Ο χρόνος δεν μαλάκωσε το έθνος ως σύνολο. Έφερε τις κακές τάσεις των σε πλήρη ακμή. Όταν ο Θεός έπαυσε τις ειδικές σχέσεις του με τον Ισραήλ, το άξιζαν πλήρως.—Ματθ. 3:10-12.

ΣΗΜΕΡΑ—Ο ΘΕΟΣ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙΡΟ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Στον καιρό μας, επίσης, θα έπρεπε ομοίως ν’ αναμένωμε τον ‘κατάλληλο καιρό’ του Θεού να κάμη τη βασιλεία του Υιού του να εξαφανίση όλες τις εναντιούμενες εξουσίες και ν’ απομακρύνη καταστάσεις όπως είναι η ανομία, ο πόλεμος, το έγκλημα και η καταδυνάστευσις, και ν’ αποκαταστήση αυτή τη γη σε μια παραδεισιακή κατάστασι. (Εφεσ. 1:10) Η Γραφή αναγράφει ένα σημείο που έδωσε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη και το οποίο θα εσημείωνε την ‘συντέλεια του αιώνος,’ δηλαδή το τέλος του συστήματος πραγμάτων· αυτό εκπληρώνεται από το έτος 1914.

Ολόκληρο αυτό το σημείο, που αποκορυφώνεται με τη ‘μεγάλη θλίψι’ και με το τέλος αυτού του ‘αιώνος’ ή του συστήματος πραγμάτων, θα εκπληρωθή προτού ‘παρέλθη’ η γενεά του 1914. (Βλέπε Ματθαίον κεφάλαιο 24 και 25· Μάρκον 13 και Λουκάν 21.) Εν τούτοις, ο Ιησούς είπε επίσης ότι κανείς εκτός από τον Θεό δεν θα εγνώριζε την ‘ημέρα και την ώρα’ που θα γίνη η μεγάλη θλίψις. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα ενεργήση—αλλ’ όχι πριν από την κατάλληλη εξέλιξι όλων των λεπτομερειών και την έλευσι της ακριβώς ωρισμένης ώρας. Γι’ αυτό και δεν ετερμάτισε το παρόν σύστημα πραγμάτων πριν από τώρα.

Υποθέστε, παραδείγματος χάριν, ότι ο Ιεχωβά είχε καταστρέψει αυτό το σύστημα πριν από εκατό χρόνια. Θα μπορούσε να εγερθή το επιχείρημα ότι ο Θεός δεν είχε δώσει στο ανθρώπινο γένος αρκετή ευκαιρία για να μελετήση τα προβλήματά του ίσως με την πολύπειρη τεχνολογία που ήλθε τότε στον κατάλληλο καιρό της.

Αλλά τώρα ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο αρκετή ευκαιρία για να λύση τα προβλήματά του. Κάθε δυνατός τρόπος που μπορεί ο άνθρωπος να επινοήση έχει δοκιμασθή. Συνεπώς ακόμη και άνθρωποι αυτού του συστήματος είναι αναγκασμένοι να ομολογήσουν ότι τα ζητήματα που είναι ενώπιόν των είναι άλυτα με ανθρώπινα μέσα. Μόνον ο Θεός μπορεί να δώση την λύσι. Ένας συγγραφεύς του περιοδικού Βιοεπιστήμη, αναφερόμενος στην παγκόσμια κρίσι που αντιμετωπίζει η ανθρωπότης, λέγει:

«Τα συμπτώματα [της κρίσεως], τόσον τα οικολογικά όσον και τα κοινωνικά, είναι καταφανή σε κάθε σχεδόν χώρα της γης: μόλυνσις αέρος και υδάτων, χημική μόλυνσις των τροφίμων, παρακμή των πόλεων, χρόνιες ελλείψεις τροφίμων και λιμοκτονίες, αύξησις καταχρήσεως ναρκωτικών και αλκοολισμού, άνοδος των ποσοστών νεανικής εγκληματικότητος, εγκλήματα και αυτοκτονίες, και ένα αίσθημα απελπισίας που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και τα πολιτικά συστήματα. Εν τούτοις, οι τεράστιες διαστάσεις της κρίσεως του περιβάλλοντος . . . μας δυσκολεύουν ν’ αντιληφθούμε τη φύσι του προβλήματος και τις αιτίες του, για να μην πούμε και τις λύσεις.»

Κανένας άνθρωπος δεν έχει λόγο να αμφισβητήση τη χρονοδιάταξι των πραγμάτων από τον Θεό. Τα πάντα στη δημιουργία του Ιεχωβά αποκαλύπτουν το προσεκτικό του αίσθημα στη ρύθμισι του χρόνου. Επίσης, εκείνα που φαίνονται ως περίοδοι ‘βραδύτητος’ από μέρους του Ιεχωβά πραγματικά καταλήγουν στη μεγαλύτερη δυνατή ευλογία και στο αγαθόν. Στον καιρό που μπορεί ν’ απομείνη προτού ο Θεός επιφέρη τη ‘μεγάλη θλίψι,’ μάθετε πώς να διαφυλαχθήτε απ’ αυτήν και να εισέλθετε στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού. Μελετώντας μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, θα εξακριβώσετε πώς θα μπορέσετε να λάβετε τις αιώνιες ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για κείνους που αγαπούν ότι είναι δίκαιο.—Πράξ. 17:31· 2 Πέτρ. 3:9, 15.

Πόσο Ισχυρή Είναι η Αγάπη σας για την Αλήθεια;

Η ΣΚΗΝΗ έγινε στο Κουήνς της πόλεως Νέας Υόρκης. Μια γυναίκα ζήτησε από τον κρεοπώλη της να της αλέση ένα κομμάτι κρέας στη μηχανή. Προτού όμως το αλέση εκείνος που ήταν αρμόδιος γι’ αυτό, το αντικατέστησε με κρέας κατωτέρας ποιότητος, και επέμεινε να δώση ο κρεοπώλης αυτό το κρέας στην πελάτισσα. Όταν ο κρεοπώλης έδωσε στην πελάτισσα αυτό το αλεσμένο κρέας, εκείνη τον ρώτησε: «Αυτό είναι το κρέας που σου εζήτησα να μου αλέσης;»

Τι θ’ απαντούσατε σεις; Θα λέγατε την αλήθεια;

Η πελάτισσα είχε δικαίωμα να γνωρίζη τα πράγματα. Αλλά σ’ αυτές τις περιστάσεις, δεν ήταν εύκολο να της πη ο κρεοπώλης την αλήθεια, και να εκθέση έτσι την ανεντιμότητα του αρμοδίου υπαλλήλου. Εν τούτοις το έκαμε αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο υπάλληλος απολύθηκε από την εργασία του.

Θα εκάνατε σεις αυτό που έκαμε αυτός;

ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Είναι κοινό πράγμα να ψεύδωνται οι άνθρωποι όταν φαίνεται ότι το ψεύδος εξυπηρετεί τα συμφέροντά των. Αλλά σας αρέσει όταν σας λέγουν οι άλλοι ψεύδη;

Μας αρέσει ν’ ακούμε την αλήθεια. Οι γονείς αγαπούν ν’ ακούνε την αλήθεια από τα τέκνα των. Τα τέκνα θέλουν να τους λέγουν οι γονείς των την αλήθεια. Μια κυβέρνησις θέλει να της λέγουν οι πολίται την αλήθεια και οι πολίται θέλουν την αλήθεια από την κυβέρνησί των. Αλλ’ εκείνο που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι ότι ο Παντοδύναμος Θεός θέλει ν’ ακούη τα στόματά μας να λέγουν την αλήθεια. Ο Λόγος του λέγει: «Λαλείτε την αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού.»—Εφεσ. 4:25.

Η Χριστιανοσύνη χαρακτηρίζεται στην Αγία Γραφή ως η οδός της αληθείας, ο δε απόστολος Ιωάννης ωμίλησε για ‘συνεργούς εις την αλήθειαν.’ (2 Πέτρ. 2:2· 3 Ιωάν. 8) Προφανώς εκείνοι που είναι στην ‘αλήθεια’ δεν θα έπρεπε ν’ αναμιγνύωνται σε ψεύδη.

Οι πρώτοι Χριστιανοί Ανανίας και Σαπφείρα παρέχουν ένα παράδειγμα που αποκαλύπτει ότι ο Θεός αποστρέφεται την εσκεμμένη απάτη. Αυτοί είχαν πωλήσει ένα κτήμα και προφασίσθηκαν ότι εισέφεραν όλα όσα είχαν εισπράξει από την πώλησι για να χρησιμοποιηθούν από τους αδελφούς των χριστιανούς, αλλά στην πραγματικότητα είχαν κρατήσει ένα μέρος των χρημάτων για τον εαυτό τους. Σχεδίασαν έτσι να δώσουν την εντύπωσι στην εκκλησία ότι ήσαν πιο γενναιόδωροι απ’ όσο πράγματι ήσαν. Γι’ αυτή την απάτη—μια εσκεμμένη, προμελετημένη συνωμοσία να ψευσθούν—ο Θεός τους εθανάτωσε.—Πράξ. 5:1-11.

Είναι φανερό ότι ο Θεός θεωρεί το ψεύδος ως ένα σοβαρό παράπτωμα. «Πάντες οι ψεύσται,» λέγει η Γραφή, θα έχουν την μερίδα αυτών «εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.» (Αποκάλ. 21:8) Ασφαλώς λοιπόν, πρέπει να προσέχωμε να μη αφήνωμε ν’ αναπτύσσεται στη ζωή μας μια τέτοια συνήθεια ψεύδους.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΤΑΣΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ

Ωστόσο δεν είναι πάντοτε εύκολο να λέγη κανείς την αλήθεια. Κατά καιρούς μπορεί να επέλθη μια ισχυρή τάσις προς το ψεύδος, ιδιαίτερα όταν ένας έκαμε κάτι κακό και θέλει να το κρύψη.

Λόγου χάριν, πριν από λίγον καιρό Χριστιανοί πρεσβύτεροι πήγαν στο σπίτι ενός μέλους της εκκλησίας για να εξετάσουν μαζί του κάτι που το θεωρούσαν ως ανωμαλία στη διαγωγή του. Αυτός δεν ήθελε να συζητήση το ζήτημα, και γι’ αυτό έστειλε ένα μέλος της οικογενείας του στην πόρτα με οδηγίες να πη στους πρεσβυτέρους ότι αυτός απουσίαζε από το σπίτι. Αργότερα, όταν το ψεύδος έγινε γνωστό, αυτός δικαιολογήθηκε ότι επρόκειτο μόνο για ένα ‘μικρό’ ψέμα. Ωστόσο ήταν ψέμα, και ενέπλεξε σ’ αυτό το ψέμα κι ένα μέλος της οικογενείας.

Όλοι μας, κάποτε και κατά κάποιον τρόπο μπορεί να ολισθήσωμε σε ό,τι λέμε. «Εάν τις δεν πταίη εις λόγον,» είπε ο μαθητής Ιάκωβος, «ούτος είναι τέλειος ανήρ.» (Ιακ. 3:2) Μπορεί να έχωμε υπερβάλει λέγοντας κάτι, ή με κάποιον άλλον τρόπο να είπαμε κάτι που δεν είναι αληθές. Λόγου χάριν, μπορεί να έχωμε εκφράσει επιδοκιμασία ή και ενθουσιασμό ακόμη για ένα σχέδιο για να ευαρεστήσωμε κάποιον, όταν πραγματικά εμείς δεν είχαμε αυτό το φρόνημα.

Πώς αισθάνεσθε όταν λέτε πράγματα που ξέρετε ότι δεν είναι αληθινά; Ενισχύει αυτό ή εξασθενίζει τον αυτοσεβασμό σας; Μήπως γίνεται συνήθεια στη ζωή σας να λέτε αναλήθειες; Μολονότι τα πράγματα για τα οποία πρόκειται μπορεί να μη έχουν μεγάλες συνέπειες, τ’ αποτελέσματα της αναληθείας μπορεί να είναι σοβαρά όσο δεν περιμένομε.

Λόγου χάριν, υποθέστε ότι μια γυναίκα που έχει και το παιδί της μαζί λέγει σε μια γειτόνισσα ότι πραγματικά της αρέσουν οι νέες της κουρτίνες. Αργότερα, κουβεντιάζοντας στο σπίτι, λέει στον σύζυγο της ότι οι γείτονες έχουν νέες κουρτίνες και ότι ‘δεν της αρέσουν διόλου.’ Δεν θα υποθέση το παιδί της που την άκουσε να το λέη αυτό, ότι επιτρέπεται να λέμε ψέματα. Μολονότι δεν υπάρχει βέβαια τίποτα το κακό με το να είμεθα ευγενικοί, είναι ανάγκη να προσέχωμε μήπως τα λόγια μας οδηγήσουν σε περιφρόνησι της αληθείας.

Ασφαλώς η συνετή πορεία είναι να προσέχωμε ως προς την φιλαλήθειά μας και να μη αγνοούμε τις τύψεις της συνειδήσεως. Μια γραμματεύς ελεγκτού εμπορευμάτων σε μια υπεραγορά του Σικάγου το επρόσεξε αυτό. Ο προϊστάμενός της τής είπε: «Αν έλθη κανείς να του πήτε ότι δεν είμαι εδώ.» Η συνείδησις μερικών ανθρώπων μπορεί να μη τους επιτρέπη να το πουν αυτό. Εν τούτοις, ύστερ’ από σκέψι σ’ αυτό το ζήτημα, η συνείδησις της γραμματέως την ενόχλησε. Εξήγησε λοιπόν στον προϊστάμενο της γιατί αυτή ως Χριστιανή, δεν μπορούσε να λέη στους ανθρώπους ότι αυτός απουσίαζε ενώ πραγματικά ήταν μέσα στο γραφείο του. Εκείνος την σεβάσθηκε για τη μεγάλη εκτίμησι που είχε για την αλήθεια.

Είναι αλήθεια ότι πολλές δηλώσεις μπορούν να θεωρούνται ως μικρές αναλήθειες, ‘μικρά’ ψεύδη, αλλ’ αν δεν προσέχωμε να αποφεύγωμε, δεν υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε σε πιο σοβαρές αδικοπραγίες;

Φυσικά, όλοι δεν εκτιμούν την έντονη αγάπη ενός Χριστιανού για την αλήθεια. Λόγου χάριν, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που εργαζόταν σε μια τοπογραφική εταιρία στην πόλι Χόλντεν της πολιτείας Μασαχουσέττης έλαβε πρόσκλησι από μια τοπική τράπεζα. Η τράπεζα ήθελε να εξακριβώση μερικά ποσά σ’ ένα τιμολόγιο εφοδίων. Εν τούτοις, τα ποσά που ήσαν γραμμένα στο αντίγραφο του αρχείου της Εταιρίας διέφεραν από εκείνα που είχε η τράπεζα.

Όταν επέστρεψε ο προϊστάμενός του, ο Μάρτυς τον ερώτησε γι’ αυτό, ο δε προϊστάμενος ωργίσθηκε. Είχε εκδοθή για την τράπεζα ένα ανακριβές τιμολόγιο, που έδειχνε πολύ μεγαλύτερα ποσά. Αυτό είχε γίνει, όπως εξήγησε ο προϊστάμενος, για να εισπραχθούν περισσότερα χρήματα από την τράπεζα και για λόγους φορολογίας. Ο προϊστάμενος εζήτησε από τον Μάρτυρα να πάη στην τράπεζα και να ζητήση συγγνώμη για το «σοβαρό λάθος» και να ελέγξη τα ανακριβή ποσά. Ο Μάρτυς εξήγησε γιατί δεν μπορούσε να το κάμη αυτό, και όταν είδε ότι ο προϊστάμενός του δεν έδινε σημασία για την αλήθεια, εγκατέλειψε την εργασία του.

Συχνά απαιτείται πραγματική δύναμις για να είμεθα φιλαλήθεις. Πόσο ισχυρή είναι η αγάπη μας για την αλήθεια; Μήπως λέτε την αλήθεια μόνον όταν σας συμφέρη; Αν είναι έτσι, κατά τι διαφέρετε από εκείνους οι οποίοι επιδιώκουν την εντιμότητα μόνο σαν μια «καλή πολιτική» αλλά ψεύδονται όταν φαίνεται ότι αυτό θα τους ωφελήση;

Ο λόγος που έχομε για να λέμε την αλήθεια πρέπει να είναι το ότι αυτή αποτελεί το ορθό πράγμα που πρέπει να κάνωμε· ευαρεστεί τον Θεό. Αν ένας αληθινά αγαπά τον Ιεχωβά Θεό και, πάνω απ’ όλα τα άλλα, θέλει να τον ευαρεστήση, τότε όσο ισχυρή και αν είναι η πίεσις των ιδιοτελών συμφερόντων, δεν θα γίνη ένας εκούσιος ψεύτης. Θ’ αποδείξη με τις πράξεις του ότι είναι ένας δούλος του Ιεχωβά του ‘Θεού της αληθείας.’—Ψαλμ. 31:5.

Μια Γραφή που την Επιδοκιμάζουν

«Η ΒΡΕΤΑΝΝΙΑ και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αρχίζουν την Εκτύπωσι Κοινής Βίβλου.» «400 Ετών Κενόν Γεφυρώνεται στο Γέηλ. Η 40ετής Προσπάθεια του Κοσμήτορος Βέιγκλ δίνει μια Κοινή Βίβλο των 2 Πίστεων.» «Η Νέα Βίβλος Μπορεί να Τερματίση την Αντιλογία Μεταξύ των Πίστεων.» Πρόκειται για μερικές επικεφαλίδες του δημοσίου τύπου που χαιρέτισε την έκδοσι της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως της Κοινής Βίβλου που εξεδόθη στη Μεγάλη Βρεταννία στις 21 Ιανουαρίου και στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 2 Απριλίου 1973.

Ο πρόλογός της λέγει ότι κορυφαίοι Διαμαρτυρόμενοι και Ρωμαιο-Καθολικοί λόγιοι συνεργάσθηκαν για να συντάξουν αυτή τη Βίβλο. Επίσης ότι αυτή έχει εγκριθή από κορυφαίους επισκόπους του Αμερικανικού Προτεσταντισμού, της Εκκλησίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Λέγεται ότι αυτή είναι η πρώτη Βίβλος από την εποχή της Μεταρρυθμίσεως που έγινε παραδεκτή απ’ όλους τους κλάδους του Χριστιανικού κόσμου.

Πώς παρήχθη αυτή η Κοινή Βίβλος; Είναι βασισμένη στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι (ΑΣΜ) που εξεδόθη πρώτη φορά στην πλήρη μορφή της στο έτος 1952. Η ΑΣΜ είχε εγκριθή από τους Διαμαρτυρόμενους και είχε την προτίμησί τους σε ευρεία κλίμακα, αλλά προφανώς δεν είχε γίνει σκέψις να χρησιμοποιήται από Ρωμαιοκαθολικούς. Είχε πολλά καλά σημεία λόγω της προόδου που είχε γίνει στη γνώσι των Βιβλικών γλωσσών. Εν τούτοις, έκαμε ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω από την αμέσως προγενέστερη έκδοσί της, την Αμερικανική Στερεότυπο Μετάφρασι (ΑΣ) διότι εξήλειψε το διακριτικό και μοναδικό όνομα Ιεχωβά, το όνομα του Θεού, που απαντάται σχεδόν 7.000 φορές στην ΑΣ.

Κατόπιν στο 1966, ασφαλώς λόγω της μεγάλης δημοτικότητος της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως, οι Ρωμαιοκαθολικοί λόγιοι συνέταξαν μια έκδοσι της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως κατάλληλη για Ρωμαιοκαθολικούς. Περιέλαβε τα διακριτικά χαρακτηριστικά που βρίσκονται σε Ρωμαιοκαθολικές Γραφές. Λόγου χάριν, μέσα στις Εβραϊκές Γραφές (Παλαιά Διαθήκη) υπήρχαν τα απόκρυφα βιβλία: Σοφία Σολομώντος, Σειράχ (Εκκλησιαστικός), Βαρούχ, Τωβίτ, Ιουδίθ, 1 και 2 Μακκαβαίων και προσθήκες στα βιβλία Εσθήρ και Δανιήλ. Κανένα απ’ αυτά τα βιβλία δεν υπήρχε ούτε στην Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι ούτε στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι.

Επίσης, τα αμφισβητούμενα ή νόθα τμήματα, όπως λόγου χάριν το Μάρκος 16:9-20 και Ιωάννης 7:53-8:11, απετέλεσαν μέρος του κανονικού κειμένου αντί να παρουσιάζωνται ως υποσημειώσεις. Και επί πλέον, αυτή η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις εχρησιμοποίησε τη λέξι «Brethren» [αδελφοί] (για να μεταδώση την ιδέα της πνευματικής σχέσεως) αντί «Brothers» [αδελφοί], όταν αναφέρεται στους ετεροθαλείς αδελφούς του Ιησού, επειδή οι Ρωμαιοκαθολικοί επιμένουν ότι η Μαρία η μήτηρ του Ιησού παρέμεινε παρθένος για πάντα. Σαφώς λοιπόν ήταν μια Βιβλική μετάφρασις εγκεκριμένη για Καθολικούς, αλλ’ αυτή δεν θα ήταν αποδεκτή από πολλούς Διαμαρτυρόμενους.

Οι λόγιοί των, στην προσπάθεια των να έχουν μια αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι που θα ήταν κατάλληλη και για Διαμαρτυρόμενους και για Ρωμαιοκαθολικούς, συνήλθαν και παρήγαγαν την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι της Κοινής Βίβλου. Το αποτέλεσμα, όπως λέγουν, είναι ότι «όλες οι εκκλησίες έχουν επίσημη εξουσία να χρησιμοποιούν στην εκκλησία τη μια Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι της Κοινής Βίβλου.» Και λέγουν επίσης ότι ο Πάπας Παύλος εθαύμασε που οι σημειώσεις σχεδόν αναλλοίωτα παρουσιάζουν μια μοναδική και ταυτόσημη ερμηνεία, που μπορεί ειλικρινά να γίνη παραδεκτή από εκπροσώπους όλων των ομολογιών που έλαβαν μέρος σ’ αυτό το έργο.

Εν σχέσει με την Κοινή Βίβλο, η εφημερίς Δη Νάσιοναλ Ομπσέρβερ της 14 Απριλίου 1973 ερώτησε, «Μήπως η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι της Κοινής Βίβλου Νέας Εκδόσεως είναι ένας θεόπνευστος Συμβιβασμός;» Και φαίνεται ότι για να επιτευχθή μια Βίβλος εγκεκριμένη από όλους, ασφαλώς έγιναν σοβαροί συμβιβασμοί.

Εν πρώτοις, επετεύχθη συμφωνία με το να συμπεριληφθούν τα βιβλία που οι Διαμαρτυρόμενοι αποκαλούν απόκρυφα και τα οποία οι Ρωμαιοκαθολικοί τα ονομάζουν δευτεροκανονικά βιβλία (που σημαίνει μεταγενέστερα κανονικά βιβλία), αλλά τα συνεκέντρωσαν μεταξύ των Εβραϊκών και των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Ονομάζοντάς τα «Απόκρυφα Δευτεροκανονικά Βιβλία» τόσο οι Διαμαρτυρόμενοι όσο και οι Καθολικοί φαίνεται ότι έμειναν ικανοποιημένοι. Εν τούτοις, εν σχέσει με αυτά τα βιβλία, όχι κανένας άλλος αλλά ο Ρωμαιοκαθολικός Ιερώνυμος, ο μεταφραστής της Βουλγάτας, είπε: «Όλα τα απόκρυφα βιβλία πρέπει ν’ αποφεύγωνται· . . . δεν είναι έργα των συγγραφέων με των οποίων τα ονόματα διακρίνονται . . . περιέχουν πολλά που είναι εσφαλμένα, . . . είναι ένα έργο που απαιτεί μεγάλη προσοχή για να βρούμε χρυσό μέσα στη λάσπη.»

Επειδή η Ελληνική Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει ως κανονικά όχι μόνον αυτά τα απόκρυφα βιβλία αλλά και το βιβλίο 1 Έσδρας και την Προσευχή του Μανασσή, αυτά τα βιβλία προσετέθησαν μετά από τ’ άλλα Απόκρυφα με την εξήγησι: «Τα επόμενα βιβλία των Αποκρύφων . . . δεν θεωρούνται ως αυθεντικά από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και γι’ αυτό δεν περιλαμβάνονται μεταξύ των Δευτεροκανονικών βιβλίων. Τα βιβλία 1 Έσδρας και η Προσευχή του Μανασσή περιλαμβάνονται στον Ελληνικό κανόνα της Γραφής. Για κάποιο λόγο, που δεν είναι σαφής, εμφαίνεται και το βιβλίο 2 Έσδρας σ’ αυτό το τμήμα.

Η αμφισβητούμενη περικοπή στον Μάρκο 16:9-20 αποκαταστάθηκε στο κανονικό κείμενο αλλά μ’ ένα κενό διάστημα και μια υποσημείωσι που εξηγεί ότι «Μερικές από τις πιο αρχαίες αυθεντίες τερματίζουν το βιβλίο στο τέλος του εδαφίου 8.» Επίσης τα εδάφια κατά Ιωάννην 7:53-8:11 επαναφέρθηκαν στο κείμενον, με μια υποσημείωσι που λέγει: «Οι πιο αρχαίες αυθεντίες παραλείπουν τα εδάφια 7:53-8:11.» Σε μερικές συντομώτερες περιπτώσεις ακολούθησαν παρόμοια τακτική. Εδάφια τα οποία είχαν παραλειφθή στο κείμενο της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως, αλλά υπήρχαν στις υποσημειώσεις, βρίσκονται τώρα μέσα στο κείμενο με υποσημειώσεις που λέγουν ότι μερικές αυθεντίες παραλείπουν αυτά τα εδάφια. Έτσι, αν δεν είναι προσεκτικός ο αναγνώστης, θα θεωρήση όλ’ αυτά τα αμφισβητούμενα τμήματα ως μέρη του θεοπνεύστου κειμένου της Αγίας Γραφής. Είναι φανερό ότι οι Διαμαρτυρόμενοι υπεχώρησαν περισσότερο από τους Καθολικούς σ’ αυτά τα θέματα.

Φαίνεται ότι σε μια μικρότερη περίπτωσι οι Διαμαρτυρόμενοι λόγιοι ενέμειναν στη δική τους άποψι. Και ποια ήταν αυτή; Εχαρακτήρισαν τους ετεροθαλείς αδελφούς του Ιησού ως σαρκικούς αδελφούς (brothers) αντί για πνευματικούς αδελφούς (brethren).

Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις Κοινής Βίβλου χαιρετίζεται ως ένα βήμα προς την ένωσι των διαφόρων κλάδων του Χριστιανικού κόσμου, και ως η πρώτη Βίβλος μέσα σε τετρακόσια χρόνια που γίνεται παραδεκτή και από τους Διαμαρτυρόμενους και από τους Καθολικούς. Αλλά μήπως υπάρχει κανένας λόγος για να συμπεράνωμε ότι αυτή «η Νέα Βίβλος μπορεί να τερματίση τις αντιθέσεις μεταξύ των πίστεων,» όπως το διετύπωσε μια εφημερίδα; Διόλου! Δεν χρησιμοποιούν όλες οι εκατοντάδες των διαφόρων Προτεσταντικών δογμάτων επί αιώνες τη μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου; Τους έκαμε αυτό να είναι ενωμένοι; Τότε πώς μπορεί απλώς το γεγονός ότι η Κοινή Βίβλος επιδοκιμάζεται από τους διαφόρους κλάδους του Χριστιανικού κόσμου να χρησιμεύση στο να τους ενώση; Πραγματικά, ο συγγραφεύς του Ιησουιτικού εβδομαδιαίου περιοδικού Αμέρικα παραδέχθηκε ότι δεν πρέπει ν’ αναμένεται ότι η Κοινή Βίβλος θα λύση τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων πίστεων.

Τι ωφελεί η συμφωνία για μια κοινή Βίβλο όταν αυτή δεν γίνεται δεκτή ως αυθεντία στην πίστι και στην πράξι; Σήμερα πολλοί κληρικοί αρνούνται τις Βιβλικές αφηγήσεις για τη δημιουργία καθώς και για τον Κατακλυσμό και αμφισβητούν τα θαύματα που αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Επί πλέον, εμμένουν σε διδασκαλίες που δεν αναγράφονται στη Βίβλο. Σ’ ένα πρόσφατο τεύχος του Ρωμαιοκαθολικού εβδομαδιαίου περιοδικού Άουρ Σάντεϋ Βίζιτορ ανεγράφη ένα ερώτημα αναγνώστου: «Δυσκολεύομαι να παραδεχθώ μια δοξασία που δεν διδάσκεται σαφώς στην Αγία Γραφή. Σεις τι φρονείτε γι’ αυτό;» Απαντώντας ο επίσκοπος Τζων Β. Σέρινταν εδήλωσε: «Καταλαβαίνω τι θέλετε να πήτε. . . . Πολλές από τις πολύ στοιχειώδεις Χριστιανικές δοξασίες μας δεν εκφράζονται σαφώς και δεν καθορίζονται στη Βίβλο.»

Είναι καλό πραγματικά το ότι το ενδιαφέρον για τη Βίβλο εξακολουθεί να έχη ως αποτέλεσμα νέες μεταφράσεις. Αλλά το ότι η Κοινή Βίβλος μπορεί να ‘τερματίση κάθε αντίθεσι μεταξύ των πίστεων’ αποτελεί μια μάταιη ελπίδα. Πραγματικά, το ενδιαφέρον για την έκδοσι Αγίων Γραφών μας θυμίζει τα λόγια που αναγράφονται εν σχέσει με το πώς αισθάνονταν οι αρχαίοι θρησκευτικοί ηγέται για τον προφήτη Ιεζεκιήλ: «Ιδού συ είσαι προς αυτούς ως ερωτικόν άσμα ανθρώπου ηδυφώνου, και παίζοντος όργανα καλώς· διότι ακούουσι τους λόγους σου, αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς.»—Ιεζ. 33:32.

Απαλλαγή από το Κλίμα του Φόβου

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ εγήρασκε. Όσο του ήταν δυνατόν, έμενε κοντά σ’ ένα σύντροφο, και σπάνια πήγαινε μόνος του. Διότι εφοβείτο ότι αλλιώς μπορούσε να πεθάνη χωρίς να είναι κανείς γύρω του για να του δώση λίγο νερό. Αυτό θα ήταν ολέθριο, όπως πίστευε, διότι βρισκόταν σε μεγάλη ανάγκη για νερό για να σκαρφαλώση στον απότομο λόφο που οδηγεί στην αιωνιότητα. Επίσης, οποιοιδήποτε σύντροφοι τον περιστοίχιζαν στον θάνατο θα παρακαλούσαν το πνεύμα του να μη επιτρέψη να εισέλθη κακό στο σπίτι που εγκατέλειπε, και θα το παρακαλούσαν να επιτρέψη στις γυναίκες της οικογενείας του να γεννήσουν τέκνα.

Σ’ ένα άλλο μέρος της γης ένας άνθρωπος επίσης έβλεπε με τρόμο την πιθανότητα του θανάτου. Η πεποίθησις του λαού του ήταν ότι επί ένα χρονικό διάστημα ο νεκρός είχε ακόμη τις αισθήσεις του, τα αισθήματά του. Πρώτον, επίστευε ότι θα αισθανόταν το συντριπτικό βάρος του τάφου, κατόπιν το αιώνιο σκοτάδι. Κατόπιν θα εστηρίζετο κάπως σε δύο ραβδιά που είχαν κοπή από τον κήπο του όταν οι άγγελοι του θανάτου θα ήρχοντο για να ζητήσουν το πνεύμα του: «Ποιος είναι ο Θεός σου;» Ενώ θα τον ρωτούσαν αυτό, το κεφάλι του θα χτυπούσε στην πλάκα του τάφου, θα φταρνιζόταν και θα έλεγε: «Δόξα στον Αλλάχ, τον κύριο του σύμπαντος.» Για να είναι βέβαιος ότι θ’ απαντήση κατάλληλα μετά τον θάνατο, ο άνθρωπος αυτός, ενόσω ζούσε επανελάμβανε πάντοτε αυτή τη δήλωσι όταν φταρνιζόταν.

Ταυτόχρονα, πολύ μακρυά, ένας άλλος άνθρωπος εφοβείτο ότι μπορεί να πέθαινε ξαφνικά ή βίαια, όχι για τον ξαφνικό θάνατο, αλλά επειδή δεν θα είχε τον καιρό να λάβη συγχώρησι με την υπηρεσία ενός ιερέως, κάνοντας έτσι την τελική του ειρήνη με τον Θεό. Οι συγγενείς του, όμως, εφοβούντο περισσότερο απ’ αυτόν, διότι έπρεπε γρήγορα ν’ ανοίξουν όλες τις πόρτες και τα παράθυρα τη στιγμή του θανάτου του, για να ελευθερώσουν την ψυχή του. Αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύουν ότι πρέπει πολύ να προσέχουν να μη δυσαρεστήσουν τις ψυχές των νεκρών, που έχουν κακόβουλες δυνάμεις. Ένα μέλος της οικογενείας βάζει τα χέρια του πάνω στην καρδιά του νεκρού και κλείνει τα μάτια του, για να μη πη κανένα ξόρκι. Οι καθρέπτες του σπιτιού σκεπάζονται ώστε ούτε οι ζωντανοί ούτε οι νεκροί να μη μπορούν να ιδούν την αντανάκλασι του νεκρού ή του ίδιου του θανάτου. Τα βώδια και οι μέλισσες του ανθρώπου αυτού, που ανήκουν τώρα σ’ έναν νέο ιδιοκτήτη, ειδοποιούνται γρήγορα για το θάνατο, για να μην ακολουθήσουν τυφλά τον προηγούμενο κύριο τους στον θάνατο.

Ναι ο φόβος του θανάτου και ιδιαίτερα ο φόβος των νεκρών, είναι γενικά πράγματα. Τα τρία άτομα που περιεγράφησαν ανωτέρω ήσαν, αντιστοίχως, ένας ιθαγενής της Δυτικής Αφρικής, ένας Μουσουλμάνος της Περσίας και ένας Καθολικός χωρικός της Πολωνίας. Οι απόψεις των διέφεραν σε λεπτομέρειες, αλλά είχαν τον ίδιο φόβο του θανάτου και των νεκρών.

Ακόμη και στη Ρωσία, οι προσπάθειες μιας υλιστικής Κομμουνιστικής κυβερνήσεως δεν έχουν εξαλείψει τον φόβο και το μυστήριο του θανάτου και την επιθυμία να ζουν μετά θάνατον. Πραγματικά, το μόνιμο βαλσάμωμα και η επίδειξις του σώματος του Λένιν και κατόπιν του σώματος του Ιωσήφ Στάλιν παράπλευρα του, παρομοιάζεται πολύ με τη λατρεία προγόνων των Αφρικανικών και Ασιατικών φυλών. Αποτελεί πραγματικά λατρεία των εθνικών ηρώων. Και η επιμελημένη διεξαγωγή των δημοσίων κηδειών και τα τελετουργικά των αποκαλύπτουν ότι ο θάνατος τους απασχολεί περισσότερο από ό,τι θα ήθελαν να παραδεχθούν.

Ένας συγγραφεύς παρατηρεί τα εξής: «Ακόμη και ο πιο άκαμπτος υλιστής, ο οποίος πολύν καιρό στη ζωή εξεδήλωνε μεγαλόφωνα την πεποίθησί του ότι ο θάνατος είναι το τέλος, κατανοεί, όταν έλθη η ώρα του θανάτου, ότι η θεωρία του είναι μόνο μια υπόθεσις που μπορεί να είναι ή και να μη είναι ορθή. Αυτός επίσης παρατηρεί τότε ότι ως άτομο είναι κάτι ξεχωριστό από ένα ζώο μ’ ένα ιδιαίτερο μεγάλο και διαφοροποιημένο εγκέφαλο. Τότε βλέπει ότι η υλιστική του θεωρία δεν καλύπτει την προσωπικότητά του και ότι η δήθεν εξήγησίς του περί θανάτου σημαίνει άγνοια.»

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΔΗΓΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η Αγία Γραφή, συνεπώς, είναι πλήρως αληθινή όταν ομιλή για κείνους οι οποίοι «διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Πόσοι άνθρωποι σε δικτατορικό καθεστώς θέλησαν να μιλήσουν εναντίον των ωμοτήτων που είδαν να διαπράττωνται, αλλά τα χείλη των είναι σφραγισμένα από τον φόβο του θανάτου! Πόσοι άνθρωποι αναχαιτίσθηκαν από απειλές εναντίον συγγενών που ζουν σε δικτατορικές χώρες! Αλλά, και με πιο καταθλιπτικό τρόπο, ο φόβος των νεκρών, ιδιαίτερα των προγόνων και των νεκρών μελών της οικογενείας, κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν σ’ ένα πραγματικό κλίμα φόβου.

Ο Ινδουιστής, λόγου χάριν, πιστεύει ότι πρόκειται να ζήση πολλές ζωές με μια πορεία μετενσαρκώσεων, ώσπου να φθάση τελικά σε μια κατάστασι που να απορροφηθή και πάλι, δηλαδή να ταυτισθή με την «Υπερψυχή,» τον Βράχμα, την ουσία του σύμπαντος, τον άυλον, τον αδημιούργητον, τον άχρονον. Ένας Ινδουιστής αφηγήθηκε ότι σε όλη τη ζωή του πέρασε με τον φόβο των πολλών «θανάτων» και ‘ζωών’ που είχε εμπρός του, εφόσον θα εμφανιζόταν και πάλι με διάφορες ζωικές και ανθρώπινες μορφές για μια ατέλειωτη περίοδο χρόνου.

Οι Βουσμάνοι της Αφρικής αποδίδουν όλες τις ασθένειες και τα ατυχήματα κυρίως στα πνεύματα των νεκρών, κι εκείνος που παραμελεί να εξευμενίση και να κατευνάση τους προγόνους του μπορεί να προξενήση βλάβη και στους άλλους ακόμη. Οι Χαμούλα, ένας Ινδικός πληθυσμός των Μάγια του Μεξικού, μολονότι έχουν εκχριστιανισθή ως Καθολικοί, προσπαθούν να κάμουν τις ψυχές των νεκρών να φύγουν από το σπίτι καίοντας κόκκινο πιπέρι. Ο καπνός υποτίθεται ότι βγάζει την ψυχή έξω για να μη καθυστερή γύρω από το σπίτι.

Η Αγία Γραφή περιγράφει τον θάνατο ως εχθρόν, όχι ως φίλον του ανθρώπου. (1 Κορ. 15:26) Και αληθινά ο θάνατος προξενεί συγκλονισμό, θλίψι, μόνωσι, σύγχυσι, ένα αίσθημα απωλείας και συχνά μεγάλο πλήγμα στην προσωπικότητα των επιζώντων. Συχνά χωρίζει άνδρες και γυναίκες στο άνθος της ζωής των, όταν είναι στην καλύτερη των θέσι να κάμουν το καλό για τους συνανθρώπους των. Το γηρατειά που είναι πραγματικά η βαθμιαία πορεία προς τον θάνατο, εξασθενίζουν πολύ πριν από τον πραγματικό θάνατο. Ο θάνατος είναι ένας σκληρός εχθρός.

Αλλά γιατί υπάρχει ο φόβος των νεκρών δηλαδή των «ψυχών» τους ή των «πνευμάτων» τους; Και γιατί υπάρχει ο φόβος της πιθανότητος της «κολάσεως» ή του «καθαρτηρίου;» Αυτά όλα οφείλονται σε μια διδασκαλία που δεν υπάρχει μέσα στην Αγία Γραφή—στην πίστι στην αθανασία της ψυχής. Και γιατί αυτή η πεποίθησις είναι τόσο πολύ διαδεδομένη, κοινή σε κάθε γλώσσα και φυλή; Διότι έχει μια αρχαία πηγή, αρκετά αρχαία ώστε να επηρεάζη όλα τα έθνη. Πότε και πού υπήρξε αυτή η πηγή;

Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

Δεν υπάρχει γραπτό στοιχείο πίστεως σε αθανασία της ψυχής πριν από τον Κατακλυσμό. Ο Κατακλυσμός προφανώς εξηφάνισε όλα τα προγενέστερα γραπτά στοιχεία εκτός από εκείνα της Βίβλου, που δεν αναφέρουν για καμμιά τέτοια πίστι πριν από τον Κατακλυσμό. Τότε ο Κήπος της Εδέμ ήταν ακόμη ορατός· ο Κατακλυσμός κατέστρεψε αυτόν τον κήπο. Η αφήγησις της αποστασίας του Αδάμ και η επιβολή του θανάτου που προήλθε απ’ αυτή σε όλο το σπέρμα του ήταν η κοινή γνώσις.

Για ένα χρονικό διάστημα μετά τον Κατακλυσμό όλο το ανθρώπινο γένος μιλούσε μια γλώσσα, κάτω από την πατριαρχική ηγεσία του Νώε, του δούλου του Θεού. Σ’ αυτούς τους μετακατακλυσμιαίους καιρούς ο Νεβρώδ, δισέγγονος του Νώε, ηγέρθη ως στασιαστής και ως δήθεν ευεργέτης του ανθρώπου. Επεδίωξε να εμποδίση τους ανθρώπους από το να υπακούουν στην προσταγή του Θεού να σκορπισθούν σε όλη τη γη και να πάρουν μαζί τους την αληθινή λατρεία του. Για τον Νεβρώδ είναι γραμμένο ότι ήταν «ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά.» (Γέν. 10:8-10, ΜΝΚ) Κάτω από την ηγεσία του εκείνοι που εγκατέλειψαν την κατεύθυνσι του Νώε και του γυιου του Σημ απεφάσισαν να οικοδομήσουν ένα πύργο. Αυτός ο πύργος ήταν για θρησκευτικό σκοπό, που δεν είχε δοθή εντολή από τον Θεό.

Η ενέργεια του λαού υπό τον Νεβρώδ ήταν αληθινά μια ανταρσία εναντίον του Θεού, όπως αποδεικνύεται από το ότι ο Θεός εματαίωσε τις προσπάθειές των συγχέοντας τη γλώσσα των. Μολονότι αυτοί σκορπίσθηκαν προς όλες τις διευθύνσεις, η ψευδής θρησκεία των τους συνώδευσε. (Γέν. 11:1-9) Μερικοί παρέμειναν στη Βαβέλ, στην πόλι που έγινε ένα θρησκευτικό κέντρο. Στις πεποιθήσεις των Βαβυλωνίων εν σχέσει με τον θάνατο μπορούμε να διακρίνωμε τη ρίζα των πεποιθήσεων σχετικά με τους νεκρούς που έχουν οι θρησκείες όλων των εθνών.

Τι επίστευαν οι Βαβυλώνιοι για τους νεκρούς; Ο Ρόμπερτ Ρότζερς λέγει τα εξής στη Διεθνή Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος 1, σελ. 373, στην Αγγλική) : «Στη Βαβυλωνία το μεγάλο ερώτημα όλων των αιώνων—‘Αν ένας άνθρωπος πεθάνη θα ξαναζήση;’—είχε τεθή και κατεβλήθη προσπάθεια να δοθή απάντησις σ’ αυτό. Η απάντησις ήταν συνήθως θλιβερή και απελπιστική. Μετά θάνατον οι ψυχές των ανθρώπων υπετίθετο ότι εξακολουθούσαν να υπάρχουν. . . . ζούσαν σε σκοτεινούς χώρους μέσα σε χώματα και σε νυχτερίδες και ήσαν σκεπασμένες μ’ ένα ένδυμα από πτερά, . . . εκείνοι που έπεφταν σε μάχες φαίνεται ότι είχαν ιδιαίτερη εύνοια. Ελάμβαναν καθαρό νερό για να πιουν, ενώ εκείνοι που δεν είχαν απογόνους για να κάνουν προσφορές στους τάφους των υπέφεραν από πληγές και από πολλές στερήσεις.»

Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ

Υπάρχει τρόπος απαλλαγής απ’ αυτό το διεθνές κλίμα του φόβου του θανάτου και των νεκρών; Ναι, υπάρχει, με το ν’ αποκτήσωμε γνώσι της Βιβλικής αληθείας, με το να μάθωμε τι είδους Θεός είναι ο Δημιουργός και τι επρονόησε για τον άνθρωπο. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι ο Υιός του Θεού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ήλθε στη γη, γεννήθηκε ως άνθρωπος με σάρκα και αίμα—όχι για να βοηθήση αγγέλους, όχι για να κάμη κάτι για τους αγγέλους οι οποίοι προτίμησαν μια πορεία παρακοής—αλλά «διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου τουτέστι τον Διάβολον, και να ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.»—Εβρ. 2:14-16· Ιούδ. 6

Όταν, λοιπόν, τα έθνη κάνουν προσφορές για τους νεκρούς, δεν βοηθούν πραγματικά ούτε εξιλεώνουν μερικά δήθεν «πνεύματα» των νεκρών, διότι δεν υπάρχουν τέτοια πνεύματα. Η Αγία Γραφή λέγει: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλά οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· . . . και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον.»—Εκκλησ. 9:5, 6.

Γι’ αυτό τίποτε δεν πρέπει να φοβούμεθα από τους νεκρούς. Αυτοί δεν έχουν συνείδησι, δεν έχουν τίποτε που επιζή για να παρεμποδίζη ή να παρενοχλή εκείνους των οποίων η ζωή συνεχίζεται «υπό τον ήλιον.» Είναι μάταιο να παρατίθεται τροφή σ’ αυτούς, ή να προσφέρωνται δώρα υπό μορφήν όπλων, ρουχισμού ή ειδικών θυσιών.

Εκείνος που έχει κρατήσει τους ανθρώπους σε φόβο είναι ο Διάβολος. Αυτός δεν είχε καμμιά δύναμι να κάμη τον Αδάμ και την Εύα να πεθάνουν. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν εκείνος που τους κατεδίκασε σε θάνατο και τους απεμάκρυνε από τον κήπο της Εδέμ, από το «δένδρον της ζωής.» Εν τούτοις ο Διάβολος, με το να παρασύρη τον πρόγονο όλης της ανθρωπότητος, τον Αδάμ, ν’ αμαρτήση, ωδήγησε στην αμαρτία και στον θάνατο κληρονομικώς όλους τους ανθρώπους. (Ρωμ. 5:12) Ο εχθρός του Θεού μπορεί να εκμεταλλεύεται τις αμαρτωλές τάσεις, τις αδυναμίες ανδρών και γυναικών, καθώς και την άγνοια εκείνων που δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Μπορεί να τους οδηγήση σ’ ένα πρόωρο θάνατο. Εκείνοι που πιστεύουν στην ψευδή ιδέα ότι οι νεκροί είναι ακόμη με κάποιον τρόπο ζωντανοί, πέφτουν στην παγίδα του Διαβόλου και των συντρόφων του πονηρών δαιμόνων, που υπάρχουν πραγματικά. Ένα άτομο στην πραγματικότητα παίζει στα χέρια των δαιμόνων όταν κάνη θυσίες και τελεί ιεροτελεστίες για να βοηθήση τους νεκρούς, πληρώνει χρήματα για ν’ απαλλάξη τις ψυχές των από ένα καθαρτήριο ή από άλλο φανταστικό τόπο, ή να εξευμενίση τους νεκρούς. Γι’ αυτά τα πράγματα, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι και ουχί εις τον Θεόν.»—1 Κορ. 10:20.

Ο θάνατος, που είναι εχθρός, είναι αληθινά ανεπιθύμητος και θλιβερός σε όλους όσοι αγαπούν τη ζωή. Αλλά δεν πρέπει ν’ αποτελή αιτία υπερβολικής και συντριπτικής θλίψεως σ’ εκείνον που γνωρίζει την αλήθεια για τον θάνατο και για τον σκοπό του Θεού ν’ αναστήση τους νεκρούς στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Μεσσιανικού Βασιλέως του. Ο απόστολος, είπε τα εξής στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης, που ήσαν περιστοιχισμένοι από Ελληνικά έθιμα βασισμένα στη Βαβυλωνιακή πίστι στην αθανασία της ψυχής: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.»—1 Θεσσ. 4:13.

Αυτή την αληθινή ελπίδα δίνει ο Θεός για ν’ απαλλάξη τους ανθρώπους από τον φόβο του τι επακολουθεί τον θάνατον, τον μεγάλο εχθρό που έχει προξενήσει τόσο μεγάλη απελπισία. Απομακρύνει τον πόνο του θανάτου για να γνωρίσωμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αφού αδειάση τους τάφους όλης της ανθρωπότητος, θ’ απομακρύνη επίσης κάθε ίχνος της αμαρτίας (που φέρει καταδίκη σε θάνατο) από όλους τους ευπειθείς ανθρώπους. Τότε ο Αδαμιαίος θάνατος, ως ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου που θα εκλείψη, θα ριφθή ο ίδιος στη «λίμνη του πυρός,» που είναι σύμβολο αιωνίου εξαφανίσεως. Έτσι, η ανάστασις των επιγείων νεκρών στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα εξαλείψη το κλίμα του φόβου μέσα στο οποίο η ανθρωπότης έζησε επί αιώνες. Θ’ απομακρυνθή για πάντα. Τι μεγαλειώδης απαλλαγή!—Αποκάλ. 20:13, 14· 1 Κορ. 15:26· Ρωμ. 8:20, 21.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.—1 Κορ. 11:1. Σ 1/9/73 13, 14

17 Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας . . . και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· . . . ως παγίς.—Λουκ. 21:34. Σ 1/5/73 6, 7.

18 Χάρις όμως εις τον Θεόν, διότι υπήρχετε δούλοι της αμαρτίας, πλην υπηκούσατε εκ καρδίας εις τον τύπον της διδαχής εις τον οποίον παρεδόθητε.—Ρωμ. 6:17. Σ 1/6/73 15-17

19 Σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, . . . Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητηση και να σώση το απολωλός.—Λουκ. 19:9. Σ 1/8/73 9-11

20 Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γης· και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου.—Γεν. 4:10, 11. Σ 15/8/73 2, 3

21 Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.—2 Πέτρ. 3:13. Σ 15/9/73 19

22 Ανορθώσατε τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα.—Εβρ. 12:12. Σ 15/7/73 7, 8

23 Οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν δια σας, αδελφοί, καθώς είναι άξιον, διότι υπεραυξάνει η πίστις σας, και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων ημών εις αλλήλους.—2 Θεσσ. 1:3. Σ 1/11/73 11, 12

24 Και πολλοί πλειότεροι επίστευσαν δια τον λόγον αυτού.—Ιωάν. 4:41. Σ 1/4/73 21, 22

25 Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.—Γεν. 9:6. Σ 15/8/73 5

26 Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών δια να ήναι πάντες εν.—Ιωάν. 17:20, 21. Σ 1/8/73 16

27 Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.—Ιωάν. 17:3. Σ 1/9/73 17

28 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.—Εβρ. 10:36. Σ 15/7/73 9, 10

Ανακοινώσεις

Επωφεληθήτε Όσο Μπορείτε Περισσότερο από την Ανάγνωσι της Γραφής

Η ανάγνωσις της Γραφής εκ μέρους σας μήπως σας ωδήγησε να συμπεράνετε ότι ο λόγος του Θεού περιέχει περισσότερα από ό,τι απολαμβάνετε από αυτόν; Μπορείτε να βρήτε ένα θησαυρό ευχαριστήσεως και ωφελείας στις σελίδες του αν εξετάζετε το άγγελμά του μαζί με το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Η απλή και σαφής γλώσσα του ωραία εικονογραφημένου αυτού βοηθήματος της Γραφής θα σας συγκινήση όταν αρχίσετε να βλέπετε το ένδοξον μέλλον που ο Θεός έχει ετοιμάσει για κείνους που τον αγαπούν. Είναι δικό σας μαζί με ένα δωρεάν βιβλιάριον για 23 δρχ. Στις Η.Π.Α. 75 σεντς.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ;

Τι συμβαίνει στο ανθρώπινο γένος είναι σημαντικό γιατί προελέχθη προ μακρού στην Αγία Γραφή μαζί με την ασφαλή θεραπεία του Θεού. Με την βοήθεια του περιοδικού Σκοπιά μπορείτε να μάθετε τι σημαίνουν όλα αυτά. Η Σκοπιά επίσης προμηθεύει οικοδομητική συμβουλή από τις Άγιες Γραφές για να σας βοηθήση ν’ ανταπεξέλθετε στα ατομικά σας προβλήματα.

Δυο φορές τον μήνα Η Σκοπιά μπορεί να έρχεται στο σπίτι σας ταχυδρομικώς με ενθαρρυντικά Γραφικά άρθρα, με μόνο 45 δρχ. το έτος. Γράψτε απ’ ευθείας στην Εταιρία Σκοπιά. Ιδέτε τις διευθύνσεις στη δεύτερη σελίδα του περιοδικού αυτού. Μαζί με την συνδρομή σας θα λάβετε δωρεάν τρία βιβλιάρια από 32 σελίδες το καθένα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Φεβρουαρίου: Ο Ιεχωβά Ευλογεί τους Οσίους. Σελίς 40. Ύμνοι 6, 7.

3 Μαρτίου: Οσιότης στον Έσχατο Καιρό. Σελίς 45. Ύμνοι 75, 12.

Ο Καλύτερος Καιρός για να Ζήτε

‘Ω! ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΛΗΑ ΧΡΟΝΙΑ!’

Πόσες φορές το έχετε πει αυτό;

Αλλά θα θέλατε πραγματικά να ζήτε στην εποχή του παππού σας; Σκεφθήτε τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο, ίσως και τον Βʹ Παγκόσμιο Πόλεμο, που θα έπρεπε να υπομείνετε.

Ή, υποθέστε ότι είχατε ζήσει παλαιότερα, στους «σκοτεινούς αιώνας.» Μήπως θα είχατε να υποφέρετε λιγώτερες ταλαιπωρίες εκείνη την εποχή; Μήπως θα είχατε καμμιά καλύτερη ελπίδα, αν είχατε καθόλου;

Η Αγία Γραφή συμβουλεύει να μη λαχταρούμε τους παληούς καιρούς. Προειδοποιεί: «Μη είπης, Τις η αιτία, διά την οποίαν αι παρελθούσαι ημέραι ήσαν καλήτεραι παρά ταύτας; διότι δεν ερωτάς φρονίμως περί τούτου.»—Εκκλησ. 7:10.

Πραγματικά, ΤΩΡΑ είναι ο καλύτερος ως τώρα καιρός για να ζούμε, σε πείσμα της αυξημένης στενοχώριας που είναι στη γη.

Γιατί; Διότι είμεθα πιο κοντά στην εκπλήρωσι του σκοπού του Θεού ως προς τη γη. Είμεθα κοντά στην ειρηνική χιλιετή βασιλεία του Θεού, που θα φέρη διαρκείς ευλογίες στο ανθρώπινο γένος.

Δεν πρόκειται για ψευδή ελπίδα. Ούτε είναι κανένα είδος θεωρητικού, επιθυμητού συλλογισμού. Βασίζεται στην πραγματικότητα. Βασίζεται στην υπόσχεσι του Δημιουργού—όχι μόνο σε μια υπόσχεσι, αλλά στα ασφαλή προφητικά λόγια Εκείνου ο οποίος ήδη απέδειξε ότι μπορεί να το κάμη αυτό, και ο οποίος επίσης απέδειξε ότι μπορεί να προείπη ένα τέτοιο πράγμα.

ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ

Ο Παντοδύναμος Θεός θέλησε να δώση μια σαφή όρασι αυτής της βασιλείας στον απόστολο Ιωάννη, ο οποίος ήταν ένας πιστός δούλος του Κυρίου Ιησού Χριστού επί εξήντα πέντε χρόνια περίπου. Ο απόστολος Ιωάννης προσεκλήθη να ιδή το μέλλον, στο ρεύμα του χρόνου, για να διακρίνη αυτή την κυβέρνησι που πραγματικά θα διευθύνη όλες τις υποθέσεις της γης. Ο Ιωάννης κατέγραψε ό,τι είδε στο βιβλίο της Γραφής που λέγεται Αποκάλυψις.

Επειδή ο Ιωάννης εξακολουθούσε να διακηρύττη τ’ αγαθά νέα της μελλοντικής βασιλείας του Χριστού, στιγματίσθηκε ως εγκληματίας από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και εξωρίσθηκε στη νήσο Πάτμο του Αιγαίου Πελάγους. Ασφαλώς η θαυμαστή αυτή όρασις ήταν μεγάλη παρηγοριά σ’ αυτόν. Ήταν μια αμοιβή για τα πολλά χρόνια του πιστού έργου του, να είναι ο πρώτος που θα έβλεπε πολλές λεπτομέρειες της βασιλείας αυτής και να γνωρίση ότι αυτή θα διακυβερνήση επί χίλια χρόνια, με αποτέλεσμα να γίνη η γη παράδεισος. Οι πληροφορίες αυτές μπορούν και σ’ εμάς να είναι πολύ παρηγορητικές.—Αποκάλ. κεφάλ. 20, 21.a

Αυτή η βασιλεία θα είναι για το καλό του ανθρωπίνου γένους. Είναι αλήθεια ότι αυτή θα φέρη τιμή στον Θεό και θ’ αποκαταστήση την κυριαρχία του αιωνίως σε όλα τα πράγματα της γης. Θα φέρη τον μόνο στασιαστικό αυτόν πλανήτη σε αρμονία με το υπόλοιπον του σύμπαντός του. Αλλά εκείνοι που πραγματικά θα ευεργετηθούν θα είναι το ανθρώπινο γένος. Ο Βασιλεύς του είναι το «σπέρμα» διά του οποίου ‘θα ευλογηθούν πάντα τα έθνη της γης.’—Γεν. 22:18.

ΕΠΙΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Και τι θα λεχθή για τη βεβαιότητα της ελπίδος σ’ αυτή την ευεργετική εξουσία, δηλαδή για την αξιοπιστία της επαγγελίας; Σημειώστε τι έκαμε ο Θεός, επιδεικνύοντας την ικανότητά του να ασκή κυριαρχία στους ανθρώπους, και να προλέγη από ετών τι θα κάμη.

Πριν από είκοσι πέντε περίπου αιώνες κάποιος βασιλεύς, ο Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος, ήταν ο αναμφισβήτητος άρχων του κόσμου. Η Βαβυλών είχε συντρίψει τη Δεύτερη Παγκόσμια Δύναμι, την Ασσυρία, και τότε έγινε η μεγάλη Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις της Βιβλικής ιστορικής αφηγήσεως.

Αλλά ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, ο Ναβουχοδονόσορ, έκαμε ένα σοβαρό λάθος. Στην υπερηφάνεια και μεγαλαυχία του παρέβλεψε το γεγονός ότι ο Θεός του ουρανού απλώς του επέτρεψε να είναι εκεί που ήταν. Ο Θεός τού επέτρεψε να οδηγήση στην εξορία το Ιουδαϊκό έθνος, τον λαό του Θεού, λόγω της παρακοής των, σαν μια επανορθωτική τιμωρία. Δεν ήταν η δύναμις του Ναβουχοδονόσορ εκείνη που τον έκαμε να καταλάβη την Ιερουσαλήμ. Ο Θεός για να το καταδείξη αυτό στον Ναβουχοδονόσορ και στις επόμενες γενεές, έστειλε ένα μήνυμα στον Ναβουχοδονόσορ με ενύπνιο το οποίο πολύ τον ανησύχησε.

Ο Ναβουχοδονόσορ, αφού συνεσκέφθη με τους θρησκευτικούς του μάντεις και αστρολόγους και δεν έλαβε ικανοποιητική εξήγησι του ενυπνίου, εκάλεσε ένα Ιουδαίο δούλο, τον προφήτη Δανιήλ.—Δαν. κεφ. 4

Ο Δανιήλ εξήγησε τι εσήμαινε το όνειρο. Αυτό προέλεγε στον Ναβουχοδονόσορ μια ταπεινωτική επταετή τιμωρία από τον Θεό. Ωστόσο μετά ένα έτος, ο Ναβουχοδονόσορ άρχισε να μεγαλαυχή, υπερηφανευόμενος για την πρωτεύουσά του τη Βαβυλώνα. Μόλις τελείωνε τους κομπασμούς του, όταν άκουσε μια φωνή από το αόρατο, από τον ουρανό, που έλεγε:

«Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ· Η βασιλεία παρήλθεν από σου· και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου· χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν.»—Δαν. 4:29-32.

Τι επακολούθησε αμέσως; Ακριβώς εκείνο που ο Θεός είπε ότι θα εγίνετο. Αυτό είναι στην αφήγησι του Δανιήλ. Η Βαβυλωνιακή ιστορία που εξετάφη δεν περιέχει αφήγησι του γεγονότος ότι ο Ναβουχοδονόσορ ήταν παράφρων επί επτά κατά γράμμα χρόνια, όπως δείχνει η Γραφή ότι συνέβη. Αλλά μήπως έπρεπε ν’ αναμένωμε από τους υποστηρικτάς και δούλους ενός δικτάτορος βασιλέως να ιστορήσουν την ταπείνωσί του; Δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι οι ιστορικοί του Χίτλερ θα εξιστορούσαν τις ήττες του Χίτλερ αν αυτός επανήρχετο στην εξουσία όπως ο Ναβουχοδονόσορ στο τέλος της επταετούς παραφροσύνης του. Και άλλα έθνη ακολούθησαν επίσης την πολιτική της εξυψώσεως των αρχόντων και των κυβερνήσεών των, όπως μπορούμε να δούμε στα χρονικά της αρχαίας Αιγύπτου, της Ασσυρίας και πολλών συγχρόνων χωρών. Αλλά η Αγία Γραφή μάς δίνει την αληθινή, άδολη και απλή εξιστόρησι.

Όταν ο Θεός αποκατέστησε το λογικό του Ναβουχοδονόσορ, αυτός ούτε κατάλαβε ότι οι επτά καιροί θα είχαν μια μεγαλύτερη εκπλήρωσι ενός έτους για κάθε μέρα των επτά προφητικών ετών από 360 ημέρες το καθένα, συνολικά 2.520 (7 x 360) ετών. Δεν κατάλαβε ότι αυτό ήταν μια προφητεία που απεκάλυπτε ότι, από τον καιρό της ανατροπής της αντιπροσωπευτικής βασιλείας του Θεού όταν η Ιερουσαλήμ ερημώθηκε στο έτος 607 π.Χ., δεν θα υπήρχε βασιλεύς της γραμμής του Δαβίδ που να εξουσιάζη υποθέσεις της ανθρωπότητος επί 2.520 χρόνια. Στη διάρκεια του χρονικού αυτού διαστήματος η ‘Ιερουσαλήμ θα κατεπατείτο από τα έθνη ώσπου να εκπληρωθούν οι Καιροί των Εθνών’—δηλαδή, ο Θεός θα επέτρεπε να κυριαρχούν τα έθνη στη γη, χωρίς να υπάρχη ενθρονισμένος βασιλεύς που ν’ αντιπροσωπεύη τον Θεό. Στο τέλος της περιόδου των 2.520 ετών θα ήρχετο ο ωρισμένος καιρός του Θεού να ενθρονίση τον Μεσσία του στους ουρανούς. Σύμφωνα με τη Βιβλική χρονολογία και τις παγκόσμιες συνθήκες που εκπληρώνουν την προφητεία, αυτοί οι καιροί των Εθνών έληξαν το έτος 1914 μ.Χ.—Λουκ. 21:24· Ιεζ. 21:27.

Αυτό σημαίνει ότι τώρα είμεθα στην βραχεία χρονική περίοδο προτού η Μεσσιανική βασιλεία βαδίση εναντίον του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων και εισαγάγη την ειρηνική χιλιετή βασιλεία.—Ματθ. 6:10.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Μερικοί μπορεί να διστάζουν να βασισθούν στην Αγία Γραφή, επειδή αυτή γράφθηκε από ανθρώπους. Αλλά συχνά οι συγγραφείς υπαγορεύουν τις σκέψεις των σε άλλους οι οποίοι ενεργούν ως απλοί γραμματείς. Ομοίως, τα ιστορικά και τεκμηριακά έργα δεν αποτελούν ιδέες των συγγραφέων ή συντακτών των. Μολονότι είναι αληθινό ότι η Αγία Γραφή γράφθηκε από ανθρώπους, εν τούτοις δεν είναι λόγος ανθρώπων. Μέσα στις σελίδες της η Αγία Γραφή τονίζει ότι είναι έργον θείας εμπνεύσεως, και γράφθηκε εν ονόματι του Υψίστου και του Ζώντος εις τον αιώνα. Ο ίδιος ο Ναβουχοδονόσορ μετά την ταπεινωτική εμπειρία του, είδε σαφώς και παραδέχθηκε ότι τα λόγια του Δανιήλ για την ερμηνεία του ενυπνίου δεν ήσαν απλώς λόγια του Δανιήλ, γι’ αυτό ομολόγησε τα εξής:

«Και εν τέλει των ημερών, εγώ ο Ναβουχοδονόσορ εσήκωσα τους οφθαλμούς μου προς τον ουρανόν, και αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ, και ευλόγησα τον Ύψιστον, και ήνεσα και εδόξασα τον ζώντα εις τον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν· και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;»—Δαν. 4:34, 35.

Πραγματικά, το γεγονός ότι άνθρωποι χρησιμοποιήθηκαν ως γραμματείς για να καταγράψουν ό,τι ο Θεός επιθυμούσε να γραφή στη Βίβλο δεν μειώνει την αυθεντικότητά της ή την επίδρασί της στην ανθρωπότητα. Οι εμπειρίες του Ιώβ, του Δαβίδ, του Δανιήλ και άλλων ανδρών, τα αισθήματά των, οι δοκιμασίες των, η τήρησις ακεραιότητός των υπό δοκιμασίαν, παρέχουν μια πραγματικότητα και αίσθημα οικειότητος που τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να παράσχη. Επίσης, μας ενθαρρύνει ως συνήθεις ανθρώπους, διότι μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι υφιστάμεθα πολλά παρόμοια πράγματα, και γνωρίζομε ότι ακεραιότης μπορεί να κρατηθή από ανθρώπους αν εμπιστεύωνται συνεχώς στον Θεό. Αυτό δίνει στη Γραφή μια καλή, παρηγορητική θέρμη και ένα πιο ισχυρό κρίκο αληθείας απ’ όσο θα μπορούσε να δώση ένα βιβλίο που λέγεται ότι έπεσε απλώς από τον ουρανό.

Σκεφθήτε αυτά τα γεγονότα: Ο Θεός μπόρεσε να πη με ακρίβεια ότι ο Ναβουχοδονόσορ θα ήταν παράφρων επί επτά χρόνια και κατόπιν θα αποκαθίστατο στον θρόνο του. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός εχαρακτήρισε την προφητεία για τους «καιρούς των Εθνών» ως αυθεντική, και ετόνισε ότι αυτοί οι καιροί των Εθνών ετελείωναν πολύν καιρό μετά την εποχή που ήταν στη γη. Ρωτήστε λοιπόν τον εαυτό σας: Δεν θα ήταν επίσης δυνατόν να προείπη ο Θεός τα χίλια χρόνια της Μεσσιανικής βασιλείας του;

Οι άνθρωποι βέβαια δεν μπορούν να φέρουν μια χιλιετή ειρήνη. Πραγματικά, δεν μπορούν να φέρουν ούτε μια χιλιετή κοσμοκρατορία. Ο Χίτλερ έκαμε μια τέτοια προσπάθεια, και διήρκεσε δώδεκα χρόνια. Και τώρα, ιδιαίτερα πολλοί σοβαροί σπουδασταί κυβερνητικών και παγκοσμίων συνθηκών—πολιτικοί άνδρες, επιστήμονες και άλλοι—λέγουν ότι το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέση να ζήση ούτε ως το έτος 2000 μ.Χ. Αυτοί βασίζουν την προοπτική τους, όχι στην Αγία Γραφή, αλλά στα δύσκολα σημερινά πράγματα και στην αμετάστρεπτη παρούσα τάσι των πραγμάτων στην οποία ευρισκόμεθα όλοι εμείς. Η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνούμε ως ένα σημείο της εγγύτητος του τέλους αυτού του συστήματος.—2 Τιμ. 3:1-5.

Μπορούμε κάλλιστα να πιστεύωμε την Αγία Γραφή για την εγγύτητα του τέλους αυτού του συστήματος. Αλλά δεν έχομε βάσι να πιστεύωμε τις σκοτεινές προβλέψεις καταστροφής της ανθρωπότητος, ή στους αιωνίους ισχυρισμούς τούς οποίους συχνά εκστομίζουν οι πολιτικοί για μια παγκόσμια ειρήνη με τη συνεχή επικράτησι των ανθρωπίνων κυβερνήσεων. Δεν έχομε βάσεις για να πιστεύωμε σ’ αυτές τις υποσχέσεις. Αλλά έχομε βάσεις για να πιστεύωμε στον Δημιουργό, και πρέπει να δεχώμεθα τις προρρήσεις του. Δεν πρόκειται για προβλέψεις σκοτεινές για την ανθρώπινη φυλή, αλλά αντίθετα για μια χιλιετή διακυβέρνησι που θα φέρη το ανθρώπινο γένος σε τελειότητα. Ο Θεός μάς λέγει ότι θα καταστήση αυτή τη γη ένα ωραίο κόσμημα και θα φέρη τους λαούς της σε αρμονία μεταξύ των. Επίσης υπόσχεται αιώνια συνέχισι της ζωής στη γη με ευτυχία.

Ο ΠΙΟ ΕΥΘΕΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Αν πιστεύωμε στον Θεό, τώρα είναι πραγματικά ο καλύτερος καιρός που υπήρξε ποτέ για να ζούμε. Διότι εμείς, απ’ όλες τις γενεές των ανθρώπων, έχομε την ευκαιρία να δούμε την καταστροφή της ανομίας, την εκκαθάρισι της γης και την επιβίωσι σε μια δίκαιη νέα τάξι. Πιστεύετε ότι ο Θεός έχει αυτόν τον καλό σκοπό για τη γη; Αν ναι, φροντίστε αμέσως να εξασφαλίσετε την εύνοιά του όταν ο Μεσσιανικός βασιλεύς του θα εκτελέση κρίσι πάνω σ’ αυτό το παρηκμασμένο σύστημα πραγμάτων.

Αν είσθε ένας που έχη τάσι να είσθε δύσπιστος, γιατί δεν προσπαθείτε τουλάχιστον να εξετάσετε προσεκτικά τι λέγει ο Θεός και να το παραβάλετε μ’ εκείνο που προσφέρουν οι άνθρωποι; Υπάρχει καμμιά άλλη ελπίδα που να την παραβάλετε με την υπόσχεσι του Θεού; Και αυτό που υπόσχεται ο Θεός μήπως δεν είναι σε αρμονία με τις φυσικές, έμφυτες επιθυμίες του ανθρώπου; Και δεν είναι μάλιστα πιο λογικό αυτό απ’ όσα υπόσχονται οι άνθρωποι; Επωφεληθήτε από τη σημερινή απαράμιλλη ευκαιρία να λογικευθήτε σε ό,τι λέγει ο Θεός και να μάθετε τους σκοπούς του. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν ευχαρίστησι να σας βοηθήσουν, στο σπίτι σας, χωρίς επιβάρυνσι. Ή μπορείτε να παρακολουθήσετε συναθροίσεις στις Αίθουσές των Βασιλείας για ν’ ακούσετε αυτά τα πράγματα που εξετάζονται εκεί.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 69]

Πότε η Βασιλεία του κόσμου ανετέθη στον Χριστό

Η Αγία Γραφή προείπε ότι ο Θεός θα έδινε τη Βασιλεία του κόσμου στον Χριστό (Αποκάλ. 11:15)

Πότε θα εγίνετο αυτό; Μετά παρέλευσιν επτά συμβολικών «καιρών» (Δαν. 4:10-17)

Ένα πελώριο δένδρο που παρίστανε την εξουσία της βασιλείας κατεκόπη όταν έπεσε η Ιερουσαλήμ στο 607 π.Χ. Μετά την λήξι των επτά καιρών θα αφηρούντο ‘τα δεσμά·’ το δένδρο θα εβλάστανε.

Πόσο μήκος θα είχαν οι «επτά καιροί»; Πολύ περισσότερο από επτά κατά γράμμα χρόνια.

Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, ετόνισε ότι οι συμβολικοί καιροί δεν είχαν παρέλθει. (Λουκ. 21:24) Τα εδάφια Αποκάλυψις 12:6, 14 δείχνουν ότι 1.260 ημέρες εξισώνονται με τρισήμισυ καιρούς

Ο κάθε καιρός πρέπει να είναι 360 ημέρες (3 ¹⁄₂ × 360 = 1.260)

Κάθε μέρα των προφητικών καιρών συμβολίζει ένα έτος (Αριθμ. 14:34· Ιεζ. 4:6)

Έτσι, επτά καιροί (7 × 360) είναι 2.520 χρόνια

Πότε άρχισαν οι επτά συμβολικοί καιροί (2.520 χρόνια);

Το φθινόπωρο του 607 π.Χ. όταν η γη της τυπικής βασιλείας του Θεού στην Ιουδαία ερημώθηκε

Πότε έληξαν οι επτά συμβολικοί «καιροί»;

Τα 2.520 χρόνια μάς φέρνουν στο φθινόπωρο του 1914 μ.Χ. (606 ¹⁄₄ + 1913 ³⁄₄ = 2.520)

1914 μ.Χ.—είναι το σημαντικό έτος οπότε η βασιλεία του κόσμου ανετέθη στον Χριστό

Αυστραλιανό Ενδιαφέρον για τον Διωγμό της Μαλάουι

● Εξακολουθεί το δημόσιο ενδιαφέρον για τον διωγμό των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλάουι. Τόσο η Βουλή όσο και η Γερουσία της Αυστραλίας προσφάτως συζήτησαν το θέμα. Ένας γερουσιαστής εισηγήθηκε όπως η κυβέρνησις υποβάλη μια «διαμαρτυρία γι’ αυτή τη χονδροειδή παραβίασι της πολιτικής ελευθερίας και την απάνθρωπη μεταχείρισι αυτών των ανθρώπων από ένα μέλος της Κοινοπολιτείας.» Ένας βουλευτής προσδιώρισε την κατάστασι ως «επαίσχυντη.» Σε μια εκπομπή ομιλιών από τον εθνικό ραδιοφωνικό σταθμό, ένας άλλος είπε: «Ελπίζω ότι άλλα αξιότιμα μέλη θα υποστηρίξουν την αίτησί μου για θρησκευτική ελευθερία στη Μαλάουι . . . ότι οι αντιπρόσωποί μας στην επόμενη Διάσκεψι της Κοινοβουλευτικής Ενώσεως της Κοινοπολιτείας θα το κάμουν ζήτημα.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

1 Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά το πνεύμα ζέοντες· τον Ιεχωβά δουλεύοντες.—Ρωμ. 12:11, ΜΝΚ. Σ 1/9/73 14, 15

2 «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, άλλα με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού.»—Ματθ. 4:4. Σ 15/11/73 4-6

3 Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.—Λουκ. 5:31, 32. Σ 1/4/73 28, 29

4 Μη έσο μεταξύ οινοποτών, μεταξύ κρεοφάγων άσωτων.—Παρ. 23:20. Σ 1/5/73 10

5 Ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.—Ρωμ. 15:3. Σ 1/6/73 19-22

6 Εις τας οποίας περιεπατήσατε ποτέ . . . κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.—Εφεσ. 2:2. Σ 15/6/73 8-10, 17

7 Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.—Ματθ. 5:3. Σ 15/5/73 7

8 Να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.—1 Πέτρ. 2:9. Σ 1/10/73 3, 4

9 Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα, και σφόδρα διεφθαρμένη· τις δύναται να γνωρίσει αυτήν; Εγώ ο Ιεχωβά εξετάζω την καρδίαν.—Ιερ. 17:9, 10. Σ 15/9/73 21, 22

10 Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν, ήτις ήρχισε να λαλήται δια του Κυρίου;—Εβρ. 2:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/7/73 13, 14

11 «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της . . . διανοίας σου.»—Ματθ. 12:37, ΜΝΚ. Σ 15/6/73 13-18

12 Σύναξον τον λαόν, . . . δια να ακούσωσι και δια να μάθωσι, και να φοβώνται Ιεχωβά τον Θεόν σας, και δια να προσέχωσι και να εκτελώσι πάντας τους λόγους του νόμου τούτου.—Δευτ. 31:12, ΜΝΚ. Σ 1/7/73 16, 17

13 Και ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή·θέλει δοθή ζωή αντί ζωής.—Δευτ. 19:21. Σ 15/8/73 6, 7

14 Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.—Ιωάν. 10:10. Σ 1/9/73 18

15 Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν.—1 Κορ. 3:6. Σ 1/8/73 18

Ανακοινώσεις

Νέο Υμνολόγιο στην Ελληνική

● Η ψαλμωδία με ύμνους είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της λατρείας του Ιεχωβά, και πόσο ευτυχείς είμεθα που είναι έτσι! Αναγνωρίζοντας την υποχρέωσι των Χριστιανών να ψάλλουν ύμνους αίνου στον Ιεχωβά, το εκδοτικό τμήμα των μαρτύρων του Ιεχωβά απ’ αυτή τη βρεφική του ηλικία παρήγαγε υμνολογία αρχίζοντας από το έτος 1879. Μεταξύ των υμνολογίων που εξυπηρέτησαν τον λαό του Ιεχωβά από τότε ήσαν το Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, που εξεδόθη το 1905, και το Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, που εξεδόθη το 1928. Μεγαλύτερη πρόοδος εσημειώθη με το Υμνολόγιο για την Υπηρεσία της Βασιλείας, που εξεδόθη το 1944. Το 1966 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωκε ένα υμνολόγιο με τον τίτλο Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών. Ο τίτλος του ελήφθη από τους λόγους του Παύλου εις Εφεσίους 5:18, 19. Μεταξύ των χωρών απ’ όπου οι Μάρτυρες συνεισέφεραν μελωδίες για το υμνολόγιο, είναι η Χαβάι, ο Λίβανος, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Κίνα, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάς, η Ιταλία, το Μεξικό, η Νότιος Αφρική και οι Ην. Πολιτείες. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, το γεγονός ότι πολλές από τις μελωδίες έχουν συνταχθή από μάρτυρες, ενώ ήσαν σε φυλακή ή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Το Ελληνικό υμνολόγιο είναι χωρίς μουσικούς φθόγγους. Στείλτε 8 δραχμές ή 25 σεντς στις Η. Π. Α. για το αντίτυπό σας.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

10 Μαρτίου: Νίκη κατά του Κόσμου Χωρίς Ένοπλη Σύγκρουσι, 1-29. Σελίς 72. Ύμνοι: 66, 11.

17 Μαρτίου: Νίκη κατά του Κόσμου Χωρίς Ένοπλη Σύγκρουσι, 30-33, και Σύντροφοι Νικηταί κατά του Κόσμου. Σελίς 78. Ύμνοι: 39, 51.

Τι Εμποδίζει την Παγκόσμια Ειρήνη;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του κόσμου, όσο και αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να επιτύχουν μια πραγματική ειρήνη. Γιατί;

Αν δεν αφαιρεθούν δυο εμπόδια, ποτέ δεν μπορεί να έλθη αληθινή ειρήνη.

Το πρώτο απ’ αυτά τα εμπόδια, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, είναι τα ψευδή θρησκευτικά συστήματα του κόσμου. Πληροφορημένοι άνθρωποι επίσης αρχίζουν να θεωρούν τις θρησκείες του κόσμου σαν ένα εμπόδιο.

Κάτω από τον τίτλο «Τώρα η Εκκλησία Αναστατώνει τον Κόσμο,» ο Τζων Τσάμπερλεν, σχολιαστής αρθρογραφίας του Συνδικάτου Κινγκ Φίτσουρς, επισημαίνει την ανάμιξι των εκκλησιών στην πολιτική, ως το σημείο που οι εκκλησίες να υποστηρίζουν επαναστατικά κινήματα. Γράφει τα εξής:

«Είναι ειρωνικό το ότι οι μεγαλύτεροι εχθροί του αυξανομένου πνεύματος παγκοσμίας υφέσεως [μιας χαλαρώσεως των τεταμένων σχέσεων μεταξύ των εθνών] είναι λίγοι λειτουργοί που ισχυρίζονται ότι μιλούν εν ονόματι της Χριστιανοσύνης. Το παγκόσμιο συμβούλιο των εκκλησιών είναι ο χειρότερος παραβάτης. Αλλά η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παρήγαγε τους δικούς της ριζοσπαστικούς, τους οποίους πρέπει να αποκηρύξη.»—Εφημερίς «Η Καθημερινή Οκλαχόμα,» 8 Αυγούστου 1973.

Και ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, στην ομιλία του από την τηλεόρασι προς το έθνος στις 15 Αυγούστου 1973, ενοχοποίησε τους κληρικούς για ανάμιξι στην πολιτική και παραβάσεις των νόμων όταν είπε ότι μέσα στη δεκαετία του 1960,

«άτομα και όμιλοι με αυξανόμενη έντασι υποστήριξαν το δικαίωμα να αναλάβουν τον νόμον στα χέρια επιμένοντας ότι οι σκοποί των εκπροσωπούσαν μια ανώτερη ηθική. Επίσης, η στάσις των επαινέθηκε στον τύπο και από μερικούς άμβωνας ακόμη ως ένδειξις ενός νέου ιδεαλισμού. Όσοι από μας ενέμειναν στους παλαιούς περιορισμούς, και προειδοποιούσαν για την πρωταρχική σπουδαιότητα ενεργείας εντός του νόμου και σύμφωνα με τους κανονισμούς κατηγορήθηκαν ότι ήσαν αντιδραστικοί.

»Η ίδια αυτή στάσις προκάλεσε μια ανοδική τάσι βίας και φόβου, οχλαγωγιών, εμπρησμών και βομβαρδισμών, και όλων αυτών εν ονόματι της ειρήνης και της δικαιοσύνης.»

Πραγματικά, η Αγία Γραφή λέγει ότι οι αληθινοί δούλοι του Θεού πρέπει ν’ απέχουν τελείως από την πολιτική, να είναι εντελώς ουδέτεροι, και να διακηρύττουν τη βασιλεία του Θεού ως την ελπίδα του κόσμου. Αλλ’ αντί τούτου, η παγκόσμια θρησκεία, και ιδιαίτερα οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, αναμίχθηκαν στην πολιτική, έλαβαν μέρος σε εθνικές διαμάχες και κακοπαρέστησαν τον Θεό. Επομένως έχουν τη δυσμένειά του. Ο Θεός είπε ότι θα καταστρέψη την ψευδή θρησκεία. Πώς;

Το μέσον του Θεού θα είναι τα πολιτικά στοιχεία με τα οποία οι θρησκευτικές οργανώσεις ‘έπαιξαν τον ρόλον της πόρνης.’ Και τώρα ακριβώς, στα περισσότερα από τα λεγόμενα «Χριστιανικά» έθνη, οι θρησκευτικοί ηγέται χαριεντίζονται με τους πολιτικούς και συχνά προέχουν στις πολιτικές των συγκεντρώσεις. Μολονότι υπάρχουν μερικοί άθεοι άρχοντες, δεν πρέπει ν’ αναμένεται ότι τα πολιτικά στοιχεία, αφ’ εαυτών των, θα ενεργούσαν ενωμένα για να καταστρέψουν την ψευδή θρησκεία. Τι λοιπόν θα τους κάμη να το πράξουν αυτό; Σημειώστε τι ενέργεια λέγει ο Θεός ότι θα κάμη στην πορνοειδή παγκόσμια θρησκεία.

ΤΟ «ΘΗΡΙΟΝ»

Ο Θεός στον Λόγο του, την Αγία Γραφή, περιγράφει τη μεγάλη παγκόσμια πολιτική οργάνωσι ως ένα «θηρίον.» Αυτό το γνωρίζομε απ’ ό,τι απεκάλυψε ο Θεός πριν από αιώνες μέσω του προφήτου του Δανιήλ. Στον Δανιήλ είχε δοθή όρασις στην οποία είδε θηρία—ένα λέοντα, μια άρκτο, μια λεοπάρδαλι κι ένα φοβερό θηρίο με σιδερένια δόντια. Ο άγγελος του Θεού εξήγησε, «ταύτα τα μεγάλα θηρία, τα οποία είναι τέσσαρα, είναι τέσσαρες βασιλείς, οίτινες θέλουσιν εγερθή εκ της γης.» Αυτά απεδείχθη ότι ήσαν η Βαβυλών (που ήταν τότε εν δυνάμει), η Μηδο-Περσία, η Ελλάς και η Ρώμη.—Δαν. 7:4-7, 17· παράβαλε Δανιήλ 8:3-8, 20, 21.

