Εκκλησία της Ανοικτής Στερεοτύπου Γραφής 26.000

Διεθνής Εκκλησία του Τετραγ. Ευαγγελίου 84.741

Πεντηκοστιανές Συνελεύσεις του Κόσμου 45.000

Εκκλησία του Θεού (Κλήβελαντ, Τέννεσση) 179.651

Εκκλησία του Θεού, Κεντρικά Γραφεία 71.606

Εκκλησία του Θεού της Προφητείας 35.349

(Αρχική) Εκκλησία του Θεού 6.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία της Αγιότητος 55.502

Σωματείον της Πεντηκοστιανής Βαπτιστικής Εκκλησίας Ελευθέρας Θελήσεως 7.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία της Αγιότητος των εν Πυρί Βαπτισμένων 573

Αγία Εκκλησία του Θεού της Αποστολικής Υπερνικήσεως 75.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία του Γολγοθά 8.000

Ιεραποστολικές Συνελεύσεις του Ελίμ 4.000

Εκκλησία της Αγιότητος του Εμμανουήλ 1.200

Διεθνείς Πεντηκοστιανές Συνελεύσεις 15.000

Πεντηκοστιανή Εκκλησία του Χριστού 1.198

1.826.503

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Στα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες για την ενοποίησι του διηρημένου οίκου των Πεντηκοστιανών. Ενώ μερικές συγχωνεύσεις υπήρξαν επιτυχείς στο να ενώσουν μερικούς ομίλους, η συνένωσις των μεγαλυτέρων αιρέσεων φαίνεται πολύ απίθανη. Εν τούτοις, στα τελευταία χρόνια, τα Πεντηκοστιανά σώματα έχουν ενωθή σε οργανισμούς που έχουν κοινές απόψεις. Παραδείγματος χάριν, πολλά Πεντηκοστιανά σώματα ανήκουν στον Εθνικό Σύνδεσμο Ευαγγελικών, του οποίου πρόεδρος είναι ο Τόμας Φ. Ζίμμερμαν, ο αρχηγός των Συνελεύσεων του Θεού.

Ίσως η μεγαλύτερη προσπάθεια προς την κατεύθυνσι της ενοποιήσεως ήταν η διοργάνωσις της Παγκοσμίου Πεντηκοστιανής Συνδιασκέψεως. Στην πρώτη της συνέλευσι που έλαβε χώραν στη Ζυρίχη της Ελβετίας, το 1947, έγιναν συστάσεις να σχηματισθούν αδελφότητες κατά περιοχάς. Σύμφωνα μ’ αυτές τις συστάσεις έγιναν το 1948 διευθετήσεις για την ίδρυσι της Πεντηκοστιανής Αδελφότητος της Βορείου Αμερικής.

ΔΟΞΑΣΙΕΣ

Οι Πεντηκοστιανοί πιστεύουν ότι η παρούσα Πεντηκοστιανή κίνησις, η οποία χαρακτηρίζεται από την ομιλία γλωσσών, είναι σε εκπλήρωσι Γραφικής υποσχέσεως. Διακρατούν την άποψι ότι η έκχυσις του αγίου πνεύματος στην Πεντηκοστή και στη διάρκεια του πρώτου αιώνος δεν εξήντλησε τις θαυματουργικές ορατές εκδηλώσεις του πνεύματος. Εξηγούν την «βροχήν πρώιμον και όψιμον», που αναφέρεται στον Ιάκωβο 5:7, ως εφαρμοζομένην στην έκχυσι του πνεύματος του Θεού. Πιστεύοντας ότι η έκχυσις του πνεύματος του Θεού στον πρώτον αιώνα ήταν η «πρώιμος βροχή», συμπεραίνουν ότι πρέπει, επίσης, να υπάρξη «όψιμος βροχή». Αξιούν ότι η Πεντηκοστιανή κίνησις είναι το αποτέλεσμα της εκχύσεως αυτής της ‘οψίμου βροχής’.

Είναι μια εξέχουσα διδασκαλία της Πεντηκοστιανής κινήσεως το ότι η ομιλία γλωσσών πάντοτε συνοδεύει το βάπτισμα με το άγιο πνεύμα. Όλα τα άτομα έχουν αυτή την πείρα γλωσσών ως απόδειξιν του βαπτίσματος, λέγουν οι Πεντηκοστιανοί, αλλά κατόπιν, δεν λαμβάνει ο καθένας το «χάρισμα γλωσσών». Η διδασκαλία αυτή των Πεντηκοστιανών, εν τούτοις, δεν έχει Γραφική υποστήριξι.a

Τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος του Θεού, περιλαμβανομένου του χαρίσματος των γλωσσών, εδόθησαν ως διαπιστευτήρια στη νηπιακή Χριστιανική εκκλησία στον πρώτον αιώνα. Επρόκειτο, συνεπώς, να παύσουν όταν η εκκλησία έφθασε σε ώριμη ηλικία, όπως εξηγεί ο απόστολος Παύλος: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει.»​—1 Κορ. 13:8.

Επειδή επιζητούν κάτι, το οποίον ο Θεός δεν παραχωρεί σ’ αυτόν τον καιρό, οι Πεντηκοστιανοί παρέδωκαν τον εαυτό τους στην απάτη του Σατανά και των δαιμόνων του. (1 Τιμ. 4:1) Οι κραυγές, το χωρίς καμμιά συνοχή μουρμούρισμα και οι στεναγμοί, καθώς και οι πτώσεις στο πάτωμα και οι γύρω αναπηδήσεις δεν είναι απόδειξις του πνεύματος του Θεού. Ακόμη και μερικοί εξέχοντες Πεντηκοστιανοί συμφωνούν στο ότι μερικές υπερβολικές εκδηλώσεις δεν προέρχονται από τον Θεό. Ενθυμηθήτε ότι ο Σέυμουρ έγραψε στον Πάρχαμ να έλθη στην Οδόν Αζούζα για «να διακρίνη ανάμεσα σ’ εκείνο που ήταν πραγματικό και σ’ εκείνο που ήταν ψευδές.»

Μήπως οι φυσικές των επαφές δεν είναι όμοιες με ό,τι συμβαίνει σε μερικά μέντιουμ στην Αφρική, τα οποία ασκούν Βουντουισμό; Ένα από τα μέντιουμ αυτά, γυναίκα, θα κουδουνίζη και θα σείη κάθε μέλος του σώματος στηριζομένη στα πόδια της και κινουμένη συνεχώς επί ώρες. Μήπως δεν προσομοιάζουν με τις σπασμωδικές κινήσεις που ήλθαν σ’ ένα παιδί στις μέρες του Ιησού, όταν αυτό κατελήφθη από μια πνευματική δύναμι; «Και έφεραν αυτόν προς αυτόν και ως είδεν αυτόν, ευθύς το πνεύμα εσπάραξεν αυτόν και πεσών επί της γης, εκυλίετο αφρίζων.»​—Μάρκ. 9:20.

Όταν το άγιο πνεύμα του Θεού έρχεται επάνω σ’ ένα άτομο, ως αποκαλύπτεται από τις Γραφές, παράγει αποτελέσματα νοημοσύνης και εξυψωτικά τοιαύτα για το πρόσωπο που επηρεάζεται απ’ αυτό αντί σπασμωδικών κινήσεων της σαρκός ή παραμορφωτικών μορφασμών που δεν έχουν αξία. Δεν υπάρχει καμμιά αναγραφή για το ότι οι Απόστολοι στην Πεντηκοστή έκαμαν τέτοια πράγματα, όταν το άγιο πνεύμα ήλθε επάνω τους. Αντί τούτου, τους εκίνησε να δώσουν μια εποικοδομητική μαρτυρία της αληθείας προς όφελος των πολλών ανθρώπων στην Ιερουσαλήμ που είχαν έλθει από ξένες χώρες. Τους έκαμε να μιλούν τις τοπικές γλώσσες αυτών των ανθρώπων.​—Πράξ. 2:1-4, 14-40.

Είναι αλήθεια ότι στις συναθροίσεις των Πεντηκοστιανών υπάρχουν πολλές ειλικρινείς εκφράσεις του «Κύριε, Κύριε». Αλλ’ ο ίδιος ο Ιησούς έδειξε ότι δεν είναι οι τοιούτου είδους διακηρύξεις που αποτελούν την αυστηρή δοκιμασία της αληθινής θρησκείας, αλλά, μάλλον, η εκτέλεσις του θελήματος του Θεού. «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, Ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα.»​—Ματθ. 7:21-23.

Στην αρχή του άρθρου αυτού εδόθη μια περιγραφή του τύπου των θρησκευτικών συναθροίσεων που διεξάγονται από την Πεντηκοστιανή κίνησι. Γενικώς, έχουν τον χαρακτήρα μιας συναισθηματικής τελετής μάλλον παρά μιας νοήμονος μελέτης για μεταμόρφωσι του νου και της καρδιάς. Ολόκληρη η συνάθροισις έχει μια ρυθμική κίνησι, στην οποία όλοι οι ακροαταί εξωθούνται να αισθάνωνται ότι έχουν μέρος. Για κείνους που είναι βεβαρημένοι με στενοχώριες και αγωνίες της ζωής υπάρχει λήθη των ταλαιπωριών τους. Υπάρχει συμμετοχή σε μια διεγερτική πείρα. Το ασήμαντο άτομο διαπλάσσεται τώρα έτσι ώστε να αισθάνεται πως έχει σπουδαιότητα, ότι ο Θεός πολιτεύεται απ’ ευθείας προσωπικώς μ’ αυτόν, κι έτσι παράγεται μια θρησκευτική εμπιστοσύνη. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις δεν απαιτείται από έναν να σκέπτεται αλλ’ απλώς να αισθάνεται. Πολλοί ισχυρισμοί γίνονται από τους ομιλητάς χωρίς απόδειξι που να τους υποστηρίζη. Το ακροατήριο απλώς αισθάνεται ότι είναι ορθοί.

Αν και είναι πιθανό για ένα άτομο να βρη συναισθηματική ικανοποίησι στην Πεντηκοστιανή κίνησι και μπορεί να εντυπωσιασθή μ’ εκείνα που θεωρούνται ως εκδηλώσεις του πνεύματος του Θεού, πρέπει να ενθυμήται ότι η Γραφική αλήθεια είναι σπουδαιότερη από μια θρησκευτική συγκινησιακή πείρα. Εκείνο, που πρέπει να αναζητή ένα άτομο στην αληθινή θρησκεία, είναι η Γραφική αλήθεια, και όχι τα φυσικά σημεία. Ένα άτομο πρέπει να έχη πίστι λόγω των Γραφικών αληθειών που μαθαίνει, όχι λόγω των φυσικών σημείων που βλέπει. Να ενθυμήσθε τη Γραφική προειδοποίησι: «Όστις [άνομος] θέλει έλθει κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας, μεταξύ των απολλυμένων· διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας δια να σωθώσι.»​—2 Θεσ. 2:9-10.

Εφόσον οι εκδηλώσεις που νοιώθουν οι Πεντηκοστιανοί περιέχουν ομολογουμένως κάτι που και οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι ψευδές, όπως εσημειώθη στην πείρα του Β. Ι. Σέυμουρ, υπάρχει μήπως λόγος ν’ αμφισβητούμε όλ’ αυτά; Εφόσον η δαιμονική κατοχή μπορεί να προκαλέση φυσικές επαφές, πρέπει μήπως να συμπεράνωμε ότι μερικές απ’ αυτές προξενούνται από το άγιο πνεύμα και άλλες προξενούνται από δαιμονική δύναμι ώστε να είναι αναγκαίο να διακρίνωμε το αληθινό από το ψευδές; «Μήπως η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν;» (Ιάκ. 3:11) Ένα άτομο πρέπει με νηφαλιότητα και περίσκεψι να εξετάση την απόδειξι που δείχνει τη δαιμονική επιρροή στις πείρες των Πεντηκοστιανών. Να ενθυμήσθε εκείνο που έγραψε ο Θεόπνευστος απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς δίνοντας σ’ αυτούς προειδοποίησι για την «ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους» για να εξαπατήση εκείνους οι οποίοι «δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας.»​—2 Θεσ. 2:9, 10.

Αποτυγχάνοντας στον Στόχο

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι της σημερινής κοινωνίας θεωρούν την πίστι σε ύπαρξι αμαρτίας ως αναχρονιστική, τη δε συναίσθησι αυτής τη θεωρούν κακή για τη διανοητική υγεία. Η άποψις αυτή τείνει ν’ απομακρύνη την ηθική εγκράτεια, με αποτέλεσμα την κατάπτωσι της κοινής ηθικής. Σχολιάζοντας το πώς η ψυχολογία του Φρόυντ συνετέλεσε στην εξαχρειωτική αυτή άποψι, ο Ψυχολόγος Ο. Χόμπαρτ Μόουρερ, πρώην πρόεδρος του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συνδέσμου, εδήλωσε:

«Επί μισόν αιώνα τώρα εμείς οι ψυχολόγοι έχομε σε πολύ μεγάλη έκτασι ακολουθήσει τη διδασκαλία του Φρόυντ ότι . . . ο ασθενής στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ καλό· ότι έχει εντός του παρορμήσεις, ειδικώς εκείνες της λαγνείας και της εχθρικότητος, τις οποίες έχει άνευ λόγου καταπνίξει. Και τώρα του λέμε ότι ενυπάρχει υγεία στην εκδήλωσι αυτών των παρορμήσεων.» Με το να προσπαθούν να εξαλείψουν τη συναίσθησι της αμαρτίας οι ψυχολόγοι, έχουν καταργήσει, επίσης, κατά τον Δρα Μόουρερ, την ηθική εγκράτεια, με αποτέλεσμα, ώστε τα συμπτώματα ανωμάλου προσωπικότητος να έχουν διαδοθή και να καταπτοούν περισσότερο.

Παρά τις αντιρρήσεις των κατά κόσμον σοφών, η αμαρτία είναι μια πραγματικότης που δεν μπορεί ν’ αγνοηθή με ελαφρότητα. Εδώ είναι αναμεμιγμένο κάτι περισσότερο από την παράδοσι των ηθικών νόμων. Διαταράσσει τη σχέσι ενός ατόμου με τον Δημιουργό του, διότι η αμαρτία έχει σχέσι με την παραβίασι Θείων νόμων. Η Ελληνική λέξις αμαρτία μεταδίδει τη σκέψι ότι ένας αποτυγχάνει σε κάτι, όπως το να χάση κάποιος τον δρόμο του, ν’ αποτύχη να κάμη κάτι, να χάση το σημείον κατευθύνσεως ή ν’ ακολουθήση εσφαλμένη πορεία. Η Εβραϊκή λέξις για την αμαρτία έχει παρόμοια έννοια. Ο Ιεχωβά Θεός έχει θέσει έναν κανόνα δικαιοσύνης για τα πλάσματά του ως σημείον τελειότητας. Η απώλεια ή αποτυχία συναντήσεως αυτού του σημείου ονομάζεται αμαρτία. Μπορεί να έχη δύο μορφές​—κληρονομημένη αμαρτία και αμαρτία που εμείς προσωπικώς διαπράττομε.

Η κληρονομημένη αμαρτία είναι υπεύθυνη για τον ατελή τρόπο λειτουργίας των σωμάτων μας και τον θάνατο που έρχεται αυτομάτως σε όλους. Μιλώντας γι’ αυτό ο λόγος του Θεού λέγει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Εκείνος ο ένας άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν ο κοινός προπάτωρ όλων των ανθρώπων. Με το ν’ αποτύχη εκουσίως στον στόχο της τελείας υπακοής στον Θεό αμάρτησε κι έφερε τον εαυτό του σε κατάστασι ατελείας. Τα τέκνα του, με το να γεννηθούν σ’ αυτή την κατάστασι, εκληρονόμησαν την ατέλειά του, που προέκυψε από την αμαρτία του. Έτσι, κανείς από τους απογόνους του δεν εγεννήθη χωρίς τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας του.

Η άλλη μορφή αμαρτίας είναι το αποτέλεσμα των προσωπικών μας αποτυχιών στο να φθάσωμε τον στόχο που έχει θέσει ο Θεός, που είναι το δικό του μέτρο δικαιοσύνης. Επειδή είμεθα ατελείς, αδυνατούμε να φθάσωμε σ’ αυτόν τον στόχο, αλλά μπορούμε ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν και να προσπαθούμε να έλθωμε όσο το δυνατόν πλησιέστερα σ’ αυτόν υπακούοντας στους νόμους του Θεού. Τέτοιες προσπάθειες δείχνουν την αγάπη μας για τη δικαιοσύνη. Έχοντας ειλικρινή επιθυμία να κάνωμε ό,τι είναι ορθό στα όμματα του Ιεχωβά, θα αισθανώμεθα βαθιά λύπη, όταν παραβιάζωμε κάποιον από τους νόμους του. Θα μετανοήσωμε για ό,τι έκαναμε, θα προσευχηθούμε θερμά για συγχώρησι και για να μην επαναλάβωμε την αμαρτία. Ο Θεός θα καλύψη την αμαρτία μας μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού και δεν θα έχη κάτι εναντίον μας. Λόγω της διαθέσεως μας προς μετάνοιαν θα μας συγχωρήση.

Εν τούτοις, η εκ μέρους του Ιεχωβά συγχωρητικότης δεν επεκτείνεται στο άτομο, που κάνει την αμαρτία τακτικό μέρος της ζωής του και την ασκεί έτσι εξακολουθητικά. Ένα τέτοιο άτομο δεν έχει την τάσι ή επιθυμία ν’ αγωνισθή για τον στόχο που έχει θέσει ο Θεός. Παραβιάζει εκουσίως τους νόμους του Θεού, μη δείχνοντας αγάπη για τη δικαιοσύνη και μη αισθανόμενος τύψεις για τις αμαρτίες του. Η συνείδησίς του γίνεται καυτηριασμένη και αναίσθητη ως προς την πορεία του που είναι εσφαλμένη στα όμματα του Θεού. Σχετικά με ένα τέτοιο άνομο άτομο, η Γραφή λέγει: «Πας όστις πράττει την αμαρτίαν, πράττει και την ανομίαν· διότι η αμαρτία είναι η ανομία. Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του διαβόλου· διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει.» (1 Ιωάν. 3:4, 8) Απ’ την αρχή της αμαρτωλής του πορείας, το πονηρό πνευματικό πλάσμα, που είναι γνωστό ως Διάβολος, έχει παραβή εκουσίως τους νόμους του Θεού. Προφανώς έχει καταπνίξει κάθε αίσθημα ενοχής και υποστηρίζει ως επιθυμητό εκείνο που ο Θεός διακηρύσσει ως αμαρτία. Οι εκούσιοι αμαρτωλοί εκδηλώνουν τη διανοητική του διάθεσι.

Δεν μπορούμε να αναμένωμε από τον Θεό να συγχωρήση τις αμαρτίες ενός ατόμου, που αρνείται να συναισθανθή την αμαρτία και δεν επιζητεί την εκ μέρους του συγχώρησι. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυταπάτη το ν’ αρνηθή κανείς την ύπαρξι αμαρτίας. Επειδή ένα άτομο αρνείται ν’ αναγνωρίση τους νόμους του Θεού, αυτό δεν τους κάνει ανυπάρκτους· δεν απαλλάσσει έναν της ενοχής, όταν τους παραβιάζη. Όπως οι ανθρώπινοι δικασταί δεν θα κρίνουν ως αθώο ένα άτομο που αρνείται ν’ αναγνωρίση τους νόμους που παραβιάζει, έτσι κι ο Θεός δεν τον κρίνει ως αθώον επειδή παραβιάζει τους θείους νόμους. Είναι γραμμένο: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και να καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»​—1 Ιωάν. 1:8, 9.

Η συγχώρησις εκτείνεται στο άτομο που αναγνωρίζει την αμαρτία του και με αίσθημα μετανοίας ομολογεί την αμαρτία του στον Θεό, ζητώντας συγχώρησι. Ένα τέτοιο άτομο φανερώνει την ορθή διάθεσι σχετικά με την υπακοή στους θείους νόμους. Επειδή εκδηλώνει την ορθή διάθεσι καρδιάς, η αμαρτία του δεν είναι τέτοια που να οδηγή στην εξάλειψί του. Αν και μπορεί να πεθάνη κατά «φυσικόν» θάνατο λόγω της κληρονομημένης από τον Αδάμ αμαρτίας, έχει ελπίδα αναστάσεως. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να λεχθή για τον άνθρωπο που είναι άνομος όσον αφορά τους νόμους του Θεού και έχει τη διάθεσι του Διαβόλου έναντι της αμαρτίας. Επειδή δεν αισθάνεται ενοχή για την παράβασι των θείων νόμων, δεν μετανοεί και δεν κάνει προσπάθεια για να εκζητήση συγχώρησι. Η κατ’ εξακολούθησιν αμαρτία έχει καυτηριάσει τη συνείδησί του σε σημείο που έχει σκληρυνθή στην αδικοπραγία. Το υπόμνημα ενός τέτοιου ατόμου δεν το κρατεί ο Θεός. «Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας· το δε όνομα των ασεβών σήπεται.»​—Παροιμ. 10:7.

Είτε είναι η ψυχολογία του Φρόυντ είτε κάποια άλλη εξαχρειωτική γραμμή σκέψεως, που εξουδετερώνει την ηθική εγκράτεια, υφίσταται σοβαρός κίνδυνος αν της δώσωμε προσοχή. Είναι η οδός της αμαρτίας και του θανάτου, όχι η οδός της ζωής. «Μην πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.»​—Γαλ. 6:7.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ούτε είναι απηγορευμένον εις εμέ άλλο τι πλην σου, διότι είσαι η γυνή αυτού· και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;​—Γέν. 39:9. Σ 1/12/63 17

17 Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.​—Πράξ. 20:35. Σ 1/11/63 4, 5α

18 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.​—Γαλ. 6:2. Σ 1/10/63 32, 33α

19 Ας φερώμεθα προς την τελειότητα.​—Εβρ. 6:1. Σ 1/9/63 10-12α

20 Και είπεν ο Θεός. Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη . . . επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.​—Γέν. 1:26. Σ 15/7/63 2α

21 Το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, δια να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε.​—2 Θεσ. 1:5. Σ 1/5/63 5, 6

22 Βεβαίως Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας.​—Αμώς 3:7, ΜΝΚ. Σ 1/6/63 2, 3α

23 Από παντός είδους κακού απέχεσθε.​—1 Θεσ. 5:22. Σ 15/5/63 3, 4α

24 Ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός . . . Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος.​—Ησ. 45:18. Σ 1/3/64 6

25 Εάν ο Ιεχωβά ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν αλλ’ εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον.​—1 Βασ. 18:21, ΜΝΚ. Σ 15/3/64 3, 4β

26 Σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός.​—1 Πέτρ. 2:5. Σ 1/4/64 20-22α

27 Ουδείς ηδύνατο να εισέλθη εις τον ναόν, εωσού τελειώσουν αι επτά πληγαί των επτά αγγέλων.​—Αποκάλ. 15:8. Σ 15/1/64 10, 11α

28 Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.​—Φιλιππησ. 3:8. Σ 1/10/63 1, 2α

29 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.​—1 Κορ. 15:42-44. Σ 15/4/63 28, 29α

30 Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.​—1 Πέτρ. 2:5. Σ 15/6/63 12-14

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν πνευματικώς άγρυπνοι στους κρίσιμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Μαΐου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το σκληρόδετο βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; μαζί μ’ ένα βιβλιάριο προς δρχ. 15.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Ιουλίου: Αγγελιαφόροι Απολυτρώσεως. Σελ. 296.

12 Ιουλίου: Οι Ωραίοι Πόδες των Ευαγγελιζομένων. Σελ. 303.

Κηρύττοντας τον Λόγον του Θεού Ορθά

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ υπήρξε ένα από τα κύρια μέσα, που χρησιμοποιούνται για τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης από την αρχή της ως τον παρόντα καιρό. Εν τούτοις, υπάρχουν περισσότερα από ένα είδος κηρύγματος. Δεν είναι λίγοι οι κήρυκες του «Χριστιανικού κόσμου», που ενεργούν με τρόπο εξαιρετικά συγκινητικό, που κράζουν και χειρονομούν και κάνουν έκκλησι στα αισθήματα και στις προκαταλήψεις ακόμη των ακροατών των. Αλλ’ αυτοί δεν μπορούν να εύρουν υποστήριξι στις Γραφές για τον τύπο του κηρύγματός των. Τέτοιο κήρυγμα δεν είναι του είδους, που αναφέρει ο απόστολος Παύλος, όταν συνεβούλευσε τον Τιμόθεο: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:15.

Αλλ’ ούτε και οι πολλοί κήρυκες του «Χριστιανικού κόσμου», που φθάνουν στο αντίθετο άκρον, που κηρύττουν επί τέλους τον λόγον του Θεού, μ’ έναν ακατάστατο, άσκοπο τρόπο, δηλαδή, μεταβαίνοντας απλώς από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς τάξι ή λογική σύνδεσι, κηρύττουν ορθά τον λόγον του Θεού. Δεν κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να έχουν την επιδοκιμασία του Θεού. Το ότι πολλά Γραφικά κηρύγματα σήμερα υπάγονται δίκαια σ’ αυτή την κατηγορία, καταφαίνεται από ένα δημοσίευμα που ανεγράφη στο Βήμα του Σικάγου, Ιλλινόις, 4ης Οκτωβρίου 1963:

«Κηρύττετε τον Λόγον του Θεού, Λέγει ο Ρίττερ στη Σύνοδο. Το Καθήκον Αυτό Συχνά Μένει Ανεκπλήρωτο, Βεβαιώνει ο Καρδινάλιος. Πόλις του Βατικανού, 3 Οκτωβρίου.​—Ο Καρδινάλιος Ιωσήφ Ρίττερ του Αγίου Λουδοβίκου, είπε σήμερα στη Βατικανή Οικουμενική σύνοδο ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χρειάζεται περισσότερο κήρυγμα του λόγου του Θεού. Ο Αμερικανός καρδινάλιος, μιλώντας για πρώτη φορά σε μια συνεδρίασι της συνόδου, είπε στους 2.262 επισκόπους, που συνήχθησαν στη βασιλική του Αγίου Πέτρου, ότι το καθήκον του κηρύγματος εκπληρώνεται μόνο μ’ έναν τρόπο αμέθοδο, αν εκπληρώνεται καν.» Είπε, μεταξύ άλλων, ότι αυτό το κήρυγμα του λόγου του Θεού ήταν «ένας απαραίτητος όρος για την επιτυχία όλων των άλλων μεταρρυθμίσεων που μπορεί να κάμη η σύνοδος.» Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτο ότι ένας καρδινάλιος θα έκανε το κήρυγμα του λόγου του Θεού τόσο βασικό, ώστε να λέγη ότι η επιτυχία όλων των άλλων μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσε να εγκαινιάση η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού θα εξηρτάτο απ’ αυτό.

Αφού το κήρυγμα της Γραφής είναι ωμολογουμένως τόσο βασικό, μπορεί καλώς να διατυπωθή η ερώτησις, Γιατί η κατάστασις στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία να είναι τέτοια, ώστε ένας από τους άρχοντάς της να μπορή να παραπονήται ότι «το καθήκον του κηρύγματος [του λόγου του Θεού] εκπληρώνεται μόνο μ’ έναν τρόπο αμέθοδο, αν εκπληρώνεται καν»; Θα μπορούσε αυτό να οφείλεται σε έλλειψι εκτιμήσεως της σπουδαιότητος της Γραφής της ιδίας;

Το ότι το κήρυγμα του λόγου του Θεού δεν πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται με αμέθοδο τρόπο, πολύ δε περισσότερον ν’ αμεληθή, διασαφηνίζεται από τον ίδιο τον λόγον του Θεού. Έτσι, όταν ο Ιησούς, ευθύς μετά την ανάστασί του, συνήντησε στον δρόμο προς τους Εμμαούς δύο μαθητάς του βρισκομένους σε αμηχανία και αθυμία, τους εκήρυξε με θετικό αποτέλεσμα: «Και αυτός είπε προς αυτούς, Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται. . . . Και αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς.» Και με ποιο αποτέλεσμα; Κατόπιν είπαν: «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;»​—Λουκ. 24:13-32.

Αργότερα την ίδια εκείνη μέρα ο Ιησούς έδωσε όμοια μαρτυρία στους ένδεκα αποστόλους και άλλους που συνήχθησαν μαζί τους: «Ούτοι είναι οι λόγοι τους οποίους ελάλησα προς υμάς, ότε ήμην έτι μεθ’ υμών, ότι πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού.» Γι’ αυτούς, επίσης, με το κήρυγμά του, «διήνοιξεν αυτών τον νουν, δια να καταλάβωσι τας γραφάς. Και είπε προς αυτούς, Ότι ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα», και λοιπά. Σαφές είναι ότι ο Ιησούς ούτε παρημέλησε τις Γραφές ούτε τις εχρησιμοποίησε άσκοπα, αλλά, μάλλον, μ’ ένα θετικό αποτέλεσμα.​—Λουκ. 24:44-46.

Ο απόστολος Παύλος ισχυρίζετο ότι εμιμείτο τον Χριστό, και μεταξύ των πολλών τρόπων, με τους οποίους το έπραττε αυτό, ήταν και το κήρυγμα των Αγίων Γραφών μ’ ένα τρόπο, που έδειχνε λογικότητα, αλληλουχία και συνέπεια, με θετικό αποτέλεσμα, όπως μπορεί να παρατηρηθή στο βιβλίο των Πράξεων, από το ένα κεφάλαιο στο άλλο. Χαρακτηριστικά είναι τα αναγραφόμενα σχετικά με το κήρυγμα του Παύλου στη Θεσσαλονίκη: «Όπου ήτο η συναγωγή των Ιουδαίων. Και κατά την συνήθειάν του ο Παύλος εισήλθε προς αυτούς, και τρία σάββατα διελέγετο μετ’ αυτών από των γραφών, εξηγών και αποδεικνύων, ότι έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών, και ότι ούτος είναι ο Χριστός Ιησούς, τον οποίον εγώ σας κηρύττω. Και τινες εξ αυτών επείσθησαν, και ηνώθησαν μετά του Παύλου και του Σίλα, και εκ των θεοσεβών Ελλήνων πολύ πλήθος και εκ των πρώτων γυναικών ουκ όλίγαι.»​—Πράξ. 17:1-4.

Η Γραφική αφήγησις δίνει όμοια μαρτυρία σχετικά με τον μαθητή Απολλώ και τη διακονία του στην Αχαΐα: «Ελθών, ωφέλησε πολύ τους πιστεύσαντας δια της χάριτος. Διότι εντόνως εξήλεγχε τους Ιουδαίους δημοσία, αποδεικνύων δια των Γραφών ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.» Υπήρχε κάτι άσκοπο, αμέθοδο όσον αφορά το κήρυγμά του;​—Πράξ. 18:27, 28.

Απομένει να ιδούμε μέχρι ποίου σημείου η Β΄ σύνοδος του Βατικανού θα βαδίση παράλληλα με τον Καρδινάλιο Ρίττερ σχετικά με τη σπουδαιότητα του κηρύγματος του λόγου του Θεού και με τον ορθό τρόπο της διεξαγωγής του. Αυτός μπορεί κάλλιστα να είναι μια ‘φωνή βοώντος εν τη ερήμω’ ως προς τούτο, όπως ήταν κι ένας προκάτοχός του, ο Καρδινάλιος Κέντρικ, στην πρώτη σύνοδο του Βατικανού, στην οποία έλαβε μια έντονη στάσι εναντίον του αλαθήτου του πάπα.

Όπως κι αν είναι, γεγονός παραμένει ότι το κήρυγμα, για να παραγάγη Χριστιανούς, πρέπει να βασίζεται στον λόγον του Θεού. Επί πλέον, το κήρυγμα αυτό δεν πρέπει ούτε να είναι μια εξαιρετικά συγκινητική έκκλησις, ούτε να γίνεται μ’ έναν άσκοπο, αμέθοδο τρόπο, αλλά πρέπει να είναι ένα κήρυγμα που ν’ απευθύνεται στη λογική με την παρουσίασι γεγονότων κι επιχειρημάτων με λογικό τρόπο και αλληλουχία. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, καθώς και οι εκδόσεις που αυτοί χρησιμοποιούν, ενασχολούνται σ’ αυτό το είδος κηρύγματος, το οποίον και αποβαίνει αποτελεσματικό, όπως δείχνουν τα γεγονότα.

Μήπως η Ειλικρινής Πίστις Μεταβάλλει το Εσφαλμένο σε Ορθό;

Είναι η ειλικρίνεια αρκετή να καλύψη εσφαλμένη πίστι; Τι λέγει η Αγία Γραφή;

ΕΝΑ μικρό παιδί δεν γνωρίζει, σε πολλές περιπτώσεις, τη διαφορά μεταξύ του εσφαλμένου και του ορθού. Μπορεί να πάρη ένα φιαλίδιο από το ντουλάπι των φαρμάκων και να καταναλώση το περιεχόμενό του, νομίζοντας πώς είναι γλύκισμα. Αλλά πιθανόν να είναι δηλητήριο. Το παίδι νομίζει ότι παίρνει αυτό που επιθυμεί, αλλά κάνει λάθος, με τραγικές συνέπειες.

Υπάρχουν άτομα σε ιδρύματα ψυχοπαθών, που πιστεύουν κάθε είδους φαντασιώδη πράγματα που δεν είναι αληθινά. Απατούν τον εαυτό τους μέχρι του σημείου να πιστεύουν ειλικρινά τις προσφιλείς σκέψεις των. Μερικοί μάλιστα εφαντάσθηκαν τον εαυτό τους ότι είναι ένας μεγάλος άρχων του κόσμου, όπως ο Ναπολέων. Μήπως, όμως, το να το πιστεύουν αυτό, το κάνει να είναι πράγματι έτσι; Όχι, αυτό δεν μεταβάλλει σε ορθό εκείνο που είναι εσφαλμένο.

ΕΙΤΕ ΟΡΘΟ ΕΙΤΕ ΕΣΦΑΛΜΕΝΟ

Δεν είναι μόνο τα παιδιά ή οι διανοητικώς ανισόρροποι που πιστεύουν ειλικρινά εκείνο που δεν είναι αληθινό. Ειδικώς στον τομέα της θρησκείας εκατομμύρια κοινών ανθρώπων πιστεύουν με ειλικρίνεια διάφορα πράγματα που δεν είναι σύμφωνα με τα γεγονότα.

Η αλήθεια δεν αφήνει περιθώριο για όλες τις διάφορες αποχρώσεις θρησκευτικών διδασκαλιών στον κόσμο. Λόγου χάριν, είτε αν υπάρχη ζωή μετά θάνατον, είτε όχι. Είτε αν η γη θα διαμένη για πάντα ή όχι. Είτε αν ο Θεός θα θέση τέρμα στην πονηρία, είτε όχι. Σχετικά μ’ αυτές και με πολλές άλλες δοξασίες, υπάρχει η ορθή και η εσφαλμένη άποψις. Δεν μπορούν να υπάρχουν δύο γραμμές αληθείας, όταν η μία συγκρούεται με την άλλη. Η μία ή η άλλη είναι αληθινή, αλλ’ όχι και οι δύο. Είναι όπως ένα άτομο ή ζη ή είναι νεκρό. Είναι ή το ένα ή το άλλο, αλλά δεν μπορεί και τα δύο. Όταν μια δοξασία δεν είναι ορθή αλλά εσφαλμένη, δεν μπορεί τότε να είναι συγχρόνως ορθή. Η πιο ειλικρινής πίστις σ’ αυτήν και εφαρμογή της, δεν θα την μετατρέψουν από εσφαλμένη σε ορθή. Ούτε θα γίνη αποδεκτή από τον Θεό ως αλήθεια, εφόσον αυτός δεν ευαρεστείται στο ψεύδος.

Σε μερικές χώρες ωρισμένα ζώα θεωρούνται ιερά και δεν είναι δυνατόν να τα φάγουν άνθρωποι, μολονότι πολλοί στις ίδιες αυτές χώρες πεθαίνουν από υποσιτισμό κάθε χρόνο. Η δοξασία αυτή μπορεί να είναι ειλικρινής, αλλά μήπως αυτό την κάνει ορθή ή αποδεκτή από τον Θεό; Πώς μπορούμε να το ξέρωμε; Πηγαίνοντας στον γραπτό αγωγό επικοινωνίας του Θεού με το ανθρώπινο γένος, την Αγία Γραφή, που μας λέγει : «Λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν. Και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου, και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. Δια τούτο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός δια των επιθυμιών των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, ώστε να ατιμάζωνται τα σώματα αυτών μεταξύ αυτών. Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα.» (Ρωμ. 1:22-25) Απ’ αυτό γίνεται σαφές ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει καθόλου εκείνους, που ενασχολούνται στη λατρεία εκείνων που αυτός έχει δημιουργήσει, λόγου χάριν των ζώων, ακόμη και όταν η δοξασία τους και η εκδήλωσίς της μπορή να είναι ειλικρινείς.

Σε άλλες χώρες λατρεύονται εικόνες, ή είδωλα. Τροφές και ποτά τοποθετούνται μπροστά σ’ αυτές τις εικόνες ως προσφορές. Κι εδώ, επίσης, σ’ αυτές τις ίδιες χώρες, πολλοί άνθρωποι πεινούν ενώ οι τροφές αυτές και τα ποτά αποσυντίθενται μπροστά σ’ αυτά τα άψυχα αντικείμενα. Μήπως ο Θεός εξεδηλώθη σχετικά μ’ αυτό το είδος της λατρείας; Μάλιστα. Προ πολλού χρόνου διεκήρυξε: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκύνησης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.»​—Έξοδ. 20:4, 5, ΜΝΚ.

Το πώς ο Θεός θεωρεί αυτά τα είδωλα κι εκείνους, που τα λατρεύουν, μας λέγει ο ίδιος στον Ψαλμό 115:4-8: «Τα είδωλα αυτών είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων· στόμα έχουσι, και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι, και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι, και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι, και δεν οσφραίνονται· χείρας έχουσι, και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι, και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι δια του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, πας ο ελπίζων επ’ αυτά.» Πάλι η άποψις του Θεού είναι σαφής. Τα είδωλα είναι ανίκανα να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Εκείνοι που τα κατασκευάζουν κι εμπιστεύονται σ’ αυτά παρομοιάζονται με τα χωρίς ζωή είδωλα τα ίδια. Μολονότι αυτή η μορφή της λατρείας μπορεί να είναι πολύ ειλικρινής, δεν είναι σε αρμονία με το σαφώς εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού.

ΟΙ «ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΑΙ» ΜΟΝΟΝ;

Αναμφιβόλως σας έχει δοθή η ευκαιρία να χαρακτηρίσετε τις συνήθειες αυτές ως προερχόμενες από τις λεγόμενες «ειδωλολατρικές» χώρες. Πολλοί νομίζουν ότι τέτοια λατρεία ουδέποτε θα ησκείτο στους «πιο φωτισμένους» Δυτικούς πολιτισμούς. Αλλά, ας αναλύσωμε μια μόνον δοξασία, που είναι εξέχουσα στις χώρες του «Χριστιανικού κόσμου» για να δούμε αν έχη έτσι το πράγμα.

Οι περισσότερες από τις θρησκείες του Δυτικού κόσμου ειλικρινά πιστεύουν ότι μετά θάνατον οι πονηροί θα βασανίζωνται για πάντα σ’ ένα πύρινο άδη. Γίνεται πιστευτό ότι πραγματικοί σωματικοί πόνοι απιστεύτως δυνατοί θα είναι η μερίδα εκείνων που μεταβαίνουν σε μια τέτοια θέσι. Όμως, τι γνώμη θα είχατε για έναν πατέρα, που θα έβαζε το χέρι του παιδιού του σε μια δυνατή φωτιά και θα προξενούσε σοβαρά εγκαύματα; Θα συμφωνούσατε ότι ένας πατέρας θα έπρεπε να είναι παράλογος και σκληρός για να το κάμη αυτό. Ή, αν ένα άτομο έπαιρνε ένα ζώο, ένα σκύλο λόγου χάριν, και το έψηνε σιγά-σιγά επάνω από πυρακτωμένα κάρβουνα ενώ θα ήταν ακόμη ζωντανό, αυτό θα εθεωρείτο ως μια αποτροπαία, παράλογη και φρικτά απεχθής πράξις.

Και όμως, μας ζητούν να πιστεύωμε ότι ο Θεός, που είναι Αγάπη, θα κάμη κάτι πολύ χειρότερο στα ανθρώπινα πλάσματα!

Μήπως αυτή η δοξασία είναι σύμφωνη με τα γεγονότα; Η άποψις του Θεού απέναντι μιας τέτοιας δοξασίας μπορεί να γίνη αντιληπτή, όταν κάτι παρομοίας φύσεως διεπράχθη στο έθνος του αρχαίου Ισραήλ. Εκείνο τον καιρό οι Ισραηλίται πράγματι διαπερνούσαν τα παιδιά τους δια πυρός σε θυσίες παιδιών προς τον ψευδή θεό Μολόχ. Σημειώστε τι ο Παντοδύναμος Θεός είπε για τη συνήθεια αυτή: «Ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Βάαλ, τους εν τη φαράγγι του υιού του Εννόμ, δια να διαβιβάσωσι τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών δια του πυρός εις τον Μολόχ· το οποίον δεν προσέταξα εις αυτούς, ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου, να πράξωσι το βδέλυγμα τούτο.» (Ιερεμ. 32:35) Όχι, ο Θεός ούτε καν διενοήθη να κάμη ένα τέτοιο πράγμα. Πώς, λοιπόν, μπορεί να κατηγορηθή για το ότι κάνει κάτι χειρότερο, όπως είναι ο βασανισμός ανθρώπων σε πυρά άδου στην αιωνιότητα;

Η μοίρα των εκουσίως πονηρών είναι σαφής: «Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» (Ψαλμ. 145:20, ΜΝΚ) Εκμηδένισις, όχι αιώνιος βασανισμός, είναι η μοίρα εκείνων που είναι εκουσίως πονηροί.

Εκείνοι, που πιστεύουν και διδάσκουν ένα πύρινο άδη βασανισμού, δυσφημούν τον Θεό. Διδάσκουν ως προερχομένην από τον Θεό μια διδασκαλία που αυτός απορρίπτει ως ψευδή. Αυτή είναι, επίσης, υπεύθυνη για την απομάκρυνσι πολλών ορθοφρονούντων ανθρώπων από τον Θεό, καθόσον αισθάνονται ότι δεν μπορούν να έχουν πίστι σ’ έναν Θεό, που θα έκανε στ’ ανθρώπινα πλάσματα ό,τι εμείς δεν θα εκάναμε σ’ ένα βουβό σκύλο.

Αν ο Θεός δέχεται ειλικρινή, μολονότι εσφαλμένη, λατρεία, τότε γιατί η συνήθεια της προσφοράς της θυσίας παιδιών στον Μολόχ εξηφανίσθη από την παγκόσμια σκηνή; Οι Ισραηλίται δεν ευλογήθηκαν γι’ αυτή την εσφαλμένη λατρεία. Η ειλικρίνειά τους δεν έγινε δεκτή. Ο Μολόχ δεν ήταν ο αληθής και ζων Θεός. Η πίστις και η υπηρεσία σ’ αυτόν τον ψευδή θεό απερρίφθη βιαίως από τον Θεό.

Επίσης, θα μπορούσε να έλθη σαν κάτι συγκλονιστικό σε πολλούς μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο», που πιστεύουν τη διδασκαλία των αιωνίων βασάνων, το να μάθουν ότι σε πολλές ειδωλολατρικές χώρες προάγεται η απαράλλακτη αυτή διδασκαλία! Ένας άδης φλεγομένου πυρός για τους πονηρούς είναι μια από τις κύριες διδασκαλίες και δοξασίες εκατομμυρίων ατόμων που ζουν σε ειδωλολατρικές χώρες!

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Αυτή η σύντομη ανάλυσις ολίγων μόνον δοξασιών των «ειδωλολατρικών» και των «Χριστιανικών» θρησκειών θα πρέπει να δείξη στο σκεπτόμενο άτομο ότι η ειλικρίνεια με την οποία πιστεύει σε μια δοξασία δεν μεταβάλλει ό,τι είναι εσφαλμένο σε ορθό. Δεν το κάνει ευπρόσδεκτο στον Θεό. Αυτός δεν μπορεί να συγχωρήση ό,τι είναι εσφαλμένο. Δεν δύναται να ευλογήση ό,τι είναι ψεύδος. Είναι Θεός αληθείας. «Είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός», λέγει το Εβραίους 6:18· έτσι, είναι βέβαιον ότι ο Θεός δεν θα επιδοκιμάση ψεύδη, ακόμη και αν διδαχθούν ειλικρινώς εν ονόματί του.

Ο Θεός, είναι αλήθεια, μας θέλει να δείχνωμε ειλικρίνεια στη λατρεία. Αλλ’ εκείνο που θέλει είναι ειλικρίνεια στην αληθινή λατρεία, όχι ειλικρίνεια στην ψευδή λατρεία. Ο Θεός, για να βοηθήση εκείνους, που είναι πραγματικά ειλικρινείς στην επιθυμία τους να λατρεύουν εν αληθεία, έχει προμηθεύσει έναν αλάθητο οδηγό, τον Λόγον του, την Αγία Γραφή. Με την αποκάλυψι των βουλών του, τα ανθρώπινα πλάσματα μπορούν να εξακριβώσουν ποιος είναι αυτός, ποιοι είναι οι σκοποί του, και τι είναι η επίγνωσις της αληθείας. Όπως ο Ιησούς Χριστός είπε σε μια προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν στη δικαία νέα τάξι του Θεού, όπου ο άνθρωπος θα ζη εν μέσω παραδεισιακών συνθηκών με τελεία υγεία και ευτυχία για πάντα, έχουν ανάγκη να μελετήσουν τον Λόγο του Θεού για να καταλήξουν σε απόφασι ποια είναι η αλήθεια. Ο Ιησούς, επίσης, εδήλωσε: «Αύτη . . . είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»​—Ιωάν. 17:3.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είσθε ειλικρινής σ’ εκείνα που πιστεύετε. Αλλά να ενθυμήσθε, ότι η ειλικρίνεια, αυτή καθ’ εαυτήν, δεν θα μεταβάλη μια εσφαλμένη δοξασία σε ορθή ούτε θα την κάμη ευπρόσδεκτη στον Θεό. Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσετε τον γραπτό του Λόγο για να διαπιστώσετε τι είναι ορθό. Με τον τρόπο αυτόν σας δοκιμάζει για να δη αν είσθε άξιος των ευλογιών του. Αν είσθε απαθής, εμπιστευόμενος σε άλλους να κάμουν για σας κάθε σκέψι όσον αφορά τη θρησκεία, τότε δεν μπορείτε ν’ αναμένετε την εύνοια του Θεού.

Όχι, μη γίνεσθε σαν το μικρό παιδί, τρώγοντας προς βλάβην σας εκείνο που δεν γνωρίζετε, διότι «υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου.» (Παροιμ. 16:25) Αντί να εκλέξης μια τέτοια πορεία, προτιμότερον «έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

Ευλογητή Προσπάθεια Ανανεώσεως Συνδρομών

Η σύζυγος ενός υπηρέτου περιφερείας στη Βραζιλία έλαβε μερικές ειδοποιήσεις γι’ ανανέωσι συνδρομών στα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!, ενώ ειργάζετο με μια εκκλησία μαζί με τον σύζυγό της. Μερικές από τις ειδοποιήσεις ήσαν κατά ολίγους μήνας παλαιότερες, αλλ’ εκείνη εσκέφθη ότι θα έπρεπε και γι’ αυτές να γίνη τουλάχιστον μια επίσκεψις. Μερικοί από τους συνδρομητάς είχαν μετοικήσει, η δε αδελφή, κάνοντας τις επισκέψεις, έπρεπε να πάη σε δύο και σε τρεις ακόμη διάφορες διευθύνσεις, ώσπου να συναντήση το οικείον πρόσωπο. Ποια ήσαν τ’ αποτελέσματα; Συνολικά ελήφθησαν επτά συνδρομές κι άρχισε μια Γραφική μελέτη. Αυτό, επίσης, εβοήθησε τους αδελφούς να διακρίνουν το προνόμιό τους να επισκέπτωνται όλους εκείνους των οποίων έληξαν οι συνδρομές.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Διατήρησις Ωριμότητος με τους Αδελφούς Μας

Η ΩΡΙΜΟΤΗΣ ορίζεται ως πλήρης ανάπτυξις, πληρότης αυξήσεως. Βασικά σημαίνει τελειότης ή πληρότης. Υπάρχουν διάφορα είδη ωριμότητος: φυσική, διανοητική, συναισθηματική και πνευματική. Ως Χριστιανοί διάκονοι ενδιαφερόμεθα ιδιαίτερα για την πνευματική ωριμότητα.

Η πνευματική ωριμότης δεν είναι κάτι που κληρονομείται εκ φύσεως, όπως είναι συχνά κάποια ειδική ιδιοφυΐα, ούτε έρχεται φυσιολογικά με την πάροδο των ετών, όπως η φυσική ωριμότης. Είναι κάτι, για το οποίον πρέπει να γίνη εργασία, τακτικά και μ’ επιμέλεια. Αλλ’ αξίζει να γίνη η προσπάθεια, διότι ο πνευματικά ώριμος άνθρωπος εκδηλώνει την καρποφορία του πνεύματος. Είναι ικανός ν’ ανθίσταται σε πειρασμούς, δεν θίγεται εύκολα, αλλ’ είναι βραδύς στην οργή, υπομονητικός, μακρόθυμος.​—Γαλ. 5:22, 23.

Επί πλέον, ο πνευματικά ώριμος άνθρωπος έχει καλή γνώσι του λόγου του Θεού, των σκοπών Του και του θελήματός Του γι’ αυτόν. Είναι ικανός να διδάξη και να εκπαιδεύση άλλους στη διακονία· πραγματικά, ενδιαφέρεται πάρα πολύ να βοηθήση άλλους και είναι ο ίδιος καρποφόρος στη διακονία. Και το σπουδαιότερο από όλα, αποκτά την επιδοκιμασία του Θεού, διότι φέρει τιμή στο όνομα του Θεού. Πόσο κατάλληλη, λοιπόν, είναι η συμβουλή που βρίσκεται στην επιστολή προς Εβραίους 6:1, 12: «Ας φερώμεθα προς την τελειότητα [ωριμότητα, ΜΝΚ], . . . δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»a

Πώς μπορούμε να φθάσωμε σε τέτοια ωριμότητα; Εν πρώτοις, με καθημερινή επιμελή μελέτη του Θείου λόγου, όπως παρήγγειλε ο Θεός στον Ιησούν του Ναυή. (Ιησ. Ναυή 1:8) Για να προοδεύσωμε σε ωριμότητα, χρειαζόμεθα και τη βοήθεια της Χριστιανικής εκκλησίας, κι επομένως πρέπει να προσέξωμε τη νουθεσία να μην εγκαταλείπωμε το να συνερχώμεθα ομού. (Εβρ. 10:24, 25) Αφού αποκτήσωμε γνώσι, πρέπει να λάβωμε κι εκπαίδευσι στη διακονία, ακριβώς όπως ο απόφοιτος μιας ιατρικής σχολής πρέπει πρώτα να υπηρετήση ως εσωτερικός γιατρός προτού λάβη την άδεια ν’ ασκή μόνος του το επάγγελμα. Το να μετέχωμε τακτικά στην κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού θα μας βοηθήση, επίσης, να προχωρήσωμε σε ωριμότητα. Ούτε πρέπει να παραμελούμε την προσευχή, αλλά να ‘προσκαρτερούμε στην προσευχή’. (Ρωμ. 12:12) Προσερχόμενοι στον Θεό με προσευχή, πρέπει να ερχώμεθα με τον οφειλόμενο σεβασμό, αναγνωρίζοντας τη μεγαλωσύνη του Ιεχωβά Θεού και τη δική μας μηδαμινότητα. Και στις προσευχές μας δεν πρέπει να ενθυμούμεθα μόνο τους εαυτούς μας, αλλά και τους άλλους.​—Εφεσ. 1:16-18.

Αγωνιζόμενοι για ωριμότητα, πρέπει να έχωμε, επίσης, υπ’ όψιν ότι η ωριμότης απαιτεί διάφορα πράγματα από διαφόρους ανθρώπους. Απαιτεί ωρισμένα πράγματα από τους γονείς, από τα τέκνα, από τους συζύγους, από τις συζύγους, από τους επισκόπους, και λοιπά. Θα μπορούσε να λεχθή ότι κάθε τέτοια κατάστασις θέτει ένα πλεονέκτημα σε ωρισμένες ιδιότητες. Το να ηγούνται, λοιπόν, το να λαμβάνουν πρωτοβουλία και το να έχουν οργανωτική ικανότητα απαιτούνται από τους συζύγους και τους επισκόπους περισσότερο από τις συζύγους και τα τέκνα.

Ενώ αγωνιζόμεθα για ωριμότητα, πρέπει να φυλαγώμεθα από το ν’ αποβλέπωμε σε ανθρώπους, διότι αυτό θα επιβραδύνη την πρόοδό μας. Γιατί ν’ αποβλέπωμε σε ανθρώπους, όταν έχωμε ένα τέτοιο τέλειο παράδειγμα ενώπιόν μας όπως ο Ιησούς Χριστός; Τι ωριμότητα εξεδήλωσε αυτός στην έντονη αγάπη του για τη δικαιοσύνη, στο τέλειο μίσος του για ό,τι ήταν κακό! Ήταν πιστός στον Θεό και στην αλήθεια και το απέδειξε αυτό με τα λόγια του και τα έργα του. Ήταν ανιδιοτελής και πάντοτε ευπειθής στον ουράνιο Πατέρα του.

Αφού άπαξ φθάσωμε σε ωριμότητα, μήπως μπορούμε να εκδηλώσωμε χαλάρωσι, να σταυρώσωμε τα χέρια μας και να νομίζωμε ότι ο αγών εκερδήθη, κατά ένα τρόπο; Διόλου! Η ωριμότης εύκολα χάνεται, αν δεν την καλλιεργούμε τακτικά. Ακριβώς όπως τα ίδια στοιχεία της υγιεινής τροφής, του καθαρού αέρος, της λιακάδας, της σωματικής ασκήσεως και αρκετής αναπαύσεως και ύπνου, που εβοήθησαν ένα παιδί να γίνη άνδρας, χρειάζονται για να διατηρήσουν την υγεία και τη δύναμί του ως ανδρός, το ίδιο συμβαίνει και με την πνευματική μας ζωή. Ό,τι μας εβοήθησε να φθάσωμε σε ωριμότητα πρέπει να το καλλιεργήσωμε για να διατηρήσωμε ωριμότητα με τους αδελφούς μας.

Το ότι μπορεί ν’ απολεσθή η ωριμότης μάς το τονίζουν σαφώς οι Γραφές. Υπήρχε ο Βασιλεύς Σολομών αυτός, βέβαια, ήταν ώριμος κάποτε, αλλ’ έχασε την ωριμότητά του και πέθανε μακριά από την εύνοια του Θεού. Υπήρχε ο Ιούδας, που είχε εκλεγή ως ένας από τους αποστόλους, και ο Δημάς, ο συνεργάτης του αποστόλου Παύλου· αλλ’ ο Ιούδας κι ο Δημάς απώλεσαν την ωριμότητά των.

Πόσο κατάλληλη, λοιπόν, είναι η συμβουλή που περιέχεται στο θέμα μας για τον μήνα Ιούνιο, να φροντίζωμε να «διατηρούμε ωριμότητα με τους αδελφούς μας»! Για να διατηρήσωμε αυτή την ωριμότητα, πρέπει συνεχώς να την καλλιεργούμε, ακριβώς όπως όταν προσπαθούσαμε για πρώτη φορά να την αποκτήσωμε. Σημειώστε δε ότι η έμφασις δίδεται στο να διατηρούμε ωριμότητα με τους αδελφούς μας. Αυτό θα συντελέση στην ειρήνη, αρμονία, εποικοδόμησι αλλήλων και πνευματική ευημερία. Και ποτέ ας μη παραβλέπωμε τον κύριο αντικειμενικό σκοπό μας της διατηρήσεως ωριμότητος, ο οποίος είναι το να μπορούμε να αινούμε τον Ιεχωβά Θεό και να φέρωμε τιμή σ’ αυτόν με λόγια και έργα.

[Υποσημειώσεις]

Ιερουσαλήμ​—Η Φημισμένη Πόλις

ΚΑΜΜΙΑ άλλη πόλις στη Βιβλική ιστορία δεν στέκει σε τόσο εξέχουσα θέσι όπως η Ιερουσαλήμ. Επί χίλια και πλέον χρόνια, αφότου την εκυρίευσε ο Δαβίδ, υπήρξε το κέντρον της θρησκευτικής ζωής για τον λαόν, με τον οποίον είχε κάμει διαθήκη ο Θεός, τον Ισραήλ. Εδώ ήταν, όπου η ιερά κιβωτός της διαθήκης εφέρθη από τον Δαβίδ, και εδώ ήταν όπου ένας μεγαλοπρεπής ναός εκτίσθη από τον Σολομώντα. Σ’ αυτή την πόλι απητείτο να έλθη κάθε άρρην Ισραηλίτης τρεις φορές κάθε έτος για να παρακολουθήση περιόδους εορτών. Αυτό ήταν το μέρος, όπου διέμεναν οι βασιλείς του Ιούδα και κυβερνούσαν τους υπηκόους των. Στη διάρκεια του καιρού, που οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ ήσαν διχασμένες σε δύο βασίλεια, τα περισσότερα από τα σπουδαία γεγονότα στην ιστορία του νοτίου βασιλείου, του Βασιλείου του Ιούδα, έλαβαν χώραν πλησίον της Ιερουσαλήμ, που ήταν η πρωτεύουσα.

Η ιστορία της Ιερουσαλήμ φθάνει τόσο μακριά πίσω στην αρχαιότητα, ώστε η ηλικία της και η αρχή της χάνονται μέσα στον χρόνο. Πάνω από 1.900 χρόνια προ της ελεύσεως του Ιησού Χριστού ήταν μια πόλις γνωστή ως Σαλήμ. Ο Αβραάμ έφθασε κοντά σ’ αυτή και προσέφερε δώρα στο βασιλέα της, τον Μελχισεδέκ, που ήταν ιερεύς του Ιεχωβά Θεού. (Γέν. 14:17-20) Τελικά, κατέληξε να καταληφθή από τους Ιεβουσαίους, που την ωνόμασαν Ιεβούς.

Μολονότι η πόλις έπαυσε να ονομάζεται Ιεβούς αφότου την κατέλαβε ο Δαβίδ, το όνομα «Ιερουσαλήμ» προφανώς δεν εδόθη σ’ αυτή από τους Ισραηλίτας. Το όνομα τούτο φαίνεται ότι είχε συνδεθή με την πόλι αυτή προτού αυτοί εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας. Οι επιστολές Τελ ελ-Αμάρνα, που εστάλησαν από ωρισμένους άρχοντας της Χαναάν προς τους Αιγυπτίους γύρω στο χρόνο της εισβολής των Ισραηλιτών στη χώρα, περιέχουν το όνομα αυτό για την πόλι. Χρησιμοποιούν τη μορφή «Γιουρουσαλήμ».

Η Ιερουσαλήμ κείται επάνω σ’ ένα οροπέδιο, που απέχει τριάντα και πλέον μίλια από τη Μεσόγειο Θάλασσα και σε υψόμετρο 2.550 ποδών περίπου. Υπάρχουν κοιλάδες, που από το παραλιακό πεδίον κατευθύνονται ψηλά προς αυτήν και οι οποίες διασχίζουν την Σεφήλα ή πρόποδες, που είναι μεταξύ του οροπεδίου της Ιουδαίας και του παραλιακού πεδίου. Επί αιώνες δύο ή τρεις απ’ αυτές τις κοιλάδες υπήρξαν σπουδαίες ταξιδιωτικές αρτηρίες μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της ακτής της θαλάσσης. Αυτές υπήρξαν, επίσης, οι τοποθεσίες πολλών μαχών είτε λόγω του ότι στρατεύματα επετίθεντο εναντίον των ορεινών μερών της Ιουδαίας δια μέσου αυτών, είτε λόγω στρατευμάτων που κατήρχοντο ορμητικά απ’ αυτά τα ορεινά μέρη για να επιτεθούν εναντίον των κατοίκων των πεδινών μερών.

Η σπουδαιότερη απ’ αυτές τις οδικές αρτηρίες είναι η Κοιλάς Αιαλών. Είναι μια ευρεία πεδιάδα, που προμηθεύει μια εύκολη ανάβασι στην ορεινή χώρα. Διάφοροι δρόμοι οδηγούν από την κοιλάδα ψηλά στο οροπέδιο της Γαβαών, η οποία βρίσκεται λίγα μόλις μίλια προς βορράν της Ιερουσαλήμ. Κατωτέρω από τους δρόμους αυτούς και δια μέσου της Κοιλάδος Αιαλών υπήρχε πάντοτε ο ευκολώτερος ταξιδιωτικός δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς την πόλι της Ιόππης στο χείλος της Μεσογείου Θαλάσσης. Η Κοιλάς Αιαλών ήταν όπου ο Ιησούς του Ναυή, ενώ πολεμούσε κατά των Αμορραίων, επεκαλέσθη τον Ιεχωβά να κάμη τον ήλιο να σταθή ακίνητος. (Ιησ. Ναυή 10:5, 12) Το 66 μ.Χ., όταν ο Ρωμαίος Κυβερνήτης Γάιος Κέστιος Γάλλος υπανεχώρησε από την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, οι Ιουδαίοι προξένησαν μεγάλες απώλειες στο στρατό του καθώς υποχωρούσε κάτω προς τους δρόμους που περνούσαν μέσα από τις χαράδρες, οι οποίες κατηυθύνοντο προς την Κοιλάδα Αιαλών. Λόγω αυτών των χαραδρών, η πορεία προς την Ιερουσαλήμ ήταν επικίνδυνη για μια στρατιωτική δύναμι. Λίγοι άνδρες σε κατάλληλες θέσεις μπορούσαν ν’ αποκλείσουν τη διάβασι. Η Κοιλάς Σωρήκ, ο άλλος σπουδαίος ταξιδιωτικός δρόμος, είναι λίγο προς νότον της Κοιλάδος Αιαλών και με όμοιο τρόπο απεκλείετο εύκολα από το στρατό που υπερήσπιζε την Ιερουσαλήμ. Όταν αυτές οι φυσικές πύλες από δυσμάς προς τους λόφους της Ιουδαίας εκλείνοντο, η Ιερουσαλήμ ήταν λογικά ασφαλής από τα εχθρικά στρατεύματα που κατά περιόδους εξεχύνοντο δια μέσου των παραλιακών πεδιάδων.

Ο δρόμος προς τα ανατολικά της Ιερουσαλήμ, που τη συνέδεε με την Ιεριχώ, περνούσε δια μέσου της ερημωμένης αγόνου γης της Ιουδαίας. Οι βαθιές χαράδρες της περιοχής αυτής, η απότομος ανωφέρεια των 3.300 ποδών από την Ιεριχώ προς την Ιερουσαλήμ σε απόστασι δεκαπέντε μιλίων και η έλλειψις νερού έκαναν την προσπέλασι προς την πόλι επικίνδυνη για ένα στράτευμα που ενεργούσε επίθεσι.

Ο ταξιδιωτικός δρόμος, που περνούσε δια μέσου της Ιερουσαλήμ από βορρά προς νότον, ήταν από τους κυριωτέρους. Προς βορράν της πόλεως ο δρόμος περνούσε δια μέσου της Συχέμ της Σαμαρείας, και τελικά συνεδέετο με την κυρία υπεραστική οδό που άρχιζε από τη Δαμασκό και περνούσε κοντά στη Θάλασσα της Γαλιλαίας καθώς προχωρούσε στην πολυσύχναστη παραλιακή υπεραστική οδό. Προς νότον της Ιερουσαλήμ η κεντρική υπεραστική οδός περνούσε δια μέσου της Βηθλεέμ, της Χεβρών και της προς νότον πόλεως Βηρ-σαβεέ. Τότε εξωρμούσε προς την έρημο, διέσχιζε τη Σιναϊτική Χερσόνησο και εισήρχετο στην Αίγυπτο. Μια άλλη υπεραστική ερημική οδός εισήρχετο στη Βηρ-σαβεέ από την Ερυθρά Θάλασσα. Τοιουτοτρόπως η κεντρική υπεραστική οδός συνέδεε την Ιερουσαλήμ με την Αίγυπτο και τον λιμένα της Ερυθράς Θαλάσσης Εσιών-γάβερ προς νότον, προς βορράν δε με την πολυσύχναστη εμπορική οδό που περνούσε δια μέσου της Δαμασκού και κατηυθύνετο προς τη Μεσοποταμία.

Φυσικά οχυρώματα, που την έκαναν μια πόλι δύσκολα δυναμένη να εκπορθηθή, ήσαν σε όλες τις πλευρές πλην της βορείας. Αυτή ήταν η πλευρά που προσέβαλλαν συνήθως τα εχθρικά στρατεύματα. Κατά μήκος της ανατολικής πλευράς της πόλεως είναι η Κοιλάς των Κέδρων, που στρέφεται νοτιοανατολικά και εξέρχεται προς την Έρημο της Ιουδαίας. Στη δυτική πλευρά είναι η Κοιλάς του Εννώμ που κάνει στροφή προς τη νοτία πλευρά για να συναντήση την Κοιλάδα των Κέδρων. Αυτές οι βαθιές χαράδρες προσέδιδαν στην πόλι μια φυσική ισχύ, επιπρόσθετα προς εκείνη που είχε εκ του ότι ήταν σε ορεινή περιοχή, στην οποία δεν μπορούσε εύκολα να φθάση ένα στράτευμα. Οι χαράδρες δεν είναι σήμερα τόσο βαθιές όσο ήσαν κάποτε, λόγω των ερειπίων, που έπεσαν από την πόλι στην πορεία των αιώνων.

Στη διάρκεια της μακράς της ιστορίας, η Ιερουσαλήμ ευρέθη κάτω από πολιορκία πολλές φορές και κατεστράφη περισσότερες από μια φορές, αλλά δεν υπάρχει αναγραφή ότι οι κάτοικοί της υπέφεραν οποτεδήποτε από έλλειψι νερού. Δεξαμενές μέσα στους πύργους, διάφορα αποθέματα νερού και η πηγή Γιών στην Κοιλάδα των Κέδρων την διατηρούσαν εφωδιασμένη με νερό. Στην αρχή της ιστορίας της πόλεως ανεσκάφη μια σήραγξ δια μέσου του βράχου μέχρι του σημείου όπου ένα πηγάδι βάθους σαράντα ποδών κατήρχετο σε μια λεκάνη, στην οποία έρρεε το νερό της πηγής. Με τα μέσα αυτά οι κάτοικοι μπορούσαν εκ του ασφαλούς να προμηθευθούν το απόθεμά τους σε νερό.

Ένεκα του γεγονότος ότι η Ιερουσαλήμ ήταν η πόλις, που ο Ιεχωβά Θεός είχε διαλέξει για να είναι η έδρα της τυπικής του θεοκρατίας και η θέσις για τον ναό του, έγινε μια εξέχουσα πόλις στην ανθρώπινη ιστορία. Αλλά δεν έχει πλέον την εύνοια του Ιεχωβά Θεού. Επειδή οι κάτοικοι αυτής απέρριψαν κι εφόνευσαν τον Υιόν του, ο Ιεχωβά την έχει εγκαταλείψει. (Ματθ. 23:37, 38) Αν και τώρα είναι φημισμένη για την αρχαιότητά της και τη μοναδική της ιστορία και μολονότι οι κάτοικοί της μπορούν ατομικώς να εκλέξουν να υπηρετούν τον αληθινό Θεό, δεν έχει πια την τιμητική διάκρισι να είναι η θέσις που έχει εκλέξει ο Ιεχωβά για να κατοική εκεί το όνομά του.

Εκάματε μια Ευπρόσδεκτη Αφιέρωσι στον Θεό;

ΚΑΘΕ χρόνο ένας μεγάλος αριθμός ταπεινών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο μαθαίνουν για τους θαυμασίους σκοπούς του Θεού και τις δίκαιες απαιτήσεις του. Διακρίνουν την ανάγκη να υπηρετήσουν αυτόν τον μεγάλο Θεό, τον Ιεχωβά, και έπειτα ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ αυτόν, συμβολίζοντας αυτή την αφιέρωσι με το να βαπτισθούν, ή να καταδυθούν, στο νερό. (Ματθ. 28:19, 20) Μ’ αυτόν τον τρόπο εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων απ’ όλα τα στρώματα της ζωής έχουν γίνει αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού.

Εν τούτοις, κατά καιρούς εγείρονται ερωτήματα στις διάνοιες μερικών απ’ αυτούς τους αφιερωμένους δούλους του Θεού όσον αφορά την εγκυρότητα της αφιερώσεώς των και του βαπτίσματός των. Μερικοί, κατανοώντας τώρα πολύ περισσότερα για τους σκοπούς του Θεού, διερωτώνται αν η αφιέρωσις, που έκαμαν προ ετών, ήταν κατάλληλη ή όχι. Ερωτούν: Έκαμα μια ευπρόσδεκτη αφιέρωσι στον Θεό; Πώς μπορώ να διακρίνω κατά πόσον ήταν έγκυρη; Πόση γνώσι έπρεπε να είχα τότε; Αν δεν ενθυμούμαι ακριβώς την περίπτωσι της προσελεύσεώς μου στον Θεό με προσευχή και της αφιερώσεως του εαυτού μου, μήπως πρέπει να ξαναβαπτισθώ; Τι θα γίνη, αν οι ερωτήσεις, που υποβάλλονται τώρα στους υποψηφίους για βάπτισμα, δεν ετέθησαν κατά τον καιρό του βαπτίσματός μου προ ετών; Θα εσήμαινε αυτό ότι είναι ανάγκη να ξαναβαπτισθώ;

ΟΡΘΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ

Άτομα, τα οποία, στο παρελθόν, υπεβλήθησαν στο εν ύδατι βάπτισμα από μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν έχουν λόγους να καταλήξουν στη σκέψι ότι δεν κατανοούσαν τι έκαναν στον καιρό του εν ύδατι βαπτίσματός των, ή ότι δεν επληροφορήθησαν περί του τι επρόκειτο να κάνουν προτού πραγματικά να καταδυθούν στο νερό.

Υπήρξε πάντοτε τακτική της Εταιρίας Σκοπιά να δίδεται μια ομιλία επί του βαπτίσματος, στις γενικές συνελεύσεις και στις τοπικές εκκλησίες, προς τα ενδιαφερόμενα άτομα προτού λάβη χώραν το βάπτισμα. Στην ομιλία του, κάθε ομιλητής διωρισμένος από την Εταιρία Σκοπιά, ή από τις τοπικές εκκλησίες, έδινε μια εξήγησι του βαπτίσματος και της σημασίας του σύμφωνα με ό,τι είχε δημοσιευθή στα βιβλία και περιοδικά της Εταιρίας Σκοπιά ως εκείνο τον καιρό. Επιπρόσθετα, τα ενδιαφερόμενα αυτά άτομα θα είχαν διαβάσει για τον εαυτό τους τέτοια άρθρα πριν από το βάπτισμά τους.

Επειδή απλώς ένα άτομο δεν ενθυμείται καθαρά και ευδιάκριτα τις ακριβείς σκέψεις του στον καιρό του εν ύδατι βαπτίσματός του που έγινε προ ετών, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν εγνώριζε τι εσήμαινε το βάπτισμα. Το σφάλμα της μνήμης ενός δεν αποδεικνύει τίποτε. Δεν σημαίνει ότι δεν εγνώριζε τι επρόκειτο να υποστή με το να συμβολίση την αφιέρωσί του.

Τι εσυμβόλιζε αυτό το εν ύδατι βάπτισμα κατενοήθη πάντοτε σαφώς και εξηγήθη από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αν και υπήρξε μια αλλαγή στην ομολογία. Σε περασμένους καιρούς, εκείνο που τώρα ονομάζομε «αφιέρωσι» ωνομάζετο «καθιέρωσις». Παραδείγματος χάριν, εκαλείτο καθιέρωσις στο βιβλίο του Καρόλου Ρώσσελ με τον τίτλο «Νέα Κτίσις», στο οποίον βιβλίο εξηγείται η σημασία του εν ύδατι βαπτίσματος, ιδιαιτέρως σχετικά μ’ εκείνους που αποτελούν το συμβολικό σώμα του Χριστού, εκείνους που έχουν την ελπίδα ουρανίου ζωής, Εν τούτοις, στον δέοντα καιρό, στη Σκοπιά της 15ης Αυγούστου 1952, ενεφανίσθησαν δύο άρθρα επί του θέματος τούτου. Το πρώτο μέρος του κυρίου άρθρου έφερε τον τίτλο «Αφιέρωσις στον Θεόν και Καθιέρωσις», το δεύτερο δε μέρος του άρθρου ετιτλοφορείτο «Αφιέρωσις για Ζωή στο Νέο Κόσμο». Τα άρθρα αυτά κατέδειξαν ότι εκείνο, που άλλοτε ωνομάζετο «καθιέρωσις», εκαλείτο πιο κατάλληλα «αφιέρωσις». Έκτοτε χρησιμοποιείται ο όρος «αφιέρωσις».

Η κατανόησις της συμβολικής σημασίας του εν ύδατι βαπτίσματος είχε διευρυνθή πριν από το 1952 για να περιλάβη εκείνους που είναι από την τάξι των «άλλων προβάτων», εκείνους που έχουν ελπίδες παντοτινής ζωής σε μια παραδεισιακή γη, ως επίσης και εκείνους εκ του κεχρισμένου σώματος του Χριστού. Όπως εκτίθεται στη σελίδα 677 του βιβλίου με τίτλο «‘Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη!’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!» (στην Αγγλική): «Εν τούτοις, από το 1934 και εφεξής το κεχρισμένο υπόλοιπο έδειξε σαφώς ότι αυτά τα ‘άλλα πρόβατα’ πρέπει τώρα να κάμουν μια πλήρη αφιέρωσι του εαυτού των στον Θεό και να συμβολίσουν αυτή την αφιέρωσι με βάπτισμα εν ύδατι και έπειτα να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά συμμαρτυρούντες με το υπόλοιπό του.​—Βλέπε Η Σκοπιά και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, όπως το τεύχος της 15ης Σεπτεμβρίου 1934, σελίς 282, παράγραφοι 31-34.» Έτσι, το βάπτισμα στο νερό επεξετάθη για να περιλάβη την τάξι των «άλλων προβάτων». Επίσης η συμβολική του σημασία συνεχίσθη να κατανοήται ορθώς.

Η Εταιρία Σκοπιά συνέχισε σε όλες της τις δημοσιεύσεις να λαμβάνη φροντίδα για να μην αφήση τα ενδιαφερόμενα άτομα σε άγνοια του γεγονότος ότι το βάπτισμα εν ύδατι εσυμβόλιζε καθιέρωσι, ή, όπως κατανοείται τώρα καλύτερα, αφιέρωσι. Στην σύντομή του έκθεσι της γενικής συνελεύσεως, που έλαβε χώραν στην Ουάσιγκτων, D.C., από 31 Μαΐου έως 3 Ιουνίου 1935, το τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1935 (στην Αγγλική) έλεγε στη σελίδα 194: «Περίπου είκοσι χιλιάδες ενδιαφερόμενοι παρηκολούθησαν, μεταξύ των οποίων ήταν ένας μεγάλος αριθμός Ιωναδαβιτών [εκείνων με τις γήινες ελπίδες] που εσυμβόλισαν την καθιέρωσί τους με κατάδυσι σε νερό.» Το επόμενο έτος, το 1936, εξεδόθη το βιβλίο Πλούτη και έλεγε στη σελίδα 151 κάτω από τον υπότιτλο «Βάπτισμα»: «Είναι αναγκαίον δι’ εκείνον ο οποίος σήμερον ομολογεί ότι είναι Ιωναδάβ ή άτομον αγαθής διαθέσεως προς τον Θεόν να βαπτισθή εις το ύδωρ; Το τοιούτον είναι μια ορθή και αναγκαία πράξις υπακοής εκ μέρους εκείνου ο οποίος έχει καθιερώσει εαυτόν . . . Τούτο είναι μία εξωτερική ομολογία ότι ο βαπτιζόμενος εις το ύδωρ έχει συμφωνήσει να πράξη το θέλημα του Θεού.»

Στο έτος 1939 εξεδόθη το βιβλίο Σωτηρία και στις σελίδες 287, 288 και 290 και κάτω από τον υπότιτλο «Βάπτισμα» λέγει: «Βάπτισμα ή κατάδυσις εν τω ύδατι μαρτυρούν ότι το ούτω καταδυόμενον άτομον παρέδωκε την ιδιοτελή του θέλησιν να πράξη το θέλημα του Θεού. . . . Το βάπτισμα, όθεν, συμβολικώς και εξωτερικώς μαρτυρεί συμφωνίαν να πράξη τις το θέλημα του Θεού . . . Το βάπτισμα απαιτείται, διότι είναι πράξις υπακοής· πάντες δε όσοι θέλουν να ευαρεστήσουν εις τον Θεόν πρέπει να είναι ευπειθείς.»

Στην αφήγησι της Σκοπιάς περί της συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά που έλαβε χώραν στο Σαίντ Λούις, Μιζούρι, το 1941, το τεύχος της 15ης Σεπτεμβρίου 1941, λέγει στη σελίδα 287 (στην Αγγλική): «Ουδέποτε από της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. υπήρξε ένας τόσο μεγάλος αριθμός βαπτισθέντων την ίδια μέρα και στο ίδιο μέρος, για συμβολισμό της καθιερώσεώς των στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού για να πράξουν το θείο θέλημα. Εχρειάσθησαν δύο ώρες για να εκτελεσθή αυτή η πράξις της πίστεως και υπακοής, τόσο μεγάλος ήταν ο αριθμός εκείνων που παρουσιάσθηκαν.» Στην ομιλία του βαπτίσματος προς όλους αυτούς τους υποψηφίους, ο ομιλητής, επί τη ευκαιρία, ετόνισε ότι το εν ύδατι βάπτισμα εσυμβόλιζε καθιέρωσι, ή, καθώς το γνωρίζομε τώρα ότι είναι, αφιέρωσι. Εβαπτίσθησαν 3.903 άτομα.

Έτσι, λοιπόν, δια μέσου των ετών μέχρι σήμερα υπήρξε ένας συνεχής και σταθερός επανατονισμός του γεγονότος ότι το εν ύδατι βάπτισμα εσυμβόλιζε την απόφασι ενός να αφιερώση τον εαυτό του από τότε για πάντα στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να δη ότι από πολύ ενωρίς η σπουδαιότης της αφιερώσεως και του εν ύδατι βαπτίσματος κατενοήθη σαφώς και εξετέθη προς χάριν όλων εκείνων που ήθελαν να υπηρετήσουν τον Θεό με κατάλληλο τρόπο. Η αλλαγή στην ορολογία από «καθιέρωσις» σε «αφιέρωσι» δεν επηρέασε με κανένα τρόπο την έννοια και την κατανόησι του τι είναι μια ευχή ή υπόσχεσις που έγινε από έναν προς τον Θεό για να πράξη το θέλημά του.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Πιθανόν σε μερικές περιπτώσεις βαπτίσματος κατά τα περασμένα χρόνια να μην υπεβάλλοντο ειδικές ερωτήσεις στους υποψηφίους για βάπτισμα σχετικά με την πίστι, υπακοή και αφιέρωσί των, στις οποίες ερωτήσεις θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν εις επήκοον άλλων.a Όμως, η αποτυχία του ομιλητού επί του βαπτίσματος να διατυπώση τέτοιες ερωτήσεις, και η ως εκ τούτου έλλειψις ευκαιρίας των υποψηφίων για βάπτισμα ν’ απαντήσουν καταφατικά και εις επήκοον άλλων σε τέτοιες ερωτήσεις, δεν εξασθενίζει το κύρος του βαπτίσματος που ετελέσθη σε τέτοια περίπτωσι. Το αποφασιστικό στοιχείο επί του ζητήματος είναι ότι ο ομιλητής παρουσίασε ορθώς τη σημασία τού εν ύδατι βαπτίσματος στα ενδιαφερόμενα άτομα και αυτά κατενόησαν το ζήτημα, για τον λόγο δε αυτόν μετέβησαν στον τόπο της καταδύσεως, αφήρεσαν τα ενδύματά τους και υπεβλήθησαν σε βύθισι κάτω από τα νερά.

Δεν υπάρχει λόγος για ωρισμένα άτομα σήμερα να νομίζουν ότι, επειδή έχουν δυσκολία στο να ενθυμηθούν ό,τι συνέβη πριν από ολίγα ή πολλά έτη, δεν εγνώριζαν τι έκαναν στην περίπτωσι του βαπτίσματός των. Όλες των οι ενέργειες συνηγορούν ότι πράγματι κατενόησαν και υπέστησαν νοημόνως βάπτισμα εν ύδατι σε συμβολισμό της αφιερώσεως που απεφάσισαν να κάμουν στον Ιεχωβά Θεό μέσω πίστεως στον Κύριον Ιησού Χριστό.

Στο τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Οκτωβρίου 1942, στις σελίδες 300 έως 302 (στην Αγγλική), εδημοσιεύθη ένα άρθρο με τίτλο «Βάπτισμα» και το άρθρο αυτό τελειώνει με τις ακόλουθες δηλώσεις: «Προτού προβήτε στο βάπτισμά σας είναι κατάλληλο, εν πρώτοις, ν’ απαντήσετε καταφατικά σ’ αυτές τις ερωτήσεις για να δείξετε ότι κάνετε αυτό το βήμα με Γραφική κατανόησι τούτου και ότι είσθε κατάλληλος για βάπτισμα ως ένας αφιερωμένος δούλος του Κυρίου, με πλήρη ευθύνη έναντι Αυτού: (1) Πιστεύετε στον Ιεχωβά Θεό τον Πατέρα, ότι ‘η σωτηρία ανήκει στον Ιεχωβά’, και ότι ο Χριστός Ιησούς είναι ο Υιός του, με το αίμα του οποίου καθαρίζονται οι αμαρτίες σας και δια του οποίου έρχεται σε σας σωτηρία από τον Θεό; (2) Συνεπώς, έχετε ομολογήσει στον Θεό τις αμαρτίες σας και παρεκαλέσατε να καθαρισθήτε δια του Χριστού Ιησού, και έχετε, συνεπώς, αποστραφή την αμαρτία και τον κόσμο, και καθιερώσατε τον εαυτό σας χωρίς επιφύλαξι στον Θεό για να κάμετε το θέλημά του; Αν η απάντησίς σας, είναι Ναι, αποτελεί μαρτυρία ότι είσθε άξιος και στη γραμμή για το εν ύδατι βάπτισμα με υπακοή στο θέλημα του Θεού.»

Το επόμενο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά, της 15ης Οκτωβρίου 1942 (στην Αγγλική), στην αφήγησι της συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ, Οχάιο, στις 18-20 Σεπτεμβρίου 1942, λέγει στη σελίδα 319 σχετικά με το πρωινό πρόγραμμα της Κυριακής, 20ής Σεπτεμβρίου: «Η ημέρα άρχισε με μια ομιλία επί του ‘Βαπτίσματος’ στις 8 π.μ., και 459 άτομα παρουσιάσθησαν για κατάδυσι στο νερό σε συμβολισμό της πλήρους καθιερώσεώς των εις τον Κύριον· ήταν μια ευχαρίστησις να παρατηρή κανείς τόσο πολλά νεαρά άτομα τα οποία έτσι ‘ενεθυμούντο τον Πλάστη των εις τας ημέρας της νεότητός των’. Τα άτομα αυτά, αμέσως μετά το βάπτισμα, ενώθηκαν με τους άλλους συντρόφους των στη δράσι του αγρού.»

Οι ερωτήσεις που πρέπει να υποβάλλωνται στους υποψηφίους για βάπτισμα προτού να γίνουν δεκτοί για την εν ύδατι κατάδυσι ανεδημοσιεύθησαν σε μια αναθεωρημένη μορφή στο τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Φεβρουαρίου 1945 (στην Αγγλική), μετά το κύριο άρθρο επί του θέματος «Βάπτισμα​—Γιατί;» δηλαδή, στη σελίδα 44, κάτω από την επικεφαλίδα «Ερωτήσεις». Οι τυπωμένες εκεί ερωτήσεις είναι ουσιωδώς οι ίδιες ερωτήσεις που υποβάλλονται στον παρόντα καιρό προς τους υποψηφίους για βάπτισμα και στις οποίες αναμένεται απ’ αυτούς να απαντήσουν καταφατικά με ακουστό τρόπο προτού γίνουν δεκτοί για κατάδυσι. Ωστόσο, επειδή τέτοιες ερωτήσεις, που έπρεπε να τύχουν απαντήσεως με ακουστό τρόπο, πιθανόν να έχουν παραλειφθή σε μια ομιλία περί βαπτίσματος του παρελθόντος, τούτο δεν σημαίνει ότι η πληροφορία που παρουσιάσθη δεν κατετόπισε επακριβώς τα ενδιαφερόμενα άτομα σχετικά με το τι έπρατταν. Οι εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά είχαν επί πολύν καιρό καταστήσει το ζήτημα σαφές και εκείνοι που αντιπροσώπευαν την Εταιρία, που έδιδαν τις ομιλίες βαπτίσματος, είχαν κατανοήσει πλήρως περί τίνος επρόκειτο και το καθιστούσαν σαφές στους ακροατάς των.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΤ’ ΙΔΙΑΝ

Μερικοί λέγουν ότι δεν ενθυμούνται να είπαν μια ειδική, κατ’ ιδίαν προσευχή στον καιρό της αφιερώσεώς των και απορούν μήπως τέτοια παράλειψις καθιστά το βάπτισμά των άκυρο.

Δέον να εκτιμηθή ότι δεν είναι ανάγκη όλες οι προσευχές, που απευθύνονται στον Ιεχωβά Θεό, ν’ αναπέμπωνται σε γονυκλινή στάσι μέσα στον ιδιαίτερο χώρο του προσωπικού δωματίου στο σπίτι ενός ατόμου. Η προσευχή μπορεί να απευθυνθή στον Ιεχωβά σιωπηρά από την καρδιά και χωρίς να είναι αντιληπτή από τους έξω, ακόμη και όταν ένας βαδίζη στο δρόμο ή ενόσω στέκεται ενώπιον άλλου προσώπου, όπως στην περίπτωσι του Νεεμία, που ήταν ο οινοχόος του βασιλέως και εστέκετο ενώπιον του βασιλέως καθ’ ον χρόνον προσηύχετο. (Νεεμ. 2:3-5) Συνεπώς, επειδή απλώς ένας δεν μπορεί να ενθυμηθή μια ειδική στιγμή, που έλαβε απόφασι να είναι από τότε και πέραν και για πάντα του Ιεχωβά Θεού και αν την έλαβε σε μια ειδική, κατ’ ιδίαν προσευχή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκαμε μια κατ’ ευθείαν αφιέρωσι του εαυτού του στον Ύψιστο Θεό προτού να καταδυθή στο νερό.

Ασφαλώς, ένα άτομο, πριν καταδυθή στο νερό προς συμβολισμό αφιερώσεως, θα έπρεπε να κάμη μια απόφασι να υποβληθή σε τέτοια κατάδυσι. Ο λόγος, αυτός καθ’ εαυτόν, που έκαμε τέτοια απόφασι, θ’ απεδείκνυε ότι κατενόησε το τι εσυμβόλιζε η κατάδυσις στο νερό ως επίσης και ότι αντελήφθη τις υποχρεώσεις, κάτω από τις οποίες ευρίσκετο ο ίδιος απ’ εκεί και πέραν, λόγω του ότι έλαβε τέτοια απόφασι να βαπτισθή. Κανένα άτομο δεν βαδίζει στα τυφλά προς ένα εν ύδατι βάπτισμα των μαρτύρων του Ιεχωβά, επειδή απλώς έτυχε να ευρεθή μέσα στο πλήθος των υποψηφίων, παρασυρόμενος από συγκίνησι μαζί με το πλήθος μέσα στο νερό και στα χέρια του βαπτιστού.

Ακόμη κι ενόσω το άτομο αλλάσσει τα ενδύματά του και προετοιμάζεται για να μπη στο νερό για να καταδυθή, φανερώνει στον εαυτό του και σε όλους τους θεατάς ότι έχει κάμει την απόφασι να είναι από τότε κι ύστερα για πάντα αφιερωμένος στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Τέτοια απόφασις είναι ένα ιεροπρεπές πράγμα και προφανώς γίνεται εν πνεύματι προσευχής, με τις σκέψεις ενός εστραμμένες προς τον Θεό που μπορεί να διαβάση την καρδιά. Συνεπώς, είτε πολύ πριν του πραγματικού βαπτίσματος στο νερό έκαμε ένας τέτοια απόφασι αφιερώσεως, είτε αυτή έγινε στη διάρκεια της ομιλίας βαπτίσματος ή κατόπιν, παραμένει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι το άτομο έκαμε από την καρδιά του αφιέρωσι του εαυτού του παρουσία του Υψίστου Θεού, και αυτό είναι το πράγμα που έχει πρωταρχική σπουδαιότητα.

Την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν ο απόστολος Πέτρος είπε τι να κάνουν στους Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν λυπηθή κατάκαρδα από τα λόγια που τους εκήρυξε, εκείνοι ακολούθησαν τη συμβουλή του, μετενόησαν κι εβαπτίσθησαν εκείνη την ημέρα. (Πράξ. 2:37-41) Ελάχιστο χρόνο είχαν μπροστά τους πριν από το πραγματικό βάπτισμά τους στο νερό για να κάμουν την απόφασι ν’ ακολουθήσουν στα βήματα του Κυρίου Ιησού. Δεν έκαμαν αυτή την απόφασι με λυγισμένα τα γόνατα σε προσευχή μέσα στον ιδιαίτερο χώρο των σπιτιών τους, που ευρίσκοντο σε διασκορπισμένα σημεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ακόμη δε και έξω απ’ αυτή. Έκαμαν την απόφασί τους πριν ακριβώς από το εν ύδατι βάπτισμα, που τους ενεθάρρυνε ο Πέτρος να υποστούν. Προφανώς, έλαβαν την απόφασί τους ιστάμενοι όρθιοι ενώπιον των αποστόλων, επί των οποίων το άγιο πνεύμα είχε εκχυθή εκείνη την ημέρα.

Συνεπώς, η φυσική στάσις ενός, ή το μέρος που αυτός ευρίσκετο στον καιρό κατά τον οποίον έκαμε την απόφασι της αφιερώσεως, ή το κατά πόσον έγινε με μια καλά διατηρούμενη στη μνήμη ειδική προσευχή, δεν καθορίζει το κύρος της ευχής της αφιερώσεως που έχει γίνει μ’ αυτόν τον τρόπο. Το ουσιώδες πράγμα είναι ότι η αφιέρωσις πρέπει να κατενοήθη ότι έγινε προς τον Ύψιστον Θεό μέσω του Υιού του, Ιησού Χριστού, του Σωτήρος μας.

ΖΩΝΤΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΙ

Όταν ένας αφιερώνεται στον Ιεχωβά Θεό, κάνει μια ιεροπρεπή ευχή, ή υπόσχεσι, να πράττη το θέλημα του Θεού για πάντα. Συνεπώς, στο βάπτισμα, συμβολίζει αυτή την ευχή ή υπόσχεσι να προοδεύη στη Χριστιανική οδό. Η ευθύνη του να συνεχίζη αυτό τον τρόπο ζωής επικάθηται σε κάθε ένα που αφιερώνει τη ζωή του στον Θεό. Πρέπει να ζη σύμφωνα μ’ αυτή την αφιέρωσι κάνοντας ό,τι ο Θεός έχει περιγράψει στον Λόγο του. «Θυσίασον εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, και απόδος εις τον Ύψιστον τας ευχάς σου.»​—Ψαλμ. 50:14.

Εν τούτοις, επειδή ένα πρόσωπο δεν διάγει ζωή σύμφωνα με την αφιέρωσί του, αυτό δεν σημαίνει ότι η αφιέρωσίς του ήταν άκυρη. Εκείνο που πράγματι σημαίνει, είναι απλώς ότι αυτός δεν ζη σύμφωνα με την αφιέρωσι αυτή! Φανερώνει αποτυχία να εκπληρώση την ευχή του, την υπόσχεσί του, και όχι αποτυχία να κάμη πρωτίστως μια σωστή αφιέρωσι και ένα σωστό βάπτισμα. Το πόσο σοβαρό είναι αυτό, γίνεται φανερό από τον Λόγο του Θεού: «Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν· διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ηυχήθης.»​—Εκκλησ. 5:4.

Έτσι, όταν ένας απεμακρύνθη κατά έναν ωρισμένο βαθμό από την πίστι, ή πιθανόν ακόμη έχη διαπράξει μια θλιβερή αμαρτία, αφού εβαπτίσθη, αυτό δεν πρέπει να ληφθή ως ένδειξις ότι το βάπτισμά του πρέπει να ήταν άκυρο και ως εκ τούτου πρέπει να ξαναβαπτισθή. Κατά πάσαν πιθανότητα δεν ήταν η αφιέρωσίς του και το βάπτισμά του εκείνα που ήσαν εσφαλμένα. Το ανησυχητικό σημείο είναι η αποτυχία του να ζη σύμφωνα με την υπόσχεσί του να πράττη το θέλημα του Θεού.

Αν μερικοί σήμερα βρίσκουν τον εαυτό τους να πράττη εκείνο που είναι κακό, ή υπέπεσαν σε κάποια κακή πράξι μετά την αφιέρωσί τους, δεν πρέπει αυτομάτως να αποβλέπουν στο αναβάπτισμα για να διορθώσουν την κατάστασι. Ο τρόπος να ευθυγραμμισθή κανείς με τον Ιεχωβά είναι να ομολογήση την αδικοπραγία του με προσευχή στον Ιεχωβά κι επίσης στην επιτροπή κρίσεως της εκκλησίας, της οποίας τα μέλη θα χειρισθούν το ζήτημα με προσευχή και Γραφικώς. (1 Ιωάν. 1:9· Ιάκ. 5:16) Οποιοσδήποτε χειρισμός προς διόρθωσιν γίνη, θ’ αποβή σε καλό εκείνου που ωμολόγησε την αδικοπραγία του, ως επίσης και σε καλό ολοκλήρου της εκκλησίας.

Εν τούτοις, διαφέρει το ζήτημα, αν ένα άτομο διέπραττε σοβαρή αδικοπραγία στον καιρό της «αφιερώσεως» και του βαπτίσματός του, ακόμη δε και μετά από αυτό. Αν ένας αμάρτανε κατά συνήθειαν, διαπράττοντας σοβαρό κακό στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ακόμη και αν σταματήση την κακή πορεία επί τινα χρόνον μετά το βάπτισμά του και σημειώση πρόοδο στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ήταν σε ακάθαρτη κατάστασι ενώπιον του Θεού στον καιρό του βαπτίσματός του. Ένα τέτοιο βάπτισμα, εφόσον δεν ακολούθησε μια αληθινή αφιέρωσι, θα ήταν άκυρο. Αν ένα τέτοιο άτομο έχη εγκαταλείψει τώρα εκείνη τη συνήθεια της αμαρτίας, έχη μετανοήσει και έχη κάμει ειλικρινή αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό, πρέπει να ξαναβαπτισθή.

Συνεπώς, αν ένα άτομο, που θέλει να βαπτισθή ως Χριστιανός, διάγη μια ζωή, η οποία, αν ήταν ήδη αφιερωμένος, θα κατέληγε στην αποκοπή του από τη Χριστιανική εκκλησία, δεν είναι έτοιμο για βάπτισμα. Εν πρώτοις, πρέπει να καθαρίση τη ζωή του σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού προτού παρουσιασθή στον Ύψιστο για αφιέρωσι και βάπτισμα.​—1 Κορ. 6:9-11.

ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΑΥΞΗΣΙΣ Σ’ ΕΚΤΙΜΗΣΙ

Απ’ όλα τα προηγούμενα μπορεί να γίνη φανερό ότι η κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά υπήρξε πολύ προσεκτική στο να κάμη όλους τους υποψηφίους για βάπτισμα να κατανοήσουν ότι κατεδύοντο στο νερό, μόνον διότι είχαν προηγουμένως​—πριν από λίγο ή από πολύν καιρό—​αποφασίσει να ανήκουν στον Ιεχωβά Θεό και κατά συνέπειαν κατόπιν σκέψεως και με κατανόησι είχαν αφιερωθή στον Θεό μέσω πίστεως στον Ιησού Χριστό.

Συνεπώς, δεν πρέπει ένας να αμφιταλαντεύεται μέσα στη διάνοιά του εν σχέσει με το κατά πόσον είχε ορθή κατανόησι του ζητήματος όταν κατεδύθη. Κατά πάσαν πιθανότητα, αν παρουσιάσθη για βάπτισμα μεταξύ των υποψηφίων, πιθανώς είχε αρκετή γνώσι για να γνωρίζη τι έκανε, πράγμα που θα εσήμαινε ότι η αφιέρωσις και το βάπτισμά του ήσαν έγκυρα.

Με την πάροδο του χρόνου αναμένεται από τους Χριστιανούς ν’ αυξάνουν σε γνώσι και κατανόησι των σκοπών του Θεού και των απαιτήσεών του. Είναι, λοιπόν, φυσικό, στον καιρό του εν ύδατι βαπτίσματος να μην είχε ένας τη γνώσι και την κατανόησι των ζητημάτων, που θ’ αποκτούσε έπειτα από μερικά χρόνια προόδου προς τη Χριστιανική ωριμότητα. Ακόμη και ο Κύριος Ιησούς, μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό και αφού έλαβε το άγιο πνεύμα από τον ουρανό, μετέβη στην έρημο της Ιουδαίας κι εδαπάνησε εκεί σαράντα ημέρες για να αυξήση την κατανόησί του σχετικά με το τι απαιτούσε πράγματι απ’ αυτόν η αφιέρωσίς του στον Θεό, που είχε συμβολισθή με το εν ύδατι βάπτισμα. Αλλά το γεγονός ότι κατενόησε το ζήτημα της αφιερώσεώς του καλύτερα προς το τέλος των σαράντα ημερών, δεν σημαίνει ότι δεν έκαμε μια έγκυρη αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό. Όταν ο Ιησούς άφησε το εργαστήριο του ξυλουργού στη Ναζαρέτ και πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή στον Ιορδάνη Ποταμό για να συμβολίση την αφιέρωσί του, εγνώριζε τι έκαμε. Πλην, όμως, ηύξησε σε γνώσι και κατανόησι με την πάροδο του χρόνου.

Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την επέκτασι της αναπτύξεως και της κατανοήσεως που ο Θεός προμηθεύει μέσω του πνεύματός του, του Λόγου του και της οργανώσεώς του. Μας βοηθεί να φέρωμε εις πέρας την αφιέρωσί μας με πιστότητα. Αλλ’ επειδή απλώς ήμεθα σχετικώς πτωχοί σε κατανόησι κι εκτίμησι του τι εσήμαινε η αφιέρωσις στον καιρό του βαπτίσματός μας, δεν πρέπει εμείς, που κατέχομε τώρα μια πληρέστερη και ακριβέστερη κατανόησι της αφιερώσεως και του βαπτίσματος, να θεωρούμε αναγκαίο το να ξαναβαπτισθούμε. Πρέπει, με διανοητική ισορροπία, να ενθυμούμεθα όλες τις πληροφορίες, που σε έντυπη και προφορική μορφή, επί πολλές δεκάδες ετών, παρουσίασαν το ζήτημα σαφώς και δεν πρέπει ν’ αφήνωμε τις ψευδείς αναμνήσεις μας να δημιουργούν μέσα μας μια ανήσυχη κατάστασι διανοίας και καρδιάς.

Εκείνο, που πρέπει να εκτιμούμε όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, είναι η σοβαρή ευθύνη κάτω από την οποία έχομε έλθει με το ν’ αφιερώσωμε τη ζωή μας στον Θεό. Πρέπει, οπωσδήποτε, με ειλικρίνεια και προθυμία ν’ ανανεώνωμε την απόφασί μας να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτή την αφιέρωσι προς τον Ύψιστο Θεό Ιεχωβά, και με τον τρόπο αυτό να μιμούμεθα τον πιστό του Υιό, Ιησού Χριστό.​—1 Πέτρ. 2:21

[Υποσημειώσεις]

«(1) Έχετε μετανοήσει από την αμαρτία με αποκατάστασι ανάλογο προς την ικανότητά σας, και εμπιστεύεσθε στην αξία της θυσίας του Χριστού για τη συγχώρησι των αμαρτιών σας και τη βάσι της δικαιώσεώς σας;

»(2) Έχετε κάμει πλήρη καθιέρωσι του εαυτού σας με όλες τις δυνάμεις που κατέχετε​—προσόντα, χρήμα, χρόνο, επιρροή—​όλα για τον Κύριο, για να χρησιμοποιηθούν πιστά στην υπηρεσία Του, ακόμη και μέχρι θανάτου;»

Αφού οι υποψήφιοι είχαν απαντήσει καταφατικά, έλεγε: «Επί τη βάσει αυτών των ομολογιών, σας αναγνωρίζομε ως ένα μέλος του Οίκου της Πίστεως, και ως τοιούτον σας προσφέρομε την δεξιάν χείρα της συναδελφότητος, όχι εν ονόματι οιασδήποτε αιρέσεως ή ομίλου ή συμβόλου πίστεως, αλλ’ εν ονόματι του Λυτρωτού, του δοξασμένου Κυρίου μας, και των πιστών ακολούθων Του.»​—Βλέπε Η Σκοπιά και Κήρυξ της Παρουσίας του Χριστού, τεύχος της 15ης Μαΐου 1913, στήλη 2, υπό τον τίτλο «Ελεύθερες Ερωτήσεις Άσχετες με Δόγματα» (στην Αγγλική).

Άλλοι ομιληταί επί του βαπτίσματος ακολουθούσαν αυτό το υπόδειγμα σχετικά με υποψηφίους για κατάδυσι στο νερό

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς μπορούν να εναρμονισθούν οι αφηγήσεις του θανάτου του Βασιλέως του Ιούδα Οχοζία, όπως εμφαίνονται στο 2 Βασιλέων 9:27 και 2 Χρονικών 22:8, 9;​—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αφήγησις στο 2 Βασιλέων 9:27 λέγει: «Ο δε Οχοζίας βασιλεύς του Ιούδα, ως είδε τούτο, έφυγε δια της οδού της οικίας του κήπου. Και κατεδίωξεν οπίσω αυτού ο Ιηού, και είπε, Πατάξατε και τούτον εν τη αμάξη αυτού. Και έκαμαν ούτω, κατά την ανάβασιν Γουρ, πλησίον του Ιβλεάμ. Και έφυγεν εις Μεγιδδώ, και εκεί απέθανε.» Σχετικά με την αφήγησι στο 2 Χρονικών 22:8, 9, εκεί διαβάζομε: «Και ότε έκαμνεν ο Ιηού την εκδίκησιν κατά του οίκου Αχαάβ, ευρών τους άρχοντας του Ιούδα, και τους υιούς των αδελφών του Οχοζίου, τους υπηρετούντας τον Οχοζίαν, εθανάτωσεν αυτούς. Και εζήτησε τον Οχοζίαν· και συνέλαβον αυτόν κρυπτόμενον εν Σαμαρεία, και έφεραν αυτόν προς τον Ιηού· και εθανάτωσαν αυτόν, και έθαψαν αυτόν.»

Η φαινομενική δυσκολία αίρεται, όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι οι συγγραφείς της Βίβλου δεν έθεσαν πάντοτε τα γεγονότα σε ακριβή χρονολογική σειρά. Επίσης, δεν είχαν σημεία στίξεως όπως έχομε σήμερα για να προσδιορίσωμε παρενθετικές εκφράσεις ή παρεκκλίσεις από τη χρονολογική σειρά. Ο συγγραφεύς της αφηγήσεως των Βασιλέων, αφού έκαμε λόγον περί του Οχοζίου και της φυγής του, απλώς συνέχισε σύμφωνα με την πληροφορία που είχε περί του υπολοίπου της ζωής του, ή του θανάτου του, χωρίς να υποδηλώση αν όλα αυτά ακολούθησαν με χρονολογική σειρά ή όχι εκείνα που είχε ακόμη να πη. Γι’ αυτό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου όχι μόνο θέτει εντός παρενθέσεως αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν αργότερα [από τις λέξεις «Και κατεδίωξεν οπίσω» ως το τέλος], αλλ’ επίσης μεταφράζει τον Εβραϊκό σύνδεσμο βάου, που εισάγει την εντός παρενθέσεως ύλη, «αργότερα». Σχετικά με αυτή την Εβραϊκή λέξι βάου, ο Πρόλογος της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών, Τόμος Ι, σελ. 18, έκδοσις 1953, λέγει:

«Αν και το βάου (‘και’) επαναλαμβάνεται πολύ συχνά στην Εβραϊκή, δεν το αγνοούμε ώστε να το αφήσωμε αμετάφραστο σαν να ήταν περιττό ή δύσχρηστο ή αρχαϊκού τύπου, αλλά το αποδίδομε με τη χρήσι μεταγενεστέρων λέξεων ή φράσεων με την έννοια που η Εβραϊκή μάς οδηγεί να αντιλαμβανώμεθα. Εκφράζομε την ακριβή έννοια του βάου εν σχέσει με το ρήμα με το οποίο είναι σύνθετο. Έτσι, αυτή η απλή λέξις βάου της Εβραϊκής χρησιμοποιείται για να μεταδώση πολλές αποχρώσεις εννοίας εκτός της απλής της και βασικής εννοίας ‘και’.»

Συνεπώς, ήταν σε μεταγενέστερο χρόνο, όταν ο Ιηού ανέλαβε την καταδίωξί του εναντίον του Βασιλέως Οχοζία, στέλλοντας τους άνδρες του κατόπιν αυτού. Φαίνεται ότι η αναγραφή στο βιβλίο των Χρονικών αφηγείται τα επεισόδια όπως συνέβησαν, παρ’ ότι η αφήγησις αυτή δεν κατονομάζει την τοποθεσία όπου ο Οχοζίας ετραυματίσθη θανασίμως κατά διαταγήν του Ιηού ούτε κάνει λόγο για τη θέσι, όπου τελικώς απέθανε ο βασιλεύς, όπως κάνει η αφήγησις στο βιβλίο των Βασιλέων.

Συνδυάζοντας τις δύο αφηγήσεις, έχομε εκείνο που προφανώς έλαβε χώραν: Ο Ιηού, στην πορεία του προς την Ιεζραέλ, συνήντησε τον Ιωράμ και τον Οχοζία. Ο Ιηού επάταξε τον Ιωράμ, αλλά ο Οχοζίας ετράπη εις φυγήν. Τη φορά αυτή ο Ιηού δεν κατεδίωξε τον Οχοζία, αλλά επροχώρησε προς την Ιεζραέλ για να τελειώση το εκτελεστικό του έργο εκεί. Εν τω μεταξύ, ο Οχοζίας, που είχε τραπή σε φυγή, προσεπάθησε να επανέλθη στην Ιερουσαλήμ· εν τούτοις, έφθασε μόνον ως τη Σαμάρεια, όπου προσεπάθησε να κρυφθή. Οι άνδρες του Ιηού, καταδιώκοντας τον Οχοζία, τον ανεκάλυψαν στη Σαμάρεια και τον συνέλαβαν, και αυτός εφέρθη προς τον Ιηού, ο οποίος ήταν πλησίον της πόλεως Ιβλεάμ, όχι μακράν της Ιεζραέλ. Όταν ο Ιηού είδε τον Οχοζία, διέταξε τους άνδρες του να τον φονεύσουν εντός της αμάξης του. Τον επάταξαν και τον επλήγωσαν καθώς εβάδιζαν προς την ανάβασιν Γουρ, πλησίον της Ιβλεάμ αλλά στον Οχοζία επετράπη να διαφύγη, και έφυγε προς την Μεγιδδώ, όπου απέθανε από τις πληγές του.

