ΜΝΚ, λέγει: «Ο Ιεχωβά, του οποίου το όνομα είναι Ζηλότυπος, είναι Θεός ζηλότυπος.» Είναι αρκετά ενδιαφέρον να λεχθή ότι το λεξικό Ουέμπστερ παραθέτει ως πρώτον ορισμόν: «Απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν,» οι δε κοινότερες σκέψεις αντιλήψεως όσον αφορά τα ελατήρια, την πιστότητα και την αγάπη, παρατίθενται ως δευτερεύουσες. Ο επίσκοπος Νοξ, μεταφράζοντας το εδάφιο Έξοδος 20:5, λέγει ότι ο Θεός είναι ‘ζηλότυπος στην αγάπη του.’ Ζηλότυπος, όταν χρησιμοποιήται στη Γραφή σχετικά με τον Θεό, εμπερικλείει τη σκέψι της απαιτήσεως αποκλειστικής αφοσιώσεως, μια φράσις που χρησιμοποιείται με συνέπεια στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Ο Δημιουργός, λοιπόν, σαφώς απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι!

Ποια είναι η έννοια του ν’ αποδίδεται στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσις; Το ρήμα αποκλείω σχηματίζεται από τη λέξι κλείω και την πρόθεσι από, και σημαίνει κλείω έξω. Αυτό, βέβαια, είναι το άντικρυς αντίθετον του εγκλείω, που σημαίνει κλείω μέσα. Αποκλειστική αφοσίωσις στον Θεό πρέπει, λοιπόν, να είναι η αφοσίωσις που είναι μοναδική· κλείει έξω ή αποκλείει κάθε άλλο άτομον ή πράγμα απ’ αυτή την αφοσίωσι. Ο Ιησούς εξήρε αυτή τη σκέψι στην περίφημη συνόψισι που έκαμε των εντολών, και η οποία αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 22:37-39 (ΜΝΚ), λέγοντας: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» Με τις λίγες αυτές έντονες λέξεις, ο Ιησούς εχάραξε μια σαφή γραμμή διαχωρισμού μεταξύ της αποκλειστικής αγάπης κι αφοσιώσεως που οφείλεται στον Θεό, και της αγάπης του πλησίον, που είναι επίσης αναγκαία για να την εκδηλώνη ο Χριστιανός, ώστε να είναι τελείως πλήρης στην υπηρεσία του προς τον Δημιουργό του.

ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΦΟΣΙΩΣΙ ΜΑΣ

Κατάλληλα ένας Χριστιανός έχει αγάπη προς τον πλησίον του. Οι γαμήλιοι σύντροφοι οφείλουν αγάπη κι αφοσίωσι προς αλλήλους, οι δε γονείς ορθώς εκφράζουν μεγάλη αγάπη προς τα τέκνα των. Ωστόσο, η αφοσίωσις που απαιτεί ο Θεός είναι περισσότερη απ’ όση εκδηλώνεται προς οποιοδήποτε απ’ αυτά τα άτομα, διότι εμπερικλείει λατρεία και είναι η αφοσίωσις που κανένα άλλο πλάσμα δεν μπορεί ν’ απαιτήση· είναι αποκλειστική. Τα καθήκοντά μας στον Θεό είναι επομένως ανώτερα απ’ εκείνα που έχομε στους συνανθρώπους μας. Οι δίκαιες απαιτήσεις του Θεού κυριαρχούν στη ζωή μας, υπαγορεύοντας το πώς εκπληρώνομε υποχρεώσεις που ανακύπτουν από άλλες σχέσεις. Η αποκλειστική αφοσίωσίς μας στον Θεό βεβαιώνει την απεριόριστη υπακοή στους νόμους του. Όταν παρουσιασθή ανάγκη εκλογής μεταξύ και των στενότερων ακόμη συγγενών και της λατρείας του Ιεχωβά Θεού, ένας που δίδει στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσι θα εκλέξη την αληθινή λατρεία. Όταν απαιτήται απ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο συμβιβασμός στις αρχές θεοσεβείας, ο Χριστιανός κατάλληλα απορρίπτει τέτοιες προσπάθειες παρεισδύσεως στην περιοχή της αφοσιώσεως που είναι διαφυλαγμένη για τον Θεό. Έτσι αρνείται να λατρεύση ή να εξυπηρετήση τα συμφέροντα του ψευδούς θεού τού παρόντος συστήματος πραγμάτων. Το είδος αφοσιώσεως που δίδει στον Θεό δεν μοιράζεται με οποιοδήποτε άλλο αντικείμενον αγάπης.

Παρά τη σαφήνεια των Γραφών, άνθρωποι από τους αρχαίους χρόνους προσεπάθησαν να υπονομεύσουν και να εκμηδενίσουν τη Θεόδοτη κλήσι για αποκλειστική αφοσίωσι. Πώς; Με πολλούς τρόπους. Με το να θέτουν κολακευτικά κοσμικούς ηγέτας και ιδεολογίες ως δήθεν σωτήρες του ανθρωπίνου γένους· με καταθλιπτικές κυβερνήσεις, που χαρακτηρίζουν την αποκλειστική στον Θεό αφοσίωσι κίνδυνον, ο οποίος υφίσταται κατά πρόκλησιν του κράτους, για ν’ αναφέρωμε δύο μόνο τρόπους. Κι ωστόσο, μεταξύ όλων αυτών, η ιδιοτέλεια, η οποία τείνει να εμποδίση την προσφορά οποιουδήποτε πράγματος στον Θεό, είναι ασφαλώς ο ισχυρότερος χωριστός παράγων, που εναντιώνεται στο να λάβη ο Θεός την αποκλειστική αφοσίωσι του ανθρώπου.

Το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος είναι εμφύτως ιδιοτελές, κι ωστόσο ο Ιησούς είπε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη,» αυτό δε είναι, βέβαια, αληθές, όταν πρόκειται να δοθή στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσις. (Πράξ. 20:35) Ναι, ακόμη κι αν τα υλικά πράγματα, όπως είναι το χρήμα και τ’ αποκτήματα, ή ακόμη η ακόρεστη φιλοδοξία, λαμβάνουν προτεραιότητα στη ζωή μας σε σημείο που να καταστούν πρωταρχικής σπουδαιότητος, τότε η αφοσίωσίς μας στον Θεό δεν θα είναι πλήρης, λόγω εξυπηρετήσεως του εαυτού μας. Ιδιοτέλεια κι αποκλειστική αφοσίωσις δεν μπορούν ν’ αναμιχθούν. Είναι εντελώς αδύνατο ν’ αποδίδωνται τα του Θεού στον Καίσαρα, ή να κατακρατούνται εντελώς από τον Θεό, και συγχρόνως να διακρατήται στάσις με το μέρος του Δημιουργού. Πρέπει να δοθή στον Θεό αποκλειστική αφοσίωσις.—Μάρκ. 12:17.

ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ

Μερικοί άνθρωποι, για να το κάμουν αυτό, νομίζουν ότι είναι ανάγκη ν’ απομονωθούν απ’ τον κόσμο σε μοναστήρια. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τελείως ανεπηρέαστοι από κοσμικά δελεάσματα, φρονούν ότι μπορούν ν’ αφοσιώσουν τη ζωή τους αποκλειστικά στον Θεό. Μερικοί αναλαμβάνουν να εκπληρώσουν ευχές πενίας για να βοηθηθούν σ’ αυτό το ζήτημα, ενώ άλλοι ειδικεύονται στα λεγόμενα έργα ελέους και φιλανθρωπίας. Επιφανειακά θα μπορούσε να φανή αυτό σαν ένας ιδεώδης τρόπος αποδόσεως αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Θεό, αλλά, στην πραγματικότητα, αποτελεί αυτό λύσι του προβλήματος;

Αν αυτή ήταν η απάντησις στο προκείμενο ζήτημα, τότε κι ο Ιησούς δεν θα εγίνετο ένας ασκητής; Και οι μαθηταί του δεν θ’ απεμονώνοντο μακριά, ώστε να μη μολυνθούν από το διεφθαρμένο Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων, που επικρατούσε πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο 70 μ.Χ.; Αντιθέτως, ο Ιησούς έγινε ένας στρατευμένος ευαγγελιστής και απέστειλε επίσης και τους ακολούθους του ως τοιούτους. Αυτοί, με τη σειρά τους, ‘εγέμισαν την Ιερουσαλήμ από της διδαχής των’. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι οι Χριστιανοί δεν μπορούν να παύσουν τελείως ν’ αναμιγνύωνται με τον ακάθαρτο κόσμο· αλλιώς, λέγει, «πρέπει να εξέλθητε από του κόσμου,» πράγμα που αποτελεί σαφή ένδειξι ότι ευπρόσδεκτη αποκλειστική αφοσίωσις δίδεται από τους Χριστιανούς στον Θεό ενώπιον κάθε αντιξόου πιέσεως, που μπορεί να ασκήση ο παρών πονηρός κόσμος. Μ’ αυτό τον τρόπο, όπως και ο Ιησούς, νικούν τον κόσμο.—Πράξ. 5:28· 1 Κορ. 5:10.

Ο Ιεχωβά, για να μας βοηθήση σ’ αυτή τη μάχη, που πρέπει να διεξαχθή, έλαβε τη φροντίδα να γραφή για μας η Αγία Γραφή. Τι λαμπρή βοήθεια είναι αυτή! Τι μεγαλειώδης πηγή ενθαρρύνσεως! Έτσι πολλά παραδείγματα πραγματικής ζωής πιστών δούλων του Θεού, οι οποίοι στους περασμένους καιρούς έδωσαν σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι, παρελαύνουν ενώπιόν μας καθώς διεξερχόμεθα τις σελίδες της Γραφής· άνθρωποι, των οποίων η ζωή ήταν πραγματικά αφωσιωμένη στον Θεό και οι οποίοι προεξέχουν ως λαβόντες το μειδίαμα της επιδοκιμασίας του. Ο Νώε, ο οποίος περιεπάτησε με τον Θεό· ο Αβραάμ, ο οποίος ήταν φίλος του Ιεχωβά· ο Δαβίδ, ο άνθρωπος κατά την καρδίαν του Ιεχωβά· ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι, οι οποίοι επροτίμησαν να υπακούσουν μάλλον στον Θεόν ως άρχοντα παρά σε ανθρώπους, φυσικά δε κι ο Ιησούς ο οποίος ήλθε για να κάμη το θέλημα Εκείνου, ο οποίος τον έστειλε. Κανείς απ’ αυτούς δεν πέρασε άνετα επειδή απέδωσε στον Θεό αμέριστη λατρεία και υπηρεσία, αγάπη κι αφοσίωσι.—Γέν. 6:9· Ιάκ. 2:23· Πράξ. 13:22· 5:29· Ιωάν. 5:30.

Ο πιστός προφήτης Ιερεμίας ερρίφθη σ’ ένα βορβορώδη λάκκο λόγω της ακεραιότητος που ο εκράτησε προς τον Θεό, διακηρύττοντας το άγγελμα που του είχε δοθή. Η παράδοσις μάς λέγει ότι ο Ησαΐας «επριονίσθη» από τον Βασιλέα Μανασσή για την πιστότητά του στο να προφητεύη. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος εμαστιγώνοντο, κατεφρονούντο κι εκακοποιούντο. Ο απόστολος Παύλος εδάρη κι ελιθοβολήθη και συχνά εκινδύνευσε να πεθάνη, αλλ’ εγνώριζε, ωστόσο, ότι μόνο με τη διακράτησι ακεραιότητος και με την απόδοσι στον Ιεχωβά συνεχούς αποκλειστικής αφοσιώσεως τού επεφυλάσσετο ένας στέφανος δικαιοσύνης. Οι πιστοί εκείνοι δούλοι του Θεού είχαν εμπιστοσύνη στην ακεραιότητα και δύναμι του Θεού των να τους ανταμείψη στο επερχόμενο σύστημα πραγμάτων. Κάνετε και σεις το ίδιο;—Ιερεμ. 38:6· Εβρ. 11:37· Πράξ. 5:40· 2 Κορ. 11:23-27· 2 Τιμ. 4:8.

Η ΜΟΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΖΩΗ

Υπάρχει μέσα στην καρδιά σας μια ειλικρινής επιθυμία να θέσετε τον Θεό πρώτο στη ζωή σας, να του δώσετε την αποκλειστική αφοσίωσι κι αγάπη, που ζητεί δικαιωματικά; Τότε μελετάτε τις Άγιες Γραφές, για να μπορέσετε ν’ αποδείξετε στον εαυτό σας το αγαθόν, ευάρεστον και τέλειον θέλημα του Θεού. Το να πράξετε τούτο είναι ασφαλές για σας, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι αγωνίζεσθε ν’ ανταποκριθήτε στις απαιτήσεις που ωρίσθησαν από τον Θεό και ν’ αποφεύγετε τους ψευδείς κανόνες που ετέθησαν από ανθρώπους και που θα μπορούσαν να σας οδηγήσουν στο να συμβιβασθήτε στην αποκλειστική αφοσίωσί σας στον Θεό.—Ρωμ. 12:2.

Η ορθή πορεία θα σας οδηγήση τελικά ν’ αφιερώσετε τη ζωή σας στο να υπηρετήτε τον Θεό και να συμβολίσετε την αφιέρωσί σας με το εν ύδατι βάπτισμα, όπως παρήγγειλε ο Ιησούς. (Ματθ. 28:19, 20) Αυτό θα σας οδηγήση να συναναστραφήτε ανθρώπους του ιδίου φρονήματος, που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να θέσουν τον Θεό πρώτον στη ζωή τους και οι οποίοι θα σας βοηθήσουν με κάθε δυνατό τρόπο. Ενεργώντας έτσι τώρα, μέσα στην παρούσα ιδιοτελή και παρηκμασμένη γενεά, θα έχετε ειρήνη διανοίας κι ευτυχία και τη λαμπρή προοπτική αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού, που είναι πολύ πλησίον. Αυτές είναι οι αμοιβές για κείνους, που διακρατούν την ακεραιότητά των και δίδουν στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι. Αληθινά, είναι μια πορεία σοφίας, ένας δρόμος προς τη ζωή.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια απάντησις μπορεί να δοθή σ’ εκείνους που τονίζουν ότι μερικές χρονολογίες που δίδονται από τους Αιγυπτιολόγους συγκρούονται με τη χρονολογία που δημοσιεύεται στη Σκοπιά;—Κ. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα γεγονότα μαρτυρούν ότι οι Αιγυπτιολόγοι έχουν περισσότερη αυτοβεβαίωσι παρά αποδείξεις για τις χρονολογίες που παρέχουν για τις διάφορες Αιγυπτιακές δυναστείες. Αυτό το υποστηρίζει η ακόλουθη περικοπή του βιβλίου Αρχαιολογία της Παλαιστίνης, σελίδες 219, 220, που ανεγράφη από τον Γ. Φ. Αλμπράιτ, τον κυριώτερο Παλαιστινιακό αρχαιολόγο των Ηνωμένων Πολιτειών:

«Λέγεται συχνά ότι η επιστημονική ποιότης της Παλαιστινιακής αρχαιολογίας εχειροτέρευσε σοβαρά από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις των λογίων που έκαμαν ανασκαφές στην Αγία Γη. Είναι αληθές ότι μερικοί αρχαιολόγοι ελκύσθηκαν στην Παλαιστίνη από το ενδιαφέρον των για τη Γραφή, και ότι μερικοί απ’ αυτούς είχαν λάβει την προηγούμενη εκπαίδευσί τους κυρίως ως Βιβλικοί λόγιοι. Ο συγγραφεύς εγνώρισε πολλούς τέτοιους λογίους, αλλά δύσκολα θυμάται και μια μόνο περίπτωσι που οι θρησκευτικές των απόψεις επηρέασαν σοβαρά τα συμπεράσματά των. Μερικοί από τους λογίους αυτούς ήσαν ριζοσπαστικοί κριτικοί· άλλοι ακόμη ήσαν πιο συντηρητικοί κριτικοί, . . . άλλοι πάλιν ήσαν εντελώς συντηρητικοί. Αλλά τα αρχαιολογικά των συμπεράσματα ήσαν σχεδόν ομοιομόρφως ανεξάρτητα από τις κριτικές των απόψεις.

»Υπήρξαν ολίγες περιπτώσεις [αλλά] η βία που ησκήθη στη λογία αντικειμενικότητα από μερικούς από αυτούς τους Παλαιστινιακούς ανασκαφείς είναι ελαφρά πράγματι όταν συγκριθή προς τη ζημία της Αιγυπτιολογίας, η οποία προέκυψε από την χονδρικού τύπου ληστεία των Μπελζόνι και Πασαλάκουα, ή από το αεροστεγές μονοπώλιο του τομέως αυτού από την Μαριέττα και την άσπλαγχνη εκμετάλλευσι των βασιλικών τάφων από τον Αμελιώ. Ούτε πρέπει να λησμονούμε ότι μερικοί από τους πρωτίστους επιστημονικούς ανασκαφείς, όπως ο Πετρί και ο Ράισνερ, εκέρδισαν μερικές από τις ωραιότερες δάφνες των στην Παλαιστίνη. Ως παράδειγμα της προσοχής που εξησκήθη από προέχοντας Παλαιστινιακούς αρχαιολόγους είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε ότι ο Πετρί και ο Μπλις, ο Μακ Άλιστερ και ο Βάντζινγκερ, ακολουθούμενοι από όλους τους άλλους, σχεδόν πάντοτε έθεσαν τις χρονολογίες των πολύ χαμηλά, ενώ στην Αίγυπτο οι χρονολογίες ήσαν γενικά τοποθετημένες πάρα πολύ υψηλά. Εδώ έχομε το περίεργο θέαμα μιας αρχαιολογικής χρονολογίας που προοδευτικά υψώνεται στην Παλαιστίνη, ενώ στην Αίγυπτο χρειάσθηκε προοοδευτικά να καταβιβασθή.»

Από τα προηγούμενα ο Χριστιανός μπορεί να αντλήση διάφορα συμπεράσματα. Πρώτο και πιο σπουδαίο απ’ όλα, το γεγονός, ότι η χρονολογία των Αιγυπτιολόγων δεν εναρμονίζεται με τη χρονολογία της Γραφής, δεν αποτελεί αιτία για μέριμνα ή προειδοποίησι κινδύνου· μια τέτοια ασυμφωνία δεν χρειάζεται να ληφθή στα σοβαρά. Δεύτερον, είναι προφανές πώς οι Αιγυπτιολόγοι είναι πιθανόν ότι ήσαν λιγώτερο ευσυνείδητοι από όσο ήσαν οι Παλαιστινιακοί. Εξ άλλου, οι αρχαιολόγοι της Παλαιστίνης ήσαν τόσο υπερβολικά ευσυνείδητοι, ώστε έφθαναν στην αντίθετη άκρη μη προσδιορίζοντας μια αρχαιότερη χρονολογία από ό,τι ήταν απολύτως αναγκαία.

● Είναι κατάλληλο για έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά να διεξαγάγη μια κηδεία για έναν που πεθαίνει ενώ έχει αποκοπή από την επικοινωνία;—Ε. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Μια εκκλησία δούλων του Ιεχωβά δεν πρέπει να εκτελέση την επικήδεια υπηρεσία ενός που πεθαίνει ενώ έχει αποκοπή από την επικοινωνία· ούτε πρέπει ένας αφιερωμένος Χριστιανός να υπηρετήση σε τέτοια κηδεία, άσχετα με το γεγονός ότι τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας θα μπορούσαν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά και σε καλή κατάστασι. Ούτε πρέπει κάποιος από την εκκλησία να παρευρεθή σε τέτοια κηδεία. Ποτέ δεν θέλομε να δώσωμε την εντύπωσι στους έξω ότι ένα αποκεκομμένο από την επικοινωνία άτομο ήταν δεκτό στην εκκλησία ενώ στην αλήθεια και στην πραγματικότητα δεν ήταν δεκτό αλλά είχε αποκοπή απ’ αυτήν.

Ο Δαβίδ εξέφρασε τα ορθά αισθήματα όταν είπε ότι ούτε καν ήθελε να είναι συνταυτισμένος με τέτοια άτομα στον καιρό του θανάτου: «Μη συμπεριλάβης μετά αμαρτωλών την ψυχήν μου, και μετά ανδρών αιμάτων την ζωήν μου.»—Ψαλμ. 26:9.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάρτιο

1 Δια τούτο ανορθώσατε τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα.—Εβρ. 12:12. Σ 1/6/61 12α

2 Κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι, και ομόφρονες.—Φιλιππησ. 2:2. Σ 1/9/61 10α

3 Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.—Γαλ. 6:9. Σ 1/11/61 11

4 Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως.—2 Κορ. 6:1. Σ 1/8/61 12, 13

5 Ταύτα σοι γράφω, ελπίζων να έλθω προς σε ταχύτερον· αλλ’ εάν βραδύνω, δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού.—1 Τιμ. 3:14, 15. Σ 15/9/61 15, 16

6 Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.—Ιωάν. 6:68. Σ 15/7/61 2α

7 Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.—Παροιμ. 22:15. Σ 1/7/61 11,12

8 Ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.—Πράξ. 2:42. Σ 15/6/61 6-8

9 Βεβαίως Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας. . . . Κύριος ο Ιεχωβά ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει;—Αμώς 3:7, 8, ΜΝΚ. Σ 15/5/61 10-13

10 Η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν.—Ιάκ. 2:17. Σ 15/1/61 18, 19^α

11 Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.—Γαλ. 4:26. Σ 15/10/61 6, 7α

12 Χαίρετε εν Κυρίω.—Φιλιππησ. 3:1. Σ 15/8/61 5, 4

13 Αληθώς σας λέγω, ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότεροι υμών εις την βασιλείαν του Θεού.—Ματθ. 21:31. Σ 15/7/61 3α

14 Υιέ μου, φύλατε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.—Παροιμ. 6:20. Σ 1/7/61 8

15 Τινές δε άνδρες προσεκολλήθησαν εις αυτόν, και επίστευσαν.—Πράξ. 17:34. Σ 1/5/61 9α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Παρατηρώντας τα θαυμάσια έργα του Θεού, φθάνομε στο σημείο να εκτιμήσωμε βαθιά τον Ιεχωβά ως τον Παντοδύναμο Δημιουργό του Σύμπαντος. (Ιώβ 37:14) Εξ άλλου, μέσω του λόγου του, που είναι η Αγία Γραφή, ο Θεός μάς διδάσκει το θέλημά Του και το περιοδικόν Η Σκοπιά βοηθεί τον αναγνώστη να διαβάζη τη Βίβλο με κατανόησι. Σε όλη τη διάρκεια του Φεβρουαρίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν την ευκαιρία, σε όσους επιθυμούν, να λαμβάνουν ως συνδρομηταί το θαυμάσιο αυτό περιοδικό, μαζί με τρία διάφορα βιβλιάρια Γραφικής μελέτης, αντί δρχ. 30.

ΜΗΠΩΣ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗ ΒΙΒΛΟ;

Πώς έχει επηρεάσει την άποψί σας για τη Βίβλο η πρόοδος του κόσμου σε επιστημονική γνώσι; Μήπως, όπως μερικοί, έχετε εσφαλμένα συμπεράνει ότι η Βίβλος έχει αυτομάτως ξεπερασθή; Αν ναι, ρωτήστε Ειλικρινά τον εαυτό σας; Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που εδιάβασα πραγματικά τη Βίβλο; Γιατί θα πρέπει να είμαι μονόπλευρος σε μια εποχή που τόσο πολύ είναι αφιερωμένη σε ευρύτητα αντιλήψεως; Κατόπιν πάρτε την εξής απόφασι: να διαβάσετε τη Βίβλο χρησιμοποιώντας παράλληλα το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Αυτό το πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο περιέχει μια ανεκτίμητη εξιστόρησι των αληθειών της Βίβλου και οικοδομεί βάσιμη και θετική ελπίδα στις επαγγελίες του Θεού στον αιώνα αυτόν του διαστήματος. Μπορείτε να το προμηθευθήτε αντί δρχ. 22. Γράψτε μας για περισσότερες πληροφορίες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Μαρτίου: Να Είσθε Θαρραλέοι και ισχυροί Μέσω Πίστεως. Σελ. 69.

11 Μαρτίου: Θάρρος για να Νικήσωμε Θρησκευτική Εναντίωσι. Σελ. 75.

18 Μαρτίου: Γίνεσθε Μιμηταί του Χριστού και Δείξτε το Θάρρος Σας. Σελ. 82.

Γιατί Πρέπει να Γνωρίζετε τη Γραφή Σας;

Η ΑΓΙΑ Γραφή είναι η γραπτή αποκάλυψις του Παντοδυνάμου Θεού στο ανθρώπινο γένος. Περιέχει τις σκέψεις του Θεού στη γλώσσα των ανθρώπων. Είναι το μόνο θεόπνευστο βιβλίο, που αποκαλύπτει τον Θεό, τους σκοπούς του, τα καθήκοντα του ανθρώπου και τις απαιτήσεις για ζωή. Όπως είπε κάποτε ο Σερ Ματθαίος Χαίηλ, λόρδος αρχιδικαστής της Αγγλίας: «Η Βίβλος είναι η μόνη πηγή πάσης Χριστιανικής αληθείας·—ο μόνος κανών για τη Χριστιανική ζωή·—Το μόνο βιβλίο, που αποκαλύπτει σ’ εμάς τις πραγματικότητες της αιωνιότητος.»

Πρέπει να ξέρετε τη Γραφή σας για να γνωρίσετε τον Θεό. Είναι σπουδαίο αυτό, διότι χωρίς γνώσι του Θεού, κανείς άνθρωπος δεν θα αποκτήση αιώνια ζωή. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Έτσι η γνώσις του Θεού και του Χριστού και η γνώσις των απαιτήσεων του Θεού γι’ απόκτησι αιωνίου ζωής συνδέονται στενά μαζί.

Η Γραφή είναι ο μόνος ασφαλής οδηγός για τη λατρεία του Θεού, που είναι ένας άλλος λόγος γιατί πρέπει να ξέρετε τη Γραφή σας. Οι λάτρεις του Ιεχωβά οφείλουν ‘να εμπλησθούν από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως· δια να περιπατήσουν αξίως του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ], ευαρεστούντες κατά πάντα αυτόν.’ (Κολ. 1:9, 10) Ναι, πρέπει να γνωρίσωμε το θέλημα του Θεού, αν πρόκειται να ‘περιπατήσωμε αξίως’ ενώπιον αυτού.

Με τέτοια λατρεία που επιδοκιμάζεται από τον Θεό, ένας ειρηνεύει με τον Θεό, ειρηνεύει με τον συνάνθρωπό του και ειρηνεύει με τον εαυτό του που είναι τόσο ζωτικό για την ευτυχία. Ο ψαλμωδός έγραψε: «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.» Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Οράτιος Γκρήλεϋ διεκήρυξε: «Είναι αδύνατο να υποδουλωθή διανοητικά ή κοινωνικά ένας άνθρωπος που διαβάζει τη Γραφή. Οι αρχές της Γραφής είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης ελευθερίας.» Μήπως η απόκτησις της θείας επιδοκιμασίας, η εύρεσις της ειρήνης και της ελευθερίας δεν είναι άξιες λόγου για να γνωρίσετε τη Γραφή σας;—Ψαλμ. 119:165.

Επί πλέον, υπάρχει ένας άλλος ακαταμάχητος λόγος για τον οποίον πρέπει να γνωρίζετε τη Γραφή σας. Ζούμε στον καιρό, κατά τον οποίον, καθώς έχει προείπει ο Θεός, θα σαρώση αυτός πάσαν κακίαν και θα εγκαθιδρύση στερεά ένα αιώνιο νέο κόσμο δικαιοσύνης. Θα το κάμη αυτό μέσω της βασιλείας του, της ουράνιας κυβερνήσεώς του, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Για να επιζήσωμε στον καιρό αυτόν της καταστροφής και ν’ αποκτήσωμε τις ευλογίες του νέου κόσμου του Θεού, οφείλομε να υποταχθούμε στην κυβέρνησι της βασιλείας του τώρα. Η Γραφή, το βιβλίο που έχει ως κύριο θέμα του την βασιλεία του Θεού, μας δείχνει το πώς. Ναι, γνώσις της Γραφής με υπακοή προς αυτήν σημαίνει ζωή.

Ο Καιρός της Ελεύσεως της Βασιλείας του Θεού

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ για τη βασιλεία του Θεού; Αν προσεύχεσθε με ειλικρίνεια, τότε θα ενδιαφέρεσθε έντονα να γνωρίσετε τον καιρό της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού. Οι ακόλουθοι του Ιησού του πρώτου αιώνος ήθελαν να γνωρίζουν και τέσσερες απ’ αυτούς ήλθαν στον Ιησούν ενώ βρισκόταν στο Όρος των Ελαιών, ερωτώντας: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Με τι ενδιαφέρον πρέπει να άκουαν οι μαθηταί καθώς εξέθετε ο Ιησούς τα συνταρακτικά παγκόσμια γεγονότα που θα εσημείωναν τη δευτέρα παρουσία του και την ίδρυσι της Βασιλείας!—Ματθ. 24:3.

Συχνά σήμερα ακούεται η παρατήρησις: «Ω προσεύχομαι για τη βασιλεία και πιστεύω ότι θα έλθη κάποτε, αλλ’ αυτό δεν θα γίνη στη διάρκεια της ζωής μου.» Είναι εκπληκτικό ότι τέτοιες παρατηρήσεις συχνά γίνονται από άτομα που δεν έχουν εξετάσει τις Βιβλικές προφητείες όσον αφορά τις έσχατες ημέρες και την ίδρυσι της Βασιλείας. Αλλά σεις που, όπως οι πρώτοι μαθηταί, ενδιαφέρεσθε έντονα για τη δευτέρα παρουσία του Ιησού, θα εύρετε ότι παρουσιάζει απορροφητικό ενδιαφέρον μια εξέτασις της απαντήσεως του Ιησού για τον καιρό της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού.

Ο Ιησούς εγνώριζε ότι αφού θα ετελείωνε το έργο του στη γη, πολλοί αγύρται θα ηγείροντο και θα εξαπατούσαν τις μέλλουσες γενεές. Προειδοποίησε, λοιπόν: «Βλέπετε μη σας πλανήση τις· διότι πολλοί θέλουσιν ελθεί επί τω ονόματί μου, λέγοντες, Εγώ είμαι ο Χριστός· και πολλούς θέλουσι πλανήσει.»—Ματθ. 24:4, 5.

Ο Ιησούς επίσης εγνώριζε ότι στη διάρκεια των αιώνων, πριν από τον καιρό της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού, οι άνθρωποι θα διεξήγαν πολλούς συνήθεις πολέμους. Για τούτο εσυνέχισε: «Θέλετε δε ακούσει πολέμους και φήμας πολέμων· προσέχετε, μη ταραχθήτε· επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γείνωσιν αλλά δεν είναι έτι το τέλος.» (Ματθ. 24:6) Κατόπιν, ο Ιησούς άρχισε να απαριθμή τα συνταρακτικά παγκόσμια γεγονότα, που θα εσημείωναν την αόρατη δευτέρα παρουσία του. Ας τα εξετάσωμε κάτω από το φως των σημερινών συμβάντων, για να δούμε αν αυτή είναι η γενεά, για την οποία μιλούσε ο Ιησούς, λέγοντας ότι «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αυτή, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα», περιλαμβανομένης και της «συντελείας του αιώνος». (Ματθ. 24:34, 3) Πρώτα, ο Ιησούς είπε:

«ΘΕΛΕΙ ΕΓΕΡΘΗ ΕΘΝΟΣ ΕΠΙ ΕΘΝΟΣ»

Είδε εκπλήρωσι αυτή η προφητεία; Ενεπλάκη ποτέ ο κόσμος σ’ έναν πόλεμο που είδε την κινητοποίησι ολοκλήρων βασιλείων και εθνών προς πόλεμον με τέτοιον τρόπο ώστε αυτός να ξεχωρίζη ως διαφορετικός από τους προηγουμένους πολέμους; Ναι—σ’ αυτή τη γενεά. Οι ιστορικοί, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο πόλεμος του 1914-1918 ήταν διαφορετικός από οποιονδήποτε προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία, τον ονομάζουν ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Ήταν ο πρώτος πόλεμος του είδους του.—Ματθ. 24:7, 8.

Πάνω από τριάντα έθνη επολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, περιλαμβανομένων περίπου 1.700.000.000 ατόμων, που αντιπροσώπευαν τα 93 εκατοστά περίπου όλων των ανθρώπων που ζούσαν επάνω στη γη. Μια μελέτη των πολέμων, που έγινε από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και ετυπώθη στο περιοδικό Κόλλιερ’ς της 29ης Σεπτεμβρίου 1945, δείχνει ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν επτά φορές μεγαλύτερος από όλους μαζί τους 901 μεγαλύτερους πολέμους των προηγουμένων 2.400 ετών.

Το Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης της 1ης Αυγούστου 1954, δείχνοντας την καταπληκτική αλλαγή που έκαμε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος στην ανθρώπινη ιστορία, έλεγε: «Ο πρώτος πόλεμος εσημείωσε μια πολύ μεγαλύτερη αλλαγή στην ιστορία. Ετερμάτισε μια μακρά περίοδο γενικής ειρήνης και άρχισε μια νέα εποχή βίας, στην οποίαν ο δεύτερος πόλεμος είναι απλώς ένα επεισόδιο. Από το 1914 ο κόσμος έλαβε ένα νέον χαρακτήρα . . . Έτσι ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος σημειώνει ένα σημείο στροφής στη σύγχρονη ιστορία.»

Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού ότι ο πόλεμος αυτός και οι αθλιότητες που θα τον συνώδευαν θα ήσαν μόνο «αρχή ώδίνων», ο κόσμος γρήγορα εβυθίσθη σ’ έναν άλλο πόλεμο. Αυτός ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, με τα 22 εκατομμύρια των νεκρών του, τα 34 εκατομμύρια των τραυματιών του και τη δαπάνη του που εξετιμήθη σε 1.300.000.000.000 δολλάρια, έκαμε να ωχριάση ο πρώτος πόλεμος και να περιέλθη συγκριτικώς σε ασημότητα. Εν τούτοις, ‘έγερσις έθνους επί έθνος και βασιλείας επί βασιλείαν’ ήταν ένα μόνο μέρος του σημείου. Ο Ιησούς είπε ότι τη δευτέρα παρουσία του θα εχαρακτήριζαν επίσης

«ΠΕΙΝΑΙ»

Όπως ακριβώς προείπε ο Ιησούς, με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο συνεβάδισε η χειρότερη πείνα ή έλλειψις τροφίμων στην παγκόσμια ιστορία. Κάθε ημέρα έβλεπε 15.000 ανθρώπους να πεθαίνουν στην Κίνα λόγω του λιμού που ακολούθησε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε δεκαέξι Ρωσικές επαρχίες 13.772.613 άνθρωποι λιμοκτονούσαν πραγματικά τον Φεβρουάριο του 1922. Η εφημερίς Δη Νέισιον, της 7ης Ιουνίου 1919, ανέφερε: «Λοιμός και πείνα υπεραυξάνουν στην Ινδία. Ο θάνατος διασκελίζει τη χώρα, παίρνοντας τον φόρο του. Οι συνθήκες που υπάρχουν είναι πρωτοφανείς στην ιστορία του κόσμου.»

Αλλ’ αυτό ήταν απλώς η αρχή των ωδίνων πείνης που επρόκειτο να υποφέρουν οι άνθρωποι αυτής της γενεάς. Διπλάσιος περίπου αριθμός ατόμων επηρεάσθη από την έλλειψι τροφίμων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπως και μετά τον πρώτο. Το περιοδικό Λουκ, στο τεύχος του της 11ης Ιουνίου 1946, παρετήρησε: «Το τέταρτον του κόσμου λιμοκτονεί σήμερα. Αύριο μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα. Ο λιμός στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου τώρα είναι πιο τρομερός από ό,τι οι περισσότεροι από μας μπορούν να φαντασθούν. . . . Υπάρχουν τώρα περισσότεροι άνθρωποι που αναζητούν απεγνωσμένως τροφή από οποιονδήποτε άλλον καιρό της ιστορίας.»

Αντίθετα με ό,τι μερικοί μπορεί να νομίζουν, ο λιμός εξακολουθεί να διασκελίζη τον κόσμο. Ο Δρ Ζοζουέ ντε Κάστρο, πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής της Οργανώσεως Τροφής και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, λέγει στο βιβλίο του Η Γεωγραφία της Πείνης, ότι στην Άπω Ανατολή, στη Μέση Ανατολή και σε μερικές χώρες της Κεντρικής Αμερικής «εκατομμύρια ανθρώπων τακτικά και ‘φυσιολογικά’ λιμοκτονούν». Ο Ράυμοντ Σέυβεν, πρώην πρόεδρος του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών, ύστερ’ από μια περιοδεία στις υποανάπτυκτες χώρες, έκαμε την εξής έκθεσι στο 1957: «Η πείνα ηγείται στην παρέλασι των αθλιοτήτων . . . το ποσοστόν του πληθυσμού του κόσμου, που οριστικά υποσιτίζεται, από 38,6 τοις εκατό που ήταν προ του πολέμου έχει ανέλθει σε 59,5 τοις εκατό τώρα.»

Ασφαλώς η προφητεία του Ιησού για το ότι θα υπήρχαν «πείναι» έχει εκπληρωθή στην εποχή μας. Αλλά τούτο καθ’ εαυτό δεν είναι απόδειξις ότι αυτός είναι ο καιρός της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού. Είναι μόνο ένα άλλο χαρακτηριστικό του σημείου. Όπως αναγράφεται στο κατά Λουκάν 21:11, ο Ιησούς, απαντώντας στην ερώτησι των μαθητών του, είπε ότι η δευτέρα του παρουσία θα εχαρακτηρίζετο επίσης από

«ΛΟΙΜΟΥΣ»

Έγινε ένα τέτοιο πράγμα μετά την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου; Ναι, πράγματι! Συμβαδίζοντας με τον πόλεμο και τις ελλείψεις τροφίμων ήλθαν ασθένειες σε επιδημικές αναλογίες. Αξιοσημείωτη ήταν η Ισπανική γρίππη, η οποία έρριξε στο κρεββάτι 500.000.000 άτομα ολόγυρα στην υδρόγειο, από τα οποία 20.000.000 δεν σηκώθηκαν ποτέ. Η Σατερνταίη Ήβνιγκ Ποστ, της 26ης Σεπτεμβρίου 1959, παρετήρησε: «Κανένας αναγραφόμενος προηγουμένως ή κατόπιν λοιμός, δεν έφθασε τον φόρο του θανάτου των ετών 1918-1919 σε συνολικούς αριθμούς. Έχει υπολογισθή ότι στα δύο αυτά χρόνια 21.000.000 άνθρωποι πέθαναν από γρίππη-πνευμονία σε όλο τον κόσμο, περίπου δε 850.000 στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο.»

Από τον καιρό εκείνο και έπειτα οι ασθένειες και οι λοιμοί εξακολούθησαν να μαίνωνται. Έχει εκτιμηθή ότι σε όλο τον κόσμο 2.000.000 άτομα πεθαίνουν κάθε έτος από καρκίνο. Καρδιακές προσβολές πλήττουν 400.000 περίπου ανθρώπους κάθε έτος στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο. Χιλιάδες ακόμη πεθαίνουν από άλλες καρδιακές ασθένειες. Τα αφροδίσια νοσήματα φθάνουν τώρα επιδημικές αναλογίες. Επιδημίες πολιομυελίτιδος, χολέρας και τυφοειδούς πυρετού εκδηλώνονται περιοδικά για να μας υπενθυμίσουν τους λόγους του Ιησού, ότι θα υπήρχαν «λοιμοί». Εν τούτοις, εκτός από τους λοιμούς, ο Ιησούς είπε ότι θα υπήρχαν επίσης

«ΣΕΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ»

Επομένως, για να είναι αυτός ο καιρός της δευτέρας παρουσίας του Ιησού, οι σεισμοί θα έπρεπε ν’ αποτελούν απόδειξι μ’ έναν εξέχοντα τρόπο. Αποτελούν; Δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις γι’ αυτό. Τρομεροί σεισμοί έχουν σείσει την υδρόγειο με αυξανόμενη σφοδρότητα και συχνότητα στη διάρκεια των τελευταίων ετών. Ένας σεισμολόγος του πανεπιστημίου εδήλωσε: «Κάτι συμβαίνει επάνω σε όλον τον πλανήτη, που είναι δύσκολο να το εξακριβώσωμε. Μεγάλες δυνάμεις ενεργούν διεγείροντας πράγματα πολύ κάτω από το έδαφος, προκαλώντας μεγάλες ωθήσεις της γης σε διάφορες ηπείρους. Όσο μακρύτερα είσθε από τον τελευταίο μεγάλο σεισμό, τόσο πλησιέστερα είσθε στον επόμενο.»

Από το 1914 υπήρξαν σημαντικά περισσότεροι μεγάλοι σεισμοί παρά σε οποιαδήποτε προηγούμενη περίοδο όμοιου μήκους που αναγράφει η ιστορία. Ο σφοδρότερος από όλους, όπως δείχνουν οι νεώτεροι σεισμογράφοι, ήταν ο σεισμός του Ασάμ στις 15 Αυγούστου 1950. Τον Δεκέμβριο του 1957, η Εξωτερική Μογγολία έλαβε πείραν μιας αναταράξεως που περιεγράφη ως «ένας από τους μεγαλυτέρους σεισμούς της ιστορίας». Κατόπιν, το έτος 1960, τρομεροί σεισμοί έσεισαν τη Χιλή, το Μαρόκο και την Περσική πόλι Λαρς. Το περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν εδήλωσε: «Μεγάλοι σεισμοί συνέβαιναν κατά σωρούς, κάθε δε περίοδος δράσεως ηκολουθείτο από μια περίοδο αναπαύσεως. Από το 1948 η μορφή αυτή των σεισμών εμπήκε σε μια νέα φάσι, με ένα κατά προσέγγισιν μεγάλο σεισμό το έτος.»

Άνευ προηγουμένου πόλεμος, πείνες, λοιμοί και σεισμοί είχαν πράγματι ως αποτέλεσμα ανήκουστες ταλαιπωρίες. Οι συμφορές αυτές συνέβαλαν σ’ ένα κλίμα φόβου που επικρέμαται σ’ ολόκληρον τον κόσμο. Εν τούτοις, αμέσως μετά τις προρρήσεις αυτές, ο Ιησούς έδειξε ότι θα υπήρχε κάτι μοναδικό για να κάμη να συλλάβη ο φόβος τις καρδιές των ανθρώπων, διότι είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Λουκάν 21:11, Ότι θα υπήρχαν

«ΦΟΒΗΤΡΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ»

Δεν πρέπει να απορριφθούν από το να εξετασθούν, ως αποτελούντα εκπλήρωσι αυτών των λόγων του Ιησού, τα νέα πράγματα που η σύγχρονη επιστήμη ανακαλύπτει και φέρνει υπό την προσοχή των ανθρώπων, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα έναν άνευ προηγουμένου φόβο και διανοητική αγωνία. Οι κοσμικές ακτίνες υψηλής ενεργείας, που προέρχονται από μια άγνωστη πηγή στο έξω διάστημα, ανεκαλύφθη ότι πλήττουν τη γη σε μεγάλους αριθμούς και με ενέργεια αρκετή για να διαπεράση εκατοντάδες πόδια.

Προσθέτουν, επίσης, στον φόβο των ανθρώπων τα βήματα που είναι εν προόδω για να φθάση ο άνθρωπος στη σελήνη με την πρόθεσι της εγκαθιδρύσεως στρατιωτικών βάσεων εκεί. Τι τρομερή προοπτική! Τρομακτικά όπλα κατευθυνόμενα και έτοιμα να εξαποστείλουν βροχή καταστροφής από τον ουρανό σε οποιοδήποτε τοποθεσία της γης! Ποτέ προηγουμένως στην ιστορία δεν είχαν οι άνθρωποι την ικανότητα να φέρουν ένα τέλος στον πολιτισμό, πλήττοντας τη γη και μεταβάλλοντας την σε μια έρημη, ραδιενεργό χέρσα περιοχή. Ο Ιησούς, αναγνωρίζοντας τις φοβερές προσδοκίες που θ’ αντιμετώπιζε η ανθρωπότης στον καιρό της δευτέρας του παρουσίας, είπε περαιτέρω, όπως αναγράφεται στο κατά Λουκάν 21:26:

«ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΑΠΟΨΥΧΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ»

Εις εκπλήρωσιν αυτής της προφητείας ένα βαρύ νέφος φόβου περιίπταται επάνω από τον κόσμο. Ο Δρ Χάρολδ Κ. Γιούρεϋ, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ και ατομικός επιστήμων, εδήλωσε: «Θα τρώμε φόβο, θα κοιμώμαστε με φόβο, θα ζούμε με φόβο και θα πεθαίνωμε με φόβο.» Αυτός ο φόβος κατέληξε σε «καρδιακό νόσημα ανησυχίας», το οποίο, όπως λέγει ο Δρ Ζάκσον Α. Σμιθ, βασανίζει πάνω από τους μισούς ανθρώπους που συμβουλεύονται ιατρούς για καρδιακά συμπτώματα. Ναι, οι άνθρωποι σήμερα ‘αποψυχούν εκ του φόβου’.

Περιγράφοντας ο Ιησούς ποια πείρα θα ελάμβαναν οι ακόλουθοί του στον καιρό του τέλους, είπε

«ΘΕΛΕΤΕ ΕΙΣΘΑΙ ΜΙΣΟΥΜΕΝΟΙ ΥΠΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΔΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ»

Οποιοδήποτε άτομο γνωρίζει τη Χριστιανική δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά θα παραδεχθή ότι αυτά τα λόγια του Ιησού εξεπληρώθησαν σ’ αυτούς. (Ματθ. 24:9) Επειδή μιμούνται πιστά τον Χριστό, κηρύττοντας τη βασιλεία του Θεού και κρατώντας τον εαυτό τους χωρισμένον από τον κόσμο, η οργάνωσίς των έχει απαγορευθή σε πενήντα και πλέον χώρες τα τελευταία χρόνια, και οι Γραφές των και τα Γραφικά των έντυπα τους έχουν αφαιρεθή. Υπέστησαν αμέτρητες περιπτώσεις οχλοκρατιών και δαρμών σε όλο τον κόσμο, και συνελήφθησαν και ερρίφθησαν σε φυλακές, όπου σε πολλές περιπτώσεις εβασανίσθησαν μέχρι θανάτου. Χιλιάδες υπέφεραν μαρτύριο στη Γερμανία, πολλοί δε στις Κομμουνιστοκρατούμενες χώρες εξακολουθούν να πεθαίνουν για την πίστι των. Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν πείραν τέτοιου διαβολικού διωγμού, ώστε ο Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου Φρανκ Μόρφυ είπε: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν ζωντανή απόδειξι του γεγονότος ότι ακόμη και σ’ αυτό το έθνος, που συνελήφθη μέσα στα ιδεώδη της ελευθερίας, το δικαίωμα του να ασκή κανείς θρησκεία με μη συμβατικούς τρόπους, πολύ απέχει ακόμη από το να είναι ασφαλές. . . . Έχουν υποστή κτηνώδεις δαρμούς· η περιουσία των κατεστράφη· εβασανίσθησαν σε κάθε στροφή . . .»

«ΠΟΛΛΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΑΙ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΕΓΕΡΘΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΣΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ»

Επαληθεύοντας τους λόγους του Ιησού, πολλοί ψευδοπροφήται, άτομα και οργανώσεις, ηγέρθησαν για να πλανήσουν πολλούς, απομακρύνοντάς τους από τη βασιλεία του Θεού για να υποστηρίξουν υποκατάστατα που είναι καταδικασμένα σε καταστροφή. Με εξέχοντα τρόπο αναφέρεται στη Γραφή το δικέρατο «θηρίον», η Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμις, που χρησιμεύει ως «ψευδοπροφήτης» συνηγορώντας για την «εικόνα του θηρίου», τα Ηνωμένα Έθνη, ως την οργάνωσι στην οποία πρέπει να δώση υποταγή όλο το ανθρώπινο γένος.—Ματθ. 24:11· Αποκάλ. 13:11, 14, 15· 19:20.

«ΘΕΛΕΙ ΠΛΗΘΥΝΘΗ Η ΑΝΟΜΙΑ»

Τα γεγονότα, που παρουσίασε σε μια ομιλία στην Ουάσιγκτον, D.C., το έτος 1960, ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερεύνης, καθιστούν φανερό ότι το μέρος αυτό της προφητείας του Ιησού έχει ασφαλώς εκπλήρωσι στην εποχή μας. (Ματθ. 24:12) Είπε: «Από το 1950, το έγκλημα ηυξήθη κατά 69 τοις εκατό—τέσσερες φορές ταχύτερα από τον επεκτεινόμενο πληθυσμό μας. Σήμερα, βρίσκομε τον εαυτό μας ν’ αντιμετωπίζη τη χειρότερη περίοδο ανομίας στην ιστορία του Έθνους.» Ούτε περιορίζεται η ‘αύξησις της ανομίας’ στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η Ιαπωνία βρίσκεται στο μέσον του μεγαλυτέρου κύματος εγκλήματος στην ιστορία της», λέγει η έκθεσις μιας εφημερίδος.

Στρεφόμενοι στην Ινδία, βρίσκομε την εξής ειλικρινή έκθεσι: «Οι άνθρωποι στα εξήντα των χρόνια αναπολούν ακόμη με νοσταλγικές αναμνήσεις τις πρώτες των ημέρες, όταν το έγκλημα μερικές φορές ελάμβανε χώραν μια εορτάσιμη ημέρα.» Εν τούτοις, τώρα, συνέχιζε, «όταν βάλετε στις ακτίνες Χ [τη Βομβάη], θα βρήτε μια καταβόθρα μέθης, ακολασίας, διαφθοράς και δημοσίας απαθείας, γκαγκστερισμού, εκβιασμού, μαστροπίας και αρπαγής.» Ο πρύτανις του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι εχρησιμοποίησε λόγους, που περιγράφουν καλά ολόκληρο τον κόσμο, όταν είπε: «Διεπράχθησαν τέτοιες τρομερές πράξεις βίας στη χώρα που ακόμη και πριν από είκοσι χρόνια θα ενομίζετο ότι τέτοιες πράξεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να εκτελεσθούν στη Φιλλανδία.» Μια τέτοια ηθική κατάπτωσις στην ανθρώπινη κοινωνία ωδήγησε στην εκπλήρωσι της επομένης προρρήσεως του Ιησού:

«Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΘΕΛΕΙ ΨΥΧΡΑΝΘΗ»

Αυτός ο άνομος κόσμος απορρίπτει τις Βιβλικές αρχές θεοσεβούς διαγωγής, το δε αποτέλεσμα είναι ότι τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου», που ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού, έγιναν τόσο πονηρά και ανήθικα όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Οι πράξεις και η διαγωγή της μεγάλης πλειονότητος των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών αποδεικνύουν ότι η αγάπη των προς τον Θεό, τον λόγο του και τον συνάνθρωπό τους εψυχράνθη.

«ΘΕΛΕΙ ΚΗΡΥΧΘΗ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ»

Αυτή η πρόβλεψις για ένα παγκόσμιο κήρυγμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού δεν επραγματοιήθη από καμμιά άλλη γενεά, αλλά σήμερα εκπληρώνεται. «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκάλυψαν κυριολεκτικώς τη γη με τη μαρτυρία των», παρετήρησε ο Κ. Σ. Μπράντεν στο βιβλίο του Και Αυτοί Πιστεύουν. Πόσο αληθινή είναι αυτή η παρατήρησις! Κηρύττοντας σε 181 χώρες και νήσους της θαλάσσης με τη βοήθεια της Γραφής σε 1.165 γλώσσες και Γραφικών βοηθημάτων για μελέτη της Γραφής σε 144 γλώσσες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δαπανούν πάνω από 130 εκατομμύρια ώρες το έτος διαδίδοντας τα αγαθά νέα ότι η βασιλεία του Θεού ιδρύθη ήδη στους ουρανούς, ότι σύντομα θα εξαλείψη κάθε πονηρία και θα εκτείνη θαυμαστές ευλογίες στους ανθρώπους επάνω στη γη. Μόνο από το 1942, έχουν εκτυπώσει πάνω από ενάμισυ δισεκατομμύριο περιοδικά και εκατοντάδες εκατομμυρίων βιβλία, βιβλιάρια και φυλλάδια που μεταδίδουν τα αγαθά αυτά νέα.—Ματθ. 24:14.

Εξετάστε μαζί μας περισσότερα χαρακτηριστικά του σημείου που εδόθη από τον Ιησούν και πεισθήτε ότι αυτή είναι η γενεά που προσδιορίζεται από την προφητεία του για την έλευσι της βασιλείας του Θεού. Κατόπιν ο Ιησούς προείπε ότι θα ηγείρετο ένα

«ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ»

Όταν ο Ιησούς παρουσιάσθη στους Ιουδαίους ως βασιλεύς, οι θρησκευτικοί ιερείς του πρώτου αιώνος τον απέρριψαν. Επικαλούμενοι τον πολιτικόν άρχοντα Πόντιο Πιλάτο για να επιφέρουν τον θάνατό του, έκραζαν: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος, . . . Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:12, 15) Τι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού αυτή η θρησκευτικοπολιτική συμμαχία που ήταν υπεύθυνη για τη θανάτωσι του Υιού του! Μια όμοια βδελυκτή συνωμοσία επρόκειτο να είναι ένα χαρακτηριστικό του σημείου της δευτέρας παρουσίας του Ιησού. Είναι παρούσα τώρα. Σήμερα αυτή η θρησκευτικοπολιτική παγκόσμια συμμαχία εναντίον της βασιλείας του Θεού βρίσκει την πιο ισχυρή της έκφρασι στα από τον κλήρο ευλογημένα Ηνωμένα Έθνη. Πώς συμβαίνει αυτό;—Ματθ. 24:15.

Στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, όταν οι αποδείξεις έδειχναν τη δευτέρα παρουσία του Χριστού εν τη δυνάμει της βασιλείας, ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» έστρεψε τα νώτα του και, αντιθέτως, εχαιρέτισε την Κοινωνία των Εθνών, τον προκάτοχο των Ηνωμένων Εθνών, επευφημώντας την ως την «πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη». Κατ’ ουσίαν έλεγαν, ‘Δεν έχομε βασιλέα παρά την Κοινωνία των Εθνών.’ Ως την ημέρα αυτή ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» εξακολουθεί να υποστηρίζη και να ενθαρρύνη τους ανθρώπους να έχουν εμπιστοσύνη στα Ηνωμένα Έθνη και σε άλλες ανθρώπινες κυβερνήσεις μάλλον παρά να ενισχύη την πίστι των στη βασιλεία του Θεού. Τι βδέλυγμα αυτή η από τον κλήρο υποστηριζόμενη συμμαχία, η οποία, προσελκύοντας την προσοχή των ανθρώπων, στέκει εκεί που έπρεπε να στέκη η βασιλεία του Θεού! Η Βιβλική προφητεία βεβαιώνει την ερήμωσι της όταν θα επέλθη

«ΘΛΙΨΙΣ ΜΕΓΑΛΗ, ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΓΕΙΝΕΝ ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΚΟΣΜΟΥ»

Η θλίψις αυτή πάνω στην οργάνωσι του Σατανά άρχισε το 1914, όταν ο Χριστός επολέμησε με τον Διάβολο και τους αγγέλους του, ρίχνοντας τους κάτω, στα γειτονικά μέρη της γης. (Αποκάλ. 12:7-12) Αλλά, όπως προελέχθη από τον Χριστό, εσταμάτησε προσωρινά, «συνετάμη», ώστε οι αληθινοί Χριστιανοί να μπορέσουν να εκδηλωθούν και να συμμορφωθούν προς τις δίκαιες αρχές, και έτσι να σωθούν. (Ματθ. 24:21, 22) Η θλίψις αυτή θα αρχίση πάλι, μέσα σ’ αυτή τη γενεά, στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος που πλησιάζει γοργά. Εκεί ολόκληρη η οργάνωσις του Σατανά, περιλαμβανομένων και των Ηνωμένων Εθνών, θα ερημωθή τελείως. Ο Ιησούς είπε ότι μετά τη θλίψι των ημερών εκείνων

«Ο ΗΛΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΣΚΟΤΙΣΘΗ, ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΟΣ ΑΥΤΗΣ»

Μετά το χαρακτηριστικό της θλίψεως του 1914-1918 επάνω στην οργάνωσι του Σατανά άρχισαν να προχωρούν εξελίξεις που περιελάμβαναν φυσικά φαινόμενα, όπως όμοια περιεγράφη στο κατά Λουκάν 21:11 και εσχολιάσθη σε μια από τις παραπάνω παραγράφους.—Ματθ. 24:29.

«ΚΑΘΩΣ ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΤΟΥ ΝΩΕ»

Ο Ιησούς, για να δώση έναν ζωηρό παραλληλισμό προς όφελος των ακολούθων του, συνέκρινε τον καιρό πριν από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε προς τον καιρό της δευτέρας του παρουσίας εν τη δυνάμει της Βασιλείας. Τότε οι άνθρωποι ήσαν απορροφημένοι στο να τρώγουν και να πίνουν και να περνούν καλά. «Δεν ενόησαν» το άγγελμα του Νώε όσον αφορά την επικείμενη καταστροφή. Ήσαν αδιάφοροι, λέγοντας στην καρδιά τους ότι, αν υπήρχε Ιεχωβά, ‘δεν θα αγαθοποιούσε, ούτε θα κακοποιούσε’.—Ματθ. 24:37-39· 2 Πέτρ. 2:5· Σοφον. 1:12.

Πόσο τέλεια η εποχή μας προσαρμόζεται στις περιστάσεις τις πριν από τον Κατακλυσμό! Οι άνθρωποι είναι τόσο απορροφημένοι από τις φροντίδες της ζωής, ώστε δεν εννοούν τις αποδείξεις τού ότι ζούμε τώρα στον καιρό της δευτέρας παρουσίας του Ιησού. Οι άνθρωποι γενικά είναι αδιάφοροι για το άγγελμα που φέρνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά όσον αφορά τη «συντέλεια του αιώνος». Σε εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού γρήγορα θα σαρωθούν καθώς έρχεται η βασιλεία του Θεού εναντίον αυτού του πονηρού συστήματος με όλη την καταστρεπτική της μανία.—Δαν. 2:44.

«ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΙΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

Ο Ιησούς προείπε ότι θα είχε ένα φύλακα που θα ήταν πιστά άγρυπνος διανέμοντας πνευματική τροφή στον καιρό της αφίξεώς του. (Ματθ. 24:45-47) Υπήρχε άρα γε ως απόδειξις μια τέτοια τάξις «πιστού και φρονίμου δούλου» υποδεικνύοντας στους ανθρώπους το έτος 1914 ως τον καιρό της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού; Ναι, πράγματι! Μια εξέχουσα εφημερίς της Νέας Υόρκης, Ο Κόσμος, στην έκδοσί της τής 30ής Αυγούστου 1914, είπε γι’ αυτή την ομάδα τα εξής: «Επί ένα τέταρτον αιώνος που παρήλθε, μέσω κηρύκων και μέσω του τύπου, οι ‘Διεθνείς Σπουδασταί των Γραφών’, καλύτερα γνωστοί ως ‘Διαγγελείς της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος’, διεκήρυτταν στον κόσμο ότι η Ημέρα της Οργής που προφητεύεται στη Γραφή θα εχάραζε στο 1914! ‘Προσέχετε για το 1914!’ ήταν η κραυγή των εκατοντάδων περιοδευόντων ευαγγελιστών, που, αντιπροσωπεύοντας αυτό το παράδοξο πιστεύω, επήγαιναν επάνω κάτω στη χώρα κηρύττοντας τη διδασκαλία ότι ‘η Βασιλεία του Θεού είναι πλησίον’.»

Πάντοτε από το 1914 αυτοί οι κεχρισμένοι ακόλουθοι επί τα ίχνη του Ιησού, χρησιμοποιώντας τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά ως το νόμιμο και εκδοτικό των όργανο, εξακολούθησαν να διαφωτίζουν τους ανθρώπους ως προς τη σημασία των βαρυσήμαντων γεγονότων αυτής της γενεάς. Δείχνουν πώς τα συμβάντα αυτά εξεπλήρωσαν Βιβλικές προφητείες και ότι, συνεπώς, ο Ιησούς άρχισε να κυβερνά στους ουρανούς το 1914, και γρήγορα, μέσα σ’ αυτή τη γενεά, θα ξαναρχίση τη θλίψι εναντίον της οργανώσεως του Σατανά, καταστρέφοντάς την τελείως στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.—Αποκάλ. 16:14-16.

«ΘΕΛΕΙ ΧΩΡΙΣΕΙ . . . ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΕΡΙΦΙΩΝ»

Ο Ιησούς, συνεχίζοντας τη συνομιλία του με τους τέσσερες μαθητάς του, είπε ότι, στην άφιξί του «θέλει χωρίσει αυτούς [τους ανθρώπους] απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων· και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.» (Ματθ. 25:32, 33) Από την άφιξί του για έργο κρίσεως στο 1918, ο Ιησούς κάνει αυτόν τον διαχωρισμό στους ανθρώπους, θέτοντας μερικούς στα δεξιά του για διαφύλαξι και άλλους στα αριστερά για καταστροφή. Πώς γίνεται αυτός ο διαχωρισμός; Ο Ιησούς έδειξε ότι η κατάταξις ενός ατόμου ως «προβάτου» ή «εριφίου» βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο το άτομο αυτό μετεχειρίσθη τους ακολούθους του επάνω στη γη και το άγγελμα της Βασιλείας που εκόμιζαν. Αυτό το διαχωριστικό έργο πλησιάζει στο τέλος του καθώς προσδιορίζουν την ταυτότητα τους όλοι οι άνθρωποι είτε υπέρ της βασιλείας του Θεού, είτε εναντίον της.

ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Εκτός από το εκτεταμένο σημείο των εσχάτων ημερών που εδόθη από τον Ιησούν, και του οποίου διάφορα χαρακτηριστικά εξετάσαμε προ ολίγου, μια άλλη θεόπνευστη προφητεία ανεγράφη από τον απόστολο Παύλο. Αυτή λέγει: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε.»—2 Τιμ. 3:1-5.

Δεν βλέπετε προς κάθε κατεύθυνσι αυτές τις συνθήκες; Κυττάξτε τα εκατομμύρια των φιλαργύρων που κάνουν τα υλικά πράγματα κύριο σκοπό της ζωής των! Ιδέτε την άνευ προηγουμένου αύξησι της απειθείας και της εγκληματικότητος ανάμεσα στους νέους. Παρατηρήστε πώς τα έθνη μιλούν, μιλούν, μιλούν, αλλά εμμένουν στην αδιαλλαξία. Παρατηρήστε πόσο ανήμεροι και ακρατείς είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι, μέσα στην επιδίωξί των να προοδεύσουν με κάθε τρόπο, έγιναν τελείως αφιλάγαθοι. Ιδέτε τα εκατομμύρια των φιληδόνων ανθρώπων, των οποίων η αγάπη, για τον Θεό έχει ψυχρανθή. Σημειώστε πόσο ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας», η οποία όμως δεν ασκεί δύναμι στη ζωή των για να τους υποκινήση σε αγάπη και καλά έργα ως ακολούθους του Χριστού.

Παρά τις συντριπτικές αποδείξεις, μερικοί θα χλευάζουν: «Οι συνθήκες είναι οι ίδιες όπως υπήρξαν επί γενεές.» Αλλά και αυτός ο εμπαιγμός των χλευαστών αποτελεί εκπλήρωσι των προφητειών της Γραφής όσον αφορά τις έσχατες ημέρες, διότι ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν έλθει εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.»—2 Πέτρ. 3:3, 4.

Μην απορρίπτετε βιαστικά την απόδειξι ότι αυτός είναι ο καιρός της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού. Η Βιβλική χρονολογία υποδεικνύει το έτος 1914 ως τον καιρό που ο Χριστός ήλθε και άρχισε να κατακυριεύη εν μέσω των εχθρών του. (Ψαλμ. 110:1, 2) Τα γεγονότα των περασμένων σαράντα επτά ετών υποστηρίζουν τη χρονολογική απόδειξι ως ορθή. Η βασιλεία των ουρανών είναι παρούσα! Και γρήγορα, μέσα σ’ αυτή τη γενεά, θα έλθη με όλη την καταστρεπτική της δύναμι εναντίον του Σατανά και του πονηρού του συστήματος πραγμάτων. Υπό την διακυβέρνησί της αυτή η γη θα γίνη ο αιώνιος παραδεισιακός οίκος του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Ενεργήστε, λοιπόν, σε αρμονία με τις προσευχές σας για την έλευσι της βασιλείας του Θεού με το να ενωθήτε με τις εκατοντάδες χιλιάδων των μαρτύρων του Ιεχωβά στο κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας εις όλην την οικουμένην’.

Το Γράψιμο, μια Τέχνη Αρχαία όσο και ο Άνθρωπος

ΠΟΥ μπορούμε να πάμε για να βρούμε αξιόπιστες πληροφορίες για την τέχνη του γραψίματος; Ποια είναι η αρχαιότερη πηγή; Ο Γ. Ρ. Ντράιβερ, στο βιβλίο του Σημιτική Γραφή, αποκαλύπτει αυτή την πηγή, όταν τονίζη ότι όλες οι πληροφορίες, που υπάρχουν για τη χρήσι του γραψίματος στη διάρκεια των πρώτων αιώνων, προέρχονται κατά μέγα μέρος από την Αγία Γραφή. Βρίσκομε δε εκεί ότι κάποτε πριν από τον θάνατο του Αδάμ στο έτος 3096 πριν από τη Χριστιανική εποχή, ο Αδάμ είχε γράψει το «βιβλίον της γενεαλογίας του ανθρώπου.» (Γέν. 5:1) Και τι είδους γράψιμο ήταν τότε σε χρήσι; Καθόσον εξερευνούμε αυτόν τον τομέα ανακαλύπτομε ίχνη σε απάντησι αυτού και άλλων ερωτημάτων.

Γενικά υποτίθεται ότι το αλφάβητο είναι μια πρόσφατη σχετικώς εφεύρεσις, διότι είναι η απλούστερη μορφή γραψίματος. Εν τούτοις, ο Δαβίδ Ντίρινγκιρ, στο βιβλίο του Το Αλφάβητο—ένα Κλειδί της Ιστορίας του Ανθρωπίνου Γένους, παρατηρεί τα εξής: «Γεγονός είναι ότι οι πιο αδρές μορφές γραψίματος, αρχαίες και σύγχρονες, είναι αναλφαβητικές, αλλ’ αυτά τα αναλφαβητικά συστήματα γραψίματος δεν είναι πάντοτε αρχαιότερα σε χρόνον από τις μορφές των αλφαβητικών γραπτών. Μερικές από τις πιο αδρές μορφές γραψίματος είναι σε χρήσι ίσαμε σήμερα, πραγματικά δε ήλθαν σε χρήσι πολύν καιρό μετά τη σταθερή εδραίωσι και την ευρεία χρησιμοποίησι των αλφαβήτων.» Ασφαλώς ο Αδάμ, που άρχισε ως ένας τέλειος άνθρωπος εξηρτισμένος από τον Θεό για τον ρόλο του στη ζωή, δεν έμαθε με μια ανιαρή μέθοδο δοκιμής και λάθους πώς να εκφράζεται, είτε προφορικώς είτε γραπτώς. Μολονότι είχε πέσει στην αμαρτία, κατέγραψε επαρκώς τα γεγονότα της εποχής του, η δε καταγραφή αυτών εχρησιμοποιήθη αργότερα από τον Μωυσή με την κατεύθυνσι του Θεού ως βάσις για ένα τμήμα της αφηγήσεως της γενέσεως.

Σ’ ένα σχετικώς βραχύ διάστημα χρόνον μετά την έξωσι του ανθρώπου από την Εδέμ, εκτίζοντο πόλεις καθόσον η ανθρώπινη οικογένεια επληθύνετο αριθμητικώς. Υπήρχε η πόλις του Ενώχ που μνημονεύεται στη Γραφή, και οι πόλεις Εριδού, Λαράκ, Σιφφάρ και άλλες που αναφέρονται σε κοσμικές πινακίδες που εξετάφησαν. (Γέν. 4:17) Ανεπύχθησαν επαγγέλματα: κτηνοτροφία, ακόμη δε και η τέχνη της κατασκευής εργαλείων και άλλων χρειωδών της κοινωνίας. (Γέν. 4:20, 22) Ότι το γράψιμο εχρησιμοποιήθη για να τηρηθή η καταγραφή των καθημερινών συναλλαγών και συμφωνιών, που εχρειάζοντο στις εργασίες, εξάγεται από τις πολλές πινακίδες που ανεκαλύφθησαν.

Η τέχνη του γραψίματος, εν τούτοις, δεν παρέμεινε αμετάβλητη. Καθόσον η ανθρώπινη οικογένεια εξέπιπτε πιο πολύ από την τελειότητα του ανθρώπου που υπήρξε στην Εδέμ, οι ικανότητές της εξεφυλίζοντο βαθμιαίως. Μετά τον κατακλυσμό του Νώε, οπότε η γλώσσα του ανθρώπου υπέστη σύγχυσι στον Πύργο της Βαβέλ, ανοίχθηκε διάπλατα το έδαφος για μεγάλη διαφοροποίησι του γραψίματος, το οποίον προφανώς ανεπτύχθη σε μερικά είδη.

ΓΡΑΨΙΜΟ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

Πολλά από τα αρχαία ίχνη γραφής που ανεκαλύφθησαν, είτε προκατακλυσμιαίας είτε μετακατακλυσμιαίας προελεύσεως, είναι απλώς εικόνες, και για τούτο το σύστημα καλείται «εικονογραφικό». Για ένα σπίτι, ήταν απλό να σχεδιασθή η εικόνα ενός σπιτιού. Ένα ζώο θα μπορούσε εύκολα να σχεδιασθή με απλές γραμμές, σε μορφή σχεδιαγράμματος. Κατά καιρούς η μέθοδος επεταχύνετο με τη χρήσι ενός μέρους του αντικειμένου αντί να σχεδιασθή ολόκληρο. Λόγου χάριν, εσχεδιάζετο η κεφαλή ενός ζώου, που παρίστανε ολόκληρο το ζώον. Μολονότι αυτό το σύστημα είχε σοβαρούς περιορισμούς, προφανώς ήταν αρκετό για τον χρόνο στον οποίον εχρησιμοποιείτο.

Ο Εδουάρδος Χιέρα, στο βιβλίο του υπό του τίτλον Έγραφαν σε Πηλό, πραγματεύεται το πώς μπορούσε το σύστημα αυτό καλά ν’ αναπτυχθή. «Ήταν εύκολο να παρασταθούν συγκεκριμένες ιδέες. . . . Μια αφηρημένη ιδέα ήταν πιο δύσκολο να παρασταθή, αλλ’ η σύνδεσις των ιδεών ήρχετο σε βοήθεια. Ένα πόδι δεν δείχνει πάντοτε ένα ωρισμένο μέρος της ανθρωπίνης ανατομίας· κάποτε δίνει την ιδέα του βαδίσματος.» Αυτό το είδος λέγεται «ιδεογραφία». Ένας βραχίων θα μπορούσε να σημαίνη δύναμι· ένα χέρι, το δόσιμο. Μια σταγών ύδατος μαζί μ’ ένα μάτι που να παριστάνη δάκρυα θα μπορούσε να σημαίνη κλάψιμο ή στεναγμό. Ένα άστρο θα μπορούσε να εμφαίνη ύφος, ένας δε ήλιος που ανατέλλει θα εσήμαινε μέρα. Αλλά πώς θα εγνώριζε ο αναγνώστης τον τρόπο κατατάξεως των σημείων; Το πρόβλημα ελύθη με τη χρήσι ενός καθοριστικού σημείου, ενός ιδεογράμματος που εσήμαινε τη γενική τάξι, στην οποία ανήκε το αντικείμενον.

Η χρήσις της ιδεογραφίας δεν παρήλθε βέβαια. Όταν παρατηρήσετε σ’ έναν αριθμό, σ’ ένα σύμβολο δολλαρίου, σε μια νεκροκεφαλή με διασταυρωμένα αντικνήμια σε μια φιάλη δηλητηρίου, αναγινώσκετε ιδεογραφική γραφή που είναι πολύ κατανοητή άσχετα με τη γλώσσα που μιλείτε. Συχνά νεαρά παιδιά μαρτύρων του Ιεχωβά, που εδιδάχθησαν προφορικώς στον λόγον του Θεού, χρησιμοποιούν εικονογραφικές και ιδεογραφικές σημειώσεις για να δίνουν σύντομες ομιλίες πάνω σε Γραφικά θέματα στη σχολή διακονίας της εκκλησίας και πριν ακόμη φοιτήσουν σε τακτικά κοσμικά σχολεία.

Ένα αυστηρώς ιδεογραφικό σύστημα θα μπορούσε να πολλαπλασιάση σε απεριόριστο βαθμό τα σχέδια ή σύμβολα που χρησιμοποιούνται, κι ωστόσο θα μπορούσαν να μη γραφούν μερικές λέξεις. Λόγου χάριν, πώς θα εγράφετο ένα όνομα; Θα ήταν ίσως δυνατόν να σχεδιασθή μια εικόνα του ατόμου, αλλ’ αυτό θ’ απαιτούσε σημαντική επιδεξιότητα, αν δεν έπρεπε κατά λάθος να εκληφθή ως εικών κάποιου άλλου, η δε ικανότης «αναγνώσεως» του σχεδιάσματος θ’ απαιτούσε και γνωριμία με το πρόσωπο, για το οποίο πρόκειται. Αυτό το πρόβλημα ελύθη με τη χρήσι της φωνητικής ή ηχολογικής αξίας των συμβόλων. Το σύμβολο του «ματιού» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή για να παραστήση όχι μόνο αυτό το μέρος του σώματος, αλλά και τον ήχο. Διάφορα τέτοια σύμβολα συνενωμένα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν τον αναγνώστη να εκφωνήση την απαιτούμενη λέξι. Αυτό έγινε γνωστό ως συλλαβική γραφή.

Η ΣΦΗΝΟΕΙΔΗΣ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η σφηνοειδής γραφή, που χρησιμοποιείται εκτενώς στη Μεσοποταμία κι εφηρμόσθη σε μερικές γλώσσες, δεν είναι σύστημα χωριστό από τις συνήθειες που εξητάσθησαν ήδη. Αντιθέτως, «στην αρχή η σφηνοειδής γραφή διόλου δεν ήταν σφηνοειδής· οι χαρακτήρες ήσαν καθαρώς εικονογραφικοί, τα δε εικονοσύμβολα παρίσταναν τα διάφορα αντικείμενα, έμψυχα και άψυχα.» (Το Αλφάβητον, υπό Δ. Ντίρινγκιρ) Η λέξις «σφηνοειδής» σημαίνει απλώς «σφηνόσχημος» και δείχνει το σχήμα της αποτυπώσεως στον απαλό πηλό από το όργανο που εχρησιμοποιήθη για το γράψιμο. Όταν έγιναν γραφές πάνω σε πέτρα, εκείνοι που έκοπταν την πέτρα αντέγραφαν τον τύπο των σημείων που είχαν γίνει πάνω στον πηλό. Έτσι, η σφηνοειδής γραφή ήταν κατά καιρούς εικονογραφική και ιδεογραφική, χρησιμοποιούσε «ηχο-εικόνες», πολλές από τις οποίες ήσαν καταγεγραμμένες για να σχηματίζουν ένα συλλαβισματάριον, που εχρησιμοποιείτο και στην αλφαβητική γραφή.

Η σφηνοειδής επιγραφή που κατονομάζεται από την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία ως πολύ ενδιαφέρουσα είναι ο μεγάλος μονόλιθος πάνω στον οποίον βρίσκεται ο Κώδιξ του Χαμμουραμπί, μια νομολογία που καλύπτει πολλές απόψεις της κοινωνικής ζωής. Ο Σερ Τσαρλς Μάρστον σχολιάζει ως εξής τον νομικόν κώδικα: «Φαίνεται βέβαιον ότι οι νόμοι του Χαμμουραμπί αποτελούσαν μια κωδικοποίησι των αρχαιοτέρων και υφισταμένων νόμων και εθίμων της Σημιτικής Φυλής—της φυλής που ανεπήδησε από τον Σημ, γυιό του Νώε, της φυλής στην οποίον ανήκαν οι Εβραίοι.» Επειδή αυτή ενεσωμάτωνε πολλούς από τους νόμους και τα έθιμα του αρχαιοτέρου πατριαρχικού συστήματος του Νώε, υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ αυτού και του μετέπειτα Μωσαϊκού νομικού κώδικος που εδόθη στον Ισραήλ.

Στην Αίγυπτο ήλθαν σε χρήσι τα ιερογλυφικά. Το ίδιο το όνομά των αντανακλά πολλά. Σημαίνει «ιερά χαράγματα» ή ιερόγλυφα, αποτελούσαν δε τέχνη που εθεωρείτο ως χάρισμα του θεού των Θωθ. Τα ίδια τα ιερογλυφικά, που εχρησιμοποιούντο κυρίως για επιγραφές πάνω σε μνημεία και δημόσια ιδρύματα, συνεδύαζαν εικονογραφικές, ιδεογραφικές και φωνητικές μεθόδους γραψίματος. Κανονικώς εγράφοντο απ’ τα δεξιά προς τ’ αριστερά· κατά καιρούς, απ’ τα αριστερά προς τα δεξιά· για συμμετρία δε, ακόμη κι από το κέντρον προς τα έξω. Όταν οι στρατιώται του Ναπολέοντος επέδραμον στην Αίγυπτο στον δέκατον όγδοο αιώνα, βρήκαν τον Λίθον Ροζέττης, που περιείχε τόσο στην Ελληνική γλώσσα όσο και στο ιερογλυφικό γράψιμο την ίδια επιγραφή που εξυμνούσε τον Πτολεμαίον τον Επιφανή. Αποτελούσε το κλειδί για τη διάνοιξι της ιστορίας που ήταν εσφραγισμένη στα ιερογλυφικά της Αιγύπτου.

Η χρήσις χρωστήρος ως γραφίδος σε πάπυρο για γράψιμο ωδήγησε στην προσαρμογή των ιερογλυφιών από την ιερατική τάξι σε μια συνήθη μορφή που λέγεται «ιερατική». Η ιερατική με τα ιερογλυφικά είναι ό,τι είναι η σύγχρονη γραφή της χειρός με τα γράμματα του τύπου. Ίσως κατά το 500 π.Χ. είχε αναπτυχθή ένα πιο συμπεπιεσμένο σύστημα που είχε χάσει πολλή από την ομοιότητα του με τα ιερογλυφικά. Ήταν η «δημοτική» ήτοι απλοποιημένη κοινή γραφή που εχρησιμοποιείτο από τον εμπορικό κόσμο για την καταγραφή των πολιτικών συναλλαγών.

Ακόμη και σ’ αυτούς τους πρώτους χρόνους οι γραπτές εκθέσεις που ήσαν γραμμένες σε λίθους ή οπτή γη επληθύνθησαν σε αριθμό. Πολλές ήσαν απλώς εμπορικά στοιχεία, που βρέθηκαν στα βασιλικά αρχεία και στους ναούς. Άλλα περιείχαν ιστορικές εκθέσεις, θρύλους, μαθηματικές και θρησκευτικές πληροφορίες. Κατά διαφόρους καιρούς αυτά συνεκεντρώνοντο σε μεγάλες βιβλιοθήκες, σαν αυτές που ανεκαλύφθησαν στη Βαβυλώνα και στην Ασσυρία. Επειδή αυτές οι πινακίδες εναπετίθεντο συχνά σε μεγάλα πήλινα αγγεία, τα Βαβυλωνιακά αρχεία εκαλούντο με μια λέξι που σημαίνει «αγγείον πινακίδων». Εχρησιμοποιούντο, επίσης, καλαμόπλεκτα καλάθια και ξύλινα κιβώτια.

ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Μολονότι ήλθαν σε ύπαρξι πολλά και διάφορα συστήματα γραφής στον αρχαίο κόσμο, οι Εβραίοι προφανώς χρησιμοποιούσαν αλφαβητική γραφή. Το αλφάβητο γενικά αναγνωρίζεται ότι είναι Σημιτικής προελεύσεως. Ο Ρ. Γ. Ρότζερς, στον 1 Τόμο της Ιστορίας της Βαβυλώνος και Ασσυρίας, σχολιάζοντας τη σφηνοειδή γραφή, λέγει: «Κι ενώ ακόμη ηγωνίζοντο οι Φοίνικες και οι Εβραίοι που ήσαν πλησίον αλλήλων με ιδεογράμματα, προσδιοριστικά, και απλά και σύνθετα συλλαβικά σημεία, για να μην πούμε τίποτα για τους πιο αξέστους λαούς, όπως ήσαν οι Μωαβίται, έγραφαν επιγραφές και, οι Εβραίοι μάλιστα, πεζά συγγράμματα και στίχους μέσω ενός απλού μεν αλλά πολύ αποτελεσματικού αλφαβήτου—του οποίου η κατάρτισις αποτελούσε τη μεγαλύτερη προσπάθεια του αρχαίου πολιτισμού.»

Μεταξύ των αρχαίων αυτών αλφαβητικών επιγραφών αξιοσημείωτη είναι η Μωαβιτική Λίθος. Είναι μια επιγραφή του Μεσά, βασιλέως του Μωάβ, στην οποίαν αυτός αφηγείται μερικά από τα γεγονότα που σχετίζονται με την αποστασία του από τον Ισραήλ, σ’ επιβεβαίωσι της αφηγήσεως του βιβλίου 2 Βασιλέων 1 και 3. Επίσης, ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος είναι το γεγονός ότι το όνομα Ιεχωβά εμφαίνεται στην επιγραφή.

Η Αγία Γραφή τονίζει καθαρά ότι η τέχνη του γραψίματος όχι μόνον ήταν γνωστή μεταξύ των Ισραηλιτών στην εποχή του Μωυσέως, αλλά κι εχρησιμοποιείτο κοινώς από τον λαό. Αυτό καταφαίνεται στην εντολή του Ιεχωβά προς όλον τον λαό, όταν είπε σχετικά με τα λόγια της εντολής περί αγάπης του Θεού των: «Και θέλεις γράψει αυτούς επί τους παραστάτας της οικίας σου, και επί τας πύλας σου.» (Δευτ. 6:9) Πρόκειται για ένα γεγονός, που πιστοποιείται από το αρχαιότατο αυτό υπόμνημα περί της τέχνης του γράφειν, και που τώρα επιβεβαιώνεται από τα πιο πρόσφατα ευρήματα της αρχαιολογίας. Στο παράρτημα του βιβλίου Η Βίβλος Έρχεται Ζωντανή, αναγράφεται μια επιστολή από τον Σ. Λάγκντον στον εκδότη των Τάιμς, η οποία λέγει: «Η παρουσία ενός αλφαβητικού εγγράφου της Μωσαϊκής περιόδου στη Χαναάν ήταν μια μεγάλη ανακάλυψις, που αποδεικνύει την ύπαρξι της αλφαβητικής γραφής τότε και σ’ ένα έγγραφον από το οποίον εξήγοντο τα συνήθη Εβραϊκά γράμματα. Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρξη αμφιβολία ότι οι Εβραίοι έγραφαν κείμενα σ’ αυτή την περίοδο.»

Από πού απέκτησαν αυτή την ικανότητα; Επειδή εχρησιμοποίησε ο Μωυσής προκατακλυσμιαία κείμενα για να συντάξη το βιβλίο της Γενέσεως, είναι προφανές ότι οι άνθρωποι πριν από τον Κατακλυσμό είχαν την ικανότητα να γράφουν, η δε ικανότης αυτή εδόθη στον πρώτον άνθρωπο Αδάμ από τον Θεό. Εχρησιμοποιείτο ως προστασία από τα ολισθήματα της ανθρωπίνης μνήμης για να έχωμε στον παρόντα καιρό τις πληροφορίες που επρομήθευσε ο Θεός για να μας διδάξη. (Ματθ. 24:37· Ρωμ. 15:4) Ένα κείμενο γραμμένο από τον Σημ μετά τον Κατακλυσμό μάς λέγει ότι, όταν οι άνθρωποι αλαζονικά επεδίωξαν να κτίσουν τον Πύργον της Βαβέλ για να φθάσουν ως τον ίδιο τον ουρανό, ο Θεός επενέβη κι εματαίωσε τα μωρά των σχέδια συγχέοντας τη γλώσσα των. (Γέν. 11:1-9) Δεν υπάρχει ένδειξις ότι ο πιστός Νώε ή ο Σημ συνέβαλαν σ’ εκείνη την προσπάθεια για να δοξάσουν ανθρώπους· αυτοί δεν θα ήσαν μεταξύ εκείνων των οποίων η λαλιά άλλαξε. Μετά από αιώνες, λοιπόν, δεν πρέπει να εκπληττώμεθα για το ότι βρίσκομε τους Σημιτικούς λαούς (απογόνους του Σημ) να γράφουν επιγραφές, πεζούς λόγους και ποιητικούς στίχους, ενώ οι των άλλων εθνικών ομάδων ηγωνίζοντο ν’ αναπτύξουν συστήματα επαρκή για να εκφράσουν γραπτώς τις ιδέες των.

Από τους Σημιτικούς λαούς οι Έλληνες εδανείσθησαν το αλφάβητον, το προσήρμοσαν, και το διεβίβασαν στα έθνη της Δύσεως. Και αυτό το Αγγλικό αλφάβητο προέρχεται από το Λατινικό, όπως και τα περισσότερα αλφάβητα της συγχρόνου Ευρώπης, αλλ’ έχουν προγενέστερες ρίζες που τις λαμβάνουν πάλι μέσω της Ελληνικής αναπτύξεως και ανάγονται στους Σημίτας.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Οι αλλαγές εχαρακτήρισαν την τέχνη του γραψίματος από τους αρχαιότερους χρόνους και συνεχίζονται ακόμη. Η εικονογραφική, η ιδεογραφική, η σφηνοειδής, η ιερογλυφική και η αλφαβητική γραφή ήσαν όλες του συρμού. Η γραφή των ολίγων προηγουμένων αιώνων συχνά είναι σχεδόν δυσνόητη από τους ανθρώπους τώρα, μολονότι βασικά πρόκειται για την ίδια γλώσσα.

Κατά καιρούς τα χειρόγραφα εγράφοντο εξ ολοκλήρου με κεφαλαία στοιχεία ή με μεγάλα στρογγυλευμένα γράμματα που εκαλούντο ‘στρογγυλά’. Οι αρχαίες γραφές δεν είχαν κενά διαστήματα μεταξύ των λέξεων και δεν χρησιμοποιούσαν σημεία στίξεως. Όλα αυτά άλλαξαν, όπως και τα υλικά γραψίματος. Αντί πηλού, λίθων, μετάλλων, ξύλων, παπύρων, δερμάτων, κλπ., χρησιμοποιείται τώρα χαρτί.

Τα σημερινά Ευρωπαϊκά αλφάβητα πολύ απέχουν από το να είναι τέλεια. Έχουν μόνο είκοσι τέσσερα ως είκοσι έξη γράμματα για να παραστήσουν περίπου σαράντα δύο ήχους, και υπάρχουν κι εδώ ακόμη μη αναγκαίες επαναλήψεις. Η αρχαία εκείνη και πολύτιμη τέχνη του γραψίματος μπορεί ν’ αλλάξη και περισσότερο ακόμη, αλλά θα εξακολουθήση ν’ αποτελή την κλείδα της μεταδόσεως γνώσεως.

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Παρατηρώντας τα θαυμάσια έργα του Θεού, φθάνομε στο σημείο να εκτιμήσωμε βαθιά τον Ιεχωβά ως τον Παντοδύναμο Δημιουργό του Σύμπαντος. (Ιώβ 37:14) Εξ άλλου, μέσω του λόγου του, που είναι η Αγία Γραφή, ο Θεός μάς διδάσκει το θέλημά του και το περιοδικόν Η Σκοπιά βοηθεί τον αναγνώστη να διαβάζη τη Βίβλο με κατανόησι. Σε όλη τη διάρκεια του Φεβρουαρίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν την ευκαιρία, σε όσους επιθυμούν, να λαμβάνουν ως συνδρομηταί το θαυμάσιο αυτό περιοδικό, μαζί με τρία διάφορα βιβλιάρια Γραφικής μελέτης, αντί δρχ. 30.

ΜΗΠΩΣ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗ ΒΙΒΛΟ;

Πώς έχει επηρεάσει την άποψί σας για τη Βίβλο η πρόοδος του κόσμου σε επιστημονική γνώσι; Μήπως, όπως μερικοί, έχετε εσφαλμένα συμπεράνει ότι η Βίβλος έχει αυτομάτως ξεπερασθή; Αν ναι, ρωτήστε ειλικρινά τον εαυτό σας: Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που εδιάβασα πραγματικά τη Βίβλο; Γιατί θα πρέπει να είμαι μονόπλευρος σε μια εποχή που τόσο πολύ είναι αφιερωμένη σε ευρύτητα αντιλήψεως; Κατόπιν πάρτε την εξής απόφασι: να διαβάσετε τη Βίβλο χρησιμοποιώντας παράλληλα το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Αυτό το πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο περιέχει μια ανεκτίμητη εξιστόρησι των αληθειών της Βίβλου και οικοδομεί βάσιμη και θετική ελπίδα στις επαγγελίες του Θεού στον αιώνα αυτόν του διαστήματος. Μπορείτε να το προμηθευθήτε αντί δρχ. 22. Γράψτε μας για περισσότερες πληροφορίες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

25 Μαρτίου: Όταν Όλα τα Έθνη Ενωθούν από την Βασιλεία του Θεού, §1-18. Σελ. 100.

1 Απριλίου: Όταν Όλα τα Έθνη Ενωθούν υπό την Βασιλεία του Θεού, §19-37, Σελ. 105.

8 Απριλίου: Όταν Όλα τα Έθνη Ενωθούν υπό την Βασιλεία του Θεού, §38-55. Σελ. 109.

Ο Άνθρωπος Μαθαίνει από τα Δημιουργήματα του Θεού

ΟΤΑΝ το ατομικό υποβρύχιο «Ναυτίλος» διήλθε ομαλώς τα Αρκτικά ύδατα στο ιστορικό του ταξίδι κάτω από το πολικό παγόστρωμα, καθωδηγείτο από τον ήχο, όχι από την όρασι. Το ηχοσκόπιο τηρούσε πληροφορημένο το πλήρωμα του υποβρυχίου για τα εμπόδια που υπήρχαν καθ’ οδόν, επιτρέποντας στο υποβρύχιο να περιφέρεται «τυφλά», χωρίς κίνδυνο συγκρούσεως. Το ηχοσκόπιο, μετρώντας τον χρόνον που απαιτείται για την ηχώ, ώστε να επιστρέφουν στο πλοίο οι εκπεμπόμενοι ήχοι, μπορούσε να τηρή το υποβρύχιο πληροφορημένο ως προς την απόστασι των εμποδίων. Η ηχοσήμανσις είναι μια καταπληκτική ανακάλυψις, αλλ’ η ιδέα περί αυτής δεν προήλθε από τα ηλεκτρονικά εργαστήρια του ανθρώπου.

Πολύ πριν ο άνθρωπος διανοηθή να χρησιμοποιήση τον ήχο για να επισημάνη τη θέσι των υφάλων αντικειμένων, μερικά από τα δημιουργήματα του Θεού τον χρησιμοποιούσαν αποτελεσματικά γι’ αυτόν τον σκοπό. Το δελφίνι, λόγου χάριν, είναι ένας εμπειροτέχνης στην ανακάλυψι πραγμάτων με την ηχοσήμανσι. Επιστημονικά πειράματα κατέδειξαν ότι ένα τυφλό δελφίνι μπορεί να κολυμβήση χωρίς να περιπλανηθή ανάμεσα σε σωλήνες και δοκούς, που κινούνται δια μέσου του ύδατος. Όταν ένα γυάλινο χώρισμα τοποθετήται μέσα στο νερό και χωρίζη το δελφίνι από την τροφή του, αυτό είναι ικανό ν’ ανακαλύψη την παρουσία του γυαλιού με το ηχοσκόπιο. Αν χτυπήσετε το νερό με το χέρι σας κι ένα δελφίνι είναι σε απόστασι εξήντα έως ογδόντα ποδών, μπορεί να κολυμβήση προς το μέρος εκείνο χωρίς να αστοχήση περισσότερο από λίγες ίντσες. Η ηχοαισθητική του ικανότης είναι τόσο ευαίσθητη και ακριβής ώστε υπερέχει από οποιοδήποτε ηχοσκοπικό εφεύρημα που έχει κατασκευάσει άνθρωπος. Οι επιστήμονες προσπαθούν να μάθουν πώς το επιτυγχάνει αυτό το δελφίνι.

Και οι νυχτερίδες, επίσης, είναι υπό μελέτην διότι έχουν ηχοσημαντικήν ικανότητα, που κάνει τα καλύτερα μηχανήματα του ανθρώπου να φαίνωνται χονδροειδή. Σχετικά με τούτο, το περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν έγραψε: «Σ’ αυτές τις μέρες των τεχνολογικών θριάμβων καλό είναι να ενθυμούμεθα από καιρό σε καιρό ότι οι ζωντανοί μηχανισμοί είναι συχνά ασύγκριτα πιο ικανοί από τις τεχνητές απομιμήσεις των. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα του κανόνος τούτου από το ηχοσκοπικό σύστημα των νυχτερίδων. Ουγγιά προς ουγγιά και βατ προς βατ, είναι κατά δισεκατομμύρια φορές πιο αποτελεσματικό και πιο ευαίσθητο από τους ραδιοεντοπιστάς και τα ηχοσκόπια που επενοήθησαν από τον άνθρωπο.» Ένα είδος μάλιστα ξεγελά τον άνθρωπο κάνοντας αυτό που ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάμη—ν’ ανακαλύψη απ’ τον αέρα με ηχοσκόπιο ψάρια που κολυμπούν στο νερό.

Μια νυχτερίδα μπορεί να πετά σε σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο από σύρματα ή δοκάρια χωρίς χτυπά σ’ αυτά. Με ηχοσήμανσι μπορεί να επισημάνη τη θέσι τους και να συλλάβη με μυστηριώδη ακρίβεια ένα μικροσκοπικό έντομο που περιίπταται στο σκοτάδι. Παρά την παρουσία μεγάλου μακρινού θορύβου, μπορεί να συλλάβη τα ηχοσήματά του, μολονότι αυτά τα σήματα μπορεί να είναι 2.000 φορές ασθενέστερα από τον μακρινό θόρυβο. Αυτή η ικανότης εκπλήσσει τους επιστήμονας. Δεν έχουν ιδέα του πώς το κάνει αυτό η νυχτερίδα και θα ήθελαν πάρα πολύ να μάθουν το μυστικό του. Το περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν έγραψε: Οι νυχτερίδες «επέτυχαν την επισημαντική διάκρισι του θορύβου μ’ ένα ακουστικό σύστημα που ζυγίζει μέρος μόνον ενός γραμμαρίου, ενώ εμείς βασιζόμεθα σε υπολογιστικά μηχανήματα που αν τα συγκρίνωμε φαίνονται χονδροειδώς δυσκόμιστα.» Σημειώστε, επίσης, ό,τι παρετηρήθη από το περιοδικό Νάσιοναλ Τζεογκράφικ: «Τα μεγάλα αυτιά συλλαμβάνουν τις αντηχήσεις, κι ένας εγκέφαλος που ζυγίζει μερικά εκατοστά της ουγγιάς υπολογίζει τα στοιχεία κι ελέγχει την ταχύτητα και την κατεύθυνσι του κυνηγού. . . . Μπορεί ν’ ακούση μια ηχώ από ένα στόχο μικροσκοπικό όσο ένα κουνούπι, να την αναγνωρίση σε κλάσμα δευτερολέπτου και να επιπέση—ένα κατόρθωμα της φύσεως για το οποίο ο άνθρωπος, με όλη την ηλεκτρονική του επιδεξιότητα, πρέπει ακόμη να μένη ενεός.»

Ο άνθρωπος, προσπαθώντας να σχεδιάση κατάλληλα σκάφη για υποβρύχια, εστράφη προς το δελφίνι και τη φάλαινα. Θέλει να μάθη πώς μπορεί το δελφίνι να κολυμπήση στο νερό με μεγάλη ταχύτητα και χωρίς σχεδόν να ενοχλήται από δαπάνη ενεργείας. Οι επιστήμονες τείνουν να νομίσουν ότι το μυστικό έγκειται στο ότι το δελφίνι έχει δέρμα με δύο στρώματα. Δοκιμάζουν τη θεωρία τους πειραματιζόμενοι μ’ ένα ελαστικό κάλυμμα για τα σκάφη των υποβρυχίων. Εφαρμόζοντας ό,τι μαθαίνουν μελετώντας το δελφίνι, ελπίζουν να έχουν την ίδια επιτυχία που είχαν αλλάσσοντας το σχέδιο του υποβρυχιακού σκάφους έτσι ώστε να μοιάζη με της φαλαίνης. Το πρώτο πυρηνικό υποβρύχιο που έχει αυτό το νέο σχέδιο είναι το Αμερικανικό υποβρύχιο «Σκίπτζακ». Το αποτέλεσμα ήταν μεγαλύτερη ευελιξία και ταχύτης.

Στον τομέα της αεροναυτικής, τα πτηνά εβοήθησαν τους ανθρώπους να λύσουν πολλά προβλήματα σχετικά με πτήσεις βαρύτερες απ’ τον αέρα. «Οι αεραναύται φυσικά προσέχουν τα πτηνά,» λέγει Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, «για υποδείξεις στην τεχνητή πτήσι. Επρόσεξαν ιδιαίτερα την ισορροπία και την πτήσι του γλάρου του αργυρωτού για να φθάσουν στις αρχές της αεροναυτιλίας.» Ο άνθρωπος «δαπάνησε πολύν χρόνον για να μάθη από τα πτηνά το μυστικό της πτήσεως· ωστόσο τα πτηνά δεν γνωρίζουν τους νόμους της αεροδυναμικής ή της αεροναυτικής. Εκείνος, που έδωσε στα φτερά τους ένα πολύ τελειοποιημένο μηχανικό σχέδιο για πτήσι, έδωσε σ’ αυτά και ενστικτώδη γνώσι πτήσεως και αεροπλοΐας.

Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσαν να μνημονευθούν περί του πώς ο άνθρωπος μαθαίνει σπουδάζοντας τα δημιουργήματα του Θεού. Στα σώματα των ζώντων πλασμάτων ο άνθρωπος βρίσκει συνετό σχεδιασμό που επιτρέπει στις διάφορες μορφές της ζωής να κάνουν αποτελεσματική χρήσι των φυσικών νόμων. Επειδή ο άνθρωπος μαθαίνει μελετώντας αυτά τα πλάσματα, αυτά, κατά μίαν έννοιαν, του λέγουν ότι είναι πλάσματα ενός απείρως σοφού Δημιουργού. «Αλλ’ ερώτησον τώρα τα ζώα, και θέλουσι σε διδάξει· και τα πετεινά του ουρανού, και θέλουσι σοι απαγγείλει· ή λάλησον προς την γην, και θέλει σε διδάξει· και οι ιχθύες της θαλάσσης θέλουσι σοι διηγηθή. Τις εκ πάντων τούτων δεν γνωρίζει, ότι η χειρ του Ιεχωβά έκαμε ταύτα;»—Ιώβ 12:7-9, ΜΝΚ.

Τα υψηλής νοημοσύνης πλάσματα δεν διδάσκονται από πλάσματα χαμηλής νοημοσύνης, αλλά μάλλον τα μικρότερα διδάσκονται από τα μεγαλύτερα. Το γεγονός, ότι ο άνθρωπος μπορεί να εφαρμόση στις εφευρέσεις του τη γνώσι που αποκτά μελετώντας άφωνα πλάσματα, δείχνει ότι μαθαίνει από το έργον των χειρών μιας ανωτέρας Διανοίας. Τα εφευρετικά του έργα μπορούν να φέρουν τη σφραγίδα «Ανθρωποποίητον», αλλά τα πράγματα της φύσεως, που τον διδάσκουν, μπορούν ορθώς να φέρουν τη σφραγίδα «Θεοποίητον».

Ανακούφισις απ’ την Παγκόσμια Έντασι

Μόνο εκείνοι που αγαπούν και υπηρετούν τον αληθινό Θεό έχουν το φάρμακο. Ποιο είναι αυτό;

ΠΑΡΑ πολλή έντασις είναι το παγκόσμιο πρόβλημα. Πόσο σπάνια οι εφημερίδες αναγράφουν, ‘Η έντασις εν υφέσει σ’ αυτήν ή σ’ εκείνη τη χώρα’! Πιο συχνά γράφουν: ‘Η έντασις επιτείνεται.’ Φυλετικά προβλήματα, πολιτικά προβλήματα, οχλοκρατίες και ταραχές διεγείρουν τις εθνικές εντάσεις, ο δε διεθνής ψυχρός πόλεμος διεγείρει τις παγκόσμιες εντάσεις. Τα εγκλήματα κι οι ασθένειες προσέθεσαν στα βάρος της εντάσεως. Οι οικογενειακές σχέσεις σε πολλά σπίτια είναι τεταμένες. Ενώπιον ενός κόσμου γεμάτου από έντασι, τι πρέπει να κάμη ένα άτομο που επιζητεί ανακούφισι από αυτή την πάρα πολλή έντασι;

Από τον αριθμό των σιγαρέττων που καπνίζονται, από την υπερβολική χρήσι οινοπνευματωδών ποτών και την αυξανόμενη χρήσι κατευναστικών φαρμάκων, καταφαίνεται ότι η έντασις είναι ένα από τα πιο καταπιεστικά προβλήματα σήμερα. Οι γιατροί συχνά δεν μπορούν να κάμουν σχεδόν τίποτα περισσότερο από το να ορίζουν υποτονικά φάρμακα, για να ελαφρύνουν τα συμπτώματα αλλ’ όχι και τις βασικές αιτίες της εντάσεως. Πρέπει να βρεθούν τα ριζικά αίτια της εντάσεως.

Για να βρούμε ανακούφισι από την παγκόσμια έντασι πρέπει να παρατηρήσωμε τα αίτια της εντάσεως κάτω από το φως του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Πολλή έντασις προέρχεται από παράλειψι εφαρμογής των Βιβλικών αρχών όσον αφορά την ανθρώπινη πορεία. Έτσι, εκείνος που θα ήθελε να εύρη ανακούφισι από πάρα πολλή έντασι πρέπει να πάη στην Αγ. Γραφή και να λάβη ακριβή γνώσι των αρχών εκείνων που προάγουν την ειρηνικότητα, την ενότητα και μια υγιή κατάστασι σώματος και διανοίας.

Πολλές εντάσεις στον σύγχρονο αυτόν κόσμο προήλθαν από τη συνήθεια τού να προσπαθή κανείς να συμβαδίζη με το περιβάλλον του σε υλικά πράγματα, να επιζητή να διακρίνεται σε υψηλές θέσεις και να προσπαθή να γίνη πλούσιος. «Ο τρόπος με τον οποίον ζουν οι άνθρωποι στην κοινωνία μας,» λέγει ο Τζων Τέμπελ στο βιβλίο του Η Μαγεία της Ισορροπημένης Ζωής, «όπου η επιτυχία αποτελεί τον σκοπό και η αποτυχία το ασυγχώρητο αμάρτημα, παράγει έναν άρρενα πληθυσμό τόσο βεβαρημένο από εντάσεις, φόβους και ανησυχίες, ώστε οι άνθρωποι κυριολεκτικά αυτοκτονούν.» Ολοένα περισσότερο η ιατρική επιστήμη τονίζει τη στενή σχέσι μεταξύ της συναισθηματικής εντάσεως και της σωματικής ασθενείας. Σύμφωνα με μερικές έγκυρες προσωπικότητες, η πάρα πολλή έντασις είναι ένας μεγάλος παράγων των ασθενειών της καρδιάς. Εξαιτίας των εντάσεων, στις οποίες βρίσκεται ένα άτομο σ’ αυτόν τον υλιστικό κόσμο, τι πρέπει να κάμη;

ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

Εφαρμόστε τις Γραφικές αρχές: «Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος· αρκείσθε εις τα παρόντα.» «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» (Εβρ. 13:5· 1 Τιμ. 6:8) Εκείνοι που αγνοούν αυτές τις αρχές θα έχουν μια ζωή γεμάτη από έντασι. Διότι θα υπάρχη συνεχής ανησυχία, και η αυτάρκεια θα εκλείψη. «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι,» θα παγιδευθούν και θα υποφέρουν από την έντασι της αδυναμίας αυτής. Γιατί; Διότι «ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.»—1 Τιμ. 6:9, 10.