Ομοίως, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει ένα όραμα στο οποίον είδε το θηρίο που είχε επτά κεφαλάς και δέκα κέρατα. Αυτό το θηρίο, που ήταν σύνθετο, παριστάνει την παγκόσμια πολιτική οργάνωσι που εξεδήλωσε την εξουσία της με επτά παγκόσμιες δυνάμεις. (Αποκάλ. 13:1, 2) Ο Διάβολος καταφαίνεται ότι είναι ο πραγματικός άρχων και θεός της.—2 Κορ. 4:4· Ματθ. 4:8, 9.

Η «ΠΟΡΝΗ»

Στήθηκε μια «εικόνα» του συμβολικού θηρίου, ένας διεθνής οργανισμός για ειρήνη και ασφάλεια, που τώρα είναι γνωστός ως Ηνωμένα Έθνη, τα δε μέλη των αποτελούνται από τις κύριες πολιτικές δυνάμεις της γης που αποτελούν το πολιτικό «θηρίο.» Τα «δέκα κέρατά» του παριστάνουν όλους τους εθνικούς άρχοντας που είναι μέσα σ’ αυτόν. Αυτή η εικόνα, που καλείται επίσης ‘το κόκκινον θηρίον,’ οδηγείται από την «πόρνην» ‘τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη,’ την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Αυτή εμφανίζεται ως κατευθύνουσα το «θηρίον» αυτό σε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του «Αρνίου,» του Ιησού Χριστού, και των συμφερόντων της Βασιλείας του στη γη. Η ψευδής θρησκεία είχε μια ισχυρή επίδρασι στο να κατευθύνη τους πολιτικούς άρχοντας εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, και αυτοί καταδιώχθηκαν σκληρά. Η ισχυρή επιρροή της ‘Βαβυλώνος της Μεγάλης’ την καθιστά θρησκευτική ‘αυτοκρατορία’ στην πολιτική οργάνωσι της γης, όπως λέγει η Γραφή: «Και η γυνή την οποίαν είδες είναι η πόλις η μεγάλη η έχουσα βασιλείαν επί των βασιλέων της γης.»—Αποκάλ. 17:1-3, 5, 13, 14, 18.

Πώς έρχεται το τέλος ολοκλήρου του ψευδούς θρησκευτικού συστήματος; Η Γραφή απαντά: «Τα δέκα κέρατα, τα οποία είδες [όλοι οι εθνικοί άρχοντες] επί το [κόκκινον] θηρίον, ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην, και θέλουσιν κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.»—Αποκάλ. 17:16.

Τι τους υποκινεί να ενεργήσουν, αφού δεν το έχουν κάμει αυτό, μολονότι βλέπουν τις εκκλησίες ν’ αναμιγνύωνται σε πολιτικά ζητήματα; Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός. «Διότι ο Θεός έδωκεν εις τας καρδίας αυτών να κάμωσι την γνώμην αυτού, και να γείνωσι της αυτής γνώμης, και να δώσωσι την βασιλείαν αυτών εις το θηρίον, εωσού εκτελεσθώσιν οι λόγοι του Θεού.»—Αποκάλ. 17:17.

Το τέλος της ψευδούς θρησκείας λοιπόν θα έλθη με καταπληκτική ξαφνικότητα, ενώ εκείνη θα σκέπτεται, «Κάθημαι βασίλισσα, και χήρα δεν είμαι, και πένθος δεν θέλω ιδεί.» Αλλ’ ο Θεός λέγει: «Διά τούτο εν μια ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και πείνα· και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός ο κρίνων αυτήν.»—Αποκάλ. 18:7, 8.

ΑΦΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΕΜΠΟΔΙΟΥ

Ποιο λοιπόν είναι το δεύτερο εμπόδιο στην παγκόσμια ειρήνη; Είναι το ίδιο το «θηρίον,» η πολιτική οργάνωσις όλης της γης που κυβερνά αυτόν τον κόσμον.

Η ιστορία του «θηρίου» είναι πραγματικά κακή. Είναι μια ιστορία πολύ περισσοτέρων ετών πολέμου παρά ειρήνης. Ακόμη και στη διάρκεια των ετών της ειρήνης εκατομμύρια άνθρωποι ήσαν πάντοτε κάτω από την πίεσι ή σε δουλεία. Τώρα ο εθνικισμός σχηματίζει ένα πραγματικά αδιαπέραστο φραγμό στην ειρήνη του κόσμου. Ο Λόγος του Θεού λοιπόν μας λέγει ότι, αφού η ψευδής θρησκεία κατακαή έως την πτέρναν της, θα έλθη η καταστροφή του «θηρίου» και όλων όσοι το υποστηρίζουν.

Μήπως αυτή η καταστροφή θα έλθη από ένα πυρηνικό ή χημικό πόλεμο; Αρκετά απ’ αυτά τα όπλα είναι τώρα συσσωρευμένα για να καταστρέψουν ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. Αλλ’ όχι, η Αγία Γραφή δείχνει ότι ολόκληρο το «θηρίο» πολεμά εναντίον του Θεού και της βασιλείας του που είναι στα χέρια του Χριστού Ιησού. Ο Χριστός από τον ουρανό τους νικά. Αυτή είναι η μάχη που λαμβάνει χώρα στο στάδιο των παγκοσμίων εξελίξεων που καλείται Αρμαγεδδών, όπως είναι γραμμένο: «Και συνήθροισεν αυτούς [τους βασιλείς της γης] εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»—Αποκάλ. 16:14-16.

Ας μη νομίζουν, λοιπόν, οι μεταρρυθμισταί ότι με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις μπορούν να κάμουν το «θηρίον» ένα ήμερο ‘ειρηνικό ζώο,’ εξασφαλίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλους τους λαούς της γης. Ούτε οι στασιασταί πρέπει να νομίζουν ότι με τη βία, με την τακτική του ανταρτοπολέμου ή της τρομοκρατίας μπορούν να εκτοπίσουν το «θηρίο» από την διακυβέρνησι της γης. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως, περιγράφοντας τον Αρμαγεδδώνα, αποκαλύπτει τον μόνο τρόπο με τον οποίο το θηρίο μπορεί να καθυποταχθή:

«Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης, και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, διά να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου, και με το στράτευμα αυτού. Και επιάσθη το θηρίον, και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου, και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον. Και οι λοιποί εφονεύθησαν με την ρομφαίαν του καθημένου επί του ίππου, την εξερχομένην εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών.»—Αποκάλ. 19:19-21.

Ο καθήμενος επί του ίππου περιγράφεται σε προηγούμενα εδάφια (11-16) ως «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων.» Ποιος άλλος εκτός από το «Αρνίον,» τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, είναι αυτός που κάθεται επάνω στον ίππο και πολέμα σ’ αυτή την μάχη της «οργής του Θεού του Παντοκράτορος;» (Αποκάλ. 19:15) Ας σημειωθή ότι μαζί με το «θηρίον» φαίνεται και ένας «ψευδοπροφήτης.» Αυτός προφανώς θ’ αποτελή μέρος των δυνάμεων του «θηρίου» και ενεργεί ως εκπρόσωπος τούτου. Και διαπιστώνομε ότι αυτός ο «ψευδοπροφήτης» είναι ο ίδιος που μίλησε τόσο μεγαλοφώνως για να στηθή η «εικών του θηρίου» ώστε να την λατρεύσουν οι άνθρωποι, και ν’ αποβλέπουν σ’ αυτή για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια.

Είναι μια από τις κεφαλές του θηρίου και είναι και ο ίδιος ένα «θηρίο» αν θεωρηθή σαν μια μεμονωμένη παγκόσμιος δύναμις, όπως ήταν η Βαβυλών, η Μηδοπερσία, η Ελλάς και η Ρώμη. Παριστάνεται σαν ένα ‘δικέρατο θηρίο.’ (Αποκάλ. 13:11-15) Αποδεικνύεται ότι είναι η εβδόμη παγκόσμια δύναμις, που έχει δύο κέρατα, δύο χωριστές αλλά συνήθως συνεργαζόμενες κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις, Βρεττανία και Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Κανένα μέρος, λοιπόν αυτού του παγκοσμίου πολιτικού συστήματος δεν θα είναι στο περιθώριο. Ομοίως, οι ουράνιες δυνάμεις υπό τον Ιησούν Χριστόν δεν θα βραδύνουν να εξαφανίσουν όλες τις στρατιωτικές δυνάμεις όλων των στρατιών της γης και όλη την εξάρτησί των στον Αρμαγεδδώνα. Τα επίγεια όπλα δεν μπορούν, φυσικά, να εγγίσουν τις ουράνιες δυνάμεις. Αλλά τα όπλα μπορούν ν’ απειλήσουν εκείνους που είναι στη γη και που στέκουν παρά το πλευρό της θείας κυριαρχίας. Εν τούτοις αυτοί οι επίγειοι δούλοι του Θεού δεν θα εμπλακούν σε καμμιά μάχη. Αυτοί εμπιστεύονται στις ουράνιες δυνάμεις του Χριστού τις οποίες το «θηρίον,» όσο ισχυρό και ευέλικτο και αν είναι, δεν μπορεί να τις αποφυγή. Θα συλληφθή ενώ θα διαπράττη τις τελευταίες του αδικοπραγίες κατά των πιστών λάτρεων του Ιεχωβά Θεού.

Αν ένας άγγελος του Θεού μπόρεσε να καταστρέψη 185.000 από τους κυριωτέρους άνδρας και ηγέτας του Ασσυριακού στρατού σε μια νύκτα, πόσον καιρό θα χρειασθούν όλες οι μυριάδες των αγγέλων υπό την προσταγή του Χριστού για ν’ αφανίσουν τις στρατιές αυτού του κόσμου, έστω και αν αυτές αριθμούνται σε δεκάδες εκατομμυρίων;—2 Βασ. 19:35· 2 Χρον. 32:21· Δαν. 7:9, 10, 13, 14.

Στον Αρμαγεδδώνα ο Βασιλεύς των βασιλέων θα εκδώση τη διαταγή για την καταστροφή των εχθρών του Θεού από τα χέρια των ουρανίων αγγέλων που τελούν υπό το πρόσταγμά του. Οι πολιτικές οργανώσεις ενόσω ακόμη θα ζουν—ως ισχυροί θεσμοί εν ενεργεία—θα εξοντωθούν με το να ριφθούν μέσα στη συμβολική ‘λίμνη του πυρός.’ Τι αποδιοργάνωσι και σύγχυσι θα επιφέρη αυτή η καταστροφή της οργανώσεώς των μέσα στις τάξεις των! Αποδεικνύεται όμως ότι είναι πολύ αργά για να διαφύγη και χωρίς ελπίδα για να πολεμήση. Ο Ιησούς Χριστός, με την ‘ρομφαία που εξέρχεται εκ του στόματος αυτού,’ διατάσσει την εκτέλεσί των σαν να επήρχετο μια μακρά ρομφαία ενός αξιωματούχου με εξουσία.

ΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

Σημειώστε ότι η αφήγησις δεν λέγει ότι ο Θεός θα καύση την κατά γράμμα γη στην οποία το πολιτικό σύστημα του κόσμου εκυβέρνησε επί αιώνες και την οποία εμόλυνε και ερήμωσε σε μεγάλο βαθμό. Ούτε λέγει η προφητεία ότι η γη θα καταστή ένας νεκρός, ακατοίκητος τόπος. Θα υπάρξουν επιζώντες. Πώς το γνωρίζομε;

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός υπονοούσε επιβίωσι δίνοντας οδηγίες για επιβίωσι και λέγοντας κατόπιν: «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγετε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 21:36.

Συνεπώς, δεν θα λατρεύσουν όλοι το «θηρίον» ή την «εικόνα» του. Η πίεσις που ασκείται για να το κάμουν όλοι αυτό παρέχει μια δοκιμασία εγκαρτερήσεως για τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού στη γη. (Αποκάλ. 13:7-10) Αλλ’ αυτοί νικούν τις προσπάθειες του «θηρίου» και είναι ‘νικηταί’ του κόσμου χωρίς ένοπλη σύγκρουσι.—Ιωάν. 16:33· Αποκάλ. 2:7, 17, 26.

Εκτός απ’ αυτούς τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού, που έχουν ουράνιες ελπίδες, η Γραφή θετικά τονίζει ότι υπάρχουν και άλλοι που δεν λατρεύουν το θηρίο. Αυτοί είναι ο ‘πολύς όχλος’ που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 7:9-17, οι οποίοι λέγεται ότι έρχονται εκ της θλίψεως της μεγάλης και στους οποίους ο Θεός θα εκτείνη τη «σκηνή» της προστασίας του, και το Αρνίον του θέλει «οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων.» Αυτοί δεν είναι από τη ‘νέα κτισι’ που αποτελεί τον «Ισραήλ του Θεού.»(Γαλ. 6:15, 16) Ο απόστολος Ιωάννης τούς είδε να εμφανίζονται επί σκηνής αφού παρέστη μάρτυς της σφραγίσεως των 144.000 του πνευματικού Ισραήλ.

Επίσης, αυτοί παριστάνονται ως τα «πρόβατα» που αγαθοποιούν τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού στη διάρκεια της παρουσίας του με βασιλική εξουσία. Αυτοί προσκαλούνται: «Κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.»—Ματθ. 25:34.

Συνεπώς δεν θα υπάρξη κενόν, καμμιά κενή ακατοίκητη γη. Ο Θεός απλώς θα καθαρίση τη γη από εκείνους που την μολύνουν, που την καταστρέφουν. (Αποκάλ. 11:18) Θα εκμηδενίση τους εχθρούς του. Όλοι όσοι θα επιζήσουν θα ιδούν την τιμωρία εκείνων που πολέμησαν εναντίον του Θεού, και όλοι οι ζώντες θα τον αινούν για τη δικαιοσύνη του και το έλεός του.—Ψαλμ. 145:9-21.

Βρήκαν το Κλειδί της Ειρήνης

ΣΕ ΟΛΗ τη γη πολλοί άνθρωποι είναι γεμάτοι πικρία. Δεν απολαμβάνουν ειρήνη με τους συνανθρώπους των. Άτομα μιας εθνικότητος, φυλής ή χρώματος αισθάνονται εχθρότητα σε άτομα άλλης εθνικότητος, φυλής ή χρώματος, συχνά λόγω αδικιών που διαπράχθηκαν στο παρελθόν. Μπορούν αυτά τα άτομα να υπερνικήσουν τις εχθρότητες;

Η πείρα ενός διακόνου των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Καλιφόρνια δείχνει τι μπορεί να γίνη. Αυτός ο διάκονος ησχολείτο στη διακονία από σε σπίτι, μιλώντας με ανθρώπους της περιοχής για τους σκοπούς του Θεού. Λέγει:

«Σε μια πόρτα, μου άνοιξε ένας άνθρωπος ύψους σχεδόν δύο μέτρων. Μόλις αυτοσυστήθηκα, με διέκοψε λέγοντας, ‘Εγώ δεν μιλώ σε λευκούς!’ Θέλοντας ειλικρινά να του μιλήσω, τον ρώτησα ποιο ήταν το πρόβλημα. Μου είπε ότι ήταν Ινδοαμερικανός και ότι οι λευκοί τους πήραν τη χώρα τους και εφόνευσαν τον λαό του.

»Εγώ ανεγνώρισα ότι είχε γίνει μια μεγάλη αδικία. Τον επληροφόρησα επίσης ότι εγώ ήμουν Αρμένιος και ότι αν ήθελα να λάβω την ίδια στάσι, θα αισθανόμουν το ίδιο για κείνους οι οποίοι κατέσφαξαν χιλιάδες Αρμενίους. Τον διεβεβαίωσα, όμως, ότι εγώ έθεσα την εμπιστοσύνη και την πίστι μου στον Ιεχωβά Θεό, γνωρίζοντας ότι αυτός σε λίγο θα διορθώση τα πράγματα με την ουράνια κυβέρνησι της Βασιλείας του. Κατόπιν τον διεβεβαίωσα ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον ήμουν στην πόρτα του, για να του εξηγήσω πώς οι παρούσες παγκόσμιες συνθήκες απεδείκνυαν ότι σε λίγο η βασιλεία του Θεού θα τερματίση την αδικία, την προκατάληψι και την ανομία σε όλη τη γη.

»Αυτά τον προσείλκυσαν τόσο ώστε δέχθηκε ένα βοήθημα Γραφικής μελέτης προωρισμένο να βοηθήση τους ανθρώπους να καταλάβουν τους σκοπούς του Θεού. Όταν επέστρεψα σε μια μεταγενέστερη ευκαιρία, αρχίσαμε μια τακτική μελέτη της Γραφής. Από τότε αυτός και η σύζυγός του ήρχοντο κάθε εβδομάδα στις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα κάνουν γοργές προόδους μαθαίνοντας τη βέβαιη Βιβλική ελπίδα για το μέλλον.»

Ακόμη κι άτομα που εκπαιδεύθηκαν για τον πόλεμο μπορούν ν’ αλλάξουν τους τρόπους των και ν’ αρχίσουν να επιδιώκουν ειρήνη. Ένας από το Βέλγιο αφηγείται τα εξής:

«Ήμουν μισθοφόρος στρατιώτης στον Αφρικανικό στρατό της Κατάνγκα και αντιμετώπισα πολλές επικίνδυνες καταστάσεις. Σε μια εκστρατεία ο Κατανγκέζικος στρατός εφόνευσε κάθε πλάσμα, ανθρώπους και ζώα. Φοβούμενος μήπως χάσω τη ζωή μου, έκαμα ευχή, ‘Αν βγω από δω ζωντανός, θα ξαναπάω στην εκκλησία.’ Βγήκα ζωντανός. Η Κατάνγκα ηττήθηκε και ως εκ θαύματος διέφυγα τον θάνατο.

«Πριν από πολλά χρόνια είχα εγκαταλείψει την Καθολική εκκλησία. Αλλά τώρα ξαναπήγα. Την πρώτη φορά που ξαναπήγα έκαναν κήρυγμα για τον άδη. Τα παράλογα σχόλια του ηλικιωμένου ιερέως με κλόνισαν τόσο ώστε έφυγα αμέσως από την εκκλησία. Αργότερα, ξαναπήγα τη νύχτα των Χριστουγέννων. Έφθασα ακριβώς τα μεσάνυκτα. Η πόρτα της εκκλησίας ήταν κλειδωμένη. Εχτύπησα και μου άνοιξαν. Στο βάθος, μεταξύ μεθυσμένων εορταστών των Χριστουγέννων, αισθάνθηκα πλήρη απαλλαγή από την ευχή που είχα κάνει στο πεδίον της μάχης. Εγκατέλειψα την εκκλησία για να μη ξαναπάω ποτέ.

»Εν τούτοις, από τότε κι εμπρός έκαμα περισσότερες σκέψεις για την ύπαρξι του Θεού. Προσευχόμουν στον Θεό ν’ αποκαλυφθή σ’ εμένα με κάποιο σημείο για να εκπληρώσω την ευχή που είχα κάμει σ’ αυτόν.

»Τότε συνέβη κάτι. Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ήλθε στην πόρτα μου και πήρα οτιδήποτε είχε να μου προσφέρη και το διάβασα με ζωηρό ενδιαφέρον. Το εξήτασα, το παρέβαλα και το μελέτησα.

»Λίγο αργότερα, απεφάσισα να εξακριβώσω τι είχα μάθει από την επίσκεψί μου στην Αίθουσα Βασιλείας. Επειδή εντυπωσιάσθηκα από τη φιλική και ευτυχισμένη ατμόσφαιρα, σε λίγο άρχισα να πηγαίνω τακτικά εκεί. Ποτέ σε όλη τη ζωή μου, που ήταν γεμάτη περιπέτειες και γεγονότα και με πολλά ταξίδια, δεν είχα βρει την αγάπη και την ενότητα που βρήκα σ’ αυτή την Αίθουσα Βασιλείας.»

Αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να κάμη πολύ μεγάλες αλλαγές. Όπως ο ίδιος είπε: «Σ’ όλη τη ζωή μου είχα εκπαιδευθή για σαρκικούς πολέμους και τώρα έπρεπε να μάθω να γίνω ένας πνευματικός στρατιώτης του Χριστού.»

Πραγματικά, λοιπόν, μια καλή σχέσις με τον Δημιουργό, βασισμένη σε ακριβή γνώσι του Λόγου του, αποτελεί το κλειδί της ειρήνης με τους συνανθρώπους. Αν είσθε δυσαρεστημένοι για την πικρία και την προκατάληψι που υπάρχει σήμερα, γιατί να μη λάβετε την ευκαιρία να μιλήσετε με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Θα εξακριβώσετε απ’ αυτούς ποια ασφαλής απόδειξις υπάρχει ότι ο Θεός σε λίγο θα τερματίση τις εθνικιστικές και φυλετικές προκαταλήψεις, καθώς και τον πόλεμο σε όλη τη γη. Και θα μάθετε επίσης τι ενέργειες έχουν γίνει ήδη γι’ αυτόν τον σκοπό από εκατοντάδες χιλιάδων Χριστιανών σε όλο τον κόσμο.

Πηγαίνετε σε Γάμο;

ΜΕΡΙΚΟΙ άνθρωποι ποτέ δεν παρευρίσκονται σε γάμο, ακόμη και στον γάμο ενός στενού φίλου, ισχυριζόμενοι ότι είναι πολύ απασχολημένοι. Καλό είναι όμως να ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, όταν ήταν στη γη δεν ήταν τόσο απασχολημένος ώστε να μη παρευρεθή στην εορτή του γάμου που έγινε στην Κανά. Πραγματικά, το πρώτο σημείο που έκαμε ως απόδειξι της Μεσσιανικότητός του ήταν σ’ αυτόν τον γάμο. Όταν ο οίνος ετελείωσε, θαυματουργικά επρομήθευσε και άλλον οίνον, τον καλύτερο οίνο και μάλιστα με αφθονία. Και το αποτέλεσμα εκείνου του θαύματος ήταν ότι «επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί αυτού.»—Ιωάν. 2:1-11.

Ο πρώτος γάμος ήταν ο γάμος του Αδάμ και της Εύας και ετελέσθη από τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό. Ο Θεός ήθελε πρώτα να αισθανθή ο Αδάμ την ανάγκη μιας συντρόφου, διότι διαβάζομε ότι ο Αδάμ, αφού έδωσε ονόματα σε όλα τα ζώα, παρετήρησε ότι για τον εαυτό του «δεν ευρίσκετο βοηθός όμοιος με αυτόν.» Τότε ο Θεός εδημιούργησε την Εύα και «έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.» Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι όταν του την παρουσίασε, ο Αδάμ είπε: «Τούτο είναι τώρα οστούν εκ των οστέων μου, και σαρξ εκ της σαρκός μου· αυτή θέλει ονομασθή ανδρίς, διότι εκ του ανδρός αυτή ελήφθη.»—Γέν. 2:18-23.

Μεταξύ των δούλων του Θεού στους αρχαίους χρόνους δεν υπάρχει αναγραφή τυπικής θρησκευτικής τελετουργίας που να συνδέεται με τους γάμους. Ούτε υπήρχε κάτι τέτοιο που να λέγεται άδεια γάμου, μολονότι εγίνοντο ωρισμένες ενέργειες που καθιστούσαν τον δεσμό του γάμου νομικώς δεσμευτικό. Εν τούτοις, ένα πράγμα είναι βέβαιον, ότι όπως και σήμερα γίνεται, ένας γάμος ήταν μια χαρούμενη ευκαιρία. Εκείνο που υπογραμμίζει τη χαρά που συνδέεται με τους γαμήλιους εορτασμούς είναι η συσχετισίς του με τον γάμον του Αρνίου, διότι χρησιμοποιείται αυτή η διάταξις που κατανοείται πολύ καλά από τους ανθρώπους για να παραστήση τη σχέσι που υπάρχει μεταξύ του Ιησού Χριστού και των ακολούθων του στον ουρανό. Σχετικά μ’ αυτόν τον γάμο διαβάζομε: «Ας χαίρωμεν και ας αγαλλώμεθα, και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν.»—Αποκάλ. 19:6, 7.

Οι γάμοι είναι συνήθως πολύ χαρωπές περιπτώσεις και έχουν πολλά ελκυστικά πράγματα, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, που γενικά είναι πιο ρομαντικές και έχουν περισσότερο ενδιαφέρον για τον γάμο παρά οι άνδρες. Συνήθως υπάρχει μια ωραία στολισμένη νύφη. Και συχνά υπάρχουν άνθη και μουσική για ν’ αυξήσουν την εορταστικότητα της περιστάσεως.

Έχει παρατηρηθή ότι οι νύφες κάνουν πάρα πολλά για τον γάμο τους· θέλουν να τον δραματοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Και αυτό το κάνουν με μια ιδιαζόντως γυναικεία σοφία. Πιθανότατα πολλοί γαμβροί θα προτιμούσαν αλλιώς να εγίνετο, αλλά παρακολουθώντας όλες τις διευθετήσεις και αυτοί επίσης μπορεί να εντυπώνουν στην καρδιά και στη διάνοια τους τη σπουδαιότητα της αποφάσεως που λαμβάνουν. Όπως έχει παρατηρηθή από κοσμικούς ψυχολόγους, η δραματική επισημότης τόση εντύπωσι κάνει στον άνδρα, δηλαδή τον γαμβρό, ώστε καταλαβαίνει περισσότερο ότι στο εξής θα είναι ένας έγγαμος άνδρας. Επίσης, οι νύφες είναι συνετές στο να κάνουν πολλά για τον γάμο τους, διότι το να παντρευτή κανείς είναι μια από τις πιο σοβαρές αποφάσεις που μπορεί να λάβη και λαμβάνεται με την προσδοκία ότι ο γάμος θα διαρκέση σε όλη τη ζωή.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ

Πολλοί κα διάφοροι είναι οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι πηγαίνουν σε γάμο. Ένας που είναι πολύ ρομαντικός βρίσκει συνήθως μερικές δικαιολογίες για να πάη σ’ ένα γάμο. Ένας πολύ σοβαρός λόγος που πηγαίνει είναι φυσικά επειδή ένας καλός φίλος ή στενός συγγενής παντρεύεται. Ένα ζεύγος που παντρεύεται θεωρεί ως εκδήλωσι αγάπης ή σεβασμού το να παρευρίσκωνται οι άλλοι στον γάμο τους. Μερικοί πηγαίνουν διότι είναι συγγενείς με τη νύφη ή με τον γαμπρό και γι’ αυτό αισθάνονται την υποχρέωσι να είναι εκεί. Άλλοι πηγαίνουν λόγω εμπορικών ή πολιτικών σχέσεων που φαίνεται ότι επιβάλλουν την παρουσία τους. Η περιέργεια επίσης μπορεί να κάνη άλλους να πηγαίνουν, όπως και η ευκαιρία να φορέσουν ωραία φορέματα μπορεί να κάμη μερικές γυναίκες να παρευρεθούν.

Μολονότι ένας γάμος αποτελεί μια χαρούμενη ευκαιρία, ας μη λησμονούμε ποτέ ότι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, είναι μια πολύ σοβαρή περίστασις. Ένας άνδρας και μια γυναίκα που παντρεύονται υποτίθεται ότι συνδέονται «για πάντα» όπως λέγουν. Είναι κοινώς παραδεδεγμένο ότι τα ζεύγη παντρεύονται «για το καλύτερο ή το χειρότερο» και ώσπου να τους χωρίση ο θάνατος. Όπως είναι κατάλληλο, σε γάμους που γίνονται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ο διάκονος που ιερολογεί τον γάμο ανασκοπεί τη Γραφική βάσι για τον γάμο και τις Γραφικές υποχρεώσεις του ανδρός και της γυναικός. Μολονότι όλ’ αυτά πρωτίστως απευθύνονται στο ζεύγος που παντρεύεται, δεν αποτελούν μήπως και μια καλή συμβουλή για όλους τους παρόντας; Βεβαιότατα!

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ

Σήμερα, μεταξύ των ανθρώπων γενικά, ο γάμος έχει υποτιμηθή επειδή ολοένα περισσότερο τα ζεύγη ζουν ως σύζυγοι χωρίς πρώτα να παντρευθούν. Μεταξύ εκείνων που παντρεύονται υπάρχει πάντοτε λιγώτερη αφοσίωσις και πιστότης στις ευχές του γάμου και μεταξύ των και ολοένα περισσότερα διαζύγια. Όλες οι σημερινές τάσεις του κόσμου, όπως είναι ο υλισμός, η σεξουαλική ανηθικότης και οι διαστροφές, συντείνουν στο να δυσχεράνουν περισσότερο την επιτυχία του γάμου. Ακόμη και μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών δούλων του Θεού μερικοί μπορεί να δελεάζωνται για να χωρίσουν και ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, αν δεν μπορέσουν να λάβουν Γραφικό διαζύγιο.

Δεν θα μπορούσαν άραγε όλοι αυτοί, και οποιοιδήποτε άλλοι που έχουν περισσότερη ‘θλιψι στη σάρκα’ απ’ όση φαντάζονταν, να ωφεληθούν από την παρακολούθησι μιας τελετής ιερολογίας γάμου—όπως διεξάγεται στις Αίθουσες Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά; (1 Κορ. 7:28) Τι καλό θα ήταν γι’ αυτούς να παραβάλουν το πώς ενεργούν ο ένας απέναντι του άλλου με τις Γραφικές συμβουλές που παρουσιάζονται! Καθώς δίδεται συμβουλή στον γαμβρό, κάθε σύζυγος καλά θα κάμη να ρωτήση τον εαυτό του κατά πόσον ανταποκρίνεται στον κανόνα που εκτίθεται από τον Πρωτουργό του γάμου μέσα στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Το ίδιο ισχύει και για την σύζυγο όταν δίδεται συμβουλή στη νύφη για τις Γραφικές υποχρεώσεις της προς τον σύζυγο της. Αν ο γάμος ενός ζεύγους έχει γίνει ένα μονότονο και συνηθισμένο πράγμα, το να παρακολουθήσουν ένα γάμο και να ιδούν και ν’ ακούσουν το νέο ζεύγος όλο αγάπη και γεμάτο ελπίδες να κάνουν τις γαμήλιες ευχές των, μπορεί να βοηθήση να θυμηθούν τον καιρό που και αυτοί είχαν το ίδιο αίσθημα μεταξύ των. Ίσως και να υποκινηθούν να κάμουν κάτι για την αναζωογόνησι της ‘πρώτης αγάπης’ των.

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΚΝΑ

Οι γονείς που έχουν πάντοτε ελπίδες για ένα ευτυχή γάμο των τέκνων των, μπορούν επίσης να ωφεληθούν από την παρακολούθησι μιας τέτοιας ιερής γαμήλιου τελετής. Ένας Χριστιανός διάκονος, στη διάρκεια της γαμήλιου ομιλίας του, επήνεσε τους γονείς του νεαρού ζεύγους που ανέθρεψαν τα τέκνα των «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά,» ώστε τα τέκνα των μπόρεσαν να κάμουν ένα έντιμο γάμο στον οίκο της λατρείας των. Χωρίς αμφιβολία, όλοι οι γονείς που έχουν τέκνα σε ηλικία γάμου ή και νεώτερα ακόμη, όταν ακούουν τέτοιες παρατηρήσεις, υποκινούνται να εκτιμήσουν περισσότερο τα όσα περιλαμβάνονται στην κατάλληλη ανατροφή των τέκνων των.—Εφεσ. 6:4.

Επίσης, ο ίδιος αυτός διάκονος επήνεσε και το νεαρό ζεύγος που απέφυγε τις παγίδες της σεξουαλικής ανηθικότητος, ώστε να έχουν αυτή την έντιμη γαμήλιο τελετή. Τι παρόρμησι απετέλεσαν οι παρατηρήσεις εκείνες σε όλα τα νεαρά άτομα του ακροατηρίου για ν’ ακολουθήσουν τις Βιβλικές αρχές και ν’ ασκούν αυτοκυριαρχία! Βοηθήθηκαν επίσης να κατανοήσουν πόσο αληθινά είναι τα λόγια του αποστόλου ότι η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, περιλαμβανομένης και της ευτυχίας του γάμου.—1 Τιμ. 4:8.

Εκείνοι που σκέπτονται σοβαρά τον γάμο ωφελούνται επίσης από την παρακολούθησι μιας γαμήλιου τελετής. Όταν ακούουν τον ομιλητή να διατυπώνη τα καθήκοντα καθώς και τα προνόμια των νυμφευομένων, αυτό θα τους βοηθήση να λάβουν μια ώριμη άποψι του γάμου και όχι απλώς μια αισθηματική ρομαντική άποψι, σαν να ήταν ο γάμος μια κλίνη στρωμένη με ρόδα. Θα βοηθηθούν να διακρίνουν πόσο η ευτυχία ενός ανθρώπου στον γάμο εξαρτάται από πραγματικούς παράγοντας, όπως λόγου χάριν το να είναι κανείς περιποιητικός, ανιδιοτελής και διακριτικός προς τον άλλον. Επίσης θα εντυπωθή σ’ αυτούς ότι στον γάμο οι άνθρωποι έχουν ‘θλίψι στην σάρκα’ και γι’ αυτό πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να ‘δεχθούν το πικρό με το γλυκό.’

Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΞΙΩΣΙ

Υπάρχουν τα γνωστά πρόσωπα ενός ζεύγους που νυμφεύεται τα οποία νομίζουν ότι δεν θα έχουν τον καιρό να παρακολουθήσουν τη γαμήλιο τελετή στην Αίθουσα Βασιλείας, αλλ’ ότι έχουν τον καιρό για τους μετέπειτα εορτασμούς, όπου θα υπάρχη οινοποσία, γεύμα και χορός. Αυτό το πράγμα είναι σαν να βάζη κανείς το αμάξι εμπρός από το άλογο. Πραγματικά, πλησιάζει στο σφάλμα που είχε κάμει ο αρχαίος κυνηγός Ησαύ, ο οποίος προτίμησε ένα πιάτο φακή από τις πνευματικές ευλογίες της επαγγελίας που είχαν γίνει πρώτα στον πάππο του τον Αβραάμ. Η παρουσία ενός ατόμου σε γάμο αποτελεί εκδήλωσι εκτιμήσεως για τους νυμφευομένους, αλλά η παρουσία ενός ατόμου μόνον στη δεξίωσι μπορεί να σημαίνη ότι το πρώτιστον ενδιαφέρον αυτού του ατόμου στη ζωή είναι να διασκεδάζη.—Εβρ. 12:16.

Οι γαμήλιες δεξιώσεις μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά συχνά απετέλεσαν ευκαιρίες πνευματικής ωφελείας και εποικοδομήσεως. Προσφάτως, σε μια απ’ αυτές τις δεξιώσεις έγιναν σύντομες ομιλίες από διαφόρους στενούς φίλους του νυμφευμένου ζεύγους, που συνεδύαζαν το χιούμορ και πρακτικές συμβουλές. Επίσης εψάλησαν ωραία μερικοί Χριστιανικοί ύμνοι που ήσαν ιδιαίτερα κατάλληλοι για την περίστασι και φυσικά, ο εορτασμός άρχισε με τη ζήτησι της ευλογίας του Θεού σ’ εκείνη την περίστασι.

Εδώ επίσης πρέπει να λαμβάνεται φροντίδα ώστε η δεξίωσις να τηρήται σε σοβαρό τόνο και να μη μεταπίπτη στο επίπεδο της έκλυτης ζωής ή της κραιπάλης, όπως συχνά συμβαίνει μεταξύ των κοσμικών. Με λίγα λόγια, στις γαμήλιες δεξιώσεις ας δίδεται και προσοχή στη συμβουλή του αποστόλου: «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» Όταν γίνεται αυτό, θα κάμη την τελετή του γάμου, καθώς και τους μετέπειτα εορτασμούς, όχι μόνο χαρωπές ευκαιρίες αλλά και ευκαιρίες για αμοιβαία εποικοδόμησι και για γλυκειές αναμνήσεις.—1 Κορ. 10:31.

Ιατρική της Ζούγκλας—Πρέπει οι Χριστιανοί να Επιζητούν τις «Θεραπείες» Της;

ΓΕΝΙΚΑ, οι κάτοικοι της Βορείου Αμερικής και της Ευρώπης θεωρούν τις δεισιδαιμονίες που είναι συνήθεις μεταξύ του πληθυσμού ως γελοίες. Ειρωνεύονται τις πεποιθήσεις ότι το να πιάνη κανείς βατράχους προξενεί κρεατοεληές, το να κοιμάται με το φως της σελήνης στο πρόσωπο του μπορεί να του προξενήση σεληνιασμό, και παρόμοιες ιδέες. Ωστόσο πολλοί απ’ αυτούς είναι το ίδιο δεισιδαίμονες με διαφόρους τρόπους. Λόγου χάριν, ο φόβος του «κακότυχου» αριθμού δεκατρία εμποδίζει τα ξενοδοχεία να έχουν δέκατο τρίτο όροφο η όμοιο αριθμό δωματίου. Επίσης πολλά εξέχοντα πρόσωπα, ακόμη και πολιτικοί ηγέται, συμβουλεύονται αστρολόγους και μάντεις.

Στην Κεντρική και στη Νότιο Αμερική, στην Ασία και στα νησιά της θαλάσσης, η ιατρική της ζούγκλας και το Βουντού συχνά λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν από μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Οι ασκούντες την ιατρική της ζούγκλας και το Βουντού αποδίδουν όλες ή τις περισσότερες ασθένειες σε κακές υπερφυσικές δυνάμεις, σε «μαγείες» και σε κακά πνεύματα. Γι’ αυτό και προσφεύγουν σε υπερφυσικά μέσα για τη θεραπεία ασθενειών. Μερικές φορές φαίνεται ότι πραγματικά επιτυγχάνουν μια θεραπεία με τα μαγικά τους άσματα, τις ιεροτελεστίες και τις θυσίες πουλερικών, χοίρων και αιγών.

Συνεπώς εγείρεται το ερώτημα: Πρέπει εκείνοι που γίνονται Χριστιανοί ν’ αποβλέπουν κατάλληλα στην ιατρική της ζούγκλας ή στο Βουντού για τη θεραπεία των νοσημάτων τους;

Η απάντησις σ’ αυτό το ερώτημα εξαρτάται από την πηγή αυτών των «θεραπειών» και απ’ ό,τι η Αγία Γραφή λέγει γι’ αυτές. Το όλο ζήτημα στρέφεται γύρω από το αν το άτομο αποδίδει αποκλειστική αφοσίωσι στον αληθινό Θεό ή όχι—αν δίνη την αφοσίωσί του σε άλλους «θεούς». Διότι ο Θεός της Γραφής λέγει: «Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος» (ζητών αποκλειστικήν αφοσίωσιν, ΜΝΚ).—Δευτ. 5:9.

Η παρούσα ζωή του ατόμου δεν είναι τόσο σπουδαία ώστε να παραβή κανείς τις αρχές της δικαιοσύνης και να στραφή σε άλλους θεούς για βοήθεια. (Ματθ. 16:25) Λόγου χάριν, ένας πραγματικός Χριστιανός δεν θα διέπραττε φόνο ή μοιχεία για να σώση τη δική του ζωή. Αλλά μήπως η ιατρική της ζούγκλας και το Βουντού ζητούν από τον Χριστιανό ν’ απομακρυνθή από την υποταγή του στον Θεό, και να δώση την υποταγή του σε άλλους θεούς;—Παράβαλε Ησαΐας 42:8.

Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΓΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ

Είναι αλήθεια ότι η ιατρική της ζούγκλας χρησιμοποιεί πολλά βότανα που είναι γνωστό ότι έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Και λόγω της Δυτικής επιρροής, μερικοί «γιατροί» έχουν γίνει σε κάποιο βαθμό ειδικοί σε βοτανοφάρμακα για ωρισμένες νόσους. Αλλά οι «θεραπευταί» Βουντού και της ιατρικής της ζούγκλας ισχυρίζονται ότι τα βότανα και τα ποτά που χρησιμοποιούν είναι ανίσχυρα αυτά τα ίδια. Τα φάρμακα, όπως αυτοί πιστεύουν, είναι αποτελεσματικά μόνον όταν συνδέωνται με τη δύναμι του νόμμα, δηλαδή, με τη ζωοπάροχο δύναμι που έρχεται μέσω της δυνάμεως του λόγου του γιατρού, είτε καταπίνεται το «φάρμακο,» είτε γίνονται εντριβές με αυτό, είτε φορούν το βότανο με κορδόνι γύρω στον λαιμό. Επομένως, όλα τα φάρμακα της ζούγκλας που δίδονται μέσω αυτών των «θεραπευτών» συνδέονται με τη μαγεία, με την λατρεία των θεών του μάγου, μολονότι μερικά απ’ αυτά μπορεί να έχουν και μια ειδική φυσική επίδρασι στην ασθένεια.

Οι !Κουνγκ Μπούσμεν της Αφρικής (το θαυμαστικόν παριστάνει ένα «ελαφρό» ήχο) λέγουν ότι το φάρμακο δόθηκε από τον Θεό στους Βουσμάνους στην αρχή, ότι οι άνθρωποι μπορούν να μεταβιβάσουν το «φάρμακο» από το ένα σώμα στο άλλο. Όταν με τον χορό, το «φάρμακο» φθάση σε ‘βαθμό βρασμού,’ οι ατμοί ανεβαίνουν από τη σπονδυλική στήλη, και όταν φθάσουν στον εγκέφαλο, ο χορευτής καταλαμβάνεται από έκστασι. Ένας εξέφρασε την επίδρασι με τον εξής τρόπο:

«Το Βουσμανικό φάρμακο εισάγεται στο σώμα μέσω της σπονδυλικής στήλης. Βράζει μέσα στην κοιλιά μου και φουσκώνει στο κεφάλι μου όπως η μπύρα. Όταν οι γυναίκες αρχίσουν να τραγουδούν κι εγώ αρχίσω να χορεύω, στην αρχή αισθάνομαι πολύ καλά. Κατόπιν στο μέσον, το φάρμακο αρχίζει ν’ ανεβαίνη από το στομάχι μου. Κατόπιν βλέπω όλους τους ανθρώπους σαν πολύ μικρά πουλιά, όλος ο τόπος στριφογυρίζει και γι’ αυτό κι εμείς περιστρεφόμεθα. . .. Αισθάνεσαι το αίμα σου να γίνεται πολύ θερμό σαν αίμα που βράζει στη φωτιά και τότε αρχίζεις να θεραπεύης . . . κατόπιν όταν βάζω τα χέρια μου σ’ έναν ασθενή, το φάρμακο που είναι μέσα μου πηγαίνει σ’ αυτόν και τον θεραπεύει.»—Περιοδικόν «Φυσική Ιστορία,» Νοέμβριος 1967.

Μια παραλλαγή αυτής της ιεροτελεστίας είναι εκείνη των «Σιωνιστών» της Νοτίου Αφρικής, μιας θρησκευτικής ομάδος που προέρχεται από το έργο ιεραποστόλων ενός θρησκεύματος της πόλεως Σιών του Ιλλινόις. Στη διάρκεια του κυκλικού χορού, οι χορευταί πιάνουν τα πάσχοντα μέρη του σώματος εκείνων που πρόκειται να ‘θεραπευθούν.’ Αυτή η ‘επίθεσις των χειρών’ υποτίθεται ότι μεταδίδει «άγιον πνεύμα» για να τους θεραπεύση.

Στο Περού, ο κουραντέρο ή «θεραπευτής» μπορεί να έχη μια μέσα ή τράπεζα διηρημένη σε τρία τμήματα. Το πρώτο τμήμα υποτίθεται ότι κυβερνάται από τον Σατανά. Περιέχει τεχνουργήματα που συνδέονται με τη μαύρη μαγεία και τις πονηρές δυνάμεις. Το απέναντι τμήμα καλείται «ο αγρός της θείας δικαιοσύνης,» και περιέχει τεχνουργήματα που σχετίζονται με τη «λευκή μαγεία.» Αυτή η ζώνη λέγεται ότι κυβερνάται από τον Χριστό. Το τρίτο (το μεσαίο) τμήμα είναι ουδετέρας φύσεως και κυβερνάται από τον Άγιο Κυπριανό (που λέγεται ότι ήταν ένας ισχυρός μάγος ο οποίος προσηλυτίσθηκε στη Χριστιανοσύνη).

Ο κουραντέρο ενεργεί ως σύμβουλος των πελατών του στον έρωτα, στην εργασία, ή σε άλλα ζητήματα. Γι’ αυτούς μπορεί να χρησιμοποιή μαντικά δελτία. Αλλά για ασθένεια ή για υποψία κατοχής από το πνεύμα ενός μάγου, μπορεί να τρίψη τον ασθενή μ’ ένα ζωντανό ινδικό χοιρίδιο, κατόπιν ν’ ανοίξη το στομάχι του χοιριδίου και να κάμη σπλαγχνομαντεία. Αν η μαγεία προξένησε το νόσημα, υποτίθεται ότι η σπονδυλική στήλη του ινδικού χοιριδίου θα βρεθή σπασμένη. Αν υπάρχη οργανικό νόσημα, το αντίστοιχο όργανο του ινδικού χοιριδίου υποτίθεται ότι θα βρεθή στιγματισμένο ή μαύρο.

ΔΥΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ «ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΝ» ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΝ

Ένας ερευνητής, γράφοντας στο περιοδικό «Φυσική Ιστορία» (Νοέμ. 1972), αφηγείται την παρακολούθησι μιας «θεραπευτικής» συνεδριάσεως στο Περού, που έγινε τη νύχτα. Ένας άνθρωπος είχε αρρωστήσει και δεν μπορούσε να περπατήση. Το επάγγελμά του δεν πήγαινε καλά και τα παιδιά του άφησαν την εργασία και το σχολείο τους. Η διάγνωσις του κουραντέρο ήταν ότι ένας μάγος είχε κάμει ένα ξόρκι και ότι αυτό προξένησε τις οικογενειακές ανωμαλίες. Στη διάρκεια της διαδικασίας της «θεραπείας» που ακολούθησε, μια θυγατέρα της οικογενείας άρχισε να βήχη και να φτύνη εξεμώντας τον αφρό του βρασμένου χυμού του κάκτου του Αγίου Πέτρου που είχε πιη (είχε πιη επίσης και ένα μίγμα χυμού κάκτου και αγρίου καπνού). Το κορίτσι άρχισε να γέρνη τρελλά προς τα πίσω. Κάποιος φώναξε ότι ένα τέρας τραβούσε τα μαλλιά του κοριτσιού από πίσω. Τότε ο κουραντέρο άρπαξε ένα ξίφος από το τραπέζι, και άρχισε μια μανιώδη μάχη σαν να πολεμούσε μ’ ένα αόρατο εχθρό, χτυπώντας με αγριότητα και μανία. Αυτό, όπως είπε, ήταν για να σπάση το ξόρκι του μάγου. Ο ερευνητής αναφέρει ότι όταν είδε την οικογένεια αργότερα, η υγεία του ανθρώπου αυτού καθώς και της οικογένειας του και της εργασίας του βελτιώθηκαν.

Ο Λούις Κ. Χουάιτον, ένας άλλος ερευνητής, που ήταν επικεφαλής έξη αποστολών στο Σουρινάμ για να μελετήση ένα λαό γνωστό ως Βουσμάνων Νέγρων, αναφέρει μια αφήγησι της δικής του εμπειρίας μ’ ένα εξέχοντα μάγο γιατρό στο Παραμαρίμπο. (Περιοδικόν «Φυσική Ιστορία» Αύγ.-Σεπτ. 1971) «Πολλοί από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους της πόλεως χρησιμοποιούσαν τα τάλαντά του μολονότι πήγαιναν τακτικά στις Χριστιανικές εκκλησίες,» γράφει ο Χουάιτον που υπέφερε από χωλότητα και σοβαρό πόνο στη μέση και στον μηρό. Επί δεκαοκτώ μήνες, ειδικοί γιατροί και ο ιδιαίτερος γιατρός του Χουάιτον δεν μπόρεσαν να τον ανακουφίσουν. Τα επόμενα αποτελούν μια πολύ συνεπτυγμένη περίληψι της θεραπευτικής τελετουργίας.

Η τελετή άρχισε τα μεσάνυκτα. Πηλός, που είχε ευλογηθή σύμφωνα με τα καθιερωμένα για να έχη τη δύναμι ν’ απομακρύνη το κακό, χρησιμοποιήθηκε για να τρίψουν το σώμα του. Ακολούθησαν άσματα και προσευχές στους θεούς της ζούγκλας. Κατόπιν ρωτήθηκε η «ψυχή» του πάσχοντος για την προηγούμενη ζωή του. Ο μάγος γιατρός προσευχήθηκε στον θεό Μισά να «προστατεύση αυτό το Τέκνον της Γης, έστω και αν αμάρτησε, για να μη του γίνη καμμιά βλάβη.» Ο βωμός Βουντού περιφέρθηκε γύρω από το κεφάλι του Χουάιτον και οι σημαίες των Ινδικών θεών κυμάτιζαν πάνω απ’ αυτόν. Μετά από δύο ώρες περίπου του είπαν ότι οι θεοί έφθασαν. Του είπαν να ξαπλώση στο δάπεδο και ο «θεραπευτής» ξάπλωσε στην αντίθετη διεύθυνσι ώστε να εγγίζουν τα κεφάλια των. Κατόπιν έβαλαν ένα πολύ μεγάλο και βαρύ γουδί πάνω στο στήθος του μάγου γιατρού, ενώ ένας από τους βοηθούς του έστεκε πάνω στο στομάχι του και άλλος ένας επάνω στους μηρούς του, κοπανίζοντας στο γουδί με μεγάλα ξύλινα γουδοχέρια. Επίστευαν ότι το κοπάνισμα θα βοηθούσε την καρδιά του να χτυπά κανονικά στη διάρκεια της δοκιμασίας, οπότε το πονηρό πνεύμα υπετίθετο ότι θα έφευγε από τον πάσχοντα και θα έμπαινε στον μάγο γιατρό. Ο μάγος γιατρός, που τώρα υποτίθεται ότι κατείχετο από το κακό πνεύμα που ήταν μέσα στον πάσχοντα έγινε φιλόνεικος, μιλώντας Αγγλικά, αντί της τοπικής του γλώσσας Τάκι-Τάκι, με οργίλες και αντιπαθητικές λέξεις. Κατόπιν, το πονηρό πνεύμα έπρεπε να μεταβιβασθή απ’ αυτόν σ’ ένα βωμό από κόκκαλα φιδιών και τελικά στο σώμα ενός κοτόπουλου το οποίο εκρατείτο από τα φτερά του λαιμού του μπροστά στον πάσχοντα. Αν το πονηρό πνεύμα είχε εξορκισθή τελείως, το κοτόπουλο έπρεπε να πεθάνη χωρίς διόλου να το βλάψη ο μάγος γιατρός. Το κοτόπουλο δεν πέθανε και γι’ αυτό είπαν στον πάσχοντα ότι πιθανώς δεν ‘είχε βγη απ’ αυτόν’ όλο το κακό.

Γι’ αυτό έπρεπε ν’ ανοίξη το ράμφος του κοτόπουλου και να φτύση μέσα στο στόμα του. Συμμορφώθηκε μ’ αυτό και τότε το πουλί χτύπησε δυνατά τα φτερά του, έγινε ισχνό και πέθανε. Ο Χουάιτον αναφέρει ότι αφού πέρασαν δυο χρόνια αφότου έγινε αυτή η ιεροτελεστία δεν επανήλθε ο πόνος του μηρού και της μέσης του.

ΜΕ ΤΙΝΟΣ ΔΥΝΑΜΙ;

Είναι φανερό απ’ αυτές τις αφηγήσεις ότι υπάρχει κάποια δύναμις στην ιατρική της ζούγκλας και στις Βουδουικές τελετουργίες. Αλλά τίνος δύναμις; Μήπως είναι η δύναμις του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης, ή η δύναμις κάποιων άλλων «αγαθών πνευμάτων;» Ποιους πραγματικά επικαλούνται εκείνοι που επιζητούν θεραπεία με την ιατρική της ζούγκλας ή τη μαγεία; Για ν’ απαντηθή αυτό, ας προσέξωμε μια από τις Βουδουικές συνεδριάσεις—όχι μια θεραπευτική τελετουργία αλλά μια τελετουργία που γίνεται κατά καιρούς για τον κατευνασμό των θεών των, που λέγονται λόας. Αποδεικνύει ποιος πραγματικά τίθεται υπό τον έλεγχο εκείνων οι οποίοι ασκούν τον Βουδουισμό και την ιατρική της ζούγκλας:

Σε μια επίκλησι στους λόας να εμφανισθούν, οι λάτρεις αρχίζουν να χορεύουν με συνοδεία ασμάτων και τυμπάνων. Όταν τα τύμπανα κροτούν ολοένα ισχυρότερα, η έντασις αυξάνει. Οι χορευταί περιπίπτουν σε έκστασι, πηδούν και αρχίζουν να κραυγάζουν. Τότε ‘εμφανίζονται’ οι λόας και καταλαμβάνουν τους χορευτάς τον ένα μετά τον άλλον, ή, όπως αυτοί λέγουν ‘ανεβαίνουν’ και τους καβαλικεύουν. Το άτομο γίνεται ο «ίππος» του λόα. Τότε εκδηλώνει τα χαρακτηριστικά εκείνου του ιδιαίτερου λόα από τους οποίους υπάρχουν πολλοί, ένας επηρεάζει τη γονιμότητα, ένας άλλος είναι άρχων των θαλασσών, ένας άλλος κυβερνήτης της γεωργίας, μια ομάς που είναι θεοί του πολέμου, του θανάτου, και μια θεά του σεξουαλισμού, για να πούμε λίγους μόνο. Εκείνος που ιππεύεται ενσαρκώνει τον λόα· γίνεται πραγματικά εκείνος ο λόα. Τότε μπορεί να ξεσπάση σε σκληρές και πολύ αισχρές λέξεις και πράξεις. Συχνά το άτομο που κατέχεται από έναν από τους λόας του πυρός βαδίζει με γυμνά πόδια πάνω σε αναμμένη ανθρακιά μιας τεραστίας φωτιάς θριάμβου, κρατώντας στο χέρι του πυροκόκκινη τσιμπίδα και γελώντας κατεβαίνει αργά, χωρίς καμμιά φανερή βλάβη.

Σημειώστε ότι ο Ιησούς Χριστός ανεγνώρισε ότι δαίμονες πραγματικά υπάρχουν, τα πονηρά αυτά πνευματικά πρόσωπα που είναι κάτω από τη διεύθυνσι του Σατανά ή Διαβόλου, του εχθρού του Θεού, γεγονός που παρεδέχοντο και οι Ιουδαίοι επίσης. (Λουκ. 11:14-20) Πολλοί άνθρωποι από τους οποίους ο Ιησούς εξέβαλε δαιμόνια έπασχαν από μια ανίατη σωματική ή διανοητική αρρώστια. Μερικοί ήσαν επιληπτικοί ή παραλυτικοί. (Ματθ. 4:24· 17:14-16, 18· Λουκ. 9:38-43) Μερικοί ήσαν άγριοι, βίαιοι και επικίνδυνοι. (Ματθ. 8:28-32· Μάρκ. 5:2-13) Οι δαίμονες είχαν κάμει μερικούς τυφλούς και άλαλους.—Ματθ. 12:22· Λουκ. 11:14.

Ο Ιησούς έβγαλε δαιμόνια από άτομα που κατείχοντο απ’ αυτά, όχι με καμμιά τελετουργία, όχι με επίκλησι «των θεών,» αλλά εν ονόματι του αληθινού Θεού, του Πατρός του, του Ιεχωβά. (Ιωάν. 10:25) Δεν προσπαθούσε να κατευνάση τα πνεύματα ούτε χρησιμοποιούσε τυπικισμούς για να τύχη της βοηθείας των. ‘Επιτιμούσε’ το ακάθαρτο πνεύμα με εξουσία από τον Θεό. Σε μια περίπτωσι εθεράπευσε ένα επιληπτικό παιδί που εμαστίζετο από έναν ασυνήθως ισχυρό δαίμονα τον οποίον οι μαθηταί του Ιησού δεν μπορούσαν να βγάλουν. Αλλά ο Ιησούς απλώς τον ‘επετίμησε και ο δαίμων εξήλθε και το παιδίον εθεραπεύθη από της ώρας εκείνης.’—Ματθ. 17:14-18· Λουκ. 9:42.

Ποιον, λοιπόν, υπηρετεί ένα άτομο που επικαλείται «τους θεούς» να εξορκίσουν τα κακά πνεύματα, ή που μαντεύει με δελτία ή εντόσθια, παρατηρεί οιωνούς και προσφέρει θυσίες;

Ο Ιεχωβά Θεός απεκάλυψε τη στάσι του απέναντι κάθε μορφής μαντείας, μαγείας, αστρολογίας και αποκρύφων πράξεων όταν είπε στο έθνος Ισραήλ που επρόκειτο να εισέλθη στη γη Χαναάν:

«Αφού εισέλθης εις την γην την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός σου δίδει εις σε, δεν θέλεις μάθει να πράττης κατά τα βδελύγματα των εθνών εκείνων. Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς, διαπερνών τον υιόν αυτού ή την θυγατέρα αυτού διά του πυρός, ή μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος, ή μάγος, ή γόης, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. . .. Διότι τα έθνη ταύτα, τα οποία θέλεις κατακληρονομήσει, έδωκαν ακρόασιν εις προγνώστας των καιρών, και εις μάντεις· σε όμως Ιεχωβά ο Θεός σου δεν αφήκε να πράττης ούτω.»—Δευτ. 18:9-14, ΜΝΚ.

Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους Χριστιανούς για τον κίνδυνο διαιρέσεως της αφοσιώσεώς των με το να προσηλώνωνται σε θεούς άλλους εκτός από τον Ιεχωβά: «Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμόνων δεν δύνασθε να είσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; Μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;»—1 Κορ. 10:21, 22, ΜΝΚ.

ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΦΟΣΙΩΣΙ

Μήπως η αληθινή Χριστιανική άποψις σημαίνει ότι ο Χριστιανός απαγορεύεται από την Αγία Γραφή να ζητή θεραπεία από βοτανολόγους, γιατρούς, χειροπράκτορας και λοιπούς; Όχι. Αλλά οι αληθινοί Χριστιανοί θ’ αποφεύγουν τον Βουδουισμό, τη Βουσμανική ιατρική, τους μάγους γιατρούς και όλες τις μορφές του πνευματισμού, περιλαμβανομένων και εκείνων που θεωρούνται από τους ιατρευτάς ως «αγαθά πνεύματα.» (Αποκάλ. 21:8) Υπάρχει ασφαλώς μια θεραπευτική αξία σε μερικά βότανα και άλλα φάρμακα. Αλλά οι Χριστιανοί κατανοούν ότι δεν πρέπει να ζητούν καμμιά θεραπεία από μάγους γιατρούς, θεραπευτάς, κουραντέρος, ή από κανέναν άλλον θεραπευτή που χρησιμοποιεί οποιαδήποτε μορφή πνευματιστικής θεραπείας, μαγείας, φυλακτού ή τελετουργίας, είτε ο γιατρός αυτός περιλαμβάνει βότανα ή άλλο φάρμακο για τη θεραπεία είτε όχι.

Μερικοί μπορεί να νομίζουν ότι έχουν θεραπευθή τελείως ή εν μέρει από κάποιο νόσημα με την ιατρική της ζούγκλας. Εν τούτοις, εκείνοι που ασκούσαν άλλοτε την ιατρική της ζούγκλας παραδέχονται ότι οι μόνες «θεραπείες» που οι πνευματιστικοί θεραπευταί ισχυρίζονται γενικά ότι κάνουν είναι εκείνες που περιλαμβάνουν κατάθλιψι από τα πνεύματα, τους δαίμονας. Μερικοί, είναι αλήθεια, χρησιμοποιούν βότανα που έχουν θεραπευτικές δυνάμεις, μαζί με τη μαγεία των. Αλλ’ αυτοί αποδίδουν οποιαδήποτε οφέλη στην πνευματιστική τους ικανότητα, και όχι στα βότανα. Έτσι εξαπατούν τον πάσχοντα για να πιστεύη ότι πραγματικά η μαγεία ήταν εκείνη και όχι τα ίδια τα βότανα, που έφεραν κάποια ανακούφισι. Εκείνοι που πηγαίνουν σε τέτοιους θεραπευτάς έρχονται κάτω από την επιρροή των πνευμάτων, των πονηρών δαιμόνων, διότι αυτούς επεκαλέσθηκε ο μάγος γιατρός, τους δαίμονας, και δέχθηκαν εκείνο που προσέφεραν οι δαίμονες.—Ρωμ. 6:16· 1 Κορ. 10:20, 21.

Πολλοί άνθρωποι στην Αφρική, στην Ασία, στην Νότιο Αμερική και σε άλλα μέρη της γης, όπου συνηθίζονται η ιατρική της ζούγκλας, η μαγεία, τα ξόρκια και άλλες μαγικές ενέργειες, ελευθερώνονται από τις δεισιδαιμονίες και τους φόβους των μάγων και των θεών του Βουδουισμού μαθαίνοντας την αλήθεια της Αγίας Γραφής, όπως είπε ο Ιησούς: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:32) Αυτή η απελευθέρωσις από τον φόβο των δαιμόνων τούς δίνει μια υγιή άποψι της ζωής και πολύ συντείνει στη σωματική και διανοητική των υγεία. Βλέπουν εξ άλλου, τι εξευτελισμό προξενεί στους ανθρώπους η άσκησις της ιατρικής της ζούγκλας με την επίκλησι των πνευμάτων, στην πραγματικότητα των πονηρών δαιμόνων. Κατανοούν ότι μόνο μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού μπορεί ο άνθρωπος ν’ αποκτήση πραγματική, διαρκή ανόρθωσι από την ατέλεια και τις ασθένειές του. Μαθαίνουν επίσης ότι η εφαρμογή αυτών των ωφελημάτων του αντιλύτρου θα γίνη στη διάρκεια της χιλιετούς Μεσσιανικής εξουσίας, που τώρα πλησιάζει.

Ως παράδειγμα αυτής της αποκαθάρσεως και της αποφάσεως να δώσουν αποκλειστική αφοσίωσι στον Δημιουργό, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Αφρική εζητήθη να γράψη μερικές οδηγίες που δίδονται από ένα μάγο γιατρό για να πη στον πελάτη του πώς να χρησιμοποιή ένα ειδικό φάρμακο που αυτός είχε παρασκευάσει. Ο Μάρτυς αρνήθηκε να μετάσχη σ’ αυτόν τον τρόπο θεραπείας, λέγοντας στον «θεραπευτή» ότι είχε εγκαταλείψει τη χρήσι αυτών των ποτών και δεν ήθελε ως υπεύθυνος ενώπιον του Θεού να ενθαρρύνη κάποιον άλλον να τα χρησιμοποιή. Αυτή η πορεία δείχνει αληθινή πίστι και υπακοή και εξασφαλίζει την ευλογία του Θεού.

Ώστε η ξεκάθαρη απάντησις στο ερώτημα, ‘Πρέπει οι Χριστιανοί να επιζητούν θεραπείες της ιατρικής της ζούγκλας;’ είναι ένα κατηγορηματικό «Όχι». Οι Χριστιανοί θα κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να μένουν στην αληθινή Χριστιανοσύνη και συγχρόνως να περιλαμβάνουν σαν ένα είδος «σχετικής πίστεως» μια επίκλησι σε κάποιον άλλον θεό, έστω και αν νομίζουν ότι κάποια θεραπεία σωματικών παθήσεων μπορεί να έλθη από εκείνη την πηγή. Ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού, είπε: «Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέσει την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.» Επίσης: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη.»—Ματθ. 16:25· 6:24.

Οι αληθινοί Χριστιανοί γνωρίζουν ότι η επιδοκιμασία του Θεού πρέπει να επιζητήται πάνω απ’ όλα τ’ άλλα πράγματα. Αποφεύγουν τις προσπάθειες να θεραπευθούν ή να επιτύχουν οτιδήποτε άλλο πράγμα με τρόπο που είναι άνομος στα όμματα του Θεού, και που θα διαιρούσε την αφοσίωσί των. Αυτοί εμπιστεύονται στην υποσχεμένη νέα τάξι του Θεού, διότι εκεί μπορούν ν’ απολαύσουν θεραπεία που θα διαρκή, όχι για λίγα μόνο χρόνια, αλλά για πάντα.

Υποσημειώσεις που Μεγαλύνουν τον Ιεχωβά Θεό

ΕΧΕΤΕ προσέξει ποτέ τις υποσημειώσεις που είναι τυπωμένες με λεπτά στοιχεία στο κάτω μέρος της σελίδος μερικών Βιβλικών μεταφράσεων; Ή μήπως είσθε συνήθως πολύ βιαστικός; Αν δεν έχετε προσέξει αυτές τις σημειώσεις, εχάσατε σημεία τα οποία όχι μόνον είναι ενδιαφέροντα αλλά και ενισχυτικά της πίστεως. Μολονότι δεν είναι όλες οι υποσημειώσεις της ιδίας αξίας, πολλές απ’ αυτές που βρίσκονται στην έκδοσι με μεγάλα στοιχεία της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» (στην Αγγλική) μάς βοηθούν να εκτιμήσωμε καλύτερα τον Ιεχωβά Θεό.

Λόγου χάριν, αυτή η έκδοσις έχει μια υποσημείωσι στη Γένεσι 5:22 που δείχνει γιατί αυτή η μετάφρασις αποδίδει το χα Ελοχίμ ως «ο αληθινός Θεός.» Αυτή η απόδοσις βασίζεται στην αυθεντία του επιφανούς Εβραϊστού Γκεσένιους, που δείχνει ότι το οριστικό άρθρο «χα» χρησιμοποιείται «όταν λέξεις που εφαρμόζονται σε ολόκληρες τάξεις είναι περιωρισμένες (απλώς από συνήθεια) σε ιδιαίτερα άτομα,» και κατόπιν άλλα παραδείγματα παρατίθενται στην Ελληνική, όπως είναι ο Θεός, που, όπως λέγει, κυριολεκτικά σημαίνει «ο μόνος αληθινός Θεός.» Αναζητεί κανείς μάταια σε άλλες μεταφράσεις αυτή τη διάκρισι μεταξύ Ελοχίμ και χα Ελοχίμ.

Ένα άλλο παράδειγμα για το πώς μας βοηθεί αυτή η έκδοσις (ΜΝΚ) να εκτιμήσωμε καλύτερα τον Ιεχωβά είναι με την έκφρασι «Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά.» Ακόμη και οι μεταφράσεις εκείνες που αποδίδουν το Τετραγράμματον ως «Ιεχωβά» ή «Γιαχβέ» γράφουν μόνον «Κύριος Ιεχωβά» ή «Κύριος Γιαχβέ.» Γιατί η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» προσθέτει τη λέξι «Υπέρτατος»; Διότι, όπως εμφαίνεται στην υποσημείωσι της Γενέσεως 15:2, ο όρος Αδωνάι συνήθως αποδίδεται «Κύριος» σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και είναι στον πληθυντικό της εξοχότητος, κατά γράμμα «Κύριοι Ιεχωβά.» Επειδή ο πληθυντικός είναι της εξοχότητος αντί να είναι του αριθμού, η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» προσθέτει τη λέξι «Υπέρτατος» για να δείξη ότι αυτός ο Κύριος δεν είναι συνήθης Κύριος. Αληθινά ο Ιεχωβά δεν είναι συνήθης, αλλ’ είναι ένας πολύ ειδικός Κύριος, ο Υπέρτατος Κύριος.

Μια όμοια εξήγησις δίδεται στην υποσημείωσι του εδαφίου Εκκλησιαστής 12:1, για την έκφρασι «Μέγας Δημιουργός.» Εκεί μας λέγει ότι «η Εβραϊκή μετοχή του ρήματος ‘δημιουργώ’ είναι εδώ στον πληθυντικό αριθμό του μεγαλείου ή της εξοχότητος.» Ο τίτλος «Δημιουργός» στον ενικό αριθμό δεν θα απέδιδε το πρωτότυπο και έτσι, πολύ κατάλληλα, χρησιμοποιείται η έκφρασις «Μέγας Δημιουργός.» Επίσης είναι δύσκολο να βρεθούν άλλες μεταφράσεις που να γνωρίζουν αυτό το γεγονός, με εξαίρεσι του Γιανγκ, η οποία εν τούτοις λέγει: «Ενθυμού και τους Δημιουργούς σου εις τας ημέρας της νεότητός σου.» Μήπως αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότεροι από έναν Δημιουργό; Η Βιβλική υποσημείωσις του Σονσίνο σ’ αυτό το εδάφιο εξηγεί τα εξής: «Αν το όνομα διατυπώνεται σε πληθυντικό, πρόκειται για πληθυντικό μεγαλειότητος. Αυτός ο προσδιορισμός του Θεού εξελέγη για να τονισθή αυτός ως η ανώτατη αιτία και ο πλάστης της σωματικής μας διαμορφώσεως.

Διαφωτιστική επίσης είναι η υποσημείωσις που εμφαίνεται στο Δευτερονόμιο 18:5. Αυτή μας λέγει για ένα τμήμα της Ελληνικής «Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα» που περιέχει αυτό το εδάφιο, το οποίον τμήμα ανάγεται στον δεύτερο αιώνα π.Χ. Σ’ αυτό «μια Ελληνική απόδοσις του ‘Ιεχωβά ο Θεός σου’ δεν συναντάται. . . αλλά αναγράφεται το Εβραϊκόν τετραγράμματον (יהוה, ΓΧΒΧ) για να παραστήση το όνομα του Θεού. Αυτό, εκτός από τις αναγραφές σε άλλα τμήματα αυτής της συλλογής παπύρων, δείχνει ότι το όνομα του Ιεχωβά αναγράφετο υπό την μορφήν του Εβραϊκού τετραγραμμάτου στο βιβλίον του Δευτερονομίου της Ελληνικής «Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα,» αν όχι σε όλη την Πεντάτευχό του.» Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, διότι δείχνει ότι τα αντίγραφα της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα που εχρησιμοποιούντο στις ημέρες του Ιησού πιθανώς περιείχαν το Εβραϊκό τετραγράμματον.

Επίσης, στην Έξοδο 23:28 πολλές μεταφράσεις λέγουν ότι ο Θεός θα έστελλε «σφήκες» ή τη σφήκα μπροστά από τους Ισραηλίτας για να διώξη του Χαναναίους ενώπιον των. (Βλέπε «Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι,» «Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις,» «Βίβλος της Ιερουσαλήμ,» «Νέα Αμερικανική Βίβλος,» «Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις.») Αυτή η απόδοσις θα μπορούσε να λεχθή ότι αντανακλά τη θεία ειλικρίνεια, διότι οι Γραφές δεν αναφέρουν πουθενά ότι πραγματικά έστειλε σφήκες μπροστά από τους Ισραηλίτες. Εν τούτοις, η υποσημείωσις της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» 1971 παραθέτει από τον Γερμανό Βιβλικό αρχαιολόγο Λούντβιγκ Κόλερ για να δείξη ότι η Εβραϊκή λέξι εδώ αντιστοιχεί με την Αραβική λέξι που σημαίνει «κατήφεια· αποθάρρυνσις· ταπείνωσις.» Συνεπώς, η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» λέγει ότι ο Ιεχωβά θα «έστελνε το αίσθημα της κατηφείας μπροστά απ’ αυτούς.» Αυτό πραγματικά συνέβη, διότι η πόρνη Ραάβ της Ιεριχώ είπε στους δύο Ισραηλίτας κατασκόπους ότι «ο τρόμος σας επέπεσεν εφ’ ημάς και. . . πάντες οι κάτοικοι της γης ενεκρώθησαν εκ του φόβου σας.» (Ιησ. Ναυή 2:9-11) «Η Νέα Αγγλική Βίβλος,» στην Έξοδο 23:28, σύμφωνα με τη «Μετάφρασι Νέου Κόσμου,» λέγει ότι ο Θεός «θέλει στείλει πανικόν έμπροσθέν σου.»

Οι υποσημειώσεις της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» εκδόσεως 1971 συμβάλλουν σε μια καλύτερη κατανόησι του Ιεχωβά ως του μόνου αληθινού Θεού, του Υπέρτατου Κυρίου και του Μεγάλου Δημιουργού ο οποίος εκπληρώνει τις υποσχέσεις του.

«Τραχείς Άνθρωποι στα Εκκλησιαστικά Συμβούλια»;

● Ο Μπρους ΜακΛεόντ, Πρόεδρος της Ηνωμένης Εκκλησίας του Καναδά, λέγει: «Χρειαζόμεθα περισσότερους τραχείς και απότομους νέους ανθρώπους οι οποίοι θα ανοίξουν τον δρόμο τους στα εκκλησιαστικά συμβούλια. . . . και είναι μια επιτακτική ανάγκη να γίνουν αυτοί οι νέοι άνθρωποι ένα ζωτικό μέρος της εκκλησιαστικής μας οικογενείας.» Αλλά πώς είναι δυνατόν ‘τραχείς και απότομοι άνθρωποι’ ν’ αντιπροσωπεύουν τον «πράο και ταπεινό» Χριστό; Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι η ίδια οργάνωσις αναφέρει όχι αύξησι, αλλά μείωσι των «κέντρων κηρύγματος» κατά 1.300, τα τελευταία δέκα έτη.

Παρακμή στις Εξομολογήσεις

● «Πολυάριθμες έρευνες αποδεικνύουν ότι οι τάξεις των εξομολογουμένων στις ενορίες όλης της χώρας έχουν μειώθη κατά 40 έως 80 τοις εκατό,» σημειώνει ένας αρθρογράφος στους Τάιμς του Σεντ Πέτερσμπουργκ της Φλώριδας. «Η παραδοσιακή συνήθεια της ιδιωτικής εξομολογήσεως παραμελείται σε μεγάλο βαθμό,» προσθέτει ο διευθυντής των λειτουργικών μελετών της Νοτρ Νταμ. Μεταξύ των λόγων που παρετέθησαν ήσαν «η δυσαρέσκεια για τον στερεότυπο, μονότονο και μηχανικό τύπο της εξομολογήσεως. . . ο καθορισμός της ίδιας ποινής με μερικά ‘Άβε Μαρία’ και ‘Πάτερ ημών’ και το αίσθημα ότι φεύγει κανείς από την εκκλησία χωρίς να τον συγκινή βαθιά κανένα από τα μέρη τής όλης διαδικασίας.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν.—Εβρ. 11:4. Σ 15/10/73 20, 21

17 Όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού.—Κολ. 1:13. Σ 1/11/73 8, 9

18 Να κάμνη τις δικαιοσύνην και κρίσιν, είναι αρεστότερον εις τον Κύριον παρά θυσίαν.—Παρ. 21:3. Σ 15/11/73 8, 10-12

19 Ο εχθρός ωνείδισε τον Ιεχωβά· και . . . εβλασφήμησε το όνομά σου.—Ψαλμ. 74:18, ΜΝΚ. Σ 1/9/73 6, 7

20 «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.»—1 Κορ. 15:33. Σ 1/5/73 12-14

21 Πλην εις τούτο μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς· αλλά χαίρετε μάλλον, ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.—Λουκ. 10:20. Σ 1/4/73 55-57

22 Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.—Εβρ. 13:7. Σ 1/6/73 17-19

23 Εις δε εξ αυτών ιδών ότι ιατρεύθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον θεόν. Και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν.—Λουκ. 17:15, 16. Σ 15/9/73 7, 8α

24 Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος ουδέ κανέν καύμα.—Αποκ. 7:16. Σ 15/5/73 8, 9

25 Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.—1 Κορ. 10:13. Σ 15/7/73 6, 7

26 Δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων.—1 Κορ. 10:20. Σ 15/6/73 25, 26

27 Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα.—Ησαΐας 32:17. Σ 1/9/73 3α

28 Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην.—Εβρ. 12:2. Σ 1/4/73 9α

29 Διότι έπρεπε να μένη εν τη πόλει του καταφυγίου αυτού μέχρι του θανάτου του μεγάλου ιερέως· μετά . . . ο φονεύς θέλει επιστρέφει εις την γην της ιδιοκτησίας αυτού.—Αριθ. 35:28. Σ 15/8/73 11

30 Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος.—Ματθ. 3:16. Σ 1/8/73 1α

31 Αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά· και επίγνωσις του Αγίου των αγίων, φρόνησις.—Παρ. 9:10, ΜΝΚ. Σ 15/11/73 14-16

Ανακοινώσεις

Προοδεύετε Προς την Τελειότητα

Επί πόσο καιρό είσθε ένας σοβαρός μελετητής της Αγίας Γραφής; Επί λίγους μήνες ή λίγα έτη; Αν είναι έτσι, τότε έχετε ακόμη θαυμάσιες νέες προοπτικές μανθάνοντας καθώς προχωρήτε προς την πνευματικήν ωριμότητα. Και η πρόοδος αυτή είναι σπουδαία. Ο απόστολος Παύλος ενουθέτησε: «Διά τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας φερώμεθα προς την τελειότητα.»—Εβρ. 6:1.

Θα επιθυμούσατε επιπρόσθετη βοήθεια για να προχωρήσετε προς την πνευματικήν ωριμότητα; Τότε ενθέρμως συνιστούμε να προμηθευθήτε και ν’ αναγνώσετε τα δύο πληροφοριτικά βιβλία Πράγματα εις τα Οποία Είναι Αδύνατον να Ψευσθή ο Θεός και Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή.

Πρακτικά αυτά τα βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής θα σας βοηθήσουν να προχωρήσετε στην πνευματική ωριμότητα, θα σας φέρουν μεταξύ άλλων, μια πλουσιώτερη κατανόησι του Λόγου του Θεού, μια ευχάριστη σύνοψι ολοκλήρου της Γραφής και απαντήσεις από την υψίστην Αυθεντίαν σε πολλά περίπλοκα προβλήματα της σήμερον. Κάθε βιβλίο είναι εικονογραφημένο και σκληρόδετο. Στείλτε μόνο 23 δραχμές, ή 75 σεντς στις Η.Π.Α. και τα δύο βιβλία θα σας αποσταλούν ελεύθερα ταχυδρομικών τελών. Στείλτε σήμερα και λάβετε μαζί μ’ αυτά δύο βιβλιάρια δωρεάν επί επικαίρων Γραφικών θεμάτων.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Μαρτίου: Σπορά των Σπόρων του Ευαγγελίου σ’ Ένα Πολεμόπληκτο Κόσμο. Σελίς 104. Ύμνοι 74, 62.

31 Μαρτίου: Η Διάδοσις του Ευαγγελίου Καρποφορεί Παγκοσμίως. Σελίς 110. Ύμνοι 10, 105.

Η Θρησκεία Επιζητεί Ειρήνη με τον Κομμουνισμό—Γιατί;

ΜΗΠΩΣ σας εκπλήσσει το ότι η θρησκεία επιζητεί ειρήνη με τον Κομμουνισμό; Μήπως νομίζατε ότι οι εκκλησίες αποτελούσαν ένα προπύργιον εναντίον του αθεϊστικού Κομμουνισμού;

Μπορεί να είχατε αυτή την εντύπωσι από τις έντονες διακηρύξεις της Καθολικής εκκλησίας πριν από χρόνια, που κατέκριναν τον Κομμουνισμό. Εν τούτοις αυτές οι διακηρύξεις δεν επέδρασαν πολύ. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Καθολικοί ηγέται στις Κομμουνιστοκρατούμενες χώρες, όπως είναι η Ουγγαρία και η Πολωνία, συμβιβάσθηκαν και έδωσαν όρκους νομιμοφροσύνης στα αθεϊστικά καθεστώτα.

Είναι αλήθεια ότι Καθολικοί εκπρόσωποι δεν το ενέκριναν αυτό. Λόγου χάριν, όταν ο αρχιεπίσκοπος της Ουγγαρίας, Τζόσεφ Γκρόες, εχαιρέτισε θερμά τον επισκέπτη Σοβιετικό πρωθυπουργό, το Καθολικό περιοδικό Αμέρικα της 26 Απριλίου 1958, είπε: «Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξις να δούμε ένα Καθολικό αρχιεπίσκοπο να κάνη χειραψία με τον υπ’ Αριθμόν Ένα Μπολσεβίκο.» Επίσης, ο Καρδινάλιος Οτταβιάνι του Βατικανού παραπονέθηκε ότι: «Μερικοί δίνουν ακόμη τα χέρια στους νέους αντιχρίστους και μάλιστα συναγωνίζονται να δουν ποιος θα δώση πρώτος τα χέρια σ’ αυτούς και θ’ ανταλλάξη γλυκά μειδιάματα.»

Αλλ’ αυτή ήταν η Καθολική στάσις πριν από μια δεκαετία. Από τότε ο Κομμουνισμός έχει κάμει μεγάλες προόδους. Μήπως αυτό επηρέασε την επίσημη Καθολική θέσι απέναντι του Κομμουνισμού;

Ναι, πραγματικά την επηρέασε! Τώρα και ο πάπας ακόμη χαιρετά και ανταλλάσσει γλυκά μειδιάματα με τους ανωτάτους Σοβιετικούς εκπροσώπους. Οι Κομμουνιστικοί αρχηγοί κρατών εμφανίζονται τακτικά στο Βατικανό για ακροάσεις από τον πάπα. Και πριν από δυο χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος Αγκοστίνο Καζαρόλι υπήρξε ο πρώτος εκπρόσωπος του Βατικανού που επισκέφθηκε τη Μόσχα από τον καιρό της Μπολσεβικής επαναστάσεως του 1917. Μάλιστα ένα πρόσφατο δημοσίευμα του Βατικανού έλεγε ότι βρήκε «Χριστιανικές αξίες» στη διδασκαλία του Μάο Τσε-τουνγκ της Κομμουνιστικής Κίνας. Η εφημερίς Αστήρ και Κήρυξ του Παναμά στο φύλλο της 1 Σεπτεμβρίου 1973 γράφοντας γι’ αυτή τη ριζική αλλαγή στάσεως είπε τα εξής:

«Το Βατικανό ετερμάτισε τον ψυχρό του πόλεμο με τον Κομμουνιστικό κόσμο και κινείται σταθερά για μια συνύπαρξι με τα Ερυθρά καθεστώτα.

«Πριν από είκοσι πέντε χρόνια ο Πάπας Πίος ο ΙΒ΄ εξέδωκε αφορισμό κατά των αθέων Κομμουνιστών. Αλλά σήμερα ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ στέλλει απεσταλμένους στις Κομμουνιστικές πρωτεύουσες και συνάπτει συμφωνίες με μερικές κυβερνήσεις.»

Έως τώρα το Βατικανό έχει αποκαταστήσει πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με δύο Κομμουνιστικές χώρες, και επιζητεί τέτοιους δεσμούς και με άλλες. «Μόνο το μεγαλύτερο και το μικρότερο από τα Κομμουνιστικά έθνη—η Κίνα και η Αλβανία—απέρριψαν όλες τις προτάσεις του Βατικανού έως τώρα,» γράφουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης.

Αλλά δεν είναι μόνον ο Καθολικισμός· και άλλες θρησκείες επίσης ζητούν ειρήνη με τα Κομμουνιστικά καθεστώτα. Πραγματικά, και Ορθόδοξες εκκλησίες συνεργάζονται στενά με αυτά. Το περιοδικό Καθολικός Κόσμος τεύχος Φεβρουαρίου 1971 ανέγραψε:

«Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας και η Κομμουνιστική κυβέρνησις έχουν συνάψει ένα πραγματικό γάμο αμοιβαίου ενδιαφέροντος που προάγει εθνικιστικούς σκοπούς των Ρουμάνων. Μερικές φορές εκπλήσσονται οι ξένοι επισκέπται βλέποντας τον Πρόεδρο Νικολάι Τσαουσέσκου και τον Πατριάρχη Ιουστινιανό να παρουσιάζωνται μαζί για να χαιρετήσουν ξένους. . . . τόσο η εκκλησία όσο και το κράτος ευημερούν κάτω απ’ αυτό τον παράξενο ‘γάμο’ μεταξύ εκκλησίας και Κομμουνιστικού κράτους.»