● Γιατί παρελείφθη ο Συμεών από την αποχαιρετιστήριο ευλογία των φυλών του Ισραήλ εκ μέρους του Μωυσέως (Δευτ. 33:6-24);​—Γ. Σ., Η.Π.Α.

Αναμφιβόλως αυτό μπορεί να εννοηθή από το γεγονός ότι η μερίδα του Συμεών περιελαμβάνετο στην του Ιούδα. Ο Συμεών κι ο Λευί είχαν συνεργασθή σε μια πράξι ωμότητος, και γι’ αυτό ο Ιακώβ προεφήτευσε: «Θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.» (Γέν. 49:7) Έτσι, μολονότι ο Συμεών κι ο Λευί έλαβαν «μερίδα» στον Ισραήλ, δεν επρόκειτο για μια αδιάσπαστη μερίδα. Αν ανατρέξη κανείς σ’ ένα χάρτη της Παλαιστίνης της εποχής των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, θα παρατήρηση πώς ο Συμεών εμπερικλείεται στο έδαφος του Ιούδα, έτσι ώστε ο Συμεών δεν έλαβε ένα έδαφος ανεξάρτητο από άλλο. Όταν, λοιπόν, ο Μωυσής έστρεψε την προσοχή του στον Ιούδα, εγνώριζε καλά ότι η μερίς του Συμεών περιελαμβάνετο στη μερίδα του Ιούδα. Το εδάφιο Ιησούς του Ναυή 19:9 αναφέρει: «Εκ του μεριδίου των υιών Ιούδα εδόθη η κληρονομιά των υιών Συμεών, διότι το μερίδιον των υιών Ιούδα ήτο παραπολύ μεγάλον δι’ αυτούς· όθεν οι υιοί Συμεών έλαβον την κληρονομίαν αυτών εντός της κληρονομιάς εκείνων.» Όχι μόνο μπορούσε ο Συμεών να περιληφθή στο μερίδιον του Ιούδα, αλλά κι η ευλογία του Μωυσέως ήταν σε όλες τις φυλές του Ισραήλ, η δε φυλή του Συμεών ήταν συγκεντρωμένη εκεί και υπήχθη στη γενική ευλογία: «Μακάριος συ, Ισραήλ, Τις όμοιός σου, λαέ σωζόμενε υπό του Ιεχωβά;»​—Δευτ. 33:29, ΜΝΚ.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Επιστηρίζοντες. . . , προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν, και διδάσκοντες ότι δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού.​—Πράξ. 14:22. Σ 1/2/63 31

2 Επιποθώ να σας ίδω . . . τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.​—Ρωμ. 1:11, 12. Σ 1/11/63 1

3 Οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε· και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβουμένων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού.​—Μαλαχ. 3:16, ΜΝΚ. Σ 1/8/63 16, 17

4 Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω· γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον.​—Αποκάλ. 3:19. Σ 15/8/63 25-27

5 Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.​—Κολ. 3:21. Σ 1/12/63 7α

6 Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.​—1 Κορ. 10:13. Σ 15/9/63 13, 18α

7 Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης. . . . Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.​—Αποκάλ. 2:10. Σ 1/1/64 19, 20

8 Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν.​—Κολ. 4:5. Σ 15/12/63 9, 10α

9 Επειδή η κατ’ εμού λύσσα σου, και η αλαζονεία σου, ανέβησαν εις τα ώτά μου, . . . θέλω σε επιστρέψει δια της οδού δι’ ης ήλθες.​—2 Βασ. 19:28. Σ 15/2/64 20, 21

10 Και εκάθισεν εκεί έν έτος και μήνας έξ, διδάσκων μεταξύ αυτών τον λόγον του Θεού.​—Πράξ. 18:11. Σ 1/3/64 7-10α

11 Εν εκείναις ταις ημέραις ήλθεν ο Ιησούς από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, και εβαπτίσθη υπό Ιωάννου.​—Μάρκ. 1:9. Σ 1/9/63 10

12 Λέγουσαν προς τους επτά αγγέλους, Υπάγετε και εκχέατε εις την γην τας φιάλας του θυμού του Θεού.​—Αποκάλ. 16:1. Σ 15/1/64 12, 13α

13 Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, . . . εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα.​—1 Κορ. 8:5, 6. Σ 15/3/64 1, 2β

14 Μη ευφραίνου εις εμέ, η εχθρά μου· αν και έπεσα θέλω σηκωθή.​—Μιχ. 7:8. Σ 1/4/64 9, 10α

15 Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/7/63 11-14

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Βρίσκονται διαρκώς στη διάνοια των Χριστιανών τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τα σχετικά με την εποχή μας, στην οποία πρέπει να διεξαχθή ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας για τις επίκαιρες βουλές του Υψίστου, πράγμα που είναι σε αρμονία με το όνομά των Μάρτυρες του Ιεχωβά· συνεπώς και τον μήνα Ιούνιον θα επισκεφθούν τους ανθρώπους στα σπίτια των να τους μιλήσουν για την ίδρυσι της βασιλείας τού Θεού και να θέσουν στη διάθεσί των δύο σπουδαία Γραφικά βοηθήματα για ευρύτερη κατατόπισί των στις διακηρύξεις του λόγου του Θεού. Αυτά είναι το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα», τα οποία θα δίδωνται προς δρχ. 22 και τα δύο.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο σύντομα σημειώματα για το περιεχόμενον των βιβλίων αυτών.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

19 Ιουλίου: Τίνος Θεού Είσθε Μάρτυς; Σελ. 328.

26 Ιουλίου: Τίνος Θεού Είσθε Μάρτυς; Μέρος Δεύτερο. Σελ. 334.

Ποιος Σκοπός Υπάρχει στο να Ζούμε;

ΕΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ότι σε όλον τον κόσμο δέκα χιλιάδες και πλέον άτομα αυτοκτονούν κάθε μέρα; Πολλαπλασιάστε αυτόν τον αριθμό επί 365 και θα ιδήτε ότι ο κατ’ έτος αριθμός των αυτοκτονιών είναι καταπληκτικός. Είναι μεγαλύτερος απ’ όλον τον πληθυσμό πολλών πόλεων. Τι οδηγεί τόσο πολλούς ανθρώπους σε μια τέτοια απέλπιδα κατάστασι διανοίας; Μήπως η ζωή έγινε κάτι χωρίς σκοπό κενόν γι’ αυτούς; Μήπως αυτοί έχασαν κάθε αίσθησι υποχρεώσεως στους εαυτούς των, στον συνάνθρωπό τους, στον Θεό που είναι ο Δημιουργός των;

Αναγνωρίζεται ότι το να έχη κανείς ένα σκοπό στη ζωή είναι ζωτικό για την ευημερία του ανθρώπου. Μερικοί έχουν ως σκοπό το να κάνουν καλό σε άλλους, μεταχειριζόμενοι αυτούς με καλωσύνη και γενικά υποβοηθώντας αυτούς. Μερικοί κάνουν σκοπό στη ζωή τους να περνούν καλά τον καιρό τους, να τέρπωνται, ασχολούμενοι σε επιδιώξεις απολαύσεων. Μερικοί θεωρούν ως σκοπό της ζωής των το να εργάζωνται αποβλέποντας σε οικονομική ασφάλεια. Άλλοι συγκεντρώνουν τη ζωή τους γύρω από το σπίτι και την οικογένειά τους. Αλλ’ αν κρίνωμε από την έλλειψι αληθινής ευτυχίας μεταξύ των ανθρώπων με τους σκοπούς αυτούς, καταφαίνεται ότι υπάρχει κάτι το ελαττωματικό περί τους στόχους αυτούς ως του κυρίου σκοπού της ζωής. Χρειάζεται ένας υψηλότερος σκοπός. Τι υψηλότερος σκοπός υπάρχει απ’ εκείνον που έθεσε ενώπιον του ανθρώπου ο Δημιουργός αυτού;

Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, τονίζει ότι ο αληθινός μας σκοπός στη ζωή πρέπει να είναι η εκτέλεσις του Θείου θελήματός του. Ιδού πώς το διατυπώνει ο σοφός Σολομών. «Φόβου τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.» (Εκκλησ. 12:13) Το ότι η εκτέλεσις του Θείου θελήματος είναι πράγματι «το παν του ανθρώπου» το ανέγραψε ο Σίμων Πέτρος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, στους πρώτους Χριστιανούς: «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας· δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού. Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις.»​—1 Πέτρ. 4:1-3.

Επειδή ο σκοπός μας στη ζωή δεν πρέπει να είναι «πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού», επιβάλλεται να μάθωμε ποιό είναι το θέλημα του Θεού. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να προσδιορισθή απλώς από τη συνείδησι κάθε ατόμου, ή από συνήθεια, ή από ό,τι λέγει ένας διδάσκαλος «Κυριακού σχολείου». Ούτε μαθαίνεται πάντοτε το θέλημα του Θεού με εκπαίδευσι από τους γονείς. Ο Θεός έχει προνοήσει για τη διδασκαλία μας περί του θελήματός του μέσω των σελίδων της Θεοπνεύστου Γραφής, οι δε συνετοί άνθρωποι θα κάμουν αυτό το Βιβλίο μόνιμο σύντροφο και οδηγό τους.

Βέβαια, η Γραφή τονίζει ότι το θέλημα του Θεού είναι να ‘φοβούμεθα τον αληθή Θεόν’, τον Ιεχωβά, μάλλον παρά ανθρώπους. (Λουκ. 12:4, 5) Τονίζει ότι πρέπει να ‘τηρώμεν τας εντολάς του’. Οι εντολές του Θεού σχετίζονται με τη διαγωγή και τη δράσι μας, πράγμα που απαιτεί να είμεθα άγιοι. Πραγματικά, ο απόστολος Πέτρος, στην αρχή της πρώτης επιστολής του, ετόνισε ότι πρέπει να είμεθα άγιοι σε κάθε διαγωγή μας, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού: «Ως τέκνα υπακοής, μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών· αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον, “Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος”.» (1 Πέτρ. 1:14-16) Αυτό σημαίνει ότι το Θείον θέλημα για τον άνθρωπο είναι μια ζωή που πρέπει να την διάγη κανείς σύμφωνα με τον άγιο κανόνα της δικαιοσύνης του Θεού. Ένας, λοιπόν, που κάνει το θέλημα του Θεού δεν μπορεί να διάγη κατά τον τρόπο του ασεβούς αυτού συστήματος πραγμάτων. Ο παρελθών καιρός του βίου ενός ανθρώπου, που έπραττε το θέλημα των εθνών, είπε ο Πέτρος, υπήρξε αρκετός, πάρα πολύς, πραγματικά· απ’ τον καιρό, που αρχίζει να επιδιώκη τον ορθό σκοπό στη ζωή, πρέπει να εξαγοράζη τον χρόνον του και να τον χρησιμοποιή, μαζί με τη δύναμι κι ενέργεια που εδαπανούσε προηγουμένως κάνοντας το θέλημα των ανθρώπων, στο να κάνη το θέλημα του Θεού.

Ο Πέτρος, επίσης, είπε ότι ένας που θέλει να κάνη το θέλημα του Θεού πρέπει να οπλισθή. Με τι; Με «το αυτό φρόνημα», που είχε κι ο Ιησούς Χριστός. Τι προστασία είναι αυτή απ’ αυτό το ασεβές σύστημα πραγμάτων, από την απελπισία, τη δυστυχία και την άσκοπη ζωή! Για να οπλισθή κανείς με το φρόνημα του Ιησού Χριστού, πρέπει να μάθη τι εδίδαξε ο Ιησούς​—για τη βασιλεία του Θεού. Εκείνος, που κάνει το θέλημα του Θεού, θα θέση αυτή τη βασιλεία πρώτιστη στη ζωή του, ακριβώς όπως έκαμε ο Ιησούς, υπακούοντας στην εντολή του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα [υλικές ανάγκες] θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:33) Τότε θα ασπασθούμε τη βέβαιη ελπίδα της αιωνίου ζωής δια της βασιλείας του Θεού και της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού, την οποίαν επρομήθευσε καταθέτοντας την τελεία ανθρωπίνη ζωή του.

Μέρος του σκοπού του Χριστιανού στη ζωή πρέπει να είναι να διδάσκη το θείον θέλημα στους άλλους· αυτό βέβαια περιλαμβάνει διδασκαλία στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού που ιδρύθη στους ουρανούς και για το πώς αυτή θα φέρη ευλογίες σε όλη την ευπειθή ανθρωπότητα. Ναι, είναι θέλημα του Θεού για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς να συνιστούν στους άλλους το Θείον άγγελμα της σωτηρίας δια Ιησού Χριστού μέσω της ουρανίας βασιλείας του, που θα καταστήση δυνατή μια δίκαιη νέα τάξι πραγμάτων.

Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, εξέθεσε τον σκοπό του στη ζωή με αυτόν τον τρόπο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Αυτός ήταν ο σκοπός γύρω από τον οποίον διεμορφώθη η δράσις του. Συνιστούσε το Θείον θέλημα σε όλους εκείνους, με τους οποίους ήρχετο σ’ επαφή και οι οποίοι ήσαν ταπεινοί και ποθούσαν να μάθουν τον ορθό σκοπό στη ζωή. Το να ζη κανείς σύμφωνα με τον κανόνα του Ιησού δεν είναι εύκολο, αλλά κάθε άτομο έχει ευθύνη να πράττη ό,τι μπορεί, αινώντας τον Θεό με τέτοιον τρόπο ώστε να μάθουν κι άλλοι το Θείον θέλημα. Ο Θεός δεν είναι παράλογος· δέχεται τις ειλικρινείς προσπάθειές μας να ζούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του.

Είναι, λοιπόν, ουσιώδες να κάνωμε όλα όσα μπορούμε για να εκτελέσωμε τον αγαθό σκοπό του να ‘φοβούμεθα τον Θεό και να φυλάττωμε τις εντολές του’, ζώντας «ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.» Τότε θα έχωμε τον ορθό σκοπό στη ζωή και θα είμαστε στη γραμμή για ένα μέλλον αιωνίου ευτυχίας υπό την βασιλείαν του Θεού.

Η Ακριβής Γνώσις Οδηγεί σε Ζωή

Η καθημερινή ζωή απαιτεί γνώσι. Αλλά αποκτάτε σεις, επίσης, τη γνώσι, που επηρεάζει την αιωνία σας ευημερία;

ΘΑ ΕΚΤΕΛΟΥΣΑΤΕ εγχείρησι στο κεφάλι ή την καρδιά κάποιου ανθρώπου, αν δεν είχατε σπουδάσει ποτέ ιατρική;

Ακόμη και η σκέψις του να εκτελέσετε μια τέτοια λεπτή εγχείρησι, που αφορά ανθρώπινη ζωή, χωρίς τις αναγκαίες γνώσεις ιατρικής, αναμφιβόλως σας συγκλονίζει. Γνωρίζετε ότι η χειρουργική απαιτεί τη μεγαλύτερη επιδεξιότητα που προέρχεται από την ακριβή γνώσι και εκπαίδευσι σ’ αυτόν τον τομέα. Μόνον ένα άτομο, που έχει αυτή την ακριβή γνώσι κι εξάσκησι, θα ήταν σε θέσι να εκτελέση επιτυχώς μια τέτοια εγχείρησι.

Δεν είναι μόνον ο τεχνικός τομεύς, όπως η ιατρική, όπου η ακριβής γνώσις είναι αναγκαία. Υπάρχει ανάγκη αυτής ακόμη και για να κερδίσετε την καθημερινή ζωή σας. Λόγου χάριν, δεν θα μπορούσατε πολύ εύκολα να βρήτε εργασία ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου, αν δεν είχατε οδηγήσει ποτέ φορτηγό αυτοκίνητο και δεν είχατε γνώσι των κανονισμών κυκλοφορίας. Απαιτεί γνώσι του οχήματος και γνώσι των κανόνων οδικής κυκλοφορίας για να είσθε ένας ικανός οδηγός.

Μια οικοκυρά, επίσης, χρειάζεται γνώσι. Πρέπει να έχη γνώσεις μαγειρικής προτού να μπορή να παρασκευάση ένα ορεκτικό και θρεπτικό φαγητό, ώστε να το απολαύση η οικογένειά της. Έχει ανάγκη να γνωρίζη πώς να φροντίζη για το σπίτι της και τα παιδιά της. Όσο περισσότερη είναι η ακριβής γνώσις της και όσο περισσότερο την θέτει σ’ εφαρμογή, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα προκύψουν.

Ναι, για να συντηρήσετε και να σώσετε τη ζωή σας, για να φροντίσετε για τις αναγκαίες υποθέσεις της ζωής χρειάζεται γνώσις.

ΤΙ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Καταβάλλετε, λοιπόν, πολλές προσπάθειες για ν’ αποκτήσετε τη γνώσι που χρειάζεσθε για να μπορέσετε ν’ απολαύσετε τη ζωή και να την παρατείνετε όσο είναι δυνατόν περισσότερο. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μπορεί να έχη ακόμη σπουδαιότερο αποτέλεσμα στη ζωή σας. Κι αυτό, επίσης, χρειάζεται να το κατέχετε. Ποιο είναι αυτό; Η ακριβής γνώσις του Θεού, των σκοπών του και των απαιτήσεών του. Το θέλημα του Θεού είναι εκείνο που πρόκειται να επικρατήση τελικά στη γη, άσχετα με το τι οι άνθρωποι και τα έθνη κάνουν. Η θεόπνευστη παροιμία λέγει: «Είναι πολλοί λογισμοί εν τη καρδία του ανθρώπου· η βουλή όμως του Ιεχωβά, εκείνη θέλει μένει.» (Παροιμ. 19:21, ΜΝΚ) Το μέλλον της ζωής κάθε ατόμου επάνω στη γη εξαρτάται από τον Ιεχωβά Θεό. Για κείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν, υπόσχεται με βεβαιότητα αιώνια ζωή σε μια δίκαιη νέα τάξι πραγμάτων.

Κατά συνέπειαν, είναι μήπως λογικό να χρησιμοποιήσετε όλες τις ζωτικές δυνάμεις σας στην απόκτησι γνώσεως, που είναι αναγκαία για να διατηρήσετε την παρούσα ζωή σας για το σύντομο διάστημα των εβδομήντα ή ογδόντα ετών, και συγχρόνως ν’ αγνοήσετε την πολύ σπουδαιότερη γνώσι του Θεού και της προμηθείας του για αιώνια ζωή;

Η ζωή είναι ένα πολυτιμότατο απόκτημα. Ακόμη και σ’ αυτόν τον πολυτάραχο κόσμο θα προτιμούσατε να είσθε ζωντανός μάλλον παρά νεκρός. Ώστε, κάνετε ό,τι μπορείτε να κάνετε για να παραμείνετε ζωντανός όσο το δυνατόν περισσότερο. Εν τούτοις, αν πρόκειται να έχετε κάποιο μέλλον πέραν του φυσιολογικού διαστήματος της ζωής, πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι ο Θεός εκείνος, που θα το προμηθεύση. Όπως έδειξε ο ψαλμωδός: «Μετά σου [Θεέ] είναι η πηγή της ζωής.»​—Ψαλμ. 36:9.

Οι άνθρωποι, με όλα τα αξιοθαύμαστα επιτεύγματα, που έχουν στο ενεργητικό τους, δεν μπορούν να σας κρατήσουν ζωντανόν επ’ αόριστον. Αλλ’ ο Θεός μπορεί. Και αν τον υπηρετήτε πιστά, θα το κάμη. Η υπόσχεσίς του είναι: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε.» (Παροιμ. 3:1, 2) Πόσο ακριβώς θα διαρκέσουν αυτά δείχνεται, επίσης, στη Γραφή, στον Ψαλμό 37:29, όπου λέγει: «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» Αυτή είναι η μεγαλειώδης υπόσχεσις του Ιεχωβά Θεού, ζωή παντοτινή σ’ έναν κόσμο ελεύθερο από ανησυχία, χωρίς καμμιά από τις ανησυχίες που σήμερα καταθλίβουν οδυνηρά την ανθρωπότητα και τη φέρουν σε αμηχανία.

Σ’ αυτή την ένδοξη νέα τάξι, εδώ ακριβώς επάνω σ’ αυτή τη γη θ’ αποδειχθή αληθινό ότι ο κόπος και η λύπη που τόσο επικρατούν σήμερα θα είναι πράγματα του παρελθόντος. Όλη η γη θα μεταμορφωθή σε παράδεισο. Ο άνθρωπος θ’ αναπτύσσεται προς την τελειότητα διανοίας και σώματος και θ’ απολαύη πλήρως τα θαυμάσια της δημιουργίας του Θεού, και μάλιστα σ’ όλη την αιωνιότητα. «Θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην, ουδέ θέλουσι τεκνοποιεί δια καταστροφήν· διότι είναι σπέρμα των ευλογημένων του Ιεχωβά, και οι έκγονοι αυτών μετ’ αυτών. Και πριν αυτοί κράξωσιν, εγώ θέλω αποκρίνεσθαι· και ενώ αυτοί λαλούσιν, εγώ θέλω ακούει.» (Ησ. 65:21-24, ΜΝΚ) Ουδείς άνθρωπος ή έθνος μπορεί να υποσχεθή τέτοια πράγματα και έπειτα να εκπληρώση μια τέτοια υπόσχεσι, αλλ’ ο Θεός μπορεί να εκπληρώση τις υποσχέσεις του και τις εκπληρώνει. Δεν αξίζει μήπως να μάθωμε αυτές τις θείες προμήθειες; Θα μπορούσε η επιδίωξις γνώσεως σε οποιονδήποτε άλλον τομέα να είναι πιο αξιόλογη;

Απλούστατα, δεν είναι λογικό να δαπανάτε όλο το χρόνο και τις προσπάθειές σας για ν’ αποκτήσετε πράγματα που δεν θα διαμείνουν, και συγχρόνως να μη δαπανάτε καθόλου χρόνο ή προσπάθεια για ν’ αποκτήσετε εκείνο που θα διαμείνη για πάντα. Διασκεδάζετε με το παιδί που μαζεύει τα μικροτέρας αξίας κέρματα, επειδή λαμποκοπούν, αντί ενός λερωμένου κέρματος ανωτέρας αξίας, αυτή δε η πράξις του προδίδει την ανωριμότητα του παιδιού και την έλλειψι γνώσεως όσον αφορά την αξία των πραγμάτων. Μήπως, όμως, δείχνετε ορθή αντίληψι περί αξιών αν δαπανάτε όλη σας τη ζωτική δύναμι στην επιδίωξι υλικών αποκτημάτων, σαρκικών ευχαριστήσεων και γνώσεως του κάθε πράγματος εκτός εκείνου που αφορά τη σχέσι σας προς τον Θεό, προς Εκείνον, από τον οποίον εξαρτάται η ίδια η ζωή σας;

Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείτε ν’ αδιαφορήτε για την καθημερινή σας ζωή, διότι πρέπει με ορθό τρόπο να κάνετε προμήθεια για τις ανάγκες της. Αν, όμως, αγαπάτε τη ζωή, δεν θ’ απορροφηθήτε τελείως από την προσπάθεια αποκτήσεως αυτών των πραγμάτων με δαπάνη των σπουδαιότερων. Να έχετε υπ’ όψι τους λόγους του Ιησού Χριστού, που είπε: «Εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» (Λουκ. 12:15) Ο Ιησούς κατόπιν έδωσε έμφασι στο νόημα αυτού του εδαφίου, μιλώντας για ένα πλούσιο, που ενόμισε ότι είχε υπολογίσει τα πάντα στη ζωή του: «Είπε [ο πλούσιος], Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου, και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας, και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου· και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.»​—Λουκ. 12:18-21.

Άσχετα με το τι κατέχετε, γρήγορα ή αργά θ’ αντιμετωπίσετε την σκληρή πραγματικότητα ότι ο τάφος σάς αναμένει. Δεν υπάρχει στον τάφο απόλαυσις της υγείας, της γνώσεως, της επιδεξιότητος και της ενεργείας, όλων αυτών που κατέχετε. Όλες οι προσπάθειες και οι ευχαριστήσεις σταματούν εκεί: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν . . . διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.»​—Εκκλησ. 9:5, 10.

Μόνον ο Θεός, που είναι ο Δημιουργός, ο Συντηρητής και ο Δοτήρ της ζωής, μπορεί να προμηθεύση διαφυγή από τη θλιβερή προοπτική του θανάτου. Η Γραφή δείχνει πώς μπορείτε να επωφεληθήτε απ’ αυτή την προμήθεια.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ;

Πώς μπορείτε να οικοδομήσετε μια ζωή που θα ευαρεστήση τον Θεό, τέτοια ώστε να σας οδηγήση σε ζωή στον υποσχεμένο του Παράδεισο; Τι πρέπει να κάνετε για να κερδίσετε την εύνοια του Παντοδυνάμου;

Το θεμέλιο της δημιουργίας του είδους της ζωής που ευαρεστεί τον Θεό είναι η ακριβής γνώσις. Όπως ακριβώς πρέπει να έχετε ακριβή γνώσι στο επάγγελμά σας για να μπορήτε να κερδίζετε κάπως τη ζωή σας, και όπως ένας γιατρός χρειάζεται ακριβή γνώσι για να εκτελέση μια εγχείρησι που μπορεί να σώση ζωή, έτσι πρέπει να έχετε ακριβή γνώσι του Θεού για να επωφεληθήτε από την προμήθειά του για ζωή.

Πράγματι, πώς μπορείτε να αναμένετε να ευαρεστήσετε τον Θεό, αν δεν γνωρίζετε τι τον ευαρεστεί; Πώς μπορείτε να εκτελέσετε εκείνο που Αυτός απαιτεί αν δεν γνωρίζετε ποιες είναι οι απαιτήσεις του;

‘Α! περιμένετε όμως’, μπορείτε να πήτε. ‘Εδώ είναι όπου ο κληρικός μου μπαίνει στη σκηνή. Αυτός έχει αυτή τη γνώσι και φροντίζει γι’ αυτά τα θρησκευτικά ζητήματα’. Αλλά, μπορεί ένας κληρικός να επωμισθή τη δική σας ευθύνη του να υπηρετήτε τον Θεό; Αν ένας συγγενής σας είναι επιδέξιος χειρουργός, αυτό δεν σας καθιστά ικανόν να είσθε κι εσείς τέτοιος. Αν ο καλύτερός σας φίλος είναι ένας επιδέξιος οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου, μήπως αυτό σας καθιστά ικανόν να είσθε κι εσείς τέτοιος; Ασφαλώς, όχι. Για να γίνετε ικανός, πρέπει να σπουδάσετε και ν’ αποκτήσετε επιδεξιότητα μέσω πείρας.

Δεν μπορείτε να βασισθήτε στη διαβεβαίωσι οποιουδήποτε ότι ευαρεστείτε τον Θεό· όχι, ούτε ακόμη στη διαβεβαίωσι ενός κληρικού. Έχουν αποτύχει προηγουμένως, όπως είχε αποτύχει ο Ιουδαϊκός κλήρος στις ημέρες του Ιησού. Η αρχή, που πρέπει ν’ ακολουθήσετε στη γνώσι σας περί του Θεού, είναι αυτή: «Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.» (Γαλ. 6:5) Ενώ μπορούν και άλλοι να σας βοηθήσουν, είσθε, εν τούτοις, υπεύθυνος απέναντι του Θεού για τη δική σας σχέσι προς αυτόν. Αυτή η ευθύνη δεν μπορεί να μεταβιβασθή σε άλλον. Αν επιθυμήτε ζωή στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού, σεις προσωπικώς πρέπει να μάθετε τις εντολές του και να υπακούσετε σ’ αυτές.

Λοιπόν, το πρώτο βήμα στο να οικοδομήσετε μια ζωή που ευαρεστεί τον Θεό είναι ν’ αποκτήσετε ακριβή γνώσι αυτού ώστε να είσθε σε θέσι να τηρήσετε τις εντολές του. Ο Ιησούς είπε: «Εάν θέλης να εισέλθης εις την ζωήν, φύλαξον τας εντολάς.» (Ματθ. 19:17) Οι εντολές αυτές περιέχονται στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗ ΓΡΑΦΗ

Μια συνηθισμένη απάντησις πολλών θρησκευομένων ατόμων πάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι, ‘Έχω τη Γραφή μου και τη διαβάζω’. Σύμφωνοι, αλλά εξάγετε τα ορθά συμπεράσματα απ’ αυτή; Επίσης, χρησιμεύει άρα γε αυτή ως οδηγός για τη ζωή σας, ή μήπως παίρνετε απ’ αυτή ό,τι θέλετε και απορρίπτετε ό,τι πιθανόν θεωρείτε ως μη ευχάριστο;

Το να έχετε και να διαβάζετε την Αγία Γραφή δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι εξάγετε τα σωστά συμπεράσματα απ’ αυτή ή ότι την αφήνετε να κατευθύνη τη ζωή σας. Λόγου χάριν, εξετάστε την περί τριάδος διδασκαλία που διδάσκεται από τις περισσότερες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου». Μέλη αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων, αν και είναι πιθανόν να κατέχουν Γραφές και να τις διαβάζουν σε κάποιο βαθμό, εν τούτοις πιστεύουν ότι ο ουράνιος Πατήρ, ο Υιός του Ιησούς Χριστός και το Άγιο Πνεύμα είναι και οι τρεις ένας Θεός. Πιστεύουν ότι, όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη, ήταν ο Παντοδύναμος Θεός σε ανθρώπινη μορφή.

Αλλ’ αυτό είναι το εξαγόμενο ορθό συμπέρασμα από τις Γραφές; Ο Ιησούς είπε: «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.» (Ιωάν. 10:30) Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο Θεός, ούτε αναφέρεται σε κάποιο καλούμενο τρίτο πρόσωπο της τριάδος. Μήπως δεν εξήγησε ο Ιησούς στο κεφάλαιο 17 του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου ότι αυτό σημαίνει ταυτότητα σκοπού, ενότητα; Διαβάστε το στη δική σας Γραφή. Μπορεί ένας πατέρας να είναι ο ίδιος όπως ο γυιός του; Ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού. Ακόμη κι ένα παιδί μπορεί να κατανοήση ότι ένας πατέρας είναι μεγαλύτερος από ένα γυιό. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) Αλλ’ οι κληρικοί έχουν επισκιάσει τόσο πολύ την απλή αυτή αλήθεια, ώστε μερικοί αναγνώσται της Γραφής δεν την πιστεύουν πλέον. Πόσο απλούν είναι για τα αληθώς ταπεινά άτομα να εξαγάγουν το ορθό συμπέρασμα σχετικά μ’ αυτή τη διδασκαλία, από τους λόγους του Ιησού: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ. Και ο πέμψας με είναι μετ’ εμού· δεν με αφήκεν ο Πατήρ μόνον· διότι εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν»! (Ιωάν. 8:28, 29) Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εξήγαγε το ορθό συμπέρασμα, διότι αργότερα έγραψε: «Κεφαλή δε του Χριστού, [είναι] ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Τοιουτοτρόπως, ενώ οι κληρικοί μπορούν να διδάσκουν ότι ο Θεός, ο Χριστός, και το Άγιον Πνεύμα είναι ισοδύναμοι, και οι τρεις ένας Θεός, η απλή αλήθεια σχετικά μ’ αυτό παραμένει, ότι δεν είναι· ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και κατώτερος απ’ αυτόν, και ότι το άγιο πνεύμα είναι η ενεργός δύναμις του Θεού, και συνεπώς υποτεταγμένη σ’ αυτόν.

Αλλά γιατί ακριβώς μορφωμένοι κληρικοί αποτυγχάνουν να κατανοήσουν και να διδάξουν αυτές τις σαφείς Γραφικές αλήθειες; Διότι προτιμούν τις παραδόσεις και τις φιλοσοφίες των ανθρώπων αντί του γραπτού Λόγου του Θεού. Και όταν ένα άτομο απορρίπτη τον Λόγον του Ιεχωβά, ποια σοφία έχει; Ασφαλώς όχι την από τον Θεό προερχόμενη σοφία, διότι δεν έχει το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού. Μάλλον, Σατανάς ο Διάβολος, ο «θεός του κόσμου τούτου», τυφλώνει τη διάνοιά του, ώστε «να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι [όχι ο Θεός, αλλά] εικών του Θεού.»​—2 Κορ. 4:4· Κολ. 2:8· Ιερεμ. 8:9.

Υπάρχει, λοιπόν, μεγάλος κίνδυνος στο να εξάγετε εσφαλμένα συμπεράσματα από τη Γραφή ή ν’ αφήνετε κάποιον άλλον να τα εξάγη για σας. Η προσπάθεια να ευαρεστήσετε τον Θεό χωρίς ν’ αποκτάτε προσωπικώς ακριβή γνώσι από το Λόγο του μοιάζει με το ν’ αναχωρήσετε για ένα μακρινό ταξίδι μέσα στο σκοτάδι της νύχτας χωρίς έναν οδικό χάρτη και χωρίς φως. Είναι σαν να ρίχνετε στον αέρα ένα νόμισμα [‘κορώνα-γράμματα’] για ν’ αποφασίσετε ποιά στροφή θα πάρετε κάθε φορά που φθάνετε σε μια διασταύρωσι. Θα χαθήτε σύντομα.

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι, αλλά μόνον ένας οδηγεί σε ζωή. Η Γραφή δείχνει ότι μια είναι «η οδός η φέρουσα εις την ζωήν.» (Ματθ. 7:14) Καθώς βαδίζετε σ’ αυτή την οδό προς ζωήν, η ακριβής γνώσις από τον Λόγο του Θεού θα σας καταστήση ικανόν να ‘δοκιμάζετε τα πάντα’. (1 Θεσ. 5:21) Σ’ αυτόν το σκοτεινό κόσμο θα χρησιμεύση ως λύχνος στα πόδια σας, και ως φως στην πορεία σας. (Ψαλμ. 119:105) Η ακριβής γνώσις του Θεού οδηγεί πέραν από το επερχόμενο νεκρό τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Οδηγεί σε ζωή στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, που τώρα είναι εγγύς. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα ευχαριστηθούν να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αυτή τη ζωτική γνώσι από τη Γραφή σας μελετώντας τη Γραφή μαζί σας στο δικό σας σπίτι μια ώρα την εβδομάδα, με την άνεσί σας και όταν είσθε ελεύθεροι από άλλη απασχόλησι.

Επαφή με την Αλήθεια δι’ Αλληλογραφίας

Όλα τα άτομα δεν έχουν την ευκαιρία να έλθουν σε απ’ ευθείας επαφή με την αλήθεια· πώς, λοιπόν, θα την ακούσουν; Όταν δεν είναι δυνατόν να φθάση κάποιος ως τα σπίτια των ενδιαφερομένων ανθρώπων, μπορούν, ωστόσο, αυτοί να μάθουν την αλήθεια δι’ αλληλογραφίας. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωσι ενός νέου που κατοικούσε κοντά στη Μπακβάνγκα του Κόνγκο. Ο νέος αυτός έλαβε ένα έντυπο της Εταιρίας Σκοπιά και το διάβασε με προσοχή. Διεπίστωσε ότι πολλές δυσμενείς αφηγήσεις που είχε ακούσει για τους μάρτυρας του Ιεχωβά από Καθολικές πηγές ήσαν μάλλον ψευδείς και γι’ αυτούς που τις διέδιδαν είπε, «Αυτοί οι διάκονοι του Σατανά προσπαθούν μάλλον να αποστρέψουν τους ανθρώπους από την αλήθεια.» Το ενδιαφέρον του για την αλήθεια τον ωδήγησε να γράψη στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας, στέλλοντας χρήματα για να του αποσταλούν και άλλα έντυπα. Έλαβε με μεγάλη εκτίμησι τ’ αποσταλέντα έντυπα, τα οποία τώρα μελετά για να λάβη απάντησι στα πολλά ερωτήματά του σχετικά με την Αγία Γραφή.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Διαπίστωσις Ωφελιμότητος του Έργου Σκαπανέως Διακοπών

Ένας αδελφός γράφει από τη Δημοκρατία του Κόνγκο (Μπραζαβίλ) τα εξής: «Ενώ παρακολουθούσα τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, άκουα συχνά να μιλούν γι’ αυτό που ονομάζεται ‘έργο σκαπανέως διακοπών’. Όταν, λοιπόν, έγινα ευαγγελιζόμενος και είχα πια τα προσόντα γι’ αυτή τη μορφή του έργου, εδαπάνησα ένα μήνα για να διαπιστώσω, αν πράγματι ήταν τόσο χαρούμενο και ωφέλιμο όσο μου είχε λεχθή. Ήταν; Ως ευαγγελιζόμενος δεν είχα ποτέ κατορθώσει να έχω μια συνεχή Γραφική μελέτη, αλλά στον ένα μήνα που έκαμα έργο σκαπανέως, κατώρθωσα ν’ αρχίσω οκτώ οικιακές Γραφικές μελέτες, οι οποίες συνεχίσθησαν και όταν επανήλθα στις τάξεις των ευαγγελιζομένων εκκλησίας. Δεν θα διστάσω, λοιπόν, ποτέ να επαναλάβω την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών, όταν μου παρουσιασθή πάλι η ευκαιρία.»​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Φυλαχθήτε από το να Παίζετε με τη Σεξουαλική Ανηθικότητα!

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ του Θεού όσον αφορά τις σχέσεις των φύλων βρίσκονται στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αυτή καθιστά σαφές ότι οι σχέσεις των δύο φύλων είναι μόνο για κείνους που έχουν νυμφευθή καταλλήλως. Για τα άγαμα άτομα, το να έχουν σχέσεις με το έτερο φύλο είναι πορνεία. Για νυμφευμένα άτομα το να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιονδήποτε που δεν είναι γαμήλιος σύντροφός τους είναι μοιχεία. Η Γραφή δηλώνει σαφώς: «Τους . . . πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός,» και ότι «ούτε πόρνοι, . . . ούτε μοιχοί, . . . δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»​—Εβρ. 13:4· 1 Κορ. 6:9, 10.

Το Χριστιανικό επίπεδο, εν τούτοις, είναι πολύ υψηλότερο από την απλή αποφυγή πορνείας και μοιχείας. Απαγορεύονται η χαλαρά διαγωγή και η ακαθαρσία εξίσου με την πλήρη πορνεία και μοιχεία. Αυτό βασίζεται επί της αρχής, που εξέθεσε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία του: «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.»​—Ματθ. 5:28.

Ενώ πολλοί αναγνωρίζουν ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι κακό, δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε ότι ακόμη και το να «παίζουν» με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι, επίσης, κακό. Αλλ’ ο Ιησούς εδήλωσε ότι είναι κακό το ν’ αφήνη ένας τον εαυτό του να φλογίζεται από πάθος συνεχίζοντας να παρατηρή τα χαρακτηριστικά ενός άλλου που δεν είναι γαμήλιος σύντροφός του και κάνοντας αυτό με όχι αγνό ελατήριο. Είναι εξίσου ακριβώς κακό όπως το να επιδοθή σε οποιαδήποτε άλλη διαγωγή που έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Γιατί το να παίζη κανείς με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι κακό και κάτι που πρέπει να το αποφεύγουν οι Χριστιανοί; Εν πρώτοις, παραβιάζει τις εκπεφρασμένες εντολές του Θεού. Αυτό προκαλεί τη δυσαρέσκειά του, αν όχι επίσης και τη δυσφήμησι του αγίου ονόματός του. Για τούτο ο Λόγος του συμβουλεύει: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.» Ναι, όλα τα τοιούτου είδους «έργα της σαρκός» είναι μία μορφή ειδωλολατρίας και εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με την αρχαία φαλλική λατρεία, ή λατρεία του φύλου.​—Κολ. 3:5· Γαλ. 5:19-21.

Κατά δεύτερο λόγο, με το παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα θα μπορούσε να βλάψη άλλους, διανοητικώς, σωματικώς και πνευματικώς. Καταβαρύνεται με συγκινήσεις, ειδικώς για τη γυναίκα περί της οποίας πρόκειται. Μπορεί να προξενήση μεγάλη λύπη και αναταραχή στη διάνοια και στην καρδιά. Επί πλέον, αποτυγχάνοντας ένας να κάμη ‘ευθείας οδούς εις τους πόδας’ του, θα μπορούσε κάλλιστα να κάμη άλλους να στραφούν προς ανήθικες συνήθειες και να παρεκκλίνουν από το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Μπορεί να τον οδηγήση στην αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, και σε αιώνια καταστροφή από τον Θεό.

Το παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα οδηγεί εύκολα στην πορνεία, που μπορεί να καταλήξη σε αποτρόπαια αφροδίσια νοσήματα και ισόβιες θλίψεις, όπως στην περίπτωσι του να έχη ένας μη νομίμους απογόνους. Δεν είναι ασυνήθιστο. Έτσι, το 1962 υπήρχαν 8.835 παράνομες γεννήσεις στο Λονδίνο της Αγγλίας, που ήσαν το ένα έβδομον όλων των γεννήσεων που κατεγράφησαν στην πόλι αυτή σε ολόκληρο το έτος! Σχετικά δε με τα αφροδίσια νοσήματα, μια Αμερικανική αυθεντία εδήλωσε: «Τα αφροδίσια νοσήματα είναι σήμερα ένα σοβαρό και επιδεινούμενο πρόβλημα που απειλεί να σαρώση [τις Ηνωμένες Πολιτείες] όπως μια πυρκαϊά δάσους.»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ;

Τι εννοείται με το «να παίζωμε» με τη σεξουαλική ανηθικότητα; Μ’ αυτό δεν εννοούμε την πορνεία ή τη μοιχεία, διότι αυτά δεν είναι «παιγνίδι» με την ανηθικότητα. Το να «παίζη» ένας με τη σεξουαλική ανηθικότητα υπονοεί ότι μπορεί να μην έχη στην αρχή πρόθεσι να διάπραξη εσκεμμένως πορνεία ή μοιχεία, αλλά, εν γνώσει ή εν αγνοία, προβαίνει σε ενέργειες που εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σ’ αυτά. Το σημείο, που πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν, είναι ότι το να παίζη ένας με την ανηθικότητα τον θέτει στο δρόμο προς την ανηθικότητα, και δεν μπορεί πάντοτε να σταματήση.

Λοιπόν, τώρα, ποιες είναι μερικές πράξεις που χαρακτηρίζονται ως χαλαρά διαγωγή, ή μερικά παιγνίδια με τη σεξουαλική ανηθικότητα χωρίς αυτά να είναι πράγματι πορνεία ή μοιχεία;

Ένα τέτοιο θα ήταν για ένα νυμφευμένο άτομο να ερωτοτροπή με πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο γαμήλιος σύντροφός του. Αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετήση καλό σκοπό. Συνήθως εντρυφά κανείς σ’ αυτό είτε για να εξυψώση τον εγωισμό του είτε χάριν της σεξουαλικής διεγέρσεως που προκαλεί. Είναι το να κυττάζη ένας κάποιο άλλο πρόσωπο με το κακό ελατήριο. Αν αυτό συνεχισθή, κατά λογική συνέπεια, θα καταλήξη σε μοιχεία.

Το να θέτετε τα χέρια σας με τρυφερότητα γύρω από πρόσωπα του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο σύζυγός σας, η σύζυγός σας ή στενοί συγγενείς, είναι, επίσης, παιγνίδι με την ανηθικότητα. Ένα άτομο μπορεί να εκδηλώση φιλικότητα χωρίς να φθάση σ’ αυτό το σημείο. Ενώ μπορεί να φαίνεται πολύ αθώο στην αρχή, τέτοιες πράξεις μπορούν να οδηγήσουν​—και έχουν οδηγήσει—​σε πορνεία και μοιχεία, που καταλήγουν σε κάποια αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία. Ας λεχθή παρεμπιπτόντως ότι το γεγονός ότι τα πρόσωπα πιθανόν να είναι έγγαμα, δεν σημαίνει ότι μπορούν να έχουν μεγαλύτερες ελευθερίες, από αυτή την άποψι, σε σύγκρισι με τα άγαμα άτομα. Εξίσου συχνά, αν όχι και συχνότερα, τα έγγαμα άτομα είναι εκείνα που μπαίνουν σε δυσκολίες κάνοντας τέτοια πράγματα με πρόσωπα που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί των.

Το να λέγη ένας αισχρά αστεία αποτελεί παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Αρχίζει να υποβιβάζη το υψηλό Χριστιανικό επίπεδο. Αφήνεται να υπονοηθή ότι τέτοια πράγματα δεν είναι τόσο κακά αν οι Χριστιανοί μπορούν να ευφυολογούν γύρω απ’ αυτά, και, επί τέλους, κυττάξτε πόσοι γέλασαν! Αλλ’ είναι αυτό καθαρό ή ορθό; Όχι! οδηγεί σε εσφαλμένη κατεύθυνσι, στην κατεύθυνσι της ανηθικότητος, μολύνοντας τις σκέψεις του ανθρώπου.​—Εφεσ. 5:3, 4.

Το να χορεύετε μ’ ένα άτομο, που είναι γαμήλιος σύντροφος ενός άλλου, με τέτοιο τρόπο, ώστε να νοιώθετε ότι διεγείρεσθε ή ερεθίζεσθε σεξουαλικώς, αποτελεί, επίσης, παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει δικαιολογία για ένα Χριστιανό να χορεύη σε στενή επαφή με τον γαμήλιο σύντροφο ενός άλλου. Σκεφθήτε το ως εξής: Θα σας ήταν αρεστό, αν ήρχετο κάποιος στο σπίτι σας κι έβαζε τα χέρια του γύρω από τη σύζυγό σας επί πέντε ή δέκα λεπτά κάθε ώρα στη διάρκεια της βραδιάς, απλώς καθήμενος, ή μένοντας όρθιος στο μέσον του δωματίου, εναγκαλιζόμενος τη σύζυγό σας; Α! Όχι, ασφαλώς δεν θα σας ήταν αρεστό! Τότε, γιατί αυτό θα ήταν δικαιολογημένο απλώς επειδή παίζει η μουσική ή επειδή γίνεται εν ονόματι του χορού; Δεν δικαιολογείται και πρέπει ν’ αποφεύγεται από τους Χριστιανούς. Υπάρχουν άλλα είδη χορού που δεν απαιτούν στενή προσέγγισι των χορευτικών συντρόφων, έναν πραγματικό εναγκαλισμό· χοροί, όπως είναι οι κατά τετράδες χοροί ή άλλοι ομαδικοί χοροί, ή εκείνοι, που εκτελούνται από άτομα του αυτού φύλου, αποφεύγουν αυτή την παγίδα. Εννοείται ότι, ακόμη κι εκεί όπου ένας χορός εκτελείται από ένα άτομο ή άτομα του αυτού φύλου, αν είναι διεγερτικός ή ανήθικος, προφανώς δεν είναι κατάλληλος για Χριστιανούς.

Το να διαβάζετε έντυπα ή να κυττάζετε εικόνες που σας διεγείρουν σεξουαλικώς αποτελεί παιγνίδι με την ανηθικότητα. Το να παρακολουθήτε κινηματογραφικές ταινίες και να παρατηρήτε εκπομπές τηλεοράσεως ή παραστάσεις από σκηνής που προβάλλουν την ανηθικότητα εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία, εφόσον γεμίζουν τη διάνοια ενός με ακάθαρτες σκέψεις.

Τα άγαμα άτομα, που διατηρούν επαφή μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου, πρέπει να προσέχουν να μην «παίζουν» με την ανηθικότητα. Ο μόνος βάσιμος λόγος για ένα Χριστιανό να διατηρή συνεχή συντροφιά μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου είναι να καλλιεργήση έναν έντιμο σύνδεσμο που τελικά θα καταλήξη σε γάμο. Αλλά οι «ρωμαντικοί» περίπατοι σε απομονωμένα μέρη είναι επικίνδυνοι, διότι το να είσθε μόνος μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου επί ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα να διεγερθήτε ως το σημείο ώστε να εντρυφήσετε σε εναγκαλισμούς ή θωπείες. Το γεμάτο πάθος φίλημα, που διεγείρει σεξουαλικώς, εκ μέρους αγάμων ατόμων, ακόμη και αν είναι μνηστευμένα προς γάμον, είναι ακατάλληλο, διότι διεγείρει αισθήματα, ύστερ’ από τα οποία δεν είναι δυνατόν να επακολουθήση σεξουαλική επαφή χωρίς αυτή ν’ αποτελή πορνεία. Είναι καλύτερα ένας ν’ αποφεύγη την κατάστασι που αφήνει ανοικτές πιθανότητες σεξουαλικής ανηθικότητος.

Το να έχη ένας «ραντεβού» με άνδρες ή γυναίκες, που δεν είναι αφιερωμένοι στον Θεό, μπορεί γρήγορα να οδηγήση σε παιγνίδι με την ανηθικότητα. Εν πρώτοις, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να καλλιεργή στενό σύνδεσμο μ’ ένα άτομο του κόσμου. Ένα άτομο, που δεν κατευθύνεται από τον Λόγο του Θεού, υπόκειται σε μόλυνσι από τον χαλαρό κώδικα ηθικής που επικρατεί στον κόσμο και τείνει ν’ αποδεχθή το παιγνίδι με την ανηθικότητα σαν ζήτημα πορείας, σαν κάτι που είναι μια αποδεκτή κοινωνική διαγωγή. Αλλά δεν είναι. Είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού.

ΕΞΕΤΑΣΤΕ ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΕΘΙΜΑ

Τα τοπικά έθιμα, επίσης, πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Αν το τοπικό έθιμο θεωρή ως χαλαρά διαγωγή το να ανταλλάσσουν μόνοι τους επισκέψεις ένας άγαμος νέος και μια άγαμη νέα, ή να ορίζουν «ραντεβού» χωρίς συνοδό, τότε το έθιμο πρέπει να τύχη σεβασμού. Αν το τοπικό έθιμο θεωρή ως ακατάλληλο για άγαμα άτομα να κρατούν το ένα του άλλου τα χέρια, ακόμη και παρουσία των γονέων των, τότε οι Χριστιανοί πρέπει να εμμείνουν σ’ αυτό το έθιμο. Αν είναι κακό για άγαμα πρόσωπα ακόμη και να φιλούνται, σύμφωνα με τοπικό έθιμο, τότε ο Χριστιανός που ζη στη χώρα εκείνη εμμένει σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Ενώ δεν υιοθετούμε τα έθιμα μια χώρας, αν παραβαίνουν τις εντολές του Θεού, συγχρόνως δεν επιμένομε στο να παραβαίνωμε τοπικά έθιμα που δεν παραβιάζουν τη Χριστιανική συνείδησι.

Αφ’ ετέρου, αν το τοπικό έθιμο επιτρέπη στα νεαρά άτομα να συνάπτουν γνωριμία προ του γάμου, δεν υπάρχει αντίρρησις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να βγαίνη έξω με κάθε ένα του αντιθέτου φύλου που θα δεχθή μια πρόσκλησι. Επί πλέον, μια Χριστιανή ορθώς θα υποθέση ότι, αν ένας Χριστιανός συνεχίζη να επιζητή τη συντροφιά της, τότε προτίθεται να καλλιεργήση ένα σύνδεσμο που θα οδηγήση σε γάμο. Αν δε συνεχίζουν να διατηρούν στενή συντροφιά μεταξύ των για μια παρατεταμένη περίοδο χρόνου, η Χριστιανική εκκλησία, με την οποία είναι συνταυτισμένοι, έχει, επίσης, κάθε λόγο να αναμένη ότι οι δύο αυτοί έχουν έντιμες προθέσεις γάμου.

Μερικές φορές νεαρά άτομα βλέπουν κινηματογραφικές ταινίες από άλλες χώρες. Βλέπουν «ρωμαντικές» σκηνές και θέλουν να τις μιμηθούν. Αλλ’ επειδή απλώς ένα πράγμα γίνεται σε μια άλλη χώρα, δεν σημαίνει ότι είναι ορθό να το κάνετε στη δική σας χώρα. Σε μερικά μέρη της γης οι άνθρωποι φορούν ελάχιστα πράγματα στο ντύσιμό τους, αλλά θα μπορούσατε να συλληφθήτε αν θα δοκιμάζατε να κάνετε το ίδιο εκεί που ζήτε. Πρέπει, επίσης, να έχετε υπ’ όψιν ότι εκείνο που απεικονίζεται στην οθόνη δεν αντιπροσωπεύει κατ’ ανάγκην αυτό που θεωρείται ηθικό ακόμη και στη χώρα όπου [το φιλμ] παρήχθη. Μπορεί να απεικονίζη αυτό που γίνεται, αλλά μπορεί να είναι ό,τι γίνεται από ανθρώπους χαλαρής διαβιώσεως!

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ​—ΠΩΣ;

Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι πρέπει συνεχώς να προσέχωμε να μην παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Μ’ αυτό δεν θέλομε να πούμε ότι κανείς δεν πρέπει να τυγχάνη εμπιστοσύνης. Αλλά οι σύγχρονες διαφημίσεις, η τηλεόρασις, οι κινηματογραφικές ταινίες, τα θεατρικά έργα και τα παρόμοια γεμίζουν τη διάνοια με παραστάσεις του φύλου σε σημείο που οι άνθρωποι διαπλάσσονται να σκέπτωνται γι’ αυτό περισσότερο απ’ ό,τι είναι υγιές. Ακόμη κι ένα άτομο, που θέλει να πράξη το ορθόν, μπορεί να διαπιστώση ότι αυτές οι συνεχείς πιέσεις γύρω του, το ωθούν να πράξη ό,τι είναι κακό, αν δεν αναλάβη σκληρόν αγώνα για ό,τι είναι καλό.

Οι Γραφές μάς συμβουλεύουν να ‘μισούμε το κακόν’. (Ψαλμ. 97:10) Το να παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι κακό. Αποφεύγετέ την όπως θ’ αποφεύγατε ένα δηλητήριο που πιθανόν να είναι πολύ γλυκό αλλά μπορεί να φονεύση. Να ενθυμήσθε, ότι είναι εύκολο ν’ απατηθήτε. Οι εκφυλισμένες τάσεις της καρδιάς είναι όπως η όρεξις ενός αρρώστου ανθρώπου. Αυτός συχνά επιθυμεί εκείνο που ως επί το πλείστον θα προκαλούσε επιδείνωσι της παθήσεώς του, όπως ένας διαβητικός υπερεπιθυμεί τα γλυκίσματα.​—Ιερεμ. 17:9.

Λοιπόν, το μίσος εναντίον του ό,τι είναι κακό δεν έρχεται εκ φύσεως. Το μίσος αυτό για ό,τι είναι κακό πρέπει να καλλιεργηθή. Πώς; Με το να γεμίζετε τη διάνοιά σας με κατάλληλες σκέψεις. Η μόνη θέσις όπου μπορείτε να βρήτε μια ανεξάντλητη προμήθεια ορθών σκέψεων είναι μέσα στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτό θα σας καταστήση ικανούς να ‘μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.’ (Ρωμ. 12:2) Θα σας βοηθήση να ‘απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και να ενδυθήτε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν’. (Κολ. 3:9, 10) Ναι, η Γραφή προμηθεύει ό,τι είναι ‘αληθινό, δίκαιο, καθαρό, προσφιλές, ενάρετο και αξιέπαινο’. (Φιλιππησ. 4:8) Εφ’ όσον προσλαμβάνομε αυτό το είδος της γνώσεως, δεν μένομε σε ό,τι είναι κακό. Αναπτύσσομε ορθές επιθυμίες και ορθό τρόπο του σκέπτεσθαι.

Εφ’ όσον οι ιδιαίτερες συμπάθειες ή αντιπάθειές μας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις πείρες μας και στο περιβάλλον μας, πρέπει να εξασκούμε μεγάλη προσοχή στο να διατηρούμε συναναστροφή μ’ εκείνους που έχουν σεβασμό για τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Αν διατηρούμε επαφή με άτομα που παίρνουν στα ελαφρά την ηθικότητα, θα φθάσωμε με τον καιρό να σκεπτώμεθα κατά το δικό τους τρόπο. Έχομε ανάγκη από την καλή συναναστροφή των καθαρά σκεπτομένων Χριστιανών.

Ιδιαιτέρως, να είσθε άγρυπνοι έναντι της «χαλαράς διαγωγής». Αποφεύγετε όλες τις συνήθειες, που τείνουν να διεγείρουν ακατάλληλες σεξουαλικές επιθυμίες, όπως είναι οι σύγχρονες συνήθειες των νεαρών ατόμων, τα οποία δεν μεταβάλλουν διαγωγή μη δυνάμενα να ελπίζουν σε γάμο για αρκετά χρόνια, ή οι συνήθειες εγγάμων ατόμων που δείχνουν στοργή για πρόσωπα του αντιθέτου φύλου που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί των. Αποφεύγετε όλα τα πορνογραφικά έντυπα, είτε είναι οπτικές εικόνες είτε περιγραφικές λεκτικές εικόνες. Σταθήτε μακριά από κάθε διασκέδασι που προβάλλει τα ακάθαρτα θέματα. Αποφεύγετε όλα τα άσματα και τους χορούς, που είναι διεγερτικά από σεξουαλικής απόψεως.

Αν με σκέψι γάμου ερωτοτροπήτε, σχεδιάστε να γεμίσετε τον χρόνο σας με εποικοδομητικά και χρήσιμα πράγματα, όταν είσθε μαζί με το σύντροφό σας. Ας γεμίζουν τις σκέψεις σας, τη συνομιλία και τις πράξεις σας υγιεινά πράγματα, όπως είναι τα παιγνίδια ή αθλητικές επιδόσεις, η ανάγνωσις καλών εντύπων, ειδικά της Γραφής, ή η ένασχόλησις στην υπηρεσία του Θεού.

Νέοι και γέροι, έγγαμοι και άγαμοι, όλοι πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ο Θεός μάς βλέπει πάντοτε. Αυτός «δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον.» (Γαλ. 6:7, 8) Κάνετε το θέλημα του Θεού. Φυλαχθήτε από το να θερίσετε φθορά με το να μην παίζετε με τη σεξουαλική ανηθικότητα, και ο Θεός θα σας ευλογήση με αιώνια ζωή στη νέα του τάξι πραγμάτων!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, Δευτερονόμιον 22:23-27, μια Ισραηλίτισσα αρραβωνιασμένη κόρη, αν ηπειλείτο με βιασμό, ήταν υποχρεωμένη να κραυγάση. Ποια είναι η θέσις μιας Χριστιανής γυναικός σήμερα, αν αντιμετωπίση παρομοία περίπτωσι; Πρέπει αυτή να κραυγάση και αν ακόμη ένας προσβολεύς απειλή τη ζωή της ενόπλως;​—Μ. Γ., Η.Π. Αμερικής.

Σύμφωνα με τον νόμο του Θεού μια κόρη Ισραηλίτισσα ήταν κάτω από την υποχρέωσι να φωνάξη: «Εάν νέα τις παρθένος ήναι ηρραβωνισμένη μετά ανδρός, και εύρη τις αυτήν εν τη πόλει, και κοιμηθή μετ’ αυτής, τότε θέλετε εκφέρει αυτούς αμφοτέρους εις την πύλην της πόλεως εκείνης, και θέλετε λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει· την νέαν, διότι δεν εφώναξεν, ούσα εν τη πόλει· και τον άνθρωπον, διότι εταπείνωσε την γυναίκα του πλησίον αυτού.» Αν, όμως, η επίθεσις έλαβε χώραν σε αγρό και η γυναίκα εφώναξε και τοιουτοτρόπως προσεπάθησε ν’ απομακρυνθή από τον προσβολέα, δεν έπρεπε να λιθοβοληθή, εφ’ όσον αυτός την κατέβαλε και δεν υπήρχε κανείς να την σώση.​—Δευτ. 22:23-27.

Αλλά τι θα πούμε αν υποτεθή ότι ο άνδρας είχε ένα όπλο και απειλούσε να φονεύση την κόρη, αν αυτή ηρνείτο να κατακλιθή μαζί του; Τα Γραφικά αυτά εδάφια δεν εξασθενίζουν από το επιχείρημα, ούτε μεταβάλλεται η κατάστασις με το ν’ αναφέρη κανείς οποιεσδήποτε περιστάσεις προς δικαιολογίαν της σε περίπτωσι που δεν εφώναξε. Λέγουν, απερίφραστα, ότι έπρεπε να φωνάξη· όθεν, να εναντιωθή στην επίθεσι ασχέτως προς τις συνθήκες. Αν αυτή κατεβλήθη και ίσως εκτυπήθη ώστε να μείνη αναίσθητη και εβιάσθη πριν φθάση βοήθεια εις απάντησιν των κραυγών της, δεν θα ήταν δυνατόν να της αποδοθή ευθύνη. Η σκέψις μέσα στα Γραφικά εδάφια προφανώς είναι ότι η κραυγή της κόρης, με το να ελκύη την προσοχή των γειτόνων, θα μπορούσε να εκφοβίση τον προσβολέα της και να την σώση, ακόμη και αν απείλησε τη ζωή της λόγω του ότι δεν συνεμορφώθη ήσυχα με τις επιθυμίες του και τους γεμάτους πάθος πόθους του.

Τέτοια Γραφικά προηγούμενα μπορούν να εφαρμοσθούν σε Χριστιανούς, που είναι κάτω από την εντολή, «Φεύγετε την πορνείαν.» (1 Κορ. 6:18) Έτσι, αν μια Χριστιανή δεν εκβάλη κραυγή και δεν καταβάλη κάθε προσπάθεια να διαφύγη, θα μπορούσε να θεωρηθή ότι συναινεί στον βιασμό. Η Χριστιανή, λοιπόν, που θέλει να τηρηθή καθαρή και να υπακούση στις εντολές του Θεού, αν αντιμετωπίση σήμερα μια τέτοια κατάστασι, έχει ανάγκη να είναι θαρραλέα και να ενεργήση σύμφωνα με την υπόδειξι που κάνουν οι Γραφές και να κραυγάση. Στην πραγματικότητα αυτή η συμβουλή είναι για το καλό της· διότι, αν υποταχθή στις γεμάτες πάθος επιθυμίες του ανδρός, όχι μόνον θα συναινούσε σε πορνεία ή μοιχεία, αλλά και θα εβασανίζετο από καταισχύνη. Θα ησθάνετο εντροπή, όχι μόνο από την αποκρουστικότητα της πείρας, αλλά και λόγω του ότι θα έχη εξαναγκασθή να παραβιάση τον νόμο του Θεού με το να έχη σεξουαλικές σχέσεις με άλλον εκτός από τον νόμιμο γαμήλιο σύντροφο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούσε να καταστή μια άγαμος μητέρα, ή πιθανώς ν’ αποκτήση μια τρομερή νόσο από τον προσβολέα της που έχει εκπέσει ηθικώς.

Είναι αλήθεια ότι μια γυναίκα αντιμετωπίζει την πιθανότητα, ότι ο προσβολεύς της θα φέρη εις πέρας την απειλή του· αλλά, τότε, ποιά εγγύησι έχει αυτή ότι ένας τέτοιος εγκληματίας, ευρισκόμενος σε απόγνωσι, δεν θα την εφόνευε μετά την ικανοποίησι του πάθους του; Πράγματι, ένας τέτοιος, ίσως καταδιωκόμενος ήδη υπό του νόμου [για προηγούμενο έγκλημα], είναι πιθανώτερο να την φονεύση μετά την προσβολή, εφ’ όσον τότε αυτή θα είχε μεγαλύτερη ευχέρεια να δώση στοιχεία της ταυτότητός του και συνεπώς να είναι σε καλύτερη θέσι να παράσχη μια περιγραφή του στις δημόσιες αρχές. Σε μια τέτοια περίπτωσι, η εφαρμογή της Γραφικής συμβουλής περί κραυγής θα μπορούσε κάλλιστα να σώση τη ζωή μιας με το να ελκύση την προσοχή άλλων και να απομακρύνη τον προσβολέα από την αρχή, αντί να τον κάμη να αισθάνεται ότι πρέπει ν’ απαλλαγή από το θύμα του ένεκα φόβου μήπως εξακριβωθή η ταυτότης του αργότερα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αναμφιβόλως, είναι ζήτημα του να προκαλέση κανείς ψευδή εντύπωσι στον επιτιθέμενο, εφόσον οι κραυγές της κόρης θα μπορούσαν να καταλήξουν στη σύλληψί του γι’ απόπειρα βιασμού. Επίσης, αν πραγματοποιούσε την απειλή του και διέπραττε φόνο, θ’ αντιμετώπιζε την πιθανότητα συλλήψεως και καταδίκης γι’ αυτή την πολύ βαρύτερη προσβολή. Φυσικά, υπάρχει η πιθανότης ότι ο προσβολεύς, αντί να τραπή σε φυγή αμέσως, θα μπορούσε να πλήξη τα θύμα του ή να προξενήση ένα επιπόλαιο τραύμα για να κατασιωπήση τις κραυγές· αλλά, το να υποστή κανείς τέτοιο σωματικό πλήγμα δεν θα ήταν ασήμαντο, συγκρινόμενο με το όνειδος και την καταισχύνη λόγω υποταγής σ’ έναν ανήθικον άνδρα;

Μια Χριστιανή είναι εξουσιοδοτημένη να παλαίση για την παρθενικότητά της ή την γαμήλια πιστότητά της μέχρι θανάτου. Όσον αφορά, όμως, τον καλύτερο τρόπο, με τον οποίον μπορεί να υπερασπίση τον εαυτό της εναντίον οιουδήποτε που θέλει να την μολύνη, τούτο εξαρτάται από το θάρρος και την ταχεία αντίληψί της. Τουλάχιστον, όπως ανεφέρθη προηγουμένως, θα έπρεπε, εν πρώτοις, να προσπαθήση να εκφοβίση εκείνον που είχε την πρόθεσι να την βιάση με το να κραυγάση και να κάνη το περιστατικό να γίνη ένα θέαμα όσο μπορεί πιο ηχηρό και θορυβώδες, για να ληφθή οποιαδήποτε βοήθεια. Αν τούτο είναι ανέφικτο, τότε έχει το δικαίωμα να υπερασπίση την αρετή της με οποιοδήποτε μέσον μπορεί.

Τα ήθη της γενεάς αυτής έχουν καταπέσει σ’ ένα άνευ προηγουμένου χαμηλό επίπεδο, όπως ακριβώς προείπε η Βιβλική προφητεία γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Το φαινόμενο ότι πάνω από 15.000 γυναίκες το έτος, περίπου μία κάθε μισή ώρα, πίπτουν θύματα βιασμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνον, τονίζει το γεγονός αυτό. Επίσης, αυτό χρησιμεύει ως μια προειδοποίησις για τις γυναίκες ώστε να εξασκούν φροντίδα για την αποφυγή επικινδύνων καταστάσεων. Εφ’ όσον οι γυναίκες πίπτουν θύματα επιθέσεως ως επί το πλείστον όταν είναι μόνες, θα πρέπει να κάνουν διευθετήσεις ώστε να έχουν μαζί τους ένα συνοδό, ειδικώς όταν είναι έξω απ’ το σπίτι και αφού επικρατήση το σκοτάδι. Και σε μέρη, τα οποία θεωρούνται επικίνδυνα για τις γυναίκες ακόμη και την ημέρα, δεν θα πρέπει να βγαίνουν έξω μόνες αλλά να παίρνουν μαζί τους ένα συνοδό. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Και εάν τις υπερισχύση κατά του ενός, οι δύο θέλουσιν αντισταθή εις αυτόν· και το τριπλούν σχοινίον δεν κόπτεται ταχέως.» (Εκκλησ. 4:12) Το να επιμένη μία Χριστιανή να εξέρχεται μόνη σε μια πόλι ή συνοικία, όπου οι γυναίκες πίπτουν συχνά θύματα επιθέσεως, είναι σαν να απευθύνη πρόσκλησι σε ταραχή και να θέτη σε κίνδυνο τη ζωή της άνευ λόγου. Είναι ένδειξις συνέσεως το να σκεφθή κανείς τι θα μπορούσε να συμβή σε δεδομένη περίπτωσι και τότε να λάβη τις δέουσες προφυλάξεις. Το συνετό άτομο προβλέπει τον κίνδυνο και λαμβάνει μέτρα για να τον αποφύγη. «Ο . . . φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.»​—Παροιμ. 14:15.

● Γιατί οι εκδόσεις της Σκοπιάς γράφουν ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή, εφόσον υποτίθεται ότι η Εβραϊκή γλώσσα ήταν νεκρή στις ημέρες του;​—Ε. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Υπάρχουν ωρισμένοι λόγοι, για τους οποίους πιστεύομε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή. Εν πρώτοις, δεν μπορούμε να πάρωμε ως δεδομένο το ότι η Εβραϊκή ήταν μια νεκρή γλώσσα, όπως ο Γ. Έρνεστ Ράιτ δείχνει στο έργο του Βιβλική Αρχαιολογία (σ. 240): «Οι Ρωμαίοι στρατιώται και αξιωματικοί θα μπορούσαν ν’ ακουσθούν όταν συνωμιλούσαν στη Λατινική, ενώ οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν μιλήσει μεταξύ τους σε μια σύγχρονη Εβραϊκή διάλεκτο, μια γλώσσα που γνωρίζομε ότι δεν ήταν ούτε κλασσική Εβραϊκή ούτε Αραμαϊκή, παρά τις ομοιότητές της και προς τις δύο αυτές.» Επίσης, στο βιβλίο Καθημερινή Ζωή στους Βιβλικούς Χρόνους, ο Άλμπερτ Έντουαρντ Μπέλεϋ παρέχει μια εικόνα της εκπαιδεύσεως της Ιουδαϊκής νεολαίας στον καιρό του Ιακώβου, υιού του Ζεβεδαίου:

«Τα αγόρια εξεπαιδεύοντο στην ευσέβεια από την πολύ πρώιμη ηλικία τους. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνη ότι τ’ αγόρια είχαν κάποια γνώσι του Νόμου, την οποίαν έδειχναν με το να είναι σε θέσι να τον αναγινώσκουν, να τον γράφουν και να εξηγούν τις απλές έννοιές του. . . . Τα αγόρια εκάθηντο ημικυκλικά επί του εδάφους, αντικρύζοντας τον διδάσκαλο. Εκεί εδιδάχθη ο Ιάκωβος να διαβάζη τον Νόμο στην Εβραϊκή, αρχίζοντας με το Βιβλίον του Λευιτικού, τα περιεχόμενα του οποίου ήταν ανάγκη να γνωρίζη κάθε Ιουδαίος αν επρόκειτο να ρυθμίζη τη ζωή του με τρόπο αποδεκτό στον Θεό· κι έπρεπε να προφέρη τις λέξεις ορθά και με σεβασμό. Η Εβραϊκή ήταν γι’ αυτόν μια παράξενη γλώσσα, διότι στο σπίτι και στα παιγνίδια μιλούσαν την Αραμαϊκή, και αργότερα, όταν άρχιζε να διεξάγη εμπορικές εργασίες, έπρεπε να ομιλή την Ελληνική. Η Εβραϊκή ήταν μόνον για τη συναγωγή. . . . Αφού μάθαιναν ανάγνωσι, ήρχετο η σειρά για το γράψιμο, πιθανώς στην Εβραϊκή και ασφαλώς στην Αραμαϊκή.»​—Σελίδες 248, 249.

Ως προς τη μαρτυρία για το ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή, υπάρχει μια υπολογίσιμη σειρά δηλώσεων από συγγραφείς που έζησαν από τον δεύτερο ως τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Εδώ δίδονται τα ονόματα μερικών απ’ αυτούς: Ο Παπίας του πρώτου και δευτέρου αιώνος έγραψε: «Ο Ματθαίος συνέγραψε τους λόγους [του Κυρίου] στην Εβραϊκή γλώσσα.» (Οι Προ της Νικαίας Πατέρες, Τόμ. Ι, σ. 155) Ο Ωριγένης του δευτέρου και τρίτου αιώνος έγραψε ότι το Ευαγγέλιον του Ματθαίου «εξεδόθη για τους Ιουδαίους πιστούς, και συνετάχθη με Εβραϊκά γράμματα.» (Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμ. 5, σ. 890) Στο ίδιο έργο παρατίθενται και τα λόγια του Ευσεβίου του τρίτου και τετάρτου αιώνος που γράφει: «Ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρέδωσε το Ευαγγέλιό του στην Εβραϊκή γλώσσα.»

Κατόπιν υπάρχει ο Ιερώνυμος του τετάρτου και πέμπτου αιώνος, ο οποίος έγραψε στο σύγγραμμά του Κατάλογος των Εκκλησιαστικών Συγγραφέων ότι ο Ματθαίος «συνέταξε ένα Ευαγγέλιο του Χριστού στην Ιουδαία στην Εβραϊκή γλώσσα και με Εβραϊκούς χαρακτήρες, προς όφελος των εκ της περιτομής που είχαν πιστεύσει . . . Επί πλέον, η Εβραϊκή η ίδια διατηρείται μέχρι σήμερα στη βιβλιοθήκη της Καισαρείας, την οποίαν ο μάρτυς Πάμφιλος με τόση επιμέλεια περισυνέλεξε.»

Μια δήλωσις από ένα σύγχρονο λόγιο της Γραφής, τον Χουγκ Γ. Σιόνφηλντ, είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Αυτός γράφει στη σελίδα 11 του συγγράμματός του, Ένα Αρχαίο Εβραϊκό Κείμενο του Ευαγγελίου του Αγ. Ματθαίου: «Στο παρελθόν μέχρι του τετάρτου αιώνος ακούμε για έναν Εβραίο ονόματι Ματθαίο που φυλάσσεται στα Ιουδαϊκά αρχεία στην Τιβεριάδα.»

Επιπρόσθετος λόγος για να πιστεύωμε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή βασίζεται στο γεγονός ότι μια προσεκτική εξέτασις των παραπομπών του στις Εβραϊκές Γραφές δείχνει ότι παρέθεσε κατ’ ευθείαν από το Εβραϊκό κείμενο και όχι από την Μετάφρασι των Εβδομήκοντα. Αν ο Ματθαίος είχε γράψει το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Ελληνική, είναι πιθανόν ότι θα είχε παραθέσει από τη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα.

Έχοντας υπ’ όψι τη μαρτυρία των πρώτων συγγραφέων, τη χρήσι της Εβραϊκής στις συναγωγές και τις παραθέσεις του Ματθαίου από την Εβραϊκή, φθάνομε σ’ αυτό το συμπέρασμα: Φαίνεται λογικό να πιστεύωμε ότι ο Ματθαίος έγραψε πρώτα το Ευαγγέλιό του στην Εβραϊκή, και αργότερα ο ίδιος, κατά πάσαν πιθανότητα, το μετέφρασε στην κοινή Ελληνική γλώσσα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.​—Ρωμ. 12:2. Σ 15/5/63 16, 17α

17 Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν . . . Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.​—Ματθ. 11:28-30. Σ 15/7/63 6, 7α

18 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθή.​—Ματθ. 6:33. Σ 1/5/63 16, 17α

19 Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.​—1 Τιμ. 6:12. Σ 1/2/63 2, 3α

20 Σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον.​—Ιερεμ. 31:3. Σ 1/6/63 4, 5α

21 Είδον . . . εν τω ουρανώ . . . αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς.​—Αποκάλ. 15:1. Σ 15/1/64 26-28α

22 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.​—Παροιμ. 11:25. Σ 1/8/63 13α

23 Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών.​—Παροιμ. 15:31. Σ 15/8/63 16

24 Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, υποφέρετε τον λόγον της νουθεσίας· διότι εν συντομία σας έγραψα.​—Εβρ. 13:22. Σ 1/11/63 1α

25 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.​—Ματθ. 28:19, 20. Σ 1/3/64 5α

26 Ο Ιεχωβά βασιλεύει· ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.​—Ψαλμ. 97:1, ΜΝΚ. Σ 15/10/63 42, 44

27 Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού.​—2 Σαμ. 23:2, ΜΝΚ. Σ 1/3/64 4, 7

28 Επί τον ήλιον· και εδόθη εις αυτόν να καυματίση τους ανθρώπους με πυρ. Και . . . εβλασφήμησαν το όνομα του Θεού.​—Αποκάλ. 16:8, 9. Σ 15/3/64 10

29 Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου.​—1 Κορ. 2:12. Σ 15/1/64 5, 6

30 Ο Ιεχωβά είναι υπέρ εμού· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;​—Ψαλμ. 118:6, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 7, 16

31 Σας έγραψα εν βραχυλογία δια να δώσω ενθάρρυνσιν.​—1 Πέτρ. 5:12, ΜΝΚ. Σ 1/11/63 7, 8

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Βρίσκονται διαρκώς στη διάνοια των Χριστιανών τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τα σχετικά με την εποχή μας, στην οποία πρέπει να διεξαχθή ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας για τις επίκαιρες βουλές του Υψίστου, πράγμα που είναι σε αρμονία με το όνομά των Μάρτυρες του Ιεχωβά· συνεπώς και τον μήνα Ιούνιον θα επισκεφθούν τους ανθρώπους στα σπίτια των να τους μιλήσουν για την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού και να θέσουν στη διάθεσί των δύο σπουδαία Γραφικά βοηθήματα για ευρύτερη κατατόπισί των στις διακηρύξεις του λόγου του Θεού. Αυτά είναι το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα», τα οποία θα δίδωνται προς δρχ. 22 και τα δύο.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο σύντομα σημειώματα για το περιεχόμενον των βιβλίων αυτών.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Αυγούστου: Διηγούμενοι «εις την Επερχομένην Γενεάν.» Σελ. 361.

9 Αυγούστου: Νέοι, Σωθήτε από Αυτή τη Διεστραμμένη Γενεά. Σελ. 367.

Η Απόκτησις του Σεβασμού που Σας Οφείλεται

Ο ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ που έστεκε στη θέσι του οδηγού ήταν μόνο δέκα ετών, αλλ’ ενώπιόν του ήσαν συγκεντρωμένοι εκατό ησκημένοι μουσικοί, αριστοτέχνης ο καθένας τους. Μήπως δυσαρεστήθηκαν επειδή η διεύθυνσις έλαβε το θάρρος ν’ αφήση ένα απλό παιδάκι να διευθύνη μια από τις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου! Το έδειξαν αυτό με τις καταφρονητικές, προκλητικές εκφράσεις των προσώπων των μερικοί μάλιστα έγλυφαν ζαχαρωτά με ξυλίνη λαβή για να δείξουν την καταφρόνια τους.

Αλλ’ όχι για πολλή ώρα. Μια και ύψωσε το παιδί τη «μπαγκέτα» του κι άρχισε τη δοκιμή, λίγα λεπτά μόνο πέρασαν και οι αριστοτέχναι εκείνοι οργανοπαίκται επεδόθησαν πρόθυμα στο προκείμενο έργον. Ηγνοήθη τώρα το ότι ήταν ένα απλό παιδί. Τι συνετέλεσε ώστε η καταφρονητική έλλειψις υπολήψεως εκ μέρους των να μεταβληθή σε γεμάτη ευλάβεια στάσι, σ’ εκτίμησι, σε σεβασμό; Η ικανότης του παιδιού, διότι αληθινά ήταν ένα θαύμα. Είχε ολόκληρο τον μουσικό όμιλο στο κεφάλι του. Και μάλιστα, ήξερε τι έπρεπε ν’ αναμένη από κάθε οργανοπαίκτη, διότι μπορούσε ν’ αντιληφθή αμέσως αν κάποιος απ’ αυτούς έπαιζε εσφαλμένα. Παρά την ηλικία του, είχε ό,τι απητείτο για να είναι ένας οδηγός. Παρεμπιπτόντως, αυτό έγινε πριν από είκοσι χρόνια περίπου. Σήμερα ο Μάζελ είναι ακόμη διευθυντής ορχήστρας.

Όχι μόνο εκείνοι που διευθύνουν ορχήστρες, αλλά κι ένας μεγάλος αριθμός ατόμων στην καθημερινή ζωή δικαιούνται, λόγω των θέσεων των, σεβασμού, μάλιστα προσθέτου σεβασμού, διότι κάθε έντιμος άνθρωπος έχει δικαίωμα σ’ ένα μέτρον σεβασμού. Ιδιαίτερα πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού οι γονείς και οι διδάσκαλοι, οι επίσκοποι και οι διάκονοι​—για ν’ αναφέρωμε λίγους μόνο. Εν τούτοις, ενώ αυτοί θα εξηρτώντο μόνο από τη θέσι ή την υπηρεσία των, είναι πολύ καλύτερο για όλους όσοι ανωτέρω εμνημονεύθησαν ν’ αποκτήσουν αληθινά τον σεβασμό που τους οφείλεται.

Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, ρίχνει φως σ’ αυτό το ζήτημα της αποκτήσεως σεβασμού, όπως κάνει και για κάθε άλλη άποψι της ζωής. Έτσι, μας λέγει γι’ αγγέλους οι οποίοι δεν ακολούθησαν μια ωρισμένη πορεία​—κινούμενοι από σεβασμό προς τον Ιεχωβά Θεό. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός όλων των ορατών και αοράτων, έχει δικαίωμα πάνω στον μεγαλύτερον σεβασμό όλων των πλασμάτων του.​—2 Πέτρ. 2:11.

Στη Γραφή διαβάζομε, επίσης, για ένα από τα πλάσματα του Θεού, τα οποία άλλοτε απελάμβαναν μεγάλο σεβασμό, δηλαδή, τον Ιώβ. Όπως μας λέγει ο ίδιος: «Ότε δια της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, . . . και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο. Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες . . . Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, . . . Εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς.»​—Ιώβ 29:7-10, 25.

Και γιατί απεδίδετο τόσο μεγάλος σεβασμός στον Ιώβ; Ο ίδιος μας λέγει: «Διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα, και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν. Εφόρουν δικαιοσύνην, και ενεδυόμην την ευθύτητα μου ως επενδύτην και διάδημα. Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου, και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.» Επί πλέον, ο Ιώβ προχωρεί και απαριθμεί όλα τα ιδιοτελή και άνομα πράγματα που δεν είχε κάμει. Με λίγα λόγια, ως «ο μεγαλήτερος πάντων των κατοίκων της Ανατολής», «ήτο άμεμπτος και ευθύς, και φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού.» Καμμιά άμφισβήτησις ότι ο Ιώβ εκέρδισε τον μέγαν σεβασμόν που του απεδίδετο.​—Ιώβ 29:12, 14, 17· 1:1, 3· 31:5-40.

Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, οι σύζυγοι δικαιούνται σεβασμού: «Η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.» Ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ ήταν ένας σύζυγος που εκέρδισε τον σεβασμό της συζύγου του, διότι αλλιώς αυτή, ούτε και σε απουσία του, δεν θ’ ανεφέρετο σ’ αυτόν ως ‘κύριόν της’. Μήπως η σύζυγός σας σάς εκτιμά έτσι; Πώς μπορείτε ν’ αποκτήσετε τον σεβασμό της συζύγου σας; Με το να είσθε άξιος εμπιστοσύνης, με το να είσθε σταθερός όταν είναι ανάγκη, με το να είσθε έντιμος όσον αφορά το χρήμα σας, τον χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας για τις σχέσεις των δύο φύλων, με το να είσθε γενναιόδωροι, και, ιδιαίτερα, με το να δείχνετε στοργική, συνετή διάκρισι σε μικρά και μεγάλα πράγματα· με το να προσέχετε τη συμβουλή: «Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκάς σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.»​—Εφεσ. 5:33· Γέν. 18:12· 1 Πέτρ. 3:7.

Επίσης, και οι γονείς έχουν δικαιώματα πάνω στον σεβασμό των τέκνων των. «Έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς, και εσεβόμεθα αυτούς», έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. (Εβρ. 12:9) Εκδηλώνουν τα τέκνα σας τέτοιο σεβασμό σε σας; Σας ακούουν όταν τους μιλήτε, χωρίς ν’ αντιλέγουν; Ακόμη κι όταν σκέπτωνται ότι δεν τα παρακολουθείτε, εξακολουθούν να μιλούν και να ενεργούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει σεβασμό; Ακόμη κι αν διδάσκετε τα τέκνα σας να έχουν σεβασμό, απαιτείται συνεχής φροντίς από μέρους σας ν’ αντιδράτε στην επιρροή άλλων που μπορεί να έχουν συναναστροφή μαζί τους στο σχολείο και που μπορεί να μην έχουν μάθει να σέβωνται τους γονείς των και τους άλλους. Σαφώς, η απάντησις δεν έγκειται στο ν’ απαιτήτε απλώς σεβασμό από τα τέκνα σας· πρέπει ν’ ακολουθήτε και μια πορεία, που θα κερδίση τον σεβασμό τους. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να είσθε συνεπείς στις σχέσεις σας με αυτά· πρέπει να είσθε αμερόληπτος και λογικός, βοηθώντας αυτά να κατανοήσουν ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι πίσω από τα όσα τους ζητείτε. Να είσθε σταθεροί στην επιβολή πειθαρχίας. Είναι, επίσης, ουσιώδες να εκδηλώνετε αυτοκυριαρχία, διότι, όταν χάνετε την αυτοκυριαρχία, χάνετε και τον σεβασμό.

Ιδιότητες, όπως η ανωτέρω, απαιτούνται κι απ’ εκείνους που διδάσκουν άλλους, όπως είναι οι διδάσκαλοι σχολείων και οι καθηγηταί γυμνασίων. Εν τούτοις, επιπρόσθετα, αυτοί πρέπει να έχουν επαρκή γνώσι των θεμάτων, που διδάσκουν, αν θα ήθελαν να έχουν τον σεβασμό των μαθητών των. Ο σεβασμός εκφεύγει έξω από το παράθυρο, όταν οι μαθηταί αντιληφθούν ότι ο διδάσκαλος μεγαλαυχεί.

Μεταξύ άλλων θέσεων σεβασμού, που θα μπορούσαν να εξετασθούν, είναι η του Χριστιανού διακόνου. Αν είσθε ένας διάκονος του Θεού, τότε, υπεράνω άλλων προσώπων πρέπει να είσθε προσεκτικός στη διαγωγή σας· πρέπει να έχετε «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.» Και όπως οι άλλοι εκπαιδευταί, πρέπει να έχετε μια βάσι ακριβούς γνώσεως, αν θα θέλατε να κηρύττετε και να διδάσκετε με κύρος και με πειστικότητα. Μόνο, αν ανταποκρίνεσθε σ’ αυτές τις απαιτήσεις, μπορείτε ν’ αναμένετε ότι θα τύχετε του σεβασμού που σας οφείλεται.​—1 Τιμ. 3:7· 4:16.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό· μολονότι η θέσις σας μπορεί να σας παρέχη το δικαίωμα σεβασμού, είναι καλύτερο για όλους τους ενδιαφερομένους αν μπορήτε να κερδίσετε αυτόν τον σεβασμό και με τα προσόντα σας, τις επιτεύξεις σας και την πορεία της ενεργείας σας.

Τι Κάνετε για τον Θεό;

Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι εκείνο που κάνετε τον ευαρεστεί; Είναι ζωτικό να το γνωρίζετε.

Ο ΑΠΟΘΑΝΩΝ Τζων Φ. Κέννεντυ, στην εναρκτήριο ομιλία του, που εξεφώνησε ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, εδήλωσε: «Μη ρωτάτε τι θα κάμη η χώρα σας για σας​—ρωτάτε τι σεις μπορείτε να κάμετε για τη χώρα σας.»

Δεν θα μπορούσατε ν’ αναμένετε από μια κυβέρνησι να εξακολουθή να προσφέρη σε σας τα οφέλη της, αν θα παρεβαίνατε το νόμο και θα ηρνείσθε να είσθε ένας φιλειρηνικός πολίτης. Αντίθετα, θα υφίστασθε τις κυρώσεις που επιβάλλονται κατά των παραβατών του νόμου. Για να ωφεληθήτε απ’ ό,τι προμηθεύει μια κυβέρνησις, πρέπει να κάνετε εκείνο που η κυβέρνησις αυτή απαιτεί νομίμως. Ο Χριστιανός το πράττει αυτό, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.»​—Ματθ. 22:21.

ΤΙ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Συχνότατα, όμως, κάτι που είναι πολύ περισσότερο ζωτικό για την ευημερία σας παραβλέπεται. Ενώ πρέπει να κάνετε εκείνο που με ορθό τρόπο απαιτούν οι πολιτικές εξουσίες, υπάρχει μια υπερτέρα εξουσία, για την οποία, επίσης, πρέπει να κάνετε κάτι. Ο Ιησούς, τελειώνοντας τη δηλωσί του σχετικά με την απόδοσι των του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, έδειξε τι ήταν αυτό όταν προσέθεσε, «. . . και τα του Θεού εις τον Θεόν.»

Όπως ακριβώς οι πολιτικές εξουσίες αποστερούν τους παραβάτας του νόμου της χώρας από μερικά οφέλη, έτσι, επίσης, ο Θεός αποστερεί από τις αιώνιες ευεργεσίες του εκείνους που δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του, αλλ’ οι οποίοι παραβιάζουν τον Θείο νόμο.

Έχετε αναμφιβόλως παρατηρήσει ότι εκατομμύρια άτομα διαφόρων θρησκειών προσεύχονται στον Θεό για ευεργετήματα όπως είναι ο πλούτος, η επιτυχία στο εμπόριο, ο αθλητισμός και η πολιτική, ή για την υγεία και για μια ποικιλία άλλων πραγμάτων. Προφανώς, και σεις, επίσης, σ’ αυτή ή την άλλη περίπτωσι, έχετε προσευχηθή για να σας προμηθεύση ο Θεός κάτι που είχατε ανάγκη.

Αλλά, βασιζόμενοι σε τι, αναμένετε ν’ απαντήση ο Θεός; Αυτός έχει δείξει ήδη ανυπέρβλητη αγάπη για σας ως έναν από την ανθρώπινη οικογένεια. (Ιωάν. 3:16· 1 Ιωάν. 4:19) Σεις, τώρα, τι έχετε κάμει για τον Θεό για να συνεχίση αυτός να εκχέη ευλογίες κι ευημερία επάνω σας; Αν σκέπτεσθε διαρκώς εκείνο που ο Θεός πρέπει να κάμη για σας, αλλά δεν σκέπτεσθε εκείνο που πρέπει σεις να κάμετε για τον Θεό, δεν τοποθετείτε τον εαυτό σας στη θέσι εκείνου που αναμένει οφέλη από την κυβέρνησί του και όμως αρνείται να συμμορφωθή με τις απαιτήσεις αυτής της κυβερνήσεως;

Η ζωτική αρχή εδώ είναι αυτή: Δεν πρέπει πάντοτε να ζητήτε εκείνο που μπορεί ο Θεός να κάμη για σας, αλλά πρέπει επίσης να εξετάζετε τι σεις πρέπει να κάνετε για τον Θεό. Όχι διότι αυτός εξαρτάται από το να κάνουμε ωρισμένα πράγματα γι’ αυτόν, αλλ’ αυτό είναι απόδειξις της φιλάγαθης εκτιμήσεώς μας όταν τα εκτελούμε.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που εκάματε κάτι για τον Θεό; Αν είσθε όπως πολλά θρησκευόμενα άτομα, θα μπορούσατε να πήτε ότι πηγαίνετε τακτικά σε μια εκκλησία, συναγωγή, ναό ή τζαμί και, επίσης, ότι διάγετε μια καλή, αξιοπρεπή ζωή. Όμως, πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι αυτό είναι ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε γι’ αυτόν;

Είναι μια τραγική αλήθεια, η οποία, όμως, φέρεται συνεχώς υπό την προσοχή των διακόνων του Θεού που επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων, ότι πολύ ολίγα άτομα, είτε στις Δυτικές είτε στις Ανατολικές θρησκείες, μπορούν να δηλώσουν με βεβαιότητα εκείνο που ο Θεός ζητεί απ’ αυτούς να κάνουν,

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕ

Οσοδήποτε ειλικρινής κι αν είσθε σχετικά με τη θρησκεία σας, ωστόσο, και τότε ακόμη είναι επικίνδυνο για την αιώνια ευημερία σας το να νοιώθετε απλώς ή να νομίζετε ότι γνωρίζετε εκείνο που ο Θεός θέλει να κάνετε για να τον ευαρεστήσετε, μη γνωρίζοντας πράγματι με βεβαιότητα.

Πολλοί άνθρωποι σε περασμένους αιώνες ενόμιζαν ότι έκαναν ό,τι ήθελε ο Θεός, αλλά τα ιστορικά κείμενα δείχνουν ότι συχνά αυτό δεν ήταν πράγματι εκείνο που ήθελε ο Θεός να κάνουν, αλλά ήταν εκείνο που αυτοί ή μια οργάνωσις ανθρώπων ήθελε να κάνουν.

Ένα σχετικό παράδειγμα ενεφανίσθη στις ημέρες του Ιησού. Ένας θρησκευτικός όμιλος γνωστός ως Φαρισαίοι ενόμιζε ότι έκανε πάρα πολλά για τον Θεό. Αυτοί είχαν δημιουργήσει ένα σύστημα λατρείας κι επίστευαν ότι είχαν την επιδοκιμασία του Θεού. Εδήλωναν με πεποίθησι: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ.» (Ιωάν. 8:39) Ενόμιζαν ότι είχαν την ίδια πίστι με τον Αβραάμ, που ήταν φίλος του Θεού.

Ποια ταραχή αισθάνθηκαν, όταν ο Ιησούς απήντησε: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού· τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας.»​—Ιωάν. 8:39-41.

Αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται, και τότε ακόμη, δεν κατενόησαν το ζήτημα. Διακρατούσαν την ιδέα ότι έπρατταν αυτό που ήθελε ο Θεός, διότι είπαν στον Ιησούν: «Ένα πατέρα έχομεν, τον Θεόν.»​—Ιωάν. 8:41.

Ήταν ο Θεός πράγματι ο πατέρας των; Απεδέχθη ο Θεός τη μορφή της θρησκείας των; Ο Ιησούς τούς έδειξε κατά πόσον ο Θεός επεδοκίμασε αυτό που έκαναν, διότι εμφατικά εδήλωσε σ’ αυτούς τους θρησκευόμενους Φαρισαίους: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.»​—Ιωάν. 8:44.

Ποιο ήταν το λάθος; Γιατί ο Θεός δεν απεδέχθη τον τρόπο λατρείας των; Ακούστε τι είπε ο Ιησούς γι’ αυτό το ζήτημα: «Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; . . . ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας. Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού”.»​—Ματθ. 15:1-8.

Αυτό είναι που ήταν λάθος! Ήταν αλήθεια ότι ασκούσαν λατρεία και έκαναν μερικά πράγματα, αλλ’ αυτό δεν ήταν εκείνο που ο Θεός ήθελε. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν απεδέχθη αυτό που έκαναν, έστω και αν υπετίθετο ότι εγίνετο γι’ αυτόν; Ο Ιησούς εφήρμοσε τα λόγια του προφήτου Ησαΐα σ’ αυτούς, όταν είπε: «Εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»​—Ματθ. 15:9.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ;

Ασφαλώς θέλετε να λάβετε τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για τα ευπειθή ανθρώπινα πλάσματα, τις ευλογίες της αιωνίου ζωής με ευτυχία και τελεία υγεία στην παραδεισιακή του γη. Ασφαλώς θα θελήσετε ν’ αποφύγετε να υποπέσετε σε δυσμενή κρίσι ενώπιον του Θεού. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνετε τώρα για να κερδίσετε την επιδοκιμασία του Θεού;

Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνετε, είναι ν’ αρχίσετε να εξακριβώνετε για τον εαυτό σας ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παρώτρυνε: «Πάντα δοκιμάζετε.» (1 Θεσ. 5:21) Πώς; Με το να προσλαμβάνετε γνώσι από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, στην οποία αυτός γνωστοποιεί σαφώς τις απαιτήσεις του. Να είσθε όπως εκείνοι οι άνθρωποι της αρχαίας πόλεως Βεροίας, οι οποίοι «εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.» (Πράξ. 17:11) Ναι, η προσωπική λεπτομερής εξέτασις του Λόγου του Θεού σάς είναι απολύτως αναγκαία για να καθορίσετε κατά πόσον η διδασκαλία που λαμβάνετε είναι ορθή ή εσφαλμένη.

Ποιος είναι ο σκοπός τούτου; Είναι να οικοδομήσετε την πίστι σας στον Θεό. Διότι «χωρίς . . . πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

Μήπως αυτό είναι όλο; Όχι, υπάρχει κάτι περισσότερο. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος είπε: «Η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:26) Ναι, πρέπει να κάμετε χρήσι της πίστεως που αποκτάτε, με το να κάνετε τα έργα του Θεού. Ο Ιησούς, επίσης, είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 7:21.

Τι έργα πρέπει να κάνετε; Αυτά που ανήκουν στην ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια’. (Γαλ. 5:22) Αυτό σημαίνει καλλιέργεια Χριστιανικών ιδιοτήτων, με το να ενδύεσθε βαθμηδόν μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα. Ο Παύλος εδήλωσε: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν . . . και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»​—Εφεσ. 4:22-24.

Ένα άλλο ουσιώδες έργο είναι εκείνο που περιγράφεται στο Ρωμαίους 10:10:«Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Είναι το έργο αυτό αναγκαίο για σας; Το προηγούμενο εδάφιο του ιδίου αυτού κεφαλαίου απαντά: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.» Τοιουτοτρόπως, το να κάνετε ομολογία, ή να δίνετε μαρτυρία για το όνομα του Θεού και τους σκοπούς του, είναι αναγκαίο ώστε και άλλοι να μπορέσουν ν’ ακούσουν και να μπουν στο δρόμο για τις ευλογίες του Θεού. Η σπουδαιότης αυτού του ανιδιοτελούς έργου προελέχθη από τον Ιησού, όταν εδήλωσε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Εκείνοι που θέλουν να πράξουν ό,τι είναι ορθόν, θα είναι ευτυχείς να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό το έργο που σώζει ζωές.

Ωστόσο, που θα βρήτε τη γνώσι, την εκπαίδευσι και την ικανότητα να το κάνετε αυτό; Στο να συνέρχεσθε μ’ εκείνους που πράγματι κάνουν το έργο του Θεού μεταξύ των εθνών. Ναι, για να ευαρεστήσετε τον Θεό, πρέπει ‘να φροντίζετε περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνέρχεσθε ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν’. (Εβρ. 10:24, 25) Ο Θεός θέλει να συναθροίζεσθε με τον λαό του για να μπορέσετε να οικοδομήσετε την πίστι σας και να συμβάλετε στην οικοδόμησι πίστεως και άλλου ατόμου.

Συνεπώς, αν, απαντώντας στην ερώτησι, Τι κάνετε για τον Θεό; μπορήτε να πήτε ότι μελετάτε τον Λόγον του, οικοδομείτε την πίστι σας, ενδύεσθε μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα, συνταυτίζεσθε με τον λαό του Θεού και κάνετε το έργο της μαρτυρίας για τη βασιλεία του πριν έλθη το τέλος, τότε μπορείτε να έχετε πεποίθησι ότι κάνετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε. Θα είσθε όπως ο πιστός άνθρωπος των αρχαίων χρόνων, που επέζησε από μια παγκόσμιο καταστροφή. Το Γένεσις 6:22 μας λέγει γι’ αυτόν: «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» Γι’ αυτό επέζησε από το τέλος εκείνου του κόσμου. Άκουσε προσεκτικά τον Θεό και «ούτως έκαμε».

Σήμερα είναι καιρός αποφάσεως. Πρέπει ν’ αποφασίσετε αν θα κάμετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάμετε ή όχι. Πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, το θεόπνευστο Γραφικό υπόμνημα σας παρακινεί: «εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου, και η μακρότης των ημερών σου.»​—Δευτ. 30:19, 20, ΜΝΚ.

Λοιπόν, δείχνετε ενδιαφέρον όχι μόνον για ό,τι ο Θεός μπορεί να κάμη για σας, αλλ’ αν αγαπάτε τη ζωή, δείχνετε ενδιαφέρον για ό,τι σεις μπορείτε να κάμετε για τον Θεό.

Η Ανάμνησις του Θανάτου του Χριστού και Τι Σημαίνει για Σας

Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ του θανάτου του Χριστού, ή το «Δείπνον του Κυρίου», όπως, επίσης, καλείται, σημαίνει διάφορα πράγματα σε διαφόρους ανθρώπους. Αυτό ασφαλώς οφείλεται κατά μέγα μέρος σε διαφορά κατανοήσεως της σημασίας του. Ποια είναι η δική σας κατανόησις τούτου; Τι σημαίνει αυτό για σας; Για κείνους, που κατανοούν κατάλληλα την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, αυτή σημαίνει τόσο πολλά, ώστε να μην αφήνουν τίποτε να τους εμποδίση από το να την εορτάσουν.

Παραδείγματος χάριν, υπήρχε μια γηραιά Χριστιανή κυρία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ήταν κατάκοιτη, αλλ’ η οποία είχε θέσει την καρδιά της στον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού με τους Χριστιανούς αδελφούς της. Με τη βοήθεια φορείου νοσοκομείου παρευρέθη, αλλά ξαπλωμένη στο φορείο. Τι ωραίο παράδειγμα εκτιμήσεως έδωσε!

Επίσης, ένας Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά ήταν απομεμονωμένος σε μια φυλακή της Κομμουνιστικής Κίνας. Αλλά κι αυτό το γεγονός ακόμη δεν τον εμπόδισε να εορτάση την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, όπως ο ίδιος αφηγείται:

«Κάθε χρόνο διευθετούσα να εορτάσω την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Από το παράθυρο της φυλακής μου παρακολουθούσα την ανάπτυξι της σελήνης σε πανσέληνο κατά τις αρχές της ανοίξεως. Υπελόγιζα όσο προσεκτικά μπορούσα την ημερομηνία του εορτασμού. Φυσικά, δεν υπήρχε τρόπος να προμηθευθώ τα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, οι δε φύλακες ηρνούντο να μου δώσουν τέτοια πράγματα. Γι’ αυτό, τα δύο πρώτα χρόνια μπορούσα μόνο τις τεχνητές κινήσεις να κάμω, χρησιμοποιώντας φανταστικά εμβλήματα . . . Κατόπιν, τον τρίτο χρόνο, βρήκα μερικά κουτιά μαύρης σταφίδος μέσα στο δέμα μου του Ερυθρού Σταυρού, κι απ’ αυτήν κατώρθωσα να παρασκευάσω οίνον, ενώ το ρύζι, που είναι μη ένζυμο, εχρησίμευσε ως άρτος. Εφέτος [το 1963] είχα και τον οίνον μου και μερικά άζυμα παξιμάδια από το δέμα του Ερυθρού Σταυρού.»

Ανατρέχοντας λίγο πιο πίσω, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διαπιστώνομε ότι πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα εκείνοι που ήσαν κλεισμένοι σε Εθνικοσοσιαλιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, διεκινδύνευσαν αυστηρές ποινές, αν όχι και θάνατο, για να εορτάσουν την Ανάμνησι του Κυρίου. Μια Χριστιανή αδελφή, που ήταν μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, μας λέγει σχετικά μ’ αυτό:

«Ελέχθη στον καθένα να είναι στο πλυντήριο στις 11 μ.μ. Συγκεντρωθήκαμε ακριβώς στις 11 μ.μ., 105 τον αριθμό. Σταθήκαμε κοντά ο ένας με τον άλλον σε κύκλο, στο κέντρον του οποίου υπήρχε ένα σκαμνί σκεπασμένο μ’ ένα άσπρο πανί που έφερε τα εμβλήματα. Ένα κερί εφώτιζε τον χώρο, διότι το ηλεκτρικό φως θα ήταν δυνατόν να μας προδώση. Αισθανθήκαμε σαν τους πρώτους Χριστιανούς μέσα σε κατακόμβες. Ήταν μια σεμνοπρεπής τελετή. Εξεφράσαμε και πάλι τις ένθερμες ευχές μας στον Πατέρα μας να χρησιμοποιήσαμε όλη μας τη δύναμι για τη διεκδίκησι του Αγίου Του ονόματος, να μείνωμε πιστά στη Θεοκρατία και να προσφέρωμε εκουσίως τα σώματα μας ως ζώσας θυσίας ευπροσδέκτους στον Θεό.»

Όμοιους κινδύνους διέτρεξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στον Καναδά και σε άλλες χώρες στη διάρκεια εκείνων των ετών. Πραγματικά, ομοίους κινδύνους θα διατρέξουν κι εφέτος οπουδήποτε οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν έργον υπό την επιφάνεια, όπως σε χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό: αυτοί εκτιμούν το προνόμιο να εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού.

ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ

Για να εκτιμήσετε τι σημαίνει για σας η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού, είναι ανάγκη να γνωρίζετε, πρώτ’ απ’ όλα, σε τι συνίσταται. Σχετικά με αυτήν έγραψε ο απόστολος Ματθαίος, ένας αυτόπτης μάρτυς: «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς παρήγγειλε, επίσης, όπως αναγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου.»​—Ματθ. 26:26-28· 1 Κορ. 11:24.

Ήταν πολύ κατάλληλο να διατάξη ο Ιησούς Χριστός να εορτάζεται ο θάνατός του. Βέβαια, το ότι πέθανε για να προμηθεύση έναν τρόπο ν’ απελευθερωθή το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον θάνατο και να αποκατασταθή στην εύνοια του Θεού εσήμανε ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα, αν όχι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός που συνέβη στη γη έως τότε. Επίσης, με την πιστή του πορεία ο Ιησούς έθεσε ένα γνήσιο παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του. Πρωτίστως δε, επειδή ο Ιησούς έμεινε εξακολουθητικά πιστός μέχρι θανάτου, παρ’ όλα όσα ο Διάβολος και τα όργανά του μπορούσαν να κάμουν για να τον κάμουν να παρεκκλίνη από την ορθή πορεία, ο Ιεχωβά Θεός αληθινά εκέρδισε μια αξιοσημείωτη νίκη εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος εκαυχάτο ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Ιεχωβά Θεό.​—Ιώβ 2:4, 5· Ματθ. 20:28· 1 Πέτρ. 2:21.

Ο Ιησούς, εγκαινιάζοντας την Ανάμνησι του θανάτου του, τι εννοούσε όταν είπε, «Τούτο είναι το σώμά μου», και «Τούτο είναι το αίμά μου»; Εφόσον δεν υπάρχει οποιαδήποτε Γραφική δήλωσις περί του εναντίου, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Ιησούς απλώς εννοούσε το πιο προφανές πράγμα, δηλαδή, ότι ο άρτος και ο οίνος παρίσταναν, αντιπροσώπευαν ή εσήμαιναν το σώμα του, τα ίδιο του σώμα από σάρκα και αίμα· όχι ότι αυτά είχαν γίνει πραγματικά σαρξ και αίμα του. Γι’ αυτό μερικές μεταφράσεις αναφέρουν, «Τούτο σημαίνει το σώμά μου», ή, «Τούτο αντιπροσωπεύει το σώμά μου». Επειδή ο άρτος κι ο οίνος είναι έτσι σύμβολα, αναφέρονται κατάλληλα ως «εμβλήματα».

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ;

Πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζουν οι Χριστιανοί την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εορτάζει τη δική της περιγραφή τούτου, τη λειτουργία, κάθε μέρα του έτους εκτός από τη Μεγάλη Παρασκευή. Άλλοι, όπως οι Χριστάδελφοι, την εορτάζουν κάθε εβδομάδα. Άλλοι πάλι την εορτάζουν τρεις ή τέσσερες φορές το έτος.

Μολονότι ο ίδιος ο Ιησούς δεν ανέφερε ρητώς πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζεται ή να τηρήται η Ανάμνησις του θανάτου του, εν τούτοις, η λογική, ο χρόνος που εξέλεξε για να την εγκαινίαση, και ό,τι μας λέγει πάνω σ’ αυτό το ζήτημα το υπόλοιπο των Γραφών, όλα μας βοηθούν να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα. Εν πρώτοις, δεν είναι μήπως λογικό να εορτάζεται ο θάνατος του Χριστού κάθε χρόνο; Όλα τα άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα εορτάζονται κάθε χρόνο. Το να εορτάζεται συχνότερα δεν θα προσέθετε τίποτα στη σπουδαιότητά του, αλλά θα εφαίνετο, μάλλον, ότι αφαιρεί απ’ αυτήν, κάνοντας την κάτι κοινό.

Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι του θανάτου του και πέθανε την πιο σημαντική μέρα της Ιουδαϊκής ιστορίας, τη δεκάτη τετάρτη μέρα του πρώτου μηνός του θρησκευτικού των σεληνιακού έτους, του Νισάν. Αυτή ήταν η νύχτα του Πάσχα, που ήταν σε ανάμνησι της απελευθερώσεως του έθνους Ισραήλ από την Αιγυπτιακή δουλεία και της διαφυλάξεως ή παρατρέξεως των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών. Αυτό εσήμαινε αμέσως τη γέννησι του έθνους Ισραήλ και μια πρωτοφανή νίκη του Ιεχωβά Θεού εναντίον της Διαβολοκρατουμένης παγκοσμίου δυνάμεως της Αιγύπτου. Επί πλέον, αναγινώσκομεν, «Το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός». Αφού ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται ενταύθα ως θυσία του πάσχα, το δε Πάσχα εωρτάζετο κάθε χρόνο στις 14 Νισάν, δεν είναι μήπως λογικό να συμπεράνωμε ότι προόριζε την ανάμνησι του θανάτου του να λάβη τη θέσι του Ιουδαϊκού πάσχα στη ζωή των ακολούθων του, που ήσαν τότε όλοι Ιουδαίοι, συνηθισμένοι να εορτάζουν το Πάσχα κάθε χρόνο, και μάλιστα στις 14 Νισάν; Πραγματικά, η ιστορία της πρώτης εκκλησίας αναγράφει ότι κάποτε πολλοί Χριστιανοί εώρταζαν την Ανάμνησι του Κυρίου μας στις 14 Νισάν.​—1 Κορ. 5:7, 8.

Σύμφωνα με τ’ ανωτέρω, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μόνο μια φορά το χρόνο, την 14ην Νισάν, που άρχισε εφέτος την 28ην Μαρτίου, μετά τη δύσι του ηλίου.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ;

Η ερώτησις, Συμμετέχετε; μπορεί να φαίνεται παράξενη σε μερικούς από τους αναγνώστας μας, διότι είναι κοινή συνήθεια σε πολλά μέρη του «Χριστιανικού κόσμου» να μετέχουν στον άρτον και στον οίνον όλοι όσοι παρακολουθούνταν εορτασμό του «Δείπνου του Κυρίου». Εν τούτοις, οι Γραφές δεν επιτρέπουν μια τέτοια χωρίς διάκρισι τήρησι. Όταν ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι, το έπραξε με τους ένδεκα πιστούς αποστόλους του, στους οποίους περαιτέρω είπε: «Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων.» Έπεται, λοιπόν, ότι μόνον αν είσθε σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Χριστό για μια βασιλεία μπορείτε να μετέχετε από τα εμβλήματα στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Εκείνους, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως «μικρόν ποίμνιον», όπως και είναι, σχετικά, αφού ο αριθμός των περιορίζεται σε μόνο 144.000.​—Λουκ. 22:29, 30· 12:32· Αποκάλ. 7:4-8· 14:1, 3.

Εκείνοι, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη για μια βασιλεία, είναι άνθρωποι που αφιερώθησαν να πράξουν το θέλημα του Θεού, έγιναν δεκτοί από τον Ιεχωβά και κατόπιν εγεννήθησαν από το πνεύμα Του για να είναι πνευματικοί του υιοί, «αναγεγεννημένοι» και γενόμενοι μέλη του συμβολικού σώματος του Χριστού. Όλοι αυτοί μπορούν να λέγουν με τον απόστολο Παύλο: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αν είσθε μεταξύ εκείνων, που είναι άξιοι να μετάσχουν από τα εμβλήματα της Αναμνήσεως του Κυρίου, αυτό έχει μια ειδική σημασία για σας, διότι σημαίνει ότι έχετε κοινωνία με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό σ’ ένα θυσιαστικό γεύμα, κατά ένα τρόπο. (1 Κορ. 10:20, 21) Χρησιμεύει αυτό σαν μια υπόμνησις σε σας της μοναδικής σας θέσεως ως πνευματικού υιού του Θεού και ως ενός από τους αδελφούς του Χριστού. Σας υπενθυμίζει, επίσης, το γεγονός ότι πρέπει να είσθε πιστοί μέχρι θανάτου, όπως ήταν κι ο Ιησούς, και ότι έχετε την ελπίδα του «στεφάνου της ζωής», της αθανασίας, στον ουρανό, συμμεριζόμενοι έναν ουράνιο θρόνο με την κεφαλή σας, τον Ιησού Χριστό. Είναι για σας, επίσης, ένας καιρός αυτοεξετάσεως, για να εξακριβωθή αν μετέχετε, με εκτίμησι των εμβλημάτων, για να μην τρώγετε και πίνετε κατάκριμα.​—1 Κορ. 11:27-34· Αποκάλ. 2:10.

ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ

Σήμερα, η μεγίστη πλειονότης εκείνων που παρευρίσκονται στο δείπνον του Κυρίου δεν συμμετέχει στα εμβλήματα. Πραγματικά, στον εορτασμό της Αναμνήσεως του Κυρίου το 1963 μόνο δώδεκα χιλιάδες περίπου μετέσχον, μολονότι παρευρέθησαν περισσότεροι από 1.690.000· κατά μέσον όρον μόνο ένας στους 138. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί πρέπει να παρευρεθώ, αφού δεν λαμβάνω τα εμβλήματα; Τι αξία έχει η Ανάμνησις του Κυρίου μας για μένα; Πολλή αξία! Για το δικό σας πνευματικό συμφέρον είναι να επιδείξετε σεβασμό στην εντολή του Ιησού σ’ εκείνους που ακολουθούν στα ίχνη του. Ωφελείσθε με το να είσθε παρόντες σ’ αυτή την «τράπεζα του Ιεχωβά» έστω κι αν δεν είσθε μέτοχος της θυσίας σε συμβολική κοινωνία.

Το να είσθε παρόντες στην Ανάμνησι θα μπορούσε να εξεικονισθή με το να παρευρίσκεσθε στον γάμο ενός άλλου. Σεις οι ίδιοι δεν νυμφεύεσθε, αλλ’ από αγάπη και σεβασμό στο νυμφικό ζεύγος και για την πρόσκλησι που σας απηύθυναν, τους τιμάτε με την παρουσία σας. Έτσι και με την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού· όλοι όσοι αγαπούν τον Κύριο Ιησού Χριστό και τη νύμφη του, τα μέλη του σώματός του, πρέπει να είναι παρόντες. Το να λεχθούν και πάλι η νίκη που εκέρδισε ο Ιεχωβά με την τήρησι ακεραιότητος του Ιησού, και τα όσα θα σημαίνη ο θάνατος του Χριστού για όλους τους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους, καθώς και η επαναφορά στη μνήμη μας του καλού παραδείγματος πιστότητος που έθεσε ο Ιησούς, πολύ θα ενισχύσουν την πίστι και την εκτίμησί σας. Θα λάβετε μια πνευματική ανάψυξι απ’ όσα θα ιδήτε και θ’ ακούσετε.

Αλλά μην κάμετε το λάθος να συμπεράνετε ότι όλο εκείνο που χρειάζεσθε να κάμετε είναι να παρευρίσκεσθε στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μια φορά τον χρόνο. Προφανώς αυτό είναι ένα εύκολο λάθος, διότι αυτός είναι ο μόνος καιρός που παρατηρούνται πολλοί σε μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ασφαλώς, ένα γεύμα από γαλοπούλα με όλες τις διακοσμήσεις δεν θα μπορούσε να σας συντηρήση από φυσική άποψι επί ένα ολόκληρο έτος, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό, επίσης, κι οι Χριστιανοί έχουν ανάγκη να συναθροίζωνται τακτικά για να τρέφονται πνευματικώς, όχι μόνον όταν υπάρχη ένα ειδικό πνευματικό συμπόσιο, όπως είναι στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά παρακολουθούν πέντε συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Κατανοούν ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος», και ότι λόγω του ότι εγγίζει γοργά η ημέρα του Ιεχωβά, είναι πιο επείγον από κάθε άλλη φορά να μην εγκαταλείψουν την επισυναγωγή των.​—Λουκ. 4:4· Εβρ. 10:24, 25.

Φυσικά, ακόμη και η τακτική παρακολουθήσις όλων αυτών των συναθροίσεων δεν αποτελεί το σύνολον εκείνων που απαιτούνται από τους Χριστιανούς. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις, λαμβάνετε γνώσι, παίρνετε· αλλ’ η Χριστιανοσύνη συνίσταται σε κάτι περισσότερο από το να παίρνετε, απαιτεί και να δίνετε. Δεν είπε ο Ιησούς, «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»; Ναι, γι’ αυτό και παρήγγειλε στους ακολούθους του: «Ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων.» Επί πλέον, προείπε ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτή η προφητεία είναι, πραγματικά, μια εντολή προς όλους τους ακολούθους του να κηρύξουν αυτή τη βασιλεία. Θυμηθήτε, επίσης, ότι, ενώ «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην», εν τούτοις «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»​—Πράξ. 20:35· Ματθ. 5:16· 24:14· Ρωμ. 10:10.

Η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού εφιστά την προσοχή μας στη μεγάλη νίκη που κατήγαγε ο Ιεχωβά Θεός εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, και στο τι έκαμε για σας ο Ιησούς Χριστός. Επίσης, εξαίρει το παράδειγμα που έθεσε ο Χριστός για τους ακολούθους του. Ώστε καλά εκάματε που παρακολουθήσατε τον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού το βράδυ της 28ης Μαρτίου. Αλλά μη σταματάτε σ’ αυτό το σημείο. Δείξτε την εκτίμησί σας εξακολουθώντας να είσθε συνταυτισμένοι μ’ εκείνους που ακολουθούν το παράδειγμα του Χριστού και συμμετέχετε με αυτούς στην κήρυξι ‘τούτου του ευαγγελίου [αγαθών νέων] της βασιλείας’.

Αποτελέσματα Συμπτωματικής Μαρτυρίας στην Αγγλία

Ένας αδελφός, στην Αγγλία, που η κοσμική του εργασία περιλαμβάνει επισκέψεις σε καταστήματα λιανικής πωλήσεως σε μεγάλες πόλεις, μπορεί να δαπανά μόλις λίγα δευτερόλεπτα για μαρτυρία, όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία, και γι’ αυτό συνηθίζει να έχη μαζί του φυλλάδια. Καθώς επεσκέφθη ένα κατάστημα, έδωσε ένα φυλλάδιο στην ταμία. Στην επομένη επίσκεψί του πήρε μαζί του περιοδικά και μπόρεσε να διεγείρη περισσότερο ενδιαφέρον και εν συνεχεία να κάμη μια συνδρομή στο περιοδικό Η Σκοπιά. Τελικά έδειξε στην ταμία το βιβλίο Παράδεισος και αυτή ενθουσιάσθηκε τόσο ώστε το έδειξε και σε άλλους στην εργασία της. Καθώς ο αδελφός έφευγε από το κατάστημα, ένας άλλος υπάλληλος τον σταμάτησε και ρώτησε, αν μπορή να προμηθευθή, επίσης, «ένα αντίτυπο από εκείνα τα περίφημα χρώματος πορτοκαλιού βιβλία». Στην προσεχή επίσκεψί του διέθεσε ακόμη ένα βιβλίο Παράδεισος καθώς επίσης μια Γραφή Μεταφράσεως Νέου Κόσμου. Στο μεταξύ ένας άλλος, που είδε τα δύο αυτά βιβλία, ζήτησε, επίσης, από ένα αντίτυπο. Καθώς μιλούσαν ο ένας στον άλλον, το τελικό αποτέλεσμα της αρχικής διαθέσεως ενός απλού φυλλαδίου ήταν να διαθέση πέντε Γραφές, τρία βιβλία Παράδεισος και τρεις συνδρομές στο περιοδικό Η Σκοπιά. Και τώρα η ταμίας, που αρχικά είχε πάρει το φυλλάδιο,, έκαμε διευθετήσεις να έχη μια τακτική Γραφική μελέτη.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Η Ιστορία μιας Παρεμβολής​—1 Ιωάννου 5:7, 8

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ κλασσικοί δεν διστάζουν να παραλείψουν από τις Βιβλικές μεταφράσεις των το νόθον χωρίον που βρίσκεται στην επιστολή 1 Ιωάννου 5:7, 8. Μετά τις λέξεις «Διότι τρεις είναι οι μαρτυρούντες» το προστεθειμένο αυτό χωρίον λέγει, «εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος, και το άγιον πνεύμα· και ούτοι οι τρεις είναι έν. [Εδάφιον 8] Και τρεις είναι οι μαρτυρούντες εν τη γη.» (Παραλείπεται από την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφραση από τη Μία Αμερικανική Μετάφρασι, από την Αγγλική Ανατεθεωρημένη Μετάφραση από τη Γραφή Μόφφατ, από τη Νέα Αγγλική Γραφή, από τη Γραφή Φίλιπς, από τη Γραφή Ρόδερχαμ, από την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι, από τη Γραφή Σόνφηλδ, Ουέιντ, Ουάντ, Γουεϋμάουθ, κλπ.) Ο περίφημος κλασσικός και επίσκοπος Β. Φ. Ουέσκοτ, σχολιάζοντας αυτά τα λόγια, είπε, «Οι λέξεις που παρενεβλήθησαν στο κοινό Ελληνικό κείμενο στο χωρίον αυτό παρέχουν ένα διδακτικό παράδειγμα του σχηματισμού και της εισαγωγής ενός σχολίου μέσα στο αποστολικό κείμενο».¹ Ποια, λοιπόν, είναι η ιστορία πίσω απ’ αυτό το χωρίον, και πώς η επιστήμη της ασκήσεως κριτικής των κειμένων δείχνει τελικά ότι αυτό δεν αποτελεί μέρος του θεοπνεύστου λόγου, της Αγίας Γραφής;

ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΦΑΝΗ ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ

Με την απομάκρυνσι από την αληθινή Χριστιανοσύνη επήλθε η έγερσις πολλής αντιλογίας εν σχέσει με τη διδασκαλία περί τριάδος, αλλά καίτοι αυτές οι λέξεις θα ήσαν πολύ προσφυείς, οι πρώτοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δεν τις εχρησιμοποίησαν ούτε μια φορά. Τα εδάφια έξη ως οκτώ του πέμπτου κεφαλαίου της επιστολής 1 Ιωάννου παρατίθενται από τον Ησύχιο, τον Λέοντα τον καλούμενο Μέγα, και τον Αμβρόσιο μεταξύ των Λατίνων και από τον Κύριλλο της Αλεξανδρείας, τον Οικουμένιο, τον Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και τον Νικήτα μεταξύ των Ελλήνων, για να ονομάσωμε λίγους μόνο, αλλά οι λέξεις αυτές ποτέ δεν εμφανίζονται στις παραθέσεις. Ως παράδειγμα, το ανώνυμο έργον υπό τον τίτλον «Περί Αναβαπτισμού», γραμμένο κατά το έτος 256 μ.Χ., λέγει: «Ο Ιωάννης, διδάσκοντάς μας, λέγει στην επιστολή του (1 Ιωάν. 5:6, 7, 8) ‘Ούτος είναι ο ελθών δι’ ύδατος και αίματος, Ιησούς ο Χριστός· ουχί δια του ύδατος μόνον, αλλά δια του ύδατος και του αίματος· και το πνεύμα είναι το οποίον μαρτυρεί, επειδή το πνεύμα είναι η αλήθεια. Διότι τρεις είναι οι μαρτυρούντες, το πνεύμα, και το ύδωρ, και το αίμα· και οι τρεις ούτοι αναφέρονται εις το έν’.»² Ούτε ο Ιερώνυμος δεν το είχε αυτό στη γραφή του. Ένας πρόλογος που του απεδίδετο και που υπεστήριζε το χωρίον, απεδείχθη ψευδής.

Το «Ιωάννειον κόμμα», όπως συνήθως καλείται η νόθος αυτή προσθήκη, εμφανίζεται πρώτη φορά στα έργα του Πρισκιλλιανού ηγέτου μιας αιρέσεως στην Ισπανία κατά τα τέλη του τετάρτου αιώνος μ.Χ.³ Στη διάρκεια του πέμπτου αιώνος περιελαμβάνετο σε μια ομολογία πίστεως που έγινε στον Χιλδερίχον, βασιλέα των Βανδάλων, και παρατίθεται στα Λατινικά έργα του Βιγιλίου του εκ Θάψου, σε ποικίλες μορφές. Βρίσκεται στο έργον υπό τον τίτλον «Κατά Βαριμάδου» που συνεγράφη μεταξύ των ετών 445 και 450 (μ.Χ.), ο δε Φουλγέντιος, ένας Αφρικανός επίσκοπος, το εχρησιμοποίησε λίγο αργότερα.

Ως τότε το «κόμμα» ενεφανίζετο ως μια ερμηνεία των γνησίων λέξεων, που αναγράφονται στο όγδοο εδάφιο, αλλά μια και καθιερώθη μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισε κατόπιν να εγγράφεται ως σχόλιον στο περιθώριο των Λατινικών Βιβλικών χειρογράφων. Αλλ’ ένα περιθωριακό σχόλιο μπορεί εύκολα να ερμηνευθή ως παράλειψις από το γνήσιο κείμενο, και γι’ αυτό στα μετέπειτα χειρόγραφα εγγράφεται ανάμεσα στους στίχους, κατόπιν δε τελικά κατέστη αναπόσπαστο μέρος του Λατινικού κειμένου, μολονότι η θέσις του ποικίλλει ανάλογα, ενίοτε δε βρίσκεται πριν από το όγδοο εδάφιο και άλλοτε μετά απ’ αυτό. (Παραβάλετε την Καινή Διαθήκη του Ιωάννου Ουέσλεϋ, όπου το έβδομο εδάφιο ακολουθεί το όγδοο.) Μια ενδιαφέρουσα έρευνα που έγινε πριν από έτη σε 258 Λατινικά Βιβλικά χειρόγραφα της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων κατέδειξε την προοδευτική απορρόφησι της παρεμβολής αυτής δια μέσου των αιώνων.

[Πίνακας]

Αριθμός παραλειπόντων

Αιών την παρεμβολή

9ος 7 από 10, ήτοι 70%

10ος 3 από 4, » 75%

11ος 3 από 5, » 60%

12ος 2 από 15, » 13%

13ος 5 από 118, » 4%

14ος-16ος 1 από 106, » 1%

Το χωρίον αυτό προωθήθη περισσότερο σε μια σύνοδο, που έγινε στο έτος 1215, από τον Πάπα Ιννοκέντιον Γ΄, όταν κατεκρίθη ένα σύγγραμμα του Ηγουμένου Ιωακείμ περί τριάδος. Ολόκληρο το χωρίον με την παρεμβολή παρετέθη από τη Λατινική Βουλγάτα στα πρακτικά της συνόδου, που μετεφράσθησαν από τη Λατινική στην Ελληνική. Απ’ εδώ μερικοί Έλληνες συγγραφείς πήραν το χωρίον, συγκεκριμένα ο Καλέκας τον δέκατο τέταρτο αιώνα κι ο Βρυέννιος τον δέκατο πέμπτο αιώνα.

ΕΡΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΒΕΝΣ

Η εφεύρεσις της τυπογραφίας έδωσε αφορμή σε πολύ αυξημένη παραγωγή του πρωτοτύπου κειμένου της Γραφής. Η παρεμβολή στα εδάφια 1 Ιωάννου 5:7, 8 παρελείφθη στα Ελληνικά κείμενα του Εράσμου (1516 και 1519), του Άλδου Μανουτίου (1518) και του Γερβελίου (1521). Ο Δεζιδέριος Έρασμος υπέστη βίαιη επίθεσι επειδή δεν συμπεριέλαβε αυτό το χωρίον, από μέρους του Εδουάρδου Λη, του κατόπιν Αρχιεπισκόπου της Υόρκης, και του Ι. Λ. Στούνικα, ενός από τους συντάκτας του Κομπλουτενσιανού Πολυγλώττου, το οποίον είχε τυπωθή στο έτος 1514 αλλ’ ακόμη παρέμεινε έγκλειστο στην αποθήκη εν αναμονή της εγκρίσεως του πάπα. Η εναντίωσις κατά του Εράσμου εβασίζετο στην άποψι που διετυπώνετο σε μια επιστολή προς αυτόν από τον Μαρτίνο Ντορπ, ότι η Λατινική Βουλγάτα ήταν η επίσημη Βίβλος και δεν μπορούσε να είναι εσφαλμένη.

Ο Έρασμος, πεπεισμένος ότι κανένα Ελληνικό χειρόγραφο δεν περιείχε το «Ιωάννειον κόμμα», απήντησε απερισκέπτως ότι, αν ευρίσκετο έστω κι ένα Ελληνικό χειρόγραφο που να περιέχη αυτές τις λέξεις, αυτός θα τις περιελάμβανε στην προσεχή του έκδοσι. Του ελέχθη για τον Βρεττανικό Κώδικα των αρχών του δεκάτου έκτου αιώνος, που είναι καλύτερα γνωστός ως Κώδιξ Μονφορτιάνος (Αρ. 61). Ο Έρασμος, τηρώντας την υπόσχεσί του, εισήγαγε τις λέξεις αυτές στην τρίτη του έκδοσι του 1522, μολονότι προσήρτησε μια μακρά σημείωσι όπου παρέθετε συλλογισμούς κατά της προσθήκης αυτής.

Μια πλησιέστερη εξέτασις του Κωδικός Μονφορτιάνου αποκαλύπτει μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα. Ο συλλέκτης του, Ο. Τ. Ντόμπιν, έγραψε ότι η παρεμβολή στα εδάφια 1 Ιωάννου 5:7, 8, «όχι μόνο διαφέρει από το σύνηθες κείμενον, αλλ’ είναι και γραμμένη σε τέτοια Ελληνικά που προδίδει φανερά μια μετάφρασι από τα Λατινικά».⁴ Λόγου χάριν, επειδή η Λατινική δεν έχει το άρθρον «ο» πριν από την καθεμιά από τις εκφράσεις αυτές «Πατήρ», «Υιός» και «άγιον πνεύμα», δεν εσκέφθη ο μεταφραστής ότι η Ελληνική θα απαιτούσε άρθρα. Πόσης αξίας, λοιπόν, ήταν αυτός ο κώδιξ ως ένα «Ελληνικό» χειρόγραφο; Το ίδιο λάθος βρίσκεται στην άλλη αυθεντία που αναφέρεται κάποτε, στον Κώδικα Οττοβονιάνον 298 (Νο. 629) στα Λατινικά και στα Ελληνικά. Ο Έρασμος, στην τετάρτη του έκδοσι του 1527, εισήγαγε τα οριστικά άρθρα για να καταστήση το Ελληνικό κείμενο ακριβέστερο γραμματικώς.

Από τότε η παρεμβολή ενεφανίζετο και σε άλλα Ελληνικά κείμενα, των οποίων οι συγγραφείς ακολουθούσαν τις εκδόσεις του Εράσμου. Κατόπιν στο έτος 1550 επήλθε περαιτέρω σύγχυσις με την έκδοσι του Ροβέρτου Στήβενς που έγινε το έτος εκείνο. Περιείχε κριτικά σχόλια που εξέθεταν διάφορες διατυπώσεις από δεκαπέντε χειρόγραφα και στο εδάφιον 1 Ιωάν. 5:7 ένα ημικύκλιο κατευθύνει τον αναγνώστη στο περιθώριο, όπου μνημονεύονται επτά χειρόγραφα ως έγκυρα για την παράλειψι τριών λέξεων μόνο. Οι κριτικοί κατέδειξαν ότι αυτό το ημικύκλιον ετέθη κακώς, όπως και πολλά άλλα σημεία σε όλη αυτή την έκδοσι, και ότι έπρεπε να περιληφθή προς παράλειψιν ολόκληρο το «Ιωάννειον κόμμα». Αλλά και το χειρότερο, επειδή μόνο επτά χειρόγραφα εμνημονεύθησαν, υπετέθη από πολλούς αμαθείς ότι όλα τα υπόλοιπα των χειρογράφων του Στήβενς περιελάμβαναν την παρεμβολή, διότι δεν κατανοούσαν ότι τα υπόλοιπα χειρόγραφα δεν περιείχαν τις επιστολές του Ιωάννου οπωσδήποτε. Έτσι, από ένα πιθανόν 100 τοις εκατό (επτά χειρόγραφα) ούτε ένα δεν περιελάμβανε τις αμφισβητούμενες λέξεις.

Υπελείπετο τώρα μόνο ένα μικρό βήμα για να εισαχθή το χωρίον αυτό σε άλλων γλωσσών μεταφράσεις. Ενεφανίσθη ήδη στη μετάφρασι του Ουίκλιφ (1380), διότι αυτός μετέφρασε από τα Λατινικά, μη γνωρίζοντας τα Ελληνικά. Αλλά τώρα ανεγράφη σε μεταφράσεις που έγιναν από τα Ελληνικά, όπως οι μεταφράσεις του Τυντέιλ και του Κράνμερ, μολονότι ετυπώθη με επικλινή στοιχεία και εν παρενθέσει. Αλλά στον καιρό της μεταφράσεως Γενεύης του 1557 ακόμη κι αυτή η διάκρισις εξηφανίσθη και το χωρίον αυτό ετέθη με συνήθη στοιχεία χωρίς παρένθεσι. Έτσι, η παρεμβολή υπεισήλθε αφανώς στην εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου του 1611.

Η ΜΑΧΗ ΑΝΕΝΕΩΘΗ

Ελέχθη η τελευταία λέξις για το «Ιωάννειον κόμμα»; Ίσως να εφαίνετο έτσι, καθόσον προχωρούσε ο δέκατος έβδομος αιών, από την Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι. Αλλ’ οι ψιθυρισμοί ποτέ δεν έπαυσαν και η αναζήτησις του μυστηριώδους Βρεττανικού Κωδικός συνεχίσθη, διότι είχε εξαφανισθή αφότου ελέχθη τούτο στον Έρασμο. Προς το τέλος του αιώνος, μια προσωπικότης όπως ο Σερ Ισαάκ Νεύτων έστρεψε την προσοχή τής επιστημονικά εκπαιδευμένης διανοίας του σ’ αυτό το χωρίον. Στο έτος 1690 έστειλε στον Ιωάννη Λόκε την πραγματεία υπό τον τίτλον «Μια ιστορική Αφήγησις Δύο Αξιολόγων Παραφθορών στη Γραφή». Το βιβλιάριο αυτό εξέθετε σαφώς τους λόγους της απορρίψεως του χωρίου ως νόθου, μερικά δε αντίτυπα τούτου εκυκλοφόρησαν μεταξύ φίλων του Νεύτωνος, αλλ’ αυτό ποτέ δεν εδημοσιεύθη παρά μετά εβδομήντα σχεδόν χρόνια και τότε ατελώς μόνον.

Εν τω μεταξύ η αύξησις της κρίσεως επί του χωρίου αυτού προσέλαβε νέα ώθησι. Το χωρίον αυτό έγινε στόχος του Ριχάρδου Σίμον, ο δε Δρ Ιωάννης Μιλλ συνέλεξε αποδείξεις εναντίον του χωρίου, μολονότι παρέμεινε υπερασπιστής του. Αλλ’ ο Θωμάς Έμλυν έλαβε τις αποδείξεις του Μιλλ και παρεκίνησε και τους δύο οίκους Συγκλήσεως που συνήλθαν το 1717 ν’ αποκόψουν αμέσως τις λέξεις, διότι είπε, «ποτέ δεν εγκατελείφθη πλήρως, ώσπου ν’ απαλειφθή από τα έντυπα αντίτυπά μας».⁵ Σε λίγον καιρό ο Έμλυν υπέστη επίθεσι από τον Κον Μάρτιν, πάστορα της Γαλλικής Εκκλησίας στην Ουτρέχτη, του οποίου η ογκώδης και ευφυής απάντησις εφάνη ότι εξεκαθάρισε το έδαφος. Η απάντησις του Έμλυν έκαμε τον Μάρτιν να εξαπολύση δεύτερο κατηγορητήριο εναντίον του. Αλλ’ ο Έμλυν απέκτησε πολλούς υποστηρικτάς, μολονότι οι παραπλανητικοί ελιγμοί των αντιφρονούντων συχνά καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο να βρεθή περί τίνος πραγματικά επρόκειτο.

Το 1729 ενεφανίσθη εδώ στην Αγγλία μια δίγλωττη μετάφρασις των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών υπό Δανιήλ Μέης. Σε μια δεκατετρασέλιδη σημείωσι ο μεταφραστής παρέθεσε τα Ελληνικά και Λατινικά χειρόγραφα, αρχαίες μεταφράσεις, που παρέλειψαν το χωρίον αυτό και το απέρριψαν με αυτόν τον επίλογο, «Σε μια λέξι, αν αυτή η απόδειξις δεν είναι επαρκής ν’ αποδείξη ότι το αντιλεγόμενο χωρίον του Αγ. Ιωάννου είναι νόθον με τι στοιχεία μπορεί ν’ αποδειχθή ότι οποιοδήποτε εδάφιον του Αγ. Ιωάννου είναι γνήσιον;»⁶ Κατόπιν, άλλες Αγγλικές μεταφράσεις άρχισαν να παραλείπουν το εδάφιον, όπως η του Ουίλλιαμ Ουίστον (1745), που είναι πασίγνωστος για τη μετάφρασι του Ιωσήπου, και η του Ιωάννου Ουόρσλεϋ το 1770.

Αν ο Εδουάρδος Γίββων ενόμιζε ότι ο τροχός εγύρισε ολοκύκλιον, όταν εξέδωκε το βιβλίο Η Παρακμή και η Πτώσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1781 έσφαλλε. Με τον συνήθη σαρκασμό του κατήγγειλε το χωρίον ως «ευσεβή απάτη». Εξηγέρθη ένας άλλος πρωταγωνιστής, ο Γεώργιος Τρέβης, ένας αρχιδιάκονος, ο οποίος έσπευσε να δράση για την υπεράσπισι του χωρίου. Οι υπέρτατες δηλώσεις του επροκάλεσαν συντριπτικές απαντήσεις από τον Καθηγητή Ριχάρδο Πόρσον (που υπερέβαιναν τις 400 σελίδες) και τον Ερβέρτο Μαρς, έναν επίσκοπο. Τελικά η παρεμβολή εξετέθη μ’ ένα λεπτομερή και πολύ ακριβή τρόπο.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Μετά τον Πόρσον και τον Μαρς λίγα έμειναν να προστεθούν. Πολλοί λόγιοι του δεκάτου ενάτου αιώνος εθεώρησαν το θέμα λήξαν, αλλ’ απέμεινε ένα φρούριο, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Στο έτος 1897 εξεδόθη ένα παπικό διάταγμα που απηγόρευε στους πιστούς ν’ αμφισβητούν το «Ιωάννειον κόμμα». Εν μέρει αυτό έλεγε:

«Γραμματεία της Εκκλησίας του Αγίου Γραφείου της Ιεράς Εξετάσεως. Περί αυθεντικότητος του εδαφίου 1 Ιωάννου 5:7. (Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου 1897).

»Σε μια Αγία Συνάθροισι της Αγίας Ρωμαϊκής Εξετάσεως . . . προεβλήθη η επόμενη αμφισβητούμενη ερώτησις:

»Αν μπορούμε ορθώς ν’ αρνηθούμε, ή και να θεωρήσωμε ως θέμα αμφισβητήσιμο, την αυθεντικότητα του εδαφίου αυτού (1 Ιωάννου 5:7) . . .’

»Εφόσον τα πάντα εξετάσθησαν κι εσταθμίσθησαν επιμελώς, και ελήφθη η γνώμη των Κυρίων Συμβούλων, οι προμνησθέντες Λίαν Επιφανείς Καρδινάλιοι απεφάνθησαν ότι ‘η απάντησις είναι αρνητική’. Την Παρασκευή, 15η μέρα του προρρηθέντος μηνός και έτους, στη συνήθη ακρόασι που εδόθη στον σεβάσμιο πατέρα τον κύριο Διατιμητή του Αγίου Γραφείου, αφού έκαμε μια ακριβή έκθεσι των προμνημονευθεισών ενεργειών του Αγιωτάτου ημών Κυρίου Πάπα Λέοντος ΙΓ΄, η Αυτού Αγιότης ενέκρινε και επεβεβαίωσε την απόφασι αυτών των Επιφανέστατων Πατέρων . . .»​—Πράξεις Αγίας Έδρας, τόμος 29. 1896-7, σελ. 637.

Αλλ’ ο Πάπας Λέων γρήγορα κατενόησε ότι ενήργησε κατόπιν πιέσεως, και στο έτος 1902 ώρισε μια επιτροπή για μια πιο λεπτομερή μελέτη της Γραφής, κατευθύνοντας την ν’ αρχίση από το χωρίον 1 Ιωάννου 5:7, 8. Επειδή η σχετική έκθεσις ήταν δυσμενής προς το προγενέστερο διάταγμα, έπρεπε να τεθή κατά μέρος, αλλ’ ο πάπας εξακολουθούσε να ενοχλήται από την κατάστασι ως τον θάνατό του. Μερικοί Ρωμαιοκαθολικοί λόγιοι άρχισαν ν’ αγνοούν το διάταγμα. Ο Δρ Φόγκελς παρέλειψε το χωρίον από την Ελληνική Διαθήκη του που εξεδόθη το 1920. Άλλοι ήσαν στην αρχή πιο επιφυλακτικοί.

Στη Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασι Ουεστμίνστερ της Καινής Διαθήκης, που εξεδόθη στο 1931, η υποσημείωσις για το χωρίον 1 Ιωάννου 5:7, 8, αφού εφιστά την προσοχή του αναγνώστου στην παράλειψι του πρωτοτύπου κειμένου, συνεχίζει, «Μέχρι περαιτέρω ενεργείας της Αγίας Έδρας δεν είναι ελεύθεροι οι Καθολικοί συγγραφείς ν’ αφαιρέσουν τις λέξεις από μια μετάφρασι που έγινε προς χρήσιν των πιστών».⁸ Αλλά στην ίδια μετάφρασι που επανεξεδόθη ως ένας τόμος το 1947 η παρεμβολή παραλείπεται, ο δε συγγραφεύς Κούθμπερτ Λάττεϋ μνημονεύει το Ελληνικό κείμενο που εδημοσιεύθη από τον Ιησουίτη λόγιον Α. Μερκ, το οποίον, επίσης, την παραλείπει.

Έτσι, η προοπτική, που ωραματίζετο ο Καθηγητής Ι. Σκωτ Πόρτερ το 1848, ηλήθευσε. «Πρέπει να ελπίζεται», έγραψε, μετά τη συνόψισι των αποδείξεων περί του 1 Ιωάννου 5:7, 8, «ότι σύντομα θα έλθη ο καιρός οπότε εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι την προετοιμασία εκδόσεων της Βίβλου για γενική κυκλοφορία, θα αισχύνωνται να δημοσιεύσουν μια γνωστή παρεμβολή ως ένα τμήμα του ιερού κειμένου».⁹ Σε προσφάτους καιρούς η ανακάλυψις τοιούτων Βιβλικών χειρογράφων όπως ο Σιναϊτικός Κώδιξ επεβεβαίωσε ότι αυτό ιδιαίτερα το εδάφιο δεν αποτελούσε μέρος του εμπνευσμένου λόγου του Θεού.

Με σύντομη περίληψι μπορούν να παρατεθούν τα λόγια του γνωστού Βιβλικού κριτικού Φ. Χ. Α. Σκρίβενερ: «Δεν πρέπει να διστάσωμε να εκδηλώσωμε την πεποίθησί μας στο ότι οι αμφισβητούμενες λέξεις δεν εγράφησαν από τον Αγ. Ιωάννη: ότι αυτές αρχικά εγράφησαν σε Λατινικά αντίτυπα στην Αφρική από το περιθώριο, όπου είχαν τεθή ως ένα ευλαβές και ορθόδοξο σχόλιο του εδαφ. 8: ότι από το Λατινικό υπεισήλθαν σε δύο ή τρεις προσφάτους Ελληνικούς κώδικας, και κατόπιν κατεγράφησαν στο έντυπο Ελληνικό κείμενο, σε τόπο όπου δεν είχαν δικαιωματική αξίωσι».¹⁰

Η πίστις μας στον λόγο του Θεού πολύ ενισχύεται, όταν ανασκοπούμε την ιστορία του εδαφίου αυτού και διανοούμεθα την αφθονία των αποδείξεων απ’ όλες τις πηγές που πιστοποιούν την ακρίβεια της Βίβλου που κρατούμε στα χέρια μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 ¹ Οι Επιστολές του Ιωάννου, υπό Β. Φ. Ουέστκοτ, 4η έκδοσις 1902, σελ. 202.

 ² Τα Εργα του Ν. Λάρδνερ, τόμος 3, σελ. 68.

 ³ Κόρπους Σκριπτόρουμ Εκκλεσιαστικόρουμ Λατινόρουμ, τόμος 18, 1889, υπό Γ. Σεπς, σελ. 6.

 ⁴ Ο Κώδιξ Μοντφορτιάνους, Α. Κολλέισον, υπό Ο. Τ. Ντόμπιν 1854, σελ. 9.

 ⁵ Πλήρης Έρευνα επί της Αρχικής Αυθεντίας του Κειμένου 1 Ιωάννου 5:7. . .» (δευτέρα έκδοσις), υπό Τ. Έμλυν 1717, σελ. 72.

 ⁶ Η Καινή Διαθήκη Ελληνιστί και Αγγλιστί, 1729, τόμος 2, σελίς 934.

 ⁷ Η Παρακμή και Πτώσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, υπό Ε. Γίββων, κεφάλαιον 37, έκδοσις Κάντος, τόμος 2, σελίς 526.

 ⁸ Μετάφρασις Ουεστμίνστερ των Ιερών Γραφών, τόμος 4, σελίς 146.

 ⁹ Αρχαί Κριτικής Κειμένων, υπό Ι. Σκωτ Πόρτερ 1848, σελ. 510.

 ¹⁰ Μια Σαφής Εισαγωγή στην Κριτική της Καινής Διαθήκης, υπό Φ. Χ. Α. Σκρίβενερ, 4η έκδοσις 1894, τόμος 2, σελ. 407.

Ένας Ψυχρός Άδης

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» οραματίζονται επί αιώνες ένα φλογερόν άδη οδυνηρών βασάνων, ως τη βεβαία κατάληξι των αμαρτωλών. Από του άμβωνος και σε θρησκευτικές εκδόσεις έχουν χρησιμοποιήσει τις αχαλίνωτες φαντασίες τους για να περιγράψουν με αποτρόπαιες λεπτομέρειες τα τρομερά βάσανα που νομίζουν ότι οι «καταδικασμένοι» υποφέρουν αιωνίως στον άδη. Το έχουν κάμει αυτό χωρίς να υπήρξαν αυτόπται μάρτυρες ενός φλογερού άδου και χωρίς να έχουν βρει στον γραπτό Λόγο του Θεού τις περιγραφές που έχουν δώσει γι’ αυτόν. Το θέμα είναι ακόμη δημοφιλές μεταξύ μερικών θρησκευτικών ομίλων, αλλά η τάσις που αυξάνει μεταξύ των κληρικών είναι να σκέπτωνται μάλλον για ένα ψυχρόν άδη παρά για ένα κατά γράμμα φλογερόν.

Σχολιάζοντας το πώς οι θεολόγοι αρχίζουν σήμερα να θεωρούν τον άδη, ο κληρικός Τζων Μέλλιν, της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Νέας Υόρκης, παρετήρησε: «Σήμερα, οι περισσότεροι από τους Θεολόγους ορίζουν τον άδη ότι είναι αποκοπή από τον Θεό. Είναι μια παρούσα πείρα και μια διηνεκής διαδικασία, που είναι τώρα πραγματική ως επίσης και μετά θάνατον. Ολοένα περισσότερα άτομα εγκαταλείπουν την ιδέα ενός φυσικού βασιλείου φλογών που τρίζουν.» Ο κληρικός Π. Μ. Ντάλεϋ του Επισκοπελιανού Γενικού Θεολογικού Σεμιναρίου είπε: «Η μεσαιωνική εικών του άδου, ως τόπου φλεγομένων βασάνων, που εκυριάρχησε στις διάνοιες των ανθρώπων επί μερικές γενεές ήταν ανεπαρκής.» Εκτός του ότι είναι «ανεπαρκής», η αντίληψις περί ενός φλογερού άδου είναι αντιγραφική. Αλλά το λεγόμενο υπό του Μέλλιν ότι ο άδης είναι «μια παρούσα πείρα», ενώ εκφράζει μια κοινή κοσμική άποψι, δεν αποτελεί βελτίωσι από Γραφικής απόψεως. Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τι ο Λόγος του Θεού διδάσκει περί άδου.

Υπάρχουν εδάφια στη Γραφή που μιλούν περί άδου, βασάνων και πυρός, αλλ’ αυτά τα εδάφια δεν λέγουν ότι οι αμετανόητοι αμαρτωλοί είναι περιωρισμένοι αιωνίως σ’ έναν πύρινο άδη, όπου λαμβάνουν πείραν συνειδητού βασανισμού ως ποινής για αμαρτίες. Η Γραφή εκθέτει ότι ο θάνατος, όχι βάσανα, είναι η ποινή της αμαρτίας. (Ρωμ. 6:23) Τα συχνά παρατιθέμενα εδάφια του δεκάτου έκτου κεφαλαίου του Λουκά, που μιλούν για έναν πλούσιο και έναν επαίτη ονόματι Λάζαρο, κάνουν λόγο περί άδου, φλογών και βασάνων, αλλ’ αυτό είναι μια εξεικόνισις ή παραβολή και όχι μια πείρα της πραγματικής ή της μεταθανατίου ζωής, όπως δείχνεται από το γεγονός ότι ο Ιησούς άρχισε την παραβολή αυτή με την ίδια έκφρασι, την οποία χρησιμοποιούσε για ν’ αρχίση άλλες παραβολές, δηλαδή, «άνθρωπός τις». Παραβάλετε το Λουκάς 16:19 με το εδάφιον 1 και με το Λουκάς 19:12.

Αν ο Ιησούς, με την παραβολή του τού Λαζάρου και του πλουσίου, είχε διδάξει ότι συνειδητά βάσανα σ’ ένα πύρινο άδη αναμένουν τους αμετανόητους αμαρτωλούς, είναι πολύ παράδοξο ότι δεν έκαμε μνείαν περί αμαρτίας στην παραβολή. Όλο εκείνο που λέγεται περί του πλουσίου είναι ότι ήταν πλούσιος και ηυφραίνετο μεγαλοπρεπώς. Αυτό και μόνον δύσκολα μπορεί να θεωρηθή ως δικαιολογητική βάσις για τον αιώνιο περιορισμό του σ’ ένα τόπο πυρίνου βασανισμού. Για τον Λάζαρο δεν λέγεται τίποτε περισσότερο, παρά ότι ήταν ένας επαίτης, που εκάθητο κοντά στην πύλη του πλουσίου ελπίζοντας να τραφή με τα ψιχία που έπιπταν από την τράπεζα του πλουσίου. Τούτο, μόνον, δεν συνιστά τον Λάζαρο για καλύτερη μεταχείρισι από τον πλούσιο.

Ο Ιησούς, με την παραβολή αυτή, εδίδασκε κάτι που δεν είχε σχέσι με ποινή λόγω αμαρτίας. Είχε σχέσι με τάξεις ανθρώπων και με μια αλλαγή ως προς την πνευματική τους κατάστασι. Σε περισσότερες από μια περιπτώσεις ο Ιησούς έδωσε παραβολές, που εφηρμόζοντο στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας των ημερών του, οι οποίοι αντετίθεντο στις αλήθειες που εκήρυττε στον κοινό λαό. Το κήρυγμά του τους εβασάνιζε τόσο πολύ ώστε τελικά τον εφόνευσαν. Εταίριαζαν καλά με τον πλούσιο της παραβολής του. (Λουκ. 20:19, 20, 46, 47) Εξ άλλου, οι κοινοί Ιουδαίοι, τους οποίους οι θρησκευτικοί ηγέται μετεχειρίζοντο ως επαίτας, εδοκίμασαν μια μεγάλη πνευματική αλλαγή, όταν έγιναν μαθηταί του Ιησού· εξεικονίσθησαν από τον Λάζαρο.​—1 Κορ. 1:26-29.

Στο Μάρκος 9:47 και 48, ο Ιησούς προειδοποιεί περί της Γεέννης, «όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται.» Εκείνο, που λέγει σ’ αυτά τα εδάφια και στα συμφραζόμενα, δεν υπαινίσσεται ότι εκείνοι που ρίπτονται στη Γέεννα έχουν συναίσθησι και υφίστανται εκεί βάσανα. Η μνεία του περί σκωλήκων συνδέει τη Γέεννα με σάρκες που αποσυντίθενται και όχι με αθάνατες ψυχές στον άδη. Η κοιλάς του Εννόμ (Γέεννα) κοντά στην Ιερουσαλήμ ήταν ένας τόπος όπου ερρίπτοντο σώματα νεκρά. Φωτιές ενισχυόμενες με θειάφι διετηρούντο φλεγόμενες για να καταναλώσουν τ’ απορρίμματα, και σκώληκες έτρωγαν νεκρές σάρκες που δεν τις έφθαναν οι φλόγες. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τη Γέεννα για να συμβολίση την αιώνια καταστροφή των ασεβών. Απ’ αυτή την κοιλάδα που ήταν κοντά στην Ιερουσαλήμ ελήφθη το σύμβολο της ‘λίμνης του πυρός και του θείου’, που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:10.

Αν και η Αποκάλυψις μιλεί για τη λίμνη του πυρός ως τη θέσι όπου ο Διάβολος και η θηριώδης του οργάνωσις ρίχνονται και λέγει ότι «θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα, εις τους αιώνας των αιώνων», δεν μπορούμε να συμπεράνωμε ότι αυτός είναι ο πύρινος άδης, που ωραματίσθησαν ωρισμένοι θρησκευτικοί ηγέται. Στον δικό τους άδη ο Διάβολος είναι εκείνος που κάνει τον βασανισμό, όχι εκείνος που βασανίζεται. Επί πλέον, η λίμνη αυτή του πυρός προσδιορίζεται στο δέκατο τέταρτο εδάφιο. Εκεί μας λέγεται ότι ο άδης ρίχνεται μέσα σ’ αυτή. «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.» Το ότι ρίχνεται ο θάνατος και ο άδης στη λίμνη του πυρός δείχνει το τέλος ή την καταστροφή τους. Αυτό επιβεβαιώνεται στην 1 Κορινθίους 15:26, που λέγει: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.»

Όταν ο Αδαμιαίος θάνατος, ο θάνατος που όλοι μας έχομε κληρονομήσει από τον Αδάμ, παύση να έχη δύναμι επάνω στο ανθρώπινο γένος, θα έχη καταργηθή σαν να έχη ριφθή στην καταστρεπτική λίμνη του πυρός. Ο σύντροφός του, ο άδης, που επίσης καταργείται με το να ρίχνεται στη συμβολική λίμνη του πυρός, υπήρξε πάντοτε αχώριστα συνδεδεμένος με τον θάνατο. Κι αυτός, επίσης, θα γίνη πράγμα του παρελθόντος.

Η λέξις «άδης» είναι μετάφρασις της Εβραϊκής λέξεως «Σιεόλ». Ο Πέτρος έδειξε ότι αυτές οι δύο λέξεις έχουν την ίδια σημασία με το ότι εχρησιμοποίησε τη λέξι «Άδης», όπως αναφέρεται στις Πράξεις 2:27, όταν παρέθεσε τον Ψαλμό 16:10, που χρησιμοποιεί τη λέξι «Σιεόλ». Αυτές οι λέξεις δεν μεταδίδουν τη σκέψι περί ενός πυρίνου τόπου βασάνων. Η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου απέδωσε τη λέξι «Σιεόλ» ως άδην, τάφον και λάκκον. Στον Ιώβ 14:13 η Βιβλική αυτή μετάφρασις αποδίδει το «Σιεόλ» ως «τάφον», ενώ η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί χρησιμοποιεί την λέξι «άδης». Το γεγονός ότι το εδάφιο αυτό μιλεί για τον Ιώβ προσευχόμενον για να κρυφθή στον άδη δίνει επί πλέον απόδειξι ότι ο άδης δεν είναι τόπος βασανισμού, αλλά ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους.

Μια προσεκτική εξέτασις του τρόπου, με τον οποίον χρησιμοποιούνται οι Γραφικές λέξεις για τον άδη, καθιστά προφανές ότι αυτές δεν αναφέρονται σ’ ένα πύρινο τόπο αιωνίου βασανισμού για «καταδικασμένες ψυχές». Ο άδης, που είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, περιέχει πρόσωπα νεκρά. Η Αποκάλυψις 20:13 λέγει για τον άδη ότι αποδίδει τους νεκρούς που είναι μέσα του. Ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, όπου όλα τα ανθρώπινα πλάσματα πηγαίνουν λόγω του Αδαμιαίου θανάτου, είναι πράγματι ο τάφος της Γραφής, από τον οποίον πλήθη κοιμωμένων νεκρών θα φερθούν πάλι στη ζωή.​—Ιωάν. 5:28, 29.

Ενισχυόμενοι Μέσω Αμοιβαίας Ενθαρρύνσεως

ΥΣΤΕΡ’ από ένα μακρό και κινδυνώδες ταξίδι και πολλή καθυστέρησι, ο δέσμιος απόστολος Παύλος έφθασε τελικά στη Ρώμη. Προτού, όμως, εισέλθη σ’ αυτήν, οι αδελφοί της Ρώμης βγήκαν να τον προϋπαντήσουν, κι έφθασαν έως του Αππίου φόρου και των Τριών Ταβερνών. «Τους οποίους ιδών ο Παύλος, ευχαρίστησε τον Θεόν, και έλαβε θάρρος.»​—Πράξ. 28:11-15.

Ναι, ακόμη κι ο απόστολος Παύλος εξετίμησε τη λήψι ενθαρρύνσεως από τους αδελφούς του, ακριβώς όπως τους είχε γράψει πριν από χρόνια: «Διότι επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμά τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών· τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.»​—Ρωμ. 1:11, 12.a

Ένας λόγος ενθαρρύνσεως δίνει ανακούφισι, παρέχει εμπιστοσύνη και δίνει δύναμι​—πράγματα που τόσο πολύ χρειαζόμεθα όλοι. Έσωθεν κατεχόμεθα από αδυναμίες, που μας κάνουν να προσκόπτωμε κι έξωθεν περιβαλλόμεθα από έναν εχθρικό κόσμο γεμάτον από κάθε είδους αδικία κι ο οποίος συνεχώς μας πιέζει.

Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου αλληλοσπαράσσονται και δεν μεταμελούνται που κάνουν τους άλλους να δυσφορούν. Μπορεί να κολακεύουν για λόγους υστεροβουλίας, αλλ’ η κολακεία δεν είναι ενθάρρυνσις. Η κολακεία είναι ψευδής, ανειλικρινής ή υπερβολικός έπαινος, προοριζόμενος να ικανοποιήση τη ματαιοδοξία του άλλου. Πώς μπορεί να παράσχη αληθινή ενθάρρυνσι;​—Παροιμ. 28:23.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι πρώτιστος, όταν πρόκειται να δοθή ενθάρρυνσις. Με τις ασφαλείς επαγγελίες του και τη φιλάγαθη πολιτεία του παρέχει δύναμι στα πλάσματα του.​—Εβρ. 6:17-19· Ψαλμ. 103:13, 14.

Αμέσως μετά τον Ιεχωβά Θεό στην παροχή ενθαρρύνσεως ήταν και είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός έδωσε ενθάρρυνσι με τα λόγια του, με τη γεμάτη ζήλο δράσι του και με το παράδειγμα της ανιδιοτελείας του. (Ματθ. 11:28-30) Οι απόστολοί του ήσαν, επίσης, ενθαρρυντικοί. Τι ενθάρρυνσι έδωσε ο Παύλος με τις πολλές επιστολές του και τις προσωπικές επισκέψεις του! Και κατόπιν ήταν ο Πέτρος, που έγραψε την πρώτη επιστολή του ‘για να δώση ενθάρρυνσι’. Αυτό το έπραξε, μεταξύ άλλων, υπενθυμίζοντας στους αδελφούς του την ελπίδα των, η οποία τους έδωσε τόση δύναμι ώστε μπορούσαν να χαίρουν ακόμη και στις θλίψεις.​—1 Πέτρ. 5:12, ΜΝΚ.

Κατά καιρούς μπορεί να αισθανώμεθα την ανάγκη ενθαρρύνσεως και ν’ απογοητευθούμε επειδή δεν τη λαμβάνομε. Αλλ’ αντί ν’ αποβλέπωμε στους άλλους για ενθάρρυνσι, γιατί να μην αποβλέπωμε μάλλον σε ευκαιρίες για να δώσωμε ενθάρρυνσι σε άλλους, αφού μακάριον είναι το να δίνωμε μάλλον ενθάρρυνσι παρά να λαμβάνουμε; Υπάρχουν δε τόσο πολλοί τρόποι, με τους οποίους μπορούμε να το κάμωμε αυτό. Οι ειλικρινείς λόγοι επαίνων μπορεί να σημαίνουν πολλά κι έτσι μπορεί να δειχθή η θερμή εκτίμησις για μια καλωσύνη. Ένα φιλικό μειδίαμα, μια πράξις καλωσύνης, ή και απλώς η συντροφιά κατά καιρούς, μπορούν να δώσουν ενθάρρυνσι. Ενθαρρυντικό, επίσης, είναι ένα ένζηλο παράδειγμα, η παροχή κάποιας πολύτιμης αληθείας, η αφήγησις μιας πείρας που είχαμε στη Χριστιανική διακονία και η εκδήλωσις ενδιαφέροντος για κείνους που μπορεί να είναι ασθενείς, μ’ ένα δελτάριο ή με μια προσωπική επίσκεψι.​—Πράξ. 20:35.

Και τι ευκαιρίες υπάρχουν για ενθάρρυνσι μέσα στον οικογενειακό κύκλο! Οι σύζυγοι μπορούν να είναι πολύ ενθαρρυντικοί στις συζύγους των με το να εκφράζουν εκτίμησι για τις προσπάθειές των να είναι καλές νοικοκυρές και καλές μαγείρισσες ή για το μέρος που λαμβάνουν στη Χριστιανική διακονία. Οι γυναίκες μπορούν να είναι πολύ ενθαρρυντικές στους συζύγους των με το να θέτουν τα πνευματικά συμφέροντα πρώτα και με το να είναι πιστές και υποτακτικές. Ούτε θα έπρεπε να παραβλέψωμε την υποχρέωσι που έχουν οι γονείς να είναι ενθαρρυντικοί στα τέκνα των «δια να μη μικροψυχώσιν.»​—Παροιμ. 31:28· Κολ. 3:21.

Και τα παιδιά ακόμη μπορούν να δώσουν ενθάρρυνσι στους γονείς των. Πώς; Με το να εκδηλώνουν εκτίμησι για όλα όσα τους προμηθεύουν οι γονείς των, με το να ακούουν και υπακούουν όταν ομιλούν οι γονείς, με το να είναι πρόθυμοι εργάται, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία οσάκις βλέπουν πράγματα που είναι ανάγκη να γίνουν.​—Εφεσ. 6:1-3.

Ιδιαίτερα, όμως, ο επίσκοπος κάθε εκκλησίας έχει πολλές ευκαιρίες να παράσχη ενίσχυσι με το να δίνη ενθάρρυνσι, εφόσον αυτός έχει τόσο μεγαλύτερη επιρροή λόγω της θέσεώς του. Πρέπει, λοιπόν, να είναι προσεκτικός να μη σύρη τους αδελφούς πέρα από την ικανότητά τους, να μην αναμένη πάρα πολλά απ’ αυτούς, αλλά να λαμβάνη υπ’ όψι τις φυσικές και διανοητικές αδυναμίες και τις δυνατότητες κάθε ατόμου. Αυτός δεν θα θεωρήση τον εαυτό του υπεράνω των άλλων, αλλά θα διευκολύνη τους άλλους να προσέρχωνται σ’ αυτόν. Μπορεί, επίσης, να δώση ενθάρρυνσι με το να δείχνη στους αδελφούς του πώς να κάνουν κάθε τι, με το να δίνη ο ίδιος ένα καλό παράδειγμα γεμάτης ζήλον υπηρεσίας, και με το να φέρεται με καλωσύνη στους πλανωμένους, διορθώνοντάς τους με πραότητα.​—Γαλ. 6:1· 1 Πέτρ. 5:1-3.

Σήμερα ο λαός του Ιεχωβά έχει ένα μεγάλο έργον να κάμη, και για να γίνη αυτό πιστά απαιτείται ενίσχυσις. Πολλή από την απαιτούμενη ενίσχυσι μπορεί ν’ αποκτηθή με το να μιμούμεθα τον Ιεχωβά Θεό, τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους στο να δίνωμε ενθάρρυνσι προς αλλήλους.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Κατά το εδάφιον Έξοδος 12:37, υπήρχαν 600.000 άνδρες Ισραηλίται που έφυγαν από την Αίγυπτο, εκτός από τα παιδιά. Αφού 600.000 ενήλικοι άρρενες υπονοούν ένα σύνολο πληθυσμού περίπου δύο εκατομμυρίων ατόμων, πώς θα μπορούσε, να συμβή ώστε να υπάρχουν μόνο 22.273 πρωτότοκα αρσενικά, όπως αναφέρεται στους Αριθμούς 3:43; Δεν θα καθίστα αυτό δυσανάλογα μεγάλες τις οικογένειες;​—Α. Ρ., Παναμάς.

Όσο για τα πρωτότοκα, μας λέγονται τα εξής: «Και πάντα τα πρωτότοκα αρσενικά απαριθμηθέντα κατ’ όνομα, από ενός μηνός και επάνω, κατά την απαρίθμησιν αυτών, ήσαν είκοσι δύο χιλιάδες διακόσια εβδομήκοντα τρία.» (Αριθμ. 3:43) Επιφανειακώς θα μπορούσε να φανή ότι υπάρχει κάποια διαφορά, διότι έτσι θα μπορούσαν ν’ αναλογούν περίπου ενενήντα άτομα σε κάθε οικογένεια, αν υπελογίζετο ένα αρσενικό πρωτότοκο για κάθε οικογένεια. Εν τούτοις, πρέπει να σημειωθή ότι είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι υπήρχαν τόσα θηλυκά πρωτότοκα όσα και αρσενικά. Αυτό, λοιπόν, θα περιέκοπτε το μέγεθος των οικογενειών στο ήμισυ, δηλαδή σε σαράντα πέντε άτομα περίπου για κάθε οικογένεια.

Δεύτερον, τι θα λεχθή για τους πρωτοτόκους άρρενας που ήσαν πατέρες οι ίδιοι; Σημειώνομε ότι ο αριθμός των 600.000 αρρένων Ισραηλιτών (εξαιρουμένων των Λευιτών) περιελάμβανε μερικούς «από είκοσι ετών και επάνω». (Αριθμ. 1:13) Ενθυμούμεθα, επίσης, ότι, όταν η δεκάτη πληγή έπληξε την Αίγυπτο, δεν εφόνευσε τον Φαραώ, ο οποίος, πολύ πιθανώς, ο ίδιος ήταν πρωτότοκος αλλ’ εφόνευσε τον γυιό του, που ήταν ακόμη ανήλικος, θα υπήρχαν, λοιπόν, πολύ περισσότεροι από 22.273 πρωτοτόκους άρρενας στον Ισραήλ, αλλά δεν θα συμπεριελαμβάνοντο στον αριθμό που αναγράφεται στους Αριθμούς 3:43, διότι αυτός ο αριθμός αναφέρεται μόνο στους ανηλίκους. Δεν θ’ ανεφέρετο σε πατέρες ή πάππους ή προπάππους, οι οποίοι ήσαν πρωτότοκοι. Εφόσον είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι τρεις γενεές περίπου ζούσαν ταυτόχρονα, αυτό θα περιέκοπτε ακόμη περισσότερο το μέγεθος των οικογενειών.

Οικογένειες τόσων αριθμών μπορεί ακόμη να φαίνωνταί μεγάλες, αλλ’ ενθυμούμεθα ότι ο Ιακώβ είχε δεκατρία τέκνα από δύο συζύγους και δύο παλλακές. Αυτό δείχνει άλλον ένα παράγοντα: ότι στον Ισραήλ ένας μπορούσε να έχη πολλές συζύγους και παλλακές, και μόνο του πατρός το πρωτότοκο, και όχι της μητρός το πρωτότοκο, εθεωρείτο ως πρωτότοκο. Έτσι, στην περίπτωσι του Ιακώβ, η καθεμιά από τις συζύγους και τις παλλακές του είχε το πρωτότοκό της, αλλ’ ο Ιακώβ είχε ένα μόνο πρωτότοκο, τον Ρουβήν.​—Γέν. 49:3.

Από πού προήρχοντο οι επί πλέον γυναίκες σύζυγοι και παλλακές; Εν πρώτοις, η αφήγησις της Γραφής μάς λέγει ότι όταν οι γυιοί του Ιακώβ Συμεών και Λευί ανέλαβαν αυθαίρετα να εκδικήσουν την τιμή της αδελφής των Δείνας, εφόνευσαν κάθε αρσενικόν της πόλεως Συχέμ, αλλά έλαβαν τις γυναίκες και τα τέκνα ως λάφυρα, οι δε γυναίκες αναμφιβόλως εχρησίμευαν και ως δούλες ή σκλάβες και ως παλλακές. Επίσης, θα υπήρχαν ίσως περισσότερες γυναίκες στον Ισραήλ παρά άνδρες, ακριβώς όπως γίνεται σε μερικές χώρες σήμερα, όπου ο αριθμός των γυναικών υπερβαίνει τον αριθμό των ανδρών. Κάτω από τον θεσμό της πολυγαμίας οι γυναίκες αυτές είχαν συζύγους και οικογένειες.​—Γέν. 34:29.

Ειδικά διαφωτιστική είναι η άμεση ευλογία του Ιεχωβά Θεού ως προς το πώς μπορεί να δικαιολογούνται οι μεγάλες οικογένειες: «Και ηυξήνθησαν οι υιοί Ισραήλ, και επληθύνθησαν, και επολυπλασιάσθησαν και ενεδυναμώθησαν σφόδρα σφόδρα, ώστε ο τόπος εγέμισεν απ’ αυτών.» «Μετά εβδομήκοντα ψυχών κατέβησαν οι πατέρες σου εις την Αίγυπτον, και τώρα Ιεχωβά ο Θεός σου σε κατέστησεν ως τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος.» (Έξοδ. 1:7· Δευτ. 10:22, ΜΝΚ) Οι Ισραηλίται, με την ευλογία του Ιεχωβά επάνω τους, ηυξήθησαν τόσο γοργά ώστε ο βασιλεύς της Αιγύπτου κατεθορυβήθη. Βλέπομε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει τίποτε το άτοπο όσον αφορά τον υπολογισμό του συνόλου των δύο εκατομμυρίων Ισραηλιτών και του αριθμού των 22.273 αρρένων πρωτοτόκων.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Να περιπατής . . . μετά του Θεού σου.​—Μιχ. 6:8. Σ 1/6/63 4-6

2 Δεν παύομαι . . . μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου· δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, . . . πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως εις επίγνωσιν αυτού.–Εφεσ. 1:16, 17. Σ 1/10/63 30α

3 Μη κρίνετε δια να μη κριθήτε.​—Ματθ. 7:1. Σ 1/8/63 9, 10α

4 Εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.​—Γαλ. 6:9. Σ 15/8/63 19, 20α

5 Μακάριος ο άνθρωπος, όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, . . . αλλ’ εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού.​—Ψαλμ. 1:1, 2, ΜΝΚ. Σ 15/9/63 1, 2α

6 Εις σε θέλω θυσιάσει θυσίαν αινέσεως, και το όνομα του Ιεχωβά θέλω επικαλεσθή.​—Ψαλμ. 116:17, ΜΝΚ. Σ 1/6/63 6, 7α

7 Καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ.​—Πράξ. 2:46. Σ 15/11/63 9, 10 α

8 Βαπτισθείς . . . ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.​—Ματθ. 3:16, 17, Σ 1/9/63 2, 3α

9 Ο Ιεχωβά είναι πλησίον πάντων των επικαλουμένων αυτόν· πάντων των επικαλουμένων αυτόν εν αληθεία. Εκπληροί την επιθυμίαν των φοβουμένων αυτόν, και της κραυγής αυτών εισακούει, και σώζει αυτούς.​—Ψαλμ. 145:18, 19, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 22

10 Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.​—Ματθ. 7:7. Σ 15/12/63 1, 2α

11Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα.​—2 Τιμ. 3:15. Σ 1/12/63 12, 13

12 Επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.​—Ιωάν. 15:19. Σ 15/1/64 29, 31α

13 Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.​—Μιχ. 6:8. Σ 1/6/63 34, 35

14 Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.​—Αποκάλ. 14:7. Σ 15/2/64 25, 26

15 Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· ζητεί δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.​—1 Τιμ. 6:11. Σ 1/3/64 19, 20

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν άγρυπνοι στους κρίσιμους αυτούς καιρούς, (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, όπως αυτή καθορίζεται από το Γραφικό εδάφιο Ματθαίος 24:14 «και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Ιουλίου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το πολύτιμο Γραφικό βοήθημα σκληρόδετο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με το βιβλιάριο Η Θεραπεία των Εθνών Επλησίασε προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

16 Αυγούστου: Πιστές Γυναίκες Διάκονοι​—Μια Ευλογία στην Κοινωνία Νέου Κόσμου, Σελ. 396.

23 Αύγουστου: Τα Προνόμια της Χριστιανής Γυναίκας. Σελ. 401.

Έχετε Υποβάλει τη Θρησκεία Σας σε Εξέτασι;

ΟΤΑΝ ήσθε στο σχολείο, οι διδάσκαλοι σας σάς έδωσαν δοκίμια για να διαπιστώσουν αν ανταποκρίνεσθε στους σχολικούς κανόνες. Αν συνεπώς απαντήσατε εσφαλμένα στα ερωτήματα, απετύχατε στην εξέτασι.

Τι θα λεχθή για τη θρησκεία σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που την υπεβάλατε σ’ εξέτασι; Την έχετε εξετάσει υπό το φως του Θείου λόγου, της Αγίας Γραφής, για να ιδήτε αν ανταποκρίνεται στους Θείους κανόνες;

Είναι αναγκαίο αυτό; Ναι, διότι κάθε θρησκεία δεν είναι καλή. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Αλλά και εάν ημείς, ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα.» (Γαλ. 1:8) Επίσης, ο Ιησούς Χριστός επροφήτευσε: «Πολλοί ψευδοπροφήται θέλουσιν εγερθή, και πλανήσει πολλούς.» (Ματθ. 24:11) Έτσι, σήμερα βρίσκομε εκατοντάδες θρησκειών στον κόσμο που διδάσκουν αντιφατικές δοξασίες και τηρούν διάφορα έθιμα. Εξ αιτίας των πολλών αυτών ψευδοθρησκειών, ο εμπνευσμένος λόγος του Θεού προτρέπει: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα [εις κάθε εμπνευσμένην έκφρασιν, ΜΝΚ], αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.»​—1 Ιωάν. 4:1.

Πώς μπορείτε να υποβάλετε τη θρησκεία σας σε εξέτασι; Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή ως κανόνα μετρήσεως. Αυτός είναι ο κανών, παράπλευρα στον οποίον μπορείτε να θέσετε τις διδασκαλίες και τις συνήθειες της θρησκείας σας για να ιδήτε αν ανταποκρίνεται στους θείους κανόνες. Εξαιρετικά υποβοηθητική, επίσης, είναι η εξέτασις της διδασκαλίας της Γραφής και της θρησκευτικής συνηθείας μ’ εκείνους που έκαμαν σοβαρή μελέτη της Γραφής​—τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ιδέτε πώς η κατανόησις της Γραφής από αυτούς εναρμονίζεται με τις διδασκαλίες της θρησκείας σας. Κατόπιν αποφασίστε για τον εαυτό σας πού κείται η αλήθεια, αφού ακούσετε και τις δύο πλευρές του ζητήματος. Μην απορρίπτετε αυτή τη συζήτησι, διότι η Γραφή συμβουλεύει: «Το να αποκρίνηταί τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.»​—Παροιμ. 18:13.

Μην εφησυχάζετε με μια ψευδαίσθησι ασφαλείας και μη θεωρείτε βέβαιον ότι ό,τι ακούετε από τον άμβωνα είναι αυτομάτως η αλήθεια, επειδή λέγεται εν ονόματι της θρησκείας. Λόγου χάριν, σχεδόν κάθε θρησκεία διδάσκει ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή και ότι ο προορισμός τής ψυχής είναι ο ουρανός ή ένας πύρινος άδης στην αιωνιότητα μετά θάνατον. Εν τούτοις, σύμφωνα και με την Καθολική Βιβλική Μετάφρασι Ντουαί, το εδάφιο Πράξεις 3:23 λέγει: «Και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού.» Πώς μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να είναι αθάνατη αν μπορή να καταστραφή; Προφανώς, δεν μπορεί να είναι αθάνατη.

Αυτό δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο εδάφιο. Σε όλη τη Γραφή υπάρχουν εκατοντάδες όμοιες χρήσεις της λέξεως «ψυχή». Αλλ’ ούτε μια φορά δεν δείχνει η Γραφή ότι η ψυχή είναι αθάνατη! Αντιθέτως, ο λόγος του Θεού τονίζει ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη θνητός. Εστασίασε κατά του Θεού και κατεδικάσθη σε θάνατο· ναι, θάνατο, και όχι αθάνατη ζωή στον ουρανό ή στο πυρ του άδου. Ο Θεός είπε: «Επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γέν. 3:19) Στον άνθρωπο δεν εδόθη υπόσχεσις περί αυτομάτου αθανασίας για την αμαρτία του, αλλά θάνατος.

Γι’ αυτό είναι τόσο αναγκαία η πίστις στον Θεό, διότι η άσκησις τέτοιας πίστεως αποτελεί τον μόνο τρόπο με τον οποίον μπορούμε ποτέ ν’ απαλλαγούμε από τη λαβίδα του θανάτου. Πώς; Ο Ιησούς υπεσχέθη: «Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωαν. 6:40) Σημειώστε ότι ο Ιησούς ωμίλησε για μια ανάστασι, και είπε ότι αυτή θα εγίνετο «εν τη εσχάτη ημέρα», όχι στον θάνατο ενός ανθρώπου.

Σκεφθήτε κι αυτό, επίσης. Αν είχατε μια αθάνατη ψυχή και στον θάνατο επήγαινε στον ουρανό, στο πυρ του άδου, ή στο καθαρτήριο, γιατί θα είχατε ποτέ ανάγκη αναστάσεως; Η απλή αλήθεια είναι ότι μια ανάστασις είναι αναγκαία για τους νεκρούς, για να τους επαναφέρη στη ζωή, διότι δεν είναι σε αθάνατη κατάστασι, αλλ’ είναι στους τάφους αναμένοντας την ανάστασι.

Όχι, η ψυχή σας δεν είναι αθάνατη. Πραγματικά, δεν έχετε ψυχή, αλλά είσθε ψυχή, όπως σαφώς εξηγεί το εδάφιο Γένεσις 2:7: «Και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Η λέξις «ψυχή» στη Γραφή είναι συνώνυμη με το ίδιο το πλάσμα. (Λευιτ. 11:46) Έτσι, η ελπίς του ανθρώπου δεν βασίζεται στην αθάνατη ψυχή του, αλλ’ είναι όπως είπε ο Ιησούς: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»​—Ιωάν. 5:28, 29.

Το ανωτέρω εκθέτει ένα μόνο δείγμα θρησκευτικής πλάνης. Ο κατάλογος των δοξασιών και συνηθειών που δεν επιβεβαιώνονται από τη Γραφή είναι μακρός. Αυτές πηγάζουν από την ειδωλολατρία, που είναι ριζωμένη στις διδασκαλίες της αρχαίας Βαβυλώνος πριν από χιλιάδες χρόνια! Όπως ο Τζων Χένρυ Νιούμαν, τον οποίον ο Πάπας Λέων ΙΓ΄ έκαμε καρδινάλιο, είπε για μερικές απ’ αυτές τις συνήθειες: «Η χρήσις ναών . . . θυμιάματος, λαμπτήρων και κεριών τα ‘τάματα’ για την ανάρρωσι ασθενών· το αγίασμα· τα άσυλα· οι εορτασμοί και οι νεομηνίες . . . οι εικόνες αργότερα, ίσως οι εκκλησιαστικές ψαλμωδίες, και το Κύριε Ελέησον, είναι όλα ειδωλολατρικής προελεύσεως.»​—Δοκίμιον Αναπτύξεως Χριστιανικών Δοξασιών, σελίδες 355, 371, 373, έκδοσις 1881.

Τι πρέπει να κάμετε, λοιπόν, αν η θρησκεία σας δεν βρεθή εν τάξει ύστερ’ από τη δοκιμασία του λόγου του Θεού; Έχετε μια βαριά ευθύνη. Η Θεόπνευστη προειδοποίησις λέγει: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο Λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (Αποκάλ. 18:4) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψετε την ψευδή θρησκεία και να δεχθήτε την αληθινή θρησκεία, αν πρόκειται να διαφύγετε τις δυσμενείς κρίσεις του Θεού.

Η εξέτασις, που είναι ανάγκη να κάμετε με τη θρησκεία σας, είναι πολύ πιο σπουδαία από τις εξετάσεις που σας υπέβαλαν οι διδάσκαλοι σας στο σχολείο. Η αποτυχία σ’ εκείνες θα εσήμαινε ίσως να μείνετε πίσω ένα έτος. Εν τούτοις, η παράλειψις του να υποβάλετε σ’ εξέτασι τη θρησκεία σας μπορεί να σημαίνη το ν’ αποκλεισθήτε εντελώς από τους σκοπούς του Θεού. Όθεν, «εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει εαυτούς δοκιμάζετε.»​—2 Κορ. 13:5.

Μπορεί να σας κάμη να μην αισθάνεσθε άνετα η σκέψις ότι η θρησκεία σας είναι δυνατόν να μην είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό, αλλά θα συντελέση στο αιώνιο όφελός σας το να κάμετε τώρα την έρευνά σας. Αν ακολουθήτε ό,τι είναι αληθινό κι απορρίπτετε ό,τι είναι ψεύτικο, ο Θεός θα σας βλέπη με εύνοια. Κι εσείς τότε μπορείτε, επίσης, να έχετε ενώπιον σας τη λαμπρή προσδοκία να ζήτε παντοτινά στο Θείο νέο σύστημα πραγμάτων μετά το τέλος αυτού του κόσμου, διότι «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.»​—Ψαλμ. 37:29.

Περιθάλπετε την Ελευθερία Σας

Η ελευθερία είναι πολύτιμη, αλλ’ υπάρχει ελευθερία ακόμη περισσότερο επιθυμητή από όσο είναι η ελευθερία από πολιτική καταπίεσι. Απολαύετε τέτοιας ελευθερίας;

ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΙ πόλεμοι κι επαναστάσεις έχουν εκραγή μέσα στην παρούσα ακριβώς γενεά για ν’ αποκτηθή ελευθερία από απαραδέκτους περιορισμούς καταπιεστικών κυβερνήσεων. Είναι ευνόητον ότι οι άνθρωποι πρέπει να αγαπούν την ελευθερία τους και ότι δεν θα ήθελαν να ζουν σ’ ένα αστυνομικό καθεστώς, όπου κάθε κίνησίς των παρακολουθείται. Αλλά παρά το επιθυμητόν της ελευθερίας από πολιτική καταπίεσι, υπάρχει μια ακόμη πιο σπουδαία ελευθερία, την οποίαν θα έπρεπε ένας να ενδιαφέρεται ν’ αποκτήση.

Αυτό δευκρινίσθη καλά στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, όταν ο υποσχεμένος Μεσσίας Ιησούς Χριστός ήλθε ν’ απελευθερώση το Ιουδαϊκό έθνος από τη δουλεία. Οι Ιουδαίοι ήσαν υπόδουλοι στην Έκτη Παγκόσμιο Δύναμι, τη Ρώμη, κι ενόμιζαν ότι οι νόμοι αυτής της δυνάμεως που κυβερνούσε ήσαν σε απαράδεκτο βαθμό περιοριστικοί​—ενώ τα βαριά φορολογικά μέτρα ήσαν ιδιαζόντως επαχθή. Είχαν διακαή πόθο ν’ απελευθερωθούν απ’ αυτόν τον ζυγό της πολιτικής δουλείας στη Ρώμη. Ήθελαν τον δικό τους βασιλέα να τους κυβερνά, όπως κάποτε τους κυβερνούσε στις ημέρες τις πριν από την ανατροπή του Ιουδαϊκού βασιλείου στο 607 π.Χ. Πόσο απέβλεπαν στην έλευσι του Μεσσίου για να τους φέρη ανακούφισι!

Αλλ’ όταν ήλθε ο Ιησούς, οι Ιουδαίοι απεγοητεύθησαν, ως το σημείο μάλιστα να τον απορρίψουν. Γιατί αυτό; Διότι ο Ιησούς δεν έγινε αρχηγός μιας κινήσεως για να τους απελευθερώση από τον ζυγό της πολιτικής δουλείας στη Ρώμη. Οι Ιουδαίοι τόσο πολύ μεριμνούσαν για την απόκτησι πολιτικής ελευθερίας, ώστε παρέβλεψαν την πολύ σπουδαιότερη θρησκευτική ελευθερία, που έφερε ο Ιησούς σ’ αυτούς. Ο Ιησούς άνοιξε, να το πούμε έτσι, τις θύρες της φυλακής, αλλ’ η πλειονότης του λαού προτίμησε να μείνη μέσα.

‘ΜΕΝΕΤΕ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’

Μερικοί, ακόμη και όταν είχαν απελευθερωθή από τους θρησκευτικούς περιορισμούς που τους εδέσμευαν, επεθύμησαν να επιστρέψουν σ’ εκείνο από το οποίον είχαν ελευθερωθή. Αποτυγχάνοντας να εκτιμήσουν την ελευθερία τους, που μόλις είχαν αποκτήσει, ένοιωθαν μεγαλύτερη άνεσι κάτω από τους καταθλιπτικούς περιορισμούς του Μωσαϊκού νόμου. Αυτό ήταν το πρόβλημα πολλών Χριστιανών στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, που πρώτος είχε φέρει σ’ αυτούς το απελευθερωτικό άγγελμα του Χριστού, έγραψε μια συγκινητική επιστολή προς τους Γαλάτας, παρακινώντας τους: «Μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.»​—Γαλ. 5:1.

Ο Παντοδύναμος Θεός είχε δώσει στο Ισραηλιτικό έθνος του μια πολύ απαιτητική σειρά από εξακοσίους και πλέον νόμους, με τον σκοπό να τους διαφυλάξη ηθικώς καθαρούς και να τους οδηγήση στον Χριστό όταν αυτός θα ήρχετο. Αλλά οι Γαλάται, που είχαν απαλλαγή από τις υποχρεώσεις αυτού του Νόμου λόγω του ότι απεδέχθησαν τον Χριστό, υπετάσσοντο πάλι στα περιοριστικά της ελευθερίας διατάγματα του Νόμου. Για τούτο ο απόστολος Παύλος τούς εξήγησε, ότι «όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι», αλλ’ ότι «ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών.»​—Γαλ. 3:10-24.

Ναι, ο Μωσαϊκός νόμος κατέδειξε τα ανθρώπινα πλάσματα ως κατηραμένους αμαρτωλούς, διότι άσχετα με το πόσο σκληρά προσπαθούσε ένας, δεν μπορούσε να διακρατήση συνεχή υπακοή σε όλες του τις απαιτήσεις, ούτε υπήρχε τέλος στις θυσίες για αμαρτία τις οποίες απαιτούσε. (Γαλ. 3:10· Δευτ. 27:26) Το ανθρώπινο γένος, συνεπώς, είχε ανάγκη από ένα σωτήρα για να το απελευθερώση από την αμαρτία και τον θάνατο, στα οποία αυτός ο Νόμος το κατεδίκαζε. Έτσι, «ότε . . . ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», εξήγησε ο Παύλος, «εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού . . . δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν. Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος, αλλ’ υιός· εάν δε υιός, και κληρονόμος του Θεού.»​—Γαλ. 4:4, 5, 7.

Πόσο πρέπει να εχάρησαν οι Γαλάται γι’ αυτή την ελευθερία! Αποδεχόμενοι τα ευεργετήματα του αντιλύτρου του Χριστού και λαμβάνοντας το πνεύμα του Θεού, δεν ήσαν πλέον δούλοι του Μωσαϊκού νόμου, αλλ’ εδικαιώθησαν τώρα ως υιοί του Θεού για την αιώνια ζωή. Γιατί, λοιπόν, ένας να θέλη να εισέλθη πάλι σε δουλεία; Ο Παύλος τούς ρώτησε: «Πώς επιστρέφετε πάλιν εις τα ασθενή και πτωχά στοιχεία [που ανήκουν στον Μωσαϊκό νόμο], εις τα οποία ως πρότερον θέλετε να δουλεύητε; Ημέρας παρατηρείτε, και μήνας, και καιρούς, και ενιαυτούς. Φοβούμαι δια σας, μήπως ματαίως εκοπίασα εις εσάς.»​—Γαλ. 4:9-11.

Πριν από μερικά έτη, ο Παύλος είχε δαπανήσει πολύν χρόνο δίνοντας μαρτυρία στους λαούς της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας για την ελευθερία που επετελέσθη με τη θυσία του Ιησού. Σε μια από τις συναγωγές τους είχε εξηγήσει ότι μέσω του Ιησού «κηρύττεται προς εσάς άφεσις αμαρτιών· και από πάντων αφ’ όσων δεν ηδυνήθητε δια του νόμου του Μωυσέως να δικαιωθήτε, δια τούτου πας ο πιστεύων δικαιούται.» Οι Γαλάται εδέχθησαν αυτό το άγγελμα. Από αυτούς, εκείνοι, που τηρούσαν σχολαστικά την ημέρα του σαββάτου, απέχοντας από ωρισμένα φαγητά και που τηρούσαν άλλες απαιτήσεις του Νόμου, ήσαν προφανώς ευτυχείς ν’ απαλλαγούν απ’ αυτούς τους περιορισμούς. Αλλά τώρα υπεδουλώνοντο πάλι, και ο Παύλος εφοβείτο γι’ αυτούς.​—Πράξ. 13:38, 39.

«Είπατέ μοι», έγραψε, «οι θέλοντες να ήσθε υπό νόμον, τον νόμον δεν ακούετε;» Ο Παύλος έπειτα εσκιαγράφησε μια εξεικόνισι από τη Βιβλική αφήγησι τη σχετική με τη δούλη του Αβραάμ, την Άγαρ, και την αγαπημένη του σύζυγο Σάρρα. Η Άγαρ εξεικόνιζε τη διαθήκη του νόμου, ‘την γεννώσαν προς δουλείαν’, ως είπε ο Παύλος, ενώ η Σάρρα παρίστανε τη διαθήκη του Θεού με τον Αβραάμ, με την οποία παραμένοντας θα μπορούσε να παραγάγη το υποσχεμένο Σπέρμα, τον Ιησού Χριστό, μαζί με χιλιάδες άλλων πνευματικών τέκνων. Έτσι, ο Παύλος εξήγησε ότι είχε έλθει ο καιρός να ‘εκβάλη την δούλην και τον υιόν αυτής’, εφόσον η διαθήκη του νόμου που εξεικονίζετο απ’ αυτήν είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό της και δεν ήταν πλέον αναγκαία.​—Γαλ. 4:21-31· Γέν. 21:1-21· 15:5· 22:16-18.

Η διαθήκη του νόμου εξέθετε τα τέκνα της ως αμαρτωλούς, και δεν περιείχε προμήθεια για διαρκή απομάκρυνσι της αμαρτωλότητός των. Πόσο ευτυχείς έπρεπε να ήσαν οι Γαλάται που ετέθη κατά μέρος από τον Θεό, και απελευθερώθησαν απ’ αυτή! ‘Με την ελευθερία αυτή, μας ελευθέρωσεν ο Χριστός’ διεκήρυξε ο Παύλος. Θα έπρεπε να περιθάλπουν αυτή την ελευθερία. «Λοιπόν, . . . μένετε σταθεροί», παρώτρυνε, «και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.»

ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ακόμη και σήμερα υπάρχει κίνδυνος να έλθη ένας κάτω από δουλεία θρησκευτικών περιορισμών, από τους οποίους έχει απελευθερωθή με τη θυσία του Χριστού. Οι πολλοί Ιουδαίοι, που δεν δέχονται τον Ιησούν ως τον Μεσσία, αισθάνονται ότι είναι ακόμη υποχρεωμένοι να τηρούν τα διάφορα χαρακτηριστικά του Μωσαϊκού νόμου. Τηρούν εικοσάδες διατάξεων διαίτης, παρατηρούν ημέρας εορτών, ως, επίσης, τα διάφορα σάββατα. Ακόμη και μέχρι τώρα δεν αποδέχονται την ελευθερία που εχαρίσθη από τον Χριστό.​—Ρωμ. 6:14· 10:4· Εφεσ. 2:14-16· Κολ. 2:20-22.

Πολλά, όμως, άτομα μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο» δεσμεύονται, επίσης, από παραδόσεις, που ο Χριστός με κανένα τρόπο δεν τα υπεχρέωσε να τηρούν. Μερικές θρησκείες, παραδείγματος χάριν, απαιτούν ακόμη την τήρησι του εβδομαδιαίου Ιουδαϊκού σαββάτου. Όμως, ουδέποτε ο Χριστός έδειξε ότι η διάταξις αυτή επρόκειτο να συνεχισθή να εφαρμόζεται στους ακολούθους του. Πράγματι, ο απόστολος Παύλος είπε ότι διατελούσε σε φόβο επειδή οι Γαλάται είχαν υπαναχωρήσει στο να ‘παρατηρούν ημέρας, και μήνας, και καιρούς, και ενιαυτούς’. Ο Χριστός επετέλεσε μια απελευθέρωσι από τέτοιες απαιτήσεις τηρήσεως της ημέρας του σαββάτου.​—Γαλ. 4:10· Κολ. 2:13-17.

Μια άλλη απαίτησις του Μωσαϊκού Νόμου, που επιβάλλεται ακόμη σε πολλούς ενορίτας, είναι το να δίδουν δέκατον από το εισόδημα των στην εκκλησία. Εν τούτοις, εφόσον οι Χριστιανοί δεν δεσμεύονται πια από τον Νόμο, είναι απηλλαγμένοι από συνεισφορά σύμφωνα με τις δυνατότητές των. Δεν είναι περιωρισμένοι στο να δίδουν ακριβώς 10 τοις εκατόν, ούτε είναι υποχρεωμένοι να δίνουν τόσο πολλά.​—Αριθμ. 18:21, 24-26· 2 Κορ. 9:7.

Επιπροσθέτως, ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει προσθέσει πολλούς εποχιακούς εορτασμούς ως φορτίο επάνω στους λαούς του, για τους οποίους πουθενά μέσα στις Γραφές δεν δίδεται εξουσιοδότησις. Υπάρχουν η Ημέρα Ευχαριστιών, τα Χριστούγεννα, το Νέον Έτος, η Τεσσαρακοστή και το Πάσχα, για να κατονομάσωμε μόνον μερικούς. Στις ημέρες των Χριστουγέννων πολλοί αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι να μπουν σε χρέος για ν’ αποστείλουν «κάρτες» και να προσφέρουν δώρα σε πολυάριθμους γνωστούς των. Έπειτα, σε κάθε Πάσχα, εκατομμύρια ανθρώπων φθάνουν στο σημείο να νομίζουν ότι είναι υποχρεωμένοι ν’ αγοράσουν νέες ενδυμασίες για να εμφανισθούν στους γείτονάς των σύμφωνα με τον συρμόν. Πόσο ευτυχής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε που οι διδασκαλίες του Χριστού προμηθεύουν ελευθερία από τέτοιους μη Χριστιανικούς εορτασμούς!

Οι Χριστιανοί μπορούν, επίσης, να χαίρουν για την ελευθερία από πολυάριθμους περιορισμούς κάτω από τους οποίους θέτουν τους λαούς των διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις. Για παράδειγμα, μερικές απαγορεύουν στο λαό να τρώγη κρέας σε ωρισμένες ημέρες και στους ιερείς των να νυμφεύωνται. Εκτός του γεγονότος ότι περιορίζουν την ελευθερία ενός ατόμου, και ο απόστολος Παύλος κάνει ρητή προειδοποίησι εναντίον αυτών των νόμων. Στην επιστολή του προς τον Τιμόθεο είπε ότι ‘θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως . . . εμποδίζοντες τον γάμον, προστάζοντες αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε δια να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας’.​—1 Τιμ. 4:1-4.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Τώρα, επειδή ακριβώς ο Χριστός επρομήθευσε απαλλαγή από τις υποχρεώσεις του Μωσαϊκού Νόμου, ως επίσης και από οποιεσδήποτε άλλες παρόμοιες περιοριστικές απαγορεύσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Χριστιανοί είναι ελεύθεροι να υποπέσουν σε αδικοπραγίες. «Προσεκλήθητε εις ελευθερίαν», έγραψε ο Παύλος στους Γαλάτας· «μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός», ή, όπως είπε ο Πέτρος, ως «επικάλυμμα της κακίας». Αλλά, τουναντίον, «δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους. Διότι όλος ο νόμος εις ένα λόγον συμπληρούται, εις τον, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.​—Γαλ. 5:13, 14· 1 Πέτρ. 2:16.

Αν οι Χριστιανοί κινούνται από το πνεύμα του Θεού, που είναι άγιο, ‘δεν θέλουσιν εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός’. «Πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων» θα είναι ξένα προς αυτούς. Ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι οι Χριστιανοί δεν είναι ελεύθεροι να κάνουν τέτοια στερούμενα από αγάπη πράγματα.​—Γαλ. 5:16-21.

Αλλά συμβαδίζοντας με το παράδειγμα του Χριστού οι Χριστιανοί θα ενστερνισθούν το πνεύμα του Θεού, ο καρπός του οποίου είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Οι Χριστιανοί περιθάλπουν την ελευθερία τους για να εκδηλώνουν τέτοια πράγματα, ελευθερωμένοι από οιουσδήποτε αντιγραφικούς περιορισμούς.​—Γαλ. 5:22-24.

Η Έμπνευσις Πίσω από τη Χριστιανική Επιστήμη

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ανά τον κόσμον γνωρίζουν κάπως τη Χριστιανική Επιστήμη. Σε αφετηρίες συγκοινωνιών, σε περίπτερα περιοδικών και σε δημόσιες βιβλιοθήκες έχουν ιδεί να εκτίθενται έντυπα της Χριστιανικής Επιστήμης, ως επίσης και σε πολλές από τις δικές των πόλεις διατηρούνται αναγνωστήρια της Χριστιανικής Επιστήμης σε επίκαιρες θέσεις που καλούν τους διερχόμενους να μπουν μέσα για να κάμουν μια ήσυχη μελέτη επάνω στα έντυπα της Χριστιανικής Επιστήμης. Ιδιαιτέρως εξέχει η διεθνής λαϊκή εφημερίς Δη Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ, που έχει όχι μόνον έναν ευρύ κύκλο αναγνωστών, αλλά και 4.500 περίπου αρθρογράφους ως συνδρομητάς.

Αλλ’ ίσως για τους περισσοτέρους, αυτή είναι η στενότερή τους γνωριμία που έχουν με τη Χριστιανική Επιστήμη, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν γνωρίζουν γι’ αυτή τίποτε άλλο, πλην του ότι ιδρύθη προς το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος από την Μαρία Μπαίκερ Έντυ. Άλλοι, εν τούτοις, μπορεί να είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με Χριστιανούς Επιστήμονας, και αν η συνομιλία περιέλαβε μια εξέτασι των δοξασιών των, είναι ευνόητον ότι ο ακροατής μπορεί να έχη υποστή κάποια σύγχυσι. Γιατί αυτό;

Λοιπόν, για παράδειγμα: Αν και καθημερινώς έχομε συναίσθησι της αδικοπραγίας στον κόσμο, σύμφωνα με τις δοξασίες της Χριστιανικής Επιστήμης, το κακό δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ο θάνατος, επίσης, λέγεται ότι είναι απλώς μια αυταπάτη, και μολονότι ένας φαίνεται ότι πεθαίνει, δεν είναι πράγματι νεκρός. Ακόμη κι ο πόνος, παρά το γεγονός ότι μπορεί να κάμη ένα άτομο να τρέμη από αγωνία, λέγεται ότι είναι μόνο φανταστικός, και δεν υφίσταται αληθινά. Τέτοιες εξηγήσεις μπορούν να κάμουν ένα ν’ απορή πώς αυτή η παράξενη θρησκεία έκαμε αρχή. Από που έλαβε η Μαρία Μπαίκερ Έντυ τις μοναδικές της διδασκαλίες; Είναι οι διδασκαλίες της Χριστιανικές;

ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Η Μαρία Μπαίκερ Έντυ και η Χριστιανική Επιστήμη μπορεί να λεχθή ότι είναι σχεδόν συνώνυμες, διότι τα συγγράμματά της είναι αυτή αυτή η βάσις της θρησκείας της Χριστιανικής Επιστήμης. Το πιο δημοφιλές σύγγραμμα της, το και βασικό βιβλίο της εκκλησίας είναι Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών, αν και το μικρό βιβλίο της Ενότης του Καλού εκτιμάται, επίσης, πάρα πολύ. Η Κα Έντυ έγραψε, επίσης, το Εγχειρίδιον της Μητρός Εκκλησίας, που περιέχει τους κανόνες και τις διατάξεις που διέπουν τους Χριστιανούς Επιστήμονας. Μερικά άλλα συγγράμματά της, που φυλάσσονται ως θησαυρός από πιστούς Χριστιανούς Επιστήμονας, είναι: Ανασκόπησις και Ενόρασις, που είναι μια αυτοβιογραφία, Ποικίλες Διατριβές 1883-1896 και το μικρό φυλλάδιο Όχι και Ναι.

Σύμφωνα με την Κα Έντυ, τα συγγράμματα αυτά τυγχάνουν θείας εμπνεύσεως. «Τα έργα που έχω γράψει επί της Χριστιανικής Επιστήμης περιέχουν απόλυτη Αλήθεια», ισχυρίσθη. Υπήρξα μια γραμματεύς υπό διαταγάς· και ποιος μπορεί να συγκρατηθή από το να μεταγράψη εκείνο που συντάσσει ο Θεός;»a Και περί των κανόνων και διατάξεων της εκκλησίας έγραψε: «Επεβλήθησαν από μια δύναμι όχι δική μου, εγράφησαν κατά διαφόρους καιρούς, και όπως απαιτούσε η περίπτωσις.»b

Ακόμη και σήμερα οι Χριστιανοί Επιστήμονες σέβονται τα συγγράμματα της Μαρίας Μπαίκερ Έντυ ως αυτόν τούτον τον λόγον του Θεού. Το επίσημο όργανο της εκκλησίας, Δη Κρίστιαν Σάιενς Τζόρναλ, στο τεύχος του Ιανουαρίου 1961, έλεγε: «Η Κα Έντυ δεν ήταν απλώς ένα άτομο, που έγραφε για τα πράγματα του Θεού. Η ανακάλυψίς της ήταν αυτή η ίδια η εμφάνισις των πραγμάτων. Γι’ αυτό ο λόγος της είναι νόμος, το έργον της αλάνθαστον, και τα συγγράμματά της εμπνευσμένα. Κάθε σελίδα των συγγραμμάτων αυτών υπηγορεύθη από τον Θεό· κάθε γραμμή λάμπει από δόξα· κάθε Διάταξις που ετέθη μέσα στο Εγχειρίδιον της Μητρός Εκκλησίας είναι Θεόδοτη και πρέπει να τυγχάνη υπακοής. Από του αιώνος και έως του αιώνος, η Επιστήμη αυτή θα εξακολουθήση να εξελίσσεται καθώς θα λάμπη με πληρέστερη πάντοτε έκλαμψι.»

ΕΞΥΨΩΣΙΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ

Ήταν προς το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος, που οι οπαδοί της άρχισαν να επικροτούν την Μαρία Μπαίκερ Έντυ ως αγγελιαφόρο του Θεού. «Τι θριαμβευτική σταδιοδρομία είναι αυτή για μια γυναίκα!», ανέκραξε η Κρίστιαν Σάιενς Τζόρναλ τον Νοέμβριο του 1885. «Πώς θα τολμούσαμε να αντείπωμε, στο ότι είναι Θεόπεμπτη στον κόσμο, εξίσου με οποιονδήποτε χαρακτήρα των Ιερών Γραφών;» Η εκτίμησις της οποίας απήλαυε δείχνεται, επίσης, από τον πρόλογο της επομένης επιστολής, που εγράφη προς αυτή: «Αγαπητή Μητέρα:​—Η πιο ευλογημένη εκ των γυναικών! Ω, πόσο ποθώ να κάθημαι μέσα στην απόστασι που φθάνει η φωνή σου και ν’ ακούω την αλήθεια που έρχεται σε σένα άνωθεν!»c

Σε αρμονία με τέτοια αξίωσι, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι σε διάφορα μέρη ενός κεφαλαίου της τρίτης εκδόσεως του Επιστήμη και Υγεία του 1881, ο Θεός απεκαλείτο «Μήτηρ», ακόμη δε και σε εκδόσεις που τώρα είναι σε κοινή χρήσι στη σελίδα 16, η Κα Έντυ αποδίδει την Κυριακή προσευχή ως εξής: «Θεέ, Πάτερ-Μήτερ ημών, παναρμονικέ, Λατρευτέ, Ελθέτω η βασιλεία Σου· Είσαι πανταχού παρών.» Δεν είναι αξιοσημείωτο ότι και η Κα Έντυ, επίσης, απεδέχθη τον τίτλο της Μητέρας, και ότι σε εκδόσεις του Εγχειριδίου της Μητρός Εκκλησίας πριν από το 1903 ανεφέρετο ότι κανένα άλλο μέλος της εκκλησίας δεν έπρεπε να λάβη αυτόν τον τίτλο;

Εν τούτοις, λόγω του χλευασμού που προήλθε από σαφείς υπαινιγμούς, έγινε μια αναθεώρησις στο Εγχειρίδιον της Εκκλησίας, έτσι ώστε το Άρθρον XXII να λέγη: «Αποτελεί καθήκον των Χριστιανών Επιστημόνων να εξαλείψουν τη λέξι μήτηρ και να την υποκαταστήσουν με τη λέξι Αρχηγός.» Αλλά για να διαφυλάξη την εξέχουσα θέσι της, η Κα Έντυ διέταξε να μην «ονομασθή» κανένα άλλο μέλος «Αρχηγός από τα μέλη αυτής της Εκκλησίας, όταν αυτός ο όρος χρησιμοποιήται εν σχέσει με τη Χριστιανική Επιστήμη.» Είναι κατανοητό ότι οι Χριστιανοί Επιστήμονες θα είχαν δυσκολία στο να εναρμονίσουν αυτή τη διάταξι με την εντολή του Ιησού: «Μηδέ ονομασθήτε ‘αρχηγοί’, διότι είς είναι ο Αρχηγός σας, ο Χριστός.»​—Ματθ. 23:10, ΜΝΚ.

Μια άλλη περισσότερο προφανής κίνησις για να εξασφαλίση την εξέχουσα θέσι της ήταν το ότι κατηργήθησαν οι πάστορες στο 1895, και αντί αυτών υπάρχουν μόνον αναγνώσται. Έτσι, στις συναθροίσεις και λειτουργίες της Χριστιανικής Επιστήμης, που διεξάγονται κάθε Τετάρτη βράδυ και Κυριακή, οι αναγνώσται απλώς διαβάζουν μέρη από τη Γραφή και από το Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών. Απαγορεύεται σ’ αυτούς από το Εγχειρίδιον της Εκκλησίας να κάμουν οιεσδήποτε «επεξηγηματικές παρατηρήσεις επάνω στο ΜΑΘΗΜΑ-ΟΜΙΛΙΑ», ή να δώσουν μια Γραφική διάλεξι. Ο περιορισμός αυτός κάνει να συγκεντρώνεται όλη η προσοχή σε ό,τι είπε η Μαρία Μπαίκερ Έντυ. Και ως ένα επί πλέον μέτρον προς εξύψωσιν της Κας Έντυ, το Εγχειρίδιον παρέχει την εξουσιοδότησι όπως σε κάθε λειτουργία «Οι Αναγνώσται του ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕ ΚΛΕΙΔΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ, πριν αρχίσουν την ανάγνωσι απ’ αυτό το βιβλίο, ν’ αναγγέλλουν καθαρά τον πλήρη τίτλο του βιβλίου και να δίνουν το όνομα της συγγραφέως.»

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθή ότι, για να συμβαδίζουν με την τακτική αυτή, το όνομα της Κας Έντυ εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σελίδα των θρησκευτικών εκδόσεων της Χριστιανικής Επιστήμης. Είναι αναμφισβήτητο ότι όλοι οι Χριστιανοί Επιστήμονες αποβλέπουν στην Κα Έντυ ως στον διδάσκαλον. Αλλά πού είναι η Γραφική βάσις για να κατέχη μια γυναίκα τέτοια εξυψωμένη θέσι; Μήπως δεν είπε ο εμπνευσμένος απόστολος του Ιησού Χριστού: «Εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός»; Εν τούτοις, ακόμη και μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να κατέχουν πολλά αξιώματα γυναίκες ως διδάσκαλοι, μια γυναίκα δε, η Κα Έλεν Γουντ Μπάουμαν, κατέχει τώρα την υψηλότερη θέσι της εκκλησίας, ως πρόεδρος της Μητρός Εκκλησίας στη Βοστώνη.​—1 Τιμ. 2:11, 12.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΙΡΕΣ

Οι Χριστιανοί Επιστήμονες, όμως, θα δικαιολογήσουν την εξέχουσα θέσι που έχει απονεμηθή στην Κα Έντυ με τον ισχυρισμό ότι αυτή δεν ήταν κοινό πρόσωπο, αλλά έλαβε έμπνευσι άνωθεν. Για τις επικοινωνίες αυτές η Κα Έντυ η ίδια γράφει στο Ανασκόπησις και Ενόρασις:

«Όταν ήμουν περίπου οκτώ ετών, άκουσα επανειλημμένως μια φωνή, που με καλούσε καθαρά με τ’ όνομά μου . . . Ενόμιζα πώς αυτή ήταν η φωνή της μητέρας μου, και μερικές φορές πήγα σ’ αυτήν, ικετεύοντας την να μου πη τι ήθελε. Πάντοτε η απάντησίς της ήταν, ‘Τίποτα, παιδί μου! Τι εννοείς;’ . . . Μια ημέρα, όταν η εξαδέλφη μου Μέχιτεμπλ Χαντούν μάς έκαμε επίσκεψι, εγώ δε εκάθησα σε μια καρέκλα παραπλεύρως της στο ίδιο δωμάτιο με τη γιαγιά,​—ήλθε πάλι η κλήσις, τόσο δυνατή ώστε την άκουσε και η Μέχιτεμπλ.»

Η νεαρή Μαρία Μπαίκερ εξακολούθησε να δείχνη ευαισθησία στις πνευματικές επιρροές, όπως σημειώνει η Σίμπυλ Γουίλμπουρ στην εγκεκριμένη από την εκκλησία βιογραφία της: «Οι πνευματικές πείρες της Μαρίας Μπαίκερ εξακολούθησαν να είναι σοβαρές και ασυνήθεις, καθώς ήσαν και οι ‘Φωνές’ της.» Αλλά για να εκτιμήσωμε τη φύσι των πειρών αυτών είναι ανάγκη να κατανοήσωμε τις συνθήκες του καιρού εκείνου.

Η Μαρία Μπαίκερ εγεννήθη στο Μπάου, Νιού Χαμπσάιρ, το 1821, και όταν ήταν νεαρή γυναίκα η ύπαιθρος χώρα της Νέας Αγγλίας κατηγορείτο για το ζήτημα του Πνευματισμού. «Μέντιουμ παρουσιάζοντο από κάθε πλευρά», εξηγεί η Σίμπυλ Γουίλμπουρ, και «η θεραπεία ασθενειών με μαντική διάγνωσι καθώς και θεραπεία μέσω πνευματισμού επιστεύετο από το ευρύ κοινόν.» Μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της, του Τζώρτζ Ουάσιγκτων Γκλόβερ, στο 1844, η Μαρία είχε στενή ανάμιξι με τους Πνευματιστάς. «Συνεταυτίσθη με τους Πνευματιστάς επί έτη», παραδέχεται η Σίμπυλ Γουίλμπουρ, και «κατά καιρούς παρίστατο ακόμη και σε πνευματιστικές συνεδριάσεις.»

Αν και οι επίσημες πηγές προσπαθούν να σμικρύνουν τις πρώιμες σχέσεις της Μαρίας Γκλόβερ με τον Πνευματισμό, μια με βάσιμα στοιχεία βιογραφία από τη Τζιορτζίνα Μιλμάιν στο 1907, πιστοποιεί ότι:

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τώρα, οι οποίοι ενθυμούνται πολύ καλά την πνευματιστική μανία στο Τίλτον, και οι οποίοι ήσαν μάρτυρες των εκδηλώσεων της Κας Γκλόβερ ως μέντιουμ. Μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας ενθυμείται μια νύχτα που πέρασε με την Κα Γκλόβερ όταν η ανάπαυσίς της διεταράσσετο συνεχώς από τους παράξενους κτύπους και από τις συχνές αναγγελίες της Μαρίας περί της ‘εμφανίσεως’ διαφόρων πνευμάτων καθώς, ήρχοντο και απήρχοντο.»

Και σε μια ομολογία, κάποια κυρία Ρίτσαρντ Χαζελτάιν είπε:

«Η Κα Γκλόβερ μάς είπε, καθώς είχαμε συγκεντρωθή εκεί, ότι, λόγω ανωτέρας πνευματικής ιδιότητος της, και λόγω της αγνότητος της ζωής της, μπορούσε, αυτή και μόνον, να κρατήται στον πνευματικόν κόσμο από έναν απόστολο και τον Ιησού Χριστό. Όταν εισήλθε σε κατάστασι εκστάσεως και ανήγγειλε τις ανακοινώσεις της σε μέλη του κύκλου, ελέχθη από την Κα Γκλόβερ ότι αυτές οι ανακοινώσεις ήρχοντο, μέσω αυτής ως μέντιουμ, από το πνεύμα ενός των αποστόλων ή του Ιησού Χριστού.»

Ενώ έμενε μαζί με κάποια Κυρία Σάρρα Κρόσμπυ στη διάρκεια του θέρους του 1864, η πρώην Κα Γκλόβερ, που τώρα ήταν Κα Μαρία Πάττερσον λόγω του γάμου της με τον Δρα Ντανιέλ Πάττερσον στο 1853, έκαμε και πάλιν επίδειξι της ικανότητός της ως πνευματιστικό μέντιουμ. Εν τούτοις, σε μια προσπάθεια να την διαχωρίση από κάθε άμεση συμμετοχή στον Πνευματισμό, η Σίμπυλ Γουίλμπουρ στην από την εκκλησία εγκεκριμένη βιογραφία προσπαθεί να δώση εξηγήσεις, ότι η Μαρία το έκανε μόνο για παιγνίδι, ότι προσεποιείτο.

