ότι κάποιος άλλος παρά ένας στενός μαθητής του Ιησού θα ήταν ικανός να μας δώση μια τέτοια περιγραφή της προσωπικότητος του Ιησού;

Από τους δώδεκα, ο Ιησούς ξεχώρισε τρεις για ειδική στενή σχέσι: τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μόνον αυτοί συνώδευσαν τον Ιησού στην οικία για να παραστούν μάρτυρες όταν ανέστησε από τους νεκρούς τη νεαρή θυγατέρα του αρχισυναγώγου· μόνον αυτοί τον συνώδευσαν στο όρος της μεταμορφώσεως και αυτοί μόνο τον συνώδευσαν περαιτέρω στον κήπο της Γεθσημανή. Λογικά, ένας απ’ αυτούς τους τρεις θα ήταν εκείνος που θα μας έδινε την πιο εξυψωμένη άποψι του Ιησού. Ο Πέτρος και ο Ιάκωβος πέθαναν πολύ πριν γραφή το τέταρτο Ευαγγέλιο. Εκείνος που ειδικά αγαπούσε ο Ιησούς θα πρέπει να ήταν ένας απ’ αυτούς τους τρεις και επομένως ο Ιωάννης.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι το 21^ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννου, που μας λέγει για την ανάθεσι από τον Ιησού στον Πέτρο της τριπλής εντολής να βόσκη τα αρνία του και τα μικρά πρόβατά του, εγράφη από ένα διαφορετικό χέρι από εκείνο που έγραψε το υπόλοιπο Ευαγγέλιο, διότι το τελευταίο εδάφιο του προηγουμένου κεφαλαίου (20) είναι υπό μορφήν επιλόγου· δεν είναι, όμως, έτσι. Το ύφος του 21^ου κεφαλαίου είναι του Ιωάννου και αναμφιβόλως προσετέθη από τον ίδιο αργότερα.

Τι θησαυρό έχομε στο τέταρτο Ευαγγέλιο! Εκπληροί πολύ καλά τον σκοπό του: «Ταύτα δε εγράφησαν, δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού.»—Ιωάν. 20:31.

Η Σκέψις που Υπάρχει Πίσω από την Παροιμία

ΟΤΑΝ εγράφησαν οι Βιβλικές παροιμίες, η ανθρώπινη φύσις ήταν βασικά η ίδια όπως τη βρίσκομε σήμερα. Ο σοφός Σολομών παρατηρούσε πολλά που ήσαν καλά και πολλά που ήσαν κακά. Όλ’ αυτά ήσαν αξιοσημείωτα και άξια σχολίων. Αυτά εχρησίμευσαν στο να επαινούν το αγαθόν, να κατακρίνουν το κακόν και να υποδεικνύουν τον σωστό δρόμο σ’ εκείνον που αμφέβαλλε, που δεν ήταν βέβαιος για την πορεία της πρακτικής σοφίας. Όταν κατανοήται σαφώς η βάσις μιας προφητείας, το μάθημά της είναι πιο αποτελεσματικό. Είσθε ενήμεροι των σκέψεων που υπάρχουν πίσω από τις επόμενες παροιμίες;

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 4:18, 19

«Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα. Η οδός των ασεβών είναι ως το σκότος· δεν γνωρίζουσι πού προσκόπτουσιν.»

Οραματισθήτε έναν ορθρινό διαβάτη στην Παλαιστίνη καθώς ο ήλιος ανατέλλει. Όταν ο ήλιος κατά πρώτον χρωματίζη τον ουρανό, τα αντικείμενα φαίνονται αδρά. Βαθμιαίως, κάτω από τον συνεχώς αυξανόμενο φωτισμό, όλα φαίνονται με σαφή λεπτομέρεια. Όταν ο ήλιος στέκη τελείως κατακόρυφα το μεσημέρι, δεν υπάρχει σκιά εμπρός στον δρόμο. Έτσι είναι και η οδός των δούλων του Θεού, οι οποίοι, με συνεχή προσοχή στον λόγο του, αυξάνουν σταθερά σε γνώσι, σοφία και κατανόησι των σκοπών του. Οι ομιχλώδεις ή εσφαλμένες απόψεις, οι λίγο κατανοούμενες διδασκαλίες και προφητείες διασαφηνίζονται βαθμιαίως κάτω από το ολοένα αυξάνον φως από τον λόγον του Θεού, και η οδός που πρέπει να βαδίσουν είναι πολύ καθαρή. Οι ασεβείς, αφ’ ετέρου, είναι όπως ο άνθρωπος που προσκόπτει βαδίζοντας στο σκοτάδι. Μη έχοντας κατανόησι του λόγου και των σκοπών του Ιεχωβά και μη θέλοντας να δεχθούν τις αποκεκαλυμμένες αλήθειες και να συμμορφωθούν μ’ αυτές, προσκόπτουν με την άγνοια και την πλάνη των, την οποίαν, κατ’ ειρωνείαν, είναι πολύ τυφλοί για να την αναγνωρίσουν ή την ομολογήσουν.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 14:1

«Αι σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών· η δε άφρων υποσκάπτει αυτόν δια των χειρών αυτής.»

Η παροιμία αυτή δείχνει την επιρροή προς το καλόν ή προς το κακόν που μπορεί να εξασκήση μια σύζυγος στον οικογενειακό κύκλο. Μια αφωσιωμένη, εργατική και νουνεχής σύζυγος με τη συνετή διαχείρισι του οίκου της προάγει την ευημερία της οικογενείας. Αυξάνει την επίπλωσι του οίκου, τη διατροφή και τον ιματισμό, και παίζει ένα ζωτικό ρόλο στη θρησκευτική εκπαίδευσι των τέκνων. Το αντίθετον είναι αληθές για την άφρονα, ανευλαβή και σπάταλη γυναίκα. Μολονότι ο σύζυγός της μπορεί να είναι εργατικός και λιτός, ο οίκος του δεν θα ευημερήση, διότι εκείνη κάνει ασωτία χρήματος και χρόνου. Όχι μόνο τα έπιπλά της ερειπώνονται, τα παιδιά είναι κακοντυμένα και διατρέφονται κακώς, αλλά και η πνευματική των εκπαίδευσις είναι οικτρά παραμελημένη. Αυτή πραγματικά κατασκάπτει τον οίκον που τους στεγάζει! Ο νεαρός άνδρας που ζητεί σύζυγο πρέπει να εκλέγη με σοφία αν ελπίζη να αποκτήση έναν ευτυχή οίκον.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 15:19

«Η οδός του οκνηρού είναι ως πεφραγμένη από ακάνθας· αλλ’ η οδός των ευθέων είναι εξωμαλισμένη.»

Οτιδήποτε κι αν αναλάβη ένας οκνηρός, φαντάζεται ότι τον εμποδίζουν ατελείωτες δυσκολίες. Αν πάη ταξίδι, νομίζει ότι ο δρόμος του είναι πηγμένος από αγκάθια και πρίνους, μέσ’ από τα οποία δεν μπορεί να περάση ή, το πολύ, περνά οδυνηρά. Πολλές από τις δυσκολίες είναι προϊόντα ή της ιδίας του φαντασίας ή αμελείας καθήκοντος. Ο εργατικός, θεοφοβούμενος άνθρωπος απολαμβάνει το έργον του. Δεν φαντάζεται όλα τα είδη των εμποδίων που θα χρησίμευαν ως δικαιολογία για να μην κοπιάση. Φροντίζοντας για το έργον του, αποφεύγει πολλά ακανθώδη προσκόμματα και παράπονα, τα οποία αλλιώς θα αντιμετώπιζε. Το ταξίδι της ζωής του διανύεται σ’ ένα ομαλό δρόμο, ο οποίος έχει κατασκευασθή και είναι χωρίς προσκόμματα. Κάνει καλή πρόοδο και χαίρει.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 21:31

«Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» (ΜΝΚ)

Οι Ισραηλίται δεν είχαν πολεμικούς ίππους πριν από τον καιρό του Σολομώντος. Μεταξύ των αρχαίων λαών της Ασίας, βώδια έσυραν το άροτρο και το κάρρο, η καμήλα κι ο όνος μετέφεραν φορτία, οι ημίονοι και οι όνοι εχρησιμοποιούντο για ίππευσι, ο δε ίππος έχρησιμοποιείτο μόνο για πόλεμο. Πριν από την είσοδο του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας, ο Ιεχωβά διέταξε για τον μέλλοντα βασιλέα των: «Πλην δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν, ουδέ θέλει επαναφέρει τον λαόν εις την Αίγυπτον, δια να αυξήση ίππους.» (Δευτ. 17:16) Ο Θεός θα ήταν η προστασία του λαού του· δεν θα εχρειάζοντο πολεμικοί ίπποι. Δεν ενδιέφερε πόσο ισχυρός ήταν ο στρατός που επήρχετο εναντίον των. Ο Ιεχωβά θα παρείχε προστασία στον ευπειθή του λαό. Ο Ραβ-σάκης, που ήταν επί κεφαλής των στρατευμάτων του Σενναχειρείμ, καυχώμενος για τη στρατιωτική δύναμι της Ασσυρίας, προσεφέρθη να παραδώση δύο χιλιάδες ίππους, αν μπορούσαν οι Ιουδαίοι να θέσουν ιππείς σ’ αυτούς. Είχαν τους ίππους για μάχες, αλλ’ ο Ιεχωβά έδωσε σωτηρία στους λάτρεις του.—Ησ. 36:8· 37:36-38.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 27:21

«Ο άργυρος δοκιμάζεται δια του χωνευτηρίου και ο χρυσός δια της καμίνου· ο δε άνθρωπος, δια του στόματος των εγκωμιαζόντων αυτόν.»

Η θερμότης του χωνευτηρίου και της καμίνου δοκιμάζει την ποιότητα του αργύρου και του χρυσού, φέρνοντας την αφρώδη σκωρία στην επιφάνεια. Έτσι κι ο έπαινος θα καταδείξη την ποιότητα της καρδίας ενός ανθρώπου. Οι συνετοί άνθρωποι δεν επιζητούν επαίνους ούτε φυσιώνονται απ’ αυτούς. Οι ματαιόδοξοι άνθρωποι επιζητούν επαίνους, οι δε αδύνατοι αλαζονεύονται απ’ αυτούς. Αν ένας μπορή να βαστάση επαίνους χωρίς βλάβη, ενθυμούμενος ότι οτιδήποτε και κάθε τι το οποίον έχει είναι πραγματικά παρά Θεού, αυτός είναι αγνός στα όμματα του Ιεχωβά.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 28:3

«Πτωχός άνθρωπος και δυναστεύων πτωχούς, είναι ως βροχή κατακλύζουσα, ήτις δεν δίδει άρτον.»

Μια απειλή στους κατοίκους της Παλαιστίνης είναι η ραγδαία βροχή. Οι σαρωτικές αυτές βροχοθύελλες υπήρξε γνωστόν ότι καταπίπτουν σε θερινά αλώνια και τ’ αποσαρώνουν από κάθε πολύτιμο σπόρο καταπνίγοντας ζώα και παρασύροντας ποίμνια. Και σπίτια ακόμη έχουν παρασυρθή. Έτσι είναι και η κατάθλιψις του πτωχού, ο οποίος ανέρχεται στην εξουσία και χρησιμοποιεί το αξίωμά του για ν’ αρπάση ό,τι μπορεί απ’ τους ταπεινούς. Κατέρχεται σε μικροπρεπείς εκβιασμούς που δεν θα εγίνοντο από έναν πλούσιον άρχοντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ένας άπληστος άρχων ή ένας χρεωμένος άρχων θα μπορούσε να σαρώση όλα εκείνα, από τα οποία εξηρτώντο οι πτωχοί για τη συντήρησί τους. Ένας που κατέχει εξουσία πρέπει να είναι απηλλαγμένος από χρέη, μήπως πειρασθή να εκμεταλλευθή τη θέσι του για κακό αντί για καλό.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 30:17

«Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.»

Οι φάραγγες των χειμαρρωδών ρευμάτων της Συρίας δέχονται συχνές επισκέψεις κοράκων, που έχουν τη φήμη ότι προσβάλλουν τα μάτια των ζώντων ή νεκρών ζώων. Ο κόραξ ιδιαίτερα τρέφεται με πτώματα που κείνται στον αγρό. Εκείνοι, που δεν σέβονται τους γονείς των ή τον ουράνιο Πατέρα των και την όμοια με μητέρα οργάνωσί του, θα πεθάνουν ένα άχαρι θάνατο, ανάξιο ευπρεπούς ταφής.—Αποκάλ. 19:17-21.

Άγρυπνοι στη Χριστιανική Ευθύνη

Ο ΚΑΙΡΟΣ του παλαιού αυτού κόσμου περνάει γοργά. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Από την εκπλήρωσι της μεγάλης προφητείας του Ιησού, σχετικά με την οποίαν είπε: «Όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι, επί τας θύρας. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»—Μάρκ. 13:29, 30.a

Ποιο είναι το ενδιαφέρον των Χριστιανών γι’ αυτό; Είναι πολύ μεγάλο το ενδιαφέρον, διότι ο Ιησούς συνεχίζοντας είπε: «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε· διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός. Επειδή τούτο θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού, και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν, και εις έκαστον το έργον αυτού, και εις τον θυρωρόν προσέταξε να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν· διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, . . . μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους. Και όσα λέγω προς εσάς, προς πάντας λέγω, Αγρυπνείτε.»—Μάρκ. 13:33-37.

Σε ποια έλευσι αναφέρεται ενταύθα; Όχι του Χριστού την έλευσι ή παρουσία, που άρχισε στο έτος 1914, ούτε στην εκδήλωσι της παρουσίας του, την επιφάνεια, που άρχισε στο έτος 1918 με τον Ιεχωβά ερχόμενον στον ναό με τον άγγελον της διαθήκης, αλλά στην έλευσί του στον Αρμαγεδδώνα, στην αποκάλυψί του, στη φανέρωσί του, στην οποία ο Ιησούς, επίσης, ανεφέρθη όταν είπε, «Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης.»—Αποκάλ. 16:15.

Σε τι πρέπει ν’ αγρυπνούν οι Χριστιανοί; Στις Θεόδοτες ευθύνες των. Ο καθένας, που αφιερώθηκε να πράξη το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήση τα ίχνη του Ιησού Χριστού, πρέπει ν’ αγαπά και να υπηρετή τον Θεό, όπως απητείτο και από τον λαό του Θεού στους αρχαίους χρόνους: «Τι ζητεί Ιεχωβά ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Ιεχωβά τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού, και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου.»—Δευτ. 10:12, ΜΝΚ.

Ποιες διάφορες ευθύνες περιλαμβάνει αυτό; Μεταξύ των πρώτων είναι να λέμε πιστά τον λόγον του Ιεχωβά: «Ιεχωβά ο Θεός ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει;» Οι πρώτοι Χριστιανοί κατανοούσαν την ευθύνη των να το πράξουν αυτό, διότι διαβάζομε ότι «οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» Ο απόστολος Παύλος είχε μια ιδιαίτερα ζωηρή εκτίμησι της αποστολής του να κηρύττη, διότι ανέκραξε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» Αυτή την ευθύνη κανένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν μπορεί να την παραμερίση ή να την αποφύγη, αλλά πρέπει ν’ αγρυπνή γι’ αυτήν, να επιλαμβάνεται όλων των ευκαιριών για να την εκπληρώση. Τον μήνα Μάιο όλοι οι Χριστιανοί διάκονοι θα το πράξουν αυτό παρουσιάζοντας το βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο στη διακονία τους.—Αμώς 3:8, ΜΝΚ· Πράξ. 8:4· 1 Κορ. 9:16.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη φορά, είναι επίκαιρη η συμβουλή που αναγράφεται στην επιστολή 1 Θεσσαλονικείς 5:6: «Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.» Κάθε Χριστιανός, λοιπόν, ας αγρυπνή στις ευθύνες του προς τον Θεόν του, προς τον πλησίον του, προς την οικογένειά του και προς την εκκλησία του. Πράττοντας τούτο, θα κερδίση την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και μπορεί να ελπίζη να επιζήση στην επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος για ν’ απολαύση ατελεύτητη ζωή στον νέο κόσμο του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Τα Θαύματα του Ιησού

ΚΑΤΑ τον Αυγουστίνον, θαύμα είναι ένα γεγονός, το οποίον συμβαίνει κατά ένα τρόπον αντίθετο προς τις «γνωστές» ενέργειες της φύσεως. Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει ότι θαύμα μπορεί να ορισθή ως «η κυριαρχία των πνευματικών δυνάμεων του κόσμου σ’ ένα εξαιρετικό βαθμό πάνω στην απλή ύλη.» Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος εξετέλεσε καταπληκτικά θαύματα μεταξύ των ανθρώπων, τα ωνόμασε απλώς «θαύματα» του Θεού.—Ματθ. 11:21.

Ο Ιησούς πραγματικώς έκαμε θαύματα. Μετέβαλε νερό σε κρασί, εθεράπευσε τον γυιό ενός ευγενούς, εθεράπευσε έναν ανάπηρο στη Βηθεσδά, εβάδισε στα ύδατα, έκαμε τα μάτια τυφλών ν’ αναβλέψουν, έκαμε αλάλους να μιλούν και κωφούς ν’ ακούουν. Έθρεψε πλήθη με λίγους άρτους, εξέβαλε δαιμόνια και ήγειρε νεκρούς σε ζωή. Ποτέ, όμως, δεν προσέφυγε σε ψυχονευρώσεις, σε εξορκισμούς ή μυστήρια οποιουδήποτε είδους για να εκτελέση τα ισχυρά του έργα. Ενίοτε χρησιμοποιούσε μια απαλή ευγενική φωνή, άλλοτε εφώναζε με δυνατή φωνή, πράγμα που έκαμε όταν ανέστησε τον Λάζαρον από τους νεκρούς. Υπήρχαν περιπτώσεις, που ήγγιζε τους ασθενείς και προσηύχετο. Συχνά ο Ιησούς ρωτούσε: «Τι θέλεις να σοι κάμω;» Ή, «Πιστεύετε ότι δύναμαι να κάμω τούτο;» Μετά την εκτέλεσι της θεραπείας, έλεγε: «Η πίστης σου σε έσωσεν».—Λουκ. 18:41· Ματθ. 9:28· Λουκ. 8:48.

Στην περίπτωσι ενός κωφαλάλου, ο Ιησούς τον παρέλαβε «κατ’ ιδίαν από του όχλου, έβαλε τους δακτύλους αυτού εις τα ώτα αυτού· και πτύσας, ήγγισε την γλώσσαν αυτού· και αναβλέψας εις τον ουρανόν, εστέναξε, και λέγει προς αυτόν, Εφφαθά, τουτέστιν, Ανοίχθητι. Και ευθύς ηνοίχθησαν τα ώτα αυτού· και ελύθη ο δεσμός της γλώσσης αυτού, και ελάλει ορθώς.»—Μάρκ. 7:33-35.

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς «έπτυσε χαμαί, και έκαμε πηλόν εκ του πτύσματος, και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού· και είπε προς αυτόν, Ύπαγε, νίφθητι εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ, (το οποίον ερμηνεύεται Απεσταλμένος). Υπήγε λοιπόν και ενίφθη, και ήλθε βλέπων.»—Ιωάν. 9:6, 7.

Η Γραφή λέγει ότι ο Ιησούς εθεράπευε «πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν εν τω λαώ,» ότι «εξέβαλε τα πνεύματα με λόγον, και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσε· δια να πληρωθή το ρηθέν δια Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος, “Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε, και τας νόσους εβάστασεν”.»—Ματθ. 9:35· 8:16, 17.

Ο Ιησούς δεν έκανε θαύματα απλώς για να εντυπωσιάση ανθρώπους με τη μεγάλη του δύναμι. Σαφώς απέρριψε την ιδέα τού να γίνη ένας απλούς θαυματοποιός. Ο Σατανάς ή Διάβολος τον επείραξε για να ελκύση την προσοχή του στον εαυτό του μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλ’ ο Ιησούς καθαρά ηρνήθη να το πράξη αυτό. Ο Βασιλεύς Ηρώδης ήλπιζε να παραστή μάρτυς κάποιας επιδείξεως των θαυματουργικών δυνάμεων του Ιησού, αλλά κι ο Ιησούς ηρνήθη να τον ευαρεστήση. Ο Ιησούς δεν εξήρχετο να εντυπωσιάση τους ευπίστους ανθρώπους, που επιζητούσαν μια συγκίνησι. Πραγματικά, υπέδειξε έντονα ότι είναι αξιόμεμπτο να επιζητούν οι άνθρωποι τέτοια σημεία. Είπε: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί.»—Ματθ. 12:39· 2:3-7· Λουκ. 23:8.

Τα θαύματα του Ιησού επροκάλεσαν πολλή σκέψι σε όλον τον Ισραήλ. Πολλοί έλεγαν: «Ο Χριστός όταν έλθη, μήπως θέλει κάμει θαύματα πλειότερα τούτων τα οποία αυτός έκαμεν;» «Ποτέ δεν εφάνη τοιούτον εν τω Ισραήλ.» (Ιωάν. 7:31· Ματθ. 9:33) Αλλ’ εκείνοι που είχαν μοχθηρή και προκατειλημμένη καρδιά επηρεάσθησαν κατ’ αντίθετον τρόπον από τα θαύματά του. Μερικοί από τους Φαρισαίους παρεπονούντο: «Ούτος ο άνθρωπος δεν είναι παρά του Θεού, διότι δεν φυλάττει το σάββατον.» «Δια του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια,» έλεγαν. (Ιωάν. 9:16· Ματθ. 9:34) Αλλά δεν ήσαν όλοι τόσο εύπιστοι. Όταν ο Ιησούς εθεράπευσε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθή τυφλός, ο λαός παρετήρησε: «Πώς δύναται άνθρωπος αμαρτωλός να κάμνη τοιαύτα θαύματα;» Όταν ο τυφλός ηρωτήθη: «Συ τι λέγεις περί αυτού, επειδή ήνοιξε τους οφθαλμούς σου;» Ο άνθρωπος απήντησε: «Προφήτης είναι.» (Ιωάν. 9:16, 17) Στην περιοχή της γενετείρας του Ιησού οι άνθρωποι ρωτούσαν: «Πόθεν εις τούτον ταύτα; και τις η σοφία η δοθείσα εις αυτόν, ώστε και θαύματα τοιαύτα γίνονται δια των χειρών αυτού; δεν είναι ούτος ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε του Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και δεν είναι αι αδελφαί αυτού ενταύθα παρ’ ημίν;» «Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ.» Υπήρχε μέγας διχασμός. Πραγματικά, αφού ο Ιησούς αποκατέστησε το ξερό χέρι ενός ανθρώπου ώστε να γίνη υγιές όπως και το άλλο, «εξελθόντες οι Φαρισαίοι, συνεβουλεύθησαν ευθύς μετά των Ηρωδιανών κατ’ αυτού, δια να απολέσωσιν αυτόν.»—Μάρκ. 6:2, 3· 3:6· Ματθ. 12:13, 14.

ΣΗΜΕΙΟΝ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

Τα θαύματα του Ιησού Χριστού αποτελούσαν απόδειξιν του γεγονότος ότι ο Μεσσίας ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο ίδιος ο Ιησούς τα θεωρούσε ως εκπληρώσεις των προφητειών των Εβραϊκών Γραφών περί του Μεσσίου, αλλά, προσέξτε, αυτά ήσαν αποδείξεις μόνο σ’ εκείνους που είχαν πίστι να διακρίνουν ότι η βασιλεία του Θεού αληθινά επλησίασε εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς παρώτρυνε τα πλήθη ν’ ασκούν πίστι σ’ αυτόν ως τον Μόνον, που απέστειλε ο Ιεχωβά, αλλά πολλοί από τον λαό ηρνούντο να πιστέψουν. Παρά τα θαύματα που εξετέλεσε, εξακολούθησαν να τον ερωτούν: «Τι σημείον λοιπόν κάμνεις συ, δια να ίδωμεν και πιστεύσωμεν εις σε; τι εργάζεσαι;» Ζητούσαν κάποια πρόσθετη υπερφυσική πράξι από μέρους του, όπως ήταν το πήδημα από το πτερύγιον του ναού, κάποια ενέργεια που θα ανάγκαζε τις άπιστες, σκληρυμένες καρδιές των να πιστέψουν. Ο Ιησούς, εν τούτοις, ηρνείτο να τους διευκολύνη. Τα θαύματα, λοιπόν, κατέστησαν σημεία μόνο σ’ εκείνους που είχαν τη διόρασι της πίστεως, σ’ αυτούς δε αποτελούσαν μόνο πρόσθετη απόδειξι εκείνου το οποίον ήδη εγνώριζαν εκ πίστεως, δηλαδή, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.—Ιωάν. 6:30· Ματθ. 12:38.

Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Αλλ’ ενώ έκαμε [ο Ιησούς] τόσα θαύματα έμπροσθεν αυτών, δεν επίστευον εις αυτόν δια να πληρωθή ο λόγος του προφήτου Ησαΐου, τον οποίον είπε, “Ιεχωβά, τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Ιεχωβά εις τίνα απεκαλύφθη;” Δια τούτο δεν ηδύναντο να πιστεύωσι, διότι πάλιν είπεν ο Ησαΐας, “Ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτών, και εσκλήρυνε την καρδίαν αυτών δια να μη ίδωσι με τους οφθαλμούς, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς”.»—Ιωάν. 12:37-40, ΜΝΚ.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Τα θαύματα κατάλληλα θεωρούμενα, υποβοηθούσαν την πίστι· αποτελούσαν πρόσθετη απόδειξι ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, διότι ο Θεός εκτελούσε δυνατά έργα μέσω αυτού. Αλλά τα θαύματα είναι και έργα του θείου ελέους και ευσπλαγχνίας, η δε πλήρης ελέους και ευσπλαγχνίας ιδιότης των αποτελεί ένα σπουδαίον παράγοντα. Δεν προωρίζοντο να επιβάλουν πίστι στον Ιησούν ως τον Μεσσίαν, αλλά στο να επιταχύνουν την κατανόησι αυτού ως του Χριστού. Τα θαύματά του ήσαν μέσα επιδείξεως αγαθωσύνης, αστείρευτες πηγές χαράς που ήσαν από πολλού κλεισμένες. Έδωσαν έμφασι στη διδασκαλία του Ιησού.

Στην Κανά της Γαλιλαίας ο Ιησούς εξετέλεσε το πρώτο του θαύμα. Μετέτρεψε σε άριστο κρασί το νερό, με το οποίο ήσαν γεμάτες ‘έξη υδρίες λίθινες’. Εκεί ο Ιησούς εδίδαξε στους ανθρώπους ένα μάθημα φιλοξενίας κι επέδειξε τη γενναιοφροσύνη του Θεού. Το καλό «κρασί βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Αν, λοιπόν, η ποσότης ήταν πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη, δεν θα εσπαταλάτο. Αυτό το θαύμα μας λέγει, επίσης, ότι ο Ιησούς επεδοκίμαζε τα ποτά που είχαν υποστή ζύμωσι, ειδ’ άλλως δεν θα έκανε τον οίνον.—Ιωάν. 2:1-11.

Στην Κανά, επίσης, ήταν που κάποιος ακόλουθος του βασιλέως παρεκάλεσε τον Ιησούν να θεραπεύση τον γυιό του «διότι έμελλε να αποθάνη» στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς όχι μόνο απέδωσε το παιδί στον γονέα του, αλλά κι απέστειλε έναν πιο εξαίρετο πατέρα στο παιδί. Αντί να πάη στην Καπερναούμ με τον άνθρωπον αυτόν, ο Ιησούς του είπε: «Ύπαγε, ο υιός σου ζη, Και επίστευσεν ο άνθρωπος εις τον λόγον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Ιησούς, και ανεχώρει.» Ο πατέρας έμαθε αργότερα ότι ο γυιός του έγινε καλά τη στιγμή που ο Ιησούς εξέφρασε τα λόγια του, μολονότι ο Ιησούς απείχε περίπου είκοσι πέντε μίλια από την Καπερναούμ. Έτσι ο Ιησούς κατέδειξε ότι η δύναμις του Θεού να θεραπεύη δι’ αυτού δεν δεσμεύεται από την απόστασι. Ως αποτέλεσμα τούτου «επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού.»—Ιωάν. 4:46-53.

Στην Ιερουσαλήμ, σε μια λίμνη που ελέγετο Βηθεσδά, ο Ιησούς εθεράπευσε έναν άνθρωπο, που ήταν ασθενής επί τριάντα οκτώ χρόνια. Οι Ιουδαίοι παρεπονέθησαν ότι ο Ιησούς το έκαμε αυτό το Σάββατο. Ο Ιησούς απήντησε στα παράπονά των υπαινισσόμενος την αδιάκοπη δράσι του Θεού όλες τις μέρες εξίσου. «Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι,» είπε. (Ιωάν. 5:17) Γιατί δεν έπρεπε να γίνεται ένα καλόν το σάββατο; Μήπως ο ήλιος παύει να λάμπη; Μήπως σταματούν τα ποτάμια; Μήπως το χορτάρι παύει να μεγαλώνη; Μήπως δεν ωριμάζουν οι καρποί και δεν κελαϊδούν τα πουλιά; Δεν έχει ενασχόλησι ο Θεός; Σε όλο το βασίλειο του Θεού το σάββατο είναι μια μέρα ενεργού ελέους. Γιατί, λοιπόν, ο Κύριος του σαββάτου δεν θα έκανε έργα ελέους το σάββατο;

Ο Ιησούς διατάσσει τα ψάρια της θαλάσσης κι έρχονται. Περιπατεί πάνω στα ύδατα και καταπαύει σφοδρές θύελλες. Αποδεικνύει ότι έχει εξουσία, ότι ‘εξουσιάζει επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.’ Αυτός είναι αληθινά ο Υιός του ανθρώπου.—Γέν. 1:28· Λουκ. 5:4-7· Μάρκ. 6:48· Ματθ. 8:23-27· 28:18· 8:20.

Τα θαύματα του Ιησού αποτελούν φωτεινές εκδηλώσεις τρυφερής συμπαθείας στα ανθρώπινα παθήματα, αστραπές φωτός αγάπης και συμπαθείας. Αποτελούν μέρος της διδασκαλίας του, αποδείξεις των ευλογιών που θα επέλθουν στον νέο κόσμο, στον οποίον δεν θα υπάρχη πια λύπη ή θάνατος. Είναι τα μέσα για να εντυπωθή σε ανθρώπους η αλήθεια ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.—Αποκάλ. 21:4.

Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»—Εβρ. 4:14-16.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Στο κεφάλαιο έκτο, σελίς 58, παράγραφος 15 του βιβλίου Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, γίνεται η δήλωσις ότι «κανένας από τους πρωτοτόκους γυιούς του λαού Ισραήλ δεν πέθανε από τη δεκάτη αυτή πληγή» στην Αίγυπτο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι μόνο άρρενες ανεγνωρίζοντο ως τα πρωτότοκα;—Φ. Δ., Ηνωμ. Πολιτ.

Είναι φανερό ότι τα πρωτότοκα που κατονομάζονται στις Γραφές σημαίνουν τα άρρενα μόνο. Ο Φαραώ ο ίδιος ήταν ένας πρωτότοκος. Εν τούτοις, δεν περιελήφθη στη θανάτωσι επειδή είχε δική του οικογένεια, ήταν δε προωρισμένον να πεθάνη όχι η κεφαλή της οικογενείας, αλλά ο πρωτότοκος γυιός της οικογενείας. Συνεπώς, όχι ο Φαραώ, αλλά ο πρωτότοκος του γυιός απωλέσθη στη μοιραία νύχτα του Πάσχα.—Έξοδ. 12:12, 29.

Είναι πιθανόν ότι δεν είχε κάθε Αιγυπτιακή οικογένεια ένα κατά γράμμα πρωτότοκο γυιό. Αλλά ο όρος πρωτότοκος θα μπορούσε να περιλαμβάνη τον κυριώτερον στο σπίτι που κατείχε τη θέσι ενός πρωτοτόκου. Έτσι το κυριώτερο άρρεν στο σπίτι, έπειτα από την κεφαλή της οικογενείας, θα πέθαινε ως αντιπροσώπευον τον κατάλληλο πρωτότοκο με γέννησι. Ότι απλώς οι άρρενες πρωτότοκοι προσδιωρίσθησαν και ετέθη σε κίνδυνο η ζωή τους τη νύχτα εκείνη του Πάσχα, είναι φανερό από το γεγονός ότι όταν έγινε ανταλλαγή με το να παραδοθούν οι Λευίται στον Ιεχωβά Θεό, μόνο οι άρρενες Λευίται απηριθμήθησαν, και επειδή δεν υπήρχαν αρκετοί άρρενες Λευίται για να υπολογισθούν αντί όλον των αρρένων πρωτοτόκων των δώδεκα φυλών που είχαν σωθή από την Αίγυπτο, έπρεπε να πληρωθή μια εξαγοραστική τιμή για το πλεόνασμα των αρρένων πρωτοτόκων των Ισραηλιτών, που δεν ισοσταθμίζοντο από τον αριθμό των ανταλλαγέντων Λευιτών.—Αριθμ. 3:40-51.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Ιούνιο

1 Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον.—Ησ. 44:8, ΜΝΚ. Σ 1/12/61 5

2 Εγώ είμαι καθαρός από του αίματος πάντων.—Πράξ. 20:26. Σ 15/12/61 19, 20α

3 Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό.—Παροιμ. 3:27. Σ 1/5/61 14, 15α

4 Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ. Σ 15/5/61 18α

5 Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.—Ματθ. 5:3. Σ 1/6/61 14, 13α

6 Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πώς να αρέση εις τον Κύριον ο δε νενυμφευμένος μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις την γυναίκα. . . . Λέγω δε τούτο δια το συμφέρον υμών αυτών.—1 Κορ. 7:32-35. Σ 1/7/61 17α

7 Δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· . . . σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων.—1 Ιωάν. 2:27. Σ 15/6/61 18, 19

8 Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, . . . εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω.—2 Κορ. 6:4, 6. Σ 15/7/61 7, 8α

9 Πας ο λαός ήτο προσηλωμένος εις το να ακούη αυτόν.—Λουκ. 19:48. Σ 1/8/61 9α

10 Μη έχετε με προσωποληψίας την πίστιν του . . . Κυρίου ημών.—Ιάκ. 2:1. Σ 15/8/61 10, 11

11 Έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.—Ρωμ. 15:2, 3. Σ 1/9/61 5, 6

12 Οι νεώτεροι υποτάχθητε εις τους πρεσβυτέρους· πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην.—1 Πέτρ. 5:5. Σ 15/9/61 22, 23

13 Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.—1 Κορ. 15:33. Σ 1/10/61 3, 4α

14 Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν.—Παροιμ. 4:1. Σ 15/11/61 21, 22

15 [Ο Θεός] δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.—1 Κορ. 10:13. Σ 1/12/61 10α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Όταν ένα άτομο έχη υπ’ όψιν ότι μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν σαφείς πληροφορίες σχετικά με την εποχή μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διερωτάται ή ν’ απορή ως προς το ποια είναι η ευθύνη του ως Χριστιανού. Άγρυπνοι ως προς την ευθύνη τους, οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν τον Μάιο τη διακονία των αγαθών νέων «κατ’ οίκους» παρουσιάζοντας το πολύτιμο βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο αντί δρχ. 22.

ΓΥΡΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Περικυκλώνοντας κατά γράμμα τη γη, το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή Γραφικά βοηθήματα μελέτης που έχουν δημοσιευθή ποτέ. Είναι τώρα διαθέσιμο σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες και ετοιμάζονται μεταφράσεις και σε άλλες ακόμη γλώσσες. Ένας από τους κυριωτέρους λόγους της εξαιρετικής υποδοχής, με την οποία γίνεται δεκτό το βιβλίο αυτό, είναι ο σαφής και εύληπτος τρόπος, με τον οποίον εκτίθεται η ιστορία της Βίβλου σχετικώς με τη δημιουργία του ανθρώπου, την πτώσι του από τη θεία εύνοια, την οδόν της απολυτρώσεως καθώς και την ελπίδα για ζωή. Αποκτήστε και σεις το αντίτυπό σας. Εμβάστε μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Ιουνίου: Παγκόσμιος Άρχων από τον «Οίκον του Άρτου.» Σελ. 265.

1 Ιουλίου: Ως Δρόσος από Θεού και ως Λέων Μεταξύ Εθνών. Σελ. 272.

Θεμέλιο για ένα Δίκαιο νέο Κόσμο

ΠΟΣΟ χαροποιεί την καρδιά το ότι ο υποσχεμένος νέος κόσμος, όπως και ο προφητικός λόγος του Θεού, έγινε «βεβαιότερος»! Βεβαιότερος παρά όταν ο Θεός εξέθεσε την επαγγελία του μέσω του Ησαΐα για το ότι ‘νέους ουρανούς κτίζει, και νέαν γην’! Ναι, και βεβαιότερος παρά όταν η επαγγελία αυτή επανεξετέθη αργότερα από τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος, προσέθεσε τη βεβαίωσι «εν οις δικαιοσύνη κατοικεί». (2 Πέτρ. 1:19· Ησ. 65:17· 2 Πέτρ. 3:13) Ο νέος κόσμος είναι «βεβαιότερος» με την έννοια ότι ο Οικοδόμος του έχει ήδη αρχίσει να εκπληρώνη την επαγγελία του: Επρομήθευσε ένα στερεό, διαρκές, δίκαιο θεμέλιο έτσι ώστε ο νέος κόσμος θα διαμένη για πάντα με δικαιοσύνη.

Πότε ο Ιεχωβά Θεός έθεσε το θεμέλιο για ένα δίκαιο νέο κόσμο; Η τοποθέτησης του θεμελίου του νέου κόσμου επροχώρησε μ’ έναν ωρισμένο, προοδευτικό τρόπο, αρχίζοντας μ’ ένα προπαρασκευαστικό βήμα που έκαμε ο Θεός στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής Εποχής. Αυτό έγινε στον Ιορδάνη Ποταμό, το 29 μ.Χ., όταν ο Παντοδύναμος Θεός απεκύησε τον αγαπητό του Υιό Ιησού Χριστό με άγιο πνεύμα, χρίοντάς τον για να γίνη Βασιλεύς στους «νέους ουρανούς» του νέου κόσμου.

Σύντομα κατόπιν, το 33 μ.Χ., έλαβε χώραν μια μεγαλύτερη προοδευτική ανάπτυξις στην τοποθέτησι του θεμελίου του νέου κόσμου. Αυτό έγινε όταν ο Θεός ήγειρε τον Υιό του εκ νεκρών την τρίτη ημέρα σε ουράνια ζωή. Μετά σαράντα ημέρες, ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στην παρουσία του Πατρός του και παρουσίασε την αξία του χυθέντος αίματός του. Με την αποδοχή από τον Θεό της αξίας της τελείας ανθρωπίνης ζωής του Ιησού, ετέθη το θεμέλιο για τον νέο κόσμο με τέτοιο τρόπο σαν να εξετελέσθη το πρώτο στάδιο· και ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ορθά ωνομάσθη ‘το Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου’.—Αποκάλ. 13:8.

Αλλά γιατί δεν μπορούσε το θεμέλιο του νέου κόσμου να τεθή σε πλήρη κλίμακα τότε στο 33 μ.Χ.; Επειδή όταν ο Ιησούς ανελήφθη στην παρουσία του Θεού, εκάθησε στα δεξιά του Πατρός του: «Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Επομένως, η τελική, σε πλήρη, κλίμακα τοποθέτησις του θεμελίου του νέου κόσμου, θα έπρεπε να αναβληθή ως τον καιρό της λειτουργίας των «νέων ουρανών»—οπότε η βασιλεία του Θεού θα ιδρύετο στον ουρανό και οι εχθροί του Βασιλέως Ιησού Χριστού θα εγίνοντο υποπόδιον των ποδών του.

Γιατί ήταν τόσο σπουδαίο το προκαταρκτικό βήμα της τοποθετήσεως του θεμελίου του νέου κόσμου το 33 μ.Χ.; Επειδή ήταν ανάγκη ο θεμέλιος λίθος των πνευματικών «νέων ουρανών» να είναι ένας δοκιμασμένος και δόκιμος θεμέλιος λίθος. Ένα τέτοιο θεμέλιο έπρεπε να τετραγωνισθή με απόλυτη δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός εδοκιμάσθη με την έλευσί του στη γη· αυτή η δοκιμή εξησφάλισε ότι το εποικοδόμημα που θα εκτίζετο επάνω στο θεμέλιο θα παρέμενε σταθερό στη δικαιοσύνη, χωρίς να στραφή ποτέ στη φαυλότητα, χωρίς ποτέ να καταλήξη σε απογοήτευσι.

Ο προφήτης Ησαΐας προείπε ότι αυτός ο θεμέλιος Λίθος θα ήταν εκλεκτός και δόκιμος: «Ιδού, θέτω εν τη Σιών θεμέλιον, λίθον, λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές.» (Ησ. 28:16) Ο απόστολος Πέτρος, στην Πρώτη επιστολή του 2:6, 7, κάνει άμεση εφαρμογή του Ησαΐας 28:16 στον Ιησού Χριστό. Πώς εδοκιμάσθη ο Ιησούς όταν ήταν στη γη, ώστε να γίνη «εκλεκτός»; Επειράσθη από τον Διάβολο για να γίνη άπιστος, να υποχωρήση στο δελέασμα της αδικίας. Αλλ’ ο Ιησούς αντέστη σε κάθε προσπάθεια του Διαβόλου να τον απομακρύνη από τον Θεό και τον κανόνα του της απολύτου δικαιοσύνης. Ο Ιησούς εκτελούσε ακριβώς εκείνο που εδίδασκε στους άλλους. «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τη δοκιμασία, ο Ιησούς απέδειξε την αγάπη του για τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και συνεπώς ο Θεός μπορούσε να του εμπιστευθή οποιαδήποτε ευθύνη, ακόμη και του να είναι «θεμέλιον ασφαλές» του δικαίου νέου κόσμου. Έτσι η προς Εβραίους επιστολή 5:8, 9 λέγει: «Καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε. Και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.»

Αυτή η δήλωσις του θεοπνεύστου συγγραφέως του βιβλίου της προς Εβραίους επιστολής αποκαλύπτει μια άλλη αιτία για την οποίαν ο Ιησούς ήλθε στη γη, καθώς και γιατί το γεγονός του 33 μ.Χ., που προαναφέραμε, ήταν τόσο σπουδαίο. Με το ν’ αποδειχθή πιστός μέχρι θανάτου ως άνθρωπος ο Ιησούς εδικαίωσε τον Πατέρα του, και συγχρόνως παρέσχε μια βάσι «σωτηρίας αιωνίου». Πώς; Επειδή «προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών . . . διαπαντός.» Έτσι απελύτρωσε ή εξηγόραοε όλα όσα ο άπιστος Αδάμ είχε χάσει για τους απογόνους του με το ότι αμάρτησε και έχασε το δικαίωμα της τελείας ανθρωπίνης ζωής σ’ ένα δίκαιο κόσμο. Για να εξαγοράση τα τέλεια εκείνα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια παραδείσια γη γι’ αυτούς, ο Υιός του Θεού έγινε τέλειος άνθρωπος. Αν ο Ιησούς δεν είχε προμηθεύσει ένα αντίλυτρο δια «πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν», κανένα εποικοδόμημα αποτελούμενο από απογόνους του Αδάμ δεν θα μπορούσε ποτέ να οικοδομηθή επάνω σ’ αυτό το ‘ασφαλές θεμέλιον’· και κανείς από μας δεν θα μπορούσε να έχη ελπίδα για ένα δίκαιο νέο κόσμο.

Και τώρα στην εποχή μας ο νέος κόσμος είναι ακόμη βεβαιότερος! Γιατί; Επειδή μνημειώδεις εξελίξεις συνέβησαν όσον αφορά τους «νέους ουρανούς και νέαν γην» στην εποχή μας! Το περιοδικό αυτό συχνά εξήγησε, δίνοντας άφθονες Γραφικές αποδείξεις, ότι το έτος 1914 μ.Χ. εσημείωσε τον καιρό που ο Θεός ενεθρόνισε τον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, εκπληρώνοντας τον Ψαλμό 2:6: «Αλλ’ εγώ . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» Μήπως αυτό σημαίνει ότι έλαβε χώραν ένα άλλο μεγαλύτερο προκαταρκτικό βήμα προς την τοποθέτησι σε πλήρη κλίμακα του θεμελίου του νέου κόσμου, ακόμη και ενόσω οι εχθροί του Χριστού είναι ακόμη δραστήριοι; Ναι, πράγματι, διότι η διαταγή του Θεού στον Βασιλέα του ήταν: «Κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.»—Ψαλμ. 110:2.

Εγνωρίζατε ότι ο Αβραάμ απέβλεπε σ’ αυτόν τον καιρό που η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα υπέτασσε όλους τους εχθρούς της δικαιοσύνης; Η Γραφή διακηρύττει: «Περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» (Εβρ. 11:10) Αποβλέπετε σεις, όπως ο Αβραάμ, στον Θεό και στον Βασιλέα του για μια ουράνια κυβέρνησι που θα κυβερνήση τον κόσμο με δικαιοσύνη; Ο Οικοδόμος και Δημιουργός του νέου κόσμου έθεσε ως βάσιν μιας σταθερής και διαρκούς κυβερνήσεως τον δοκιμασμένο του Λίθο ενός ‘ασφαλούς θεμελίου’, τον Ιησού Χριστό τον ανάσσοντα Βασιλέα. Τώρα είναι ο καιρός για να κατανοήσουν οι άνθρωποι παντού ότι ο θεμέλιος Λίθος του Θεού είναι η μόνη ελπίδα για αιώνια ζωή σ’ ένα διαρκή νέο κόσμο αληθείας και δικαιοσύνης.

Ποιος Πρέπει να Κυβερνήση το Ανθρώπινο Γένος;

Θα είναι μήπως άνδρες της Ανατολής ή της Δύσεως; Ή μήπως ο Θεός έχει κάποιον άλλο σκοπό;

ΣΤΗΝ Κομμουνιστική Ανατολή και στις δικτατορίες, που υπάρχουν στις Δυτικές χώρες και οι οποίες μισούν την ελευθερία, αυταρχικοί κυβερνήται επιβάλλουν τη θέλησί των σ’ ένα δισεκατομμύριο και πλέον ανθρώπους, στο ένα τρίτον του πληθυσμού της γης. Σκληρά καταδυναστεύουν τους υπηκόους των, κακοποιώντας βάρβαρα οποιονδήποτε που θα εκφράση επιθυμία για ελευθερία. Εκείνοι, που αποστρέφονται τους δεσποτικούς άρχοντες, συμφωνούν ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να κυβερνούν αλλά, αφ’ ετέρου, συμφωνούν μήπως μεταξύ των για εκείνον, ο οποίος πρέπει να κυβερνήση το ανθρώπινο γένος;

Ο συνεχής παραγκωνισμός των πολιτικών κομμάτων στις φιλελεύθερες χώρες για την αποβολή εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία και αντικατάστασί των από άλλους άνδρες καταδεικνύει τη δυσαρέσκεια και μεταξύ αυτών των κυβερνώντων. Μολονότι αυτοί εκλέγονται από τον λαό, είναι κοινό πράγμα το να διαβάζη κανείς ότι αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί αποδεικνύονται διεφθαρμένοι, ιδιοτελείς και οικτρώς αδιάφοροι στις ανάγκες εκείνων που τους εξέλεξαν. Γι’ αυτόν τον λόγο σε πολλές χώρες ο νόμος περιορίζει τον χρόνο της παραμονής ενός στο υπούργημά του. Καμμιά από τις πολιτικές κυβερνήσεις της γης δεν είναι σε θέσι να αναδείξη έναν άρχοντα τόσο αμώμου ακεραιότητος, ο οποίος να είναι τόσο πλήρως αφωσιωμένος στην ευημερία του λαού, άσχετα με τη φυλή του ή την οικονομική του κατάστασι, που η διακυβέρνησίς του ν’ αποτελή πραγματική και διαρκή ευλογία σε όλο το ανθρώπινο γένος. Το καλύτερο που μπορούν να παραγάγουν είναι μια κυβέρνησις, που μπορεί να προσφέρη περιωρισμένα οφέλη για όλους και μεγαλύτερα οφέλη για λίγους προνομιούχους, κι αυτό για μια βραχεία μόνο χρονική περίοδο. Γιατί;

Ο γραπτός λόγος του Ιεχωβά Θεού αποκαλύπτει γιατί οι προσπάθειες του ανθρώπου ν’ αυτοκυβερνηθή υπήρξαν μια τόσο ματαιωτική πείρα. Λέγει: «Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, “Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών”.» (Ψαλμ. 2:2, 3, ΜΝΚ) Οι άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου μπορεί ν’ αντιτείνουν ότι δεν είναι εναντίον του Θεού, ότι δεν απορρίπτουν τον κεχρισμένον του Υιόν, αλλ’ ο Θεός λέγει ότι τον απορρίπτουν. Η ιστορία της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως δείχνει το γιατί.

Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν εκείνος που απέρριψε τον νόμον του Θεού, αποφασίζοντας μόνος τι ήταν καλό και τι ήταν κακό. Αλλ’ ιδιαίτερα από τον καιρό του δικτάτορος Νεβρώδ, ο οποίος, μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, εγκατεστάθη ως ισχυρός, ως άρχων των συνανθρώπων του, προσεπάθησαν οι άνθρωποι να ιδρύσουν κυβερνήσεις που δεν θα ήσαν κάτω από τον έλεγχο του Θεού. Απέρριψαν ασύνετα τον Υπέρτατον Κυρίαρχον από το να είναι ο αόρατος Άρχων αυτών και αρνήθησαν να υπακούσουν στους νόμους του. Οι δυσκολίες, στις οποίες μπορεί να οδηγήση αυτό, διευκρινίσθησαν καλά στο έθνος Ισραήλ.

«ΔΟΣ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΒΑΣΙΛΕΑ»

Επί τέσσερες αιώνες μετά τη φυγή των από την Αίγυπτο, το έθνος Ισραήλ ήταν μοναδικό μεταξύ των εθνών του κόσμου. Δεν είχε ορατό βασιλέα αλλ’ εκυβερνάτο από τον Ιεχωβά Θεό. Οι νόμοι αυτού ερρύθμιζαν τα του έθνους, δεσμεύοντάς το στενά με την κυριαρχία του. Πιστοί άνδρες εχρησίμευσαν ως επίσκοποι για να επιβλέπουν αν εκτελήται το θέλημά του για το καλό του λαού. Εφ’ όσον υπήκουαν στον αόρατον Άρχοντά των ευημερούσαν. Αλλ’ αντί ν’ αρκούνται σ’ αυτόν τον δίκαιον Βασιλέα, ζητούσαν έναν ανθρώπινον άρχοντα.

«Δος εις ημάς βασιλέα»! εκραύγαζαν στον προφήτη Σαμουήλ. (1 Σαμ. 8:6) Ήθελαν να είναι όπως τα γύρω τους έθνη, έχοντας έναν ανθρώπινο βασιλέα που να εξέρχεται και να προπορεύεται στους πολέμους, έναν του οποίου να μπορούν να βλέπουν την πομπή και τη λαμπρότητα. Όχι ότι δεν είχαν άρχοντα· είχαν—τον ίδιο τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός ήταν ο Βασιλεύς των. Ο Ιεχωβά μάλιστα τους έδωσε ορατούς κυβερνητικούς εκπροσώπους, τους κριτάς, πιστούς άνδρες, τους οποίους αυτός ήγειρε να υπηρετήσουν τον λαό του. Αλλά δεν υπήρχε κληρονομική γραμμή αρχόντων· κανείς δεν υπήρχε με την επιδεκτικότητα που εχαρακτήριζε τη βασιλεία τών πέριξ αυτών εθνών. Ασύνετα απέρριψαν τον Ιεχωβά ως Βασιλέα των. Παρά την προειδοποίησι του Σαμουήλ περί του πώς ένας ανθρώπινος βασιλεύς θα τους κατεδυνάστευε, επέμεναν να γίνωνται τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο. Ο Ιεχωβά είπε στον Σαμουήλ, ο οποίος εθλίβη από την ισχυρογνωμοσύνη των: «Δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» (1 Σαμ. 8:7) Ο Ιεχωβά, εν τούτοις, με την αποδοχή του αιτήματός των για ένα ανθρώπινο βασιλέα, δεν παρητήθη της εξουσίας του σ’ αυτούς.

Η κυβέρνησις στον Ισραήλ εξακολούθησε να είναι θεοκρατική. Ο βασιλεύς εχρίετο κατ’ εντολήν του Ιεχωβά, οι δε νόμοι της χώρας ήσαν νόμοι του Θεού. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός κι ο βασιλεύς ο ίδιος δεν υπετάσσετο σ’ Εκείνον, στου οποίου τον λαόν εβασίλευε. Οι νόμοι του Θεού ενεπαίζοντο· η λατρεία Του εγκατελείφθη. Όταν έτσι το έθνος έστρεψε τα νώτα στον Θεό, επακολούθησε συμφορά.

ΠΕΝΙΧΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Από σαράντα τρεις βασιλείς σε μια περίοδο 510 ετών μόνον έξη είχαν τόσο αρκετά καλές σχέσεις με τον Θεό, ώστε μπορούσε να λεχθή ότι έκαμαν το ορθόν στα όμματα του Ιεχωβά. Αυτοί ήσαν ο Δαβίδ, ο Ασά, ο Ιωσαφάτ, ο Ιωθάμ, ο Εζεκίας κι ο Ιωσίας. Οι άλλοι τριάντα επτά ήσαν ένοχοι αποτυχιών που εμόλυναν το βασίλειόν των τόσον, ώστε δεν τους άξιζε ένα ευνοϊκό σχόλιο.

Ο πρώτος τους βασιλεύς ανέπτυξε μια φυσιωμένη γνώμη για τον εαυτό του και τους έδωσε ένα κακό παράδειγμα παρακούοντας στον Θεό. Ο τρίτος τους βασιλεύς Σολομών, επίσης, εστράφη προς το κακόν, οδηγώντας τους στην παγανιστική ειδωλολατρία. Αυτός ήταν υπαίτιος του αηδούς εθίμου τού να καίουν τους γυιούς και τις θυγατέρες των ως θυσίες σε αλλόκοτα είδωλα. Η βδελυρή αυτή λατρεία ψευδών θεών επέφερε τη δίκαιη αγανάκτησι του Ιεχωβά εναντίον του έθνους συνολικά, ο οποίος ενήργησε ώστε να διαιρεθή αυτό σε δύο βασίλεια στη διάρκεια της βασιλείας του Ροβοάμ, γυιού του Σολομώντος.

Οι δέκα φυλές που απεσπάσθησαν εσχημάτισαν ένα βόρειο βασίλειο. Μολονότι ο Ιεχωβά τούς ενουθέτησε δια των προφητών του, κανείς από τους είκοσι μονάρχας που τους εκυβέρνησαν στη διάρκεια της υπάρξεως του Βορείου Βασιλείου δεν οδήγησε τον λαό στον δρόμο της υπακοής στον Ιεχωβά και της καθαρής λατρείας. Κανείς τους δεν είχε τελείως καλές σχέσεις με αυτόν. Αυτό μπορούσε να οδηγήση σε ένα μόνο πράγμα.

ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΙΣ

Ο Ιεχωβά, ωργισμένος εναντίον του Βορείου Βασιλείου του Ισραήλ λόγω της επιμονής του στο να κάνη ό,τι ήταν κακό, επέφερε βιαίως το τέλος του ύστερ’ από μια ύπαρξι 257 ετών. «Ο Ιεχωβά ωργίσθη σφόδρα κατά του Ισραήλ, και απέβαλεν αυτούς από προσώπου αυτού.» (2 Βασ. 17:18, ΜΝΚ) Ο τελευταίος βασιλεύς, Ωσηέ, ανετράπη σε μια τριετή πολιορκία, που άρχισε από τον Ασσύριο βασιλέα Σαλμανασάρ, και κατόπιν οι δέκα φυλές του Ισραήλ ηχμαλωτίσθησαν, πιθανώς κατά διαταγήν του Σαργών Β΄. Η εθνική αυτή καταστροφή του Βορείου Βασιλείου ήταν ένας προάγγελος του τι επρόκειτο να επέλθη στο Νότιο Βασίλειο για τον ίδιο λόγο—γι’ απιστία στον Θεό.—2 Βασ. 18:9-12.

Μετά την πτώσι του Βορείου Βασιλείου, το Νότιο Βασίλειο εξακολούθησε να υπάρχη επί 133 έτη. Μολονότι ο καλός βασιλεύς Ιωσίας εβασίλευσε επί τριάντα ένα από τα έτη αυτά, ήταν ανίκανος ν’ ανατρέψη την εθνική τάσι. Μετά τον θάνατό του ο λαός εξακολούθησε την οδόν της ειδωλολατρίας και γενικής παρακοής στον Ιεχωβά, όπως και πριν από τη βασιλεία του. Τελικά ο Θεός επέφερε το τέλος στο Νότιο Βασίλειο και τη δυναστεία των Ιουδαίων βασιλέων, παραδίδοντάς τα στα χέρια των Βαβυλωνίων. Οι πόλεις του κατεστράφησαν, οι περισσότεροι από όσους επέζησαν απήχθησαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα και η γη των ερημώθηκε.

Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις από τους προφήτας του Ιεχωβά, οι λαοί και των δύο βασιλείων ακολούθησαν το αηδιαστικό παράδειγμα των πολλών κακών βασιλέων των. «Και ελάτρευσαν τα είδωλα, περί των οποίων ο Ιεχωβά είπε προς αυτούς, Δεν θέλετε κάμει το πράγμα τούτο. Και διεμαρτυρήθη ο Ιεχωβά κατά του Ισραήλ, και κατά του Ιούδα, δια χειρός πάντων των προφητών, πάντων των βλεπόντων, λέγων, Επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών, και φυλάττετε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, κατά πάντα τον νόμον τον οποίον προσέταξα εις τους πατέρας σας, και τον οποίον απέστειλα εις εσάς δια μέσου των δούλων μου των προφητών.»—2 Βασ. 17:12, 13, ΜΝΚ.

Το σοβαρό σφάλμα, που έκαμε αυτός ο λαός, απορρίπτοντας τον Θεόν ως Βασιλέα του και αμελώντας να υπακούση στις εντολές του, ωδήγησε σε εθνική καταστροφή. Η πείρα των εξεικονίζει κατάλληλα το σημείο ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει να υπακούση στον Θεό και να υποταχθή στις διατάξεις του αν πρόκειται να ευημερήση.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Έχει ο Θεός τώρα μεταξύ των κυβερνήσεων στη γη μια, η οποία τον εκπροσωπεί; Υπάρχει κανένας ανθρώπινος βασιλεύς, δικτάτωρ, πρωθυπουργός ή πρόεδρος που κυβερνά με θεία εντολή; Όχι! Δεν υπήρξε καμμιά τέτοια από Θεού επιδοκιμασμένη κυβέρνησις μεταξύ ανθρώπων, αφότου ο Θεός επέτρεψε στις Βαβυλωνιακές ορδές ν’ ανατρέψουν την Ιερουσαλήμ στον έβδομον αιώνα προ Χριστού. Ο Ιεχωβά είπε στον τελευταίο βασιλέα της Ιερουσαλήμ, τον Σεδεκία: «Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:26, 27.

Εκείνο τον καιρό ο Σατανάς ή Διάβολος έγινε με την πλήρη έννοια «ο Θεός του κόσμου τούτου.» (2 Κορ. 4:4) Όλες οι κυβερνήσεις του ανθρωπίνου γένους υπήρξαν κάτω από τον έλεγχό του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο απόστολος Ιωάννης εδήλωσε: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα· και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Επομένως, είτε προσωπικώς εφαρμόζεται η ιδέα σ’ έναν είτε όχι, αν αυτός πιστεύη στη Γραφή πρέπει να παραδεχθή το γεγονός ότι όλοι οι άρχοντες των κυβερνήσεων της γης, άσχετα με το πόσο καλές προθέσεις μπορεί να έχουν μερικοί απ’ αυτούς, είναι κάτω από τον έλεγχο του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς είπε για τους ακολούθους του: «[Σεις] δεν είσθε εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 15:19) Αλλ’ οι άρχοντες του κόσμου τούτου πολύ φανερά αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου. Είναι αφωσιωμένοι φίλοι του κι εργάζονται για τη διαιώνισί του. Μπορεί να είναι πιστά μέλη εκκλησιών και να ομολογούν ότι λατρεύουν και υπηρετούν τον Θεό της Γραφής, αλλ’ η Γραφή καθορίζει τα πράγματα όταν λέγη: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Σοβαρή απογοήτευσις αναμένει εκείνους που έθεσαν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτούς. Τώρα όσο ποτέ προηγουμένως είναι επείγον ν’ αποβλέπωμε σ’ Εκείνον που είναι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και να υποταχθούμε στη διακυβέρνησί του.

Ο ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΧΩΝ

Εκείνος «εις ον ανήκει» και ο οποίος έλαβε την εξουσία από τον Θεό να άρχη, δεν είναι ένας αρχομανής αθεϊστικός δικτάτωρ της Ανατολής, ούτε είναι ένας άρχων της Δύσεως που εξελέγη δημοκρατικά. Ο εξουσιοδοτημένος από τον Θεό είναι ο ίδιος ο Υιός του Ιησούς Χριστός. Ήδη αυτός έχει ενθρονισθή ως βασιλεύς στους ουρανούς. Σ’ αυτόν έχει δοθή από τον Θεό «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι.» (Δαν. 7:14) Οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες, που εξακολουθούν ν’ αγωνίζωνται για τη διακυβέρνησι της γης, ενεργούν έτσι κατά πρόκλησιν προς τη βασιλεία του Θεού. Δεν θέλουν να υποταχθούν στον ενθρονισμένο βασιλέα του Θεού· αυτοί θέλουν να είναι στην εξουσία. Ο δεύτερος Ψαλμός, αφού σχολιάζει την προκλητική τους στάσι, προχωρεί και λέγει: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Ιεχωβά θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» Στον Βασιλέα του λέγει: «Θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς.»—Ψαλμ. 2:4-6, 9, ΜΝΚ.

Ναι, ο Βασιλεύς Χριστός θα καταστρέψη όλους αυτούς που απομακρύνουν την προσοχή τού ανθρωπίνου γένους από τη βασιλεία του Θεού, που είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους. Πλησιάζει τώρα ο καιρός, που ο Χριστός θ’ αναλάβη δράσι εναντίον των ανόμων στοιχείων, ορατών και αοράτων, και θα καταστρέψη αυτούς στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.»—Αποκάλ. 16:14.

Κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του η δικαιοσύνη θα επικρατήση σε κάθε μέρος της γης. Οι άπληστοι, ιδιοτελείς άρχοντες θα ανήκουν στο παρελθόν. Σχετικά με αυτόν τον βασιλέα του Νέου Κόσμου ελέχθη: «Σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού [Ευφράτου] έως των περάτων της γης.» Τι χαρά θα υπάρχη, όταν θα είναι άρχων όλου του ανθρωπίνου γένους ένας που πραγματικά αγαπά δικαιοσύνη! Τι ευλογία θα είναι η διακυβέρνησις από έναν, ο οποίος είναι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και του οποίου την εξουσία ο Θεός θα στεφανώση με βέβαιη επιτυχία!—Εβρ. 1:8, 9· Ψαλμ. 72:7, 8· Ησ. 9:7.

Με αυτόν τον δικαιωματικόν άρχοντα όλου του ανθρωπίνου γένους η γη θα φθάση σε μια κατάστασι παραδεισιακής ωραιότητος, απηλλαγμένη από πολέμους και συμφορές, καθώς και από ασθένειες και θάνατο. Αυτός είναι ο άρχων, που θα οδηγήση το ανθρώπινο γένος σε ενωμένη λατρεία και υπακοή στον Ιεχωβά Θεό, προς δόξαν του Πατρός του και προς ευλογίαν όλων των υπηκόων του.—1 Κορ. 15:26· Ησ. 66:23.

Και τι διαβεβαίωσις υπάρχει ότι αυτά τα πράγματα θα επέλθουν; Η διαβεβαίωσις του ιδίου του Θεού, ο οποίος τα υπεσχέθη. Δεν πρόκειται για μάταιες ελπίδες ανθρώπων, αλλά για τους σκοπούς του Θεού που εκτίθενται στον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, είναι παντοδύναμος· δεν υπάρχει τίποτα που να μπορή να κάμη ώστε οι σκοποί του Θεού να επιστρέψουν σ’ αυτόν χωρίς εκπλήρωσι. Το ζήτημα της παγκοσμίου διακυβερνήσεως είναι ήδη αποφασισμένο από αυτόν. Σε λίγο όλοι όσοι δεν υποτάσσονται στον ανάσσοντα Βασιλέα του Ιεχωβά θα καταστραφούν για πάντα. Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός ν’ αποδείξωμε ότι είμεθα μαθηταί του, τηρούμενοι χωριστά από τον κόσμο, από τα πολιτικά συστήματα, που αρπάζουν την εξουσία, και τις θρησκείες, που δεν τιμούν τον Θεό και παραμερίζουν τον λόγον του Θεού. Τώρα είναι καιρός ν’ αφιερωθούμε στον Θεό και να γίνωμε δημόσιοι συνήγοροι της βασιλείας του στα χέρια του Ιησού Χριστού. Κάνοντας τούτο, θα συγκαταριθμηθούμε μεταξύ εκείνων, τους οποίους αυτός θα διαφυλάξη ζώντας μέσ’ από το τέλος του κόσμου τούτου, για να γίνουν ευτυχείς υπήκοοί του στον νέον κόσμο, που θα διαμένη.

Γιατί Πολλοί Αμφιβάλλουν για την Ύπαρξι του Σατανά

Στα σύγχρονα βιβλία περί θρησκείας υπάρχει μια συγκεκριμένη τάσις, ή ν’ αγνοήται ο Σατανάς τελείως ή να εισάγεται αμφιβολία για την ύπαρξί του ως πνευματικού όντος. Γιατί;

ΑΠΟ τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι ο λόγος του Θεού βεβαιώνει την προσωπικότητα του Σατανά ή Διαβόλου. Μολονότι αναφέρεται ως ο Όφις στην αφήγησι της Γενέσεως, δεν χρειάζεται να θεωριολογήσωμε ως προς το ποιος είναι αυτός ο όφις, διότι αυτό είναι καταφανές απ’ την Αποκάλυψι 12:7-9. Εκεί μας λέγεται ότι «ο πλανών την οικουμένην όλην» είναι «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς.» Ναι, ο Πειραστής της Εδέμ δεν ήταν απλώς μια «κακή ώθησις» πεφυτευμένη στον Αδάμ από τον Θεό, όπως θα μας έκαναν να πιστεύωμε ωρισμένοι Ιουδαίοι κλασικοί του δευτέρου αιώνος μ.Χ. Δεν ήταν άλλος από τον Σατανά, ή Διάβολο τον ίδιον.¹

Κατόπιν πάλιν, στον Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2, ο Σατανάς καθαρά φαίνεται ότι είναι ένα πνευματικόν ον, που ενεφανίσθη στην παρουσία του Θεού μαζί με άλλους πνευματικούς υιούς κι ο οποίος διεξήγαγε συνομιλία με τον Θεό, προκαλώντας Τον όσον αφορά την ακεραιότητα του Ιώβ. Επίσης, αναγινώσκομε για την κατηγορία του εναντίον του αρχιερέως Ιησού στις ημέρες του Ζαχαρία. Ο Παύλος αποκαλεί τον Σατανάν ‘θεόν του παρόντος συστήματος πραγμάτων,’ ο οποίος ‘ετύφλωσε τας διανοίας των απίστων’. Ο Πέτρος χαρακτηρίζει τον Σατανάν ‘ως λέοντα ωρυόμενον, περιερχόμενον και ζητούντα τίνα να καταπίη’. Ο δε Ιούδας, μαθητής κι ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, μας λέγει ότι ο Σατανάς είχε μια διαφιλονείκησι με τον Μιχαήλ εν σχέσει με το σώμα του Μωυσέως. Ασφαλώς καμμιά απρόσωπη αρχή κακού, όπως πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι ο Σατανάς, δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι κάνει αυτά τα πράγματα!—2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:8· Ιουδ. 9.

Ιδιαίτερα καθορίζει την προσωπικότητα του Σατανά η Γραφική αναγραφή περί του Ιησού. Στην έρημο ο Σατανάς προσέφερε στον Ιησούν όλα τα βασίλεια του κόσμου, αν ο Ιησούς ‘έπιπτε και προσεκύνει’ τον Σατανάν. Μπορούσε μια αφηρημένη αρχή να διεκδική όλα τα βασίλεια του κόσμου και να τα προσφέρη στον Ιησούν; Μπορούσε ο Ιησούς να πέση και να την προσκυνήση; Θα μπορούσαμε να φαντασθούμε τον πιστό, στοργικό κι ευπειθή Υιόν του Θεού πειραζόμενον από άπιστες σκέψεις που εγεννώντο στην ίδια του διάνοια;—Ματθ. 4:9.

Ο Ιησούς επιστοποίησε ότι είδε «τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.» Σαφώς δεν θα μπορούσε να έχη πέσει η αρχή του κακού, διότι από τη δημιουργία υπήρχε ως μία κακή αρχή, μολονότι αδρανής. Επίσης, ο Ιησούς είπε στους εχθρούς του ότι ήσαν από τον πατέρα των τον Διάβολον, ο οποίος ήταν «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» ως Σατανάς, και «ψεύτης, και ο πατήρ . . . του ψεύδους.» Ο Ιησούς, όταν κατηγορήθη ότι εκβάλλει δαιμόνια με την εξουσία του Σατανά, δεν αρνήθηκε την ύπαρξι του Σατανά, αλλ’ είπε: «Αν ο Σατανάς τον Σατανάν εκβάλλη, διηρέθη καθ’ εαυτού.» Ναι, όλες αυτές οι παραπομπές, επίσης, δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία ως προς την ύπαρξι, την προσωπικότητα, του Σατανά.—Λουκ. 10:18· Ιωάν. 8:44· Ματθ. 12:26.

ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, παρ’ όλη την αναμφισβήτητη αυτή Γραφική μαρτυρία, πολλοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, καθώς και Ιουδαίοι, αμφιβάλλουν για την ύπαρξι του Σατανά ή Διάβολου. Λαμβάνουν την άποψι ότι κανείς ποτέ δεν είδε τον Σατανά και γι’ αυτό πρέπει να είναι απλό επινόημα της φαντασίας. Ή ότι Σατανάς είναι απλώς η αρχή του κακού, ή οι κακές εξωθήσεις του ανθρώπου προσωποποιημένες.

Ένας διδάκτωρ της θεολογίας της Οξφόρδης λέγει: «Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες πνευματικές επιρροές πέραν της ανθρωπίνης σφαίρας, επιρροές όπως αυτές που ανεγνωρίσθηοαν αρκετά αδρά στην αρχαία πίστι σε δαίμονες και στον Σατανά. . . . Ό,τι κι αν νομίσωμε γι’ αυτό το θεωριολογικό ζήτημα,» κλπ.² Σύμφωνα δε μ’ ένα λαϊκό Προτεσταντικό σύγγραμμα: «Το όλον ζήτημα είναι περικλεισμένο σε μυστήριο. . . . Αυτές οι περικοπές [όσον αφορά τον Σατανά] αφήνουν πολλά ανεξήγητα και η εικασία ενταύθα είναι ανωφελής.»³

Σύμφωνα μ’ έναν από τους κυριωτέρους θεολόγους των Ηνωμένων Πολιτειών μάς λέγονται τα εξής: «Αλλ’ ο Νίμπουρ δεν δέχεται τη Βιβλική δοξασία περί Διαβόλου, είτε ως μύθον είτε ως δόγμα, ή ως μια εξωτερική αρχή ‘κακού προηγουμένου κάθε ανθρωπίνης ενεργείας.’ Απλώς χρησιμοποιεί τον Σατανάν ως παράδειγμα, μια εξεικόνισι του πώς ενεργεί το στασιαστικό θέλημα του ανθρώπου.»⁴ Και για να παραθέσωμε κατ’ ευθείαν απ’ αυτόν: «Η ιδέα τού ν’ αποδίδεται προσωπικότης στο κακόν μπορεί να είναι επιστημονικώς μωρά αλλά στηρίζεται σε μια φυσική πλάνη. Όταν οι τυφλές και απρόσωπες δυνάμεις της φύσεως ζωοποιούνται στον άνθρωπο προσλαμβάνουν την ομοιότητα της προσωπικότητος.»⁵

ΓΙΑΤΙ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΝ;

«Μερικοί άνθρωποι αμφιβάλλουν για την ύπαρξι του Σατανά, διότι αυτός είναι αόρατος στα ανθρώπινα μάτια, αλλ’ αυτό μήπως έχει νόημα; Όχι, δεν έχει. Η Αγία Γραφή, η λογική και τα φυσικά γεγονότα σαφώς τονίζουν ότι Θεός υπάρχει, αλλά κανένας άνθρωπος δεν τον είδε ποτέ, ούτε και μπορεί, πραγματικά, να τον ιδή. (Έξοδ. 33:20· Ιωάν. 1:18) Ο λόγος του Θεού μάς λέγει, επίσης, για πνευματικά όντα, διάφορα είδη αγγέλων που εκτελούν τις εντολές του Θεού, που είναι όλοι αόρατοι στα ανθρώπινα μάτια. Αφού παραδεχόμεθα ότι οι δίκαιες αυτές πνευματικές προσωπικότητες ή οντότητες υπάρχουν, μήπως θα ήταν δύσκολο να πιστέψωμε πώς υπάρχουν, επίσης, και άδικα, πονηρά πνευματικά όντα;

Αναμφιβόλως, οι δεισιδαιμονίες και οι γελοίες παρανοήσεις, που διατηρούν ή είχαν υποστηρίξει πολλοί περί του Σατανά, δικαιολογούν εν μέρει άλλους που αμφιβάλλουν για την ύπαρξί του. Στους Σκοτεινούς Αιώνες ο Σατανάς συχνά εξεικονίζετο ως τράγος. Στους νεωτέρους χρόνους εικονίζεται συνήθως ως άνθρωπος με ερυθρά εφαρμοστά στο σώμα του ενδύματα, με κέρατα, με αιχμηρή ουρά κι ένα δίκρανο στα χέρια του. Αλλ’ απλώς το γεγονός ότι η Γραφική διδασκαλία περί Σατανά έχει διαστρεβλωθή δεν αποτελεί βάσιμο λόγο για την αμφισβητήση της υπάρξεώς του. Ούτε το γεγονός ότι πολλές μη Χριστιανικές θρησκείες προσωποποιούν την αρχή του κακού αποτελεί επιχείρημα εναντίον της υπάρξεως του Σατανά.

Άλλοι είναι πρόθυμοι ν’ αμφισβητήσουν την ύπαρξι του Σατανά επειδή αστοχούν να εννοήσουν την προέλευσι του Σατανά και την αιτία, για την οποία ο Θεός ηνέχθη τον Σατανά επί τόσον καιρό. Έτσι, ο Ράυνολδ Νίμπουρ λέγει περαιτέρω: «Η ιδέα στην Εβραϊκή μυθολογία, ότι ο Σατανάς είναι ένας στασιαστής εναντίον του Θεού κι ωστόσο τελικά υπό την κυριαρχία του, εκφράζει το παράδοξο γεγονός ότι αφ’ ενός το κακόν είναι κάτι περισσότερο από την έλλειψι τάξεως, και αφ’ ετέρου ότι εξαρτάται από την τάξι.»⁵

Και τι θα λεχθή γι’ αυτούς τους διαφόρους λόγους αμφισβητήσεως της υπάρξεως του Σατανά; Μήπως δεν έχουν πραγματικά τη βάσι των σε μια αστοχία παραδοχής της Βίβλου ως του λόγου του Θεού; Αν έχωμε πίστι ότι η Αγ. Γραφή είναι Θεόπνευστη, τότε μήπως δεν θα παραδεχθούμε τις σαφείς της δηλώσεις ως αληθείς, ασχέτως του αν εννοούμε όλα τα καθέκαστα ή όχι; Ασφαλώς! Τότε θα συμφωνήσωμε με τον Ιησούν, που είπε γι’ αυτήν: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια»· και με τον Παύλο που έγραψε: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν»· και με τον Πέτρο επίσης, που λέγει ότι «υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:21.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΑΝΤΑ

Αλλ’ ο λόγος του Θεού μάς δίνει τα καθέκαστα εν σχέσει με την ύπαρξι του Σατανά. Απαντά ικανοποιητικά σε οτιδήποτε ερώτημα που μπορεί να έχη ένας ειλικρινής, απροκατάληπτος εκζητητής της αληθείας περί του Σατανά. Μας διαβεβαιώνει ότι όλα τα έργα του Θεού είναι τέλεια και ότι οι οδοί αυτού είναι δικαιοσύνη. (Δευτ. 32:4) Επομένως, δεν θα ήταν δυνατόν να δημιουργήση κανένα πονηρό πνευματικό πρόσωπο. Η Γραφή, επίσης, μας λέγει ότι ο Θεός εδημιούργησε πολλά δίκαια πνευματικά πλάσματα, αγγέλους, μεταξύ των οποίων ήταν ένας τον οποίον ο Θεός δώρισε ως ‘χερούβ δια να επισκιάζη’, δηλαδή φύλακα άγγελον του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους. Αυτός εφιλοδόξησε να λατρεύεται όπως ο Θεός ο ίδιος κι έτσι παρεκίνησε τον Αδάμ και την Εύα να παρακούσουν. Υπεκίνησε ανταρσίαν κι έτσι επροκάλεσε την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού.—Γεν. 3:1-7· Ιεζ. 28:12-16.

Οι Γραφές περαιτέρω δείχνουν ότι ο Σατανάς εκαυχήθη ότι ο Θεός δεν μπορούσε να θέση πλάσματα στη γη, τα οποία ο Σατανάς δεν θα μπορούσε να διαφθείρη, εγείροντας έτσι και το ζήτημα, Μπορεί ο άνθρωπος να τηρήση ακεραιότητα; Ένεκα του ζητήματος αυτού ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στον Σατανά να υπάρχη και άφησε τον Αδάμ και την Εύα να ζήσουν επί ένα χρονικό διάστημα και ν’ αποκτήσουν τέκνα προτού υποστούν την ποινή της αμαρτίας, τον θάνατο. Ο Ιεχωβά Θεός είχε πλήρη εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να έχη ανθρώπινα πλάσματα στη γη, τα οποία θα τηρούσαν ακεραιότητα, παρ’ όλα όσα θα μπορούσε να κάμη ο Σατανάς, αποδεικνύοντας έτσι τον Σατανά ψεύτη. Γι’ αυτό ο Θεός επέτρεψε να υποφέρουν στα χέρια του Σατανά ο Ιώβ, ο Ιησούς και άλλοι. Όταν άπαξ κατανοήσωμε ότι διεκυβεύετο το επίμαχο ζήτημα της κυριαρχίας του Ιεχωβά καθώς και η ακεραιότης του ανθρώπου, τότε μπορούμε να διακρίνωμε αρκετούς και σημαντικούς λόγους, για τους οποίους ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά να παραμείνη ως τον παρόντα καιρό.—Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2· Παροιμ. 27:11· Εβρ. 5:8, 9.

Υπονοείται με όλ’ αυτά ότι η ύπαρξις του Σατανά και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες δεν είναι παρά προσωρινή, κι αυτό είναι ακριβώς που τονίζουν οι Γραφές: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν.» Ο Ιησούς Χριστός θα «καταργήση . . . τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον.» Ναι, τελικά ο Σατανάς θα ριφθή στη λίμνη του πυρός, στον δεύτερο θάνατο, σύμβολον της ανυπαρξίας.—Ρωμ. 16:20· Εβρ. 2:14· Αποκάλ. 20:10, 14.

Έτσι, οι Γραφές, μαζί με τη λογική, διασαφηνίζουν την προέλευσι του Σατανά, το γιατί ο Θεός επέτρεψε σ’ αυτόν να παραμείνη ως τον παρόντα καιρό και το ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν έχει κανένα λόγο ν’ αμφιβάλλη για την ύπαρξι του Σατανά.

Προσέξτε λοιπόν την προειδοποίησι: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη. Εις τον οποίον αντιστάθητε, μένοντες στερεοί εις την πίστην.»—1 Πέτρ. 5:8, 9.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 ¹ Ο Ιουδαϊσμός στους Πρώτους Αιώνες της Χριστιανικής Εποχής, υπό Γ. Φ. Μουρ.

 ² Απολύτρωσις και Αποκάλυψις, υπό Χ. Ουήλερ Ρόμπινσον, Δ. Θ.

 ³ 555 Δύσκολες Γραφικές Ερωτήσεις Απαντώμενες, υπό Του Χριστιανού Κήρυκος.

 ⁴ Ράυνολδ Νίμπουρ—Η Θρησκευτική Κοινωνική και Πολιτική Του Σκέψις, υπό Κέγκλυ και Μπρέταλ.

 ⁵ Η Θεολογία του Ράυνολδ Νίμπουρ, υπό Χανς Χόφμαν.

Ανεκτίμητος Θησαυρός σε Οστράκινα Σκεύη

ΣΤΟΥΣ αρχαίους χρόνους τα πήλινα αγγεία εχρησιμοποιούντο στις Βιβλικές χώρες ως θήκες για την ασφαλή φύλαξι πολυτίμων πραγμάτων. Στον Ιερεμία 32:14 αναγινώσκομε ότι ο προφήτης αυτός διέταξε τον Βαρούχ να θέση τα συμφωνητικά της αγοράς σ’ ένα πήλινο αγγείο, «δια να διαμένωσιν ημέρας πολλάς.» Ο απόστολος Παύλος μπορεί να είχε υπ’ όψιν αυτό το έθιμο, όταν έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα [πήλινα, γήινα] σκεύη.» (2 Κορ. 4:7) Από τα συμφραζόμενα διασαφηνίζεται ότι με τα σκεύη, για τα οποία μιλούσε εδώ, εννοούσε τους ανθρωπίνους οργανισμούς των αφιερωμένων Χριστιανών, του εαυτού του και των αδελφών του, αυτό δε ενισχύεται περαιτέρω από τα εδάφια 2 Τιμόθεον 2:20, 21, όπου λέγει: «Εν μεγάλη δε οικία δεν είναι μόνον σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα· και άλλα μεν προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον. Εάν λοιπόν καθαρίση τις εαυτόν από τούτων, θέλει είσθαι σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον, και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν.»

Τώρα ποιος είναι ο «θησαυρός» που είναι κρυμμένος μέσα σ’ αυτά τα ζώντα οστράκινα «σκεύη»; Από την επιχειρηματολογία του Παύλου διαπιστώνομε ότι είναι η διακονία που ανετέθη στους πιστούς δούλους του Ιεχωβά, ‘ο ένδοξος θησαυρός της υπηρεσίας.’ Είναι αληθές ότι τα μέλη του σώματος του Χριστού είναι δοχεία της αληθείας, αλλ’ αυτό μόνο δεν ανταποκρίνεται στην επεξήγησι του αποστόλου. Διότι αναγινώσκομε: «Έχοντες λοιπόν τοιαύτην ελπίδα, πολλήν παρρησίαν μεταχειριζόμεθα· . . . έχοντες την διακονίαν ταύτην, καθώς ηλεήθημεν, δεν αποκάμνομεν· . . . αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 3:12, 13· 4:1, 2) Ναι, το πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας είναι εκείνο που νοείται με τον θησαυρό. Και μήπως δεν είναι αληθές ότι ο μέγας Θεός του σύμπαντος παρεχώρησε το ανεκτίμητο προνόμιο υπηρεσίας ως μαρτύρων του σε ταπεινά ανθρώπινα πλάσματα, μολονότι οι άγγελοι θ’ απεδέχοντο έναν τέτοιο διορισμό με τη μεγαλύτερη χαρά; Είναι όπως ο Πέτρος λέγει στους αδελφούς του: «Εις τα οποία [αυτά που τώρα ανηγγέλθησαν σε σας] επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι. Δια τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε.» Και «είσθε . . . λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 1:12, 13· 2:9.

«ΝΑ ΜΗ ΚΑΥΧΗΘΗ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΑΡΞ»

Και γιατί ο παντοδύναμος Ιεχωβά εξέλεξε τέτοια εύθραυστα πήλινα σκεύη, που είναι καθ’ εαυτά απολύτως ανάξια τέτοιας τιμής και στερούνται δυνάμεως για ν’ ανθέξουν στην πίεσι, που ασκείται σ’ αυτά από τον εχθρό; Ο απόστολος απαντά: «Δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού, και ουχί εξ ημών· . . . Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» (2 Κορ. 4:7· 1 Κορ. 1:28, 29) Ασφαλώς δε Θεία δύναμις χρειάζεται για να καταστήση αυτά τα σκεύη ανθεκτικά στη βαριά πίεσι, κι αυτή, επίσης, δίδεται σε αρκετό μέτρον. Ας αναγνώσωμε την περιγραφή του Παύλου στα επόμενα εδάφια (8-12) εδώ στην επιστολή 2 Κορινθίους, κεφάλαιον 4: «Κατά πάντα θλιβόμενοι, αλλ’ ουχί στεναχωρούμενοι απορούμενοι, αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι· διωκόμενοι, αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι· καταβαλλόμενοι, αλλ’ ουχί απολλύμενοι· πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, δια να φανερωθή . . . και η ζωή του Ιησού . . . εν τη θνητή ημών σαρκί. Ώστε ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν.»

«Ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν»! Όταν ο απόστολος έγραφε αυτά τα λόγια ανεφέρετο στον εαυτό του και στους συναποστόλους του και σε άλλους συνεργάτας εν συγκρίσει με τα μέλη των νεοσυστάτων εκκλησιών των πιστών εν Ελλάδι. Αλλά πόσο καλά η έκφρασις αυτή εκθέτει τη σχέσι των θησαυροφόρων σκευών του κεχρισμένου υπολοίπου στην εποχή μας απέναντι των «άλλων προβάτων» του, των οποίων υπήρξε και είναι γλυκύ προνόμιο να διακονούν τη ζωοπάροχη αλήθεια και οι οποίοι με ζήλο και πίστι μετέχουν στη μεγαλειώδη υπηρεσία της διακηρύξεως της Βασιλείας που τώρα ιδρύθη! Στην Αποκάλυψι 22:17 λέγει: «Και το πνεύμα, και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» Αυτά τα λόγια δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η διακονία στον παρόντα καιρό γίνεται με συμμετοχή αυτών των δύο τάξεων. Η ιερή αυτή υπηρεσία θα συνεχισθή ως τη μάχη του Αρμαγεδδώνος και στη διάρκεια αυτής, όπως ετονίσθη από την απάντησι που εδόθη στον Ησαΐα, όταν ερώτησε τον Ιεχωβά επί πόσον καιρό έπρεπε να εξακολουθήση να λέγη το άγγελμα στον λαό: «Εωσού ερημωθώσιν οι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.» (Ησ. 6:8-12) Μετά την πτώσι του «Χριστιανικού κόσμου» θα δοθή μαρτυρία εναντίον του αθέου στοιχείου που θα είναι τότε στην εξουσία, ώσπου ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ τούς καταστρέψη και διεκδικηθή για πάντα η παγκόσμια κυριαρχία του.

Ο ήδη «πολύς» όχλος των «άλλων προβάτων» του Κυρίου θα εξακολουθήση ν’ αυξάνη σε αριθμό, ενώ το υπόλοιπο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού ελαττούται από έτος σε έτος καθόσον τα μέλη αυτού τελειώνουν τη σταδιοδρομία των στον θάνατο, πιστοί ως το τέλος. Γι’ αυτούς, όμως, διακρατείται η γλυκεία υπόσχεσις ότι «τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς.» Έχουν μια στιγμιαία ανάστασι και εισέρχονται κατ’ ευθείαν στη μερίδα των στο έργον του ανάσσοντος Βασιλέως των και Νυμφίου. Δεν είναι λοιπόν παράδοξον ότι η Αποκάλυψις τους αποκαλεί ‘μακαρίους’!—Αποκάλ. 14:13.

ΟΣΜΗ ΖΩΗΣ, ΟΣΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στην Αποκάλυψι 22:17 το άγγελμα που κηρύττεται παρομοιώνεται με ζωοπάροχον ύδωρ, το οποίον οι διψασμένοι μπορούν να έλθουν και να λάβουν «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής,» όπως το διετύπωσε ο Ησαΐας, (55:1-3) Στην επιστολή του προς Κορινθίους ο Παύλος χρησιμοποιεί ένα άλλο παράδειγμα που δείχνει το διάφορο αποτέλεσμα που έχει αυτή η διακονία στους ανθρώπους καλής θελήσεως αφ’ ενός, και στους κακής διαθέσεως για τη Βασιλεία, αφ’ ετέρου. Λέγει: «Χάρις εις τον Θεόν όστις πάντοτε κάμνει ημάς να θριαμβεύωμεν δια του Χριστού, και φανερόνει εν παντί τόπω δι’ ημών την οσμήν της γνώσεως αυτού. Διότι του Χριστού ευωδία είμεθα προς τον Θεόν εις τους σωζόμενους και εις τους απολλυμένους· εις τούτους μεν, οσμή θανάτου δια θάνατον· εις εκείνους δε, οσμή ζωής δια ζωήν. Και προς ταύτα τις είναι ικανός;»—2 Κορ. 2:14-16.

Ο απόστολος ενταύθα ανεφέρετο στο έθιμον της εποχής εκείνης να καίουν ευώδες θυμίαμα καθ’ όλον το μήκος της οδού, όταν η θριαμβευτική πομπή ενός στρατιωτικού νικητού παρήλαυνε δια των οδών της υποδεχομένης αυτόν πρωτευούσης. Έτσι, τα σκεύη του που φέρουν την αλήθεια, διαδίδοντας ευρέως σήμερα παντού το ‘θριαμβευτικό άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά’, διαχέουν και κάνουν έκδηλο το γλυκύ άρωμα του αγγέλματος αυτού. Τα ειλικρινή άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό και τη θεοκρατική του κυβέρνησι οσφραίνονται τη γλυκύτητα της γνώσεως που διαχέεται έτσι, και σ’ αυτούς το έργον της μαρτυρίας έχει την οσμή της υγείας και της ζωής. Αναπνέουν μέσα στην ατμόσφαιρα της αληθείας της Βασιλείας, που είναι μια οσμή ζωής που οδηγεί στη ζωή. Το άγγελμα κατάγει νίκες, διότι μεταβάλλει πολλούς, οι οποίοι άλλοτε ήσαν εχθροί του Θεού δια των έργων της πονηρίας, σε μάρτυρας του Ιεχωβά και κήρυκας των αγαθών νέων της θεοκρατικής του βασιλείας. Αναπέμπουν ευχαριστίες στον Ιεχωβά Θεό και στον Βασιλέα του, στου οποίου τη θριαμβευτική πομπή προστίθενται με χαρά, ανακράζοντας μεγαλοφώνως: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκάλ. 7:10) Αφ’ ετέρου, σ’ εκείνους που αγαπούν τα πράγματα του παλαιού αυτού κόσμου το άγγελμα της Βασιλείας είναι μια δυσωδία στους μυκτήρας των, μια ‘οσμή θανάτου’ που οδηγεί στον θάνατο.

Όχι μόνον το άγγελμα που κηρύττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μια οσμή, αλλά κι αυτοί οι ίδιοι, επίσης, είναι οσμή. Έτσι ετερμάτισε κι ο απόστολος τη δήλωσί του περί θριαμβευτικής πομπής, λέγοντας: «Και προς ταύτα τις είναι ικανός;» Κατόπιν απαντά στην ίδια του ερώτησι μ’ αυτά τα λόγια: «Διότι ημείς, καθώς οι πολλοί, δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως από ειλικρινείας, αλλ’ ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλούμεν εν Χριστώ.»—2 Κορ. 2:17.

Εκείνοι που εναντιώνονται στο άγγελμα της Βασιλείας κατηγορούν τους μάρτυρας για κάθε είδους «αδικήματα», και συχνά οι αρχές τούς διώκουν ως «γυρολόγους,» με την προσπάθεια να σταματήσουν το κήρυγμά των ή τουλάχιστον να κάμουν τη δράσι των να φαίνεται υπό ένα κακό φως. Ο Παύλος εδώ δίνει μια συγκεκριμένη απάντησι σ’ αυτές τις κατηγορίες· μολονότι δε μερικοί κακώς πληροφορημένοι άνθρωποι μπορεί να σκέπτωνται διαφορετικά, κάθε πραγματικός μάρτυς κατανοεί ότι κάνει το έργον του κηρύγματός του ‘ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλών εν Χριστώ,’ και ως τοιούτος κατανοείται κι εκτιμάται, επίσης, απ’ εκείνους που είναι καλής θελήσεως.

ΕΘΕΛΟΝΤΑΙ ΦΟΡΕΙΣ ΦΩΤΟΣ

Σχετικά με τούτο, είναι άξιον προσοχής ότι αυτό το έργον της μαρτυρίας απαιτεί εθελοντάς, ανθρώπους που λέγουν, όπως άλλοτε ο Ησαΐας: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησ. 6:8) Ποτέ, λοιπόν, δεν πρέπει να γίνη προσπάθεια να εξαναγκασθούν άνθρωποι να λάβουν μέρος σ’ αυτό το έργον. Εκείνο, που πρέπει να κάμουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν οι άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για το άγγελμα, είναι να μελετούν τη Γραφή μαζί τους κι έτσι να τους παρέχουν την απαιτούμενη γνώσι για τους σκοπούς και το θέλημα του Θεού, για να ενεργή σ’ αυτούς το πνεύμα του Ιεχωβά· και κατόπιν να τους υποδεικνύουν πώς να συμμερισθούν τη νεοαπόκτητη αυτή ανεκτίμητη γνώσι και χαρά με άλλους. Μ’ αυτόν τον τρόπο όλοι όσοι είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό μπορούν να είναι φορείς φωτός σ’ αυτόν τον μαύρο και σκοτεινό κόσμο.

Στην επιστολή 2 Κορινθίους ο Παύλος χρησιμοποιεί ένα άλλο παράδειγμα που τονίζει αυτή την ενέργειά τους ως φορέων φωτός, συγχρόνως δε εξηγεί τον λόγο για τον οποίον πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν το φως που ακτινοβολείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αναφέρεται στο γεγονός ότι το πρόσωπον του Μωυσέως ακτινοβολούσε λόγω της δόξης του Ιεχωβά, την οποίαν είχε ιδεί στο Όρος Σινά. Την αντανακλώμενη αυτή δόξα δεν μπορούσαν ν’ ατενίσουν οι Ισραηλίται, και γι’ αυτό ο Μωυσής έβαλε ένα πέπλον στο πρόσωπό του όταν τους μιλούσε. Ο δε Παύλος εξηγεί τη σημασία του γεγονότος αυτού και το εφαρμόζει στη διακονία μας ως εξής: «Ο Μωυσής έβαλλε κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτού, δια να μη ατενίσωσιν οι υιοί Ισραήλ εις το τέλος του μέλλοντος να καταργηθή· αλλ’ ετυφλώθησαν αι διάνοιαι αυτών· . . . Όταν όμως επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα. Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον· των οποίων, απίστων όντων, ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός τού ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού. Διότι ο Θεός, ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.»—2 Κορ. 3:12-14, 16· 4:3, 4, 6, ΜΝΚ.

Το ένδοξο αυτό φως, το οποίον έλαβαν από τον Θεό δια του Χριστού, το αντανακλούν πιστά οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Και για να παραθέσωμεν περαιτέρω το επιχείρημα του αποστόλου, «απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία, μηδέ δολόνοντες τον λόγον του Θεού, αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 4:2) Αν, λοιπόν, υπάρχουν άτομα που έχουν το φως της αληθείας κεκαλυμμένον από την όρασί των, ασφαλώς δεν αποτελεί αυτό ευθύνην των μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά δική των ευθύνη.

Ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό ένεκα της δηλώσεως που γίνεται στην Αποκάλυψι 18:1: «Είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχεν εξουσίαν μεγάλην· και η γη εφωτίσθη εκ της δόξης αυτού.» Όταν αυτή η προφητεία άρχισε να εκπληρώνεται με την ανάληψι βασιλικής εξουσίας από τον Κύριον Ιησούν, επραγματοποιήθη η προφητική εντολή που αναγράφεται στον Ησαΐα 60:1, 2 (ΜΝΚ): «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.» Από το έτος 1919 τα οστράκινα σκεύη του Ιεχωβά είναι σε δράσι, με το αποτέλεσμα που προλέγεται στο εδάφιον 3: «Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου και οι βασιλείς εις την λαμπρότητα της ανατολής σου.»—ΑΣ.

Ο καθένας λοιπόν από το υπόλοιπον κι από τα «άλλα πρόβατα» ας εξακολουθή να λάμπη ως φωστήρ στον κόσμο (Φιλιππησ. 2:15), σε ευγνώμονα εκτίμησι του μεγαλειώδους και μοναδικού προνομίου του υπηρεσίας, του ανεκτιμήτου θησαυρού που έχουν στα οστράκινα σκεύη των.

Μια Ενδιαφέρουσα Έκθεσις από τον Καναδά

Στο Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του έτους 1962 και στη σελίδα 104 δημοσιεύεται η κατωτέρω ενδιαφέρουσα έκθεσις για το επίμαχο ζήτημα της μεταγγίσεως αίματος. Ιδού τι αναφέρει η έκθεσις:

«Στη διακονία του αγρού αντιμετωπίζομε αντιρρήσεις για τη στάσι μας στο θέμα των μεταγγίσεων αίματος, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο θέμα προς το παρόν. Οι αδελφοί μαθαίνουν πώς ν’ αφήνουν τον οικοδεσπότη να εκφράζεται πάνω στο θέμα και να αντιλαμβάνωνται πρώτα πόσα ξέρει αυτός γι’ αυτό το ζήτημα. Διάφορα πράγματα μας εβοήθησαν εν σχέσει με τούτο. Ένα άρθρο που εδημοσιεύθη στην Καναδική Νομική Εφημερίδα και ανεδημοσιεύθη στην εφημερίδα Καναδός Ιατρός, εσχολίαζε μ’ επιδεξιότητα τις ιατρικές, νομικές και θρησκευτικές απόψεις που σχετίζονται με το ζήτημα. Αυτό περιήλθε σε γνώσι των δύο επαγγελματικών ομάδων που είναι περισσότερο αναμεμιγμένες στο ζήτημα και είχε μια πολύ ποθητή κατευναστική επίδρασι σ’ αυτές. Ηκούσθησαν πολλά επαινετικά σχόλια. Οι διάνοιες των ανθρώπων αρχίζουν να διανοίγωνται, όταν διακρίνουν ότι επί του προκειμένου υπάρχουν περισσότερα πράγματα απ’ όσα αντικρύζει το μάτι. Τότε είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν και να μάθουν από την Αγία Γραφή. Κατόπιν εδημοσιεύθη στην Εφημερίδα του Καναδικού Ιατρικού Συνδέσμου, από δύο ιατρούς του Ουίννιπεγκ, ένα ωραίο άρθρο, το οποίον υπεδείκνυε στους ιατρούς και στα νοσοκομεία να κάνουν την ίδια απροκατάληπτη μεταχείρισι στους Μάρτυρας όπως και στις άλλες θρησκείες που απορρίπτουν ωρισμένες μορφές ιατρικής θεραπείας. Παρέσχον από δικές τους πείρες σε περιπτώσεις Μαρτύρων αισθητές υποδείξεις για τη θεραπεία ατόμων, που δεν ήθελαν αίμα. Επακολούθησε το περιοδικό Μακλήιν, ένα λαϊκό εθνικό περιοδικό, το οποίον εδημοσίευσε ένα άρθρο που ετόνιζε ότι στις τέσσερες μεταγγίσεις οι τρεις επερίττευαν και ήσαν επικίνδυνες. Αυτό διήνοιξε θαυμάσιες ευκαιρίες μαρτυρίας πάνω στο ζήτημα. Το νέο βιβλιάριο Αίμα, Ιατρική και ο Νόμος του Θεού, εξεδόθη ακριβώς στον πιο εύθετο καιρό κι εχρησιμοποιήθη καλά από τους αδελφούς. Υπήρξαν διάφορες περιπτώσεις, στις οποίες οι γονείς ηπειλήθησαν με δικαστική αγωγή να τους αφαιρεθούν τα τέκνα και να γίνη σ’ αυτά βιαίως μετάγγισις. Σε μερικές περιπτώσεις οι ιατροί τελικά συγκατετέθησαν σε εγχειρήσεις χωρίς αίμα, τα δε βρέφη επέζησαν. Σε άλλες περιπτώσεις άλλαξαν οι ιατροί, ο νέος ιατρός απεφάσισε να εφαρμόση άλλη θεραπεία που ήταν επιτυχής, και τα βρέφη έζησαν.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η πατροπαράδοτη εικών του Ιησού τον παρουσιάζει με μακρά κόμη και γενειάδα, αλλ’ οι εκδόσεις της Σκοπιάς τον εμφανίζουν αγένειον και βραχύκομον. Ποιο είναι το σωστό;—Μ. Χ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι μεταγενέστερες εκδόσεις της Σκοπιάς παρουσιάζουν τον Ιησούν ως αγένειον και βραχύκομον διότι έτσι εμφανίζεται σε παραστάσεις του που είναι αρχαιότερες από την πατροπαράδοτη εικόνα θηλυπρεπούς εμφανίσεως. Σ’ έναν αρχαίο αμφορέα ή κύπελλο, που βρέθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας, και το οποίον λέγεται ότι παρουσιάζει τον Ιησούν και τους μαθητάς του στο Αναμνηστικό δείπνον, ο Ιησούς είναι εγκεχαραγμένος σ’ αυτό ως ένας αγένειος νεανίας, ενώ μερικοί από τους μαθητάς του εικονίζονται ως γενειοφόροι. Για να έχετε μια φωτογραφία τούτου, ιδέτε το Λεξικό της Γραφής υπό Χάρπερ, σελίς 22, στο μέσον του άρθρου που τιτλοφορείται «Το Δισκοπότηρον της Αντιοχείας». (Μ. Σ. και Ι. Λ. Μίλλερ, 1952) Το λογοτεχνικό βιβλίο υπό Ιακ. Φίνεγκαν, Φως από το Αρχαίον Παρελθόν, ομιλεί για Χριστιανικούς πίνακες ζωγραφικής του δευτέρου αιώνος, που βρέθηκαν στην Κατακόμβη της Πρίσκιλλας, στον θάλαμο «Καπέλλα Γκρέκα», και λέγει:

«Η εικών της Αναστάσεως του Λαζάρου έχει τώρα σχεδόν εξαλειφθή, αλλ’ είναι ακόμη δυνατόν να διαπιστωθή ότι στη μια πλευρά είναι ζωγραφισμένο ένα μικρό κτίριο που περιέχει μια μούμια και στην άλλη πλευρά, η αδελφή του Λαζάρου στέκει με τους βραχίονας ανυψωμένους. Στο μέσον φαίνεται ο Ιησούς, βλέποντας προς τον τάφο και με το δεξί χέρι υψωμένο σε μια χειρονομία ομιλίας. Παρουσιάζεται κατά τον Ρωμαϊκό τύπο, και είναι ντυμένος με χιτώνα και πάλλιον [που ήταν βραχύς επενδύτης], το δε αριστερό του χέρι κρατεί το ένδυμά του. Είναι νεαρός και αγένειος, με βραχεία κόμη και μεγάλα μάτια. . . . Η εικών είναι μεγάλου ενδιαφέροντος, διότι είναι η αρχαιότερη παράστασις του Ιησού που σώζεται.»—Σελίς 371.

