’ αυτό το ζήτημα αναγράφονται στην επιστολή προς Εβραίους 7:19-22: «Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν. Και καθ’ όσον δεν έγεινεν Ιερεύς χωρίς ορκωμοσίας·. . . κατά τοσούτον ανωτέρας διαθήκης εγγυητής εγεινεν ο Ιησούς.» Και όσο για τη συνέχισι χωρίς την ανάγκη διαδόχου, ο Παύλος λέγει: «Και εκείνοι μεν έγειναν πολλοί ιερείς, επειδή εμποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν εκείνος όμως [ο Ιησούς]., επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην. Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.»—Εβρ. 7:23-25.

14. Δείξτε πώς η ανωτερότης της θυσίας του Χριστού πρέπει να ενεθάρρυνε τους Χριστιανούς που διάβασαν την επιστολή του Παύλου.

¹⁴ Ασφαλώς αυτά ήσαν ισχυρά επιχειρήματα από τον προσφιλή τους απόστολο Παύλο για να ενισχύσουν τη θέσι των Χριστιανών και να τους βοηθήσουν να παραμείνουν στερεοί στην πίστι. Αλλ’ αυτό δεν ήταν το παν. Ο Παύλος εξακολουθεί να δείχνη την ανωτερότητα του Ιησού ως αρχιερέως στον ουράνιο ναό του Ιεχωβά. Μπαίνει ακριβώς στο κεντρικό σημείο της καταστάσεως δίνοντας πρόσθετα επιχειρήματα στους Χριστιανούς. Παραβάλλει τη θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού με τις θυσίες εκείνες που προσέφερε από το Ααρωνικό ιερατείο για τις οποίες υπερηφανεύοντο τόσο πολύ οι Ιουδαίοι ηγέται. Στα εδάφια 26 εως 28 του 7: κεφαλαίου ο Παύλος γράφει: «Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών, και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος· όστις δεν έχει καθ’ ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς, να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτών αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν διότι ο νόμος καθιστοί αρχιερείς ανθρώπους, έχοντας αδυναμίαν ο λόγος όμως της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον, κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι τετελειωμένος εις τον αιώνα.» Σκεφθήτε την ενθάρρυνσι που έφεραν αυτά τα λόγια στους πιστούς στην Ιερουσαλήμ. Ναι, ο Χριστός ο αρχιερεύς που προσέφερε τη δική του τέλεια ζωή για το ανθρώπινο γένος είναι τώρα με τον όρκο του Θεού ιερεύς για πάντα χωρίς διαδόχους.

Η ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ

15. Ποιο είναι το κέντρον του επιχειρήματος του Παύλου στα εδάφια Εβραίους 8:7-13 για μια καλύτερη διαθήκη, και ποιο είναι το λογικό συμπέρασμα σχετικά με την παλαιά διαθήκη;

¹⁵ Ο Παύλος προχωρεί τώρα σ’ ένα άλλο επιχείρημα που θα ωφελήση επίσης τους Χριστιανούς, και αυτό σχετίζεται με τη διαθήκη του νόμου της οποίας μεσίτης ήταν ο Μωυσής σε σύγκρισι με την καλύτερη διαθήκη στην οποία μεσίτης είναι ο Χριστός μεταξύ του Θεού και των πιστών του στη γη. Προσέξτε το επιχείρημα του Παύλου προς Εβραίους 8:7-13: «Διότι εάν η πρώτη εκείνη ήτο άμεμπτος, δεν ήθελε ζητείσθαι τόπος διά την δευτέραν.» Ήταν η πρώτη διαθήκη άμεμπτη; Όχι, διότι ο ίδιος ο Ιεχωβά είπε: «Θέλω συντελέσει επί τον οίκον του Ισραήλ και επί τον οίκον του Ιούδα διαθήκην καινήν· ουχί κατά την διαθήκην, την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών, καθ’ ην ημέραν έπιασα αυτούς από της χειρός, διά να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου· διότι αυτοί δεν ενέμειναν εις την διαθήκην μου.» «Διότι αυτή είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον του Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Ιεχωβά, Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, και θέλω είσθαι εις αυτούς Θεός, και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός.» «Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην,» είναι το λογικό συμπέρασμα του Παύλου. «Το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.»—Παράβαλε Ιερεμίας 31:31-33, ΜΝΚ.

16. Ποιοι τώρα είχαν λόγο να ενθαρρυνθούν; Ποιοι είχαν λόγο ν’ αποθαρρυνθούν; Γιατί;

¹⁶ Σκεφθήτε πόσο ενθαρρυντικά πρέπει να ήσαν αυτά τα λόγια: «Το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» Ποιος ήταν εκείνος που θα μπορούσε τώρα να είναι ευτυχής και όχι περίλυπος και θλιμμένος; Οι Χριστιανοί βέβαια, διότι αυτοί είχαν προσχωρήσει στη διαθήκη η οποία αντικατέστησε την παλαιά, τη διαθήκη του Νόμου. Οι περίλυποι και οι θλιμμένοι θα απεδεικνύετο ότι ήσαν οι θρησκευτικοί καυχηματίαι που καταπολεμούσαν τη Χριστιανοσύνη. Εκείνο από το οποίο εξηρτώντο δεν ήταν πια ο θείος τρόπος πολιτείας με τον λαόν του. Ο Υιός του, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αναστημένος στην ουράνια δόξα, είχε γίνει μεσίτης μιας νέας και καλύτερης διαθήκης στηριγμένης σε πιο καλές και πιο διαρκείς επαγγελίες, και η οποία είχε επικυρωθή με μια πολυτιμότερη θυσία, του δικού του αίματος που είχε χυθή.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΔΡΥΘΗ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΟΡΟΣ ΣΙΩΝ

17. (α) Σε αντίθεσι με τον Μωυσή που είχε πλησιάσει το Όρος Σινά για τη διαθήκη του Νόμου, τι είχαν πλησιάσει εκείνοι οι Χριστιανοί; (β) Πώς παραβάλλεται η ουράνια Ιερουσαλήμ με την επίγεια Ιερουσαλήμ;

¹⁷ Αλλά τι θα λεχθή για τον ισχυρισμό ότι το δικαίωμα της Βασιλείας ανήκε στους Ιουδαίους και ότι η Ιερουσαλήμ ήταν η πόλις του Θεού από την οποίαν θα επήγαζε η θεία εξουσία; Πώς χειρίσθηκε ο Παύλος αυτό το επιχείρημα στην επιστολή του προς Εβραίους; Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς αρχίζει το επιχείρημα του που βρίσκεται στο δωδέκατο κεφάλαιο, εδάφια 18-27 με τον εξής τρόπο: «Διότι δεν προσήλθετε εις όρος ψηλαφώμενον, και καιόμενον με πυρ, και εις ζόφον και σκότος και ανεμοστρόβιλον.» Είναι αλήθεια ότι οι Χριστιανοί δεν είχαν πλησιάσει το αρχαίο όρος Σινά, όπου είχε δοθή η διαθήκη του Νόμου για το έθνος Ισραήλ. Δεν είχαν πλησιάσει σε κάτι που μπορούσαν να το ψηλαφήσουν και που μπορούσαν να δουν τις φλόγες που έβγαιναν από το όρος. Όχι, αλλ’ αρχίζοντας από το εδάφιο 22, τα λόγια του Παύλου είναι: «Αλλά προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, . . . και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν.» Ναι, αυτό ήταν εκείνο που είχαν πλησιάσει, την πραγματική έδρα της δυνάμεως και εξουσίας, όχι την επίγεια, αλλά την ουράνια Ιερουσαλήμ, με τον Θεόν, τις μυριάδες των αγγέλων, την εκκλησίαν των προτοτόκων και τον Ιησούν τον μεσίτην της νέας διαθήκης. Σε σύγκρισι, η επίγεια Ιερουσαλήμ και το Όρος Σινά, καθώς και ο ναός και το ιερατείον των Ιουδαίων, ωχριούν διότι είναι ασήμαντα,

18. (α) Πόσον καιρό θα διαρκή η ουράνια Ιερουσαλήμ; (β) Τι είχε γίνει ήδη στην επίγεια Ιερουσαλήμ και θα εγίνετο για δεύτερη φορά;

¹⁸ Και πόσο στερεά, διαρκή και καλά θεμελιωμένα είναι το Όρος Σιών και η ουράνια Ιερουσαλήμ; Δεν είμεθα σε αμφιβολία, διότι ο Παύλος προσθέτει: «Δια τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, διά της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.» (Εβρ. 12:28) Δεν θα εσαλεύετο αυτή η βασιλεία όπως σαλεύθηκε πολύ βαρετά η επίγεια Ιερουσαλήμ επί εβδομήντα χρόνια, από το έτος 607 ως το 537 π.Χ., και θα εσαλεύετο και πάλι στο όχι μακρυνό μέλλον από τις Ρωμαϊκές στρατιές υπό τον Τίτον.

19, 20. Τ έπρεπε να κάμουν τώρα εκείνοι οι Ιουδαίοι Χριστιανοί, και σε τι έκαμε έκκλησι ο Παύλος στα επιχειρήματα του;

¹⁹ Πόσο παρηγορητικά πρέπει να ήσαν τα λόγια του Παύλου και τι θάρρος έδιναν σ’ εκείνους τους πρώτους Ιουδαίους Χριστιανούς! Ύστερ’ από δεκαεννέα αιώνες, τα λόγια αυτά είναι ακόμα ζωντανά και γεμάτα σημασία για μας τους Χριστιανούς σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα.

²⁰ Έτσι, σ’ έναν καιρό που οι Ιουδαίοι εναντιούμενοι εβασίζοντο στην αρχαιότητα, στον υλικό πλούτο, στη δύναμι, στην λαμπρότητα των εθίμων, στις τελετουργίες και στη σοφία του κόσμου τούτου, οι Χριστιανοί έπρεπε ν’ αυξάνουν σε πίστι, στη βέβαιη προσδοκία των ελπιζομένων πραγμάτων, στη φανερή απόδειξι των πραγματικοτήτων, μολονότι δεν τις έβλεπαν. Πόσο ενθαρρυντική πρέπει να ήταν αυτή η επιστολή στους πιστούς του Θεού το έτος 61 περίπου μ.Χ.! Πραγματικά, «Η Οδός» της ζωής με αιώνιες ευλογίες ετίθετο σαφώς ενώπιον των. Και ο Παύλος έγραψε έτσι την επιστολή του ώστε να κάμη έκκλησι στην κρίσι των και στη λογική των ως φυσικών Ιουδαίων και να τους κάμη να οικοδομηθούν στην πίστι. Τα λόγια του Παύλου στην επιστολή προς Εβραίους είναι παρηγορητικά και για τους σημερινούς Χριστιανούς επίσης.

21. Όπως απεδείχθη στο μάθημα μας, πώς μπορούμε όλοι ν’ αυξήσωμε την εκτίμησί μας στον Λόγον του Θεού, και για ποιο λόγο;

²¹ Για να ωφεληθούμε πλήρως από τις Γραφές, είναι ανάγκη να κατανοήσωμε γιατί είναι γραμμένες έτσι όπως είναι. Με τη βοήθεια βιβλίων όπως είναι το Βοήθημα για την Κατανόησι της Γραφής, καθώς και το «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος» και πολλά άλλα βιβλία, έχομε πραγματικά μια αποθήκη γνώσεως που θα μας βοηθήση να γνωρίσωμε πώς και γιατί εγράφη έτσι κάθε βιβλίο της Αγίας Γραφής. Με μια τέτοια ευρεία αντίληψι μπορούμε ασφαλώς να καταρτισθούμε για κάθε καλό έργο που μπορεί να μας δώση ο Θεός να εκτελέσωμε. Όπως εκάμαμε με το Γραφικό βιβλίο προς Εβραίους μπορούμε να κάνωμε και με τα άλλα εξήντα πέντε βιβλία που περιέχουν το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Πόσο κατάλληλα είναι τα λόγια που βρίσκονται στο τελευταίο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής για όλους τους σημερινούς Χριστιανούς: «Ο δε Θεός της ειρήνης, . . . είθε να σας κάμη τελείους εις παν έργον αγαθόν, διά να εκτελήτε το θέλημα αυτού, ενεργών εν υμίν το ευάρεστον ενώπιον αυτού»!—Εβρ. 13:20, 21.

Έχετε Ανάγκην Υπομονής

«Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.»—Εβρ. 10:36.

 1. (α) Γιατί ανεμένετο ότι τα χρονιά που επακολούθησαν το 1914 θα ήσαν δύσκολα χρόνια; (β) Ποιες είναι μερικές από τις δυσκολίες που προελέχθησαν τόσο επακριβώς;

ΤΑ ΕΤΗ που επακολουθήσαν την έγερσι του έθνους επί έθνος και βασιλείας επί βασιλείαν στο έτος 1914 υπήρξαν δύσκολα για την ανθρώπινη φυλή, αλλά δεν θα έπρεπε ν’ αναμένεται ότι θα εγίνετο διαφορετικά. Οι Βιβλικές προφητείες για τους καιρούς αυτούς στους οποίους ζούμε έδειχναν ότι θα εγίνοντο «λιμοί και σεισμοί κατά τόπους» και ότι όλα αυτά δεν θα ήσαν παρά μόνον «αρχαί ωδίνων.» (Ματθ. 24:7, 8) Η Αποκάλυψις 12:12 προείπε ότι θα ήταν ένας καιρός «ουαί» επάνω στη γη, διότι ο Διάβολος γνωρίζει ότι «ολίγον καιρόν έχει.» Ο απόστολος Παύλος, στην επιστολή 2 Τιμόθεον, κεφάλαιον 3 ετόνισε ότι αυτές οι «έσχατες ημέρες» θα ήσαν «καιροί χαλεποί,» θα ήταν ένας καιρός οπότε πολλοί άνθρωποι δεν θα είχαν πίστι ή ακεραιότητα.

 2. Ποιες συνθήκες δοκιμασίας θα έπρεπε να υπομείνουν οι Χριστιανοί;

² Επίσης, η προφητεία του Ιησού στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 24 προείπε ότι οι αληθινοί Χριστιανοί σ’ αυτές τις ημέρες θα εμισούντο απ’ όλα τα έθνη, και μερικοί μάλιστα θα επροδίδοντο και θα εθανατώνοντο. Θα ήταν ένας καιρός οπότε θα υπήρχαν ψευδοπροφήται στη γη, οπότε θα ηύξανε η ανομία και η αγάπη των πολλών θα εψυχραίνετο. Ο Ιησούς, αφού περιέγραψε όλες αυτές τις επερχόμενες συνθήκες, εδήλωσε: «Ο δε υπομείνας εως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»—Ματθ. 24:13· Αποκάλ. 12:17.

 3. (α) ΤΙ δείχνει η παράλληλη αφήγησις του Λουκά 21 ότι θα συνέβαινε στους Χριστιανούς; (β) Γιατί, λοιπόν, είναι τόσο ουσιώδης η υπομονή;

³ Το ότι η υπομονή σε καιρούς σαν αυτούς είναι πολύ αναγκαία για τους δούλους του Θεού, τονίζεται επίσης στην παρόμοια αφήγησι της προφητείας του Ιησού, στο κατά Λουκάν, κεφάλαιον 21 που αναφέρει για τα παθήματα και τους διωγμούς οι οποίοι επρόκειτο να επέλθουν στους πιστούς Χριστιανούς του καιρού αυτού. Εκεί ο Ιησούς το εξέθεσε ως εξής: «Διά της υπομονής σας αποκτήσατε τα ψυχάς σας.»Πρόκειται λοιπόν για την απόκτησι αιωνίου ζωής—Λουκ. 21:12-19.

 4. (α) Παρ’ όλες τις δυσκολίες του ‘εσχάτου καιρού’, ποιο ιδιαίτερο έργο έχουν να κάμουν οι χριστιανοί; (β) Ποιο γεγονός αποδεικνύει ότι αυτό το έργο γίνεται σε όλον τον κόσμο;

⁴ Οι Χριστιανοί, μαζί με αυτή την υπομονή και τα παθήματα σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια, προωρίζοντο, σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία να ενασχολούνται στην κήρυξι του ευαγγελίου τής Βασιλείας σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Το Βιβλίο του Έτους 1973 των Μαρτύρων του Ιεχωβά τονίζει ότι αυτό το κήρυγμα γίνεται τώρα σε 208 χώρες σ’ όλον τον κόσμο.—Ματθ. 24:14.

 5. Πώς μας υποβοηθεί το παράδειγμα του Ιησού Χριστού;

⁵ Τι είναι αυτό που βοηθεί τους Χριστιανούς να υπομείνουν σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες»; Πολλά χρόνια πέρασαν από το 1914, όταν άρχισε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, και στη διάρκεια της περιόδου αυτής οι δούλοι του Θεού υπέστησαν πολλές δοκιμασίες. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δοκιμασίας, ένα πράγμα που τους εβοήθησε πολύ είναι το παράδειγμα υπομονής του Χριστού κάτω από παθήματα. Ο Πέτρος το θέτει υπό την προσοχή μας: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού: όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εις το στόματι αυτού. Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» (1 Πέτρ. 2:21-23) Ενθυμούμεθα πώς ο Ιησούς Χριστός ενεπιστεύετο στον Πατέρα του και προσηύχετο σ’ αυτόν. Κι εμείς επίσης πρέπει να ζητούμε από τον Ιεχωβά βοήθεια για να υπομείνωμε.—Ματθ. 26:39, 42, 44.

 6. (α) Γιατί πρέπει να προσέχη κανείς μήπως πέση; (β) Γιατί πρέπει να βασιζώμεθα στον Ιεχωβά για βοήθεια σε καιρό πειρασμού;

⁶ Εκτός από το να υπομένωμε στα παθήματα, είναι ανάγκη να αντιστεκώμεθα και στους πειρασμούς. Η ανωτέρω περιγραφή του Παύλου για την κακή πορεία της ανθρωπότητος στις «έσχατες ημέρες» δείχνει τι ισχυρή επιρροή για αδικοπραγία θα υπήρχε στη γη. Γι’ αυτό, οι Χριστιανοί πρέπει ολοένα να προσέχουν πολύ και να εμπιστεύωνται συνεχώς στον Ιεχωβά να τους βοηθή σε καιρό πειρασμού. Στην επιστολή 1 Κορινθίους, κεφάλαιον 10, ο Παύλος περιέγραψε μερικούς από τους πειρασμούς στους οποίους υπέκειντο οι πρώτοι δούλοι του Ιεχωβά, όπως είναι η ειδωλολατρία ή η πορνεία, και κατόπιν είπε: «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση. Πειρασμός δεν σας κατέλαβε ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.»—1 Κορ. 10:12, 13.

 7. (α) Ποιες πηγές ενθαρρύνσεως υπάρχουν για μας; (β) Τι αποδείξεις υπάρχουν ότι μερικοί αφήνονται να γίνουν πνευματικώς ασθενείς;

⁷ Ο Ιεχωβά μάς βοηθεί να υπομείνωμε πειρασμό και ν’ ανθέξωμε στα παθήματα, δίνοντάς μας πνευματική καθοδήγησι κι ενθάρρυνσι. Επίσης, ο Ιεχωβά έχει δώσει στον λαό του μια τεράστια παγκόσμια αύξησι σε συμμάρτυρας, κι αυτό μας ενθαρρύνει. Επειδή έχομε αγάπη μεταξύ μας, πρέπει πάντοτε να ενθαρρύνωμε τους άλλους της οικογενείας μας και της εκκλησίας. Είναι φανερό ότι πολλοί πρέπει να βοηθούνται να έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, διότι μερικοί, αφού φωτισθούν κι αρχίσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά, αφήνουν τους εαυτούς των να γίνουν πνευματικώς ασθενείς· χάνουν την εκτίμησι της δικαιοσύνης του Ιεχωβά και μεταπίπτουν σε αδράνεια ως προς τα πνευματικά πράγματα. (Ματθ. 5:3) Εκείνοι που γίνονται έτσι αδρανείς στη διακονία πρέπει ν’ αφυπνισθούν και ν’ αναζωογονηθούν. Αυτό λοιπόν ανοίγει ένα μεγάλον αγρό έργου για μας που είμεθα ισχυροί.»a—Γαλ. 6:1.

 8. Πόσο σοβαρό είναι το να γίνη κανείς αδρανής, και τι ερωτήματα εγείρει αυτό το γεγονός;

⁸ Λυπηρό είναι να βλέπωμε κάποιον ν’ αρχίζη να υπηρετή τον Ιεχωβά και κατόπιν να χαλαρώνη, διότι αυτό μπορεί να σημαίνη απώλεια μιας ευκαιρίας για αιώνιο ζωή για ένα τέτοιο άτομο. (Αποκάλ. 3:15, 16) Ομοίως, σοβαρή είναι η θέσις εκείνων που υποκύπτουν στον πειρασμό, διαπράττουν σοβαρές παραβάσεις των νόμων του Θεού, και, ως αποτέλεσμα τούτου, πρέπει ν’ αποβληθούν από την εκκλησία. Εκεί όπου πρόκειται για αποκοπή, αυτό πάντοτε γίνεται επειδή ο λόγος του Θεού θέτει τον κανόνα για τα μέλη της εκκλησίας. (1 Κορ. 5:9-13) Το ζήτημα είναι, Πώς μπορούμε να εμποδίσωμε αυτά τα πράγματα να συμβούν στον εαυτό μας ή στους άλλους που είναι κοντά μας; Τι μπορεί να γίνη για ν’ αυξήσωμε την υπομονή μας;

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.

 9. (α) Ποιες συνθήκες και περιστάσεις έκαναν τόσο ζωτική την υπομονή στους Εβραίους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος μ.Χ.; (β) Τι μας βοηθεί να καταλάβωμε το είδος των πιέσεων που υφίσταντο οι πρώτοι Εβραίοι Χριστιανοί;

⁹ Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα του πώς να βοηθούμε τους άλλους να υπομένουν σχετίζεται με τους Εβραίους που έγιναν Χριστιανοί μετά την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. Αυτοί εγκατέλειψαν πράξεις που εγίνοντο υπό τη διαθήκη του νόμου, περιλαμβανομένης και της προσφοράς θυσιών ζώων, της αναγνωρίσεως του ιερατείου και της υποστηρίξεως του ναού. Αυτοί δέχθηκαν τη νέα και καλύτερη διάταξι του Θεού, που ετέθη σε ενέργεια με τη λυτρωτική θυσία του Χριστού Ιησού. Αυτοί οι Χριστιανοί ζούσαν στη διάρκεια του «εσχάτου καιρού» του Ιουδαϊκού «συστήματος πραγμάτων» και υπέστησαν σφοδρά, φανατική εναντίωσι από τους ομοεθνείς των Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας. Ο ίδιος ο Παύλος είχε υποστή τον ίδιο φανατικό Ιουδαϊκό διωγμό προτού αποσταλή στη Ρώμη για να παρουσιάση την έκκλησί του ενώπιον του Καίσαρος. (Πράξεις, κεφάλαια 22 και 23) Παρά τις συνθήκες αυτές των πιέσεων, οι Εβραίοι Χριστιανοί έπρεπε να τηρήσουν ακεραιότητα. Επίσης, υπήρχε ακριβώς μπροστά τους η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιησού στο κατά Λουκάν 21:20-24, που γνωρίζομε τώρα ότι ήταν ένας πολύ δύσκολος καιρός γι’ αυτούς. Οι Ρωμαϊκές στρατιές θα εισέβαλλαν σ’ εκείνη την περιοχή λόγω της επαναστατικότητος των Ιουδαίων (66 μ.Χ.) και κατόπιν αυτές οι στρατιές θ’ απεσύροντο ξαφνικά, αφήνοντας μια ευκαιρία για κείνους που είχαν προσέξει την προφητεία του Χριστού να φύγουν. Ασφαλώς αυτό θα ήταν μια δοκιμασία σε όσους εκτιμούσαν πολύ τα υλικά πράγματα. Για να εγκαταλείψουν σπίτια και αποκτήματα και να φύγουν από την Ιουδαία, πρέπει να είχαν πραγματικά πίστι. Έτσι έγινε πραγματικά μια μικρής κλίμακος εκπλήρωσις του κατά Ματθαίον κεφάλαιον 24 και Λουκάν 21, που έχουν μια μεγαλύτερη εκπλήρωσι στον καιρό μας. Με τις συνθήκες της εποχής μας μπορούμε να καταλάβωμε, σε κάποιο βαθμό, τι είδους πιέσεις αντιμετώπιζαν οι Εβραίοι Χριστιανοί σε μια περίοδο ετών του πρώτου αιώνος μ.Χ.—Βλέπε Σκοπιά, 15 Μαρτίου 1969.

10. (α) Γιατί ο Παύλος έγραψε επιστολή στους Εβραίους; (β) Πώς τους ενεθάρρυνε ο Παύλος, και πώς το ν’ ανατρέχη κανείς στις περασμένες δοκιμασίες τον βοηθεί ν’ αντιμετωπίση με θάρρος την επόμενη δοκιμασία;

¹⁰ Όταν κατεφάνη ότι μερικοί άρχισαν να ψυχραίνωνται ως προς την αφοσίωσί των, ο απόστολος Παύλος έγραψε μια επιστολή για να τους ενθαρρύνη. (Εβρ. 13:22) Παρατηρώντας τι είπε ο απόστολος Παύλος, μπορούμε να μάθωμε πώς να βοηθούμε τον εαυτό μας και να ενθαρρύνωμε και τους άλλους ν’ αποκτήσουν υπομονή. Ένας καλός τρόπος να ενθαρρύνωμε ένα άτομο είναι να του υπενθυμίσωμε πώς ο Ιεχωβά τον διετήρησε σε μεγάλες δοκιμασίες. Ο Παύλος είπε: «Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις· ποτέ δε, γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν. Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. Διότι έχετε χρείαν υπομονής δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν.» (Εβρ. 10:32-36) Αυτοί είχαν περάσει μερικές σοβαρές δοκιμασίες και είχαν χάσει μερικά από τα υπάρχοντα των, αλλ’ ήσαν ωστόσο ζωντανοί, έχοντας ρουχισμό, τρόφιμα και άλλα χρειώδη. Μπορούσαν λοιπόν να είναι ευγνώμονες στον Ιεχωβά και να εξακολουθούν να τον υπηρετούν. Πάνω απ’ όλα, είχαν την προοπτική ν’ αποκτήσουν αιώνιο ζωή με την υπομονή. Με όλα αυτά πρέπει να διέκριναν ότι ο Ιεχωβά μπορεί να τους περάση μέσα από πολλές δοκιμασίες στο μέλλον, κι έτσι, γιατί να φοβούνται, αυτήν που θα έλθη; Η ενθάρρυνσις αυτή προωρίζετο να διατηρήση εκείνους τους Εβραίους Χριστιανούς δυνατούς στην εκτίμησι των πραγμάτων του Ιεχωβά και στο βραβείο που επρόκειτο να κερδίσουν με τη διακράτησι ακεραιότητος.

11. Ποιο γεγονός δείχνει ότι μερικοί από τους Εβραίους έχασαν την πνευματική τους αγρυπνία, και γιατί είναι επικίνδυνο να είμεθα σε μια τέτοια κατάστασι;

¹¹ Ο Παύλος έγραψε πολύ ειλικρινά σ’ αυτούς τους Χριστιανούς. Είχαν γίνει «νωθροί τας ακοάς.» (Εβρ. 5:11) Αυτό δεν εσήμαινε ότι τ’ αυτιά των δεν λειτουργούσαν, αλλά μάλλον, ότι η πνευματική ακοή των και η αγρυπνία σε πνευματικά πράγματα ήταν ασθενής. Είχαν δείξει κάποια αδιαφορία στον λόγον του Ιεχωβά και τους σκοπούς του κι έγιναν απρόσεκτοι ως προς τις πνευματικές των ανάγκες. Ίσως να μη κατενόησαν τον κίνδυνο της θέσεώς των. Έπρεπε κάποιος να τους αφυπνίση. Ο Παύλος λοιπόν περιέγραψε την άμεση ανάγκη να τους διδάξη κάποιος από την αρχή τα στοιχειώδη πράγματα των ιερών λόγων του Θεού.

12. (α) Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσωμε έναν που έγινε νωθρός στην πνευματική ακοή; (β) Τι είπε ο Παύλος για να τους ενθαρρύνη να μην αρκούνται στη στοιχειώδη αλήθεια, αλλά να κάνουν επανόρθωσι;

¹² Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος ενεργείας για να βοηθηθούν εκείνοι που γίνονται αδρανείς και αποκοιμούνται πνευματικώς, δηλαδή, να τους διδάσκωμε και πάλι την αλήθεια. Αν γίνουν νωθροί στο ν’ ακούουν πνευματικά πράγματα, δεν μπορούν να λάβουν τη στερεή τροφή του λόγου του Θεού. Πνευματικώς γίνονται σαν βρέφη, λαμβάνοντας μόνο γάλα και μη εκτιμώντας τις δυνατές αλήθειες του λόγου του Θεού. (Εβρ. 5:13) Ένα βρέφος έχει ανάγκη από κάποιον να αναλάβη τη φροντίδα του, διότι αυτό δεν μπορεί να φροντίση για τον εαυτό του. Δεν μπορεί να λάβη αποφάσεις για το ορθό ή το εσφαλμένο. Οι Χριστιανοί βέβαια δεν μπορούν να είναι έτσι, διότι το να λάβη κανείς εσφαλμένη απόφασι μπορεί να σημαίνη απώλεια της εύνοιας του Ιεχωβά και της ζωής ακόμη. Αν πρόκειται να υπομείνουν, πρέπει να λαμβάνουν στερεή τροφή, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις αντιλήψεως και τις Γραφές, και να έχουν μια βάσι για να προσδιορίζουν τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο. Στην περίπτωσι των Εβραίων, ο Παύλος τους υπεκίνησε ν’ αυξήσουν στη γνώσι της αληθείας και να προχωρήσουν σε ωριμότητα. (Εβρ. 6:1, 2) Οι Χριστιανοί εκείνοι δεν κατετάχθησαν από τον Παύλο μ’ εκείνους που είχαν πέσει ανεπανόρθωτα, αλλ’ αντιθέτως είπε: «Περί υμών δε, αν και λαλώμεν ούτως, αγαπητοί, είμεθα πεπεισμένοι ότι έχετε τα καλήτερα και συνεχόμενα με την σωτηρίαν. Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γίνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομουντών τας επαγγελίας.» (Εβρ. 6:9-11) Οι λόγοι αυτοί του Παύλου είναι και για μας επίσης πολύ ενθαρρυντικοί.

ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΩΣ

13. Πώς ο Παύλος, στο πρώτο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής του, άρχισε ν’ αναπτύσση εκτίμησι σε ό,τι έχει κάμει ο Ιεχωβά;

¹³ Καθώς εξετάζομε αυτή την επιστολή που εγράφη από τον απόστολο Παύλο, διακρίνομε τη σπουδαιότητα του ν’ αναπτύξουν οι Χριστιανοί εκτίμησι για τα πνευματικά πράγματα στις διάνοιες άλλων Χριστιανών. Ο απόστολος, από την αρχή της επιστολής του, στα κεφάλαια ένα και δύο, ανέφερε πώς ο Ιεχωβά από μακρού χρόνου ωμίλησε στους δούλους του μέσω των προφητών (οι οποίοι συχνά ελάμβαναν πληροφορίες από τους αγγέλους). (Παραβάλατε με επιστολήν προς Γαλάτας 3:19) Οι Εβραίοι ήσαν πολύ κατατοπισμένοι στην ιστορία κι εγνώριζαν πώς ο Ιεχωβά είχε χρησιμοποιήσει αγγέλους στις σχέσεις του με τους προπάτοράς των. Αυτό ήταν κάτι θαυμάσιο. Αν κανένας από εμάς είχε προσωπική επαφή με άγγελον του Ιεχωβά, αυτό δύσκολα θα το λησμονούσε ενόσω θα ζούσε. Αλλά στον πρώτον αιώνα κάτι το ιδιαίτερο είχε γίνει για τους Χριστιανούς. Κάτι πολύ πιο μεγαλειώδες είχε συμβή. Ο Θεός είχε μιλήσει διά μέσου του Υιού του, ο οποίος είχε μια θέσι πολύ ανώτερη από τη θέσι των αγγέλων. «Προς τίνα δε των αγγέλων είπε ποτέ, ‘Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου’;»—Εβρ. 1:13.

14. Γιατί είναι ανάγκη να προσέχωμε περισσότερο στα πράγματα που ακούμε;

¹⁴ Ο λογικευόμενος Χριστιανός, εκτιμώντας τις μεγάλες αυτές αλήθειες, διακρίνει πόσο σπουδαίο είναι να προσέχη σε ό,τι λέγει αυτός ο Υιός του Θεού. Γι’ αυτό ο Παύλος κατόπιν λέγει: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ. Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων.» (Εβρ. 2:1-3) Επομένως, αν δεν είμεθα διατεθειμένοι να προσέξωμε περισσότερο στα πράγματα που ακούσαμε, μπορεί ν’ απομακρυνθούμε και να χάσωμε την αιώνια ζωή.

15. (α) Πώς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσωμε μια βάρκα ως παράδειγμα για τον τρόπο που μπορεί κανείς να ‘εκπέση’; (β) Περιγράψτε πώς ένας Χριστιανός θα μπορούσε ν’ απομακρυνθή από τον Θεό και από τη Χριστιανική εκκλησία.

¹⁵ Πολύ ενδιαφέρον είναι να διακρίνωμε ότι ο Παύλος εχρησιμοποίησε αυτή την έκφρασι «να μη εκπέσωμεν ποτέ.» Ίσως να έχετε ιδή κάποιον σε μια μικρή βάρκα να σπεύδη ν’ απομακρυνθή ενώ πλησιάζει στην παραλία, χωρίς να δέση τη βάρκα. Αν ένας τον παρακολουθή, βλέπει ότι η κίνησις της βάρκας που απομακρύνεται από την παραλία είναι βραδεία στην αρχή, ανάλογα με τα ρεύματα και τον άνεμο. Αλλά με τον καιρό, η βάρκα ολοένα περισσότερο απομακρύνεται προς τη λίμνη. Εξ άλλου, αν κανείς δεν επρόσεχε συνεχώς, θα μπορούσε να συγκλονισθή αργότερα βλέποντας τη βάρκα να βρίσκεται μακριά στο μέσον της λίμνης. Έτσι και η πορεία της πτώσεως γενικά είναι βραδεία, και αυτό είναι που μπορεί να συμβή στους Χριστιανούς όταν παύουν να ‘προσέχουν περισσότερον εις όσα ήκουσαν’ όταν γίνονται ‘νωθροί κατά την ακοήν.’ Καθόσον αυξάνει η απώλεια εκτιμήσεως για τα πνευματικά πράγματα, το άτομο σιγά σιγά αναπτύσσει κακές συνήθειες, ίσως παραλείπει να μελετά, κατόπιν χάνει τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Το να μη είναι κανείς τακτικός στο να λέγη τ’ αγαθά νέα στους άλλους δεν είναι κάτι που συμβαίνει όπως σ’ ένα ταχυκίνητο πλοιάριο που διασχίζει τη λίμνη, αλλ’ είναι μια βραδεία πορεία, όπως όταν μια βάρκα λίγο-λίγο απομακρύνεται από το ασφαλές της αγκυροβόλιο. Είναι πράγματι αυτό που χαρακτηρίζει ο απόστολος Παύλος ως ‘αμέλειαν σωτηρίας.’

16. (α) Ποιες ουσιώδεις αλήθειες πρέπει να εκτιμούμε, όπως αναφέρεται στην επιστολή προς Εβραίους 2:10, 14, 18; (β) Τι πρέπει να κάνωμε όταν η υπομονή μας τίθεται σε δοκιμασία;

¹⁶ Ο εχθρός μας, αυτός που προξενεί παθήματα και απώλειαν σωτηρίας, είναι ο Σατανάς ή Διάβολος. Με την έλευσιν του Χριστού Ιησού, το μέσον της εκμηδενίσεως του Διαβόλου έγινε βεβαιότης. Ο Χριστός έγινε ο Αρχηγός της σωτηρίας, και υπέστη θάνατο για να δώση αυτή τη σωτηρία. (Εβρ. 2:10, 14) Ασφαλώς η ένδοξη αυτή προμήθεια της σωτηρίας πρέπει να βλέπεται με μεγάλη εκτίμησι από τον Χριστιανό. Ο Παύλος ετόνισε στους δοκιμαζόμενους Εβραίους αδελφούς του ότι ο Χριστός Ιησούς καταλαβαίνει τη θέσι μας· κι εκείνος επίσης υπέφερε ως άνθρωπος. Ο Παύλος ήταν πολύ ενθαρρυντικός στο να υποδεικνύη αυτό το γεγονός: «Επειδή καθ’ ό,τι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους.» (Εβρ. 2:18· 4:15, 16) Οι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι υπάρχει ένας ζων Χριστός στους ουρανούς που είναι πρόθυμος να έλθη σε βοήθεια των όταν υφίστανται πειρασμούς! Προσεύχεσθε λοιπόν γι’ αυτή τη θεία βοήθεια την επόμενη φορά που θα υποστή σκληρή δοκιμασία η εγκαρτέρησις και η ακεραιότης σας.

[Υποσημειώσεις]

[Γράφημα στη σελίδα 425]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΥΞΗΣΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΓΓΕΛΕΙΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920

Ο Ιεχωβά έχει δώσει στο λαό του μια μεγάλη παγκόσμια αύξησι σε συμμάρτυρας. Αυτό μας ενθαρρύνει και μας βοηθεί να υπομένωμε.

1920 8,402

1940 74,804

1960 851,378

1972 1,596,442

[Εικόνα στη σελίδα 428]

Τον παλαιό καιρό ο Θεός μίλησε στους ανθρώπους μέσω αγγέλων, όπως στην περίπτωση του Μανωέ και της συζύγου του. Άλλα στον πρώτον αιώνα έστειλε τον μονογενή του Υιό για να μιλήση στους ανθρώπους. Μπορούμε να διαβάσωμε τα λόγια του Υιού στη Γραφή.

Ενθαρρύνετε τους Άλλους να Υπομένουν

 1. (α) Τι προέτρεπε ο Παύλος στους Εβραίους αδελφούς του; (β) Κάθε πότε είναι καλό να ενθαρρύνωμε αλλήλους;

ΜΟΛΙΣ εννέα μόνο χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ., ο απόστολος Παύλος έγραψε τη δυναμική του επιστολή στην Εβραϊκή εκκλησία των Χριστιανών της πόλεως εκείνης. Στο προηγούμενο άρθρο εξετάσαμε τι είχε πει στα κεφάλαια πρώτο και δεύτερο της επιστολής του εκείνης. Στο τρίτο κεφάλαιο της επιστολής του στους εκχριστιανισμένους Εβραίους, ο απόστολος Παύλος προέτρεπε τους Εβραίους αδελφούς του να λάβουν υπ’ όψι τον απόστολο και αρχιερέα Ιησούν, ο οποίος ήταν πιστός ως Υιός στον οίκον του Θεού. Οι Χριστιανοί έχουν ενώπιον των την ευκαιρία να είναι απ’ αυτόν τον οίκον αν κρατήσουν μέχρι τέλους βεβαία την παρρησία και το καύχημα της ελπίδος των. Αυτό σημαίνει υπομονή. Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν ν’ αναπτύσσουν ‘πονηρά καρδία απιστίας, ώστε ν’ αποστατήσουν από Θεού ζώντος,’ αλλ’ αντιθέτως, πρέπει να εξακολουθήσουν να προτρέπουν και να ενθαρρύνουν αλλήλους κάθε μέρα ενόσω το «σήμερον» ονομάζεται.—Εβρ. 3:12, 13.

 2. Στο τέταρτο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, πώς ενεθάρρυνε ο Παύλος τους αδελφούς του;

² Στις Γραφές υπάρχουν πολλά καλά λόγια για συμβουλές, πολλά παραδείγματα για να τα λάβωμε υπ’ όψι. Ο Παύλος υπενθύμισε στους Εβραίους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ μερικά απ’ αυτά τα παραδείγματα για ενθάρρυνσί των. Είπε πώς ο Θεός δυσαρεστήθηκε από τον αρχαίον Ισραήλ και δεν άφησε τους περισσοτέρους από τους πιο ηλικιωμένους Εβραίους, που είχαν εξέλθει από την Αίγυπτο, να εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας. Γιατί δεν τους άφησε; Διότι αυτοί, επειδή δεν είχαν πίστι, ενήργησαν με ανυπακοή. Τώρα, εμείς δεν θέλομε με όμοιο τρόπο να υστερήσωμε στην απόκτησι της επαγγελίας. Τ’ αγαθά νέα έχουν κηρυχθή σ’ εμάς, και αν πιστέψωμε, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα εισέλθωμε στην ‘κατάπαυσι του Θεού.’ Προτρέπομε λοιπόν κι ενθαρρύνομε ο ένας τον άλλον για να μην πέσωμε στο ίδιο παράδειγμα παρακοής όπως εκείνοι που είχαν εξέλθει από την Αίγυπτο. Πρέπει πάντοτε να έχωμε μεγάλη εκτίμησι στ’ αγαθά νέα που κηρύχθηκαν σ’ εμάς και να τηρούμε ισχυρή την πίστι μας. Ο λόγος του Θεού ας μας ενδυναμώνη στη ζωή μας. «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας».—Εβρ. 4:1-5, 11, 12.

 3. Ποιες περιστάσεις θα μπορούσαν ν’ αποβούν παγίδα στους Εβραίους Χριστιανούς:

³ Εκείνοι οι Εβραίοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος ζούσαν ανάμεσα σε μεγάλα πλήθη Ιουδαίων που είχαν την πατροπαράδοτη ραββινική θρησκεία και οι οποίοι προσπαθούσαν ν’ ακολουθήσουν τη διαθήκη του νόμου παρά το γεγονός ότι εκείνη είχε τελειώσει. Οι Χριστιανοί αποτελούσαν τη μειονότητα και γι’ αυτό δεν ήσαν δημοφιλείς, εδιώκοντο και εμισούντο. Αλλά δεν μπορούσαν ν’ αρχίσουν να σκέπτωνται να επανέλθουν στον Ιουδαϊσμό για ν’ αποφύγουν το μίσος και τον διωγμό, ούτε μπορούσαν ν’ αφήσουν τους εαυτούς των να παρασυρθούν στους κοινωνικούς εορτασμούς που συνεδέοντο με τις συναγωγές. Έπρεπε να έχουν καλή γνώσι και κατανόησι του πώς ο Χριστός εξεπλήρωσε τον Νόμο, για να φυλάγωνται από το να μεταπέσουν στον Ιουδαϊσμό και στην προσφορά θυσιών ζώων, διότι όλα αυτά δεν ήσαν πια παρά ένας κενός, ανωφελής τυπικισμός στα όμματα του Θεού.

 4. Ποιες είναι μερικές από τις διδασκαλίες που περιέλαβε ο Παύλος στην επιστολή του για να εποικοδομήση τους Εβραίους;

⁴ Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, ποιος μπορούσε καλύτερα από τον απόστολο Παύλο να καταλάβη την πίεσι και τον διωγμό στον οποίον ήσαν εκτεθειμένοι οι Ιουδαίοι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ; Ποιος ήταν καλύτερα καταρτισμένος να τους εφοδιάση με ισχυρά επιχειρήματα για την αναίρεσι των Ιουδαϊκών παραδόσεων, εκτός από τον Παύλο, τον πρώην Φαρισαίο; Αυτός, με τη γνώσι του Μωσαϊκού νόμου, την οποίαν είχε μάθει στα πόδια του Γαμαλιήλ, μπορούσε να παρουσιάση αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι ο Χριστός εξεπλήρωσε τον Νόμο, μαζί με τις διατάξεις του και τις θυσίες, και ότι η προηγούμενη διάταξις αντικαταστάθηκε τώρα από πολύ ενδοξότερες πραγματικότητες. Όλες οι καταπληκτικά λαμπρές νέες διδασκαλίες περί του Χριστού παρουσιάσθηκαν εδώ στους Ιουδαίους προσηλύτους με τόσο άφθονες αποδείξεις από τις Εβραϊκές Γραφές ώστε κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μη πεισθή και να μην οικοδομηθή πνευματικώς. Η προς Εβραίους επιστολή δείχνει τη βαθειά αγάπη του Παύλου για τους αδελφούς του και τον διακαή του πόθο να τους βοηθήση με πρακτικό τρόπο στον καιρό της μεγάλης των πνευματικής ανάγκης.

ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ

 5. Πώς ο Παύλος ετόνισε την ανωτερότητα της νέας Χριστιανικής διατάξεως;

⁵ Μια εξέτασις αυτής της προς Εβραίους επιστολής δείχνει πώς ο Παύλος ετόνιζε την ανωτερότητα της νέας διατάξεως που έκαμε ο Θεός για τον λαό του. Κάτω από το νέο αυτό σύστημα πραγμάτων ο Ιησούς Χριστός έγινε ο αιώνιος αρχιερεύς, που δεν χρειάζεται διαδόχους όπως εχρειάζοντο οι αρχιερείς των αρχαίων Λευϊτικών ημερών. Δεν έχει ανάγκη να προσφέρη κάθε μέρα θυσίες για τις δικές του αμαρτίες και κατόπιν για τις αμαρτίες του λαού, όπως έκαναν εκείνοι οι αρχιερείς. Μπόρεσε να κάμη μια θυσία για πάντα για τις αμαρτίες του λαού, και κατόπιν εκάθησε στα δεξιά του Θεού.—Εβρ. 6:20· 7:11-28· 8:1· 9:6-28.

 6. Γιατί η νέα διαθήκη ήταν πολύ ανώτερη από τη διαθήκη του νόμου;

⁶ Τώρα μια νέα διαθήκη ήλθε σε λειτουργία, που κάνει πράγματα τα οποία ποτέ δεν μπορούσε να κάμη η διαθήκη του νόμου. Η διαθήκη του νόμου υπενθύμιζε στους ανθρώπους τις αμαρτίες των, με την απαίτησι να προσφέρουν συνεχώς θυσίες. Κι ωστόσο, ποτέ δεν μπορούσε ν’ ανοίξη το δρόμο για να λάβη ο άνθρωπος αιώνια ζωή. Ο Παύλος παρέθεσε από την προφητεία του Ιερεμία τα εξής για τη νέα διαθήκη που θα έκανε ο Ιεχωβά: «’Αυτή είναι η διαθήκη την οποίαν θέλω κάμει προς αυτούς μετά τας ημέρας εκείνας’, λέγει ο Ιεχωβά. ‘Θέλω δώσει τους νόμους μου εις τας καρδίας αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί των διανοιών αυτών.’» Και προσθέτει, «Και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» «Όπου δε είναι άφεσις τούτων,» υποστηρίζει ο Παύλος, «δεν είναι πλέον προσφορά περί αμαρτίας.» (Εβρ. 10:16-18· 8:7-13· Ιερεμ. 31:31-33) Το νέο, λοιπόν, είναι απείρως ανώτερο του παλαιού από πολλές απόψεις.

 7. (α) Πώς ο Παύλος ετόνισε τη σπουδαιότητα του να έχωμε πίστι; (β) Πώς το παράδειγμα του Ιησού κατέδειξε τη σχέσι πίστεως και υπομονής;

⁷ Στο ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής του Παύλου, η πίστις τονίζεται ως απολύτως αναγκαία, διότι χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να ευαρεστήση κανείς τον Θεό. Οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι εγνώριζαν για τους πατέρες των, τους πιστούς άνδρες της αρχαιότητος. Έτσι λοιπόν ο Παύλος μπορούσε να χρησιμοποιήση τις πείρες του Αβραάμ και των άλλων πιστών ανδρών, ως ένα μέσον ενθαρρύνσεως. Οι αφωσιωμένοι εκείνοι άνθρωποι του Θεού κατέδειξαν την απόλυτη ανάγκη διατηρήσεως ισχυρής πίστεως κάτω από πολλές δοκιμασίες. Κατόπιν, στο δωδέκατο κεφάλαιο, ο Παύλος επισφραγίζει το επιχείρημα του εν σχέσει με τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεώς μας, λέγοντας: «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» (Εβρ. 12:1-3) Η πιστή υπομονή του Χριστού αποτελεί το παράδειγμά μας για να το μιμηθούμε. Αυτός υπέμεινε αντιλογίες και θλίψεις, διότι μπορούσε διά της πίστεως να βλέπη, πέρα από την πείρα του θανάτου, τη μέλλουσα χαρά. Αν η πίστις μας είναι ισχυρή, ώστε να οραματιζώμεθα τη Νέα Τάξι που είναι εμπρός μας, μπορούμε κι εμείς επίσης να υπομείνωμε. Ο Παύλος, διατηρώντας έτσι ένα πνευματικό κεντρικό σημείο στην ανωτερότητα του παραδείγματος του Χριστού και της Χριστιανικής διατάξεως, μπορούσε να προτρέπη τους συνδούλους του να διατηρούν μια υψηλή εκτίμησι των ιερών πραγμάτων.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΙΣ ΓΙΑ ΕΚΤΙΜΗΣΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

 8. Πώς ο αγιασμός και η εκτίμησις των ιερών πραγμάτων σχετίζονται με την υπομονή;

⁸ Ο Παύλος ετόνισε επίσης τη σπουδαιότητα του αγιασμού και της καθαρότητος, συνδέοντάς τα όλα, έτσι: «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κυριον· παρατηρούντες μήπως υστερείται τις από της χάριτος του Θεού· μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρει ενόχλησιν, και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί· μήπως είναι τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού· επειδή εξεύρετε ότι και μετέπειτα, θέλων να κληρονομήση την ευλογίαν, απεδοκιμάσθη· διότι δεν εύρε τόπον μετανοίας, αν και εξεζήτησεν αυτήν μετά δακρύων.» (Εβρ. 12:14-17) Ο Ησαύ δεν μπόρεσε να εκτιμήση τα ιερά πράγματα, ακόμη και στη μικρή πίεσι της πείνας. Δεν είχε την απαιτούμενη πίστι να οραματισθή τη χαρά που επρόκειτο να έλθη στους πιστούς. Δεν μπόρεσε να υπομείνη μια τόσο μικρή δοκιμασία. Σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» θα συμβούν ελλείψεις τροφίμων και μπορεί κι εμείς κάποτε να πεινάσωμε. Αλλ’ αυτό δεν αποτελεί λόγον για να εγκαταλείψουμε την ευλογητή μας θέσι ως δούλων του Θεού. Ο Ιεχωβά θα μας βοηθήση σε όλες μας τις δοκιμασίες, είτε μικρές είναι αυτές είτε μεγάλες. (Ματθ. 4:1-11) Ο Ιησούς αποτελεί το μεγάλο μας παράδειγμα εν σχέσει με αυτό.

 9. Ποιος είναι ένας από τους καλυτέρους τρόπους για να βοηθήσωμε τον εαυτό μας και τους άλλους να εκτιμήσουν τα πνευματικά πράγματα και την ανάγκη της υπομονής;

⁹ Ως μέσον θεραπείας για κείνους που μπορεί να γίνουν νωθροί κατά την ακοήν και οι οποίοι μεταπίπτουν σε αδράνεια, συνιστά τα εξής: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:23-25) Με αυτά μας κάνει εντύπωσι η σπουδαιότης της παρακολουθήσεως συναθροίσεων και η τακτική συμμέτοχη στις συναθροίσεις, για να διατηρήσωμε την εκτίμησί μας στα πνευματικά πράγματα. Εκείνοι που εξασθένησαν ή έγιναν νωθροί ως προς την ακοή των μπορούν ν’ ανανεωθούν ή να υποκινηθούν σε αγάπη και καλά έργα με το να τους φέρνωμε στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Δεν υπάρχει υποκατάστατον σ’ αυτή την πρόνοια που έλαβε ο Θεός.

10. (α) Γιατί πρέπει τώρα να προτρέπωμε αλλήλους; (β) Ποια ιδιότης υποκινεί έναν να ενθαρρύνη τους αδελφούς του;

¹⁰ Ο Παύλος μας είπε να προτρέπωμε αλλήλους, και τοσούτω μάλλον όσο βλέπομε πλησιάζουσαν την ημέραν. Τώρα που φθάσαμε σ’ αυτό το στάδιο της ιστορίας, που πλησιάζει το τέλος της κυριαρχίας του Σατανά, επιβάλλεται να προτρέπωμε αλλήλους. Μολονότι πολλοί από τους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα μπορεί να μη έχουν βγη από το Ιουδαϊκό θρησκευτικό σύστημα που ηναντιώνετο και κατεδίωκε τους πρώτους Χριστιανούς, ωστόσο είμεθα περικυκλωμένοι από πειρασμούς και βρισκόμεθα κάτω από την πίεσι του διωγμού και του μίσους που προέρχονται από πολλές άλλες πηγές. Έχομε εξέλθει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, που φαίνεται ακόμη να ευημερή υλικώς σε μερικούς τόπους, αλλά δεν θέλομε, βέβαια, να επανέλθωμε στις κακές πράξεις της. Ο Πέτρος προειδοποίησε για ένα τέτοιο πράγμα. (2 Πέτρ. 2:21, 22) Τώρα είναι καιρός να τηρήσουμε υψηλή εκτίμησι για τα ιερά πράγματα που έχομε μάθει. Ένεκα της αγάπης που υπάρχει στη Χριστιανική εκκλησία, όλοι επιθυμούν να βλέπουν τους αδελφούς και τις αδελφές των να υπομένουν και να εξακολουθούν να είναι στην οδόν που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Επομένως, είναι καιρός να υπάρχη προτροπή και ενθάρρυνσις μεταξύ μας. Ο καθένας μας μπορεί να ενθυμήται τι έκαμε ο απόστολος Παύλος για να ενθαρρύνη και να βοηθήση τους αδελφούς του. Ετόνισε σ’ αυτούς την ανωτερότητα αυτής της νέας και καλυτέρας διατάξεως που έκαμε ο Θεός για τον λαό του. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να υπάρχη διάθεσις από μέρους μας να παρασυρθούμε προς τον κόσμο και τα θρησκευτικά του συστήματα.

11. Πώς εμείς ωφελούμεθα από τα πνευματικά πράγματα που έγραψε ο Παύλος στους Εβραίους;

¹¹ Μπορούμε επίσης να ωφεληθούμε απ’ όσα είπε ο Παύλος στους Εβραίους, με το να θυμούμεθα τη μεγάλη πρόνοια που έλαβε ο Ιεχωβά μέσω του αιωνίου ιερατείου, τα οφέλη της νέας διαθήκης, και την αφαίρεσι των αμαρτιών για πάντα μέσω της μιας θυσίας του Χριστού. Μολονότι μπορεί να τα έχωμε ακούσει πολλές φορές αυτά τα πράγματα, ωστόσο δεν είναι κάτι το κοινόν ή το συνηθισμένο. Είναι απολύτως ανώτερα. Η επανάληψις της αληθείας είναι εποικοδομητική. Υπάρχουν πολλές εξαίρετες ευκαιρίες να μιλούμε για τα πνευματικά οφέλη που απολαμβάνομε όλοι ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες». Υπενθυμίζοντας ο ένας στον άλλον αυτά τα σπουδαιότατα πράγματα, θα βοηθούμε αλλήλους ώστε να μη αρχίσωμε σιγά σιγά να χάνωμε την πίστι μας.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ

12. (α) Γιατί έχει τώρα ιδιαίτερη αξία το να γνωρίζωμε πώς θ’ αποκτήσωμε αιώνια ζωή; (β) Ποια είναι μερικά από τα άλλα πράγματα που σχετικά λίγοι άνθρωποι έχουν τώρα;

¹² Ποια είναι μερικά από τα πνευματικά οφέλη για να οποία μπορούμε να μιλούμε μεταξύ μας ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά; Είναι πάρα πολλά. Μπορούμε ν’ αρχίσωμε με το να λέγωμε ότι γνωρίζομε πώς θ’ αποκτήσωμε ζωή· ότι εκτιμούμε τη λυτρωτική θυσία του Χριστού. (Ρωμ. 6:23) Σκεφθήτε εκείνους που ακολουθούν ακόμη τον Ιουδαϊσμό και περιμένουν ακόμη ένα Μεσσία, ή σκεφθήτε εκείνους που είναι ειδωλολάτραι και ξέρουν λίγα ή δεν ξέρουν τίποτα για τον Χριστό και την ελπίδα για ζωή. (1 Κορ. 1:18, 23) Ή, σκεφθήτε τον «Χριστιανικό κόσμο» που είναι αναμεμιγμένος με πολλές ψευδείς θεωρίες και φιλοσοφίες και δεν λαμβάνει την πορεία που οδηγεί σε σωτηρία από τον Χριστό. (Παραβάλατε με Ματθ. 15:1-9) Αντιθέτως, οι δούλοι του Ιεχωβά ελευθερώθηκαν από τις παραδόσεις της Βαβυλώνας της Μεγάλης. (Ιωάν. 8:31, 32) Δεν ζούμε με τον φόβο του να υποφέρωμε στο ‘καθαρτήριο’ ή στο πυρ της κολάσεως. Γνωρίζομε ότι οι νεκροί κοιμούνται. Έχομε τη θαυμάσια ελπίδα της αναστάσεως. (Ιωάν. 5:28, 29· 1 Θεσ. 4:13-18· Αποκάλ. 20:4-13) Δεν μας καταλαμβάνει σύγχυσις από κάποια ψευδή διδασκαλία περί Τριάδος. Ελευθερωθήκαμε από δεισιδαιμονίες—δεν εμπιστευόμεθα σε φυλαχτά, εικόνες, είδωλα, ούτε έρπομε με τα γόνατά μας για ν’ ανεβούμε σε βουνοπλαγιές ή σε βωμούς σε θρησκευτικές τελετές. Δεν υποφέρομε από πνευματική παραμέλησι των ψευδοποιμένων του «Χριστιανικού κόσμου», ούτε καταπιεζόμεθα από τον κλήρο του. (1 Κορ. 10:14· Ματθ. 9:36· Λουκ. 22:25, 26· 2 Κορ. 1:24) Αυτές οι αλήθειες αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο που σχετικά λίγοι το καταλαβαίνουν.

13. Πώς εκείνοι που υπηρετούν τον Ιεχωβά βρίσκουν προστασία από τον δαιμονισμό;

¹³ Σκεφθήτε πώς ο Ιεχωβά άνοιξε τις διάνοιες και την αντίληψι του λαού του για να εκτιμήση τους κινδύνους του δαιμονισμού στις πολλές του εκδηλώσεις, όπως είναι η αστρολογία και η μαντεία, και πώς παρέχει προστασία απ’ αυτά. (Δευτ. 18:10-12· 1 Κορ. 10:21· Γαλ. 5:19, 20· 1 Τιμ. 4:1· Αποκάλ. 18:4, 23) Δεν πρέπει να φοβούμεθα τον δαιμονισμό, οι άλλοι τον φοβούνται.—Αριθ. 23:21, 23· Παροιμ. 18:10.

14, 15. Σ’ αυτόν τον καιρό της παγκοσμίου ιστορίας, ποια είναι μερικά πλεονεκτήματα που έχουν οι δούλοι του Θεού;

¹⁴ Οι παγκόσμιες συνθήκες χειροτερεύουν από μέρα σε μέρα. Οι άνθρωποι λιποψυχούν από φόβο των δεινών που πρόκειται να έλθουν. Απ’ όλους τους ανθρώπους, μόνον οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μια πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Αυτοί οι Χριστιανοί έχουν στοργικούς αδελφούς οι οποίοι τους παρηγορούν και τους εποικοδομούν· όταν ένας βρίσκεται σε ανάγκη, οι άλλοι τον βοηθούν. Ιδιαίτερα όταν η Βαβυλών η Μεγάλη καταστραφή μέσα σε μια μεγάλη βιαιότητα, τότε θα είναι καιρός γι’ αυτούς τους πιστούς Χριστιανούς να παρηγορήσουν και να βοηθήσουν αλλήλους και να παρακολουθήσουν τη σωτηρία του Ιεχωβά. Θα υπάρξουν, πραγματικά, πολλές ευλογίες με το να είναι κανείς τότε στις τάξεις του λαού του Ιεχωβά.—Λουκ. 21:26· 1 Θεσ. 5:12-15· Αποκ. 17:15-18· 19:1.

¹⁵ Γνωρίζομε γιατί επετράπη η ανομία. Καταλαβαίνομε τη σημασία των «εσχάτων ημερών» και δεν είναι ανάγκη ν’ αναμιγνυώμεθα στην πολιτική και τη σύγχυσι του κόσμου. Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν εμπλέκονται σε απεργίες, οχλοκρατίες, εξεγέρσεις και παρανομίες αυτών των «εσχάτων ημερών». Αυτά όλα αποτελούν μια προστασία για μας.—Έξοδ. 9:15, 16· Ιώβ 1:6-2:10· Ιωάν. 6:15· 17:16· Ρωμ. 13:1-9.

16. Ποια είναι μερικά πράγματα από τα οποία εμείς προσωπικά ωφελούμενα επειδή γνωρίζομε και ζούμε σύμφωνα με τον λογον του Θεού;

¹⁶ Προσωπικά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πολλά οφέλη. Επειδή εμείς δεν έχομε τις ανησυχίες εκείνων που ανήκουν σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων, οι οποίοι δεν έχουν ελπίδα, μπορούμε ν’ αποφύγωμε πολλές θλίψεις. Η ανησυχία είναι μια από τις κύριες αιτίες των καρδιακών παθήσεων. Ακολουθώντας τους νόμους του Ιεχωβά περί ηθικής, αποφεύγομε τα αφροδίσια νοσήματα του κόσμου, τα οποία διαδίδονται τόσο γρήγορα σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες». Διατηρούμε τον εαυτό μας καθαρό από τη συνήθεια του καπνίσματος, και αυτό αποτελεί μια προστασία από τον καρκίνο, που μαστίζει τώρα τόσο πολλούς. Δεν γινόμεθα μέθυσοι, κι έτσι δεν μας μαστίζει η καταστρεπτική επίδρασις του αλκοολισμού στη διάνοια και στο σώμα. Δεν δοκιμάζομε τη στενοχώρια που φέρνουν τα τυχηρά παιγνίδια. Οι κοσμικές γιορτές κάνουν πολλούς να χρεώνωνται για να επιδείξουν «εορταστικό πνεύμα», και κατόπιν δαπανούν πολλούς μήνες κόπου για να εξοφλήσουν αυτά τα χρέη. Αντιθέτως, η γνώσις της αληθείας από τον λόγον του Θεού μάς κάνει ευτυχείς, και λέγουν ότι μια χαρούμενη καρδιά είναι ένα καλό φάρμακο. Υπάρχει επίσης πολλή ευτυχία στο να δίνωμε την αλήθεια στους άλλους. Υπάρχουν λοιπόν πολλά οφέλη, με κάθε τρόπο!—Φιλιππ. 4:6, 7· Γαλ. 5:19-23· Παροιμ. 4:20-22· Ματθ. 5:3-12· Πράξ. 20:35.

17. Με την τήρησι των νόμων του Θεού, ποια οφέλη απολαμβάνουν οι Χριστιανικές οικογένειες;

¹⁷ Πάρα πολλές κοσμικές οικογένειες σήμερα έχουν διαλυθή επειδή παρέλειψαν να σεβασθούν τους νόμους του Ιεχωβά. Αλλ’ η διδασκαλία του Ιεχωβά μάς βοήθησε να επιτύχωμε οικογενειακή ενότητα. Τα τέκνα, όταν εκπαιδεύωνται κατάλληλα από τους γονείς των στη Χριστιανική δράσι, ακολουθώντας τις Γραφές, προστατεύονται από τα βλαβερά αποτελέσματα της εγκληματικότητος και της επιδόσεως των σε ναρκωτικά που τόσο έχουν διαδοθή σήμερα και που καταλήγουν σε τόσο πολλή στενοχώρια και δυστυχία.—Εφεσ. 6:1-4· Παροιμ. 3:1, 2.

18. Με Γραφικά εδάφια, δείξτε την ανωτερότητα της Χριστιανικής συναναστροφής από την κοσμική συναναστροφή.

¹⁸ Η συναναστροφή μας στη Χριστιανική εκκλησία και η συντροφιά με τους αδελφούς μας αποτελούν μια μεγάλη ευλογία, διότι είναι πραγματική ευχαρίστησις να είμεθα μεταξύ εκείνων που παράγουν τους καρπούς του πνεύματος. Έτσι, δεν αναμιγνυόμεθα με τα έργα της σαρκός, που είναι πολύ επιβλαβή.—Παροιμ. 17:17· Γαλ. 5:22-26· 1 Κορ. 15:33.

19. (α) Μπορείτε να σκεφθήτε κι άλλους λόγους για τους οποίους να είμεθα ευγνώμονες στον Ιεχωβά; Ποιοι είναι μερικοί απ’ αυτούς; (β) Πώς μπορούμε να υπομείνωμε ως το τέλος;

¹⁹ Θα ήταν δυνατόν να συνεχίσωμε δαπανώντας πολλές ώρες στην ανασκόπησι των ευλογιών που παρέχει η διάταξις του Ιεχωβά για τους δούλους του. Ποιος, εκτός από τους δούλους του Ιεχωβά, μπορεί να διακρίνη τι σημαίνει η βασιλεία του Θεού, αφού ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός άρχισε να διακυβερνά στους ουρανούς το 1914 μ.Χ.; (Ψαλμ. 2:4-6· 110:1, 4· Δαν. 2:44· 7:13, 14· Ματθ. 11:25-27· 13:44· Αποκάλ. 11:15-17· 19:11-21) Ποιος άλλος καταλαβαίνει πώς, με τη βασιλική εκείνη διακυβέρνησι, ο Ιεχωβά θα κάμη αυτή τη γη παράδεισο στον οποίον ο άνθρωπος θα ζη για πάντα; (Αποκ. 21:1-5· Ψαλμ. 37:9-11, 29· Εκκλησ. 1:4· Ησ. 65:17-23· Ιεζ. 34:25-27· Λουκ. 23:42, 43) Καθόσον διαβάζετε τον λόγο του Θεού, να σκέπτεσθε όλους τους τρόπους με τους οποίους ο Ιεχωβά επρομήθευσε όσα χρειαζόμεθα, και ποτέ μην παραλείπετε να ευχαριστήτε τον Ιεχωβά. (Ρωμ. 8:28) Αυτό το είδος εκτιμήσεως των αγαθών του Ιεχωβά και αυτός ο τρόπος σκέψεως για τις πολλές ευλογίες του εποικοδομεί και ενθαρρύνει. Αυτά είναι εκείνα για τα οποία πρέπει να ομιλούμε. (Πράξ. 14:21, 22· 1 Κορ. 14:3) Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον μπορούμε να βοηθήσωμε αλλήλους για να διατηρήσωμε την πνευματικότητά μας. Μολονότι μπορεί να έρθουν δοκιμασίες, μας έχουν δοθή πάρα πολλές προμήθειες από τον Ιεχωβά για να βοηθηθούμε να υπομείνωμε. (Ιακ. 1:12) Ως άτομα και ως εκκλησίες έχομε ισχυροποιήσει την πίστι μας για να είμεθα στην εξαίρετη θέσι να υπομείνωμε ως το τέλος, καθώς ανθιστάμεθα στους πειρασμούς και στις κακές επιρροές αυτών των «εσχάτων ημερών» και μετέχομε στη διακήρυξι των αγαθών νέων. Ας είναι λοιπόν η απόφασίς μας η ίδια μ’ εκείνην που διετύπωσε ο απόστολος Παύλος: «Ημείς (όμως) δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής».—Εβρ. 10:39.

[Εικόνα στη σελίδα 432]

Δίνοντας σχόλια στις συναθροίσεις ενθαρρύνομε και προτρέπομε ο ένας τον άλλον να υπομένη

[Εικόνα στη σελίδα 433]

Τα πράγματα για τα οποία μιλούμε είναι πράγματι εκείνα που αποδίδουν πνευματικά οφέλη;

Μαθητεύσατε, Βαπτίζοντες Αυτούς

«Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες Αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντέλειας του αιώνος.»—Ματθ. 28:18-20.

 1. Ποιοι άκουσαν την εντολή τον Ιησού «μαθητεύσατε . . . βαπτίζοντες αυτούς»;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ είπε αυτά τα λόγια πάνω σ’ ένα όρος της Γαλιλαίας μετά τον θάνατο και την ανάστασί του. Αυτά τα λόγια ακούσθηκαν από τους μαθητάς του περιλαμβανομένου και του Ματθαίου ο οποίος τα κατέγραψε προς όφελος μας. Δεν είναι βέβαιο πόσοι από τους μαθητάς του Ιησού τον άκουσαν να δίνη αυτή την εντολή. Οι ένδεκα πιστοί απόστολοι ήσαν παρόντες. ’Αλλά μπορεί να ήσαν και πολλοί περισσότεροι. (Ματθ. 28:16) Πολλοί λόγιοι της Γραφής πιστεύουν ότι οι πεντακόσιοι που μνημονεύονται από τον απόστολο Παύλο ότι είδαν τον Ιησού Χριστό προσωπικά μια φορά μετά την ανάστασί του θα ήσαν στη Γαλιλαία, διότι εκεί είχε μαθητάς ο Ιησούς σε τόσο μεγάλο αριθμό. (1 Κορ. 15:6) Μερικοί πιστεύουν ότι τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 28:10, «υπάγετε, απαγγείλατε προς τους αδελφούς μου, διά να υπάγωσιν εις την Γαλιλαίαν και εκεί θέλουσι με ιδεί,» ελέχθησαν σε περισσοτέρους από τους ένδεκα πιστούς αποστόλους. Εν τούτοις, δεν μπορούμε να είμεθα βέβαιοι γι’ αυτό.

 2. Γιατί η εντολή του Ιησού ήλθε στην κατάλληλη στιγμή, και τι άνοιξε ενώπιον των μαθητών του;

² Είναι όμως βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε και υπήρχαν μάρτυρες του γεγονότος ότι έδωσε εντολή στους ακολούθους του να πορευθούν και να κάνουν μαθητάς βαπτίζοντας αυτούς. Αυτά τα λόγια του Ιησού έγιναν σε πολύ κατάλληλη στιγμή, σε καιρό που οι μαθηταί του χρειάζονταν καθοδηγία για το τι έπρεπε να κάμουν. Η εντολή του Ιησού άνοιγε ενώπιον τους ένα μεγάλο εκπαιδευτικό και επεκτατικό έργο που θα εγίνετο σε όλα τα έθνη. Πόσο θα τους συγκίνησε το ότι έλαβαν μια τέτοια εντολή που συνωδεύετο με τη διαβεβαίωσι ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός θα τους υπεστήριζε στη μεγάλη αυτή παγκόσμια δράσι!

 3. (α) Γιατί δεν μπορούσε να υπάρξη παρανόησις για το τι έπρεπε να γίνη; (6) Τι είναι μαθητής;

³ Μήπως θα μπορούσε να υπάρχη καμμιά παρανόησις για τα έργο που είπε ο Χριστός Ιησούς ότι επρόκειτο να γίνη από τους αληθείς ακολούθους του ως το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων; Ασφαλώς όχι. Διότι εκείνοι που τον άκουσαν να μιλή ήσαν μαθηταί του. Ήξεραν ότι μαθητής είναι εκείνος που μαθαίνει η διδάσκεται. Έπρεπε λοιπόν αυτοί να διδάξουν άλλους να γίνουν ακόλουθοι του Χριστού όπως ήσαν και αυτοί οι ίδιοι.

 4. Ανατρέχοντας στα εδάφια Ιωάν. 1:35-42 δείξτε πώς ο Ανδρέας και ο Σίμων έγιναν μαθηταί του Ιησού.

⁴ Οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού διδάχθηκαν από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ο οποίος τους προετοίμασε να γίνουν μαθηταί του Ιησού. Ο Ανδρέας ήταν ένας από εκείνους τους μαθητάς του Ιωάννου του Βαπτιστού που εισήχθη στη διδασκαλία του Ιησού από τον Ιωάννη προσωπικά. Αφού ο Ανδρέας διέθεσε λίγο χρόνο ακούοντας τον Ιησού, μετέδωσε όσα άκουσε στον αδελφό του τον Σίμωνα ο οποίος αμέσως έγινε μαθητής και απόστολος του Ιησού Χριστού.—Ιωάν. 1:35-42.

 5. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάν. 1:43-51, πώς ο Φίλιππος κι ο Ναθαναήλ έγιναν μαθηταί;

⁵ Ο Φίλιππος ήταν άλλος ένας ο οποίος, στην αρχή της διακονίας του Ιησού, έμαθε πώς να γίνη ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Μόλις ο Φίλιππος έγινε μαθητής, έδειξε το ορθό πνεύμα να θέλη να λέγη στους άλλους τ’ αγαθά νέα και έτσι έκαμε τον Ναθαναήλ να ενδιαφερθή να γίνη μαθητής του Ιησού Χριστού.—Ιωάν. 1:43-51.

 6. (α) Πώς ο Ιησούς, στην αρχή της διακονίας του, έδειξε ότι είχε υπ’ όψιν ότι οι μαθηται του θα έκαναν άλλους μαθητάς; (6) Πώς προητοιμάζονταν να κάμουν αυτό το έργο;

⁶ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιησούς είχε υπ’ όψιν από την αρχή της επιγείου διακονίας του το έργο της μαθητεύσεως που θα συνεχιζόταν από τους ακολούθους του. Αυτή ήταν η σημασία των λόγων του στον Ανδρέα και στον Πέτρο οι οποίοι ψάρευαν στην θάλασσα της Γαλιλαίας: «Έλθετε και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.» (Ματθ. 4:19) Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ήσαν άλλοι αλιείς που εγκατέλειψαν τα πλοία των για ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού και άκουσαν προσωπικά τη διδασκαλία του και το κήρυγμα του και παρέστησαν μάρτυρες των θαυμάτων που έκαμε. (Ματθ. 4:21-23) Με την συναναστροφή των λοιπόν, με τον Ιησού έμαθαν πώς γίνονται οι μαθηταί. Οι πρώτοι είδαν τον Ιησού να καλή άλλους να γίνουν ακόλουθοι του, όπως λόγου χάριν το Ματθαίο, ο οποίος εγκατέλειψε τη συλλογή φόρων για να γίνη ακόλουθος, και μπόρεσαν να ωφεληθούν από τις μεθόδους διδασκαλίας που χρησιμοποιούσε ο Ιησούς.—Ματθ. 9:9.

 7. (α) Που έκρινε κατάλληλο ο Ιησούς να διδάσκη ομάδες ανθρώπων; (6) Ποια είναι μερικά από τα όσα εδίδαξε ο Ιησούς, όπως αναγράφονται στο Ματθαίον κεφ. 5, 6 και 7;

⁷ Ένας τρόπος μαθητεύσεως που χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού ήταν το να ομιλή για τους σκοπούς του Θεού σε ανθρώπους που ήσαν συγκεντρωμένοι. Οι αφηγήσεις των ευαγγελίων ομιλούν για πολλές περιπτώσεις στις οποίες ο Ιησούς μίλησε σε ομάδες ή σε πλήθη. Εκήρυττε σε πόλεις ή σε χωριά, στις συναγωγές οπουδήποτε βρίσκονταν άνθρωποι. (Ματθ. 9:35) Μιλούσε στην ακρογιαλιά. (Ματθ. 13:1) Στον ίδιο τον Ματθαίο έκαμε μεγάλη εντύπωσι η ομιλία του Ιησού στην πλαγιά του βουνού κοντά στη Καπερναούμ στην πόλι όπου ο Ματθαίος είχε κληθή να γίνη ακόλουθος του Ιησού. Αυτή η ομιλία είναι γραμμένη στο ευαγγέλιο του Ματθαίου 5:3-7:27 και αποτελεί ένα εξέχον παράδειγμα διδασκαλίας του Ιησού στους ανθρώπους να τηρούν τις εντολές. Οι εννέα μακαρισμοί δείχνουν τι πρέπει να ζητούν οι μαθηταί, τι πρέπει να ξέρουν και τι πρέπει να κάνουν. Ο Ιησούς περιέλαβε και θέματα, όπως είναι η μοιχεία, το διαζύγιο, η αγάπη για τους εχθρούς, ο τρόπος προσευχής, ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να θεωρούνται τα πνευματικά εν συγκρίσει με τα υλικά πράγματα, πώς να συμπεριφέρωνται στους άλλους, η σπουδαιότης του ν’ ακολουθήσουν τη στενή οδό για ζωή, η αιτία για την οποία πρέπει να φέρουν καλό καρπό και η σπουδαιότης του να οικοδομούν πάνω σε σταθερό πνευματικό θεμέλιο κάνοντας ό,τι είπε ο Ιησούς. Τι θαυμαστή ομιλία διδασκαλίας ήταν αυτή και τι παράδειγμα του πώς πρέπει να γίνεται το έργο της μαθητεύσεως με ομιλίες στα πλήθη των ανθρώπων όπως σε μια δημόσια διάλεξι!

 8. (α) Που έκαμε ο Ιησούς τη διδασκαλία που αναγράφεται στο Λουκά 4:16-21, κι εδίδασκε συχνά σ’ ένα τέτοιο τόπο; (6) Σύμφωνα με το 5 κεφ. του Ιωάννου, ποια είναι μερικά πράγματα που εδίδαξε ο Ιησούς σε καιρό εορτής; (γ) Αναφέρατε μερικά απ’ αυτά που είπε ο Ιησούς στον ναό, όπως αναγράφονται στο Ματθ. κεφ. 22.

⁸ Οι συναγωγές ήσαν τόποι όπου ο λαός συνήθως συναθροιζόταν για ν’ ακούη και γι’ αυτό ο Ιησούς εκήρυττε και δίδασκε στις συναγωγές. (Ματθ. 9:35· 13:54· Λουκ. 4:16-21, 44· 6:6) Ο Ιησούς επωφελείτο επίσης από τις μεγαλύτερες συνελεύσεις του επί διαθήκη λαού του Θεού σε καιρούς εορτών για να κάνη κήρυγμα και διδασκαλία. (Ιωάν. 5:1, 19· 7:14· 10:22-30) Ήταν συνήθεια να συγκεντρώνωνται τα πλήθη στο ναό της Ιερουσαλήμ και ο Ιησούς δεν έχανε την ευκαιρία να διδάσκη εκεί. (Ματθ. 21:23-23:39) Γι’ αυτό έγινε παντού γνωστός ως ο Διδάσκαλος.

ΜΑΘΗΤΕΥΣΙΣ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΥΣ

 9. Γιατί ήταν κατάλληλο να ομιλή ο Ιησούς στα σπίτια των ανθρώπων;

⁹ Ο μέγας Διδάσκαλος ήξερε πώς να μιλή στους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους κι’ έτσι έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να γίνουν μαθηταί του. Υπάρχει καλύτερος τόπος για να μάθη ένας άνθρωπος από έναν επισκέπτη διδάσκαλο; Εκεί υπάρχει ένα μέτρον ησυχίας και μπορεί κανείς να μιλήση για ζητήματα χωρίς εξωτερική παρέμβασι. Οι μαθηταί του Ιησού παρετήρησαν πώς ο Ιησούς επωφελείτο από τις ευκαιρίες που είχε να μπαίνη στα σπίτια των ανθρώπων και εκεί να τους διδάσκη.

10. (α) Τι έργο διδασκαλίας έκαμε ο Ιησούς σ’ ένα σπίτι της Βηθανίας; (6) Πώς ο Ιησούς εδίδαξε ότι ήταν αναγκαία η πίστις εν σχέσει με τον θάνατο του Λαζάρου;

¹⁰ Στη Βηθανία η Μάρθα υποδέχθηκε τον Ιησού στο σπίτι της, κι έτσι ήταν εύκολο για την Μάρθα, τη Μαρία και τον Λάζαρο να μάθουν από τον Ιησού. Ο Ιησούς τους έδωσε να καταλάβουν ότι τα πνευματικά πράγματα ήσαν σπουδαιότερα από τα υλικά, λέγοντας ότι η Μαρία εξέλεξε την αγαθή μερίδα ακούοντας τον Λόγο του. Αυτοί έγιναν πιστοί, πλήρεις πίστεως. Αργότερα, όταν πέθανε ο Λάζαρος, η Μάρθα απροκάλυπτα ωμολόγησε και είπε, «Ναι, κύριε εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού ο ερχόμενος εις τον κόσμον.» Τέτοια πίστις έχει την αμοιβή της και ο Ιησούς εκεί έκαμε το μεγάλο θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου. Απ’ αυτή την πείρα οι μαθηταί έλαβαν μια πρόγευσι της αναστάσεως που θα γινόταν στο μέλλον. Αυτή η επίδειξις ενίσχυσε πολύ την πίστι όλων των μαθητών που ήσαν εκεί και την είδαν προσωπικά.—Λουκ. 10:38-42· Ιωάν. 11:19-27.

11. Γιατί ο Ιησούς πήγε στο σπίτι του Ζακχαίου, και ποια είναι μερικά πράγματα που εδίδαξε εκεί;

¹¹ Ένας άλλος που έλαβε διδασκαλία από τον Ιησού στο σπίτι του ήταν ο Ζακχαίος από την Ιεριχώ. Ο Ιησούς με το να διδάξη εκεί μπόρεσε να οικοδομήση πίστι που ωδήγησε τους ανθρώπους του οίκου εκείνου σε σωτηρία, διότι είπε: «Σήμερον εγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον .. . διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε διά να ζητήση και να σώση το απολωλός.» Ενα μέρος του τι συνέβη και τι δίδαξε εκεί για τη βασιλεία του Θεού αναγράφεται στο Λουκά 19:1-27.

12. Σύμφωνα με τα εδάφ. Μάρκ. 7:17-23 τι εξήγησε ο Ιησούς στους μαθητάς του στην ησυχία ενός σπιτιού;

¹² Συχνά οι ίδιοι οι μαθηταί μπορούσαν να θέτουν ερωτήσεις και να λαμβάνουν πολύτιμες πληροφορίες ενόσω ήσαν στα σπίτια. Παραδείγματα τούτου βρίσκονται στο Ματθαίο 17:25-27, όπου οι μαθηταί εγνώρισαν γιατί πρέπει να πληρώνωνται φόροι. Επίσης στο Μάρκο 7:17-23, όπου αυτοί εζήτησαν επεξήγησι μιας παραβολής που είχε χρησιμοποιήσει ο Ιησούς, και στο Μάρκο 10:10-12 όπου έμαθαν περισσότερα πράγματα για τον γάμο και το διαζύγιο.

13. Πώς ο Ιησούς παρήγγειλε τους μαθητάς του να μιλούν στα σπίτια των ανθρώπων;

¹³ Όταν ο Ιησούς έστειλε τους μαθητάς του να κηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας στις πόλεις και τα χωριά, τους είπε να βρίσκουν καταλύματα για να μείνουν σε σπίτια του τόπου. Ενόσω ήσαν στα σπίτια, οι μαθηται μπορούσαν να μιλούν στους ανθρώπους, διότι ο Ιησούς είπε: «Και όστις δεν σας δεχθή, μηδέ ακούση τους λόγους σας, εξερχόμενοι εκ της οικίας, η της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτό των ποδών σας.» Επρεπε να μένουν μόνον εκεί όπου οι άνθρωποι θα άκουγαν τα λόγια τους για τη Βασιλεία. Προφανώς μερικοί οικοδεσπόται θα άκουγαν και θα γίνονταν μαθηταί και άλλοι θα απέρριπταν την ευκαιρία να μάθουν. (Ματθ. 10:7-14· Λουκ. 10:1-7) Ώστε και με το παράδειγμα του Ιησού και με την προσωπική πείρα οι μαθηταί έμαθαν πώς μπορούσαν και άλλοι να μαθητευθούν στα ιδιωτικά τους σπίτια.

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΜΕ ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

14. Δώστε παραδείγματα του τι είπε ο Ιησούς σε επιφανείς ανθρώπους.

¹⁴ Οι μαθηταί του Ιησού υπήρξαν μάρτυρες πολλών πραγμάτων που είπε ο Ιησούς στους γραμματείς, στους Φαρισαίους, στους ιερείς και στους άρχοντας. Λόγου χάριν, τα λόγια του Ιησού σε μερικούς απ’ αυτούς τους ανθρώπους της Ιερουσαλήμ, όπως αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 15:3-11, αντιπαρέβαλλαν τις εντολές του Θεού με τις παραδόσεις των ανθρώπων οι μαθηταί έμαθαν πόσο σπουδαίες έπρεπε να θεωρούνται οι εντολές του Θεού, Τα εδάφια Λουκάς 15:1-10 παρουσιάζουν τον Ιησού να μιλή με παραβολές στους Φαρισαίους και στους γραμματείς για ένα χαμένο πρόβατο και για μια χαμένη δραχμή, αλλά προς όφελος των ακολούθων του. Οι μαθηται έμαθαν για την ανάστασι όταν ο Ιησούς μίλησε στους Σαδδουκαίους. (Λουκ. 20:27-40) Τα εδάφια Ιωάννης 18:19-37 μας λέγουν πώς ο Ιησούς μίλησε στον αρχιερέα και στον κυβερνήτη, και απ’ αυτά έμαθαν όχι μόνο πώς να μιλούν σε άρχοντες αλλά και πώς οι πράξεις των επηρεάζονταν από το γεγονός ότι η Βασιλεία δεν αποτελεί μέρος του κόσμου. Υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα στο περιεχόμενο των ευαγγελίων. Και οι ακόλουθοι του Ιησού επίσης προωρίζονταν να μιλήσουν σε επιφανείς ανθρώπους.—Ματθ. 10:17, 18.

ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΞΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ

15. Περιγράψτε μια περίπτωσι που συνήθροισε ο Ιησούς τους μαθητάς του και τους εδίδαξε.

¹⁵ Οι απόστολοι που είχαν τόσο στενή συναναστροφή με τον Ιησού μπορούσαν να μαθαίνουν απ’ αυτόν σε πολλές περιπτώσεις όταν τους συνήθροιζε σ’ ένα ορισμένο μέρος. Η εκπαιδευτική συνάθροισις που αναγράφεται στο Ματθαίο κεφάλαιο 10 θα μπορούσε να ονομασθή συνάθροισις υπηρεσίας στην οποία προήδρευσε ο Ιησούς. Ο Ματθαίος στο 13:36 λέγει για μια συνάθροισι που έκαμε για να εξηγήση μερικές παραβολές. Τα εδάφια Μάρκος 9:1-13 μας δίνουν ένα παράδειγμα μικρής ομαδικής συναθροίσεως για ειδική διδασκαλία για το μέλλον, όπως ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης είδαν το δράμα της μεταμορφώσεως και κατόπιν άκουσαν μερικά επεξηγηματικά λόγια για τον Ηλία. Μια συνάθροισις είχε γίνει και στο Όρος των Ελαιών, όπου ο Ιησούς απήντησε στο ερώτημα των για τα σημεία της παρουσίας του και της συντέλειας του αιώνος. Σήμερα, οι ακόλουθοι του Ιησού ωφελούνται από τις ίδιες πληροφορίες ενώ μετέχουν στην εκτέλεσι της εντολής του να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη.—Ματθ. 24:3-14.