«Η Κα Πάττερσον συνέλαβε και έθεσε σ’ εφαρμογή ένα αξιοθαύμαστο απατηλό, αν και αβλαβές, τέχνασμα. Μια μέρα, όπως το περιέγραψε η Κα Κρόσμπυ, καθώς εκάθηντο μαζί σε αντίθετες πλευρές ενός τραπεζιού της μεγάλης κλινικής, η Κα Πάττερσον ξαφνικά έγειρε πίσω στην καρέκλα της, τρέμοντας από το κεφάλι ως τα πόδια, έκλεισε τα μάτια της, και άρχισε να μιλή με μια βαθιά φωνή σαν από τάφο. Η φωνή υποδηλούσε ότι ήταν του Αλμπερτ Μπαίκερ [του αποθανόντος αδελφού της Μαρίας] . . . Η Κα Πάττερσον ανέμενε ότι σύντομα η Κα Κρόσμπυ θα διέκρινε την προσποίησι και θα γελούσε μαζί της γι’ αυτό. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. . . . [Συνεπώς] η Κα Πάττερσον, συνέχισε το απατηλό τέχνασμα με μια ευθυμία στην οποία σπανίως εντρυφούσε. Προσποιήθηκε ότι περιέπεσε σε μια άλλη ‘έκστασι’ την επόμενη μέρα.»

Είναι αλήθεια ότι αργότερα η Μαρία Μπαίκερ - Έντυ ηρνήθη σθεναρά ότι η “Επιστήμη” της είχε σχέσι με τον Πνευματισμό, και, πράγματι, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο στο Επιστήμη και Υγεία επάνω στο θέμα «Η Χριστιανική Επιστήμη Εναντίον του Πνευματισμού.» Ωστόσο, παραδέχεται την ικανότητα της να παράγη τα ίδια αποτελέσματα όπως οι Πνευματισταί, όπως θα παρατηρήσετε από τα επόμενα σχόλιά της στο Επιστήμη και Υγεία, δευτέρας εκδόσεως, του 1878, στη σελίδα 166:

«Υπάρχει ένα απλό θέμα στο οποίο θ’ αναφερθούμε· η σύγχρονη αντίληψις ότι θα πρέπει να είμαστε Πνευματισταί ή μέντιουμ . . . Αλλ’ ουδέποτε υπήρξαμε Πνευματισταί· ουδέποτε υπήρξαμε, και ουδέποτε ήταν δυνατόν να είμαστε, και ουδέποτε παραδεχθήκαμε ότι υπήρξαμε ένα μέντιουμ. Εξηγήσαμε στον όμιλο που αυτοκαλούνται Πνευματισταί κατά ποίον τρόπον τα σημεία και τέρατα των παράγονται, και το έχομε καταδείξει εκτελώντας τα· αλλά συγχρόνως είπαμε, Αυτό δεν είναι το έργον των πνευμάτων και εγώ δεν είμαι μέντιουμ.»

ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Αλλά παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της Κας Έντυ, η Χριστιανική Επιστήμη είναι αχώριστα συνδεδεμένη με υπερφυσικά φαινόμενα πνευματιστικής φύσεως. Αυτό γίνεται ακόμη περισσότερο καταφανές καθώς εξετάζομε γεγονότα που συνέβησαν αμέσως πριν από το έτος 1866, το οποίον η Κα Έντυ ορίζει επισήμως ως χρονολογίαν της εκ μέρους της ανακαλύψεως της Χριστιανικής Επιστήμης.

Ένεκα της χρονίως όχι καλής υγείας της, που προοδευτικώς είχε επιδεινωθή, το 1862 η τότε Κα Πάττερσον, ως έσχατο καταφύγιο, επεζήτησε τον κατεργαζόμενο θαύματα θεραπευτή, Δρα Φινεές Π. Κουίμπυ από το Πόρτλαντ του Μαίην. «Δεν είχε σημασία αν ο Κουίμπυ ήταν υπνωτιστής, ή Πνευματιστής, ή αν μετεβίβαζε μαγνητικά ρεύματα», γράφει η Σίμπυλ Γουίλμπουρ. «Η ουσία είναι ότι εθεράπευε.» Η Κα Πάττερσον, λοιπόν, πήγε σ’ αυτόν και η προσωπικώς εγκεκριμένη βιογραφία της λέγει τι συνέβη: «Αυτός βαθμιαίως εχειρίζετο τους συλλαβισμούς του υπνωτισμού, και κάτω απ’ αυτήν την υποβολή αυτή απέβαλε το φορτίο του πόνου . . . Ο ίδιος ο Κουίμπυ εξεπλάγη για την αιφνιδία της θεραπεία.»

Κατόπιν τούτου η Κα Πάττερσον έγινε αφωσιωμένη μαθήτρια του Κουίμπυ. «Μιλούσε για τον Κουιμπισμό αποκλείοντας όλα τα άλλα θέματα», αναφέρει η εγκεκριμένη βιογραφία της. Εμελέτησε προσεκτικά τα προσωπικά του συγγράμματα, που αργότερα εδημοσιεύθησαν στον τόμο Τα Χειρόγραφα του Κουίμπυ, και υπερήσπισε την υπερφυσική του δύναμι θεραπείας, ότι ήταν «το αποτέλεσμα υπερτέρας σοφίας, που μπορεί να επίδειξη μια επιστήμη που δεν κατενοήθη.»d Αργότερα, όμως, όταν απεδείχθη ότι το βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία ήταν παρόμοιο με τα χειρόγραφα του Κουίμπυ, ηρνήθη ότι είχε πάρει τις ιδέες της απ’ αυτόν και μίλησε ταπεινωτικά για τον Κουίμπυ, ότι ήταν ένας αμόρφωτος υπνωτιστής.

Μετά τον θάνατο του Κουίμπυ στο 1866, και στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, οπόταν έγραψε την πρώτη έκδοσι του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία, η Κα Πάττερσον εξακολούθησε τη στενή της επαφή με τους Πνευματιστάς. Σ’ αυτή περίπου την περίοδο, αυτή και ο δεύτερος σύζυγος της χώρισαν οριστικά και αυτή έζησε, διαδοχικά, με τις οικογένειες Κραφτ, Γουέμπστερ, με την δεσποινίδα Μπάγκλεϋ και την οικογένεια Γουέντγουρθ, που όλοι τους ήσαν Πνευματισταί. Ενόσω έμενε με τους Γουέμπστερς διεφήμιζε μάλιστα τη θεραπευτική της τέχνη στην εφημερίδα των Πνευματιστών Σημαία του Φωτός.

Τελικά, στο 1875, κατώρθωσε να τυπώση τα συγγράμματά της, και στην τετάρτη σελίδα της πρώτης αυτής εκδόσεως του Επιστήμη και Υγεία ισχυρίσθη: «Εκάμαμε την πρώτη μας ανακάλυψι, ότι η επιστήμη, εφαρμοζόμενη διανοητικώς θα εθεράπευε τον ασθενή στο 1864.» Αλλά σε μεταγενέστερες εκδόσεις μετέβαλε τη χρονολογία σε 1866, ισχυριζόμενη ότι είχε θεραπευθή θαυματουργικά στο έτος αυτό.

Έτσι εγεννήθη η Χριστιανική Επιστήμη, αλλά για αρκετό καιρό δεν εφαίνετο ότι θα έφθανε σε αξιόλογο σημείο. Όταν η Κα Έντυ ωργάνωσε για πρώτη φορά την Εκκλησία του Χριστού, Επιστήμονος, το 1879, υπήρχαν μόνον είκοσι έξη μέλη. Συγκρούσεις προσωπικοτήτων και παρεξηγήσεις είχαν καταστήσει αδύνατη την πρόοδο. Ακόμη και όταν η ηλικίας εξήντα ενός ετών Κα Έντυ μετώκησε στη Βοστώνη το 1882 είχε μόνον μια «χούφτα» οπαδών, ένας δε απ’ αυτούς ήταν ο τρίτος σύζυγος της Εϊσά Έντυ, τον οποίον είχε υπανδρευθή πριν από πέντε έτη. Το καλοκαίρι αυτό ο Κος Έντυ απέθανε· ολίγον δε κατόπιν άρχισε να υψούται το άστρον της κινήσεως της Χριστιανικής Επιστήμης.

Το 1885 κάποιος Κος Τζέημς Χένρυ Γουίγγιν, εξέχων στους φιλολογικούς κύκλους της Βοστώνης, εμισθώθη για να επεξεργασθή και να βελτιώση το λεκτικόν του στρυφνού και ανούσιου βιβλίου Επιστήμη και Υγεία. Εκ παραλλήλου η Κα Έντυ είχε μεταβάλει τη μορφή του λειτουργικού της βιβλίου· με προσθήκη κεφαλαίων και με διαγραφές, τώρα δε με βελτιωμένο το λεκτικό, το βιβλίο πραγματικά άρχισε να πωλήται. Η θρησκεία της Κας Έντυ άρχιζε ν’ αυξάνη σε οπαδούς, η δε αύξησις αυτή ήταν εξαιρετική. Στον καιρό του θανάτου της το 1910, σε ηλικία ογδόντα εννέα ετών, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδων μελών συνταυτισμένων με 1.247 κεντρικές εκκλησίες. Έκτοτε επραγματοποιήθη μια αξιοσημείωτη αύξησις. Μολονότι είναι δύσκολο να έχωμε αριθμούς μελών, εν τούτοις, πριν από λίγο καιρό ανεφέρθη ότι υπήρχε ένα σύνολο περίπου 367.570 Χριστιανών Επιστημόνων, από τους οποίους 80 τοις εκατό ελέχθη ότι ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ;

Παρά την μάλλον τελειωτική απόδειξι ότι η Κα Έντυ έλαβε πολλές ιδέες της από τον Κουίμπυ και το γεγονός ότι ο Γουίγγιν έκαμε σημαντική αναθεώρησι των συγγραμμάτων της, εν τούτοις, οι Χριστιανοί Επιστήμονες ισχυρίζονται ότι αυτή ενεπνεύσθη από τον Θεό. Πιστεύουν ότι οι φωνές που άκουσε η Κα Έντυ και οι ασυνήθεις πείρες της με τα πνεύματα ήσαν από τον Θεό. Αλλά ήσαν πράγματι; Είναι οι διδασκαλίες που έλαβε, σε αρμονία με τον Λόγον του Θεού, τη Γραφή; Ας δούμε.

Εν πρώτοις, τι εδίδαξε η Κα Έντυ σχετικά με τον Θεό; Στο πρώιμο βιβλιάριο της Η Επιστήμη του Ανθρώπου, ισχυρίσθη: «Ο Ιεχωβά δεν είναι πρόσωπο. Ο Θεός είναι μια αρχή [κανών].» «Η αφετηρία της Θείας Επιστήμης», έγραψε στη σελίδα 275 του Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών, «είναι ότι ο Θεός, Πνεύμα, είναι τα Πάντα εν πάσι, και ότι δεν υπάρχει άλλη δύναμις ούτε Νους,​—ότι ο Θεός είναι Αγάπη, και συνεπώς είναι θεία Αρχή [κανών].»

Σε αρμονία με τη δοξασία αυτή, η Κα Έντυ έγραψε στο σύγγραμμα της Η Ενότης του Καλού: «Η αλήθεια είναι ο ΘΕΟΣ.» «Η Ζωή είναι ο ΘΕΟΣ.» «Ο Νους είναι ο ΘΕΟΣ.» «Για να συνοψίσωμε το όλον θέμα», είπε, «ο ΘΕΟΣ είναι το ΠΑΝ, και ο ΘΕΟΣ είναι Πνεύμα· συνεπώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά Πνεύμα· και κατά συνέπειαν δεν υπάρχει ύλη.» Έπειτα από μερικές σελίδες έκαμε τον συλλογισμό: «Επειδή ο ΘΕΟΣ υπάρχει παντού, πρέπει να συμπεράνωμε ότι ουδαμού δύναται να υπάρξη θάνατος· διότι δεν αφέθη χώρος γι’ αυτόν.» Και αυτό ωδήγησε στο συμπέρασμα της στη σελίδα 61: «Κατανοώ ότι ο άνθρωπος είναι τόσο οριστικός και αιώνιος όσο και ο ΘΕΟΣ, και ότι ο άνθρωπος συνυπάρχει με τον ΘΕΟ.»

Τοιουτοτρόπως, διαβάζομε στις σελίδες 475, 476 και 486 του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών:

«Ο άνθρωπος δεν είναι ύλη· δεν είναι πλασμένος από εγκέφαλο, αίμα, οστά, και άλλα υλικά στοιχεία. . . . Ο άνθρωπος είναι πνευματικός και τέλειος . . . έτσι πρέπει να κατανοηθή στη Χριστιανική Επιστήμη. . . . Ο άνθρωπος είναι ανεπίδεκτος αμαρτίας, ασθενείας και θανάτου. Ο πραγματικός άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αποχωρισθή από την αγιότητα . . . Στη θεία Επιστήμη, ο Θεός και ο πραγματικός άνθρωπος είναι αδιαχώριστοι καθόσον αποτελούν θεία Αρχή.» «Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος ουδέποτε αποθνήσκει.»

Τι λέγει, όμως, για τις πέντε αισθήσεις μας​—την όρασι, αφή, όσφρησι, γεύσι και ακοή; Πώς εξηγούνται αυτές; Στη σελίδα 477 η Κα Έντυ έγραψε:

«Στις πέντε σωματικές αισθήσεις, ο άνθρωπος φαίνεται να είναι ύλη και νους ηνωμένα· αλλά η Χριστιανική Επιστήμη αποκαλύπτει τον άνθρωπο ως την ιδέα του Θεού, και διακηρύσσει ότι οι σωματικές αισθήσεις είναι θνητές και παραπλανητικές αυταπάτες. Η Θεία Επιστήμη δείχνει ότι είναι αδύνατο, ένα υλικό σώμα, μολονότι συνυφασμένο με υλικό της ανωτάτης κατηγορίας, κακώς ονομαζόμενο νους, να είναι άνθρωπος.»

Εντούτοις, η Γραφή στη Γένεσι 2:7 (ΜΝΚ) λέγει: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Πώς εξηγεί η Κα Έντυ το Γραφικό αυτό εδάφιο; Στη σελίδα 524 του λειτουργικού της βιβλίου το παραθέτει, και κατόπιν ερωτά: «Η δημιουργία αυτή [ο άνθρωπος], είναι πραγματική ή όχι; Είναι αλήθεια, ή είναι ένα ψεύδος;» Απαντά: «Πρέπει να είναι ψεύδος, διότι ο Θεός αμέσως καταράται το έδαφος.» Τοιουτοτρόπως απαρνείται τη σαφή Γραφική δήλωσι, που είναι σε αρμονία με την αποδεδειγμένη επιστήμη: «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός.»​—1 Κορ. 15:47.

Έτσι βλέπομε ότι η Κα Έντυ απεκήρυξε τη Γραφική διδασκαλία ότι ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τέλειες ανθρώπινες δημιουργίες του Θεού, που ημάρτησαν αργότερα. «Οι θνητοί δεν είναι πεπτωκότα τέκνα του Θεού», έγραψε. «Ουδέποτε ήσαν σε τέλεια κατάστασι υπάρξεως, που μπορεί ν’ ανακτηθή μεταγενέστερα.»e Πρέπει, λοιπόν, να υποθέσωμε ότι ηρνήθη, επίσης, την απόλυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού; Δεν αφήνει αμφιβολία περί αυτού, διότι ισχυρίσθη: «Το υλικό αίμα του Ιησού δεν ήταν περισσότερο αποτελεσματικό για να κάμη καθαρισμό από την αμαρτία όταν εχύθη επάνω στο ‘κατηραμένο ξύλο απ’ όσο ήταν όταν έρρεε στις φλέβες του καθώς τριγυρνούσε καθημερινώς για την υπόθεσι του Πατρός του.»f

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ

Πόσο διαφέρουν τέτοιες διδασκαλίες από τον Λόγον του Θεού, τη Γραφή! «Ο Θεός έκαμε τον άνθρωπον ευθύν», λέγει ο Λόγος του. (Εκκλησ. 7:29· Δευτ. 32:4, 5) Ναι, ο Αδάμ και η Εύα εδημιουργήθησαν τέλειοι, αλλά κατόπιν ημάρτησαν και, εν συνεχεία, διεβίβασαν την αμαρτία στους απογόνους των. Ιδού πώς το εξηγεί ο Λόγος του Θεού: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12· 3:23) Εν τούτοις, λόγω της μεγάλης του αγάπης, «απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον . . . δια να σωθή ο κόσμος [του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους] δι’ αυτού.» Αλλά για να πραγματοποιήση αυτή την απολύτρωσι ο Ιησούς έπρεπε να εκχύση το αίμα της ζωής του, διότι, σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.»​—Ιωάν. 3:17· Εβρ. 9:22.

Σημειώστε, λοιπόν, ότι ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης δεν είπε ότι ο άνθρωπος είναι «τέλειος» και «ανεπίδεκτος αμαρτίας», και ότι ‘το αίμα του Ιησού δεν μπορεί να επιφέρη καθαρισμό από την αμαρτία’. Αντιθέτως, έγραψε σε αρμονία με τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού: «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού [του Θεού] καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.»​—1 Ιωάν. 1:7, 8.

Πόσο είναι φανερόν ότι η νεφελώδης λογίκευσις της Κας Έντυ τρέπεται εις φυγήν εν όψει της Βιβλικής αληθείας! Τι κενή, αντιγραφική φιλοσοφία, να διακηρύσσουν ότι «Η Αλήθεια είναι ο ΘΕΟΣ», ή ότι ‘ο Θεός είναι πανταχού παρών’! Ο Ιεχωβά είναι προσωπικός Θεός με την υψίστη νοημοσύνη και δύναμι. Αυτός είναι Εκείνος που εδημιούργησε τον άνθρωπο. Αυτά δεν το έκαμε η αφηρημένη, άψυχη αλήθεια. Επανειλημμένως η Γραφή αποδίδει και προσωπικότητα και αξίωμα στον Θεό. Λόγου χάριν, ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι ο Ιησούς ανήλθεν «εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού.»​—Εβρ. 9:24.

Εφόσον η Γραφή λέγει ότι «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά,» και «Αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς», πώς μπορεί ο άνθρωπος «να συνυπάρχη με τον ΘΕΟ;» Η Γραφή δείχνει ότι δεν μπορεί, ως επίσης αποκρούει τη διδασκαλία της Κας Έντυ ότι «στην πραγματικότητα ο άνθρωπος ουδέποτε αποθνήσκει.» Η σαφής δήλωσις του Θεού στον αμαρτωλό Αδάμ ήταν, «θέλεις εξάπαντος αποθάνει» αν παρακούσης. Και πράγματι απέθανε.​—Δευτ. 6:4, ΜΝΚ· Ψαλμ. 100:3· Γέν. 2:17.

Τι βλασφημία, να προσπαθή κανείς ν’ απαλλαγή της αμαρτίας, της ασθενείας και του θανάτου με τον αντεπιστημονικό συλλογισμό ότι οι θαυμάσιες αισθήσεις του ανθρώπου είναι «θνητές και παραπλανητικές αυταπάτες», και ότι «ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος από εγκέφαλο, αίμα και άλλα υλικά στοιχεία»! Ο άνθρωπος είναι μια θαυμαστή δημιουργία του Θεού, όπως έψαλε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην.» Αληθινά, ο άνθρωπος έχει εκπέσει πολύ από την αρχική του τελειότητα, αλλά σύντομα, στη νέα τάξι του Θεού, το ανθρώπινο γένος, καθώς θα δέχεται τα ευεργετήματα της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού, θ’ αποκατασταθή σε ανθρώπινη τελειότητα.​—Ψαλμ. 139:14· Αποκάλ. 21:4.

Η Χριστιανική Επιστήμη το αρνείται αυτό. Οι προσπάθειές της κατευθύνονται προς τη θεραπεία φυσικών πόνων ενσταλάζοντας στον πάσχοντα την ιδέα ότι ο πόνος, ως επίσης και όλη η υλική ύπαρξις, δεν είναι πραγματικά, είναι φανταστικά. Αυτή, όμως, η διδασκαλία δεν είναι από τον Θεό· δεν υποστηρίζεται από τον Λόγο του Θεού, τη Γραφή, ή από επιστημονική απόδειξι. Συνεπώς, είναι προφανές ότι η έμπνευσις της Μαρίας Μπαίκερ Έντυ πρέπει να είχε προέλθει από πονηρές πνευματικές δυνάμεις, των οποίων οι προσπάθειες αποσκοπούν στο να τυφλώνουν τους ανθρώπους ως προς την αλήθεια, και εναντίον της επιρροής των οποίων ο Λόγος του Θεού προειδοποιεί σαφώς.​—Δευτ. 18:9-12· Γαλ. 5:19-21· Αποκάλ. 21:8.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Θα ήταν παράβασις των Γραφικών κανόνων για ένα Χριστιανό να επιτρέψη σ’ έναν κτηνίατρο να ενεργήση μετάγγισι αίματος σ’ ένα αγαπημένο ζώο; Και τι θα πούμε για την τροφή των ζώων; Μπορεί να χρησιμοποιηθή αν συντρέχη λόγος να πιστεύωμε ότι υπάρχει αίμα εντός αυτής; Επίσης, είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιούμε λίπασμα που περιέχει αίμα;

Ο ψαλμωδός διεκήρυξε στον Ψαλμό 119:97: «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! Όλην την ημέραν είναι μελέτη μου.» Τέτοια αγάπη για τον νόμο του Θεού κι ενδιαφέρον γι’ αυτόν θα έκανε ασφαλώς έναν αφιερωμένο δούλο του Θεού ν’ αποφύγη κάθε παράβασι του Θείου νόμου οιασδήποτε μορφής. Ο νόμος του Θεού σχετικά με το αίμα είναι πολύ σαφής. Το αίμα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθή ως τροφή και, όταν αφαιρεθή από ένα σώμα, πρέπει να εκχυθή στο έδαφος. (Γέν. 9:3, 4· Λευιτ. 3:17· Δευτ. 12:16, 23, 24· Πράξ. 15:20, 28, 29) Ασφαλώς οι Χριστιανοί δεν θα ήθελαν να κάμουν κάτι που αποτελεί παράβασι του νόμου του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα. Η αγάπη για τον Θεό και για τους δικαίους νόμους και τις δίκαιες αρχές του Λόγου του είναι η αιτία της λήψεως τέτοιας στάσεως, όσον αφορά ζητήματα σχετικά με το αίμα.

Εφόσον ο νόμος του Θεού σχετικά με το αίμα δεν έχει μεταβληθή δια μέσου των αιώνων, οι Χριστιανοί αντιλαμβάνονται σήμερα ότι δεσμεύονται απ’ αυτόν. Εν τούτοις, σημειώστε, παρακαλούμε, ότι δεν είναι ο φόβος κάποιας αντεκδικήσεως που τους κινεί να συμμορφωθούν με τον νόμο του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα. Υπακούουν στον νόμο του Θεού όχι επειδή απλώς η παράβασίς του θα κατέληγε στην επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της Χριστιανικής εκκλησίας της οποίας αποτελούν μέρος. Αγαπούν εκείνο που είναι ορθό. Επί πλέον, λόγω της αγάπης των για το νόμο του Θεού, δεν θα επινοούν ούτε θα επιζητούν τρόπους με τη χρήσι των οποίων φαίνεται ότι είναι δυνατόν να περιορίσουν την εφαρμογή του, φαινομενικά ατιμωρητί.

Πώς, λοιπόν, θ’ απαντήσωμε στην ερώτησι, ‘Θ’ αποτελούσε παράβασι των Γραφικών κανόνων για ένα Χριστιανό να επιτρέψη σ’ έναν κτηνίατρο να ενεργήση μετάγγισι αίματος σ’ ένα αγαπημένο ζώο’; Οπωσδήποτε, αυτό θα ήταν παράβασις των Γραφικών κανόνων. Η χρήσις αίματος για σκοπό μεταγγίσεως, ακόμη και στην περίπτωσι ενός ζώου, θα ήταν ακατάλληλη. Η Γραφή είναι πολύ σαφής δείχνοντας ότι το αίμα δεν πρέπει να τρώγεται. Συνεπώς, δεν πρέπει να εγχύνεται, για να ενισχύση τις ζωτικές δυνάμεις του σώματος, είτε πρόκειται περί ανθρώπου είτε πρόκειται περί αγαπημένου ζώου ή οιουδήποτε άλλου ζώου που είναι υπό τη δικαιοδοσία ενός Χριστιανού.

Σύμφωνα μ’ αυτό, ασφαλώς ένας Χριστιανός πατέρας δεν μπορεί να κάνη συλλογισμούς έτσι ώστε να συμπεράνη ότι ένα αγαπημένο ζώο ανήκει σ’ ένα μικρό παιδί κι έτσι αυτό το αβάπτιστο παίδι θα μπορούσε, αφ’ εαυτού του, να εξουσιοδοτήση έναν κτηνίατρο να χειρισθή το ζήτημα του αίματος. Όχι. Ο βαπτισμένος γονεύς φέρει την ευθύνη, διότι εκείνος ασκεί εξουσία επάνω στο παιδί και στο αγαπημένο ζώο και οφείλει να ρυθμίση το όλον ζήτημα. Αυτό αποτελεί υποχρέωσι του γονέως ενώπιον του Θεού.​—Εκκλησ. 12:13, 14· Ιάκ. 4:17.

Τι θα πούμε, έπειτα, για την τροφή ζώων; Μπορεί να χρησιμοποιηθή, αν συντρέχη λόγος να πιστεύη κανείς ότι υπάρχει αίμα σ’ αυτή; Όσον αφορά ένα Χριστιανό, η απάντησις είναι Όχι, με βάσι τις αρχές, που ήδη ανεφέρθησαν. Ως εκ τούτου, αν ένας Χριστιανός διαπιστώση ότι αναγράφονται στοιχεία αίματος στην ετικέττα ενός δοχείου που περιέχει τροφή σκύλου ή κάποιου άλλου ζώου, δεν μπορεί ευσυνείδητα να θρέψη με το προϊόν αυτό οιοδήποτε ζώο επί του οποίου έχει δικαιοδοσία. Δεν πρέπει να συμπεράνη ότι ενεργώντας έτσι είναι δικαιολογημένος· διότι αυτό δεν αποτελεί περίπτωσι ζώου, που φονεύει άλλο ζώο και λαμβάνει μόνο του το αίμα αυτού του πλάσματος. Όχι, αυτό θα ήταν άμεσος ενέργεια εκ μέρους του Χριστιανού, που θα τον καθιστούσε υπεύθυνο για τη διατροφή με αίμα ενός αγαπημένου ζώου ή άλλου ζώου που ανήκει σ’ αυτόν.

Εννοείται, αν δεν υπάρχη ένδειξις, επάνω στην ετικέττα του κυτίου με τροφή ζώων, ότι το προϊόν περιέχει αίμα, ένας Χριστιανός πιθανόν να συμπεράνη ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή. Μολαταύτα, η συνείδησίς του πιθανόν να τον ήλεγχε. Στην περίπτωσι αυτή θα έπρεπε ν’ αναπαύση τη συνείδησί του κάνοντας μια λογική έρευνα και ενεργώντας σύμφωνα με την πληροφορία που λαμβάνει, διότι ένας Χριστιανός επιθυμεί ασφαλώς να έχη καλή συνείδησι ενώπιον του Θεού.​—1 Πέτρ. 3:21.

Αλλά τώρα, τι θα πούμε για το λίπασμα που περιέχει αίμα; Ένας που πρόκειται να δείξη σεβασμό για το νόμο του Θεού σχετικά με το αίμα, δεν θα το χρησιμοποιήση. Είναι αλήθεια ότι, σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, όταν το αίμα ελαμβάνετο από ένα σώμα, έπρεπε να εκχυθή επί του εδάφους και να καλυφθή με χώμα. (Λευιτ. 17:13, 14) Ο αντικειμενικός, όμως, σκοπός ήταν να μην εξυπηρετήση το αίμα κάποιον επωφελή σκοπό όταν διετίθετο έτσι. Δεν ετίθετο στο έδαφος με τη σκέψι στη διάνοια ότι θα εχρησίμευε ως λίπασμα. Λοιπόν, κάθε Χριστιανός γεωργός σήμερα δεν θα μπορούσε κατάλληλα να διασκορπίση αίμα στους αγρούς του για να λιπάνη το έδαφος, ούτε θα μετεχειρίζετο λίπασμα του εμπορίου που περιέχει αίμα. Τέτοια χρήσις αίματος θα ήταν εμπορικοποίησις ενός πράγματος που ο Θεός έχει φυλάξει για τον εαυτό του. Θα ήταν παράβασις του Λόγου του Θεού.

Στους δούλους του Θεού έχει λεχθή μέσα στις Γραφές τι πρέπει να γίνεται με το αίμα. Συνεπώς, γνωρίζουν ότι θα ετηρούντο υπεύθυνοι από τον Ιεχωβά για οποιαδήποτε κατάχρησι αίματος, πάνω στο οποίον θα μπορούσαν ν’ ασκήσουν έλεγχο. Επί πλέον, επειδή αγαπούν τον Θεό, είναι πρόθυμοι να τηρήσουν τους νόμους και τις αρχές του Λόγου του. Έτσι, κινούνται να τηρήσουν το νόμο του Ιεχωβά όσον αφορά το αίμα, ακόμη και σε περιπτώσεις που θα μπορούσαν να φαίνωνται ασήμαντες σε μερικούς. Δεν θεωρούν τη συμμόρφωσι προς αυτόν σαν ένα βάρος, διότι κρατούν στη μνήμη τους τούς λόγους της 1 Ιωάννου 5:3, όπου λέγεται: «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι.»

● Υπάρχει καμμιά εξήγησις της φαινομενικής διαφωνίας μεταξύ των εδαφίων Ιερεμίας 52:12 και 2 Βασιλέων 25:8; Το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 λέγει τη δεκάτη μέρα του μηνός, ενώ το 2 Βασιλέων 25:8 λέγει την εβδόμη μέρα του μηνός.​—Γ. Γ., Η.Π.Α.

Το πλήρες κείμενον του 2 Βασιλέων 25:8 λέγει: «Εν δε τω πέμπτω μηνί, την εβδόμην του μηνός, του δεκάτου εννάτου έτους του Ναβουχοδονόσορ, βασιλέως της Βαβυλώνος, ήλθεν επί Ιερουσαλήμ Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ, ο δούλος του βασιλέως της Βαβυλώνος.» Το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 ομιλεί συναφώς περί ‘δεκάτης ημέρας του μηνός’. Σχετικά με τη διαφορά των τριών ημερών, μερικοί έδωσαν την εξήγησι ότι ο Νεβουζαραδάν πήγε στην Ιερουσαλήμ, αναχωρώντας από τη Ριβλά την εβδόμη μέρα του μηνός, αλλά δεν έφθασε στην Ιερουσαλήμ ως τη δεκάτη μέρα του μηνός. Εν τούτοις, φαίνεται ότι αυτός ο υψηλός Βαβυλώνιος αξιωματούχος που ανέλαβε τη διοίκησι των Βαβυλωνιακών δυνάμεων μετά τη λήξι της πολιορκίας έφθασε επί σκηνής την εβδόμη μέρα του μηνός, για ν’ αρχίση την εκπόρθησι της πόλεως. Το έργον του θα ήταν να επιβλέπη την κατεδάφισι των οχυρωμάτων, τη λαφυραγώγησι της πόλεως, την κατεδάφισί της και την απαγωγή των κατοίκων σ’ αιχμαλωσία. Η δεκάτη μέρα του μηνός φαίνεται να σημαίνη το πέρας των επιχειρήσεων του.

Αξιοσημείωτον είναι ότι το 2 Βασιλέων 25:8 λέγει ότι την εβδόμη μέρα του μηνός ο Νεβουζαραδάν «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ». Δεν λέγει «εις» Ιερουσαλήμ. Αφ’ ετέρου το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 λέγει ότι αυτός ο Βαβυλώνιος ηγέτης, τη δεκάτη μέρα του μηνός, «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ». Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις δείχνει, επίσης, μια όμοια διάκρισι μεταξύ αυτών των δύο Γραφικών εδαφίων, το δε 2 Βασιλέων 25:8 λέγει ότι ο Βαβυλώνιος αρχισωματοφύλαξ «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ» την εβδόμη μέρα, και το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 λέγει ότι τη δεκάτη μέρα «εισήλθεν εις Ιερουσαλήμ»,

Ο Βαβυλώνιος αρχηγός, φθάνοντας επί σκηνής, αναμφιβόλως έστησε την έδρα του ή κατέλαβε έδραν, η οποία ήδη είχε στηθή έξω από τα τείχη της πόλεως. Κατόπιν απ’ εκεί φαίνεται ότι κατηύθυνε τις επιχειρήσεις, όπως την κατακρήμνισι των τειχών της πόλεως. (2 Βασ. 25:10· Ιερεμ. 52:14) Τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα, επίσης, ελεηλάτησαν την πόλι και εσύλησαν τον ναόν του Ιεχωβά και διεσκέδαζαν. (Ιερεμ. 52:17-23· 2 Βασ. 25:13-17· Δαν. 5:2, 3) Επειδή η λαφυραγώγησις της πόλεως και η κατακρήμνισις των τειχών απασχόλησαν τα Χαλδαϊκά στρατεύματα αρκετές μέρες, προφανώς δεν είχαν φθάσει στην πραγματική πυρπόλησι της πόλεως ως τη δεκάτη μέρα του μηνός. Εκείνη τη μέρα ο Νεβουζαραδάν «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ» ή εισήλθε στην πόλι για να περατώση την επιχείρησι και, όταν ικανοποιήθη από τα πράγματα, έδωσε διαταγή να πυρποληθή η πόλις κι ο άγιος ναός της. Κατά τον Ιώσηπον (Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος, Βιβλίον ΣΤ΄, Κεψάλαιον Δ΄, 5, 8) ο Ναός του Ηρώδου ενεπρήσθη τη δεκάτη μέρα του πέμπτου μηνός (70 μ.Χ.), ο δε Ιώσηπος προσθέτει ότι είναι μια θαυμαστή σύμπτωσις το ότι ο πρώτος ναός ενεπρήσθη την ίδια μέρα από τους Βαβυλωνίους. Αναμφιβόλως, στο τέλος της δεκάτης μέρας, η πόλις εκαίετο και μέγα μέρος αυτής απετεφρώθη, ο δε Νεβουζαραδάν εξεπλήρωσε το καθήκον που του ανετέθη να πορθήση την πόλι.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή.​—Ματθ. 5:14. Σ 1/2/63 46, 47

17 Ο πέμπτος άγγελος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον θρόνον του θηρίου· και έγεινεν η βασιλεία αυτού πλήρης σκότους· και εμάσσουν τας γλώσσας αυτών εκ του πόνου· και εβλασφήμησαν τον Θεόν του ουρανού δια τους πόνους αυτών και δια τα έλκη αυτών, και δεν μετενόησαν.​—Αποκάλ. 16:10, 11. Σ 15/3/64 11

18 Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.​—Μάρκ. 12:17. Σ 1/5/63 14α

19 Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω.​—Ρωμ. 14:17. Σ 1/8/63 11α

20 Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος.​—Εφεσ. 6:18. Σ 1/6/63 8-10α

21 Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι.​—Εκκλησ. 12:1. Σ 15/9/63 15

22 Η . . . αγάπη οικοδομεί.​—1 Κορ. 8:1. Σ 1/11/63 19α

23 Ας ψάλλω προς τον Ιεχωβά· . . . ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής.​—Έξοδ. 15:1, 3, ΜΝΚ. Σ 15/2/64 51, 52

24 Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά.​—Γεν. 10:9, ΜΝΚ. Σ 15/1/64 12, 14

25 Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.​—Εβρ. 1:9. Σ 15/7/63 5α

26 Συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.​—Αποκάλ. 16:16. Σ 15/3/64 12

27 Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.​—Ψαλμ. 119:105. Σ 1/6/63 10, 11

28 Αλλά συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης.​—2 Τιμ. 3:14. Σ 1/3/64 10, 11

29 Γίνεσθε . . . εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.​—Εφεσ. 4:32. Σ 15/5/63 11-13α

30 Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.​—Κολ. 4:2. Σ 1/6/63 10, 11α

31 Δια τούτο ωνομάσθη το όνομα αυτής Βαβέλ· διότι εκεί συνέχεεν ο Ιεχωβά την γλώσσαν πάσης της γης· και εκείθεν διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά επί το πρόσωπον πάσης της γης.​—Γεν. 11:9, ΜΝΚ. Σ 1/4/64 25

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν άγρυπνοι στους κρισίμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, όπως αυτή καθορίζεται από το Γραφικό εδάφιο Ματθαίος 24:14 «και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Ιουλίου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το πολύτιμο Γραφικό βοήθημα σκληρόδετο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με το βιβλιάριο Η Θεραπεία των Εθνών Επλησίασε προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Αυγούστου: Η Ανάγκη της Χριστιανής Γυναικός για Κάλυψι της Κεφαλής Της​—Πότε; Σελ. 424.

6 Σεπτεμβρίου: Η Κάλυψις της Κεφαλής της και Εκκλησιαστικές Δραστηριότητες. Σελ. 429.

Η Ταπεινοφροσύνη Είναι για Όλους

ΠΟΙΟΣ λέγει ότι η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους; Κανείς άλλος από τον Θεό τον ίδιο στον λόγο του, την Αγία Γραφή. Πού; Στον Μιχαία 6:8 (ΜΝΚ), όπου αναγινώσκομε: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»

Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μια συνήθης ιδιότης· είναι σπανία, αν ποτέ διαβάζη κανείς κάτι γι’ αυτήν, η δε σύγχρονη τάσις είναι να υποτιμάται. Αυτό είναι ένα θλιβερό λάθος. Η ταπεινοφροσύνη είναι σπουδαία, αλλιώς ο Ιεχωβά Θεός δεν θα την διέτασσε. Πραγματικά, όλες οι αθλιότητες του κόσμου θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές στην έλλειψι αυτής· γι’ αυτό είναι τόσο σπουδαία η ταπεινοφροσύνη. Πώς αυτό; Διότι ο Σατανάς ή Διάβολος έθεσε ενώπιον της Εύας, της πρώτης γυναίκας, την προοπτική τού να γίνη όπως ο Πλάστης της, ο Ιεχωβά Θεός. Αν είχε η Εύα κάποια ταπεινοφροσύνη, θ’ αναφωνούσε, «Αυτό είναι αδιανόητο!» όπως και πράγματι ήταν. Αλλά, λόγω ελλείψεως ταπεινοφροσύνης εκολακεύθη κι έτσι υπέκυψε στον πειρασμό. Ο σύζυγός της εσκεμμένα επροτίμησε ν’ ακολουθήση το παράδειγμά της, κι έτσι ήλθε στον κόσμο η αμαρτία κι ο θάνατος.​—Γέν. 3:1-19· Ρωμ. 5:12.

Φυσικά, υπό αυστηρή έννοια, υπάρχουν περισσότερα από ένα είδη ταπεινοφροσύνης. Υπάρχει η ταπεινοφροσύνη που συνδέεται με την αγνότητα, με την αιδώ και την κατάλληλη διαγωγή μεταξύ των φύλων. Υπάρχει, επίσης, η χρήσις της λέξεως «ταπεινόφρων» που σημαίνει μη υπερήφανος, σεμνός, μετριόφρων, όπως είναι ένα μέτριο εισόδημα, ένα μέτριο σπίτι ή μικρή εξοχική οικία, και λοιπά. Εν τούτοις, εδώ εμείς ενδιαφερόμεθα για την αρχική της βασική σημασία, με την οποία η ταπεινοφροσύνη είναι για τον καθένα. Η Αγγλική λέξις «modesty» [μετριοφροσύνη] προέρχεται από τη Λατινική ρίζα modestus, που σημαίνει «τηρών το δέον μέτρον». Σύμφωνα με αυτό βρίσκομε ηγετικά λεξικά της Αγγλικής γλώσσης που δίνουν μεταξύ των ορισμών των για τις λέξεις «μετριόφρων» και «μετριοφροσύνη» τα επόμενα: «μετριότης, αυτοκυριαρχία, το να έχη κανείς μέτρια γνώμη για τον εαυτό του, επιφύλαξις που πηγάζει από μια μη υπερβολική εκτίμησι των προσόντων ενός ανθρώπου, απαλλαγή από επίδειξι, αλαζονεία ή αναίδεια.» «Επίγνωσις των ορίων».

Η ταπεινοφροσύνη κατά κανόνα σημαίνει μέτρησι, σύγκρισι, με άλλα άτομα ή με ό,τι θα μπορούσε να υπάρχη. Έτσι, ο άνθρωπος παραγγέλλεται να περιπατή ταπεινώς μετά του Θεού του, διότι ιδέτε πώς ο μέγας Θεός παραβάλλεται με τον άνθρωπο. Ναι, «Ο Θεός είναι εν τω ουρανώ, συ δε επί της γης· όθεν οι λόγοι σου ας ήναι ολίγοι.» Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η ταπεινοφροσύνη δεν εφαρμόζεται στον Θεό είναι ασύγκριτος και οι αρετές του είναι άπειρες, απεριόριστες.​—Εκκλησ. 5:2.

Το ότι πρέπει ν’ αποφεύγωμε να έχωμε εξωγκωμένη γνώμη για τον εαυτό μας είναι προφανές από τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους 12:3: «Δια της χάριτος της εις εμέ δοθείσης, προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Είναι ανάγκη να έχωμε κάποια ιδέα για τον εαυτό μας, αλλ’ η ταπεινοφροσύνη δεν αφήνει ένα να φρονή πάρα πολλά για τον εαυτό του· ούτε κάνει ένα να φρονή πολύ λίγο για τον εαυτό του. Δεν δίνει σ’ έναν κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητος.

Έπεται, λοιπόν, ότι η ταπεινοφροσύνη από μέρους των νέων δείχνει ότι αυτοί αναπτύσσουν μια ισορροπημένη προοπτική, ότι φρονούν έτσι ώστε να σωφρονούν. Αυτό τους εμποδίζει από το να βρίσκουν σφάλματα, να κομπάζουν, ν’ αλαζονεύωνται, να ενεργούν αναίσχυντα ή να εφιστούν απρεπώς την προσοχή των άλλων στον εαυτό τους. Η ταπεινοφροσύνη υπαγορεύει ότι οι νεαροί δεν πρέπει να κυριαρχούν στις συνομιλίες, όταν είναι παρόντες πρεσβύτεροι· η ταπεινοφροσύνη δεν επιτρέπει στους νέους να επιμένουν στη δική τους προτίμησι εναντίον της γνώμης των γονέων των, όπως, όταν, παραδείγματος χάριν, πρόκειται για το ποιο πρόγραμμα τηλεοράσεως θ’ απολαύση η οικογένεια.

Ομοίως, η ταπεινοφροσύνη προσήκει στο γυναικείο φύλο. Δεν μπορούμε ν’ αγνοήσωμε το Γραφικό ρητό ότι ‘το γυναικείο σκεύος είναι ασθενέστερο’. Όταν η γυναίκα είναι πρόθυμη να ‘παίξη δεύτερο βιολί’, αυτό θα συμβάλη στην ευαρέσκεια κι ευτυχία στο σπίτι. Αλλ’ αν παραλείπη να δεχθή αυτή την αλήθεια στον εαυτό της το αποτέλεσμα θα είναι μόνο ματαίωσις και δυστυχία στον σύζυγό της και στον εαυτό της.​—1 Πέτρ. 3:7.

Εν τούτοις, η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μόνο για γυναίκες και παιδιά· είναι για όλους, όπως έδειξε με το παράδειγμα και με το δίδαγμα ο μεγαλύτερος άνθρωπος που περιεπάτησε ποτέ στη γη, ο Ιησούς Χριστός. Αυτός πάντοτε ανεγνώριζε την κατώτερη θέσι του και δεν ηρέσκετο στον εαυτό του. Όταν κάποτε ένας άρχων του είπε, «Διδάσκαλε Αγαθέ», ο Ιησούς απήντησε: «Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός.» Εδίδαξε δε και στους ακολούθους του ταπεινοφροσύνη όταν τους είπε: «Ούτω και σεις, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε, Ότι δούλοι αχρείοι είμεθα· επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.»​—Λουκ. 18:18, 19· 17:10· Ιωάν. 5:19, 30· 14:28.

Ναι, η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους, διότι κανείς δεν έχει λόγους να καυχάται: «Διότι τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» Ασφαλώς η ταπεινοφροσύνη αποβάλλει κάθε κομπασμό λόγω χρώματος του δέρματος, πλούτου, διανοητικών ή φυσικών ικανοτήτων ή επιδεξιοτήτων.​—1 Κορ. 4:7.

Η ταπεινοφροσύνη, επίσης, είναι για όλους, διότι είναι η ασφαλής πορεία. Εκείνος, που είναι ταπεινόφρων, δεν αναλαμβάνει ασκόπους κινδύνους. Δεν παίζει χωρίς λόγο με τη ζωή του, ούτε την παρούσα ούτε την αιώνια μέλλουσα ζωή του, όπως κάνει ο Χριστιανός που παίζει με την ανηθικότητα. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί παραγγέλλονται: «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν.» «Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος πάντοτε.» Το να λαμβάνετε κατάλληλα υπ’ όψι τις αδυναμίες σας, τα όριά σας, αποτελεί ταπεινοφροσύνη και ασφάλεια από πειρασμό και κολακεία. Θυμηθήτε την Εύα!​—Φιλιππησ. 2:12· Παροιμ. 28:14.

Επίσης, η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους διότι συντελεί στις καλές σχέσεις με τους άλλους, όπως απεργάζεται και με τον Θεό καλές σχέσεις. Η ταπεινοφροσύνη βοηθεί στο ν’ αποφεύγωνται ανταγωνισμοί και φιλονεικίες. Η ταπεινοφροσύνη εμποδίζει τους συζύγους και τις συζύγους από το να έχουν παράλογες απαιτήσεις ο ένας από τον άλλον. Κρατεί τα τέκνα από το ν’ αναμένουν πάρα πολλά από τους γονείς των. Η ταπεινοφροσύνη είναι κατάλληλη και στις προσευχές μας​—αυτές δεν πρέπει να προδίδουν απληστία ή αδικαιολόγητη φιλοδοξία. Η ταπεινοφροσύνη συμβάλλει στην αυτάρκεια, η οποία, μαζί με την ευσέβεια, είναι μέγας πλουτισμός.​—1 Τιμ. 6:6.

Αληθινά, η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους. Μακάριοι είναι οι ταπεινόφρονες! Πόσο καλύτερος τόπος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν περισσότεροι άνθρωποι εκτιμούσαν αυτό το γεγονός!

Η Γραφή​—Είναι ένα «Βιβλίο του Λευκού Ανθρώπου»;

Γιατί πολλοί νομίζουν ότι Γραφή είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου»; Τίνος βιβλίο είναι; Για ποιόν είναι;

«ΜΙΑ θρησκεία που ωργανώθη και υποστηρίζεται από τους διαβόλους προς τον σκοπό να κάμη δούλους τους μαύρους του ανθρωπίνου γένους.» Αυτή είναι η περιγραφή της Χριστιανοσύνης, που εδόθη από τον αρχηγό μιας στρατιωτικής εγχρώμου οργανώσεως. Η Γραφή; Αυτήν την ωνόμασε «δηλητηριώδες βιβλίο».

Ενώ πολλοί στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» μπορούν να θεωρούν αυτόν τον χαρακτηρισμό ως μια άποψι εξαιρετικά υπερβολική, εν τούτοις παραμένει το σκληρό γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός εγχρώμων λαών σε όλη την Αφρική και την Ασία, καθώς και οι έγχρωμοι άνθρωποι στα άλλα μέρη του κόσμου έχουν την ίδια γνώμη. Θεωρούν τη Χριστιανοσύνη ως μια «θρησκεία του λευκού ανθρώπου» και τη Γραφή ως ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου».

Μερικοί θα ήθελαν γρήγορα ν’ απορρίψουν αυτά τα συμπεράσματα των εγχρώμων ανθρώπων ως προκαταλήψεις και χωρίς καμμιά βάσι. Αλλ’ άρα γε είναι χωρίς βάσι αυτού του είδους οι απόψεις; Γιατί πολλοί από τους εγχρώμους ανθρώπους του κόσμου έχουν φθάσει σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα; Και, πράγμα που είναι ζωτικά σπουδαίο, είναι αλήθεια ότι η Γραφή, και επομένως η Χριστιανοσύνη, είναι κυρίως για τον λευκό άνθρωπο;

ΒΑΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Για να εκτιμήσωμε επαρκώς τα αισθήματα των εγχρώμων ανθρώπων, που έχουν αυτές τις αντιλήψεις, πρέπει να κάμωμε καθώς είπε κάποιος: «Να περπατήσετε πρώτα με τα ιδικά μου παπούτσια.» Αν οι λευκοί έθεταν τον εαυτό τους στη θέσι αυτών των εγχρώμων, δεν θα ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβουν γιατί πολλοί απ’ αυτούς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Γραφή είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου» και ότι η Χριστιανοσύνη που διδάσκει είναι κυρίως για τον λευκό άνθρωπο.

Επί δεκαετίες, σε μερικές περιπτώσεις εκατονταετίες, πολλοί από τους εγχρώμους λαούς της Ασίας και της Αφρικής ήσαν κάτω από την κυριαρχία των αποικιακών δυνάμεων, συνήθως Ευρωπαϊκών. Αυτές οι αποικιακές δυνάμεις αποτελούσαν την καρδιά του «Χριστιανικού κόσμου», διότι εκαλούντο όλες αυτές Χριστιανικά Έθνη, και λευκοί. Εκείνοι, που ήσαν κάτω από την κυριαρχία αυτών, ενόμιζαν, φυσικά, ότι αυτά τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» αντεπροσώπευαν τη Χριστιανοσύνη, επειδή επίστευαν ότι «Χριστιανικός κόσμος» και Χριστιανοσύνη είναι ένα και το αυτό πράγμα.

Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η αποικιακή κυβέρνησις ήταν καταπιεστική. Κρατούσε τους υπηκόους λαούς σε άγνοια μέσω πτωχής εκπαιδεύσεως. Οι εντόπιοι υπέφεραν οικονομικώς για να επωφεληθούν οι δυνάμεις που κυβερνούσαν. Οι κοινωνικές συνθήκες των εγχρώμων λαών ήσαν πολύ κατώτερες από το επίπεδο του αποικιακού «Χριστιανικού» έθνους που ασκούσε την εξουσία. Σε μερικές περιπτώσεις οι έγχρωμοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά επιάνοντο ως ζώα κι επωλούντο ως δούλοι σε άλλα «Χριστιανικά» έθνη.

Ακόμη και εκεί όπου αυτή η αποικιακή εξουσία είχε τα καλά της χαρακτηριστικά, οι έγχρωμοι υπήκοοι ένοιωθαν πληγωμένη την υπερηφάνειά των λόγω του ότι ευρίσκοντο κάτω από την εξουσία και την κυριαρχία ξένων δυνάμεων εναντίον της θελήσεώς των. Επίσης, η στάσις της υπεροχής που συχνά εξεδηλώνετο από τις λευκές δυνάμεις έκαναν τους εγχρώμους ανθρώπους συνεχώς να αισθάνωνται ως πολίται δευτέρας τάξεως, συχνά μέσα στη δική τους χώρα.

Επιπρόσθετα σ’ αυτά υπήρχε η έκφρασις μερικών ότι οι έγχρωμοι είναι «μια κατώτερη φυλή». Ένας νεαρός έγχρωμος το έμαθε αυτό, όταν παρετήρησε ένα μεγάλο διάγραμμα ζωγραφισμένο επάνω στον τοίχο ενός μουσείου, με μια γραμμένη επικεφαλίδα που τον επληροφορούσε ότι ήταν μια εξήγησις των φυλών του ανθρωπίνου γένους. Ο χάρτης είχε ζωγραφισθή έτσι ώστε να δείχνη τον έγχρωμο «κλάδο» με κάποιον τρόπο ανεπαίσθητα μόνον ανώτερον από τους πιθήκους και κατώτερον από το είδος που ήταν στην κορυφή του δένδρου, το οποίον είδος είχε ένα αξιοσημείωτο λευκό χρώμα.

Επί χρόνια οικοδομήθηκε η μνησικακία. Ένα άτομο έγχρωμο, που παρευρίσκετο στην ομάδα που σπούδαζαν τις φυλετικές σχέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, είπε: «Επί γενεές μας εξεπαίδευαν και μας συνεβούλευαν οι πρόγονοί μας να αποκρύπτωμε τις μνησικακίες μας και τα μίση μας​—διότι θα ήταν άσκοπο να κάμωμε αλλιώς. Αλλά στα τελευταία δύο χρόνια το μίσος αυτό έγινε εκρηκτικό και εκδηλώνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.» Όταν ένας λευκός φοιτητής ισχυρίσθηκε ότι πολλοί λευκοί στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες προηγουμένως εθεωρούσαν τους Νέγρους δούλους με πατρική και φιλική άποψι, μια νέα έγχρωμη κοπέλλα απήντησε: «Ναι, πάντοτε μας θεωρούσαν σαν σκυλάκια και δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί αρνούμεθα να είμεθα σκυλάκια.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 10 Φεβρουαρίου 1964, σελ. 16) Το αίσθημα αυτό έγινε έντονο σε άλλες χώρες, όπου οι λευκές αποικιακές δυνάμεις είχαν κυριαρχήσει επάνω στην έγχρωμη πλειονότητα για μια μακρά περίοδο χρόνου.

Επειδή πολλοί έγχρωμοι, δίκαια ή άδικα, αισθάνονται ότι η μεγαλυτέρα έλλειψις εκπαιδεύσεώς των, η άνιση κοινωνική κατάστασίς των, το χαμηλότερο επίπεδο της ζωής και ο εξευτελισμός των προέρχονται από τους λευκούς αποικιακούς κυριάρχους των, για τούτο η δυσαρέσκειά των απλώνεται για να περιλάβη όλα που οι δυνάμεις εκείνες υπερασπίζουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι η θρησκεία των αποικιακών δυνάμεων κατήντησε ύποπτη.

Τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά, συλλογίζονται οι έγχρωμοι, και εν τούτοις συχνά καταπιέζουν και εξευτελίζουν τους εγχρώμους λαούς. Οι ιερείς και οι ιεραπόστολοί των εξαποστέλλονται για να μεταστρέψουν τον εντόπιο πληθυσμό στο είδος θρησκείας του «Χριστιανικού κόσμου». Αλλ’ από εκείνα, που πολλοί έγχρωμοι βλέπουν να γίνωνται εν τω ονόματι της Χριστιανοσύνης, σκέπτονται ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι γι’ αυτούς. Δεν τους εξυψώνει στο ίσο επίπεδο ούτε τους κάνει δεκτούς από τους λευκούς κυρίους των. Είναι, λοιπόν, λογικό γι’ αυτούς να συμπεράνουν ότι η θρησκεία του λευκού ανθρώπου είναι μόνον ένα όργανον για να ειρηνεύση τον εντόπιο πληθυσμό έτσι ώστε να μπορή να συνεχίση η υποδούλωσίς των. Ο «Χριστιανικός κόσμος» και η Χριστιανοσύνη, υποτίθεται, λοιπόν, ότι είναι οι αιχμές των λογχών για την αποικιοκρατία. Το επόμενο συμπέρασμα που έβγαλαν είναι ότι το βιβλίο, που ο «Χριστιανικός κόσμος» χρησιμοποιεί, πρέπει, επίσης, να είναι ένα βιβλίο των λευκών, ένα άλλο όργανο για να χρησιμοποιήται εναντίον των εγχρώμων λαών.

Δεν λέγομε ότι οι ισχυρισμοί περί καταπιέσεως είναι όλοι ορθοί ή ότι όλοι είναι εσφαλμένοι. Ούτε αγνοούμε το γεγονός ότι έγιναν πολλά καλά από πολλούς λευκούς, που ήσαν επί κεφαλής των αποικιακών διοικήσεων. Αλλ’ η θλιβερή αλήθεια παραμένει ότι συνέβησαν αρκετά σφάλματα για ν’ αναπτυχθή το αίσθημα της μνησικακίας.

Η ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΗ;

Οποιοσδήποτε, που μελετά την κατάστασι αμερόληπτα, μπορεί να δη γιατί πολλοί έγχρωμοι διατρέφουν τέτοια αισθήματα και γιατί έφθασαν να θεωρούν τη Χριστιανοσύνη ως θρησκεία του λευκού ανθρώπου και τη Γραφή ως ένα βιβλίο του λευκού ανθρώπου. Αλλά το ζήτημα μένει: Αληθεύει άρα γε ότι η Χριστιανοσύνη και η Γραφή είναι ελαττωματικά και κυρίως είναι για τον λευκόν άνθρωπο;

Η Γραφή η ίδια μας αντιμετωπίζει μ’ ένα χτυπητό γεγονός, γενικό για όλους τους ανθρώπους, λευκούς ή εγχρώμους, που θα έκαναν καλά να το εκτιμήσουν. Πειστικά εφιστά την προσοχή μας στο ότι η Χριστιανοσύνη της Γραφής θετικά δεν είναι η Χριστιανοσύνη που ασκείται από τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου»!

Η Γραφή δείχνει ότι εκείνο που ο «Χριστιανικός κόσμος» ασκεί είναι η αποστατημένη θρησκεία. Είναι η θρησκεία, που πήρε το όνομα της Χριστιανοσύνης, αλλά δεν την ασκεί αυτήν με καμμιά αληθινή σημασία της λέξεως. Είναι μια θρησκεία τόσο αποξενωμένη από τη Χριστιανική Γραφή, ώστε να εφαρμόζωνται τα λόγια του Ιησού Χριστού, που λέγει: «Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού· εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων”.»​—Ματθ. 15:7-9.

Τα λόγια αυτά είναι πολύ σαφή. Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί και, εν τούτοις, δεν ζουν σύμφωνα με τους κανόνας της Χριστιανοσύνης, καθώς βρίσκονται στη Γραφή, δεν είναι Χριστιανοί πραγματικά. Οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν είναι Χριστιανικές. Έφυγαν μακριά από τη Χριστιανοσύνη, που βρίσκεται μέσα στη Γραφή. Οι ρίζες των θρησκειών αυτών βρίσκονται στις διεστραμμένες διδασκαλίες και τις συνήθειες που βρίσκονται στην αρχαία Βαβυλώνα, που χρονολογείται αιώνες πρωτύτερα από την εποχή του Χριστού.

Επομένως, όσοι αισθάνονται αντιπάθεια προς τον «Χριστιανικό κόσμο» και αφήνουν τη μνησικακία αυτή να πέφτη επάνω στη Γραφή και την αληθινή Χριστιανοσύνη, πρέπει να ξέρουν ότι η Γραφή και η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν υποστηρίζουν όσα ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει κάμει. Η Γραφή σαφώς καταδικάζει τους πολέμους των, τα μίση τους, την ανηθικότητά τους, τις θρησκευτικές των εχθρότητες και υποκρισία, τη στάσι των ως υπερτέρων, τους εξευτελισμούς που κάνουν σε άλλους λαούς. Αλλά να ξέρετε πολύ καλά αυτό: Η Αγία Γραφή καταδικάζει τα ίδια πράγματα όταν γίνωνται από ανθρώπους οποιουδήποτε χρώματος!

Η ΓΡΑΦΗ​—ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

Αυτό οδηγεί την προσοχή μας σ’ ένα θεμελιώδες γεγονός σχετικά με τη Γραφή: Δεν είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου» μόνο, ούτε και είναι ένα «βιβλίο του εγχρώμου ανθρώπου» μόνο. Είναι για τους λαούς όλων των χρωμάτων του δέρματος. Δεν εγράφη από Ευρωπαίους, αλλ’ από Ασιάτας, από Ανατολίτας. Εν τούτοις, δεν επρόκειτο να παραμένη ατομικό κτήμα των Ανατολιτών· ένας ευσεβής άνθρωπος, του οποίου τα λόγια διατηρούνται στη Γραφή, είπε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.»​—Πράξ. 10:34, 35.

Ο Θεός είναι Θεός αγάπης. Δεν εδημιούργησε τον άνθρωπον και έπειτα να ευνοή τον ένα περισσότερο από τον άλλον λόγω του χρώματος του δέρματός του. Όλοι έχουν τον ίδιο πρόγονο, αν στρέψωμε το βλέμμα μας αρκετά προς τα πίσω. Καθώς οι Πράξεις λέγουν 17:26: «[Ο Θεός] έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.» Όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Η Γένεσις 3:20 λέγει: «Και εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν· διότι αυτή ήτο μήτηρ πάντων των ζώντων.»

Όχι, οι έγχρωμες φυλές δεν είναι υπό «κατάραν» καθώς ισχυρίζονται μερικοί. Ο ισχυρισμός αυτός είναι μια διαστροφή της αφηγήσεως της Γενέσεως 9:25, όπου μια κατάρα απηγγέλθη επάνω στον Χαναάν λίγο ύστερ’ από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αλλ’ οι απόγονοι του Χαναάν δεν ήσαν οι έγχρωμοι λαοί της Αφρικής. Οι απόγονοι του Χαναάν ήσαν λευκοί. Επομένως, αν πρέπει να υποστηριχθή το επιχείρημα, τότε ήταν μια «λευκή φυλή» εκείνη που ήταν υπό κατάραν! Αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει, διότι η Γραφή σαφώς δείχνει ότι κανείς από τους λαούς δεν βρίσκεται κάτω από μια ειδική κατάρα σχετικά με το χρώμα του δέρματός των.

Δεν θα ήταν καλό για κανένα να υπερηφανεύεται για τους προγόνους του. Όλοι μας έχομε τα ίχνη μας από τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ. Αυτός εστασίασε εναντίον του Θεού. Τι υπάρχει για να κομπάζη κανείς γι’ αυτό; Η πορεία της ενεργείας του έφερε μεγάλες δυσκολίες σ’ όλους τους απογόνους του, σ’ όλη την ανθρώπινη οικογένεια. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους.» (Ρωμ. 5:12) Για την αιτία αυτή όλοι έχουν την ανάγκη της απολυτρώσεως, που επρομήθευσε ο Ιησούς Χριστός. Αυτός έδωσε τη ζωή του, όπως όσοι λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό από όλα τα έθνη μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού. Καθώς η Γραφή το διατυπώνει: «Διότι καθώς δια της παρακοής του ενός ανθρώπου [του Αδάμ] οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και δια της υπακοής του ενός [του Ιησού Χριστού] οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι.»​—Ρωμ. 5:19.

Ότι ο Θεός ευλογεί εκείνους που ταπεινά τον υπηρετούν, άσχετα με το χρώμα του δέρματος, η Γραφή το κάνει σαφές: «Επειδή δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και Έλληνος· διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλούμενους αυτόν.» (Ρωμ. 10:12) Καθώς ο Θεός είπε σ’ έναν πιστόν άνθρωπο της Ανατολής της αρχαίας εποχής: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γέν. 22:18) Αργότερα οι συγγραφείς της Βίβλου το εβεβαίωσαν προσθέτοντας: «[Ο Θεός] θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οιτίνες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, . . . κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Ναι, οι ευλογίες του Θεού στη νέα του τάξι θα εκταθούν σ’ όλη τη γη και θα περιλαμβάνουν ανθρώπους, που υπήρξαν πιστοί σ’ αυτόν άσχετα με την εθνική τους καταγωγή ή το χρώμα του δέρματός των.​—1 Τιμ. 2:4· Αποκάλ. 7:9, 10.

Η ΓΡΑΦΗ ΘΑ ΔΙΑΜΕΝΗ

Η Γραφή θα διαμένη. Πώς μπορούμε να είμεθα τόσο βέβαιοι; Διότι ο συγγραφεύς της είναι ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός. «Όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστος.» (2 Τιμ. 3:16) Πόσον καιρό θα διαμένη; «Ο χόρτος εξηράνθη, το άνθος εμαράνθη· ο λόγος όμως του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα.» (Ησ. 40:8) Όλη η εναντίωσις, η προκατάληψις και η κακή πληροφορία που υψώθηκαν εναντίον του λόγου του Θεού δεν θα υπερισχύσουν, διότι αυτός είναι ο συγγραφεύς και ο διατηρητής του. Το γεγονός ότι διέμεινε χιλιάδες χρόνια, παρά τις επανειλημμένες, τις μαινόμενες απόπειρες για να την καταστρέψουν, αυτό είναι μια εύγλωττη βεβαιότης ότι ο Θεός διεφύλαξε τον λόγο του εις το παρελθόν και θα κάμη το ίδιο και στο μέλλον.

Μη παρασύρεσθε από την προπαγάνδα που εκσφενδονίζουν εναντίον της Γραφής. Προέρχεται από τον Σατανά τον Διάβολον και τους δαίμονάς του. Είναι εκείνος «ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Θέλει να δυσφημήση τη Γραφή για να απομακρύνη τους ανθρώπους από τον Θεό. Το κάνει μέσω των αθέων στοιχείων, όπως δείχνει αυτό το άρθρο που εδημοσιεύθη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, 2ας Ιουνίου 1963: «Το κύριο όργανο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ζένμιν Ζιχ Πάο του Πεκίνου, εδημοσίευσε ένα μεγάλο κύριο άρθρο στις 9 Μαΐου καταδικάζοντας τη Γραφή και τη Χριστιανοσύνη ως όργανα που εχρησιμοποιήθηκαν από την ‘τάξι των εκμεταλλευτών’ για να υπονομεύσουν τον Μαρξισμό.»

Η Γραφή δεν είναι βιβλίο για να εκμεταλλεύεται οποιονδήποτε. Το αντίθετο ακριβώς είναι αληθές. Είναι ένα βιβλίο ελευθερίας, προωρισμένον ν’ απελευθερώνη από τη δουλεία. Δεν προορίζεται να εξυπηρετήση ανθρώπους ενός μόνον ιδιαιτέρου χρώματος δέρματος. Δεν είναι βιβλίο ανθρώπου. Είναι βιβλίο του Θεού.

Θα πρέπει κανείς να φροντίζη να μη προσπαθή να δικαιολογήση την ιδιοτελή ατομική πορεία του υποτιμώντας τη Γραφή. Οι κανόνες της είναι υψηλοί και εκθέτει την υποκρισία και την πονηρία είτε προέρχεται από ένα του οποίου το δέρμα είναι λευκό ή από ένα του οποίου το δέρμα είναι έγχρωμο. Κατανοείτε ότι το κακό, που οποιοσδήποτε κάνει, σημειώνεται από τον Θεό, διότι αυτός βλέπει τα πάντα: «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.» (Παροιμ. 15:3, ΜΝΚ) Θα κρατή τους κακούς υπευθύνους για τις πράξεις των της αδικίας και θα ευλογή εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη. Η υπόσχεσίς του είναι υψηλοί και εκθέτει την υποκρισία και την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί.»​—Ψαλμ. 37:34, ΜΝΚ.

Όχι, η Γραφή δεν είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου». Μη επιτρέπετε ψευδείς κατηγορίες εναντίον της για να σας απομακρύνουν απ’ αυτή, διότι αυτό θα σας αποστερήση από τις ωφέλειες που αυτή προωρίσθη να σας φέρη. Η Γραφή μπορεί να σας διδάξη το δρόμο της ελευθερίας· μπορεί να σας ελευθερώση από την υποδούλωσι σ’ αυτό το παλιό σύστημα πραγμάτων· μπορεί να σας βάλη στον δρόμο, που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Αλλά για ν’ αποκτήσετε αυτά τα οφέλη, πρέπει να προσέχετε σ’ εκείνα που λέγει. Είναι βιβλίο του Θεού. Είναι προς όφελός σας, αδιάφορο ποιο χρώμα έχει το δέρμα σας.

Η Αρχή ενός Βιβλικού Μυστηρίου

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι Θεός φωτός. Καθώς απεργάζεται τους σκοπούς του έχει ιερά μυστικά, πλην όμως δεν τα κρατεί αιωνίως για τον εαυτό του, αλλά τα αποκαλύπτει πλήρως στον δέοντα καιρό του. Δεν είναι Θεός ανεξηγήτων μυστηρίων, αλλά ο αναγνώστης του Βιβλίου του, της Αγίας Γραφής, θα διαπιστώση ότι, αρχίζοντας με το πρώτο της βιβλίο, τη Γένεσι, και τελειώνοντας με το τελευταίο της βιβλίο, την Αποκάλυψι, αποκαλύπτει, βήμα προς βήμα, ένα μεγάλο μυστήριο, όχι δικής του επινοήσεως, αλλά με παραχώρησι του Θεού. Στο τέλος της Γραφής η λύσις αποκαλύπτεται ως στη λαμπρότητα του φωτός της ημέρας. Αν ακολουθήσετε το νήμα του μυστηρίου αυτού δια μέσου της Γραφής, θα βρήτε την παρά Θεού αποκάλυψί του ενδιαφέρουσα σε σημείο που να σας απορροφά περισσότερο από κάθε άλλο μυθολογικό μυστήριο και θα ενασχοληθήτε περισσότερο σ’ αυτό, όχι μόνον διότι πρόσωπα και πράγματα είναι πραγματικά, αλλά διότι αυτή η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από την εκ μέρους σας κατανόησι της λύσεώς του. Δεν μπορείτε ν’ αγνοήσετε οιονδήποτε από τους υπαινιγμούς που γίνονται διαφορετικά, θα έχετε μια ασαφή μόνο κατανόησι κι έτσι δεν θα μπορέσετε ν ακολουθήσετε την πορεία που σώζει τη ζωή και την οποία ο Θεός φανερώνει καθώς το μυστήριο φθάνει στο αποκορύφωμά του.

Ποιό είναι το θέμα αυτού του μυστηρίου; Είναι η πτώσις της «Βαβυλώνος της Μεγάλης». Ο λόγος, για τον οποίον είναι τόσο ζωτική για τον αναγνώστη είναι ότι η πτώσις αυτή συνδέεται στενά με τη βασιλεία του Θεού. Πραγματικά, η πτώσις της σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού κυβερνά. Επρόκειτο να έλθη μ’ αιφνιδιαστικό τρόπο τόσο συγκλονιστικό, που η μεγάλη πλειοψηφία του ανθρωπίνου γένους επρόκειτο να εκπλαγή και να συλληφθή μέσα στις παγκοσμίου κλίμακος συνέπειές της. Η κατανόησις του μυστηρίου αυτού θα καταστήση ικανόν τον άνθρωπο που έχει ευθεία καρδιά να ενωθή με άλλους, οι οποίοι έχουν προσευχηθή επί αιώνες για το γεγονός αυτό, γνωρίζοντας ότι αυτό σημαίνει απελευθέρωσι από μια καταπίεσι που διήρκεσε τόσο πολύ.

Αν η Βαβυλών είναι καταδικασμένη, τότε τίθεται ενώπιόν μας μια εκλογή, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσωμε με εντιμότητα και θάρρος. Έχοντας πρόχειρο τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, δεν πρέπει ν’ αφήσωμε τον εαυτό μας σε άγνοια σχετικά με την εκλογή αυτή. Δια μέσου των σελίδων αυτού του Βιβλίου ακούμε τη διεγερτική εντολή προς εκείνους, που επιθυμούν να είναι λαός του Θεού για να εξέλθουν από τη Βαβυλώνα. Τούτο δηλοί ότι όλοι αυτοί είναι κατά ένα τρόπον σε αιχμαλωσία ως δούλοι της Βαβυλώνος. Πρέπει να γνωρίζωμε τι είναι η Βαβυλών η Μεγάλη και επίσης τι είναι η βασιλεία του Θεού, διότι η εκλογή είναι: Να μείνωμε στην καταδικασμένη Βαβυλώνα και να πεθάνωμε ή να βγούμε απ’ αυτή και να θέσωμε τον εαυτό μας υπό τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού για ζωή.

Για ν’ αποκτήσωμε πλήρη κατανόησι του τι είναι η Βαβυλών η Μεγάλη, πρέπει πρώτα να εξετάσωμε την αρχαία Βαβυλώνα, που είχε στο έτος 539 π.Χ. μια πτώσι που παρέμεινε ιστορική. Πολλές πληροφορίες μπορούμε να έχωμε σχετικά με τη Βαβυλώνα, τόσο από αρχαιολογικής, όσο και από ιστορικής απόψεως, ειδικώς τώρα που τα ερείπιά της, τα οποία κάνουν εντύπωσι, έχουν αποκαλυφθή από το 1899 κι εντεύθεν και εφόσον η Γραφή μάς προσφέρει πολλά από την ιστορία της αρχαίας Βαβυλώνος. Γιατί η Γραφή περιέχει τόσο πολλά για την αρχαία Βαβυλώνα; Το Ρωμαίους 15:4 μας λέγει: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των Γραφών.» Το μυστήριο της Βαβυλώνος της Μεγάλης έχει τώρα σχεδόν συντελεσθή. Συνεπώς είναι ενδιαφέρον, ναι, πολύ επείγον να κατανοήσωμε την ιστορία της αρχαίας Βαβυλώνος, την πτώσι της και την τελική της καταστροφή, παίρνοντας απ’ εκεί φως για το αντίτυπό της, την Βαβυλώνα τη Μεγάλη, περί της οποίας το βιβλίο της Αποκαλύψεως αναφέρει ότι ασκεί κυβερνητική εξουσία σε πολύ μεταγενέστερο χρόνο αφότου η πόλις της Βαβυλώνος είχε απολέσει την παγκόσμια πολιτική της αυτοκρατορία.

ΕΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

Η πρώτη-πρώτη μνεία περί της Βαβυλώνος στην Αγία Γραφή γίνεται στη Γένεσι, κεφάλαιο δέκατο, εδάφιο δέκατο, που λέγει: «Και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών.» Η Βαβυλών είναι η ίδια με την Βαβέλ, διότι η πρώτη γραπτή μετάφρασις των Εβραϊκών Γραφών σε ξένη γλώσσα είναι η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα και οι Ελληνόφωνοι Εβραίοι, που έκαμαν την εργασία αυτή, μετέφρασαν το όνομα Βαβέλ ως Βαβυλώνα. Η Λατινική μετάφρασις Βουλγάτα μεταχειρίζεται, επίσης, το όνομα Βαβυλών, όπως κάνουν και άλλες μεταφράσεις. Είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός ότι η Γραφή αποτελεί το μόνο ιστορικό υπόμνημα, που μας πληροφορεί για την αρχή και για τον ιδρυτή της Βαβέλ ή Βαβυλώνος. Μας λέγει ότι ο ιδρυτής της Βαβυλώνος ήταν ένας άνθρωπος ονόματι Νεβρώδ, απόγονος του Χους, υιού του Χαμ. Ήταν λοιπόν δισέγγονος του Νώε. Μας πληροφορεί, επίσης, ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς. Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις της Γραφής παρουσιάζει την αφήγησι με αυτά τα λόγια: «Και αύται είναι αι γενεαλογίαι των υιών του Νώε, Σημ, Χαμ, και Ιάφεθ· και εγεννήθησαν εις αυτούς υιοί μετά τον κατακλυσμόν. Οι υιοί του . . . Χαμ, Χους, και Μισραΐμ, και Φουθ, και Χαναάν. . . . Και ο Χους εγέννησε τον Νεβρώδ. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, και Ερέχ, και Αχάδ, και Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ. Εκ της γης εκείνης εξήλθεν εις Ασσυρίαν, και ωκοδόμησε την Νινευή, και την Ρεχωβώθ-Ιρ, και την Χαλάχ, και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ (η ιδία είναι η πόλις η μεγάλη).»​—Γέν. 10:1-12, ΜΝΚ.

Κυνηγοί με φήμη, ακόμη και σήμερα φέρουν το παρώνυμο «Νεβρώδ». Αλλ’ αυτός ο Νεβρώδ ήταν απλώς κυνηγός ζώων; Τι είδους ακριβώς κυνηγός ήταν; Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 9, έκδοσις 1909, σελίς 309, λέγει ότι ο Νεβρώδ, στα συγγράμματα των Ιουδαίων ραββίνων, «είναι το πρότυπον στασιαστικών ατόμων, το δε όνομά του εξηγείται, ‘εκείνος που έκαμε όλους τους ανθρώπους να στασιάσουν εναντίον του Θεού’.»

Ο Αλέξανδρος Μάρλοου, στο έργο του Το Βιβλίο των Γενέσεων, αποδίδει το Γένεσις 10:8, 9 ως ακολούθως: «Και ο Χους εγέννησε τον Νεβρώδ· ούτος ήρχισε να είναι ισχυρός τύραννος εις την γην. Ήτο τρομερός καταδυνάστης, προκαλών τον Ιεχωβά κατά πρόσωπον· όθεν λέγεται, καθώς ο Νεβρώδ, ο γιγάντειος κυνηγός, κατέχων αλαζονικώς την θέσιν του Ιεχωβά.»a

Η Εβραϊκή πρόθεσις λιφνεΐ είναι η λέξις που μεταφράζεται «ενώπιον» στην έκφρασι «ενώπιον του Ιεχωβά». Η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμος 7ος, έκδοσις του 1894, σελίς 109, λέγει:

Η πρόθεσις αυτή έχει συχνά, όπως ο [Λεξικογράφος] Γεσένιος παραδέχεται, εχθρική έννοια​—κατενώπιον, επί σκοπώ εναντιώσεως (Αριθμοί 16:2· 1 Χρονικών 14:8· 2 Χρονικών 14:10)· και η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα τέτοια έννοια αποδίδει στο υπό εξέτασιν εδάφιο​—εναντίον Κυρίου. Τα [Ιουδαϊκά] Ταργκούμ και ο [ιστορικός] Ιώσηπος δίδουν στην πρόθεσι την εχθρική αυτή έννοια. Επίσης τα συμφραζόμενα μας κάνουν να αποκλίνωμε προς αυτή. Το ότι το ισχυρό κυνήγι δεν περιωρίζετο στη θήρευσι καταφαίνεται από τη στενή του σχέσι με την ανοικοδόμησι οκτώ πόλεων . . . Εκείνο που έκανε ο Νεβρώδ στο κυνήγι ως ένας κυνηγός ήταν το πρώιμο τεκμήριο του τι επετέλεσε ως κατακτητής. Διότι, το κυνήγι και ο ηρωισμός ήσαν ειδικώς και κατά φυσικόν λόγον συνδεδεμένα από τους αρχαίους χρόνους, . . . Τα Ασσυριακά μνημεία, επίσης, απεικονίζουν πολλά κατορθώματα στο κυνήγι και η λέξις συχνά χρησιμοποιείται για να υποδηλώση εκστρατεία . . . Η έννοια, λοιπόν, θα είναι ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος μετά τον κατακλυσμό που ίδρυσε βασίλειο, που ήνωσε τα υπολείμματα πατριαρχικής διακυβερνήσεως που είχε διασπασθή, και τα εστερεοποίησε συνηνωμένα κάτω από τον εαυτό του ως μοναδικήν κεφαλήν και κύριον· και όλο αυτό κατά πρόκλησιν του Ιεχωβά, διότι αυτό αποτελούσε τη βίαιη παρείσδυσι Χαμιτικής δυνάμεως σε Σημιτική περιοχή.

Σε αρμονία μ’ αυτή την διευκρινισμένη απόψι των πραγμάτων, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έκδοσις 1961, μεταφράζει τα εδάφια Γένεσις 10:8-10 ως εξής: «Και ο Χους έγινε πατήρ του Νεβρώδ. Έκαμε αρχήν αποκτήσεως ισχύος επί της γης. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά. Δια τούτο λέγεται: “Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά”. Και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη η Βαβέλ και η Ερέχ και η Αχάδ και η Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ.»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΕΚΧΥΣΙ ΑΙΜΑΤΟΣ

Όταν ο Νώε και η οικογένειά του εξήλθαν στο ξηρό έδαφος έπειτα από διαμονή επί ένα ηλιακό έτος μέσα στην κιβωτό, είχαν το ίδιο πνεύμα ή την ίδια διανοητική διάθεσι. Η πρώτη τους πράξις, αφηγείται το υπόμνημα, ήταν η ανασύστασις της αληθινής λατρείας επί της γης με το να οικοδομήσουν ένα θυσιαστήριο και να προσφέρουν στον Δημιουργό και Διαφυλακτή των ευχαριστήριες θυσίες, ευάρεστες κι ευπρόσδεκτες. Αντιστοίχως, ο Θεός ηυλόγησε τον Νώε και τους υιούς του και εξέθεσε σ’ αυτούς τον νόμο που θα ερρύθμιζε τώρα τις σχέσεις του ανθρώπου με το βασίλειο των ζώων και τον συνάνθρωπό του. Για πρώτη φορά επέτρεψε σε ανθρώπινα πλάσματα να τρώγουν τη σάρκα ζώων, πτηνών και ιχθύων. Αλλά ως Δημιουργός και Κύριος των όλων, περιλαμβανομένης και της ζωής ζώων και ανθρώπων, ο Θεός διετύπωσε απεριφράστως στον Νώε, κατά τον καιρό εκείνο, το γεγονός ότι η ζωή είναι ιερά γι’ αυτόν. Αυτό συνέβη 1.657 χρόνια μετά τη δημιουργία του Αδάμ (2369 π.Χ., υπολογιζομένου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο).

Εδώ ο Ιεχωβά Θεός εξήγησε στον Νώε ότι η ζωή, ή ψυχή, της σαρκός είναι στο αίμα και ότι, ενώ τώρα παραχωρούσε στον άνθρωπο τη σάρκα των ζώων για να την τρώγη προς συντήρησιν της ζωής του, δεν είχε κανείς το δικαίωμα να τρώγη ή να πίνη το αίμα του πλάσματος, διότι αυτό θα εσήμαινε το να λάβη για τον εαυτό του τη ζωή του πλάσματος, η οποία ζωή ή ψυχή ανήκει στον Ζωοδότη. (Γέν. 9:3, 4) Ποιος ήταν ο τρόπος που έπρεπε να διατεθή αυτό τα αίμα; Έπρεπε ν’ αποστραγγισθή, όταν το ζώο εφονεύετο, και να εκχυθή στο έδαφος, στη «μητέρα» γη. (Λευιτ. 17:13· Δευτ. 12:16· 15:23· Πράξ. 15:20) Ήταν ως να έδιδε ένας πάλι τη ζωή στον Θεό, αλλ’ ελάμβανε μόνο τη σάρκα σαν κάτι που κατά χάριν του παρεχωρείτο. Ως εκ τούτου, η Γραφή δεν καταδικάζει το κυνήγι ζώων για τροφή, ενδυμασία ή για λόγους προστασίας, αλλά καταδικάζει πράγματι τον αχαλίνωτο φόνο χάριν αθλητισμού ή ψυχαγωγίας, με το να εκχύνεται το αίμα ή η ζωή για σκοπό που δεν είναι επωφελής ή διατεταγμένος από τον Θεό.

Σπουδαιότερη από τη ζωή των κατωτέρων ζωικών πλασμάτων είναι η ζωή του ανθρώπου, διότι ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού. Ο Θεός ετόνισε πόσο σοβαρά την θεωρούσε, όταν είπε στον Νώε και στους υιούς του: «Και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»​—Γέν. 9:5, 6.

Λοιπόν, το αίμα ή ζωή του ανθρώπου εθεωρήθη πολύ περισσότερο πολύτιμη από εκείνη των ζώων, και ο Θεός είπε ότι θα ζητούσε λογαριασμό από οποιονδήποτε που θα ελάμβανε ανθρώπινη ζωή. Θα έπρεπε να πληρώση με τη δική του ζωή. Όλοι οι άνθρωποι, αφού είναι απόγονοι του Νώε και των υιών του, είναι δεσμευμένοι μ’ αυτόν τον νόμο του Θεού.

ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ

Αλλά ο Νεβρώδ εξεδήλωσε διαφορετικό πνεύμα από τον Νώε και τον Σημ. Επέδειξε το κακό, ιδιοτελές, φιλόδοξο, αιμοδιψές πνεύμα του μεγάλου αντιπάλου του Θεού, Σατανά του Διαβόλου. Με το να είναι ο δισέγγονος του Νώε, ήταν ασφαλώς δεσμευμένος με τον νόμον εκείνον που καθώριζε τη χρήσι του αίματος. Αλλά η πορεία του έδειξε ότι κατείχετο από πλήρη περιφρόνησι για τον νόμο του Θεού, όχι μόνο κυνηγώντας άγρια θηρία με αχαλίνωτο τρόπο για να κάμη τον εαυτό του ήρωα, αλλ’ επεκτείνοντας το κυνήγι αυτό για κατακτήσεις με μάχες και φονεύοντας ανθρώπινα πλάσματα. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 10, σελίς 741, λέγει σχετικά με τον Νεβρώδ ως «ισχυρόν κυνηγόν ενώπιον του Κυρίου»: «Το τελευταίο αυτό μπορεί να ληφθή υπό στενήν έννοιαν​—κυνηγός αγρίων θηρίων, διότι τέτοιοι γνωρίζομε ότι υπήρξαν οι Βαβυλώνιοι πρίγκηπες· ή, υπό την έννοιαν του πολεμιστού, καθόσον η αρχική λέξις γκιμπόρ σημαίνει ‘ήρως’.» Με την τελευταία αυτή άποψι συμφωνεί Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 20, έκδοσις 1929, σελίς 350, λέγοντας: «Προσδιορίζεται ως ένας ‘ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Κυρίου’, που είναι μια ασαφής έκφρασις, αλλά προφανώς αναφέρεται σε μάχες και κατακτήσεις ως επίσης και στο κυνήγι.» Η Γραφή λέγει, στη Γένεσι 10:11, 12: «Εκ της γης εκείνης [της Σεναάρ] εξήλθεν εις Ασσυρίαν και ωκοδόμησε την Νινευή και την Ρεχωβώθ-Ιρ και την Χαλάχ και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ· αύτη είναι η πόλις η μεγάλη.» (ΜΝΚ )

Στον καιρό του Νεβρώδ ο πληθυσμός πρέπει να είχε αυξηθή σε πολύ μεγάλο βαθμό από υπακοή προς την εντολή του Θεού, που εδόθη στον Νώε και στους υιούς του Σημ, Χαμ και Ιάφεθ να ‘αυξηθούν και να πληθυνθούν και να γεμίσουν την γην’. (Γέν. 9:1, 7) Συνεπώς υπήρχαν άνθρωποι για να θέση ο Νεβρώδ τον εαυτό του επάνω σ’ αυτούς ως βασιλέα στην πόλι της Βαβυλώνος (Βαβέλ) της χώρας Σενναάρ.

Κατόπιν, για να επεκτείνη την αυτοκρατορία του εντός της Ασσυρίας από τη Βαβυλώνα, έπρεπε να εισβάλη στην περιοχή του υιού του Σημ, διότι η Ασσυρία ήταν η χώρα του Ασσούρ, υιού του Σημ. (Γέν. 10:22) Αυτή ήταν πράξις επιθετική και αναμφιβόλως συνωδεύθη από αιματοχυσία, τουτέστι τον φόνο εκείνων, των οποίων την περιοχή κατέλαβε για να ιδρύση τη Νινευή, την πρωτεύουσα της Ασσυρίας. Έτσι, ο Νεβρώδ ήταν φονεύς, σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό από τον πρώτο φονέα, τον Κάιν. Η Βαβυλών, η πρωτεύουσα του Νεβρώδ, ήταν υπεύθυνη, διότι οικοδομούσε την αυτοκρατορία της με αιματοχυσία. Δεν είναι παράδοξο το ότι η χώρα της επιθετικής Ασσυριακής Παγκοσμίου Δυνάμεως ονομάζεται, στον Μιχαία 5:5, 6, η «γη του Νεβρώδ». Τι υπόδειγμα ήταν αυτό που ο Νεβρώδ έκαμε τη Βαβυλώνα να θέση για να το ακολουθήση το αντίτυπό της, η Βαβυλών η Μεγάλη!​—Αποκάλ. 17:5, 6.

Η Γραφή δεν μας λέγει πώς ο Θεός εξεζήτησε από τον Νεβρώδ όλο το αίμα που είχε χύσει, αλλά στον κατάλογο των ατόμων των οικογενειακών γραμμών των τριών υιών του Νώε, ο Νεβρώδ δεν αναφέρεται να έχη τέκνα. Συνεπώς, η Γραφή τον αποκόπτει, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν τέκνα που είχε τυχόν αποκτήσει. Μύθοι και παραδόσεις, που αναφέρονται από ειδωλολάτρας ιστορικούς, δείχνουν ότι ο Νεβρώδ βρήκε βίαιο θάνατο στα χέρια εκτελεστών.

Αλλά ο Νεβρώδ δεν εσταμάτησε ούτε στους επιθετικούς πολέμους ούτε στους φόνους, παραβαίνοντας έτσι τον νόμο του Θεού στην πορεία του της «εναντιώσεως προς τον Ιεχωβά.» Όπως θα δούμε στο προσεχές τεύχος του περιοδικού αυτού, μετεχειρίσθη την πόλι του, τη Βαβυλώνα, για να προχωρήση, ακόμη και στο σημείο να προκαλέση την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, προμηθεύοντας έτσι ένα άλλο υποβοηθητικό στοιχείο για τη λύσι του μυστηρίου της Βαβυλώνος της Μεγάλης.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 457]

ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ

Εγχείρησις Νεφρού Χωρίς Μετάγγισι Αίματος

♦ Στην Αυστραλία, ένας μάρτυς του Ιεχωβά, νέος άνδρας ηλικίας 26 ετών, διεπιστώθη ότι είχε φυματίωσι του αριστερού νεφρού. Τα φάρμακα απέτυχαν να βελτιώσουν την κατάστασι αυτού του νεφρού. Οι ιατροί απεφάνθηοαν ότι μια εγχείρησις θα ήταν αναγκαία για ν’ αφαιρεθή ο άρρωστος νεφρός. Ο Μάρτυς έκαμε γνωστή την άποψί του για την μη λήψι αίματος δια μεταγγίσεων, ο γιατρός, όμως, άφησε να υπονοηθή ότι θα ήταν πρόθυμος να εκτελέση την εγχείρησι. Ωστόσο, ο γιατρός άρχισε να επισκέπτεται τον Μάρτυρα σχεδόν κάθε μέρα προσπαθώντας να τον πείση ν’ αλλάξη γνώμη και να δεχθή αίμα. Ο Μάρτυς παρέμεινε σταθερός, δείχνοντας τον θείο νόμο, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 15:29 «να απέχητε από . . . αίματος.»

Στις καθημερινές του επισκέψεις, ο γιατρός εβομβάρδιζε τον Μάρτυρα μ’ ερωτήσεις σαν αυτές: «Υπάρχει 99 τοις εκατό πιθανότης να μη χρειασθής μετάγγισι, αλλά θα ήταν δυνατόν να χρειασθής με πιθανότητα 1 τοις εκατό. Θα έλεγες και τότε, όχι;» και, «Μήπως άλλαξες γνώμη μέχρι της στιγμής;» Τελικά ο γιατρός μια μέρα είπε: «Θέτεις επάνω μου μεγάλη ευθύνη. Μπορώ ν’ αρνηθώ να σου κάμω εγχείρησι.» Όταν ο Μάρτυς προσεφέρθη να υπογράψη μια δήλωσι, απαλλάσσοντας τον γιατρό από κάθε ευθύνη για την άρνησι του ασθενούς να δεχθή αίμα, ο γιατρός εξεμάνη κι ώρμησε έξω από τον θάλαμο. Την παραμονή της ημέρας που είχε γίνει διευθέτησις να λάβη χώραν η εγχείρησις, ο γιατρός ηρνήθη να την εκτελέση, εκτός αν ο ασθενής συμφωνούσε να δεχθή μετάγγισι αίματος.

Η κατάστασις τώρα ήταν ζοφερή. Αν δεν εγίνετο εγχείρησις στον ασθενή εντός ενός μηνός, ο αρρωστημένος νεφρός θα εδηλητηρίαζε πιθανώς το σύστημα, προξενώντας θάνατο. Τι έπρεπε να γίνη; Θα συνέχιζε ο Μάρτυς να θέτη τον νόμο του Ιεχωβά στην πρώτη θέσι; Θα μπορούσε να βρεθή ένας γιατρός που να ήταν πρόθυμος να προβή στην εγχείρησι χωρίς τη χρήσι αίματος; Πολλοί μάρτυρες σε όλο το Σίδνεϋ εχρησιμοποίησαν τα τηλέφωνά τους, προσπαθώντας να βρουν ένα τέτοιον γιατρό. Ο επίσκοπος της εκκλησίας του ασθενούς επρομηθεύθη έναν κατάλογο από τον Ιατρικό Σύλλογο των Ουρολόγων της περιοχής του Σίδνεϋ αλλά ο ένας μετά τον άλλον απεκλείσθησαν. Πέρασαν μέρες και ακόμη δεν είχε βρεθή γιατρός. Τότε, καθώς εφαίνετο ότι οι ελπίδες έσβηναν, ένας Μάρτυς ενεθυμήθη έναν ειδικό που είχε αφαιρέσει τον αρρωστημένο νεφρό ενός άλλου Μάρτυρος δώδεκα περίπου μήνες πριν. Γρήγορα ήλθαν σ’ επαφή μαζί του και του εξέθεσαν την περίπτωσι. Έδειξε ενδιαφέρον και ρώτησε: «Είσαι βέβαιος μέσα στη διάνοιά σου ότι δεν θέλεις μετάγγισι αίματος;» Ο μάρτυς απήντησε, «Μάλιστα», και ο γιατρός είπε: «Πολύ καλά· στην περίπτωσί σου είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσω να την φέρω εις πέρας χωρίς αίμα.»

Κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως η ροή του αίματος του ασθενούς επεβραδύνθη στο σημείο ώστε μόλις να κινήται μέσω ενός ψυκτικού μηχανήματος, και το κάθε τι προχωρούσε σύμφωνα με το σχέδιο. Εντός δύο ωρών ο ασθενής ήταν πάλι στο θάλαμο του και αρκετά καλά ώστε να μιλήση στη σύζυγο του. Στην εγχείρησι δεν εχάθη αίμα περισσότερο από μισό κύπελλο.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μέχρι ποίου βαθμού προστατεύει πραγματικά ο Ιεχωβά τους δούλους του επάνω στη γη σήμερα; Όταν ένας μόλις διαφεύγη τον θάνατο σ’ ένα δυστύχημα, ή ελευθερώνεται από διώκτας, είναι ορθό να λέγεται ότι ο Ιεχωβά διεφύλαξε έναν, αν και άλλοι πιστοί Χριστιανοί πιθανόν να μην έχουν ελευθερωθή έτσι;​—Μ. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το χέρι του Ιεχωβά δεν εσμικρύνθη. Μπορεί να προστατεύση, να απελευθερώση και να υποστηρίξη εκείνους που τον αγαπούν. «Ιδού!», είπε ο Ησαΐας, «Η χειρ του Ιεχωβά δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση· ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση.» (Ησ. 59:1, ΜΝΚ) Σκεφθήτε μόνον τι συνέβη όταν ο πονηρός Βασιλεύς Ηρώδης εφυλάκισε τον Πέτρο πριν από δεκαεννέα αιώνες. Ποιας συγκινητικής απολύσεως έλαβε πείραν ο απόστολος! Τα εδάφια Πράξεις 12:6-11(ΜΝΚ) διηγούνται με ζωηρότητα το συμβάν, λέγοντας εν μέρει: «Και ιδού! άγγελος του Ιεχωβά ήλθεν εξαίφνης, και φως έλαμψεν εν τω οικήματι· κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου, εξύπνισεν αυτόν, λέγων, Σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών.» Ο έκπληκτος απόστολος επρόσεξε τις οδηγίες που έλαβε και ακολούθησε τον αγγελικό επισκέπτη του. Η αφήγησις συνεχίζει: «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν, την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ’ εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς· και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν· και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ’ αυτού. Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς, ότι ο Ιεχωβά εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού, και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου, και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων.» Δεν υπήρχε αμφιβολία περί αυτού. Ο Ιεχωβά, μέσω του αγγέλου του, είχε πραγματοποιήσει την απόλυσι του Πέτρου από τη φυλακή.

Λοιπόν, τι πρέπει να συμπεράνωμε; Ασφαλώς ότι ο Ιεχωβά μπορεί να προμηθεύση απελευθέρωσι και μπορεί, επίσης, να φεισθή ενός αν τούτο είναι το θέλημα του. Ως εκ τούτου τα λόγια του Ιακώβου 4:15 (ΜΝΚ) είναι αξιοσημείωτα: «Αντί να λέγητε, Εάν ο Ιεχωβά θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο.» Ενώ ο Ιεχωβά μπορεί ασφαλώς να προμηθεύση προστασία και απελευθέρωσι, μπορεί να επιτρέψη να συμβούν ωρισμένα πράγματα. Παραδείγματος χάριν, ενώ ο Πέτρος έλαβε πείραν μιας θαυματουργικής απελευθερώσεως από τη φυλακή, λίγο μόλις ενωρίτερα ο Ηρώδης «εφόνευσε . . . δια μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου.» (Πράξ. 12:2) Λοιπόν, μήπως ο Ιάκωβος ήταν λιγώτερο άξιος απελευθερώσεως από τον Πέτρο; Οι Γραφές δεν δίδουν αυτό το συμπέρασμα. Πράγματι, στην περίπτωσι αυτή, όπως και σε άλλες, τα πράγματα εξειλίχθησαν όπως ηθέλησεν ο Ιεχωβά ή επέτρεψε.

Έχοντας υπ’ όψι τα προηγούμενα, μήπως είναι κατάλληλο να ζητούμε τώρα την προστασία του Ιεχωβά επί των αγαπητών μας προσώπων εάν εμείς κι αυτά είναι Χριστιανοί; Ναι. Ως Χριστιανοί μπορούμε όλα τα ζητήματα της ζωής να τα θεωρήσωμε καταλλήλως ως αντικείμενα προσευχής. Ας το διευκρινίσωμε. Καθημερινώς ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για την τροφή που προσφέρεται στο τραπέζι, αν και γνωρίζομε ότι έπρεπε να εργασθούμε για ν’ αποκτήσωμε αυτή την τροφή. Εν τούτοις, στην προμήθεια τέτοιας τροφής υπάρχει ένα στοιχείο που ο άνθρωπος δεν μπορεί να προμηθεύση. Αυτό μόνον ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός μπορεί να προμηθεύση. Κατάλληλα, λοιπόν, τον ευχαριστούμε για την προμήθεια της τροφής την οποίαν του ζητήσαμε να μας προμηθεύση σύμφωνα με την υποδειγματική προσευχή στο Ματθαίος 6:9-13. Διακρίνομε το χέρι του Θεού στην προμήθεια της τροφής, υπεράνω και πέραν εκείνου που μπορούμε να κάνωμε για να την αποκτήσωμε. Θα πρέπει να συμβαίνη το ίδιο και με την προστασία.

Μπορούμε κατάλληλα να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά όσον αφορά την προστασία και τα σχετικά ζητήματα. Όμως, δεν πρέπει να νομίζωμε ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να εκτελέση θαύματα προς χάριν μας. Πρέπει να ασκούμε καλή κρίσι σχετικά με τη διατήρησι της υγείας μας, παραδείγματος χάριν, και να λαμβάνωμε τα κατάλληλα μέτρα για να κάνωμε βέβαιη την ασφάλεια μας. Αυτό απαιτείται έστω και αν αόρατοι άγγελοι διακονούν τους δούλους του Θεού στις μέρες μας. (Εβρ. 1:14· Ψαλμ. 34:7) Μη νομίζετε ότι φτερουγίζουν κάθε στιγμή στο πλευρό μας για να παρεμβαίνουν θαυματουργικά αν κάνωμε κάτι ανόητο ή αν είμεθα απρόσεκτοι θέτοντας έτσι τον εαυτό μας σε θέσι όπου πιθανόν να υποστούμε ατύχημα ή καταστροφή.

Όπως με την τροφή, που προμηθεύεται από τον Θεό, για την οποία τον ευχαριστούμε, έτσι συμβαίνει και με την προστασία· υπάρχει ένα σημείο πέραν του οποίου δεν μπορούμε να προχωρήσωμε, παρ’ όλα εκείνα που κάνομε για να προστατεύσωμε τον εαυτό μας. Συνεπώς, έπειτ’ από ένα ταξίδι ή έπειτ’ από μια κινδυνώδη πείρα, μπορούμε κατάλληλα να ευχαριστήσωμε τον Ιεχωβά Θεό που μας επροστάτευσε. Ασφαλώς η όλη έκβασις της επιβιώσεως και σωτηρίας δεν πρέπει ν’ αποδοθή μόνον σε ό,τι εμείς οι ίδιοι ή άλλοι κάνουν προσωπικώς, για να φέρουν αποτελέσματα σχετικά με την ασφάλεια. Πιθανόν να μην είναι πράγματι δυνατόν ένα άτομο να καθορίση ειδικώς κατά πόσον ένας άλλος έλαβε πείραν προστασίας από τον Ιεχωβά σε μια περίπτωσι, ή όχι. Όμως, αν ένας προσωπικώς έχη λόγον να πιστεύη ότι ο Θεός εφείσθη της ζωής του ή ότι έτυχε προστασίας, θα πρέπει με ταπεινοφροσύνη να ευχαριστήση γι’ αυτό τον Ιεχωβά με προσευχή. Πραγματικά, είναι πάντοτε καλό να τιμούμε τον Θεό. Ο Παύλος είπε: «Κατά πάντα ευχαριστείτε.» Ένεκα τούτου, μπορούμε κατάλληλα να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για την επιβίωσί μας ακόμη και από μια νύχτα σωματικής αναπαύσεως.​—1 Θεσ. 5:18.

Αλλά, τι θα πούμε αν ένας άλλος Χριστιανός μπορή να μην απηλευθερώθη στη διάρκεια μιας κρίσεως ή μπορή να μη διέφυγε τον θάνατο σ’ ένα δυστύχημα ή στα χέρια διωκτών; Σε μερικούς δεν δείχνεται οίκτος, αλλ’ αυτό δεν αποδεικνύει ότι δεν ήσαν πιστοί. Σκεφθήτε τον Ιάκωβο, ο οποίος εθανατώθη από τον Ηρώδη, ενώ ο Πέτρος έτυχε ελέους και διέφυγε από τη φυλακή με αγγελική βοήθεια. Ο Ιάκωβος δεν απέθανε ένεκα οποιασδήποτε απιστίας. Στην πραγματικότητα, με τον μαρτυρικό του θάνατο απέδειξε την ακεραιότητά του. Για το λόγο αυτό, ο Θεός ευηρεστήθη να επιτρέψη ώστε ο μονογενής του Υιός να υποστή έναν επονείδιστο θάνατο. Με τούτο ο Χριστός απέδειξε την ακεραιότητα του κι επρομήθευσε το εξοχώτερο παράδειγμα πιστότητος μέχρι θανάτου.

Επί πλέον, ο Ιησούς εδήλωσε σχετικά μ’ εκείνους που θα ήσαν μαθηταί του: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.» (Ματθ. 16:24) Ο Ιησούς δεν είπε ότι ο Θεός θα επροστάτευε τους ακολούθους του από το να σηκώσουν τον σταυρόν των, αλλά πράγματι είπε: «Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.» (Ματθ. 16:25) Συνεπώς, αν οι συγ-Χριστιανοί μας πεθάνουν στα χέρια των βιαίων διωκτών των, ας μην το θεωρήσωμε αυτό ως μια περίπτωσι απιστίας εκ μέρους των, ή προσωποληψίας εκ μέρους του Ιεχωβά. Τέτοιος θάνατος σε κατάστασι πιστότητος βεβαιώνει κάποιον για ανάστασι και για την ευκαιρία να κερδίση αιώνια ζωή στη νέα τάξι της επαγγελίας του Θεού.​—Αποκάλ. 2:10· 2 Πέτρ. 3:13.

Όσον αφορά τ’ ατυχήματα που μπορούν να φέρουν θάνατο σε συγ-Χριστιανούς μας, ενθυμείσθε ότι «καιρός και περίστασις» συναντά όλους τους ανθρώπους. (Εκκλησ. 9:11) Εφόσον είν’ έτσι, ο θάνατος ενός δούλου του Θεού δεν είναι ένδειξις απιστίας αυτού του προσώπου. Επί πλέον, ο Ιεχωβά δεν εγγυάται σε κανένα συνεχή ζωή σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων. Η αμοιβή του προς τους πιστούς τηρητάς ακεραιότητος είναι αιώνια ζωή στο νέο σύστημα. (Ρωμ. 6:23) Η παροχή αυτής της υποσχεμένης αμοιβής θα πραγματοποιηθή προς τον πιστό Χριστιανό, ακόμη κι αν ένα άτυχες συμβάν ή μια καταστροφή καταλήξη τώρα στον θάνατο του. Η μερίς του θα είναι ανάστασις σε ζωή κάτω από τη βασιλεία του Θεού. (Ιωάν. 5:28, 29) Συνεπώς, άσχετα με το τι ο Ιεχωβά μπορεί να επιτρέψη, βλέπομε ότι δεν είναι προσωπολήπτης· αμείβει τον πιστόν. Πράγματι, «δεν είναι προσωποληψία παρά τω Θεώ.»​—Ρωμ. 2:11.

Υπάρχει κάτι ακόμη να εξετάσωμε. Ζούμε σε καιρούς δοκιμασίας και κατά την διάρκειαν αυτών των σκοτεινών ημερών εμείς, ως Χριστιανοί, βοηθούμεθα σε μεγάλο βαθμό από τον Ιεχωβά. Γι’ αυτό, ασφαλώς έχομε λόγο να είμεθα ευγνώμονες. Οφείλεται αποκλειστικά στην παρ’ αξίαν αγαθότητά Του το ότι κι εμείς ακόμη Τον γνωρίζομε κι έχομε το προνόμιο να πράττωμε το θέλημά Του. Ο Ιεχωβά ευλογεί τη διακονία μας. Αυτός ακούει και απαντά στις προσευχές μας. (1 Ιωάν. 5:14, 15) Η γενναιοδωρία του είναι πράγματι μεγάλη. Σκεφθήτε πολλές προμήθειες του Ιεχωβά, τις ευλογίες του και τον τρόπο, με τον οποίο μας βοηθεί στην εκτέλεσι της διακονίας μας. Ναι, ο Θεός μπορεί να επιτρέψη να δοκιμασθούμε, να υποφέρωμε, ή και να πεθάνωμε ακόμη. Αλλά, άσχετα προς το τι επιτρέπει ο Ιεχωβά, αν είμεθα πιστοί, έχομε την αγάπη του και πολλά άλλα για να τον ευγνωμονούμε!​—Ρωμ. 8:38, 39.

Ένα πράγμα είναι βέβαιο. Ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά δεν είμαστε εξ ολοκλήρου στο έλεος του Σατανά. Διότι, αν ήμεθα, δεν θα ευρισκόμεθα εδώ σήμερα ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Ευρισκόμεθα στη γη ως προστατευόμενοι δούλοι του Θεού, καθώς και ο Ιώβ ο ίδιος επροστατεύθηκε. Ο Ιεχωβά δεν επέτρεψε στον Διάβολο να φθάση στα άκρα σχετικά με την περίπτωσί του. (Ιώβ 2:4-7) Πράγματι, με την επίθεσι του Γωγ του Μαγώγ που επέρχεται στο εγγύς μέλλον, δεν θα επιζούσε κανείς από το πνευματικό υπόλοιπο ούτε από τις εκατοντάδες χιλιάδων συντρόφων του, αν δεν ήταν η προστασία του Ιεχωβά Θεού. Όμως, στο Λόγο του, ο Ιεχωβά έχει δώσει με θετικό τρόπο την πληροφορία ότι θα προστατεύση και θα διαφυλάξη το πνευματικό του υπόλοιπο και τους συντρόφους του σώους δια μέσου της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Μετά το τέλος ‘του πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτό το υπόλοιπο και στους συντρόφους του θα προσφέρουν ευχαριστίες στον Ιεχωβά γι’ αυτή την απελευθέρωσι. (Αποκάλ. 16:14, 16) Διότι, πράγματι, στην περίπτωσί τους οι λόγοι του Ψαλμού 37:34 (ΜΝΚ) θ’ αποδειχθούν αληθινοί: «Πρόσμενε τον Ιεχωβά, και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί.» Η απελευθέρωσις εκείνη θα είναι το αποτέλεσμα της προστασίας του Θεού και θα είναι μια οριστική διεκδίκησις του αγίου ονόματος του Ιεχωβά.