Μια όμοια φιλία υπάρχει μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας στη Σοβιετική Ένωσι. Πραγματικά πριν από λίγα χρόνια το Εφετείο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, όταν απεφάνθη για μια υπόθεσι που περιελάμβανε το Πατριαρχείο της Μόσχας, κατέληγε στα εξής: «Καμμιά άλλη άποψις δεν είναι δυνατή από το ότι η Ρωσική εκκλησία αποτελεί όργανο που το εκμεταλλεύονται οι Κομμουνισταί άρχοντες.»

Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ρωσική Εκκλησία και οι άλλες Ορθόδοξες εκκλησίες που υποστηρίζονται από τον Κομμουνισμό κατώρθωσαν να γίνουν μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Κάτω από την επιρροή των το Παγκόσμιο Συμβούλιο έχει εισαγάγει «Μαρξιστο-Χριστιανικούς διάλογους.» Αλλά γιατί οι εκκλησίες επιζητούν ειρήνη με τον αθεϊστικό Κομμουνισμό;

Διότι φοβούνται ότι αν δεν το κάμουν, η θρησκεία τους θα αφανισθή από τα Κομμουνιστικά καθεστώτα. Γι’ αυτό οι εκκλησίες κάνουν παραχωρήσεις· συμβιβάζονται. Οι Βαπτισταί, λόγου χάριν, έχουν γίνει μια αναγνωρισμένη θρησκεία στη Σοβιετική Ένωσι. Αλλά και τα μέλη των ακόμη παραπονέθηκαν, σύμφωνα με τον ανταποκριτή των Τάιμς της Νέας Υόρκης Γκρόζε, ότι «οι Βαπτισταί ηγέται φάνηκαν πολύ εύκαμπτοι ενώπιον των κρατικών αρχών.»

Το ίδιο γίνεται και με την Καθολική εκκλησία. Η εφημερίς Αστήρ και Κήρυξ του Παναμά γράφει: «Η επαφή του πάπα με τον Κομμουνισμό, όπως λέγουν πηγές του Βατικανού, βασίζεται στην πραγματικότητα, οι δε διπλωματικές πρωτοβουλίες του θεωρούνται ως ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος προστασίας της εκκλησίας και των 65 περίπου εκατομμυρίων ακολούθων της των Κομμουνιστικών χωρών.»

Και γιατί οι Κομμουνισταί ηγέται προθυμοποιούνται να διαπραγματευθούν με τις εκκλησίες και να κάμουν παραχωρήσεις σ’ αυτές; Διότι ένας σημαντικός αριθμός από τον λαό τους είναι ακόμη θρησκευόμενοι, και έτσι το να επιτρέπουν σ’ αυτές τις εκκλησίες να λειτουργούν, αυτό θα διευκολύνη, όπως αυτοί λέγουν, τη διατήρησι της εξουσίας των πάνω στο λαό. Έτσι, η εφημερίς Εθνικός Καθολικός Πληροφορητής της 17ης Δεκεμβρίου 1971 αναγράφει τα εξής:

«Ο Κουβανός Πρωθυπουργός Φιντέλ Κάστρο λέγει ότι σαν επαναστάτης θεωρεί την ανάπτυξι συνεργασίας μεταξύ Μαρξιστών και Χριστιανών στη Λατινική Αμερική σαν ‘κάτι το χρήσιμο’.»

Εν τούτοις δεν πρέπει πραγματικά να είναι εκπληκτικό το ότι η κοσμική θρησκεία επιζητεί ειρήνη με τον Κομμουνισμό. Δεν πρόκειται για μια νέα τακτική. Κατ’ επανάληψιν οι εκκλησίες επόρνευσαν με τις πολιτικές εξουσίες. Λόγου χάριν το Βατικανό, στο έτος 1933, επιζητώντας συμφωνία με το Ναζιστικό καθεστώς, υπέγραψε ένα κονκορδάτο που απαιτούσε από κάθε Καθολικό επίσκοπο, προτού αναλάβη υπηρεσία, να κάμη ένα «όρκο νομιμοφροσύνης» στην κυβέρνησι.

Ο Πάπας Πίος ΙΑ΄, δείχνοντας τον βαθμό στον όποιο θα έφθανε η εκκλησία είπε τα εξής: «Ο Αρχηγός της Καθολικής Εκκλησίας θα θεωρούσε καθήκον του να διαπραγματευθή και με τον ίδιο τον Διάβολο. . . αν υπήρχαν λογικές αιτίες για να υποστηρίξη την ελπίδα ότι τέτοιες σχέσεις θα επροστάτευαν ή θα προωθούσαν τα συμφέροντα της θρησκείας μέσα στο ανθρώπινο γένος.»—Εφημερίς Ινγκλ του Μπρούκλυν, 21 Φεβρουαρίου 1943.

Ας μη φαίνεται παράξενο ότι η Αγία Γραφή απεικονίζει την παγκόσμια ψευδή θρησκεία ως την πόρνην την μεγάλην . . . μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης.» (Αποκάλ. 17:1, 2) Είναι φανερό ότι οι εκκλησίες εγκατέλειψαν τον Χριστό, ο οποίος διεκήρυξε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου,» και ο οποίος είπε για τους μαθητάς του ότι «εκ του κόσμου δεν είναι καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου (Ιωάν. 18:36· 17:16) Αν, λοιπόν, θέλετε να έχετε την εύνοια του Θεού, είναι ουσιώδες να μη έχετε συμμετοχή με την ψευδή θρησκεία η οποία «πορνεύει» μ’ εκείνους που μισούν τον Θεό.

Τι Είναι η «Πρώτη Ανάστασις»;

ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ σε ανάστασι; Δηλαδή, ότι οι νεκροί θα επανέλθουν στη ζωή; Η Αγία Γραφή λέγει: «Μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Μήπως μια τέτοια σκέψις σας φαίνεται εξογκωμένη;

Πραγματικά, δεν πρέπει να φαίνεται παράδοξη. Είναι αλήθεια, όπως όλοι ξέρομε, ότι είμεθα πολύ περίπλοκοι στη σωματική και στη διανοητική μας διάπλασι. Αλλά στην πραγματικότητα η βασική μας διάπλασις παρουσιάζεται όλη στα κύτταρα του σώματός μας, ιδιαίτερα στα σαράντα έξη χρωμοσώματα του πυρήνος κάθε κυττάρου. Επίσης, το περιβάλλον μας και οι εμπειρίες μας συνδυάζονται με τη γενετική μας κληρονομιά για να μας κάμουν ό,τι είμεθα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να θεωρήται ως πολύ δύσκολο να το ξανακάμη ο Δημιουργός αυτό το πρότυπο, δηλαδή την ακριβή χημική διάταξι και συγκρότησι των κυττάρων, μαζί με το μνημονικό πρότυπο; Θα ήταν πιο εύκολο απ’ όσο ήταν να διασκευασθούν τα κύτταρα στον καιρό της δημιουργίας του ανθρώπου, θέτοντας μέσα τους τον αρχικό «μηχανισμό» και τη δύναμι να εμφανίζουν ατομικά χαρακτηριστικά και την ικανότητα να μεταβιβάζουν τους γενετικούς συνδυασμούς στα τέκνα. Αυτό το έκαμε στην αρχή ο Δημιουργός.—Ψαλμ. 139:13-15· Γέν. 5:3.

Αλλά τι θα λεχθή για την «ψυχή»; Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε το Γραφικό γεγονός ότι κάθε ζωντανό πλάσμα έχει έναν οργανισμό ή σώμα, ουράνιο ή επίγειο. (1 Κορ. 15:40) Δεν υπάρχει επομένως κάτι σαν ένα ‘άνευ σώματος’ πνεύμα, όπως αυτό για το οποίο μιλούν τα πνευματιστικά μέντιουμ. Η «ψυχή» είναι το άτομο, που εμπερικλείει την προσωπικότητα και τον οργανισμό. Σε όλη την Αγία Γραφή τονίζεται ότι όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες, διανοητικές, σωματικές και πνευματικές, εκδηλώνονται από τη ζώσα ψυχή, το ζωντανό άτομο. (Λευιτ. 7:18, 20, 21· 23:30· Ψαλμ. 105:18) Η λειτουργία του οργανισμού ή του σώματος είναι εκείνη που εκφράζει την προσωπικότητα. Το νεκρό σώμα, χωρίς «πνεύμα» δηλαδή χωρίς τη δύναμι της ζωής, ή χωρίς την αναπνοή που διατηρεί τη δύναμι της ζωής, δεν έχει προσωπικότητα, ούτε δράσι. (Γέν. 7:22· Ιακ. 2:26· Εκκλ. 9:5, 10) Επομένως, δεν είναι πια μια ζώσα ψυχή. Η ψυχή έχει πεθάνει, έπαυσε να υπάρχη.—Ιεζ. 18:4.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ «ΨΥΧΗΣ»

Επομένως, για ν’ αναστήση ο Θεός ένα άτομο, τι θα είχε να κάμη; Θα έπρεπε να κάμη ένα σώμα που να έχη τα ίδια χαρακτηριστικά, αποκαθιστώντας επίσης και την μνήμη, που είχε δώσει στο άτομο τα χαρακτηριστικά που είχε αποκτήσει στη διάρκεια της ζωής του. Έτσι θ’ αποκαθίστατο ολόκληρη η ψυχή. Το άτομο θα μπορούσε τότε να γνωρίση τον εαυτό του. Αλλιώς θα ήταν σαν ένα θύμα αμνησίας, χωρίς να μπορή να πη ποιος είναι ή τι είχε κάμει στο παρελθόν.

Ο ψαλμωδός έγραψε, απευθυνόμενος στον Ιεχωβά: «Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα.» (Ψαλμ. 139:16) Αν ο Ιεχωβά μπορή να βλέπη και να κρατή στη μνήμη του τα χαρακτηριστικά του παιδιού μόλις λάβουν χώρα η σύλληψις και οι γενετικοί συνδυασμοί, γιατί δεν μπορεί να έχη ένα ακριβές υπόμνημα με το οποίο ν’ ανασυστήση ένα άτομο που πέθανε;—Παράβαλε Γένεσις 25:23· Ρωμαίους 9:11-13.

Τι θα λεχθή για το σώμα ενός ατόμου; Γνωρίζομε ότι τα άτομα που σχηματίζουν τα ανθρώπινα σώματα είναι απλώς δομικά στοιχεία. Δεν έχουν προσωπικότητα. Είναι λοιπόν ανάγκη το αναστημένο σώμα να είναι το ίδιο, δηλαδή να είναι το ίδιο σώμα διαφυλαγμένο, δηλαδή ν’ αποτελήται από την ανασύνθεσι των ιδίων ατόμων; Προφανώς όχι. Λόγου χάριν ένας άνθρωπος μπορεί να έχη πεθάνει, και τα ατομικά στοιχεία του σώματός του που έχουν αποσυντεθή μπορεί να έχουν θρέψει ένα καρποφόρο δένδρο που φύεται κοντά στον τάφο του. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να έχουν φάγει τον καρπό. Επομένως πολλών ανθρώπων τα σώματα θα περιείχαν τώρα εκείνα τα άτομα. Είναι φανερό ότι στην ανάστασι δεν θα μπορούσαν όλα τα σώματα να έχουν πάλι τα ίδια εκείνα άτομα.

Μερικοί μπορεί να φέρουν αντίρρησι σ’ αυτό λέγοντας ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει το αναστημένο πρόσωπο θα ήταν απλώς ένα «αντίγραφο,» όχι πραγματικά ο ίδιος ο άνθρωπος. Θα ήταν κάτι σαν μια μαγνητοσκοπική εικόνα, απλώς μια «καταγραφή» από τη μνήμη του Θεού, όπως λέγουν. Αλλ’ αυτοί λησμονούν ότι, και τώρα ακόμη, το μεγαλύτερο μέρος των σωμάτων μας συνεχώς φθείρεται και αντικαθίσταται. Γι’ αυτό το λόγο και πρέπει να τρώμε. Σε επτά χρόνια περίπου ο οργανισμός του ατόμου είναι ουσιαστικά ένα διαφορετικό σώμα. Έχει και διαφορετική εμφάνισι ακόμη. Ωστόσο μήπως δεν τον θεωρούμε ως τον ίδιο άνθρωπο; Ασφαλώς. Όταν μια μητέρα ιδή ένα γυιο της που είχε χάσει από πολλά χρόνια, μολονότι έχει αλλάξει η εμφάνισίς του και μπορεί να έχη αποκτήσει μερικά νέα χαρακτηριστικά, τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι τα ίδια, και η μητέρα δεν αργεί να τον αναγνωρίση. Και τον δέχεται ως γυιο της.

Θα μπορούσαμε να φέρωμε και άλλο παράδειγμα: Ένας άνθρωπος πεθαίνει. Μπορεί αυτός να παραμορφώθηκε τρομερά σ’ ένα δυστύχημα, η οι πνεύμονές του, το σηκώτι ή άλλα όργανα να κατεστράφησαν εν μέρει από κάποια ασθένεια. Προφανώς αυτός θα επανέλθη μ’ ένα ανανεωμένο ή αποκαταστημένο σώμα, αν πρόκειται να διατηρηθή στη ζωή μετά την ανάστασί του. Δεν είναι ένα απλό «αντίγραφο,» αντιθέτως είναι το ίδιο άτομο αποκαταστημένο έτσι ώστε να μπορή να λειτουργή ως «ψυχή.» Το σώμα του Λαζάρου, λόγου χάριν, υπέστη σημαντική αποσύνθεσι, διότι η αδελφή του Λαζάρου, η Μάρθα είπε στον Ιησού στον τόπο τον τάφου: «Κύριε, όζει ήδη· διότι είναι τεσσάρων ημερών.» (Ιωάν. 11:39) Εν τούτοις, όταν αναστήθηκε από τον Ιησού ήταν όχι ένα αντίγραφο, αλλά ο Λάζαρος, και αναγνωρίσθηκε ως Λάζαρος από τον Ιησού Χριστό καθώς και από τον εαυτό του και από την οικογένειά του.

ΟΡΘΕΣ ΚΑΙ ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Τι νοείται όμως με τη φράσι «πρώτη ανάστασις»; «Πρώτη» μπορεί να σημαίνη πρώτη σε χρόνο ή και πρώτη σε ποιότητα. Αυτή η ανάστασις λοιπόν πρέπει να ξεχωρίζη σαν κάτι το ιδιαίτερο. Ποιοι έχουν τέτοια ανάστασι;

Με λίγα λόγια, η «πρώτη ανάστασις» εφαρμόζεται στους πρώτους που θα επανέλθουν σε τέλεια ζωή. Τέτοια τέλεια ζωή δεν έλαβαν εκείνοι που αναστήθηκαν από τους αρχαίους προφήτας, και αργότερα από τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους. Εκείνοι πέθαναν πάλι. Αυτό έγινε διότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε αναλάβει ακόμη τη βασιλική εξουσία για να κρίνη τους λαούς και ν’ ανταμείψη τους πιστούς δούλους του.

Προσέξτε τώρα την περιγραφή της Αγίας Γραφής για την «πρώτη ανάστασι» όπως δόθηκε σε μια δράσι στον απόστολο Ιωάννη. Ο Ιωάννης αναφέρει τα εξής:

«Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αυτή είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4-6.

Μολονότι ‘επελεκίσθηκαν,’ σημειώστε ότι αυτοί δεν έγιναν ορατοί ως ακέφαλες «ψυχές» από τον Ιωάννη. Αντιθέτως, ήσαν άτομα εφοδιασμένα με διανοητικές ικανότητες να κρίνουν. Εν τούτοις, για να καταλάβουν θρόνους στους ουρανούς, έπρεπε να έχουν όχι ανθρώπινα αλλά πνευματικά σώματα. Όσο για την ανάστασί των, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Σπείρεται [στον θάνατο] σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.»—1 Κορ. 15:44.

Αλλά κάποιος μπορεί να ρωτήση, Δεν είναι αυτή πρώτη ανάστασις η ‘πνευματική αναγέννησις’ που γίνεται σαν μια από τις πρώτες πείρες μιας Χριστιανικής πορείας; Δεν είναι εκείνο για το οποίο είπε ο απόστολος Παύλος όταν ετόνισε στην εκκλησία των Κολοσσών ότι η Χριστιανική περιτομή δεν ήταν κατά γράμμα, περιτομή της σαρκός; Ο Παύλος έγραψε: «Διά της περιτομής του Χριστού, συνταφέντες μετ’ αυτού εν τω βαπτίσματι· διά του οποίου και συνανέστησε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. Και εσάς όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ’ αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα.»—Κολ. 2:11-13· παράβαλε Εφεσίους 2:1-6.

Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (κόπυραϊτ 1967) λαμβάνει αυτή την άποψι λέγοντας, κάτω από τον τίτλο «Χιλιετηρισμός»:

«. . . Η πρώτη ανάστασις, συμβολίζει το Βάπτισμα, . . . διά του οποίου μετέχει ένας στην ανάστασι του Χριστού. . . . Όλοι οι πιστοί, τόσο εκείνοι που είναι στη γη όσο και εκείνοι που είναι στον ουρανό, μετέχουν στη χιλιετή βασιλεία του Ιησού, που είναι σύμβολο για την όλη διάρκεια της ζωής της εκκλησίας στην ένδοξη εμφάνισι που έχει από την ανάστασι του Χριστού έως την τελική κρίσι.»

Μήπως αυτή η εξήγησις συμφωνεί με την πρώτη ανάστασι στην οποία αναφέρεται ο Ιωάννης στην Αποκάλυψι 20:4-6 που είναι το μόνο μέρος της Γραφής όπου χρησιμοποιείται αυτή η έκφρασις; Όχι, διότι ο Ιωάννης λέγει, «. . . εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια έτη.» Η ‘διάρκεια της ζωής της εκκλησίας’ απεδείχθη ότι είναι όχι μόνο χίλια έτη, αλλά σχεδόν δύο χιλιετηρίδες.

Επίσης, μήπως κανένα μέλος της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας στη γη ‘εβασίλευσε’ ως τώρα; Και ο Παύλος ακόμη, που ήταν απόστολος, έγραψε σε ωρισμένα φιλόδοξα μέλη της εκκλησίας στην Κόρινθο: «Εβασιλεύσατε χωρίς ημών και είθε να εβασιλεύετε, διά να συμβασιλεύσωμεν και ημείς με σας. Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους έσχατους, ως καταδεδικασμένους εις θάνατον διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους.» (1 Κορ. 4:8, 9) Στον ιεραπόστολο σύντροφο του Τιμόθεο, ο Παύλος παρουσίασε το ζήτημα της βασιλεύσεως ως ερχόμενο μετά τον φυσικό θάνατο του Χριστιανού, λέγοντας: «Πιστός ο λόγος· διότι εάν συναπεθάνομεν, θέλομεν και συζήσει· εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει· εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς.»—2 Τιμ. 2:11, 12.

Μετά από χρόνια, όταν ο απόστολος Ιωάννης ήταν εξόριστος στη νήσο Πάτμο, έγραψε ότι ο αναστημένος Κύριος Ιησούς Χριστός είπε στην εκκλησία της Λαοδικίας: «Όστις νικά θέλω δώσει εις αυτόν να καθίση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου καθώς εγώ ενίκησα και εκάθισα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού.» (Αποκάλ. 3:21) Το όλον θέμα της βασιλεύσεως, συνεπώς ήταν μελλοντικό, μετά τον θάνατο των πιστών μαθητών του Χριστού και όχι από την ημέρα του βαπτίσματος των. Ο Παύλος είπε επίσης για δύο καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, τον Υμέναιον και τον Φιλητόν, ότι απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις.» (2 Τιμ. 2:17, 18) Δεν εθεώρησε λοιπόν το βάπτισμα του Χριστιανού ως τον χρόνον της αναστάσεώς του.

Επομένως, η πρώτη ανάστασις κατά την Αποκάλυψι 20:4-6 είναι μια πραγματική, κατά γράμμα ανάστασις από φυσικό θάνατο, από τον Σιεόλ, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Ο απόστολος Πέτρος εχαρακτήρισε την ουράνια κληρονομιά, όχι ως ήδη κεκτημένην, αλλά ως «πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς» και ως «σωτηρίαν έτοιμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.» Ωμίλησε επίσης για τις ‘μέγιστες επαγγελίες’ του Θεού, ότι οι Χριστιανοί θα εγίνοντο «κοινωνοί θείας φύσεως.» (1 Πέτρ. 1:4, 5· 2 Πέτρ. 1:4) Για ν’ αποκτήσουν ‘θείαν φύσιν’ έπρεπε ν’ αποβάλουν την ανθρώπινη φύσι και το ‘φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν.’ Βέβαια τα φυσικά των σώματα δεν ήταν άφθαρτα ούτε αθάνατα.—1 Κορ. 15:50,52-54.

ΑΠΡΟΣΒΛΗΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ «ΘΑΝΑΤΟ»

Ένα άλλο επιδεικτικό σημείο παρατηρείται στην Αποκάλυψι 20:6: «Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν.» Αυτός ο δεύτερος θάνατος συμβολίζεται από την «λίμνην» του πυρός την καιομένην με το θείον.» (Αποκάλ. 19:20· 20:14) Μήπως αυτό ισχύει για κείνους που βαπτίσθηκαν απλώς στο νερό και που ζωοποιήθηκαν πνευματικώς από τον θάνατον ως προς τα παραπτώματα και αμαρτήματα και οι οποίοι συναναστήθηκαν πνευματικώς και ‘συνεκάθησαν εν τοις επουρανίοις διά του Ιησού Χριστού’; (Εφεσ. 2:1, 5, 6) Όχι, είναι ακόμη δυνατόν ν’ αποδειχθούν άπιστοι κάτω από δοκιμασία και να υποστούν την ποινή του ‘δευτέρου θανάτου,’ δηλαδή πλήρη εκμηδένισι. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους βαπτισμένους κεχρισμένους Χριστιανούς: «Ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπει μη πέση.» Επίσης ο Ιησούς συνεβούλευσε: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.»—1 Κορ. 10:12· Αποκάλ. 2:10.

Αν οι βαπτισμένοι, κεχρισμένοι Χριστιανοί που έχουν την ουράνια ελπίδα απήλαυσαν ήδη την πρώτη ανάστασι και είναι πέραν της εξουσίας του δευτέρου θανάτου, θα ήταν ανωφελές να γράψη ο Παύλος αυτά που έγραψε στην προς Εβραίους 6:4-8 και 10:26-31. Εκεί ο Παύλος προειδοποίησε ότι εκείνος που έγινε μέτοχος του αγίου πνεύματος και κατόπιν εξέπεσε δεν θα μπορούσε να επανέλθη σε μετάνοια, διότι έτσι ξανασταυρώνει τον Υιόν του Θεού ο ίδιος και τον καταισχύνει. Τέτοια άτομα κατεπάτησαν τον Υιόν του Θεού, ασέβησαν στο αίμα της διαθήκης και ύβρισαν το πνεύμα της χάριτος. Ο Θεός θα έκανε εκδίκησι κατ’ αυτών.

Επειδή «επί τούτων (αυτών που θα τύχουν πρώτης αναστάσεως) ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν,» μπορούμε να κατανοήσωμε γιατί λέγεται ‘πρώτη ανάστασις.’ Πρόκειται για το ίδιο είδος αναστάσεως που είχε και ο Ιησούς Χριστός την τρίτη ημέρα του θανάτου του, ανάστασις σε στιγμιαία πληρότητα ζωής. Ο Ιησούς Χριστός έγινε τότε πρωτότοκος των νεκρών. (Αποκάλ. 1:5· Κολ. 1:18) Η ‘πρώτη ανάστασις’ δεν είναι μόνον πρώτη σε χρόνο αλλά και ‘πρώτη’ στο ότι είναι η καλύτερη ανάστασις που θα μπορούσαν να έχουν οι νεκροί. Είναι μια ανάστασις σε άφθαρτη, αθάνατη ζωή ως πνευματικού υιού του Θεού στους ουρανούς του Θεού.

Πρόκειται για μια θαυμάσια ελπίδα. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε στους κεχρισμένους αδελφούς του: «Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού· και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν ότι όταν φανερωθή θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.»—1 Ιωάν. 3:2.

Πώς μπορεί ο Θεός να έχη τέτοια εμπιστοσύνη σ’ αυτούς ώστε να τους χαρίση αθανασία και αφθαρσία—και μάλιστα να τους κάμη συμβασιλείς με τον Ιησού Χριστό, για να βασιλεύσουν στο ανθρώπινο γένος επί γης, περιλαμβανομένων και εκείνων που θα επανέλθουν από τον θάνατο σε μια επίγεια ανάστασι; Πόσοι έχουν την ‘πρώτη ανάστασι’ ως ουράνιοι κληρονόμοι; Πώς αυτοί κρίνονται ικανοί; Πόσον καιρό θα βασιλεύουν και για ποιον σκοπό; Αυτά τα ερωτήματα θα εξετασθούν στα επόμενα τεύχη της Σκοπιάς.

Ο Ιεχωβά Φέρνει τη «Σφράγισι» των Εκλεκτών του σε Πέρας

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος έγραψε στους αναγεννημένους από το πνεύμα αδελφούς του: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»—Ρωμ. 8:16, 17.

Πώς γίνεται αυτή η ‘συμμαρτυρία’; ‘Το πνεύμα μας,’ δηλαδή, η επικρατούσα στάσις αυτών των πνευματικώς αναγεννημένων Χριστιανών, διαμορφώνεται από το άγιο πνεύμα του Θεού για να γνωρίσουν τη σχέσι που έχουν με τον Θεό. Αλλ’ αυτό δεν γίνεται με κάποιον εντελώς μυστηριώδη τρόπο. Ο Λόγος του Θεού, η σχέσις του με τη Χριστιανική εκκλησία, η ‘εν καιρώ τροφή’ διά του ‘πιστού και φρονίμου δούλου,’ η διαφώτισις που μας βοηθούν οι αδελφοί μας να λάβωμε και η σαφής άποψις των θείων βουλών μαζί με την εκπλήρωσι των προφητειών, όλ’ αυτά ενώνονται με την ενέργεια του αγίου πνεύματος του Θεού σ’ αυτή τη ‘μαρτυρία.’

Η ΤΕΛΙΚΗ ‘ΣΦΡΑΓΙΣΙΣ’

Μια από τις Βιβλικές περικοπές που αναφέρεται στην ενέργεια του Θεού προς τους κεχρισμένους του στη γη στον παρόντα καιρό είναι της Αποκαλύψεως 7:1-8. Εκεί, δίδεται εντολή στους αγγέλους που συγκρατούν τους καταστρεπτικούς ανέμους της ‘μεγάλης θλίψεως’ να μη τους απολύσουν ώσπου να ‘σφραγισθούν’ στα μέτωπα των οι 144.000 πνευματικοί Ισραηλίται. (Ματθ. 24:21) Τι είναι αυτή η ‘σφράγισις;’ Μερικοί την ενόησαν πως σημαίνει ότι, στη διάρκεια του πνευματικού ‘θερισμού,’ που είναι η «συντέλεια του αιώνος» [του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ] η εκλογή των πνευματικών αδελφών του Μεσσίου Ιησού θα συνεχίζεται ως το τελευταίο έτος, ημέρα, ώρα και λεπτό προτού αρχίσουν να πνέουν στη γη οι τέσσερις άνεμοι. Είναι αυτή η ορθή κατανόησις; Όχι. Γιατί όχι;—Ματθ. 13:39, 40.

Η σφράγισις που αναφέρεται εδώ δεν σημαίνει την αρχική σφράγισι των 144.000, σαν να μην έχουν ακόμη σφραγισθή όλοι αυτοί, και ιδιαίτερα όλοι εκείνοι που μένουν ακόμη στη γη. Ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι αυτή η αρχική σφράγισις γίνεται στον καιρό της εκλογής ενός ατόμου για την ουράνια κληρονομιά. Λέγει στους πνευματικούς αδελφούς του: «Εις τον οποίον (Χριστόν) και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε με το πνεύμα το άγιον της επαγγελίας.»—Εφεσ. 1:13.

Μερικοί από το υπόλοιπο, επομένως, σφραγίσθηκαν με αυτή την αρχική έννοια προτού αποσταλή ο άγγελος με την «σφραγίδα Θεού του ζώντος.» Η σφράγισις που κάνει ο άγγελος είναι μια τελική σφράγισις, ένας προσδιορισμός της μονιμότητος της αρχικής σφραγίσεως, για να σωθή ‘όλος ο [πνευματικός] Ισραήλ,’ ο πλήρης αριθμός των 144.000 που κάνουν την κλήσι και την εκλογή των βεβαία. (Ρωμ. 11:26· 2 Πέτρ. 1:10) Σχεδόν όλοι αυτοί, αν όχι όλοι, είχαν ήδη σφραγισθή πριν από πολλά χρόνια με την αρχική σφράγισι. Μολονότι είναι αληθινό ότι μερικοί, προτού μονιμοποιηθή η σφράγισις, μπορεί ν’ αποδειχθούν άπιστοι κι έτσι, να σφραγισθούν άλλοι, δεν υπάρχει γενική σύναξις μαθητών αρχικά σφραγισμένων σ’ αυτό τον τελευταίο καιρό. Αν αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίται αποδειχθούν πιστοί στον σκοπό που έχει ο Θεός γι’ αυτούς, είναι απίθανον να σφράγιση αρχικά ο Θεός νέους αυτού του σώματος των ουρανίων κληρονόμων στο ‘τελευταίο λεπτό.’

ΑΥΤΟΕΞΕΤΑΣΙΣ

Πώς μπορείτε προσωπικά να εξετάσετε τον εαυτό σας αν αυτό το ζήτημα είναι αμφίβολο στη διάνοιά σας;

Πρώτα, πρέπει να εξετάσετε την άποψί σας για το τι σημαίνει να είσθε σφραγισμένοι για την ουράνια κληρονομιά. Μήπως νομίζετε ότι το να είσθε ένας από τους κεχρισμένους πνευματικούς Ισραηλίτας του Θεού σας παρέχει ειδική θέσι στη Χριστιανική εκκλησία με δικαίωμα μεγαλυτέρου σεβασμού από όσο θα συνέβαινε αν είσθε ένας από τον ‘πολύν όχλον’ αυτών που προσμένουν μια επίγεια κληρονομιά; Μήπως νομίζετε ότι αυτό σας δίνει βαθύτερη γνώσι; Μήπως πιστεύετε ότι θα λάβετε ειδικές αποκαλύψεις ή κατανόησι των προφητειών κλπ.; Μπορεί να αισθάνεσθε ζωηρή επιθυμία να τα απολαύσετε αυτά. Ίσως να επιτυγχάνετε στη διάθεσι Βιβλικών εντύπων, στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών, στην απάντησι Γραφικών αποριών, στην εκφώνησι Γραφικών ομιλιών. Μπορεί να είσθε γεμάτος ζήλο, να κάνετε γοργές προόδους, να ζήτε μια υποδειγματική θεοκρατική ζωή. Ίσως να είναι έτσι όλ’ αυτά. Αυτά όμως δεν θα ήσαν εκείνα από τα οποία θα μπορούσε κανείς να σχηματίση την ιδέα ότι έχει τα προσόντα για μια θέσι στην ουράνια βασιλεία. Γιατί όχι; Διότι τόσο οι κεχρισμένοι πνευματικοί Ισραηλίται όσο και τα «άλλα πρόβατα» έχουν την εύνοια του Θεού, και πρέπει και οι δύο να διάγουν ζωή σε αρμονία με το θείο θέλημα.

Ο Σαμψών και πολλοί άλλοι που έζησαν στον καιρό προ της Πεντηκοστής ήσαν γεμάτοι από ζήλο και κατανόησι. Το πνεύμα του Θεού ήταν επάνω τους και ως αποτέλεσμα τούτου μπορούσαν να επιτύχουν πολλά υπερφυσικά κατορθώματα. Εν τούτοις κανένας απ’ αυτό το ‘μεγάλο νέφος’ των πιστών δεν ήταν από την ουράνια τάξι.—Κριτ. 14:6, 19· 15:14· παράβαλε Έξοδος 35:30, 31· 1 Σαμουήλ 10:6· 16:13· Ιεζεκιήλ 2:2· Εβραίους 11:32-38· 12:1.

Θα μπορούσατε έπειτα ν’ ανασκοπήσετε το παρελθόν σας και τα χαρακτηριστικά σας. Μήπως βλέπετε συναισθηματικά το ζήτημα; Ένας που ήταν σε μια ψευδή θρησκεία που διετείνετο ότι ο ουρανός είναι η μόνη ελπίδα—ιδιαίτερα σε μια από τις πιο συναισθηματικές ‘θεμελιωτιστικές’ θρησκείες—μπορεί να επηρεάζεται από το αίσθημα και τις περασμένες απόψεις. Μήπως προτού έλθετε σε γνώσι της αληθείας, χρησιμοποιούσατε ναρκωτικά ή ψυχεδελικά φάρμακα; Μήπως νοσηλευθήκατε ποτέ με μεθόδους που επηρεάζουν τη διάνοια και τα συναισθήματα; Μήπως χρειάσθηκε να υποστήτε ψυχιατρική θεραπεία για συναισθηματικές ή διανοητικές διαταραχές; Μολονότι αυτά τα πράγματα δεν θα απέκλειαν κατ’ ανάγκην το να λάβη κανείς την ουράνια κλήσι, στην περίπτωσι που ένας μαθητής μετανοεί, μεταστρέφεται, βαπτίζεται, ωστόσο αποτελούν παράγοντας που πρέπει σοβαρά να εξετασθούν.

Μερικοί είπαν ότι παθαίνουν μεγάλες εσωτερικές διαταραχές, και μερικοί μάλιστα είπαν ότι όταν έλαβαν την ουράνια ελπίδα εδημιούργησε μέσα τους ένα ‘πραγματικό αγώνα.’ Μερικοί είπαν ότι αρχικά το καταπολέμησαν. Άλλοι, ότι για ένα χρονικό διάστημα έχασαν κάθε ελπίδα—ότι ο Θεός αφήρεσε την άλλοτε επίγεια ελπίδα των για ένα χρονικό διάστημα και κατόπιν τελικά τους έδωσε την ουράνια ελπίδα. Ένας τέτοιος τρόπος ενεργείας θα ήταν αντίθετος με τον τρόπο της πολιτείας του Θεού, διότι δεν μπορεί ένας να υπηρετή ευάρεστα τον Θεό χωρίς ελπίδα αμοιβής. (Εβρ. 11:6) Δεν υπάρχει αβεβαιότης ως προς αυτό. Η πίστις δεν είναι αβέβαιη, άλλα είναι βεβαία, ασφαλής.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Ένα απλό παράδειγμα μπορεί να βοηθήση: Οι βιολόγοι λέγουν ότι εκείνο που προσδιορίζει το φύλον ενός παιδιού είναι η μικροσκοπική διαφορά ενός από τα σαράντα έξη χρωμοσώματα του γονιμοποιημένου ωαρίου. Αυτό το ωάριο, γονιμοποιημένον από το αρσενικό σπερμοκύτταρον, περιέχει είκοσι τρία ζεύγη χρωμοσωμάτων. Ένα ζεύγος προσδιορίζει το φύλον. Αυτό το ζεύγος μπορεί ν’ αποτελήται από δύο «χ» χρωμοσώματα ή από ένα «χ» και ένα «y» χρωμόσωμα (το «y» χρωμόσωμα είναι βραχύτερο). Αν το κύτταρον περιέχη δύο «χ» χρωμοσώματα, το παιδί είναι κορίτσι· αν ένα «χ» και ένα «y» χρωμόσωμα, το παιδί είναι αγόρι. Αυτή η ελαχίστη διαφορά προξενεί στην ανάπτυξι του παιδιού όλες τις απέραντες διαφορές που προκύπτουν μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού.

Τώρα, γνωρίζομε ότι κανένας δεν πρόκειται να πή σ’ ένα φυσιολογικό άτομο αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Αυτή η διαφορά, δημιουργημένη και διατεταγμένη από τον Ιεχωβά, πολύ μικρή στην αρχή, καταλήγει σε μια ευρεία διαφορά στη σύνθεσι του ανδρός και της γυναικός. Η ανδρική καρδιά και διάνοια τείνει προς τα ανδρικά πράγματα, όπως είναι η μηχανική, η οικονομική, κλπ.· ενώ η γυναίκα ευχαριστείται να ενδιατρίβη σε γυναικείες επιθυμίες, όπως είναι η κατοικία, ο ιματισμός, η διακόσμησις και τα παρόμοια. Κανένας από τους δυο δεν μπορεί να εξηγήση πλήρως τον άλλο πώς ακριβώς σκέπτεται, πώς κρίνει και πώς αισθάνεται τα ζητήματα. Είναι από τον Θεό.

Το ίδιο συμβαίνει και με το αναγεννημένο από το πνεύμα «μικρόν ποίμνιον» και τα «άλλα πρόβατα.» Ο απόστολος Πέτρος λέγει στους αναγεννημένους από το πνεύμα αδελφούς του: «Επειδή αναγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά άφθαρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» (1 Πέτρ. 1:23) Αν ο Θεός μπορή, με τη διαφορά ενός μικροσκοπικού χρωμοσώματος, να πραγματοποιήση ένα καταπληκτικά διαφορετικό τρόπο σκέψεως και επιθυμίας, μπορεί ασφαλώς να εμφυτεύση την ουράνια ελπίδα, τον τρόπο σκέψεως, την επιθυμία και τον στόχο ή τη δραστηριότητα σ’ εκείνους τους οποίους εκλέγει σύμφωνα με το θέλημα του. Με το πνεύμα του και τον λόγο του μπορεί να εμφυτεύση αυτό το «σπέρμα» που καθιστά το άτομο ‘ένα νέο κτίσμα’ με αντίστοιχες ουράνιες ελπίδες. (2 Κορ. 5:17) Ακόμη και σ’ ένα ανθρώπινο σώμα ο Θεός θέτει τα μέλη σύμφωνα με ό,τι βλέπει ότι χρειάζεται το σώμα.—1 Κορ. 12:18.

Συνεπώς, εκείνοι που είναι από τους κεχρισμένους κληρονόμους της Βασιλείας είναι ευτυχείς που εξελέγησαν για μια τόσο μεγάλη υπηρεσία και αμοιβή, ακριβώς όπως ένας φυσιολογικός άνδρας είναι ευτυχής που είναι άνδρας και μια γυναίκα είναι ευτυχής που είναι γυναίκα. Κάθε άνθρωπος είναι αυτό που τον έκαμε ο Θεός. Ο άνδρας ή η γυναίκα δεν χρειάζονται να τους προτρέπη κανείς να βρουν τη θέσι τους μεταξύ των φυλών. Είναι καθωρισμένο από τον Θεό και δεν μπορεί ν’ αλλάξη, ούτε χρειάζεται το άτομο κανέναν άλλον για να προσδιορίση τι είναι αυτός ή αυτή.—Ρωμ. 9:16.

Επομένως, δεν είναι ανάγκη, ούτε καλόν, όταν μελετούμε ή συνομιλούμε με άτομα που τώρα έρχονται σε γνώσι της Βιβλικής αληθείας, να υποδεικνύωμε ότι πρέπει προσωπικά να προσπαθήσουν να βρουν ή να καθορίσουν αν έχουν λάβει την ουράνια κλήσι ή αν έχουν επίγεια ελπίδα. Αν δεν έχουν την ουράνια κλήσι, είναι προφανώς από την επίγεια τάξι. Αν πρόκειται να γίνη ποτέ κάποια αλλαγή, αυτό πρέπει ν’ αφεθή στον Θεό να το καθορίση και να τους πληροφορήση στον ωρισμένο του καιρό.

Στον παρόντα καιρό η επικρατούσα ώθησις του θείου αγγέλματος δεν είναι για να γίνουν οι άνθρωποι μέλη της ουρανίας «νύμφης» του Χριστού. Μάλλον, η Γραφή λέγει: «Το πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ.» Αυτή η πρόσκλησις είναι τώρα κλήσις προς τους λαούς των εθνών, να ζήσουν σ’ έναν επίγειο παράδεισο μέσω του οποίου θα ρεύση δωρεάν το «ύδωρ της ζωής,» βλαστάνοντας δένδρα που θα παράγουν συμβολικούς καρπούς και φύλλα για τη θεραπεία των εθνών.—Αποκάλ. 22:1, 2, 17.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΟΥΝ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΙ

Τι θα κάμουν τώρα εκείνοι που είναι αληθινά από τους κεχρισμένους πνευματικούς Ισραηλίτας; Θα επιδοθούν με σθένος στο να φροντίσουν για τα συμφέροντα της Βασιλείας, διακονώντας τα «άλλα πρόβατα.» Δεν θα φροντίζουν για τα παρόντα συμφέροντα της Βασιλείας αν εκείνοι που είναι από την τάξι των κεχρισμένων αποχωρισθούν και έχουν τακτικές συναθροίσεις και ‘μιλούν για την ουράνια ελπίδα των.’ Εκείνο που θα εξετάζουν θα είναι τα πράγματα που εποικοδομούν και συντελούν στην ειρήνη και την ενότητα όλης της εκκλησίας. Αυτό θα υποβοηθήση τα «άλλα πρόβατα» και θα βοηθήση εξίσου και τους κεχρισμένους. Έτσι και οι δύο τάξεις θ’ αποτελούν ‘ένα ποίμνιο.’ (Ιωάν. 10:16) Η ‘εν καιρώ πνευματική τροφή’ είναι εκείνη την οποία πρέπει να απολαμβάνουν όλοι ομοίως. Αυτή η τροφή θα θρέψη την εσωτερική ελπίδα των εσφραγισμένων κεχρισμένων καθώς και των ‘άλλων προβάτων’—Ματθ. 24:45-47.

Αυτό το σημείο του διαχωρισμού αναφέρεται διότι, σε μερικές περιπτώσεις, άτομα που ομολογούν ότι είναι προσφάτως κεχρισμένα έτειναν να απομονώσουν τους εαυτούς των, ή να σχηματίσουν χωριστή ομάδα. Αυτό απεργάζεται χωρισμό και έχει πραγματικά προκαλέσει διαίρεσι στην εκκλησία σε μερικές περιπτώσεις.—Παροιμ. 18:1.

Εκείνοι που καλούνται σε ουράνια κληρονομιά με τον Ιησού Χριστό ομολογούν, όταν ερωτώνται, ότι πραγματικά έχουν λάβει αυτή την κλήσι. Στην τέλεσι του Δείπνου του Κυρίου κάθε χρόνο αποδεικνύουν ότι έχουν αυτή την ουράνια ελπίδα συμμετέχοντας στα εμβλήματα που παρατίθενται. Αλλά δεν διαφημίζουν συνεχώς αυτό το γεγονός. Δεν εφιστούν σ’ αυτό την προσοχή των άλλων με αυτοεκτίμησι ώστε να τηρούν όλους συνεχώς ενήμερους γι’ αυτό μέσα στην εκκλησία. Δεν αναμένουν προνομιακή μεταχείρισι. Μάλλον, ενασχολούνται με τον τρόπο που περιγράφεται από τον απόστολο Ιωάννη: «Πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός.»—1 Ιωάν. 3:3.

Στην επιστολή 2 Πέτρου 1:5-11, ο απόστολος αυτός τονίζει πώς θα ασχολούνται οι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού», εργαζόμενοι να παράγουν τους καρπούς του πνεύματος ‘για να κάμουν βεβαία την κλήσι και την εκλογή των.’ Αυτό απαιτεί να περιπατούν «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης.»—Εφεσ. 4:1-3.

Όσο για τους πρεσβυτέρους και τα άλλα μέλη της εκκλησίας, δεν πρέπει να προσπαθούν να καθορίσουν τη θέσι ενός προσφάτως βαπτισμένου ο οποίος αισθάνεται ότι έχει την ουράνια κλήσι. Δεν ανήκει σ’ αυτούς να επικρίνουν ένα τέτοιο άτομο για την ελπίδα που ισχυρίζεται ότι έχει. Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο να γίνεται συζήτησις. Οι απαιτήσεις που τίθενται σ’ ένα κεχρισμένο μπορούν να εξετασθούν για να βοηθήσουν το άτομο να λάβη τη σαφέστερη δυνατή Γραφική εικόνα. Και εκείνος που ομολογεί ότι είναι από την τάξι των κεχρισμένων πρέπει να εκτιμά τις προσπάθειες για υποβοήθησί του. Αλλά ύστερ’ απ’ όλα όσα λέγονται και γίνονται, ο Θεός είναι εκείνος που κάνει την εκλογή και είναι ζήτημα μεταξύ του ατόμου και του Θεού το που αυτό στέκεται. Σε τέτοια άτομα πρέπει να συμπεριφερώμεθα όπως σε όλα τα άλλα στην εκκλησία, με αγάπη, κατανόησι και συνεργασία, διότι όλοι είμεθα συνεργοί του Θεού και του Χριστού.—Κολ. 3:12-17· 2 Κορ. 6:1.

Σ’ αυτόν τον τελευταίο καιρό που διενεργούνται οι βουλές του Ιεχωβά προς τη Χριστιανική εκκλησία, είναι φανερό ότι η έμφασις δεν είναι στη γενική κλήσι μαθητών για την ουράνια κληρονομιά. Το πρώτιστο πράγμα τώρα είναι να υπηρετούμε τον Θεό ολοψύχως, δίνοντας προσοχή στη Χριστιανική μας ακεραιότητα και στο έργον της συνάξεως των άλλων προβάτων. Κανένας δεν πρέπει ν’ αφήση το προσωπικό του αίσθημα για τη θέσι του ή τη θέσι των άλλων να δημιουργή ζήτημα μέσα στην εκκλησία. Είναι ουσιώδες σ’ αυτόν τον τεταμένο ‘έσχατον καιρόν’ να είμεθα όλοι ενωμένοι με αγάπη, η οποία είναι ο τέλειος σύνδεσμος της ενότητος.—Κολ. 3:14.

Ο Σπόρος Τελικά Εβλάστησε

ΚΟΝΤΑ στο Τόκιο της Ιαπωνίας βρέθηκαν τρεις σπόροι λωτού για τους οποίους οι ειδικοί απεφάνθησαν ότι ήσαν θαμμένοι σ’ ένα μονόξυλο [κανό] κάτω από ένα τυρφωρυχείο επί 2.000 χρόνια. Ένας λωτολόγος περιποιήθηκε επιμελώς τους σπόρους και τους έβαλε μέσα σε νερό. Δυο από τους παλαιούς σπόρους εβλάστησαν και αναπτύχθηκαν σε ωραίους ανθισμένους θάμνους λωτού. Μολονότι ήσαν αδρανείς επί δυο χιλιετηρίδες περίπου, κάτω από τις ορθές συνθήκες οι σπόροι μπόρεσαν να βλαστήσουν και ν’ αναπτυχθούν.—Τα Φυτά, (στην Αγγλική) σελίς 94.

Ο Ιησούς στην παραβολή του για διαφόρους τύπους εδάφους ωμίλησε για ένα άλλο είδος σπόρου, λέγοντας: «Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.» (Λουκ. 8:11) Αυτό το είδος του σπόρου μπορεί επίσης να είναι σε νάρκη επί ένα χρονικό διάστημα και τελικά να βλαστήση όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Αυτό αποδεικνύεται καλά σε μια πρόσφατη πείρα στο νότιο τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για ένα νέο κορίτσι που είχε την πρώτη επαφή με την πραγματική αλήθεια του Λόγου του Θεού πριν από λίγα χρόνια.

Σε ηλικία δεκατριών ετών το κορίτσι ενδιεφέρετο πολύ για την πολιτική. Μια μέρα ρώτησε την υπηρέτρια της οικογενείας ποιον επρόκειτο να ψηφίση στις εκλογές. Εκείνη, που ήταν μάρτυς του Ιεχωβά, είπε στο κορίτσι ότι δεν εψήφιζε σε πολιτικές εκλογές· εξαιτίας του τι λέγει η Αγία Γραφή για τη θέσι των Χριστιανών μέσα στον κόσμο. (Ιωάν. 17:16) Το κορίτσι ποτέ δεν είχε ακούσει τίποτε παρόμοιο. Έτσι επί μέρες ύστερα απ’ αυτό, πήγαινε διαρκώς πίσω από την υπηρέτρια κάνοντας πολλές ερωτήσεις για την Αγία Γραφή. Αλλά οι γονείς του κοριτσιού αντέδρασαν, και απέλυσαν την υπηρέτρια. Αλλά οι σπόροι της αληθείας είχαν ήδη φυτευθή.

Δεν υπήρχε εκκλησία μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλι όπου κατοικούσε η οικογένεια, και γι’ αυτό στα επόμενα πέντε χρόνια οι σπόροι της αληθείας έμειναν αδρανείς. Ωστόσο η νέα ευχήθηκε από μέσα της ότι όταν θα ερχόταν ο καιρός να φύγη από το σπίτι και να πάη στο κολλέγιο, θα ερχόταν πάλι σε επαφή με μάρτυρας του Ιεχωβά. Είπε: «Ποτέ δεν μπορούσα να λησμονήσω τα όσα είχα μάθει από την υπηρέτρια.»

Όταν τελικά έφυγε για να φοιτήση σ’ ένα πανεπιστήμιο, της έτυχε ένα αντίτυπο της «Σκοπιάς» που περιείχε το άρθρο «Ποιος Προηγείται—η Εκκλησία Σας ή ο Θεός Σας;» Αυτό την υπεκίνησε να γράψη στα κεντρικά Γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Ένας μάρτυς του Ιεχωβά σε λίγο ήλθε σε επαφή μαζί της. Αμέσως εκείνη άρχισε να παρακολουθή τις Χριστιανικές συναθροίσεις των. Έλεγε και στη συγκάτοικό της ό,τι μάθαινε κι εκείνη επίσης άρχισε να παρακολουθή συναθροίσεις. Και οι δύο προώδευσαν καλά στη μελέτη του Λόγου του Θεού.

Στη διάρκεια των θερινών διακοπών η κοπέλλα επέστρεψε στο σπίτι της. Μ’ ευχαρίστησι είπε στους γονείς της μερικά από τα αγαθά νέα που είχε μάθει από την Αγία Γραφή. Οι γονείς της πολύ θορυβήθηκαν και δεν θέλησαν να την αφήσουν ούτε ν’ αλληλογραφή με τους Μάρτυρας. Μολονότι εκείνη αγαπούσε και εσέβετο τους γονείς της, κατενόησε ότι δεν έπρεπε να ξεριζώση τους σπόρους της Βιβλικής αληθείας που είχαν σπαρή μέσα στην καρδιά της και που τώρα αναπτύσσονταν. Όταν λοιπόν επέστρεψε στο σχολείο το φθινόπωρο συνδέθηκε πάλι με τους Χριστιανούς Μάρτυρας και εξακολούθησε να λέγη στη συγκάτοικο της και σε άλλα κορίτσια του υπνωτηρίου ό,τι μάθαινε. Η κοπέλλα επίσης άρχισε να κάνη διαρρυθμίσεις στη δράσι της, διότι ήταν πρόεδρος μιας γυναικείας οργανώσεως Βαπτιστών, διδασκάλισσα ενός Κυριακού σχολείου, πρόεδρος του υπνωτηρίου της και μέλος του διοικητικού συμβουλίου των φοιτητών του πανεπιστημίου. Είδε από την Αγία Γραφή ότι έπρεπε να φροντίση να τερματίση την ανάμιξί της σε τέτοιες δραστηριότητες και το έκαμε.

Κατενόησε, επίσης, ότι έπρεπε να γίνη και μια άλλη διαρρύθμισις· ήταν ανάγκη να τερματίση την ιδιότητα της ως μέλους της προτέρας εκκλησίας της. Ένας τοπικός κληρικός με τον οποίον συνωμίλησε είπε ότι επίστευε ότι η αφήγησις της δημιουργίας στη Γένεσι και άλλα μέρη της Βίβλου δεν μπορούσαν να θεωρηθούν κατά γράμμα. Επίσης ωμολόγησε ότι πολλά από τα όσα διδάσκονται στις εκκλησίες ήσαν ειδωλολατρικής προελεύσεως. Ύστερ’ από επανειλημμένες προσπάθειες που έκαμε, η κοπέλλα τελικά απηλλάγη από την εκκλησία.

Εξακολουθώντας να κάνη προόδους στη μελέτη της και εφαρμογή του Λόγου του Θεού, τελικά βαπτίσθηκε ως Χριστιανή μάρτυς του Ιεχωβά. Όταν επέστρεψε πάλι στο σπίτι της στις διακοπές είπε στους γονείς της ότι ήταν ευτυχής που ήταν με την οικογένεια της αλλ’ ότι η συνείδησίς της δεν της επέτρεπε να μετέχη στη θρησκευτική των δράσι στην εκκλησία. Οι γονείς της τής είπαν καθαρά ότι έπρεπε να εκλέξη μεταξύ της θρησκείας της και αυτών. Ήταν η αλήθεια ριζωμένη στην καρδιά της τόσο ώστε να μπορέση να εγκαρτερήση;

Είχε προγραμματισθή να έχη μέρος στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας στην εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πανεπιστημιακή πόλι. Η μητέρα της ετόνισε ότι αν η κόρη της θα πήγαινε να δώση αυτή την ομιλία, δεν μπορούσε να πάρη τίποτα μαζί της εκτός από τα ρούχα που φορούσε. Αφού έφθασε στην πόλι του κολλεγίου και χειρίσθηκε το μέρος της στην εκκλησία, ετηλεφώνησε στους γονείς της για να τους κάνη γνωστόν ότι έφθασε ασφαλώς. Η μητέρα της τής είπε να μη τολμήση να επιστρέψη στο σπίτι.—Ματθ. 10:32-38.

Αυτή η νεαρή Χριστιανή εξακολουθεί να κάνη προόδους καθώς τακτικά υπηρετεί τον Ιεχωβά. Σε μια πρόσφατη συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά συνήντησε την Μάρτυρα που ήταν υπηρέτρια της οικογενείας της πριν από επτά χρόνια. Ήταν μια συγκινητική περίπτωσις και για τις δύο, αλλά ιδιαίτερα για τη Μάρτυρα, η οποία πρώτη είχε φυτέψει τους σπόρους της αληθείας. Είπε στη νεαρή κοπέλλα: «Εγώ από την αρχή κατάλαβα ότι θα έπαιρνες τη στάσι σου με το μέρους του Ιεχωβά, διότι είχες δείξει αμέσως αγάπη για τον Λόγο του Θεού.»

‘Εκτελεί Εκείνα που Κηρύττει’;

● Ύστερα από εργασία οκτώ ετών, το Βατικανό εξέδωσε προσφάτως ένα βιβλίο 150 σελίδων με οδηγίες για όλους τους Ρωμαιοκαθολικούς επισκόπους σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Οι οδηγίες που προσφέρει για την καθημερινή ζωή και το έργο του κάθε επισκόπου περιλαμβάνουν: «Δεν παρασύρεται ποτέ στην ευνοιοκρατία λόγω του πλούτου ή της κοινωνικής θέσεως . . . η οικία του περιλαμβάνει επίπλωσι μάλλον συντηρητική . . . κρατεί τον εαυτό του μακρυά έστω και από απλή εμφάνισι απολυταρχικότητος ή από κοσμικού τύπου κυβέρνησι.» Εν τούτοις, πριν λίγες ημέρες ο ηγούμενος της Βασιλικής του Αγίου Παύλου στη Ρώμη έγραψε μια ποιμαντορική επιστολή στην οποία κατακρίνει την εκκλησία ως «μια από τις δυνάμεις αυτού του κόσμου που βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τους ισχυρούς» και που «έχει συμβιβασθή με την κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευσι στο πνευματικό, οικονομικό, δικαστικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων. . .—1 Κορ. 13:1. Σ 1/12/73 2, 3

2 Είναι ελευθέρα να υπανδρευθή με όντινα θέλει, μόνον να γίνηται τούτο εν Κυρίω.—1 Κορ. 7:39. Σ 1/5/73 13

3 Δεν θέλετε κουρεύσει κυκλοειδώς την κόμην της κεφαλής σας, ουδέ θέλετε φθείρει τα άκρα των πωγώνων σας.—Λευϊτ. 19:27. Σ 1/6/73 23, 24, 26

4 Δια της σοφίας οικοδομείται οίκος, και δια της συνέσεως στερεόνεται.—Παρ. 24:3. Σ 15/6/73 1-4α

5 Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινός· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις.—Κολ. 3:13, ΜΝΚ. Σ 1/9/73 19, 20α

6 Οι οφθαλμοί σου ας βλέπωσιν ορθά.—Παρ. 4:25. Σ 15/9/73 10, 11α

7 Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού.—Εβρ. 10:12. Σ 15/8/73 8α

8 Δεν θέλομεν εγκαταλείψει τον οίκον του Θεού ημών.—Νεεμ. 10:39. Σ 1/10/73 13-15α

9 Και ήκουσαν την φωνήν Ιεχωβά του Θεού περιπατούντος . . . και εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Ιεχωβά του Θεού.—Γεν. 3:8. Σ 15/10/73 14

10 Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.—1 Τιμ. 4:15. Σ 1/11/73 13, 14

11 Εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσην του Θεού.—Παρ. 2:4, 5, ΜΝΚ. Σ 15/11/73 16-18

12 Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, . . . Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας.—Πράξ. 2:3, 4. Σ 1/12/73 10

13 Και ανέγνωσαν εν τω βιβλίω του νόμου του Θεού ευκρινώς, και εδίοκαν την έννοιαν, και εξήγησαν τα αναγινωσκόμενα.—Νεεμ. 8:8. Σ 1/7/73 20

14 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.—Ματθ. 18:19. Σ 1/4/73 16, 17

15 Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής.—Εβρ. 5:12. Σ 15/7/73 11, 12.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

7 Απριλίου: Απόκτησις Πλούτου για τον Νέο Βασιλέα της Γης, ¶1-20. Σελίς 133. Ύμνοι 86, 78.

14 Απριλίου: Απόκτησις Πλούτου για τον Νέο Βασιλέα της Γης, ¶21-23, και Διαφύλαξις από το να Σφαγούν Μαζί με τους Εχθρούς του Βασιλέως, ¶1-16. Σελίς 138. Ύμνοι 106, 72.

21 Απριλίου: Διαφύλαξις από το να Σφαγούν Μαζί με τους Εχθρούς του Βασιλέως, ¶17-26, και Διακήρυξις και Απόφασις. Σελίς 143. Ύμνοι 1, 25.

Άρχοντες της Γης για Χίλια Χρόνια

Η ΓΗ έχει ιδεί πολλούς άρχοντες να έρχωνται και να παρέρχωνται. Τόσο οι άρχοντες όσο και οι αρχόμενοι έχουν δοκιμάσει κάθε δυνατή μορφή ανθρώπινης κυβερνήσεως, αλλά καμμιά δεν έφερε πραγματική ανακούφισι και ευτυχία στους λαούς. Αυτό συνεχίσθηκε επί έξη χιλιάδες χρόνια σχεδόν έως τώρα.

Αλλά, στην πραγματικότητα, σε όλη τη μακρά αυτή χρονική περίοδο υπήρξε ένας άρχων της γης που χειρίσθηκε όλο αυτό το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων. Πώς; Ασκώντας την επιρροή του στους ατελείς ανθρώπους που αποτελούν αυτά τα συστήματα. Μπορούμε να διακρίνωμε αν αυτός ο άρχων υπήρξε καλός ή κακός ακολουθώντας τη Βιβλική αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος: «Όταν οι δίκαιοι μεγαλυνθώσιν, ο λαός ευφραίνεται· αλλ’ όταν ο ασεβής εξουσιάζη, στενάζει ο λαός.»—Παροιμ. 29:2.

Επί έξη χιλιετηρίδες οι άνθρωποι στενάζουν επειδή κυβερνήθηκαν αοράτως απ’ αυτόν που Γραφικά λέγεται «ο θεός του κόσμου τούτου.» και «ο άρχων του κόσμου,» ο οποίος είναι ο εχθρός του Θεού. (2 Κορ. 4:4· Ιωάν. 12:31· 14:30) Η Αγία Γραφή τον αποκαλύπτει ως Σατανά ή Διάβολον. (Αποκάλ. 12:9) Η εξουσία στις κυβερνήσεις της γης κατεδείχθη ότι είναι δική του όταν προσέφερε στον Ιησού Χριστό όλα τα βασίλεια του κόσμου αν μονάχα τον προσκυνούσε.—Ματθ. 4:8-10.

Εκείνοι που ζητούν ειρήνη, ζωή και ελευθερία μπορούν ν’ αποβλέπουν σε κάτι καλύτερο από την παρούσα κατάστασι. Μπορούν να λάβουν θάρρος με την αλήθεια μιας άλλης παροιμίας της Γραφής: «Όταν οι ασεβείς πληθύνωνται, η ανομία περισσεύει· αλλ’ οι δίκαιοι θέλουσιν ιδεί την πτώσιν αυτών.» Σήμερα, η ανομία είναι ανησυχητικά διαδεδομένη. Αλλά το τέλος της είναι πλησίον.—Παροιμ. 29:16.

Έξη χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας πλησιάζουν στο τέλος των, και στους ανθρώπους αυτό φαίνεται σαν πολύ μακρό διάστημα. Αλλά στον Παγκόσμιο Κυρίαρχο και τον παγκόσμιο χρόνο, έξη χιλιάδες χρόνια είναι απλώς σαν λίγες μέρες, ή ώρες. Εν τούτοις αυτό το διάστημα παρέσχε στους ανθρώπους αρκετή ευκαιρία να διακρίνουν τις απελπιστικές προσπάθειες των ανθρώπων και την ανάγκη της βασιλείας του Θεού, που έχει προετοιμάσει ο θεός και η οποία είναι έτοιμη ν’ αντικαταστήση όλες τις άλλες κυβερνήσεις της γης.—2 Πέτρ. 3:8, 9

Σε χίλια χρόνια η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού θ’ αφαιρέση όλα τα κακά αποτελέσματα της εξακισχιλιετούς διακυβερνήσεως της γης από τον Σατανά. Ο Χριστός Ιησούς είναι ο Βασιλεύς, αλλά έχει μαζί του 144.000 συμβασιλείς. Τι είδους άρχοντες είναι αυτοί; Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτοί δεν θ’ αφήσουν τη διαφθορά να κυβερνήση; (Διότι και η ελάχιστη παρεκτροπή από τις δίκαιες αρχές μπορεί τελικά να διαδώση τη διαφθορά σε ολόκληρη την κυβέρνησι και τον λαό της. «Ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον.» [Γαλ. 5:9)] Πώς αυτοί οι άρχοντες είναι ικανοί γι’ αυτές τις σπουδαίες θέσεις;

Ο Ιησούς Χριστός, φυσικά, πολύ ενδιαφέρεται για την ποιότητα των βασιλέων που θα έχη μαζί του. Αυτοί οι βασιλείς κατ’ επανάληψιν μνημονεύονται στην όρασι που έδωσε στον απόστολό του Ιωάννη. Ο Ιωάννης αναφέρει:

«Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού, και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4-6.

Οι θρόνοι τους οποίους είδε ο Ιωάννης ήσαν πάνω στον ουρανό, όχι στη γη, διότι ο θρόνος του Χριστού είναι στον ουρανό. (Αποκάλ. 3:21) Και αυτοί δεν ήσαν αναρίθμητοι. Ο αριθμός των ήταν 144.000, που ανταποκρίνεται στους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτας οι οποίοι σφραγίσθηκαν με τη σφραγίδα του ζώντος Θεού και οι οποίοι ‘ακολουθούν το Αρνίον [τον Ιησούν Χριστόν] όπου αν υπάγη.’ (Αποκάλ. 7:1-8· 14:1-5) Ο Ιωάννης εδώ είδε την αρχή της ενδόξου ημέρας της κρίσεως διαρκείας χιλίων ετών. Γι’ αυτή την ημέρα είχε γίνει λόγος στο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου στας Αθήνας, πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον με τα εξής λόγια:

«[Ο Θεός] προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:31.

‘ΠΕΠΕΛΕΚΙΣΜΕΝΟΙ’

Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτοί οι 144.000 άρχοντες θα είναι τόσο πιστοί στη δικαιοσύνη όσο ήταν και ο Αρχηγός των, ο Μεσσιανικός Βασιλεύς Ιησούς Χριστός; Η όρασις μάς λέγει ότι πριν από την ανάστασί των για να γίνουν βασιλείς, ‘επελεκίσθησαν.’ Γιατί; «Διά την μαρτυρίαν του Ιησού, και διά τον λόγον του Θεού.» (Αποκάλ. 20:4) Αυτοί, όπως και ο Ιησούς, ενίκησαν τον κόσμο αρνούμενοι να παραβούν την πιστότητά των στον Θεό. Εξακολούθησαν να δίνουν μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού, για τον Ιησού ως Βασιλέα της και για τον Θεό ως Δημιουργόν της, και για τη μελλοντική της διακυβερνησι της γης. Μόνο ο θάνατός των θα μπορούσε να σταματήση την πιστή μαρτυρία των.

Το γραφικό εδάφιο δεν εννοεί ότι ο καθένας από τους 144.000 μελλοντικούς βασιλείς θα έπρεπε να εκτελεσθή μ’ ένα κατά γράμμα πέλεκυν, δηλαδή να αποκεφαλισθή. Ο απόστολος Ιάκωβος θανατώθηκε με μάχαιραν κατά διαταγήν του Ηρώδη Αγρίππα Α΄. (Πράξ. 12:1, 2) Σύμφωνα με την παράδοσι, ο απόστολος Παύλος αποκεφαλίσθηκε στη Ρώμη της Ιταλίας. (2 Τιμ. 4:6-8) Άλλοι θανατώθηκαν με διάφορα μέσα εκτελέσεως, ενώ μερικοί πέθαναν με «φυσιολογικό» τρόπο.

Όλοι, όμως, έπρεπε να είναι πιστοί ως τον θάνατο. (Αποκάλ. 2:10) Έπρεπε να πεθάνουν για να αλλαγούν από την ανθρώπινη φύσι στη θεία (θεοειδή, πνευματική) φύσι με ανάστασι, όπως ακριβώς και ο Χριστός. (2 Πέτρ. 1:4) Έπρεπε να ‘συμμορφωθούν, με τον θάνατον αυτού για να καταντήσουν εις την εξανάστασιν των νεκρών.’ (Φιλιππ. 3:10, 11) Δεν πεθαίνουν λοιπόν λόγω των αμαρτιών των. Γι’ αυτό ο θάνατός των θεωρείται ως θάνατος ‘θυσιαστικός’ με τον Χριστόν. Ο Παύλος γράφει: «Εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως.»—Ρωμ. 6:5.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να λεχθή ότι αυτοί είναι «πεπελεκισμένοι»; Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η εξουσία της εκτελέσεως εσυμβολίζετο από ένα πέλεκυν τυλιγμένον με δέσμη ράβδων, που λέγονταν φάσες. Ο Μπενίτο Μουσσολίνι εξελαΐκευσε το σύμβολο αυτό στη διάρκεια του «Φασιστικού» καθεστώτος της Ιταλίας.

Το πολιτικό λοιπόν κράτος, πραγματικά, εκτελεί τους 144.000 κληρονόμους της Βασιλείας κρίνοντας τους ως αναξίους να ζουν υπό την εξουσίαν του. Τους καταδικάζει σε θάνατο, κατά ένα τρόπο. Αυτό οφείλεται στο ότι ο κόσμος τους μισεί. (Ιωάν. 17:14· Ματθ. 24:9) Αυτοί

Οι Θάνατοι στην Ιρλανδία

Στις 20 Μαΐου, ο αριθμός των ανθρώπων που απώλεσαν τη ζωή τους στον αιρετικό πόλεμο μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων στην Ιρλανδία, ξεπέρασε τους 800.

Ματιές στον Κόσμο

Σπίτι και Σχολείο

● Μια έρευνα 19 εθνών που δημοσιεύτηκε προσφάτως από τη Διεθνή Ένωσι για την Εκτίμηση των Διεθνών Επιτευγμάτων τονίζει ότι το σπίτι έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το σχολείο για την εκπαίδευση ενός παιδιού. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για την «κατανόησι της αναγνώσεως.» Η έρευνα, βασισμένη στην εργασία πλέον του ενός τετάρτου του εκατομμυρίου μαθητών και 50.000 καθηγητών, αποδεικνύει επίσης ότι η «μαζική εκπαίδευσις» δεν προσφέρει κατ’ ανάγκην κατώτερη ακαδημαϊκή εκπαίδευσι για τους ευφυείς σπουδαστάς.

Μια «Χριστιανική Ένωσις»;

● Περίπου 550 μαθηταί γυμνασίων από τριανταεπτά χώρες συγκεντρώθηκαν στο Σακραμέντο της Καλιφορνίας τον Φεβρουάριο, για την εικοστή πέμπτη ετησία Συνέλευσι του Νομοθετικού Σώματος της Χριστιανικής Ενώσεως Νέων [XEN]. Ποια ήσαν τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν; Η έκδοσις Γιούνιον του Σακραμέντο αναφέρει: «Εψήφισαν να αποκτήσουν ακτές για να κολυμπούν γυμνοί, να δημιουργήσουν ένα κρατικό λαχείο, και εζήτησαν από αναγνωρισμένους ιατρούς να δίνουν συνταγές για αντισυλληπτικά χάπια στους ανηλίκους, χωρίς να χρειάζεται η συγκατάθεσις των γονέων.»

Θρησκευτικά Θύματα

● Εβδομήντα οκτώ άνθρωποι πέθαναν μέσα στα νερά μιας πλημμύρας, επειδή αρνήθηκαν να πιάσουν το ίδιο σχοινί για να τραβηχθούν σε ασφαλές μέρος έξω από το παγιδευμένο τους λεωφορείο. Για ποιον λόγο; Επειδή «ανήκαν σε δυο διαφορετικές κοινότητες υψηλής κάστας,» λέγει μια ανακοίνωσις του Ρώυτερ από το Νέο Δελχί της Ινδίας.

Θρησκευτικές «Αγορές» Σεξ

● Η Αναμνηστική Εκκλησία του Τζάντσον στην πόλι της Νέας Υόρκης ανεβάζει τακτικά αισθησιακά μουσικά θεάματα που συνθέτει και διευθύνει ο προϊστάμενος κληρικός της. Μεταξύ των θεμάτων που παρουσιάζονται ελεύθερα στις επιδείξεις, είναι η κτηνοβασία και η ομοφυλοφιλία. «Σχεδόν σε κάθε ένα από τα έργα του το σεξ προβάλλεται πολύ περισσότερο από την κεφαλή του,» λέγει η έκδοσις Δη Γουώλ Στρητ Τζόρναλ. Χωρίς να φανή παράλογο, ένας Ουνιταριανός «διάκονος υψηλής θέσεως» στο Κλήβελαντ του Οχάιο, που δίνει συγκεκριμένες συνεντεύξεις από ραδιοφώνου με αισχρό περιεχόμενο και που κατηγορείται από αηδιασμένους ακροατάς, είπε, «Δεν είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνω τον όρο ‘παρά φύσιν σεξουαλικές πράξεις.’ Οτιδήποτε βρίσκουν δυο άνθρωποι αμοιβαίως ελκυστικό δεν μπορεί να θεωρηθή παρά φύσιν.»

Λαφυραγωγοί στο Ντάλλας

● Στις 28 Ιουλίου ένα εξωργισμένο πλήθος στο κέντρο της πόλεως Ντάλλας του Τέξας έσπασε τις βιτρίνες των καταστημάτων και αφήρεσε πολλά αντικείμενα. Μια νεαρή διαβεβαίωσε: «Απόψε πρόκειται πολλοί πτωχοί να φορέσουν δακτυλίδια με διαμάντια και γούνες μινκ. Τα δικαιούμεθα.»

«Περιφρονημένη» Επιστήμη

Πολλοί που έχουν βραβευθή με βραβείο Νόμπελ νομίζουν ότι η γενική στάσις των ανθρώπων έναντι της συγχρόνου επιστήμης απειλεί το μέλλον της. Ένας φυσικός λέγει ότι η «αντιεπιστημονική κίνησις» που άρχισε στην Αμερική έχει απλωθή τώρα και στην Ευρώπη. Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μούραιη Γκελ-Μαν παρετήρησε: «Μερικά από τα πιο επιτυχημένα ιδρύματά μας αντιμετωπίζουν προβλήματα δεχόμενα επιθέσεις ακόμα και περιφρόνησι από διανοουμένους και συχνά από μορφωμένους νέους. . . . Ειδικά στη χώρα μας η επιστήμη απολαμβάνει πολύ λίγη εκτίμησι.» Γιατί; Τα οφέλη που προέρχονται απ’ αυτήν έχουν εξουδετερωθή από τις ερημώσεις του πολέμου και τη μόλυνσι του περιβάλλοντος για τα οποία η επιστήμη επίσης έχει ευθύνη.

Ο Ιεχωβά Ευλογεί τους Οσίους

«Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά, μισείτε το κακόν· αυτός φυλάττει τας ψυχάς των οσίων αυτού.»—Ψαλμ. 97:10, ΜΝΚ.

 1. Γιατί ο Ιεχωβά έχει το δικαίωμα ν’ αναμένη οσιότητα, δηλαδή νομιμοφροσύνη από μας, και τι μέτρα έχει το δικαίωμα να λάβη;

Ο ΙΕΧΩΒΑ, επειδή είναι ο Δημιουργός όλων των ζώντων στον ουρανό και στη γη, είναι ο υπέρτατος Βασιλεύς και μόνος αληθινός Θεός. Η Αγία Γραφή λέγει ότι είναι «Βασιλεύς αιώνιος.» (Ιερ. 10:10) Δεν έχει λοιπόν το δικαίωμα ν’ απαιτεί οσιότητα, δηλαδή νομιμοφροσύνην, από εκείνους που εδημιούργησε; (Εφεσ. 4:24) Δεν είναι λογικό να επιβάλλη κυρώσεις εναντίον των ανοσίων, αλλά και να ευλογήση εκείνους που είναι όσιοι δηλαδή νομιμόφρονες; Δεν κάνουν το ίδιο και οι ανθρώπινοι άρχοντες;

 2. Σε ποιους νομίζουν πολλοί άνθρωποι ότι πρέπει πρωτίστως ν’ αποδίδεται νομιμοφροσύνη; Γιατί αυτό είναι εσφαλμένο;

² Από τα τρία δισεκατομμύρια και πλέον του σημερινού πληθυσμού της γης, συγκριτικά λίγοι άνθρωποι σκέπτονται την υποχρέωσί των να είναι όσιοι στον Μέγαν Κυρίαρχο, τον Ιεχωβά Θεό. Μυωπικά βλέπουν μόνον την εθνικιστική ανθρώπινη κυβέρνησι που είναι άμεσα επάνω τους. Νομίζουν ότι η νομιμοφροσύνη σ’ αυτή την κυβέρνησι πρέπει να προηγήται από κάθε άλλη. Και όταν αυτή η κυβέρνησις το απαιτή είναι πρόθυμοι να παραβούν τους νόμους του Θεού, κάνοντας ό,τι είναι κακό στους οφθαλμούς του. Αλλά δεν είναι αυτό μια στρεβλωμένη άποψις για τη θέσι των ανωτέρων; Είναι όπως οι υπάλληλοι μιας εμπορικής επιχειρήσεως που βλέπουν την εξουσία εκείνων που εποπτεύουν ως ανώτερη της εξουσίας του ιδιοκτήτου της επιχειρήσεως. Η εξουσία των ανθρωπίνων αρχόντων δεν είναι ανώτερη από την εξουσία εκείνου ο οποίος είναι Βασιλεύς όλων.

 3. Πώς μερικοί άνθρωποι του πρώτου αιώνος επέδειξαν την οσιότητα των στον Θεό;

³ Στον πρώτον αιώνα μ.Χ. μια ομάς ανθρώπων έδειξε την ορθή άποψι όταν ένα σώμα αρχόντων εζήτησε από αυτούς πράγματα που συνεπήγοντο παρακοή στον Υπέρτατο άρχοντα. Εκείνοι έδειξαν την νομιμοφροσύνη των σ’ αυτόν με την απάντησί των λέγοντας:«Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» (Πράξ. 5:29) Σ’ ένα μεγάλο ζήτημα όπως αυτό μπορεί να μην είναι δύσκολο σ’ έναν άνθρωπο να είναι όσιος εις τον Θεόν, αλλά τι θα λεχθή για τα πράγματα που φαίνονται μικρά; Τι θα λεχθή για τα πράγματα που μπορεί να φαίνωνται αθώα, αλλά που μπορούν να οδηγήσουν ένα άτομο σε πιο σοβαρές πράξεις ανοσιότητος;

 4. Τι σκέψεις μεταδίδει η λέξις οσιότης;

⁴ Η λέξις «οσιότης» μεταδίδει τη σκέψι της πιστής προσκολλήσεως και αφοσιώσεως σ’ έναν άρχοντα ή αρχηγό. Ενέχει συνάμα τη σκέψι της αφοσιώσεως σε κάτι ή σε κάποιον καθώς και της ευθυγραμμίσεως μ’ ένα άτομο ή άτομα στα οποία οφείλει κανείς πιστότητα. Στο Εβραϊκό τμήμα της Βίβλου η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται «οσιότης» σχετίζεται με την αγαθότητα. Περιέχει όμως και περισσότερα από τη σκέψι της στοργικής εκτιμήσεως ή αγαθότητος που πηγάζει από αγάπη, μολονότι το περιέχει και αυτό έτσι ώστε η Εβραϊκή αυτή λέξις συχνά μεταφράζεται ως «αγαθωσύνη» ή «πιστή αγάπη.» Είναι η αγαθότης που προσηλώνεται στοργικά σ’ ένα αντικείμενο ώσπου να εκπληρωθή ο σκοπός της που σχετίζεται με αυτό το αντικείμενο, και είναι αυτή που ο Θεός εκφράζει στους δούλους του και που εκείνοι εκφράζουν σ’ αυτόν. Μπορεί λοιπόν να παρατηρηθή ότι η οσιότης μπορεί να είναι από δυο πλευρές. Μπορεί να επιδειχθή από υπηκόους προς ένα άρχοντα και από ένα άρχοντα προς τους υπηκόους του. Εν σχέσει με τον Ιεχωβά είναι γραμμένο στο εδάφιο 2 Σαμουήλ 22:26: «Μετά οσίου όσιος θέλεις είσθαι.» Αυτό αποδείχθηκε αληθινό, διότι ποτέ δεν παρέλειψε να εκπληρώση μια υπόσχεσι σε οσίους, δηλαδή πιστούς δούλους.

ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 5. Πώς ο Ιεχωβά εξεδήλωσε οσιότητα στους Ισραηλίτας;

⁵ Ανατρέχοντας στο αρχαίο έθνος Ισραήλ μπορούμε να ιδούμε πώς ο Θεός ενήργησε με οσιότητα προς το έθνος αυτό. Το έθνος Ισραήλ είχε μια μοναδική σχέσι μαζί του. Ο Θεός με κραταιά χείρα ελευθέρωσε τον λαόν εκείνο από τη δουλεία της Αιγύπτου και τον έφερε ασφαλώς ως τους πρόποδας του Όρους Σινά της Αραβίας. Εκεί έκαμε μια διαθήκη ή συμφωνία με αυτούς, κάτι που δεν είχε κάμει με κανένα άλλον εθνικό όμιλο. Τους έδωσε ένα κώδικα νόμων και τους εκυβέρνησε ως ο αόρατος Βασιλεύς των. Σχετικά με αυτή την ασυνήθη σχέσι, ο Μωυσής τους είπε: «Σε έκλεξεν Ιεχωβά ο Θεός σου να ήσαι εις αυτόν λαός εκλεκτός παρά πάντας τους λαούς τους επί του προσώπου της γης.» (Δευτ. 7:6, ΜΝΚ) Έτσι αυτός ήταν ο πραγματικός Βασιλεύς του Ισραήλ. Ο Ιεχωβά επίσης εξεδήλωσε την οσιότητά του σ’ αυτούς χαρίζοντάς τους νίκες κατά των εχθρικών εθνών που ήσαν πολυανθρωπότερα και ισχυρότερα απ αυτούς.—Δευτ. 9:1-3.

 6. Τι ανέμενε ο Ιεχωβά από τους Ισραηλίτας, και πώς τους το έκαμε σαφές αυτό;

⁶ Ο Ιεχωβά κατάλληλα ανέμενε απ’ αυτούς, να εκδηλώσουν οσιότητα δηλαδή πιστότητα σ’ αυτόν με το να μη επιζητούν άλλους θεούς. Αυτό εξετίθετο σαφώς στους νόμους που τους έδωσε. Η πρώτη από τις περίφημες Δέκα Εντολές λέγει: «Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού.» (Έξοδ. 20:2, 3, ΜΝΚ) Θα ήταν μια σοβαρή πράξις ανοσιότητος, δηλαδή απιστίας σ’ αυτόν, τον Θεόν και Βασιλέα των, να στραφή οποιοσδήποτε από το έθνος στη λατρεία ξένων θεών.

 7. Πώς η οσιότης ετέθη υπ’ όψιν των Ισραηλιτών στις πεδιάδες Μωάβ;

⁷ Ύστερ’ από πολλά χρόνια, όταν ήσαν στις πεδιάδες Μωάβ και προετοιμάζονταν να μπουν στη γη που τους είχε υποσχεθή ο Θεός, ο Μωυσής τους προειδοποίησε για τις ποινές που θα επέφερε σ’ αυτούς ο αόρατος Βασιλεύς των αν αυτοί ενεργούσαν με ανόσιο τρόπο. Μεταξύ άλλων τους είπε και τα εξής: «Κατηραμένος θέλει είσθαι εν τη πόλει, και κατηραμένος θέλει είσθαι εν τω αγρώ.» (Δευτ. 28:16) Ανέφερε επίσης και τις ευλογίες που θα επήρχοντο σ’ αυτούς αν παρέμεναν όσιοι.—Δευτ. 28:1-14.

 8. Τι κίνητρο είχαν οι Ισραηλίται για να είναι ευπειθείς και όσιοι;

⁸ Οι Ισραηλίται, με αυτά που είχε κάμει ο Θεός γι’ αυτούς, είχαν ένα πολύ πραγματικό κίνητρο για να συνεχίσουν στην οδό της υπακοής και της οσιότητος σ’ αυτόν. Τους είχε ελευθερώσει από τη δουλεία της Αιγύπτου και είχε προβλέψει για κάθε ανάγκη των στη διάρκεια της σαρανταετούς παραμονής των στην έρημο. Τους έδωσε θαυματουργικό μάννα για τροφή, τους επρομήθευε νερό, τους έδωσε ένα υγειονομικό κώδικα που προστάτευε την υγεία των, εμπόδισε ακόμη και τη φθορά των υποδημάτων και των ενδυμάτων τους στη διάρκεια της περιόδου εκείνης.—Δευτ. 29:5.

 9. Πώς αντέδρασαν οι Μωαβίται και οι Μαδιανίται στην παρουσία των Ισραηλιτών στις πεδιάδες Μωάβ;

⁹ Προς το τέλος της τεσσαρακονταετούς παραμονής των στην έρημο υπέστησαν επίθεσι από τους Αμοραίους υπό την ηγεσία των βασιλέων Σιών και Ωγ. Ο Ιεχωβά εβοήθησε τον Ισραήλ να νικήση τους εχθρούς αυτούς. (Δευτ. 2:32-36· 3:1-13) Οι Μωαβίται έλαβαν υπό σημείωσιν αυτή τη νίκη και φοβήθηκαν πολύ, ιδιαίτερα όταν είδαν το απέραντο στρατόπεδο των Ισραηλιτών να απλώνεται στις πεδιάδες Μωάβ. Ήσαν «εις αμηχανίαν εξ αιτίας των υιών Ισραήλ.» (Αριθμ. 22:1-3) Οι νομαδικοί Μαδιανίταν ανησύχησαν επίσης, και γι’ αυτό οι πρεσβύτεροι των συμβουλεύθηκαν τους πρεσβυτέρους των Μωαβιτών. Οι τελευταίοι παρετήρησαν: «Τώρα θέλει καταφάγει το πλήθος τούτο τα πέριξ ημών, καθώς ο βους κατατρώγει τον χόρτον της πεδιάδος.» (Αριθμ. 22:4) Τα γεγονότα εξελίχθηκαν έτσι ώστε να κάμουν ένα φαινομενικά μικρό πράγμα να γίνη μια σοβαρή δοκιμασία της οσιότητος των Ισραηλιτών στον Ιεχωβά, τον Βασιλέα των.