Πολλά άτομα έχουν ζωή γεμάτη εντάσεις, διότι δεν εφαρμόζουν τη Βιβλική αρχή: «Αγρύπνει εις πάντα.» (2 Τιμ. 4:5) Αυτό καλύπτει μια ευρεία σφαίρα δράσεως. Πάρα πολλά άτομα βεβαρημένα με εντάσεις είναι ανισόρροπα. Μπορεί να επιδιώκουν παράδοξες ή φαντασιώδεις δίαιτες, παραμελώντας την κατάλληλη διατροφή. Μια μη ισορροπημένη δίαιτα επί πολλά χρόνια μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα ένα σώμα γεμάτο εντάσεις. Πρέπει να υπάρχη κατάλληλη ισορρόπησις μεταξύ εργασίας, αναπαύσεως και ύπνου. Η έλλειψις επαρκούς ύπνου επί παρατεταμένες περιόδους μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα πάρα πολλή έντασι. Ο Δρ Βάλτερ Κ. Αλβαρέζ, εξετάζοντας την αποτυχία της επιδείξεως ορθής αντιλήψεως και την προερχομένη απ’ αυτήν έντασι, έγραψε:

«Πολλές γυναίκες περνούν τη ζωή τους σύμφωνα με τα νεύρα τους επί χρόνια, ώσπου τελικά ζουν πάντοτε σε απόστασι ενός μόλις βήματος από μια νευρική κατάπτωσι. Αν μόνον επί λίγους μήνες περιέκοπταν κάπως τη δράσι των—αν μπορούσαν και μόνο να . . . εκοιμώντο λίγο το απόγευμα, και να κατεκλίνοντο ενωρίς το βράδυ—θα απέφευγαν πολλές ιατρικές περιθάλψεις και πολλές χειρουργήσεις, πολλές φωνασκίες εναντίον των τέκνων, ίσως δε και πολλούς διαπληκτισμούς με τον σύζυγο, και στο τέλος τη διάλυσι του οίκου. Πολλά άτομα που υποφέρουν από νευρικότητα, ή δεν εκληρονόμησαν αρκετή ενεργητικότητα από την αρχή, ή είναι σχεδόν χρεωκοπημένα διότι επί χρόνια κατέπνιγαν κάθε ενεργητικότητα που είχαν. Συχνά καταναλίσκονται σε ασήμαντες ενέργειες. . . . Μερικά απ’ αυτά τα άτομα μόλις έχουν αρκετή δύναμι για τις ζωτικές τους ενέργειες. Πολλοί άνθρωποι απλώνουν τις ενέργειές τους σε πολλούς τομείς και αυτό τους φέρνει σχεδόν σε μια νευρική κατάρρευσι.»

Κάθε άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να καθορίζη ποια πράγματα στη ζωή του είναι πραγματικά ουσιώδη. Τι είναι πραγματικά σπουδαίο; Δαπανήστε την ενεργητικότητά σας σ’ αυτά τα ζωτικά πράγματα. Ο Χριστιανός δεν θέλει να φθείρεται έτσι από υπερβολικό κοινωνισμό ή από πολύ μεγάλη προσοχή σε ερασιτεχνικές κλίσεις, ώστε να μην έχη ενέργεια αρκετή να υπηρετήση τον Θεό, να συναθροίζεται με τον λαό του Θεού. Διαθέστε χρόνον για διακοπή και ανάπαυσι, αλλά τηρείτε ένα ισορροπημένο πρόγραμμα ώστε να μπορήτε να φροντίζετε για ζωτικά πράγματα.

Αν δεν λαμβάνεται φροντίδα για σπουδαία πράγματα και ευθύνες, πιθανόν είναι να προκληθή έντασις. Είτε έχει ένας κοσμική εργασία είτε ευθύνες εν σχέσει με μια Χριστιανική εκκλησία, πρέπει να εκπληρώνη τα καθήκοντά του. Ένα άτομο που αποφεύγει τις ευθύνες του, που παραλείπει να κάνη μέρος του έργου του, συνήθως γνωρίζει ο ίδιος τι είναι αυτό που κάνει, έστω κι αν μπορή να το συγκαλύπτη μ’ ευφυΐα, ώστε οι προϊστάμενοί του ή και οι συνεργάται του να εμπαίζωνται πλήρως. Η γνώσις τού ότι ένας ξεφεύγει από τις ευθύνες, που ώφειλε ν’ αντιμετωπίση, γεννά εντάσεις, που είναι πολύ πιο επικίνδυνες στην υγεία του από τις προσπάθειες που θα ήταν δυνατόν ν’ αντιμετωπίση αν επεδίδετο στο έργον του. Ναι, η ανακούφισις από πολλή έντασι προέρχεται από το να είναι κανείς ισορροπημένος σε όλα τα πράγματα, από το να διοχετεύη τις ενέργειές του στο να φροντίζη για όσα είναι πράγματι σπουδαία.

ΧΑΛΑΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΕΩΣ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Μια πρόσφατη μελέτη εμπορικών διευθυντών απεκάλυψε το γεγονός ότι συχνά δεν είναι και τόσο η καθημερινή εργασία που προκαλεί πάρα πολλή έντασι. Το περιοδικό Νέισιονς Μπίζινες του Ιανουαρίου 1961, σχολιάζοντας αυτή τη μελέτη, που έγινε από τον Δρα Τζέραλντ Γκόρντον, διευθυντήν-ψυχίατρον του Εθνικού Ινστιτούτου του Πον ντε Νεμούρ και Κόμπανυ, είπε: «Μακρά κλινική πείρα τον έπεισε ότι πολλές από τις νευρικές διαταραχές και παθήσεις από έντασι, που αποδίδονται στην εργασία, ανακαλύπτονται στην ιδιωτική ζωή του ανθρώπου και ιδιαίτερα στην κατοικία του.»

Αν ένας άνθρωπος δεν εφαρμόζη τις Γραφικές αρχές σε όλες τις μορφές των οικογενειακών του σχέσεων, αναπόφευκτα εγείρεται έντασις. Ο σύζυγος, που δεν εκπληρώνει τον Θεόδοτο ρόλο του ως κεφαλής του οίκου, δεν θα εύρη ησυχία αλλά έντασι. Έντασις επέρχεται όσες φορές καταφρονούνται οι θείες αρχές. Αν, αφ’ ετέρου, ένας σύζυγος φέρεται σκληρά στη σύζυγο και στα τέκνα του, δεν μπορεί να διαφύγη την έντασι. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Ο . . . ανελεήμων θλίβει την σάρκα αυτού.» (Παροιμ. 11:17) Το άτομο, που ενδίδει στη σκληρότητα, στην οργή, στην έκλυτη διαγωγή και στην υπερηφάνεια, θα υποφέρη από έντασι.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που η Γραφή αποκαλεί «έργα της σαρκός» είναι τερατώδη αίτια εντάσεως. Λάβετε υπ’ όψι τον επόμενο κατάλογο που δίδεται στην επιστολή προς Γαλάτας 5:19-21: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων.»

Για ν’ απαλλαγή κανείς από αδικαιολόγητη έντασι, πρέπει να ξερριζώση όλες αυτές τις ιδιότητες και συνήθειες που δημιουργούν έντασι. Πρέπει να τις αντικαταστήση με την καρποφορία του πνεύματος του Θεού. Η υπομονή ή μακροθυμία αποτελεί μέρος της καρποφορίας του πνεύματος του Θεού, και πόση δύναμι έχει να ελαφρύνη την έντασι στο σπίτι, στην εργασία και σε όλες τις ατομικές σχέσεις! Πόσα άτομα θα απελευθερώνοντο από πάρα πολλή έντασι, αν καλλιεργούσαν αυτή τη θεία καρποφορία! «Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» (Γαλ. 5:22, 23) Όταν ένας εκδηλώνη αυτές τις ιδιότητες πάντοτε, κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις, τότε ακόμη και οι δυσχέρειες ενός πονηρού υλιστικού κόσμου μειώνονται στο ελάχιστο.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΤΕ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ

Για ανακούφισι από πάρα πολλή έντασι, πρέπει, επίσης, να δίνετε προσοχή στο μέσον θεραπείας, που υπέδειξε ο Ιησούς: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.» (Ματθ. 6:34) Αυτή η συμβουλή εφαρμόζεται ειδικά όσον αφορά τα υλικά πράγματα. Το ν’ ανησυχή κανείς και να βρίσκεται σε αγωνία για υλικές ανάγκες της αύριον μπορεί ν’ αυξήση το συντριπτικό βάρος της εντάσεως που μπορεί να κατερειπώση το σώμα και τον νου του. Μολονότι πρέπει να φροντίζωμε συνετά για το μέλλον, δεν κάνει καλό το ν’ ανησυχούμε και να μεριμνούμε. Το ζήτημα είναι: Αν ένας έχη εναποθέσει την εμπιστοσύνη του στον Θεό και στη βασιλεία του παρά σε υλικά πράγματα, τότε μπορεί να είναι απηλλαγμένος από πολλή ανησυχία και έντασι. Σημειώστε τους λόγους του Ιησού στους μαθητάς του:

«Μη μεριμνάτε δια την ζωήν σας, τι να φάγητε· μηδέ δια το σώμα, τι να ενδυθήτε. . . . Και σεις μη ζητείτε τι να φάγητε, ή τι να πίητε· και μη ήσθε μετέωροι. Διότι ταύτα πάντα ζητούσι τα έθνη του κόσμου· υμών δε ο Πατήρ εξεύρει ότι έχετε χρείαν τούτων. Πλην ζητείτε την βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.»—Λουκ. 12:22-31.

Το μέσον θεραπείας, λοιπόν, για την υπερβολική έντασι είναι η εμπιστοσύνη στον Θεό και στη βασιλεία του, και το να θέτωμε τη βασιλεία του αυτή πρώτα στη ζωή μας. Κατόπιν ο Χριστιανός μπορεί να συγκεντρωθή στη φροντίδα του για τις καθημερινές ανάγκες και δεν χρειάζεται να «μεριμνά» για την αύριον, όπως κάνουν οι εθνικοί. Ναι, ο Κύριος Ιησούς υπενθυμίζει στους Χριστιανούς ότι η επιδίωξις τροφής, ενδύσεως και στεγάσεως αποτελεί το κύριον μέλημα των εθνικών. Ο Ιησούς τονίζει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ενθυμούνται ποιοι είναι και να μη μιμούνται τα έθνη. Οι εθνικοί δεν έχουν φιλάγαθον ουράνιον Πατέρα, αλλ’ οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν έναν ουράνιον πατέρα που φροντίζει γι’ αυτούς. Ο αφιερωμένος Χριστιανός, λοιπόν, υπέχει ωρισμένες υποχρεώσεις, αλλά και ο Θεός επίσης έχει ωρισμένες υποχρεώσεις στον εαυτό του. Ο Θεός θα εμμείνη σ’ αυτές τις υποχρεώσεις. Ώστε ένας Χριστιανός πρέπει να ενθυμήται ότι δεν είναι όπως οι εθνικοί, ότι έχει έναν ουράνιο Προνοητή και ότι η βασιλεία που Θεού και τα συμφέροντά της πρέπει ν’ αποτελούν το πρώτο πράγμα στη ζωή του. Τότε η ζωή του δεν θα είναι γεμάτη από «μέριμνες» και από την έντασι που προκύπτει απ’ αυτές.

Αλλά τι να λεχθή για τον διεθνή ψυχρόν πόλεμο; Τι να λεχθή για τους φόβους πιέσεως του κομβίου εξαπολύσεως πυρηνικού πολέμου; Ναι, η διεθνής έντασις επηρεάζει το άτομο. Πώς πρέπει ο Χριστιανός να ελαφρύνη την έντασι μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, όπου ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή είναι μετέωρη;

Ο ΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ

Μόνο στο φως της ακριβούς γνώσεως από την Αγία Γραφή μπορεί κανείς να εξετάση αυτή την έντασι που είναι πρωτοφανής στην ιστορία. Ο Δρ Ρόμπερτ Λίντνερ, στο βιβλίο του Πρέπει Να Συμμορφωθήτε;, γράφει: «Αν μπορή να λεχθή κάτι για να χαρακτηρίση τον καιρό στον οποίο ζούμε, το κάτι αυτό είναι η υπερβολική έντασις που υφίσταται μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας του. Το ύψος, στο οποίον έφθασε αυτή η έντασις, είναι κάτι νέο στην ιστορία.» Αυτή η έντασις, που αντανακλάται όχι μόνο απ’ τον ψυχρό πόλεμο, αλλά κι από οχλοκρατίες, επαναστάσεις, τρομοκρατία και γενική ανησυχία, προελέχθη από την Αγία Γραφή. Ναι, η Αγία Γραφή προείπε μια εποχή εντάσεως.

Ο Ιησούς Χριστός, ο μέγας Προφήτης, προείπε για την εποχή μας τα εξής λόγια: «Και θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι, και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού. Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.»—Λουκ. 21:11, 25, 26.

Οι λαοί των εθνών, μη γνωρίζοντας τρόπο να λύσουν τα παγκόσμια προβλήματα, και μη θέτοντας την εμπιστοσύνη των στη βασιλεία του Θεού, υφίστανται έντασι, και μάλιστα ‘αποψυχούν εκ του φόβου και προσδοκίας’. Οι σοφοί του κόσμου, που διαμορφώνουν την εσωτερική κι εξωτερική πολιτική, συχνά υφίστανται την παλινδρόμησι των δήθεν ευφυών των σχεδίων, η δε αποτυχία που προκύπτει έχει ως μόνο αποτέλεσμα την αύξησι της εντάσεως του κόσμου. Μεταξύ των ‘φοβήτρων’ και των ‘μεγάλων σημείων’ του ουρανού είναι και πράγματα που η σύγχρονη επιστήμη προσφάτως μόνον ανεκάλυψε, όπως είναι οι κοσμικές ακτίνες και οι αιφνίδιες, σποραδικές εκρήξεις ακτινοβολίας, που προέρχονται προφανώς από μεγάλες αναστατώσεις του ηλίου. Πολλά άλλα γεγονότα που δημιουργούν εντάσεις προελέχθησαν από τον Ιησούν γι’ αυτή τη γενεά, όπως λόγου χάριν «κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι, και πείναι και λοιμοί.»—Λουκ. 21:11.

Ο Χριστιανός, λοιπόν, προστρέχοντας στην Αγία Γραφή, μαθαίνει ότι αυτά τα γεγονότα που προξενούν έντασι αποτελούν όλα μέρος του μεγάλου σημείου που έδωσε ο Ιησούς για να χαρακτηρίση τις «έσχατες ημέρες» του κόσμου. Είμεθα στα πρόθυρα ενός νέου κόσμου. Η βασιλεία του Θεού δια Ιησού Χριστού σύντομα θα καταστρέψη τις βασιλείες αυτού του κόσμου όπως προελέχθη από τον προφήτη Δανιήλ. (Δαν. 2:44) Το σημείο, λοιπόν, των «εσχάτων ημερών» δεν παράγει νοσηρή έντασι στους αληθινούς Χριστιανούς, όπως προκαλεί στους λαούς των εθνών. Ο Ιησούς, λέγοντας στους Χριστιανούς τι να κάμουν, όταν ιδούν αυτόν τον αιώνα της εντάσεως και των συνακολούθων δεινών, είπε: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας. . . . όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.»—Λουκ. 21:28, 31.

Η γνώσις της σημασίας της παγκοσμίου εντάσεως σάς ελευθερώνει έτσι από το να υποστήτε το βάρος και την έντασι, που δοκιμάζουν όσοι δεν έχουν πίστι στον αληθινό Θεό, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αλλ’ ενεργήστε σύμφωνα μ’ αυτή τη γνώσι. Μόνο στον βαθμό, που εφαρμόζετε τις Γραφικές αρχές στη ζωή σας, εμπιστεύεσθε στον Θεό και θέτετε πρώτα τη βασιλεία του Θεού, θα έχετε ανακούφισι από την παγκόσμια έντασι.

“Η Σκοπιά”—Ένα Βοήθημα Γραφικής Μελέτης

ΓΙΑΤΙ χρειαζόμεθα τη Σκοπιά; Διότι Η Σκοπιά μάς βοηθεί να κατανοήσωμε την Αγία Γραφή. Και γιατί πρέπει να θέλωμε να κατανοήσωμε την Αγία Γραφή; Διότι η Αγ. Γραφή είναι ο αλάνθαστος οδηγός, που μας παρέχεται από ένα στοργικό και σοφό Δημιουργό.

Ο λόγος του Θεού είναι λύχνος στους πόδας μας και φως στις τρίβους μας. (Ψαλμ. 119:105) Χωρίς αυτόν θα βαδίζαμε στο σκοτάδι. (Ησ. 8:20, 21· Ματθ. 15:1-14) Είναι ένας λύχνος που λάμπει σε σκοτεινό τόπο που καλά θα κάνωμε να προσέχωμε ώσπου ν’ αυγάση η μέρα και ν’ ανατείλη ο φωσφόρος. (2 Πέτρ. 1:19-21) Όπως εκφράζεται ο απόστολος Παύλος: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16-17.

Ο λόγος του Θεού σημαίνει όχι μόνο φως για μας αλλά και ζωήν. «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν», είπε ο Ιησούς στην προσευχή του τη νύχτα που επροδόθη. Είπε στους μαθητάς του, «Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι», οι οποίοι λόγοι έχουν αναγραφή στην Αγία Γραφή. Εκείνος εγνώριζε καλά ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» (Δευτ. 8:3· Ματθ. 4:4· Ιωάν. 6:63· 17:3) Ακόμη και στον Αδάμ η αλήθεια αυτή ετονίσθη, διότι αν και είχε αρκετά από τα αναγκαία για τη συντήρησι της ζωής, ωστόσο τελικά, αφού έζησε 930 χρόνια, πέθανε λόγω αγνοίας του λόγου του Θεού—Γέν. 3:17-19· 5:5.

Αλλ’ ο λόγος του Θεού σημαίνει ζωή και φως σ’ εμάς, μόνον αν έχωμε πίστι. (Ματθ. 9:29) «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαπαδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»—Εβρ. 11:6.

Επειδή σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνονται επιθέσεις εναντίον της αυθεντικότητος της Αγίας Γραφής, των αρχών της και της σοφίας της, καθίσταται ολοένα πιο σπουδαίο να εφοδιασθούμε μέσω της μελέτης της Γραφής με μια μεγάλη ασπίδα πίστεως για ν’ αποκρούσωμε όλες αυτές τις επιθέσεις, που γίνονται όχι μόνον από τους δεδηλωμένους εχθρούς της, αλλά κι απ’ τους καθ’ ομολογίαν φίλους της. Εφόσον δε υπάρχουν πάνω από 250 διάφορα δόγματα που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνον, πρέπει να μελετούμε τις Γραφές μας αν θα θέλαμε να μπορούμε να δώσωμε μια ικανοποιητική απάντησι σε όσους μας ζητούν λόγο για την ελπίδα που έχομε. (1 Πέτρ. 3:15) Όπως το εξέφρασε ο σοφός Σολομών: «Η καρδία του δικαίου προμελετά δια να αποκριθή.»—Παροιμ. 15:28.

Επίσης, καθόσον οι συνθήκες ηθικής βαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο, καθίσταται ολοένα πιο δύσκολο να εμμείνη κανείς στις δίκαιες αρχές του Θεού, που πρέπει να διέπουν την καθημερινή μας ζωή. Για να ενισχύωμε συνεχώς τις προσπάθειές μας να κάνωμε ό,τι είναι ορθόν, για να έχωμε την αγάπη του Θεού για δικαιοσύνη και το μίσος του για την ανομία, πρέπει να εξακολουθήσωμε να έχωμε τις σκέψεις του Θεού, να εξακολουθήσουμε ν’ ανακαινίζωμε τις διάνοιές μας και τις προσωπικότητές μας δια της αληθείας.—Ματθ. 16:23· Ρωμ. 12:2· Φιλιππησ. 4:8· Κολ. 3:9, 10.

ΑΝΑΓΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι, αν θέλωμε ν’ αποκτήσωμε ζωή, πρέπει να μελετούμε τη Γραφή. Αλλά σημαίνει αυτό καθ’ εαυτό ότι χρειαζόμεθα το περιοδικό Η Σκοπιά; Δεν μπορούμε ατομικά να προσφύγωμε στη Γραφή και ν’ αποκτήσωμε όλη την αναγκαία γνώσι και κατανόησι; Μπορούμε; Στις Πράξεις, κεφάλαιον 8, αναγινώσκομε για έναν αξιωματούχο της Βασιλίσσης Κανδάκης, έναν Αιθίοπα ευνούχον, ο οποίος πήγε κατ’ ευθείαν στη Γραφή του, αλλ’ όταν ερωτήθη από τον μαθητή Φίλιππο, «Άρα γε γινώσκεις α αναγινώσκεις;» ποια ήταν η απάντησίς του; «Και πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;» Κατενόησε την ανάγκη βοηθείας. Ο δε Φίλιππος, καθωδηγημένος από άλλους αρχικά, ήταν καταρτισμένος για να παράσχη σ’ αυτόν τον Αιθίοπα ευνούχον την απαιτούμενη καθοδήγησι.—Πράξ. 8:27-38.

Σημειώστε, επίσης, τους δύο εκείνους που επορεύοντο προς Εμμαούς το πρωί της αναστάσεως του Ιησού. Αυτοί πρέπει να ήσαν κατατοπισμένοι στον λόγον του Θεού, ει δ’ άλλως ο Ιησούς δεν θα τους επέπληττε ότι ήσαν ‘ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύουν εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται’, αλλ’ εκείνοι δεν εννόησαν. Απητήθη επεξήγησις του Ιησού ότι αυτοί ήσαν ήδη κατατοπισμένοι για να διακρίνουν το πώς οι Γραφές είχαν προείπει τα παθήματα και τον θάνατον του Ιησού. Γι’ αυτό βέβαια και ανεφώνησαν ύστερα: «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;»—Λουκ. 24:13-32.

Ο Κορνήλιος ασφαλώς ήταν κατατοπισμένος στον λόγον του Θεού, αλλά μόνο με τη βοήθεια του Πέτρου ανεγνώρισε τον Χριστόν Ιησούν ως τον Μεσσίαν. Ο Απολλώς, μολονότι «ζέων κατά το πνεύμα», εχρειάζετο βοήθειαν για να εννοήση «ακριβέστερα την οδόν του Θεού.» Οι δε μαθηταί που ήσαν στην Έφεσο είχαν πολύ ανεπαρκή αντίληψι περί Χριστιανοσύνης, ώσπου ο Παύλος τους διεφώτισε.—Πράξεις, κεφάλαιον 10· 18:25, 26· 19:1-7.

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΗ «ΣΚΟΠΙΑ»;

Εφόσον είναι καταφανές ότι χρειαζόμεθα βοήθεια για να εννοήσωμε τη Γραφή, γιατί, απ’ όλα τα θρησκευτικά έντυπα που εκδίδονται, πρέπει ν’ αποβλέπωμε στη Σκοπιά γι’ αυτή τη βοήθεια; Πρώτ’ απ’ όλα, διότι αυτή προσηλώνεται πλήρως στη Γραφή· αποδεικνύει ‘τον Θεόν αληθή, πάντα δε άνθρωπον ψεύστην.’ (Ρωμ. 3:4) Δεν δεσμεύεται από δοξασίες και παραδόσεις ανθρώπων, αλλά βασίζεται αποκλειστικά και στερεά πάνω στη Γραφή. Δεν είναι υποτελής, ούτε ισχυρίζεται ότι λαλεί εκ μέρους κάποιας εκκλησιαστικής αρχής που αναλαμβάνει εξουσίαν υπεράνω του λόγου του Θεού. Όπως έκαμε κι ο Ιησούς, συνεχώς υποστηρίζει τα όσα λέγει κι επεξηγεί με το «είναι γεγραμμένον». (Ματθ. 4:4, 7, 10· 11:10· 21:13· 26:24, 31) Και όπως ο Ιεχωβά καλεί τα επίγεια πλάσματά του, έτσι κι Η Σκοπιά καλεί όλους τους αναγνώστας της: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν.»—Ησ. 1:18.

Δεν υποστηρίζει καμμιά από τις πολιτικές ιδεολογίες των διαφόρων παρατάξεων των εθνών, αλλά δίνει την υποταγή της αποκλειστικά στη βασιλεία του Θεού. Δεν διδάσκει την αδελφική αγάπη σε καιρούς ειρήνης και αδελφοκτονία, όταν εγείρωνται τα εθνικιστικά πάθη σε καιρό πολέμου. Τηρείται αμόλυντη από τον κόσμο, όπως έκαμε κι ο Ιησούς.—Ιωάν. 18:36· Ιάκ. 1:27.

Η Σκοπιά, αδέσμευτη από κάθε δόγμα, είναι ικανή να προοδεύση με το αυξάνον φως. Κατανοεί ότι «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» (Παροιμ. 4:18) Όταν λάμπη ένα καθαρότερο φως στις Γραφές ως αποτέλεσμα εκπληρώσεως προφητείας ή μεγαλυτέρας εξερευνήσεως, δεν είναι πολύ περήφανη δίνοντας στους αναγνώστας της την ωφέλεια της βελτιωμένης κατανοήσεως των Θείων βουλών και σκοπών.

Η Σκοπιά, για να μας βοηθήση να κατανοήσωμε τη Γραφή, χρησιμοποιεί τη μέθοδο των θεμάτων. Με τη μέθοδο αυτή, όλες οι πληροφορίες πάνω σ’ ένα ωρισμένο θέμα, που περιέχονται σε όλα τα εξήντα έξη βιβλία της Γραφής, συγκεντρώνονται και συναρμόζονται κατά ένα λογικό και εύτακτο τρόπο. Αυτό είναι αναγκαίο να γίνεται, διότι η Γραφή, κατά μέγα μέρος ιστορικό σύγγραμμα, είναι γραμμένη σ’ ένα τρέχον ύφος, κι επομένως, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, δεν πραγματεύεται περιληπτικά μια οποιαδήποτε διδασκαλία σ’ ένα μέρος. Αυτό, επίσης, αληθεύει επειδή πολλές από τις ψευδείς διδασκαλίες, που φέρνουν τώρα σε σύγχυσι τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, ήσαν άγνωστες μεταξύ των δούλων του Ιεχωβά στα περασμένα χρόνια· η αλήθεια παρεβλέπετο. Συμπληρώνοντας τήν κατά θέματα αυτή μέθοδο, Η Σκοπιά λαμβάνει υπό σημείωσιν τη σημασία των λέξεων στις πρωτοτυπίες γλώσσες, Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική, λαμβάνει δ’ επίσης υπ’ όψι και τα συμφραζόμενα των κειμένων που παραθέτει για ν’ αποδείξη ένα σημείο.

Η Σκοπιά, κάνοντας χρήσι της διατάξεως αυτής κατά θέματα, δεν πηδά εδώ κι εκεί, προσπαθώντας ν’ ανεύρη ένα εδάφιο για ν’ αποδείξη μια προσφιλή θεωρία ή μια προκατειλημμένη γνώμη, αλλ’ αφήνει τη Γραφή ως σύνολο να καταδείξη τη Θεία άποψι σ’ ένα θέμα. Παρεμπιπτόντως, ας λεχθή ότι αυτή η μέθοδος δεν είναι νέα στη Σκοπιά, αλλ’ είναι, πραγματικά, η μέθοδος που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία του, η μέθοδος που εχρησιμοποίησε ο Πέτρος τη μέρα της Πεντηκοστής, και η μέθοδος που εχρησιμοποίησε κατ’ επανάληψιν ο Παύλος στις επιστολές του. Για παραδείγματα, παρακαλείσθε να ιδήτε τα εξής μέρη: Ματθαίος 5:21-38· Πράξεις 2:14-28· Ρωμαίους 15:7-13· Εβραίους 1:5-14.

ΜΕΛΕΤΑΤΕ ΤΗ «ΣΚΟΠΙΑ»

Φαίνεται να υπάρχη μια τάσις από μέρους μερικών αναγνωστών της Σκοπιάς να διεξέρχωνται απλώς το κύριο άρθρο του κάθε τεύχους, ίσως δε και τις ερωτήσεις από αναγνώστας. Αυτό είναι σφάλμα. Η Σκοπιά πραγματεύεται για τη διδασκαλία της Γραφής, τις Βιβλικές προφητείες, τη Χριστιανική διαγωγή, τη Βιβλική ιστορία και την τρέχουσα ιεραποστολική δράσι. Μόνο με το να εξετάζωμε προσεκτικά όλα τα περιεχόμενά της, περιλαμβανομένων και των λεγομένων δευτερευόντων άρθρων, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα λάβωμε μια ωλοκληρωμένη Γραφική εκπαίδευσι και θα τηρηθούμε ενημερωμένοι με το προοδεύον φως.

Κάθε τεύχος της Σκοπιάς μπορεί να παρομοιωθή μ’ ένα καλά ισορροπημένο και καλά παρασκευασμένο φαγητό. Οι διαιτολόγοι μάς λέγουν ότι το σώμα χρειάζεται πρωτεΐνες, αμυλώδη, ορυκτές ουσίες και βιταμίνες, κι ένα πλήρες φαγητό τα προμηθεύει όλ’ αυτά. Θα ήταν σφάλμα ν’ αγνοηθή ένα οποιοδήποτε απ’ αυτά. Με τον ίδιο τρόπο δεν πρέπει ν’ αγνοούμε καμμιά από τις σειρές του πνευματικού μας φαγητού. Ακριβώς δε, όπως δεν θα διενοούμεθα να επιπέσωμε σ’ ένα φυσικό φαγητό, αλλά θα διεθέταμε χρόνο για να το απολαύσωμε, έτσι δεν πρέπει να επιπίπτωμε βεβιασμένα στα πνευματικά μας φαγητά.

Ούτε είναι αρκετή μια απλή ανάγνωσις της Σκοπιάς. Πολύ μέρος αυτής, ιδιαίτερα τα κύρια άρθρα ή άρθρα μελέτης με τις ερωτήσεις, παρουσιάζουν πολύπλοκες και βαρυσήμαντες αλήθειες, που είναι συχνά εντελώς νέες και διάφορες από οτιδήποτε εδημοσιεύθη προηγουμένως, που δεν μπορούν πλήρως να κατανοηθούν και εκτιμηθούν με μια μόνο ανάγνωσι. Αυτό το διανοητικό ή πνευματικό φαγητό απαιτεί πλήρη μάσησι, δηλαδή, συγκέντρωσι, μελέτη και στοχασμό. Για να κάμωμε δικές μας αυτές τις αλήθειες και τα επιχειρήματα, πρέπει να είμεθα πεπεισμένοι για τη Γραφικότητά τους, τη λογικότητά τους, την πραγματικότητά τους. Αυτό απαιτεί να διεξερχώμεθα την ύλη αρκετές φορές, όχι μια φορά μόνο.

Εκτός απ’ αυτό, θέλομε να ενθυμούμεθα όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα, διότι ο σκοπός μας στην απόκτησι των αληθειών αυτών δεν είναι μόνο για τη δική μας απόλαυσι αλλά για να μας δοθή κάτι που μπορούμε να το διαβιβάσωμε στους άλλους. Μόνο δε αν έχωμε ένα σημείο καθαρά στη διάνοιά μας θα μπορέσωμε να το εξηγήσωμε, στους άλλους· αυτός είναι άλλος ένας λόγος, για τον οποίον πρέπει να μελετούμε πλήρως τη Σκοπιά.

Επίσης, Η Σκοπιά περιέχει πολλές νουθεσίες και διδασκαλία σχετική με τη Χριστιανική διαγωγή και δράσι. Για ν’ αποκτήσωμε την πλήρη επίδρασι αυτών, πρέπει κατ’ επανάληψιν να διεξέλθωμε την ύλη αυτή. Αν δεν υποκινηθούμε σε ενέργεια, είμεθα σαν τον μωρόν άνθρωπο που έκτισε το σπίτι του πάνω στην άμμο. Τότε η πίστις μας θα είναι νεκρή.—Ματθ. 7:26, 27· Ιακ. 2:14-26.

ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΛΕΤΟΥΜΕ ΤΗ «ΣΚΟΠΙΑ»

Ως Χριστιανοί, μελετάτε τη Γραφή, μαζί με τα Γραφικά βοηθήματα, πράγμα που δεν είναι κατά κρίσιν, αλλά κατ’ εντολήν, διότι οι οδηγίες του αποστόλου Παύλου στον Τιμόθεο εφαρμόζονται στον καθένα μας: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.» (2 Τιμ. 2:15) Αν θέλωμε ζωή, πρέπει ν’ αποκτήσωμε την επιδοκιμασία του Θεού, και, αν θέλωμε την επιδοκιμασία του Θεού, πρέπει να ορθοτομούμε τον λόγον του Θεού, και, για να το κάνωμε αυτό, πρέπει να μελετούμε. Πώς μπορούμε καλύτερα να μελετούμε τη Γραφή με τη βοήθεια της Σκοπιάς;

Πρώτ’ απ’ όλα, αναγνωρίζομε ότι απαιτείται χρόνος για μελέτη, και γι’ αυτό πρέπει να εξοικονομούμε τον χρόνο μας για τακτική και αβίαστη μελέτη. Αν έχωμε ένα πληρέστατο πρόγραμμα, θα μπορούσαμε να βρούμε δεκαπέντε ως τριάντα λεπτά τη μέρα ως πρώτο μας έργον το πρωί ή αμέσως μετά το πρόγευμα ή κάποια άλλη κατάλληλη ώρα της ημέρας. (Εφεσ. 5:16) Αλλιώς, θα ήταν καλό να καθορίσωμε τουλάχιστον ένα βράδυ την εβδομάδα για τη δική μας κατ’ ιδίαν μελέτη. Ούτε πρέπει να παραβλέπωμε το γεγονός ότι ο πολυάσχολος και άγρυπνος διάκονος θα επωφελήται από ευκαιρίες για να μελετά όταν ταξιδεύη, όπως είναι άγρυπνος και στις ευκαιρίες για συμπτωματικό κήρυγμα.

Για να μελετούμε κατάλληλα τη Σκοπιά, πρέπει να την πλησιάζωμε με την ορθή διάθεσι της καρδιάς. Μολονότι μας δίδεται η εντολή, «Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε,» ας μη παραβλέπωμε και το γεγονός ότι νουθετούμεθα «προφητείας μη εξουθενείτε.» (1 Θεσ. 5:20, 21) Αφού έχομε διαπιστώσει, κατ’ επανάληψιν, ότι Η Σκοπιά συμμορφώνεται πιστά με τον λόγον του Θεού, δεν έχομε λόγους για να πλησιάζωμε τη μελέτη της με υποψία, αλλά μάλλον πρέπει να την πλησιάζωμε με μια ειλικρινή επιθυμία να κατανοήσωμε τι μας έχει προμηθεύσει ο Θεός μέσω των σελίδων της, πάντοτε έτοιμοι να ‘δεχθώμεν μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον, τον δυνάμενον να σώση τας ψυχάς μας.’—Ιάκ. 1:21.

Οι Βεροιείς μάς έδωσαν ένα καλό παράδειγμα σ’ αυτό. Είναι αληθές ότι εξηκρίβωναν αν όσα τους έλεγε ο Παύλος εβασίζοντο στις Γραφές· αλλά μήπως αυτό εσήμαινε ότι άκουαν τον Παύλο μ’ ένα πνεύμα σκεπτικιστικό, επικριτικό, ή ανταγωνιστικό; Όχι, διόλου. Αντ’ αυτού μας λέγεται ότι «εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας».—Πράξ. 17:11.

Έχοντας την ορθή διάθεσι καρδιάς προς την ύλη που μελετούμε, πρέπει κατόπιν να φροντίσωμε ν’ απεμπολήσωμε όλα όσα δεν συνάδουν με τη μελέτη μας. Δεν μπορούμε ν’ αναμένωμε να ωφεληθούμε πολύ από τη μελέτη μας, αν έχωμε τη διάνοιά μας σε κάτι άλλο· σε κάποια ευχάριστη ή δυσάρεστη πείρα, που μόλις είχαμε ή που πρόκειται ν’ αντιμετωπίσωμε μετά τη μελέτη μας. Αφού ξεχωρίσωμε χρόνον για τη μελέτη της Σκοπιάς, ας δώσωμε σ’ αυτήν αμέριστη την προσοχή μας· όπως το εκφράζει ο Παύλος, «να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα» μελετούμε. Αλλιώς αυτά δεν θα εντυπωθούν βαθιά στις υποσυνείδητες διάνοιές μας για να μπορούμε να τα αναπολούμε κατά βούλησιν.—Εβρ. 2:1.

Σημειώνετε τον τίτλο και το εδάφιο της επικεφαλίδος, αν υπάρχη τοιούτον, καθώς και τη σχέσι μεταξύ των δύο. Καθώς διαβάζετε, σημειώνετε όχι μόνο τι εκτίθεται, αλλά και πώς εκτίθεται. Σκεφθήτε, σημειώστε πώς αναπτύσσεται το επιχείρημα. Είναι κάτι το νέο; ή εκφράζεται διαφορετικά από πριν; Βρήτε τα εδάφια που μνημονεύονται χωρίς και να παρατίθενται· σημειώστε την εφαρμογή των. Εκτιμάτε τι φως επιρρίπτουν αυτά στο υπό εξέτασιν θέμα; Μπορεί να θέλετε να υπογραμμίσετε τα κύρια σημεία ή τις ακριβείς απαντήσεις στις ερωτήσεις, αν το άρθρο έχη ερωτήσεις. Μπορείτε να διατυπώσετε την απάντησι με δικά σας λόγια; Αν έρχωνται στη διάνοιά σας αποδεικτικές ιδέες, εδάφια ή γεγονότα, γιατί να μην τα σημειώνετε στο περιθώριο για να τα χρησιμοποιήσετε στην εκκλησιαστική μελέτη;

Σ’ ένα άρθρο οιουδήποτε μεγέθους υπάρχουν συνήθως υπότιτλοι, που υποδηλούν αλλαγή σκέψεως ή μια άλλη άποψι του κυρίου θέματος. Σημειώστε πώς συσχετίζονται μ’ αυτό οι επόμενες παράγραφοι. Αφού μελετήσετε ένα άρθρο ή το μέρος που προγραμματίζεται για την προσεχή εκκλησιαστική μελέτη, σκεφθήτε. Ποια ήσαν τα κύρια σημεία, τα νέα σημεία, τα σημεία που μου είναι ιδιαιτέρως υποβοηθητικά; Διεξέλθετε πάλι τις ερωτήσεις μελέτης· καθόσον τις διαβάζετε, έρχεται αμέσως στο νου σας η απάντησις της καθεμιάς; Θυμηθήτε ότι ένα από τα καλύτερα βοηθήματα μελέτης είναι η ανασκόπησις.

Το να μελετάτε τη Σκοπιά μ’ έναν άλλον υπάρχει πολύς λόγος να συνιστάται. Η συμμελέτη με άλλον διεγείρει την προσπάθεια της συγκεντρώσεως, αυξάνει τη χαρά, βελτιώνει την κατανόησι καθώς και την ικανότητα της εκφράσεως στην εκκλησιαστική μελέτη της Σκοπιάς. Αυτό πρέπει να το έχουν υπ’ όψι τα μέλη μιας οικογενείας.

Εκκλησιαστική μελέτη της Σκοπιάς; Ναι, κάθε εβδομάδα, σε δεκατέσσερες περίπου χιλιάδες Αίθουσες Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά διατίθεται μια ώρα, συνήθως το απόγευμα ή το βράδυ της Κυριακής, για τη μελέτη της Γραφής με τη βοήθεια της Σκοπιάς. Δεν είναι αρκετό να γίνεται μελέτη κατ’ ιδίαν ή με άλλα μέλη της οικογενείας μας. Ωφελούμεθα περισσότερο από κάθε μάθημα, αν ακούωμε τι έχουν οι άλλοι να πουν σε απάντησι των ερωτήσεων της Σκοπιάς· αυτοί μπορεί να έχουν μια διαφορετική, πιο ορθή ή πιο πλήρη κατανόησι αυτής από μας. Και όχι μόνο μπορούμε να λάβωμε βοήθεια σε μια τέτοια μελέτη, αλλά μπορούμε και άλλους να βοηθήσωμε. Αυτοί έχουν ανάγκη απ’ ό,τι μπορούμε να δώσωμε, όπως κι εμείς έχομε ανάγκη απ’ ό,τι μπορούν αυτοί να δώσουν. Κανένα μεμονωμένο μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας δεν μπορεί να πη στο άλλο, «Δεν έχω χρείαν σου.»—1 Κορ. 12:19-22.

Μια γνώσις και κατανόησις της Γραφής σημαίνει φως και ζωή. Για ν’ αποκτήσωμε αυτή τη γνώσι και κατανόησι, χρειαζόμεθα βοήθεια. Η Σκοπιά είναι το υπερέχον βοήθημα Γραφικής μελέτης. Ας δείξωμε την εκτίμησί μας σ’ αυτή διαβάζοντάς την προσεκτικά από κάλυμμα σε κάλυμμα, μελετώντας πλήρως τα κύρια άρθρα της κατ’ ιδίαν ή με τις οικογένειές μας, και κατόπιν συνερχόμενοι τακτικά για εκκλησιαστική συμμελέτη όπου όχι μόνον αποκτούμε περαιτέρω βοήθεια αλλά και είμεθα ικανοί να βοηθήσωμε τους Χριστιανούς συνδιακόνους μας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα.—Ησ. 43:10, ΜΝΚ. Σ 1/11/61 4, 5

17 Ο δε καρπός του πνεύματος είναι . . . χαρά.—Γαλ. 5:22. Σ 15/1/61 9α

18 Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.—Ματθ. 18:20. Σ 1 /10/61 23, 24

19 Τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς.—1 Κορ. 1:27. Σ 1/8/61 11

20 Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.—Παροιμ. 29:11. Σ 15/1/61 22α

21 Ήσαν δε εν Αντιοχεία εν τη υπαρχούση εκκλησία, προφήται τινές και διδάσκαλοι, ο Βαρνάβας και . . . ο Σαύλος [Παύλος].—Πράξ. 13:1. Σ 15/6/61 7, 8

22 Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι.—Ματθ. 9:37. Σ 1/1 1/61 4 α

23 Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.—Λουκ. 8:15. Σ 15/7/61 4, 5α

24 Ευλογητός Ιεχωβά ο Θεός, ο Θεός του Ισραήλ, όστις μόνος κάμνει θαυμάσια. . . . ας πληρωθή από της δόξης αυτού η πάσα γη.—Ψαλμ. 72:18, 19, ΜΝΚ. Σ 15/11/61 2-4

25 Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή, και περισσευθή· από δε του μη έχοντος, και εκείνο το οποίον έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.—Ματθ. 25:29. Σ 15/5/61 13, 14α

26 Καθώς εξεύρετε, ότι ένα έκαστον υμών, ως πατήρ τα εαυτού τέκνα, σας προετρέπομεν και παρηγορούμεν.—1 Θεσ. 2:11. Σ 1/7/61 15, 16

27 Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.—Ματθ. 25:45. Σ 15/7/61 6α

28 Από του νυν ανθρώπους θέλεις αγρεύει.—Λουκ. 5:10. Σ 1/8/61 16, 17

29 Εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς. Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.—1 Κορ. 9:22, 23. Σ 15/9/61 24, 25

30 Αγωνίζεσθε.—Λουκ. 13:24. Σ 1/11/61 2, 3α

31 Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, . . . τον μόνον ποιούντα θαυμάσια μεγάλα.—Ψαλμ. 136:1, 4, ΜΝΚ. Σ 15/11/61 14, 15

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Μάρτιο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, με πιστότητα στον Θεό και τη Βασιλεία του, θα εξακολουθήσουν να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού. (Ψαλμ. 86:2, 12) Σαν ένα Γραφικό βοήθημα μελέτης, θα προσφέρουν σε όλους την ευκαιρία μιας ετησίας συνδρομής στη Σκοπιά για ένα έτος αντί δρχ. 30. Όλοι οι νέοι συνδρομηταί θα λάβουν, χωρίς πρόσθετη επιβάρυνσι, και τρία βιβλιάρια που περιέχουν πολύ επίκαιρες και ενδιαφέρουσες Γραφικές ομιλίες.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ;

Γιατί να βρίσκεσθε σε αμφιβολία σχετικά με το μέλλον; Γιατί να εξακολουθήτε ν’ ανησυχήτε για την έκβασι της παρούσης παγκοσμίου κρίσεως; Μπορείτε να έχετε απόλυτη βεβαιότητα ασφαλείας στις ημέρες που είναι μπροστά μας, με το να γνωρίσετε κατόπιν προσωπικής μελέτης την πρόθεσι του Θεού να φέρη ειρήνη στην εποχή μας. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε. Διαβάζετε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά. Η συνδρομή και στα δύο για ένα έτος είναι δρχ. 60. Στείλτε σήμερα και θα λάβετε και έξη βιβλιάρια.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

15 Απριλίου: Φορείς του Φοβερού Ονόματος, §1-20. Σελ. 137.

22 Απριλίου: Φορείς του Φοβερού Ονόματος, §21-31, και Τα Έθνη σε Φόβο για το Όνομα που Καλείται επάνω Μας, §1-8. Σελ. 141.

29 Απριλίου: Τα Έθνη σε Φόβο για το Όνομα που Καλείται επάνω Μας, §9-29. Σελ. 146.

Φόβο ή Στοργή—Ποιο Ενσταλάζετε;

ΠΟΙΟ ενσταλάζετε: Τον φόβο ή τη στοργή; Τι αντίθεσις μεταξύ της λαμπρής εγκαρδίου στοργής ενός συνανθρώπου και του ανησύχου, νοσηρού φόβου του ανθρώπου! Βαθιά μέσα στις καρδιές μας μπορεί να θέλωμε να ενσταλάξωμε στοργή σ’ εκείνους, με τους οποίους σχετιζόμεθα, και ειδικά μπορεί να θέλωμε να το πράξωμε αυτό σ’ εκείνους που σ’ ένα βαθμό εξαρτώνται από μας ή είναι υπόλογοι σ’ εμάς. Εν τούτοις, παρά τις άριστες προθέσεις μας, μπορεί να κάμωμε ακριβώς το αντίθετο. Πώς αυτό; Ένεκα απερισκεψίας, ελλείψεως διακρίσεως, ακόμη δε λόγω κάποιας ιδιοτελούς φιλοδοξίας.

Οι δικτάτορες κυβερνούν δια του φόβου. «Όταν οι ασεβείς υψόνωνται, οι άνθρωποι κρύπτονται.» Ο φόβος δεν εποικοδομεί, και γι’ αυτό, κατά κανόνα, η εξουσία των δικτατόρων είναι βραχύβιος.—Παροιμ. 28:28.

Οι εργοδόται κι εργοδηγοί πρέπει να προσέχουν απ’ αυτή την άποψι. Ένας εργοδότης θα μπορούσε εύκολα να ενσταλάξη φόβο αντί στοργής στους υπαλλήλους του διατηρώντας πάνω τους την απειλή της απολύσεως, ή με το να είναι αυθαίρετος και παράλογος. Ως αποτέλεσμα τούτου, οι υπάλληλοί του εργάζονται μόνον όταν επιβλέπωνται. Ομοίως, οι γονείς, ο επίσκοπος εκκλησίας και ο διδάσκων Χριστιανός διάκονος πρέπει να προσέχουν στις σχέσεις των μ’ εκείνους που είναι εμπιστευμένοι στη φροντίδα των.

Μερικοί πατέρες, ειδικά οι της κεντρικής Ευρώπης, σπεύδουν να ενσταλάξουν φόβο στις οικογένειές των. Μπορεί ν’ απαιτήσουν απεριόριστη υπακοή και τον μεγαλύτερο σεβασμό, ενώ παραλείπουν να δείξουν στοργικό ενδιαφέρον ως οικογενειάρχαι. Σε άλλες χώρες η σύζυγος και μητέρα είναι πιο πιθανό να ενσταλάξη φόβο, διότι ο σύζυγος παραιτείται του ρόλου του, επιθυμώντας την ησυχία του. Οι μητέρες πάλι παραχωρούν την εξουσία των στα τέκνα, επειδή τα φοβούνται. Ας μη φαίνεται, λοιπόν, παράδοξο το ότι υπάρχει τόση κοινωνική αναρχία στον κόσμο!

Ο απόστολος Πέτρος συνεβούλευσε τους Χριστιανούς επισκόπους σ’ αυτό ακριβώς το ζήτημα. Τους είπε να μην κατακυριεύουν το ποίμνιον του Θεού αλλά να είναι παραδείγματα. Ένας που ενεργεί ως κυρίαρχος ενσταλάζει φόβο· εκείνος που δίνει το καλό παράδειγμα ενσταλάζει στοργή.—1 Πέτρ. 5:3.

Είναι πολύ εύκολο να ενσταλάξωμε φόβο, αν ενεργούμε απερίσκεπτα. Μπορεί αυτό να γίνη με την ίδια την έκφρασι του προσώπου μας. Όταν παρατηρούμε κάποιον που μειδιά ή θέλει να μειδιάση κι εμείς τηρούμε αινιγματώδη όψιν, παραμένωμε χωρίς έκφρασι ή δεν ανταπτοκρινώμεθα μ’ ένα μειδίαμα, προξενούμε αμφιβολία και φόβο μήπως εγκρύπτωμε κάτι εναντίον αυτού του ατόμου. Τι μικρή προσπάθεια απαιτεί το μειδίαμα, κι εν τούτοις μπορεί να έχη τόσο πολλή σημασία!

Μπορεί πάλι να ενσταλάξωμε φόβο και με τον ίδιο τον τόνο της φωνής μας. Μια τραχεία, βαριά φωνή, ένας σκληρός, άκαμπτος τόνος μπορεί να τρομάξη τους άλλους, κάνοντάς τους να μας φοβούνται. Μπορεί εκ φύσεως να έχωμε σκληρή, άξεστη φωνή· μπορεί να θέτωμε πάρα πολλή δύναμι πίσω απ’ αυτή. Αν το κάνωμε αυτό, καλό θα ήταν σκεφθούμε κάπως να βελτιώσωμε την ποιότητά της. Αυτό μπορούμε να το κάνωμε, αν επαγρυπνούμε και ασκούμε αυτοκυριαρχία, κάνοντας τη φωνή μας να είναι πιο θερμή, φιλική, γινόμενοι ευχάριστοι στο να μας ακούσουν κι έτσι να κάνωμε τον ίδιο τον ήχο της φωνής μας να ενσταλάζη στοργή αντί φόβου.

Μπορεί, πάλι, να ενσταλάξωμε φόβο με το να φαινώμεθα ότι είμεθα τόσο απασχολημένοι ώστε δεν έχομε καιρό για τους άλλους. Άτομα, που έχουν προβλήματα, μπορεί να φοβούνται να έλθουν σ’ εμάς, διότι τους δίνομε την εντύπωσι ότι είμεθα πολύ απασχολημένοι και δεν μπορούμε να τους ακούσωμε. Φοβούνται να μας ενοχλήσουν, μολονότι μπορεί να συμβαίνη ώστε το πιο σπουδαίο πράγμα, που θα μπορούσαμε να κάμωμε τότε, θα ήταν να τους ακούσωμε και να τους δώσωμε συμβουλή κι ενθάρρυνσι.

Μήπως είμεθα ανυπόμονοι; Κι αυτό, επίσης, μπορεί να ενσταλάξη φόβο στους άλλους. Αν ενοχλούμεθα για τις διακοπές, τείνωμε να γίνωμε οργίλοι, να χάσωμε την ψυχραιμία μας ή να δώσωμε μια απότομη απάντησι λόγω ελλείψεως αυτοκυριαρχίας, πολύ πιθανόν είναι να ενσταλάξωμε φόβο αντί στοργής. Άλλοι, μη θέλοντας να προσβληθούν, μη θέλοντας να μας ενοχλήσουν, θα φθάσουν στο να μας φοβούνται, να φοβούνται μήπως μας ερεθίσουν.

Ένας από τους πιο συνήθεις τρόπους, με τους οποίους μπορεί, εντελώς ασυναίσθητα, να ενσταλάξωμε φόβο, είναι η έλλειψις συμπαθείας, με την παράλειψί μας να θέτωμε τον εαυτό μας στη θέσι των άλλων, με την παράλειψί μας να τους κατανοήσωμε. Πόσο συχνά έχει γίνει η παρατήρησις, «Ω, εσύ δεν καταλαβαίνεις!» Αυτή η έλλειψις κατανοήσεως ενσταλάζει φόβο στους άλλους. Μας κάνει να σχηματίζωμε εσφαλμένες κρίσεις, οι οποίες ενεργούν ως φραγμοί μεταξύ ημών και των άλλων.

Πόσο εύκολο είναι να ενσταλάξωμε φόβο αντί στοργής, παρά τις προθέσεις μας, αν ενεργούμε απερίσκεπτα ή χωρίς κατανόησι! Όχι ότι θα διεπώμεθα πάντοτε από τα αισθήματα των άλλων στην εκπλήρωσι των καθηκόντων μας. Αντιθέτως, πρέπει να είμεθα όσο το δυνατόν πιο θετικοί στην εκπλήρωσί των. Γνωρίζομε ποιες είναι οι ευθύνες μας, γνωρίζομε ότι είμεθα υπόλογοι σε κάποιον άλλον όπως μπορεί να είναι κι άλλοι σε μας. Αλλά, ενώ αναγνωρίζομε τα καθήκοντά μας, μπορούμε ν’ αναλογισθούμε τον τρόπο, με τον οποίον τα εκπληρώνομε. Μπορούμε να είμεθα σταθεροί κατά την περίπτωσι κι ωστόσο να είμεθα φιλάγαθοι. Υπάρχει χρόνος για κάθε σκοπό κάτω από τον ήλιο. Δεν είναι ανάγκη να φθάσωμε στο αντίθετο άκρον της σκληρότητος ή αστοργίας, με τα να έχωμε ασυμπαθή εμφάνισι. Όταν είναι ανάγκη να επιβάλωμε πειθαρχία, ας ενθυμούμεθα να είμεθα βραδείς στο να οργιζώμεθα και να κάνωμε έκκλησι στη λογική.

Ο λόγος του Θεού είναι πλήρης από καλά παραδείγματα εκείνων, οι οποίοι ενεστάλαξαν στοργή αντί φόβου. Ένας απ’ αυτούς, ο μεγαλύτερος μεταξύ των ανθρώπων, δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Αυτός ήταν φιλάγαθος, ενεργούσε περιεσκεμμένα, με κατανόησι. Είπε: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:28-30.

Ένας, που μας έδωσε καλό παράδειγμα για ν’ ακολουθήσωμε τον Ιησούν σ’ αυτό το ζήτημα, ήταν ο απόστολος Παύλος. Σημειώστε πώς αυτός ενεστάλαξε στοργή στους άλλους: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.»—1 Θεσ. 2:7, 8.

Ακολουθώντας τα καλά αυτά παραδείγματα, θα φέρωμε ευτυχία και στον εαυτό μας και σ’ εκείνους που συναναστρεφόμεθα.

Είναι η Τήρησις του Σαββάτου για τους Χριστιανούς;

Διέταξαν ο Ιησούς και οι απόστολοι την τήρησι του σαββάτου; Ποια πρέπει να είναι η θέσις ενός Χριστιανού σ’ αυτό το ζήτημα;

ΤΟ έτος 1610, ένας άνθρωπος, σ’ έναν τόπο που λέγεται τώρα Ηνωμένες Πολιτείες, μπορεί να εμαστιγώνετο επειδή παρέβη ένα νόμο Κυριακής αργίας. Στο 1961 άνθρωποι μπορεί γι’ αυτό και τώρα να συλληφθούν και να τιμωρηθούν σε μερικές κοινότητες. Καλοπροαίρετοι θρησκευτικοί άνθρωποι έκαμαν να θεσπισθούν τέτοιοι νόμοι διότι επίστευαν ειλικρινά ότι η τήρησις του σαββάτου αποτελεί θεμελιώδη απαίτησι της Χριστιανοσύνης. Αλλ’ η περί Κυριακής νομοθεσία επήγασε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πριν από δεκαέξη αιώνες και πλέον. Σύμφωνα με τον Βιβλικό Νόμο του Κλαρκ, άρχισε, όταν «ο Μέγας Κωνσταντίνος εθέσπισε διάταγμα προς όλους τους δικαστάς και τους κατοίκους των πόλεων ν’ αναπαύωνται στη σεβαστή μέρα του Ηλίου.» Αφού αυτή η πρώτη μέρα της εβδομάδος ήταν η μέρα που οι ειδωλολάτραι Ρωμαίοι είχαν αφιερώσει στην ηλιολατρία, γιατί τότε οι λεγόμενοι Χριστιανοί την τηρούν ως σαββατιαία και άγια μέρα;

ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Εκείνοι που πιστεύουν ότι η Κυριακή είναι το σάββατον των Χριστιανών, όταν αντιμετωπίζουν το γεγονός ότι η Κυριακή ήταν μια άγια μέρα για τους λάτρεις του Μίθρα, θ’ αρνηθούν ότι έχουν υιοθετήσει την ημέρα αυτή από τους ειδωλολάτρας. Ο ισχυρισμός των είναι ότι αυτή η πρώτη μέρα της εβδομάδος είναι η «ημέρα του Κυρίου» διότι αυτή ήταν η μέρα της αναστάσεως του Ιησού. Πιστεύουν ότι οι Χριστιανοί υποτίθεται ότι τηρούν αυτή τη μέρα για να γιορτάσουν το θαυμαστό αυτό γεγονός. Ισχυρίζονται ότι εφόσον οι απόστολοι συνηθροίσθησαν τη μέρα της αναστάσεως του Ιησού, που ήταν Κυριακή, και μετά μια εβδομάδα την ίδια μέρα, αυτό αποδεικνύει ότι τηρούσαν την πρώτη μέρα της εβδομάδος ως το Χριστιανικό σάββατο.—Ιωάν. 20:19.

Είναι, όμως, αυτό ένα πραγματικά λογικό συμπέρασμα; Μήπως δεν ήταν κάτι φυσικό για τους ακολούθους του Ιησού να συναθροισθούν μετά το άκουσμα περί αναστάσεώς του; Δεν είναι λογικό που ήθελαν να συναχθούν και να το συζητήσουν αυτό; Αν ο Ιησούς προέθετο να τους κάμη ν’ αρχίσουν να τηρούν αυτή τη μέρα ως σάββατο για να γιορτάζουν την ανάστασί του, γιατί δεν είπε κάτι γι’ αυτό όταν προσήλθε προσωπικά στη σύναξί τους εκείνη τη μέρα; Τότε θα ήταν ο καιρός και η ευκαιρία να διατάξη την τήρησι του σαββάτου για τους Χριστιανούς, αν ο Θεός το απαιτούσε απ’ αυτούς, αλλά δεν υπάρχει τίποτα στη Γραφή που να υπαινίσσεται ότι είπε κάτι γι’ αυτό.

Εκείνη η σύναξις έγινε σε προχωρημένη ώρα της ημέρας και μας λέγεται ότι «και μεθ’ ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού.» (Ιωάν. 20:26) Ας υποθέσωμε ότι η μέτρησις άρχιζε από την Κυριακή κι έτσι οι οκτώ μέρες θα ετελείωναν την επόμενη Κυριακή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι μαθηταί δεν είχαν συναθροίσεις μεταξύ των δύο αυτών ημερών; Λόγω των σοβαρών γεγονότων, που συνέβησαν τότε ακριβώς, είναι πάρα πολύ παράλογο να συμπεράνωμε ότι ανέμεναν μια ολόκληρη εβδομάδα προτού συναχθούν και πάλι. Η απλή, λοιπόν, μνεία περί συνάξεως των μαθητών την πρώτη μέρα της εβδομάδος, όταν ανεστήθη ο Ιησούς και μετά μια εβδομάδα την ίδια μέρα, δεν αποδεικνύει την τήρησι του σαββάτου εκείνη τη μέρα, ούτε δε και η παρουσία του Ιησού με αυτούς τότε το αποδεικνύει αυτό. Ας σημειωθή ότι ήταν μια συνήθης μέρα της εβδομάδος τότε που ήταν παρών ο Ιησούς μαζί τους σε μια άλλη σύναξι, σαράντα μέρες μετά την ανάστασί του, στον καιρό της αναλήψεώς του προς τον Πατέρα του.—Πράξ. 1:3, 6.

Ό,τι αναγράφεται στις Πράξεις 20:7 και 1 Κορινθίους 16:2 χρησιμοποιείται από τους Σαββατιστάς για ν’ αποδειχθή ότι οι απόστολοι ανεγνώριζαν την πρώτη μέρα της εβδομάδος ως ημέραν σαββάτου. Το πρώτο εδάφιο αναφέρει ότι ο Παύλος και μερικοί Χριστιανοί στην Τρωάδα είχαν συμφάγει εκείνη τη μέρα. Αφού ο Ιησούς δεν εδίδαξε στους ακολούθους του να συνέρχωνται την πρώτη μέρα της εβδομάδος ως τακτική τήρησι της μέρας εκείνης, πρέπει να συμπεράνωμε ότι η συνάθροισις των Χριστιανών στην Τρωάδα, την πρώτη μέρα της εβδομάδος δεν έγινε για την τηρήση της Κυριακής ως σαββάτου, αλλά για Χριστιανική συναναστροφή για γεύμα, διότι ο Παύλος θ’ αναχωρούσε την επόμενη μέρα για την Άσσον.

Το εδάφιον 1 Κορινθίους 16:2 λέγει: «Κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος υμών ας εναποθέτη παρ’ εαυτώ, θησαυρίζων ό,τι αν ευπορή· ώστε όταν έλθω, να μη συνάγωνται τότε συνεισφοραί.» Πώς, το γεγονός ότι οι Κορίνθιοι έλαβαν εντολή ν’ αποταμιεύουν εισφορές την πρώτη μέρα της εβδομάδος αποδεικνύει ότι ετήρουν εκείνη τη μέρα ως σάββατο; Οι εισφορές απεταμιεύοντο κατ’ οίκον, όχι σ’ έναν τόπο συναθροίσεων. Την πρώτη μέρα της εβδομάδος, προτού τα έξοδα της εβδομάδος θίξουν τα χρήματά τους, θα ήταν ο κατάλληλος καιρός να τεθή κατά μέρος μια εισφορά. Αυτό, επίσης, θα ήταν καλύτερο από μια αναμονή ως το τελευταίο λεπτό, προτού ο Παύλος έλθη να συλλέξη κάτι βεβιασμένα. Έτσι, η απόδειξις είναι ως προς τον προσωπικό προϋπολογισμό που έπρεπε να κάνουν οι Κορίνθιοι, και όχι ως προς την τήρησι του σαββάτου.

Η τήρησις της Κυριακής, ως ημέρας σαββάτου προς ανάπαυσιν σε ανάμνησι της αναστάσεως του Ιησού, δεν έχει καμμιά υποστήριξι από την Αγία Γραφή. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για οποιαδήποτε σύγκρισι που μπορεί να γίνη μεταξύ αυτής και της τηρήσεως του σαββάτου ως της εβδόμης ημέρας που μνημονεύεται στις Δέκα Εντολές. Σημειώστε τι λέγει πάνω σ’ αυτό Η Λαϊκή και Κριτική Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία: «Δεν μπορούμε να βρούμε ούτε το ελάχιστο ίχνος νόμου ή αποστολικού κανόνος που να εθέσπιζε την τήρησι της ‘ημέρας του Κυρίου’· ούτε υπάρχει στη Γραφή καμμιά νύξις περί αντικαταστάσεως του Ιουδαϊκού σαββάτου από αυτήν.» Εφόσον λείπει τελείως Γραφική απόδειξις περί τηρήσεως Κυριακής-σαββάτου από τους Χριστιανούς, πρέπει να συμπεράνωμε ότι είναι εμπνευσμένη από την επιρροή των ηλιολατρών.

Η ΤΗΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Εφόσον η τήρησις της Κυριακής ως σαββατιαίας ημέρας αναπαύσεως δεν διατάσσεται ούτε και υποδεικνύεται καν από τις Γραφές, τι να λεχθή ως προς το Σάββατο; Απαιτείται από τους Χριστιανούς να το τηρούν ως σάββατο λόγω του ότι είναι η εβδόμη μέρα που μνημονεύεται στην τέταρτη από τις Δέκα Εντολές;

Μολονότι η τέταρτη εντολή παραγγέλλει την τήρησι της εβδόμης ημέρας ως σαββατιαίας αναπαύσεως, πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι οι Δέκα Εντολές αποτελούσαν μέρος του νόμου, που είχε δοθή στο έθνος Ισραήλ στο Όρος Σινά. Αυτή η διαθήκη του νόμου δεν είχε δοθή σε κανένα άλλο λαό, σχετικά δε με την τήρησι του σαββάτου που περιείχετο σ’ αυτήν, ο Μωυσής είπε: «Ενθυμού, ότι ήσο δούλος εν τη γη της Αιγύπτου· και Ιεχωβά ο Θεός σου σε εξήγαγεν εκείθεν εν χειρί κραταιά και εν βραχίονι εξηπλωμένω· δια τούτο Ιεχωβά ο Θεός σου προσέταξεν εις σε να φυλάττης την ημέραν του σαββάτου.» (Δευτ. 5:15, ΜΝΚ) Το σάββατον είχε δοθή στους Ισραηλίτας για να γιορτάζουν την ανάμνηση της απελευθερώσεώς των και ν’ αποτελή ένα σημείο της σχέσεως διαθήκης των με τον Θεό. (Έξοδ. 31:16, 17) Αυτό δεν μπορεί να λεχθή για τους Χριστιανούς.

Οι Χριστιανοί δεν υπόκεινται στη διαθήκη του νόμου, διότι ο Χριστός εξεπλήρωσε εκείνον τον νόμο όταν απέθανε πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου. «Επειδή το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός.» (Ρωμ. 10:4) Δεν υπάρχει δικαιολογία στις Γραφές για τον διαχωρισμό των Δέκα Εντολών από το υπόλοιπον της διαθήκης του νόμου και για ισχυρισμό ότι η διαθήκη δεν ετερματίσθη από τον Ιησού αλλ’ είναι δεσμευτική για τους Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος έγραψε δια μακρών για τη διαθήκη του νόμου και για το πώς αυτή ετερματίσθη αλλ’ ούτε μια λέξις δεν ελέχθη για το ότι οι Δέκα Εντολές αποτελούν χωριστό ηθικό νόμο που είναι αιώνια δεσμευτικός, το δε υπόλοιπον του νόμου αποτελεί τελετουργικόν νόμον ο οποίος έληξε.

Στην επιστολή προς Ρωμαίους 7:6 ο Παύλος λέγει ότι οι Χριστιανοί ‘απηλλάγησαν από τον νόμον’, και στο επόμενο εδάφιο αναφέρεται στη δεκάτη εντολή χωρίς να τονίζη ότι την θεωρούσε ως ένα χωριστό νόμο. Κατόπιν στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής μνημονεύει διάφορες εντολές του Δεκαλόγου και τονίζει ότι όλες αυτές έχουν εκπληρωθή από τη νέα εντολή που έδωσε ο Ιησούς «να αγαπάτε αλλήλους».—Ρωμ. 13:9, 10· Ιωάν. 13:34· Ματθ. 22:39, 40.

Θα μπορούσε, επίσης, να σημειωθή ότι στην επί του όρους ομιλία ο Ιησούς παραθέτει από τις Δέκα Εντολές καθώς κι απ’ το υπόλοιπον του Νόμου χωρίς να κάνη καμμιά διάκρισι μεταξύ αυτών.—Ματθ. 5:21-44.

Το γεγονός ότι ο Ιησούς ετήρει το σάββατον δεν σημαίνει ότι έδωσε το παράδειγμα στους Χριστιανούς για να το τηρούν. Ήταν ανάγκη να το τηρήση εκείνος, διότι είχε γεννηθή υπό την διαθήκη του νόμου και, ως τότε που την εξεπλήρωσε με τον θυσιαστικό του θάνατο, ήταν υποχρεωμένος να τηρήση όλον τον Νόμο. Αν οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούν το σάββατο επειδή το ετήρει εκείνος, τότε πρέπει να τηρούν και ολόκληρο τον Νόμον όπως κι εκείνος τον ετήρησε, γνωρίζομε δε από τις Γραφές ότι αυτό δεν απαιτείται από τους Χριστιανούς.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Δεν υπάρχει ρητή δήλωσις στις Γραφές που να λέγη ότι οι Χριστιανοί, μετά την Πεντηκοστή, εξακολουθούσαν να τηρούν την εβδόμη μέρα της εβδομάδος ως σάββατον. Μερικοί μπορεί να επικαλεσθούν τις περιπτώσεις, που αναγράφονται στο βιβλίο των Πράξεων, όταν ο απόστολος Παύλος επήγαινε στις συναγωγές το σάββατον, αλλά πώς αυτό αποδεικνύει ότι ετηρούσε το σάββατο; Αν επήγαινε στη συναγωγή από υπακοή στον σαββατιαίο νόμο που απαιτούσε από τους Ιουδαίους να τηρούν άγια συνάθροισι ή συνέλευσι εκείνη τη μέρα, δεν θα έδειχνε μ’ αυτό ότι ήταν ακόμη υπό τον νόμον; Αφ’ ετέρου, αν τηρούσε το σάββατον, όχι ως Ιουδαίος, αλλ’ ως Χριστιανός, δεν φαίνεται παράδοξο το ότι επροτίμησε να συναθροίζεται μάλλον μ’ εκείνους που δεν επίστευαν στον Χριστό παρά με τους συγ-Χριστιανούς του;

Ο λόγος, για τον οποίον ο Παύλος επήγαινε στη συναγωγή τα σάββατα, δεν ήταν το ότι τηρούσε το σάββατο, αλλ’ ότι εγνώριζε πως εκεί ήταν ο τόπος του να κηρύξη τ’ αγαθά νέα για τη βασιλεία του Θεού και τον Υιόν του Θεού σ’ ένα μεγάλο αριθμό Ιουδαίων. Έτσι, στις Πράξεις 17:1, 2, βρίσκομε τον Παύλο να εκπληρώνη την αποστολή του στη Χριστιανική διακονία μάλλον παρά να τηρή το σάββατο με άτομα που εθεωρούντο ακόμη δεσμευμένα στον Μωσαϊκό νόμο. «Και κατά την συνήθειάν του ο Παύλος εισήλθε προς αυτούς, και τρία σάββατα διελέγετο μετ’ αυτών από των γραφών.»

Μερικοί μπορεί να επικαλεσθούν αυτό που είπε ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 24:20 ως απόδειξιν του ότι οι Χριστιανοί θα τηρούσαν το σάββατο. «Προσεύχεσθε δε δια να μη γείνη η φυγή υμών εν χειμώνι, μηδέ εν σαββάτω.» Πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν ότι ο Ιησούς μιλούσε σε Ιουδαίους ακολούθους, οι οποίοι εγνώριζαν καλά τη μεγάλη δυσκολία στο να προσπαθή κανείς να ταξιδέψη σάββατο λόγω των περιορισμών που κρατούσαν τους Ιουδαίους σε ακτίνα 2.000 πήχεων από τι πόλεις των εκείνη τη μέρα.

Αποτελούσε συνήθεια του Ιησού να δίνη παραδείγματα στις διδασκαλίες του με πράγματα, στα οποία ο λαός των ημερών του ήταν πλήρως κατατοπισμένος. Σ’ αυτή την περίπτωσι εξέλεξε τη μεγάλη δυσκολία που θα εδοκίμαζε οποιοσδήποτε στην εποχή του προσπαθώντας να διανύση μια μεγάλη απόστασι στην Παλαιστίνη στη διάρκεια του χειμώνος ή το σάββατο. Η φυγή για ασφάλεια έπρεπε, λοιπόν, να γίνη προτού έλθη ο καιρός οπότε θα ήταν σχεδόν αδύνατον. Η συμβουλή του ακολουθήθηκε από τους Χριστιανούς λίγο πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. Αυτοί δεν παρέμειναν στην πόλι ως τότε που τα Ρωμαϊκά στρατεύματα υπό τον Τίτον την περιεκύκλωσαν, εμποδίζοντας όλους από το να φύγουν, αλλ’ εκείνοι έφυγαν ενόσω ήταν ακόμη καιρός. Η χρησιμοποίησις του σαββάτου και του χειμώνος ως παραδειγμάτων από μέρος του Ιησού έθεσε έντονα την άποψί του στους Ιουδαίους ακροατάς του, αλλ’ αυτό δεν αποδεικνύει ότι ανεμένετο από τους Χριστιανούς να τηρούν το σάββατο στους μελλοντικούς αιώνες. Η τήρησις του σαββάτου ούτε καν εξητάσθη εκεί. Δεν υπάρχει ένδειξις στα λόγια του Ιησού που ν’ αποδεικνύη ότι οι Χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι να τηρούν το σάββατον.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΣΙΣ

Εφόσον δεν υπάρχει ένδειξις στις Γραφές ότι οι Χριστιανοί διετάχθησαν να τηρούν σάββατα ή ότι το σάββατον ετηρείτο στην εποχή των αποστόλων μετά την Πεντηκοστή, τι θέσι πρέπει να λάβη ένας Χριστιανός; Μπορεί Γραφικώς να λάβη τη θέσι του ότι η τήρησις του σαββάτου δεν αποτελεί Χριστιανική απαίτηση. Αυτό καθίσταται πρόδηλον από τη δήλωσι του Παύλου στην επιστολή προς Κολοσσαείς 2:16, 17: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν, ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων· τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.»

Η διαθήκη του νόμου με την τήρησι των νεομηνιών και των σαββάτων, περιλαμβανομένου και του σαββάτου της εβδόμης ημέρας, ήταν σαν μια σκιά που ωδηγούσε στον Χριστό κι ετελείωνε σ’ αυτόν. Επειδή δεν εισήρχετο στη Χριστιανική Εποχή για να υποχρεώση τους Χριστιανούς να το τηρούν, γι’ αυτό η τήρησις του σαββάτου δεν μετεφέρθη στη Χριστιανική Εποχή. Γι’ αυτόν τον λόγο η τήρησις του σαββάτου δεν μνημονεύεται από το Χριστιανικόν ιθύνον σώμα της Ιερουσαλήμ ως απαίτησις για τους μη Ιουδαίους Χριστιανούς, μολονότι εμνημονεύθησαν διάφορα άλλα πράγματα. Η αναγραφή τούτου είναι στις Πράξεις 15:19, 20. Ούτε εκεί ούτε στις μετέπειτα οδηγίες προς αυτούς έγινε οποιαδήποτε μνεία περί τηρήσεως του σαββάτου, πράγμα που ασφαλώς θα εγίνετο, αν ήταν ζωτικό για τη Θεία επιδοκιμασία.

Ο απόστολος Παύλος είπε: «Δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.» (Πράξ. 20:27) Παρ’ όλες τις συμβουλές και οδηγίες που είχε δώσει στη Χριστιανική εκκλησία, δεν είπε τίποτα για την τήρησι του σαββάτου ως κάτι που απητείτο για τους Χριστιανούς. Στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο και τον Τίτο εκθέτει λεπτομερώς πράγματα που απαιτούνται από άτομα διωρισμένα σε θέσεις επισκοπήσεως της Χριστιανικής εκκλησίας, αλλά δεν μνημονεύει τίποτα περί τηρήσεως σαββάτου. Εφόσον ‘ανήγγειλε πάσαν την βουλήν του Θεού’ για τους Χριστιανούς αλλά δεν εμνημόνευσε την τήρησι του σαββάτου, πρέπει να συμπεράνωμε ότι ο Θεός δεν το απαιτεί αυτό από τους Χριστιανούς.—1 Τιμ. 3:2-7· Τίτον 1:7-9.

Οι Ιουδαίοι ακόλουθοι του Ιησού μετά την Πεντηκοστή έπαυσαν την τήρησι ημερών και εποχών. Το ίδιο έκαμαν κι οι Εθνικοί, που εγκατέλειψαν ειδωλολατρικές θρησκείες, όταν έγιναν Χριστιανοί. Ελάτρευαν και υπηρετούσαν τον Θεό κάθε μέρα, όχι μόνο μια μέρα την εβδομάδα. Το να τηρούν αυτοί μια μέρα της εβδομάδος ως σάββατον θ’ αποτελούσε μεταστροφή των προς τα στοιχειώδη πράγματα και υποδούλωσί των σ’ αυτά, ως τονίζει ο Παύλος στην επιστολή προς Γαλάτας 4:9, 10 και 5:1.

Η εβδομαδιαία τήρησις του σαββάτου ανήκε στο έθνος Ισραήλ και στο παρελθόν. Οι Χριστιανοί δεν ζουν στο παρελθόν, αλλά ζουν για το μέλλον, οπότε η χιλιετής βασιλεία του Χριστού, η οποία εξεικονίσθη από το σάββατο, θα φέρη ανάπαυσι και ειρήνη στο ευπειθές ανθρώπινο γένος. Αντί να τηρούν αυτοί ένα εβδομαδιαίο σάββατο, αποβλέπουν στο μεγάλο αυτό σάββατο της αναπαύσεως υπό τον ‘Κύριον του σαββάτου.’—Ματθ. 12:8.

Η Εγκαρτέρησις Αίρει τους Φραγμούς

Μια γυναίκα στο Λουξεμβούργο που είχε πολλές πείρες στη ζωή άρχισε να μελετά τη Γραφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Σε τρία χρόνια εμελετήθησαν τα δύο βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή.» Εγνώρισε τους σκοπούς και τις απαιτήσεις του Θεού, αλλ’ ωστόσο δεν έκαμε περαιτέρω προόδους. Συχνά, μικρά ασήμαντα πράγματα εμποδίζουν τους ανθρώπους, φράττοντας την όρασί τους στον δρόμο της ζωής· σ’ αυτή την περίπτωσι ήταν ένας σκύλος. Αυτή η γυναίκα δεν ήθελε να έρχεται στις συναθροίσεις χωρίς το σκύλο της. Δεν επήγαινε στην υπηρεσία επειδή δεν ήθελε ν’ αφήνη τον σκύλο της μόνο στο σπίτι. Ο σκύλος της φαινόταν πιο σπουδαίος σ’ αυτήν παρά η ζωή της και η ζωή των άλλων. Η ιεραπόστολος δεν εύρισκε άλλη διέξοδο παρά να σταματήση τη συμμελέτη τον Αύγουστο του 1959, μολονότι δεν έχασε τελείως τα ίχνη της γυναικός. Το ζήτημα έμεινε εγκαταλελειμμένο επί ένα έτος. Τον Νοέμβριο του 1960 η ιεραπόστολος συνηντήθη με μια άλλη σκαπανέα αδελφή για να πάη από σπίτι σε σπίτι, αλλ’ αυτή η γυναίκα ήθελε τώρα να έλθη και αυτή με τον σκύλο της. «Θα ήθελα κι εγώ να πάω από σπίτι σε σπίτι,» είπε. Η σκαπανεύς αδελφή τής έκαμε μια πρότασι: «Αν θέλης να πας από σπίτι σε σπίτι τώρα, θα μείνω εγώ εδώ και θα φυλάγω τον σκύλο σου επί μια ώρα.» Αυτή εδέχθη και απήλαυσε την υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι τόσο πολύ ώστε επήγαινε κάθε εβδομάδα από τότε. Η συμμελέτη ξανάρχισε. Τώρα εξεπαίδευσε τον σκύλο να μένη μόνος στο σπίτι, κι έτσι μπορούσε να παρακολουθή όλες τις συναθροίσεις, να κάμη δε μάλιστα και το ταξίδι στο Αμβούργο. Αναμένει τώρα την πρώτη ευκαιρία για να συμβολίση την αφιέρωσί της στον Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα. Συχνά απαιτούνται χρόνια εγκαρτερήσεως για να βοηθηθούν μερικά άτομα να άρουν τους φραγμούς που είναι στον δρόμο τους, αλλ’ ο Ιεχωβά ευλογεί αυτή την αγάπη του πλησίον.—Από το 1962 Yearbook of Jehovah’s Witnesses.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως θα ήταν παράβασις Χριστιανικών αρχών η εισφορά σε έρανον υπέρ του Ταμείου Ηνωμένων Δωρητών, που διεξάγεται κατ’ έτος στους τόπους εργασίας;—Μ. Π., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το αν ένας αφιερωμένος Χριστιανός θα εισφέρη ή όχι σε τέτοιους φιλανθρωπικούς εράνους είναι κάτι που πρέπει ο ίδιος να το αποφασίση για τον εαυτό του. Μπορεί δίκαια να σκεφθή ότι ήδη χρησιμοποιεί όλους τους διαθεσίμους πόρους του σ’ ένα φιλανθρωπικό έργον, το έργον της κηρύξεως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, και ότι, επομένως, δεν έχει υποχρέωσι να εισφέρη σε άλλες μορφές φιλανθρωπίας. Θα μπορούσε, επίσης, ορθώς να σκεφθή ότι το χρήμα του θα έκανε περισσότερο καλό, αν εδαπανάτο κατά ένα άλλον τρόπο, λόγω των μεγάλων εξόδων που κάνουν ωρισμένες φιλανθρωπικές οργανώσεις, δεδομένου ότι οι αξιωματούχοι μερικών απ’ αυτές παίρνουν πολύ υψηλούς μισθούς. Θα ήταν λοιπόν ένα βάρος ευθύνης που κάθε Χριστιανός θα έπρεπε να φέρη ο ίδιος όσον αφορά το ποιο θα ήταν το καλύτερο να κάμη σ’ αυτές τις περιστάσεις.—Γαλ. 6:5.

● Ποια κατέχουν ανώτερη θέσι στην οργάνωσι του Ιεχωβά, τα σεραφείμ ή τα χερουβείμ;—Ρ. Ι., Ηνωμένες Πολιτείες.

Φαίνεται ότι τα σεραφείμ κατέχουν την ανώτερη θέσι. Οπουδήποτε αναφέρονται τα χερουβείμ σε συσχέτισι με τον Ιεχωβά, φανερώνονται ότι είναι σε μια κατώτερη θέσι και ο Ιεχωβά είτε κάθεται είτε εποχείται επάνω τους. Βλέπε 2 Σαμουήλ 6:2· 2 Βασιλέων 19:15· 1 Χρονικών 13:6· Ψαλμοί 80:1· 99:1. Εν τούτοις, τα σεραφείμ, στο μόνο μέρος που αναφέρονται, στον Ησαΐα 6:1-6, φανερώνονται ότι κατέχουν θέσεις επάνω από τον θρόνο του Ιεχωβά.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Απρίλιο

1 Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη.—Γαλ. 5:22. Σ 15/1/61 4, 5α

2 Εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.—2 Πέτρ. 2:9, ΜΝΚ. Σ 15/4/61 11α

3 Υπό . . . ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται και δεν τελεσφορούσι.—Λουκ. 8:14. Σ 1/6/61 10α

4 Αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, . . . δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας.—Εφεσ. 4:11, 14. Σ 15/6/61 17

5 Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου.—1 Κορ. 10:24. Σ 15/8/61 15

6 Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.—1 Τιμ. 4:16. Σ 1/9/61 15α

7 Περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν.—Εβρ. 12:1. Σ 1/10/61 9, 8α

8 Θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.—Ματθ. 25:32. Σ 1/5/61 10, 11α

9 Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.—Εβρ. 2:1. Σ 1/8/61 6α

10 Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως.—Παροιμ. 16:18. Σ 15/11/61 7, 8α

11 “Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου”, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.—Ζαχ. 4:6, ΜΝΚ. Σ 15/7/61 2, 1α

12 Ο δε καρπός του πνεύματος είναι . . . ειρήνη.—Γαλ. 5:22. Σ 15/1/61 10α

13 Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης . . . Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ . . . Επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.—Ματθ. 6:19-21. Σ 1/11/61 3

14 Οι . . . διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.—Πράξ. 8:4. Σ 15/5/61 5α

15 Όταν σας λέγωσιν οι υιοί σας, “Τι σημαίνει εις εσάς η λατρεία αύτη;” θέλετε αποκρίνεσθαι, “Τούτο είναι θυσία του πάσχα εις τον Ιεχωβά.”—Εξοδ. 12:26, 27, ΜΝΚ. Σ 1/7/61 13, 14

16 Εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, . . . κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.—Εφεσ. 4:16. Σ 15/6/61 14, 16

17 (Ημερομηνία Αναμνήσεως μετά τις 6 μ.μ.) Άξιον είναι το Αρνίον . . . να λάβη την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν.—Αποκάλ. 5:12. Σ 1/12/61 11, 12

18 Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.—Ιώβ 27:5. Σ 15/11/61 7-9

19 Ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.—Πράξ. 2:42. Σ 1/10/61 27, 28

20 Ελεύθερος ων πάντων, εις πάντας εδούλωσα εμαυτόν, δια να κερδήσω τους πλειοτέρους.—1 Κορ. 9:19. Σ 1/11/61 13

21 Στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων.—Φιλιππησ. 1:27, 28. Σ 15/9/61 4, 5α

22 Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.—Ματθ. 24:14. Σ 1/12/61 12α

23 Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα· υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού.—Παροιμ. 10:1. Σ 1/7/61 18

24 Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.—Εκκλησ. 7:8, 9. Σ 15/7/61 11, 14

25 Δια να βλέπω το καλόν των εκλεκτών σου, δια να ευφραίνωμαι εν τη ευφροσύνη του έθνους σου.—Ψαλμ. 106:5. Σ 15/8/61 6, 7

26 Προβαίνουσιν από δυνάμεως εις δύναμιν.—Ψαλμ. 84:7. Σ 15/10/61 23· 3-5α

27 Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.—Ματθ. 25:23. Σ 1/11/61 5α

28 Ακροάσθητι τούτο . . . · στάθητι, και συλλογίσθητι τα θαυμάσια του Θεού.—Ιώβ 37:14. Σ 15/11/61 12, 13

29 Άξιος είσαι, Ιεχωβά ο Θεός ημών, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν.—Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ. Σ 1/12/61 8

30 Εν δε τω πλήθει των συμβούλων στερεόνονται.—Παροιμ. 15:22. Σ 1/8/61 7, 8α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Μάρτιο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, με πιστότητα στον Θεό και τη Βασιλεία του, θα εξακολουθήσουν να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού. (Ψαλμ. 86:2, 12) Σαν ένα Γραφικό βοήθημα μελέτης, θα προσφέρουν σε όλους την ευκαιρία μιας ετησίας συνδρομής στη Σκοπιά για ένα έτος αντί δρχ. 30. Όλοι οι νέοι συνδρομηταί θα λάβουν, χωρίς πρόσθετη επιβάρυνσι, και τρία βιβλιάρια που περιέχουν πολύ επίκαιρες και ενδιαφέρουσες Γραφικές ομιλίες.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ;

Γιατί να βρίσκεσθε σε αμφιβολία σχετικά με το μέλλον; Γιατί να εξακολουθήτε ν’ ανησυχήτε για την έκβασι της παρούσης παγκοσμίου κρίσεως; Μπορείτε να έχετε απόλυτη βεβαιότητα ασφαλείας στις ημέρες που είναι μπροστά μας, με το να γνωρίσετε κατόπιν προσωπικής μελέτης την πρόθεσι του Θεού να φέρη ειρήνη στην εποχή μας. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε. Διαβάζετε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά. Η συνδρομή και στα δύο για ένα έτος είναι δρχ. 60. Στείλτε σήμερα και θα λάβετε και έξη βιβλιάρια.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

6 Μαΐου: Ενωμένοι Διαγγελείς του ‘Λόγου της Ζωής.’ Σελ. 169.

13 Μαΐου: Διακήρυξις του ‘Λόγου της Ζωής’ σ’ ένα Θνήσκοντα Κόσμο. Σελ. 176.

Είσθε Διακριτικοί προς τους Άλλους;

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΣ είναι η στοχαστική ή συμπαθητική άποψις όσον αφορά τις γνώμες και ενέργειες των άλλων. Αυτό είναι εκείνο, που εκδηλώνομε όταν ομιλούμε απαλά στους κοινοχρήστους χώρους ή όταν ελαττώνωμε την έντασι του ραδιοφώνου μας τη νύκτα ή όταν γράφωμε ένα ευχαριστήριο σημείωμα ή ένα συλλυπητήριο γράμμα. Στην πραγματικότητα, είμεθα διακριτικοί κάθε φορά που λέμε «Μπορώ;» ή «Σας ευχαριστώ» ή «Παρακαλώ» ή «Με συγχωρείτε». Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο απλό να είναι κανείς διακριτικός ώστε πολλοί από μας εκδηλώνουν διακριτικότητα εκατοντάδες φορές καθημερινώς χωρίς καν ν’ αντιλαμβάνωνται ότι το κάνουν αυτό. Κι όμως τόσο ουσιώδης και βασική είναι η διακριτικότης, ώστε χωρίς αυτή η ζωή θα ήταν άθλια. Οι επαφές της κάθε ημέρας θα μας επλήγωναν, αν οι άλλοι δεν έδειχναν κάποια διακριτικότητα.

Ο καλύτερος τρόπος, για να δοκιμάσετε τον εαυτό σας να δήτε κατά πόσον είσθε διακριτικός προς τους άλλους ή όχι, ίσως είναι να ελέγξετε τη στάσι σας προς άλλους ανθρώπους και το πώς τους μεταχειρίζεσθε, ειδικά εκείνους που σας υπηρετούν ή είναι υφιστάμενοί σας. Ο συγγραφεύς Φράνσες Μπέντον, στο άρθρο του «Σύγχρονο Βιβλίο Καλών Τρόπων», κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρησι. Λέγει: «Ένα παλαιό αξίωμα δηλώνει ότι σε όλες μας τις σχέσεις μ’ εκείνους που έχουν προσληφθή να μας αποδίδουν υπηρεσία πρέπει να είμεθα περισσότερο ευγενείς, περισσότερο διακριτικοί, περισσότερο προσεκτικοί παρά στις σχέσεις μας με οποιονδήποτε άλλον. Αυτό εφαρμόζεται, φυσικά, στο πώς μεταχειρίζεσθε την καθαρίστριά σας, την πωλήτρια που σας εξυπηρετεί, την σερβιτόρο στον πάγκο του εστιατορίου, τον κουρέα σας, το παιδί του γραφείου. Αυτό εφαρμόζεται, επίσης, στο πώς κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους φέρεται προς εκείνους που υπηρετούν αυτόν. Οποιαδήποτε σκαιότης προς ένα τέτοιο υπάλληλο είναι αδικαιολόγητη, διότι ο υπάλληλος θα διεκινδύνευε τα προς το ζην αν σας απαντούσε με τον ίδιο τρόπο. Είναι αδύνατον να βλέπετε έναν άνθρωπο να λογομαχή οργίλως με ένα σερβιτόρο ή μια γυναίκα να μαστιγώνη με τη γλώσσα της ένα πωλητή χωρίς να αμφιβάλλετε για ολόκληρο τον κώδικα διαγωγής και την κοσμιότητα του ατόμου αυτού.»

Μερικοί άλλοι που μας υπηρετούν και που είναι άξιοι πιο πολύ από τη συνήθη διακριτικότητά μας είναι οι διδάσκαλοι, οι ομιληταί και οι διάκονοι του Θεού. Όσοι κατά συνήθειαν προσέρχονται αργοπορημένοι στις τάξεις ή στις συναθροίσεις, μερικά άτομα που με αδιαφορία επιτρέπουν στον εαυτό τους να καταληφθή από ύπνο ή να μισοκοιμάται στη διάρκεια των διαλέξεων ή στις θρησκευτικές λειτουργίες, συνήθως στερούνται διακριτικότητος. Επίσης, εκείνοι που περιφέρονται στους διαδρόμους στη διάρκεια των συνεδριάσεων στις συνελεύσεις, όταν θα έπρεπε να κάθωνται και να προσέχουν, επιδεικνύουν την ίδια περιφρόνησι προς τον ομιλητή καθώς και σ’ εκείνα που λέγονται.

Μια άλλη εκδήλωσις της βασικής μας διακριτικότητος προς τους άλλους είναι το πώς ενεργούμε στο σπίτι. Υπάρχουν άτομα που χρησιμοποιούν τους καλυτέρους τρόπους των για τους έξω, αλλά δείχνουν αμέλεια για τους πλησιεστέρους και πιο αγαπητούς σ’ αυτούς μέσα στον οικογενειακό κύκλο. Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους θα καθαρίσουν καλά τα παπούτσια τους πριν εισέλθουν στο σπίτι του γείτονος, αλλά ποτέ δεν κάνουν το ίδιο, όταν μπαίνουν στο δικό τους σπίτι. Έχουν τους καλυτέρους τρόπους φαγητού, όταν βρίσκωνται μακριά από το σπίτι, αλλά τους αποβάλλουν όταν βρίσκωνται σπίτι. Δεν θα διενοούντο να αφήσουν ένα διαμέρισμα λουτρού ακατάστατο στο σπίτι ενός φίλου, αλλά σπίτι τους είναι ακατάστατοι. Φέρουν τους άλλους στην ανάγκη να τα καθαρίζουν μετά απ’ αυτούς. Σκεφθήτε την αλλαγή που θα γινόταν σπίτι, αν ήσαν σταθεροί και αμερόληπτοι στην διακριτικότητά τους. Το σπίτι θα ήταν καθαρότερο και οι σχέσεις θα ήσαν πολύ πιο φιλικές. Ο καθένας θα εφρόντιζε για τα συμφέροντα του άλλου. Έτσι θα έπρεπε να γίνεται, σύμφωνα με τη Γραφή. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» Και πάλι συμβουλεύει: «Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων», διότι η αγάπη «δεν ζητεί τα εαυτής.» Αν δειχθή τέτοιο ενδιαφέρον στο σπίτι, τότε στο τραπέζι δεν θα περιμένη κάποιος να του ζητήση ο άλλος να περάση το φαγητό αλλά θα είναι παρατηρητικός για τις ανάγκες των άλλων. Η οικοδέσποινα θα εξετάση πριν σερβίρη, εκτιμώντας ότι δεν έχουν όλοι τις ίδιες συνήθειες φαγητού. Έτσι η διακριτικότης συμβάλλει σε μια ευτυχέστερη και πληρέστερη ζωή.​—1 Κορ. 10:24· Φιλιππησ. 2:4· 1 Κορ. 13:5.

Άλλες ακόμη εκδηλώσεις της βασικής μας διακριτικότητος προς τους άλλους μπορούν να φανούν από τον τρόπο που συμπεριφερόμεθα δημοσίως. Το να επιδεικνύωμε τον εαυτό μας δεν αποτελεί διακριτικότητα προς τους άλλους. Το να ομιλούμε μεγαλοφώνως σ’ έναν υπερπλήρη ανελκυστήρα ή να μονοπωλούμε μια συζήτησι όχι μόνο δείχνει έλλειψι διακριτικότητος αλλά είναι και αγενές. Το κάπνισμα σε δημόσια μέσα συγκοινωνίας, ή σε χώρους όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ απομακρυνθούν από κοντά σας είναι επίσης πολύ αγενές και ελλιπές διακριτικότητος. Το να βήχετε στο πρόσωπο άλλων δεν αποτελεί καλό συστατικό ούτε για σας ούτε για τον σεβασμό σας προς τους άλλους. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα μπορούσε κανείς να κάμη ασυναίσθητα λόγω της δυνάμεως της συνηθείας, όπως να κτενίζη τα μαλλιά του ή να καθαρίζη τα νύχια του στο τραπέζι του φαγητού ή να αφαιρή τις οδοντοστοιχίες του δημοσίως. Αλλά, θυμηθήτε, σχετικά με τις ατομικές συνήθειες, ότι δεν είναι εκδήλωσις διακριτικότητος το να κάνετε οτιδήποτε δημοσίως που θα ήταν δυνατόν να ενοχλήση, να φέρη σε αμηχανία, να προκαλέση αηδία ή να στενοχωρήση τους άλλους.

Οι διακριτικοί άνθρωποι δεν συνωστίζονται στο πεζοδρόμιο βαδίζοντας τρεις ή τέσσερες κατά πλάτος, ώστε οι άλλοι να μη μπορούν να περάσουν εύκολα ή πιάνοντας συζήτησι ακριβώς στο κέντρο του πεζοδρομίου. Αποσύρονται στη μια πλευρά αν συναντήσουν κάποιο φίλο, στον οποίο θέλουν να μιλήσουν. Η διακριτικότης για τους άλλους υποδεικνύει στον καθένα να μη στέκεται ή κάθεται μπροστά σε μια εξώθυρα κι έτσι ν’ αναγκάζη τους άλλους να τον υπερπηδούν ή να τον σπρώχνουν για να εισέλθουν.

Μια καλή συμβουλή για όλους είναι το να είμεθα διακριτικοί σχετικά με την επιθυμία των άλλων για μοναξιά. Η Γραφή δηλώνει: «Σπανίως βάλε τον πόδα σου εις τον οίκον του πλησίον σου, μήποτε σε βαρυνθή και σε μισήση.» Μη φθείρετε το να είσθε ευπρόσδεκτος με το να κάνετε πολύ συχνές επισκέψεις στο σπίτι του συνανθρώπου σας, είναι η νουθεσία της παροιμίας.​—Παροιμ. 25:17.

Έχετε στο νου ότι η διακριτικότης προς τους άλλους είναι στην πραγματικότητα αγάπη εν ενεργεία, εκδήλωσις εκ μέρους μας αγάπης προς τον πλησίον. Αφού έτσι έχει το πράγμα, θα πρέπει να είμεθα άγρυπνοι για καλούς τρόπους ώστε να εκδηλώσωμε αυτή την ιδιότητα. Μπορούμε να είμεθα διακριτικοί προς όλους με το να είμεθα ευγενείς στην ομιλία μας και προσεκτικοί στις πράξεις μας, κάνοντας έτσι τη ζωή ευτυχέστερη για όλους.

Πού να Στραφήτε σε Καιρό Εντάσεως

Γιατί πολλές προσευχές αποτυγχάνουν; Πώς μπορούμε να βρούμε ανακούφισι σε καιρό εντάσεως;

Η ΕΝΤΑΣΙΣ είναι ένας από τους μεγάλους κινδύνους της εποχής μας. Πολύ ορθώς της αξίζει ο χαρακτηρισμός του φονέως. Εκτός από την επινοητικότητα να προκαλή καρδιακές προσβολές, έχει και τον τρόπο να υπονομεύη τους φυσιολογικούς προστατευτικούς δεσμούς της αγάπης, της ανθρώπινης θέρμης, του καθήκοντος και της ανάγκης, καταστρέφοντας έτσι τη θέλησι της αγωνιώσης ψυχής να ζήση. Μεταξύ των συχνών θυμάτων της είναι εκατοντάδες άγαμες και έγγαμες γυναίκες που αυτοκτονούν λόγω συναισθηματικών προβλημάτων μη λαμβάνοντας υπ’ όψι τη δημοτικότητα, τους συζύγους που τις αγαπούν, τους γονείς που τις προικίζουν, την ομορφιά και τα πλούτη. Η έντασις μπορεί επίσης να προξενήση αναπηρία στη διάνοια και στο σώμα, γεμίζοντας τα νοσοκομεία με διανοητικούς ασθενείς και χιλιάδες περιπτώσεων ψυχοσωματικών ασθενειών.

Εναντίον αυτής της πληγής οι άνθρωποι έχουν δοκιμάσει πολλούς τρόπους αμύνης, όπως τα δημοφιλή καταπραϋντικά και τους ψυχιάτρους. Εκτός από τον Σύνδεσμο «Σώσατε μια Ζωή», που ιδρύθη για να εμποδίση τις αυτοκτονίες, υπάρχουν πρακτορεία για ανακούφισι και ευημερία, εταιρίες για νομική βοήθεια, ομάδες σωτηρίας και κάθε κλάδος ιατρικής. Όλα έχουν ποικίλους βαθμούς επιτυχίας. Όλα επηρεάζονται από τον χρόνο και τις περιστάσεις.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

Όταν οι ανθρώπινες θεραπείες αποτυγχάνουν σε καιρό εντάσεως, ο άνθρωπος φυσικά στρέφεται προς τον Θεό. Περιμένοντας κάποιο θαύμα πολλοί αναζητούν απελπισμένα τον Θεό στην εκκλησία. Γιατί απογοητεύονται τόσο συχνά; Στην ερώτησι αυτή απαντούν κληρικοί σε πολλά μέρη του κόσμου. Τον παρελθόντα Φεβρουάριο ένας Καναδός κληρικός έγραψε στο Τρίμπιουν του Γουίννιπεγκ: «Δεν μπορεί να είναι Χριστιανοσύνη αυτό του βρίσκεται στις εκκλησίες . . . Κάτι πρέπει να λεχθή και να γίνη . . . Άλλως η εκκλησία είναι καταδικασμένη ως πηγή ανανεώσεως και ως τόπος όπου μπορεί να βρεθή ο Θεός γι’ αυτή τη γενεά.» Ένας κληρικός στη Νορβηγία είπε: «Μια νέα αναζωπύρωσις των διακόνων είναι εντελώς αναγκαία αν πρόκειται ν’ αναμένωμε αναζωπύρωσι του λαού. Εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να είμεθα οι τελευταίοι να αρνηθούμε ότι ο πνευματικός ύπνος είναι ένα τυπικό χαρακτηριστικό ημών των κληρικών σήμερα.» Ένας Αυστραλός επίσκοπος εξέφρασε την άποψί του: «Μου φαίνεται ότι η σύγχρονη εκκλησία στερείται επικινδύνως τόσο γνώσεως όσο και αφοσιώσεως.» Ομιλώντας στο Ντάλλας του Τέξας, τον παρελθόντα Μάιο, ένας Επισκοπελιανός επίσκοπος διεκήρυξε: «Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν νομίζει ότι η εκκλησία είναι πολύ σχετική με τη ζωή σήμερα . . . και η κρίσις των είναι πιθανώς αληθινή. Δεν είναι το Ευαγγέλιον ασυνεπές. Μόνο εμείς είμεθα ασυνεπείς.» Είπε ακόμη στο ακροατήριό του ότι, πλην της ομιλίας της Κυριακής, ελάχιστα γίνονται στην μέση εκκλησία για να υπενθυμίσουν στους ανθρώπους τον Θεό. Δεν είναι, λοιπόν, εκπληκτικό ότι, όταν πολλοί που είναι σε έντασι αναζητούν τον Θεό στην εκκλησία, αποτυγχάνουν να τον εύρουν.

Αλλά γιατί συμβαίνει ώστε πολλοί που ειλικρινά προσεύχονται κατ’ ιδίαν σε καιρό στενοχωρίας συναντούν και πάλι μόνον απαγοήτευσι; Τυπικό είναι το παράδειγμα μιας οικοδεσποίνης που είπε σ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά ότι είχε χάσει την πίστι της στον Θεό, αφού όλες οι προσευχές για έναν ασθενή αδελφό απέτυχαν να εμποδίσουν τον πρόωρο θάνατό του. Ποια είναι η αιτία για τέτοιες απογοητεύσεις σε καιρό εντάσεως;

Ένα μέρος της απαντήσεως έρχεται από τον καθηγητή Ρ. Γ. Λίντχαρτ της Δανίας: «Η προσευχή προς τον Θεό έχει γίνει ένα είδος διανοητικής υγιεινής. Η προσευχή έχει γίνει μέρος της τάσεως του εικοστού αιώνος προς την αυτοεξέτασι, ένα μέσον για να επιβάλη κάποιος στον εαυτό του την ίδια του τη θέλησι. Πολλοί Χριστιανοί είναι πραγματικά τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν, σαν τους ειδωλολάτρες, ότι με σταθερή και επίμονη προσευχή μπορούν να αποσπάσουν από τον Θεό πράγματα που με άλλον τρόπο Αυτός δεν θα τα έδιδε.»

Αλλά τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε: «Πάντα όσα αν ζητήσητε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει»; (Ματθ. 21:22) Σημειώστε ότι αυτό δεν ήταν μια υπόσχεσις προς τον κόσμον εν γένει, αλλά στους ακολούθους του που ήσαν άνδρες πίστεως. Ο Ιωάννης, ο αγαπημένος του σύντροφος, εξηγεί: «Εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς.» (1 Ιωάν. 5:14) Σύμφωνα με το θέλημα αυτού; Ναι, μαζί με την πίστι πρέπει να υπάρχη καλή κατανόησις για το τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να ζητούμε στην προσευχή. Πόσοι άνθρωποι δαπανούν χρόνο για να μάθουν το θέλημα του Θεού μέσω μελέτης της Βίβλου; Πόσοι δείχνουν με τις πράξεις των ότι πιστεύουν τους λόγους του Ιησού: «Είναι γεγραμμένον, “Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού”»; (Ματθ. 4:4) Ο Θεός κάνει τους ανθρώπους ν’ αποτυγχάνουν, ή οι άνθρωποι αποτυγχάνουν λόγω αγνοίας του λόγου του Θεού; Προσευχές που αναπέμπονται σε αντίθεσι με το θέλημα και τον σκοπό του Θεού, οδηγούν εύκολα σε απογοήτευσι.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΙΣ

Η περίπτωσις ενός Ιταλού αξιωματικού του στρατού δείχνει ωραία ότι για μια επιτυχή εκζήτησι του Θεού χρειάζεται προσευχή και κάτι περισσότερο. Ο Κορνήλιος, άνθρωπος, που συχνά προσηύχετο, ωδηγήθη να στείλη να καλέση κάποιον να έλθη σπίτι του και να διδάξη σ’ αυτόν το θέλημα του Θεού. Ο Πέτρος και άλλοι αληθινοί Χριστιανοί ήλθαν με χαρά στο σπίτι του Κορνηλίου. Με τον Κορνήλιο ήσαν συγγενείς και στενοί φίλοι, ‘πάντες παριστάμενοι ενώπιον του Θεού, δια να ακούσουν πάντα όσα προσετάχθησαν εις αυτόν [τον Πέτρον] υπό του Ιεχωβά.’ (Πράξ. 10:1-33, ΜΝΚ) Η Γραφική συζήτησις ήταν που έδειξε στον Κορνήλιο, στην οικογένειά του και τους φίλους πώς να στραφούν στον Ιεχωβά και να τον εύρουν. Αυτό εσήμαινε σωτηρία.