Τίνος Θεού Είσθε Μάρτυς;

«‘Σεις δε είσθε μάρτυρές μου,’ λέγει ο Ιεχωβά, ‘και εγώ ο Θεός’.»​—Ησ. 43:12, ΜΝΚ.

 1. (α) Τι πρέπει να μπορή να κάμη ένας πραγματικός Θεός; (β) Ποια στάσι έχουν οι άθεοι απέναντι του Θεού, όπως αποδεικνύεται σ’ ένα μήνυμα του Ηνωμένου Τύπου;

ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ Θεός που είναι πραγματικός Θεός οφείλει να παρουσιάση απόδειξι ότι είναι Θεός. Οφείλει να έχη τουλάχιστον δύο ή τρεις μάρτυρας ότι είναι Θεός, ή ακόμη ο μόνος Θεός που υπάρχει. Ο άθεος σήμερα φρίττει με τον ίδιο τον υπαινιγμό ότι υπάρχει θεός και υπερήφανα αναφωνεί: «Δεν είμαι μάρτυς κανενός θεού!» Ένα τηλεγράφημα του Ηνωμένου Τύπου, με ημερομηνία Σηέτλι 6 Μαΐου του περασμένου έτους, ανέφερε: «Ο ταγματάρχης Γκέρμαν Σ. Τιτώφ, ο Σοβιετικός αστροναύτης, διεκήρυξε την απιστία του σε Θεό σήμερα. Είπε ότι δεν είδε ‘ούτε Θεό ούτε αγγέλους’ στη διάρκεια των δέκα επτά περιστροφών του γύρω στη γη. ‘Ως την πρώτη μας κυκλική πτήσι που έγινε από τον Γιούρι Γκαγκάριν κανείς Θεός δεν εβοήθησε στην κατασκευή του πυραύλου μας’, είπε. ‘Ο πύραυλος έγινε από τον λαό μας. Δεν πιστεύω σε Θεό. Πιστεύω στον άνθρωπο, στη δύναμί του, στις δυνατότητές του και στη λογική του’. Ο ταγματάρχης Τιτώφ εξήγησε την υλιστική του πίστι αφού αυτός και η σύζυγός του είχαν δαπανήσει σχεδόν δύο ώρες περιεργαζόμενοι την επιστήμη των Ηνωμένων Πολιτειών, που επιδεικνύεται στην Παγκόσμια Έκθεσι του Σηέτλι».​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 7 Μαΐου 1962.

2, 3. (α) Τι μπορεί να λεχθή για πίστι στον Θεό στους αρχαίους χρόνους; (β) Τι μας λέγεται για θεούς στην Ινδουιστική φιλοσοφία;

² Ο σημερινός άθεος, είτε είναι Κομμουνιστής είτε ανήκει σε μια άλλη πολιτική πίστι, νομίζει ότι σ’ αυτόν τον σύγχρονο πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα του διαστήματος, έγινε του παλαιού συρμού το να πιστεύη κανείς σ’ έναν αόρατο θεό. Στους αρχαίους χρόνους πίστις σ’ ένα Θεό ή σε πολλούς θεούς ήταν μέρος της καθημερινής ζωής του λαού εν γένει. Θα μπορούσε ακόμη να γίνη αλλαγή θεών. Ένας ευρέως γνωστός συγγραφεύς του εβδόμου αιώνος προ Χριστού, λέγει: «Ήλλαξεν έθνος θεούς, αν και ούτοι δεν ήναι θεοί;» «Και πού είναι οι θεοί σου, τους οποίους έκαμες εις σεαυτόν; Ας αναστηθώσιν, εάν δύνανται να σε σώσωσιν εν τω καιρώ της συμφοράς σου· διότι κατά τον αριθμόν των πόλεών σου ήσαν οι θεοί σου, Ιούδα.» (Ιερεμ. 2:11, 28) Αργότερα, στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας υπήρχε ένας εξέχων Ρωμαίος που ωνομάζετο Πετρώνιος Άρμπιτερ, ο οποίος ήταν ευνοούμενος του Αυτοκράτορος Νέρωνος και ήταν απόλυτη αυθεντία σε ζητήματα φιλοκαλίας εν σχέσει με την επιστήμη της πολυτελούς διαβιώσεως. Στο έργο του, που τιτλοφορείται «Σάτυρες», κεφάλαιο 17, ο Πετρώνιος ανεφέρθη στη Ρωμαϊκή κατάστασι θρησκείας και είπε: «Η χώρα μας έχει τόσο πολλές θεότητες ώστε μπορείτε να βρήτε έναν θεό πιο εύκολα από έναν άνθρωπο.» Φυσικά, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ προσεφωνείτο ως θεότης.

³ Με ορθότητα ένας άλλος συγγραφεύς, που ήταν του ίδιου πρώτου αιώνος, αλλά που διαβάζεται ευρύτατα σήμερα, είπε: Είναι «λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί.)» (1 Κορ. 8:5) Από τον καιρό αυτού του συγγραφέως οι θεοί των λαών έχουν αυξήσει σε αριθμό. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 14 (έκδοσις 1929), σελίς 196 β, λέγει για την ανάπτυξι της Ινδουιστικής φιλοσοφίας στην Ινδία:

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα ολόκληρο πάνθεο θεών εδημιουργήθη. Η φαντασία αφέθη χαλαρά και είχε έναν ταραχώδη ρόλο. Θεοί και θέαινες με αφθονία εγέμισαν το στερέωμα, μολονότι μόνο μια φούχτα βρήκε θεοποίησι με την έννοια ότι έγιναν αντικείμενα λατρείας. Νέοι κόσμοι εδημιουργήθησαν, ο δε Ίνδρα έγινε ο άρχων 330.000.000 θεοτήτων. Η τριάς του Ινδουισμού έφθασε να είναι ο Βράχμα, ο δημιουργός, ο Βισνού, ο διατηρητής, και ο Σίβα, ο καταστροφεύς.

Σύμφωνα με την Αμερικάνα Άννιουαλ 1963, σελίς 321, η σημερινή Ινδία έχει πληθυσμό 439.235.082 κατοίκων, από τους οποίους 84,99 τοις εκατόν είναι Ινδουισταί. Αυτό θα εσήμαινε ότι υπάρχει ένας θεός για κάθε έναν περίπου Ινδουιστή και μισόν.

 4. Ποια γεγονότα έχομε για θεούς στην Ιαπωνία, στη Ρωσία και στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴ Ως το 1946 ο Ιάπων αυτοκράτωρ εθεωρείτο θείος, σύμφωνα με τη θρησκευτική διδασκαλία ότι η αυτοκρατορική γραμμή κατήρχετο αδιάσπαστη από τον καιρό που ο Ζιμμού, δισέγγονος της Αματεραζού, θεάς του ηλίου, ίδρυσε τον Ιαπωνικό θρόνο στο 660 π.Χ. Ήταν απλώς φρόνιμο ότι στις 31Δεκεμβρίου 1945, ο Αυτοκράτωρ Χιροχίτο διεκήρυξε ότι δεν ήταν θεός. Μόνο από το 1953, το έτος του θανάτου του Ρώσου δικτάτορος Στάλιν, κατεστράφη εν μέρει η λατρεία του Στάλιν σε όλο τον Κομμουνιστικό κόσμο. Αλλά τι θα πούμε για τον «Χριστιανικό κόσμο»; Αυτός, φυσικά, λατρεύει τη δική του Αγία Τριάδα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αλλά τι άλλο;

5, 6. (α) Πώς θεωρείται ο πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπως περιγράφεται στο Εκκλησιαστικό Λεξικό; (β) Ποια αλλά σχόλια γίνονται γι’ αυτόν τον εκκλησιαστικό ηγέτη;

⁵ Από μια στερεότυπη Ρωμαιοκαθολική αυθεντία, το Εκκλησιαστικό Λεξικό,a υπό Λουκίου Φερράρις, ενός κανονιστού του Φραγκισκανού Τάγματος μοναχών του δεκάτου ογδόου αιώνος, παραθέτομε μέρος από όσα λέγει κάτω από τη λέξι πάπας:

«Ο πάπας έχει τέτοια αξιοπρέπεια και ύψος που δεν είναι απλώς άνθρωπος αλλά, να το πούμε έτσι, Θεός, και ο τοποτηρητής του Θεού. . . . Συνεπώς ο πάπας στέφεται με τριπλό στέμμα, ως βασιλεύς του ουρανού, της γης και του άδου. . . . Ο πάπας είναι, να το πούμε έτσι, Θεός επάνω στη γη, ο μόνος άρχων των πιστών του Χριστού, ο μέγιστος βασιλεύς όλων των βασιλέων, που κατέχει την πληρότητα της εξουσίας, στον οποίον είναι εμπιστευμένη η κυβέρνησις του επιγείου και ουρανίου βασιλείου. . . . Ο πάπας έχει τόσο μεγάλη εξουσία και δύναμι ώστε μπορεί να τροποποιή, διακηρύττη ή ερμηνεύη τον θείο νόμο. . . . . . . Ο πάπας μπορεί ενίοτε να αντιπράττη στον θείο νόμο περιορίζοντας, εξηγώντας», και τα λοιπά.

⁶ Ο πάπας Νικόλαος Α΄, του 858-867 μ.Χ., ο οποίος επονομάζεται Ο Μέγας «λόγω του καταπληκτικού έργου που εξετέλεσε για την εδραίωσι του παπισμού της Ρώμης ως κοσμικής και κυριάρχου εξουσίας, υπερτέρας από όλες τις άλλες»,b είπε τα ακόλουθα: «Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος απένειμε την προσωνυμία του Θεού στον πάπα· ο οποίος, επομένως, επειδή είναι Θεός, δεν μπορεί να κριθή από άνθρωπο.» Ο επόμενος Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, του 1198-1216 μ.Χ., είπε: «Ο πάπας κρατεί τη θέσι του αληθινού Θεού.» Ο Ρωμαιοκαθολικός κανονικός νόμος, στα σχόλιά του, κατονομάζει τον πάπα ως «Κύριος ο Θεός ημών». Δεν είναι χωρίς σημασία, λοιπόν, ότι στην εγκατάστασι ενός νέου πάπα, στο μέρος της τελετουργίας που ονομάζεται Η Προσκύνησις εκτελείται η ψαλμωδία του ό,τι καλείται Τε Ντέουμ (που σημαίνει, Σέ αινούμε, ω Θεέ).c

ΠΡΟΚΛΗΣΙΣ ΣΤΟΥΣ «ΘΕΟΥΣ»

 7. Ποια πρόκλησι, λοιπόν, αντιμετωπίζομε τώρα, και ποιες ερωτήσεις επί του ζητήματος ζητούν μια απάντησι;

⁷ Σήμερα κάθε λάτρης που ισχυρίζεται ότι έχει ένα θεό προκαλείται να ενεργήση ως μάρτυς για τον θεό του. Πράγματι, όλοι οι θεοί, δηλαδή, όλοι εκείνοι που ονομάζονται «θεοί» και που λατρεύονται ως θεοί προκαλούνται να παραγάγουν τους μάρτυράς των για ν’ αποδείξουν ότι είναι θεοί ή είναι ο μόνος ζων και αληθινός Θεός. Σήμερα, επομένως, εκσφενδονίζεται η ερώτησις στο πρόσωπο κάθε λατρευτού, Τίνος Θεού είσθε μάρτυς; Ως μάρτυς, τι μπορείτε να πήτε και ποια απόδειξι μπορείτε να προβάλετε για ν’ αποδείξετε ότι ο θεός σας, εκείνος τον οποίον περιγράφετε ως το αντικείμενον της λατρείας σας, είναι μια πραγματικότης, ένας αληθινός, ζων, ιστορικός, δραστήριος θεός που είναι άξιος λατρείας; Τι γνωρίζετε για τον θεό σας; Μπορείτε ν’ αποδείξετε ικανοποιητικά ακόμη και στον εαυτό σας ότι αυτός είναι ο Θεός ή ένας θεός; Ή αισχύνεσθε να είσθε μάρτυς του Θεού σας;

 8. (α) Γιατί είναι μάταιο να λατρεύωμε και υπηρετούμε έναν ψευδή θεό; (β) Με ποιά δύο μέσα πρέπει να είναι δυνατόν ν’ αποδειχθή ποιος είναι ο αληθινός Θεός;

⁸ Κάθε λογικό άτομο θα συμφωνήση ότι δεν υπάρχει ωφέλεια στο να λατρεύη και υπηρετή έναν ψευδή θεό. Δεν αποκτάται αιώνιο καλό από το να λατρεύη κανείς ένα θεό που δεν υπάρχει. Ένας λάτρης απατά μόνο τον εαυτό του ή αφήνει τον εαυτό του να εξαπατηθή από άλλους θρησκευομένους, και στο τέλος υπάρχει μόνο απογοήτευσις. Δεν πρέπει να θέλωμε να υποκινούμεθα από συγκίνησι και θρησκευτικό αισθηματισμό. Πρέπει να ενεργούμε σαν φρόνιμα άτομα στο ζήτημα της θρησκείας καθώς και στα κοσμικά ζητήματα. Δεν μας κάνει καλό να κρύβωμε από τον εαυτό μας την απόδειξι όσον αφορά έναν Θεό που είναι μια αληθινή, ζώσα, ισχυρή πραγματικότης. Αν θεοί, δικοί μας ή άλλων, είναι ψευδείς, τότε πρέπει να θέλωμε να το γνωρίσωμε αυτό. Αν, μεταξύ όλων των αναριθμήτων θεών που λατρεύονται σήμερα, υπάρχη ένας ζων και αληθινός Θεός, τότε πρέπει να ζητήσωμε την απόδειξι και σοβαρά να την εξετάσωμε. Με τη δική του ακριβώς απόδειξι και με την απόδειξι που παράγεται από τους μάρτυράς του επάνω στη γη ο αληθινός Θεός πρέπει να μπορή ν’ αποδείξη ενώπιον του δικαστηρίου του σύμπαντος ότι αυτός είναι ο Θεός, το θείον Ον, άξιο της λατρείας όλων.

 9. Γιατί ο σημερινός καιρός είναι κατάλληλος για να καταδείξη ο αληθινός Θεός την Θεότητά του;

⁹ Ο σημερινός καιρός παρέχει την πιο μεγαλειώδη ευκαιρία για τον αληθινό Θεό να καταδείξη τη Θεότητά του. Παρά τις επιστημονικές προόδους, ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους βρίσκει τον εαυτό του στην πιο αξιοθρήνητη κατάστασί του, καταθλιβόμενον όχι μόνο με σωματικές και διανοητικές ασθένειες, με αυξανόμενη πείνα, η οποία οφείλεται στον αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό, αλλά και με ογκούμενες ταραχές, πολιτικές, φυλετικές και θρησκευτικές, που θ’ αποκορυφωθούν σε ό,τι μαθηματικώς φαίνεται βέβαιο, δηλαδή, έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, σ’ έναν πυρηνικό αιώνα, αιώνα του διαστήματος. Η διόρθωσις της καταστάσεως του κόσμου είναι πέραν απλής ανθρωπίνης δυνάμεως και αγχινοίας· απαιτεί ενέργεια από μια νοήμονα υπερανθρώπινη δύναμι. Τώρα, λοιπόν, όπως ποτέ πριν είναι καιρός να κυττάξουν οι θρησκευτικοί λάτρεις τους θεούς των. Αν ο προφήτης Ιερεμίας, που έζησε πριν από είκοσι έξη αιώνες, ήταν εδώ, θα επανελάμβανε την πρόκλησί του στον στενοχωρημένο λαό: «Πού είναι οι θεοί σου, τους οποίους έκαμες εις σεαυτόν; ας αναστηθώσιν, εάν δύνανται να σε σώσωσιν εν τω καιρώ της συμφοράς σου· διότι κατά τον αριθμόν των πόλεών σου ήσαν οι θεοί σου.»​—Ιερεμ. 2:28.

10. Ποιες ερωτήσεις μπορούν να γίνουν σε όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι θεοί;

¹⁰ Όχι, όταν όλες οι δημοφιλείς θρησκείες είναι συνδυασμένες μαζί, δεν υπάρχει έλλειψις θεών, αλλά τι μπορούν να κάμουν όλοι αυτοί οι θεοί, είτε χωριστοί είτε συνδυασμένοι, για την παγκόσμια κατάστασι που χειροτερεύει; Πώς την εξηγούν; Ποια πρόβλεψι, ποια πρόρρησι, ποια προφητεία κάνουν για το ποια θα είναι η έκβασίς της; Ποια προφητεία κάνουν όσον αφορά το μέλλον του ανθρωπίνου γένους; Ποια απόδειξι μπορούν να μας δώσουν με ό,τι έκαμαν στο παρελθόν, ότι μπορούν να επαληθεύσουν την προφητεία των για το μέλλον, ώστε έτσι να μπορούμε να πιστέψωμε ότι είναι αληθινοί και αξιόπιστοι και ικανοί να ζήσουν σύμφωνα με την υπόσχεσί των; Ας πουν από πριν τι θα συμβή και έπειτα ας το κάμουν να επαληθεύση, ή αλλιώς ας παραδεχθούν ότι είναι ψευδείς θεοί, των οποίων η λατρεία δεν φέρνει καλό.

11. (α) Υπάρχει Θεός που έχει το δικαίωμα να προκαλέση όλους τους άλλους θεούς, και γιατί; (β) Έχει μήπως πολλούς οπαδούς στη γη;

¹¹ Σήμερα υπάρχει ένας Θεός, που εκσφενδονίζει αυτή την πρόκλησι σε όλους τους άλλους που ονομάζονται θεοί και που λατρεύονται ως θεοί. Ποιο δικαίωμα έχει αυτός να προκαλή όλους τους άλλους; Έχει το δικαίωμα επειδή στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας και ακόμη ενωρίτερα προείπε τη σημερινή ακριβώς παγκόσμια κατάστασι και εξήγησε τη σημασία της και τις αιτίες της, και προείπε, επίσης, την έκβασί της και το θαυμαστό μέλλον που θα είναι κατόπιν μπροστά στο ανθρώπινο γένος. Από όλους εκείνους που λατρεύονται σήμερα ως θεοί, αυτός είναι ο Μόνος που έκαμε αυτό το αξιοσημείωτο πράγμα. Φυσικά, με την πρόκλησί του, θα διήγειρε δυσαρέσκεια και ανταγωνισμό από μέρους των λατρευτών όλων των άλλων λεγομένων θεών. Έτσι συμβαίνει ότι σήμερα, όπως ακριβώς και στο παρελθόν, αυτός είναι ο Θεός μιας διωκομένης μειονότητος ανθρώπων, μιας μικρής ομάδος πράγματι εν συγκρίσει με τον όλον αριθμό θρησκευτικών λατρευτών. Όχι, αυτή η μειονότης δεν είναι οι φυσικοί Ιουδαίοι, οι οποίοι αριθμούνται σε 12.792.800 σήμερα σε όλη τη γη. Είναι μια πολύ μικρότερη ομάς, που φέρουν τώρα το όνομα του Θεού των. Έχουν κληρονομήσει την πίστι του αληθινού, εκλεκτού λαού του Θεού που έδρασε πριν από δεκαεννέα αιώνες ή στον πρώτον αιώνα μ.Χ. Γι’ αυτό το λόγο ονομάζονται με τα ίδια ονόματα που εφηρμόζοντο τότε.

12, 13. Πώς αυτός ο Θεός παρηγορεί εκείνους που τον λατρεύουν, και ποιο όνομα έχει;

¹² Ο Θεός των, προτού εκσφενδονίση την πρόκλησί του εναντίον των θεών όλων των άλλων θρησκευτικών ομάδων, μιλεί προφητικά μέσω του προφήτου του Ησαΐα και παρηγορεί την διωκόμενη μειονότητα, ενεργώντας δε έτσι ο Θεός των αποκαλύπτει το όνομά του. Στον Ησαΐα 43:1-4 (ΜΝΚ) διαβάζομε τα λόγια του:

¹³ «Και τώρα ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου· εμού είσαι. Όταν διαβαίνης δια των υδάτων, μετά σου θέλω είσθαι· και όταν δια των ποταμών, δεν θέλουσι πλημμυρήσει επί σε· όταν περιπατής δια του πυρός, δεν θέλεις καή, ουδέ θέλει εξαφθή η φλοξ επί σε. Διότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, ο Άγιος του Ισραήλ, ο Σωτήρ σου· δια αντίλυτρόν σου έδωκα την Αίγυπτον· υπέρ σου, την Αιθιοπίαν και Σεβά. Αφότου εστάθης πολύτιμος εις τους οφθαλμούς μου, εδοξάσθης, και εγώ σε ηγάπησα· και θέλω δώσει ανθρώπους πολλούς υπέρ σου, και λαούς υπέρ της κεφαλής σου.»

14. Σε ποιους εφηρμόσθη πρώτα το Ησαΐας 43:1-4, και πώς έτσι;

¹⁴ Αυτή η δήλωσις δεν έχει εφαρμογή σήμερα στη Δημοκρατία του Ισραήλ, που ιδρύθη στην λεγόμενη Αγία Γη το 1948, έστω και αν η φυσική των καταγωγή προέρχεται από τον Εβραίο Πατριάρχη Ιακώβ που έζησε πριν από τριάντα επτά αιώνες. Στις ημέρες του προφήτου Ησαΐα τα λόγια αυτά του Ιεχωβά Θεού εφηρμόζοντο με μια κατά γράμμα έννοια στους φυσικούς απογόνους του Ιακώβ, εξεπληρώθησαν δε τα λόγια αυτά επάνω τους στον επόμενο έκτον αιώνα π.Χ. Πώς; Ένα υπόλοιπο των φυσικών εκείνων απογόνων του Ιακώβ, ή Ισραηλιτών, που είχε επιζήσει, απηλευθερώθη από τη μακρά του αιχμαλωσία στη γη της Βαβυλώνος. Ιεχωβά ο Θεός των τους είχε επαναγοράσει, και ο τρόπος με τον οποίο το έκαμε αυτό είχε πολιτικά επακόλουθα επάνω στην Αίγυπτο, στην Αιθιοπία και στη Σεβά στα χέρια της νέας Περσικής Αυτοκρατορίας που ιδρύθη από τον Κύρον τον Μέγαν. Τότε ο Ιεχωβά ως ο Σωτήρ των έφερε το πιστό υπόλοιπο του λαού του πάλι στην πατρίδα των στη γη της Παλαιστίνης, αν και έπρεπε να τους φέρη δια μέσου πυρός και ύδατος, να το πούμε έτσι, ή μέσω ποταμών και δια μέσου πυρίνης ερήμου.

15. (α) Ποια αλλαγή έδειξε ο Ιησούς ότι έλαβε χώραν στην εποχή του, και πως αυτή διευκρινίσθη έντονα; (β) Σε ποιους κατόπιν εφηρμόσθησαν οι προφητικοί λόγοι του Ησαΐα, και γιατί σ’ αυτούς;

¹⁵ Εν τούτοις, στον πρώτον αιώνα μ.Χ., ο μέγας προφήτης του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, ετόνισε ότι ο Ιεχωβά, ο οποίος ήταν Θεός των έως τότε, απέρριπτε τους φυσικούς απογόνους του Ιακώβ, τους Ισραηλίτας, λόγω της απειθείας των σ’ αυτόν και της απορρίψεως των προφητών του. Αυτή η απόρριψις των φυσικών εκείνων Ισραηλιτών εξεδηλώθη έντονα με το ν’ αφεθή η ιερή των πόλις Ιερουσαλήμ να καταστραφή στο έτος 70 και με το ν’ αφεθούν εκείνοι που επέζησαν να διασκορπισθούν στα πέρατα της γης. Συγχρόνως ο Ιησούς Χριστός κατέστησε σαφές ότι η εφαρμογή των προφητικών λόγων του Ησαΐα είχε μεταφερθή στους δικούς του πιστούς ακολούθους για να έχουν μια υψηλότερη, πληρέστερη και πνευματική εκπλήρωσι. Σε μια έκφρασι της μεταβιβάσεως αυτής ο Ιησούς Χριστός είπε στους απίστους, απειθείς Ισραηλίτας ή Ιουδαίους: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43) Οι πιστοί αφιερωμένοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού είναι εκείνοι που αποτελούν αυτό το νέο έθνος, στο οποίο δίδεται η βασιλεία του Θεού. Αυτοί παράγουν τον καρπό της με το είδος πνευματικής ζωής που διάγουν και με τη διακήρυξι παγκοσμίως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού με τις ευλογίες της για όλες τις φυλές της γης.

16. Στη σχέσι του Θεού με τον λαό του, ποιος εδημιούργησε ποιους, αποδεικνύοντας τι;

¹⁶ Όπως συνέβη με το αρχαίο έθνος Ιακώβ ή Ισραήλ προτού ο Ιεχωβά Θεός το απορρίψη, έτσι συμβαίνει και με αυτό το νέο έθνος, στο οποίον αυτός δίδει τη βασιλεία του Θεού, για να μπορέσουν να συμβασιλεύσουν με τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς ως ευλογηταί όλου του ανθρωπίνου γένους που αφήνεται στη γη. Αυτοί δεν εδημιούργησαν τον Ιεχωβά στη διάνοιά τους ως Θεόν των, αλλ’ αυτός εδημιούργησε αυτούς ως πνευματικό έθνος, πνευματικόν Ισραήλ ή Ιακώβ. Αυτοί δεν τον διεμόρφωσαν, ούτε διεμόρφωσαν φανταστικούς ανδριάντας του, αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός τους διεμόρφωσε ως πνευματικό έθνος με τον Ιησού Χριστό ως Βασιλέα βασιλέων. Συνεπώς, ο Ιεχωβά δεν είναι ψευδής θεός, δεν είναι ανθρωποποίητος θεός, αλλά ως Θεός και Δημιουργός, εκείνος εδημιούργησε αυτούς.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΑΝΑΣΥΝΑΞΙΣ

17. Γιατί εχρειάζετο μια επανασύναξις αυτών που επίστευαν στον αληθινό Θεό, αλλά ποιά διακοπή την εμπόδισε για λίγον καιρό;

¹⁷ Μετά τον θάνατο του Ιησού Χριστού και των δώδεκα αποστόλων του, οι πιστοί του ακόλουθοι διεσκορπίσθησαν από διωγμό και θρησκευτικούς καταδυνάστας. Στο δεύτερο ήμισυ του δεκάτου ενάτου αιώνος έγινε προσπάθεια από ένα πιστό υπόλοιπο αφιερωμένων, βαπτισμένων ακολούθων του Χριστού να ενωθούν μαζί από όλα τα μέρη της γης. Αλλά στο 1914 ήλθε παράλληλα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο δε θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» επωφελήθη των πατριωτικών, εθνικιστικών παθών, φιλοδοξιών και ρυθμίσεων εκτάκτου ανάγκης του πολεμικού καιρού για να καταθλίψη και διασκορπίση, αν όχι να εξοντώση, αυτούς τους Χριστιανούς που ελάτρευαν τον Ιεχωβά ως τον μόνον ζώντα και αληθινόν Θεόν. Αλλά χιλιάδες χρόνια προηγουμένως, είχε υποσχεθή να επανασυνάξη τους λάτρεις του και να τους χρησιμοποιήση μ’ ένα ειδικό τρόπο για τη δόξα του. Στο ίδιο κεφάλαιο του Ησαΐα επροχώρησε να πη:

18. Είχε αυτός ο αληθινός Θεός κάμει κάποια δήλωσι για επανασύναξι των δικών του που ήσαν διασκορπισμένοι;

¹⁸ «Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου· από ανατολών θέλω φέρει το σπέρμα σου, και από δυσμών θέλω σε συνάξει· θέλω ειπεί προς τον βορράν, Δος· και προς τον νότον, Μη εμποδίσης· φέρε τους υιούς μου από μακράν, και τας θυγατέρας μου από των άκρων της γης, πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου· διότι εδημιούργησα αυτούς δια την δόξαν μου· έπλασα αυτούς και έκαμα αυτούς.»​—Ησ. 43:5-7.

19. Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι εγνώριζε γι’ αυτή την επανασύναξι που επρόκειτο να λάβη χώραν;

¹⁹ Ο Ιησούς Χριστός προείπε αυτή την ίδια επανασύναξι στην προφητεία του για το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. Την εφήρμοσε, όχι στην επανασύναξι των Σιωνιστών Ιουδαίων στην Παλαιστίνη και την ίδρυσι της Δημοκρατίας του Ισραήλ, αλλά στο πιστό υπόλοιπο των δικών του αφιερωμένων ακολούθων. Είπε: «Αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ· και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης, και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.»​—Ματθ. 24:3, 29-31.

20. Με ποιόν τρόπο απέδειξε ο Ιεχωβά ότι είναι Θεός της υποσχέσεώς του όσον αφορά την επανασύναξι εκείνων που ανήκουν στο έθνος του;

²⁰ Έτσι στον όγδοον αιώνα π.Χ. μέσω του προφήτου του Ησαΐα ο Ιεχωβά Θεός προείπε την επανασύναξι των Χριστιανών λατρευτών του και την ετόνισε με την προφητεία του Υιού του Ιησού Χριστού πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Εξεπλήρωσε ο Ιεχωβά Θεός την προφητεία; Απέδειξε ότι είναι Θεός αληθινής προφητείας; Απέδειξε ότι είναι ο πιστός, παντοδύναμος Θεός, που εμμένει στην υπόσχεσί του και που μπορεί να τήρηση τον λόγον της υποσχέσεώς του; Ναι! Αντίθετα στην προσδοκία του θρησκευτικού κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου» και για πολλή τους ενόχλησι και ερεθισμό, ο Ιεχωβά απηλευθέρωσε το πιστό του υπόλοιπο λατρευτών από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και τους επανασυνήγαγε με παγκόσμια ενότητα, ισχυρότερη και πιο εκτεταμένη παρά οποτεδήποτε προηγουμένως. Ακόμη και οι πιο εξέχοντες από το υπόλοιπο, που είχαν φυλακισθή στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ελευθερώθηκαν από τη φυλακή και εκηρύχθησαν αθώοι από όλες τις ψευδείς κατηγορίες που είχαν χρησιμοποιηθή για να επισπευσθή η φυλάκισίς των.

21. Ποια εκτίμησις του Ιεχωβά ήλθε τώρα σ’ εκείνους που επανασυνήχθησαν, και σε ποιά κατανόησι έφθασαν αυτοί;

²¹ Ο Ιεχωβά, μέσω του γραπτού του λόγου, επάνω στον οποίον έλαμπε το φως της εκπληρωμένης προφητείας, ωδήγησε το υπόλοιπο να εκτιμήση περισσότερο τη σπουδαιότητα και πολυτιμότητα του ονόματός του. Έφτασαν να εκτιμήσουν ότι ήσαν λαός, όχι για το όνομα του Ιησού, αλλά για το όνομα του Ιεχωβά, όπως ακριβώς ετόνισε πριν από πολύν καιρό ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος όταν εφήρμοζε την προφητεία του Ιεχωβά που βρίσκεται στο Αμώς 9:11, 12. (Πράξ. 15:13- 19)d Από την αποκαλυπτόμενη σημασία των Αγίων Γραφών εντυπώθηκε σ’ αυτούς ολοένα περισσότερο το γεγονός ότι πρέπει να υπηρετούν ως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Μέσω του αγίου του πνεύματος τους είχε δημιουργήσει για τη δόξα Του, διότι τους είχε αποκυήσει για να είναι πνευματικά του τέκνα και τους είχε χρίσει με το πνεύμα του για να κηρύττουν και να είναι συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού στην ουράνια βασιλεία του. Ο Ιεχωβά τούς είχε διαμορφώσει ως πνευματικό έθνος φέροντάς τους στη νέα διαθήκη Του μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά τούς είχε κάμει ορατή του οργάνωσι επάνω στη γη, μια θεοκρατική οργάνωσι. Τώρα, απελευθερώνοντάς τους στο 1919 και αναδιοργανώνοντάς τους για την περαιτέρω υπηρεσία του, είχε αποδείξει ότι είναι ένας ζων Θεός γι’ αυτούς.

22, 23. (α) Σε ποιά αποτυχία από μέρους των επέστησε ο Ιεχωβά την προσοχή των; (β) Ποιες ήσαν μερικές από τις κατηγορίες που διετυπώθησαν εναντίον των, και τι θα είχαν ν’ αντιμετωπίσουν;

²² Προηγουμένως δεν είχαν εκτιμήσει τόσο πλήρως και σαφώς ότι αυτός ήταν ο Θεός των. Σχετικά με το γεγονός αυτό ήσαν πνευματικώς τυφλοί και κωφοί, σαν τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος λατρεύει εκείνο που ονομάζει «τριαδικόν Θεόν», μια τριάδα από τρία ίσα, συναιώνια πρόσωπα, τα οποία λέγεται ότι περιέχονται όλα σ’ ένα Θεό. Η βραδύτης των στο να βλέπουν και ν’ ακούουν ωφείλετο σε μεγάλο βαθμό στην επιρροή του «Χριστιανικού κόσμου», με τον οποίον είχαν επί πολύν καιρό συνδεθή και ο οποίος τους είχε καταπιέσει και κρατήσει αιχμαλώτους. Είχαν αποτύχει να ενεργούν ως ο «δούλος του Ιεχωβά». Στο προηγούμενο κεφάλαιο του Ησαΐα (42:18-25, ΜΝΚ) ο Ιεχωβά είχε επιστήσει την προσοχή των σ’ αυτό και στις οδυνηρές συνέπειες τούτου, λέγοντας σ’ αυτούς:

²³ «Ακούσατε, κωφοί· και ανοίξατε τους οφθαλμούς σας τυφλοί, δια να ίδητε. Τις τυφλός, παρά ο δούλός μου; ή κωφός, παρά ο μηνυτής μου, τον οποίον απέστειλα; τις τυφλός παρά ο τέλειος; και τις τυφλός, παρά ο δούλος του Ιεχωβά; Βλέπεις πολλά, αλλά δεν παρατηρείς· ανοίγεις τα ώτα, αλλά δεν ακούεις. Ο Ιεχωβά ευνόησε προς αυτόν ένεκεν της δικαιοσύνης αυτού· θέλει μεγαλύνει τον νόμον αυτού, και καταστήσει έντιμον. Πλην αυτός είναι λαός διηρπαγμένος και γεγυμνωμένος· είναι πάντες πεπαγιδευμένοι εν σπηλαίοις, και κεκρυμμένοι εν ταις φυλακαίς· είναι λάφυρον, και δεν υπάρχει ο λυτρόνων· διάρπαγμα, και ουδείς ο λέγων, Επίστρεψον αυτό. Τις από σας θέλει δώσει ακρόασιν εις τούτο; θέλει προσέξει και ακούσει εις το μετά ταύτα; Τις παρέδωκε τον Ιακώβ εις διαρπαγήν, και τον Ισραήλ εις λεηλατιστάς; ουχί ο Ιεχωβά, αυτός εις τον οποίον ημαρτήσαμεν; διότι δεν ηθέλησαν να περιπατήσωσιν εν ταις οδοίς αυτού, ουδέ υπήκουσαν εις τον νόμον αυτού. Δια τούτο [ο Ιεχωβά] εξέχεεν επ’ αυτόν [τον Ιακώβ] την σφοδρότητα της οργής αυτού, και την ορμήν του πολέμου· και συνέφλεξεν αυτόν [τον Ιακώβ] πανταχόθεν, αλλ’ αυτός δεν ενόησε· και έκαυσεν αυτόν, αλλ’ αυτός δεν έβαλε τούτο εν τη καρδία αυτού.»

Η ΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

24. (α) Πώς θα μπορούσαν μερικοί να θεωρήσουν τη διαρπαγή του λαού του Ιεχωβά; (β) Τι, λοιπόν, ήταν επάναγκες;

²⁴ Λόγω του ότι άφησε τον λαό του να λεηλατηθή και διαρπαγή εξαιτίας της αποτυχίας των να δουν και ακούσουν και υπακούσουν στον Θεόν των, ο Ιεχωβά επέτρεψε να φανή ότι ο Θεός των δεν ήταν καθόλου Θεός, ή ήταν ένας ασθενικός Θεός, και έτσι οι θεοί των διωκτών των, λεηλατιστών και εκείνων που τους διήρπαζαν ήσαν ισχυρότεροι από τον Ιεχωβά. Τώρα είχε έλθει ο καιρός να αντιστρέψη την εσφαλμένη εντύπωσι που είχε επιτραπή να αναπτυχθή. Ο καιρός είχε τώρα έλθει να τακτοποιηθή η αμφισβήτησις γύρω στην αληθινή Θεότητα και κάθε ψευδής θεός να κατασιωπηθή. Ας συγκληθή ένα δίκαιο δικαστήριο! Ας κληθούν μάρτυρες, και όλο το σύμπαν ας δώση ακρόασιν, ιδιαίτερα όλα τα έθνη της γης! Ο Ιεχωβά, αντί να καλή για ενοποίησι όλων των θεών και για συνδυασμό της λατρείας των σε μια εντελώς περιεκτική θρησκεία, προκαλεί εκείνους που λατρεύονται ως θεοί από τα έθνη, ν’ αποδείξουν ότι είναι θεοί.

25, 26. Τι έκαμε τότε ο Ιεχωβά για τον λαό του, και πώς μίλησε γι’ αυτό προφητικά;

²⁵ Για να μπορέσουν οι αφιερωμένοι του να υπηρετήσουν ως αντιπρόσωποί του σ’ αυτό το παγκόσμιο δικαστήριο, ο Ιεχωβά ανοίγει τα μάτια των και τ’ αυτιά των μ’ ένα πνευματικό τρόπο με το να τους κάμη να φερθούν έξω από την αιχμαλωσία των στη Βαβυλωνιακή θρησκευτική οργάνωσι στο έτος 1919, στο οποίον έτος συνεκάλεσαν την πρώτη γενική συνέλευσι των διεθνών Χριστιανών σπουδαστών της Γραφής μετά τον Πρώτο Παγκόσμο Πόλεμο, η οποία εδημιούργησε εποχή. Ο Ιεχωβά Θεός, έχοντας τώρα τους ελευθέρους αντιπροσώπους του, ζητεί από όλα τα έθνη της γης να εμφανισθούν στο δικαστήριο. Ο άλλοτε τυφλός και κωφός λαός του πρέπει ν’ αντιμετωπίση όλα τα κοσμικά έθνη στην αμφισβήτησι της Θεότητος.

²⁶ Ο Ιεχωβά, εκδίδοντας προφητικά τη διαταγή για τη σύγκλησι αυτού του δικαστηρίου στον εικοστόν αυτόν αιώνα, επροχώρησε να πη μέσω του προφήτου του Ησαΐα πριν από δύο χιλιάδες επτακόσια χρόνια: «Εξάγαγε τον λαόν τον τυφλόν και έχοντα οφθαλμούς, και τον κωφόν και έχοντα ώτα. Ας συναθροισθώσι πάντα τα έθνη, και ας συναχθώσιν οι λαοί· τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν· ή, ας ακούσωσι, και ας είπωσι, Τούτο είναι αληθινόν.»​—Ησ. 43:8, 9.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 329]

Ίνδρα, ένας από εκείνους που είναι «λεγόμενοι θεοί»

Μέρος Δεύτερο

 1. Σε ποιους απευθύνονται τα προκλητικά λόγια του Ιεχωβά;

ΠΟΙΟΝ εννοεί ο Ιεχωβά, όταν λέγη για όλα τα έθνη και τις εθνικές ομάδες: «Τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν»; Με τα προκλητικά αυτά λόγια ο Ιεχωβά εννοεί τους θεούς όλων εκείνων των εθνών και των εθνικών ομάδων. Αυτοί οι θεοί είναι εκείνοι που καλούνται να φέρουν μάρτυρας, οι οποίοι με τη μαρτυρία των να μπορούν ν’ αποδείξουν ότι οι θεοί των είναι θεοί προφητείας και είναι δίκαιοι θεοί, οι πραγματικοί θεοί που πρέπει να λατρεύωνται, θεοί που μπορούν ν’ αποκαθάρουν τον εαυτό τους από την κατηγορία ότι είναι ψευδείς θεοί. Οι θεοί αυτοί ας υποστηρίξουν την υπόθεσί των σε δικαστήριο απέναντι του Ιεχωβά.

 2. Ενώ υπήρξε αφθονία χρόνου για να αποδειχθούν αληθινοί οι λόγοι του Ιεχωβά, ποιες δηκτικές ερωτήσεις τίθενται σε όλους τους άλλους θεούς, περιλαμβανομένου και του τριαδικού θεού του «Χριστιανικού κόσμου»;

² Ο γραπτός λόγος του Ιεχωβά, η Αγία Γραφή, συνεπληρώθη στο τέλος του πρώτου αιώνος μ.Χ. Στους δεκαοκτώ αιώνες και πλέον από τότε υπήρξε αφθονία χρόνου για να εκπληρωθούν οι προφητείες του Ιεχωβά οι γραμμένες στον λόγον του κάτω από το όνομά του. Αλλά τι θα πούμε για τους θεούς όλων των κοσμικών εθνών, περιλαμβανομένου και του τριαδικού θεού του «Χριστιανικού κόσμου»; Υπήρξε ή υπάρχει μεταξύ όλων των εθνών του κόσμου τούτου κάποιος θεός που «ανήγγειλε τούτο», δηλαδή, είπε ό,τι ο Ιεχωβά έχει ειπεί στον γραπτό του λόγο; Ή μπορούν αυτοί οι θεοί των εθνών να ‘δείξωσιν εις ημάς τα πρότερα’, δηλαδή, πράγματα εκ των προτέρων; Έκαμαν αυτοί οι θεοί προρρήσεις στο παρελθόν που αργότερα επηλήθευσαν στο παρελθόν; Έκαμαν αυτοί οι θεοί προρρήσεις όσον αφορά τον σημερινό καιρό της αμηχανίας; Μήπως τα γεγονότα και οι συνθήκες του κόσμου από το 1914 μ.Χ. αποδεικνύουν ότι οι θεοί αυτοί μίλησαν την αλήθεια και ότι είναι αληθινοί θεοί προφητείας που έχουν τη δύναμι να κάνουν την προφητεία των να επαληθεύη;

 3. Τι προσκαλούνται αυτοί οι θεοί να πράξουν;

³ Ας παρουσιάσουν αυτοί οι θεοί τους μάρτυράς των από όλα τα πολλά έθνη, των οποίων ο ολικός πληθυσμός σήμερα αριθμεί πάνω από τρία δισεκατομμύρια. Ασφαλώς μεταξύ τόσο πολλών ανθρώπων οι θεοί πρέπει να εύρουν τους απαιτουμένους δύο ή τρεις μάρτυρας για να τους αποδείξουν αληθινούς θεούς. Ας ακούσουν αυτοί οι μάρτυρες τι έχουν να πουν οι θεοί των στα ιερά των θρησκευτικά βιβλία για να μπορέσουν να δείξουν οι τέτοιοι μάρτυρες και να πουν όσον αφορά την προφητεία των θεών των: ‘«Τούτο είναι αληθινόν.» Οι θεοί μας απεδείχθησαν αληθείς!’

4, 5. (α) Πόσοι από τους θεούς των εθνών μπορούν να παραγάγουν μάρτυρας της θεότητός των; (β) Τι λέγει τώρα ο Ιεχωβά;

⁴ Πού, όμως, ανάμεσα στην ταραχή του κόσμου έχουν αυτοί οι θεοί μάρτυρας που έτσι πιστοποιούν «Τούτο είναι αληθινόν» όσον αφορά τους θεούς των; Ποιος απ’ αυτούς τους θεούς προείπε αρκετόν καιρό πρωτύτερα αυτή τη σημερινή στενοχωρία των εθνών με αμηχανία και έπειτα παρέσχε μια εξήγησι της στενοχωρίας αυτής και προείπε την έκβασί της; Κανείς απ’ αυτούς τους θεούς δεν μπορεί να προμηθεύση τον απαιτούμενο αριθμό μαρτύρων για τον σκοπόν αυτόν! Κανείς από τους θεούς αυτούς δεν μπορεί να ανακηρυχθή δίκαιος με αποδείξεις υποβαλλόμενες από μάρτυρας επάνω στη γη. Αλλά υπάρχει ένας Θεός που έκαμε αυτά τα πράγματα, για ν’ αποδείξη μ’ αυτά τη Θεότητά του. Στους αντιπροσώπους του στο δικαστήριο τώρα λέγει:

⁵ «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού Θεός δεν επλάσθη, ούτε θα εξακολουθήση να υπάρχη μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»​—Ησ. 43:10-12, ΜΝΚ.

 6. Ποιοι είναι αυτοί που υπηρετούν τον αληθινό Θεό ως μάρτυρές του, και πώς γίνονται μάρτυρες;

⁶ Καθαρός κοινός νους πρέπει να συμφωνήση με κάθε ειλικρίνεια ότι τα άτομα που έτσι υπηρετούν σ’ αυτή την πνευματική δίκη είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένα άτομο δεν αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά με το να υιοθετή απλώς το όνομα και να αγγέλλη δημοσία τον εαυτό του ως τοιούτον. Στο έτος 1931 αφιερωμένοι Χριστιανοί σπουδασταί της Γραφής, συναγμένοι σε διεθνή συνέλευσι στο Κολόμπους, Οχάιο, ενεστερνίσθησαν αυτό το όνομα με τυπική απόφασι, έπειτα από την οποία Χριστιανικές εκκλησίες γύρω στη γη υιοθέτησαν την ίδια αυτή απόφασι για να είναι δημοσία προσδιωρισμένες με αυτή την ονομασία. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 22.761 εκκλησίες σε 194 χώρες που είναι γνωστές ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Το ότι υιοθέτησαν την απόφασι όσον αφορά το όνομα δεν τους έκαμε αυτό καθ’ εαυτό μάρτυράς του. Ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι εκείνος που κάνει τους μάρτυράς του και έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τους όρους του πριν τους εκλέξη.

 7. Πώς δίδεται απόδειξις ότι ένας είναι μάρτυς του αληθινού Θεού;

⁷ Οι μάρτυρες πρέπει να είναι τελείως αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού ως του Μεσίτου της νέας διαθήκης, για να μπορέσουν να γίνουν μέλη του πνευματικού Ισραήλ. Αυτό τους θέτει κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή το όνομά του καλείται επάνω τους και φέρουν το όνομά του. Εν τούτοις, πρέπει ν’ αποδείξουν ότι πραγματικά είναι τέτοιοι παρέχοντας μαρτυρία για το όνομά του και μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύοντας την πίστι των με τα έργα των. Έκαμαν άτομα της εποχής μας τέτοια απόδειξι πριν από το έτος 1931;

8, 9. (α) Τι μπορούν να κάμουν εκείνοι που αμφιβάλλουν γι’ αυτό; (β) Γιατί είναι ψευδής η κατηγορία ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ερμήνευσαν αυθαιρέτως το Ησαΐας 43:10 και το εφήρμοσαν στον εαυτό τους;

⁸ Κάθε άτομο που αμφιβάλλει ας εξετάση την ιστορία των μαρτύρων του Ιεχωβά από το έτος 1919, και ιδιαίτερα από το 1926, ως τις 26 Ιουλίου 1931, όταν αυτή η ονομασία έγινε δεκτή, και θα εύρη ότι αυτοί οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί ανταπεκρίθησαν στις απαιτήσεις του Ιεχωβά για να είναι μάρτυρές Του. Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Η Θρησκεία στη Σοβιετική Ένωσι», ο πολύ γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφεύς για πολιτικές υποθέσεις, Βάλτερ Κόλαρζ, μιλεί στις σελίδες 338-344 για την εκστρατεία της Κομμουνιστικής Ρωσίας να καταστρέψη τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά εισάγει το ζήτημα λέγοντας:

Το όνομα ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’ υπήρξε σε χρήσι από το 1931. Τα μέλη του θρησκευτικού δόγματος ανιχνεύουν το όνομα αυτό σε διάφορα αυθαιρέτως ερμηνευμένα Γραφικά εδάφια, ιδιαίτερα στον Ησαΐα (43:10) ‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα. . . .’ Αυτό έχει αλλαγή σε ‘Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά’. Ο Ιησούς ο ίδιος ήταν ‘ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά’. Ως το 1931 τα μέλη του δόγματος ήσαν γνωστά με διάφορα άλλα ονόματα όπως ‘Σπουδασταί της Γραφής’ ή ‘Ρωσσελισταί’ . . .

⁹ Ωστόσο, σχετικά με τούτο οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι ένοχοι για ό,τι ο Κόλαρζ ονομάζει «διάφορα αυθαιρέτως ερμηνευμένα Γραφικά εδάφια», και δεν άλλαξαν την έκφρασι «Κύριος» στο όνομα «Ιεχωβά». Εχρησιμοποίησαν απλώς σύγχρονες μεταφράσεις όπως είναι η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις, η Κατά Γράμμα Μετάφρασις της Αγίας Γραφής του Ροβέρτου Γιάγκ, και ούτω καθεξής, αντί της απαρχαιωμένης, προ τριακοσίων ετών γενομένης, Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως της Γραφής ή Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, που εξεδόθη στο 1611. Τέτοιες σύγχρονες μεταφράσεις δεν μεταφράζουν κακώς το όνομα του Θεού.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ

10. Ως μάρτυρες τίνος άλλου πρέπει να ενεργήσουν οι γνήσιοι Χριστιανοί;

¹⁰ Είναι αληθές ότι οι γνήσιοι Χριστιανοί, τέτοιοι που είναι σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιησού Χριστού. Πριν ακριβώς αναληφθή στον ουρανό ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. 24:48), και, «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Και το τελευταίο βιβλίο της Γραφής μιλεί για τους αληθινούς Χριστιανούς ως τους «φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 12:17· 1:9· 19:10· 20:4) Έτσι, ακόμη και από το 1931, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολούθησαν να δίνουν μαρτυρία για τον Ιησούν, αυτό δε το κάνουν επειδή ‘φυλάττουν τας εντολάς του Θεού’.

11, 12. (α) Γιατί πρέπει οι μάρτυρες του Ιεχωβά να δίνουν μαρτυρία και για τον Ιεχωβά και για τον Ιησούν; (β) Με τι εχρίσθη ο Ιησούς, και από ποιόν;

¹¹ Εν τούτοις, στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, ο συγγραφεύς του απόστολος Ιωάννης λέγει για τον εαυτό του ως Χριστιανό: «Ιωάννην· όστις εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού, και την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκάλ. 1:1, 2) Ένας αληθινός Χριστιανός πρέπει να δώση μαρτυρία και για τον Θεό και για τον Χριστό του ή Μεσσία. Κανείς ας μη λησμονή ή αποκρύπτη το γεγονός ότι ο τίτλος Χριστός ή Μεσσίας σημαίνει «Κεχρισμένος». Για να υπάρχη ένας κεχρισμένος πρέπει να υπάρχη και ένας χρίων ή εκείνος που κάνει το χρίσμα. Έτσι, για να δώσωμε πλήρη μαρτυρία όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, πρέπει επίσης να δώσωμε μαρτυρία για Εκείνον που έχρισε τον Ιησούν και τον έκαμε Χριστόν ή Μεσσία. Πρέπει να δώσωμε μαρτυρία για τον Χρίσαντα καθώς και για τον Κεχρισμένον. Ποιος, λοιπόν, έχρισε τον Ιησούν, και με τι​—με έλαιον, ή με τι; Ο Ιησούς ο ίδιος μας λέγει ποιος τον έχρισε. Όταν, στην Ιουδαϊκή συναγωγή, του ενεχειρίσθη το βιβλίο του Ησαΐα, εστράφη στο εξηκοστό πρώτο κεφάλαιο, εδάφια πρώτο και δεύτερο, και τα ανέγνωσε στην Εβραϊκή, ως εξής:

¹² «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πράους· με απέστειλε . . .· δια να κηρύξω το έτος της ευνοίας του Ιεχωβά.» (Ησ. 61:1, 2, ΑΣ) Αφού ανέγνωσε αυτά τα λόγια στο Εβραϊκό κείμενο, στο οποίον απαντάται το Εβραϊκό όνομα του Θεού )הוהי‏), άρχισε την ομιλία του προς τους Ιουδαίους, λέγοντας: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» (Λουκ. 4:16-21) Έτσι ο Ιησούς δημοσία είπε ότι ο Κύριος Ιεχωβά τον είχε χρίσει με άγιο πνεύμα. Ο Ιησούς επάνω στη γη δεν έχρισε τον εαυτό του με άγιο πνεύμα από τον ουρανό. Έπειτα από τριάμισυ χρόνια εβάπτισε τους μαθητάς του με άγιο πνεύμα από τον ουρανό, αλλ’ ο Ιησούς δεν εβάπτισε τον εαυτό του με πνεύμα. Κύριος ο Ιεχωβά το έπραξε αυτό· και ο Ιησούς είπε ότι Κύριος ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που τον έστειλε να ευαγγελίζεται και να ‘κηρύξη το έτος της ευνοίας του Ιεχωβά’. Επομένως ο Ιησούς και ο Ιεχωβά δεν είναι το ίδιο άτομο. Ο Ιεχωβά είναι ο Αποστολεύς· ο Ιησούς είναι ο Απεσταλμένος. Ο Ιεχωβά είναι ο Χρίων· ο Ιησούς είναι ο Κεχρισμένος ή Μεσσίας.

13. Τίνος ήταν ο Ιησούς μάρτυς, και ποιά απόδειξι τούτου έδωσε;

¹³ Ο Ιησούς έδινε πάντοτε μαρτυρία γι’ Αυτόν που τον έχρισε, ο οποίος είναι ο Κύριος Ιεχωβά. Ο Ιησούς εγεννήθη κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυς του Ιεχωβά, διότι, από την Ιουδαία παρθένο Μαρία, ο Ιησούς εγεννήθη στο έθνος εκείνο ακριβώς, στο οποίον ο Θεός δια του προφήτου του Ησαΐα είπε: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα.» (Ησ. 43:10, ΑΣ) Σε δίκη για τη ζωή του ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, ο Ιησούς είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Να μαρτυρήση για ποιά αλήθεια; Στην τελευταία του προσευχή με τους αποστόλους του ο Ιησούς είπε στον Θεό στον ουρανό: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Αυτή ήταν η αλήθεια του Κυρίου Ιεχωβά.

14. Τι είπε ο Ιωάννης για τον Ιησούν ως μάρτυρα;

¹⁴ Υπήρχε κάθε λόγος για τον απόστολο Ιωάννη, στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, να ονομάση τον Ιησού Χριστό «ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, και ο άρχων των βασιλέων της γης. . . . και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς, και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού.» (Αποκάλ. 1:5, 6) Και ο απόστολος Ιωάννης ανέφερε ότι ο Ιησούς τού είπε: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.»​—Αποκάλ. 3:14.

15. Ποια περαιτέρω απόδειξι έχομε για να δείξωμε ότι ο Ιησούς ήταν υποχρεωμένος να είναι μάρτυς του Ιεχωβά;

¹⁵ Τίνος ήταν ο Ιησούς Χριστός «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός»; Με τη γέννησί του στο έθνος, στο οποίον απηυθύνοντο τα λόγια του Ησαΐα 43:10-12, ο Ιησούς Χριστός ήταν υποχρεωμένος να είναι μάρτυς του Ιεχωβά. Έζησε σύμφωνα με αυτή την υποχρέωσι, διότι όλο το γραπτό υπόμνημα για το τι είπε καθώς και για όλες τις Εβραϊκές γραφές, που παρέθεσε, αποδεικνύει ότι ήταν μάρτυς του Ιεχωβά. Αν απηυθύνετο σήμερα η ερώτησις στον Ιησού Χριστό, Τίνος Θεού είσαι μάρτυς; θα απαντούσε: Του Ιεχωβά! Αυτός ήταν και ακόμη είναι στον ουρανό ο «μάρτυς ο πιστός και αληθινός» του ‘Θεού και Πατρός του’.​—Αποκάλ. 1:5, 6.

16. Σε ποιους άλλους εκτός από τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς απευθύνονται τα λόγια του Ησαΐα 43:10-12;

¹⁶ Σχετικά με τούτο όλοι οι μαθηταί του πρέπει να τον μιμηθούν, είτε είναι φυσικώς γεννημένοι Ιουδαίοι, είτε Εθνικοί. (1 Κορ. 11:1) Οι εξ Εθνικών Χριστιανοί καθώς και οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, διότι στη σύσκεψι των αποστόλων και των πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ, ο μαθητής Ιάκωβος εφήρμοσε στους εξ Εθνικών Χριστιανούς την προφητεία του Αμώς 9:11, 12 και είπε: «Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον.» (Πράξ. 15:14, 15) Επομένως το όνομα του Θεού Ιεχωβά καλείται επάνω στους εξ Εθνικών Χριστιανούς καθώς και στους φυσικώς γεννημένους Ιουδαίους Χριστιανούς, και γι’ αυτόν τον λόγο το Ησαΐας 43:10-12 απευθύνεται στους εξ Εθνικών Χριστιανούς που ανήκουν στον πνευματικόν Ισραήλ καθώς και στους Ιουδαίους που μετεστράφησαν στη μαθητεία του Ιησού Χριστού.

17. Αν ο «Χριστιανικός κόσμος» ζούσε σύμφωνα με τον ισχυρισμό του, τι θα ήσαν όλοι οι άνθρωποί του;

¹⁷ Αυτή δεν είναι περίπτωσις ανιχνεύσεως της ονομασίας μάρτυρες του Ιεχωβά «σε διάφορα αυθαιρέτως ερμηνευμένα Γραφικά εδάφια», καθώς λέγει ο Κόλαρζ. Το άγιο πνεύμα του Θεού μέσω του μαθητού Ιακώβου δείχνει ότι πρέπει να υπάρχουν τέτοια άτομα όπως μάρτυρες του Ιεχωβά και δείχνει, επίσης, ποιά είναι αυτά. Αν ο «Χριστιανικός κόσμος» ζούσε σύμφωνα με τον ισχυρισμό του ότι είναι Χριστιανικός, τότε ο καθένας στον «Χριστιανικό κόσμο» που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός θα ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν υπάρχει διαφυγή απ’ αυτό.

ΚΑΝΕΙΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΠΛΑΣΘΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ Ή ΚΑΤΟΠΙΝ

18. Πώς ισχυρίζονται οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, και ποιά ερμηνεία δίνουν στο Ησαΐας 43:10;

¹⁸ Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους λέγοντας ότι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά με το να είναι μάρτυρες του Ιησού επειδή, όπως λέγουν, Ιεχωβά είναι το όνομα της Παλαιάς Διαθήκης για τον Ιησούν και έτσι ο Ιησούς είναι ο Ιεχωβά και αυτοί (ο κλήρος) χρησιμοποιούν απλώς το όνομα Ιησούς αντί του ονόματος Ιεχωβά. Τονίζουν το Ησαΐας 43:10, στο οποίον ο Ιεχωβά λέγει όχι μόνο «Σεις είσθε μάρτυρές μου», αλλά και τα εξής λόγια (στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου): «Προ εμού Θεός δεν επλάσθη,a ούτε θα εξακολουθήση να υπάρχη μετ’ εμέ.» Και επίσης το εδάφιο 11, που λέγει (στην ίδια Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου): «Εγώ, εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει.» Αυτό, λέγει ο κλήρος, αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς είναι ένας και ο αυτός Θεός, επειδή εδώ ο Κύριος Ιεχωβά λέγει: «Εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει», και η Νέα Διαθήκη λέγει ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρ μας.

19. Τι παραβλέπει ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» μ’ αυτή την ερμηνεία;

¹⁹ Επιχειρηματολογώντας μ’ αυτό τον τρόπο οι κληρικοί εκείνοι δεν τονίζουν τη μεταγενέστερη προφητεία του Αβδιού, εδάφιο 21, που λέγει: «Και θέλουσιν αναβή σωτήρες εις το όρος Σιών, δια να κρίνωσι το όρος του Ησαύ· και του Κυρίου θέλει είσθαι η βασιλεία.» Σημειώστε, παρακαλούμε, εδώ ότι υπάρχουν και άλλοι σωτήρες εκτός του Κυρίου Ιεχωβά. Οι κληρικοί εκείνοι, επίσης, δεν τονίζουν τα ακόλουθα εδάφια που μιλούν για άλλους σωτήρας: «Και έδωκεν ο Κύριος εις τον Ισραήλ σωτήρα, και εξήλθον υποκάτωθεν της χειρός των Συρίων.» (2 Βασ. 13:5) «Κατά τους πολλούς οικτιρμούς σου έδωκας σωτήρας εις αυτούς, και έσωσαν αυτούς εκ της χειρός των θλιβόντων αυτούς.» (Νεεμ. 9:27) «Και θέλει είσθαι . . . δια σημείον και μαρτυρίαν εις τον Κύριον των δυνάμεων· . . . και θέλει εξαποστείλει προς αυτούς σωτήρα, και μέγαν, και θέλει σώσει αυτούς.» (Ησ. 19:20) Έτσι ο Ιεχωβά μπορεί να εγείρη άλλους να ενεργήσουν ως σωτήρες.

20. Εξηγήστε πώς ο Ιησούς είναι σωτήρ του ανθρωπίνου γένους.

²⁰ Σε αρμονία με αυτό το γεγονός οι Άγιες Γραφές πιστοποιούν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μόνο ένα μέσον του Ιεχωβά Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Στις Πράξεις 5:30-32 αναφέρεται ότι οι Χριστιανοί απόστολοι είπαν στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν: «Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν, τον οποίον σεις εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών. Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων.» Στις Πράξεις 13:23 ο απόστολος Παύλος λέγει: «Από του σπέρματος τούτου [του Δαβίδ] ο Θεός κατά την επαγγελίαν αυτού ανέστησεν εις τον Ισραήλ σωτήρα τον Ιησούν.» Στο 1 Ιωάννου 4:14 ο απόστολος γράφει: «Και ημείς είδομεν, και μαρτυρούμεν, ότι ο Πατήρ απέστειλε τον Υιόν Σωτήρα του κόσμου.» Το να υποστηρίξη οποιοσδήποτε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ένας και μόνος Σωτήρ θα ήταν, απέναντι όλων αυτών των Γραφικών εδαφίων, άρνησις ότι ο Θεός, ο Πατήρ του Ιησού Χριστού, είναι Σωτήρ. Αλλά ο Θεός και Πατήρ είναι η μόνη Πηγή σωτηρίας κατά το ότι απέστειλε τον μονογενή του Υιό σ’ αυτή τη γη για να γίνη ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός και να πεθάνη ως απολυτρωτική θυσία· και ο Θεός ο Πατήρ ήγειρε τον Υιό του εκ νεκρών και έτσι, επίσης, έσωσε τον Υιό του.​—Εβρ. 5:5-8.

21, 22. Ποιο επιχείρημα χρησιμοποιείται έπειτα από τον κλήρο στην εξήγησι του Ησαΐας 43:10, και με το να ενεργούν έτσι τι συμβαίνει;

²¹ Εν τούτοις, οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου», μη ικανοποιημένοι τελείως με τα προηγούμενα, αναφέρονται πάλι στον Ησαΐα 43:10, όπου ο Ιεχωβά, απευθυνόμενος στους μάρτυράς του, λέγει: «Προ εμού Θεός [Ελ] δεν επλάσθη, ούτε θέλει υπάρχει μετ’ εμέ.» Έπειτα τονίζουν το Ησαΐας 9:6, το οποίον αποκαλεί τον Ιησού Χριστό ‘Θεόν [Ελ] ισχυρόν, Πατέρα του μέλλοντος αιώνος, Άρχοντα ειρήνης’, και λέγουν ότι, επειδή δεν επλάσθη Θεός προ του Ιεχωβά και δεν επρόκειτο να υπάρξη Θεός μετά τον Ιεχωβά, τούτο αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς είναι ένας και ο αυτός Θεός και ότι ο Ιεχωβά είναι ο Ιησούς. Λέγουν ότι αυτό, επίσης, αποδεικνύει ότι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών σφάλλει μεταφράζοντας το Ιωάν. 1:1 ως εξής: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο με τον Θεόν, και θεός ήτο ο Λόγος», δηλαδή, θεός εκτός από τον Ιεχωβά.

²² Χρησιμοποιώντας ένα τέτοιο επιχείρημα οι τριαδισταί κληρικοί αφήνουν τα λόγια του Ιεχωβά στον Ησαΐα 43:10 έξω από τα συμφραζόμενά των και δείχνουν ότι δεν κατανοούν για ποιο πράγμα μιλεί ο Ιεχωβά μέσω του προφήτου του.

23, 24. Τι ακριβώς λέγει ο Ιεχωβά στον Ισραήλ σ’ αυτό το κεφάλαιο 43 του Ησαΐα, και πώς πρέπει να εννοήσωμε τα εδάφια δέκατο και ενδέκατο;

²³ Στο πρώτο εδάφιο του τεσσαρακοστού τρίτου κεφαλαίου ο Ιεχωβά λέγει στον λαόν του Ησαΐα ότι Αυτός είναι ο Δημιουργός του έθνους Ιακώβ, Αυτός είναι ο Πλάστης του έθνους Ισραήλ. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε κι έπλασε το έθνος αυτό. Το έθνος Ισραήλ δεν εδημιούργησε και δεν έπλασε τον Ιεχωβά ως Θεό των. Τα άλλα έθνη, τα ειδωλολατρικά έθνη, είχαν δημιουργήσει τους θεούς των και είχαν πλάσει εικόνες για να παριστάνουν τους θεούς των, αλλά δεν συνέβαινε αυτό με το έθνος Ισραήλ και τον Θεόν του Ιεχωβά. Λόγω του ζωτικού αυτού γεγονότος ο Ιεχωβά προκαλεί τους πολλούς θεούς των εθνών και λέγει στους θεούς αυτούς να φέρουν τους μάρτυράς των για να πιστοποιήσουν με απόδειξι ότι είναι πραγματικά θεοί που προγνωρίζουν το μέλλον και που προλέγουν το μέλλον. Αλλά το έθνος Ισραήλ θα μπορούσε να πη πολλά πραγματικά ιστορικά γεγονότα για τον Θεόν του σε απόδειξι του ότι αυτός είναι ένας αληθινός ζων Θεός, αν και δεν επιτρέπει να κατασκευασθή καμμιά υλική ειδωλολατρική εικόνα για να τον παριστάνη. Συνεπώς ο Ιεχωβά λέγει στους Ισραηλίτας ότι είναι μάρτυρές του και είναι ο δούλος του, τον οποίον αυτός εξέλεξε. Γιατί;

²⁴ Ο Ιεχωβά εξηγεί, λέγοντας: «Δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού Θεός δεν επλάσθη, ούτε θα εξακολουθήση να υπάρχη μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει.» (Ησ. 43:10, 11, Μετάφρασις Νέου Κόσμου) Ο Ιεχωβά, ο Θεός του εκλεκτού του λαού, δεν είναι όμοιος με τους δημιουργημένους, πλασμένους θεούς των ειδωλολατρικών εθνών. Στον Ησαΐα 43:10 ο Ιεχωβά δεν είπε: ‘Δεν έπλασα Θεόν προ εμού, και δεν έπλασα Θεόν μετ’ εμέ.’ Όχι, αλλά είπε: «Προ εμού Θεός δεν επλάσθη», δηλαδή, από άλλους. Επομένως μιλεί για άλλα άτομα που πλάσσουν τους θεούς των.

25-27. Τι λέγει τώρα ο Ιεχωβά για τη θειότητα θεών από μέταλλο, πέτρα και ξύλο;

²⁵ Ότι ο Ιεχωβά μιλεί εδώ για τα μη Ιουδαϊκά έθνη που δημιουργούν τους θεούς των και πλάσσουν μεταλλικές, πέτρινες ή ξύλινες ειδωλολατρικές εικόνες των, είναι πολύ σαφές από τα συμφραζόμενα πριν και μετά το Ησαΐας 43:10. Αφού λέγει στο υπόλοιπο του τεσσαρακοστού τρίτου κεφαλαίου πώς θ’ απελευθερώση τον λαό του από τη Βαβυλώνα, όπου θα είναι εξόριστοι διότι αμάρτησαν και παρενόμησαν εναντίον του, ο Ιεχωβά προχωρεί και λέγει στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (ΜΝΚ):

²⁶ «Αλλά τώρα άκουσον, δούλε μου Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον εξέλεξα· ούτω λέγει ο Ιεχωβά, όστις σε έκαμε, και σε έπλασεν, όστις σε εβοήθησεν ακόμη και εκ κοιλίας [όπου εποιήθης και επλάσθης], ‘. . . Μη φοβείσθε, μηδέ τρομάζετε· έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης, και ανήγγειλα τούτο; σεις είσθε μάλιστα μάρτυρές μου· εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος· δεν ανεγνώρισα ουδένα’.

²⁷ »Όσοι κατασκευάζουσιν είδωλα, πάντες είναι ματαιότης· και τα πολυέραστα αυτών είδωλα δεν ωφελούσι· και αυτοί είναι μάρτυρες αυτών ότι δεν βλέπουσιν, ουδέ νοούσι, δια να καταισχυνθώσι. Τις έπλασε θεόν; ή έχυσεν είδωλον, το οποίον ουδέν ωφελεί; Ιδού, πάντες οι σύντροφοι αυτού θέλουσιν αισχυνθή· και οι τεχνίται, αυτοί είναι εξ ανθρώπων· . . . Ο χαλκεύς κόπτει σίδηρον, και εργάζεται εις τους άνθρακας, και με τα σφυρία μορφόνει αυτό, και κατασκευάζει αυτό με την δύναμιν των βραχιόνων αυτού· μάλιστα πεινά, και η δύναμις αυτού αποκάμνει· ύδωρ δεν πίνει, και ατονίζει [ο πλάστης ενός μεταλλικού ειδωλολατρικού θεού].» Πώς, λοιπόν, μπορεί ένας χαλκεύς που διψά και αποκάμνει και που πεινά και ατονίζει να πλάση με μέταλλο έναν θεό που δεν αποκάμνει και δεν ατονίζει;

28. Πώς δείχνει την τελεία μωρία του λατρευτού ξυλίνων θεών;

²⁸ Έπειτα ο Ιεχωβά μέσω του προφήτου του Ησαΐα προχωρεί να πη για τον ξυλουργό, που κατασκευάζει ξύλινον θεό. Γι’ αυτόν τον σκοπό εκλέγει ένα καλό δένδρο για το ξύλο του. «Προσέτι κάμνει αυτό θεόν, και προσκυνεί αυτό· κάμνει αυτό είδωλον, και γονατίζει έμπροσθεν αυτού. . . . και προσεύχεται εις αυτό, και λέγει, Λύτρωσόν με, διότι είσαι ο θεός μου.» Αλλά το υπόλοιπο του ξύλου αυτού του ίδιου δένδρου δεν γίνεται θεός, αλλά ο ξυλουργός το καίει για φωτιά με την οποία θερμαίνεται ή ψήνει ψωμί ή κρέας. Ο ξυλουργός ποτέ δεν σταματά να λογικευθή και να πη στον εαυτό του: «Το ήμισυ αυτού [του δένδρου] έκαυσα εν πυρί· έτι έψησα άρτον επί των ανθράκων αυτού· έψησα κρέας, και έφαγον· έπειτα θέλω κάμει το υπόλοιπον αυτού βδέλυγμα [είδωλον];» Πώς θα μπορούσε ένα τέτοιο είδωλο κατασκευασμένο από ξύλο, που ο ξυλουργός μπορεί να κάψη στη φωτιά, να είναι θεός;​—Ησ. 44:1-20.

29, 30. Έπειτα ποια πρόσκλησι δίνει ο Ιεχωβά στους μάρτυράς του, και τι λέγει κατόπιν για να δώση πρόσθετη απόδειξι ότι αυτός είναι Θεός προφητείας;

²⁹ Έπειτα από αυτή την απλή γραμμή συλλογισμού, ο Ιεχωβά Θεός απευθύνεται στον εκλεκτό του λαό και λέγει: «Ενθυμού ταύτα, Ιακώβ και Ισραήλ· διότι δούλός μου είσαι· εγώ σε έπλασα [όχι συ εμέ]· δούλός μου είσαι· Ισραήλ, δεν θέλεις λησμονηθή υπ’ εμού. Εξήλειψα, ως πυκνήν ομίχλην, τας παραβάσεις σου, και ως νέφος, τας αμαρτίας σου [έτσι ώστε δεν μπορώ να τις ιδώ από τον ουρανό]· επίστρεψον προς εμέ· διότι εγώ σε ελύτρωσα.»​—Ησ. 44:21, 22.

³⁰ Έπειτ’ απ’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός ο Λυτρωτής προλέγει, πριν από εκατόν ενενήντα χρόνια και πλέον, το ίδιο το όνομα εκείνου που θα ανέτρεπε την ισχυρή παγκόσμια δύναμι της Βαβυλώνος και θα ελευθέρωνε τον λαό του για να επιστρέψη στην πατρίδα και ν’ ανοικοδομήση την Ιερουσαλήμ και τον ναό. Ο Ιεχωβά κατωνόμασε τον Κύρον, τον Πέρσην κατακτητήν, για τον οποίον η ιστορία λέγει ότι ανέτρεψε τη Βαβυλώνα στο 539 π.Χ. και έπειτα ελευθέρωσε τους Ιουδαίους αιχμαλώτους. Έτσι ο Ιεχωβά επανελύτρωσε τον λαό του. (Ησ. 44:23-28) Δεν είναι μήπως αυτό ένα από τα πολλά γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ο Ιεχωβά είναι Θεός, ο Θεός της αληθινής προφητείας; Ναι, πράγματι!

31. (α) Συνοψίστε τώρα την ορθή κατανόησι του Ησαΐας 43:10. (β) Τι, όμως, εδήλωσε ο Ιεχωβά ότι θα έπραττε χάριν του μονογενούς του Υιού;

³¹ Έτσι, λοιπόν, για να επανέλθωμε στο Ησαΐας 43:10 τα ειδωλολατρικά έθνη της γης δεν υπήρχαν πριν από τον Ιεχωβά, και συνεπώς δεν υπήρχε θεός πλασμένος από ειδωλολατρικά έθνη πριν από τον Ιεχωβά, ο οποίος είναι χωρίς αρχή. (Ψαλμ. 90:2) Είναι, επίσης, αληθές ότι, σε όλα τα έθνη που ήλθαν σε ύπαρξι μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε πριν από τέσσερες χιλιάδες τριακόσια χρόνια, κανείς πραγματικός, ζων θεός ικανός να προφητεύση αληθινά δεν επλάσθη από τα έθνη. Επομένως, μετά τον Ιεχωβά, κανείς Θεός δεν εξακολούθησε να υπάρχη όπως Αυτός. Αλλά, σύμφωνα με την προφητεία του στον Ησαΐα 9:6, στον όγδοον αιώνα προ Χριστού, διεκήρυξε τον σκοπό του να κάμη τον μονογενή του Υιό ‘Θαυμαστόν, Σύμβουλον, Θεόν ισχυρόν, Πατέρα του μέλλοντος αιώνος, Άρχοντα Ειρήνης’. Ο Ιεχωβά δεν εξεπλήρωσε αυτή την προφητεία στην εποχή του Ησαΐα ή στο έτος που Αυτός είπε το λόγια του Ησαΐα 43:10, 11. Πότε, λοιπόν, ο Ιεχωβά εξεπλήρωσε την προφητεία του Ησαΐα 9:6, 7; Αυτό ακριβώς ο Ιεχωβά το έκαμε με τον Υιό του στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, ο οποίος Υιός του Θεού έγινε ο Ιησούς Χριστός.

32. Ποιο, λοιπόν, είναι το συμπέρασμά μας για τον Ιεχωβά Θεό;

³² Υπάρχει, λοιπόν, Θεός σαν τον Ιεχωβά, τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού; Όχι, μπορούμε να φέρωμε μαρτυρία ότι δεν υπάρχει κανείς. Ως την ημέρα αυτή παραμένει αληθινό ότι, ως ο Παντοδύναμος Θεός της αληθινής προφητείας, αυτός είναι ο πρώτος και ο Έσχατος και κανένα κτίσμα στον ουρανό και στη γη δεν μπορεί να πλάση θεόν σαν αυτόν· κανένα κτίσμα δεν μπορεί ακόμη να κάμη τον εαυτό του θεόν σε σύγκρισι με τον Ιεχωβά. Καθώς είναι γραμμένο στον Ησαΐα 44:6, 7 (ΜΝΚ): «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά ο Βασιλεύς του Ισραήλ, και ο Λυτρωτής αυτού, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων· Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός. Και τις, ως εγώ, θέλει κράξει, και αναγγείλει, και διατάξει εις εμέ, αφού εσύστησα τον παλαιόν λαόν; και τα επερχόμενα, και τα μέλλοντα, ας αναγγείλωσι προς αυτούς.»

33. (α) Υπήρξε Θεός που θα μπορούσε ν’ ανταποκριθή στην πρόκλησι του Ιεχωβά για τη Θεότητα; (β) Τι, επομένως, πρέπει ο καθένας από μας ν’ αποφασίση να είναι;

³³ Ως την ημέρα αυτή κανείς θεός των κοσμικών εθνών δεν έχει απαντήσει σ’ αυτή την θεία πρόκλησι. Ούτε ένας από τους θεούς των δεν παρήγαγε μάρτυρας και δεν τους έδωσε βεβαίωσι σε απόδειξι της θεότητός του. Αλλά, αντιθέτως, ο Ιεχωβά ο Προκλητής έδωσε στους αντιπροσώπους του τη βεβαίωσι σε απόδειξι της δικής του Θεότητος. Στην Αγία του Γραφή και στα αναγεγραμμένα γεγονότα της ιστορίας η βεβαίωσις είναι μπροστά μας για τη Θεότητα του Ιεχωβά. Αν δεν είσθε αθεϊστής ή αγνωστικιστής, αλλ’ αν ακολουθήτε κάποια θρησκεία μέσα ή έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο», η ερώτησις τίθεται σ’ εσάς, Τίνος Θεού είσθε μάρτυς; Άσχετα με το πώς απαντά όλος ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς ως ακόλουθοι και μιμηταί του Κυρίου Ιησού Χριστού απαντούμε, Είμεθα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 340]

Μ’ ένα μέρος του ξύλου κατασκευάζει ένα θεόν να τον λατρεύη και μ’ ένα άλλο μέρος ψήνει το φαγητό του

Διηγούμενοι «Εις την Επερχομένην Γενεάν»

«Εις την επερχομένην γενεάν, διηγούμενοι τους επαίνους του Ιεχωβά, και την δύναμιν αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα οποία έκαμε.»​—Ψαλμ. 78:4, ΜΝΚ.

 1. Ποια ευθύνη βαρύνει εκείνους που εξασκούν τη θεόδοτη δύναμι της αναπαραγωγής, και ποια είναι η έκτασις αυτής της ευθύνης;

Η ΔΥΝΑΜΙΣ και το προνόμιο του να φερθούν τέκνα σε ύπαρξι έχουν χορηγηθή από τον Ιεχωβά Θεό, την Πηγή της ζωής και τον Δημιουργό των πάντων στον ουρανό και στη γη. (Ψαλμ. 36:9) Ατελείς άνθρωποι που εξασκούν αυτή τη δύναμι, το πράττουν αυτό με την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Με το να έχουν επωφεληθή αυτού του προνομίου, μια βαριά ευθύνη έρχεται επάνω τους. Στους γονείς είναι εμπιστευμένο το έργο να μεταδώσουν στους απογόνους των την αληθινή σημασία και τον σκοπό της ζωής. Το να διαβιβάσουν στα τέκνα φυσική ζωή χωρίς πνευματική ζωή δείχνει παράλειψι καθήκοντος. Ακόμη και τα ζώα διαβιβάζουν φυσική ζωή στους απογόνους των. Αλλ’ από τους ανθρώπους, που επλάσθησαν κατ’ εικόνα Θεού και επροικίσθησαν με τη δύναμι του λογικού, καλύτερα πράγματα αναμένονται. Στον γραπτό του λόγο, την Αγία Γραφή, ο Ιεχωβά ανέγραψε τον σκοπό του για τον οποίον εδημιούργησε όλα τα θαυμάσια του σύμπαντός του, περιλαμβανομένου και του ανθρώπου. Ο σκοπός αυτός είναι όπως όλα τον επαινούν, αντανακλούν την απαράμιλλη δημιουργικότητά του, και καταδεικνύουν ότι οι αρχές του, με τις οποίες κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν είναι υψίστης πρακτικής αξίας, κατευθύνοντας τον άνθρωπο στη μόνη ορθή οδόν ζωής.​—Ψαλμ. 145:10.

 2. Γιατί μερικοί γονείς παραλείπουν να διαβιβάσουν ζωτική γνώσι στους απογόνους των, και επομένως πώς, δίκαια, θα μπορούσαν να εκτιμηθούν;

² Πλάσματα, που παραλείπουν ν’ αποδώσουν τιμή και αίνο στον Δημιουργό ακόμη και στην πολύ περιωρισμένη ζωή που τώρα απολαμβάνουν, πραγματικά κάνουν κακή χρήσι και κατάχρησι ενός πολυτίμου δώρου που έχουν από τον Θεό. Δεν είναι καλύτερα τα πλάσματα αυτά από τον άφρονα που λέγει στην καρδιά του: «Δεν υπάρχει Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 14:1, ΜΝΚ) Μαζί αγνοούν και αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού, και έτσι βλακωδώς αρνούνται την ίδια των ύπαρξι, διότι πώς μπορούν να υπάρχουν δημιουργήματα χωρίς δημιουργό; Αυτοί οι άθεοι δεν έχουν τίποτε να διαβιβάσουν στα τέκνα των πέρα από ό,τι ένα ζώο διαβιβάζει στο νεογνό του. Αν αυτοί οι ίδιοι δεν γνωρίζουν και δεν εκτιμούν γιατί τους εδόθη ζωή, πώς μπορούν να διαβιβάσουν αυτή την πληροφορία στην επόμενη γενεά; Και πώς μπορούν τα τέκνα των να επιτύχουν το μέγιστο μέτρον ευτυχίας και χρησιμότητος στη ζωή αν αρνούνται την κληρονομία που ο Ιεχωβά είχε ως σκοπό του γι’ αυτά, μια κληρονομιά ουρανίας σοφίας;

 3. (α) Τι παράδειγμα έδωσαν γονείς σαν τον Νώε, τον Αβραάμ και τον Ιακώβ και άλλους; (β) Γιατί ο Ιεχωβά εγνωρίσθη με τον Αβραάμ;

³ Ευτυχώς σε κάθε γενεά υπήρξαν εκείνοι, που εξετίμησαν την ευθύνη αυτή, και που πιστά διεβίβασαν στην αμέσως επόμενη γενεά τη γνώσι των για τη μεγαλειότητα και το αξιύμνητον του Υψίστου Θεού. Ενεργώντας έτσι, κατέταξαν τον εαυτό τους παράπλευρα σε τέτοια μεγαλειώδη παραδείγματα γονέων όπως ήσαν ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ιακώβ και πλήθος άλλων. Ο Νώε, εκτελώντας το μέρος του, εξεπαίδευσε και εδίδαξε τους γυιούς του τόσο καλά, ώστε στη διάρκεια κρισίμων καιρών εστάθησαν θαρραλέα πλησίον του και επέζησαν ως μέλη ενός θεοσεβούς οίκου. (Εβρ. 11:7) Ο Ιεχωβά μάς πληροφορεί γιατί εγνωρίσθη με τον Αβραάμ, με τα εξής λόγια: «Επειδή γνωρίζω αυτόν, ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού, και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, δια να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν.» (Γέν. 18:19, ΜΝΚ) Σήμερα κάθε γονεύς, που ισχυρίζεται ότι έχει φιλία με τον Ιεχωβά Θεό, πρέπει, όπως ο Νώε και ο Αβραάμ, ν’ αποδειχθή αληθής στον σκοπό αυτής της πολυτίμου σχέσεως.

 4. Ποιόν εσφαλμένο συλλογισμό ακολούθησαν πολλοί γονείς; Πώς γνωρίζομε ότι πλανώνται σοβαρά;

⁴ Μερικοί γονείς, εν τούτοις, συνεπέραναν λανθασμένα ότι θα ήταν ευκολώτερο να περιμένουν ώσπου να φθάση το παιδί στη φυσική ωριμότητα προτού προσπαθήσουν να μεταδώσουν σ’ αυτό τις οδηγίες του Δημιουργού. Ήδη πριν από 130 χρόνια και πλέον μερικοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί προήγαγαν την ιδέα ότι «τα τέκνα πρέπει να μη διδάσκωνται θρησκεία, από φόβο μήπως προκαταληφθούν οι διάνοιές των με κάποιο ιδιαίτερο ‘πιστεύω’· αλλά πρέπει ν’ αφήνωνται στον εαυτό τους, ώσπου να μπορούν να κάμουν μια εκλογή,​—και να εκλέξουν ποιά εκλογή θα κάμουν.» (Σχόλια του Αδάμ Κλαρκ, επάνω στο Δευτερονόμιο 6:6-9) Ο λόγος του Θεού, εξ άλλου, διδάσκει τους γονείς να ‘διδάσκουν το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση’. (Παροιμ. 22:6) Τα παραδείγματα πραγματικής ζωής του νεαρού Ιωσία και του νεαρού Τιμοθέου εξαίρουν την πρακτικότητα της αποδοχής θείας καθοδηγίας στο ζήτημα αυτό και σε όλα τα άλλα ζητήματα. (2 Χρον. 34:1· 2 Τιμ. 3:15) Πλείστοι γονείς επροτίμησαν ν’ ακολουθήσουν ανθρώπινη σοφία, και τούτο, εξ άλλου, παρήγαγε τη σημερινή υπερχειλίζουσα συγκομιδή νεαρών πταιστών.

 5. (α) Σ’ αυτό το ζήτημα, πού μας οδηγεί η κοσμική σοφία; (β) Τι υπαγορεύει η ουρανία σοφία;

⁵ Η κατάστασις εκείνων που απομακρύνονται από τον δρόμο της ουρανίας σοφίας καταδεικνύεται από τις εξής εκφράσεις ενός καθηγητού της ψυχολογίας που ανεφέρθησαν στην εφημερίδα Δη Τέλεγκραμ του Τορόντο, της 11ης Δεκεμβρίου 1952: «Η σταθερή και αναμφισβήτητη εξουσία της κεφαλής της οικογενείας είναι ένα πράγμα του παρελθόντος. Δεν ταιριάζει ακριβώς τώρα. Στις αρχαίες ημέρες ήταν αναγκαία μια αλυσίδα διαταγών. Η επιβίωσις εξηρτάτο από το να εργάζωνται όλοι μαζί, να σπέρνουν το σπόρο και να θερίζουν τη συγκομιδή. Ο πατέρας, ή κεφαλή της οικογενείας, ζητούσε εξουσία και την ελάμβανε. Τώρα όταν ασκήται εξουσία, ακόμη και σπανίως, προκαλεί δυσαρέσκεια. Είναι ακριβώς ένα νέο πρότυπο που έχει αναπτυχθή. Δεν είμεθα βέβαιοι πού βρισκόμαστε, αλλά θα βρούμε μια έκβασι.» Γονείς, δεν έχετε ανάγκη να τελειώσετε σε μια ομίχλη σαν αυτήν! Αποτυχία να χειρισθήτε την ράβδον της εξουσίας των γονέων σημαίνει παραίτησι από την θεόθεν διατεταγμένη θέσι σας στον οίκον και ανοίγει τη θύρα της αναρχίας. Η διδασκαλία του Θεού πάνω στο θέμα αυτό είναι σαφής: «Παίδευε τον υιόν σου ενόσω είναι ελπίς.» «Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού. Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε· και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.»​—Παροιμ. 19:18· 29:15, 17.

 6. Γιατί δεν υπάρχει καιρός να χάνωμε, και τι πρέπει ν’ αποφασισθή πάνω σ’ αυτό το ζήτημα;

⁶ Μην αναβάλλετε να πήτε στη νέα γενεά τα ζωτικά αυτά ζητήματα που πρέπει να γνωρίζη. Το τέκνο σας, προτού φθάση στην ενηλικίωσι, πρέπει να είναι τόσο εμποτισμένο με αληθινή γνώσι ώστε να είναι ικανό ν’ αντισταθή στις κρίσιμες δοκιμασίες της πίστεώς του που επιβάλλονται από έναν εχθρικό κόσμο. Δεν έχετε καιρό να χάνετε. Η πρόσφατη ιστορία παρέσχε το θέαμα ανεπτυγμένων ανθρώπων που υπέστησαν πλύσιν του εγκεφάλου και μετεμορφώθησαν σε στόκο στα χέρια των αιχμαλωτιστών των απλώς επειδή δεν τους είχε ποτέ δοθή πραγματικό θεμέλιο πίστεως. Ολίγα, λοιπόν, χρόνια διδασκαλίας δεν θα αρκέσουν. Απαιτείται ένα προοδευτικό πρόγραμμα εκπαιδεύσεως, ένα πρόγραμμα που θα διαπλάση τη ζωή του παιδιού σας από τη νηπιακή ηλικία και πέρα ως την ενηλικίωσι.

ΔΙΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ

 7. Πότε πρέπει ν’ αρχίζη η εκπαίδευσις των τέκνων; Εξηγήστε.

⁷ Μόλις ένα νήπιο ανοίγει τα μάτια και τ’ αυτιά του στον κόσμο αρχίζει να καταγράφη εντυπώσεις. Τι είδους πράγματα ακούει; Μεγαλόφωνη, τραχεία ομιλία, φιλονεικία, σύγχυσι; Ή ήσυχη, φιλάγαθη, αξιοπρεπή ομιλία και ενέργεια; Τι είδους εντυπώσεις δημιουργείτε σεις γονείς στον ευαίσθητο φωνογραφικό δίσκο της διανοίας του παιδιού σας; Καθώς αργότερα μαθαίνει να μιλή και να εκφράζεται, επωφελείσθε από τις θαυμαστές ευκαιρίες ν’ αρχίσετε να διαμορφώνετε τη νεαρή διάνοια; Στο σπίτι η μητέρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήση κάποιο υποβοηθητικό Γραφικό βοήθημα, όπως το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, εξηγώντας τις πολλές εικόνες του και τονίζοντας ότι, το αν οι άνθρωποι είναι καλοί ή κακοί καθορίζεται από το ότι υπακούουν στον Θεό και τον ευαρεστούν ή παρακούουν σ’ αυτόν και τον δυσαρεστούν. Έπειτα, όταν ο πατέρας έρχεται στο σπίτι από την εργασία, το παιδί μπορεί να προσκληθή να επαναλάβη εκείνο που έμαθε, και ο πατέρας θα δώση ενθάρρυνσι δείχνοντας έντονο ενδιαφέρον για την πρόοδό του. Το να ενασχολήσθε σε τέτοια ευεργετική εκπαίδευσι μόνο όταν αισθάνεσθε ότι σας αρέσει, θα παραγάγη μέτρια μόνο αποτελέσματα. Κάμετε μέρος του οικογενειακού σας προγράμματος και πείρας τη χαρά τού να βλέπετε τις πρώτες ρίζες της θείας αληθείας να πιάνουν στερεά στο έδαφος της διανοίας του παιδιού σας.

 8. (α) Ποιο πλεονέκτημα υπάρχει σ’ ένα προοδευτικό πρόγραμμα εκπαιδεύσεως; (β) Περιγράψτε μερικά από τα πράγματα που οι γονείς πρέπει να τηρούν στη διάνοια καθώς ακολουθούν ένα τέτοιο πρόγραμμα.

⁸ Αργότερα καθώς εκτίθεται το παίδι στο παιγνίδι και στη φοίτησι στο σχολείο με άλλα παιδιά, θα έλθη σε επαφή με κακές σκέψεις και εσφαλμένες διαθέσεις. Τώρα, καθώς εφαρμόζετε πειθαρχική διαπαιδαγώγησι, οι καλές και οι κακές πράξεις μπορούν να συνδεθούν με τα γεγονότα της θεόπνευστης ιστορίας, με τα οποία το έχετε ήδη εξοικειώσει. Οι επιπλήξεις και οι έπαινοι των γονέων θα γίνουν έτσι πιο σημαντικοί και αυθεντικοί. Καθόσον το παιδί γίνεται ολοένα περισσότερο ενήμερο της αιτίας και του αποτελέσματος, των συγκινήσεων και των διαθέσεων, πόσο προσεκτικοί σεις γονείς πρέπει να είσθε για να διατηρήσετε καλή διαγωγή σε όλες τις οικογενειακές σχέσεις! Μια ανταλλαγή φλογερών λόγων μεταξύ σας, ένα διάστημα που δεν μιλιέστε, μπορεί εύκολα σ’ αυτό το στάδιο να φθείρη πολλές εβδομάδες υπομονητικής εκπαιδεύσεως. Το παιδί περιμένει να ζουν και να ενεργούν οι γονείς του σε αρμονία με την καλή Γραφική διδασκαλία που διαβιβάζουν σ’ αυτό. Εκτός τούτου, το παιδί είναι τώρα στο σημείο που θα θέλη να αναπαραστήση σκηνές και συνομιλίες για τη διασκέδασί του και την αυτοεκπαίδευσι. Θα έχη έξοχο υλικό για να το επεξεργασθή; Αυτό εξαρτάται από το πόσο καλά η Μαμά και ο Μπαμπάς συμπεριφέρονται. Θα έχη, επίσης, αφθονία ερωτήσεων. Τι θα κάμετε σεις γονείς σχετικά με τούτο; Αν δείχνετε ανυπομονησία, καταπνίγετε την περιέργειά του, τότε είναι πιθανόν να πάη αλλού για να λάβη απαντήσεις, και πιθανώτατα απαντήσεις βασισμένες στην κοσμική σοφία. (Ιάκ. 3:15) Γιατί να μη διαθέτετε χρόνον για ν’ απαντήσετε στις σοβαρές ερωτήσεις του, βέβαιοι ότι θα συνδέσετε τις απαντήσεις σας προς την πηγή κάθε αληθινής σοφίας—τον Ιεχωβά Θεό. (1 Κορ. 2:6-10) Διαθέσατε χρόνον για να ικανοποιήσετε το παιδί σας με γνώσι και κατανόησι, διότι έτσι μπορεί να γίνη αληθινά ωραίο ενώπιον του Ιεχωβά.​—Παροιμ. 4:7, 8.

 9. Εξηγήστε την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι που πρέπει να εφαρμόζεται ειδικά από τα πρώτα εφηβικά χρόνια κι εμπρός.

⁹ Έρχεται η πρώτη περίοδος της εφηβικής ηλικίας. Ένας ζωτικός καιρός πράγματι, διότι τώρα ο γυιός και η κόρη αποκτούν αυτοπεποίθησι. Έχουν να συναναστραφούν με πολλά άλλα παιδιά που στερούνται από οποιοδήποτε είδος ελέγχου των γονέων. Γρήγορα το παιδί σας θέλει να έχη τον δικό του τρόπο, επίσης. Τότε ακριβώς η ράβδος της εξουσίας, κατά γράμμα και εικονική, πρέπει ασφαλώς να τεθή σε ενέργεια, μολονότι πάντοτε με συμπάθεια και αγάπη. (Παροιμ. 23:13, 14) Ούτε είναι αρκετό να πούμε στο παιδί, που ερωτά γιατί πρέπει ν’ ακολουθήση μια προδιαγεγραμμένη πορεία, «Μη σε νοιάζει, απαιτώ από σένα να κάμης όπως ακριβώς λέγω.» Είναι άρα γε αυτός ο τρόπος με τον οποίον ο Ιεχωβά πολιτεύεται με τα επίγεια τέκνα του; Όχι, διότι με τον γραπτό του λόγο ‘κανονίζει τα πράγματα’ έτσι ώστε να γνωρίζωμε την αιτία που βρίσκεται πίσω από την απαίτησι. (Ησ. 1:18) Και είναι πάντοτε μια επαρκής αιτία. Επίσης, πρέπει να εξηγήσετε στο παιδί σας, ότι εκείνο που φαίνεται σαν αληθινή ελευθερία που την απολαμβάνουν άλλα παιδιά είναι, πραγματικά, έλλειψις ελέγχου βασισμένη στην άγνοια των απαιτήσεων του Ιεχωβά για τις οικογένειες.

10. Πώς πρέπει οι γονείς ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασι που δημιουργείται όταν η κοσμική γνώσις φυτεύεται στις διάνοιες των παιδιών; Εξηγήστε γιατί.

¹⁰ Παιδιά και κορίτσια της εφηβικής ηλικίας φαντάζονται ότι έχουν ήδη φθάσει σε πλήρη ηλικία ανδρός και γυναικός και προσπαθούν να το αποδείξουν. Ολίγη κοσμική γνώσις, που απεκτήθη στο σχολείο, πηγαίνει στο κεφάλι τους σαν σταγόνα δυνατού κρασιού. Ποια σταθερή επιρροή πρόκειται να φέρετε για ν’ αντιμετωπίσετε αυτή την κατάστασι; Η προσχολική των εκπαίδευσις από σας πρέπει κατάλληλα να εντυπώση στα παιδιά το γεγονός ότι υπάρχει μία μόνο πηγή αληθινής γνώσεως. (Ψαλμ. 94:10) Τώρα καθώς πρόθυμα γλείφουν τις πληροφορίες που τους παρουσιάζονται στο σχολείο, υπενθυμίζετε σ’ αυτά συνεχώς ότι η σειρά των μαθημάτων των στην ιστορία, στη θρησκεία και στην επιστήμη θα υπαγορεύεται και θα υφίσταται επίδρασι από εθνικισμό, από θρησκευτικές αιρέσεις και από τη θεωρία της εξελίξεως. Εξηγήστε γιατί. Πρέπει να βάλετε αυτό το άγγελμα απέναντί τους, διότι από αυτό εξαρτάται το να εξακολουθήσετε να είσθε μια εκτιμώμενη αυθεντία στη ζωή τους. Πλείστα παιδιά, μη ισχυροποιημένα από την αληθινή γνώσι σ’ αυτό το στάδιο, γρήγορα συμπεραίνουν ότι οι γονείς των είναι του παλαιού συρμού και δεν συμβαδίζουν με τη σύγχρονη μάθησι.

11. Γιατί η επιθυμία για δημοτικότητα είναι ένας θανάσιμος εχθρός, και πώς μπορεί να καταπολεμηθή επιτυχώς;

¹¹ Καθώς φθάνουν τα τελευταία χρόνια της εφηβικής ηλικίας, ένας από τους πιο θανασίμους εχθρούς του μέλλοντος του παιδιού σας, με τον οποίο πρέπει να παλαίσετε, είναι η επιθυμία της δημοτικότητος. Θ’ απαιτηθή ασφαλώς «δύναμις πέραν της φυσιολογικής» για να διεξαγάγετε αυτόν τον αγώνα επιτυχώς. Αυτή την επί πλέον δύναμι πρέπει να την αποκτήσετε από τον Ιεχωβά μέσω προσευχής και μέσω εποικοδομητικής συναναστροφής με άλλους από τους αληθινούς λάτρεις του. (2 Κορ. 4:7) Πόσο νόμιμη φαίνεται απατηλά ότι είναι αυτή η επιθυμία για δημοτικότητα! Εν τούτοις εκτρέφει τη φιλαργυρία, κάθε είδους υπερβολή, και σύρει τους ανθρώπους στην κοινωνική δίνη του κόσμου τούτου, που μπορεί τελικά να τους αποθέση σ’ ένα λάκκο φαυλότητος. Είτε η δημοτικότης επιζητείται μέσω αθλητικών επιδόσεων, ενδυμασίας, φύλου, κοινωνικής ή εμπορικής επιτυχίας, είτε σε κάποιον άλλον τομέα, λαμβάνει κατοχή της διανοίας και εκτοπίζει κάθε τι που είναι καλό και πνευματικώς υγιεινό. (1 Τιμ. 6:9, 10) Να είσθε άγρυπνοι για τις πρώτες, λαθραίες προόδους του παιδιού σας από αυτή την άποψι. Διαβάστε κατ’ επανάληψιν και συζητείτε μαζί του συχνά το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, υπογραμμίζοντας τα σημεία, για τα οποία εκείνοι οι άνθρωποι επιδοκιμασμένης πίστεως ήσαν μη δημοφιλείς, εδιώκοντο, και όμως από την άποψι του Ιεχωβά «δεν ήτο άξιος [αυτών] ο κόσμος.» (Εβρ. 11:38) Διδάξτε το τέκνο σας να ζητή, πάνω από κάθε άλλο την εύνοια του Θεού.

12. (α) Είναι σπουδαία η εκπαίδευσις των τέκνων για τις σχέσεις των δύο φύλων; Γιατί; (β) Πώς μπορεί να γίνη αποτελεσματικά;

¹² Η σχέσις των δύο φύλων είναι ένα μεγαλύτερο πρόβλημα σ’ αυτό το στάδιο της ζωής του παιδιού σας. Πολλοί γονείς παραλείπουν, από υπερβολική αίσθησι λεπτότητος, να πληροφορήσουν τα τέκνα των κατάλληλα πάνω στο θέμα αυτό, και έπειτα απορούν γιατί οι νέοι αναμιγνύονται σε επαίσχυντες ανηθικότητες. Σημειώστε πόσο καλαίσθητα, και όμως με επάρκεια, εξετάζει η Γραφή αυτό το ζήτημα. Χρησιμοποιώντας μια ιδιωτική, οικογενειακή δεξαμενή ως παριστάνουσαν μια γυναίκα με την ικανότητά της να δίνη σεξουαλική αναψυχή στον σύζυγό της, στον οποίον ανήκει, τα λόγια των Παροιμιών 5:15-19 είναι πάρα πολύ εκφραστικά: «Πίνε ύδατα εκ της δεξαμενής σου, και πηγάζοντα εκ του φρέατός σου· ας εκχέωνται έξω αι πηγαί σου, και τα ρυάκια των υδάτων σου εις τας πλατείας· σου μόνου ας ήναι αυτά, και ουχί ξένων μετά σου· η πηγή σου ας ήναι ευλογημένη· και ευφραίνου μετά της γυναικός της νεότητός σου. Ας ήναι εις σε ως έλαφος ερασμία, και δορκάς κεχαριτωμένη.» Ένας απλός νέος μπορεί να διδαχθή ότι η έκφρασις ‘η δεξαμενή σου’ σημαίνει μια σύζυγο που ανήκει νομίμως σε κάποιον με γάμο, και ότι οποιοσδήποτε μετέχει των προνομίων του γάμου, ενώ είναι ακόμη άγαμος, πραγματικά δεν είναι καλύτερος από έναν κοινό κλέφτη. Κατάλληλα, λοιπόν, εκτίθενται στις Παροιμίες 9:17 τα λόγια της πόρνης για δελέασμα του δίχως πείρα νέου: «Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκέα, και ο κρύφιος άρτος είναι ηδύς.» Κατάλληλα, επίσης, η Γραφή κατατάσσει τους πόρνους, τους μοιχούς, τους κλέπτας και τους άρπαγας ως, όλους εξίσου, αναξίους μιας κληρονομίας στο νέο σύστημα πραγμάτων υπό την βασιλεία του Θεού.​—1 Κορ. 6:9, 10.

13. Εξηγήστε πώς στους νέους μπορεί να δοθή η κατάλληλη ισορροπία στο ζήτημα των σχέσεων των δύο φύλων.

¹³ Η συναίσθησις εκ μέρους των νέων της σχέσεως των δύο φύλων χρειάζεται να είναι ισορροπημένη, επίσης, με σοβαρά γεγονότα σχετικά με τις ενεδρεύουσες ασθένειες, οι οποίες σχετίζονται με χαλαρές σεξουαλικές συναναστροφές που επικρατούν σήμερα στον κόσμο. Μπορεί να παρουσιασθή στατιστική για να δείξη πώς η σύφιλις και άλλες κοινωνικές μάστιγες διαρκώς αυξάνουν. Μην είσθε άτονοι εξηγώντας τα τρομερά, οδυνηρά και συχνά θανατηφόρα αποτελέσματά των. Συγχρόνως δώστε κατάλληλη επίβλεψι στη συναναστροφή του τέκνου σας με άτομα του αντιθέτου φύλου. Μην υπολογίζετε πολύ σοβαρά στην εγκράτειά του και την ακεραιότητα. Η ώθησις του φύλου είναι μια πάρα πολύ ισχυρή δύναμις. Το να χορηγήσωμε στον νέον τις ευκαιρίες να την θέση σε δοκιμή, ενώ ακόμη δεν έχει μάθει τα δικαιώματα και τις ευθύνες που συνδέονται μ’ αυτήν, είναι σαν να του επιτρέπωμε να οδηγή ένα αυτοκίνητο μεγάλης δυνάμεως σε μια πολυθόρυβη λεωφόρο χωρίς να φροντίζωμε να του δώσωμε κατάλληλη διδασκαλία για το πώς να οδηγή και για τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων. Δεν ενδιαφέρει ότι αυτός ο «έξυπνος» κόσμος βλέπει την χωρίς διάκρισι ανάμιξι των φύλων με την πιο μεγάλη ανοχή. Πρέπει να εξακολουθήσωμε να υπενθυμίζωμε στον εαυτό μας και στα τέκνα μας ότι εκείνο που ζητούμε είναι η εύνοια του Θεού και ζωή, όχι η εύνοια του κόσμου και θάνατος.

ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΘΗΤΕ

14. (α) Τι θα φυλάξη το παιδί σας από κακές συντροφιές; (β) Πώς θα καταδείξετε γνησία αγάπη για το τέκνο σας;

¹⁴ Αν πρέπει το τέκνο σας να φυλάγεται από το να εύρη τις ύποπτες συντροφιές του και τρόπους για να σπαταλά ματαίως καιρό, κάτι πρέπει ν’ αντικατασταθή. Όπως ο Ιεχωβά εγνωρίσθη με τον Αβραάμ, γιατί να μη γνωρισθήτε και σεις με τα τέκνα σας, και για τον ίδιο στοργικό σκοπό; Αυτό δεν μπορεί να κατορθωθή με τα να είσθε απομονωμένοι ένοικοι στο ίδιο σπίτι. Εκεί πρέπει να συμμερίζεται γνήσια ο ένας τη ζωή των άλλων. Αρχίστε νωρίς να κάμετε τα τέκνα να συμμερίζωνται μαζί σας την εργασία και την ευχαρίστησι να διατηρήτε ένα καθαρό, άνετο σπίτι. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο πατέρας και η μητέρα θα έχουν περισσότερον χρόνον σχόλης για να τον συμμερίζωνται με την οικογένειά των επωφελώς. Ευφάνταστα σχεδιάζετε τρόπους και μέσα να κρατήτε την οικογένεια μαζί ακόμη και σε ώρες αναπαύσεως. Ομαδική έρευνα στην ιστορία, στη φυσική ιστορία, στη γεωγραφία, στην αρχαιολογία και σε πολλούς άλλους τομείς της γνώσεως μπορεί να οργανωθή. Αυτό μπορεί να γίνη με τη βοήθεια εκλεκτών βιβλίων από τη δημοσία βιβλιοθήκη, με περιοδείες σε μουσεία και άλλους τόπους εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος, και με εκδρομές για απ’ ευθείας επαφή με τα θαυμάσια της δημιουργίας. Μέσω ενός προβολέως μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κινηματογραφικές ταινίες ή φωτεινές εικόνες ακριβώς στο σπίτι σας για να δώσετε στα τέκνα σας και στα τέκνα των γειτόνων σας ένα συνδυασμό ευχαριστήσεως και εκπαιδεύσεως. Η έκτασις, στην οποίαν είσθε προετοιμασμένοι να προχωρήσετε ανταγωνιζόμενοι προς τους κοσμικόφρονας για τη συντροφιά του αναπτυσσομένου τέκνου σας, θα είναι το αληθινό μέτρον της αγάπης σας γι’ αυτό.