Περαιτέρω το βιβλίο αυτό ομιλεί για την εικόνα της θεραπείας του Παραλυτικού (Μάρκ. 2:1-12), που βρέθηκε στο χρησιμοποιούμενο και ως εκκλησία σπίτι στον ανεσκαμμένο αρχαίο οικισμό της Συριακής ερήμου Δουρά, και λέγει: «Η σχεδόν κατεστραμμένη εικών του Χριστού στην Κατακόμβη της Πρίσκιλλας στη Ρώμη πιθανώς ανάγεται, όπως είδαμε, στα μέσα του δευτέρου αιώνος. Η εικών της Δουρά χρονολογείται πιο συγκεκριμένα ακόμη κατά το πρώτο μέρος του τρίτου αιώνος. Και στις δύο εικόνες ο Ιησούς εικονίζεται ως ένας νέος αγένειος άνδρας με βραχεία κόμη και φορώντας τον συνήθη ιματισμό της εποχής. Αυτές και παρόμοιες απεικονίσεις αποτελούν τον αρχαιότερο τύπο του Χριστού, σύμφωνα με όσα είναι τώρα γνωστά για την πρώτη Χριστιανική τέχνη. Αργότερα, στον τρίτον αιώνα ο Χριστός εμφανίζεται ακόμη ως νεαρός αλλά με μακρά κυματιστή κόμη, και από τον τέταρτον αιώνα εμφανίζεται με τον πιο συνήθη γενειοφόρο τύπο.»—Σελίδες 408, 409.

Προσφάτως στις 7 Οκτωβρίου 1949, απεκαλύφθη το νέο ανατολικό παράθυρο της Ενοριακής Εκκλησίας Στέπνυ, μητρός εκκλησίας του Ανατολικού Λονδίνου, Αγγλίας, από τον Κόμητα του Άθλον. Η φωτογραφία του παραθύρου αυτού της εκκλησίας, όπως δημοσιεύεται στα Εικονογραφημένα Λονδίνεια Νέα, της 1ης Οκτωβρίου 1949, παρουσιάζει ένα σταυρό μ’ ένα νεανία καθηλωμένο σ’ αυτήν, αγένειον και βραχύκομο, ως εικονίζουσα τον «Χριστόν εσταυρωμένον, αλλά θριαμβεύοντα.»

Εφόσον η Γραφή δεν περιγράφει την όψι του προσώπου του Ιησού, ούτε αναφέρει αν είχε μακρά γενειάδα, ακολουθούμε την παλαιότερη αρχαιολογική ένδειξι μάλλον παρά την μετέπειτα πατροπαράδοτη άποψι που κάνει τον Ιησού να φαίνεται θηλυπρεπής και ωχρός και αγιοφανής. Μερικοί χρησιμοποιούν το εδάφιον Ησαΐα 50:6 ως απόδειξιν ότι ο Ιησούς έφερε γενειάδα: «Τον νώτόν μου έδωκα εις τους μαστιγούντας, και τας σιαγόνας μου εις τους μαδίζοντας· δεν έκρυψα το πρόσωπόν μου από υβρισμών και εμπτυσμάτων.» Αυτό μπορεί να εξεπληρώθη κατά γράμμα τυπικώς στον Ησαΐα, προσκιάζοντας τις αισχρές ύβρεις και τους ονειδισμούς, που επρόκειτο να επισωρευθούν στην τάξι του δούλου, της οποίας ο πρώτιστος ήταν ο Χριστός Ιησούς. Ο καθένας από την τάξι του δούλου υφίσταται ονειδισμούς, αλλ’ όχι κατ’ ανάγκην όλους όσοι ειδικώς κατονομάζονται ενταύθα. Η αφήγησις λέγει ότι ο Ιησούς εμαστιγώθη, ερραπίσθη κι ενεπτύσθη, αλλά δεν γίνεται μνεία περί μαδήματος των γενείων του. Αν συνέβη αυτό, γιατί να μη λεχθή κι αυτό μαζί με τις άλλες κακοποιήσεις και καθυβρίσεις; (Ματθ. 27:26· Μάρκ. 14:65) Πραγματικά, η απόδοσις του εδαφίου Ησαΐα 50:6 από τη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα δεν κάνει μνεία περί μαδήματος των παρειών, αλλά περί ραπισμάτων: «Τον νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα, το δε πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων.» Η αφήγησις των Ευαγγελίων λέγει ότι όλ’ αυτά κατά γράμμα συνέβησαν στον Ιησούν.

● Επιτρέπεται η στείρωσις ανδρός ή γυναικός υπό οιασδήποτε περιστάσεις, λόγου χάριν, για την προστασία της ζωής μιας γυναικός ή σε περιπτώσεις εξαιρετικής οικονομικής δυσχερείας;

Τι σημαίνει στείρωσις ανθρωπίνων πλασμάτων; Σημαίνει μια εγχείρησι, που γίνεται με σκοπό την αποστέρησι ενός ανδρός ή μιας γυναικός από την ικανότητα της αναπαραγωγής. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία μάς λέγει ότι πολλές μέθοδοι στειρώσεως θα μπορούσαν με μεγαλύτερη καταλληλότητα να ονομασθούν στέρησις γενετησίου ιδιότητος, διότι έχουν ωρισμένα «επιβλαβή συμπτώματα, τόσο φυσικά όσο και διανοητικά». Στην περίπτωσι ανδρών οι γενικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται τώρα είναι η αφαίρεσις ενός μέρους του σπερματικού αγωγού του ανδρός, μέσω του οποίου το σπέρμα της αναπαραγωγής μεταβιβάζεται στο θήλυ. Στην περίπτωσι γυναικών, γενικά γίνεται αφαίρεσις ενός μέρους των Φαλλοπείων σαλπίγγων της γυναικός, δια των οποίων το ωάριό της ή ωοκύτταρον, μεταφέρεται στη μήτρα. Στείρωσις, λοιπόν, είναι η καταστροφή της ικανότητος ενός ατόμου προς αναπαραγωγήν του είδους του δια παρεμποδίσεως των λειτουργιών των σεξουαλικών οργάνων που ενεφυτεύθησαν από τον Ιεχωβά Θεόν ή ακόμη και δι’ αφαιρέσεως των οργάνων αυτών.—Βλέπε Αμερικανικήν Εγκυκλοπαιδείαν, έκδοσις 1929.

Από ποιους επήγασε η στείρωσις; Σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η στείρωσις ωρισμένων ατόμων πραγματικά διατάσσεται από ένα ισχύον νομικό θέσπισμα για λόγους ευγονισμού, ή για θεραπευτικές επιδράσεις ή ως ποινή. Στο έτος 1907 η Πολιτεία της Ινδιάνας εψήφισε το πρώτο περί στειρώσεως νόμο, και άλλες Αμερικανικές πολιτείες εψήφισαν από τότε παρομοίους νόμους. Ποιος είναι ο κύριος σκοπός της νομοθεσίας αυτής; Είναι να παρεμποδίση την τεκνογονία εκείνων που είναι καθ’ έξιν εγκληματίαι ή έχουν διανοητική πάθησι ή είναι φρενοβλαβείς. Το προς τούτο επιχείρημα, λοιπόν, όπως φαίνεται, είναι η προστασία της κοινωνίας από την απόκτησι τέκνων με εγκληματικές τάσεις, ή διανοητικώς ανισορρόπων ή ανικάνων. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πολιτείες εκείνες που εθέσπισαν τέτοιους στειρωτικούς νόμους ησθάνοντο ότι είναι δικαιολογημένες, καταστρέφοντας ή παρακωλύοντας Θεόδοτες λειτουργίες, στις οποίες ένα πλάσμα έχει ένα φυσικό δικαίωμα.

Χωρίς να θέλομε να επικρίνωμε τις πολιτείες εκείνες, που ενεργούν με τέτοιους νόμους στειρώσεως, αλλά για δική μας πληροφορία, ερωτούμε, Βασίζεται αυτή η νομοθεσία στον Θείο νόμο που εδόθη στη θεοκρατική του οργάνωσι; Επήγασε η στείρωσις από την οργάνωσι του λαού του; Ή μήπως έχει την προέλευσί της απ’ αυτόν τον κόσμο, του οποίου οι ανωτέρω πολιτείες αποτελούν μέρος;

Γιατί θα ήθελε ο Θεός να καταστρέψη μια φυσική λειτουργία που έθεσε στον άνδρα και στη γυναίκα για ένα βάσιμο σκοπό; Πώς θα μπορούσε με συνέπεια ο Θεός να είναι ο πρωτουργός ενός νόμου που διέτασσε ή επέτρεπε στείρωσι, όταν απέκλειε τους ευνούχους από την εκκλησία του ή απηγόρευε στο εκλεκτό του έθνος Ισραήλ να κάνη ευνούχους, ενός νόμου που θα ώριζε τον ευνουχισμό αρρένων Ισραηλιτών που θα ήσαν ασφαλείς επιστάται του κοιτώνος Ισραηλιτισσών ή θα ήσαν αξιόπιστοι σε άλλες θέσεις ευθύνης; Ο Θεός δεν επεδοκίμαζε αυτόν τον τρόπον φρουρήσεως γυναικείων διαμερισμάτων. «Ο έχων τα κρύφια αυτού τεθλασμένα ή αποκεκομμένα, δεν θέλει εισέλθει εις την συναγωγήν του Ιεχωβά,» λέγει το Δευτερονόμιον 23:1 (ΜΝΚ). Αυτά τα όργανα σχετίζονται με το σπέρμα της αναπαραγωγής. Σύμφωνα με τούτο, κανένα μέλος της οικογενείας του αρχιερέως Ααρών δεν μπορούσε να υπηρετή στον ναόν του Θεού ως ιερεύς αν ήταν βεβλαμμένος μ’ αυτόν τον τρόπο. (Λευιτ. 21:16-21) Ο Θεός ήθελε ιερείς που θα εγίνοντο πατέρες άλλων ιερέων· ήθελε Ισραηλίτας, που θα μπορούσαν να παραγάγουν άλλους Ισραηλίτας.

Ο Θεός είναι ο Δοτήρ αναπαραγωγικών δυνάμεων στα ανθρώπινα πλάσματα· έδωσε το παράδειγμα, κάνοντας νόμους για την προστασία των δυνάμεων αυτών. Ο νόμος του έλεγε: «Θέλει δοθή ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός.» (Δευτ. 19:21) Αλλά τώρα υποθέστε ότι ο σύζυγος μιας γυναικός εφιλονείκησε μ’ έναν άλλον άνδρα. Η γυναίκα για να προστατεύση τον σύζυγό της και να τον προφυλάξη από το να χτυπηθή ή ηττηθή, άπλωσε το χέρι της κι έπιασε σφιχτά τα ιδιαίτερα μέρη του άλλου ανδρός, για να τον εξουδετερώση! Κάνοντας τούτο η γυναίκα αναμφιβόλως κατέστρεφε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του ανδρός εκείνου· παρέβαινε τον Θείον νόμον που ήταν εναντίον της συντριβής των όρχεων ενός ανδρός και τον έκανε ακατάλληλον για την εκκλησία του Θεού. Η γυναίκα αυτή δεν θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι χρησιμοποιούσε «γιουγίτσου» [τεχνικήν παλαιστικών ελιγμών] κι ενεργούσε προς άμυναν του συζύγου της και συνεπώς για τη δική της αυτοπροστασία. Έπρεπε να τιμωρηθή! Πώς;

Κατέστρεψε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις ενός συν-Ισραηλίτου της. Μήπως, λοιπόν, ο Θεός διέτασσε ν’ αποκοπούν οι Φαλλόπειες σάλπιγγές της ή ν’ αχρηστευθούν τα γεννητικά της όργανα προς παρεμπόδισιν της τεκνογονίας της; Ή, μήπως βάσει του όμοιου προς όμοιον, είπε ο Θεός ότι, αφού αυτή κατέστρεψε τον σύζυγο μιας άλλης γυναικός, πρέπει να καταστραφούν του δικού της ανδρός τα ιδιαίτερα μέρη από τη σύζυγο του ανδρός, του οποίου αυτή κατέστρεψε τα ιδιαίτερα μέρη; Μήπως έλεγε ο Θεός να στειρώνεται αυτή ή ο σύζυγός της προς πρόληψιν της αναπαραγωγής κακούργων; Ο νόμος του Θεού εσέβετο αυτήν και τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του συζύγου της, διότι έλεγε: «Θέλεις αποκόψει την χείρα αυτής· ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή.» (Δευτ. 25:11, 12) Ο Θείος νόμος το έλεγε αυτό ευθύς μετά την επιδοκιμασία του ανδραδελφικού γάμου μέσα σε μια οικογένεια. Αυτός ο νόμος ώριζε ότι εκείνος που ηρνείτο να τελέση ανδραδελφικό γάμο με τη χήρα του θανόντος αδελφού του, έπρεπε να καταφρονήται δημοσία, επειδή ηρνείτο να χαρίση στη χήρα του αδελφού του ένα τέκνον στο όνομα του θανόντος αδελφού του.—Δευτ. 25:5-10.

Όλ’ αυτά μας δίνουν μια ιδέα του τι φρονεί ο Θεός, όταν ένα άτομο ή ένα έθνος αφιερωμένο σ’ αυτόν βλάπτη τ’ αναπαραγωγικά όργανα, παρεμποδίζοντας την φυσιολογική τους λειτουργία. Είναι αληθές ότι ο Μωσαϊκός νόμος, που περιείχε τις ανωτέρω διατάξεις, κατηργήθη εν τω Χριστώ, αλλ’ ο Θεός δεν μετέβαλε τη στάσι του περί στειρώσεως. Η έννοια, η δύναμις, η βασική, έμφυτη ιδέα και το νόημα των ανωτέρω νόμων παραμένουν εν ισχύι ως προς τους Χριστιανούς, οι οποίοι υπόκεινται σ’ ένα νόμο ανώτερο ακόμη κι απ’ εκείνον που είχε δοθή δια Μωυσέως. Ένας αφιερωμένος Χριστιανός είναι υπό τον νόμον της αγάπης του Ιεχωβά Θεού εξ όλης της καρδίας του, διανοίας, ψυχής και δυνάμεως. Η δύναμις και το αποτέλεσμα της στειρώσεως είναι εναντίον τούτου, διότι η στείρωσις επηρεάζει επιβλαβώς το μη δυνάμενον να έχη σεξουαλικές ιδιότητες άτομον φυσικώς και διανοητικώς. Ο Χριστιανός δεν είναι ένας καθ’ έξιν εγκληματίας ή ένας ηλίθιος που χρειάζεται στείρωσιν.

Αν ένας γιατρός ισχυρίζεται ότι το ν’ αποκτήση μια σύζυγος άλλο ένα παιδί αυτό θα εσήμαινε τον θάνατό της, τότε τι θα γίνη; Τότε υπάρχει ένας άλλος τρόπος να προληφθή η εγκυμοσύνη της, η οποία εγκυμοσύνη θα μπορούσε να την θέση σε κίνδυνο, παρά να παραβή τον νόμον του Θεού, του οποίου ο όλος σκοπός είναι αντίθετος στο να καταστήση σεξουαλικώς ανίκανον άνδρα ή γυναίκα. Αν γονείς ζουν σε πενία και δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλο παιδί, τότε υπάρχει άλλος τρόπος να ληφθή φροντίς γι’ αυτή την οικονομική κατάστασι αντί να καταστρέφωνται αυτά τα όργανα, με τα οποία επροικίσθησαν ο τέλειος άνδρας και η γυναίκα, και τα οποία εισέρχονται τόσο έντονα στους ευγενείς σκοπούς της εγγάμου ζωής. Υπάρχει ανάγκη ασκήσεως του πνεύματος Κυρίου του Θεού, του οποίου ένας από τους καρπούς είναι η εγκράτεια.—Γαλ. 5:22, 23.

Όταν ένας Χριστιανός κατανοήση τον αγαθόν σκοπό, για τον οποίο πρέπει να ασκηθή εγκράτεια, τότε φαίνεται σ’ αυτόν λογικός και ενισχύεται στο να την ασκήση, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Ιούνιο

16 Θρησκεία καθαρά και αμίαντος. . . είναι . . . να φυλάττη [τις] εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.—Ιάκ. 1:27. Σ 15/12/61 14

17 Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν . . . περιέζωσάς με δύναμιν εις πόλεμον.—Ψαλμ. 18:32, 39. Σ 15/10/61 21, 22, 25α

18 Η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.—Παροιμ. 15:33. Σ 15/11/61 4, 5α

19 Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει.—Ματθ. 24:35. Σ 1/12/61 3

20 Η οδός της ζωής εις τον συνετόν είναι προς τα άνω, δια να εκκλίνη από του άδου κάτω.—Παροιμ. 15:24. Σ 15/12/61 8-10α

21 Και εάν τις προφητεύη έτι, τότε ο πατήρ αυτού και η μήτηρ αυτού, . . . θέλουσιν ειπεί προς αυτόν, Δεν θέλεις ζήσει· διότι ψεύδη λαλείς εν τω ονόματι του Ιεχωβά.—Ζαχ. 13:3, ΜΝΚ. Σ 1/1/62 20-22α

22 Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος.—Ιωάν. 6:68, 69. Σ 1/6/61 18α

23 Όπου δεν είναι κυβέρνησις, ο λαός πίπτει· εκ του πλήθους δε των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.—Παροιμ. 11:14. Σ 1/8/61 8α

24 Δεν αποκάμνομεν· αλλ’ απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης.—2 Κορ. 4:1, 2. Σ 15/1 1/61 22, 23α

25 Νόμιμον αιώνιον θέλει είσθαι εις τας γενεάς σας, εις πάσας τας κατοικήσεις σας· δεν θέλετε τρώγει . . . ούτε αίμα.—Λευιτ. 3:17. Σ 1 5/12/61 4, 5

26 Ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας.—Ρωμ. 12:8. Σ 1/11/61 8α

27 Ζήτει . . . δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.—1 Τιμ. 6:11. Σ 15/7/61 10α

28 Έχετε στενοχωρίαν εν τοις σπλάγχνοις υμών. Λοιπόν . . . πλατύνθητε και σεις.—2 Κορ. 6:12, 13. Σ 15/8/61 14

29 Τότε οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους.—Μαλαχ. 3:16. Σ 1/1/62 25, 26

30 Οι . . . λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.—Λουκ. 21:33. Σ 1/12/61 11α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Όταν ένα άτομο έχη υπ’ όψιν ότι μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν σαφείς πληροφορίες σχετικά με την εποχή μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διερωτάται ή ν’ απορή ως προς το ποια είναι η ευθύνη του ως Χριστιανού. Άγρυπνοι ως προς την ευθύνη τους, οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν τον Μάιο τη διακονία των αγαθών νέων «κατ’ οίκους» παρουσιάζοντας το πολύτιμο βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο αντί δρχ. 22.

ΓΥΡΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Περικυκλώνοντας κατά γράμμα τη γη, το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή Γραφικά βοηθήματα μελέτης που έχουν δημοσιευθή ποτέ. Είναι τώρα διαθέσιμο σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες και ετοιμάζονται μεταφράσεις και σε άλλες ακόμη γλώσσες. Ένας από τους κυριωτέρους λόγους της εξαιρετικής υποδοχής, με την οποία γίνεται δεκτό το βιβλίο αυτό, είναι ο σαφής και εύληπτος τρόπος, με τον οποίον εκτίθεται η ιστορία της Βίβλου σχετικώς με τη δημιουργία του ανθρώπου, την πτώσι του από τη θεία εύνοια, την οδόν της απολυτρώσεως καθώς και την ελπίδα για ζωή. Αποκτήστε και σεις το αντίτυπό σας. Εμβάστε μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» «ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

8 Ιουλίου: Είσθε Λογικός εν Σχέσει με τη Θρησκεία; και Η Λογικότης Οδηγεί σε Ειρήνη, §1-4. Σελ. 297.

15 Ιουλίου: Η Λογικότης Οδηγεί σε Ειρήνη, §5-28. Σελ. 302.

Έχετε Συναίσθησι της Πνευματικής σας Ανάγκης;

ΔΕΝ υπάρχει παραγνώρισις της ανάγκης που εκδηλώνεται από έναν κενό στόμαχο. Αν επίμονα την αγνοήτε, η λειτουργία του σώματός σας χειροτερεύει· ακόμη και θάνατος μπορεί να επακολουθήση. Δεν είναι ολιγώτερο σοβαρή η ανάγκη σας για πνευματική διατροφή. Η αντίδρασις μπορεί να μην έρχεται εξίσου γοργά, αλλά παράλειψις να φροντίσετε γι’ αυτήν μπορεί να διαστρέψη τη σκέψι σας, να χειροτερεύση τη διανοητική σας υγεία και να βραχύνη τη ζωή σας. Σ’ ένα έθνος το συσσωρευτικό αποτέλεσμα της αμελείας αυτής εκδηλώνεται κατ’ εξοχήν σε ηθική κατάπτωσι.

Η σύγχρονη κοινωνία είναι άρρωστη επειδή δεν έχει συναίσθησι της πνευματικής της ανάγκης. Αυτό είναι φανερό από τον ανερχόμενο βαθμό του εγκλήματος, την αυξανόμενη αναλογία των αποτυχημένων γάμων, την νεανική εγκληματικότητα, την περιφρόνησι των υψηλών ηθικών κανόνων και την αποτυχία των ανθρώπων να ζουν μαζί με ειρήνη. Η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην πυρετώδη της επιδίωξι των υλικών πραγμάτων και την ειδωλοποίησι των επιστημονικών επιτευγμάτων, ελησμόνησε την πνευματική της ανάγκη.

Οι προσπάθειες του ανθρώπου να οικοδομήση έναν τεχνητό κόσμο, στον οποίον αυτός στέκει ως η μόνη καθοδηγούσα νοημοσύνη, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν. Ολοένα περισσότερο βρίσκει ότι είναι ανίκανος να ελέγξη με σωφροσύνη τις τρομερές δυνάμεις της καταστροφής που τώρα κατέχει. Όπως έγραψε ο Καθηγητής Ο. Χ. Μάουρερ στο περιοδικό Δη Ατλάντικ Μάνθλυ: «Καθώς αποκτά ο άνθρωπος, μέσω της επιστήμης, διαρκώς περισσότερον έλεγχο επί του εξωτερικού κόσμου, έφθασε να αισθάνεται διαρκώς ολιγώτερη ικανότητα να ελέγχη τον εαυτό του, διαρκώς ολιγώτερη ικανότητα να εξουσιάζη την ψυχή του και τον προορισμό του. . . . Παραμένομε αισιόδοξοι για το τι ο άνθρωπος μπορεί να εξακολουθήση να κάνη μέσω της επιστήμης προς την κατεύθυνσι της σχέσεως του με το περιβάλλον του, αλλά έχομε γίνει εξαιρετικά απαισιόδοξοι εν σχέσει με τον άνθρωπο.»

Μολονότι η σύγχρονη κοινωνία έχει γίνει έτσι πνευματικώς πτωχή, δεν είναι ανάγκη να είσθε και σεις το ίδιο. Δεν χρειάζεται να συμβαδίζετε μ’ αυτήν στην εξύψωσι ανθρώπων και στην άγνοια του Θεού, συνάζοντας τον καρπό της ηθικής της παρακμής. Αν έχετε συναίσθησι της πνευματικής σας ανάγκης, θα βασίζεσθε στον Θεό· θα αναλάβετε πρωτοβουλία να μελετάτε τη Γραφή και ν’ αποκτήσετε κατανόησι του θελήματος του Θεού. Διαπλάσσοντας τη ζωή σας με αυτόν τον θείον οδηγό, θα εύρετε ικανοποίησι, ασφάλεια και πνευματική υγεία. Όσον αφορά εκείνους που ενεργούν έτσι ο Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 5:3.

Πόσο ενδιαφέρεσθε για την πνευματική σας ανάγκη; Μελετάτε τη Γραφή σας τακτικά και την κατανοείτε; Γνωρίζετε ποιος είναι ο Θεός και τι απαιτεί από εκείνους που τον λατρεύουν; Χρησιμοποιείτε αυτή τη γνώσι για να συμβάλετε στην ικανοποίησι των πνευματικών αναγκών άλλων; Σημαίνει ζωή, αιώνια ζωή για σας το να ενεργήτε έτσι.

Αγαθά νέα για όλο το Ανθρώπινο Γένος

OTAN ετελείωσαν ο Πρώτος κι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο κόσμος εχάρη, διότι αυτά ήσαν πράγματι αγαθά νέα, αλλά το τέλος των πολέμων εκείνων δεν ήταν τα μεγαλύτερα νέα που εχαρακτήριζαν αυτή τη γενεά. Στο έτος 1955, όταν ο Δρ Ιωνάς Ε. Σωλκ ανεκάλυψε ένα εμβόλιο, που ήταν αποτελεσματικό στην πρόληψι της παραλυτικής πολυομυελίτιδος, κι αυτό, επίσης, έγινε δεκτό από εκατομμύρια ανθρώπων ως αγαθά νέα, αλλ’ ούτε κι εκείνο δεν απετέλεσε το αποκορύφωμα των νέων της ιστορίας της εποχής μας.

Το γεγονός, που συνεκλόνισε τον κόσμο και αμέσως ή εμμέσως επηρέασε παντού τη ζωή των ανθρώπων, έτυχε μεγάλης δημοσιότητος στον ουρανό, αλλά στη γη επέρασε σχεδόν τελείως απαρατήρητο. Εκείνο, που είναι ίσως πιο εκπληκτικό ακόμη, είναι το γεγονός ότι ενώ το φαινόμενον αυτό εξακολουθεί ν’ αποτελή την πρωτίστη ιστορία της εποχής μας, ωστόσο υπάρχουν συγκριτικώς λίγοι μόνον άνθρωποι που έστω και απλώς να γνωρίζουν γι’ αυτό. Λόγου χάριν, Είσθε σεις ο ίδιος ενήμερος του πρωτοφανούς αυτού φαινομένου;

Καλούμεν αγαθά νέα κάποιο συμβάν ή γεγονός, που εκπληρώνει μια ζωηρή επιθυμία μας στη ζωή, όπως είναι το να βρούμε μια καλή θέσι, ν’ αποκτήσωμε ένα παιδί ή να επιζήσωμε από μια σοβαρή εγχείρησι. Ατομικά εμείς ακούομε για αγαθά νέα πολύ συχνά, αλλά για τα έθνη τα αγαθά νέα γίνονται σπανιώτερα. Σπάνια δε, οι άνθρωποι σε όλα τα μέρη του κόσμου ανταποκρίνονται—κι αν ποτέ ανταποκρίνωνται—σε μια είδησι με το ίδιο ενδιαφέρον κι ενθουσιασμό. Πάρτε, για παράδειγμα, τα μεγάλα ιστορικά νέα των πτήσεων στο διάστημα των κοσμοναυτών Γιούρι Α. Γκαγκάριν και Γκέρμαν Σ. Τιτώφ της Σοβιετικής Ενώσεως και τα των αστροναυτών Άλαν Β. Σέπαρντ και Βίργκιλ Ι. Γκρίσομ των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα κατορθώματά των ήσαν συγκλονιστικά, όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και στους λαούς των πολιτικώς συμμάχων χωρών του κόσμου όλου. Ωστόσο, δεν θα ήμεθα τόσο αφελείς ώστε να υποθέσωμε έστω ότι οι λιμώττοντες, καθυστερημένοι λαοί της Ασίας, Αφρικής και άλλων μερών του κόσμου ενδιεφέρθησαν εξίσου και συνεκινήθησαν με τα γεγονότα εκείνα όσο οι λαοί της Σοβιετικής Ενώσεως και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναμφιβόλως, στους καταθλιβομένους η διάδοσις περί αφίξεως ενός φορτίου τροφίμων, φαρμάκων και γεωργικών εφοδίων θα ήταν πολύ πιο συγκινητική και σημαντική.

Για να είναι τα νέα καλά για όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι ελκυστικά σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ένα μέσον, που θ’ ανταπτεκρίνετο αποτελεσματικά στις ανάγκες και θ’ αντιμετώπιζε τα προβλήματα των απανταχού λαών θα ήταν βέβαια αγαθά νέα. Αλλά ποιο μέσον είναι σήμερα εκείνο που θα επιτελούσε ένα τόσο μεγάλο έργο σαν αυτό; Υπάρχει ένα και υπήρξε εν ενεργεία επί μισό σχεδόν αιώνα. Η εγκαθίδρυσις του μέσου αυτού απετέλεσε τη μεγαλύτερη είδησι της εποχής μας, αλλ’ ατυχώς λίγοι την έμαθαν. Σεις την έμαθατε;

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ

Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν ο Ιησούς Χριστός εβάδισε στο πρόσωπον της γης, η παρουσία του ήταν αγαθά νέα. Διότι ο Ιησούς ήταν όχι μόνον ένας μέγας ιατρός, αλλά και ένας μέγας διδάσκαλος και μέγας κήρυξ. Σημειώστε πώς αναγράφει ο Ματθαίος το γεγονός αυτό: «Και περιήρχετο ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας, και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν.» (Ματθ. 9:35) Τα νέα περί ενός ανθρώπου, που μπορεί να θεραπεύση «πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν», είναι αγαθά νέα πράγματι! Μολονότι το θεραπευτικόν έργον του Ιησού αναμφιβόλως εδημιούργησε μεγάλη ελπίδα στους ανθρώπους, εξετείνετο μόνο σε λίγους, ενώ η διδασκαλία και το κήρυγμα του Ιησού περιείχαν ένα άγγελμα που παρείχε ελπίδα σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ποιο ήταν αυτό το άγγελμα;

Σύμφωνα με τον Ματθαίο και τους άλλους ευαγγελιστάς, ο Ιησούς εδίδασκε κι εκήρυττε «το ευαγγέλιον [τα αγαθά νέα, ΜΝΚ] της βασιλείας». (Ματθ. 9:35) Με τα θαυμάσιά του έργα θεραπείας και αναστάσεως νεκρών, ο Ιησούς εδίδασκε τους ανθρώπους για το τι θα εγίνετο σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στη γη υπό την βασιλεία του Θεού. Τα θαυματουργικά του έργα απέβλεπαν στο να υπογραμμίσουν τη σπουδαιότητα της Βασιλείας στις διάνοιες ανθρώπων καλής θελήσεως, διότι μέσω της Βασιλείας θα ευλογηθούν όλοι οι θεοσεβείς άνθρωποι.

Γι’ αυτό, ο Ιησούς έκαμε τη βασιλεία του Θεού θέμα της διακονίας του. Παρώτρυνε τους ανθρώπους να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού.’ (Ματθ. 6:33) Εδίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχωνται για τη βασιλεία του Θεού, λέγοντας: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Πολλές από τις παραβολές του ήσαν σχετικές με τη Βασιλεία. (Ματθ. 13:24-51) Ο ίδιος ο Ιησούς ειργάσθη ακούραστα για να κάμη γνωστή τη βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους. Είπε: «Και εις τας αλλάς πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού· επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος.» (Λουκ. 4:43) Επευφημήθη ως Βασιλεύς της Βασιλείας του Θεού—«ο ερχόμενος βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά.» (Λουκ. 19:38, ΜΝΚ) Όταν εξαπέστειλε τους αποστόλους του, τους εδίδαξε: «Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:7) Όταν εξαπέστειλε τους εβδομήντα μαθητάς του, τους είπε ότι πρέπει να υπάγουν να πουν στους ανθρώπους: «Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 10:9) Στη διάρκεια των σαράντα ημερών μετά τον θάνατο και την ανάστασί του, ο Ιησούς εδίδαξε στους μαθητάς του «τα περί της βασιλείας του Θεού.» (Πράξ. 1:3) Δεν ήταν, λοιπόν, το σάββατο, ή η ανάστασις των νεκρών, ή ο άδης ή ο ουρανός που ετόνιζε ο Ιησούς, αλλ’ η βασιλεία του Θεού. Αυτό ήταν το θέμα του, και είναι η κυριώτερη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.

ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ

Ο λόγος για τη μεγάλη αυτή έμφασι στη Βασιλεία και για την ονομασία που έχει ως ευαγγέλιον ή αγαθά νέα μπορεί να κατανοηθή μόνον, όταν εκτιμούμε τον καθωρισμένο σκοπό της. Πρώτον, πρόκειται να διεκδικηθή το όνομα του Θεού σε όλη τη γη. Δεύτερον, θ’ αποκατασταθή η γη σε παραδείσιο κήπο που να κατοικήται από τέλεια ανθρώπινα πλάσματα. Έτσι θα εκπληρωθούν όλες οι Γραφικές επαγγελίες και προφητείες όσον αφορά τη γη μας. Αυτά είναι αγαθά νέα πράγματι!

Επί παραδείγματι, μπορεί να διερωτάσθε πώς η βασιλεία του Θεού θα συμπεριφερθή στις κοσμικές κυβερνήσεις που εναντιώνονται σ’ αυτήν. Ο προφήτης Δανιήλ απαντά: «Θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Μια κυβέρνησις θα διακυβερνήση τη γη—η κυβέρνησις της ουρανίας βασιλείας του Θεού.

Για κείνους, που ενδιαφέρονται ως προς τη διακυβέρνησί της, ο προφήτης Ησαΐας απαντά: «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει.» (Ησ. 32:1) Οι λαοί θ’ απολαμβάνουν ορθή και δίκαιη κυβέρνησι.

Αν έχετε καταδυναστευθή από σκληρούς άρχοντες και στερηθή από τα προς το ζην, ακούστε αυτή την υπόσχεσι της Βασιλείας: «Θεέ, δος την κρίσιν σου εις τον βασιλέα, και την δικαιοσύνην σου εις τον υιόν του βασιλέως. Θέλει κρίνει τους πτωχούς του λαού· θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων, και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης.»—Ψαλμ. 72:1, 4, 7, 8.

Αν εζήσατε σε μια άγονη γη κι εποθήσατε αύξησι, χωρίς κανένα φόβο πολέμου, τότε θα βρήτε ότι αυτές οι υποσχέσεις περί της Βασιλείας είναι αγαθά νέα: «Η γη θέλει δίδει τον καρπόν αυτής· θέλει μας ευλογήσει ο Θεός, ο Θεός ημών.» «Καταπαύει τους πολέμους έως των περάτων της γης.» «Ανοίγεις την χείρά σου, και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος.»—Ψαλμ. 67:6· 46:9· 145:16.

Δεν θα υποφέρουν πια οι κάτοικοι της γης. Δεν θα αναλύωνται πια σε δάκρυα. Δεν θα βασιλεύη πια ο θάνατος σ’ αυτούς. Το πιστεύετε αυτό; Ακούστε: «[Ο Ιεχωβά] θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.» «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν, είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Ησ. 25:8, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:3, 4.

Για σας, των οποίων οι καρδιές είναι ή υπήρξαν βαριές λόγω προσφιλών σας που πέθαναν, η υπόσχεσις της Βασιλείας είναι: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις . . . θέλουσιν εξέλθει.» Διότι «μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Ιωάν. 5:28, 29· Πράξ. 24:15) Ο Ιησούς είπε στη Μάρθα: «Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει. Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» Η Μάρθα είπε ότι το επίστευε. Πιστεύετε σεις στους λόγους του Ιησού;—Ιωάν. 11:25-27.

Είσθε ένας ζωόφιλος; Τότε υπάρχει και για σας μια επαγγελία της Βασιλείας: «Ο λύκος θέλει συγκατοικεί μετά του αρνίου, και η λεοπάρδαλις θέλει αναπαύεσθαι μετά του εριφίου· και ο μόσχος και ο σκύμνος και τα σιτευτά ομού, και μικρόν παιδίον θέλει οδηγεί αυτά.»—Ησ. 11:6-9· 65:25.