Ο ΒΑΛΑΑΜ ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

10. Γιατί ο Βαλάκ εζήτησε τη βοήθεια του Βαλαάμ, και ποιο ήταν το αίτημά του;

¹⁰ Ο Βαλάκ, ο βασιλεύς των Μωαβιτών, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν μια στρατιωτική νίκη εναντίον των Ισραηλιτών χωρίς τη θεία βοήθεια, εζήτησε τη βοήθεια του Βαλαάμ, ενός ανθρώπου που κατοικούσε στη μακρυνή πόλι Φεθορά, προφανώς στην κοιλάδα του Άνω Ευφράτου κοντά στη Χαράν. Ο Βαλαάμ, αν και δεν ήταν Ισραηλίτης, είχε κάποια γνώσι του Ιεχωβά και τον αναγνώριζε ως τον αληθινό Θεό. Ο Βαλάκ και οι Μαδιανίται σύμμαχοί του έστειλαν πρέσβεις στον Βαλαάμ ζητώντας απ’ αυτόν να έλθη και να καταρασθή τους Ισραηλίτας. Του διεβίβασαν το αίτημα του Βαλάκ: «Τώρα λοιπόν, ελθέ, παρακαλώ, καταράσθητί μοι τον λαόν τούτον, διότι είναι δυνατώτερός μου· ίσως υπερισχύσω, να πατάξωμεν αυτούς, και να εκδιώξω αυτούς εκ της γης· επειδή εξεύρω, ότι όντινα ευλογήσης είναι ευλογημένος, και όντινα καταρασθής είναι κατηραμένος.» (Αριθμ. 22:6) Ο Βαλαάμ απέρριψε το αίτημα αφού ερώτησε τον Ιεχωβά, και είπε: «Υπάγετε εις την γην σας· διότι δεν μοι συγχωρεί ο Ιεχωβά να έλθω μεθ’ υμών.»—Αριθμ. 22:13.

11. Πώς απεκάλυψε ο Βαλαάμ το ελατήριο της καρδιάς του;

¹¹ Μια δεύτερη πρεσβεία από πιο αξιοσέβαστους μηνυτάς εστάλη από τον Βαλάκ. Αυτοί προσέφεραν στον Βαλαάμ πλούσιες αμοιβές αν θα ήρχετο να καταρασθή τον Ισραήλ. Παρά το γεγονός ότι, στην επίσκεψι των πρώτων πρέσβεων, ο Θεός είχε πει στον Βαλαάμ να μη πάη, ο Βαλαάμ και πάλι ζήτησε την άδεια να πάη, υποκινούμενος από την αχόρταγη επιθυμία του της πλούσιας αμοιβής. Ο Ιεχωβά επέτρεψε στον Βαλαάμ να κάμη τη δική του απόφασι, δηλαδή να κάμη ό,τι είχε στην καρδιά του, αλλ’ όταν ο Βαλαάμ προτίμησε να πάη με τους πρέσβεις, δυσαρεστήθη και έστειλε τον άγγελό του να προβάλη αντίστασι. Ο άγγελος είπε: «Ιδού, εγώ εξήλθον διά να σοι εναντιωθώ, διότι ο δρόμος σου είναι διεστραμμένος ενώπιόν μου.» (Αριθμ. 22:22-32) Ο Βαλαάμ, παραβλέποντας αυτή την απόδειξι της δυσαρέσκειας του Ιεχωβά, εξακολούθησε να κάνη ό,τι ήταν μέσα στην καρδιά του όταν ο άγγελος του είπε ότι θα μπορούσε να πάη με τους ανθρώπους.—2 Πέτρ. 2:15, 16· Ιούδας 11.

12. (α) Περιγράψτε τ’ αποτελέσματα των προσπαθειών του Βαλαάμ να καταρασθή τους Ισραηλίτας. (β) Ποιο άλλο σχέδιο παρουσίασε ο Βαλαάμ στον Βαλάκ και στους Μαδιανίτας πρεσβυτέρους;

¹² Ο Βαλαάμ, αφού έφθασε στη χώρα του Μωάβ, έκαμε τρεις απόπειρες να καταρασθή τον Ισραήλ, αλλά κάθε φορά ο Ιεχωβά έκαμε τον Βαλαάμ να λέγη ευλογία. Όπως καταλαβαίνει κανείς ο Βασιλεύς Βαλάκ ωργίσθηκε. «Διά να καταρασθής τους εχθρούς μου σε εκάλεσα· και ιδού, συ ευλογών ευλόγησας αυτούς, τρίτην ταύτην φοράν.» (Αριθμ. 24:10) Η πρόσθετη αυτή απόδειξις της δυσαρεσκείας του Θεού στην επιθυμία του Βαλαάμ να καταρασθή τον Ισραήλ δεν εμείωσε την αχόρταγη επιθυμία του Βαλαάμ για την αμοιβή. Τότε συζήτησε με τον Βαλάκ καθώς και με τους άρχοντας των Μαδιανιτών ότι αν ήθελαν να κάμουν τους Ισραηλίτας να ανομήσουν στον Ιεχωβά, τότε ο ίδιος ο Ιεχωβά θα τους κατηράτο. Ο Βαλαάμ υπέδειξε να δελεάσουν τους Ισραηλίτας στο να επιδοθούν στη σεξουαλική λατρεία του Βέελ-φεγώρ. (Αριθμ. 31:16) Σχετικά με αυτό, το εδάφιο Αποκάλυψις 2:14 λέγει ότι ο Βαλαάμ «εδίδασκε τον Βαλάκ να βάλη σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν.» Ήταν ένα έξυπνο σχέδιο.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

13. (α) Ποιο αδύνατο σημείο εσχεδίασε ο Βαλαάμ να πλήξη; (β) Πώς αυτή η αδυναμία είχε ήδη προξενήσει δοκιμασία της οσιότητος των Ισραηλιτών στον Θεό με πράγματα φαινομενικώς μικρά;

¹³ Οι Μωαβίται και οι Μαδιανίται, ακολουθώντας το σχέδιο του Βαλαάμ, θα έθιγαν ένα ασθενές σημείο των Ισραηλιτών, τις σαρκικές επιθυμίες των. Αυτή η αδυναμία τους είχε ήδη φέρει στενοχώρια. Σε μια περίπτωσι στη διάρκεια της πορείας των διά μέσου της ερήμου επεθύμησαν να έχουν ωρισμένα είδη τροφίμων που απελάμβαναν όταν ήσαν στην Αίγυπτο. Δεν ήταν ζήτημα πείνας, αλλά υποκύψεως στη σαρκική των επιθυμία για είδη τροφών που τους ήταν αρεστά. Ήσαν δυσαρεστημένοι με ό,τι τους είχε προμηθεύσει ο Θεός, και γι’ αυτό παρεπονούντο: «Τις θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια, και τα πεπόνια, και τα πράσα, και τα κρόμμυα, και τα σκόρδα· τώρα δε η ψυχή ημών είναι κατάξηρος· δεν είναι εις τους οφθαλμούς ημών ουδέν άλλο παρά τούτο το μάννα.» (Αριθμ. 11:4-6) Η αχάριστη αυτή έκφρασις προκάλεσε την οργή του Ιεχωβά εναντίον των διότι αποτελούσε απόρριψι των προμηθειών του. Σε μια άλλη περίπτωση εχαρακτήρισαν με ανευλάβεια το μάννα ‘ελαφρόν άρτον.’ (Αριθμ. 21:5) Κάτι τόσο ασήμαντο, όπως η τροφή, μπορούσε να τους κάμη να παραπονούνται κατά του αοράτου Βασιλέως των. Ο Βαλαάμ σχεδίαζε να χρησιμοποιήση τη σαρκική αυτή αδυναμία, που θα φαινόταν σαν ένα μικρό πράγμα, για να τους οδηγήση σε μια σοβαρή πράξι ανοσιότητος στον Θεό.

14. Περιγράψτε πώς ο Βαλαάμ μπορεί να παρουσίασε το σχέδιο του στους Μωαβίτας και τους Μαδιανίτας.

¹⁴ Ο Βαλαάμ, όταν παρουσίασε το σχέδιό του στον Βαλάκ και τους συμμάχους του, μπορεί να είπε κάτι σαν αυτό: ‘Κυττάξτε παρακαλώ πόσο όμορφες είναι οι γυναίκες του Μωάβ και του Μαδιάμ. Και στους χορούς των είναι πολύ δελεαστικές και γοητευτικές. Και μήπως δεν είναι αλήθεια ότι οι Ισραηλίται ήσαν στην έρημο επί σαράντα χρόνια και ότι ο Θεός τους έδιδε μόνο μάννα να τρώγουν; Και μήπως δεν θα έβλεπαν στα προϊόντα της γης με πεινασμένα μάτια; Αν, τώρα, οι γυναίκες του Μωάβ και του Μαδιάμ τους προσεκάλεσαν να τους φιλοξενήσουν, δεν θα ήσαν πρόθυμοι αυτοί οι περιπλανώμενοι της ερήμου ν’ απολαύσουν ένα πραγματικό συμπόσιο από την καλύτερη τροφή και το κρασί του Μωάβ; Να καθήσουν για να φάνε και να πιουν. Να γευθούν τα ορεκτικά φαγητά του Μωάβ, και να θερμανθούν τα πνεύματά τους με το μεθυστικό κρασί του Μαδιάμ. Όταν συνηθίσουν σ’ αυτά, τότε οι γυναίκες ξέρουν πώς θα τους προσελκύσουν για να συνάψουν σχέσι μαζί τους, και να κάμουν τον Ισραήλ να προσκυνήση τους θεούς του Μωάβ.’

15, 16. (α) Με τι τρόπο μπορεί να σκέφθηκαν μερικοί Ισραηλίται όταν τους προσκάλεσαν οι Μωαβίτισσες και οι Μαδιανίτισσες; (β) Γιατί ο συλλογισμός των ήταν επικίνδυνος;

¹⁵ Όταν ο όμορφες Μωαβίτισσες και Μαδιανίτισσες προσκάλεσαν τους Ισραηλίτας να έλθουν στη γιορτή των, αυτό ασφαλώς φάνηκε στους άνδρες σαν μια αθώα εκδήλωσις φιλοξενίας. Μπορεί να σκέφθηκαν ως εξής: ‘Τι κακό θα ήταν να δεχθούμε την ευγενική φιλοξενία των Μωαβιτών και των Μαδιανιτών; Δεν θα έβλαπτε να φάμε και να πιούμε μαζί τους. Οι χοροί θα ήσαν μια ξεκουραστική ψυχαγωγία. Βέβαια, ύστερα από τη σκληρή μάχη που είχαμε με τους Αμοραίους, δικαιούμεθα κάποια ξεκούρασι.’ Ένας τέτοιος συλλογισμός θα ήταν ένας επικίνδυνος τρόπος κρίσεως πράξεων που θα τους έθεταν σε μια πολύ επισφαλή κατάστασι.

¹⁶ Μπορεί να φαινόταν σαν ένα μικρό πράγμα να δεχθούν τη φιλοξενία των Μωαβιτών και των Μαδιανιτών και να φάγουν από την ορεκτική ποικιλία των υπέροχων φαγητών τους. Αλλά επρόκειτο για κακές συναναστροφές. Αυτοί οι λαοί ήσαν άπιστοι λάτρεις του σεξ που επεδίδοντο σε ασελγή έθιμα που αποτελούσαν μέρος της λατρείας του Βάαλ περιλαμβανομένης και της τελετουργικής πορνείας. Συχνή συναναστροφή με αυτούς τους ανθρώπους ιδιαίτερα στην αναπαυτική ατμόσφαιρα μιας γιορτής, δεν ήταν ασφαλής. Η καλή τροφή και οι γενναιόδωρες ποσότητες κρασιού θα δημιουργούσαν ένα εύθυμο πνεύμα και χαμηλότερη αντίστασι σε ό,τι ήταν κακό στα όμματα του Θεού. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, δεν θα εδελεάζοντο οι Ισραηλίται βλέποντας τις ημίγυμνες γυναίκες μεγάλης ομορφιάς να χορεύουν μεθυστικά εμπρός στα τραπέζια του συμποσίου των; Δεν θα υπέκυπταν στη δελεαστική πρόσκλησι αυτών των γυναικών να λάβουν μέρος μαζί τους στα ασελγή έθιμα της λατρείας του Βάαλ; Έτσι, οι κακές συναναστροφές θα τους ωδηγούσαν σε σοβαρές πράξεις ανοσιότητος απέναντι στον Θεό και Βασιλέα των.—Έξοδ. 34:12-15· Ωσηέ 4:11.

17. (α) Τι ήταν εκείνο που έκαμε τις γιορτές περισσότερο από απλή βρώσι και πόσι; (β) Πώς παγιδεύθηκαν οι Ισραηλίται που παρακολουθήσαν τις γιορτές;

¹⁷ Οι γιορτές των ειδωλολατρών εκείνων ήσαν θρησκευτικές απ’ όλες τις απόψεις. Η μουσική των, οι χοροί και οι ακόλαστες ιεροτελεστίες των αποτελούσαν όλα μέρος της λατρείας του Βάαλ. Οι χοροί των γυναικών των που γίνονταν προς τιμήν των θεών των είχαν σκοπό να διεγείρουν τα σεξουαλικά πάθη των παρόντων. Εκείνοι οι Ισραηλίται που έλαβαν μέρος σ’ αυτή τη γιορτή υπέκυψαν πράγματι στα δελεάσματα που ετέθησαν ενώπιόν των. Όπως ένα βώδι που οδηγείται στο σφαγείον έτσι ωδηγήθηκαν από τις σαρκικές των επιθυμίες πρώτα σε μια φαινομενικά αθώα γιορτή και κατόπιν σε λάγνη και ειδωλολατρική διαγωγή, που όλα ήσαν αμαρτήματα κατά του Θεού. (Παροιμ. 7:22) «Και ήρχισεν ο λαός να πορνεύη μετά των θυγατέρων Μωάβ· αίτινες προσεκάλεσαν τον λαόν εις τας θυσίας των θεών αυτών· και έφαγεν ο λαός, και προσεκύνησε τους θεούς αυτών.»—Αριθμ. 25:1, 2.

18. Σε τι ωδήγησε τελικά το φαινομενικά μικρό πράγμα του να δεχθούν την πρόσκλησι όταν οι Ισραηλίται στασιασταί επέστρεψαν στο στρατόπεδό των;

¹⁸ Όπως είχε προλεχθή από τον Βαλαάμ, ο θυμός του Ιεχωβά εξήφθη λόγω της κακής αυτής πράξεως και της ανοσιότητος από μέρους των. Ο Ιεχωβά επέφερε μια θανατηφόρο πληγή που σάρωνε το στρατόπεδο των Ισραηλιτών, θανατώνοντας 23.000 ανθρώπους. (1 Κορ. 10:8) Το βιβλίο των Αριθμών, κεφάλαιον εικοστόν πέμπτον, δεν αναφέρει ακριβώς πόσοι ειδωλολάτραι εφονεύθησαν από τους κριτάς του Ισραήλ, αλλά πιθανώς αυτοί περιελαμβάνοντο στον στρογγυλό αριθμό των 24.000 θυμάτων της πληγής, προφανώς εφονεύθησαν 1.000. Έτσι, το να δεχθούν μια πρόσκλησι να παρακολουθήσουν μια φαινομενικά αθώα γιορτή ωδήγησε σ’ αυτή τη συμφορά εκείνους τους Ισραηλίτας.

19. Πώς ετελείωσε η πληγή στο Ισραηλιτικό στρατόπεδο και με ποια λόγια ο Ωσηέ υπενθύμισε στους Ισραηλίτας ύστερ’ από αιώνες την ανοσιότητα που έγινε εδώ;

¹⁹ Η πληγή τελικά έπαυσε όταν ο Φινεές, ο γυιος του αρχιερέως Ελεάζαρ, διεπέρασε με το δοράτιον τον Ζιμβρί και τη Μαδιανίτισσα Χασβί την οποία αυτός είχε φέρει στη σκηνή του για ανήθικες σχέσεις. Πολύ πιθανώς ο Ζιμβρί ήταν αρχηγός μεταξύ των ανοσίων. Επειδή η εθιμοτυπική πορνεία αποτελούσε μέρος της λατρείας του Βάαλ, ο Ζιμβρί θα μπορούσε να θεωρηθή ως εκείνος που έφερε τη λατρεία του Βάαλ στο στρατόπεδο του Ισραήλ όταν έφερε τη Χασβί μέσα στη σκηνή του και είχε σεξουαλικές σχέσεις μαζί της εκεί. (Αριθμ. 25:6-8) Ύστερα από αιώνες ο Ιεχωβά υπενθύμισε στους Ισραηλίτας αυτή την ανοσιότητα προς αυτόν όταν έκαμε τον προφήτη του Ωσηέ να γράψη: «Αυτοί υπήγον προς τον Βέελ-φεγώρ, και αφιερώθησαν εις την αισχύνην· και έγειναν βδελυκτοί, καθώς το αντικείμενον της αγάπης αυτών.»—Ωσηέ 9:10.

20. Γιατί δεν επέτυχε το σχέδιο του Βαλαάμ, και πώς αυτό αντεστράφη;

²⁰ Το σχέδιο του Βαλαάμ, μολονότι προξένησε μεγάλη βλάβη στους Ισραηλίτας, δεν επέτυχε, διότι οι όσιοι Ισραηλίται αντιστάθηκαν στα σαρκικά δελεάσματα να κάμουν ό,τι είναι κακό στα όμματα του Θεού. Το σχέδιο πραγματικά ξέσπασε στους Μαδιανίτας, διότι ο Θεός πρόσταξε τους οσίους Ισραηλίτας να τους πατάξουν. «Και ελάλησε ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Πολεμείτε τους Μαδιανίτας, και πατάξατε αυτούς· διότι αυτοί σας πολεμούσι με τας δολιότητας αυτών, με τας οποίας σας εδολιεύθησαν εις την υπόθεσιν του φεγώρ, και εις την υπόθεσιν της Χασβί θυγατρός του άρχοντος Μαδιανίτου, της αδελφής αυτών, ήτις εθανατώθη εν τη ημέρα της πληγής διά την υπόθεσιν του φεγώρ.» (Αριθμ. 25:16-18, ΜΝΚ) Οι πόλεις των Μαδιανιτών και τα περιτειχισμένα στρατόπεδά των στην περιοχή εκείνη πυρπολήθηκαν. Πέντε βασιλείς του Μαδιάμ, όλοι οι άνδρες και όλες οι γυναίκες που είχαν σεξουαλική επιμιξία, καθώς και ο Βαλαάμ θανατώθηκαν. (Αριθμ. 31:1-20) Οι Μωαβίται, που ήσαν απόγονοι του Λωτ, ανεψιού του Αβραάμ, δεν εξετελέσθησαν, αλλ’ επειδή είχαν λάβει μέρος στο σχέδιο, ο Θεός τους απέκλεισε από το να εισέλθουν στη συναγωγή του Ιεχωβά, «έως δεκάτης γενεάς αυτών ουδέποτε θέλουσιν εισέλθει.»—Δευτ. 23:3, 4.

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΕΥΛΟΓΗΘΗΚΑΝ

21, 22. Πώς ο Φινεές απετέλεσε παράδειγμα οσιότητος στον Ιεχωβά, και τι μπορούμε να μάθωμε απ’ ό,τι συνέβη στους ανόσιους;

²¹ Ο ιερεύς Φινεές αποδείχθηκε ότι ήταν ένας από τους οσίους, και λόγω της ταχείας ενεργείας του εναντίον του Ζιμβρί και της Χασβί επαινείται γι’ αυτό. Έδειξε ζήλο υπέρ της λατρείας του Ιεχωβά και «ελογίσθη εις αυτόν διά δικαιοσύνην.» Γι’ αυτό του δόθηκε μια διαθήκη ειρήνης με τον Ιεχωβά «και θέλει είσθαι εις αυτόν και εις το σπέρμα αυτού μετ’ αυτόν, διαθήκη ιερατείας αιωνίου.»—Αριθμ. 25:11-13· Ψαλμ. 106:30, 31.

²² Το καλό παράδειγμα του οσίου Φινεές πρέπει να ζητήσωμε ν’ ακολουθήσωμε σήμερα, και θυσίες, ακόμη και όταν φαίνονται μικρές και επιθυμίες. Αυτό που υπέστησαν εκείνοι οι ανόσιοι χρησιμεύει ως ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας. (1 Κορ. 10:11 ) Είναι ένα παράδειγμα του πώς οι ψυχαγωγικές κακές επιθυμίες, ακόμη και όταν φαίνονται μικρές και ασήμαντες, μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφή.—Ιακ. 1:14, 15.

23. Πώς η θέσις των οσίων Χριστιανών σήμερα παραλληλίζεται μ’ εκείνη των οσίων Ισραηλιτών στις πεδιάδες Μωάβ, και τι ευλογίες προβλέπονται;

²³ Όπως εκείνοι οι Ισραηλίται, σαν τον Φινεές, που παρέμειναν νομιμόφρονες στον Ιεχωβά ευλογήθηκαν με το προνόμιο να εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας, έτσι και οι σημερινοί Χριστιανοί που τηρούν οσιότητα στον Ιεχωβά μπορούν ν’ αναμένουν να λάβουν τις μεγαλειώδεις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για τους αγαπώντας αυτόν. Θα εισέλθουν στη μεγαλοπρεπή νέα εποχή που πρόκειται κατ’ επαγγελίαν να έλθη υπό την βασιλείαν του κεχρισμένου Βασιλέως, του Ιησού Χριστού. «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος.» Αυτός θα βασιλεύη «εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως του αιώνος.» (Ησ. 9:7, Μια Αμερικανική Μετάφρασις) Τι παρόρμησις είναι αυτή για να μη ενδίδωμε ποτέ σε σαρκικούς πειρασμούς και να μη επιδιδώμεθα σε πράξεις που είναι ανόσιες στον Θεό!

24. Τι πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε ως προς τις σαρκικές επιθυμίες, και γιατί η θέσις μας είναι όμοια μ’ εκείνη των Ισραηλιτών όταν ήσαν στις πεδιάδες Μωάβ;

²⁴ Με την ελπίδα αυτής της νέας εποχής ενώπιόν μας, έχομε ένα ισχυρό λόγο ν’ ανθιστάμεθα στους πειρασμούς να κάνωμε ό,τι είναι κακόν στα όμματα του Ιεχωβά. Αλλά πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε, ότι οι σαρκικές επιθυμίες είναι ένα ανθρώπινο σημείο αδυναμίας σήμερα ακριβώς όπως ήταν και στις ημέρες των Ισραηλιτών εκείνων που είχαν στρατοπεδεύσει στις πεδιάδες Μωάβ. Οι πειρασμοί για να εγκύψωμε σ’ αυτές τις επιθυμίες είναι πολύ μεγάλοι, διότι είμεθα περιστοιχισμένοι από κοσμικούς ανθρώπους που είναι παραδεδομένοι σε έκλυτη διαγωγή και σε σεξουαλική ακαθαρσία. Από μίαν έννοια αυτοί ασχολούνται σε σεξολατρεία όπως και οι Μωαβίται και οι Μαδιανίται. Τα βιβλία των, οι θεατρικές σκηνές των, οι κινηματογράφοι και τα προγράμματα τηλεοράσεως παρουσιάζουν κάθε διεφθαρμένη λαγνεία της σαρκός που μπορεί να φαντασθή μια εξαχρειωμένη διάνοια. Πρέπει ν’ αντιστεκώμεθα σ’ αυτή την κακή επιρροή. Το να υποκύψωμε σ’ αυτή και να οδηγηθούμε στο να κάμωμε ό,τι είναι κακό στα όμματα του Θεού μπορεί ν’ αποβή μοιραίο για μας, όπως ήταν και για κείνους τους 24.000 Ισραηλίτας που απωλέσθησαν από την ανοσιότητά των.

25. Όταν αντιμετωπίζωμε σαρκικούς πειρασμούς, τι πρέπει να ενθυμούμεθα;

²⁵ Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζετε πειρασμούς που μπορεί να φαίνωνται σαν μικρά πράγματα αλλά που μπορούν πραγματικά να οδηγήσουν στο να κάμετε ό,τι είναι κακό στα όμματα του Θεού, πρέπει να ενθυμήσθε αυτή τη δοκιμασία οσιότητος που έγινε στις πεδιάδες Μωάβ. Να εκλέξετε την πορεία των οσίων, και να έχετε στο νου σας αυτό που είναι γραμμένο στον Ψαλμό 97:10: «Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά μισείτε το κακόν· αυτός φυλάττει τας ψυχάς των οσίων αυτού.»

[Εικόνα στη σελίδα 43]

Οι Ισραηλίται με το να δεχθούν αυτό που μπορεί να φάνηκε ότι ήταν εκδήλωσις Μαδιανικής φιλοξενίας, παρασύρθηκαν σε πράξεις σοβαρής αμαρτίας απέναντι του αληθινού Θεού

Οσιότης στον Έσχατο Καιρό

«Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις.»—1 Πέτρ. 4:3

 1. Γιατί η κακία του ανθρωπίνου γένους φαίνεται να γίνεται ολοένα και χειρότερη στον παρόντα καιρό;

ΑΠΟ τον καιρό του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ζούμε σε μια πολύ ασυνήθη περίοδο χρόνου της ανθρώπινης ιστορίας. Μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς βιαιότητες, μεγάλη αιματοχυσία και πολύ διαδεδομένο ηθικό εκφυλισμό. Σχετικά με μια παρόμοια περίοδο πριν από χιλιάδες χρόνια, η ιστορική αναγραφή της Βίβλου λέγει: «Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» (Γεν. 6:5, ΜΝΚ) «Δεν ενόησαν» το θέλημα του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Αυτό περιέγραφε την κατάστασι των πραγμάτων που επικρατούσε στις ημέρες προ του μεγάλου κατακλυσμού της εποχής του Νώε. Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι όμοιες συνθήκες θα υπήρχαν στις έσχατες ημέρες του παρόντος συστήματος της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως. (Ματθ. 24:37-39) Από το έτος 1914 μ.Χ. ζούμε σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες.’

2, 3. Ποια κακή επιρροή αισθάνονται οι Χριστιανοί, και γιατί πρέπει ν’ αντιστέκωνται σ’ αυτήν;

² Ενόσω το ανθρώπινο γένος βυθίζεται σταθερά σ’ ένα ολοένα χαμηλότερο επίπεδο ηθικής, αυξάνει η πίεσις στους αληθινούς Χριστιανούς να θεωρήσουν τις ανήθικες πράξεις ως παραδεκτές. Η νοοτροπία της λεγομένης «νέας ηθικής» εισχωρεί στους κοσμικούς ανθρώπους ολόγυρά των και γεμίζει τα βιβλία και τις ψυχαγωγίες που παρουσιάζουν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό ασκεί μια κακή επίδρασι σε όλους τους Χριστιανούς. Απαιτεί αποφασιστική αντίστασι από μέρους των. Μερικοί μπορεί και να μετέσχον σε ανήθικη ζωή προτού γίνουν αληθινοί Χριστιανοί. Αλλά τώρα που ενεδύθησαν μια νέα προσωπικότητα η οποία διαμορφώνεται σύμφωνα με τους υψηλούς ηθικούς κανόνας του Λόγου του Θεού, πέρασε ο καιρός να ζουν όπως τα έθνη. Το να επιστρέψουν στον παλαιό τρόπο ζωής θα ήταν όπως ‘ο κύων που επιστρέφει στο ίδιο αυτού εξέραμα.’—2 Πέτρ. 2:22.

³ Το να γίνουν, όμως, αληθινοί Χριστιανοί δεν σημαίνει ότι παύουν να έχουν επιθυμίες της ξεπεσμένης σαρκός. Έχουν επιθυμίες και αυτές αποτελούν ένα αδύνατο σημείο γι’ αυτούς. Αν δεν διατηρούν συνεχώς μια ηθική άμυνα με την εγκράτεια, μπορούν να προσβληθούν εύκολα σ’ αυτό το αδύνατο σημείο. Ο Σατανάς, ο θεός του διεφθαρμένου αυτού κόσμου του ανθρωπίνου γένους εργάζεται πάνω σ’ αυτό το αδύνατο σημείο μέσω της φθοροποιού επιρροής αυτού του κόσμου. Χρησιμοποιεί σήμερα την ίδια τακτική που έκαμε να χρησιμοποιήσουν οι Μωαβίται και οι Μαδιανίται όταν προσεπάθησαν να διαφθείρουν τους Ισραηλίτας τον δέκατο πέμπτο αιώνα π.Χ. κι έτσι να στρέψουν τον Ιεχωβά Θεό εναντίον τους. Έτσι και σήμερα ο Σατανάς προσπαθεί να δελεάση τους Χριστιανούς με τις λαγνείες της σαρκός για να παραβούν τους νόμους του Θεού κι έτσι να προκαλέσουν τη δυσμενή κρίσι του Θεού.—1 Πέτρ. 5:8.

 4. Τι μπορεί να συμβή όταν ένας Χριστιανός αφήνη τη διάνοιά του να διατηρή κακές επιθυμίες;

⁴ Όταν ένας Χριστιανός βρίσκη ευχαρίστησι στα ηθικώς διεφθαρμένα βιβλία και σε άλλες μορφές ψυχαγωγίας που παρουσιάζει αυτό το σύστημα του Διαβόλου, μήπως δεν αφήνει τον εαυτό του εκτεθειμένο και απροστάτευτο; Μήπως η διατήρησις κακών επιθυμιών δεν θα τον οδηγήση να υποκύψη σ’ αυτές με τον καιρό και έτσι ν’ αμαρτήση στα όμματα του Θεού; (Ιακ. 1:14, 15) Η συνέχισις μιας τέτοιας πορείας θα προκαλέση βέβαιη καταστροφή από τον Θεό όπως είχε συμβή και στους 24.000 Ισραηλίτας που θανατώθηκαν στις πεδιάδες Μωάβ. Ο Σατανάς θα έχη κερδίσει τη νίκη εναντίον των κάνοντάς τους να γίνουν ανόσιοι στον Θεό και Βασιλέα των.—Αριθμ. 25:1-9.

ΟΣΙΟΤΗΣ ΣΕ ΟΛΑ

5, 6. (α) Τι περιλαμβάνη η οσιότης στον Θεό; (β) Τι είπε ο Ιησούς ότι πρέπει να ζητή ένας Χριστιανός εκτός από τη Βασιλεία; Πώς;

⁵ Ένας Χριστιανός μπορεί να νομίζη ότι είναι όσιος, δηλαδή νομιμόφρων στον Ιεχωβά Θεό επειδή κηρύττει με ζήλο τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, αλλά η οσιότης περιλαμβάνει περισσότερα απ’ αυτό. Οι Ισραηλίται στρατιώται που επολέμησαν γενναία εναντίον των Αμοραίων ενόμιζαν επίσης ότι ήσαν όσιοι στον Θεό, αλλά παρέλειψαν να, διακρίνουν ότι η οσιότης έπρεπε να δειχθή και με την όλη πορεία της διαγωγής των. Αν ένας Χριστιανός υποκύπτη σε κακές επιθυμίες, το κήρυγμά του για τη βασιλεία του Θεού δεν σημαίνει τίποτα. Αυτός πραγματικά αποδεικνύεται ανόσιος στη βασιλεία του Θεού παραβαίνοντας τον ηθικό της κώδικα. Η μη Χριστιανική διαγωγή του επιφέρει μομφή στο όνομα του Θεού και Βασιλέως του.—2 Πέτρ. 2:2.

⁶ Ένας Χριστιανός πρέπει να εκδηλώνη την οσιότητά του στον Θεό και στη Βασιλεία του με όλο τον τρόπο της ζωής του, ακόμη και σ’ εκείνα που μπορεί να θεωρούνται μικρά πράγματα. Ο τρόπος της ζωής του πρέπει να είναι σημαντικά διαφορετικός από τον διεφθαρμένο τρόπο της ζωής του κόσμου, έστω και αν αυτό μπορή να κάμη τους κοσμικούς γνωστούς και συγγενείς του να τον κακολογούν. (1 Πέτρ. 4:3, 4) Προσέξτε πώς ο Ιησούς διεσαφήνισε το τι πρέπει να συνοδεύη το ενδιαφέρον ενός ανθρώπου για τη βασιλεία του Θεού. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού,» είπε. Αλλά κατόπιν προσέθεσε «και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Έτσι, για να υποστηρίζη ένας Χριστιανός με οσιότητα τη βασιλεία του Θεού, πρέπει να ζη σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του Θεού που διατυπώνεται στους θείους γραπτούς νόμους και τις συμβουλές της Αγίας Γραφής. Με τον τρόπο της ζωής του πρέπει να εκδηλώνη την αληθινή Χριστιανοσύνη.

 7. (α) Επειδή οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν μια προσωπική σχέσι με τον Ιεχωβά, τι πρέπει ειδικά να αγαπούν; Γιατί; (β) Γιατί ένας Χριστιανός είναι ένοχος ανοσιότητος όταν εγκαταλείπη ό,τι είναι δίκαιον;

⁷ Όπως οι Ισραηλίται στις ημέρες του Μωυσή, έτσι και οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν μια προσωπική σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό απαιτεί να αγαπούν ό,τι είναι καθαρό και δίκαιο, όπως κάνει και ο Θεός. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Θεού, ο Σατανάς ή Διάβολος, αγαπά ό,τι είναι διεφθαρμένο και άδικο. Και για τούτο αυτός ο κόσμος των απειθών ανθρώπων παράγει τους διεφθαρμένους και αδίκους καρπούς του ανόμου θεού και άρχοντός του. (Ιωάν. 8:44· 2 Κορ. 4:4) Το να εγκαταλείψη ένας Χριστιανός ό,τι είναι δίκαιο ενδίδοντας στις κακές επιθυμίες θα εσήμαινε ότι αυτός ακολουθεί ανόσια έναν άλλον θεό, τον άνομο θεό αυτού του κόσμου. Παράγει τους κακούς καρπούς εκείνου. Θα ήταν σαν τους άπιστους Ισραηλίτας που δελεάσθηκαν από κακές επιθυμίες στην εορτή των Μωαβιτών και Μαδιανιτών και επεδόθησαν στη λατρεία του Βάαλ. Όταν ζητούμε τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά, αγωνιζόμεθα για τη μεγαλύτερη αγνότητα σκέψεως και διαγωγής. Προσέχομε τη Γραφική νουθεσία: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»—Ρωμ. 12:2.

 8. Υπάρχει κανένα μέρος της ζωής μας που να λέγεται ιδιωτικό στα όμματα του Ιεχωβά; Εξηγήστε με παραδείγματα.

⁸ Το όνομα του Ιεχωβά είναι πάνω στους αληθινούς Χριστιανούς που φέρουν μαρτυρία για τη βασιλεία του. Το όνομά του εκπροσωπεί παν ό,τι είναι ορθό και καθαρό μέσα στο σύμπαν. Το σκήπτρον της βασιλείας του, που το χειρίζεται ο Υιός του, είναι «σκήπτρον ευθύτητος.» (Εβρ. 1:8) Δεν είναι, λοιπόν πρέπον σ’ εκείνους που είναι όσιοι, δηλαδή νομιμόφρονες σ’ αυτή τη βασιλεία και στον υπέρτατο Βασιλέα της, τον Ιεχωβά Θεό ν’ αντανακλούν αυτή τη δικαιοσύνη σε κάθε άποψι της ζωής των; Δεν το απαιτεί αυτό η οσιότης; Αυτοί φέρουν πάντοτε το όνομα του Ιεχωβά, και αν ένας πιστεύη ότι μπορεί να κάμη κάτι κακό ή και απρεπές «στα κρυφά», φέρει μομφή στο όνομα του Θεού. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κανένα μέρος της ζωής μας που μπορεί να ονομασθή «ιδιαίτερο κρυφό» όσον αφορά τον Ιεχωβά. Αν κάνωμε στα κρυφά ό,τι είναι κακό, αυτό είναι κρυφό μόνο στους άλλους ανθρώπους. Ο Ιεχωβά το είδε. Μήπως δεν είχε ιδεί τι είχαν κάμει οι ανόσιοι Ισραηλίται μέσα στις σκηνές των Μωαβιτών και των Μαδιανιτών; Δεν είχε ιδεί τι έκαμαν οι ανόσιοι πρεσβύτεροι του Ισραήλ ύστερ’ από αιώνες στα κρυπτά οικήματα της εσωτερικής αυλής του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ; Δεν τους είχε ιδεί να ενασχολούνται εκεί στην ειδωλολατρία; Αυτή η ανοσιότης στον Θεό δεν μπορεί να κρυφθή. Εκείνοι απατούσαν τον εαυτό τους όταν έλεγαν: «Ο Ιεχωβά δεν μας βλέπει· ο Ιεχωβά εγκατέλειπε την γην.» (Ιεζ. 8:9-12, ΜΝΚ) Κανένας αληθινός Χριστιανός δεν θα ήθελε να κάμη το λάθος να υιοθετήση αυτόν τον εσφαλμένο συλλογισμό όπως έχουν κάμει σήμερα οι ψευδοχριστιανοί που ισχυρίζονται ότι ο Θεός είναι νεκρός.

9, 10. (α) Εξηγήστε πώς οι σαρκικές επιθυμίες μπορούν να φέρουν ένα Χριστιανό σε δύσκολη θέσι. (β) Πώς περιλαμβάνεται η οσιότης εδώ;

⁹ Ένας Χριστιανός αρχίζει να μπαίνη σε δύσκολη θέσι όταν παύση να τηρή μια ισχυρή άμυνα. Αντί ν’ απέχη πολύ από καταστάσεις που παρασύρουν σε κακές σαρκικές επιθυμίες, πιθανόν να προσπαθή να βαδίζη όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο χείλος. Μολονότι η συνείδησίς του μπορεί να του λέγη ότι η επιθυμία δεν είναι ορθή, δυνατόν να την διακρατή, και όσο περισσότερο ασχολείται με αυτήν τόσο ισχυρότερη γίνεται η κακή επιθυμία. Όπως οι ανόσιοι Ισραηλίται, έτσι και αυτός δεν ανθίσταται στην επιθυμία κακών πραγμάτων. (1 Κορ. 10:6) Μια τέτοια κατάστασις μπορεί να δημιουργηθή όταν δύο άτομα αντιθέτου φύλου που δεν είναι νυμφευμένα αρχίζουν στα κρυφά να διεγείρουν αλλήλους σεξουαλικώς θέτοντας τα χέρια των στα απόκρυφα μέλη αλλήλων. Αυτό είναι μια μορφή ηθικής ακαθαρσίας και είναι απρεπές για ένα Χριστιανό, του οποίου ο τρόπος διαβιώσεως πρέπει ν’ αντανακλά τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά.

¹⁰ Μπορούμε να οδηγούμεθα σε τέτοια ζητήματα απ’ ό,τι είναι αποδεκτό στον κόσμο γενικά; Όχι, διότι ο κόσμος δεν μας παρουσιάζει υγιείς κανόνες. Δεν αντανακλά τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού, αλλά την αδικία του ‘θεού του κόσμου τούτου,’ που είναι αντίπαλος του Ιεχωβά. (2 Κορ. 4:4) Αντί ν’ αφήνωμε τον εαυτό μας να βαυκαλίζεται σ’ ένα αίσθημα αδιαφορίας, και ν’ αυταπατάται οφείλομε ν’ αναγνωρίζωμε ειλικρινά ότι όταν διεγείρωνται τα σεξουαλικά πάθη, αυτό μπορεί να οδηγήση σε μια ασυγκράτητη ώθησι να ικανοποιήσουμε αυτά τα πάθη με σεξουαλική ένωσι. Αυτό είναι ένα γεγονός της ζωής. Αυτή η ικανοποίησις είναι φυσιολογική και κατάλληλη σε άτομα που είναι μέσα στη γαμήλιο διάταξι. Αλλά για τους αγάμους το να ικανοποιούν αυτά τα πάθη με μια τέτοια ένωσι αποτελεί σοβαρή παράβασι του θείου νόμου· στην πραγματικότητα αποτελεί ανοσιότητα στον Θεό από μέρους του Χριστιανού. Δεν πρέπει, λοιπόν, η οσιότης να μας προφυλάσση από το να ριψοκινδυνεύωμε τέτοια παράβασι, κάνοντάς μας ν’ αποφεύγωμε πράξεις που διεγείρουν επικίνδυνα τη σεξουαλική επιθυμία;

11. (α) Τι επιχείρημα παρουσιάζουν μερικοί για να δικαιολογήσουν την περιπαθή «θωπεία,» και γιατί το επιχείρημά των είναι εσφαλμένο; (β) Πώς μπορεί η ακάθαρτη διαγωγή, έστω και αν δεν περιλαμβάνη πραγματική σεξουαλική ένωσι, να φθάση εν τούτοις στο σημείο του ν’ αποτελή πορνεία;

¹¹ Στη σύγχρονη συνήθεια των συναντήσεων (ραντεβού), πολλά νεαρά ζεύγη επιδίδονται σε θωπείες που διεγείρουν ισχυρά αισθήματα πάθους. Ωστόσο μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό δεν είναι κακό ενόσω δεν γίνεται, πραγματική ένωσις των γεννητικών οργάνων, αφού όπως αυτοί καταλαβαίνουν τα πράγματα, αυτό είναι εκείνο που ιδιαίτερα απαγορεύει η Γραφή για τους αγάμους. Ένας τέτοιος συλλογισμός και εσφαλμένος είναι και επικίνδυνος. Οι Χριστιανοί προτρέπονται να μην παρουσιάζουν τα μέλη των ως «δούλα εις την ακαθαρσίαν και εις την ανομίαν,» αλλά ως «δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν.» (Ρωμ. 6:19) Και αν ακόμη η εμπαθής των «θωπεία» δεν έφθασε στο σημείο της «πορνείας» με τη Γραφική έννοια της λέξεως, ωστόσο θ’ αποτελούσε «ακαθαρσία,» ένα απρεπές, ακάθαρτο είδος διαγωγής. Η «ακαθαρσία» παρατίθεται μετά την «πορνεία» στον κατάλογο του αποστόλου για τα έργα της ξεπεσμένης σαρκός, και προειδοποιεί ο απόστολος ότι «οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19, 21) Όχι μόνον αυτό, αλλά και οι ακάθαρτες αυτές πράξεις θα μπορούσαν σταθερά να γίνουν πιο χονδροειδείς στη φύσι και την έκτασι ώσπου να φθάσουν στο σημείο όπου δικαίως χαρακτηρίζονται ως «πορνεία.» Διότι αυτή η λέξις Γραφικά αναφέρεται, όχι μόνο στη σεξουαλική ένωσι μεταξύ αγάμων, αλλά και σε κάθε είδους χονδροειδή ανηθικότητα ή ασελγή διαγωγή όπως αυτή που θα εύρισκε κανείς σε τόπους πορνείας.

12. (α) Μήπως η μνηστεία δίνει το δικαίωμα σ’ ένα ζεύγος να επιδίδεται σε περιπαθείς τρυφερότητες; (β) Ποια κατάστασι πρέπει ν’ αποφεύγουν οι άγαμοι και γιατί;

¹² Φυσικό είναι σε δυο άτομα που έχουν συμφωνήσει να νυμφευθούν να εκδηλώνουν αγάπη μεταξύ των. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν ορθώς να επιδίδωνται σε σαρκικές σχέσεις που είναι κατάλληλα επιτετραμμένες στους έγγαμους. Επειδή δεν είναι ελεύθεροι να έχουν πραγματική σεξουαλική ένωσι ώσπου να νυμφευθούν, δεν πρέπει να επιδίδωνται σε ερωτικές τρυφερότητες που στον γάμο είναι προκαταρκτικές των σεξουαλικών σχέσεων. Το να το κάνουν αυτό θα είναι ακαθαρσία από μέρους των, και δείχνει έλλειψι σεβασμού στη θεία διάταξι, έλλειψι οσιότητος στους καθαρούς του κανόνες της αγιότητος. Σε οποιεσδήποτε λοιπόν εκδηλώσεις αγάπης, η οσιότης των πρέπει να τους υποκινή να προσέχουν και να συγκρατούνται κατάλληλα. Όχι μόνο δεν πρέπει να προσβάλλουν τα τοπικά έθιμα δημοσία και να κινδυνεύουν να γίνουν πρόσκομμα στους ανθρώπους, αλλά και όταν ακόμη είναι μόνοι των δεν πρέπει να επιδίδωνται σε πράξεις που θα τους έκανε να εντραπούν αν ένα άλλο άτομο εμφανιζόταν ξαφνικά στη σκηνή. Δεν είναι αλήθεια ότι η παρουσία των άλλων αποτελεί συχνά μια καλή προστασία για μας κατά των αδυναμιών μας και σαρκικών επιθυμιών; Το σκοτάδι και η μυστικότης, εξ άλλου, αμβλύνουν την άμυνά μας και μπορούν να εξασθενίσουν τις αποφάσεις μας. (Παράβαλε Παροιμίαι 9:16-18· Ιωάννης 3:20, 21· Εφεσίους 5:7-13.) Και μνηστευμένοι ακόμη αν είναι, δεν θα έπρεπε ένα Χριστιανικό ζεύγος να είναι συνετό ώστε ν’ αποφεύγουν να εκθέτουν σε κίνδυνο τον αυτοσεβασμό τους και τον μεταξύ τους σεβασμό αποφεύγοντας καταστάσεις που προσφέρονται για ακάθαρτη διαγωγή; Μπορούν να τ’ αποφεύγουν αυτά με το να μην απομονώνωνται από τους άλλους ως τον βαθμό που να μη αισθάνωνται πια την υγιαίνουσα συγκράτησι γνωρίζοντας ότι κάποιος θα μπορούσε εύκολα να μπη στο δωμάτιο ή στον τόπο όπου βρίσκονται. Φυσικά εκείνοι που δεν είναι μνηστευμένοι έχουν λόγο να ασκούν μεγαλύτερη ακόμη συγκράτησι, προτιμώντας ν’ απολαμβάνουν τη συντροφιά τους σε φανερή συναναστροφή με άλλα άτομα και όχι σε απομονωμένα μέρη.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ

13, 14. Ποια ενέργεια της Χριστιανικής εκκλησίας παραλληλίζεται μ’ εκείνη που είχε γίνει από τους πιστούς πρεσβυτέρους του Ισραήλ εν σχέσει μ’ εκείνους που ήσαν ανόσιοι στον Θεό, και γιατί αυτή η ενέργεια είναι αναγκαία για κείνους που ακολουθούν ανήθικη διαγωγή;

¹³ Όταν οι Ισραηλίται υπέκυψαν σε σαρκικές επιθυμίες στη γιορτή των Μωαβιτών και των Μαδιανιτών και επεδόθησαν στη σεξολατρεία, ο Θεός και οι εκπρόσωποι της συναγωγής του Ισραήλ ενήργησαν εναντίον των. Τα αντιπροσωπευτικά εκείνα μέλη προσωπικά εφόνευσαν πιθανώς ως χίλιους από τους ανόσιους Ισραηλίτας. (Αριθμ. 25:3-5) Ένα παράλληλο τούτου μπορεί να βρεθή στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα. Μολονότι η εκκλησία δεν είναι εξουσιοδοτημένη από τον Θεό να εκτελή τα ανόσια μέλη που κάνουν σοβαρά αμαρτήματα, είναι εξουσιοδοτημένη να λαμβάνη μέτρα εναντίον των με αποκοπή αυτών από την εκκλησία αν παραμένουν αμετανόητοι. (1 Κορ. 5:11-13) Αυτό είναι αναγκαίο για να τηρήται η εκκλησία καθαρή. Αν παρέλειπε να το κάνη αυτό, πώς θα μπορούσε ορθώς να ισχυρισθή ότι ανήκει στον Ιεχωβά και στον Ιησού Χριστό, οι οποίοι είναι δίκαιοι; Είναι υποχρεωμένη η εκκλησία να υποστηρίζη τους δικαίους νόμους του Θεού.

¹⁴ Επειδή κάθε χονδροειδής ανηθικότης που αναφέρεται με τη λέξι πορνεία είναι ασελγής διαγωγή που μπορεί να εμποδίση ένα άτομο από το να κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού, η Χριστιανική εκκλησία ορθώς αποκόπτει άτομα που διαπράττουν αυτό το αμάρτημα και δεν εκδηλώνουν ειλικρινή μετάνοια. Ομοίως εκείνοι που εμμένουν σε κάθε μορφή ‘ακαθαρσίας’ αποκόπτονται. Ακαθαρσία όμως είναι μια γενικώτερη λέξις που επιδέχεται μεγάλη κλιμάκωσι—όπως ένα άτομο σωματικώς μπορεί να είναι μόνο ελαφρά λερωμένο ή μπορεί να είναι απόλυτα βρώμικο, το ίδιο συμβαίνει και με την ηθική ακαθαρσία. Για τον προσδιορισμό λοιπόν του βαθμού της ακαθαρσίας, πρέπει να σταθμίζωνται τα ελατήρια, οι περιστάσεις και τα πράγματα που ωδήγησαν στην ακαθαρσία για να προσδιορισθή η σοβαρότης της διαγωγής. Το ενδιαφέρον της Χριστιανικής εκκλησίας να διατηρήση την αγνότητα και την καθαρότητά της δεν είναι επομένως παράλογο, αλλά είναι σύμφωνο με τα πράγματα και η εκκλησία ούτε σπεύδει να ενεργήση αποκοπή ούτε βραδύνει εκεί όπου το απαιτεί μια σοβαρή και αμετανόητη πράξις. Αυτό συμφωνεί με ό,τι είναι γραμμένο στην επιστολή 2 Τιμόθεον 2:19, η οποία μεταξύ άλλων λέγει: «Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Χριστού.» Η δικαστική ενέργεια που γίνεται από τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας προστατεύει την εκκλησία και την καλή της φήμη από του να κηλιδωθή ή ρυπανθή από την ακαθαρσία. Παρέχει επίσης μια ορθή προειδοποίησι σε όλους μέσα στην εκκλησία για το τι μπορεί να συμβή σ’ έναν ο οποίος διατηρεί ηθικώς κακές επιθυμίες.

15. Πώς μπορεί ένα άτομο να λάβη συγχώρησι για κακές πράξεις;

¹⁵ Φυσικά, αν ένα άτομο εκδηλώνη λύπη από την καρδιά του για ένα αμάρτημα που διέπραξε και ζητεί συγχώρησι, μπορεί να του δοθή. Ο Θεός εκδηλώνει προθυμία να συγχωρήση ένα τέτοιο άτομο και η Χριστιανική εκκλησία ενεργεί σε αρμονία με τη θεία συγχώρησι. (1 Ιωάν. 1:9) Το άτομο μπορεί να επιπληχθή δημοσία για την κακή διαγωγή του, ή και κατ’ ιδίαν μπορεί να επιπληχθή γι’ αυτό από τη δικαστική επιτροπή. (1 Τιμ. 5:20) Ακόμη κι εκείνος που θα απεκόπτετο μπορεί να λάβη συγχώρησι, αν αργότερα αποδείξη ότι αληθινά μετενόησε και άλλαξε την κακή του πορεία διαγωγής. Ώστε η κατάστασις δεν είναι κατ’ ανάγκην απελπιστική για το άτομο που αμαρτάνει.—Ιεζ. 33:11.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΝΟΣΙΟΤΗΤΟΣ

16, 17. Απέναντι σε τι πρέπει να διατηρούμε μια ισχυρή άμυνα; Εξηγήστε πώς μπορούμε να το κάνωμε αυτό;

¹⁶ Είναι ουσιώδες ν’ αναγνωρίζωμε ότι εμείς οι άνθρωποι έχομε, σαρκικές επιθυμίες που μας κάνουν τρωτούς. Είναι λοιπόν ανάγκη να διατηρούμε μια ισχυρή άμυνα και ν’ αναγνωρίζωμε τις καταστάσεις που μπορούν να υπονομεύσουν την άμυνά μας. Αναγνωρίζοντας ότι η σαρξ είναι ασθενής, ο απόστολος Παύλος παρετήρησε: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος.» (1 Κορ. 9:27) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει συνεχώς ν’ αγωνιζώμεθα για να συγκρατούμε τα σεξουαλικά μας πάθη. Δεν μπορούμε να σταματήσωμε την προσπάθεια να είμεθα εγκρατείς. Αν διαβάζωμε αισθησιακά βιβλία που αντανακλούν τις διεφθαρμένες ιδέες των κοσμικών ανθρώπων, θα βοηθηθούμε να τηρήσωμε ισχυρή άμυνα ή θα μας εξασθενίσουν; Φυσικά δεν ενισχυόμεθα αν επιτρέπωμε στη διάνοιά μας να φιλοξενή κακές επιθυμίες. Αντιθέτως, θα γίνωμε ακόμη πιο ευπρόσβλητοι. Θα ήταν καλύτερο ν’ ακολουθούμε τη συμβουλή που δίδεται στην προς Φιλιππησίους 4:8, όπου λέγει: «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» Δεν λέγει ότι πρέπει να σκεπτώμεθα πράγματα που είναι άδικα και πράγματα που διεγείρουν ακάθαρτες επιθυμίες. Όταν έχωμε τη διάνοιά μας σε πράγματα που είναι δίκαια, είναι δυνατόν να επιδοθούμε σε πράξεις που είναι άδικες;

¹⁷ Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Διάβολος προσπαθή να μας δελεάση να κάμωμε ό,τι είναι κακό στα όμματα του Θεού και αν τον αφήσωμε, θα μας οδηγήση κατ’ ευθείαν στο σημείο που να βυθισθούμε ολότελα σε ανήθικες πράξεις. Αν αφήνωμε τον εαυτό μας να παρασυρθή και να προσπαθούμε να θεωρήσωμε λογικό αυτό που κάνομε δεν ζητούμε να δημιουργήσωμε προβλήματα που είναι βέβαιο ότι θα επέλθουν; Δεν θα ήταν καλύτερο ν’ αντισταθούμε στον δελεασμό από την αρχή; Οι Ισραηλίται που αναμίχθηκαν στη λατρεία του Βάαλ δεν θα ήσαν σε καλύτερη θέσι αν αντιστέκονταν στα πρώτα δελεάσματα που ετέθησαν ενώπιόν τους από τους Μωαβίτας και τους Μαδιανίτας;

18. (α) Τι σημασία αποδίδει η Γραφή στο να ‘εγγίση κανείς γυναίκα’ και γιατί; (β) Πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την άποψι των αγάμων;

¹⁸ Εξετάστε την περίπτωσι της Εύας. Εκείνη εγνώριζε ότι δεν έπρεπε ούτε να εγγίση τον απαγορευμένο καρπό στον κήπο της Εδέμ, διότι το άγγιγμα αποτελούσε το πρώτο βήμα προς τη βρώσι του. (Γεν. 3:3) Το να μη επιτραπή να φάγη απ’ αυτό το ένα δένδρο δεν θα της προξενούσε καμμιά στέρησι, διότι υπήρχαν πολλοί άλλοι καρποί που της επετρέπετο να φάγη. Το ότι ήγγισε το δένδρον εσήμαινε ότι εξεδήλωσε μια κακή επιθυμία για ό,τι είχε απαγορεύσει ο Θεός. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, μπορούμε να εξετάσωμε προσεκτικά τη συμβουλή που δίδεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 7:1: «Καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα.» Στις Εβραϊκές Γραφές η λέξις ‘εγγίζω’ χρησιμοποιείται μερικές φορές για να παραστήση τη σεξουαλική επαφή. (Παράβαλε Παροιμίαι 6:29· Γένεσις 20:6, 7.) Αυτό γίνεται πιθανώς διότι η σειρά των γεγονότων που οδηγούν σε σεξουαλική ένωσι αρχίζει με το άγγιγμα ενός ατόμου του ετέρου φύλου με περιπαθή τρόπο. Ο Ιησούς προειδοποίησε μάλιστα ότι «πας ο βλέπων γυναίκα διά να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» (Ματθ. 5:28) Φαίνεται λοιπόν ότι ‘το άγγιγμα μιας γυναικός’ θα περιελάμβανε οποιαδήποτε σωματική επαφή μ’ ένα άτομο του ετέρου φύλου με τρόπο από τον οποίον γεννάται ένα τέτοιο αθέμιτο πάθος ή διεγείρεται το πάθος αυτό. Αν ένα άτομο δεν μπορεί να συγκρατήση τα πάθη του και κλίνει στο να ‘εγγίζη’ άτομα του ετέρου φύλου με περιπαθή ή ακάθαρτο τρόπο, τότε, όπως λέγει περαιτέρω ο απόστολος Παύλος, ‘καλύτερο είναι να νυμφευθή.’ (1 Κορ. 7:2, 9) Εν τω μεταξύ, η συνετή πορεία των Χριστιανών που είναι ακόμη άγαμοι είναι ν’ αποφεύγουν τα περιπαθή ‘βλέμματα’ ή τα ‘αγγίγματα’ που μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε σοβαρή αδικοπραγία. Τότε θα έχουν την ικανοποιητική χαρά μιας καθαρής συνειδήσεως ενώπιον Θεού και ανθρώπων.

19. Γιατί πρέπει ν’ αγωνιζώμεθα ν’ αντανακλούμε τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά στη ζωή μας;

¹⁹ Έχομε μάθει ν’ αγαπούμε τον Ιεχωβά Θεό λόγω της δικαιοσύνης του, των αγαθών νόμων και του ελέους ή της οσίας αγάπης του. Χαιρόμαστε με την προοπτική ότι ολόκληρη η γη θα κυβερνηθή από τη βασιλεία του χωρίς παρέμβασι από άδικες κυβερνήσεις. Αυτό γνωρίζομε ότι θα σημάνη μια δίκαιη διακυβέρνησι για το ανθρώπινο γένος με διαρκή ειρήνη και ασφάλεια. Δεν πρέπει εκείνος που είναι ευτυχής με το να είναι κοντά σ’ αυτόν τον δίκαιο Άρχοντα του σύμπαντος ως μέρος της επιγείου οργανώσεώς του ν’ αγωνίζεται με όλη τη δύναμί του για ν’ αντανακλά τη δικαιοσύνη του Θεού στη ζωή του ζώντας σύμφωνα με τους νόμους του; Αυτό βέβαια θα εσήμαινε ότι δείχνει οσιότητα, δηλαδή νομιμοφροσύνη σ’ αυτόν.

20. Πώς το να δείχνωμε οσιότητα αποτελεί απόδειξι ότι μιμούμεθα το παράδειγμα του Ιησού Χριστού;

²⁰ Η Χριστιανοσύνη ενός ατόμου δείχνεται όχι μόνο με το να δίνη μια δημόσια επίδειξι του γεγονότος ότι αφιερώθηκε στον Ιεχωβά Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα, αλλά και με το να εκδηλώνη μια Χριστοειδή προσωπικότητα. Αυτό σημαίνει μια νέα προσωπικότητα, δηλαδή ‘κτισμένη κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.’ (Εφεσ. 4:24) Ο Ιησούς Χριστός διήγε πάντοτε σε αρμονία με τους δικαίους νόμους του Θεού. Οι νόμοι εκείνοι ήσαν μέσα στην καρδιά του, και υποκινούσαν τις επιθυμίες της καρδιάς του να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. (Ιωάν. 5:30) Οι ίδιοι αυτοί δίκαιοι νόμοι πρέπει να είναι και στις δικές μας καρδιές και να υποκινούν τις επιθυμίες των.

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΟΣΙΟΙ

21, 22. Ποια είναι μερικά από τα οφέλη που προέρχονται από το να είμεθα όσιοι στον Ιεχωβά, και πώς παραβάλλονται αυτά με τις σαρκικές ευχαριστήσεις;

²¹ Η ευχαρίστησις που μπορεί να έχη τώρα ένα άτομο από την ικανοποίησι των κακών σαρκικών επιθυμιών δεν είναι παρά στιγμιαία μόνον. Αλλά τα οφέλη του να είναι κανείς όσιος στον Ιεχωβά μπορούν να είναι αιώνια. Γιατί να εγκαταλείψωμε τέτοια αιώνια οφέλη προς χάριν φευγαλέων στιγμών ευχαριστήσεως; Ο Μωυσής προτίμησε «να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας,» διότι τα οφέλη του να είναι κανείς όσιος, δηλαδή νομιμόφρων δούλος του Ιεχωβά είναι πολύ μεγαλύτερα. (Εβρ. 11:25) Ένα πολύ εξέχον όφελος που μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε σήμερα είναι το ν’ αποτελούμε μέρος του ‘πολλού όχλου’ των όσιων λάτρεων του Ιεχωβά οι οποίοι θα διαφυλαχθούν στη διάρκεια της επικείμενης ‘μεγάλης θλίψεως’ που θα φέρη ένα καταστρεπτικό τέλος στο παρόν σύστημα πραγμάτων.—Δαν. 2:44· Αποκάλ. 7:9, 14.

²² Ένα άλλο εξέχον όφελος είναι η αιώνια ζωή σε μια νέα εποχή που θα εισαγάγη η βασιλεία του Θεού. Το να ζη κανείς με ειρήνη και ασφάλεια υπό δικαίους άρχοντας δεν είναι πολύ μεγαλύτερη ωφέλεια για σας από λίγες παροδικές στιγμές αθέμιτης ευχαριστήσεως; Δεν έχει η ίδια η ζωή μεγαλύτερη αξία από τέτοιες ευχαριστήσεις; Η ανοσιότης στον Ιεχωβά μπορεί να σημάνη αιώνιο θάνατο, αλλά η οσιότης σ’ αυτόν μπορεί να σημάνη ακριβώς το αντίθετο, αιώνια ζωή. «Και αυτή είναι η υπόσχεσις την οποίαν αυτός υποσχεθή προς ημάς, η ζωή η αιώνιος.» (1 Ιωάν. 2:25) Αυτά και πολλά άλλα αξιόλογα οφέλη απολαμβάνουν οι όσιοι.

23. Ποια λοιπόν είναι η συνετή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθούμε σήμερα;

²³ Αφού έχομε φθάσει ακριβώς στο κατώφλι της νέας εποχής, θα ήταν τραγικό για ένα Χριστιανό να απολεσθή, επειδή διετήρησε κακές σαρκικές επιθυμίες και έγινε ανόσιος στον αληθινό Θεό. Πόσο συνετό πράγμα θα ήταν να διατηρήση μια καθαρή συνείδησι ακολουθώντας μια ορθή οδό οσιότητος στον Θεό σ’ αυτόν τον μετά του πλησίον αυτού.»—Εφεσ. 4:25.

[Εικόνα στη σελίδα 49]

Οι άγαμοι Χριστιανοί που προετοιμάζονται για γάμο μπορούν να φυλαχθούν από ακάθαρτη διαγωγή αποφεύγοντας να περνούν την ώρα τους, σε απομονωμένα μέρη

Νίκη Κατά του Κόσμου Χωρίς Ένοπλη Σύγκρουσι

«Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:33.

 1. (α) Γιατί η νίκη κατά του κόσμου χωρίς ένοπλη σύγκρουσι αποτελεί αξιόλογο κατόρθωμα; (β) Τι αναμένουν μερικοί ερμηνευταί της Γραφής σχετικά με την παγκόσμια δικτατορία, και θα υπάρξη τέτοια;

ΝΙΚΗ κατά ολοκλήρου του κόσμου της ανθρωπότητος χωρίς ένοπλη σύγκρουσι ασφαλώς θα είναι ένα αξιόλογο κατόρθωμα. Αυτό φαίνεται αδύνατον—ειδικά εφόσον ο κόσμος είναι ένα ένοπλο στρατόπεδο, όπως είναι σήμερα. Παγκόσμια νίκη χωρίς στρατιωτική σύγκρουσι δεν είναι τώρα η ιδέα των πολιτικών εθνών. Δεν πιστεύουν ότι ένα οποιοδήποτε έθνος ή οποιοσδήποτε άνθρωπος θα μπορούσε, με απλή ειρηνική πολιτική διπλωματία, να κερδίση παγκόσμια νίκη και κατόπιν να κυριαρχήση στον κόσμο. Οι πολιτικές κυβερνήσεις που υπάρχουν από πολλούς αιώνες είναι πολύ επιδέξιες ως προς τα τεχνάσματα της διεθνούς διπλωματίας ώστε ν’ αφήσουν ένα τέτοιο πράγμα να επιβληθή σ’ αυτούς. Μερικοί θρησκευτικοί ηγέται του Χριστιανικού κόσμου που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις προφητείες της Αγίας Γραφής προλέγουν μια παγκόσμια δικτατορία στο προσεχές μέλλον. Από ποιον; Από εκείνον τον οποίον ονομάζουν «Αντίχριστον,» τον οποίον επίσης εννοούν ότι είναι ο «άνθρωπος της αμαρτίας,» «ο υιός της απωλείας.» (2 Θεσσ. 2:3-10· 1 Ιωάν. 2:18) Εν τούτοις, αντίθετα σ’ αυτή την πεποίθησι, δεν θα υπάρξη αντίχριστος ως άτομο που θα κερδίση τη νίκη κατά του κόσμου χωρίς ένοπλη σύγκρουσι.

2, 3. (α) Σύμφωνα με τις Ιερές Γραφές ποιος μπορεί σήμερα να κερδίση μια τέτοια νίκη κατά του κόσμου, και ποιο είναι το βραβείο της νίκης; (β) Ποιο ιστορικό παράδειγμα έχομε που δείχνει την δυνατότητα της νίκης, και ποια θριαμβευτικά λόγια έχομε σχετικά με αυτόν τον άνθρωπο;

² Οι θεόπνευστες ιερές Γραφές είναι πολύ σαφείς ως προς το ζήτημα του ποιος εξέρχεται νικητής του κόσμου χωρίς ν’ αναλάβη τα βίαια όπλα ενός αιματηρού πολέμου. Σύμφωνα μ’ αυτές τις θεόδοτες ιερές Γραφές, εμείς οι ίδιοι ως θεοφοβούμενοι άνθρωποι μπορούμε να κερδίσωμε μια τέτοια νίκη. Το βραβείο μιας τέτοιας νίκης είναι το δώρο της αιωνίου ζωής σε μια ευτυχισμένη, δίκαιη νέα τάξι πραγμάτων, στην οποία δεν θα έχωμε αυτόν τον παρόντα πονηρό κόσμο για ν’ αγωνιζώμεθα εναντίον του. Μια τέτοια ανεκτίμητη νίκη αξίζει να κερδηθή. Νίκη με μια τέτοια ασύγκριτη αμοιβή όλοι μας επιθυμούμε να την κερδίσωμε. Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται καταπληκτικό, εν τούτοις, μπορεί να γίνη. Έχομε ένα ιστορικό παράδειγμα για ν’ αποδείξωμε ότι μπορεί να γίνη. Είναι το ενθαρρυντικό παράδειγμα ενός ανθρώπου ο οποίος το έκαμε αυτό πριν από δεκαεννέα αιώνες, ενός ανθρώπου του οποίου το όνομα δεν είναι άγνωστο σε ολόκληρο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Την τελευταία του μέρα που εβάδισε ως άνθρωπος στη γη είπε μ’ ένα τόνο θριάμβου στη φωνή του:

³ «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:33.

 4. Λόγω τίνων γεγονότων που συνέβησαν λίγο μετά τη δήλωσι του Ιησού περί νίκης ρωτούμε με ποια έννοια ενίκησε;

⁴ Τώρα είμεθα στο έτος 1974 μ.Χ., και ωστόσο δεν κερδήθηκε ο κόσμος με την πίστι στον Ιησού Χριστό. Με ποια έννοια λοιπόν ο Ιησούς ενίκησε τον κόσμο; Όταν πέθανε σαν επικατάρατος εγκληματίας ακριβώς λίγες ώρες μετά τη δήλωσί του ότι ενίκησε τον κόσμο, εν τούτοις δεν είχε νικήσει το δικό του το έθνος, τον Ιουδαϊκό λαό, ώστε να γίνη δεκτός ως ο υποσχεμένος Μεσσίας, ως ο Κεχρισμένος του Θεού. Πενήντα μια μέρες μετά τον επονείδιστο θάνατό του, υπήρχαν περίπου εκατόν είκοσι μόνον Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ οι οποίοι είχαν προσκολληθή σ’ αυτόν ως τον Μεσσίαν ο οποίος εξεπλήρωσε τη Βιβλική προφητεία. (Πράξ. 1:15) Πώς λοιπόν ο Ιησούς Χριστός εδικαιολογείτο να πη ότι είχε νικήσει τον κόσμο; Με ποια πιθανή έννοια θα μπορούσε να είναι επωφελής σ’ εμάς σήμερα η νίκη για την οποία μίλησε; Ας δούμε.

 5. (α) Τι αίσθημα είχαν απέναντι του Ιησού οι Ρωμαίοι και οι Ιουδαίοι, όπως δείχνει ο τρόπος με τον οποίον τον εθανάτωσαν; (β) Από πόσους θα προήρχετο το μίσος όπως είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του;

⁵ Παρατηρήστε τον εκεί εκείνη την Παρασκευή, 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., καθηλωμένο σ’ ένα πάσσαλο με τον τρόπο που οι ειδωλολάτραι Ρωμαίοι καθήλωναν τους καταδικασμένους δούλους, κρεμασμένον ανάμεσα σε δυο διαβόητους κακούργους! Αυτή η κατάστασις τον εστιγμάτιζε σαν ένα μισητό άνθρωπο, μισητό και από τους Ρωμαίους και από τους Ιουδαίους οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους για να εκτελεσθή με τον πιο επονείδιστο τρόπο. Ακόμη και λίγες ώρες πριν από την εκτέλεσί του εκεί στον Γολγοθά έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς Χριστός ωμολόγησε ότι ήταν ένας άνθρωπος που τον μισούσαν. Είναι πολύ κακό να μισήται κανείς άδικα από κάποιον άλλον, αλλά από πόσους εμισείτο ο Ιησούς Χριστός; Στους ένδεκα πιστούς που απέμειναν από τους αρχικούς δώδεκα αποστόλους του ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος.»—Ιωάν. 15:18, 19.

 6. Τι ήσαν υποχρεωμένοι οι απόστολοι να κάμουν ατομικά για το μίσος του κόσμου εναντίον των;

⁶ Έτσι ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους του να καταλάβουν ότι ο κόσμος τον μισούσε, και θα μισούσε και αυτούς επίσης ο κόσμος. Τι θα έκαναν εκείνοι γι’ αυτό; Όταν όλος ο κόσμος μισή ένα άτομο, αυτό έχει ν’ αντιμετωπίση όλον τον κόσμο κι έτσι το άτομο πρέπει να νικήση όλον τον κόσμο.Ένα άτομο που μισείται από όλον τον κόσμο πρέπει ή να νικήση τον κόσμον ή να νικηθή απ’ αυτόν. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ν’ αποδείξη κανείς ότι έχει δίκηο, ότι είναι αληθινός, ότι είναι πιστός;

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

7, 8. (α) Μήπως το μίσος του κόσμου προξενούσε έκπληξι στον Ιησού; (β) Τι διαβάζομε για τη συζήτησι του Ιησού με τους ετεροθαλείς αδελφούς του λίγο πριν από την εορτή της σκηνοπηγίας στο έτος 32 μ.Χ.;

⁷ Για να καταλάβωμε πώς ο Ιησούς Χριστός ενίκησε τον κόσμο, πρέπει να καταλάβωμε γιατί τον μισούσε ο κόσμος. Τι έλεγε ή τι έκανε ώστε να χρειασθή να λάβη στάσι εναντίον όλου του κόσμου; Δεν εξεπλήσσετο που τον μισούσε ο κόσμος. Καταλάβαινε γιατί ο κόσμος εξεδήλωνε μίσος εναντίον του, και έτσι μπορούσε να το ανεχθή, να το υπομείνη. Ετόνισε την αιτία της στάσεως του κόσμου απέναντί του ύστερ’ από τρία περίπου χρόνια της δημοσίας του δράσεως στη γη της Παλαιστίνης. Αυτό έγινε στο δεύτερο ήμισυ του έτους 32 μ.Χ. στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλιλαίας, όπου ο Ιησούς ήταν ξυλουργός στην πόλι της Ναζαρέτ ως την ηλικία των τριάντα ετών. Είχε μερικούς νεωτέρους ετεροθαλείς αδελφούς, γυιους της μητέρας του Μαρίας, και, αυθόρμητα αυτοί οι ετεροθαλείς αδελφοί του τού παρέσχον κάποια συμβουλή για το δημόσιο στάδιό του. Και τότε ακόμη οι εχθρικά διακείμενοι Ιουδαίοι περίμεναν την ευκαιρία να τον θανατώσουν, από το μίσος των προς αυτόν. Το ερώτημα λοιπόν ήταν, θα παρουσιαζόταν δημοσία σ’ αυτούς στην Ιερουσαλήμ στη φθινοπωρινή εορτή της σκηνοπηγίας που πλησίαζε; Ο Ιησούς, ως Ιουδαίος υπό τον θείον νόμον που είχε δοθή μέσω του προφήτου Μωυσέως, ήταν υποχρεωμένος να βρίσκεται εκεί. Στη συζήτησί του με τους ετεροθαλείς αδελφούς του, διαβάζομε τα εξής:

⁸ «Οι Ιουδαίοι εζήτουν να θανατώσωσιν αυτόν. Επλησίασε δε η εορτή των Ιουδαίων, η σκηνοπηγία. Είπον λοιπόν προς αυτόν οι αδελφοί αυτού, Μετάβηθι εντεύθεν, και ύπαγε εις την Ιουδαίαν, διά να ίδωσι και οι μαθηταί σου τα έργα σου τα οποία κάμνεις· διότι ουδείς πράττει τι κρυφίως, και ζητεί αυτός να ήναι φανερός. Εάν πράττης ταύτα, φανέρωσον σεαυτόν εις τον κόσμον. Διότι ουδέ οι αδελφοί αυτού επίστευαν εις αυτόν. Λέγει λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς, Ο καιρός ο ιδικός μου δεν ήλθεν έτι, ο δε καιρός ο ιδικός σας είναι πάντοτε έτοιμος. Δεν δύναται ο κόσμος να μισή εσάς· εμέ όμως μισεί, διότι εγώ μαρτυρώ περί αυτού, ότι τα έργα αυτού είναι πονηρά.»—Ιωάν. 7:1-7.

 9. Πώς ο Ιησούς δεν παρέλειψε να παρακολουθήση την εορτή της σκηνοπηγίας, και ποια νίκη εκέρδισε εκεί στο ναό;

⁹ Ανέβη ο Ιησούς Χριστός πιστά στην Ιερουσαλήμ όπου εκείνοι που τον μισούσαν θα συγκεντρώνονταν για την εορτή της σκηνοπηγίας; Ναι, πήγε, αλλά όχι μ’ ένα παράτολμο τρόπο. Γι’ αυτό διαβάζομε: «Αφού δε ανέβησαν οι αδελφοί αυτού, τότε και αυτός ανέβη εις την εορτήν, ουχί φανερώς, αλλά κρυφίως πως.» Στον κατάλληλο καιρό μίλησε δημοσία στους εορταστάς εκεί στο ναό. Εστάλησαν διαταγές από τις Ιουδαϊκές αρχές για να τον συλλάβουν, αλλ’ αυτές δεν εξετελέσθησαν από τους υπηρέτας. (Ιωάν. 7:10, 32-48) Δεν ήταν αυτό μια νίκη του Ιησού Χριστού;

10. (α) Ποια είπε ο Ιησούς στους ετεροθαλείς αδελφούς του ότι ήταν η αιτία του μίσους του κόσμου εναντίον του; (β) Αφού ο Ιησούς δεν βγήκε έξω από τον Ιουδαϊσμό, πώς θα μπορούσε να λεχθή ότι η μαρτυρία του σχετικά με τα έργα του κόσμου ήταν ορθή;

¹⁰ Σε ποια αιτία απέδωσε το μίσος που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν; Η αιτία, όπως είπε στους ετεροθαλείς αδελφούς του, ήταν: «Εμέ όμως μισεί, διότι εγώ μαρτυρώ περί αυτού, ότι τα έργα αυτού είναι πονηρά.» (Ιωάν. 7:7) Αφού λοιπόν τα έργα των Ιουδαίων στους οποίους ο Ιησούς περιώρισε το κήρυγμά του ήσαν πονηρά, τι θα μπορούσε να λεχθή για τα έργα του απίστου κόσμου που ήταν έξω από τον Ιουδαϊσμό; Αυτά δεν θα ήσαν λιγώτερο πονηρά από εκείνα των Ιουδαίων που ήσαν εχθροί του Ιησού Χριστού. Επομένως, σχετικά με ολόκληρο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, Ιουδαϊκό και εθνικό, μπορούσε ορθώς να δοθή μαρτυρία ότι τα έργα των ήσαν «πονηρά.» Δεν είναι αρκετό αυτό για να εγείρη μίσος από μέρους του κόσμου;

11. (α) Με ποιο προσωπικό παράδειγμα έδωσε μαρτυρία ο Ιησούς ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; (β) Πώς η ενέργεια του Ιησού στο ναό κοντά στην έναρξι της δημοσίας διακονίας του απέδειξε ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά;

¹¹ Πώς όμως, ο Ιησούς έδωσε μαρτυρία στον κόσμο και έδειξε ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; Και προφορικώς και εμπράκτως. Ο ίδιος έπρεπε να είναι άμεμπτος από πονηρά έργα. Όταν ήταν στη γη ποιος μπορούσε αληθινά να τον κατηγορήση έστω και για ένα πονηρό έργο; Ακόμη και τους απίστους Ιουδαίους προκαλούσε με το ερώτημα: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46) Όταν στην αρχή της δημοσίας διακονίας του πήγε στο ναό της Ιερουσαλήμ και εξέβαλε τους αργυραμοιβούς και τους εμπορευομένους, λέγοντας: «Σηκώσατε ταύτα εντεύθεν· μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου!» έδινε μαρτυρία σ’ εκείνους τους βεβηλωτάς του ναού και στις Ιουδαϊκές αρχές που το επέτρεπαν αυτό, ότι τα έργα των ήσαν «πονηρά.»—Ιωάν. 2:13-17.

12. Πώς ο Ιησούς, με το να θεραπεύη τα Σάββατα, με το να εκβάλη τα δαιμόνια, με το ν’ αρνηθή να δώση ουράνιο σημείο, με το να μην αποτελή μέρος του κόσμου, έδινε μαρτυρία εναντίον των πονηρών έργων;

¹² Όταν στη νόμιμη Ιουδαϊκή ημέρα του Σαββάτου παρουσιάσθηκαν περιστάσεις να κάμη καλά έργα θεραπείας και έκαμε τέτοιες θεραπείες παρά το γεγονός ότι εγνώριζε ότι θα τον επέκριναν και θα τον κατεδίκαζαν γι’ αυτό, έδωσε μαρτυρία ότι τα έργα των επικριτών του ήσαν «πονηρά.» (Ματθ. 12:9-16) Όταν εξέβαλε δαιμόνια από άτομα που κατείχοντο απ’ αυτά και κατηγορήθηκε ότι συνεργάσθηκε με τον Βεελζεβούλ τον άρχοντα των δαιμονίων για να το κάμη αυτό, ο Ιησούς έδειξε καθαρά ότι τα έργα των εχθρών του ήσαν πονηρά. (Ματθ. 12:22-37) Όταν οι άπιστοι Ιουδαίοι εζήτησαν ένα σημείο από τον ουρανό ως απόδειξι ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας κι εκείνος αρνήθηκε να διαλύση την απιστία τους με περιττά σημεία, έδωσε μαρτυρία ότι τα πονηρά τους έργα ήσαν έργα μιας ‘γενεάς πονηράς και μοιχαλίδος.’ (Ματθ. 16:1-4· 12:38-45) Η άρνησις του Ιησού να μιμηθή αυτόν τον κόσμο και να γίνη όπως αυτός ή μέρος αυτού ήταν αυτή η ίδια μια μαρτυρία ότι τα έργα του κόσμου ήσαν «πονηρά.»

13, 14. (α) Με ποιους δύο γενικούς τρόπους έδωσε μαρτυρία ο Ιησούς ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; (β) Πώς το κήρυγμα του Ιησού ήταν σε αρμονία με ό,τι είπε στο εδάφιο Ιωάννης 3:17;

¹³ Ο Ιησούς, εν τούτοις, όχι μόνο με την πορεία της ζωής του έδωσε μαρτυρία εναντίον του κόσμου τούτου και προκάλεσε το μίσος του, αλλά έδωσε μαρτυρία και απ’ ευθείας προφορικώς. Τι σημαίνει αυτό;

¹⁴ Ο ίδιος ο Ιησούς είπε στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο: «Δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον,» δηλαδή να τον κατακρίνη, καταδικάζοντας το ανθρώπινο γένος σε καταστροφή. (Ιωάν. 3:17) Έτσι ο Ιησούς δεν περιεφέρετο στη γη κατακρίνοντας κάθε τι που έβλεπε, κάνοντας έτσι πάντοτε, διακηρύττοντας μόνον «την ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» Όχι, αλλά είχε ένα θετικό άγγελμα που ωδηγούσε σε απαλλαγή από καταδίκη. Αυτό ήταν το άγγελμα της Βασιλείας.—Ησ. 61:1, 2· Λουκ. 4:16-41.

15, 16. (α) Πώς η προεισαγωγική λέξις του αγγέλματος της Βασιλείας που έδινε ο Ιησούς μαρτυρούσε ότι τα έργα του κόσμου ήσαν πονηρά; (β) Πώς το περιεχόμενο του αγγέλματος της Βασιλείας έδινε επίσης μια τέτοια μαρτυρία;

¹⁵ Αλλά το θετικό αυτό άγγελμα έδινε μαρτυρία για τον κόσμο ότι τα έργα του ήσαν πονηρά; Ναι! Και αυτό φαίνεται με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάσθηκε αυτό το βασιλικό άγγελμα. Η αφήγησις του Ματθαίου μάς λέγει πώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρουσίασε το άγγελμα της Βασιλείας και κατόπιν πώς το παρουσίασε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Μετά τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Ιησούς Χριστός ανέλαβε το άγγελμα του Ιωάννου και το επεξέτεινε. Εν σχέσει με αυτό, το εδάφιο 4:17 του Ματθαίου μάς πληροφορεί: «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»

¹⁶ Αυτή ακριβώς η προεισαγωγική λέξις του αγγέλματος, «Μετανοείτε,» έδειχνε ότι τα έργα των ακροατών του αγγέλματος της βασιλείας ήσαν πονηρά. Ήταν ανάγκη να μετανοήσουν απ’ αυτά τα πονηρά έργα και να μεταστραφούν και να προετοιμασθούν για την έλευσι της Βασιλείας. Γιατί; Διότι η θεία εκείνη κυβέρνησις δεν επρόκειτο ν’ αφήση τους υπηκόους της να κάνουν πονηρά έργα. Πραγματικά, εκείνοι που έκαναν πονηρά έργα δεν επρόκειτο να γίνουν δεκτοί στις κυβερνητικές υπηρεσίες της βασιλείας εκείνης. (1 Κορ. 6:9, 10) Η βασιλεία εκείνη επρόκειτο να είναι μια δίκαιη κυβέρνησις, και το γεγονός ότι ο Θεός του ουρανού είδε την ανάγκη να ιδρύση μια τέτοια βασιλεία κατεδίκαζε όλες τις βασιλείες του κόσμου τούτου ως πονηρές. Έδωσε μαρτυρία ότι τα κοσμικά αυτά συστήματα διακυβερνήσεως ήσαν πονηρά και θα κατεστρέφοντο μια μέρα στον προσδιωρισμένο καιρό του Θεού. Γι’ αυτά εκείνοι που εκήρυτταν και συνηγορούσαν για τη «βασιλεία των ουρανών» δεν μπορούσαν συνεπώς ν’ ασχολούνται στην πολιτική του κόσμου, δεν μπορούσαν να κατέχουν πολιτική εξουσία σε καμμιά ανθρωποποίητη κυβέρνησι ή να λαμβάνουν μέρος σε οποιαδήποτε ένοπλη διαμάχη για να διατηρήσουν τις κοσμικές αυτές εξουσίες. Ως πρέσβεις και απεσταλμένοι της βασιλείας του Θεού απέχουν από την ακάθαρτη ανθρώπινη πολιτική.