16. Όταν ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να τηρούν το δείπνο σε ανάμνησι του θανάτου του, ποια είναι μερικά άλλα πράγματα που τους εδίδαξε σ’ εκείνη τη συνάθροισι, όπως αναγράφονται στα κεφάλαια Ιωάν. 13 έως 17;

¹⁶ Σ’ ένα υπερώον της Ιερουσαλήμ έγινε μια συνάθροισις που ενίσχυσε την πίστι όταν ο Ιησούς μίλησε με τους πιστούς αποστόλους του που είχαν συναθροισθή για το τελευταίο βαρυσήμαντο Πάσχα. Ο Ιησούς άρχισε τον εορτασμό του δείπνου για την ανάμνησι του θανάτου του. Σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς έδωσε τη νέα εντολή που θα χαρακτήριζε τους αληθινούς Χριστιανούς, δηλαδή, να έχουν αγάπη προς αλλήλους. (Ιωάν. 13:34, 35) Επακολούθησε αυτό που γράφει ο Ιωάννης στα κεφάλαια 14 έως 17 της αφηγήσεως του ευαγγελίου του, δείχνοντας μεταξύ άλλων πως αυτοί που αγαπούν τον Χριστό τηρούν τις εντολές του, πως θα μπορούσαν να φέρουν πολύν καρπό ως κλήματα της αμπέλου, ότι δεν αποτελούσαν μέρος του κόσμου και ότι θα τους μισούσαν και θα τους εδίωκαν όπως και τον Ιησού, ότι το άγιον πνεύμα θα ήρχετο ως παράκλητος, και πολλά ακόμη. Η προσευχή του Ιησού σ’ εκείνη την περίπτωσι δεν ήταν μόνο συγκινητική, αλλά και διδακτική επίσης. Έτόνιζε σ’ αυτούς ότι θα υπήρχαν και άλλοι (νέοι μαθηταί) που θα επίστευαν στον Ιησού εξαιτίας των λόγων που θα άκουαν από τους πιστούς μαθητάς, και ότι όλοι έπρεπε να είναι ενωμένοι. (Ιωάν. 17:20, 21) Ο Ιησούς έτσι τους έδειξε μερικές από τις εντολές του που ήξερε ότι κατόπιν θα έπρεπε να διδαχθούν και σε ανθρώπους όλων των εθνών στο μεγάλο έργον της μαθητεύσεως.

ΕΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ

17. (α) Ποιο είναι το παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς για το έργο μαθητεύσεως; (β) Δώστε ένα παράδειγμα από τις Πράξεις των Αποστόλων για το πώς οι μαθηταί χρησιμοποιούσαν στο έργο μεθόδους, όμοιες μ’ εκείνες του Ιησού.

¹⁷ Ο Ιησούς χρησιμοποίησε κάθε είδους τόπους και μεθόδους για να εκπληρώση το έργο της μαθητεύσεως, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα έθιμα των ανθρώπων και τους τόπους της συγκεντρώσεως των για ν’ ακούσουν. Οπουδήποτε είχε ευκαιρία, δημοσία η κατ’ οίκους, ο Ιησούς μιλούσε την αλήθεια στους ανθρώπους και άφηνε το φως να λάμπη, με αποτέλεσμα να γίνουν μερικοί απ’ αυτούς μαθηταί. Η εκτενής έκθεσις του έργου μαθητεύσεως που έγινε από τον Ιησού και ο τρόπος με τον οποίον εδίδαξε τους μαθητάς του να τηρούν τις εντολές του, μας διαβεβαιώνει ότι οι απόστολοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Ιησούς όταν τους είπε ’μαθητεύσατε.’ Τους έκανε να μπορούν να μιμηθούν το παράδειγμα του αναλαμβάνοντας την ηγεσία στο έργο: «Και ότε ετελείωσεν ο Ιησούς διατάττων εις τους δώδεκα μαθητάς αυτού, μετέβη εκείθεν, διά να διδάσκη και να κηρύττη εν ταίς πόλεσι αυτών.» (Ματθ. 10:5-11:1) Το βιβλίο των Πράξεων των αποστόλων περιέχει μια εξαιρετική έκθεσι του έργου μαθητεύσεως πολλών από τους ακολούθους του Ιησού. Διέδωσαν τα αγαθά νέα με όλα πρακτικά μέσα σε όλη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.—Πράξ. 1:8· 16:30-34.

18. Αφού εκείνοι που ασχολούνταν στο έργο της μαθητεύσεως τον πρώτον αιώνα χρησιμοποιούσαν μεθόδους κατάλληλες για την εποχή τους, ποια είναι μερικά από τα πρακτικά μέσα που μπορούν να χρησιμοποιούνται για τη μαθήτευσι σ’ αυτόν τον αιώνα;

¹⁸ Τώρα στους συγχρόνους καιρούς πρέπει να γίνη ένα όμοιο έργο και γνωρίζομε κι εμείς πώς να το κάμωμε. Έχομε τις αφηγήσεις για τη διακονία του Ιησού και πώς οι μαθηται εξετέλεσαν επιτυχώς το έργο της μαθητεύσεως στον πρώτο αιώνα μ.Χ. Και σήμερα επίσης είμεθα πρακτικοί και έχομε χρησιμοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να διαδώσωμε τα αγαθά νέα και να μαθητεύσωμε, περιλαμβάνοντας και τις σύγχρονες ευκολίες όπως είναι η έντυπος ύλη, εξαρτήματα ηλεκτρικών μεγαφώνων για μεγάλες συναθροίσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, τηλέφωνα, φωτογραφίες, ηχογραφήσεις, και τα λοιπά. Εν τούτοις, ένας από τους πιο αποδοτικούς τρόπους μαθητεύσεως είναι να πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι, να βρίσκωμε ενδιαφερόμενα άτομα και να κανονίζουμε μια Γραφική μελέτη μ’ αυτούς στην ησυχία των σπιτιών τους. Εκτός αυτού, μιλούμε σε ανθρώπους στη διάρκεια ταξιδιού, στους τόπους της εργασίας, στη διάρκεια γευμάτων, σε πάρκα, σε δημόσιες οδούς, σε σχολεία η οπουδήποτε παρουσιάζονται ευκαιρίες. Με τους πολλούς και διαφόρους αυτούς τρόπους που υπάρχουν για συμμετοχή στην επίδοσι της μαρτυρίας, όλοι οι Χριστιανοί μπορούν να βρουν τα μέσα να μετάσχουν σ’ αυτό το έργο. Σε μερικές περιπτώσεις το έργο της μαθητεύσεως γίνεται με συνεργασία περισσοτέρων ατόμων, ακριβώς όπως εγίνετο τον πρώτο αιώνα όταν ο Παύλος εξήγησε ότι αυτός εφύτευσε, ο Απολλώς επότισε, αλλ’ ο Θεός ηύξησε.’—1 Κορ. 3:6.

19. Ποια απόδειξις υπάρχει ότι ο Ιεχωβά θεός ευλόγησε τη χρήσι των πολλών τρόπων μαθητεύσεως;

¹⁹ Με την ευλογία του Ιεχωβά Θεού σ’ αυτή τη δράσι της μαθητεύσεως, το έργο έχει τώρα απλωθή σε 208 χώρες σ’ όλον τον κόσμο, σε ανθρώπους όλων των εθνών, και ο αριθμός αυτών που μετέχουν στο έργο έχει αυξηθή σε περισσότερους από 1.650.000 Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά.—Ματθ. 24:14.

[Εικόνα στη σελίδα 463]

Ο Ιησούς μιλούσε ατούς άλλους για τον Θεό σε ιδιωτικά σπίτια και σε δημοσίους χώρους, όπως τότε που συνήντησε μια γυναίκα σ’ ένα πηγάδι στη Σαμάρεια

Το Βάπτισμα Ακολουθεί τη Μαθήτευσι

 1. Τι είναι βάπτισμα, και πώς έγινε στην περίπτωσι Ιησού;

ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία για το τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έδωσε εντολή στους ακολούθους του να βαπτίζουν μαθητάς. Ο Ιωάννης Βαπτιστής ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχε εξουσιοδοτηθή να εκτελή το εν ύδατι βάπτισμα. Μερικοί από τους αποστόλους ήσαν προηγουμένως μαθηται του κι έτσι είχαν βαπτισθή απ’ αυτόν. Ο Ιωάννης εμβάπτισε τον Ιησούν. Μήπως ο Ιωάννης έκανε το βάπτισμα ραντίζοντας νερό σ’ ένα άτομο; Η αφήγησις λέγει ότι ο Ιησούς βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη Ποταμό, και ότι «βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος.» Στην ’Αγία Γραφή, βάπτισμα και κατάδυσις σημαίνουν το ίδιο πράγμα, διότι η Ελληνική λέξις βάπτισμα σημαίνει βύθισις, δηλαδή, κατάδυσις και ανάδυσις. Εκείνο λοιπόν που συμβαίνει στο βάπτισμα είναι ότι ένα άτομο προσωρινώς «θάπτεται» η εξαφανίζεται και κατόπιν ανέρχεται από το νερό.—Ματθ. 3:13-16· Ιωάν. 1:33· βλέπε επίσης Ρωμαίους 6:3, 4.

 2. Γιατί ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εβάπτιζε;

² Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απεστάλη να βαπτίζη μέλη του έθνους Ισραήλ που ήσαν αφιερωμένα στον Ιεχωβά Θεό και υποχρεωμένα να τηρούν τη διαθήκη του νόμου, αλλ’ οι οποίοι ήσαν ένοχοι αμαρτιών απέναντι των διατάξεων του Ιεχωβά και είχαν ανάγκη μετανοίας. Ο Ιωάννης, κάνοντας τους Ισραηλίτας να μετανοήσουν για να καθαρισθούν από τις αμαρτίες των και βαπτίζοντας τους δημοσία ως σύμβολο της μετανοίας των, προετοίμαζε την οδό για να έλθη στον Χριστό ο λαός της διαθήκης του Θεού.—Λουκ. 3:3, 4· Πράξ. 19:4.

3, 4. Γιατί το βάπτισμα του Ιησού διέφερε από το βάπτισμα των άλλων, και τι εσήμαινε;

³ Αυτό δεν σημαίνει ότι όταν ο Ιησούς ήλθε στον Ιωάννη για να βαπτισθή το έκαμε επειδή είχε ανάγκη να μετανοήση από κάποιες αμαρτίες. Η επιστολή 1 Πέτρου 2:22 δείχνει ότι ο Ιησούς ποτέ δεν έκαμε αμαρτία. Προφανώς ο Ιωάννης ενόμισε ότι θα έκανε ένα βάπτισμα μετανοίας όταν έφερε αντίρρησι να βάπτιση τον Ιησού στον Ιορδάνη, αλλ’ ο Ιησούς ετόνισε ότι στη δική του περίπτωσι ήταν κάτι διαφορετικό, Όταν είπε: «Αφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.»—Ματθ. 3:13-15.

⁴ Τι λοιπόν εσήμαινε το βάπτισμα στην περίπτωσι του Ιησού; Στα μεταγενέστερα συγγράμματα, στην προς Εβραίους επιστολή κεφάλαιον 10, γίνεται μνεία για τον Ιησού όταν εισήλθε ’στον κόσμο’ δηλαδή, για ν’ αναλάβη τη διακονία του και να προσφέρη το ’ετοιμασμένο’ σώμα του υπακούοντας στο θέλημα του Ιεχωβά, και είπε σύμφωνα με τον Ψαλμό 40:6-8: «θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. . .. Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημα σου.» (Εβρ. 10:5, 6) Εφόσον ο Ιησούς ήταν μέλος ενός έθνους αφιερωμένου στον Ιεχωβά Θεό και σε σχέσι διαθήκης με Αυτόν, δεν εσυμβόλιζε αφιέρωσι, άλλα προσέφερε τον εαυτό του να κάμη το θέλημα του Ιεχωβά. Το γεγονός ότι ο Θεός δέχθηκε την προσφορά του αποδείχθηκε από το χρίσμα με το άγιο πνεύμα και τη φωνή από τον ουρανό που έλεγε: «Συ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»—Μάρκ. 1:11.

 5. Τι είδους βάπτισμα γινόταν από τους ακολούθους του Ιησού στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του;

⁵ Οι απόστολοι το ήξεραν αυτό και στις αρχές της διακονίας του Ιησού οι μαθηταί έκαναν βαπτίσματα στο νερό με την καθοδήγησι του Ιησού. Το βάπτισμα που έκαναν αυτοί γινόταν σε μέλη του Ισραηλιτικού έθνους που είχαν αμαρτήσει και ήταν για σύμβολο μετανοίας με τον τρόπο του βαπτίσματος του Ιωάννου. (Ιωάν. 3:25, 26· 4:1, 2) Αλλά το βάπτισμα του Ιωάννου δεν επρόκειτο να συνεχισθή επ’ άπειρον, διότι αυτός είπε για τον Χριστό Ιησού: «Εκείνος πρέπει ν’ αυξάνη εγώ δε να ελαττώνωμαι.» (Ιωάν. 3:30) Εκείνο που επρόκειτο να λάβη τη θέσι του ήταν το Χριστιανικό βάπτισμα που ανέφερε ο Ιησούς και αναγράφεται στο Ματθαίο 28:19. Πότε λοιπόν θα γινόταν αυτό; Το βάπτισμα του Ιωάννου ήταν μόνο για κείνους που ήσαν σε σχέσι διαθήκης του νόμου με τον Ιεχωβά, και η διαθήκη εκείνη ήταν σε ισχύ μόνο έως το 33 μ.Χ.

 6. Πότε τελείωσε ο σκοπός του βαπτίσματος του Ιωάννου, και πώς αυτό αποδείχθηκε στην Έφεσο;

⁶ Το γεγονός ότι μετά ταύτα το βάπτισμα του Ιωάννου δεν ίσχυε πλέον και δεν επρόκειτο να γίνεται σε όλη τη λεγόμενη Χριστιανική εποχή διασαφηνίσθηκε με την πείρα της εκκλησίας της Εφέσου. ’Ο Απολλώς εκήρυξε σ’ εκείνους αλλά εγνώριζε μόνο το βάπτισμα του Ιωάννου. Όταν ο Παύλος έφθασε στην Έφεσο ανεκάλυψε δώδεκα μαθητάς που είχαν βαπτισθή με το βάπτισμα του Ιωάννου, αντί να βαπτισθούν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος. Γι’ αυτό δεν είχαν λάβει το άγιο πνεύμα. Όταν ο Παύλος εξήγησε τα πράγματα, βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού, και κατόπιν μπόρεσαν να λάβουν το άγιο πνεύμα με την επίθεσι των χειρών του Παύλου επάνω τους.—Πράξ. 18:25· 19:1-7.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΜΑΘΗΤΩΝ

 7. (α) Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του βαπτίσματος του Ιωάννου και του Χριστιανικού βαπτίσματος από την ημέρα της Πεντηκοστής; (β) Αφαιρεί αμαρτίες το Χριστιανικό βάπτισμα;

⁷ Το εν ύδατι βάπτισμα που καθώρισε ο Ιησούς στο Ματθαίο 28:19 διαφέρει από το βάπτισμα του Ιωάννου· αυτό γίνεται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος. Λίγο αργότερα από τότε που ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, δηλαδή την Πεντηκοστή, ο απόστολος Πέτρος, μιλώντας στο συγκεντρωμένο πλήθος για την άφεσι αμαρτιών και το Χριστιανικό βάπτισμα, κατηύθυνε ιδιαίτερα την προσοχή των σε ότι ιδιαίτερα εχρειάζοντο αυτοί ως Ιουδαίοι και προσήλυτοι και είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος.» Μετά απ’ αυτή τη δήλωσι επεξήγησε «με άλλους πολλούς λόγους» και τους προέτρεψε λέγοντας: «Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» Έτσι αυτοί έμαθαν λεπτομέρειες για τους σκοπούς του Ιεχωβά και μπορούσαν να διακρίνουν ότι δεν θα υπήρχε σωτηρία με το να παραμείνουν κάτω από το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων. Για να λάβουν το άγιο πνεύμα έπρεπε να δεχθούν τη διάταξι του Ιεχωβά μέσω του Υιού του. Μπορούσαν προσωπικά ν’ αποφασίσουν να πράξουν το θέλημα του Θεού. Ως αποτέλεσμα τούτου, βαπτίσθηκαν περίπου τρεις χιλιάδες άτομα στο όνομα του Ιησού Χριστού εκείνη τη μέρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το βάπτισμα που έγινε εκεί αφήρεσε τις αμαρτίες των. Όχι, το χυμένο αίμα του Χριστού Ιησού στο όποιο επίστεψαν ήταν εκείνο που τους καθάρισε από τις αμαρτίες των.—Πράξ. 2:38-41· 3:19· 1 Ιωάν. 1:7.

 8. (α) Πώς το έργο του Φιλίππου οδήγησε σε βάπτισμα μαθητών; (β) Πώς γνωρίζομε ότι ο Φίλιππος δεν παρέλειψε να μαθητεύση τα τέκνα του;

⁸ Στον καιρό του μεγάλου διωγμού στην Ιερουσαλήμ όταν ο Φίλιππος πήγε στη Σαμάρεια να κηρύξη, τα πλήθη τον επρόσεξαν. Έγιναν μαθηταί εξαιτίας των όσων έμαθαν, εγκαταλείποντας κάθε σύνδεσμο με τον πνευματισμό. Επειδή ο Φίλιππος εκήρυξε τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού και το όνομα του Ιησού Χριστού, άνδρες και γυναίκες μπόρεσαν να διακρίνουν ποιο ήταν το θέλημα του Ιεχωβά και ν’ αποφασίσουν να το πράξουν και βαπτίσθηκαν. (Πράξ. 8:5-12) Ο Φίλιππος ασχολήθηκε στο να μαθητεύση και άλλους επίσης, διότι σε λίγο ο άγγελος του Ιεχωβά τον κατηύθυνε σ’ ένα Αιθίοπα ευνούχο ο οποίος προσπαθούσε να καταλάβη την προφητεία του Ησαΐα. Ο Φίλιππος τον εδίδαξε, απαντώντας σε απορίες του για να μπορέση να καταλάβη τ’ αγαθά νέα σχετικά με τον Ιησού και να μπορέση να γίνη μαθητής του Χριστού Ιησού. Όταν έφθασαν σ’ ένα τόπο με αρκετό νερό για κατάδυσι, ο ευνούχος βαπτίσθηκε. (Πράξ. 8:26-39) Ο Φίλιππος επίσης χωρίς αμφιβολία έκαμε μαθητάς και τα παιδιά του· γι’ αυτό προφήτευαν οι τέσσερις θυγατέρες του.—Πράξ. 21:8, 9.

 9. Ποια είναι μερικά πράγματα που είπε ο Πέτρος στον Κορνήλιο και στον οίκον του πριν από το βάπτισμα των;

⁹ Ο Πέτρος είχε μέρος στη μαθήτευσι του Κορνηλίου και των μελών της οικογενείας του. Ο Κορνήλιος είχε πίστι στον Ιεχωβά κάνοντας συνεχώς δεήσεις σ’ αυτόν, επειδή ήθελε να υπηρετή τον Θεό. Ο Κορνήλιος μέσω ενός αγγέλου ήλθε σε επαφή με τον Πέτρο, και όταν ο Πέτρος έφθασε στον οίκο του όλοι οι παρόντες ήσαν συγκεντρωμένοι ενώπιον του Θεού για ν’ ακούσουν όλα όσα προσέταξε ο Ιεχωβά. Ενώ άκουγαν τη διδακτική ομιλία του Πέτρου, που αναγράφεται στις Πράξεις 10:34-43, έλαβαν το άγιο πνεύμα και κατόπιν βαπτίσθηκαν.

10. Πώς ο Παύλος εμαθήτευε στους Φιλίππους, όπως αναφέρεται στις Πράξεις κεφ. 16;

¹⁰ Ο Παύλος είχε πολλές ευκαιρίες να μαθητεύη. τους Φιλίππους μίλησε σε μια ομάδα γυναικών παραπλεύρως ενός ποταμού. Μεταξύ αυτών η Λυδία, μια γυναίκα που ελάτρευε τον Ιεχωβά, επρόσεξε αυτά που εδίδασκε ο Παύλος, και κατόπιν αυτή και ο οίκος της βαπτίσθηκαν. (Πράξ. 16:14, 15) Εκεί, μέσα σε διωγμούς ο Παύλος και ο Σίλας μπόρεσαν να μιλήσουν τον λόγο του Ιεχωβά σ’ ένα δεσμοφύλακα και στον οίκο του, οι οποίοι κατόπιν βαπτίσθηκαν.—Πράξ. 16:27-34.

11. Με ποια μέθοδο ο Παύλος εμαθήτευε στην Κόρινθο;

¹¹ Στην Κόρινθο, όπου ο Παύλος κατασκεύαζε σκηνές για ένα χρονικό διάστημα, χρησιμοποιούσε τακτικά το σάββατο για να δίνη διδακτικές ομιλίες στην αρχή στη συναγωγή, και ήταν εντατικά απασχολημένος με τον λόγο, δίνοντας μαρτυρία στους Ιουδαίους. Ο Κρίσπος, ο αρχισυνάγωγος, και πολλοί Κορίνθιοι επίστεψαν και βαπτίσθηκαν. Ο Παύλος έμεινε εκεί συνολικά ένα χρόνο και έξη μήνες για να τους διδάσκη να τηρούν όλες τις εντολές του Χριστού Ιησού και τον λόγο του Θεού.—Πράξ. 18:1-11.

12. (α) Τι δείχνουν τα Γραφικά παραδείγματα ότι γίνεται πριν από το βάπτισμα; (β) Γιατί δεν υπάρχει αναγραφή για βάπτισμα νηπίων, και γιατί αυτό είναι ακατάλληλο για τους Χριστιανούς;

¹² Όλα τα παραπάνω παραδείγματα της πρώτης μαθητεύσεως που την ακολούθησε το βάπτισμα δείχνουν τη σειρά των γεγονότων που συνέβησαν σύμφωνα με την εντολή του Ιησού που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 28:18-20. Τα αγαθά νέα της Βασιλείας, το όνομα του Ιησού Χριστού και ο λόγος του Θεού διακηρύχθηκαν και διδάχθηκαν. Εκείνοι που διδάχθηκαν έδειξαν πίστι στον Ιεχωβά και στον Χριστό Ιησού, θέλοντας να υπηρετήσουν τον Θεό. Μόνον αφού εγνώρισαν το θέλημα του Ιεχωβά και διέκριναν τη σχέσι τους μ’ αυτόν βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 10:48) Μετά το βάπτισμα εξακολούθησαν να μαθαίνουν τις εντολές του Ιησού Χριστού και να τις τηρούν. Δεν αναγράφεται τίποτε για βάπτισμα νηπίων, και σωστά, διότι πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό σύμφωνα με την εντολή του Ιησού να μαθητεύσουν προτού βαπτίσουν; Κάθε άτομο έπρεπε να γίνη υπεύθυνο για τη δική του πορεία ενεργείας και να κάμη αυτό που θα έκανε με πλήρη γνώσι της σημασίας του.

13. (α) Πώς το βάπτισμα συνδέεται με την αγαθή συνείδησι; (β) Ποιος είναι ο σκοπός των βαπτισμένων Χριστιανών, όπως τονίζεται στα εδάφια 1 Πέτρ. 4:1-3;

¹³ Αυτοί οι υποψήφιοι για το βάπτισμα κατανοούσαν ότι δεν ευρίσκοντο σε καλή σχέσι με τον Ιεχωβά ένεκα της αμαρτίας του ’Αδάμ, της οποίας τ’ αποτελέσματα εκληρονόμησαν, και έπρεπε να κάμουν ενέργειες που θα τους επέτρεπαν να έχουν μια αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού. Ο Πέτρος περιγράφει πώς ενεργεί το βάπτισμα για τη σωτηρία των ανθρώπων—«(ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις θεόν.) δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 3:21) Ο σκοπός είναι όπως του Χριστού: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας· δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού. Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις.» (1 Πέτρ. 4:1-3) Αυτό δείχνει ότι οι βαπτισμένοι Χριστιανοί αφιερώνονται στον Ιεχωβά, κάνοντας το θέλημα του Θεού και όχι το θέλημα των εθνών.

14. Πώς ο ζυγός εξεικονίζει τη σχέσι του μαθητού με τον Χριστό Ιησού. και γιατί αυτό μας ενθαρρύνει;

¹⁴ Το φρόνημα του Ιησού Χριστού ήταν να κάνη το θέλημα του Ιεχωβά, και γι’ αυτό εκείνοι που είναι μαθηταί του πρέπει να πάρουν την ίδια σταθερή απόφασι, έστω και αν συνδέωνται δεινοπαθήματα μ’ αυτήν. Πρέπει στην πραγματικότητα ν’ ακολουθούν το ίδιο πρότυπο του Ιησού αν πρόκειται να είναι αληθινοί μαθηταί του, διότι αυτός είπε: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε άπ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταίς ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθ. 11:29, 30) Αν ο «ζυγός» για τον οποίον μιλούσε ο Ιησούς ήταν εκείνος τον οποίον έθεσε σ’ αυτόν ο Ιεχωβά, αυτό θα εσήμαινε ότι πρέπει να κάμωμε το ίδιο έργο που έκανε και ο Ιησούς, δηλαδή στην πραγματικότητα να εργαζώμεθα μαζί του, διότι ο διπλός ζυγός θα επέτρεπε σε δυο άτομα να σηκώνουν μαζί το ίδιο φορτίο. Εκείνος που υπηρετεί κάτω από τον ίδιο ζυγό με τον Ιησού θα βρη το φορτίο ελαφρό και θα εχη μια θαυμάσια βοήθεια για να κάνη επιτυχώς το έργο ως δούλος του Ιεχωβά Θεού.

15. (α) Όσοι εναρμονίζονται για σωτηρία με τη διάταξι του αντιλύτρου ποια σχέσι έχουν με τον Ιεχωβά Θεό; (β) Σ’ αυτή τη σχέσι τι πρέπει να κάνουν;

¹⁵ Το γεγονός είναι ότι μόνο με τη δύναμι της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού Ιησού είναι δυνατή η σωτηρία. Όσοι έρχονται στην ποίμνη του Ιεχωβά δυνάμει της πίστεως στο χυμένο αίμα του Χριστού, της αφιερώσεως και του βαπτίσματος είναι δούλοι που αγοράσθηκαν μ’ ένα τίμημα στην αγορά δούλων. Ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς επισκόπους: «Να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού την οποίαν απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος (δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού, ΜΝΚ),» Στους Κορινθίους ο Παύλος είπε: «Δεν είσθε κύριοι εαυτών, διότι ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον θεόν δια του σώματος σας.» (Πράξ. 20:28· 1 Κορ. 6:19, 20) Ένας που είναι δούλος κάνει τις διαταγές του κυρίου του, γι’ αυτό ο Παύλος είπε στην εκκλησία της Ρώμης: «Ουδείς εξ ημών ζη δι’ εαυτόν, και ουδείς αποθνήσκει δι’ εαυτόν. Επειδή εάν τε ζώμεν, δια τον Κύριον ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, διά τον Κύριον αποθνήσκομεν.» (Ρωμ. 14:7, 8) Και στους Κορινθίους είπε: «Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς· διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον και απέθανεν υπέρ πάντων, δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, άλλα διά τον αποθανόντα υπέρ αυτών.»—2 Κορ. 5:14, 15. (Βλέπε επίσης Λουκάς 17:7-10.)

16. Πώς η πράξις του βαπτίσματος δείχνει ωραία την αλλαγή της θέσεως ενός ατόμου απέναντι του Θεού;

¹⁶ Επομένως, όταν ένα άτομο βαπτίζεται, είναι σαν να θάπτεται κάτω από το νερό, τερματίζοντας την περασμένη πορεία του, και αναδύεται σαν ένα άτομο αφοσιωμένο στο να πράττη το θέλημα του Κυρίου του.

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ;

17. Τι ετόνισε ο Ιησούς στο Λουκ. 14:25-33;

¹⁷ Κατά καιρούς πλήθη είχαν ελκυσθή στον Ιησού, γι’ αυτό τους έκαμε γνωστόν τι απαιτείται για να γίνη κανείς μαθητής: «Εάν έρχηται προς με, και δεν μισή τον πατέρα αυτού, και την μητέρα, και την γυναίκα, και τα τέκνα, και τους αδελφούς, και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου. Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι. μαθητής μου. Διότι τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν εχη τα αναγκαία διά να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον, και δεν δύνηται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες, ότι ούτος ο άνθρωπος άρχισε να οικοδομή, και δεν ηδυνήθη να τελειώση. . . Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.» (Λουκ. 14:25-33) Τι έτόνιζε σ’ αυτούς ο Ιησούς; ότι αν κανείς θέλη να γίνη μαθητής του Χριστού, πρέπει να είναι πρόθυμος και ικανός να θέτη πρώτα αυτή τη μαθητεία, πριν άπ’ όλα τα’ άλλα πολύτιμα πράγματα της ζωής, και να είναι πρόθυμος να υπομείνη οτιδήποτε δεινά η δοκιμασίες που συνδέονται μ’ αυτό το προνόμιο. Στην αρχή πρέπει κανείς να μπορή να δέχεται όλα όσα συνδέονται με αυτή και να υπολογίση ότι μπορεί να περάτωση την πορεία της μαθητείας, όπως ένας άνθρωπος που θέλει ν’ ανεγείρη έναν πύργο περατώνει την οικοδόμησί του.

18. (α) Γιατί λοιπόν είναι, κατάλληλο να προηγήται του βαπτίσματος η διδασκαλία, (β) Γιατί πρέπει να διακοπούν όλοι οι δεσμοί με την ψευδή θρησκεία;

¹⁸ Γι’ αυτό το λόγο το έργο της διδασκαλίας γίνεται πριν από το βάπτισμα. Ο μέλλων να γίνη δούλος του Ιεχωβά πρέπει να μάθη και να καταλάβη όλα όσα απαιτούνται και να είναι πρόθυμος να υποστή όλες τις αναγκαίες αλλαγές και ν’ αποβάλη όλα εκείνα που δυσαρεστούν το νέον του Κύριον. Μόνο αν μπορή ν’ αφιερωθή ολόψυχα θα κάμη το βήμα του βαπτίσματος. Στην επιστολή προς Φιλιππησίους 3:4-8 ο απόστολος Παύλος περιέγραψε την πλεονεκτική του θέσι στη θρησκεία των Ιουδαίων, την οποία εγκατέλειψε αναλαμβάνοντας τη Χριστιανική μαθήτευσι, και κατόπιν προσέθεσε: «Διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλλα διά να κερδήσω τον Χριστόν.» (Βλέπε επίσης Πράξεις 22:3· Γαλάτας 1:14.) Όλοι οι δεσμοί με την ψευδή θρησκεία πρέπει, να διακοπούν.—2 Κορ. 6:17, 18· Αποκάλυψις 18:4.

19. Ποιες είναι μερικές κακές συνήθειες από τις οποίες πρέπει να καθαρισθή κανείς προτού βαπτισθή;

¹⁹ Ο μαθητής πρέπει να διακρίνη την ανάγκη της μετανοίας και την απομάκρυνσι από κάθε κακή συνήθεια του παρελθόντος. «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν ήτις είναι ειδωλολατρεία διά τα οποία άρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απείθειας· εις τα οποία και σεις περιεπατήσατε ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς. Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» (Κολ. 3:5-10) Πολλοί άνθρωποι που μαθαίνουν τις απαιτήσεις του Θεού δεν ήξεραν ότι ολ’ αυτά τα πράγματα είναι κακά στα όμματα του Θεού, αλλ’ όταν λαμβάνουν αυτή τη γνώσι και έχουν ορθή κατάστασι καρδιάς, αμέσως παύουν τις κακές συνήθειες και επωφελούνται από τη διάταξι της θυσίας του Χριστού Ιησού για να καθαρισθούν. (1 Κορ. 6:9-11· Γαλ. 1:4) Αυτή η ενέργεια πρέπει να προηγήται του βαπτίσματος.

20. Τι σημαίνει να μη είμεθα εκ του κόσμου;

²⁰ Η ανάμιξις σε πολιτικές υποθέσεις του κόσμου πρέπει επίσης να τερματισθή, διότι ο Ίησοΰς σε μια προσευχή του στον Θεό είπε για τους μαθητάς του: «Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου· και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:14) Και όταν ήταν ενώπιον του Πιλάτου, ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.»—Ιωάν. 18:36 βλέπε επίσης Ησαΐας 2:4.

21. (α) Μήπως πρέπει να αναμένωμε ότι η ανάληψις θείας υπηρεσίας θα είναι αρεστή σε όλους όσους γνωρίζομε; (β) Στο Ματθ. κεφ. 10, πώς έδειξε ο Ιησούς ότι η εναντίωσις μπορεί να προέλθη από την άμεση οικογένεια, και τι πρέπει να γίνη γι’ αυτό;

²¹ Πρέπει ν’ αναμένη κανείς ότι η νέα του λατρεία ή η αλλαγή της πορείας της ζωής του δεν θα είναι αρεστή στους πρώην συντρόφους του, διότι ο Πέτρος είπε: «ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.» (1 Πέτρ. 4:4) ’Αλλά η νικηφόρος πορεία του Ιησού μας είναι παρηγορητική σχετικά μ’ αυτό: «Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» (Εβρ. 12:3) Εναντίωσις μπορεί να έλθη και μέσα από την ίδια την οικογένεια. (Ματθ. 10:35, 36) Αυτό συμφωνεί με ότι είπε ο Ιησούς για τον υπολογισμό της δαπάνης της μαθητείας.

22. Γιατί δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο όταν έρχεται κάποιος διωγμός, και πώς πρέπει να τον θεωρούμε;

²² Ο μαθητής θα πρέπει να ξέρη ότι θα έλθουν διωγμοί. Ο Ιησούς εξήγησε: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον τον οποίον εγώ είπον προς εσάς, Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει· εάν τον λόγον μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει. Αλλά ταύτα πάντα θέλουσι κάμει εις εσάς διά το όνομά μου, διότι δεν εξεύρουσι τον πέμψανταμε.» (Ιωάν. 15:19-21· 16:1) Οι απόστολοι κατενόησαν τα ζητήματα και όταν εδιώχθησαν, έχαιραν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.» (Πράξ. 5:41) Η γνώσις των πραγμάτων αυτών βοηθεί ένα μέλλοντα Χριστιανό να υπολογίση τη δαπάνη της μαθητείας για να δη αν έχη τα αναγκαία για να την τελειώση. Πρέπει να ρωτήση τον εαυτό του αν είναι διατεθειμένος ν’ ακολουθήση την πορεία του Ιησού και των πιστών αποστόλων του στην υπηρεσία του Θεού, όχι μόνο με το να κάνη έργο μαθητεύσεως, αλλά και να υποστηρίζη τη δικαιοσύνη ακόμη και όταν υφίσταται πιέσεις από τον κόσμο.

23. Ποια διαβεβαίωσις για βοήθεια υπάρχει για κείνους που αναλαμβάνουν την υπηρεσία του Θεού;

²³ Όταν ένας μαθητευόμενος κάμη αφιέρωσι και βαπτισθή, μπορεί να έχη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και τον Χριστόν Ιησούν ότι θα τον βοηθήσουν να μπορέση ν’ αποδειχθή πιστός. Ο Λόγος του Θεού μάς διαβεβαιώνει για τη στοργική φροντίδα του Θεού: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν διά του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.» (1 Πέτρ. 5:10) Η προσευχή είναι ουσιώδης, όπως ετόνισε ο Παύλος: «Εις την προσευχήν προσκαρτερείτε.» Επίσης είπε: «Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών, διά να τρέχη ο λόγος του Κυρίου και να δοξάζηται, καθώς και εις εσάς, και διά να ελευθερωθώμεν από των παραλόγων και πονηρών ανθρώπων διότι η πίστις δεν υπάρχει εις πάντας. Πιστός όμως είναι ο Κύριος, όστις θέλει σας στηρίξει και φυλάξει από του πονηρού.»—Ρωμ. 12:12· 2 Θεσσ. 3:1-3.

24. Τι γνώσι πρέπει να έχη ένας μαθητής προτού βαπτισθή;

²⁴ Η μάθησις δεν παύει με το βάπτισμα, και αυτό σημαίνει ότι ο μαθητής δεν απαιτείται να τα γνωρίζη όλα προτού κάμη αφιέρωσι και βαπτισθή. Οι απόστολοι έμαθαν πολύ περισσότερα αφού είχαν γίνει ακόλουθοι του Ιησού Χριστού όπως τους είχε υποσχεθή: «Το πνεύμα το άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τώ ονόματι μου, εκείνο θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» (Ιωάν. 14:26 βλέπε επίσης Παροιμίαι 4:18.) Το σπουδαίο λοιπόν είναι να έχη ο μαθητής επαρκή γνώσι για να καταλάβη ποίο είναι το θέλημα του Θεού, να πιστέψη, να δείξη μετάνοια από την προηγούμενη πορεία του, να αποφασίση με την καρδιά του να γίνη αφιερωμένος ακόλουθος του Χριστού Ιησού, και κατόπιν να βαπτισθή. Κατόπιν απαιτείται από τον Θεό να υπηρετή ο μαθητής με την ίδια στάσι που υπηρετούσε και ο Ιησούς σε όλα, και όπως είπε ο Ιησούς: «Ουχί το θέλημα μου, αλλά το σον ας γείνη.»—Λουκ. 22:42.

25. (α) Πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά θέλει να τον πλησιάσωμε και ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν; (β) Ποια βασικά ζητήματα μπορούν να εξετασθούν από εκείνον που σκέπτεται να βαπτισθή; (γ) Αν κανείς θέλη να βαπτισθη, τι πρέπει να κάμη;

²⁵ Αφού εξετάσετε ότι αναγράφεται στις προηγούμενες σελίδες, αν είσθε ένας ο οποίος έμαθε και επιθυμείτε να τηρήτε τις εντολές του Ιησού Χριστού, τι πρέπει να κάμετε; Ο Πέτρος σας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός για σας· ο Ιεχωβά θέλει να έλθετε σε αρμονία μ’ αυτόν: «Ο Ιεχωβά. . . μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ· Βλέπε επίσης 2 Κορινθίους 5:18-6:2 Αποκάλυψις 22:17.) Αφού ο Αιθίοψ έμαθε από τον Φίλιππο ερώτησε: «Τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;» (Πράξ. 8:36) Αν φρονήτε το ίδιο ώστε να θέλετε να υπηρετήσετε τον Ιεχωβά Θεό και να αναλάβετε τον ζυγό του Χριστού, προτείνομε να εξετάσετε τα επόμενα δυο ερωτήματα που τίθενται σε υποψηφίους για βάπτισμα:

(1) Έχετε μετανοήσει για τις αμαρτίες σας και μεταστραφή αναγνωρίζοντας ενώπιον του Ιεχωβά ότι είσθε ένας καταδικασμένος αμαρτωλός ο οποίος έχει ανάγκη σωτηρίας, και έχετε ομολογήσει σ’ αυτόν ότι αυτή η σωτηρία προέρχεται απ’ αυτόν τον Πατέρα μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού;

(2) Με βάσι αυτή την πίστι στο Θεό και στη διάταξί του για σωτηρία έχετε αφιερωθή ανεπιφύλακτα στον Θεό για να κάνετε στο εξής το θέλημα του καθώς σας το αποκαλύπτει μέσω του Ιησού Χριστού και μέσω της Αγίας Γραφής με τη διαφωτιστική δύναμι του αγίου πνεύματος;

Αν διαπιστώνετε ότι μπορείτε ν’ απαντήσετε «ΝΑΙ» σ’ αυτά τα ερωτήματα, τότε θα ήταν κατάλληλο να μιλήσετε στον προεδρεύοντα επίσκοπο της εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά με την οποία είσθε συνταυτισμένοι, ότι έχετε σκοπό να βαπτισθήτε. Μετά το βάπτισμα μπορείτε και σεις ν’ αποβλέπετε στο να έχετε συμμετοχή στο παγκόσμιο έργο της μαθητεύσεως με την ευλογία του Χριστού Ιησού, ο οποίος υποσχέθηκε να είναι με τους ακολούθους του «έως της συντέλειας του αιώνος.»—Ματθ. 28:18-20.

[Εικόνα στη σελίδα 468]

Υπακούοντας στην εντολή του Ιησού, οι απόστολοι του εβάπτιζαν εκείνους που εγίνοντο μαθηταί

Εκδίκησις του Αίματος των Αθώων

«Διότι, ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.—Ησ. 26:21.

 1. Ποια είναι η στάσις του Ιεχωβά ως προς τη ζωή, όπως τονίζεται από τον προφήτη Ησαΐα;

Ο ΙΕΧΩΒΑ από την αρχή της πολιτείας του με την ανθρωπότητα υπέδειξε τη μεγάλη του εκτίμησι για τη ζωή. Ταυτόχρονα διεσαφήνισε στον άνθρωπο ότι και αυτός πρέπει να σέβεται τη ζωή, διότι αλλιώς θα δώση λόγο στον Ιεχωβά γι’ αυτή την έλλειψι εκτιμήσεως. Η περιφρόνησις του νόμου του Ιεχωβά επέφερε στα έθνη τη δίκαιη κρίσι του Ιεχωβά, το δε αθώον αίμα που έχει χυθή ανά τους αιώνες δεν μπορεί πια να μείνη ακάλυπτο ή να αφεθή χωρίς εκδίκησι. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από τα λόγια του προφήτου Ησαΐα: «Διότι, ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.»—Ησ. 26:21, ΜΝΚ.

 2. (α) Σε ποιο ζήτημα σχετικά με τη ζωή αναμίχθηκαν ο Κάιν και ο Άβελ και τι αιτιολογία έδωσε για τη στάσι του ο Κάιν; (β) Ποια ήταν η κρίσις του Ιεχωβά σ’ αυτό το ζήτημα;

² Οι πρώτοι δύο άνθρωποι που είναι γνωστό ότι γεννήθηκαν στην ανθρώπινη φυλή αναμίχθηκαν σ’ αυτό το ζήτημα της εκχύσεως αθώου αίματος, όταν η θυσία που προσέφερε ο Άβελ στον Ιεχωβά έγινε δεκτή, ενώ η θυσία του Κάιν δεν έγινε ευνοϊκά δεκτή, «και ηγανάκτησεν ο Κάιν σφόδρα και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού.» Ο Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας την απειλή που παρουσίαζε ο θυμός του Κάιν για τη ζωή του Άβελ, προειδοποίησε τον Κάιν ότι αν μετεστρέφετο και έπραττε το καλόν θα ήταν ευπρόσδεκτος. Εν τούτοις, ο λόγος για τον οποίον δεν ήταν ευπρόσδεκτη η θυσία του Κάιν στον Ιεχωβά, που βλέπει τις καρδιές έγινε πιο φανερός όταν ο Κάιν εξεδήλωσε κατόπιν την κακή του στάσι. (1 Σαμ. 16:7) Αντί να ταπεινωθή και ν’ αναγνωρίση τον νόμο του Ιεχωβά, ακολουθώντας το παράδειγμα του αδελφού του, προτίμησε ν’ αγνοήση τη συμβουλή του Ιεχωβά να υπερνικήση την αμαρτία, που έκειτο στην θύρα, και ακολούθησε τον δρόμο που ωδήγησε στον βίαιο φόνο του αδελφού του. (1 Ιωάν. 3:12· Ιούδ. 11) Περαιτέρω απόδειξις της στάσεώς του ήταν η σκληρή και ψευδής απάντησίς του στην ερώτησι του Ιεχωβά περί του Άβελ: «Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Αυτό δεν ήταν εκδήλωσις μετανοίας ή τύψεως συνειδήσεως! Ούτε μπορούσε η δήθεν αθωότης του Κάιν να τον συγχωρήση από την ευθύνη. Η κρίσις του Ιεχωβά δόθηκε αμέσως. «Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοή προς εμέ εκ της γης· και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου.»—Γέν. 4:4-11.

 3. (α) Γιατί δεν απηλλάγη ο Κάιν από την ενοχή του και τι είχε καταλάβει από την κρίσι του Ιεχωβά; (β) Στην εποχή του Νώε τι έκαμε ο Ιεχωβά για να καθαρίση τη γη, που ήταν γεμάτη από βία;

³ Παρατηρήστε ότι ο Ιεχωβά ιδιαίτερα επέστησε την προσοχή του Κάιν στο αίμα του Άβελ που χύθηκε πάνω στη γη. Γιατί; Διότι η ζωή είναι στο αίμα, και το αίμα του Άβελ χύθηκε χωρίς καμμιά δικαιολογημένη αιτία. Ο Κάιν αφήρεσε ζωή από τον Άβελ, ζωή η οποία ανήκε στον Θεό, και το αίμα που έβαψε τη γη στον τόπο του φόνου του έφερε άφωνη, αλλά εύγλωττη μαρτυρία για τη ζωή που είχε χυθή, κράζοντας στον Ιεχωβά για εκδίκησι. Ο Κάιν πρέπει να είχε καταλάβει ότι η πράξις του ν’ αφαιρέση τη ζωή του Άβελ έθεσε σε κίνδυνο τη δική του ζωή, διότι παραπονέθηκε στον Ιεχωβά: «Θέλω είσθαι πλανήτης και φυγάς επί της γης· και πας όστις με εύρη, θέλει με φονεύσει.» (Γέν. 4:14) Εν τούτοις ο Ιεχωβά του είπε: «Δια τούτο, πας όστις φονεύση τον Κάιν, επταπλασίως θέλει τιμωρηθή. Και έβαλεν ο Ιεχωβά σημείον εις τον Κάιν, δια να μη φονεύση αυτόν πας όστις εύρη αυτόν.» (Γέν. 4:15, ΜΝΚ.) Το σημείο που έθεσε ο Ιεχωβά στον Κάιν ήταν αλάνθαστο σε σημασία, όπως αργότερα πιστοποιήθηκε από τον Λάμεχ, απόγονο του Κάιν, όταν συνέθεσε αυτά τα λόγια: «Άνδρα εφόνευσα εις πληγήν μου· Και νέον εις μάστιγά μου· Διότι ο μεν Κάιν επταπλασίως θέλει εκδικηθή· Ο δε Λάμεχ εβδομηκοντάκις επτά.» (Γέν. 4:23, 24) Η βία αυξήθηκε στη γη ώσπου στις ημέρες του Νώε ο Ιεχωβά εξαφάνισε κάθε τι που είχε πνοή στους μυκτήρες του από ανθρώπου έως κτήνους. Μόνον το Νώε κι εκείνους που ήσαν μαζί του στην κιβωτό διαφύλαξε όταν τα ύδατα του κατακλυσμού εκάλυψαν τη γη.—Γέν. 7:22,23.

ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

 4. (α) Πότε και πώς ο Ιεχωβά εισήγαγε τη δύναμι της ζωής μέσα στην υλική δημιουργία; (β) Πώς ο Ιεχωβά κατέδειξε την ανωτερότητα της ζωής μιας ψυχής σε συμπαραβολή με τη ζωή που ζωογονεί τη βλάστησι;

⁴ Αυτή η ‘πνοή της ζωής’ ήταν η δημιουργία του Θεού και εμφυτεύθηκε πρώτα σε θαλάσσια ζώα, σε πτηνά και σε ζώα της ξηράς. Αυτό είχε γίνει χιλιάδες χρόνια προτού ο άνθρωπος λάβη αυτό το δώρο από τον Θεό. Εν τούτοις, και αυτό ακόμη αποτελούσε την έναρξι της λειτουργίας της ζωής στη γη. Ήταν στην τρίτη δημιουργική ημέρα όταν ο Θεός προσέθεσε στα άψυχα άτομα της ύλης την ενέργεια της ζωής, λέγοντας: «Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης.» (Γέν. 1:11) Στη βλάστησι, και ιδιαίτερα στα ξυλώδη φυτά θα έρρεε μια υδαρής διάλυσις ή ζωτικό κυκλοφοριακό υγρό που λέγεται χυμός, παρέχοντας ουσιώδη τροφή και στο ελάχιστο κλωνάρι, φύλλο και άνθος. Έτσι, θα μπορούσε να λεχθή ότι η ζωή του δένδρου είναι μέσα στον χυμό, που μεταδίδει τις ιδιότητες συντηρήσεως της ζωής του φυτού σε ολόκληρο τον οργανισμό του. Εν τούτοις, μετά από δεκατέσσερις χιλιάδες περίπου χρόνια, στην πέμπτη δημιουργική μέρα, όταν άρχισαν να δημιουργούνται τα θαλάσσια ζώα και τα πτηνά, και μετά από επτά χιλιάδες ακόμη χρόνια, στην έκτη δημιουργική μέρα, όταν άρχισε η δημιουργία των χερσαίων ζώων, ο Ιεχωβά επρομήθευσε σ’ αυτά ένα διαφορετικό είδος κυκλοφοριακού συστήματος. Και γέμισε τα πολύπλοκα κυκλοφοριακά συστήματα αυτών των πλασμάτων μ’ ένα νέο μέσον μεταβιβάσεως, το αίμα αντί του χυμού, που μεταφέρει οξυγόνον και στοιχεία διατροφής σε κάθε ιστόν του κάθε οργάνου και μέρους του σώματος. Αλλ’ η ζωή που είναι στο αίμα είναι ανώτερη από εκείνη που ζωογονεί τα φυτά και τη βλάστησι. Είναι η ζωή μιας ψυχής. Επίσης, στον άνθρωπο δεν είχαν τεθή περιορισμοί για το κόψιμο φυτών, που θ’ αφαιρούσε έτσι τη ζωή τους. Αντιθέτως, κάθε χόρτο που έκανε σπόρον και κάθε δένδρον είχαν δοθή στον άνθρωπο και στα ζώα για τροφή. (Γέν. 1:29, 30) Αλλά στην Εδέμ, και όταν ο άνθρωπος αμάρτησε και εκδιώχθηκε από την Εδέμ, δεν του δόθηκε εξουσία ν’ αφαιρή τη ζωή των ζώων με την ίδια απεριόριστη ελευθερία που είχε στα φυτά. Η ζωή μιας ψυχής εθεωρείτο ιερή από τον Θεό.

 5. (α) Ποιον νέο νόμο έλαβε ο Νώε μετά τον κατακλυσμό και σε σχέσι με ποια εξουσιοδότησι δόθηκε αυτός; (β) Πώς αυτή η εντολή ετόνιζε περισσότερο την ιερότητα του αίματος και της ζωής που είναι στο αίμα;

⁵ Όταν ο Νώε βγήκε από την κιβωτό, ο Ιεχωβά του έδωσε ένα νέο νόμο. Ο Ιεχωβά, κάνοντας τούτο, εχαρακτήρισε την «ψυχή» ως το «αίμα.» Γι’ αυτό το λόγο η «ψυχή» ή «ζωή» είναι στο αίμα. Όχι ότι η ψυχή είναι κάτι το άυλο, αόρατο και άπιαστο που μένει μέσα στον άνθρωπο. Τα ζώα, τα ψάρια και τα πτηνά καλούνται ψυχές (Γέν. 1:20-24) και όταν ο Ιεχωβά έπλασε τον άνθρωπο, ενεφύσησε πνοήν ζωής στο σώμα που είχε γίνη από χώμα και έγινε εις ψυχήν ζώσαν, δηλαδή, ο άνθρωπος ήταν ψυχή· δεν είχε ψυχή. (Γέν. 2:7) Αλλά μετά τον κατακλυσμό, ο Ιεχωβά έκαμε μια αλλαγή στην πολιτεία του με την ανθρωπότητα ως προς την έκχυσι αίματος. Ο Ιεχωβά έδωσε στον άνθρωπο την ιερή ευθύνη να ενεργή αμέσως ως εκτελεστής του Ιεχωβά για τους εκουσίους φονείς. Αυτή η ακαθορίστου διαρκείας εντολή ελέχθη σε σχέσι με μια εξουσιοδότησι να τρώγη το κρέας των ζώων, αλλ’ ο Ιεχωβά προειδοποίησε τον Νώε ιδιαίτερα σχετικά με την ιερότητα του αίματος και της ζωής που είναι στο αίμα. «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωσα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γεν. 9:3-6) Θανατική ποινή επεβάλλετο τώρα στην ανθρωπότητα ως θεία απαίτησις, και διασαφηνίσθηκε καλά στο πέρασμα του χρόνου ότι η παράλειψις εκτελέσεως αυτής της απαιτήσεως θα είχε πάλι ως συνέπεια την ενοχή αίματος.

ΚΑΜΜΙΑ ΕΞΑΓΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ ΑΙΜΑΤΟΣ

 6. Σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή, πώς και μόνο θα μπορούσε να τηρήται η γη αμόλυντη από αιματοχυσία, και πόσο μεγάλης σημασίας ήταν αυτή η διάταξις;

⁶ Μετά από αιώνες, ο Ιεχωβά Θεός ετόνισε και πάλι την υψηλή του εκτίμησι για τη ζωή μιας «ψυχής» καθορίζοντας ποινή για την παράβασι του νόμου του Ισραήλ που είχε δοθή μέσω του Μωυσή. Ο Ιεχωβά είπε: «Και ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή· θέλει δοθή ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός.» (Δευτ. 19:21) Ο Ιεχωβά κατόπιν προειδοποίησε τον λαό του καθώς προετοιμάζετο να εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας: «Και δεν θέλετε μολύνει την γην εις την οποίαν κατοικείτε· διότι το αίμα, αυτό μολύνει την γην και η γη δεν δύναται να καθαρισθή από του αίματος του εκχυθέντος έπ’ αυτής, ειμή δια του αίματος εκείνου όστις έχυσεν αυτό.» (Αριθμ. 35:33) Τόσο μεγάλης σημασίας ήταν η διάταξις του Ιεχωβά για την τήρησι της γης αμόλυντης από ενοχή αίματος των κατοίκων της, ώστε προέβλεπε ακόμη και για περιπτώσεις στις οποίες ο φονεύς ήταν άγνωστος. Η απώλεια μιας αθώας ζωής δεν θα έπρεπε ν’ αφήση τη γη να μένη μολυσμένη.—Δευτ. 21:1-9.

 7. (α) Ποιος ήταν εξουσιοδοτημένος στον Ισραήλ να εκδικηθή έναν φονευμένο, και πώς εκτελούσε το καθήκον του; (β) Πώς ο νόμος του Ισραήλ διέφερε από τις μετέπειτα συνήθειες, ιδιαίτερα στους μεσαιωνικούς χρόνους;

⁷ Εκείνος που ήταν εξουσιοδοτημένος με τον νόμο του Ισραήλ να εκδικηθή το αίμα εκείνου ο οποίος είχε φονευθή ελέγετο «εκδικητής του αίματος» η γκοέλ και, ήταν ο πλησιέστερος συγγενής του φονευθέντος. (Αριθμ. 35:19) Επειδή ο πλησιέστερος συγγενής ήταν σχετισμένος με τον φονευμένο, είναι ευκολονόητο, ότι θα ενδιαφέρετο ζωηρά να εκπληρώση αυτό το καθήκον, θα ωρμούσε μάλιστα μέσα στην οργή του για να εκδικήση τη ζωή του συγγενούς του. Αν ο φονεύς ήταν γνωστός, τότε η ανταπόδοσις για το αίμα του φονευμένου έπρεπε να είναι γρήγορη και βέβαιη. «Εάν δε τις έχη μίσος κατά του πλησίον αυτού, και παραμονεύσας αυτόν, εφορμήση έπ’ αυτόν, και πατάξη αυτόν, και αποθάνη, και φύγη εις μίαν των πόλεων τούτων, [του καταφυγίου], τότε θέλουσιν αποστείλει οι πρεσβύτεροι της πόλεως αυτού και θέλουσι λάβει αυτόν εκείθεν, και θέλουσι παραδώσει αυτόν εις την χείρα του εκδικητού του αίματος, δια να αποθάνη. Ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή αυτόν, αλλά θέλεις εξαλείψει από του Ισραήλ το αθώον αίμα, δια να ευημερής.» (Δευτ. 19:11-13) Δεν επρόκειτο να δοθή άσυλο για τον εκούσιο φονέα ούτε θα μπορούσε να γίνη εξαγορά για την ψυχή του. (Αριθμ. 35:31) Σε πολλές χώρες των αρχαίων και των μεσαιωνικών χρόνων παρείχετο άσυλο σε οποιονδήποτε, έστω και αν ήταν ένοχος φόνου. Έτσι, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έγιναν άσυλα για κείνους που παρέβησαν εκουσίως τον νόμο του Θεού. Αυτό δεν γινόταν ανεκτό από τον νόμο του αρχαίου Ισραήλ. Ένα παράδειγμα ότι ακόμη και το ιερό θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος δεν μπορούσε να παράσχη άσυλο είναι η περίπτωσις του Ιωάβ. Όταν αυτός δεν απεμακρύνετο από τα κέρατα του θυσιαστηρίου για να βγη έξω, ο Σολομών διέταξε να εκτελεσθή εκεί στην αυλή της σκηνής του Ιεχωβά, επειδή έλαβε μέρος στην αποστασία του Αδωνία και φόνευσε τον Αβενήρ και τον Αμασά.—1 Βασ. 2:28-34.

ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΙΟ ΦΟΝΕΑ

 8. (α) Γιατί δεν θα υπήρχε ενοχή αίματος για τον εκδικητή του αίματος επειδή αφήρεσε τη ζωή ενός φονέως; (β) Θα υπήρχε ενοχή αίματος για τον εκδικητή του αίματος, αν αφαιρούσε τη ζωή ενός ακουσίου φονέως; Πώς θα μπορούσε να μολυνθή η γη σε μια τέτοια περίστασι;

⁸ Αν ο εκδικητής του αίματος κατέφθανε αυτόν τον φονέα τότε δεν θα προέκυπτε ενοχή αίματος από την εκτέλεσι του φονέως διότι, πραγματικά, ο εκδικητής θα έκανε εξιλέωσι για το αθώο αίμα το οποίο αλλιώς θα άφηνε μολυσμένη τη γη. (Αριθ. 35:33) Αλλά τι θα γινόταν αν ο φόνος ήταν τυχαίος και δεν υπήρχε κακοβουλία ή πρόθεσις; Σε μια τέτοια περίπτωσι η αφαίρεσις της ζωής θα ήταν χωρίς πρόθεσι, χωρίς να επιζητήται η κακοποίησις του φονευθέντος. Αν ο εκδικητής του αίματος κατέφθανε αυτόν τον ακούσιο φονέα και τον εφόνευε στην έξαψι της οργής του τότε, επειδή ο φονεύς ήταν αθώος από προμελετημένο φόνο, ο πλησιέστερος συγγενής του θα μπορούσε αγανακτισμένος να εγερθή εναντίον του εκτελεστού του συγγενούς του και θα αφαιρείτο άλλη μια αθώα ζωή, επειδή ο πρώτος εκδικητής του αίματος είχε το νομικό δικαίωμα να επιπέση κατά του ακουσίου φονέως. Αυτό μπορούσε εύκολα να δώση αφορμή σε μια θανάσιμη έχθρα με την απώλεια μιας αθώας ζωής κατόπιν της άλλης, και η γη θα εποτίζετο με αίμα.

 9. Τι μέσον ασύλου δόθηκε για τον ακούσιο φονέα;

⁹ Για να εμποδίση αυτή τη μόλυνσι της γης, και ως πράξιν ελέους, ο Ιεχωβά είχε απαιτήσει να καθορισθούν πόλεις ως άσυλα στον Ισραήλ όπου ο ακούσιος φονεύς θα μπορούσε να βρη καταφύγιο από τον εκδικητή του αίματος. Και θέλουσιν είσθαι εις εσάς πόλεις δια καταφύγιον από του εκδικούντος το αίμα· δια να μη αποθάνη ο φονεύς, εωσού παρασταθή ενώπιον της συναγωγής εις κρίσιν. Και εκ των πόλεων, τας οποίας θέλετε δώσει, εξ πόλεις θέλουσιν είσθαι δια καταφύγιον εις εσάς. Τας τρεις πόλεις θέλετε δώσει εντεύθεν του Ιορδάνου, και τας τρεις πόλεις θέλετε δώσει εν τη γη Χαναάν πόλεις καταφυγίου θέλουσιν είσθαι. Αύται αι εξ πόλεις θέλουσιν είσθαι καταφύγιον δια τους υιούς Ισραήλ, και δια τον ξένον, και δια τον παροικούντα μεταξύ αυτών ώστε όστις φονεύση άνθρωπον ακουσίως, να φεύγη εκεί.» (Αριθμ. 35:10-15· Δευτ. 19:1-3, 8-10) Αυτές οι πόλεις έπρεπε να είναι πλησίον και εύκολα προσιτές, όπως αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 19:6: «Μήποτε καταδιώξη τον φονέα ο εκδικητής του αίματος, ενώ είναι εις έξαψιν η καρδία αυτού, και προφθάση αυτόν, (εάν η οδός ήναι μακρά,) και φονεύση αυτόν, καίτοι μη όντα άξιον θανάτου, επειδή δεν εμίσει αυτόν πρότερον.» Επί πλέον επειδή δεν αναφέρεται ιδιαίτερα στη Γραφή, η Ιουδαϊκή παράδοσις μάς πληροφορεί ότι οι δρόμοι που ωδηγούσαν στις πόλεις του καταφυγίου είχαν γίνει φαρδείς και ομαλοί, για να μην υπάρχουν εμπόδια καθ’ οδόν, και συνεχώς διετηρούντο καλά.

ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

10. Πώς καθωρίζετο αν ένας άνθρωπος εδικαιούτο να εύρη άσυλο στην πόλι του καταφυγίου;

¹⁰ Μολονότι οποιοσδήποτε φονεύς μπορούσε να καταφύγη στην πόλι, άσυλο σ’ αυτήν παρείχετο μόνον εφόσον ο φονεύς είχε περάσει από δίκη ενώπιον των πρεσβυτέρων της πόλεώς του στη δικαιοδοσία των οποίων υπήγετο ο φόνος που είχε γίνει. (Ιησ. Ναυή 20:4-6) Και «τότε η συναγωγή θέλει κρίνει αναμέσον του φονέως και του εκδικούντος το αίμα, κατά τας κρίσεις ταύτας.» (Αριθμ. 35:24) Αν ο φονεύς εκρίνετο ένοχος φόνου, έπρεπε να παραδοθή αμέσως στον εκδικητή του αίματος για εκτέλεσι. (Αριθ. 35:30) Αν όμως, ο φονεύς εκρίνετο αθώος από κάθε κακοβουλία, επειδή δεν μισούσε προηγουμένως τον φονευθέντα, τότε «η συναγωγή θέλει ελευθερώσει τον φονέα εκ της χειρός του εκδικούντος το αίμα, και η συναγωγή θέλει αποκαταστήσει αυτόν εις την πόλιν του καταφυγίου αυτού, όπου είχε φύγει· και θέλει κατοικεί εν αυτή μέχρι του θανάτου του ιερέως του μεγάλου, του κεχρισμένου δια του αγίου ελαίου.»—Αριθμ. 35:25.

11. Πώς και μόνον θα εξακολουθούσε η πόλις να είναι ένας τόπος καταφυγίου για τον φονέα, και τι αυτό θα ετύπωνε στη διάνοιά του;

¹¹ Ο φονεύς, για να είναι βέβαιος ότι είναι ασφαλής, έπρεπε να παραμένη μέσα στα όρια της πόλεως που εξετείνοντο χιλιάδες πήχες έξω από την πόλι. «Εάν όμως ο φονεύς εξέλθη έξω των ορίων της πόλεως του καταφυγίου αυτού, εις την οποίαν έφυγε, και ο εκδικητής του αίματος εύρη αυτόν έξω των ορίων της πόλεως του καταφυγίου αυτού, και ο εκδικητής του αίματος θανατώση τον φονέα, δεν θέλει είσθαι ένοχος αίματος· διότι έπρεπε να μένη εν τη πόλει του καταφυγίου αυτού μέχρι του θανάτου του μεγάλου ιερέως· μετά δε τον θάνατον του μεγάλου ιερέως, ο φονεύς θέλει επιστρέψει εις την γην της ιδιοκτησίας αυτού.» (Αριθμ. 35:26-28) Αυτό θα εσήμαινε ότι, άπαξ ο φονεύς μπήκε στην πόλι, σαν ένας δεκτός κάτοικος της πόλεως, αφού είχε αποδείξει την αθωότητά του από φόνο εκ προθέσεως κατόπιν καταλλήλου δίκης, τότε δεν έπρεπε να βγη από την πόλι έστω και προσωρινώς για οποιοδήποτε λόγο χωρίς κίνδυνο της ζωής του. Αυτό θα ετύπωνε στη διάνοια του φονέως τη σοβαρότητα της πράξεώς του, έστω και αν ήταν αθώος, και θα του θύμιζε συνεχώς το έλεος του Ιεχωβά που του επέτρεψε να έχη αυτό το άσυλο. Περαιτέρω αναφέρονται τα εξής: «Και δεν θέλετε λαμβάνει εξαγοράν υπέρ του φυγόντος εις την πόλι του καταφυγίου αυτού, δια να επιστρέψη να κατοική εν τω τόπω αυτού, μέχρι του θανάτου του ιερέως.» (Αριθμ. 35:32) Αλλιώς, θ’ αποτελούσε εμπαιγμό της προνοίας που είχε λάβει ο Ιεχωβά και θα έδινε την εντύπωσι ότι η ζωή θα μπορούσε να εξαγορασθή από τον Ιεχωβά.

12. Μήπως ο φονεύς θα εκρατείτο φυλακισμένος στην πόλι; Τι τον κρατούσε εκεί, και τι έπρεπε να κάμη στη διάρκεια της εκεί διαμονής του;

¹² Εκείνος που εγίνετο δεκτός στην πόλι του καταφυγίου δεν έπρεπε ν’ αποτελέση βάρος στους κατοίκους της πόλεως. Λογικό είναι ότι ενόσω θα ήταν εκεί θα έπρεπε να συμβάλλη στην ευημερία της πόλεως και να εργάζεται για τη συντήρησί του. Θα μπορούσε να το κάνη αυτό μετερχόμενος το επάγγελμα του, αν ήταν κατάλληλο για την αστική ζωή. Αν όχι θα χρειαζόταν ίσως να μάθη ένα νέο επάγγελμα. Τίποτε στο νόμο του Ιεχωβά δεν επέτρεπε την επαιτία ή να ζη κανείς από την φιλανθρωπία των άλλων χωρίς κάποια ανταπόδοσι, αν αυτός ήταν σωματικώς ικανός να το κάνη. Ακόμη και η χήρα και το ορφανό που μπορεί να μη είχαν ιδιοκτησία γης ή μέσα συντηρήσεως, μολονότι είχαν πολλά ευεργετήματα έπρεπε να εργάζωνται σε ανταπόδοσι των όσων ελάμβαναν. (Δευτ. 24:17-22) Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι, ενώ οι φονείς δεν εκρατούντο φυλακισμένοι στην πόλι και ήσαν ελεύθεροι να φύγουν αν το έκριναν κατάλληλο, ωστόσο η υπόδειξις του Ιεχωβά να τηρούν τη διάταξί του για ασφάλεια ήταν τέτοια που μόνον οι πολύ απερίσκεπτοι θα τολμούσαν να την παραβούν.

13. Ποια πρόσθετα χαρακτηριστικά του νόμου του Ισραήλ διεσαφήνιζαν ότι η αφαίρεσι ζωής έστω και άθελα δεν έπρεπε να λαμβάνεται στα ελαφρά;

¹³ Επί πλέον, δεν έπρεπε να γίνεται κατάχρησις του ελέους του Ιεχωβά που παρείχε καταφύγιο για τον ακούσιο φονέα, ούτε ο νόμος επέτρεπε ασυγχώρητη αμέλεια ως δικαιολογία για έλεος. Λόγου χάριν, όταν ένας έκτιζε καινούργιο σπίτι, έπρεπε να κάμη ένα περιτείχισμα γύρω στη στέγη του· διότι αλλιώς, αν έπεφτε κανένας από τη στέγη, θα γινόταν ένοχος αίματος το σπίτι εκείνο. (Δευτ. 22:8) Αν ένας άνθρωπος είχε βώδι που συνήθιζε να κερατίζη και ο ιδιοκτήτης ήταν προειδοποιημένος, αν παρέλειπε να φυλάξη το βώδι του και αυτό εφόνευε κάποιον, ο ιδιοκτήτης του βωδιού ήταν ένοχος αίματος και μπορούσε να θανατωθή, (Έξοδ. 21:28-32) Αν ένας κλέπτης κατελαμβάνετο κάνοντας διάρρηξι και εφονεύετο στην προσπάθεια να συλληφθή, δεν υπήρχε ενοχή αίματος. Αλλ’ αν αυτό συνέβαινε την ημέραν, οπότε θα ήταν καθαρά ορατός, εκείνος που τον χτύπησε μοιραίως ήταν ένοχος αίματος. (Έξοδ. 22:2, 3) Αληθινά, ο νόμος του Ιεχωβά ήταν σε τέλεια ισορροπία, απαιτώντας ακριβή ανταπόδοσι από τον παρανομούντα, αλλά παρέχοντας έλεος σ’ εκείνους που έπεφταν άθελα σε αμαρτία ή έκαναν μια παράβασι του νόμου χωρίς πρόθεσι.

ΒΕΒΑΙΗ ΚΑΙ ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ

14. Πώς ο Ισραήλ ως έθνος δέχθηκε τις απαιτήσεις του νόμου ως προς την ιερότητα της ζωής και ποιες καταγγελίες εξουσιοδοτήθηκαν να εκφράσουν οι προφήται του Θεού;

¹⁴ Τι κατηγορητήριο κατά του αρχαίου Ισραήλ αποδείχθηκε ότι ήταν η δίκαιη αυτή διάταξις του Ιεχωβά! Μολονότι ολόκληρος ο νόμος του Ισραήλ ετόνιζε την ιερότητα της ζωής και την ιερότητα του αίματος, από την αρχή της πολιτείας του Ιεχωβά με τον Ισραήλ, μόνο ένα μικρό υπόλοιπο ανταποκρίθηκε στις επανειλημμένες συστάσεις που έκρινε αναγκαίο να κάμη ο Ιεχωβά στο λαό του, εγειρόμενος εγκαίρως και αποστέλλοντας τους προφήτας του για να τους προειδοποιήσουν για την βεβαιότητα της δικαίας ανταποδόσεως. Εκείνοι όχι μόνο ηρνούντο να δώσουν προσοχή στις προειδοποιητικές συμβουλές του Ιεχωβά, αλλά και βίαια εστρέφοντο κατά των προφητών του και τους εθανάτωναν σκληρά, προσθέτοντας έτσι το αίμα εκείνων των αθώων στην ενοχή των ενώπιον του Ιεχωβά. (Ιερεμ. 26:2-8) Γι’ αυτό ο Ιεχωβά τούς έστειλε την εξής καταγγελία μέσω του Ιερεμία: «Έτι εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων δεν εύρηκα αυτά ανορύττων, αλλ’ επί πάντα ταύτα.» (Ιερεμ. 2:34) Και μέσω του Ησαΐα: «Και η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής· διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον. Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γην, και οι κατοικούντες εν αυτή ηρημώθησαν· δια τούτο οι κάτοικοι της γης κατεκαύθησαν, και ολίγοι άνθρωποι έμειναν.»—Ησ. 24:5,6.

15. Τι ανταπόδοσι έκαμε ο Ιεχωβά κατά του λαού του Ισραήλ την εποχή του Ιερεμία, και ποια πρόσθετη ευθύνη απ’ αυτή την άποψι είχαν οι απόγονοί των στις ημέρες του Ιησού;

¹⁵ Η Ιερουσαλήμ κατεστράφη στο έτος 607 π.Χ. ένεκα των πολλών αδικημάτων της εναντίον του Ιεχωβά, περιλαμβανομένης και της ενοχής αίματος, και μόνο ένα υπόλοιπο έμεινε ακατάκριτο. Αλλά, παρά την φοβερή αυτή ανταποδοτική ενέργεια του Ιεχωβά, οι ψευδείς θρησκευτικοί ηγέται των ημερών του Ιησού δεν μπορούσαν ν’ αρνηθούν τη δική τους ενοχή αίματος όπως δεν μπορούσαν και οι θρησκευτικοί ηγέται της εποχής του Ιερεμία, διότι, και στις δύο περιπτώσεις, τα κράσπεδά των ήσαν κατακόκκινα από το αίμα των πιστών δούλων του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου ακόμη και του αίματος του αγαπητού του Υιού.—Ματθ. 23:33-36· 27:24, 25· Λουκ. 11:49-51.

16. Ποια θέσι έλαβαν σήμερα τα έθνη στο ζήτημα της αγιότητος της ζωής και ποια πρέπει να είναι η δική μας άποψις;

¹⁶ Σήμερα η ενοχή αίματος όλων των εθνών της γης έχει φθάσει στο πλήρες της. Τόσο μεγάλη είναι η ενοχή αίματος της «πόρνης» Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, ώστε αυτή λέγεται ότι μεθύει από το αίμα του λαού του Ιεχωβά. (Αποκάλ. 17:5, 6· 18:24) Σε κάποιον καιρό ο εκδικητής του αίματος του Ιεχωβά πρόκειται να πατάξη, και αλλοίμονο σε οποιονδήποτε θα πιασθή να κάνη συντροφιά μαζί της! (Αποκάλ. 18:4) Αυτοί οι ένοχοι αίματος «δεν θέλουσι φθάσει εις το ήμισυ των ημερών αυτών,» όπως είπε ο Δαβίδ. (Ψαλμ. 55:23) Η θερμή προσευχή μας πρέπει να είναι όπως η προσευχή του ψαλμωδού: «Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου,» και «σώσον με από ανδρών αιμάτων.» (Ψαλμ. 51:14·59:2) Έπειτα, στο πολύ προσεχές μέλλον όταν ο ισχυρός χορός του αίνου στον ουρανό ανέλθη στον Ιεχωβά, όταν τα τελευταία στοιχεία της Βαβυλώνος της Μεγάλης θα έχουν καταστραφή και το αίμα όλων των αθώων θα έχη λάβει εκδίκησι, οι φωνές μας θα ενωθούν στη γη με τις φωνές όλων εκείνων που διέφυγαν την ανταποδοτική μάχαιρα του Εκδικητού του Ιεχωβά.—Αποκάλ. 19:1, 2, 15, 21.

[Χάρτης στη σελίδα 495]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Πόλεις Καταφυγίου

Κάδης

Γκολάν

Ραμώθ

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Συχέμ

Βοσάρ

Χεβρών

[Εικόνα στη σελίδα 496]

Ο «ακούσιος φονεύς» έπρεπε να καταφύγει στην πλησιέστερη πόλι καταφυγίου μήπως ο εκδικητής του αίματος τον προφθάση και τον φονεύση στην εξαψι της οργής του

Φυγή από την Πόλι του Καταφυγίου Σημαίνει Απώλεια Ζωής

 1. Σε ποια θέσι βρίσκεται ο Χριστιανικός κόσμος όπως οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού;

ΣΗΜΕΡΑ η ενοχή αίματος επικάθεται βαρειά στον Χριστιανικό κόσμο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι, επειδή δεν εφόνευσαν προσωπικά ένα συνάνθρωπό τους ή δεν έλαβαν άμεσο μέρος σ’ ένα πόλεμο, αγνοούν τη δική τους προσωπική συμμετοχή στην ενοχή. Εν τούτοις, πρέπει να μετάσχουν σ’ αυτή την ευθύνη μ’ εκείνους που παριστάνονται στην προφητεία ότι έχυσαν αθώο αίμα. Ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα βρίσκεται στην ίδια θέσι με τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού, στους οποίους ο Ιησούς είπε: «Ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς· και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας, και διώξει από πόλεως εις πόλιν δια να έλθη εφ’ υμάς παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης, από του αίματος Άβελ του δικαίου, έως του αίματος Ζαχαρίου, υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν έλθει επί την γενεάν ταύτην. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε.»-—Ματθ. 23:34-37.

 2. Από τι προήλθε η αιματοβαμμένη ιστορία της Ιερουσαλήμ, και ποια ανταπόδοσι έλαβε;

² Η αιμοσταγής ιστορία της Ιερουσαλήμ προήλθε, όχι από ανάμιξι σε θεοκρατικούς πολέμους υπό την προσταγήν του Ιεχωβά Θεού, αλλά επειδή η πόλις εκείνη έχυσε αθώο αίμα και εσκεμμένα θανάτωσε πολλούς από τους προφήτας του Θεού και τον Ιησούν ακόμη, τον Υιόν του Θεού, που καταδικάσθηκε εκεί σε θάνατο. Αυτό δεν έγινε με αθωότητα, διότι πριν από επτά αιώνες, στην εποχή του Ιερεμία, ο Ιεχωβά εξέθεσε την ενοχή αίματος της Ιερουσαλήμ όταν είπε δια του προφήτου του: «Έτι εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων· δεν εύρηκα αυτά ανορύττων, αλλ’ επί πάντα ταύτα. Και όμως λέγεις, Επειδή είμαι αθώος, βεβαίως ο θυμός αυτού θέλει αποστραφή απ’ εμού. Ιδού, εγώ θέλω κριθή μετά σου, διότι λέγεις, Δεν ημάρτησα.» (Ιερ. 2:34, 35) Ο Ιεχωβά, ενεργώντας άμεσα σύμφωνα με τα λόγια αυτά στο έτος 607 π.Χ. εξεδήλωσε την οργή του εναντίον της Ιερουσαλήμ για την φαύλη αιματοχυσία της, οι δε Βαβυλώνιοι εκτελεσταί του έχυσαν το αίμα της στη γη σε μια φρικτή καταστροφή. Επίσης η Ιερουσαλήμ υπέστη και άλλο ένα λουτρό αίματος, σε εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού, και πριν τελειώση η καταστροφή στο θέρος του έτους 70 μ.Χ. 1.100.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει μέσα στην πολιορκημένη πόλι.

ΕΝΟΧΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ ΛΟΓΩ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

 3. Γιατί χάθηκαν πολλοί οι οποίοι δεν είχαν κάμει άμεση αφαίρεσι ζωής;

³ Εκείνοι που είναι μέσα στον Χριστιανικό κόσμο ας προσέξουν ιδιαίτερα το προειδοποιητικό αυτό παράδειγμα. Όλοι οι Ιουδαίοι που εφονεύθησαν από τους Βαβυλώνιους ή από τους Ρωμαίους δεν ήσαν κατά άμεσον τρόπον ένοχοι φόνου των προφητών του Θεού ή κατ’ άλλον τρόπον ένοχοι ανθρώπινης ζωής, ωστόσο απωλέσθησαν μαζί μ’ εκείνους που είχαν χύσει θεληματικά αθώο αίμα. Πώς αυτό; Διότι αυτοί υπεστήριζαν την ιστορία και τις παραδόσεις του Ιουδαϊσμού κι έτσι μετείχαν σ’ αυτή την κοινοτική ευθύνη για την ενοχή αίματος.

 4. Γιατί ο Ιεχωβά δεν μπορεί να παραβλέψη την ιστορία του Χριστιανικού κόσμου;

⁴ Ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί αληθινά ένα σύγχρονο αντίστοιχο της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα. Η ιστορία του Χριστιανικού κόσμου ενώπιον του Θεού είναι βαμμένη με άδικα χυμένο αίμα από την αρχή της τον τέταρτο αιώνα, την εποχή του Κωνσταντίνου. Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να περάση απαρατήρητη, διότι ο Ιεχωβά, που δεν αλλοιώνεται εδήλωσε στον Νώε: «Εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»—Γέν. 9:5, 6.

 5. (α) Ποιες ενέργειες του Χριστιανικού κόσμου, απετέλεσαν την ιστορία του και γιατί δεν μπορούν να δικαιολογηθούν;(β) Ποιοι είναι μέτοχοι της ευθύνης στην ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου;

⁵ Οι εκατοντάδες πολέμων του Χριστιανικού κόσμου εκτός από τις θρησκευτικές ιερές εξετάσεις και τις σταυροφορίες που έγιναν πριν από το έτος 1914, επροξένησαν την απώλεια της ζωής αναρίθμητων εκατοντάδων χιλιάδων ανύποπτων ανθρώπων, οι δε δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έγιναν από το έτος 1914, για τους οποίους ο Χριστιανικός κόσμος πρέπει να φέρη τη μεγαλύτερη ευθύνη για τις δεκάδες εκατομμυρίων ψυχών, έχουν συσσωρεύσει μια τρομερή οφειλή αίματος που πρέπει να εξοφληθή σύμφωνα με τη θεία εντολή που αφορά το αίμα. Αυτοί οι πόλεμοι δεν μπορεί να λεχθή ότι ήσαν θεοκρατικοί πόλεμοι που διεξήχθησαν εν ονόματι του Θεού, μολονότι οι ιερείς και οι κληρικοί αμφοτέρων των μερών σ’ αυτές τις διαμάχες που έγιναν στον Χριστιανικό κόσμο έδωσαν ευλογίες σ’ εκείνους που έλαβαν μέρος σ’ αυτές. Αυτό δεν εξουσιοδότησε κανένα να φονεύη τον συνάνθρωπο του και να στέκη χωρίς ενοχή αίματος ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Το να έχη κανείς αυτή την ευλογία του ιερέως ή του κληρικού δεν θα εσήμαινε είσοδο στην «πόλι του καταφυγίου» του αρχιερέως του Ιεχωβά Ιησού Χριστού. Μολονότι οι πόλεμοι αυτοί διεξήχθησαν ειλικρινά από πολλούς με μια θρησκευτική ή πατριωτική θέρμη, η επίκλησις του ονόματος του Θεού σε τέτοιες διαμάχες δεν έχει απαλλάξει τους μετόχους από την ενοχή αίματος. Επιπρόσθετα, εκείνοι που επιδοκιμάζουν, βοηθούν ή υποστηρίζουν εκείνους οι οποίοι με άμεσο τρόπο διαπράττουν αιματοχυσία ή αναμιγνύονται σε προπαγάνδα και σε κινήσεις οι οποίες οδηγούν σε έκχυσι αθώου αίματος, υπέχουν ομοίως μια κοινοτική ευθύνη ως μέτοχοι εγκλημάτων και πρέπει να σταθούν ενώπιον του Θεού της δικαιοσύνης, ο οποίος δεν μπορεί ν’ αντιπαρέλθη και δεν θα αντιπαρέλθη μια τέτοια ενοχή αίματος.

 6. Ποιας άλλης ενεργείας είναι ένοχος ο Χριστιανικός κόσμος, και θα μπορέση να διαφύγη την ενοχή;

⁶ Πολύ πιο σοβαρής όμως φύσεως είναι η ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου διότι αφήρεσε τη ζωή πολλών από τους αληθινούς δούλους του Θεού. Η Βαβυλών η Μεγάλη, η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, της οποίας ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί κυρίαρχον μέρος, περιγράφεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως ως ‘μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.’ (Αποκάλ. 17:6) Ακριβώς όσο βέβαιο είναι ότι ο Χριστιανικός κόσμος παρέλειψε να προσέξη την προειδοποίησι του Ιεχωβά, τόσο βέβαιο είναι ότι η κρίσις του Ιεχωβά θα επέλθη σύντομα επάνω του όπως είχε γίνει και στο πρωτότυπό του στην Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα, στο έτος 607 π.Χ. και στο έτος 70 μ.Χ. Όλοι όσοι θα βρεθούν συνδεδεμένοι μαζί του τότε, θα είναι μέτοχοι της ενοχής του και πρέπει να μετάσχουν επίσης και στην καταστροφή του.—Αποκάλ. 18:4.

ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

 7. Πότε θα πλήξη ο εκδικητής του αίματος του Ιεχωβά, και πού μόνο βρίσκεται το καταφύγιο;

⁷ Ο Ιεχωβά φιλάγαθα συνεκράτησε τον εκδικητή του αίματος, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, από το να πλήξη με τις αγγελικές του δυνάμεις τον Χριστιανικό κόσμο και όλους εκείνους που μετέχουν στην ενοχή του αίματος μαζί του, αλλά σε λίγο θα τελειώση το χρονικό όριο. (Αποκάλ. 7:1-3) Στην επικείμενη μεγάλη θλίψι, ο εκδικητής του ανθρωπίνου αίματος θα πατάξη. «Ιδού ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.» (Ησ. 26:21· Ματθ. 24:21, 22 ΜΝΚ.) Όταν έλθη εκείνος ο καιρός της αποφάσεως, όλοι οι άνθρωποι θα φερθούν πρόσωπον προς πρόσωπον με τη κοινή τους ευθύνη και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα από εκείνη που αντιμετώπισε η Ιερουσαλήμ και ο Ιουδαϊσμός. Όλοι όσοι δεν έχουν βρη τον τόπο της ασφαλείας θα χρειασθή να πληρώσουν την ποινή. Η γη πρέπει για πάντα να καθαρισθή από το αίμα εκείνων που θανατώθηκαν άδικα. Πρέπει να γίνη εξιλέωσις για να μπορέση να εκπληρωθή η εντολή που είχε γίνει με τον Νώε για την ιερότητα του αίματος. Ο μόνος τρόπος φυγής σε ασφαλές μέρος είναι να βρήτε τον δρόμο που οδηγεί στην αντιτυπικη «πόλι καταφυγίου» του Ιεχωβά και να παραμείνετε εκεί ως την ημέρα που θα παρέλθη η οργή του Ιεχωβά και να εξακολουθήσετε να μένετε εκεί κάτω από το ευεργέτημα του μεγάλου Αρχιερέως του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού. Ποια λοιπόν είναι η αντιτυπικη πόλις του καταφυγίου;

 8. Ποια είναι η αντιτυπική πόλις καταφυγίου, και πώς γίνεται είσοδος σ’ αυτήν;

⁸ Στον αρχαίο Ισραήλ ο φονεύς έπρεπε να φύγη σε μια από τις έξη πόλεις που είχαν ορισθή ειδικά και, αφού θα είχε αποδείξει την αθωότητα του εν σχέσει με τον αδικαιολόγητο φόνο, έπρεπε να μείνη στην πόλι του καταφυγίου ώσπου να πεθάνη ο εν ενεργεία αρχιερεύς. (Αριθ. 35:9-34) Επομένως η αντιτυπικη πόλις καταφυγίου πρέπει να είναι η προμήθεια του Ιεχωβά να προστατεύση έναν άνθρωπο από εκτέλεσι λόγω παραβάσεως της θείας εντολής περί ιερότητος του αίματος. Η είσοδος στην πόλι αυτή γίνεται με το να έλθωμε και να μείνωμε κάτω από τα ευεργετήματα της ενεργού υπηρεσίας του Αρχιερέως του, Ιησού Χριστού. Η τέλεια ανθρώπινη ζωή, του Ιησού, την οποία εθυσίασε στη γη, ήταν ισότιμη με εκείνη που απελάμβανε ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ μέσα στον παράδεισο της Εδέμ. Ο Ιησούς παρέδωσε αυτή την αναμάρτητη ζωή σε θάνατο και, μετά την ανάστασί του και την ανάληψί του στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, μπόρεσε να παρουσιάση την αξία της λυτρωτικής του θυσίας χάριν των αποθνησκόντων απογόνων του Αδάμ. Έτσι ο Ιησούς έγινε λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους, ο πλησιέστερος συγγενής μας. Επομένως η απονομή των ευεργετημάτων αυτής της λυτρωτικής θυσίας μάς καθαρίζει από ενοχήν και παρέχει για την ανθρωπότητα συνδιαλλαγή με τον Θεό.—Εβρ. 2:14· 10:12· Ρωμ. 5:11·παράβαλε με Πράξεις 2:37-40.

 9. (α) Τι πρέπει να κάμη κάθε παραβάτης της θείας εντολής περί αγιότητος του αίματος όταν ζητή συγχώρησι από τον Θεό; (β) Πώς ο Παύλος στέκει σαν ένα παράδειγμα;

⁹ Κάθε παραβάτης της θείας εντολής περί ιερότητος του αίματος, είτε εκούσιος είτε ακούσιος, πρέπει να ζητήση τη συγχώρησι του Θεού και την αφαίρεσι της αμαρτίας του δια πίστεως σ’ αυτό το αίμα της ζωής του Αρχιερέως Ιησού. Πρέπει να δείξη ειλικρινή μετάνοια για μια παράβασι που διέπραξε με το να μείνη ευπειθώς κάτω από τη θεία διάταξι μέσω του Χριστού, εμπιστευόμενος στη δικαιοσύνη και στην αγαθότητα του Αρχιερέως. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ως Σαούλ ο εκ Ταρσού κατεδίωκε τη Χριστιανική εκκλησία, επιδοκιμάζοντας μάλιστα και τον φόνο των Χριστιανών, στέκει σαν ένα παράδειγμα για τους παραβάτας της εντολής περί αίματος. Και λέγει, «ηλεήθην όμως διότι αγνοών έπραξα εν απιστία.» (1 Τιμ. 1:13) Επειδή ο Ιεχωβά δια του Χριστού είδε αυτή τη στάσι μετανοίας του Σαούλ που αποδείχθηκε αργότερα με πολλά έργα πίστεως, ο εκδικητής του αίματος, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, δεν τον εθανάτωσε αργότερα στην ‘ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών.’ (Ησ. 61:2) Όταν ο Ιησούς αποκαλύφθηκε στον Σαούλ και του είπε ότι ο διωγμός της αληθινής εκκλησίας από τον Σαούλ ήταν ως διωγμός εναντίον Του, ο Σαούλ μετενόησε, άλλαξε την πορεία ενεργείας του και από τότε επωφελήθηκε από τα ευεργετήματα της απολυτρωτικής θυσίας σαν από μια πόλι καταφυγίου.—Πράξ. 9:1-19.

ΑΙΤΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ

10. Πώς ένας σήμερα ζητεί να έχη καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού;

¹⁰ Η είσοδος στην αρχαία πόλι καταφυγίου του ακουσίου φονέως δεν ήταν αρκετή για την προστασία του. Προτού μπορέση να μείνη μέσα στην πόλι και να λάβη τα ευεργετήματα που παρείχε η πόλις έπρεπε ν’ αποδείξη ότι είχε μια καθαρή συνείδησι προς τον Θεό ότι δεν ήταν εσκεμμένη η έκχυσις αίματος. Σήμερα η καθαρή αυτή συνείδησις προς τον Θεό μπορεί να επιτευχθή μόνο με μια ειλικρινή και έντιμη αίτησι στον Θεό που εκδηλώνεται με την αφιέρωσί μας στον Θεό δια του Χριστού και κατόπιν με το βάπτισμα. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος που έρχεται στον Θεό πρέπει ν’ αναγνωρίση τ’ αμαρτήματα που έχει διαπράξει κατά παράβασιν του νόμου του Θεού και πρέπει ν’ αλλάξη την πορεία της ενεργείας του κάνοντας το θέλημα του Θεού. Έτσι, πρέπει να γίνη μια πλήρης και ανεπιφύλακτη αφιέρωσις της ζωής του στον Ιεχωβά και κατόπιν να παρουσιασθή για πλήρη κατάδυσι στο νερό που συμβολίζει την αφιέρωσί του. Ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζει το τέλος του κόσμου.

11. Τι είναι η καθαρή συνείδησις που ζητούμε, και πώς αυτή διατηρείται;

¹¹ Ο απόστολος Πέτρος μίλησε για τη σωτήρια δύναμι του βαπτίσματος και τη σχέσι του με τη Χριστιανική συνείδησι όταν έγραψε στην επιστολή 1 Πέτρου 3:20, 21: «Του οποίου αντίτυπον ον (δηλαδή, το πέρασμα του Νώε και της οικογενείας του δια του κατακλυσμού μέσα στην κιβωτό στο τότε τέλος του κόσμου) το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» Η συνείδησις που ζητούμε από τον Θεό συμμορφούμενοι με τη διάταξί του περί βαπτίσματος είναι μια συνείδησις απηλλαγμένη από κάθε ενοχή απέναντι του Θεού. Είναι η γνώσις της προμηθείας της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού που μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, όχι σαν τις θυσίες των ζώων που έπρεπε να επαναλαμβάνωνται κάθε έτος. Αυτή η καλή συνείδησις που μας δίνει ο Θεός μάς επιτρέπει να έλθωμε σε μια καθαρή σχέσι με τον Ιεχωβά και να μείνωμε σ’ αυτήν επωφελούμενοι από τις υπηρεσίες του μεγάλου Αρχιερέως του. Εκείνοι που έρχονται σ’ αυτή την κατάστασι πρέπει να διατηρήσουν αυτή την καλή συνείδησι εξακολουθώντας να εκτελούν το έργο που τους έχει ανατεθή σ’ αυτή την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου. Η συνείδησις λοιπόν παίζει ένα σπουδαίο ρόλο στην παραμονή μας μέσα στην πόλι του καταφυγίου.

12. Πώς θα ήταν δυνατόν να τεθούμε σε επικίνδυνη θέσι να εγκαταλείψωμε την σημερινή πόλι καταφυγίου;

¹² Αφού εισέλθωμε στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου με την αφιέρωσι και το βάπτισμα κάτω από τη προμήθεια της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού Ιησού, αφήνομε πίσω κάθε αίσθημα ενοχής και πρέπει να παραμείνωμε στην πόλι με την ίδια αυτή ελευθερία. Αν όμως αρχίσωμε να σκληρύνωμε τη συνείδησί μας κατά του Θεού και να δικαιολογούμεθα και για τις παραμικρές ακόμη παραβάσεις του νόμου του Ιεχωβά για τους προσφεύγοντας στην πόλι, θέτομε τον εαυτό μας σε μια επικίνδυνη θέσι να φύγωμε τελικά εντελώς από την πόλι. Ο νόμος του Θεού ορίζεται σαφώς σ’ εμάς στον Λόγο του και μέσω των Βιβλικών εκδόσεων που αυτός επρομήθευσε για να κατανοούμε το θέλημά του και τον σκοπό του για την ανθρωπότητα στον έσχατο καιρό. Το ν’ αγνοούμε αυτή τη σαφή κατεύθυνσι του θείου πνεύματος σημαίνει ν’ αγνοούμε την κατεύθυνσι της Χριστιανικής μας συνειδήσεως. Το ν’ αγνοούμε τη συνείδησι θα σημαίνη σε λίγο να μη αισθανώμεθα πόνο ή ανησυχία όταν αυτή μας τύπτη. Στο τέλος, όπως είπε ο Παύλος, μπορεί να σκληρυνθή σαν τη σάρκα που καίεται μ’ ένα πυρακτωμένο σίδηρο. Σ’ αυτή την κατάστασι η συνείδησις, όπως η υπερήφανη σάρκα, δεν αισθάνεται πόνο, δεν έχει αίσθημα ενοχής. Με τον καιρό θα ήταν δυνατόν να ευαρεστούμεθα στην αδικοπραγία, και όταν το κακό τίθεται υπ’ όψιν μας τελικά θα υψώσωμε τους ώμους μας σαν να θέλωμε να πούμε: «Τι μ’ αυτό; Τι πειράζει;» Μια τέτοια στάσις αδιαφορίας μπορεί να οδηγήση μόνο σε μια πλήρη έλλειψι σεβασμού για τη διάταξι κάτω από την οποία μας επετράπη να μπούμε στην πόλι, και αν καταληφθούμε σ’ αυτή την κατάστασι, σ’ αυτόν τον τρόπο σκέψεως, δεν θα έχωμε προστασία από τον εκδικητή του αίματος, διότι δεν θα είμεθα πια σ’ αυτή την πόλι κάτω από τα προστατευτικά ευεργετήματα του Αρχιερέως στη διάρκεια της επικείμενης ημέρας της εκδικήσεως.

ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΕΡΕΟΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

13. Πώς αφήνει κανείς την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου, πώς μπορεί να το αποφύγη αυτό, και ποιον κίνδυνο αντιμετωπίζουν εκείνοι που την εγκαταλείπουν ;

¹³ Αφού το να στηριχθούμε στον εαυτό μας και να χάσωμε την πίστι στη θυσία του Αρχιερέως και να μην εμπιστευθούμε πια στην κάλυψι των αμαρτιών μας απ’ αυτήν σημαίνει ότι εγκαταλείπομε την πόλι του καταφυγίου κι’ έτσι εκθέτομε τον εαυτό μας σε καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, καλά θα κάμωμε να προσέξωμε την προειδοποίησι του αποστόλου Παύλου που είπε: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1) Ο καιρός του εκδικητού του Ιεχωβά ν’ αναλάβη δράσι πλησιάζει ολοένα περισσότερο. Τώρα δεν είναι καιρός να καταληφθούμε εξ απροόπτου έξω από την πόλι του καταφυγίου ή σε μια επικίνδυνη κατάστασι κοντά στην άκρη των βοσκοτόπων, που εσήμαιναν τα όρια του ασύλου αυτού που είχε προμηθεύσει ο Ιεχωβά. Ποτέ δεν πρέπει να πέσωμε στην παγίδα να νομίζωμε ότι μπορούμε να παρεκκλίνωμε έστω και ελάχιστα από τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά. Ποιος από μας μπορεί να πη σε ποιο σημείο γίνεται κανείς εκούσιος παραβάτης αγνοώντας τη διάταξι του Ιεχωβά και παύει να είναι ένας ο οποίος χρησιμοποιεί απλώς αδύνατη κρίσι; Θυμηθήτε τι είπε ο Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 4:4 «Διότι η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά» ΜΝΚ. Μήπως μπορούμε να πούμε ότι αναθέτομε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά αν αγνοούμε εσκεμμένα ή παραβαίνωμε τις εντολές που μας δίνει; Το να σκεφθούμε να εγκαταλείψουμε την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου έστω και προσωρινά σημαίνει ότι μπορούμε να ξεγελάσωμε τον Θεό και να μας σώση από τον Εκδικητή του αίματος. Εκτός απ’ αυτό, αν ένα άτομο σε μια τέτοια κατάστασι επρόκειτο ν’ αντιμετωπίση αμέσως τον θάνατο από φυσικές αιτίες πριν από τη ‘μεγάλη θλίψι’, τι μερίδα θα έχη στην ανάστασι; Ποτέ δεν πρέπει να παραμελούμε να θέτωμε μια αρκετά γερή βάσι στην πίστι, στηριζόμενοι επαρκώς στις υπηρεσίες του μεγάλου Αρχιερέως, για να μας θυμηθή ευνοϊκά ο Εκδικητής του αίματος όταν έλθη ο καιρός της αναστάσεως. (Ματθ. 24:21, 22) Αν παραλείψωμε να το κάνωμε αυτό τώρα στον έσχατο καιρό, μπορεί να σημάνη την εξαφάνισί μας για πάντα. Δεν θα έχωμε το προνόμιο να επιζήσωμε από την επερχόμενη μεγάλη θλίψι. Θα υποστούμε εκτέλεσι.

ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

14. Έως πότε πρέπει να μείνουν στην πόλι του καταφυγίου εκείνοι που είναι τώρα στη γη με ουράνιες ελπίδες, και γιατί έως τότε;

¹⁴ Πόσον καιρό πρέπει να μείνουν μέσα στην πόλι του καταφυγίου οι άλλοτε ένοχοι αίματος; Ως τότε που δεν θα χρειάζωνται πια τις υπηρεσίες του Αρχιερέως. Ο Παύλος έγραψε στους Εβραίους: «Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπε εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών, και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος.» (Εβρ. 7:25, 26) Οι υπηρεσίες αυτές λοιπόν είναι για τους επιζώντας από τη ‘μεγάλη θλίψη’ οι οποίοι βρίσκονται σε ανθρώπινη ατέλεια. Όσον καιρό συνεχίζεται κάποια ενοχή αίματος, οι υπηρεσίες του Αρχιερέως είναι αναγκαίες για να διατηρήσουν μια ορθή στάσι με τον Θεό. Εκείνοι που εχρίσθησαν από το άγιο πνεύμα του Θεού για να είναι πνευματικοί του υιοί, συγκληρονόμοι με τον Χριστό, πρέπει να μείνουν μέσα στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου ώσπου να τερματίσουν πιστά την επίγεια πορεία των στον θάνατο θυσιάζοντας έτσι για πάντα την ανθρώπινη φύσι των. Επειδή η θυσία του Χριστού εφαρμόζεται μόνο σ’ εκείνους που έχουν ανθρώπινη φύσι, ο Αρχιερεύς πεθαίνει ως προς αυτούς με την έννοια ότι δεν είναι πια ανάγκη να ενεργή υπέρ αυτών με την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, διότι στην περίπτωσι του μικρού ποιμνίου των συγκληρονόμων με τον Χριστόν στην ανάστασι αυτοί μεταβάλλονται από ανθρώπινα σε πνευματικά όντα και διαμένουν στο εξής στον ουρανό ως κάτοχοι θείας φύσεως.—Λουκ. 12:32· Ρωμ. 8:17· 2 Πέτρ. 1:4.

15. Εκείνοι που έχουν επίγειες ελπίδες πότε είναι ελεύθεροι να εγκαταλείψουν την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου και τι αυτό περατώνει γι’ αυτούς;

¹⁵ Εκείνοι όμως που θα επιζήσουν από τη μεγάλη θλίψι με ελπίδες επιγείου ζωής, δεν ελευθερώνονται από την πόλι του καταφυγίου όταν οι εχθροί του Θεού θα έχουν καταστραφή στον Αρμαγεδδώνα και θα γίνη ανταπόδοσις για το αίμα των αθώων που θανατώθηκαν σε όλες τις γενεές του ανθρωπίνου γένους. Είναι αλήθεια ότι προτού δράση ο Εκδικητής του αίματος ως εκτελεστής του Ιεχωβά, εκείνοι που είναι απ’ αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ πρέπει να έχουν πλύνει τα ιμάτιά των και να τα λευκάνουν με το αίμα του Αρνίου. Ωστόσο, η μεγάλη θλίψις δεν αφαιρεί την ενοχή τους από αίμα και δεν τους απαλλάσσει αμέσως από τα κληρονομημένα αμαρτήματα του Αδάμ. Μολονότι αυτοί έχουν καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού, πρέπει να εξακολουθήσουν να διατηρούν την καθαρή αυτή συνείδησι, παραμένοντας μέσα στα όρια της αντιτυπικής πόλεως του καταφυγίου ώσπου ν’ αποκατασταθούν σε ανθρώπινη τελειότητα, και έτσι να μη χρειάζωνται πια τις υπηρεσίες του Αρχιερέως. Πότε θα γίνη αυτό; Μόνον όταν θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού οπότε θα τους παραδώση ο Χριστός τελειοποιημένους στον Ιεχωβά για μια τελική δοκιμασία της ακεραιότητάς των με τη δική τους αξία. Όταν εξέλθουν κάτω απ’ αυτή την προστασία του μεγάλου Αρχιερέως, Ιησού Χριστού, αυτός πραγματικά ως Αρχιερεύς είναι σαν να πεθαίνη γι’ αυτούς, διότι δεν θα είναι πλέον ανάγκη να ενεργήση υπέρ αυτών με το καθαριστικό αίμα της θυσίας του.

16. Ποια θέσι έχουν ως προς την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου εκείνοι που επανέρχονται στη ζωή επάνω στη γη με την ανάστασι;

¹⁶ Τι θα γίνουν λοιπόν εκείνοι που θ’ αναστηθούν στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού; Μήπως πρέπει και αυτοί να εισέλθουν, στην πόλι του καταφυγίου και να παραμείνουν εκεί ως τον θάνατο του Αρχιερέως; Όχι. Διότι αυτοί έχουν πληρώσει την ποινή της αμαρτωλότητός των με τον θάνατό τους. (Ρωμ. 6:7) Αυτοί εξώφλησαν την αμαρτία με το να κατέλθουν στον κοινό τάφο όλης της ανθρωπότητος. Όταν επανέρχονται από τον θάνατο στέκουν τώρα σ’ ένα δρόμο που οδηγεί, όχι στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου, αλλά στην αιώνια ζωή. Προχωρώντας σ’ αυτή τη λεωφόρο της ζωής θα βοηθηθούν και αυτοί από τον Αρχιερέα για να φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα. Όταν περάσουν την τελική δοκιμασία μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα έχουν επίσης τη βεβαίωσι του Ιεχωβά ότι είναι δίκαιοι και την εγγύησι της ατελεύτητης ζωής επάνω στη γη. Αν αποτύχουν όμως ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού που θα εφαρμόζονται στην ανθρωπότητα εκείνη την εποχή, θα επέλθη σ’ αυτούς μια τελική κρίσις καταδίκης και θα εξοντωθούν για πάντα, ακριβώς όπως εκείνοι που εξετελέσθησαν πριν από χίλια χρόνια στη ‘μεγάλη θλίψι.’

17. Ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς τον θάνατο του Αρχιερέως;

¹⁷ Αλλά, θα μπορούσε να ρωτήση κανείς, τι σημαίνουν τα λόγια του Παύλου προς τους Εβραίους: «Την προκειμένην ελπίδα, την οποίαν έχομεν ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος· όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ»; (Εβρ. 6:19, 20) Γιατί λέγεται ότι ο Ιησούς θα είναι Αρχιερεύς εις τον αιώνα αν η υπηρεσία του ως Αρχιερέως πρόκειται να τελειώση ως προς τον κόσμο της ανθρωπότητος στο τέλος των χιλίων ετών; Με ποια έννοια εξακολουθεί να είναι Αρχιερεύς εις τον αιώνα;

18. Ποια υπηρεσία του μεγάλου Αρχιερέως θα τελειώση, και γιατί αυτό δεν θα τερματίση όλη τη σχέσι του με την ανθρωπότητα;

¹⁸ Στον Ιουδαϊκό τύπο ο αρχιερεύς πέθαινε κατά γράμμα, τερματίζοντας έτσι όχι μόνον τις υπηρεσίες του ως αρχιερέως αλλά και τη ζωή του. Αυτό δεν συμβαίνει με τον μεγαλύτερο Αρχιερέα, Ιησούν Χριστόν. Είναι αλήθεια ότι οι υπηρεσίες του τερματίζονται με αυτή την ιδιότητα όταν το ανθρώπινο γένος φερθή σε μια πλήρη στάσι δικαιοσύνης ενώπιον του Ιεχωβά, αλλ’ ο Ιησούς στα δεξιά του Ιεχωβά συνεχίζει για πάντα. Η παύσις της υπηρεσίας του ως μεσιτεύοντος Αρχιερέως προς το ανθρώπινο γένος δεν τερματίζει τη ζωή του. Τ’ αγαθά αποτελέσματα της υπηρεσίας του ως Βασιλέως και Αρχιερέως για το ανθρώπινο γένος θα μείνουν για πάντα με το ανθρώπινο γένος και η ανθρωπότης θα είναι παντοτεινά υπόχρεη σ’ αυτόν, επειδή υπηρέτησε ως Βασιλεύς και Αρχιερεύς υπέρ αυτών. Σε όλη την αιωνιότητα θα γονυπετούν στο όνομα του Ιησού και θα ομολογούν ότι αυτός «είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» (Φιλιππ. 2:5-11) Οι υπηρεσίες του προς την ανθρωπότητα δεν θα χρειάζωνται πια τότε για την εφαρμογή της λυτρωτικής του θυσίας σ’ αυτούς. Αλλά ως μέγας Άρχων και Εκπρόσωπος του Ιεχωβά θα συνεχίση αναμφισβήτητα σε όλη την αιωνιότητα να είναι ο Κύριος που θα μεγαλύνη τον αίνον του Ιεχωβά και θα οδηγήση στη λατρεία η οποία θα ενώση ολόκληρο το σύμπαν για τη δόξα και τιμή του Ιεχωβά.

19. Τι μπορεί τώρα να μας στηρίξη, και ποια πρέπει να είναι η επίμονη προσπάθειά μας;

¹⁹ Τι ευλογητό προνόμιο θα είναι το να είσθε μεταξύ εκείνων των ευτυχών πλασμάτων που θα έχουν επιζήσει έως τότε! Πόσο ευγνώμονες θα είμαστε για το έλεος του Ιεχωβά που έκαμε δυνατόν να γίνη η θαυμαστή αυτή διάταξις! Αυτή η ελπίδα είναι τώρα εκείνη που μπορεί να μας στηρίξη. Είθε να την διατηρούμε καθώς αποθησαυρίζομε την ίδια τη ζωή, διότι το να μείνωμε στην πόλι του καταφυγίου του Ιεχωβά τώρα σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό του αιματοβαφούς κόσμου σημαίνει τη ζωή μας.

Πώς Θεωρείτε τα Υλικά Αποκτήματα;

Βοηθητικά γεγονότα που νεαρά άτομα επιθυμούν να γνωρίζουν

ΜΠΟΡΕΙΤΕ να φαντασθήτε ένα σπίτι πραγματικά γεμάτο από χιλιάδες ωραία δώρα κάθε είδους και ποικιλίας; Θα θέλατε να κατοικήτε εκεί και να λαμβάνετε πολλά απ’ αυτά τα δώρα από τον πατέρα σας ως αρχηγού αυτού του σπιτιού;

Πραγματικά, ζήτε ήδη σ’ ένα τέτοιο σπίτι—σ’ αυτόν τον πλανήτη Γη—και ο Ιεχωβά Θεός, ο Δοτήρ κάθε αγαθού και τελείου δώρου, το έχει γεμίσει με μια καταπληκτική ποικιλία αγαθών. (Ιακ. 1:17) Όπως έγραψε ο ψαλμωδός: «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Ιεχωβά! Τα πάντα εν σοφία εποίησας· η γη είναι πλήρης των ποιημάτων σου».—Ψαλμ. 104:24, ΜΝΚ.

Κάθε πατέρας που αγαπά πραγματικά τα τέκνα του ευχαριστείται να δίνη σ’ αυτά διάφορα πράγματα και να βλέπη την ευτυχία τους για τα δώρα. Αυτό συμβαίνει και με τον Θεό ως τον ουράνιο Πατέρα μας. (Παράβαλε Ματθαίος 7:9-11.) Ο σκοπός του ήταν ν’ απολαμβάνουν οι άνθρωποι στο πλήρες όλα τα αγαθά που περιέχει η γη—τρόφιμα, υλικά για ιματισμό, πολυτίμους λίθους, ξύλα και μέταλλα με τα οποία κάνουν μια απέραντη ποικιλία ειδών, ζώα προς το συμφέρον του ανθρώπου και προς χρήσιν για να γίνωνται οι δουλειές του.

Αλλά, παραδόξως, το ν’ απολαμβάνωμε πλήρως αυτές τις υλικές προμήθειες—πραγματικά, το να έχωμε πλήρη απόλαυσι της ζωής—εξαρτάται πάρα πολύ από το να μη κάνωμε αυτά τα πράγματα το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή μας. Πώς μπορεί να συμβαίνη αυτό; Διότι υπάρχουν άλλα πράγματα τα οποία είναι πολύ πιο πολύτιμα από τα υλικά αποκτήματα.

Μπορεί ίσως να θυμάστε πως, όταν ήσαστε πολύ μικροί θυμώνατε πολύ και ίσως μάλιστα να ξεφωνίζατε αν κάποιο άλλο παιδάκι ήθελε να παίξη μ’ ένα δικό σας παιχνίδι. Όταν ανατρέχετε στο παρελθόν, αυτή η στάσις πιθανόν να σας φαίνεται ανόητη τώρα. Η έννοια των αξιών έχει βελτιωθή. Αλλά είναι εύκολο να γλιστρήσωμε στον παιδικό εκείνο τρόπο αν δεν προσέχωμε. Έχομε ανάγκη να υπενθυμίζωμε στον εαυτό μας τι πραγματικά έχει σημασία στη ζωή.

Θα γνωρίζετε ασφαλώς μερικούς νεαρούς οι οποίοι αποδίδουν μεγάλη σημασία στα υλικά αποκτήματα. Σε μερικούς λόγου χάριν, το να έχουν ένα ραδιόφωνο ή ένα μαγνητόφωνο ή μια στερεοφωνική συσκευή, ωρισμένα ιδιαίτερα είδη ιματισμού, μια φωτογραφική μηχανή, ένα μηχανάκι ή, σε πλουσιώτερες χώρες, ακόμη και δικό τους αυτοκίνητο, είναι αυτό που φαίνεται να εκτιμούν περισσότερο. Μερικοί αποδίδουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον σ’ αυτά τα πράγματα παρά στη σχολική τους εκπαίδευσι, στις οικογένειές των ή σε οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να τείνουν επίσης να εκτιμούν τους άλλους, περιλαμβανομένου και του εαυτού των, απ’ ό,τι έχουν από τέτοια υλικά αποκτήματα. Έχει καμμιά έννοια αυτό;

Σταθήτε και σκεφθήτε το. Μήπως το να έχετε ή να μην έχετε τέτοια υλικά αποκτήματα έχει πραγματικά καμμιά διαφορά σε ό,τι είσθε εσείς ως άτομο; Μήπως είσθε καλύτερο άτομο αν τα έχετε αυτά, ή χειρότερο άτομο αν δεν τα έχετε; Είναι αλήθεια ότι τα πιο πολύτιμα αποκτήματα, δηλαδή εκείνα που πραγματικά προσδιορίζουν την αξία σας ως ατόμου και εκείνα που μπορούν να σας φέρουν τη μεγαλύτερη ικανοποίησι και ευτυχία, είναι διαφορετικού είδους. Μπορείτε να σκεφθήτε ποια είναι μερικά απ’ αυτά τα πολυτιμότερα αποκτήματα;

ΑΠΟΚΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΙΑΡΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Τι θα λεχθή για τη γνώσι; Παραβάλατε την αξία, λόγου χάριν, του να γνωρίζετε μια άλλη γλώσσα με το να κατέχετε μια στερεοφωνική συσκευή ή ένα ραδιόφωνο τρανζίστορ. Είναι αλήθεια ότι μ’ αυτά τα πράγματα μπορείτε ν’ απολαύσετε το άκουσμα άλλων ανθρώπων που ομιλούν ή τραγουδούν στη δική σας γλώσσα. Αλλά με τη γνώσι μιας δεύτερης γλώσσας σεις οι ίδιοι θα μπορούσατε να είσθε σε θέσι να μιλάτε σ’ ένα εκατομμύριο ακόμη ανθρώπους στη γη παρά απ’ όσο μπορείτε να το κάμετε αυτό απλώς με τη γλώσσα που γνωρίζετε τώρα. Αν είχατε ποτέ την ευκαιρία να ταξιδεύσετε σε άλλες χώρες, αυτή η γνώσις θα μπορούσε πολύ να προσθέση στην απόλαυσι του ταξιδιού—πολύ περισσότερο από το να έχετε μαζί σας ένα ραδιόφωνο τρανζίστορ.

Το ίδιο γίνεται και με το ν’ αποκτάτε γνώσι για το πώς μπορείτε να κάνετε διάφορα πράγματα. Το να μάθετε να είσθε ένας καλός μάγειρας ή μια ικανή ράπτρια ή ένας ικανός ξυλουργός ή να μπορήτε να κάμετε επισκευές μηχανών—αυτά θα ήσαν πράγματα πολύ μεγαλύτερης μελλοντικής αξίας για σας με το να κάνετε κάτι άξιο στη ζωή σας, για τον εαυτό σας και για τους άλλους, παρά να έχετε ωρισμένα υλικά αποκτήματα.

Η πιο πολύτιμη γνώσις, βέβαια, είναι η γνώσις του Λόγου του Θεού. Μ’ αυτήν μπορείτε να φέρετε παρηγοριά και ελπίδα σε ανθρώπους οι οποίοι είναι θλιμμένοι και απελπισμένοι με τρόπο μάλιστα που ποτέ δεν θα μπορούσε να κάμη μια μουσική από μια στερεοφωνική συσκευή. Μπορείτε, πραγματικά, ακόμη και ζωές να σώσετε με την γνώσι της αληθείας του Θεού. Ποια υλικά αποκτήματα που θα μπορούσατε να φαντασθήτε θα μπορούσαν να το κάμουν αυτό; Ας μη φαίνεται παράξενο ότι ο σοφός Σολομών προτρέπει τους νεαρούς να κάμουν την αγορά που τους συνιστά όταν λέγη: «Αγόραζε την αλήθειαν, και μη πώλει· την σοφίαν και την παιδείαν, και την σύνεσιν. Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσι ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει».—Παροιμ. 23:23-25.

Σκεφθήτε επίσης πόσο πιο πολύτιμο θα ήταν ένα καλό όνομα ή μια καλή φήμη από το να έχετε υλικά αποκτήματα. (Παροιμ. 22:1) Αν είσθε γνωστός ως ανιδιοτελής, έντιμος, επιμελής, αξιόπιστος και αξιοσέβαστος, αυτό μπορεί να κάμη να σας βλέπουν οι άνθρωποι με ευχαρίστησι πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να κάμη ένα ιδιαίτερο είδος ενδυμασίας. Μια τέτοια υπόληψις μπορεί να σας κάμη να είσθε περιζήτητος ως ένας πολύτιμος φίλος ή ως ένας συνεργάτης ή προϊστάμενος. Μπορεί να κάμη να σας προσκαλούν άτομα να τα επισκεφθήτε ή να συνεργασθήτε μαζί τους, να συμμερισθήτε τ’ αγαθά των μαζί τους. Δεν θα έλυνε αυτό κάθε πρόβλημα μοναξιάς πολύ καλύτερα και από μια συσκευή τηλεοράσεως;

Πραγματικά, πολύ μεγάλο μέρος της ευτυχίας της ζωής μας εξαρτάται από τη βεβαίωσι ότι μας εκτιμούν, ότι μας δίνουν σημασία οι άλλοι, ότι προσφέρομε κάτι στη ζωή τους το οποίο δεν θα είχαν αν εμείς δεν ζούσαμε. Το να είσθε πλούσιοι σε καλές ιδιότητες θα σας κάνη να εκτιμάσθε πολύ περισσότερο από τους καλούς ανθρώπους παρά με το να είσθε πλούσιος σε υλικά αποκτήματα, όπως διατυπώνεται στο βιβλίο των σοφών παροιμιών: «Όστις αγαπά την καθαρότητα της καρδίας, δια την χάριν των χειλέων αυτού ο βασιλεύς θέλει είσθαι φίλος αυτού». «Καλύτερος ο πτωχός, ο περιπατών εν τη ακεραιότητι αυτού, παρά τον πλούσιον τον διεστραμμένον τα χείλη αυτού και όντα άφρονα. Τιμή του ανθρώπου είναι η αγαθότης αυτού· και καλύτερος ο πτωχός παρά τον ψεύστην».—Παροιμ. 22:11· 19:1, 22.

Ο νεαρός Τιμόθεος είχε το προνόμιο να εκλεγή να συνοδεύη τον απόστολο Παύλο στα ιεραποστολικά του ταξίδια. Αυτό δεν ωφείλετο στα υλικά αποκτήματα του Τιμοθέου αλλά στις καλές ιδιότητες που είχε, που αναφέροντο από τους Χριστιανούς σε δύο πόλεις της Μικράς Ασίας. (Πράξ. 16:1-4) Η πείρα που απέκτησε ο Τιμόθεος ως αποτέλεσμα τούτου ήταν ανεκτίμητη και τον έκαμε αργότερα κατάλληλον ν’ αναλάβη ο ίδιος ειδικά καθήκοντα ως άνθρωπος στον οποίο ο απόστολος μπορούσε να έχη μεγάλη εμπιστοσύνη. Το γεγονός ότι ο Τιμόθεος στη ζωή του δεν απέδωσε μεγάλη σημασία στα υλικά αποκτήματα παρατηρείται από τη δήλωσι που έκαμε ο Παύλος όταν έστειλε τον Τιμόθεο στην εκκλησία των Φιλίππων της Μακεδονίας: «Δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήση γνησίως περί της καταστάσεώς σας. Επειδή πάντες ζητούσιν τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού. Γνωρίζετε δε την δοκιμασία αυτού [του Τιμοθέου]».—Φιλιππ. 2:19-23.

Μήπως οι γνήσιοι φίλοι δεν είναι πολύ πιο πολύτιμοι από τα υλικά αποκτήματα; Είναι αλήθεια ότι όταν ένας έχη μερικά υλικά αποκτήματα, αυτά φαίνεται ότι δίνουν πολύ «γόητρο» στους ομίλους των νεαρών και οι άλλοι μπορεί να συγκεντρώνονται γύρω του για να τ’ απολαύσουν, όπως οι μυίγες συγκεντρώνονται γύρω στην τροφή. Αλλ’ όταν τελειώση η τροφή, οι μυίγες φεύγουν. Και πολλοί λεγόμενοι «φίλοι» κάνουν το ίδιο. Έτσι συνέβη με τον άσωτο υιό όταν τελείωσαν τα χρήματά του. (Λουκ. 15:11-16) Μπορεί να έχετε μια στερεοφωνική συσκευή ή κι’ ένα αυτοκίνητο και αυτό μπορεί να προσελκύη άλλους νεαρούς κοντά σας. Αλλά τι θα γίνη αν χάσετε αυτό το ελκυστικό απόκτημα ή αν κάποιος άλλος αποκτήση ένα καλύτερο, πιο σύγχρονη συσκευή ή ένα πιο πολυτελές αυτοκίνητο, πόσοι απ’ αυτούς τους «φίλους» θα παραμείνουν με σας;

Αλλ’ οι αληθινοί φίλοι θα σας εκτιμήσουν για ό,τι είσθε και όχι για ό,τι έχετε. «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και ο αδελφός γεννάται δια καιρόν ανάγκης». (Παροιμ. 17:17· 18:24) Και περισσότερο απ’ αυτό, ο ίδιος ο Ιεχωβά θα είναι φίλος σας αν κάμετε την υπηρεσία του το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή σας, και «όταν ο Ιεχωβά αρέσκηται εις τας οδούς του ανθρώπου, και τους εχθρούς αυτού ειρηνεύει μετ’ αυτού».—Παροιμ. 16:7, ΜΝΚ.

Κατανοήστε επίσης ότι αυτά τα πράγματα, όπως είναι η γνώσις, μια καλή προσωπικότης και οι γνήσιοι φίλοι, είναι πράγματα τα οποία δεν μπορούν ούτε να κλαπούν ούτε να φθαρούν ούτε να χάσουν την αξία τους με τον καιρό και με τη χρήσι. Αλλά οι άνθρωποι μπορούν να κλέψουν ή να καταστρέψουν τα υλικά αποκτήματά σας. Γι’ αυτό και ο Υιός του Θεού συμβούλευσε τα εξής: «Θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν. Επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας». (Ματθ. 6:20, 21) Αν έχετε και διατηρήτε ένα καλό όνομα απέναντι του Θεού, η μέλλουσα ευτυχία σας είναι ασφαλής, βέβαιη, και στον ωρισμένο καιρό, στη νέα του τάξι, θα μπορέστε ν’ απολαύσετε στο πλήρες όλο τον θησαυρό των αγαθών που περιέχει η γη αυτή.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

Έχετε λαμπρά παραδείγματα στην Αγία Γραφή για άτομα τα οποία δεν έθεσαν πρώτα τα υλικά αποκτήματα στη ζωή τους. Ο Μωυσής ήταν ένας απ’ αυτούς. Γεννήθηκε Εβραίος αλλά, από ασυνήθη περιστατικά, ανετράφη στον οίκο του Φαραώ από τη θυγατέρα του Φαραώ και ανέπτυξε ορθή έννοια των αξιών ως νέος. Όταν μεγάλωσε, «ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαό του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας· κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλύτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπε εις την μισθαποδοσίαν». (Εβρ. 11:23-26) Πραγματικά, εγκατέλειψε πολλά υλικά πράγματα. Αλλ’ απέκτησε τεράστια προνόμια οδηγώντας το έθνος Ισραήλ έξω από την Αίγυπτο στη γη της Επαγγελίας, μεταδίδοντας σ’ αυτούς τον νόμον του Θεού και γράφοντας διάφορα βιβλία της Αγίας Γραφής. Και μεγαλύτερες ακόμη ευλογίες τον αναμένουν σε μια ανάστασι στη νέα τάξι του Θεού που πλησιάζει. Ποιος δεν έχει ακούσει για τον Μωυσή; Όλοι μπορούν να ωφεληθούν από τα θεόπνευστα συγγράμματα που έγραψε στην Αγία Γραφή. Αλλά ποιος γνωρίζει σήμερα τον πλούσιο Φαραώ της εποχής εκείνης ή την θυγατέρα του; Και τι εξεπλήρωσαν αυτοί το οποίον έχει διαρκή οφέλη και αποτελέσματα;

Το καλύτερο παράδειγμα, φυσικά, είναι το παράδειγμα του Υιού του Θεού, όπως λέγει το εδάφιο 2 Κορινθίους 8:9: «Διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων, επτώχευσε δια σας, δια να πλουτίσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». Ο απόστολος Παύλος και άλλοι μαθηταί ακολούθησαν το καλό παράδειγμα του Ιησού. Ο Παύλος μπορούσε να χαρακτηρίση τον εαυτό του και τους συντρόφους του «πτωχούς, πολλούς όμως πλουτίζοντας· ως μηδέν έχοντας, και τα πάντα κατέχοντας». (2 Κορ. 6:10· παράβαλε Φιλιππησίους 3:7, 8.) Δεν έχετε παρά να διαβάσετε την αφήγησι των Πράξεων των αποστόλων και να εκτιμήσετε τι πλούσια και ενδιαφέρουσα ζωή είχαν. Όπως είπε ο Ιησούς, πραγματικά «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη». (Πράξ. 20:35) Θα διαπιστώσετε ότι έτσι είναι, αν το δοκιμάσετε στον εαυτό σας.

ΔΕΙΞΤΕ ΔΥΝΑΜΙ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ

Γιατί λοιπόν ν’ αφήνετε τα παρόντα εμπορικά συστήματα με τις εντατικές διαφημίσεις τους να σας πιέζουν να οικοδομήσετε τη ζωή σας γύρω από υλικά αποκτήματα; Γιατί να τους πλουτίζετε και στο τέλος να βρεθήτε πτωχός σχετικά με τα πραγματικά αξιόλογα πράγματα της ζωής; Γιατί να μη δείξετε πραγματική δύναμι ν’ αντισταθήτε στην έλξι του υλισμού και να επιδείξετε αποφασιστικότητα στο να ωφεληθήτε περισσότερο από τη ζωή επιζητώντας πράγματα μεγαλύτερης αξίας από τα υλικά αποκτήματα;

Αυτό είναι τώρα ιδιαίτερα ζωτικό. Οι Βιβλικές προφητείες τονίζουν ότι το παρόν σύστημα, με όλη την εμποριοκρατία του, πλησιάζει στο τέλος του. Το ν’ αποδίδωμε μεγάλη σημασία σε υλικά πράγματα θα αποτελούσε παγίδα για μας, αποσπώντας την προσοχή μας από το επείγον των σημερινών καιρών. Θα μπορούσαμε να βρεθούμε περιπεπλεγμένοι σ’ αυτό το σύστημα και να σαρωθούμε μαζί μ’ αυτό όταν ο Θεός θα το ξεκαθαρίση και θα φέρη τη νέα του τάξι. Όπως προειδοποίησε ο Ιησούς: «Προσέχετε και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχει περισσά, η ζωή του δεν συνίσταται από των υπαρχόντων αυτού».—Λουκ. 12:15· εξετάστε την παραβολή που έδωσε στα εδάφια 16-21.

Όχι ότι δεν πρέπει να έχωμε διόλου αποκτήματα. Αλλά δεν θέλομε αυτά να κατευθύνουν τη ζωή μας. Και πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ των αποκτημάτων τα οποία πραγματικά θα συντελέσουν στη γνήσια ευτυχία και εκείνων τα οποία πραγματικά θα εμπόδιζαν την απόκτησι της ευτυχίας.

Οτιδήποτε αποκτήματα και αν έχετε, λοιπόν, κάμετέ το σκοπό σας να τα χρησιμοποιήτε πάντοτε για το καλό των άλλων και ιδιαίτερα για να ‘τιμάτε τον Ιεχωβά από τα υπάρχοντά σας.’ (Παροιμ. 3:9) Διότι «τα πλούτη δεν ωφελούσιν εν ημέρα οργής· η δε δικαιοσύνη ελευθερώνει εκ θανάτου».—Παροιμ. 11:4.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η Γραφή λέγει: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας». (Λουκ. 16:9) Μήπως αυτό σημαίνει ότι, ενόσω το χρήμα ή άλλα αποκτήματα χρησιμοποιούνται με καλό τρόπο ή προς όφελος των άλλων, δεν έχει σημασία αν αυτά τα υλικά πράγματα αποκτήθηκαν με ανέντιμο ή άδικο τρόπο;—Η.Π.Α.

Η ανωτέρω δήλωσις του Ιησού Χριστού δεν σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός αδιαφορεί για το πώς οι άνθρωποι αποκτούν περιουσία. Το εδάφιο Λουκάς 16:9 δεν λέγει, ‘Αποκτήσατε πλούτη με απατηλά μέσα και κατόπιν χρησιμοποιήσατε αυτά τα πλούτη με τον σωστό τρόπο για να κάμετε φίλους για τους εαυτούς σας’. Δεν είναι το μέσον της αποκτήσεώς των, αλλ’ είναι τα ίδια τα πλούτη που αναφέρονται ως «άδικα». Γιατί; Σε αντίθεσι με την απόκτησι ή την επιθυμία αποκτήσεως πνευματικού πλούτου, η απόκτησις ή η επιθυμία αποκτήσεως υλικού πλούτου, μπορεί να οδηγήση, και συχνά οδηγεί, σε παράνομες πράξεις.

Ο Ιησούς Χριστός, όταν έλεγε «κάμετε φίλους» δεν εννοούσε την απόκτησι φίλων από ανθρώπους. Προσέθεσε ότι οι φίλοι, στους οποίους ανεφέρετο, θα ελάμβαναν έναν σε «αιωνίους σκηνάς», όταν θα εξέλειπε ο «μαμωνάς της αδικίας». Τα πλούτη χάνονται για όλους τους ανθρώπους όταν πεθαίνουν, και οι άνθρωποι που πεθαίνουν δεν μπορούν να πάρουν κανένα σε «αιωνίους σκηνάς». Αλλ’ ο αιώνιος και αθάνατος Θεός Ιεχωβά και ο αθάνατος Υιός του, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μπορούν να πάρουν άλλους σε ‘αιώνιες σκηνές’. Ο Ιησούς Χριστός διεβεβαίωσε τους μαθητάς του γι’ αυτό, λέγοντας: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον».—Ιωάν. 14:2.

Οι μόνοι που θα εισέλθουν στις ‘αιώνιες σκηνές’ του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του είναι εκείνοι που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του. Ο Ιησούς είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς». (Ματθ. 7:21) Το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους περιλαμβάνει το να διάγουν οι άνθρωποι έντιμη και δίκαιη ζωή. Στον λόγο Του μάς λέγει ότι οι «πλεονέκται» και οι «άρπαγες» δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του. (1 Κορ. 6:9, 10) Διαβάζομε επίσης: «Ο κλέπτων ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα». (Εφεσ. 4:28) Γι’ αυτό, κανείς ο οποίος εξακολουθεί ν’ αποκτά πλούτη με ανέντιμα ή απατηλά μέσα δεν θα γίνη φίλος του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του και δεν θα γίνη δεκτός σε «αιωνίους σκηνάς».

Εντιμότης απαιτείται όχι μόνον από εκείνους που θα συμβασιλεύσουν με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία, αλλά κι’ από εκείνους που θα είναι πιστοί υπήκοοι της Βασιλείας. Οι πιστοί αυτοί υπήκοοι απεικονίζονται στη Γραφή ότι είναι ντυμένοι «στολάς λευκάς», δηλαδή, ότι έχουν μια καθαρή και ευπρόσδεκτη εμφάνισι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Επειδή είναι προνόμιό των να παρέχουν ιερή υπηρεσία στον Θεό μέσα στον ναό του, πρέπει ν’ ανταποκρίνονται, στις απαιτήσεις για να είναι δεκτοί ως επισκέπται του ναού εκείνου. (Αποκ. 7:13-15) Ο Θεόπνευστος ψαλμωδός, απαντώντας στο ερώτημα για το ποιος θα κατοικήση στη σκηνή του Ιεχωβά, εδήλωσε: «Ο περιπατών εν ακεραιότητι, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού·. . . ουδέ λαμβάνει δώρα κατά του αθώου».—Ψαλμ. 15:1-5.

Το σημείο που ετόνισε ο Ιησούς στο κατά Λουκάν 16:9 φαίνεται, λοιπόν, ότι είναι η ανάγκη να χρησιμοποιή κανείς κατάλληλα, με σύνεσι, τα υλικά πλούτη. Ένας που επιθυμεί να έχη τη Θεία επιδοκιμασία πρέπει να χρησιμοποιή τα εντίμως αποκτημένα υλικά πράγματά του, όχι για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλ’ αντιθέτως, για την προώθησι της αγνής λατρείας και για την παροχή βοηθείας στους συνανθρώπους του που έχουν ανάγκη.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σύμφωνα με το Δευτερονόμιον 6:8, 9, οι Ισραηλίται διετάσσοντο να ‘δέσουν τους λόγους του Θεού δια σημείον επί της χειρός των, και να είναι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών τους.’ Μήπως αυτό πρέπει να νοηθή κατά γράμμα;—Η.Π.Α.