Έχετε κάποιου είδους ανικανότητα, είσθε ανάπηρος ή πάσχετε από νόσημα; Η Βασιλεία, λοιπόν, είναι η ελπίδα σας. Διότι η εκπλήρωσις προφητειών για πνευματική υγεία παρέχει τώρα υπόσχεσι τοιούτων ευλογιών κατά ένα φυσικόν τρόπον στον νέο κόσμο του Θεού. Ο προφήτης λέγει: «Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει.» «Και ο κάτοικος δεν θέλει λέγει, Ητόνησα.»—Ησ. 35:5, 6· 33:24.

Θα θέλατε να είσθε κύριος του ιδίου σας οίκου και να τρώγετε τον καρπόν του φυτεύματός σας; Για σας, λοιπόν, είναι η υπόσχεσις της Βασιλείας: «Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. . . . και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών.»—Ησ. 65:21, 22.

Υπάρχει μια υπόσχεσις της Βασιλείας για το καθένα απ’ αυτά τα προβλήματα που μαστίζουν τους ανθρώπους. Ας μη φαίνεται παράδοξο, λοιπόν, ότι ο Ιησούς ετόνισε τη βασιλεία του Θεού ως μέσον θεραπείας της στενοχωρίας του κόσμου και ως μόνην ελπίδα του ανθρωπίνου γένους.—Ματθ. 6:10, 33.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ

Πολύ φυσικά, οι μαθηταί του Ιησού ανυπομονούσαν να γνωρίσουν πότε θα εξεπληρώνοντο όλες αυτές οι υποσχέσεις. Είχαν ελπίσει ότι ο Ιησούς θα ίδρυε μια επίγεια βασιλεία και θ’ απελευθέρωνε τον Ισραήλ από τη Ρωμαϊκή δουλεία, αλλ’ απηλλάγησαν από αυτή την ψευδαίσθησι με τον θάνατό του. (Λουκ. 24:21) Εν τούτοις, μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, οι μαθηταί υπεκινήθησαν από τη διδασκαλία τού Ιησού σχετικά με τη Βασιλεία για να τον ρωτήσουν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξ. 1:3, 6) Ο Ιησούς τούς είπε ότι θα εγίνοντο πρώτα μάρτυρες του «και εν Ιερουσαλήμ και εν τάση τη Ιουδαία, και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης,» δείχνοντας έτσι ότι η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού απείχε πολύ.—Πράξ. 1:8.

Σε μια άλλη περίπτωσι οι μαθηταί απηύθυναν μια όμοια ερώτησι, ο δε Ιησούς απήντησε δίνοντάς τους μια μακρά προφητεία, του υπεδείκνυε τη σημερινή ακριβώς εποχή ως τον καιρό της εκπληρώσεώς της. Είπε: «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» (Ματθ. 24:7, 8) Οι Βιβλικές προφητείες και τα φυσικά γεγονότα ενώνονται στην κήρυξι του 1914 μ.Χ. ως του έτους ενάρξεως εκπληρώσεως της προφητείας εκείνης. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία, οπότε τα μεγαλύτερα έθνη του κόσμου ενεπλάκησαν σε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον αλλήλων—έθνος εναντίον έθνους και βασιλεία εναντίον βασιλείας. Επακολούθησαν μεγάλοι λιμοί, σεισμοί και δεινοπαθήματα. Τα γεγονότα εκείνα, είπε ο Ιησούς, θα εχαρακτήριζαν το τέλος των «καιρών των εθνών». Ο Ιησούς είπε ότι αυτά τα γεγονότα θα εσήμαιναν, επίσης, τον χρόνον της αναλήψεως της βασιλικής εξουσίας του στον ουρανό. Η βασιλεία του Θεού είναι ουράνια, δεν είναι επίγεια. Ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» «Ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει.»—Λουκ. 21:24· Ιωάν. 18:36· 14:19.

Σχετικά με το μεγαλειώδες αυτό γεγονός, πληροφορούμεθα από την αφήγηση της Αποκαλύψεως ότι έγινε μεγάλη χαρά στους ουρανούς· επίσης ότι έγινε η επόμενη δήλωσις: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Περαιτέρω, η αφήγησις διασαφηνίζει ότι η βαρυσήμαντη αυτή περίπτωσις θα εχαρακτηρίζετο από έναν καιρό θλίψεως επάνω στη γη, όπως και πραγματικά έγινε. Λέγει: «Ευχαριστούμεν σοι, Ιεχωβά Θεέ, Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός . . . να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην». Η δήλωσις αυτή σχετικά με τη Βασιλεία έλαβε χώραν στο καθωρισμένο έτος 1914 μ.Χ., σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία και σ’ εκπλήρωσί της.—Αποκάλ. 11:15, 17, 18, ΜΝΚ.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Η ίδρυσις της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς με το να είναι, όπως και πράγματι συμβαίνει, ένα απόλυτο γεγονός, καθίσταται το μεγαλύτερο ειδησεολογικό συμβάν της εποχής μας. Γιατί, λοιπόν, δεν έχει καταστή γνωστόν; Έχει καταστή γνωστόν, αλλ’ όχι με την ειδησεογραφία του κόσμου τούτου, διότι αυτός ο κόσμος δεν πιστεύει στη βασιλεία του Θεού. Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου, μαζί με τους θρησκευτικούς, πολιτικούς, εμπορικούς και στρατιωτικούς υποστηρικτάς των, φωνάζουν όπως και οι Ιουδαίοι ηγέται των ημερών του Ιησού: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Ωστόσο, υπάρχουν μάρτυρες της Βασιλείας, όπως είπε ο Ιησούς ότι θα υπήρχαν: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Σήμερα 950.000 και πλέον διαγγελείς της Βασιλείας διαδίδουν τα νέα της βασιλείας του Θεού σε 185 χώρες και νήσους της θαλάσσης με κάθε δυνατόν μέσον σε 158 διάφορες γλώσσες. Οι άνθρωποι ακούουν και λαμβάνουν τη στάσι των με το μέρος της βασιλείας του Θεού, προτού ο Θεός, δια μέσου της βασιλείας του, ‘διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην’ στον δικό του πόλεμο, τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.—Αποκάλ. 11:18· 16:16.

Οι υποστηρικταί της βασιλείας του Θεού γνωρίζουν ότι οι ανθρώπινες προσπάθειες απέτυχαν να φέρουν έναν καλύτερο κόσμο, και διαβεβαιούνται από τον λόγον του Θεού ότι η βασιλεία του θα επιτύχη. Αν, λοιπόν, έχετε αναπέμψει προσευχές για τη βασιλεία του Θεού, αν έχετε ελπίσει για μια καλή κυβέρνησι, τότε χαρήτε, διότι η βασιλεία του Θεού άρχει στους ουρανούς, και σε λίγο θα λάβη πλήρη κατοχή της γης μας. Το γεγονός αυτό είναι πράγματι αγαθά νέα για όλους τους θεοσεβείς ανθρώπους! Είναι νέα άξια να ενεργήση γι’ αυτά κανείς, νέα που αξίζει να τα πήτε στους άλλους.

Γιατί το Όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά»;

«ΤΙ ΕΝΥΠΑΡΧΕΙ σ’ ένα όνομα; Εκείνο που ονομάζομε ρόδον, και με οποιαδήποτε άλλο όνομα θα ευωδίαζε εξίσου», είπε ο Σαίξπηρ. Αυτό είν’ αλήθεια, αλλ’ ωστόσο θα εχρειάζετο ένα όνομα για να το διακρίνη από τ’ άλλα άνθη.

Τα ονόματα ενέχουν σπουδαιότητα. Χωρίς αυτά δεν θα μπορούσαμε κατάλληλα να διακρίνωμε ειδικά άτομα, τόπους ή πράγματα. Όνομα, κατά το λεξικό Ουέμπστερ, είναι «μια λέξις . . . με την οποίαν ένα άτομο ή μια τάξις ατόμων (ανθρώπων ή πραγμάτων) είναι κανονικά γνωστά ή προσδιωρισμένα. . . . Ένας διακεκριμένος και ειδικός προσδιορισμός». Μεταξύ μερικών πολύ αρχεγόνων λαών δεν δίδονται στα άτομα ειδικά ονόματα, αλλ’ απλώς αυτά διακρίνονται από κάποια φυσική ιδιομορφία ως προς το ύψος, το μέγεθος και τα παρόμοια. Τι γίνεται, όμως, όταν δύο ή περισσότερα άτομα μοιάζουν πολύ μεταξύ των; Το να προσπαθούμε ν’ απαλλαγούμε από ονόματα παρουσιάζει δυσχέρειες.

Ο Θεός, στον λόγο του, την Αγία Γραφή, κατ’ επανάληψιν τονίζει τη σπουδαιότητα των ονομάτων, ιδιαίτερα τη σπουδαιότητα του ιδικού του ονόματος, Ιεχωβά. Το ότι θεωρεί, επίσης, σπουδαία τα ονόματα των δούλων του μπορεί να παρατηρηθή από το γεγονός ότι κατά καιρούς αυτός ο ίδιος άλλαξε τα ονόματά των: Το όνομα Άβραμ σε Αβραάμ, Σάρα σε Σάρρα, Ιακώβ σε Ισραήλ. Κι ο Ιησούς άλλαξε το όνομα του Σίμωνος σε Κηφάν, το οποίον μεταφράζεται Πέτρος. Ούτε μπορούμε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι «κατά θείαν πρόνοιαν» (ΜΝΚ) οι μαθηταί στην Αντιόχεια ωνομάσθησαν «Χριστιανοί».—Ιωάν. 1:42· Πράξ. 11:26.

Ενόσω η Χριστιανική εκκλησία αριθμούσε συγκριτικώς λίγες χιλιάδες και οι απόστολοι ζούσαν, το όνομα «Χριστιανός» ήταν αρκετά διακριτικό και χαρακτηριστικό. Όλοι εκείνοι που ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί αλλ’ οι πεποιθήσεις των ή η διαγωγή των διέψευδε τον ισχυρισμό τους αφωρίζοντο πάραυτα από τη Χριστιανική κοινότητα. Εκείνο τον καιρό το όνομα «Χριστιανός» είχε μια σαφή, αναμφίβολο σημασία, διότι περιωρίζετο στους ειλικρινείς, διαφωτισμένους, αφιερωμένους, γνησίους ακολούθους του Ιησού Χριστού.

Αλλ’ ύστερ’ απ’ τον θάνατο των αποστόλων ένας εχθρός, ο Σατανάς ή Διάβολος, έσπειρε σπόρους κατ’ απομίμησιν Χριστιανών στον αγρό, κι έτσι σε λίγον καιρό έγινε ένας αγρός αποστατών και απομιμητών, που έφεραν ωστόσο το όνομα Χριστιανοί, Χριστιανισμός. (Ματθ. 13:24, 25) Αυτό, πάλι, προσείλκυσε ακόμη περισσοτέρους μη Χριστιανούς στην ποίμνη. Άλλοι έγιναν Χριστιανοί κατ’ όνομα μόνο για ν’ αποφύγουν τον διωγμό. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού ήσαν οι παλαιοί Σάξονες της Γερμανίας, που προσηλυτίσθησαν βιαίως από τον Καρλομάγνο, και οι Μαρράνος της Ισπανίας, Ιουδαίοι, που παρουσιάζοντο ως Χριστιανοί για ν’ αποφύγουν διωγμό από την κρατική Ρωμαίο-Καθολική Εκκλησία. Έτσι, επί πολλούς αιώνες στην Ευρώπη ένας άνθρωπος εθεωρείτο Χριστιανός, άσχετα με τις πεποιθήσεις και τα ήθη του, εφόσον δεν ισχυρίζετο ότι είναι Ιουδαίος, Μουσουλμάνος ή αθεϊστής.

ΧΛΕΥΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΕΣ

Αυτή η κατάστασις πραγμάτων έθεσε ένα πρόβλημα για τους Μεταρρυθμιστάς, όταν ενεφανίσθησαν στο προσκήνιο. Πώς θα αυτωνομάζοντο οι ακόλουθοί των, εφόσον το όνομα Χριστιανός εχρησιμοποιείτο τόσον ευρέως; Πώς θα μπορούσαν να διακρίνουν τους εαυτούς των από τους υπολοίπους; Κατ’ επανάληψιν ακολούθησαν ασύνετα τις γραμμές της ελαχίστης αντιστάσεως, υιοθετώντας τη χλευαστική προσωνυμία που τους είχαν δώσει οι εχθροί των. Πώς επήλθε αυτό στην περίπτωσι των Λουθηρανών το αφηγείται ένας ιστορικός:

«Ο όρος ‘Λουθηρανός’ εχρησιμοποιείτο ήδη στον καιρό του Λουθήρου. Ο Λούθηρος απέκρουσε αυτόν τον όρον, όχι βέβαια λόγω ιδιαιτέρας τινός μετριοφροσύνης, την οποίαν δεν κατείχε, αν διέτρεχε κίνδυνο η δοξασία του, αλλ’ απλώς διότι ενόμιζε ότι η θεολογία του ήταν η μόνη ορθή και αληθινή Χριστιανική δοξασία και δεν υπήρχε τρόπος να είναι κανείς πραγματικός Χριστιανός παρά μόνο με το να είναι ‘Λουθηρανός’. Αν εχρειάζετο έναν όρο γιο να χαρακτηρίση τους οπαδούς του προς διάκρισιν από τους Παπιστάς, επροτίμησε τη λέξι ‘Ευαγγελικοί’, οπαδοί του Ευαγγελίου. Αργότερα, όμως, συγκατένευσε στη χρήσι του ονόματός του, και λέγει ο ίδιος: ‘Εμείς οι λεγόμενοι Λουθηρανοί’.»—Η Θεολογία του Μαρτίνου Λουθήρου, υπό Χ. Χ. Κραμ.

Άλλοι έγκυροι συγγραφείς δίνουν περαιτέρω λεπτομέρειες. Το όνομα εχρησιμοποιείτο χλευαστικά από τους Ρωμαιο-Καθολικούς, οι δε πρώτοι που το έπραξαν ήσαν ο Γερμανός θεολόγος Γιόχαν Εκ και ο Πάπας Αδριανός ΣΤ΄. Μεταξύ των λόγων, που εδόθησαν για την υιοθέτησι του ονόματος «Λουθηρανός» από τους οπαδούς του Λουθήρου, ήταν η διάκρισίς των από τους Προτεστάντας [Διαμαρτυρομένους] που ακολούθησαν τους Ελβετούς μεταρρυθμιστάς Καλβίνο και Ζβίγκλιο, με των οποίων τη θεολογία διαφωνούσαν. Εν τούτοις, αποδεχόμενοι αυτό το όνομα, ηγνόησαν την αποστολική συμβουλή: «Όταν λέγη τις, Εγώ μεν είμαι του Παύλου, άλλος δε, Εγώ του Απολλώ· δεν είσθε σαρκικοί; Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς;»—1 Κορ. 3:4, 5.

Εκείνοι, που ενώθηκαν στον δέκατον όγδοον αιώνα με τον Ιωάννην Ουέσλεϋ στο μεταρρυθμιστικό του κίνημα ενόσω ήταν στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Αγγλίας, πιάσθηκαν σε παρόμοια παγίδα. Αφού διεπίστωσαν την έλλειψι πνευματικότητος από μέρους πολλών σπουδαστών, συνήλθαν για «να καταστήσουν βαθύτερη την πνευματική τους ζωή με προσευχή και μελέτη των Γραφών. Ωνομάσθησαν ‘Μεθοδισταί’ στην αρχή με χλευαστικό πνεύμα, διότι ήσαν ασυνήθως ακριβείς και ‘μεθοδικοί’ στην τήρησι των θρησκευτικών καθηκόντων των, και στη ρύθμισι της ζωής των.» Έτσι, οι οπαδοί του Ουέσλεϋ επίσης άφησαν τους εχθρούς των να τους αποδώσουν το διακριτικό τους όνομα.—Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικής Γνώσεως, Σάνφορντ.

Ένα άλλο παράδειγμα παρέχεται από την Εταιρία των Φίλων, που είναι κοινότερα γνωστοί ως Κουάκεροι. «Το επίθετον Κουάκεροι εδόθη χλευαστικά, διότι αυτοί συχνά έτρεμαν κάτω από τη φοβερή νόησι της απείρου αγνότητος και μεγαλειότητος του Θεού, το δε όνομα αυτό, στο οποίον υπετάχθησαν μάλλον παρά το παρεδέχθησαν, έχει καταστή γενικό προσδιοριστικό όνομα.»—Εγκυκλοπαιδεία ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ, Τόμ. 3, σελ. 668.

Κατόπιν είναι οι Βαπτισταί. Στην αρχή τους απεδόθη σκωπτικώς η προσωνυμία «Αναβαπτισταί», δηλαδή αναβαπτισμένοι, διότι απαιτούσαν απ’ όλους, όσοι είχαν ραντισθή στη νηπιακή ηλικία τους, να βαπτισθούν αποδεχόμενοι τον Χριστόν λόγω των ιδίων των πεποιθήσεων. Οι ίδιοι δεν είχαν αποδεχθή αυτόν τον όρον αλλ’ επέμειναν να γνωσθούν μόνον ως «Χριστιανοί», «Αποστολικοί Χριστιανοί», «Αδελφοί», και «Μαθηταί του Χριστού». Στο τέλος όμως κι αυτοί απεδέχθησαν το παρωνύμιό τους, του τους εδόθη σκωπτικώς, ως το προσφυές των όνομα και ωνομάσθησαν Βαπτισταί.

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΑΙ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Τα πράγματα δείχνουν ότι το ζήτημα ενός ονόματος αντιμετωπίσθη κι από τους ειλικρινείς εκείνους Χριστιανούς σπουδαστάς της Βίβλου, που άρχισαν να συναθροίζωνται για τη μελέτη του Θείου λόγου περίπου από το έτος 1870 κι εμπρός. Κάποτε αυτοί ήσαν Βαπτισταί, Κογκρεγκασιοναλισταί, Λουθηρανοί, Μεθοδισταί, Πρεσβυτεριανοί και Ρωμαιοκαθολικοί. Τώρα, όμως, με τι όνομα θα έπρεπε να γίνουν γνωστοί; Σε μια λοιπόν από τις πρώτες συνελεύσεις των ένας πρώην Πρεσβυτεριανός διάκονος ηγέρθη και είπε ότι είχε ιδεί μια κατσίκα μέσα σε μια ξύλινη κλούβα σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό, η οποία δεν μπορούσε να σταλή στον προορισμό της διότι η κατσίκα αυτή είχε φάγει την ετικέτα του προορισμού της. «Τώρα παιδιά», συνέχισε, «κι εγώ είμαι σαν εκείνη την κατσίκα. Κάποτε είχα μια ετικέτα, αλλά την έφαγα», ως αποτέλεσμα της αναγνώσεως του βιβλίου Το Σχέδιον των Αιώνων, «και τώρα δεν ξέρω πού ανήκω.»

Αληθώς, αυτοί ήσαν Χριστιανοί, οι δε Γραφές χρησιμοποιούν το όνομα «Χριστιανός», αλλ’ εφόσον κυριολεκτικά εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, αυτό το όνομα αφ’ εαυτού δεν μπορούσε να χρησιμεύση για να προσδιορίση αυτούς ειδικά. Εκτός απ’ αυτό, υπάρχει και ιδιαίτερη θρησκευτική απόχρωσις που φέρει το όνομα «Χριστιανική Εκκλησία», καθώς και μια γνωστή ως «Μαθηταί του Χριστού».

Άλλοι τους παρωνόμασαν σκωπτικά «Χιλιοχαραυγιστάς», «Ρωσσελιστάς», «Ροδερφορδιστάς», «Ανθρώπους της Σκοπιάς». Φρονίμως πράττοντας αυτοί αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν επισήμως οποιαδήποτε απ’ αυτά τα σκωπτικά παρωνύμια. Η αλήθεια περί της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού ήταν μία μόνο από τις διδασκαλίες των· αυτοί δεν ακολουθούσαν κανέναν ανθρώπινο ηγέτη αλλά μόνο τον Διδάσκαλόν των, Ιησούν Χριστόν· το περιοδικό Η Σκοπιά ήταν απλώς μια από τις εκδόσεις που χρησιμοποιούσαν για να διαδώσουν την αλήθεια του λόγου του Θεού.

Ένα διάστημα χρόνου ανεφέροντο ως «Σπουδασταί των Γραφών», μία δε από τις διεθνείς οργανώσεις των ήταν γνωστή ως Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Αλλ’ ήταν αυτό το όνομα αρκετά διακριτικό, ειδικευτικό και επαρκές; Όχι, δεν ήταν. Γιατί όχι; Διότι, αφ’ ενός, αυτοί διόλου δεν ήσαν οι μόνοι σπουδασταί των Γραφών. Υπήρχαν κάθε είδους σπουδασταί των Γραφών, οι οποίοι ήσαν ακόμη δεσμευμένοι από τα διάφορα σύμβολα πίστεως του «Χριστιανικού κόσμου»: Σπουδασταί των Γραφών που ήσαν Θεμελιωτισταί, Νεωτερισταί, και μερικοί που ήσαν Θεϊσταί. Ναι, όλοι αυτοί έκαναν μελέτη των Γραφών. Και επί πλέον, υπήρχαν μερικοί που είχαν δημιουργήσει διαιρέσεις, όπως εκείνες που αναφέρονται στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:17, και οι οποίοι απεχωρίσθησαν κι ωστόσο ανεφέροντο ως σπουδασταί των Γραφών. Ο όρος λοιπόν Σπουδαστής των Γραφών πολύ απείχε του να είναι ειδικευτικός, διακριτικός.

Αλλά, το ακόμη σπουδαιότερο είναι ότι ο όρος Σπουδασταί των Γραφών δεν ήταν καθόλου επαρκής. Εν πρώτοις, δεν είχε Γραφικό προηγούμενο. Εξ άλλου, οι Χριστιανοί αυτοί δεν ήσαν μόνο σπουδασταί των Γραφών, αλλ’ ήσαν σπουδασταί των Γραφών, οι οποίοι παρεδέχθησαν τη Γραφή ως τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού· ήσαν σπουδασταί των Γραφών που αφιερώθησαν να πράξουν το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Ιησού Χριστού· σπουδασταί των Γραφών, μεταξύ των οποίων κι ο τελευταίος ήταν, επίσης, ένας κήρυξ του ονόματος του Θεού και της βασιλείας του.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ—ΓΙΑΤΙ;

Εν τούτοις, υπήρχε ένα όνομα μέσα στις Γραφές, το οποίον ο Θεός είχε εφαρμόσει στους δούλους του, το οποίον όνομα κανείς άλλος δεν το είχε λάβει, και το οποίον κανείς άλλος δεν ήθελε να το λάβη. Ήταν ένα όνομα που τους ταίριαζε μοναδικά, δηλαδή, μάρτυρες του Ιεχωβά, βασισμένο στα εδάφια Ησαΐα 43:10, 12 (ΜΝΚ): «Σεις είσθε «μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα». «Σεις δε είσθε, μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός».

Το ότι οι ακόλουθοι του Χριστού επρόκειτο να είναι πρωτίστως ένας λαός για το όνομα του Ιεχωβά Θεού, το λέγουν αναντίρρητα οι Γραφές. Έτσι, ο προφήτης Αμώς προείπε ότι ο Ιεχωβά Θεός θ’ αποκαθίστα όλους εκείνους ‘επί τους οποίους καλείται το όνομά του’. Ο απόστολος Πέτρος «εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού». «Και στο βιβλίο της Αποκαλύψεως οι κεχρισμένοι Χριστιανοί κατ’ επανάληψιν εμφαίνονται έχοντας τ’ όνομα του Θεού των γραμμένο πάνω στα μέτωπά των, περίοπτα για να το βλέπουν όλοι.—Αμώς 9:11, 12· Πράξ. 15:14· Αποκάλ. 3:12· 14:1· 22:4.

Οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» βεβαιώνουν ότι ο αληθής Θεός, ο Δημιουργός, ο Θεός της Γραφής, δεν έχει ανάγκη διακριτικού ονόματος. Σ’ αυτό πλανώνται. Έτσι κλείουν τα μάτια των στο γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί ψευδείς θεοί, που έστησαν οι άνθρωποι ως αντιπάλους του ενός αληθινού Θεού και ότι επομένως αυτός χρειάζεται έναν ειδικό προσδιορισμό για να διακρίνεται απ’ όλους τους λοιπούς· όπως δείχνουν σαφώς οι Γραφές: «Θέλω κάμει κρίσεις εναντίον πάντων των θεών της Αιγύπτου. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά.» «Πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα· ο δε Ιεχωβά τούς ουρανούς εποίησε». «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» «Διότι αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί·) αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν.»—Έξοδ. 12:12, ΜΝΚ· Ψαλμ. 96:5, ΜΝΚ· Ησ. 42:8, ΜΝΚ· 1 Κορ. 8:5, 6.

Και γιατί να είναι ανάγκη για οποιονδήποτε να δίνη μαρτυρία για τον μόνον αληθή Θεό; θα ρωτούσε κάποιος. Τουλάχιστον για τέσσερες διακεκριμένους λόγους. Εν πρώτοις, διότι ο Ιεχωβά Θεός είναι αόρατος· κανείς δεν μπορεί να τον ιδή και να ζήση. (Έξοδ. 33:20) Η ορατή κτίσις μαρτυρεί την ύπαρξι, δύναμι και σοφία του Ιεχωβά, αλλά δεν μπορεί να πη στο ανθρώπινο γένος ποιο είναι το όνομα του Δημιουργού και ποιες είναι οι άλλες του ιδιότητες και οι σκοποί του. Για να γνωστοποιήση αυτά τα πράγματα ο Ιεχωβά απαιτεί ανθρωπίνους, νοήμονες μάρτυρας.

Δεύτερον, λόγω της προκλήσεως του Σατανά ή Διαβόλου κατά της κυριαρχίας του Ιεχωβά και των συνθηκών, που επέφερε ο Σατανάς στη γη, οι οποίες αντανακλούν δυσμενώς στον Ιεχωβά, είναι ανάγκη να έχη ο Ιεχωβά μάρτυρες για να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι την αλήθεια περί του εαυτού του.—Γέν. 3:1-6· Αποκάλ. 12:12.

Τρίτον, διότι ο Σατανάς εκαυχήθη ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Ιεχωβά Θεό· για ν’ αποδείξη τον Σατανά ψεύτη, ο Θεός χρειάζεται, κατ’ ανάγκην, πιστούς μάρτυρες επάνω στη γη.—Ιώβ 1:6-12· Παροιμ. 27:11.

Και τέταρτον, πλησιάζει γοργά ο καιρός που ο Ιεχωβά θα υπερασπίση μια για πάντα τον εαυτό του ως τον Κυρίαρχον του Σύμπαντος, καταστρέφοντας όλους τους εχθρούς του και απελευθερώνοντας τον λαό του. Λόγω των γεγονότων αυτών, χρειάζονται μάρτυρες για να διασαλπίσουν μια επείγουσα προειδοποίησι· έτσι, όσοι αγαπούν δικαιοσύνην μπορούν να φύγουν σε ασφαλές μέρος, οι δε ασεβείς να γνωρίσουν γιατί καταστρέφονται όταν επέρχεται επάνω τους ο Αρμαγεδδών.—Αποκάλ. 16:14, 16.

Από τους πρώτους καιρούς των ακόμη, οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν δώσει μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά. Εν τούτοις, ως το έτος 1931 δεν είχαν ειδικά υποκινηθή από το γεγονός ότι τα λόγια του Ησαΐα 43:10, 12, εφαρμόζονται ειδικά σ’ αυτούς, κι έτσι, το έτος εκείνο, σε μια συνέλευσι, εδήλωσαν επισήμως ότι αποδέχονται για τον εαυτό τους αυτή την ονομασία.

Λαμβάνοντας αυτό το όνομα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενεργούσαν υπεροπτικά. Μήπως δεν έδιναν μαρτυρία σ’ αυτό το όνομα, και δεν ήσαν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να το πράττουν αυτό; Βεβαιότατα! Άλλοι αμφισβητούσαν αν θα παραμείνη αυτό το όνομα ή όχι. Παρέμεινε; Ναι, διότι μετά από τριάντα χρόνια, η τρίτη έκδοσις του Ασυντομεύτου Λεξικού Ουέμπστερ λέγει: «Μάρτυρες του Ιεχωβά: Μέλη μιας ομάδος που δίνει μαρτυρία διανέμοντας έντυπα και με ατομικό ευαγγελισμό σε δοξασίες περί θεοκρατικής κυβερνήσεως του Θεού, περί αμαρτωλότητος των ωργανωμένων θρησκειών και κυβερνήσεων, και μιας επικειμένης χιλιετηρίδος.»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι υπερήφανοι να φέρουν τ’ όνομά των και φροντίζουν ν’ ανταποκρίνωνται σ’ αυτό σε κάθε περίπτωσι, όχι μόνο με το να δίνουν προφορική μαρτυρία, αλλά και συμπεριφερόμενοι έτσι ώστε να μη προσάπτουν μομφή στο όνομα του Ιεχωβά. Είναι πράγματι ένα όνομα που τους ξεχωρίζει απ’ όλους τους άλλους, οι οποίοι ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πάνω σε ποια βάσι μπορεί ν’ αποδειχθή ότι η γενεαλογία, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 1, εφαρμόζεται στη γραμμή προγόνων του Ιησού δια του Ιωσήφ, του θετού πατέρα του, ενώ η αναγραφόμενη στο κατά Λουκάν, κεφάλαιον 3, εφαρμόζεται στη γενεαλογία μέσω της Μαρίας, της μητέρας του;

Αφού και οι δύο ονομάζουν τον Δαβίδ, οι δύο αυτές γενεαλογίες δεν συμφωνούν στα ονόματα των απογόνων, η δε γενεαλογία του Λουκά έχει δεκαπέντε ονόματα περισσότερα από του Ματθαίου. Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για τις ίδιες γενεαλογίες, μολονότι και οι δύο τελικά περιλαμβάνουν τον Ιωσήφ τον σύζυγο της Μαρίας. Αλλ’ η γενεαλογία του Ματθαίου αρχίζει απ’ το αντίθετο άκρον της του Λουκά. Ο Λουκάς αρχίζει απ’ τον Ιησούν και ανατρέχει στον Αβραάμ και πιο πίσω στον Αδάμ. Ο Ματθαίος αρχίζει από τον Αβραάμ και βαίνει προς τον Ιησούν, παραλείπει δε τα ονόματα μερικών ενδιαμέσων ανδρών. Ο Ματθαίος λοιπόν ασχολείται με την εξιχνίασι της γενεαλογίας κατά αρρενογονίαν, και δεν περιλαμβάνει τις γυναίκες εμμέσως. Δεν επιθυμεί να θεωρηθούν αυτές ως πραγματικά αναγκαίες, αλλ’ ως κρίκοι στη γενεαλογία. Αυτό δεικνύεται από το γεγονός ότι, εκεί όπου έχει υπ’ όψι μια γυναίκα, κατονομάζει αμέσως αυτή τη γυναίκα, λέγοντας: «Ιούδας . . . εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ», και «Σαλμών . . . εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ», και «Βοόζ . . . εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρουθ.» Ούτε η Θάμαρ, ούτε η Ραχάβ, ούτε η Ρουθ ήσαν απόγονοι του Αβραάμ. Έπρεπε, λοιπόν, μέσω των συζύγων των να προχωρήση η γενεαλογική γραμμή αδιάσπαστη από τον Αβραάμ.

Αντίθετα προς τον Ματθαίο, ο Λουκάς δεν μνημονεύει αμέσως γυναίκες. Αυτό αφήνει να νοηθή ότι οι γυναίκες υπονοούνται στη γραμμή της καταγωγής, διότι, αλλιώς, οι σύζυγοι των θα ήσαν απλώς οι γαμβροί και όχι οι άμεσοι γυιοί του προγενεστέρου ανδρός στη γραμμή καταγωγής. Οι Ιουδαϊκές γενεαλογίες ανιχνεύοντο πάντοτε μέσω των αρρένων στη γαμήλιο ένωσι. Σε τέτοιες, λοιπόν, περιπτώσεις, ο γαμβρός θα εκαλείτο γυιός του πενθερού του. Το ότι κάτι που δεν μνημονεύεται πρέπει να υπονοήται, εμφαίνεται από την αρχή της γενεαλογίας του Λουκά, διότι αυτή αρχίζει έτσι: «Και αυτός ο Ιησούς . . . ων (καθώς ενομίζετο) υιός Ιωσήφ.» Ο Ιωσήφ ήταν απλώς ο θετός πατέρας του Ιησού, ενώ ο Θεός ήταν ο Πατήρ του Ιησού και η Μαρία η επίγειος μητέρα του. Ο Ματθαίος λέγει σχετικά με τον Ιωσήφ, «Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα της Μαρίας.» (Ματθ. 1:16) Αλλά το εδάφιο Λουκάς 3:23 λέγει ότι ο Ιωσήφ ήταν γυιός του Ηλί». Πρέπει, λοιπόν, να νοηθή ότι ο Ιωσήφ, ο γυιός του Ιακώβ, ήταν απλώς γαμβρός του Ηλί, διότι η σύζυγός του, Μαρία, ήταν θυγατέρα του Ηλί.