17. Γιατί οι άρχοντες του κόσμου και οι υποστηρικταί των εμίσησαν τον Ιησού που εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας;

¹⁷ Μισούσε ο κόσμος τον Ιησού επειδή εκήρυττε τα αγαθά νέα της «βασιλείας των ουρανών;» Οι αποδείξεις πιστοποιούν ότι ο κόσμος τον μισούσε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Οι άρχοντες του κόσμου και οι υποστηρικταί των είχαν δικές των ιδέες και σχέδια για το πώς η γη και οι λαοί της πρέπει να κυβερνώνται. Μισούσαν ένα άγγελμα που έλεγε ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε υπ’ όψιν να καταστρέψη τα βασίλεια και τις εξουσίες των στον ωρισμένο Του καιρό. Προτιμούσαν ένα άγγελμα που να παρουσιάζη τον Θεό ότι είναι πίσω από τις ανθρωποποίητες κυβερνήσεις των, με το να τις επιδοκιμάζη και να σκοπεύη να τις βελτιώνη και να τις διατηρή στην εξουσία. Συνεπώς, ένα άγγελμα που διεφήμιζε μια βασιλεία η οποία δεν θα συνεργαζόταν με τα συστήματα της διακυβερνήσεώς των και δεν θα ενεργούσε πραγματικά μέσω αυτών ήταν κάτι που τα πολιτικά στοιχεία του κόσμου τούτου δεν συμπαθούσαν. Μισούσαν και αυτό κι εκείνους που το διεκήρυτταν. Μισούσαν τον Κεχρισμένο τον οποίο ο Θεός προώριζε να του αναθέση την εξουσία στη «βασιλεία των ουρανών.»

ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

18, 19. (α) Τι ήταν εκείνο που παρεκίνησε τον κόσμο να μισήση τον Ιησού επειδή εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας; (β) Πώς ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του ότι το μίσος του κόσμου δεν είχε κανένα βάσιμο λόγο;

¹⁸ Ήταν όμως ο Ιησούς άξιος του μίσους του κόσμου επειδή εκήρυττε τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού; Μήπως εκήρυττε με αυτήν κάτι που θα ήταν για τη βλάβη όλου του ανθρωπίνου γένους; Όχι, αλλά ήταν κάτι για το αιώνιο καλό τους. Προσωπική υπερηφάνεια και ιδιοτέλεια ήσαν εκείνα που παρεκίνησαν τον κόσμο να μισή τον Ιησού επειδή εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας που ήταν πραγματικά αγαθά νέα, Ευαγγέλιο. Ο Ιησούς είπε καθαρά στους πιστούς αποστόλους του ότι το μίσος που είχε ο κόσμος γι’ αυτόν δεν είχε πραγματικά κανένα βάσιμο λόγο, λέγοντας:

¹⁹ «Εάν δεν ήλθον και ελάλησα προς αυτούς, αμαρτίαν δεν ήθελον έχει· τώρα όμως δεν έχουσι πρόφασιν περί της αμαρτίας αυτών. Ο μισών εμέ, και τον Πατέρα μου μισεί. Εάν δεν έκαμον μεταξύ αυτών τα έργα τα οποία ουδείς άλλος έκαμεν, αμαρτίαν δεν ήθελον έχει· αλλά τώρα και είδον και εμίσησαν και εμέ και τον Πατέρα μου. Αλλά τούτο έγεινε, διά να πληρωθή ο λόγος ο γεγραμμένος εν τω νόμω αυτών ‘Ότι εμίσησάν με δωρεάν’.»—Ιωάν. 15:22-25· Ψαλμ. 35:19· 69:4.

20. Πώς οι Ιουδαίοι, όταν ήσαν ενώπιον του Κυβερνήτου Πιλάτου, έδειξαν ότι ο Ιησούς εμισείτο επειδή εκήρυττε το άγγελμα της Βασιλείας;

²⁰ Για να φανή ότι ο κόσμος μισούσε τον Ιησού επειδή εκήρυττε τη δίκαιη βασιλεία του ουρανίου Πατρός του, οι εχθροί του Ιησού κατέφυγαν σ’ ένα πολιτικό τέχνασμα για να τον κάμουν να εκτελεσθή από τους Ρωμαίους οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν τότε για θρησκευτικά ζητήματα. Χρησιμοποίησαν το κήρυγμα του Ιησού για μια τέλεια κυβέρνησι για την ανθρωπότητα ως ένα μέσον για να τον κατηγορήσουν για πολιτικό αδίκημα εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της παγκοσμίου δυνάμεως της εποχής εκείνης. Όταν ο Ρωμαίος Κυβερνήτης της Ιουδαίας, Πόντιος Πιλάτος, ζήτησε από τους κατηγόρους του Ιησού να χειρισθούν το ζήτημα ως καθαρώς θρησκευτικό ζήτημα που προβλέπει ο θρησκευτικός τους νόμος και τους είπε: «Λάβετε αυτόν σεις, και κατά τον νόμον σας κρίνατε αυτόν,» εκείνοι απήντησαν: «Ημείς δεν έχομεν εξουσίαν [από τον νόμον του Καίσαρος] να θανατώσωμεν ουδένα.» (Ιωάν. 18:31) Οι κατήγοροι του Ιησού, για να δώσουν μια πολιτική στροφή σ’ αυτά που εκήρυττε ο Ιησούς, είπαν στον Πιλάτο: «Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος, και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον Καίσαρα, λέγοντα εαυτόν ότι είναι Χριστός βασιλεύς. . . . Ότι ταράττει τον λαόν, διδάσκων καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας έως εδώ.»—Λουκ. 23:1-5.

21. Πώς οι κατήγοροι του Ιησού έκαμαν τον Πιλάτο να αναμιχθή προσωπικά στην υπόθεσι;

²¹ Στο τέλος, για να κάμουν τον Κυβερνήτη Πιλάτο ν’ αναμιχθή προσωπικά στην υπόθεσι, οι κατήγοροι του Ιησού είπαν: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα. . . . Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.»—Ιωάν. 19:12-15.

22, 23. (α) Πώς ο Ιησούς έγινε τότε άμεσο αντικείμενο του μίσους ‘του κόσμου;’ (β) Πώς οι μαθηταί του Ιησού, αργότερα σε προσευχή, ετόνισαν αυτό το γεγονός;

²² Οι Ιουδαίοι κατήγοροι, με το να αναγκάσουν έτσι τους απίστους Ρωμαίους ν’ αναλάβουν την εξόντωσι αυτού του κήρυκος της «βασιλείας των ουρανών,» υποχρέωσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να κάμη μια μισητή πράξι εναντίον του Ιησού. Προτού οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως στον Γολγοθά έξω από την Ιερουσαλήμ, τον μεταχειρίσθηκαν σκανδαλωδώς σαν ένα εγκληματία στασιαστή. Το γεγονός ότι έτσι ο Ιησούς έγινε άμεσο αντικείμενον του μίσους του ‘κόσμου,’ τονίσθηκε από τους μαθητάς του αργότερα όταν προσευχήθηκαν και είπαν:

²³ «Δέσποτα, συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς· όστις είπας διά στόματος Δαβίδ του δούλου σου, Διά τι εφρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά και κατά του Χριστού αυτού. Διότι συνήχθησαν επ’ αληθείας εναντίον του αγίου παιδός σου Ιησού τον οποίον έχρισας, και ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μετά των εθνών και των λαών του Ισραήλ, διά να κάμωσιν όσα η χειρ σου και η βουλή σου προώρισε να γείνωσι.»—Πράξ. 4:24-28.

24. Ποιο σχέδιο ήταν πίσω από το μίσος του κόσμου εναντίον του Ιησού που έπρεπε να υπερνικηθή;

²⁴ Κανένας δεν μπορεί ν’ αμφισβητήση το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός αντιμετώπισε το μίσος του κόσμου. Αλλά το ζωτικό ερώτημα είναι: Μήπως άφησε ο Ιησούς το μίσος του κόσμου να τον νικήση; Εκάμφθη τελικά ηττημένος απ’ αυτό; Τι ήταν εκείνο που το μίσος του προσπαθούσε ν’ αναγκάση τον Ιησού Χριστό να κάμη; Το μίσος αυτό υποκινήθηκε από τον Σατανά τον Διάβολο για να τον εκφοβίσει και να τον καθυποτάξη. Είχε σκοπό να τον κάμη να παύση να εκτελή τα ισχυρά θαυματουργικά του έργα που πιστοποιούσαν το γεγονός ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας που εστάλη από τον Ιεχωβά Θεό. Το σχέδιό του ήταν να τον πείση να μη κηρύττη πια τ’ αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, να τον κατασιωπήση ως Διδάσκαλο και Κήρυκα. Απέβλεπε τον κάμη να στασιάση εναντίον του Ιεχωβά Θεού ο οποίος τον έχρισε και τον απέστειλε ως Μεσσία. Αυτό το μίσος του κόσμου ηγέρθη εναντίον του Ιησού Χριστού για να τον κάμη να αντεκδικηθή τους ανθρώπους και να τους μισήση και να διακόψη την πορεία της αυτοθυσίας του, για την κατάθεσι της τελείας ανθρώπινης ζωής του ώστε να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή κάτω από την υποσχεμένη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Το μίσος του κόσμου απέβλεπε να τον καταστρέψη κάνοντάς τον να ζητή να σώση την επίγεια ανθρώπινη ζωή του, μόνον και μόνον για να χάση την ψυχή του, την ελπίδα της αναστάσεώς του σε ζωή αιώνια.

25. Πώς το μίσος του κόσμου απέτυχε να σταματήση τον Ιησού από το να κάνη θαύματα ακόμη και λίγες ώρες προτού καταδικασθή σε θάνατο;

²⁵ Επέτυχε όμως το μίσος του κόσμου να τα κάμη όλ’ αυτά εν σχέσει με τον Ιησού Χριστό; Παραδέχθηκε ο Ιησούς ήττα και έπαυσε να κάνη θαύματα και αγαθά έργα τα οποία ο υποσχεμένος Μεσσίας ήταν εντεταλμένος να κάνη; Όχι! Λίγες ώρες προτού καταδικασθή σε θάνατο, έκαμε ένα θαύμα για να δείξη ότι ήταν εναντίον κάθε ενόπλου συγκρούσεως. Όταν προδόθηκε στον Κήπο της Γεθσημανή κοντά στην Ιερουσαλήμ, ο απόστολός του Πέτρος έσυρε μια μάχαιρα και έκοψε το αυτί ενός από την ωπλισμένη ομάδα που βγήκε να τον συλλάβη μέσα στο σκοτάδι. Αλλ’ ο Ιησούς αποδοκίμασε τη χρήσι της μάχαιρας και κατόπιν εθεράπευσε το αυτί του ανθρώπου δίνοντας έτσι μια μαρτυρία στον αρχιερέα των Ιουδαίων, διότι αυτός που θεραπεύθηκε, ο Μάλχος, ήταν δούλος του αρχιερέως.—Ματθ. 26:48-54· Λουκ. 22:47-51· Ιωάν. 18:10, 11.

26. Τι θα λεχθή για το αν ο Ιησούς άφησε το μίσος του κόσμου να τον εμποδίση να επεκτείνη το κήρυγμα της Βασιλείας ως το τελευταίο εξάμηνο της δημοσίας διακονίας του;

²⁶ Μήπως το συνεχές μίσος του κόσμου έκαμε τον Ιησού Χριστό να υποταχθή και μήπως τον ανάγκασε να κρατή το στόμα του κλειστό ώστε να μην κηρύττη πλέον τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας; Η μαρτυρία από αυτόπτας μάρτυρας απαντά Όχι! Ο Ιησούς ξεκινώντας μόνος στη διακήρυξι για την εγγύτητα της Βασιλείας μετά την φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, συνήθροισε μαθητάς και εξέλεξε δώδεκα οι οποίοι θα ήσαν πάντοτε μαζί του και τους οποίους διώρισε αποστόλους. Καθώς πλησίαζε ο τρίτος εορτασμός του Πάσχα στη διάρκεια της δημοσίας διακονίας του, έστειλε τους δώδεκα αυτούς αποστόλους ανά δύο για να κηρύξουν το ίδιο άγγελμα που εκήρυττε και αυτός, διότι τους είπε: «Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:1-7) Μετά τον τρίτο εορτασμό της Ιουδαϊκής εορτής της σκηνοπηγίας στη διάρκεια της δημοσίας διακονίας του, ο Ιησούς έστειλε άλλους εβδομήντα μαθητάς ως ευαγγελιστάς, επίσης ανά δύο, και τους είπε: «Και εις ήντινα πόλιν εισέρχησθε, και σας δέχωνται, τρώγετε τα παρατιθέμενα εις εσάς, και θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς, και λέγετε προς αυτούς, Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 10:1-9) Αυτό έγινε στη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου της επιγείου ζωής του.

27, 28. (α) Πώς ο Ιησούς έφερε το πανεθνικό κήρυγμα της Βασιλείας σ’ ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα με μια δραματική επίδειξι; (β) Όταν οι εχθροί το αποδοκίμασαν αυτό γιατί ο Ιησούς δεν σταμάτησε τη φωνή της Βασιλείας σ’ εκείνη την περίπτωσι;

²⁷ Επλησίαζε τώρα το τέταρτο και τελευταίο Πάσχα της δημοσίας διακονίας του. Έφθασε μια μέρα ζωηρής συγκινήσεως που συνεκλόνισε θρησκευτικά την πόλι της Ιερουσαλήμ. Αυτό συνέβη την Κυριακή 9 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., πέντε μέρες πριν από τον συγκλονιστικό του θάνατο. Εκείνη τη μέρα ο Ιησούς έφερε το πανεθνικό του κήρυγμα της βασιλείας του Θεού σ’ ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα με μια δραματική έξαρσι. Επάνω στο Όρος των Ελαιών ανατολικά της Ιερουσαλήμ εκάθησε πάνω σ’ ένα πώλον όνου και επορεύθη ως Μεσσιανικός Βασιλεύς προς τη βασιλική πόλι, χωρίς ν’ ακολουθήται από κανένα επιβλητικό σώμα ιππέων ωπλισμένων με ακόντια, χωρίς καμμιά μοίρα κροταλιζόντων πολεμικών αρμάτων ή κανένα τάγμα πλήρως ωπλισμένων πεζών, χωρίς καμμιά ισχυρή στρατιωτική δύναμι που θα έκανε τους Ρωμαίους στρατιώτας να ξεχυθούν από τους στρατώνες προς το τείχος της Αντωνίας στη βορειοδυτική γωνία της περιοχής του ναού, για ν’ αντισταθούν στην εισβολή μέσα στην Ιερουσαλήμ. Όχι, αλλά σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ζαχαρία 9:9, προχωρούσε με μια ειρηνική θριαμβευτική πομπή που παρηκολουθείτο από ένα χαρούμενο πλήθος αόπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών, τους οποίους άφησε να κάνουν τη διακήρυξι της βασιλείας που προωρίζετο γι’ αυτόν.

²⁸ Μεταξύ των φωνών που ξέσπασαν από το πορευόμενο πλήθος ήσαν οι εξής: «Ευλογημένη η ερχομένη βασιλεία εν ονόματι Κυρίου, του Πατρός ημών Δαβίδ!» «Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά!» «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά, ο βασιλεύς του Ισραήλ!» Όταν οι γεμάτοι μίσος εχθροί αποδοκίμασαν αυτές τις Μεσσιανικές κραυγές του λαού, ο Ιησούς επέμεινε ότι η προφητεία έπρεπε να εκπληρωθή λέγοντας: «Σας λέγω ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.»—Ματθ. 21:6-16· Μάρκ. 11:4-11· Λουκ. 19:32-40· Ιωάν. 12:12-16.

29. Πώς ο Ιησούς με τον τρόπο αυτό εξεπλήρωσε την προφητεία, και τίνος εξεικόνισι έκαμε;

²⁹ Έτσι η προφητεία του Ζαχαρία 9:9 δεν είχε λεχθή ματαίως πριν από πεντακόσια χρόνια: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ, ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε αυτός είναι δίκαιος, και σώζων· πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και επί πώλου υιού υποζυγίου.» «Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε, η βουλή του έγινε, η νίκη του εκερδήθη, ταπεινός και καθήμενος επί όνου, επί πώλου όνου.» (Νέα Αγγλική Βίβλος) Όχι ως μέρος απλής ανθρώπινης επιδείξεως, αλλά με υπακοή στην απαράβατη προφητεία του Θεού, ο Ιησούς με θάρρος αντιμετώπισε το μίσος του κόσμου και πραγματικά έδωσε μαρτυρία για τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο παρέστησε προφητικά πώς μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914 μ.Χ. και μετά το τέλος του πολέμου στον ουρανό, θα επορεύετο θριαμβευτικά και θα παρουσιάζετο στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά ως ο δικαιωματικός βασιλεύς της.—Λουκ. 21:24· Αποκάλ. 12:5-10.

ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ ΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

30. (α) Πώς ο Ιησούς δεν άφησε το μίσος του κόσμου να επηρεάση την προσωπική του διάθεσι και στάσι; (β) Πώς ο Ιησούς κατήγγειλε τη θρησκευτική υποκρισία εν σχέσει με τη Βασιλεία;

³⁰ Το μίσος του κόσμου δεν σταμάτησε τον Ιησού ούτε να εκτελή θαύματα σε απόδειξι της Μεσσιανικής του ιδιότητος, ούτε να κηρύττη τα αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Ούτε τον έκαμε να εμποτισθή με το πνεύμα του κόσμου και να γεμίση από κακόβουλο μίσος για το ανθρώπινο γένος το οποίο ήλθε ν’ απολυτρώση ούτε τον επίεσε ώστε να στασιάση εναντίον του Θεού και του θείου θελήματος. Στο ναό, σε μια έκφρασι της λύπης που ένοιωσε για τους παραπλανημένους και καταδυναστευομένους ανθρώπους, κατήγγειλε δημοσία τη θρησκευτική υποκρισία και είπε: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχόμενους αφίνετε να εισέλθωσιν.» (Ματθ. 23:1-13) Μετά τρεις μέρες χωρίς κανένα στασιαστικό πνεύμα εναντίον του Θεού, ο Ιησούς εώρτασε το Ιουδαϊκό Πάσχα στην Ιερουσαλήμ μαζί με τους αποστόλους του. Αμέσως κατόπιν άρχισε ένα νέο εορτασμό, ένα νέο δείπνο σε ανάμνησι του θανάτου του ως μιας ανθρώπινης θυσίας.

31. Πώς τα λόγια του Ιησού για τη σημασία του ποτηριού του οίνου και εν σχέσει με τη Βασιλεία δεν διέψευσαν τα όσα είπε κατόπιν για τη νίκη του κατά του κόσμου;

³¹ Όταν ο Ιησούς εξηγούσε τη σημασία του ποτηριού του οίνου που έπρεπε να πιούν σ’ αυτό το αναμνηστικό δείπνο, είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Πίετε εξ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ματθ. 26:26-28) Κανένα μίσος για την ανθρώπινη φυλή δεν εκδηλώθηκε με αυτά τα λόγια, ούτε κανένας στασιασμός εναντίον του θελήματος του Θεού που περιελάμβανε τον θυσιαστικό θάνατό του. Κατόπιν, στη διάρκεια της συνομιλίας του, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκάς 22:28-30) Αργότερα, στο τέλος της συνομιλίας του και προτού κάμη τελική προσευχή στον Θεό, ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:33.

32. (α) Γιατί ο Ιησούς εκείνη τη νύχτα είχε το δικαίωμα να ισχυρισθή ότι ενίκησε τον κόσμο; (β) Πώς η μαρτυρία του Ιησού ενώπιον του Πιλάτου υπεστήριξε τον ισχυρισμό του ως βασιλέως;

³² Εκείνη την ώρα της νύχτας της 14 Νισάν είχε το δικαίωμα ο Ιησούς να ισχυρισθή ότι ενίκησε ολόκληρον τον κόσμο; Έχοντας υπ’ όψι την πιστή και στοργική πορεία της ζωής του έως τότε, μπορούμε ν’ απαντήσωμε, Ναι! Ο Ιησούς εκεί δεν έκαμε καμμιά μάταιη καύχησι αυτοεξυψώσεως. Η ακλόνητη πορεία της υπακοής του στον Θεό στις ώρες που ακολούθησαν το απέδειξε αυτό. Ο Ιησούς, όταν στεκόταν εμπρός στον ανώτατο τοπικό εκπρόσωπο του Καίσαρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δεν αρνήθηκε ότι ήταν ο Κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού, αλλά είπε στον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν. . . . Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και διά τούτο ήλθον εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» Μολονότι η Μεσσιανική βασιλεία του ήταν μια κατηγορία εναντίον του, την οποία οι εχθροί του παρουσίασαν ως νόμιμη αιτία για να τον εκτελέσουν οι Ρωμαίοι, ο Ιησούς δεν αρνήθηκε τη βασιλεία του Θεού.—Ιωάν. 18:36, 37.

33. (α) Πώς ο Ιησούς τελείωσε τη νίκη του στο ξύλο του μαρτυρίου και πώς αυτή η νίκη αποδείχθηκε κατόπιν σε διάστημα λιγώτερο των τριών ημερών; (β) Ποια νίκη εν σχέσει με αυτόν τον κόσμο αναμένει ακόμη τον δοξασμένο Ιησού;

³³ Λίγο αργότερα, καθώς ο Ιησούς εκρέμετο καθηλωμένος στο ξύλο του μαρτυρίου στον Γολγοθά, όταν εκείνοι που τον μισούσαν περνούσαν από κοντά του και τον ύβριζαν, δεν εξομοιώθηκε μ’ αυτούς με το να τους ανταποδώση τα ίσα. Όταν την τρίτη ώρα του απογεύματος, ο Ιησούς είπε: «Τετέλεσται!» και έκλινε την κεφαλή του και εξέπνευσε, είχε πράγματι νικήσει τον κόσμο, και μάλιστα χωρίς ένοπλη σύγκρουσι. (Ιωάν. 19:30· 1 Πέτρ. 2:22-24) Ο κόσμος τον είχε θανατώσει ως άνθρωπο, αλλ’ αυτός πέθανε χωρίς να έχη νικηθή. Ο μισητός κόσμος δεν απεκόμισε ικανοποίησι από τον θάνατό του. Αυτό δεν θα μπορούσε, και δεν μπόρεσε, να τον εμποδίση από το να κερδίση το ένδοξο βραβείο για τη νίκη του κατά του κόσμου. Δεν είχαν ακόμη περάσει τρεις ημέρες και ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέκτησε από τους νεκρούς σε μια καταπληκτική νίκη κατά του θανάτου και τον εξύψωσε στα δεξιά του θρόνου του ουρανίου Πατρός του, τελείως απρόσιτον από τον μισητό κόσμο που ήταν κάτω στη γη, στο απλό υποπόδιον του Θεού. (Φιλιππ. 2:5-11· 1 Πέτρ. 3:22) Άλλη μια νίκη τον αναμένει, και αυτή η νίκη θα είναι με τους άγιους πολεμιστάς αγγέλους του στον επικείμενο ‘πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα.—Αποκάλ. 16:14, 16· 19:11-21.

[Εικόνα στη σελίδα 77]

Ο Ιησούς δεν άφησε το μίσος του κόσμου να τον νικήση σταματώντας τα θαύματα και τα καλά έργα του. Λίγες ώρες προτού καταδικασθή σε θάνατο εθεράπευσε θαυματουργικά το αυτί ενός ανθρώπου, το οποίον είχε αποκόψει ο Πέτρος

Σύντροφοι Νικηταί Κατά του Κόσμου

 1. Η νίκη του Ιησού κατά του κόσμου για ποιους θέτει ένα υπόδειγμα, και πώς ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης απετέλεσε παράδειγμα τούτου;

Η ΝΙΚΗ του Ιησού κατά του κόσμου χωρίς να εμπλακή σε σύγκρουσι με τη χρήσι στρατιωτικών όπλων στέκει σαν ένα υπόδειγμα για τους μαθητάς του. Οι πιστοί του απόστολοι τον πρώτον αιώνα μ.Χ. μιμήθηκαν αυτό το υπόδειγμα. Όλο το μίσος του κόσμου επί δεκαετηρίδες δεν μπόρεσε να διασπάση την ακλόνητη αφοσίωσί των στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και να κατασιωπήση την κήρυξί της σ’ όλον τον κόσμο. Λίγα χρόνια πριν από το τέλος του αιώνος εκείνου ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, που ήταν ασφαλώς ο τελευταίος από τους αποστόλους που ζούσε ακόμη, έγραψε σε αδελφούς του χριστιανούς και είπε: «Εγώ ο Ιωάννης ο και αδελφός σας, και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλούμενη Πάτμω, διά τον λόγον του Θεού, και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 1:9) Οι αληθινοί μαθηταί του Ιησού, όπως κι εκείνοι οι πιστοί απόστολοι, μιμούνται το υπόδειγμά του για να κερδίσουν τη νίκη κατά του κόσμου αυτού του εικοστού αιώνος.

 2. Πώς, σύμφωνα με την προφητεία για τα δεινά των ακολούθων του, ο Ιησούς είναι αντικείμενον μίσους του κόσμου;

² Ο Ιησούς Χριστός, μολονότι δεν είναι πλέον στην επίγεια σκηνή, αποτελεί αντικείμενο παγκοσμίου μίσους και σήμερα ακόμη. Μ’ αυτή τη δήλωσι μπορεί να μη συμφωνούν το ένα δισεκατομμύριο περίπου εκκλησιαστικά μέλη του Χριστιανικού κόσμου που θα επιμείνουν λέγοντας, «Εμείς δεν τον μισούμε!» Και ωστόσο υπάρχει ένας τρόπος δοκιμασίας με τον οποίον μπορούμε να γνωρίζωμε αν μισούμε σήμερα τον Ιησούν. Ο Ιησούς, σε μια προφητεία του σχετικά με το τι θα υφίσταντο οι μαθηταί του, είπε τα εξής προειδοποιητικά λόγια σ’ αυτούς: «Θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου. Ο δε υπομείνας έως τέλους αυτός θέλει σωθή.» «Τότε θέλουσι σας παραδώση εις θλίψιν και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου.» (Ματθ. 10:22· 24:9) Λογικά, λοιπόν, το μίσος εναντίον των μαθητών του Χριστού για το όνομά του σημαίνει ταυτόχρονα μίσος εναντίον του Ιησού.

 3. Ποια νίκη πρέπει ομοίως να κερδίση κανείς για να παραμείνη γνήσιος ακόλουθος του Ιησού, και ποια θα είναι η αμοιβή του;

³ Δεν μπορούμε ν’ αποφύγωμε τη γυμνή αλήθεια: οι γνήσιοι μαθηταί του Ιησού Χριστού πρόκειται ν’ αντιμετωπίσουν και να υπομείνουν οποιαδήποτε μορφή βίας, αλλά χωρίς ένοπλη σύγκρουσι, όπως έγινε και με τον ίδιο τον Ιησού. Το ερώτημα για ένα μαθητή είναι, θα τον νικήση ο κόσμος ή αυτός θα νικήση τον κόσμο; Αν ηττηθή, πρέπει και να υποστή τις θλιβερές συνέπειες της ήττας. Αν όμως νικήση τον κόσμο, θ’ ανταμειφθή με το μεγαλειώδες βραβείο της νίκης—από το χέρι του Θεού.

 4. Τι αποδεικνύει σήμερα ότι το να μισήται κανείς απ’ όλα τα έθνη και τους λαούς ένεκα του ονόματος του Χριστού δεν σημαίνει ότι μισείται απλώς επειδή λέγεται Χριστιανός;

⁴ Και τι σημαίνει το να μισήται κανείς απ’ όλους τους ανθρώπους και τα έθνη για το όνομα του Χριστού; Μήπως σημαίνει να μισήται από ανθρώπους και έθνη απλώς επειδή λέγεται Χριστιανός; Όχι σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια θρήσκοι άνθρωποι που λέγονται «Χριστιανοί» και οι οποίοι εκτιμώνται από τον υπόλοιπο κόσμο της ανθρωπότητος και έχουν φιλικές σχέσεις μαζί του. Ποιοι είναι αυτοί οι λεγόμενοι Χριστιανοί που απολαμβάνουν τη φιλία του κόσμου και δεν υφίστανται το μίσος του κόσμου; Σύμφωνα με όλες τις παρατηρήσεις, αυτοί είναι τα μέλη των θρησκευτικών δογμάτων του Χριστιανικού κόσμου. Αυτοί δεν υφίστανται διωγμό ως τάξις. Δεν τίθενται εκτός νόμου και δεν θεωρούνται παράνομοι ως τάξις και δεν ωθούνται κάτω από την επιφάνεια. Αυτοί μάχονται μεταξύ τους όχι διότι καλούνται Χριστιανοί, αλλ’ επειδή ανήκουν σε διάφορα θρησκευτικά δόγματα του Χριστιανικού κόσμου. Το ζήτημα είναι από ποια θρησκευτική εξουσία θέλουν να κυβερνώνται.

 5. Τι σημαίνει, λοιπόν, η έκφρασις του Ιησού «διά το όνομά μου»;

⁵ Η έκφρασις του Ιησού «διά το όνομά μου» σημαίνει για την προσκόλλησι στον Ιησού λόγω της επίσημης ιδιότητός του ως του Μεσσιανικού Βασιλέως που διωρίσθηκε από τον Ιεχωβά Θεό. Σημαίνει για το ότι ομολογούμε και υπακούομε σ’ αυτόν ως πραγματικό Κύριο, ως τον ουράνιο Κύριό μας, του οποίου εκτελούμε τις εντολές, επειδή είναι ανώτερες από τις εντολές οποιουδήποτε επιγείου άρχοντος. Σημαίνει ότι υποστηρίζομε τη Μεσσιανική κυβέρνησι που εκπροσωπεί και δεν μοιράζομε την αφοσίωσί μας με την ανάμιξι στις υποθέσεις οποιασδήποτε επίγειας ανθρωποποίητης εξουσίας. Σημαίνει ότι θεωρούμε τον εαυτό μας σαν δούλο του Ιησού Χριστού και ενεργούμε σαν δούλος που δεν ανήκει στον εαυτό του αλλ’ αγοράσθηκε από τον Ιησού Χριστό με θυσία της ζωής του. Σημαίνει επίσης ότι είμεθα μάρτυρες του Θεού και Πατρός του Ιησού Χριστού, δηλαδή του Ιεχωβά, της Πηγής της Μεσσιανικής βασιλείας.

 6. Τι σημαίνει, λοιπόν, το να καλούμεθα με το όνομα του Χριστού, και τι απαιτείται για να ζούμε σύμφωνα με το όνομά του;

⁶ Επομένως το να καλήται κανείς με το όνομα του Χριστού σημαίνει πολύ περισσότερο από απλώς καθαρή ζωή. Απαιτείται ν’ αναγνωρίζεται κανείς ότι δεν ανήκει στο παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων του οποίου ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί το πιο εξέχον και ισχυρό μέρος, αλλ’ ότι ανήκει στο καθαρό νέο δίκαιο σύστημα, που επιφυλάσσει ο Θεός για τους κατοίκους της γης. Θεωρείται σαν να είναι ένας προσωρινός κάτοικος αυτού του παγκοσμίου συστήματος πραγμάτων που πρόκειται να παρέλθη. (1 Πέτρ. 2:11) Αυτό αποκλείει έναν αληθινό Χριστιανό να είναι ενωμένος με τους ανθρώπους του κόσμου και να συμμορφώνεται με τους τρόπους του, να συγκινήται και να επηρεάζεται από τον κοσμικόφρονα εθνικισμό, από την υπερηφάνεια της επίγειας χώρας του. Ο Ιησούς είπε στους εθνικιστάς Ιουδαίους για τον εαυτό του: «Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω. Σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου· εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 8:23) Έτσι ο Ιησούς δεν έκαμε τον εαυτό του μέρος του κόσμου τούτου ούτε υιοθέτησε ποτέ τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες του. Για να ζη ένας μαθητής του Χριστού σύμφωνα με το όνομά του πρέπει ομοίως να μη αποτελή μέρος του κόσμου τούτου.—Ιωάν. 17:14, 16.

 7. Ποια είναι η φυσική αντίδρασις των κοσμικών για την μη συμμετοχή των αληθινών Χριστιανών στις προσφιλείς κοσμικές υποθέσεις, και πώς το εξήγησε αυτό ο Ιησούς;

⁷ Μήπως μια τέτοια θέσις υποκινεί απέχθεια ή προξενεί μια έξαψι αγανακτήσεως στο άτομο που διάκειται φιλικώς μ’ αυτόν τον κόσμο; Το εχθρικό αυτό αίσθημα είναι μια συνήθης αντίδρασις απέναντι του αληθινού μαθητού του Χριστού που δεν συμμετέχει στις προσφιλείς υποθέσεις αυτού του κόσμου. Οι κοσμικοί άνθρωποι δεν αγαπούν αυτή τη Χριστιανική στάσι, όπως ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του. Επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος.» (Ιωάν. 15:19) Το όνομα του Ιησού σημαίνει χωρισμό απ’ αυτόν τον κόσμο. Το να μισήται κανείς για το όνομα του Χριστού σημαίνει ότι μισείται επειδή δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κόσμου τούτου, εφόσον ο Χριστός τον εξέλεξε απ’ αυτόν τον κόσμο.

ΜΙΣΟΥΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ

 8. Η κήρυξις της βασιλείας του Θεού από τον Χριστό πώς διαθέτει τον κόσμο απέναντι του κήρυκος της Βασιλείας, και γιατί;

⁸ Ο Ιησούς είπε ενώπιον του Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· . . . τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:36) Πώς, λοιπόν, εκείνος που είναι πραγματικός Χριστιανός θα μπορούσε ν’ αποτελή μέρος του κόσμου τούτου και συγχρόνως να είναι υπέρ της βασιλείας του Θεού διά του Χριστού, η οποία δεν αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου και δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο; Ένας αληθινός Χριστιανός δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό, διότι ο Ιησούς είπε ότι Σατανάς ή Διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου.» (Ιωάν. 12:31· 14:30· 16:11) Γι’ αυτόν τον λόγο το κήρυγμα της μη κοσμικής βασιλείας του Ιησού του Μεσσίου θα προκαλέση το μίσος του κόσμου σ’ εκείνον που την κηρύττει· θα θέση τον κόσμο εναντίον εκείνου που την κηρύττει. Έτσι έκαμε στην περίπτωσι του ίδιου του Ιησού· έτσι έκαμε και θα κάμη στην περίπτωσι των αληθινών μαθητών του.

 9. Για ποιο λόγο πρέπει ο κήρυξ της Βασιλείας να εγκαρτερή ως το τέλος για να κερδίση τη νίκη κατά του κόσμου;

⁹ Και όμως ο Ιησούς, αφού είπε ότι το μίσος του κόσμου θα επήρχετο στους μαθητάς του, πρόσθεσε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:13, 14) Το κήρυγμα αυτής της βασιλείας, μολονότι αποτελεί αγαθά νέα, επισύρη το μίσος του κόσμου. Γιατί; Διότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και οι πολιτικές βασιλείες του κόσμου είναι εχθροί. Για ν’ αναλάβη η βασιλεία του Θεού διά του Χριστού την πλήρη διακυβέρνησι της γης, απαιτείται να θέση τέρμα στα ανθρωποποίητα βασίλεια του κόσμου τούτου για πάντα. (Δαν. 2:44) Εδώ λοιπόν είναι που πρέπει να νικήσουν τον κόσμο οι γνήσιοι Χριστιανοί.

10. Για να νικήση ο Χριστιανός ποιο έργο πρέπει να κάμη που θα προκαλέση το μίσος του κόσμου και τίνος το παράδειγμα πρέπει να μιμηθή;

¹⁰ Πώς; Όχι με το να έχουν τη Γραφή στο ένα χέρι και ένα ξίφος ή χειροβομβίδα ή ταχυβόλο όπλο στο άλλο! Αλλά προκαλώντας το μίσος του κόσμου και προχωρώντας ειρηνικά, άοπλοι, στο κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ σε όλον τον κόσμο για μαρτυρία σε όλα τα έθνη χωρίς εξαίρεσι, προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο κήρυξ της βασιλείας δεν πρέπει ν’ αφήση το μίσος του κόσμου, την εχθρότητα και την εναντίωσι να τον νικήσουν. Αυτός βρίσκεται κάτω από τις ανώτερες διαταγές εκείνου ο οποίος του έδωσε εντολή να κηρύττη αυτό το ευαγγέλιο, δηλαδή του Ιησού Χριστού, που είναι ο Κύριός του. Πρέπει να είναι σαν τον Κύριο και Διδάσκαλό του. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο μεγαλύτερος Κήρυξ των αγαθών νέων από τον Θεό επάνω στη γη. Εκείνοι που καλούνται με το όνομά του κάνουν όπως κι εκείνος· οφείλουν να κάνουν όπως εκείνος είπε και έκαμε. Για πρώτη φορά, όταν είχε τελειώσει το κήρυγμα της βασιλείας του παρά το μίσος και την εναντίωσι του κόσμου, είπε: «Εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33) Έτσι μας έδωσε το παράδειγμα.

11. Τι έργον υπάρχει να γίνη ακόμη, και πότε μόνο μπορεί να γίνη λόγος για πλήρη νίκη;

¹¹ Υπάρχει ακόμη κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ για να γίνη σε όλον τον κόσμο. Από το μεταπολεμικό έτος 1919, αυτό το ευαγγέλιο έχει κηρυχθή από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά αδιάκοπα ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα ακόμη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τη θεία εντολή μέσω του Χριστού να μη παύσουν να φέρουν μαρτυρία για τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού σ’ όλον τον κόσμο ώσπου να έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Μόνον όταν θα έχουν κηρύξει «τούτο το ευαγγέλιον» ως το τέλος και η νικηφόρος βασιλεία θα τερματίση πλήρως αυτό το κοσμικό σύστημα, θα μπορούν να πουν, ο καθένας για τον εαυτό του: «Ενίκησα τον κόσμον.»

12. Για να κερδηθή αυτή η νίκη, τι είδους θάρρος χρειάζεται, όπως λέγει ο απόστολος Ιωάννης;

¹² Μια τέτοια νίκη είναι δυνατή για μας! Ο Ιησούς Χριστός θα έχη και άλλους νικητάς που ενίκησαν τον κόσμο αυτόν. Η νίκη θα κερδηθή δύσκολα, αλλά μπορεί να κερδηθή, όπως μας αποδεικνύει η νίκη του ίδιου του Ιησού. «Θαρσείτε,» είπε ο Ιησούς. Και για να κερδίση κανείς τη νίκη χρειάζεται θάρρος. Πρέπει να είναι ένα θάρρος που προέρχεται από την πίστι στον Παντοδύναμο Θεό. Σ’ αυτό το σημείο ο απόστολος Ιωάννης, που κατέγραψε τα θριαμβευτικά λόγια του Ιησού, είπε λίγο πριν από τη δική του νίκη κατά του θανάτου: «Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι. Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον, και αυτή είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. Τις είναι ο νικών τον κόσμον, ειμή ο πιστεύων, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;»—1 Ιωάν. 5:3-5.

13. Ποιοι έχουν σήμερα τη ‘νικηφόρο αρχή’ της πίστεως, και πώς καταδεικνύεται αυτό εν σχέσει με τον Ιησούν, τον υιόν της Μαρίας;

¹³ Είναι ουσιώδες να έχωμε αυτή την πνευματική ιδιότητα της πίστεως, όπως αποδίδει τα λόγια του Ιωάννου η μετάφρασις «Γουέυμαουθ» του 1902: «Διότι κάθε τέκνον του Θεού νικά τον κόσμον και η νικηφόρος αρχή που έχει υπερνικήσει τον κόσμον είναι η πίστις μας. Ποιος υπερνικά τον κόσμον παρά μόνον εκείνος που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;» (1 Ιωάν. 5:4, 5) Αυτή η νικηφόρος αρχή πίστεως είναι η εσωτερική δύναμις που υποκινεί τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα και τους κρατεί πιστούς στον Υιόν του Θεού. Αυτοί πιστεύουν ότι ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος που γεννήθηκε από έναν απλό άνθρωπο νυμφευμένο με μια σύζυγο, αλλ’ ότι γεννήθηκε από μια Ιουδαία παρθένο στη μήτρα της οποίας ο Παντοδύναμος Θεός μετεβίβασε τη ζωή του μονογενούς του Υιού από τον ουρανό, για να γεννηθή ως ένας ανθρώπινος Υιός του Θεού. Πιστεύουν ότι ευθύς μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό, αναγεννήθηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού και εχρίσθη ως Μεσσίας· και την τρίτη μέρα του θυσιαστικού του θανάτου «απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει, κατά το πνεύμα της αγιωσύνης, διά της εκ νεκρών αναστάσεως.»—Ρωμ. 1:3, 4· Πράξ. 13:32, 33.

14. Πώς δείχνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά ότι προσέχουν την προειδοποίησι του Ιωάννου ως προς τους αντιχρίστους;

¹⁴ Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, δίνοντας προσοχή στις προειδοποιήσεις του αποστόλου Ιωάννου για τους αντιχρίστους που επρόκειτο να εγερθούν στη διάρκεια αυτού του ‘τέλους του συστήματος πραγμάτων’ δεν αφέθησαν ν’ απατηθούν και να παρασυρθούν από ψευδοχρίστους, αντιχρίστους που παρουσιάζονται στον Χριστιανικό κόσμο ή τελούν υπό την προστασία του Χριστιανικού κόσμου, όπως είναι τα Ηνωμένα Έθνη για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Αυτοί αναγνώρισαν τον αληθινό Μεσσία, τον αληθινό Χριστό, και προσηλώνονται σ’ αυτόν και στη θεόδοτη βασιλεία που εκπροσωπεί. Πιστεύουν ότι αυτή η Μεσσιανική βασιλεία ιδρύθηκε στους ουρανούς το έτος 1914 μ.Χ., στο τέλος των καιρών των Εθνών. Επομένως δεν μπορούν να δεχθούν και να λατρεύσουν το συμβολικό «θηρίον,» δηλαδή, το Διαβολικό παγκόσμιο σύστημα πολιτικής διακυβερνήσεως, ως την δικαιωματική κυβέρνησι της γης. Ούτε μπορούν να λατρεύσουν και να στηρίξουν τις ελπίδες των στην πολιτική εικόνα αυτού του θηρίου, δηλαδή, στα Ηνωμένα Έθνη που έχει ο Χριστιανικός κόσμος υπό την προστασία του για την διαιώνισι της ατελούς ανθρώπινης κυριαρχίας σε όλη την ανθρωπότητα επ’ άπειρον.

15. Πώς οι Χριστιανοί λαμβάνουν τη στάσι των μ’ εκείνους που περιγράφονται στην Αποκάλυψι 15:2-4;

¹⁵ Ποτέ, μα ποτέ, δεν μπορούν να κάμουν ένα τέτοιο ειδωλολατρικό πράγμα. Με μια πίστι που νικά τις απάτες του κόσμου τούτου, λαμβάνουν τη στάσι των μ’ εκείνους που εξεικονίζονται στο 15ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως που δόθηκε στον Ιωάννη, εδάφια 24, όπου ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Και είδον ως θάλασσαν υαλίνην μεμιγμένην με πυρ· και εκείνους οίτινες ενίκησαν κατά του θηρίου και κατά της εικόνος αυτού, και κατά του χαράγματος αυτού, και κατά του αριθμού του ονόματος αυτού, ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού· και έψαλλον την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου, λέγοντες, Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί σου, βασιλεύ των αγίων. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Κύριε, και δοξάσει το όνομά σου; διότι είσαι μόνος όσιος· διότι πάντα τα έθνη θέλουσιν έλθει και προσκυνήσει ενώπιόν σου· διότι αι κρίσεις σου εφανερώθησαν.»—Αποκάλ. 15:2-4.

16. Από τι βγήκαν νικηταί έως τώρα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, και πότε μόνον θα είναι πλήρης η νίκη των;

¹⁶ Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ενεργώντας σύμφωνα με την πίστι των στον Ιεχωβά Θεό τον Παντοκράτορα και στον Υιό του Ιησούν Χριστόν, έχουν ως τώρα ‘νικήσει το θηρίον και την εικόνα του και τον αριθμό του ονόματός του.’ Αυτό το έκαμαν μολονότι το πολιτικό «θηρίον» επολέμησε εναντίον τους και προσωρινά τους ενίκησε στη διάρκεια του Αʹ Παγκοσμίου Πολέμου. (Αποκάλ. 13:7) Αλλά η νίκη εναντίον του παγκοσμίου πολιτικού συστήματος διακυβερνήσεως του Διαβόλου και της πολιτικής εικόνος του (των Ηνωμένων Εθνών) δεν είναι ακόμη πλήρης, ενόσω ο Υπέρτατος Κύριος ο Θεός τους επιτρέπει να παραμείνουν στη γη. Θα βγούμε νικηταί πλήρως μόνον όταν το πολιτικό «θηρίον» με τον επαίσχυντο αριθμό 666 καταστραφή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. (Αποκάλ. 13:18) Αν επιθυμούμε να είμεθα νικηταί μαζί με τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού εναντίον αυτής της εχθρικής οργανώσεως, πρέπει να εξακολουθήσωμε να φυλαγώμεθα ώστε να μη σημειωθούμε ως δούλοι με τον αριθμό του ονόματος του «θηρίου» και να μη λατρεύωμε ειδωλολατρικά την πολιτική του εικόνα.

17. Αν έχωμε τέτοια νικηφόρα πίστι, τι δεν θα παύσωμε να κάνωμε και γι’ αυτό τι αποφασίζομε να κάνωμε;

¹⁷ Έχομε όμως τη νικηφόρο πίστι με την οποία να το κάνωμε αυτό; Αν ναι, τότε δεν θ’ αφήσωμε ποτέ το «θηρίον» να μας κάμη να παύσωμε να κηρύττωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» ως τότε που θα τελειώση η μαρτυρία της βασιλείας σε όλη την οικουμένη. Η νίκη μας πρόκειται να είναι όχι απλώς εναντίον του «θηρίου» και της «εικόνος» του, αλλά εναντίον του κόσμου όπως ήταν και η νίκη του Ιησού Χριστού. Δεν θ’ αφήσωμε λοιπόν το μίσος του κόσμου και τη θλίψι που μας προξενεί ο κόσμος να υπερισχύσουν και να μας εξαναγκάσουν ν’ αποστατήσωμε από τον Θεό. Ως τότε που αυτός ο ίδιος θα κερδήση τη δική του προσωπική νίκη στον Αρμαγεδδώνα, θα εξακολουθήσωμε να ψάλλωμε τους αίνους του ώστε άτομα από όλα τα έθνη να έλθουν και να λατρεύσουν ενώπιόν του μέσω του νικηφόρου Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού.

Σπορά των Σπόρων του Ευαγγελίου σ’ ένα Πολεμόπληκτο Κόσμο

«Διά την ελπίδα. . .την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον· και καρποφορεί, καθώς και εις εσάς.»—Κολ. 1:5, 6

 1. Ποια δύο είδη σπόρων σπείρονται σ’ όλον τον κόσμο, και από ποιους;

ΣΕ ΟΛΟΝ τον κόσμο σήμερα σπείρονται δύο ειδών σπόροι—ο σπόρος του ευαγγελίου, δηλαδή των αγαθών νέων μιας διαρκούς ειρήνης και ο σπόρος της πολεμικής προπαγάνδας. Ο δεύτερος σπόρος σπείρεται από την πλειονότητα, ενώ ο πρώτος σπείρεται από την μειονότητα.

 2. (α) Ποιος νόμος λειτουργεί εν σχέσει με ό,τι σπείρεται, όχι μόνο στον κατά γράμμα αγρό, αλλά και στις διεθνείς υποθέσεις; (β) Ποιος κανών, όπως αναφέρεται από τον Παύλο, αποδεικνύεται αληθινός εν σχέσει με τη σπορά των σπόρων του ευαγγελίου;

² Τα ωπλισμένα έθνη ασχολούνται με τη σπορά του σπόρου της πολεμικής προπαρασκευής. Τόσο στον τομέα της αγροτικής καλλιεργείας όσο και στον τομέα των διεθνών σχέσεων παρατηρείται πάντοτε ότι εκείνο που σπείρεται αναπαράγεται, δηλαδή παράγει το δικό του είδος. Αυτό αληθεύει αφότου ο πρώτος άνθρωπος ανέλαβε τη γεωργία. (Γεν. 3:17-19· 4:1, 2· 1:11, 12· 9:20) Αυτός ο νόμος λειτουργεί επίσης αδιάκοπα στη ζωή των εθνών. Η θεία προφητεία υπήρξε αληθινή σε πολλά έθνη, και όχι μόνο στον αρχαίο Ισραήλ: «Επειδή έσπειραν άνεμον, διά τούτο θέλουσι θερίσει ανεμοστρόβιλον.» (Ωσηέ 8:7) Αφού η πλειονότης των ανθρώπων ασχολείται με τη σπορά του σπόρου της πολεμικής προπαρασκευής, τι συμβαίνει με τη σπορά του ευαγγελίου της ειρήνης; Μπορεί να ευδοκιμήση και να παραγάγη καρπό και αύξησι; Ναι, διότι κατ’ επανάληψιν έχει αποδειχθή ότι είναι ένας αλάνθαστος κανών ότι ‘εκείνο που θα σπείρη ο άνθρωπος αυτό και θα θερίση.’ (Γαλ. 6:7) Έτσι το καθώρισε ο Δημιουργός του ανθρώπου.

 3. (α) Πότε άρχισε αυτό το έργον της σποράς του ειρηνικού σπόρου του ευαγγελίου; (β) Ποια απόφασι για τη σπορά πρέπει να λάβωμε σ’ αυτόν τον πολεμόπληκτο εικοστό αιώνα;

³ Σήμερα εκείνοι που σπείρουν τον σπόρο των αγαθών νέων, δηλαδή του ευαγγελίου της διαρκούς ειρήνης, συνεχίζουν πραγματικά ένα έργον που είχε αρχίσει πριν από δεκαεννέα αιώνες. Συνεχίζουν τώρα το έργο των αυτό σε τέτοια κλίμακα που δεν είναι δυνατόν παρά να το παρατηρήση όλος ο κόσμος. Εκείνο που είχαν δοκιμάσει οι σπορείς τον πρώτο αιώνα μ.Χ. το δοκιμάζουν και οι σημερινοί σπορείς σ’ αυτόν τον πολεμόπληκτο εικοστόν αιώνα. Εκείνοι που αγαπούν μια διαρκή ειρήνη στη γη πρέπει να ενδιαφέρονται. Αλλά πρέπει όλοι ν’ αποφασίσωμε αν θα φροντίσωμε να είμεθα σπορείς πολεμικής προπαγάνδας ή σπορείς ειρηνικών αγαθών νέων. Η απόφασίς μας θα προσδιορίση τις συνέπειες που θα έχωμε.

4, 5. (α) Στην δεκαετία του 60 του πρώτου αιώνος μ.Χ. ποια θρησκευτικώς συγκλονιστική καταστροφή επλησίαζε; (β) Έχοντας υπ’ όψιν αυτή την καταστροφή, τι είπε ο Ιησούς ότι θα έφερνε παρηγοριά στους Ιουδαίους που θα το εδέχοντο;

⁴ Στη διάρκεια της δεκαετίας του 60 του πρώτου αιώνος μ.Χ. η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη με εξημμένο αίσθημα εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό συνέβαινε ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή στη Ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας. Υπέβοσκε ο στασιασμός εναντίον της κατοχής και της κυριαρχίας της χώρας εκείνης από τις Ρωμαϊκές στρατιές υπό τον ειδωλολάτρη Ρωμαίο κυβερνήτη. Το βίαιο τέλος της ιεράς πόλεως της Ιερουσαλήμ επλησίαζε. Η πόλις εκείνη, ως κέντρον της Ιουδαϊκής λατρείας, ήταν στον καιρό του τέλους της. Η γενεά των Ιουδαίων στους οποίους απευθύνετο ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στη διάρκεια της δημοσίας διακονίας του στη γη ήταν εκείνη για την οποία είχε πει ότι δεν θα παρήρχετο ώσπου να καταστραφή η Ιερουσαλήμ και ο μεγαλοπρεπής ναός της. (Ματθ. 24:34, 1-22) Η ιστορία αναγράφει ότι η τρομερή αυτή καταστροφή επήλθε στο θλιβερό έτος 70 μ.Χ. Υπήρχε τίποτε που θα μπορούσε να συγκρατήση τους Ιουδαίους από το να θλίβωνται υπερβολικά για μια τέτοια θρησκευτικά συγκλονιστική καταστροφή; Ναι! Υπήρχε! Υπήρχε μόνο ένα πράγμα που θα μπορούσε να παρηγορήση μια Ιουδαϊκή καρδιά, αρκεί να το δεχόταν αυτό η Ιουδαϊκή καρδιά. Τι ήταν αυτό; Ο Ιησούς Χριστός το ανέφερε όταν έδωσε τη θαυμαστή προφητεία του για το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων εκεί στη Μέση Ανατολή. Αυτό το παρηγορητικό ευχάριστο πράγμα το είπε ο Ιησούς αφού μίλησε για τους διωγμούς που θα επήρχοντο στους πιστούς μαθητάς του. Είπε τα εξής:

⁵ «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Και θέλει κηρυχθή τούτο το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:13, 14.

 6. Τι είδους νέα διεκήρυττε ο Ιησούς, και για ποια βασιλεία μίλησε;

⁶ Η φοβερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της αποτελούσε σπαρακτικά νέα στους Ιουδαίους όλου του κόσμου που θεωρούσαν ακόμη εκείνη την επίγεια πόλι ως το θρησκευτικό τους κέντρο. Γι’ αυτούς ήταν τα χειρότερα νέα. Αλλά οι πληροφορίες που διεκήρυξε ο Ιησούς Χριστός σε όλη την επίγεια διακονία του ήσαν αγαθά νέα, ευαγγέλιο! Αλλά ευαγγέλιο ή αγαθά νέα ποιας βασιλείας; Δεν ήταν η βασιλεία που είπε ο Ιησούς Χριστός ότι θα εγείρετο εναντίον βασιλείας τον ίδιο καιρό που έθνος θα εγείρετο εναντίον έθνους, για ν’ ακολουθήσουν πείνες, λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους. Ήταν η μόνη βασιλεία την οποία διεκήρυξε και την οποία συνιστούσε ο Ιησούς. Ήταν η βασιλεία που ανέφερε στην ίδια αυτή προφητεία, ονομάζοντάς την «βασιλείαν των ουρανών.» (Ματθ. 24:7· 25:1) Ο Ιησούς προείπε τα σημεία της εγγύτητός της, λέγοντας στην ίδια προφητεία: «Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.»—Λουκ. 21:10, 31.

 7. (α) Πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, τι έπρεπε να εκπληρωθή από τους μαθητάς του Χριστού; (β) Γιατί η καταστροφή της Ιερουσαλήμ δεν συνεκλόνισε τους Χριστιανούς, αφήνοντας τους απελπισμένους;

⁷ Ώστε ακόμη και πριν από την καταστροφή της επιγείου Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. λόγω της εξεγέρσεώς της εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, «τούτο το ευαγγέλιον» της βασιλείας του Θεού, της βασιλείας των ουρανών, επρόκειτο να κηρυχθή σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν σε όλα τα έθνη που ήσαν μέσα και έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με ποιο αποτέλεσμα; Όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατεδάφισαν την Ιερουσαλήμ και το ναό, αυτό δεν συνεκλόνισε τους Χριστιανούς που πίστευαν στον Θεό, ούτε και τους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους. Αυτοί στην πραγματικότητα ανέμεναν την καταστροφή εκείνη. Οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ και όλης της λοιπής επαρχίας της Ιουδαίας ενήργησαν σύμφωνα με τη συμβουλή που δόθηκε στην προφητεία του Ιησού· έφυγαν από την Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ όσο μπορούσαν γρηγορώτερα μετά την προσωρινή πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος της Ιουδαϊκής επαναστάσεως, το 66 μ.Χ. (Ματθ. 24:15-22· Λουκ. 21:20-24· Μάρκ. 13:14-20) Εγνώριζαν ότι η ερήμωσις της Ιουδαίας και της Ιερουσαλήμ δεν εσήμαιναν την καταστροφή της «βασιλείας των ουρανών,» της «βασιλείας του Θεού.» Καμμιά επίγεια πόλις δεν εκπροσωπούσε πια τη βασιλεία του Θεού γι’ αυτούς. Αυτοί έθεταν την ελπίδα τους στην ουράνια βασιλεία του Θεού που επρόκειτο να έλθη, και στην οποία θα μετείχαν.

 8. (α) Σε ποια βασιλεία είχαν περισσότερη εμπιστοσύνη οι Χριστιανοί, και πώς κατεδείχθη αυτό ως το τέλος του πρώτου αιώνος; (β) Για ποιους δόθηκε έτσι ένα υπόδειγμα δράσεως;

⁸ Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ τούς γέμισε με περισσότερη εμπιστοσύνη από κάθε άλλη φορά στην αληθινή Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Είναι αποδεδειγμένο ότι αυτοί εξακολούθησαν να διακηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας εκείνης ως το τέλος εκείνου του πρώτου αιώνος, παρά τον άγριο διωγμό που υπέστησαν από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης που πέθανε το 100 μ.Χ. περίπου, έλαβε την Αποκάλυψι (το βιβλίο που παρατίθεται τελευταίο στην Αγία Γραφή) λίγο πριν από τον θάνατό του. Στο πρώτο κεφάλαιο γράφει: «Εγώ ο Ιωάννης, ο και αδελφός σας, και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω, διά τον λόγον του Θεού, και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 1:9) Ως εκείνον τον καιρό το «ευαγγέλιον της βασιλείας» είχε κηρυχθή σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν σε όλα τα έθνη σε μεγαλύτερη ακόμη έκτασι απ’ όση αυτό το ευαγγέλιο είχε κηρυχθή πριν από το τέλος της Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. Έτσι η προφητεία του Ιησού για το παγκόσμιο κήρυγμα του ευαγγελίου της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού δεν απέτυχε. Αυτό το γεγονός έθεσε το υπόδειγμα για παρόμοιο κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ στο σημερινό μας τέλος του συστήματος πραγμάτων, στο οποίο εφαρμόζεται η προφητεία του Ιησού σε μια αποκορυφωτική έννοια.

«ΑΥΞΗΣΙΣ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»

9, 10. (α) Από ποιον και πώς πιστοποιήθηκε η παγκόσμια κήρυξις του ευαγγελίου πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ; (β) Πώς ο απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του περιέλαβε τον εαυτό του με την άγνωστη εκκλησία;

⁹ Το γεγονός ότι το προειπωμένο κήρυγμα του ευαγγελίου της βασιλείας εκπληρώθηκε πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. πιστοποιήθηκε πολλά χρόνια πριν από την Ιουδαϊκή συμφορά. Πιστοποιήθηκε από ποιον; Από τον Χριστιανό απόστολο Παύλο. Κατά το έτος 60 ή 61 μ.Χ. ο Παύλος βρισκόταν με Ρωμαϊκή φρούρησι σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι της Ρώμης και με δεσμά. Στη διάρκεια της διετούς ή μακρότερης κρατήσεώς του εκεί στο σπίτι της Ρώμης έγραψε θεόπνευστες επιστολές στις Χριστιανικές εκκλησίες της Ελλάδος και της Μικράς Ασίας. Μια απ’ αυτές τις επιστολές ήταν προς την εκκλησία της Μικρασιατικής πόλεως των Κολοσσών, που βρισκόταν κοντά στη Λαοδίκεια και την Ιεράπολι όπου υπήρχαν επίσης Χριστιανικές εκκλησίες. Η σημερινή Τουρκία κατέχει τώρα αυτούς τους τόπους. Ο απόστολος Παύλος έστειλε την επιστολή του από μέρους του και από μέρους του Τιμοθέου, ο οποίος ήταν επίσης ιεραπόστολος. Ο Παύλος δεν είχε ιδρύσει την εκκλησία των Κολοσσών και η επιστολή του δείχνει ότι ποτέ δεν ήταν εκεί. Αλλά μέσω ενός επισκέπτου Χριστιανού αδελφού του ο Παύλος είχε ακούσει γι’ αυτή την εκκλησία των Κολοσσών. Τόσο συγκινήθηκε απ’ αυτή την είδησι που έφερε ο Επαφράς ώστε υποκινήθηκε να γράψη αυτή την επιστολή σε Χριστιανούς που του ήσαν άγνωστοι. Αυτοσυνιστάται λέγοντας:

¹⁰ «Ευχαριστούμεν τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, προσευχόμενοι πάντοτε υπέρ υμών, ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας, και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον· και καρποφορεί, καθώς και εις εσάς, αφ’ ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία καθώς και εμάθετε από Επαφρά του αγαπητού συνδούλου ημών, όστις είναι διά σας πιστός διάκονος του Χριστού· όστις και εφανέρωσεν εις ημάς την εν Πνεύματι αγάπην σας.»—Κολ. 1:3-8.

11. (α) Πώς εμφαίνεται στο εδάφιον Κολοσσαείς 1:23 ότι πρόκειται για παγκόσμιο κήρυγμα; (β) Με ποια έννοια ήταν αληθινό αυτό στο κήρυγμα έως τότε;

¹¹ Όταν έγραψε ο Παύλος αυτή την επιστολή, ως ένας πληροφορημένος και πολυταξιδεμένος ιεραπόστολος, επιστοποίησε το παγκόσμιο κήρυγμα του ευαγγελίου με αυτό που λέγει στην ανωτέρω προεισαγωγή της επιστολής του. Γράφει για την αλήθεια του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον το κόσμον· και καρποφορεί καθώς και εις εσάς. (Κολ. 1:5, 6) Ο Παύλος σε μερικές προτάσεις παρακάτω επιβεβαιώνει το ότι εννοεί ένα παγκόσμιο κήρυγμα, όταν λέγη ότι αυτοί δεν πρέπει να μετακινηθούν «από της ελπίδος του ευαγγελίου το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν· του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.» (Κολ. 1:23) Αυτό βέβαια δεν εσήμαινε ότι δόθηκε μαρτυρία προσωπικά σε κάθε άτομο στη γη υπό τον ουρανόν. Εσήμαινε ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου είχε προωθηθή σε όλα τα σημεία της οικουμένης υπό τον ουρανόν και ότι όλοι οι άνθρωποι, άσχετα με τη γλώσσα, το χρώμα, τη φυλή, ή την εθνικότητα, είχαν την ευκαιρία ν’ ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Δεν υπήρχαν όρια. Στην προηγούμενη επιστολή του στην εκκλησία της Ρώμης (κατά το έτος 56 μ.Χ.) ο Παύλος εξεδήλωσε τον σκοπό του να φέρη το ευαγγέλιο στην Ισπανία. Η Βόρειος και Νότιος Αμερική που ήσαν ακόμη μακρύτερα προς τη δύσι δεν του ήσαν τότε γνωστές.—Ρωμ. 15:24.

12. Ήταν αυτό η πλήρης εκπλήρωσις της προφητείας για το κήρυγμα, ή τι επρόκειτο να γίνη ακόμη;

¹² Το κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ από την τότε μικρή ομάδα των μαθητών του Χριστού στη διάρκεια του πρώτου αιώνος στην Ασία, Ευρώπη και Αφρική έγινε σ’ εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας. (Ματθ. 24:14· Μάρκ. 13:10· Πράξ. 1:8) Αλλά δεν είχε ολοκληρωθή η εκπλήρωσις της προφητείας. Επρόκειτο να επαναληφθή κατά ένα αποκορυφωτικό τρόπο σε παγκόσμια κλίμακα μετά την ανακάλυψι της Βορείου και Νοτίου Αμερικής από τους Ευρωπαίους και πριν από την καταστροφή της αντιτυπικής στασιαστικής Ιερουσαλήμ, δηλαδή του συγχρόνου Χριστιανικού κόσμου, σ’ αυτόν τον έσχατον καιρόν του από το έτος 1914 μ.Χ.

13. Σύμφωνα με τον Παύλο, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της διαδόσεως της ελπίδος της Βασιλείας, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωσι των Κολοσσών;

¹³ Το πνευματικό αποτέλεσμα αυτής της διαδόσεως της ελπίδος της Βασιλείας τώρα πρέπει να είναι το ίδιο που ήταν και στις ημέρες των αποστόλων του Ιησού Χριστού στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. Ας εξετάσωμε, λοιπόν, τι λέγει ο απόστολος Παύλος γι’ αυτό το αποτέλεσμα εν σχέσει με την εκκλησία των Κολοσσών της Μικράς Ασίας. Λέγει ότι οι Κολοσσαείς τότε είχαν την ελπίδα «εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον· και καρποφορεί, καθώς και εις εσάς.» (Κολ. 1:5, 6) Ώστε ο προφορικός λόγος της αληθείας αυτού του ευαγγελίου καρποφορούσε σ’ όλον τον κόσμον, περιλαμβανομένων και των Κολοσσών.

14, 15. (α) Με τι παρωμοίασε έτσι ο Παύλος το ευαγγέλιο που ελέχθη αληθινά; (β) Με ποιο παραβολικό παράδειγμα που δόθηκε από τον Ιησού αντιστοιχεί η εικών που δίνεται εδώ;

¹⁴ Ο απόστολος Παύλος εδώ παρομοιάζει το «ευαγγέλιον» που ελέχθη αληθινά σ’ αυτούς με σπόρον που φυτεύθηκε στη γη. Η γη, δηλαδή το έδαφος, είναι καλό και ωραίο, και ο σπόρος αποκτά ρίζα και φυτρώνει και παράγει καρπόν, ένα καρπόν του δικού του είδους. Αυτή η εικόνα αντιστοιχεί με την παραβολή που είπε ο Ιησούς Χριστός για τις παραγωγικές ιδιότητες τεσσάρων τύπων εδάφους. Είπε τα εξής:

¹⁵ «Ιδού, εξήλθεν ο σπείρων διά να σπείρη. Και ενώ έσπειρεν, άλλα μεν έπεσον παρά την οδόν· και ήλθον τα πετεινά, και κατέφαγον αυτά. Άλλα δε έπεσον επί τα πετρώδη, όπου δεν είχον γην πολλήν· και ευθύς ανεφύησαν, επειδή δεν είχον βάθος γης· και ότε ανέτειλεν ο ήλιος, εκαυματίσθησαν, και, επειδή δεν είχον ρίζαν, εξηράνθησαν. Άλλα δε έπεσον επί τας ακάνθας, και ανέβησαν αι άκανθαι και ανέπνιξαν αυτά. Άλλα δε έπεσον επί την γην την καλήν· και έδιδον καρπόν, το μεν εκατόν, το δε εξήκοντα, το δε τριάκοντα.

16. Ποια εξήγησι αυτής της παραβολής έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς;

¹⁶ »Σεις λοιπόν ακούσατε την παραβολήν του σπείροντος. Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας, και μη νοούντος, έρχεται ο πονηρός, και αρπάζει το εσπαρμένον εν τη καρδία αυτού· ούτος είναι ο σπαρθείς παρά την οδόν. Ο δε επί τα πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν· δεν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, αλλ’ είναι πρόσκαιρος· όταν δε γείνη θλίψις ή διωγμός διά τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται. Ο δε εις τας ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον· έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου, και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον, και γίνεται άκαρπος. Ο δε σπαρθείς επί την γην την καλήν, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και νοών· όστις και καρποφορεί, και κάμνει, ο μεν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα.»—Ματθ. 13:3-8, 18-23.

17. (α) Σαν ποια γη της παραβολής του Ιησού, ήσαν οι καρδιές των Κολοσσαέων, και ποιος είχε κάμει κατ’ ευθείαν σ’ αυτούς τη σπορά; (β) Στην πραγματικότητα, τι είναι ο «σπόρος,» και σε ποια κατάστασι;

¹⁷ Σύμφωνα με ό,τι είχε ακούσει ο απόστολος Παύλος από τον επισκέπτη του τον Επαφρά, τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας των Κολοσσών είχαν καρδιές που ήσαν σαν την καλή γη που περιεγράφη από τον Ιησού. Γι’ αυτό ο λόγος της Βασιλείας που είχε σπαρή στις καρδιές των έφερε καρπό και παρήγαγε σε διάφορες ποσότητες, όπως εκατό, εξήκοντα, τριάκοντα. Ο απόστολος Παύλος δεν είχε σπείρει τον σπόρο της βασιλείας στις καρδιές των Κολοσσαέων, αλλά προφανώς αυτός ο Επαφράς από τις Κολοσσές το έκαμε αυτό, διότι ο Παύλος ομιλεί γι’ αυτόν στην επιστολή προς Κολοσσαείς ως εξής: «Ο Επαφράς όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού.» Ο Παύλος επίσης τους λέγει: «Καθώς και εμάθετε από Επαφρά του αγαπητού συνδούλου ημών, όστις είναι διά σας πιστός διάκονος του Χριστού· όστις και εφανέρωσεν εις ημάς την εν Πνεύματι αγάπην σας.» (Κολ. 4:12· 1:7, 8· Φιλήμ. 23) Αυτός ο «διάκονος του Χριστού» ενεργούσε απλώς ως ένα όργανο του Μεγάλου Σπορέως του σπόρου, του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς είπε: «Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.» (Λουκ. 8:11) Είναι ο ‘λόγος της βασιλείας.’ Αλλά δεν είναι σπόρος που είναι μέσα σε μια αποθήκη, είναι σπόρος ο οποίος ‘σπείρεται,’ δηλαδή ο ‘λόγος της βασιλείας’ του Θεού που κηρύττεται, διαδίδεται και διδάσκεται.

18. (α) Πώς ο Παύλος στο σπίτι της Ρώμης που ήταν περιωρισμένος εξακολούθησε να σπείρη τον «σπόρο;» (β) Τι περιέχει αυτός ο «σπόρος» μέσα του, και τι χρειάζεται για να ριζώση στις ανθρώπινες καρδιές;

¹⁸ Εκείνοι οι μαθηταί που είναι ενωμένοι με τον Μεγάλο Σπορέα, τον Ιησού Χριστό, στη σπορά, στο κήρυγμα, στη διακήρυξι και στη διδασκαλία του σπόρου του ‘λόγου της βασιλείας’ είναι, όπως τους χαρακτηρίζει ο απόστολος Παύλος, «συνεργοί μου εις την βασιλείαν του Θεού.» (Κολ. 4:11) Ακόμη και όταν ο Παύλος ήταν περιωρισμένος εκεί σ’ ένα σπίτι της Ρώμης, έκανε περισσότερα από το να γράφη επιστολές, όπως είναι η προς Κολοσσαείς επιστολή. «Εδέχετο πάντας τους ερχόμενους προς αυτόν [όπως ήταν ο Επαφράς], κηρύττων την βασιλείαν του Θεού, και διδάσκων μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως.» (Πράξ. 28:30, 31) Αφού αυτός ο πνευματικός «σπόρος» είναι ο ‘λόγος του Θεού,’ ο ‘λόγος της βασιλείας,’ περιέχει αγαθά νέα, ένα άγγελμα ελπίδος, ένα άγγελμα της πιο μεγαλειώδους κυβερνήσεως για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους, της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Αυτό το άγγελμα που περιέχεται στον «σπόρο» είναι κάτι που εκείνος που λαμβάνει τον σπόρο πρέπει να το καταλάβη και να το εκτιμήση. Πρέπει να καταλάβη το νόημά του, την έννοιά του, με την καρδιά του. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο «σπόρος» θα μπορέση ν’ αποκτήση ρίζα στην καρδιά του.

ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

19. (α) Σύμφωνα με τον Παύλο, τι αποτελέσματα είχε ο λόγος του ευαγγελίου μέσα στις καρδιές των Κολοσσαέων; (β) Αφού ο «σπόρος» είχε σπαρή γιατί έπρεπε να καλλιεργούνται η πίστις και η αγάπη στην καρδιά;

¹⁹ Τι επίδρασι είχε το «ευαγγέλιο,» όπως ελέχθη αληθινά σ’ αυτούς, στις καρδιές των μελών τα οποία αποτελούσαν την εκκλησία των Κολοσσών; Είχε μια επίδρασι που υπεκίνησε τον Παύλο, όταν το έμαθε αυτό, να τους γράψη την εξαίρετη επιστολή του. Η επίδρασις στις καρδιές τους ήταν εκείνη την οποία μνημονεύει ο απόστολος Παύλος: «ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας, και την εις πάντας τους αγίους αγάπην,» «την εν Πνεύματι αγάπην σας.» (Κολ. 1:4, 8) Αυτή η πίστις και η αγάπη έπρεπε να καλλιεργούνται στις καρδιές των ώστε ο σπόρος του Λόγου του Θεού να ριζώση προς τα κάτω και να βλαστήση προς τα πάνω και να κάμη μια εξωτερική εκδήλωσι, παράγοντας έτσι νέους ζωντανούς σπόρους, τριάντα, εξήντα η εκατό φορές περισσοτέρους από τον αρχικό σπόρο. Έπρεπε να γίνη αυτή η ανάπτυξις μέσα στην καρδιά πρώτα προτού γίνη μια εξωτερική εκδήλωσις που αναπαράγει ό,τι είχε σπαρθή μέσα.

20. (α) Γιατί οι εθνικοί ειδικά έπρεπε να πιστεύσουν για να δεχθούν τον «σπόρο;» (β) Είτε Ιουδαίοι είτε Εθνικοί, ποια ζωτικά πράγματα έπρεπε να δεχθούν ως προς τον Ιησούν;

²⁰ Όσο για τους εθνικούς, τους μη Ιουδαίους, όπως ήσαν πολλοί από την εκκλησία των Κολοσσών, χρειάσθηκε πίστις από μέρους των για να δεχθούν το «σπόρο» του Λόγου του Θεού. Αυτοί έπρεπε να εγκαταλείψουν τους πολλούς Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς θεούς στους οποίους ήσαν αφιερωμένοι και να συγκεντρώσουν την πίστι τους στον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης και όλων όσα είναι σ’ αυτά και του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αλλ’ είτε ήσαν απερίτμητοι εθνικοί είτε φυσικοί Ιουδαίοι, έπρεπε επίσης να πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό, ότι αυτός ο Ιησούς ο απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ της Ιερουσαλήμ ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας ή Χριστός. Έπρεπε να πιστεύσουν ότι αυτός ήταν ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως.» Έπρεπε να πιστεύσουν ότι αυτός ήταν επίσης ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών,» διότι ο Ιεχωβά Θεός τον ανέστησε σε αθάνατη ζωή στους ουρανούς. Εκτός απ’ αυτά, έπρεπε να πιστεύσουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η «κεφαλή του σώματος της εκκλησίας,» στην οποία επιθυμούσαν ν’ ανήκουν. Επίσης, ότι σ’ αυτόν είναι «κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως,» ώστε να μη είναι πια προσκολλημένοι στις κοσμικές των φιλοσοφίες ή ανθρωποποίητες θρησκευτικές παραδόσεις.—Κολ. 1:15-18· 2:3, 8· Πράξ. 14:11-18.

21. (α) Τι έπρεπε να κάμουν οι Κολοσσαείς με αυτόν τον «λόγο» που είχε τεθή στα στόματά των, και γιατί; (β) Τι έπρεπε να κάμουν με την καρδιά τους για να υποκινηθούν να δώσουν μια εξωτερική εκδήλωσι;

²¹ Αυτά ήσαν μερικά από τα ζωτικά πράγματα που περιείχοντο στην ‘αλήθεια του ευαγγελίου,’ και σ’ αυτά έπρεπε να πιστεύουν με την καρδιά τους. Ήταν ακριβώς όπως ο απόστολος Παύλος είχε γράψει πριν από χρόνια στους Ρωμαίους: «Ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν ότι αν ομολογήσης διά του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:8-10) Επειδή οι καρδιές των Κολοσσαέων ήσαν σαν την ‘καλή γη,’ επίστεψαν με την καρδιά τους και δέχθηκαν τον ‘σπόρο’ του ‘λόγου της βασιλείας’ του ‘λόγου του Θεού,’ και τον άφησαν να ριζώση στην καρδιά τους και να εκδηλωθή.

22, 23. (α) Εκείνοι οι Κολοσσαείς υποχρεούντο να πιστεύσουν ότι ο Ιησούς κατείχε ποια επίσημη θέσι, και επομένως κάτω από ποια εξουσία ήσαν; (β) Επομένως, όπως ο Παύλος που έγραψε την επιστολή, ποια θέσι είχαν αυτοί ως προς την κυβέρνησι εκείνη, και σε ποια εντολή του Ιησού ήσαν υποχρεωμένοι να μετάσχουν;

²² Σε συνδυασμό με την πίστι των ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός έπρεπε να πιστέψουν ότι ο Ιεχωβά Θεός τον έθεσε στα δεξιά Του ως Βασιλέα και Ιερέα, ο οποίος προσκιάσθηκε από τον Μελχισεδέκ, τον αρχαίο βασιλέα της Σαλήμ. Συνεπώς, ήλθαν στην πνευματική βασιλεία του Χριστού. Έπρεπε να πιστέψουν ότι ο Θεός «ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού.» (Κολ. 1:13) Όχι μόνο ήσαν κάτω από την παρούσα βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού, αλλά ήσαν και ‘πρέσβεις υπέρ του Χριστού’ στο πρόγραμμα του Θεού για τη ‘συνδιαλλαγή του κόσμου προς τον εαυτό του’ διά του Χριστού. (2 Κορ. 5:19, 20) Όταν ήταν ο Παύλος στη φυλακή από την οποία έγραψε την επιστολή του προς τους Κολοσσαείς, μίλησε για ‘παρρησία για να κάμη γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου υπέρ του οποίου ήτο πρέσβυς φορών άλυσιν.’ (Εφεσ. 6:19, 20) Όπως, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος, και η εκκλησία των Κολοσσών ήταν ένα σώμα πρέσβεων για το «μυστήριον του ευαγγελίου.» Ήσαν υποχρεωμένοι να μετάσχουν στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού, στο Ματθαίον 24:14:

²³ «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»

24. (α) Σε ποιο έθνος ανήκαν τώρα αυτοί οι Κολοσσαείς, και τι καρπούς υποχρεούντο να φέρουν; (β) Τι είδους καρπό λοιπόν, επρόκειτο να παράγη ο «σπόρος» που είχε σπαρή στις καρδιές τους;

²⁴ Οι Κολοσσαείς εκείνοι ασχολούμενοι στην πρεσβευτική δράσι για τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, παρήγαγαν τους καρπούς της βασιλείας. Αποδείχθηκαν ότι αποτελούσαν μέρος του έθνους που ‘παρήγε τους καρπούς της.’ Η «βασιλεία,» που είχε αφαιρεθή από το έθνος του φυσικού περιτετμημένου Ισραήλ, δόθηκε τώρα στο έθνος του πνευματικού Ισραήλ στον οποίον ανήκαν εκείνοι οι Κολοσσαείς Χριστιανοί. (Ματθ. 21:43) Ο συμβολικός «σπόρος» του ‘λόγου της βασιλείας’ του ‘λόγου του Θεού,’ είχε σπαρή στις καρδιές τους, και τώρα που οι καρδιές τους βρέθηκαν να είναι μια καλή γη παρήγαν καρπό του ιδίου είδους που είχε σπαρή στις καρδιές τους. Δηλαδή, και αυτοί επίσης παρήγαγαν, κηρύττοντας και διδάσκοντας τον ‘λόγον της βασιλείας’ στους άλλους, που ήσαν έξω από την εκκλησία των Κολοσσών.—Ματθ. 13:19· Λουκ. 8:11, 15.

25. Έχοντας υπ’ όψιν το παράδειγμα που δόθηκε από τους Κολοσσαείς, ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς τον πολεμόπληκτο αιώνα μας, και γιατί θα ευχαριστήσουμε τον Θεό;

²⁵ Ένα έξοχο παράδειγμα άξιο μιμήσεως δόθηκε τότε στον πρώτον αιώνα μ.Χ. σχετικά με τη Χριστιανική εκκλησία των Κολοσσών της Μικράς Ασίας. Αντιγράφεται αυτό σήμερα στον πολεμόπληκτο εικοστόν αιώνα; Αν ναι, τότε εμείς, όπως ο απόστολος Παύλος, θα έχωμε λόγο να «ευχαριστούμεν τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» όταν προσευχώμεθα πάντοτε σ’ αυτόν εν σχέσει με τη θρησκευτική κατάστασι.

Η Διάδοσις του Ευαγγελίου Καρποφορεί Παγκοσμίως

 1. Ποιο ήταν το πιο ανατριχιαστικό γεγονός του πρώτου αιώνος μ.Χ. και προτού γίνη γνωστό σ’ όλον τον κόσμο, τι είχε κηρυχθή σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο;

ΣΤΟΝ πρώτον αιώνα από τον οποίον άρχισε η χρονολόγησις της Εποχής μας, το πιο ανατριχιαστικό γεγονός ήταν, όχι η πυρπόλησις της Ρώμης στο έτος 64 μ.Χ., αλλά η πολιορκία και καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. Ο Ρωμαίος Στρατηγός Τίτος ανταμείφθηκε για την εξέχουσα νίκη του κατά της ισχυρά ωχυρωμένης πόλεως, με μια πομπή νίκης όταν επέστρεψε στη Ρώμη το έτος 71 μ.Χ., και στήθηκε μια θριαμβευτική αψίς προς τιμήν του. Εν τούτοις, ο αιματηρός πόλεμος κατά των στασιαστών Ιουδαίων δεν ετελείωσε παρά μόνον όταν κατελήφθη το τελευταίο Ιουδαϊκό οχυρό, το φρούριο της Μασάδας που δεσπόζει της Νεκράς Θαλάσσης, στο έτος 73 μ.Χ. Αυτό επέφερε μεγάλη αισχύνη, μομφή και εξουθένωσι στους ανά τον κόσμον Ιουδαίους από τους οποίους δεκάδες χιλιάδων πωλήθηκαν ως δούλοι. Εν τούτοις, χρόνια πριν αυτό το θλιβερό γεγονός για τους περιτετμημένους Ιουδαίους γίνη γνωστό σ’ όλον τον κόσμον, το ευαγγέλιο μιας αιώνιας χαράς είχε διαδοθή σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Ήταν το ευαγγέλιο της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, μιας βασιλείας που δεν εξαρτάται από την επίγεια Ιερουσαλήμ.