Δεν χρειάζεται λιγώτερο σήμερα η ακριβής Γραφική γνώσις. Σ’ εμάς έφθασαν τώρα οι χαλεποί καιροί που προελέχθησαν από τον λόγον του Θεού. (2 Τιμ. 3:1) Η έντασις έχει μεγάλως αυξηθή, όχι μόνο λόγω της αφροσύνης του ανθρώπου, αλλ’ επίσης διότι ο μεγάλος δημιουργός της εντάσεως, Σατανάς ο Διάβολος, έχει επιταχύνει τις φαύλες του προσπάθειες να κυβερνήση ή να ερημώση την ανθρώπινη φυλή. (Αποκάλ. 12:12) Για να γνωρίζη πώς να αντιμετωπίση αυτούς τους κρισίμους καιρούς, ο άνθρωπος χρειάζεται σοφία από τον Θεό. Η Γραφή λέγει ότι είναι κατάλληλο να παρακαλούμε τον Ιεχωβά Θεό γι’ αυτή τη σοφία. (Ιακ. 1:5) Αλλά, όπως στην περίπτωσι του Κορνηλίου, πρέπει να γίνη αναζήτησις για την ανεύρεσι αληθινών Χριστιανών, που είναι πρόθυμοι να έλθουν σπίτι σας και να σας μεταδώσουν την αλήθεια που ο Ιεχωβά τούς προσέταξε να λαλήσουν σε όλο τον κόσμο ως μαρτυρία στα έθνη.—Ματθ. 24:14.

Μέσω οικιακής Γραφικής μελέτης, εκατοντάδες χιλιάδες ανδρών και γυναικών μαθαίνουν ότι η γνώσις του θελήματος του Ιεχωβά είναι αποτελεσματική σε καιρό εντάσεως. Οι προσευχές των δεν αναπέμπονται πια για πράγματα που δεν είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Παραδείγματος χάριν, ενώ εκατομμύρια προσεύχονται για την ειρήνη του κόσμου τούτου, εκείνοι που αποκτούν ακριβή γνώσι βλέπουν ότι ο Ιησούς ήταν προσεκτικός στο να μη ‘παρακαλέση περί του κόσμου,’ αλλά μόνο για εκείνα τα άτομα που επιθυμούσαν να πράττουν το θέλημα του Θεού. (Ιωάν. 17:9) Ενώ κάποτε εφοβούντο ότι ο επόμενος πόλεμος θα κατέστρεφε τον άνθρωπο και την επίγεια κατοικία του, εκείνοι που στρέφονται στον Ιεχωβά μαθαίνουν ότι ο Θεός προεγνώριζε την πορεία αυτοκτονίας του ανθρώπου και έχει υποσχεθή να ‘διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.’ Η μεγάλη του πράξις επεμβάσεως ονομάζεται «Αρμαγεδδών.» (Αποκάλ. 11:18· 16:16) Μήπως θ’ αφήση ο Αρμαγεδδών μόνον ένα ή δύο άτομα που πρόκειται να επιζήσουν σε κάποια έρημη ακτή; Όχι, στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο της δικαιοσύνης θα εισέλθουν εκείνοι που εστράφησαν στον Ιεχωβά σε καιρό εντάσεως—οι οποίοι θα έχουν επιζήσει «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών»!—2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 7:9, 10.

Αλλά τι θα πούμε για προσωπικές εντάσεις τώρα, πριν από τον Αρμαγεδδώνα; Ο θάνατος προξενεί ίσως τη μεγαλύτερη έντασι σήμερα, ασχέτως με την άμεση αιτία. Η ασθένεια και το γήρας μπορούν, επίσης, να είναι θλιβερές πραγματικότητες. Φέρει η στροφή προς τον Ιεχωβά πρακτική ανακούφισι; Μάλιστα! Η θλίψις για τον θάνατο ενός αγαπητού προσώπου μεταστρέφεται σε βέβαιη προσδοκία της αναστάσεως, που υπεσχέθη ο Ιησούς, ο οποίος είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» (Ιωάν. 5:28, 29) Πίστις στην ταχεία εκπλήρωσι αυτής της υποσχέσεως ενσταλάζει μια ισχυρή επιθυμία για ζωή. Το να μάθη κανείς τις Γραφικές αρχές και τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού φέρει πραγματική ειρήνη νοός και τον οδηγεί μακριά από ασύνετες πράξεις που θα επέφεραν περαιτέρω έντασι. Καθίσταται δυνατόν να εγκαρτερή κανείς στην προχωρημένη ηλικία και σε κάποια χρονία ασθένεια μ’ εύθυμη διάθεσι, όταν γνωρίζη ότι η γενεά μας βρίσκεται στο κατώφλι του καιρού, που η ασθένεια, ο πόνος, η λύπη και ο θάνατος θ’ αφαιρεθούν από το ανθρώπινο γένος.—Αποκάλ. 21:3-5.

Η στροφή προς τον Ιεχωβά όχι μόνο δίνει σ’ έναν δύναμι να εγκαρτερή στην σωματική ασθένεια με υπομονή, αλλά σε καιρό πνευματικής ασθενείας, που οφείλεται σε παράβασι, μπορεί αυτός να παρακαλέση ωρίμους Χριστιανούς να προσευχηθούν στον Θεό για τη συγχώρησί του και το θεραπευτικό του πνεύμα χάριν του στενοχωρημένου αδελφού των. Σε καιρό οικονομικής δυσχερείας οι δούλοι του Ιεχωβά κατάλληλα τον παρακαλούν να τους βοηθήση να αποκτήσουν «τον άρτον τον επιούσιον.» (Ματθ. 6:11· Παροιμ. 30:7-9) Κάτω από την έντασι του διωγμού οι Χριστιανοί στρέφουν στον Ιεχωβά για απελευθέρωσι ή δύναμι για να εγκαρτερήσουν χάριν της δικαιοσύνης. (Ψαλμ. 143:9· 1 Κορ. 10:13) Γι’ απελευθέρωσι από πειρασμό, μπορούμε, επίσης, να παρακαλούμε με πεποίθησι.—Ματθ. 6:13· 26:41.

ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΑΣ

Όταν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σας επισκέπτωνται στην πόρτα σας με τη Γραφή στο χέρι, θυμηθήτε τη συνετή πορεία του Κορνηλίου. Συγκεντρώστε την οικογένειά σας για ν’ ακούσουν τα πράγματα που ο Ιεχωβά τούς προσέταξε να πουν. Θα σας εκθέσουν πρόθυμα πώς να στραφήτε στον Ιεχωβά σ’ αυτούς τους καιρούς της αυξανομένης εντάσεως. Και μάλιστα, αναλάβετε την πρωτοβουλία, όπως έκαμε ο Κορνήλιος· ειδοποιήστε την πλησιέστερη Αίθουσα Βασιλείας να σας επισκεφθή ένας από τους μάρτυρες του Ιεχωβά σπίτι σας. Η χαρά τους είναι να γνωστοποιούν τον αληθινό Θεό και τους θαυμαστούς του σκοπούς για το ανθρώπινο γένος. Σε σας και στους φίλους σας οι μάρτυρες του Ιεχωβά λέγουν ενθουσιωδώς: «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.»—Ησ. 25:9, ΜΝΚ.

Ναι, αποκτήστε γνώσι του Ιεχωβά Θεού χωρίς αργοπορία. Αυτός είναι ο μόνος στον οποίον πρέπει να στραφούμε σε καιρό εντάσεως.

Το Βιβλίο «Παράδεισος» Βοηθεί Ανθρώπους να Ιδούν την Αλήθεια

ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΞ ΞΥΠΝΑ

Δύο από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά έκαμαν επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι στο Τέξας, όταν συνήντησαν έναν συνταξιούχο λειτουργό. Αυτός υπήρξε Μεθοδιστής λειτουργός επί τρία χρόνια και Βαπτιστής λειτουργός επί δύο χρόνια. Ύστερ’ από μερικές επανεπισκέψεις, έγινε συνδρομητής στα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!. Λίγο αργότερα προμηθεύθηκε το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Το κεφάλαιον «Η Αποστασία από την Αληθινή Πίστι» ιδιαίτερα του έκαμε εντύπωσι: Του διήνοιξε τους οφθαλμούς της διανοίας στο να αντιληφθή το ζήτημα σχετικά με την οργάνωσι του Σατανά. Με μια καθαρώτερη, επίσης, όρασι της οργανώσεως του Ιεχωβά, αφιέρωσε τον εαυτό του στον Ιεχωβά Θεό στην περιφερειακή συνέλευσι που έγινε στο Χιούστον. Τώρα, στην ηλικία των εβδομήντα ετών, δεν είναι πλέον ένας «αποτραβηγμένος» συνταξιούχος, αλλά είναι δραστήριος στο να κηρύττη τα αγαθά νέα της Βασιλείας, ελπίζοντας μάλιστα να γίνη και σκαπανεύς.

ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ

Ενώ κάποιος άνδρας βοηθούσε μια γειτόνισσα στην Καλιφόρνια να καθαρίση το γκαράζ του αυτοκινήτου της, παρετήρησε ότι ανάμεσα στα διάφορα είδη, που υπήρχαν στο κιβώτιο των αχρήστων, ήταν το βιβλίο Παράδεισος. Ρώτησε τη γυναίκα αν μπορούσε να το πάρη να το διαβάση, επειδή είχε ένα ωραίο εξώφυλλο και του άρεσε να διαβάζη. Άρχισε το διάβασμα και συνέχισε διαβάζοντας έως ότου το τέλειωσε στις τρεις η ώρα το πρωί. Την ίδια εκείνη μέρα, ηθέλησε να βρη έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά δεν εγνώριζε πού να τους εύρη. Τρεις ημέρες αργότερα, εν τούτοις, ένας μάρτυς του Ιεχωβά τον επεσκέφθη στο σπίτι του. Είχε μερικές Γραφικές μελέτες μαζί του, πήγε στις συναθροίσεις και βαπτίσθηκε στην περιφερειακή συνέλευσι του Αγίου Φραγκίσκου.

Πρέπει να Μετάσχετε στο Δείπνον του Κυρίου;

ΕΙΧΕ έλθει η άνοιξις του έτους, που έγινε αργότερα γνωστόν ως έτος 33 μ.Χ. Η μέρα ήταν η δεκάτη τετάρτη του Νισάν, του πρώτου μηνός του Εβραϊκού σεληνιακού έτους. Ο ήλιος είχε εξαφανισθή κάτω από τον ορίζοντα, όταν μέσα σ’ ένα υπερώον ο Ιησούς Χριστός και οι δώδεκα απόστολοί του, ανακεκλιμένοι γύρω σε μια στρωμένη τράπεζα, έτρωγαν ένα φαγητό που συνίστατο από ψητό αρνί, άζυμον άρτον, πικρά χόρτα και οίνον. Ως πιστοί Ιουδαίοι εώρταζαν την ετήσια εορτή του πάσχα, σε ανάμνησι της απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την Αιγυπτιακή δουλεία. Καθόσον επλησίαζαν στο τέλος αυτού του δείπνου, ένας απ’ αυτούς, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, σηκώθηκε και ανεχώρησε, και τότε, κατά την αφήγησι ενός αυτόπτου μάρτυρος:

«Λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Κι από άλλες αφηγήσεις καταφαίνεται ότι ο Ιησούς προώρισε το γεγονός αυτό να τηρήται κατ’ επανάληψιν, διότι περαιτέρω είπε: «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν.»—Ματθ. 26:26-28· Λουκ. 22:19.

Γιατί παρήγγειλε έτσι ο Ιησούς, και ποιο ακριβώς είναι το νόημα των λόγων του; Ο εορτασμός αυτός, που καλείται από τον Παύλο «Κυριακόν δείπνον», εγκαινιάσθη ως ένα μάθημα εκτιμήσεως—εκτιμήσεως του ό,τι είχε κάμει ο Ιεχωβά, προμηθεύοντας τον Υιόν του, αλλ’ ιδιαίτερα εκτιμήσεως του ό,τι είχε κάμει ο Ιησούς Χριστός, και εκτιμήσεως των όσων απαιτούνται από τους ακολούθους του. Οι ανά τον κόσμον Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, υπακούοντας στην εντολή του Ιησού, θα συνέλθουν μετά τη δύσι του ηλίου στις 14 Νισάν για να εορτάσουν την ανάμνησι του θανάτου του Κυρίου των, η δε ημέρα αυτή, κατά το σύγχρονο ημερολόγιό μας, εφέτος αρχίζει στις 17 Απριλίου.

Σκεφθήτε το νόημα των λόγων του Ιησού. Ο Ιησούς, παρομοιάζοντας το σώμα του με τον άζυμον άρτον, ανεφέρετο στο κατά γράμμα σάρκινο σώμα του, το οποίον επρόκειτο να είναι, πραγματικά, ζωοπάροχη τροφή για το ανθρώπινο γένος, όπως είχε δηλώσει προηγουμένως: «Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.» Όσο για τον οίνον, αυτός παρίστανε το κατά γράμμα αίμα του Ιησού, δηλαδή τη ζωή του, διότι η ψυχή ή ζωή βρίσκεται στο αίμα. Αυτό εξυπηρέτησε δύο σκοπούς: ‘ήρε την αμαρτίαν του κόσμου’, κι έθεσε σε ισχύ μια νέα διαθήκη, την οποία εγκαινίαζε τότε ο Θεός για να λάβη τη θέσι της παλαιάς διαθήκης του νόμου υπό τον Μωυσήν, η οποία παρήρχετο.—Ιωάν. 6:51· 1:29· Ιερεμ. 31:31-34· Πράξ. 15:14.

Σ’ αυτήν ακριβώς την περίπτωσι ο Ιησούς έλαβε τους ένδεκα πιστούς αποστόλους του σε μια διαθήκη για τη Βασιλεία, όπως διαβάζομε: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» Άλλα Γραφικά εδάφια δείχνουν ότι συμμέτοχοι αυτής της δόξης του Ιησού και των ένδεκα πιστών αποστόλων του θα είναι κι άλλοι 143.989, για ν’ αποτελεσθή ένα σύνολο από 144.001. Όλοι αυτοί έχουν μέρος στην πρώτη ανάστασι και βασιλεύουν ως βασιλείς και ιερείς χίλια χρόνια. Μόνον οι τοιούτοι δικαιούνται να μετάσχουν του δείπνου του Κυρίου.—Λουκ. 22:28-30· Αποκάλ. 14:1, 3· 20:4-6.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Υπήρχε καιρός, που το ερώτημα, αν ένας πρέπει να μετάσχη στο δείπνον του Κυρίου ή όχι, ούτε καν εχρειάζετο να τεθή. Στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, όλοι οι αφιερωμένοι και βαπτισμένοι Χριστιανοί εγίνοντο μέλη του σώματος του Χριστού, ήσαν κεχρισμένοι με το άγιο πνεύμα και παρείχαν απόδειξι τούτου με το να μπορούν να χρησιμοποιούν ένα ή περισσότερα από τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, όπως ήταν η θεραπεία ασθενειών, η ομιλία σε διάφορες γλώσσες, η ερμηνεία γλωσσών, και λοιπά. Εφ’ όσον παρείχοντο αυτά τα χαρίσματα, διεσαφηνίζετο σε όλους ποιοι έπρεπε να μεταλαμβάνουν του άρτου και του οίνου στο δείπνον του Κυρίου.

Ακόμη και μετά την παρέλευσι των χαρισμάτων αυτών, όταν οι απόστολοι, καθώς κι εκείνοι στους οποίους είχαν μεταδώσει αυτά τα χαρίσματα, εκοιμήθησαν στον θάνατο, ήταν σχετικά εύκολο να καθορισθή αν ένας έπρεπε να μετάσχη ή όχι, αν ένας ήταν πνευματικά αναγεννημένος υιός του Θεού, μέλος του πνευματικού σώματος του Χριστού, ή όχι. Τουλάχιστον έως τους συγχρόνους καιρούς ήταν αληθές ότι «όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού. Διότι δεν ελάβετε πνεύμα δουλείας δια να φοβήσθε πάλιν, αλλ’ ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου κράζομεν, Αββά, ο Πατήρ.» Περαιτέρω, για όλους αυτούς θα μπορούσε επίσης να λεχθή: «Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι αγαπώμεν τους αδελφούς.» Γραφικά εδάφια, όπως αυτά, εφηρμόζοντο μόνο σ’ εκείνους που προωρίζοντο για την ουράνια αμοιβή και βασιλεία.—Ρωμ. 8:14, 15· 1 Ιωάν. 3:14.

Αναμφιβόλως, στη διάρκεια όλων των αιώνων από τον θάνατο του αποστόλου Ιωάννου ως το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος, υπήρχαν μερικοί απ’ αυτούς τους αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς στη γη, που εφύτρωναν σαν σιτάρι μέσα σ’ έναν αγρό που ήταν τώρα γεμάτος από ζιζάνια, όπως έδειχνε και η παραβολή του Ιησού. (Ματθ. 13:37-43) Κατόπιν, από την αρχή της δεκαετηρίδος 1870, ο Θεός άρχισε να τους συνάγη, και στο έτος 1919 άρχισε η εκπλήρωσις του κατά Ματθαίον 24:31, το οποίον λέγει: «Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.» Τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι τότε εξαπεστάλη η κλήσις και για άλλους εργάτας στον αμπελώνα του Θεού. Αυτή η κλήσις συνεχίσθη ως το έτος 1931 οπότε, στο τέλος του ‘έργου της ημέρας’ στον αμπελώνα, όλοι οι εργάται έλαβαν τον μισθόν των, το δηνάριον, το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ματθ. 20:1-16.

ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ

Ιδιαίτερα από το έτος 1931 ο Ιεχωβά Θεός συνέλεγε προς τον εαυτό του ένα μεγάλο πλήθος «άλλων προβάτων», ανθρώπων οι οποίοι αφιερώνονται στον Θεό για να πράξουν το θέλημά του και οι οποίοι εκδηλώνουν αγάπη για τους αδελφούς των και πνευματικότητα. Από όλες τις άλλες απόψεις, εκτός από την άποψι της ουρανίας ελπίδος των, ομοιάζουν με τους υπολοίπους, δηλαδή με το υπόλοιπο εκείνων που προορίζονται για την ουράνια βασιλεία. Αυτοί μπορούν να παραβληθούν με τους παρεπιδήμους του αρχαίου Ισραήλ. Οι παρεπίδημοι εκείνοι απεδέχοντο όλες τις ευθύνες της διαθήκης του νόμου και μετείχαν των πολλών ευλογιών της, όπως οι σύγχρονοι αντίστοιχοί των σήμερα αποδέχονται τις ευθύνες που βαρύνουν τον πνευματικό Ισραήλ και μετέχουν των ευλογιών. Ακριβώς δε, όπως κανείς ξένος ή πάροικος δεν μπορούσε ποτέ να γίνη βασιλεύς, έτσι και κανείς απ’ αυτούς που αποτελούν σήμερα τον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων δεν μπορεί ποτέ να είναι από την ιθύνουσα τάξι, δηλαδή, δεν μπορεί να είναι όπως εκείνοι.—Δευτ. 17:15.

Από το έτος 1931 το άγγελμα της Βασιλείας απευθύνεται πρωτίστως σ’ αυτόν τον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων, των οποίων οι ελπίδες είναι επίγειες. Εν τούτοις, πιθανόν είναι μεταξύ αυτών να κληθούν άτομα για να συμπληρώσουν ό,τι κενόν εδημιουργήθη μέσα στους 144.000 λόγω απιστίας και απορρίψεως. Η ημερομηνία, λοιπόν, της αφιερώσεως ενός ατόμου θα είχε κάποια σχέσι με την πιθανότητα του να είναι από το υπόλοιπον, μολονότι αυτό δεν θα ήταν τελειωτικό.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Τόσο εκείνοι, που αποτελούν το σώμα του Χριστού, το μικρόν ποίμνιον, όσο και ο πολύς όχλος των άλλων προβάτων, κάνουν τα ίδια αρχικά βήματα. Αυτά συνίστανται στη λήψι γνώσεως, στη μετάνοια, στη μεταστροφή, στην πίστι στον Θεό, στη θυσία του Χριστού και στον λόγον του Θεού, στην αφιέρωσί των στον Θεό για να πράξουν το θέλημά του, και στο εν ύδατι βάπτισμά των. Αλλά για κείνους που γίνονται μέρος του πνευματικού σώματος του Χριστού ο Ιεχωβά Θεός ενεργεί μοναδικά υπέρ αυτών: Βάσει της πίστεώς των στη θυσία του Χριστού και της αφιερώσεώς των τους ανακηρύττει δικαίους, τους αναγεννά ως πνευματικούς υιούς του με το άγιο πνεύμα του ή την ενεργό δύναμί του και τους φέρει κάτω από το χρίσμα του σώματος του Χριστού. Όλοι αυτοί γίνονται συγχρόνως μέτοχοι της νέας διαθήκης και της διαθήκης της Βασιλείας. Έτσι, εξ αιτίας τού ότι κάνει το ίδιο το πλάσμα, και του ό,τι ο Θεός κάνει υπέρ αυτού, ένας τέτοιος έχει τώρα σταθερή πεποίθησι για μια ουράνια αμοιβή αν είναι πιστός μέχρι θανάτου.—Αποκάλ. 2:10.

Σ’ αυτούς και μόνο σ’ αυτούς εφαρμόζονται τα λόγια του Παύλου: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμειν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.» Σχετικά δε με αυτούς ο Ιωάννης έγραψε: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού· και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν· διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.»—Ρωμ. 8:16, 17, 24, 25· 1 Ιωάν. 3:2.

Για να καθορίση ένας αν πρέπει να μετάσχη από τον άρτον και τον οίνον του δείπνου του Κυρίου ή όχι, πρέπει να υποβάλη στον εαυτό του τα επόμενα ερωτήματα:

Είμαι εγώ ένας πνευματικός Ισραηλίτης, αποκυημένος από την ενεργό δύναμι του Θεού για να γίνω ένα πνευματικό του τέκνο μ’ ένα πνευματικό προορισμό; Έγινα ένας που ανήκει σ’ αυτή τη νέα διαθήκη που συνήφθη με τον πνευματικό Ισραήλ; Επί πλέον, είμαι εγώ σ’ αυτή τη διαθήκη για τη Βασιλεία; Έχω εγώ, όπως ο Παύλος, τη σταθερή πεποίθησι ότι πρόκειται να έχω ουράνια ανάστασι, για να ενωθώ με τον Κύριο Ιησού στην ουράνια βασιλεία; Εφόσον το ίδιο το πνεύμα του Θεού μαρτυρεί, δεν πρέπει να υπάρχη αμφιβολία γι’ αυτό. Είμαι εγώ σ’ αυτή τη σχέσι με τον Θεό και τον Ιησού Χριστό, όπως ήσαν κι εκείνοι οι ένδεκα απόστολοι τότε, με τους οποίους ο Ιησούς συνέστησε το Κυριακόν δείπνον; Είμαι πεπεισμένος ότι έχω αυτή την ουράνια κλήσι, αυτή την ελπίδα; Το κάνω αυτό θέμα των προσευχών μου, των σκέψεών μου, των πόθων μου;

Αν είσθε έγγαμος και η σύζυγός σας δεν είναι σ’ αυτή τη διαθήκη για τη Βασιλεία, πρέπει να ρωτήσετε τον εαυτό σας: Είμαι πρόθυμος να πεθάνω με τη συναίσθησι ότι την εγκαταλείπω για να μην αποσυνδεθώ με αυτή ποτέ πάλι στη γη, αλλά να ενωθώ με τον Ιησού Χριστό και εκείνη να την αφήσω σ’ αυτή τη γη; Ή αν είσθε μια σύζυγος και μητέρα πρέπει να ρωτήσετε τον εαυτό σας: Είμαι πρόθυμη να εγκαταλείψω τα παιδιά μου και να μην τα περιποιηθώ πια ποτέ και ποτέ να μην κάνω συντροφιά μ’ αυτά σε όλη την αιωνιότητα; Το ότι είμαι ένα μέλος της νύμφης του Χριστού έχει μήπως προτεραιότητα από το ότι είμαι η σύζυγος ενός ανδρός επάνω στη γη; Θέλω να είμαι με τον Ιησού μάλλον παρά με τον αγαπητόν αυτόν άνδρα, κι αυτό σε όλη την αιωνιότητα;

Αυτά είναι μερικά από τα όσα πρέπει να στοχασθούμε, για να ξέρωμε τι κάνομε, να ξέρωμε ποιος θα είναι ο τελικός προορισμός μας. Τότε μπορούμε να είμεθα βέβαιοι περί του ποια πορεία ενεργείας πρέπει να λάβωμε στο δείπνον του Κυρίου, αν πρέπει να μετάσχωμε από τον άρτον και τον οίνον ή όχι.

Αν, πράγματι, έχετε αυτές τις ουράνιες πεποιθήσεις, τότε προετοιμάζεσθε γι’ αυτές, εργάζεσθε γι’ αυτές κι αυτές αποτελούν τη δύναμι της ζωής σας. Τότε, όπως ο απόστολος Παύλος, γνωρίζετε, έχετε την πεποίθησι, έχετε τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού, που συμμαρτυρεί με το δικό σας πνεύμα, ότι είσθε ένας πνευματικός υιός του Θεού, ένας συγκληρονόμος του Κυρίου Ιησού στη Βασιλεία.

Αν έχετε μια τέτοια ολόψυχη πεποίθησι, η δε πολιτεία του Θεού μαζί σας έως τώρα επιβεβαιώνη αυτό το γεγονός, τότε ξέρετε που στέκεσθε και ξέρετε τη σχέσι σας με τον Θεό, και τότε πρέπει να μετάσχετε από τον άρτο και τον οίνο του δείπνου του Κυρίου με εκτίμησι του πώς αυτά συμβολίζουν τη θυσία του Χριστού, μέσω της οποίας ήλθατε σ’ αυτή τη θαυμάσια σχέσι με τον Θεό, με τις θαυμαστές ουράνιες ευκαιρίες της.

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΟΥΝ

Αν όμως δεν μπορήτε ν’ απαντήσετε με πεποίθησι «Ναι!» σε όλα τα προεκτεθέντα ερωτήματα, τότε είσθε ένας από τον πολύν όχλον των άλλων προβάτων. Τότε δεν είσθε στη διαθήκη για τη Βασιλεία, και συνεπώς δεν σας αναμένει ένας ουράνιος, βασιλικός προορισμός, αλλ’ ένας επίγειος προορισμός.

Ωστόσο, θα θέλετε να προσκολληθήτε στον επί διαθήκη λαόν του πνευματικού Ισραήλ του Θεού διότι αγαπάτε τον Θεό και αναγνωρίζετε τον λαόν του και θέλετε να τον συναναστρέφεσθε. Εφόσον αφιερωθήκατε στον Θεό να πράττετε το θέλημά του, υπάγεσθε στα θαυμάσια ευεργετήματα της νέας διαθήκης, μολονότι δεν είσθε σ’ εκείνη τη διαθήκη. Μπορείτε ν’ αποβλέπετε στη χαρά μιας παραδεισιακής γης, να μετάσχετε στην εκπλήρωσι της δεδομένης εντολής αναπαραγωγής, ζώντας για πάντα στη γη σε τελειότητα κι ευτυχία με τους ευλογημένους απογόνους σας.

Το γεγονός ότι δεν έχετε ουράνιο προορισμό δεν τρέπει να σας κάμη να αισθάνεσθε δυσαρέσκεια. Επί τέλους, κανείς από μας δεν έχει δικαιώματα σε τίποτε. Όλα προέρχονται από παρ’ αξίαν αγαθότητα, κάθε τι οφείλεται σε χάριν. Αν ήσαν όλοι από το ουράνιο σπέρμα του Αβραάμ, δεν θα υπήρχαν επίγειες οικογένειες για να τις ευλογήση αυτό το σπέρμα.—Γέν. 12:3· Γαλ. 3:16, 29.

Τα άλλα πρόβατα είναι τόσο ευπρόσδεκτα στο δείπνον του Κυρίου όσο είναι και όσοι ανήκουν στο υπόλοιπο, μολονότι δεν μετέχουν από τον άρτο και τον οίνο. Έχουν ν’ αντιμετωπίσουν την ίδια εναντίωσι που αντιμετωπίζουν και οι του υπολοίπου κι επομένως πολύ ωφελούνται από το μάθημα της εκτιμήσεως του τι έκαμε ο Ιεχωβά Θεός, και ιδιαίτερα τι έκαμε ο Υιός του προμηθεύοντας ένα αντίλυτρο για μας και δίνοντας, επίσης, το τέλειο παράδειγμα για μας.

Επομένως, όλοι όσοι ανήκουν στο υπόλοιπο, που εγεννήθησαν από το πνεύμα, όλοι όσοι ανήκουν στον πολύν όχλο των άλλων προβάτων, καθώς και όλοι οι άνθρωποι καλής θελήσεως προς τον Θεό, ας προσέξουν την εντολή του Χριστού, συνερχόμενοι στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά το βράδυ της Τρίτης, 17 Απριλίου, μετά τη δύσι του ηλίου—οι μεν του υπολοίπου για να μετάσχουν από τον άρτο και τον οίνο, οι δε άλλοι για να παρατηρήσουν, αλλά όλοι για να αναζωογονηθούν πνευματικώς με την ακρόασι πάλι των αληθειών, που αφορούν τη θυσία του Χριστού.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Δεν υπάρχει καμμιά ελπίς για ένα άτομο του «πολλού όχλου», που πεθαίνει τώρα πριν από τον Αρμαγεδδώνα να ενωθή και πάλι με τον συζυγικό του σύντροφο ως σύντροφος εκείνου στον νέο κόσμο και να μετάσχη στην εκπλήρωσι της εντολής αναπαραγωγής;

Η ελπίδα πρέπει να βασίζεται στον λόγον του Θεού, όχι στην αισθηματικότητα. Η άκαμπτη Γραφική αλήθεια παραμένει: Ο ανθρώπινος γάμος διαλύεται με τον θάνατο ενός από τους συντρόφους του γάμου. (Ρωμ. 7:1-3) Γι’ αυτό τον λόγο, ο Χριστιανός που πεθαίνει τώρα δεν δικαιούται να δεσμεύση τον επιζώντα σύντροφο να παραμείνη άγαμος με την ελπίδα ότι στην ανάστασι μπορεί να ενωθούν και πάλι.

Ο επιζών δεν αποδεικνύεται άπιστος στον νεκρό συζυγικό του σύντροφο με το να νυμφευθή κάποιον άλλον κατόπιν. Εφ’ όσον χρόνον ζούσε ο σύντροφος που εξέλιπε, ο σύντροφος που επέζησε του έδιδε την πληρότητα της αγάπης του, πίστεως και αφοσιώσεως, και δεν απεδεικνύετο άπιστος σ’ αυτά. Ώστε σ’ αυτό το σημείον εκείνος που απέθανε δεν μπορεί να μεμφθή τίποτα.

Εκείνος, όμως, που επέζησε πρέπει να διάγη μια κανονική ζωή μετά τον θάνατο του αγαπητού γαμηλίου συντρόφου. Οι περιστάσεις και οι εξελίξεις των πραγμάτων μπορεί να υπαγορεύσουν νέον γάμον του σύμφωνα με τις Γραφές. Είναι ελεύθερος να το πράξη. Εκείνος που πέθανε δεν είναι αλυσοδεμένος μ’ αυτόν, διότι εκείνος που πέθανε δεν μπορεί να αποδώση στον επιζώντα τα συζυγικά καθήκοντα στο χρονικό διάστημα από τώρα ως την ανάστασι των νεκρών. Ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις εν σχέσει μ’ αυτόν τον νόμο που διαλύει τον γάμο με τον θάνατο ενός από τους συντρόφους του γάμου. Θα το έκανε αυτό αν επέτρεπε στους άλλοτε γαμηλίους συντρόφους να ενωθούν και πάλιν ως σύζυγοι μέσω της αναστάσεως και για να συμμετάσχουν με κείνους που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα για την εκπλήρωσι της εντολής αναπαραγωγής.

Αυτό, αντιστοίχως, ισχύει και για Χριστιανούς, οι οποίοι δεν είναι από τον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων», αλλ’ οι οποίοι είναι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού και είναι, επομένως, συγκληρονόμοι του Χριστού Ιησού στην ουράνια βασιλεία. Και γι’ αυτούς, επίσης, ο θάνατος διαλύει τον δεσμόν του γάμου. Γι’ αυτό, στην ανάστασι των νεκρών σε ζωή στον ουρανό τα άλλοτε ανδρόγυνα δεν θα ενωθούν πάλι στον ουρανό ως σύζυγοι ή και ως οι πιο στενοί σύντροφοι. Γι’ αυτά τα πνευματικά νέα κτίσματα εγράφησαν τα εξής: «Από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν.» (2 Κορ. 5:16) Ασφαλώς, λοιπόν, αν ένας τέτοιος Χριστιανός «νέον κτίσμα» πέθανε και ανεστήθη πνευματικώς σε ζωή στον ουρανό χωρίς το σάρκινο σώμα, που κείται σηπόμενον εκεί στον τάφο, αυτός που επιζή, γεννημένος από το πνεύμα γαμήλιος σύντροφος δεν μπορεί πια να γνωρίση εκείνον που εξέλιπε κατά την σάρκα. Δεν υπάρχει πια σαρξ για τον αναστάντα συγκληρονόμον του Χριστού. Ο γάμος των συζύγων για τη γέννησι τέκνων είναι κάτι που ανήκει στη σάρκα, όχι στο πνεύμα. Συνεπώς, ένας Χριστιανός γεννημένος από το πνεύμα με ουράνιες ελπίδες, που επιζή, δεν πρέπει να φρονή ότι πρέπει να παραμένη άγαμος και να μη νυμφευθή πάλι με την ιδέα του να παραμείνη ελεύθερος για να ανασυνδεθή με τον πρώην γαμήλιο σύντροφό του στην ουράνια βασιλεία. Δεν πρέπει να διατηρή την ελπίδα ότι το να μείνη άγαμος και να παραμένη αποκλειστικά προσηλωμένος στα στοργικά του αισθήματα προς τον ένα και μόνον επίγειο γαμήλιο σύντροφό του θ’ αναγνωρισθή και θ’ ανταμειφθή από τον Ιησού Χριστό, και ότι ο Χριστός, επομένως, θ’ ανασυνδέση το άλλοτε ανδρόγυνο στην ανάστασι, και στα πράγματα, τις διατάξεις και τις ενέργειες της ουρανίας βασιλείας.

Έτσι, για τους νεκρούς με πνευματικές, ουράνιες ελπίδες και για τους νεκρούς με επίγειες Παραδεισιακές ελπίδες, ο κανών που εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός, παραμένει αναλλοίωτος: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ» (Ματθ. 22:30) Στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε άγγελοι ετιμωρήθησαν επειδή ήλθαν σε γάμου κοινωνίαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων διότι αυτές ήσαν ωραίες. (Γεν. 6:1-4) Στην ανάστασι των «άλλων προβάτων» στη γη, κανένα πρώην νυμφευμένο άτομο δεν θα έχη την ευκαιρία να επιθυμήση ένα άλλο πρώην νυμφευμένο άτομο, όπως θα συνέβαινε αν ο τελευταίος αυτός επανακτούσε τον πρώην γαμήλιο σύντροφό του που είχε μείνει άγαμος, ενώ ο ζηλότυπος γαμήλιος σύντροφος δεν επανακτά τον πρώην σύντροφό του, διότι αυτός ο σύντροφός του ενυμφεύθη και πάλι κι επέζησε από τον Αρμαγεδδώνα με τον νέο του γαμήλιο σύντροφο. Εκείνο που η ανάστασις υπόσχεται στους ανθρώπους είναι, όχι η ανανύμφευσις, αλλ’ η αναβίωσις, κι αυτή υπό την βασιλείαν του Θεού δια Χριστού. Δεν είναι αυτό κάτι ευχάριστο; Έχει κανείς δικαίωμα να ζητή περισσότερα δια της θυσίας του Χριστού; Ο Χριστός πέθανε για σας, όχι για να νυμφευθήτε, αλλά για να ζήσετε! Ας μη διεπώμεθα ούτε να υπερνικώμεθα από αισθηματισμό.

● Το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων» που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, θα γνωρίσουν αν οι σύντροφοί των του υπολοίπου απεδείχθησαν πιστοί και έλαβαν το βραβείον της αθανασίας, ή όχι;—Φ. Σ., Η.Π.Α.

Μάλιστα, φαίνεται λογικό να συμπεράνωμε ότι το ποιοι θα περιλαμβάνωνται στα 144.000 μέλη του σώματος του Χριστού θα είναι κοινή γνώσις σ’ εκείνους από τα άλλα πρόβατα που θα ζήσουν στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο. Σχετικά με τούτο αναγράφει ο Ψαλμός 87:5, 6: «Και περί της Σιών θέλουσιν ειπεί, Ούτος και εκείνος εγεννήθη εν αυτή· και αυτός ο Ύψιστος θέλει στερεώσει αυτήν. Ο Ιεχωβά θέλει αριθμήσει, όταν καταγράψη τους λαούς, ότι ούτος εγεννήθη εκεί.»—ΜΝΚ.

Είναι, συνεπώς, πολύ λογικό ότι έτσι πρόκειται να συμβή. Βέβαια, τώρα γνωρίζομε από τη Βιβλική αναγραφή, ότι ωρισμένοι έλαβαν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά στο παρελθόν και η πληροφορία αυτή είναι ενθαρρυντική για μας. Έτσι και για εκείνους, που θα περάσουν στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο, θα είναι παρομοίως πολύ ενισχυτικό της πιστότητός των να γνωρίζουν ότι ωρισμένοι απεδείχθησαν πιστοί και έλαβαν το ένδοξο βραβείο της αθανασίας. Θα ενθυμούνται την πιστή αφοσίωσί των όλοι εκείνοι που τους εγνώρισαν, σύμφωνα με την αρχή που εκτίθεται στην επιστολή προς Εβραίους 13:7: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν.»

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάιο

1 Αγρυπνείτε . . . δεόμενοι εν παντί καιρώ.—Λουκ. 21:36. Σ 1/12/61 9α

2 Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού.—Εβρ. 12:5, ΜΝΚ. Σ 15/11/61 9-11

3 Να περιπατήσητε αξίως . . . μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.—Εφεσ. 4:1-3. Σ 15/9/61 30

4 Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, . . . ορθή βουλή θέλει σε φυλάττει, . . . δια να σε ελεύθερονη . . . [από εκείνους] οίτινες ηδύνονται εις το να κάμνωσι κακόν.—Παροιμ. 2:10-12, 14. Σ 1/10/61 11, 10α

5 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.—Ιάκ. 4:17. Σ 1/11/61 16

6 Βόσκε τα πρόβατά μου.—Ιωάν. 21:17. Σ 1/12/61 13, 14α

7 Τούτο κρίνατε μάλλον, το να μη βάλλητε πρόσκομμα εις τον αδελφόν, ή σκάνδαλον.—Ρωμ. 14:13. Σ 1/9/61 8, 9

8 Όπου δεν είναι κυβέρνησις, ο λαός πίπτει.—Παροιμ. 11:14. Σ 15/8/61 10- 12α

9 Προσέχετε τι ακούετε.—Μάρκ. 4:24. Σ 1/8/61 9α

10 Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.—1 Τιμ. 4:15. Σ 1/11/61 6α

11 Έως πότε θέλεις κοιμάσθαι, οκνηρέ; πότε θέλεις σηκωθή εκ του ύπνου σου;—Παροιμ. 6:9. Σ 15/5/61 15

12 Προσέχετε . . . εις εαυτούς.—Λουκ. 21:34. Σ 15/11/61 25, 26

13 Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.—Πράξ. 16:10. Σ 1/5/61 13α

14 Στοχάζομαι όμως δίκαιον, εφ’ όσον είμαι εν τούτω τω σκηνώματι, να σας διεγείρω δια της υπενθυμίσεως.—2 Πέτρ. 1:13. Σ 1/6/61 5, 6α

15 Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.—Εβρ. 13:17. Σ 15/6/61 8, 9

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Εις την σπουδήν άοκνοι» με τη δύναμι του πνεύματος του Ιεχωβά, όλοι όσοι αγαπούν την αλήθεια της Γραφής εκδηλώνουν ζωηρή επιθυμία να συμμετέχουν στο έργον της γνωστοποιήσεως του αγγέλματος της ζωής και σε άλλους. (Ρωμ. 12:11) Και επειδή το περιοδικόν Η Σκοπιά έπραξε περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο περιοδικό βοηθώντας τους ανθρώπους να κατανοήσουν την Αγία Γραφή, γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενθαρρύνουν όλους εκείνους που αγαπούν την αλήθεια της Γραφής, να διαβάζουν τακτικά τη Σκοπιά. Τον Απρίλιο θα συνεχίσουν προσκαλώντας και άλλους να γίνουν συνδρομηταί του περιοδικού αυτού για ένα έτος μαζί με τρία βιβλιάρια αντί δρχ. 30.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΟΥΝ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ

Έχετε διαβάσει το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο; Το θαυμάσιο αυτό βιβλίο με την ωραία του εικονογράφησι περιλαμβάνει 256 σελίδες και γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή και ευχάριστα βοηθήματα Γραφικής μελέτης για αρχαρίους που έχουν εκδοθή μέχρι σήμερα. Εν τούτοις, δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για παιδιά. Προκαλεί προσεκτική και ενδιαφέρουσα μελέτη, ακόμη και από τους πλέον προχωρημένους ενήλικας σπουδαστάς του λόγου του Θεού. Απολαύστε και σεις τα πολύτιμα περιεχόμενα του Γραφικού αυτού βοηθήματος. Αποκτήστε το αντίτυπό σας αντί μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

20 Μαΐου: Ενωμένοι Εναντίον των Εθνών στην Κοιλάδα της Αποφάσεως, §1-29. Σελ. 200.

27 Μαΐου: Ενωμένοι Εναντίον των Εθνών στην Κοιλάδα της Αποφάσεως, §30-60. Σελ. 207.

Αγάπη της Αληθείας

Η ΖΩΗ μας εξαρτάται από το αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια. Η Αυθεντία γι’ αυτή τη δήλωσι δεν είναι άλλη από τη μεγάλη Πηγή της αληθείας, τον Παντοδύναμο Θεό. Στον εμπνευσμένο του λόγο ομιλεί για κείνους που θ’ απολεσθούν λόγω θείας οργής «διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας.» Είναι προς το καλύτερο συμφέρον μας να έχωμε την αγάπη της αληθείας.—2 Θεσ. 2:10.

Πώς γνωρίζομε αν έχωμε αγάπη της αληθείας; Εν πρώτοις: Εκζητούμε πραγματικά την αλήθεια; Η Γραφική συμβουλή είναι: «Αγόραζε την αλήθειαν, και μη πώλει.» (Παροιμ. 23:23) Δεν είναι εύκολο πράγμα ν’ ‘αγοράζωμε την αλήθεια’, να την εκζητούμε έτσι ώστε να είμεθα πρόθυμοι να πληρώσωμε ένα τίμημα για να την εύρωμε και τη διατηρήσωμε.

Μπορούμε, επίσης, να πούμε αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια και μ’ αυτό: Έχομε τέτοια αγάπη για την αλήθεια, ώστε να τη δεχθούμε, όταν προέρχεται από μια πηγή, η οποία καταφρονείται; Έχομε τέτοια πραγματική αγάπη για την αλήθεια, ώστε να τη δεχθούμε όταν εκθέτη κάτι που το αγαπούσαμε επί πολύν καιρό;

Ναι, χρειάζεται θάρρος. Ο Αμερικανός εκπαιδευτής Νάθαν Μ. Πούσεϋ είπε: «Αποτελεί καθήκον μας να μη παράγωμε ‘ασφαλείς’ ανθρώπους, . . . αλλά να διατηρούμε ζωντανό στους νέους το θάρρος να τολμούν να εκζητούν την αλήθεια.» Όλοι μας χρειαζόμεθα θάρρος να εκζητούμε την αλήθεια.

Το θάρρος ειδικά χρειάζεται σήμερα, διότι τώρα είναι ο καιρός που, σ’ εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, οι άνθρωποι, «κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, . . . από . . . της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών.» (2 Τιμ. 4:3, 4) Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να ‘γαργαλίζωνται την ακοήν’ με παραδόσεις και φιλοσοφίες ανθρώπων. Απομακρύνονται από την αγνή αλήθεια του γραπτού λόγου του Θεού. Με το να επικρατήση ως συνήθεια η τάσις αυτή προς απομάκρυνσιν από την αλήθεια, έχετε σεις το θάρρος να εκζητήτε την αλήθεια;

Τελικά, μπορούμε να πούμε αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια, με την ανταπόκρισι της καρδιάς μας. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο έτσι ώστε να μπορή η αλήθεια ν’ απηχή στην καρδιά του και στην κεφαλή του. Όταν ο Ιησούς εξέθετε την αλήθεια στους μαθητάς του, οι καρδιές των εφλέγοντο από αλήθεια: «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;» (Λουκ. 24:32) Μόνον, όταν έχωμε πραγματική αγάπη για την αλήθεια, θα λάβωμε την πείρα των φλεγομένων καρδιών.

Οι καρδιές μας, πυρούμενες από την αλήθεια, μας παρορμούν σε δράσι. Αυτή μπορεί ορθώς να είναι μια δράσις που σώζει ζωή—διότι η ζωή μας εξαρτάται από το αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια.

Η Βίβλος—Αυθεντική και Θεόπνευστη

ΟΤΙ θα έδινε ο Θεός στα επίγεια τέκνα του μια αποκάλυψι του θελήματός του και του σκοπού του, αποτελεί μια λογική προσδοκία. Το να υποθέτωμε ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου θα προτιμούσε να παραμείνη ανώνυμος, να εκθέτη τον εαυτό του στην κατηγορία της εγκαταλείψεως, να στιγματίζη το ανθρώπινο γένος ως νόθον και να τηρή για πάντα τον άνθρωπο σε άγνοια ως προς τον μεγαλύτερο Ευεργέτη του και Ύψιστο Κριτή, θα ήταν εντελώς παράλογο. Το ότι ο Θεός πραγματικά επρομήθευσε μια αυθεντική, Θεόπνευστη αποκάλυψι είναι καταφανές από μια ειλικρινή εξέτασι των γεγονότων.

Από τους πρώτους χρόνους τα βιβλία της Γραφής έχουν παράσχει την τόσο αναγκαία καθοδήγησι για το ανθρώπινο γένος. Δια μέσου της χρονικής περιόδου της συγγραφής της που διήρκεσε δεκαέξη αιώνες, η Αγία Γραφή με συνέπεια γνωστοποιούσε ένα Θεόν αγάπης, σοφίας, δικαιοσύνης και δυνάμεως. Από τις σελίδες της ο άνθρωπος που ερευνούσε έμαθε την ιστορία της δημιουργίας, τον σκοπό της υπάρξεώς του, την προέλευσι της αμαρτίας και του θανάτου και τη συγκινητική ελπίδα της αποκαταστάσεως του παραδείσου. Σε όλους τους αιώνες οι φίλοι της την εύραν ως μια ανεξάντλητη πηγή αγιότητος, θάρρους, ωραιότητος και πρακτικής σοφίας. Και οι εχθροί της ακόμη την παραδέχονται ως ένα φιλολογικό αριστούργημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να την καταστήσουν το πιο διαδεδομένο βιβλίο. Κι ωστόσο, το Βιβλίο των βιβλίων δεν έχει απαλλαγή από πολλές δριμείες επιθέσεις.

«ΑΝΩΤΕΡΑ ΚΡΙΤΙΚΗ»

Στον δέκατο ένατο αιώνα μερικοί Γερμανοί καθηγηταί και κληρικοί εξαπέλυσαν μια κριτική επίθεσι εναντίον της αξιοπιστίας των Γραφών, ακολουθώντας έντονα τα ίχνη της Ελληνικής θεωρίας της εξελίξεως, την οποίαν επανέφερε στη ζωή ο Δαρβίνος. «Η Ανωτέρα Κριτική» των διεδόθη σε πολλά μέρη του κόσμου. Πολλοί, που η πίστις των είχε ήδη εξασθενήσει από τον Δαρβίνον, υπέστησαν πλήρες πνευματικό ναυάγιο. Η διμερής επίθεσις παρουσίαζε το απόφθεγμα του Αισώπου: «Ένας φανερός εχθρός μπορεί ν’ αποδειχθή κατάρα, αλλ’ ένας δήθεν φίλος είναι χειρότερος.»

Καθόσον η θύελλα της κριτικής εμαίνετο εναντίον της Βίβλου, μια συνταρακτική φωνή άρχισε να ομιλή προς υπεράσπισίν της. Αρχαιολόγοι, ενεργώντας ανασκαφές στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη και Μεσοποταμία, άρχισαν να εκθάπτουν συναρπαστικές αποδείξεις της αληθινότητος της Βίβλου. Βιβλικές πόλεις, βασιλείς και έθνη ανέζησαν ξαφνικά με την ανακάλυψι πηλίνων πινακίδων, αγγείων, αγαλμάτων, επιγραφών και προ πολλού θαμμένων ερειπίων. Οι Χετταίοι και οι Χαναναίοι υπήρχαν πραγματικά! (Έξοδ. 3:8) Ασσυριακά και Βαβυλωνιακά τεκμήρια πιστοποιούσαν την ύπαρξι πολλών από τους λαούς που κατονομάζονται στη Γένεσι 10:1-32. Ο θηριώδης Σενναχειρείμ και άλλοι βασιλείς απεδείχθησαν πραγματικοί. Τα τείχη της Ιεριχώ διεπιστώθη ότι δεν είχαν αποσαθρωθή, αλλά είχαν καταπέσει από το χτύπημα μιας ισχυρής δυνάμεως· το κάθε τι που ανήκε στην πόλι προφανώς είχε πυρποληθή, ακριβώς όπως ο Ιεχωβά είχε διατάξει τον Ιησούν του Ναυή. Ακόμη κι οι σταύλοι του Βασιλέως Σολομώντος ανεκαλύφθησαν στη Μεγιδδώ. Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να συγγράφουν βιβλία περί αρχαιολογίας και της Γραφής.—Ησ. 36:1· Ιησ. Ναυή 6:17, 24· 1 Βασ. 4:26.

«Το αποτέλεσμα των ανακαλύψεων αυτών», γράφει ο Σερ Τσαρλς Μάρστον στο βιβλίο Η Βίβλος Προβαίνει Ζώσα, «είναι ν’ αυξάνη πιο πολύ η δυσπιστία στην όλη πορεία της καταστρεπτικής κριτικής. Η αρχαιολογία, μια αυστηρά αντικειμενική επιστήμη, αναιρεί τις υποκειμενικές αρνήσεις, που επενοήθησαν από τη νοοτροπία των κριτικών. Εκείνοι που έχουν κλονισμένη λαϊκή πίστι στη Βίβλο, και υπενόμευσαν την αυθεντικότητά της, υπονομεύουν με τη σειρά και τον εαυτό τους από τα πειστήρια που εφέρθησαν σε φως, και το κύρος των κατεστράφη. Η σκαπάνη απομακρύνει την καταστρεπτική κριτική από το πεδίον των αμφισβητησίμων γεγονότων και την κατατάσσει στο πεδίον του ανεγνωρισμένου μύθου. Είναι δε πολύ βέβαιον ότι αυτή η ενέργεια θα συνεχισθή.»

Αν και η αρχαιολογία υπερήσπισε τη Βίβλο, όμως τίποτα δεν έκαμε για τη Δαρβίνειο θεωρία της εξελίξεως. Πραγματικά, η ιδέα της εξελίξεως ότι ο αρχέγονος άνθρωπος δεν μπορούσε να γράψη, σαφώς ανατρέπεται από την ανεύρεσι των λεγομένων προκατακλυσμιαίων ενεπιγράφων πινακίδων. Επίσης, οι γεωλόγοι και οι παλαιοντολόγοι κατεπλάγησαν διαπιστώνοντας ότι τα πιο έγκυρα αποκτήματά των συμφωνούσαν πλήρως με τη Βιβλική αφήγησι της δημιουργίας. Ίσαμε σήμερα, η εξέλιξις δεν μπόρεσε ν’ αποδείξη τον συλλογισμό της, και μέγα μέρος της Δαρβινείου θεωρίας έχει εγκαταλειφθή. Ό,τι απομένει είναι μια πίστις σ’ επιστημοφανή μύθο, που βεβαιώνει ό,τι δεν μπορεί ν’ αποδειχθή από κανένα τομέα της επιστήμης.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Οι διάνοιες που είναι απροκατάληπτες από την αναξιόπιστη «Ανωτέρα Κριτική» και την εξέλιξι μπορούν να εύρουν αρκετές αποδείξεις της αυθεντικότητος της Αγίας Γραφής. Οι συγγραφείς της Βίβλου, σε καιρό κατά τον οποίον οι γείτονές των ήσαν διεφθαρμένοι από την πολυθεΐα, τη μαγεία, τη νεκρομαντεία και τη χονδροειδή ανηθικότητα, γνωστοποιούσαν ένα αληθινό Θεό που απαιτούσε αγιότητα, αγνότητα, και ο οποίος εθέσπισε θαυμαστούς νόμους που επρόκειτο να καταστούν η βάσις των πεφωτισμένων νομικών συστημάτων. (Δευτ. 5:6-21) Μήπως εκείνοι οι συγγραφείς εψεύδοντο λέγοντας ότι έγραφαν υπό έμπνευσιν; Θα μπορούσαν άνθρωποι ψευδόμενοι να εφεύρουν την πιο αγνή αντίληψι περί Θεού, περί ηθικής και περί δικαιοσύνης που εγνώσθη ποτέ; Μια τέτοια εφεύρεσις θα ήταν αυτό και μόνο ένα θαύμα.

Ο αρθρογράφος Σύδνεϋ Ι. Χάρρις, αφού ανέγνωσε την Αγ. Γραφή, έγραψε: «Κανένα άλλο βιβλίο που εγράφη ποτέ δεν έπαλλε με περισσότερη αγωνιστική ειλικρίνεια.» Ναι, ο Μωυσής έγραψε για το λάθος του στο ν’ αποδώση τιμή στον Ιεχωβά για ένα θαύμα. Η αμαρτία του Βασιλέως Δαβίδ με τη Βηθ-σαβεέ δεν απεσιωπήθη. Η απάρνησις του Χριστού από τον Πέτρο δεν εμετριάσθη ούτε εδικαιολογήθη. Προφανώς οι Βιβλικοί συγγραφείς είχαν γνήσιο φόβο του Θεού που υπηρετούσαν. Η έλλειψις δόλου εκ μέρους των καθιστά τη Γραφή ένα φιλολογικό φαινόμενον που εξηγείται μόνον από τη θεία του εγκυρότητα.—Αριθμ. 20:7-12· 2 Σαμ. 11:2-12:14· Μάρκ. 14:66-72.

Γεγονότα, όπως η απελευθέρωσις του Ισραήλ δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης, ήσαν συνυφασμένα με την καθημερινή ζωή και ιστορία του Ισραήλ, ακριβώς όπως η Γαλλία έχει την Ημέρα της Βαστίλλης και η Αμερική την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της. Οι ιεροί ιστορικοί δεν ήσαν άνθρωποι ψευδόμενοι. Ούτε η κατηγορία περί αγυρτείας μπορεί να εκτοξευθή εναντίον των Χριστιανών. Οι ψευδολόγοι δεν μπορούσαν να εφεύρουν μια προσωπικότητα κατεχομένην από αγάπη, ακεραιότητα και σοφία που βρίσκεται στον Χριστό. Ούτε θα απατούσε ποτέ τους φίλους του ένας τέτοιος ανιδιοτελής άνθρωπος με ψευδείς υποσχέσεις. Οι βέβηλοι ιστορικοί, βέβαια, επεβεβαίωσαν την ύπαρξί του. Στα Χρονικά, XV: 44, του Ρωμαίου Ιστορικού Τακίτου, διαβάζομε: «Ο Χριστός, από τον οποίον αντλούν τ’ όνομά των, κατεδικάσθη σε θάνατο από τον διοικητή Πόντιο Πιλάτο επί Αυτοκράτορος Τιβερίου.»

Δεν πρέπει να παραβλέπεται κι ο καιρός της γεννήσεως της Χριστιανοσύνης. Ήταν ένας αιών του Ιουδαϊκού, Ελληνικού και Ρωμαϊκού πολιτισμού, ένας αιών διδακτόρων, νομομαθών, δικαστηρίων, συγγραφέων, κυβερνητών και φιλοθρήσκων, οι οποίοι θα είχαν αρκετούς λόγους και μέσα ν’ αφαιρέσουν την προσωπίδα από μια Χριστιανική αγυρτεία. Ένας τέτοιος αιών δεν ήταν καθόλου κατάλληλη εποχή για ν’ αναληφθή μια κολοσσιαία απάτη, ούτε και ήταν δυνατόν να γίνη αυτό λόγω της πολυπλόκου υφής των λεπτομερειών που εκτίθενται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Όπως ο νομικός Ίργουιν Χ. Λίντον παρατηρεί στο βιβλίο του Ένας Δικηγόρος Εξετάζει τη Βίβλο: «Ενώ τα μυθιστορήματα, οι μύθοι και οι ψευδομαρτυρίες προσέχουν να τοποθετούν τα εκτιθέμενα γεγονότα σε κάποιο μακρινό τόπο και σε κάποιο ακαθόριστο χρόνο, παραβαίνοντας έτσι τους πρώτους κανόνας που μαθαίνομε εμείς οι δικηγόροι περί καλής συνηγορίας, ότι ‘η δήλωσις πρέπει να ορίζη χρόνο και τόπο,’ οι Βιβλικές αφηγήσεις μας δίνουν τον χρόνο και τον τόπο των εκτιθεμένων πραγμάτων με τη μεγαλύτερη ακρίβεια.» Προς απόδειξιν τούτου παραθέτει τα εδάφια κατά Λουκάν 3:1, 2, όπου ο ευαγγελιστής μνημονεύει επτά δημοσίους λειτουργούς για να καθορίση τον χρόνον που άρχισε ο Χριστός τη διακονία του.

Και κάτι επί πλέον· αν οι Χριστιανοί κατηγορούντο για ψεύδη ή απάτη, η υπόθεσίς των ενώπιον του Ιουδαϊκού Σανχεδρίν θα εχάνετο. Όπως, όμως, συνέβη, ο Γαμαλιήλ, Δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο, προειδοποίησε τους συνδικαστάς του: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξ. 5:38, 39) Θα διατηρούσε έναν τέτοιο φόβο ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ περί πιθανής θείας υποστηρίξεως της Χριστιανοσύνης, και θ’ ακολουθούσε το Σανχεδρίν τη συμβουλή του, αν υπήρχε οποιαδήποτε ένδειξις περί αγυρτείας; Το ότι οι Χριστιανοί έλεγαν την αλήθεια περί των θαυμάτων και της αναστάσεως του Χριστού πιστοποιείται από την προθυμία των να υπομείνουν ισόβιο διωγμό και μαρτυρικό ακόμη θάνατο επειδή έλεγαν αυτά τα πράγματα. Οι κακούργοι αρνούνται αποδεδειγμένα γεγονότα με την ελπίδα να διαφύγουν τον θάνατο· οι Χριστιανοί ευχαρίστως προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να στιγματίσουν την αλήθεια του Θεού μ’ ένα ψεύδος. Ούτε πέθαναν, όπως έκαναν άλλοι, λόγω φανατικά πιστευομένων δογμάτων. Οι Χριστιανοί έλεγαν όσα είδαν και άκουσαν. Εγνώριζαν τη διαφορά μεταξύ ενός αποσυντιθεμένου σώματος και ενός αναστημένου Λαζάρου. Δεν υπήρχε εσφαλμένη αντίληψις του γεγονότος ότι οι τυφλοί, κωφοί, άλαλοι και χωλοί μπόρεσαν ξαφνικά να ιδούν, ν’ ακούσουν, να λαλήσουν και να βαδίσουν. (Ιωάν. 11:32-46· Λουκ. 7:22) Ό,τι είχαν ιδεί κι ακούσει οι Χριστιανοί δεν το ηρνούντο και δεν ήθελαν να το αρνηθούν, ακόμη και με την ποινή του θανάτου. Ευτυχώς, η πίστις των στις διδασκαλίες που συνώδευαν αυτά τα θαύματα τούς έδινε βέβαιη ελπίδα αναστάσεως.—Ιωάν. 5:28, 29.

ΚΩΔΙΞ ΤΟΥ ΧΑΜΜΟΥΡΑΜΠΙ

«Αλλά δεν εδανείσθη ο Μωυσής από τον Κώδικα Χαμμουράμπι;» Όχι, ούτε από οποιαδήποτε γραπτή πηγή, εκτός μόνον από τα πρωτότυπα στοιχεία που παρεδόθησαν από τον Αδάμ και τους πατριάρχας, τα οποία ο Μωυσής ορίζει ως ιστορήματα γραμμένα ή κεκτημένα από ανθρώπους όπως ο Αδάμ, ο Νώε κι ο Σημ. (Γεν. 5:1· 6:9· 11:10) Ομοίως, η γνώσις του Μωυσέως περί του Κατακλυσμού προήλθε από τις γραπτές εκθέσεις εκείνων που επέζησαν από τον Κατακλυσμό, όχι από Βαβυλωνιακούς ή άλλους μύθους βασισμένους σ’ εκείνη την καταστροφή. Σ’ αυτές τις αρχικές ιστορίες και τους νόμους ο Μωυσής προσέθεσε τη διαθήκη του νόμου και τις Δέκα Εντολές που εδόθησαν από τον Θεό. Αρχές και διδάγματα, που είχε δώσει ο Ιεχωβά στους πατριάρχας, ενεσωματώθησαν στη διαθήκη του νόμου κάτω από την καθοδηγία του αγίου πνεύματος.

Σχετική μ’ αυτά, είναι μια ενδιαφέρουσα δήλωσις του Φίλιπ Μπίμπερφελντ, ραββίνου, στο βιβλίο του Γενική Ιουδαϊκή Ιστορία: «Ο Κώδιξ του Χαμμουράμπι, οι Νόμοι των Χετταίων, και οι Βιβλικοί Νόμοι, που περιείχοντο στο Βιβλίο της Διαθήκης και σε άλλα μέρη της Βίβλου, ανάγονται σε μια κοινή πηγή, που διεφυλάχθη άριστα στη Βίβλο, όπου έχει διατηρήσει την αρχική της απλότητα . . . Η κοινή πηγή, που μπορεί να εξιχνιασθή σε όλους αυτούς τους κώδικας, είναι ομοιότυπη με τους Νόμους του Νώε, οι οποίοι, κατά την παράδοσι, αποτελούσαν κληρονομία όλου του ανθρωπίνου γένους. Στο Βιβλίο της Διαθήκης ο αρχικός αυτός θείος νόμος διεκηρύχθη με τις τροποποιήσεις της Βιβλικής νομοθεσίας . . . Όλ’ αυτά εδραιώνουν πέραν από κάθε αμφιβολία την πεποίθησι ότι οι απλές και σαφείς διατυπώσεις της Βίβλου δεν αποτελούσαν προϊόν τεχνητής ενεργείας απαλείψεως, αλλ’ ήσαν διατυπώσεις της αρχικής μεταφράσεως με όλη τους την αγνότητα και απλότητα. Αυτό το πόρισμα έχει νοήματα, που εκτείνονται πολύ πέραν του βασιλείου των αρχαίων αυτών νομοθεσιών. Έχει μια αποφασιστική βαρύτητα σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις, όπου οι αγνές και ωραίες Βιβλικές παραδόσεις αντιμετωπίζουν μυθολογικά παράλληλα με όλες τις άσχημες διαστροφές των.»—Σελίδες 153, 154.

ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Από τις πολλές αποδείξεις που εδραιώνουν την αλήθεια της Βίβλου, καμμιά μεγαλύτερη απόδειξις δεν θα ήταν επιθυμητή όσο η θεόπνευστη προφητεία της. Ο άνθρωπος δεν μπορεί αξιόπιστα να προείπη το μέλλον. Η αληθινή προφητεία προέρχεται από τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, ο οποίος λέγει: «Ιδού, ήλθον τα απ’ αρχής· και εγώ αναγγέλλω νέα πράγματα· πριν εκφύωσι, λαλώ περί αυτών εις εσάς.» (Ησ. 42:9) Εξετάστε τον πινάκια προφητειών που συνοδεύει το παρόν άρθρον. Τα γεγονότα, που εκπληρώνουν προφητείες είναι συμβάντα που σας είναι γνωστά από προσωπική παρατήρησι ή από ιστορία, Βιβλική και κοσμική. Οι προρρήσεις είχαν γίνει πολλά χρόνια ή πολλούς αιώνες πριν από τις εκπληρώσεις. Η εκπλήρωσις των προφητειών αυτών αποδεικνύει τη Θεοπνευστία της Βίβλου. Ένας οποιοσδήποτε από τους μάρτυρας του Ιεχωβά θα είναι πρόθυμος να σας δώση περαιτέρω λεπτομέρειες μόλις τις ζητήσετε. Ερευνήστε και ανακαλύψτε γιατί η προφητεία έχει ονομασθή ένα συνεχιζόμενο θαύμα.

Ο πίναξ αυτός δεν εξαντλεί καθόλου όλες τις εκπληρωμένες Βιβλικές προφητείες, ούτε εξηρευνήθησαν ενταύθα όλες οι αποδείξεις της αυθεντικότητος της Βίβλου. Αλλ’ ό,τι έχομε μάθει από την αρχαιολογία, την ιστορία, την προφητεία και τη λογική πρέπει να είναι αρκετό για να πείση κάθε ειλικρινές άτομον ότι η δήλωσις του Παύλου στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16 είναι θετικά αληθινή: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος.»

[Πίνακας στη σελίδα 247]

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗ

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Κατάληψις και καταστροφή της Ιερουσαλήμ Λουκ. 19:41-44·

(από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) 21:20-24

Εφαρμογή Βιβλικών Αρχών σ’ ένα Ασεβή Κόσμο

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αντιμετωπίζει προβλήματα, που συνεχώς φαίνεται ότι γίνονται πιο κρίσιμα αντί να λύωνται: διαζύγια, παντοειδής εγκληματικότης, προστριβές μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, απομόνωσις και φόβος πυρηνικού πολέμου—αυτά δε τα πράγματα είναι σε τόση κλίμακα ώστε φαίνεται να περιλαμβάνουν όλη την ανθρωπότητα. Αλλ’ είναι μήπως ανάγκη να μολύνεται η ζωή σας απ’ αυτά τα δεινά, απλώς διότι αυτά είναι χαρακτηριστικά των καιρών μας; Ευτυχώς, η Αγ. Γραφή υποδεικνύει μια καλύτερη οδό, όχι μόνο κατευθύνοντας την προσοχή μας σε ζωή μέσα στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού, αλλά και δείχνοντάς μας πώς να ζήσωμε τώρα ακριβώς μέσα σ’ αυτόν τον ασεβή κόσμο με τέτοιον τρόπο ώστε ν’ απολαμβάνωμε ασφάλεια, αυτάρκεια κι ευτυχία.

Προφανές είναι ότι τα προβλήματα που θ’ αντιμετωπίσωμε είναι μεγάλα. Λόγου χάριν, παρ’ όλα τ’ αντίτυπα της Αγίας Γραφής και τις εκκλησίες της, η Αμερική καλείται «η με τα περισσότερα διαζύγια και τα περισσότερα εγκλήματα χώρα του κόσμου.» Υπελογίσθη ότι 10.000.000 περίπου ζώντες Αμερικανοί είναι διεζευγμένοι. Ένας σε κάθε τέσσερες γάμους καταλήγει σε διαζύγιο. Προφανώς, κάτι το εσφαλμένον υπάρχει. Η Αγ. Γραφή περιέχει την απάντησι σ’ αυτή την κατάστασι, αλλά για να ωφεληθήτε σεις, πρέπει να κάμετε κάτι περισσότερο από το να κατέχετε μια Αγία Γραφή· πρέπει να εφαρμόζετε τις συμβουλές της.

Για επιτυχία στον γάμο είναι ουσιώδες ν’ αναγνωρίζετε ότι πρόκειται για ένα θείο θεσμό. Όταν ο σύζυγος και η σύζυγος παραδέχωνται αυτό το γεγονός, ενισχύουν τον δεσμόν του γάμου, διότι κατανοούν ότι είναι υπόλογοι σε κάποιον ανώτερον από τον εαυτό τους. Ο γαμήλιος δεσμός των αποτελεί μια ευθύνη ενώπιον του Θεού. Με αυτή την άποψι του γάμου, οι σύζυγοι, αν είναι αφιερωμένοι στον Θεό, ανταποκρίνονται στην εντολή: «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος· τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» (Εβρ. 13:4) Ενώνονται με αγάπη. Καθοδηγούνται από Βιβλικές αρχές, και γι’ αυτό οι Χριστιανοί σύζυγοι «αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα,» και οι Χριστιανές σύζυγοι ‘υποτάσσονται εις τους άνδρας αυτών ως εις τον Κύριον.’ Αυτό ισοδυναμεί με αμοιβαία συνεργασία και ασφάλεια στη συζυγική σχέσι.—Εφεσ. 5:21-28.

Και τι θα γίνη αν ένας σύντροφος δεν κατευθύνεται από τις Χριστιανικές αρχές; Ομολογουμένως, η κατάστασις μπορεί να είναι δύσκολη. Εν τούτοις, η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών από τον πιστόν θα έχη ένα βελτιωτικό αποτέλεσμα. Θα επιφέρη εσωτερική ειρήνη στον πιστό και μπορεί, επίσης, να κερδίση και τον άπιστο στο να διακρίνη την ωφέλεια τού να ενεργή κατά Θεόν. Γι’ αυτό οι πιστές σύζυγοι νουθετούνται: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών.»—1 Πέτρ. 3:1-6.

Η συμπροσευχή, επίσης, που αποτελεί συνήθεια στα Χριστιανικά σπίτια, έχει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα, όταν εγείρωνται παρεξηγήσεις. Όταν οι σύζυγοι συμπροσεύχωνται και παρακαλούν τον Θεό να τους συγχωρήση όπως κι αυτοί συγχωρούν αλλήλους, ελκύονται σ’ ένα στενότερο δεσμό ενώσεως. Ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.»—Ιάκ. 5:16.

Σύμφωνα με μια εξαντλητική μελέτη 792 ανδρογύνων που έγινε από τον Καθηγητή Λιούις Μ. Τέρμαν, οι γυναίκες παρεπονούντο πολύ σοβαρά, όταν οι άνδρες των ήσαν «ιδιοτελείς και απερίσκεπττοι, ανεπιτυχείς στο επάγγελμά των, ανειλικρινείς, παραπονετικοί, άστοργοι και τραχείς στα παιδιά.» Οι άνδρες έθεταν τη «μεμψιμοιρία» πρώτη στον κατάλογο των παραπόνων των εναντίον των γυναικών, κατόπιν δε παρέθεταν στη σειρά: «άστοργες, ιδιοτελείς και απερίσκεπτες, παραπονετικές, ακατάστατες, οξύθυμες, αναμιγνυόμενες στις ευχάριστες ενασχολήσεις των συζύγων.» Εν τούτοις, όλ’ αυτά τα προβλήματα θ’ αντιμετωπισθούν με την εφαρμογή των Βιβλικών αρχών, διότι η Γραφή βοηθεί και ατελή άτομα ακόμη να εκδηλώνουν την ευσεβή καρποφορία της ‘αγάπης, χαράς, ειρήνης, μακροθυμίας, χρηστότητος, αγαθωσύνης, πίστεως, πραότητος, εγκρατείας.’ (Γαλ. 5:22, 23) Είναι αληθές ότι η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών από μέρους σας δεν πρόκειται να εξαλείψη όλη τη συζυγική δυστυχία του κόσμου, αλλά μπορεί να καταστήση τον γάμον σας ευτυχή και να τον κάμη ν’ αποτελή τιμή στον Ιεχωβά Θεό, τον Πρωτουργόν του γάμου.

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΔΙΚΟΠΡΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Όταν τα κοσμικά άτομα δεν εφαρμόζουν τις Βιβλικές αρχές κι έτσι αστοχούν να καταστήσουν επιτυχή τον γάμο, δεν είναι αυτοί οι μόνοι που βλάπτονται. Και τα τέκνα των υποφέρουν. Υπάρχουν δύο έως τέσσερα εκατομμύρια τέκνα από διαζύγια, χωρισμούς και ακυρώσεις γάμων στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Και κάθε χρόνο άλλες 300.000 νεαροί κάτω των δεκαοκτώ ετών προστίθενται στο σύνολο. Πολλοί απ’ αυτούς γίνονται κακοποιοί και καταφεύγουν στο έγκλημα. Κι άλλα παιδιά προερχόμενα προφανώς από «καλά» σπίτια, απέκτησαν, επίσης, το στασιαστικό πνεύμα της εποχής μας. Στη διάρκεια των ετών μεταξύ του 1950 και 1960 τα σοβαρά εγκλήματα αυξήθηκαν κατά 98 τοις εκατό, ενώ ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών αυξήθηκε μόνο κατά 18 τοις εκατό στην ίδια χρονική περίοδο.

Αν αυτό το ζήτημα της παιδικής εγκληματικότητος είναι μεταξύ εκείνων που αντιμετωπίζετε, οι Βιβλικές αρχές μπορούν να βοηθήσουν. Μπορεί να έχετε ένα στασιαστικό παιδί που σας ανησυχεί. Μια μητέρα λέγει: «Έχασα την επιβολή μου στη θυγατέρα μου, που δεν έχει συμπληρώσει τα δεκαέξη της χρόνια. Είναι αναιδής στον πατέρα της, και μ’ ακούει μόνον όποτε της αρέσει. . . . Δεν είναι βέβαια κακή και διεφθαρμένη, αλλ’ είναι τόσο άτακτη και στασιαστική, ώστε δεν μπορώ να της κάνω τίποτα. Μήπως υπάρχει κανένας τρόπος που να μπορέσω να της επιβληθώ;» Μια άλλη μητέρα παρεπονέθη στην αστυνομία ότι δεν μπορούσε να επιβληθή στον δεκαετή γυιό της, ο οποίος βγήκε για να γίνη διαρρήκτης. Οι παιδοψυχολόγοι διαφωνούν περί της συμπεριφοράς προς τα τέκνα, αλλ’ ο Θεός, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο, γνωρίζει τι είναι το καλύτερο και μας το λέγει στον λόγον του, την Αγία Γραφή.

Λέγει στους γονείς να διαθέσουν χρόνο να διδάξουν στα τέκνα των τον λόγον του Θεού. «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κατευθύνετε τους στοχασμούς του τέκνου σε οδούς ευσεβείας και να το προστατεύσετε από τις καταστρεπτικές επιρροές του κόσμου στον οποίον ζη. Οι γονείς, διδάσκοντας στο παιδί την ευσέβεια, ότι είναι κακό το να ψεύδεται, να κλέπτη ή να είναι άπληστο, και συνδέοντας αυτή τη διδαχή με το δικό τους καλό παράδειγμα, δημιουργούν μια επιθυμία στο παιδί ν’ ανθίσταται στους πειρασμούς. Μαθαίνει την εγκράτεια. Κατόπιν, επίσης, τονίζοντας ότι αυτά αποτελούν Θείες αρχές, ότι ο Θεός λέγει: Δεν πρέπει να φονεύης, να κλέπτης, να ψεύδεσαι ή να είσαι άπληστος· ότι ο Θεός λέγει: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα» και να «υπακούετε εις τους γονείς σας», κάνουν το παιδί να μαθαίνη ότι πρέπει να υπακούη κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις, διότι, ακόμη και όταν οι γονείς δεν επαγρυπνούν, ο Θεός επαγρυπνεί.—Έξοδ. 20:13-17· Εφεσ. 6:1, 2· 1 Πέτρ. 3:12

Η διαπαιδαγώγησις, επίσης, αποτελεί αναγκαίον μέρος της παιδείας του τέκνου, και συνιστάται στις Γραφές. «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» (Παροιμ. 13:24) Η διαπαιδαγώγησις, όταν γίνεται σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές, δεν στερείται ερεθισμού και θυμού, αλλ’ υποκινείται από αγάπη, «η δε αγάπη οικοδομεί». Αναπτύσσει ορθά πρότυπα διαγωγής και θερμές σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων. Αποτελεί ισχυρόν παράγοντα αναχαιτίσεως της αδικοπραγίας στα σπίτια όπου κυριαρχεί.—1 Κορ. 8:1· Εβρ. 12:7-9.

ΛΥΣΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Η φυλετική διάκρισις και η κακομεταχείρισις ατόμων απλώς λόγω της εθνικής των προελεύσεως είναι άλλα προβλήματα που επικρατούν λόγω παραλείψεως της εφαρμογής των Βιβλικών αρχών. Η Γραφή δεν είναι εθνικιστικό βιβλίο, που να διδάσκη ότι ο λαός μιας χώρας είναι καλύτερος από τον λαόν οποιασδήποτε άλλης, εκτρέφοντας αισθήματα εθνικής ή φυλετικής ανωτερότητος, κάνοντας τη μια ομάδα να καταφρονή την άλλη. Αντιθέτως, διευκρινίζει ότι ο Θεός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης,» και εντέλλεται σε όλους: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Πράξ. 17:26· Ματθ. 22:39) Η εφαρμογή των αρχών της κατέστησε δυνατόν στους αληθινούς Χριστιανούς όλων των εθνών να ενωθούν ως μέλη μιας μεγάλης πνευματικής οικογενείας. Μπορούν να συναθροίζωνται, να συνεργάζωνται και να συγκατοικούν με ειρήνη και αρμονία. Βρίσκουν ικανοποίησι, όχι μόνο μεταξύ ατόμων της ιδίας φυλής ή της ιδίας εθνικότητος, αλλά και μεταξύ των Χριστιανών αδελφών των σε κάθε μέρος του κόσμου.—Ησ. 2:2, 3· Αποκάλ. 7:9.

Ακόμη και σ’ εκείνους που κάνουν διάκρισι εναντίον των αυτοί επιδιώκουν μια πορεία ειρήνης. Ακολουθούν τη συμβουλή του Ιησού: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, . . . και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι,» και, «Όστις σε ραπίση εις την δεξιάν σου σιαγόνα, στρέψον εις αυτόν και την άλλην.» Γνωρίζουν ότι «η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» Έτσι διαπιστώνουν ότι η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών είναι η πιο πρακτική πορεία στον ασεβή αυτόν κόσμο.—Ματθ. 5:44, 39· Παροιμ. 15:1.

Ένα άλλο μέρος, όπου η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών φέρνει μεγάλες ευλογίες, είναι το πεδίον των σχέσεων εργοδότου κι εργαζομένου. Σκεφθήτε μόνον τον χρόνον, που χάνεται επειδή οι εργαζόμενοι δεν αποδίδουν πλήρη και καλήν εργασία μιας ημέρας. Στοχασθήτε, επίσης, ότι, όπως βεβαιώνει ο Τζων Σ. Μη, ένας ανώτατος λειτουργός του ασφαλιστικού κλάδου, οι Αμερικανοί έμποροι, οι οργανώσεις και η βιομηχανία, απατώνται από τους υπαλλήλους των μέχρις ενός ποσού που υπερβαίνει τα 200.000.000 δολλάρια κάθε εργάσιμη μέρα. Αλλ’ εκείνοι που εφαρμόζουν τις Βιβλικές αρχές δεν μετέχουν σε καμμιά απ’ αυτές τις ανεντιμότητες. Ακολουθούν τον κανόνα: «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού.» (Εφεσ. 4:28) Όχι μόνον η κλοπή ειδών και εφοδίων από το κατάστημα, αλλά και η «υπεξαίρεσις εργασίας» αναγνωρίζεται από τους Χριστιανούς ως κλοπή, αυτοί δε έχουν την εντολή να μη κλέπτουν. Γνωρίζουν ότι είναι υπόλογοι στον Θεό για ότι πράττουν· γι’ αυτό και την κοσμική τους ακόμη εργασία την κάνουν σαν στον Θεό κι όχι σε άνθρωπο. Έχουν υπ’ όψι τη Γραφική συμβουλή στους εργαζομένους: «Υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά. Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν.»—Κολ. 3:22-24, ΜΝΚ.

Κι οι εργοδόται, επίσης, έχουν Βιβλικές αρχές που τους κατευθύνουν. Η συμβουλή που εδίδετο στους κυρίους των δούλων στον πρώτον αιώνα παρέχει τροφήν σκέψεως στους συγχρόνους εργοδότας: «Οι κύριοι, αποδίδετε εις τους δούλους σας το δίκαιον και το ίσον, εξεύροντες ότι και σεις έχετε Κύριον εν ουρανοίς.» (Κολ. 4:1) Η ειλικρινής αγάπη του πλησίον από μέρους των και η γνώσις του ότι είναι υπόλογοι στον Θεό τους υποκινούν στο να χειρίζωνται τις επαγγελματικές των υποθέσεις με τέτοιον τρόπο ώστε να έχουν καθαρή συνείδησι ενώπιον Θεού και ανθρώπων και μπορούν ν’ απολαμβάνουν καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους των. Ναι, η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών φέρνει καλόν καρπό ακόμη και ανάμεσα σ’ έναν ασεβή κόσμο.

ΜΟΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

Σήμερα το πρόβλημα της μονώσεως και της καταθλιπτικής ανίας, που συχνά επακολουθεί, φαίνεται να είναι πιο διαδεδομένο από κάθε άλλη φορά. Με τι τρόπο μπορεί μια εφαρμογή των Βιβλικών αρχών να βοηθήση τους ανθρώπους να υπερνικήσουν αυτά τα προβλήματα;

Βασικό χαρακτηριστικό της Χριστιανικής ζωής είναι η συναναστροφή. Ο ίδιος ο τρόπος

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Μήπως το γεγονός ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αγαπούν τον κόσμον σημαίνει να μην αγαπούν τους πλησίον των;

Όχι· η Γραφή ειδικά τους παραγγέλλει ν’ αγαπούν τους πλησίον των όπως τον εαυτόν των, και να εκδηλώνουν αυτή την αγάπη, παρέχοντας πνευματική και υλική βοήθεια όσο μπορούν. Εν τούτοις, δεν συνταυτίζονται με το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων, ούτε μιμούνται τους τρόπους ενεργείας του.—Σελ. 695, 696.a

● Γιατί οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη παγίδα στο ανθρώπινο γένος;

Ενώ ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, συνηγορούν υπέρ της ανομίας απορρίπτοντας τις εντολές που εκτίθενται στον λόγον του Θεού.—Σελ. 705.

● Σε πόσες γλώσσες είναι τώρα μεταφρασμένη η Γραφή;

1.165. Η Γραφή ολόκληρη είναι μεταφρασμένη σε 221 γλώσσες.—Σελ. 696.

● Ποια ιδιότης θα βοηθήση έναν ν’ αποφύγη να γίνη πρόσκομμα σε άλλους και να προσκόψη κι ο ίδιος από άλλους;

Η αγάπη, και στον Θεό και τον νόμο του, και στον πλησίον.—Σελ. 53, 55, (1962).

● Πώς έβλεπαν οι πρώτοι Χριστιανοί τη βρώσι αίματος;

Ως παράβασιν του νόμου του Θεού· ως απάρνησιν της Χριστιανικής πίστεως. Απείχαν ακόμη κι όταν αυτό έθετε σε κίνδυνο τη ζωή τους στα χέρια των διωκτών τους.—Σελ. 732.

● Αφού οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται μεταγγίσεις αίματος, υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνη γι’ αυτούς σε περίπτωσι σοβαρής απωλείας αίματος;

Ναι. Όπου η απώλεια υγρού είναι υπερβολική, μπορούν να χρησιμοποιούνται μέσα επεκτάσεως του όγκου του πλάσματος όπως το ντεξτράν και φυσιολογικοί οροί. Το ίδιο το σώμα είναι θαυμάσια εφωδιασμένο ν’ αναπληρώνη την απώλεια αίματος από δικά του αποθέματα. Ακόμη κι από ιατρική άποψι, ο πιο επιθυμητός τρόπος θεραπείας της αναιμίας, που προέρχεται από απώλεια αίματος, δεν είναι η μετάγγισις αίματος, αλλ’ η σιδηροθεραπεία.—Σελ. 740, 741.

● Η ιατρική θεραπεία που παραβαίνει τον θείο νόμο είναι αληθινά σωστική;

Όχι. Θέτει σε κίνδυνο την ευκαιρία ενός για αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού.—Σελ. 741.

● Τι πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί νέοι για να φυλαχθούν από το να παρασυρθούν στην εγκληματικότητα του παλαιού κόσμου;

Ν’ αποφεύγουν περιττές συναναστροφές μ’ εκείνους που δεν αγαπούν τον Ιεχωβά· να προσέχουν τη συμβουλή των γονέων των· να μελετούν τη Γραφή· να ενασχολούνται σε Χριστιανικό έργον και σε συναναστροφή μ’ εκείνους που υπηρετούν τον Θεό.—Σελ. 745.

● Διδάσκουν τα θεόπνευστα βιβλία της Γραφής ότι οι προσευχές των ζώντων ωφελούν κατά ένα τρόπον τους νεκρούς;

Όχι· εν τούτοις, αυτή η ιδέα βρίσκεται στα Απόκρυφα βιβλία και μεταξύ των μη Χριστιανών όπως είναι οι Ινδουισταί και οι Βουδδισταί.—Σελ. 686, 687.

● Τι σημαίνει να έχωμε ενοποιημένη καρδιά;

Σημαίνει ότι η καρδιά ενός πρέπει να είναι απηλλαγμένη από φόβο ανθρώπου· δεν είναι διαιρεμένη στα αισθήματά της· κατέχεται από τον υγιή φόβον του Ιεχωβά.—Σελ. 8, 9 (1962).

● Μεταξύ των Χριστιανών σήμερα, ποιοι μετέχουν σε προφητεύσεις και πώς;

Κάθε μέλος της Χριστιανικής εκκλησίας· όλοι εκείνοι, στους οποίους ο Θεός έχει επιθέσει το πνεύμα του. Αυτό το πράττουν με το να λέγουν για τις προφητείες που κατέγραψε ο Θεός στον λόγον του, πολλές από τις οποίες εκπληρώνονται στην εποχή μας.—Σελ. 13-16 (1962).

● Ποιο ήταν το πρότερον επάγγελμα του αποστόλου Ματθαίου, και πώς αυτό αντανακλάται στην αφήγησι του Ευαγγελίου του;

Ήταν τελώνης. Οι μνημονεύσεις του περί χρηματικών αξιών, η φροντίδα του στη χρήσι αριθμών, η αναγραφή του για τη γενεαλογία του Ιησού, όλ’ αυτά αντανακλούν το παρελθόν του.—Σελ. 20 (1962).

[Υποσημειώσεις]

Η Πρώτη Αποφοίτησις της Γαλαάδ Στο Μπρούκλυν

Η ΔΕΥΤΕΡΑ, 27 Νοεμβρίου 1961, θα παραμείνη στη μνήμη για μακρό χρονικό διάστημα. «Η οικογένεια Μπέθελ απέβλεπε να έχη μια τάξι της Γαλαάδ εδώ», είπε ο Πρόεδρος Ν. Ο. Νορρ στο ακροατήριό του που απετελείτο από 720, περιλαμβανομένων και των 100 σπουδαστών της τριακοστής έκτης τάξεως της σχολής Γαλαάδ. «Για σας είναι μια πολύ ευλογητή ημέρα,» είπε στους αποφοίτους.

Ο εκπαιδευτής Φρεντ Ρασκ τους συνεβούλευσε να θυμούνται τους λόγους του Ιησού, «Εάν εγώ δοξάζω εμαυτόν, η δόξα μου είναι ουδέν.» (Ιωάν. 8:54) «Αυξημένη γνώσις με αγάπη—ένας θαυμάσιος συνδυασμός,» είπε ο εκπαιδευτής Χάρου Πελόγιαν· «αυξημένη γνώσις χωρίς αγάπη—είθε ποτέ να μη συμβή αυτό σ’ εμάς.» Ο Γ. Β. Γκλας ετόνισε ότι αυτή η πρώτη τάξις στο Μπρούκλυν είχε «μια ευκαιρία που καμμιά άλλη τάξις δεν είχε έως τώρα.» Καμμιά άλλη τάξις δεν είχε τόσο πολλούς φιλοξενουμένους ομιλητάς από τα μέλη του κυβερνώντος σώματος και της οικογενείας Μπέθελ. Είχαν μια στενή επικοινωνία με τα κεντρικά γραφεία της οργανώσεως που καμμιά προηγουμένη τάξις δεν είχε. Ο κοσμήτωρ της σχολής Έντουαρντ Ντάνλαπ παρωμοίασε αυτή την επικοινωνία με την εκπαίδευσι του Τιμοθέου από τον Παύλο, που ήταν ένας από το πρώτο κυβερνών σώμα.

Μετά την ανάγνωσι τηλεγραφημάτων και συγχαρητηρίων απ’ όλο τον κόσμο, οι σπουδασταί άκουσαν τον υπηρέτη του εργοστασίου, Μαξ Λάρσον, να δηλώνη ότι η εκπαίδευσίς των στη συντονισμένη λειτουργία ή οργάνωσι θα τους βοηθούσε να επιτύχουν στη διακονία των. Ο Ζωρζ Κουτς, υπηρέτης του Οίκου Μπέθελ, εξέφρασε την εκτίμησι για το καλό τους παράδειγμα προθυμίας και συνεργασίας.

Ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας, Φρεντ Φραντς, υπενθύμισε στους αποφοίτους ότι βρίσκονται σε πνευματικό πόλεμο. Τονίζοντας τη σπουδαιότητα της οργανωτικής εκπαιδεύσεως, που έλαβαν στα κεντρικά γραφεία της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά, είπε στους αποφοίτους: «Έχετε εκπαιδευθή εδώ ώστε σε περίπτωσι επειγούσης ανάγκης να μπορήτε να πληρώσετε κενές θέσεις.» «Θα έλθη καιρός, που θα υπάρξη κάποιο κενό ή ρήγμα στην οργάνωσι,» είπε, αναφερόμενος στις αναμενόμενες προσπάθειες του Διαβόλου να «εκβάλη βιαίως εξέχοντα άτομα στην οργάνωσι, αυτούς που είναι στύλοι.» «Όλα τα κενά στις πρώτες γραμμές θα πρέπει να πληρωθούν, και αυτό είναι ένα προνόμιο και μια ευκαιρία για την οποία έχετε εκπαιδευθή εδώ.»—Ησ. 58:12.

Ο αδελφός Νορρ μίλησε κατόπιν για την ανάγκη θάρρους και ενοποιημένων καρδιών στον φόβο του Ιεχωβά. «Ο Διάβολος θα θελήση να συμβιβασθήτε,» είπε ο ομιλητής, επισημαίνοντας την απειλή φυλακίσεως ή οποιεσδήποτε προσπάθειες για εσωτερική διαφθορά της οργανώσεως. «Πολλοί από σας θα εργασθήτε ως ειδικοί υπηρέται. Ως επίσκοποι θα πρέπει να λάβετε τη διακονία σας πολύ σοβαρά.» Είπε στους αποφοίτους: «Δεν χρειάζεται να είσθε φοβισμένοι για τη θέσι υπηρεσίας που σας εδόθη. Ευχαριστείτε τον Ιεχωβά γι’ αυτό.» Έγινε σύστασις στους αποφοίτους να μιμηθούν την ταπεινοφροσύνη του Ιησού και την προθυμία του Παύλου να εργάζεται για να κάμη πλήρη τη διακονία του. ‘Τι θα συμβή, αν αποκοπήτε από επικοινωνία με την Εταιρία; Θα συνεχίσετε;’ ερώτησε. Οι σπουδασταί ενουθετήθησαν να ενθαρρύνουν τους αδελφούς των, να τους οικοδομούν και να αναλαμβάνουν την ηγεσία. ‘Φέρετε σε πέρας την ευθύνη που συνεπάγεται ο διορισμός σας.’ «Ο Ιεχωβά ας δώση την ευλογία.» «Η πίστις σας ηυξήθη», είπε ο πρόεδρος. Όπως ακριβώς έχετε μεγαλύτερη πίστι, έτσι και η Εταιρία έχει μεγαλύτερη πίστι σε σας. Πιστεύομε ότι θα επιτελέσετε περισσότερα.»

Ασφαλώς αυτή η τριακοστή έκτη τάξις είχε λάβει λαμπρή εκπαίδευσι για οργανωτικά καθήκοντα σε γραφεία τμημάτων, για επίβλεψι της διακονίας αγρού, για οργάνωσι νέων εκκλησιών και διάνοιξι νέων αγρών. Είχαν μελετήσει την ιστορία της θρησκείας, αληθινής και ψευδούς, και είχαν κάμει εδάφιο προς εδάφιο ερμηνευτική ανάλυσι ολοκλήρου της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών. Έτσι εφωδιασμένοι, επροχώρησαν τώρα στο να δεχθούν διορισμούς σε πενήντα τρία έθνη ως ιεραπόστολοι, σκαπανείς, μέλη οικογενείας Μπέθελ, υπηρέται περιοχής, περιφερείας και τμήματος. Σε μια απόφασι, που ανεγνώσθη από τον απόφοιτο Λέο Γκρήνλες, η τάξις εξέφρασε την απόφασι όλων να εξακολουθήσουν να πράττουν τα πράγματα που είχαν μάθει. Κατόπιν ο Αδελφός Νορρ ανήγγειλε διακοπή για το βραδινό φαγητό.

Μια συμπυκνωμένη μελέτη Σκοπιάς διεξήχθη αρχίζοντας στις 7.30΄ μ.μ., με εκλεγμένους σπουδαστάς που εσχολίαζαν το θέμα «Φορείς του Φοβερού Ονόματος.» Κατόπιν ο πρόεδρος εκάλεσε σπουδαστάς αντιπροσώπους από σαράντα τέσσερες χώρες για σύντομες αποχαιρετιστήριες ομιλίες. Με καρδιές, που ξεχείλιζαν από αγάπη και ευχαριστίες στον Ιεχωβά, οι απόφοιτοι εξέφρασαν εκτίμησι για τη δεκάμηνο εκπαίδευσί τους. Ο πρώτος σπουδαστής είπε ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά γίνεται ωραιότερη όσο πλησιέστερα τη βλέπει κανείς. Όλοι ήσαν ευγνώμονες που είχαν φοιτήσει στη νέα Σχολή Γαλαάδ.

Το ενδιαφέρον πρόγραμμα των πειρών και των εντυπώσεων από τη ζωή στη Γαλαάδ τελείωσε στις 11.30΄ μ.μ. μ’ ένα τελευταίον ύμνο και προσευχή από τον Αδελφό Νορρ. Η πρώτη αποφοίτησις της Γαλαάδ στο Μπρούκλυν ήταν ένα γεγονός που ευλογήθηκε από τον Ιεχωβά.

Όταν Όλα τα Έθνη Ενωθούν υπό την Βασιλεία του Θεού

Αυτή η δημοσία ομιλία, που εξεφωνήθη από τον πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, ηκούσθη από ακροατήρια που περιελάμβαναν εν όλω τετρακόσιες ογδόντα μία χιλιάδες εκατόν ενενήντα πέντε άτομα, σε όλη τη Βόρειο Αμερική και την Ευρώπη στη διάρκεια του περασμένου θέρους.

 1. (α) Ποιο ερώτημα εγείρει στην αρχή το θέμα αυτής της ομιλίας; (β) Τι δείχνει ότι η βασιλεία του Θεού είναι ζήτημα ενδιαφέροντος για τα έθνη, και για ποια έθνη;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά έθνη. Αλλά ποιος λέγει ότι υπάρχει κάτι τέτοιο σαν «βασιλεία Θεού»—ότι ο Θεός έχει βασιλεία; Πολλά άτομα μπορεί να θέτουν αυτή την προκλητική ερώτηση, όχι απλώς οι άθεοι και οι Κομμουνισταί, αλλά και πολύ θρησκευόμενα επίσης άτομα. Όλοι οι λαοί ζουν κάτω από κάποια μορφή κυβερνήσεως, είτε ονομάζεται βασιλεία, είτε δημοκρατία, είτε δικτατορία ή κάτι άλλο. Αλλά σήμερα, όπως ποτέ προηγουμένως, όλοι οι λαοί αντιμετωπίζουν την παγκόσμια διακήρυξι της «βασιλείας του Θεού». Αυτό πρέπει να είναι ζήτημα που ενδιαφέρει όλα τα έθνη· αλλιώς, δεν θα διεκηρύττετο σε όλη την οικουμένη, σε όλα τα έθνη οιασδήποτε πολιτικής μορφής. Ενδιαφέρει όλα τα έθνη—το έθνος που διακρατεί την Ινδουιστική θρησκεία και λατρεύει τον Τριμούρτη ως θεό· το Ισλαμικό έθνος που διακρατεί ότι ο μόνος θεός είναι ο Αλλάχ· επίσης το έθνος που αποδίδει λατρεία κυρίως ενώπιον του ιερού του Βούδδα ως θεού. Ενδιαφέρει τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» που λατρεύουν ένα τριαδικό θεό, ένα θεό σε τρία πρόσωπα. Ενδιαφέρει το Ιουδαϊκό έθνος (αντιπροσωπευόμενο από τη Δημοκρατία του Ισραήλ) που λατρεύει τον κατά παράδοσιν θεό των προπατόρων του. Πράγματι, ενδιαφέρει τα Κομμουνιστικά έθνη που λέγουν ότι δεν λατρεύουν κανένα θεό. Ο θεός κανενός από αυτά τα έθνη δεν ήνωσε έως τώρα ανθρώπους όλων των εθνών της γης κάτω είτε από τη λατρεία του είτε από την κυβέρνησί του. Υπάρχει Θεός που μπορεί να το κάμη αυτό;

 2, 3. (α) Ποια γεγονότα δείχνουν αν για παγκόσμια ενότητα χρειαζώμεθα κάτι περισσότερο από τα Ηνωμένα Έθνη; (β) Τι πρέπει να λεχθή για το αν τα Ηνωμένα Έθνη έγιναν η έκφρασις της βασιλείας του Θεού από το 1945;

² Αλλά υπάρχει επίσης η εξής ερώτησις: Χρειάζεται αυτός ο σύγχρονος κόσμος έναν αόρατο πνευματικό θεό για να ενώση όλα τα έθνη κάτω από τη βασιλεία του; Χρειαζόμεθα κάτι περισσότερο από τα σημερινά Ηνωμένα Έθνη; Είδε ποτέ πριν το ανθρώπινο γένος ένα τέτοιο πράγμα—ενενήντα εννέα έθνη ενωμένα σ’ ένα σύνδεσμο; Όχι! Αλλά συγχρόνως είδε ποτέ ο κόσμος ένα τέτοιο θέαμα σαν αυτό που παρουσιάζουν τα Ηνωμένα Έθνη—μια τέτοια αποτυχία στην ενοποίησι; Ζουν μήπως σύμφωνα με το μεγαλόηχο όνομά τους; Διεξάγεται μήπως ο «ψυχρός πόλεμος» σήμερα από έθνη έξω των Ηνωμένων Εθνών και μάλιστα με τόση ασπλαγχνία που ν’ αδιαφορούν και αν ακόμη κρατούν όλο το υπόλοιπο του κόσμου σε φόβο και ανησυχία; Όχι· διεξάγεται από τα ηγετικά έθνη μέσα ακριβώς από τα Ηνωμένα Έθνη. Έχομε, λοιπόν, αιτία ν’ αναμένωμε ότι τα Ηνωμένα Έθνη θ’ αποδείξουν ότι είναι ένα ικανοποιητικό ανθρωποποίητο υποκατάστατον της «βασιλείας του Θεού»; Ας μη λησμονούμε ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι ο διάδοχος της Κοινωνίας των Εθνών, και ότι η Κοινωνία των Εθνών στη διάρκεια της υπάρξεώς της πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ωνομάσθη θρησκευτικώς «η πολιτική έκφρασις της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη». Έγιναν, λοιπόν, τα Ηνωμένα Έθνη η πολιτική έκφρασις της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη από το 1945; Ερωτήστε την Ινδουιστική Ινδία! Ερωτήστε την Κομμουνιστική Ρωσία! Ερωτήστε τη Βουδδική Ιαπωνία, τη Βούρμα, το Τάιλαντ! Ερωτήστε την Ισλαμική Τουρκία, την Ινδονησία, την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία!

³ Μήπως αυτά τα έθνη, και άλλα ενώθηκαν με τα Ηνωμένα Έθνη επειδή ήθελαν να είναι κάτω από τη βασιλεία του Θεού, και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο παραμένουν σ’ αυτήν; Μήπως τα υπεκίνησε η αγάπη, του Θεού να ενωθούν; Δεν χρειάζεται να περιμένωμε για την απάντησί των. Ο κοινός νους και η ειλικρίνεια απαντούν Όχι!

 4. Όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού, ποιες ερωτήσεις θέτομε επειδή τόσο πολλοί θεοί αντιπροσωπεύονται επίσης στα Ηνωμένα Έθνη, και έχουν όλοι αυτοί οι θεοί ενισχύσει αυτό το σώμα;

⁴ Εν τούτοις, ένα μεγάλο γεγονός παραμένει: Όχι απλώς πολλά πολιτικά συστήματα, αλλά και πολλοί θεοί αντιπροσωπεύονται στα ενενήντα εννέα έθνη που αποτελούν τα Ηνωμένα Έθνη. Αν, λοιπόν, όλα τα έθνη πρόκειται ακόμη να ενωθούν κάτω από τη βασιλεία του Θεού, θα συνέρχωνται μήπως όλοι οι θεοί των πολλών εθνών σε διάσκεψι με τον τρόπο που συνέρχονται οι εθνικοί αντιπρόσωποι στη Γενική Συνέλευσι των Ηνωμένων Εθνών; Θ’ αποφασίζουν τότε ποιος πρόκειται να είναι βασιλεύς πάνω από όλους τους θεούς; Ή θ’ αποφασίζουν να ιδρύσουν μια τριμελή γραμματεία, ένα τριαδικό κυβερνών σώμα, του οποίου κάθε μέλος θ’ αντιπροσωπεύη κάποια ομάδα θεών ή θρησκευτικών συμβόλων πίστεως; Πρόκειται μήπως να ιδρυθή έτσι η βασιλεία του Θεού, δηλαδή, με κοινή συναίνεση, να το πούμε έτσι, όλων των θεών που αντιπροσωπεύονται στα Ηνωμένα Έθνη; Θα υπάρχη έτσι δημοκρατική ενέργεια μεταξύ όλων των θεών για να ενοποιηθούν υπό ένα θεόν ως βασιλέα του ουρανού και της γης; Αφού οι ανθρώπινοι λάτρεις αυτών των θεών διαφέρουν και διαφωνούν μεταξύ των, οι θεοί των δύσκολα θα μπορούσε να αναμένεται ότι θα ενωθούν και θα συμφωνήσουν και θα εξασκήσουν ενοποιητική επιρροή. Ασφαλώς η ύπαρξις τόσο πολλών θεών πίσω από τα Ηνωμένα Έθνη δεν ενίσχυσε αυτό το σώμα.

 5. (α) Από πού λαμβάνομε τη βεβαίωσι ότι όλα τα έθνη θα ενωθούν υπό την βασιλεία του Θεού; (β) Σε συμφωνία με αυτό το Βιβλίο, τι αποδεικνύουν για το σύμπαν μας τα όσα παρατηρούμε;

⁵ Από πού, λοιπόν, ελάβαμε την ιδέα, από πού έλάβαμε την ισχυρή βεβαίωσι ότι όλα τα έθνη θα ενωθούν υπό την βασιλεία του Θεού; Ελάβαμε αυτό το θαυμαστό όραμα ολόκληρης της ανθρωπίνης οικογενείας σε ευτυχισμένη ειρήνη με τον εαυτό της και με τον Θεό της, από ένα Βιβλίο. Είναι ένα παλαιό Βιβλίο. Η σοφία του, η νόησις, η γνώσις και η πρόβλεψις το καθιστούν το Βιβλίο των βιβλίων. Αυτό το Βιβλίο δεν αντιλέγεται από τα σημερινά γεγονότα, από τη σημερινή παγκόσμια κατάστασι. Ούτε αντιλέγεται από τη σημερινή πραγματικά αποδεδειγμένη επιστήμη. Αυτό το Βιβλίο υποστηρίζεται από την ενότητα και σταθερότητα του γνωστού σύμπαντος. Όσο περισσότερο εξετάζομε την ενότητα, την αρμονία και τη σταθερότητα του σύμπαντος, τόσο περισσότερο τα επιβλητικά αυτά πράγματα αποδεικνύουν ό,τι λέγει αυτό το Βιβλίο, δηλαδή, ότι υπάρχει ένας Θεός, που είναι υπεράνω όλων, που είναι ο Δημιουργός όλων, που είναι ο Νομοθέτης όλων, που είναι ο κεντρικός Κυβερνήτης όλων.

 6, 7. (α) Πώς περιγράφει τον Θεό η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία; (β) Τίνος Βιβλίου αυτός είναι ο Συγγραφεύς;

⁶ Για να μπορέσωμε να έχωμε κάποια εκπεφρασμένη ιδέα του τι είναι ο Θεός, παραθέτομε μια περικοπή από την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, σελίδα 743 του Τόμου 12, της εκδόσεως της του 1929, που λέγει, κάτω από την επικεφαλίδα «Θεός»:

Το Υπέρτατο Ον, η Πρώτη Αιτία, και, όπως θεωρείται στις ημέρες μας σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, ένα πνευματικό ον, αυθύπαρκτο, αιώνιο και απολύτως ελεύθερο και παντοδύναμο, ξεχωριστό από την ύλη που εδημιούργησε σε πολλές μορφές, και που τη διατηρεί και την εξουσιάζει. Δεν φαίνεται να υπήρξε περίοδος της ιστορίας που το ανθρώπινο γένος ήταν χωρίς πίστι σ’ έναν υπερφυσικό πρωτουργό και κυβερνήτη του σύμπαντος. Τα πιο άγρια έθνη έχουν κάποιες στοιχειώδεις ιδέες περί Θεού. Ο άνθρωπος είναι ένα θρησκευτικό καθώς και λογικό ζώο.