Ως υιός της Μαρίας, ο Ιησούς ήταν άμεσος φυσικός απόγονος του Δαβίδ. Ως θετός υιός του Ιωσήφ, ο Ιησούς ήταν νόμιμος απόγονος και κληρονόμος του Δαβίδ. Δεν ήταν αρκετό να είναι ο Ιησούς νόμιμος κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ και να είναι απλώς υιοθετημένος στη γραμμή καταγωγής από τον Δαβίδ. Ο Ιησούς έπρεπε να είναι ένας άμεσος, από σάρκα και αίμα απόγονος του Δαβίδ. Ήταν, λοιπόν, ανάγκη να είναι απ’ ευθείας από τον Δαβίδ η καταγωγή της φυσικής μητέρας του Ιησού Μαρίας. Ο Λουκάς αποδεικνύει αυτό το σημείο σχετικά με τη Μαρία και μ’ αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι ο Ιησούς ήταν ένας άμεσος απόγονος του Δαβίδ κι έτσι είχε ένα φυσικό δικαίωμα πάνω στον θρόνο του Δαβίδ. Η γενεαλογία του Ματθαίου δείχνει μόνο ότι ο Ιησούς είχε ένα νόμιμο δικαίωμα σ’ αυτόν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!—Ψαλμ. 133:1. Σ 15/2/62 40, 41

2 Κλίνον, ω Ιεχωβά, το ωτίον σου· επάκουσόν μου, διότι πτωχός και πένης είμαι εγώ. Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι πιστός.—Ψαλμ. 86:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/1/62 10, 11

3 Καλείται το όνομα αυτού Ο Λόγος του Θεού.—Αποκάλ. 19:13. Σ 15/3/62 26, 27

4 Είδον ότι έπεσεν εις την γην αστήρ εκ του ουρανού, και εδόθη εις αυτόν το κλειδίον του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου· και ανέβη καπνός εκ του φρέατος.—Αποκάλ. 9:1, 2. Σ 1/4/62 21, 22

5 Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να προσβλέπω με εκτίμησιν εις τον ναόν αυτού.—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 23, 24

6 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν.—2 Πέτρ. 3:11. Σ 15/4/61 15,16α

7 Πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.—Πράξ. 2:21, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 17

8 Μακάριοι οι άνδρες σου, μακάριοι οι δούλοί σου ούτοι, οι ιστάμενοι πάντοτε ενώπιον σου, οι ακούοντες την σοφίαν σου.—1 Βασ. 10:8. Σ 1/5/61 22α

9 Αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.—1 Θεσ. 5:14. Σ 15/5/61 20α

10 Το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό. Και . . . εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος.—Ησ. 2:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/6/61 5α

11 Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών πάντα ταύτα.—Πράξ. 15:16, 17, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 16

12 Δια να γνωρισθή τώρα δια της εκκλησίας . . . η πολυποίκιλος σοφία του Θεού.—Εφεσ. 3:10. Σ 15/3/62 14α

13 Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· . . . να προσβλέπω με εκτίμησιν εις τον ναόν αυτού.—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ. Σ 15/1 /62 25, 26

14 Λαός πολύς και ισχυρός. . . . Πυρ κατατρώγει έμπροσθεν αυτού, και φλοξ κατακαίει όπισθεν αυτού.—Ιωήλ 2:2, 3. Σ 1/4/62 33, 34

15 Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά, . . . η κληρονομία αυτού.—Ψαλμ. 33:12, ΜΝΚ. Σ 1/6/61 19α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Με θαυμαστά προφητικά λόγια ο Κύριος Ιησούς προείπε την κατάστασι, που θα επεκράτει σε όλη τη γη κατά το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Διαβάστε τα λόγια αυτά στον Λουκάν 21:25, 26: «Και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Μάθετε για την αιτία της καταστάσεως αυτής, που πραγματικά επικρατεί σε όλη τη γη, και πληροφορηθήτε για την έκβασι, που υπόσχεται ο Θεός με την εγκαθίδρυσι της ευλογητής Βασιλείας του. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου θα συνεχίσουν τη διακονία του ευαγγελίου τούτου της Βασιλείας με την παρουσίασι του βιβλίου «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να οναμασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ ένα τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει . Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Ιουλίου: Κάμετε εις Εαυτούς Φίλους. Σελ. 328.

29 Ιουλίου: Αποδεικνυόμενοι Φίλοι του Θεού. Σελ. 334.

Ο Νέος Κόσμος του Θεού στη Γενεά Μας

Ο ΥΠΟΣΧΕΜΕΝΟΣ νέος κόσμος πλησιάζει—στη γενεά μας! Αυτά πρέπει να είναι αγαθά νέα σε όλους όσοι αγαπούν δικαιοσύνη, σ’ εκείνους, οι οποίοι εβάσισαν την ελπίδα των στην υπόσχεσι του Θεού, που σύντομα πρόκειται να εκπληρωθή. Ναι, η δημιουργία «νέων ουρανών και νέας γης» από τον Θεό προχωρεί, κορυφούμενη στην εποχή μας με τη θριαμβευτική είσοδο ενός δικαίου νέου κόσμου.

Πώς γνωρίζομε ότι η δική μας γενεά είναι στα πρόθυρα του νέου κόσμου του Θεού; Διότι ο μέγας Προφήτης, ο Ιησούς Χριστός, προείπε ωρισμένα γεγονότα, που θα ελάμβαναν χώραν λίγο πριν από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου και την είσοδο του νέου κόσμου της βασιλείας του Θεού. Σχετικά με τα γεγονότα αυτά, ο Ιησούς εδήλωσε: «Ιδέτε την συκήν και πάντα τα δένδρα· όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αυτή, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»—Λουκ. 21:29-32.

Η γενεά, που βλέπει την έναρξι των προλεχθέντων αυτών γεγονότων, όπως έδειξε ο Ιησούς, θα ζούσε για να ιδή το τέλος. Ποια γεγονότα; Εκείνα που ανέφερε ο Ιησούς απαντώντας στην ερώτησι των μαθητών του: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;»—Ματθ. 24:3.

Ο Ιησούς απήντησε ότι το σημείον θα ήταν μια σειρά συγκλονιστικών παγκοσμίων γεγονότων που θα επήρχοντο σε μια γενεά: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» Όλ’ αυτά τα γεγονότα συγκεντρωμένα θα εχαρακτήριζαν τις ‘αρχές ωδίνων’ του εσχάτου καιρού του κόσμου τούτου και την εγγύτητα του νέου κόσμου. Η αφήγησις της προφητείας του Ιησού από τον Λουκά είναι όμοια, αλλά προσθέτει ότι θα είναι «επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.»—Ματθ. 24:7, 8· Λουκ. 21:25, 26.

Σήμερα σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα του διαστήματος, υπάρχει πραγματικά «στενοχωρία εθνών εν απορία». Δεν υπάρχει ανάγκη αποδείξεως τούτου· είναι καταφανές σε οποιονδήποτε, ο οποίος παρατηρεί τα παγκόσμια γεγονότα.

Αλλά πότε άρχισε αυτή η περίοδος της στενοχωρίας των εθνών; Σ’ αυτή τη γενεά! Γι’ αυτό κι ο νέος κόσμος έρχεται στη γενεά μας! Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εσήμανε την αρχή της παγκοσμίου «στενοχωρίας των εθνών». Ας μη μας εκπλήσση, λοιπόν, το ότι οι ιστορικοί παραδέχονται ότι το έτος 1914 άλλαξε μονίμως τις υποθέσεις των ανθρώπων. Ένας συγγραφεύς, ο Ιάκωβος Κάμερον, αφιέρωσε ένα ολόκληρο βιβλίο στο βαρυσήμαντο εκείνο έτος· ο Α. Λ. Ρόβε, ανασκοπώντας αυτόν τον τόμο υπό τον τίτλο «1914», και γράφοντας στην εφημερίδα Τάιμς Μπουκ Ριβιού Νέας Υόρκης, 28ης Ιουνίου 1959, είπε:

«Αν υπήρξε ποτέ έτος, που να εσήμανε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης, αυτό ήταν το 1914. Το έτος εκείνο ετερμάτισε τον παλαιό κόσμο με την έννοια της ασφαλείας του κι άρχισε τον σύγχρονον αιώνα, χαρακτηριστικόν του οποίου είναι η έλλειψις ασφαλείας, που αποτελεί την καθημερινή μας μερίδα. . . . καθόσον ημπορώ να ενθυμηθώ, ο ημέτερος κόσμος διεμορφώθη από τα γεγονότα του 1914, που συνέτριψαν την ειρήνη κι έφεραν τον εικοστόν αιώνα, που εγέννησε πολέμους και είναι γεμάτος από απειλές πολέμων.»

Μεταξύ των άλλων, τα οποία ο Υιός του Θεού κατωνόμασε ως μέρος των ‘αρχών ωδίνων’, ήσαν οι λιμοί και οι σεισμοί. «Στα πρόσφατα χρόνια περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν από πείνα παρά όσοι εφονεύθησαν στον πόλεμο», λέγει ο Λόρδος Μπόυντορ στον πρόλογο του βιβλίου Η Γεωγραφία της Πείνης. Αλλ’ οι αριθμοί αυτοί είναι μικροί, όταν παραβληθούν με τον αριθμό εκείνων, των οποίων η δίαιτα είναι ανεπαρκής για να διατηρήσουν την υγεία. . . . Μια πρόσφατη Αμερικανική επιτροπή ανεβίβασε τον αριθμό σε 85 τοις εκατό [του παγκοσμίου πληθυσμού].»

Και «θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι», είπε ο Ιησούς. (Λουκ. 21:11 ) Το ότι οι σεισμοί ηύξησαν σε καταστρεπτικότητα στη διάρκεια του εικοστού αιώνος έχει καταγραφή στην ιστορία. Οι πρώτοι πέντε μήνες του 1960 επροξένησαν την απώλεια περισσοτέρων από 20.000 ψυχών από σεισμούς σε όλη την υδρόγειο. Αλλά σήμερα όλο το ανθρώπινο γένος σείεται λόγω των παγκοσμίων εξελίξεων και του φόβου της πυρηνικής εκμηδενίσεως.

Αφού ο Ιησούς προείπε την αρχή των θλίψεων του κόσμου, προσέθεσε άλλη μια απόδειξι για να χαρακτηρίση τη γενεά για την οποία πρόκειται. Αυτό θα ήταν πολύ καταπληκτικό, εφόσον δεν θα αποτελούσε μια άλλη αιτία για δυσάρεστα νέα αλλά αιτία για τα καλύτερα νέα που θα μπορούσε ν’ ακούση το ανθρώπινο γένος: «Και θέλει κηρυχθή», είπε ο Ιησούς, «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Κηρύσσονται αυτά τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας για μαρτυρία σε όλα τα έθνη από το έτος 1914; Ας απαντήση ένας καθηγητής της ιστορίας σ’ ένα Βορειοδυτικό Πανεπιστήμιο στις Η.Π.Α.: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κυριολεκτικά εκάλυψαν όλη τη γη με τη μαρτυρία των. . . . Μπορεί αλήθεια να λεχθή ότι κανένας μεμονωμένος θρησκευτικός όμιλος στον κόσμο δεν επέδειξε περισσότερο ζήλο κι επιμονή στην προσπάθεια της διαδόσεως των αγαθών νέων της Βασιλείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.»—Κ. Σ. Μπράντεν, στο βιβλίο Κι Αυτοί Πιστεύουν.

Η παρούσα γενεά του ανθρωπίνου γένους, που ακούει τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και που είδε την αρχή των παγκοσμίων θλίψεων στο έτος 1914, θα έβλεπε επίσης και το τέλος αυτών των θλίψεων στην παγκόσμια καταστροφή: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Ματθ. 24:34) Αυτό δεν είναι κάτι που να μας λυπήση. «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.»—Λουκ. 21:28.

Ενώ, λοιπόν, ο καταδικασμένος αυτός κόσμος κατέχεται από σπασμούς φόβου και αμηχανίας, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού υψώνουν τας κεφαλάς των με χαρά, γνωρίζοντας ότι αυτή η γενεά, που ζη ακόμη από το έτος 1914, είναι εκείνη, που είπε ο Ιησούς ότι θα έβλεπε να «γείνωσι πάντα ταύτα», περιλαμβανομένου και του τέλους του κόσμου τούτου. Η απελευθέρωσις των αληθινών ακολούθων του Ιησού στον νέο κόσμο του Θεού πρόκειται να γίνη στην παρούσα γενεά!

Τι Είναι η Αγάπη του Χρήματος;

Ποιος το έχει;· Γιατί είναι επικίνδυνο;

ΚΑΤΩ από το σημερινό οικονομικό σύστημα πόσον καιρό θα μπορούσατε να ζήσετε στον τόπο σας χωρίς χρήματα; Πώς θα μπορούσατε να διαθρέψετε και να ενδύσετε τον εαυτό σας και την οικογένειά σας χωρίς αυτά; Το χρήμα είναι αναγκαίον για οτιδήποτε σχεδόν χρειάζεσθε ή πράττετε. Σ’ αυτό τον κόσμο είναι ουσιώδες για την καθημερινή ζωή. Αλλ’ η ίδια αυτή η χρησιμότης του χρήματος μπορεί να έχη βλαπτικό αποτέλεσμα σ’ εσάς.

Όταν η από μέρους σας επιδίωξις χρήματος για την προμήθεια των αναγκαίων και ανέσεων της ζωής μεταβληθή σε μια αναλωτική επιθυμία να πλουτήσετε, το χρήμα παύει να είναι υπηρέτης σας και γίνεται κύριός σας, θεός σας. Γίνεται το πράγμα, για το οποίον ζήτε. Η απληστία για χρήμα, σαν ένας εκφυλιστικός καρκίνος κατατρώγει τις Χριστιανικές ιδιότητες, βυθίζοντάς σας σε κτηνώδες επίπεδο, όπου ο μόνος σας κώδιξ γίνεται το συμφέρον του εαυτού σας. Μπορεί να σας κάνη να παραβλέπετε τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την εντιμότητα, τη γεναιοφροσύνη και το έλεος. Λόγω της χρησιμότητος του χρήματος, μπορεί ν’ αναπτυχθή υπέρμετρη αγάπη γι’ αυτό. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε από πολύν καιρό για την κακή αυτή πορεία. Ο Παύλος, γράφοντας από τη Μακεδονία, είπε στον Τιμόθεο, ο οποίος ήταν στην πόλι της Εφέσου, που ήταν ένα μεγάλο εμπορικό κέντρον της εποχής εκείνης: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.»—1 Τιμ. 6:9, 10.

Δεν ήταν το ίδιο το χρήμα εκείνο, για το οποίον ο Παύλος έδωσε προειδοποίησι. Δεν είπε ότι το ίδιο το χρήμα ήταν η ρίζα πάντων των κακών ή η αιτία των βλαβερών επιθυμιών και καταστροφής. Εκείνο, για το οποίον προειδοποίησε ήταν η άπληστη φιλοχρηματία, η φιλάργυρη επιθυμία του πλουτισμού. Η ίδια προειδοποίησις είχε δοθή και πολύ πριν από την εποχή του και ανεγράφη στο βιβλίο των Παροιμιών: «Μη μερίμνα δια να γείνης πλούσιος.» (Παροιμ. 23:4) Αυτή η μέριμνα για πλουτισμό επροξένησε ατέρμονα αθλιότητα, δυστυχία κι αιματοχυσία. Η προειδοποίησις του Παύλου ήταν ειδικά κατάλληλη για τους Χριστιανούς στην εμπορικώς ευημερούσα πόλι της Εφέσου καθώς και για τους Χριστιανούς που κατοικούσαν σε άλλες ευημερούσες πόλεις, όπως ήταν η Λαοδίκεια, που απείχε σαράντα μόνο μίλια ανατολικά της Εφέσου. Μέρη σαν αυτά, όπου εγίνοντο μεγάλες χρηματικές συναλλαγές και πολύ εμπόριο, θα μπορούσαν να είναι ένα υλιστικό τέλμα για τους απρόσεκτους Χριστιανούς.

Προφανώς οι Χριστιανοί της Λαοδικείας παρέλειψαν να λάβουν υπ’ όψι την προειδοποίησι του Παύλου. Στον καιρό, που έγραψε ο Ιωάννης το βιβλίο της Αποκαλύψεως, ύστερ’ από τριάντα και πλέον χρόνια, οι Χριστιανοί, που κατοικούσαν στη Λαοδίκεια, υπέπεσαν στην αγάπη του χρήματος. Ένεκα τούτου, απώλεσαν την πνευματική των ωραιότητα και τα πνευματικά των πλούτη. Το εδάφιο της Αποκαλύψεως 3:17, απευθυνόμενο σ’ αυτούς λέγει: «Λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός.» Ήσαν πνευματικώς πτωχοί κι έπεφταν σε πνευματική ερήμωσι, διότι απέδιδαν ανώτερη αξία στον υλικό πλούτο παρά στα πνευματικά πλούτη. Η στάσις των απέναντι του χρήματος έγινε κακή.

Η ΠΕΝΙΑ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

Σε μερικές μη Χριστιανικές θρησκείες νομίζεται ότι η θρησκευτική αξία επιτυγχάνεται με την επιδίωξι μιας ζωής πτωχείας. Οι Βουδδισταί καλόγηροι, λόγου χάριν, εγκαταλείποντας όλα τα υλικά αγαθά, δαπανούν τη ζωή τους σε μοναστική μελέτη. Τ’ αποκτήματα των αποτελούνται από ένα ένδυμα και μόλις κάτι επί πλέον, ένα πινάκιο επαιτείας, μια βελόνη, ένα κομπολόγι με 108 χάνδρες, ένα ξυράφι κι ένα σουρωτήρι, γι’ απαλλαγή από έντομα του νερού που πίνουν.

Μια ζωή πενίας δεν απαιτείται από τους Χριστιανούς για να λάβουν την επιδοκιμασία του αληθινού Θεού. Ο Θεός ποτέ δεν εδίδαξε τους λάτρεις του να κάνουν ασκητισμό. Ένας Χριστιανός είναι ελεύθερος να κερδίζη χρήματα και ν’ αγοράζη αναγκαία πράγματα, ακόμη και αντικείμενα ανέσεως και πολυτελείας, μ’ αυτό το χρήμα. Δεν του απαγορεύεται ν’ αγοράση τα υλικά πράγματα που μπορεί.

Αν ένας άνθρωπος, εμπορικής ικανότητος ανωτέρας του συνήθους, κατώρθωσε να επιτύχη ένα ουσιώδες οικονομικό εισόδημα χωρίς να υποκύψη στον επικίνδυνο πόθο να πλουτήση, θα ήταν σφάλμα να κατηγορηθή ως φιλοχρήματος. Εκείνο, που δείχνει αν ένας άνθρωπος είναι φιλοχρήματος ή όχι, δεν είναι το ποσόν των χρημάτων που έχει ή ο αριθμός των αποκτημάτων του ή η ποιότης των αποκτημάτων του. Αντ’ αυτών, είναι η στάσις του απέναντι αυτών των πραγμάτων.

ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι φτωχός κι ωστόσο να είναι φιλοχρήματος λόγω της απλήστου επιθυμίας του να γίνη πλούσιος και να έχη πράγματα που τώρα δεν τα έχει. Ένας άνθρωπος μετρίων μέσων σε άλλη χώρα μπορεί να φαίνεται πλούσιος στα όμματα του φτωχού, κι ωστόσο αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μην έχη την εσφαλμένη στάσι του φτωχού ανθρώπου. Όσοι αγαπούν το χρήμα, είτε φτωχοί είναι είτε πλούσιοι, κατακρίνονται από τις Γραφές λόγω της εσφαλμένης των στάσεως.

Στον Ιερεμία 9:23 είναι γραμμένο: «Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού.» Ο Ιεχωβά δεν λέγει εδώ ότι ένας άνθρωπος δεν πρέπει να είναι σοφός, δυνατός ή πλούσιος, αλλ’ ότι ένας άνθρωπος πρέπει ν’ αποφεύγη την εσφαλμένη στάσι απέναντι αυτών των πραγμάτων με το να καυχάται γι’ αυτά.

Οι Χριστιανοί της Λαοδικείας του πρώτου αιώνος έκαμαν το σφάλμα να εμπιστεύωνται στα πλούτη των κι έτσι ανέπτυξαν μια εσφαλμένη στάσι ως προς αυτά. Ήσαν όπως ο δυνατός άνθρωπος που μνημονεύεται στον Ψαλμό 52:7 «όστις δεν έθεσε τον Θεόν δύναμιν αυτού· αλλ’ ήλπισεν επί το πλήθος του πλούτου αυτού.»

Η μωρία της εμπιστοσύνης σε φθειρόμενα πλούτη τονίζεται κατ’ επανάληψιν στις Γραφές. Μερικοί αφιερωμένοι δούλοι του Θεού, προσπαθώντας με απληστία να πλουτήσουν, όπως λέγει ο Παύλος, «απεπλανήθησαν από της πίστεως.» (1 Τιμ. 6:10) Απέτυχαν να διατηρήσουν τη Χριστιανική των αθωότητα και παρεσύρθησαν στην άνομη πορεία του κόσμου. «Ο πιστός άνθρωπος θέλει έχει πολλήν ευλογίαν· αλλ’ όστις σπεύδει να πλουτήση, δεν θέλει μείνει ατιμώρητος.» (Παροιμ. 28:20) Ο πιστός άνθρωπος είναι εκείνος που σπεύδει να υπηρετήση τον Ιεχωβά και του οποίου οι κόποι είναι κυρίως για πνευματικούς θησαυρούς.

Το να επισωρεύωμε πνευματικούς θησαυρούς είναι πολύ πιο ανταποδοτικό τώρα και στο μέλλον από το να επιζητούμε πειναλέα να σωρεύσωμε υλικά πλούτη ως πηγήν ασφαλείας. Ο Ιησούς το ετόνισε αυτό, όταν είπε: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν· αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν.»—Ματθ. 6:19, 20.

Ο Ιησούς δεν κατέκρινε το να είναι κανείς οικονόμος. Εκείνο, που έλεγε στους ακολούθους του, ήταν ότι δεν έπρεπε να σωρεύουν με φιλάργυρο τρόπο υλικά πλούτη και να εναποθέτουν σ’ αυτά την εμπιστοσύνη των. Όχι επίγειοι θησαυροί αλλά ουράνιοι θησαυροί, όπως είναι η επιδοκιμασία του Θεού, φέρνουν αιώνια οφέλη. Ο θάνατος αποχωρίζει τον φιλάργυρο από το χρήμα του, αφήνοντάς το να το χρησιμοποιήση κάποιος άλλος. Το χρήμα δεν μπορεί να τον σώση. «Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.»—Λουκ. 12:21.

ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ενόσω παραμένει το παρόν σύστημα πραγμάτων, το χρήμα μπορεί να χρησιμοποιήται από τους Χριστιανούς ως ένα χρήσιμο μέσον για τη θεραπεία των αναγκών των, για να τους φέρη μερικές από τις ανέσεις των νεωτέρων χρόνων και για την προαγωγή της διακονίας. Επειδή μπορεί να τους φέρη πολλά πράγματα, πρέπει οι Χριστιανοί να είναι εγκρατείς, φυλάττοντας πάντοτε το χρήμα στη θέσι του ως μέσον και όχι ως ένα αντικείμενον αγάπης.

Ο απόστολος Παύλος ετόνισε την ορθή στάσι απέναντι του χρήματος στην προς Τιμόθεον επιστολή του. Αφού έδωσε προειδοποίησι εναντίον της φιλαργυρίας, ανεγνώρισε ότι μερικοί Χριστιανοί ήσαν πλούσιοι σε υλικά πράγματα, αλλ’ αντί να τους κατακρίνη και να τους υποδείξη ν’ απαλλαγούν από τα πλούτη των και να ζήσουν μια ζωή πτωχείας, τους προέτρεπε να τηρήσουν την ορθή στάσι απέναντι του πλούτου. «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιαν ζωήν.» (1 Τιμ. 6:17-19) Οι Χριστιανοί, που τηρούν την ορθή αυτή στάσι, μολονότι μπορεί να είναι υλικώς πλούσιοι, δεν είναι φιλοχρήματοι. Η εμπιστοσύνη των είναι στον Θεό, όχι στα πλούτη των. Αν είχαν να εκλέξουν μεταξύ των δύο, ευχαρίστως θα εγκατέλειπαν τ’ αποκτήματά των και θα εξέλεγαν την υπηρεσία του Θεού.

Κανένα ποσόν χρημάτων δεν μπορεί να παραβληθή με τον θησαυρό της υπηρεσίας του Ιεχωβά με την πλήρη προσοχή σας, όπως έκανε ο απόστολος Παύλος. Αυτός δεν είχε οικονομικές υποχρεώσεις, που ν’ απαιτούν απ’ αυτόν να διατηρή τακτική εργασία στη σκηνοποιία· εδαπάνησε, λοιπόν, όλον τον χρόνον του στη διακονία. Σαν αυτόν υπάρχουν Χριστιανοί σήμερα που αφιερώνουν όλον τον χρόνον τους στη διακονία ως σκαπανείς ή ειδικοί επίσκοποι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Έχοντας την ορθή στάσι απέναντι του χρήματος, θεωρούν τις πνευματικές ευλογίες που έχουν ως πάρα πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα υλικά αποκτήματα που θα μπορούσαν να έχουν αν διέθεταν τον περισσότερο χρόνον των σε κοσμική εργασία.

Άσχετα αν ένα άτομο έχη σημαντικό εισόδημα, είτε μέτριο εισόδημα, είτε σχεδόν κανένα εισόδημα, ο κανών που πρέπει να διέπη τη στάσι του είναι εκείνος που ετέθη από τον Ιησού Χριστό: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Με την ορθή στάσι, ένας Χριστιανός μπορεί να χρησιμοποιή το χρήμα ως μέσον και ποτέ να μην υποκύπτη στην εκφυλιστική αγάπη του χρήματος, που οδηγεί σε πνευματική ερήμωσι.

Η Λέξις «Άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές

ΠΩΣ ο Θεός θεωρεί τον άνθρωπο; Ο λόγος του μας λέγει, «Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος. . . . Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες.»—Ησ. 40:15, 22.

Αληθινά, όταν θεωρούμε την άφθαστη Προσωπικότητα, το ένδοξο Πρόσωπο, την εξυψωμένη θέσι, την αιώνια ύπαρξι και την υπάτη εξουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού, πρέπει να θαυμάζωμε, όπως κι ο ψαλμωδός, για το ότι Αυτός μας λαμβάνει υπ’ όψιν.—Ψαλμ. 144:3, ΜΝΚ.

Γραφικές εκφράσεις όπως αυτές, που δείχνουν πώς ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο, θα μπορούσαν να παρουσιασθούν πάμπολλες, αλλά το ενδιαφέρον μας τώρα είναι σ’ ένα ωρισμένο μοναδικό τρόπο με τον οποίον κι αυτός, επίσης, μας αποκαλύπτει την αλήθεια του. Και πώς γίνεται αυτό; Με τις διάφορες λέξεις που χρησιμοποιούνται στις Εβραϊκές Γραφές εν σχέσει με τον άνθρωπο.

Στην Ελληνική γλώσσα «άνθρωπος» απλώς σημαίνει άνθρωπος. Αλλά στην Εβραϊκή χρησιμοποιούνται μερικές διαφορετικές λέξεις, από τις οποίες η καθεμιά θεωρεί τον άνθρωπο από μια ωρισμένη άποψι. Απ’ αυτές, οι τέσσερες κυριώτερες λέξεις είναι ις, που σημαίνει απλώς άνθρωπος· αδάμ, που σημαίνει ανθρώπινος ή γήινος· ενώς, που σημαίνει αδύνατος ή θνητός· και γκέμπερ, που σημαίνει φυσικώς ισχυρός ή δυνατός άνθρωπος.

Πολλοί μεταφρασταί αγνοούν τις διάφορες αποχρώσεις σημασίας, που έχουν αυτές οι λέξεις, αλλ’ όταν πλέον αποκτήσωμε πλήρη κατανόησί των, εκπληττόμεθα από την προσοχή που ήσκησαν κατ’ επανάληψιν οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών για να εκλέξουν ακριβώς την ορθή λέξη όταν ήθελαν να καθορίσουν κάτι. Παραδείγματος χάριν, πάρα πολλές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Ψαλμός 8:4 ακριβώς όπως και η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;» Τώρα η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται πολύ λογικά «άνθρωπος» είναι ις, αλλ’ ο Δαβίδ, γράφοντας αυτόν τον Ψαλμό, δεν εχρησιμοποίησε τη λέξι ις, ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωσι. Έκαμε μια αντιπαραβολή μεταξύ του Ιεχωβά Θεού του Δημιουργού και του πλάσματός του, του ανθρώπου απλώς, και γι’ αυτό έγραψε, «Τι είναι ο ενώς . . . και ο αδάμ;» Ή, όπως αποδίδεται από τη Μετάφραση Νέου Κόσμου, μια από τις λίγες Αγγλικές μεταφράσεις που ακριβολογούν σ’ αυτές τις λεπτές αποχρώσεις σημασίας, «Τι είναι ο θνητός άνθρωπος ώστε να συλλογίζεσαι αυτόν, και ο υίος του γηίνου ανθρώπου ώστε να λαμβάνης φροντίδα γι’ αυτόν;» Ναι, συγκρινόμενον με το παντοδύναμον, αθάνατον, θείον Πνεύμα, τι είναι αυτό το αδύνατο θνητό γήινο πλάσμα, ώστε ο Θεός να το υπολογίζη;

«ΙΣ» ΚΑΙ «ΙΣΣΑΧ»

Η λέξις ις, μαζί με τη μορφή που λαμβάνει στον πληθυντικόν αριθμό, δηλαδή, ανασίμ (η οποία κατά καιρούς χρησιμεύει και ως πληθυντικός της λέξεως ενώς), ενέχει πρωτίστως τη σκέψι του «άνθρωπος», δηλαδή ένα πρόσωπον, ένα άτομον. Δεν έχει τέτοιους επιτατικούς προσδιορισμούς, όπως λόγου χάριν, ανθρώπινος, θνητός ή δυνατός, μολονότι ενυπάρχει σ’ αυτό η σκέψις της δυνάμεως όπως ενός άρρενος. Η λέξις ις δεν παρουσιάζεται στις Γραφές παρά μόνο μετά την εμφάνισι της λέξεως που χρησιμοποιείται για τη γυναίκα, δηλαδή, ισσάχ—άνθρωπος με μήτρα—διότι υπό την αυστηρότερη έννοια της λέξεως, μόνον τότε ένας ις παρουσιάζεται με κάτι διακριτικό· πριν απ’ αυτό εκαλείτο ανθρώπινος, αδάμ. Όταν στις Εβραϊκές Γραφές ο άνθρωπος μνημονεύεται εν σχέσει προς τη γυναίκα ή τη σεξουαλική επικοινωνία, χρησιμοποιείται αδιακρίτως το ις, περίπου εβδομήντα φορές εν όλω, μολονότι η λέξις που σημαίνει «άρρην» είναι ζακάρ και απαντάται εβδομήντα εννέα φορές από τη Γένεσι 1:27 κι εμπρός. Χαρακτηριστικό είναι το Λευιτικό, κεφάλαιον 20, που πραγματεύεται για τον θείο νόμο περί σεξουαλικών σχέσεων.

Η λέξις ις, με την έμφασί της στο πρόσωπο, στο άτομο, είναι η εκλογή των Βιβλικών συγγραφέων, όταν έγραφαν για έναν «άνθρωπον του Θεού», κι έναν «διακεκριμένον άνθρωπο.» Όταν ο Νάθαν αντίκρυσε τον Βασιλέα Δαβίδ με το αμάρτημα του, ο Νάθαν εχρησιμοποίησε αυτή τη λέξι. Μήπως είπε, «Συ είσαι ο»—θνητός, ο ανθρώπινος, ο δυνατός άνθρωπος; Όχι, αλλά, «Συ είσαι [εκείνος] ο άνθρωπος!»—Ιησ. Ναυή 14:6· Παροιμ. 10:23· 2 Σαμ. 12:7.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι άλλες λέξεις που σημαίνουν «άνθρωπος» απλώς δεν θα ήσαν κατάλληλες. Έτσι, όταν ο ψαλμωδός προείπε ότι τα ονόματα εκείνων που ανήκουν στο σώμα του Χριστού, που αποκτούν ουράνια δόξα, θα εγίνοντο γνωστά, μπορούσε να χρησιμοποιήση μόνον τη λέξι ις. «Ούτος και εκείνος εγεννήθη εν αυτή·. . . . Ο Ιεχωβά θέλει αριθμήσει, όταν καταγράψη τους λαούς: ‘Ούτος εγεννήθη εκεί’.» Ο Μωυσής, επίσης, όταν εξυμνούσε τη νίκη του Ιεχωβά στην Ερυθρά θάλασσα, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίση τον Ιεχωβά ως ένα αδύνατο θνητό ή ένα γήινο άνθρωπο, και γι’ αυτό εχρειάσθη να χρησιμοποιήση το ις για να μεταδώση τη σκέψι του, όπως αποδίδεται στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου: «Ο Ιεχωβά είναι ανδροπρεπής πολεμιστής.»—Ψαλμ. 87:5, 6, ΜΝΚ· Έξοδ. 15:3, ΜΝΚ.

«ΑΔΑΜ»

Αδάμ, ο ανθρώπινος, ο γήινος, είναι η εκλεγόμενη λέξις οποτεδήποτε οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών αναφέρονται στη δημιουργία του ανθρώπου, «Εγώ έκτισα την γην, και εποίησα άνθρωπον επ’ αυτής.» Η λέξις αδάμ δεν σημαίνει αρρενότητα, όπως και η λέξις «ανθρώπινος» δεν σημαίνει αυτό, και για τούτο αναγινώσκομε ότι ο Αδάμ, δηλαδή, ο άνθρωπος, ο γήινος ανήρ, εκάλεσε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος ις και ισσάχ, ο ανήρ και η γυνή.—Ησ. 45:12· Γεν. 5:1, 2· 6:7· Δευτ. 4:32· Εκκλησ. 7:29.

Η λέξις αδάμ, ο άνθρωπος, είναι σχεδόν χωρίς εξαίρεσι και η λέξις που προτιμάται όταν ο άνθρωπος αναφέρεται ως έχων την ίδια πνοή με τα κατώτερα ζώα ή κτήνη. Αυτή η σύνδεσις εμφαίνεται στις αφηγήσεις της δημιουργίας, του Κατακλυσμού, των πληγών της Αιγύπτου και της εβδομηκονταετούς ερημώσεως. Ο ψαλμωδός αινεί τον Ιεχωβά Θεόν για τη διαφύλαξι και του αδάμ (του ανθρώπου) και των κτηνών. Ο άνθρωπος δε είναι εκείνος που δείχνεται ως όμοιος με το κτήνος από τον Εκκλησιαστή: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων [αδάμ] είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος [αδάμ] δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης.»—Γέν. 1:26· 6:7· Έξοδ. 8:17· Ιερεμ. 33:10· Ψαλμ. 36:6· Εκκλησ. 3:19-21.

Κατάλληλα, η λέξις αδάμ, ο γήινος, ο ανθρώπινος, εκλέγεται, επίσης, όταν γίνεται λόγος για τα γενικά χαρακτηριστικά του ανθρωπίνου γένους: «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος.» «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής.» «Επ’ αληθείας πας άνθρωπος, . . . είναι όλως ματαιότης,» μια πνοή. «Δεν υπάρχει άνθρωπος έχων εξουσίαν επί του πνεύματος, ώστε να εμποδίζη το πνεύμα», δηλαδή, να φυλαχθή από το να πεθάνη. «Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του επιγείου ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.»—Γεν. 8:21· 1 Βασ. 8:46· Ιώβ 14:1· Ψαλμ. 39:5· Εκκλησ. 8:8· Ιερεμ. 10:23, ΜΝΚ.

Όπως ακριβώς η λέξις αδάμ ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα κατώτερα ζώα, έτσι, επίσης, εφιστά την προσοχή μας στην κατωτερότητα του ανθρώπου έναντι του Δημιουργού του, του Ιεχωβά Θεού. Έτσι, ελέχθη στον Μωυσή ότι κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ιδή τον Θεό και να ζήση. Στον Σαμουήλ έγινε υπόμνησις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ιδή μόνον το έξωθεν, αλλ’ ο Θεός μπορεί να ιδή την καρδιά. Ο Δαβίδ προσηυχήθη να μην εμπέση σε ανθρώπινα χέρια, αλλά στα χέρια του Θεού, επειδή κατεμέτρησε αλαζονικά τους πολεμιστάς του έθνους του. Ο ναός του Σολομώντος, είπε ο Δαβίδ, επρόκειτο ν’ ανεγερθή, όχι για ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Ο Ιωσαφάτ συνεβούλευσε τους κριτάς να ενθυμούνται ότι έκριναν όχι για ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Ο Ελιού ηρνήθη να δώση κολακευτικούς τίτλους σε κοινούς ανθρώπους.—Έξοδ. 33:20· 1 Σαμ. 16:7· 1 Χρον. 21:13· 29:1· 2 Χρον. 19:6· Ιώβ 32:21.