Πολλοί Ιουδαίοι σχολιασταί εφήρμοσαν την προσταγή αυτή κατά γράμμα. Πρόκειται, επίσης για μια από τις Βιβλικές περικοπές που χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουν το έθιμο να φορούν φυλαχτά (Μικρές θήκες που περιείχαν περικοπές από τις Άγιες Γραφές).Εν τούτοις μια εξέτασις των συμφραζομένων και άλλων εδαφίων δείχνει σαφώς ότι έχει μεταφορική εφαρμογή.

Αρχίζοντας από το Δευτερονόμιο 6:6 και συνεχίζοντας ως το εδάφιον 9 αναγινώσκομε: «Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος. Και θέλεις δέσει αυτούς δια σημείον επί της χειρός σου, και θέλουσιν είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σου. Και θέλεις γράψει αυτούς επί τους παραστάτας της οικίας σου, και επί τας πύλας σου.»

Πρέπει να σημειωθή ότι αυτή η περικοπή δεν λέγει ότι οι εντολές έπρεπε να είναι γραμμένες πάνω σε κάτι και κατόπιν να το φορούν μεταξύ των οφθαλμών ή στο χέρι ή να το δένουν στους παραστάτας και στις πύλες. Οι εντολές έπρεπε να είναι ‘δεμένες ως σημείον επί της χειρός’ και έπρεπε να χρησιμεύουν σαν ένα ‘προμετωπίδιον μεταξύ των οφθαλμών.’ Προφανώς, λοιπόν, η σκέψις που μεταδίδεται ομοιάζει πολύ μ’ εκείνη που εκτίθεται στις Παροιμίες 7:2, 3: «Φύλαττε τας εντολάς μου, και θέλεις ζήσει· και τον νόμον, ως την κόρην των οφθαλμών σου. Δέσον αυτά επί τους δακτύλους σου, εγχάραξον αυτά επί την πλάκαν της καρδίας σου.» Αυτό σαφώς δεν είναι κατά γράμμα. Θα ήταν αδύνατον να γράψη κανείς κατά γράμμα εντολές επάνω στην καρδιά, και να δέση τις γραπτές εντολές στα δάκτυλά του, διότι αυτό απλώς θα τον εμπόδιζε να εκτελή εργασία. Δεν θα εξυπηρετούσε κανένα χρήσιμο σκοπό.

Ομοίως, όσον αφορά το Πάσχα, την ανάμνησι της απελευθερώσεώς των από την Αίγυπτο, ο Ιεχωβά προσέταξε τους Ισραηλίτας: «Και τούτο θέλει είσθαι εις σε δια σημείον επί της χειρός σου, και δια ενθύμησιν μεταξύ των οφθαλμών σου, δια να ήναι ο νόμος του Ιεχωβά εν τω στόματί σου· διότι δια χειρός κραταιάς σε εξήγαγε ο Ιεχωβά εξ Αιγύπτου.» (Έξοδ. 13:9 ΜΝΚ.) Πάλι, είναι φανερό ότι η ίδια η ανάμνησις δεν μπορούσε κατά γράμμα να είναι δεμένη στα χέρια τους ούτε να χρησιμεύση σαν μια κατά γράμμα ανάμνησις μεταξύ των οφθαλμών των. Αλλ’ οι Ισραηλίται μπορούσαν να έχουν συνεχώς υπ’ όψιν τι είχε κάμει ο Θεός γι’ αυτούς, σαν να ήταν γραμμένο σε μια πλάκα μεταξύ των οφθαλμών των ή σαν ένα σημείο επάνω στα χέρια τους.

Με τον ίδιο τρόπο μπορούσαν πάντοτε να έχουν τις εντολές του Ιεχωβά ενώπιόν των άσχετα αν ήσαν στα σπίτια τους ή κοντά στις πύλες της πόλεως, όπου ο λαός συνεκεντρώνετο και οι πρεσβύτεροι της πόλεως εχειρίζοντο νομικές υποθέσεις. Οι Ισραηλίται δεν επρόκειτο απλώς να κρατούν τον νόμο του Θεού στις καρδιές των και να τον διδάσκουν στα τέκνα των. Έπρεπε επίσης να δείχνουν εμπράκτως (όπως εκφράζεται από τα χέρια) ότι συνεμορφώνοντο με αυτόν. Σαν να ήταν ακριβώς ο νόμος του Θεού γραμμένος μεταξύ των οφθαλμών των για να τον βλέπουν όλοι, έπρεπε ν’ αναγνωρίζωνται δημόσια ως τηρηταί του νόμου. Αυτό θα ήταν ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να τηρήσουν πιστότητα αντί να φορούν κατά γράμμα περικοπές από τον νόμο του Θεού επάνω τους ή να γράφουν αυτές τις περικοπές στους παραστάτας ή στις πύλες των.

Ακόμη και ένας υποκριτής θα μπορούσε να φορή θήκες που περιέχουν Γραφικές περικοπές. Πραγματικά ο Ιησούς Χριστός κατηγόρησε τους Φαρισαίους ότι ‘επλάτυναν τα φυλακτήριά των [δηλαδή, θήκες που περιείχαν εδάφια της Γραφής και που τα φορούσαν ως φυλαχτά].’ (Ματθ. 24:5) Με το να μεγαλώνουν αυτά τα φυλακτήρια, προφανώς ήθελαν να εντυπωσιάζουν τους άλλους με τον ζήλο των για τον Νόμο. Αλλά παρέβλεπαν τον πραγματικό σκοπό του νόμου. Γι’ αυτό οι εξωτερικές των εκδηλώσεις δεν εσήμαιναν τίποτε.

Ασφαλώς εμείς σήμερα πρέπει να θέλωμε ν’ αποδειχθούμε ευπειθείς υπηρέται του Ιεχωβά με την καρδιά μας. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά μας πρέπει να μας υποκινή ν’ ανταποκρινώμεθα με υπακοή από εκτίμησι στην καθοδηγία του γραπτού Λόγου του Θεού. Οι διάνοιές μας πρέπει να είναι προσηλωμένες σε σοβαρά, δίκαια, στοργικά, ενάρετα, άδολα και αξιέπαινα πράγματα. (Φιλιππ. 4:8) Ό,τι και αν κάνωμε, πρέπει να το κάνωμε ‘εκ ψυχής ως εις τον Ιεχωβά, και όχι εις ανθρώπους.’ (Κολ. 3:23) Σε κάθε πράξι μας πρέπει ν’ αποδεικνύωμε ότι οι εντολές του Θεού είναι πάντοτε ενώπιόν μας.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πρέπει να χύνεται το αίμα των ψαριών προτού φαγωθούν;—Η.Π. Α.

Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει ειδικά την αφαίμαξι των ψαριών. Μόνο στην περίπτωσι των χερσαίων ζώων ή πτηνών διαβάζομε τα εξής: «Και όστις άνθρωπος .. . κυνηγήση και πιάση ζώον, ή πτηνόν, το οποίον τρώγεται, θέλει χύσει το αίμα αυτού, και θέλει σκεπάσει αυτό με χώμα.»—Λευϊτ. 17:13.

Ψάρια τα οποία ήσαν κατάλληλα προς βρώσιν κατά τους κανόνας του Μωσαϊκού νόμου δεν περιείχαν αρκετή ποσότητα αίματος για να χυθή και να καλυφθή με χώμα. Προφανώς γι’ αυτό το λόγο ο νόμος δεν ανέφερε συγκεκριμένα για αφαίμαξι των ψαριών.

Επειδή δεν υπάρχει Γραφική διάταξις για να στίβωμε ή να μουσκεύωμε το κρέας για ν’ αφαιρέσωμε το αίμα, κανείς δεν έχει υποχρέωσι να λαμβάνη έκτακτα μέτρα για να βγάλη το αίμα από τα ψάρια. Φυσικά, το αίμα κάθε είδους πλάσματος εκπροσωπεί τη ζωή του και επομένως είναι ιερό. Αν λοιπόν, κόψη κανείς ψάρι και το ανοίξη και ιδή συσσωρευμένο αίμα πρέπει να το αφαιρέση.

● Λέγουν ότι πολλοί Χριστιανοί έχουν θανατωθή στη διάρκεια των Ρωμαϊκών διωγμών των πρώτων λίγων αιώνων μ.Χ. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν χιλιάδες να έχουν κληθή αυτόν τον αιώνα για ν’ αποτελέσουν μέρος του σώματος του Χριστού που αποτελείται μόνο από 144.000 άτομα;—Η.Π.Α.

Υπάρχουν ιστορικές ενδείξεις ότι πολλοί Χριστιανοί είχαν υποστή σκληρά διωγμό, ακόμη και θανατωθή, τους πρώτους λίγους αιώνες. Εν τούτοις, πρέπει να ενθυμούμεθα ότι, αυτός καθ’ εαυτόν ο θάνατος ενός μάρτυρος δεν έδινε σ’ ένα άτομο αξία ενώπιον του Ιεχωβά Θεού ούτε ήταν εγγύησις ότι αυτός αποτελούσε μέλος της ουρανίας βασιλείας. Πολλά άτομα, ακόμη και τα πρόσφατα χρόνια, ήσαν πρόθυμα να πεθάνουν για μια υπόθεσι, θρησκευτική ή άλλη. Ο ισχυρισμός ενός ατόμου ότι είναι Χριστιανός και ακόμη ο θάνατος του για τις πεποιθήσεις του δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι είναι ένας επιδοκιμασμένος δούλος του Ιεχωβά Θεού, Καθώς έγραψε ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους: «Και εάν πάντα τα υπάρχοντα μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμά μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.» (1 Κορ. 13:3) Όχι ο θάνατος, αλλά η πιστότης μέχρι θανάτου καθορίζει αν ένα άτομο θα λάβη «τον στέφανον της ζωής.—Αποκάλ. 6:10.

Έτσι το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο των 144.000 στη γη δείχνει ότι ως αυτόν τον εικοστό αιώνα λιγώτεροι από 144.000 έχουν τερματίσει την επίγεια πορεία τους πιστά.

Μολονότι μερικά άτομα μπορεί να έχουν τάσι να πιστεύουν ότι περισσότερα άτομα πρέπει ασφαλώς να έχουν περιληφθή αν αρχίσωμε παληά από τους πρώτους αιώνες μ.Χ., ωστόσο πραγματική απόδειξις του γεγονότος τούτου λείπει απολύτως. Σήμερα είναι αδύνατον ακόμη και να καθορίσωμε πόσα άτομα έχουν θανατωθή. Πολύ λιγώτερο δεν μπορούμε να καθορίσωμε τον αριθμό εκείνων που έχουν αποδειχθή πιστοί μέχρι θανάτου. «Ουσιαστικώς έχομε λίγα γεγονότα στα οποία μπορούμε να βασισθούμε,» γράφει ο Φρέντερικ Τζων Φοξ Τζάκσον στο βιβλίο «Ιστορία της Χριστιανοσύνης υπό τα Φως της Συγχρόνου Γνώσεως». Περαιτέρω λέγει: «Η μαρτυρία για τον διωγμό από τον Νέρωνα έχει αναγραφή από δύο Ρωμαίους ιστορικούς, τον Τάκιτο και τον Σουητώνιο, που και οι δυό τους ήσαν πολύ νέοι όταν αυτός είχε λάβει χώρα, και τα κατέγραψαν σε ώριμη ηλικία. Δεν υπάρχει σύγχρονο Χριστιανικό ντοκουμέντο που να τον περιγράφη, μολονότι μπορεί να αναφέρεται σ’ «αυτόν το βιβλίο της Αποκαλύψεως. . .. Ο Τερτυλλιανός στο τέλος του δευτέρου αιώνος αποτελεί την αυθεντία μας ότι ο Νέρων και ο Δομιτιανός επειδή αυτοί ήσαν οι δύο χειρότεροι αυτοκράτορες του πρώτου αιώνος, εδίωξαν τους Χριστιανούς.» Στις αρχές του τρίτου αιώνος μ.Χ., ο Ωριγένης (ένας Χριστιανός συγγραφεύς και διδάσκαλος) είπε: «Υπήρχαν μόνο λίγοι εδώ και εκεί, που μπορούσαν εύκολα να μετρηθούν, οι οποίοι πέθαναν για τη Χριστιανική θρησκεία.»

Πολλά που έχουν γραφή για τους Χριστιανούς μάρτυρας τα έχει διανθίσει η παράδοσις και επομένως δεν είναι αξιόπιστα. Παραδείγματος χάριν, το μαρτύριο του Πολυκάρπου του δευτέρου αιώνος μ.Χ. περιγράφεται στο Βιβλίο των Μαρτύρων του Φοξ ως εξής: «Είχε.. . δεθή σ’ ένα πάσσαλο, και έβαλαν φωτιά στα δεμάτια που είχαν τοποθετήσει γύρω του, αλλ’ όταν είχε προκληθή πολύ μεγάλη θερμότης, ώστε οι στρατιώται αναγκάσθηκαν ν’ απομακρυνθούν, αυτός συνέχισε να προσεύχεται και να ψάλη αίνους στον Θεό πολλή ώρα. Οι φλόγες εμαίνοντο με μεγάλη βία, αλλά το σώμα του εξακολουθούσε να μη καίεται, και έλαμπε σαν στιλβωμένος χρυσός. Λέγουν, επίσης, ότι μια ευχάριστη οσμή όπως του μύρου έβγαινε από τη φωτιά, πράγμα που εξέπληξε τόσο πολύ τους θεατάς, ώστε πολλοί απ’ αυτούς μ’ αυτόν τον τρόπο μετεστράφησαν στη Χριστιανοσύνη. Οι εκτελεστοί του βλέποντας ότι ήταν αδύνατον να τον θανατώσουν με τη φωτιά, έρριξαν μια λόγχη στο πλευρό του, από όπου άρχισε να ρέη το αίμα σε τέτοια ποσότητα ώστε να σβύση τη φλόγα. Το σώμα του κάηκε τότε και έγινε στάχτη με εντολή του ανθύπατου, γιατί διαφορετικά οι ακόλουθοι του θα το έκαναν αντικείμενο λατρείας.»

Οποιαδήποτε και αν είναι η πηγή της πληροφορίας του Φόξ, είναι καταφανές ότι λίγα απ’ αυτή την αφήγησι είναι πραγματικά ιστορικά. Ωστόσο, αν ο υπαινιγμός για τη λατρεία των λειψάνων του Πολυκάρπου πρέπει να εκληφθή ως να δείχνη την ύπαρξι λατρείας λειψάνων μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών του δευτέρου αιώνος μ.Χ., αυτό θ’ αποτελούσε πρόσθετη απόδειξι ότι πολλοί τον καιρό εκείνο δεν ήσαν πιστοί λάτρεις του Ιεχωβά Θεού. Οι Χριστιανοί ήσαν κάτω από την εντολή να «προσκυνούν [λατρεύουν, ΜΝΚ] τον Θεόν,» όχι τα λείψανα. (Αποκάλ. 19:10) Πραγματικά, οι ειδωλολάτραι είναι μεταξύ εκείνων που συγκεκριμένα αναφέρονται στις Γραφές ως ακατάλληλοι να κληρονομήσουν τη Βασιλεία.—1 Κορ. 6:9, 10.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως το εδάφιο Γαλάτας 4:15 τονίζει πώς πρέπει να θεωρούν οι Χριστιανοί τη μεταμόσχευσι οργάνων του σώματος;—Η.Π.Α.

Το εδάφιον Γαλάτας 4:15 λέγει: «Μαρτυρώ προς εσάς ότι, ει δυνατόν, τους οφθαλμούς σας ηθέλετε εκβάλει και δώσει εις εμέ.» Εδώ ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιούσε ένα σχήμα λόγου. Τόσο μεγάλη ήταν η στοργή των Γαλατών για τον Παύλο ώστε αυτοί θα ήσαν πρόθυμοι να θυσιάσουν οτιδήποτε θα ήταν χρήσιμο σ’ αυτούς, ακόμη και κάτι πολύτιμο και απαραίτητο όσο ήσαν τα μάτια με τα οποία έβλεπαν, για να τον βοηθήσουν να βλέπη. Ομοίως και ο Ιησούς Χριστός έκαμε λόγο για το μάτι ότι αντιπροσωπεύει κάτι που είναι προικισμένο να βλέπη, όταν είπε: «Εάν δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν, και ρίψον από σου.» (Ματθ. 5:29) Η χρήσις της οράσεως για να δη κανείς κάτι που θα τον κάμη να προσκόψη και να πέση πνευματικώς έπρεπε να νεκρωθή. Ούτε ο Ιησούς ούτε ο Παύλος έκαναν λόγο για το ζήτημα της μεταμοσχεύσεως οργάνων του σώματος.

● Στο χρόνο του βαπτίσματος ποια είναι η κατάλληλη ενδυμασία για μια γυναίκα;—Η.Π.Α.

Η Αγία Γραφή δεν λέγει ούτε για τον άνδρα ούτε για τη γυναίκα ότι πρέπει να φορούν ένα ιδιαίτερο ένδυμα την ώρα του βαπτίσματος. Εξαρτάται λοιπόν από τη γυναίκα ν’ αποφασίση τι θεωρεί αυτή ως κατάλληλο. Πολλές γυναίκες διαπιστώνουν ότι ένα σεμνό μπανιερό εξυπηρετεί καλά αυτόν το σκοπό. Σε μερικά μέρη του κόσμου οι γυναίκες φορούν ένα φόρεμα ή μια ρόμπα. Φυσικά το να εκλέξουν τι θα φορέσουν την ώρα του βαπτίσματος οι γυναίκες πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τη σοβαρότητα της περιστάσεως. Προφανώς θα ήταν ακατάλληλο για μια γυναίκα να φορέση ένα μαγιώ που θα μπορούσε να θεωρηθή των ακρών και προκλητικά αποκαλυπτικό. Ούτε θα έπρεπε να φορέση ένα φόρεμα που είναι άσεμνα εφαρμοστό στο σώμα όταν βραχή από το νερό. Σύμφωνα με το εδάφιον 1 Τιμ. 2:9, η εκλογή της πρέπει ν’ αντανακλά «αιδώ και σωφροσύνην.»

● Γιατί επιτρέπεται σε γυναίκες να ομιλούν σε συναθροίσεις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, ενώ το εδάφιο 1 Κορινθίους 14:34 λέγει ότι «δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσι»;—Η.Π.Α.

Η εφαρμογή της θεοπνεύστου εντολής του Παύλου πρέπει να νοηθή στο φως των συμφραζομένων. Όταν έγραφε ο Παύλος, οι συναθροίσεις της εκκλησίας της Κορίνθου, περιλαμβανομένων και των συναθροίσεων στις οποίες ήσαν παρόντες και άπιστοι, εστερούντο τάξεως. Περισσότερα από ένα άτομο ήθελαν να προφητεύουν συγχρόνως ή να ομιλούν σε μια γλώσσα. (1 Κορ. 14:22-32) Προφανώς μερικές γυναίκες εκεί ήθελαν να εγείρουν προκλητικά ερωτήματα και αμφισβητήσεις με άνδρες οι οποίοι ήσαν διωρισμένοι να διδάσκουν στην εκκλησία. Έτσι αυτές οι γυναίκες πραγματικά ανελάμβαναν τη θέσι διδασκάλου και αγνοούσαν τη θέσι της ηγεσίας που είχε ανατεθή στον άνδρα.—1 Κορ. 11:3.

Ο Παύλος διορθώνοντας την κατάστασι επέστησε την προσοχή των στο γεγονός ότι «ο Θεός δεν είναι [Θεός] ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.» (1 Κορ. 14:33) Σχετικά με τις γυναίκες έγραψε: «Αι γυναίκες σας ας σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις· διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν, αλλά να υποτάσσονται, καθώς και ο νόμος λέγει. Αλλ’ εάν θέλωσι να μάθωσι τι, ας ερωτώσιν εν τω οίκω τους άνδρας αυτών· διότι αισχρόν είναι εις γυναίκας να λαλώσιν εν εκκλησία.» (1 Κορ. 14:34, 35) Αυτή η νουθεσία συμφωνεί με τα περαιτέρω λόγια του Παύλου στην πρώτη του επιστολή προς Τιμόθεον: «Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχαίρω να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη.»—1 Τιμ. 2:11, 12.

Συνεπώς, η εντολή να μη ομιλούν οι γυναίκες εφηρμόζετο εκεί όπου η ομιλία αυτή είχε το δυσάρεστο αποτέλεσμα να υποσκάπτη την εξουσία των ανδρών μέσα στην εκκλησία. Το γεγονός ότι αυτό δεν αφαιρούσε κάθε ομιλία από μέρους των γυναικών είναι φανερό από το εδάφιο 1 Κορινθίους 11:5: «Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν ασκεπή, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής.» Εν τούτοις, θα ήταν απρεπές για γυναίκες να εγείρουν προκλητικά ερωτήματα ή να υψώνωνται υπεράνω των ανδρών που είναι συναθροισμένοι και αρχίζουν να διδάσκουν αυτούς. Το να κάνουν αυτές τέτοια πράγματα θα επέφερε επίσης όνειδος στους συζύγους των.

Σύμφωνα με το αποστολικό πρότυπο, οι γυναίκες στις εκκλησίες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά δεν διδάσκουν στην εκκλησία στις δημόσιες συναθροίσεις. Δεν ασκούν εξουσία στους άνδρες. Οποιαδήποτε ομιλία και αν κάνουν είναι υπό την κατεύθυνσι των ανδρών που είναι διωρισμένοι να επισκοπούν στη συνάθροισι. Έτσι το να ομιλούν οι γυναίκες δεν αντιβαίνει καθόλου στην εξουσία που ασκούν οι άνδρες στην εκκλησία.

● Το παράδειγμα της Άγιας Γραφής κατά το οποίο ο Ιεχωβά εξεδήλωσε την αποδοκιμασία του στον Αυνάν που εξέχυνε το σπέρμα του δεν δείχνει ότι η χρησιμοποίησις αντισυλληπτικών είναι εσφαλμένη;—Η.Π.Α.

Όχι, διότι μια εξέτασις της αφηγήσεως περί του Αυνάν αποκαλύπτει ότι αυτός δεν θανατώθηκε επειδή έκανε έλεγχο γεννήσεων.

Μετά τον θάνατο του αδελφού του Ηρ, ο Αυνάν ωδηγήθηκε από τον πατέρα του τον Ιούδα να κάμη ανδραδελφικό γάμο με την Θάμαρ. Αυτό θα εγίνετο με τον ρητό σκοπό να εγείρη σπέρμα στον νεκρό αδελφό του. Αλλιώς δεν θα είχε δικαίωμα να έχη σχέσεις με αυτήν. Για την ανταπόκρισι του Αυνάν στην εντολή του Ιούδα διαβάζομε τα εξής: «Ο Αυνάν ήξευρεν, ότι το σπέρμα δεν ήθελεν είσθαι ιδικόν του· διά τούτο, ότε εισήρχετο προς την γυναίκα του αδελφού αυτού, εξέχυνεν επί την γην, διά να μη δώση σπέρμα εις τον αδελφόν αυτού. Και τούτο το οποίον έπραττεν εφάνη κακόν έμπροσθεν του Ιεχωβά.» (Γεν. 38:8-10, ΜΝΚ) Ο ανδραδελφικός γάμος αργότερα ενσωματώθηκε στη διαθήκη του νόμου κατ’ εντολήν του Ιεχωβά.—Δευτ. 25:5, 6.

Ο Αυνάν, ενεργώντας αντίθετα με τον σκοπό του ανδραδελφικού γάμου, έδειξε ανευλάβεια στον πατέρα του. Παρακούοντας την εντολή του πατέρα του, ιδιοτελώς απέφυγε να διαφυλάξη την οικογενειακή γραμμή του Ηρ. Αυτό ήταν και μια εκδήλωσις μίσους προς τον Ηρ, διότι ο Αυνάν εργάσθηκε, όχι υπέρ, αλλά εναντίον των συμφερόντων του νεκρού αδελφού του. Ο Αυνάν σκληρά κατήσχυνε· τη χήρα του αδελφού του. Με ιδιοτέλεια απεκάλυψε την γυμνότητά της αλλά την εστέρησε από τη δικαιωματική οφειλή της μητρότητος. Κατέδειξε επίσης ότι δεν είχε εκτίμησι στα ιερά πράγματα, διότι υπήρχε η δυνατότης να έλθη ο υποσχεμένος Μεσσίας μέσω του σπέρματος που θα προήρχετο από τη Θάμαρ. (Παράβαλε Εβραίους 12:16.) Όλοι αυτοί οι παράγοντες αποκαλύπτουν ότι ο Αυνάν ήταν ασεβής άνθρωπος που δεν απέδιδε σημασία στα συμφέροντα των άλλων όταν τα δικά του συμφέροντα εφαίνετο ότι διεκινδύνευαν. Εξαιτίας του ευτελούς στοχασμού που έκαμε ο Αυνάν και δεν έδωσε σπέρμα στο νεκρό αδελφό του, ο Ιεχωβά τον θανάτωσε.

Επειδή η περίπτωσις του Αυνάν εσήμαινε ιδιοτελή καταφρόνησι του σκοπού του ανδραδελφικού γάμου, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή για να κατακρίνη τον έλεγχο των γεννήσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Αγία Γραφή πουθενά δεν εξετάζει τη χρήσι αντισυλληπτικών ή τον έλεγχο γεννήσεων στο γάμο. Ούτε λέγει ότι οι Χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι ν’ αποκτήσουν τέκνα. Συνεπώς, όσο για τον έλεγχο των γεννήσεων, τα Χριστιανικά ανδρόγυνα πρέπει ν’ αφήνουν τη Γραφική των συνείδησι να τα διέπη.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως είναι ένδειξις ελλείψεως εμπιστοσύνης για ένα αφιερωμένο Χριστιανό να κάνη γραπτή συμφωνία για μια εμπορική δοσοληψία που σχετίζεται μ’ έναν άλλο Χριστιανό;—Η.Π.Α.

Όχι, διότι το να διατυπώνωνται γραπτώς εμπορικά ζητήματα μπορεί να είναι καλό και ν’ αποτελή προστασία για τους ενδιαφερομένους. Μπορεί να προλάβη πολλές παρεξηγήσεις αργότερα.

Μια γραπτή συμφωνία μπορεί να προλάβη παραλείψεις από αμέλεια λόγω ελλείψεως σαφηνείας στις προφορικές συμφωνίες. Όπως και στην περίπτωσι των άλλων ανθρώπων, ο αφιερωμένος Χριστιανός πρέπει να φροντίζη για πολλά πράγματα κάθε μέρα. Έπειτα, εγείρονται και προβλήματα που απαιτούν την προσοχή του. Προφανώς δεν μπορεί να τα θυμάται όλα. Αν επρόκειτο να βασίζεται πλήρως στη μνήμη του, αυτός, παρά τις καλύτερες προθέσεις του, είναι πιθανόν να λησμονήση μερικές υποχρεώσεις ή να εχη αμφιβολίες για το αν τις εξεπλήρωσε. Μια προφορική συμφωνία δίνει μικρή ευκαιρία για διπλό έλεγχο των πραγμάτων. Και αν είναι αόριστη, εκείνοι που κάνουν την προφορική συμφωνία μπορεί εντίμως να έχουν διαφορετικές απόψεις για το τι απαιτείται.

Μια γραπτή συμφωνία μπορεί επίσης να χρησιμεύση και ως βοήθημα για να προσέχη κανείς τη νουθεσία της Γραφής: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν ειμή το να αγαπάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 13:8) Προφανώς, αν ένα άτομο από απροσεξία λησμόνησε κάποια υποχρέωσι, δεν θα αισθάνεται την ανάγκη να την εκπλήρωση. Και η από αμέλεια παράλειψις θα μπορούσε να τον οδηγήση σε δυσάρεστα αισθήματα, ιδιαίτερα όταν το έτερο μέρος της συμφωνίας αρχίση να νομίζη ότι ο Χριστιανός αδελφός του ήταν ιδιοτελής και αναξιόπιστος.

Ένας άλλος παράγων που κάνει σκόπιμες τις γραπτές συμφωνίες είναι η αβεβαιότης της ανθρώπινης ζωής, όπως παρατήρησε ο σοφός συγγραφεύς του Εκκλησιαστού: «Καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς.» (Εκκλησ. 9:11) Είναι πράγματι συνετό πράγμα να υπάρχη μια γραπτή συμφωνία ώστε, στην ανάγκη, να μπορή κανείς ν’ αποδεικνύη ότι δικαιούται να πληρωθή ή να του παρασχεθούν υπηρεσίες αντί να υποστή μια σοβαρή ζημία, διότι δεν υπάρχουν ζώντες μάρτυρες για να πιστοποιήσουν την απαίτησί του.

Οι Γραφές θετικά επιδοκιμάζουν την εκτέλεσι γραπτών συμφωνιών. Λόγου χάριν, ο προφήτης του Ιεχωβά Ιερεμίας, με θεία καθοδηγία, αγόρασε έναν αγρό από τον υιόν του εκ πατρός θείου του. Το χρήμα για την αγορά ζυγίσθηκε ενώπιον μαρτύρων. Όταν πληρώθηκε το χρήμα, συνετάχθησαν δύο έγγραφα, προφανώς όμοια σύμφωνα με τις υπάρχουσες νομικές διατάξεις. Το ένα έγγραφο αφέθη ανοικτό προφανώς για να το συμβουλεύονται ευχερώς τα ενδιαφερόμενα μέρη. Το άλλο έγγραφο υπεγράφη από μάρτυρας και σφραγίσθηκε. Συνεπώς, αν η αυθεντικότης του ασφράγιστου εγγράφου αμφισβητείτο ποτέ, το σφραγισμένο έγγραφο μπορούσε να ανοιχθή και να παραβληθή με το ασφράγιστο. Όλη αυτή η συναλλαγή ήταν δημόσια, και έγινε «έμπροσθεν πάντων των Ιουδαίων των καθήμενων εν τη αυλή της φρουράς.» Και τα δυο έγγραφα ετίθεντο κατόπιν μέσα σ’ ένα «αγγείον πήλινον» για φύλαξι. (Ιερ. 32:6-14) Έτσι, ύστερ’ από χρόνια θα υπήρχε απόδειξις ότι τα πάντα είχαν διεξαχθή όπως έπρεπε.

Ώστε, αντί να παρέχεται ένδειξις ελλείψεως εμπιστοσύνης, η σύνταξις γραπτών συμφωνιών μπορεί ν’ αποτελή ένδειξι ειλικρινούς επιθυμίας για την εκτέλεσι των υποχρεώσεων ενός ατόμου.

‘Είμαι Ευγνώμων στον Θεό και στον Χριστό’

Αφήγησις υπό Τζων Τσάρουκ

Ο ΣΥΓΚΟΠΤΟΜΕΝΟΣ ρυθμός των Αφρικανικών τυμπάνων διακόπτει την ησυχία και τη γαλήνη της νύχτας, για να σβύση στο βάθος καθώς συμπληρώνω την έκθεσι επισκόπου περιοχής στην εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά της Ζορζόρ. Η Ζορζόρ βρίσκεται στην ενδοχώρα της Δημοκρατίας της Λιβερίας στη Δυτική Ακτή της Αφρικής. Είναι χιλιάδες μίλια μακρυά από το σπίτι μου στην Αλμπέρτα του Καναδά. Πώς έφθασα εδώ για να υπηρετήσω τους Χριστιανούς αδελφούς μου;

Αυτό άρχισε πριν από τριάντα έξη χρόνια περίπου. Στο έτος 1937 ένα τεύχος του περιοδικού Χρυσούς Αιών (του σημερινού Ξύπνα!) βρέθηκε στο σπίτι μας. Το άρθρο με τίτλο «Η Ελπίς των Εθνών» μου άνοιξε την όρασι για μια νέα τάξι πραγμάτων και με γέμισε με μια νέα ελπίδα. Αυτό το άρθρο άρχισε να σκορπίζη τα νεανικά μου όνειρα να φοιτήσω σ’ ένα πανεπιστήμιο και να γίνω επιστήμων. Τώρα η διάνοιά μου απορροφήθηκε με σκέψεις για τη βασιλεία του Θεού και με την ελπίδα να ζήσω στη γη για πάντα. Η καρδιά μου έπαλλε από χαρά για τις νέες αυτές αλήθειες, αφήνοντάς μου μια ζωηρή βαθειά επιθυμία ν’ ακολουθήσω το παράδειγμα του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας.

Ύστερ’ από λίγες μέρες παρευρέθηκα σε μια οικιακή επικοινωνία. Χωρίς να το περιμένω, βρήκα εδώ ένα άλλο αντίτυπο του Χρυσού Αιώνος! Το άρπαξα με ανυπομονησία! Στο υπόλοιπο της βραδυάς λησμόνησα την ευθυμία των άλλων επισκεπτών και απορροφήθηκα στην ανάγνωσι κατ’ επανάληψιν του άρθρου με θέμα «Αρμαγεδδών». Εκεί ετονίζετο η σπουδαιότης του να κηρυχθούν τ’ αγαθά νέα στο βραχύ υπόλοιπο χρονικό διάστημα. Πώς εγώ έπρεπε ν’ αρχίσω αυτό το σπουδαιότατο έργο; Κανένας δεν υπήρχε για να με διδάξη. Ήμουν πολύ ανήσυχος. Πολλές φορές προσευχήθηκα με δάκρυα να μου ανοίξη ο Ιεχωβά τον δρόμο για ν’ αναλάβω την υπηρεσία του πριν από τον Αρμαγεδδώνα.

Ύστερ’ από ενάμιση έτος μετακομίσαμε σε μέρος όπου υπήρχε μια μικρή εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά. Για να παρακολουθήσω την πρώτη συνάθροισι χρειάσθηκε να πεζοπορήσω σε μια απόστασι τεσσάρων μιλίων για μετάβασι μόνον. Στη διάρκεια της συναθροίσεως έγινε ανακοίνωσις για τη διαφήμισι της δημοσίας Γραφικής ομιλίας. Ποιος θα ήθελε να μετάσχη; Αμέσως σήκωσα το χέρι μου! Αργότερα, όταν έφθασα στο καθωρισμένο μέρος, είδα ότι η ομάς είχε φύγει. Είχαν συναντηθή ενωρίτερα επειδή κανένα άλλον δεν περίμεναν. Φοβούμενος ότι κάποτε θα ήρχετο το τέλος, πήρα μερικά προγράμματα και ξεκίνησα μόνος. Αυτό έγινε στο έτος 1939 και είμαι από τότε στη διακονία, ευγνώμων στον Θεό γι’ αυτό το προνόμιο. Αισθάνομαι πολύ σαν τον απόστολο Παύλο, ο οποίος είπε: «Ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξε εις την διακονίαν εμέ.»—1 Τιμ. 1:12· Ματθ. 24:14.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Στο έτος 1940 εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα. Εκπληρώνοντας την επιθυμία μου να εισέλθω στην ολοχρόνια διακονία, έφυγα από το σπίτι με 10 δολλάρια στην τσέπη και λίγα πράγματα μέσα σε μια μικρή τσάντα και εισήλθα στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Από τότε ο Ιεχωβά μου επρομήθευε αρκετά για τις υλικές μου ανάγκες. Από υλική άποψι έχω περισσότερα τώρα απ’ όσα είχα όταν ξεκίνησα στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Το να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά εκείνα τα χρόνια ήταν μια πραγματική δοκιμασία πίστεως. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ηύξησε το πνεύμα του εθνικισμού στον υπέρτατο βαθμό. Ένας υψηλός, μεγαλόσωμος οικοδεσπότης με κλώτσησε κατά γράμμα από την πόρτα του και κύλησα κάτω επτά σκαλοπάτια και κατόπιν με εξύβρισε επειδή ήμουν ένα απλό παιδί και όχι άνδρας, για να με έκανε μαύρο στο ξύλο λόγω της Χριστιανικής μου ουδετέρας στάσεως στο ζήτημα του πολέμου. (Ιωάν. 17:16· 18:36) Εγώ εγνώριζα από τα λόγια του Ιησού ότι θα επήρχετο διωγμός σ’ έναν αληθινό Χριστιανό και ήμουν πρόθυμος να εγκαρτερήσω. (Ιωάν. 15:19-21) Επακολούθησε απαγόρευσις του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά στον Καναδά, και έγινε ακόμη πιο δύσκολο να είναι κανείς αληθινός Χριστιανός.

Όταν ήμουν στη φυλακή στο έτος 1943 λόγω του στρατιωτικού ζητήματος, έμαθα για τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, για εκπαίδευσι ιεραποστόλων. Αυτό μου έβαλε την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος, και αυτή η ελπίδα αποτελούσε ένα παράγοντα που με ενίσχυε στη διάρκεια της φυλακίσεώς μου. Κατόπιν άρχισαν να συμβαίνουν γεγονότα. Απολύθηκα από τη φυλακή. Η απαγόρευσις καταργήθηκε, ο πόλεμος τελείωσε, και τελικά μου ήλθε μια πρόσκλησις να φοιτήσω στη 12η σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ το έτος 1948.

Αμέσως μετά την αποφοίτησί μου διέσχισα τον ωκεανό πηγαίνοντας στην Αφρική. Δεν μου έδωσαν άδεια να μείνω στη Χρυσή Ακτή, τη σημερινή Δημοκρατία της Γκάνα, και γι’ αυτό πήγα στη Νιγηρία, που πέρασα τρία πολυάσχολα και ευτυχισμένα χρόνια. Στα τελευταία είκοσι χρόνια υπηρετώ εδώ στη Λιβερία.

Το Ιεραποστολικό έργο, φυσικά, είχε και μερικές ταλαιπωρίες, δυσχέρειες και προβλήματα που δοκιμάζουν την πίστι μας. Την επόμενη μέρα της αφίξεώς μου στη Χρυσή Ακτή έπαθα δυσεντερία. Άρχισα ιεραποστολική υπηρεσία με μια εξασθενημένη και κλονισμένη κατάστασι. Εδώ δεν ήμουν συνηθισμένος στη ζέστη και προσπαθούσα να προσαρμοσθώ σε μια ξένη χώρα, της οποίας τη γλώσσα και τα έθιμα δεν καταλάβαινα. Σκεπτόμουν την πατρίδα μου· εν τούτοις, δεν υπήρχε δυνατότης να επιστρέψω στον τόπο μου. Ήμουν ευγνώμων γι’ αυτό τον διορισμό μου από τον Ιεχωβά και ήμουν αποφασισμένος να παραμείνω όσον καιρό ήθελε ο Ιεχωβά να είμαι εδώ.

Στην αρχή μου ήταν δύσκολο να διακρίνω ένα άτομο από το άλλο. Όλες οι φυσιογνωμίες φαίνονταν όμοιες. Όταν έκανα επανεπίσκεψι σε ενδιαφερομένους, δεν μπορούσα να γνωρίζω αν μιλούσα στο πρόσωπο το οποίο αρχικώς είχε δείξει ενδιαφέρον ή σε κάποιο άλλο άτομο. Με τον καιρό αυτό το πρόβλημα υπερνικήθηκε. Σήμερα, από τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου, είμαι σε θέσι να διακρίνω από ποια από τις μεγαλύτερες φυλές της Λιβερίας κατάγεται. Αισθάνομαι ακριβώς τόσο πολύ σαν να είμαι στη χώρα μου εδώ στην Αφρικανική ήπειρο όπως και ο ίδιος ο Αφρικανός.

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΝΙΓΗΡΙΑ

Στη διάρκεια των τριών ετών που ήμουν στη Νιγηρία, είχα το προνόμιο να επισκεφθώ πολλά μέρη και να διαπιστώσω τους ενδιαφέροντας τρόπους των διαφόρων φυλών, όπως λόγου χάριν των φυλών Γιορούμπα, Ίμπο, Ουρχόμπο, Εφίκ, Κουάλε και Μπένιν. Ενώ υπηρετούσα ως επίσκοπος περιφερείας, είχα κάποτε το προνόμιο στη συνέλευσι περιοχής να δίνω τρεις έως τέσσερις δημόσιες ομιλίες. Το πρόγραμμα της συνελεύσεως ήταν διευθετημένο για νωρίς το απόγευμα για ν’ αποφεύγωνται προβλήματα φωτισμού και πλήθους εντόμων τα οποία προσελκύονται από τα λαμπρά φώτα. Στο τέλος του προγράμματος κάθε ημέρας πολλοί Μάρτυρες με ποδήλατα επεσκέπτοντο μια γειτονική πόλι για να δώσουν μαρτυρία, και εδίδετο μια δημοσία ομιλία μαζί με το έργο της μαρτυρίας των.

Γενικά, πολύν καιρό μετά την ομιλία, μπορούσε κανείς ν’ ακούη ανθρώπους να συζητούν εκείνο που είχε λεχθή, μερικοί υπέρ και άλλοι εναντίον. Μετά από κάθε σχεδόν ομιλία άνθρωποι έδιδαν τα ονόματά τους με παρατηρήσεις όπως αυτές, «Θέλομε να γίνωμε μάρτυρες του Ιεχωβά· βοηθήστε μας να μάθωμε την αλήθεια,» ή «Από τώρα εγκαταλείπομε την εκκλησία για να συνταυτισθούμε μ’ εσάς.»

Υπήρχαν πολλές ενθαρρυντικές πείρες. Στη διάρκεια της συνελεύσεως περιοχής που έγινε στην Έιτζα Γκποντουντού, οι Μάρτυρες επεσκέφθησαν ωρισμένους λάτρεις των ζουζού. Μερικοί απ’ αυτούς διέκριναν τη μωρία των ψευδών θρησκευτικών συνηθειών των. Την επόμενη ημέρα οι Μάρτυρες επανήλθαν για να επισκεφθούν αυτούς τους ανθρώπους. «Τι θα κάμωμε μ’ αυτούς τους ζουζού μας;» ρωτούσαν. «Καταστρέψτε τους!» ήταν η απάντησις. «Θα μας βοηθήσετε σεις;» «Ευχαρίστως!»

Με αληθινά Γεδεωνικό τρόπο άρχισαν ν’ απομακρύνουν τους ζουζού από τους τόπους των. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αναταραχή. Οι χωρικοί συγκεντρώθηκαν γρήγορα. Μερικοί ήλθαν να διαμαρτυρηθούν. Οι Μάρτυρες ήσαν αποφασισμένοι να κάνουν ένα πλήρες έργον. Ένας Μάρτυς απάντησε στους διαμαρτυρόμενους με τον τρόπο του πατέρα του Γεδεών: ‘Αν αυτοί οι ζουζού είναι θεοί, ας αγωνισθούν για να σώσουν τον εαυτό τους.’ (Κριτ. 6:28-31) Πόσο αβοήθητοι ήσαν οι ζουζού! Οι Μάρτυρες τους έρριψαν στο ποτάμι που ήταν εκεί κοντά και έξη άτομα που τους είχαν υπηρετήσει χάρηκαν με την ελπίδα να υπηρετούν για πάντα τον Ιεχωβά.

Η έλευσις εκατοντάδων μαρτύρων σ’ ένα ιδιαίτερο χωριό για μια συνέλευσι είχε μια εξαιρετικά μεγάλη επίδρασι. Στο Έγου πάνω από χίλιοι χαρούμενοι μάρτυρες γέμισαν την πόλι με την ευτυχία τους επί τρεις μέρες. Στο τέλος της συνελεύσεως, οι κάτοικοι της πόλεως λυπήθηκαν που είδαν τους Μάρτυρας ν’ αναχωρούν. Μερικοί μάλιστα έκλαιγαν. Παρετήρησαν με δάκρυα: «Γεμίσατε όλη την πόλι με χαρά και με το εύθυμο πνεύμα σας, και η παρουσία σας εδώ ήταν ακόμη καλύτερη και από μια γιορτή, και τώρα μας εγκαταλείπετε τόσο γρήγορα.»

ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΛΙΒΕΡΙΑ

Το 1953 διωρίσθηκα στη Λιβερία, όπου είμαι στα τελευταία είκοσι χρόνια. Είδα το έργο της Βασιλείας εδώ ν’ αυξάνη από 60 έως 800 περίπου ευαγγελιζομένους των αγαθών νέων. Είχα το προνόμιο να βοηθήσω άτομα ν’ αφιερωθούν, να δω μερικούς να αυξάνουν σε ωριμότητα και να γίνωνται επίσκοποι και άλλους να πηγαίνουν στη Σχολή Γαλαάδ και να επιστρέφουν για να βοηθήσουν το έργο εδώ. Υπήρξε το ευτυχισμένο προνόμιό μου να βοηθήσω στην ίδρυσι ενός έργου περιοχής σ’ αυτή τη χώρα.