⁷ Το λεγόμενο Βιβλίο της Φύσεως είναι το βιβλίο του Θεού. Το γραπτό βιβλίο, του οποίου αυτός είναι ο Συγγραφεύς, ονομάζεται Η Αγία Γραφή.

 8. (α) Τι ειδικώς κάνει τη Γραφή διαφορετική από τα άλλα θρησκευτικά βιβλία; (β) Γιατί μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη για την εκπλήρωσι της προφητείας όσον αφορά την ένωσι όλων των εθνών;

⁸ Πριν από πολύν καιρό αυτό το ακατάστρεπτο Βιβλίο προείπε την ένωσι όλων των εθνών κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Αυτό είναι, φυσικά, μια προφητεία. Αλλά η Γραφή, διαφορετική από όλα τα άλλα θρησκευτικά βιβλία, είναι γεμάτη από προφητείες. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Συγγραφεύς του Βιβλίου, για να κάμη προφητείες, έπρεπε να είναι βέβαιος για τον εαυτό του· έπρεπε να έχη πρόβλεψι και πρόγνωσι. Η αποτυχία των προφητειών του θ’ απεδείκνυε ότι δεν είναι Θεός. Εν τούτοις, οι προφητείες της Γραφής έδειξαν αντοχή στη δοκιμή του χρόνου. Πολλές προφητείες εξεπληρώθησαν. Άλλες έχουν τώρα αρχή εκπληρώσεως. Ασφαλώς, λοιπόν, οι προφητείες εκείνες της Γραφής, που μιλούν για μέλλοντα ακόμη πράγματα, που είναι σπουδαία για μας, θα εκπληρωθούν όλες με ίση βεβαιότητα με όση έχουν εκπληρωθή οι προφητείες που εφαρμόζονται στο παρελθόν και στο παρόν. Και όσον αφορά την προφητεία για την ένωσι όλων των εθνών υπό την βασιλεία του Θεού, ο Θεός έχει ήδη ένα πρότυπο επάνω στη γη. Ποιο είναι αυτό; Τούτο ακριβώς πρόκειται να ιδούμε.

 9. (α) Ποια γεγονότα όσον αφορά τον άνθρωπο υποστηρίζουν ότι ο Θεός είναι Πρόσωπο και είναι νοήμων; (β) Από πού μαθαίνομε το όνομά του, και γιατί δεν πρέπει ν’ αφήσωμε να μας δημιουργήση προκατάληψι ο εθνικισμός εναντίον αυτού του Θεού που ονομάζεται έτσι;

⁹ Αυτός ο Θεός είναι ένα Πρόσωπο, ένα νοήμον Ον. Το Βιβλίο του μας λέγει ότι εδημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του. Αν, λοιπόν, ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, νοήμον άτομο, και ομοιάζη με τον Θεό, τότε και ο Θεός πρέπει ομοίως να είναι πρόσωπο. Δεν είναι ανώνυμος Θεός. Ούτε μας άφησε να κάνωμε εικασίες για το όνομά του. Έκαμε να γραφή αυτό πολλές φορές, όχι στο Βιβλίο της Φύσεως, αλλά στην Αγία Γραφή. Χιλιάδες φορές στη Γραφή μάς λέγει ότι το όνομα του Υψίστου, του Παντοδυνάμου, του Πανσόφου, του εντελώς Δικαίου, του πάντοτε ζώντος Θεού και Δημιουργού είναι Ιεχωβά. Η απλή από μας μνεία αυτού του ονόματος μπορεί να κάμη να εγερθή προκατάληψις στις καρδιές πολλών. Πολλοί θα συνδέσουν αυτό το όνομα με τους Ιουδαίους, με τους Ισραηλίτας, οι οποίοι προσφάτως ίδρυσαν τη Δημοκρατία του Ισραήλ στο μέσον των Αραβικών εθνών στη Μέση Ανατολή. Αφού πιστεύουν ότι ο Ιεχωβά είναι ο εθνικός θεός των Ιουδαίων, τα προκατειλημμένα αυτά άτομα δεν τον θέλουν ως Θεόν. Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν είναι εθνικιστικός Θεός. Δεν είναι Θεός για τους Ιουδαίους μόνο. Πώς θα μπορούσε να είναι ο εθνικός Θεός των Ιουδαίων και συγχρόνως να παραδέχεται όλα τα έθνη στη λατρεία του και κάτω από τη βασιλεία του, που είναι βασιλεία ευλογίας;

10. (α) Το να λατρεύωμε τον Ιεχωβά ως Θεό τι δεν σημαίνει όσον αφορά τους φυσικούς Ιουδαίους; (β) Ποια πρέπει να είναι η διάθεσίς μας απέναντι του λαού που λατρεύει σήμερα τον Ιεχωβά ως Θεό, και γιατί;

¹⁰ Ο Ιεχωβά δεν έλαβε αρχή όταν άρχισε το Ιουδαϊκό έθνος, πριν μόλις από τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια, στο 1712 π.Χ. (Γεν. 49:28-33) Επομένως, αν λατρεύετε τον Ιεχωβά ως Θεό, δεν εξυψώνετε τους Ιουδαίους ούτε δοξάζετε τη Δημοκρατία του Ισραήλ. Το να λατρεύετε τον Ιεχωβά δεν σημαίνει ότι πρέπει να ενωθήτε με τη Δημοκρατία του Ισραήλ ή να λατρεύετε στις Ιουδαϊκές συναγωγές, ή ακόμη στη σύγχρονη Ιερουσαλήμ. Αλλά είναι αληθινό ότι κάθε λαός που είχε ποτέ τον Ιεχωβά ως Θεό του ετιμήθη και ευλογήθη εξαιτίας αυτού. Όταν ο Στρατηγός Ντουάιτ Δ. Αϊζενχάουερ ανέλαβε ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών για δευτέρα φορά, στο 1957, και έδωσε τον όρκο του αξιώματός του, είχε το χέρι του επάνω στην ανοιχτή Γραφή (Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις), στον Ψαλμό 33:12, που λέγει: «Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά· ο λαός, τον οποίον εξέλεξε δια κληρονομίαν αυτού.» Το κυριώτερο, λοιπόν, πράγμα είναι το να έχωμε σεβασμό για τον αληθινό Θεό τον ίδιο, μάλλον παρά να έχωμε σεβασμό για τον λαό που τον έχει ως Θεό. Η αιτία, για την οποία οι σημερινοί φυσικοί Ιουδαίοι ή Ισραηλίται δεν έχουν προφανώς τη θεία ευλογία, είναι ότι δεν έχουν πια τον Ιεχωβά ως Θεόν των. Υπάρχει, όμως, σήμερα ένας λαός που λατρεύει τον Ιεχωβά ως Θεόν εν πνεύματι και αληθεία. Αυτοί δεν πρέπει να καταφρονούνται, διότι το να καταφρονή κανείς αυτούς τους πιστούς σημαίνει να δείχνη ανευλάβεια και να μην αποδίδη τιμή στον Θεό.—Ιωάν. 4:21-24.

Ο «ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ»

11. Κάτω από τίνος τη βασιλεία θα ενωθούν όλα τα έθνη, και ποια υπόσχεσι τούτου περιέχει ο Ψαλμός 86:8, 9;

¹¹ Υπό την βασιλεία του Ιεχωβά Θεού θα ενωθούν όλα τα έθνη για την αιωνία των ευλογία. Μια από τις υποσχέσεις του Θεού γι’ αυτό βρίσκεται στη Γραφή, στον Ψαλμό 86:8, 9 (ΜΝΚ), από τον οποίον παραθέτομε περικοπή: «Δεν είναι όμοιός σου μεταξύ των θεών, ω Ιεχωβά· ουδέ έργα όμοια των έργων σου. Πάντα τα έθνη, τα οποία έκαμες, θέλουσιν ελθεί και προσκυνήσει ενώπιόν σου, ω Ιεχωβά, και θέλουσι δοξάσει το όνομά σου.»

12. Πώς δείχνει ο Μιχαίας 4:3, 4 αν η ενότης υπό την βασιλεία του Θεού είναι επιθυμητή;

¹² Μια από τις ευλογίες που θα προκύψη από αυτή τη διεθνή ενότητα υπό την βασιλεία του Θεού είναι η εξής, όπως προελέχθη στον Μιχαία 4:3, 4 (ΜΝΚ): «Και [ο Ιεχωβά] θέλει κρίνει αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού, και υπό την συκήν αυτού· και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε.» Αν έχωμε υπ’ όψι τούτο, είναι η βασιλεία του Θεού επιθυμητή; Μάλιστα.

13. Πώς είναι διηρημένη η Γραφή σήμερα, και όμως τι την καθιστά μια ενότητα;

¹³ Η Γραφή, η οποία παρουσιάζει αυτές τις προφητείες που εμπνέουν ελπίδα, είναι διηρημένη σήμερα σε εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία. Εν τούτοις, η Γραφή αποτελεί αυτή καθ’ εαυτήν μια ενότητα, ένα μόνο βιβλίο ως σύνολον. Είναι σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό της, στα πολλά της μέρη, από το πρώτο της βιβλίο, τη Γένεσι, ως το τελευταίο της βιβλίο, την Αποκάλυψι. Μια κυριαρχούσα ιδέα ή θέμα διατρέχει ολόκληρη τη Γραφή και την συνδέει μαζί. Ποια είναι αυτή; Η βασιλεία του Θεού, η πιο καλή κυβέρνησις σε όλο το σύμπαν, και η μόνη που θα διαρκή για πάντα, προς ευλογίαν του ανθρωπίνου γένους.

14. (α) Πότε το ανθρώπινο γένος δεν είχε ανθρωπίνους βασιλείς, αυτοκρατορίες ή αποικιακές δυνάμεις; (β) Γιατί έχομε τέτοια πράγματα σήμερα, και γιατί αυτό ήταν από θεία πρόνοια για μας;

¹⁴ Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918 βασιλείς, ή άρχοντες που έφεραν αυτόν τον τίτλο, παρήλθαν. Κάποτε δεν υπήρχαν ανθρώπινοι βασιλείς ούτε ανθρώπινες αυτοκρατορίες ούτε αποικιακές δυνάμεις επάνω στη γη. Υπήρχε μόνο ένας ουράνιος Βασιλεύς πάνω από το ανθρώπινο γένος. Ποιος ήταν αυτός; Ο Ιεχωβά Θεός. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής αυτός ονομάζεται ο «Βασιλεύς της αιωνιότητος» (Αποκάλ. 15:3, ΜΝΚ· Ιερεμ. 10:10) Γιατί, λοιπόν, έχομε τους σημερινούς ανθρωπίνους βασιλείς, γιατί τις αυτοκρατορίες, γιατί τις αποικιακές δυνάμεις; Γιατί τον διεθνή κομμουνισμό; Ναι, γιατί τα Ηνωμένα Έθνη; Αυτό είναι εξαιτίας της αρχικής ανταρσίας εναντίον του «Βασιλέως της αιωνιότητος». Δεν κατεστάλη αμέσως αυτή η ανταρσία; Όχι, δεν κατεστάλη. Γιατί οι στασιασταί δεν εξετελέσθησαν όλοι αμέσως για να εμποδισθή η εξάπλωσις της ανταρσίας; Αν αυτοί είχαν αμέσως εκτελεσθή, δεν θα υπήρχαμε εμείς σήμερα, με μια ευκαιρία να ενωθούμε κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Γιατί; Επειδή στους στασιαστάς περιελαμβάνοντο και οι πρώτοι μας ανθρώπινοι γονείς. Είμεθα οι τελευταίοι απόγονοι εκείνων των στασιαστών εναντίον του Ιεχωβά Θεού.

15, 16. (α) Πώς έφθασε να υπάρχη ένας θεός εναντιώσεως, και πώς ονομάζεται; (β) Πώς έκαμε θεό τον εαυτό του, και πώς τον ωνόμασαν ο Ιησούς και ο Παύλος;

¹⁵ Ας μη παραβλέψωμε ένα γεγονός σκληρής πραγματικότητος. Υπάρχει ένας θεός εναντιώσεως στο σύμπαν. Αυτό το αόρατο, πνευματικό πλάσμα ονομάζεται, στη γλώσσα της Γραφής, Σατανάς ή Διάβολος, δηλαδή, ο Εναντιούμενος, ο Συκοφάντης. Αυτός ήταν ο αρχηγός της συμμορίας στην ανταρσία. Διέρρηξε την αρχική ευτυχία, ειρήνη και υγεία της ανθρωπίνης οικογενείας. Ήταν εκείνος που άρχισε να εναντιώνεται στον Ιεχωβά Θεό. Για να κάμη τους πρώτους μας γονείς να στασιάσουν εναντίον του Θεού, εσυκοφάντησε τον Ιεχωβά Θεό τον Δημιουργό των, λέγοντας ότι ο Ιεχωβά ήταν ψεύτης, ότι ήταν ένας αντιδημοκρατικός λογοκριτής της γνώσεως και της πληροφορίας που οι άνθρωποι εδικαιούντο να έχουν για να ελευθερώνουν τον εαυτό τους και να υψώνουν τον κανόνα της ζωής. Ο Σατανάς είπε ότι ο άνθρωπος δεν είχε τίποτε να φοβάται από το να στασιάση εναντίον του Ιεχωβά Θεού. «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλά . . . θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν», είπε ο Σατανάς.

¹⁶ Πρώτα η γυναίκα, η Εύα, και έπειτα ο άνδρας, ο Αδάμ, ενώθηκαν με τον Σατανά ή Διάβολο στην ανταρσία του. Τότε το άπιστο αυτό πνευματικό πλάσμα έγινε θεός, θεός εναντιώσεως στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό εσήμαινε την έναρξι ενός διηρημένου σύμπαντος. (Γέν. 3:1-7) Έπειτα από χιλιάδες χρόνια, ο πιστός Υιός του Θεού απεστάλη σ’ αυτόν τον κόσμο, και είπε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου» και «ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Ιωάν. 12:31· 14:30· Αποκάλ. 12:9) Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος τον ωνόμασε ‘θεόν του αιώνος τούτου’, «τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.»—2 Κορ. 4:4, Κείμενον· Εφεσ. 2:2.

17. Τι εσήμαινε για μας σήμερα η αρχαία εκείνη ανταρσία;

¹⁷ Εμείς σήμερα απέχομε σχεδόν έξη χιλιάδες χρόνια από εκείνη την αρχική ανταρσία εναντίον του «Βασιλέως της αιωνιότητος.» Εν τούτοις γνωρίζομε, αισθανόμεθα, βλέπομε τι εσήμαινε για μας. Εσήμαινε θάνατο για μας. (Γέν. 2:17· Ρωμ. 5:12) Εσήμαινε την απώλεια του κήπου της Εδέμ, του παραδείσου της τέρψεως, για μας. (Γέν. 3:22-24) Εσήμαινε το να υπαχθούμε σε ανθρώπινες πολιτικές κυβερνήσεις, όχι ιδρυμένες ή υποστηριζόμενες από τον Βασιλέα της αιωνιότητος, αλλά εμπνεόμενες και υποστηριζόμενες και κυριαρχούμενες από τον ‘θεόν του αιώνος τούτου’, τον ‘άρχοντα του κόσμου τούτου’. Βρίσκομε την κατάστασι όπως την περιέγραψε ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.»—1 Ιωάν. 5:19.

18. Πώς γνωρίζομε ότι η κυριαρχία του Σατανά είναι προκαταδικασμένη σε αποτυχία;

¹⁸ Αλλά τι με τούτο; Τι αν ο Θεός της εναντιώσεως, Σατανάς ή Διάβολος, είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου», ο «θεός του αιώνος τούτου»; Η ανταρσία του είναι προκαταδικασμένη σε αποτυχία· και αυτός και όλοι όσοι επιμένουν μαζί του σ’ αυτή την ανταρσία θα υποστούν την ποινή της εκμηδενίσεως, μια απόλυτη εξάλειψι από κάθε ύπαρξι. Όταν ο Ιεχωβά Θεός συνέστησε δικαστήριο και απήγγειλε καταδίκη εναντίον των τριών αρχικών στασιαστών, είπε στον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος είχε παραπλανήσει τη γυναίκα Εύα μέσω ενός όφεως: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»—Γέν. 3:14, 15,

19, 20. (α) Τι σημαίνει πραγματικά το Γένεσις 3:15, και από τότε και έπειτα ποιο θέμα διατρέχει όλη τη Γραφή; (β) Πώς το Αποκάλυψις 15:3, 4 δείχνει τη μελλοντική ενότητα όλων των εθνών;

¹⁹ Μ’ αυτά τα λόγια ο Ιεχωβά Θεός διεκήρυξε ότι, στον καιρό της εκλογής του, θα συνέτριβε την ανταρσία, συντρίβοντας τον αρχηγό της μαζί με το σπέρμα ή μαθητάς αυτού του αρχηγού. Έτσι θα ένωνε εκ νέου το σύμπαν του στον ουρανό και στη γη υπό την αιώνια βασιλεία του. Για να κερδίση αυτή την παγκόσμια νίκη για τη βασιλεία του Θεού θα χρησιμοποιούσε τα πιστό του Σπέρμα, τον Υιό του, που θα παρήγε μέσω της πιστής «γυναικός» του. Βρίσκομε αυτή την αξιοσημείωτη υπόσχεσι της Βασιλείας στο τρίτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου της Γραφής. Έπειτα το θέμα αυτής της Βασιλείας διατρέχει και τα εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία της Γραφής ως το τελευταίο βιβλίο, στο οποίο διαβάζομε την εξής συγκινητική προφητεία της τελικής ενώσεως όλων των εθνών υπό την βασιλεία του Θεού:

²⁰ «Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιοι και αληθιναί αι οδοί σου, Βασιλεύ της αιωνιότητος. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Ιεχωβά, και δοξάσει το όνομά σου; διότι είσαι μόνος όσιος· διότι πάντα τα έθνη θέλουσιν ελθεί και προσκυνήσει ενώπιόν σου· διότι τα δικαιώματά σου εφανερώθησαν.»—Αποκάλ. 15:3, 4, ΜΝΚ.

21. Ποιο άγγελμα εξέπληξε τον Ρωμαϊκό κόσμο πριν από δεκαεννέα αιώνες, και ποιοι δύο μάρτυρες άρχισαν τη διακήρυξι του αγγέλματος;

²¹ Όταν εγράφησαν αυτά τα λόγια πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κυριαρχούσε ακόμη στην Ευρώπη, στη Βόρειο Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Μερικές δεκάδες ετών προτού γράψη αυτά τα λόγια ο απόστολος Ιωάννης, μια τολμηρή αναγγελία εξέπληξε τη Μέση Ανατολή. Γρήγορα μετεδόθη σε όλον τον Ρωμαϊκό κόσμο. Ήταν η εξής: «Επλησίασεν η βασιλεία του Θεού.» Αυτό ήταν ένα άγγελμα, που οι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού είχαν αναμείνει επί χιλιάδες χρόνια για να το ακούσουν. Στην αρχή υπήρχαν δύο διαγγελείς αυτού του αγγέλματος, δύο μάρτυρες της αληθείας αυτού του αγγέλματος, πρώτα ένας πιστός λάτρης που ωνομάζετο Ιωάννης ο Βαπτιστής και, σύντομα έπειτα απ’ αυτόν, ο Ιησούς Χριστός, για τον οποίον οι μαθηταί του ωμολογούσαν ότι ήταν ο Υιός του Θεού.—Ματθ. 3:2· Μάρκ. 1:14, 15· Ιωάν. 1:49.

22. (α) Πώς ο Ιωάννης και ο Ιησούς υπέφεραν για πιστότητα στη βασιλεία του Θεού; (β) Πώς εθεραπεύθη η πληγή της πτέρνας του Σπέρματος του Θεού, και πώς θ’ αντιστραφούν τώρα τα πράγματα;

²² Η κεφαλή του Ιωάννου του Βαπτιστού απεκόπη διότι ήταν πιστός στη βασιλεία και στον νόμο του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιησούς Χριστός εκαρφώθη σ’ ένα ξύλο για να πεθάνη διότι εκήρυττε και υπεστήριζε τη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών. Ο Σατανάς ή Διάβολος, «ο Θεός του αιώνος τούτου», ερμήνευσε αυτό το κήρυγμα ότι εσήμαινε στασιασμό και επανάστασι εναντίον του Ρωμαίου Αυτοκράτορος. Χρησιμοποιώντας αυτή την ψευδή κατηγορία, ο Σατανάς ή Διάβολος ως ο Μέγας Όφις μπόρεσε να «κεντήση» την πτέρνα του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. Αλλ’ ο Παντοδύναμος Θεός εθεράπευσε την πληγή του Σπέρματός του, του Υιού του Ιησού Χριστού, εγείροντάς τον εκ νεκρών την τρίτη, ημέρα και επαναφέροντάς τον στον ουρανό, από τον οποίον είχε αποσταλή. (1 Κορ. 15:3-7, 24-28· Ρωμ. 1:1-4· Πράξ. 2:22-36) Τώρα τα πράγματα επρόκειτο ν’ αντιστραφούν και ο Σατανάς ο Όφις, ο διαβολικός αρχηγός της ανταρσίας εναντίον του Βασιλέως της αιωνιότητος, έπρεπε να υποστή τη συντριβή της κεφαλής του.

23. Πώς ο Ιησούς απέδειξε την αξιότητά του να βασιλεύση, και ποια παγκόσμια διακήρυξι προείπε;

²³ Ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη επάνω στη γη στη γενεαλογική γραμμή βασιλέων, ήταν δε ένας άμεσος απόγονος του αρχαίου Βασιλέως Δαβίδ της Ιερουσαλήμ. (Ματθ. 1:1, 17) Εχρίσθη με το πνεύμα τού Θεού για να γίνη ο ενεργός βασιλεύς στη μέλλουσα βασιλεία του Θεού. (Λουκ. 3:21-23, 38· 4:1-21) Την αξιότητά του να κυβερνήση την απέδειξε κηρύττοντας πάντοτε τη βασιλεία του Θεού. Εδίδαξε στους μαθητάς του την υποδειγματική προσευχή: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Εξεπαίδευσε και απέστειλε τους μαθητάς του να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού. (Ματθ. 10:5-7· Λουκ. 9:1, 2· 10:1-3, 8, 9) Επειδή η βασιλεία του Θεού είναι για την ευλογία και την ένωσι ανθρώπων όλων των εθνικοτήτων και φυλών, ο Ιησούς προείπε ότι στον δέοντα καιρό το άγγελμα της Βασιλείας θα διεκηρύττετο παντού. Είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος [του συστήματος πραγμάτων του Σατανά].»—Ματθ. 24:3, 14.

24. Επειδή οι άνθρωποι ανέμεναν τη βασιλεία του Θεού τότε, ποια παραβολή έδωσε ο Ιησούς για να τους διορθώση;

²⁴ Ως το τέλος της επιγείου ζωής του Ιησού, πολλά άτομα στα οποία είχε κηρύξει, ενόμιζαν ότι η βασιλεία του Θεού επρόκειτο να ιδρυθή τότε, πριν από δεκαεννέα αιώνες. Εν σχέσει με την τελευταία οδοιπορία του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, όπου υπέφερε μαρτύριο, διαβάζομε, γι’ αυτή τη δημοφιλή προσδοκία, τα εξής λόγια: «Και ενώ αυτοί ήκουον ταύτα, προσθέσας είπε παραβολήν, διότι ήτο πλησίον της Ιερουσαλήμ, και αυτοί ενόμιζον ότι η βασιλεία του Θεού έμελλεν ευθύς να φανή. Είπε λοιπόν, Άνθρωπός τις ευγενής υπήγεν εις χώραν μακράν, δια να λάβη εις εαυτόν βασιλείαν, και να υποστρέψη. . . . Και αφού υπέστρεψε λαβών την βασιλείαν, είπε να προσκληθώσι προς αυτόν οι δούλοι εκείνοι, εις τους οποίους έδωκε το αργύριον, δια να μάθη τι εκέρδησεν έκαστος.» Αφού διαπραγματεύεται μ’ εκείνους τους δούλους όσον αφορά τον ζήλον των και την πιστότητά των για τα συμφέροντα της βασιλείας, ο βασιλεύς στρέφει την προσοχή του στους εχθρούς της βασιλείας του και λέγει: «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ’ αυτούς, φέρετε εδώ, και κατασφάξατε έμπροσθέν μου.» (Λουκ. 19:11-27) Ουαί, λοιπόν, σε όλους όσοι αρνούνται να ενωθούν κάτω από τη βασιλεία του Θεού!

25, 26. (α) Πώς ο Ιησούς εξεικόνισε έτσι ότι θα περνούσε πολύς καιρός ώσπου να τεθή η βασιλεία του Θεού σε εξουσία; (β) Ποιο επίγειο όφελος θα σημαίνη η βασιλεία του Ιησού για το ανθρώπινο γένος, και πώς αυτός έδωσε βεβαίωσι τούτου ενώ εκρεμάτο επάνω στο ξύλο;

²⁵ Για να πάη κανείς σε μια μακρινή χώρα και έπειτα να επιστρέψη με τα μέσα ταξιδιού που υπήρχαν πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, όχι με αεροπλάνο, θ’ απαιτούσε πολύν χρόνον. Με αυτό το σημείο της παραβολής ο Ιησούς έδειχνε ότι θα περνούσε πολύς χρόνος ώσπου να τεθή πραγματικά η βασιλεία του Θεού σε εξουσία επάνω από τη γη μας. Όπως εικονίζετο από τον «ευγενή» σ’ αυτή την παραβολή, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ήταν ο Υιός του Βασιλέως της αιωνιότητος καθώς και ο απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, έπρεπε να πάη σε «χώραν μακράν» για να εξασφαλίση για τον εαυτό του βασιλική εξουσία. Έπρεπε να πάη πολύ πέρα από το εξωτερικό διάστημα και τους πλανήτας του και τους γαλαξίας του, δηλαδή, στον ουρανό τον ίδιο, στον Ιεχωβά Θεό, που είναι η πηγή κάθε κυβερνητικής εξουσίας. Καθώς είναι γραμμένο: «Δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού.» (Ρωμ. 13:1) Από τον Θεό ως την κυβερνητική πηγή ο Ιησούς Χριστός θα ελάμβανε βασιλική εξουσία προς όφελος του ανθρωπίνου γένους. Όφελος, πράγματι, επειδή η ίδρυσις της βασιλείας του πάνω στο ανθρώπινο γένος στο όνομα του Ιεχωβά Θεού σημαίνει την αποκατάστασι του Παραδείσου στη γη μας.

²⁶ Ακόμη και ενώ εκρεμάτο ο Ιησούς επάνω στο ξύλο με την επιγραφή επάνω από την κεφαλή του, «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων», διεκήρυξε ότι η βασιλεία του θα επανέφερε στη γη τον Παράδεισο, από τον οποίον είχε εκβληθή το ανθρώπινο γένος. (Ιωάν. 19:12-22) Ένας από τους δύο κακούργους, που εκρεμώντο επάνω σε ξύλα από κάθε πλευρά του Ιησού, είπε με πίστι σε μια μέλλουσα ημέρα κρίσεως ενώπιον του Θεού: «Μνήσθητί μου, Ιησού, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Ένοιωθε ότι ο Ιησούς θα διεκηρύττετο αθώος ενώπιον της έδρας της κρίσεως του Θεού και θα του εδίδετο βασιλεία. Ο Ιησούς συνεφώνησε με τούτο και είπε σ’ αυτόν τον συμπαθή κακούργο: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω Παραδείσω.» (Λουκ. 23:39-43, ΜΝΚ) Μια τέτοια ένδοξη υπόσχεσις έδειχνε ότι ο Ιησούς Χριστός επίστευε στη δική του ανάστασι εκ νεκρών και ότι υπό την βασιλεία του θα εγίνετο ανάστασις όλων των νεκρών που ήσαν στους τάφους, των δικαίων και των αδίκων. Έτσι αυτός ο καλής διαθέσεως κακούργος θα ήρχετο πάλι στη ζωή επάνω στη γη και θ’ απελάμβανε τον Παράδεισο κάτω από τη βασιλεία του Ιησού Χριστού.—Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:25, 28, 29.

27. (α) Πώς ο Ιησούς έγινε πάλι ζων, και πώς το απέδειξε στους μαθητάς του; (β) Πότε επήγε σε μια ‘μακρινή χώρα’, και πότε εδόθη απόδειξις της αφίξεώς του εκεί;

²⁷ Την τρίτη ημέρα από τον θάνατό του επειδή εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, ο Ιησούς ανέστη, «θανατωθείς μεν σαρκί ζωοποιηθείς δε πνεύματι». (1 Πέτρ. 3:18, Κείμενον) Στη διάρκεια των σαράντα ημερών που χρονοτριβούσε εδώ στη γη για να κάμη εμφανίσεις στους μαθητάς του, υπήρχαν ‘πεντακόσιοι και πλέον’ μάρτυρες της πραγματικότητος ότι αυτός ήταν πάλιν ζων, ως πνευματικό πρόσωπο που μπορούσε να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται όπως άγιοι άγγελοι του Θεού είχαν κάμει σε πολυάριθμες περιπτώσεις. (1 Κορ. 15:3-8· Λουκ. 24:15-36· Ιωάν. 20:19-26) Την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του εκ νεκρών άρχισε να ταξιδεύη στη ‘μακρινή χώρα’, και τούτο μπροστά στα ίδια τα μάτια των πιστών αποστόλων του επάνω στο Όρος των Ελαιών. Δύο άγγελοι εμφανίσθηκαν και είπαν σ’ αυτούς: «Τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει έλθει ούτω, καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» (Πράξ. 1:1-11) Έπειτα από δέκα ημέρες, στην ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής, εδόθη θαυματουργική απόδειξις ότι ο Ιησούς Χριστός είχε φθάσει, ότι ήταν στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού και εκάθητο στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς.

28. Την ημέρα εκείνη τι είπε ο Πέτρος για να επιβεβαιώση την άφιξι του Ιησού εκεί;

²⁸ Την ημέρα εκείνη ο απόστολος Πέτρος κάτω από την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού είπε σε τρεις χιλιάδες ή περισσοτέρους ακροατάς: «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού, και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του αγίου πνεύματος, εξέχεε τούτο [το πνεύμα] το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο [Βασιλεύς] Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, “Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.” Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:1-36, ΜΝΚ.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

29, 30. (α) Πού ιδρύεται κατάλληλα η βασιλεία του Θεού, και γιατί; (β) Πώς θα επιστρέψη ο Χριστός με βασιλική εξουσία, και πώς αυτό θα γίνη φανερό;

²⁹ Αυτό έγινε πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Έτσι εμεσολάβησε πολύς καιρός από τότε έως τώρα. Αλλά πού είναι η βασιλεία του Θεού; Πού είναι η επιστροφή του Υιού του Θεού με βασιλική εξουσία; Πού, όμως, αλλού θα έπρεπε να είναι η βασιλεία του Θεού παρά στον ουρανό; «Ο ουρανός είναι θρόνος μου», λέγει ο Ιεχωβά Θεός. (Πράξ. 7:49) Για να επιστρέψη, λοιπόν, ο Υιός του Θεού σ’ αυτή τη γη με βασιλική εξουσία δεν είναι ανάγκη να γίνη πάλι άνθρωπος επάνω στη γη. Δεν γίνεται πια άνθρωπος, εφόσον εθυσίασε την ανθρώπινη φύσι του για πάντα, για να μπορέση να προσφέρη στον Θεό στον ουρανό την αξία αυτής της ανθρωπίνης θυσίας προς χάριν μας, προς χάριν του θνήσκοντος ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτή την αξιοσημείωτη ενέργεια είναι γραμμένο: «Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών . . . ουδέ δι’ αίματος τραγών και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. Διότι ο Χριστός . . . εισήλθεν . . . εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.» (Εβρ. 9:11, 12, 25) Γι’ αυτό το λόγο η ίδρυσις της βασιλείας του Θεού μέσω του Χριστού σημαίνει την άρσι της καταδίκης από τα ευπειθή μέλη του ανθρωπίνου γένους και τη χορήγησι αιωνίου ζωής σ’ αυτά.

³⁰ Λίγο πριν από τον θάνατό του ο Χριστός είπε στους μαθητάς του: «Έτι ολίγον, και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει.» (Ιωάν. 14:19) Επομένως, θα πραγματοποιήση την επιστροφή του με βασιλική εξουσία αοράτως, εκτείνοντας τη βασιλική του εξουσία από τον ουρανό στη γη και επιφέροντας αλλαγές εδώ στη γη προς εκπλήρωσιν των προφητειών του Θεού.

31. (α) Πότε ήθελε ο Θεός ν’ αναλάβη ο Υιός του το αξίωμα για το έργο του ως βασιλέως; (β) Γιατί η χρονική περίοδος που περιλαμβάνεται ονομάζεται «καιροί των εθνών»;

³¹ Ιδού, τώρα, η ερώτησις: Πότε θα ήθελε ο Θεός ν’ αναλάβη ο Υιός του το αξίωμα και ν’ αρχίση να βασιλεύη, να κατασφάξη τους εχθρούς του και να ευλογήση τους ανθρώπους που ενώνονται υπό την βασιλεία του Θεού; Αυτό είναι ένα γεγονός παγκοσμίου σπουδαιότητος. Ο Θεός έχει έναν καθωρισμένο καιρό γι’ αυτό. Ο Ιησούς, όταν επροφήτευσε για την «συντέλεια του αιώνος», προείπε ότι όλα αυτά θα εγίνοντο όταν θα έληγαν οι «καιροί των εθνών». (Λουκ. 21:24) Οι καιροί εκείνοι είναι οι καιροί που ο Παντοδύναμος Θεός προσδιώρισε για να κυβερνούν τα κοσμικά έθνη ολόκληρη τη γη χωρίς διακοπή ή παρέμβασι από τη βασιλεία του Θεού.

32. (α) Πότε άρχισαν εκείνοι οι «καιροί των εθνών», και πότε ετελείωσαν; (β) Γιατί μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες ότι εκείνοι οι «καιροί» δεν επρόκειτο να συνεχισθούν για πάντα;

³² Πρέπει να θυμώμαστε ότι πριν από είκοσι πέντε αιώνες και πλέον, ο Ιεχωβά Θεός είχε μια μικρογραφική βασιλεία Θεού εδώ επάνω στη γη με πρωτεύουσά της την Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε την Ιερουσαλήμ της εποχής του ‘πόλιν του μεγάλου βασιλέως’. (Ματθ. 5:35) Αλλά στο έτος 607 π.Χ. ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στην αυτοκρατορία της Βαβυλώνος να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά. Έτσι άφησε τα κοσμικά έθνη ν’ αναλάβουν την ορατή εξουσία ολοκλήρου της γης. Εκεί άρχισαν οι «καιροί των εθνών». Εμείς σήμερα, που αντιμετωπίζομε τη χειρότερη παγκόσμια κατάστασι όλης της ανθρωπίνης ιστορίας, μπορούμε να εκτιμήσωμε άριστα τι εσήμαιναν οι «καιροί των εθνών» για το ανθρώπινο γένος. Ευχαριστούμε τον Θεό ότι εκείνοι οι «καιροί των εθνών» δεν επρόκειτο να συνεχισθούν για πάντα, δηλαδή, ώσπου τα έθνη να καταστρέψουν τον εαυτό τους. Ο Θεός προσδιώρισε ένα τέλος γι’ αυτά, που θ’ ακολουθηθή από την επανίδρυσι της βασιλείας του Θεού. Σύμφωνα με τον προσδιορισμό του Θεού, το τέλος των καιρών αυτών ήλθε στο σημειούμενο εκείνο έτος 1914.

33. (α) Γιατί δεν ήταν τυχαίο ή από κακόν υπολογισμό το ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη στο 1914; (β) Πώς μπορούμε να υπολογίσωμε αυτή τη χρονολογία, αλλά πώς μπορούμε επίσης με άλλον τρόπο να βεβαιώσωμε τη χρονολογία;

³³ Δεν ήταν απλώς τυχαίο, δεν ήταν από κακόν απλώς υπολογισμό από μέρους κάποιου μανιακού, το ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη στο 1914 και ότι ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ ο ίδιος από τότε. Ήταν επειδή οι «καιροί των εθνών» ετελείωσαν στο 1914. Το έτος εκείνο ήταν ο καιρός της εκλογής του Θεού να ανανεώση τη βασιλεία του επάνω από τη γη και να θέση τον αυτοθυσιασθέντα Υιό του Ιησού Χριστό στον ουράνιο θρόνο για να κυβερνήση το ανθρώπινο γένος και να καταστρέψη τους εχθρούς του Θεού και του ανθρώπου. Μέσω του χρονολογικού πίνακος της Γραφής, μαζί με την ιστορική χρονολογία, μπορούμε να υπολογίσωμε τη χρονολογία 1914 ακριβώς, ότι είναι 2.520 χρόνια από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο 607 π.Χ. Αλλά και αν ακόμη δεν είχαμε το μέσον να υπολογίσωμε τη χρονολογία, έχομε τις ορατές αποδείξεις που προελέχθησαν από τη θεία προφητεία για να βεβαιώσωμε τη χρονολογία.

34. Ποιες αποδείξεις προείπε ο Ιησούς Χριστός που θα εβεβαίωναν την αόρατη επιστροφή του, και πότε έλαβαν αρχή αυτές οι αποδείξεις;

³⁴ Λίγες ημέρες προτού θανατωθή ο Ιησούς Χριστός, τον ερώτησαν για τις αποδείξεις που θα μαρτυρούσαν την αόρατη επιστροφή του και το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Οι αποδείξεις που προείπε υπάρχουν στη Γραφή για να τις διαβάσωμε, στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου, στο κεφάλαιο 13 του Μάρκου και στο κεφάλαιο 21 του Λουκά. Εξετάστε μόνοι σας αυτά τα κεφάλαια. Τότε δεν θα εκπλαγήτε ότι στο 1914 άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ακολουθούμενος από λιμούς και έλλειψι τροφίμων, από επιδημίες πιο καταστρεπτικές από τον πόλεμο, από σεισμούς κατά τόπους, από διωγμό των αληθών ακολούθων του Χριστού, από την ίδρυσι της Κοινωνίας των Εθνών, από την πλήθυνσι της ανομίας και την ψύχρανσι της ανθρωπίνης αγάπης, από την αύξησι της στενοχωρίας των εθνών με αμηχανία, με τους πολιτικούς αγνοούντας την έκβασι, ναι, και από το κήρυγμα του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη σε όλα τα έθνη, το οποίο κήρυγμα γίνεται, όπως δείχνουν τα γεγονότα, από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός προείπε όλον αυτό τον συνδυασμό πραγμάτων ως την αλάθητη ορατή, αισθητή απόδειξι τού ότι αυτός θα είχε επιστρέψει αοράτως με βασιλική εξουσία για να άρχη εν μέσω των εχθρών του, των κοσμικών εθνών.

35, 36. (α) Από τι αποτελείται ο «Χριστιανικός κόσμος», και πού και πώς απήντησε ο Ιησούς για το αν τον ήθελαν να επιστρέψη; (β) Απαντώντας στην ερώτησι, τι δείχνει η Αποκάλυψις 11:15-18;

³⁵ Τώρα ας στραφούμε στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, καθώς λέγεται ότι είναι «αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, δια να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως.» (Αποκάλ. 1:1) Το βιβλίο αυτό, η Αποκάλυψις, εγράφη στο έτος 96. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν πάλι στον ουρανό επί εξήντα τρία χρόνια όταν έδωσε αυτή την προφητική απακάλυψι στον απόστολό του Ιωάννη, που ήταν τότε εξόριστος εκτίοντας ποινή στη νήσο Πάτμο. Σ’ αυτό το βιβλίο ο Ιησούς Χριστός απαντά στην ερώτησι αν ο «Χριστιανικός κόσμος», που αποτελείται από τα λεγόμενα Χριστιανικά έθνη, θα τον ήθελε πραγματικά να επιστρέψη και να τον κυβερνήση. Η απάντησις βρίσκεται στα εξής λόγια της Αποκαλύψεως 11:15-18, ΜΝΚ:

³⁶ «Και έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Η βασιλεία του κόσμου έγεινε του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, Ευχαριστούμέν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην, διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, δια να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβουμένους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.»

37. Τι, επομένως, εσημείωσε το έτος 1914, και τι θα σημάνη η ενέργεια του Θεού προς τους καταστροφείς της γης;

³⁷ Σύμφωνα με τούτο, επρόκειτο να είναι οργή στα έθνη όταν η βασιλεία του κόσμου θα εγίνετο η βασιλεία του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού Ιησού και όταν ο Θεός δια του Χριστού θα άρχιζε να κυβερνά εις τους αιώνας των αιώνων. Το έτος 1914 εσημείωσε την έκρηξι της οργής των εθνών, που άρχισε απ’ ευθείας στον «Χριστιανικό κόσμο» τον ίδιο· και από το 1914 τα έθνη αυτά άρχισαν να καταστρέφουν τη γη για το ανθρώπινο γένος όπως ποτέ προηγουμένως. Είναι ανάγκη να καταστραφούν αυτά τα ίδια· και ο Παντοκράτωρ Θεός θα το κάμη αυτό μέσω του βασιλέως του Ιησού Χριστού. Όταν ο Θεός θα ενεργήση έτσι, αυτό θα σημάνη το τέλος του τωρινού συστήματος πραγμάτων, που θ’ ακολουθηθή από το σύστημα πραγμάτων του Νέου Κόσμου του Θεού

Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΙΣ ΕΝ ΠΡΟΟΔΩ

38. (α) Ποιοι πιστεύουν στην ίδρυσι της βασιλείας του Θεού εκείνο το έτος, και τι κάνουν; (β) Ποιοι φόβοι δεν πρέπει να υπάρχουν για μέλλουσα κυριαρχία της γης, και συνεπώς τι κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

³⁸ Δέχεσθε αυτές τις αποδείξεις της ιδρύσεως της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς το 1914; Πολλά άτομα όλων των εθνών τώρα τις δέχονται. Κάτω από αυτή τη βασιλεία, στην ίδρυσι της οποίας πιστεύουν, ενώνονται τώρα. Ναι, οι μάρτυρες που Ιεχωβά, που βρίσκονται τώρα σε 181 χώρες και ομάδες νήσων γύρω στη γη, ενώνονται κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Από τον λόγον του γνωρίζουν ότι η βασιλεία του δια του Χριστού θα αναλάβη την εξουσία όλης της γης. Δεν υπάρχει ανάγκη το δημοκρατικό Δυτικό συγκρότημα εθνών να φοβάται ότι το Κομμουνιστικό συγκρότημα θ’ αναλάβη τον παγκόσμιο έλεγχο της γης. Δεν υπάρχει ανάγκη το σοσιαλιστικό Κομμουνιστικό συγκρότημα να στενοχωρήται με φόβο ότι το δημοκρατικό Δυτικό συγκρότημα εθνών θ’ αναλάβη παγκόσμια κυριαρχία. Δεν υπάρχει ανάγκη το ουδέτερο συγκρότημα εθνών να προσπαθή να διατηρηθή στο μέσον, χωρίς να συντάσσεται με κανένα από τα δύο άλλα συγκροτήματα, από φόβο μήπως το ένα από τα συγκροτήματα των μαχητών του «ψυχρού πολέμου» κερδίση την τελική νίκη, οπότε τι θα κάμουν αν έχουν συνταχθή με το συγκρότημα που θα χάση; Κανένα από αυτά τα εθνικά συγκροτήματα δεν θ’ αποκτήση την παγκόσμια κυριαρχία, άσχετα με το ποιο συγκρότημα κυριαρχεί προς το παρόν στο έξω διάστημα. Η κυβέρνησις του σύμπαντος, περιλαμβανομένης και της κυριαρχίας ολοκλήρου της γης, έχει ήδη απονεμηθή, όχι σε άρχοντα της εκλογής των Δημοκρατών, ούτε σε άρχοντα της εκλογής των Κομμουνιστών, ούτε της εκλογής των ουδετέρων, ούτε της εκλογής οιουδήποτε ανθρώπου, αλλά σε άρχοντα της εκλογής του Θεού, στον Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους, τον Ιησού Χριστό. Στο τέλος των «καιρών των εθνών» το 1914, ο Ιεχωβά Θεός ανέλαβε τη δύναμί του και ενεθρόνισε τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς. Με πιστότητα, λοιπόν, στον «Βασιλέα της αιωνιότητος», οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενώνονται κάτω από τη βασιλεία του Θεού, αδιάφορο σε ποιες χώρες βρίσκονται. Την κηρύττουν παντού.

39. (α) Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού για τον ευγενή, ποιο γεγονός πλησιάζει γοργά και τι θα σημαίνη αυτό για τα έθνη; (β) Ανόμοια με τους ανθρωπίνους δικτάτορας, ποιον κανονισμό θα εφαρμόση ο Χριστός στη γη, και τι αυτό θα σημαίνη για κείνους που τον εκλέγουν;

³⁹ Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού για τον ευγενή που επήγε σε μακρινή χώρα για να λάβη βασιλική εξουσία και να επιστρέψη και να έχη κρίσι με τους δούλους του και με τους εχθρούς του, πλησιάζει γοργά ο καιρός για να κατασφάξη ο Χριστός τους εχθρούς του στον πόλεμο όλων των πολέμων. Η Αποκάλυψις 16:14 ονομάζει τον πόλεμον αυτόν «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Αυτός θα σημάνη καταστροφή Αρμαγεδδώνος για όλα τα έθνη που διάκεινται εχθρικά προς τη βασιλεία του Θεού, περιλαμβανομένων και των εθνών του «Χριστιανικού κόσμου». Πρέπει είτε να υποταχθούμε στην κυβέρνησι του Χριστού είτε να σφαγούμε. Σε όλη την ιστορία η πολιτική που ακολουθήθηκε από ανθρωπίνους δικτάτορας υπήρξε, Κυβέρνα ή κατάστρεφε! Αλλά ο κανονισμός τώρα που θα εφαρμοσθή σε όλη τη γη από τον εγκατεστημένο Βασιλέα του Θεού, τον Ιησού Χριστό, είναι, Κυβερνηθήτε ή καταστραφήτε. Τούτο δεν θα καταστρέψη ή φθείρη ό,τι ανήκει σ’ εκείνους που εκλέγουν να κυβερνηθούν, διότι θα κυβερνηθούν με τον στοργικό τρόπο του Θεού. Τούτο θα σημαίνη διαρκή ζωή, ειρήνη και ευτυχία γι’ αυτούς.

40. (α) Ποια προσευχή ανέπεμψαν επί αιώνες δισεκατομμύρια άτομα, και ποια δοκιμή τώρα προχωρεί για κείνους που την αναπέμπουν σήμερα; (β) Ποιο ερώτημα εγείρομε ως προς το θέαμα που παρουσιάζουν όσοι εκλέγουν τη βασιλεία του Θεού;

⁴⁰ Επί αιώνες δισεκατομμύρια άτομα έλαβαν στα χείλη των την προσευχή που εδιδάχθη από τον Ιησού: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Τώρα σ’ αυτή την ημέρα της αποφάσεως, που η μεγάλη πλειονότης του ανθρωπίνου γένους εναντιώνεται στο θέλημα και τη βασιλεία του Θεού, δοκιμάζεται η τιμιότης και η ειλικρίνεια του καθενός που αναπέμπει αυτή την προσευχή. Την εννοεί κανείς πραγματικά; Υπάρχουν εκείνοι που την εννοούν. Αν και όλος ο κόσμος είναι εναντίον των, εκλέγουν να κυβερνηθούν με τον τρόπο του Θεού, από τη βασιλεία του υπό τον Χριστόν. Ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα της εκλογής των; Τι είδους θέαμα παρουσιάζουν αυτοί οι εκλογείς στους υπολοίπους του ανθρωπίνου γένους; Μήπως παρουσιάζουν θέαμα διαιρέσεως, διεθνών υποψιών, αμοιβαίων αντιζηλιών και φθόνων, φυλετικών προκαταλήψεων, όπως εμφανίζει η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών; Μια ειλικρινής έρευνα απαντά Όχι!

41. Ποιο ζωντανό πρότυπο παρουσιάζουν αυτοί οι εκλογείς, και για τίνος το μυστικό πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς;

⁴¹ Αυτοί που εκλέγουν τη βασιλεία του Θεού παρουσιάζουν το πραγματικά ζωντανό υπόδειγμα καταδεικνύοντας πώς οι άνθρωποι όλων των εθνών μπορούν τώρα να ενωθούν και θα ενωθούν υπό την βασιλεία του Θεού αφού θα καταστρέψη εκείνους που καταστρέφουν τη γη και αφού θα δέση τον μόνον κυρίως υπεύθυνον για την καταστρεπτική πορεία των εθνών, τον Σατανά ή Διάβολο. Σήμερα, ανάμεσα σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται σε ταραχή, αυτοί οι ενωμένοι από όλα τα έθνη αποτελούν παράδειγμα ενότητος σε παγκόσμια κλίμακα, και τούτο παρά τις κληρονομημένες ανθρώπινες ατέλειές των και αδυναμίες. Όχι στα Ηνωμένα Έθνη, αλλά σ’ αυτόν τον παραδειγματικό λαό πρέπει να στραφούμε και να ερωτήσωμε, Ποιο είναι το μυστικό της στοργικής, ειρηνικής των ενότητος; Πώς φθάνουν σ’ αυτήν;

ΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ

42. (α) Πώς επέτυχαν αυτή τη στοργική, ειρηνική ενότητα; (β) Γιατί δεν υπάρχει πολιτική στη βασιλεία του Θεού;

⁴² Το επιτυγχάνουν επειδή έχουν δεχθή, όχι τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος. Έχουν δεχθή τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού ως του μόνου δικαιωματικού άρχοντος ολοκλήρου του κόσμου, όχι μόνο ενός μέρους του κόσμου. Δεν υπάρχει πολιτική στη βασιλεία του Θεού. Ο Άρχων του ουρανίου θρόνου της βασιλείας του Θεού δεν είναι εκείνος που εκλέγεται από τους Δημοκράτας ή τους Ρεπουμπλικάνους, ή από τους Κομμουνιστάς, ή από τους ουδετέρους, ή από οιουσδήποτε άλλους εθνικούς ομίλους ή κόμματα. Ο Χριστός είναι ο εκλεκτός του Υψίστου Θεού. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να υπάρχη οποιαδήποτε πολιτική κάτω από τη βασιλεία του Θεού, που είναι μια θεοκρατική κυβέρνησις που κατευθύνεται από την Κορυφή προς τα κάτω και όχι από τον λαό προς τα επάνω; Εκείνοι, λοιπόν, που έχουν ενωθή στη διακήρυξι ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ παντού, όχι μόνο έχουν εξέλθει από 181 χώρες και πολιτικές διαιρέσεις, αλλά και έχουν εγκαταλείψει την πολιτική πίσω των. Δεν έφεραν την εθνική ή τοπική πολιτική των μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

43. (α) Σε προσευχή τι είπε ο Ιησούς για τους μαθητάς του και τον κόσμο; (β) Ποια πορεία ενεργείας λαμβάνουν αυτοί σήμερα απέναντι του κόσμου;

⁴³ Όταν ο Ιησούς ανέπεμψε την προσευχή του για τους μαθητάς του, είπε στον Θεό: «Δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί, δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν.» (Ιωάν. 17:14, 23) Έτσι, μολονότι τώρα είναι εύτακτοι πολίται 181 πολιτικών διαιρέσεων, αφήνουν τον κόσμο να διοική τον εαυτό του. Αλλ’ αυτοί οι ίδιοι αφήνουν τον Θεό να τους κυβερνά σε αρμονία με την Αγία Γραφή. Με τα λόγια των Πράξεων 5:29 λέγουν σε όλους τους αντιτιθεμένους: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»

44. Για ενότητα, από τι άλλο απεσπάσθησαν και έτσι ποια πατρότητα και αδελφότητα απολαμβάνουν πραγματικά;

⁴⁴ Όχι μόνο απεμακρύνθησαν από όλα τα πολιτικά κόμματα και τις φιλονεικίες του κόσμου τούτου, αλλ’ απεσπάσθησαν επίσης από όλη την ποικιλία των θεών που ελάτρευαν άλλοτε. Απεμακρύνθησαν από τα χίλια ή περισσότερα διηρημένα θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου». Ενώθηκαν στη λατρεία του ενός Θεού, του Υψίστου και Παντοδυνάμου Θεού, του Δημιουργού όλων των αγαθών. Ασφαλώς μόνο ένας τέτοιος Θεός, μόνο ο ένας «ζων και αληθινός Θεός», θα μπορούσε να κάμη τους ειλικρινείς λατρευτάς του ένα. Μόνο στην περίπτωσι τέτοιων λατρευτών θα μπορούσαμε να μιλούμε για την Πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου. Σε αρμονία με το ότι Αυτός είναι ο «μόνος ζων και αληθινός Θεός», φέρει ένα όνομα που δεν το φέρει καμμιά άλλη προσωπικότης στο σύμπαν. Το όνομα αυτό είναι Ιεχωβά.—Ψαλμ. 83:18· Ησ. 42:8, ΜΝΚ.

45. (α) Ποιο είναι το βιβλίο της θρησκείας των, και πώς είναι ένας ισχυρός παράγων της ενοποιήσεως των; (β) Μαθαίνοντας απ’ αυτό ποιο είναι το θέλημα του Θεού, τι κάνουν;

⁴⁵ Μόνο το ένα Βιβλίο αποκαλύπτει και ονομάζει αυτόν τον Ύψιστον και Παντοδύναμον Θεόν. Είναι το Βιβλίο, του οποίου αυτός ενέπνευσε τη συγγραφή και του οποίου, επομένως, αυτός είναι ο ένας Συγγραφεύς, και αυτό είναι η Αγία Γραφή. Για κείνους που ενώνονται κάτω από τη βασιλεία του Θεού, η Γραφή είναι το βιβλίο της θρησκείας των. Αυτό το βιβλίο είναι ένας ισχυρός παράγων της ενοποιήσεώς των, διότι απ’ αυτό το ένα Βιβλίο αποκτούν τη μία πίστι ή πεποίθησι, τη μία ελπίδα, τον ένα κανόνα ζωής. Από αυτό το ένα Βιβλίο μαθαίνουν ποιο είναι το θέλημα του Θεού, και αφιερώνονται στον Θεό μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του Ιησού Χριστού για να πράττουν αυτό το θέλημα. Αυτοί οι ενωμένοι λάτρεις συμβολίζουν την αφιέρωσι του εαυτού των στον Θεό με βάπτισμα στο νερό, το ένα και το αυτό βάπτισμα που ο Κύριος των Ιησούς Χριστός έθεσε ως παράδειγμα γι’ αυτούς.

46. (α) Τι άλλο είναι μια ισχυρή δύναμις ενοποιήσεώς των; (β) Τι κατέστησε δυνατόν η ισχυρή αυτή δύναμις να πραγματοποιήσουν τώρα σε εκπλήρωσι προφητείας;

⁴⁶ Υπάρχει, επίσης, μια άλλη ισχυρή δύναμις ενοποιήσεως αυτών των βαπτισμένων πιστών, στον λόγον του Θεού, τη Γραφή. Είναι κάτι που τα Ηνωμένα Έθνη και όλο το υπόλοιπο αυτού του κόσμου δεν το έχουν. Διότι το μέρος του κόσμου, τα Ηνωμένα Έθνη, που είναι ένας αντιπρόσωπος αυτού του κόσμου, έχει το πνεύμα αυτού του κόσμου. Γνωρίζομε όλοι τι είναι το πνεύμα αυτού του κόσμου, επειδή ο καρπός αυτού του πνεύματος φαίνεται σε αφθονία προς κάθε κατεύθυνσι. Αλλά ο απόστολος Παύλος λέγει στους αφιερωμένους, βαπτισμένους θιασώτας του λόγου του Θεού: «Αλλά ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το πνεύμα το εκ του Θεού, δια να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς. Τα οποία και λαλούμεν, ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του πνεύματος.» (1 Κορ. 2:12, 13) Ο καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, αγάπη για τον Θεό, αγάπη για τον Χριστό, αγάπη για την αδελφότητα των Χριστιανών λάτρεων του Ιεχωβά Θεού. (Γαλ. 5:22) Τίποτε άλλο δεν κρατεί μαζί τους ανθρώπους όπως η αγάπη. Γι’ αυτό ο λόγος του Θεού λέγει·: «Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:14) Αυτό το πνεύμα της αγάπης είναι εκείνο που κατέστησε δυνατόν τώρα, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, να πραγματοποιηθή η εκπλήρωσις της προφητείας του Ησαΐα στην Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.»—Ησ. 2:4.

47. Ποια ισχυρή σειρά εννοιών απαριθμεί ο Παύλος για να τους κρατή μαζί, και επί πόσον καιρό θα παραμείνη αυτή η στοργική ενότης;

⁴⁷ Ο απόστολος Παύλος έδειξε το μυστικό αυτής της αδιάσπαστης ενότητος των συγχρόνων Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά Θεού, όταν έγραψε αυτή την εντολή σ’ αυτούς: «Να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Έν σώμα και έν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεως σας· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και δια πάντων, και εν πάσιν ημίν.» (Εφεσ. 4:1-6) Τι ισχυρή σειρά εννοιών για να την απολαμβάνουν από κοινού ώστε να παραμένουν μαζί εκείνοι που ενώνονται σήμερα κάτω από τη βασιλεία του Θεού, άσχετα με το έθνος ή τη φυλή, στην οποίαν ανήκουν τώρα! Αυτή η στοργική ενότης θα παραμείνη παρά τον αυξανόμενο διαχωρισμό αυτού του ιδιοτελούς, αστόργου κόσμου, ακόμη και όταν ολόκληρο το κοσμικό σύστημα πραγμάτων θα καταρρεύση διηρημένο στον Αρμαγεδδώνα του στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.»

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΙΣ

48. (α) Ποιοι στη γη ισχυρίζονται ότι είναι οι κυριώτεροι προστάται του λαού, αλλ’ από τι δεν μπορούν να προστατεύσουν τους ανθρώπους; (β) Όσον αφορά αυτούς τους δήθεν προστάτας, ποια απόφασι πρέπει να λάβωμε;

⁴⁸ Εκείνοι που σήμερα είναι ενωμένοι κάτω από τη βασιλεία του Θεού έχουν τη μεγίστη κυβέρνησι του σύμπαντος για να τους προστατεύη. Σ’ αυτές τις ημέρες του παγκοσμίου φόβου ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου με πυρηνικά όπλα και βλήματα, οι διάφορες κυβερνήσεις που ιδρύθησαν από αδυνάτους ανθρώπους θεωρούν τον εαυτό τους ως τους κυριωτέρους και πιο ισχυρούς προστάτας του λαού. Με τις μνημειώδεις μωρίες των δημιουργούν μια παγκόσμια κατάστασι που απειλεί να εξαλείψη τον σύγχρονο πολιτισμό, ναι, να εξαλείψη την ανθρώπινη οικογένεια. Συγχρόνως ισχυρίζονται ότι είναι οι μεγαλύτεροι και καλύτεροι προστάται εναντίον μιας τέτοιας περιπτώσεως. Αλλ’ αν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις διεθνείς συγκρούσεις των, δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τον παγκόσμιο πόλεμο του Θεού εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου και του κόσμου του Σατανά. Δεν εκτιμούν ότι με το να είναι συνδεδεμένοι στα Ηνωμένα Έθνη είναι ενωμένοι εναντίον του Θεού και της βασιλείας του δια του Χριστού. Δεν πιστεύουν ότι οι «καιροί των εθνών» έληξαν στο 1914 και ότι είναι καιρός να κάμουν τόπο στη βασιλεία του Θεού, για να λάβη τον πλήρη, αδιαφιλονείκητο, ανεμπόδιστο έλεγχο όλης της γης. Δεν διακρίνουν ότι, με την εναντίωσί τους στη βασιλεία του Θεού, ο Θεός τούς εξαναγκάζει σε μια ενότητα, στην οποία θα σφαγούν στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Τι θα κάμωμε, λοιπόν, ΕΜΕΙΣ; Θα ενωθούμε υπό την βασιλεία του Θεού για τη σωτηρία μας ή θα ενωθούμε μαζί τους για να σφαγούμε μαζί τους;

49. Πώς το Σοφονίας 3:8, 9 μας προειδοποιεί και έπειτα μας δείχνει την ορθή πορεία που πρέπει να λάβωμε;

⁴⁹ Η προφητεία του Σοφονία 3:8, 9 (ΜΝΚ) μας προειδοποιεί:

«Δια τούτο προσμένετέ με, λέγει ο Ιεχωβά, μέχρι της ημέρας καθ’ ην εγείρομαι προς λεηλασίαν· διότι η απόφασίς μου είναι να συνάξω τα έθνη, να συναθροίσω τα βασίλεια, να εκχέω επ’ αυτά την αγανάκτησίν μου, όλην την έξαψιν της οργής μου· επειδή πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου μου.»

Και έπειτα, για να μας δείξη ο Ιεχωβά την ορθή πορεία που πρέπει να λάβωμε για τη σωτηρία μας, λέγει:

«Διότι τότε θέλω δώσει εις τους λαούς αλλαγήν εις μίαν καθαράν γλώσσαν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν ώμος προς ώμον.»

50. Έχοντας υπ’ όψιν αυτό το εδάφιο, τι κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και κάτω από ποια κυβέρνησι απολαμβάνουν προστασία;

⁵⁰ Τα να δουλεύουν ώμος προς ώμον σημαίνει ενότητα. Είναι ο τρόπος με τον οποίον η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά έχει αποφασίσει να τον υπηρετή. Τους εδόθη αλλαγή γλώσσης από τη γλώσσα αυτού του καταδικασμένου κόσμου. Επομένως με ενότητα επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά Θεού μέσω του ανάσσοντος Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Κάτω από τη βασιλεία του Θεού ενώνονται, ώμος προς ώμον, επειδή η αγανάκτησίς του και το πυρ του ζήλου του είναι εναντίον όλων των άλλων βασιλείων ή κυβερνήσεων που υπάρχουν. Η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη κυβέρνησις προστασίας, η μόνη κυβέρνησις που μπορεί να μας διαφυλάξη και θα μας διαφυλάξη. Στην ερχόμενη δοκιμή της δυνάμεως των κυβερνήσεων, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού του θ’ αποδειχθή ισχυρότερη και θα νικήση.

51. Για ποιον το Δανιήλ 2:44 προλέγει τη νίκη, και πώς;

⁵¹ Η προφητεία του Δανιήλ 2:44 μάς βεβαιώνει για τούτο, λέγοντας: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»

52. Ποιος είναι εκείνος που πρέπει να ζητήσωμε, και με ποιες ιδιότητες, και με ποια πιθανότητα;

⁵² Ο Θεός του ουρανού, ο οποίος ανέστησε αυτή τη βασιλεία, είναι Εκείνος που η Γραφή μάς λέγει να ζητήσωμε με δικαιοσύνη και πραότητα, όχι με το να εγερθούμε βίαια εναντίον ανθρωπίνων κυβερνήσεων. Με αυθεντία ο Θεός μάς λέγει ότι, αν έτσι τον ζητούμε με δικαιοσύνη και πραότητα, μπορούμε τότε να ‘σκεπασθώμεν εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά’. Η οργή του, η πολεμική του ενέργεια, είναι το κυριότερο πράγμα από το οποίο να κρυφθούμε, διότι αυτός μπορεί να καταστρέψη και κανείς από τους εχθρούς του δεν μπορεί να διαφύγη ολοκληρωτική καταστροφή προσπαθώντας μάταια να κρυφθή απ’ αυτόν.—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ.

53. Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να υπηρετήσωμε αυτόν και να επικαλεσθούμε το όνομά του;

⁵³ Ας ενεργήσωμε, λοιπόν, σύμφωνα με τη Βιβλική σοφία, που είναι ουράνια σοφία. Ο Σατανάς ή Διάβολος, «ο θεός του αιώνος τούτου», εξακολουθεί να διαιρή αυτόν τον κόσμο με κάθε είδους ιδιοτέλεια και υλισμό παρά τα Ηνωμένα του Έθνη. Το να εξακολουθήσωμε να υπηρετούμε τον Σατανά ή Διάβολο ως θεό σημαίνει την καταστροφή μας. Ο ένας «ζων και αληθινός Θεός», ο Ιεχωβά, είναι ο Θεός που πρέπει να εκλέξωμε και να υπηρετούμε. Ας τον ζητήσωμε όλοι μαζί. Ας παραταχθούμε σήμερα κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Ας επικαλεσθούμε το όνομα τού Ιεχωβά με τη γλώσσα της αγάπης, της πίστεως, της ελπίδος και της αληθείας, ως υπήκοοι της βασιλείας του που κατακτά τα πάντα. Έτσι ας υπηρετήσωμε αυτόν και τα συμφέροντα της βασιλείας του «ώμος προς ώμον».

54. Πώς πρέπει να διέλθωμε τον Αρμαγεδδώνα, και πώς, επίσης, θα υπηρετούμε μετά απ’ αυτόν;

⁵⁴ Για να κρυφθούμε και ευσπλαγχνικά να διαφυλαχθούμε μέσα από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, πρέπει να διέλθωμε αυτόν τον πόλεμο ενωμένοι στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Έπειτα απ’ αυτό θ’ αρχίσωμε ζωή στον Νέο Κόσμο, όλοι μας ενωμένοι με τον τέλειο δεσμό της αγάπης, κάτω από τη θριαμβεύουσα βασιλεία του Θεού. Ενωμένοι θα επιδοθούμε ειρηνικά στη θεραπεία της γης που τόσο ερημώθηκε από ιδιοτελείς εκμεταλλευτάς και πολεμοκαπήλους. Ενωμένοι θα κατευθύνωμε τις ενέργειές μας στη μεταμόρφωσι αυτής της γης σε παράδεισο σαν τον κήπο της Εδέμ. Ενωμένοι θα κάμωμε ετοιμασία για να επιστρέψουν οι νεκροί από τα μνημεία με τη θεία δύναμι της αναστάσεως. Ενωμένοι θα ετοιμασθούμε να εκπαιδεύσωμε εκείνους που θ’ αναστηθούν στις αλήθειες της μιας καθαράς θρησκείας του Θεού και στους νόμους της βασιλείας του. Έτσι αυτοί θα βοηθηθούν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή μαζί μας με σωματική και διανοητική τελειότητα στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού.

55. (α) Πότε πρέπει ν’ αρχίσωμε να ζητούμε ενότητα, και πώς κατέστη δυνατόν να ενεργούμε έτσι; (β) Με εκτίμησι, τι θα κάμωμε, και ποιο αποτέλεσμα θα δείξωμε;

⁵⁵ Άσχετα με το ποια υπήρξε η φυλετική και εθνική προέλευσίς μας ως ανθρώπων σήμερα σ’ αυτόν τον διηρημένο κόσμο, τελεία ειρήνη και στοργική ενότης θα χαρακτηρίζουν για πάντα τον νέο εκείνο κόσμο υπό την βασιλεία του Θεού. Αλλά τώρα είναι ο καιρός ν’ αρχίσωμε να ζητούμε αυτή την ενότητα. Οφείλομε να ενεργήσωμε έτσι. Και ο Ιεχωβά Θεός κατέστησε δυνατόν να ενεργούμε έτσι τώρα μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού και μέσω της εκκλησίας των μαρτύρων της Βασιλείας. Η ευκαιρία είναι δική μας σήμερα άσχετα με το ποια είναι τώρα η φυλή μας ή η εθνικότης μας. Με εκτίμησι αυτής της αγαθότητος του Ιεχωβά Θεού θ’ αναλάβωμε μαζί τη λατρεία του και την υπηρεσία του και το άγγελμά του, και με το πνεύμα του θα δείξωμε τι θα συμβή όταν όλα τα έθνη ενωθούν υπό την βασιλεία του Θεού.

Φορείς του Φοβερού Ονόματος

«Πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.»—Δευτ. 28:10, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς το αν ο φόβος ενός ονόματος είναι δικαιολογημένος; (β) Πότε είναι δικαιολογημένος ο φόβος ενός ονόματος που καλείται επάνω σ’ έναν ωρισμένο λαό, και σε τι οδηγεί ο φόβος αυτός;

ΦΟΒΟΣ για ένα όνομα επειδή αυτό έχει ‛επικληθή’ σ’ ένα λαό ή είναι συνδεδεμένο μ’ ένα λαό! Είναι αυτός ένας δικαιολογημένος φόβος; Αυτό εξαρτάται από το γιατί είναι φημισμένο ή διάσημο αυτό το όνομα. Επίσης, μήπως οι φορείς του ονόματος το καθιστούν περίφημο ή δίνουν μια ευνοϊκή εντύπωσι γι αυτό, κάνοντάς το να συγκεντρώση ευλαβική προσοχή; Μήπως οι φορείς δίνουν αξία ή αφαιρούν αξία από το όνομα; Ποιο βάρος φέρει μέσα του αυτό το όνομα;

² Μπορεί να υπάρχη μεγάλη προκατάληψις εναντίον του ονόματος, αλλά μήπως ο λαός που καλείται με αυτό το όνομα, το τιμά και μεταδίδει τιμή σ’ αυτό; Μήπως ο κάτοχος του ονόματος πολιτεύεται με αυτόν τον λαό μ’ έναν τρόπο που προκαλεί ευλάβεια και δημιουργεί ένα αίσθημα σεβασμού προς το όνομα; Αν ο λαός επάνω στον οποίο καλείται το όνομα, υποστηρίζη την αξιοπρέπεια του ονόματος, και αν ο κάτοχός του χρησιμοποιή αυτόν τον λαό για να μεγαλύνη το όνομά του και να το κρατήση υπεράνω μομφής, τότε, πράγματι, ο φόβος του ονόματος από τα έθνη που παρατηρούν αυτόν τον λαό είναι δικαιολογημένος. Ένας τέτοιος φόβος από τα έθνη οδηγεί σε ωρισμένα αποτελέσματα.

 3, 4. (α) Έως πριν από δεκαεννέα αιώνες ποιος ήταν ο λαός που έφερε το φοβερό όνομα; (β) Σε ποια διαθήκη ο Μωυσής έφερε εκεί τον λαόν αυτόν, και τι είπε ότι θα επακολουθούσε αν περιπατούσαν στην οδόν του Θεού;

³ Ποιος είναι αυτός ο λαός που καλείται μ’ ένα όνομα που τα έθνη του κόσμου παρακινούνται να το φοβούνται; Είναι ένας λαός επάνω στον οποίο καλείται το όνομα του Δημιουργού του ουρανού και της γης, δηλαδή, το όνομα του Θεού. Υπάρχει ένας τέτοιος λαός σήμερα; Γνωρίζομε ότι από πολύ αρχαίους χρόνους έως πριν από δεκαεννέα αιώνες υπήρχε ένας τέτοιος λαός επάνω στη γη. Έπειτα από σαράντα χρόνια αφότου έγινε έθνος, βρέθηκε στρατοπεδευμένος στις πεδιάδες του Μωάβ, σε ό,τι τώρα ονομάζεται η χώρα της Ιορδανίας. Εκείνο τον καιρό ένας νομοθέτης, που πολύ εκτιμάται ακόμη σε όλο τον κόσμο, ήταν ο ορατός ηγέτης των. Αυτός ήταν ο προφήτης Μωυσής, μέσω του οποίου οι περίφημες Δέκα Εντολές εδόθησαν από τον Θεό στον λαό του Μωυσέως. Αυτός ο λαός επρόκειτο γρήγορα να κινηθή προς ανατολάς δια μέσου του Ιορδάνου Ποταμού στην Υποσχεμένη του Γη και να την καταλάβη με τη βοήθεια του Θεού του. Για την ευόδωσί των θα έπρεπε να υπακούουν στις Δέκα Εντολές και σε όλους τους άλλους νόμους του Θεού που εβασίζοντο στις Δέκα Εντολές. Ο Μωυσής, όταν επρόκειτο να πεθάνη, εξεφώνησε μερικές αποχαιρετιστήριες ομιλίες, στις οποίες τους υπενθύμισε την υποχρέωσί των να το πράττουν αυτό. Έτσι ο Μωυσής τούς έφερε σε μια διαθήκη, στην οποίαν αυτός ο λαός, που έφερε το όνομα του Θεού, υπεσχέθη να είναι πιστός σ’ αυτόν στη νέα των γη.

⁴ Στην πορεία της ομιλίας, που αποτελούσε εισαγωγή σ’ αυτή τη διαθήκη ή ιεροπρεπές συμβόλαιο με τον Θεό, ο προφήτης Μωυσής είπε:

«Πρόσεχε, και άκουε, Ισραήλ· ταύτην την ημέραν κατεστάθης λαός Ιεχωβά του Θεού σου. Και εάν υπακούης επιμελώς εις την φωνήν Ιεχωβά του Θεού σου, δια να προσέχης να κάμνης πάσας τας εντολάς αυτού, τας οποίας εγώ προστάζω εις σε σήμερον, θέλει σε υψώσει Ιεχωβά ο Θεός σου υπεράνω πάντων των εθνών της γης. . . . Ο Ιεχωβά θέλει σε καταστήσει εις εαυτόν λαόν άγιον, καθώς ώμοσε προς σε, εάν φυλάττης τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού σου, και περιπατής εις τας οδούς αυτού. Και πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.»—Δευτ. 27:9· 28:1-10, ΜΝΚ.

 5. (α) Για ποιο πράγμα προειδοποίησε ο Μωυσής τον Ισραήλ, και τι κατέστησαν σαφές όσον αφορά τον Ισραήλ οι περασμένοι δεκαεννέα αιώνες ιστορίας; (β) Πότε είχαν την πιο μεγάλη ευκαιρία των ως έθνος, και γιατί;

⁵ Αυτή ήταν μια μεγάλη ευκαιρία και προνόμιο που ετέθη ενώπιον του λαού Ισραήλ πριν από τριάντα τέσσερες αιώνες· αλλά δεν υπάρχει αντίρρησις ότι δεν έζησαν σύμφωνα μ’ αυτήν. Στην ίδια αποχαιρετιστήρια ομιλία ο Μωυσής τούς είπε για τις θείες κατάρες που θα επήρχοντο σ’ αυτούς αν δεν έδιναν προσοχή στη φωνή του Ιεχωβά και δεν υπήκουαν στις εντολές του. (Δευτ. 28:16-68) Η ιστορία του λαού Ισραήλ στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες της Χριστιανικής εποχής καθιστά σαφές ότι υπέστησαν τις κατάρες του Ιεχωβά Θεού για την απείθειά των. Δεν υπήρξαν έπαινος γι’ αυτόν. Δεν εξύψωσαν το όνομά του, και δεν είναι πια λαός του ονόματός του. Στην αρχή της Χριστιανικής Εποχής είχαν την πιο μεγάλη ευκαιρία τους ως έθνος, αλλά μόνο ένα μικρό υπόλοιπο Ισραηλιτών επωφελήθησαν απ’ αυτήν. Αυτό έγινε όταν ένας μεγάλος Διδάσκαλος, Προφήτης και Εκτελεστής θαυμάτων μεγαλύτερος από τον Μωυσή ήλθε σ’ αυτούς εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ήλθε με το χρίσμα του αγίου πνεύματος του Θεού επάνω του. Επομένως εκαλείτο Χριστός, αλλά το προσωπικό του όνομα ήταν Ιησούς, που σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία».

 6. Στον καιρό του πάσχα πώς ενήργησαν απέναντι του Ιησού οι θρησκευτικοί αρχηγοί και ο λαός, και τι επήλθε στο έθνος από το 66 μ.Χ. και έπειτα;

⁶ Μερικές ημέρες πριν από το Ιουδαϊκό πάσχα του 33 μ.Χ., καθώς εισήρχετο επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ, ένα πλήθος Ιουδαίων τον εχαιρέτισε ως βασιλέα, ως τον βασιλικό κληρονόμο του φημισμένου βασιλέως της Ιερουσαλήμ Δαβίδ. Αλλά στην ίδια την ημέρα του πάσχα οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί αρχηγοί παρέδωσαν τον Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιουδαίας, αρνήθηκαν να τον αποδεχθούν ως τον υποσχεμένο Βασιλέα του Θεού και εκραύγασαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη: «Το αίμα αυτού ας ήναι εφ’ ημάς, και επί τα τέκνα ημών.» (Ματθ. 27:24, 25) «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Την ίδια εκείνη ημέρα του πάσχα ο Ιησούς Χριστός εσταυρώθη έξω από την Ιερουσαλήμ από Ρωμαίους στρατιώτας. Εκεί απέθανε με όνειδος και ετάφη σ’ ένα εκεί πλησίον τάφο. Έπειτα από τριάντα τρία έτη οι Ιουδαίοι εστασίασαν εναντίον του εκλεκτού των βασιλέως, του Καίσαρος. Στο έτος εβδομήντα, λοιπόν, η πρωτεύουσά των Ιερουσαλήμ και ο ναός της λατρείας των κατεστράφη, και οι Ιουδαίοι διεσκορπίσθησαν στα πέρατα της γης. Είναι προφανές ότι από τότε υπέφεραν τις κατάρες που προελέχθησαν από τον προφήτη Μωυσή.

 7. Ποιες πείρες είχαν οι μαθηταί του Ιησού στον καιρό της συλλήψεώς του και στις επόμενες σαράντα δύο ημέρες;

⁷ Οι μαθηταί του Ιησού Χριστού είχαν διασκορπισθή όταν αυτός επροδόθη και συνελήφθη. Εν τούτοις, την τρίτη ημέρα από τον θάνατό του και την ταφή του συγκεντρώθηκαν και ενώθηκαν πάλι γύρω από τον Διδάσκαλό των Ιησού Χριστό. Διότι την ημέρα εκείνη ο Παντοδύναμος Θεός, Ιεχωβά, ανέστησε τον ουράνιο Υιό του εκ νεκρών. Ο Ιησούς Χριστός, ζωντανός τώρα με την ανάστασι εκ νεκρών, έκαμε μερικές εμφανίσεις στους μαθητάς του από το αόρατο βασίλειο, επειδή είχε εγερθή σε ζωή ως πνεύμα. Κατ’ επανάληψιν, λοιπόν, στη διάρκεια των επομένων σαράντα ημερών, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είχε ιδιωτικές συναντήσεις με αυτούς τους μάρτυρας της αναστάσεώς του. Τελικά τον είδαν να αναχωρή για τον ουρανό και να εξαφανίζεται απ’ αυτούς, αλλά για να μπορέση να εμφανισθή στην παρουσία του ουρανίου Πατρός του.

 8, 9. (α) Στις επόμενες δέκα ημέρες τι έκαμαν οι μαθηταί, και έπειτα τι συνέβη; (β) Τι είπε ο Πέτρος ότι είχε εκπληρωθή;

⁸ Επί δέκα ημέρες παρέμειναν μαζί στην Ιερουσαλήμ, περιμένοντας να εκπληρωθή σ’ αυτούς η επαγγελία του αγίου πνεύματος του Θεού, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού προτού αναληφθή στον ουρανό. Τότε ήλθε εκείνο που ονομάζουν οι Ιουδαίοι Σαμπούοθ ή η Εορτή των Εβδομάδων ή Πεντηκοστή. Το άγιο πνεύμα κατήλθε επάνω στη μικρή εκκλησία των 120 μαθητών του Ιησού. Θαυματουργικά άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες που δεν είχαν μάθει και να προφητεύουν ή να μιλούν φανερά για τα μεγαλεία του Θεού. Κανείς από τους υπολοίπους Ιουδαίους στον ναό της Ιερουσαλήμ ή σε όλη τη χώρα δεν έλαβε αυτή την έκχυσι του αγίου πνεύματος από τον Ιεχωβά με το χέρι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Χιλιάδες από τους Ιουδαίους εκείνους συνηθροίσθησαν να δουν αυτό το θαυματουργικό θέαμα και ν’ ακούσουν ό,τι είχαν να πουν οι μαθηταί εκείνοι του Ιησού Χριστού σε όλες αυτές τις ξένες γλώσσες. Τι είχε συμβή; Ο Σίμων Πέτρος, ένας από τους μαθητάς, σηκώθηκε πρώτος για να τους πη. Η προφητεία του Ιωήλ 2:28-32 είχε αρχίσει να εκπληρώνεται. Συνεπώς ο Πέτρος είπε:

⁹ «Τούτο είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· “Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει. . . . Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή”.»

10. (α) Ποια εξήγησι έδωσε ο Πέτρος όσον αφορά την έκχυσι του πνεύματος στους μαθητάς του Ιησού; (β) Τι τους προέτρεψε να κάμουν;

¹⁰ Έπειτα ο Πέτρος εξήγησε σ’ αυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είχε σταυρωθή και ταφή την ημέρα του πάσχα, πενήντα δύο ακριβώς ημέρες πρωτύτερα, είχε επίσης αναστηθή εκ νεκρών και υψωθή στα δεξιά του Θεού στον ουρανό σε εκπλήρωσι των προφητειών του Βασιλέως Δαβίδ. Αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ως αγωγός του Θεού, είχε εκχύσει αυτό το άγιο πνεύμα επάνω στους πιστούς του ακολούθους στη γη. Χιλιάδες ακροατών που εκεντήθη η συνείδησίς των ερώτησαν τι έπρεπε να κάμουν. Ο Πέτρος, λοιπόν, είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών.» Προτρέποντάς τους περαιτέρω τι να κάμουν, ο Πέτρος είπε : «Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.»—Πράξ. 2:16-40, ΜΝΚ.

11, 12. (α) Τι έδειξε ως προς τη σωτηρία και την εθνικότητα η έκφρασις του Πέτρου ‘η διεστραμμένη αύτη γενεά’; (β) Σε απόδειξι του νέου έθνους τι έγραψε αργότερα ο Πέτρος στους πιστούς;

¹¹ Κάτω από την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού μέσω του Χριστού ο απόστολος Πέτρος ωνόμασε τη γενεά εκείνη των Ιουδαίων, που είχε απορρίψει τον Ιησού Χριστό, «διεστραμμένη γενεά». Για ν’ αποφύγουν καταστροφή οι ένοχοι Ιουδαίοι έπρεπε να ‘σωθούν’ από τη διεστραμμένη εκείνη γενεά, να βγουν έξω απ’ αυτήν. Δεν ήσαν πια ο εκλεκτός λαός του Θεού, ο λαός για το όνομά του, ο λαός επάνω στον οποίαν εκαλείτο το όνομά του. Τα άτομα που ήσαν τώρα ο επιδοκιμασμένος λαός του, οι δούλοι του και αι δούλαι του, ήσαν εκείνοι που είχε σημειώσει με την έκχυσι του πνεύματός του, οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι ακόλουθοι του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού του Κυρίου. Αυτοί είχαν γίνει το νέο έθνος του Θεού, ένα πνευματικό έθνος. Πώς; Με το να μετάσχουν όλοι του αγίου πνεύματος του Θεού. Αυτοί οι πιστεύοντες Ιουδαίοι ήσαν μέλη του προηγουμένου λαού του Θεού για το όνομά του. Με πίστι στον Ιησούν ως τον Χριστό εξακολούθησαν να είναι λαός για το όνομά Του, αλλά τώρα ως μέλη του νέου του πνευματικού έθνους, του «Ισραήλ του Θεού». (Γαλ. 6:16) Σε απόδειξι τούτου ο Πέτρος τούς έγραψε κάποτε αργότερα και είπε:

¹² «Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.»—1 Πέτρ. 2:9, 10· 1:1, 2.

13. Ποια απόδειξι έχομε στη Γραφή ότι η έκχυσις του πνεύματος συνεχίσθηκε και ήλθε σε μη Ιουδαίους;

¹³ Η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιεχωβά μέσω του Ιωήλ για την έκχυσι του αγίου πνεύματός του δεν εσταμάτησε εκεί σ’ εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής. Συνεχίσθηκε. Τριάμισυ περίπου έτη αργότερα, υπό την διεύθυνσι του αγγέλου του Θεού, ο Πέτρος εμπήκε στο πρώτο του Εθνικό (μη Ιουδαϊκό) σπίτι, στην Καισάρεια, πενήντα περίπου μίλια βορειοδυτικά της Ιερουσαλήμ, και εκήρυξε στον απερίτμητο Ιταλό εκατόνταρχο Κορνήλιο και στην οικογένειά του και στους φίλους του. Αυτοί εδέχθησαν το άγγελμα για τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό. Τότε το άγιο πνεύμα εξεχύθη επάνω τους και επροφήτευσαν, και αυτοί, σε ξένες γλώσσες. Εβαπτίσθησαν, λοιπόν, στο όνομα του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 10:1-48) Από τότε και έπειτα πολλοί απερίτμητοι μη Ιουδαίοι ή Εθνικοί έλαβαν το άγγελμα της σωτηρίας.

14, 15. (α) Τι εγίνοντο αυτοί οι πιστεύοντες, βαπτισμένοι μη Ιουδαίοι, και ως τι ανεγνωρίσθησαν από τους αποστόλους και πρεσβυτέρους της Ιερουσαλήμ; (β) Για προφητική απόδειξι της ορθότητος τούτου, τι είπε ο Ιάκωβος;

¹⁴ Όταν επίστευαν και εβαπτίζοντο για συμβολισμό της πίστεώς των, και αυτοί, επίσης, ελάμβαναν το άγιο πνεύμα, μολονότι δεν περιετέμνοντο όπως οι φυσικοί Ιουδαίοι. Εγίνοντο πνευματικοί Ισραηλίται και δεν εχρειάζοντο περιτομή, επειδή η περιτομή των ήταν στις καρδιές των με την εξαγνιστική δύναμι της πίστεως. Και αυτοί, επίσης, εγίνοντο μέρος του εκλεκτού γένους του Θεού, του αγίου του έθνους, του λαού του τον οποίον ειδικά απέκτησε, του «λαού δια το όνομα αυτού». Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό το σημείο· είναι η αλήθεια. Στο 49 μ.Χ. περίπου, μια ειδική διάσκεψις του Πέτρου και άλλων αποστόλων και άλλων Χριστιανών πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ ανεγνώρισε αυτούς τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους βαπτισμένους πιστούς ως μέλη του λαού του Θεού για το όνομά του. Προσέξτε τι είπε ο Ιάκωβος εκεί:

¹⁵ «Άνδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών [Πέτρος] εφανέρωσε τίνι τρόπο καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα [απερίτμητα] έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών [τι;] λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, “Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· [γιατί;] δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων [το πιστεύον Ιουδαϊκό υπόλοιπο], και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών ταύτα πάντα”.»—Πράξ. 15:13-17, ΜΝΚ.

16. (α) Με τίνος το όνομα εκλήθησαν εκείνοι οι πιστεύοντες μη Ιουδαίοι; (β) Επομένως τι αποτελούν αυτοί και οι πιστεύοντες Ιουδαίοι;

¹⁶ Εκείνοι οι πιστεύοντες άνθρωποι από «πάντα τα έθνη» καθώς και οι πιστεύοντες Ιουδαίοι έγιναν λαός για τίνος το όνομα; Όχι για το όνομα του Ιησού, αλλά για το όνομα του Θεού, το όνομα του Ιεχωβά. Η προφητεία του Αμώς 9:11, 12 (ΜΝΚ) που ανεφέρθη από τον μαθητή Ιάκωβο λέγει: «“Πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου”, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών ταύτα.» Επομένως αυτό το πνευματικό έθνος από Ιουδαίους και μη Ιουδαίους πιστούς, βαπτισμένους στο όνομα του Ιησού Χριστού, είναι ο λαός, επάνω στον οποίο καλείται το όνομα του Ιεχωβά. Οι άπιστοι φυσικοί Ιουδαίοι ή Ισραηλίται δεν είναι ο λαός για το όνομα του Ιεχωβά, ούτε ήσαν στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες. Ο Ιεχωβά δεν έχει δύο λαούς, δύο έθνη. Έχει μόνο ένα λαόν, ένα πνευματικό έθνος, δηλαδή, τους πιστεύοντας, βαπτισμένους, χρισμένους με το πνεύμα ακολούθους του Κυρίου Ιησού Χριστού. (Εφεσ. 2:11-22) Αυτοί είναι λαός του Ιεχωβά, οι χρισμένοι μάρτυρές του, όπως ακριβώς ήταν και ο Ιησούς Χριστός στη γη.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΑ ΜΕΤΩΠΑ

17. (α) Επί πόσον καιρό εξεπληρώνετο το Ιωήλ 2:28, 29; (β) Αν ο Ιεχωβά έχη στη γη σήμερα ένα «λαόν δια το όνομα αυτού», ποιοι είναι αυτοί;

¹⁷ Εν τούτοις, η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ σχετικά με την έκχυσι του αγίου πνεύματος και της προφητείας του Αμώς όσον αφορά την εκζήτησι του Ιεχωβά από ανθρώπους όλων των εθνών, εξακολούθησε ως αυτόν τον εικοστόν αιώνα, ως τη γενεά μας. Όλη η αληθινή Χριστιανική εκκλησία των αφιερωμένων, βαπτισμένων ακολούθων του Ιησού Χριστού, από τον πρώτον απ’ αυτούς στις ημέρες των αποστόλων ως τον τελευταίον απ’ αυτούς στις ημέρες μας, όλοι έλαβαν την έκχυσι ή το χρίσμα του πνεύματος. Εφ’ όσον υπάρχουν μέλη που φέρονται στον πνευματικόν «Ισραήλ του Θεού», η προφητεία του Ιωήλ για την έκχυσι του πνεύματος θα εξακολουθήση να εκπληρώνεται. Τα αποτελέσματα τούτου θα βλέπωνται, επίσης, και θα ακούωνται. Για τούτο ο Ιεχωβά Θεός έχει στη γη σήμερα ένα λαό, επάνω στον οποίο καλείται το όνομά του, ένα «λαόν δια το όνομα αυτού», χρισμένον με το πνεύμα του. Αυτοί είναι ένα απλό υπόλοιπο του χρισμένου του ‘αγίου έθνους’, που ήταν σε διαμόρφωσι, στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες.

18. Πώς έδειξε ο Ιησούς, στην Αποκάλυψι 14:1, αν η Χριστιανική εκκλησία επρόκειτο να έχη το όνομα του Θεού επικεκλημένο επάνω της;

¹⁸ Ότι η Χριστιανική εκκλησία επρόκειτο να έχη ‘επικεκλημένο’ επάνω της το όνομα του Θεού, το έδειξε ακόμη και ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής ο Ιησούς κατ’ επανάληψιν επέστησε την προσοχή στο γεγονός αυτό. Στην Αποκάλυψι 14:1 (ΜΝΚ) εικόνισε τον εαυτό του και την εκκλησία του από 144.000 κεχρισμένους ακολούθους, να στέκουν επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών. Ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει το όραμα για μας, λέγοντας: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.» Το όνομα του Πατρός του Ιησού είναι Ιεχωβά. Αυτό το όνομα φαίνεται γραμμένο, να το πούμε έτσι, επάνω στα μέτωπα των εξαγορασμένων ακολούθων του για να δείχνη σε ποιον ανήκουν, τίνος λαός είναι, τίνος δούλοι είναι, τίνος ειδικά αποκτημένος λαός είναι, δηλαδή, του Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι ο Πατήρ του τού είχε δώσει αυτές τις 144.000, και έτσι έχουν, επιπρόσθετα, το όνομα του Χριστού γραμμένο στα μέτωπά των, στη συμβολική θέσι των σημείων ταυτότητος.—Ιωάν. 17:9-12.

19. Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 3:12 τίνος το όνομα επρόκειτο να έχουν γραμμένο επάνω τους;

¹⁹ Στην Αποκάλυψι 3:12 ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός λέγει: «Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω· και θέλω γράψει επ’ αυτόν το όνομα του Θεού μου, και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον.» Συνεπώς, οι πιστοί νικώντες ακόλουθοι γίνονται μέρος του πνευματικού ναού του Θεού, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος. Έχουν το όνομα του Θεού του Ιησού γραμμένο επάνω τους, το οποίον είναι Ιεχωβά. Με όνομα επίσης φανερώνονται ότι ανήκουν στη Νέα Ιερουσαλήμ, η οποία είναι στον ουρανό, και επίσης στον Ιησού Χριστό στη νέα του σχέσι με τον Θεό και Πατέρα του.—Εφεσ. 2:20-22.

20. Τι λέγεται γι’ αυτούς στην Αποκάλυψι 22:3-5, και έτσι πώς προσδιορίζονται ως παντοτινά του Θεού;

²⁰ Στο τελευταίο κεφάλαιο της Γραφής, στην Αποκάλυψι 22:1-5 (ΜΝΚ), ο απόστολος Ιωάννης πρώτα περιγράφει τον ποταμό του ύδατος της ζωής και τα καρποφόρα δένδρα που είναι παρατεταγμένα στις όχθες του ποταμού, και έπειτα λέγει: «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον· και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή [τη πόλει]· και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών. Και νυξ δεν θέλει είσθαι εκεί· και δεν έχουσι χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου, διότι Ιεχωβά ο Θεός φωτίζει αυτούς· και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Επάνω σ’ αυτούς τους πιστούς κληρονόμους της βασιλείας του Θεού δεν επικάθηται καμμιά κατάρα από τον Θεό όπως επικάθηται επάνω στους απίστους ή κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς. Ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού αποδίδουν απαρέγκλιτα ιερή υπηρεσία σ’ αυτόν και παραμένουν «λαός δια το όνομα αυτού». Γι’ αυτό το λόγο βλέπουν το πρόσωπο της επιδοκιμασίας του, και το άγιό του όνομα φαίνεται στα μέτωπά των για να τους προσδιορίζη ως παντοτινά δικούς Του.

21. Ποιο γεγονός, λοιπόν, έχομε να παραδεχθούμε για τους αληθινούς Χριστιανούς, όσον αφορά το πώς ονομάζονται;

²¹ Αν είμεθα ειλικρινείς, θα παραδεχθούμε τούτο το γεγονός: Είναι κάτι ορθό και κατάλληλο να ονομάζωνται οι αληθινοί Χριστιανοί, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, με το όνομα του Ιεχωβά. Είναι ένας λαός που ελήφθη, όχι για το όνομα του Χριστού, αλλά για το όνομα του Θεού και Πατρός του, του Ιεχωβά. Οποιοιδήποτε λεγόμενοι Χριστιανοί σε όλη την επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» αρνούνται να έχουν το όνομα του Ιεχωβά επάνω τους και αρνούνται να είναι «λαός δια το όνομα αυτού» δεν είναι πραγματικά Χριστιανοί.

22. (α) Πώς ήταν ο ίδιος ο Ιησούς μέρος του «λαού δια το όνομα αυτού», δηλαδή, του Θεού; (β) Από την άποψι αυτή πώς οι λεγόμενοι Χριστιανοί δείχνουν ότι είναι κίβδηλοι;

²² Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός ο Αρχηγός της αληθινής Χριστιανοσύνης ήταν ένας από τον «λαόν δια το όνομα αυτού» με το ότι εγεννήθη ως φυσικός Ιουδαίος και περιετάμη. Είχε το όνομα του Θεού συνδυασμένο μέσα στο δικό του προσωπικό όνομα, επειδή «Ιησούς» είναι ένα συντετμημένο όνομα του σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». Επομένως οι εκατοντάδες εκατομμυρίων λεγομένων Χριστιανών στον «Χριστιανικό κόσμο», που αρνούνται να έχουν το όνομα του Ιεχωβά γραμμένο, να το πούμε έτσι, επάνω στα μέτωπά των, αποδεικνύουν με τούτο ότι είναι κίβδηλοι, πλαστοί Χριστιανοί. Δεν ελήφθησαν ποτέ από τα έθνη του κόσμου τούτου και ποτέ δεν απεχωρίσθησαν από αυτόν τον κόσμο για να είναι εκείνο που είπε ο μαθητής Ιάκωβος, «λαός δια το όνομα αυτού».

ΟΜΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

23. (α) Τι έπρεπε να πράξη το υπόλοιπο προτού εγκολπωθή το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά»; (β) Τι είδαν ότι ήταν καιρός να κάμη ο Θεός, και έτσι ποια ομολογία έκαμαν;

²³ Ήταν στο έτος 1931, που ένα πιστό υπόλοιπο αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών, που δεν ανήκαν στα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου», ενεκολπώθη το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά», για να προσδιορίση την ταυτότητά του. Κάνοντας τούτο δεν ήσαν έξω από την κατεύθυνσι των Γραφών ούτε της Χριστιανικής αληθείας. Αλλά, προτού γίνουν άξιοι ν’ αναλάβουν ένα τέτοιον έντιμο προσδιορισμό, έπρεπε ν’ αποδείξουν ότι ήσαν πράγματι δημόσιοι μάρτυρες του Ιεχωβά κατά μίμησιν του Ιησού Χριστού. Το έκαμαν αυτό; Ναι, σε συνεργασία με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, ιδιαίτερα από το 1926. Το έτος εκείνο το επίσημο περιοδικό αυτής της Εταιρίας, δηλαδή, Η Σκοπιά και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, εδημοσίευσε στο τεύχος της τής 15ης Ιανουαρίου 1926, το προκλητικό κύριο άρθρο που ετιτλοφορείτο «Τίνες Θα Τιμήσωσι τον Ιεχωβά;» Αυτοί τότε εξετίμησαν ότι ήταν καιρός να κάμη ο Ιεχωβά όνομα για τον εαυτό του όπως είχε κάμει στις ημέρες των αρχαίων προφητών. Απεφάσισαν, λοιπόν, να τιμήσουν το όνομα του Ιεχωβά όπως ποτέ προηγουμένως και να το καταστήσουν γνωστό. Ωμολόγησαν φανερά, ως να είχαν αυτό το όνομα γραμμένο στα μέτωπά των, ότι ανήκαν στον Ιεχωβά με πλήρη αφιέρωσι μέσω του Χριστού και ότι ήσαν, συνεπώς, μάρτυρές Του.

24. Σε ποιο ειδικό εδάφιο επέστησε ο Θεός την προσοχή τους;

²⁴ Κάτω από αυτές τις περιστάσεις και με το άγιο πνεύμα του επάνω τους ο Θεός επέστησε την προσοχή των στην προφητεία του, η οποία βρίσκεται στο Ησαΐας 43:10-12 (ΜΝΚ), που λέγει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»

25. Πότε ενεκολπώθησαν το όνομα, και τι ανεγνώρισαν έτσι ενώπιον του Θεού;

²⁵ Σύμφωνα με αυτό, στο 1931, έπειτα από χρόνια υπηρεσίας υπό την ιδιότητα αυτή, όσοι αποτελούσαν αυτό το υπόλοιπο των αφιερωμένων, βαπτισμένων, κεχρισμένων Χριστιανών, διεκήρυξαν την ευθύνη τους ενώπιον όλου του κόσμου, με το να εγκολπωθούν το όνομα που παρέχουν οι Γραφές, δηλαδή, μάρτυρες του Ιεχωβά. Ανεγνώρισαν ενώπιον του Θεού ότι έλεγε σ’ αυτούς με την παραπάνω παρατιθέμενη προφητεία: «Σεις είσθε μάρτυρες μου», «ο δούλος μου».

26, 27. (α) Ωνομάζοντο Χριστιανοί πάντοτε οι πιστοί, και πόσο συχνά απαντά ο προσδιορισμός αυτός στη Γραφή; (β) Πώς ο προσδιορισμός κάποτε τους διέκρινε, αλλά τι συνέβη κατόπιν στο όνομα;

²⁶ Μ’ αυτό τον τρόπο ξεχώρισαν τον εαυτό τους από όλους τους θρησκευτικούς φατριαστάς του «Χριστιανικού κόσμου» που ονομάζονται Χριστιανοί. Ας σημειώσωμε ότι το όνομα «Χριστιανός» δεν είναι ένα διακριτικό όνομα σήμερα όπως ήταν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Τότε, σύμφωνα με το Πράξεις 11:26, «πρώτον εν Αντιοχεία [της Συρίας] ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί. Αυτό συνέβη στο έτος 50. Έτσι, λοιπόν, από το 33 έως το 50 μ.Χ., δηλαδή, επί δεκαεπτά χρόνια, οι μαθηταί του Ιησού Χριστού δεν είχαν αποκληθή Χριστιανοί ή Μεσσιανισταί. Εκτός από το γεγονός αυτό, η λέξις «Χριστιανός» απαντά μόνο τρεις φορές σε ολόκληρη τη Γραφή.—Πράξ. 11:26· 26:28· 1 Πέτρ. 4:16.

²⁷ Γιατί ωνομάσθησαν Χριστιανοί (στα Ελληνικά) ή Μεσσιανισταί (στα Εβραϊκά); Για να διακρίνωνται από τους φυσικούς Ιουδαίους ή Ισραηλίτας που είχαν απορρίψει τον Κύριον Ιησούν ως τον Μεσσία ή Χριστό. Και όμως η Ρώμη συνέχεε τους Χριστιανούς με τους Ιουδαίους, επειδή και οι Χριστιανοί, επίσης, χρησιμοποιούσαν την Ιουδαϊκή βίβλο και ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός ήταν ένας ιθαγενής Ιουδαίος, Ισραηλίτης ή Εβραίος. Τότε, λοιπόν, το όνομα Χριστιανός εχρησίμευε κάπως για να διακρίνη τους αληθινούς ακολούθους του Χριστού. Αλλά σήμερα, έπειτα από δεκαεννέα αιώνες, υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμυρίων θρησκευτικοί άνθρωποι που έλαβαν το όνομα Χριστιανός. Αλλά έκαμαν το όνομα Χριστιανός δυσώδες μεταξύ των «εθνικών» ή ειδωλολατρών, περιλαμβανομένων και των αθεϊστών που βρίσκονται μέσα στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου».

28. Πώς είπε ο Πέτρος ότι δεν έπρεπε να πάσχουν οι Χριστιανοί, αλλά τι θα πούμε για τους ανθρώπους του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα;

²⁸ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν η Χριστιανοσύνη ήταν στην αθώα της κατάστασι, ο απόστολος Πέτρος μπορούσε να γράψη στους ακολούθους του Χριστού: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός, ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια· αλλ’ εάν πάσχη ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.» (1 Πέτρ. 4:15, 16) Αλλά σήμερα τα κρατητήρια και οι φυλακές του «Χριστιανικού κόσμου» είναι κατάφορτα από καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς που είναι ένοχοι αυτών ακριβώς των πραγμάτων, για τα οποία ο Πέτρος είπε να μην είναι ένοχοι, δηλαδή, ως φονείς, ως κλέπται, ως κακοποιοί και ως περιεργαζόμενοι τα αλλότρια.

29. Τι είδους ιστορικό έχει ο «Χριστιανικός κόσμος», και με ποιο αποτέλεσμα επάνω στο όνομα Χριστιανός;

²⁹ Το ιστορικό του «Χριστιανικού κόσμου» από τις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου είναι επαίσχυντο και για τους Προτεστάντας και για τους Καθολικούς. Επομένως το απλό όνομα Χριστιανός έχει κακές συσχετίσεις σήμερα μεταξύ των πληροφορημένων ειδωλολατρών. Οι Χριστιανοί είναι γνωστοί ως εκείνοι που έρριξαν δύο ατομικές βόμβες επάνω στις μη Χριστιανικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, για διπλωματικούς, πολιτικούς λόγους, φονεύοντας έτσι 156.000 Ιάπωνας ιδιώτας μέσα σε δευτερόλεπτα.

30. Ποιο ερώτημα εγείρεται για τα έθνη που αποκαλούνται Χριστιανικά, και τι έλεγε τελευταίως ένας αρθρογράφος κάτω από τον τίτλο «Τι Είναι σ’ ένα Όνομα;»

³⁰ Ο «Χριστιανικός κόσμος» αποτελείται από έθνη που υποτίθεται ότι είναι Χριστιανικά. Αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έχει άρα γε οποιοδήποτε πολιτικό έθνος του κόσμου τούτου το Γραφικό δικαίωμα να αποκαλήται Χριστιανικό; Στους Τάιμς της Βικτωρίας του Καναδά υπό ημερομηνίαν 11 Ιανουαρίου 1960, ο αρθρογράφος Μπ. Α. Τόμπιν έλεγε κάτω από τον τίτλο «Τι Είναι σ’ ένα Όνομα;» τα εξής:

. . . οι θρησκείες μας, η αιτία για την οποία βρισκόμαστε καν στη γη—οι επιγραφές που πάντοτε κατάλληλα επεκολλήσαμε σ’ αυτά τα πράγματα, ατενίζονται με αρκετά κριτικό πνεύμα για να γίνη αντιληπτό αν περιγράφουν τα περιεχόμενα ακριβώς. Ως αποτέλεσμα παράγονται μερικές στενόχωρες σκέψεις.

Οι άνθρωποι ερωτούν, παραδείγματος χάριν, αν πρέπει να ονομάζωμε μια χώρα «Χριστιανική χώρα» αν μόνο ένα μικρό κλάσμα των κατοίκων της πραγματικά πιστεύη τις διδασκαλίες της θρησκείας αυτής.

Ο Χ. Λ. Μένκεν [ένας Αμερικανός συγγραφεύς, κριτικός και εκδότης του περιοδικού Αμέρικαν Μέρκιουρυ] έγραψε κάποτε ότι «ο Χριστιανικός κόσμος είναι το μέρος εκείνο του κόσμου στο οποίο, αν ένας άνθρωπος σηκωθή και πη ότι είναι Χριστιανός, όλοι οι ακροαταί του θα γελάσουν.»

Αυτό έγινε πριν από τριάντα χρόνια. Σήμερα, δεν ενδιαφέρονται καν αρκετά για να γελάσουν.