 2. (α) Ποιοι ήσαν οι φορείς αυτού του ευαγγελίου εκείνον τον πρώτο αιώνα μ.Χ.; (β) Πόσο ευρεία διάδοσι είχε η Χριστιανοσύνη από την ανατολή ως τη δύσι, πριν από την πυρπόλησι της Ρώμης;

² Ποιοι ήσαν οι φορείς αυτού του ευαγγελίου τον πρώτον εκείνον αιώνα μ.Χ.; Δεν ήσαν οι φυσικοί περιτετμημένοι Ιουδαίοι που θεωρούσαν την Ιερουσαλήμ ως το θρησκευτικό τους κέντρον. Αντιθέτως, ήσαν εκείνοι που είχαν συκοφαντηθή από τον Αυτοκράτορα Νέρωνα για την πυρπόλησι της Ρώμης, δηλαδή οι φιλήσυχοι και αβλαβείς ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, που είχαν ονομασθή «Χριστιανοί» για πρώτη φορά στη Συριακή πόλι της Αντιοχείας. (Πράξ. 11:26) Τότε οι Χριστιανοί εκείνοι μαθηταί περιελάμβαναν χιλιάδες Ιουδαίους πιστούς, όπως ήταν οι Χριστιανοί απόστολοι Σίμων Πέτρος και Παύλος. Πριν από την πυρπόλησι της Ρώμης ο απόστολος Πέτρος ευρίσκετο στη Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας, απ’ όπου έγραψε στους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας. Ο απόστολος Παύλος ευρίσκετο, τουλάχιστον στα πρώτα δύο χρόνια της παραμονής του στη Ρώμη της Ιταλίας, υπό κράτησιν σ’ ένα σπίτι και περίμενε να εκδικασθή η έκκλησίς του για να υπερασπίση τη Χριστιανοσύνη ενώπιον του Αυτοκράτορος Νέρωνος. (1 Πέτρ. 5:13· Πράξ. 28:30, 31) Από τη Βαβυλώνα, κοντά στο ανατολικό όριο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έως τη Ρώμη ήταν μια απόστασις περίπου δύο χιλιάδων μιλίων. Σημαντική διάδοσις της Χριστιανοσύνης!

3, 4. (α) Πριν από την επιστολή του Παύλου στον Κολοσσαείς, πώς είχε εισχωρήσει η αλήθεια βαθιά μέσα στην Αφρική καθώς και αλλού; (β) Σύμφωνα με την επιστολή του Παύλου, σε ποια έκτασι είχε καρποφορήσει το ευαγγέλιο;

³ Με την προσηλύτισι του Αιθίοπος ευνούχου της Βασιλίσσης Κανδάκης από τον ευαγγελιστή Φίλιππο, η Χριστιανοσύνη είχε εισχωρήσει πολύ προς νότον, έως κάτω στην Αιθιοπία νοτίως της Αιγύπτου. (Πράξ. 8:26-39) Έτσι, το ευαγγέλιον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού εισχωρούσε βαθιά μέσα στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη. Μεταξύ των Χριστιανών, στους οποίους έγραψε ο απόστολος Πέτρος την πρώτη καθολική επιστολή του σε πέντε επαρχίες της Μικράς Ασίας, υπήρχαν Χριστιανοί στις Κολοσσές, στη Λαοδίκεια και στην Ιεράπολι της Ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας. (1 Πέτρ. 1:1) Κατά τον χρόνο της καθολικής επιστολής του Πέτρου, ο απόστολος Παύλος έγραψε κατ’ ευθείαν στη Χριστιανική εκκλησία των Κολοσσών και ανέφερε σ’ αυτούς την επιστολή του προς την εκκλησία της Λαοδικείας. (Κολ. 4:16) Σ’ αυτή την εκκλησία των Κολοσσών μίλησε ο Παύλος ‘για τον λόγον της αληθείας του ευαγγελίου’ σ’ όλον τον κόσμον, κι αυτό έγινε χρόνια πριν έλθη το τέλος της επιγείου Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ. Μαζί με αυτό το ευαγγέλιο ήλθε και μια ελπίδα σ’ εκείνους που εδέχοντο το ευαγγέλιο, και σχετικά με αυτό έγραψε ο Παύλος, λέγοντας:

⁴ «Διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας» εν τοις ουρανοίς· την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον· και καρποφορεί, καθώς και εις εσάς, αφ’ ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία.»—Κολ. 1:4-6.

 5. Στο εδάφιο Κολοσσαείς 1:23, πώς ετόνισε ο Παύλος την κήρυξι του ευαγγελίου σε όλον τον κόσμον;

⁵ Το ότι η ελπίς της ουράνιας βασιλείας του Θεού είχε διαδοθή σε όλον τον κόσμο τονίζεται από τον Παύλο όταν λέγη παρακάτω στην επιστολή του στους Κολοσσαείς: «Εάν επιμένητε εις την πίστιν τεθεμελιωμένοι και στερεοί, και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν· του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.»—Κολ. 1:23.

 6. (α) Ποιοι ήσαν διάκονοι του ευαγγελίου εκτός από τον Παύλο; (β) Πώς εκείνοι οι διάκονοι είχαν μέρος στη διάδοσι της ελπίδος του ευαγγελίου στους άλλους;

⁶ Ο απόστολος Παύλος δεν ήταν ο μόνος διάκονος του ευαγγελίου τότε. Όλοι οι πιστοί Χριστιανοί του πρώτου εκείνου αιώνος ήσαν διάκονοι, περιλαμβανομένου και του μαθητού Επαφρά των Κολοσσών, ο οποίος επισκέφθηκε τον Παύλο στη διάρκεια του περιορισμού του στο σπίτι της Ρώμης. (Κολ. 1:7, 8· 4:12, 13) Όλοι αυτοί οι διάκονοι του ευαγγελίου είχαν μέρος στη διάδοσι της ελπίδος των σε άλλους όχι αντιγράφοντας ιδιαίτερα με το χέρι τις θεόπνευστες αφηγήσεις των ευαγγελίων για τη ζωή του Χριστού και τις επιστολές που είχαν γραφή από τους θεόπνευστους μαθητάς του, αλλά κυρίως προφορικώς, κηρύττοντας σε όλους τους ακροατάς και δίνοντας προφορική διδασκαλία σε όλους τους ενδιαφερομένους. Μπορούμε να φαντασθούμε την ποσότητα του έργου που έκαμαν οι εργάται κάτω από εκείνες τις περιστάσεις του πρώτου αιώνος. Εκείνοι οι Χριστιανοί διάκονοι, είχαν τα μόνα αγαθά νέα που μπορούσαν να πουν στον κόσμο του πρώτου αιώνος. Δεν σιωπούσαν για τη Βασιλεία, αλλά μιλούσαν πάρα πολύ γι’ αυτήν.

 7. (α) Επειδή ο «σπόρος» του ευαγγελίου δεν είχε σπαρή σε άγονο έδαφος, τι συνέβη στην εκκλησία των Κολοσσαέων και σε άλλες εκκλησίες; (β) Επειδή το ευαγγέλιο, όπως λέγεται αληθινά, καρποφορούσε, τι επετεύχθη μέσα σε τριάντα χρόνια από τότε που άρχισε να κηρύττη ο Ιησούς;

⁷ Ο «σπόρος» του ‘λόγου της βασιλείας’ που είχε λεχθή σ’ αυτούς δεν έπεσε σε άγονη γη. Αλλά από την καλή γη των καλών και ειλικρινών καρδιών φύτρωσε μια βλάστησις που έφερε σπόρο σαν εκείνον που είχε σπαρθή. Ακολούθησε ο πολλαπλασιασμός του σπόρου του ευαγγελίου της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού με το κήρυγμά του σε όλους τους άλλους που ήσαν σε απόστασι που μπορούσαν ν’ ακούσουν. Έτσι, ακριβώς όπως παρετήρησε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς των Κολοσσών, ο ‘λόγος της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν και εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον και καρποφορεί, καθώς και εις εσάς.’ (Κολ. 1:5, 6) Ο ‘λόγος της αληθείας του ευαγγελίου’ έφερνε καρπό και ηύξανε όχι μόνο μέσα στην εκκλησία των Κολοσσών, αλλά και σε όλες τις άλλες εκκλησίες της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. Ο «σπόρος» τον οποίον παρήγαγαν χρησιμοποιήθηκε για τη σπορά του αγγέλματος της Βασιλείας στις καρδιές των άλλων. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, ότι μέσα σε τριάντα χρόνια, αφότου ο Ιησούς Χριστός άρχισε να σπέρνη τον σπόρο με το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού, αυτή η μαρτυρία της Βασιλείας φέρθηκε σε ‘όλη την οικουμένη’!—Ματθ. 4:12-17· 24:14.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΜΟΙΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ;

 8. Πόσο μεγάλη είναι η δύναμις αυξήσεως ενός σπόρου που σπείρεται σε γόνιμο έδαφος, και έχασε τη δύναμι της αυξήσεως ο σπόρος του ‘λόγου του Θεού’ σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα;

⁸ Η δύναμις αυξήσεως ενός σπόρου που εσπάρη σε γόνιμο έδαφος είναι καταπληκτικά μεγάλη. Ο «σπόρος» του ‘λόγου της βασιλείας’ κατέπληξε τον κόσμο με τη δύναμί του τότε πριν από δεκαεννέα αιώνες. Μήπως εκείνος ο σπόρος του ‘λόγου του Θεού’ έχασε τη δύναμί του σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα; Αυτό δεν έπρεπε να συμβή, ούτε και συμβαίνει! Εκείνο που είχε γραφή στους εκχριστιανισμένους Εβραίους πριν από δεκαεννέα αιώνες παραμένει αληθινό και σήμερα: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν.»—Εβρ. 4:12.

 9. (α) Μήπως το πέρασμα του χρόνου εμείωσε τη δύναμι αναπτύξεως του «σπόρου» του λόγου του Θεού; (β) Γιατί εξετάζομε εδώ την αύξησι των μελών του Χριστιανικού κόσμου;

⁹ Ο χρόνος δεν ελάττωσε τη δύναμι της αναπτύξεώς του. Τι έχομε να δείξωμε γι’ αυτό το γεγονός της αυξήσεως; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η θρησκευτική επικράτεια η γνωστή ως Χριστιανικός κόσμος; Σύμφωνα με τους δημοσιευμένους υπολογισμούς των εκκλησιαστικών μελών του Χριστιανικού κόσμου, ύστερ’ από ένα αποκορύφωμα στη δεκαετία του 1960, ο Χριστιανικός κόσμος υπέστη μια προσωρινή πτώσι σε αριθμό μελών κατά δεκάδες εκατομμυρίων. Αλλά τώρα ο τελευταίος υπολογισμός δίνει στον Χριστιανικό κόσμο ένα νέο αποκορύφωμα από 985.363.400 μέλη.—Βλέπε Παγκόσμιον Ημερολόγιον και Βιβλίον Γεγονότων 1973, σελ. 343, στον τίτλο «Ο Θρησκευτικός Πληθυσμός του Κόσμου» (στην Αγγλική).

10, 11. (α) Ποιο ερώτημα εγείρεται για την αύξησι του Χριστιανικού κόσμου και μήπως η αριθμητική αύξησις αποδεικνύει ότι ο Χριστιανικός κόσμος δεν βρίσκεται στις ‘έσχατες ημέρες’ του; (β) Ποιες συνθήκες που προελέχθησαν από τον Παύλο για τις ‘έσχατες ημέρες’ μπορεί ν’ αποτελούν την αιτία των θρησκευτικών δυσχερειών του Χριστιανικού κόσμου;

¹⁰ Πρέπει να ομολογήσωμε ότι ο Χριστιανικός κόσμος δεν παρακμάζει ως προς τον αξιούμενο αριθμό μελών. Αυξάνει, όμως, επίσης και η ποιότης των μελών του σε πνευματικότητα, για να παράγη πιο γνησίους Χριστιανούς; Ας τους παραβάλωμε με την ποιότητα των Χριστιανών των Κολοσσών, στους οποίους ο Παύλος ένοιωσε την ανάγκη να γράψη αυθόρμητα. Εκείνοι οι Κολοσσαείς Χριστιανοί ήσαν πολύ διαφορετικοί απ ό,τι θα ήσαν πολλοί που θα ισχυρίζονταν ότι υπηρετούν τον Θεό πολύ αργότερα, στις ‘έσχατες ημέρες.’ Το ότι ο Χριστιανικός κόσμος, ύστερ’ από δεκαέξη αιώνων ύπαρξι, αυξάνει, δεν αναιρεί το γεγονός ότι βρίσκεται στις ‘έσχατες ημέρες’ του. Το ότι βρίσκεται σε ‘καιρούς κακούς’ δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή. Ποια προείπε ο απόστολος Παύλος ότι θα ήταν η αιτία τούτου, και είναι αυτός ο λόγος των θρησκευτικών δυσχερειών του Χριστιανικού κόσμου; Ο Παύλος είπε:

¹¹ «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.»—2 Τιμ. 3:1-5.

12, 13. (α) Πώς λοιπόν παραβάλλεται πνευματικά ο Χριστιανικός κόσμος με την αρχαία εκκλησία των Κολοσσών; (β) Πώς εξηγεί ο Χριστιανικός κόσμος ότι η Κυριακή Προσευχή θα εκπληρωθή ως προς την ουράνια βασιλεία του Πατρός;

¹² Κανένας δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι αυτή η προφητική περιγραφή εξηγεί τον λόγο για τον οποίον ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα έχει δυσχέρειες, ύστερ’ από δεκαέξη αιώνων αριθμητική αύξησι. Με το να έχη εκπληρωθή σ’ αυτόν η θεόπνευστη αυτή προφητεία, ο Χριστιανικός κόσμος αποδεικνύεται ότι είναι εκ διαμέτρου αντίθετος από ό,τι ήταν η εκκλησία των Κολοσσών. Σε όλους αυτούς τους αιώνες ο Χριστιανικός κόσμος τακτικά προσηύχετο την Κυριακή Προσευχή, όπως την ονομάζει. Η υποδειγματική αυτή προσευχή, όπως ελέχθη από τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν στην επί του Όρους Ομιλία του, αρχίζει ως εξής: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα εξηγεί αυτή την έλευσι της βασιλείας του ουράνιου Πατρός ότι γίνεται με την εγκαθίδρυσι της βασιλείας στις καρδιές των πιστών, όπως είπε ο Δόκτωρ Άνταμ Κλαρκ σχολιάζοντας το εδάφιο του Ματθαίου 6:10:

¹³ «Όταν η βασιλεία της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της χαράς εγκατασταθή στην καρδιά με το άγιο πνεύμα, τότε προβλέπεται πλήρως ότι θα γίνεται το θείον θέλημα.»—Σχόλια, Τόμος 5, σελίς 86, στήλη 1.

14. (α) Αφού η αύξησις του Χριστιανικού κόσμου υστερεί από εκείνη του παγκοσμίου πληθυσμού, πώς ο κλήρος του εξηγεί την έλευσι της βασιλείας; (β) Πώς οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι μέσα σε τριάντα χρόνια εγείρουν ένα ερώτημα για την έλευσι της βασιλείας ως προς τον Χριστιανικό κόσμο;

¹⁴ Για πολύν καιρό υπήρχε η σκέψις ότι η βασιλεία του Θεού θα ήρχετο με τη μεταστροφή όλων των ανθρώπων στο να γίνουν εκκλησιαστικά μέλη του Χριστιανικού κόσμου. Αλλά τώρα που ο Χριστιανικός κόσμος υστερεί απέναντι της αυξήσεως του πληθυσμού, οι κληρικοί λέγουν ότι η έλευσις της βασιλείας είναι μόνο στις καρδιές εκείνων που πιστεύουν. Δεν διδάσκουν ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού θ’ αντιταχθή στο παρόν κοσμικό σύστημα πραγμάτων και θα το καταστρέψη και κατόπιν θα διακυβερνήση σαν μια πραγματική κυβέρνησις τους κατοίκους της γης και θα γεμίση όλη τη γη με δικαιοσύνη και ειρήνη και ευτυχία για πάντα. (Δαν. 2:44· 7:13, 14) Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν.» Και: «Όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.» (Λουκ. 6:45· 12:34) Αλλά που είναι η ένδειξις ότι η βασιλεία του Θεού ιδρύθηκε έστω και στις καρδιές των εκκλησιαστικών μελών του Χριστιανικού κόσμου και ότι οι καρδιές των είναι στη βασιλεία του Θεού ως θησαυρό τους; Μήπως οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έγιναν μέσα στα τριάντα δύο χρόνια του εικοστού αυτού αιώνος αποτελούν ένδειξι ότι η θεία «βασιλεία της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της χαράς» εγκαταστάθηκε με το άγιο πνεύμα στις καρδιές των εκατοντάδων εκατομμυρίων εκκλησιαστικών μελών του Χριστιανικού κόσμου;

15. (α) Μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, ποια οργάνωσις ήταν ο «θησαυρός» του Χριστιανικού κόσμου; (β) Τι κάνει ο διάδοχος της Κοινωνίας των Εθνών για την άμιλλα των εξοπλισμών;

¹⁵ Στη διάρκεια των είκοσι ετών μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων η Κοινωνία των Εθνών για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια αποτελούσε τον «θησαυρό» του Χριστιανικού κόσμου, διότι οι εκκλησίες των είπαν: Η Κοινωνία των Εθνών είναι «η πολιτική έκφρασις της Βασιλείας του Θεού στη γη.» Αλλά πού είναι η Κοινωνία των εθνών σήμερα; Και τι κάνει ο διάδοχός της, τα Ηνωμένα Έθνη για ν’ αναχαιτίσουν τη διεθνή άμιλλα των εξοπλισμών για στρατιωτική υπεροχή σ’ ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που απειλεί την ύπαρξι όλης της ανθρωπότητος; Η κατασκευή φονικωτέρων όπλων δίνει την απάντησι.

16. Έρχεται πραγματικά η βασιλεία του Θεού παρά την κατάστασι του Χριστιανικού κόσμου, και πώς λέγεται αυτό σήμερα σε όλη την ανθρωπότητα;

¹⁶ Ολ’ αυτά αποδεικνύουν ότι η βασιλεία του Θεού δεν έχει εγκατασταθή στις καρδιές των κληρικών και των εκκλησιαστικών μελών του Χριστιανικού κόσμου και ότι δεν έχει έλθει στις καρδιές τους. Η βασιλεία του Θεού δεν αναμένεται να έλθη μ’ αυτόν τον τρόπο, και δεν θα έλθη έτσι. Εν τούτοις η βασιλεία του Θεού με τον Χριστό έρχεται σε απάντησι της Κυριακής προσευχής, και αυτή η θεοκρατική κυβέρνησις είναι τώρα πραγματικά πολύ κοντά, «επί θύραις.» Αυτό λέγεται σήμερα σε όλη την ανθρωπότητα με το «ευαγγέλιον της βασιλείας», που είχε προφητεύσει ο Ιησούς Χριστός ότι θα εκηρύττετο σε όλη την οικουμένην προς μαρτυρίαν σε όλα τα έθνη προτού έλθει το τέλος. (Ματθ. 24:14) Αυτό το ευαγγέλιο, ο ‘λόγος της βασιλείας’ σπείρεται σαν σπόρος σε όλη τη γη, σε 208 χώρες και νήσους και καρποφορεί το ίδιο όπως και στις ημέρες του αποστόλου Παύλου όπως είπε ο Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία των Κολοσσών ότι ‘το ευαγγέλιον καρποφορεί σ’ όλον τον κόσμο καθώς και εις εσάς.’ (Κολ. 1:6) Μέσα και έξω από τον Χριστιανικό κόσμο σπείρεται αυτός ο σπόρος του ευαγγελίου.

17. (α) Αν όχι η βασιλεία, τι είναι αυτό που εγκαθίσταται στις καρδιές των ανθρώπων και πώς; (6) Όπως στις ημέρες του Παύλου, πώς γίνεται η ‘καρποφορία και η αύξησις’ του ευαγγελίου εις πείσμα του Χριστιανικού κόσμου;

¹⁷ Όσο για τη σχέσι μεταξύ της βασιλείας του Θεού και της ανθρώπινης καρδιάς, δεν είναι η βασιλεία, αλλά ο σπόρος του ευαγγελίου της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού που έρχεται μέσα στην καρδιά. Αυτός ο «σπόρος» εγκαθίσταται εκεί κάνοντας ρίζα και φέροντας καρπό. Αυτός ο «σπόρος» σπείρεται με το κήρυγμα του ευαγγελίου σε όλους εκείνους που τον ακούουν και τον δέχονται. Αυτός ο σπόρος του ευαγγελίου καρποφορεί κάνοντας το στόμα να μιλή από το περίσσευμα της καρδιάς εκείνων στων οποίων τις καρδιές φυτεύθηκε ο σπόρος. Έτσι, το φύτευμα του «σπόρου» κάνει όλους εκείνους στην ευνοϊκή καρδιά των οποίων σπάρθηκε ο σπόρος να γίνουν νέοι κήρυκες των αγαθών νέων, δηλαδή του ευαγγελίου. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον αυξάνει ο σπόρος του ευαγγελίου με το κήρυγμα του ευαγγελίου από ολοένα περισσότερους κήρυκες της Βασιλείας. Και ενώ ο Χριστιανικός κόσμος προσπαθεί να παρεμποδίση τη σπορά του σπόρου της Βασιλείας στις καρδιές των ανθρώπων, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχίζουν να σκορπίζουν τον σπόρο του ευαγγελίου σε όλον τον κόσμο. Ομοίως, όπως ακριβώς στις ημέρες του αποστόλου Παύλου, η καρποφορία και η αύξησις έγινε παγκοσμίως, παρά την αντίδρασι του Χριστιανικού κόσμου.

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

18. Τι παρήγαγε η σπορά του «σπόρου» εκτός από την αύξησι των διαγγελέων της βασιλείας, και συνεπώς ποιες ιδιότητες διακρίνουν σήμερα τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά;

¹⁸ Αυτή η σπορά του σπόρου του ευαγγελίου της βασιλείας έχει καρποφορήσει με αφθονία και αυξηθή περισσότερο από το να παραγάγη απλώς και άλλους κήρυκας της Βασιλείας. Είχε και μια άλλη σχετική καρποφορία στις καρδιές εκείνων που έχει σπαρθή ο σπόρος και που διακηρύττουν τη Βασιλεία. Παρήγαγε το αντίθετο από εκείνο που προείπε ο απόστολος Παύλος για τον Χριστιανικό κόσμο στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:1-5. Παρήγαγε τα ίδια πράγματα που είχε παραγάγει στις καρδιές και στη ζωή της Χριστιανικής εκκλησίας των Κολοσσών, στην οποία ο Παύλος έγραψε την επιστολή του. Παρήγαγε τις Χριστιανικές ιδιότητες που μνημονεύει ο Παύλος στην επιστολή του, δηλαδή, αγάπη, ελπίδα και πίστι. Οι θαυματουργικές δυνάμεις και ικανότητες που διέκριναν την αληθινή Χριστιανική εκκλησία θα παρήρχοντο μετά τον θάνατο των Χριστιανών αποστόλων, αλλά ο Παύλος είπε, «τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη.» (1 Κορ. 13:13) Αυτά είναι εκείνα που μένουν, όχι στον πολεμόπληκτο Χριστιανικό κόσμο, αλλά στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Τους διακρίνει πίστις, ελπίς, αγάπη.

19. (α) Τι είχε να γράψη ο Παύλος για την πίστι, την αγάπη και την ελπίδα της εκκλησίας των Κολοσσών; (β) Ποιο είδος αγάπης υποκινεί τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά ν’ ανοίγουν τα στόματά των και να κηρύττουν;

¹⁹ Ο Παύλος είπε στους Κολοσσαείς: «Ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας, και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς· την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου,. . . από Επαφρά του αγαπητού συνδούλου ημών, . . . όστις και εφανέρωσεν εις ημάς την εν Πνεύματι αγάπην σας.» (Κολ. 1:4, 5, 7, 8) Όχι η σεξουαλική, περιπαθής, σαρκική αγάπη που εχαρακτήριζε τον ειδωλολατρικό Ελληνόφωνο κόσμο της εποχής του αποστόλου Παύλου, αλλά η ‘εν πνεύματι αγάπη’—αυτή είναι εκείνη που παρήχθη από τη σπορά του ευαγγελίου στις καρδιές των σημερινών Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτή η αληθινή Χριστιανική αγάπη αποτελεί μέρος της καρποφορίας του πνεύματος του Θεού, σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στην επιστολή προς Γαλάτας 5:22. Αυτή η πνευματική αγάπη στην καρδιά είναι εκείνη που τους υποκινεί ν’ ανοίξουν τα στόματά των και να κηρύττουν.

20. Τι συμβαίνει, όπως προελέχθη, με την ιδιότητα της αγάπης στον Χριστιανικό κόσμο σήμερα, αλλά ποια παράκλησις του Παύλου προς τους Κολοσσαείς εκπληρώνεται σήμερα και πώς;

²⁰ Η προφητεία του Ιησού εν σχέσει με το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων εκπληρώνεται σήμερα στον Χριστιανικό κόσμο, δηλαδή, «επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» (Ματθ. 24:12) Αλλά η παράκλησις που εξέφρασε ο απόστολος Παύλος όταν έγραφε στους Κολοσσαείς εκπληρώνεται σήμερα στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά: «Διά να παρηγορηθώσιν αι καρδίαι αυτών, ενωθέντων ομού εν αγάπη.» (Κολ. 2:1, 2) Αλλ’ αυτοί πρέπει να συνεργάζωνται με την παράκλησι του αποστόλου σ’ αυτούς, κάνοντας ό,τι έγραψε ο απόστολος στους Κολοσσαείς: «Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι τέλειος σύνδεσμος ενότητος»—Κολ. 3:14, ΜΝΚ.

21. Πώς αυτή η αγάπη επηρεάζει τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που προέρχονται από διάφορα έθνη στις σχέσεις των μεταξύ των;

²¹ Δεν είναι εκπληκτικό λοιπόν ότι και οι σημερινοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, αν και προέρχονται από ‘όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες,’ δεν αναγνωρίζουν κανένα φυλετικό ή εθνικό φραγμό μεταξύ των. Όχι μόνο δεν μάχονται μεταξύ των στις εκκλησίες των και στις γενικές συνελεύσεις, αλλά και αρνούνται ν’ αναμιχθούν σε όλους τους μη θεοκρατικούς, διεθνείς πολέμους. Τέτοιοι πόλεμοι θ’ ανάγκαζαν τους Χριστιανούς μάρτυρας μιας χώρας να φονεύουν Χριστιανούς αδελφούς των μιας άλλης χώρας.—Αποκάλ. 7:9.

22. Για ν’ αναλάβουν τέτοια πορεία σ’ αυτόν τον κόσμο σε ποια πράγματα έχουν πλήρη πίστι και πώς πρέπει να είναι σαν τους Κολοσσαείς ως προς την πίστι των;

²² Απαιτείται μεγάλη πίστις για μια τέτοια πορεία σ’ ένα πολεμόπληκτο κόσμο. Άλλα, όπως και η εκκλησία των Κολοσσών, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα έχουν πλήρη πίστι στην ορθότητα των νόμων και των κανόνων διαγωγής που εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή έχει τον Θεόν ως Συγγραφέα της και ότι είναι ένα θεοκρατικό βιβλίο, με το οποίο πρέπει αναμφισβήτητα να συμμορφώνωνται. Πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και είναι ο Κύριός των, του οποίου τους λόγους και τα παραδείγματα πρέπει ν’ ακολουθούν ανεπιφύλακτα. Για να είναι ‘άμωμοι και ανέγκλητοι ενώπιόν του,’ κάνουν όπως και οι Κολοσσαείς: ‘επιμένουν στην πίστι θεμελιωμένοι και στερεοί.’ Ο απόστολος Παύλος είπε στους Κολοσσαείς Χριστιανούς ότι έχαιρε για ‘τη σταθερότητα της εις Χριστόν πίστεώς των.’ (Κολ. 1:22, 23· 2:5) Για τον ίδιο λόγο μπορούμε να χαίρωμε για τους σημερινούς μάρτυρας του Ιεχωβά.

23. (α) Στη διάρκεια αυτού του καιρού που υπάρχουν πολλοί πολιτικοί κύριοι, σε ποιον θέτουν την πίστιν των ως Κύριόν των; (β) Τι τους ενισχύει να εγκαρτερήσουν ακόμη και σε βίαιο θάνατο σε καιρό διωγμού;

²³ Υπάρχουν σήμερα πολλοί πολιτικοί κύριοι στη γη, αλλά οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά απέχουν από την κοσμική πολιτική. Γιατί; Διότι αυτοί δέχθηκαν τον Χριστό Ιησού ως Κύριον. Πολύ κατάλληλα λοιπόν υπακούουν στη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς τους Κολοσσαείς: «Καθώς λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε, ερριζωμένοι και εποικοδομημένοι εν αυτώ, και στερεούμενοι εν τη πίστει, καθώς εδιδάχθητε, περισσεύοντες εν αυτή μετά ευχαριστίας.» (Κολ. 2:6, 7· 1 Κορ. 8:5, 6) Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα στην ιστορία του εικοστού αιώνος που αποδεικνύουν ότι οι Χριστιανοί που λατρεύουν τον Ιεχωβά ως Θεό θα εμμείνουν σ’ αυτή την πίστι στον Χριστό Ιησού ως τον Κύριόν των μέχρι θανάτου, έστω και βιαίου θανάτου στα χέρια διωκτών. Η πίστις των στην ανάστασι των νεκρών τούς ενισχύει να το πράξουν αυτό. Έχουν την πίστι των Κολοσσαέων Χριστιανών, που, όπως είπε ο απόστολος Παύλος, είναι ‘πίστις στην ενέργεια του Θεού, ο οποίος ανέστησε τον Ιησούν εκ νεκρών.’—Κολ. 2:12.

24. (α) Ποιος άλλος παράγων ενίσχυσε τους Κολοσσαείς να παραμείνουν στην εύνοια του Θεού και τι έπρεπε να κάμουν σχετικά με αυτόν; (β) Γιατί ζούσαν σ’ ένα θαυμάσιο καιρό για την απόκτησι πίστεως, και γιατί αισθάνθηκαν ότι είχαν πολύ ευνοηθή;

²⁴ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, ω, τι «ελπίδα» είχαν πράγματι εκείνοι οι Κολοσσαείς! Ήταν ένας ζωτικός παράγων που τους βοηθούσε να παραμείνουν στην εύνοια του Θεού διά του Χριστού· και για τον δυναμικό αυτόν λόγο ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε σ’ εκείνους τους Κολοσσαείς Χριστιανούς να ‘μη μετακινούνται από την ελπίδα του ευαγγελίου το οποίον ήκουσαν και το οποίον εκηρύχθη σε όλην την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.’ (Κολ. 1:22, 23) Οι Κολοσσαείς Χριστιανοί, πολλοί από τους οποίους ασφαλώς ήσαν προσήλυτοι από τα ειδωλολατρικά έθνη, ζούσαν σ’ ένα πολύ θαυμάσιο καιρό όταν το μυστήριο των σκοπών του Θεού φανερώθηκε για πρώτη φόρα και αυτό έκαμε δυνατόν ώστε οι θεοσεβείς πιστοί να επωφεληθούν απ’ αυτή τη φανέρωσι. Ασφαλώς οι Κολοσσαείς εκείνοι πιστοί πρέπει να αισθάνθηκαν ότι είχαν ευνοηθή πάρα πολύ απ’ αυτή την άποψι όταν τους έγραψε ο απόστολος Παύλος και τους είπε ότι είχε γίνει διάκονος για να εκπληρώση «το κήρυγμα του Λόγου του Θεού, το μυστήριον το οποίον ήτο αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών, τώρα δε εφανερώθη εις τους αγίους αυτού· εις τους οποίους ηθέλησε ο Θεός να φανερώση, τις ο πλούτος της δόξης του μυστηρίου τούτου εις τα έθνη, όστις είναι ο Χριστός εις εσάς η ελπίς της δόξης.»—Κολ. 1:25-27.

25. Τι εσήμαινε αυτή η δήλωσις του Παύλου εν σχέσει με τους τότε πιστούς, και ποιες Χριστιανικές ιδιότητες προήγαγε στους Κολοσσαείς αυτή η ελπίδα;

²⁵ Αυτό εσήμαινε ότι για πρώτη φόρα υπήρχε μια τέτοια ιερή διάταξις όπως το να είναι ο Χριστός όχι μόνο με τους Ιουδαίους πιστούς, άλλα με τους πιστούς που προήρχοντο απ όλα τα μη Ιουδαϊκά ή ειδωλολατρικά έθνη. Το γεγονός ότι ο Χριστός ήταν τώρα με όλους αυτούς παρέσχε τη βάσι για μια αξιόλογη ελπίδα, μια ‘ελπίδα της δόξης’ του. Αυτή η ελπίδα ήταν επομένως η ελπίδα του να μετέχουν με τον Χριστό τον Μεσσία στην ουράνια βασιλεία του για την αιώνια ευλογία όλης της ανθρωπότητος. Τι εξαίρετες, λοιπόν, Χριστιανικές ιδιότητες παράγει αυτή η ελπίδα! Ο απόστολος Παύλος είπε ότι η αγάπη και η πίστις των Κολοσσαέων ήταν «διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς.» (Κολ. 1:4, 5) Μια τέτοια θαυμαστή ελπίδα ζη σήμερα!

26. Στον παρόντα καιρό, ποια είναι η ελπίδα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά ως προς την κυριαρχία, και για ποιο σκοπό;

²⁶ Ποια λοιπόν είναι η ελπίδα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στον παρόντα καιρό της παγκοσμίου αναταραχής και της πολιτικής συγχύσεως; Μήπως είναι η ελπίδα του να γίνη κανείς βασιλεύς ή βασίλισσα της Αγγλίας; Μήπως είναι το να γίνη πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας; Ή μήπως πρωθυπουργός της Δυτικής Γερμανίας; Μήπως είναι το να γίνη κανείς πρόεδρος του Κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ρωσίας; Μήπως είναι το να γίνη κανείς κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης ή καμμιάς άλλης πολιτείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής; Όχι, με κανένα τρόπο! Η ελπίδα των Χριστιανών μαρτύρων δεν είναι ν’ αναλάβουν τέτοια πολιτικά αξιώματα σε καμμιά από τις κοσμικές κυβερνήσεις του καταδικασμένου αυτού συστήματος πραγμάτων. Οι επιδιώκοντες αξιώματα πολιτικοί του Χριστιανικού και ειδωλολατρικού κόσμου ας αναλάβουν αυτές τις κοσμικές θέσεις στη γη μέχρι τέλους. Εκείνοι από τους μάρτυρας του Ιεχωβά που έχουν την άνω κλήσι, όπως εκείνοι οι Κολοσσαείς του πρώτου αιώνος, ελπίζουν να έχουν μια κυβερνητική θέσι που κρατείται γι’ αυτούς στους ουρανούς, ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό τον Βασιλέα των βασιλέων και Κύριον των κυρίων. Σ’ αυτή την ουράνια βασιλεία θα υπηρετούν τον Θεό και θα βοηθούν να ευλογηθή όλη η ανθρωπότης.

27. Ως προς εκείνους τους Μάρτυρας που επιθυμούν να ζήσουν στην παραδεισιακή γη, ποιες είναι οι ελπίδες των για κυριαρχία, και πώς θα είναι αυτοί μεταξύ εκείνων που ο Θεός θα διαφυλάξη στη νέα του τάξι;

²⁷ Όσο για κείνους τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά που επιθυμούν να ζήσουν σε μια αμόλυντη και ειρηνική παραδεισιακή γη, η ελπίδα των δεν είναι να ζουν αιωνίως κάτω από την ‘Αστερόεσσα’ ούτε κάτω από το Σφυροδρέπανο σ’ όλο το μέλλον, ούτε κάτω από το έμβλημα οποιουδήποτε άλλου έθνους του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Η ελπίς των είναι να ζήσουν για πάντα στη γη κάτω από την ουράνια βασιλεία του Ιεχωβά Θεού, του Κυριάρχου όλου του σύμπαντος. Σ’ αυτή τη θεοκρατική κυβέρνησι ο Ιησούς Χριστός και η δοξασμένη εκκλησία του θα βασιλεύουν ως βασιλείς και ιερείς για την ατελεύτητη ευημερία όλης της ανθρωπότητος, ζώντων και νεκρών. Σ’ αυτή και μόνο την κυβέρνησι αποβλέπουν εκείνοι που ελπίζουν να ζήσουν σ’ έναν επίγειο παράδεισο για ν’ απελευθερωθούν απ’ όλη την κακοδιοίκησι της ανθρωπότητος που προέρχεται από τον Σατανά και όλα τα όργανά του, δαιμονικά και ανθρώπινα. Λόγω αυτής της μεγαλειώδους και υπέροχης ελπίδας δεν επιθυμούν ούτε φιλοδοξούν να καταλάβουν οποιαδήποτε πολιτικά αξιώματα των επιγείων εθνών. Δεν θέλουν να μετέχουν στην κοινοτική ευθύνη για τ’ αμαρτήματα και τη διαφθορά των πολιτικών πραγμάτων. Γνωρίζουν ότι εκείνοι που τηρούνται καθαροί από τέτοια κοσμικά μολύσματα θα είναι εκείνοι τους οποίους ο Θεός θα διαφυλάξη στη νέα Του τάξι.

28. Σε ποιους οφείλονται ευχαριστίες γι’ αυτό το «ευαγγέλιο», και ποιες Χριστιανικές ιδιότητες παρήγαγε για να υποκινήση τους κήρυκας να προχωρήσουν;

²⁸ Όλες οι ευχαριστίες ανήκουν στον Ιεχωβά Θεό διά του Ιησού Χριστού γι’ αυτό το ασύγκριτο «ευαγγέλιο.» Αυτό είναι το ευαγγέλιο που κηρύττεται σήμερα σε όλη την κτίσι υπό τον ουρανόν. Το κήρυγμα αυτού του ευαγγελίου καρποφορεί και αυξάνει, με τη νικηφόρο δύναμι του Παντοδυνάμου Θεού. Εκείνοι που δέχονται τον σπόρο αυτού του ευαγγελίου καλλιεργούν επομένως μέσα τους πίστι, ελπίδα και αγάπη, αν και βρίσκονται μέσα σ’ ένα πολεμόπληκτο κόσμο. Μόνον το αληθινό «ευαγγέλιο» θα μπορούσε να παραγάγη τέτοιες χριστοειδείς ιδιότητες. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά υποκινούμενοι απ’ αυτές τις ιδιότητες θα εξακολουθήσουν να κηρύττουν το ευαγγέλιο της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού σ’ όλη την κτίσι υπό τον ουρανόν, αδιάκοπα ως το τέλος της καρποφόρου αυτής εποχής της σποράς.

Απόκτησις Πλούτου για τον Νέο Βασιλέα της Γης

«Εύνοια του βασιλέως είναι προς φρόνιμον δούλον· θυμός δε αυτού προς τον προξενούντα αισχύνην.»—Παροιμ. 14:35.

 1. Ποιος άνθρωπος έθεσε στο στόμα του βασιλέως τα λόγια της διαταγής για τη σφαγή των εχθρών στην προφητική παραβολή;

«ΠΛΗΝ τους εχθρούς μου εκείνους οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ’ αυτούς, φέρετε εδώ, και κατασφάξατε έμπροσθέν μου.» Αυτά τα λόγια του βασιλέως θα έπρεπε να τρομοκρατήσουν τις καρδιές εκείνων εναντίον των οποίων απευθύνονται! Και ποιος τα είπε αυτά τα λόγια; Ένας άνθρωπος που πολλοί θα ενόμιζαν ότι ποτέ δεν θα εξέδιδε μια τόσο σκληρή διαταγή. Έθεσε αυτά τα λόγια στο στόμα του βασιλέως για τον οποίο μιλούσε σε μια παραβολή, δηλαδή σε μια προφητική εξεικόνισί του. Αλλά πραγματικά μιλούσε για τον εαυτό του, διότι αυτός ήταν εκείνος που παριστάνετο από τον βασιλέα στην παραβολική εξεικόνισί.—Λουκ. 19:27.

 2. (α) Πού κατηυθύνετο ο Ιησούς εκείνον τον καιρό, και με ποιο γεγονός υπ’ όψιν; (β) Όταν ο Ιησούς, κατέβαινε από το Όρος των Ελαιών, ποια προφητεία είπε εναντίον της Ιερουσαλήμ;

² Εκείνον τον καιρό, ο Ιησούς Χριστός ήταν στην πόλι της Ιεριχώ, περίπου δεκατέσσερα μίλια βορειοανατολικώς της Ιερουσαλήμ, και άρχιζε ο μήνας Νισάν της ανοίξεως του έτους 33 μ.Χ. Ο Ιησούς είχε διαβή τον Ιορδάνη Ποταμό και είχε μπη στην Ιεριχώ, όπου έμεινε τη νύχτα. Ήταν καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ, για να κάμη τη θριαμβευτική του πορεία προς την αγία πόλι την Κυριακή, 9 Νισάν, πέντε μέρες πριν από το Ιουδαϊκό πάσχα. Σ’ αυτή τη θριαμβευτική πορεία σταμάτησε την πομπή των μαθητών του καθώς κατέβαιναν από το Όρος των Ελαιών και έκλαψε για την πόλι της Ιερουσαλήμ, λέγοντας: «Είθε να εγνώριζες και συ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα· αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου· διότι θέλουσιν έλθει ημέραι επί σε, και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει, και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν και θέλουσι κατεδαφίσει σε, και τα τέκνα σου εν σοί, και δεν θέλουσι αφήσει εν σοί λίθον επί λίθον· διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.»—Λουκ. 19:41-44.

 3. Πότε έγινε η σφαγή που προελέχθη από τον Ιησού και σε τι βαθμό;

³ Μήπως ο Ιησούς περιέγραφε έτσι το πώς ο βασιλεύς της προφητικής παραβολής θα κατέσφαζε τους εχθρούς του επειδή δεν τον ήθελαν για βασιλέα των; Όπως εξελίχθησαν τα πράγματα, η πόλις της Ιερουσαλήμ δεν υποδέχθηκε τον Ιησού Χριστό ως Βασιλέα στη θριαμβευτική του πορεία προς αυτήν. Μετά από πέντε μέρες, την ημέρα του Πάσχα, οι εχθροί που ήσαν στην Ιερουσαλήμ εξετέλεσαν τον Ιησούν σαν ένα καταραμένο κακούργο πάνω σ’ ένα ξύλο έξω από τα τείχη της πόλεως. Οι εχθροί αντετέθησαν έντονα επειδή ο Ρωμαίος Κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος ανήρτησε επιγραφή πάνω στο ξύλο, που έλεγε Εβραϊστί, Ρωμαϊστί και Ελληνιστί: «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων.» (Ιωάν. 19:17-22) Δεν ήθελαν να καλήται βασιλεύς των εκείνος τον οποίον κατηγόρησαν ως βλάσφημον του Θεού των και στασιαστή κατά της αυτοκρατορικής Ρώμης. Μετά από 33 χρόνια, όταν αυτοί οι ίδιοι εστασίασαν κατά της Ρώμης, δεν το έκαμαν αυτό υπέρ του Ιησού ως του Μεσσίου και Βασιλέως των, αλλά υπέρ των ιδίων των Μεσσιανικών φιλοδοξιών. Στο πέμπτο έτος της επαναστάσεώς των εναντίον της Ρώμης, συνέβη η τρομερή σφαγή που είχε προείπει ο Ιησούς. Στη διάρκεια της Ρωμαϊκής πολιορκίας και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες στασιασταί Ιουδαίοι έχασαν τη ζωή τους, και μόνο 97.000 επέζησαν και απήχθησαν αιχμάλωτοι.

 4. (α) Τι υποτυπούσε ή εξεικόνιζε η σφαγή εκείνη στην Ιερουσαλήμ; (β) Τι πρέπει τώρα να κάμωμε για ν’ αποφύγωμε μια τέτοια σφαγή;

⁴ Εν τούτοις, μετά την καταστροφή εκείνη της Ιερουσαλήμ και του ναού της από τους Ρωμαίους στο έτος 70 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός δεν επέβαλε διά της βίας τη βασιλεία του στους επιζώντας εκείνους Ιουδαίους ούτε στη γη της Παλαιστίνης ούτε και σε όλη την υπόλοιπη οικουμένη. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξακολουθούσε να κατέχη το έδαφος της Παλαιστίνης επί αιώνες μετά ταύτα. Προφανώς, λοιπόν, η σφαγή των αντιχριστιανών Ιουδαίων της Ιερουσαλήμ από τους εθνικούς Ρωμαίους στο έτος 70 μ.Χ. ήταν μόνον εξεικονιστικό ή τυπικό της σφαγής σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε μια παγκόσμια κλίμακα, όλων εκείνων οι οποίοι δεν θέλησαν τον Ιησού Χριστό ως τον νέον βασιλέα της γης στη δευτέρα του έλευσι. Θα έλθη λοιπόν ο καιρός—και είναι πολύ κοντά—οπότε, σε εκπλήρωσι της παραβολής αυτής, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός θα διατάξη τους ουρανίους αγγέλους του να φέρουν τους επιγείους εχθρούς του ενώπιόν του και να τους σφάξουν ως αδιαλλάκτους εχθρούς της βασιλείας του. Αυτό σημαίνει ότι εμείς σήμερα ζούμε σ’ έναν επικίνδυνο καιρό και είναι ανάγκη να διαπιστώσωμε αν είμεθα εχθροί της βασιλείας του ή όχι. Λαμβάνοντας την ορθή στάσι τώρα μπορούμε να σωθούμε από την επερχόμενη σφαγή.

ΤΟ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

5, 6. Τι ανέμεναν οι μαθηταί να κάμη ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ, και γιατί τους έδωσε αυτή την παραβολή;

⁵ Για να βοηθηθούμε να λάβωμε την ορθή στάσι τώρα, καλά θα κάμωμε να εξετάσωμε και να συλλάβωμε το νόημα της όλης παραβολής που δόθηκε από τον Ιησού Χριστό εκεί στην Ιεριχώ στις αρχές της ανοίξεως του έτους 33 μ.Χ. Ως αποτέλεσμα της επισκέψεως του Ιησού στο σπίτι του αρχιτελώνου της Ιεριχώ, εκείνος ο καταφρονημένος Ζακχαίος επίστευσε στον Ιησού ως τον Ιουδαίο Μεσσία ή Χριστόν. (Λουκ. 19:1-10) Επειδή ο Ιησούς εσκόπευε να ανεβή στην Ιερουσαλήμ, οι μαθηταί του νόμισαν ότι επρόκειτο να ανακηρυχθή ως ο Μεσσίας στην Ιερουσαλήμ και ν’ αποκαταστήση τη βασιλεία στο έθνος Ισραήλ, αναλαμβάνοντας την εξουσία από τα χέρια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Ο Ιησούς Χριστός για να βγάλη από τις διάνοιες των μαθητών του αυτή την εσφαλμένη ιδέα, είπε την παραβολή για ν’ αποδείξη ότι η βασιλεία του απείχε πολύ.

⁶ Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε: «Και ενώ αυτοί ήκουον ταύτα, προσθέσας είπε παραβολήν, διότι ήτο πλησίον της Ιερουσαλήμ, και αυτοί ενόμιζαν ότι η βασιλεία του Θεού έμελλεν ευθύς να φανή. Είπε λοιπόν, Άνθρωπος τις ευγενής υπήγεν εις χώραν μακράν, διά να λάβη εις εαυτόν βασιλείαν, και να υποστρέψη.»—Λουκ. 19:11, 12.

 7. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς στην παραβολή ότι για να λάβη τη βασιλική εξουσία θα χρειαζόταν να περάση πολύς καιρός από τότε; (β) Πώς ήταν πραγματικά ο Ιησούς ένας «άνθρωπος ευγενής;»

⁷ Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς έκαμε νύξι ότι δεν είχε λάβει ακόμη τη βασιλική εξουσία, αλλά ότι έπρεπε να ταξιδέψη σε μακρυνή απόστασι για να την λάβη. Λόγω της σχετικής βραδύτητος των ταξιδιών πριν από χίλια ενιακόσια χρόνια, ένα ταξίδι σε μακρυνό τόπο και κατόπιν το ταξίδι της επιστροφής θα εσήμαινε το πέρασμα μιας μακράς περιόδου χρόνου. Ο Ιησούς δεν ταξίδευε σ’ ένα τόσο κοντινό τόπο όπως ήταν η Ιερουσαλήμ, δεκατέσσερα μίλια από την Ιεριχώ, για να λάβη τη βασιλεία που εδικαιούτο ένεκα της ευγενούς καταγωγής του. (Λουκ. 19:12) Μολονότι ο Ιησούς ήταν ένας ταπεινός ξυλουργός της πόλεως Ναζαρέτ, ήταν ωστόσο ένας «άνθρωπος ευγενής,» δηλαδή ευγενούς καταγωγής. Ήταν ένας φυσικός απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, του οποίου πρωτεύουσα ήταν η Ιερουσαλήμ. Σαν ένα τέτοιο πρόσωπο, εδικαιούτο να κληρονομήση τη βασιλεία του Δαβίδ σε όλο τον Ισραήλ με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του. Ο Ιησούς είχε κάμει πάρα πολλά θαύματα με τη δύναμι του Θεού και τώρα οι μαθηταί του ενόμιζαν ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού θα εξεδηλώνετο μ’ ένα θαυματουργικό τρόπο κάνοντας τον Ιησού ενεργό βασιλέα του Ισραήλ σε πείσμα της Ρωμαϊκής κατοχής της χώρας. Έτσι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού μπορούσε αμέσως να εγκαθιδρυθή. Αλλά ο Ιησούς εγνώριζε ότι η βασιλεία δεν ήταν τόσο κοντά όσο ήταν ο χρόνος που εχρειάζετο για να φθάση στην Ιερουσαλήμ.—Λουκ. 3:23-31· Ματθ. 1:1-17.

8, 9. (α) Μήπως το χρονικό εκείνο διάστημα ήταν η διάρκεια ταξιδιού προς τη Ρώμη και από τη Ρώμη και γιατί όχι; (β) Πώς έδειξε ο Ιεχωβά, στα λόγια του προς τον Βασιλέα Σεδεκία της Ιερουσαλήμ, ότι αυτός ήταν Εκείνος που θα έδινε τη βασιλική εξουσία;

⁸ Ούτε ήταν ο απαιτούμενος χρόνος για το διάστημα που εχρειάζετο για ένα ταξίδι από την Παλαιστίνη στην αυτοκρατορική Ρώμη της Ιταλίας και κατόπιν για επιστροφή στην Ιερουσαλήμ. Η Ρώμη δεν ήταν ο τόπος από τον οποίον θα ελάμβανε τη βασιλεία ο Ιησούς Χριστός. Η πηγή της βασιλικής του εξουσίας δεν ήταν ο Καίσαρ ή η Ρωμαϊκή Σύγκλητος. Το γεγονός αυτό κατεδείχθη οδυνηρά όταν οι Ρωμαίοι στρατιώται τον κάρφωσαν επάνω στο ξύλο την ημέρα του Πάσχα σαν ένα στασιαστή που διεκδικούσε τη βασιλεία. Ο μακρυνός τόπος στον όποιον έπρεπε να μεταβή ο Ιησούς για να λάβη τη βασιλική εξουσία ήταν ο τόπος Εκείνου ο οποίος είχε ιδρύσει τη Μεσσιανική βασιλεία του Δαβίδ, προπάτορος του Ιησού. Αυτός ήταν ο Ιεχωβά Θεός, και ο τόπος του ήταν στον ουρανό. Ο Ιεχωβά ετόνισε ότι αυτός ήταν Εκείνος που θα έδινε τη βασιλική εξουσία στον δικαιωματικό απόγονο του Βασιλέως Δαβίδ όταν είπε στον Βασιλέα Σεδεκία της Ιερουσαλήμ, λίγο πριν από την ενθρόνισί του το έτος 607 π.Χ.:

⁹ «Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:26, 27.

10. Γιατί ο Ιησούς δεν ήταν επιδεικτικός ή αλαζονικός μιμούμενος τον ευγενή άνθρωπο και κάνοντας ένα μακρυνό ταξίδι για να λάβη βασιλική εξουσία;

¹⁰ Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν επιδεικτικός ή αλαζονικός όταν απεφάσισε να μιμηθή τον ευγενή της παραβολής και να κάμη ένα ταξίδι δαπανώντας πολύν καιρό για να λάβη τη βασιλεία. Λίγο πριν συλληφθή «εν γαστρί» από την επίγεια μητέρα του Μαρία που κατήγετο από τον βασιλικό οίκο του Δαβίδ, ο άγγελος Γαβριήλ της είπε σχετικά με τον υιόν της τον οποίο επρόκειτο να ονομάση Ιησούν: «Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:31-33, ΜΝΚ) Εχρειάζετο, όμως, ένα θείο θαύμα για να μεταβιβασθή η ζωή αυτού του Υιού του Υψίστου από τον ουρανό στη γη. Τώρα λοιπόν, πώς θα επέστρεφε ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό για να εξασφαλίση τη Δαβιδική βασιλεία από τον ουράνιο Πατέρα του;

11, 12. (α) Με ποιο θαύμα μπόρεσε ο Ιησούς να ταξιδεύση σ’ εκείνον τον τόπο για να λάβη τη βασιλική εξουσία; (β) Γιατί μια τέτοια ανάστασις του Ιησού δεν είναι δική μας θεωρία;

¹¹ Ο θείος κανών εκτίθεται αναλλοίωτος: «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσι.» (1 Κορ. 15:50) Προφανώς λοιπόν μ’ ένα άλλο θαύμα θα έκανε ο Ιησούς Χριστός το ταξίδι επιστροφής στον ουρανό, στην Υπερτάτη Εξουσία η οποία και θα του έδινε τη βασιλεία. Προφανώς, λοιπόν, ο Ιησούς έπρεπε ν’ αφήση κατά μέρος τη ‘σάρκα και το αίμα’ του. Αυτό απαιτούσε να καταθέση την τέλεια ανθρώπινη ζωή του χωρίς αμαρτία σαν μια ανθρώπινη θυσία. Αλλ’ ο θυσιαστικός αυτός θάνατος δεν θα τον έθετε στον ουρανό. Ο Θεός έπρεπε να επαναφέρη τον θυσιασμένο Υιό του σε ζωή, αλλ’ όχι ως έναν Υιόν με ‘σάρκα και αίμα’ πάλι. Έπρεπε να είναι ως πνευματικός Υιός με πνευματικό σώμα, αόρατο σε ανθρώπινα μάτια αλλά ορατό σε ουράνια μάτια. Γι’ αυτό λοιπόν έπρεπε ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά όχι μόνον να κάμη το θαύμα της αναστάσεως του θυσιασμένου Υιού του, αλλά και να τον αναστήση ως πνευματική ύπαρξι, με την υποσχεμένη αμοιβή της αθανασίας και της αφθαρσίας. Αυτό ακριβώς έκαμε ο Ιεχωβά. Δεν πρόκειται για μια δική μας θεωρία άλλα όπως γράφει ο απόστολος Πέτρος:

¹² «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος· διά του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή.»—1 Πέτρ. 3:18,19.

13, 14. (α) Που ήταν ο Ιησούς στον θάνατο του ως άνθρωπος από σάρκα και αίμα; (β) Πώς γνωρίζομε αν ο Ιησούς ευθύς μετά την ανάστασί του άρχισε το ταξίδι του στη ‘μακρυνή χώρα’ της παραβολής;

¹³ Φυσικά ο Ιησούς, όταν πέθανε ως άνθρωπος από ‘σάρκα και αίμα,’ δεν πήγε στη ‘μακρυνή χώρα’ της παραβολής, δηλαδή στην ουράνια παρουσία του Πατρός του. Ήταν πραγματικά νεκρός και το σώμα του ετέθη σε τάφο, ώστε σε τμήματα τριών ημερών ο Ιησούς ήταν σ’ αυτό που οι Ιουδαίοι ωνόμαζαν Σιεόλ και οι Έλληνες Άδη. Ο Ιησούς όταν αναστήθηκε ως πνευματικό πρόσωπο την τρίτη ημέρα, είχε μαζί του την αξία της θυσιασμένης ανθρώπινης ζωής του, άλλα δεν άρχισε αμέσως το ταξίδι του προς τη ‘μακρυνή χώρα.’ Την ίδια εκείνη μέρα εμφανίσθηκε στη Μαρία τη Μαγδαληνή στον κήπο του τάφου και της είπε:

¹⁴ «Μη μου άπτου· διότι δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα μου· αλλ’ ύπαγε προς τους αδελφούς μου, και είπε προς αυτούς, Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.» (Ιωάν. 20:17) Επί σαράντα μέρες παρέμενε αόρατος στα γειτονικά μέρη της γης, και κατά καιρούς υλοποιείτο σε ανθρώπινη μορφή και εμφανιζόταν στους μαθητάς του για να τους αποδείξη ότι ήταν πάλι ζωντανός, αναστημένος από τους νεκρούς.—Πράξ. 1:1-5.

15, 16. (α) Πότε ο αναστημένος Ιησούς άρχισε το ταξίδι στη ‘μακρυνή χώρα,’ και μπροστά σε ποιους μάρτυρας; (β) Πότε έπρεπε να είχε φθάσει σ’ εκείνη τη ‘μακρυνή χώρα,’ και πώς ο Πέτρος το βεβαιώνει αυτό;

¹⁵ Όταν ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ανελήφθη στον ουράνιο Πατέρα του, άρχισε ο καιρός του ταξιδίου του προς τη ‘μακρυνή χώρα.’ Αυτό άρχισε να γίνεται την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του εκ νεκρών. Όταν μερικοί μαθηταί στο Όρος των Ελαιών είδαν το υλοποιημένο σώμα με το οποίο ο Ιησούς είχε εμφανισθή να ανεβαίνη στον ουρανό και να εξαφανίζεται, δύο άγγελοι στάθηκαν κοντά τους και είπαν: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ ον τρόπον ίδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» (Πράξ. 1:11) Πόσον καιρό έκαμε ο Ιησούς Χριστός στο πνευματικό βασίλειο για να φθάση στη μακρυνή χώρα της παραβολής, δεν γνωρίζομε, αλλά ήταν εκεί μέσα σε δέκα μέρες ή πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του έτους εκείνου του 33 μ.Χ. Εκείνη τη μέρα το άγιο πνεύμα εξεχύθη στους μαθητάς του Χριστού στην Ιερουσαλήμ και ο απόστολος Πέτρος μίλησε υπό έμπνευσιν και είπε στις χιλιάδες των Ιουδαίων ακροατών:

¹⁶ «Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, ‘Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.’ Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:34-36, ΜΝΚ.

«ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΘΗΤΕ ΕΩΣΟΥ ΕΛΘΩ»

17. Πώς δείχνει η παραβολή του Ιησού τι έπρεπε να κάμουν οι μαθηταί του στη γη στη διάρκεια της μακράς απουσίας του;

¹⁷ Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, επρόκειτο να επανέλθη—αυτή τη φορά όμως με ‘βασιλική εξουσία.’ Η παραβολή την οποία είπε ο Ιησούς επειδή οι μαθηταί του «ενόμιζον ότι η βασιλεία του Θεού έμελλε ευθύς να φανή,» έδειχνε ότι ο Ιησούς Χριστός, σαν τον ‘ευγενή,’ θα απουσίαζε πολύν χρόνο. (Λουκ. 19:11, 12) Τι, λοιπόν, έπρεπε να κάμουν οι μαθηταί του στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, ενώ θα ανέμεναν την επάνοδό του με ‘βασιλική εξουσία;’ Ο Ιησούς δεν τους άφησε χωρίς οδηγίες, ιδιαίτερα ως προς το τι έπρεπε να κάμουν. Η παραβολή του Ιησού έδειχνε ότι θα το έκανε αυτό. Διαβάζομε τα εξής για τον ευγενή που ανεχώρησε: «Και καλέσας δέκα δούλους εαυτού, έδωκεν εις αυτούς δέκα μνας, και είπε προς αυτούς, Πραγματευθήτε εωσού έλθω.»—Λουκ. 19:13.

18. (α) Τι αξία αποδίδουν οι διάφορες Βιβλικές μεταφράσεις και το «Βοήθημα προς Κατανόησιν της Βίβλου» στα δέκα αργύρια των μνων; (β) Τι έπρεπε να κάμουν οι δούλοι με τα αργύρια των μνων;

¹⁸ Μια Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδει χρηματική αξία στη μνα και μεταφράζει ως εξής αυτό το εδάφιο: «Και εκάλεσε δέκα από τους δούλους του και έδωσε στον καθένα είκοσι δολλάρια να τα εμπορευθούν ενόσω αυτός θα απουσίαζε.» Η Βιβλική μετάφρασις Μόφφατ αποδίδει Αγγλική αξία στη μνα και λέγει: «Εκάλεσε πρώτα τους δέκα δούλους του και έδωσε στον καθένα ένα χαρτονόμισμα πέντε λιρών και τους είπε: «Να τις πραγματευθήτε έως ότου επιστρέψω.» Η Νέα Αγγλική Βίβλος του έτους 1970 εκτιμά την μνα με μια «λίρα» ακριβώς. Η Νέα Αμερικανική Βίβλος είναι ακαθόριστη και λέγει ότι ο ευγενής έδωσε στους δούλους του «ποσά δέκα μονάδων.» Το βιβλίο που εξεδόθη το 1971 υπό τον τίτλον «Βοήθημα προς Κατανόησιν της Γραφής» υπολογίζει τη μνα του πρώτου αιώνος μ.Χ. προς $14.094. Αυτό ήταν σημαντικό ποσόν στις ημέρες του Ιησού, διότι ήταν ισοδύναμο με 100 δραχμές, μολονότι είχε αξία μόνον ενός εξηκοστού του αργυρού ταλάντου που ανήρχετο σε $845,64. Οποιαδήποτε και αν θα ήταν η σημερινή αξία του αργυρού νομίσματος της μνας, οι δέκα δούλοι του ευγενούς έπρεπε να πραγματευθούν αυτό το νόμισμα με εμπορικές επιχειρήσεις και με αυτές ν’ αποκτήσουν πλούτο για τον επίδοξο βασιλέα.

19. Ποιους εξεικόνιζαν οι ‘δέκα δούλοι,’ και τι εξεικόνιζαν τα δέκα αργύρια των μνων;

¹⁹ Οι δέκα δούλοι της παραβολής του Ιησού εξεικόνιζαν τους μαθητάς του Κυρίου Ιησού. Μετά την ανάστασί του εκ νεκρών, τι άφησε ως παρακαταθήκη στους μαθητάς του προτού αναληφθή στον ουρανό δέκα μέρες πριν από την εορταστική μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.; Όταν πέθανε πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου στον Γολγοθά, ο Ιησούς απογυμνώθηκε από κάθε υλικό πράγμα στη γη οποιασδήποτε αξίας. Στην ανάστασί του εκ νεκρών την τρίτη μέρα, ακόμη και τα σάβανα και το σουδάριον που ήταν στην κεφαλή του αφέθησαν μέσα στον τάφο. (Ιωάν. 20:6, 7) Τι λοιπόν είχε ο Ιησούς για να το εμπιστευθή στους μαθητάς του προτού αναληφθή στην ουράνια ‘μακρυνή χώρα’; Ήταν κάτι που σαν τα δέκα αργύρια των μνων είχε αξία που μπορούσε να χρησιμεύση ως βάσις ή ως κεφάλαιο για να κάμουν μια αξιόλογη αύξησι για τον επίδοξο Βασιλέα, τον Μεσσία. Επειδή δεν ήταν κάτι υλικό, ήταν κάτι που δεν πιάνεται, αλλ’ όμως υπήρχε. Τι ήταν αυτό; Ήταν ο αγρός του ενδιαφέροντος που είχε καλλιεργήσει ο Ιησούς εν σχέσι με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού με τη δημόσια διακονία του επί τριάμισυ χρόνια στον Ισραήλ.

20. (α) Ποια πολύτιμη προετοιμασία είχε γίνει στον αγρό της δράσεως την οποία οι μαθηταί του Ιησού θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν σαν να εμπορεύονταν με τας δέκα μνας; (β) Πώς ένας δούλος και ο ίδιος ο Ιησούς έδειξαν αυτή τη χρήσιμη προετοιμασία σ’ έναν αγρό δράσεως;

²⁰ Εκείνα τα δέκα συμβολικά αργύρια των μνων εκπροσωπούσαν τα αποτελέσματα που είχε παραγάγει η εντατική διδασκαλία και το κήρυγμα του Ιησού στον Ιουδαϊκό ή Ισραηλιτικό κόσμο, ώστε ο εκλεκτός λαός του Ιεχωβά να έχη τη διάθεσι να δεχθή τον Ιησού ως τον υποσχεμένο Μεσσία. Υπήρχε έτσι ο προετοιμασμένος αγρός όπου οι μαθηταί του Ιησού μπορούσαν να δράσουν για να οικοδομήσουν και ενθαρρύνουν τους Ιουδαίους ώστε να ωριμάση η προθυμία των να πιστεύσουν, δηλαδή να πεισθούν ότι ο Ιησούς ήταν ο Κεχρισμένος του Ιεχωβά από ό,τι εδίδαξε και έκαμε ο Ιησούς εις εκπλήρωσιν των Προφητειών της Αγίας Γραφής. Ήταν ένας αγρός τον οποίο οι μαθηταί του Ιησού μπορούσαν να κάμουν πολύ παραγωγικό με το ν’ ασχολούνται με ό,τι τους είχε πει ο Ιησούς να κάμουν. Στην παραβολή ένας από τους δέκα δούλους το παρωμοίωσε αυτό με έναν αγρό, όταν αυτός ο δούλος είπε στον επανελθόντα βασιλέα: «Θερίζεις ό,τι δεν έσπειρας.» (Λουκ. 19:21) Ο Ιησούς επίσης το παρέστησε αυτό προηγουμένως όταν είπε στους μαθητάς του όταν ήταν στη Σαμάρεια: «Κατά τούτο αληθεύει ο λόγος, Ότι άλλος είναι ο σπείρων, και άλλος ο θερίζων. Εγώ σας απέστειλα να θερίζητε εκείνο εις το οποίον σεις δεν εκοπιάσατε· άλλοι εκοπίασαν, και σεις εισήλθετε εις τον κόπον αυτών.»—Ιωάν. 4:37, 38.

21. (α) Τι ήταν το περισσότερο που ζητούσε ο Ιησούς; (β) Τι έπρεπε να κάμουν οι μαθηταί αν ο Ιουδαϊκός αγρός δεν απεδεικνύετο αρκετά παραγωγικός;

²¹ Έτσι, οι μαθηταί του Ιησού είχαν κάτι χρήσιμο, κάτι πολύτιμο, κάτι κατάλληλο, αποδοτικό, με το οποίο θα άρχιζαν να εργάζωνται ή να ‘πραγματεύωνται’ για να το αυξήσουν. Δεν ήταν περισσότερος άργυρος ή χρυσός εκείνο που επιθυμούσε ο Ιησούς ν’ αποκτήση μέσω των μαθητών και δούλων του. Εκείνο που ήθελε περισσότερο ήταν μαθηταί οι οποίοι θ’ ακολουθούσαν τα ίχνη του και θα τον υποστήριζαν ως Μεσσιανικό βασιλέα. Και αν ο ήδη καλλιεργημένος Ιουδαϊκός αγρός δεν θα τους παρήγε όλους, ιδιαίτερα τους 144.000 κληρονόμους της βασιλείας με τον Ιησούν, τότε οι μαθηταί θα μπορούσαν να ευρύνουν τον αγρό της δράσεώς των στο Εθνικό ή μη Ιουδαϊκό βασίλειο. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα ηύξαναν τον καλλιεργημένο αγρό που θα μπορούσε να δώση πενταπλάσια ή δεκαπλάσια έκτασι για καλλιέργεια για να παραγάγη οπαδούς της βασιλείας του Χριστού.

22. Ποιους εξεικονίζουν οι δούλοι, που ήσαν δέκα τον αριθμόν, στην πλήρη εκπλήρωσι της παραβολής;

²² Οι ‘δέκα δούλοι του’ στην παραβολή του Ιησού δεν είχαν την πλήρη εκπλήρωσί των στους αποστόλους και μαθητάς του πρώτου αιώνος μ.Χ. Κατάλληλα, ο αριθμός των ‘δούλων’ ωρίσθηκε σε «δέκα,» διότι το δέκα χρησιμοποιείται στις παραβολές της Γραφής ως η ολότης ή πληρότης, ιδιαίτερα σχετικά με επίγεια πράγματα. Έτσι οι ‘δέκα δούλοι’ της παραβολής θα εξεικόνιζαν κατάλληλα όλους τους αναγεννημένους από το πνεύμα, κεχρισμένους δούλους του Ιησού Χριστού που είναι μελλοντικοί συγκληρονόμοι του στην ουράνια βασιλεία και οι οποίοι παρήχθησαν σε όλο το χρονικό διάστημα των περασμένων δεκαεννέα αιώνων ως την έλευσι του Χριστού στη βασιλική εξουσία στο τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914 μ.Χ. και έως τώρα. Αυτό έτσι πρέπει να είναι, διότι οι απόστολοι και οι άλλοι μαθηταί του πρώτου αιώνος μ.Χ. δεν έζησαν κατά σάρκα ως την αόρατη επάνοδο του Χριστού με βασιλική εξουσία σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα.

23. (α) Σε ποιους μαθητάς του Χριστού τα αποκορυφωτικά χαρακτηριστικά της παραβολής έχουν τα αντίστοιχά τους; (β) Εφόσον επίκειται η σφαγή των εχθρών του Βασιλέως, τι είναι προς όφελός μας να κάμωμε ως προς την παραβολή;

²³ Συνεπώς, τα τελικά αποκορυφωτικά χαρακτηριστικά της παραβολής του Ιησού για τους ‘δέκα δούλους’ με δέκα μνας πρέπει να έχουν τ’ αντίστοιχά των στους βαπτισμένους και αναγεννημένους από το πνεύμα, κεχρισμένους μαθητάς του Ιησού που ζουν στη γη στη διάρκεια αυτού του εικοστού αιώνος. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι υπάρχει ένα υπόλοιπο από 10.000 περίπου ακόμη εδώ στη γη οι οποίοι ‘πραγματεύονται’ τα δέκα συμβολικά αργύρια των μνων για την αύξησι του πλούτου του νέου Βασιλέως της γης. Αυτοί οι 10.000 είναι πράγματι ένα μικρό υπόλοιπο, αν συμπαραβληθούν με τον πλήρη αριθμό των 144.000 μαθητών, οι οποίοι πρόκειται να ενωθούν με τον Ιησούν Χριστόν συμβασιλεύοντας μ’ αυτόν για χίλια χρόνια για τη δόξα του Θεού και για την αιώνια ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. Πώς όλοι αυτοί οι συμβολικοί δέκα δούλοι έχουν εργασθή ή πραγματευθή με τας «δέκα μνας» του επιδόξου βασιλέως αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Λόγω της επικειμένης σφαγής των εχθρών του δικαιωματικού Μεσσιανικού βασιλέως της γης, θα είναι προς όφελός μας να παρακολουθήσωμε την ιστορία ως το τέλος και να δούμε τι κατάλληλο ρόλο μπορούμε να παίξωμε στη σύγχρονη εκπλήρωσι της παραβολής του Ιησού.

[Εικόνα στη σελίδα 137]

Στην παραβολή του Ιησού ο αναχωρών ευγενής άνθρωπος έδωσε στον καθένα από τους δούλους μια μνα, λέγοντάς τους: «Πραγματευθήτε εωσού έλθω». Οι δέκα δούλοι εξεικόνιζαν τους μαθητάς του Ιησού.

[Εικόνα στη σελίδα 138]

Ο Ιησούς, μετά την ανάστασί του, διένειμε τις συμβολικές μνας, όπως αναγράφεται στα εδάφια Ματθ. 28:18-20

Διαφύλαξις από το να Σφαγούν Μαζί με τους Εχθρούς του Βασιλέως

 1. Τι συνέπειες μπορεί να έχη το ν’ απορρίψωμε τον νέο Βασιλέα της γης, και σύμφωνα με ποιο αρχαίο προειδοποιητικό παράδειγμα;

ΕΦΟΣΟΝ ζούμε στον ‘έσχατο καιρό’ του παρόντος συστήματος πραγμάτων, αυτό μπορεί να σημαίνη τις πιο σοβαρές συνέπειες για μας αν απορρίψωμε τον νέο Βασιλέα της γης. (Δαν. 12:4· Ματθ. 24:3) Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια οι συνέπειες ήσαν πολύ σοβαρές για τους Ισραηλίτας οι οποίοι ζούσαν στο τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που εστρέφετο γύρω από την Ιερουσαλήμ και το ναό της. (Εβρ. 9:26) Αυτό ήταν ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας σήμερα. Αυτή η προειδοποίησις τονίζεται για μας στην παραβολή του Ιησού για τον ευγενή που εμπιστεύθηκε δέκα μνας σε δέκα από τους δούλους του.

 2. Πότε ανεχώρησε ο Ιησούς ως μέλλων Βασιλεύς, και ποιοι ήσαν οι «συμπολίται» του που θα έστελλαν μια αντιπροσωπεία κατόπιν του για να εναντιωθούν στη βασιλεία του;

² Στην παραβολή ο Ιησούς προχωρεί και λέγει: «Οι συμπολίται αυτού όμως εμίσουν αυτόν, και απέστειλαν κατόπιν αυτού πρέσβεις, λέγοντες, Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ’ ημάς.» (Λουκ. 19:14) Μετά την ανάστασίν του εκ νεκρών ο Ιησούς ως κεχρισμένος με το άγιο πνεύμα του Θεού για να γίνη ο Μεσσιανικός βασιλεύς ανελήφθη από τη γη στον ουρανό ακριβώς δέκα μέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. Σύμφωνα με τη σαρκική εθνικότητα του Ιησού, οι «συμπολίται» του ήσαν οι Ισραηλίται ή Ιουδαίοι. Παράλληλα μ’ αυτό το γεγονός είναι γραμμένο: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον διά να εξαγοράσι, τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν.» (Γαλ. 4:4, 5) «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν.» (Ιωάν. 1:11) Μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, πώς έστειλαν οι Ιουδαίοι συμπολίται του πρεσβεία ή αντιπροσωπεία κατόπιν του για να εκδηλώσουν τις αντιρρήσεις των στο να βασιλεύση ο Ιησούς σ’ αυτούς;

 3. Αφού οι συμπολίται του ήσαν από σάρκα και αίμα, πώς μπορούσαν να στείλουν μια αντιπροσωπεία κατόπιν του για ν’ αντιδράσουν στη βασιλεία του;

³ Επειδή ήσαν από σάρκα και αίμα, κανένας από τους Ιουδαίους πρέσβεις δεν μπορούσε να πάη στον ουρανό και να εμφανίση στην αγία παρουσία του Θεού και να του πη να μη δώση τη Μεσσιανική βασιλεία στον αναστημένο Υιό του Ιησού. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να το κάμουν αυτό. Ειδοποίησαν τον Θεό με την ίδια αποτελεσματικότητα. Πώς; Αυτό έγινε από την εορτή της Πεντηκοστής και έπειτα, διότι τότε οι Χριστιανοί μαθηταί οι οποίοι παρέμεναν ‘κάτω από την επιφάνεια’ βγήκαν στο φανερό. Τότε ήταν που ενήργησε ο απόστολος Πέτρος ως εκπρόσωπος των 120 περίπου μαθητών και είπε στους 3.000 και πλέον συγκεντρωμένους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ: «Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» (Πράξ. 2:36) Αλλά συμφώνησαν οι θρησκευτικές αρχές της Ιερουσαλήμ με αυτή την αναγγελία του Ιησού ως Μεσσίου; Όχι, αν κρίνωμε από την εναντίωσι και τον μετέπειτα διωγμό κατά των μαθητών του Ιησού. Με την επίσημη λοιπόν εναντίωσι των στη μαρτυρία που δόθηκε από τους μαθητάς ότι ο Ιησούς ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας του Θεού, ειδοποιούσαν τον Θεό στον ουρανό ότι δεν ήθελαν τον αναστημένο Υιόν του ως τον Μεσσιανικό βασιλέα των.—Πράξ. 5:34-39.

 4. (α) Σε τι ήσαν εκτεθειμένοι οι Ιουδαίοι «συμπολίται» με το ν’ απορρίψουν τον Ιησούν ως τον Μεσσιανικό βασιλέα; (β) Σε τι οδήγησε αυτό αργότερα τους «συμπολίτας» αυτούς, άλλα πώς πέρασαν οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι;

⁴ Οι συμπολίται του Ιησού είχαν τις δικές των ιδέες για το ποιος θα έπρεπε να γίνη βασιλεύς των στο ρόλο του Μεσσίου. Έτσι ήσαν εκτεθειμένοι στο ν’ απατώνται από ψευδομεσσίας, από ψευδοχρίστους. Κάτω από ψευδή Μεσσιανικά ιδεώδη οι εθνικισταί Ιουδαίοι εστασίασαν στο έτος 66 μ.Χ. εναντίον του Καίσαρος, τον οποίον δεν ήθελαν πια ως βασιλέα των. (Ιωάν. 19:15) Τα λίγα χρόνια της ανεξαρτησίας που απέκτησαν από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελείωσαν με το να καταντήση η Ιερουσαλήμ και ο ναός της σε ερείπια στο έτος 70 μ.Χ. Οι χιλιάδες των εκχριστιανισμένων Ιουδαίων ευγνωμονούσαν διότι δεν είχαν απατηθή για να λάβουν μέρος στην Ιουδαϊκή Μεσσιανική επανάστασι, και εξακολουθούσαν να ‘πραγματεύωνται’ με τα συμβολικά αργύρια των μνων που τους είχε δώσει ο Ιησούς Χριστός προτού αναχωρήση στην ουράνια ‘μακρυνή χώρα.’ Δεν έχασαν τίποτε πνευματικώς από την τρομερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ και από την σκληρή διασπορά των απίστων Ιουδαίων.

ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ

 5. Κατά την παραβολή, όταν ο ευγενής επέστρεψε και ζήτησε λογαριασμό από τους δούλους του, τι είπε ο πρώτος που παρουσιάσθηκε;

⁵ Στην παραβολή του Ιησού, μόνο μετά την επάνοδο του ‘ευγενούς’ από το μακρυνό του ταξίδι «εις χώραν μακράν,» μαθαίνομε τι είχαν κάμει οι δέκα δούλοι του με τα αργύρια των μνων που τους είχε εμπιστευθή. Διαβάζομε: «Και αφού υπέστρεψε λαβών την βασιλείαν, είπε να προσκληθώσι προς αυτόν οι δούλοι εκείνοι, εις τους οποίους έδωκε το αργύριον, διά να μάθη τι εκέρδησεν έκαστος. Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων, Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας.» (Λουκ. 19:15,16) Σύμφωνα με Μια Αμερικάνικη Μετάφρασι αυτός ο δούλος είπε : «Τα είκοσι δολλάριά σου εκέρδισαν 200, κύριε!» Σύμφωνα με τη Μετάφρασι Μόφφατ, είπε: «Οι πέντε λίρες σου έκαμαν άλλες πενήντα, κύριε.» Εκέρδισε δεκαπλάσια απ’ όσα του είχαν δοθή.

 6. (α) Τι εξεικόνιζε ο πρώτος αυτός δούλος; (β) Πώς είχε πραγματευθή με το νόμισμα της μνας του Κυρίου από την Πεντηκοστή και έπειτα;

⁶ Επειδή οι ‘δέκα δούλοι’ της παραβολής εξεικόνιζαν όλους τους αναγεννημένους από το πνεύμα κεχρισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. έως τώρα, ο πρώτος αυτός δούλος εξεικόνιζε την τάξι ή την ομάδα αυτών των Χριστιανών μαθητών. Ασφαλώς οι δώδεκα πιστοί απόστολοι και ο απόστολος Παύλος ανήκαν σ’ αυτή την τάξι. Επειδή ήσαν απόστολοι, δηλαδή απεσταλμένοι, ασφαλώς αυτοί μεγάλωσαν τον υπό καλλιέργειαν αγρό που είχε αφήσει ο Κύριος των Ιησούς Χριστός σαν κάτι πολύτιμο και παραγωγικό στον όποιον θα άρχιζαν να εργάζωνται δηλαδή να ‘πραγματεύωνται.’ Πώς αυτοί εργάσθηκαν με τη συμβολική μνα το δείχνει το βιβλίο των Πράξεων των αποστόλων. Από την εορτή της Πεντηκοστής και έπειτα διαβάζομε για τη ‘διδαχή των αποστόλων’ στην οποία ενέμεναν οι Χριστιανοί πιστοί και ότι «πολλά τεράστια και σημεία εγίνοντο διά των αποστόλων» και ότι «ο Ιεχωβά προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζόμενους.»—Πράξ. 2:42, 43, 47, ΜΝΚ.

 7. Τι έκαμαν οι απόστολοι παρά τον διωγμό, όπως λόγου χάριν μετά την εμπειρία που είχαν στο συνέδριο της Ιερουσαλήμ;

⁷ Οι απόστολοι συνέχιζαν το έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως παρά την άδικη τιμωρία που υπέστησαν γι’ αυτό. Λόγου χάριν, ιδού τι συνέβη αφού οι απόστολοι απολογήθηκαν ενώπιον του συνεδρίου της Ιερουσαλήμ: «Και προσκαλέσαντες τους αποστόλους, έδειραν, και παρήγγειλαν να μη λαλώσιν εν τω ονόματι του Ιησού, και απέλυσαν αυτούς. Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν [δηλαδή Ιησούν τον Μεσσίαν].»—Πράξ. 5:40-42.

 8. Επειδή οι απόστολοι ετήρησαν αυστηρά το κήρυγμα και τη διδασκαλία, τι έγινε ως προς τον αριθμό των πιστών;

⁸ Οι δώδεκα απόστολοι αυστηρά προσκολλημένοι στη διακονία των, είπαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ: «Ημείς δε θέλομεν εμμένει εν τη προσευχή και τη διακονία του λόγου.» (Πράξ. 6:4) Ας μη απορούμε λοιπόν όταν κατόπιν διαβάζωμε: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε [με το κήρυγμα και τη μαθήτευσι], και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των Ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» Ο αριθμός των πιστών έπρεπε τώρα να είχε αυξηθή περισσότερο από πέντε χιλιάδες, διότι λίγο καιρό πρωτύτερα, διαβάζομε: «Πολλοί δε των ακουσάντων τον λόγον επίστευσαν· και έγεινεν ο αριθμός των ανδρών ως πέντε χιλιάδες.»—Πράξ. 6:7· 4:4.

9, 10. (α) Πώς επεξετάθη ο αγρός της καλλιέργειας, σύμφωνα με το βιβλίο των Πράξεων, κεφάλαια 8-10; (β) Τι εξήγησι δίνει ο απόστολος Παύλος για το πώς εργάσθηκε με τη συμβολική μνα;

⁹ Κατόπιν, από την Ιερουσαλήμ ως βάσι των ενεργειών τους, ο αγρός της δράσεως επεξετάθη και στους περιτετμημένους Σαμαρείτες, και σ’ έναν περιτετμημένον Αιθίοπα προσήλυτον, και κατόπιν, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, σε όλους τους απερίτμητους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς. (Πράξ. κεφάλαια 8-10) Στο συνέδριο του Χριστιανικού κυβερνώντος σώματος της Ιερουσαλήμ, ο μαθητής Ιάκωβος εσχολίασε τη διεύρυνσι της καλλιέργειας ώστε να περιλάβη και τον Εθνικό κόσμο, λέγοντας: «Ο Συμεών (Πέτρος) εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν διά το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών.» (Πράξ. 15:14, 15) Κατόπιν ο απόστολος Παύλος έκαμε τη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία του και πέρασε στην Ευρώπη. Για τον εαυτό του ο Παύλος λέγει τα εξής: «Εφόσον μεν είμαι εγώ απόστολος των εθνών, την διακονίαν μου δοξάζω.» (Ρωμ. 11:13) Ο Παύλος επιστρέφοντας από την τρίτη ιεραποστολική του περιοδεία εξήγησε πώς πραγματεύθηκε με τη συμβολική μνα την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός του είχε εμπιστευθή, λέγοντας στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου της Μικράς Ασίας:

¹⁰ «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους, διαμαρτυρόμενος προς Ιουδαίους τε και Έλληνας την εις τον Θεόν μετάνοιαν, και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.»—Πράξ. 20:20, 21.