15. Ενώ είσθε σύντροφος των τέκνων σας, από τι πρέπει να φυλάγεσθε, και γιατί;

¹⁵ Ακόμη και όταν γίνεσθε σύντροφοι του παιδιού σας, πρέπει, επίσης, να φροντίζετε να μη γίνη υπερβολικά οικείο και ανευλαβές. Ο σεβασμός σας για τον Ιεχωβά, σε κάθε τι που λέτε και πράττετε, θα επιβάλη, με τη σειρά του, τον σεβασμό του τέκνου σας για σας: Πρέπει πάντοτε να δείχνετε τον εαυτό σας σταθερόν υπέρ των δικαίων αρχών. Ποτέ να μην είσθε ασυνεπής στις ενέργειές σας. Όταν λέτε Ναι, τότε πρέπει να εννοήτε ακριβώς αυτό· και όταν λέτε Όχι, αυτό πρέπει να είναι οριστικό. Πόσο συχνά βλέπει κανείς κάποιο χαριτωμένο παιδί που μιλεί μαλακά κολακεύοντας τους γονείς του για να το αφήσουν ν’ ακολουθήση τον δικό του δρόμο! Το να λάβετε την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως εδώ, είτε αφήνοντας το παίδι να πάρη το δρόμο του είτε αφήνοντάς το ν’ απομακρυνθή με μια από τις πιο μικρές έστω απείθειες, είναι πραγματικά σαν να το διδάσκετε ν’ απειθήση. Τι μεγάλη ευθύνη για την κατοπινή ζωή του πρέπει αυτό να φέρη επάνω σας!

ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ

16. Πώς μπορεί το τέκνο σας να κατευθυνθή προς ένα ευτυχισμένο και επιτυχές μέλλον;

¹⁶ Τα σχέδια για το μέλλον του παιδιού σας θα ήσαν μάταια αν απετύγχαναν να λάβουν υπ’ όψι τον κύριο σκοπό της εκπαιδεύσεώς σας, δηλαδή, το να εντυπώσουν στη διάνοια του νέου πόσο ζωτικό είναι να γνωρίζη τον Θεό και να ζη σύμφωνα με τις απαιτήσεις του. Σε μια τρυφερή ηλικία, λοιπόν, πρέπει να κατευθυνθή προς μια ζωή μεγίστης χρησιμότητος. Υποδείξτε τους προφήτας ως ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διδασκαλία της ουρανίας σοφίας. Εξηγήστε πώς οι γενναίοι και άφοβοι πολεμισταί της Βίβλου ήσαν υποδείγματα των σημερινών τολμηρών πνευματικών πολεμιστών, οι οποίοι, χωρίς σαρκικά όπλα, είναι ικανοί να τρέψουν εις φυγήν εχθρούς, να καταρρίψουν οχυρώματα πλάνης, και να φέρουν απελευθέρωσι σε πλήθη υποδουλωμένων λαών. (2 Κορ. 10:4-6) Διανοίξτε στην όρασι του παιδιού σας ευρείες απόψεις ευκαιρίας στην υπηρεσία της βασιλείας του Θεού. Βοηθήστε το να συλλάβη την αλήθεια ότι όλες οι κοσμικές δραστηριότητες, χωρίς εξαίρεσι, είναι το πολύ χρήσιμες μόνο επειδή παρέχουν περισσότερον χρόνον και μέσα για να δαπανηθούν στο μεγαλειώδες έργον της διαδόσεως της γνώσεως των θαυμασίων έργων και των μελλοντικών σκοπών του Ιεχωβά.

17. Εξηγήστε τη σχέσι μεταξύ διδασκαλίας καλής ομιλίας στο τέκνο σας και του επιτυχούς μέλλοντός του.

¹⁷ Η καλή ομιλία είναι ένα από τα βασικά στοιχεία για ένα επιτυχές μέλλον. Η ικανότης να μιλή κανείς καλά σημαίνει να μιλή καθαρά, να μιλή με ευγένεια, να μιλή με σεβασμό, και, επάνω απ’ όλα, να μιλή την αλήθεια. Η διδασκαλία του τέκνου σας να εκφράζεται καλά πρέπει να έχη πολλά καλά αποτελέσματα. Δεν μπορείτε να βοηθήσετε ένα νέον που δεν θέλει να μιλή για τις ανησυχίες του. Αναχαίτισις των ιδεών και απόψεων των νέων θα μπορούσε να παραγάγη στροφή προς τα μέσα που θα ενδιαφέρεται περισσότερο για τον δικό τους ιδιοτελή μικρόν κόσμο παρά για την οικογένεια και τους πολλούς πεινασμένους για την αλήθεια ανθρώπους που είναι ολόγυρα. (Παροιμ. 18:1) Για άριστα αποτελέσματα σε θέρμη και τρυφερή συνεργασία πρέπει να υπάρχη εμπιστευτική ομιλία στην οικογένεια. (Παροιμ. 15:22) Αν είσθε πάντοτε προσιτοί, λογικοί και συνομιλητικοί με το τέκνο σας, υπάρχει ολιγώτερη πιθανότης να ριζώση κάποιο σπέρμα πλάνης στη διάνοιά του χωρίς να είσθε ενήμεροι του κινδύνου. (Εβρ. 12:15) Η διδασκαλία καλής ομιλίας, επίσης, απαιτεί να φροντίζη ο διδάσκαλος ο ίδιος να δίνη καλό παράδειγμα. Η δύναμις της καλής ομιλίας πάνω σ’ ένα καλό θέμα περιγράφεται στη Γραφή ως θεραπευτική και αναψυκτική για τον ακροατή. (Παροιμ. 15:23· Ψαλμ. 107:20) Το παιδί σας μπορεί να καταρτισθή να δώση παρηγορία και ελπίδα στα πλήθη των ενδεών σ’ αυτό το ιδιοτελές, άκαρδο σύστημα πραγμάτων.

18. Πώς μπορούν οι γονείς να εύρουν υποστήριξι στις σοβαρές προσπάθειές των να διηγηθούν «εις την επερχομένην γενεάν»;

¹⁸ Εκπληρώνοντας ως γονείς αυτή την υποχρέωσί σας να πήτε στην «επερχομένην γενεάν» για τα θαυμαστά έργα του Ιεχωβά, δεν είσθε μόνοι. Υπάρχουν και άλλοι γονείς που το βλέπουν αυτό ως Θεόδοτο έργον των. Δεν διδάσκουν μόνο τα τέκνα στο σπίτι, αλλά και τα παίρνουν μαζί στην Αίθουσα Βασιλείας ή σε κάποιο κεντρικής τοποθεσίας σπίτι, όπου διάφορες οικογένειες συναθροίζονται επί μια ώρα σε καθωρισμένο χρόνο κάθε εβδομάδα για να μελετήσουν τη Γραφή και να ενισχύσουν ο ένας την πίστι του άλλου και την ελπίδα στην υποσχεμένη Νέα Τάξι του Θεού. Αν δεν υπάρχη τέτοιος τόπος συγκεντρώσεων στην άμεση γειτονιά σας, γιατί να μην οργανώσετε μια ομάδα μελέτης ακριβώς στο σπίτι σας, όπου θα μπορούσαν ενδιαφερόμενα άτομα να συνέρχωνται για εξέτασι της Γραφής; Το περιοδικό αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή ως ύλη μελέτης, και ασφαλώς θα βοηθούσε τον καθένα και όλους να εύρουν τους θησαυρούς της γνώσεως που είναι αποθηκευμένοι στον λόγον του Θεού γι’ αυτή ακριβώς την ημέρα που ζούμε. Η οικογένειά σας θα ωφελείτο πολύ από μια τέτοια υγιεινή συναναστροφή.

19. Για να εξασφαλίσουν επιτυχία στη Θεόδοτη σταδιοδρομία των, από τι πρέπει να φυλάγωνται οι γονείς, και ποια προσδοκία βρίσκεται πέρα από την πιστή εκπλήρωσι του καθήκοντός των;

¹⁹ Γονείς, ο Ιεχωβά σάς έχει δώσει μια θαυμαστή κληρονομία—τέκνα, μαζί με την ευθύνη να τα διαπλάσετε και να τα εκπαιδεύσετε για ένα αιώνιο και επιτυχές μέλλον. Γιατί να μην αναλάβετε πλήρως τη σταδιοδρομία σας ως γονέων; Για έναν που έχει οικογένεια, τίποτε άλλο δεν μπορεί να συγκριθή μ’ αυτό. Μην επιτρέπετε οι παρουσιαζόμενες υποθέσεις της ζωής, η εργασία σας, η θέσις σας στην κοινότητα, η αναζήτησις προσωπικής αναπαύσεως, να φέρουν αυτή τη σταδιοδρομία σε δευτερεύουσα θέσι. Το ότι πρέπει τα τέκνα σας να παρατηρούν τις εκδηλώσεις μιας πρακτικής πίστεως στη ζωή σας, και να υποβάλλουν ερωτήσεις γι’ αυτήν, και ότι εσείς, με τη σειρά σας, πρέπει να μπορήτε να εξηγήσετε στα τέκνα σας τη βάσι της πίστεώς σας, γίνεται σαφές στο Δευτερονόμιο 6:20-25 (ΜΝΚ): «Όταν ο υιός σου σε ερωτήση εις το μετά ταύτα, λέγων, Τι δηλούσι τα μαρτύρια, και τα διατάγματα, και αι κρίσεις, τας οποίας Ιεχωβά ο Θεός ημών σας προσέταξε; Τότε θέλεις ειπεί προς τον υιόν σου, . . . προσέταξεν εις ημάς ο Ιεχωβά να κάμνωμεν πάντα τα διατάγματα ταύτα, να φοβώμεθα Ιεχωβά τον Θεόν ημών, δια να ευημερώμεν πάντοτε, δια να φυλάττη ημάς ζώντας, καθώς την σήμερον ημέραν.» Προοδευτικά εκπαιδεύετε το τέκνο σας μέσω των διαδοχικών σταδίων της ανηλικιότητός του. Κάμετε ένα πλήρες έργον, και, όταν φθάση στην ενηλικίωσι, δεν θ’ απομακρυνθή, αλλά θα παραμένη παράπλευρα σε σας, τους γονείς του, στην υπηρεσία του μεγάλου Δημιουργού. Καταρτίστε το παιδί σας με γνώσι και εκτίμησι της δυνάμεως του Ιεχωβά, των θαυμαστών έργων του και του σκοπού του, ο οποίος ουδέποτε αστοχεί. Με λόγο και παράδειγμα εξακολουθείτε να διηγήσθε αυτά τα πράγματα «εις την επερχομένην γενεάν».

[Εικόνα στη σελίδα 365]

Να είσθε η συντροφιά του παιδιού σας, διευθετώντας εκδρομές για να βλέπη τα θαυμάσια της δημιουργίας απ’ ευθείας.

Νέοι, Σωθήτε από Αυτή τη Διεστραμμένη Γενεά

«Υιέ μου, πρόσεχε εις την σοφίαν μου, κλίνον το ωτίον σου εις την σύνεσίν μου· δια να τηρής φρόνησιν, και τα χείλη σου να φυλλάττωσι γνώσιν.»​—Παροιμ. 5:1, 2.

 1. Γιατί οι ημέρες αυτές είναι ο καιρός της πιο μεγαλειώδους ευκαιρίας για τους νέους;

ΣΕ ΣΑΣ νέοι άνδρες και γυναίκες που ζήτε σ’ αυτόν τον ιστορικό καιρό παρέχονται ευκαιρίες που δεν υπήρξαν όμοιες στο παρελθόν και που δεν πρόκειται να επαναληφθούν στο μέλλον ποτέ. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή ο ατομικός αιών μάς έχει φέρει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, όχι επειδή τα τρέχοντα αποκτήματα της επιστημονικής γνώσεως διήνοιξαν νέους τομείς προόδου. Πράγματι, όλες αυτές οι ανακαλύψεις φαίνεται να επισπεύδουν αυτόν τον κόσμο σε καταστροφή του ίδιου του έργου του ανθρώπου. Ό,τι κάνει τους καιρούς αυτούς τους πιο μεγαλειώδεις καιρούς για να ζούμε σ’ αυτούς με όλο το σθένος και τις υποσχέσεις της νεότητος είναι ότι επίκειται τώρα μια αλλαγή στον τρόπο ζωής του ανθρώπου ευρύτερη από εκείνη που προέκυψε από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Εν τούτοις, η μεγάλη αυτή μετατροπή των επιγείων συνθηκών δεν θα επέλθη χωρίς πρώτα η γη μας να λάβη πείραν της ‘θλίψεως της μεγάλης, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν’. (Ματθ. 24:21) Ευτυχείς θα είναι εκείνοι που θα επιζήσουν απ’ αυτή τη θλίψι και θα ζήσουν για ν’ απολαύσουν την ειρήνη και την ευτυχία που θ’ αντικαταστήση τον σημερινό χαώδη τρόπο ζωής.

 2. Εξηγήστε την παγκόσμια αδιαφορία για τη σημασία αυτών των καιρών. Γιατί είναι επείγουσα ανάγκη να ‘νοήσετε’;

² Σεις νέοι μπορεί ν’ απορήτε γιατί συμβαίνει ο ενήλικος κόσμος να μη διεγείρεται γι’ αυτή την υπόθεσι, και γιατί ο καθένας ακολουθεί μόνο τον ιδιοτελή του δρόμο και δεν δίνει προσοχή. Η απάντησις, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 24:38, 39, είναι: «Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Στο ίδιο κεφάλαιο της Γραφής θα εύρετε πώς ο Ιησούς προείπε μια σειρά πολύ ασυνήθων γεγονότων που θα ελάμβαναν χώραν σε γοργή διαδοχή, και που θα εκήρυτταν την εγγύτητα αυτής της ριζικής αλλαγής στις επίγειες συνθήκες. Αναφερόμενος σ’ εκείνους που θα έβλεπαν την αρχή των παραδόξων αυτών συμβάντων, προσέθεσε: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Εδάφιον 34) Από το 1914 μ.Χ. η γενεά των πάππων σας είδε αυτά τα πράγματα να λαμβάνουν χώραν. Η πλειονότης δεν έδωσε προσοχή. Τι θα συμβή με σας; Θα ‘νοήσετε’; Δεν είναι ακόμη πολύ αργά, και το αιώνιον μέλλον σας εξαρτάται από το να ενεργήσετε έτσι.

 3. (α) Δείξτε πώς η κατάστασις της εποχής του Νώε αντιμετωπίζεται, επίσης, τώρα από τους νέους σήμερα. (β) Ποια ευθύνη θέτει αυτό επάνω στους νέους;

³ Ένα πράγμα που δεν πρέπει να διαφύγη την προσοχή σας για κείνους που επέζησαν από εκείνη την πρώτη παγγήινη συμφορά​—ήσαν μια οικογένεια. Αν οι νέοι της οικογενείας του Νώε ενδιεφέροντο περισσότερο να τρέχουν με το πλήθος που ανήκε στην ομάδα της ηλικίας των και να έχουν ένα σκώμμα στη ζωή παρά να προσέχουν τον πατέρα των και να εργάζωνται και να οικοδομούν με την οικογένεια, θα είχαν άρα γε επιζήσει; Ασφαλώς όχι. Θα είχαν χαθή μαζί με την απρόσεκτη εκείνη γενεά των εμπαικτών. Σήμερα αντιμετωπίζετε την ίδια κατάστασι και την ίδια εκλογή. Αν εκλέγετε την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως τώρα και πηγαίνετε μαζί με τον διεστραμμένο αυτόν κόσμο και τις κατευθύνσεις του, τότε σε συντροφιά με ολόκληρο το καταδικασμένο αυτό σύστημα πραγμάτων θα βρεθήτε απέναντι στις ακαταμάχητες δυνάμεις της καταστρεπτικής τιμωρίας του Αρμαγεδδώνος του Θεού. Αν, εξ άλλου, εκλέγετε να σωθήτε από αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων μέσω της ελεήμονος προμηθείας του Θεού, τότε πρέπει να ετοιμασθήτε να κάμετε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σας, στις σκέψεις σας και στις διαθέσεις σας.

 4. Γιατί είναι συνετό για τους νέους να μη συμμορφώνωνται με τις συνήθειες, τις σκέψεις, τους κανόνες αυτού του κόσμου;

⁴ Ας την αντιμετωπίσωμε. Ο κόσμος αυτός δεν έχει τίποτε καλό να σας προσφέρη. Εκείνοι που απέκτησαν το περισσότερο από ό,τι έχει να προσφέρη, είναι μεταξύ των πιο δυστυχών, ιδιοτελών και βεβαρημένων ανθρώπων από όλους. Σημειώστε με πόση ακρίβεια η Βίβλος αποτιμά αυτόν τον κόσμο: «Παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:16, 17) Επομένως είναι σοφή η συμβουλή που δίνει ο απόστολος Παύλος όταν γράφη: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.» (Ρωμ. 12:2) Είτε το εννοείτε είτε όχι, αυτό το σύστημα πραγμάτων σάς διαμορφώνει ή σας διαπλάσσει έτσι ώστε να ταιριάζετε με τους ιδιοτελείς του σκοπούς. Να μεταμορφωθήτε σημαίνει ν’ αποκτήσετε μια εντελώς νέα άποψι για τη ζωή, και μπορείτε να το κάμετε αυτό αποκτώντας τις σκέψεις του Θεού που είναι αναγεγραμμένες στη Γραφή προς όφελός σας.

 5. Είναι οι διαθέσεις της κοσμικής νεότητος σήμερα διαφορετικές από εκείνες που ήσαν δημοφιλείς πριν από τον Κατακλυσμό;

⁵ ‘Ας φάμε, ας πιούμε και ας ευτυχήσωμε, χωρίς κάποια σοβαρή σκέψι για το παρελθόν ή το μέλλον’, φαίνεται να ήταν η τακτική των ανθρώπων εκείνων των πριν από τον Κατακλυσμό. Είναι μήπως διαφορετική σήμερα; Κυττάξτε γύρω στον κύκλο των γνωριμιών σας και παρατηρήστε μόνος σας. Οι επιθυμίες της σαρκός είναι υπέρτατες στη διάνοια. Η κενή, αναβράζουσα ιλαρότης μιας νυκτός δεν τελειώνει προτού εγερθή το ερώτημα, Τι θα κάμωμε αύριο τη νύχτα; Υπάρχει η αναζήτησις συγκινήσεων και «διεγερτικών» που δεν τελειώνει ποτέ. Δημοτικότης με το πλήθος είναι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός. Ο καθένας φαίνεται να είναι απασχολημένος στην προσπάθεια ν’ αποδείξη ότι είναι εξίσου καλός όσο και κάθε άλλος. Ανταρσία εναντίον της εξουσίας των γονέων οδηγεί σε άλλους τύπους ανομίας. Η στατιστική δείχνει μια συνεχιζόμενη αύξησι της νεανικής εγκληματικότητος. Τελεία περιφρόνησις των δικαιωμάτων, της ευτυχίας, της ευημερίας των άλλων χαρακτηρίζει τη διάθεσι της σημερινής νεότητος.

 6. (α) Πώς η διαγωγή των συγχρόνων εφήβων δείχνει ότι αυτή η γενεά ζη «κατά την σάρκα»; (β) Ποια επείγουσα πορεία είναι, επομένως, φρόνιμη;

⁶ Προσθέστε στα προηγούμενα τη χαλαρή και ανήθικη διαγωγή που επικρατεί στους εφηβικούς κύκλους. Οι πολλές συνήθειες που διεγείρουν το πάθος των κοσμικών νέων όπως η βαριά θωπεία, η υπερβολική οικειότης μεταξύ ατόμων του αντιθέτου φύλου, το άμετρο πιοτό, το να φορούν ενδύματα που ομολογουμένως έχουν σκοπό να διεγείρουν, η κατάχρησις σεξουαλικών λειτουργιών των οποίων η χρήσις περιορίζεται από τον νόμον του Θεού σε νυμφευμένα άτομα​—όλα αυτά τα πράγματα χαρακτηρίζουν αυτή τη γενεά ως γενεά που έχει το νου της στη σάρκα και σε υλικά πράγματα, χωρίς καιρό για νηφάλιες σκέψεις όπως οι ερωτήσεις αυτές, Γιατί μας εδόθη ζωή κατά πρώτον λόγον; και ποια πρόκειται να είναι η τελική μας τύχη; Αν είσθε σε αρμονία με κάποια από αυτές τις ακάθαρτες συνήθειες ή συμπαθείτε κάποια απ’ αυτές, τότε πρέπει να προσέξετε τα ακόλουθα πολύ σαφή λόγια: «Διότι οι ζώντες κατά την σάρκα, τα της σαρκός φρονούσιν· . . . Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν· επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ ουδέ δύναται. Όσοι δε είναι της σαρκός, δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 8:5-8) Αν, λοιπόν, αγαπάτε τη ζωή, εκείνο που είναι φρόνιμο να κάμετε είναι να προσέξετε την επείγουσα συμβουλή της Γραφής να ‘φεύγετε τας νεανικάς επιθυμίας’ και να εκζητήσετε τον δρόμο της ευνοίας του Θεού και της επιβιώσεως στο τέλος αυτού του κόσμου που πλησιάζει.​—2 Τιμ. 2:22.

 7. (α) Πώς η «επιθυμία των οφθαλμών» επηρεάζει ειδικά την εφηβική γενεά; (β) Ποιες προειδοποιήσεις πρέπει να τύχουν προσοχής;

⁷ Ολόκληρος αυτός ο κόσμος είναι εφωδιασμένος για να τροφοδοτή την ‘επιθυμίαν των οφθαλμών’ και ειδικά των οφθαλμών της νεότητος. Κάθε όπλο του διαφημιστικού οπλοστασίου του χρησιμοποιείται για να βομβαρδίζη τη διάνοια των νέων, τη διάνοιά σας, με τα φτηνά, θορυβώδη, συχνά δόλια, ελκυστικά τεχνικά του επιτεύγματα. Αναμφιβόλως έχετε συχνά επιπλήξει τον νήπιο αδελφό ή αδελφή σας για την ατελείωτη κραυγή του «θέλω αυτό, θέλω αυτό», καθώς προβάλλει στην όρασι κάθε νέο παιγνίδι. Αλλά είναι οι έφηβοι καλύτεροι; Είναι αλήθεια ότι θέλουν περισσότερο δαπανηρά «παιγνίδια» όπως αυτοκίνητα, πολλές φορεσιές της πιο συγχρονισμένης μόδας, την τελευταία συσκευή πιστής αποδόσεως· πράγματι, κάθε είδους μηχανήματα, που η κατοχή των δεν τους κάνει ευτυχεστέρους. Αλλά υποφέρουν ακόμη από μια παιδαριώδη μανία ν’ αποκτήσουν κάθε τι που βλέπουν. Αν η ζωή σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων είναι πραγματικά εκείνο που θέλετε, τότε θα πρέπει να μάθετε να λέτε Όχι στην ‘επιθυμίαν των οφθαλμών’. Και αυτό δεν σημαίνει να κλείσετε τα μάτια σας έτσι ώστε να μη μπορήτε να δήτε την επιδεικτική έκθεσι του παραθύρου του κόσμου τούτου. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Προσέχετε [οράτε, Κείμενον] και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» Και πάλι: «Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;»​—Λουκ. 12:15· Ματθ. 16:26.

 8. (α) Τι εννοείται με την «αλαζονεία του βίου»; (β) Κατονομάστε μερικά αποτελέσματα της υποκύψεως σ’ αυτή την κοσμική συνήθεια.

⁸ Η «αλαζονεία του βίου» υπολογίζεται να κάνη εντύπωσι στους άλλους. Νέοι και ενήλικοι, που διαμορφώνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, που ενδιαφέρονται ατόπως για το τι οι σύντροφοί των ή οι γείτονές των σκέπτονται γι’ αυτούς, έχουν πραγματικά κάμει λίγη μόνο πρόοδο από το νηπιακό στάδιο, όταν υπερήφανα κρατούσαν κάτι το μηδαμινό που έλαμπε και έλεγαν: «Κύττα τι έχω!» Ο σημερινός νέος, για να είναι δημοφιλής, για να δείξη ότι είναι εξίσου καλός με οποιονδήποτε άλλον, θα κάμη κάτι, οσοδήποτε γελοίο ή ανόητο και αν είναι. Γρήγορα οι νέοι συμμορφώνονται με κάθε νέο είδος κοπής μαλλιών ή κτενίσματος μαλλιών και το υιοθετούν. Υποκύπτουν σε κάθε φαντασιοπληξία της μόδας, ακόμη και αν τους δίνη αφύσικη ή προκλητική εμφάνισι. Θα δαπανήσουν ώρες ολόκληρες στο δάπεδο του χορού δοκιμάζοντας κάθε είδους συστροφή στο χτύπημα των μοντέρνων τυμπάνων. Σχεδόν κάθε τι που κάνουν υπαγορεύεται από τον κανόνα της πλειονότητος, τον κανόνα του ομίλου. Η επιθυμία να σκέπτωνται οι άλλοι καλά γι’ αυτούς, οδηγεί τους νέους σε εξευτελιστικές και επιβλαβείς συνήθειες, όπως στο να καπνίζουν, να πίνουν υπερβολικά, να ρέπουν στα ναρκωτικά, καθώς και στο να διάγουν χαλαρή και ανήθικη ζωή. Αντί να θέτουν μπροστά τους ένα καλό παράδειγμα ή έναν υψηλό κανόνα, είναι ευχαριστημένοι ν’ αποβλέπουν στον πιο χαμηλό μέσον όρον. Οι γονείς συχνά ακούουν την έκφρασι, «Όλοι οι άλλοι το κάνουν αυτό, γιατί, λοιπόν, να μην το κάνω κι εγώ;» Αυτό παρουσιάζεται ως ένα ισχυρό επιχείρημα.

 9. Πώς μια πορεία επιζητήσεως δημοτικότητος μας οδηγεί κατ’ ευθείαν σε σύγκρουσι με τον Ιεχωβά Θεό;

⁹ Αν σταματήσετε μόνο και σκεφθήτε γι’ αυτό, αυτή η τοποθέτησις της γνώμης ατελών ομοίων μας πλασμάτων πιο πάνω από τις δίκαιες αρχές του Θεού είναι πράγματι ειδωλολατρία. Παρατηρήστε τι έχει να πη ο λόγος του Θεού γι’ αυτό: «Εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» «Διότι δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.» «Ουαί εις εσάς, όταν πάντες οι άνθρωποι σας ευφημήσωσι.» (Λουκ. 16:15· 1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ· Λουκ. 6:26) Ο βασιλεύς του Ισραήλ Σαούλ, όταν ήταν ήδη πολύ αργά, παρεδέχθη ότι εξεδήλωσε αυτή την επιθυμία για δημοτικότητα όταν είπε: «Ημάρτησα· διότι παρέβην το πρόσταγμα του Ιεχωβά, και τους λόγους σου, φοβηθείς τον λαόν, και υπακούσας εις την φωνήν αυτών.» (1 Σαμ. 15:24, ΜΝΚ) Στους δούλους ή υπαλλήλους δίδεται η νουθεσία, «υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά.» (Κολ. 3:22, ΜΝΚ) Πόσο πιο σπουδαίο θα ήταν για σας να έχετε την εύνοια του Θεού παρά όλη την τιμή και τις επευφημίες ενός καταδικασμένου κόσμου!

ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΑΣ

10. (α) Ποια άμεσα βήματα πρέπει να λάβουν οι θεοσεβείς νέοι; (β) Πώς μπορεί να εξασφαλισθή επιτυχία;

¹⁰ Ακόμη καθώς κατανοείτε τη διαστροφή και ιδιοτέλεια και ακαθαρσία της σημερινής γενεάς των εφήβων, το ενδιαφέρον σας πρέπει να είναι ν’ αποχωρισθήτε απ’ αυτήν και να ζητήσετε συγχώρησι από τον Θεό και καθαρισμό των κατευθύνσεών σας αφού ήλθατε σε επαφή με τέτοιους ακαθάρτους συντρόφους, ίσως μάλιστα ‘συντρέχοντες με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας’. (1 Πέτρ. 4:4) Το κατάλληλο ερώτημα ηγέρθη και έλαβε απάντησι για σας στον λόγον του Θεού: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου.» (Ψαλμ. 119:9) Επομένως ο λόγος του Θεού πρέπει να γίνη ο φρουρός της ικανότητός σας για σκέψι και διάκρισι. Σ’ αυτόν πρέπει να προστρέξετε για να μελετήσετε τις δίκαιες αρχές διαβιώσεως. Σε αρμονία με το θέλημα του Θεού πρέπει να διαμορφώσετε τη ζωή σας, και όχι σύμφωνα με αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Ενεργώντας έτσι, μπορείτε να είσθε βέβαιοι για επιτυχία.​—Ιησ. Ναυή 1:8.

11. Πώς η εύτακτη οικογενειακή ζωή εξαίρεται στις Γραφές; Με ποια οφέλη;

¹¹ Η θεία σοφία εξαίρει την οικογένεια που τηρεί ευταξίαν ως το κατάλληλο εκπαιδευτικό έδαφος για τη νεότητα. Θυμηθήτε τη στερεή μικρή οικογενειακή ομάδα του Νώε. Σημειώστε, επίσης, ότι ο Μωυσής, ως αντιπρόσωπος του Θεού, οργάνωσε τους Ισραηλίτας με βάσι οικογενειακών μονάδων. Σ’ εκείνη την πρώτη μοιραία νύχτα του Πάσχα κάθε οικογένεια έπρεπε να συναθροισθή ασφαλώς μέσα στο σπίτι για να έχη την προστασία του Ιεχωβά και τελική απελευθέρωσι. Το στοργικό ενδιαφέρον του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα μπορεί να διακριθή στην προμήθεια που έκαμε τόσο πολλών σοφών συμβουλών για κατάλληλη διεξαγωγή των οικογενειακών υποθέσεων. Η θέσις των ανηλίκων μελών της οικογενείας είναι σαφής: «Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα· υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν· “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.» (Παροιμ. 10:1· Κολ. 3:20· Εφεσ. 6:1-3) Ο Σημ, ο Χαμ και ο Ιάφεθ ασφαλώς παρέμειναν πολύ περισσότερο επάνω στη γη από τους προ του Κατακλυσμού συγχρόνους των.

12. (α) Τιμά η σημερινή νεότης τον πατέρα και τη μητέρα; (β) Ποιο αποτέλεσμα μπορεί ν’ αναμένεται από τη γενική διάθεσι σχετικά με τούτο;

¹² Οι νέοι σήμερα θ’ αρνηθούν ότι έχουν οποιαδήποτε πρόθεσι να φέρουν ατιμία στους γονείς. Εν τούτοις, τους μεταχειρίζονται ελαφρά, τους αγνοούν και είναι απειθείς σ’ αυτούς. Προτιμούν τη συντροφιά οποιουδήποτε άλλου. Στο σπίτι παίρνουν πολλά και δίνουν ολίγα. Η κοινή ευγνωμοσύνη και ο σεβασμός συχνά λείπουν. Υιοθετούν τη στάσι ότι ολίγη σύγχρονη σχολική μάθησις τους έθεσε πολύ μπροστά από τους γονείς των σε ικανότητα σκέψεως και διακρίσεως. Πράγματι, ο Μπαμπάς και η Μαμά είναι εντελώς απαρχαιωμένοι. Πού είναι, λοιπόν, η τιμή που οφείλεται στους γονείς; Η γενική αποτυχία σ’ αυτόν το λογαριασμό παρέχει ισχυρή αιτία για την πεποίθησι ότι πλήθη νέων θα χαθούν στην εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού εναντίον ενός πονηρού κόσμου. Ακόμη και αν οι νέοι παίρνουν στα ελαφρά αυτή τη διάθεσι προς τους γονείς, ο μέγας Δημιουργός δεν κάνει το ίδιο, διότι διακηρύττει: «Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει, και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.» (Παροιμ. 30:17) Όχι κοσμία ταφή, όχι μνημείον, αλλ’ ακριβώς σαν σκουπίδια που καταβροχθίζονται άπληστα από πτηνά που τρώγουν ακαθαρσίες.

13. Πόσο σπουδαίο είναι το σπίτι για ένα νέον που γνησίως επιζητεί να καθαρίση το δρόμο του;

¹³ Λοιπόν, νέοι, ας αρχίση η αλλαγή της κατευθύνσεώς σας ακριβώς στο σπίτι. Λάβετε μια νωπή, νέα άποψι για τους γονείς σας και όλα όσα έχουν κάμει για σας, Μπορεί να έχετε θεωρήσει το σπίτι ως πληκτικό και δίχως ζωή. Τι εκάματε ποτέ για να το μεταβάλετε σε κάτι άλλο; Ίσως απλώς να το εγκαταλείψατε. Γιατί να μην κάμετε τώρα κάτι για το σπίτι σας· όχι να το κάμετε απλώς μια θέσι για να φυλάττετε τις ενδυμασίες σας, όχι απλώς μια θέσι για να βρίσκετε τρία φαγητά την ημέρα κι ένα κρεββάτι τη νύχτα. Το σπίτι είναι το μέρος όπου αρχίζει η κατανόησις των άλλων ανθρώπων και των δικαιωμάτων των. Αν αποτυγχάνετε στο σπίτι, η πιθανότης για επιτυχία αλλού είναι πολύ μικρή. Εργασθήτε, λοιπόν, σκληρά για να κάμετε επιτυχημένη την οικογενειακή ζωή. Εκεί ακριβώς εκπαιδεύεσθε και ετοιμάζεσθε για μια μέλλουσα ημέρα που μπορεί να χρειασθή να προΐστασθε καλά μιας οικογενείας.

14. (α) Γιατί είναι αδικαιολόγητος ο στασιασμός εναντίον της εξουσίας των γονέων; (β) Ακόμη και εκεί που οι γονείς συμβαίνει να βρίσκωνται σε πλάνη, ποια πορεία είναι κατάλληλη για τέκνα που θέλουν να διατηρήσουν την εύνοια του Θεού;

¹⁴ Είναι αλήθεια ότι μερικοί γονείς δεν δέχονται τον λόγον του Θεού ως τον οδηγόν των για τη διοίκησι του οίκου, και άλλοι γονείς κάνουν λάθη και δεν ζουν πάντοτε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της θέσεώς των. Αλλά είναι αυτό βάσιμη αιτία για στασιασμό εναντίον των; Μπορεί να συλλογισθήτε ότι, αφού έσφαλαν σε κάποιο ζήτημα, δεν πρόκειται να είσθε πια υποκείμενοι σ’ αυτούς. Αλλά θα κάμουν δύο σφάλματα ένα ορθόν; Σημειώστε πώς ο λόγος του Θεού νουθετεί τις γυναίκες να επηρεάζουν για καλό τους πλανωμένους συζύγους των: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» (1 Πέτρ. 3:1, 2) Ασφαλώς αυτή η αρχή θα μπορούσε να λειτουργήση επίσης μεταξύ τέκνου και γονέως. Μερικοί άπιστοι και παράλογοι γονείς επηρεάσθησαν ευνοϊκά όταν είδαν το θαυμαστό αποτέλεσμα του λόγου του Θεού επάνω στη ζωή των τέκνων των.

15. Για να εγκαταστήσετε έναν αληθινό και άξιο σκοπό για την οικογένειά σας, ποιο πρέπει να είναι το πρώτο μέλημά σας;

¹⁵ Για επιτυχία η οικογένειά σας πρέπει κάπως να υψωθή επάνω από τους μηδαμινούς, ιδιοτελείς σκοπούς που οι κοσμικές οικογένειες ώρισαν για τον εαυτό τους. Πρέπει να έχετε έναν σκοπό που βρίσκεται σε αρμονία με τη βουλή του Θεού, η οποία σχετίζεται με το ανθρώπινο γένος και αυτή τη γη. Αν με μεγάλη ποσότητα ευφυΐας και επιδεξίας χειροτεχνίας είχατε παραγάγει ένα ωραία διακοσμητικό δοχείο και αργότερα το βρίσκατε να χρησιμοποιήται ως δοχείο σκουπιδιών, πώς θα θεωρούσατε μια τέτοια κατάχρησι; Πιθανώς θα αγανακτούσατε. Παρατηρήστε, λοιπόν, τη θέσι του Θεού. Αυτός μας έκαμε για τον σκοπό του, για να υπηρετούμε το θέλημά του και όχι το δικό μας. Το θέλημά του είναι, σε όλες μας τις σκέψεις και τις ομιλίες και τις κατευθύνσεις, να είμεθα για τη δόξα του· να είμεθα ζωντανές, νοήμονες αποδείξεις της απαράμιλλης δημιουργικότητός του. (Ησ. 42:5-8) Πόσο αηδιαστικό είναι να παρατηρούμε πώς οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αγνοούν και αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού των, ενώ πολλοί σέρνουν ακόμη το Όνομά του στο βόρβορο με τις διεφθαρμένες διδασκαλίες των και τις κτηνώδεις συνήθειές των! Δεν είναι παράδοξο ότι επίκειται μια δευτέρα παγγήινη συμφορά!

16. (α) Περιγράψτε μερικούς από τους αντικειμενικούς σκοπούς που θα ανύψωναν την οικογένειά σας επάνω από τους χαμερπείς, ιδιοτελείς σκοπούς των οικογενειών του κόσμου τούτου. (β) Από ποιόν κίνδυνο πρέπει να φυλαγώμαστε;

¹⁶ Ο σκοπός της οικογενείας σας, λοιπόν, πρέπει να είναι να συνιστάτε σε όλους γύρω σας, με λόγο και καλή διαγωγή, τον Θεό που λατρεύετε. Οποιοιδήποτε επισκέπται στο σπίτι σας πρέπει να είναι ετοιμασμένοι να σεβασθούν αυτόν τον σκοπό ή να μένουν μακριά. Ούτε πρέπει να επιτρέψετε σε αθέους και ανικάνους εφήβους να σας δελεάσουν και σας απομακρύνουν από την οικογένειά σας και να μονοπωλήσουν τον χρόνο σας και την προσοχή σας. Αδιάφορο σε ποιο μέρος της γης κατοικείτε, η οικογένειά σας πρέπει να γίνη μια ιεραποστολική μονάς για τη διάδοσι της ορθής διδασκαλίας και της ζωοπαρόχου γνώσεως μεταξύ των συμπολιτών σας. Ο οίκος σας πρέπει να γίνη ένα κέντρον, στο οποίον οι άνθρωποι που βρίσκονται σε θλίψι μπορούν να ζητήσουν συμβουλή, ελπίδα και θάρρος. Ο μεγάλος εχθρός του Θεού και του ανθρώπου, ο Σατανάς, ζητεί σήμερα να διασπάση την οικογενειακή ζωή. Σ’ ένα μέρος του κόσμου αυτό κατορθώνεται με βαριά παρέμβασι του κράτους, και σε άλλο γίνεται με επιτήδειο διαχωρισμό των μελών της οικογενείας μέσω διαφόρων λεσχών ανδρών και λεσχών γυναικών, Κυριακών σχολείων των νεωτέρων και Κυριακών σχολείων των πρεσβυτέρων. Η οικογένειά σας, εν τούτοις, πρέπει να είναι μια οικογένεια αδιαίρετη από την ψευδή θρησκεία ή τα ανθρώπινα σχέδια για κοινωνική επιτυχία. Κάμετε το μέρος σας για να διατηρήσετε μια ενωμένη οικογένεια, μια οικογένεια αφωσιωμένη στο να ευαρεστή τον Δημιουργό. Θα χρειασθήτε τη στερεή υποστήριξί της καθώς φεύγετε από αυτή τη διεστραμμένη γενεά.

17. (α) Ποιες παγίδες σας περικυκλώνουν στη διάρκεια των σχολικών σας ετών; (β) Ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν οι νέοι;

¹⁷ Εν τω μεταξύ, αν φοιτάτε ακόμη σε σχολείο, να είσθε ένας καλός αντιπρόσωπος του Δημιουργού σας εκεί μεταξύ των συμμαθητών σας. Επωφεληθήτε των ευκαιριών να μιλήτε για τους σκοπούς του Θεού σ’ αυτούς και στους διδασκάλους σας. Αντισταθήτε στις προσπάθειες που αυτοί θα κάμουν για να σας συνδέσουν με τις κοσμικές των κοινωνικές διευθετήσεις, όπως είναι η ένωσις με τις διάφορες ομάδες, χορωδίες, ομίλους, αθλητικές λέσχες, φιλολογικές εταιρίες και τα όμοια. Το να είσθε μέλη σ’ αυτές δεν είναι ουσιώδες για επιτυχή φοίτησι στο σχολείο. Και όσον αφορά τα θέματα που μελετώνται στο σχολείο, έχετε πάντοτε υπ’ όψιν ότι πολλή από αυτή τη μάθησι είναι προϊόν ατελούς ανθρωπίνου συλλογισμού, πολλή από αυτή θεωρία μόνο. Ποτέ δεν θα μπορούσε αυτή η διδασκαλία να συγκριθή σε κύρος και αληθινότητα με τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος ‘διαμένει εις τον αιώνα’. Οι γονείς σας, αν είναι θεοσεβείς, αποτελούν τον από τον Θεό διατεταγμένον αγωγό, μέσω του οποίου πρέπει να λάβετε την υψίστη εκπαίδευσι, πνευματική εκπαίδευσι.

18. Σε ποιες χρήσιμες μελέτες πρέπει να δοθή ειδική προσοχή στο σχολείο; Εξηγήστε γιατί.

¹⁸ Επωφεληθήτε πληρέστατα από τις σχολικές σας ημέρες για να μάθετε να μιλήτε καλά, και να διαβάζετε και να γράφετε καλά, διότι αυτά είναι προσόντα που θα σας εξαρτίσουν σε μεταγενέστερα χρόνια να λάβετε μεγαλύτερη συμμετοχή στο παγκόσμιο έργο της διδασκαλίας του αγγέλματος του Θεού στο ανθρώπινο γένος ενόσω ακόμη απομένει χρόνος. «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας» είναι η συμβουλή του λόγου του Θεού. (Εφεσ. 4:29) Μη δίνετε ενθάρρυνσι σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν ακάθαρτη ομιλία, με το να προσέχετε ή με οποιονδήποτε τρόπο υποστηρίζετε ή επιδοκιμάζετε εκείνο που λέγουν. Με τα λόγια της εξεικονίσεως του Ιακώβου: «Μήπως, η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν;» (Ιάκ. 3:11) Ας είναι η ομιλία σας αναψυκτική, ανοικοδομητική και θεραπευτική, διότι αυτό είναι το αποτέλεσμα του λόγου του Ιεχωβά στο αυτί που ακούει. (Ψαλμ. 107:20) Ας είναι οι σκέψεις του στη διάνοιά σας και οι λόγοι του στα χείλη σας.

19. Ποιες δύο πορείες βρίσκονται μπροστά στους συγχρόνους νέους, και με ποιους προορισμούς;

¹⁹ Για να συνοψίσωμε, λοιπόν, το όλο ζήτημα, σεις νέοι πρέπει να παρατηρήσετε ότι η οδός του Θεού και η οδός αυτής της διεστραμμένης γενεάς οδηγούν σε αντίθετες διευθύνσεις. Δεν μπορείτε να ταξιδεύετε και στους δύο δρόμους. Ο σημερινός κυκεών αυτού του κόσμου είναι αρκετή απόδειξις ότι η οδός του κόσμου, η οδός της δημοτικότητος, η οδός των ιδιοτελών ευχαριστήσεων, η οδός της ανθρωπίνης ανεξαρτησίας, είναι η οδός της συμφοράς​—συμφοράς πολύ μεγαλύτερης από τη συμφορά της εποχής του Νώε. Εξ άλλου, η οδός του Θεού, η οδός της γνησίας αγάπης, η οδός της εξαρτήσεως από ουράνια διεύθυνσι, η οδός θεοσεβών οικογενειών συνδεδεμένων για ενωμένη υπηρεσία στον Δημιουργό, είναι η οδός ικανοποιητικής χρησιμότητος τώρα, και η οδός επιβιώσεως σε μια ζωή ατελεύτητης ευτυχίας. Πρέπει να λάβετε την απόφασί σας για το ποιόν δρόμο θ’ ακολουθήσετε ΤΩΡΑ.

20. (α) Πώς θα καταδείξετε ότι εκάματε την ορθή εκλογή; (β) Ποιο αποτέλεσμα ως ανταμοιβή μπορεί να αναμένεται με εμπιστοσύνη;

²⁰ Αν κάνετε ορθή εκλογή, αν τολμηρά αναλαμβάνετε την πρόκλησι αυτών των ημερών της καταπληκτικής αλλαγής, τότε θα υποταχθήτε στους γονείς σας, θα εργασθήτε μαζί τους στην κοινή προσπάθεια να οικοδομήσετε μια ισχυρή οικογένεια, η οποία θ’ αντισταθή στις αποφασιστικές παρεισδύσεις ενός απελπιστικά πονηρού κόσμου. Αυτό μπορείτε να το κάμετε με το να μελετάτε ενωμένοι την Αγία Γραφή στο σπίτι, με το να συνέρχεσθε με άλλες θεοσεβείς οικογενειακές ομάδες, και με το να συμμετέχετε ως οικογένεια στο ικανοποιητικό έργο της μεταδόσεως των θεραπευτικών αληθειών του Θεού στους άλλους. Θα εργασθήτε σκληρά για να βελτιώσετε την προσωπική σας ικανότητα για υπηρεσία, για ολοένα μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στα έτη που βρίσκονται αμέσως μπροστά μας. Μπορείτε να είσθε συντελεστικός στο να βοηθήσετε τη δική σας καθώς και άλλες οικογένειες να επιζήσουν στη νέα τάξι πραγμάτων. Σκεφθήτε τη συγκίνησι ικανοποιητικής ευχαριστήσεως που θα δοκιμάσετε, όταν οι καταστρεπτικές δυνάμεις του Αρμαγεδδώνος θα ηρεμήσουν και θα βρεθήτε μέσα στην αγαπητή σας οικογένεια και περικυκλωμένος από άλλες ευτυχισμένες οικογένειες, προσφέροντας υποταγή και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά τον Θεό σας διότι σας διήνοιξε ένα τέτοιο μεγαλειώδες και ειρηνικό μέλλον υπηρεσίας προς αίνον Του σ’ έναν καθαρισμένο επίγειο παράδεισο. (Γεν. 8:18-22) Είθε ο Ιεχωβά να σας δώση σοφία και δύναμι για να κάμετε την ορθή εκλογή και να ‘σωθήτε από αυτή τη διεστραμμένη γενεά’.​—Πράξ. 2:40.

Πιστές Γυναίκες Διάκονοι​—Μια Ευλογία στην Κοινωνία Νέου Κόσμου

«Η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι.»​—Παροιμ. 31:30, ΜΝΚ.

 1. Ποιες ιδιότητες χαρακτηρίζουν τη γυναίκα, η οποία «θέλει επαινείσθαι», και ποιοι είναι μερικοί τρόποι, με τους οποίους η παρουσία της στη Χριστιανική εκκλησία είναι ευεργετική;

ΤΙ ΕΥΛΟΓΙΑ είναι μια θεοσεβής γυναίκα! Είτε είναι νέα είτε ηλικιωμένη, άγαμη ή έγγαμη, είτε είναι εύρωστη και σε καλή υγεία είτε υστερεί σε φυσική δύναμι, αν είναι γυναίκα που φοβείται τον Ιεχωβά, γυναίκα που Τον υπηρετεί με νομιμοφροσύνη και πιστότητα, τότε «αυτή θέλει επαινείσθαι.» (Παροιμ. 31:30) Αν είναι νυμφευμένη, τι ευλογία είναι η θεοσεβής γυναίκα στον σύζυγό της και στα τέκνα της! Και, είτε έγγαμη είτε άγαμη, τι ευλογία είναι μια τέτοια γυναίκα στη Χριστιανική εκκλησία! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πράγματι πολύ ευγνώμονες διότι έχουν μεταξύ των πιστές γυναίκες διακόνους. Ο ζήλος των και η σταθερή των ακεραιότης είναι πηγή ενθαρρύνσεως, και οι εκκλησίες πλουτίζονται από τις θηλυκές των ιδιότητες συμπαθητικού ενδιαφέροντος και κατανοήσεως, καθώς εργάζονται μαζί όλες με ενότητα για να εύρουν τα «πρόβατα» και να φροντίσουν γι’ αυτά.

 2. Γιατί το κάλλος και η χάρις δεν είναι αποφασιστικοί παράγοντες για το αν μια γυναίκα είναι αληθινά ελκυστική;

² Τέτοιες γυναίκες είναι αληθινά ωραίες στα όμματα του Ιεχωβά και των θεοσεβών ανθρώπων. Η ωραιότης είναι ελκυστική, και η ελκυστικότης είναι ασφαλώς μια επιθυμητή ιδιότης. Πράγματι, θα ήταν αφύσικο για μια γυναίκα να μη θέλη να είναι ελκυστική στους άλλους. Η παροιμία λέγει: «Η εύκοσμος γυνή απολαμβάνει τιμήν.» » (Παροιμ. 11:16) Αλλά συγχρόνως οι Παροιμίες 31:30 (ΜΝΚ) αναφέρουν: «Ψευδής είναι η χάρις, και μάταιον το κάλλος· η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι.» Το κάλλος και η επιπόλαιη χάρις χωρίς τον φόβον του Ιεχωβά θα ήσαν πράγματι μάταια και ψευδή. Δεν είναι λοιπόν αυτά οι αποφασιστικοί παράγοντες για το αν μια γυναίκα είναι αληθινά ελκυστική. Πραγματικά, μια γυναίκα μπορεί να είναι πολύ χαρίεσσα από μια φυσική άποψι και όμως, σ’ έναν άνδρα ωρίμου διακρίσεως, να μην είναι καθόλου ελκυστική. Λόγω της διαθέσεώς της, ίσως με το να είναι φιλόνεικη, μια αλλιώς ελκυστική γυναίκα μπορεί να απωθή τον σύζυγό της εξίσου βέβαια όσο αυτός απωθείται από νερό που στάζει από μια ελαττωματική στέγη σε καιρό βροχής.​—Παροιμ. 27:15.

Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 3. Σε ποια θεοκρατική τοποθέτησι πραγμάτων έθεσε ο Ιεχωβά τη γυναίκα;

³ Κάθε τι λαμβάνει επιπρόσθετη ωραιότητα, όταν το βλέπωμε στην κατάλληλη τοποθέτησί του, επειδή προσαρμόζεται. Έξω απ’ αυτή την τοποθέτησι χάνει πολλή από την ωραιότητά του και μπορεί πράγματι να γίνη απλώς άτεχνο ή ακόμη και άσχημο. Ομοίως ο Ιεχωβά έχει προετοιμάσει την κατάλληλη τοποθέτησι για τη γυναίκα στη θεοκρατική του διάταξι πραγμάτων. Υπό έμπνευσιν ο απόστολος έγραψε στην 1 Κορινθίους 11:3: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.»

 4. Γιατί ο Ιεχωβά έκαμε διευθέτησι για αρχηγία στην οργάνωσί του, και έχει σκοπό ο προσδιορισμός τον ανδρός ως κεφαλής της γυναικός να υποτιμήση τη γυναίκα;

⁴ Αυτή η δήλωσις αρχής από τον λόγον του Θεού που διέπει τη σχέσι ανδρός και γυναικός μπορεί να είναι δύσκολο να γίνη δεκτή από μερικούς. Εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της «χειραφετήσεως της γυναίκας» μπορεί να εξαιρούν την αρχή αυτή και μπορεί να φρονούν ότι το να την δεχθούν θα ήταν κάτι το οπισθοδρομικό. Αλλά εκείνο που γράφει ο απόστολος δεν έχει σκοπό να υποτιμήση τη γυναίκα, όπως δεν είναι υποτιμητικό για τον άνδρα το να έχη τον Χριστό ως κεφαλή. Και ασφαλώς ο Χριστός ο ίδιος δεν αισθάνεται δυσαρέσκεια έχοντας τον Ιεχωβά ως Κεφαλή του. Φυσικά, ο άνδρας δεν είναι ο Χριστός, ούτε στο ζήτημα αυτό είναι ο Χριστός Θεός. Συγχρόνως, «ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης», και η τάξις απαιτεί αρχηγία, κάποιον που να λαμβάνη την ευθύνη της διευθύνσεως στις διάφορες σφαίρες δράσεως όπου περισσότεροι από έναν περιλαμβάνονται.​—1 Κορ. 14:33.

 5. (α) Έτσι, σχετικά με τη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά, πώς μπορεί η γυναίκα να είναι ευχαριστημένη και ευτυχής; (β) Τι προκύπτει σε μια γυναίκα που προσπαθεί να συναγωνίζεται τον άνδρα για αρχηγία;

⁵ Στη σχέσι ανδρός και γυναικός, ο Θεός, έχοντας δημιουργήσει τον άνδρα πρώτα, προσδιώρισε σ’ αυτόν, μαζί με τις ευθύνες που τον συνοδεύουν, τη θέσι της κεφαλής της οικογενείας, της κεφαλής της συζύγου του. Αυτό εσκόπευε να συντελέση στην ευλογία της οικογενείας, στην ειρήνη και την ευτυχία όλων των μελών της. Η έγγαμη γυναίκα, που αναγνωρίζει αυτό το γεγονός και που έχει για σύζυγο έναν άνδρα, ο οποίος εκπληρώνει τον ρόλο του ως Χριστιανική κεφαλή, ευλογείται πράγματι πάρα πολύ. Αυτή βρίσκεται στην τοποθέτησι που ο Θεός διευθέτησε γι’ αυτήν, και έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη και ευτυχής. Η φρόνιμη γυναίκα το εκτιμά αυτό και είναι ευγνώμων. Μια γυναίκα που απορρίπτει τη θέσι που ο Ιεχωβά προσδιώρισε γι’ αυτήν και που ζητεί να συναγωνίζεται τον άνδρα ως κεφαλή χάνει την ωραιότητά της ως γυναίκα. Δεν είναι πια το «γυναικείον γένος». (1 Πέτρ. 3:7) Ο σοφός, αν και το εξέθεσε με απότομο τρόπο, μιλούσε ωστόσο αληθινά όταν είπε: «Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς φρονήσεως.»​—Παροιμ. 11:22.

 6. Πώς περιγράφει ο Πέτρος τη θεοκρατική ελκυστικότητα της εγγάμου γυναικός;

⁶ Η αναγνώρισις της διατάξεως του Ιεχωβά από τη γυναίκα και η ευτυχής συμμόρφωσίς της μ’ αυτήν είναι ουσιώδεις για τη χαρά της και την ευχαρίστησί της και την καθιστούν πολυτιμότατο κεφάλαιο στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ο απόστολος Πέτρος περιγράφει την αξία και ελκυστικότητα των εγγάμων γυναικών σ’ αυτή τη θεοκρατική τοποθέτησι με τα εξής λόγια: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»​—1 Πέτρ. 3:1-4.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΙΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΑΚΟΝΟ

 7. Είναι εσφαλμένο για μια γυναίκα να δίνη προσοχή στη φυσική της εμφάνισι, και όμως σε ποιόν στολισμό πρέπει να δίνη την πιο μεγάλη προσοχή;

⁷ Πρέπει μήπως να εννοήσωμε από αυτά τα λόγια του Πέτρου ότι είναι εσφαλμένο για μια γυναίκα να δίνη προσοχή στη φυσική της εμφάνισι; Όχι, καθόλου! Ο Πέτρος δεν λέγει ότι το πλέγμα των μαλλιών και η περίθεσις χρυσών κοσμημάτων είναι, αυτά καθ’ εαυτά, κάτι το εσφαλμένον, όπως δεν λέγει ότι είναι κακή η ένδυσις ενός εξωτερικού ιματίου. Ήταν κοινή συνήθεια στην εποχή του Πέτρου και σε παλαιοτέρους καιρούς για τις γυναίκες να έχουν πολύ μακριά την κόμη τους, το να την πλέκουν δε ήταν όχι μόνο για τον σκοπό της ωραιότητος, αλλά είχε και πρακτική αξία, επίσης. Εν τούτοις, όπως στην εποχή μας, έτσι και τότε, μερικές γυναίκες θα δαπανούσαν πολύν χρόνον για να στερεώσουν την κόμη τους, συχνά διακοσμώντας την με χρυσά στολίδια, ως το σημείο που αυτό εγίνετο μια πρωταρχική ιδέα, και αυτές ενδιεφέροντο περισσότερο για την εξωτερική τους εμφάνισι παρά για ό,τι πράγματι ήσαν εσωτερικά. Ο Πέτρος, λοιπόν, δείχνει πού πρέπει να τίθεται η έμφασις, για ποιο πράγμα να ενδιαφέρωνται κυρίως, δηλαδή, για ‘τον κρυπτόν άνθρωπον της καρδίας κεκοσμημένον με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος’.

 8. Γιατί πρέπει η γυναίκα διάκονος να χρησιμοποιή φρόνησι στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται;

⁸ Η γυναίκα διάκονος, καθώς πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι μιλώντας στους ανθρώπους για τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, αντιπροσωπεύει τον Χριστό, όπως τον αντιπροσωπεύει και ένας άνδρας. Επομένως, η γυναίκα διάκονος θα θέλη να χρησιμοποιήση φρόνησι στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται, έχοντας υπ’ όψι την αξιοπρέπεια του έργου που της ανετέθη, και ποτέ μη ντυνόμενη μ’ έναν τρόπο που θα έκανε κάποιον να προσκόψη στο άγγελμα που αυτή φέρει. Λόγω του δημοσίου τρόπου με τον οποίο διεξάγει τη διακονία της, είναι πάρα πολύ εκτεθειμένη στον δημόσιον οφθαλμόν. Οι παρατηρηταί τείνουν να κρίνουν το άγγελμά της σύμφωνα με την εξωτερική της εμφάνισι.

 9. Ποια τάσι του κόσμου θ’ αποφεύγη η γυναίκα διάκονος, και γιατί;

⁹ Ενώ είναι ντυμένη με γυναικεία φιλοκαλία, η γυναίκα διάκονος θ’ αποφεύγη την τάσι του κόσμου να τονίζη υπέρ το δέον το φύλον μέσω της υπερβολικής χρήσεως τύπων και τρόπων ενδυμασίας που είναι αισθησιακοί και προκλητικοί. Αυτό όχι μόνο θα εμπόδιζε τους ανθρώπους να την λάβουν στα σοβαρά ως Χριστιανή διάκονο, αλλά είναι πιθανώτερο να μεταδώση μια εντελώς αντίθετη εντύπωσι. (Ησ. 3:16-23) Αποφεύγει, λοιπόν, την τάσι του κόσμου να θέτη το ύψιστο βραβείο στο σεξουαλικό δέλεαρ ωσάν αυτό να είναι ο μόνος σκοπός στη ζωή, και έτσι δεν πέφτει στην παγίδα να γίνη υπερβολικά ανήσυχη για τέτοια ζητήματα, ή να φθάση σε τέτοια άκρα, ώστε η φυσική της εμφάνισις να αποτρέπη την προσοχή μάλλον παρά να γίνεται ελκυστική.

10. Ποιες άλλες ακρότητες πρέπει ν’ αποφεύγονται, και τι νουθετεί ο Παύλος για την αμφίεσι στο 1 Τιμόθεον 4:9, 10;

¹⁰ Συγχρόνως δεν θα θέλαμε ν’ αποτραπή η προσοχή ατόμων από το άγγελμά μας λόγω προδήλου ελλείψεως ενδιαφέροντος για την προσωπική μας εμφάνισι. Η Αγία Γραφή δεν καταδικάζει τη χρήσι κοσμημάτων και στολιδιών, ή άλλων πραγμάτων που μπορεί να θεωρηθούν βοηθήματα της ομορφιάς, δηλαδή, όταν αυτά χρησιμοποιούνται μ’ ένα σεμνό τρόπο και με καλή κρίσι. (Γέν. 24:22· Έξοδ. 35:22) Η ορθή στάσις ενδιαφέροντος εκφράζεται από τον Χριστιανό επίσκοπο Παύλο, ο οποίος έγραψε: «Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα, ή χρυσόν, ή μαργαρίτας, ή ενδυμασίαν πολυτελή· αλλά (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά.» (1 Τιμ. 2:9, 10) Σε οποιαδήποτε χώρα και οποιαδήποτε κι αν είναι τα τοπικά έθιμα ενδυμασίας, η σεμνότης και ο σεβασμός για τον Θεό θα βοηθήσουν τη γυναίκα διάκονο ν’ αποφασίση πώς να ντύνεται κατάλληλα για κάθε ευκαιρία και περίστασι.

11. (α) Τι πραγματικά προσδιορίζει μια γυναίκα ως δούλην του Θεού και ως αληθινά ελκυστική; (β) Τι σημαίνει να έχη «πράον και ησύχιον πνεύμα»;

¹¹ Αλλά εκείνο που πραγματικά προσδιορίζει την ταυτότητα μιας γυναίκας ως δούλης του Θεού είναι τα καλά της έργα στη διακονία. Το να έχη την «αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος» την χαρακτηρίζει ως γυναίκα αληθινής ωραιότητος και ελκυστικότητος. Αυτός ο ‘ιματισμός’ είναι εκείνος που διακρίνει τη Χριστιανή γυναίκα από άλλες γυναίκες, Το να έχη ‘πράον και ησύχιον πνεύμα’ σημαίνει να έχη ήρεμη και ομαλή διάθεση διατηρώντας την ακόμη και σε καιρούς ταραχής. Σημαίνει να είναι ευχαριστημένη στη διάνοια, με καρδιά απηλλαγμένη από φθόνο, υπερηφάνεια ή μοχθηρία. Σημαίνει να έχη διάθεσι που εύκολα συμμορφώνεται προς το θέλημα του Ιεχωβά και συνεργάζεται με προθυμία και χαρά με τους συνδούλους στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Μια γυναίκα με καλή καρδιά και πράο πνεύμα παραμένει πάντοτε μια ευλογία σ’ εκείνους με τους οποίους συναναστρέφεται. Και, πιο σπουδαίο ακόμη, έχει την εύνοια του Ιεχωβά, που οδηγεί σε ατελεύτητη ζωή στη νέα του τάξι δικαιοσύνης.

ΠΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

12. Τίνος είναι η Σάρρα εξέχον παράδειγμα, και πώς ευλογήθηκε;

¹² Ο απόστολος Πέτρος, κυττάζοντας πίσω δια μέσου του χρόνου, συνεχίζει: «Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον· της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.» (1 Πέτρ. 3:5, 6) Παρατηρήστε τι ευλογία έλαβε η πιστή Σάρρα από τον Ιεχωβά. Ως η σύζυγος του πιστού Πατριάρχου Αβραάμ, έγινε η μητέρα του Ισαάκ, ενός γυιού ‘γεννηθέντος κατά πνεύμα’, και έτσι έγινε μια πρόγονος του Ιησού Χριστού. (Γαλ. 4:29) Οι Χριστιανές γυναίκες σήμερα, που εκδηλώνουν τις ίδιες ιδιότητες με τη Σάρρα, ιδιαίτερα την ιδιότητα που εξετάζεται από τον Πέτρο, εκείνην της συζυγικής υποταγής με πιστότητα και νομιμοφροσύνη, χαρακτηρίζονται ως «τέκνα» της Σάρρας, όπως ακριβώς εκείνοι που εμμένουν στην πίστι του Αβραάμ ονομάζονται «υιοί» του.​—Γαλ. 3:7.

13. Ποιες ιδιότητες προσδιόρισαν τη Ρεβέκκα ως κατάλληλη νύμφη για τον Ισαάκ;

¹³ Και τι θα πούμε για την άλλη εκείνη πρόγονο του Ιησού, τη Ρεβέκκα, που περιγράφεται, στον καιρό που την συνήντησε ο δούλος του Αβραάμ, ως μια νέα γυναίκα «ωραία την όψιν σφόδρα»; Αλλά δεν ήταν μόνο η εξωτερική της εμφάνισις που ήταν ελκυστική, ούτε ήσαν τα φυσικά της θέλγητρα η ουσιώδης ιδιότης που επέφερε στη Ρεβέκκα ευλογία. Επειδή απεδείχθη σκληρά εργαζόμενη και σεμνή, γι’ αυτό ακριβώς ο δούλος του Αβραάμ μπόρεσε να την προσδιορίση ως την προσδοκώμενη νύμφη για τον Ισαάκ.

14. Ποια δοκιμή αντιμετώπισε η Ρεβέκκα, που ζητούσε απ’ αυτήν να καταδείξη αυτές τις ιδιότητες;

¹⁴ Η απλή δοκιμή, με την οποίαν απεφάσισε στο ζήτημα αυτό, δεν είχε τίποτε να κάμη με φυσική ωραιότητα. «Και η κόρη προς την οποίαν είπω, Επίκλινον, παρακαλώ, την υδρίαν σου, δια να πίω, και αυτή είπη, Πίε, και θέλω ποτίσει και τας καμήλους σου, αυτή ας ήναι εκείνη, την οποίαν ητοίμασας εις τον δούλόν σου τον Ισαάκ.» Και έτσι ακριβώς συνέβη. Όταν ο δούλος παρεκάλεσε τη Ρεβέκκα να του δώση να πίη, αυτή αμέσως συνεμορφώθη μ’ ένα ευλαβικό «Πίε, κύριε μου», και προσεφέρθη να ποτίση τις καμήλους «εωσού πίωσι πάσαι». Αυτό δεν ήταν μικρό έργον, διότι υπήρχαν, για να ποτισθούν, δέκα κάμηλοι. Έπειτα, αργότερα, όταν ο δούλος του Αβραάμ έκαμε γνωστή την αποστολή του, η Ρεβέκκα πρόθυμα εδέχθη το προνόμιο να γίνη σύζυγος του Ισαάκ. Δεν είναι παράδοξο ότι, όταν ο Ισαάκ τελικά έφθασε να συναντήση τη Ρεβέκκα, «ηγάπησεν αυτήν».​—Γέν. 24:14-21, 58, 67.

15. Πώς η αφήγησις για τον Ισαάκ και τη Ρεβέκκα περιέχει επίκαιρη συμβουλή για ένα νέον που σκέπτεται να νυμφευθή;

¹⁵ Αυτή η Βιβλική αφήγησις είναι, επίσης, επίκαιρη στην υπονοούμενη συμβουλή της προς τους Χριστιανούς άνδρες, που μπορεί να σκέπτωνται να νυμφευθούν, για το τι πρέπει να ζητούν σ’ ένα σύντροφο. Η Ρεβέκκα ήταν μια ωραία κόρη, αλλά ο δούλος του Αβραάμ εγνώριζε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Εβεβαιώθη ότι είχε τις ορθές ιδιότητες της καρδιάς για να είναι κατάλληλη ως σύζυγος του γυιού του κυρίου του. Ένας νέος είναι συνετός αν βεβαιώνεται ότι η κόρη που πρόκειται να νυμφευθή έχει όμοιες ιδιότητες, χρειάζεται δε να είναι αρκετά ώριμος ο ίδιος για να λάβη μια τέτοια απόφασι, αν οι γονείς του δεν αποφασίζουν γι’ αυτόν. Ενώ σε πολλές χώρες ένας νέος είναι ελεύθερος να κάμη τη δική του εκλογή ενός συντρόφου​—ελευθερία που δεν εξήσκησε ο Ισαάκ στην περίπτωσι της Ρεβέκκας—​θα έδειχνε ωστόσο ωριμότητα από μέρους του το να είναι προετοιμασμένος να προσέξη τη συμβουλή πιο ηλικιωμένων ατόμων, ειδικά των γονέων του, αν είναι ώριμοι Χριστιανοί οι ίδιοι, μολονότι η τελική απόφασις μπορεί να είναι δική του.

16. (α) Ποιο προνόμιο απήλαυσε η Δεβόρρα; (β) Ποια προνόμια ήλθαν στη Μαριάμ, αλλά πώς το υπόμνημα της ηχεί έναν τόνο προφυλάξεως;

¹⁶ Άλλες πιστές γυναίκες των αρχαίων χρόνων απήλαυσαν από τον Ιεχωβά ειδικά προνόμια υπηρεσίας. Η Δεβόρρα, παραδείγματος χάριν, έφθασε να είναι προφήτισσα και είχε τη συγκινητική ευκαιρία να εργασθή με τον Κριτήν Βαράκ, τον αρχηγό των δυνάμεων του Ισραήλ, ο οποίος κατέστρεψε τα στρατεύματα του βασιλέως της Χαναάν Ιαβείν με τη βοήθεια του Ιεχωβά, και απηλευθέρωσε το έθνος από είκοσι ετών καταδυνάστευσι. (Κριτ. 4:1-5:31) Η Μαριάμ ασφαλώς απήλαυσε πολλά ευλογημένα προνόμια υπηρεσίας σε σύνδεσμο με τον αδελφό της Μωυσή, καθώς ωδηγούσε το έθνος Ισραήλ έξω από την Αίγυπτο και δια μέσου της ερήμου. Μεταξύ άλλων, υπηρέτησε, επίσης, ως προφήτισσα και ως οδηγός των γυναικών ψαλτριών. (Έξοδ. 15:20) Αλλά το παράδειγμα της ηχεί έναν τόνο προφυλάξεως. Όταν εβάδισε έξω από τον θεοκρατικό της προσδιορισμό και μίλησε εναντίον του δούλου του Θεού Μωυσέως, επατάχθη με λέπρα. Η αηδία αυτής της νόσου αληθινά αντανακλούσε την έλλειψι ελκυστικότητας στην πορεία της διαγωγής της στα όμματα του Ιεχωβά και του Μωυσέως. Η συνέπεια ήταν ότι βρέθηκε αποκλεισμένη για λίγον καιρό από το στρατόπεδο του Ισραήλ.​—Αριθμ. 12:1-16.

17. Ποιες καλές ιδιότητες εξεδηλώθησαν από τη Δορκάδα; από τη Λυδία; Ποιες ευλογίες έλαβαν αυτές;

¹⁷ Έπειτα σκεφθήτε μερικές από τις πιστές γυναίκες που ευλογήθησαν στον καιρό του Ιησού και της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Σκεφθήτε τι συνέβη στη γενναιόδωρη Ταβιθά, ή Δορκάδα. Αυτή η μαθήτρια της πόλεως Ιόππης ήταν μια ράπτρια, που ειργάζετο σκληρά και η οποία ήταν «πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών.» Μια μέρα ασθένησε και πέθανε. Και τι απροσδόκητη ευλογία έλαβε​—να την εγείρη από τον θάνατο ο απόστολος Πέτρος! (Πράξ. 9:36-42.) Έπειτα ήταν η Λυδία από τα Θυάτειρα, μια γυναίκα, που, επίσης, ειργάζετο σκληρά, «πωλήτρια πορφύρας». Η καρδιά της ήταν πολύ δεκτική για το κήρυγμα των αγαθών νέων από τον Παύλο, και έδειξε αξιέπαινη φιλοξενία προσφέροντας καταλύματα στο σπίτι της για τον απόστολο και τους ιεραποστόλους που ήσαν μαζί του. Πράγματι, ο Λουκάς εκινήθη να γράψη, «και μας εβίασεν». Το σπίτι της προφανώς εχρησιμοποιήθη αργότερα ως τόπος συναθροίσεως για τους πιστεύοντας, και το όνομά της εξακολουθεί να ζη στο Βιβλικό υπόμνημα ως μαρτυρία των καλών της έργων.​—Πράξ. 16:14, 15, 40.

18. Τίνος ήταν η Πρίσκιλλα έξοχο παράδειγμα, και πώς το έδειξε αυτό, με αποτέλεσμα ποια προνόμια υπηρεσίας;

¹⁸ Η Πρίσκιλλα είναι μια άλλη γυναίκα, που αναφέρεται σε μερικές περιπτώσεις στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Είναι ενδιαφέρον, ότι στα έξη μέρη του θείου υπομνήματος, όπως εμφανίζεται το όνομά της, αναφέρεται πάντοτε μαζί με τον σύζυγό της. Μαζί του μετέσχε στην παροχή φιλοξενίας στον Παύλο στη διάρκεια της επισκέψεως του στην Κόρινθο και αναμφιβόλως έκαμε πολλά για την οικοδόμησι της νέας εκκλησίας εκεί. Σε μια τουλάχιστον περίστασι το πιστό αυτό ζεύγος «υπέβαλον υπό την μάχαιραν τον τράχηλον αυτών» για να σώσουν τον Παύλο και έτσι ήσαν άξιοι των ευχαριστιών όλων των εκκλησιών. Μαζί με τον σύζυγο της, η Πρίσκιλλα εταξίδεψε με τον Παύλο στην Έφεσο και εκεί είχε το προνόμιο να βοηθήση τον άνδρα επιρροής Απολλώ σε ακριβή γνώσι της αληθείας, το δε σπίτι της έγινε ο τόπος συναθροίσεων στο μέρος εκείνο για την εκκλησία. Έτσι αυτή αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα για γυναίκες σήμερα, που έχουν το προνόμιο να είναι νυμφευμένες με αφιερωμένους άνδρες, που μπορεί να είναι επίσκοποι εκκλησίας, περιοδεύοντες διάκονοι ή ιεραπόστολοι σε μια ξένη χώρα. Η πιστή υποστήριξίς των φέρνει μαζί της χαρούμενα προνόμια υπηρεσίας.​—Πράξ. 18:2, 18, 26· Ρωμ. 16:3-5· 1 Κορ. 16:19· 2 Τιμ. 4:19.

19. Σε ποιες δύο περιστάσεις στη διακονία του Ιησού, η Μαρία η αδελφή της Μάρθας ενήργησε μ’ έναν τρόπο που κατέληξε σε ευλογία γι’ αυτήν;

¹⁹ Όταν σκεπτώμεθα για πιστές γυναίκες στον καιρό του Ιησού, κανένα όνομα δεν έρχεται πιο εύκολα στο νου, όσο το όνομα της Μαρίας από τη Βηθανία, της αδελφής της Μάρθας και του Λαζάρου. Ποιος δεν άκουσε για την περίστασι, που ο Ιησούς επεσκέφθη το σπίτι της Μάρθας, η δε Μαρία, αντί να ενδιαφέρεται υπερβολικά για τα υλικά πράγματα, μάλλον «καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού»; Για τούτο, ο Ιησούς την επήνεσε. Σε μια άλλη περίστασι η Μαρία άλειψε τον Ιησούν με ακριβό μυρωμένο έλαιον στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού. Όταν άλλοι, περιλαμβανομένου και του Ιούδα του Ισκαριώτου, επέκριναν την ενέργεια της, ο Ιησούς είπε: «Καλόν έργον έπραξεν εις εμέ . . . Ό,τι ηδύνατο αύτη, έπραξε . . . Αληθώς σας λέγω, Όπου αν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εις όλον τον κόσμου, και εκείνο το οποίον έπραξεν αύτη, θέλει λαληθή εις μνημόσυνον αυτής.»​—Λουκ. 10:38-42· Μάρκ. 14:3-9· Ιωάν. 12:1-8.

20. (α) Βρίσκομε όμοιες γυναίκες στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα; (β) Ποια είναι μερικά από τα προνόμια υπηρεσίας που διανοίγονται σ’ αυτές;

²⁰ Και τι θα πούμε για σήμερα; Βρίσκομε μήπως γυναίκες σαν αυτή να υπηρετούν με τη σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία; Γυναίκες σαν τη Σάρρα, η οποία έδωσε ένα έξοχο παράδειγμα συζυγικής υποταγής· γυναίκες σαν την ελκυστική και σκληρά εργαζόμενη Ρεβέκκα, σαν την φιλόξενη Λυδία και τη γενναιόδωρη Δορκάδα, σαν την νομιμόφρονα και πιστή Πρίσκιλλα και σαν τη Μαρία, που «ό,τι ηδύνατο αύτη, έπραξε» προς το συμφέρον της αληθινής λατρείας; Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά, βρίσκομε! Και τι συγκινητικά προνόμια διανοίγονται σε τέτοιες πιστές γυναίκες στην ημέρα αυτή! Μαζί με πιστούς άνδρες συμμετέχουν στα ίδια προνόμια να κάμουν αφιέρωσι να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά, να βαπτισθούν, να γίνουν διάκονοι των αγαθών νέων. Μπορούν να διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα και να συμμετέχουν στην εκπαίδευσι των τέκνων των για να γίνουν αφιερωμένοι διάκονοι κι αυτά, επίσης. Μπορούν ν’ αναλάβουν την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανείς, ως ειδικοί σκαπανείς ή ακόμη ως ιεραπόστολοι σε ξένη χώρα, ή ίσως να μπουν στην υπηρεσία του Μπέθελ.

21. Πώς, λοιπόν, μπορούν οι αφιερωμένες γυναίκες να θεωρούν τις ευκαιρίες των υπηρεσίας στον Ιεχωβά;

²¹ Βλέποντας όλα αυτά, καμμιά αφιερωμένη γυναίκα δεν χρειάζεται να αισθάνεται ότι είναι με κάποιον τρόπο περιωρισμένη λόγω ελλείψεως ευκαιριών να υπηρετή τον Ιεχωβά. Μάλλον, υπάρχει κάθε ευκαιρία για τις γυναίκες διακόνους να διευρύνουν τα προνόμιά των υπηρεσίας, και κάθε αφιερωμένη γυναίκα θα θέλη να ‘κάμη ό,τι ημπορεί’ για να προχωρήση σε ωριμότητα, για να εκπληρώση τον ρόλο της μεταξύ του λαού του Θεού πιστά, και έτσι να είναι μεγάλης αξίας στα όμματα του Θεού και να κερδίση τον έντιμο έπαινο των ομοίων της Χριστιανών.

[Εικόνα στη σελίδα 399]

«Πίε, κύριε μου.»

Τα Προνόμια της Χριστιανής Γυναίκας

 1. Τι είδους σύζυγος θα θέλη να είναι η νυμφευμένη Χριστιανή γυναίκα;

Η ΚΛΑΣΣΙΚΗ περιγραφή της ιδεώδους γυναίκας βρίσκεται στη Γραφή στις Παροιμίες κεφάλαιο 31. Αλλά σ’ αυτόν τον κόσμο ατελών ανδρών και γυναικών μια τέτοια γυναίκα είναι δύσκολο να βρεθή. Ο συγγραφεύς, λοιπόν, αυτού του μέρους των θεοπνεύστων Γραφών εκινήθη να παρατηρήση: «Γυναίκα ενάρετον τις θέλει ευρεί; διότι η τοιαύτη είναι πολύ τιμιωτέρα υπέρ τους μαργαρίτας. Η καρδία του ανδρός αυτής θαρρεί επ’ αυτήν, και δεν θέλει στερείσθαι αφθονίας. Θέλει φέρει εις αυτόν καλόν, και ουχί κακόν, πάσας τας ημέρας της ζωής αυτής.» (Εδάφια 10-12) Αυτό είναι το είδος της συζύγου που η νυμφευμένη Χριστιανή γυναίκα θα θέλη να είναι, μια σύζυγος στην οποίαν ο άνδρας της έχει πλήρη πίστι και εμπιστοσύνη, μια σύζυγος που θα είναι ευλογία σ’ αυτόν εφ’ όσον ζουν και οι δύο.

 2. Πώς μπορεί ένα σπίτι να μαρτυρή για την αρετή της συζύγου;

² Υπάρχουν πολλοί πρακτικοί τρόποι με τους οποίους μια γυναίκα μπορεί να είναι τέτοια ευλογία στον σύζυγό της και στα τέκνα της, και εφαρμόζοντας αυτούς τους τρόπους έχει πολλή χαρά και ικανοποίησι. Ένα σπίτι, που κρατείται καθαρό, κομψό και εύτακτο, αποτελεί συνήθως μια μαρτυρία στο γεγονός ότι εδώ ζη μια ενάρετη σύζυγος. Αποτελεί μαρτυρία στο γεγονός ότι «επαγρυπνεί εις την κυβέρνησιν του οίκου αυτής, και άρτον οκνηρίας δεν τρώγει.» Για την πιστή γυναίκα διάκονο αποτελεί μέρος της μαρτυρίας που δίδει στην κοινότητά της για το ότι είναι μια αφιερωμένη δούλη του Ιεχωβά.​—Παροιμ. 31:27.

 3. Ποιες ευκαιρίες υπάρχουν για να δείξη η σύζυγος τις ικανότητες της εκεί που ο σύζυγος είναι, επίσης, ένας αφιερωμένος διάκονος του Ιεχωβά;

³ Η Χριστιανή γυναίκα, όταν ο σύζυγος της είναι, επίσης, αφιερωμένος μάρτυς του Ιεχωβά, έχει πράγματι πολλές ευκαιρίες να δείξη τις ικανότητες της ως συζύγου. Μπορεί να του δώση νομιμόφρονα υποστήριξι στη διακονική του δράσι, συμμετέχοντας μαζί του στο από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα, στο να κάνη επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και στη διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών. Ίσως, εκτός του ότι είναι έξω στο έργον όλη την ημέρα και συμμετέχει στη δημοσία δράσι του κηρύγματος σε άλλες ώρες, ο σύζυγος είναι, επίσης, ένας επίσκοπος ή διακονικός βοηθός στην εκκλησία, και αυτό δημιουργεί πρόσθετες απαιτήσεις για τον καιρό του. Ενώ είναι αληθές ότι η πρώτη του υποχρέωσις είναι στην οικογένειά του, και δεν θα μπορούσε, πράγματι, να υπηρετήση κατάλληλα αν δεν ελάμβανε φροντίδα γι’ αυτή την υποχρέωσι, εν τούτοις, η πιστή και στοργική υποστήριξις της συζύγου του κάνει πολλά για να τον βοηθήση επιτυχώς να φροντίση για τις ευθύνες του. Αυτή μπορεί να κάμη εξίσου βολικό όσο και δυνατό γι’ αυτόν να προετοιμάση τα διάφορα καθήκοντά του και να βοηθήση στην εξοικονόμησι πολυτίμου χρόνου γι’ αυτόν και γι’ αυτή την ίδια με τα να έχη ένα καλό πρόγραμμα στο σπίτι, να έχη τα φαγητά εγκαίρως, να είναι έτοιμη να αναχωρήση για τις συναθροίσεις της εκκλησίας όταν πρέπει, θα θέλη να συνεργάζεται μαζί του σ’ ένα εποικοδομητικό πρόγραμμα οικογενειακής μελέτης. Μερικές φορές, ακόμη κι ένας αφιερωμένος σύζυγος χρειάζεται ενθάρρυνσι προς τις κατευθύνσεις αυτές, και μια συνετή και προσεκτική σύζυγος μπορεί να την παράσχη αυτήν ευγενικά και θεοκρατικά, όπως ακριβώς η Δεβόρρα, η σύζυγος του Λαφιδώθ, ενεθάρρυνε τον Κριτήν Βαράκ στο έργο που του είχε αναθέσει ο Ιεχωβά να εκτελέση.​—Κριτ. 4:8, 9.

 4. Πώς, υπό την διεύθυνσιν του συζύγου της, μπορεί η Χριστιανή σύζυγος να βοηθήση τα τέκνα της ν’ ακολουθήσουν το δρόμο που ευαρεστεί στον Ιεχωβά;

⁴ Υπό την διεύθυνσιν του συζύγου της, η Χριστιανή σύζυγος μπορεί να κάμη πολλά για να εκπαιδεύση τα τέκνα στην κατεύθυνσι που πρέπει ν’ ακολουθήσουν για να ευαρεστούν στον Ιεχωβά. Πρέπει να τα βοηθή να καλλιεργήσουν ένα υγιές σέβας για τον πατέρα τους, μην κάνοντας ποτέ κάτι για να υπονομεύσουν τη θέσι του ως κεφαλής της οικογενείας. Όχι μόνο με λόγια, αλλά και με παράδειγμα, πρέπει να θέτη τα τέκνα στις κατευθύνσεις της ορθής διαγωγής. Αναμφιβόλως θα έχη περισσότερον καιρό με τα τέκνα παρά με τον σύζυγό της, και μπορεί να κάμη καλή χρήσι του καιρού αυτού για να εποικοδομήση την εκτίμησι των τέκνων για την αλήθεια, για την οργάνωσί του Ιεχωβά, για τις συναθροίσεις, για τη διακήρυξι των αγαθών νέων, και να τα βοηθή να συμμετέχουν στις συναθροίσεις και στη διακονία στο βαθμό που μπορούν.​—1 Τιμ. 5:10.

 5. (α) Για ποιο περιβάλλον στο σπίτι εργάζεται η Χριστιανή σύζυγος, και γιατί; (β) Πώς δρέπει πλούσια ανταμοιβή σχετικά με τα τέκνα της; με τον σύζυγο της;

⁵ Η Χριστιανή σύζυγος μπορεί να κάμη πολλά για να δημιουργήση ένα ευτυχές και ειρηνικό περιβάλλον στο σπίτι. Εκτιμά ότι αυτό είναι το καλύτερο κλίμα για την ανάπτυξι των τέκνων της προς τη διανοητική και πνευματική ωριμότητα. Ενώ πάντοτε υποστηρίζει την αρχηγία του συζύγου της, συνεισφέρει πολλά στην κατεύθυνσι της αβρότητος και της κατανοήσεως για την ευεξία του οικογενειακού κύκλου. Είναι συνετή και λεπτή στην ομιλία της και «επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος ευμενείας». Γι’ αυτό δρέπει μια πλούσια ανταμοιβή καθώς βλέπει τα τέκνα της να έρχονται στην ηλικία της ατομικής ευθύνης και να κάνουν την προσωπική των αφιέρωσι να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Οι γυιοί της, εκτιμώντας το μέρος που αυτή έπαιξε σ’ αυτό, θα προβούν στο να την ‘μακαρίσουν’ και ο συζυγικός της κάτοχος θα την επαινή, επίσης. Αληθινά μια καλή σύζυγος φέρνει τιμή στον σύζυγό της στην κοινότητα, τόσο ως Χριστιανόν διάκονο, όσο και ως κεφαλή της οικογενείας του. «Ο ανήρ αυτής γνωρίζεται εν ταις πύλαις, όταν κάθηται μεταξύ των πρεσβυτέρων του τόπου.»​—Παροιμ. 31:26, 28, 23.

ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 6. Πώς οι πιστές γυναίκες διάκονοι αποτελούν ευλογία στους άλλους στην εκκλησία, και με ποιους τρόπους μπορούν τέτοιες γυναίκες να προοδεύσουν στη συνεισφορά που μπορούν να κάμουν για την προαγωγή του έργου της Βασιλείας;

⁶ Η ίδια η παρουσία πιστών Χριστιανών γυναικών στην εκκλησία, το ότι εργάζονται με την εκκλησία ως διάκονοι των αγαθών νέων, έχει ένα υγιεινό αποτέλεσμα σε όλους εκείνους που είναι συνδεδεμένοι μ’ αυτήν. Η τακτικότης των στις συναθροίσεις και η υποστήριξις που παρέχουν στις διευθετήσεις της υπηρεσίας του αγρού είναι συχνά επαρκείς αυτές καθ’ εαυτές για να διεγείρουν άλλους σε όμοια δραστηριότητα, ακόμη και αν μπορή να μην είμεθα ενήμεροι τούτου. Αλλά καθώς βελτιώνεται μια αφιερωμένη γυναίκα στην αποτελεσματικότητα της διακονίας της, μπορεί ν’ αναλάβη πρόσθετα προνόμια. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να γίνη κατάλληλη για έναν διορισμό να εκπαιδεύη άλλες γυναίκες στην εκκλησία στο πώς να κηρύττουν τα αγαθά νέα. Μπορεί, επίσης, να εργάζεται να βελτιώση τη συμμετοχή της στις συναθροίσεις και έτσι να συμμετέχη στο προνόμιο να παρακινή άλλους σε αγάπη και καλά έργα. (Εβρ. 10:23-25) Και αν μπορή να διευρύνη τα προνόμιά της στο ν’ αναλάβη υπηρεσία σκαπανέως, τότε ακόμη πιο μεγάλες χαρές και ευλογίες την περιμένουν.

 7. (α) Στη συναναστροφή της με την εκκλησία, τι θα θέλη να έχη υπ’ όψιν η Χριστιανή γυναίκα; (β) Γιατί ο Ιεχωβά λαμβάνει υπ’ όψι τη διάκρισι των φύλων ως προς τις διατάξεις της εκκλησίας;

⁷ Αλλά πάντοτε η Χριστιανή γυναίκα θα θέλη να παραμένη στη διευθέτησι θεοκρατικής τάξεως, στην οποία την έθεσε ο Ιεχωβά. Δεν θα θέλη να είναι όπως η Μαριάμ και να μιλή εναντίον των αδελφών ή να τους συναγωνίζεται. Αλλά με διαγωγή και συνομιλία θα θέλη πάντοτε να δίνη υγιεινή υποστήριξι στην οργάνωσι, περιλαμβανομένων και των τοπικών υπηρετών. Ο Ιεχωβά είναι ο μέγιστος Οργανωτής. Γνωρίζει πώς να έχη άτομα να εργάζωνται μαζί με ενότητα για τη χαρά και εποικοδόμησι όλων. Γνωρίζει τις γυναίκες πολύ καλύτερα από όσο τις γνωρίζει οποιοσδήποτε άνδρας, διότι αυτός έδημιούργησε την πρώτη γυναίκα και αυτός γνωρίζει τις περιστάσεις που θα είναι πολύ συντελεστικές στην ευτυχία μιας γυναίκας. Γνωρίζει πώς αυτή μπορεί να τον υπηρετή καλύτερα προς αίνον του. Γι’ αυτούς τους λόγους λαμβάνει υπ’ όψι τη διάκρισι των φύλων ως προς τις διατάξεις υπηρεσίας στην οργάνωσί του.

 8. Ποιοι περιορισμοί υπήρχαν για τις γυναίκες στη συναγωγή του σαρκικού Ισραήλ, και όμως τι σχόλια δίνει ο Παύλος για κείνους που είναι σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού;

⁸ Στις ημέρες του έθνους Ισραήλ τα προνόμια των γυναικών εν σχέσει με τη λατρεία στον ναόν του Ιεχωβά ήσαν πολύ περιωρισμένα. Παραδείγματος χάριν, καμμιά γυναίκα δεν μπορούσε να υπηρετήση ως Λευιτικός ιερεύς ή ν’ αναλάβη καθήκοντα σχετικά με την υπηρεσία του ναού. Καμμιά γυναίκα δεν έπρεπε να καθήση στον θρόνο ως άρχων του Ισραήλ, η μόνη δε γυναίκα που το έκαμε αυτό ήταν η σφετερίστρια Γοθολία, που πέθανε εξαιτίας της αλαζονείας της. (Αριθμ. 3:1-10· 2 Βασ. 11:1-20) Αλλά, εν σχέσει με τον πνευματικόν Ισραήλ, ο απόστολος Παύλος έγραψε, απευθύνοντας τις παρατηρήσεις του εξίσου στις αφιερωμένες γυναίκες όσο και στους αφιερωμένους άνδρες: «Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού. Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.»​—Γαλ. 3:26, 28, 29.

 9. (α) Ποια προνόμια ως προς τη Βασιλεία και το ιερατείον διανοίγονται στις Χριστιανές γυναίκες; (β) Ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του αγίου πνεύματος, σε ποια δράσι συμμετέχουν τώρα αφιερωμένες, γυναίκες;

⁹ Αυτό εσήμαινε ότι οι γυναίκες μπορούσαν τώρα να συμμετέχουν με τους άνδρες στη θαυμαστή ελπίδα να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό Ιησού στην ουράνια βασιλεία. Μερικές γυναίκες ήσαν τώρα στην κατεύθυνσι να γίνουν βασιλείς και ιερείς και να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό Ιησού μαζί με το υπόλοιπο των 144.000 συντρόφων στη Βασιλεία. Αυτό, ωστόσο, δεν θα το απελάμβαναν ως γυναίκες, αλλά ως ένδοξα πνευματικά πλάσματα στους ουρανούς. (Ρωμ. 8:16, 17· Αποκάλ. 20:6· 14:1) Ως την ημέρα αυτή, ανάμεσα στο υπόλοιπο των 144.000, υπάρχουν πιστές γυναίκες στην κοινωνία Νέου Κόσμου, που έχουν αυτή τη μεγαλειώδη ελπίδα. Εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα ως μέλη του σώματος του Χριστού και, ως τοιαύτα, έγιναν «υιοί Θεού» μαζί με τα κεχρισμένα άρρενα μέλη του υπολοίπου. Όπως ακριβώς υπήρχαν γυναίκες παρούσες, όταν εξεχύνετο το άγιο πνεύμα στην Πεντηκοστή, ώστε να λάβουν μαζί με τους άνδρες από τα θαυματουργικά του χαρίσματα, έτσι και σήμερα γυναίκες, καθώς και οι άνδρες, συμμερίζονται τη μετάδοσι του αγίου πνεύματος για να τις οδηγή και τις κινητοποιή στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ώστε και αυτές, επίσης, να μπορούν να διακηρύττουν «τα μεγαλεία του Θεού».​—Ιωήλ 2:28, 29· Πράξ. 1:14· 2:1-11.

Η ΔΙΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

10. Ποιες οδηγίες για τη διαγωγή της γυναικός στην εκκλησία βρίσκονται στην 1 Τιμόθεον 2:11-13 και 1 Κορινθίους 14:33, 34;

¹⁰ Αν και στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας οι γυναίκες που έκαναν αφιέρωσι και εβαπτίζοντο, απεκυούντο, επίσης, από το άγιο πνεύμα όπως και οι άνδρες, ωστόσο ήσαν ακόμη εν σαρκί, ο δε Ιεχωβά το ελάμβανε αυτό υπ’ όψι και είχε δώσει οδηγίες μέσω των αποστόλων για την κατάλληλη θεοκρατική ρύθμισι των πραγμάτων. Έτσι, στην 1 Τιμόθεον 2:11-13 διαβάζομε: «Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα.» Επίσης, το 1 Κορινθίους 14:33, 34 λέγει: «Διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης, καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων. Αι γυναίκες σας ας σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις· διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν, αλλά να υποτάσσωνται.»

11. (α) Γιατί δεν μπορούσαν αυτές οι οδηγίες να σημαίνουν ότι οι γυναίκες δεν έπρεπε ποτέ να μιλούν στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις; (β) Τι, λοιπόν, σημαίνει γι’ αυτές να «σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις»;

¹¹ Μήπως αυτό σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να μιλή σε μια συνάθροισι εκκλησίας; Όχι, δεν μπορεί να σημαίνη αυτό. Τότε οι γυναίκες καθώς και οι άνδρες ελάμβαναν τα χαρίσματα του πνεύματος, περιλαμβανομένων των χαρισμάτων ομιλίας γλωσσών και προφητείας, αυτά δε θ’ απαιτούσαν να μιλούν αυτές στην εκκλησία. Με ποιά, λοιπόν, έννοια έπρεπε να «σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις»; Προφανώς σ’ εκείνες τις περιπτώσεις, που η ομιλία θα έδειχνε έλλειψι υποταγής. Έτσι μια αδελφή δεν θα βρισκόταν να φιλονεική με αδελφούς ή να τους επικρίνη δημοσία, είτε σε μια συνάθροισι είτε σε άλλα μέλη της εκκλησίας σε άλλες περιπτώσεις, ούτε θα ασκούσε αυθεντία πάνω στους αδελφούς ως διδάσκαλος ή εκπαιδευτής. Αν μια γυναίκα είχε μια ερώτησι για ό,τι ένα άρρεν μέλος είπε στην εκκλησία, τότε μπορούσε να το εξετάση αυτό με τον σύζυγό της στο σπίτι.​—1 Κορ. 14:35.

12. Πώς, παραδείγματος χάριν, μπορούν γυναίκες να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της μελέτης και όμως να κρατούν ακόμη τη θεοκρατική τους θέσι;

¹² Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να μένη πάντοτε σιωπηλή. Παραδείγματος χάριν, στις συναθροίσεις της εκκλησίας οι αφιερωμένες γυναίκες μπορούν να δίνουν σχόλια σε ερωτήσεις που προβάλλονται στη διάρκεια συνεδριάσεων και ανασκοπήσεων μελέτης, και, ενεργώντας έτσι, κάνουν πολλά για να καταστήσουν τις συναθροίσεις ζωηρές και εποικοδομητικές για όλους τους παρόντας. Εκεί που παρέχεται ένα εσφαλμένο σχόλιο από ένα άρρεν άτομο του ακροατηρίου, στη διάρκεια της μελέτης της Σκοπιάς παραδείγματος χάριν, αυτό δεν απαιτεί από την αδελφή, αν κληθή ν’ απαντήση και αυτή, ν’ ακολουθήση την ίδια κατεύθυνσι και να κάμη το σχόλιο της να συμφωνή με την εσφαλμένη σκέψι που εδόθη. Αλλά ούτε με το σχόλιό της ούτε με τον τόνο της φωνής της δεν πρέπει να είναι επικριτική όσον αφορά την απάντησι του αδελφού. Με λεπτότητα μπορεί να παραθέση από ό,τι Η Σκοπιά η ίδια έχει να πη πάνω στο σημείο, ίσως προλογίζοντας τις παρατηρήσεις της με μια έκφρασι σαν αυτή: «Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε τα σχόλια που η παράγραφος της μελέτης μας δίνει επάνω σ’ αυτό . . .» Φυσικά, αν είναι άλλοι ώριμοι αδελφοί παρόντες, θα ήταν καλύτερα για τον οδηγό, καθώς σημειώνει μια εσφαλμένη απάντησι από έναν αδελφό, να καλή τους ωρίμους αυτούς για περαιτέρω διευκρίνισι του σημείου προς όφελος όλων, και έτσι ν’ αποφεύγη κάποια πιθανή αμηχανία.

13. Ποια είναι η επιθυμία όλων των πιστών γυναικών διακόνων, και όμως ποιες ερωτήσεις εγείρονται;

¹³ Είναι επιθυμία όλων των πιστών γυναικών διακόνων στην κοινωνία Νέου Κόσμου να συμπεριφέρονται σύμφωνα με του Ιεχωβά την αρχή θεοκρατικής αρχηγίας. Πράγματι, η νομιμόφρων υποστήριξίς των σ’ αυτό το ζήτημα, τόσο αντίθετη προς την κατεύθυνσι πολλών γυναικών στον κόσμο, είναι μια ευλογία στην κοινωνία Νέου Κόσμου και συμβάλλει πολύ στη θαυμαστή ενότητα και αρμονία μέσα σ’ αυτή. Αλλά, από καιρό σε καιρό, εγείρονται ερωτήσεις πάνω στο ζήτημα της αρχηγίας, όπως: Πότε ακριβώς απαιτείται από μια αδελφή κάλυψις της κεφαλής; Πότε μπορεί μια γυναίκα ν’ αναπέμπη προσευχή όταν άλλοι είναι παρόντες, και, αν αναπέμπη, θα εχρειάζετο πάντοτε κάλυψις της κεφαλής;

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΨΙ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ

14. Εν σχέσει με ποιά αρχή εξετάζει ο Παύλος το ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής της γυναικός, και τι λέγει γι’ αυτό στην 1 Κορινθίους 11:4-7;

¹⁴ Ότι ένα κάλυμμα κεφαλής ως σημείο υποταγής απαιτείται για μια γυναίκα σε ωρισμένες περιπτώσεις, σαφώς καταδεικνύεται στις Γραφές. Ο απόστολος, αφού εκθέτει την αρχή της αρχηγίας στην 1 Κορινθίους 11:3, προχωρεί να εφαρμόση την αρχή στη διεξαγωγή πραγμάτων στην εκκλησία. Έχετε υπ’ όψιν ότι τον καιρό που εδίδετο αυτή η συμβουλή, ήταν, επίσης, υπό εξέτασιν η ρύθμισις των θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος. Εν τούτοις, βασικά εκείνο που λέγεται για κάλυψι της κεφαλής εξακολουθεί να εφαρμόζεται στην εκκλησία σήμερα. Σημειώστε, λοιπόν, τι ακολουθεί στην 1 Κορινθίους 11:4-7: «Πας ανήρ προσευχόμενος ή προφητεύων, εάν έχη κεκαλυμμένην την κεφαλήν, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτού. Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν ασκεπή, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής, διότι έν και το αυτό είναι με την εξυρισμένην. Επειδή αν δεν καλύπτηται η γυνή, ας κουρεύση και τα μαλλία αυτής· αλλ’ εάν ήναι αισχρόν εις γυναίκα να κουρεύη τα μαλλία αυτής, ή να ξυρίζηται, ας καλύπτηται. Διότι ο μεν ανήρ δεν χρεωστεί να καλύπτη την κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού· η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.»

15. (α) Γιατί δεν θα ήταν κατάλληλο για τον άνδρα να φορή κάλυμμα της κεφαλής ενώ προσεύχεται ή προΐσταται της εκκλησίας; (β) Γιατί, στις ίδιες περιστάσεις, πρέπει η γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής; (γ) Γιατί ο Παύλος παρομοίασε μια γυναίκα προσευχόμενη χωρίς κάλυμμα της κεφαλής στην εκκλησία προς μια γυναίκα με κουρεμένο κεφάλι;

¹⁵ Ως εικών και δόξα του Θεού, ο άνδρας εδημιουργήθη για να ενεργή ως αντιπρόσωπος του Θεού προς τη σύζυγό του και την οικογένειά του και έπρεπε να δεχθή την ευθύνη της αρχηγίας που η διάταξις αυτή έφερε σ’ αυτόν. Επί πλέον, στην εκκλησία ενεργούσε, επίσης, ως αντιπρόσωπος του Χριστού, της κεφαλής της εκκλησίας. Έτσι, όταν προσηύχετο ή προΐστατο σε μια συνάθροισι της εκκλησίας, δεν θα ήταν κατάλληλο γι’ αυτόν να φορή σημείο υποταγής στο κεφάλι του ωσάν από σεβασμό για άλλους ορατώς παρόντας. Το να πράττη αυτό θα ήταν, να το πούμε έτσι, σαν να εκάλυπτε την αρχηγία του και να ενεργούσε ωσάν ο διορισμός αυτός να μην ήταν κανονικός διορισμός γι’ αυτόν. Σε τούτο θα απετύγχανε να ενεργήση ως κατάλληλος αντιπρόσωπος του Χριστού στην εκκλησία, και έτσι θα ατίμαζε την κεφαλή του, τον Χριστό. Η γυναίκα, εξ άλλου, έπρεπε να έχη την κεφαλή της κεκαλυμμένη, όταν προσηύχετο ή επροφήτευε στην εκκλησία, από σεβασμό για τη θεοκρατική αρχή ότι αυτή ήταν κανονικά η λειτουργία του ανδρός, έτσι ώστε να μη φαίνεται ωσάν να προσπαθούσε να ενεργήση σαν άνδρας, να σφετερισθή τη θέσι του ανδρός. Αυτό θα ήταν καταισχύνη, όχι μόνο στα άρρενα μέλη της εκκλησίας, αλλά και στην κεφαλή της, στον σύζυγό της, ωσάν να μην ησθάνετο την ανάγκη να είναι σε υποταγή και σ’ αυτόν, επίσης. Έτσι, επιχειρηματολογεί ο Παύλος, αν μια γυναίκα επρόκειτο να ενεργήση μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε, επίσης, να φθάση στα άκρα και να κουρέψη την κόμη της σαν την κόμη ακριβώς ενός ανδρός ή μιας δούλης. Αλλ’ αυτό θα ήταν ατιμωτικό, δεν είναι έτσι; Ήταν ασφαλώς στην εποχή του Παύλου, διότι το ξύρισμα της κεφαλής μιας γυναικός ή το υπερβολικό κούρεμα των μαλλιών της ήταν κατ’ έθιμον σημείο του ότι ήταν δούλη, ή κάτι χειρότερο, του ότι ήταν γυναίκα που συνελήφθη σε ανηθικότητα ή μοιχεία και το κούρεμα της ήταν σημείο δημοσίου ονείδους.

16. Ποια αρχή ήταν σε αμφίσβήτησι στο ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής, και σχετικά με τούτο τι δείχνει η ίδια η φύσις;

¹⁶ Ήταν έθιμο για τις γυναίκες στις ημέρες των πρώτων Χριστιανών να φορούν ένα κάλυμμα της κεφαλής οποτεδήποτε επήγαιναν σε δημόσιο μέρος· διότι μια γυναίκα χωρίς κάλυμμα της κεφαλής σε δημόσιο μέρος εθεωρείτο ως γυναίκα ελευθέρων και εκλύτων ηθών, ως γυναίκα που δεν ανεγνώριζε αρχηγία είτε πατρός είτε συζύγου. Εν τούτοις, δεν ήταν αυτό το βασικό επίμαχο σημείο. Ήταν ζήτημα αναγνωρίσεως της θείας αρχής της αρχηγίας, ο δε Παύλος υποστηρίζει στα εδάφια 13 έως 15 πώς η ίδια η φύσις το δείχνει αυτό: «Κρίνατε σεις καθ’ εαυτούς· είναι πρέπον γυνή να προσεύχηται εις τον Θεόν ασκεπής; Ή ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι ανήρ μεν εάν έχη κόμην, είναι εις αυτόν ατιμία; Γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν διότι η κόμη εδόθη εις αυτήν αντί καλύμματος.» Όχι ότι η μακρά της κόμη ήταν αρκετό κάλυμμα της κεφαλής, όταν προσηύχετο ή επροφήτευε στην εκκλησία· αλλιώς, το έκτο εδάφιο δεν θα έδιδε σωστό νόημα. Μάλλον, η μακρά της κόμη θα ήταν μια υπόμνησις σ’ αυτήν σε τέτοιες περιπτώσεις, της ανάγκης για ένα κάλυμμα της κεφαλής ως σημείο υποταγής.

17. Ποια εκχώρησι αναγνωρίζει ότι έχει η ταπεινή γυναίκα;

¹⁷ Βέβαια μια γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι δεν θα ήταν πολύ ελκυστική, δεν είναι έτσι; Ομοίως, αν μια γυναίκα δεν έδειχνε σεβασμό για τη θεοκρατική τάξι, όπως αν επροφήτευε χωρίς κάλυμμα της κεφαλής στην πρώτη εκκλησία, δεν θα ήταν καθόλου ελκυστική στον Ιεχωβά και στα άλλα μέλη της εκκλησίας, διότι θα έδειχνε έλλειψι ταπεινοφροσύνης. Μια πιστή γυναίκα αναγνωρίζει εκείνο που της εκχωρείται στη διάταξι του Ιεχωβά. Καθώς γράφει ο Παύλος στα εδάφια 8 έως 10: «Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ’ η γυνή εκ του ανδρός· επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ δια την γυναίκα, αλλ’ η γυνή δια τον άνδρα. Δια τούτο η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους.»

18. Τι προφανώς είχε ο Παύλος στο νου λέγοντας ότι η γυναίκα «χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους»;

¹⁸ Γιατί «δια τους αγγέλους»; Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι για να καταδειχθή υποταγή σ’ αυτούς. Στην 1 Κορινθίους 11:3, ο Παύλος δεν αναφέρει ότι οι άγγελοι έχουν αρχηγία επάνω στις γυναίκες που είναι στη γη. Οι άγγελοι δεν διωρίσθησαν για ν’ αναλάβουν την ηγεσία στη Χριστιανική εκκλησία ή να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Δεν υπάρχει, επομένως, ζήτημα του να πρέπει η γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής από σεβασμό για κάποιον άγγελο, τον οποίο θα μπορούσε ν’ αντικαθιστά. Αλλά τόσο οι αφιερωμένοι άνδρες όσο και οι γυναίκες είναι «θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους.» (1 Κορ. 4:9) Παραδείγματος χάριν, μια πιστή γυναίκα μπορεί να δώση ένα έξοχο παράδειγμα για τους αγγέλους. Συμμορφούμενη με νομιμοφροσύνη προς το θεοκρατικό πρότυπον του Ιεχωβά για υποταγή στη συζυγική της κεφαλή, καθώς επίσης δείχνοντας σεβασμό για τα άρρενα μέλη της εκκλησίας, δίνει ένα ορθό παράδειγμα για τους αγγέλους στον ουρανό στην εξακολουθητική των πιστή υποταγή στον Ιεχωβά και στον ανάσσοντα Βασιλέα Του, Ιησού Χριστό.