31. Ποιοι παράγοντες ενώθηκαν στο να παρακινήσουν το υπόλοιπο να εγκολπωθή το όνομα, και ακόμη πού βρίσκεται τώρα το όνομα τυπωμένο;

³¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος», στέκοντας μπροστά στην έδρα της κρίσεως του Ιεχωβά Θεού, μπορεί να καταδικασθή διότι επέφερε το πιο μεγάλο όνειδος στο όνομα του Υιού του Ιησού Χριστού. Τούτο το γεγονός, καθ’ εαυτό, είναι αρκετό για να κάμη τους αληθινούς, αφιερωμένους Χριστιανούς να θέλουν να διαφοροποιήσουν τον εαυτό τους από τους κατ’ όνομα Χριστιανούς. Πώς; Με το όνομα του Πατρός του Χριστού. Ομολογούν, λοιπόν, ενώπιον του «Χριστιανικού κόσμου» και όλου του κόσμου, ότι το όνομα Του Ιεχωβά καλείται επάνω τους και ότι, όπως ήταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είναι και αυτοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πριν εγκολπωθούν αυτό το Γραφικό όνομα στο 1931 οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά εκαλούντο με κάθε είδους ονειδιστικά, περιφρονητικά ονόματα από τους θρησκευτικούς των εχθρούς στον «Χριστιανικό κόσμο», Προτεστάντας και Καθολικούς. Αυτός ήταν ένας ισχυρός παράγων που τους παρεκίνησε να λάβουν έναν Γραφικό προσδιορισμό, για τον οποίο δεν είναι ανάγκη να αισχύνωνται και με τον οποίο θα μπορούσαν να διακρίνωνται από τους ψευδείς Χριστιανούς. Το όνομα, λοιπόν, τώρα βρίσκεται στα λεξικά και στις εγκυκλοπαιδείες!

Τα Έθνη σε Φόβο για το Όνομα που Καλείται Επάνω Μας

 1. Τι έκαμε ο Ιεχωβά υπέρ του εαυτού του όσον αφορά την αρχαία Αίγυπτο, και τι είναι τώρα καιρός να κάμη πάλι;

ΗΤΑΝ κατ’ εξοχήν καιρός για δράσι, επειδή περιελαμβάνοντο το όνομα του Θεού και του Χριστού του. Πριν από πολύν καιρό στην αρχαία Αίγυπτο, ο Ιεχωβά είπε μέσω του προφήτου του Μωυσέως στον Φαραώ τον βασιλέα: «Και δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» (Έξοδ. 9:16) Ο Ιεχωβά Θεός, επιφέροντας πρώτα δέκα καταστρεπτικές πληγές στην Αίγυπτο, έπειτα ελευθερώνοντας τους υποδουλωμένους Ισραηλίτας και καταστρέφοντας τις στρατιωτικές δυνάμεις της Αιγύπτου στην Ερυθρά Θάλασσα αφού διεβίβασε θαυματουργικά τον λαό του, έκαμε κάτι για το οποίο είναι γνωστός ακόμη και σήμερα. Ο Ιερεμίας 32:20 προσφωνεί τον Ιεχωβά Θεό ως εκείνον «όστις έκαμες σημεία και τέρατα εν τη γη της Αιγύπτου, γνωστά έως της ημέρας ταύτης, και εν Ισραήλ και εν ανθρώποις· και έκαμες εις εαυτόν όνομα, ως την ημέραν ταύτην.» Αληθινά έκαμε όνομα για τον εαυτό του τότε, και αυτό διεκηρύχθη σε όλη την οικουμένη. Αλλά οι μεταγενέστερες γενεές ελησμόνησαν, και η δική μας, η τελευταία γενεά, έχει λησμονήσει. Η Βιβλική προφητεία και η εκπλήρωσίς της από το 1914 μ.Χ. ορίζουν τη γενεά αυτή ως τον καιρό που ο Ιεχωβά Θεός θα κάμη πάλι όνομα για τον εαυτό του.

 2. (α) Για ποιον εξέχοντα σκοπό διεφύλαξε ο Θεός τη Βίβλο έως τώρα; (β) Πώς ένα πρόσφατο άρθρο ενός Ιουδαίου αρχαιολόγου συμφωνεί με αυτόν τον σκοπό της Γραφής;

² Δεν ενέπνευσε, εις μάτην τη συγγραφή ολοκλήρου της Βίβλου που αποτελείται από εξήντα έξη βιβλία που την συνθέτουν. Δεν διεφύλαξε ασκόπως την Αγία Γραφή ως την ημέρα αυτή παρά τις προσπάθειες του μεγαλυτέρου τμήματος του «Χριστιανικού κόσμου» να την καταστρέψη. Την διεφύλαξε ως την ημέρα αυτή για να χρησιμοποιηθή στο να κάμη το όνομά του γνωστό. Το όνομά του Ιεχωβά είναι το πιο χρησιμοποιούμενο και πιο περίφημο όνομα σ’ ολόκληρη τη Γραφή, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι. Το όνομα που έρχεται έπειτα στη σειρά είναι το του Ιησού Χριστού· το γεγονός δε αυτό είναι όπως έπρεπε να είναι, αφού ο Ιησούς ο ίδιος είπε στους μαθητάς του: «Υπάγω προς τον Πατέρα· διότι ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) Με δύο λόγια, ο Ιεχωβά κατηύθυνε να γραφή η Βίβλος για να διαφυλάξη το όνομά του. Ακόμη και ο διακεκριμένος αρχαιολόγος, Δρ Νέλσον Γκλουκ, μολονότι μοντερνιστής Ιουδαίος στις απόψεις του, παραδέχεται το γεγονός αυτό. Σ’ ένα πρόσφατο άρθρο που τιτλοφορείται «Βιβλίο Πίστεως και Ιστορίας», ο Δρ Γκλουκ λέγει, στην τρίτη παράγραφο:

Η Βίβλος είναι βασικά ένα θρησκευτικό, όχι ένα ιστορικό έργο. Συνεγράφη προ πάντων για να εξηγήση τη φύσι και να εξυψώση το όνομα του Θεού. Η ενότης της και η αυθεντικότης της πηγάζουν από το γεγονός ότι ο απαρέγκλιτος και μοναδικός σκοπός της είναι να ερμηνεύση τη μοναδικότητα, την αποκλειστικότητα, την παγκοσμιότητα και τη σπουδαιότητα του Θεού για τον Ισραήλ και για όλα τα θνητά όντα. Ο ήρως της Γραφής είναι ο Θεός, ως η πηγή όλης της δημιουργίας και ο Πατήρ όλου του ανθρωπίνου γένους.—Τάιμς Μαγκαζίν, της Νέας Υόρκης, σελίς 29, 25 Σεπτεμβρίου 1960.

 3. (α) Στον «πόλεμον της μεγάλης ημέρας» τι θα κάμη ο Θεός χάριν του εαυτού του, αλλά τι θα έχη κάμει πριν από τότε υπέρ αυτού; (β) Μέσω ποίων;

³ Ο «πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» πλησιάζει περισσότερο. Σ’ αυτόν ο Ιεχωβά θα κάμη πάλι για τον εαυτό του όνομα, που θ’ αντηχή σε όλη την αιωνιότητα. (Αποκάλ. 16:14, 16) Αλλά ήδη πριν από αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο του ουρανού και της γης κάνει να διακηρυχθή το όνομά του με τιμή σε όλη τη γη. Μέσω ποίων; Όχι μέσω του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά μέσω εκείνων των Χριστιανών που διακρίνονται με το Γραφικό όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά». Άμεσες εκθέσεις τούτου έχομε από 181 χώρες και ομάδες νήσων, που περικυκλώνουν ολόκληρη τη γη. Με το πνεύμα του Ιεχωβά το επιτελούν αυτό αντιμετωπίζοντας θρησκευτικό διωγμό και εναντίωσι. Σε όλα τα έθνη έχει γίνει πολύ φανερό ότι το όνομα του Ιεχωβά καλείται επάνω τους. Είναι μήπως τα έθνη σε φόβο για την αιτία αυτή;

ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΦΟΒΟ

 4. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» έκαμε για τον εαυτό του ένα φοβερό όνομα, αλλά με ποια θρησκευτικά αποτελέσματα;

⁴ Έως τελευταία ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε κάμει για τον εαυτό του όνομα που επί αιώνες έβαλε σε φόβο τα ειδωλολατρικά έθνη. Ο «Χριστιανικός κόσμος» το έκαμε αυτό, όχι λόγω του γεγονότος ότι το όνομα του Ιεχωβά εκαλείτο επάνω του, αλλά λόγω του θρησκευτικού του διωγμού και της καταπιέσεως, των αιμοσταγών πολέμων του και σταυροφοριών, της αποικιοκρατίας του που υποστηρίζεται από βαριά εξωπλισμένους στρατούς και στόλους. Με αυτή την μη Χριστιανική του πορεία ο «Χριστιανικός κόσμος» επέφερε το πιο μεγάλο όνειδος στο όνομα του Χριστού καθώς και στο όνομα του Θεού. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά.

 5. (α) Ποιο όνομα έγινε φόβητρο στον «Χριστιανικό κόσμο», και πώς αυτός αντέδρασε σ’ αυτό; (β) Σε ποιου το όνομα δεν θέτει εμπιστοσύνη ο «Χριστιανικός κόσμος», και συνεπώς ποια τιμή εδόθη σ’ έναν ωρισμένο μικρό όμιλο;

⁵ Εκείνο που έγινε τώρα ένα παγκόσμιο φόβητρο είναι το όνομα του Κομμουνισμού, ιδιαίτερα στον «Χριστιανικό κόσμο», δηλαδή, στους πολιτικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς και βιομηχανικούς άρχοντας του «Χριστιανικού κόσμου». Ήδη στο 1879, το περιοδικό Η Σκοπιά, στο τεύχος της του Σεπτεμβρίου, που ήταν το τρίτο τεύχος του μετά την έναρξι της εκδόσεώς του, προειδοποιούσε τον «Χριστιανικό κόσμο» γι’ αυτή την Κομμουνιστική απειλή σ’ ένα κύριο άρθρο με τίτλο «Η Ημέρα του Κυρίου». Από τότε, ένα συγκρότημα Κομμουνιστικών εθνών που κατέχουν το ένα τρίτον της γης, έχει οικοδομηθή, και ο «Χριστιανικός κόσμος» διατηρεί τον εαυτό του ισχυρά εξωπλισμένον εναντίον των. Ένεκα φόβου για το τι μπορεί να σημαίνη ένας πυρηνικός πόλεμος, απλώς ένας «ψυχρός πόλεμος» μαίνεται μεταξύ του «Χριστιανικού κόσμου» και του επιθετικού Κομμουνιστικού συγκροτήματος. Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν θέτει καμμιά εμπιστοσύνη στον Παντοδύναμο Θεό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Συνεπώς, όχι στον «Χριστιανικό κόσμο», αλλά στον μικρό όμιλο των ειρηνικών, αόπλων μαρτύρων του Ιεχωβά εδόθη η τιμή να κάμουν το φοβερό όνομα του Ιεχωβά γνωστό σε όλο τον κόσμο.

 6. Τι δείχνει αν η Ρωσική Σοβιετική Ένωσις φοβήται τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

⁶ Πραγματικά, όμως, η Ρωσική Σοβιετική Ένωσις φοβείται τους μάρτυρας του Ιεχωβά; Θετικά ναι! Αλλιώς, γιατί θα προσπαθούσε η Κομμουνιστική Ρωσία να τους καταστρέψη; Και γιατί, ενώ όλες οι Καθολικές και Προτεσταντικές θρησκείες ενεργούν φανερά στη Ρωσία, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι η θρησκευτική ομάδα που βρίσκεται υπό απαγόρευσιν και ωθείται κάτω από την επιφάνεια;

 7. Πώς ένας από τους συντάκτας του Νταίηλυ Σταρ του Τορόντο σχολιάζει τον φόβο της Ρωσίας για τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

⁷ Ο Μάρκος Γκαίην, ένας από τους συντάκτας του Νταίηλυ Σταρ του Τορόντο, στο φύλλον της 2ας Ιουλίου 1960, σελίς 7, λέγει κάτω από την επικεφαλίδα: «Στην εφημερίδα Ερυθρός Κόσμος Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χαρακτηρίζονται ως ‘Αράχνες’ στα Σοβιέτ:

Κάθε θρησκεία είναι ανάθεμα στα Σοβιέτ. Ανεξήγητα, όμως, τίποτε δεν τα εξαγριώνει τόσο πολύ, όσο οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Η Μόσχα καταδιώκει τους Μάρτυρας. Κατευθύνει κεραυνούς αστραπών στην πίστι των. Και παρουσιάζει τον δραστήριο προσηλυτισμό των ως ένα μίγμα των δολοπλοκιών του διαβόλου και των ανατρεπτικών σχεδίων του Άλλεν Ντάλλες. Οι επιθέσεις εναντίον των Μαρτύρων προεξέχουν στον τύπο της Μόσχας κάτω από γαργαλιστικούς τίτλους όπως «Απόστολοι του Βαρελιού Πυρίτιδος» ή «Αράχνες». Τα κείμενα, φυσικά, διαμορφώνονται ώστε να ταιριάζουν με τις επικεφαλίδες. («Είναι αράχνες, και οι αράχνες δεν αγαπούν το φως. Υφαίνουν τις παγίδες των σε σκοτεινές γωνίες, έπειτα σύρονται στην άλλη πλευρά για να περιμένουν ώσπου ν’ αρχίση ένα θύμα να τρέμη στον ιστό. Και βρίσκουν θύματα.»)

Ποιοι είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά; Ιδού η απάντησις της Πράβδας.

«Από την πρώτη ημέρα της υπάρξεώς του, το δόγμα, Μάρτυρες του Ιεχωβά, εμπήκε στην υπηρεσία των πιο αντιδραστικών κύκλων του Αμερικανικού κεφαλαίου. Πλούσιοι πάτρωνες έδωσαν στο νέο δόγμα είσοδο στις αποικιακές χώρες για να εμφυτεύσουν ένα πνεύμα άφωνης υποταγής, και έστησαν τους Μάρτυρας εναντίον του νεαρού Σοσιαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη . . .»

. . . Η Πράβδα αναφέρει ότι οι Μάρτυρες γίνονται ολοένα περισσότερο δραστήριοι. Με τον προφορικό λόγο και μέσω αθεμίτων φυλλαδίων, οι Μάρτυρες υποστηρίζουν ότι κανείς δεν πρέπει να οπλίζεται, ιδρύουν αθέμιτες εκκλησίες, και συγκαλούν αθέμιτες συναθροίσεις προσευχών. Η συνωμοσία της πίστεως επεκτείνεται, και όλα τα ισχυρά μέσα του κράτους φαίνονται ανίκανα να την καταστρέψουν.

Και κανείς δεν σκοτίζεται να εξηγήση πώς κάτι όμοιο με αυτό μπορεί να συμβαίνη στο 43ο μακάριο έτος της μεγαλύτερης επαναστάσεως που είναι γνωστή στον άνθρωπο.

 8. (α) Σύμφωνα με ειδήσεις από τη Μόσχα, ποιους δεν φοβούνται οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά ποια συμβουλή του Ιησού ακολουθούν; (β) Τι είδους φόβος διεγείρεται στις Κομμουνιστικές χώρες, και σε τι οδηγεί αυτός;

⁸ Υπό ημερομηνίαν 7 Ιουλίου 1960, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης μετέδωσαν μια αγγελία του RNS από τη Μόσχα κάτω από την επικεφαλίδα «Η Μόσχα Κατηγορεί ένα Δόγμα—Λέγει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Διατηρούν στα Σοβιέτ Δράσι.» Υπό ημερομηνίαν 12 Φεβρουαρίου 1961, οι Τάιμς εδημοσίευσαν ένα άρθρο που κατελάμβανε σχεδόν μία στήλη κάτω από την επικεφαλίδα «Η Έγερσις της Θρησκείας Στενοχωρεί τα Σοβιέτ», στο οποίο δυο φορές ανεφέροντο οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Σύμφωνα με τούτο, αυτοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συμμετέχουν στον παγκόσμιο φόβο του κομμουνισμού, αλλ’ ακολουθούν τα λόγια του Ιησού Χριστού, που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 10:28, όταν ο Ιησούς απέστειλε τους αποστόλους του να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» Ως αποτέλεσμα διακηρύττονται το όνομα και η βασιλεία του Θεού ακόμη και πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ο φόβος, που διεγείρεται από αυτή τη δράσι στις Κομμουνιστικές χώρες και σε άλλες χώρες που βρίσκονται κάτω από ολοκληρωτική κυβέρνησι, δεν είναι ένα υγιεινό είδος φόβου, λόγω της ιδιοτελείας των πολιτικών αυτών κυβερνήσεων. Είναι φόβος που χαρακτηρίζεται από μίσος του ονόματος του Θεού. Ένας τέτοιος φόβος οδηγεί σε καταστροφή στον πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος!

ΤΟ ΟΡΘΟΝ ΕΙΔΟΣ ΦΟΒΟΥ

 9, 10. (α) Τι υπεσχέθη ο Ιεχωβά να κάμη για τον «λαόν δια το όνομα αυτού» και από ποια γεγονότα και έπειτα υπήρξε τούτο αληθινό; (β) Πώς το προείπε αυτό ο Ιεχωβά στο Ιερεμίας 33:7-9;

⁹ Αυτό, όμως, δεν είναι το μόνο είδος φόβου που διεγείρεται μεταξύ των εθνών για το όνομα που καλείται επάνω σ’ αυτό το υπόλοιπο των αφιερωμένων, χρισμένων με το πνεύμα ακολούθων του Χριστού. Γι’ αυτούς, την ορατή του οργάνωσι επάνω στη γη, τον κεχρισμένο «λαόν δια το όνομα αυτού», ο Ιεχωβά υπεσχέθη να κάμη όνομα, καθώς και όνομα για τον εαυτό του. Αυτό υπήρξε ιδιαίτερα αληθινό από το 1919, όταν αυτό το κεχρισμένο υπόλοιπο εβγήκε από τη δουλεία που υπέφερε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και άφοβα επεδόθη στη διακήρυξι του ονόματος του Θεού και της Μεσσιανικής βασιλείας του. Η απελευθέρωσίς των από τις καταπιεστικές εξουσίες του «Χριστιανικού κόσμου» έγινε με τη δύναμι του Θεού των, στον οποίον ήσαν πλήρως αφιερωμένοι. Πριν από τη Χριστιανική εποχή, ο λαός του Ιεχωβά για το όνομά του—οι μάρτυρές του—αντιπροσωπεύετο από τον Ιούδα και τον Ισραήλ. Ο Θεός, απευθυνόμενος στον σημερινό λαό του ονόματός του κάτω από τους ίδιους τίτλους, λέγει:

¹⁰ «Θέλω επιστρέψει την αιχμαλωσίαν του Ιούδα και την αιχμαλωσίαν του Ισραήλ, και θέλω οικοδομήσει αυτούς ως το πρότερον· και θέλω καθαρίσει αυτούς από πάσης της ανομίας αυτών, με την οποίαν ημάρτησαν εις εμέ· και θέλω συγχωρήσει πάσας τας ανομίας αυτών, με τας οποίας ημάρτησαν εις εμέ, και με τας οποίας απεστάτησαν απ’ εμού. Και η πόλις αύτη θέλει είσθαι εις εμέ όνομα ευφροσύνης, αίνεσις και δόξα έμπροσθεν πάντων των εθνών της γης, τα οποία θέλουσιν ακούσει πάντα τα αγαθά τα οποία εγώ κάμνω εις αυτούς· και θέλουσιν εκπλαγή και τρομάξει δια πάντα τα αγαθά, και δια πάσαν την ειρήνην, την οποίαν θέλω κάμει εις αυτήν.»—Ιερεμ. 33:7-9.

11. (α) Ποιες δυνάμεις προσεπάθησαν να καταστρέψουν την πνευματική των πρόοδο από το 1919, και με ποια επιτυχία; (β) Επάνω σε ποιον είχε αντανάκλασι η πνευματική των πρόοδος, και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, όπως δείχνει το Σοφονίας 3:19, 20;

¹¹ Τούτο αιτιολογεί όλη την πνευματική ευεξία και ευημερία των μαρτύρων του Ιεχωβά και την επιβλητική αύξησι που απήλαυσαν από το 1919. Ο Ναζισμός, ο Φασισμός και η Καθολική Δράσις καθώς και πολλές εθνικιστικές δυνάμεις του «Χριστιανικού κόσμου» προσεπάθησαν να καταστρέψουν αυτούς και την ευημερία των, την ειρήνη των και την ενότητά των από το έτος εκείνο, αλλά ματαίως. Η σταθερή πνευματική ευεξία, ευημερία και αύξησις των Μαρτύρων γύρω στη γη έχουν ευνοϊκή αντανάκλασι επάνω στον Θεό των. Αυτοί υπήρξαν έπαινος στο όνομά του. Γι’ αυτή την αιτία ο Θεός τούς ευνόησε, όπως υπεσχέθη επίσης στην προφητεία του Σοφονία 3:19, 20 (ΜΝΚ), λέγοντας:

«Ιδού, εν τω καιρώ εκείνω θέλω αφανίσει πάντας τους καταθλίβοντάς σε· και θέλω σώσει την χωλαίνουσαν, και συνάξει την εξωσμένην· και θέλω καταστήσει αυτούς έπαινον και δόξαν εν παντί τόπω της αισχύνης αυτών. Εν τω καιρώ εκείνω θέλω σας φέρει, και εν τω καιρώ εκείνω θέλω σας συνάξει· διότι θέλω σας κάμει ονομαστούς και επαινετούς μεταξύ πάντων των λαών της γης, όταν εγώ αποστρέψω την αιχμαλωσίαν σας έμπροσθεν των οφθαλμών σας, λέγει ο Ιεχωβά.»

12. Πώς εξεπλήρωσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά αυτή τη Γραφική περικοπή;

¹² Σε εκπλήρωσι τούτου, οι δραστήριοι, προοδευτικοί μάρτυρες του Ιεχωβά μετέδωσαν τιμή στο όνομά του. Η θαρραλέα των παρρησία στο να κηρύττουν, η πνευματική των νοημοσύνη και οι υψηλοί των ηθικοί κανόνες μιλούν εύγλωττα για τον Θεό της απελευθερώσεώς των.

13. Ως αποτέλεσμα τούτου, ποιες παρατηρήσεις έκαμαν πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι σε όλα τα έθνη όσον αφορά το υπόλοιπο;

¹³ Ως αποτέλεσμα τούτου, εκατοντάδες χιλιάδων ειλικρινών ανθρώπων σε όλα τα έθνη παρετήρησαν ότι το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων είναι οι ίδιοι ένα όνομα για την εξαγγελία Κυρίου του Θεού και είναι έπαινος στο άξιον όνομά Του. Αποτελούν κάτι το ωραίο γι’ αυτόν στη γη, επιδεικνύοντας την αγαθότητα του Θεού σ’ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπακούουν και που τηρούν τις εντολές του και ακολουθούν τον Υιό του Ιησούν.

14. Ποιο είναι το επακολούθημα των παρατηρήσεών των επάνω σ’ αυτόν τον «πολύν όχλον» ανθρώπων, και ποιο είναι το αποτέλεσμα της ενεργείας των;

¹⁴ Ευμενώς επηρεασμένος από αυτές τις παρατηρήσεις, αυτός ο «πολύς όχλος» ανθρώπων που ζητούν τη μία καθαρά θρησκεία όπως εκτίθεται στη Γραφή, γεμίζει από φόβο του ονόματος, που καλείται επάνω στο κεχρισμένο υπόλοιπο μαρτύρων. Ο φόβος των ακολουθείται από αγάπη του ονόματος του λατρευτού Θεού, του μόνου του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ) Συνεπώς και αυτοί μιμούνται τον Ιησούν με το ν’ αφιερώνωνται πλήρως στον Θεό και Πατέρα του και με το να βαπτίζωνται στο νερό για να πιστοποιήσουν αυτή την αφιέρωσί των στον Θεό. Έτσι ενώνονται με το κεχρισμένο υπόλοιπο στο ν’ ακολουθούν τα ίχνη του «καλού ποιμένος», Ιησού Χριστού. Γίνονται μέρος του ποιμνίου των συμβολικών προβάτων του. Το αποτέλεσμα αυτής της πιστής ενεργείας από μέρους αυτών των «άλλων προβάτων» είναι, όπως προείπε ο Ιησούς, «μία ποίμνη, είς ποιμήν». (Ιωάν. 10:11, 14-16) Όλοι γίνονται ενωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού.

ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΝΤΑΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ

15. (α) Επομένως, ποιο έργο πρέπει να κάμουν αυτά τα «άλλα πρόβατα»; (β) Σύμφωνα με το Ιωήλ 2:28, 29, ποια προφήτευσι έκαμε το κεχρισμένο υπόλοιπο;

¹⁵ Ως επακολούθημα αυτής της αφιερώσεως και του εν ύδατι βαπτίσματος, ποιο έργο πρέπει να κάμουν αυτά τα «άλλα πρόβατα» του ποιμνίου του Χριστού; Πρέπει να κάμουν ό,τι προείπαν οι προφητικές Γραφές και ό,τι κάνει το υπόλοιπο του κεχρισμένου «μικρού ποιμνίου»—να προφητεύουν ή κηρύττουν. Επάνω σ’ αυτό το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, τον «λαόν δια το όνομα αυτού», ο Ιεχωβά εξέχυσε το πνεύμα του σε τελική εκπλήρωσι του Ιωήλ 2:28, 29 όσον αφορά τις ‘έσχατες ημέρες’. Το προειπωμένο αποτέλεσμα τούτου ήταν να προφητεύουν όλοι, είτε άνδρες είτε γυναίκες, νέοι ή ηλικιωμένοι. Επαληθεύοντας το Ιωήλ 2:28, 29, το κεχρισμένο υπόλοιπο επροφήτευσε, ειδικά από το 1919, αφού ελευθερώθηκε από τη θρησκευτική αιχμαλωσία. Κάτω από τη διαφώτισι του πνεύματος του Θεού που είναι επάνω τους ανεγνώρισαν ότι η βασιλεία του Θεού είναι εκείνη για την οποία πρέπει να προφητεύσουν τώρα, για να εκπληρώσουν την προφητεία του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:3, 14.

16. Πώς οι προφητείες γίνονται γνωστές με το κήρυγμα του υπολοίπου, και ποιοι ενώνονται μαζί του σ’ αυτό το κήρυγμα;

¹⁶ Καθώς, λοιπόν, κηρύττει το υπόλοιπο, κάνει γνωστές και εξετάζει όλες τις Βιβλικές προφητείες για τη βασιλεία του Θεού και τις αιώνιες ευλογίες της για τους πιστούς, τους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους. Αυτό το προφητικό κήρυγμα είναι, επομένως, το έργο, το έργο του Θεού, στο οποίο ενώνονται τα «άλλα πρόβατα». Και αυτά, επίσης, γίνονται μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως το κεχρισμένο υπόλοιπο.

17. (α) Γιατί το κεχρισμένο υπόλοιπο έκαμε κάθε προμήθεια γι’ αυτή την προφήτευσι; (β) Από πότε ιδιαίτερα εδόθη βοήθεια σ’ αυτούς από άλλους, και κάτω από ποια Εταιρία έγιναν διευθετήσεις για προφήτευσι;

¹⁷ Κάτω από την ακαταμάχητη δύναμι του εκχυθέντος πνεύματος του Θεού, το κεχρισμένο υπόλοιπο έκαμε κάθε προμήθεια για την εκτέλεσι της προφητεύσεως που πρέπει να γίνη «πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και φοβερά», για να μπορέσουν όλοι όσοι θέλουν να σωθούν, να φοβηθούν το όνομά του και να το επικαλεσθούν για σωτηρία. Ο «πολύς όχλος» αυτών των «άλλων προβάτων» είναι μεταξύ εκείνων που θέλουν να σωθούν και ν’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο του Ιεχωβά υπό την βασιλεία του. (Ιωήλ 2:30-32, ΜΝΚ) Καθώς έχουν συναθροισθή δεκάδες, ναι, εκατοντάδες χιλιάδων από αυτούς στη «μία ποίμνη» υπό τον «ένα ποιμένα», και αυτοί, με τη σειρά τους, έχουν βοηθήσει το κεχρισμένο υπόλοιπο στο να συνάξη και άλλες ακόμη χιλιάδες, ιδιαίτερα από το 1935. Το έτος εκείνο αυτός ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» προσδιωρίσθη ότι είναι εκείνοι που εικονίζονται στην Αποκάλυψι 7:9-17. Έγιναν, λοιπόν, διευθετήσεις και διευκολύνσεις να εκτελεσθή η ζωοπάροχη προφήτευσις σε μια πιο παραγωγική βάσι και σε αυξανόμενη κλίμακα, και τακτικά εβελτιώνοντο και διηυρύνοντο κάτω από την Εταιρία Σκοπιά. Παραδείγματος χάριν:

18. Χάριν της θεοκρατικής διακονίας, ποια διευθέτησις ανηγγέλθη και εγκαινιάσθη από τον πρόεδρον της Εταιρίας στα κεντρικά γραφεία;

¹⁸ Στις 9 Φεβρουαρίου 1942, ενώ εμαίνετο ακόμη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά ανήγγειλε ότι μια «προχωρημένη σειρά μαθημάτων θεοκρατικής διακονίας» θα άρχιζε ακριβώς εκεί στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν προς όφελος των μελών του εργαζομένου προσωπικού, που ήσαν κατά μέσον όρον 192 περίπου το έτος εκείνο. Ο πρόεδρος ανέγνωσε μια επιστολή γι’ αυτή τη σειρά μαθημάτων διακονίας στη μεγάλη αυτή οικογένεια εργαζομένων του Μπέθελ μετά την οικογενειακή τους μελέτη της Σκοπιάς εκείνη τη Δευτέρα το βράδυ. Αυτή η σχολή της οικογενείας, που συνήρχετο κάθε εβδομάδα, επρομήθευσε πολλή πρακτική ύλη για να τεθή σ’ ένα θεωρημένο σχολικό βιβλίο, που ετιτλοφορείτο Σειρά Μαθημάτων Θεοκρατικής Διακονίας και περιείχε πενήντα δύο μαθήματα στις ενενήντα έξη σελίδες του.

19. Στη διάρκεια των ημερών εκείνων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ποιο έργο εμελετήθη, τι εγκαινιάσθη στο 1943, και ποια είναι η τοποθεσία του σήμερα;

¹⁹ Ακόμη και στη διάρκεια των σκοτεινών εκείνων ημερών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, προεβλέφθη μεταπολεμικό ιεραποστολικό έργο σε παγκόσμια κλίμακα που δεν επεχειρήθη προηγουμένως. Για την πραγματοποίησι τούτου, η Εταιρία ίδρυσε στο δικό της Αγρόκτημα Βασιλείας, κοντά στο Σάουθ Λάνσιγκ της Νέας Υόρκης, τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ». Την Τετάρτη, 1η Φεβρουαρίου 1943, ο πρόεδρος της Εταιρίας εγκαινίασε αυτή τη σχολή για ιεραποστόλους μέσα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Πριν από δεκαοκτώ χρόνια, αυτό ήταν φαινομενικά ένα τολμηρό βήμα. Αλλά σήμερα η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ» λειτουργεί ακόμη, σε μια νέα τοποθεσία απέναντι από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Έχει πολύ καλύτερες ευκολίες και μια μακρότερη, πληρέστερη σειρά μελετών και εκπαιδεύσεως για σπουδαστάς που φέρονται εκεί από όλα τα μέρη της γης.

20. Τι ετέθη σε κυκλοφορία και κατεδείχθη στις Συνελεύσεις Προσκλήσεως σε Δράσι του 1943, και έτσι τι ανεφάνη καθώς προχωρούσε ο καιρός;

²⁰ Αλλά και ο αγρός μαρτυρίας στο εσωτερικό δεν παρημελήθη. Στον δέοντα καιρό το βιβλίο Σειρά Μαθημάτων Θεοκρατικής Διακονίας συνεπληρώθη και ετυπώθη στα τυπογραφικά πιεστήρια της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Συνελεύσεις με τον τίτλο Πρόσκλησις σε Δράσι, διήμερες, έγιναν στις 17 και 18 Απριλίου 1943, σε εκατοντάδες πόλεων των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά. Εκεί ανηγγέλθη το σχέδιο ενάρξεως λειτουργίας εβδομαδιαίων Σχολών Θεοκρατικής Διακονίας σε όλες τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Το σχολικό βιβλίο της Σειράς αυτής των Μαθημάτων ετέθη σε κυκλοφορία και κατεδείχθη ο τρόπος με τον οποίο θα εχρησιμοποιείτο το βιβλίο και θα διηυθύνετο η σχολή. Εκείνο τον καιρό οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν κάτω από απαγόρευσι σε μερικές χώρες λόγω του πολέμου, ή απηγορεύετο η εισαγωγή των εντύπων των. Οπουδήποτε, όμως, οι εκκλησίες μπορούσαν να λάβουν αντίτυπα του βιβλίου, οι σχολές άρχισαν να λειτουργούν. Σε λίγο εκατοντάδες τέτοιων Σχολών Θεοκρατικής Διακονίας ανεφάνησαν. Αφού ετελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, χιλιάδες απ’ αυτές εσχηματίσθησαν μεταξύ των εκκλησιών γύρω σε όλο τον κόσμο.

21. Ποια σχολικά βιβλία ετέθησαν σε κυκλοφορία το 1945 και 1946, και σε ποιες ειδικές περιστάσεις;

²¹ Κάτι μεγαλύτερο από το σχολικό βιβλίο 96 σελίδων Σειρά Μαθημάτων Θεοκρατικής Διακονίας ήταν αναγκαίο. Έτσι, στις 27-29 Απριλίου 1945, έλαβαν χώραν ειδικές συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Το βράδυ, λοιπόν, του Σαββάτου, 28 Απριλίου 1945, τρεις ακριβώς ημέρες πριν αυτοκτονήση ο Αδόλφος Χίτλερ, ο φαύλος εχθρός των μαρτύρων του Ιεχωβά, ετέθη σε κυκλοφορία μεταξύ αυτών των συγκεντρωμένων μαρτύρων, το νέο βιβλίο 384 σελίδων, Θεοκρατικό Βοήθημα για τους Διαγγελείς της Βασιλείας, που περιείχε 90 μαθήματα. Στο 1946, το πρώτο μεταπολεμικό έτος, στην εξαήμερη Θεοκρατική Συνέλευσι Ευφραινομένων Εθνών στο Κλήβελαντ του Οχάιο, ετέθη σε κυκλοφορία στις 8 Αυγούστου το νέο σχολικό βιβλίο Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν. Αυτά τα δύο σχολικά εγχειρίδια εχρησίμευσαν επί αρκετά χρόνια.

22. (α) Στη Συνέλευσι της Κοινωνίας Νέου Κόσμου στο Στάδιο Γιάγκη το 1953, ποιο έργο ετονίσθη, ειδικά εν σχέσει με τους υπηρέτας εκκλησίας και τους υπηρέτας περιοχής; (β) Χάριν τούτου, ποιες ειδικές οδηγίες έδωσε ο Πληροφορητής του Νοεμβρίου (1953);

²² Στο 1950 άρχισαν να γίνωνται διεθνείς συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάγκη της πόλεως Νέας Υόρκης. Στη δεύτερη απ’ αυτές, το 1953, από 19-26 Ιουλίου, η οποία ετιτλοφορείτο Συνέλευσις Κοινωνίας Νέου Κόσμου, ο πρόεδρος της Εταιρίας έδωσε έμφασι στο κήρυγμα των μαρτύρων του Ιεχωβά από σπίτι σε σπίτι. Μεταξύ των σημείων που ετονίσθησαν ήταν ότι κάθε διωρισμένος υπηρέτης στις εκκλησίες πρέπει να είναι ένας εκπαιδευτής των από σπίτι σε σπίτι διαγγελέων της βασιλείας του Θεού. Ιδιαίτερα πρέπει οι υπηρέται περιοχής, ο καθένας από τους οποίους επισκέπτεται έναν ωρισμένο αριθμό εκκλησιών, να ειδικευθούν σ’ αυτό το εκπαιδευτικό έργο. Έπειτα από τέσσερες περίπου μήνες μετά απ’ αυτό, η μηνιαία εφημερίς των διαγγελέων της Βασιλείας, Πληροφορητής, όπως εκαλείτο τότε, περιείχε ένα ειδικό άρθρο για την παρουσίασι του «ευαγγελίου της βασιλείας» από σπίτι σε σπίτι μ’ ένα πιο δυνατό τρόπο. Πώς; «Με τη χρησιμοποίησι της Γραφής στις θύρες.» Σ’ αυτό το σημείο ο Πληροφορητής του Νοεμβρίου (1953) έλεγε:

Αφού αυτοσυστηθήτε, γνωστοποιώντας την αποστολή σας και το τι έχετε για τους ανθρώπους, μπορείτε να δώσετε μια πολύ αποτελεσματική μαρτυρία με την ανάγνωσι μερικών εκλεκτών εδαφίων από τη Γραφή και τη συνύφανσί των με τη μαρτυρία σας. . . . Διαβάζοντας έτσι χαρακτηριστικά εδάφια από τη Γραφή για να βεβαιώσετε τη μαρτυρία σας, μπορείτε να επιτύχετε μεγαλύτερη ποικιλία στις ομιλίες σας στις θύρες τριών μέχρις οκτώ λεπτών.

23. Πού είχαν ήδη χρησιμοποιηθή μικρές Γραφικές ομιλίες, και γιατί;

²³ Άμεσες μικρές Γραφικές ομιλίες είχαν ήδη εκτενώς χρησιμοποιηθή σε χώρες και επαρχίες όπου, είτε είχε απαγορευθή γενικά το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά, είτε τους απηγορεύετο δια νόμου να φέρουν μαζί τους τα Γραφικά των έντυπα από σπίτι σε σπίτι, όπως στην Επαρχία Κουεμπέκ του Καναδά.

24. (α) Ποιο σχολικό βιβλίο ετέθη σε κυκλοφορία το 1955, και το επόμενο έτος ποια διευθέτησι έκαμε η Διακονία της Βασιλείας για όλες τις εκκλησίες; (β) Τι εγκαινιάσθη στις 9 Μαρτίου 1959, και χάριν ποίων;

²⁴ Το 1955, στη διεθνή σειρά των Συνελεύσεων Θριαμβευούσης Βασιλείας που άρχισαν τον Ιούνιο, ετέθη σε κυκλοφορία το νέο βιβλίο της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, που είχε τίτλο Ικανοί Διάκονοι. Το επόμενο έτος η μηνιαία εφημερίς υπηρεσίας, που είναι τώρα γνωστή ως Διακονία της Βασιλείας, άρχισε να δημοσιεύη λεπτομερή προγράμματα της εβδομαδιαίας συναθροίσεως υπηρεσίας. Έτσι όλες οι εκκλησίες παντού μπορούσαν να έχουν ομοιόμορφες συναθροίσεις υπηρεσίας για την εκπαίδευσι των διαγγελέων της Βασιλείας. Έπειτα από τρία έτη διηνοίχθη η ευκαιρία για την ειδική εκπαίδευσι και εξάρτισι των επισκόπων ή υπηρετών της εκκλησίας. Στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ», στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, την 9η Μαρτίου 1959, εγκαινιάσθη η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Αυτή παρείχε τέσσερες εβδομάδες δωρεάν εκπαιδεύσεως και εκγυμνάσεως για διαδοχικές σχολικές ομάδες υπηρετών εκκλησίας που θα μπορούσαν να δεχθούν την πρόσκλησι να παρακολουθήσουν.

25. Από τη μεταφορά της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ», τι έγινε με τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, και πώς τμήματα της Εταιρίας στο Εξωτερικό ευνοήθηκαν από αυτή την άποψι;

²⁵ Αφότου η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ» μετεφέρθη στο Μπρούκλυν τον Φεβρουάριο του 1961, η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο Αγρόκτημα της Βασιλείας διηυρύνθη για να λαμβάνη φροντίδα τεσσάρων σχολικών ομάδων επισκόπων εκκλησίας τη φορά. Επίσης, η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας ιδρύθη σε σύνδεσμο με γραφεία τμημάτων της Εταιρίας Σκοπιά ολόγυρα στον κόσμο, όπως, παραδείγματος χάριν, στον Καναδά, στη Μεγάλη Βρεττανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στην Άπω Ανατολή, και ούτω καθεξής. Αυτό ευλογήθη πολύ από τον Ύψιστο Θεό. Είχε ως αποτέλεσμα διαρκώς περισσοτέρους, πιο ικανούς υπηρέτας εκκλησίας, για να επαγρυπνούν στο ποίμνιο του Θεού και να επιβλέπουν το έργο της προφητεύσεως, της μαρτυρίας.

26. Έτσι σήμερα ποιοι είναι εκείνοι που προφητεύουν, σε ποιες αναλογίες, και σε ποιες γλώσσες;

²⁶ Έτσι σήμερα το κεχρισμένο υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας δεν είναι οι μόνοι εκείνοι που προφητεύουν. Ενώνονται μ’ αυτούς διαρκώς περισσότερα προβατοειδή άτομα σε όλα τα έθνη, που μαθαίνουν να φοβούνται το όνομα του Ιεχωβά, το οποίο καλείται επάνω στο υπόλοιπο το κεχρισμένο με το πνεύμα του Θεού. Ενώ ο αναφερόμενος αριθμός του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ σήμερα είναι μόνο 13.255, ο αριθμός των συντρόφων των «άλλων προβάτων» που αναφέρουν τακτικά υπηρεσία κηρύγματος στον αγρό κάθε μήνα είναι 900.000. Και όπως στην περίπτωσι του κεχρισμένου υπολοίπου, έτσι και στην περίπτωσι των «άλλων προβάτων» που φοβούνται το όνομα του Ιεχωβά, ‘πάσα σαρξ’ προφητεύει, οι ηλικιωμένοι, οι νέοι, οι άνδρες, οι γυναίκες, οι εργοδόται, οι υπάλληλοι, σε 144 γλώσσες ως αυτή τη χρονολογία, όλοι δε αυτοί αποδεικνύονται μάρτυρες του Ιεχωβά.

27. Τίνος είναι αυτό ένα πολύ επίκαιρο σημείο για όλα τα έθνη;

²⁷ Τι σημαντικό σημείο είναι αυτό για όλα τα έθνη του κόσμου! Είναι ένα σημείο ότι η μεγάλη, επιφανής, φοβερά ημέρα του Ιεχωβά πλησιάζει και ότι τώρα, στο βραχύ διάστημα που απομένει, είναι καιρός να επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά με πίστι, για να σωθούν για αιώνια ζωή στον νέο Του κόσμο.

28. Ποια υπήρξε η φανερή εκδήλωσις του Ιεχωβά προς εμάς επειδή προσδιορίζομε τους εαυτούς μας ως μάρτυράς Του, και τι δείχνει ο διωγμός που αυτός άφησε να επέλθη σ’ εμάς;

²⁸ Τι τρομακτική ευθύνη μάς βαρύνει επειδή καλούμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά! Ας προκαλούν οι εχθροί το δικαίωμά μας να προσδιορίζωμε τους εαυτούς μας με αυτό το όνομα! Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος δεν μας κατεδίκασε επειδή ενεργούμε έτσι. Μάλλον, μας ευλόγησε επειδή προσπαθούμε να ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτού του ονόματος, να περιπατούμε άξια του να φέρωμε αυτό το ξεχωριστό όνομα. Ο διωγμός που επέτρεψε να επέλθη σ’ εμάς επειδή προφητεύομε ή κηρύττομε για τη βασιλεία του δεν είναι σημείο της κατάρας ή αποδοκιμασίας του. Είναι απόδειξις ότι δεν είμεθα από αυτόν τον καταδικασμένο παλαιό κόσμο, αλλά είμεθα από τον δίκαιο νέο Του κόσμο.

29. Ποια είναι η απόφασίς μας σχετικά με το όνομα του Ιεχωβά, και ποια προσευχή που εδίδαξε ο Ιησούς θα εξακολουθήσωμε να αναπέμπωμε;

²⁹ Ευγνωμόνως αναγνωρίζομε και φέρομε την ευθύνη μας σχετικά με το όνομά Του. Αν δεν ευλαβούμεθα και δεν φοβούμεθα το όνομα του Ιεχωβά και δεν φέρνωμε τιμή σ’ αυτό, τότε οι άνθρωποι όλων των εθνών που εκζητούν τον Θεό δεν θα το φοβηθούν επίσης ούτε θα το επικαλεσθούν για αιώνια σωτηρία. Εν τούτοις, η απόφασίς μας είναι να τιμούμε και εξυψώνωμε το όνομα του Ιεχωβά, μην κάνοντας τίποτε που να επιφέρη όνειδος σ’ αυτό. Θα μεταχειριζώμεθα το όνομά του ως αγιώτατο. Θα βοηθήσωμε όλα τα άλλα προβατοειδή άτομα να το αγιάζουν επίσης, καθώς εξακολουθούμε ν’ αναπέμπωμε την προσευχή που ο Ιησούς Χριστός μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.»—Ματθ. 6:9.

Ενωμένοι Διαγγελείς του ‘Λόγου της Ζωής’

«Κρατούντες τον λόγον της ζωής.»—Φιλιππησ. 2:16.

 1. Γιατί ο «λόγος της ζωής» διακηρύττεται σήμερα όπως ποτέ πριν, και γιατί τον επρομήθευσε ο Θεός;

ΓΙΑΤΙ πρέπει να διακηρυχθή ο «λόγος της ζωής»—σήμερα όσο ποτέ πριν; Διότι ο σύγχρονος πολιτισμός απειλείται από καταστροφή. Χειρότερο ακόμη, ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια απειλείται από θάνατο με όπλα που έχουν καταστρεπτική δύναμι, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν από τη γενεά μας. Φόβος ενός άλλου παγκοσμίου πολέμου, που σημαίνει πόλεμο με πυρηνικές βόμβες ή με αέρια χειρότερα από τις πυρηνικές βόμβες, συνέχει κάθε έθνος. Ένας διεθνής «ψυχρός πόλεμος» μαίνεται, ο οποίος συμβαδίζει στους σκοπούς του με τον πραγματικό εξωπλισμένο «θερμό πόλεμο». Η ειρήνη διατηρείται μόνο με ισορροπία του τρόμου μεταξύ των δύο εχθρικών στρατοπέδων, στα οποία ορθώνονται πυρηνικά όπλα. Αλλ’ αξίζει η ανθρώπινη οικογένεια τον «λόγον της ζωής»; Είναι η ανθρώπινη οικογένεια άξια να σωθή; Ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, κρίνει έτσι. Ο αγαπητός Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, κρίνει έτσι. Και γι’ αυτό ακριβώς ο Ιεχωβά Θεός μέσα στην αγάπη του επρομήθευσε για μας τον «λόγον της ζωής». Αξίζει αυτός ο «λόγος της ζωής» να διακηρυχθή. Έπρεπε να διακηρυχθή και διακηρύσσεται, όπως ποτέ πριν.

 2. (α) Είναι ο πυρηνικός πόλεμος το χειρότερο πράγμα που αντιμετωπίζει αυτός ο κόσμος; (β) Ποιος θα αναδυθή ζωντανός από ό,τι επέρχεται;

² Μήπως επειδή ο κόσμος σήμερα αντιμετωπίζει φρικτή καταστροφή ως αποτέλεσμα της αδικοπραγίας του εξεπέμφθη από τον ουρανό ο «λόγος της ζωής»; Όχι! Η μάζα του ανθρωπίνου γένους σήμερα νομίζει ότι το χειρότερο πράγμα που αντιμετωπίζει είναι ένας πυρηνικός παγκόσμιος πόλεμος· και είναι γεγονός ότι ο κόσμος βρίσκεται τώρα κάτω από την τρομερή απειλή ενός τέτοιου πολέμου. Πραγματικά, όμως, ο κόσμος αντιμετωπίζει κάτι χειρότερο. Είτε έλθη ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είτε όχι, ο κόσμος ασφαλώς θα μπη στη χειρότερη αυτή κατάστασι. Αυτή είναι ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, και από αυτόν ο κόσμος δεν θ’ αναδυθή ζωντανός. (Αποκάλ. 16:14) Αλλά μερικά μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας θα αναδυθούν ζωντανά, μ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο μπροστά τους· και αυτά θα είναι οι άνθρωποι που τώρα λαμβάνουν και ‘κρατούν τον λόγον της ζωής’. Και όμως, ο «λόγος της ζωής» δεν εδόθη αρχικώς αποκλειστικά για μας, οι οποίοι αντιμετωπίζομε τον πόλεμο του Θεού του Παντοκράτορος. Γιατί;

 3. Γιατί ο «λόγος της ζωής» δεν εξεπέμφθη για πρώτη φορά επειδή η γενεά μας αντιμετωπίζει μια τέτοια φρικτή καταστροφή, και πότε και από ποιον εξεπέμφθη για πρώτη φορά;

³ Η γενεά μας δεν είναι η πρώτη που απειλείται με θάνατο, ώστε μόνο η γενεά μας να χρειάζεται τον «λόγον της ζωής». Επί έξη χιλιάδες σχεδόν χρόνια τώρα, παρά τις προσπάθειες της πιο προχωρημένης ιατρικής επιστήμης, η ανθρώπινη οικογένεια ως σύνολον απέθνησκε, και αμέτρητα δισεκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών κείνται νεκρά και λησμονημένα στους τάφους. Επομένως ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη για πρώτη φορά τον καιρό που η ανάγκη γι’ αυτόν προέκυψε για πρώτη φορά. Άρχισε να εκπέμπεται λίγο μετά την εισβολή του θανάτου στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο θάνατος εισέβαλε σαν εχθρός του ανθρωπίνου γένους. Ποτέ δεν ήταν φίλος του ανθρωπίνου γένους. Επροξενήθη από έναν εχθρό του ανθρωπίνου γένους. Ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη από ένα φίλο του ανθρωπίνου γένους, στην πραγματικότητα από τον πιο μεγάλο Φίλο του ανθρώπου. Μόνο ο Δοτήρ της ζωής, μόνο η αρχική Πηγή της ζωής, θα μπορούσε να δώση έναν τέτοιον «λόγον της ζωής», και αυτός είναι ο Θεός ο Δημιουργός.

 4. (α) Πώς ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους έδωσε στην Εύα τον λόγον του θανάτου; (β) Γιατί η γη κατακλύζεται σήμερα από απειθή τέκνα;

⁴ Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους ήταν ένας τέλειος ψεύτης όταν είπε στη μητέρα της ανθρώπινης φυλής: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει.» (Γέν. 3:4) Δεν της προσέφερε προς χάριν μας τον «λόγον της ζωής». Της παρέδιδε τον λόγον του θανάτου, διότι προσπαθούσε να την παραπλανήση, να την απατήση ώστε να παρακούση στον μεγάλο Δοτήρα της ζωής, τον Ιεχωβά Θεό. Ο σύζυγός της Αδάμ της είχε ειπεί πώς ν’ αποφύγη τον θάνατο, δηλαδή, με το να υπακούση στην εντολή του Θεού να μη φάγη από τον απαγορευμένο καρπό, διότι ο Θεός είχε ειπεί στον Αδάμ: «Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 2:17) Ο Θεός ήθελε να εξακολουθούν να ζουν στον κήπο της Εδέμ ο επίγειος γυιός του και η θυγατέρα του, και να γεμίσουν ολόκληρη τη γη με την οικογένειά των σε ανθρώπινη τελειότητα και αθωότητα σαν τη δική των. Ο Θεός δεν επιθυμούσε να γεμίση η γη, όπως συμβαίνει σήμερα, με τέκνα ‘απειθή εις τους γονείς, αχάριστα, ανόσια’, όπως ακριβώς προείπε η προφητεία αυτών των ‘εσχάτων ημερών’. (2 Τιμ. 3:1, 2) Επειδή ο Αδάμ και η σύζυγός του Εύα παρήκουσαν στον ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό των, γι’ αυτό ακριβώς η γη κατακλύζεται σήμερα από απειθή τέκνα.

 5. Πώς ο Θεός επέβαλε την καταδίκη εναντίον του απειθούς Αδάμ και της Εύας, και τι εκληροδότησε ο Αδάμ στους απογόνους του;

⁵ Από γονείς που ήσαν απειθείς στον ζωοδότην των ουράνιον Πατέρα, δύσκολα θα μπορούσαμε να περιμένωμε να γεννηθούν τέκνα που δεν θα ήσαν αυτά τα ίδια απειθή στους επιγείους των γονείς, για να μην πούμε ότι θα ήσαν απειθή στον Θεό όπως ήσαν ο Αδάμ και η Εύα. Επειδή ο Αδάμ ενώθηκε με τη σύζυγό του σε μια θανατηφόρο πορεία ενεργείας, ο Θεός τον κατεδίκασε να επιστρέψη στη γη από την οποίαν είχε ληφθή και να ξαναγίνη απλώς άμορφο, δίχως ζωή χώμα. Προς τον σκοπόν αυτόν ο Φυτευτής και Ιδιοκτήτης του κήπου της Εδέμ εξεδίωξε από τον κήπο τον Αδάμ και την Εύα. Εμπόδισε το να διολισθήσουν πάλι σε αναζήτησι του «ξύλου της ζωής» που ήταν στο μέσον του μεγάλου κήπου και να φάγουν απ’ αυτό και να ζουν έως τώρα και επί χρόνον αόριστον. (Γέν. 3:17-24· 2:9) Έτσι ο Αδάμ εκληροδότησε σ’ εμάς τα τέκνα του, όχι τελεία ζωή, αλλ’ ανθρώπινη ατέλεια, αμαρτωλότητα και την καταδίκη σε θάνατο. (Ρωμ. 5:12) Έτσι αργότερα συνετάχθη μια παροιμία στη γη του Ισραήλ, που έλεγε: «Οι πατέρες έφαγον όμφακα, και οι οδόντες των τέκνων ημωδίασαν.»—Ιεζ. 18:2.

 6. (α) Τι συνέβη στον όφιν που εχρησιμοποιήθη για να παραπλανήση την Εύα, αλλά πώς κατεδικάσθη εκείνος που ήταν πίσω από τον όφιν; (β) Τι σημαίνει τούτο γι’ αυτόν;

⁶ Αλλά τι θα πούμε για τον εχθρό του ανθρωπίνου γένους που επροξένησε όλα αυτά; Απέθανε αυτός όπως ο Αδάμ και η Εύα; Όχι ακόμη· αλλά θα πεθάνη στον ωρισμένο καιρό του Θεού και μ’ ένα βίαιο τρόπο. Φυσικά, ο ομιλών όφις που εχρησιμοποιήθη για να παραπλανήση την Εύα να φάγη τον απαγορευμένο καρπό απέθανε προτού πεθάνουν ο Αδάμ και η Εύα. Το αόρατο πνεύμα που ήταν πίσω από τον όφιν για να τον κάνη να μιλή ψεύδη εναντίον του Θεού δεν απέθανε ακόμη, αλλά θα πεθάνη. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Επειδή αυτός είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, που προσονομάζεται επίσης «ο όφις ο αρχαίος», και στον κήπο της Εδέμ ο Θεός απήγγειλε, επίσης, καταδίκη εναντίον του, λέγοντας: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [το σπέρμα της] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν.» (Γέν. 3:15) Για ένα φίδι, αυτό θα εσήμαινε βίαιο θάνατο. Για τον «αρχαίον όφιν», τον Σατανά ή Διάβολο, συμβολίζει βίαιο θάνατο όταν το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού θα αναλάβη δράσι ως εκτελεστικός εκπρόσωπος του Θεού και Πατρός του.

 7. Ποιες ερωτήσεις αναφορικά με οφέλη εγείρει η μέλλουσα θανάτωσις του Σατανά του Μεγάλου Όφεως, και ποιος παρέχει την απάντησι;

⁷ Η θανάτωσις του εχθρού του ανθρωπίνου γένους σ’ ένα μέλλοντα καιρό είναι δυνατόν να κάμη κάποιο καλό για ανθρώπους που μπορεί να ζουν επάνω στη γη μετά τον βίαιο θάνατό του· αλλά τι καλό θα κάμη σε όλα τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που απέθαναν στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια και που μπορεί ακόμη να πεθάνουν προτού εξαλειφθή ο Σατανάς ή Διάβολος; Η καταστροφή του στο μέλλον θα εμποδίση το να κάμη περαιτέρω βλάβη· αλλά πώς η μέλλουσα καταστροφή του θα εκμηδενίση όλη τη βλάβη που έκαμε σε όλες τις νεκρές γενεές που βρίσκονται στον τάφο; Ο Ιεχωβά Θεός εσυλλογίσθη επίσης αυτή την ερώτησι και έλαβε πρόνοια απαντήσεώς της για το καλό μας.

ΠΟΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ;

 8. (α) Ποια συντριβή έρχεται πρώτη, και τι σημαίνει για το Σπέρμα η συντριβή της πτέρνας; (β) Πώς και μόνο θα μπορούσε το συντριμμένο Σπέρμα κατόπιν να συντρίψη την κεφαλή του Όφεως;

⁸ Όχι μόνο είπε ο Θεός στον «αρχαίον όφιν», τον Σατανά ή Διάβολο, ότι το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού θα του συνέτριβε την κεφαλή, αλλά προσέθεσε: «Και συ θέλεις συντρίψει την πτέρναν αυτού.» (ΜΝΚ) Αν το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού επρόκειτο να συντρίψη την κεφαλή του όφεως πρώτα, τότε, φυσικά, ο όφις δεν θα ήταν ζωντανός για να συντρίψη την πτέρνα του Σπέρματος. Αλλά εκείνο που πραγματικά λαμβάνει χώραν πρώτα είναι ότι ο όφις συντρίβει την πτέρνα του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού. Τι σημαίνει αυτή η συντριβή της πτέρνας για το Σπέρμα ή τον Υιόν του Θεού; Σημαίνει θάνατο. Θάνατο; Ναι! Αλλ’ αν το Σπέρμα υφίσταται θάνατο πρώτα με το δάγκωμα του όφεως, πώς θα μπορούσε το Σπέρμα έπειτα να συντρίψη την κεφαλή του όφεως; Μόνο με το να ξαναφερθή στη ζωή από την αναδημιουργική δύναμι του Θεού. Αυτό σημαίνει με μια ανάστασι εκ νεκρών με τη δύναμι του Θεού. Αυτή δεν είναι η δική μας ερμηνεία της συγκεκαλυμμένης αποφάσεως του Θεού στον κήπο της Εδέμ. Είναι η ερμηνεία της αποφάσεως από τον ίδιο τον Θεό με τον τρόπο που εξετέλεσε την εκπλήρωσι της αποφάσεως.

 9, 10. (α) Στην κυρία της έννοια, τίνος ήταν η συντριβή της πτέρνας; (β) Πώς ήταν αυτός το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού, και πώς εγεννήθη για να είναι το ισοδύναμον του τελείου Αδάμ;

⁹ Στην κυρία της έννοια, η συντριβή της πτέρνας του Σπέρματος της γυναικός του Θεού συνέβη πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Το υποσχεμένο Σπέρμα ήταν ο Υιός του Θεού. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν ανθρώπινοι υιοί του Θεού στη γη, επειδή ο Αδάμ είχε χάσει την υιότητα για την ανθρώπινη οικογένεια. Αυτό το Σπέρμα, λοιπόν, ήταν ο Υιός του Θεού από τον ουρανό. Αφού ήλθε από τον ουρανό, η μητέρα του που τον παρήγαγε και από την οποία προήλθε ήταν, επίσης, ουράνια. Ήταν η συμβολική γυναίκα του Θεού, δηλαδή, η παγκόσμια οργάνωσίς του αποτελούμενη από αόρατα ουράνια, άγια, πνευματικά πλάσματα ή αγγέλους.

¹⁰ Αυτή η ουράνια οργάνωσις είναι νυμφευμένη ή επίσημα ενωμένη με τον Θεό σε αδιάρρηκτη σχέσι και υποταγή, όπως ακριβώς μια επίγεια σύζυγος είναι ενωμένη με τον άνδρα της και υπόκειται στον νόμο του συζύγου της. Σ’ αυτή την ουράνια οργάνωσι το υποσχεμένο Σπέρμα ήταν ο πρώτιστος Υιός, ο μονογενής Υιός του Θεού, ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως»· και από την ουράνια οργάνωσι προήλθε όταν απεστάλη στη γη για να γεννηθή ως ανθρώπινο πλάσμα. (Ιωάν. 3:16· Κολ. 1:15) Με υπακοή στην εντολή του Θεού του Πατρός του ωνομάσθη Ιησούς, όνομα που σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». Επειδή κανείς γήινος άνθρωπος δεν μπορούσε να είναι πατέρας του, η γέννησις του Ιησού επετελέσθη θαυματουργικά από τη γαστέρα μιας παρθένου κόρης. Έτσι έγινε σαρξ και αίμα, αλλ’ εγεννήθη τέλειος εφόσον ο ουράνιος Πατήρ του ήταν τέλειος. (Ιωάν. 1:14) Με το να γίνη άνθρωπος, ο Ιησούς έγινε όμοιος με τον τέλειον Αδάμ, λίγο κατώτερος από τους αγγέλους, των οποίων προηγουμένως ήταν ο αρχηγός.

11. Για να χρησιμεύση ως το υποσχεμένο Σπέρμα, γιατί ήταν ανάγκη ο Υιός του Θεού να γίνη τέλειος άνθρωπος;

¹¹ Αλλά εδώ μια ερώτησι, παρακαλούμε! Για να χρησιμεύση ο μονογενής Υιός του Θεού ως το Σπέρμα της γυναικός του Θεού ώστε να συντρίψη την κεφαλή του Όφεως, γιατί ήταν ανάγκη να γίνη τέλειος άνθρωπος, κατώτερος από τους αγγέλους; Ήταν ανάγκη για να εκπληρώση την επαγγελία που εδόθη από τον Θεό στον κήπο της Εδέμ, με το να συντριβή στην πτέρνα, δηλαδή, να υποστή θάνατο ως τέλειος άνθρωπος. Σύμφωνα με τούτο είναι γραμμένο: «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν, δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα τα κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον.» (Εβρ. 2:9, 14) Περαιτέρω διαβάζομε: «Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του διαβόλου· διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει. Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, δια να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου.»—1 Ιωάν. 3:8.

12. Ποια θυσία κατέστησε ικανόν τον Υιόν του Θεού να προσφέρη το ότι έγινε τέλειος άνθρωπος, και για την ανακούφισι ποίου;

¹² Το ότι έγινε τέλειος άνθρωπος, ο οποίος είχε την ίδια αξία τελείας ζωής που είχε και ο Αδάμ όταν εδημιουργήθη στον κήπο της Εδέμ, κατέστησε ικανόν τον Υιόν ή Σπέρμα της γυναικός του Θεού να «γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου». Πώς; Επειδή μπόρεσε να προσφέρη την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως θυσία στον Ιεχωβά Θεό για να αφαιρέση τις κληρονομημένες αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους. Με την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας απωλέσθη τελεία ανθρώπινη ζωή για όλους εμάς τους απογόνους των. Με τη θυσία της τελείας ανθρώπινης ζωής του ο Ιησούς έλαβε τη θέσι του ανθρωπίνου γένους στον θάνατο, για να μπορέσουν όλοι οι άνθρωποι που δέχονται τη θυσία του προς τον Θεό, να έχουν τελεία ζωή αποκαταστημένη σ’ αυτούς.

13. Στην ανθρώπινη γέννησί του τι ανηγγέλθη ότι ήταν ο Υιός του Θεού, και τι εμποδίσθη ο «αρχαίος όφις» να κάμη λίγο έπειτα απ’ αυτό;

¹³ Όταν ο Ιησούς εγεννήθη, ένας άγγελος από τον ουρανό ανήγγειλε τη γέννησί του σε θεοσεβείς ποιμένας κοντά στη Βηθλεέμ του Ιούδα, λέγοντας: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» (Λουκ. 2:10, 11) Η λέξις «Χριστός» είναι τίτλος που σημαίνει «Κεχρισμένος». Η έλευσις του Χριστού ή Κεχρισμένου από τον Θεό είχε προλεχθή πολύ πρωτύτερα απ’ αυτό. Οι Ιουδαίοι τον καλούσαν Μεσσία, η Εβραϊκή δε αυτή λέξις εσήμαινε το ίδιο με την Ελληνική «Χριστός». Ο Σατανάς ή Διάβολος ανεγνώρισε τον Ιησούν ως τον υποσχεμένο Χριστό ή Μεσσία, το υποσχεμένο Σπέρμα της γυναικός του Θεού. Για τούτο ο Σατανάς ο «αρχαίος όφις» προσεπάθησε να καταστρέψη τον Ιησούν ως «παιδίον» ηλικίας κάτω των δύο ετών. Αλλ’ ο Θεός επροστάτευσε το παιδίον Ιησούν, και ο πονηρός Όφις δεν μπόρεσε να συντρίψη την πτέρνα του τότε.—Ματθ. 2:1-23.

14. (α) Πώς ο Ιησούς έγινε Χριστός; (β) Ποια βήματα έκαμε ο Σατανάς ή Διάβολος προσπαθώντας να κάμη περιττή τη συντριβή της πτέρνας του Σπέρματος απ’ αυτόν;

¹⁴ Όταν ο Ιησούς εμεγάλωσε και έγινε τέλειος άνδρας τριάντα ετών ηλικίας, εγκατέλειψε το ξυλουργείο του στη Ναζαρέτ και εβαπτίσθη στον Ιορδάνη Ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αμέσως μετά το βάπτισμά του στο νερό ο Θεός έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα από τον ουρανό, κάνοντάς τον έτσι Κεχρισμένον. Από τότε και έπειτα ο Υιός του Θεού, το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, εκαλείτο κατάλληλα Ιησούς Χριστός. (Ματθ. 3:13-17) Έπειτα από σαράντα ημέρες μετά το χρίσμα του ο Σατανάς ή Διάβολος προσεπάθησε να επιφέρη τον θάνατο του Σπέρματος της γυναικός του Θεού με το να κάμη τον Ιησούν να επιτελέση ιδιοτελή, φιλόδοξα θαύματα και να τον ‘πειράση’ με παγκόσμια κυριαρχία αν θ’ ανεγνώριζε τον Σατανά ή Διάβολο ως θεό και θα τον προσκυνούσε ως τοιούτον. Αλλ’ ο Σατανάς δεν μπόρεσε να πειράση αυτόν τον τέλειον άνθρωπο ώστε να αμαρτήση, όπως είχε πειράσει τον τέλειον Αδάμ σε αμαρτία απέναντι του Θεού, επειδή ο Ιησούς πλήρης πίστεως αντέστη στους τρεις πειρασμούς και είπε στον Σατανά ν’ απομακρυνθή. (Ματθ. 4:1-11) Επειδή ο Ιησούς Χριστός ετήρησε τελεία υπακοή και δεν ήλθε κάτω από την καταδίκη και θανατική απόφασι του Θεού κατέστη αναγκαίο να συντρίψη ο «αρχαίος όφις» την πτέρνα του—σε μια μεταγενέστερη ευκαιρία.

15. (α) Πώς ενήργησε ο Ιησούς σε αρμονία με το χρίσμα του, και πού; (β) Ποιο σπέρμα επρομήθευσε ο «αρχαίος όφις» προς χρήσιν του, και κάτω από ποια ψευδή κατηγορία εθανάτωσαν τον Ιησούν;

¹⁵ Εν τω μεταξύ ο Ιησούς Χριστός άρχισε να υπηρετή τον Θεό σε αρμονία με το χρίσμα του και ανέλαβε να κηρύττη τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη κυβέρνησι σωτηρίας για όλο το ανθρώπινο γένος. Συνήθροισε, επίσης, μαθητάς γύρω του και τους εδίδασκε και τους εξεπαίδευε να κηρύττουν και αυτοί, επίσης, τη βασιλεία του Θεού. Τούτο ελάμβανε χώραν στο μέσον του κόσμου του Διαβόλου, ήταν δε τότε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η επικρατούσα παγκόσμιος δύναμις. (Ματθ. 4:17· 10:1-7· Λουκ. 10:1-9) Ο Θεός είχε προείπει ότι ο «αρχαίος όφις» θα είχε δικό του σπέρμα. Ο Μέγας Όφις ανέπτυξε αυτό το διαβολικό σπέρμα μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών του λαού του Ιησού επάνω στη γη. Αυτοί, ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου της επαρχίας Ιουδαίας, κατηγόρησαν τον Ιησού Χριστό ότι προσπαθούσε να υποσκελίση την αυτοκρατορία των Ρωμαίων Καισάρων με τη δική του βασιλεία. Κάτω από αυτή την ψευδή κατηγορία ο Ιησούς εκαρφώθη σ’ ένα ξύλο έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ για να πεθάνη εκεί σε δημόσιο όνειδος σαν ένας προδοτικός, στασιαστικός δούλος.

16. Πότε έγινε αυτό, και τι άφησε ο Θεός να συμβή την ημέρα εκείνη;

¹⁶ Αυτό έγινε την Παρασκευή, 1η Απριλίου του 33 μ.Χ. Αν και ο Ιησούς ήταν αθώος, ο Θεός δεν προέβη στο να σώση το Σπέρμα της γυναικός του από αυτόν τον σκληρό θάνατο. Σε αρμονία με τον σκοπό του που είχε αναγγελθή πολύν καιρό πρωτύτερα, άφησε τον «αρχαίον όφιν» να συντρίψη την πτέρνα του Σπέρματος της επαγγελίας. (Ιωάν. 18:12 έως 19:37) Φαινομενικά η ελπίδα αιωνίου ζωής για τους θεοσεβείς του ανθρωπίνου γένους απέθανε τότε μαζί με τον Ιησού Χριστό.

17. Ποιο άλλο μέρος της Εδεμικής επαγγελίας του Θεού επρόκειτο ακόμη να εκπληρωθή, και πώς ο Θεός επρονόησε γι’ αυτό;

¹⁷ Ο Θεός είχε αφήσει τον «αρχαίον όφιν» να συντρίψη το Σπέρμα της γυναικός, καθώς προελέχθη. Τώρα απέκειτο στον Θεό να προνοήση για να εκπληρωθή το άλλο μέρος της Εδεμικής προφητείας του, δηλαδή, το να συντρίψη το Σπέρμα της γυναικός του την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως στον δέοντα καιρό. Έτσι ο θάνατος του Ιησού έπρεπε να μετατραπή σε μια πληγή πτέρνας. Στα όμματα του Θεού ήταν ένας θυσιαστικός θάνατος, ο θάνατος ενός αθώου, στον οποίο θάνατο δεν ήταν δίκαιο ή ορθό να κρατηθή ο αθώος Ιησούς. Αυτός δεν ήταν ένας εκούσιος αμαρτωλός σαν τον Αδάμ, ώστε να τον κρατήση ο Θεός στον θάνατο αιωνίως. Συνεπώς, στον προειπωμένο καιρό, την τρίτη ημέρα από τον θάνατό του, ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε το Σπέρμα του, τον Υιό του, εκ νεκρών.

18. (α) Τι είπε ο Πέτρος όσον αφορά το αδύνατον του να κρατήται για πάντα ο Ιησούς στον θάνατο, καθώς επίσης και για το είδος της αναστάσεως που είχε ο Ιησούς; (β) Πώς μια τέτοια ανάστασις κατέστησε δυνατή την απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους;

¹⁸ Όσον αφορά αυτό το καταπληκτικό θαύμα ένας από τους μαθητάς του Ιησού που ωνομάζετο Σίμων Πέτρος είπε: «Τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε, τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, δια χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε· τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ’ αυτού. . . . Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες.» (Πράξ. 2:22-32) Ο Ιησούς ανεστήθη, όχι ως άνθρωπος ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’, αλλ’ ως πνευματικός Υιός ισχυρότερος από τον Σατανά τον Μεγάλον Όφιν, επειδή αυτός ο ίδιος ο Σίμων Πέτρος μάς λέγει: «Χριστός άπαξ περί αμαρτιών απέθανεν, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα υμάς προσαγάγη τω Θεώ, θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι.» (1 Πέτρ. 3:18, Κείμενον) Μ’ αυτό τον τρόπο η τελεία ανθρώπινη ζωή του παρέμεινε ως θυσία και έτσι η αξία της μπορούσε να παρουσιασθή στον Θεό για την απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους όταν ο Ιησούς ανήλθε πάλι στον ουρανό μετά σαράντα ημέρες από την ανάστασί του.

19. (α) Τίνος τη συντριβή εκτελούσε ο Σατανάς από τότε, αλλά τι περιμένει τώρα αυτός ο ίδιος; (β) Κάτω από ποια σύμβολα απεκαλύφθη στον μαθητή Ιωάννη αυτή η ενέργεια εναντίον του Σατανά;

¹⁹ Δεν μπορεί πια ο Σατανάς ο Μεγάλος Όφις να συντρίψη την πτέρνα του Υιού της γυναικός του Θεού. Είναι γραμμένο: ‘Γινώσκομεν ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών, δεν αποθνήσκει πλέον· θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον.’ (Ρωμ. 6:9) Μολονότι από τότε επετράπη στον Μεγάλον Όφιν να συντρίψη την πτέρνα των πιστών μαθητών του Χριστού, ο Σατανάς τώρα περιμένει να συντριβή η δική του κεφαλή από τον αναστημένο αθάνατον Υιό της γυναικός του Θεού. Σ’ ένα προφητικό όραμα που εδόθη στον μαθητή Ιωάννη έπειτα από πολλά χρόνια μετά την ανάστασι του Ιησού και την επιστροφή του στον ουρανό, ο Σατανάς ο «αρχαίος όφις» απεκαλύπτετο ότι εκβάλλεται από τον ουρανό μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. Έπειτα ο Σατανάς απεκαλύπτετο ότι δένεται και καθίσταται αβοήθητος με το ότι ρίπτεται σε μιαν άβυσσο στα χίλια έτη της βασιλείας του Χριστού, και μετά ταύτα ρίπτεται στη Γέεννα της αιωνίου καταστροφής.

20. (α) Μετά την πλήρη συντριβή του, σε ποιους δεν θα επεμβαίνη πια ο Σατανάς; (β) Τι μπορούμε τώρα να εκτιμήσωμε για το πότε ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη για πρώτη φορά;

²⁰ Με αυτή την τάξι επρόκειτο να συντελεσθή η πλήρης συντριβή της κεφαλής του Μεγάλου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου· και ποτέ πάλι δεν επρόκειτο να επέμβη στο απολυτρωμένο ανθρώπινο γένος που θα ζούσε σε αποκαταστημένη ανθρώπινη τελειότητα σ’ έναν παράδεισο εκτεινόμενο ολόγυρα στη γη. (Αποκάλ. 12:7-17· 20:1-10) Από τούτο μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ελέχθη πρωτύτερα σ’ αυτή τη μελέτη ότι ο «λόγος της ζωής» εξεπέμφθη από τον μέγαν Φίλον του ανθρωπίνου γένους, τον Ιεχωβά Θεό, λίγο μετά την εισβολή του θανάτου στην ανθρώπινη οικογένεια. Αυτό έγινε στον κήπο της Εδέμ.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΜΩΜΕ ΜΕ ΤΟΝ «ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

21. (α) Από πού λαμβάνομε αυτή την πληροφορία που εμπνέει ελπίδα; (β) Και στα εξήντα έξη βιβλία της Αγίας Γραφής ποια θαυμαστή ιστορία εκτίθεται, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι;

²¹ Αλλ’ από πού λαμβάνομε όλη αυτή την πληροφορία που εμπνέει ελπίδα; Από το εμπνευσμένο Βιβλίο του μεγάλου Δοτήρος της ζωής, του Ιεχωβά Θεού. Από την Αγία του Γραφή, το μόνο Βιβλίο σε όλη τη γη που παρουσιάζει αυτόν τον ένδοξον «λόγον της ζωής». Στο πρώτο βιβλίο που ονομάζεται Γένεσις, το οποίον αρχικά εγράφη στην Εβραϊκή, η Βίβλος εκθέτει την Εδεμική επαγγελία του Θεού όσον αφορά τη συντριβή της κεφαλής του Όφεως από το Σπέρμα της γυναικός του Θεού. Στο τελευταίο βιβλίο αυτής της Βίβλου, που ονομάζεται Αποκάλυψις, το οποίον εγράφη αρχικά στην κοινή Ελληνική πριν από δεκαεννέα αιώνες, αναγράφεται η όρασις του πώς τελικά θα συντριβή η κεφαλή του Σατανά του «αρχαίου όφεως» και όλων των δαιμονικών αγγέλων του και έτσι θα εκμηδενισθούν. Και στα εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής εκτίθεται η θαυμαστή ιστορία τού πώς ο Θεός μέσω του Σπέρματος του Ιησού Χριστού κάνει προμήθεια για την αιώνια σωτηρία του ανθρωπίνου γένους από τον θάνατο και για την απελευθέρωσί του από τη δουλεία του «αρχαίου όφεως», του Σατανά ή Διαβόλου, και για την απόλαυσι απ’ αυτό αιωνίου ζωής με ειρήνη και ευτυχία επάνω στη γη κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού.

22. Τι είδους Λόγος μπορεί να ονομασθή η Βίβλος, και γιατί ορθώς θα ονομάζεται έτσι;

²² Η θεόπνευστη Βίβλος ως σύνολο μπορεί, επομένως, να ονομασθή ο «λόγος της ζωής». Ορθώς ονομάζεται έτσι, διότι είναι το δώρο σ’ εμάς του ελέους του Θεού, για το οποίο διαβάζομε: ‘Εδόθη εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων, εφανερώθη δε τώρα δια της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν δια του ευαγγελίου.’ (2 Τιμ. 1:9, 10) Εκτός από τη Γραφή, δεν υπάρχει «λόγος ζωής» σήμερα.

23, 24. (α) Για να ωφεληθούμε από τον «λόγον της ζωής», τι πρέπει να κάμωμε μ’ αυτόν; (β) Με ποιο όπλο πρέπει να παλαίσωμε για τη ζωή που προσφέρεται σ’ αυτόν τον λόγον;

²³ Τώρα που εμείς, με το έλεος του Θεού, έχομε αυτόν τον «λόγον της ζωής», τι πρέπει να κάμωμε μ’ αυτόν; Ζούμε στο μέσον του θνήσκοντος κόσμου του ανθρωπίνου γένους. Μαρτυρούμε τις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων που είναι καταδικασμένο σε καταστροφή στον εγγίζοντα «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Αν θέλωμε να ωφεληθούμε από τον «λόγον της ζωής» και να φθάσωμε στην αιώνια ζωή που προσφέρει το νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, πρέπει ασφαλώς να εμμένωμε στον «λόγον της ζωής». Πρέπει να ζούμε σε αρμονία μ’ αυτόν για ν’ αποδειχθούμε άξιοι τέτοιας αιωνίου ζωής και να μην καταστραφούμε μαζί με το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων. Σ’ εκείνους που έγιναν πνευματικά τέκνα του Θεού, ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος γράφει: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων· δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.» (Φιλιππησ. 2:14-16) Αν πράττωμε αυτό, ο «λόγος της ζωής» δεν θα έχη έλθει σ’ εμάς ματαίως. Μ’ έναν τρόπο, έχομε να παλαίσωμε γι’ αυτή τη ζωή, και έχομε πρόχειρα τα μέσα, με τα οποία να κάμωμε επιτυχή πάλη. Ποια;

²⁴ Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τον «λόγον της ζωής», που είναι ο λόγος του Θεού, με μια μάχαιρα που συνοδεύει την «πανοπλίαν του Θεού». Ο Παύλος λέγει: «Λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας, και την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού.» (Εφεσ. 6:11-17) Για να εξακολουθήσωμε να μαχώμεθα για τη ζωή και για να εμποδίσωμε τη συμβολική «μάχαιραν» από το να προσκρούση κάπου και ξεφύγη από το χέρι μας, πρέπει να ‘κρατώμεν τον λόγον της ζωής’.

25. (α) Ποια προσωπική πείρα δείχνει αν πρέπει να κρατούμε τον «λόγον της ζωής» για τον εαυτό μας; (β) Ποιος μας είπε προσωπικώς τι να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής»;

²⁵ Εν τούτοις, μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρατούμε τον «λόγον της ζωής» για τον εαυτό μας και να ενδιαφερώμεθα μόνο για τη δική μας σωτηρία, για το να φθάσωμε οι ίδιοι σε αιώνια ζωή; Αυτός είναι μήπως ο τρόπος με τον οποίον ήλθαμε εμείς οι ίδιοι σε κατοχή του «λόγου της ζωής»—από άλλους κατόχους του λόγου που τον κρατούσαν σφιχτά για τον εαυτό τους έτσι ώστε ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος αναγκάσθηκε να έλθη προσωπικά και να μας παραδώση τον «λόγον της ζωής» απ’ ευθείας από το δικό του χέρι; Με κάθε ειλικρίνεια είμεθα αναγκασμένοι ν’ απαντήσωμε Όχι! Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι το μέσον του Θεού για να μας φέρη αιώνια ζωή, μας είπε τι να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής».

26. (α) Σε ποια έκφρασι που εφαρμόζεται στον Ιησούν φανερώνεται η σχέσις του με το να λάβωμε ζωή; (β) Μήπως ο Ιησούς απελάμβανε ζωή για τον εαυτό του, και πώς περιέγραψε τον εαυτό του ως μέσον ζωής για μας;

²⁶ Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ονομάζεται ο «λόγος της ζωής». Ως στόμα του Ιεχωβά Θεού ονομάζεται ο «Λόγος του Θεού». Ο επίσημος τίτλος του στον ουρανό ήταν «ο Λόγος». (Αποκάλ. 19:11-13· Ιωάν. 1:1) Ο απόστολος Ιωάννης, σε μια επιστολή προς τους κληρονόμους αιωνίου ζωής στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού, γράφει τα εξής λόγια όσον αφορά την παρουσία του Ιησού Χριστού επάνω στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες: «Εκείνο το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν, και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της Ζωής· (και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν, και μαρτυρούμεν, και απαγγέλλομεν προς εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί, και εφανερώθη εις ημάς).» (1 Ιωάν. 1:1, 2) Όταν ήταν στη γη ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. . . . και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ.» (Ιωάν. 6:51, 57) Ο Υιός του Θεού δεν απελάμβανε ιδιοτελώς ζωή για τον εαυτό του. Είχε σταλή και ήλθε να μας φέρη ζωή.

27. (α) Ποιες τελικές οδηγίες έδωσε ο Ιησούς όσον αφορά εκείνο που πρέπει να κάμωμε με τον «λόγον της ζωής»; (β) Γιατί τέτοια παγκόσμια διακήρυξις είναι μόνο ορθή αυτή καθ’ εαυτήν;

²⁷ Όπως αυτός ο ίδιος εστάλη από τον ουρανό και ήλθε να μας φέρη ζωή που ήταν πραγματικά ενσωματωμένη σ’ αυτόν, έτσι αποστέλλει εκείνους που είναι κάτοχοι του «λόγου της ζωής» για να τον φέρουν στους άλλους. Όταν έδιδε τελικές οδηγίες στους μαθητάς του από τον γραπτόν λόγον του Θεού, ο Ιησούς Χριστός είπε σ’ αυτούς: «Ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.» (Λουκ. 24:46-48) «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες, και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Ο «λόγος της ζωής» έπρεπε να διακηρυχθή με ενότητα από τους ακολούθους του Ιησού ως τα άκρα της γης. Τέτοια διακήρυξις ήταν απλώς ορθή αυτή καθ’ εαυτήν, επειδή ο λόγος αυτός είναι λόγος ζωής για όλο το ανθρώπινο γένος.

Διακήρυξις του ‘Λόγου της Ζωής’ σ’ ένα Θνήσκοντα Κόσμο

 1. Πώς διακηρύττεται σήμερα ένα άγγελμα ανθρωπίνης επιβιώσεως, και πού βρίσκεται αυτό;

ΣΗΜΕΡΑ η επιβίωσις της ανθρώπινης φυλής είναι υπό αμφισβήτησιν, αν πρόκειται να κρίνωμε από τις δηλώσεις που κάνουν οι στρατιωτικοί, οι επιστήμονες και οι οικονομολόγοι. Αλλ’ άσχετα με το πόσο ανησυχητική μπορεί να είναι η έκθεσις των φόβων των, υπάρχει ένα αυθεντικό άγγελμα επιβιώσεως που διακηρύττεται τώρα. Επομένως, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που πιστεύουν στην επιβίωσι της ανθρώπινης φυλής. Οι ολίγοι αυτοί που έχουν τέτοια αξιοσημείωτη πίστι ακούονται ευρύτατα σήμερα. Διακηρύττουν παντού τον «λόγον της ζωής». Ο ζωοπάροχος αυτός λόγος περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, η οποία είναι ο λόγος που προέρχεται από την Πηγή της ζωής, τον Ιεχωβά Θεό.

 2. (α) Από ποια διανομή θα έπρεπε λογικά να συνοδεύεται η διακήρυξις του «λόγου της ζωής»; (β) Πώς φανερώνει μια τέτοια διανομή η εισαγωγή της επιστολής του Ιακώβου και ο καιρός που την έγραψε;

² Αφού ο «λόγος της ζωής» περιέχεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής, η διακήρυξις του «λόγου της ζωής» θα έπρεπε λογικά να συνοδεύεται από τη δημοσίευσι και διανομή της Γραφής. Το Βιβλίο αυτό ήταν θείος σκοπός να διαδοθή παντού. Διάφορες προφητείες του το δείχνουν αυτό. Εισαγωγές σε ωρισμένες επιστολές της Γραφής το φανερώνουν αυτό. Παραδείγματος χάριν, ο μαθητής Ιάκωβος, γράφοντας την επιστολή του στις συμβολικές ‘δώδεκα φυλές’ του Χριστιανικού Ισραήλ, έκαμε την εισαγωγή της λέγοντας: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας, χαίρειν.» (Ιάκ. 1:1) Πόσο ευρέως διεσπαρμένες ήσαν άρα γε οι φυλές τότε, ειδικά αν ο Ιάκωβος έγραψε την επιστολή του γύρω στο 60 μ.Χ., ή έπειτα από είκοσι επτά περίπου χρόνια μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής; Την ημέρα εκείνη τρεις χιλιάδες περίπου Ιουδαίοι και προσήλυτοι μετεστράφησαν για να δεχθούν τον Ιησούν ως Κύριο και Διδάσκαλο και Μεσσία ή Χριστό, ως τον Υιόν του Θεού· και οι Πράξεις των Αποστόλων 2:5-11 μας λέγουν ότι ήσαν «από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν», Πάρθοι, Μήδοι, Ελαμίται, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Ασίας, της Φρυγίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Ρώμης, της Κρήτης και της Αραβίας. Όταν αυτοί ανεχώρησαν από την Ιερουσαλήμ μετά το τέλος της εορτής της Πεντηκοστής, επέστρεψαν σ’ αυτά τα μακρινά μέρη της γης. Η επιστολή του Ιακώβου, για να φθάση όλους αυτούς τους πιστούς των πνευματικών «δώδεκα φυλών» του Ισραήλ, έπρεπε να αντιγραφή και να κυκλοφορήση ευρέως.

 3. (α) Γιατί θα έπρεπε η προς Εβραίους επιστολή να κυκλοφορήση εξίσου ευρέως με την επιστολή του Ιακώβου; (β) Γιατί θα έπρεπε να κυκλοφορήση η πρώτη επιστολή του Πέτρου;

³ Ομοίως, το πεντηκοστό όγδοο βιβλίο της Γραφής απευθύνεται άμεσα στους Εβραίους, δηλαδή, στους Εβραίους Χριστιανούς· για να τους φθάση δε η επιστολή αυτή, θα έπρεπε να κυκλοφορήση εξίσου ευρέως, όσο και η επιστολή του Ιακώβου. (Εβρ. 1:1) Η εισαγωγή της πρώτης επιστολής του αποστόλου Πέτρου λέγει: «Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν, εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός.» (1 Πέτρ. 1:1, 2) Έτσι η επιστολή του Πέτρου απαιτούσε κυκλοφορία· και εκτός αν η αρχική του επιστολή διεβιβάσθη αργά από τη μία εκκλησία στην άλλη, έπρεπε να γίνουν αντίγραφα και να διανεμηθούν μεταξύ όλων των εκκλησιών που περιελαμβάνοντο στην εισαγωγή του.

 4. (α) Γιατί το τελευταίο βιβλίο της Γραφής απαιτούσε επίσης κυκλοφορία; (β) Πώς φανερώνεται ότι ο Παύλος ενεθάρρυνε την κυκλοφορία των επιστολών του, και ποιος στη Βαβυλώνα ήταν οικείος με τις επιστολές του;

⁴ Το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, η Αποκάλυψις του Ιωάννου, απευθύνεται από τον Ιωάννη «προς τας επτά εκκλησίας τας εν τη Ασία», στην Έφεσο, στη Σμύρνη, στην Πέργαμο, στα Θυάτειρα, στις Σάρδεις, στη Φιλαδέλφεια και στη Λαοδίκεια. Επομένως και αυτό το τελευταίο βιβλίο του «λόγου της ζωής» απαιτούσε κυκλοφορία επίσης. Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας μεγάλος συγγραφεύς επιστολών. Επρομήθευσε δεκατέσσερες από τις επιστολές που βρίσκονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές της Αγίας Βίβλου. Ο Παύλος ειδικά ενεθάρρυνε την κυκλοφορία των επιστολών του, γράφοντας στους Ρωμαίους, στους Κορινθίους, στους Γαλάτας, στους Εφεσίους, στους Φιλιππησίους, στους Κολοσσαείς, στους Θεσσαλονικείς και στους Εβραίους γενικά. Στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών λέγει στο τέλος: «Αφού αναγνωσθή μεταξύ σας η επιστολή, κάμετε να αναγνωσθή και εν τη εκκλησία των Λαοδικέων· και την εκ Λαοδικείας να αναγνώσητε και σεις.» (Κολ. 4:16) Ακόμη και ο απόστολος Πέτρος, όταν έγραφε από τη Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας, μίλησε για το ότι ήταν οικείος με τις επιστολές του Παύλου. (2 Πέτρ. 3:15· 1 Πέτρ. 5:13) Όλες οι αποδείξεις μαρτυρούν ότι οι Χριστιανοί εκείνοι του πρώτου αιώνος μετέδιδαν τον «λόγον της ζωής» σε άλλους σ’ αυτόν τον θνήσκοντα κόσμο.

 5. (α) Ποια χειρόγραφα αντίτυπα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών υπάρχουν ακόμη; (β) Ποιους είχαν ως παράδειγμα οι Χριστιανοί αντιγραφείς για ν’ αντιγράψουν τις Γραφές, και πώς μπόρεσαν να παραγάγουν την πλήρη Βίβλο;

⁵ Σήμερα υπάρχουν ακόμη 4.000 περίπου χειρόγραφα αντίτυπα των είκοσι επτά βιβλίων που βρίσκονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, κανένα, όμως, απ’ αυτά δεν είναι του πρώτου αιώνος. Εκτός τούτου, υπάρχουν γύρω στα 8.000 χειρόγραφα αντίτυπα σε μια Λατινική μετάφρασι, και γύρω στα χίλια χειρόγραφα αντίτυπα μεταφράσεων και σε άλλες ακόμη γλώσσες. Όσον αφορά την παραγωγή αντιτύπων, οι αρχαίοι Χριστιανοί, οι πρώτοι των οποίων ήσαν Ιουδαίοι ή Εβραίοι, είχαν ένα παράδειγμα στους Ιουδαίους γραφείς ή Σοφερίμ, οι οποίοι, από τις ημέρες του Έσδρα του ιερατικού γραφέως ή γραμματέως, έκαναν χειρόγραφα αντίτυπα των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών για τις Ιουδαϊκές συναγωγές. Οι συναγωγές έφθασαν να είναι εγκαθιδρυμένες ολόγυρα, μέσα και έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οπουδήποτε ήσαν διεσπαρμένοι οι Ιουδαίοι. Έτσι ήταν δυνατόν να πάη κανείς σε μια συναγωγή στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στη Μικρά Ασία, και ν’ ακούση ν’ αναγινώσκωνται οι Εβραϊκές Γραφές· ή στη Βέροια της Μακεδονίας· ή στη Ρώμη της Ιταλίας. (Πράξ. 13:14, 15· 17:10, 11· 28:16-23) Έτσι οι Εβραϊκές Γραφές είχαν μια παγκόσμια τότε κυκλοφορία. Συνεπώς, εκτός από την αντιγραφή των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, οι Χριστιανοί αντιγραφείς μπορούσαν να κάνουν αντίτυπα των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών ή της Ελληνικής των μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, αν δεν μπορούσαν ν’ αγοράσουν αντίτυπα από τους Ιουδαίους προμηθευτάς ή πωλητάς. Μπορούσαν έτσι να κάνουν αντίτυπα της πλήρους Βίβλου που απετελείτο από εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία.

 6. (α) Πώς οι Χριστιανοί υπήγοντο σε εντολή διαφορετική από εκείνη των Ιουδαίων όσον αφορά τη δημοσιότητα; (β) Τι είδους λόγος είναι αυτός ο «λόγος της ζωής», όπως κατεδείχθη από τον Ιησούν στη διάρκεια του πειρασμού;

⁶ Κάτω από τον νόμο του Μωυσέως οι Ιουδαίοι υπήγοντο στην εντολή να παραμένουν προσκολλημένοι σους εαυτούς των, ν’ αποχωρίζωνται από τους Εθνικούς. Οι Χριστιανικές εκκλησίες, εν τούτοις, υπήγοντο στην εντολή του Μεγαλυτέρου Μωυσέως, του Ιησού Χριστού, και των αποστόλων του, να μετακινούνται, να γίνουν, ενωμένοι, η πιο μεγάλη οργάνωσις δημοσιότητος επάνω στη γη, μια Χριστιανική οργάνωσις ειδικευμένη στο να διακηρύττη σε όλο τον θνήσκοντα κόσμο τον «λόγον της ζωής», το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Αυτός ο «λόγος της ζωής» δεν είναι απλώς μια προφορική παράδοσις, ένα άγγελμα που μετεδόθη από γενεά σε γενεά με τον λόγο του στόματος. Είναι ένας «γραπτός» λόγος, που παραμένει αμετάβλητος από τον καιρό ή τις περιστάσεις και που μπορεί να αναγνωσθή, να αναλυθή και να παραβληθή με την εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος, ο οποίος καλείται «ο Λόγος του Θεού» και «ο λόγος της ζωής», μπόρεσε να αντικρούση τους πειρασμούς του Διαβόλου λέγοντας κατ’ επανάληψιν: «Είναι γεγραμμένον», και έπειτα παραθέτοντας από τη γραπτή Βίβλο—τις Γραφές!—Ματθ. 4:1-10.

 7. (α) Τι προείπε ο Ιησούς όσον αφορά το «ευαγγέλιον» στις ημέρες μας; (β) Για να εκπληρωθή αυτό τι απητείτο, και σε ποια έκτασι έγινε αυτό έως τώρα;

⁷ Ο Ιησούς, προλέγοντας τις ημέρες μας, ημέρες που εχαρακτηρίσθησαν από παγκόσμιο πόλεμο, λιμό, επιδημίες, σεισμούς και αμηχανία των εθνών λόγω του προσεγγίζοντος τέλους των στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, είπε: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» (Μάρκ. 13:8-13) Για να κηρυχθή το ευαγγέλιον της αιωνίου ζωής μέσω της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν και να κατανοηθή σε όλα τα έθνη, έπρεπε να μεταφρασθή στις γλώσσες των λαών των εθνών εκείνων. Γι’ αυτόν τον σκοπό, επειδή η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο με άγγελμα από τον Θεό για όλο τον κόσμο, μετεφράσθη σε περισσότερες γλώσσες από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο στην ανθρώπινη ιστορία. Ως αυτό το έτος 1962 έχει ήδη μεταφρασθή εν όλω ή εν μέρει σε 1.165 γλώσσες και διαλέκτους, έτσι ώστε αν ο καθένας επάνω στη γη εδιδάσκετο να διαβάζη στη γλώσσα του, η Γραφή, ή μέρη της, θα μπορούσε να αναγνωσθή από τα 90 τοις εκατό του πληθυσμού του κόσμου.

 8. Τι αγγέλλεται για τη μετάφρασι της Γραφής χάριν των λαών της Ασίας και της Αφρικής και των λαών των νήσων;

⁸ Αγγέλλεται αυτόν τον καιρό ότι υπάρχουν 1.000 μεταφρασταί 100 σχεδόν διαφορετικών θρησκευτικών εταιριών που αντιπροσωπεύουν 40 διαφορετικές εθνικότητες, οι οποίοι ετοιμάζουν για τους λαούς των εκείνο που ελπίζουν ότι θα είναι μια αυθεντική μετάφρασις των Γραφών, μια Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις, να το πούμε έτσι, για την Αφρική, για την Ασία και για λαούς των νήσων. Για να παράσχη μάθησι και τεχνική βοήθεια για απόκτησι μεταφράσεων των Αγίων Γραφών, η Βιβλική Εταιρία λέγεται ότι «εισέρχεται τώρα σε μια φάσι επεκτάσεως και συνεργασίας άνευ προηγουμένου στη μακρά της ιστορία.»

 9. Πότε ιδρύθησαν ειδικώς οι Βιβλικές Εταιρίες, και τι είπαν οι πάπαι της Ρώμης γι’ αυτές τις Εταιρίες;

⁹ Οι Βιβλικές εταιρίες ιδρύθησαν ειδικά κατά τις αρχές του περασμένου αιώνος. Οι εταιρίες αυτές δεν είχαν την επιδοκιμασία των παπών του Βατικανού ούτε της Ρωμαϊκής Καθολικής Ιεραρχίας. Σε μια παπική «βούλλα» προς τον Ρωμαιοκαθολικό κλήρο της Ιρλανδίας, το 1825 μ.Χ., ο Πάπας Λέων ΧΙΙ έλεγε: «Μια κάποια εταιρία, που κοινώς λέγεται Βιβλική Εταιρία, αυθαδώς επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Αφού περιφρόνησε τις παραδόσεις των αγίων πατέρων, και σε αντίθεσι προς το πολύ γνωστό θέσπισμα της Συνόδου του Τρεντ, η εταιρία αυτή συνεκέντρωσε όλες τις δυνάμεις της και κατευθύνει κάθε μέσον σ’ ένα σκοπό:—στη μετάφρασι, ή μάλλον στη διαστροφή, της Γραφής στις ομιλούμενες γλώσσες όλων των εθνών.» Ένας μεταγενέστερος πάπας, ο Πίος ΙΧ, έδειξε τη διάθεσί του απέναντι του «λόγου της ζωής», λέγοντας: «Καταραμένες να είναι οι πολύ πανούργες και απατηλές εκείνες εταιρίες που ονομάζονται Βιβλικές Εταιρίες, οι οποίες ρίχνουν τη Γραφή στα χέρια της άπειρης νεολαίας.»a

10. Παρά την Καθολική αποδοκιμασία ποιο έργο προώδευσε, και τι ιδρύθησαν στην Ευρώπη και στην Αμερική;

¹⁰ Παρά τη Ρωμαιοκαθολική αποδοκιμασία και εναντίωσι, το έργο της μεταφράσεως και δημοσιεύσεως του «λόγου της ζωής» προώδευσε. Η Ιταλική Βίβλος ετυπώθη δώδεκα φορές πριν από το 1500 μ.Χ., δεκαοκτώ δε εκδόσεις της Γερμανικής Βίβλου είχαν ήδη δημοσιευθή προτού εμφανισθή η μετάφρασις του πρώην ιερέως Μαρτίνου Λουθήρου. Στο 1804 ιδρύθη στη Νυρεμβέργη η Βιβλική Εταιρία της Βασιλείας (Μπάζελ). Το ίδιο έτος ιδρύθη στο Λονδίνο η Βιβλική Εταιρία για τη Βρεττανία και την Αλλοδαπή, και συνεισέφερε οικονομικώς στις Βιβλικές Εταιρίες της ηπειρωτικής Ευρώπης. Στην Αμερική η αρχαιότερη Βιβλική εταιρία ιδρύθη στη Φιλαδέλφεια το 1808· ακολούθησε η Βιβλική Εταιρία Νέας Υόρκης το 1809, και η Αμερικανική Βιβλική Εταιρία το 1816. Η Δανική Βιβλική Εταιρία στην Κοπεγχάγη και η Σουηδική Βιβλική Εταιρία ήλθαν σε ύπαρξι το 1814. Η Βιβλική Εταιρία Αμβούργου-Αλτόνας εμφανίσθηκε το ίδιο έτος, καθώς επίσης η Βιβλική Εταιρία της Ολλανδίας στο Άμστερνταμ. Η Προτεσταντική Βιβλική Εταιρία των Παρισίων έλαβε εξουσιοδότησι από τη Γαλλική κυβέρνησι το 1818. Πολυάριθμες Βιβλικές εταιρίες ακολούθησαν στην Ευρώπη, αλλά, καθώς λέγει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος 3, έκδοσις 11η), στη σελίδα 907: «Μερικές απ’ αυτές τελικά διελύθησαν ή κατεπαύθησαν μέσω πολιτικής ή θρησκευτικής εναντιώσεως, η δε Ρωμαϊκή Εκκλησία απεδείχθη ειδικά εχθρική.»

11. Ποια Εταιρία ιδρύθη ως σωματείον το 1884, και τι εξακολούθησε να εκτυπώνη έως τώρα;

¹¹ Συγκριτικώς αργά, αλλά στον κατάλληλο καιρό του Θεού, στο 1884 ιδρύθη ως σωματείον στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, εκείνο που είναι γνωστό σήμερα ως Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Μολονότι υπήρξε ειδικός στόχος της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας και του Προτεσταντικού κλήρου επίσης, η Εταιρία Σκοπιά εξακολούθησε να εκτυπώνη Γραφές έως τώρα και είναι το εκδοτικό μέσον που χρησιμοποιείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

12. Από τον σχηματισμό των Βιβλικών εταιριών, πόσο μεγάλη υπήρξε η κυκλοφορία της Γραφής, και πόσο αυτή συμβαδίζει με την αύξησι του πληθυσμού του κόσμου;

¹² Από τον σχηματισμό όλων αυτών των Βιβλικών εταιριών, η δημοσίευσις και διανομή της Αγίας Γραφής υπήρξε τεράστια, ετέθησαν δε σε κυκλοφορία πάνω από δύο δισεκατομμύρια αντίτυπα εν όλω ή εν μέρει. Το περασμένο έτος έγινε μια παγκόσμια διανομή 30 εκατομμυρίων αντιτύπων από όλες τις Βιβλικές Εταιρίες, πολλά δε απ’ αυτά ήσαν Καινές Διαθήκες, ή οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Εν τούτοις, ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνει κατά 45 εκατομμύρια άτομα το έτος, ή κατά το ήμισυ ακόμη του αριθμού των αντιτύπων των Αγίων Γραφών. Έτσι η παραγωγή αντιτύπων των Γραφών δεν συμβαδίζει με τον πληθυσμό του κόσμου. Πρέπει, όμως, να ενθυμούμεθα ότι μέγα μέρος της αυξήσεως του πληθυσμού αυτού γίνεται στην Κομμουνιστική Ρωσία και στην Ερυθρά Κίνα, που είναι πίσω από το Σιδηρούν και πίσω από το Ινδοκαλάμινο Παραπέτασμα, έτσι ώστε τους λαούς των δεν είναι εύκολο να τους πλησιάση κανείς.

13. Πώς καταδεικνύεται η μεγάλη ανάγκη για την κυκλοφορία περισσοτέρων Γραφών στην πείρα μιας Βιβλικής Εταιρίας στο περασμένο έτος;

¹³ Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για διανομή περισσοτέρων Γραφών. Μια Βιβλική Εταιρία ανέφερε ότι υπήρξε «καταπληκτική αύξησις στην κυκλοφορία της Αγίας Γραφής σε εκτάσεις πολιτικής εντάσεως και επαναστάσεως»· ότι στην Κούβα και στο Αφρικανικό Κογκό, παραδείγματος χάριν, τα αποθέματα της εταιρίας εξηντλήθησαν· ότι καινούργιες εκτυπώσεις έπρεπε να γίνουν και νέα βιβλία ν’ αποσταλούν, μερικές φορές αεροπορικώς, για να ικανοποιηθούν οι ζητήσεις θρησκευτικών οργανώσεων στις εκτάσεις εκείνες της αναταραχής· ότι, σε συνεργασία με άλλες Βιβλικές Εταιρίες, σε εβδομήντα πέντε χώρες, η οργάνωσις είχε θέσει σε κυκλοφορία πάνω από 23 εκατομμύρια τεμάχια Γραφών το περασμένο έτος, πράγμα που σημαίνει μια αύξησι 32 τοις εκατό πάνω από τη διανομή στη διάρκεια του 1959.—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 12 Μαΐου 1961.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΜΑΤΑΙΩΣ

14. Γιατί μπορεί πολλή από αυτή την εκτενή διανομή της Γραφής να έγινε εις μάτην, και πώς και μόνο η Γραφή μπορεί να κατανοηθή;

¹⁴ Εδώ είναι κατάλληλο να θέσωμε μερικές ερωτήσεις: Πόση από αυτή την εκτενή διανομή Γραφών υπήρξε εις μάτην; Τελευταίως συνέβη ό,τι ονομάζεται «αναγνωστική έκρηξις», έτσι ώστε αναμφιβόλως περισσότερα άτομα διαβάζουν τη Γραφή. Αλλά θα μεταδώση ζωή στον αναγνώστη η ανάγνωσις και μόνο της Γραφής; Μήπως η τέτοια ανάγνωσις της Γραφής, που αρχίζει από ένα άτομο με πολύν ενθουσιασμό και εκτίμησι, σταματά έπειτα από ένα διάστημα και το βιβλίο αυτό γίνεται απλώς ένα από εκείνα που σωριάζονται στο ράφι της βιβλιοθήκης του; Μπορεί η Γραφή να κατανοηθή και να εναρμονισθή από τον ίδιο τον αναγνώστη ατομικώς; Ο Θεός έδωσε τη Γραφή, όχι σ’ ένα άτομο, αλλά σ’ ένα έθνος, πρώτα στο Εβραϊκό έθνος, και έπειτα σε ό,τι ο Πέτρος ονομάζει «άγιον έθνος» του Θεού, που είναι ο «Ισραήλ του Θεού», του οποίου η περιτομή δεν είναι στη σάρκα, αλλά στην καρδιά. Έτσι είναι ένα Βιβλίο οργανώσεως. Μπορεί να κατανοηθή μόνο σε συντροφιά με την αληθινή ορατή οργάνωσι του Θεού, εκείνη που είναι γεμάτη από το άγιο πνεύμα του.—1 Πέτρ. 2:9· Γαλ. 6:12-16.