11. Δέκα περίπου χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ πόση μαρτυρία δόθηκε ως αποτέλεσμα της πραγματείας των Χριστιανών δούλων με τη συμβολική μνα;

¹¹ Ώστε, λοιπόν, ηύξησαν οι απόστολοι και οι κεχρισμένοι μαθηταί της εποχής εκείνης τον πρώτου αιώνος τα συμβολικά αργύρια των μνων που τους είχε εμπιστευθή ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως Χριστιανούς δούλους του; Ναι, τα ηύξησαν. Έχομε εδώ τη γραπτή μαρτυρία του αποστόλου Παύλου, όταν έγραψε την επιστολή του προς τους Κολοσσαείς από το σπίτι που ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, περίπου δέκα χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ., και μίλησε για τη διάδοσι των αγαθών νέων: «Προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθε εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον . . . του ευαγγελίου το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.» (Κολ. 1:5, 6, 23) Έτσι, χρόνια πριν από το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που εστρέφετο γύρω από την Ιερουσαλήμ, είχε γίνει μια παγκόσμια μαρτυρία.

ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑΣ «ΜΝΑΣ» ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ

12. (α) Γιατί δεν πρέπει να δοθή ο έπαινος στον Χριστιανικό κόσμο για τη σύγχρονη παγκόσμια αύξησι των αγαθών νέων; (β) Σε ποιον πρέπει να δοθή ο έπαινος και γιατί;

¹² Σήμερα, μετά πάροδο χιλίων εννεακοσίων ετών, μπορεί επίσης να λεχθή ότι το ευαγγέλιο ‘ήλθε σε όλον τον κόσμο’ και ότι ‘έχει κηρυχθή εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν’; Ναι, «πολύ περισσότερο απ’ όσο τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Ο έπαινος γι’ αυτό δεν πρέπει να δοθή στον Χριστιανικό κόσμο που υφίσταται από δεκαέξη και πλέον αιώνες. Αυτός και τα εκατοντάδες εκατομμύρια εκκλησιαστικά μέλη του δεν διακηρύττουν ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλαβε τη «βασιλεία» στο τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914, το έτος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί δεν διακηρύττουν το ευαγγέλιο ότι η Μεσσιανική βασιλεία στα χέρια του Κυρίου Ιησού γεννήθηκε στους ουρανούς όταν τελείωσαν οι Καιροί των Εθνών το έτος 1914 και ότι η ουράνια βασιλεία του δεν έχει καμμιά σχέσι με την Κοινωνία των Εθνών ή με τα Ηνωμένα Έθνη, στα οποία στηρίζεται ο Χριστιανικός κόσμος για να διατηρήση την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Όχι στον Χριστιανικό κόσμο, αλλά στο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά πρέπει να δοθή ο έπαινος για το κήρυγμα σε όλη την κτίσι του ευαγγελίου αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας που έχει τώρα εγκαθιδρυθή στους ουρανούς από το έτος 1914 για ν’ απαλλάξη όλη την επίγεια δημιουργία από κάθε αδικία και να ευλογήση το ανθρώπινο γένος με μια τέλεια θεία κυβέρνησι.

13. (α) Όταν το κεχρισμένο υπόλοιπο βγήκε στην επιφάνεια μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πόσοι ήσαν οι ακόλουθοι της νεογέννητης βασιλείας, και γιατί; (β) Πώς αυτό το υπόλοιπο απέκτησε τα συμβολικά αργύρια των μνων, και πώς τα πραγματεύτηκε;

¹³ Όταν αυτό το κεχρισμένο υπόλοιπο βγήκε στην επιφάνεια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους διωγμούς που υπέστη στο έτος 1918, υπήρξε αντικείμενο μίσους απ’ όλα τα έθνη και δυσφημήθηκε θρησκευτικώς. (Ματθ. 24:9) Ο καλλιεργημένος αγρός που απέμεινε σ’ αυτούς για την παραγωγή και άλλων οπαδών της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού ήταν πολύ μικρός. Αυτοί ήσαν όπως οι απόστολοι και οι άλλοι μαθηταί του Χριστού μεταξύ της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού από τον επονείδιστο θάνατο και της εορτής της Πεντηκοστής. Εκείνο λοιπόν που συνέβη ήταν σαν να είχε δώσει άλλη μια φόρα τα συμβολικά αργύρια των μνων το έτος 1919 στο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκείνο το έτος, το 1919, έγινε η πρώτη μεταπολεμική γενική συνέλευσις του κεχρισμένου υπολοίπου στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο και, με την ανανέωσι του πνεύματος του Ιεχωβά Θεού, το κεχρισμένο υπόλοιπο επεδόθη και πάλι στο να πραγματεύεται τα συμβολικά αργύρια των μνων που έλαβε πρόσφατα από τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος τώρα είναι περιβεβλημένος με βασιλική εξουσία. Στον τρόπο που πραγματεύθηκαν αυτά τα αργύρια των ‘μνων’ ακολούθησαν το αποστολικό παράδειγμα του πρώτου αιώνος κηρύττοντας και διδάσκοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας.»—Ματθ. 24:14.

14, 15. (α) Ποιοι καλούνται τώρα να δώσουν λογαριασμό για το πώς χειρίσθηκαν τα συμβολικά αργύρια των μνων; (6) Στην παραβολή, ποιες ήσαν οι αμοιβές των δούλων που απέκτησαν πλούτο για τον Κύριό τους;

¹⁴ Τώρα τα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου καλούνται να δώσουν λογαριασμό για το πώς χειρίσθηκαν τα συμβολικά αργύρια των μνων. Αυτοί γνωρίζουν ότι αναμένεται αύξησις αυτών των μνων από τον Κύριό τους. Ποια είναι η αμοιβή για την αύξησι του αριθμού των συμβολικών μνων; Η παραβολή του Ιησού, αφού λέγει για τον λογαριασμό που έδωσε ο δούλος που είχε κερδίσει άλλα δέκα μνας, προχωρεί για ν’ απαντήση σ’ αυτό το ερώτημα:

¹⁵ «Και είπε προς αυτόν, [ο Κύριος που επανήλθε], Εύγε, αγαθέ δούλε· επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων. Και ήλθεν ο δεύτερος [δούλος], λέγων, Κύριε, η μνα σου έκαμε πέντε μνας. Είπε δε και προς τούτον, Και συ γένου εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων.»—Λουκ. 19:17-19.

16. (α) Τι δείχνει το γεγονός ότι ο ‘ευγενής άνθρωπος’ μπόρεσε να δώση εξουσία πάνω σε δεκαπέντε πόλεις σε δύο μόνον δούλους από τους δέκα; (β) Ως προς τα μέλη του υπολοίπου που απέκτησαν πλούτο για τον επανελυόντα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τι θα λεχθή για το αν λαμβάνουν τώρα εξουσία στη γη πάνω σε πόλεις;

¹⁶ Το γεγονός ότι ο επανελθών ‘ευγενής άνθρωπος’ μπορούσε να διορίση τους αγαθούς και πιστούς δούλους που έκαμαν αύξησι στο να εξουσιάζουν πόλεις, ο ένας δούλος δέκα πόλεις και ο άλλος πέντε, αποδεικνύει ότι είχε λάβει τη βασιλική εξουσία και τώρα την ασκούσε. Το γεγονός ότι ο ευγενής μπορούσε να διορίση δούλους σε δεκαπέντε πόλεις στην περίπτωσι των δυο πρώτων δούλων, δείχνει ότι η βασιλική εξουσία του ήταν πολύ εκτεταμένη. Επειδή αυτοί απεδείχθησαν πιστοί με ένα σχετικώς μικρό ποσόν, όπως είναι μια μνα, μπορούσε να τους αναθέση μεγαλύτερα καθήκοντα, εξουσία σε πόλεις. Στη σημερινή εκπλήρωσι της παραβολής, εκείνοι από το κεχρισμένο υπόλοιπο οι οποίοι αυξάνουν τα πολύτιμα πράγματα του ήδη βασιλεύοντος Κυρίου Ιησού Χριστού έχουν τώρα την επιδοκιμασία του και την εύνοιά του. Διατηρούν την ελπίδα να συμβασιλεύσουν μαζί του στην ουράνια βασιλεία. Αλλά τώρα, στη διάρκεια της ενεργού υπηρεσίας των στη γη, δεν λαμβάνουν κατά γράμμα εξουσία σε διάφορες επίγειες πόλεις. Η επιδοκιμασία του Κυρίου των ωστόσο δεν τους εξουσιοδοτεί να εμπλέκωνται στην κοσμική πολιτική και ν’ αποκτούν πολιτική εξουσία στη γη. Αυτοί δεν πρέπει ν’ αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου ως τον θάνατό τους για να βασιλεύσουν με τον Χριστό στον ουρανό.

Ο «ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

17. Ποιο ερώτημα εγείρεται για το αν κανείς δυσφορή για την απαίτησι του Κυρίου να φέρη αύξησι, και ποια περίπτωσι δυσαρέσκειας δείχνει η παραβολή του Ιησού;

¹⁷ Μήπως κανένας από μας δυσφορεί και αντιδρά στο γεγονός ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που περιβάλλεται τώρα με βασιλική εξουσία, απαιτεί αύξησι εκείνου που αναθέτει στους δούλους του; Για το ότι δικαιολογούμεθα να διατυπώνωμε μια τέτοια άποψι για το ζήτημα αυτό, φαίνεται στην περίπτωσι του δούλου ο οποίος διέφερε από εκείνους οι οποίοι εργάσθηκαν με τας μνας των. Διαβάζομε: «Ήλθε και άλλος, λέγων, Κύριε, ιδού η μνα σου, την οποίαν είχον πεφυλαγμένην εν μανδηλίω· διότι σε εφοβούμην· επειδή είσαι άνθρωπος αυστηρός· λαμβάνεις ό,τι δεν κατέβαλες, και θερίζεις ό,τι δεν έσπειρας.»—Λουκ. 19:20, 21.

18. Γιατί αυτός ο άκαρπος δούλος δεν μπορούσε να δικαιολογήση βάσει της συνειδήσεως;

¹⁸ Μήπως αυτός ο άλλος δούλος θα εδικαιολογείτο βάσει της συνειδήσεώς του; Όχι· διότι δεν είχε ζητηθή απ’ αυτόν να κάμη ένα κακό πράγμα, δηλαδή να χρησιμοποιήση τη μνα του Κυρίου του για ν’ αποκομίση ένα ανέντιμο κέρδος. Άσχετα με την άποψι που είχε για τον κύριό του, αυτός ήταν ένας απλός δούλος και έπρεπε να κάμη το έντιμο πράγμα που του είχε ζητήσει ο κύριός του να κάμη. Αν ήταν πολύ οκνηρός για να εργασθή, έπρεπε να καταθέση τη μνα στην τράπεζα και ν’ αφήση τους τραπεζίτας να εργασθούν γι’ αυτόν. Έτσι παρουσίασε μια αστήρικτη δικαιολογία.

19. Σύμφωνα με τι απήντησε ο κύριος στον δούλο και πώς;

¹⁹ Ο κύριός του απήντησε και τον έκρινε σύμφωνα με τη δική του δικαιολογία, διότι διαβάζομε: «Και λέγει προς αυτόν, Εκ του στόματος σου θέλω σε κρίνει, πονηρέ δούλε· ήξευρες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, λαμβάνων ό,τι δεν κατέβαλον, και θερίζων ό,τι δεν έσπειρα· διά τι λοιπόν δεν έδωκας το αργύριόν μου εις την τράπεζαν, ώστε εγώ ελθών ήθελον συνάξει αυτό μετά του τόκου;»—Λουκ. 19:22, 23.

20, 21. (α) Ήταν μήπως ακατάλληλο, σκληρό και αδιάκριτο το ότι ο κύριος απεκάλεσε τον δούλον «πονηρόν»; (β) Τι δείχνει η παραβολή για το αν ο ‘πονηρός δούλος’ ήταν άξιος άλλης μιας ευκαιρίας;

²⁰ Το να χαρακτηρίση αυτόν τον ανάξιο δούλο ως ‘πονηρό’ δεν ήταν κάτι ακατάλληλο, σκληρό ή αδιάκριτο, διότι αυτός ο δούλος, που φοβόταν να εργασθή με την πολύτιμη μνα του κυρίου του, εσκεμμένα προξένησε ζημία στον κύριό του. Επρόκειτο για πολύτιμο χρόνο και χρήμα, και ο δούλος δεν τα είχε χρησιμοποιήσει με πιστότητα στον κύριό του ή με την επιθυμία της ευημερίας και της αυξήσεως των υπαρχόντων του κυρίου του. Το γεγονός ότι ο δούλος απλώς έδωσε πίσω εκείνο που είχε λάβει πριν από πολύν καιρό δεν αποτελούσε τον κατάλληλο τρόπο για έναν δούλο να υποδεχθή ένα βασιλέα! Τι ελεεινή συμπεριφορά! Τι αναίδεια! Τι αναξιοπρέπεια! Τι έλλειψις χαράς και, ενθουσιασμού για τη νεοϊδρυμένη βασιλεία του κυρίου του! Ήταν μια πλήρης από μέρους του παράλειψις ν’ αποδώση οποιαδήποτε υπηρεσία στον κύριό του ενώ είχε τον χρόνο και τα μέσα για να το πράξη. Στον καιρό του διακανονισμού των λογαριασμών, ήταν άξιος να του παρασχεθή περαιτέρω ευκαιρία; Προσέξτε τα εξής:

²¹ «Και είπε προς τους παρεστώτας, Αφαιρέσατε απ’ αυτού την μναν, και δότε εις τον έχοντα τας δέκα μνας. (Και είπον προς αυτόν, Κύριε, έχει δέκα μνας.) Διότι σας λέγω, ότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή· από δε του μη έχοντος, και ό,τι έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Πλην τους εχθρούς μου εκείνους οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω έπ’ αυτούς, φέρετε εδώ, και κατασφάξατε έμπροσθέν μου.»—Λουκ. 19:24-27.

22. (α) Ποια βασιλική ευκαιρία έχασε ο άκαρπος δούλος; (β) Με το μέρος τίνος πήγε αυτός ο δούλος, και πώς τα λόγια του κυρίου του φάνηκαν κακά στο δούλο αυτό;

²² Η αφαίρεσις της μνας από τον άκαρπο δούλο εσήμαινε ότι αυτός έχασε την ευκαιρία του ν’ αποδειχθή άξιος να ‘έχη εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων’ ή να ‘γίνη εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων’ κι έτσι να μετέχη στη βασιλεία του ήδη βασιλικού του κυρίου. (Λουκ. 19:17, 19) Δεν μπορούσαν να του ανατεθούν οποιεσδήποτε ευθύνες της βασιλείας. Καιτοι ετήρησε μια αρνητική στάσι απέναντι της βασιλείας του κυρίου του, έθεσε τον εαυτό του με το μέρος εκείνων που έλαβαν μια θετική στάσι εναντίον αυτού του ανθρώπου που επρόκειτο να βασιλεύση σ’ αυτούς. Αν αυτός εσφάγη μαζί με τους εχθρούς του κυρίου που δεν τον ήθελαν βασιλέα των, η παραβολή δεν το λέγει ούτε το δείχνει. Αλλ’ η παραβολή αφήνει να νοηθή ότι αμέσως αφού ο κύριος είπε σ’ ένα δούλο που δεν είχε ζήλο και ενδιαφέρον για τη βασιλεία του κυρίου του ότι θα του αφαιρεθή οποιαδήποτε ευκαιρία είχε, ο κύριος λέγει στους βασιλικούς υπηκόους του να κατασφάξουν τους εχθρούς του έμπροσθέν του.

23. (α) Για ποιες κακές πράξεις δεν στιγματίσθηκε ο δούλος εκείνος ως ‘πονηρός’; (β) Στο φως της αποτυχίας του δούλου εκείνου, τι υποχρεούνται να κάνουν οι βαπτισμένοι, κεχρισμένοι ‘δούλοι’ του Χριστού από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914;

²³ Πρέπει να σημειωθή ότι αυτός ο μη κερδοφόρος δούλος δεν στιγματίσθηκε ως πονηρός επειδή εκμεταλλεύθηκε τους συνδούλους του ή επειδή έπραξε ανηθικότητα όπως είναι η πορνεία, η μοιχεία ή η ομοφυλοφιλία. Όχι, αλλά εκρίθη ως πονηρός επειδή δεν υπεστήριξε τις προσδοκίες της βασιλείας του κυρίου του, δεν εργάσθηκε για την αύξησι του πλούτου της βασιλείας του κυρίου του. Επειδή δεν ήταν υπέρ του κυρίου του ως βασιλέως, ήταν εναντίον του. (Ματθ. 12:30· Λουκ. 11:23) Έτσι, επίσης, από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, είναι σοβαρό πράγμα για τους βαπτισμένους, κεχρισμένους «δούλους» του ήδη ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού να παραμελούν το καθήκον των ν’ αυξάνουν τη δημοσία γνώσι, να υποστηρίζουν και να προσκολλώνται πιστά στη βασιλεία του. Αυτοί τηρούνται υπόλογοι να ‘πραγματευθούν’ τα συμβολικά αργύρια των μνων που τους είχαν δοθή για να τα χρησιμοποιήσουν ως τότε που θα ζητούσε λογαριασμό απ’ αυτούς.

24. (α) Ποιο προνόμιο δεν θέλουν οι Χριστιανοί αυτοί δούλοι να μεταβιβασθή σε άλλον; (β) Το να χάσουν αυτή τη βασιλική αμοιβή τι θα εσήμαινε ότι χάνουν;

²⁴ Δεν θα έπρεπε να θέλουν ν’ αφαιρεθούν τα προνόμια τους σχετικά με τη βασιλεία του Χριστού και να δοθούν σ’ ένα ζηλωτή κήρυκα και διδάσκαλο της Βασιλείας, σαν τον δούλο που είχε κερδίσει δέκα μνας. Το ν’ αφαιρεθή απ’ αυτούς η συμβολική μνα θα εσήμαινε ότι δεν θ’ αποκτούσαν μια θέσι στην ουράνια βασιλεία, για να βασιλεύσουν, όπως θα λέγαμε, σε «δέκα πόλεις» ή «πέντε πόλεις.» Το να χάσουν αυτό θα εσήμαινε να χάσουν τα πάντα. Θα εσήμαινε την καταστροφή των μαζί με τους άμεσους εχθρούς της Μεσσιανικής κυβερνήσεως του Θεού οι οποίοι δεν θέλουν να βασιλεύση ο Ιησούς Χριστός σ’ αυτούς για χίλια χρόνια. (Αποκάλ. 20:4, 6) Πλησιάζει όλο και περισσότερο ο καιρός που οι άγγελοι που συνοδεύουν τον Ιησού Χριστό στην έλευσί του θα κάμουν θεία εκδίκησι σε όλους τους εναντιουμένους και σ’ εκείνους που δεν υποστηρίζουν τη Μεσσιανική βασιλεία. Αυτό θ’ αρχίση πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος.

25. (α) Γιατί η εκτέλεσις της θείας εκδικήσεως θ’ αρχίση πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος; (β) Τι θα σημαίνη λοιπόν για μας, αν, ως Χριστιανοί βρεθούμε σαν εκείνο τον ’πονηρό δούλο’;

²⁵ Θ’ αρχίση με την καταστροφή της θρησκευτικής Βαβυλώνος της Μεγάλης στην έναρξι της ‘μεγάλης θλίψεως’ που εξεικονίσθηκε από την πολιορκία και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 70 μ.Χ. (Αποκάλ. 17:1-16· Ματθ. 24:15-22) Ουαί, λοιπόν, σ’ εμάς αν ανήκωμε σ’ εκείνη την τάξι των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών που εξεικονίσθησαν από τον ‘πονηρό δούλο’ ο οποίος εφύλαξε την μνα του μέσα σ’ ένα μανδήλι για να τη χάση τελικά! Αυτό θα σημαίνη την αιώνια καταστροφή μας στη ‘μεγάλη θλίψι’ μαζί με τους «εχθρούς» του Βασιλέως.

26. Ποιες δύο τάξεις θα διαφυλαχθούν από τη σφαγή των εχθρών του Βασιλέως; Και γιατί;

²⁶ Οι κεχρισμένοι Χριστιανοί ‘δούλοι’ που φέρνουν πνευματικό κέρδος στον ουράνιο Κύριο τους, στον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, θα διαφυλαχθούν από τη σφαγή που θα γίνη στους εχθρούς του Βασιλέως. Θα διαφυλαχθούν επίσης κι’ εκείνοι που είναι από τον ‘πολύ όχλο’ που ανταποκρίνονται στην πραγματευτική δραστηριότητα των πιστών, καρποφόρων δούλων, και οι οποίοι πιστά λαμβάνουν τη στάσι των ενώπιον του θρόνου του Ιεχωβά Θεού και του Αρνίου του, Ιησού Χριστού και οι οποίοι μ’ ενθουσιασμό κράζουν για ν’ ακούσουν όλοι: «Η νίκη είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»—Αποκάλ. 7:9, 10, 14, 15, ΝΕ.

Διακήρυξις και Απόφασις

 1. Ποιοι συνήλθαν σε διεθνή συνέλευσι, και εν ονόματι τίνος έκαμαν Διακήρυξι και έλαβαν Απόφασι;

ΕΜΕΙΣ, μια ομάς που υποστηρίζομε την καλύτερη δυνατή κυβέρνησι για όλη την ανθρώπινη οικογένεια, και που συναθροισθήκαμε εδώ σήμερα Σάββατο, την -----------------------(ημερομηνία) Ημέρα του -----------------------(μήνας) του έτους 1973 στη Διεθνή συνέλευσι των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεία Νίκη» που λαμβάνει χώρα εδώ -------------------------, -------------------------, (πόλις) (χώρα) κάνομε την επόμενη δημοσία διακήρυξι και αποφασίζομε εν ονόματι της μιας και μόνης πηγής κάθε δικαίας κυβερνήσεως του Υπερτάτου Κυριάρχου του σύμπαντος:

 2. Τι έδειξε η μελέτη των Αγίων Γραφών ως προς την αρχή της παρούσης στενοχώριας της ανθρωπότητος, και τι θα λεχθή για το αν ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος είναι αδιάφορος στις υποθέσεις της ανθρωπότητος ;

² Ως ανθρώπινα πλάσματα όλοι μας λυπούμεθα από τα βάθη της καρδιάς μας για τη συνεχιζόμενη και αυξανόμενη στενοχώρια όλης της ανθρωπότητος αφότου ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το έτος 1914. Εμείς που ζούμε στον καιρό της γενεάς που γνώρισε, αισθάνθηκε και έζησε μετά την πρώτη εκείνη παγκόσμια σύγκρουσι, ζητήσαμε μια εξήγησι της στενοχώριας της ανθρωπότητος στον θεόπνευστο γραπτό Λόγο που προήλθε από την Πηγή κάθε τελείας κυβερνήσεως, δηλαδή από την Αγία Γραφή. Από τις σελίδες της, όπως φωτίζονται από το φως των συγχρόνων γεγονότων, εμάθαμε ότι η παγκόσμια στενοχωρία και αγωνία των εθνών δεν άρχισε τότε στο έτος 1914 απλώς κατά τύχην, χωρίς κανένα λογικό σκοπό, χωρίς να συμβή σ’ ένα προκαθωρισμένο και συγκεκριμένο χρόνο. Αντιθέτως, αυτή η πρωτοφανής στενοχώρια της ανθρωπότητος άρχισε στον ακριβή χρόνο που είχε σημειωθή από τον Μεγαλύτερον Χρονομέτρη όλων, τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο, τον Δημιουργό του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων που τηρούν ακριβώς τον χρόνο. Ο Δημιουργός δεν είναι αδιάφορος στις ανθρώπινες υποθέσεις, αλλά ενδιαφέρεται ζωηρά για τα συμφέροντα όλης της ανθρωπότητος. Έχει πλήρη συνείδησι των αναγκών της ανθρωπότητος.

 3. Χρονικώς, τι εσημείωσε το 1914, και είναι ο Θεός, υπεύθυνος για την ανθρώπινη στενοχώρια από τότε, ή ποιος είναι;

³ Οι ιστορικοί του κόσμου χαρακτηρίζουν το έτος 1914 ως το έτος που επεσήμανε το τέλος μιας εποχής. Εκείνος ο οποίος κατά καιρούς παρενέβη στην ανθρώπινη, ιστορία, δηλαδή ο Δημιουργός του ανθρώπου, εσημείωσε το ίδιο αυτό έτος ως το έτος του τέλους των Καιρών των Εθνών. Το τέλος αυτών των Καιρών των Εθνών ανεμένετο από πολλού, διότι στο έτος 33 μ.Χ., πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια και πλέον, ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός μίλησε γι’ αυτούς τους Καιρούς των Εθνών και προφήτευσε για την εκπλήρωσι των. (Λουκ. 21:24) Προφήτευσε για το τι θα έκανε ο ουράνιος Πατήρ του, ο Ιεχωβά Θεός, στο τέλος αυτών των Καιρών των Εθνών. Εκείνα που έκαμαν οι άνθρωποι και τα έθνη της γης σ’ εκείνον τον σημαντικό καιρό αποτελούσαν δική τους ευθύνη. Εκείνος δεν τους ανάγκασε ν’ αναλάβουν τις ενέργειες που ανέλαβαν τότε, και έτσι είναι αμέτοχος από κάθε ευθύνη για τη στενοχωρία της ανθρωπότητος που συνεχίζεται ως την εποχή μας.

 4. Σε ποια πόλι άρχισαν οι Καιροί των Εθνών, και σε ποια «πόλι» έφθασαν στην εκπλήρωσί των, και γιατί;

⁴ Στους τελευταίους αιώνας, αφότου έγινε η εκτύπωσις και η διάδοσις της Αγίας Γραφής σ’ όλον τον κόσμο σε μεταφράσεις πολλών γλωσσών, οι σπουδασταί της Γραφής είχαν σχηματίσει ιδέες για το τι θα έκανε ο Ύψιστος Θεός στο τέλος των Καιρών των Εθνών. Η προσοχή των είχε συγκεντρωθή στην Ιερουσαλήμ της Μέσης Ανατολής, που ήταν κάτω από Τουρκική δικαιοδοσία επί αιώνες και κατόπιν περιήλθε στη Βρεττανική κυριαρχία στο έτος 1917, και τώρα είναι υπό Ισραηλινόν έλεγχο. Εκείνοι οι Σπουδασταί των Γραφών, μετρώντας τους Καιρούς των Εθνών με τον δικό τους τρόπο μετρήσεως χρόνου, ανέμεναν εσφαλμένα πράγματα να λάβουν χώρα στο τέλος των Καιρών των Εθνών. Παρέλειψαν να λάβουν υπό σημείωσιν ότι το ενδιαφέρον του Θεού μετατοπίσθηκε από την επίγεια Ιερουσαλήμ των ημερών του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του προς την «επουράνιον Ιερουσαλήμ,» που είναι η πόλις την οποία η Αγία Γραφή τώρα ονομάζει ‘πόλιν Θεού ζώντος.’ (Εβρ. 12:22) Τα 2.520 χρόνια των Καιρών των Εθνών άρχισαν από το έτος 607 π.Χ. με την ερήμωσι της επιγείου Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα της Βαβυλώνος. Εκείνοι οι Καιροί των Εθνών, λοιπόν, δεν έφθασαν στην πλήρη εκπλήρωσί των στην επίγεια Ιερουσαλήμ των ημερών του Ιησού. Έφθασαν στην πλήρη εκπλήρωσί των στην «επουράνιον Ιερουσαλήμ,» που είναι μια ακατάστρεπτη έδρα κυβερνήσεως.

 5. Αφότου ερημώθηκαν η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία στο 607 π.Χ. ποιο βασιλικό δικαίωμα καταπατήθηκε, και γιατί ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, δεν ίδρυσε βασίλειο στην Ιερουσαλήμ;

⁵ Στο τέλος των Καιρών των Εθνών πρέπει ν’ αναμένεται να γίνη το αντίθετο εκείνου που είχε λάβει χώρα στην αρχή των στο έτος 607 π.Χ. Η ερήμωσις της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας εκείνον τον καιρό δεν αποτελεί το ζωτικό πράγμα. Το ζωτικό πράγμα ήταν η ανατροπή της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού που είχε ιδρυθή στην Ιερουσαλήμ με τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ στη Βηθλεέμ. Από εκείνη την ανατροπή και έπειτα το δικαίωμα της βασιλικής οικογενείας του Βασιλέως Δαβίδ να έχη μια κυβέρνησι στη γη καταπατήθηκε από διαδοχικές εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις, δηλαδή, από τη Βαβυλωνιακή, τη Μηδοπερσική, την Ελληνική, τη Ρωμαϊκή και την Αγγλοαμερικανική παγκόσμια δύναμι. Στη διάρκεια όλων εκείνων των Καιρών των Εθνών ο Ιεχωβά Θεός δεν παρενέβη στις ανθρώπινες υποθέσεις επανιδρύοντας τη Μεσσιανική βασιλεία στην ανοικοδομημένη επίγεια Ιερουσαλήμ. Έτσι εξηγείται γιατί ο Υιός του Ιησούς Χριστός δεν ανέτρεψε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και δεν ίδρυσε μια επίγεια βασιλεία της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Αντιθέτως, προείπε τη συνέχισι των Καιρών των Εθνών ως τον καιρό του Θεού για το τέλος των. Αντί να καθήση στο θρόνο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ, πέθανε χωρίς αμαρτία ως βασιλικός κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ, αναστήθηκε την τρίτη μέρα από τον μαρτυρικό του θάνατο, και ανελήφθη κατόπιν στον ουρανό για να καθήση στα δεξιά του θρόνου του ουρανίου Πατρός του.—Πράξ. 2:32-36.

 6. Πού και πότε έγινε επανίδρυσις της Μεσσιανικής βασιλείας, και ήταν αυτή που προκάλεσε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

⁶ Από τότε ο Υιός του Θεού Ιησούς ο Μεσσίας εξακολούθησε ν’ αναμένη ως το τέλος των Καιρών των Εθνών. (Εβρ. 10:12, 13) Ομοίως, ο Ιεχωβά Θεός δεν ενήργησε ως τότε. Αλλά στο έτος 1914, δηλαδή 2.520 χρόνια από την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους, ο Υπέρτατος Αρχών του σύμπαντος ανέλαβε κατάλληλη δράσι. Επανίδρυσε τη Μεσσιανική βασιλεία του Δαβίδ, αυτή τη φόρα με τον ουράνιο κληρονόμο του Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό. Τα έθνη της γης δεν μπορούσαν να παρέμβουν σ’ αυτό. Δεν μπορούσαν πια να καταπατήσουν το δικαίωμα της οικογενείας τον Βασιλέως Δαβίδ στη βασιλική εξουσία. Οι «Καιροί των Εθνών» είχαν λήξει. Από τότε κι εμπρός, ο μόνιμος κληρονόμος του Δαβίδ, Ιησούς ο Μεσσίας, βασιλεύει στην «ουράνια Ιερουσαλήμ.» (Αποκάλ. 12:1-11) Η ουράνια εκείνη γέννησις της Μεσσιανικής βασιλείας δεν επροκάλεσε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη γη. Ήδη, προτού λήξουν οι Καιροί των Εθνών το έτος 1914, τα έθνη είχαν εγερθή σε πόλεμο—δύο μήνες ενωρίτερα. Άρχισαν τον δικό τους πόλεμο σε παγκόσμια κλίμακα για παγκόσμια κυριαρχία. Δεν ανεγνώριζαν κανένα τέλος των Καιρών των Εθνών.

 7. Κάτω από τίνος την υπεράνθρωπη επιρροή ενήργησαν τότε τα έθνη και ενεργούν μέχρι σήμερα;

⁷ Κάτω από την επιρροή τίνος ενήργησαν κι ενεργούν τα έθνη από τότε και στο εξής; Ασφαλώς όχι κάτω από την υπεράνθρωπη επιρροή του Ιεχωβά Θεού, ούτε ήταν αυτός ο Θεός με κάποια από τα αντιμαχόμενα μέρη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διότι όλα τα έθνη πολεμούσαν για παγκόσμια κυριαρχία από άνθρωπο, και όχι για παγκόσμια κυριαρχία από την ‘ουράνια Ιερουσαλήμ’ και από τον νέο Βασιλέα της, Ιησούν τον Μεσσία. Λογικά, λοιπόν, τα έθνη ενεργούσαν κάτω από την επιρροή του εχθρού του Ιεχωβά Θεού και του Μεσσίου του Ιησού. Ποιος είναι αυτός ο υπεράνθρωπος μεγαλύτερος Εχθρός του Ιεχωβά Θεού; Είναι εκείνος τον οποίον ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε ‘άρχοντα του κόσμου τούτου’ και τον οποίον ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ωνόμασε ‘θεόν του κόσμου τούτου.’ Είναι ο Σατανάς ή Διάβολος.—Ιωάν. 12:31· 14:30· 2 Κορ. 4:4· Αποκάλ. 12:7-13.

 8. Ποια είναι τα κύρια πρόσωπα που περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη διαμάχη για παγκόσμια επικυριαρχία, και ποιο ζήτημα δεν μπορούμε να μη αντιμετωπίσομε εν σχέσει με αυτή τη διαμάχη;

⁸ Τα έθνη, επειδή δεν προωθούν τις πολιτικές των υποθέσεις με το μέρος του Θεού με το να παραδώσουν την επίγεια κυριαρχία των στη βασιλεία του Θεού της ουράνιας Ιερουσαλήμ, παίρνουν κατ’ ανάγκην θέσι με ένα άλλο μέρος, με το μέρος του μεγαλυτέρου Αντιπάλου του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου. Η διαμάχη για παγκόσμια κυριαρχία από το έτος 1914 περιλαμβάνει περισσότερα από απλά έθνη της ανθρωπότητος. Περιλαμβάνει κυρίως τον Ύψιστο Θεό Ιεχωβά και τον Σατανά ή Διάβολο. Το ερώτημα είναι, Ποιος θα κερδίση απ’ αυτούς τους δύο κυριότερους αντιπάλους; Ποιος θα κερδίση τη νίκη; Δεν μπορεί να υπάρξη αβεβαιότης ως προς την έκβασι. Η Αγία Γραφή, ο αλάνθαστος Λόγος του Θεού, με εμπιστοσύνη διακηρύττει ότι Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο Ιεχωβά, θα κερδίση τη θεία νίκη. (Αποκάλ. 16:16· 19:11· έως 20:3) Το ερώτημα που κανένας από μας δεν μπορεί τώρα να μη αντιμετώπιση είναι, Με ποιον θέλω να είμαι, μ’ αυτόν που Χάνει ή μ’ αυτόν που Κερδίζει;

 9. Για ποιο λόγο θα εξακολουθήσουν οι άνθρωποι να αισθάνονται τη στενοχώρια των εθνών και δεν θα μπορέσουν να βρουν διέξοδο;

⁹ Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές από το ότι κανένας δεν θα μπορούσε να έχη την ευλογία του Θεού αν θα ήταν με το μέρος των εχθρών και αντιπάλων του. Έτσι εξηγείται γιατί, από το έτος 1914, η ανθρωπότης έζησε ένα «αιώνα βίας» και δεν αισθάνθηκε τίποτε άλλο από τη «συνοχή των εθνών εν απορία,» όπως ακριβώς προείπε ο Ιησούς Χριστός. (Λουκ. 21:25, 26) Ενόσω οι άνθρωποι δεν τάσσονται με το μέρος του Ιεχωβά Θεού και του Μεσσίου του σ’ αυτή την παγκόσμια διαμάχη, ποτέ δεν θα βρουν διέξοδο από την αμηχανία των και από τον ‘φόβο και την προσδοκία των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.’

10. Γιατί όλη η ανθρωπότης είναι τώρα σε μεγάλο κίνδυνο, και ποιοι μόνον μπορούν να ελπίζουν ότι θα λάβουν ευλογίες μετά τη Θεία Νίκη;

¹⁰ Όπως μια ‘μεγάλη θλίψις’ βρισκόταν μπροστά στο έθνος που αρνήθηκε να δεχθή τον Υιόν του Θεού Ιησούν ως τον Μεσσία το έτος 33 μ.Χ., έτσι μια ‘μεγάλη θλίψις,’ που σαν κι αυτή δεν έγινε στην ανθρώπινη Ιστορία, βρίσκεται μπροστά στην ήδη πάσχουσα ανθρωπότητα. Ο Ιησούς Χριστός όταν ήταν στη γη έδωσε κατάλληλη προειδοποίησι γι’ αυτήν πριν από δεκαεννέα αιώνες, και προείπε τα παγκόσμια γεγονότα που θα προηγούντο απ’ αυτήν. (Ματθ. 24:3-22· Αποκάλ. 6:1-7:14) Όλος ο κόσμος της ανθρωπότητος τώρα βρίσκεται σε κίνδυνο. Είναι ανάγκη να διασαλπισθή ακόμη η προειδοποίησις προς αυτόν χωρίς διακοπή. Η επιβίωσις από την επικείμενη μεγάλη θλίψι μπορεί να ελπίζεται μόνο από εκείνους που δίνουν προσοχή στη θεόπνευστη προειδοποίησι. Μόνον εκείνοι που παίρνουν θέσι τώρα με το μέρος του Θείου Νικητού μπορούν να ελπίζουν ότι θ’ απολαύσουν τις ευλογίες που θ’ ακολουθήσουν τη Θεία Νίκη.

11. Τι απεφάσισαν να διασαλπίσουν περαιτέρω οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά και σε ποιους;

¹¹ ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι εμείς, ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, θα εξακολουθήσωμε να πιστεύωμε στη θεία Νίκη. Θα εξακολουθήσωμε χωρίς διακοπή να διασαλπίζωμε την προειδοποίησι από τον γραπτό Λόγο του Θεού σε όλους όσοι αγαπούν μια δίκαιη κυβέρνησι, αλλά έχουν παροδηγηθή από τον μεγαλύτερο εχθρό του Θεού, τον Σατανά ή Διάβολο, και οι οποίοι επομένως έχουν θέσει την εμπιστοσύνη των σε ανθρωποποίητα συστήματα διακυβερνήσεως, προς μεγάλη των θλίψι και στενοχώρια. Θα εξακολουθήσουμε να διακηρύττωμε την χιλιετή Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ως την πανάκεια—το μόνο φάρμακο για την πάσχουσα ανθρωπότητα.

12. (α) Τι τρόπους εκπαιδεύσεως και μέσα διαδόσεως των αγαθών νέων απεφάσισαν να χρησιμοποιήσουν; (β) Τι ευλογίες και χαρές της Μεσσιανικής βασιλείας απεφάσισαν να σπεύσουν να πουν στην ανθρωπότητα;

¹² Ακολουθώντας το αποστολικό παράδειγμα θα κηρύττωμε ‘δημοσία και κατ’ οίκους’ και θα διδάσκωμε κατ’ ιδίαν στα σπίτια των ενδιαφερομένων ανθρώπων με εβδομαδιαίες Γραφικές μελέτες. Θα χρησιμοποιούμε την έντυπη ύλη καθώς και τον προφορικό λόγο, και όλα τα μέσα που επιδοκιμάζονται από τον Θεό για να διαδώσουμε ευρύτερα το ευαγγέλιο. Θα προχωρούμε με πίστι μιλώντας στην κινδυνεύουσα ανθρωπότητα για τις ευλογίες και τις χαρές της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού—για την αδιάφθορη και δίκαιη κυβέρνησι, για την αποκατάστασι των ανθρώπων σε τέλεια υγεία των φυσικών των σωμάτων, για την ανάστασι όλων των λυτρωμένων νεκρών που θα έχη ως αποτέλεσμα την ανασύνδεσι των αγαπητών φίλων και συγγενών, για τη διαρκή ειρήνη και την ικανοποίησι κάθε ανάγκης του ανθρωπίνου γένους σ’ ένα παράδεισο που θα επανιδρυθή σε μια καθαρισμένη γη, για την απαλλαγή από φόβο, από έλλειψι ασφαλείας και από κακοδιοίκησι από τον Σατανά ή Διάβολο και των επιγείων οργάνων του, για την αδελφική αγάπη μεταξύ όλης της ανθρώπινης οικογενείας και για την μία αληθινή θρησκεία, την αγνή λατρεία του Θεού του Δημιουργού μας δια του Ιησού Χριστού του Υιού του. Θα εξακολουθήσουμε να μιλούμε για τη νίκη που θα κερδίση ο Παντοκράτωρ Θεός εναντίον τον φοβερού εχθρού του ανθρωπίνου γένους, του Θανάτου, και για το πώς ο Θεός θα ευλογήση όλους τους ευπειθείς και πιστούς με αιώνια ζωή σε ευλογητή σχέσι μαζί Του ως τον ουράνιο Πατέρα των.

13. Ένεκα του χρόνου, ποια εντολή απεφάσισαν Μα εκτελέσουν ως το τέλος, και σε τίνος τη βοήθεια θα στηριχθούν για να εκτελέσουν αυτή την απόφασι;

¹³ Διακρίνοντας τώρα πιο καθαρά από κάθε προηγούμενη φόρα ότι η χιλιετής Βασιλεία του Θεού επλησίασε και ότι ολοένα συντομεύεται ο χρόνος για να επωφεληθή η ανθρωπότης από το ευαγγέλιον της σωτηρίας, θα εκδηλώσωμε πιστή αγάπη για τον Θεό και αγάπη για τον συνάνθρωπό μας. Έτσι θα υπακούωμε στον Θεό μάλλον παρά σε άνθρωπο και δεν θα χαλαρώσουμε τα χέρια μας στην εκτέλεσι της εντολής που έδωσε μέσω του Χριστού να ‘κηρύττωμε τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη’ προτού έλθη το τέλος του καταδικασμένου αυτού συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 24:14· Μάρκ. 13:10) Βασιζόμεθα στον Θεό να μας βοηθήση να εκπληρώσωμε αυτή την απόφασί μας. Και είθε Αυτός να μας βρη πιστούς ως το τέλος και να μας θεώρηση αξίους να μετάσχωμε στις χαρές και τις ευλογίες που θα προκύψουν από τη Θεία Νίκη του!

14. Τι έγινε με τη Διακήρυξι και Απόφασι των διεθνών συνελεύσεων «Θεία Νίκη» και ποιο βιβλίο εξεδόθη αμέσως κατόπιν, και σε ποιες γλώσσες;

¹⁴ Η ανωτέρω Διακήρυξις και Απόφασις υπεβλήθη στη Συνέλευσι «Θεία Νίκη» των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά μετά την εκφώνησι της προγραμματισμένης ομιλίας που συνεδύασε την ύλη των δύο προηγουμένων άρθρων της Σκοπιάς με τίτλο «Απόκτησις Πλούτου για τον Νέο Βασιλέα της Γης» και «Διαφύλαξις από το να Σφαγούν μαζί με τους Εχθρούς του Βασιλέως.» Μετά την ένθερμη και ολόψυχη έγκρισι της Διακηρύξεως και Αποφάσεως από τη συνέλευσι, έγινε η παρουσίασις του νέου δεμένου βιβλίου 416 σελίδων με τίτλο «Η Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Επλησίασε.» Στις Γερμανόφωνες χώρες, το βιβλίο εξεδόθη και στη Γερμανική γλώσσα. Αυτό το νέο βοήθημα Γραφικής Μελέτης, που υπάρχει τώρα μόνο στην Αγγλική και στη Γερμανική, αποδεικνύεται ότι είναι ένα ισχυρό, και ενθαρρυντικό βοήθημα σ’ εκείνους που παρευρέθηκαν στη Συνέλευσι «Θεία Νίκη» για να εκτελέσουν πιστά τη Διακήρυξι και την Απόφασι που ενέκριναν ομόφωνα.

15. Πόσες τέτοιες συνελεύσεις είχαν γίνει ως την ημέρα εκδόσεως του παρόντος τεύχους «Σκοπιάς» στην Αγγλική γλώσσα, σε πόσες χώρες, με τι σύνολο παρόντων, και τι συνελεύσεις επίκεινται ακόμη;

¹⁵ Ως την ημέρα εκδόσεως του παρόντος τεύχους της Σκοπιάς στην Αγγλική γλώσσα 43 τέτοιες Συνελεύσεις «Θεία Νίκη» έγιναν σε 20 χώρες με ολικό αριθμό παρόντων 1.447.235. Θα επακολουθήσουν κι άλλες συνελεύσεις, ώσπου οι συνελεύσεις αυτές να καλύψουν όλα τα ημισφαίρια της γης, βόρειο, νότιο, ανατολικό και δυτικό, κατά την ευαρέσκεια του Ιεχωβά και προς αίνον Αυτού και της επικειμένης Θείας Νίκης Του.

Είσθε Ένας Διακριτικός Επισκέπτης;

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ επισκέπτης είσθε; Ποιο είναι το κίνητρό σας όταν κάνετε επίσκεψι; Μήπως ποθείτε να είσθε ο επισκέπτης εκείνων οι οποίοι μπορούν να παραθέσουν το καλύτερο τραπέζι; Μήπως επιζητείτε την πρόσκλησι εκείνων οι οποίοι είναι εξέχοντες, πλούσιοι ή ισχυροί;

Ο κόσμος αυτά επιδιώκει. Πολλοί έχουν κάμει επιδίωξι της ζωής των το ‘κοινωνικό ανέβασμα.’ Ο κατάλογος προσωπικοτήτων ‘Who’s Who’ αποτελεί τον οδηγό τους. Αλλά το Γραφικό βιβλίο των Παροιμιών τονίζει την απατηλότητα της επιδιώξεως αυτής και δίνει συμβουλές που θα βοηθήσουν ένα άτομο ν’ αποφύγη την παγίδα που υπάρχει εκεί. Ο σοφός συγγραφεύς λέγει:

«Όταν καθίσης να φάγης μετά άρχοντος, παρατήρει επιμελώς τα παρατιθέμενα έμπροσθεν σου· και βάλε μάχαιραν εις τον λαιμόν σου, εάν ήσαι αδηφάγος· μη επιθύμει τα εδέσματα αυτού· διότι ταύτα είναι τροφή δολιότητος.»—Παροιμ. 23:1-3.

Η παροιμία νουθετεί «εσάς» τον αναγνώστη πώς να φέρεσθε μπροστά σ’ εκείνους που έχουν εξουσία, προειδοποιώντας να φυλάγεσθε από τον κίνδυνο να επιχειρήσετε μια πολύ έμπιστη συναναστροφή με ισχυρούς ανθρώπους. Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να παρακαθήσουν στο τραπέζι ενός πραγματικού βασιλέως, αλλά συχνά τρώγουν στο τραπέζι ενός ανθρώπου που έχει εξουσία. Συνήθως υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία φαγητών, καλός οίνος, κλπ., που παρασύρουν έναν άνθρωπο σε ακράτεια. Ένας φιλοξενούμενος που είναι σ’ ένα τέτοιο τραπέζι πρέπει διπλά να προσέχη να μην υπερβή τα όρια. Πρέπει να περιορίζη την όρεξί του—μεταφορικώς, ‘να βάλη μαχαίρι στον λαιμό του’—ιδιαίτερα αν είναι «αδηφάγος» εύκολα οδηγείται να τρώγη και να πίνη πάρα πολύ. Αν είναι συνετός ο φιλοξενούμενος, θα παρακολουθή βέβαια όλη την πορεία της διαγωγής του σε μια τέτοια κατάστασι, διότι δεν θέλει να κριθή ότι βγαίνει από τα όρια ή είναι άπληστος από έναν τέτοιο άνθρωπο της εξουσίας.

«Μη επιθύμει τα εδέσματα αυτού, διότι ταύτα είναι τροφή δολιότητος» προειδοποιεί η παροιμία. Ο φιλοξενούμενος δεν πρέπει ν’ απατάται νομίζοντας ότι αυτή η πρόσκλησις για φαγητό αυτομάτως σημαίνει επίσης ότι είναι ευνοούμενος, ούτε πρέπει αλαζονικά να προσπαθή να γίνη πολύ στενός φίλος αυτού του ανθρώπου. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήση σε ταπείνωσί του και πιθανόν σε πτώσι του. Λάβετε υπ’ όψιν την περίπτωσι του Αμάν, που απέτυχε ακριβώς όταν ενόμιζε ότι ήταν ο πιο στενός φίλος του Βασιλέως Ασουήρου της Περσίας.—Εσθήρ 5:8-11· 7:1-10.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΕ ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ

Εξ άλλου, μπορεί να είσθε ένας άνθρωπος που ίσως είναι σε θέσι να κάμη μια χάρι σε κάποιον άλλον. Ή μπορεί να έχετε κάποια εξουσία ως πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία. Η ανάγκη να χρησιμοποιήτε διάκρισι όταν είσθε φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός άλλου εξαίρεται σε λίγα εδάφια παρά κάτω: «Μη τρώγε τον άρτον του φθονερού, μηδέ επιθύμει τα εδέσματα αυτού· διότι καθώς φρονεί εν τη ψυχή αυτού, τοιούτος είναι· Φάγε και πίε, λέγει προς σε· αλλ’ η καρδία αυτού δεν είναι μετά σου. Το ψωμίον το οποίον έφαγες, θέλεις εξεμέσει, και θέλεις χάσει τας γλυκείας συνομιλίας σου.»—Παροιμ. 23:6-8.

Αυτή η νουθεσία εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί να δεχθήτε μια πρόσκλησι από κάποιον και να διαπιστώσετε ότι αυτός εξωτερικώς παρουσιάζει μια πολύ γενναιόδωρη και εγκάρδια εμφάνισι, λέγοντάς σας να φάτε και να πιήτε ελεύθερα. Αλλά πραγματικά αυτός παρακολουθεί και φθονεί κάθε μπουκιά που τρώτε. Επειδή δεν είναι από το είδος εκείνων που δίνουν κάτι με πρόθυμη καρδιά, αναμένει κάποιο αντάλλαγμα για ό,τι δίνει. Έχει κάμει υπολογισμό μ’ ένα υστερόβουλο σκοπό υπ’ όψιν, κάνοντας τούτο ‘μέσα στην ψυχή του’—αυτός είναι ο τρόπος της ζωής του, ο τρόπος με τον οποίον ενεργεί. Αν επιθυμήτε τα αγαθά του, μπορεί να γίνετε ένας συχνός επισκέπτης στο σπίτι του. Αυτό θα ήταν κάτι από το οποίο θα μπορούσε να επωφεληθή. Διότι οι επανειλημμένες επισκέψεις σας μπορεί να σας κάνουν να αισθάνεσθε υποχρεώσεις, και να του παραχωρήσετε κάτι. Αυτό είναι εκείνο που έχει υπολογίσει.

Αν δεν είσθε οξυδερκής και δεν προσπαθήσετε να παύσετε μια τόσο στενή συναναστροφή όσο είναι ενωρίς θα συλληφθήτε απροσδόκητα, σαν σε μια παγίδα, και θα βρήτε ότι είναι πολύ δύσκολο να βγήτε. Λόγου χάριν, αν είσθε ένας Χριστιανός πρεσβύτερος και ο άλλος είναι κάποιος που χρειάζεται διόρθωσι ή επίπληξι, μπορεί να διστάσετε να το κάμετε αυτό. Επειδή αισθάνεσθε κάπως υποχρεωμένος σ’ αυτόν, υπάρχει κάποια στενοχώρια, ίσως και φόβος. Μπορεί ν’ απόσχετε από του να κάμετε το καθήκον σας ως επισκόπου, διότι μπορεί να φανήτε αχάριστος αφού δεχθήκατε τη «φιλοξενία» του—μολονότι πραγματικά, είτε το καταλάβατε είτε όχι, ‘η καρδιά του δεν ήταν μαζί σας’ συνεχώς. Ή μπορεί και να φοβηθήτε ότι αυτός θα δυσαρεστηθή μαζί σας και θα σας υπενθυμίση, ακόμη και μπροστά σε άλλους, ότι ήσαστε πολύ πρόθυμος να τρώτε το καλό φαγητό του.

Το ενδιαφέρον σας για τα αγαθά του μπορεί να σας οδηγήση στο να διστάζετε να διακινδυνεύσετε την ‘ευχάριστη’ σχέσι σας με αυτόν. Μπορεί μάλιστα να φθάσετε και ως το σημείον να γίνετε μεροληπτικός, παίρνοντας το μέρος αυτού του ανθρώπου σε μια φιλονεικία με άλλον, διαπράττοντας έτσι αδικία, βλάπτοντας ένα άλλο άτομο και προξενώντας βλάβη στην εκκλησία και μομφή στον εαυτό σας.—Παροιμ. 17:23.

Τότε, «το ψωμίον το οποίον έφαγες, θέλεις εξεμέσει και θέλεις χάσει τας γλυκείας συνομιλίας σου.» Όταν καταλάβετε την παγίδα στην οποία βρίσκεσθε, αυτό σας αρρωσταίνει, για να το πούμε έτσι, όταν σκέπτεσθε το φαγητό του. Διαπιστώνετε ότι η καλή και υγιαίνουσα συναναστροφή που νομίζατε ότι καλλιεργούσατε δεν αναπτύχθηκε. Τα ευχάριστα λόγια της φιλίας και της εκτιμήσεως, τα πράγματα που ελέχθησαν για πνευματική εποικοδόμησι και για ενθάρρυνσι, πήγαν χαμένα καθώς και ο χρόνος σας. Αισθάνεσθε πραγματικά σαν να κάνετε εμετό.

Η αρχή που εκφράζεται στην παροιμία θα μπορούσε να εφαρμοσθή και σε άλλα πράγματα εκτός από το φαγητό. Μπορεί να βρεθούμε σε μια τέτοια κατάστασι λόγω της αγάπης που έχομε στην ωραία και αναπαυτική κατοικία του φιλοξενητού μας, στην κολυμβητική δεξαμενή του, στο πλοιάριό του και σε άλλες ανέσεις ή μέσα ψυχαγωγίας που μπορεί αυτός να διαθέτη.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Η έλλειψις κατάλληλης προφυλάξεως και διακρίσεως μπορεί να οδηγήση ένα άτομο και σε άλλο ένα είδος ανεπιθύμητης καταστάσεως. Το εδάφιο Παροιμίαι 25:17 λέγει: [«Σπανίως βάλε τον πόδα σου εις τον οίκον του πλησίον σου, μήποτε σε βαρυνθή και σε μισήση.»] Ακόμη και ένας καλός φίλος έχει κάποια ανάγκη απομονώσεως, οι δε πολύ μακρές, πολύ συχνές ή άκαιρες επισκέψεις σας μπορεί να τον κάμουν να φθάση στο σημείο ν’ αποστρέφεται στην πραγματικότητα την επίσκεψί σας.

Πάλι αυτή η συμβουλή θα μπορούσε να εφαρμοσθή και στους Χριστιανούς επισκόπους όταν επισκέπτωνται αδελφούς για να τους παράσχουν πνευματική υποβοήθησι. Αυτοί πρέπει να είναι διακριτικοί, προσπαθώντας να μη κάμουν επισκέψεις σε ακατάλληλες ώρες. Αν υπάρχη ένα πραγματικό πρόβλημα για εξέτασι, συχνά είναι συνετό πράγμα να γίνωνται διευθετήσεις από πριν. Οι επίσκοποι δεν πρέπει να κάνουν τόσο συχνές επισκέψεις ώστε να γίνωνται φορτικοί στο σπίτι, και πρέπει ν’ απέχουν να κάνουν ασκόπως μακρές τις επισκέψεις των.

Πραγματικά, απαιτείται διάκρισις, σεβασμός και πραγματικό ενδιαφέρον για την ευημερία του άλλου για να είμεθα ένας καλός επισκέπτης.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν, σε προγενέστερα χρόνια, ένα άτομο έκαμε ευχή στον Θεό που τώρα κατανοεί ότι αυτό ήταν ασύνετο, μήπως πρέπει να εξακολουθήση να συμμορφώνεται με αυτήν;—Η.Π.Α.

Αυτό εξαρτάται από το είδος της ευχής και από τις περιστάσεις του ατόμου όταν έκαμε την ευχή. Εν τούτοις καλό είναι να εξετασθή πρώτα τι είναι «ευχή» με την έννοια της Αγίας Γραφής.

Στην Αγία Γραφή, οι ευχές ήσαν ιεροπρεπείς υποσχέσεις που εγίνοντο στον Θεό, όχι σε κανένα άνθρωπο ή όμιλο ανθρώπων. Διεκρίνοντο επίσης κατά το ότι, σε όλες τις περιπτώσεις που περιγράφονται, οι ευχές ήσαν πάντοτε υπό όρους. Δηλαδή, εκείνος που έκανε την ευχή, πραγματικά έλεγε στον Θεό: ‘Αν κάμης αυτό κι αυτό (ίσως σωτηρίαν από κάποιον σοβαρό κίνδυνο ή επιτυχίαν ή νίκην σε κάποια προσπάθεια), εγώ θα κάμω αυτό κι αυτό.’ Αν ο Θεός ενεργούσε υπέρ του ατόμου, εκείνος που έκαμε την ευχή ανελάμβανε την υποχρέωσι να εκτελέση εκείνο που είχε υποσχεθή. Συχνά η απόδοσις της ευχής περιελάμβανε την εκτέλεσι θυσιαστικής προσφοράς ενός ζώου ή την παραχώρησι κάποιας ιδιοκτησίας για την υπηρεσία του Θεού. (Λευιτ. 7:16· 22:21) Σε άλλες περιπτώσεις ετίθεντο όροι, διότι το άτομο ηύχετο ότι δεν θα έκανε κάτι ως τον καιρό που θα μπορούσε να επιτύχη ένα ωρισμένο σκοπό—με τη βοήθεια του Θεού.—Παράβαλε Γένεσις 28:20-22· Αριθμοί 21:2, 3· 30:2-4· Κριταί 11:30-39· 1 Σαμουήλ 1:11· Ψαλμός 132:1-5.

Πρέπει επίσης να σημειωθή ότι οι ευχές ήσαν κάτι αυθόρμητο, και επομένως αζήτητο, εκούσιο. Δεν ήσαν κάτι που ετίθετο σαν μια γενική απαίτησις για όλους εκείνους που θ’ απελάμβαναν ένα ωρισμένο προνόμιο ή θα εισήρχοντο σε μια ωρισμένη σχέσι. Γι’ αυτό, εκείνος που γίνεται μαθητής του Χριστού Ιησού και εκπληρώνει τις απαιτήσεις που τίθενται για όλους, περιλαμβανομένης της μετανοίας της μεταστροφής, της δημοσίας δηλώσεως της πίστεώς του και του βαπτίσματος, δεν περιλαμβάνουν μια ευχή από Γραφική έννοια.

Ούτε υπάρχουν Γραφικές ευχές που να παραβάλλωνται με τις λεγόμενες ‘μοναστικές ευχές’ που απητείτο να κάμουν άτομα σε μεταγενεστέρους αιώνας για να γίνουν δεκτά σε ωρισμένα θρησκευτικά τάγματα ή εκκλησιαστικές οργανώσεις. Εκείνες οι ευχές της ‘αγνότητος, πενίας και υπακοής’ έκαναν τους ευχομένους να είναι δεσμευμένοι στα θρησκευτικά τάγματα και χρησίμευαν σ’ εκείνα τα τάγματα ως μέσα για να εξουσιάζουν τους οπαδούς των. Οι ανώτεροι εκκλησιαστικοί λειτουργοί μπορούσαν να απαλλάσσουν άτομα από ωρισμένους τύπους ευχών, αλλά σε μερικές ευχές η απαλλαγή μπορούσε ν’ αποκτηθή μόνο μέσω του επιτίμου αρχηγού της εκκλησίας (τιτουλαρίου), όπως γίνεται στην παπική διάταξι. Αυτές, λοιπόν, δεν είναι Γραφικές ευχές, διότι οι Γραφικές ευχές ήσαν εντελώς αυθόρμητες και προσωπικές, μεταξύ του ατόμου και του Θεού. Επίσης, υπό τον Νόμον, μολονότι η ευχή μιας γυναίκας θα μπορούσε να απαγορευθή από τον σύζυγό της ή τον πατέρα της (μέσα σε ωρισμένο χρόνο από τότε που έγινε η ευχή), σε άλλες περιπτώσεις κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να απαλλάξη άλλον από μια Γραφική ευχή.—Αριθμ. 30:3-15.

Απ’ αυτό καταφαίνεται ότι πολλές λεγόμενες «ευχές» σήμερα δεν είναι πραγματικά ευχές με τη Γραφική έννοια. Είναι επίσης φανερό ότι καμμιά ευχή δεν θα μπορούσε να είναι δεσμευτική αν θ’ απαιτούσε από ένα άτομο να κάμη κάτι που δεν εναρμονίζεται με το θέλημα του Θεού, όπως λόγου χάριν μια ευχή να κάμη κανείς κάποια κακή χρήσι αίματος ή μια ευχή που θα συνέδεε με κάποιον τρόπο την ανηθικότητα με την αληθινή λατρεία.—Παράβαλε Δευτερονόμιο 23:18· Πράξεις 15:19, 20.

Τι θα λεχθή, λοιπόν, για τις ευχές που προσαρμόζονται στη Γραφική περιγραφή και δεν είναι σε αντίθεσι με το θέλημα του Θεού; Ο Νόμος, εκφράζοντας τη θεία άποψι περί ευχών που εγίνοντο στον Ισραήλ, έλεγε. «Όταν ευχηθής ευχήν προς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δεν θέλεις βραδύνει ν’ αποδώσης αυτήν· διότι Ιεχωβά ο Θεός σου θέλει εξάπαντος εκζητήσει αυτήν παρά σου, και θέλει είσθαι αμαρτία εις σε. Εάν όμως δεν θέλης να ευχηθής, δεν θέλει είσθαι αμαρτία εις σε.» (Δευτ. 23:21, 22) Επίσης ο Εκκλησιαστής 5:4-6 προειδοποιεί: «Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν· διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ευχήθης. Κάλλιον να μη ευχηθής, παρά ευχηθείς να μη αποδώσης. Μη συγχωρήσης εις το στόμα σου να φέρη επί σε αμαρτίαν.» (Παράβαλε Παροιμίαι 20:25.) Επειδή ο Ιεχωβά Θεός είναι αναλλοίωτος στους κανόνας του, οι αρχές που διατυπώνονται εφαρμόζονται στον παρόντα καιρόν.

Επειδή (εκτός από την ευχή μιας γυναίκας που θα μπορούσε ν’ απαγορευθή από τον πατέρα ή τον σύζυγό της) κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δώση απαλλαγή από μια ευχή, μπορούμε να διακρίνωμε την ανάγκη να σκεπτώμεθα σοβαρά όταν κάνωμε μια ευχή. Ένας Χριστιανός πρέπει να έχη ένα πολύ σοβαρό λόγο για να το κάμη αυτό και δεν πρέπει να έχη αμφιβολία ως προς την ικανότητά του ν’ αποδώση οτιδήποτε υπόσχεται στην ευχή του. Αλλιώς, θα ήταν πολύ καλύτερο να μη κάμη την ευχή.

Τι θα γίνη αν το άτομο κατανοήση αργότερα ότι η ευχή του είχε γίνει απερίσκεπτα, χωρίς σκέψι και κρίσι; Δεν πρέπει να χειρισθή το ζήτημα ελαφρά, αλλά να προσπαθήση να εκπληρώση την ευχή. Το γεγονός ότι αυτό θα του ήταν δύσκολο δεν θα τον δικαιολογούσε. Δεν ήταν βέβαια εύκολο για τον Ιεφθάε να εκπληρώση την ευχή που είχε κάμει στον Θεό, αλλ’ αυτός ευσυνείδητα την εξεπλήρωσε. (Κριτ. 11:30-39) Υπό την διαθήκη του νόμου, η παράλειψις εκπληρώσεως ενός όρκου, ακόμη και αν δεν ήταν εσκεμμένη, αποτελούσε αμάρτημα. Δεν επέφερε ποινήν θανάτου, αλλ’ απαιτούσε να γίνη μια προσφορά περί αμαρτίας στον Θεό. (Λευιτ. 5:4-6· παράβαλε Ματθαίον 5:33.) Και ο Θεός προειδοποίησε ότι, μολονότι θα μπορούσε να δώση επιτυχία σ’ εκείνον που έκαμε την ευχή, η παράλειψις της εκπληρώσεως της ευχής κατόπιν θα μπορούσε να κάμη τον Θεό να «οργισθή» και να «αφανίση» ό,τι είχε επιτύχει το άτομο. (Εκκλ. 5:6) Έτσι, μπορούσε ο Θεός να αποσύρη, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, την εύνοιά του.

Εκείνοι σήμερα οι οποίοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό το ζήτημα πρέπει επομένως να ρωτήσουν πρώτα τον εαυτό τους αν πράγματι έχουν κάμει μια ευχή με τη Γραφική έννοια ή όχι. Ήταν υπόσχεσις που έγινε προσωπικά στον Θεό υπό όρους, ήταν, υπόσχεσις ιδιωτική, αυθόρμητη, αζήτητη και όχι εκτός αρμονίας με το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού; Τότε πρέπει να καταβληθή κάθε προσπάθεια να την εκπληρώσουν. Αν το άτομο παρέλειψε να την εκπληρώση, πρέπει να δεχθή τις συνέπειες και να επιζητήση ν’ ανακτήση την εύνοια του Θεού. Πιθανόν να βρεθή σ’ ένα δίλημμα κατά το οποίον η ευχή του (όπως είναι η ευχή αγαμίας) τον θέτει σε μια κατάστασι στην οποία νομίζει ότι η εκπλήρωσις της ευχής τον φέρει κοντά στο σημείο να παραβή κάποιον θείο κανόνα διαγωγής, ίσως έναν κανόνα σχετικόν με την ηθικότητα. Μπορεί να νομίζη ότι ο μόνος τρόπος για να προστατεύση τον εαυτό του από του να γίνη ένοχος ανηθικότητος είναι να μην εκπληρώση την ευχή του, αφήνοντας τον εαυτό του στο έλεος και τη συγχώρησι του Θεού. Αυτός ο ίδιος πρέπει ν’ αποφασίση και κανένας άλλος δεν μπορεί να τον απαλλάξη ούτε μπορεί ν’ αναλάβη καμμιά από τις προσωπικές του ευθύνες. Πρέπει να ζη με τη δική του συνείδησι.

Η εξέτασις αποδεικνύει συχνά ότι εκείνα που εθεωρούντο ως ευχές δεν ήσαν πραγματικά ευχές με την έννοια της Γραφής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάθε ευθύνη κατ’ ανάγκην τερματίζεται εκεί. Ένας Χριστιανός πρέπει να ενδιαφέρεται όχι απλώς για την εκπλήρωσι των ευχών του στον Θεό, αλλά και για ν’ αποδειχθή αξιόπιστος σε όλους τους λόγους του, κάνοντας το «Ναι» του να είναι «Ναι» και το «Όχι» του να είναι «Όχι.» (Ματθ. 5:33-37) Πρέπει πάντοτε με ειλικρίνεια να προσπαθή να τηρή τις υποσχέσεις του που έδωσε και τις συμφωνίες του που έκαμε με τον Θεό και τους ανθρώπους. Μερικές φορές μπορεί να κάμη μια συμφωνία μ’ ένα άλλο άτομο και αργότερα να διαπιστώση ότι με αυτή τη συμφωνία έφερε τον εαυτό του σε μια σοβαρή δυσχέρεια. Μπορεί ν’ ακολουθήση την αρχή που παρατίθεται στις Παροιμίες 6:1-5 σχετικά με τον άνθρωπο που εγγυάται για τον άλλο, δηλαδή, «ύπαγε μη αποκάμης και βίαζε τον φίλον σου. . . . Σώζου.»

Εν σχέσει με τις ευχές και με όλα τα άλλα, ένας Χριστιανός πρέπει πάντοτε να έχη υπ’ όψιν τη σπουδαιότητα της διατηρήσεως καλών σχέσεων με τον Ιεχωβά Θεό.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν απαγορευθή σ’ έναν νεαρό από τον πατέρα του ή την μητέρα του να μελετά την Αγία Γραφή ή να συναναστρέφεται τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά είναι υποχρεωμένος να υπακούη σ’ αυτά τα ζητήματα;—Η.Π.Α.

Η Αγία Γραφή προστάζει τα τέκνα: «Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον.» (Εφεσ. 6:1) «Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Κολ. 3:20) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ως σταθεροί συνήγοροι της Αγίας Γραφής συνεχώς προτρέπουν τους νεαρούς ν’ ακολουθούν αυτή τη θεία συμβουλή. Εν τούτοις, το γεγονός ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός φέρεται σ’ αυτό το ζήτημα δείχνει ότι η υπακοή στους γονείς δεν είναι απόλυτη. Η εξουσία του Ιησού Χριστού είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνην οποιουδήποτε επιγείου πατρός. Στον Ιησού δόθηκε «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης και αυτός είναι η Κεφαλή παντός ανδρός.»—Ματθ. 28:18· 1 Κορ. 11:3.

Επομένως, όταν ένας πατέρας απαιτή από τα τέκνα του να παρακούσουν τον νόμο του Χριστού και συνεπώς και τον νόμον του Θεού, εξέρχεται από τον κύκλο της εξουσίας του. Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν τα τέκνα πρέπει ν’ αποφασίζουν τι θα κάμουν. Λόγου χάριν, τι θα γίνη αν ένας πατέρας προστάζη τον γυιο του να κλέπτη, να ψεύδεται, ν’ απατά ή να επιδίδεται σε άλλες παράνομες πράξεις; Ο γυιος μπορεί να γνωρίζη ότι ο Θεός τα απαγορεύει αυτά. Γι’ αυτό, ένας γυιος μπορεί να προτιμήση να υπακούη στον ανώτερο νόμο του Θεού και του Χριστού και να μη βαδίζη μαζί με τον πατέρα του.

Και ο νόμος της χώρας ακόμη θέτει κάποια ευθύνη στα παιδιά σχετικά μ’ αυτό. Μπορεί να κρίνη υπεύθυνο το παιδί για τη διάπραξι ενός εγκλήματος καθ’ υπόδειξιν του πατέρα του. Η Αμερικανική νομολογία λέγει: «Ένα παιδί που ενεργεί κατ’ εντολήν των γονέων του, μπορεί, σε μια κατάλληλη περίπτωσι, ν’ απαλλαγή για ένα έγκλημα που διεπράχθη από αυτό, μολονότι η εντολή του πατρός δεν απαλλάσσει πάντοτε το παιδί για τη διάπραξι εγκλήματος. Όταν ένα παιδί κάνη μια παράνομη πράξι παρουσία του πατρός του, καθ’ υπόδειξίν του, και ένεκα εγκληματικού σκοπού του πατρός του, πρέπει να γίνη φανερό ότι το παιδί ήταν σε ανώριμη ηλικία ή διάνοια και εντελώς υπό την κυριαρχία, την καθοδηγία, και τον έλεγχο του πατρός του, προτού κριθή ότι το έγκλημα είναι του πατρός και όχι του παιδιού.»

Ομοίως, ο νόμος του Θεού δεν απαλλάσσει τα παιδιά για παράνομες πράξεις απλώς διότι αυτά μπορεί να είναι ανήλικα. Λόγου χάριν, όταν μικρά παιδιά έδειξαν βαριά ανευλάβεια στον προφήτη Ελισσαιέ, ο Ιεχωβά Θεός δεν τα απήλλαξε από την τιμωρία, μολονότι μπορεί να ήταν η στάσις των γονέων των απέναντι του Ελισσαιέ που τα υπεκίνησε να το πράξουν αυτό. (2 Βασ. 2:23, 24) Αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί τα παιδιά υπεύθυνα όταν εν γνώσει των παραβαίνουν τις εντολές του.

Φυσικά, τα πολύ μικρά παιδιά ούτε γνωρίζουν ούτε καταλαβαίνουν όλες τις απαιτήσεις του Θεού. Γι’ αυτό, και αν ακόμη ο ένας γονεύς είναι αληθής δούλος του Θεού, τα μικρά παιδιά θεωρούνται σπλαγχνικά ως άγια και καθαρά από την άποψι του Θεού. (1 Κορ. 7:14) Φυσικά, ο πιστός γονεύς έχει ευθύνη να διδάξη τα τέκνα το θείο θέλημα άσχετα με τη στάσι του απίστου συζύγου. (Παροιμ. 6:20) Κατόπιν, καθόσον τα τέκνα μεγαλώνουν, αποκτούν ευθύνη ενώπιον του Θεού να ενεργούν σύμφωνα με ό,τι γνωρίζουν ότι είναι ορθόν. Αυτό περιλαμβάνει και ζητήματα που σχετίζονται με την αληθινή λατρεία. Είναι θέλημα του Θεού για τους επιδοκιμασμένους δούλους του να μελετούν τον Λόγο του, να συνέρχωνται με τους ομοπίστους των και να διακηρύττουν τη Γραφική αλήθεια και σε άλλους.—Ματθ. 24:14· Ιωάν. 17:3· Εβρ. 10:24, 25.

Εν τούτοις, αν ένας πατέρας απηγόρευε αυτή τη Χριστιανική δράσι, τα τέκνα θα μπορούσαν λογικά και με σεβασμό να εξηγήσουν τη θέσι των σ’ αυτόν. Μια τέτοια εξήγησις θα εβάρυνε αν υπεστηρίζετο από μια υποδειγματική διαγωγή. Πραγματικά ο πατέρας δεν θα είχε κανένα δίκαιο παράπονο για τα παιδιά που επιζητούν να κάμουν το θείο θέλημα. Αν τα παιδιά μπορούν να τον βοηθήσουν να καταλάβη ότι έχουν γίνει καλύτεροι γυιοι και θυγατέρες αφότου άρχισαν να μελετούν τον Λόγο του Θεού, αυτό πολλά μπορεί να κάμη για να διαλύση κάθε προκατάληψι. Μπορεί να τον βοηθήση να διακρίνη ότι τα τέκνα του αποτελούν μια πραγματική τιμή γι’ αυτόν και στέκουν σε έντονη αντίθεσι με τον αυξανόμενο αριθμό των ανευλαβών και άνομων νέων σήμερα στον κόσμο. Αφού σκεφθή αυτά τα σημεία μπορεί να μην έχη καμμιά αντίρρησι να εξακολουθήσουν τα παιδιά του να ακολουθούν μια πορεία που διευκολύνει αυτόν ως κεφαλή της οικογενείας.

Υπάρχουν περιπτώσεις που τα τέκνα είναι τα μόνα στην οικογένεια που θέλουν να μάθουν για τον Λόγο του Θεού. Μπορεί να πάνε στο σπίτι ενός από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και να θέσουν Γραφικές ερωτήσεις ή και να παρακολουθήσουν συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Αν οι γονείς ζητήσουν από τα τέκνα των να παύσουν κάθε επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τα τέκνα πρέπει ν’ αποφασίσουν τι πρόκειται να κάμουν βάσει αυτών που ξέρουν ότι είναι ορθά. Αν οι γονείς αρχίσουν με άμεσο τρόπο να επιβλέπουν κάθε μορφή δραστηριότητος των τέκνων των και τ’ απομακρύνουν από κάθε δυνατή επαφή με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτό δεν εμποδίζει τους νεαρούς να δείξουν την επιθυμία των να κάμουν το θέλημα του Θεού τηρώντας καλή διαγωγή, μελετώντας την Αγία Γραφή μόνοι των και προσευχόμενοι να έλθη ο καιρός που θα είναι πιο ελεύθεροι να ακολουθήσουν την αληθινή λατρεία και μπορούν να εξακολουθούν να ζητούν την άδεια των γονέων των για να μετέχουν πληρέστερα στη Χριστιανική δράσι.

Εξ άλλου, μολονότι οι γονείς αρνούνται να επιτρέψουν σ’ ένα παιδί να παρακολουθή Χριστιανικές συναθροίσεις ή ν’ αφήσουν ένα διάκονο να έρχεται και να συμμελετά τη Γραφή με αυτό, ίσως να μη ασκούν καμμιά αυστηρή επίβλεψι. Ποια είναι η ευθύνη των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά απέναντι ενός τέτοιου παιδιού; Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ορθώς σέβονται τις επιθυμίες των γονέων για το τι θα γίνη στο δικό τους σπίτι. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούν ν’ απαντούν σε Γραφικά ερωτήματα που εγείρονται από νεαρούς που τους επισκέπτονται ή που τους συναντούν στο δρόμο ή αλλού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν ευθύνη ν’ απομακρύνουν τα παιδιά από τις Αίθουσες Βασιλείας των, επειδή οι γονείς μπορεί να μη θέλουν να πηγαίνουν εκεί τα τέκνα των. Η Αγία Γραφή λέγει: «Όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκάλ. 22:17) Αν οι νεαροί είναι μεταξύ εκείνων που επιθυμούν το ύδωρ της ζωής, ποιος είναι εκείνος που θα τους απεμάκρυνε; Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητάς του: «Αφήσατε τα παιδία και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσιν προς εμέ· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 19:14.

● Ποια είναι η έννοια των εδαφίων Εκκλησιαστής 9:5, 6: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον»;—Η.Π.Α.

Αναγινώσκοντας τα συμφραζόμενα μπορούμε να διακρίνωμε ότι ο Σολομών, ο συγγραφεύς του βιβλίου Εκκλησιαστής, ομιλεί από την άποψι της ζωής που υπάρχει σήμερα στη γη, «υπό τον ήλιον,» θα μπορούσαμε να πούμε, από την αυστηρή ανθρώπινη άποψι, από την αντικειμενική όψι ενός παρατηρητού. Εδώ αυτός δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τον σκοπό του Θεού να πραγματοποιήση ανάστασι. Πραγματεύεται την κατάστασι του ανθρώπου όπως περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή προς Ρωμαίους 8:20: «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα.» Ο Σολομών λέγει ότι «τα πάντα [είναι] ματαιότης,» ότι «εν συνάντημα είναι εις τον δίκαιον και εις τον ασεβή.»—Εκκλ. 1:2· 9:2, 3.

Αυτή είναι η κατάστασις στην οποία βρίσκεται όλο το ανθρώπινο γένος. Πλούσιοι και φτωχοί, μεγάλοι μικροί, καλοί και κακοί—όλοι πεθαίνουν. Ο απόστολος Παύλος το εξέφρασε αυτό: «Πάντες αποθνήσκωσιν εν τω Αδάμ.» (1 Κορ. 15:22) Βέβαια, οι δίκαιοι βασικά δεν είναι σε καλύτερη θέσι από τους πονηρούς ως προς τα χρόνια της ζωής των. Αλλ’ αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Θεός θεωρεί τους δικαίους ως διαφορετικούς και ότι αυτός παρέσχε ελπίδα γι’ αυτούς η οποία τους διατηρεί τώρα και προσφέρει ζωή στο μέλλον. Η δήλωσις του αποστόλου, που παρετέθη εν μέρει ανωτέρω λέγει τα εξής: «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ’ ελπίδι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της λείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:20, 21.

Ο Σολομών λαμβάνοντας τη θέσι ενός παρατηρητού, τονίζει ότι ο μέσος άνθρωπος, ένας άνθρωπος του κόσμου, γνωρίζει ότι θα πεθάνη, ακριβώς όπως βλέπει και όλους τους άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν. Έχει συναίσθησι του θανάτου. Η παρατήρησις επίσης αποκαλύπτει ότι όταν ένα άτομο είναι νεκρό, δεν έχει συναίσθησι των πραγμάτων που είναι γύρω του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν τίποτα να κάνουν γι’ αυτόν· το χρήμα δεν σημαίνει τίποτα. Ο κόσμος προχωρεί, όπως και οι συγγενείς και οι φίλοι του, στο ταχυκίνητο ρεύμα της καθημερινής ζωής, δεν μπορούν πια να τον συμπεριλάβουν στα σχέδιά των και στις υποθέσεις των, και γι’ αυτό, κατ’ ανάγκην, πρέπει τελικά να τον λησμονήσουν. Όχι ότι αυτοί δεν ενθυμούνται ότι αυτός υπήρχε, ότι δεν αποτελεί πια μια δύναμι—δεν εμφανίζεται στη δική τους ζωή. Μέγα μέρος της προσωπικότητάς του έχει λησμονηθή, η δε επόμενη γενεά πραγματικά διόλου δεν τον γνωρίζει.

Ο νεκρός δεν μπορεί πια να εκδηλώνη αγάπη, μίσος ή ζηλοτυπία. Οσηδήποτε δύναμι, εξουσία ή πλούτη κι αν είχε όταν ζούσε, αυτά περιέρχονται σε άλλα χέρια, και δεν μπορεί να πη τίποτε γι’ αυτό. (Εκκλ. 2:21) Σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν έχει μερίδα επ’ αόριστον, και θα παρέμενε εντελώς αφανής για πάντα, πραγματικά, αν δεν υπήρχε η πρόνοια του Θεού για μια νέα τάξι και για την ανάστασι των νεκρών.

Ο Σολομών λοιπόν γράφει απλώς για να παραστήση την κατάστασι που θεωρείται σαν ο παρών κόσμος να αποτελή όλο εκείνο που υπάρχει. Δείχνει τη ματαιότητα της ζωής για κείνον που δεν είναι λάτρης του Θεού. Αλλ’ ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού.»—1 Θεσσ. 4:13, 14.

Ο Σολομών ήταν «ο Εκκλησιαστής» (η σημασία της Εβραϊκής λέξεως Κοέλεθ, τίτλος του βιβλίου του Σολομώντος.) Προσπαθούσε να συνάγη τον λαό στη λατρεία του Ιεχωβά. Γι’ αυτό και περιέγραψε μια εικόνα της ματαίας καταστάσεως του κόσμου τούτου και, αφού εξήτασε την πλήρη ματαιότητα και την έλλειψι ελπίδος, υπέδειξε την ορθή πηγή της ελπίδος, λέγοντας: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν.»—Εκκλ. 12:13, 14.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι ορθό να εγκαταλείψη μια έγγαμη γυναίκα τον σύζυγό της αν δεν περνούν καλά μαζί; Γιατί η σύζυγος του πρώτου προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, Κ.Τ. Ρώσσελ, τον εγκατέλειψε;—Η.Π.Α.

Η Γραφή δεν ενθαρρύνει τα διαζύγια ή τον χωρισμό απλώς γιατί ένας σύζυγος και η σύζυγός του δεν περνούν καλά μαζί. Κάτω από θεία έμπνευσι ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, ουχί εγώ αλλά ο Κύριος, να μη χωρισθή η γυνή από του ανδρός αυτής· αλλ’ εάν και χωρισθή, ας μείνη άγαμος ή ας συνδιαλλαγή με τον άνδρα· και ο ανήρ να μη αφήνη την εαυτού γυναίκα.»—1 Κορ. 7:10, 11.

Ώστε αντί να καταφεύγη σε χωρισμό όταν ανακύπτουν δυσκολίες στο γάμο, μια Χριστιανή γυναίκα πρέπει να κάνη κάθε τι που μπορεί για να συντελέση σε μια καλύτερη και πιο στοργική σχέσι με τον σύζυγό της. Εκτιμώντας το ότι ο γάμος είναι μια διευθέτησις του Θεού και ένα δώρο στο ανθρώπινο γένος, οφείλει να ενεργή έτσι ώστε ο γάμος να φέρνη αίνο και τιμή στον Δοτήρα, τον Ιεχωβά Θεό. Πρέπει να είναι προσεκτική και να μη δίνη ποτέ στο σύζυγό της αιτία που να επιθυμή να φύγη, διότι ο άπιστος πρέπει να μπορή να βλέπη ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη μπορεί να κάμη τη γαμήλιο σύντροφό του πιο στοργική, πιο αγαπητή, πιο διακριτική και με κατανόησι σύζυγο. Αυτό θα βρίσκεται σε αρμονία με τη συμβουλή που δίνει ο απόστολος Πέτρος: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου διά της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.»—1 Πέτρ. 3:1, 2.

Μερικές φορές, όμως, παρά την καλή διαγωγή της Χριστιανής συζύγου του, ένας άπιστος επιμένει να την εγκαταλείψη. Σ’ αυτή την περίπτωσι, η πιστή σύζυγος πρέπει ν’ αγωνισθή να εμποδίση τον σύζυγό της να φύγη; Ή ένας Χριστιανός σύζυγος πρέπει να εμποδίση την άπιστη σύζυγο να τον εγκαταλείψη; Όχι. Η Γραφή μάς λέγει: «Εάν δε ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δεδουλωμένοι εις τα τοιαύτα. Ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην.»—1 Κορ. 7:15.