Ο ψαλμωδός ερώτησε δυο φορές γιατί ο μέγας Δημιουργός να λαμβάνη υπ’ όψιν απλούς ανθρώπους· επίσης, είπε ότι, μολονότι μερικοί ήσαν «θεοί», θα πέθαιναν όπως ένας χοϊκός άνθρωπος. Ο φόβος των ανθρώπων στήνει παγίδα, αλλ’ εκείνος που ελπίζει στον Ιεχωβά θα είναι ασφαλής. Γιατί να καταβαίνετε στην Αίγυπτο για βοήθεια; Οι Αιγύπτιοι δεν είναι πνεύματα αλλ’ απλοί άνθρωποι, χοϊκοί. Και για να εξάρη ο Θεός τη σοβαρότητα της ιδιοτελείας των ιερέων της εποχής του Μαλαχία, ερώτησε: «Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τον Θεόν;»—Ψαλμ. 8:4· 144:3· 72:7· Παροιμ. 29:25· Ησ. 31:3· Μαλαχ. 3:8.

«ΕΝΩΣ»

Η σκέψις πίσω από τη λέξι ενώς, αδύνατος ή θνητός, δείχνει, εν πρώτοις, ότι οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών, δεν είχαν την αυταπάτη ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος. Πώς θα μπορούσαν να την είχαν, αφού είχαν λάβει τη «θεολογία» των, όχι από ειδωλολατρικές πηγές, αλλ’ από τον ίδιον τον Θεό, ο οποίος κατέστησε σαφώς γνωστή τη θνητή φύσι του ανθρώπου, προειδοποιώντας τον ότι θα πέθαινε αν αμάρτανε και καταδικάζοντάς τον, μετά το αμάρτημά του, να επιστρέψη στη γη από την οποία είχε ληφθή.—Γέν. 2:17· 3:19.

Η λέξις ενώς έχει πάντοτε μια δυσμενή δευτερεύουσα σημασία και γι’ αυτό, ποτέ δεν χρησιμοποιείται με μια φιλοφρονητική έννοια. Κατάλληλα συνδέεται συχνά με τη λέξι αδάμ, άνθρωπος, όταν ο άνθρωπος αντιπαραβάλεται προς τον αθάνατο Πλάστη, του, τον Ιεχωβά Θεό. Οι Ψαλμοί 8:4 και 144:3 είναι χαρακτηριστικοί της συνδέσεως αυτής της λέξεως ενώς με τη λέξι αδάμ, όταν αντιπαραβάλλουν τον άνθρωπο προς τον Θεό. Έτσι, ο Μωυσής, επίσης, έγραψε, «Επαναφέρεις τον άνθρωπον [ενώς] εις τον χουν· και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων [αδάμ].» Λόγω της ασεβείας του ανθρώπου, ο Θεός προειδοποίησε ότι θα έκανε τον ενώς ‘πολυτιμότερον υπέρ χρυσίον καθαρόν και τον αδάμ υπέρ το χρυσίον του Οφείρ.’ Οι λόγοι του Ιεχωβά προς τον Ησαΐα θέτουν τις λέξεις ενώς και αδάμ στις κατάλληλες θέσεις των, «Εγώ, εγώ είμαι ο παρηγορών υμάς. Συ τις είσαι, και φοβείσαι από ανθρώπου [ενώς] θνητού, και από υιού ανθρώπου [αδάμ], όστις θέλει γείνει ως χόρτος; Και ελησμόνησας Ιεχωβά τον Ποιητήν σου, τον εκτείναντα τους ουρανούς, και θεμελιώσαντα την γην.»—Ψαλμ. 90:3· Ησ. 13:12· 51:12, 13, ΜΝΚ.

Ιδιαίτερα στο βιβλίο του Ιώβ, που παρουσιάζει την κυριαρχία του Θεού σε αντιπαραβολή προς τη μικρότητα του ανθρώπου, η λέξις ενώς είναι ένας προσφιλής όρος, όταν τονίζεται το εξής: «Πώς ο άνθρωπος θέλει δικαιωθή ενώπιον του Θεού;» «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν, και βάλλεις τον νουν σου επ’ αυτόν;» «Σαρκός οφθαλμούς έχεις [Ιεχωβά]; ή βλέπεις καθώς βλέπει άνθρωπος; Ανθρώπινος είναι ο βίος σου; ή τα έτη σου ως ημέραι ανθρώπου;» «Καθώς άνθρωπος περιγελά άνθρωπον, θέλετε περιγελά αυτόν [τον Θεόν];» «Ο Θεός είναι μεγαλήτερος του ανθρώπου.»—Ιώβ 9:2· 7:17· 10:4, 5· 13:9· 33:12.

Από τις προσευχές του μπορούμε να ίδωμε ότι ο Δαβίδ είχε όμοια ζωηρή εκτίμησι: «Ανάστηθι, Ιεχωβά· ας μη υπερισχύη άνθρωπος.» «Δια να κρίνης τον ορφανόν και τον τεταπεινωμένον, ώστε ο άνθρωπος ο γήινος να μη καταδυναστεύη πλέον.» «Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος.»—Ψαλμ. 9:19, ΜΝΚ· 10:18· 103:15.

«ΓΚΕΜΠΕΡ»

Ο όρος γκέμπερ σημαίνει δυνατός, καλοαναπτυγμένος, γεροδεμένος, δηλαδή ένας ισχυρός στην περίπτωσι ανθρώπου. Μολονότι έχει φιλοφρονητικές έννοιες, ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών κρατεί τον άνθρωπο ενήμερο της κατωτερότητός του εν σχέσει με τον Πλάστη του, τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, διαπιστώνομε ότι, όταν τελικά ο Ιεχωβά Θεός εκάλεσε τον υπομονητικό Ιώβ ν’ αποδώση λόγο για την εσφαλμένη του άποψι των πραγμάτων, ο Θεός δυο φορές απηυθύνθη στον Ιώβ, όχι σαν ένα απλούν ις, ένα απλούν αδάμ, ή ένα απλούν ενώς, αλλ’ εχρησιμοποίησε τον όρον γκέμπερ. «Ζώσον ήδη την οσφύν σου ως ανήρ [δυνατός άνθρωπος, ΜΝΚ]· διότι θέλω σε ερωτήσει, και φανέρωσόν μοι,» αφού ήσουν τόσο βέβαιος για τον εαυτό σου ώστε να μη με δικαιώσης! Πόσο εύστοχο!—Ιώβ 38:3· 40:7.

Ο Φαραώ, όταν άρχισε να υποχωρή κάτω από το βάρος των πληγών, κατά πρώτον επέτρεψε μόνο στους δυνατούς άνδρες να πάνε στην έρημο να λατρεύσουν. Όταν δε οι Ισραηλίται τελικά ανεχώρησαν από την Αίγυπτο, αναγινώσκομε ότι 600.000 [δυνατοί, ΜΝΚ] άνδρες, ηλικίας πάνω από είκοσι ετών και ικανοί για πόλεμο, έφυγαν από την Αίγυπτο μαζί με τα μικρά των.—Έξοδ. 10:11· 12:37.

Επειδή ένας «ανήρ» [«δυνατός», ΜΝΚ] αποκλίνει στο να είναι «αλαζών», εμπιστευόμενος στην ίδια του δύναμι, κατ’ επανάληψιν ξεχωρίζεται σε ανάμνησι της μωρίας μιας τέτοιας νοοτροπίας. «Ιδού, ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος, όστις δεν έθεσε τον Θεόν δύναμιν αυτού.» «Τις [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος θέλει ζήσει, και δεν θέλει ιδεί θάνατον;» Αλλ’ ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος αποθνήσκει, και παρέρχεται.» Ναι, «Επικατάρατος ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος, όστις ελπίζει», όχι εις τον Ιεχωβά, αλλά . . . «επί [γήινον, ΜΝΚ] άνθρωπον [αδάμ].»—Αββακ. 2:5· Ψαλμ. 52:7· 89:48· Ιώβ 14:10· Ιερεμ. 17:5.

Η λέξις γκέμπερ συχνά χρησιμοποιείται για να εντυπώση ένα σημείο με αντιπαραβολή. Έτσι, ο ψαλμωδός παραπονείται: «Έγεινα ως [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος μη έχων δύναμιν.» Δεν θα έκανε πολύ τονισμό αν έλεγε ότι έγινα σαν ένας αδύνατος θνητός, ένας ενώς, διότι ένας τέτοιος δεν έχει δύναμι κατ’ αρχήν! Ο Σολομών, τονίζοντας το ίδιο, παρετήρησε ότι δεν είναι καλό ν’ ‘ανομήση [ένας δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος δι’ έν κομμάτιον άρτου’. Θα μπορούσε να υπάρξη δικαιολογία για έναν ενώς να το πράξη αυτό, αλλ’ ασφαλώς όχι για έναν γκέμπερ. Τα δυσάρεστα νέα που έλαβε ο Ιερεμίας έκαμαν να σαλευθούν τα οστά του ‘ως [δυνατού, ΜΝΚ] ανθρώπου συνεχόμενου υπό οίνου’, δηλαδή να υποστή ένα βίαιο κλονισμό. Αυτός, επίσης, ετόνισε την ανομία των ανδρών του Ισραήλ χρησιμοποιώντας αυτά τα λόγια: «Δια τι βλέπω έκαστον [δυνατόν, ΜΝΚ] άνδρα με τας χείρας αυτού επί την οσφύν αυτού, ως τίκτουσαν, και πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν εις ωχρίασιν;» Ναι, αυτό ήταν σοβαρό όταν μάλιστα και δυνατοί άνδρες, όχι απλοί ενώς, δηλαδή αδύνατοι θνητοί, ήσαν έτσι βεβαρημένοι!—Ψαλμ. 88:4· Παροιμ. 28:21· Ιερεμ. 23:9· 30:6.

Λογικώς μας λέγεται ότι «ο σοφός άνθρωπος ισχύει», όχι ως αδάμ, ις ή ενώς, αλλ’ ως γκέμπερ, ένας «δυνατός άνθρωπος». Ένας συνετός γκέμπερ εμπιστεύεται όχι στη δική του δύναμι, αλλά στον Ιεχωβά: «Ευλογημένος ο [δυνατός] άνθρωπος ο ελπίζων επί τον Ιεχωβά, και του οποίου ο Ιεχωβά είναι η ελπίς.»—Παροιμ. 24:5· Ιερεμ. 17:7, ΜΝΚ.

Πραγματικά, το να γνωρίζωμε τον τρόπο, με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξις «άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές, ενισχύει την πίστι μας και μας βοηθεί ν’ αποκτήσωμε την άποψι του Θεού περί ανθρώπου. Αυτό αποτελεί μια υγιά διδασκαλία για να κρατούμε την κατάλληλη σχέσι μας με τον Δημιουργό μας και ν’ αποκτήσωμε την επιδοκιμασία και την ευλογία του.

Οι Ιππείς της Αποκαλύψεως

ΛΙΓΑ βιβλία της Γραφής έχουν περιπλέξει τους σπουδαστάς της τόσο όσο το τελευταίο της βιβλίο, η Αποκάλυψις. Το βιβλίο αυτό είναι μια αποκάλυψις, όχι του «Αγίου Ιωάννου», όπως λέγεται συχνά, αλλά μια «αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός», ο οποίος κατόπιν μέσω ενός αγγέλου, την παρουσίασε με σημεία «εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκάλ. 1:1) Ποιόν Ιωάννην; Η μαρτυρία των πρώτων Χριστιανών επισκόπων, όπως του Ιουστίνου Μάρτυρος, είναι ότι επρόκειτο για τον απόστολο Ιωάννη. Αυτό είναι συνεπές με τα όσα γνωρίζομε για τον Ιωάννη, για τα άλλα συγγράμματά του και για τα περιεχόμενα της Αποκαλύψεως. Λόγου χάριν, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, μόνο στα συγγράμματα του αποστόλου Ιωάννου χρησιμοποιείται η λέξις «Λόγος» ως κύριον όνομα και εφαρμόζεται στον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού.—Ιωάν. 1:1, 14· Αποκάλ. 19:13.

Το ίδιο το βιβλίο της Αποκαλύψεως μάς λέγει ότι είναι προφητεία· επομένως προωρίζετο να εννοηθή σε κάποιον καιρό. Το νήμα της εκπληρώσεώς του φαίνεται να είναι τα λόγια του ιδίου του Ιωάννου, που εξηγεί πώς έφθασε στο να γράψη αυτό το βιβλίο: «Κατά την Κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν· και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος, ήτις έλεγεν, . . . Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον.» Με άλλα λόγια, υπό έμπνευσιν ο Ιωάννης είδε πράγματα που θα συνέβαιναν στην Ημέραν του Κυρίου. Επειδή, όπως επανειλημμένως κατεδείχθη στις σελίδες αυτού του περιοδικού, η «ημέρα του Κυρίου» άρχισε στο έτος 1914, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι τα όσα είδε ο Ιωάννης ανεφέροντο σε γεγονότα που λαμβάνουν χώραν από τότε.—Αποκάλ. 1:10, 11.

Μεταξύ των πραγμάτων που ενδιαφέρουν εμάς που ζούμε στην «ημέραν του Κυρίου» είναι και η ιδιαίτερη προφητεία που βρίσκεται στην Αποκάλυψι 6:1-8, εν σχέσει με τους ιππείς:

«Και είδον, ότε ήνοιξε το Αρνίον μίαν εκ των σφραγίδων, και ήκουσα έν εκ των τεσσάρων ζώων λέγον, ως φωνήν βροντής, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών, και δια να νικήση.

»Και ότε ήνοιξε την δευτέραν σφραγίδα, ήκουσα το δεύτερον ζώον, λέγον, Έρχου και βλέπε. Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος· και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη.

»Και ότε ήνοιξε την τρίτην σφραγίδα, ήκουσα το τρίτον ζώον λέγον, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος μέλας, και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε ζυγαρίαν εν τη χειρί αυτού. Και ήκουσα φωνήν εν μέσω των τεσσάρων ζώων λέγουσαν, Μία χοίνιξ σίτου δι’ έν δηνάριον· και, Το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης.

»Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την τετάρτην, ήκουσα φωνήν του τετάρτου ζώου λέγουσαν, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος ωχρός, και ο καθήμενος επάνω αυτού ωνομάζετο θάνατος, και ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού· και εδόθη εις αυτούς εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»

Πρώτον εφιστάται η προσοχή μας στο Αρνίον, που προσδιορίζεται σαφώς στα συμφραζόμενα ως ο Ιησούς Χριστός, διότι αυτό το Αρνίον λέγεται ότι εσφάγη και ‘ηγόρασεν ημάς εις τον Θεόν δια του αίματός του, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους.’ Το άνοιγμα των σφραγίδων απ’ αυτό σημαίνει τη γνωστοποίησι πραγμάτων, τα οποία προηγουμένως ήσαν κεκρυμμένα, όπως αυτά που είχε ο Ιωάννης το προνόμιο να ιδή, την εκπλήρωσι των οποίων βλέπομε τώρα.—Αποκάλ. 5:6, 9· Ησ. 29:11.

Επίσης βλέπομε σ’ αυτή την όρασι τέσσερα ζώα, των οποίων το καθένα με τη σειρά του παραγγέλλει στον Ιωάννη να έλθη και να ιδή τι πρόκειται να λάβη χώραν. Κι αυτά επίσης φέρονται υπό την προσοχή μας στα συμφραζόμενα: «Και εν τω μέσω του θρόνου και κύκλω του θρόνου τέσσαρα ζώα, γέμοντα οφθαλμών έμπροσθεν και όπισθεν. Και το ζώον το πρώτον ήτο όμοιον με λέοντα, και το δεύτερον ζώον όμοιον με μοσχάριον, και το τρίτον ζώον είχε το πρόσωπον ως άνθρωπος, και το τέταρτον ζώον ήτο όμοιον με αετόν πετώμενον.» Αυτά τα τέσσερα ζώα προσφυώς εξεικονίζουν τη θεία οργάνωσι των ζώντων πλασμάτων που εκδηλώνουν τις τέσσερες κύριες ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, δικαιοσύνη (ο λέων), δύναμι (το μοσχάριον), αγάπη (ο άνθρωπος), και σοφία (ο αετός).a Το καθένα από τα τέσσερα αυτά ζώα εμφαίνεται στη σειρά του λαμβάνοντας μέρος σ’ αυτό το δράμα καλώντας τον Ιωάννη να έλθη και να ιδή τι επακολουθεί.—Αποκάλ. 4:6, 7.

ΙΠΠΟΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ

Μετά τον προσδιορισμό της ταυτότητος του Αρνίου, των σφραγίδων και των τεσσάρων ζώων, ερχόμεθα τώρα στους πέντε ίππους και στους αναβάτας των. «Πέντε;» μπορεί να ρωτήση κανείς. «Μα δεν ακούομε πάντοτε για τους ‘τέσσερες ιππείς της Αποκαλύψεως’;» Ναι, αυτή είναι η κοινή αντίληψις, αλλά στην πραγματικότητα είναι πέντε ιππείς. Πώς έτσι; Διότι η αφήγησις, μετά την περιγραφή του τετάρτου ίππου και του αναβάτου του, του θανάτου, λέγει ότι «ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού.» Αλλά δεν ημπορούσε να είναι το ίδιο ο Θάνατος κι ο Άδης; Όχι, Άδης είναι ο τάφος, η κατοικία των νεκρών, ενώ Θάνατος είναι το θανατικό μέσον, όπως είναι μια επιδημική ασθένεια ή κάτι άλλο πολύ διαδεδομένο. Δεν είναι το ίδιο τα δύο αυτά. Ήσαν λοιπόν πέντε ιππείς; Ακόμη κι αν ο θάνατος κι ο Άδης επέβαιναν στον ίδιο ίππο, κι αυτό ακόμη θα εσήμαινε πέντε ιππείς, αλλά μόνον τέσσερες ίππους. Και αν ο θάνατος κι ο Άδης εκάθηντο στον ίδιο ίππο, έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι θα εξετίθετο ρητώς αυτό, εφόσον οι υπόλοιποι ίπποι είχαν από ένα μόνον αναβάτη. Εν τούτοις, το γεγονός ότι ο Άδης λέγεται ότι «ηκολούθει» τον θάνατο δείχνει σαφώς ότι ήταν σε χωριστό ίππο αν και δεν περιγράφεται. (Παραβάλατε με Αποκάλυψιν 19:11, 14) Έχομε, λοιπόν, πέντε ιππείς, που επέβαιναν σε πέντε ίππους στο Αποκαλυπτικό όραμα.

Τι παριστάνεται ή εξεικονίζεται με τους ίππους αυτούς; Σε όλες τις Γραφές οι ίπποι συνδέονται με πόλεμο κι επομένως είναι κατάλληλα σύμβολα πολέμου. «Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» Σε αρμονία με τούτο, ο Ιεχωβά προειδοποίησε τους Ισραηλίτας, ότι, όταν θα έθεταν βασιλέα επ’ αυτών, αυτός «δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν.» Δεν έπρεπε να εμπιστεύωνται σε πολεμικό εξαρτισμό, αλλά στον Θεόν των.—Παροιμ. 21:31, ΜΝΚ· Δευτ. 17:15, 16.

Το ίδιο ορίζουν και τα επόμενα Γραφικά εδάφια: «Οι μεν εις άμαξας, οι δε εις ίππους, αλλ’ ημείς εις το όνομα Ιεχωβά του Θεού ημών θέλομεν καυχάσθαι.» «Μάταιος ο ίππος προς σωτηρίαν· και δια της πολλής αυτού δυνάμεως δεν θέλει σώσει.» «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί Θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα.»—Ψαλμ. 20:7, ΜΝΚ· 33:17· Ησ. 31:1, 3, ΜΝΚ.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΙΠΠΕΥΣ

Ο πρώτος αναβάτης δείχνεται να φέρη στέφανον, έχοντας τόξον στο χέρι του και ιππεύοντας σε λευκό ίππο. Ποιος είναι αυτός; Ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι εκείνος που έλαβε στέφανον από τον Πατέρα του και παραγγέλλεται να προχωρήση σ’ ένα δίκαιο πόλεμο, εικονιζόμενον από τον λευκό ίππο. Αυτή η εικόνα φέρνει στο νου τα λόγια του ψαλμωδού: «Περίζωσον την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, δυνατέ, εν τη δόξη σου και εν τη μεγαλοπρεπεία σου. Και κατευοδού εν τη μεγαλειότητί σου, και βασίλευε εν αληθεία, και πραότητι, και δικαιοσύνη· και η δεξιά σου θέλει σοι δείξει φοβερά πράγματα. Τα βέλη σου είναι οξέα· λαοί υποκάτω σου θέλουσι πέσει.»—Ψαλμ. 45:3-5.

Τα λόγια του Ιωάννου, που αναγράφονται στην Αποκάλυψι 19:11, 13, 14, πιστοποιούν ακόμη σαφέστερα την ταυτότητα του πρώτου ιππέως: «Και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη . . . και καλείται το όνομα αυτού ο Λόγος του Θεού. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν.»

Πότε αυτός ο αναβάτης επροχώρησε για να νικήση; Σύμφωνα με την εκπληρωμένη Γραφική προφητεία, στο έτος 1914. Τότε ήταν που είπε ο Ιεχωβά στον Υιόν του, «Κατακυρίευε εν «μέσω των εχθρών σου.» (Ψαλμ. 110:2) Αυτό εσήμανε τον καιρό που ο δράκων και οι δαίμονες του επολέμησαν εναντίον του Μιχαήλ και των αγγέλων του, αμέσως μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού, που εικονίζεται από τη γέννησι ενός άρρενος· όλα δε αυτά άρχισαν να λαμβάνουν χώραν στον ουρανό, οπότε «τα έθνη ωργίσθησαν» στη γη το 1914.—Αποκάλ. 11:18· 12:1-9.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΙΠΠΕΙΣ

Ο δεύτερος ιππεύς επέβαινε σ’ ένα κόκκινον ίππο. Ο ιππεύς είχε μια μεγάλη μάχαιρα και του εδόθη να σηκώση την ειρήνη από τη γη, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη σφαγή μεταξύ των ανθρώπων. Το κόκκινο χρώμα σχετίζεται με πόλεμο, διότι πόλεμος σημαίνει αιματοχυσία, το δε αίμα είναι κόκκινο. Έτσι, οι αρχαίοι είχαν κάμει τον πλανήτη Άρη σύμβολο πολέμου λόγω της κόκκινης χροιάς του. Το έργον του ιππέως αυτού μνημονεύεται στη μεγάλη προφητεία του Ιησού: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν.» Βεβαίως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε στο έτος 1914, αφήρεσε την ειρήνη από τη γη κι επέφερε μεγάλη σφαγή.—Μάρκ. 13:8.

Ο τρίτος ίππος ήταν μέλας, ο δε αναβάτης του είχε μια ζυγαριά. Συνωδεύετο από μια αναγγελία περί υψηλών τιμών: μία χοίνιξ σίτου δι’ έν δηνάριον· και τρεις χοίνικες κριθής δι’ έν δηνάριον. (Η κριθή εθεωρείτο τόσο πολύ κατώτερη από τον σίτον, ώστε οι Ρωμαίοι στρατιώται κατά καιρούς ετιμωρούντο με το να τους δίδωνται κρίθινες μερίδες αντί σιταρένιες.) Αυτός ο ιππεύς εξεικονίζει λιμόν οφειλόμενον σε πόλεμο. Κατάλληλα, ο ίδιος ο ίππος ήταν μέλας, διότι η μελανότης είναι σύμβολο λιμού: «Η όψις αυτών κατημαυρώθη υπέρ την ασβόλην· δεν εγνωρίζοντο εν ταις οδοίς· το δέρμα αυτών εκολλήθη επί των οστέων αυτών.» Ο Ιησούς, στη μεγάλη προφητεία του, συνέδεσε επίσης τον παγκόσμιο πόλεμο με τον λιμό: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και . . . θέλουσι γείνει πείναι.»—Θρήνοι 4:8· Μάρκ. 13:8.

Το ότι ο ιππεύς είχε ζυγαριά στο χέρι του είναι επίσης ενδεικτικό των συνθηκών πείνας. Έτσι, ελέχθη στον Ιεζεκιήλ: «Υιέ ανθρώπου, . . . θέλουσι τρώγει άρτον με ζύγιον, και εν στενοχωρία· και θέλουσι πίνει ύδωρ με μέτρον, και εν αγωνία· δια να καταντήσωσιν ενδεείς άρτου και ύδατος.»—Ιεζ. 4:16, 17.

Όσο για τη σημασία της ειδικής εντολής, που εδόθη σ’ αυτόν τον τρίτον ιππέα, «Το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης,» ο ίδιος ο λόγος του Θεού δίνει μια νύξι, διότι στις Παροιμίες 21:17 μας λέγεται ότι «ο αγαπών οίνον και μύρα δεν θέλει πλουτήσει.» Ο οίνος και το μύρον ήσαν σύμβολα πολυτελείας και το να μη βλαβούν θα εσήμαινε ότι, εις πείσμα των συνθηκών πείνας που προσέβαλαν τον κοινό λαό, οι πλούσιοι είχαν ακόμη τις πολυτέλειές των, κι έτσι απεδείχθη ότι ήταν.

Ο τέταρτος ιππεύς, που είδε ο Ιωάννης να κάθεται σ’ ένα ωχρόν ή πελιδνόν ίππον, είναι κατάλληλο σύμβολο πείνας, κι έτσι βρίσκομε πάλι την προφητεία της Αποκαλύψεως να είναι παράλληλη με τη μεγάλη προφητεία του Ιησού: «Και θέλουσι γείνει κατά τόπους. . . . πείναι.» (Λουκ. 21:11) Ο τέταρτος αυτός ιππεύς κι ο ίππος του πραγματικά εξεικονίζουν πείνες ή επιδημικές ασθένειες και άλλα εκτεταμένα μέσα καταστροφής της ζωής, ιδιαίτερα στη μεταπολεμική περίοδο. «Και εδόθη εις αυτούς [τον θάνατον και τον Άδην] εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι, με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»

Τι σημαίνουν τα «θηρία», που μνημονεύονται σ’ αυτό το εδάφιο (8); Στην εποχή του Ισραήλ τα θηρία αποτελούσαν άλλη μια απειλή κατά της ζωής. Αλλά στους νεωτέρους χρόνους, αυτό συμβαίνει κυρίως σε τόπους που ερημώνονται. Τα θηρία στους συγχρόνους καιρούς θα ανεφέροντο λοιπόν στους θηριώδεις τρόπους, με τους οποίους οι κυβερνήσεις ή οργανώσεις αφήρεσαν ζωή λόγω των συνθηκών που επέφερε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όσον αφορά την έκφρασι «το τέταρτον της γης», αυτή μπορεί να είναι ο συμβολικός τρόπος εκφράσεως του ότι τ’ αποτελέσματα θα έφθαναν στα τέσσερα πέρατα της γης, αλλά δεν θα εκάλυπταν κατ’ ανάγκην ολόκληρη τη γη.

Ο πέμπτος ιππεύς τονίζεται ότι είναι ο Άδης, κατάλληλα ο τελευταίος ιππεύς. Οι τρεις που προηγούντο αμέσως απ’ αυτόν, παρίσταναν τα διάφορα μέσα με τα οποία, επροξενήθη ο θάνατος—πόλεμος, πείνα, λοιμός και θηρία. Ο τελευταίος αυτός ιππεύς, ο Άδης, παριστάνει κατάλληλα τη μοίρα όλων αυτών των θυμάτων των προηγουμένων τριών ιππέων, δηλαδή τον Άδην ή τάφον.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έδωσε και τη μεγάλη προφητεία για τη δευτέρα του έλευσι, όπως αναγράφεται από τους Ματθαίον, Μάρκον και Λουκάν στα Ευαγγέλιά των, και την προφητεία περί των ιππέων όπως αναγράφεται από τον Ιωάννη στην Αποκάλυψι, κεφάλαιον έκτον. Και όπως στις αφηγήσεις των Ευαγγελίων ο Ιησούς συνδέει την επάνοδό του με πόλεμο, πείνα και λοιμό, έτσι και στην προφητεία της Αποκαλύψεως, η παρουσία του Χριστού, όπως δεικνύεται από τον πρώτον ιππέα που προχωρεί, συνδέεται με τους επομένους ιππείς, που εξεικονίζουν πόλεμο, πείνα και λοιμό, για να γεμίσουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Καθόσον παρατηρούμε πόσο ωραία, εναρμονίζονται οι προφητείες αυτές κι εξεπληρώθησαν, η πίστις μας ενισχύεται και, πιο πολύ από άλλοτε, λέμε, «Έστω ο Θεός αληθής»!—Ρωμ. 3:4.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια της ακόλουθης δηλώσεως, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 10:23: «Δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου»;

Ο Ιησούς το είπε αυτό στο έτος 31 (μ.Χ.). Αυτό έγινε όταν απέστελλε τους δώδεκα αποστόλους του, ανά δύο, για να κηρύξουν σε όλες τις πόλεις του Ισραήλ. Είναι πιθανόν, όπως και στην περίπτωσι των εβδομήντα ευαγγελιστών, τους οποίους, επίσης, ο Ιησούς απέστειλε να κηρύξουν, ότι οι απόστολοι απεστέλλοντο πριν από τον Ιησού και ότι ο Ιησούς θα ήρχετο αργότερα στα μέρη όπου αυτοί είχαν κηρύξει. (Λουκ. 10:1) Αυτό, εν τούτοις, δεν φαίνεται να είναι εκείνο στο οποίον ανεφέρετο ο Ιησούς με τα λόγια του που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 10:23, δηλαδή, ότι θ’ ακολουθούσε προσωπικώς, κατά σάρκα, τους δώδεκα αποστόλους του στις πόλεις στις οποίες αυτοί είχαν κηρύξει.

Είναι προφανές ότι όταν ο Ιησούς έδινε στους δώδεκα αποστόλους του αυτές τις οδηγίες κηρύγματος, το έπραττε αυτό για τα έτη που θ’ ακολουθούσαν τον θάνατό του, την ανάστασί του και την ανάληψί του στον ουρανό, για να μην επανέλθη ποτέ πάλι στη γη κατά σάρκα. Πώς αυτό είναι προφανές; Από το γεγονός ότι ο Ιησούς μίλησε στους αποστόλους για το ότι θα εκακοποιούντο στις συναγωγές και θα εφέροντο ενώπιον ηγεμόνων και βασιλέων «προς μαρτυρίαν εις αυτούς, και εις τα έθνη». (Ματθ. 10:17, 18) Δεν υπάρχει αναγραφή ότι τα πράγματα αυτά συνέβησαν στη διάρκεια της βραχείας εκστρατείας κηρύγματος, στην οποίαν οι απόστολοι ενησχολήθησαν αποκλειστικά στον Ισραήλ, και μετά την οποίαν επέστρεψαν στον Ιησούν και έκαμαν τις εκθέσεις των. Τον καιρό που ο Ιησούς τους έδωσε τις παραπάνω οδηγίες, τους είπε σαφώς να μην υπάγουν στα έθνη ούτε ακόμη στους Σαμαρείτας σ’ αυτή την εκστρατεία κηρύγματος, αλλά μόνο στα «πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ».—Ματθ. 10:5, 6.

Επομένως, επειδή ο Ιησούς απέβλεπε στο παγκόσμιο κήρυγμα των μεταξύ των έξω εθνών μετά την ανάληψί του στον ουρανό, γι’ αυτό ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων [όχι απλώς των Ισραηλιτών] δια το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Όταν δε σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην· διότι αληθώς σας λέγω, Δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου.»—Ματθ. 10:22, 23.

Με την ευκαιρία που έλεγε αυτά τα λόγια, ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους, για την άμεση εκστρατεία κηρύγματος, ένα τοπικόν εδαφικόν τομέα έργου. Περιέλαβε σ’ αυτόν την εδαφική περιοχή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, δηλαδή, την Ιουδαία, τη Γαλιλαία και την Περαία, και δεν περιέλαβε τη Σαμάρεια. Καλύπτοντας αυτόν τον τομέα ‘θα έτελείωναν τας πόλεις του Ισραήλ’. Ο Ιησούς, λοιπόν, τώρα εχρησιμοποίησε αυτήν την προσωρινή, περιωρισμένη εδαφική περιοχή ως μια εξεικόνισι της τελικής πλήρους εδαφικής των περιοχής. Προτού αναληφθή στον ουρανό ο αναστημένος Ιησούς έκαμε εδαφική των περιοχή ολόκληρο τον κόσμο, διότι είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:18, 19) Αυτό διηύρυνε την εδαφική των περιοχή πέρα από τα όρια του Ισραήλ, ναι, πέρα από τα όρια του λεγομένου «Χριστιανικού κόσμου» και έξω στον λεγόμενο ειδωλολατρικό κόσμο, ο οποίος δεν ανήκει στον «Χριστιανικό κόσμο». Κάτω από τις οδηγίες του Ιησού, οι μαθηταί του επρόκειτο ν’ αναλάβουν να συμπληρώσουν την περιοχή όλης της οικουμένης, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε όλους, στον Ιουδαϊκό λαό, στους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς και σε όλους τους ειδωλολατρικούς λαούς.

Εξετάζοντας τη Βιβλική προφητεία και τα σύγχρονα γεγονότα, διακρίνομε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό, ήλθε στον πνευματικό ναό την άνοιξι του 1918. Μετά από το έτος αυτό, ιδιαιτέρως από το 1919 και έπειτα, το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού άρχισε να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ως εγκαθιδρυμένης στους ουρανούς από το 1914. Επί πόσον καιρό από την έλευσι του Κυρίου στον ναό πρέπει να συνεχισθή αυτό το κήρυγμα; Ώσπου να «έλθη ο Υιός του ανθρώπου» για την εκτέλεσι της κρίσεως του Ιεχωβά. Αυτό θα γίνη στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Εν σχέσει με αυτή την άφιξι ο Ιησούς λέγει, στην Αποκάλυψι 16:15: «Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.»

Συνεπώς, μέσω των οδηγιών του προς τους δώδεκα αποστόλους του ο Ιησούς έλεγε προφητικά σ’ εμάς σήμερα ότι οι κεχρισμένοι μαθηταί του—ή το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ—δεν θα συνεπλήρωναν την περιοχή όλης της οικουμένης με το κήρυγμα του αγγέλματος της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού προτού ο δοξασμένος ουράνιος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός φθάση ως ο εκτελεστικός αξιωματούχος του Ιεχωβά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αυτό σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, στους οποίους τώρα περιλαμβάνονται εκατοντάδες χιλιάδων από τα «άλλα πρόβατα» ή τους επιγείους συντρόφους του πνευματικού υπολοίπου, δεν θα μπορέσουν να φθάσουν προσωπικώς σε όλα τα μέρη της γης με το άγγελμα της Βασιλείας προτού εκραγή η μάχη του Αρμαγεδδώνος.