15. Πώς η περίπτωσις του Αιθίοπος αναγνώστου της Γραφής διευκρινίζει ότι η Γραφή δεν μπορεί να κατανοηθή χωρίς βοήθεια από κάποιον άλλον;

¹⁵ Θυμηθήτε τον Αιθίοπα αναγνώστη της Γραφής. Επέστρεφε από τον ναό της Ιερουσαλήμ και εδιάβαζε μεγαλοφώνως την προφητεία του Ησαΐα καθώς προχωρούσε επάνω στην άμαξά του. Ο Χριστιανός ευαγγελιστής Φίλιππος, διευθυνόμενος από τον άγγελο του Θεού, εχαιρέτησε και ερώτησε αυτόν τον επίσημον της Αιθιοπικής αυλής αν εννοούσε εκείνο που εδιάβαζε. Ειλικρινώς ο Αιθίοψ απήντησε: «Πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;» Προσεκάλεσε τον Φίλιππο να ανεβή και έπειτα τον άκουσε να του εξηγή την προφητεία από τη Χριστιανική άποψι. Τώρα εννόησε ως το σημείο να επιθυμή να γίνη ακόλουθος του Ιησού Χριστού, του «Λόγου του Θεού». Φθάνοντας σε μια έκτασι νερού ερώτησε: «Τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;» Αφού τον εβάπτισε ο Φίλιππος ανεχώρησε, ο δε Αιθίοψ προσήλυτος συνέχισε τον δρόμο του χαίροντας.—Πράξ. 8:26-39.

16. Μέσω τίνος έπρεπε να εξηγηθή η Βίβλος, όπως διευκρινίσθη στην περίπτωσι των Βεροιέων Ιουδαίων αναγνωστών της Βίβλου;

¹⁶ Θυμηθήτε επίσης τους αναγνώστας της Βίβλου Ιουδαίους στη Βέροια της Μακεδονίας. Άκουαν τον Νόμο και τους Προφήτας να αναγινώσκωνται στις συναγωγές των και μελετούσαν επίσης αυτές τις Γραφές κατ’ ιδίαν, αλλά ποτέ δεν εννόησαν. Τότε ήλθε ο απόστολος Παύλος και επήγε στη συναγωγή των. Τα όσα τους είπε ήσαν νέα και διαφορετικά γι’ αυτούς. Αλλά ήσαν ευγενείς σχετικά με το ζήτημα αυτό. Με ποιον τρόπο; «Εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα. Πολλοί μεν λοιπόν εξ αυτών επίστευσαν, και εκ των επισήμων Ελληνίδων γυναικών, και εκ των ανδρών ουκ ολίγοι.» (Πράξ. 17:10-12) Για να κατανοήσουν τη Γραφή για τη σωτηρία των έπρεπε να την έχουν εξηγημένη μέσω της οργανώσεως του Θεού.

17. Ποια ερωτήματα μπορούν να τεθούν όσον αφορά την ανάγνωσι της Γραφής στις Ιουδαϊκές συναγωγές και στις εκκλησίες και τα σπίτια του «Χριστιανικού κόσμου»;

¹⁷ Από τότε και στους δεκαεννέα αυτούς αιώνες έως τώρα, ο Νόμος και οι Προφήται και οι Ψαλμοί ανεγινώσκοντο στις Ιουδαϊκές συναγωγές, μαζί με τα σχόλια των ραββίνων των. Αλλά έσωσε αυτό τους Ιουδαίους; Όσον αφορά την ανάγνωσι της πλήρους Βίβλου—που περιέχει και το Εβραϊκό και το Χριστιανικό Ελληνικό τμήμα—στις εκκλησίες και στα σπίτια των μη Ιουδαίων, σώζει άρα γε αυτή η ανάγνωσις της Γραφής από μέρους των ως μελών των πολλών δογματικών θρησκευτικών αποχρώσεων του «Χριστιανικού κόσμου», αυτές τις εκατοντάδες εκατομμυρίων ακροατών ή αναγνωστών της Γραφής;

18. Τι καθιστά φανερό ότι όλη αυτή η ανάγνωσις της Βίβλου γίνεται εις μάτην;

¹⁸ Σ’ αυτή την ημέρα της αμηχανίας πόση από αυτή τη θρησκευτική ανάγνωσι της Βίβλου βοηθεί τους αναγνώστας να λάβουν ορθές αποφάσεις στα ζωτικά ζητήματα των καιρών αυτών, τώρα που ζούμε στη «συντέλεια του αιώνος» και που τα έθνη είναι σε κρίσι ενώπιον του Θεού όσον αφορά το υπέρτατο επίμαχο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας—από τον Ιεχωβά Θεό ή από τον Σατανά τον Διάβολο; Παρά την ανάγνωσι της Γραφής, που οι άνθρωποι ακούουν ή κάνουν σε συσχέτισι με τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου», οι άνθρωποι εξακολουθούν να συμμορφώνωνται προς αυτόν τον παλαιό κόσμο όπως ακριβώς και οι αθεϊσταί, οι αγνωστικισταί, οι σκεπτικισταί και οι ειδωλολάτραι. Δεν προετοιμάζονται για ν’ αντεπεξέλθουν στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,» με το να ευθυγραμμίζωνται με τη βασιλεία του Θεού, της οποίας τα αγαθά νέα κηρύττονται σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. (Ματθ. 24:14) Προφανώς η προσωπική των ανάγνωσις της Βίβλου είναι εις μάτην. Τι χρειάζεται, λοιπόν;

19. (α) Τι μπορεί να λεχθή για το αξιοσύστατο τού να τίθεται σε κυκλοφορία η Βίβλος αυτή καθ’ εαυτήν; (β) Αλλά με τι άλλο πρέπει να συμπληρώνεται η Βίβλος όπως διευκρινίσθη στις περιπτώσεις του Αιθίοπος και των Βεροιέων αναγνωστών της Βίβλου;

¹⁹ Όπως στην περίπτωσι του Αιθίοπος και των Βεροιέων αναγνωστών της Βίβλου, χρειάζεται ένας εκπαιδευτής, οδηγός ή διδάσκαλος, ένας που είναι γεμάτος από το άγιο πνεύμα του Θεού και είναι υπό την καθοδηγίαν του Θεού όπως ήσαν ο Φίλιππος και ο Παύλος. Ο Φίλιππος και ο Παύλος δεν ανήκαν πια στην απερριμμένη Ιουδαϊκή θρησκευτική εκκλησία, αλλ’ ανήκαν τώρα στη νέα εκλεκτή οργάνωσι του Θεού, στο «εκλεκτόν γένος» του, στο «άγιον έθνος» του, στον «λαόν τον οποίον απέκτησεν ο Θεός», οργάνωσι γεμάτη από το πνεύμα του. Συμφωνούμε ότι η μετάφρασις και δημοσίευσις και διανομή της Βίβλου είναι κάτι αξιέπαινο. Δεν υπάρχει καλύτερο βιβλίο για να πραγματεύεται κανείς μ’ αυτό, από την Αγία Γραφή. Ονομάζεται συμβολικά η «μάχαιρα του πνεύματος»· και ασφαλώς είναι κάτι καλύτερο να κατασκευάζη κανείς και να διανέμη την «μάχαιραν του πνεύματος» παρά να ασχολήται στον αγώνα εξοπλισμών και στην κατασκευή πυρομαχικών του σαρκικού πολέμου, τα οποία καταλήγουν μόνο σε βλάβη, ακρωτηριασμό και φόνο. Αλλά η Βίβλος πρέπει να συμπληρώνεται από κάτι άλλο. Όχι, όχι από τις παραδόσεις ανθρώπων που ήσαν θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» ή του Ιουδαϊσμού. Η Βίβλος πρέπει να συμπληρώνεται από αφιερωμένα, βαπτισμένα άτομα της οργανώσεως του Θεού, τα οποία ο Θεός αποστέλλει να κηρύξουν και διδάξουν.

20. Ποιοι αποχαιρετιστήριοι λόγοι του Ιησού προς τους ακολούθους του είναι ακόμη εφαρμόσιμοι, και τι χρειάζεται, επομένως, σε συσχέτισι με τις διανεμόμενες Γραφές;

²⁰ Δεκαεννέα αιώνες χρόνου δεν αφήρεσαν τη δύναμι και το εφαρμόσιμον των αποχαιρετιστηρίων λόγων του Ιησού προς τους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19, 20) Στην παρούσα «συντέλεια του αιώνος» υπάρχει ανάγκη διδασκαλίας από εκείνους που αποστέλλονται σε συσχέτισι με την Αγία Γραφή, τον γραπτόν λόγον του Θεού.

21. Τι δείχνουν τα λόγια του Παύλου και τα λόγια του Ιακώβου για τους απλούς αναγνώστας και ακροατάς του λόγου της ζωής και εκείνους που τον εκτελούν;

²¹ Θυμηθήτε τα λόγια του Παύλου: «Δεν είναι προσωποληψία παρά τω Θεώ· διότι όσοι ημάρτησαν χωρίς νόμου, θέλουσι και απολεσθή χωρίς νόμου· και όσοι ημάρτησαν υπό νόμον, θέλουσι κριθή δια νόμου, (διότι δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου [αλλ’ οι οποίοι αμαρτάνουν υπ’ αυτόν], αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή.)» (Ρωμ. 2:11-13) Επίσης τα λόγια του Ιακώβου: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς. Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου, και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν, και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» (Ιάκ. 1:22-25) Επομένως, όχι οι απλοί αναγνώσται της Γραφής, όχι οι απλοί ακροαταί της Γραφής, αλλά οι εκτελεσταί του λόγου της ζωής είναι εκείνοι που επιδοκιμάζονται και που θ’ ανταμειφθούν με ζωή.

22. (α) Τι πρέπει, λοιπόν, να κάμωμε εκτός από το να δημοσιεύωμε και διανέμωμε Γραφές; (β) Επίσης εκτός από το να δημοσιεύωμε βιβλία που εξηγούν τη Γραφή;

²² Τι, λοιπόν; Πρέπει όχι μόνο να δημοσιεύωμε και να διανέμωμε Γραφές, αλλά και να ζούμε τη Γραφή. Πρέπει όχι μόνο να διαθέτωμε Γραφές στα σπίτια των ανθρώπων· πρέπει, επίσης, να επανερχώμεθα και να τους βοηθούμε να κατανοήσουν τη Γραφή, την οποία καθιστούμε δυνατόν γι’ αυτούς να διαβάζουν. Πρέπει να κάμωμε διευθετήσεις ώστε να έχουν μαζί μας μια οικιακή Γραφική μελέτη, για να δουν την αλήθεια της Γραφής σύμφωνα με τα διανοιγόμενα εδάφια και σύμφωνα με τις προφητείες που εκπληρώνονται σ’ αυτή τη «συντέλεια του αιώνος». Πρέπει να τους βοηθήσωμε να δουν την αλήθεια σύμφωνα με την πολιτεία του Θεού προς την ορατή του οργάνωσι, την οποίαν εξέλεξε και χρησιμοποιεί για τη δημοσίευσι του «λόγου της ζωής». Επίσης, πρέπει όχι μόνο να δημοσιεύωμε βιβλία για την εξήγησι της Γραφής· πρέπει, επίσης, να βοηθούμε τους αναγνώστας της Γραφής να κατανοήσουν αυτά τα βιβλία που εξηγούν τη Γραφή, και να δοκιμάζουν τα όσα εκτίθενται σ’ αυτά τα βιβλία με τα ατομικά των αντίτυπα της Γραφής.

23. (α) Από ποιες απόψεις πρέπει όλοι εμείς να μιμούμεθα τον μέγιστον διδάσκαλον της Γραφής που υπήρξε ποτέ στη γη; (β) Ενεργώντας έτσι, τι δημοσιεύομε όλοι εμείς;

²³ Σ’ αυτή τη δράσι πρέπει ειδικά να μιμούμεθα τον μέγιστον διδάσκαλον της Γραφής επάνω στη γη, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι ο Λόγος του Θεού προσωποποιημένος. Όταν ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω του, ο Ιησούς ενετάλη να κηρύττη. (Ησ. 61:1-3· Λουκ. 4:16-21) Το έργο που ενετάλη να πράξη το έπραξε, μολονότι δεν υπάρχει αναγραφή ότι ο Ιησούς έθεσε σε κυκλοφορία και ένα έστω αντίγραφο των Αγίων Γραφών. Άφησε την κατασκευή αντιτύπων των Γραφών και τη διανομή των στους Ιουδαίους γραφείς ή αντιγραφείς της εποχής του. Ειδικεύθη, όχι στο ν’ αντιγράφη τη Βίβλο ή να κάνη αντίτυπα της Βίβλου, αλλά στο να διδάσκη ό,τι είχε ήδη αντιγραφή από τη Βίβλο. Εχρησιμοποιούσε τα αντίτυπα των Γραφών που είχαν οι άνθρωποι ή εκείνα που εφυλάττοντο στις συναγωγές. (Λουκ. 4:17, 20) Δεν μπορούμε όλοι εμείς να είμεθα τυπογράφοι της Βίβλου, αλλά μπορούμε να είμεθα διανομείς της Βίβλου και, ειδικά, διδάσκαλοι της Βίβλου. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο δημοσιεύομε όλοι εμείς τον «λόγον της ζωής» σήμερα.

24. Ποια είναι τα γεγονότα όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά όταν χρησιμοποιούν μεταφράσεις της Γραφής στο έργον των από σπίτι σε σπίτι;

²⁴ «Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν και χρησιμοποιούν τη δική τους μετάφρασι της Γραφής», θα πουν μερικοί κριτικοί για να προκαταλάβουν άλλους και να τους κάμουν να προσκόψουν εν σχέσει με τη Γραφική διδασκαλία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η ίδια η Γραφή δείχνει ότι εγράφη στις αρχικές της γλώσσες (Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική) από μάρτυρας του Ιεχωβά, από τον Μωυσή ως τον απόστολο Ιωάννη, ο οποίος έγραψε το τελευταίο βιβλίο της Γραφής. Αλλ’ από ποιους έγιναν οι πολλές τρέχουσες μεταφράσεις της πρωτοτύπου Γραφής; Από άτομα που ισχυρίζοντο ότι ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά; Όχι· αλλ’ από ανθρώπους που ήσαν, κατά μέγιστον μέρος, μέλη των διαφόρων εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου». Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκτελούν το διατεταγμένο έργο διδασκαλίας σε 158 γλώσσες, χρησιμοποιώντας όχι τις δικές των μεταφράσεις, αλλά εκείνες από τις 1.165 μεταφράσεις που τους είναι ήδη πρόχειρες για χρήσι. Όταν υπάρχουν ήδη Γραφές στα σπίτια που επισκέπτονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττοντας από σπίτι σε σπίτι, χρησιμοποιούν τις Γραφές εκείνες ή αφήνουν τους οικοδεσπότας να χρησιμοποιούν τέτοιες Γραφές όταν διεξάγουν μια οικιακή μελέτη του «λόγου της ζωής». Και όμως με τις Γραφές αυτές οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να διδάσκουν τα ίδια αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού δια του Χριστού.

25, 26. (α) Τι χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως νόμιμον υπηρέτην των, και ποιο είναι το ιστορικό του ως προς την εκτύπωσι μεταφράσεων της Γραφής; (β) Κηρύττοντας το άγγελμα της Βασιλείας, ποια μετάφρασι της Βίβλου χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

²⁵ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν ως διαχειριστικόν, εκδοτικόν και νόμιμον υπηρέτην των τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Αυτή εκδίδει Αγγλικές Γραφές τυπωμένες στα δικά της πιεστήρια στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Πρώτα, μετά σαράντα δύο έτη αφότου ιδρύθη η Εταιρία αυτή ως σωματείον, άρχισε να τυπώνη στα πιεστήρια της μια Ελληνο-Αγγλική Καινή Διαθήκη καλούμενη Το Εμφατικόν Δίγλωττον, η οποία είχε παραχθή από έναν «Χριστάδελφον» είκοσι έτη πριν από την ίδρυσι της Εταιρίας. Μετά πενήντα οκτώ έτη αφότου ιδρύθη η Εταιρία, άρχισε να τυπώνη αντίτυπα της Κατ’ Εξουσιοδότησιν ή Βασιλέως Ιακώβου Επισκοπελιανής Μεταφράσεως της Γραφής του έτους 1611. Μετά εξήντα χρόνια αφότου ιδρύθη η Εταιρία, άρχισε να τυπώνη αντίτυπα της Αμερικανικής Στερεότυπης Μεταφράσεως της Γραφής του 1901. Και τώρα, έπειτα από εβδομήντα επτά χρόνια αφότου ιδρύθη ως σωματείον, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά παρήγαγε για πρώτη φορά, δηλαδή, στο έτος 1961, τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών σ’ ένα ενιαίο τόμο, μια μετάφρασι της Βίβλου που είχε εκδοθή σε έξη διαδοχικούς χωριστούς τόμους από το 1950 ως το 1960. Αυτή είναι μόνο στην Αγγλική γλώσσα και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στις 157 άλλες γλώσσες στις οποίες κηρύττομε και διδάσκομε σήμερα σε 181 χώρες.

²⁶ Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να έχωμε δική μας μετάφρασι της Γραφής για να κηρύττωμε και διδάσκωμε το ένδοξο άγγελμα για το οποίο οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακρίνονται από όλα τα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου»—τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού του. Χρησιμοποιούμε τις Γραφές που είναι διαθέσιμες σε όλες τις γλώσσες.

27. (α) Ποιο είναι το πραγματικό ζήτημα σήμερα, αν δεν είναι το ζήτημα των μεταφράσεων της Γραφής; (β) Τι, λοιπόν, πρέπει να κάμουν οι ενωμένοι διαγγελείς όσον αφορά τον «λόγον της ζωής»;

²⁷ Υπάρχει ένα ζήτημα σήμερα, όχι των μεταφράσεων της Γραφής, αλλά της διδασκαλίας του αληθινού αγγέλματος της Βασιλείας από τη Γραφή. Εξακολουθήστε, λοιπόν, να βαδίζετε προς τα εμπρός, σεις ενωμένοι διαγγελείς του «λόγου της ζωής». Κρατείτε τον σφιχτά και αδιάρρηκτα, αλλά κάμετε τούτο με το να μεταδίδετε συγχρόνως τον «λόγον της ζωής» σε άλλους μέσα στον θνήσκοντα αυτόν κόσμο. Ο «λόγος της ζωής» είναι για όλο τον κόσμο, για όλα τα έθνη. «Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού», λέγει ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος. (Δευτ. 32:43· Ρωμ. 15:10) Όλοι εσείς, λοιπόν, ευφράνατε τους εκζητητάς της ζωής όλων των εθνών με το να διακηρύττετε ενωμένοι σ’ αυτούς τον Θείον ένδοξον «λόγον της ζωής».

[Υποσημειώσεις]

Ενωμένοι Εναντίον των Εθνών στην Κοιλάδα της Αποφάσεως

«Πλήθη, πλήθη εις την κοιλάδα της αποφάσεως· διότι εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά εις την κοιλάδα της αποφάσεως.»—Ιωήλ 3:14, ΜΝΚ.

 1. Γιατί πρέπει να ληφθή μια απόφασις κάποτε, και από ποιόν;

ΜΙΑ απόφασις πρέπει να ληφθή κάποτε. Μια απόφασις πρέπει να εκδοθή από έναν αρμόδιο δικαστή και πρέπει να εκτελεσθή. Τα πράγματα δεν μπορούν ν’ αφεθούν να προχωρούν επ’ αόριστον όπως είναι. Ο καιρός αυτός δεν είναι καιρός για στάσι αναποφάσιστη. Η επίγεια κατάστασις δεν πρέπει ν’ αφεθή ν’ αποχαλινωθή, αλλιώς θα προέκυπτε μια χειρότερη συμφορά για όλο το ανθρώπινο γένος από το χέρι των εθνών που τώρα είναι τόσο απελπιστικά διηρημένα. Μια απόφασις όμως που πρέπει να ληφθή και να εκτελεσθή με δύναμι και εξουσία. Ο κοινός νους του απλού ανθρώπου μπορεί να το διακρίνη αυτό.

 2. Γιατί πολλοί ταραγμένοι άνθρωποι αισθάνονται απελπισμένοι, και γιατί δεν μπορούμε ν’ αποβλέψωμε με ελπίδα στον «Χριστιανικό κόσμο»;

² Ζούμε σ’ έναν καιρό ‘στενοχωρίας εθνών εν απορία’. Δεν υπάρχει αντίρρησις ότι η κατάστασις αποδεικνύεται πολύ δύσκολη για τα έθνη και τους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και θρησκευτικούς συμβούλους των. Αναρίθμητοι άνθρωποι είναι σε σοβαρή διαταραχή· αισθάνονται απελπισμένοι. Αυτό οφείλεται στο ότι βλέπουν ανθρωπίνως τα πράγματα, και η ανθρωπότης δεν έχει τίποτε να προσφέρη στον εαυτό της. Κατ’ επανάληψιν η ανθρωπότης κατέδειξε ότι δεν μπορεί να ανορθωθή με τις δικές της δυνάμεις. Δεν έχει πια λόγους ν’ αποβλέπη με ελπίδα στον «Χριστιανικό κόσμο». Η ανθρωπότης απέβλεψε στον «Χριστιανικό κόσμο» ματαίως. Τώρα ο «Χριστιανικός κόσμος» ο ίδιος απειλεί με ολική εξάλειψι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.—Λουκ. 21:25.

 3. Γιατί δεν πρέπει να αισθάνωνται πια απελπισμένοι εκείνοι που αγαπούν την ανθρωπότητα, και γιατί δεν θα είναι δύσκολο να τακτοποιηθή αυτή η γη;

³ Εν τούτοις, υπάρχει επαρκής αιτία για να μην αισθάνωνται πια απελπισμένοι εκείνοι που αγαπούν ειλικρινώς την ανθρωπότητα. Ο καιρός ήλθε, και η μεγάλη απόφασις ελήφθη! Η κατάστασις του κόσμου δεν εξέφυγε από το χέρι του μεγάλου Ρυθμιστού όλου του σύμπαντος. Αν δεν το είχε επιτρέψει, ο κόσμος δεν θα μπορούσε να έχη φθάσει στη σημερινή κατάστασι πραγμάτων. Σκοπός του δεν ήταν να προχωρήσουν τα πράγματα επ’ αόριστον όπως είναι σήμερα, ώσπου τέλος οι άνθρωποι να έχουν κάμει ό,τι χειρότερο μπορούν. Αυτός απεφάσισε να φέρη σ’ ένα σταμάτημα όλα τα πράγματα που καταθλίβουν το ανθρώπινο γένος. Ο καιρός του για την εκτέλεσι της αποφάσεώς του είναι πλησίον. Να το πούμε εικονικά, τα έθνη βρίσκονται στην κοιλάδα της κρίσεως, όπου η απόφασίς του θα εκτελεσθή, και μάλιστα συντόμως. Εκτελώντας την δίκαιη απόφασί του δεν θα δυσκολευθή να τακτοποιήση αυτό το μικρό μέρος του σύμπαντός του, τη γη, διότι αυτός είναι Παντοκράτωρ Θεός, ο Δημιουργός, Εκείνος του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά.—Ιωήλ 1:15· Ησ. 40:28.

 4. Γιατί ο Ιεχωβά δεν θα χρησιμοποιήση τον «Χριστιανικό κόσμο» για να εξομαλύνη τις παγκόσμιες υποθέσεις;

⁴ Όχι! Δεν θα χρησιμοποιήση τον «Χριστιανικό κόσμο» για την εξομάλυνσι των παγκοσμίων υποθέσεων. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι έχει σχέσι μ’ αυτόν, αλλά σε τι συμποσούνται οι ισχυρισμοί του; Έχει τυπώσει Γραφές σε πάνω από 1.150 γλώσσες και διαλέκτους. Πολλές απ’ αυτές τις μεταφράσεις της Γραφής εκθέτουν περισσότερο ή ολιγώτερο συχνά το προσωπικό όνομα του Δημιουργού, Ιεχωβά· και ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει θέσει σε κυκλοφορία εκατοντάδες εκατομμυρίων από αυτές τις μεταφράσεις της Βίβλου που περιέχουν το άγιό του όνομα. Αλλά ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν έζησε σύμφωνα με τη Γραφή, διότι με το ένα χέρι προσφέρει στο ανθρώπινο γένος την Αγία Γραφή, αλλά με το άλλο χέρι την πυρηνική βόμβα προσαρμοσμένη σ’ ένα βαλλιστικό βλήμα.

 5. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με τη φυλή του Εφραΐμ, και πώς θα τον μεταχειρισθή ο Ιεχωβά Θεός;

⁵ Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με τη φυλή του Εφραΐμ που αναφέρεται στη Γραφή. Όπως ακριβώς η φυλή αυτή ωδήγησε το έθνος του Ισραήλ σε ανάμιξι με τους κοσμικούς λαούς, έτσι ο «Χριστιανικός κόσμος» ανεμίχθη με μη Χριστιανικούς λαούς. Κατέστη μέρος των εθνών του κόσμου τούτου. (Ωσηέ 7:8-11) Αυτός είναι ο ιδρυτής και κύριος υποστηρικτής των Ηνωμένων Εθνών, στα οποία έχουν ήδη ελκυσθή εκατό έθνη κάθε είδους. Δεν είναι αυτός καλύτερος από το υπόλοιπο των εθνών εκείνων. Πράγματι, κάτω από το φως της Γραφής, την οποία θέτει σε παγκόσμια κυκλοφορία, απεδείχθη ότι είναι χειρότερος από τα έθνη εκείνα. Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν τον εχρησιμοποίησε και ούτε θα τον χρησιμοποιήση για να τακτοποιήση τις υποθέσεις του κόσμου! Η απόφασίς του είναι να τον μεταχειρισθή όπως και τα άλλα έθνη, μόνο χειρότερα, σύμφωνα με την ευθύνη του προς αυτόν.

 6. (α) Πού θα μπορούσε ο «Χριστιανικός κόσμος» να διαβάση μόνος του για το τι ο Θεός θα κάμη σ’ αυτόν, και τον άφησε ο Θεός σε μόνο αυτή την πηγή πληροφορίας; (β) Τι, λοιπόν, είναι πληγή στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁶ Το Βιβλίο του Θεού, η Γραφή, που ο «Χριστιανικός κόσμος» εξακολουθεί ακόμη να διανέμη, λέγει τι ο Θεός θα κάμη σ’ αυτόν. Πράγματι θα μπορούσε μόνος του να διαβάση στη Γραφή τι θα κάμη σ’ αυτόν ο Θεός όταν εκτελέση την απόφασί του στην «κοιλάδα της αποφάσεως». Αλλά ο Θεός δεν άφησε να του ειπή του «Χριστιανικού κόσμου» μόνο η Γραφή η ίδια τι θα κάμη σ’ αυτόν και σε όλα τα άλλα κοσμικά έθνη. Απέστειλε τους αληθινούς Χριστιανούς της Γραφής, τους μάρτυράς του, να ειπούν στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλα τα άλλα έθνη για την απόφασί Του. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιεχωβά Θεός έδωσε προειδοποίησι στον «Χριστιανικό κόσμο». Επομένως είναι δυο φορές ασυγχώρητος για το ότι δεν γνωρίζει. Αυτή καθ’ εαυτήν η κυκλοφορία Γραφών μέσα και έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο» από τους διανομείς των Γραφών του δεν υπήρξε πληγή σ’ αυτόν. Αλλ’ η από τον Ιεχωβά αποστολή των κεχρισμένων μαρτύρων του με την αναγγελία της αποφάσεώς του—αυτή υπήρξε μια ερημωτική, ανυπόφορη πληγή για τον «Χριστιανικό κόσμο». Η Γραφή προείπε αυτή την πληγή που θα επήρχετο σ’ αυτόν.

ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΠΛΗΓΗ ΑΚΡΙΔΩΝ

 7. Ποιοι μόνο επάνω στη γη κατείχαν τον νόμον και τις εντολές του Ιεχωβά, και για ποια πληγή, που θα επήρχετο στη γη των για παρακοή, έλαβαν πληροφορία;

⁷ Καμμιά πληγή από τον Θεό δεν έρχεται χωρίς αιτία. Έως πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια ο Ιουδαϊκός λαός με πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ ή Σιών ήταν ο εκλεκτός του λαός. Αυτοί μόνο ήσαν οι κάτοχοι του νόμου του Θεού όπως εξετίθετο στις Δέκα Εντολές και στις άλλες εντολές που είχαν δοθή μέσω του Μωυσέως και των άλλων Ιουδαίων προφητών, και που όλες περιείχοντο στα θεόπνευστα βιβλία της Γραφής από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία. Στο πέμπτο βιβλίο του Μωυσέως, που ονομάζεται Δευτερονόμιο, ο Ιεχωβά Θεός εδήλωσε στον αρχαίον Ισραήλ τις κατάρες που θα επέφερε σ’ αυτό το έθνος αν δεν τηρούσε τις εντολές του. Ανάμεσα στις κατάρες επρόκειτο να είναι η εξής πληγή: «Σπόρον πολύν θέλεις φέρει εις τον αγρόν, και ολίγον θέλεις συνάξει· διότι θέλει καταφάγει αυτόν η ακρίς. Αμπελώνας θέλεις φυτεύσει, και καλλιεργήσει, και οίνον δεν θέλεις πίει, ουδέ θέλεις τρυγήσει· διότι ο σκώληξ θέλει καταφάγει αυτούς. Πάντα τα δένδρα σου, και τον καρπόν της γης σου, θέλει καταφθείρει ο βρούχος.»—Δευτ. 28:38, 39, 42.

 8. Ποια ήταν η χειρότερη πληγή αυτού του είδους που προελέχθη ότι θα επήρχετο, και τι αιτία επρόκειτο να υπάρχη γι’ αυτό;

⁸ Η χειρότερη πληγή ακρίδων και σκωλήκων που προελέχθη ποτέ ότι θα επήρχετο ήταν εκείνη για την οποία έδωσε προειδοποίησι ο προφήτης του Ιεχωβά Ιωήλ. Η πληγή αυτή δεν ηπειλείτο από τον Ιεχωβά Θεό χωρίς δικαία αιτία που επροξενήθη από τον λαό του. Γι’ αυτό ακριβώς στην προφητεία του Ιωήλ ο Ιεχωβά παρουσιάζει τον εαυτό του ως διεξάγοντα πόλεμο με τον λαό του. Από εδώ ας λάβη σοβαρή ειδοποίησι ο «Χριστιανικός κόσμος» που σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι λαός του Θεού!

 9. Ποιος ήταν αυτός ο Ιωήλ, και ποια πολεμική κραυγή κινδύνου έδωσε;

⁹ Αλλά ποιος ήταν αυτός ο προφήτης Ιωήλ; Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Πράγματι, το όνομα του Ιωήλ σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι ο Θεός». Ο Ιωήλ ήταν αληθινός στο προσωπικό του όνομα, διότι εμαρτύρησε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός. Ο Ιωήλ ήταν εκείνος που ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε για να φέρη στον λαό Του την περιγραφή της απειλουμένης πληγής και να του ειπή πώς να κάμη τον Θεό να την απομακρύνη. Ο Ιωήλ (2:1, 2, ΜΝΚ), μιλώντας ως στόμα του Ιεχωβά, λέγει: «Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, και αλαλάξατε εν τω όρει τω αγίω μου· ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γην· διότι έρχεται η ημέρα του Ιεχωβά, διότι είναι εγγύς· ημέρα σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης· ως αυγή εξαπλούται επί τα όρη.» Τι πολεμική κραυγή κινδύνου!

10. Στην ημέρα Του, με τι επέρχεται ο Ιεχωβά εναντίον του λαού του, και ποιο είναι το αποτέλεσμα εκείνου με το οποίο επέρχεται;

¹⁰ Σ’ αυτή την «ημέρα του Ιεχωβά», Αυτός έρχεται με το ερημωτικό του στράτευμα και το παρακινεί σε επίθεσι εναντίον του λαού του: «Και ο Ιεχωβά θέλει εκπέμψει την φωνήν αυτού έμπροσθεν του στρατεύματος αυτού· διότι το στρατόπεδον αυτού είναι μέγα σφόδρα· διότι ο εκτελών τον λόγον αυτού είναι ισχυρός· διότι η ημέρα του Ιεχωβά είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα, και τις δύναται να υποφέρη αυτήν;» (Ιωήλ 2:11, ΜΝΚ) Αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι το στράτευμα του Ιεχωβά, το «στρατόπεδον αυτού», είναι πολύ ασυνήθους είδους. Αυτός ο ίδιος εξηγεί αργότερα τι είναι, λέγοντας: «Και θέλω αναπληρώσει εις εσάς τα έτη τα οποία κατέφαγεν η ακρίς, ο βρούχος, και η ερυσίβη, και η κάμπη, το στράτευμά μου το μέγα, το οποίον εξαπέστειλα εναντίον σας.» (Ιωήλ 2:25) Με τέτοιο στράτευμα εντόμων δεν γίνεται άμεσος φόνος ανθρωπίνων πλασμάτων. Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο σαν εκείνο μιας μεγάλης στρατιωτικής δυνάμεως που διέρχεται τη χώρα, παίρνοντας όλα τα διαθέσιμα εφόδια τροφής και ερημώνοντας τη χώρα και καταστρέφοντας τη μορφή του τοπίου, ακόμη απογυμνώνοντας τα δένδρα, και αφήνοντας πίσω της πείνα και λιμό, από τον οποίον αναρίθμητοι άνθρωποι θα πεθάνουν.

11. Επί πόσον καιρό ανέμεναν οι Ιουδαίοι για την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ, και ποιος διεκήρυξε ότι είχε εκπληρωθή, και πότε;

¹¹ Δεν έχομε Βιβλική αναγραφή ότι μια τέτοια πληγή αδηφάγων εντόμων κατέθλιψε τη γη του Ισραήλ επί έτη και εισέβαλε στη Σιών ή στην Ιερουσαλήμ. Η Γραφή, όμως, δείχνει πώς η προφητεία του Ιωήλ για ακρίδες, βρούχο και κάμπιες επρόκειτο να εκπληρωθή. Επί εκατοντάδες ετών οι Ιουδαίοι ανέμεναν να εκπληρωθή η προφητεία του Ιωήλ. Την άνοιξι, λοιπόν, του έτους 33 μ.Χ., την ημέρα του Σαμπούωθ ή Πεντηκοστή, ο Ιουδαίος Χριστιανός Πέτρος ηγέρθη στην Ιερουσαλήμ κάτω από νέα έμπνευσι του πνεύματος του Θεού και έκαμε μια εφαρμογή της προφητείας. Ο Πέτρος ανέφερε μέρος της προφητείας του Ιωήλ, από το ίδιο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο προλέγεται η πληγή των εντόμων. Ο Πέτρος ανέφερε το Ιωήλ 2:28-32, το οποίο λέγει για την έκχυσι του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά σε κάθε είδους σάρκα «μετά ταύτα», έτσι ώστε όλοι εκείνοι που έλαβαν το πνεύμα, νέοι και γέροι, άρρενες και θήλεις, δούλοι και ελεύθεροι, επροφήτευσαν εν ονόματι του Ιεχωβά. Την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής όταν το πνεύμα του Θεού εξεχύθη επάνω στους 120 πιστούς μαθητάς του Ιησού Χριστού συναθροισμένους στην Ιερουσαλήμ και αυτοί μίλησαν θαυματουργικά σε ξένες γλώσσες, ο Πέτρος διεκήρυξε ότι η προφητεία του Ιωήλ είχε εκπληρωθή.—Πράξ. 2:1-21, 33.

12. Ποια μεταστροφή προέκυψε στην Ιερουσαλήμ από την εκπλήρωσι αυτού του μέρους της προφητείας του Ιωήλ;

¹² Επειδή εκείνοι οι 120 Χριστιανοί μαθηταί, που ήσαν χρισμένοι με το πνεύμα του Θεού, έλεγαν σε ξένες γλώσσες «τα μεγαλεία του Θεού», 3.000 περίπου Ιουδαίοι και προσήλυτοι εβαπτίσθησαν στο νερό ως μεταστραφέντες στη Χριστιανοσύνη. Αργότερα ο αριθμός τον μεταστραφέντων ακριβώς εκεί στην Ιερουσαλήμ ή Σιών ανήλθε σε 5.000 περίπου. (Πράξ. 2:11, 41, 47· 4:4) Αλλά τι θα πούμε για το μέρος εκείνο της προφητείας το σχετικό με την πληγή των ακρίδων;

13. Μήπως η δίαιτα του Ιωάννου του Βαπτιστού έδειχνε κάποια εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ, αλλά τι συνέβη μετά το γεγονός αυτό την ημέρα της Πεντηκοστής;

¹³ Στη διάρκεια των τεσσάρων ετών που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Ιησούς Χριστός εκήρυτταν, καμμιά κατά γράμμα πληγή ακρίδων δεν είχε καταστήσει τη γη άγονη σαν έρημο. Είναι αλήθεια ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έτρωγε έντομα ακρίδες για τροφή στην έρημο της Ιουδαίας, αλλ’ αυτές ήσαν μεμονωμένες ακρίδες, όχι εκείνες που επέρχονται κατά σμήνη αρκετά μεγάλα για ν αποτελέσουν πληγή. (Ματθ. 3:1-4) Αλλ’ αφού ο Ιησούς Χριστός απέθανε και ανεστήθη και εκλήθη πάλι στον ουρανό από τον ουράνιο Πατέρα του και κατόπιν έλαβε μέτρον του αγίου πνεύματος και το εξέχυσε επάνω στους μαθητάς του στην Ιερουσαλήμ την Πεντηκοστή, τι συνέβη; Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί αρχηγοί και οι ακόλουθοι των επλήγησαν. Όχι, όχι από κατά γράμμα ακρίδες, αλλ’ από συμβολικές Χριστιανικές ακρίδες. Οι μαθηταί του Ιησού Χριστού, που είχαν χρισθή με άγιο πνεύμα, διεξήγαγαν μια εκστρατεία προφητεύσεως ή κηρύγματος σε όλη την Ιερουσαλήμ για τη βασιλεία του Θεού και για την καταστροφή «της διεστραμμένης ταύτης γενεάς» των αντιχριστιανικών Ιουδαίων.

14. Πού εκήρυτταν οι συμβολικές αυτές ακρίδες, και πώς παρεκινούντο;

¹⁴ Εκήρυτταν στον οίκον της λατρείας ή ναό της Ιερουσαλήμ. Εκήρυτταν στις ιδιωτικές κατοικίες των ανθρώπων. Καθημερινά οι χιλιάδες αυτές των Χριστιανών πιστών, γεμάτων από το πνεύμα του Θεού, το έπρατταν αυτό. (Πράξ. 2:40, 46, 47· 3:1 έως 4:2) Τίποτε δεν τους συγκρατούσε. Εκινούντο από το πνεύμα του Θεού και κατέκλυζαν την πόλι. Ακόμη και ο άγγελος του Ιεχωβά Θεού τούς παρεκίνησε να προχωρήσουν παρά τις διαμαρτυρίες των ιερέων και άλλων θρησκευτικών ηγετών. (Πράξ. 4:31· 5:12-20) Τι πληγή από τον Ιεχωβά Θεό ήταν αυτή για τους αμετανοήτους Ιουδαίους!

15. Τι είπε ο Ιωήλ στους θρησκευτικούς αρχηγούς να κάμουν, αλλά τι επήλθε στην πόλι των και στον ναό της, και γιατί;

¹⁵ Η προφητεία του Ιωήλ είχε ειπεί στους θρησκευτικούς αρχηγούς τι να κάμουν εν όψει της επικειμένης πληγής: «Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Ιεχωβά, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου [του ναού], και ας είπωσι, Φείσαι, ω Ιεχωβά, του λαού σου, και μη δώσης την κληρονομίαν σου εις όνειδος, ώστε να κυριεύσωσιν αυτούς τα έθνη· δια τι να είπωσι μεταξύ των λαών, Πού είναι ο Θεός αυτών;» (Ιωήλ 2:17, ΜΝΚ) Οι Ιουδαίοι ιερείς των ημερών εκείνων αρνήθηκαν, εν τούτοις, να επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά μέσω του Χριστού για σωτηρία. Συνεπώς επήλθε καταστροφή σ’ αυτούς το 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και τον ναό της και κατέστησαν τη γη της Ιουδαίας έρημη, η δε μειονότης των επιζώντων Ιουδαίων διεσκορπίσθησαν στα έθνη ως δούλοι για ν’ αντιμετωπίσουν την ερώτησι: «Πού είναι ο Θεός αυτών;»

16, 17. (α) Πώς έδειξαν οι θρησκευτικοί εκείνοι αρχηγοί ότι είχαν πληγή βαριά, και τι δείχνει αν η πληγή κατέπαυσε; (β) Τι δεν θα μπορούσε να τους έχη ενοχλήσει περισσότερο απ’ αυτό, και τι προεμήνυε αυτό;

¹⁶ Ως προς το πόσο βαριά αισθάνθηκαν ότι επλήγησαν οι ιερείς και οι ενωμένοι θρησκευτικοί ηγέται από την εκστρατεία κηρύγματος που διεξήγετο από τους αποστόλους του Ιησού, διαβάζομε: «Και αφού έφεραν αυτούς [που είχαν συλλάβει], έστησαν εν τω συνεδρίω· και ηρώτησεν αυτούς ο αρχιερεύς, λέγων, Δεν σας παρηγγείλαμεν ρητώς να μη διδάσκητε εν τω ονόματι τούτω [του Ιησού]; και ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας, και θέλετε να φέρητε εφ’ ημάς το αίμα του ανθρώπου τούτου.» Απαντώντας ο Πέτρος και οι συναπόστολοί του έδειξαν ότι ήσαν αληθινοί μάρτυρες του Ιεχωβά, λέγοντας: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:27-32) Οι απόστολοι εδάρησαν και απελύθησαν. Κατόπιν τι έκαμαν; Το Πράξεις 5:42 απαντά: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.»

¹⁷ Μια πληγή κατά γράμμα ακρίδων δεν θα μπορούσε να έχη ενοχλήσει τους Ιουδαίους εκείνους θρησκευομένους περισσότερο από όσο τους ενώχλησαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι εγέμισαν την Ιερουσαλήμ με τη διδασκαλία των δίνοντας μαρτυρία δημοσία και κατ’ οίκους. Η πληγή αυτή των συμβολικών ακρίδων προεμήνυε μια κατά γράμμα καταστροφή των θρησκευτικών των ιδρυμάτων αργότερα.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΛΗΓΗ

18, 19. (α) Γιατί ο Θεός δεν χρειάζεται υλικόν ναόν ή πόλι επάνω στη γη σήμερα; (β) Τίνος ισχυρίζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» ότι είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο, αλλά από ποια άποψι είναι το πανομοιότυπο αυτού;

¹⁸ Η Ιερουσαλήμ ή Σιών με τον ναό της κατεστράφη στο έτος 70. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός έχει τον πνευματικό του ναό, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος θεμέλιος λίθος και οι πιστοί μαθηταί του είναι η υπεράνω οικοδομή που αποτελείται από «λίθους ζώντας». (1 Κορ. 3:16, 17· Εφεσ. 2:20-22) Ο πνευματικός αυτός ναός του Θεού έχει ένα δευτερεύον θεμέλιο που το αποτελούν οι Χριστιανοί απόστολοι και προφήται. Έτσι επίσης η Νέα Ιερουσαλήμ του Θεού, που είναι η πνευματική «νύμφη» του Ιησού Χριστού, είναι οικοδομημένη επάνω στο θεμέλιο των «δώδεκα αποστόλων του Αρνίου [Ιησού Χριστού].» (Ιωάν. 3:28-30· Αποκάλ. 21:2, 9-14) Έτσι ο Ιεχωβά Θεός δεν χρειάζεται πια υλικό ναό ή πόλι επάνω στη γη. Στη θρησκευτική επικράτεια του σημερινού «Χριστιανικού κόσμου» προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι αυτός είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο της αρχαίας Ιερουσαλήμ ή Σιών. Εφαρμόζει στον εαυτό του τις επαγγελίες και προφητείες που η Γραφή απευθύνει στην Ιερουσαλήμ ή Σιών. Εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο της άπιστης, άνομης Ιερουσαλήμ, όπως ήταν η Ιερουσαλήμ (Σιών) στον πρώτον αιώνα. Τότε αρνήθηκε τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήλθε σ’ αυτήν επί πώλου όνου και έκαμε να φονευθή έξω από τα τείχη της, κατόπιν δε κατεδίωξε τους μαθητάς του.—Ματθ. 21:1-16· 23:37-39.

¹⁹ Ο σύγχρονος «Χριστιανικός κόσμος», που ζη τώρα σ’ αυτόν τον καιρό της «συντελείας του αιώνος», είναι η Σιών ή «άγιον όρος» που ομολογεί ότι ανήκει στον Θεό, αλλά που αρνείται να προσέξη την προειδοποίησι η οποία δίδεται προφητικά στον Ιωήλ, κεφάλαιο δεύτερο, εδάφια ένα έως τρία.

20. (α) Επομένως, τι πρέπει ομοίως να επέλθη στον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Πώς δείχνει η Αποκάλυψις ότι τούτο επρόκειτο να επέλθη στον «Χριστιανικό κόσμο»;

²⁰ Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι λαός του Θεού κατ’ όνομα μόνον. Έτσι είναι το σημερινό θρησκευτικό σύστημα που πρέπει να υποφέρη από μια συμβολική πληγή ακρίδων, όπως η επίγεια Ιερουσαλήμ ή Σιών υπέφερε στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού. Αυτός είναι η θρησκευτική επικράτεια, στην οποία πρέπει να επέλθη η πληγή που προελέχθη στην προφητεία του Ιωήλ. Ότι θα υπήρχε συμβολική πληγή ακρίδων σ’ αυτόν τον καιρό της «συντελείας του αιώνος» προελέχθη στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής. Αυτό το βιβλίο που ονομάζεται Αποκάλυψις εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη μετά είκοσι έξη περίπου χρόνια αφότου η άπιστη Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τους Ρωμαίους. Για τούτο η Αποκάλυψις αυτή δείχνει σε συμβολική γλώσσα τι επρόκειτο να επέλθη, όχι στην αρχαία Ιερουσαλήμ που ήταν άπιστη και που είχε καταστραφή, αλλά στο σύγχρονο αντίτυπο της άπιστης Ιερουσαλήμ, στον «Χριστιανικό κόσμο», διότι η Αποκάλυψις μιλεί για «όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως. . . . διότι ο καιρός είναι πλησίον». (Αποκάλ. 1:1-3) Στο ένατο κεφάλαιο περιγράφεται μια συμβολική πληγή ακρίδων. Αυτή επρόκειτο να είναι η πρώτη από τρεις τελικές ουαί που επρόκειτο να επέλθουν στον «Χριστιανικό κόσμο» προτού λάβη χώραν ο παγκόσμιος πόλεμος του Θεού στην «κοιλάδα της αποφάσεως». Η Αποκάλυψις 9:1-11 δανείζεται μερικές εκφράσεις από την προφητεία του Ιωήλ, και σ’ αυτήν ο Ιωάννης λέγει:

21. Τι είδε ο Ιωάννης να πέφτη από τον ουρανό, και ποιόν αυτό εσυμβόλιζε;

²¹ «Είδον ότι έπεσεν εις την γην αστήρ εκ του ουρανού, και εδόθη, εις αυτόν το κλειδίον του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου· και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καμίνου μεγάλης· και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος.» Πίπτοντες αστέρες, τέτοιοι που η Γραφή χρησιμοποιεί για να συμβολίση απίστους δούλους του Θεού, εξαφανίζονται από την όρασι τη νύχτα. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό και με τον αστέρα τούτον, διότι συμβολίζει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν κατά την επάνοδό του με τη δύναμι και τη δόξα της Βασιλείας για να ευλογήση τους πιστούς δούλους του Θεού και να εκτελέση τις κρίσεις του Θεού επάνω σε όλους τους δούλους του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου».—Αποκάλ. 22:16.

22. Πώς καταδεικνύεται ότι αυτή είναι η ορθή εφαρμογή σχετικά με το «κλειδίον του φρέατος της αβύσσου»;

²² Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν ο Ιησούς απέθανε και ετάφη, επήγε στην άβυσσο του θανάτου. (Ρωμ. 10:6, 7) Όταν ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε από την άβυσσο την τρίτη ημέρα, έδωσε στον Ιησούν το «κλειδίον του φρέατος της αβύσσου», για να την κλειδώνη ή να την ξεκλειδώνη. Συνεπώς, στην Αποκάλυψι 1:18, ο αναστημένος, δοξασμένος Ιησούς λέγει στο όραμα στον Ιωάννη: «Και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου [του κοινού τάφου του νεκρού ανθρωπίνου γένους] και του θανάτου.»

23. Γιατί ήταν ανάγκη να χρησιμοποιήση ο Ιησούς Χριστός το «κλειδίον» αυτό στο 1919, και πώς το έκαμε αυτό;

²³ Στο όραμα της Αποκαλύψεως ο Ιωάννης είδε τον Κύριο Ιησού Χριστό στον πνευματικό ναό του Θεού. Σε σύγχρονη εκπλήρωσι, το 1918, στη διάρκεια των ωδίνων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ουράνιος Κύριος Ιησούς Χριστός μαζί με τον Ιεχωβά Θεό ήλθε στον πνευματικό ναό για να θέση σε δοκιμή όλους εκείνους που ισχυρίζοντο ότι είναι Χριστιανοί μαθηταί του. Στην πορεία αυτού του κρισίμου έτους 1918 οι εχθροί των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά επωφελήθησαν του στρατιωτικού νόμου και του πατριωτικού φανατισμού και του θρησκευτικού μίσους που επικρατούσε τότε, και περιέστειλαν αυτούς τους μάρτυρας σε μια κατάστασι όμοια με του θανάτου και της ταφής, καταπαύοντας και θανατώνοντας το έργο της μαρτυρίας των. Αλλά όχι για πολύν καιρό! Την άνοιξι του 1919 ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς, ο «άγγελος της αβύσσου», εχρησιμοποίησε το κλειδί και έφερε το υπόλοιπο των κεχρισμένων ακολούθων του έξω από αυτή την άβυσσο της πνευματικής αδρανείας και τους ανεζωογόνησε στην υπηρεσία του Θεού. Ήταν τότε καιρός για να εκδοθούν οι πύρινες κρίσεις του Θεού, όπως το υπαινίσσεται αυτό ο καπνός που ανέβη από την ανοιγμένη άβυσσο.

24. Ποιοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι «οίτινες δεν έχουσι την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών», και πώς βλάπτονται;

²⁴ Συνεπώς ο Ιωάννης λέγει: «Και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γην, και εδόθη εις αυτάς εξουσία, ως έχουσιν εξουσίαν οι σκορπίοι της γης. Και ερρέθη προς αυτάς να μη βλάψωσι τον χόρτον της γης, μηδέ κανέν χλωρόν, μηδέ κανέν δένδρον· ειμή τους ανθρώπους μόνους, οίτινες δεν έχουσι την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών.» Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν την σφραγίδα ή αποτύπωσι του πνεύματος του Θεού, και έτσι δεν παρήγαν τον καρπό του πνεύματός Του, αλλά ήσαν κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί, κατ’ απομίμησιν πνευματικοί Ισραηλίται. Σ’ αυτούς οι κεχρισμένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, που εικονίζονται από τις ακρίδες που βγήκαν από τον καπνό της αβύσσου, δίνουν έναν δηκτικό, πύρινο πόνο σαν εκείνον που επιφέρουν οι σκορπιοί. Πώς; Μέσω του αγγέλματος της κρίσεως που διακηρύττουν οι «ακρίδες» αυτές.

25. Τι επήγαν να κάμουν οι συμβολικές ακρίδες σ’ αυτούς τους ανθρώπους από το 1919 και έπειτα, και επρόκειτο αυτό να είναι θανατηφόρο;

²⁵ Ο Ιωάννης λέγει περαιτέρω: «Και εδόθη εις αυτάς να μη θανατώσωσιν αυτούς, αλλά να βασανισθώσι πέντε μήνας· και ο βασανισμός αυτών ήτο ως βασανισμός σκορπίου, όταν κτυπήση άνθρωπον.» Ο κύκλος ζωής της ακρίδας (schistocerca [ή με σχιστή ουρά] gregaria) είναι περίπου έξη μήνες. Επομένως, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα η ακρίδα μπορεί να κάμη βλάβη. Οι συμβολικές ακρίδες που ανέζησαν το 1919 για την υπηρεσία του Θεού, εισήλθαν στον μεταπολεμικό κόσμο, αλλά όχι για να φονεύσουν τους διώκτας των, τον θρησκευτικό κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου» που δεν είχε σφραγίδα του πνεύματος από τον Θεό. Επήγαν να διακηρύξουν σ’ αυτούς το άγγελμα της κρίσεως του Θεού. Αλλ’ αυτό δεν άρεσε στους θρησκευτικούς άρχοντας του «Χριστιανικού κόσμου». Τους έβαλε σε μεγάλο πόνο σαν από κέντρισμα σκορπιού, αλλά ένα τέτοιο κέντρισμα, μολονότι οδυνηρό, δεν είναι κατ’ ανάγκην θανατηφόρο.—2 Κορ. 10:3-6.

26. Επί πόσον καιρό είναι εξουσιοδοτημένοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά να πλήττουν με αυτό το βασανιστικό άγγελμα, και πότε ο κλήρος θα εύρη ανακούφισι απ’ αυτό;

²⁶ Επί πόσον καιρό το υπόλοιπο των κεχρισμένων Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είναι εξουσιοδοτημένο να πλήττη τον θρησκευτικό κλήρο με αυτό το βασανιστικό άγγελμα; Στην περίοδο της ζωής των πριν από τον Αρμαγεδδώνα, τον πόλεμον του Θεού, όπως συμβολίζεται από τους πέντε μήνας που προσδιωρίσθησαν στις ακρίδες. Αφού εκείνοι που αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο του Ιεχωβά δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να ενεργήσουν ως εκτελεσταί των ανθρώπων που τους καταδιώκουν επειδή κηρύττουν το άγγελμα του Θεού, ο θρησκευτικός κλήρος αφήνεται ζωντανός για να υποφέρη τον πόνο του βασανισμού από το άγγελμα της κρίσεως του Θεού. Όχι ότι ο κλήρος δεν θα προτιμούσε να πεθάνη μάλλον παρά να υπομένη περισσότερον καιρό αυτή τη διακήρυξι της κρίσεως· αλλά όπως λέγει γι’ αυτούς ο απόστολος Ιωάννης: «Και εν ταις ημέραις εκείναις θέλουσι ζητήσει οι άνθρωποι τον θάνατον, και δεν θέλουσιν ευρεί αυτόν· και θέλουσιν επιθυμήσει να αποθάνωσι, και ο θάνατος θέλει φεύγει απ’ αυτών.» Η εκτέλεσις της κρίσεως του Θεού, η επιβολή θανάτου σ’ αυτόν τον υποκριτικό Χριστιανικό κλήρο, αναβάλλεται ώσπου ν’ αρχίση ο Θεός τον παγκόσμιο του πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.

27. Πώς περιγράφει ο Ιωάννης τις μορφές των ακρίδων, και, σύμφωνα με τούτο, για τι παρήχθη το υπόλοιπο στο 1919;

²⁷ Με τι φαίνονται όμοιες αυτές οι συμβολικές ακρίδες; Ο Ιωάννης λέγει: «Και αι μορφαί των ακρίδων ήσαν όμοιαι με ίππους ητοιμασμένους εις πόλεμον· και επί τας κεφαλάς αυτών ήσαν ως στέφανοι όμοιοι με χρυσόν, και τα πρόσωπα αυτών ως πρόσωπα ανθρώπων. Και είχαν τρίχας ως τρίχας γυναικών, και οι οδόντες αυτών ήσαν ως λεόντων. Και είχον θώρακας ως θώρακας σιδηρούς· και η φωνή των πτερύγων αυτών ήτο ως φωνή αμαξών ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον. Και είχον ουράς ομοίας με σκορπίους, και ήσαν κέντρα εις τας ουράς αυτών· και η εξουσία αυτών ήτο να βλάψωσι τους ανθρώπους πέντε μήνας.» Από αυτή την περιγραφή σημειώνομε ότι το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά παρήχθη στο 1919 για πόλεμο, έναν πνευματικό πόλεμο από το έτος εκείνο ως την πραγματική έκρηξι του ‘πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, που κοινώς καλείται Αρμαγεδδών. (Αποκάλ. 16:14-16) Επομένως εφαίνοντο όμοιοι με ίππους, οι οποίοι στους Βιβλικούς χρόνους εχρησιμοποιούντο για πόλεμο. «Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης», λέγουν οι Παροιμίες 21:31.

28. Τι υποδηλούται με τους στεφάνους στις κεφαλές των ακρίδων, με το ότι είχαν τρίχας ως γυναικών, και με το ότι είχαν σαν σιδηρούς θώρακας;

²⁸ Οι συμβολικές ακρίδες είναι βασιλικοί πολεμισταί, όπως φανερώνεται από τους θεοειδείς στεφάνους επάνω στις κεφαλές των ακρίδων· διότι με το να έχουν χρισθή με το πνεύμα του Θεού έγιναν «συγκληρονόμοι του Χριστού» και έχει προσδιορισθή γι’ αυτούς στέμμα και θρόνος στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. (Ρωμ. 8:16, 17· Λουκ. 22:28-30· Αποκάλ. 3:11, 21) Στη διάρκεια αυτού του καιρού του πνευματικού πολέμου με τον «Χριστιανικό κόσμο», οι συμβολικές αυτές ακρίδες είναι απλώς άνθρωποι προικισμένοι με νοημοσύνη, όπως υποδηλούται από τα πρόσωπά των, «πρόσωπα ανθρώπων». Σαν Εβραίοι πολεμισταί στο πεδίον της μάχης που δεν είχαν ευκολίες κουρείου, άφησαν την κόμην των να αυξηθή ως το μήκος γυναικείας κόμης, έτσι ώστε έχουν τρίχινη χαίτη και μοιάζουν στην αγριότητα με λέοντας. (1 Χρον. 12:8) Κατάλληλα, λοιπόν, «οι οδόντες αυτών ήσαν ως λεόντων», που μπορούσαν να καταβροχθίσουν στερεά τροφή, σάρκα, όπως το ισχυρό άγγελμα κρίσεως της εκδικήσεως του Θεού εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου». (Εβρ. 5:12· 1 Κορ. 3:1, 2) Οι καρδιές των, τα όργανα της αγάπης για τον Θεό και για τη δικαιοσύνη του, συνεπώς καρδιές που δεν γνωρίζουν φόβο αλλά είναι θαρραλέες, προστατεύονται καλά σαν με αδιαπέραστους σιδηρούς θώρακας. Έτσι ποτέ δεν χάνουν την αγάπη και το θάρρος.

29. Πώς οι συμβολικές ακρίδες κάνουν τρομερό θόρυβο, και επί πόσον καιρό είναι εξουσιοδοτημένες να βασανίζουν τους ανθρώπους που δεν έχουν τη σφραγίδα;

²⁹ Σαν ένα πελώριο σμήνος πτερωτών ακρίδων που μπορούν να πετούν χίλια μίλια ή περισσότερο, ενωμένοι κάνουν θόρυβο που ηχεί σαν σχηματισμός πολεμικών αρμάτων, τα οποία κροτούν μαζί με το χτύπημα πολλών οπλών αλόγων στη μάχη. Είναι ένας τρομερός θόρυβος. Οι συμβολικές ακρίδες κραυγάζουν σαν από τα «δώματα» και αφήνουν το άγγελμα της κρίσεως του Θεού να ακουσθή σε μεγάλη απόστασι στον τομέα που καλύπτουν. Φόβος του εχθρού δεν μαλακώνει το άγγελμά των, ώστε να γίνη απλός ψίθυρος. Η πολεμική διακήρυξις του Ιεχωβά πρέπει να σαλπισθή μεγαλόφωνα. Αυτός είναι υπεύθυνος για το πλήγωμα των αισθημάτων που προξενεί το άγγελμα σ’ εκείνους που κεντρίζονται απ’ αυτό. Στο σύντομο χρονικό διάστημα ώσπου να ξεσπάση ο Αρμαγεδδών, «πέντε μήνας» να το πούμε έτσι, οι συμβολικές ακρίδες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις όμοιες με σκορπιούς ουρές των, τον λόγον του Θεού, την «μάχαιραν του πνεύματος», και πρέπει να κτυπήσουν τους ανθρώπους, εναντίον των οποίων διευθύνεται η κρίσις του Θεού. Δεν είναι ο καιρός του Θεού για να φειδώμεθα αισθημάτων. Οι εχθροί του πρέπει να εκτεθούν και να ειδοποιηθούν για την ερχόμενη κρίσι.—Εφεσ. 6:17.

30. Ποιος είναι βασιλεύς των συμβολικών ακρίδων, και τι τα ονόματά του στην Εβραϊκή και στην Ελληνική σημαίνουν και δείχνουν;

³⁰ Οι συμβολικές ακρίδες πρέπει ν’ ακολουθούν τον Βασιλέα των, Ιησούν Χριστόν. Ο Ιωάννης λέγει γι’ αυτές: «Και είχον εφ’ εαυτών βασιλέα τον άγγελον της αβύσσου· όστις Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών, και εις την Ελληνικήν έχει όνομα Απολλύων.» Ο αναστημένος ουράνιος Ιησούς Χριστός είναι ο «άγγελος της αβύσσου» διότι κρατεί «τα κλειδιά του άδου και του θανάτου». Στο τέλος του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος θα δέση τον Σατανά ή Διάβολο και τους πνευματικούς δαίμονάς του και θα τους ρίξη στην άβυσσο της ομοίας με θάνατο αδρανείας. (Αποκάλ. 20:1-3) Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη ως άνθρωπος, ήταν Εβραίος, και τώρα με την ιδιότητά του ως βασιλικού Εκτελεστού του Ιεχωβά ονομάζεται με το Εβραϊκό όνομα Αβαδδών, που σημαίνει Καταστροφή. (Ιώβ 26:6· 28:22· 31:12· 12:23· 14:19) Στην Ελληνική, στην οποίαν εγράφησαν οι θεόπνευστες Χριστιανικές Γραφές, ο όμοιος τίτλος του είναι Απολλύων, που σημαίνει Καταστροφεύς. Αυτό το όνομα σαφώς δείχνει ότι έρχεται στον θρόνον στα δεξιά του Θεού για να κυβερνήση πρώτα εν μέσω των εχθρών του και για να τους καταστρέψη εκτελώντας τη δίκαιη κρίσι του Ιεχωβά, τη δικαστική απόφασι του Ιεχωβά εναντίον των.—Ιακ. 4:12.

31. (α) Πώς, σαν ακρίδες, κινούνται προς τα εμπρός οι Μάρτυρες, και ποιας ιδιότητος είναι ενδεικτικό αυτό; (β) Τι τους κρατεί ενωμένους;

³¹ Οι συμβολικές ακρίδες που πρέπει να διακηρύξουν το άγγελμα της κρίσεως προτού εκτελεσθή η κρίσις στην «κοιλάδα της αποφάσεως» έχουν τον Ιησού Χριστό ως Βασιλέα των, αλλ’ αυτός είναι αόρατος. Δεν έχουν ορατόν βασιλέα όπως και οι κατά γράμμα ακρίδες δεν έχουν: «Αι ακρίδες . . . δεν έχουσι βασιλέα, αλλ’ εκβαίνουσι πάσαι ομού κατά τάγματα.» Επειδή κινούνται προς τα εμπρός κατά τάγματα ή σμήνη, είναι «σοφώτατα» πλάσματα, μολονότι είναι από τα «ελάχιστα» πράγματα της γης. (Παροιμ. 30:24, 27) Οι συμβολικές ακρίδες, οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, κινούνται προς τα εμπρός ενωμένοι, συντεταγμένοι σύμφωνα με τις τοπικές των εκκλησίες. Αλλ’ αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο ένστικτο ακρίδας. Οφείλεται στην ουράνια σοφία που μεταδίδεται από το πνεύμα του Θεού. Επίσης, το ότι ακολουθούν τον ουράνιο Βασιλέα των Ιησού Χριστό ως τον Αρχηγόν που ο Θεός έχει ενθρονίσει, είναι εκείνο που τους κρατεί ενωμένους στην επίθεσί των εναντίον των ανθρώπων που δεν είναι σφραγισμένοι. (Αποκάλ. 7:2-8· 9:4) Με προθυμία, με υπακοή, υποτάσσονται στην εντολή του· και αυτό είναι ό,τι μπορεί επίσης να εξεικονίζεται από το γεγονός ότι οι συμβολικές ακρίδες «είχον τρίχας ως τρίχας γυναικών», επειδή η μακρά κόμη της γυναικός εκ φύσεως είναι σημείο της υπεξουσιότητός της, του ότι ‘έχει εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής’.—1 Κορ. 11:10, 15· Ψαλμ. 110:3.

ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΕΣ, ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΕΣ

32, 33. (α) Ως τι περιγράφει ο Ιωήλ, κεφάλαιο δεύτερο, τις ακρίδες της πληγής, και με ποιόν τρόπο είναι ισχυρές; (β) Πώς αυτό υπήρξε αληθινό για το κεχρισμένο υπόλοιπο;

³² Η ενότης των συμβολικών ακρίδων περιγράφεται πληρέστερα στον Ιωήλ 2:2-11. Εκεί περιγράφονται ως λαός, που πραγματικά είναι στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ. «Λαός πολύς και ισχυρός· όμοιος αυτού δεν εστάθη απ’ αιώνος, ουδέ μετ’ αυτόν θέλει σταθή πλέον ποτέ εις γενεάς γενεών. Πυρ κατατρώγει έμπροσθεν αυτού, και φλοξ κατακαίει όπισθεν αυτού· η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη· και βεβαίως δεν θέλει εκφύγει απ’ αυτού ουδέν.»

³³ Οι ακρίδες είναι έντομα μικρά αυτά καθ’ εαυτά, αλλά όταν μεταναστεύουν ως σμήνος είναι ισχυρά. Τότε είναι ισχυρά επειδή είναι πολυάριθμα ως μια ομάδα, ένας ενωμένος όμιλος. Τόσο πολυάριθμα είναι ώστε το σμήνος των θα καλύψη τετραγωνικά μίλια εκτάσεως, και πετούν μαζί κάνοντας ένα βρυχώμενο θόρυβο σαν καταρράκτης. Κυριολεκτικώς σκοτίζουν τους ουρανούς και ρίχνουν μια μεγάλη σκιά επάνω στο έδαφος. Έτσι έγινε από το 1919 εν σχέσει με τις συμβολικές ακρίδες, το κεχρισμένο υπόλοιπο των συγκληρονόμων της βασιλείας του Χριστού. Αυτοί καθ’ εαυτούς είναι ο καθένας μικρός και ασήμαντος· αλλά όταν είναι ενωμένοι σε λατρεία και δράσι, είναι ένας ισχυρός λαός, «πλήρης δυνάμεως δια του πνεύματος του Ιεχωβά».—Μιχ. 3:8, ΜΝΚ.

34. Με ποιόν τρόπο συνέβη ότι πυρ κατέτρωγε πριν από την επιδρομή των συμβολικών ακρίδων;

³⁴ Οι ακρίδες έρχονται στους θερμούς μήνες του θέρους. Ομοίως η θερμότης της οργής του Ιεχωβά εναντίον του καθ’ ομολογίαν λαού του στον «Χριστιανικό κόσμο» προηγείται της επιδρομής του συμβολικού του σμήνους ακρίδων που διακηρύττουν την «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» (Ησ. 61:2) Ο Ιεχωβά Θεός είχε αιτία για να φλέγεται σαν «πυρ καταναλίσκον», διότι στο 1919 ο «Χριστιανικός κόσμος», αφού κατέστρεψε ανθρώπινες ζωές και περιουσία με τον πρώτο του παγκόσμιο πόλεμο, απέρριψε τη βασιλεία του Θεού που διεκηρύττετο από τους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά και προέβη σε υποστήριξι μιας Κοινωνίας Εθνών που παρήλαυνε υπό την μεταμφίεσι της «πολιτικής εκφράσεως της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη».—Δευτ. 4:24· Εβρ. 12:29.

35, 36. (α) Με ποιόν τρόπο φλοξ κατακαίει πίσω από την επιδρομή των ακρίδων; (β) Ποια ειδοποίησι έδωσαν οι συμβολικές ακρίδες στον «Χριστιανικό κόσμο», η οποία επηρέασε το μέλλον του;

³⁵ Πρώτα, το στρατιωτικό πλήθος των συμβολικών ακρίδων του Ιεχωβά περνά πάνω από τον «Χριστιανικό κόσμο» με το άγγελμα της κρίσεώς του. Έπειτα απ’ αυτό, τα αγγελικά πλήθη, του Ιεχωβά υπό τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν θα σαρώσουν τον «Χριστιανικό κόσμο» και θα τον καταναλώσουν σαν φωτιά, μην αφήνοντας τίποτε παρά στάχτη. Προτού αρχίση η επιδρομή των συμβολικών ακρίδων, τα κτήματα του «Χριστιανικού κόσμου» εφαίνοντο σαν θρησκευτικός κήπος της Εδέμ. Είχε τα Συμβούλιά του Εκκλησιών, την Καθολική του Δράσι, την εθνικιστική του κίνησι που κρατούσε σε έλεγχο τον αθεϊστικό διεθνή κομμουνισμό, τις σχέσεις του με τα πολιτικά κράτη, και τη λεγόμενη πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη.

³⁶ Το μέλλον εφαίνετο να δίνη ελπίδες, ώσπου το σμήνος των «ακρίδων» του Ιεχωβά άρχισε την ενωμένη του επιδρομή γύρω στον κόσμο. Από τη Βιβλική προφητεία έδωσαν ειδοποίησι στον «Χριστιανικό κόσμο» για το ότι ο Παντοδύναμος Θεός θα τον ερήμωνε στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, αφήνοντάς τον σαν έρημο, στην οποία τίποτε δεν διέφυγε τον αφανισμό. Δεν άφησαν λαμπρές ελπίδες για τον «Χριστιανικό κόσμο» πίσω τους, ειδικά στα Βιβλικά έντυπα που άφηναν πίσω στα χέρια των ανθρώπων, τους οποίους επεσκέπτοντο από σπίτι σε σπίτι. Προείπαν ότι, αφού θα είχε περάσει το σμήνος των «ακρίδων» και θα είχε τελειώσει την επίδρασι προειδοποιήσεως σε όλα τα έθνη της οικουμένης, τότε ο Ιεχωβά ο ίδιος με τα ουράνια πλήθη του θα πολεμούσε εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» και θα κατέστρεφε την Εδεμική του εμφάνισι και θα τον καθιστούσε σαν αφανισμένη έρημο.

37. Στο 1925 τι κατέστησε γνωστό η Σκοπιά για τον Αρμαγεδδώνα ως μάχη;

³⁷ Αυτό καθ’ εαυτό το άγγελμα που επέστησε την προσοχή στην πολεμική δράσι του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα δείχνει πότε πραγματικά άρχισε η σύγχρονη πληγή των ακρίδων. Στη Σκοπιά, το επίσημο περιοδικό που εκδίδεται και διανέμεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, έκαμε την εμφάνισί του στο τεύχος της 1ης Αυγούστου 1925 το κύριο άρθρο που είχε τίτλο «Το Υπόλοιπον». Το άρθρο αυτό εξέθετε για πρώτη φορά ότι ο Αρμαγεδδών δεν είναι ένας διαλυτικός «καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος», ή ένας βίαιος, αναρχικός πόλεμος μεταξύ κεφαλαίου και ωργανωμένης εργασίας, αλλά είναι μια παγκόσμια μάχη μεταξύ Ιεχωβά Θεού και ολοκλήρου της οργανώσεως του Σατανά ή Διαβόλου στον ουρανό και στη γη. Οι παράγραφοι 44, 45, κάτω από την επικεφαλίδα «Μεγάλη Μάχη» έλεγαν:

Ότι πλησιάζομε στον καιρό μιας μεγάλης και τελικής μάχης των δυνάμεων του σκότους εναντίον του Κυρίου μαρτυρείται από πολλά Γραφικά εδάφια. (Αποκάλυψις 17:14· 16:13-15· Ματθαίος 24:21, 22) ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΘΕΟΥ. Οι προφήται συχνά ανεφέρθησαν σ’ αυτήν ως την «ημέραν του Κυρίου». Ο προφήτης Ησαΐας απευθύνεται στους πιστούς του Ισραήλ, συνεπώς στην τάξι του υπολοίπου, λέγοντας: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα. . . . σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και εγώ ο Θεός.» (Ησαΐας 43:10, 12) . . .

Βλέποντας, λοιπόν, ότι ο διάβολος και η οργάνωσίς του προβαίνει για να κάμη πόλεμο με το υπόλοιπο (Αποκάλυψις 12:17), γίνεται εντελώς φανερό ότι σ’ αυτή τη σύρραξι ο κύριος σκοπός του Σατανά είναι να καταστρέψη το «σπέρμα της επαγγελίας» που είναι τώρα επάνω στη γη, και να δυσφημήση τον Θεό στις διάνοιες των ανθρώπων, . . .

Η παράγραφος 63 έλεγε:

. . . Το ίδιο ακριβώς θα συμβή στη μάχη με τις δυνάμεις του σκότους σ’ αυτό το τέλος του αιώνος. Η μάχη δεν είναι η μάχη των πιστών ακολούθων του Χριστού, αλλά η μάχη είναι του Κυρίου. Οι πιστοί που θ’ αποτελούν το υπόλοιπο θα έχουν μέρος εκεί κατά τούτο, ότι τους λέγεται να ψάλλουν. . . . ότι η ισχύς μας είναι ο Κύριος και ότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς μας.

38. Πόσοι ανεφέρθη ότι ετέλεσαν την Ανάμνησι το 1925, και το επόμενο έτος τι έλεγε περαιτέρω το βιβλίο Απελευθέρωσις για τον Αρμαγεδδώνα;

³⁸ Το έτος εκείνο (1925) ο αριθμός αυτών που έλαβαν μέρος στον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού ως μέλη του υπολοίπου ανεφέρθη ότι ήταν 90.434. (Η Σκοπιά, 15 Σεπτεμβρίου 1925, σελ. 286-288) Το επόμενο έτος (1926) το υπόλοιπο έλαβε πληρέστερη διαφώτισι για τη μάχη του Αρμαγεδδώνος στο βιβλίο που ετιτλοφορείτο Απελευθέρωσις. Το δωδέκατο κεφάλαιό του είχε τίτλο «Η Τελική Μάχη» και οι τριάντα σελίδες του έδιναν μια μεγαλοπρεπή περιγραφή του Αρμαγεδδώνος. Η σελίς 276 συγκινητικά ανέφερε: «Η μάχη είναι του Θεού»· και η σελίς 280 έλεγε: «Οι άγιοι δεν συμμετέχουσιν εν τη πραγματική μάχη. Αυτή είναι η μάχη του Παντοκράτορος Θεού· και ηγέτης της μάχης είναι ο αγαπητός αυτού Υιός, . . . μάχεται υπέρ των κεχρισμένων του Θεού, δια να υπερασπίση τους πιστούς μάρτυρας του ονόματος του Ιεχωβά. . . . Τοιουτοτρόπως η αυτοκρατορία του Σατανά εξαφανίζεται κυριολεκτικώς εκ της γης. Το όνομα του Ιεχωβά Θεού προησπίσθη.»

39. Πού ετέθη σε κυκλοφορία η Απελευθέρωσις, και σ’ αυτή την περίπτωσι τι έκαμαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για πρώτη φορά;

³⁹ Αυτό το βιβλίο Απελευθέρωσις ετέθη σε κυκλοφορία (στην Αγγλική) τον Μάιο του 1926 (Επηκολούθησε Ελληνική Έκδοσις). Ήταν η χαρακτηριστική έκδοσις που εκυκλοφόρησε στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνον, της Αγγλίας, στην τελευταία εβδομάδα του Μαΐου. Εδώ, για πρώτη φορά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εβγήκαν από αυτή τη συνέλευσι του Λονδίνου στα πεζοδρόμια για να προσφέρουν Γραφικά βιβλιάρια στους διαβάτας.

40. (α) Πότε, λοιπόν, άρχισε η πληγή των συμβολικών ακρίδων, και ποιοι άρχισαν να αισθάνωνται βασανισμό; (β) Επί πόσον καιρό επρόκειτο να επιδίδεται το βασανιστικό αυτό άγγελμα, και πώς έχει αντισταθμισθή η μείωσις του αριθμού του μετέχοντος υπολοίπου;

⁴⁰ Σ’ αυτό το αξιομνημόνευτο έτος 1926 άρχισε η πληγή των συμβολικών ακρίδων όπως περιγράφεται και από τον Ιωήλ και από την Αποκάλυψι. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί του «Χριστιανικού κόσμου» άρχισαν να αισθάνωνται ειδικά βασανιστήρια από τα όμοια με σκορπίων κεντρίσματα του αγγέλματος της κρίσεως που διακηρύττεται από το κεχρισμένο υπόλοιπο του Ιεχωβά. Αυτό το άγγελμα για τη μάχη του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα και την καταστροφή που αυτός θα επιφέρη στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο του Σατανά δεν μετεδόθη σε πέντε μόνο κατά γράμμα μήνες από το 1926. Εξακολουθεί ως αυτή την ημέρα και γίνεται ολοένα ισχυρότερο. Εφ’ όσον οι συμβολικές αυτές ακρίδες είναι ζωντανές και δίνουν μαρτυρία από τούτη την πλευρά του Αρμαγεδδώνος, θα εξακολουθήσουν να επιβάλλουν βασανισμό με το άγγελμα της εκδικήσεως του Ιεχωβά στους θρησκευτικούς υποκριτάς και σε όλους τους άλλους εχθρούς του επάνω στη γη. Από το 1931 ο αριθμός του κεχρισμένου υπολοίπου που παραμένει ακόμη στη γη έχει μειωθή· αλλ’ από τότε, με τις συμβολικές αυτές ακρίδες, έχουν επίσης ενωθή στη διακήρυξι της κρίσεως εκατοντάδες χιλιάδων θεοσεβών προβατοειδών ανθρώπων, οι οποίοι αρχίζουν να επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά για σωτηρία και οι οποίοι αφιερώνουν τη ζωή τους σ’ αυτόν και βαπτίζονται στο νερό όπως ακριβώς έκαμε και ο Ιησούς.

41. Τι προωθεί αυτό το σμήνος των συμβολικών ακρίδων, και πώς έδειξαν αφοβία;

⁴¹ Το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού είναι πίσω από αυτό το αυξανόμενο σμήνος των συμβολικών ακρίδων. Αυτό τις προωθεί, όπως ακριβώς ο άνεμος προωθούσε την πληγή που επήρχετο στην αρχαία Αίγυπτο στην εποχή του Μωυσέως: «Ο Ιεχωβά επέφερεν επί την γην όλην την ημέραν εκείνην και όλην την νύκτα, ανατολικόν άνεμον· και το πρωί ο άνεμος ο ανατολικός έφερε την ακρίδα.» (Έξοδ. 10:13, ΜΝΚ) Οι συμβολικές ακρίδες ήσαν γεμάτες από αφοβία, που δεν ήταν δική τους, αλλά που ήταν του πνεύματος του Θεού, καθώς ερρίπτοντο σ’ αυτόν τον πνευματικό πόλεμο σαν ίπποι που βυθίζονται ατρόμητοι στη μάχη. Με κάθε μέσον δημοσιότητος προσπαθούσαν να κάμουν γνωστά τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και να προειδοποιήσουν τον «Χριστιανικό κόσμο» και όλους τους διεθνείς κοσμικούς συμμάχους του για την ημέρα εκδικήσεως του Ιεχωβά.

42. Ποια σύμβολα εχρησιμοποίησε ο Ιωήλ για να δείξη την αφοβία των και το αποτέλεσμα της δημοσιότητός των;

⁴² Ο Ιωήλ 2:4-6 λέγει γι’ αυτόν τον λαό: «Η θέα αυτών είναι ως θέα ίππων· και, ως ιππείς, ούτω θέλουσι τρέχει. Ως κρότος αμαξών θέλουσι πηδά επί τας κορυφάς των ορέων, ως ήχος φλογός πυρός, ήτις κατατρώγει την καλάμην· ως ισχυρός λαός παρατεταγμένος εις μάχην. Ενώπιον αυτού οι λαοί θέλουσι κατατρομάξει· πάντα τα πρόσωπα θέλουσιν αποσβολωθή.»

43. (α) Με ποιόν εύτακτο τρόπο επιδίδουν οι συμβολικές ακρίδες το άγγελμα και με ποιο καταστρεπτικό αποτέλεσμα; (β) Πώς στο γεγονός ότι το υπόλοιπο είναι ένας «ισχυρός λαός», έγινε προσθήκη από το 1931 και έπειτα;

⁴³ Με το άγγελμά των για τον παγκόσμιο πόλεμο του Θεού, έκαμαν πολύ γνωστή τη Βιβλική λέξι «Αρμαγεδδών», ώστε να τεθή σε λαϊκή χρήσι. Εύτακτα, σαν σε σχηματισμό μάχης επροχώρησαν να επιδώσουν την πολεμική διακήρυξι του Ιεχωβά εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» σε όλο το μήκος και πλάτος της επικρατείας του. Όπως η επίσκεψις ενός σμήνους ακρίδων αποτελεί συμφορά, έτσι και αυτές οι συμβολικές ακρίδες στην ενωμένη τους επίθεσι απεκλήθησαν «κήρυκες συμφοράς». Αλλά η επιμονή των και η αφοβία των ήταν μέσα τους ένα προμήνυμα, μια απόδειξις ότι βέβαιη καταστροφή επήρχετο στον «Χριστιανικό κόσμο» και στα συντροφικά του έθνη. Ως το 1931 το κεχρισμένο υπόλοιπτο εκαλείτο προφητικά «ισχυρός λαός», αλλ’ ω πόσο ισχυρό πλήθος υπάρχει σήμερα αφότου με το υπόλοιπο ενώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδων αφιερωμένοι εκζητηταί αιωνίου ζωής σε Παράδεισο επάνω στη γη! Η Αποκάλυψις 7:9 περιγράφει αυτούς τους τελευταίους ως ‘όχλον πολύν, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών’, από 181 χώρες έως τώρα!

44, 45. (α) Τι ελέχθη για την αναχαίτισι μιας ερημωτικής μεταναστεύσεως ακρίδων, και πώς ο Ιωήλ 2:7, 8 εικονίζει αυτό το γεγονός; (β) Ποια επιδρομή δεν ανεχαιτίσθη ακόμη και από τα έθνη στην πρόσφατη συμμαχία εναντίον της πληγής της ακρίδος;

⁴⁴ Σ’ ένα άρθρο για τον «Πόλεμο των Ακρίδων» ενός καθηγητού της Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, δημοσιευμένο στο Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης της 12ης Μαΐου 1960, ελέγετο: «Δεν υπάρχει γνωστός φυσικός εχθρός που μπορεί να αναχαιτίση την ερημωτική των μετανάστευσι.» (Σελίς 96) Σημειώστε πόσο αληθινό είναι αυτό για τη συμβολική πληγή, καθώς ο Ιωήλ 2:7, 8 (ΜΝΚ) προχωρεί και λέγει: «Θέλουσι τρέξει ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί θέλουσιν αναβή το τείχος· και θέλουσιν υπάγει έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν θέλουσι χαλάσει τας τάξεις αυτών. Και δεν θέλουσι σπρώξει ο είς τον άλλον· θέλουσι περιπατεί έκαστος εις την οδόν αυτού· και αν τινες πίπτωσι μεταξύ των βελών, οι λοιποί δεν διακόπτουσι την πορείαν.»

⁴⁵ Στο 1960 δεκαεννέα έθνη της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της νοτιοανατολικής Ασίας, περιλαμβανομένης της Μεγάλης Βρεττανίας και της Γαλλίας, εσχημάτισαν μια ένωσι, μέσω της Οργανώσεως Επισιτισμού και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, για να κάμουν έναν ευρείας εκτάσεως συνδυασμένο αγώνα κατά της προαιωνίου πληγής της ακρίδας. Αλλ’ άσχετα με το ποια επιτυχία μπορεί να έχουν αυτά τα έθνη στην προσπάθειά τους αυτή, δεν μπόρεσαν όμως να σταματήσουν την επιδρομή των συγχρόνων συμβολικών ακρίδων που ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά απέστειλε μεταξύ των.

46. Πώς τα τείχη που υψώθησαν για αυτοπροστασία ωφέλησαν σ’ αυτή την επιδρομή;

⁴⁶ Αδιάφορο πόσο ψηλά νομικά τείχη εγείρονται για προστασία, οι ακρίδες αυτές ανερριχήθησαν σ’ αυτά, ακόμη και αν αυτό εσήμαινε να ανέλθουν τόσο ψηλά, όσο το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Ανερριχήθησαν πάνω από τέτοια τείχη και εξακολούθησαν να προχωρούν. Τα τείχη που είχαν υψωθή από τον Εθνικοσοσιαλισμό, τον Φασισμό, την Καθολική Δράσι, για υπεράσπισι του «Χριστιανικού κόσμου», και τώρα, επίσης, τα τείχη που έχουν υψωθή από τον Ρωσικό Κομμουνισμό, απεδείχθησαν ανωφελή εναντίον του στρατεύματος των «ακρίδων» του Ιεχωβά.

47. Πώς οι συμβολικές ακρίδες, κινούμενες προς τα εμπρός με το άγγελμα, ακολουθούν το πρότυπο της περιγραφής του Ιωήλ, και πώς «βέλη» απέτυχαν να σταματήσουν την πρόοδό των;

⁴⁷ Στον εχθρό που αντιτείνει στην επίδοσι αυτού του αγγέλματος της κρίσεως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά λέγουν από κάτω από την επιφάνεια καθώς και επάνω από την επιφάνεια: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:29-32) Σε εύτακτες σειρές προχωρούν με το άγγελμα του Θεού, μην αλλάσοντας τον δρόμο τους από το ν’ ακολουθούν τον Βασιλέα τους Ιησού Χριστό, μη σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, ούτε εμποδίζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά βοηθώντας και συνεργαζόμενοι ο ένας με τον άλλον. Αν και μερικοί πίπτουν λόγω των καταστρεπτικών βελών του εχθρού και φονεύονται, ρίπτονται στη φυλακή, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε στρατόπεδα δουλικής εργασίας και σε απομονωμένα μέρη εκτοπίσεως, οι άλλοι χρησιμοποιούν την ελευθερία των και παραμένουν δραστήριοι, μη διακόπτοντας την πορεία των.

48, 49. (α) Σε τι εισδύουν, επειδή ακολουθούν τίνος παράδειγμα; (β) Πώς εξεικονίσθη αυτό στην περιγραφή του Ιωήλ και ακολουθώντας τίνος την πολεμική κραυγή προχωρεί αυτό το κίνημα;

⁴⁸ Στις πόλεις και στις αγροτικές περιοχές, ναι, στην ίδια την πρωτεύουσα ή ακρόπολι του «Χριστιανικού κόσμου», πηγαίνουν. Στις ιδιωτικές κατοικίες των ανθρώπων εισδύουν παρά τους φραγμούς που εγείρονται για να τους κρατούν μακριά, διότι ακολουθούν το υπόδειγμα των αποστολικών ακρίδων του πρώτου αιώνος, που εκήρυτταν και εδίδασκαν «δημοσία και κατ’ οίκους». (Πράξ. 20:20) Σε μια εκ των προτέρων περιγραφή ο Ιωήλ 2:9-11 (ΜΝΚ) λέγει:

⁴⁹ «Θέλουσι περιτρέχει εν τη πόλει· θέλουσι δράμει επί το τείχος, θέλουσιν αναβαίνει επί τας οικίας· θέλουσιν εμβαίνει δια των θυρίδων ως κλέπτης. Η γη θέλει σεισθή έμπροσθεν αυτών· οι ουρανοί θέλουσι τρέμει· ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει, και τα άστρα θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών [επειδή ένα σμήνος ακρίδων πετώντας εξαλείφει τους ουρανούς]. Και ο Ιεχωβά θέλει εκπέμψει την φωνήν αυτού έμπροσθεν του στρατεύματος αυτού· διότι το στρατόπεδον αυτού είναι μέγα σφόδρα· διότι ο εκτελών τον λόγον αυτού είναι ισχυρός· διότι η ημέρα του Ιεχωβά είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα, και τις δύναται να υποφέρη αυτήν;»

50. Ποιες προσδοκίες προσφέρει το άγγελμα για τον «Χριστιανικό κόσμο», και γιατί αυτός δεν θα μπορέση να υποφέρη την ημέρα του Ιεχωβά;

⁵⁰ Το άγγελμα κρίσεως και εκδικήσεως του Ιεχωβά δεν προσφέρει λαμπρές προσδοκίες για τον «Χριστιανικό κόσμο» και τους κοσμικούς συμμάχους του ούτε ημέρα ούτε νύχτα. Το μέλλον των είναι τελείως σκοτεινό. Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν θα μπορέση να υποφέρη τη μεγάλη, τρομερά ημέρα του Ιεχωβά για την εκτέλεσι της εκδικήσεώς του εναντίον των βλασφήμων, των βεβήλων και των ονειδιστών του αγίου του ονόματος, επειδή ο Ιεχωβά είναι αρκετά ισχυρός για να εκπληρώση τον προφητικό του λόγο όπως διακηρύττεται από τη στρατιωτική του δύναμι των συμβολικών ακρίδων.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

51. (α) Ποια διαταγή προς τον λαόν του Ιεχωβά δείχνει ότι ο πόλεμος αυτός πρέπει να είναι ένας πνευματικός, όχι σαρκικός πόλεμος που διεξάγεται απ’ αυτούς; (β) Τι είδους είναι η διαταγή του προς τον «Χριστιανικό κόσμο» και όλα τα άλλα έθνη;

⁵¹ Όλο τούτο είναι ένας πνευματικός πόλεμος εναντίον της οργανώσεως του Σατανά ή Διαβόλου ορατής και αοράτου. Δεν διεξάγεται με σαρκικά όπλα πολέμου. Το κεχρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ του Ιεχωβά και ο «πολύς όχλος» των αφιερωμένων συντρόφων των από όλα τα έθνη και τους λαούς, υπάγονται όλοι στη διαταγή του Ιεχωβά να ‘σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα’ και να μη σηκώση μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ούτε να ‘μάθουν πλέον τον πόλεμον’. (Ησ. 2:2-4) Αλλά για τον «Χριστιανικό κόσμο» και όλα τα άλλα έθνη η διαταγή του Ιεχωβά δεν είναι μια ειρηνική διαταγή. Είναι μια προκλητική παρακίνησις σε πόλεμο. Μέσω του σμήνους των συμβολικών του ακρίδων ο Ιεχωβά λέγει, εις Ιωήλ 3:9-11: «Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου· σφυρηλατήσατε τα υνία σας εις ρομφαίας, και τα δρέπανά σας εις λόγχας· ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός· συναθροίσθητε, και έλθετε κυκλόθεν, πάντα τα έθνη, και συνάχθητε ομού.»

52. Εναντίον τίνος πολεμούν πραγματικά τα έθνη, και πόση δύναμι ανδρών χρειάζεται να στρατολογήσουν;

⁵² Μέσα και έξω από την οργάνωσι των Ηνωμένων Εθνών, τα έθνη πολεμούν για την ίδια τους εθνική κυριαρχία, μη προσέχοντας το άγγελμα της βασιλείας του Θεού. Πολεμούν πραγματικά εναντίον του Θεού. Προετοιμάζονται τώρα για μια τελική επιδεικτική μάχη. Χρειάζεται όλη η δύναμίς των σε άνδρες. Ο αδύνατος και ακατάλληλος είναι ανάγκη να πεισθή να ενωθή στη μάχη:

53. Καθώς πλησιάζομε τον πόλεμο, ποια είναι η προσευχή μας στον Ιεχωβά;

⁵³ Η προσευχή μας, καθώς πλησιάζομε τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» ως μη μετέχοντες θεαταί, είναι, όπως εκφράζεται στο Ιωήλ 3:11 (ΜΝΚ): «Εκεί, ω Ιεχωβά, φέρε τους ισχυρούς σου.» Εκεί, λοιπόν, υπόσχεται να φέρη τον Χριστό και τους αγίους του αγγέλους.

54. (α) Πού προκαλούνται τα έθνη να έλθουν, και γιατί το μέρος αυτό έχει κατάλληλο όνομα; (β) Από το 1919 πώς ο Ιεχωβά εξεμηδένισε το αποτέλεσμα των εθνών επάνω στον λαό του, και γιατί τους απέστειλε τώρα;

⁵⁴ Στον Ιωήλ 3:12 συνεχίζεται το άγγελμα της κρίσεως του Ιεχωβά προς τον κόσμο του Σατανά: «Ας εγερθώσι, και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ· διότι εκεί θέλω καθίσει δια να κρίνω πάντα τα έθνη τα κυκλόθεν.» Αυτή η κοιλάς της μάχης ορθώς καλείται ‘κοιλάς του Ιωσαφάτ’, διότι το όνομα Ιωσαφάτ σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Κριτής». Επίσης, σ’ αυτή τη συμβολική κοιλάδα της μάχης ο Ιεχωβά κάθεται ως κριτής και εκτελεί την κρίσι του ή δικαστική απόφασι εναντίον όλων των εθνών ‘των κυκλόθεν’, που έχουν κακομεταχειρισθή και διασκορπίσει τον αφιερωμένο του λαό, τους πιστούς του μάρτυρας. Από το 1919 ο Ιεχωβά έχει ελευθερώσει πρώτα τα υπόλοιπό του και πιο πρόσφατα τον «πολύν όχλον» του των «άλλων προβάτων» από την πνευματική ή θρησκευτική των αιχμαλωσία και τους έφερε μαζί σε ενότητα, ως το ένα του ποίμνιο υπό τον ένα Ποιμένα του Ιησού Χριστό. (Ιωάν. 10:16) Τώρα, ως την ενωμένη στρατιωτική του δύναμι συμβολικών ακρίδων, τους απέστειλε εναντίον όλων των εθνών για να τα προκαλέση να κάμουν πόλεμο εναντίον του Ιεχωβά, ο οποίος είναι «ο Θεός ο Παντοκράτωρ».

55. (α) Εικονικώς, πού θα είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά τον καιρό της ενάρξεως της μάχης; (β) Εικονικώς, τι παρήγαγαν τα έθνη, και ως τι θα χρησιμεύση ωραία η κοιλάς του Ιωσαφάτ;

⁵⁵ Ο Ιωήλ 3:13-17 προφητικώς μας τοποθετεί στην κοιλάδα ή χαμηλή πεδιάδα της εκτελέσεως της δικαστικής αποφάσεως του Ιεχωβά όταν ακριβώς η μάχη του σύμπαντος πρόκειται ν’ αρχίση. Στις κορυφές των ορέων που συνορεύουν την κοιλάδα στέκουν οι ενωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά ως αναμένοντες θεαταί, αφού έχει πιστά συμπληρωθή το έργον των της παροχής ειδοποιήσεως στα έθνη. Τα έθνη υπήρξαν σαν ζούγκλα από κλήματα που δεν παρήγαγαν τίποτε άλλο παρά πικρά αγριοστάφυλα, τον χειρότερο καρπό, «τα έργα της σαρκός». Σαν αμπελοκλήματα που βαραίνουν το έδαφος χρειάζεται να κοπούν για να καθαρισθή το έδαφος. Οι πελώριες δέσμες των σταφυλιών πονηρίας χρειάζεται να συνθλιβούν. Η κοιλάς ή χαμηλή πεδιάς του Ιωσαφάτ είναι ένας έξοχος τόπος για να χρησιμεύση εντελώς ως ένας τεράστιος ληνός. Ας ξεφορτώσουν, λοιπόν, τα έθνη σ’ αυτόν! Στους αγγέλους του ο Θεός κράζει:

56, 57. (α) Τι κράζει ο Ιεχωβά στους αγγέλους του, και γιατί; (β) Από πού βρυχάται ο Ιεχωβά, και κατά διαταγήν του τι αρχίζει στην κοιλάδα;

⁵⁶ «Βάλετε δρέπανον, διότι ο θερισμός είναι ώριμος· έλθετε, κατάβητε· διότι ο ληνός είναι πλήρης, τα υπολήνια υπερεκχειλίζουσιν· επειδή η κακία αυτών είναι μεγάλη. Πλήθη, πλήθη εις την κοιλάδα της αποφάσεως· διότι εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά εις την κοιλάδα της αποφάσεως. Ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει, και οι αστέρες θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών. Ο δε Ιεχωβά θέλει βρυχήσει εκ Σιών, και εκπέμψει την φωνήν αυτού εξ Ιερουσαλήμ· και οι ουρανοί και η γη θέλουσι σεισθή· αλλ’ ο Ιεχωβά θέλει είσθαι το καταφύγιον του λαού αυτού, και η ισχύς των υιών Ισραήλ. Ούτω θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας, ο κατοικών εν Σιών, τω όρει τω αγίω μου· τότε η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αγία, και αλλογενείς [εχθρικά έθνη] δεν θέλουσι διέλθει δι’ αυτής πλέον.»—Ιωήλ 3:13-17, ΜΝΚ.

⁵⁷ Σκοτεινή πράγματι θα είναι η περίοδος, ημέρα και νύχτα, όταν ο Ιεχωβά ως Κριτής θα κάμη να εκτελεσθή η δικαστική του απόφασις επάνω στα έθνη που θα έχουν συναχθή για να συνθλιβούν και να τεθούν εκτός υπάρξεως. Από την ουράνια κατοικία του, τη Σιών, την ουράνια Ιερουσαλήμ, βρυχάται με μια πολεμική κραυγή αρκετά μεγαλόφωνη, ώστε να κάμη τον ουρανό και τη γη να σείωνται με κυματιστό τίναγμα. Διατάσσει τον Βασιλέα του, Ιησού Χριστό, να καταπατήση τους εχθρούς του, οι οποίοι έγιναν υποπόδιον των ποδών του. Στην κοιλάδα της αποφάσεως σαν σ’ ένα μεγάλο ληνό πέρα ως πέρα, ο Βασιλεύς πηδά με το στράτευμά του των αγίων αγγέλων. ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΙΣ! Το πάτημα των εθνών, περιλαμβανομένου του «Χριστιανικού κόσμου», αρχίζει. Η «κοιλάς του Ιωσαφάτ», η «κοιλάς της αποφάσεως», γίνεται ο ‘μέγας ληνός του θυμού του Θεού’. Ο βασιλικός Του Υιός, Ιησούς Χριστός, οδηγεί στη σύνθλιψη. «Και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του Παντοκράτορος», λέγει η Αποκάλυψις 19:15.

58. Πόσο μεγάλη θα είναι η σφαγή, και πώς το δείχνει αυτό η Αποκάλυψις 14:20;

⁵⁸ Ποτέ προηγουμένως σε όλη την ανθρώπινη ιστορία δεν εσφάγησαν τόσο πολλά ανθρώπινα πλάσματα. Το χυμένο αίμα, που παριστάνει χαμένες ανθρώπινες ζωές, θα τρέχη βαθύ και σε μεγάλη απόστασι. Η Αποκάλυψις 14:20 ζωγραφίζει την τρομακτική εικόνα, λέγοντας: «Και επατήθη ο ληνός έξω της πόλεως [της οργανώσεως του Θεού], και εξήλθεν αίμα εκ του ληνού έως των χαλινών των ίππων, εις διάστημα χιλίων εξακοσίων σταδίων [ή, 200 μιλίων].»

59. (α) Ποιας σαρκός δεν θ’ αφαιρεθή το αίμα της ζωής εκεί; (β) Ποιο γεγονός λέγει ο Ιεχωβά ότι θα πρέπει να γνωρίσουν εκεί, και πώς θα το γνωρίσουν;

⁵⁹ Σε πληρότητα θα εκτελεσθή η δικαστική απόφασις του Ιεχωβά. Τα έθνη και τα σταφύλια των της πονηρίας θα πατηθούν και θα τεθούν έξω υπάρξεως, για ν’ αφήσουν τη γη έναν καθαρισμένο τόπο που να τον κατέχουν και να τον απολαμβάνουν οι δίκαιοι. Δεν θα είναι κάθε σάρκα σ’ αυτόν τον συμβολικό ληνό. Δεν θα πατηθή κάθε σάρκα και δεν θ’ αφαιρεθή το αίμα της ζωής της απ’ αυτήν. Υπάρχουν εκείνοι που κάνουν καταφύγιόν των και φρούριόν των τον Ιεχωβά. Αυτοί θα τηρηθούν ασφαλείς και θα διαφυλαχθούν, όταν ο Ιεχωβά δια του Βασιλέως του Ιησού Χριστού θα συνθλίβη τους εχθρούς των και εχθρούς Του στον ληνό ή «κοιλάδα της αποφάσεως». Αυτοί που διαφυλάσσονται είναι το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών και ο «πολύς όχλος» των αφιερωμένων συντρόφων των που ενώνονται μαζί τους επικαλούμενοι το όνομα του Ιεχωβά για σωτηρία. (Ιωήλ 2:32) Είναι εκείνοι στους οποίους αυτός έχει ειπεί προφητικά: «Ούτω θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας, ο κατοικών εν Σιών, τω όρει τω αγίω μου.» Με θαυμασμό που προκαλεί σταμάτημα της αναπνοής θα έχουν κυττάξει από τα ασφαλή υψώματά των στην κοιλάδα της αποφάσεως και παραστή μάρτυρες του πώς ο Ιεχωβά κερδίζει τη μεγαλοπρεπή του νίκη δια του Χριστού εναντίον όλων των συνδυασμένων εθνών της ορατής οργανώσεως του Σατανά.

60. Στη νίκη του, συνεπώς, τι θα κάμωμε, αλλά έως τότε τι θα κάμωμε υπακούοντας σε διαταγές;

⁶⁰ Στη νίκη Του προς διεκδίκησιν της παγκοσμίου κυριαρχίας του εμείς οι μάρτυρες θα ψάλλωμε θριαμβευτικά τους αίνους του και θα τον αναγνωρίζωμε ως Θεόν μας παντοτινά για όλη την αιωνιότητα. Είμεθα κοντά στον καιρό της μάχης του και της υπέροχης νίκης του. Ως τον καιρό εκείνο οι διαταγές του για μας είναι να συνεχίσωμε ενωμένοι την υπηρεσία μας σ’ αυτόν. Αυτό θα το κάμωμε καθώς διακηρύττομε την ημέρα της εκδικήσεώς του και καθώς κηρύττομε και διδάσκομε τα αγαθά νέα της αιωνίου σωτηρίας μέσω της βασιλείας του δια του Χριστού του.

Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Απέτυχε Ενώπιον του Θεού! Μετά το Τέλος του, τι θα Γίνη;

 1. Πόσο μπορεί να ενδιαφέρωνται τα πολλά εκατομμύρια των διαφόρων ειδωλολατρών θρησκευομένων και των Κομμουνιστών για το ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα φθάση στο τέλος του επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού;

ΤΑ ΕΚΑΤΟΝ πενήντα εκατομμύρια Βουδδιστών του κόσμου μπορεί να ενδιαφέρωνται πολύ λίγο για το ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα φθάση στο τέλος του επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού. Αυτοί και τα τριακόσια εκατομμύρια των Κομφουκιανιστών, τα πενήντα εκατομμύρια των Ταοϊστών και τα τριακόσια είκοσι εννέα εκατομμύρια των Ινδουιστών μπορεί ακόμη και να χαρούν διότι ο «Χριστιανικός κόσμος» με τους ιεραποστόλους του πλησιάζει στο τέλος του. Τα τετρακόσια είκοσι εννέα εκατομμύρια των ακολούθων του Ισλάμ μπορεί να το θεωρήσουν ως καλή είδησι το ότι ο μεγάλος των θρησκευτικός αντίπαλος, ο «Χριστιανικός κόσμος», θα φθάση σε καταστρεπτικό τέλος, και όλες οι αιμοσταγείς σταυροφορίες του μαζί του. Και όσον αφορά τα εκατομμύρια εκείνα που ακολουθούν την Ερυθρά θρησκεία του Κομμουνισμού, η διάθεσίς των μπορεί να εξεφράσθη καλά από έναν εξέχοντα Διαμαρτυρόμενο κληρικό της Νέας Υόρκης, την Κυριακή, 1η Οκτωβρίου του 1961, όταν είπε για τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου»: «Οι εκκλησίες πρέπει να είναι οι οργανώσεις που ο κομμουνισμός αισθάνεται τον εαυτό του υποχρεωμένον να ξεκαθαρίση πρώτες.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 2 Οκτωβρίου 1961, περικοπές από την εκκλησιαστική ομιλία του Δρος Ρόμπερτ Ι. ΜακΚράκεν.