Τα ταξίδια στη διάρκεια των τελευταίων δεκαέξη ετών για το έργο περιοχής και περιφερείας συχνά είχαν πολλές δυσχέρειες. Για να ταξιδεύση κανείς στο εσωτερικό έπρεπε ν’ αγωνισθή εναντίον της ζέστης, του ιδρώτος και της κόκκινης σκόνης. Τα μέσα μεταφοράς δεν ήσαν προγραμματισμένα. Μερικές φορές έπρεπε να περιμένη κανείς επί ώρες ή και ημέρες για να ξεκινήση ένα όχημα. Αν ρωτούσα έναν οδηγό, «Πότε θα φύγης;» κουνούσε το κεφάλι του και έλεγε, «Ο Θεός ξέρει.» Αλλά παρά τις ταλαιπωρίες και τις δυσχέρειες των ταξιδιών, ευχαριστώ τον Ιεχωβά για όλες αυτές τις πείρες. Αυτά απετέλεσαν μια πολύτιμη εκπαίδευσι για τη δοκιμασία της πίστεως που τελικά αντιμετωπίζει όλος ο λαός του Θεού.

ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ Σ’ ΕΜΑΣ

Η δοκιμασία που επήλθε στο λαό του Θεού στη Λιβερία το 1963 ήταν μια πραγματική πρόκλησις, και είμαι ευτυχής για το προνόμιο να μετάσχω σ’ αυτήν. Ο διωγμός ξέσπασε ξαφνικά, με υποκίνησι ενός ψηφίσματος που υπεγράφη από τρεις εξέχοντας κληρικούς. Εκαλείτο η κυβέρνησις ν’ απαγορεύση τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά με την ψευδή δικαιολογία ότι αυτοί δεν αποτελούν θρησκευτική οργάνωσι αλλά αντιθέτως πολιτική οργάνωσι, η οποία ενεργεί πίσω από ένα θρησκευτικό μέτωπο, επιζητώντας να υπονομεύση την εξουσία της πολιτείας και διδάσκοντας στους ανθρώπους να μη χαιρετούν τα εθνικά εμβλήματα. Αυτοί οι τρεις κληρικοί σκέφθηκαν να βλάψουν την οργάνωσι του Ιεχωβά και να σταματήσουν τη λατρεία του στη Λιβερία. Εν τούτοις, από τότε ο τελευταίος απ’ αυτούς τους κληρικούς πέθανε προσφάτως, και μερικοί από τους άλλοτε σκληρά εργαζομένους ανθρώπους των είναι σήμερα μεταξύ των καλυτέρων διαγγελέων των αγαθών νέων, και η οργάνωσις του Ιεχωβά είναι πιο ισχυρή από κάθε άλλη φορά.

Ο διωγμός άρχισε όταν ήλθαν στρατιώται στη Χριστιανική μας συνέλευσι στην Γκπάρνγκα, διέκοψαν τη συνέλευσι και μας διέταξαν να προχωρήσωμε (περίπου τετρακόσιους άνδρες, γυναίκες και παιδιά) στο στρατιωτικό καταυλισμό, όπου καθήσαμε κατά γης. Μας περικύκλωσαν οι στρατιώται ωπλισμένοι με τουφέκια και ξιφολόγχες και συνεχώς μας απειλούσαν ότι θα μας σπάσουν σαν αυγά της κόττας. Εγώ διερωτόμουν αν θα μπορούσα ποτέ να δω την μητέρα μου και τον πατέρα μου πάλι πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Εν τούτοις, δεν υπήρχε σκέψις να ξεφύγω. Είχα λάβει την απόφασί μου. Ήμουν αποφασισμένος να παραμείνω πιστός στον Ιεχωβά και εν ανάγκη να τερματίσω την διακονία μου εκεί ακριβώς με τον θάνατο. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να μου δώση δύναμι να παραμείνω πιστός και να υπομείνω κάθε βασανισμό που θα έφερε εναντίον μου ο εχθρός.

Ο Ιεχωβά με ενίσχυσε. Φαίνεται ότι δεν με επηρέασαν αυτά που είπαν ή έκαμαν. Ένας στρατιώτης με χτύπησε πολλές φορές στα πλευρά και στους ώμους. Αισθάνθηκα ένα βαρύ χτύπημα αλλ’ όχι πραγματικό πόνο. Ύστερ’ από τρεις μέρες, αφού επέστρεψα στη κατοικία μου, είδα τα μωλωπίσματα και αισθάνθηκα τον πόνο. Αυτό το είδος του βασανισμού που έπαθα μου έδωσε αυτό το πολύτιμο μάθημα—ότι στη διάρκεια ενός σοβαρού διωγμού ο Ιεχωβά μπορεί να νεκρώση το σώμα, κάνοντάς το αναίσθητο στον πόνο και ότι η σκέψις ότι πρόκειται να τον χτυπήσουν στο σώμα προξενεί περισσότερο φόβο και πόνο από την πραγματική πείρα του χτυπήματος.

Το να μείνω στο σκληρό εκείνο έδαφος τρεις μέρες και νύχτες σε ορθία στάσι χωρίς το προνόμιο του ύπνου και χωρίς ούτε να αναπαυθώ στον αγκώνα μου προκάλεσε πόνους στη ράχη και στο σώμα γενικά. Σ’ αυτή τη στιγμή του πόνου, οι στρατιώται εξέδωκαν κάτι που εφαίνετο σαν τελεσίγραφο—να χαιρετίσωμε ή αλλιώς να οδηγηθούμε σε μια φρικτή στρατιωτική φυλακή στην οποία πολύ λίγοι επιζούν. Αυτή η σκέψις ενέπνευσε τρόμο σ’ ένα Μάρτυρα. Αυτός συμβιβάσθηκε. Αμέσως έγινε ανακοίνωσις ότι οι υπόλοιποι αφήνονται ελεύθεροι και ότι μπορούσαν να πάνε στα σπίτια τους. Όταν το άκουσε αυτό εκείνος που συμβιβάσθηκε ξέσπασε σε λυγμούς και έκλαιγε σαν μωρό. Η ευτυχία του έφυγε. Ένοιωσε ότι είχε τύψεις και ήταν εγκαταλελειμμένος χωρίς καμμιά ελπίδα. Αυτό επηρέασε την σωματική του κατάστασι, και του έφερε μια ασθένεια από την οποία ποτέ δεν θεραπεύθηκε, και πέθανε ύστερ’ από λίγο καιρό. Πόσο έντονα παριστάνει αυτό την αλήθεια των Παροιμιών 10:9: «Ο περιπατών εν ακεραιότητι περιπατεί ασφαλώς»!

Η διακράτησις ακεραιότητος κάτω από δοκιμασία φέρνει μια ευτυχία που μπορεί κανείς να δοκιμάση μόνον αν μείνη πιστός κάτω από σοβαρή δοκιμασία. Οι Μάρτυρες που εκράτησαν ακεραιότητα περνούν μερικές από τις ωραιότερες στιγμές των τώρα οπότε συγκεντρώνονται και ξαναζούν τις σκηνές του διωγμού. Μπορούν ν’ απολαύσουν ώρες ευχάριστες, να είναι πολύ ευτυχείς που μπόρεσαν να παραμείνουν πιστοί. Αυτό μ’ εβοήθησε να εκτιμήσω την πλήρη σημασία των λόγων του Ιησού στο Ματθαίον 5:10-12, να χαιρώμεθα όταν διωκώμεθα ένεκα δικαιοσύνης.

Ο Ψαλμός 119:46 δείχνει ότι ο λαός του Θεού θα κηρύξη την δικαιοσύνη του Ιεχωβά ενώπιον βασιλέων. Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά για την εύνοια που χάρισε να έχω αυτό το προνόμιο. Όταν η κυβέρνησις ζήτησε από τους ιεραποστόλους των μαρτύρων του Ιεχωβά να εγκαταλείψουν την χώρα, διευθετήθηκε μια επίσημη συνάντησις για να παρουσιάσωμε την υπόθεσι της αληθινής λατρείας ενώπιον του άρχοντος της χώρας. Το πρωί της 4ης Δεκεμβρίου 1963, μας εισήγαγαν στο προεδρικό γραφείο που ήταν στο Εκτελεστικό Μέγαρο. Μας δόθηκε ευνοϊκή ακρόασις επί μια ώρα, και οι σκέψεις αντεστράφησαν και οι ιεραπόστολοι εκλήθησαν να επανέλθουν.

ΑΦΘΟΝΑ ΑΓΑΘΑ

Πόσο αληθινά είναι τα λόγια του ψαλμωδού, ότι ο Ιεχωβά «δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.» (Ψαλμ. 84:11, ΜΝΚ) Αυτό μου αποδείχθηκε κατ’ επανάληψιν στα περασμένα είκοσι τρία χρόνια της ιεραποστολικής υπηρεσίας μου. Όταν έφευγα από τον Καναδά στο έτος 1948 για τη Σχολή Γαλαάδ και κατόπιν για ένα διορισμό στο εξωτερικό, ποτέ δεν σκέφθηκα ότι θα έβλεπα τον τόπο μου πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Πέρασαν δέκα χρόνια, και στο έτος 1958, ο Ιεχωβά, μέσω της οργανώσεώς του, εφρόντισε στοργικά για να παρευρεθώ στη διεθνή συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα» στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης και στο Πόλο Γκράουντς. Μετά τη συνέλευσι, επισκέφθηκα τους γονείς και τους φίλους μου. Ήταν ένας ευτυχισμένος καιρός!

Ο Ιεχωβά, πιστός στην υπόσχεσί του, επεφύλασσε και πολλά άλλα αγαθά για μένα. Στο έτος 1969 η Εταιρία εφρόντισε να έχω ένα αεροπορικό εισιτήριο μ’ επιστροφή από τη Λιβερία στο Βανκούβερ του Καναδά, και να είμαι στη συνέλευσι «Ειρήνη Επί Γης.» Εκεί ξαναείδα τις δυο αδελφές μου που είχα ιδεί τελευταία φορά στο έτος 1958. Πέρασα δύο ευτυχισμένους μήνες με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου στο Έντμοντον. Στα έτη 1947-1948, είχα υπηρετήσει εκεί ως ολοχρόνιος διάκονος προτού φοιτήσω στη Σχολή Γαλαάδ. Εκείνο τον καιρό ήταν μόνο μια εκκλησία εκεί. Τώρα είναι δεκαεπτά εκκλησίες. Τι χαρά ήταν να μιλήσω, στην κάθε μια απ’ αυτές για την πρόοδο του έργου στη Λιβερία και για τις εποικοδομητικές πείρες των Λιβεριανών αδελφών μας!

Υπήρχαν και πρόσθετα προνόμια για τα οποία ευχαριστώ απείρως τον Ιεχωβά. Στο έτος 1959 έκανα έργο επισκόπου περιοχής στην πιο μακρυνή γωνία της Λιβερίας οπότε έλαβα ένα μήνυμα να έλθω αμέσως στην Μονροβία και ν’ αναλάβω το έργο του γραφείου στο εκεί τμήμα. Εγώ δεν εγνώριζα τίποτε από εργασία γραφείου, και τις πρώτες λίγες μέρες φαινόμουν ότι τα είχα χαμένα. Με τον καιρό κατατοπίσθηκα στην τρέχουσα εργασία του γραφείου, και στη διάρκεια των οκτώ μηνών απουσίας του επισκόπου του τμήματος λόγω αναρρώσεως από πολιομυελίτιδα, έμαθα πολύ περισσότερα πράγματα περί οργανώσεως. Αυτή η πείρα μ’ εβοήθησε να κατανοήσω ότι με την βοήθεια του Ιεχωβά μπορούμε να χειριζώμεθα οποιονδήποτε διορισμό. Στο έτος 1961 έλαβα μια πρόσκλησι να παρακολουθήσω μια δεκάμηνη σειρά μαθημάτων στη Σχολή Γαλαάδ για μετεκπαίδευσι.

Η ζωή στα Αφρικανικά χωριά υπήρξε απλή σ’ αυτά τα χρόνια, χωρίς τις πολλές ψυχαγωγίες του συγχρόνου πολιτισμού. Χωρίς αυτές τις ψυχαγωγίες, είχα αρκετή ευκαιρία να μελετώ και να σκέπτωμαι πάνω στο Λόγο του Θεού. Αυτό με κράτησε ισχυρό. Η ιεραποστολική ζωή υπήρξε μια πραγματική ευλογία και προστασία από τον υλισμό. Στα ευχάριστα τροπικά βράδυα υπήρχε αρκετός καιρός για να μελετώ και να σκέπτωμαι την δημιουργία του Ιεχωβά και να είμαι πλησιέστερα σ’ αυτόν. Η μεγαλύτερη ευτυχία μου έρχεται κάθε βράδυ όταν η διάνοιά μου είναι ακόμη άγρυπνη, και όταν είμαι μόνος μου μπορώ να περνώ λίγη ώρα κάτω από τους έναστρους ουρανούς περιπατώντας και συνομιλώντας με τον Ιεχωβά. Αυτό με φέρνει πλησιέστερα στον Ιεχωβά. Επίσης βρίσκω πιο ευχάριστο να επικοινωνώ με τον Ιεχωβά μ’ αυτόν τον τρόπο, παρά να προσεύχωμαι μόνο για ένα λεπτό ή δύο προτού πέσω να κοιμηθώ όταν το σώμα είναι κουρασμένο και η διάνοια δεν είναι τόσο άγρυπνη.

Αφού πέρασα είκοσι τρία χρόνια στην ιεραποστολική υπηρεσία στην τροπική Δυτική Αφρική, μήπως σκέπτομαι ότι είναι καιρός να παύσω και ν’ αφήσω τους νεωτέρους ν’ αναλάβουν την υπηρεσία; Όχι, το να βλέπω τις ευλογίες και την αύξησι της οργανώσεως του Ιεχωβά με κάνει να αισθάνομαι όπως και ο Χάλεβ, μετά τη διαφύλαξί του πάνω από σαράντα πέντε χρόνια, σ’ όλο το διάστημα της παραμονής στην έρημο και της εισόδου στη γη της επαγγελίας. Ο Χάλεβ είπε: «Έτι και την σήμερον είμαι δυνατός, καθώς την ημέραν ότε με απέστειλεν ο Μωυσής· ως ήτο τότε η δύναμίς μου.» (Ιησ. Ναυή 14:11) Παρά τις δυσχέρειες και τα δεινά, τα περασμένα αυτά χρόνια υπήρξαν μια εξαίρετη εκπαίδευσις και προπαρασκευή για το μέλλον. Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων στον Ιεχωβά και στον Χριστό Ιησού τον Κύριόν μας, που μου έδωσαν δύναμι, και με έκριναν πιστό να μου αναθέσουν τη διακονία της βασιλείας.

Καλή Διαγωγή—Μία Ισχυρή Μαρτυρία

Η ΒΑΘΕΙΑ αγάπη για τον Ιεχωβά και τους συνανθρώπους υποκινεί τους αληθινούς Χριστιανούς να συμπεριφέρωνται με αξιέπαινο τρόπο. Η καλή τους διαγωγή ‘στολίζει κατά πάντα τη διδασκαλία του Θεού’. (Τίτον 2:10) Κάνει τη διδασκαλία αυτή ελκυστική στους έντιμους ανθρώπους. Πραγματικά πολλοί οι οποίοι είναι τώρα συνταυτισμένοι με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά αρχικά είχαν ελκυσθή προς το άγγελμα της Γραφής παρατηρώντας την ισχυρή μαρτυρία που εδίδετο από την αξιέπαινη διαγωγή τους.

● Μια γυναίκα όταν εργαζόταν στην Τελωνειακή Υπηρεσία στην Ατλάντα της Γεωργίας, συνήντησε μια μάρτυρα του Ιεχωβά. Σχετικά μ’ αυτή την Μάρτυρα, γράφει: «Υπήρχε κάτι το εξαιρετικά διαφορετικό σ’ αυτή τη γυναίκα. Η σεμνότης της και ο τρόπος της διαγωγής της δεν έμοιαζε με τη διαγωγή των περισσοτέρων εργαζομένων γυναικών. Εγίναμε φίλες και στη διάρκεια μιας συνομιλίας, μου είπε ότι ήταν μάρτυς του Ιεχωβά.

«Μολονότι στην αρχή αυτό μου φάνηκε μάλλον παράδοξο, ενδιαφέρθηκα ν’ ακούσω περισσότερα πράγματα. Καθώς εκείνη απαντούσε στη σωρεία των ερωτήσεών μου, κατάλαβα ότι αυτή ήταν σίγουρα η αλήθεια.»

Σήμερα αυτή η γυναίκα είναι επίσης αφιερωμένη και βαπτισμένη μάρτυς του Ιεχωβά.

● Ένας διευθυντής μεγάλου εστιατορίου στις Ηνωμένες Πολιτείες ενδιαφέρθηκε όταν μια Μάρτυς άρχισε να εργάζεται εκεί. Σ’ αυτό το εστιατόριο εργάζονταν περίπου είκοσι πέντε μάγειροι και βοηθοί και πενήντα έως εβδομήντα πέντε γυναίκες. Αλλά η Μάρτυς αυτή ξεχώριζε απ’ όλους τους άλλους. Σ’ ένα βραχύ χρονικό διάστημα έγινε γνωστή ως μια από τις καλύτερες εργάτριες. Ποτέ δεν βλασφήμησε ούτε κάπνιζε ούτε συμμετείχε σε ποταπές ιστορίες, ούτε πήγαινε σε κανένα ‘πάρτυ’ μετά την εργασία. Επίσης έκανε καλή χρήσι των ωρών ‘διακοπής’ της εργασίας για να εξετάζη Γραφικά ζητήματα.

Όλ’ αυτά έκαμαν ευνοϊκή εντύπωσι στον διευθυντή. Αυτός προσπάθησε να την βοηθήση παρέχοντας σ’ αυτήν την ευκαιρία να έχη άδεια στις θρησκευτικές εορτές. Αλλ’ εκείνη δεν δεχόταν αυτές τις ευκαιρίες εξηγώντας πάντοτε από τη Γραφή γιατί δεν συμμετείχε σ’ αυτές.

Τελικά ο διευθυντής άρχισε να θέτη περισσότερα ερωτήματα. Η Μάρτυς, διακρίνοντας το ενδιαφέρον του τον κατηύθυνε σ’ έναν άρρενα Μάρτυρα, και άρχισε μαζί του μια οικιακή Γραφική μελέτη.

Αργότερα αυτός ο διευθυντής νυμφεύθηκε την Μάρτυρα της οποίας η διαγωγή του έκαμε εντύπωσι, εγκατέλειψε την εργασία του ως διευθυντού και ως βαπτισμένος μάρτυς του Ιεχωβά ανέλαβε την ολοχρόνια διακονία «σκαπανέως».Επί δεκατρία χρόνια έως τώρα υπηρετεί ως περιοδεύων επίσκοπος.

● Μία Μάρτυς που αφηγείται την προσωπική της πείρα στην Καλιφόρνια λέγει: «Όταν πολλοί άνθρωποι σκέπτωνται τους μάρτυρας του Ιεχωβά σκέπτονται τη δράσι τους από πόρτα σε πόρτα. Αλλ’ αυτό δεν συνέβη μ’ εμένα. Μ’ επλησίασε μια Μάρτυς στο σχολείο. Δεν ήμαστε συμμαθήτριες ούτε είχαμε καμμιά φιλία. Αλλά την παρατηρούσα από μακρυά. Μπορούσα να πω ότι ήταν διαφορετική και αυτό με προσείλκυσε.

«Μια μέρα αυτή η Μάρτυς επλησίασε εμένα και την δίδυμη αδελφή μου και ρώτησε αν θα θέλαμε να μελετούμε την Αγία Γραφή μαζί της. Εγώ πρόθυμα δέχθηκα, αλλ’ η αδελφή μου απλώς ‘συμφώνησε’. Στη διάρκεια των συμμελετών μας, οπότε μπόρεσα να γνωρίσω καλύτερα αυτή τη Μάρτυρα, μπορούσα να διακρίνω ότι η όλη άποψις που είχε για τη ζωή ήταν διαφορετική. Ήταν πολύ ασφαλής, ευτυχής και ικανοποιημένη. Είχε μια καθαρή ηθική ζωή και δεν ησχολείτο σε εξωμαθητικές ενέργειες.

«Ύστερ’ από ένα χρονικό διάστημα η δίδυμη αδελφή μου εγκατέλειψε τη συμμελέτη αλλ’ εγώ εξακολούθησα. Η αδελφή μου πάντοτε προσπαθούσε να με αποθαρρύνη και μου έφερνε πολλές δυσκολίες. Και ο αδελφός μου επίσης με απεθάρρυνε, ιδιαίτερα όταν παρετήρησε ότι άρχισα ν’ αλλάζω τον τρόπο του ντυσίματός μου. Ακόμη και ο πατέρας μου προσπαθούσε να με αποτραβήξη.

«Στο πέρασμα του χρόνου άρχισα να βλέπω περισσότερα από μια διαφορά μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά και του κόσμου. Λόγου χάριν, στην πρώτη μου περιφερειακή συνέλευσι πραγματικά άρχισα να παρατηρώ τη διαφορά μεταξύ του σεμνού μάκρους της φούστας των Μαρτύρων και των ενδυμάτων των και του μάκρους των ιδικών μου ενδυμάτων, που ήσαν σαν εκείνα του κόσμου. Πραγματικά, τόσο στενοχωρήθηκα γι’ αυτό ώστε ολόκληρη την τελευταία ημέρα της συνελεύσεως φορούσα μια ποδιά για να κρύψω το φόρεμά μου.»

Σήμερα αυτό το κορίτσι, μαζί με τη Μάρτυρα που είχε συναντήσει στο σχολείο, μετέχει στην ολοχρόνια διακονία ως σκαπανεύς. Είναι πολύ ευγνώμων που βρήκε κάποιο διαφορετικό πρόσωπο στο σχολείο, κάποιο πρόσωπο το οποίο αντανακλούσε τη Χριστιανοσύνη σε όλα.

Είναι φανερό λοιπόν ότι η καλή Χριστιανική ζωή δίνει μια ισχυρή μαρτυρία και βαρύτητα στη δημοσία διακήρυξι της αληθείας της Γραφής. Δεν πρέπει λοιπόν αυτό να δώση στους αληθινούς Χριστιανούς μια πρόσθετη ενθάρρυνσι ώστε η αγάπη τους για τον Θεό και τον πλησίον να τους υποκινή να έχουν πάντοτε καλή διαγωγή;

Ο Ψαλμός 119 Μεγαλύνει τον Λόγον του Ιεχωβά

«ΛΥΧΝΟΣ εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου.» Οι σπουδασταί της Αγίας Γραφής είναι πολύ κατατοπισμένοι σ’ αυτό το εδάφιο των Αγίων Γραφών και το αγαπούν πολύ. Πολύ κατάλληλα τα λόγια αυτά βρίσκονται στον Ψαλμό 119 (εδάφιο 105). Γιατί πολύ κατάλληλα; Διότι από την αρχή ως το τέλος ο ψαλμός αυτός μεγαλύνει τον Λόγο του Θεού.

Μεταξύ των ενδιαφερουσών απόψεων του Ψαλμού 119 είναι το ότι πρόκειται για ένα ψαλμό που είναι ακροστιχίδα· αλλ’ αντίθετα με πολλούς άλλους ακροστιχικούς ψαλμούς στους οποίους κάθε εδάφιο αρχίζει μ’ ένα επόμενο γράμμα του Εβραϊκού αλφαβήτου, σ’ αυτόν τον ψαλμό οκτώ εδάφια συγχρόνως αρχίζουν με κάθε επόμενο γράμμα. Επειδή υπάρχουν είκοσι δύο γράμματα στο Εβραϊκό αλφάβητο, ο ψαλμός έχει 176 εδάφια, που τον καθιστούν τον μεγαλύτερο ψαλμό.

Αλλά το πιο συναρπαστικό απ’ όλα είναι ο τρόπος με τον οποίον ο συγγραφεύς ανέπτυξε το θέμα της εκτιμήσεως του Λόγου του Θεού. Έτσι βρίσκομε σ’ αυτόν οκτώ λέξεις που αναφέρονται στον Λόγο ή στα έργα του Θεού, περίπου είκοσι δύο φορές σε κάθε περίπτωσι—συνολικά 176 φορές. Αυτές οι λέξεις είναι «εντολές,» «νόμος,» «προστάγματα,» «διατάγματα,» «μαρτύρια,» «κρίσεις,» «λόγια ή υπόσχεσις» και «λόγος.» Ο ψαλμός 19 μνημονεύει πέντε απ’ αυτές.—Εδάφια 7 έως 9.

Ο όρος ΕΝΤΟΛΕΣ προέρχεται από την Εβραϊκή λέξι μιτσβάχ. Όταν ένα Ιουδαϊκό αγόρι ενηλικιώνεται, δηλαδή γίνεται δεκατριών ετών κατά τον Ιουδαϊκό νόμο, η οικογένειά του εορτάζει το μπαρ μιτσβάχ, επειδή αυτός τώρα έγινε ένας ‘υιός των εντολών’ δηλαδή υπόλογος σ’ αυτές. Η Εβραϊκή λέξις μιτσβάχ απαντάται περίπου 180 φορές στην Αγία Γραφή και εκτός από σχετικώς λίγες εξαιρέσεις αναφέρεται στις εντολές του Θεού που δόθηκαν στον λαό Ισραήλ. Έτσι τελειώνει το βιβλίο του Λευιτικού λέγοντας: «Αυταί είναι αι εντολαί, τας οποίας προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν δια τους υιούς Ισραήλ εν τω όρει Σινά.» Φαίνεται ότι είναι η πιο περιληπτική λέξις που αναφέρεται στις θείες απαιτήσεις όπως αυτές αναφέρονται στον Λόγο του. Έτσι, στο τέλος του βιβλίου του Εκκλησιαστού αναγινώσκομε: «Φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.»—Λευιτ. 27:34· Εκκλ. 12:13.

Εντολές δίδονται από έναν ο οποίος έχει πλήρη έλεγχο ή εξουσία. Ο συγγραφεύς του Ψαλμού 119 το εκτιμούσε αυτό, και ενδιαφέρετο να τις τηρή. Με κατάλληλο τρόπο, τερματίζει τον ψαλμό λέγοντας: «Ζήτησον τον δούλον σου· διότι δεν ελησμόνησα τα προστάγματά σου [τας εντολάς σου, ΜΝΚ].»—Ψαλμ. 119:176.

Ο ΝΟΜΟΣ προέρχεται από την Εβραϊκή λέξι τορά. Μπορεί ν’ αναφέρεται στον πλήρη νόμον του Ιεχωβά ή σε ωρισμένα μέρη αυτού: «Ούτος είναι ο νόμος του ολοκαυτώματος,» «της εξ αλφίτων προσφοράς», «της περί αμαρτίας προσφοράς,» έγραψε ο Μωυσής.—Λευιτ. 6:9, 14, 25· 7:1.

Ο νόμος ορίζεται ως «ένα σώμα κανόνων που είναι αναγνωρισμένοι από μια πολιτεία ή κοινότητα ως δεσμευτικοί για τα μέλη της.» Η λέξις εμφαίνεται σχεδόν πάντοτε στον ενικό αριθμό, ενώ η λέξις εντολή κατά το πλείστον εμφαίνεται στον πληθυντικό αριθμό. Ο ψαλμωδός ασφαλώς είχε μεγάλη εκτίμησι στο νόμο του Θεού διότι είπε: «Ο νόμος του στόματός σου είναι καλήτερος εις εμέ, υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργυρίου.» «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου· όλην την ημέραν είναι η μελέτη μου.» «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.»—Ψαλμ. 119:72, 97, 165.

Η λέξις ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ή ΕΝΤΟΛΕΣ προέρχεται από την Εβραϊκή λέξι πικκουντίμ. Παράγεται από την ίδια ρίζα όπως η λέξις επίσκοπος και σημαίνει επισκοπώ. Το Αγγλικό αντίστοιχό της σημαίνει οδηγίες με σαφήνεια ως προς τις λεπτομέρειες και τον ‘κανόνα ενεργείας.’ Ο ψαλμωδός με θερμή εκτίμησι ομιλεί γι’ αυτά τα προστάγματα: «Ιδέ πόσον αγαπώ τας εντολάς σου [τα προστάγματά σου, ΜΝΚ].» «Εφύλαξα τας εντολάς σου.» «Εκ των εντολών σου έγεινα συνετός.»—Ψαλμ. 119:159, 100, 104.

Η λέξις ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ προέρχεται από την Εβραϊκή λέξι χοκ, που είναι μια άλλη λέξις η οποία συχνά αναφέρεται στις απαιτήσεις του Θεού. Εν τούτοις διαφέρει από τις προηγούμενες λέξεις και χρησιμοποιείται σχετικά με τις θείες διατάξεις για την άλογη δημιουργία. (Ιώβ 28:26· 38:10) Ένα διάταγμα ή νόμος ορίζεται ως έγκυρος κανών ή αρχή.

Ο ψαλμωδός εκτιμούσε τα θεία διατάγματα, διότι διαβάζομε: «Τα διατάγματά σου υπήρξαν εις εμέ μελωδίαι εν τω οίκω της παροικίας μου.» (Ψαλμ. 119:54) Κατ’ επανάληψιν ερωτά τον Θεόν: «Δίδαξόν με τα διατάγματά σου» (εδάφια 12, 26, 64, 68, 124, 135), και αινεί επίσης τον Θεό που το πράττει αυτό. (Εδ. 171) Όχι μόνο ήθελε να τα μάθη, αλλά και επιθυμούσε να τα τηρή: «Τα διατάγματά σου θέλω φυλάττει.»—Ψαλμ. 119:8.

Σχετικά με τον δεδηλωμένο σκοπό του Θεού για τους δούλους του, υπάρχει άλλη μια Εβραϊκή λέξις εντάχ, που μεταφράζεται τα ΜΑΡΤΥΡΙΑ. Αυτή η λέξις σημαίνει μαρτυρία ή απόδειξις και προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει ανατρέχω, επαναλαμβάνω και γι’ αυτόν το λόγο μεταφράζεται «μαρτύρια.» Ο ψαλμωδός εκφράζει μεγάλη εκτίμησι γι’ αυτά τα μαρτύρια και κατ’ επανάληψιν λέγει ότι τα έχει τηρήσει. (Ψαλμ. 119:22, 28, 88, 129, 167, 168) Προσεύχεται για να κλίνη ο Θεός την καρδίαν του ψαλμωδού σ’ αυτά. (Εδ. 36) Επίσης δηλώνει: «Και θέλω ομιλεί περί των μαρτυρίων σου έμπροσθεν βασιλέων, και δεν θέλω αισχυνθή.»—Εδ. 46.

Οι ανωτέρω πέντε ορισμοί (εντολές, νόμος, προστάγματα, διατάγματα, μαρτύρια) χρησιμοποιούνται από τον ψαλμωδό σχετικά με ζητήματα πολύ κοινά στον Λόγο του Θεού. Μια λέξις με πολύ διαφορετική άποψι είναι η λέξις ΚΡΙΣΕΙΣ που προέρχεται από τη λέξι μισπάτ. Πρέπει να έχωμε ένα υγιή φόβο για τις κρίσεις του Θεού. Έτσι ο ψαλμωδός λέγει: «Έφριξεν η σαρξ μου από του φόβου σου, και από των κρίσεών σου εφοβήθη.» (Ψαλμ. 119:120) Λέγει ότι μαθαίνει «τας κρίσεις» (εδ. 7), ότι τις διακηρύττει (εδ. 13), ότι τις ποθεί (εδ. 20). Τις θεωρεί κατάλληλες (εδ. 30), δίκαιες, (εδ. 106), και ρωτά δυο φορές, «Ζωοποίησόν με, Ιεχωβά, κατά την κρίσιν σου.»—Ψαλμ. 119:149, 156.

Μια άλλη λέξις που φαίνεται ν’ αγαπούσε ιδιαίτερα ο συγγραφεύς του Ψαλμού 119 είναι η λέξις ιμράχ, που μεταφράζεται ΛΟΓΙΑ ή ΥΠΟΣΧΕΣΙΣ. Προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει απλώς λέγω και συνεπώς αναφέρεται σε κάτι το οποίον λέγεται. Ο ψαλμωδός κατ’ επανάληψιν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι για ν’ αναφέρεται στις υποσχέσεις του Θεού, και γι’ αυτό η Νέα Αγγλική Βίβλος το μεταφράζει ομοιόμορφα «υπόσχεσις» σ’ ολόκληρο τον ψαλμό. Ο ψαλμωδός προσεύχεται στον Θεό να τον υποστηρίξη και να του δείξη εύνοια κατά τον λόγον του [κατά την υπόσχεσίν του, ΝΑΒ], (Εδάφια 116, 58, 170) Οι λόγοι του Θεού αποτελούν μια μεγάλη βοήθεια γι’ αυτόν: «Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια σου, δια να μη αμαρτάνω εις σε.» (Εδ. 11) Και αγάλλεται εις τον λόγον του Θεού «ως ο ευρίσκων λάφυρα πολλά.»—Εδάφια 67, 162.

Και τελικά έχομε την Εβραϊκή λέξι νταβάρ που σημαίνει επίσης λόγος. Δεν σημαίνει, όπως συχνά στην Αγγλική γλώσσα, μια απλή λέξι, αλλά, μάλλον, αναφέρεται σε μια ολόκληρη σκέψι ή δήλωσι. Έτσι οι Δέκα Εντολές λέγονται «Δεκάλογος.» (Έξοδ. 34:28) Χαρακτηριστικά της εκτιμήσεώς του για τον Λόγο του Θεού είναι τα εδάφια 9 και 105: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; Φυλάττων τους λόγους σου.» «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.»

Ασφαλώς σ’ όλ’ αυτά ο συγγραφεύς του ψαλμού 119 θέτει ένα καλό παράδειγμα για όλους εκείνους που αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό. Ευχαριστείτο να εκφράζη την εκτίμησί του στον Λόγο του Θεού με το να πλέκη τις σκέψεις του γύρω από οκτώ βασικές Εβραϊκές λέξεις και κατόπιν να ρίχνη αυτές τις σκέψεις σε μια ακροστιχίδα ή αλφαβητικό Εβραϊκό ποίημα από 176 εδάφια. Ασφαλώς αυτό ήταν ένα κοπιώδες έργο. Όπως ο Βασιλεύς Σολομών, και ο ψαλμωδός «εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους· και το γεγραμμένον ήτο ευθύτης, και λόγοι αληθείας.» (Εκκλησ. 12:10) Οι λόγοι του Θεού ήσαν γλυκύτεροι σ’ αυτόν παρά το μέλι, αγαπούσε τις εντολές του Θεού περισσότερον από το καθαρόν χρυσίον.—Ψαλμ. 119:103, 127.

Αν έχωμε κι εμείς παρόμοια εκτίμησι στον Λόγο του Θεού, τι θα κάμωμε; Θα ενδιαφερώμεθα τακτικά γι’ αυτόν και θα τον ‘μελετούμε.’ (Ψαλμ. 119:15, 48, 78, 148) Και μάλιστα θα είμεθα πρόθυμοι να τον διακηρύττωμε ενώπιον των άλλων χωρίς να συστελλώμεθα να τον λέγωμε και ενώπιον βασιλέων. Πάνω απ’ όλα θα τηρούμε τις απαιτήσεις του Θεού.

Πόσο Αληθεύει

◆ Στο βιβλίο «Τα Έθνη Θελουσι Γνωρίσει ότι Εγώ Είμαι ο Ιεχωβά—Πώς;» ένας από τους πολλούς λόγους που δίδονται για την οργή του Θεού εναντίον του Χριστιανικού κόσμου είναι αυτός: «Ο Ιεχωβά μισεί να τον μεταχειρίζονται οι θρησκευτικοί υποκριταί σαν ένα Θεό που μπορούν να εξαπατήσουν.» Πόσο αληθεύει!

Η Πείρα ο Καλύτερος Διδάσκαλος;

● Έχετε συναντήσει άτομα που περνούν τη ζωή τους καταφρονώντας τις συμβουλές ή τις προφυλάξεις, επειδή πιστεύουν ότι «η πείρα είναι ο καλύτερος διδάσκαλος;» Τονίσθηκε σχετικά με αυτή την άποψι, ότι ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ένα άτομο πρόθυμα επιδίδεται στην εκμάθησι πολλών πραγμάτων τα οποία πραγματικά δεν ήθελε να ξέρη. Τι πλεονέκτημα είναι λοιπόν το να έχη κανείς την Αγία Γραφή ως οδηγόν του. Αυτή παρουσιάζει πολύ περισσότερα και όχι απλώς την αρχαιότερη ακριβή έκθεσι της ανθρώπινης πείρας. Πραγματικά παρουσιάζει τη στοργική καθοδηγία ενός Θεού ο οποίος ενδιαφέρεται για την ευτυχία των ανθρώπων.

Ένας Θεός Αγάπης θα Εβασάνιζε Ψυχές;

Η ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ιδιότης του Δημιουργού του ανθρώπου είναι η αγάπη. Αυτός είναι η προσωποποίησις της αγάπης. Γι’ αυτό η Γραφή λέγει: «Ο Θεός είναι αγάπη.» (1 Ιωάν. 4:16) Σ’ αυτόν τον Θεό τής αγάπης, ο ψαλμωδός Δαβίδ έψαλε: «Η οργή αυτού διαρκεί μίαν μόνην στιγμήν· ζωή όμως είναι εν τη ευμενεία αυτού.»—Ψαλμ. 30:5.

Ο βαθμός της θείας αγάπης για την ανθρωπότητα είναι έκδηλος στον τρόπο με τον οποίον ο Θεός βλέπει εκείνους που παραβαίνουν τους νόμους του. Μολονότι οι πράξεις των τον κάνουν να παροργίζεται και να πονή, εν τούτοις δεν εξάπτεται αμέσως με οργή εναντίον τους. (Ψαλμ. 78:38-41) Φιλεύσπλαγχνα παρέχει ευκαιρία σ’ αυτούς ν’ αλλάζουν την πορεία των, διότι δεν ευαρεστείται να εκτελέση καταδικαστική απόφασι εναντίον των. Διά του προφήτου του Ιεζεκιήλ είπε στον απειθή Ισραήλ: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· δια τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζ. 33:11) Ο Ιεχωβά Θεός θεωρώντας τη ζωή ως πολύτιμη, φροντίζει να δίδεται προειδοποίησις σ’ εκείνους που παραβαίνουν τους δικαίους του νόμους.

Μια κατάλληλη περίπτωσις είναι η Νινευή, η πρωτεύουσα της αρχαίας Ασσυρίας. Όπως αναγράφεται στη Γραφή, οι κάτοικοι της πόλεως εκείνης έγιναν τόσο ασεβείς ώστε ο Ιεχωβά είχε υπ’ όψι να τους καταστρέψη. Εν τούτοις τους έδωσε μια ευκαιρία να εγκαταλείψουν την αδικοπραγία τους. Με την απεριόριστη αγάπη και το έλεός του έστειλε τον προφήτη Ιωνά σ’ αυτούς. «Έτι τεσσαράκοντα ημέραι, και η Νινευή θέλει καταστραφή,» ήταν η συνταρακτική αναγγελία του προφήτου του Ιεχωβά.—Ιωνάς 3:4.

Οι Νινευίται εγνώριζαν ότι είχαν δημιουργήσει ένα κακό υπόμνημα για τον εαυτό τους. Η θεόδοτη συνείδησίς των τους κατεδίκαζε. Μολονότι δεν ήσαν λάτρεις του Ιεχωβά Θεού, εν τούτοις εφοβούντο ακόμη τις θεότητες. Όταν λοιπόν άκουσαν ένα ξένο, ο οποίος δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι είχε κανένα προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς, να κηρύττη με θάρρος την επικείμενη καταστροφή των, οι Νινευίται συνήλθαν. Ολόκληρη η πόλις, περιλαμβανομένου και του βασιλέως, μετενόησε με σάκκον και σποδόν.

Στοργικά ο Θεός της αγάπης δεν έφερε στους Νινευίτες που μετανόησαν την καταστροφή που ο προφήτης του είχε απαγγείλει εναντίον των. Ο Ιωνάς όμως δεν μπορούσε να το καταλάβη αυτό. Πραγματικά ωργίσθηκε. Εγκατέλειψε την πόλι και έκτισε μια καλύβα για τον εαυτό του ανατολικά της Νινευή. Εκεί παρέμεινε για να δη τι θα συνέβαινε στην πόλι.—Ιωνάς 4:1-5.

Για να μπορέση ο Ιωνάς να εκτιμήση την ορθότητα της ενεργείας του Θεού που λυπήθηκε τους Νινευίτες που μετανόησαν, ο Ιεχωβά προτίμησε να τον διδάξη μ’ ένα αντικειμενικό μάθημα. Έκαμε να φυτρώση θαυματουργικά μια κολοκυθιά και να δίνη μια ευχάριστη σκιά για τον Ιωνά μέσα στην καλύβα του. Αργότερα ο Ιεχωβά έκαμε ένα σκουλήκι να καταφάγη το φυτό αυτό και να το αποξηράνη. Ο Ιωνάς που στερήθηκε τη σκιά του φυτού ήταν τώρα εκτεθειμένος σ’ ένα καυστικό ανατολικό άνεμο και στον θερμό ήλιο που έπεφτε στο κεφάλι του. Χωρίς αμφιβολία άρχισε ν’ απορή γιατί να ξεραθή το φυτό αφού μάλιστα ήταν μια τέτοια ευλογία σ’ αυτόν. Μολονότι ο Ιωνάς ούτε φύτεψε ούτε περιποιήθηκε το φυτό, λυπήθηκε πολύ για την απώλεια του· του φάνηκε κακό να ξεραθή τόσο γρήγορα.—Ιωνάς 4:6-10.

Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός είχε πολύ περισσότερους λόγους να λυπηθή τη Νινευή. Η αξία των κατοίκων της και των κατοικιδίων ζώων της ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αξία μιας κολοκυθιάς. Ο Ιεχωβά, εφαρμόζοντας αυτό το αντικειμενικό μάθημα, ρώτησε τον Ιωνά: «Και εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως τής μεγάλης, εν η υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά;»—Ιωνάς 4:11.

Είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι ένας Θεός, που έχει τόσο τρυφερά αισθήματα προς τους ανθρώπους, θα βασάνιζε μερικούς απ’ αυτούς μετά τον θάνατον τους μέσα σ’ ένα πύρινο άδη για όλη την αιωνιότητα; Αν ο Ιεχωβά Θεός δεν ευαρεστήται στον θάνατο των ασεβών, πώς θα ήταν δυνατόν να ευαρεστήται βλέποντας ανθρώπους να υποφέρουν τις μεγαλύτερες αγωνίες σε όλη την αιωνιότητα;

Όταν οι Ισραηλίται είχαν αρχίσει την εξοργιστική συνήθεια να θυσιάζουν τα τέκνα των, ο Ιεχωβά είπε στον προφήτη του Ιερεμία: «Και ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Τοφέθ, όστις είναι εν τη φάραγγι του υιού Εννόμ, δια να καίωσι τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών εν πυρί· το οποίον δεν προσέταξα, ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου.» (Ιερεμ. 7:31) Αν η βδελυκτή πράξις της θυσίας τέκνων ήταν κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθή ο Θεός της αγάπης, πώς θα ήταν δυνατόν να διανοηθή ένα αιώνιο βασανισμό για τους ανθρώπους που παραβαίνουν τους νόμους του;

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΡΑΤΕΙ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός θ’ αφήση ατιμώρητη την αδικοπραγία, ότι παραβλέπει τις κατάφωρες παραβιάσεις των εντολών του. Ο Λόγος του δηλώνει: «Ζηλότυπος είναι ο Θεός, και εκδικείται ο Ιεχωβά· ο Ιεχωβά εκδικείται, και οργίζεται· ο Ιεχωβά θέλει εκδικηθή τους εναντίους αυτού, και φυλάττει οργήν κατά των εχθρών αυτού. Ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος, και μέγας την ισχύν, και ουδόλως θέλει αθωώσει τον ασεβή.» (Ναούμ 1:2, 3, ΜΝΚ) «Είναι σοφός την καρδίαν, και κραταιός την δύναμιν· τις εσκληρύνθη εναντίον αυτού, και ευτύχησεν;» (Ιώβ 9:4) Ακόμη κι εκείνοι που ομολογούν ότι είναι λαός του και γίνονται ένοχοι παραβάσεως δεν θα προστατευθούν από ποινή, από βασανισμό.