19. Ποια εκτίμησι της σχέσεως ανδρός και γυναικός διευκρινίζει ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 11:11, 12, και τι θα κρατήση ταπεινούς και τον άνδρα και τη γυναίκα στη διάταξι του Ιεχωβά;

¹⁹ Εν τούτοις, ο Παύλος, για να μη λάβη ο άνδρας την εσφαλμένη εντύπωσι από όσα έγραψε, ωσάν ο άνδρας να ήταν το κατ’ εξοχήν σπουδαίο πλάσμα και η γυναίκα ασήμαντη, προχωρεί και λέγει στα εδάφια 11 και 12 της 1^ης προς Κορινθίους επιστολής κεφάλαιο 11: «Πλην ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός, ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει, εν Κυρίω. Διότι καθώς η γυνή είναι εκ του ανδρός, ούτω και ο ανήρ είναι δια της γυναικός· τα πάντα δε εκ του Θεού.» Ναι, αυτό είναι εκείνο που πρέπει να κρατούμε στο νου​—ότι η διάταξις πραγμάτων όσον αφορά την αρχηγία, όσον αφορά τη σχέσι ανδρός και γυναικός, όσον αφορά τη διαγωγή και τάξι στην εκκλησία, είναι από τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο. Το να έχωμε αυτή την άποψι των πραγμάτων μάς κρατεί ισορροπημένους, ταπεινούς και με εκτίμησι των ευλογιών του Ιεχωβά, είτε είμεθα άνδρας είτε γυναίκα.

20. Για ποιόν σκοπό εξετάζεται τώρα το ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής;

²⁰ Προφανώς υπήρχε κάποια φιλονεικία σ’ αυτό το ζήτημα της θέσεως της γυναικός στην εκκλησία της Κορίνθου, και έτσι ο απόστολος Παύλος διέθεσε χρόνον για να εκθέση τις αρχές ώστε να κατανοήσουν όλοι, και έπειτα συνεπέρανε: «Εάν τις όμως φαίνηται ότι είναι φιλόνεικος, ημείς τοιαύτην συνήθειαν δεν έχομεν, ουδέ αι εκλησίαι του Θεού.» (1 Κορ. 11:16) Ενώ αυτό μπορεί να μην είναι ζήτημα για φιλονεικία μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ αυτές τις ημέρες, όμως φαίνεται καλό σ’ αυτόν τον καιρό να εξετάσωμε το θέμα με κάποιες λεπτομέρειες ως προς την πρακτική του εφαρμογή στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα. Έτσι, στο ακόλουθο τεύχος της Σκοπιάς, θα εξετάσωμε μερικές από τις περιστάσεις, που θα μπορούσε να εγερθή το ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής, για να γνωρίζουν πιστές γυναίκες διάκονοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πώς να ενεργούν κατάλληλα σε αρμονία με τις Γραφές και με μια αγαθή Χριστιανική συνείδησι.

Η Ανάγκη της Χριστιανής Γυναικός για Κάλυψι της Κεφαλής Της​—Πότε;

«Διότι ο μεν ανήρ δεν χρεωστεί να καλύπτει την κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού· η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.»​—1 Κορ. 11:7.

 1. (α) Πώς μπορεί ο άνδρας να είναι δόξα του Θεού, και με το να είναι έτσι, πώς αυτό βοηθεί την σύζυγό του; (β) Πώς μπορεί μια γυναίκα να είναι δόξα του ανδρός;

ΟΤΑΝ ο άνδρας και η γυναίκα υπηρετούν τον Θεό σε αρμονία με τις αρχές Του θεοκρατικής τάξεως, φέρνουν τιμή και αίνο σ’ Αυτόν ως Δημιουργόν των. Όταν ένας άνδρας εκπληρώνη πιστά τον ρόλο του ως κεφαλή της οικογενείας του, όχι μόνο με το ν’ ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του ως εκείνος που κερδίζει τον άρτο και κάνει προμήθεια για τις υλικές ανάγκες, αλλά και με το να φροντίζη για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας του με στοργικό και υπομονητικό ενδιαφέρον, αληθινά είναι δόξα του Θεού, Εκείνου, κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του οποίου επλάσθη. (Γέν. 1:26) Είναι επίσης, ευλογία στην οικογένεια του, και ασφαλώς καθιστά ευχαρίστησι για τη γυναίκα το να εκπληρώνη τον ρόλο της ως βοηθού συντρόφου και συζύγου. Εξ άλλου, με το ν’ αναγνωρίζη η σύζυγος τη σχέσι της προς τον σύζυγό της, ότι αυτός είναι η κεφαλή της, και με το να τιμά την κεφαλή της με πιστή και νομιμόφρονα υποστήριξί της, γίνεται δόξα του ανδρός.​—1 Κορ. 11:7.

 2. (α) Από σεβασμό για ποιά αρχή εγείρεται η ανάγκη για κάλυψι της κεφαλής; (β) Τι είναι σπουδαίο εν σχέσει με την κάλυψι της κεφαλής μιας γυναικός.

² Η γυναίκα μπορεί μόνο να είναι «δόξα του ανδρός» όταν κρατή την από τον Θεό διατεταγμένη σχέσι της προς τον άνδρα, μη σφετεριζόμενη ποτέ την αρχηγία του ανδρός. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγον μπορεί κάθε τόσο οι περιστάσεις ν’ απαιτήσουν να φορή η γυναίκα κάλυμμα της κεφαλής. Όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος της Σκοπιάς, το επιχείρημα του Παύλου στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή κεφάλαιο 11 για την ανάγκη καλύψεως της κεφαλής βασίζεται στην αρχή της θεοκρατικής αρχηγίας, την οποίαν αυτός εξέθεσε στο τρίτο εδάφιο: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός [Ιησούς, όχι η εκκλησία]· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» Επομένως, η κάλυψις της κεφαλής καθίσταται αναγκαία για μια γυναίκα όταν εκτελή κάποια λειτουργία ή καθήκον, που κανονικά έπρεπε να εκτελήται από τον σύζυγό της ή από ένα αφιερωμένον Χριστιανόν άνδρα, και που αυτή εκτελεί μ’ ένα προσωρινό τρόπο ή λόγω ειδικών περιστάσεων. Εκείνο που είναι σπουδαίο δεν είναι το κάλυμμα της κεφαλής αυτό καθ’ εαυτό, αλλά η διάθεσις της καρδιάς και η κατάλληλη θεοκρατική συνείδησις της γυναικός που τα φορεί. Αυτή εκτιμά ότι η διάταξις αυτή είναι διάταξις του Θεού, και φορεί το κάλυμμα της κεφαλής πρωτίστως από σεβασμό γι’ Αυτόν και τη θεοκρατική Του διάταξι πραγμάτων καθ’ όσον αφορά τα φύλα. Μια γυναίκα μπορεί να έχη αγαθή συνείδησι σ’ αυτό το ζήτημα μόνο αν, εκτός του ότι φορεί το κάλυμμα της κεφαλής στην κατάλληλη ώρα, έχη έναν υγιεινό σεβασμό για κείνον του οποίου η αρχηγία τιμάται μ’ αυτόν τον τρόπο.

 3. Ποιες τρεις βασικές καταστάσεις εγείρονται που απαιτούν να φορή κάλυμμα της κεφαλής μια αφιερωμένη γυναίκα;

³ Ως το 1926 όλες οι γυναίκες της εκκλησίας φορούσαν καλύμματα της κεφαλής όταν παρευρίσκοντο στις συναθροίσεις. (Βλέπε Ο Χρυσούς Αιών της 8ης Σεπτεμβρίου 1926, σελίδες 780-791· Η Νέα Κτίσις (1904), σελίδες 271, 272· Η Σκοπιά της Σιών της 1ης Δεκεμβρίου 1907, σελίδες 360, 361​—στην Αγγλική.) Φαίνεται ότι υπάρχουν βασικώς τρεις καταστάσεις, που θα απαιτούσαν μια αφιερωμένη γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής. Αυτές μπορούν να εκτεθούν ως (1) όταν έχη να προσευχηθή ή να διδάξη παρουσία του συζύγου της, (2) αν διδάσκη έναν όμιλο, στον οποίον περιλαμβάνεται ένας αφιερωμένος αδελφός, και (3) όταν, λόγω της απουσίας ενός καταλλήλου άρρενος, έχη να προσευχηθή ή να προεδρεύση σε μια συνάθροισι εκκλησίας. Στο άρθρο αυτό και στο επόμενο θα εξετάσωμε κάθε μια από αυτές τις καταστάσεις με τη σειρά.

ΚΑΛΥΜΜΑ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ

 4. Αναφορικά με ποια ιδιαίτερη σχέσι του ανδρός και της γυναικός εγείρονται οι ερωτήσεις αρχηγίας και υποταγής;

⁴ Η βασική σχέσις μιας γυναικός προς ένα άνδρα είναι, στον γάμο, η της συζύγου προς ένα σύζυγο. Ο απόστολος Παύλος στις συζητήσεις του για τη συζυγική υποταγή στη Χριστιανική εκκλησία στην 1 Τιμόθεον 2:11-13 και 1 Κορινθίους 11:3-16 αναφέρεται στη δημιουργία του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους για να δείξη τη σχέσι του ενός προς τον άλλον, λέγοντας ότι ο άνδρας εδημιουργήθη πρώτος και του εδόθη η ευθύνη της αρχηγίας. Ασφαλώς, λοιπόν, στη γαμήλια σχέσι η Χριστιανή σύζυγος θα θέλη να δείξη κατάλληλη υποταγή, είτε ο σύζυγός της είναι όμοιος της διάκονος των αγαθών νέων είτε όχι.

 5. (α) Ποιος πρέπει κανονικά να αναμένεται ότι θα οδηγήση την οικογένεια στη Γραφική μελέτη και στην προσευχή; (β) Πότε, επομένως, εν σχέσει με αυτά τα ζητήματα, χρειάζεται μια γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής;

⁵ Πότε, λοιπόν, στη γαμήλια σχέσι θα μπορούσε να παραστή ανάγκη να φορή η γυναίκα ένα κάλυμμα της κεφαλής ως σημείο υποταγής στη συζυγική της κεφαλή; Ίσως το να θέσωμε μια άλλη ερώτησι θα μας βοηθήση γρήγορα να έχωμε την απάντησι. Αν ολόκληρη η οικογένεια είναι μαζί, ο σύζυγος, η σύζυγος και τα τέκνα, και πρόκειται να διεξαχθή μια οικογενειακή μελέτη ή ν’ αναπεμφθή μια προσευχή, ποιος θα ήταν φυσικό να χειρισθή αυτά τα ζητήματα; Ο σύζυγος, βέβαια! Ως κεφαλή της οικογενείας, ο πατέρας είναι εκείνος που θα ανεμένετο κανονικά να οδηγήση στη διδασκαλία της οικογενείας του και να αναθρέψη τα τέκνα εν «νουθεσία Ιεχωβά», και να τα αντιπροσωπεύη στην προσευχή προς τον Θεό. (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Αλλ’ αν ο σύζυγος δεν είναι αφιερωμένος Χριστιανός, και όμως του είναι ευάρεστον να καθήση στη μελέτη διεξαγόμενη από την αφιερωμένη σύζυγό του και στην οποία αυτή αναπέμπει προσευχή, τότε αυτή την ώρα που εκτελεί αυτές τις λειτουργίες, θα έπρεπε να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής. Εκτελεί αυτή τα καθήκοντα που κανονικά θα εξετελούντο από τον σύζυγό της, όταν είναι παρών. Φυσικά, αν δεν είναι παρών, τότε η σύζυγος δεν χρειάζεται να φορή κάλυμμα της κεφαλής, επειδή το να διδάσκη τα τέκνα της είναι επίσης προνόμιο της και ευθύνη της και δεν σφετερίζεται με τούτο τη θέσι της κεφαλής της. Αλλ’ αν ο άνδρας είναι παρών, τότε, αν αυτή διεξάγη τη μελέτη και αναπέμπη προσευχή, θα έπρεπε να το κάνη αυτό φορώντας κάλυμμα στην κεφαλή, αφού αυτή υπηρετεί προσωρινά ως τον καιρό που ο σύζυγος της θα δεχθή την αλήθεια και θα μπορή να φροντίζη γι’ αυτά τα καθήκοντα ο ίδιος.

 6. Ποια θα ήταν η κατάστασις, όταν ένας μη αφιερωμένος σύζυγος θα συνώδευε τη σύζυγό του σε μια Γραφική μελέτη με μια άλλη οικογένεια;

⁶ Ακόμη και έξω από το σπίτι η αρχή θα εφηρμόζετο. Αν ο σύζυγος, επειδή είναι ευνοϊκά διατεθειμένος, συνοδεύη τη σύζυγο του σ’ ένα άλλο σπίτι, όπου αυτή διεξάγει μια Γραφική μελέτη, θα έπρεπε αυτή να φορή κάλυμμα της κεφαλής ενώ προσεύχεται και ενώ διεξάγει τη μελέτη. Αν και μπορεί να είναι και ένας άλλος άνδρας παρών, όπως η κεφαλή του σπιτιού όπου γίνεται η μελέτη και ο οποίος είναι επίσης ένα μη αφιερωμένο άτομο που δείχνει ενδιαφέρον, η κάλυψις της κεφαλής της δεν θα ήταν εν σχέσει με αυτόν, επειδή αυτός δεν είναι η κεφαλή της ούτε μέλος της εκκλησίας. Η κάλυψις της κεφαλής σε μια τέτοια περίπτωσι θα έχρησίμευε ως σημείο υποταγής μόνο στη συζυγική κεφαλή της.

 7. Τι θα πούμε για τις ώρες του φαγητού;

⁷ Ομοίως, όταν βρίσκωνται στην τράπεζα του φαγητού. Αν ο μη αφιερωμένος σύζυγος παρακαλέση τη σύζυγό του να προσευχηθή, αυτή μπορεί να το πράξη, αλλά φορώντας στην κεφαλή κάλυμμα. Αλλά, στην απουσία του, όπου τρώγει το γεύμα μόνο με τα μικρότερά της μη αφιερωμένα τέκνα, δεν θ’ απητείτο γι’ αυτήν κάλυμμα της κεφαλής όταν προσεύχεται.

ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΑΡΡΕΝΑ ΤΕΚΝΑ

 8. Ποια κατάστασις ως προς την προσευχή εγείρεται εκεί που υπάρχει αφιερωμένος γυιός στην οικογένεια, και πότε η μητέρα θα έπρεπε να φορή κάλυμμα της κεφαλής σ’ αυτήν την περίπτωσι;

⁸ Αλλ’ αν, μολονότι ο σύζυγος ήταν απών, υπήρχε ένας αφιερωμένος γυιός της οικογενείας παρών, τι έπρεπε να γίνη τότε; Φυσικά, αν αυτός ο γυιός είναι ενήλικος, δεν θα υπήρχε αμφισβήτησις για την πορεία της ενεργείας που έπρεπε ν’ ακολουθηθή, επειδή αυτός φυσικά θα έκανε την προσευχή. Αλλά μπορεί να συμβαίνη ο γυιός να είναι ακόμη αρκετά νέος στα χρόνια, ίσως στην αρχή της εφηβικής του ηλικίας. Σ’ αυτή την περίπτωσι η μητέρα θα έπρεπε να κάμη χρήσι της δικής της διακρίσεως, είτε να τον καλέση να προσευχηθή είτε όχι. Αυτός είναι ακόμη κάτω από τη φροντίδα της ως μητέρας, και γι’ αυτό το λόγο είναι υποκείμενος σ’ αυτήν, και, πράγματι, πρέπει να της δίνη «τιμή» από αυτή την άποψι. (Εφεσ. 6:2) Επομένως, θα απέκειτο σ’ αυτήν το αν θα καλούσε αυτόν τον αφιερωμένο νέο γυιό να προσευχηθή ή, επειδή αισθανόταν ότι δεν ήταν ακόμη αρκετά ικανός ή λόγω ιδιαιτέρων περιστάσεων την ώρα εκείνη, θα εξέλεγε να αναπέμψη προσευχή η ίδια. Αλλ’ αν θα έκανε την προσευχή, θα ήταν κατάλληλο γι’ αυτήν να φορή κάλυμμα της κεφαλής, και αυτό θα εφηρμόζετο, επίσης, ενόσω διεξάγει μια μελέτη με τέτοιον αφιερωμένο γυιό. Γιατί;

 9. Ποιοι παράγοντες περιλαμβάνονται στην κάλυψι της κεφαλής της μητέρας εν σχέσει με τον μικρότερο αφιερωμένο γυιό, και πώς αυτό ενισχύει τη θέσι της;

⁹ Ο αφιερωμένος γυιός είναι τώρα ένα μέλος της εκκλησίας και, ως τοιούτο, θα εδιδάσκετο κατάλληλα, ή θα ανεπέμπετο προσευχή στην παρουσία του, από έναν ώριμο αφιερωμένον άρρενα. Στο σπίτι του, αυτό θα εγίνετο κανονικά από τον πατέρα του. Έτσι η μητέρα, φορώντας κάλυμμα της κεφαλής κάτω από τέτοιες περιστάσεις, ενεργεί με ικανότητα περισσότερη από μιας μητέρας, διότι το κάλυμμα της κεφαλής χρησιμεύει ως σημείο ή ένδειξις ότι αυτή ενεργεί αντί του συζύγου της, του πατέρα του αγοριού. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό ενισχύει τη θέσι της, καθιστώντας την ικανή να ενεργή θεοκρατικά προς τον αφιερωμένο γυιό εν σχέσει με πνευματικά πράγματα, όμως χωρίς κάποια παραβίασι της θεοκρατικής τάξεως. Σε άλλες περιπτώσεις, όταν δεν περιλαμβάνεται οικογενειακή λατρεία, αυτή μπορεί κατάλληλα να εξασκή τη θέσι της ως μητέρας προς τον γυιό της χωρίς κάποια απαίτησι καλύμματος της κεφαλής, δίνοντας την αναγκαία παιδεία και νουθεσία όπως απαιτείται.

10. Ποιο παράδειγμα δίδεται έτσι για τον αφιερωμένο γυιό από τη μητέρα, και ποια βαριά ευθύνη επικάθηται στον αφιερωμένο πατέρα;

¹⁰ Μια τέτοια μητέρα θα είναι στον αφιερωμένο της γυιό ένα έξοχο παράδειγμα του πώς πρέπει να ενεργή μια θεοκρατική γυναίκα, και αυτό θα είναι μεγάλης αξίας γι’ αυτόν, όταν αργότερα θα έχη μια σύζυγο και σπίτι δικό του. Επίσης, δεν θα έχη τόπο για παράπονο ότι η μητέρα του ενεργεί έξω της θέσεως της προς αυτόν ως αφιερωμένον άρρενα. Συγχρόνως η αφιερωμένη μητέρα θα ενδιαφέρεται να βοηθήση τον γυιό της να προοδεύση σε ωριμότητα, ώστε να μπορή επαρκώς να αντιπροσωπεύη την οικογένεια όταν είναι ανάγκη, σε προσευχή στον Ιεχωβά. Φυσικά, αν ο σύζυγος είναι, επίσης, ένας αφιερωμένος μάρτυς του Ιεχωβά, θα έχη πολύ περισσότερο την αιτία να εκπληρώνη προσωπικώς, όσο είναι δυνατόν, τις υποχρεώσεις του ως κεφαλής του οίκου, τώρα που έχει έναν αφιερωμένο γυιό ως μέλος του. Αυτός είναι εκείνος που μπορεί και πρέπει να παρέχη την πιο προωδευμένη εκπαίδευσι που χρειάζεται τώρα το παιδί.​—Παροιμ. 23:19, 24.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΟ ΜΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΥΣ

11. Πώς μπορεί η αφιερωμένη γυναίκα να συμπεριφέρεται απέναντι των προσευχών του μη αφιερωμένου συζύγου της (α) αν αυτός είναι ορθά διατεθειμένος και εκφράζη μια κατάλληλη προσευχή; (β) όταν οι προσευχές του δεν είναι σε αρμονία με τον λόγον του Θεού;

¹¹ Μπορεί να εγερθή η κατάστασις που η σύζυγος δέχεται την αλήθεια και γίνεται μία από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά ο σύζυγός της δεν την δέχεται, όμως εξακολουθεί να οδηγή την οικογένεια σε προσευχή τις ώρες του φαγητού. Αν είναι άτομο ορθά διατεθειμένο και κάνη ο ίδιος πρόοδο προς την αφιέρωσι, θα μπορούσε με ειλικρίνεια να δώση έκφρασι σε μια κατάλληλη προσευχή σε αρμονία με την αλήθεια του λόγου του Θεού, στην οποίαν η αφιερωμένη γυναίκα μπορεί να δώση ένα ευσυνείδητο «Αμήν». Ο άνδρας είναι ακόμη η κεφαλή του οίκου και κατάλληλα πρέπει να αναμένεται ότι θα οδηγήση την οικογένεια του στη λατρεία. Εν τούτοις, αν δεν εκδηλώνη ενδιαφέρον για τον λόγον του Θεού ή αν διακρατή θρησκευτικά σύμβολα πίστεως, που δεν είναι σε αρμονία με τη Γραφή και που αντανακλώνται στις προσευχές του, η φωτισμένη σύζυγος δεν θα μπορούσε να πη «Αμήν» σ’ αυτά. Ενώ αυτός προσεύχεται, αυτή θα μπορούσε ν’ αναπέμπη μια σιωπηλή προσευχή υπέρ αυτής της ιδίας και των τέκνων, με τη βεβαιότητα ότι ο Ιεχωβά θ’ ακούση την αίτησί της.

12. (α) Κάτω από ποιες περιστάσεις δεν θα ήταν κατάλληλο για τους Χριστιανούς να ενώνουν τα χέρια γύρω από το τραπέζι στη διάρκεια της προσευχής; (β) Γιατί αυτό δεν είναι μια άποψις των άκρων;

¹² Ένωσις των χεριών ενώ προσεύχονται είναι μια τακτική συνήθεια σε μερικές οικογένειες, αλλ’ αφού αυτό σημαίνει ενότητα στην προσευχή, δεν θα ήταν κατάλληλο για ένα Χριστιανό να συμμετέχη σ’ αυτό όταν η προσευχή αναπέμπεται από ένα μη αφιερωμένο άτομο, του οποίου οι σκέψεις δεν αποκλίνουν προς την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι για το οποίο πρέπει ν’ αγρυπνήτε, όταν προσκαλήσθε σ’ ένα γεύμα από άτομα που δεν είναι στην αλήθεια και όταν γνωρίζετε ότι αυτή είναι η συνήθεια της οικογενείας. Το ζήτημα είναι ότι δεν γνωρίζετε τι μπορεί να λεχθή στην προσευχή και όπως ακριβώς δεν θα μπορούσατε να δώσετε ένα «Αμήν» σ’ αυτήν, έτσι δεν θα θέλατε να δείξετε συγκατάθεσι στην προσευχή κρατώντας χέρια γύρω στο τραπέζι. Αλλά, μερικοί μπορεί να ερωτήσουν, δεν σημαίνει αυτό ότι οδηγούμε τα πράγματα στα άκρα; Όχι, καθόλου. Η προσευχή είναι ζήτημα λατρείας, κάτι που δεν πρέπει να το χειρίζεται κανείς με ελαφρότητα, αλλά κάτι που πρέπει να είναι άγιο και σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά. Για να διατηρήση μια αγαθή συνείδησι ο αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα θέλη να δώση ούτε ακόμη μια εμφάνισι συμμετοχής σε κάποια λατρεία άλλη παρά την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά.​—1 Κορ. 10:20, 21· 2 Κορ. 6:14-18.

13. (α) Τι πρέπει να γίνη όταν ένας αποκεκομμένος σύζυγος αναπέμπη προσευχή στο τραπέζι του φαγητού; (β) Αν παρακαλή την αφιερωμένη σύζυγό του να προσευχηθή για την οικογένεια; (γ) Πώς αυτό επηρεάζει το ζήτημα του καλύμματος της κεφαλής;

¹³ Μια δύσκολη κατάστασις εγείρεται όταν ο σύζυγος έχη αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία και είναι ακόμη σε κατάστασι αποκοπής από την επικοινωνία της. Ενώ η σύζυγος είναι ακόμη υποκείμενη σ’ αυτόν ως σύζυγό της, όμως, σε αρμονία με τις Γραφές, μπορεί να μην έχη πνευματική επικοινωνία μαζί του. (Ρωμ. 16:17) Πώς θα μπορούσε αυτό να επηρεάση το ζήτημα της προσευχής στις ώρες του φαγητού; Αν αυτός θα επέμενε να προσεύχεται στην τράπεζα του φαγητού, η σύζυγος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο ν’ αναγνωρίση την προσευχή του, είτε μ’ ένα σιωπηλό, είτε μ’ ένα ακουστό «Αμήν». Αυτή μπορεί να αναπέμπη τη δική της προσευχή σιωπηλά στον Ιεχωβά, ενώ αυτός προσεύχεται ή κατόπιν, καθώς φρονεί ότι είναι κατάλληλο. Αν ο αποκεκομμένος σύζυγος ζητούσε από τη σύζυγό του να προσευχηθή για την οικογένεια στην παρουσία του, αυτή θα έπρεπε ν’ αρνηθή. Εν τούτοις, θα μπορούσε να προσευχηθή σιωπηλά για τον εαυτό της και για τα τέκνα, ακόμη και αν αυτός ήταν παρών, αλλά όχι υπό την διεύθυνσί του. Από τούτο μπορούμε να δούμε ότι το ζήτημα της ανάγκης καλύμματος της κεφαλής δεν θα προέβαλλε ποτέ σ’ αυτή την περίστασι, επειδή δεν θα υπήρχε καμμιά περίπτωσις που η σύζυγος θα εκτελούσε κάποια λειτουργία διδασκαλίας ή προσευχής ακουστά στην παρουσία του αποκεκομμένου συντρόφου.

ΔΙΑΓΩΓΗ ΠΡΟΣ ΑΠΙΣΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟΝ

14. (α) Ενώ χρειάζεται να φορή κάλυμμα της κεφαλής από καιρό σε καιρό, τι ιδιαίτερα θα έχη στο νου η Χριστιανή σύζυγος, έτσι ώστε να διατηρήση την ελκυστικότητα της στα όμματα του Ιεχωβά; (β) Τι θα πούμε όταν η διαγωγή του συζύγου δεν είναι σε αρμονία με καλές αρχές;

¹⁴ Η πιστή γυναίκα διάκονος, η οποία είναι η σύζυγος ενός ανδρός που δεν είναι στην αλήθεια, δηλαδή, ενός μη αφιερωμένου ανδρός, η οποία περίστασις μπορεί να καταστήση επάναγκες το να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής από καιρό σε καιρό στην παρουσία του, θα ενδιαφέρεται να είναι η διαγωγή της σύμφωνη με αυτό το εξωτερικό σημείο υποταγής. Η ελκυστικότης της στα όμματα του Ιεχωβά δεν εξαρτάται από μια τυπική απλώς επίδειξι υποταγής μέσω ενός καλύμματος της κεφαλής, αλλά έγκειται στο να τηρή σεμνά τη θέσι της ως συζύγου, πάντοτε φροντίζοντας να «σέβηται τον άνδρα». (Εφεσ. 5:24, 33) Αλλά, ίσως να ερωτήσετε, πώς μπορεί μια γυναίκα να σέβεται ένα σύζυγο, ο οποίος λαμβάνει μια πορεία μίσους προς την αλήθεια και προς τη λατρεία του Ιεχωβά που ασκεί η σύζυγος του; Ασφαλώς δεν μπορείτε να σέβεσθε τις απόψεις ενός ανδρός, όταν αυτές είναι εναντίον του Θεού, ή τους λόγους του, όταν αυτοί είναι βλάσφημοι και ίσως ακόμη ακάθαρτοι. Αλλ’ ακόμη και κάτω από τέτοιες περιστάσεις, με το να σέβεται η γυναίκα τη θέσι της αρχηγίας που ένας σύζυγος πρέπει να πληροί, είναι δυνατόν να διάγη μ’ έναν τρόπο ώστε ν’ αποφεύγη κάθε στασιαστική εκδήλωσι εναντίον της διατάξεως του Ιεχωβά. Κυρίως, μια γυναίκα, όταν βρίσκεται με άλλους, πρέπει ν’ αποφεύγη να μιλή υποτιμητικά για τον σύζυγό της, οσοδήποτε κακός και αν είναι.

15. Ποιο παράδειγμα αδίκου κακοπαθείας έχουν οι αφιερωμένες γυναίκες;

¹⁵ Για μια γυναίκα που βρίσκει τον εαυτό της στην κατάστασι τού να είναι νυμφευμένη μ’ έναν άνδρα που είναι δύσκολο να συμβαδίση μαζί του και που μπορεί ακόμη να είναι σκληρός στη διαγωγή του, υπάρχει παρηγορία στο παράδειγμα του Ιησού. Σημειώστε τα εισαγωγικά λόγια της Πρώτης Επιστολής του Πέτρου, κεφάλαιο 3: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών.» Με ποιόν τρόπο; Από μια άποψι, ο Πέτρος συζητούσε προ ολίγου την περίπτωσι των Χριστιανών οικιακών υπηρετών, που υπέφεραν αδίκως επειδή εμιμούντο τον Ιησούν, ο οποίος μας άφησε υπόδειγμα του πώς να συμπεριφερώμεθα κάτω από άδικα παθήματα. Γι’ αυτόν ο Πέτρος γράφει: «Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» Έτσι οι γυναίκες, που έχουν να υποφέρουν άδικη μεταχείρισι μπορούν να το πράττουν αυτό καθώς ενουθετούντο οι Χριστιανοί εκείνοι οικιακοί υπηρέται να το πράττουν και καθώς το έπραττε ο Ιησούς, παραδιδόμενοι στον Ιεχωβά, ο οποίος στον δέοντα καιρό θ’ ανταμείψη την πιστή διαγωγή των.​—1 Πέτρ. 2:18-23.

16. (α) Ποιό είδος υποταγής Χριστιανών συζητεί ο Πέτρος, και με ποια υποβοηθητική συμβουλή; (β) Ενώ η Χριστιανή σύζυγος είναι υποκείμενη με μια σχετική έννοια στον σύζυγο της, ποια δύο πράγματα πρέπει να λαμβάνη υπ’ όψι, με ποια απόφασι;

¹⁶ Αλλά η υποταγή οικιακών υπηρετών στους κυρίους μπορεί να περιλαμβάνη κάποτε και τους «διεστραμμένους». Λέγει, λοιπόν, ο Πέτρος: «Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.» (1 Πέτρ. 2:18-20) Όπως ακριβώς στην περίπτωσι των οικιακών υπηρετών, έτσι και στην περίπτωσι των γυναικών συζύγων, η υποταγή των είναι σχετική, αφού το θέλημα του Θεού και η συνείδησις πρέπει να λαμβάνωνται υπ’ όψιν. Αν, λοιπόν, ο σύζυγος αποδειχθή ότι είναι διεστραμμένος, ακόμη και ως το σημείο τελείας εναντιώσεως στη στάσι της συζύγου ως αφιερωμένης Χριστιανής, όμως η πιστή γυναίκα διάκονος θα εμμένη πάντοτε στην αφιέρωσί της να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά. Συγχρόνως θα ζητή πιστά να κρατή τη σχέσι της προς τον σύζυγό της όπως την διέταξε ο Ιεχωβά, έστω και αν αυτά αποδεικνύεται πολύ δύσκολο από καιρό σε καιρό.

17. Με ποια διαγωγή μπορεί ένας άπιστος σύζυγος να κερδηθή στην αλήθεια;

¹⁷ Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι σύζυγοι τόσο κακοί. Αλλά πολύ συχνά συμβαίνει να φαίνεται απλώς ο σύζυγος ότι δεν έχει ενδιαφέρον για την αλήθεια και δεν δείχνει επιθυμία να κάμη κάποιο βήμα για να συνδεθή με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Τι θα γίνη τότε; Θυμάστε εκείνο που διαβάσαμε προηγουμένως από την 1 Πέτρου 3:1, 2; «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» Ναι, το ένα πράγμα που θα μπορούσε να κερδίση αυτούς τους συζύγους στην αλήθεια είναι η διαγωγή των συζύγων των, πιστή συζυγική υποταγή μαζί με βαθύν σεβασμό.​—1 Κορ. 7:16.

18. Τι διατηρεί η Χριστιανή σύζυγος με την πιστότητα της στη συζυγική υποταγή, και σε ποιόν είναι αυτό μια ειδική ευλογία;

¹⁸ Λόγω τέτοιας πιστότητος η Χριστιανή σύζυγος πάντοτε διατηρεί την πνευματική της ελκυστικότητα ενώπιον του Ιεχωβά και της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο αφιερωμένος άνδρας που είναι νυμφευμένος με τέτοια σύζυγο πρέπει να έχη μεγάλη εκτίμησι μιας τέτοιας ευλογίας, διότι η σύζυγος αυτή είναι πράγματι δόξα σ’ αυτόν. Αν ο σύζυγός της δεν εδέχθη ακόμη την αλήθεια, η Χριστιανή σύζυγος θα διατηρήση την αγνή διαγωγή της με βαθύν σεβασμό, διότι αυτό μπορεί ν’ ανοίξη τα μάτια του να δη τι έξοχη σύζυγο έχει και να οδηγηθή στο να δεχθή την αλήθεια. Τι θαυμαστή ευλογία θ’ αποδειχθή αυτό ότι είναι γι’ αυτόν και για κείνην!

Η Κάλυψις της Κεφαλής της και Εκκλησιαστικές Δραστηριότητες

1, 2. Από ποιες απόψεις μπορεί ένα κάλυμμα της κεφαλής ν’ αυξήση την ελκυστικότητα της Χριστιανής γυναίκας, και ποια ζητήματα που έχουν να κάμουν με κάλυψι της κεφαλής θα εξετασθούν τώρα;

ΕΝΑ κάλυμμα της κεφαλής που είναι καλά διαλεγμένο μπορεί να κάμη πολλά για να αυξήση τη φυσική ομορφιά και ελκυστικότητα μιας γυναίκας. Όταν τίθεται στην κεφαλή ως σημείο Χριστιανικής υποταγής, αυξάνει την πιο πολύτιμη πνευματική ελκυστικότητά της. Ενώ γι’ αυτόν τον τελευταίο σκοπό η Χριστιανή γυναίκα δεν θα εχρειάζετο να φορή ως κάλυμμα της κεφαλής κάποιον ελαφρόν και συναρπαστικόν ωρισμένον τύπον, όμως δεν υπάρχει λόγος γιατί το κάλυμμα της κεφαλής της να μη συμβάλλη συγχρόνως στην εξωτερική της εμφάνισι μ’ ένα σεμνό και αρμόζοντα τρόπο.

² Στο προηγούμενο άρθρο (παράγραφος 3) ανεφέρθησαν τρεις βασικές καταστάσεις, που θ’ απαιτούσαν να φορή μια γυναίκα ένα κάλυμμα της κεφαλής ως σημείο Χριστιανικής υποταγής. Η πρώτη απ’ αυτές εξητάσθη πλήρως, έτσι ώστε μπορούμε τώρα ν’ αναλάβωμε την εξέτασι των άλλων δύο. Αυτές έχουν να κάμουν με τη δράσι της γυναίκας εν σχέσει με την εκκλησία.

 3. (α) Μήπως μια αδελφή χρειάζεται να φορή κάλυμμα της κεφαλής όταν είναι στο από σπίτι σε σπίτι έργον συνοδευόμενη από έναν αδελφό, και γιατί αυτό; (β) Αλλά τι άλλο χρειάζεται να τηρήται υπ’ όψιν;

³ Πρώτα, θα μπορούσαμε να εξετάσωμε το ζήτημα από την άποψι της διακονίας αγρού των μαρτύρων του Ιεχωβά, από σπίτι σε σπίτι, με εκτέλεσι επανεπισκέψεων και διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών. Παραδείγματος χάριν, θα ήταν επάναγκες για μια γυναίκα να φορή ένα κάλυμμα κεφαλής, όταν βρίσκεται στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, αν συνοδεύεται από έναν άρρενα αφιερωμένο διάκονο, και όπου δίδει μια θρησκευτική ομιλία; Όχι, δεν φαίνεται να υπάρχη κάποια Γραφική αιτία που θα το απαιτούσε αυτό. Τούτο είναι μέρος του καθήκοντος που της ανετέθη να κηρύττη τα αγαθά νέα. (Ματθ. 24:14) Δεν σφετερίζεται τη θέσι ενός αδελφού. Αυτός απλώς την συνοδεύει, ίσως ως ένας υπηρέτης περιοχής ή ως ο τοπικός επίσκοπος της εκκλησίας, για να την βοηθή στη διακονία, όχι για να διδάσκεται απ’ αυτήν. Το ίδιο θα εφηρμόζετο στη διακονία επανεπισκέψεων. Εν τούτοις, ας έχωμε υπ’ όψι το ζήτημα της συνειδήσεως. Μπορεί κάποιες αδελφές να αισθάνωνται ότι πρέπει να φορούν κάλυμμα της κεφαλής κάτω από αυτές τις περιστάσεις, και βέβαια δεν υπάρχει αντίρρησις να ενεργούν έτσι αν αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κατευθύνει η συνείδησίς των.

 4. (α) Μπορεί ποτέ μια αδελφή να αναπέμψη προσευχή παρουσία ενός αφιερωμένου αδελφού; (β) Γιατί πρέπει η αδελφή, που διεξάγει μια Γραφική μελέτη μ’ έναν αφιερωμένο αδελφό παρόντα, να φορή κάλυμμα της κεφαλής;

⁴ Εν τούτοις, όταν πρόκειται για το έργο Γραφικής μελέτης, έχομε μια κάπως διαφορετική κατάστασι. Αν ένας αφιερωμένος αδελφός συνοδεύη μια αδελφή σε μια οικιακή Γραφική μελέτη, τότε αυτός πρέπει ν’ αναπέμπη προσευχή, επειδή μια αδελφή ποτέ δεν θα προσηύχετο στην παρουσία ενός αφιερωμένου αδελφού, ακόμη και με κάλυμμα της κεφαλής, εκτός αν υπήρχε κάποια εξαιρετική αιτία, όπως το ότι ο αδελφός έχασε τη φυσική δύναμι της λαλιάς. Αλλά, για τον σκοπό της εκπαιδεύσεως, η αδελφή μπορεί να διεξάγη τη μελέτη, αν και θα το έκανε αυτό με την κεφαλή της κεκαλυμμένη. Γιατί; Αυτό είναι κάτι περισσότερο από το να δίνη μια ομιλία από σπίτι σε σπίτι ή σε μια επανεπίσκεψι. Είναι μια από πριν διευθετημένη συνάθροισις για Γραφική μελέτη και ανοίγεται τυπικά με προσευχή. Εκείνος που διεξάγει τη μελέτη πραγματικά προΐσταται σε μια συνάθροισι, όπου είναι παρόν ένα αφιερωμένο άρρεν μέλος της εκκλησίας. Κανονικά, ο αφιερωμένος αδελφός θα προΐστατο σε μια τέτοια συνάθροισι, η οποία περιλαμβάνει διδασκαλία μ’ έναν ωργανωμένο τρόπο. (1 Τιμ. 2:12) Εν τούτοις, λόγω της εξαιρετικής περιστάσεως, της παροχής, δηλαδή, εκπαιδεύσεως για την αδελφή στη διακονία Γραφικής μελέτης, η αδελφή μπορεί να διεξάγη τη μελέτη. Αλλά, από σεβασμό για το άρρεν μέλος της εκκλησίας που είναι παρόν, αυτή θα φορούσε ένα κάλυμμα της κεφαλής στο διάστημα που το πράττει αυτό.

 5. (α) Αν ένας μη αφιερωμένος άρρην ευαγγελιζόμενος συνοδεύη μια αδελφή σε μια Γραφική μελέτη, ποιος πρέπει ν’ αναπέμπη προσευχή; (β) Θ’ απαιτούσαν οι περιστάσεις να φορή η αδελφή κάλυμμα της κεφαλής, και γιατί;

⁵ Μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις που μια αδελφή συνοδεύεται σε μια Γραφική μελέτη από έναν άρρενα συνδεδεμένο με την εκκλησία, που δεν είναι ακόμη βαπτισμένος, αν και κάνει αναφορά στην εκκλησία ως διαγγελεύς των αγαθών νέων. Ποια πρέπει να είναι η πορεία ενεργείας; Επειδή αυτός δεν είναι αφιερωμένος, δεν θα μπορούσε κατάλληλα ν’ αντιπροσωπεύη την αφιερωμένη αδελφή σε προσευχή στον Ιεχωβά, και επομένως θα ήταν κατάλληλο ν’ αναπέμπη αυτή προσευχή στη μελέτη. Εν τούτοις, θα μπορούσε να διεξάγη τη μελέτη. Η αδελφή, όμως, όταν προσεύχεται, καθώς επίσης αν αυτή διεξήγαγε τη μελέτη, θα το έκανε κατάλληλα αυτό με την κεφαλή της κεκαλυμμένη. Ενώ ο άνδρας αυτός δεν είναι ακόμη στην πληρέστατη έννοια μέλος της εκκλησίας, εν τούτοις είναι προσδοκώμενο τοιούτο, και όσον αφορά τους έξω ταυτίζεται με την εκκλησία λόγω της δράσεως του στο κήρυγμα, και δείχνει μια ευπειθή πορεία ενεργείας.

 6. Ποια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθήται, όταν μια αδελφή έχη να διεξαγάγη μια Γραφική μελέτη προς όφελος ενός νεωστί αφιερωμένου αδελφού;

⁶ Μπορεί να εγερθή η περίστασις, που μια αδελφή πραγματικά διεξάγει μια οικιακή Γραφική μελέτη προς όφελος ενός αφιερωμένου αδελφού. Μπορεί να είχε κηρύξει την αλήθεια σ’ αυτόν τον άνθρωπο, να είχε μελετήσει μαζί του και να τον είχε βοηθήσει στην αφιέρωσι και στο βάπτισμα και στην υπηρεσία. Λόγω ελλείψεως άρρενος ευαγγελιζομένου, αυτή η ίδια μπορεί να χρειάσθηκε να συνεχίση αυτή την οικιακή Γραφική μελέτη μ’ αυτόν τον νέον αδελφό για να συμπληρώση τα βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή». Αυτός χρειάζεται να μάθη αυτά τα πράγματα, και σ’ αυτή την περίπτωση αυτή είναι η μόνη εκεί για να τον βοηθήση. Κάτω από τέτοιες περιστάσεις θα φορούσε κατάλληλα ένα κάλυμμα της κεφαλής ενώ διεξάγει τη μελέτη, καίτοι την προσευχή πρέπει να την χειρίζεται ο νεωστί αφιερωμένος αδελφός.

 7. (α) Τι μπορεί να λεχθή για την υποβοήθησι ενός νέου αδελφού από μια αδελφή στην υπηρεσία αγρού; (β) Ενώ δεν συμβουλεύει τον αδελφό, πώς μπορεί η αδελφή να τον βοηθήση να βελτιωθή στη διακονία;

⁷ Φυσικά, στην αρχή, θα μπορούσε, επίσης, να χρειασθή να τον βοηθήση στη διακονία, αν και οι περιστάσεις θα καθώριζαν σε ποιο βαθμό μπορούσε να το κάμη αυτό και θα εχρειάζετο να κάμη διάκρισι. Η κατάστασις ενός ανδρός που πηγαίνει μόνος με μια γυναίκα στη διακονία, ειδικά αν ο ένας απ’ αυτούς ή και οι δύο είναι νυμφευμένοι, θα μπορούσε εύκολα να παρεξηγηθή και πρέπει ν’ αποφεύγεται, αν είναι δυνατόν. Σε μερικές χώρες, αυτό θα ήταν εντελώς ακατάλληλο. Πρέπει, λοιπόν, να γίνη κάποια άλλη διευθέτησις αν οπωσδήποτε είναι αυτό δυνατόν, και σε πλείστες εκκλησίες υπάρχουν άρρενες αδελφοί διαθέσιμοι, που μπορούν να βοηθήσουν αυτόν τον νέον. Αν δεν υπάρχη αδελφός διαθέσιμος στην εκκλησία, ίσως θα μπορούσε και μια δεύτερη αδελφή να πηγαίνη μαζί επίσης. Αν θα έπρεπε η αδελφή, κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, να λάβη τον νέο αδελφό στην υπηρεσία, αυτό δεν θα ήταν διευθέτησις τακτικού εκπαιδευτικού προγράμματος, αλλά η αδελφή θα μπορούσε να βοηθήση τον νέον αδελφό αφήνοντας τον να παρατηρή τη δική της μέθοδο κηρύγματος. Δεν πρέπει να παρέχη συμβουλή πάνω στην παρουσίασί της με τον τρόπο που θα παρείχε ένας αδελφός, και, αφού δεν θα ενεργούσε έτσι, δεν θα ήταν αναγκαίο ένα κάλυμμα της κεφαλής, αν και πάλι η συνείδησις θα μπορούσε να επηρεάση το ζήτημα. Αν ο αδελφός ζητή κάποιες εισηγήσεις, η αδελφή μπορεί πάντοτε ν αναφέρεται στις εκδόσεις της Εταιρίας, ή ίσως να εξηγή πώς αυτή χειρίζεται διάφορες καταστάσεις, αλλά ν’ αποφεύγη να επικρίνη τη δική του παρουσίασι των αγαθών νέων. Το να έχη μια αδελφή τη δέουσα αντίληψι της καταλληλότητος των πραγμάτων και να έχη στο νου τις Γραφικές αρχές της αρχηγίας θα την βοηθήση κάτω από αυτές τις περιστάσεις να συμπεριφέρεται μ’ έναν τρόπο που αφ’ ενός μεν είναι υποβοηθητικός, αφ’ ετέρου δε δείχνει ωστόσο σεβασμό στην κατάστασι.

ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 8. (α) Ποια αρχή εφαρμόζεται σε γυναίκες για τις οποίες απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής στις συναθροίσεις της εκκλησίας; (β) Ποια κατάστασις μπορεί να εγερθή σε συναθροίσεις για υπηρεσία του αγρού, ποια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθηθή, και γιατί;

⁸ Ως προς την ανάγκη να φορούν οι γυναίκες καλύμματα της κεφαλής στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, αυτή δεν θα ηγείρετο κανονικά στην πλειονότητα των συναθροίσεων. Όπως έχει ήδη σημειωθή, η αρχή που εφαρμόζεται είναι: Κάλυμμα της κεφαλής απαιτείται εκεί που, λόγω απουσίας άρρενος με τα κατάλληλα προσόντα, χρειάζεται να προσευχηθή ή να προΐσταται μια αδελφή σε μια συνάθροισι της εκκλησίας. Η κατάστασις αυτή, παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να εγερθή σε μια συνάθροισι για υπηρεσία του αγρού, ίσως στο μέσον της εβδομάδος, και την οποία παρακολουθούν μόνο αδελφές. Σε τέτοιες περιστάσεις πρέπει ν’ αναπέμπεται προσευχή προς χάριν του ομίλου προτού αυτός αρχίση να μετέχη στην υπηρεσία του Ιεχωβά, και κάποιος πρέπει να προΐσταται ή διευθύνη τη συνάθροισι. (Εφεσ. 6:18) Επειδή η συνάθροισις αυτή είναι μια εκκλησιαστικώς διευθετημένη συνάθροισις, οι αδελφές, που προΐστανται ή προσεύχονται, χειρίζονται καθήκοντα, που συνήθως θα εξετελούντο από αδελφούς, και έτσι πρέπει να έχουν την κεφαλή τους κεκαλυμμένη, έστω και αν μόνο αδελφές είναι παρούσες. Μια αδελφή που είναι διωρισμένη ως οδηγός μελέτης βιβλίου θα έπρεπε, επίσης, να φορή κάλυμμα της κεφαλής. Όταν διεξάγη τη μελέτη και, επίσης, όταν προσεύχεται, αν δεν είναι παρών κανείς αφιερωμένος αδελφός ώστε να φροντίση γι’ αυτό.

 9. Πώς πρέπει να θεωρούν οι αδελφές τα μέρη, που μπορεί να έχουν στη συνάθροισι υπηρεσίας και στη σχολή διακονίας, και θα απαιτούσαν αυτά κανονικά να φορούν οι αδελφές κάλυμμα της κεφαλής;

⁹ Κανένα κάλυμμα της κεφαλής δεν απαιτείται για αδελφές που λαμβάνουν μέρος σε επιδείξεις, σε αφήγησι πειρών ή στον χειρισμό ομιλιών σπουδαστού που δίδονται στη σχολή διακονίας της εκκλησίας, Σε τέτοιες περιστάσεις οι αδελφές δεν προΐστανται στην εκκλησία. Δεν προσπαθούν να διδάξουν τους αδελφούς ή να τους κατευθύνουν σε ότι πρέπει να κάμουν, και έτσι, με το να μη φορούν κάλυμμα της κεφαλής δεν υπάρχει παραβίασις Γραφικής αρχής. Εν τούτοις, οι αδελφές πολύ συμβάλλουν στην εποικοδόμησι όλων στην εκκλησία. Γι’ αυτό το λόγο μια αδελφή ποτέ δεν πρέπει να υποτιμά το όφελος που προκύπτει από οποιοδήποτε μέρος που μπορεί να έχη στο πρόγραμμα, είτε αφηγούμενη μια πείρα είτε μετέχοντας σε μια επίδειξι.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

10. (α) Όπως διευκρινίζεται από την προς Ρωμαίους επιστολή 16:1, ποια κατάστασις απαντάται μερικές φορές σήμερα στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά; (β) Τι σημαίνει η Ελληνική λέξις επίσκοπος, και σε ποιους εφαρμόζεται;

¹⁰ Στην προς Ρωμαίους επιστολή 16:1 η Φοίβη χαρακτηρίζεται ως «διάκονος της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς». Ποια ακριβώς ήσαν τα καθήκοντά της δεν γνωρίζομε, αλλά, όπως προφανώς συνέβαινε με τη Φοίβη, έτσι και σήμερα, λόγω ελλείψεως καταλλήλων αρρένων αδελφών, μπορούν να χρησιμοποιηθούν αδελφές για να πληρώσουν θέσεις υπηρετών σε μια εκκλησία. Αυτό μπορεί ακόμη να περιλαμβάνη φροντίδα για τα καθήκοντα του υπηρέτου εκκλησίας. Εν τούτοις, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θα εχαρακτηρίζαμε μια αδελφή ως επίσκοπον, επειδή η κατ’ εξοχήν έννοια της Ελληνικής λέξεως επίσκοπος, «ένας που επισκέπτεται για τον σκοπό επιθεωρήσεως», δείχνει ότι τέτοια θέσις μπορούσε κατάλληλα να κατέχεται μόνο από έναν αφιερωμένον άρρενα, ο οποίος, αν ήταν νυμφευμένος, έπρεπε να είναι σύζυγος μιας μόνο γυναικός. Κατάλληλα, διαβάζομε στην 1 Τιμόθεον 3:1: «Εάν τις [ανήρ] ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.»

11. Ποιους σκοπούς εξυπηρετεί το κάλυμμα της κεφαλής, όταν η γυναίκα προσεύχεται ή προΐσταται σε μια συνάθροισι εκκλησίας;

¹¹ Όταν, εκπληρώνοντας τα καθήκοντά της, η αδελφή υπηρέτης εκκλησίας, ή κάποια άλλη αδελφή, που είναι αφιερωμένη και βαπτισμένη, χειρίζεται καθήκοντα προεδρικής φύσεως, που κανονικά θα εξετελούντο από έναν επίσκοπο, διακονικόν υπηρέτη ή οδηγό μελέτης, τότε ένα κάλυμμα της κεφαλής είναι απαραίτητο γι’ αυτήν. Η αδελφή υπηρετεί προσωρινά ή λόγω των περιστάσεων στη θέσι ενός ανδρός, και με το να φορή κάλυμμα της κεφαλής, δείχνει κατάλληλον ευσυνείδητο σεβασμό για τη σχέσι της προς τη θεοκρατική οργάνωσι. Το κάλυμμα της κεφαλής, επίσης, θα μπορούσε να πη κανείς, ενεργεί σαν μια προφύλαξις για να μην προσπαθήση η αδελφή να προτρέξη ή να ασκήση κάποια αντιθεοκρατική επιρροή στην εκκλησία, όπως συνέβη στην εκκλησία των Θυατείρων καθώς περιγράφεται στην Αποκάλυψι 2:20.

12. Ποια πορεία ενεργείας θα ηκολουθείτο σε μια μελέτη Σκοπιάς, όπου δεν είναι παρόντες ικανοί αδελφοί, και τι μπορεί να λεχθή ως προς το κάλυμμα της κεφαλής για την αδελφή που διευθύνει καθώς και για κείνη που κάνει την ανάγνωσι των παραγράφων;

¹² Για να διευκρινίσωμε: Μια αδελφή, που διεξάγει την εκκλησιαστική μελέτη της Σκοπιάς, ή, όπως έχει ήδη αναφερθή, μια εκκλησιαστική μελέτη βιβλίου, πρέπει να φορή κάλυμμα της κεφαλής ενώ πράττει αυτό, όπως πρέπει να κάνη και μια αδελφή που αναπέμπει προσευχή σε τέτοιες συναθροίσεις, και να το πράττουν αυτό ακόμη και αν κάθωνται την ώρα εκείνη. Σε πλείστες περιπτώσεις, που μια αδελφή προΐσταται σε μια συνάθροισι με την κεφαλή της κεκαλυμμένη, ο αριθμός των παρόντων είναι εντελώς μικρός, και δεν θα ήταν κανονικά απαραίτητο γι’ αυτήν να στέκη ορθία ενώ διευθύνει. Ακόμη και στη μελέτη της Σκοπιάς το ακροατήριο μπορεί να μην είναι περισσότερο από εκείνο που συνήθως μπορεί να βρεθή σε μια εκκλησιαστική μελέτη βιβλίου, έτσι ώστε εκείνοι που παρευρίσκονται μπορούν να συγκεντρωθούν γύρω με τρόπον όμοιο με τον τρόπο μιας τέτοιας μελέτης, η δε οδηγός, ενώ αντικρύζει το ακροατήριο, μπορεί να παραμένη καθισμένη σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Η αδελφή που διαβάζει τις παραγράφους μπορεί να το κάμη αυτό από το κάθισμά της, και, ως εκείνη που διαβάζει, δεν χρειάζεται να έχη την κεφαλή της κεκαλυμμένη. Η Σκοπιά είναι εκείνη που κάνει τη διδασκαλία. Ακόμη και αν, λόγω μεγαλυτέρου ακροατηρίου και επειδή δεν υπάρχει κατάλληλος αδελφός διαθέσιμος, η αδελφή πρέπει να στέκη ορθία διαβάζοντας για ν’ ακούουν όλοι, δεν θα εχρειάζετο κατ’ ανάγκην να φορή κάλυμμα της κεφαλής, αφού δεν διδάσκει ούτε προΐσταται στη συνάθροισι. Δεν δίνει μια ομιλία, μόνο διαβάζει μια περίληψι από τη Σκοπιά. Εν τούτοις, και εδώ πάλι η αδελφή μπορεί να προτιμήση να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής ως κατάλληλο για την περίπτωσι, και έτσι αυτό θα ήταν σύμφωνο με τη συνείδησί της στο ζήτημα αυτό. Αν μια αδελφή φορή κάλυμμα της κεφαλής ως κανονική της συνήθεια, βέβαια δεν χρειάζεται να το αφαιρέση οποτεδήποτε ενώ διεξάγει αληθινή λατρεία.

13. Στις συναθροίσεις υπηρεσίας, πώς μπορεί να εξετασθή η ύλη που συνήθως παρουσιάζεται σε μορφή ομιλίας;

¹³ Ποια πρέπει να είναι η πορεία ενεργείας στη συνάθροισι υπηρεσίας και στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, όταν απουσιάζουν αφιερωμένα άρρενα μέλη; Η αδελφή που προΐσταται σ’ αυτές τις συναθροίσεις θα το έκανε αυτά ενώ φορεί κάλυμμα της κεφαλής. Παρουσιάζοντας ύλη πρέπει να έχη υπ’ όψιν ότι η διδασκαλία στην εκκλησία είναι κάτι που εκχωρείται σε άρρενα μέλη, και έτσι οτιδήποτε στη φύσι της παρουσιάσεως ύλης στην εκκλησία σε μορφή ομιλίας από μια αδελφή πρέπει ν’ αποφεύγεται. Όταν η Διακονία της Βασιλείας ζητή την εξέτασι κάποιου θέματος στη μορφή ομιλίας, παραδείγματος χάριν, μια ομιλία βασισμένη στην ύλη της Σκοπιάς, το άρθρο του περιοδικού, ή τμήματα του άρθρου, μπορούν ν’ αναγνωσθούν από μία από τις αδελφές από το κάθισμά της στο ακροατήριο. Ο διαθέσιμος χρόνος θα καθώριζε ποια τμήματα του άρθρου μπορεί να χειρισθή η αδελφή, και οι ειδικές παράγραφοι μπορούν να ορισθούν από πριν έτσι ώστε το ζήτημα να μην αφήνεται στη διάκρισι της αδελφής που διαβάζει την ύλη.

14, 15. (α) Πώς μπορεί να παρουσιάζεται στη σχολή διακονίας ύλη προσδιορισμένη για ομιλία διδασκαλίας και πρώτη και δεύτερη ομιλία σπουδαστού; (β) Τι θα πούμε για τις ανασκοπήσεις με ερωταπαντήσεις;

¹⁴ Η ίδια μέθοδος πρέπει ν’ ακολουθηθή, όταν παρουσιάζεται η ύλη για την ομιλία διδασκαλίας και άλλες ομιλίες που συνήθως ανατίθενται στους αδελφούς στη σχολή διακονίας. Η ύλη μπορεί να αναγνωσθή από τις προσδιωρισμένες δημοσιεύσεις από αδελφές από τα καθίσματα των στο ακροατήριο, και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι αναγκαίο κάλυμμα της κεφαλής. Μ’ αυτό τον τρόπο η εκκλησία, αν και αποτελείται εξ ολοκλήρου από αδελφές, δεν θα χάση καμμιά από τις πληροφορίες που παρουσιάζονται σε άλλες εκκλησίες.

¹⁵ Όταν μια αδελφή προσδιορίζεται για να διευθύνη μια ανασκόπησι με ερωταπαντήσεις​—και αυτό είναι πάντοτε ωφέλιμο για συμμετοχή του ακροατηρίου—​πρέπει να εκτελέση εκείνο που της ανετέθη με την κεφαλή της κεκαλυμμένη, αφού αυτό είναι στη φύσι του να προΐσταται, έστω και αν διεξάγη την ανασκόπησι παραμένοντας καθιστή.

16, 17. Πώς μπορεί η αδελφή που ενεργεί ως υπηρέτης σχολής να βοηθήση (α) αδελφές εγγεγραμμένες στη σχολή; (β) ένα νέον αδελφό που ενώνεται με την εκκλησία και καταγράφεται στη σχολή;

¹⁶ Ως προς την αδελφή που ενεργεί ως υπηρέτης σχολής, πώς μπορεί αυτή να συμβουλεύη τους σπουδαστάς χωρίς πραγματικό να διδάσκη στην εκκλησία; Αυτή θα θέλη ασφαλώς ν’ αποφεύγη να δώση την εντύπωσι ότι ενεργεί ως τεχνοκρίτης ή εκπαιδευτής. Αλλά μπορεί, ωστόσο, να βοηθήση τις άλλες αδελφές, παρέχοντας εισηγήσεις, παραθέτοντας άμεσες περικοπές από τις εκδόσεις της Εταιρίας, αφήνοντας έτσι τα δημοσιεύματα της Εταιρίας να ενεργήσουν τη διδασκαλία. Μπορεί, επίσης, να κάνη αναγραφές στο δελτίο συμβουλής, και μπορεί πάντοτε να παρέχη περαιτέρω βοήθεια κατ’ ιδίαν στους σπουδαστάς που ζητούν αυτή τη βοήθεια.

¹⁷ Αλλά τι θα γίνη αν ένας άνδρας αρχίση να συνδέεται, αφιερώνη τον εαυτό του και καταγράφεται στη σχολή; Ώσπου ν’ αποκτήση τα προσόντα για να χειρίζεται τα καθήκοντα του υπηρέτου σχολής, η αδελφή μπορεί να χρειασθή να εξακολουθήση να φροντίζη γι’ αυτό το καθήκον επί κάμποσον καιρό. Αλλά δεν θα συμβουλεύη τον αδελφό, όταν αυτός δίνη μια ομιλία, ούτε γι’ αυτό το ζήτημα πρέπει να κάνη αναγραφές στο δελτίο του συμβουλής. Εν τούτοις, για να λάβη αυτός ο νέος αδελφός κάποια βοήθεια να βελτιώση την ικανότητά του να μιλή, θα ήταν καλά να του ανατίθεται μια ομιλία στη διάρκεια της επισκέψεως του υπηρέτου περιοχής, οπότε έπειτα ο υπηρέτης περιοχής μπορεί να του δίνη συμβουλή και να κάνη αναγραφές στο δελτίο του συμβουλής. Φυσικά, αυτός ο νέος αδελφός μπορεί να θέλη να έχη κάποια πρόσθετη βοήθεια μεταξύ τέτοιων επισκέψεων, και μπορεί να πλησιάζη την αδελφή, που είναι υπηρέτης σχολής, για μερικές εισηγήσεις, ίσως όσον αφορά κάποια ειδική δυσκολία. Αυτή μπορεί, βέβαια, να τον βοηθήση να εύρη υποβοηθητικά σημεία στις εκδόσεις της Εταιρίας και ίσως να τον βοηθήση να κατανοήση τις αρχές της ομιλίας που εξετάζονται εκεί, αλλά χωρίς να του δίνη άμεση συμβουλή.

18. Τι θα πούμε για κάλυμμα της κεφαλής σε μια αδελφή που ενεργεί ως μεταφραστής για έναν αδελφό που δίνει ομιλία;

¹⁸ Μερικοί απόρησαν για το ζήτημα καλύμματος της κεφαλής για μια αδελφή, που καλείται να ενεργήση ως διερμηνεύς για έναν αδελφό που εκφωνεί μια ομιλία. Βέβαια, η αδελφή δεν παράγει την ύλη· απλώς την επανεκθέτει. Από αυτή, λοιπόν, την άποψι θα εφαίνετο ότι δεν απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής. Συγχρόνως η γυναίκα που διερμηνεύει θα ησθάνετο περισσότερη άνεσι αν είχε κάλυμμα της κεφαλής. Επί τέλους, μπορεί να βρίσκεται σε μια κάπως εξέχουσα θέσι ενώπιον ενός μεγάλου ακροατηρίου και θα ήθελε να δώση αίσθημα και έμφασι στη μετάφρασι για ν’ αναπαραγάγη πιστά τα αισθήματα του ομιλητού, ο οποίος μπορεί να δίνη προτροπή και οξεία συμβουλή. Για ν’ αποφύγη την εμφάνισι διδασκάλου στους αδελφούς, θα μπορούσε να επιθυμή να φορή κάλυμμα της κεφαλής. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωσι, πάλι, η αδελφή θα έπρεπε ν’ αποφασίση σύμφωνα με τη συνείδησί της.

19. (α) Ποιοι υπήρξαν οι σκοποί αυτών των άρθρων για το κάλυμμα της κεφαλής; (β) Πώς μπορεί μια αδελφή να γνωρίζη πώς να ενεργήση σχετικά με το κάλυμμα της κεφαλής σε πολλές περιστάσεις;

¹⁹ Αυτά τα άρθρα για θεοσεβείς γυναίκες δεν απεπειράθησαν να εξετάσουν κάθε δυνατή κατάστασι, όπου θα μπορούσε να εγερθή το ζήτημα καλύψεως της κεφαλής, και έπειτα να καθορίσουν έναν κανόνα για καθεμιά. Μάλλον, εξέθεσαν, όσο ήταν δυνατόν, τις αρχές σχετικά με την αρχηγία και τη χρήσι καλύμματος της κεφαλής και διευκρινίσεις τού πώς αυτές οι αρχές πρέπει να εφαρμόζωνται στην εκκλησία του λαού του Θεού, ώστε όλα να «γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν», και ώστε πιστές γυναίκες διάκονοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου να μπορούν να γνωρίζουν πώς να συμπεριφέρωνται στην υπηρεσία του Ιεχωβά με αγαθή συνείδησι και με θεοκρατική ελκυστικότητα. (1 Κορ. 14:40) Αν έχη κανείς υπ’ όψι τον σκοπό τού καλύμματος της κεφαλής και τις βασικές καταστάσεις, που απαιτούν μια γυναίκα να το φορή αυτό, θα υπήρχε μικρή δυσκολία στον καθορισμό τού τι πρέπει να γίνη σε πλείστες περιστάσεις.​—Βλέπε παράγραφον 3 του προηγουμένου άρθρου.

20. (α) Τι μπορεί να κατευθύνη η συνείδησις για μερικές αδελφές, και πώς πρέπει να θεωρήται αυτό; (β) Εκεί που οι γυναίκες καθ’ έθιμον φορούν ένα κάλυμμα της κεφαλής, τι πρέπει να έχη υπ’ όψιν η αφιερωμένη Χριστιανή γυναίκα; (γ) Όταν απαιτήται κάλυμμα της κεφαλής εκεί που οι γυναίκες δεν το φορούν κατ’ έθιμον, τι είναι συνετό να γίνεται;

²⁰ Όταν λέγεται ότι δεν απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής κάτω από ωρισμένες περιστάσεις, αυτό δεν αποτελεί με κανένα τρόπο επίκρισι εκείνων των αδελφών που αισθάνονται περισσότερη άνεσι φορώντας ένα κάλυμμα της κεφαλής σε τέτοιες περιπτώσεις. Βέβαια σεβόμεθα τη συνείδησί των και την επιθυμία των ν’ αποφύγουν κάθε πταίσμα σε τέτοια ζητήματα. Πράγματι, σε μερικές χώρες είναι έθιμο να φορούν οι γυναίκες πάντοτε ένα κάλυμμα της κεφαλής, όταν βρίσκωνται σε δημόσιο μέρος ή στην παρουσία ανδρών. Εκείνο που είναι σπουδαίο είναι ότι, στις περιπτώσεις που Γραφικώς απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής ως απόδειξις υποταγής σε μια συζυγική κεφαλή ή σε άρρενα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας, η αδελφή πρέπει να έχη συναίσθησι τούτου, έστω και αν θα ήταν δυνατόν κανονικά να φορή κάλυμμα της κεφαλής και σε άλλες ώρες επίσης. Όταν δεν είναι καθημερινό έθιμο η κάλυψις της κεφαλής, τότε εκεί που υπάρχει η πιθανότης να ζητήση μια γυναίκα κάλυμμα της κεφαλής, είτε για ν’ αναπέμψη προσευχή είτε για να προΐσταται μέρους της συναθροίσεως στην απουσία άρρενος αφιερωμένου μέλους, θα ήταν καλό να ειδοποιηθή η αδελφή από πριν, έτσι ώστε ν’ αποφύγη το να περιέλθη σε οποιαδήποτε αμηχανία.

21. Ποιες δοκιμασίες της πίστεως αντιμετωπίζουν σήμερα Χριστιανές γυναίκες, και πώς τις υπερνικούν;

²¹ Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά διότι έκαμε προμήθεια για να έχουν πιστές γυναίκες τέτοια μεγαλειώδη συμμετοχή στην τελική μαρτυρία, που δίδεται σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Οι πιστές γυναίκες διάκονοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά έχουν πολλά προβλήματα να υπερνικήσουν και με τη βοήθεια του Ιεχωβά τα υπερνικούν. Πολλές έρχονται από διηρημένους οίκους, όπου, λόγω της ανάγκης ν’ αποδίδουν σχετική υποταγή σ’ ένα μη αφιερωμένον άνδρα, υπάρχει διαρκής δοκιμασία της πίστεως των, και καθημερινά μπορεί ν’ απαιτηθή ν’ αντιμετωπίσουν εναντίωσι στο να συνέρχωνται με τον λαόν του Ιεχωβά και στο να συμμετέχουν στο δημόσιο κήρυγμα των αγαθών νέων. Στη Ρωσία, στην Ανατολική Γερμανία και σε άλλες Κομμουνιστικές και δικτατορικές χώρες, πιστές γυναίκες υπομένουν τη σκληρότητα της φυλακής και της ζωής του στρατοπέδου, και ακόμη ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους μαζί με τους αδελφούς των καθώς εξακολουθούν να είναι πιστές στην αφιέρωσί των να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά.

22. Τι επιτελείται από γυναίκες διακόνους στην κοινωνία Νέου Κόσμου, αποδεικνύοντας τι;

²² Σε πλείστες χώρες μπορεί αληθινά να λεχθή ότι το κύριο βάρος τής από σπίτι σε σπίτι διακονίας και του έργου Γραφικής μελέτης των μαρτύρων του Ιεχωβά αναλαμβάνεται από αυτές τις πιστές γυναίκες διακόνους. Κατά περιστάσεις αυτές υπερβαίνουν σε αριθμό τα άρρενα μέλη της εκκλησίας. Επίσης, οι γυναίκες συχνά έχουν περισσότερον καιρό διαθέσιμο για να συμμετάσχουν στη διακονία. Με τη σοφή χρήσι αυτού του χρόνου, και με την καλωσύνη, την υπομονή, τη συμπάθεια και την κατανόησι που δείχνουν καθώς επισκέπτονται τους ανθρώπους, αυτές οι πιστές γυναίκες διάκονοι επιτελούν πολλά σχετικά με το να κάνουν την εδαφική περιοχή πιο δεκτική του αγγέλματος της Βασιλείας καθώς στρέφουν πολλούς προς την αλήθεια και τους εποικοδομούν στην ορθή γνώσι μέσω των οικιακών Γραφικών μελετών που διεξάγουν. Όλα αυτά είναι απόδειξις της πιστής υποστηρίξεως που παρέχουν στις οργανώσεις της τοπικής εκκλησίας κάνοντας να κηρύττωνται τα αγαθά νέα της Βασιλείας στην προσδιωρισμένη εδαφική περιοχή.

23. Πώς θεωρεί η κοινωνία Νέου Κόσμου τις γυναίκες διακόνους της, και τι είθε να εξακολουθήσουν να πράττουν, με ποια αποτελέσματα;

²³ Οι Παροιμίες, κεφάλαιο 31, μιλούν για την ευλογία που μια φιλόπονη, πιστή γυναίκα μπορεί να είναι στην οικογένειά της και σε άλλους, και έπειτα δείχνουν πώς και αυτή με τη σειρά της ευλογείται. Τα εδάφια 28 και 31 λέγουν: «Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν. Δότε εις αυτήν εκ του καρπού των χειρών αυτής· και τα έργα αυτής ας επαινώσιν αυτήν εν ταις πύλαις.» Η κοινωνία Νέου Κόσμου εκτιμά πολύ όλες τις πιστές γυναίκες διακόνους που είναι στο μέσον της. (1 Πέτρ. 3:4) Είθε να εξακολουθήσουν ν’ απολαμβάνουν καλόν καρπό από τα έργα των. Είθε να εξακολουθήσουν να εξωραΐζουν την κοινωνία Νέου Κόσμου με τη θεοκρατική των ελκυστικότητα καθώς κρατούν την προσδιωρισμένη των θέσι στη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά προς αίνον του και για τη δική τους αιώνια ευλογία.

[Εικόνα στη σελίδα 430]

Δεν απαιτείται κάλυψις της κεφαλής στο από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα

[Εικόνα στη σελίδα 431]

Η κεφαλή καλύπτεται, όταν η γυναίκα προΐσταται ή προσεύχεται σε μια εκκλησιαστική συνάθροισι για διακονία αγρού

Ενδυναμωθήτε για Μελλοντική Δράσι

«Προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε.»​—2 Πέτρ. 3:17.

 1. Ποιες απόψεις που διαφέρουν υπάρχουν ως προς τη συνάθροισι για λατρεία;

ΠΑΡΑ πολλά άτομα, που θα διαβάσουν αυτά τα λόγια, ζουν σε μια χώρα που το να συναθροίζωνται για λατρεία είναι κάτι το αποδεκτό. Τόσο αποδεκτό ώστε συχνά λαμβάνεται ως δεδομένο και τυγχάνει ελαφράς μεταχειρίσεως ως Χριστιανική ευθύνη. Πάρα πολλά άτομα, όμως, θα συμφωνήσουν πρόθυμα ότι οποιαδήποτε πνευματικότητα έχουν οφείλεται στην επικοινωνία των με άλλους της πίστεώς των. Αλλά υποθέστε ότι έξαφνα εμείνατε χωρίς οποιαδήποτε εκκλησιαστική επικοινωνία. Υποθέστε ότι απηγορεύθη με νόμο το να συνέρχωνται πάνω από δύο ή τρία άτομα μαζί χωρίς ειδική αστυνομική άδεια και ότι όλες οι συναθροίσεις για λατρεία του Θεού προεγράφησαν. Υποθέστε ότι σας ηρνήθησαν το δικαίωμα να μιλήτε για τον Θεό ή να εκφράζετε σε κάποιον άλλον την πίστι σας στον Θεό και στις υποσχέσεις του για το ανθρώπινο γένος. Τότε τι θα εκάνατε;

 2. Ποιες συνθήκες θα μπορούσαν να κάνουν ένα άτομο να εξασθενήση στην πίστι, και ποιες ερωτήσεις πρέπει να εξετάσωμε σοβαρά:

² Υποθέστε, κάτω από τέτοιες συνθήκες, ότι ήταν δυνατόν οι αληθινοί Χριστιανοί να συνέρχωνται μόνο ‘εν κρυπτώ’, ανά δύο και τρεις και ότι εγνώριζαν ο ένας τον άλλον μόνο με αριθμό, έτσι ώστε αν ένας συνελαμβάνετο από τη μυστική αστυνομία δεν θα μπορούσε να παγιδευθή ή να βασανισθή ώστε να προδώση τους αδελφούς του. Υποθέστε ότι από καιρό σε καιρό μερικοί από εκείνους που συνέρχονται μ’ αυτό τον τρόπο συλλαμβάνονται και ρίχνονται στη φυλακή ή στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Υποθέστε, επίσης, ότι φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι ένας από εκείνους τους αδελφούς, που ήταν εξέχων στην πίστι, είχε «πωληθή» στη μυστική αστυνομία και είχε χρησιμοποιηθή ως πληροφοριοδότης. Υποθέστε, τότε, ότι μια μέρα είδατε αυτόν τον αδελφό να βαδίζη στο δρόμο σε συντροφιά με τη μυστική αστυνομία, όχι δεμένος με χειροπέδες, αλλά με την αστυνομία που τον μετεχειρίζετο σαν έναν από τους εαυτούς των. Τι θα εκάνατε; Θα εξακολουθούσατε να εμμένετε στην πίστι σας; Επί πόσον καιρό θα εξακολουθούσατε να μιλήτε στους άλλους για την ελπίδα σας καθώς θα παρουσιάζοντο ευκαιρίες; Επί πόσον καιρό θα κατεβάλλατε εξαιρετικές προσπάθειες για να δημιουργήσετε ευκαιρίες να εξυψώσετε το όνομα του Θεού και να βοηθήσετε τους γείτονάς σας ν’ αποσείσουν τα πνευματικά δεσμά που τους επεβλήθησαν από μια άθεη κυβέρνησι; Τι θα εκάνατε κάτω από αυτές τις διαφορετικές περιστάσεις;

 3. Σε τι υπεβλήθησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε μια προσπάθεια των εχθρών των να διαρρήξουν την πίστι των, και ποια προστασία μπορούμε να λάβωμε μέσω του πνεύματος του Θεού;

³ Οι συνθήκες που αναφέρονται εδώ δεν είναι απλώς υπόθεσις ή φαντασία. Τα πράγματα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν στους μάρτυρας του Ιεχωβά σε πολλές χώρες σήμερα. Πολλοί πιστοί δούλοι του Θεού υπεβλήθησαν στην Εθνικοσοσιαλιστική και Φασιστική βάσανο σε μια προσπάθεια διαρρήξεως της ακεραιότητός των. Τώρα, επιπρόσθετα, πολλοί από αυτούς τους ίδιους Χριστιανούς υφίστανται μια μοχθηρή Κομμουνιστική επίθεσι στις διάνοιές των και στην πίστι των. Μόνο το πνεύμα του Διαβόλου του ίδιου θα μπορούσε να υποκινήση τέτοιες απατηλές μεθόδους ενεργείας σαν εκείνη που περιεγράφη πιο πάνω, την κυκλοφορία φημών ότι κάποιος καλά γνωστός στην οργάνωσι αρνήθηκε την πίστι και έγινε προδότης και τον εξαναγκασμό του να βαδίση στο δρόμο με μέλη της μυστικής αστυνομίας ωσάν να ήταν πραγματικά σε σύνδεσμο μαζί τους, προσπαθώντας έτσι να κάμη μερικούς να πιστέψουν ότι οι φήμες ήσαν αληθινές. Αλλ’ ακόμη και αν αυτά δεν ήσαν τέχνασμα της μυστικής αστυνομίας, και αν ακόμη ένας πρώην αδελφός έγινε Ιούδας, γιατί να κλονισθή η πίστις σας; Αν χωρισθήκατε από την εκκλησία λόγω διωγμού, γιατί να αισθάνεσθε εντελώς μόνος; Το πνεύμα του Θεού δεν θα σας εγκαταλείψη ποτέ, αν του εδώσατε σταθερή και διαρκή θέσι στην καρδιά σας. Ούτε ο Ιεχωβά θα σας αφήση αβοήθητους, αφού χιλιάδες άγγελοι είναι κάτω από τη διαταγή του να επαγρυπνούν επάνω σ’ αυτούς που αποτελούν τον λαό του και να τους υποστηρίζουν και να τους προστατεύουν. Αλλά η σχέσις σας με τον Θεό πρέπει να είναι στερεά εδραιωμένη για να συνεχισθή όταν είσθε χωρισμένοι από την εκκλησία. Γνωρίζετε ότι το πνεύμα του Θεού είναι εκεί όταν παρευρίσκεσθε, και παρευρίσκεσθε για να βοηθηθήτε να διατηρήσετε το πνεύμα του Θεού. Θέλετε να καταστήσετε βέβαιον ότι ενδυναμώνεσθε κατάλληλα ακόμη και μακριά από τη συνάθροισι για οτιδήποτε το μέλλον είναι δυνατόν να επιφυλάσση προς την κατεύθυνσι των δοκιμασιών, ή της δράσεως στην υπηρεσία.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ Ν’ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

 4. Τι προκύπτει από τη λατρεία πλασμάτων;

⁴ Πολλές φορές η αποτυχία να λάβωμε το πνεύμα του Θεού προκαλείται από το να βασιζώμεθα σε ανθρώπους μάλλον παρά στον Θεό. Ακόμη και στις ημέρες των αποστόλων υπήρχαν μερικοί που είχαν τάσι ν’ αποβλέπουν περισσότερο στο άτομο παρά στον Θεό ή στον Χριστό. Αυτή είναι μια μορφή κτισματολατρίας και είναι αντίθετη προς την αρχή που εκτίθεται στην 2 Κορινθίους 5:7: «Διότι περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί δια της όψεως.» Το να κυττάζωμε πολύ στενά σ’ ένα άτομο επισκοτίζει την όρασι των οφθαλμών της πίστεως και βλέπει κανείς μόνο τη σκιά που ρίχνει ο ατελής άνθρωπος. Το υπόδειγμα του Χριστού χάνεται στα μάτια της πίστεως και δεν είναι δυνατά έργα πίστεως ανεξάρτητα από άλλους ανθρώπους. Ο κτισματολάτρης είναι ανίκανος να εξασκήση τον νουν του Χριστού επειδή ο νους του δεν είναι ελεύθερος και πρέπει να στηρίζεται εντελώς επάνω στο ατελές αντικείμενον της λατρείας του για όλες τις αποφάσεις ως προς την πορεία της ενεργείας του. Είναι ανίκανος να ‘βαστάση το εαυτού φορτίον’ ευθύνης.​—Γαλ. 6:5.

 5. Πώς το ν’ ακολουθούμε ανθρώπους θέτει μια απειλή στην ενότητα της οργανώσεως, και τι δείχνει αυτό από μέρους του μαθητού;

⁵ Ένας άλλος κίνδυνος από το ν’ ακολουθούμε ανθρώπους είναι η απειλή του για την ενότητα της οργανώσεως. Ο Παύλος απέδωσε αυτόν τον κίνδυνο στην έλλειψι ωριμότητος στην εκκλησία των Κορινθίων και βρήκε ότι ήταν ανάγκη να τους γράψη: «Και εγώ, αδελφοί, δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σας επότισα, και ουχί στερεάν τροφήν· διότι δεν ηδύνασθε έτι να δεχθήτε αυτήν· αλλ’ ουδέ τώρα δύνασθε έτι· επειδή έτι σαρκικοί είσθε· διότι ενώ είναι μεταξύ σας φθόνος και έρις και διχόνοιαι, δεν είσθε σαρκικοί, και περιπατείτε κατά άνθρωπον; Διότι όταν λέγη τις, Εγώ μεν είμαι του Παύλου· άλλος δε, Εγώ του Απολλώ· δεν είσθε σαρκικοί; Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επισπεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον;»​—1 Κορ. 3:1-5.

 6. Πώς έδειξε ο Παύλος ότι δεν είχε επιθυμία να δημιουργήση δικούς του ακολούθους;

⁶ Ο Παύλος δεν είχε επιθυμία να δημιουργήση δικούς του ακολούθους. Εγνώριζε ότι το να πράξη αυτό θα ήγειρε μόνο διαιρέσεις στην οργάνωσι και θα ήταν βέβαιη αιτία προσκόμματος. Είπε ότι ούτε αυτός ούτε ο Απολλώς ήσαν εκείνοι που έπρεπε ν’ ακολουθούνται. Αυτοί ήσαν μόνο διάκονοι Εκείνου. Μια επιθυμία του Παύλου ήταν να παρουσιάση τη Χριστιανική εκκλησία σε γάμο «με ένα άνδρα . . . παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν». Καθώς έγραψε στη δευτέρα προς Κορινθίους επιστολή του: «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα» μέσω των αγαθών νέων που εκηρύχθησαν στην Κόρινθο. Ο Παύλος δεν μπορούσε, επομένως, να αποσπάση ακολούθους για τον εαυτό του, ούτε μπορούσε να επιτρέψη οποιονδήποτε άλλον να το πράξη αυτό. «Φοβούμαι όμως», έγραψε, «μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι αν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον το οποίον δεν εδέχθητε, καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν.»​—2 Κορ. 11:2-4.

 7. (α) Ποιον κίνδυνο προείπε ο Ιησούς σχετικά με τούτο, και πώς θα μπορούσαν μερικοί να τείνουν εύκολα να πέσουν σ’ αυτόν; (β) Γιατί ο Παύλος τους ωνόμασε αυτούς ανωρίμους, και ποια συμβουλή έδωσε ο Ιωάννης ως προστασία;

⁷ Αυτή η πιθανότης αποστασίας, που ο Παύλος ανεγνώριζε, είναι ένας τρίτος κίνδυνος από το ν’ ακολουθούμε ανθρώπους μάλλον παρά τον Χριστό. Επειδή αν ακολουθήτε έναν άνθρωπο, πώς μπορείτε να είσθε μαθητής του Χριστού; Ο Ιησούς ο ίδιος προείπε αυτόν τον κίνδυνο όταν προειδοποίησε τους μαθητάς του: «Αδύνατον είναι να μη έλθωσι τα σκάνδαλα». Αλλά προσέθεσε: «Πλην ουαί εις εκείνον, δια του οποίου έρχονται.» (Λουκ. 17:1) Μπορεί να τείνετε ν’ αποβλέψετε σ’ έναν άνθρωπο για την πνευματική σας καθοδηγία, ίσως σ’ εκείνον που σας εβοήθησε να λάβετε γνώσι των σκοπών του Θεού. Αλλ’ αναγνωρίζετε μήπως τον κίνδυνο του τι θα μπορούσε να προκύψη αν εξακολουθήτε να βασίζεσθε σ’ αυτό το άτομο για όλη την πνευματική σας δύναμι, να εξαρτάσθε απ’ αυτό για να λάβετε όλες τις αποφάσεις σας όσον αφορά τη σχέσι σας με τον Θεό; Μπορεί να φρονήτε ότι αυτό το άτομο είναι ασφαλώς εκείνο στο οποίο πρέπει να εμπιστεύεσθε, όταν σπουδαία ζητήματα βαρύνουν τη διάνοιά σας. Ίσως είναι. Αλλά εξετάσατε ποτέ τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που θα επήρχοντο σε σας αν δεν ήταν; Είναι αλήθεια ότι η ευθύνη του μπορεί να είναι μεγαλύτερη, αλλ’ ο Ιησούς είπε ότι ένας τυφλός οδηγός και οι ακόλουθοί του καταλήγουν στον ίδιο λάκκο. (Ματθ. 15:14) Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος μίλησε για τους Κορινθίους ως ανωρίμους. Αυτοί ήσαν ανίκανοι να διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο επειδή απέβλεπαν σε ανθρώπους μάλλον αντί να ζυγίζουν τα λόγια του ανθρώπου με τον αληθινό λόγο του Θεού. Καθώς το διετύπωσε ο απόστολος Ιωάννης έπειτα από πολλά χρόνια: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.»​—1 Ιωάν. 4:1.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΣ

 8. Είναι ορθό να ζητούμε συμβουλή από κάποιον που λαμβάνει την ηγεσία σε πνευματικά ζητήματα, και πώς μπορούμε να γνωρίζωμε πότε δεν είναι ασφαλές;

⁸ Αυτό δεν σημαίνει ότι κανείς που λαμβάνει την ηγεσία σε πνευματικά ζητήματα δεν μπορεί να τύχη της εμπιστοσύνης μας ή να εκζητηθή για βοήθεια. Αντιθέτως. (1 Τιμ. 5:17· 1 Πέτρ. 5:2-4) Αλλά προελέχθη ότι μερικοί θ’ απετύγχαναν να διατηρήσουν την πνευματική τους επίγνωσι και, αποστατώντας, θα έπαιρναν και άλλους μαζί τους. Ο Πέτρος προειδοποίησε την πρώτη εκκλησία, και εμάς επίσης: «Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς Δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν. Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών.» (2 Πέτρ. 2:1, 2) Ποια είναι η προστασία σας τότε; Αν είχατε επαρκή αιτία να βασίζεσθε στη διδασκαλία του λόγου του Θεού που ελάβατε μέσω κάποιου ατόμου, πώς μπορείτε να γνωρίζετε πότε δεν είναι πια ασφαλές να προσέχετε τη συμβουλή που προέρχεται από το άτομο αυτό; Αν εμελετήσατε κατάλληλα, μ’ έναν ορθό σκοπό εν όψει, θα είσθε εφωδιασμένος, σε κάποιο μέτρον τουλάχιστον, για να «δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού.» Έτσι θα είσθε ενδυναμωμένος για τη μελλοντική δράσι σας.

 9. (α) Ποια προστασία από τους κακοποιούς έδωσε ο Θεός μέσω της οργανώσεώς του; (β) Ποιοι ξεχωρίζουν ως παραδείγματα στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, και τίνος ήταν ένοχος ο καθένας;

⁹ Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός σάς έδωσε περαιτέρω προστασία στην οργάνωσι που έχει οικοδομήσει για το όνομά του. Μέσω αυτής της οργανώσεως πιστών δούλων απεφάσισε να διατηρήση ένα κανόνα για όλους εκείνους που θα τον αντιπροσωπεύουν. Οποιοσδήποτε που αποτυγχάνει να διατηρήση αυτόν τον κανόνα ή που αρχίζει ν’ αποσπά μαθητάς για τον εαυτό του, πρέπει να εκτεθή προς όφελος όλων εκείνων που μπορεί να έχουν τάσι να τον ακολουθήσουν. Αυτό το προηγούμενο ιδρύθη στην Ισραηλιτική εκκλησία του Θεού υπό την διεύθυνσιν αυτού. (Δευτ. 17:7) Μεταξύ τέτοιων στη Χριστιανική εκκλησία, των οποίων τα ονόματα ειδικά αναγράφονται στο Διαρκές Υπόμνημα, είναι ο Υμέναιος, ο Αλέξανδρος, ο Ερμογένης, ο Δημάς και ο Διοτρεφής. (1 Τιμ. 1:20· 2 Τιμ. 1:15· 2:17, 18· 4:10· 3 Ιωάν. 9, 10) Αυτοί, όπως εκείνοι που ήσαν ένοχοι ανηθίκου διαγωγής, εξεδιώχθησαν ή απεκόπησαν από την επικοινωνία της εκκλησίας, μάλιστα δε ο Παύλος ενουθέτησε την εκκλησία να ‘μη συναναστρέφωνται’ με τέτοιους, ‘με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγουν’.​—1 Κορ. 5:5, 11, 13.

10. (α) Γιατί οι διδάσκαλοι έχουν βαρύτερη ευθύνη; (β) Γιατί και πώς πρέπει εκείνοι που εκπαιδεύονται να μάθουν να βασίζωνται στον εαυτό τους; (γ) Ποιο είπε ο Πέτρος ότι είναι το όφελός μας με το να είμεθα προειδοποιημένοι;

¹⁰ Αν αυτή η προειδοποίησις έχη αξία για τους μαθητευομένους, πόσο πολύ πιο ζωτική είναι για κείνους που θα ήθελαν να είναι διδάσκαλοι; (Ιάκ. 3:1) Είσθε πολυάσχολος στο έργο της διδασκαλίας του λόγου του Θεού στους άλλους; Τότε έχετε όχι μόνο ένα χαρούμενο προνόμιο, αλλά και μια σοβαρή ευθύνη. Να θυμάστε διαρκώς ότι πολιτεύεσθε με τη ζωή των ανθρώπων. Εκείνο που μαθαίνουν μπορεί να είναι αποφασιστικό μεταξύ ζωής και θανάτου. Αν γίνουν «πρόβατα» του Θεού, θα είναι στο δρόμο προς την αιώνια ζωή. Τα κατευθύνετε σ’ αυτόν το δρόμο; Θα τα κατευθύνετε, αν τα προειδοποιήτε να μη επιστηρίζωνται σε ανθρώπους. Ευσυνείδητα και ακούραστα εργάζεσθε για να τα εμποδίσετε από το ν’ ακολουθούν εσάς. Υπομονητικά και φιλάγαθα διδάσκετέ τα, όταν λαμβάνουν τις αποφάσεις των, να βασίζωνται ολοένα περισσότερο στον εαυτό τους επειδή μελετούν τον λόγον του Θεού. Αυτό μπορείτε να το πράξετε εκπαιδεύοντάς τα να συλλογίζωνται τα εδάφια που διαβάζονται. Το να εφαρμόζουν ένα εδάφιο στην παράγραφο του εντύπου, που μελετάτε μαζί τους, μπορεί κάλλιστα να είναι ένα πρώτο βήμα προς την εφαρμογή αυτών των εδαφίων στα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Αυτό πρέπει να είναι μέρος του μαθήματος που μαθαίνουν, επειδή ο λόγος του Θεού δεν μας εδόθη απλώς για να μας γνωρίση με τον σκοπόν του Θεού ή για να μας δώση γνώσιν του τι ο Θεός απαιτεί. Η Γραφή πρέπει να γίνη η υποκινούσα δύναμις στη ζωή μας καθώς μπαίνει το πνεύμα του Θεού στην καρδιά μας και στη διάνοιά μας και μας διευθύνει σε μια σοφή χρήσι του λόγου του Θεού. Εσείς, ως διδάσκαλος της Γραφής, μπορείτε να είσθε ένα όργανον του πνεύματος του Θεού, καλλιεργώντας στον μαθητευόμενον την επιθυμία να γνωρίζη και να υποκινήται ο ίδιος από το πνεύμα του Θεού, οδηγούμενος σύμφωνα με το παράδειγμα του Χριστού και όχι ανθρώπων. Μ’ αυτό τον τρόπο εκείνοι τους οποίους διδάσκετε θα γνωρίζουν τι απαιτείται και αναμένεται σε υψηλές ηθικές αρχές και θα υποκινούνται ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Θα είναι ενδυναμωμένοι για οποιαδήποτε δράσι που μπορεί να είναι μπροστά τους και στην οποία το πνεύμα του Θεού θα τους οδηγήση. Με το να είναι προειδοποιημένοι, μπορούν να είναι προεξωπλισμένοι όπως ετόνισε ο Πέτρος: «Σεις λοιπόν, αγαπητοί, προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάσσεσθε, δια να μη παρασυρθήτε με την πλάνην των ανόμων, και εκπέσητε από τον στηριγμόν σας. Αυξάνεσθε δε εις την χάριν και εις την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.»​—2 Πέτρ. 3:17, 18.

ΜΙΜΗΤΑΙ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

11. Τι εννοούσε ο Παύλος όταν έγραφε στους Φίλιππησίους: «Συμμιμηταί μου γίνεσθε», και ποια άλλα γραφόμενά του διευκρινίζουν το σημείο;

¹¹ Ίσως απορείτε, εν όψει τούτου, γιατί ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς στους Φιλίππους: «Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε.» (Φιλιππησ. 3:17) Βέβαια ο απόστολος δεν προσκαλούσε Χριστιανούς να είναι ακόλουθοί του. Αυτό ήδη το έχομε ιδεί. Πράγματι, και στις δεκατέσσερες επιστολές του δεν διαβάζετε τίποτε για κάποιους «μαθητάς» του Παύλου. Στην επιστολή του προς τους Κορινθίους δεν άφησε αμφιβολία πάνω σ’ αυτό το σημείο όταν έγραφε: «Διεμερίσθη ο Χριστός; Μήπως ο Παύλος εσταυρώθη δια σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;» (1 Κορ. 1:13) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να γίνωμε «μιμηταί» του Παύλου; Και τι πρέπει να ‘μιμηθούμε’; Βέβαια όχι τον άνθρωπο. Ο Θεός επιθυμεί κάθε Χριστιανός ‘να μη μιμήται το κακόν, αλλά το αγαθόν’. (3 Ιωάν. 11) Ο Παύλος ο ίδιος είπε στους Εφεσίους: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά.» (Εφεσ. 5:1) Επί πλέον, αυτός ενουθέτησε τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς: «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως.» (Εβρ. 12:1, 2) Σ’ αυτή την ίδια επιστολή διηύρυνε το σημείο όταν είπε: «[Γίνεσθε] μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 6:12· 13:7) Να μιμηθούμε τι; Την πίστι των, την υπομονή των, τη διαγωγή των, όσο ακριβώς είναι σύμφωνα με τις αρχές του λόγου του Θεού και το τέλειο παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς. (Ψαλμ. 119:105) Αυτό ακριβώς μας προσκαλεί ο Παύλος να κάμωμε. Αλλ’ αν ένας Χριστιανός χάση την πίστι του, αν αποτυγχάνη να υπομένη και φέρεται απρεπώς, τι υπολείπεται να μιμηθούμε σχετικά με αυτόν; Τίποτε.

12. Γιατί είναι αφροσύνη ν’ ακολουθήσωμε ένα αποκομμένο από την επικοινωνία άτομο σε πορεία ανταρσίας;

¹² Αυτή είναι η πιστή πορεία που λαμβάνεται από Χριστιανούς στην οργάνωσι του Θεού. Δεν μπορούν να συγχωρήσουν και δεν θα συγχωρήσουν την αδικοπραγία· αλλιώς θα εγίνοντο συνεργοί σ’ αυτήν. (1 Κορ. 5:6, 7) Αν, λοιπόν, κάποιος, στον οποίον απεβλέψατε σε περασμένους καιρούς, χάση την πίστι του και αποκοπή από την επικοινωνία, γιατί να τον ακολουθήσετε σε μια πορεία ανταρσίας; Μπορεί να φρονήτε ότι η ενέργεια που έγινε είναι άδικη, πολύ αυστηρή. Αλλά είναι αυτό αιτία για να εγκαταλείψετε την εκκλησία του Θεού; Ακόμη και αν νομίζετε ότι αυτή η συγκεκριμένη ενέργεια είναι εσφαλμένη, τι θα πήτε για όλο το καλό που δεχθήκατε από μέλη της εκκλησίας; Θα εγκαταλείπατε όλο το καλό που έγινε σε σας για ό,τι μπορεί να φρονήτε ότι είναι μικρό κακό; Τι περιμένετε να βρήτε πάλι πίσω στο παλαιό σύστημα πραγμάτων; Υπάρχει εκεί κάτι που ο Θεός θα το διατηρήση ζωντανό; Ασφαλώς δεν θα μιμηθούμε εκείνους που αποστατούν στην καταστροφή.

ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΑΣ

13. Πώς μπορούν οι γονείς να παρατηρούν την έκτασι της πίστεως των τέκνων των, και πώς μπορούν να τους δίνουν ένα καλό παράδειγμα;

¹³ Σεις που είσθε γονείς, ενδυναμώνετε τα τέκνα σας για τη μελλοντική δράσι των; Πόση πίστι έχουν; Γνωρίζετε; Πώς θεωρούν πραγματικά τη μελέτη του λόγου του Θεού; Είναι πρόθυμα, λαμβάνοντας την πρωτοβουλία, παρακινώντας σας να μοιρασθήτε μαζί τους αυτά τα καλά πράγματα που γνωρίζετε; Ή πρέπει διαρκώς να παρακινούνται να έλθουν μαζί σας, όταν συνέρχεσθε με άλλους στην Αίθουσα της Βασιλείας; Όταν τα τέκνα σας παρευρίσκωνται σε συναθροίσεις, προσέχουν πραγματικά; Μπορούν να αναφέρουν σε σας κατόπιν ένα πράγμα τουλάχιστον που έμαθαν από κάθε συνάθροισι; Τα έχετε σοβαρά ενθαρρύνει να δίνουν προσοχή και να κάνουν χρήσι της γνώσεως που αποκτάται με προσεκτική παρατήρησι; Τους δίνετε ένα ζωντανό παράδειγμα με τις εκφράσεις σας στις συναθροίσεις, ένα παράδειγμα που μπορούν να ιδούν και ν’ ακούσουν ως έργον πίστεως, και να μιμηθούν; Μιμούνται τα τέκνα σας την πίστι σας; Ή μιμούνται τους συντρόφους των στο παιγνίδι; Επαναλαμβάνουν τα όσα τους λέγετε από τον λόγον του Θεού ή φλυαρούν πάντοτε γύρω από άλλες δραστηριότητες, την τελευταία κινηματογραφική ταινία ή το τελευταίο πρόγραμμα τηλεοράσεως που είδαν ή την τελευταία επιτυχία τραγουδιού ή χορευτική τρέλλα; Ποιόν πραγματικά ακολουθούν τα τέκνα σας; Είναι μιμηταί του Χριστού, όπως είσθε σεις, ή ακολουθούν κάποιον που δεν είναι στον δρόμο για ζωή;

14. Πώς μπορούν οι γονείς να αντιδρούν στις επιρροές στις οποίες είναι αναγκαστικά εκτεθειμένα τα τέκνα των στη διάρκεια των ωρών που βρίσκονται μαζί με κοσμικούς συντρόφους, και γιατί αυτό είναι τόσο ζωτικό;

¹⁴ Η ζωή των τέκνων σας είναι στα χέρια σας. Είσθε μαζί τους διαρκώς· ή, είσθε μαζί τους; Είναι αλήθεια ότι τα τέκνα σας πρέπει ν’ αναπτύξουν τον δικό τους τύπο ζωής, πρέπει να πάνε στο σχολείο και να βρεθούν σε συντροφιά με άλλους της ηλικίας των, που έχουν ισχυρή έλξι επάνω τους. Αλλά οι ώρες αυτές, που απαιτείται να δαπανήσουν μακριά από σας, είναι ολιγώτερες από τον αριθμό των ωρών, που έχουν διαθέσιμες για να δαπανήσουν μαζί σας. Χρησιμοποιήστε αυτές τις άλλες ώρες σοφά. Θυμηθήτε τη νουθεσία του Θεού προς τον λαό του Ισραήλ: «Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» (Δευτ. 6:6, 7) Δεν είναι, λοιπόν, αρκετό το ν’ απαιτήτε να μένουν τα τέκνα σας στο σπίτι μαζί σας όλον τον καιρό. Αν δεν γεμίζετε αυτόν τον καιρό με δραστηριότητα, που φέρνει ανταμοιβή, δεν θ’ ανταποκριθούν. Μπορεί ακόμη ν’ αρχίσουν να δυσαρεστούνται για τις απαιτήσεις σας απ’ αυτά. Αλλ’ αν αρχίσουν να λαμβάνουν τη χαρά και τις ευλογίες που έρχονται με πιστή υπηρεσία στον Θεό, το πνεύμα του Θεού θα γεμίση τις μικρές των διάνοιες και καρδιές και η πίστις σας θα γίνη δική των δικαιωματικά. Αν θέλετε τα τέκνα σας να ενδυναμωθούν αληθινά έτσι ώστε να ‘μη παρασυρθώσι με την πλάνην των ανόμων και εκπέσουν’ από τη σταθερότητα που έχετε εντυπώσει σ’ αυτά, τότε πρέπει και αυτά να διδαχθούν σοβαρά αυτή την ‘από πριν γνώσιν’ για να μπορούν να φυλάττωνται.​—2 Πέτρ. 3:17, 18.

15. Ποιο πλεονέκτημα υπάρχει σ’ ένα παιδί να γνωρίζη ότι θα είναι διαφορετικό ως Χριστιανός, και ποιά νουθεσία του Παύλου προς τους Ρωμαίους πρέπει να έχη υπ’ όψιν;

¹⁵ Οι Χριστιανοί είναι διαφορετικοί από τους άλλους. Αν το τέκνο σας είναι Χριστιανός και πρόκειται να διατηρήση τη θέσι του, πρέπει να γνωρίζη ότι θα είναι διαφορετικό από εκείνους, τους οποίους πρέπει να συναναστρέφεται. Αλλά και πρέπει να γνωρίζη γιατί είναι διαφορετικό και να του δοθή πλήρης εκτίμησις των ωφελημάτων που έχει με το να είναι διαφορετικό. Πρέπει να γνωρίζη ότι αν είναι όμοιο με τον κόσμο θα τύχη ομοίας μεταχειρίσεως με τον κόσμο. (Γέν. 34:1, 2) Θα υποφέρη τα δεινά των, τους πόνους των, τις απογοητεύσεις των, την απώλεια που θα έχουν της αιωνίου ζωής. Εξ άλλου, ως Χριστιανός μπορεί να έχη διάνοια απηλλαγμένη από αβεβαιότητα ως προς το μέλλον του, τη σταδιοδρομία του, την τελική του επιτυχία στη ζωή. Θα είναι ήδη επιτυχία και παράδειγμα στους συντρόφους του. Τα παιδιά μπορούν να έχουν ισχυρή επιρροή προς το καλό ή προς το κακό το ένα επάνω στο άλλο. Αν το τέκνο σας μελετά μαζί σας τώρα, κάμετέ το να διαβάση το ίδιο το εξής εδάφιο: «Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.» (Ρωμ. 12:21) Γνωρίζετε σεις παιδιά τι αυτό σημαίνει; Μπορείτε «να αγωνίζησθε δια την πίστιν», να είσθε όχι «εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής». Και όχι μόνο της ψυχής σας, αλλά και της ζωής, επίσης, εκείνων που ακολουθούν το παράδειγμά σας και μιμούνται την πίστι σας.​—Ιούδ. 3· Εβρ. 10:39· 1 Τιμ. 4:16.

16. Ποια διπλή ευθύνη έχουν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί;

¹⁶ Παιδιά και ενήλικοι, επίσης, ως Χριστιανοί έχομε μια διπλή ευθύνη. Για να ενδυναμωθούμε για οποιεσδήποτε δοκιμασίες ή προνόμια υπηρεσίας, που βρίσκονται μπροστά μας, όχι μόνο πρέπει να ενισχύσωμε τη δική μας πίστι, αλλά πρέπει, επίσης, να μπορούμε να οικοδομήσωμε μια ισχυρή πίστι στους άλλους. Πρέπει ούτε ν’ ακολουθούμε ανθρώπους, ούτε να ζητούμε ανθρώπους να μας ακολουθήσουν. Τα έργα μας πρέπει να είναι έργα πίστεως, άξια μιμήσεως και όχι αιτία για πρόσκομμα. Πρέπει να γίνωμε καλά παραδείγματα «εις λόγον, εις συναναστροφήν, εις αγάπην, εις πνεύμα, εις πίστιν, εις καθαρότητα.» (1 Τιμ. 4:12) Με τον Ιησού Χριστό ως οδηγό μας και υπόδειγμα μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε ολόψυχα στη συμβουλή του Παύλου προς τους Κολοσσαείς: «Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους . . . εις τον Κύριον Χριστόν δουλεύετε.»​—Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ.

Οικοδομώντας ένα Σταθερό Θεμέλιο «Εν Χριστώ»

 1. Με ποιους τρόπους μερικοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί απέτυχαν ν’ ακολουθήσουν τον Ιησούν;

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ της Χριστιανοσύνης δεν καθιστά δύσκολο για οποιονδήποτε να είναι Χριστιανός. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» Γιατί, λοιπόν, αποτυγχάνουν τόσο πολλοί; Ο Ιησούς δεν ήταν ένας φονεύς, ένας κλέπτης ή ένας εκβιαστής. Όμως οι φυλακές είναι γεμάτες από άνδρες και γυναίκες, που ομολογούν κάποια μορφή θρησκείας, η οποία ονομάζεται «Χριστιανική». Τι συνέβη στο δικό τους είδος «Χριστιανοσύνης»; Ούτε ο Ιησούς ήταν μέθυσος, μοιχός ή κακολόγος. Εν τούτοις, οι εκκλησίες από την πιο του συρμού ως την πιο ταπεινή μπορούν να αριθμήσουν πολλά τέτοια άτομα ανάμεσα στο εκκλησίασμά των. Τι τους λείπει που τους εμποδίζει ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Χριστού; Ο Ιησούς αφιέρωσε ολόκληρη την προσπάθειά του κατά την ενήλικη ζωή του στο να διδάσκη άλλους για τον Θεό και τη Βασιλεία Του. Αλλά, σήμερα, ανάμεσα στα εκατομμύρια, που θεωρούν τους εαυτούς των ακολούθους του Χριστού, μόνο ολίγες σχετικώς χιλιάδες μπορούν να βρεθούν που είναι πρόθυμοι να δαπανήσουν έστω και ολίγες ώρες τον μήνα κηρύττοντας το άγγελμα του Χριστού σ’ εκείνους που δεν εγνώριζαν προηγουμένως. Γιατί;​—Ματθ. 11:30· 1 Πέτρ. 4:15· 1 Κορ. 6:9, 10· Πράξ. 10:42.

ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΘΕΜΕΛΙΟΥ

 2. Τι ετόνισε ο Ιησούς στην κατακλείδα της «επί του όρους ομιλίας» του;

² Ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε την απάντησι ως την κατακλείδα μιας από τις πιο φημισμένες ομιλίες του, της «επί του όρους ομιλίας» του. Πολύ ολίγα άτομα που ομολογούν τη Χριστιανοσύνη δεν έχουν ακούσει τμήματα αυτής της ομιλίας πολλές φορές, αλλά πόσοι θυμούνται τα μαθήματα που εδίδασκε ο Ιησούς με αυτά τα φημισμένα λόγια; Ως αποκορύφωμα όλων όσα είπε σ’ αυτή την περίπτωσι, ετόνισε τη σπουδαιότητά των, λέγοντας: «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν. Και πας ο ακούων τους λόγους μου τούτους, και μη κάμνων αυτούς, θέλει ομοιωθή με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε· και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.» (Ματθ. 7:24-27) Πρέπει να συμπεράνωμε από αυτή την εξεικόνισι ότι το θεμέλιο επάνω στο οποίον οικοδομούμε πρέπει να είναι το πρώτο μέλημά μας. Δηλαδή υπακοή στους λόγους και στο θέλημα του Θεού όπως απεκαλύφθησαν από τον Υιό του.​—Ιωάν. 17:3.