 2, 3. (α) Γιατί μπορεί ωρισμένοι θρησκευόμενοι να ταραχθούν επειδή μιλούμε για το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά ποια τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» για ανάμιξι στις υποθέσεις του κόσμου αγνοούν; (β) Με τι άλλο θα χρειασθή να συνυπάρξη ο «Χριστιανικός κόσμος», και επί πόσον καιρό;

² Τα θρησκευτικά άτομα που συνδέουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με τη Χριστιανοσύνη μπορεί να φρίξουν επειδή μιλούμε για το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου». Γι’ αυτά τούτο θα εσήμαινε το τέλος της Χριστιανοσύνης και το τέλος των θρησκευτικών δογμάτων στα οποία ανήκουν και που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Είναι δύσκολο να εκτιμήσουν την τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» για ανάμιξι στις υποθέσεις του κόσμου. Μπορεί να τους προξενήση ταραχή το να διαβάσουν τα λόγια του ανωτέρω Διαμαρτυρομένου κληρικού (του Δρος ΜακΚράκεν) στην ίδια ομιλία: «Το σαφές γεγονός είναι ότι η Χριστιανοσύνη δεν βρίσκεται πια στο κέντρον των πραγμάτων. Η κυρία επιρροή είναι η επιρροή της επιστήμης και της κυριαρχίας της στον υλικό κόσμο.» Και όσον αφορά την ελπίδα του «Χριστιανικού κόσμου» να μεταστρέψη τον κόσμο και να κάμη ολόκληρον τον κόσμο μέρος του «Χριστιανικού κόσμου», έγινε μια σημαντική δήλωσις από έναν πολύ γνωστό ιστορικό, τον Άρνολντ Ι. Τόυνμπη στο άρθρο του που τιτλοφορείται «Αν Πρόκειται να Είμεθα το Κύμα του Μέλλοντος.» Στις παραγράφους 9 και 10 έλεγε:

Λάβετε την περίπτωσι των μεγάλων ιεραποστολικών θρησκειών: του Βουδδισμού, της Χριστιανοσύνης και του Ισλάμ. Οι οπαδοί της καθεμίας από αυτές τις πίστεις έχουν κάμει στόχο των τη μεταστροφή όλου του ανθρωπίνου γένους, και, για τους Χριστιανούς εν πάση περιπτώσει, αποτελεί επισήμως άρθρον πίστεως ότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος πρόκειται να μεταστραφή προτού η ιστορία φθάση σε τέλος.

Τα Χριστιανικά, Μουσουλμανικά και Βουδδιστικά κύματα προωθούντο το καθένα επί αιώνες συνεχώς και άπλωσαν τα νερά τους πάνω σε ολοκλήρους ηπείρους. Αλλά το καθένα απ’ αυτά τα τρία ιεραποστολικά κύματα είχε τις υποχωρήσεις του καθώς και τις προόδους του. Και σήμερα δεν φαίνεται ότι πρόκειται οποιοδήποτε απ’ αυτά να γίνη κάποτε εντελώς παγκόσμιο. Και τα τρία φαίνεται να έχουν αποκτήσει μονιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειασθή να συνυπάρξουν.

—Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης, σελίς 122, της 13ης Νοεμβρίου 1960.

³ Σ’ αυτή τη δήλωσι του ιστορικού Τόυνμπη πρέπει να προστεθή και η εξής, ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα χρειασθή επίσης να συνυπάρξη με τον διεθνή Κομμουνισμό εφ’ όσον θα μπορή να το κάμη αυτό.

 4, 5. (α) Εν όψει του επερχομένου τέλους του «Χριστιανικού κόσμου», τι ερωτήσεις εγείρονται για τις συνέπειες; (β) Σ’ εκείνους που βλέπουν κάτι τρομερό στο τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», ποιες ερωτήσεις εγείρονται ως προς την καταστροφή του;

⁴ Τι, λοιπόν; Μήπως το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» σημαίνει έναν κόσμο που αφήνεται να είναι τελείως αντιχριστιανικός ή ειδωλολατρικός; Μήπως σημαίνει παγκόσμια υπεροχή των δυνάμεων του ασεβούς Κομμουνισμού; Μήπως σημαίνει μια γήινη σφαίρα που αφήνεται σε μια ακατοίκητη ραδιενεργό ερήμωσι από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με πυρηνικά όπλα και χημικά, βιολογικά και ραδιολογικά μέσα πολέμου;

⁵ Σε άτομα μη πληροφορημένα για τους αποκεκαλυμμένους σκοπούς του μεγάλου Δημιουργού του ανθρώπου, το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» υπαινίσσεται κάτι τρομερό ή κάτι απίστευτο. Μπορεί να ερωτήσουν, Γιατί θα ήθελε ο Θεός ο Δημιουργός να καταστραφή ο «Χριστιανικός κόσμος»; Γιατί ο Ιησούς Χριστός, ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης, θα άφηνε τον «Χριστιανικό κόσμο» να καταστραφή; Αν η απάντησις σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι, Επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού, τότε, ερωτούν, Με ποια έννοια ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού;

 6. Τι εννοείται εδώ με τον όρο «Χριστιανικός κόσμος», και σε ποιόν ορισμό του αντιτίθενται οι αληθινοί Χριστιανοί;

⁶ Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να κατανοήσωμε τι εννοείται εδώ με τον όρο «Χριστιανικός κόσμος». Το Νέο Διεθνές Λεξικό Ουέμπστερ ορίζει τον «Χριστιανικό κόσμο» (Christendom) ως «το τμήμα του κόσμου στο οποίο κυριαρχεί η Χριστιανοσύνη ή το οποίο κυβερνάται κάτω από Χριστιανικούς θεσμούς σε διάκρισι από τις ειδωλολατρικές ή τις Μωαμεθανικές χώρες». Είναι αναχρονιστικό το να ορίζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» ως να σημαίνη τη Χριστιανοσύνη. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα δεν συγχέουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με τη Χριστιανοσύνη ούτε τα θεωρούν ταυτόσημα. Αντιτίθενται στο να κάνουν τον «Χριστιανικό κόσμο» να σημαίνη το όλον σώμα ατόμων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, επειδή οι αληθινοί Χριστιανοί δεν θέλουν ν’ αποτελούν μέρος του «Χριστιανικού κόσμου». Με λίγα λόγια, ο όρος «Χριστιανικός κόσμος» χρησιμοποιείται για να περιλάβη τέτοιες χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές ή που ωνομάσθησαν κατά νόμον Χριστιανικές όπως η Μεγάλη Βρεττανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ισπανία, και ούτω καθεξής. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ιδιαίτερα αναφέρεται στο όλον σώμα εκατοντάδων θρησκευτικών δογμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά σε τέτοιες χώρες. Οκτακόσια εκατομμύρια ισχυρίζονται ότι ανήκουν σ’ έναν τέτοιο «Χριστιανικό κόσμο».

ΠΩΣ ΑΠΕΤΥΧΕ;

 7. Γιατί πρέπει ο αντιχριστιανικός κόσμος να ενδιαφέρεται για την απάντησι στο ερώτημα, και τι σημαίνει η έκφρασις «αποτυγχάνω»;

⁷ Ποια είναι η βάσις για τη δήλωσι που διατυπώνει την κατηγορία ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού; Ακόμη και ο λεγόμενος αντιχριστιανικός κόσμος πρέπει να ενδιαφερθή για την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα, επειδή και ο αντιχριστιανικός ή ειδωλολατρικός κόσμος είναι υποχρεωμένος να επηρεασθή πολύ από το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου». Πόσο αληθινή, λοιπόν, είναι η κατηγορία; Με ποια έννοια ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού; Η λέξις «αποτυγχάνω» σημαίνει, μεταξύ άλλων, «υστερώ ή υπολείπομαι σε δράσι, σε λεπτομέρεια ή σε αποτέλεσμα· απογοητεύω ή αποδεικνύομαι ελλιπής σε ό,τι επιχειρείται, αναμένεται, ποθείται ή επιδοκιμάζεται· αποδεικνύομαι ανίκανος ν’ ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου· αποδεικνύομαι ακατάλληλος για χρήσι ή βοήθεια σε κάποιον.» Και η «αποτυχία» ορίζεται ως «η μη εκτέλεσις του οφειλομένου ή απαιτουμένου.»

 8. Γιατί δεν είναι πολύ γρήγορα ν’ αποδώσωμε κρίσι στον «Χριστιανικό κόσμο», και σύμφωνα με ποιο βιβλίο πρέπει η κρίσις ν’ απαγγελθή, και γιατί;

⁸ Η Χριστιανοσύνη ιδρύθη πριν από δεκαεννέα αιώνες, και έτσι ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε άφθονον καιρό για να δείξη τι θα έκανε ή τι θα μπορούσε να επιτελέση με τη Χριστιανοσύνη. Έπειτα από όλον αυτόν τον καιρό και εν όψει της σημερινής παγκοσμίου προοπτικής, δεν είναι πολύ νωρίς να προβούμε σε μια εξέτασι και ν’ απαγγείλωμε κρίσι στον «Χριστιανικό κόσμο». Δυσηρέστησε τον Θεό και απεδείχθη ελλιπής σε ό,τι αυτός περιμένει, επιθυμεί και επιδοκιμάζει; Ανταπεκρίθη στις υποχρεώσεις του προς τον Θεόν και απεδείχθη κατάλληλος να χρησιμοποιηθή και να προσφέρη υπηρεσία προς αυτόν; Για ν’ απαγγείλωμε κρίσι, πρέπει να εκφέρωμε την απόφασί μας σύμφωνα με το βιβλίο της Χριστιανοσύνης, την Βίβλο του Θεού. Σ’ αυτό ο Θεός δίδει τη δική του κρίσι.

 9, 10. (α) Επάνω σε τι είναι οικοδομημένο το όνομα Χριστιανοσύνη, και πότε επρόκειτο να ιδρυθή; (β) Ποια λόγια που θα εχρησιμοποιούντο από τον Ιησού Χριστό προείπε ο προφήτης του Θεού Ησαΐας;

⁹ Το όνομα Χριστιανοσύνη είναι οικοδομημένο επάνω στο όνομα Χριστός, που είναι ένας τίτλος με τον οποίον εκαλείτο ο Ιησούς από τη Βηθλεέμ-Ιούδα. Επομένως Χριστιανοσύνη σημαίνει τη μίμησι του Ιησού Χριστού και την υπακοή στις διδασκαλίες του και στις εντολές του. Χριστός σημαίνει Κεχρισμένος· η Ιουδαϊκή λέξις «Μεσσίας» σημαίνει το ίδιο πράγμα. Ο Θεός προείπε στο βιβλίο του, τη Γραφή, ότι η Χριστιανοσύνη θα ιδρύετο σ’ έναν ωρισμένο καιρό, ο οποίος ήταν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Πάνω από επτακόσια χρόνια πριν απ’ αυτό, ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να καταγράψη τα ίδια τα λόγια που ο Ιησούς Χριστός, ή Ιησούς ο Κεχρισμένος, θα έλεγε! Στραφήτε στη Βίβλο σας στην προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο εξηκοστό πρώτο, εδάφια πρώτο και δεύτερο. Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις της Βίβλου λέγει εδώ:

¹⁰ «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας.»

11. Σχετικά με τούτο, πώς ο Ιησούς Χριστός δεν απέτυχε ενώπιον του Θεού, και επομένως τι πρέπει να πράξουν οι αληθινοί Χριστιανοί;

¹¹ Δεν είναι αυτά τα πράγματα θαυμαστά πράγματα για να κηρύττωνται και να αναγγέλλωνται; Αυτά ήσαν τα πράγματα που ο Ιησούς Χριστός είχε χρισθή να κηρύττη και να αναγγέλλη. Σε μια Ιουδαϊκή συναγωγή στην πόλι της παιδικής του ηλικίας, τη Ναζαρέτ, ανέφερε αυτά ακριβώς τα λόγια της προφητείας του Ησαΐα για ν’ αποδείξη ότι εφηρμάζοντο σ’ αυτόν, ότι αυτός ήταν ο Χριστός ή Κεχρισμένος. (Λουκ. 4:16-21) Το υπόμνημα της επιγείου ζωής του δείχνει ότι εξεπλήρωσε αυτά τα λόγια. Σε τούτο δεν απέτυχε ούτε απεγοήτευσε τον Ιεχωβά τον Θεό του, που τον είχε χρίσει με άγιο πνεύμα. Επομένως οι ακόλουθοί του, οι μαθηταί του, οι μιμηταί του, δηλαδή, οι Χριστιανοί, πρέπει να κηρύττουν και να αναγγέλλουν τα ίδια αγαθά, παρηγορητικά πράγματα.

12, 13. (α) Τι είχε σκοπό να προσφέρη σε όλο το ανθρώπινο γένος η Χριστιανοσύνη, και πώς εφανερώθη αυτό στη γέννησι του Ιησού; (β) Γιατί δεν θ’ αποτύχουν τα αγγελικά εκείνα λόγια;

¹² Η έλευσις της Χριστιανοσύνης είχε σκοπό να προσφέρη σε όλους τους ευπειθείς άνδρες και γυναίκες την ελπίδα αιωνίου ζωής με τελεία ευτυχία σ’ ένα νέο κόσμο δημιουργημένο από τον Ιεχωβά Θεό. Όταν ο Ιησούς εγεννήθη στη Βηθλεέμ στη Μέση Ανατολή το έτος 2 π.Χ., μερικοί άγγελοι του Θεού από τον ουρανό ενεφανίσθησαν σε ποιμένας που ήσαν σε γειτονικούς αγρούς και είπαν: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν [Βηθλεέμ] πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. . . . Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.»—Λουκ. 2:8-14, ΑΣ, Κριτική Εκδοσις Κειμένου.

¹³ Έτσι η αναγγελία της γεννήσεως του Ιησού ήταν αγαθά νέα για όλους τους ανθρώπους παντού· και η Χριστιανοσύνη, την οποίαν αυτός ίδρυσε, είχε σκοπό να φέρη μεγάλη χαρά σε όλους τους ανθρώπους οποιασδήποτε φυλής, χρώματος, εθνικότητος, γλώσσης ή κοινωνικής θέσεως. Η Χριστιανοσύνη είχε σκοπό να καταλήξη σε δόξα στον εν υψίστοις Θεό και σε επί γης ειρήνη μεταξύ ανθρώπων που θα ευαρεστούσαν τον Θεό και θα εκέρδιζαν την καλή του θέλησι ή ευαρέσκεια. Εκείνο που είπαν οι άγγελοι του Θεού από τον ουρανό εις επήκοον των Ιουδαίων εκείνων ποιμένων δεν ήταν απλή ομιλία, δεν ήταν λόγος ανθρώπου. Ήταν ο λόγος του Θεού για το τι θα εσήμαινε και για τον Θεό και για τον άνθρωπο η έλευσις του Χριστού και η ίδρυσις της αληθινής Χριστιανοσύνης. Τα αγγελικά εκείνα λόγια που προήρχοντο από τον Θεό δεν θ’ αποτύχουν. Θ’ αποδειχθούν αληθινά.

14, 15. (α) Πότε ο Ιησούς άλλαξε την επίγεια ενασχόλησί του στη Ναζαρέτ, και γιατί; (β) Πώς ο Ιησούς εσυμβόλισε την αλλαγή της ενασχολήσεώς του, και τι έδειξε τότε ο Θεός όσον αφορά τον Ιησούν;

¹⁴ Ως την ηλικία των τριάντα ετών αυτός ο Ιησούς ζούσε στη Ναζαρέτ και ήταν ξυλουργός χειριζόμενος σφύρα στην εργασία του. Κατόπιν άλλαξε την καθημερινή του ενασχόλησι. Γιατί; Για να εκπληρώση τους προφητικούς λόγους του Ησαΐα όσον αφορά τον μέγαν Ευαγγελιστήν και Κήρυκα ελευθερίας. Ο Ιησούς άκουσε ότι ο εξάδελφός του, που ωνομάζετο Ιωάννης ο Βαπτιστής, εκήρυττε ένα άγγελμα που συνεκλόνιζε τον κόσμο: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 3:1, 2) Επάνω από κάθε άλλο πράγμα, ο Ιησούς ενδιεφέρετο για τη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών. Άφησε, λοιπόν, το ξυλουργείο του και επήγε στον Ιωάννη στον Ιορδάνη Ποταμό και εβυθίσθη από τον Ιωάννη στα ύδατα του ποταμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς έκαμε μια εικόνα για να συμβολίση ότι είχε παραιτηθή από την προηγούμενή του απασχόλησι και είχε έλθει για να πράξη το θέλημα του Θεού εν σχέσει με τη βασιλεία του Θεού.

¹⁵ Καθώς εβγήκε από το νερό ο βαπτισμένος Ιησούς, ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω του και έτσι τον έχρισε, κάνοντάς τον τόν υποσχεμένο Χριστό. Συγχρόνως η φωνή του Θεού ήλθε από τον αόρατο ουρανό και διεκήρυξε ότι ο χρισμένος αυτός Ιησούς ήταν Υιός του, στον οποίον ευδόκησε. Το θείο Υπόμνημα, στο κατά Ματθαίον 3:17, λέγει: «Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Αυτό υπεστήριξε το γεγονός ότι ο Θεός είχε στείλει τον αγαπητό του Υιό από τους πνευματικούς ουρανούς για να γεννηθή ως τέλειος άνθρωπος, για να πράξη ο πιστός αυτός Υιός το θέλημα του Θεού επάνω στη γη. Ήταν όπως ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είπε αργότερα στον Ιουδαίον άρχοντα: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

ΠΩΣ Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΑΠΕΤΥΧΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16, 17. (α) Για την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα, τι αναφέρεται ότι εκήρυττε ο Ιησούς; (β) Παρά το ό,τι εκήρυττε ο Ιησούς, πώς απέδειξε ότι δεν διεξήγε πολιτικήν εκστρατεία;

¹⁶ Αφού εβαπτίσθη και εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς επήγε να κηρύξη στον λαό του, τους Ιουδαίους ή το έθνος Ισραήλ, για να εκπληρώση την προφητεία του Ησαΐα. Ευαγγελιζόμενος και κηρύττοντας ελευθερία, τι διεκήρυττε ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης; Μια πρότασις της Γραφής απαντά: «Διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού.» Και οι δώδεκα απόστολοί του ήσαν μαζί του.—Λουκ. 8:1.

¹⁷ Ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού. Αλλά δεν ήταν πολιτικός. Δεν ανεμίχθη στην πολιτική της Ιουδαϊκής κυβερνήσεως ή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής κυβερνήσεως του καιρού εκείνου. Δεν έκαμε τον εαυτό του επίγειον βασιλέα. Δεν άφησε κανέναν Ιουδαίο να τον κάμη επίγειον βασιλέα. Σε μια περίπτωσι, αφού ο Ιησούς είχε θρέψει θαυματουργικά ένα πλήθος περισσοτέρων από πέντε χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί, που δεν ήσαν απόστολοί του, θέλησαν ν’ απορρίψουν τον Ρωμαϊκό ζυγό και να τον κάμουν βασιλέα των. Ένας απόστολος του Ιησού, ο οποίος παρέστη μάρτυς τούτου, γράφει: «Οι άνθρωποι λοιπόν, ιδόντες το θαύμα το οποίον έκαμεν ο Ιησούς, έλεγον, Ότι ούτος είναι αληθώς ο προφήτης ο μέλλων να έλθη εις τον κόσμον. Ο Ιησούς λοιπόν γνωρίσας ότι μέλλουσι να έλθωσι, και να αρπάσωσιν αυτόν δια να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.»—Ιωάν. 6:14, 15.

18, 19. (α) Λόγω του παραδείγματος του Ιησού σε τούτο, τι δεν θα μπορούσε να κάμη ένας μιμητής του; (β) Τι είπε ο Ιησούς στον Ρωμαίο κυβερνήτη όσον αφορά την βασιλεία του, και τι, επομένως, δεν θα εξουσιοδοτούσε ο Ιησούς οποιονδήποτε μαθητή να κάμη;

¹⁸ Ο Ιησούς αρνήθηκε ν’ αφήση τους ανθρώπους στους οποίους εκήρυττε για τη βασιλεία του Θεού να τον κάμουν επίγειον βασιλέα των. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε οποιοσδήποτε αληθινός Χριστιανός ή μιμητής του Ιησού Χριστού να γίνη ένας πολιτικός και ν’ αφήση τους ανθρώπους να τον κάμουν ή να τον χρίσουν βασιλεία των επάνω στη γη; Δεν θα μπορούσε. Μόνο όταν ο Ιησούς κατηγορήθη ψευδώς ότι προσπαθούσε να κάμη τον εαυτό του βασιλέα, μόνο τότε δεν απεσύρθη, αλλά παρεδόθη στους εχθρούς του για να θανατωθή. (Λουκ. 23:15) Ενήργησε έτσι επειδή η βασιλεία που εκήρυττε δεν ήταν από τον λαό, δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο και δεν ήταν μέρος του κόσμου τούτου.

¹⁹ Ο Ρωμαίος κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος υπέβαλε σε δίκη τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ και τον ερώτησε: «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων; . . . το έθνος το ιδικόν σου και οι αρχιερείς σε παρέδωκαν εις εμέ· τι έκαμες;» Ο Ιησούς απήντησε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα, δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:33-36) Αν κανείς από τους ακολούθους του Ιησού δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να πολεμήση για να τον κάμη βασιλέα σ’ αυτόν τον κόσμο, τότε ποια εξουσία έχει οποιοσδήποτε από τους μαθητάς του Ιησού ν’ αναμιχθή στην πολιτική και να κάμη κάποιον άλλον άνθρωπο βασιλέα; Αφού η βασιλεία του Ιησού Χριστού είναι ουράνια και δεν αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου, τότε αυτός δεν θα άφηνε ούτε θα εξουσιοδοτούσε οποιονδήποτε από τους αποστόλους του ή τους μαθητάς του να γίνη βασιλεύς ή άρχων μιας κυβερνήσεως που αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου.

20. (α) Ποιος καθιστά τον Ιησού Χριστό βασιλέα, και τι είδους βασιλέα; (β) Σχετικά με τούτο, πώς γνωρίζομε αν ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού;

²⁰ Η βασιλεία του Ιησού είναι από τον Θεό. Ο Θεός ήταν εκείνος που έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα, και είναι ο Θεός εκείνος που καθιστά τον Ιησούν βασιλέα, όχι βασιλέα του πολιτικού αυτού κόσμου, αλλά ουράνιον βασιλέα απολύτως χωρισμένον από την πολιτική του κόσμου τούτου. Ο Ιεχωβά Θεός απέστειλε τον Υιό του και τον προσέφερε στους Ιουδαίους ως τον υποσχεμένο τους Χριστό, ώστε οι Ιουδαίοι να γίνουν Χριστιανοί ακόλουθοί του και να ενωθούν μαζί του στο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον Ιουδαϊσμό, τον Ιουδαϊκό λαό, όταν οι ιερείς των και οι θρησκευτικοί ηγέται των παρέδωσαν τον Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη και τον κατηγόρησαν για στασιασμό και τον εθανάτωσαν ως πολιτικόν εγκληματία κρεμώντας τον σ’ ένα ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ για να πεθάνη; Τότε εκραύγασαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη που ήθελε ν’ απολύση τον Ιησούν: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:1-16) Ο Ιουδαϊσμός απέτυχε τότε ενώπιον του Θεού, ή μήπως ο Ιησούς; Το γεγονός ότι ο Θεός ήγειρε τον Ιησούν εκ νεκρών την τρίτη ημέρα και έπειτα τον εξύψωσε στον ουράνιο θρόνο του αποτελεί απάντησιν ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού. Ο Ιουδαϊσμός είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού.

21. Πώς ο απόστολος Πέτρος επιβεβαίωσε αυτό το γεγονός την ημέρα της Πεντηκοστής;

²¹ Στην εορτάσιμη, λοιπόν, ημέρα της Πεντηκοστής, αφού ο Ιησούς είχε πεθάνει, είχε αναστηθή και είχε εξυψωθή στον ουρανό, ο απόστολος Πέτρος είπε στους Ιουδαίους: «Άνδρες Ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους· τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε, τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, δια χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε· τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου . . . Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:22-36.

22. Πώς ο Στέφανος επιβεβαίωσε αυτό το γεγονός, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Έπειτα απ’ αυτό ο Ιουδαϊσμός προέβη στον διωγμό των αποστόλων και άλλων μαθητών του Ιησού Χριστού. Ένας Ιουδαίος προσήλυτος που ωνομάζετο Στέφανος ήταν ο πρώτος που εθανατώθη επειδή ήταν μαθητής του Χριστού. Αλλά πρώτα είπε στο ανώτατο Ιουδαϊκό δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του πνεύματος του αγίου· καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις. Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του Δικαίου [Ιησού Χριστού], του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς.» Ο Στέφανος, επειδή είπε σ’ αυτούς τους δικαστάς, ότι ο Ιουδαϊσμός είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού, ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου. (Πράξ. 7:51-60) Μια άλλη Ιουδαϊκή αποτυχία!

23. Πώς ένας μεταστραφείς διώκτης των Χριστιανών επεβεβαίωσε τα γεγονός της αποτυχίας του Ιουδαϊσμού;

²³ Ένας Ιουδαίος παρών στον λιθοβολισμό του Στεφάνου προσθέτει τη μαρτυρία του για το ότι ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού. Ο Ιουδαίος αυτός, ο εκ Ταρσού Σαούλ, αργότερα έγινε Χριστιανός και υπέστη ο ίδιος διωγμό από μέρους των Ιουδαίων. Έγραψε, λοιπόν, στους Χριστιανούς αδελφούς του που εδιώκοντο από τους Ιουδαίους στη Μακεδονία και είπε: «Σεις εγείνετε, αδελφοί, μιμηταί των εκκλησιών του Θεού, αίτινες είναι εν τη Ιουδαία εν Χριστώ Ιησού, επειδή και σεις επάθετε τα αυτά υπό των ιδίων υμών ομοεθνών, καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων· οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν, και τους ίδιους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι· εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη δια να σωθώσι, δια να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε· έφθασε δε επ’ αυτούς η οργή μέχρι τέλους.»—1 Θεσ. 2:14-16· Πράξ. 17:1-13.

24, 25. (α) Σε ποιο βαθμό επήλθε έπειτα η οργή του Θεού επάνω στους Ιουδαίους, και σε εκπλήρωσι ποιας προφητείας του Ιησού; (β) Εν όψει όλης αυτής της μαρτυρίας, τι δεν μπορεί κανείς να αρνηθή;

²⁴ Η οργή του Θεού επήλθε στους Ιουδαίους ως το βαθμό του ν’ αφεθή να καταστραφή από τους Ρωμαίους στο έτος 70 μ.Χ. η αγία των πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και ο ένδοξος ναός της όπου ετελείτο η λατρεία. Αυτή ήταν η αγία πόλις στην οποίαν ο Ιησούς ο ίδιος είχε ειπεί: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος.» Και σχετικά με τον ναό της ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.»—Ματθαίος 23:37 έως 24:2.

²⁵ Εν όψει όλης αυτής της μαρτυρίας, ακόμη και εκείνης του Ιησού Χριστού του ιδίου, μπορεί κανείς να αρνηθή ότι ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού στον καιρό της μεγαλυτέρας του ευκαιρίας σε όλη την Ιουδαϊκή ιστορία; Όχι!

ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

26. Ποιος επανέλαβε τα λάθη του Ιουδαϊσμού, και ποια νουθεσία δεν έλαβε αυτός;

²⁶ Τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» επανέλαβε τα ίδια λάθη που έκαμε και ο Ιουδαϊσμός. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο του αρχαίου Ιουδαϊσμού και της Ιερουσαλήμ. Επομένως οι Ιουδαϊκές αποτυχίες απεδείχθησαν προφητικές, προλέγοντας τις αποτυχίες του «Χριστιανικού κόσμου». Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιουδαίος Χριστιανός απόστολος Παύλος ανέφερε τις επανειλημμένες αποτυχίες του Ιουδαϊσμού και είπε στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους [τους Ιουδαίους] παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:11, 12) Ο «Χριστιανικός κόσμος» αρνήθηκε να λάβη τη νουθεσία που ηχεί μεγαλόφωνα από τις σελίδες της Ιουδαϊκής ιστορίας.

27. (α) Με ποιες αμαρτίες που κατονομάζει ο απόστολος απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος», και ποιου έτσι το όνομα δεν ετίμησε; (β) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν εμιμήθη τον Ιησούν στο να φέρη το πρώτιστο όνομα;

²⁷ Μεταξύ των πραγμάτων που κατονομάζει ο απόστολος και στα οποία οι Ιουδαίοι προπάτορες απέτυχαν ήσαν η επιθυμία κακών πραγμάτων, η ειδωλολατρία, η πορνεία (ανηθικότης), το ότι επείρασαν τον Θεόν και εγόγγυσαν εναντίον του Θεού και των προφητών του. Απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος» από αυτές τις ίδιες απόψεις; Εξετάστε το ιστορικό του και έπειτα κρίνατε. Λόγω της αποτυχίας του εξαιτίας ομοίων αμαρτιών δεν αποτελεί τιμή σ’ Εκείνον, του οποίου το όνομα ανέλαβε, στον Χριστό. Ισχυρίζεται ότι ακολουθεί τον Ιησούν, αλλά τα έργα του διαψεύδουν ότι τον μιμείται. Δεν φέρει το όνομα του Θεού όπως το έφερε ο Ιησούς Χριστός. Το ίδιο το όνομα, με το οποίο εκαλείτο ο Υιός του Θεού, δηλαδή, Ιησούς, σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». (Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό, έκδοσις 1948, σελίς 656) Ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Ιωσήφ, τον θετόν πατέρα του Ιησού: «Θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.» (Ματθ. 1:20, 21) Μ’ αυτό τον τρόπο ο Υιός του Θεού επάνω στη γη έφερε το όνομα του ουρανίου Πατρός του, εφόσον το όνομα Ιησούς εμπερικλείει το όνομα Ιεχωβά. Εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» αρνήθηκε να φέρη το όνομα Ιεχωβά ή να του δώση την πρώτη του θέσι στη Χριστιανοσύνη.

28. (α) Πώς, καθώς προελέχθη από τον Ιησούν στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας, ο Ιουδαϊσμός έχασε το προνόμιο να φέρη το όνομα του Θεού; (β) Σε ποιους εξετάθη έπειτα το προνόμιο αυτό;

²⁸ Ο «Χριστιανικός κόσμος» έχασε την ευκαιρία να φέρη το όνομα του Θεού με το να γίνη ο λαός του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, για να δείξη ότι ο Ιουδαϊσμός ομοίως έχασε αυτό το προνόμιο, είπε στους Ιουδαίους αρχιερείς και πρεσβυτέρους επιρροής: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:23-43) Σύμφωνα με τούτο, το άγγελμα της βασιλείας του Θεού μαζί με το προνόμιο του να γίνουν Χριστιανοί επεξετάθη στους μη Ιουδαϊκούς λαούς, στους Εθνικούς, και μάλιστα τριάντα τέσσερα χρόνια προτού η Ιερουσαλήμ, η Ιουδαϊκή πρωτεύουσα, καταστραφή από τους Ρωμαίους. Ο Ιουδαίος Χριστιανός απόστολος Συμεών Πέτρος εχρησιμοποιήθη για να εκτείνη αυτή την εύνοια σ’ αυτούς.

29. Τι είπε ο μαθητής Ιάκωβος σ’ ένα σώμα ερεύνης όσον αφορά την επέκτασι αυτή της ευνοίας του Θεού στους Εθνικούς;

²⁹ Ποια υποχρέωσι επέβαλε τούτο σ’ εκείνους τους Εθνικούς πιστούς; Ο Ιουδαίος Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος ετόνισε αυτή την υποχρέωσι όταν είπε σ’ ένα Χριστιανικό θρησκευτικό σώμα ερεύνης στην Ιερουσαλήμ: «Ανδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, “Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά”.»—Πράξ. 15:13-18, ΜΝΚ.

30. Σύμφωνα με τούτο, κάτω από ποια υποχρέωσι είναι οι Χριστιανοί;

³⁰ Οι αληθινοί Χριστιανοί, επομένως, είναι κάτω από την υποχρέωσι να φέρουν το όνομα του Θεού ή να καλούνται με το όνομα του Θεού, δηλαδή, να καλούνται ο λαός του Ιεχωβά, ο λαός του Θεού. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον «Χριστιανικό κόσμο»;

31, 32. (α) Ποια υπήρξε η διαγωγή του «Χριστιανικού κόσμου» εν σχέσει με το όνομα του Θεού; (β) Πώς η περίπτωσις της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως του 1952 το διευκρινίζει αυτό;

³¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέφυγε αυτό το όνομα. Ενήργησε αντίθετα προς την προσευχή που ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται στον Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν αγίασε το όνομα του ουρανίου Πατρός, Ιεχωβά. Σε πολύ πρόσφατα χρόνια η προσπάθειά του υπήρξε να εξαλείψη το ιερό αυτό όνομα από τις Αγγλικές μεταφράσεις της Βίβλου τελείως.

³² Λάβετε την περίπτωσι της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως της Βίβλου. Η έκδοσίς της του 1952 λέγει στον πρόλογο όσον αφορά την αφαίρεσι του ονόματος Ιεχωβά ή Γιαχβέ:

Η παρούσα αναθεώρησις επιστρέφει στη μέθοδο της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, η οποία ακολουθεί το προηγούμενον των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων μεταφραστών και την από πολύν καιρό εδραιωμένη συνήθεια της αναγνώσεως των Εβραϊκών Γραφών στη συναγωγή. . . . η χρήσις οποιουδήποτε κυρίου ονόματος για τον ένα και μόνο Θεό, ως να υπήρχαν και άλλοι θεοί, από τους οποίους έπρεπε να διακρίνεται, διεκόπη στον Ιουδαϊσμό πριν από τη Χριστιανική εποχή και είναι εντελώς ακατάλληλη για την παγκόσμια πίστι της Χριστιανικής Εκκλησίας.—Σελίδες vi, vii.

33, 34. Πώς η αρχική Βίβλος και η περίπτωσις του Ιησού του ιδίου προεξοφλούν μια τέτοια στάσι εναντίον του να προφέρωμε το όνομα του Θεού;

³³ Και όμως οι πρωτότυπες Εβραϊκές Γραφές εχρησιμοποίησαν το θείον όνομα 6.823 ή και περισσότερες φορές για τον σκοπό ακριβώς να διακριθή ο Ιεχωβά Θεός από όλους τους ψευδείς θεούς του κόσμου τούτου. Επίσης, αυτό τούτο το όνομα Ιησούς εμπερικλείει μέσα του το θείον όνομα· και δεν υπάρχει απόδειξις ότι ο Ιησούς ο ίδιος ακολουθούσε την αντιγραφική Ιουδαϊκή συνήθεια της εποχής εκείνης και ηρνείτο να αναφέρη το όνομα του ουρανίου Πατρός του. Αν ο Ιουδαίος αρχιερεύς στον ναό μπορούσε νομίμως να προφέρη το θείον όνομα Ιεχωβά, τότε ασφαλώς και ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος Αρχιερεύς του Θεού, μπορούσε επίσης νομίμως να προφέρη αυτό το άγιον όνομα δημοσία.

³⁴ Επίσης, το τελευταίο βιβλίο των Χριστιανικών Γραφών χρησιμοποιεί την Εβραϊκή έκφρασι Αλληλούια!, η οποία σημαίνει «Αινείτε τον Ιεχωβά».—Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό. Βλέπε Αποκάλυψις 19:1, 3, 4, 6.

35. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» αντέγραψε τους παγανιστάς και έτσι κακοπαρέστησε την προσωπικότητα του Θεού στους ειδωλολάτρας;

³⁵ Ο «Χριστιανικός κόσμος» αντέγραψε τα ειδωλολατρικά, παγανιστικά έθνη της Ασίας διδάσκοντας ότι ο Θεός είναι μια τριάς, τρεις Θεοί σ’ ένα Πρόσωπο. Αλλά ποιος μπορεί να εξηγήση τη λεγόμενη Τριάδα και να την εναρμονίση με το βιβλίο της Χριστιανοσύνης, τη Γραφή; Για τούτο, όταν οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να εννοήσουν την Τριάδα, ζητούν μια εξήγησι, οι κληρικοί τρέπονται εις φυγήν ακολουθώντας οδόν διαφυγής με το να λέγουν ότι η Τριάς είναι μυστήριον. Μ’ αυτό τον τρόπο αφήνουν τους ανθρώπους σε μεγάλη σύγχυσι και σε αδυναμία να εννοήσουν τη Γραφή και το άγγελμά της, και σε αδυναμία να επικαλεσθούν το θείον όνομα Ιεχωβά για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού. (Ιωήλ 2:28-32· Πράξ. 2:16-21) Μ’ αυτό τον τρόπο, επίσης, έχουν κακοπαραστήσει τον Θεό στους ειδωλολάτρας ή παγανιστάς, που βλέπουν σ’ αυτόν τον τριαδικό Θεό μια ομοιότητα προς τους δικούς των ψευδείς θεούς.

36. Σε ποια διαθήκη με τον Θεό ισχυρίζεται ότι είναι ο «Χριστιανικός κόσμος», αλλά πώς απέτυχε ενώπιον του Θεού ως προς το να την επαληθεύση;

³⁶ Οι αρχαίοι Ιουδαίοι ήσαν σε διαθήκη με τον Θεό μέσω του νόμου που εδόθη σ’ αυτούς δια του προφήτου Μωυσέως. Αλλ’ ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι στη νέα διαθήκη, της οποίας μεσίτης είναι ο Ιησούς Χριστός. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (1 Τιμ. 2:5, 6) Και ως προς τη γνώσι και την κατανόησι αυτού του μόνου αληθινού Θεού, η Χριστιανική νέα διαθήκη λέγει: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλω κάμει . . . διαθήκην νέαν . . . Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Ιεχωβά· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει, από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 31:31-34, ΑΣ· Λουκ. 22:19, 20) Απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος» ενώπιον του Θεού στο να κάμη να επαληθεύση αυτή η προφητεία για τη νέα διαθήκη; Η έλλειψις γνώσεως που υπάρχει στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα δικαιολογεί τον Θεό να είναι δυσαρεστημένος.

Η ΕΧΘΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

37. Εξαιτίας ποιας προφητείας πρέπει να εξετασθή ο «Χριστιανικός κόσμος» σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» ως προς το αν είναι φίλος του Θεού ή όχι;

³⁷ Θα ταράξη πολλά θρησκευτικά άτομα το να αμφισβητήσωμε ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι φίλος του Θεού. Φυσικά είναι! θα ειπούν. Αλλ’ ας θυμηθούμε τα προειδοποιητικά λόγια ενός Χριστιανού προφήτου, του αποστόλου Παύλου: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:1-5) Συνεπώς, ο «Χριστιανικός κόσμος», μολονότι φιλήδονος, φιλάργυρος, θα ήταν δυνατόν να έχη μεν εξωτερική μορφή ευσεβείας και όμως να αρνήται τη δύναμι της ευσεβείας εσωτερικά και με την πορεία της ενεργείας του.

38. Σε αρμονία με το 1 Θεσσαλονικείς 1:9, 10, πώς θα εφανερώνετο ευσέβεια στους αληθινούς Χριστιανούς, και επειδή θα επερίμεναν ποιόν;

³⁸ Σε άτομα που είχαν απομακρυνθή από τον Ελληνικό Παγανισμό και είχαν προσέλθει στην αληθινή Χριστιανοσύνη ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.» (1 Θεσ. 1:9, 10) Με το να περιμένουν την επάνοδο του Υιού του Θεού, τον καιρό που θα ήρχετο στη βασιλεία του, οι αληθινοί μαθηταί του θα μπορούσαν να δείξουν πραγματική ευσέβεια. Η δύναμις αυτής της ευσεβείας θα εφανερώνετο με την αλλαγή της ζωής των, ώστε να είναι διαφορετικοί από αυτόν τον ειδωλολατρικό, φιλήδονο, ιδιοτελή, γεμάτον μίσος παλαιό κόσμο, ο οποίος υπόκειται στην οργή του δικαίου Θεού. Έτσι οι αληθινοί Χριστιανοί θα ήσαν σε κατάλληλη κατάστασι για να δεχθούν τον Υιόν του Θεού και για να τους δεχθή ο Υιός του Θεού ως Νύμφην του.

39. Επειδή τον επερίμενε, ο «Χριστιανικός κόσμος» έπρεπε να τηρηθή σε μια κατάστασι όμοια με τίνος;

³⁹ Η εκκλησία των αληθινών ευσεβών Χριστιανών παρομοιάζεται στη Γραφή με μια παρθένο που είναι μνηστευμένη ή ‘ηρραβωνισμένη’ για να νυμφευθή τον Ιησού Χριστό κατά την έλευσί του στη βασιλεία του. Ο απόστολος Παύλος είπε στην εκκλησία, στην οποίαν είχε φέρει τη γνώσι για τον Ιησού Χριστό: «Σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.» (2 Κορ. 11:2) Ομοίως, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής ονομάζει ολόκληρη τη Χριστιανική εκκλησία «νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα». (Αποκάλ. 21:2, 9, 10) Έπρεπε, επομένως, να τηρήται παρθένος, ανύμφευτη με οποιονδήποτε άλλον, ‘αμόλυντος από του κόσμου’, σε μια ‘θρησκείαν καθαράν και αμίαντον ενώπιον του Θεού και Πατρός’. (Ιακ. 1:27) Εκράτησε ο «Χριστιανικός κόσμος» τέτοια θρησκευτική παρθενία απέναντι του Χριστού;

40, 41. (α) Τίνος το πνεύμα ανέλαβε ο «Χριστιανικός κόσμος», και επομένως ποια είναι τα έργα στα οποία ενεπλάκη; (β) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» κατέστη ακατάλληλος για να τον νυμφευθή ο Χριστός κατά την έλευσί του στη βασιλεία του;

⁴⁰ Η θρησκευτική ιστορία λέγει Όχι! Από τον καιρό του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου και έπειτα ο «Χριστιανισμός» εμιμήθη τον κόσμο και ακολούθησε κοσμικές κατευθύνσεις. Ανέλαβε το πνεύμα του κόσμου τούτου και ενεπλάκη στα «έργα της σαρκός». Αυτά, λέγει ο απόστολος Παύλος, είναι «μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων· περί των οποίων σας προλέγω . . . ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.»—Γαλ. 5:19-21.

⁴¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος» υπερχειλίζει από τέτοια «έργα της σαρκός». Επειδή πράττει τέτοια έργα δεν θα μπορούσε να κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού ως η παρθένος νύμφη του Υιού του Θεού. Έκαμε τον εαυτό του συστατικό μέρος του κόσμου τούτου. Κατέστησε τον εαυτό του «φίλον του κόσμου» και είναι νυμφευμένος μ’ αυτόν, η δε επάνοδος του Χριστού στη βασιλεία του, δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε για τον «Χριστιανικόν κόσμον». Ο «Χριστιανικός κόσμος» έκαμε και έχρισε βασιλείς. Ήνωσε Εκκλησία και Κράτος. Έτσι με μια πνευματική έννοια κατέστη μοιχός, επειδή είναι νυμφευμένος με αυτόν τον κόσμο και όμως ισχυρίζεται ότι είναι μνηστευμένος με τον Χριστό και ότι είναι η πνευματική του Νύμφη. Τα λόγια του μαθητού Ιακώβου τον στιγματίζουν ως μοιχόν, διότι ο Ιάκωβος λέγει: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν θα δεχθή και κατέχη μια μοιχαλίδα, έναν ‘εχθρόν του Θεού’, ως Νύμφην του. Ποτέ δεν θα νυμφευθή τον «Χριστιανικό κόσμο».

ΚΑΜΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

42, 43. (α) Ποια ερώτησις του Ιακώβου προς τους Χριστιανούς, τίθεται κατάλληλα για τον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Για ποια κατάστασι μεταξύ των μαθητών του προσηυχήθη ο Ιησούς, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού σχετικά με τούτο;

⁴² Ο μαθητής Ιάκωβος ερώτησε τις πνευματικές μοιχαλίδες γιατί υπήρχαν μάχες, πόλεμοι, φόνοι και φθόνοι μεταξύ τους. (Ιακ. 4:1-3) Η ίδια ερώτησις τίθεται κατάλληλα για τον «Χριστιανικό κόσμο». Σε όλη την ιστορία του από τον καιρό του Κωνσταντίνου δεν ήταν δύναμις για ειρήνη και ενότητα. Κάτι εξέχον που αναμένει ο Νυμφίος στην πνευματική του Νύμφη, την αληθινή Χριστιανική εκκλησία, είναι ενότης.

⁴³ Στην τελευταία του προσευχή μαζί με τους πιστούς αποστόλους του ο Ιησούς προσηυχήθη για τέτοια ενότητα στην εκκλησία ως τον καιρό που θα την νυμφευθή. Προσηυχήθη στον Θεό «να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν.» (Ιωάν. 17:20-23) Εν τούτοις, επί αιώνες ο «Χριστιανικός κόσμος» υπήρξε διηρημένος σε θρησκευτικά δόγματα. Ειδικά τώρα εν όψει της απειλής του ασεβούς διεθνούς κομμουνισμού υπάρχει κραυγή για θρησκευτική ενότητα, για ένα ενωμένο μέτωπο· αλλά δεν υπάρχει τέτοια ενότης σαν εκείνη για την οποία προσηυχήθη ο Ιησούς Χριστός. Ο «Χριστιανικός κόσμος», στη μακροχρόνια διαχωρισμένη του κατάστασι, δεν μπορούσε ποτέ να είναι η Νύμφη του Χριστού, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Η προσευχή του Χριστού για ενότητα δεν επραγματοποιήθη στον «Χριστιανικό κόσμο». Σχετικά με τούτο, αυτός απέτυχε ενώπιον του Θεού.

44. Παρά το άσμα του καιρού των Χριστουγέννων του, πώς απεδείχθη ο «Χριστιανικός κόσμος» ότι δεν είναι δύναμις για διεθνή ειρήνη;

⁴⁴ Εξ άλλου, αφού ο ίδιος ο «Χριστιανισμός» είναι διαχωρισμένος, πώς θα μπορούσε να αναμένεται ότι θα ήνωνε τον κόσμο για ειρήνη; Στον καιρό των Χριστουγέννων του ψάλλει τα αγγελικά λόγια: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Αλλ’ αυτός ουδέποτε απεδείχθη ότι είναι μεταξύ εκείνων των ανθρώπων στους οποίους ευδοκεί ο Θεός. Οι σελίδες της ιστορίας του είναι βαμμένες από το αίμα των πολέμων του, πολιτικών πολέμων, θρησκευτικών πολέμων, σταυροφοριών! Ποτέ δεν εμπόδισε τέτοια αιματοχυσία. Οι κληρικοί του παρετάχθησαν και στα δύο μέρη των θρησκευτικών και πολιτικών πολέμων και προσηυχήθησαν στον ίδιο τριαδικό Θεό για νίκη κατά των ομοθρήσκων των του ιδίου δόγματος από το άλλο μέρος.

45. (α) Ποιοι άρχοντες με θρησκευτικές σχέσεις ήσαν αρχηγοί στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο; (β) Σε ποιους τίθεται το δάκτυλο της μομφής για τον πόλεμο εκείνο, σύμφωνα με τη δημοσιευμένη δήλωσι του Ραββίνου Σ. Σ. Ουάις;

⁴⁵ Πού άρχισαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνος αυτού; Ακριβώς στον «Χριστιανικό κόσμο», μεταξύ των λεγομένων Χριστιανικών εθνών. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Ρωμαιοκαθολικός Αυτοκράτωρ της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκος Ιωσήφ, συνεμάχησε μαζί με τον Κάιζερ Γουλιέλμο 2 της Γερμανίας εναντίον του Ρώσου Τσάρου Νικολάου Β΄, πάτρωνος της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, και του Βρεττανού Βασιλέως Γεωργίου Ε΄, θρησκευτικής κεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος» εξεπέλυσε τέτοια συμφορά σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Σε ποιο στοιχείο του «Χριστιανικού κόσμου» κατευθύνει το βλέμμα μας ο δάκτυλος της μομφής; Για ν’ απαντήσωμε, παραθέτομε από την εφημερίδα Αμέρικαν της Νέας Υόρκης, φύλλον της Δευτέρας, 12 Οκτωβρίου 1914, σελίς 4, κάτω από τον τίτλο «Η ΜΟΜΦΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΒΒΙΝΟ ΟΥΑΪΣ.» Ο ραββίνος αυτός ήταν ο ιδρυτής της Ελευθέρας Συναγωγής, του Ιουδαϊκού Ινστιτούτου θρησκείας και άλλων σπουδαίων Αμερικανικών Ιουδαϊκών ινστιτούτων, και πέθανε στο 1949. Παραθέτομε:

«Αποτυχία των εκκλησιών και συναγωγών να διατηρήσουν την ηγεσία επάνω στους ανθρώπους ήταν η αιτία του παρόντος πολέμου», είπε ο Ραββίνος Στέφανος Σ. Ουάις στην ελευθέρα συναγωγή στο Κάρνετζι Χωλ χθες.

Ο Ραββίνος Ουάις εχαρακτήρισε τη σημερινή στάσι των εκκλησιών ως «ασθενή, διστακτική, αμφιταλαντευόμενη και δειλή.» Είπε ότι το κράτος έχει νικήσει την εκκλησία και ότι η τελευταία έχει γίνει ακόλουθος μάλλον παρά οδηγός της δημοσίας γνώμης.

«Ενεθρόνισαν ένα διάβολον πολέμου», είπε, «στη θέσι του Θεού. Οι εκκλησίες δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Είναι ευχαριστημένες ν’ αποτελούν ένα απλό στοιχείον στην κοινωνική οργάνωσι και να υπερασπίζουν τις χώρες των και τους κυβερνήτας των—δικαίους ή αδίκους. Η εκκλησία έχει φιμωθή και στραγγαλισθή σε υποταγή. Είναι σαν ένα άλαλον κύνα, γέρικον και χωρίς δόντια που δεν μπορεί πια να δαγκάση.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΑΣ

»Πολλοί από μας περίμεναν η Σοσιαλιστική δύναμις ν’ αποτρέψη έναν πόλεμο σαν αυτόν, και απογοητεύθηκαν πικρά από τους Σοσιαλιστάς της Ευρώπης, όταν απέτυχαν να το κάμουν αυτό. Αλλά ποτέ δεν απεβλέπαμε στις εκκλησίες, στα τεμένη και στις συναγωγές για να εμποδίσουν τον πόλεμο. Κανείς από μας δεν περίμενε ένα τέτοιο πράγμα απ’ αυτές, και γνωρίζομε τι θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε ηγέτην της Εκκλησίας της Αγγλίας αν τολμούσε να υψώση τη φωνή του εναντίον της συμμετοχής της χώρας του στην παρούσα σύρραξι.

»Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επαναλαμβάνει τον κενό τύπο του να νίβη τα πόδια μιας δωδεκάδος προσκυνητών κάθε Πάσχα και η εκκλησία είναι ικανοποιημένη μ’ αυτόν. Ο Τσάρος είναι η κεφαλή της εκκλησίας του την Κυριακή και η κεφαλή του στρατού του στη διάρκεια της εβδομάδος.

»Και όταν τα έθνη προετοιμάζοντο για τον πόλεμο αυτόν ποτέ δεν συνεβουλεύθησαν τις εκκλησίες επειδή εγνώριζαν ότι, όπως ακριβώς εβασίζοντο στα σώματα νοσοκομειακής περιθάλψεως και στους επιμελητάς των, μπορούσαν να βασίζωνται και στις εκκλησίες για την υποστήριξί των.

ΑΝΑΓΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

»Θα ήταν καλύτερα οι ιεραπόστολοι να διδάξουν τη Χριστιανοσύνη στη χώρα μας πρώτα.»

Ο ραββίνος συνέχισε: «Οι ψυχές μας πληγώνονται όταν διαβάζωμε για την καταστροφή των καθεδρικών ναών στο Ρέιμς και αλλού, όμως οι καθεδρικοί αυτοί ναοί έχουν καταστραφή πριν από πολύν καιρό και μόνο τα εξωτερικά των τείχη έπεσαν τώρα.

»Θεοί πολέμου, θεοί του χρήματος και θεοί δυνάμεως κατέστρεψαν αυτά τα οικοδομήματα από αιώνα σε αιώνα.»

46, 47. (α) Πού μπορεί ομοίως να τεθή η μομφή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όπως δείχνει η παράλειψις του πάπα να αφορίση; (β) Πώς όλες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» τότε συνεμερίσθησαν την ενοχή αίματος;

⁴⁶ Αν αυτό μπορούσε να λεχθή όσον αφορά τη μομφή για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό μπορεί, επίσης, να λεχθή όσον αφορά τη μομφή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προτού ο Εθνικοσοσιαλιστής δικτάτωρ εισβάλη στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, για να προωθήση αυτόν τον πόλεμο, έγινε ικεσία από αντιπροσώπους σαράντα οκτώ Πολωνικών, Ιουδαϊκών, Σλοβακικών και Λιθουανικών εταιριών που συνήλθαν στο Σικάγο του Ιλλινόις, για να αφορίση ο ποντίφιξ της πόλεως του Βατικανού τον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά ο Πάπας Πίος XII αρνήθηκε να αφορίση αυτόν τον πολεμοχαρή «υιόν της εκκλησίας».—Μπούφφαλο, Ν. Υ., Ήβνινγκ Εξπρές της 29ης Αυγούστου 1939· Δη Κάθολικ Τέλεγκραφ-Ρέτζιστερ, του Σινσιννάτι, Οχάιο, Τμήμα 2, της 1ης Σεπτεμβρίου 1939.

⁴⁷ Όλες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» εθνικιστικά υπεστήριξαν τις σχετικές πολιτικές κυβερνήσεις σ’ αυτή τη δεύτερη παγκόσμια σύρραξι ώσπου, στο 1945, το ισχυρότερο έθνος του «Χριστιανικού κόσμου» έρριξε δύο ατομικές βόμβες επάνω σ’ ένα ειδωλολατρικό έθνος για να επιταχύνη το τέλος του φρικαλέου πολέμου. Βέβαια οι εκκλησίες συνεμερίσθησαν με τα πολιτικά έθνη την ενοχή αίματος ενώπιον του Θεού. Η ενοχή των για αίμα δείχνει το γεγονός ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε οικτρά ενώπιον του Θεού.

48. Τι απειλεί τώρα τον κόσμο, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δείχνει την αποτυχία του απέναντι του Θεού;

⁴⁸ Τώρα ο κόσμος είναι σε κίνδυνο ενός τρίτου πολέμου, και μάλιστα με πυρηνικά όπλα που μόνο τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» κατέχουν έως τώρα. Πάλι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» δείχνουν ότι είναι όπως ακριβώς τις περιέγραψε ο Ραββίνος Ουάϊς το 1914 στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν πρέπει αυτό να είναι απογοητευτικό για τον Θεό; Τι προσφέρει τώρα ο «Χριστιανικός κόσμος» ως φραγμό της θερμοπυρηνικής καταστροφής; Μήπως τη βασιλεία του Θεού, την οποίαν εκήρυττε ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης; Όχι, αλλά ένα ανεπαρκές ανθρωποποίητο υποκατάστατον της βασιλείας του Θεού—τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτά είναι ένας διάδοχος της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ιδρύθη το 1920 για να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική ωνόμασε αυτή την Κοινωνία των Εθνών «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού επάνω στη γη». Σύμφωνα μ’ αυτό, όταν η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βασιλεία του Θεού επάνω στη γη είχε αποτύχει. Αλλά όχι! Το πραγματικό γεγονός είναι ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού, τον οποίον ισχυρίζετο ότι ελάτρευε και υπηρετούσε.

ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ;

49, 50. (α) Γιατί ήταν ο κατάλληλος καιρός από το 1914 και έπειτα για να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος» τους καρπούς της βασιλείας του Θεού; (β) Γιατί ο Θεός εζήτησε εις μάτην καρπόν της Βασιλείας στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴⁹ Από το 1914 και έπειτα ήταν ο κατάλληλος καιρός για να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος» τους καρπούς της βασιλείας του Θεού. Σ’ αυτό το έτος άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και ακολουθήθηκε από πείνες, επιδημίες, σεισμούς, θρησκευτική εναντίωσι, αυξανόμενη ανομία και διεθνή στενοχωρία και αμηχανία. Αυτό προελέχθη από τον Ιησού Χριστό στην προφητεία του για το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. (Ματθαίος, κεφάλαιο 24· Μάρκος, κεφάλαιο 13· Λουκάς κεφάλαιο 21) Ανάμεσα σε τέτοιες παγκόσμιες εξελίξεις, τι έπρεπε να κάνουν οι αληθινοί ακόλουθοι ή μαθηταί του Ιησού; Στο κατά Μάρκον 13:10 ο Ιησούς Χριστός ετόνισε ποιο έπρεπε να είναι το έργον των και η δράσις των, λέγοντας: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» Σύμφωνα με τον Ματθαίο 24:14 είπε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»

⁵⁰ Το παγκόσμιο κήρυγμα του ευαγγελίου ή αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού θα ήταν η παραγωγή των καρπών της Βασιλείας. Τώρα, δείχνει μήπως η ιστορία ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» παρήγαγε τον καρπόν αυτόν της Βασιλείας από το 1914; Εκήρυξαν οι εκκλησίες του τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; Προέτρεψαν όλους τους ανθρώπους να ζητήσουν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του; Όχι· αλλά η σύγχρονη ιστορία λέγει πώς οι εκκλησίες και οι πολιτικοί στα στασίδια των εκήρυτταν την Κοινωνία των Εθνών πρώτα και τα Ηνωμένα Έθνη τώρα. Επομένως εις μάτην εζήτησε ο Θεός καρπόν της Βασιλείας στον «Χριστιανικό κόσμο».

51, 52. (α) Παρά την αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου», γιατί ελήφθη πρόνοια για την εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14 σε αρμονία με το Ματθαίος 21:43; (β) Ποιοι απεδείχθησαν ότι είναι το έθνος που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας;

⁵¹ Μολονότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε έτσι ενώπιον του Θεού, ο καρπός της Βασιλείας παράγεται σήμερα αφθόνως. Όχι από τον «Χριστιανικό κόσμο», φυσικά! Αλλά η προφητεία του Ιησού Χριστού στο κατά Ματθαίον 24:14 δεν μπορούσε να αποτύχη στην εκπλήρωσί της. Δεν απέτυχε! Η αρχή ή κανών ενεργείας που εκτίθεται από τον Ιησού στο κατά Ματθαίον 21:43 ακολουθήθηκε, και οι ευκαιρίες της Βασιλείας εδόθησαν στο «έθνος» ή τον λαόν που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας. Σε ποιους συνέβη αυτό; Σ’ ένα λαό που έγινε έθνος υπό την βασιλεία του Θεού· σ’ ένα έθνος που δεν απέφυγε να καλήται με το όνομα του Θεού, ναι, ένα έθνος που διακηρύττει το όνομά του και το επικαλείται για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού.

⁵² Εκατοντάδες εκατομμυρίων άτομα σε όλη τη γη έχουν ακούσει αυτό το έθνος να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού δημοσία και από σπίτι σε σπίτι και έχουν λάβει δισεκατομμύρια Βιβλικών εντύπων από τα χέρια του. Αυτό το έθνος που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας αποτελείται από μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί αυτοί δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. Αναφέρεται τώρα ότι κηρύττουν σε πάνω από 150 γλώσσες και διανέμουν Βιβλικά έντυπα σε 185 χώρες. Εβοήθησε μήπως ο «Χριστιανικός κόσμος» τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή την εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14; Όχι· αλλά, προς αισχύνην του, ο «Χριστιανικός κόσμος» τους κατεδίωξε και προσεπάθησε να τους καταστρέψη, όπως ακριβώς ο αρχαίος Ιουδαϊσμός έπραξε στους προφήτας του Ιεχωβά. (Ματθ. 24:9· 5:10-12) Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού!

53. Τι είναι, λοιπόν, βέβαιο για τον «Χριστιανικό κόσμο», και πότε, και πού;

⁵³ Συνεπώς, το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» είναι βέβαιο. Το τέλος που επήλθε στον αρχαίο Ιουδαϊσμό και στην Ιερουσαλήμ επειδή απέτυχαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού πρέπει να επέλθη και στον «Χριστιανικό κόσμο». (Ματθ. 21:33-45) Όταν τελειώση η διακήρυξις της Βασιλείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ο «Χριστιανικός κόσμος», που δεν ήθελε να λάβη μέρος σ’ αυτή τη μαρτυρία της Βασιλείας, θα τελειώση επίσης, μαζί με ολόκληρο το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Εβοήθησε τους ανθρώπους να παραταχθούν με τα έθνη του κόσμου τούτου εναντίον της βασιλείας του Θεού. Αυτός ο ίδιος βαδίζει με τα έθνη στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Από δαιμονικές δυνάμεις συνάγεται με τα έθνη στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος, για την καταστροφή των από τους από Θεού τεταγμένους ουρανίους εκτελεστάς, δηλαδή, τον Χριστόν τον Βασιλέα και τους αγίους αγγέλους υπό τας διαταγάς του. (Αποκάλ. 16:13-16· 19:11-21) Είτε έλθη ένας πυρηνικός παγκόσμιος πόλεμος είτε όχι, ο «Χριστιανικός κόσμος» θ’ αποτύχη να προστατεύση τα έθνη του κόσμου τούτου από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και από καταστροφή σ’ αυτόν.

ΤΟΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ;

54. Μετά το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», τι θα γίνη στη Χριστιανοσύνη, και γιατί;

⁵⁴ Μετά το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» τι θα γίνη; Δεν θα υπάρξη μια γη κατακλυζόμενη από διεθνή Κομμουνισμό ή από απατηλή ψευδή θρησκεία, αλλά ένας νέος δίκαιος κόσμος, στον οποίο θα πραγματοποιηθή το χαρούμενο αγγελικό άσμα, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Θα είναι ένας κόσμος, στον οποίον η αληθινή Χριστιανοσύνη θα κυριαρχή παντού. Το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» δεν σημαίνει το τέλος της Χριστιανοσύνης, διότι «Χριστιανικός κόσμος» και Χριστιανοσύνη είναι δύο διαφορετικά, χωριστά πράγματα. Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν απέτυχε ενώπιον του Θεού. Ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, δεν απέτυχε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου» δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. (Αποκάλ. 21:14) Επίσης, από τις ημέρες του Ιησού και των δώδεκα αποστόλων του υπήρξαν αληθινοί αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί που δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. Οι Βιβλικές προφητείες δείχνουν ότι αυτοί θα ήσαν ένα απλό «υπόλοιπον» σχετικώς μικρό σε αριθμό, που θα έβγαινε από όλον τον «Χριστιανικό κόσμο». (Ρωμ. 9:27-29· 11:5-7) Πράγματι, ολόκληρη η Νύμφη του Χριστού, η οποία θα νυμφευθή μ’ αυτόν στον ουρανό, θα αριθμή μόνο 144.000 ακολούθους που αποδεικνύονται πιστοί μέχρι θανάτου, μη αποτυγχάνοντας ενώπιον του Θεού.—Αποκάλ. 14:1, 3· 7:4-8.

55. Λόγω ποιας κυβερνήσεως δεν θα μπορούσε η Χριστιανοσύνη να τελειώση μετά την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου», και πώς θα διάγουν κάτω απ’ αυτήν όσοι θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος;

⁵⁵ Η Χριστιανοσύνη δεν θα μπορούσε να τελειώση μετά την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου» στον Αρμαγεδδώνα. Γιατί; Επειδή μετά απ’ αυτόν η βασιλεία του Αρχηγού της Χριστιανοσύνης, του Ιησού Χριστού, θα κυβερνά επί χίλια χρόνια για την ευλογία του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Στο κορύφωμα της μάχης του Αρμαγεδδώνος ο Χριστός ο Βασιλεύς θα δέση τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος είναι ο «θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων» και ο ιδρυτής του «Χριστιανικού κόσμου» με την υποκριτική του Χριστιανοσύνη. Έτσι η αληθινή Χριστιανοσύνη θα έχη την ευκαιρία να ακμάζη χωρίς εναντίωσι σε όλη τη γη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος δεν θα καταδιώκωνται πια επειδή φέρουν το όνομα του Θεού ούτε επειδή κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη «προς μαρτυρίαν».—Αποκάλ. 20:1-3· Ματθ. 24:14.

56. Ποια ενότης και ειρήνη θα επέλθη τότε στη γη και λόγω ποιου πνεύματος;

⁵⁶ Διάκρισις και διαχωρισμός λόγω φυλής, χρώματος, γλώσσης και κοινωνικής τάξεως πρέπει τότε να γίνη ένα μισητό πράγμα του απαισίου παρελθόντος. Μια από τις βασικές διδασκαλίες της αληθινής Χριστιανοσύνης της Βίβλου είναι η εξής: «Δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός.» «Διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού.» (Κολ. 3:11· Γαλ. 3:28) Αληθινή ενότης θα έχη τέλος φθάσει σε όλους τους ανθρώπους που ζουν. Με ενότητα, μαζί με τον καρπό του πνεύματος του Θεού, ο οποίος είναι αγάπη, θα φθάση να υπάρχη μεταξύ όλων των ανθρώπων ειρήνη, η οποία είναι επίσης καρπός του πνεύματος του Θεού. Το πνεύμα του κόσμου τούτου, με τα δικά του «έργα της σαρκός», θα παρέλθη!—Γαλ. 5:22· 1 Κορ. 2:12.

57. Σε ποια λατρεία θα υπάρχη ενότης, και έτσι τι θα αντικαταστήση την τωρινή έχθρα του «Χριστιανικού κόσμου» με τον Θεό;

⁵⁷ Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχη ενότης θρησκείας και απουσία θρησκευτικών δογμάτων οποιουδήποτε είδους. Θα υπάρχη ενότης με το να επικρατή η μία «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός». (Ιακ. 1:27) Επειδή θα ασκούν Χριστιανοσύνη, τη μορφή της λατρείας που επιδοκιμάζεται από τον Θεό τον ουράνιο Πατέρα, οι κάτοικοι της γης θ’ απολαμβάνουν ειρήνη μαζί του. Αυτός θα είναι φιλικός Θεός σ’ αυτούς, Θεός καλής θελήσεως. (Λουκ. 2:14) Φιλία με τον Θεό θα λάβη έτσι τη θέσι της τωρινής έχθρας του «Χριστιανικού κόσμου» με τον Θεό.

58. Ποιο γεγονός που αφορά την κυβέρνησι θα βοηθήση και διατηρήση τέτοια ενότητα, και επομένως ποιών πραγμάτων δεν θα είναι τέλος;

⁵⁸ Αυτή η ενότης όλου του ζώντος ανθρωπίνου γένους θα βοηθηθή και θα διατηρηθή από το γεγονός ότι τότε θα υπάρχη μια μόνο κυβέρνησις επάνω από όλη τη γη, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. Οι πολιτικές κυβερνήσεις που είναι νυμφευμένες με τις εκκλησίες ενός διηρημένου «Χριστιανικού κόσμου» θα έχουν παρέλθει στον Αρμαγεδδώνα. Όταν εκλείψουν αυτές οι ενώσεις Εκκλησίας και Κράτους, δεν θα υπάρχη ιδιοτελής πολιτική με όλη της τη διαφθορά. Αντί της αυξήσεως του Κομμουνισμού, θα αυξάνη κάτι που δεν θ’ αποτελή απειλή για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο Ησαΐας 9:6, 7 (ΜΝΚ) λέγει αναφορικά με τη γέννησι του Ιησού: «Παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.»

59. Ποιών σημερινών προστατευτικών μέσων δεν θα υπάρχη ανάγκη τότε, και γιατί;

⁵⁹ Η παγκόσμια κυριαρχία θα είναι έτσι της βασιλείας του Ιεχωβά με τον δικό του Άρχοντα ειρήνης στον θρόνο επάνω από όλο το ανθρώπινο γένος. Απελευθέρωσις από δαιμονικές πυρηνικές βόμβες και ραδιενέργεια είναι βέβαιο ότι θα έλθη. Δεν θα υπάρχη ανάγκη τότε για υπόγεια καταφύγια ασφαλή από βόμβες και ραδιενέργεια. Δεν θα υπάρχη μόλυνσις της ατμοσφαίρας της γης και των νερών με ραδιενεργά συντρίμματα από απάνθρωπη έκρηξι πολεμικών εφευρημάτων. Εκείνοι, που σήμερα καταστρέφουν τη γη και την εκμεταλλεύονται για εμπορικό κέρδος, θα έχουν οι ίδιοι υποστή καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα.

60. Σε τι θα καταλήξη η εκπλήρωσις του Ησαΐας 2:4, και σε ποιόν θα αποδοθή ο έπαινος για την πραγματοποίησι τούτου;

⁶⁰ Φορολόγησις για τη διατήρησι μιας δαπανηρής πολεμικής μηχανής δεν θα υπάρχη πια. Όχι μόνο θα παρέλθουν τα εργοστάσια πολεμικών εφοδίων, αλλά και τα υλικά οποιωνδήποτε υπολειμμάτων του πολέμου θα σφυρηλατηθούν σε χρήσιμα εργαλεία για την καλλιέργεια της γης και για την αλλαγή του προσώπου της γης σε παράδεισο τέρψεως, σ’ ένα κήπο της Εδέμ όμοιον μ’ εκείνον στον οποίο κατοικούσαν οι πρώτοι μας γονείς στη διάρκεια της τελείας υπακοής των στον Ιεχωβά Θεό. Στην «τελευταία ελπίδα για ειρήνη» του «Χριστιανικού κόσμου», δηλαδή, στα Ηνωμένα Έθνη, δεν θ’ αποδοθή ο έπαινος για την εκπλήρωσι των λόγων του Ησαΐα 2:4 όπως είναι χαραγμένοι σ’ έναν τοίχο των κεντρικών γραφείων των Ηνωμένων Εθνών στην πόλι της Νέας Υόρκης: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Στην πραγματική βασιλεία του Θεού θ’ αποδοθούν οι ευχαριστίες για έναν τέτοιο νέο κόσμο απηλλαγμένο από πόλεμο. Ήδη η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απολαμβάνει την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα ανάμεσά της επάνω στη γη.

61. Εκτός από τους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος, για ποιους επιφυλάσσονται οι επίγειες εκείνες ευλογίες, και τι θα επεκταθή σ’ αυτούς από τους επιζώντας;

⁶¹ Αλλά οι ευλογίες αιωνίου ζωής, ειρήνης και παραδείσου επάνω στη γη δεν είναι μόνο για κείνους τους αληθινούς Χριστιανούς που δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού και που θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος στον νέο Του κόσμο. Όσον αφορά τον Άρχοντα της Ειρήνης, που απέθανε για όλο το ανθρώπινο γένος, είναι γραμμένο: «Πρέπει να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» (1 Κορ. 15:25, 26) Κατάργησις του θανάτου σημαίνει όχι μόνο άρσι της καταδίκης του θανάτου από τους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος, αλλά και ανάστασι των νεκρών. Εκείνοι οι νεκροί που η θεία δικαιοσύνη δεν τους έχει ήδη καταδικάσει σε αιώνια καταστροφή θα επιστρέψουν από τον θάνατο στην ευκαιρία να ζήσουν για πάντα στην παραδείσια γη, υπό την βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. (2 Τιμ. 4:1· Πράξ. 10:42, 43· 24:15) Σε όλους εκείνους που επιστρέφουν από τα μνημεία θα επεκταθή η Χριστιανοσύνη από εκείνους που επέζησαν του Αρμαγεδδώνος.

62. Ποια θεραπεία θα λάβη χώραν, και με τι θα ευνοηθούν επάνω στη γη εκείνοι που τελικά δεν αποτυγχάνουν ενώπιον του Θεού;

⁶² Το θαύμα της αναστάσεως των νεκρών θ’ ακολουθηθή από άλλα θαύματα πνευματικής και φυσικής θεραπείας, η οποία θα οδηγήση στην ανθρώπινη τελειότητα των ευπειθών ως υιών του Θεού μέσω του Χριστού του Βασιλέως. Όλοι εκείνοι που δεν αποτυγχάνουν ενώπιον του Θεού, αλλά των οποίων τα γόνατα κάμπτονται στον Θεό εν ονόματι του Ιησού και των οποίων οι γλώσσες ομολογούν «ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός», θα ευνοηθούν με το δώρον αιωνίου ζωής στον επίγειο παράδεισο του νέου κόσμου.—Φιλιππησ. 2:9-11· Αποκάλ. 21:1-4· Ιωάν. 3:16.

63. Αν δεν φοβούμεθα τις συνέπειες του τέλους του «Χριστιανικού κόσμου», τι πρέπει να κάμωμε τώρα;

⁶³ Μήπως χρειάζεται, λοιπόν, να φοβούμεθα τις συνέπειες που θ’ ακολουθήσουν το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού; Όχι! Εν όψει των όσων θα ακολουθήσουν, πρέπει να χωρισθούμε από τον «Χριστιανικό κόσμο» και να εγκολπωθούμε την αληθινή Χριστιανοσύνη. Πρέπει, λοιπόν, να ζούμε ως ειλικρινείς Χριστιανοί με χαρούμενη αναμονή όλων των πολυτίμων ευλογιών της βασιλείας του Θεού που θ’ ακολουθήσουν το τέλος της υποκριτικής θρησκείας.

Πολλά για τα Οποία Πρέπει να Είμεθα Ευγνώμονες

Αφήγησις του Έντγκαρ Κλαίη

ΤΟ 1914 υπήρξε ένα κρίσιμο σημείο. Τα έθνη το θυμούνται, διότι τότε άρχισε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Οι σπουδασταί της Γραφής το θυμούνται, διότι οι Βιβλικές προφητείες το χαρακτηρίζουν ως το έτος που η βασιλεία του Θεού εγκαθιδρύθη στους ουρανούς. Εγώ έχω ένα επιπρόσθετο λόγο να το θυμούμαι—εκείνο το έτος ήταν που άρχισα να κατανοώ τι λέγει η Γραφή σχετικά με τον σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος.

Ήμουν ένας πολύ φανατικός εκκλησιαζόμενος ως τον καιρό εκείνο. Πραγματικά, ακριβώς το προηγούμενο έτος, όταν μετώκησα από το Σροπσάιρ στο Κόβεντρυ, το έκαμα καθήκον μου να εκκλησιάζωμαι στη μικρή εκκλησία του προαστίου μας. Κατόπιν, τον Αύγουστο του 1914, η μητέρα μου, χήρα τότε, μια από τις αδελφές μου και εγώ επισκεφθήκαμε μια ανάπηρη θεία στο Στράτφορντ επί του Άβον. Ενόσω ήμεθα εκεί, συζητούσαμε για τους Σπουδαστάς της Γραφής, που αργότερα ωνομάσθησαν μάρτυρες του Ιεχωβά. Η θεία μου δεν ήταν απ’ αυτούς, αλλά προφανώς είχε διαβάσει κάποιο βιβλίο τους, και άρχισε να μου λέγη γι’ αυτούς, για τις συναθροίσεις που είχαν σε σπίτια και για τον τρόπο, με τον οποίο μελετούσαν τη Γραφή. «Ποιοι, τέλος πάντων, είναι αυτοί οι άνθρωποι που γνωρίζουν περισσότερα από τους άλλους;» ερώτησα. «Θα μάθης κάποια μέρα, Έντγκαρ,» απήντησε. Πόσο δίκηο είχε!

ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Προς το τέλος του έτους ήλθε στο Κόβεντρυ το Φωτόδραμα της Δημιουργίας. Ήταν μια αξιοσημείωτη παραγωγή, που περιελάμβανε κινηματογραφικές εικόνες και φωτογραφίες, συγχρονισμένες με φωνογραφημένες ομιλίες και μουσική, και εξέθετε τον σκοπό του Θεού για τη γη και το ανθρώπινο γένος, από τον καιρό της προετοιμασίας της γης για να κατοικηθή από τους ανθρώπους έως το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Οι δύο αδελφές μου, νεώτερες από μένα, πήγαν να δουν τις «εικόνες» και είπαν ότι ήσαν πολύ καλές, και έτσι απεφάσισα να πάω στη διάλεξη που θα εγίνετο την Κυριακή το βράδυ πάνω στο θέμα της επανόδου του Κυρίου και του σκοπού της. Επί τέλους, εσκέφθηκα, ήταν δίκαιο να ακούσω τι είχαν και αυτοί να πουν. Η μητέρα μου απεφάσισε να έλθη μαζί μου. Το απόγευμα, η σύζυγος του επιτρόπου της εκκλησίας μάς επεσκέφθη για πρώτη φορά και, αφού έμεινε για το τσάι, συνεφώνησε να έλθη μαζί μας.

Η ομιλία που ακούσαμε άναψε το ενδιαφέρον μου. Καθόσον ο ομιλητής παρουσίαζε αποδείξεις και Γραφική υποστήριξι γι’ αυτά που έλεγε, είχα αρκετή λογική για να αντιληφθώ ότι ήσαν ορθά και άξιζε να ερευνηθούν. Ήταν αδύνατο να μην αισθάνωμαι ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που είχα ακούσει. Στις μετέπειτα διαλέξεις, που, επίσης, παρακολούθησα, υπέβαλα ατέλειωτες ερωτήσεις. Τον ίδιο περίπου καιρό άρχισα να καταβροχθίζω το αξιοσημείωτο εκείνο βιβλίο Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων και μέσα σε πολύ βραχύ χρονικό διάστημα ήμουν «στην αλήθεια.» Ενωρίς το 1915 βαπτίσθηκα, συμβολίζοντας την αφιέρωσί μου στον Θεό να πράττω το θέλημά του και την επιθυμία μου να το πράττω για πάντα.

Αργότερα στο ίδιο έτος είχα το προνόμιο να βοηθήσω, όταν το Φωτόδραμα προεβλήθη σε μια πόλι που απείχε δώδεκα περίπου μίλια, είναι δε ενθαρρυντικό να γνωρίζωμε ότι ένας αδελφός και μια αδελφή σκαπανείς, που επεσκέπτοντο εκείνους που έδειξαν ενδιαφέρον σ’ εκείνη τη συνάθροισι είναι ακόμη δραστήριοι στην ολοχρόνια διακονία· είναι οι γηραιότεροι αδελφοί στο έργον περιοχής στην Αγγλία. Τι μεγαλειώδη ιστορία έχουν! Τι ενθάρρυνσι αποτελεί για τους άλλους το να κρατούν σε υψηλή εκτίμησι τον θησαυρό του ολοχρονίου κηρύγματος!

Τα χρόνια εκείνα, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήσαν εύκολα χρόνια. Ένα μέρος του χρόνου μου το πέρασα στη φυλακή λόγω της Χριστιανικής μου ουδετερότητος. Πόσο ευγνώμων ήμουν τότε, επειδή είχα μελετήσει σκληρά προηγουμένως, τόσο στο σπίτι όσο και στις συναθροίσεις· διότι στη φυλακή δεν είχαμε μελέτη της Σκοπιάς, ούτε καμμιά επικοινωνία σε συναθροίσεις—μόνο μια Γραφή στο κελλί! Τότε έμαθα να κάνω σκέψεις για τα πράγματα που είχαν αποθηκευθή στο νου μου, που ήσαν «αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι» του Θεού που ενδυναμώνουν.—2 Πέτρ. 1:4.

Τον καιρό εκείνο δεν εφαίνετο να υπάρχη ειδική κλήσις, όπως σήμερα, για ανάληψι έργου σκαπανέως, αλλά εγνώριζα ότι υπήρχε μια μικρή ομάς σκαπανέων στη Βρεττανία. Νομίζω ότι θα μπορούσατε σχεδόν να τους μετρήσετε στα δάκτυλα των χεριών σας. Ένας απ’ αυτούς τους σκαπανείς ήταν εκείνος που με είχε επισκεφθή με τις Γραφικές Μελέτες μετά την πρώτη συνάθροισι, που είχα παρακολουθήσει. Στο 1921, όταν η οικογένειά μου μετώκησε στην Αυστραλία, το βρήκα πολύ δύσκολο να τους αποχωρισθώ· είδα, όμως, τι θα μπορούσε αυτό να σημαίνη για μένα—να ενωθώ μ’ αυτή τη μικρή ομάδα σκαπανέων, που αν και αυξημένη τώρα, ήταν όμως ακόμη πολύ μικρή.

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Αν και το να γίνω σκαπανεύς εσήμαινε να εγκαταλείψω την άνετη εργασία μου σ’ ένα σύγχρονο τυπογραφείο του Κόβεντρυ, εν τούτοις δεν ελυπήθηκα. Η αφιέρωσίς μου είχε ήδη τακτοποιήσει το ζήτημα· η ζωή μου ήταν αφιερωμένη στον Θεό. Θυμήθηκα τον Χάλεβ, που εισήλθε στη Γη της Επαγγελίας με τον Ιησού του Ναυή και για τον οποίον ελέχθη, ‘Ηκολούθησε εντελώς τον Ιεχωβά.’ (Ιησ. Ναυή 14:8, ΜΝΚ) Αυτή μου εφαίνετο ότι ήταν η επιθυμητή διάθεσις. Εγνώριζα ότι το να υπηρετήσω τον Θεόν «εντελώς» θα έκανε την αφιερωμένη ζωή μου πιο ζωτική· θα μου παρείχε μεγαλύτερη ευκαιρία να παράγω τον καρπόν που διακρίνει ένα Χριστιανό. Είχα, επίσης, καλά στο νου μου ένα εδάφιο που το παραθέταμε συχνά εκείνες τις μέρες: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» (Ψαλμ. 116:12, ΜΝΚ) Εγνώριζα ότι η ολοχρόνιος υπηρεσία κηρύγματος θα έδινε την ανταπόδοσι που ήταν χαρά. Είχα επίσης διεγερθή από το άρθρο της Σκοπιάς στο 1919, «Μακάριοι οι Άφοβοι», που καλούσε σε δράσι. Ήθελα ν’ ανταποκριθώ στην πρόσκλησι.

Έγραψα στον Πράυς Λιούζ, που τον εγνώριζα επί πέντε έτη και διευθετήσαμε να τον συναντήσω στη συνέλευσι του Μάντσεστερ το έτος εκείνο, στο 1922. Φαντασθήτε τη χαρά μου, όταν, αφού του είπα ότι ήθελα να εισέλθω στην υπηρεσία σκαπανέως, μου είπε ότι κι αυτός είχε την ίδια επιθυμία. Συνταυτισθήκαμε οι δύο, κι απ’ τον καιρό εκείνο έως τώρα κατωρθώσαμε να ‘υποφέρωμεν αλλήλους εν αγάπη’ πολύ καλά πράγματι. (Εφεσ. 4:2) Πόσο ευχάριστο ήταν το ότι ήμεθα ήδη στην υπηρεσία σκαπανέως, όταν διεκηρύχθη η κλήσις στη συνέλευσι Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, λίγους μήνες αργότερα: «Διαφημίσατε, τον Βασιλέα και την Βασιλείαν»!

Το ξεκίνημα, φυσικά, στην υπηρεσία σκαπανέως ήταν ένα βήμα πίστεως. Εγνώριζα ότι έπρεπε να θέσω την εμπιστοσύνη μου σ’ Αυτόν, του οποίου ανέλαβα την υπηρεσία. Αλλά πόσο ευλογημένοι είμαστε ακόμη και σ’ εκείνες τις πρώτες λίγες εβδομάδες! Μας είχε δοθή μια τρομερά εκτεταμένη περιοχή στην ωραία Βόρεια Ουαλία, και εφόσον το κύριο έργο μας τότε ήταν η ταχεία διάθεσις Γραφικών συγγραμμάτων, διεθέσαμε μεγάλες ποσότητες, φροντίζοντας για όσους έδειχναν ενδιαφέρον στη διάρκεια του συντόμου χρόνου που παραμέναμε σε μια περιοχή.

Την πρώτη ακριβώς εβδομάδα ήλθα σ’ επαφή με μια κυρία, που ήταν πολύ θλιμμένη για τον θάνατο του γυιού της στον πόλεμο. Ήσαν πολύ αφωσιωμένοι ο ένας στον άλλον, και επειδή ανήκαν στο δόγμα της «Χριστιανικής Επιστήμης», ήταν βεβαία ότι δεν θα εφονεύετο. Όταν άκουσε για το έργο που κάναμε, έστειλε την υπηρέτρια της στην ταπεινή μας κατοικία για να προμηθευθή μερικά έντυπα. Εκείνο το βράδυ την επισκέφθηκα και έγινα δεκτός πολύ ευγενικά από την κυρία. Και αυτή και η ανεψιά της άκουσαν με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς εξηγούσα τον σκοπό του Θεού. Καθώς εκάναμε περαιτέρω επισκέψεις σ’ αυτή την κυρία, το ενδιαφέρον της εξακολούθησε να αυξάνη· ενεγράφη συνδρομήτρια στη Σκοπιά και στον Χρυσούν Αιώνα, εταχυδρόμησε πολλά από τα βιβλία μας σε άτομα που κατείχαν υψηλές θέσεις, και κατόπιν μας προσεκάλεσε να μείνωμε μια εβδομάδα στο σπίτι της και να εργασθούμε στην πλησίον περιοχή πριν μετακινηθούμε μακρύτερα. Αν και ήμεθα συνηθισμένοι σε ταπεινές κατοικίες, η κυρία αυτή που είχε φοιτήσει στο Κιγκς Κωρτ μάς μετεχειρίσθη σαν τους τιμωμένους ξένους της στο διάστημα της εβδομάδος της παραμονής μας.

Επίσης, τον πρώτο μήνα της υπηρεσίας μου ως σκαπανέως επεσκέφθηκα ένα Ρωμαιοκαθολικό κολλέγιο, ένα κέντρον εκπαιδεύσεως νεαρών ιερέων. Όταν επίεσα το κουδούνι, με προσεκάλεσαν μέσα και με ωδήγησαν σ’ ένα δωμάτιο αναμονής, που είχε θέα σε μια ωραία πεδιάδα. Στην αρχή με κατείχε λίγη νευρικότης. Κατόπιν εισήλθε ένας εφημέριος—ένας ψηλός, αξιοπρεπής σε εμφάνισι άνδρας. Καθώς άρχισα να μιλώ, η νευρικότης μου εξηφανίσθη, και προχωρήσαμε από σημείο σε σημείο, από διδασκαλία σε διδασκαλία. Πόσο εξετίμησα το ότι εγνώριζα την αλήθεια! Τότε μου είπε ότι βρισκόμουν σ’ ένα Ιησουιτικό κολλέγιο και νόμιζε ότι ήταν μάλλον τολμηρό που τους επεσκέφθηκα (τέτοιο πράγμα δεν το είχα σκεφθή καθόλου), μ’ εχαιρέτησε και με προσκάλεσε να τον επισκεφθώ πάλι. Η επίσκεψις είχε διαρκέσει μιάμιση ώρα, αλλά επρομήθευσε τη βάσι για πολλές ωραίες συζητήσεις με άλλους Καθολικούς σ’ εκείνη την περιοχή.

Αναπολώντας εκείνα τα πρώτα έτη υπηρεσίας σκαπανέως μήπως βρίσκω κάτι για να λυπηθώ; Πραγματικά, όχι! Από τη σημερινή μας πλεονεκτική θέσι ίσως φαίνεται ότι εκαλύπταμε τον τομέα μας μάλλον πολύ γρήγορα εκείνες τις ημέρες, αλλ’ από τότε άλλοι σκαπανείς συνέχισαν σ’ εκείνες τις περιοχές και υπάρχουν τώρα εκκλησίες σε πολλές από εκείνες τις πόλεις. Γι’ αυτό και για την υπηρεσία σ’ εκείνες τις πρώτες ημέρες αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Στη διάρκεια των ετών έλαβα μέρος σε διάφορες μορφές υπηρεσίας, αλλά μια μεγάλη αλλαγή βρισκόταν εμπρός μου.

Μια μέρα έφθασε από το γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά του Λονδίνου ένα γράμμα, που με καλούσε στο Μπέθελ. Αυτό θα ήταν πράγματι μια αλλαγή! Από την υπηρεσία του αγρού να γίνω μέλος της οικογενείας Μπέθελ. Ίσως τα αισθήματά μου να υπήρξαν ανάμικτα, αλλά ο νους μου ήταν σταθερός. Ήθελα να υπηρετήσω εκεί που μ’ εχρειάζοντο, κι εγνώριζα στη οποιαδήποτε εργασία μου ανετίθετο, θα εύρισκα χαρά κι ευχαρίστησι.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Όταν εισήλθα στο Μπέθελ στο 1926, αυτό έγινε το σπίτι μου, και είναι από τότε. Ποτέ δεν πέρασε από τη διάνοιά μου να εγκαταλείψω το Μπέθελ, εκτός, φυσικά, αν μου ζητούσαν να αναλάβω κάποιον άλλο διορισμό. Το Μπέθελ έγινε για μένα ένας ευτυχισμένος τόπος, πλουτισμένος με ευχάριστες φιλίες, πολλές από τις οποίες διατηρούνται μέχρι σήμερα.

Όταν άρχισα το έργο σκαπανέως, δεν ανέμενα να ξαναγίνω τυπογράφος, αλλ’ αυτός ήταν ο λόγος που εισερχόμουν στο Μπέθελ. Ως τότε οι εκτυπώσεις της Εταιρίας στην Αγγλία εγίνοντο έξω. Τώρα απεκτήθη ένα πιεστήριο κυλινδρικό και μια κοπτική μηχανή που την εργαζόμουν με το χέρι, και έτσι άρχισε η εκτύπωσις στο τμήμα της Εταιρίας στο Λονδίνο. Έχομε ακόμη το αρχικό πιεστήριο αλλ’ όχι και την παλαιά κοπτική μηχανή. Αργότερα απεκτήσαμε ένα μικρό επίπεδο πιεστήριο και στο 1940 μια λινοτυπική μηχανή. Πόσο ευγνώμονες είμαστε που είχαμε αυτά τα εφόδια στη διάρκεια των δυσκόλων εκείνων ημερών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οπότε αυτά εχρησιμοποιήθησσν για την εκτύπωσι της Σκοπιάς προς όφελος των αδελφών εδώ στη Βρεττανία! Επί δύο χρόνια μάλιστα κατωρθώσαμε να βγάλωμε το Βιβλίον του Έτους με σκληρό δέσιμο, η δε οικογένεια ειργάζετο τα βράδια για την έκδοσί του. Μερικές φορές απορώ πώς τα προφθαίναμε όλ’ αυτά, αλλ’ υπάρχει η «υπερβολή της δυνάμεως», την οποία ο Θεός παρέχει σ’ εμάς ανάλογα με την ανάγκη μας στην υπηρεσία του.—2 Κορ. 4:7.

Από μερικές απόψεις η ζωή του Μπέθελ μπορεί να μην είναι και τόσο πολυσυγκίνητη όσο η υπηρεσία του αγρού, αλλ’ εγνώριζα ότι διόλου δεν ήταν δευτερεύουσα σε σπουδαιότητα και βρήκα πολλούς λόγους για ευγνωμοσύνη στην υπηρεσία που μπορούσα να εκτελέσω. Εκείνες τις μέρες, όταν μπήκα στο Μπέθελ, συνηθίζαμε να έχωμε Γραφικές απορίες για εξέτασι σε κάθε γεύμα. Τώρα, αυτή η πρόσληψις πνευματικής τροφής και υλικής τροφής ταυτόχρονα μπορεί να μην είναι καλό πράγμα για τη χώνευσι, αλλ’ έμαθα πολλά απ’ εκείνες τις συζητήσεις. Επίσης μπόρεσα να κατανοήσω ότι η υπηρεσία του αγρού αποτελεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της υπηρεσίας του Μπέθελ. Πόσο καλά θυμάμαι εκείνα τα Σάββατα, οπότε εδαπανούσαμε ολόκληρη τη μέρα δίνοντας μαρτυρία στα προάστια του Λονδίνου!

Καθόσον περνούσαν τα χρόνια, υπήρχε σταθερή πρόοδος μέσα στην οργάνωσι, και όσοι ήμεθα στο Μπέθελ ήμεθα σ’ έναν τόπο, όπου μπορούσαμε γρήγορα να συλλάβωμε τις μεταβολές και να κατανοήσωμε τι εσήμαιναν στην προώθησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Θυμάμαι καλά τη συγκινητική στιγμή στο τραπέζι του Μπέθελ, οπότε ανεγνώσθη το τηλεγράφημα που έλεγε ότι το «νέο όνομα» είχε υιοθετηθή στη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο· ναι, ήμεθα «μάρτυρες του Ιεχωβά!» Στο έτος 1938 υπήρχε ‘χρυσός αντί χαλκού’ στην οργάνωσι, όπως προελέχθη από τον Ησαΐα 60:17 και όπως είναι έκδηλο στη θεοκρατική διεύθυνσι των πραγμάτων. Τι ευλογία ήταν αυτό για μας κάτω από τις σκληρές συνθήκες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου! Δεν υπήρχε ευχέρεια στο έργον του κηρύγματος, αλλά και κάτω από τα πυρά επεσκεπτόμεθα τα σπίτια των ανθρώπων, εκάναμε τις επανεπισκέψεις μας, ωδηγούσαμε τις Γραφικές μελέτες μας, και είχαμε ευλογίες με πολλή αύξησι στα ταραχώδη εκείνα χρόνια.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Στο 1946, λίγο μετά το τέλος του πολέμου, ανηγγέλθη μια διεθνής συνέλευσις για το Κλήβελαντ, Οχάιο. Ο υπηρέτης του τμήματός μας, Πράυς Χιουζ, προσεκλήθη από τον πρόεδρο της Εταιρίας και χαρήκαμε όλοι μαζί του γι’ αυτό. Φαντασθήτε, όμως, την έκπληξι και τη χαρά μου όταν, λίγο αργότερα, ήλθε πρόσκλησις και για μένα να παρευρεθώ. Πόσο ευγνώμων ήμουν!

Μολονότι υπήρχαν πολλές δυσκολίες να υπερνικηθούν στο ταξίδι εκείνα τα χρόνια, τελικά ξεκινήσαμε—απ’ τη διώρυγα του Μάντσεστερ προς την ανοιχτή θάλασσα μ’ ένα μάλλον μικρό πλοίο. Εγνώριζα ότι πολλά επεφυλάσσοντο και ήθελα να τ’ απολαύσω στην πληρέστερη έκτασι. Νομίζω δε ότι τ’ απήλαυσα. Πρώτον ήταν η ευχαρίστησις της συναντήσεως με την οικογένεια Μπέθελ του Μπρούκλυν, που εφαίνετο πολύ μεγάλη σε σύγκρισι με τη δική μας στο Λονδίνο, αλλ’ ήταν ένας καιρός ευτυχούς συναναστροφής, που μπορέσαμε να γνωρίσωμε τόσο πολλούς αδελφούς, συνάπτοντας πολλές νέες και διαρκείς φιλίες. Απ’ εκεί προχωρήσαμε στη Σχολή Γαλαάδ με τον πρόεδρο της Εταιρίας, τον Αδελφό Νορρ, και απηλαύσαμε την επικοινωνία με μια άλλη μεγάλη θεοκρατική οικογένεια—τους σπουδαστάς και την οικογένεια του Αγροκτήματος της Βασιλείας. Επειδή η σχολική περίοδος τότε ακριβώς ετελείωνε, ήταν ευχαρίστησίς μας να είμεθα παρόντες για την απονομή των πτυχίων και για ν’ ακούσωμε τις θερμές, φιλικές και υποβοηθητικές συμβουλές που εδόθησαν από όλους όσοι ωμίλησαν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ήσαν ευχάριστες εκείνες οι μέρες στη Σχολή Γαλαάδ, και μια επί πλέον αιτία για ευγνωμοσύνη.

Κατόπιν μια ομάς από μας ξεκίνησε τη νύχτα για το Κλήβελαντ και τη συνέλευσι. Μολονότι δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο οι συνελεύσεις του 1953 και 1958, τις οποίες είχα, επίσης, το προνόμιο να παρακολουθήσω, ήταν πολύ μεγάλη για μένα. Συμμετείχα στο έργον της καφετήριας, πράγμα που ήταν σημαντικό, αλλά πολύ ευχάριστο, και ήταν ικανοποιητικό το να έχω μέρος στο έργον της συνελεύσεως. Τι συγκινητική ήταν η όλη συνέλευσις! Ζωηρό είναι ακόμη στη διάνοιά μου το γεγονός ότι αυτή ήταν η συνέλευσις «Ευφραινομένων Εθνών,» διότι υπήρχε ευτυχής λαός από πολλά έθνη, συγκεντρωμένος για να λατρεύση και να αινέση τον Ιεχωβά. Εδώ ήταν που εκυκλοφόρησε το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» και το χρησιμοποιούμε ακόμη για να ‘εκρίψωμε τους λίθους’ και να ετοιμάσωμε την οδό για τα άτομα καλής θελήσεως. (Ησ. 62:10) Θυμάμαι καθαρά το βράδυ εκείνο, που ο Αδελφός Νορρ εξέθεσε το έργον περιοχής και τις συνελεύσεις της, πράγμα που απετέλεσε μια πολύ μεγάλη χαρά κι ευλογία στις εκκλησίες. Είχα το προνόμιο να είμαι πίσω του στην εξέδρα εκείνο το βράδυ, και καθόσον περιέγραφε το έργον και κατόπιν έλεγε για τα σχέδια διευρύνσεως του οίκου Μπέθελ και του εργοστασίου του Μπρούκλυν, η επευφημία από το αχανές ακροατήριο ηυξήθη σε ανανεωμένα ξεσπάσματα. Μολονότι δεν μπορούσε κανείς να διακρίνη καθαρά ένα πρόσωπο από την εξέδρα, ήταν εύκολο να αισθανθή τη χαρά τους. Εκείνες οι πείρες είναι ακόμη ζωντανές μέσα στη διάνοιά μου, και είναι πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Πέρασαν χρόνια από τότε κι ο πνευματικός μας παράδεισος έγινε πλουσιώτερος. Όλοι όσοι ήσαν στο Μπέθελ δεν παρέμειναν πιστοί στην υπηρεσία τους. Μερικοί έχασαν το αίσθημα της ευγνωμοσύνης των· δεν εκτιμούσαν πια τα πράγματα που τους είχε δώσει ο Θεός. Αυτό ήταν ένα μάθημα για μένα—για να είμαι ευγνώμων για την υπηρεσία που μου εδόθη να κάμω. Επίσης, υπάρχουν άλλοι, μερικοί μάλιστα υπηρετούν εδώ στο Μπέθελ περισσότεροι καιρό από μένα, που είναι ακόμη πιστοί κι εκτιμούν τα προνόμιά τους—κι απ’ αυτούς, επίσης, μαθαίνω, διότι αποτελούν πηγή πολλής ενθαρρύνσεως.

Ήλθε ο καιρός που τα κεντρικά γραφεία μας στο Κρέιβν Τέρρας του Λονδίνου έγιναν πολύ στενόχωρα. Είχαμε ανάγκη να ‘πλατύνωμε τον τόπον της σκηνής μας.’ (Ησ. 54:2) Εχρειάζετο μια κατάλληλη τοποθεσία κοντά σε εξυπηρετικά συγκοινωνιακά μέσα, αλλά μακριά απ’ την πόλι. Αλλά τι τοποθεσία βρήκαμε! Πραγματικά στην πράσινη ζώνη, αλλ’ ωστόσο έχοντας πολύ κοντά μας μια προέκτασι του Υπογείου Σιδηροδρόμου του Λονδίνου. Εδώ, κοντά στο παλαιό χωριό Μιλ Χιλ, έχομε το νέο μας οίκημα—σεμνό και τοποθετημένο σε ωραίο περιβάλλον. Είναι σαν ένας παράδεισος. Ναι, αλλά τι κυψέλη δραστηριότητος· το δε σύγχρονο τυπογραφικό μας πιεστήριο βγάζει τα περιοδικά κατά χιλιάδες. Μια αιτία για ευγνωμοσύνη πραγματικά !

Τώρα έχομε την επιπρόσθετη ευχαρίστησι της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας μέσα στον οίκο μας. Νοιώθομε χαρά έχοντας μαζί μας τους αδελφούς από τις περιφέρειες, τις περιοχές και τις εκκλησίες, που διευρύνουν την οικογένειά μας και μας φέρνουν πολλές ευλογίες, όπως κι αυτοί λαμβάνουν πολλές.

Είμαι λίγο μεγαλύτερος απ’ όσο ήμουν στο θαυμάσιο εκείνο έτος της Βασιλείας 1914, όταν η αλήθεια έφθασε στην καρδιά μου και την επλούτισε· μεγαλύτερος, επίσης, απ’ όσο ήμουν όταν αγκάλιασα το ολοχρόνιο έργον του κηρύγματος στο 1922. Αλλ’ οπωσδήποτε δεν νοιώθω τον εαυτό μου γέροντα. Είμαι ακόμη ικανός να εργάζομαι όλη τη μέρα με τους νεωτέρους αδελφούς, οι οποίοι μου δείχνουν πολλή καλωσύνη, και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.

Από το τμήμα όπου εργάζομαι μπορώ να βλέπω το παλιό κυλινδρικό πιεστήριο, που αποδίδει εργασία ακόμη. Αν αυτό μπορή ακόμη να εργασθή, γιατί όχι κι εγώ; Τα λόγια του ψαλμωδού αντηχούν ακόμη στο νου μου: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Είμαι βέβαιος ότι πολλά είναι ακόμη που μπορώ ν’ ανταποδώσω, και θέλω να το πράξω αυτό—μ’ ευγνωμοσύνη.

Το Λιμάνι της Νέας Υόρκης Είναι ο Άμβων Μου

Αφήγησις του Ανς Ίνσμπεργκ

ΜΙΑ Κυριακάτικη ηρεμία απλώνεται σε όλη τη λιμενική περιοχή της Νέας Υόρκης. Την προηγούμενη ακριβώς το λιμάνι ήταν ένας λαβύρινθος από ρυμουλκά και φορτηγά πλοία, δεξαμενόπλοια και φορτηγίδες, υπερωκεάνια κι ελικόπτερα που βομβούσαν. Σήμερα όλα είναι ήσυχα, εκτός από λίγα «Φέρρυ-μπωτς» που περνούσαν το ένα μετά το άλλο μεταξύ του κάτω Μανχάτταν και της Στάτεν Άιλαντ. Ο προμεσημβρινός ήλιος αντανακλάται πέρα από τις σειρές των παραθύρων των ουρανοξυστών της Ουώλ Στρητ, που ήσαν πάρα πολύ ψηλά. Τα πρωινά τροχοφόρα τρέχουν κατά μήκος του καταστρώματος της μεγάλης λεωφόρου παράπλευρα στην παραλία. Κάτω από τις σημαίες 170 ατμοπλοϊκών εταιριών υπάρχουν διαδοχικές σειρές από φρεσκοβαμμένα υπερωκεάνια σαν να είναι ξαπλωμένα στον ήλιο. Αυτό είναι το λιμάνι της Νέας Υόρκης, το πλουσιώτερο λιμάνι του κόσμου. Είναι, επίσης, ο άμβωνάς μου, όπως και υπήρξε στα περασμένα είκοσι χρόνια.

Στην πύλη του Λιμεναρχείου ένας λιμενοφύλακας με στολή ελέγχει την κάρτα μου και με εισάγει μέσα. Κατευθύνομαι προς την πλησιέστερη σκάλα πλοίου και προχωρώ κάτω από το κατάστρωμα, με τη Γραφή στο ένα μου χέρι και την τσάντα της μαρτυρίας στο άλλο. Εδώ κι εκεί υπάρχουν όμιλοι θαλασσινών που συζητούν ενδιαφέροντα πράγματα, όπως είναι η πιθανότης πολέμου για το Βερολίνον. Συχνά κηρύττω στους μαγείρους και τους ναύτας πρώτα, και κατόπιν προχωρώ από κατάστρωμα σε κατάστρωμα προς τους αξιωματούχους του πλοίου, τους μηχανικούς, τους υποπλοιάρχους, τους ασυρματιστάς και τελικά τον πλοίαρχο. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να μη μου ξεφύγη κανείς κι ωστόσο καλύπτω τρία έως πέντε πλοία την ημέρα.

Κάνοντας σύγκρισι με τους χερσαίους, βρίσκω τους θαλασσινούς ανθρώπους ευρυτέρας αντιλήψεως και καλύτερα κατατοπισμένους στην Αγία Γραφή. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι έχουν περισσότερο χρόνο για μελέτη και σκέψι. Εξ άλλου, αυτοί έχουν ταξιδεύσει περισσότερο και έχουν δαπανήσει πολύν χρόνον κοντά στο έργο των χειρών του Θεού—τη θάλασσα και τους γεμάτους από άστρα ουρανούς.