Μερικές φορές μπορεί να συμβή ώστε μια σύζυγος η οποία ομολογεί ότι είναι Χριστιανή να εγκαταλείψη τον πιστό σύζυγό της. Ο σύζυγος μπορεί να λυπηθή πολύ γι’ αυτόν τον χωρισμό και μπορεί αυτός να ελπίζη σε μια συμφιλίωσι. Αλλά τι θα λεχθή αν η απομάκρυνσις της συζύγου οφείλεται στο ζήτημα της ηγεσίας του συζύγου ή σε διαφωνία επάνω σε μια άλλη Γραφική αρχή;

Σ’ αυτή την περίπτωσι ο Χριστιανός σύζυγος αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάμη συμβιβασμούς της θέσεώς του ως κεφαλής της οικογενείας ή να κάμη οποιαδήποτε παραχώρησι η οποία θα ήταν αντίθετη με τις Γραφές για να επιτύχη συμφιλίωσι. Ο Χριστιανός σύζυγος βρίσκεται κάτω από θεία εντολή ν’ αντανακλά τη δόξα του Θεού. Το να εγκαταλείψη τη θέσι του ως κεφαλής θα εσήμαινε να καταισχύνη την κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, τον Ιησού Χριστό, και αυτό θα ατίμαζε τον Ιεχωβά Θεό.—Παράβαλε 1 Κορινθίους 11:3-7.

Ο Κ.Τ. Ρώσσελ εκτιμούσε τη Γραφική σχέσι του ως συζύγου, και είναι καταφανές από τον τρόπο που χειρίσθηκε τα ζητήματα σχετικά με τη σύζυγο του. Σε μια επιστολή προς ένα προσωπικό φίλο στην Αγγλία, με ημερομηνία 27 Δεκεμβρίου 1899, εξήγησε γιατί η σύζυγός του τον είχε εγκαταλείψει και εξέφραζε επίσης τα αισθήματά του σχετικά μ’ αυτό, λέγοντας:

«Η αγαπητή μας Αδελφή Ρώσσελ προσεβλήθη από την ίδια ασθένεια η οποία έπληξε άλλους—συγκεκριμένα εκείνους οι οποίοι αναφέρονται στο φυλλάδιο, ‘Μια Συνωμοσία Αποκαλύπτεται’. Η δυσκολία τους ήταν η ίδια όπως του μεγάλου Εχθρού στην αρχή—υπερηφάνεια και επιθυμία διαστροφής των πραγμάτων για την ικανοποίησι αυτής της φιλοδοξίας.

»Είναι είκοσι και πλέον χρόνια αφότου έχομε νυμφευθή, και τα δεκατρία απ’ αυτά τα χρόνια η Αδελφή Ρώσσελ ήταν όλο εκείνο που θα μπορούσε να ζητήση κανείς από μια στοργική, ευγενή, πραγματική βοηθητική σύντροφο, και στον καιρό της συνωμοσίας διατηρούσε ακόμη αυτή τη στάσι μέχρι του να κάμη οικειοθελώς ένα ταξίδι σε διάφορες πολιτείες στα ίχνη του Σ.Δ. Ρότζερς, για να επανορθώνη τις δυσφημιστικές του δηλώσεις. Αλλά το υπερήφανο πνεύμα που είχε ήδη αρχίσει να ενεργή αναζωπυρώθηκε και έγινε φλόγα με την πολύ θερμή υποδοχή που είχε γίνει στην αγαπητή μας αδελφή στην ανωτέρω ευκαιρία. Φαίνεται να είχε λησμονήσει ότι δεν την υποδέχονταν μ’ αυτόν τον τρόπο απλώς για τον εαυτό της, αλλ’ επίσης ως εκπρόσωπο του έργου του Κυρίου και ως την εκπρόσωπο του συζύγου της.

»Επέστρεψε απ’ εκείνο το ταξίδι πολύ επηρμένη, και γι’ αυτό πολύ διαφορετική απ’ ό,τι ήταν προηγουμένως—ιδιαιτέρως τα δέκα πρώτα χρόνια της εγγάμου ζωής μας. Αυτό το πνεύμα φαινόταν να γίνεται ισχυρότερο αντί να λιγοστεύη, ωσότου πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, άρχισε να αγωνίζεται για την ικανοποίησι της φιλοδοξίας της. Θα θυμάσαι ότι είναι περίπου τέσσερα χρόνια αφότου κατά παράκλησί της το όνομά της ανεφέρετο ως συνεργάτου εκδότου, και από τότε χρησιμοποιείτο σ’ όλα τα άρθρα που εκείνη είχε γράψει για τη ΣΚΟΠΙΑ. Το επόμενο βήμα ήταν να ζητήση περισσότερο χώρο, και ελευθερία για να γράφη ό,τι της άρεσε και χωρίς καμμιά διόρθωσι ή κριτική. Αυτό κράτησε λίγον καιρό, ωσότου της είπα, ευγενικά αλλά καθαρά ότι δεν νόμιζα ότι είναι θέλημα του Κυρίου να την ενθαρρύνω να έχη οποιοδήποτε μέρος στο έργο εφόσον εξεδήλωνε ένα τόσο υπερήφανο πνεύμα. Από εκείνη την ημέρα δεν δημοσιεύθηκε τίποτε δικό της πια.

»Το επόμενο βήμα της ήταν να προσπαθήση να με αναγκάση να της παραχωρήσω περισσότερο χώρο, κλπ, ή εκείνο που η ίδια ωνόμαζε τις κατάλληλες ελευθερίες της για να χρησιμοποιή τα ταλέντα της. Γι’ αυτό το σκοπό προσεκάλεσε δυο αδελφούς να έρθουν να με συναντήσουν κατά τον τρόπο που υποδεικνύεται στο εδάφιο Ματθ. 18:15. Ήταν πολύ απογοητευμένη από τ’ αποτελέσματα, διότι οι αδελφοί είπαν καθαρά ότι, σύμφωνα με την κατανόησι που είχαν, το ζήτημα που είχε εγείρει ήταν τελείως μακρυά από τη δική τους δικαιοδοσία, ή οποιουδήποτε άλλου· διότι ως τότε, όπως η κρίσις της μπορούσε να τους κατευθύνη να εννοήσουν, ο Κύριος δεν είχε σφάλλει με το να θέση τα ζητήματα στα χέρια του αδελφού Ρώσσελ, και αν εκείνος οποιοδήποτε καιρό το θεωρούσε κατάλληλο να επιφέρη κάποια αλλαγή στις διευθετήσεις ήταν απολύτως ικανός να το κάνη, και ότι μπόρεσαν μόνο να την συμβουλεύσουν αντίθετα προς τις δικές της επιθυμίες, με μεγάλη λύπη τους και απογοήτευσι για την εξύψωσί της.

»Το επόμενο βήμα που έκαμε η Αδελφή Ρώσσελ μαζί με τις (κατά σάρκα) αδελφές της ήταν να διοργανώση μια σταυροφορία γυναικών εναντίον μου στην εκκλησία του Αλλεγκένυ. Το αποτέλεσμα ήταν ένας σημαντικός υποδαυλισμός δυσφημίσεως και κακοπαραστάσεως, διότι φυσικά δεν εξυπηρετούσε τους σκοπούς των να πουν την καθαρή χωρίς περιστροφές αλήθεια, ότι η Αδελφή Ρώσσελ ήταν υπερήφανη, κλπ. Μπορεί ν’ αντιληφθής αμέσως την θέσι μου· ως άνδρας ήμουν σε μειονεκτική θέσι, και οι συκοφαντίες προχώρησαν χωρίς εγώ να μπορώ να κάνω τίποτε για ν’ αντιδράσω σ’ αυτές, και όπως γνωρίζεις καλά η επιθυμία μου ήταν να μη πω τίποτε εναντίον του συντρόφου της εκλογής μου, την οποία αγάπησα πολύ, και την οποία εξακολουθώ ν’ αγαπώ.

»Με συντομία λοιπόν, αυτή η γυναικεία συνωμοσία έφθασε σ’ ένα κορύφωμα, και το αποτέλεσμα ήταν ένα μικρό κοσκίνισμα, που η πλειονότης, με την πρόνοια του Κυρίου, ελευθερώθηκε από την παγίδα, και μόνο έξη ή οκτώ περίπου από τον όμιλό μας των διακοσίων, τραυματίσθηκαν απ’ αυτή. Το επόμενο βήμα της Αδελφής Ρώσσελ ήταν να κάμη πιο ζωηρές τις δυσφημίσεις οι οποίες είχαν αρχίσει με το να με εγκαταλείψη, ελπίζοντας ότι εγώ θα την ακολουθούσα και θα έκανα οποιεσδήποτε παραχωρήσεις για να επιστρέψη. Αλλά σ’ αυτό έσφαλε, και όταν θέλησε να επιστρέψη αρνήθηκα απολύτως, εκτός αν έδινε την υπόσχεσί της ότι θα έκανε μια λογική αναγνώρισι της εσφαλμένης πορείας που είχε ακολουθήσει ένα χρόνο και θα έδινε κάποια βεβαίωσι ότι ήταν φίλος και όχι εχθρός. Θεωρούσα ότι με είχε απελευθερώσει ο Κύριος, και ότι το να βρεθώ πάλι κάτω από την δύναμί της θα ήταν σφάλμα εκ μέρους μου. Αυτό συνέβη πριν από δυο χρόνια. Ζη στην πόλι με τη μητέρα της και τις αδελφές της, και διεξάγει κάποια μικρή θρησκευτική συνάθροισι που την παρακολουθεί η ομάς των φίλων της. Την βλέπω συχνά, της φέρομαι ευγενικά, και εύχομαι πάντα για την παρούσα και την αιώνια ευτυχία της.»

Συνοψίζοντας τα ζητήματα σχετικά με τη σύζυγο του, ο Κ. Τ. Ρώσσελ έγραψε: «Η Αδελφή Ρώσσελ προσεβλήθη από το πνεύμα της υπερηφανείας, όπως είχε συμβή με άλλους, και με την πρόνοια του Κυρίου φάνηκε εύλογο τρία χρόνια τώρα να μη παρουσιάζεται πια ταυτισμένη με τις εκδόσεις [της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά], ως τον καιρό που θα μπορούσε να δείξη μια ολοκληρωτική αλλαγή καρδιάς επάνω σ’ αυτό το ζήτημα.»

Είναι έκδηλο ότι ο Κ. Τ. Ρώσσελ ενήργησε ορθά κάνοντας ό,τι μπορούσε για να είναι ευγενικός και διακριτικός με τη σύζυγό του. Αλλά από Γραφική άποψι δεν μπορούσε να εγκαταλείψη τη θέσι του ως κεφαλής για να επιτύχη μια συμφιλίωσι.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι σημαίνει η έκφρασις «ασέλγεια» [έκλυτη διαγωγή, ΜΝΚ] που βρίσκεται στην επιστολή προς Γαλάτας 5:19;—Η.Π.Α.

Θα μπορούσε κανείς να υπόθεση ότι αυτή η λέξις αναφέρεται σε διαγωγή που είναι ανήθικη αλλά σε μικρότερο ή όχι σε τόσο σοβαρό βαθμό. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σύμφωνα με την ένδειξι που βρίσκεται στη Γραφή καθώς και στα αρχαία κοσμικά Ελληνικά συγγράμματα στα όποια εμφαίνεται αυτή η λέξις. Δεν περιορίζεται σε πράξεις σεξουαλικής ανηθικότητος. Και αντί να σχετίζεται με κακή διαγωγή κάποιας μικρής ή ελαφράς φύσεως, προφανώς περιγράφει πράξεις που αντανακλούν μια αναιδή στάσι, μια στάσι που προδίδει έλλειψι σεβασμού, αδιακρισία, ή και καταφρόνησι στους κανόνες, στους νόμους και στην εξουσία. Η ‘έκλυτη’ διαγωγή, επομένως, δεν οφείλεται κυρίως σε αδυναμία, αλλά προέρχεται από μια στάσι ελλείψεως σεβασμού, από αυθάδεια ή αναίδεια.

Προς υποστήριξιν τούτου βρίσκομε ότι τα λεξικά της Ελληνικής γλώσσης ορίζουν την λέξι ασέλγεια (και άλλες μορφές αυτής της λέξεως) ως να υπονοούν «αναιδείς πράξεις,» «ακολασία,» «βία με Θρασύτητα,» «αυθάδεια,» «χυδαία κατάχρησι,» «κτηνωδία» (Λίντελ και Σκότ)· «υπερβασία, ακράτεια, σε οτιδήποτε, λόγου χάριν, σε γλώσσα, σε διαγωγή, προπέτεια» (Ρόμπινσον)· «αχαλίνωτη λαγνεία,. . . προστυχιά, αναισχυντία» (Θάυγερ)· «φαύλη, άνομη αναίδεια» (Τρέντς). Ένα Λεξιλόγιο της Καινής Διαθήκης υπό Μπάρκλεϋ λέγει: «Η λέξις ασέλγεια χρησιμοποιείται από τον Πλάτωνα με την έννοια της ‘αναιδείας.’ . . . Ορίζεται ως ‘βιαιότης συνδεδεμένη με υβριστικότητα και θρασύτητα.’ .. . Περιγράφεται ως ‘το πνεύμα που δεν γνωρίζει περιορισμούς και που τολμά να εκδηλώνη οποιαδήποτε ιδιοτροπία φαύλη αυθάδεια’.»

Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, του πρώτου αιώνος μ.Χ., χρησιμοποίησε τη λέξι ασέλγεια όταν περιέγραψε το γεγονός ότι η ειδωλολάτρις Βασίλισσα Ιεζάβελ ανήγειρε ένα θυσιαστήριο του Βάαλ στην Ιερουσαλήμ. Αυτή η πράξις ήταν αληθινά μια συγκλονιστική ύβρις, μια πράξις που προσέβαλλε αναιδώς την κοινή γνώμη και την ευπρέπεια.

Η χρήσις της λέξεως ασέλγεια στα κοσμικά Ελληνικά συγγράμματα είναι παράλληλη με τη χρήσι της στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ο απόστολος Παύλος, λόγου χάριν, μιλεί για τους λαούς των εθνών και λέγει ότι «διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών,» «αναισθητούντες παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν διά να εργάζωνται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως.» (Εφεσ. 4:17-19) Ο απόστολος Πέτρος συνδέει την ασέλγεια με πράξεις των εθνών όπως, είναι ‘επιθυμίες, οινοποσίες, κώμοι, συμπόσια, και αθέμιτες ειδωλολατρίες,’ πράγματα που συντελούν στην «εκχείλισιν της ασωτίας.» (1 Πέτρ. 4:3, 4) Περιγράφοντας τη στενοχώρια του Λωτ για τις πράξεις του λαού των Σοδόμων, ο απόστολος τονίζει την προκλητική κατά του νόμου στάσι των Σοδομιτών με τη χαλαρή διαγωγή των, και παραβάλλει ωρισμένους ανθρώπους της εποχής του μ’ εκείνους που είναι «τολμηταί, αυθάδεις,» ‘καταφρονούντας την εξουσίαν,’ δεν τρέμουσι «βλασφημούντες» τα αξιώματα, και λαλούν «υπερήφανα λόγια ματαιότητος.» (2 Πέτρ. 2:7-10, 18) Όλες αυτές οι εκφράσεις δίνουν ένα παράδειγμα του νοήματος της Ελληνικής λέξεως ασέλγεια που σχετίζεται με την αναίδεια και τη φαύλη διαγωγή.

Ομοίως και ο μαθητής Ιούδας γράφει για τους ασεβείς που μεταστρέφουν τη χάρι του Θεού «εις ασέλγειαν,» και τονίζει την ασεβή, περιφρονητική και βλάσφημη στάσι στη δίκαιη εξουσία. Όχι μόνον ‘εμίαιναν τη σάρκα’ με σεξουαλική και άλλη ανηθικότητα, αλλά και η καταφρόνησις της εξουσίας και η βλασφημία κατά των αξιωμάτων, όλα αυτά αποτελούσαν «έκλυτη διαγωγή.» Αυτοί ήσαν «ζωώδεις, πνεύμα μη έχοντες.»—Ιούδ. 4-8, 19.

Σήμερα η στάσις που περιγράφεται με τη λέξι ασέλγεια είναι πολύ εξέχουσα στον κόσμο. Πολλοί νεαροί παραμερίζουν κάθε περιορισμό, δεν διστάζουν να προσβάλουν κάθε δημόσια ευπρέπεια, χλευάζουν αυθαδώς την εξουσία και μιλούν αναιδώς στους γονείς και στους άλλους. Αλλά δεν το κάνουν μόνον οι νεαροί αυτό. Τα θέατρα και οι κινηματογράφοι και τα περιοδικά δημοσία παρουσιάζουν πράξεις που εμφανίζουν όχι μόνον δημοσία γυμνότητα και σεξουαλική επιμιξία, αλλά και σαδιστική κτηνωδία μαζί με ρυπαρή και ακάθαρτη γλώσσα. Όλ’ αυτά προδίδουν «έκλυτη διαγωγή» με τη Γραφική έννοια της λέξεως.

Μπορούμε όμως να σημειώσωμε ότι η «έκλυτη διαγωγή» (ασέλγεια) μερικές φορές μνημονεύεται σε συνδυασμό με την «πορνεία» και την «ακαθαρσίαν.» (2 Κορ. 12:21· Γαλ. 5:19· παράβαλε Ρωμαίους 13:13.) Κατά τι διαφέρουν αυτές οι λέξεις;

Από τις τρεις αυτές λέξεις, η λέξις «ακαθαρσία» είναι η ευρύτερα χρησιμοποιούμενη. Ανόμοια με την πορνεία, λόγου χάριν, εμπερικλείει όχι μόνον σεξουαλική ανηθικότητα αλλά και ακαθαρσία οποιουδήποτε είδους, σε λόγια, σε πράξεις ή σε πνευματική σχέσι. (Παράβαλε 1 Θεσσαλονικείς 2:3· 1 Κορινθίους 7:14· 2 Κορινθίους 6:17.) Και ανόμοια με την ασέλγεια, η εφαρμογή της λέξεως δεν εξαρτάται από το κίνητρο ή τη στάσι εκείνου που είναι ένοχος ακαθαρσίας. Η «ακαθαρσία» επιτρέπει επίσης μια ευρεία σειρά βαθμών σοβαρότητος ή βαρύτητος. Ακριβώς όπως ένα ένδυμα μπορεί να έχη μια ελαφρά κηλίδα ή μπορεί να είναι τελείως ακάθαρτο, έτσι και η ακαθαρσία ενός ατόμου μπορεί να είναι μικρή ή σοβαρή. Αυτή η λέξις διακρίνεται βασικά κατά το ότι τονίζει την ηθικώς αποκρουστική φύσι της κακής διαγωγής η καταστάσεως.

Η «πορνεία» εξ άλλου, είναι πιο περιορισμένη, περιγράφοντας χονδροειδείς ανήθικες πράξεις αυστηρώς σεξουαλικής φύσεως. Μολονότι κάθε πορνεία, φυσικά, είναι ακάθαρτη, η ιδιαίτερη αυτή λέξις τονίζει την αθέμιτη και αισχρή φύσι της διαγωγής, την οποία μπορεί κανείς να βρη σ’ ένα οίκο πορνείας έστω και αν δεν διαπράττεται κατ’ ανάγκην σ’ εκείνο το μέρος.

Η «έκλυτη διαγωγή» (ασέλγεια) είναι όπως η «ακαθαρσία» κατά το ότι δεν περιορίζεται σε σεξουαλική ανηθικότητα, αλλά διαφέρει κατά το ότι τονίζει τη φαυλότητα και την αναίσχυντη αυθάδεια της διαγωγής. Βλέπομε, λοιπόν, ότι—μολονότι όλες αυτές οι λέξεις σχετίζονται με την αδικοπραγία και μπορεί κατά καιρούς να την ξεπερνούν—κάθε λέξις έχει τη δική της διακριτική έννοια, δύναμι ή έμφασι.

Τονίζοντας τούτο, το Λεξιλόγιο της Νέας Διαθήκης του Μπάρκλεϋ παραθέτει τον Βιβλικό και Ελληνιστή αρχαιολόγο Λάιτφουτ που λέγει ότι «ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ‘ακάθαρτος’ και ν’ αποκρύπτη το αμάρτημά του, αλλά εκείνος που είναι ασελγής προσβάλλει τη δημοσία ευπρέπεια. Αυτό είναι το ακριβές νόημα της ασέλγειας· ο άνθρωπος στου οποίου την ψυχή ενοικεί η ασέλγεια. . . δεν ενδιαφέρεται τι θα πη ή τι θα σκεφθή ο κόσμος ενόσω μπορεί αυτός να ικανοποιήση την κακή του επιθυμία. . . . Πολλοί άνθρωποι έχουν αρκετή ευπρέπεια ώστε να ζητούν να κρύψουν το αμάρτημα των, αλλά ο ασελγής πολύ το ξεπερνά αυτό.»

Ας το παραστήσωμε αυτό μ’ ένα πρακτικό τρόπο: Ένα αρραβωνιασμένο Χριστιανικό ζεύγος θα μπορούσε, σε μια περίπτωσι επιδείξεως στοργής του ενός προς τον άλλον, αθέλητα να υπερβούν το σημείο του τι είναι καθαρό και ευπρεπές. Μολονότι δεν διαπράττουν αυτό που η Γραφή ονομάζει πορνεία (χονδροειδή σεξουαλική ανηθικότητα), το μνηστευμένο ζεύγος θα μπορούσε ωστόσο να γίνη ένοχο ενός βαθμού ακαθαρσίας, όπως είναι ο εναγκαλισμός με πολύ εμπαθή τρόπο, ή να κατευθύνουν τα χέρια των στ’ απόκρυφα μέρη του σώματος. Μπορεί να εντρέπωνται γι’ αυτό και ν’ αποφασίσουν να μη το ξανακάμουν. Είναι όμως ένοχοι ασελγούς διαγωγής;

Όχι με την πλήρη Γραφική έννοια της λέξεως διότι αυτοί δεν κατεφρόνησαν εσκεμμένα και επιδεικτικά τους δικαίους κανόνας. Φυσικά, αν έκαναν εθελουσίως συνήθειά των μια τέτοια ακάθαρτη διαγωγή, αυτό θα έδειχνε μια απρόσεκτη περιφρόνησι σε ό,τι είναι καθαρό, την αναιδή αυθάδεια που περιγράφεται με τη λέξι ασέλγεια. Έτσι επίσης και ένας νεαρός ο οποίος, μολονότι δεν έχει έντιμες προθέσεις να νυμφευθή, επιδίδεται ιδιοτελώς σε ερωτοτροπία και περιπτύξεις μ’ ένα κορίτσι—ή ίσως αφήνει το ένα κορίτσι και πιάνει το άλλο—εκδηλώνει τη φαύλη απληστία που χαρακτηρίζεται Γραφικώς ως «έκλυτη διαγωγή.» Δεν ενδιαφέρεται για το πόση βλάβη ή προσβολή προξενεί. Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθή και για ένα κορίτσι που ακολουθεί παρόμοια πορεία.

Εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με την πνευματική επίβλεψι των Χριστιανικών εκκλησιών καλά θα κάνουν λοιπόν να κάνουν διάκρισι μεταξύ αυτών των Γραφικών λέξεων. Η απόφασις των Χριστιανών πρεσβυτέρων για τον τρόπο χειρισμού περιπτώσεων αδικοπραγίας μπορεί να επηρεασθή από μια τέτοια κατανόησι. Μπορεί να τους βοηθήση να συλλάβουν σαφέστερα τον συγκριτικό βαθμό της σοβαρότητος των πράξεων για τις οποίες πρόκειται. Η ανάγκη να χρησιμοποιούν ορθή κρίσι, να σταθμίζουν τις περιστάσεις, τις καταστάσεις και τις στάσεις, καταδεικνύεται επίσης ότι έχει μεγάλη σπουδαιότητα.

Η Εκτίμησις Τονίσθηκε στην Αποφοίτησι της Γαλαάδ

«ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΕ όταν λέτε, ‘Πολύ το εκτιμώ αυτό;’ Μήπως είναι απλά λόγια ή είναι γεμάτο σημασία;» Με αυτές τις παρατηρήσεις ο Ν. Η. Νορρ, πρόεδρος της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, άρχισε την ομιλία του στους σπουδαστάς που αποφοιτούσαν από την πεντηκοστή πέμπτη σειρά της ιεραποστολικής αυτής σχολής. Αυτό έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου 1973, στην Αίθουσα Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλι Νέας Υόρκης, όπου συναθροίσθηκε ένα πλήθος από 1.975 άτομα. Οι πενήντα αποφοιτούντες σπουδασταί άκουσαν καλές συμβουλές για τη σημασία της αληθινής εκτιμήσεως.

Η ομιλία τούς βοήθησε να εκτιμήσουν την αξία της γνώσεως και το τι κάνει για μας ο Ιεχωβά Θεός. «Ο Θεός μάς εκτιμά,» είπε ο Αδελφός Νορρ, και παρέθεσε τα λόγια του Ιησού, «και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι.» (Ματθ. 10:29-31) Ο ομιλητής ετόνισε την ανάγκη να εκτιμήσουν οι σπουδασταί την αξία της πίστεώς των.—Γαλ. 5:6.

Ο Αδελφός Νορρ, σχολιάζοντας τα εδάφια 1 Πέτρου 1:7-12 (Νέα Αγγλική Βίβλος), είπε ότι ‘Οι δοκιμασίες έρχονται για ν’ αποδειχθή η πίστις σας αξία επαίνου, δόξης και τιμής, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός. Τότε θα απολαύσετε τον καρπόν της πίστεώς σας, δηλαδή την σωτηρίαν των ψυχών σας.’ Κήρυκες έφεραν σ’ αυτούς τους σπουδαστάς τ’ αγαθά νέα της σωτηρίας, και τώρα αυτοί θα πήγαιναν ως ιεραπόστολοι για να φέρουν αυτά τ’ αγαθά νέα σε άλλους. Ο Αδελφός Νορρ τελείωσε την ομιλία του, λέγοντάς τους να ‘εκτιμήσουν την πίστι των’ προσθέτοντας: «Πρέπει να τηρήτε την πίστι σας ισχυρή ώστε ποτέ να μη κλονισθή και ποτέ να μη εξασθενίση. Ο Ιεχωβά Θεός εκτιμά την πίστι σας, διότι φέρνει τιμή και δόξα και αίνο σ’ αυτόν.»

Στο τέλος της ομιλίας του, οι αποφοιτούντες σπουδασταί από εννέα διάφορες χώρες πέρασαν ένας ένας από τον πρόεδρο της Εταιρίας για να λάβουν τα διπλώματά των και ν’ ακούσουν την εκφώνησι των τόπων διορισμού των σε είκοσι τέσσερις χώρες, περιλαμβανομένης και της Ονδούρας, Ινδονησίας, Χονγκ Κονγκ, Ταϊβάν, Ισλανδίας, Λιβερίας, Περού, Ταϋλάνδης, Ινδίας, Κορέας, Ιαπωνίας, Χιλής, Βραζιλίας, Πακιστάν και Νοτίου Βιετνάμ.

Λίγο πριν από την κυρία ομιλία, έγινε μια σειρά συνοπτικών ομιλιών. Παραδείγματος χάριν, ο εκπαιδευτής της σχολής Γ. Β. Γκλας είπε στους σπουδαστάς ότι έχουν δοκιμασθή από πολλές απόψεις. Λόγου χάριν, 40 τοις εκατό απ’ αυτούς βαπτίσθηκαν ενώ οι γονείς των δεν επίστευαν στην αλήθεια του Θεού· επίσης, οι μισοί απ’ αυτούς είχαν υποστή εναντίωσι από τις οικογένειές των. «Αυτή η αποφασιστικότης υπέρ της αληθείας του Θεού,» συνεβούλευσε ο Γκλας, «πρέπει να παραμείνη σ’ εσάς,»—διότι υπήρχαν άλλες περιοχές στις οποίες δεν είχαν δοκιμασθή. Νέα πράγματα θα ήρχοντο σ’ αυτούς για να δοκιμασθή η πίστις των. Τους προειδοποίησε να φυλαχθούν από τον κίνδυνο να παραπονούνται και να εκδηλώνουν κόπωσι ενόσω είμεθα τόσο κοντά στο τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων.

Ο Μ. Γ. Χένσελ εξήγησε γιατί οι μελλοντικοί ιεραπόστολοι είχαν ανάγκη από μια πεντάμηνη ειδική εκπαίδευσι—για να είναι πνευματικώς ισχυροί ν’ αντιμετωπίσουν διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων είναι και η νέα γλώσσα του τόπου, το νέο κλίμα, κλπ. ‘Άλλοι το έκαμαν, και σεις μπορείτε,’ είπε ο ομιλητής. ‘Και ένα πράγμα που θα σας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσετε τις στενοχώριες,’ πρόσθεσε ο Χένσελ, είναι να τηρήτε μια καλή ψυχική διάθεσι.

Ο Φ. Γ. Φρανζ, αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ενεθάρρυνε τους σπουδαστάς να επωφεληθούν από το παράδειγμα ενός ανθρώπου για τον οποίο σπάνια, αν ποτέ, γίνεται λόγος ως παράδειγμα για μίμησι. Αυτός ήταν ένας άνθρωπος από τη φυλή του Ιούδα. Εκείνο που έκαμε αναφέρεται μόνο σε δύο εδάφια της Αγίας Γραφής. (1 Χρον. 4:9, 10) Το όνομά του ήταν Ιαβής και αυτός έγινε «ενδοξότερος παρά τους αδελφούς αυτού.» Πώς; Διότι επεκαλέσθη τον Θεόν του Ισραήλ: «Είθε μετ’ ευλογίας να με ευλογήσης, και να εκτείνης τα όριά μου, και η χειρ σου να ήναι μετ’ εμού, και να με φυλάττης από κακού, ώστε να μη έχω λύπην!—.»

Ο Ιαβής δεν έκαμε μια ευχή αλλά μια εγκάρδια προσευχή. Μήπως ζητούσε περισσότερο έδαφος εις βάρος άλλων; Όχι, εξήγησε ο Φρανζ, αυτός προσηύχετο για την ειρηνική μεγέθυνσι του εδάφους του. Σύμφωνα με την αρχαία Ιουδαϊκή παράδοσι, είπε, ο Ιαβής ήθελε να ιδρύση μια σχολή για να διδάσκη τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Ήθελε να κάμη μαθητάς του Θεού. Εφόσον το ελατήριό του ήταν αγαθό, η Γραφή λέγει: «Και εχάρισεν ο Θεός εις αυτόν όσα εζήτησε.» Ο Ιαβής λοιπόν προσπάθησε να συνεργασθή με τον Θεό, και ο Φρανζ ενεθάρρυνε τους αποφοιτούντας σπουδαστάς να είναι σαν αυτόν, και πραγματικά να λέγουν: «Είθε μετ’ ευλογίας να με ευλογήσης, και να εκτείνης τα όριά μου,» κάνοντάς τους ικανούς να κάνουν και άλλους μαθητάς του Κυρίου Ιησού!

Το βράδυ οι σπουδασταί εξετέλεσαν ένα ευχάριστο μουσικό πρόγραμμα, και ύστερα απ’ αυτό ένα συγκινητικό Βιβλικό δράμα που παρουσίαζε τα κυρία σημεία της σταδιοδρομίας του αποστόλου Παύλου.

Το όλον πρόγραμμα εποικοδόμησε πίστι και βοήθησε τον λαό του Ιεχωβά να εκτιμήση το γεγονός ότι ‘η δοκιμή της πίστεώς των πολύ τιμιωτέρου ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, διά πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν.’—1 Πέτρ. 1:7.

Μια Μεγάλη Θύρα που Οδηγεί σε Δράσι Ανοίγει

Αφήγησις υπό Τζωρτζ Φρεντιανέλλι

Η ΖΩΗ μου αφότου έγινα δούλος του Θεού συνοψίζεται με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ηνοίχθη εις εμέ θύρα μεγάλη και είναι πολλοί ενάντιοι.» (1 Κορ. 16:9) Πραγματικά, λίγο μετά την είσοδό μου από την ενεργητική θύρα να κηρύξω τον Λόγο του Θεού, συνήντησα εναντιουμένους. Αυτό έγινε στην πόλι Σαν Ραφαέλ της Καλιφόρνιας τον Ιούλιο του 1940 ενώ προσέφερα τα περιοδικά της Εταιρίας Σκοπιά στο δρόμο. Ένας αξιωματικός της αεροπορίας με διέκοψε και επεχείρησε να εγείρη οχλοκρατία για να με βγάλη από την πόλι με ύβρεις.

Αυτός ήταν πολύ ωργισμένος εξαιτίας της ουδετέρας στάσεως που λαμβάνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι του πολέμου και άρχισε να φωνάζη με αισχρά λόγια και ύβρεις εναντίον μου. Καθώς συνέχιζε, συγκεντρώθηκε ένα πλήθος. Το πλήθος υποκινούμενο απ’ αυτόν εξαγριώθηκε αμέσως πιο πολύ. Τότε εγώ σιωπηρά προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να με βοηθήση να μείνω πιστός οτιδήποτε και αν αποφάσιζε το πλήθος να κάμη.

Μόλις τελείωσα την προσευχή μου δύο άνδρες διέσχισαν βιαίως το πλήθος και στάθηκαν ανάμεσα στο πλήθος και σ’ εμένα. Άρχισαν να λογοφέρνουν με το πλήθος ρωτώντας, ‘Τι το όφελος να πολεμούμε εναντίον των ξένων καταστροφέων της ελευθερίας αν εδώ στον τόπο μας την καταστρέφομε εμείς οι ίδιοι’; Το πλήθος ησύχασε, και ένας ένας απομακρύνθηκαν ώσπου έμεινε μόνον ο αξιωματικός της αεροπορίας. Πολύ απογοητευμένος, μου έδειχνε κατά πρόσωπον τη γροθιά του, μουγκρίζοντας με λύσσα και συνέχισε το δρόμο του.

Μολονότι η είσοδός μου από τη ‘μεγάλη ενεργητική θύρα του κηρύγματος’ προσκάλεσε εναντίους, όπως έκαμε και στον απόστολο Παύλο, έφερε όμως και άφθονες ευλογίες. Αλλά πώς μπήκε στη ζωή μου η αλήθεια του Θεού και ανοίχθηκε η ‘μεγάλη θύρα που οδηγεί στη δράσι’;

ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ένα βράδυ ο αδελφός μου Μπρούνο έφθασε στο σπίτι από την εργασία του φέρνοντας μαζί του μερικά βιβλία με ζωηρά χρώματα. Ο αδελφός μου Τσαρλς και εγώ ήμαστε περίεργοι. Αλλά ο Μπρούνο τα κλείδωσε λέγοντας ότι είναι «Προτεσταντικά» βιβλία και δεν έπρεπε να τα διαβάσωμε.

Βλέπετε, εμείς ήμαστε Ιταλοί Καθολικοί και ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνος. Η Κυριακή στο σπίτι μας εσήμαινε παρακολούθησι της Λειτουργίας. Πιθανώς θα εξακολουθούσα έτσι τον δρόμο της ζωής μου αν δεν έφερνε ο αδελφός μου Μπρούνο αυτά τα βιβλία στο σπίτι στις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Μετά από λίγες εβδομάδες αφότου ο Μπρούνο έφερε στο σπίτι μας τα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά, άρχισε να μας λέγη τι περιείχαν προτείνοντάς μας να τα διαβάσωμε. Ο αδελφός μου Τσαρλς και εγώ διαβάσαμε μερικά από τα βιβλία. Το άγγελμα της Αγίας Γραφής μάς φάνηκε λογικό, και επεφύλασσε μια θαυμάσια ελπίδα για το μέλλον.

Αμέσως στο σχολείο άρχισα να λέγω σε όλους τους Καθολικούς συμμαθητάς μου για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, αναμένοντας να την εύρουν και αυτοί τόσο λογική και θαυμάσια όσο κι εγώ. Αλλά πόσο έσφαλλα! Έντονα εναντιώθηκαν στο κήρυγμά μου και με ύβρισαν με άσχημα λόγια. Δεν ανέμενα τόσο πολλούς εναντιουμένους σε τόσο θαυμάσιες αλήθειες, και κάτω από πίεσι έπαυσα τελικά να διαβάζω και να μιλώ για την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Μετά πέντε περίπου χρόνια, στο έτος 1938 αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου για την αλήθεια του Θεού.

Ο πατέρας μου πέθανε εκείνο το έτος μετά από μια μακρά ασθένεια. Πριν από το θάνατό του τα μέλη της οικογενείας μας κατά σειρά αγρυπνούσαν όλη τη νύχτα για να τον περιποιούνται. Εκείνες τις νύχτες άρχισα να διαβάζω διάφορες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Τα όσα διάβασα για την αγάπη και το όνομα του Ιεχωβά διήγειραν μέσα μου ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης στον αληθινό Θεό για τις άφθονες διατάξεις που είχε κάμει για την ευλογία και τη σωτηρία μας. Αλλά κυρίως, εγώ βαθειά εντυπωσιάσθηκα από την αλήθεια ότι η υπεράσπισις του Ιεχωβά ήταν ακόμη πιο σπουδαία από τη σωτηρία του ανθρώπου. Τότε αμέσως γεννήθηκε μέσα μου μια έντονη επιθυμία να μετάσχω στην υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά.

Φανέρωσα στον Μπρούνο αυτή την επιθυμία μου την ημέρα της κηδείας του πατέρα μου. Τότε επίσης και ο νεώτερος αδελφός μου Τσαρλς εξεδήλωσε την επιθυμία του να υπηρετή τον Ιεχωβά. Και συνέβη ώστε την ίδια εκείνη ημέρα που ήμουν περίλυπος για την απώλεια του πατέρα μου, να γεμίση η καρδιά μου από ελπίδα και χαρά που έρχεται σ’ ένα άτομο όταν μάθη την αλήθεια του Θεού.

‘Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΡΑ ΑΝΟΙΓΕΙ’

Μετά ένα μήνα, στις 17 Μαρτίου, πέρασα με χαρά το κατώφλι της ‘μεγάλης θύρας’ που θα με ωδηγούσε σ’ ένα θαυμαστό αγρό δράσεως στη χώρα των γονέων μου, στην Ιταλία. Εκείνη τη μέρα άρχισα να κηρύττω τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού από σπίτι σε σπίτι. Κάθε εβδομάδα από τότε η ευτυχία μου εξακολουθούσε ν’ αυξάνη όσο μετέδιδα τις αλήθειες του Θεού σε άλλους. Η ενασχόλησις στο έργο του κηρύγματος με αναζωογονούσε μετά από μια εβδομάδα συναναστροφής μου με κοσμικούς συναδέλφους.

Ο Μπρούνο, ο Τσαρλς κι εγώ περνούσαμε τα βράδυα μαζί μιλώντας για την αλήθεια της Γραφής και την ευτυχία που αυτή μας έφερε. Ενώ διελογιζόμεθα τις ευλογίες του Ιεχωβά κατελήξαμε σε μια σοβαρή απόφασι. Ο συλλογισμός μας ήταν ότι αν μόνον τρεις ή τέσσερις ώρες κηρύγματος την εβδομάδα μάς έκανε τόσο ευτυχείς, τι μεγαλύτερη ευτυχία θα είχαμε αν γινόμαστε σκαπανείς ή ολοχρόνιοι διάκονοι! Αφήσαμε λοιπόν τις εργασίες μας, ελάβαμε διορισμούς σε τομείς από την Εταιρία Σκοπιά και κανονίσαμε να φύγωμε από το σπίτι μας στο Πίτσμπουργκ για να πάμε στον πρώτο τόπο διορισμού μας ως σκαπανέων, στην Κομητεία Κλέυ, της Βορείου Καρολίνας.

ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Τον Απρίλιο του 1939 κατευθυνθήκαμε προς νότον. Ήμαστε πολύ συγκινημένοι και διερωτώμεθα σαν τι θα ήταν ο πρώτος τομεύς μας. Στην Κομητεία Κλέυ, υπήρχε μόνο μια οικογένεια που εβάδιζε στην αλήθεια, η οικογένεια Κόφφεϋ. Ποτέ δεν θα λησμονήσω τη θερμή τους υποδοχή, την καλωσύνη και την φιλοξενεία των. Ο τομεύς ήταν αγροτικός· οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί αλλά φιλόξενοι, με μεγάλο σεβασμό για την Αγία Γραφή. Άκουαν ευχαρίστως το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Δηλαδή το άκουαν ως τότε που ο τοπικός ιερεύς τους μετέστρεψε εναντίον μας, λέγοντάς τους ότι εμείς είμεθα άνθρωποι «χωρίς άδη.» Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη γυναίκα που με ένα σκουπόξυλο υψωμένο εναντίον μου με ρώτησε: «Πιστεύεις εσύ στον άδη;» Ήταν μια ανακούφισις, όταν απήντησα ότι εγώ επίστευα στον άδη της Αγίας Γραφής, οπότε κατέβηκε το σκουπόξυλο και μου επέτρεψε να της μιλήσω για τη βασιλεία του Θεού.

Αργότερα, ενώ υπηρετούσα ως ολοχρόνιος διάκονος στην πόλι Σαν Φρανσίσκο της Καλιφορνίας, και στην περιοχή της, συνέβη ένα πολύ σοβαρό γεγονός στη ζωή μου. Μια μέρα όταν επέστρεψα στο σπίτι από τη διακονία του αγρού, τ’ αδέλφια μου κι εγώ βρήκαμε μια επιστολή για τον καθένα μας, μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά. Τι θαυμάσια νέα περιείχε! Η Εταιρία επρόκειτο ν’ ανοίξη μια σχολή για να εκπαιδεύση ιεραποστόλους και να τους αποστείλη σε ξένες χώρες. Προσκληθήκαμε να έρθωμε τον Φεβρουάριο του 1943 να φοιτήσωμε στην πρώτη σειρά σπουδαστών!

Τι αλησμόνητοι ήσαν εκείνοι οι μήνες στη Σχολή Γαλαάδ! Τι ευτυχισμένες ώρες ήσαν εκείνες όταν εμείς οι σπουδασταί προετοιμάζαμε μαζί τα μαθήματά μας κάθε βράδυ για την επόμενη μέρα! Τα Σαββατοκύριακα μάς προσέφεραν ευχάριστες ευκαιρίες να εφαρμόζωμε με πρακτικό τρόπο στον αγρό εκείνα που μελετούσαμε στην αίθουσα μαθημάτων. Συχνά το Σαββατόβραδο το περνούσαμε με την αφήγησι πολλών πειρών που είχαμε στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Οι μέρες εκείνες πέρασαν τόσο γρήγορα ώστε προτού το καταλάβωμε είχε έλθει η μέρα της αποφοιτήσεως, στις 23 Ιουνίου 1943.

Ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ μετά την ομιλία του στους σπουδαστάς που αποφοιτούσαν, διάβασε μεγαλοφώνως τους μελλοντικούς τόπους διορισμού για τον καθένα μας. Πολλοί από μας δεν θα πήγαιναν σε ξένες χώρες ακόμη, επειδή ο πόλεμος συνεχίζετο ακόμη. Πόσο συγκινήθηκα όμως όταν άκουσα ότι ο διορισμός μου ήταν ως επισκόπου περιοχής για να επισκέπτωμαι και να ενθαρρύνω τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στις πολιτείες της Νέας Αγγλίας! Ο Τσαρλς και ο Μπρούνο θα ήσαν επίσης περιοδεύοντες επίσκοποι, ο Τσαρλς στην πολιτεία Τέξας και ο Μπρούνο στην πολιτεία Μινεζότα. Για πρώτη φορά λοιπόν στη ζωή μας επρόκειτο να χωρισθούμε.

Οι επισκέψεις του επισκόπου περιοχής στις εκκλησίες εκείνη την εποχή ήσαν πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι είναι σήμερα. Το πρόγραμμά μου ήταν το εξής: Θα εδαπανούσα μια μέρα επισκεπτόμενος εκκλησίες που είχαν από έναν έως είκοσι ευαγγελιζομένους· όταν οι εκκλησίες είχαν από είκοσι ένα έως σαράντα ευαγγελιζομένους τις επισκεπτόμουν δύο μέρες, και αν είχαν παραπάνω από σαράντα, η επίσκεψις διαρκούσε τρεις μέρες. Θυμούμαι ότι ένα μήνα επισκέφθηκα τριάντα εκκλησίες. Συνήθως περνούσα τις νύχτες ταξιδεύοντας από τον ένα τόπο διορισμού στον άλλο, εγκαταλείποντας μετά τη συνάθροισι τη μια εκκλησία και φθάνοντας νωρίς το πρωί στον επόμενο τόπο διορισμού μου.

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Τον Μάρτιο του 1946 έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία που με προσκαλούσε να πάω στην Ιταλία ως ιεραπόστολος. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1946 ξεκίνησα από τη Νέα Υόρκη για την Ιταλία μ’ ένα πλοίο που είχε χρησιμοποιηθή ως μεταγωγικό στρατού. Στις 19 Οκτωβρίου 1946 αποβιβάσθηκα στη Νεάπολι. Η Νεάπολις, με τον πολύ πληθυσμό της που υπερέβαινε το ένα εκατομμύριο κατοίκους και χωρίς κανένα κήρυκα των αγαθών νέων της βασιλείας, με έκαμε να κατανοήσω τι απέραντος αγρός δράσεως κηρύγματος ήταν η Ιταλία. Υπήρχαν λιγώτεροι από εκατό κήρυκες των αγαθών νέων στον αχανή αυτό αγρό των σαράντα πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων. Πραγματικά είχε ανοίξει για μένα «μια μεγάλη θύρα και ενεργητική.»

Από τη Νεάπολι πήγα στο Μιλάνο, όπου ευρίσκετο τότε το τμήμα της Εταιρίας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη συνάθροισι που παρακολούθησα στην Ιταλία. Ήταν η μελέτη Σκοπιάς που γινόταν την Κυριακή, την επόμενη μέρα της αφίξεώς μου στο Μιλάνο. Ήμαστε επτά άτομα σ’ εκείνη τη συνάθροισι, που διεξήγαγε ο αδελφός Γκιουζέππε Τουμπίνι, που υπηρετεί τώρα στο τμήμα της Εταιρίας στη Ρώμη.

Ο διορισμός μου στην Ιταλία ήταν να υπηρετήσω ως επίσκοπος περιοχής. Τι ευρεία έκτασι περιελάμβανε η περιοχή μου; Όλη την Ιταλία, περιλαμβανομένων και των νήσων Σικελίας και Σαρδηνίας! Η άμεση προσπάθεια γι’ αυτό που θα μπορούσε να λεχθή το πρώτο μου ιεραποστολικό ταξίδι ήταν να επισκέπτωμαι τις λίγες εκκλησίες που είχαν ήδη ιδρυθή, να οργανώσω νέες εκκλησίες και να κάνω επισκέψεις σε άτομα που ήσαν γνωστά ότι ενδιαφέρονται για την αλήθεια του Θεού.

Ήταν ένα προνόμιο ενισχυτικό της πίστεως στη διάρκεια της πρώτης αυτής περιοδείας στην Ιταλία να συναντήσω τους Χριστιανούς αδελφούς μου που είχαν υποστηρίζει σταθερά την αληθινή λατρεία στη διάρκεια των σκληρών ετών του φασισμού.

Τα χρόνια της υπηρεσίας μου στην Ιταλία δεν πέρασαν χωρίς να συναντήσω πολλά εμπόδια. Πρώτ’ απ’ όλα, η Ιταλική γλώσσα ήταν για μένα ένα πρόβλημα. Μολονότι οι γονείς μου ήσαν Ιταλοί, η γλώσσα που έμαθα απ’ αυτούς ήταν μια μικτή Ιταλική που απετελείτο από Ιταλοποιημένες Αγγλικές λέξεις. Θυμούμαι ακόμη πόσο περίεργα με κύτταζαν όταν προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω μερικές απ’ αυτές τις λέξεις. Για να λύσω το πρόβλημά μου, σκέφθηκα ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να προετοιμάσω μια χειρόγραφη ομιλία. Αλλ’ αυτό δεν είχε πολύ καλό αποτέλεσμα. Οι αδελφοί ήσαν συνήθως πολύ κουρασμένοι επειδή εργάζονταν σκληρά από την ανατολή ως τη δύσι του ήλιου, και γι’ αυτό, ενώ εγώ διάβαζα το χειρόγραφό μου, πολλοί εκοιμώντο. Άφησα λοιπόν το χειρόγραφο και άρχισα να μιλώ εκ του προχείρου, ζητώντας από τους ακροατάς να με βοηθούν όταν δεν τα κατάφερνα. Αυτό είχε καλό αποτέλεσμα και γι’ αυτούς και για μένα, διότι τους κρατούσε άγρυπνους και βοήθησε και μένα να προοδεύω στη γλώσσα τόσο πολύ ώστε τώρα μου είναι πιο δύσκολο να μιλώ Αγγλικά παρά Ιταλικά.

Η καρδιά μου είχε πονέσει από τη μεγάλη φτώχεια που υπήρχε στη χώρα. Υπήρχαν φορές που σε ωρισμένες επισκέψεις εύρισκα ανθρώπους που δεν είχαν φάγει εκείνη τη μέρα. Αγόραζα λοιπόν λίγα τρόφιμα και τα μοιραζόμουν μαζί τους, ενώ συγχρόνως τους έτρεφα πνευματικώς. Ο ζήλος και η γενναιοδωρία των Χριστιανών αδελφών μου ήσαν πολύ συγκινητικά. Ήθελαν να μοιρασθούν μ’ εμένα τη λίγη τροφή που είχαν και συχνά επέμεναν να κοιμάμαι στο κρεββάτι τους ενώ αυτοί εκοιμώντο στο πάτωμα χωρίς σκέπασμα. Έφθανα στους τομείς με τα πόδια και συχνά περπατούσα πολλά μίλια για να φθάσω εκεί.

Λόγω του πολέμου, οι υγειονομικές συνθήκες ήσαν πολύ κακές. Πολλές ήσαν οι νύχτες που πέρασα χωρίς ύπνο εξαιτίας των κορέων και των κατσαριδών, που ήσαν μερικές φορές τόσο πολλές ώστε το πάτωμα και οι τοίχοι εφαίνοντο σαν να εκινούντο. Σε μια περίπτωσι καθόμουν τρεις νύχτες πάνω σ’ ένα τραπέζι, διότι ήταν αδύνατο να πλησιάσω στο κρεββάτι. Φυσικά, οι συνθήκες έχουν πολύ αλλάξει από τότε.

Όταν ανεχώρησα για την πόλι Καλτανισέττα, της Κεντρικής Σικελίας, ταξίδεψα σιδηροδρομικώς με μια ατμάμαξα. Χρειάσθηκε από τις έξη το πρωί ως τις δέκα περίπου το βράδυ για να ταξιδέψω πενήντα έως εξήντα μίλια. Πόσο χάρηκα όταν έφθασα στην Καλτανισέττα, διότι θα μπορούσα τώρα να πάω σ’ ένα ξενοδοχείο να κάμω ένα λουτρό που είχα τόση ανάγκη και να πάω στο κρεββάτι να κοιμηθώ! Αλλά δεν επρόκειτο να γίνη έτσι. Ήταν μια γιορτή που συνεχιζόταν στην πόλι για τον πολιούχο «Άγιο» Μιχαήλ. Λόγω της γιορτής όλα τα ξενοδοχεία της πόλεως ήσαν κατάμεστα, κυρίως από καλογρηές και παπάδες. Πήγα πίσω στον σταθμό, σχεδιάζοντας να ξαπλωθώ πάνω σ’ ένα πάγκο που είχα παρατηρήσει στην αίθουσα αναμονής. Αλλ’ ούτε κι αυτό δεν μπορούσε να γίνη. Ο σταθμός είχε κλειδωθή. Δεν υπήρχε λοιπόν τίποτε άλλο παρά να καθήσω στα σκαλοπάτια του σταθμού και να προσπαθήσω ν’ αναπαυθώ λίγο.

«ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΙ»

Φυσικά, ‘η μεγάλη θύρα δράσεως’ που ανοίγεται για τους κήρυκας του Λόγου του Θεού δεν είναι χωρίς εναντίους. Και αυτό αποδείχθηκε επίσης αληθινό και στον μεγάλο αγρό δράσεως εδώ στην Ιταλία. Ο κλήρος μεταχειρίσθηκε πολλά μέσα προσπαθώντας να εμποδίση τους ταπεινούς ανθρώπους ν’ ακούσουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Παρεκίνησαν τους ανθρώπους και τις αρχές να εμποδίσουν το έργο του κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Όταν κηρύτταμε σε μικρές πόλεις, οι άνθρωποι ξεχύνονταν από τα σπίτια των και μας περιεκύκλωναν, φωνάζοντας να φύγωμε. Αυτό ή φόβιζε τον οικοδεσπότη στον οποίον μιλούσαμε εκείνη τη στιγμή και γι’ αυτό μας έκλεινε την πόρτα, ή ενώνετο με το πλήθος για να μας παρενοχλήση.

Για να κάνωμε λίγο κήρυγμα στη μικρή πόλι Μόντε Παγκάνο που έβλεπε στην Αδριατική θάλασσα, ένας Μάρτυς και εγώ αναγκασθήκαμε να εγκαταλείψωμε τέσσερις φορές την πόλι. Όταν μας ανάγκαζαν να φύγωμε από το ένα άκρον της πόλεως, εμείς εκάναμε κύκλο και εμπαίναμε από μια άλλη πλευρά. Τότε μπορούσαμε να επισκεφθούμε λίγα σπίτια ώσπου μας ανακάλυπτε πάλι το πλήθος και μας ανάγκαζε να φύγωμε. Πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να βλέπη κανείς ότι παρ’ όλη αυτή την εναντίωσι, σε όλες σχεδόν τις πόλεις όπου είχε υιοθετηθή αυτή η τακτική, υπάρχουν τώρα ακμάζουσες εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά!

Στην πόλι Τάραντο είχα κάμει προσπάθεια να δώσω μια δημόσια ομιλία οπότε, πίσω μου, ένας όχλος που ήταν απ’ έξω εκραύγαζε με κάθε είδους βλασφημίες, προσπαθώντας ακόμη και να σπάση την πόρτα. Αλλ’ ο Ιεχωβά μού έδωσε τη δύναμι να συνεχίσω ως το τέλος την ομιλία, και απέτυχαν οι προσπάθειες των οχλοκρατών να με διακόψουν.

ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ

Αλλ’ αυτές οι δυσκολίες δεν ήσαν τίποτε σε σύγκρισι με τις χαρωπές πείρες που είχα στη διάρκεια των ετών. Πόσες φορές είχα πείρες όμοιες μ’ εκείνες του αποστόλου Πέτρου στην επίσκεψί του στον εθνικό εκατόνταρχο Κορνήλιο! Συχνά όταν έφθανα στο σπίτι ενός ενδιαφερομένου ατόμου, εύρισκα το σπίτι του γεμάτο από συγγενείς και φίλους του.—Πράξ. 10:24.

Αυτό συνέβη, λόγου χάριν, στην πόλι Μπισέλι. Όταν έφθασα στον σταθμό βρήκα τον Πασκουάλε ντε Λίντο να με περιμένη, μαζί με σαράντα σχεδόν γειτόνους και συγγενείς του που ήθελαν ν’ ακούσουν τα αγαθά νέα. Όλη την ημέρα απηύθυναν ερωτήσεις από τη Γραφή και πολύ χάρηκαν για την αλήθεια. Στη Βόρειο Ιταλία, στο σπίτι του Μπατίστα Ντιάλλεϋ, υπήρχαν περίπου εξήντα άτομα που ανέμεναν όταν έφθασα. Αρχίσαμε τότε μια συνάθροισι ερωταπαντήσεων που τελείωσε στις πρώτες ώρες της επομένης ημέρας.

Τι θαυμαστό προνόμιο μου έδωσε ο Ιεχωβά να είμαι ένας αυτόπτης μάρτυς της μεγάλης αυξήσεως του έργου της βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα! Προσφάτως συγκινήθηκα με την είδησι ότι η Ιταλία είχε ένα ανώτατο όριο 30.822 διαγγελέων της βασιλείας τον Ιούνιο του 1973. Όταν θυμάμαι τον καιρό της αφίξεώς μου στη Νεάπολι που δεν υπήρχε κανένας κήρυξ των αγαθών νέων, και βλέπω σήμερα τη Νεάπολι με τις ένδεκα εκκλησίες υμνητών του Ιεχωβά, η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά. Και τι να πω για την πόλι του Μιλάνου, όπου, όταν έφθασα στην Ιταλία, συνήντησα άλλους έξη για μια μελέτη Σκοπιάς; Εκεί υπάρχουν τώρα δεκατρείς εκκλησίες.

Με την αύξησι των εκκλησιών, παρουσιάσθηκε ανάγκη να έχωμε ένα ολοχρόνιο επίσκοπο περιφερείας. Επρόκειτο για άλλον ένα αγρό δράσεως στον οποίον με διώρισε η οργάνωσις του Ιεχωβά το 1954. Και τη φορά αυτή ο τομεύς μου, όπως και στην αρχή του διορισμού μου στην υπηρεσία, περιέλαβε όλη την Ιταλία, από τις Άλπεις ως τη Νήσο Σικελία. Στη διάρκεια μιας συνελεύσεως περιοχής στην Αλεσσάντρια το 1954 συνήντησα την Εύα Τσέλι, μια ολοχρόνιο κήρυκα της αληθείας του Θεού. Τον Ιούλιο του επομένου έτους παντρευθήκαμε, και έτσι ύστερ’ από είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια που ταξίδευα μόνος μου, είχα τώρα μια σύζυγο να με συνοδεύη. Η δεκαετία του 1950 ήσαν πολυάσχολα χρόνια, με επισκέψεις εκκλησιών, υπηρεσία σε συνελεύσεις περιοχής, και εν τω μεταξύ, προπαρασκευής για περιφερειακές ή εθνικές συνελεύσεις.

Το 1959 ο Ιεχωβά μού χάρισε άλλη μια ευλογία και προνόμιο. Έλαβα πρόσκλησι να παρακολουθήσω μαθήματα Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, που εγίνοντο τότε στο Σάουθ Λάνσιγκ της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αυτό με κατήρτισε να υπηρετώ ως διδάσκαλος σχολής στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στην Ιταλία.

Τον Ιανουάριο του 1961 άρχισα να διδάσκω στους επισκόπους εκκλησιών της Ιταλίας τη σειρά μαθημάτων που είχα μάθει στο Σάουθ Λάνσιγκ. Τον Ιανουάριο του 1963 η σχολή έπαυσε να λειτουργή για να μου επιτρέψη να υπηρετήσω ως επίσκοπος συνελεύσεως στη συνέλευσι «Αιώνιο Ευαγγέλιο» του 1963 στο Μιλάνο. Ποτέ δεν περίμενα όταν είχα φθάσει στην Ιταλία, πριν από δεκαεπτά περίπου χρόνια, ότι όχι μόνο θα παρακολουθούσα μια τόσο μεγάλη συνέλευσι στην Ιταλία, αλλά και θα είχα το προνόμιο να την οργανώσω. Τι χαρά ήταν να βλέπω 20.000 άτομα να συγκεντρώνωνται στο Στάδιο Βιγκορέλι Βολοντρόμ για τη δημόσια ομιλία! Και το 1973 ήταν μια ακόμη πιο μεγάλη συγκίνησις να είμαι παρών όταν συγκεντρώθηκαν πάνω από 57.000 άτομα για τη Διεθνή Συνέλευσι «Θεία Νίκη» στο Στάδιο Φλαμίνιο της Ρώμης.

Προς το τέλος της δεκαετίας 1950 τα πόδια μου άρχισαν να μ’ ενοχλούν πολύ και το πρόβλημα έγινε πιο σοβαρό με το πέρασμα των ετών. Επειδή κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα πια να αποδώσω στην υπηρεσία μου στην περιφέρεια, υπέβαλα αίτησι στον πρόεδρο της Εταιρίας να υπηρετήσω στο τμήμα της Ρώμης. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του που η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και μαζί με τη σύζυγό μου γίναμε μέλη της οικογενείας Μπέθελ τον Απρίλιο του 1970.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά γι’ αυτό τον διορισμό μου στην Ιταλία, που μου επέτρεψε να έχω μέρος στη συμβολή για την επέκτασι της αληθινής λατρείας σ’ αυτή τη χώρα. Άλλη μια καλωσύνη από τον Ιεχωβά είναι να κατοικώ σ’ αυτό το ωραίο Μπέθελ της Ρώμης, που κτίσθηκε μόλις πέρυσι. Δεν υπάρχει έλλειψις εργασίας για μένα καθώς η επέκτασις στην Ιταλία συνεχίζεται. Πόσο βαθιά ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά που με βοήθησε να εγκαρτερήσω στα περασμένα αυτά χρόνια στην Ιταλία! Αφού ο Ιεχωβά μού άνοιξε τη ‘μεγάλη θύρα που οδηγεί σε δράσι’, θα εξακολουθήσω να εμπιστεύωμαι σ’ αυτόν να μου παρέχη την εγκαρτέρησι που απαιτείται για να διεξάγω κάθε μελλοντική δράσι που αυτός θα θελήση να μου αναθέση.

Ματιές στον Κόσμο

Νίκη Κατά του Οινοπνεύματος

● Μια πείρα που ανακοινώθηκε στη Διεθνή Συνέλευσι «Θεία Νίκη» στο Λος Άντζελες στις 30 Ιουνίου 1973 ήταν σχετική μ’ έναν άνθρωπο στη Δομινικανή Δημοκρατία, που ήταν ο μέθυσος της πόλεως. Όταν έπαιρνε τον μισθόν του, έβγαινε για λίγες μέρες και τον εδαπανούσε σε ποτά. Επειδή ήταν ένας καλός σχολικός διδάσκαλος, δεν απολύθηκε, αλλά τα μαθήματά του δεν γίνονταν ώσπου να ξεμεθύση. Ένας μάρτυς του Ιεχωβά άρχισε μια Γραφική μελέτη μαζί του. Όταν αυτός προώδευσε σε γνώσι της Αγίας Γραφής, έπαυσε να πίνη και να καπνίζη. Τόσο μεγάλη ήταν η αλλαγή του ώστε τον σταματούσαν στον δρόμο και τον ερωτούσαν τι συνέβη. Τους είπε ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπόρεσαν να τον βοηθήσουν ήσαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Η νίκη του κατά της καταχρήσεως οινοπνεύματος του έδωσε την ευκαιρία να μιλήση σε πολλούς για την αλήθεια του Θεού και τη δύναμί της να μεταβάλλη τη ζωή του ανθρώπου.

Ομοφυλόφιλοι Κληρικοί

● Ο Δόκτωρ Ντόναλντ Κόγκαν, αρχιεπίσκοπος της Υόρκης, λέγει ότι πολλοί ομοφυλόφιλοι είναι κληρικοί στην Εκκλησία της Αγγλίας. Ο Κόγκαν υπεστήριξε τους ομοφυλοφίλους, χρησιμοποιώντας τα εξής επιχειρήματα: ‘Αυτοί κάνουν ένα τρομακτικό αγώνα για να μη επιδίδονται σε ομοσεξουαλικές πράξεις. Όταν όμως ενδίδουν σ’ αυτές, εμείς πρέπει να τους μεταχειριζώμεθα με μεγάλη συμπάθεια και κατανόησι—ενθυμούμενοι, φυσικά, ότι βρίσκονται σε μια θέσι μεγάλης ευθύνης και ότι έχουν υπό την επίβλεψί τους ένα πλήθος νεαρών.’ Αλλά ποιοι θα έπρεπε να τύχουν της συμπαθείας μας—οι ομοφυλόφιλοι κληρικοί, που καταδικάζονται από την Αγία Γραφή, ή τα νεαρά παιδιά;

Πρέπει να Πίνετε Οινοπνευματώδη Ποτά;

Βοηθητικά γεγονότα που οι νέοι θέλουν να γνωρίζουν

ΟΛΟΕΝΑ περισσότερο οι νέοι αντιμετωπίζουν αυτό το ερώτημα σήμερα. Ποια πράγματα θα σας βοηθήσουν πραγματικά για να γνωρίσετε πώς να βλέπετε λογικά αυτό το θέμα, για το δικό σας διαρκές καλό;

Τα οινοπνευματώδη ποτά καλύπτουν μια ευρεία κλίμακα. Μερικά έχουν ένα πολύ χαμηλό περιεχόμενο οινοπνεύματος, όπως είναι η μπύρα. Άλλα είναι λίγο δυνατώτερα, όπως είναι τα περισσότερα επιτραπέζια κρασιά. Κατόπιν είναι εκείνα που λέγονται «απεσταγμένα οινοπνεύματα» με υψηλό περιεχόμενο οινοπνεύματος, όπως είναι τα κονιάκ, τα ουίσκυ, τα τζιν, η βότκα, η τεκουίλλα της Λατινικής Αμερικής ή το ούζο της Ελλάδος.

Τα τοπικά ήθη και έθιμα έχουν επίσης ευρεία ποικιλία. Σε μερικές χώρες—Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Χιλή και άλλες χώρες—το κρασί χρησιμοποιείται σαν ένα κοινό ποτό στο οικογενειακό τραπέζι. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δυσκολία να έχουν καλό νερό ή απλώς μπορεί να οφείλεται σε έθιμο. Αλλά και σ’ αυτές ακόμη τις χώρες η στάσις απέναντι της χρησιμοποιήσεως οινοπνευματωδών ποτών ποικίλλει από τη μια οικογένεια στην άλλη.

Όχι μόνον αυτό, αλλά και τα αποτελέσματα της χρήσεως οινοπνευματωδών ποτών επίσης ποικίλλουν από χώρα σε χώρα, από οικογένεια σε οικογένεια και από άτομο σε άτομο. Πρέπει να το έχετε αυτό υπ’ όψιν για ν’ αναπτύξετε μια λογική άποψι γι’ αυτά τα ποτά.

Εξαιτίας λοιπόν όλης αυτής της ποικιλίας, μήπως υπάρχει κανένας σταθερός και συνεπής κανών που να σας καθοδηγήση σ’ αυτό το ζήτημα; Ναι, η Αγία Γραφή μάς δίνει τον κανόνα. Η θεόπνευστη συμβουλή της Γραφής δίνει μια πολύ ισορροπημένη άποψι για τη χρήσι των οινοπνευματωδών ποτών.

Η ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Η Αγία Γραφή τονίζει ότι από τους αρχαίους χρόνους το κρασί ήταν ένα κοινό ποτό στα γεύματα, και εχρησιμοποιείτο από άτομα, όπως ήσαν ο Βασιλεύς και Ιερεύς Μελχισεδέκ, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και πολλοί άλλοι. (Γεν. 14:18, 19· 27:25· 1 Σαμ. 16:20· Εκκλησ. 9:7) Ο Ιησούς επρομήθευσε κρασί σε μια γαμήλια τελετή, ο δε απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τον νεαρό Τιμόθεο να ‘χρησιμοποιή ολίγον οίνο διά τον στόμαχόν του και τας συχνάς του ασθενείας.’—1 Τιμ. 5:23· Ιωάν. 2:1-10.

Ορθά λοιπόν η Γραφή αναφέρει τον οίνο μεταξύ των προμηθειών και ευλογιών του Θεού για την απόλαυσι του θνητού ανθρώπου. (Δευτ. 11:13, 14· Ψαλμ. 104:15· Ιωήλ 2:19) Δείχνει επίσης ότι ο λαός του Θεού χρησιμοποιούσε και άλλα οινοπνευματώδη ποτά.—Δευτ. 14:26.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να φυλάγεσθε από το να πίνετε οινοπνευματώδη ποτά; Διόλου. Διότι η Γραφή δείχνει και την ‘άλλη όψι του νομίσματος.’ Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που δεν είναι κακά αυτά τα ίδια αλλά τα οποία μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες αν γίνεται κατάχρησίς των ή αν χρησιμοποιούνται πολύ συχνά. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο δυνάμεις αναπαραγωγής, αλλ’ αυτές πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σε έντιμο γάμο, η δε χρήσις των μπορεί να φέρη βαριά ευθύνη για τη φροντίδα μιας οικογενείας. Η φωτιά, ο ατμός, ο ηλεκτρισμός και διάφορα άλλα μέσα μπορεί να είναι πολύ εξυπηρετικά σε άνδρες και γυναίκες στην εργασία των, αλλά όταν χρησιμοποιούνται χωρίς κατάλληλη προφύλαξι μπορεί να είναι επίσης πολύ επιβλαβή. Εξετάστε τώρα ποια είναι η επίδρασις του οινοπνεύματος στον ανθρώπινο οργανισμό.

Το οινόπνευμα, αντίθετα με τις άλλες ουσίες, δεν χρειάζεται χώνευσι. Αρχίζει ν’ απορροφάται στην κυκλοφορία του αίματος μόλις εισέλθη στο στομάχι, μολονότι η περισσότερη απορρόφησις γίνεται στο λεπτό έντερο. Γρήγορα μεταφέρεται στον εγκέφαλο, στο σηκώτι και σε άλλα μέρη του σώματος. Επειδή το οινόπνευμα περιέχει θερμίδες, το σώμα αρχίζει να το μεταβολίζη, δηλαδή να μετατρέπη το οινόπνευμα σε χημική μορφή που το σώμα μπορεί πραγματικά να το κάψη ως καύσιμο υλικό. Το περισσότερο μέρος αυτής της επεξεργασίας γίνεται από το σηκώτι. Οι πνεύμονες και τα νεφρά ελαφρύνουν μέρος αυτού του φορτίου επειδή αποβάλλουν μέρος του οινοπνεύματος μέσω της αναπνοής και των ούρων.

Όταν μπη στην κυκλοφορία του αίματος, τι επίδρασι έχει το οινόπνευμα στο άτομο; Αν ληφθή σε κάποια ποσότητα, δεν διεγείρει τα κύτταρα του σώματος, αλλά ενεργεί προς τη χαλάρωσί τους. Σε μικρές ποσότητες, το αποτέλεσμα είναι ήπιος κατευνασμός, χαλάρωσις ή ηρεμία. Σε μεγαλύτερη ποσότητα, η επίδρασις που έχει να πιέζη ή να καταστέλλη τα ‘όργανα ελέγχου’ του εγκεφάλου μπορεί, τουλάχιστον σε μερικούς ανθρώπους, να κάμη ώστε να γίνουν φλύαροι, υπέρμετρα δραστήριοι ή και επιθετικοί ακόμη.

Σε μεγαλύτερες ακόμη ποσότητες ο εγκέφαλος πιέζεται σοβαρά, το κεντρικό νευρικό σύστημα επηρεάζεται, και το άτομο αρχίζει να αισθάνεται δυσκολία στον συντονισμό των κινήσεών του. Γι’ αυτό έχει ανωμαλίες στο βάδισμα, στην καθαρή όρασι και ομιλία, και οι σκέψεις του είναι θολές και μπερδεμένες. (Παράβαλε Ψαλμόν 107:27.) Το πρόβλημα χειροτερεύει από την ιδιαίτερη επίδρασι του οινοπνεύματος στο να κάνη τον άνθρωπο να νομίζη ότι οι αισθήσεις του στη πραγματικότητα λειτουργούν καλύτερα απ’ ό,τι λειτουργούν συνήθως. Γι’ αυτό γενικά είναι ο τελευταίος που κατανοεί ότι ήπιε πάρα πολύ. Και αφού φθάση στο σημείο της μέθης, μόνον ο χρόνος μπορεί να φέρη κάποια ανακούφισι.

Η Αγία Γραφή μάς δίνει μια πολύ ακριβή εικόνα των κινδύνων και ενοχλήσεων που προέρχονται από την υπέρμετρη επίδοσι σε οινοπνευματώδη ποτά. Στις Παροιμίες 23:29-35 διαβάζομε: «Εις τίνα είναι ουαί; Εις τίνα στεναγμοί; Εις τίνα έριδες; Εις τίνα ματαιολογίαι; Εις τίνα κτυπήματα άνευ αιτίας; Εις τίνα φλόγωσις οφθαλμών; Εις τους εγχρονίζοντας εν τω οίνω· εις εκείνους οίτινες διάγουσιν ανιχνεύοντες οινοποσίαν. . . . Οι οφθαλμοί σου θέλουσι κυττάξει αλλοτρίας γυναίκας και η καρδία σου θέλει λαλήσει αισχρά· και θέλεις είσθαι ως κοιμώμενος εν μέσω θαλάσσης [που δοκιμάζει ταραχή και αμηχανία όπως ένας που πνίγεται], και ως κοιτώμενος επί κορυφής καταρτιού [όπου ο κλυδωνισμός του πλοίου εμπρός και πίσω γίνεται πιο πολύ αισθητός, και είναι πιθανόν να πέση]· με έτυπτον θέλεις ειπεί και δεν επόνεσα με έδειραν και δεν ησθάνθην [διότι ο μεθυσμένος είναι αναίσθητος σε ό,τι γίνεται και συχνά δεν αντιλαμβάνεται τις πληγές του παρά αφού ξεμεθύση].»

ΕΝΑ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Αλλά μήπως οι νεαροί διατρέχουν πραγματικό κίνδυνο να μεθύσουν ή να γίνουν αλκοολικοί; Ναι, διατρέχουν. Το περιοδικό «Νιούσγουηκ» της 5ης Μαρτίου 1973 τονίζει ότι μεταξύ των νεαρών ηλικίας κάτω των είκοσι ετών υπάρχει μια μεγαλύτερη τάσις να πίνουν οινοπνευματώδη ποτά συχνά αντί των ναρκωτικών. Και πολλοί πίνουν ως τον βαθμό της μέθης.

Σ’ ένα προάστιο της Βοστώνης, λόγου χάριν, ένας σε κάθε τρεις μαθητάς της ογδόης τάξεως αναφέρεται ότι έχει μεθύσει τουλάχιστον μια φορά. Στη νότιο Καλιφόρνια, ένας στους 20 νέους ηλικίας κάτω των είκοσι ετών είναι «προβληματικός πότης,» και σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο επί των Αλκοολικών, η ηλικία των νεωτέρων αλκοολικών του έθνους κατήλθε από τα 14 στα 12 έτη. Η Γαλλία από πολύν καιρό αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού μεταξύ των παιδιών, μερικά των οποίων παρουσιάζουν σημεία κιρρώσεως του ήπατος σε πρώιμη ηλικία. Στην Ουγγαρία (μια από τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας), τα υγειονομικά κέντρα στα τελευταία χρόνια ενοσήλευαν χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο λόγω μέθης.

Γιατί οι νεαροί αποκτούν αυτή την κακή συνήθεια; Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει κάποιος μέσα στην οικογένειά των που πίνει ήδη υπερβολικά. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις, οφείλεται στο ότι αρχίζουν να πίνουν καθ’ υποκίνησιν άλλων νεαρών. Ενίοτε ένα νέο παιδί πιέζεται από άλλους της ηλικίας του να ‘αποδείξη ότι είναι άνδρας’ πίνοντας μια μεγάλη ποσότητα ενός οινοπνευματώδους ποτού, ή ένα νεαρό κορίτσι το κάνουν να νομίζη ότι είναι κοινωνικώς καθυστερημένο αν δεν πιη.

Μήπως η πόσις ενός οινοπνευματώδους ποτού αποδεικνύει πραγματικά κάτι ως προς το τι άτομο είσθε; Προφανώς όχι, αφού και τα ζώα ακόμη μπορούν να υποκινηθούν να πιουν. Πραγματικά, τι θέλουν εκείνοι που σας πιέζουν για να πιήτε; Μήπως ζητούν το καλό σας, κάτι που θα σας ωφελήση; Ή μήπως προσπαθούν μάλλον να σας κατατάξουν απλώς στην ίδια μοίρα με τον εαυτό τους, ελπίζοντας ίσως να ‘γελάσουν’ βλέποντάς σας να χάνετε την αυτοκυριαρχία σας και να ενεργήτε όχι σαν ένας μεγάλος άνδρας ή γυναίκα, αλλά σαν ένα μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να περπατήση, να μιλήση ή να ιδή καθαρά και που κάνει ή λέγει ανόητα πράγματα;

Σημειώστε τι είπε μια έγκυρη προσωπικότης, ο Δρ Τζιόρτζιο Λόλλι, για τους αλκοολικούς: «Ο αλκοολικός οπισθοδρομεί από τον ενήλικο κόσμο στη βρεφικότητα σωματικώς και ψυχολογικώς. Οι διανοητικές αντιλήψεις του και οι σωματικές αισθήσεις του γίνονται δυσδιάκριτες. Γίνεται αβοήθητος σαν το βρέφος και έχει ανάγκη περιθάλψεως όπως ένα βρέφος.» Επί πλέον, εκείνοι που επιζητούν σεξουαλική ανηθικότητα μπορεί επίσης να παρακινούν ένα άτομο να πιη για να χαλαρώση η εγκράτειά του.

Ασφαλώς η υποχώρησις σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις πιέσεις θα έδειχνε—όχι ότι είναι κανείς δυνατός ή έχει μεγαλώσει—αλλά ότι είναι αδύνατος και στερείται ηθικού θάρρους. Πολύ λογικά το εδάφιο Παροιμίαι 20:1 προειδοποιεί ότι «ο οίνος είναι χλευαστής και τα σίκερα στασιαστικά· και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.» Δεν είναι ανάγκη να φθάσετε στη μέθη για να μάθετε πόσο ανεπιθύμητη είναι—όπως δεν είναι ανάγκη να σπάσετε το πόδι σας για να μάθετε πόσο οδυνηρό πράγμα μπορεί να είναι.

Δεν είναι μόνον ο κίνδυνος να γίνεται ένας προβληματικός πότης ή ένας αλκοολικός που απαιτεί προσοχή. Μια μόνο κακή πείρα με το οινόπνευμα μπορεί να προξενήση διαρκή βλάβη: ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πιθανώς απώλεια ζωής ή ακρωτηριασμό—δικό σας ή κάποιου αθώου ατόμου· ή μια ανήθικη πράξι που στιγματίζει ολόκληρη τη ζωή σας και μπορεί να φέρη ακανθώδεις επιπλοκές· ή ίσως κάποια βίαιη διαγωγή που θα σας λυπήση για πολύν καιρό. Γιατί να εκτεθήτε σ’ ένα περιττό κίνδυνο;

Η πιθανότης τέτοιων τραγικών αποτελεσμάτων είναι φανερή από το γεγονός ότι, από τα 50.000 άτομα που πεθαίνουν κάθε χρόνο στους δρόμους των Ηνωμένων Πολιτειών, οι περισσότεροι από τους μισούς θανάτους προέρχονται από ατυχήματα που έχουν αιτίες σχετικές με τα οινοπνευματώδη ποτά. Και ένα δημοσίευμα της εφημερίδος «Τάιμς» της Νέας Υόρκης της 18ης Ιουλίου 1972, λέγει ότι «πάνω από 80 τοις εκατό των ανθρωποκτονιών και βιαιοπραγιών διαπράττονται από μεθυσμένους.»

ΣΤΑΘΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΣΥΝΕΣΙ

Σταθμίζοντας το ζήτημα, μη ξεχνάτε ότι τα οινοπνευματώδη ποτέ δεν αποτελούν ζωτικά στοιχεία της ζωής όπως είναι ο αέρας, η τροφή και το νερό. Μπορείτε να περάσετε και χωρίς αυτά, και πολλοί το προτιμούν αυτό. Μη ξεχνάτε επίσης ότι εκείνος που θέλει να έχη την επιδοκιμασία του Ιεχωβά Θεού, του Ζωοδότου, πρέπει να τον υπηρετή με ‘όλη την καρδιά του, την ψυχή του, τη διάνοιά του και τη δύναμί του.’ (Λουκ. 10:27) Η κατάχρησις του οινοπνεύματος μπορεί όχι μόνο να αποστερήση έναν άνθρωπο από τη διανοητική του διαύγεια και επαγρύπνησι και σωματική δύναμι, αλλά να επηρεάση και την καρδιά του, οδηγώντας στην ανάπτυξι κακών ελατηρίων.—Ησ. 28:7, 8· 1 Θεσσ. 5:6-8· Ωσηέ 4:11.

Είναι αλήθεια ότι η Αγία Γραφή επιδοκιμάζει τη μετρία χρήσι ποτών όπως είναι το κρασί. Αλλά τι θα γίνη αν κανείς θεωρή αυτά τα οινοπνευματώδη ποτά σαν ένα τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα της ζωής ή από την ανία επιτυγχάνοντας μια τεχνητή αναλαμπή ευτυχίας και ένα συνθετικό αίσθημα συντροφιάς; Ή σαν ένα προσωπικό φάρμακο για να τονώση κανείς τα νεύρα ή να υπερνικήση τη συστολή ή τον φόβο; Μπορεί κάλλιστα να διαπιστώση ότι η θεραπεία είναι χειρότερη από την πάθησι. Πόσο καλό είναι το νόμισμα αν δειχθή ότι είναι πλαστό; Και πόσο καλό είναι ένα αίσθημα ευτυχίας ή θάρρους αν αποδειχθή ότι είναι απλώς τεχνητό;

Μια διαφωτιστική έκθεσις του Εθνικού Ινστιτούτου Διανοητικής Υγείας (που δημοσιεύτηκε από το Υπουργείον Υγιεινής, Παιδείας και Αντιλήψεως των Η. Π. Α.) δείχνει ότι οι κίνδυνοι καταχρήσεως οινοπνεύματος ελάχιστα ήταν πιθανόν να εμφανισθούν εκεί όπου επικρατούσαν οι επόμενες συνθήκες:

(1) Εκεί όπου η πρώτη επαφή του ατόμου με τα οινοπνευματώδη ποτά επήγασε από μια ισχυρή οικογένεια ή θρησκευτική ομάδα και εκεί όπου τα ποτά συνήθως ήσαν χαμηλού περιεχομένου σε οινόπνευμα (όπως είναι τα επιτραπέζια κρασιά ή η μπύρα) και λαμβάνονται συνήθως τις ώρες γεύματος σαν ν’ αποτελούν μέρος του γεύματος. (2) Εκεί όπου η χρήσις αυτών των ποτών δεν εθεωρείτο ούτε ως αρετή ούτε ως αμάρτημα, και η πόσις δεν εθεωρείτο κάτι που έδειχνε ότι είναι ενήλικος ή ότι είναι ‘πραγματικός άνδρας.’ (3) Εκεί όπου κανείς δεν επιέζετο να πιη και όπου το να μη δεχθή κανείς ένα ποτό δεν καταφρονείτο περισσότερο από το να μη δεχθή ένα κομμάτι ψωμί. (4) Εκεί όπου η καθ’ υπερβολήν πόσις απεδοκιμάζετο έντονα, και δεν την θεωρούσαν ούτε ως ‘νεωτεριστική’ ούτε ως διασκεδαστική ούτε ως κάτι που πρέπει να γίνεται ανεκτό. Επίσης, το σπουδαιότερο ίσως, (5) εκεί όπου υπήρχε ενιαία και συνεπής συμφωνία για το τι είναι ορθό και εσφαλμένο ως προς τη χρήσι τέτοιων ποτών, και όπου οι γονείς έδιναν ένα καλό παράδειγμα μετριοπάθειας.

Ο πιο καλός και ασφαλής οδηγός σας, φυσικά, είναι ο Λόγος του Θεού. Όπως παρετηρήσαμε, δίνει παραδείγματα της κατάλληλης χρήσεως οινοπνευματωδών ποτών και έντονες προειδοποιήσεις για την κατάχρησί των. Συμβουλεύει τους νεαρούς και λέγει «τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω, διότι τούτο είναι δίκαιον.» (Εφεσ. 6:1) Να σέβεσθε την κρίσι των γονέων σας, που βασίζεται στον Λόγο του Θεού, ως προς το αν πρέπει να πίνετε οινοπνευματώδη ποτά ή όχι ή σε ποιες περιστάσεις μπορείτε να το κάμετε αυτό. Είσθε συνετοί αν αποφεύγετε να επιδίδεσθε σ’ αυτά όταν εκείνοι που συμμετέχουν είναι όλοι νεαροί χωρίς να είναι παρόντες οι γονείς ή συγγενείς των για να τους συγκρατούν με την επιρροή τους.—Παροιμ. 1:7-9· 6:20-22· 22:15.

Προ πάντων, για τη μόνιμη ευτυχία σας, «είτε τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»—1 Κορ. 10:31.