 3. Γιατί η πλειονότης εκείνων που ομολογούν τη Χριστιανοσύνη αποτυγχάνει, και πώς ο Παύλος κατέστησε αυτό το σημείο σαφές και έδειξε τα αποτελέσματά του;

³ Αν το θεμέλιό μας πρόκειται να είναι επάνω στην πέτρα των λόγων του Ιησού, πρέπει να γνωρισθούμε με αυτά τα λόγια. Και εδώ ακριβώς αποτυγχάνει η πλειονότης εκείνων που ομολογούν τη Χριστιανοσύνη. Αυτοί δεν κάνουν ούτε έναρξι γνωριμίας, επειδή δεν έχουν πραγματική επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό. Ο Παύλος, ένας εξέχων απόστολος του Ιησού, κατέστησε αυτό το σημείο σαφές και έδειξε τα αποτελέσματα, λέγοντας: «Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα· πλήρεις όντες πάσης αδικίας, πορνείας, πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας· γέμοντες φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας· ψιθυρισταί, κατάλαλοι, . . . οίτινες, ενώ γνωρίζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνον πράττουσιν αυτά, αλλά και συνευδοκούσιν εις τους πράττοντας.» (Ρωμ. 1:28-32) Οι άνθρωποι σήμερα οικοδομούν επάνω στους μεταλλασσομένους ηθικούς κανόνες του παλαιού αυτού κόσμου, που είναι βέβαιο ότι θα χαθή όταν εκδηλωθή η οργή του Θεού. «Δια δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδίαν, θησαυρίζεις εις σεαυτόν οργήν εν τη ημέρα της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού, όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.»​—Ρωμ. 2:5, 6.

ΕΝΑ ΥΓΙΕΙΝΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

 4. Τι άλλο πρέπει να είναι αντικείμενον ενδιαφέροντος εκτός από την εκλογή του ορθού θεμελίου, και πώς κάνομε μια έναρξι προς αυτή την κατεύθυνσι;

⁴ Όχι μόνο πρέπει να εκλέξωμε το ορθό θεμέλιο για να οικοδομήσωμε επάνω σ’ αυτό, αλλά και το οικοδόμημα το ίδιο πρέπει να είναι ζωτικού ενδιαφέροντος. «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα· άλλος δε εποικοδομεί· έκαστος όμως ας βλέπη πώς εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην· εκάστου το έργον θέλει φανερωθή· διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό· επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται· και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι.» (1 Κορ. 3:10-13) Ο Χριστός είναι το θεμέλιό μας και οι λόγοι του είναι οι λόγοι της ζωής, αλλ’ αν πρόκειται να λάβωμε ζωή μέσω αυτών, πρέπει να τους κάμωμε υπόδειγμα υγιεινής διδασκαλίας, διαμορφώνοντας τη ζωή μας σύμφωνα μ’ αυτούς. Δεν είναι αρκετό να γνωρίζωμε ότι ο λόγος του Θεού είναι αληθινός και να ενωθούμε με την οργάνωσι που ο Θεός έχει οικοδομήσει επάνω στην Πέτρα, τον Ιησού Χριστό. (Ρωμ. 2:13) Κι εμείς, επίσης, πρέπει να οικοδομήσωμε επιμελώς για να διαμορφώσωμε τη σκέψι μας και την πορεία της ενεργείας μας, ώστε να συμμορφωθή προς το υπόδειγμα που ελάβαμε από τον Θεό. «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»​—Ρωμ. 12:2.

 5. Ποιο είναι το άμεσο ενδιαφέρον των μαρτύρων του Ιεχωβά, και ποιά περαιτέρω ευθύνη έρχεται ως αποτέλεσμα;

⁵ Σήμερα χιλιάδες άτομα από όλο τον κόσμο αρχίζουν να βλέπουν την ανάγκη να στραφούν στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιό του, Ιησού Χριστό. Επιθυμούν ειλικρινώς να οικοδομήσουν επάνω στο στερεό θεμέλιο του Χριστού, αλλά πολλοί βρίσκονται σε αμηχανία ως προς το από πού ν’ αρχίσουν. Το άμεσο ενδιαφέρον και το επείγον έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά βρίσκει και τρέφει αυτούς τους προβατοειδείς. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη εισροή ατόμων που ενώνονται με την εκκλησία που ο Θεός έχει οικοδομήσει για τον σκοπό του. Αυτό σημαίνει επέκτασι εκκλησιασμάτων των μαρτύρων του Ιεχωβά, με μια αντίστοιχο απαίτησι για εκπαιδευμένους και καταλλήλους υπηρέτας που να διευθύνουν τη δράσι αυτών των νεοερχομένων. Η ανάγκη να φερθούν αυτοί οι νεωστί συνδεδεμένοι σε ωριμότητα είναι προφανής, διότι, αν δεν βοηθηθούν να οικοδομήσουν ένα σταθερό θεμέλιο εν Χριστώ, σε μερικές εκκλησίες αυτοί οι νεωστί ενδιαφερόμενοι, που προσπαθούν ν’ ακολουθούν, επίσης, τις κατευθύνσεις του παλαιού συστήματος πραγμάτων, γρήγορα θα υπερβούν σε αριθμό εκείνους που εγύμνασαν τις ικανότητές των του σκέπτεσθαι σύμφωνα με το νέο σύστημα πραγμάτων και τελικά θα εκφυλισθούν στις κατευθύνσεις του παλαιού συστήματος πάλι. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι μια ζωτική φάσις του έργου, που είναι μπροστά μας για τη διατήρησι μιας υγιούς οργανώσεως, είναι ένα υγιεινό πρόγραμμα διδασκαλίας. Λαμβάνετε πλήρη ωφέλεια από αυτό το διδακτικό πρόγραμμα;

 6. Ποιο όφελος λαμβάνει η οργάνωσις από ένα υγιές πρόγραμμα διδασκαλίας, και ποιά ατομική ευθύνη φέρνει αυτό;

⁶ Ένα τέτοιο υγιεινό υπόδειγμα στην πρώτη εκκλησία είχε τεθή από τον Παύλο και εδόθη σχετική προτροπή στον νεαρό Τιμόθεο: «Συ λοιπόν, τέκνον μου, ενδυναμού δια της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού· και όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» (2 Τιμ. 2:1, 2) Όχι μόνο αυτή η πορεία θέτει ένα σταθερό θεμέλιο για ισχυρούς, υγιείς Χριστιανούς, αλλά και παρέχει ικανούς ανθρώπους για την επέκτασι της υγιούς Χριστιανικής διδασκαλίας. Αυτή η πορεία περιλαμβάνει όχι μόνο την ατομική μας μελέτη και εκπαίδευσι, αλλά και την εφαρμογή αυτής της εκπαιδεύσεως σε πρακτική πείρα. Η Εταιρία Σκοπιά επρομήθευσε πολλά βοηθήματα για τους μάρτυρας του Ιεχωβά· αλλ’ αν πρόκειται να επιζήσωμε ατομικώς ως Χριστιανοί και να εκπληρώσωμε την εντολή που έρχεται σε όλους τους Χριστιανούς μέσω αφιερώσεως, πρέπει ατομικώς να είμεθα εφωδιασμένοι να μιλούμε από την καρδιά και τη διάνοια όταν χρησιμοποιούμε τη Βίβλο. Δεν μπορούμε να βασιζώμεθα αορίστως σε τυπωμένα βιβλία να μιλούν για μας όταν αναλαμβάνωμε τη διακονία ως ακόλουθοι στα ίχνη του Ιησού.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΜΕΣΩ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ

 7. Ποιο είναι το πρώτο βήμα για την απόκτησι βάθους κατανοήσεως, και γιατί είναι σπουδαίο;

⁷ Ο Παύλος ετόνισε τη δύναμι που παράγεται από μια κατάλληλη κατανόησι του λόγου του Θεού, όταν έγραψε: «Δια να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης αυτού να κραταιωθήτε εν δυνάμει δια του πνεύματος αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον· δια να κατοικήση ο Χριστός δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών· ώστε να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων, τι το πλάτος και μήκος, και βάθος και ύψος.» (Εφεσ. 3:16-18) Τέτοιο βάθος κατανοήσεως έρχεται μέσω του πνεύματος του Θεού επάνω στην οργάνωσί του και ατομικώς ωφελούμεθα απ’ αυτό καθώς εφοδιαζόμεθα και ενδυναμούμεθα με το ίδιο είδος γνώσεως. Ο Θεός επρομήθευσε τον λόγον του τη Γραφή για μας, για να μπορούμε να γνωρίζωμε το θέλημά του και να είμεθα έτοιμοι για την υπηρεσία του. Αλλά διαβάζετε τη Βίβλο τακτικά; Πώς, αλλιώς, μπορούμε να γνωρίζωμε τον νουν του Θεού και να οικοδομήσωμε επάνω στο θεμέλιο ένα Χριστιανικό υπόδειγμα ζωής που θ’ αντισταθή στις πύρινες δοκιμασίες που δοκιμάζουν την πίστι ενός Χριστιανού;

 8. Γιατί τίθεται έμφασις στην ακριβή γνώσι, πώς την αποκτούμε, και σε τι καταλήγει;

⁸ Ο λόγος του Θεού είναι η βάσις της πίστεώς μας. Καθώς μελετούμε τις σελίδες του, η διάνοιά μας επικοινωνεί με τη διάνοια του Θεού. Η πίστις μας εδραιώνεται και ενισχύεται. Είμεθα «πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν» παρέχοντας ‘λόγον περί της ελπίδος της εν ημίν’, και είμεθα έτσι εφωδιασμένοι να διδάσκωμε άλλους την οδόν της ζωής. (1 Πέτρ. 3:15· 2 Τιμ. 2:2) Γιατί, όμως, τίθεται τέτοια έμφασις στην «ακριβή» γνώσι; Γιατί πρέπει να εξασκήται τέτοια προσοχή στη μελέτη που κάνομε των στηλών της Σκοπιάς, και στην εφαρμογή των Γραφικών εδαφίων στην υπό εξέτασιν ύλη; Μέσω ακριβώς των στηλών της Σκοπιάς ο Ιεχωβά παρέχει κατεύθυνσι και διαρκή Γραφική συμβουλή στον λαό του, και απαιτείται επιμελής μελέτη και προσοχή στις λεπτομέρειες για να εφαρμοσθή η πληροφορία αυτή, για ν’ αποκτηθή πλήρης κατανόησις των αρχών που περιλαμβάνονται, και για να βεβαιωθούμε για ορθή σκέψι σ’ αυτά τα ζητήματα. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο ‘μπορούμε να καταλάβωμε μετά πάντων των αγίων’ την πληρότητα της αποστολής μας και της ευθύνης του κηρύγματος, με την οποίαν ο Ιεχωβά επεφόρτισε όλους τους Χριστιανούς ως ακολούθους επί τα ίχνη του Υιού του. Οποιαδήποτε άλλη πορεία θα παρήγε ανεξάρτητη σκέψι και θα προκαλούσε διαίρεσι. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.» (1 Κορ. 1:10) Αν όλοι όσοι είναι συνδεδεμένοι στη Χριστιανική οργάνωσι έχουν τον νουν του Θεού και του Χριστού, θα υπάρχη ενότης και όλοι θα είναι εποικοδομημένοι σε ωριμότητα κατανοήσεως.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΜΕΣΩ ΔΡΑΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

 9. Πώς δράσις στην υπηρεσία του Θεού παρέχει μια πηγή δυνάμεως;

⁹ Ενώ γνώσις των σκοπών του Θεού και ακριβής κατανόησις των απαιτήσεών του μας εποικοδομούν, δράσις στην υπηρεσία του Θεού είναι, επίσης, αναγκαία για την παροχή μιας πραγματικής πηγής δυνάμεως. Ενισχυόμεθα με κάθε πείρα και εκγυμναζόμεθα για νέες και προχωρημένες ευκαιρίες στην υπηρεσία του Θεού. Προωθώντας την αληθινή λατρεία του Θεού δια μέσου των αιώνων, οι δούλοι του Ιεχωβά δεν εμποδίσθηκαν από απειλές εναντιώσεως από μέρους του εχθρού, επειδή ο πόλεμός των δεν είναι απλώς ένας αμυντικός πόλεμος, αλλά και ένας επιθετικός πόλεμος, επίσης. Στις ημέρες της επιστροφής του αρχαίου Ισραήλ από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, εναντίωσις του εχθρού απείλησε για ένα διάστημα να σταματήση την εκ νέου ανοικοδόμησι του ναού της λατρείας του Ιεχωβά. Αλλά η ανοικοδόμησις του ναού δεν επετράπη να παραμείνη αργή, επειδή ο ίδιος ο Θεός, μέσω του προφήτου του, ενίσχυσε τους δούλους του για το έργο που ήταν μπροστά τους. «Ενδυναμού, πας ο λαός του τόπου, λέγει ο Ιεχωβά, και εργάζεσθε· διότι εγώ είμαι με σας.»​—Αγγαίος 2:4, ΜΝΚ.

10. Τι έφερε αλλαγές στη φύσι του έργου μας;

¹⁰ Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν μια ισχυρή οργάνωσι εργατών. Σε όλη τη νεώτερη ιστορία τους οι δούλοι του Ιεχωβά υπήρξαν ζηλωταί για τα έργα του Θεού, αλλά η εκγύμνασίς των και η ικανότης των στον αγρό ανεπτύχθησαν δια μέσου των ετών, πολλά δε απ’ αυτά υπήρξαν δύσκολα χρόνια πράγματι. Η τάξις του πιστού και φρονίμου δούλου του Θεού προωθείται τώρα ενεργητικά στην υπηρεσία του ναού. Αφότου ελευθερώθηκαν από την αιχμαλωσία στο 1919, η προς τα εμπρός κίνησις της Χριστιανικής των δράσεως δεν εχαλαρώθη ποτέ έως σήμερα. Η συγκομιδή του θερισμού των κεχρισμένων ακολούθων επί τα ίχνη του Ιησού Χριστού φέρθηκε σε αποτελείωσι. Τώρα, με τη σύναξι του πολλού όχλου των «άλλων προβάτων», η μαρτυρία της Βασιλείας έχει επεκταθή στις πιο μακρινές γωνίες της γης, και, έπειτα από εκείνο το πλήρες συμβάντων έτος 1919, μεγάλες αλλαγές έλαβαν χώραν στη φύσι του έργου.

11. Ποια στάσι λαμβάνουν εκείνοι που συμβαδίζουν με την οργάνωσι του Θεού; Σε τι κατέληξε αυτή;

¹¹ Όπως οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά των αρχαίων χρόνων (Εβραίους 11), εκείνοι που είναι σήμερα στην υπηρεσία του Θεού ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του Ιεχωβά και έχουν πλουσίως ευλογηθή. Εκείνοι, που συμβαδίζουν με την οργάνωσι του Θεού, προέβησαν από μία νέα μέθοδο υπηρεσίας σε άλλη, αναγνωρίζοντας ότι κάθε αλλαγή υπήρξε μια πρόοδος και κάθε μέθοδος έργου προωρίζετο να εκπληρώση έναν ιδιαίτερο σκοπό. Η ευλογία αυτών των πιστών προσπαθειών είναι απόδειξις της ευνοίας και επιδοκιμασίας του Θεού. Και εκείνοι, που υπήρξαν δραστήριοι σε όλον αυτόν τον «καιρόν του τέλους», έλαβαν τα πλήρη οφέλη αυτής της ευλογίας και της προχωρημένης μεθόδου κηρύγματος που απολαμβάνουν τώρα. Τι τους κατέστησε ικανούς να κινηθούν προς τα εμπρός από μια μορφή δράσεως σε άλλη; Ζητώντας να γνωρίσουν τον νουν του Θεού μέσω του λόγου του, ωδηγήθησαν κατά συνέχειαν από το άγιο πνεύμα του Θεού να ιδούν το έργο που εκτελεί ο Θεός και ν’ αναγνωρίσουν τον σκοπό του Θεού στην υπηρεσία των. Αυτό τους κατέστησε ικανούς να οικοδομήσουν ασφαλώς και τετραγωνικά επάνω στο θεμέλιο του Χριστού Ιησού. Τώρα ο λαός του Ιεχωβά λαμβάνει ένα από τα πιο έντονα εκπαιδευτικά προγράμματα που εδόθησαν ποτέ στους δούλους του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδων ικανών διακόνων με εμπιστοσύνη πλησιάζουν τις θύρες των ανθρώπων. Κηρύττουν σύντομες, διαφωτιστικές ομιλίες από τον λόγον του Θεού, εξετάζοντας με ικανότητα τις σελίδες της Βίβλου από εδάφιο σε εδάφιο για να εδραιώσουν σταθερά την αλήθεια του αγγέλματος που φέρουν. Τι έργο που οικοδομεί πίστι είναι αυτό που επετελέσθη! Και πόσο οικοδομεί την πίστι του λαού του Θεού το να βλέπη ένα τέτοιο επεκτεινόμενο στράτευμα να αναλαμβάνη καθημερινά την επίθεσι της αληθινής λατρείας προς σωτηρίαν εκείνων που είναι δεσμευμένοι στη δουλεία των ψευδών κανόνων αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων.

12. Ποια παραδείγματα έχομε που δείχνουν ότι ο Θεός δίνει κατάλληλες οδηγίες στους δούλους του;

¹² Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα για το ότι ποτέ δεν είχαμε τις οδηγίες του Θεού ανεπαρκείς για το έργο που είναι στα χέρια μας. Ποτέ οι δούλοι του Ιεχωβά δεν υπήρξαν επί μακρόν σε αμφιβολία ως προς το τι έπρεπε να πράξουν. (Ψαλμ. 25:9· Αμώς 3:7) Στον Νώε εδόθη ένα υπόδειγμα της κιβωτού. Στον Μωυσή εδόθη μια όρασις της σκηνής, και στον Δαβίδ του ναού. (Γέν. 6:14-16· Έξοδ. 25:40· 1 Χρον. 28:11, 12) Στους προφήτας του Θεού των αρχαίων χρόνων ελέχθη τι να πουν, και πού και πότε να το πουν. Η μόνη πρωτοβουλία που απητείτο από μέρους των ήταν να είναι ευπειθείς. Ο Ιωνάς προσεπάθησε ν’ αποφύγη την αποστολή που έλαβε από τον Ιεχωβά, αλλά το θέλημα του Θεού έγινε άσχετα με την προσωπική του προτίμησι ως ένα μάθημα για μας.​—Ιωνάς 1:1-3, 17· 3:1-3.

13. Ποιες προμήθειες είναι τώρα διαθέσιμες σ’ εμάς για να γνωρίζωμε το θέλημα του Θεού και τον τρόπο του να το πράξωμε;

¹³ Πολλές προμήθειες είναι τώρα διαθέσιμες σ’ εμάς για να γνωρίζωμε το θέλημα του Θεού και τον τρόπο του να το πράξωμε. Η Διακονία της Βασιλείας παρέχεται υπό μορφήν υπηρεσιακών οδηγιών. Κέντρα υπηρεσίας ιδρύθησαν στην εδαφική περιοχή όλων των εκκλησιών, όχι μόνο για Γραφική μελέτη, αλλά και για την υποβοήθησι όλων εκείνων, που γειτονεύουν, να συμμετάσχουν σε ενεργό υπηρεσία του αγρού. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα εισήχθη για την υποβοήθησι νέων διακόνων να προετοιμασθούν για την εκπλήρωσι της Χριστιανικής των ευθύνης κηρύγματος στους άλλους. Ομιλίες έχουν προετοιμασθή για χρήσι στη θύρα. Εκθέσεις δράσεως παρουσιάζονται στο Βιβλίον του Έτους. Τακτικές επισκέψεις ειδικά εκπαιδευμένων υπηρετών διευθετούνται για την υποβοήθησι των μελών των εκκλησιών στην ατομική τους διακονία. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα στον Ιεχωβά μέσω της Εταιρίας διότι μας παρέχει τόσο πολλούς υποβοηθητικούς τρόπους οικοδομήσεως μιας ισχυρής Χριστιανικής πίστεως θεμελιωμένης στον Οδηγό και Αρχηγό μας, Ιησού Χριστό! Αλλά οικοδομείτε πραγματικά σ’ αυτό το θεμέλιο; Εξακολουθείτε να ‘βλέπετε’ πώς εποικοδομείτε σ’ αυτό;

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ ΜΕΣΩ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

14. Πώς η ορθή επικοινωνία παρέχει ισχυρό οικοδομικό υλικό, και γιατί οι νέοι δεν χρειάζεται να φρονούν ότι αφήνονται έξω από το ν’ ακολουθούν τη συμβουλή του Παύλου στην προς Εβραίους επιστολή 10:24;

¹⁴ Οι αποδείξεις εξακολουθούν να ανέρχωνται για το ότι η μεγάλη πλειονότης εκείνων που επικοινωνούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά τη διακονία τους. Αυτό συμβαίνει επειδή αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι με τον λαό του, επάνω στον οποίον έθεσε το όνομά του, και θέλουν να έχουν μερίδα στον σκοπό του Θεού γι’ αυτούς. (Ησ. 2:2, 3) Αυτή η τρίτη πηγή ισχυρού οικοδομικού υλικού, η ορθή επικοινωνία, αποτελεί ανάγκη όλων. Αλλά καθώς χρειαζόμεθα το ορθό είδος επικοινωνίας, έτσι πρέπει να κάμωμε τους εαυτούς μας το ορθό είδος ατόμων προς επικοινωνίαν, για να μπορέσωμε να δώσωμε το πληρέστατο όφελος στους άλλους, ειδικά στους νέους. Το να «φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα» σημαίνει ότι εκείνοι που δίνουν τέτοια βοήθεια και ενθάρρυνσι πρέπει οι ίδιοι να είναι ισχυροί, ικανοί και εφωδιασμένοι να δίνουν από τον εαυτό τους. (Εβρ. 10:24) Οι νέοι, όμως, δεν χρειάζεται ν’ αποθαρρύνωνται με αυτή τη νουθεσία του αποστόλου, ούτε πρέπει να φρονούν ότι έτσι δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη συμβουλή. Μπορείτε και πρέπει να δίνετε από ό,τι έχετε. Αυτό μπορεί να είναι ολίγο στην αρχή, αλλά καθώς συμβάλλετε στην ενδυνάμωσι άλλων, και σεις, επίσης, ενδυναμώνεσθε και οικοδομείσθε σ’ ένα σταθερό θεμέλιο. Η πρόοδός σας θα είναι «φανερά εις πάντας». Αυτή η ανταλλαγή ενθαρρύνσεως από όλους όσοι μετέχουν στην επικοινωνία παρέχει αμοιβαία ωφέλεια για όλους.​—1 Τιμ. 4:15· Ρωμ. 1:12.

15. Πώς η προσευχή μάς εποικοδομεί;

¹⁵ Ένα ακόμη πράγμα που δεν πρέπει να παραβλέπεται ως ενισχυτικός παράγων στο οικοδομικό μας πρόγραμμα αποκτήσεως ακριβούς γνώσεως είναι η προσευχή. Στην επιδίωξί μας ορθής επικοινωνίας, η προσωπική μας επαφή με τον Θεό μας είναι κατά πολύ η πιο σπουδαία. Μέσω της προσευχής μπορούμε να υπερνικήσωμε τον φόβο μας, την αμφιβολία μας και την αβεβαιότητά μας. Μέσω της προσευχής μπορούμε να ενισχύσωμε την άποψι που έχομε του λόγου του Θεού και να ελκυσθούμε πλησιέστερα στην εφαρμογή του στη ζωή μας. Μέσω της προσευχής μπορούμε να κάμωμε γνωστές τις πνευματικές μας ελλείψεις και την ανάγκη μας για τον καθημερινό μας άρτο, και με τέτοια έκφρασι, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά το χέρι του Θεού να εργάζεται προς χάριν μας, ικανοποιώντας τις ανάγκες μας. Τι ενθάρρυνσις πρέπει να υπήρξε για τους Φιλιππησίους να διαβάσουν τους λόγους του Παύλου: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού»! (Φιλιππησ. 4:6, 7) Ο Ιησούς μάς έδωσε μια έξοχη προσευχή ν’ ακολουθήσωμε. Ακολουθείτε την προσευχή του Κυρίου; Ο Ιησούς είπε: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις.»​—Βλέπε Ματθαίος 6:9-13.

16. Γιατί δεν πρέπει οι ελλείψεις μας να μας απασχολούν σε υπερβολικό βαθμό;

¹⁶ Ο Ιεχωβά χρειάζεται πλήρως ανεπτυγμένους άνδρες και γυναίκες στην υπηρεσία του. Καθώς έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους: «Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει· ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε.» (1 Κορ. 16:13) Το μέλημά μας πρέπει να είναι ν’ ακολουθούμε πιστά την οργάνωσι του Ιεχωβά. Κάμετε με τιμιότητα κάθε έργο, μη δικαιολογώντας αποτυχίες να συμβαδίσετε. Υπάρχει γενικά μια αιτία αν αποτυγχάνωμε, και σπανίως αυτή είναι έλλειψις ικανότητος. Ο Ιεχωβά γνωρίζει τις ελλείψεις μας και θ’ ανταμείψη αν κάνωμε πλήρη χρήσι των ταλάντων μας, των ικανοτήτων μας, των ευκαιριών μας. Αν μελετούμε, παραμένωμε δραστήριοι στην υπηρεσία του Θεού, εμμένωμε στις ορθές επικοινωνίες μας και πάντοτε ζητούμε την καθοδηγία του Ιεχωβά όταν αντιμετωπίζωμε μια ευθύνη, ποτέ ας μη φοβούμεθα, ο Ιεχωβά θα κάμη συμπλήρωσι για ό,τι μας λείπει. Αποτυχία αντιμετωπίσεως ευκαιριών τώρα σημαίνει απώλεια προνομίων αργότερα, και χειρότερο ακόμη, πιθανή αποτυχία μας ως Χριστιανών.

17. Γιατί δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα, αν και βρισκόμαστε στον «καιρόν του τέλους»;

¹⁷ Βέβαια σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» δεν υπάρχει αιτία για φόβο, αβεβαιότητα ή έλλειψι δυνάμεως για μέλλουσα υπηρεσία. «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Ενισχύσατε τας χείράς σας, σεις οι ακούοντες εν ταις ημέραις ταύταις τους λόγους τούτους δια στόματος των προφητών . . . Διότι ο σπόρος θέλει είσθαι της ειρήνης· η άμπελος θέλει δώσει τον καρπόν αυτής, και η γη θέλει δώσει τα γεννήματα αυτής, και οι ουρανοί θέλουσι δώσει την δρόσον αυτών· και θέλω κληροδοτήσει εις το υπόλοιπον του λαού τούτου πάντα ταύτα. Και καθώς ήσθε κατάρα μεταξύ των εθνών, οίκος Ιούδα, και οίκος Ισραήλ, ούτω θέλω σας διασώσει, και θέλετε είσθαι ευλογία· μη φοβείσθε· ας ενισχύωνται αι χείρές σας.»​—Ζαχ. 8:9-13, ΜΝΚ.

18, 19. Τι θα μας κάμη «αμέμπτους εν τη ημέρα του Κυρίου»;

¹⁸ Τα χέρια μας πρέπει να είναι ισχυρά για να εργάζωνται κάτω από όλες τις περιστάσεις και σε οποιαδήποτε θέσι ο Ιεχωβά βλέπει κατάλληλο να μας τοποθετήση. «Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών. Εάν τις λαλή, ας λαλή ως λαλών λόγια Θεού· εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός, δια να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός δια Ιησού Χριστού, εις τον οποίον είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»​—1 Πέτρ. 4:7, 8, 11.

¹⁹ Το μέλλον μας είναι στα χέρια του Θεού. Ακολουθείτε πιστά τις οδηγίες του. Ετοιμασθήτε τώρα για ό,τι βρίσκεται μπροστά σας. Τοποθετήστε ένα σταθερό θεμέλιο εν Χριστώ Ιησού για το μεγαλειώδες τέλος και τους πολλούς ενδόξους θησαυρούς υπηρεσίας που είναι ακόμη μέλλοντες, και ο Θεός «θέλει σας στηρίξει έως τέλους αμέμπτους εν τη ημέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (1 Κορ. 1:8) Τώρα είναι καιρός να μελετάτε τον λόγον του Θεού σε επικοινωνία με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οικοδομώντας ένα σταθερό θεμέλιο εν Χριστώ, και έπειτα, «προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε.»​—2 Πέτρ. 3:17.

[Εικόνα στη σελίδα 471]

Επικοινωνία

Προσευχή

Υπηρεσία

Κατανόησις

Μελέτη

Από το Σκότος στο Φως

Αφήγησις υπό Γουέντζελ Κουν

‘ΜΑΣ εκάλεσε από το σκότος στο θαυμαστό του φως!’ Οι λόγοι αυτοί ενός αποστόλου του Ιησού Χριστού, στην 1 Πέτρ. 2:9, έχουν βαθιά σημασία για μένα. Αλλά για να αναδυθώ από το σκοτάδι αυτού του συστήματος πραγμάτων στο φως της αληθείας του Λόγου του Θεού δεν ήταν ένας Κυριακάτικος απογευματινός περίπατος.

Έχοντας γεννηθή προ της εισόδου του παρόντος αιώνος, πέρασα μια σχετικώς ευτυχισμένη περίοδο παιδικής ηλικίας σ’ ένα μικρό χωριό της ανατολικής γωνιάς της Βοημίας. Δεν ήμουν ακόμη πέντε ετών όταν ο πατέρας μου πέθανε. Από πολύ ενωρίς στην παιδική μου ηλικία επεδίωξα να μελετήσω με προσοχή πράγματα που είχαν σχέσι με την πίστι στον Θεό.

Έτσι, επεσκέφθηκα πολλές φορές μια πόλι προσκυνήματος που ήταν ευνοϊκή για τις μελέτες μου. Είδα εκεί πράγματα που μ’ ενέβαλαν σε σκέψεις: παλαιά δεκανίκια και ματογυάλια και παρόμοια πράγματα κρεμασμένα, που ανήκαν κάποτε σε άτομα τα οποία, όπως ελέγετο, είχαν ξαφνικά γίνει καλά με θαυματουργικό τρόπο. «Μητέρα, είναι δυνατόν σήμερα να θεραπευθή ένας τόσο γρήγορα;» ρώτησα κάποτε. «Πιθανώς, ν-α-ι», ήλθε η διστακτική απάντησις, αλλ’ η μητέρα δεν μπορούσε να μου πη μια συγκεκριμένη περίπτωσι. Η προσοχή μου ειλκύετο συχνά προς τις πομπές, επίσης, που συνέρρεαν προς το μέρος του προσκυνήματος από κοντά και μακριά, ενώ αυτοί που συμμετείχαν προσηύχοντο δυνατά σύμφωνα με το κομβολόγι προσευχών ή με λιτανευτικό τρόπο, συνοδευόμενοι μερικές φορές από ένα ομοίωμα της Μαρίας στερεωμένο σε μια ξύλινη βάσι και φερόμενο στους ώμους τεσσάρων ανδρών.

Αλλά και σε άλλα ακόμη μέρη προσκυνήματος πολύ πιο μακρινά με ωδήγησε η μητέρα μου. Εκείνο που είλκυσε την προσοχή μου κατά τις «μελέτες» μου ήταν η χτυπητή διαφορά των ενδυμασιών του Ιησού και των αποστόλων στις εικόνες, συγκρινομένων με τους πολυτελώς ντυμένους επισκόπους και πάπας. Οι πρώτοι ήσαν πάντοτε ντυμένοι όπως ο κοινός λαός. Γιατί να μην εμφανίζεται ποτέ και ο Ιησούς με θαυμάσια ιερατικά άμφια; Αυτός ασφαλώς, περισσότερο απ’ όλους, ως επίσης και οι απόστολοί του που εφόρεσαν μόνον συνήθεις ενδυμασίες, θα ήσαν άξιοι τέτοιας μεγαλειώδους αμφιέσεως, διαλογίσθηκα. Και πώς αυτή η περίβλεπτη αλλαγή στην ενδυμασία έλαβε χώραν; Δεν προχώρησα περισσότερο στους διαλογισμούς μου· εφαίνετο ότι μου έλειπε το «νήμα». Εκείνο τον καιρό δεν εγνώριζα καν την ύπαρξι της Αγίας Γραφής.

Βρισκόμουν πια στο δωδέκατο έτος της ηλικίας μου, όταν ένας ιερεύς έφερε μαζί του μια μέρα στο σχολείο ένα βιβλίο με μαύρο κάλυμμα για θρησκευτική διδασκαλία, εξηγώντας μας ότι αυτό το βιβλίο περιείχε τις Άγιες Γραφές και ότι υπήρχαν προφητείες σ’ αυτό. «Απλώς ένα βιβλίο για τους κληρικούς», σκέφθηκα.

Όταν άφησα το σχολείο στα δεκατέσσερά μου χρόνια, διάλεξα ένα επάγγελμα που μου επέτρεπε να δω κάτι από τον κόσμο. Ταξίδεψα από τη Βοημία στο Αυστριακά Τυρόλο, κι ένα έτος αργότερα, το 1914, στην Ελβετία. Στο τέλος του θέρους αυτού του έτους εγνώρισα τους μάρτυρας του Ιεχωβά και, μέσω αυτών, τη Γραφή.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΣΔΥΗ

Φθάνοντας στην Ελβετία, παρετήρησα στο Πληροφοριακό Δελτίο για την Πόλι της Βέρνης, που διενέμετο σε κάθε σπίτι της Βέρνης, την επικεφαλίδα «Θρησκευτικές Λειτουργίες» και τον μεγάλον αριθμό των συναθροίσεων των θρησκευτικών δογμάτων, που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να παρακολουθήση. Πήγα σε μερικές. Αλλά δεν μου έκαναν εντύπωσι εκείνα που άκουσα. Εμελέτησα πάλι τη στήλη και βρήκα στο κάτω μέρος μια που ωνομάζετο «Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής». Γραφή; Δεν είχα ακούσει τη λέξι αυτή κάποτε πριν; Ναι, τότε στο σχολείο! «Σαν τι να είναι πράγματι αυτό το Βιβλίο, η Γραφή;», απορούσα. «Πρέπει να το εξακριβώσω.» Έτσι, παρακολούθησα τις συναθροίσεις των «Σπουδαστών της Γραφής», μια, δυο φορές, κι εξακολούθησα και κατόπιν να προσέρχωμαι. Ό,τι άκουσα εκεί διήγειρε τον μεγαλύτερο θαυμασμό μου. Η Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, η από τον Θεό προς τον άνθρωπο αποκάλυψις των σκοπών του!

Δύσκολα μπορώ να περιγράψω τη βαθιά ευτυχία που ανέβλυσε στην καρδιά μου καθώς κρατούσα το πρώτο αντίτυπο της Γραφής που αγόρασα. Τα περιεχόμενά της με απερρόφησαν τελείως. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει να μαίνεται γύρω στα σύνορα αυτής της χώρας, και οι «Σπουδασταί της Γραφής», που ελέγοντο μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνον τον καιρό, μου έδειξαν στα βιβλία τους ότι τα γεγονότα που ελάμβαναν χώραν έδειχναν προς την αρχή του τέλους του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Οι χρονολογικές αποδείξεις που παρείχαν οι εκδόσεις με κατέθελξαν. «Είναι πράγματι δυνατόν ώστε ένα άτομο να μπορή να προβλέψη τέτοια γεγονότα μέσω της Γραφής;», διαλογίσθηκα. Τις πειστικές αποδείξεις γι’ αυτό τις κράτησα για να τις έχω πρόχειρες. «Τώρα εδώ μπορώ να μάθω ακόμη περισσότερα γι’ αυτόν τον μεγάλο Θεό», σκέφθηκα, και δεν έκαμα λάθος. Εδοκίμασα αλλεπάλληλες εκπλήξεις. Έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά, ένα όνομα που δεν είχα ακούσει ποτέ προηγουμένως. Αυτά ήσαν εντελώς νέα πράγματα κι επροξένησαν πολύ μεγάλη εντύπωσι σ’ εμένα.

Έπρεπε να καταβάλω μεγάλες προσπάθειες σ’ αυτούς τους πρώτους λίγους μήνες, αφότου ήλθα σ’ επαφή μ’ αυτές τις Βιβλικές αλήθειες, να παλαίψω για να βγω από το πνευματικό μου σκοτάδι και να φθάσω σε μια αποσαφηνισμένη και αποκρυσταλλωμένη πεποίθησι. Εξακολουθούσα να πηγαίνω τις Κυριακές στην εκκλησία όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Αλλ’ ενώ ο ιερεύς εδιάβαζε τη λειτουργία, έβγαλα τη Γραφή από τη τσέπη μου κι εδιάβαζα μέσα σ’ αυτή αντί στο προσευχητάριο. Αλλ’ είχα υπ’ όψι μου ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω επ’ αόριστον. Έπειτα από προσεκτική εξέτασι της όλης καταστάσεως, έλαβα την απόφασί μου να βγω από το σκοτάδι στο φως του Λόγου του Θεού, της Γραφής.

Η ΑΝΗΣΥΧΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΕΠΕΜΒΑΣΙ

Το ότι δεν μπορούσα να παραμείνω σιωπηλός όσον αφορά όλες τις θαυμάσιες αλήθειες που είχα μάθει ήταν απλώς φυσικό. Γεμάτος χαρά, έγραψα στη μητέρα μου σχετικά μ’ αυτές τις Γραφικές αλήθειες. Αλλ’ αυτή δεν συμμερίσθηκε τον ενθουσιασμό μου. Αντιθέτως, ένοιωσε μια βαθιά ταραχή. «Βαδίζεις κατ’ ευθείαν προς τον άδη», απήντησε. Αλλ’ όταν είδε ότι οι προειδοποιήσεις της και οι απειλές της δεν επέτυχαν να με στρέψουν πάλι προς την εκκλησία, έγραψε στις ενοριακές αρχές της Βέρνης να με αναλάβουν υπό την φροντίδα των. Ένας από τους ιερείς με παρεκάλεσε να τον επισκεφθώ, και μπόρεσα να συζητήσω μαζί του επί μακρόν σε τρεις ευκαιρίες. «Τι παράπονο έχεις κατά της εκκλησίας, που θέλεις να την εγκαταλείψης;» μ’ ερώτησε. «Η εκκλησία δεν διδάσκει ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού», απήντησα, και παρέθεσα τη διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής ως παράδειγμα. Στη διάρκεια όλων αυτών των συζητήσεων ο ιερεύς δεν μπόρεσε να με πείση για μια τέτοια διδασκαλία. Κατά συνέπειαν μπορούσα να διακρίνω το φως της αληθείας του Λόγου του Θεού πιο καθαρά ακόμη, όπως εκτίθεται στον Ιεζεκιήλ 18:4: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη ψυχή, μπορούσα να δω όλες τις άλλες διδασκαλίες, όπως είναι τα αιώνια βάσανα, το καθαρτήριον, οι προσευχές για τους νεκρούς και ούτω καθ’ εξής, να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Αποσύρθηκα από το να είμαι μέλος της εκκλησίας.

Όταν η μητέρα μου είδε ότι οι ενοριακές αρχές δεν μπόρεσαν να με παρακινήσουν για να «επιστρέψω», μου έγραψε ότι θα της είχε προξενήσει λιγώτερη λύπη αν είχα φονευθή στον πόλεμο παρά το να μεταπηδήσω σε άλλη θρησκεία. Σε άλλη επιστολή έστειλε μια φωτογραφία της με το πρόσωπό της κηλιδωμένο με μελάνη, δηλώνοντας με τούτο: Ντρέπομαι για σένα, δεν θα σε ξαναδώ πια! Και ότι εννοούσε αυτό σοβαρά, μου το έδειξε αργότερα. Το 1928 εκάμαμε διευθετήσεις να δη ο ένας τον άλλον στην Αυστρία, για πρώτη φορά αφότου την είχα αφήσει πριν από δεκαπέντε έτη. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, παρετήρησα ότι γρήγορα κρύφθηκε πίσω από κάτι έπιπλα. Εχαιρέτησα πρώτα τα άλλα άτομα που ήσαν παρόντα, τους μίλησα για το ταξίδι και περίμενα ήσυχα μέχρις ότου βγήκε από τον κρυψώνα της. Κατόπιν την έφερα στην Ελβετία για δυο εβδομάδες. Είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Αλλ’ η σιωπή της ήταν αξιοσημείωτη κατ’ επανάληψιν όταν της έλεγα, «Αυτό που λέγουν οι Άγιες Γραφές είναι το μόνο έγκυρο για μένα.»

Μη δυναμένη να υπερνικήση την αλήθεια του Λόγου του Θεού, η μητέρα μου υιοθέτησε το τελευταίο της όπλο: Τα δάκρυα! Τα λόγια της όχι σπανίως συνωδεύοντο από πολλά δάκρυα. Αυτό δεν διευκόλυνε πάντοτε τη μαρτυρία, αλλά δεν μπορούσα ν’ αφήσω τα δάκρυα να εξαλείψουν την αγάπη μου για τον Λόγο του Θεού και να μου επισκιάσουν το θαυμαστό φως της αληθείας. Στο τέλος ενός άλλου ακόμη επιχειρήματος και διαπιστώνοντας ότι όλες της οι προσπάθειες να με στρέψουν μακριά από τις δοξασίες μου, τις βασισμένες στη Γραφή, ήσαν άκαρπες, είπε γεμάτη δάκρυα: «Αλλοίμονο! Μακάρι να μη σε είχα γεννήσει!» «Είσαι σκληρός σαν πέτρα», ήταν η τελευταία της παρατήρησις και δεν υπήρξαν πλέον δάκρυα από την ημέρα αυτή κι έπειτα.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Έχοντας κληθή στο θαυμαστό φως της αληθείας του Θεού, εσκέφθηκα να κάμω νέα σταδιοδρομία μου το ολοχρόνιο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Παρουσιάσθηκα γι’ αυτή την υπηρεσία. «Μπορείς πράγματι να έλθης στον Οίκο της Γραφής· έχομε αρκετή εργασία για σένα εδώ», μου ελέχθη. Υπήρχε ήδη ένα Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά που λειτουργούσε στη Βέρνη και που ωνομάζετο εκείνο τον καιρό ο «Οίκος της Γραφής». Κι έτσι έγινα μέλος αυτού του ιδρύματος, όπου έμαθα να χειρίζωμαι μια λινοτυπική μηχανή.

Το 1935 είχα τη χαρά να συναντήσω αρκετούς αδελφούς σ’ ένα ταξίδι προς την Αμερική για να παρακολουθήσω μια συνέλευσι στην Ουάσιγκτον, D.C. Ποτέ δεν είχα ιδεί ένα τόσο καταπληκτικό πλήθος ανθρώπων που αγαπούσαν την αλήθεια όπως τη φορά εκείνη στην Ουάσιγκτων​—9.000 απ’ αυτούς! Ήταν προνόμιό μου ν’ ακούσω την εντυπωσιακή αναγγελία ότι ο «πολύς όχλος», για τον οποίον γίνεται λόγος στην Αποκάλυψι 7:9-17, δεν είναι μια δευτερεύουσα ουρανία τάξις, αλλά είναι μια γήινη τάξις πιστών ανθρώπων που θα ζήσουν επί της γης υπό την βασιλείαν του Θεού. Αυτή η «νέα αλήθεια» μου υπενθύμισε ένα περιστατικό που είχε γίνει δέκα χρόνια πριν. Ένας άνδρας, που συγκαταριθμούσε, επίσης, τον εαυτό του μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, είχε εκφράσει παρόμοιες σκέψεις βασισμένες στους δικούς του συλλογισμούς και άρχισε να διαδίδη τις ιδέες του. Αλλά πού ήταν τώρα αυτός ο άνθρωπος; Είχε βυθισθή στη λησμονιά. Αυτό μ’ εδίδαξε ότι και όταν ακόμη ένας νομίζη ότι κατανοεί κάτι καλύτερα απ’ ό,τι η οργάνωσις του Θεού διδάσκει κατά τον καιρό εκείνο, δεν πρέπει να προχωρή αλαζονικά.

Το 1953 κατέστη δυνατόν για μένα να παρακολουθήσω μια άλλη ακόμη συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης. Τέτοιες συνελεύσεις μου φαίνονται ότι είναι τεκμήρια του ότι ο Ιεχωβά επιδοκιμάζει το λαό του. Φέρνουν σ’ εξέχουσα θέσι προ των οφθαλμών μας το πόσο μεγαλειώδη οργάνωσι φωτός έχει ο Ιεχωβά επί της γης, που διανέμει πνευματική «τροφήν εν καιρώ».​—Ματθ. 24:45.

Ασφαλώς μια ολόκληρη ζωή υπηρεσίας σε οίκο Μπέθελ, όπου τέτοια ‘τροφή εν καιρώ’ παρασκευάζεται και διανέμεται, είναι ένα πολύ ευλογητό προνόμιο, διότι φέρνει ικανοποίησι, που κανένα κοσμικό επάγγελμα δεν μπορεί να δώση. Είναι μια ικανοποίησις με το συναίσθημα ότι ένας έχει εργασθή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Ευχαριστώ τον μεγάλο Θεό Ιεχωβά που μ’ εκάλεσε έξω από το πνευματικό σκοτάδι στο ένδοξό του φως.

(Παρά την κλονισμένη υγεία του στα τελευταία του χρόνια, ο Αδελφός Κουν, που αγαπούσε την «άνω κλήσιν», η οποία αναφέρεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή 3:14, παρέμεινε πιστός στη διακονία στο Μπέθελ της Βέρνης μέχρι του θανάτου του που έλαβε χώραν στις 5 Οκτωβρίου 1963.)

Υπακοή​—μια Πηγή Πλουσίων Ευλογιών

Αφήγησις υπό Χάινριχ Ντουένγκερ

ΗΜΟΥΝ ένα μειράκιον μόλις δεκαεπτά ετών, που διέμενα στο Αμβούργο της Γερμανίας, οπότε ενδιαφέρθηκα για την Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω τακτικά. Αυτό ήταν πριν από εξήντα χρόνια. Πόσο ευτυχής είμαι τώρα που σ’ εκείνη τη νεαρή ηλικία εξετίμησα τον λόγο του Θεού αρκετά ώστε να ζητήσω βοήθεια για να τον κατανοήσω! Με υπακοή ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του, απήλαυσα πλούσιες ευλογίες, επειδή εδέχθηκα τη θεία καθοδήγησι στους πολύ ταραχώδεις καιρούς της ανθρωπίνης ιστορίας.

Η έναρξις, ωστόσο, της ερεύνης μου για την κατανόησι της Γραφής ήταν πολύ ανικανοποίητη. Μια εξέτασις των Ορθοδόξων Εκκλησιών μού απεκάλυψε ότι μάλλον οι θρησκευτικές παραδόσεις, παρά ο λόγος του Θεού, ήσαν τα χαρακτηριστικά της θρησκείας των, και ότι οι ενορίται, ως επί το πλείστον, ήσαν αδιάφοροι στις διδασκαλίες της Γραφής. Πού θα μπορούσα να βρω βοήθεια για να κατανοήσω τον λόγο του Θεού; Αναζητούσα καθοδήγησι.

Έπειτα, στο 1907, μια μέρα, όταν άνοιξα την εφημερίδα Γκενεράλ Αντσάιγκερ του Αμβούργου, ένα φυλλάδιο με τίτλο «Τα Δικαιώματα του Πρωτοτόκου Επωλήθησαν» γλύστρησε έξω. Η Εταιρία Σκοπιά στη Μπάρμεν της Γερμανίας (τμήμα της Βούππερταλ της Γερμανίας από το 1929), διεμοίραζε μια μεγάλη ποσότητα από τέτοια Γραφικά φυλλάδια μέσω της εφημερίδος εκείνης. Το διάβασα με ζωηρό ενδιαφέρον, και με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησι να γράψω για τις διαφημιζόμενες Γραφικές Μελέτες. Τι χαρά απήλαυσα με τη μελέτη αυτών των τόμων! Επί τέλους είχα εύρει τη βοήθεια για την κατανόησι της Γραφής προς την οποία απέβλεπα.

ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΥΘΥΝΩΝ

Αμέσως έγινα συνδρομητής στο περιοδικό Η Σκοπιά και ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησι να διανέμω φυλλάδια από σπίτι σε σπίτι. Το έκαμα με την ελπίδα ότι και πολλοί άλλοι άνθρωποι θα έφθαναν σε μια κατανόησι της Γραφής και θα ήσαν τόσο ευτυχείς όσο ήμουν και εγώ. Αλλά γρήγορα βρήκα ότι δεν ήσαν πολλοί εκείνοι που ζητούσαν μια σαφή γνώσι της Γραφής. Όταν δε έδωσα τις Γραφικές Μελέτες και τα Γραφικά φυλλάδια στους γονείς μου και στους άλλους συγγενείς, αντί να τα δεχθούν με χαρά, εξεδήλωσαν εναντίωσι. Αυτό, όμως, δεν με απεθάρρυνε, διότι ήμουν πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η αλήθεια και ότι άλλοι, επίσης, θα εγίνοντο ευτυχείς με αυτή.

Έτσι έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά, η οποία με έφερε σ’ επαφή με τρεις ή τέσσερες άλλους ενδιαφερομένους στο Αμβούργο. Ύστερ’ από λίγο καιρό αρχίσαμε μαζί τη μελέτη των τόμων των Γραφικών Μελετών. Την εποχή εκείνη ο επόπτης του τμήματος για το έργο του κηρύγματος στη Γερμανία έκαμε την εισήγησι να διευθετήσωμε δημόσιες Γραφικές συναθροίσεις στο Αμβούργο. Το κάμαμε με χαρά με τη βοήθεια ικανών αδελφών από το Κεντρικό Γραφείο της Μπάρμεν.

Το επόμενο έτος, στο 1909, επεσκέφθηκα τον οίκον Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά στη Μπάρμεν, όπου είχα την ευκαιρία να συμβολίσω την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το βάπτισμα στο νερό. Αυτή ήταν μία ευτυχής ημέρα! Αλλά τότε αντιμετώπισα μια απόφασι. Ο υπηρέτης του τμήματος συνέστησε να εισέλθω στην υπηρεσία του ολοχρονίου κηρύγματος. Εγνώριζα ότι οι γονείς μου θ’ απεγοητεύοντο πολύ αν άφηνα την κοσμική μου εργασία. Εν τούτοις, ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του ζητήματος, επείσθηκα ότι για μένα ήταν θέλημα του Κυρίου να μπω στην υπηρεσία του σκαπανέως. Έτσι, εγκατέλειψα την κοσμική μου εργασία στις 30 Σεπτεμβρίου 1910 και την επόμενη ημέρα άρχισα το ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος στο Αμβούργο.

Η ευλογία του Κυρίου ήταν επάνω στις προσπάθειές μας και άλλοι άρχισαν να συνδέωνται με τον μικρό μας όμιλο συμμελέτης. Εργαζόμουν, επίσης, και σε άλλες πόλεις στην επαρχία του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Αλλά τότε, το θέρος του 1911, εκλήθηκα από την Εταιρία να γίνω μέλος της οικογενείας Μπέθελ στη Μπάρμεν και με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησι αυτή.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Τα αμέσως προηγούμενα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήσαν ευτυχισμένα χρόνια για μένα. Ένοιωθα χαρά εργαζόμενος με τους αδελφούς του Μπέθελ και μετέχοντας στη διακονία του αγρού τις Κυριακές, διανέμοντας φυλλάδια από θύρα σε θύρα. Ειδοποιούσαμε τους ανθρώπους ότι ένας καιρός μεγάλης θλίψεως θα ξεσπούσε το 1914, καθώς οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» επρόκειτο να τερματισθούν στο έτος εκείνο. (Λουκ. 21:24) Το 1910 ο υπηρέτης τμήματος έδωσε μια δημοσία διάλεξι σε μια μεγάλη αίθουσα στη Μπάρμεν επάνω στο θέμα αυτό και είχε διεγείρει μεγάλη προσοχή. Αυτό έκαμε τους αντιπάλους μας να χλευάσουν λέγοντας ότι ήσαν υποχρεωμένοι να μας ανέχωνται ως το 1914. Αλλ’ ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη ξαφνικά, και ο χλευασμός των εσταμάτησε.

Αυτό ήγειρε το ζήτημα της στρατιωτικής υπηρεσίας. Πώς θα μπορούσα εγώ ένας Χριστιανός, που αγαπώ τους πλησίον μου, να αναλάβω, εν τούτοις, φονικά όπλα για να τους καταστρέψω; Ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του πράγματος επείσθηκα ότι έπρεπε να υπακούσω στις εντολές του Ιεχωβά και να αρνηθώ να λάβω μέρος στη στρατιωτική προσπάθεια της Γερμανίας. Έτσι την άνοιξι του 1915, όταν εκλήθηκα για πολεμική υπηρεσία, αμέσως έγραψα στις αρχές και είπα ότι αρνούμαι να δώσω τον στρατιωτικό όρκο και να φέρω όπλα.

Εξαιτίας της στάσεως μου εκλήθηκα ενώπιον ενός στρατιωτικού χειρουργού για εξέτασι. Προσεπάθησα να του δείξω ότι, αντίθετα προς εκείνο που οι εξουσίες μπορεί να νομίσουν, η στάσις μου απεδείκνυε ένα πνεύμα υγιεινής διανοίας. Κάποτε με ωδήγησαν στο δικαστήριο, Μ’ ερώτησαν: «Τι θα εκάναμε αν όλοι ενεργούσαν όπως εσύ;» Η σύντομη απάντησίς μου ήταν: «Τότε δεν θα είχαμε πόλεμο.» Μου υπέβαλαν πολλές ερωτήσεις, και υπήρξα ευτυχής για την ευκαιρία, που είχα να δώσω μια καλή μαρτυρία για την αλήθεια.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΕΙΤΑΙ

Ύστερ’ από τον πόλεμο ο Ιεχωβά άνοιξε τη θύρα για ένα πιο μεγάλο έργο κηρύγματος. Ο Γερμανικός λαός απεγοητεύθη πολύ από την έκβασι του πολέμου, και η επιρροή των κληρικών εξησθένησε σοβαρά. Γι’ αυτό δεν υπήρχε καμμιά εναντίωσις στο κήρυγμά μας, ακόμη και στα μέρη όπου πλεονάζουν οι Καθολικοί, και γρήγορα άρχισαν ν’ αναπηδούν σε όλη τη Γερμανία μικρές εκκλησίες. Μου ανετέθη από την Εταιρία να κάνω διευθετήσεις για δημόσιες Γραφικές ομιλίες σε πολλές πόλεις στη Δυτική Γερμανία και να βοηθήσω στη διοργάνωσι εκκλησιών εκεί. Τι χαρά ήταν για μένα να βλέπω την αναζωογόνησι του έργου της μαρτυρίας, που προσωρινά έκειτο ως νεκρό στους δρόμους!​—Αποκάλ. 11:8.

Με τη διάδοσι του κηρύγματος, τα καταλύματα στη Μπάρμεν γρήγορα πολλαπλασιάσθηκαν. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη μεταφοράς σε μεγαλύτερο κτίριο στο Μαγδεμβούργο, όπου συνεκροτήθη ένα τυπογραφικό εργοστάσιο. Στο 1931 ο αριθμός των διακόνων στον αγρό ηυξήθη σε 10.000 και πλέον, το δε τυπογραφείον στο Μαγδεμβούργο τους εφωδίαζε μ’ εκατομμύρια αντίτυπα Γραφικών βοηθημάτων για διανομή. Τα επόμενα δύο έτη είδαν μεγαλύτερες αυξήσεις, μ’ ένα αξιοσημείωτο αποκορύφωμα από 19.000 και πλέον που ελάμβαναν μέρος στο έργο του κηρύγματος στη Γερμανία στις αρχές του 1933.

Κατά την περίοδο αυτή ενισχυόμεθα για την τρομερή εποχή της ταλαιπωρίας, που επήλθε με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Η υιοθέτησις του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» στο 1931 ήταν μια πραγματική ενθάρρυνσις να σταθούμε στερεοί στο πλευρό του μεγάλου Θεού Ιεχωβά. Γι’ αυτό, όταν στο 1933 έγινε η απαγόρευσις του έργου μας στη Γερμανία, οι αδελφοί εξετίμησαν την ανάγκη της αφόβου ενεργείας. Οι πολλές προτροπές «Μη φοβού», που υπάρχουν στη Γραφή, άρχισαν τότε ν’ ασκούν μεγάλη δύναμι στη ζωή μας.

ΑΠΟΔΟΧΗ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Με την έναρξι των δυσκολιών στο 1933 διετάχθηκα να ταξιδέψω στην Ουγγαρία για να βοηθήσω εκεί το έργο του κηρύγματος. Προς έκπληξί μου, η αστυνομία του Μαγδεμβούργου μού παρεχώρησε την άδεια ταξιδίου, και γρήγορα ανεχώρησα για την Ουγγαρία.

Εκεί στη Βουδαπέστη ο Ιεχωβά άνοιξε το δρόμο για τη Σκοπιά και διάφορα βιβλιάρια έπρεπε να τυπωθούν στην Ουγγρική γλώσσα. Οι αρχές δεν επεχείρησαν να επέμβουν για ένα χρονικό διάστημα, οι δε αδελφοί σ’ όλη την Ουγγαρία έλαβαν ενεργό μέρος στη διανομή των εντύπων. Έτσι, πολλά άτομα καλής θελήσεως συνεδέθησαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Επί δυο χρόνια απήλαυσαν πολλές πλούσιες ευλογίες διαδίδοντας το άγγελμα της Βασιλείας στην Ουγγαρία.

Τότε μια μέρα πήρα είδησι ότι ο υπηρέτης τμήματος στη Γερμανία είχε φυλακισθή από τη Γκεστάπο στο Μαγδεμβούργο, κι εκλήθηκα να επιστρέψω και να συνεχίσω εγώ το έργον εκεί. Αλλ’ οι αδελφοί της Βουδαπέστης διεμαρτυρήθησαν: «Αν πάτε πίσω στη Γερμανία θα φυλακισθήτε πιθανόν, ενώ εδώ μπορείτε να εξακολουθήσετε να βοηθήτε εμάς.» Τους είπα ότι δεν είναι ζήτημα το αν θα φυλακισθώ ή όχι, αλλ’ ότι πήρα εντολές από την οργάνωσι του Ιεχωβά. «Η υπακοή είναι πάντοτε προτιμότερη», εξήγησα.

Όταν επέστρεψα στο Μαγδεμβούργο, έμαθα ότι η Γκεστάπο ανεκάλυψε ότι η Εταιρία είχε ενοικιάσει ένα δωμάτιο, όπου εφυλάσσοντο οι διευθύνσεις πολλών αναγνωστών της Σκοπιάς και άλλα έγγραφα. Με την έρευνα του δωματίου ήλπιζαν να παρουσιάσουν αποδείξεις ως βάσι για να δημεύσουν την περιουσία μας. Γι’ αυτό, χωρίς αναβολή μετέφερα τα πάντα από το δωμάτιο και όταν έφθασε η Γκεστάπο βρήκαν μόνον κενά ράφια. Η απογοήτευσίς των ήταν μεγάλη.

Η Γκεστάπο του Βερολίνου απεφάσισε τότε να λάβη αυστηρά μέτρα εναντίον μας. Ένα πρωί έφθασαν στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου, εσφράγισαν όλα τα τυπογραφικά μηχανήματα και έκαμαν έρευνα στα δωμάτια. Είχα την πρόθεσι να πάω στη Χάλλε να ιδώ τον δικηγόρο, που εφρόντιζε για τις υποθέσεις της Εταιρίας την εποχή εκείνη, αλλ’ η Γκεστάπο έφθασε στα Μπέθελ πριν αναχωρήσω. Είχα, επίσης, καθορίσει να συναντήσω τον υπηρέτη τμήματος της Ελβετίας στο Βερολίνο την επόμενη ημέρα, για να τακτοποιήσω σπουδαία ζητήματα, επειδή αυτός ήταν τότε υπεύθυνος για το έργο στη Γερμανία.

Αλλά τώρα εφαίνετο ότι η Γκεστάπο θα επενέβαινε στα σχέδια μου αυτά. Όταν έφθασαν, εγώ ήμουν σ’ ένα από τα δωμάτια. Επειδή ήταν αδύνατο να διαφύγω εκλείδωσα την πόρτα από μέσα. Πολλές φορές η λαβή της κλειδαριάς της πόρτας γύρισε με ορμή εμπρός και πίσω, αλλά δεν μπόρεσαν να παραβιάσουν τη πόρτα. Πόσες φορές εγώ και άλλοι αδελφοί είχαμε ιδεί τον εχθρό να περνά από κοντά μας ή κοντά στα έντυπα που επεδίωκαν να βρουν! Ήταν σαν να τους ετύφλωνε τα μάτια ο Ιεχωβά. Έτσι συνέβη και σ’ αυτή την περίπτωσι.

Τρεις ώρες αργότερα μπόρεσα να αναχωρήσω απαρατήρητος από μια άλλη έξοδο. Αφού δεν με βρήκαν, ο αρχηγός της Γκεστάπο Μαγδεμβούργου διετάχθη να κατευθυνθούν στον τόπο του δικηγόρου στο Χάλλε για να με συλλάβουν εκεί. Εν τω μεταξύ, είχε αφεθή φρουρά στο Μπέθελ για να με συλλάβουν, αν επέστρεφα. Τις ενέργειες αυτές έμαθα, όταν μετά δύο μέρες αργότερα συναντήθηκα στο Χάλλε με τον δικηγόρο μου. Ανεκάλυψα, επίσης, ότι, ως αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων, η Γερμανική ιθαγένεια μού αφηρέθη. Επομένως, όταν τελικά επεκοινώνησα με τον Ελβετό υπηρέτη Τμήματος στο Βερολίνο, απεφασίσθη ότι εγώ δεν μπορούσα να κάμω τίποτε πια στη Γερμανία και με έστειλε στο Ντάντσιχ, της Πολωνίας.

Αργότερα, ο ίδιος εφυλακίσθη από τη Γκεστάπο κι εκρατήθη επί μια εβδομάδα. Ύστερ’ από την απελευθέρωσί του με εκάλεσε στη Βέρνη της Ελβετίας.

Έπειτα στο 1936 έλαβα ένα διορισμό για να βοηθήσω στο Μπέθελ της Πράγας, στη Τσεχοσλοβακία. Επί τρία σχεδόν χρόνια υπηρετούσα εκεί, και ο Ιεχωβά πλούσια ευλόγησε το έργο μας στη χώρα εκείνη. Οι εκκλησίες έπαιρναν μέρος με χαρά στο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας και από μέρους των αρχών είχαμε μικρές ενοχλήσεις. Αλλ’ όταν οι Εθνικοσοσιαλισταί προσήρτησαν τη Σουδητία στο 1938, έγινε καταφανές ότι γρήγορα όλη η Τσεχοσλοβακία θα βρισκόταν στα χέρια των. Όταν δε ξαφνικά εβάδισαν ένα πρωί τον Μάρτιο του 1939 μέσα στην Πράγα, αμέσως αρχίσαμε να διαλύωμε τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις και κατωρθώσαμε να τα φορτώσωμε για την Ολλανδία. Έπειτα εργασθήκαμε κάτω από την επιφάνεια. Έλαβα οδηγίες ν’ αναχωρήσω για τη Βέρνη αφού οργανωθή το κάτω από την επιφάνεια έργο του κηρύγματος των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.

Αργά ένα βράδυ εγκατέλειψα την Πράγα, ενώ ενωρίς το πρωί της επομένης ένας αξιωματικός της Γκεστάπο ήλθε στο Μπέθελ της Πράγας για να με συλλάβη. Απόρησαν που δεν ήλθε πρωτύτερα, αφού είχαν ήδη φθάσει πριν από δύο εβδομάδες στην Πράγα. Ύστερ’ από ένα επικίνδυνο ταξίδι, έφθασα ασφαλώς στην Ελβετία μέσω της Ουγγαρίας.

ΠΟΛΛΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΝΗ

Ο πόλεμος ήταν απειλητικός και οι Ελβετικές αρχές επιθυμούσαν πολύ να εγκαταλείψουν τη χώρα όλοι οι ξένοι. Αυτό περιελάμβανε ακόμη και τους αδελφούς εκείνους που ήσαν πολλά χρόνια στο Μπέθελ της Βέρνης. Η Εταιρία Σκοπιά είχε κάμει διευθετήσεις για τους αδελφούς αυτούς να πάνε στη Βραζιλία και ν’ αναλάβουν εκεί υπηρεσία σκαπανέως. Έγιναν οι τελευταίες προετοιμασίες μας, εκρατήθησαν θέσεις, και καθωρίσθηκε η ημέρα και η ώρα της αναχωρήσεως. Αλλά μια ώρα πριν από την αναχώρησί μας από τη Βέρνη, μας ειδοποίησαν ότι το πλοίο δεν θα αναχωρούσε από τη Γένοβα, επειδή η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο. Επομένως έπρεπε να μείνωμε στη Βέρνη.

Πολλά ως τώρα χρόνια υπηρέτησα στο Μπέθελ της Βέρνης και απήλαυσα πολλές πλούσιες ευλογίες. Τι μεγάλη έκπληξις ήταν όταν ένας αδελφός της Ελβετίας με προσεκάλεσε να παρευρεθώ στη διεθνή συνέλευσι της Νέας Υόρκης στο 1950! Μου επεφυλάσσοντο άλλες πλούσιες ευλογίες, όταν η Εταιρία με εκάλεσε να παρευρεθώ στις ακόμη μεγαλύτερες συνελεύσεις της Νέας Υόρκης στο 1953 και 1958. Πόσο βαθιά εξετίμησα τη χάρι του Ιεχωβά διότι έκαμε δυνατόν για μένα το να παρευρεθώ σ’ εκείνες τις διεθνείς συνελεύσεις!

Όταν ατενίζω προς τα πίσω στα πενήντα τριάμισυ χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας, που άρχισα με τις πρώτες ημέρες μου ως σκαπανέως στο Αμβούργο αισθάνομαι τον εαυτό μου ευτυχή που εδέχθηκα με σοβαρότητα τη Γραφική ευθύνη να κηρύττω τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Έχω δαπανήσει πολλά από τα χρόνια μου υπηρετώντας σε Οίκους Μπέθελ σε διάφορες χώρες, όπου η θέσις μου ήταν όχι να εκλέξω την υπηρεσία που θα μου ήταν αρεστή, αλλά, μάλλον, να εκτελώ τα έργα στα οποία διωριζόμουν. Πόσον ευτυχής είμαι διότι πάντοτε εφρόντιζα να ακολουθώ την κατεύθυνσι του Ιεχωβά μέσω της επιγείου οργανώσεώς του με πιστή εκτέλεσι αυτών των διορισμών! Διότι είναι αληθές ότι αυτή η υπακοή είναι που υπήρξε μια πηγή πλουσίων ευλογιών.

[Εικόνα στη σελίδα 439]

Bethel Home at Berne, Switzerland

Πρόβλεψις για Φροντίδα Επεκτάσεως στη Δομινικανή Δημοκρατία

ΘΑ ΕΦΑΙΝΕΤΟ ως αδύνατον πριν από λίγα μόλις χρόνια. Η τυραννία του καθεστώτος Τρουγίλλο απώθησε με βία τους μάρτυρας του Ιεχωβά κάτω από την επιφάνεια, και πολλοί υπεβλήθησαν σε κτηνώδη μεταχείρισι σε φυλακές της Δομινικανής Δημοκρατίας. Αλλά τώρα, στις 12 Οκτωβρίου 1963, υπήρχαν 550 ενθουσιώδεις μάρτυρες που συγκεντρώθηκαν για ν’ αφιερώσουν ένα ωραίο νέο κτίριο του τμήματος. Τι κατέστησε δυνατόν αυτό;

Πρώτη ήλθε η άρσις της απαγορεύσεως που είχε γίνει εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά το 1960. Κατόπιν, τον Μάιο του 1961, ο δικτάτωρ Τρουγίλλο εδολοφονήθη και, εν καιρώ, ανέλαβε μια νέα κυβέρνησις. Αφού αποκατεστάθη η ελευθερία του κηρύγματος, κι επανήλθαν οι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς, ο αριθμός των ενεργών διακόνων των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία γρήγορα αυξήθηκε από 460 που ήσαν στο 1960 σ’ ένα αποκορύφωμα από 1.155 στο 1963.

Τον Απρίλιο του 1962, όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά επεσκέφθη τη Δομινικανή Δημοκρατία, διέγνωσε την ανάγκη μεγαλυτέρων ευκολιών για τη φροντίδα επεκτάσεως του έργου κηρύγματος. Γι’ αυτό έγιναν διευθετήσεις για την αγορά εκλεκτού οικοπέδου σε απόστασι τριών μόνο οικοδομικών τετραγώνων από το Εθνικό Μέγαρο του Αγίου Δομίγκου. Απ’ αυτό το μεγάλο οικόπεδο στη διασταύρωσι της Λεωφόρου Φράνσια με την Οδό Γκάλβαν, υπήρχε θέα καθ’ όλον το μήκος ως τη θάλασσα.

Εν τούτοις, ύστερ’ από ένα μήνα, ελήφθη έγκρισις από την κυβέρνησι για την αγορά του οικοπέδου. Κατόπιν, τον Νοέμβριο του 1962, η κυβέρνησις ενέκρινε τα οικοδομικά σχέδια, και η ανοικοδόμησις άρχισε σχεδόν αμέσως. Την 1η Ιουλίου 1963, το διώροφο κτίριο ήταν έτοιμο και αρκετά περατωμένο ώστε να επιτρέπη την εγκατάστασι σ’ αυτό, μολονότι υπελείποντο ακόμη μερικές συμπληρώσεις.

Το Σάββατο, 12 Οκτωβρίου, εκατοντάδες επισκεπτών συνεκεντρώθησαν το απόγευμα για να επιθεωρήσουν το αποπερατωμένο κτίριο. Πόσο έξοχα προβάλλει στην κοινότητα το διώροφο αυτό κτίριο που έχει σχήμα L! Είναι ένα κομψό δίχρωμο οικοδόμημα, του οποίου το κάτω πάτωμα έχει το σκοτεινό χρώμα της κέδρου, το δε άνω πάτωμα, που προεξέχει κατά ολίγες ίντσες από το πρώτο πάτωμα, φέρει ανοιχτό αμμώδες χρώμα. Ένα χαμηλό τοίχωμα διαχωρίζει τα πεζοδρόμια από το οικόπεδο, κι ένα άνοιγμα επί της Οδού Γκάλβαν επιτρέπει στους επισκέπτας να μεταβούν στις πόρτες της Αιθούσης Βασιλείας.

Έναντι του σταυροδρομίου είναι η είσοδος της Αιθούσης Βασιλείας, με τις φαρδιές με δύο φύλλα πόρτες και την ελκυστική πρόσοψι, που έχει κατασκευασθή από πλίνθους και πέτρες. Η αίθουσα μπορεί να περιλάβη 200 άτομα, οι δε ήπιες θαλάσσιες αύρες παρέχουν αρκετό αερισμό.

Πιο πάνω στη Λεωφόρο Φράνσια είναι η κυρία είσοδος του κτιρίου. Εισερχόμενος ο επισκέπτης βρίσκεται στην αίθουσα αναμονής στρωμένη με μωσαϊκά, αριστερά της οποίας είναι τα Γραφεία του τμήματος κι η αποθήκη. Πίσω από την αίθουσα αναμονής μια πόρτα οδηγεί στη μακρά τραπεζαρία και στο συγχρονισμένο μαγειρείο. Αριστερά της αιθούσης αναμονής πίσω από το γραφείο, ένα ανοιχτό κλιμακοστάσιο οδηγεί στον δεύτερο όροφο. Στην κορυφή του κλιμακοστασίου είναι ένας μικρός διάδρομος, από τον οποίον μπορεί κανείς να προχωρήση προς τα έξη καλά αεριζόμενα υπνοδωμάτια στις δύο πτέρυγες του κτιρίου, με εγκαταστάσεις λουτρού και τουαλέττας. Πάνω στη στέγη μια υδροδεξαμενή χωρητικότητος 500 γαλλονίων εξασφαλίζει συνεχή ύδρευσι, ακόμη κι όταν λείπη η παροχή ύδατος από το δίκτυο της πόλεως.

Στις 7 μ.μ. ένα ακροατήριο 550 ατόμων κατέκλυσε την Αίθουσα Βασιλείας μέχρις υπερχειλίσεως, για ν’ απολαύση ένα δίωρο πρόγραμμα, που περιελάμβανε μια συναρπαστική ιστόρησι του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία από έναν, που ήταν έγκλειστος επί οκταετίαν στις φυλακές του Τρουγίλλο. Τελικά, ο πραγματικός σκοπός της περιστάσεως εκορυφώθη με την ομιλία αφιερώσεως του αντιπροέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Φ. Γ. Φραντς.

Και η εμφάνισις μόνο του κτιρίου αυτού εξυπηρετεί ήδη τον επιδιωκόμενο σκοπό του να επιστήση την προσοχή των ανθρώπων στη βασιλεία του Θεού. Τα σιδερένια γράμματα υπεράνω της εισόδου της Αιθούσης Βασιλείας, Salón del Reino de los Testigos de Jehová (Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά), αναγινώσκονται κάθε μέρα μεγαλοφώνως και σχολιάζονται από τους διερχομένους. Ένα μικρό παιδί, ατενίζοντας προσεκτικά το κτίριο, είπε σε μια ιεραπόστολο: «Κυρία, αυτό το κτίριο εκτίζετο σιγά-σιγά, και ιδέτε τι όμορφο έγινε!»

Πόσο ευτυχείς είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία που έχουν αυτό το ωραίο κτίριο! Η επιθυμία τους είναι να χρησιμεύση αυτό στο να φέρη τ’ όνομα και τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού υπ’ όψιν χιλιάδων ακόμη από τους συμπολίτας των.

[Εικόνα στη σελίδα 381]

Τα Γραφεία του Τμήματος της Σκοπιάς στη Δομινικανή Δημοκρατία

Αλλαγή Διαθέσεως Στο Κουεμπέκ

ΕΝΑΣ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που παρηκολούθησε τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» στην πόλι Τρουά-Ριβιέρ (Τρεις Ποταμοί), στο Κουεμπέκ του Καναδά, αφηγείται αυτή την πείρα: «Συνάντησα έναν άνδρα εβδομήντα και πλέον ετών στη συνέλευσι. Είχε άσπρα μαλλιά και μια ευγενική, αν και επίσημη, όψι. Είχε διατελέσει αστυνομικός, και το 1949 ήταν πολύ δραστήριος στο να οδηγή ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας στο Μόντρεαλ και να μεταφέρη πολλούς μάρτυρας του Ιεχωβά στο αστυνομικό τμήμα. Άρχισα ν’ αφηγούμαι μερικές πείρες μου, που είχα με την αστυνομία εκείνο τον καιρό. Κατέβασε το κεφάλι του, και κυττάζοντας το πάτωμα, είπε, ‘βρισκόμουν σε τόση άγνοια τότε’. Αγαπά τώρα τις αλήθειες του Λόγου του Θεού και ήθελε να καθήση εκεί, που θα μπορούσε ν’ ακούη κάθε λέξι. Κρατούσε σημειώσεις για να εξετάση τα Γραφικά εδάφια όταν θα επέστρεφε στο σπίτι του. Είπε ότι δεν είχε βαπτισθή ακόμη αλλ’ ήλπιζε να προβή σε βάπτισμα.»

Αλλαγή διαθέσεως εξεδηλώθη, επίσης, από τους σταθμούς ραδιοφώνου και τηλεοράσεως και από τις εφημερίδες, που γενικά, δεν είχαν δείξει φιλική στάσι στο παρελθόν. Για πρώτη φορά έλαβε χώραν συνέντευξις με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στον Γαλλικό Ραδιοσταθμό του Καναδά (CBF), το πρόγραμμα δε ακούσθη σε όλες τις πόλεις της επαρχίας, ως επίσης και σε όλο το Γαλλικό δίκτυο στον Καναδά. Ο Αγγλικός ραδιοσταθμός του Μόντρεαλ (CBC) εξέπεμψε μια συνέντευξι οκτώ λεπτών. Ο ραδιοσταθμός CKLM του Μόντρεαλ στις εκπομπές του περιέλαβε μια συνέντευξι, δύο δε ραδιοσταθμοί στο Τρουά-Ριβιέρ έκαναν καθημερινώς σχόλια επί της συνελεύσεως στη διάρκεια της εβδομάδος της συνελεύσεως. Αυτοί που ελάμβαναν μέρος στις συνεντεύξεις στους διαφόρους σταθμούς ήθελαν να συζητήσουν ειδικά επάνω στις δοξασίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης, ο σταθμός τηλεοράσεως της Πόλεως Κουεμπέκ παρεχώρησε μια συνέντευξι, αν και η συνέλευσις διεξήχθη σε απόστασι εβδομήντα πέντε μιλίων. Η Γαλλική εφημερίδα της Τρουά-Ριβιέρ, Λε Νουβελλίστ, («Ο Νεολόγος») που δεν ήταν ευνοϊκή στο παρελθόν, διέθεσε περισσότερες από 100 ίντσες στήλης για τη συνέλευσι. Οι μεγαλύτερες εφημερίδες των πόλεων Μόντρεαλ και Κουεμπέκ, επίσης, εκάλυψαν με σχόλια τη συνέλευσι, μαζί με την εβδομαδιαία εφημερίδα του Μόντρεαλ, Λε Νουβώ Σαμντί (Το Νέο Σάββατο), που εδημοσίευε ένα άρθρο τεσσάρων σελίδων με πολλές φωτογραφίες, Το άρθρο, που εδημοσιεύθη στο τεύχος της 5ης Οκτωβρίου 1963, έλεγε μεταξύ άλλων:

«Τι είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά; Αναμφιβόλως, πολλοί υποβάλλουν αυτή την ερώτησι. Ποιοι είναι αυτά ‘τα πονηρά άτομα’, για τα οποία ακούσαμε στο παρελθόν, αυτοί οι Σατανικοί σκύλοι, για τους οποίους έχομε ακούσει ότι είναι σκοτεινότεροι από τον Διάβολο τον ίδιο; Είναι καλοί άνθρωποι, όπως σεις κι εγώ, οικογενειάρχαι, ταπεινοί εργάται, επαγγελματίαι, άνθρωποι από όλες τις τάξεις, που ζουν σύμφωνα με τις διδασκαλίες της Γραφής. Κάθε Μάρτυς πρέπει να βαδίζη στα ίχνη του Ιησού Χριστού και να εκδηλώση την πίστι του κηρύττοντας και διδάσκοντας . . . όπως έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοί του.»

Εν συνόλω, διετέθησαν χίλιες και πλέον ίντσες στις στήλες των εφημερίδων για τη συνέλευσι και το έργο των Μαρτύρων. Αυτό χωρίς αμφιβολία εβοήθησε στο να μεταβάλουν τη στάσι τους και πολλά άλλα άτομα, που τα έκαμε να είναι ευνοϊκά διατεθειμένα απέναντι του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού.

Ένας οικοδεσπότης, που ενοικίασε ένα δωμάτιο στους μάρτυρας του Ιεχωβά κατά τη διάρκεια της συνελεύσεως στη Τρουά-Ριβιέρ, του Κουεμπέκ, ετηλεφώνησε μετά τη συνέλευσι για να πη: «Δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να σας ευχαριστήσω για το προνόμιο που είχαμε να παραχωρήσωμε κατάλυμα σε μερικούς από τους αντιπροσώπους σας. Είχαμε και πολλούς άλλους φιλοξενήσει προηγουμένως αλλ’ ουδέποτε είχαμε τόσο ευγενικούς και διακεκριμένους ανθρώπους όπως οι δικοί σας. Είχαμε φαντασθή ότι οι άνθρωποί σας ήρχοντο πραγματικά να μας επιβάλουν τη θρησκεία σας, αλλά δεν το έκαμαν. Εμείς ήμεθα εκείνοι που εκάναμε ερωτήσεις, κι εμάθαμε τόσο πολλά απ’ αυτούς.»

Χρησιμοποίησις των Πόρων Μας μ’ ένα Θεοσεβή Τρόπο

«ΤΙΜΑ τον Ιεχωβά από των υπαρχόντων σου», λέγει ο εμπνευσμένος Λόγος του Ιεχωβά, η Αγία Γραφή. Τα υπάρχοντα αυτά, ή πόροι, αναφέρονται σ’ έναν ύμνο που ψάλλεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο ύμνος που ονομάζεται «Αφιέρωσις» και που περιλαμβάνεται στο βιβλιάριο Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, λέγει σε μια στροφή: «Πάρε μέρες και στιγμές κι ας κυλούνε όπως θες, πάρε άργυρο, χρυσό, μπρος σου τ’ αποθέτω ‘γω.»​—Παροιμ. 3:9, ΜΝΚ.

Τα λόγια αυτά εκφράζουν καλά τη στάσι του Χριστιανού έναντι των πόρων του από τον καιρό που κάνει αφιέρωσι προς τον Ιεχωβά Θεό· πράγματι, από τότε και στο εξής είναι υπόλογος προς τον Ιεχωβά για τη χρήσι των υπαρχόντων του μ’ ένα θεοσεβή τρόπο.

ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΘΕΟΣΕΒΗ ΤΡΟΠΟ

Ο χρόνος είναι ένα από τα υπάρχοντά μας, για το οποίον ο Θεός τηρεί υπόλογο τον αφιερωμένο Χριστιανό. Ο χρόνος του, ναι, αυτή αύτη η ζωή του ανήκει στον Ιεχωβά Θεό, διότι στους Χριστιανούς λέγεται: «Ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας». Εφόσον ο Χριστιανός έχει αγορασθή με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού, δεν είναι ελεύθερος να δαπανήση τον χρόνο του με ασεβείς τρόπους. Ένας απόστολος του Ιησού Χριστού έγραψε: «Αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών.»​—1 Κορ. 6:20· 1 Πέτρ. 4:3.

Ο καιρός, που κατά το παρελθόν εδαπανήθη σε ιδιοτελείς ευχαριστήσεις, δαπανάται τώρα χαρούμενα προς τιμήν του Θεού, ειδικώς με το να βοηθούνται άλλοι για να μάθουν περί της βασιλείας του Θεού και του πώς αυτή θα τερματίση το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων. «Διότι αι ημέραι είναι πονηραί», προειδοποιούν οι εμπνευσμένες Γραφές, «προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν.» (Εφεσ. 5:15, 16) Ο αφιερωμένος Χριστιανός ‘εξαγοράζει’ τον καιρόν επωφελούμενος απ’ όλα τα Χριστιανικά του προνόμια​—μελετώντας προσωπικά τον Λόγον του Θεού, παρακολουθώντας συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας, συμμετέχοντας στο κήρυγμα του ευαγγελίου και ούτω καθεξής—​με θυσία λιγώτερο σπουδαίων πραγμάτων. Χρησιμοποιεί τον χρόνο του με θεοσεβή τρόπο.

ΧΡΗΣΙΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Ένας άλλος πολύτιμος πόρος, που κατέχουν οι αφιερωμένοι Χριστιανοί, είναι η σωματική τους δύναμις. Είναι αλήθεια, ότι μερικοί είναι προχωρημένης ηλικίας και έχουν περιωρισμένη ενεργητικότητα, αλλ’ ό,τι έχουν το χρησιμοποιούν προς δόξαν Θεού. Όταν δαπανάτε ενέργεια στην υπηρεσία του Θεού και καταπονήσθε, τούτο δεν είναι απογοητευτικό αίσθημα αλλά γνησίως ικανοποιητικό, διότι «ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» (1 Κορ. 15:58) Θέλομε, έτσι, να μιμούμεθα τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος έδινε τόσο πλουσιοπάροχα από την ενέργειά του στην υπηρεσία του Θεού. Σε μια περίπτωσι, ο Ιησούς ήλθε στη Σαμαρειτική πόλι Σιχάρ, και η Βιβλική αφήγησις λέγει: «Ο Ιησούς λοιπόν κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκάθητο ούτως εις την πηγήν.» Είχε κουρασθή πολύ καθώς ωδοιπορούσε στη διακονία του Θεού και γι’ αυτό ανεπαύετο εκεί, ενώ οι μαθηταί του είχαν αποσταλή για ν’ αγοράσουν τρόφιμα. Εν τούτοις, όταν ανοίχθηκε ευκαιρία για να τιμήση τον Θεό, χρησιμοποιώντας τους διανοητικούς και σωματικούς του πόρους, ο Ιησούς, αν και κουρασμένος, την εξεμεταλλεύθη για να κηρύξη στην Σαμαρείτιδα, που ήλθε στο φρέαρ του Ιακώβ. Ως αποτέλεσμα, πολλοί επίστευσαν​—επειδή ο Ιησούς εχρησιμοποίησε την ενεργητικότητά του, αν και ήταν κατακουρασμένος, για να τιμήση τον Θεό και να εκτελέση το θέλημά Του.​—Ιωάν. 4:6-42.

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς απεκοιμήθη, αν και ήταν ημέρα, επειδή είχε δώσει τόσο ολοκάρδια από τη δύναμί του και την ενεργητικότητά του με θεοσεβή τρόπο. Ο Ιησούς και οι μαθηταί του είχαν επιβιβασθή σ’ ένα πλοίο για να διασχίσουν τη λίμνη φθάνοντας στην απέναντι όχθη της. «Και εσηκώθησαν. Ενώ δε έπλεον, απεκοιμήθη.» Λόγω του ότι είχε ανάγκη να ανανεώση την ενεργητικότητά του, επειδή είχε δαπανήσει τόσο μεγάλο μέρος της στην υπηρεσία του Θεού, ο Ιησούς ένοιωσε μια τάσι προς ύπνον και απεκοιμήθη τόσο βαθιά, ώστε οι μαθηταί του παρέστη ανάγκη να τον εξυπνίσουν, όταν εξέσπασε τρικυμία, αφού ακόμη και ο σφοδρός άνεμος και τα μεγάλα κύματα δεν μπόρεσαν να τον αφυπνίσουν.​—Λουκ. 8:22-24· Ματθ. 8:24, 25.

Τι παράδειγμα έχει ο Χριστιανός στον Ιησού Χριστό, «τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεως» ημών! Πρέπει ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν προσεκτικά, για να τον μιμηθούμε στη σοφή δαπάνη της ενεργητικότητος, μη σπαταλώντας την ποτέ σε ό,τι είναι ανωφελές. Ο Χριστιανός, αντί να κατασπαταλά ενέργεια σε συνήθειες βλαβερές στην υγεία, εντρυφώντας υπερβολικά σε διάφορες προσφιλείς ενασχολήσεις και αθλητικές επιδόσεις, παραμένοντας απησχολημένος έως πολύ αργά τη νύχτα ή αναπτύσσοντας κοινωνικότητα πέραν του δέοντος, συναισθάνεται την ευθύνη του προς τον Θεό για τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιεί την ενέργειά του και γι’ αυτό την δαπανά με θεοσεβή τρόπο.​—Εβρ. 12:2.

ΧΡΗΣΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ

Ο πλούσιος άνθρωπος, θα ήταν σε πλεονεκτική θέσι, αν θα μπορούσε να πλουτίση τον Θεό με τους οικονομικούς πόρους του. Αλλά καθώς ο Δαβίδ είπε σε προσευχή: «Σου, ω Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης.» (1 Χρον. 29:11, ΜΝΚ) Εφόσον τα πάντα ανήκουν στον Ιεχωβά, δεν είναι δυνατόν να τον πλουτίσωμε εμείς· αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τους οικονομικούς μας πόρους για να τον τιμήσωμε και να τον δοξάσωμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το χρήμα ενός πρέπει να δαπανάται στο καθ’ αυτό κήρυγμα της βασιλείας του Θεού ή ότι κάθε δραχμή πρέπει να ριφθή σ’ ένα κουτί συνεισφορών στην Αίθουσα Βασιλείας. Όχι· ένα μέρος των οικονομικών πόρων πρέπει να χρησιμοποιηθή για να ληφθή κατάλληλη φροντίδα για τις προσωπικές ανάγκες και την οικογένεια κάθε ατόμου. Αυτό αποτελεί χρήσι των οικονομικών πόρων με θεοσεβή τρόπο, εφόσον «εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν.»​—1 Τιμ. 5:8.

Ούτε, πράγματι, το να χρησιμοποιή ένας τους οικονομικούς πόρους του με θεοσεβή τρόπο απαιτεί μια ασκητική ζωή· δεν απαιτεί από τον Χριστιανό να εγκαταλείψη κάθε τι, χωρίς το οποίον θα μπορούσε να συνεχίση τη ζωή του. Λόγου χάριν, αν ένας έχη τη δυνατότητα, δεν θ’ αποτελούσε σπατάλη των οικονομικών του το ν’ αγοράση ένα καλό χαλί για το σπίτι του ή ένα ζωγραφικό πίνακα για τον τοίχο. Είναι αλήθεια ότι ένας θα μπορούσε να κάμη και χωρίς αυτά τα πράγματα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα ήταν κακή χρήσις των οικονομικών πόρων. Τι είναι εκείνο που καθορίζει αν ένας σπαταλά το χρήμα του ή όχι; Οι περιστάσεις· όπως είναι το εισόδημα ενός, οι ανάγκες και η χρήσις στην οποία θα τεθή κάθε είδος. Αλλ’ αν ένας Χριστιανός δαπανά το χρήμα του σε πράγματα, που ουδέποτε θα μετεχειρίζετο και που δεν εμπλουτίζουν τη ζωή του, δεν χρησιμοποιεί τους πόρους του με θεοσεβή τρόπο. Δεδομένου ότι οι συνθήκες διαβιώσεως ποικίλλουν, μια αγορά από ένα άτομο θα μπορούσε να είναι κατάλληλη χρήσις των πόρων, ενώ ένα άλλο πρόσωπο κάνοντας την ίδια αγορά θα μπορούσε να θεωρηθή ότι εντρυφά σε σπατάλη.

Εν τούτοις, μερικές χρήσεις των πόρων είναι εσφαλμένες άσχετα προς τις περιστάσεις ενός. Λόγου χάριν, θα μπορούσε κάποιος να πη, ‘Έχω περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζομαι και μπορώ να διαθέσω μερικά για τυχηρά παιγνίδια’. Αλλά τα τυχηρά παιγνίδια, αυτά καθ’ εαυτά, είναι κάτι κακό. Ένας Χριστιανός, λοιπόν, ουδέποτε θα μετεχειρίζετο το χρήμα του με τέτοιον τρόπο. Είναι υπεύθυνος απέναντι του Ιεχωβά Θεού για τη χρήσι όλων των πόρων, όχι ενός μέρους μόνον αυτών. Ουδέποτε είναι ορθό να σπαταλούμε τους πόρους μας.

Βέβαια, είτε λίγα έχει ένας είτε πολλά, ως αφιερωμένος Χριστιανός έχει το προνόμο να χρησιμοποιή μερικούς από τους πόρους του για την επέκτασι του κηρύγματος του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού, που διεξάγεται υπό την διεύθυνσι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Το κάνει αυτό με διαφόρους τρόπους. Λόγου χάριν, αυτός προσωπικώς επιβαρύνεται με τις δαπάνες που γίνονται για την επίδοσι του αγγέλματος της Βασιλείας στους ανθρώπους του δικού του τομέως. Αυτό πιθανόν να περιλαμβάνη την προμήθεια εξαρτύσεως με την οποία θα εργασθή, έξοδα κινήσεως, κλπ. Επιπροσθέτως, έχει το προνόμιον να συνεισφέρη, καθ’ όσον δύναται, παρέχοντας βοήθεια για την κάλυψι των δαπανών που συνδέονται με την διατήρησι Αιθούσης Βασιλείας, στην οποία μπορεί να γίνωνται οι συναθροίσεις της εκκλησίας, εφόσον για όλες αυτές τις δαπάνες φροντίζουν οι τοπικές εκκλησίες.

Εκτός απ’ αυτές τις ευκαιρίες, όσοι μπορούν δύνανται ν’ αποστέλλουν συνεισφορές κατ’ ευθείαν στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Τώρα, πώς θα χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια αυτά; Με θεοσεβή τρόπο. Η Εταιρία δαπανά κεφάλαια, παραδείγματος χάριν, για να διατηρή τυπογραφεία στον Καναδά, στη Βρεττανία, στη Γαλλία, στη Δανία, στη Δυτική Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Ινδία, στην Ιαπωνία, στις Φιλιππίνες, στην Αυστραλία, στη Νότιο Αφρική, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και σε άλλες ακόμη χώρες, για να προμηθεύη Γραφές και βοηθήματα Γραφικής μελέτης. Μέλη των κεντρικών γραφείων και του προσωπικού των τμημάτων, που είναι όλοι τους διάκονοι, λαμβάνουν ένα επίδομα 14 μόνον δολλαρίων κατά μήνα. Από τον πρόεδρο της Εταιρίας και όλα τα μέλη του συμβουλίου των διευθυντών ως το μέλος της οικογενείας που προσελήφθη εσχάτως, όλα τα μέλη της λαμβάνουν το ίδιο επίδομα. Αφιερώνουν τη ζωή τους για την προώθησι των συμφερόντων της Βασιλείας του Θεού, και το επίδομά τους απλώς τους βοηθεί να φροντίζουν για τις προσωπικές των ανάγκες και να καταβάλλουν τις δαπάνες που απαιτούνται στο να διακονούν προσωπικώς τους ανθρώπους στον τομέα των.

Η Εταιρία διατηρεί, επίσης τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, στην οποία εισάγονται δωρεάν σπουδασταί από όλα τα μέρη του κόσμου, στεγάζονται και διατρέφονται, τους παρέχεται δε ένα επίδομα και δωρεάν εκπαίδευσις επί δέκα μήνες. Έπειτα εξαποστέλλονται, κατόπιν διορισμού, σε ξένες χώρες όλων των τμημάτων της γης, για να συνεργασθούν στενά με συγ-Χριστιανούς των στο κήρυγμα του ζωτικού αγγέλματος της Βασιλείας.

Υπάρχουν, επίσης, οι κήρυκες της Βασιλείας του Θεού, που είναι γνωστοί ως ιεραπόστολοι και ειδικοί σκαπανείς, στους οποίους παρέχεται οικονομική βοήθεια κατ’ ευθείαν από την Εταιρία για να μπορούν να δαπανούν όλο τους το χρόνο στο πραγματικό έργο κηρύγματος. Το περασμένο έτος η Εταιρία εδαπάνησε 2.808.000 δολλάρια για να τους δώση την ευχέρεια να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα σε όλη την οικουμένη. Επιπροσθέτως εδαπανήθησαν από την Εταιρία 495.000 δολλάρια για να βοηθηθούν οι υπηρέται περιοχής και περιφερείας, που φθάνουν τον αριθμό των 1.983, να συνεχίσουν την ολοχρόνιο υπηρεσία των, που συνίσταται στο να επισκέπτωνται και ενισχύουν πνευματικώς εκκλησίες και να κάνουν διευθετήσεις για Χριστιανικές συνελεύσεις. Οι ολοχρόνιοι αυτοί διαγγελείς της Βασιλείας, μαζί με άλλους ολοχρονίους εργάτας, όπως είναι οι σκαπανείς, τακτικοί και διακοπών, λαμβάνουν όλοι σε τιμές κατώτερες του κόστους της παραγωγής Γραφικά έντυπα, τα οποία διαθέτουν για να έχουν την ευχέρεια ν’ αντιμετωπίσουν με περισσότερη άνεσι τις δαπάνες των. Μ’ αυτούς τους τρόπους η Εταιρία θέτει σ’ ενεργό χρήσι τα κεφάλαια, τα οποία λαμβάνει ούτως ώστε το επείγον έργον του κηρύγματος που προελέχθη στο Ματθαίος 24:14 να καταστή δυνατόν να πραγματοποιηθή από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Έτσι η Εταιρία χρησιμοποιεί όλους τους πόρους της με θεοσεβή τρόπο.

Για να βοηθήσουν την Εταιρία να διευθύνη και να επεκτείνη το κήρυγμα της Βασιλείας, οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, στον βαθμό που τους είναι δυνατόν, αποστέλλουν συνεισφορές κατ’ ευθείαν προς την Εταιρία Σκοπιά για να υποστηρίξουν το παγκόσμιο έργο κηρύγματος. Μάρτυρες του Ιεχωβά ως άτομα, ως επίσης και άλλα πρόσωπα που επιθυμούν να βοηθήσουν στην πρόοδο του έργου αυτού της εκπαιδεύσεως στον Λόγο του Θεού, έχουν το ίδιο προνόμιο. Αυτές οι συνεισφορές αποστέλλονται στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, 124 Columbia Heights, Brooklyn, New York 11201. Αυτοί που διαμένουν σε άλλες χώρες αποστέλλουν τις συνεισφορές των στο πλησιέστερο τμήμα.

Η Εταιρία το εκτιμά, όταν άτομα, που πράγματι συνεισφέρουν, αποστέλλουν, κατά τον Μάιο εκάστου έτους, ειδοποίησι προς την Εταιρία ή προς οιοδήποτε από τα τμήματά της, δηλώνοντας ότι στη διάρκεια του προσεχούς έτους ελπίζουν να μπορέσουν να συνεισφέρουν ένα ωρισμένο ποσόν κατ’ ευθείαν προς την Εταιρία για την περαιτέρω διάδοσι των αγαθών νέων. Η Εταιρία δεν το θεωρεί αυτό ως δεσμευτική υπόσχεσι, αλλά, μάλλον, ως έναν υπολογισμό του τι θα δώση έκαστος από τους οικονομικούς του πόρους, αν ο Ιεχωβά, με ανάλογο τρόπο, του χαρίση ευημερία. Αυτό αποτελεί μεγάλη βοήθεια προς την Εταιρία στο να προσχεδιάση το έργο της.

Από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν περιβάλλεται, ο αφιερωμένος Χριστιανός τιμά τον Ιεχωβά εκ των υπαρχόντων του. Και όλοι μας έχομε ένα ωρισμένο ποσόν χρόνου, ενεργείας και οικονομικών πόρων για να τιμήσωμε μ’ αυτά τον Θεό. Έτσι, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ψάλλουν τον ύμνον «Αφιέρωσις», στις Αίθουσές των Βασιλείας, εννοούν πραγματικά αυτό. Χρησιμοποιούν όλους τους πόρους των με θεοσεβή τρόπο.

Μαθηματικά και Δημιουργία

♦ Μια από τις ισχυρές αποδείξεις, που καταδεικνύουν νοήμονα δημιουργίαν του υλικού σύμπαντος, είναι ότι κάποια γνώσις ανωτέρων μαθηματικών είναι αναγκαία για να επιτευχθή κάποιος βαθμός κατανοήσεώς του. Τυχαία ενέργεια τυφλών δυνάμεων δεν είναι ο δημιουργός μαθηματικών νόμων και τάξεως. Σχολιάζοντας τον ρόλο των μαθηματικών στη φύσι, ο Π. Α. Μ. Ντιράκ δηλώνει στο περιοδικό Αμερικανός Επιστήμων του Μαΐου 1963: «Φαίνεται ότι είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της φύσεως το ότι θεμελιώδεις φυσικοί νόμοι διατυπώνονται φρασεολογικώς με όρους μιας μαθηματικής θεωρίας υπερόχου κάλλους και δυνάμεως, που απαιτούν ένα πολύ ανώτερο επίπεδο μαθηματικών από έναν για να την κατανοήση. Πιθανόν να διατυπώσετε την απορία: Γιατί η φύσις είναι δημιουργημένη κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ένας μπορεί απλώς ν’ απαντήση ότι η παρούσα γνώσις μας φαίνεται να δείχνη ότι έτσι έχει δημιουργηθή η φύσις. Απλώς, πρέπει να το αποδεχθούμε. Ένας άλλος θα μπορούσε ίσως να παρουσιάση το ζήτημα λέγοντας ότι ο Θεός είναι ένας μαθηματικός πολύ ανωτέρας τάξεως, κι εχρησιμοποίησε πολύ προχωρημένα μαθηματικά κατά τη δημιουργία του σύμπαντος. Οι ασθενείς μας προσπάθειες στον κλάδο των μαθηματικών μάς καθιστούν ικανούς να κατανοήσωμε ως ένα βαθμό το σύμπαν, και καθώς προχωρούμε ν’ αναπτύσσωμε ολοένα ανώτερα μαθηματικά μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα κατανοήσωμε καλύτερα το σύμπαν.»

Ενθυμείσθε;

Εδιαβάσατε προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Ποιο είναι το πρώτο ουσιώδες σημείο, αν θέλαμε να ευαρεστήσωμε τον Θεό;

Ακριβής γνώσις του ποιος είναι, ποιοι είναι οι σκοποί του και ποιο είναι το θέλημά του για μας.​—Σελ. 69.a

● Πώς η Ελληνική κυβέρνησις το 1963 φάνηκε ότι είναι σαν τον Πόντιο Πιλάτο;

Με το ότι αφέθη να επηρεασθή από τη θρησκευτική πίεσι για να διαπράξη μια χονδροειδή αδικία εναντίον των δούλων του Θεού.​—Σελ. 76.

● Τι προεξείχε στη μαρτυρία που έδωσαν οι απόστολοι, όταν εφέρθησαν στο δικαστήριο;

Η παρρησία των. (Πράξ. 4:13)​—Σελ. 74-79.

● Σε πόσες χώρες και νήσους της θαλάσσης εκήρυξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά το 1963, και σε πόσες γλώσσες διέθεσαν βοηθήματα Γραφικής μελέτης;

Σε 194 χώρες και σε 162 γλώσσες.​—Σελ. 86, 91.

● Ποιες δύο βασικές έννοιες έχει η Ελληνική λέξις «αιών»;

(1) Διάστημα χρόνου, περίοδος, ή εποχή, η δε χρονική αυτή περίοδος μπορεί να εξακολουθήση για πάντα. (2) Η κατάστασις ή «σύστημα πραγμάτων», που χαρακτηρίζει μια ωρισμένη χρονική περίοδο.​—Σελ. 268, 269.

● Με ποιους τρεις τρόπους χρησιμοποιείται η λέξις «κόσμος» στις Γραφές;

(1) Το πλαίσιο των πραγμάτων που περιβάλλουν το ανθρώπινο γένος. (2) Όλοι οι άνθρωποι που εναντιώνονται στον Θεό. (3) Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, χωριστά από την ηθική τους κατάστασι. Οι λαοί ως ένα σύνολο.​—Σελ. 273-275.

● Τι πρέπει να κάνη μια γυναίκα όταν απειλήται με βιασμό, και σε τι βαθμό πρέπει ν’ ανθίσταται;

Πρέπει να κραυγάζη και ν’ ανθίσταται έστω κι αν η ζωή της απειλήται.​—Σελ. 382, 383.

● Ποιοι παράγοντες είναι ζωτικοί στην κατανόησι των Βιβλικών προφητειών;

Ο ωρισμένος καιρός του Θεού, το άγιο πνεύμα του, η ορατή οργάνωσίς του ή επίγειο μέσον επικοινωνίας, μια ορθή κατάστασις καρδιάς.​—Σελ. 291, 292.

● Ποιες τρεις εκπληρώσεις είχε το κεφ. Ησαΐας 52;

Στο έτος 537 π.Χ., όταν οι Ιουδαίοι επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα· στις ημέρες των αποστόλων· στην εποχή μας, από το έτος 1919.​—Σελ. 299, 303, 305.

● Ποιο Γραφικό εδάφιο δείχνει ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αναμένουν ότι θα μπορέσουν να μιλούν γλώσσες σήμερα;

1 Κορινθίους 13:8: «Είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει».​—Σελ. 314.

● Γιατί η ειλικρίνεια της πίστεως δεν είναι αρκετή, αν θέλαμε να ευαρεστήσωμε τον Θεό;

Διότι μπορούσε ένας ειλικρινά να πιστεύη σε ειδωλολατρικά ψεύδη, τα οποία βέβαια δεν ευαρεστούν τον Θεό.​—Σελ. 325-327.

● Ποια δοκιμασία Θειότητος προτείνεται στο Ησαΐας 43, και ποιον αυτό αποδεικνύει ως τον αληθή Θεό;

Το να μπορούν να προείπουν το μέλλον και να κάμουν τις προρρήσεις των ν’ αληθεύσουν. Τον Ιεχωβά.​—Σελ. 335, 336.

● Ποια μωρία των ειδωλολατρών εκθέτει ο προφήτης Ησαΐας;

Το να λατρεύεται ένα είδωλο καμωμένο από τμήμα του ιδίου δένδρου, που χρησιμοποιείται για τροφοδότησι πυρός για μαγείρευμα φαγητού.​—Σελ. 339, 340.

● Πότε πρέπει ν’ αρχίζη η εκπαίδευσις του παιδιού;

Στην πρώτη βρεφική ηλικία.​—Σελ. 363.

● Ποιος είναι ένας ειδικά καλός τρόπος, με τον οποίον οι πατέρες μπορούν ν’ αποδείξουν την αγάπη τους για τα τέκνα τους;

Δίνοντάς τα από τον χρόνο τους, τη συντροφιά τους.​—Σελ. 365.

● Ποιες είναι μερικές μορφές του να παίζη κανείς με την ανηθικότητα, που πρέπει ν’ αποφεύγωνται;

Ερωτοτροπία ενός νυμφευμένου ατόμου με πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο γαμήλιος σύντροφός του, χορός σε στενή επαφή με άτομο του αντιθέτου φύλου που δεν είναι συζυγικός σύντροφός του, το να λέγωνται αισχρά αστεία, επιθυμία για σεξουαλική διασκέδασι, εντρύφησις σε έντυπα σεξουαλικού περιεχομένου.​—Σελ. 378.

● Σε ποιες τρεις περιπτώσεις πρέπει μια Χριστιανή γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής;

Όταν διδάσκη ή προσεύχεται παρουσία του συζύγου της· όταν διδάσκη σε μια ομάδα, που περιλαμβάνει έναν αφιερωμένο Χριστιανό άνδρα· όταν, λόγω απουσίας καταλλήλου άρρενος Χριστιανού, αυτή προΐσταται ή προσεύχεται σε μια εκκλησιαστική συνάθροισι.​—Σελ. 425.

● Γιατί οι λόγοι «Διότι σου είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας· Αμήν», δεν αναγράφονται σε πολλές σύγχρονες Βιβλικές μεταφράσεις ως μέρος της Κυριακής προσευχής;

Διότι δεν αποτελούν μέρος του Θεοπνεύστου ευαγγελίου.​—Σελ. 231, 232.

● Πώς θεωρούν πολλοί την υπηρεσία του Θεού, και πώς αυτή πρέπει να θεωρήται;

Σαν κάτι από το οποίον μπορούν να λάβουν κάτι, αντί να τη θεωρούν ως κάτι στο οποίον πρέπει να συμβάλλουν.​—Σελ. 389-391.

● Γιατί η αρχή της ηγεσίας δεν πρέπει να φαίνεται υποτιμητική στις γυναίκες;

Διότι εφαρμόζεται και στους άνδρες και μάλιστα στον Ιησού Χριστό.​—Σελ. 399.

● Σε ποιο είδος στολισμού πρέπει να δίνουν έμφασι οι Χριστιανές γυναίκες;

Στον κρυπτόν άνθρωπον της καρδίας, σ’ ένα πράον και ησύχιον πνεύμα.​—Σελ. 398.

● Ποιοι μόνο μπορούν κατάλληλα να μετέχουν στο δείπνον του Κυρίου;

Μόνο οι αναγεννημένοι από το πνεύμα και κεχρισμένοι Χριστιανοί, που εφέρθησαν στη διαθήκη για τη βασιλεία με τον Χριστό Ιησού, οι οποίοι έχουν τη μαρτυρία της πνευματικής υιοθεσίας και οι οποίοι ζουν σύμφωνα με την ευχήν των.​—Σελ. 394.