Σ’ ένα Γαλλικό πλοίο, αυτοσυστήθηκα στον αρχιμηχανικό. «Έλα στην καμπίνα μου,» είπε. «Θα σου δείξω δύο βιβλία, που μου έδωσαν πολλή ικανοποίησι κι ευχαρίστησι. Τα εδιάβαζα στις ελεύθερες ώρες μου.» Προς ευχαρίστησί μου είδα να μου παρουσιάζη δύο γνωστά τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά, στη Γαλλική γλώσσα και τα βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς». Ο μηχανικός ευχαρίστως εδέχθη το νέο μας βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Κατόπιν, ο πλοίαρχος επρομηθεύθη το ίδιο βιβλίο. Τώρα και οι δύο έχουν κάποιο ενδιαφέρον και σπουδαίο νέο ανάγνωσμα να περιμένη τη σειρά του.

Σ’ ένα άλλο πλοίο βρήκα μια ομάδα Ισπανών θαλασσινών με φιλικό πνεύμα. «Ελάτε γύρω μου, παιδιά, και θα σας δείξω κάτι!» Ανοίγοντας σε μια ωραία εικόνα του βιβλίου Παράδεισος, ριψοκινδυνεύω λίγα κακώς προφερόμενα Ισπανικά: «Βλέπετε; Νο μας γκουέρρα, νο μας μουέρτε.» («Όχι πια πόλεμος, όχι πια θάνατος.») «Θα θέλατε να ζήσετε σ’ ένα κόσμο σαν αυτόν;» («Σι!» «Ναι!») Τους προσέφερα το βιβλίο βάσει μιας μικρής εισφοράς, αλλά έλαβα την απάντησι, «Νο τέγκο ντινέρο.» («Δεν έχω χρήματα.») Διαβεβαιώνοντάς τους ότι το χρήμα δεν είναι το σπουδαίο πράγμα συγκρινόμενο με το να εισαγάγουν τα αγαθά μέσα στη διάνοιά τους, δέχθηκα να τους αφήσω το βιβλίο για λίγα κέρματα, αλλ’ υπό ένα όρον: «Πρέπει να το περάσετε από χέρι σε χέρι σαν μια κυκλοφορούσα βιβλιοθήκη.» Το δέχθηκαν. Όλοι δε έλαβαν και μερικά φυλλάδια στην Ισπανική πριν τελειώση η ευχάριστη επίσκεψις.

ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ

Οι γλώσσες κι οι θρησκείες διαφέρουν από πλοίο σε πλοίο. Οι πιο πολλοί θαλασσινοί που συναντώ είναι Ισπανοί, Πορτογάλοι και Σκανδιναυοί. Υπάρχουν, επίσης, μέλη του πληρώματος από την Ιταλία, Ιαπωνία, Γερμανία, Ινδία και άλλες χώρες. Πραγματικά, το λιμάνι της Νέας Υόρκης δέχεται πλοία από κάθε ναυτιλιακή χώρα του κόσμου. Δεν είναι ασύνηθες να βρεθώ σε συζήτησι περί της βασιλείας του Θεού με Μουσουλμάνους, Ρωμαιοκαθολικούς, Διαμαρτυρομένους, Ινδουιστάς ή Βουδδιστάς. Οι περισσότεροι μιλούν την Αγγλική. Εγώ μιλώ Αγγλικά, Ρωσικά και Λεττονικά, και λίγες φράσεις Ισπανικές και Γερμανικές. Εν τούτοις, έχω μαζί μου το βιβλιάριο της Εταιρίας Σκοπιά Κήρυξον τον Λόγον, που εξηγεί ακριβώς σε τριάντα κυριώτερες γλώσσες γιατί είμαι πάνω στο πλοίο.

Μια μέρα, σ’ ένα Ιαπωνικό φορτηγό πλοίο, πήγα στο διαμέρισμα του πλοιάρχου κι αυτοσυστήθηκα ως διάκονος του ευαγγελίου. Ο πλοίαρχος ηγέρθη και μου προσέφερε φιλόφρονα το κάθισμά του. Γύρω από το τραπέζι του εκάθηντο οι επισκέπται του, ο αντιπλοίαρχος και ο πρώτος μηχανικός, που ήξεραν όλοι Αγγλικά. «Σε λίγο, κάτω από τη βασιλεία του Θεού, τα πάντα στη γη θα είναι ωραία,» είπα. Ο πλοίαρχος αγόρασε μια μεγάλη Γραφή στην Ιαπωνική γλώσσα. Βρήκαμε το εδάφιο Ματθαίον 24:14, την προφητεία του Ιησού που προλέγει ότι θα δοθή μια παγκόσμια μαρτυρία για τη βασιλεία λίγο πριν έλθη το τέλος. «Αυτή η Γραφική περικοπή εκπληρώνεται πάνω στο πλοίο σας σήμερα,» τους εξήγησα, «καθώς και σε 181 χώρες γύρω σ’ όλο τον κόσμο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.» Ο πλοίαρχος χτύπησε το κουδούνι να έλθη ο ‘σερβιτόρος’. Σε λίγο απηλαύσαμε ζεστό καφέ και αναψυκτικά. Ένοιωσα μια ευχαρίστησι από το ότι διέθεσα στον πλοίαρχο το ενδιαφέρον βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος;

«ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ ΕΡΙΦΙΑ»

Πριν από λίγον ακριβώς καιρό, η Εταιρία Σκοπιά μού έδωσε μια επιστολή που είχε λάβει από μια κυρία στη Φλόριντα, που ζητούσε ένα Μάρτυρα να επισκεφθή τον πατέρα της, δεύτερο μηχανικό σ’ ένα πλοίο στο λιμάνι. Όταν βρήκα αυτόν τον κύριο, του εξήγησα τον σκοπό της επισκέψεώς μου και χάρηκα που τον άκουσα να λέγη, «Πέρασε μέσα, εγώ σε περίμενα.» «Αφού είναι έτσι,» απήντησα εγώ, «να σας δείξω πώς η θυγατέρα σας και τα δύο εγγόνια σας κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού με τους μάρτυρας του Ιεχωβά.» Άκουσε προσεκτικά μια σύντομη Γραφική ομιλία για τον σκοπό του Θεού να φέρη ειρήνη, υγεία και ζωή στους ευπειθείς από το ανθρώπινο γένος. Ενεγράφη αμέσως συνδρομητής στη Σκοπιά. Οι ναυτικοί συνήθως παραλαμβάνουν το ταχυδρομείο τους από τα γραφεία της ατμοπλοϊκής εταιρίας στο Μανχάτταν, όταν επιστρέφουν στο λιμάνι. Αφού εγράφη η συνδρομή του, ο μηχανικός ερώτησε αν θα ήθελα να παρακαθήσω στο δείπνο. Ενώ απελάμβανα την παράθεσι των πουλερικών, μπόρεσα να εξηγήσω την αποστολή μου στους άλλους, περιλαμβανομένου και του Ισπανού ‘σερβιτόρου’, ο οποίος επρομηθεύθη ένα αντίτυπον του βιβλίου Παράδεισος στη μητρική του γλώσσα. Προτού φύγω από το πλοίο, μ’ ευχαρίστησι απήντησα σε μερικές Γραφικές απορίες του πλοιάρχου κι έγραψα συνδρομητή στη Σκοπιά έναν άλλο αξιωματικό του πλοίου. Έτσι ετελείωσε μια ευτυχισμένη μέρα κατά μήκος της θαλασσίας περιοχής μου.

Γενικά οι ναυτικοί είναι πολύ δεκτικοί και φιλόξενοι. Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρέσεις του κανόνος αυτού. Πριν από λίγες μέρες πάνω σ’ ένα Σουηδικό πλοίο με ωνείδισαν πολύ, με απείλησαν και τελικά με διέταξαν να φύγω απ’ το πλοίο. Σε μια προηγούμενη περίπτωσι, μερικοί Ιταλοί ναυτικοί με απέκρουσαν κατ’ ευθείαν: «Είμεθα Καθολικοί και Κομμουνισταί εδώ!» Ωστόσο, αυτή η εχθρότης δεν είναι η συνήθης. Οι πιο επαινετοί ακροαταί μου είναι Ισπανοί και Πορτογάλοι Καθολικοί.

Οι σπάνιες αντικρούσεις γρήγορα θάπτονται από ευτυχείς πείρες, όπως αυτή την οποία προσφάτως απήλαυσα σ’ ένα Βρεττανικό πλοίο, επανδρωμένο με Νιγηριανό πλήρωμα. Οι Νιγηριανοί συνεκεντρώθησαν για ν’ ακούσουν την ομιλία μου, η οποία προεκάλεσε πολλές Γραφικές απορίες. Τρία μέλη του πληρώματος επρομηθεύθησαν αντίτυπα του βιβλίου Παράδεισος. «Θα έλθετε να επισκεφθήτε τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά;» τους ερώτησα. Εδέχθησαν να έλθουν την άλλη μέρα. Ήλθε η Δευτέρα, αλλά ήλθαν και έξη Νιγηριανοί μ’ έναν Βρεττανό αξιωματικό. Όλοι απήλαυσαν ένα ενδιαφεροντα γύρο στις συμπαγείς τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Εταιρίας. «Γιατί δεν κτίζετε και στη χώρα μας ένα ωραίο κτίριο σαν αυτό;» ερώτησε ένας από τους ναυτικούς. Ίσως να έχη ιδεί ως τώρα το κομψό κτίριο του τμήματος της Εταιρίας στη Νιγηρία. Οι επισκέπται με απεχαιρέτησαν, αποκομίζοντας μεγάλη εντύπωσι από την ειρήνη και ενότητα που υπάρχει στα κεντρικά Γραφεία της Οργανώσεως του Ιεχωβά.

Το να λέγω «καλό ταξίδι» είναι το δυσκολώτερο μέρος του έργου μου, διότι το ‘γκουντ-μπάυ’ είναι συνήθως για καλό. Δεν ξαναβλέπω τους πιο πολλούς από τους ακροατάς μου, διότι το προσωπικό των πλοίων αλλάσσει κάθε τρεις μήνες περίπου. Υπάρχει κάποια ανταλλαγή επιστολών, αλλά μόνον η κατά καιρούς ευχαρίστησις μιας σύντομης συναντήσεως. Γι’ αυτόν τον λόγο, πριν τελειώση οποιαδήποτε συζήτησις με ενδιαφερομένους ναυτικούς, δείχνω πάντοτε τον κατάλογο των γραφείων των τμημάτων της Εταιρίας Σκοπιά που βρίσκεται στο πίσω μέρος των εντύπων. Τους λέγω, «Έχετε μια θαυμάσια ευκαιρία να μπορέσετε να γνωρίσετε μάρτυρας του Ιεχωβά όπου κι αν πάτε.» «Σπάνια θα υπάρξη χώρα, στην οποία πηγαίνετε, που να μην έχη ένα από τα τμήματά μας. Φροντίστε να γνωρισθήτε καλύτερα στο επόμενο λιμάνι σας.» Κατόπιν τους υποδεικνύω πώς να βοηθούνται από τη Γραφική μελέτη, να θέτουν τις ερωτήσεις που είναι στο κάτω μέρος των σελίδων, κι έτσι ν’ αποκτούν μια καλύτερη κατανόησι του σκοπού του Ιεχωβά που οδηγεί σε αιώνια ζωή.

ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛ’ ΑΥΤΑ

Πώς συνέβη ν’ απαιτήσω το πελώριο αυτό λιμάνι για τόπο του κηρύγματος μου; Ήταν μια ευτυχής απόφασις που είχε γίνει πριν από δύο δεκαετηρίδες μετά την επίσκεψί μου σ’ έναν παλιό μου φίλο πάνω σ’ ένα πλοίο στα Ναυπηγεία της Βηθλεέμ. Στη διάρκεια της συνομιλίας συνεζητήσαμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Κι εκείνος κι εγώ απηλαύσαμε αυτή τη συζήτησι. Απηύθυνα στον εαυτό μου την ερώτησι, «Γιατί να μην το κάνω αυτό και σε άλλα πλοία;»

Δεν ήμουν, βέβαια, ξένος στα πλοία. Επί δεκαπέντε χρόνια εταξίδευα υπό τις σημαίες της Αμερικής, της Βρεττανίας, της Σουηδίας και της Γερμανίας. Επάνω σ’ ένα πλοίο στο Νότιο Ημισφαίριο μια αίθρια, έναστρη νύχτα άνοιξα την καρδιά μου στον Κύριο και τον παρεκάλεσα να με οδηγήση σ’ εκείνους, οι οποίοι πραγματικά τον ελάτρευαν εν πνεύματι και εν αληθεία. Διέκρινα πολλή υποκρισία μεταξύ των εκκλησιαζομένων στη γενέτειρά μου Λεττονία κι αργότερα στη Ρωσία, και δεν ήθελα τίποτ’ απ’ αυτά. Στην προσευχή μου εδόθη απάντησις, όταν παρακολούθησα στο Κλήβελαντ, Οχάιο, το 1914, μια προβολή της ταινίας το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» που έχει γίνει από την Εταιρία. Επί τέλους βρήκα την αλήθεια—πόσο τέλεια έφερε αυτό σε αρμονία την Αγία Γραφή με την επιστήμη και την ιστορία! Ύστερ’ από δύο χρόνια βαπτίσθηκα κι ανέλαβα το έργον του κηρύγματος, επανερχόμενος στη θάλασσα, όταν εξαντλούσα τα μέσα συντηρήσεως. Το θέρος του 1922 έλαβα πρόσκλησι από τον Δικαστή Ρόδερφορδ, πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά, να προστεθώ στο προσωπικό των κεντρικών γραφείων, όπου και υπηρετούσα από τότε. Απ’ αυτό το κτίριο, που κείται στα Μπρούκλυν Χάιτς, ταξιδεύω στον θαλάσσιο τομέα μου κάθε Κυριακή πρωί.

Όταν κηρύττω σ’ αυτούς τους ναυτικούς, που είναι μακριά απ’ τον τόπο τους, σκέπτομαι πότε-πότε τα παιδικά μου χρόνια στη Λεττονία, όπου ο πατέρας μου συνήθιζε να διαβάζη δύο ή τρία κεφάλαια από τη Γραφή κάθε μέρα στο πρόγευμα. Η αγάπη για τον Θεό, που μου ενεστάλαξε αυτό, υψώθη όταν πήγαμε στα ανώμαλα Ουράλια Όρη της Ρωσίας. Μέσα στο νου μου οι ουραναξύσται του Μανχάτταν αλλάζουν όψι και παρουσιάζονται ως γνωστά όρη, βαθιές λαγκαδιές και καταρράκτες. Μπορώ ν’ ακούω ακόμη το άσμα του κούκου μετά από τις μεγαλειώδεις βροντοθύελλες και τα λαμπρά ουράνια τόξα. Δεν μπορώ να ξεχάσω το πολύ πρωινό κελάδημα των αηδονιών, ούτε τις εκτυφλωτικές χιονοθύελλες, καθώς και τα μικρά ζουμπούλια που ανοίγουν το δρόμο τους προς τα πάνω μέσ’ από το χιόνι για ν’ αναγγείλουν την έλευσι της ανοίξεως. Πόσες φορές εφύλαγα τα πρόβατα του πατέρα μου σε πρασίνους ορεινούς τόπους βοσκής!

Ακόμη ποιμαίνω «πρόβατα» εδώ ακριβώς στο λιμάνι, για τον ουράνιο Πατέρα μου, τον Ιεχωβά. Κι ο ίδιος ο Ιησούς είχε εύρει πολλούς πράους, προβατοειδείς ακροατάς κατά μήκος της θαλασσίας περιοχής της Γαλιλαίας. Δεκαεννέα αιώνες έφεραν πλοία μεγαλύτερα από τα μικρά αλιευτικά πλοιάρια της Γαλιλαίας—και μεγαλύτερες μέριμνες. Οι ταπεινοί ναύται αγαπούν ακόμη τ’ αγαθά νέα ότι ο Θεός έχει μια κυβέρνησι Βασιλείας, που θ’ αποκαταστήση τον παράδεισο στη γη. Μ’ ένα τόσο ευτυχές άγγελμα και τόσο πολλούς προθύμους ακροατάς, μπορείτε να φαντασθήτε γιατί αναμένω το πρωί της προσεχούς Κυριακής, οπότε, με τη Γραφή και την τσάντα της μαρτυρίας, θα ξεκινήσω για τον θελκτικό μου άμβωνα.

Ευχαριστούν τη Διεύθυνσι

Κατά το τέλος της Περιφερειακής Συνελεύσεως Ηνωμένων Λάτρεων του Βανκούβερ, το τμήμα δημοσίων σχέσεων έστειλε μια ειδική ευχαριστήριο επιστολή σε κάθε ξενοδοχείο και ξενώνα. Τις επιστολές αυτές επακολούθησε προσωπική επίσκεψις. Ένας διευθυντής είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που έστειλε ποτέ ομάς συνελεύσεως μια τέτοια επιστολή. Ο διευθυντής του Ξενοδοχείου «Βογκ» ετηλεφώνησε μόλις έλαβε την επιστολή, εκφράζοντας ευχαριστίες για την αποστολή τόσο καλών ανθρώπων στο ξενοδοχείο του. Περίπου σαράντα βιβλία διετέθησαν σ’ αυτούς τους διευθυντάς μετά τη συνέλευσι, και πολλοί απ’ αυτούς είπαν ότι είχαν λάβει έντυπα από τα μέλη της συνελεύσεως πριν αναχωρήσουν.

Ουδέν το Αντεπιστημονικόν στη Γραφή

Στο βιβλίο του Μελέτες στη Θεωρία περί Δημιουργίας, ο Φρανκ Λιούις Μαρς, καθηγητής της βιολογίας, στο Κολλέγιον Γιούνιον, στο Λίνκολν της Πολιτείας Νεμπράσκα, παρατηρεί: «Καθώς οι επιστήμονες φθάνουν σε μια προσεκτική μελέτη του Βιβλίου που είναι ο Οδηγός της Χριστιανικής θρησκείας, βρίσκουν ότι ουσιαστικώς δεν υπάρχει έδαφος για οποιαδήποτε σύγκρουσι μεταξύ των επιστημονικών γεγονότων και της Χριστιανικής θρησκείας. Μολονότι η Γραφή περιλαμβάνει μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες, εν τούτοις δεν είναι μια επιστημονική πραγματεία. Αυτή η κατάστασις στη Γραφή αξίζει πολύ μια προσεκτική μελέτη. Αν ο Μωυσής είχε καταγράψει την αρίστη επιστημονική γνώμη της εποχής του, η προωδευμένη επιστήμη θα είχε ανακαλύψει την ανακρίβειά της προ πολλού. Αλλά τα επιστημονικά γεγονότα, που διετυπώθησαν με μη επιστημονική γλώσσα πριν από χιλιάδες χρόνια, είναι και σήμερα εντελώς ακριβή επιστημονικώς. Αυτό είναι ένα από τα θαύματα της Βίβλου. Το ότι ο Μωυσής, ο οποίος ‘εδιδάχθη πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων,’ και το ότι ο Δανιήλ, μέσα στον οποίον οι Βαβυλώνιοι εθεωρούσαν ότι κατοικούσαν τα πνεύματα των θεών της σοφίας, δεν έγραψαν στα αγγέλματά τους τίποτε, από τα παραδεδεγμένα δόγματα της εποχής των περί αρχής, τοποθετούν τη Γραφή έξω από φυσικές πηγές. Κατεγράφησαν εκείνα μόνο τα πράγματα, που ήσαν προφανώς αιωνίως αληθινά. Μέχρις αυτής της στιγμής καμμιά επιστημονική ανακρίβεια δεν έχει ανακαλυφθή. Η αληθινή επιστήμη δεν μπορεί να έλθη σε σύγκρουσι μ’ ένα τέτοιο βιβλίο.»—Σελίδες 206, 207.

Η Γραφή Είναι Ακριβής Περί του Θανάτου του Σενναχειρείμ

Στις ημέρες του Βασιλέως Εζεκία, μια επιχείρησις για την κατάκτησι της Ιερουσαλήμ απέτυχε με την από τον Θεό εκτέλεσι 185.000 Ασσυρίων επιδρομέων. Ο Φίλιπ Μπίμπερφελδ, στο βιβλίο του Παγκόσμιος Ιουδαϊκή Ιστορία, αφηγείται το επεισόδιο αυτό και κάνει τις εξής παρατηρήσεις: «Η έκθεσις της Γραφής τελειώνει με τη δολοφονία του Σενναχειρείμ. ‘Και εσηκώθη Σενναχειρείμ ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και έφυγε, και επέστρεψε, και κατώκησεν εν Νινευή. Και ενώ προσεκύνει εν τω οίκω Νισρώκ του θεού αυτού, Αδραμμέλεχ και Σαρασάρ οι υιοί αυτού επάταξαν αυτόν εν μαχαίρα· αυτοί δε έφυγον εις γην Αραράτ· εβασίλευσε δε αντ’ αυτού Εσαραδδών ο υιός αυτού.’ [2 Βασ. 19:36, 37]

»Σε αντίθεσι προς την αφήγησι αυτή, το Βαβυλωνιακόν Χρονικόν έγραφε ότι την 20ή μέρα του Τεβέθ, ο Σενναχειρείμ, βασιλεύς της Ασσυρίας, εφονεύθη από τον γυιό του σε μια επανάστασι. Έτσι, αυτός εδολοφονήθη από ένα μόνον από τους γυιούς του. Την ίδια αφήγησι έκαμαν και οι Βερόσσους και Ναβονίδης. Σχετικά με το γεγονός αυτό, που είναι πρωτίστης σημασίας για τη Βαβυλωνιακο-Ασσυριακή ιστορία, όλες οι ενδείξεις απέβλεπαν στο να παρουσιάσουν ότι οι Βαβυλωνιακές αναγραφές ήσαν πιο αξιόπιστες από τις Βιβλικές. Εν τούτοις, το γεγονός είναι ότι το αντίθετον αληθεύει. Σ’ ένα πιο πρόσφατα ανακαλυφθέν τεμάχιον του πρίσματος των Εσαραδδών, ο τελευταίος αυτός αναφέρει ότι οι αδελφοί του εστασίασαν κι έσφαξαν τον Σενναχειρείμ, τον πατέρα τους, για να κερδίσουν τη βασιλεία. Πριν τους προφθάση στη Νινευή, αυτοί είχαν φύγει σε άγνωστα μέρη.

»Στο Βαβυλωνιακόν Χρονικόν, ο Ναβονίδης και ο Βερόσσους, επλανήθησαν· μόνον η Βιβλική αφήγησις απεδείχθη ορθή. Επεβεβαιώθη σε όλες τις μικρολεπτομέρειες από την επιγραφή του Εσαραδδών κι απεδείχθη ότι ήταν πιο ακριβής εν σχέσει μ’ αυτό το γεγονός της Βαβυλωνιακο-Ασσυριακής ιστορίας παρά οι ίδιες οι Βαβυλωνιακές πηγές. Πρόκειται για ένα γεγονός μεγάλης σπουδαιότητος για την εκτίμησι και συγχρόνων ακόμη πηγών που δεν συμφωνούν με τη Βιβλική παράδοσι.»

Ο Κίνδυνος από την Παράδοσι

«Το να ακολουθούμε ατελείς, αβέβαιες, ή διεφθαρμένες παραδόσεις, για ν’ αποφύγωμε να σφάλλωμε στη δική μας κρίσι, είναι σαν να ανταλλάσσωμε ένα κίνδυνο με έναν άλλο.»—Ριχάρδος Γουάτλη, αρχιεπίσκοπος του Δουβλίνου.

«Είμαι εντελώς βέβαιος ότι αν αφήσετε να εισδύση και ένα μόνο δακτυλάκι της παραδόσεως, θα εισέλθη ολόκληρο το τέρας—κέρατα και ουρά και τα πάντα.»—Θωμάς Άρνολντ, παιδαγωγός του δεκάτου ενάτου αιώνος.

Θρησκευτικοί Πταίσται

«Ουσιαστικώς, χωρίς καμμιά εξαίρεσι, όλοι οι 761 πταίσται που εξητάσθησαν στο Πασσάικ, Νέας Ιερσέης, από τον κοινωνιολόγο Ουίλλιαμ Κβαράσεους του Πανεπιστημίου Μπόστον, ήσαν συνταυτισμένοι με κάποια εκκλησία και τα τρία τέταρτα απ’ αυτούς παρευρίσκοντο σ’ εκκλησιαστικές ακολουθίες τακτικά ή κατά περιστάσεις. Από τους 2.317 πταίστας που απετέλεσαν αντικείμενον μελέτης του Δρος Ουίλλιαμ Βάττενμπεργκ του Πανεπιστημίου Ουαίην στο Ντητρόιτ, 43,5 τοις εκατό παρακολουθούσαν τακτικά τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και 25,5 τοις εκατό κατά περιστάσεις. Και μια εκπληκτικά υψηλή αναλογία των νεαρών πταιστών, που εφέρθησαν στα δικαστήρια του Μπόστον και της πόλεως Νέας Υόρκης, διεπιστώθη επίσης ότι ήσαν τακτικοί εκκλησιαζόμενοι, σύμφωνα με μια μελέτη της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ,» λέγει το Πάρεντς Μάγκαζιν του Νοεμβρίου 1960. Δεν δείχνει αυτό ότι υπάρχει καταφανής ανεπάρκεια στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα αυτών των εκκλησιών; Ναι, υπάρχει ‘πείνα . . . ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά.’—Αμώς 8:11, ΜΝΚ.

Ο Παράδεισος της Γαλιλαίας

Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός εβεβαίωσε τους Ισραηλίτας ότι η γη, στην οποία τους έφερνε ήταν γη ρέουσα γάλα και μέλι. Και ο Μωυσής, στην αποχαιρετιστήριο ομιλία του στον λαό του, εξύμνησε τις αρετές της γης, στην οποία επρόκειτο να εισέλθουν. Από ολόκληρη τη γη της Παλαιστίνης η Γαλιλαία ήταν η πιο ωραία και η πιο εύφορη, από δε τη Γαλιλαία η πεδιάδα της Γεννησαρέτ, βορειοδυτικά της θαλάσσης της Γαλιλαίας, ήταν η πιο εκλεκτή. Σχετικά μ’ αυτή ο ιστορικός Ιώσηπος έγραψε:

«Η φύσις της είναι θαυμασία καθώς και η ομορφιά της· το χώμα της είναι τόσο εύφορο, ώστε κάθε είδους δένδρα μπορούν ν’ αναπτυχθούν επάνω του, και γι’ αυτό οι κάτοικοι φυτεύουν εκεί κάθε είδους δένδρα· επειδή οι ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι τόσο πολύ ομαλές, αυτό ταιριάζει καλά με τις φυτείες πολλών ειδών. Ιδιαίτερα καρυδιές, που απαιτούν τον ψυχρότερο αέρα, ανθούν εκεί σε μεγάλη αφθονία· υπάρχουν, επίσης, φοίνικες που φύονται καλύτερα σε θερμό κλίμα· επίσης συκιές και ελαιόδενδρα φύονται πλησίον τους, καίτοι απαιτούν πιο εύκρατο κλίμα. Μπορεί κανείς να ονομάση αυτό το μέρος την φιλοδοξία της φύσεως, όπου αναγκάζει τα φυτά αυτά, που είναι εκ φύσεως εχθρικά μεταξύ τους, να συμφωνήσουν· είναι ένας ευτυχής ανταγωνισμός των εποχών, ωσάν καθεμιά απ’ αυτές να προβάλλη αξιώσεις πάνω σ’ αυτή τη χώρα· διότι όχι μόνο παράγει διάφορα είδη φθινοπωρινών καρπών πέρ’ από την ανθρώπινη προσδοκία, αλλά και τα διατηρεί επί μεγάλο διάστημα· εφοδιάζει τους ανθρώπους με τα κυριώτερα φρούτα, με σταφύλια και σύκα συνεχώς, επί δέκα μήνες το έτος, και με τα υπόλοιπα φρούτα ολόκληρο το έτος καθώς αυτά ωριμάζουν· διότι εκτός της καλής θερμοκρασίας του αέρος, ποτίζεται επίσης από μια πολύ γόνιμη πηγή.»—Πόλεμοι, Βιβλίο 3, 10:8.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς μπορεί κανείς να πη ότι το αίμα κρέατος, που αγοράζεται από ένα κρεοπώλη ή από κάποια άλλη αγορά έχει εκχυθή κατάλληλα; Επίσης, πώς μπορεί κανείς να πη αν τα αρτοσκευάσματα κρύου κρέατος, τα ζαχαρωτά ή τα παρασκευάσματα που πωλούνται από φαρμακεμπόρους περιέχουν αίμα ή στοιχεία αίματος;—Α. Ρ., Η.Π.Α.

Αυτό έχει σημασία για τους Θεοσεβείς ανθρώπους, διότι ο Ιεχωβά Θεός, στον νόμο του που εξετέθη στον Νώε, κι εφαρμόζεται σε όλο το ανθρώπινο γένος, είπε: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις εσάς προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γεν. 9:3, 4) Και το κυβερνών σώμα των πρώτων Χριστιανών, κατευθυνόμενον από το άγιον πνεύμα του Θεού, ετόνιζε ότι είναι ανάγκη ‘ν’ απέχουν οι Χριστιανοί από αίμα.’—Πράξ. 15:28, 29.

Αν η αφαίμαξις των σφαγίων δεν αποτελή τακτική συνήθεια στον τόπο σας, ή αν δεν είσθε βέβαιοι περί του ποιος είναι ο συνήθης χειρισμός του ζητήματος στον τόπο που κατοικείτε, ο καλύτερος τρόπος για να βρήτε αν το αίμα έχη κατάλληλα εκχυθή είναι να κάμετε προσωπικό ερώτημα. Στις πιο πολλές περιπτώσεις, κι αν ακόμη ο πωλητής του κρέατος δεν έκαμε ο ίδιος το σφάξιμο, γνωρίζεται μ’ εκείνους με τους οποίους συναλλάσσεται, και γνωρίζει τους τρόπους ενεργείας των ή τουλάχιστον τους νόμους που τους διέπουν. Αν έχη πεποίθησι ότι το κρέας είναι κατάλληλα προετοιμασμένο, ο Χριστιανός μπορεί αδιστάκτως να το χρησιμοποιήση. Εν τούτοις, αν αυτός που πωλεί το κρέας δεν ξέρη, ρωτήστε απλώς: «Ποιος μπορεί να με πληροφορήση; Μου είναι απαραίτητο αυτό για θρησκευτικούς λόγους.» Κατόπιν γράψτε μια επιστολή, αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έλθετε σ’ επαφή μ’ εκείνον που μπορεί ν’ απαντήση στο ερώτημά σας. Αν για κάποιο λόγο δεν φρονή ένας ότι του λέγουν την αλήθεια, μπορεί πάντοτε να προμηθεύεται απ’ αλλού, ή μπορεί ν’ αγοράζη ζωντανά ζώα και να φροντίζη ο ίδιος για το σφάξιμό των, αν φρονή ότι είναι αναγκαίον αυτό.

Το γεγονός απλώς ότι το κρέας φαίνεται πολύ κόκκινο ή ακόμη ότι έχει κόκκινο υγρό στην επιφάνεια, δεν σημαίνει ότι το αίμα του δεν έχει εκχυθή. Μπορεί να παρέμειναν στο κρέας μερικές πολύ μικρές ποσότητες αίματος και μετά ακόμη από την κατάλληλη αφαίμαξι. Εξ άλλου, το υγρό που εκρέει από το κρέας μπορεί να είναι διάμεσον υγρόν. Το ουσιώδες πράγμα είναι ότι εδείχθη σεβασμός στην ιερότητα του αίματος, απεδόθη σεβασμός στην αρχή περί της ιερότητος της ζωής. Εκείνο που απαιτεί ο νόμος του Θεού είναι να εκχύνεται το αίμα από το ζώο όταν σφάζεται, όχι ότι το κρέας πρέπει να εμποτίζεται σε κάποιο ειδικό παρασκεύασμα για ν’ αποβληθή κάθε ίχνος αίματος.

Στην περίπτωσι άλλων προϊόντων, μπορεί ν’ ακολουθήται ένας παρόμοιος τρόπος ενεργείας. Αν έχετε λόγους να πιστεύετε ότι ένα ωρισμένο προϊόν περιέχει αίμα ή κλάσμα αίματος, ρωτήστε εκείνον που το πωλεί. Αν αυτός δεν γνωρίζη, γράψτε στον παρασκευαστή. Κάποτε οι ετικέττες γράφουν αν χρησιμοποιήται κλάσμα αίματος, αλλ’ όχι πάντοτε. Λόγου χάριν, μια ετικέττα μπορεί να γράφη ότι ένα ωρισμένο προϊόν περιέχει λευκωματίνη. Μήπως αυτό σημαίνει ότι περιέχει κλάσμα αίματος; Κυττάξτε τη λέξι λευκωματίνη σ’ ένα καλό ερμηνευτικό βιβλίο, ίσως σε μια εγκυκλοπαιδεία της τοπικής σας βιβλιοθήκης, ή ακόμη σ’ ένα καλό λεξικό. Θα πληροφορηθήτε ότι η λευκωματίνη βρίσκεται, όχι μόνο στον ορό αίματος, αλλά και στο γάλα και στ’ αυγά. Ο μόνος τρόπος για να βρήτε την πηγή της λευκωματίνης ειδικά στο εν λόγω προϊόν είναι να κάμετε ερώτημα σ’ εκείνους που το παρασκευάζουν. Εν τούτοις, αν η ετικέττα γράφη ότι ωρισμένα δισκία περιέχουν αιμοσφαιρίνη, ένας όμοιος έλεγχος θ’ αποκαλύψη ότι αυτή προέρχεται από αίμα· έτσι, ένας Χριστιανός ξέρει, χωρίς να ρωτήση, ότι πρέπει ν’ αποφεύγη ένα τέτοιο παρασκεύασμα. Για να είμεθα σαφείς, αυτά είναι πράγματα που μπορεί καλύτερα ένα άτομο να τα ελέγξη επιτοπίως.

● Πώς μπορούμε να εναρμονίσωμε τη Γραφική συμβουλή, «Παν το πωλούμενον εν τω μακελλίω τρώγετε, μηδέν εξετάζοντες δια την συνείδησιν» (1 Κορ. 10:25), με τη συμβουλή που περιείχετο προσφάτως στη Σκοπιά, του να γίνεται μια λογική ερώτησις στα μέρη όπου αγοράζεται κρέας για να εξακριβώνεται αν απ’ αυτό έχη εκχυθή κατάλληλα το αίμα: (Η Σκοπιά, 15 Δεκεμβρίου 1961, σελίς 733)—Ν. Κ., Η.Π.Α.

Και οι δύο αυτές συμβουλευτικές δηλώσεις πρέπει να ληφθούν υπ’ όψι σχετικά με τα συμφραζόμενα. Η επιστολή 1 Κορινθίους, κεφάλαιον 10, εμπεριέχει σχόλια περί τροφών που προσεφέροντο σε είδωλα. Τονίζει ότι οι Χριστιανοί δεν μπορούν να γίνουν «κοινωνοί των δαιμονίων», συμμετέχοντας σε θρησκευτικές τελετουργίες, στις οποίες ο λάτρης μετέχει της τροφής από κοινού με κάποιον δαίμονα θεόν. (1 Κορ. 10:18-21) Πραγματικά, θα ήταν σφάλμα για τον Χριστιανό να τρώγη το κρέας οπουδήποτε, αν το έτρωγε ως «ειδωλόθυτον», δηλαδή, με κάποιο αίσθημα σεβασμού προς το είδωλον. (1 Κορ. 8:7) Ώστε, για να προστατευθούν οι Χριστιανοί από την ειδωλολατρία, εδόθη η εντολή «να απέχητε από ειδωλοθύτων». (Πράξ. 15:29) Εν τούτοις, η προσφορά τροφής σ’ ένα είδωλο δεν επιφέρει κάποια μεταβολή στο ίδιο το κρέας ώστε να το καταστήση ακατάλληλο προς βρώσιν. Αν, λοιπόν, ένα μέρος του ζώου που προσεφέρθη ως θυσία επωλείτο σε ‘μακελλίο’ θα ήταν τόσο κατάλληλο όσο και οποιοδήποτε άλλο κρέας. Ασφαλώς ένας Χριστιανός ποτέ δεν θα ζητούσε αυτό το κρέας κατά προτίμησιν από άλλο κρέας, φρονώντας ότι αυτό υπήρξε «άγιο κρέας», αλλ’ αφ’ ετέρου, δεν υπείχε την υποχρέωσι να κάμη ερώτημα για ν’ ανακαλύψη αν η πηγή της προμηθείας του κρέατος ήταν ένας θρησκευτικός ναός ή ένα κανονικό σφαγείο. Το υπό εξέτασιν, λοιπόν, σημείον στο εδάφιον 1 Κορινθίους 10:25 ήταν η αγορά κρέατος από ένα μακελλίον που επρομηθεύετο μερικά από τα είδη του από ένα θρησκευτικό ναό.

Οι Χριστιανοί, επίσης, παραγγέλλονται ν’ απέχουν από «αίματος, και πνικτού.» (Πράξ. 21:25) Οι Γραφές αναφέρουν ότι μπορεί ένας να φάγη κρέας, αλλά δεν πρέπει να το κάμη αυτό ως πράξιν ειδωλολατρίας· εν τούτοις, πουθενά δεν λέγει η Γραφή ότι οι πιστοί μπορούν να φάγουν αίμα υπό οιασδήποτε περιστάσεις. Προσέτι δε, η απαγόρευσις καταναλώσεως αίματος απευθύνεται, όχι μόνο σ’ εκείνους που σφάζουν οι ίδιοι, αλλά σε όλους «τους πιστούς». Επομένως, οι πιστοί εκείνοι που δεν σφάζουν οι ίδιοι μπορούν ν’ αναζητήσουν μια πηγή προμηθείας, που μπορεί ν’ ανευρεθή, αν θέλουν να φάγουν κρέας. Αν γνωρίζετε από δική σας πείρα ή από ερώτησι ότι αποτελεί συνήθεια του τόπου σας ν’ αποστραγγίζεται το αίμα των ζώων και των πουλερικών που σφάζονται για τροφή, και συναλλάσσεσθε μ’ ένα αξιόπιστο πρόσωπο, τότε μπορεί να μην είναι ανάγκη να θέσετε περαιτέρω ειδικά ερωτήματα σ’ αυτό το ζήτημα, όταν αγοράζετε κρέας. Εν τούτοις, ένας που αγοράζει κρέας από κοσμικά άτομα σε κοινότητες, όπου οι νόμοι του Καίσαρος δεν ορίζουν συγκεκριμένα ότι το αίμα πρέπει ν’ αποστραγγίζεται από τα σφαζόμενα ζώα, δεν θα μπορέση ν’ αποφύγη την βρώσιν «αίματος και πνικτού» χωρίς να κάμη ερώτημα.

Τα σημεία, λοιπόν, της συμβουλής βρίσκονται σε αρμονία και συμφωνούν με το υπόλοιπον μέρος του λόγου του Θεού.

● Εξαιτίας της Γραφικής εντολής περί αποχής από αίμα, πώς πρέπει να παρασκευάζωνται τα ψάρια και τα έντομα για να είναι κατάλληλα προς βρώσιν;—Β. Φ., Η.Π.Α.

Τα ψάρια αποτελούσαν συνήθη τροφή των Ιουδαίων. Ο ίδιος ο Ιησούς τα έτρωγε, και σε διάφορες περιπτώσεις κατηύθυνε επιτυχή ψαρεύματα, με δίκτυα και με αγκίστρι. (Αριθμ. 11:5· Ματθ. 14:17· 17:27· Λουκ. 5:1-11· 24:42, 43) Μερικά έντομα, επίσης, εχρησιμοποιούντο για τροφή. (Λευιτ. 11:21· Μάρκ. 1:6) Φυσικά, η ποσότης αίματος που περιέχεται σ’ αυτά τα όντα μπορεί να είναι πολύ μικρή, κι έτσι να είναι αδύνατο να εκχυθή το αίμα των· εν τούτοις, αυτό απητείτο για να γίνη το κρέας ενός πλάσματος δεκτό για τροφή. (Λευιτ. 17:13) Δεν απητείτο να γίνη στίψιμο του κρέατος ή εμποτισμός· απλώς η έκχυσις του αίματος. Αν δεν υπάρχη αρκετό αίμα για να εκχυθή, οι Χριστιανοί δεν υπέχουν υποχρέωσι να λαμβάνουν υπερβολικά μέτρα για να διαπιστώσουν την πλήρη έκχυσι του αίματος. Φυσικά, σε περίπτωσι που, όταν ανατέμνεται το ζώον, αναφαίνεται καταφανώς μια συσσώρευσις αίματος, τότε το αίμα αυτό μπορεί εύκολα ν’ αφαιρεθή, πράγμα που θα ήταν κατάλληλο να γίνη.

● Αφού η Γραφή απαγορεύει τη βρώσι αίματος, πώς πρέπει να θεωρούν οι Χριστιανοί τη χρήσι ορών και εμβολίων; Μήπως η Εταιρία μετέβαλε τις απόψεις της σ’ αυτό το ζήτημα;—Ι. Δ., Η.Π.Α.

Η Γραφή διασαφηνίζει καλά ότι το αίμα θα μπορούσε κατάλληλα να χρησιμοποιηθή μόνο στο θυσιαστήριο· αλλιώς θα έπρεπε να εκχυθή στη γη. (Λευιτ. 17:11-13) Η όλη σύγχρονη ιατρική τακτική, που περιλαμβάνει τη χρήσι αίματος, είναι απαράδεκτη από Χριστιανικής απόψεως. Επομένως, η λήψις αίματος από μετάγγισι ή, αντ’ αυτής, η έκχυσις κάποιου κλάσματος αίματος για τη διατήρησι της ζωής, είναι εσφαλμένη.

Όσο για τη χρήσι εμβολίων και άλλων ουσιών, που μπορούν κατά κάποιον τρόπο να εμπερικλείουν τη χρήσι αίματος στην παρασκευή των, δεν πρέπει να συμπεραίνεται ότι η Εταιρία Σκοπιά τα επιδοκιμάζει και λέγει ότι αυτή η συνήθεια είναι ορθή και κατάλληλη. Εν τούτοις, ο εμβολιασμός είναι μια ουσιαστικά αναπόφευκτη συνήθεια σε πολλούς τομείς της σύγχρονης κοινωνίας, ο δε Χριστιανός μπορεί να εύρη κάποια ανακούφισι υπ’ αυτάς τας περιστάσεις στο γεγονός ότι η χρήσις αυτή δεν είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος διατροφής ή θρέψεως, που απηγορεύετο ρητώς, όταν ο Θεός είπε ότι ο άνθρωπος δεν έπρεπε να τρώγη αίμα, αλλ’ είναι μια μόλυνσις του ανθρωπίνου οργανισμού.

Όπως, λοιπόν, εξετέθη στη Σκοπιά της 15ης Φεβρουαρίου 1960, σελίς 96, «Θα αποτελούσε, λοιπόν, ζήτημα ατομικής κρίσεως το αν ένας θα εδέχετο αυτούς τους τύπους θεραπείας ή όχι.» Αυτή είναι και τώρα η άποψις της Εταιρίας σ’ αυτό το ζήτημα.—Γαλ. 6:5.

Εν τούτοις, ένας ώριμος Χριστιανός δεν θα προσπαθήση να εύρη σ’ αυτό μια δικαιολογία για τις τόσο πολλές άλλες ιατρικές χρήσεις ουσιών του αίματος, που είναι δυνατόν να εύρη. Αντιθέτως, αναγνωρίζοντας το ότι είναι απαράδεκτη η όλη τακτική, θ’ απέχη απ’ αυτά όσο μπορεί, αναζητώντας άλλον τρόπο θεραπείας όπου τούτο είναι δυνατόν.

● Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1961, στη σελίδα 221, παραθέτει την περικοπή κατά Μάρκον 13:19, 20, σχετικά με τη συντόμευσι των ημερών της θλίψεως, και προφανώς την εφαρμόζει στη συντόμευσι του ιδίου του Αρμαγεδδώνος. Μήπως η δήλωσις του Ιησού ενταύθα αναφέρεται στη συντόμευσι του πολέμου εν τω ουρανώ το 1918, ή στη συντόμευσι του Αρμαγεδδώνος, ή και των δύο;

Τα εδάφια Μάρκ. 13:19, 20 (ΜΝΚ) λέγουν: «Αι ημέραι εκείναι θέλουσιν είσθαι θλίψις τοιαύτη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής της κτίσεως την οποίαν έκτισεν ο Θεός, έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και εάν ο Ιεχωβά [Θεός] δεν ήθελε συντέμει τας ημέρας εκείνας, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· αλλά δια τους εκλεκτούς, τους οποίους εξέλεξε, συνέτεμε τας ημέρας.» Πέντε παραγράφους μετά την παράθεσι των εδαφίων αυτών Η Σκοπιά λέγει (στην παράγραφο 8): «. . . ο Θεός θα εκτελέση κρίσι επάνω στα έθνη σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεώς των, επειδή αυτός ο κόσμος ή σύστημα πραγμάτων πρέπει να καταστραφή· αλλ’ ο Θεός δεν θα εξαλείψη εντελώς ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. Ο Θεός θα σώση ‘σάρκα’ που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, συντέμνοντας τις ημέρες της μεγάλης θλίψεως.»

Σχετικά με την ίδια θλίψι, το εδάφιο Ματθ. 24:21 λέγει: «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» Αυτή είναι η μεγάλη θλίψις που επέρχεται στην οργάνωσι του Σατανά, που βρισκόταν στον ουρανό, όπου ο Σατανάς είχε το αρχηγείον του. Η θλίψις πάνω στην οργάνωσι του Σατανά είναι εκείνη που συντέμνεται. Με τον τρόπο που το εξέθεσε ο Ιησούς ετόνισε ότι ο Θεός είχε καθορίσει μια οριστική διάρκεια χρόνου γι’ αυτή τη μεγάλη θλίψι ως σύνολον, χρονολογώντας από πριν την έναρξι και το τέλος της. Μια θλίψις που πρόκειται να συμβή σε καθωρισμένα χρονικά όρια, μπορεί να συντμηθή με τρεις τρόπους: (1) με το να μην αρχίση η θλίψις στην ωρισμένη εποχή για τη χρονική περίοδο της ενάρξεως· ή (2) με τον τερματισμό της μεγάλης θλίψεως πριν από την ωρισμένη εποχή για τη χρονική περίοδο του τερματισμού· ή (3) με την έναρξι και λήξι της μεγάλης θλίψεως στους χρόνους αρχής και τέλους της χρονικής περιόδου, αλλ’ αφαιρώντας ή αποσπώντας κάτι, πολύ ή το περισσότερο μέρος της θλίψεως ανάμεσα στις δύο χρονολογίες ενάρξεως και λήξεώς της. Έτσι, η χρονική περίοδος ως σύνολον, ο «έσχατος καιρός», «η συντέλεια του αιώνος», παραμένει της αυτής διαρκείας, αλλ’ η συνέχισις της θλίψεως συντέμνεται με μια προσωρινή διακοπή της.

Η εκπλήρωσις της θείας προφητείας δείχνει ότι ο τελευταίος τρόπος είναι εκείνος, με τον οποίον συντέμνεται η «μεγάλη θλίψις.» Σύμφωνα με τη Γραφή, το έτος 1914 είναι μια καθωρισμένη χρονολογία. Είχε καθορισθή για το τέλος των «καιρών των εθνών» και για τη γέννησι της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. (Λουκ. 21:24· Αποκάλ. 12:1-5) Η γέννησις της Βασιλείας στους ουρανούς εσήμαινε την έναρξι του πολέμου στον ουρανό εναντίον του Διαβόλου και των εκεί αμαρτωλών αγγέλων. Μ’ αυτόν τον πόλεμο στον ουρανό εναντίον της αοράτου οργανώσεως του Διαβόλου άρχισε η «μεγάλη θλίψις». Φυσικά, είχε τον αντίκτυπό της στο ορατό μέρος της οργανώσεως του Σατανά εδώ στη γη. Ο πόλεμος κατέληξε με έξωσι του Διαβόλου και των δαιμόνων του από τον ουρανό και περιορισμό του πεδίου δράσεώς των στη γη. Η διατήρησις της δράσεώς των γύρω από τη γη δεν ημποδίσθη, διότι ο Διάβολος και οι δαίμονές του δεν ερρίφθησαν στην άβυσσο όταν περιωρίσθησαν στη γη. (Αποκάλ. 12:6-17) Έτσι, προς το παρόν η μεγάλη θλίψις πάνω στην οργάνωσι του Σατανά διεκόπη ή ανεκόπη. Προφανώς αυτό συνέβη στο 1918 μ.Χ.

Από τότε ο Διάβολος και οι δαίμονές του συνήγαγαν τα έθνη στο πεδίον μάχης του Αρμαγεδδώνος. Ταυτόχρονα δε ο Διάβολος κατεδίωκε τους πιστούς μάρτυρας του Ιεχωβά.—Αποκάλ. 16:13-16· 12:17.

Τώρα, αφού ο Θεός έχει ένα ωρισμένο καιρό για τον τερματισμό αυτής της «μεγάλης θλίψεως» στην οργάνωσι του Σατανά, όσο μακρότερο συνεχίζεται αυτό το χρονικό διάστημα, στο οποίον οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, τόσο λιγοστεύει ο χρόνος του τελευταίου μέρους της «μεγάλης θλίψεως» και πλησιάζει προς τον καιρό του τερματισμού της χρονικής περιόδου, «της συντελείας του αιώνος.» Αυτό συντέμνει τη διαδρομή του χρόνου που αφέθη γι’ αυτό το τελευταίο μέρος της «μεγάλης θλίψεως.» Το τελευταίο αυτό μέρος καλείται κοινώς με το όνομα του πεδίου μάχης που μνημονεύεται στην Αποκάλυψι 16:16, δηλαδή, Αρμαγεδδών.

Ο Ιησούς παρωμοίωσε αυτή τη μάχη του Αρμαγεδδώνος με τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε και είπε σχετικά με το ξέσπασμα της μάχης: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος.» (Ματθ. 24:36) Ώστε, ενώ γνωρίζομε ότι πλησιάζομε γοργά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, δεν γνωρίζομε πότε αυτή θ’ αρχίση, ούτε πότε θα τελειώση, και συνεπώς πόσης διαρκείας θα είναι. Έως τότε είμεθα υπό την εντολήν να κηρύττωμε παντού τα νέα της Βασιλείας, διότι τότε «θέλει ελθεί το τέλος.» Εξαιτίας του ό,τι κάνομε τώρα, κάποια «σαρξ» θα σωθή κι έτσι αυτή η γη δεν θα κενωθή από κατοίκους ολοσχερώς. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα ενδιάμεσο ζωτικό διάστημα για τη σωτηρία εκείνων που θα σωθούν και θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα. Με το ενδιάμεσο αυτό διάστημα, μεταξύ της εναρκτηρίου μορφής της «μεγάλης θλίψεως» και της μορφής του τερματισμού της, του Αρμαγεδδώνος, η «μεγάλη θλίψις» ως σύνολο συντέμνεται. Αυτή η σύντμησις απεργάζεται τη σωτηρία μας. Το περιοδικό Η Σκοπιά δεν είπε ότι ο Θεός θα συντάμη τον Αρμαγεδδώνα. Είπε: «Ο Θεός θα σώση σάρκα που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, συντέμνοντας τις ημέρες της μεγάλης θλίψεως.»—Ματθ. 24:14, 22.

● Ποια είναι η έννοια του κατά Ιωάννην 14:30, που λέγει: «Δεν θέλω πλέον λαλήσει πολλά μεθ’ υμών· διότι έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί.»—Β. Ρ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ιησούς, λέγοντας «δεν θέλω πλέον λαλήσει πολλά μεθ’ υμών,» εφιστούσε την προσοχή στο γεγονός ότι εκείνη ήταν η τελευταία νύχτα που περνούσε μαζί τους ως άνθρωπος, και είναι αληθές ότι μετά την ανάστασί του δεν είπε πολλά μαζί τους. Οι εμφανίσεις του σ’ αυτούς ήσαν λίγες και σχετικά σύντομες.

Όσο για τη φράσι «έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου,» τα συμφραζόμενα μας βοηθούν να καθορίσωμε την έννοιά της. Ο Ιησούς είχε μιλήσει για την αποδημία του και την αποστολή του αγίου πνεύματος ως οδηγού στη θέσι του. Ώστε, η έλευσις του άρχοντος του κόσμου τούτου ήταν συνδεδεμένη με την απέλευσι ή τον θάνατο του Ιησού. Ο άρχων του κόσμου, ο Σατανάς, «ήρχετο» στον Ιησούν μ’ ένα ειδικό τρόπο: να εφαρμόση σ’ αυτόν την τελική δοκιμασία ακεραιότητος, όπως είχε «έλθει» σ’ αυτόν στην αρχή της διακονίας του για να του επιβάλη μια σειρά δοκιμασιών.—Ματθ. 4:1-10.

Όσον αφορά τις λέξεις, «και δεν έχει ουδέν εν εμοί,» απ’ αυτές πρέπει να εννοήσωμε ότι ο Ιησούς δεν επέτρεψε στον Σατανά ν’ αποκτήση κάποια εξουσία επάνω του. Με κανένα τρόπο δεν συνεβιβάσθη ο Ιησούς με τον Σατανά, ούτε επέτρεψε στον εαυτό του να γίνη υπόχρεος στον Σατανά.

Η Ζωηρή Απεικόνισις της Διακονίας του Ιησού από τον Μάρκο

ΠΟΙΟΣ ήταν ο Μάρκος, που έγραψε ένα Ευαγγέλιο που φέρει το όνομά του; Πώς μπόρεσε να γράψη μια τέτοια ζωηρή αφήγησι; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του Ευαγγελίου του, και από ποιες απόψεις είναι μοναδικό;

Ο Μάρκος δεν ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους, ούτε καν φαίνεται να υπήρξε ένας από τους εβδομήντα ευαγγελιστάς. Ποιος, λοιπόν, ήταν; Είναι εντελώς πιθανόν ότι ήταν ο «είς τις νεανίσκος», που, καθώς λέγει η αφήγησις, ακολουθούσε τον Ιησούν από κοντά, και τον οποίο προσεπάθησαν να συλλάβουν εκείνοι που συνέλαβαν τον Ιησούν, αλλά ο οποίος «αφήσας την σινδόνα, έφυγεν απ’ αυτών γυμνός.» (Μάρκ. 14:51, 52) Χωρίς αμφιβολία είναι ο Ιωάννης Μάρκος που αναφέρεται κατ’ επανάληψιν στο βιβλίο των Πράξεων. Στις Πράξεις 12:12 μαθαίνομε ότι η μητέρα του ζούσε στην Ιερουσαλήμ και ότι η πρώτη Χριστιανική εκκλησία χρησιμοποιούσε το σπίτι της ως τόπον εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Περαιτέρω, στο εδάφιο 25 του ιδίου κεφαλαίου, διαβάζομε ότι ο Βαρνάβας και ο Σαούλ (ο απόστολος Παύλος), αφού εξετέλεσαν πλήρως τη διακονία περιθάλψεως στην Ιερουσαλήμ, «υπέστρεψαν . . . παραλαβόντες μεθ’ εαυτών και τον Ιωάννην τον επονομασθέντα Μάρκον.»

Καθώς εταξίδευαν και εκήρυτταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας, ο Ιωάννης Μάρκος εχρησίμευε ως υπηρέτης, υπηρετώντας τους, χωρίς αμφιβολία, για τις καθημερινές των ανάγκες. Εν τούτοις, αφού ο Παύλος και ο Βαρνάβας έφθασαν στην Παμφυλία, ο «Ιωάννης χωρισθείς απ’ αυτών, υπέστρεψεν εις τα Ιεροσόλυμα», πηγαίνοντας πάλι στο σπίτι, στη μητέρα του. Λόγω αυτής της αποδείξεως ελλείψεως ωριμότητος, ο απόστολος Παύλος δεν ήθελε να τον πάρη μαζί στη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία του. Αυτό επροκάλεσε διάσπασι μεταξύ Παύλου και Βαρνάβα, με αποτέλεσμα να πάρη ο Παύλος μαζί του τον Σίλα ως ακόλουθό του, ο δε Βαρνάβας του Ιωάννη Μάρκο.—Πράξ. 13:13.

Αλλ’ ο Ιωάννης Μάρκος δεν παρέμεινε ανώριμος. Προώδευσε τόσο, ώστε κατόπιν διαβάζομε ότι ο Παύλος μίλησε ευνοϊκά γι’ αυτόν στην προς Κολοσσαείς επιστολή του 4:10: «Μάρκος ο ανεψιός του Βαρνάβα, (περί του οποίου ελάβετε παραγγελίας· εάν έλθη προς εσάς, υποδέχθητε αυτόν).» Αργότερα ακόμη διαβάζομε ότι ο Παύλος ζητεί από τον Τιμόθεο το εξής: «Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σου· διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν.» Ναι, από τότε ο Μάρκος είχε αποδειχθή πιστός, και ο Παύλος τον είχε συγχωρήσει.—2 Τιμ. 4:11.

Ιδιαίτερα, όμως, ενδιαφέρει, όσον αφορά το Ευαγγέλιό του, εκείνο που λέγει ο απόστολος Πέτρος γι’ αυτόν: «Σας ασπάζεται η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή εκκλησία, και Μάρκος ο υιός μου.» (1 Πέτρ. 5:13) Γιατί αυτή η μνεία του Μάρκου από τον Πέτρο είναι ιδιαίτερα πρόσφορη για το Ευαγγέλιο του Μάρκου; Επειδή αναμφιβόλως από τον απόστολο Πέτρο απέκτησε ο Ιωάννης Μάρκος τις πληροφορίες του. Αυτή είναι η σαφής μαρτυρία των ιστορικών της πρώτης εκκλησίας:

«Ο Μάρκος που έγινε διερμηνεύς του Πέτρου, έγραψε ακριβώς όλα όσα ανέφερε ο Πέτρος.» (Παπίας) «Μετά τον θάνατο του Πέτρου και του Παύλου, ο Μάρκος, ο μαθητής και διερμηνεύς του Πέτρου, «μας παρέδωσε επίσης ο ίδιος γραπτώς τα όσα εκηρύττοντο από τον Πέτρο.» (Ειρηναίος) «Ο Μάρκος έκαμε το Ευαγγέλιό του καθώς τον ωδήγησε ο Πέτρος.» (Ωριγένης) «Το Ευαγγέλιο του Μάρκου υποστηρίζεται ότι είναι του Πέτρου, του οποίου ο Μάρκος ήταν διερμηνεύς, . . . διότι είναι δυνατόν εκείνο που δημοσιεύουν οι μαθηταί να θεωρηθή ως έργο του διδασκάλου των.»—Τερτυλλιανός.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Η υποστήριξις της θέσεως ότι ο απόστολος Πέτρος εφωδίασε τον Ιωάννη Μάρκο με τις πληροφορίες για το Ευαγγέλιό του αποτελεί το χαρακτηριστικό του. Το ύφος του είναι τόσο ζωηρό, ώστε πρέπει το περιεχόμενό του ν’ απεκτήθη με άμεσο τρόπο από έναν αυτόπτη μάρτυρα. Ο Πέτρος ήταν ένας αυτόπτης μάρτυς. Επί πλέον, βρίσκομε ότι το Ευαγγέλιο αυτό κινείται γοργά, ορμητικά, να το πούμε έτσι. Ο Πέτρος ήταν ορμητικός και σε λόγο και σε πράξι. Περαιτέρω, σ’ αυτό το Ευαγγέλιο βρίσκομε πολλά λεπτά σημεία που δείχνουν μια παρατηρητική προσωπικότητα. Ο Πέτρος, ως αλιεύς, είχε ευκαιρία να καλλιεργήση την ιδιότητα οξείας παρατηρητικότητος, παρατηρώντας τον ουρανό, τη θάλασσα, τα ψάρια και τα δίχτυα του. Δεν πρέπει να παραβλεφθή το γεγονός ότι ο Πέτρος ήταν ένας αυτόπτης μάρτυς όλων σχεδόν όσα ανέγραψε ο Μάρκος.

Ο Ματθαίος, τον καιρό που ο Μάρκος έγραφε το ευαγγέλιό του, είχε απεικονίσει τον Ιησού ως τον υποσχεμένο Μεσσία και τον βασιλέα των Ιουδαίων· ο Λουκάς είχε δείξει τον Ιησού ως τον οικτίρμονα Σωτήρα όλου του ανθρωπίνου γένους· ο Ιωάννης επρόκειτο ακόμη να γράψη γι’ αυτόν: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και θεός ήτο ο Λόγος», τονίζοντας σε όλο το ευαγγέλιό του την προανθρώπινη ύπαρξι του Ιησού. Και ο Μάρκος; Ο Μάρκος παρουσιάζει τον Ιησούν ως τον εκτελεστήν θαυμάτων Υιόν του Θεού. Ενώ, λοιπόν, το Ευαγγέλιό του είναι εξίσου διηρημένο μεταξύ συνομιλίας και δράσεως, το όλον αποτέλεσμα είναι να τονίση τη δραστηριότητα του Ιησού. Έτσι βρίσκομε ότι ανέγραψε πάρα πολλά από τα θαύματα του Ιησού, αλλά συγκριτικώς ολίγους από τους λόγους του και τις παραβολές του.—Ιωάν. 1:1, ΜΝΚ.

Όπως ακριβώς ο Ματθαίος έγραψε πρωτίστως για τους Ιουδαίους, και ο Λουκάς για όλα τα έθνη, έτσι είναι προφανές ότι ο Μάρκος έγραψε πρωτίστως για τους Ρωμαίους. Η Ρώμη ήταν, πράγματι, η πιο πιθανή σκηνή των μόχθων του. Αυτό είναι φανερό με διαφόρους τρόπους, όπως η μοναδική από μέρους του χρήσις ωρισμένων Λατινικών εκφράσεων μεταγραμματισμένων στα Ελληνικά. Μεταξύ αυτών είναι σπεκουλάτωρ που αποδίδεται «δήμιος»· πραιτώριον που σημαίνει «ανάκτορον του κυβερνήτου»· και κεντυρίων που αποδίδεται «εκατόνταρχος».—Μάρκ. 6:27· 15:16, 39, Κείμενον.

Ο Μάρκος δεν λαμβάνει ως δεδομένο ότι οι αναγνώσται του γνωρίζουν τη γεωγραφία ή τη φυτική ζωή της Παλαιστίνης, και έτσι βρίσκομε ότι αυτός μόνος εθεώρησε επάναγκες να αναφέρη ότι υπήρχαν θηρία στην έρημο, όπου ο Ιησούς εδαπάνησε σαράντα ημέρες και ότι ο Ιορδάνης είναι ποταμός. Επίσης, παρατηρεί, εν σχέσει με την κατάρα της συκής, ότι ο Ιησούς «ουδέν εύρεν ειμή φύλλα· διότι δεν ήτο καιρός σύκων». Έτσι, επίσης, αυτός μόνος σημειώνει ότι ο Ιησούς και οι μαθηταί του εκάθηντο στο Όρος των Ελαιών, «κατέναντι του ιερού».—Μάρκ. 1:5, 13· 11:13· 13:3.

Με τον ίδιο τρόπο ο Μάρκος αισθάνεται ότι καλείται να δώση επεξηγηματικές σημειώσεις προτού αναγράψη συζητήσεις μεταξύ του Ιησού και των εχθρών του: «Οι μαθηταί δε του Ιωάννου και οι των Φαρισαίων ενήστευον.» «Διότι οι Φαρισαίοι και πάντες οι Ιουδαίοι, εάν δεν νίψωσι μέχρι του αγκώνος τας χείρας, δεν τρώγουσι, κρατούντες την παράδοσιν των πρεσβυτέρων· και επιστρέψαντες από της αγοράς, εάν δεν νιφθώσι, δεν τρώγουσιν», και ούτω καθεξής.—Μάρκ. 2:18· 7:3, 4.

Το ίδιο το συγγραφικό ύφος του Μάρκου μάς δίνει μια αίσθησι δράσεως. Έτσι κατ’ επανάληψιν βρίσκομε την έκφρασι «ευθύς», την οποία χρησιμοποιεί δυο φορές συχνότερα από όλους μαζί τους άλλους συγγραφείς των Ευαγγελίων: «Και ευθύς ενώ ανέβαινεν από του ύδατος»· «Και ευθύς το πνεύμα εκβάλλει αυτόν εις την έρημον»· «Και ευθύς εξελθόντες εκ της συναγωγής»· επίσης, «Και ευθύς αφήσαντες τα δίκτυα αυτών», και, «Ευθύς εν τω σαββάτω.»—Μάρκ. 1:10, 12, 29, 18, 21.

Για να αναφέρωμε ένα ακόμη χαρακτηριστικό του Μάρκου, αυτός είναι ο μόνος Ευαγγελικός συγγραφεύς που χρησιμοποιεί Αραμαϊκούς όρους και έπειτα τους μεταφράζει: Βοανεργές «Υιοί βροντής»· Ταλιθά κούμι, «Κοράσιον, σοι λέγω, σηκώθητι.»· Κορβάν, «δώρον [αφιερωμένον εις τον Θεόν, ΜΝΚ]»· Εφφαθά, «Ανοίχθητι», και Αββά, «Πατήρ».—Μάρκ. 3:17· 5:41· 7:11, 34· 14:36.

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΖΩΗΡΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ

Μεταξύ των πραγμάτων, που κάνουν τόσο ζωηρή την απεικόνιση από τον Μάρκο της διακονίας του Ιησού, είναι οι λεπτομέρειες αναφορικά με το πώς ησθάνετο ο Ιησούς ωρισμένες καταστάσεις και αντιδρούσε σ’ αυτές. Έτσι μόνο ο Μάρκος μάς λέγει ότι, εν σχέσει με το ζήτημα της θεραπείας την ημέρα του σαββάτου, ο Ιησούς περιέβλεψε «αυτούς μετ’ οργής, λυπούμενος δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών». Ο Μάρκος μόνος μας λέγει πώς αισθάνθηκε ο Ιησούς για την υποδοχή που έλαβε από τους ανθρώπους της πατρίδος του: «Και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών.» Μόνο ο Μάρκος μάς λέγει πώς η καρδιά του Ιησού συνεπάθησε τον πλούσιον νεαρόν άρχοντα: «Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν, ηγάπησεν αυτόν.» Και ομοίως μόνο ο Μάρκος ανέγραψε ότι ο Ιησούς «δεν άφινε να περάση τις σκεύος δια του ιερού», τον καιρό που εξέβαλε τους αργυραμοιβούς και άλλους εμπόρους. Παρεμπιπτόντως αναφέρομε ότι, σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες βλέπομε επίσης ν’ αντανακλάται η παρατηρητικότης του Πέτρου.—Μάρκ. 3:5· 6:6· 10:21· 11:16.

Μεταξύ άλλων λεπτομερειών ιδιοτύπων ή μοναδικών στον Μάρκο, που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν, είναι και το γεγονός ότι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης άφησαν τον πατέρα των πίσω «μετά των μισθωτών», πράγμα που δείχνει ότι ενώ ήσαν αλιείς, ήσαν επίσης εύποροι άνθρωποι. Μόνο ο Μάρκος αναγράφει ότι ο Ιησούς είπε ότι ‘δεν έγινε ο άνθρωπος δια το σάββατον’. Θέτει το βάρος της ευθύνης για τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού τετραγωνικά στους ώμους της Ηρωδιάδος, διότι λέγει ότι ο σύζυγός της, Βασιλεύς Ηρώδης Αντίπας, ευχαρίστως άκουε τον Ιωάννη. Στην πρώτη και μεγάλη εντολή ο Μάρκος αναγράφει τέσσερα «εξ όλης»—καρδίας, ψυχής, διανοίας και δυνάμεως—ενώ και ο Μωυσής και ο Ματθαίος αναγράφουν μόνο τρία.—Μάρκ. 1:20· 2:27· 6:19, 20· 12:30.

Μοναδικά, επίσης, στον Μάρκο είναι τα εξής περιστατικά στο τέλος της διακονίας του Ιησού: ότι οι ψευδομάρτυρες στη δίκη του Ιησού ‘δεν ήσαν σύμφωνοι στη μαρτυρία’· ότι ο Σίμων, που τον ηγγάρευσαν για να φέρη τον σταυρόν του Ιησού, ήταν ο πατέρας του Ρούφου και του Αλεξάνδρου· και ότι ο Πιλάτος εβεβαιώθη πρώτα ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικά νεκρός και έπειτα ανταπεκρίθη στην αίτησι του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας για το σώμα του Ιησού.—Μάρκ. 14:59· 15:21, 44.

Αν και είναι σύντομη και συμπυκνωμένη η αφήγησις του Μάρκου, βρίσκομε ότι ακόμη και όσον αφορά τις παραβολές και τα θαύματα του Ιησού έχει τα μοναδικά της χαρακτηριστικά. Μολονότι ανέγραψε μόνο τέσσερες από τις πολλές παραβολές του Ιησού, μία απ’ αυτές—πώς «αφ’ εαυτής η γη καρποφορεί, πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον εν τω ασταχύω»—είναι μοναδική στον Μάρκο. Και ανάμεσα στα πολλά θαύματα που έκαμε ο Ιησούς, ο Μάρκος αναφέρει δύο που δεν αναφέρονται από τους άλλους: τη θεραπεία από τον Ιησού ενός ανθρώπου που ήταν κωφάλαλος και τη βαθμιαία θεραπεία ενός τυφλού που στην αρχή είδε ανθρώπους μόνο δυσδιάκριτα—«ως δένδρα βλέπω περιπατούντας.»—Μάρκ. 4:26-29· 7:31-37· 8:22-26.

ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ

Έτσι βρίσκομε ότι, αν και επιφανειακά ο Μάρκος φαίνεται να επανέλαβε σε μεγάλη έκτασι όσα έγραψε ο Ματθαίος, ως να έκαμε απλώς μια συμπυκνωμένη απόδοσι του Ευαγγελίου του Ματθαίου—θεωρία που διεκρατρείτο επί πολλά χρόνια—όλα αυτά τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά και τα μοναδικά γνωρίσματα του Ευαγγελίου του το σφραγίζουν ως μια χωριστή μαρτυρία και όχι απλώς μια επιτομή. Όπως τόσο καλά το εκφράζει ο Ουέστκοτ στο σύγγραμμά του Εισαγωγή στη Μελέτη των Ευαγγελίων:

«Σε ουσία και ύφος και τρόπο χειρισμού των πραγμάτων το Ευαγγέλιο του Αγ. Μάρκου είναι ουσιωδώς ένα αντίγραφο της ζωής. Η πορεία και η έκβασις των γεγονότων απεικονίζονται σ’ αυτό με την πιο καθαρή σκιαγραφία. Αν όλα τα άλλα επιχειρήματα εναντίον της μυθικής καταγωγής των Ευαγγελικών αφηγήσεων ήσαν ελλιπή, αυτή η ζωηρή και απλή αναγραφή, σφραγισμένη με το πιο ξεχωριστό αποτύπωμα ανεξαρτησίας και πρωτοτυπίας, . . . θα ήταν αρκετή για να αναιρέση, μια [τέτοια] θεωρία. . . . Η ιστορική αξία των Ευαγγελίων προσεβάλλετο πάρα πολύ απερίσκεπτα όταν ο Αγ. Μάρκος εθεωρείτο ως ένας απλός συντομευτής των άλλον Συνοπτιστών», δηλαδή, του Ματθαίου και του Λουκά.

Περαιτέρω, αν το Ευαγγέλιο του Μάρκου, που είναι μόνο 7 τοις εκατό μοναδικό στα περιεχόμενά του, φανερώνεται έτσι ότι είναι μια ανεξάρτητη μαρτυρία, μια μαρτυρία με το δικαίωμά της, τότε βέβαια το ίδιο πρέπει να είναι αληθινό και για το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, που έχει 42 τοις εκατό ιδιάζοντα σ’ αυτό· το Ευαγγέλιο του Λουκά, που έχει 59 τοις εκατό μοναδικά σ’ αυτό, και το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, που έχει 92 τοις εκατό μοναδικά σ’ αυτό.

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να δικαιολογήσωμε την ομοιότητα τόσο πολλών που απαντώνται στον Ματθαίο και στον Λουκά με ό,τι απαντάται στο Ευαγγέλιο του Μάρκου; Ο Λουκάς παραδέχεται ότι είχε πρόσοδο σε πολλές πηγές, και αφού ο Μάρκος ήταν ένας ταξιδεύων σύντροφος του Παύλου, ο οποίος αργότερα είχε επίσης τον Λουκά ως ιεραποστολικό σύντροφο, ήταν εντελώς δυνατόν να διαβιβάση ο Παύλος στον Λουκά οποιεσδήποτε σημειώσεις είχε αποκτήσει από τον Μάρκο. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Λουκάς μπορεί να απέκτησε και το ένα τρίτο ακόμη των πληροφοριών του από τον Μάρκο και προτού καν ο Μάρκος γράψη το Ευαγγέλιό του. Αυτό θα δικαιολογούσε εύκολα οποιαδήποτε μέρη του ευαγγελίου του Λουκά ήσαν τα ίδια με του Ευαγγελίου του Μάρκου.

Όσον αφορά τον Ματθαίο, ο οποίος λέγεται ότι εχρησιμοποίησε 600 εδάφια από τα 661 του Μάρκου, υπάρχει, επίσης, μια λογική εξήγησις τούτου. Επειδή ο Ματθαίος έγραψε το ευαγγέλιό του γύρω στο 41 μ.Χ. ή τουλάχιστον πριν από το 50 μ.Χ., αυτό θα ήταν ασφαλώς στην κατοχή των άλλων αποστόλων, όπως του Πέτρου, πολύ προτού ο Μάρκος γράψη το Ευαγγέλιό του. Έτσι, σύμφωνα με το βιβλίο Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, που συνεγράφη από έναν Ντομ Τσάπμαν: «Ο Μάρκος είναι ο Ματθαίος συνομιλητικά ξαναειπωμένος από έναν αυτόπτη μάρτυρα και εξ ακοής μάρτυρα των όσων είχε καταθέσει ο Ματθαίος, με αφαίρεσι όλων των μερών του Ματθαίου όπου ο Πέτρος δεν ήταν παρών, και της μακράς ομιλίας που δεν θα ενεθυμείτο με ακρίβεια. . . . Ο Μάρκος φαίνεται να είναι η από τον Πέτρο μεγαλόφωνη ανάγνωσις του Ματθαίου, που κατεγράφη συνοπτικά από τον Μάρκο.» Αυτό και εξηγεί γιατί ο Μάρκος ομοιάζει τόσο με τον Ματθαίο, και δικαιολογεί, επίσης, τα πολλά λεπτά σημεία του Ευαγγελίου του Μάρκου, που δεν βρίσκονται σε κανένα από τα άλλα, επειδή είναι πράγματα που ο Πέτρος ενεθυμήθη και προσέθεσε. Ασφαλώς δικαιολογεί τη ζωηρότητα του ευαγγελίου του Μάρκου, διότι ο Πέτρος, που ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, θα ενετύπωσε ζωηρά στη διάνοιά του τα γεγονότα αυτά και τα ξαναείπε με την ίδια ζωηρότητα. Αυτή η εξήγησις ικανοποιεί εκείνον που αγαπά τη Γραφή, διότι επιτρέπει θεοπνευστία, βεβαιώνει την ορθότητα όλης της αρχαίας μεταποστολικής μαρτυρίας περί του ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα, καθώς και εξηγεί τις ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του Ευαγγελίου του Ματθαίου και του Ευαγγελίου του Μάρκου.

Έχει λεχθή ότι το να εννοούμε τον πλησίον μας καλύτερα σημαίνει να τον αγαπούμε περισσότερο, και, ενώ αυτό μπορεί να μην είναι πάντοτε αληθινό, είναι ασφαλώς αληθινό όσον αφορά τον Μάρκο και το Ευαγγέλιό του.

[Εικόνα στη σελίδα 185]

«Κοράσιον, σοι λέγω, σηκώθητι.»

Ένας με Θερμή Καρδιά Ιατρός Συγγράφει το Ευαγγέλιον

ΜΙΑ μεγάλη διήγησις καλά ειπωμένη. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό για την έκθεσι των αγαθών νέων από τον ιατρό με τη θερμή καρδιά. Ναι, το πιο περιεκτικό υπόμνημα της ζωής του Ιησού είναι εκείνο που έγραψε ο «Λουκάς ο ιατρός, ο αγαπητός», καθώς τον ονομάζει ο απόστολος Παύλος με στοργή. Και σύμφωνα με αυθεντίες, όπως η Εγκυκλοπαιδεία του ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ, από τα τέσσερα Ευαγγέλια, το Ευαγγέλιο του Λουκά είναι το πιο φιλολογικό σε συγγραφικό ύφος.—Κολ. 4:14.

Από το Ευαγγέλιό του γίνεται σαφές ότι ο Λουκάς ήταν και πολύ μορφωμένος και ιατρός με πολύ θερμή καρδιά. Ενώ το όνομά του δεν απαντάται σ’ αυτό, όλη η αρχαία Χριστιανική μαρτυρία είναι σαφής ως προς τον συγγραφέα. Επί πλέον, το συγγραφικό του ύφος αποδεικνύει ότι ολόκληρο το Ευαγγέλιο είναι του Λουκά.

Ο Ιησούς είχε βεβαιώσει τους αποστόλους του ότι το άγιο πνεύμα θα τους ωδηγούσε σε όλη την αλήθεια, και χωρίς αμφιβολία η υπόσχεσις αυτή εφηρμόσθη, επίσης, στους συντρόφους εκείνους των απόστολων που ο Θεός είδε κατάλληλο να εμπνεύση για να έχουν συμμετοχή στη συγγραφή των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, όπως ήταν ο Μάρκος, ο Λουκάς, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας. Αυτό, εν τούτοις, δεν σημαίνει ότι οι συγγραφείς εκείνοι ήσαν απλά αυτόματα. Μάλλον, φαίνεται ότι τους εδόθη κάποια ελευθερία ως προς το τι έπρεπε να γράψουν καθώς και ως προς το συγγραφικό του ύφος· το δε άγιο πνεύμα του Θεού τους κατηύθυνε έτσι ώστε εκείνα που έγραψαν ήσαν πράγματι η αλήθεια.—Ιωάν. 16:13.

Πιθανώτατα ο Λουκάς ήταν ένας Ελληνιστής Ιουδαίος. Τα επιχειρήματα για το ότι δεν ήταν Ιουδαίος βασίζονται κυρίως στην υπόθεσι ότι ο Παύλος επροτίθετο να δείξη ότι ο Λουκάς δεν ήταν περιτετμημένος με το να τον αναφέρη αφού εμνημόνευσε τους «εκ της περιτομής». Αλλ’ αυτό είναι ένα πολύ ισχνό επιχείρημα, ειδικά αν έχωμε υπ’ όψι το γεγονός ότι μόνο στους Ιουδαίους «ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού». Αν ο Λουκάς δεν ήταν Ιουδαίος, θα ήταν μοναδικός μεταξύ των συγγραφέων της Βίβλου.—Κολ. 4:11, 14· Ρωμ. 3:2.

Ο ΛΟΓΙΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

Αρχαία υπομνήματα λέγουν ότι ο Λουκάς ήταν πολύ μορφωμένος, είχε δε γεννηθή στην Αντιόχεια της Συρίας, μια μεγάλη πόλι της εποχής του, και από το βιβλίο του των Πράξεων φαίνεται ότι την εγνώριζε καλά. Η κλασσική του εισαγωγή, η λεπτή του εκλογή λεκτικού και το εκτενές λεξιλόγιό του, ευρύτερο και από των άλλων τριών Ευαγγελίων συνδυασμένων, είναι ό,τι έπρεπε να περιμένωμε από έναν τέτοιον ιατρό.

Ο Λουκάς μεταχειρίζεται πάνω από τριακοσίους ιατρικούς όρους, ή λέξεις, στις οποίες δίδει ιατρική σημασία, και οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται καθόλου είτε δεν χρησιμοποιούνται με ιατρική σημασία από οποιουσδήποτε άλλους συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Έτσι στο Λουκάς 5:12 διαβάζομε: «Ιδού άνθρωπος πλήρης λέπρας.» Οι άλλοι συγγραφείς, μιλώντας γι’ αυτό το γεγονός, εχρησιμοποίησαν την ίδια λέξι για τη λέπρα που ο Λουκάς χρησιμοποιεί για τους δέκα λεπρούς στο Λουκάς 17:12. Για τους άλλους η λέπρα ήταν λέπρα, αλλά όχι και για τον Λουκά· ο λεπρός αυτός ήταν σ’ ένα ειδικό, πιο σοβαρό ή περισσότερο προχωρημένο στάδιο λέπρας. Έτσι, επίσης, μοναδική είναι στον Λουκά η Ελληνική λέξις που χρησιμοποιείται για να περιγράψη τον επαίτη Λάζαρο και που μεταφράζεται «πεπληγωμένος» («ειλκωμένος» Κείμενον). Μόνο ο Λουκάς μάς λέγει ότι η πενθερά του Πέτρου «εκρατείτο υπό πυρετού μεγάλου».—Λουκ. 16:20· 4:38.

Αφού ο Λουκάς δεν ήταν αυτόπτης μάρτυς των όσων ανέγραψε, από ποιες πηγές ήντλησε; Αυτός ο ίδιος λέγει ότι ‘διηριεύνησε πάντα εξ αρχής ακριβώς’. Είναι εντελώς πιθανόν ότι ήταν οικείος με το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίον είχε γραφή μερικά χρόνια προτού ο Λουκάς γράψη το δικό του. Μέσω του αποστόλου Παύλου μπορεί, επίσης, να είχε το όφελος των σημειώσεων του Μάρκου, ο οποίος, εξ άλλου, είχε λάβει πολλές πηγαίες πληροφορίες από τον απόστολο Πέτρο. Είναι, επίσης, εντελώς πιθανόν ότι ο Λουκάς απέκτησε πληροφορίες προσωπικώς από τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού, καθώς και από σημειώσεις που έλαβε ο αδελφός του Ιωάννου, Ιάκωβος—μια υπόθεσις όχι χωρίς βαρύτητα εν όψει των περιεχομένων του Ευαγγελίου του. Και αν ληφθή υπ’ όψιν το πώς τελειώνει το βιβλίο του των Πράξεων των Αποστόλων, είναι λογικό να χρονολογήσωμε το Ευαγγέλιό του μεταξύ του 56 και 58 μ.Χ.—Λουκ. 1:1-3.

Ο Λουκάς, ενώ ένοιωθε μικρότερη κλίσι στο να προσδιορίζη χαρακτήρας με τα κύρια ονόματά των από όσο ένοιωθαν μερικοί από τους συγγραφείς των άλλων Ευαγγελίων, ήταν, ωστόσο, ευσυνείδητα ακριβής. Έχοντας στο νου εκείνους για τους οποίους έγραφε, ελάμβανε φροντίδα να συνδέη τα γεγονότα με την κοσμική ιστορία. Έτσι μας λέγει ότι ο Ιωάννης άρχισε τη διακονία του «εν . . . τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ότε ο Πόντιος Πιλάτος ηγεμόνευε της Ιουδαίας, και τετράρχης της Γαλιλαίας ήτο ο Ηρώδης, Φίλιππος δε ο αδελφός αυτού τετράρχης της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδος χώρας, και ο Λυσανίας τετράρχης της Αβιληνής». Τι θα μπορούσε να είναι περισσότερο σαφές;—Λουκ. 3:1, 2· 1:5· 2:1.

Για ποιους έγραψε ο Λουκάς; Όχι πρωτίστως για τους Ιουδαίους, όπως έγραψε ο Ματθαίος, ούτε πρωτίστως για τους Ρωμαίους, όπως έγραψε ο Μάρκος, αλλά για τους ‘ανθρώπους ευδοκίας’ όλων των εθνών. Κατάλληλα ανιχνεύει τη γενεαλογία του Ιησού οπίσω «στον Αδάμ, [τον υιόν] του Θεού». Δείχνει ότι ο Χριστός είναι το μέσον ή το «φως εις αποκάλυψιν εθνών», και λέγει ότι «όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού».—Λουκ. 2:14· 3:38· 2:29-32· 3:6, Κείμενον.

‘ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ’

Γράφοντας το Ευαγγέλιό του ο Λουκάς αφιέρωσε το ένα του τρίτον σε διήγησι και τα δύο τρίτα στον ομιλούμενο λόγο. Αναγράφει ένδεκα παραβολές ή εξεικονίσεις και έξη θαύματα που δεν αναφέρονται από τους άλλους τρεις. Εν όλω, το 59 τοις εκατό του Ευαγγελίου του—ή περίπου 540 εδάφια—είναι μοναδικό σ’ αυτόν.

Ο Λουκάς φαίνεται να ορίζη το θέμα του βιβλίου του με το να μιλή για την έλευσι του Ιησού στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ ένα σάββατο, για την είσοδό του στη συναγωγή και για την ανάγνωσι και εφαρμογή στον εαυτό του της προφητείας: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς», και ούτω καθεξής.—Λουκ. 4:17-21, ΜΝΚ.

Ο Λουκάς φαίνεται να ξεχώρισε τους πτωχούς, τους καταδυναστευομένους, τους συντετριμμένους, τα θύματα της προκαταλήψεως. Το ότι ήταν ιατρός θα τον έκανε ιδιαίτερα να ζητή να δώση στο γυναικείο γένος και στα παιδιά ό,τι ωφείλετο σ’ αυτά. Έτσι βρίσκομε ότι μόνο ο Λουκάς μιλεί για τη στειρότητα της Ελισάβετ, τη σύλληψί της και τη γέννησι του Ιωάννου, και για την εμφάνισι του αγγέλου Γαβριήλ στη Μαρία, την απάντησί της ότι δεν είχε σχέσεις με άνδρα και το άσμα του αίνου της. Μόνο ένας ιατρός θα εσκέπτετο να γράψη ότι το βρέφος της Ελισάβετ εσκίρτησε στην κοιλία της καθώς μίλησε σ’ αυτήν η Μαρία. Ο Λουκάς μόνος λέγει για την περιτομή του Ιησού, την παρουσίασί του στον ναό και για την ηλικιωμένη προφήτισσα Άννα που μαρτυρούσε ότι ο Ιησούς ήταν η ελπίδα του Ισραήλ. Ό,τι γνωρίζομε για την παιδική ηλικία και του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιησού το οφείλομε στον Λουκά.—Κεφάλαια 1 και 2.

Από τη μια σελίδα στην άλλη βλέπομε αποδείξεις της συμπαθείας του ιατρού για το ασθενέστερο φύλον και της κατανοήσεώς του γι’ αυτό. Ο Λουκάς μόνος μιλεί για τη θλίψι της χήρας της Ναΐν που είχε χάσει τον μόνο της γυιό και για το ότι ο Ιησούς τον ανέστησε, καθώς και για την αμαρτωλή γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού, προς ενόχλησιν του Φαρισαίου που τον φιλοξενούσε. Μόνο ο Λουκάς μιλεί για γυναίκες που συνώδευαν τον Ιησού και τον διακονούσαν και για την έξοχη συμβουλή που έδωσε ο Ιησούς σε όλο το γυναικείο γένος που είναι επιρρεπές να παραμελή τα πνευματικά του συμφέροντα φροντίζοντας για τις φυσικές ανάγκες των ανδρών όπως έκαμε η Μάρθα σε αντίθεσι προς τη Μαρία. Πάλι ο Λουκάς είναι εκείνος που αναφέρει το περιστατικό μιας γυναίκας που κάποτε ανεφώνησε: «Μακαρία η κοιλία ήτις σε εβάστασε, και οι μαστοί τους οποίους εθήλασας», καθώς και το περιστατικό στη συναγωγή όπου ο Ιησούς εθεράπευσε μια γυναίκα ανάπηρη επί δεκαοκτώ χρόνια. Έτσι διαβάζομε, επίσης, ότι ο Ιησούς, στο δρόμο του προς τον Γολγοθά, ηκολουθείτο από «πολύ πλήθος του λαού, και γυναικών, αίτινες και ωδύροντο και εθρήνουν αυτόν». Στις γυναίκες δε εστράφη ο Ιησούς, λέγοντας: «Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε δι’ εμέ.»—Λουκ. 11:27, 28· 23:27, 28.

Ως ένας ιατρός με θερμή καρδιά ο Λουκάς δείχνει τα καλά του αισθήματα ή τη συμπάθειά του για τον πλησίον του σε όλο το Ευαγγέλιό του. Μεταξύ άλλων καταπιεζομένων—οι συνθήκες ζωής της γυναικός ήσαν συνθήκες καταπιέσεως στην εποχή του Ιησού—ήσαν οι Σαμαρείται, οι τελώναι και εκείνοι που είχαν αποπλανηθή ηθικώς. Ο Ματθαίος ήταν ένας περιφρονημένος τελώνης, αλλά ποτέ δεν θα το μαθαίνατε αυτό από την αφήγησι του Λουκά. Όταν μιλή για το συμπόσιο του Ματθαίου ως τελώνου, ο Λουκάς του δίδει το άλλο του όνομα, Λευί, αποδίδοντας σ’ αυτόν μετάνοια και γενναιαδωρία και φειδόμενος, ωστόσο, του Ματθαίου! Ο Λουκάς μόνος ανέγραψε την παραβολή του Ιησού για τους δύο ανθρώπους που επήγαν στον ναό για να προσευχηθούν, τον Φαρισαίον και τον τελώνην, και πώς όχι ο αυτοδικαιωνόμενος Φαρισαίος, αλλά ο συντετριμμένος τελώνης εισηκούσθη από τον Θεό. Το συγκινητικό περιστατικό του μικρού στο ανάστημα Ζακχαίου, ενός αρχιτελώνου, ο οποίος ανερριχήθη σ’ ένα δένδρο για να δη τον Ιησούν και στον οποίον ο Ιησούς είπε ότι θα εγευμάτιζε στο σπίτι του, αναφέρεται, επίσης, αποκλειστικά στο Ευαγγέλιο του Λουκά.

Δίνοντας στους Σαμαρείτας ό,τι τους ωφείλετο, ο Λουκάς μόνος κατέγραψε την παραβολή του Ιησού για τον καλό Σαμαρείτη, ο οποίος φέρθηκε φιλικά στον άνθρωπο τον χτυπημένο και ληστευμένο, καθώς επίσης ανέφερε τη θεραπεία των δέκα λεπρών από τον Ιησού, από τους οποίους μόνο ο Σαμαρείτης επέστρεψε για να δώση ευχαριστίες στον Θεό για τη θεραπεία του. Ομοίας σημασίας είναι η παραβολή του Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο, μέσω της οποίας ο Ιησούς εξεικόνισε την αντίθεσι μεταξύ του κλήρου της εποχής του και εκείνων που πεινούσαν και διψούσαν για δικαιοσύνη. Και για την παραβολή του ασώτου υιού, η οποία καλώς ωνομάσθη η «πιο μεγάλη σύντομη ιστορία που εγράφη ποτέ», είμεθα επίσης οφειλέται στον Λουκά—μια άλλη ωραία επίδειξις ευσπλαγχνίας.

Από αυτή την άποψι έχει παρατηρηθή ότι το ευαγγέλιο του Λουκά δείχνει πολλές χτυπητές αντιθέσεις, αποκαλύπτοντας αμέσως μια οξεία διάνοια και μια θερμή καρδιά. Μεταξύ των αντιθέσεων αυτών είναι ο Σίμων ο Φαρισαίος και η αμαρτωλή γυναίκα· η Μαρία και η Μάρθα· ο ένας ευγνώμων και οι εννέα αγνώμονες λεπροί· ο καλός Σαμαρείτης και ο ιερεύς και ο Λευίτης· ο πλούσιος και ο επαίτης Λάζαρος· ο Φαρισαίος και ο τελώνης προσευχόμενοι στον ναό· ο άσωτος υιός και ο πρεσβύτερος αδελφός του· ο κακούργος που παρεκάλεσε τον Ιησού να τον θυμηθή και εκείνος που ωνείδιζε τον Ιησού.

ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Μεταξύ άλλων μοναδικών χαρακτηριστικών του Ευαγγελίου του Λουκά πρέπει να αναφερθή το ότι μας δίδει μια ωλοκληρωμένη, καλά ισορροπημένη αφήγησι. Ο Ματθαίος ετόνισε το κήρυγμα του Ιησού· ο Μάρκος, τη δράσι του Ιησού· ο Ιωάννης, τις οικείες ομιλίες του Ιησού· αλλ’ ο Λουκάς προσεπάθησε να επιτύχη ένα αληθινά αντιπροσωπευτικό υπόμνημα, και αυτή, αναμφιβόλως, είναι η αιτία, για την οποία το Ευαγγέλιό του είναι, επίσης, το πιο μεγάλο από τα τέσσερα. Τον βρίσκομε, λοιπόν, να αναφέρη μόνο ένα από τα θαύματα του Ιησού για τη διατροφή των πληθών, μόνο μέρος της επί του Όρους Ομιλίας και μόνο μέρος της καταγγελίας του Ιησού εναντίον των γραμματέων και Φαρισαίων.

Αυτό του παρέσχε χώρο για να μας πη, εκτός από όλα τα προηγούμενα που ανεφέρθησαν, για το πρώτο αλίευμα ψαριών που οι μαθηταί συνέλαβαν καθ’ υπόδειξιν του Ιησού, μετά το οποίο γεγονός άφησαν τα πάντα για ν’ ακολουθήσουν τον Ιησούν· τις παραβολές του αδίκου οικονόμου, των μνων και εκείνη που μας κάνει να κατανοήσωμε ότι όσο μεγαλύτερη είναι η συγχώρησις, τόσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη· επίσης, την αποστολή των εβδομήκοντα ευαγγελιστών· την αναφορά στη διαθήκη της Βασιλείας· τη μεταγενέστερη διακονία του Ιησού στην Ιουδαία και στην Περαία· την προφητεία του Ιησού ότι η Ιερουσαλήμ θα περιεκυκλώνετο με χαρακώματα και την αφήγησι για τους δύο μαθητάς που επορεύοντο στους Εμμαούς και τους οποίους συνήντησε ο Ιησούς το πρωί της αναστάσεώς του.

Σύμφωνα με αυτό το θέμα της παρηγορίας για τους καταπιεζομένους, βρίσκομε ότι ενώ αφ’ ενός ο Λουκάς αναφέρεται λιγώτερες φορές σε ασθένειες και νόσους παρά όσο αναφέρονται ο Ματθαίος και ο Μάρκος, αφ’ ετέρου αναφέρει ιάσεις και θεραπείες πολύ πιο συχνά από όσο αναφέρουν αυτοί οι δύο. Χαρακτηριστικό είναι, ότι αυτός είναι ο μόνος που λέγει ότι ο Ιησούς εθεράπευσε το αυτί του δούλου του αρχιερέως που είχε αποκόψει ο Πέτρος, αν και οι άλλοι τρεις μιλούν για το ότι ο Πέτρος απέκοψε το αυτί και ο Ιησούς τον επέπληξε. Ομοίως ο Λουκάς αναφέρεται πολύ περισσότερες φορές σε χαρά και ευφροσύνη από όσο αναφέρονται ο Ματθαίος και ο Μάρκος.

Υπάρχει, όμως, ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του Ευαγγελίου του Λουκά που αξίζει να μνημονευθή και αυτό είναι η έμφασις στο θέμα της προσευχής. Ο Λουκάς μιλεί για το πλήθος που προσηύχετο ενόσω ο Ζαχαρίας ήταν στον ναό, για το ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εδόθη ως απάντησις σε προσευχές για τέκνο και ότι η Άννα η προφήτις προσηύχετο ημέρα και νύχτα. Αυτός μόνος μας λέγει για την προσευχή του Ιησού τον καιρό του βαπτίσματός του, για το ότι ο Ιησούς εδαπάνησε ολόκληρη νύχτα στην προσευχή προτού εκλέξη τους δώδεκα και για την προσευχή του όταν μετεμορφώθη. Μοναδική στο υπόμνημα του Λουκά είναι, επίσης, η συμβουλή του Ιησού για εμμονή στην προσευχή όπως έκανε κάποια χήρα που είχε αδικηθή. Μόνο ο Λουκάς μιλεί για την αίτησι των μαθητών να τους διδάξη ο Ιησούς να προσεύχωνται, για την αποστολή ενός αγγέλου από τον Θεό για να ενισχύση τον Ιησούν σε απάντησι στις προσευχές του, όταν ήταν στη Γεθσημανή, για την παράκλησι του κακούργου που ήταν στο πλευρό του (η οποία ήταν ένα είδος προσευχής), και για την τελική προσευχή του Ιησού: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.»—Λουκ. 23:46.

Πιθανώς πολλοί έχουν απορήσει γιατί ο Θεός κατηύθυνε να γραφούν τέσσερες Ευαγγελικές αφηγήσεις. Αλλ’ από τα προηγούμενα μπορούμε να δούμε πόσο ιδιάζοντα χαρακτήρα έχει το Ευαγγέλιο του Λουκά. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πίστις μας ενισχύεται επειδή αυτά είναι πράγματι χωριστά και διακεκριμένα υπομνήματα της ζωής του Ιησού.

Αν κάποιος αφιερωμένος Χριστιανός σκέπτεται ενίοτε ότι η προσωπικότης του καταπνίγεται επειδή απαιτείται απ’ αυτόν ν’ ακολουθήση οδηγίες και να κάμη εκείνα που κάνουν άλλοι, ας συλλογισθή ότι ο Λουκάς είχε τον ίδιο διορισμό που είχαν και ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Ιωάννης, και όμως μέσα στην έκτασι των γεγονότων της ζωής του Ιησού τι ξεχωριστό υπόμνημα μας έδωσε! Δεν είχε ανάγκη να πάη έξω από τη ζωή του Ιησού ούτε να εφεύρη πράγματα για να το κάμη τόσο ξεχωριστό.

Το θέμα που εξέλεξε ο Λουκάς, η έμφασις που έδωσε στο έλεος, στην ευσπλαγχνία, στα καλά αισθήματα για τον πλησίον ή στη συμπάθεια, αναγκαστικά μας κάνει να κατανοήσωμε την ανάγκη να μιμηθούμε τον Κύριό μας στην εκδήλωσι αυτών των ιδίων ιδιοτήτων. Αν ο Ιησούς, ο τέλειος, ο εκτελεστής θαυμάτων Υιός του Θεού, μπορούσε να εκδηλώνη τέτοιο στοργικό ενδιαφέρον, ασφαλώς εμείς είμεθα υποχρεωμένοι να ενεργούμε έτσι ακόμη περισσότερο, αφού εμείς οι ίδιοι υστερούμε και έχομε ανάγκη ελέους και συμπαθείας. Αληθινά, ‘Ο λόγος του Θεού είναι λύχνος εις τους πόδας μας, και φως εις τας τρίβους μας’.—Ψαλμ. 119:105.

Η Σκέψις που Υπάρχει Πίσω από την Παροιμία

Όταν ο Σολομών εκάθησε στον θρόνο της Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα ήταν ένα κέντρον παγκοσμίου πολιτισμού κι εμπορίου. Πλούτος, έμποροι και αγαθά εισέρρεαν στην πόλι απ’ όλα τα μέρη. Εν τούτοις, οι άνθρωποι που απελάμβαναν τέτοια ευημερία, ήσαν, παράλληλα, πιθανά θύματα οκνηρίας, απληστίας, πανούργων εμπορικών συνηθειών και άλλων δηλητηρίων, κατά των οποίων οι Θεόπνευστες παροιμίες ενεργούσαν σαν ένα αποτελεσματικό αντίδοτο.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 6:6-8

«Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ω οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού, και γίνου σοφός· όστις μη έχων άρχοντα, επιστάτην ή κυβερνήτην, ετοιμάζει την τροφήν αυτού το θέρος, συνάγει τας τροφάς αυτού εν τω θερισμώ.»

Ο Σολομών δεν λέγει ειδικά ότι το μερμήγκι αποταμιεύει αυτή την τροφή για χειμερινή χρήσι, αλλ’ επαινεί το επιμελές αυτό πλάσμα ως ένα παράδειγμα προβλεπτικής συλλογής εφοδίων σε εποχή, που τα τρόφιμα αφθονούν. Μερικοί κριτικοί εγνωμάτευσαν ότι ο Σολομών έσφαλλε, υποθέτοντας ότι εξέλαβε την κάμπη του μερμηγκιού ως κόκκον σίτου. Εν τούτοις, μερικές ομάδες μερμηγκιών που είναι γνωστές ως «θεριστικά μερμήγκια», κανονικά τρώγουν μόνο σπόρους. Αυτά τα μερμήγκια υπάρχουν μόνο σε ανύδρους τόπους, «συλλέγοντας σπόρους στη διάρκεια της καταλλήλου εποχής και αποταμιεύοντάς τους σε κοιλώματα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους για χρησιμοποίησι όταν υπάρχη έλλειψις.» (Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 2, Έκδ. 1946) Ο μαύρος μύρμηξ, κι ο καστανός μύρμηξ, δύο από τις πιο κοινές ποικιλίες της Παλαιστίνης, είναι αυστηρά σποροφάγοι, που αποταμιεύουν μεγάλα αποθέματα κόκκων σίτου το θέρος. Στην περιοχή των αλωνίων οι γεωργοί καταστρέφουν τις αποικίες των μερμηγκιών για να εμποδίσουν τα ενεργητικά αυτά πλάσματα από το ν’ αφαιρέσουν μεγάλες ποσότητες σίτου, πράγμα που είναι άλλως τε βέβαιο ότι θα το κάμουν με καταπληκτική αποτελεσματικότητα. Αντί να κοιμώνται στην εποχή που είναι ευνοϊκή για εργασία, οι οκνηροί πρέπει να μάθουν σοφία απ’ το ταπεινό μερμήγκι.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 11:15 ΚΑΙ 22:26

«Όστις εγγυάται δι’ άλλον, θέλει πάθει κακόν· και όστις μισεί την εγγύησιν, είναι ασφαλής.» «Μη έσο εκ των διδόντων χείρα, εκ των εγγυωμένων δια χρέη.»

Το να δανείζεται κανείς και να δανείζη χρήματα ήταν σύνηθες στην εποχή του Σολομώντος. Οι κερδοσκόποι εύρισκαν πολλές ευκαιρίες να δανείζουν ποσά με υψηλά επιτόκια και με υπεύθυνη ασφάλεια. Η σύναψις μιας τέτοιας συναλλαγής επεκυρώνετο με χειραψία. Αν αφήνατε έναν ξένο να σας ζητήση να «προσυπογράψετε» γι’ αυτόν για να μπορέση να δανεισθή χρήματα, αυτό θα σας εξέθετε στην πιθανότητα της εξαφανίσεως του ξένου, αφήνοντάς σας με την υποχρέωσι ν’ αποδώσετε σεις το δάνειό του. Ο Σολομών μπορεί να είχε υπ’ όψι του ιδιαίτερα σ’ αυτό το ζήτημα τον γυιό του Ροβοάμ. Αν ο κατά τα φαινόμενα κληρονόμος επέτρεπε σε παράσιτα της αυλής να εκμεταλλεύωνται τη γενναιοδωρία του μέσω κολακείας, η διαχείρισις της βασιλικής του κληρονομίας θα ήταν ασύνετη κι ο λαός θα εξετίθετο σ’ ένα κακό παράδειγμα.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 18:24

«Ο άνθρωπος ο έχων φίλους, πρέπει να φέρηται φιλικώς· και υπάρχει φίλος στενώτερος αδελφού.»

Οι σύντροφοι που προσελκύονται με δώρα δεν είναι του είδους εκείνου που παραμένουν σε καιρό αντιξόων περιστάσεων. (Παροιμ. 19:6) Εκείνη την εποχή, όταν ένας άνθρωπος ετύγχανε να έχη γυιούς από διάφορες νόμιμες συζύγους, οι αδελφικοί δεσμοί δεν ήσαν τόσο ισχυροί όσο θα μπορούσε να ήσαν κατ’ άλλον τρόπο. Ο Σολομών εγνώριζε τη διαφορά μεταξύ αληθινών και ψευδών φίλων. Ο αδελφός του Αβεσσαλώμ προσείλκυσε φίλους και εσφετερίσθη τον θρόνο που είχε προορίσει ο Ιεχωβά για τον Σολομώντα. Μετά τον θάνατο του Αβεσσαλώμ, και πριν ο Σολομών χρισθή ως βασιλεύς, ο αδελφός του Αδωνίας, επίσης, επεχείρησε να καταλάβη τη βασιλεία. Σε αντίθεσι προς τους αφιλαγάθους αυτούς αδελφούς ήταν ο φίλος του Σολομώντος Νάθαν ο προφήτης, ο οποίος παρέμεινε πιστός στον βασιλέα, προσηλωμένος στενότερα από έναν αδελφό.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 25:12

«Ως ενώτιον χρυσούν, και στολίδιον καθαρού χρυσίου, είναι ο σοφός, ο έλεγχων ωτίον υπήκοον.»

Από τους αρχαιοτάτους χρόνους τα ωραία ενώτια εξετιμώντο για την αξία και την ελκυστικότητά τους. Τα χρυσά κοσμήματα μπορούσαν να είναι ένα δώρον που εγίνετο ευχαρίστως δεκτόν κι εφορείτο με προθυμία. Πόσο περισσότερο θησαυρό αποτελεί ο σοφός σύμβουλος που σας δίνει λόγους διορθώσεως και σοφίας που προέρχεται από τον Ιεχωβά! Όποιος ακούει με πραότητα αυτή τη διδασκαλία και συμμορφώνεται ευχαρίστως, επιτρέπει στον πολύτιμο έλεγχο και σ’ εκείνον που έκαμε τον έλεγχο να τον διακοσμούν σαν ένα χρυσό ενώτιο. Ναι, η απόκτησις αληθινής σοφίας είναι καλύτερη από την απόκτησι αργυρίου και χρυσίου.—Παροιμ. 3:13, 14.