Αν ένας προσπαθήση ν’ αποκρύψη το αμάρτημά του, ο Θεός δεν θα τον φυλάξη από το βασανιστικό αποτέλεσμα μιας ένοχης συνειδήσεως. Ένας που το δοκίμασε αυτό ήταν ο Δαβίδ, ο οποίος έγραψε: «Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου ολην την ημέραν· επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ’ εμέ· η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν.»—Ψαλμ. 32:3, 4.

Η προσπάθεια καταπνίξεως μιας ένοχης συνειδήσεως έλυωνε τον Δαβίδ. Η αγωνία του για το τι είχε κάμει εμείωσε τη δύναμί του ακριβώς όπως ένα δένδρο θα έχανε τη ζωοπάροχη υγρασία του στη διάρκεια της μεγάλης ζέστης ενός ξηρού θέρους. Ο βασανισμός όμως που υπέστη ο Δαβίδ παρήγαγε καλά αποτελέσματα. Τον υπεκίνησε να ομολογήση το αμάρτημά του και να επανακτήση μια κατάλληλη σχέσι με τον Θεόν του.

Ακόμη και η πιο αυστηρή ποινή στην οποία ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να επιβάλη σ’ έναν λαό έχει τον σκοπό της. Μπορεί να επιτύχη τη βελτίωσί του. Ποτέ ο Ιεχωβά Θεός δεν θλίβει κανένα για προσωπική ευχαρίστησι. Δεν ευαρεστείται να επιβάλλη τιμωρία όπως δεν ευαρεστείται κι ένας στοργικός πατέρας στον τρόπο ενεργείας απέναντι σ’ ένα απειθές τέκνον. Ο Ιεχωβά για να παραστήση τον σκοπό της ποινής που επιβάλλει εδήλωσε μέσω του προφήτου του Ησαΐα:

«Ο αροτριών μήπως όλην την ημέραν αροτριά δια να σπείρη, διανοίγων και βωλοκοπών τον αγρόν αυτού; Αφού εξομαλύνη το πρόσωπον αυτού, δεν διασκορπίζει τον άρακον, και διασπείρει το κύμινον, και βάλλει τον σίτον εις το καλήτερον μέρος, και την κριθήν εις τον διωρισμένον αυτής τόπον, και την βρίζαν εις το μέρος αυτού το ανήκον; Διότι ο Θεός αυτού μανθάνει αυτόν να διακρίνη, και διδάσκει αυτόν. Διότι δεν αλωνίζεται ο άρακος διά αλωνιστικού οργάνου, ουδέ αμάξης τροχός περιστρέφεται επί το κύμινον αλλά διά ράβδου κτυπάται ο άρακος, και διά βακτηρίας το κύμινον. Ο δε σίτος του άρτου κατασυντρίβεται· αλλά δεν θέλει δια πάντα αλωνίζει αυτόν, ουδέ θέλει συντρίψει αυτόν διά του τροχού της αμάξης αυτού, ουδέ θέλει λεπτύνει αυτόν διά των ονύχων των ίππων αυτού. Και τούτο εξήλθε παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του θαυμαστού εν βουλή, του μεγάλου εν συνέσει.»—Ησ. 28:24-29, ΜΝΚ.

Η αροτρίασις και η συγκομιδή είναι περιορισμένα. Η σκληρότης του εδάφους ρυθμίζει τον βαθμό ή την έντασι της αροτριάσεως. Το είδος του σπόρου προσδιορίζει τη δύναμι και το βάρος των οργάνων που χρησιμοποιούνται για το αλώνισμα. Ομοίως, ο Ιεχωβά Θεός δεν τιμωρεί για πάντα εκείνους που παραβαίνουν τον νόμο του. Τους τιμωρεί πρωτίστως για να τους μαλακώση, για να τους καταστήση πιο επιδεκτικούς των συμβουλών και της καθοδηγίας του. Αυτό δείχνει τη σοφία του Θεού στο να καθαρίση τον λαό του και να τον απαλλάξη από ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά μέσω μιας θεραπείας η οποία ταιριάζει καλύτερα στις υπάρχουσες ανάγκες.

Μερικές φορές εκείνο που επιτρέπει ο Ιεχωβά Θεός να έρχεται σε άτομα μπορεί να είναι ένας πραγματικός βασανισμός σ’ αυτά. Μπορεί να εκθέση οδυνηρά τους εσφαλμένους τρόπους ενεργείας των. (Παράβαλε Αποκάλυψις 11:10.)

Εκείνοι που αμελούν να προσέξουν τις καταγγελίες που διακηρύττει ο Ιεχωβά Θεός διά στόματος των δούλων του υφίστανται το βασανιστικό αποτέλεσμα του αγγέλματός του. Χάνουν τις ευλογίες που θα ήρχοντο σ’ αυτούς αν μετανοούσαν και μετέβαλλαν την πορεία ενεργείας των. Εν τούτοις, και στην περίπτωσί τους ακόμη, ο βασανισμός πραγματοποιεί ένα σκοπό. Αποκαλύπτει ότι αυτοί δεν είναι άξιοι να διαφυλαχθούν από την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού.

Αλλά μήπως θα μπορούσε να λεχθή ότι ο αιώνιος βασανισμός θα είχε κάποιο σκοπό; Αν ο Ιεχωβά Θεός επρόκειτο να υποβάλη τους ανθρώπους σε αιώνιο βασανισμό, θα ωφελούνταν οι βασανιζόμενοι; Προφανώς όχι. Ακόμη και αν το ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα άτομα και να βελτιώσουν την κατάστασί τους. Έπειτα, και ο Δημιουργός τίποτα δεν θα ωφελείτο από το να τους βασανίζη αιωνίως. Θα τον ανάγκαζε να κάμη κάτι που δεν θέλει να το κάμη, δηλαδή, να βλέπη μια συνεχή κατάθλιψι, η οποία δεν έχει αγαθό σκοπό υπ’ όψιν για κείνον ο οποίος αναγκάζεται να την υποφέρη χωρίς καμμιά δυνατότητα ανακουφίσεως. Ο προφήτης Αββακούμ έγραψε εν σχέσει με τον Θεό: «Οι οφθαλμοί σου είναι καθαρώτεροι παρά ώστε να βλέπης τα πονηρά, και δεν δύνασαι να επιβλέπεις εις την ανομίαν.» (Αββακ. 1:13) Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν ο Θεός σε όλη την αιωνιότητα να βλέπη την αγωνία εκείνων οι οποίοι παρέβησαν τον νόμο του;

Πραγματικά δεν είναι νοητόν ότι ένας Θεός αγάπης θα έκανε κάτι που είναι τελείως αντίθετο με την προσωπικότητά του, με τις οδούς του και την πολιτεία του.

Εν τούτοις, θα μπορούσε να ρωτήση κανείς, είναι αυτό η μόνη απόδειξις εναντίον της διδασκαλίας των αιωνίων βασάνων; Δεν υπάρχει απόδειξις που να δείχνη ότι κάτι επιζή από τον θάνατο του σώματος; Δεν συνεχίζεται μετά θάνατον η συνειδητή ύπαρξις; Επομένως θα υπάρχη βασανισμός για κείνο το οποίο επιζή από τον θάνατον του σώματος; Για την απάντησι σ’ αυτά τα ερωτήματα παρακαλούμε ν’ αναγνώσετε το επόμενο άρθρο.

[Εικόνα στη σελίδα 420]

Όταν οι Ισραηλίται είχαν αρχίσει να θυσιάζουν τα παιδιά τους, ο Θεός εξέφρασε την αποδοκιμασία του λέγοντας ότι δεν το είχε προστάξει αυτό και ‘ούτε είχε ανέβει στην καρδιά του.’

Τι Είναι η Ψυχή Σας;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει μια ψυχή η οποία είναι χωριστή και διακεκριμένη από το σώμα. Αυτή η ψυχή υποτίθεται ότι εγκαταλείπει το σώμα στο θάνατο. Ανάλογα με το αν ένα άτομο έζησε μια καλή ζωή ή όχι, η ψυχή του λέγουν ότι πηγαίνει στον άδη και υποφέρει βάσανα ή στον ουρανό και απολαμβάνει αιώνια ευτυχία με τον Θεό.

Η πίστις σ’ ένα πύρινο άδη φαίνεται έτσι ότι στηρίζεται στη διδασκαλία ότι ο άνθρωπος έχει μια ψυχή η οποία επιζή από τον θάνατο του σώματος. Αλλ’ είναι αυτή η διδασκαλία σε αρμονία με την Αγία Γραφή;

Το πρώτο βιβλίο των Αγίων Γραφών, η Γένεσις, αποκαλύπτει τη φύσι της ανθρώπινης ψυχής. Το εδάφιο Γένεσις 2:7 περιγράφοντας τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου λέγει: «Και έπλασε Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν [Εβραϊστί νέφες].» Σημειώστε ότι η Γραφή δεν λέγει ότι ο άνθρωπος έλαβε ψυχή, αλλά ότι ο άνθρωπος έγινε ψυχή ζώσα.

Ο απόστολος Παύλος στη θεόπνευστη επιστολή του προς Κορινθίους, τονίζει ότι η Χριστιανική διδασκαλία περί ψυχής δεν διέφερε απ’ αυτά που εκτίθενται στη Γένεσι. Παρέθεσε το εδάφιον Γένεσις 2:7 λέγοντας: «Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ ‘έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν.’» (1 Κορ. 15:45) Εφόσον ο Παύλος χρησιμοποίησε την Ελληνική λέξι ψυχή, αυτό αποδεικνύει ότι όπως και η Εβραϊκή λέξις νέφες, η λέξις ψυχή μπορεί να προσδιορίση τον ίδιο τον άνθρωπο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλοί Βιβλικοί λόγιοι του εικοστού αιώνος, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι και Ιουδαίοι, ανεγνώρισαν δημοσία ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μια ψυχή. Διαβάζομε:

«Το περίφημο εδάφιο της Γενέσεως (2:7) δεν λέγει, όπως συχνά υποτίθεται, ότι ο άνθρωπος συνίσταται από σώμα και ψυχή· λέγει ότι ο Γιαχβέ διεμόρφωσε τον άνθρωπο από χώμα από τη γη και κατόπιν ζωογόνησε τη νεκρή μορφή με ζώσα πνοή την οποίαν ενεφύσησε στους μυκτήρες του, και έτσι ο άνθρωπος έγινε ένα ζωντανό ον, που είναι όλο εκείνο που σημαίνει εδώ η λέξις νέφες (ψυχή).»—Zeitschrift für die alttestamentiche Wissenschaft, Τόμος 41.

«Δεν πρέπει να νομίζεται ότι ο άνθρωπος έχει μια ψυχή· είναι μια ψυχή.»—The New Bible Commentary.

«Η ψυχή στην ΠΔ [Παλαιά Διαθήκη] σημαίνει όχι ένα μέρος ανθρώπου, αλλά ολόκληρο τον άνθρωπο—τον άνθρωπο σαν μια ζωντανή ύπαρξι. Ομοίως, στη ΝΔ [Νέα Διαθήκη] σημαίνει ανθρώπινη ζωή: τη ζωή ενός ατόμου, συνειδητού υποκειμένου.»—New Catholic Encyclopedia.

«Στη Νέα Διαθήκη η φράσις ‘να σώση την ψυχήν αυτού’ (Μάρκ. 8:35, Κείμενον), δεν σημαίνει να σώση κάποιο πνευματικό μέρος του ανθρώπου, σε αντίθεσι με το σώμα του (κατά την Πλατωνική έννοια) αλλά ολόκληρο το άτομο με έμφασι στο γεγονός ότι το άτομο είναι ζωντανό, επιθυμεί, αγαπά, θέλει κλπ., εκτός του ότι είναι συγκεκριμένο και φυσικό.»—The New American Bible, “Glossary of Biblical Theology Terms.”

«Η Αγία Γραφή δεν λέγει ότι έχομε ψυχή. ‘Νέφες’ είναι το ίδιο το άτομο, με την ανάγκη του για τροφή, με το αίμα που είναι στις φλέβες του, είναι η ύπαρξίς του.»—Δρ Η. Μ. Ορλίνσκυ του Κολλεγίου Εβραϊκής Ενώσεως, παράθεσις στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης, 12 Οκτωβρίου 1962.

Επειδή οι λέξεις των πρωτοτύπων γλωσσών που σημαίνουν ψυχή και νέφες αναφέρονται στον ίδιο άνθρωπο, μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα βρούμε τις κανονικές σωματικές λειτουργίες ή τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων ν’ αποδίδωνται στην ψυχή ή νέφες. Συμβαίνει αυτό; Είναι η ψυχή σας πραγματικά σεις ο ίδιος; Εξετάστε τα επόμενα:

Μια μελέτη της Βιβλικής χρήσεως αυτών των λέξεων της Εβραϊκής και της Ελληνικής (κείμενον), αποκαλύπτει ότι μια ανθρώπινη ψυχή γεννιέται. (Γεν. 46:18) Μπορεί να φάγη ή να νηστευση. (Λευιτ. 7:20· Ψαλμ. 35:13) Μπορεί να χαίρη ή να λυπάται. (Ψαλμ. 35:9· Ματθ. 26:38) Μπορεί ν’ αγαπήση. (Γεν. 34:3) Μπορεί να ευλογή τους άλλους. (Γεν. 27:4) Μπορεί ν’ ακούη. (Πράξ. 3:23) Η ψυχή μπορεί ν’ αμαρτήση, να ομόση, ν’ απωθήση πράγματα και να υποκύψη στον φόβο. (Λευιτ. 4:2· 5:4· Δευτ. 12:20· Πράξ. 2:43) Μπορεί ν’ απαχθή και να τεθή σε σιδηρά δεσμά. (Δευτ. 24:7· Ψαλμ. 105:18) Δεν είναι όλ’ αυτά πράγματα που μπορείτε να κάμετε σεις ή που μπορούν να γίνουν σ’ εσάς; Ναι, η ψυχή σας είσθε σεις.

Επομένως, όταν πεθαίνη η ψυχή σας, πεθαίνετε σεις, παύετε να έχετε συνειδητή ύπαρξι. Η Αγία Γραφή κατ’ επανάληψιν χαρακτηρίζει την ψυχή ότι πεθαίνει. Ο Ιεχωβά, διά του προφήτου του Ιεζεκιήλ εδήλωσε: «Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του υιού εμού είναι· η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» (Ιεζ. 18:4, 20) Η προφητεία του Ησαΐα προείπε τα εξής για τον Μεσσία ή Χριστόν: «Παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» (Ησ. 53:12) Και ο Ιησούς Χριστός είπε: «Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν.»—Ιωάν. 12:25.

Αλλά δεν υπάρχουν τουλάχιστον μερικά Γραφικά εδάφια που θα μπορούσαν να νοηθούν ότι υπονοούν τη δυνατότητα να έχη ο άνθρωπος αθάνατη ψυχή; Όχι. Είναι ενδιαφέρον να λεχθή ότι ακόμη και οι Βιβλικοί λόγιοι που δεν είναι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα βάσει της δικής των μελέτης. Ο Ντέιβιντ Γ. Μπάτρικ, Υφηγητής της Εκκλησιαστικής και Διακονικής Θεολογικής Σχολής του Πίτσμπουργκ γράφοντας στο περιοδικό Presbyterian Life (Μάιος 1970), λέγει τα εξής: «Δεν βρίσκω τίποτε μέσα στην Αγία Γραφή που να υποστηρίζη την ιδέα ότι οι ψυχές έχουν μια αθάνατη υπόστασι. Σχετικά με τη σημασία της λέξεως ψυχή, ο λόγιος αυτός παρατηρεί: «Όταν η Γραφή χρησιμοποιή αυτή τη λέξι ψυχή, συνήθως σημαίνει ‘ζωή’ ή ‘έμβιον ύπαρξιν,’ και όχι κανένα χωριστό μέρος μας. Σκεφθήτε το λοιπόν: Όταν η Γραφή μάς λέγη ότι είμεθα θνητοί, λέγει ότι πεθαίνομε—πραγματικά πεθαίνομε.» Συνεχίζοντας τη γραμμή του επιχειρήματός του, λέγει: «Αν είχαμε αθάνατες ψυχές, δεν θα είχαμε ανάγκη του Θεού—η αθανασία μας θα τελείωνε το ζήτημα. Αλλ’ η Γραφή αντιλέγει σε μια τέτοια μάταιη ελπίδα: είμεθα θνητοί και γι’ αυτό πρέπει να προσκολληθούμε στην αγάπη του Θεού και μόνον. Οι Χριστιανοί δεν πιστεύουν στη συνέχισι, αλλά στην ανάστασι.»

Η Αγία Γραφή διασαφηνίζει ότι δεν υπάρχει συνειδητή ύπαρξι στην κατάστασι του θανάτου. Το εδάφιο Εκκλησιαστής 9:10, σύμφωνα με την απόδοσι της Ρωμαιοκαθολικής Μεταφράσεως Ντουαί λέγει: «Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.» Αφού δεν υπάρχει αθάνατη ψυχή να επιζήση από τον θάνατο του σώματος, δεν υπάρχει τίποτε που να βασανισθή μετά θάνατον σ’ ένα πύρινο άδη.

Η Θεία υπόσχεσις περί αναστάσεως, όμως, παρέχει τη διαβεβαίωσι ότι οι νεκροί στον άδη θα επανέλθουν σε ζωή. Ακριβώς τι είναι αυτός ο άδης και πώς μπορούν οι νεκροί να ελευθερωθούν από τις λαβές του; Παρακαλείσθε να εξετάσετε το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο τεύχος τής 15 Απριλίου 1973 σελ. 227-239 του παρόντος περιοδικού.

Η Σχολή Γαλαάδ Στέλλει και Άλλους Ιεραποστόλους για τον Θερισμό

ΌΤΑΝ ο Ιησούς είπε: «Ο μεν θερισμός είναι πολύς. . . Παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριο του θερισμού ν’ αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού,» σχεδόν δεν φαντάστηκαν οι ακροαταί του ότι ύστερ’ από 1.900 χρόνια η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ θα έκανε αυτό ακριβώς. (Λουκ. 10:2) Λόγου χάριν, η Δευτέρα 5 Μαρτίου ήταν άλλη μια μέρα αποφοιτήσεως από τη Σχολή Γαλαάδ· αυτή τη φορά για την 54η σειρά σπουδαστών. Άλλοι σαράντα εννέα ιεραπόστολοι εστάλησαν για να ενωθούν με τις χιλιάδες των ήδη εργαζομένων σκληρά στον θερισμό αυτόν τον έσχατο καιρό.

Το πρόγραμμα άρχισε στη 1:55 μ.μ. Μετά τον εναρκτήριο ύμνο και την προσευχή δόθηκαν μερικές πολύ ενθαρρυντικές παρατηρήσεις από μερικούς ομιλητάς. Ο εκπαιδευτής Γιουλίσις Γκλας είπε στους αποφοίτους: «Κάποτε στο όχι πολύ μακρυνό μέλλον θα είναι η τελευταία μέρα που θα κηρύξετε σε οποιονδήποτε που είναι σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Αλλά μεταξύ της σημερινής ημέρας κι εκείνης της ‘τελευταίας ημέρας’ η πίστις σας θα δοκιμασθή σοβαρά. Αν όμως είσθε πιστοί κάθε μέρα στη διακονία σας, τότε όταν έλθη εκείνη η ‘τελευταία ημέρα’ του κηρύγματος σας, ‘θα ευρεθήτε εις έπαινον και δόξαν.’»—1 Πέτρ. 1:6, 7.

«Για να επιτύχετε πρέπει να έχετε την ορθή στάσι,» εδήλωσε ο Έντουαρντ Ντάνλαπ, αρχειοφύλαξ της Σχολής. Ανέφερε τη στάσι που τήρησε ο απόστολος Παύλος και ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως κατάλληλη στάσι για μίμησι. Ο επίσκοπος του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών Μίλτον Χένσελ, πρόσθεσε σ’ αυτές τις καλές σκέψεις, και κατόπιν μίλησε για την εκτίμησι των αληθινών αξιών, αντιπαραβάλλοντας την αξία των υλικών αποκτημάτων με τα πνευματικά πλούτη. Για να τονίση το θέμα του έδειξε στο ακροατήριο διάφορα νομίσματα—οστράκινα νομίσματα από τα Νησιά της Νοτίου Θαλάσσης, νομίσματα κατοχής τυπωμένα από τους Ιάπωνας στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και παλαιά Βρεττανικά σελλίνια που έχουν όλα ελάχιστη αξία σήμερα. Ακόμη και το χαρτονόμισμα των δέκα δολλαρίων των Ηνωμένων Πολιτειών που παρουσίασε έχει χάσει πολύ από την προηγούμενη αξία του. Πόσο σοφή είναι η συμβουλή να μη είμεθα φιλάργυροι.—Εβρ. 13:5.

Ο υπηρέτης εργοστασίου, Μαξ Λάρσον, υπενθύμισε στους αποφοιτούντας σπουδαστάς ότι η συναναστροφή των με την οικογένεια Μπέθελ απετέλεσε πράγματι ένα μέρος της εκπαιδεύσεως των, για να τους βοηθήση να εμμείνουν στα καθήκοντα των. Πώς έγινε αυτό; Υπάρχουν εβδομήντα, είπε ο Λάρσον, που εργάσθηκαν εδώ στο Μπέθελ περισσότερο από 28,6 χρόνια, που είναι η μέση ηλικία αυτής της σειράς σπουδαστών. Ωραία παραδείγματα είναι αυτά!

Ο υπηρέτης Μπέθελ Τζώρτζ Κάουτς αφηγήθηκε πόσο ιδιαίτερα καλά έχει τραφή η τάξις αυτή σε γνώσι πνευματικών πραγμάτων. Αλλά τώρα πόσο επιτυχείς θ’ απεδεικνύοντο αυτοί ως ιεραπόστολοι εξηρτάτο από το πόσο συνετά θα εφήρμοζαν αυτή τη γνώσι για να βοηθήσουν τους άλλους.

Μετά την ανάγνωσι είκοσι και πλέον τηλεγραφημάτων και ειδικών χαιρετισμών προς τους αποφοίτους από διάφορα μέρη του κόσμου, ο αντιπρόεδρος Φρανζ έδωσε κατόπιν μια δυναμική ομιλία. Στη διάρκεια της ομιλίας του απηύθυνε στους αποφοίτους λίγα ενδιαφέροντα ερωτήματα: ‘Έφθασαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά το ανώτατο όριο τους; Το πιστεύετε αυτό σεις οι ιεραπόστολοι; έχετε αυτή τη στάσι διανοίας καθώς αναχωρείτε για τον ιεραποστολικό αγρό; Όχι, διόλου. Πιστεύετε ότι το αποκορύφωμα είναι ακόμη μελλοντικό και είμεθα όλοι αποφασισμένοι να φθάσωμε σ’ αυτή την κορυφή.’

Φαίνεται ότι ολόκληρο το πρόγραμμα εκορυφώνετο με την ομιλία του προέδρου Ν. Νορρ με τίτλο «Η Πίστις Σας Αποδεικνύεται από τα Χείλη Σας,» ομιλία βασισμένη στα εδάφια Ρωμαίους 10:8-10. ‘Τα χείλη μας,’ εδήλωσε ο Νορρ, ‘πολλά έχουν να κάμουν με την πίστι μας στον Ιεχωβά Θεό. Αλλά προτού να είναι στα χείλη σας πρέπει να είναι στην καρδιά σας, διότι από την καρδιά ομιλεί το στόμα. Στους περασμένους πέντε μήνες δείξατε ότι έχετε πίστι στις καρδιές σας. Τώρα πηγαίνετε ως ιεραπόστολοι να χρησιμοποιήσετε τα χείλη σας για ν’ αποδείξετε την πίστι σας. . . Διότι πίστις χωρίς έργα είναι νεκρά.’—Ιακ. 2:14-26.

Οι φοιτηταί κατόπιν έλαβαν από ένα φάκελλο με τους τόπους διορισμού των. Οι δεκαέξη άγαμοι αδελφοί, πέντε άγαμες αδελφές και δεκατέσσερα ανδρόγυνα είχαν έλθει από έξη διάφορες χώρες. Τώρα απεστέλλοντο σε είκοσι τρεις χώρες.

Ύστερ’ από ένα διάλειμμα για το δείπνον, οι παρόντες 2.061 ήσαν έτοιμοι ν’ απολαύσουν το εσπερινό πρόγραμμα, τα κυριώτερα σημεία του οποίου ήσαν δύο Βιβλικά δράματα. Το πρώτο είχε τίτλο «Αλλαλάξατε διότι ο Ιεχωβά Παρέδωκεν εις Εσάς την Πόλιν!» Αυτό το δράμα που ήταν περισσότερο από μια ενδιαφέρουσα απεικόνησι επειγούσης ανάγκης μέσα στην αρχαία πόλι της Ιεριχώ, εντυπωσίασε όλους για την παρούσα επείγουσα ανάγκη που διεγείρει εκείνους που εξεικονίσθηκαν από τη Ραάβ και τον οίκο της σήμερα.

Το δεύτερο Βιβλικό δράμα είχε τίτλο «Ο Ζήλος του Οίκου σου με Κατέφαγε.» Και αυτό επίσης ήταν μια πολύ συγκινητική παρουσίασις, διότι περιελάμβανε πολλά γεγονότα από τη δυναμική διακονία του Ιησού Χριστού. Ασφαλώς έκαμε όλους τους παρόντας να ρωτούν αν και αυτοί οι ίδιοι μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν μια όμοια πορεία ολοχρονίου υπηρεσίας στον υπόλοιπο χρόνο που απομένει.

Αν υπήρχε μια γενική εντύπωσις εκείνη τη μέρα ήταν αυτή: Το ανώτατο όριο δεν έχει επιτευχθή ακόμα, διότι ο Κύριος του θερισμού εξακολουθεί ν’ αποστέλλη και άλλους εργάτας για την παγκόσμια συγκομιδή.

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς προσεκτικά; Αν ναι, ασφαλώς θα ενθυμήσθε αυτά τα σημεία:

● Γιατί ο Ιησούς δεν επέμεινε να παραμείνη στη χώρα των Γαδαρηνών όταν έγινε φανερό ότι δεν τον ήθελαν;—Λουκ. 8:37-39.

Υπήρχαν άλλοι άνθρωποι άξιοι τους οποίους ο Ιησούς μπορούσε να διακονήση. Επίσης άφησε πίσω του έναν πιστό τον οποίο είχε ελευθερώσει από δαιμονοπληξία, και αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να φέρη μαρτυρία στους συγγενείς του και στους άλλους που κατοικούσαν στη Δεκάπολι.—Σελ. 205.

● Με ποιες έννοιες η νέα διαθήκη είναι ανώτερη από την παλαιά διαθήκη του Νόμου;

Με την διάταξι της νέας διαθήκης ο Ιησούς Χριστός είναι ο αθάνατος Αρχιερεύς, που δεν χρειάζεται διαδόχους. Η τελεία του ανθρώπινη θυσία δεν χρειάζεται επανάληψι και καθιστά δυνατή την αληθινή συγχώρησι των αμαρτιών, Στην περίπτωσι εκείνων που είναι στη νέα διαθήκη ο Ιεχωβά έθεσε τους νόμους του στις καρδιές των και στις διάνοιες των δεν υπάρχει εκτεταμένος γραπτός νομικός κώδιξ.—Σελ. 430.

● Με ποια έννοια η πολυφαγία, η πολυποσία και οι μέριμνες του βίου καταβαρύνουν την καρδιά;—Λουκ. 21:34.

Η υπερβολή σε τροφή και ποτά καταβαρύνει την καρδιά με αισθήματα ενοχής και παραγκωνίζει τα καλά κίνητρα. Όταν κανείς ενδιαφέρεται σε υπερβολικό βαθμό για τα αναγκαία της ζωής του, μπορεί να κάμη τα ελατήρια της καρδιάς να συγκεντρωθούν σε υλιστικά πράγματα. Έτσι η καρδιά αποστερείται από τη διαβεβαίωσι που παρέχει ο Ιεχωβά ότι θα φροντίση για τους δούλους του.—Σελ. 249, 250.

● Τι εκπροσωπεί το «όνομα» του Ιησού;

Εκπροσωπεί όχι μόνον το πρόσωπον που φέρει το όνομα, αλλά και την εξουσία που έχει να διεξάγη και να εκτελή το θέλημα του Θεού. Αυτή η εξουσία εμπερικλείει τη θέσι του Ιησού ως Βασιλέως και Θείου Αρχηγού της ζωής.—Σελ. 294-296.

● Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά λαμβάνουν μια θετική στάσι εναντίον της χρήσεως ναρκωτικών;

Η χρήσις ναρκωτικών μολονότι δεν μνημονεύεται ονομαστικά μέσα στη Γραφή, θέτει σε κίνδυνο τη σχέσι ενός ανθρώπου με τον Ιεχωβά Θεό. Όχι μόνο μπορεί να οδηγήση σε σωματική βλάβη, άλλα αμβλύνει και τις διανοητικές ικανότητες, εμποδίζοντας τον άνθρωπο να πλησιάση τον Θεό με τη λογικήν του. (Ρωμ. 12:1) Οι τοξικομανείς συχνά εμπλέκονται σε πνευματιστικές πράξεις. Σύμφωνα με τα εδάφια Γαλάτας 5:19-21 η άσκησις πνευματισμού (φαρμακείας) είναι έργον της «σαρκός» που εμποδίζει τον άνθρωπο ν’ αποκτήση θεία επιδοκιμασία και ζωή.—Σελ. 370-373.

● Τι νοείται με το εδάφιον Παροιμίαι 10:7 από τα λόγια «το δε όνομα των ασεβών σήπεται»;

Το όνομα ή η φήμη των ασεβών γίνεται μια όχι ευχάριστη ανάμνησις, αλλά κάτι που μαραίνεται, σαπίζει. Αυτό γίνεται φανερό από την αντίστοιχη δήλωσι που γίνεται στο πρώτο μέρος του εδαφίου: «Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας.»—Σελ. 398.

Τι θα Ανταποδώσω στον Ιεχωβά;

ΜΟΝΟΝ οι πράοι που διδάσκονται από τη Γραφή είναι πιθανόν να εγείρουν το ερώτημα του τι ν’ ανταποδώσουν στον Θεό για όλα τα ευεργετήματα που έχει χορηγήσει στα ανθρώπινα πλάσματά του. Πολλοί άνθρωποι σκέπτονται και εκφράζουν περισσότερο τα δεινά των, τις αιτίες για τα παράπονά των, τα παθήματά των, παρά τα πράγματα για τα οποία θα μπορούσαν να είναι ευγνώμονες. Η γνήσια ευγνωμοσύνη είναι σπάνια. Τόσο τυφλωμένοι από το ατομικό συμφέρον είναι πολλοί, ώστε δεν μπορούν ούτε να διακρίνουν τις πολυπληθείς αιτίες για ευχαριστία. Αυτή η κατάστασις προελέχθη σαφώς από έναν θεόπνευστο συγγραφέα του πρώτου αιώνος μ.Χ. με τα εξής λόγια: «θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . αχάριστοι, ανόσιοι, . . . αφιλάγαθοι.»—2 Τιμ. 3:2, 3.

Αυτό το πνεύμα της αχαριστίας είναι μεταδοτικό. Μπορεί να διαδοθή και να επηρεάση τους άλλους σαν μια μυστηριώδης νόσος. Μπορεί να δηλητηριάση και τις διάνοιες εκείνων οι οποίοι μετεστράφησαν στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, αν αυτοί με κάθε τρόπο αμελούν να διατηρούν ισχυρή την πίστι και την εμπιστοσύνη των σ’ Αυτόν που λατρεύουν. Πόσο ουσιώδες λοιπόν είναι να σκεπτώμεθα συχνά όλες τις ευεργεσίες που μας έχει χορηγήσει άφθονα ο Ιεχωβά—ακόμη και πριν γνωρίσωμε την φιλάγαθη εξουσία του σε όλο το σύμπαν! Και υπάρχουν ειδικοί λόγοι να είμεθα ευγνώμονες που ζούμε ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, που μπορούμε να διακρίνωμε τους θαυμαστούς σκοπούς του Θεού για την ανθρωπότητα και γι’ αυτόν τον επίγειο πλανήτη που δημιούργησε για να είναι η διαρκής ωραία κατοικία του ανθρώπου.—Ιερεμ. 9:24.

Θυμηθήτε ότι όλοι γεννηθήκαμε σ’ ένα θνητό γένος. Από την ίδια την ημέρα της γεννήσεώς μας υποκείμεθα στον φόβο του θανάτου λόγω κληρονομικότητος από τους αμαρτωλούς γονείς μας. Υπήρξαμε στο έλεος ιδιοτελών τυραννικών αρχόντων και ανθρώπων οι οποίοι, σαν άγρια θηρία, υπήρξαν άπληστοι για αρπαγή. Έχομε υποστή απάτες, κλοπές, στερήσεις, όχι μόνο σε υλικά πράγματα, αλλά, το χειρότερο, σε πνευματικά πράγματα. Προσκόψαμε σ’ ένα σκοτεινό και ανελεήμονα κόσμο χωρίς να υπάρχη προφανώς κανείς που να φροντίση για την ευημερία μας. (Ιεζ. 34:2-6) Μπορεί και να έχωμε προσευχηθή για βοήθεια χωρίς να ξέρωμε σε ποιον προσευχώμεθα.

Πολλοί από μας μάλιστα έφθασαν σ’ ένα κρίσιμο σημείον στη ζωή των, ίσως σ’ ένα αδιέξοδο σημείο, σε μια ανυπόφορη κατάστασι, χωρίς καμμιά διέξοδο, όπως φαινόταν. Αυτοί σαν πουλιά που πιάστηκαν σε παγίδα και είναι στο έλεος του παγιδευτού, δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον εαυτό τους αντιμετωπίζοντας σχεδόν βέβαιο θάνατο ή τουλάχιστον πλήρη απογοήτευσι και απώλεια της επιθυμίας να ζουν. Αισθάνονταν ότι ήσαν χωρίς καμμιά βοήθεια. Άλλοι, τελείως κατάπληκτοι από τις πραγματικότητες της ζωής σ’ ένα πονηρό σύστημα πραγμάτων, βυθίσθηκαν σε ακολασία του ενός ή του άλλου είδους, προσπαθώντας να λησμονήσουν τους οξείς πόνους της απογοητεύσεως από τις ελπίδες επιτυχίας που είχαν στη ζωή τους. Και αυτό επίσης απεδείχθη μάταιο.

Αλλά κατόπιν, στον κατάλληλο καιρό γι’ αυτούς, μπήκε ο Ιεχωβά στη σκηνή. Μπορεί αυτό να έγινε μέσω ενός από τους μάρτυράς του που ήλθε με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Μπορεί να έγινε εξ αιτίας της αναγνώσεως ενός από τα πολλά βοηθήματα Γραφικής μελέτης που εκδίδονται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τα αποτελέσματα ήσαν καταπληκτικά! Μάτια και αυτιά ανοίχθηκαν σε πράγματα που ήσαν έως τώρα αόρατα και ανήκουστα, θαυμάσια πνευματικά πράγματα! Η σημασία του Λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, άρχισε βαθμηδόν ν’ αποκαλύπτεται. Μια ολόκληρη νέα άποψις και χρησιμότης της ζωής ανοίχθηκε βάσει των λαμπρών επαγγελιών για μια νέα τάξι.

Κατόπιν μάθαμε ότι υπήρχαν πολλοί άλλοι που πέρασαν παρόμοιες απογοητευτικές και απελπιστικές πείρες στη ζωή και οι οποίοι είναι τώρα όπως ακριβώς είμεθα εμείς, γεμάτοι συγκίνησι για την προοπτική που είναι εμπρός μας την ελπίδα ζωής σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων στο οποίο θα επικρατή δικαιοσύνη. (2 Πέτρ. 3:13) Και διαπιστώσαμε ότι αυτοί συναθροίζονταν τακτικά σε μια Αίθουσα Βασιλείας, όπου κάθε συνάθροισις είχε σχέσι με τη βελτίωσι της γνώσεώς μας για τον Θεό και τον τρόπο που εξασφαλίζει σωτηρία. Τι εντελώς διαφορετική συναναστροφή ήταν αυτή από κάθε άλλη που είχαμε προηγουμένως στους κοσμικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς κύκλους! Ασφαλώς είχαμε πολλούς λόγους να σκεπτώμεθα ν’ ανταποδώσωμε στον γενναιόδωρο Δοτήρα όλων αυτών των αγαθών!

Σ’ αυτή τη νέα και ευχάριστη συναναστροφή με άλλους ευγνώμονες ανθρώπους, έγινε προνόμιό μας να μετέχωμε γενναιόδωρα στους σκοπούς και στη δράσι της ομάδος. Ενώ απολαμβάναμε τις ανέσεις της Αιθούσης Βασιλείας κατανοήσαμε το γεγονός ότι πρέπει κάτι να στοιχίζη για να διατηρούμε αυτά τα μέρη. Δεν υπήρχε ανάγκη για κανένα να περάση δίσκο εισπράξεως από μπροστά μας ή να μας δώση ένα έντυπο φάκελλο οφειλομένων όπως συνηθίζεται σε πολλούς θρησκευτικούς οίκους του Χριστιανικού κόσμου. Κανείς δεν πρέπει να ζητή χρηματικά ποσά για να διεξαγάγη το έργο του μεγάλου Ιδιοκτήτου του Σύμπαντος, όπως μάθαμε. Κατανοήσαμε ότι είναι ασυμβίβαστο στους αληθινούς Χριστιανούς να ζητούν να κολακεύουν και να αναγκάζουν ανθρώπους να κάνουν εισφορές. Παρατηρήσαμε ότι οι υπεύθυνοι μέσα στις εκκλησίες εγνώριζαν πλήρως ότι μια τέτοια ζήτησις δεν είναι σε αρμονία με το πνεύμα και τις αρχές της Χριστιανοσύνης.

Φυσικά, δεν έπρεπε να παραβλέπωμε την πρακτική άποψι του ζητήματος. Στοιχίζει κάτι η συντήρησις των Αιθουσών Βασιλείας, η παροχή θερμάνσεως, φωτισμού και άλλων ευκολιών για να είναι οι Αίθουσες κατάλληλες για το έργο της διεξαγωγής Γραφικής εκπαιδεύσεως. Κατά καιρούς οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας πληροφορούν τους συναθροισμένους για τα σχετικά έξοδα, και για την ευκαιρία που έχουν όλοι όσοι θέλουν να μετάσχουν στην κάλυψι των εξόδων όχι με βάσι εισφοράς κατά άτομο, ούτε με κανένα αυθαίρετο καθορισμό, αλλά εντελώς βάσει της ικανότητος και προθυμίας αυτών που συνεισφέρουν. Σε κάθε Αίθουσα Βασιλείας υπάρχει κατάλληλη διευθέτησις και οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετάσχη στο φορτίον της δαπάνης. Η όλη διάταξις είναι εντελώς αντίθετη με την ιδέα της ζητήσεως. Μόνο εισφορές που προσφέρονται προαιρετικά εκτιμώνται από τον Ιεχωβά και από τους Χριστιανούς δούλους του.—2 Κορ. 9:7.

Στον ωρισμένο καιρό μάθαμε για την έκτασι του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά, που εκτείνεται σε 208 περίπου χώρες της γης· για το τεράστιο έργο που γίνεται για να φθάσουν σ’ εκείνες τις χώρες με το άγγελμα της Βασιλείας, εκπαιδεύοντας και αποστέλλοντας ιεραποστόλους, που βοηθούν τους πολίτας εκείνων των χωρών ν’ αναλάβουν και να προωθήσουν το ίδιο αγαθό έργο μεταξύ των συμπολιτών των. Όλ’ αυτά, όπως γνωρίζομε, στοιχίζουν κάτι. Και αυτό είναι εκείνο που υποκινεί τον καθένα μας να εγείρη το ερώτημα: Πώς μπορώ εγώ να μετάσχω ποιο θετικά σ’ αυτή τη θαυμαστή παγκόσμια δράσι, αν και δεν είμαι σε θέσι να εγκαταλείψω το σπίτι μου;

Γρήγορα βρίσκομε την απάντησι. Πόσο ευτυχείς είμεθα όταν μάθαμε ότι ήταν κατάλληλο να στέλλωνται οι προσωπικές εισφορές για το μεγαλειώδες αυτό ζωοπάροχο έργο στο τμήμα της Εταιρίας που χειρίζεται τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά! Παραδείγματος χάριν, για κείνους που είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες η κατάλληλη διεύθυνσις που θα χρησιμοποιήσουν γι’ αυτό το σκοπό, εμάθαμε ότι είναι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά Νέας Υόρκης, 117 Adams Street, Brooklyn, New York 11201.

Άλλοι ουσιώδεις τρόποι για να προσπαθήσουμε με τα δικά μας μικρά μέσα ν’ ανταποδώσωμε στον Ιεχωβά για όλες τις ευλογίες του ετέθησαν υπό την προσοχή μας στον ωρισμένο καιρό. Εμάθαμε ότι είναι δυνατόν να μετέχωμε προσωπικά στο μεγάλο έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας που εκπληρώνει τον βέβαιο σκοπό του Ιεχωβά για να βρούμε και επιμεληθούμε το πλήθος των απολωλότων προβατοειδών ανδρών και γυναικών σ’ αυτές τις επείγουσες μέρες προτού αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων φθάση στο τέλος του σ’ ένα καιρό μεγάλης θλίψεως. (Ιεζ. 34:11) Με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας λαμβάνεται εκπαίδευσις για μια τέτοια συμμετοχή, καθώς και μεγάλη ενθάρρυνσις με τη συναναστροφή με τους άλλους ευγνώμονες ανθρώπους. Και τι ευχαρίστησις είναι να μάθωμε να κάνωμε εκείνο που έκαναν ο Ιησούς Χριστός και οι μαθηταί του πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια! Συγκινητικό είναι επίσης να γνωρίζομε ότι σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό υπάρχουν ακόμη τέτοιες ευκαιρίες για άτομα που ζητούν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Κυρίου Ιησού!

Καθώς θυμούμεθα όλον το δρόμο που μας ωδήγησε ο Ιεχωβά ο Θεός μας, τις ευεργεσίες που μας παρέσχε τόσο γενναιόδωρα, μπορούμε να συγκρατήσωμε το κύμα της ευγνωμοσύνης που εγείρεται στις καρδιές μας; Μπορούμε να λησμονήσωμε όλα τα ελέη του και να στραφούμε πίσω να μιλούμε για τις μικρές μας στενοχώριες και τα παράπονα; Όχι, αλλά μπορούμε χαρωπά να διακηρύξωμε με τον θεόπνευστο ψαλμωδό: «Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.» (Ψαλμ. 124:7, 8 ΜΝΚ) Ο οικτίρμων και ελεήμων Θεός μάς ελευθέρωσε από τη ματαιότητα μιας ανήθικης ζωής, από τις ματαιότητες της εγωιστικής ζωής, από τα ‘δεσμά του θανάτου,’ διότι Αυτός δεν είναι που μας έδωσε την ελπίδα της ζωής δια του Ιησού Χριστού;

Είναι σαφές ότι η πορεία της ευγνωμοσύνης είναι τώρα να ψάλλωμε τους αίνους του Θεού μας σε όλους όσους συναντούμε, κάνοντάς τους να γνωρίσουν τις ευλογίες που ελάβαμε, την εντελώς νέα μας προοπτική του μέλλοντος. Ας μετέχωμε μαζί τους στην αγαθότητα του Ιεχωβά. Δωρεάν ελάβαμε δωρεάν ας δώσωμε στους άλλους που δεν έχουν. Και καθώς δίνομε από τον εαυτό μας και τα μέσα μας, ας έχωμε εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά ευαρεστείται με τις ταπεινές μας προσπάθειες ν’ ανταποκριθούμε στο ερώτημα: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;»—Ψαλμ. 116:12, ΜΝΚ.