Μπορεί να καταφεύγωμε από τη μια πόλι στην άλλη λόγω του διωγμού εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, και όμως πρέπει να εξακολουθήσωμε να προχωρούμε. Γιατί; Επειδή, ακόμη και απωθούμενοι από τη διασκορπιστική δύναμι του διωγμού σε εξωτερικά εδάφη, δεν θα μπορέσωμε να φθάσωμε όλη την εδαφική περιοχή με άμεσο, προσωπικό τρόπο, προτού ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Παντοκράτορος Θεού εκραγή και καταστρέψη τους ανθρώπους του πονηρού αυτού κόσμου και έτσι θέση τέρμα στο έργο της μαρτυρίας μας προς τέτοιους κοσμικούς ανθρώπους.

Επομένως, απόκειται σ’ εμάς να καλύψωμε όσο το δυνατόν περισσότερη εδαφική περιοχή πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Έως τότε ποτέ δεν θα φύγωμε βιαστικά από νέα εδαφική περιοχή, που πρέπει να επεξεργασθούμε ούτε από περιοχή, στην οποίαν η ανάγκη για διαγγελείς και διδασκάλους της Βασιλείας είναι μεγάλη. Δόξα στον Θεό γι’ αυτό!—Παραβάλετε Η Σκοπιά 1ης Ιουνίου 1900, σελίς 174· 15ης Ιουνίου 1907, σελίς 184, παράγραφος 3 (στην Αγγλική).

● Ποια πρέπει να είναι η στάσις ενός Χριστιανού απέναντι της πολιτικής αεραμύνης και των αντιρραδιενεργών καταφυγίων;—Ζ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Χριστιανοί συμμορφώνονται με όλους τους νόμους του Καίσαρος που δεν συγκρούονται με τους νόμους του Θεού. Η συνεργασία σε ασκήσεις παθητικής αεραμύνης, μολονότι σ’ αυτές εναντιώνονται ωρισμένοι όμιλοι ειρηνιστών, δεν συγκρούεται με οποιονδήποτε νόμον του Θεού· ούτε η πολεοδομική διάταξις που απαιτεί να κατασκευάση ένας ιδιοκτήτης σπιτιού ένα αντιρραδιενεργό καταφύγιο. Επειδή η συνεργασία σε τέτοια πράγματα δεν περιλαμβάνει το να ταχθή με μια παράταξι ένας Χριστιανός ή να αναλάβη όπλα, αυτό δεν θα παρεβίαζε την ουδετερότητά του. Τέτοια μέτρα λαμβάνονται απλώς για τη διαφύλαξι της ζωής και επομένως ένας Χριστιανός μπορεί ασφαλώς να συμμορφώνεται μ’ αυτά. Εν τούτοις, ένας Χριστιανός δεν χρειάζεται να αισθάνεται τον εαυτό του υποχρεωμένον να προχωρήση πέρα από ό,τι απαιτεί ο νόμος σ’ αυτά τα ζητήματα.

● Πώς πρέπει να εννοήσωμε το κατά Λουκάν 21:25, 26 και το παρόμοιο εδάφιο κατά Ματθαίον 24:29; Πρέπει αυτά να εκληφθούν κατά γράμμα ή συμβολικώς;—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το κατά Λουκάν 21:25, 26 λέγει: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θελουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.» Το παρόμοιο εδάφιο κατά Ματθαίον 24:29 λέγει: «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων, ο ήλιος θέλει σκοτισθή, και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού, και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.»

Αυτά τα εδάφια πρέπει να νοηθούν πρωτίστως με μια κατά γράμμα έννοια. Γιατί; Ένεκα της ανάγκης της συνεπείας. Τα σύγχρονα γεγονότα σ’ εκπλήρωσι της προφητείας διασαφηνίζουν ότι η δήλωσις στο κατά Λουκάν 21:10, 11 εκπληρώνεται κατά γράμμα. Λέγει: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν. Και θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι, και πείναι και λοιμοί». Είναι συνεπώς λογικό να ληφθή κατά γράμμα η διατύπωσις του υπολοίπου του εδαφίου 11, που λέγει: «Και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού.» Αυτά τα «φόβητρα» και «μεγάλα σημεία» αναμφιβόλως αναφέρονται στα ίδια πράγματα που μνημονεύονται στο Λουκάν 21:25, 26 και στο Ματθαίον 24:29, δηλαδή, ορατές, φυσικές, υλικές ουράνιες διαταραχές. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατή μια μεταφορική έννοια των προφητειών αυτών. Όχι, αλλ’ αυτή είναι μια δευτερεύουσα ή παράλληλη εφαρμογή. Παρεμπιπτόντως, η πρώτιστη έννοια των προφητειών αυτών αναφέρεται στο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης», σελίς 320 (στην Αγγλική).

Είσθε Λογικός εν Σχέσει με τη Θρησκεία;

 1, 2. Ποια είναι η στάσις μερικών ατόμων εν σχέσει με τη θρησκεία;

ΣΗΜΕΡΑ, πολλοί άνθρωποι, όταν απευθυνθή κανείς σ’ αυτούς εν σχέσει με τη θρησκεία, λέγουν: «Είμαι απασχολημένος. Δεν έχω καιρό να συζητήσω για τη θρησκεία. Επήγα στην εκκλησία αυτή την εβδομάδα και αυτό είναι αρκετό.» Άλλοι φρονούν ότι η θρησκεία είναι αυστηρώς ατομική υπόθεσις και ότι, ενώ άλλα πράγματα, ακόμη και η πολιτική, μπορούν να συζητούνται, μια συζήτησης για τη θρησκεία είναι δυσάρεστη και απαγορευμένη.

² Είναι λογική αυτή η στάσις για να την λάβωμε; Είναι πρακτική και πραγματικά σοφή; Είναι η θρησκεία κάτι που μπορούμε να το έχωμε χωριστά από την καθημερινή μας ζωή και τις πράξεις μας και που δεν θα επηρεάση τη συνομιλία μας; Ποια στάσις εν σχέσει με τη θρησκεία είναι λογική;

 3. Ποια υπεροχή επάνω από τα κατώτερα ζώα δίνει στον άνθρωπο η ικανότης να λογικεύεται;

³ Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να λογικεύεται. Με το λογικό του μπορεί να συγκεντρώνει γεγονότα μ’ ένα εύτακτο τρόπο, να κατανοή, να οικοδομή επάνω στη δική του γνώσι και επάνω στη συσσωρευμένη γνώσι των προπατόρων του και να προοδεύη. Τα κατώτερα ζώα δεν έχουν αυτή την ικανότητα. Μια αγελάδα μπορεί να βλέπη τα πράγματα που είναι γύρω της, αλλά μπορεί να αντλή—αν θα ήταν και τούτο δυνατόν—ολίγα μόνο συμπεράσματα απ’ αυτά. Δεν είναι πιο προχωρημένη στη γνώσι και κατανόησι του σύμπαντος από όσο ήσαν οι πρόγονοί της πριν από χιλιάδες χρόνια.

 4. Για ποιους σκοπούς πρέπει ο άνθρωπος να χρησιμοποιή την ικανότητα να λογικεύεται, και ποια είναι η πιο σπουδαία χρήσις της ικανότητος αυτής;

⁴ Ο άνθρωπος ασφαλώς έχει μεγάλη υπεροχή λόγω της ικανότητός του να λογικεύεται. Γιατί, λοιπόν, να μη χρησιμοποιή αυτή τη δύναμι της λογικεύσεως σε κάθε κατεύθυνσι προσπαθείας; Πλείστα άτομα θα αναγνωρίσουν ότι αν κάποιος επιθυμή να επιτύχη σε μια επιχείρησι, εμπόριο ή επάγγελμα, πρέπει πρώτα να έχη γνώσι της επιχειρήσεως αυτής. Πρέπει να έχη σοφία, διάκριση και οξύνοια. Πρέπει διαρκώς να χρησιμοποιή την ικανότητά του για λογίκευσι. Πόσο πολύ μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να λογικεύεται σ’ εκείνα τα πράγματα που σημαίνουν τη ζωή του, την ευτυχία και την ευημερία, και αυτού του ιδίου και της οικογενείας του! Στα ζητήματα κανόνων και αρχών και στη θρησκεία του πρέπει να είναι λογικός, γεμάτος διάκρισι, οξύνους και πρακτικός.

 5. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος, με το να μην είναι λογικός, να εργάζεται σκληρά για επιτυχία και όμως να μην έχη επιτυχία;

⁵ Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είναι σε θέσι να ικανοποιή τις υλικές ανάγκες της οικογενείας του και μπορεί να φροντίζη ν’ αποκτά η οικογένειά του τα καλύτερα πράγματα. Κυττάζει προσεκτικά την ποιότητα των πραγμάτων που προμηθεύει στην οικογένειά του. Δαπανά κατ’ ουσίαν όλο τον καιρό του στην εργασία του και στο να κάνη αυτές τις προμήθειες. Αλλά συγχρόνως μπορεί ν’ αφήνη την εκπαιδεύση σε ζωτικά ζητήματα πίστεως, ζωής και θρησκείας—την πνευματική ευημερία της οικογενείας του—σε άλλους. Μπορεί να πληρώνη άλλους για να φροντίζουν γι’ αυτά μάλλον παρά να τα επιμελήται ο ίδιος. Αυτός είναι, παρ’ όλη την «επιτυχία» του, παράλογος και αποδεικνύει ότι δεν έχει πραγματική επιτυχία. Τα υλικά πράγματα, περιλαμβανομένης ακόμη και μιας κοσμικής εκπαιδεύσεως, δεν εξασφαλίζουν πραγματική επιτυχία.

 6. Λόγω ποιας παράλογης πορείας είναι πολλές οικογένειες δυστυχείς;

⁶ Πολλές οικογένειες είδαν τα τέκνα των, για τα οποία έκαμαν καλές υλικές προμήθειες, ακόμη και εκπαιδευτικές, να γίνωνται πταίσται και παραβάται. Τα τέκνα αυτά είναι πνευματικώς χρεωκοπημένα λόγω της ελλείψεως λογικότητος στους γονείς των που παραμέλησαν την πνευματική των διαπαιδαγώγησι. Μερικά μπορεί να μην είχαν καμμιά θρησκεία. Σε άλλες περιπτώσεις το τέκνα εδέχθησαν, χωρίς λογίκευσι, τη θρησκεία των γονέων των, ή ίσως επετράπη σ’ αυτά να κάμουν τη δική των εκλογή, αλλά είτε αυτή η θρησκεία ή πορεία ενεργείας τα ωδηγούσε αληθινά στο δρόμο της λατρείας του Θεού και στην αποδοχή δικαίων κανόνων είτε όχι, τούτο δεν ήταν προϊόν λογικεύσεως. Οι γονείς αυτοί δεν εσυλλογίσθησαν αρκετά βαθιά για να δουν ότι η θρησκεία είναι ένα σοβαρό πράγμα, κάτι για το οποίο πρέπει να μιλούν διαρκώς και να δίνουν παράδειγμα, και ότι πρέπει να υπακούουν στην εντολή της Γραφής που λέγει: «Θέλεις διδάσκει αυτούς [τους λόγους του Θεού] επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Αυτοί, αν εκύτταζαν πίσω με υγιά λογίκευσι, θα μπορούσαν να δουν ότι η αποτυχία των έγκειται στο ότι δεν ‘εξέθρεψαν [τα τέκνα των] εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά’.—Δευτ. 6:7· Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

 7. Ποια, συνεπώς, είναι η ορθή στάσις απέναντι της θρησκείας, με ποιο αποτέλεσμα;

⁷ Είναι, συνεπώς, η πορεία της σοφίας για σας το να είσθε λογικός εν σχέσει με τη θρησκεία, πράγματι, να μεταχειρίζεσθε όλη τη λογίκευσι που μπορείτε σ’ αυτό το ζωτικό ζήτημα. Πρέπει να είσθε πάρα πολύ πρόθυμος και ευτυχής να λογικεύεσθε γι’ αυτήν με άλλους, όχι μόνο για να βεβαιώνεστε ότι η πορεία σας είναι ορθή, αλλά και για να μπορήτε να βοηθήτε άλλους. Αποβλέποντας στον λόγον του Θεού ως βάσι για λογίκευσι και κάνοντας τούτο μαζί με άλλους, θα ευλογηθήτε από τον Θεό και θα λάβετε την εκτίμησι και αγάπη των ανθρώπων που σκέπτονται ορθά.—Μαλαχ. 3:16.

Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΟΡΘΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ

 8. Πώς έλαβε ο άνθρωπος δύναμι λογικεύσεως; Δώστε απόδειξι.

⁸ Πώς και από ποια πηγή έλαβε ο άνθρωπος αυτό το πολύτιμο δώρο, το λογικό του; Λαμβάνοντας κανείς την απάντησι στο ερώτημα αυτό, μπορεί να καθορίση πώς πρέπει να χρησιμοποιήται το λογικό, και σε τι θα καταλήξη η κατάλληλη χρήσις του. Ο άνθρωπος αρχικά επροικίσθη με τη δύναμι της λογικεύσεως από τον Δημιουργό του. Δεν εξελίχθη δια μέσου χιλιετηρίδων χρόνου και δεν ανέπτυξε βαθμιαίως αυτή τη δύναμι. Οι ανακαλύψεις αρχαιολόγων φανερώνουν ότι εκεί που ανευρίσκονται παλαιότατες αποδείξεις της κατοικίας του ανθρώπου, υπάρχει ένας πολύπλοκος πολιτισμός και επομένως ο άνθρωπος είχε λογική δύναμι ευθύς εξ αρχής. Το αρχαιότερο ιστορικό βιβλίο του ανθρώπου, η Γραφή, μας λέγει ότι ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ είχε αυτή την ικανότητα. Το υπόμνημα αυτό δείχνει ότι στον άνθρωπο επρόκειτο να δοθή κυριαρχία επάνω στα κατωτέρα ζώα. Σε αρμονία με τούτο έλαβε το προνόμιο να παρατηρή αυτά τα ζώα, να λογικεύεται όσον αφορά τις συνήθειές των και τα χαρακτηριστικά των, και να τα ονομάζη κατάλληλα. Παρατηρώντας αυτά τα πλάσματα και τις παραγωγικές των κατευθύνσεις, ελογικεύθη πάνω στο γεγονός ότι ως ένα διάστημα δεν ευρίσκετο βοηθός ή συμπλήρωμα γι’ αυτόν.—Γέν. 1:28· 2:18-20.

 9. (α) Πώς η κατάλληλη λογίκευσις ήταν ευεργετική για τον Αδάμ; (β) Πώς, λοιπόν, αυτό το λογικό πλάσμα έφθασε να έχη καταστρεπτικό τέλος;

⁹ Έτσι βλέπομε ότι ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο το δώρο της λογικεύσεως. Αυτό κατέστησε ικανόν τον άνθρωπο να αντλή συμπεράσματα από τα γεγονότα που παρατηρούσε, να τα συγκρίνη και να κατανοή και εφαρμόζη τις πληροφορίες που του εδίδοντο από τον Δημιουργό του. Τον κατέστησε ικανόν να χρησιμοποιή καλόν κοινόν νουν μ’ ένα πρακτικό τρόπο για την ευημερία του. Τον κατέστησε ικανόν να βλέπη καθαρά τη σχέσι του προς τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό. Ανεγνώρισε την υποτέλειά του στον Θεό, όπως κατεδείχθη από τις ρητές οδηγίες που έδωσε στη σύζυγό του Εύα σχετικά με τον νόμον του Θεού που αφορούσε τη βρώσι του καρπού του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. (Γέν. 2:17· 3:2, 3) Ο Αδάμ ήταν έτσι ευτυχής και σε ειρήνη με τον Θεό και σε αρμονία με όλη την κτίσι. Μόνο αργότερα, όταν αγνόησε την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων, τα γεγονότα, καθώς και τα πράγματα που απεκαλύφθησαν σ’ αυτόν από τον Θεό, εγκατέλειψε τη λογίκευσι και έγινε παράλογος, αντικαθιστώντας τη λογίκευσι με μια ψευδή λογική που υπεκινείτο από επιθυμία μάλλον παρά από τον ορθόν λόγον.—Ιάκ. 1:14, 15.

10. Τι σημαίνει λατρεία του Θεού εν πνεύματι και αληθεία;

¹⁰ Ο Ιησούς είπε ότι ο άνθρωπος πρέπει να λατρεύη τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία». (Ιωάν. 4:23, 24) Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να λατρεύη τον Θεό με το να εφαρμόζη τη λογική του ικανότητα εντελώς στα φυσικά, υλικά πράγματα που βλέπει· αλλά, με το να βλέπη αυτά τα πράγματα, πρέπει να κατανοήση ότι ο Θεός υπάρχει, ότι είναι αόρατος, όχι υλικός αλλά πνεύμα, πολύ υπέρτερης νοημοσύνης, και ότι εμείς ως πλάσματά του πρέπει να βασιζώμεθα σ’ αυτόν για αποκάλυψι των σκοπών του. Ορθή λογίκευσις πρέπει να οδηγήται από τον Θεό. Λατρεία του Θεού «εν αληθεία» σημαίνει ν’ ακολουθούμε μια πορεία με πίστι και άσκησι θρησκείας που είναι σε αρμονία με την πραγματική κατάστασι των πραγμάτων, όχι σε αντίθεσι προς αυτά, όχι σύμφωνα με τη φαντασία ή την ιδιωτική φιλοσοφία ενός ατόμου. Πρέπει να δεχθούμε τον Θεόν ως Θεόν αληθείας, αναγνωρίζοντας τους νόμους του Δημιουργού, τόσο τον φυσικό νόμο, όσο και εκείνον που διέπει την ηθική και πνευματική πορεία του ανθρώπου, καθώς περιγράφεται στην Αγία Γραφή.—Παροιμ. 3:5· 1 Κορ. 2:10.

11. Ποια γεγονότα και αρχές θ’ αποκαλυφθούν σ’ εκείνον που χρησιμοποιεί τη λογική του ικανότητα με τον κατάλληλο τρόπο;

¹¹ Εκείνοι, που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τη λογική των ικανότητα, θα εύρουν ότι ο Θεός επρομήθευσε αφθονία αποδείξεων για να βοηθήση τον στοχαστή να πιστοποιήση (1) ότι ο Θεός υπάρχει και (2) ότι οι πρωταρχικές του ιδιότητες είναι αγάπη, δικαιοσύνη, σοφία και δύναμις. Ο στοχαστής θα δη επίσης από τη φύσι των πραγμάτων ότι είναι υποκείμενος σε μια ανώτερη εξουσία. Πρώτα, βρίσκει ότι οι νόμοι που διέπουν τα φυσικά πράγματα δεν μπορούν να αθετηθούν με ατιμωρησία. Ανακαλύπτει ότι υπάρχουν, επίσης, ηθικοί νόμοι. Έπειτα βρίσκει ότι πρέπει να είναι υποκείμενος σε κάποια τάξι πραγμάτων. Δεν μπορεί να ζη απολύτως ανεξάρτητος. Πρέπει να υπάρχη οργάνωσις. Στην οργάνωσι πρέπει να υπάρχη ένας ανώτερος. Πρέπει να υπάρχη κυβέρνησις. Έτσι κάθε άνθρωπος πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι υποτεταγμένος σε μια κυβέρνησι.

12. Πώς ο καλός στοχαστής βλέπει την ανάγκη μιας κυβερνήσεως του Παντοδυνάμου Θεού;

¹² Περαιτέρω λογίκευσις πιστοποιεί ότι, για τη μεγίστη ευημερία του ανθρώπου και του σύμπαντος, η κυβέρνησις αυτή πρέπει να είναι μια δικαία κυβέρνησις που να εκδηλώνη τις ιδιότητες που βρίσκονται στον Θεό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρη αυτό το είδος της κυβερνήσεως, όπως απεδείχθη από χιλιετηρίδες ανθρωπίνου πειραματισμού και από το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν έχει την αναγκαία δύναμι ή την κατανόησι και προεξέχουσα θέσι για να κυβερνά κατάλληλα τον συνάνθρωπό του. Επί πλέον, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη λογικότητα να αναγνωρίσουν την ορθή κυβέρνησι. Μόνο εκείνοι που είναι πρόθυμοι να ευθυγραμμίσουν την πορεία τους πλήρως σε αρμονία με την αλήθεια, θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά μαζί κάτω από μια κυβέρνησι. Αυτό δείχνει στον στοχαστή την ανάγκη μιας κυβερνήσεως από τον Θεό. Στην πορεία του συλλογισμού γίνεται προφανές ότι ένας Θεός αγάπης θα ήταν μεταδοτικός, πληροφορώντας τον άνθρωπο για τους σκοπούς του και τις προμήθειές του. Αυτό οδηγεί τον στοχαστή στη Γραφή, τον λόγον του Θεού, στον οποίον ο Θεός φιλάγαθα και στοργικά αποκαλύπτει ότι έχει πραγματικά προνοήσει για μια τέτοια κυβέρνησι. Η κυβέρνησις αυτή, διακηρύττει ο Θεός, θα καταστρέψη τους παραλόγους ανθρώπους και θα φέρη ειρήνη και ευτυχία σε όλη τη γη, σ’ εκείνους που τον λατρεύουν «εν πνεύματι και αληθεία».—2 Πέτρ. 2:12· Δαν. 2:44· Ησ. 9:6, 7.

Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΕΥΣΙΣ

13, 14. (α) Αντιπαραβάλατε το αποτέλεσμα της ορθής λογικεύσεως μ’ εκείνο της κοσμικής φιλοσοφίας. (β) Πώς και μόνο μπορούν να λυθούν ορθά τα προβλήματα ατόμων ή ομάδων;

¹³ Ορθή λογίκευσις, λοιπόν, θεμελιώνει πίστι. Διότι ‘πίστις είναι ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.’ (Εβρ. 11:1) Εσφαλμένη λογίκευσις, βασισμένη σε εσφαλμένες υποθέσεις ή εσφαλμένες συγκρίσεις, οδηγεί σε ψευδή συμπεράσματα και απώλεια της πίστεως. Η κοσμική φιλοσοφία, αγνοώντας την οδηγία του λόγου του Θεού, το έκαμε αυτό. Η πίστις τέτοιων φιλοσόφων είναι πίστις στην ατελή γνώση και λογίκευσι του ανθρώπου. «Πάντοτε μανθάνουσι, και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις ακριβή γνώσιν [επίγνωσιν, Κείμενον]της αληθείας.»—2 Τιμ. 3:7, ΜΝΚ.

¹⁴ Γιατί συμβαίνει ώστε «η σοφία του κόσμου τούτου [να] είναι μωρία παρά τω Θεώ»; Επειδή ο κόσμος δεν εφαρμόζει τη Γραφική προσταγή να ‘συγκρίνη τα πνευματικά προς τα πνευματικά’. Αν εγερθή ένα πρόβλημα πάνω σε ζήτημα διαγωγής, είτε σ’ ένα άτομο, είτε σε μια οικογένεια, σε μια κοινότητα ή σε εθνική κλίμακα, αυτό είναι πνευματικό ζήτημα, που επηρεάζει τη ζωή και την ευτυχία, καθώς και τη σχέσι ενός ατόμου ή πολλών προς τον Θεό. Δεν μπορεί να λυθή κατάλληλα με τη φιλοσοφία ή την παράδοσι, ούτε με σύγκρισι προς την πορεία των άλλων. Ούτε μπορεί να τακτοποιηθή με διασκέψεις των ηγετών του κόσμου, οι οποίοι είναι ατελείς απόγονοι του παραλόγου Αδάμ. Μόνο οι διατάξεις του λόγου του Θεού μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τύπος ή κανών. Συνεπώς πρέπει να συμβουλευθούμε τον λόγον του Θεού. Εκεί θα βρεθούν «πνευματικά [λόγια]» που δίδουν την ορθή απάντησι, επειδή η Γραφή είναι ένα βιβλίο που δίνει συμβουλές, όχι μόνο για το άτομο ως προς την πορεία της ζωής του, αλλά και για τα έθνη, διότι είναι επίσης ένα βιβλίο κυβερνητικού νόμου.—1 Κορ. 3:19· 2:13.

15, 16. Δώστε ένα παράδειγμα της παραπλανητικής επιρροής της κοσμικής φιλοσοφίας.

¹⁵ Μερικά παραδείγματα φανερώνουν τη ματαιότητα της κοσμικής φιλοσοφίας και δείχνουν ότι οδηγεί τους οπαδούς της μακριά από την αναγνώρισι των γεγονότων και δεν ενεργεί «εν αληθεία». Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο Το Σύμπαν και ο Δρ Αϊνστάιν γίνεται η εξής δήλωσις στη σελίδα 21: «Βαθμιαίως οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες έφθασαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι, αφού κάθε αντικείμενο είναι απλώς το άθροισμα των ιδιοτήτων του, και αφού οι ιδιότητες υπάρχουν μόνο στη διάνοια, το όλον αντικειμενικό σύμπαν ύλης και ενεργείας, ατόμων και άστρων, δεν υπάρχει παρά ως ένα κατασκεύασμα της συνειδητότητος . . . Καθώς το διετύπωσε ο Μπέρκελεϋ, ο πρώτιστος εχθρός του υλισμού: ‘Όλος ο χορός του ουρανού και η επίπλωσις της γης, με δυο λόγια όλα αυτά τα σώματα που αποτελούν το ισχυρό πλαίσιο του κόσμου, δεν έχουν κάποια υπόστασι χωρίς τη διάνοια. . . . Εφ’ όσον δεν διακρίνονται πραγματικά από μένα, ή δεν υπάρχουν στη διάνοιά μου, ή στη διάνοια ενός άλλου δημιουργημένου πνεύματος, πρέπει ή να μην έχουν ύπαρξι καθόλου, ή αλλιώς να υπάρχουν στη διάνοια κάποιου Αιωνίου Πνεύματος’.» Στο «ιερόν» της φιλοσοφίας απορρίπτουν την πρακτική σκέψι και φθάνουν στο συμπέρασμα ότι κάθε τι που υπάρχει μπορεί να μην υπάρχη πράγματι καθόλου!

¹⁶ Σήμερα η φιλοσοφία αυτή ωδήγησε τους ακολούθους της στη σκέψι ότι δεν υπάρχει βασική ή απόλυτος αλήθεια, και συνεπώς δεν υπάρχει πηγή αληθείας. Ακόμη και οι αρχές απορρίπτονται χάριν σκοπιμότητος. Τούτο ετονίσθη από έναν σπουδαστή της φιλοσοφίας σε συνομιλία μ’ ένα διάκονο. Ο σπουδαστής αυτός ήταν ανυπόμονος να δυσφημήση τη Γραφή, μολονότι παρεδέχετο ότι δεν την είχε διαβάσει. Ο διάκονος έκαμε τη δήλωσι ότι η Γραφή δείχνει την ανώτερη προέλευσί της με τις υψηλές αρχές και κανόνες που εκθέτει. Ο σπουδαστής απήντησε: «Αλλά οι κανόνες και οι αρχές εξαρτώνται από τον πολιτισμό στον οποίο ζήτε. Παραδείγματος χάριν, σε μερικά μέρη η σοδομία ασκείται ως κάτι το κοινό και παραδεκτό.» Ο διάκονος ερώτησε: «Αλλά θα ήταν αυτός ο κανών που θα θέλατε να δεχθήτε ή να θεωρήσετε επιθυμητόν;» Η απάντησις ήταν: «Αν εζούσα σε τέτοιου είδους κοινότητα, υποθέτω ότι ναι.» Τι έλλειψις ακεραιότητος στις αρχές! Τι απουσία λογικότητος και πρακτικής σκέψεως!

17. Πώς μπορεί ορθή λογίκευσις να είναι προστασία;

¹⁷ Ορθή λογίκευσις, οδηγούμενη από τον λόγον του Θεού, θα σας φυλάξη από το να πέσετε σαν αυτόν τον σπουδαστή της φιλοσοφίας σε μια παγίδα συγχύσεως και αντιφάσεως γεγονότων και αρχών. Θα σας καταστήση ικανόν να είσθε πρακτικός, ακολουθώντας τους κανόνες που είναι εποικοδομητικοί. Θα σας δώση τη σύνεσι ν’ αποφεύγετε την εξευτελιστική επιρροή και τους ψευδείς κανόνες ενός διεφθαρμένου κόσμου, θα δεχθήτε και θ’ ακολουθήσετε εκείνο που καταλήγει στην κατάλληλη χρήσι των δυνάμεών σας και σε επιτυχία και ευτυχία.—Ιησ. Ναυή 1:8.

18, 19. Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ακολουθούμε μια πορεία ορθής λογικεύσεως;

¹⁸ Ο Χριστός Ιησούς, ο Υιός του Θεού, ήλθε στη γη για ν’ αποκαλύψη σ’ εμάς αυτή την πρακτική σοφία. Το ν’ ακολουθούμε αυτόν και να μιμούμεθα την πορεία του σημαίνει ότι έχομε σύνεσι και ότι βρίσκομε εκείνο που είναι αληθινά επιθυμητό μαζί με αιώνια ζωή. Ως η προσωποποιημένη σοφία μάς προσκαλεί να χρησιμοποιήσωμε και ν’ αυξήσωμε τις λογικές μας δυνάμεις όταν λέγη: «Εγώ η σοφία κατοικώ μετά της φρονήσεως, και εφευρίσκω γνώσιν συνετών βουλευμάτων. . . . Εγώ τους εμέ αγαπώντας αγαπώ· και οι ζητούντές με θέλουσι με ευρεί. Πλούτος και δόξα είναι μετ’ εμού, αγαθά διαμένοντα, και δικαιοσύνη. Οι καρποί μου είναι καλήτεροι χρυσίου, και χρυσίου καθαρού· και τα γεννήματά μου, εκλεκτού αργυρίου.»-—Παροιμ. 8:12-19.

¹⁹ Αυτός ο Υιός είναι Εκείνος που θα διέπη την κυβέρνησι της Βασιλείας, υπό την οποίαν εκείνοι που πρόθυμα λογικεύονται τώρα, ώστε να κάμουν τις διάνοιές των να συμμορφωθούν προς τις κατευθύνσεις του Θεού, θα μπορούν να ζουν με ειρήνη. Αυτή είναι η πορεία της λογικεύσεως, που είναι απλώς σύνεσις.—Εφεσ. 1:8-10· Ρωμ. 12:2· Ησ. 55:8, 9· 1:18.

Η Λογικότης Οδηγεί σε Ειρήνη

 1, 2. (α) Ποια μεταμόρφωσις μπορεί να προκύψη αν ένα άτομο χρησιμοποιή τη λογική του ικανότητα; (β) Πώς τονίζεται αυτό από τον απόστολο Παύλο;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός έδωσε λογικό στον άνθρωπο, με την ικανότητα να είναι λογικός. Η χρήσις αυτού του θαυμαστού χαρακτηριστικού καθιστά τον άνθρωπο ικανόν να υπηρετή τον Θεό λόγω εκτιμήσεως των θαυμασίων ιδιοτήτων του Θεού—της αγάπης του, του ελέους και της χάριτός του, της παντοδυναμίας του, της απεριόριστης σοφίας του και της τελείας δικαιοσύνης του. Ο συνετός άνθρωπος, λογικευόμενος πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, μπορεί να δη ότι αυτός ο ίδιος έχει ένα περιορισμένο μέτρον των ιδιοτήτων αυτών και ότι πρέπει να εργασθή για να τις αυξήση μέσα του. Μπορεί έτσι να υπηρετή τον Θεό και, αγαπώντας και ευαρεστώντας τον Θεό που υπηρετεί, μπορεί να γίνη περισσότερο όμοιος με τον Θεό, μιμούμενος τις κατευθύνσεις του.

² Ο απόστολος Παύλος, ένας στενός μιμητής του Χριστού, ο οποίος εμιμήθη και εξήγησε με το παράδειγμά του τον Πατέρα του Ιεχωβά μ’ ένα τέλειο τρόπο, μας ενουθέτησε: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία. Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»—Ρωμ. 12:1, 2.

 3. Πώς το να έχομε την ιδιότητα της λογικότητος είναι ευχάριστο και ουσιώδες; Γιατί;

³ Απολαμβάνομε καλή συντροφιά μ’ έναν που έχει τη θεοειδή ιδιότητα της λογικότητος. Ένα τέτοιο άτομο έχει δίκαιο φρόνημα, ορθή σκέψι, είναι ευπρόσιτο, πολύ ειρηνικό στην επικοινωνία μαζί του. Αλλά πιο σπουδαίο απ’ αυτό είναι τούτο, ότι η λογικότης είναι ουσιώδης για να ευαρεστούμε τον Θεό, ο οποίος είναι πάντοτε λογικός. Προσκαλεί τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τη λογική των δύναμι, μέσω του αποστόλου, ο οποίος λέγει: «Σας παρακαλώ.» Στο κεφάλαιο 12 του Γραφικού βιβλίου της προς Ρωμαίους επιστολής μάς δίδεται μια πλήρης περιγραφή του τι σημαίνει να υπηρετούμε με τη λογική μας δύναμι. Βρίσκομε ότι σοφία, ισορροπία, κατανόησις και σύνεσις μπορούν ν’ αποκτηθούν με ορθή λογίκευσι. Ένα λογικό άτομο δεν θα σκέπτεται για τον εαυτό του υψηλότερα από όσο είναι ανάγκη, αλλά θα σωφρονή. Το τρίτο εδάφιο μας λέγει: «Διότι λέγω, δια της χάριτος της εις εμέ δοθείσης, προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον.»

 4. (α) Ποια μελέτη είναι πάρα πολύ ζωτική; Γιατί; (β) Τι είναι ωφελιμώτατο να σκεπτώμεθα; Γιατί;

⁴ Λογικευόμενοι, συνδέομε αρχές προς γεγονότα ή προβλήματα μ’ ένα συμπερασματικό τρόπο για να διευκρινίσωμε ειδικές λεπτομέρειες, ή συγκρίνομε γεγονότα το ένα με το άλλο μ’ ένα επαγωγικό τρόπο για ν’ αποκαλύψωμε ή διευκρινίσωμε γενικές αρχές. Αλλά μόνη η λογίκευσις είναι αρκετή; Όχι. Πολλοί στοχασταί και φιλόσοφοι περιέρχονται σε σύγχυσι και δεν γνωρίζουν τον δρόμο της ειρήνης. Η λογίκευσις πρέπει να οδηγήται από τις Γραφές, όχι από ανθρωπίνους κανόνες ή από τη φιλοσοφία. Μας λέγεται ν’ αποκτήσωμε τον νουν του Ιεχωβά, να δοκιμάζωμε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Τούτο απαιτεί μελέτη του λόγου του Θεού. Πρέπει να έχωμε πνευματική καθοδηγία: «Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά· διότι πνευματικώς ανακρίνονται.» (1 Κορ. 2:14) Πρέπει επίσης να σκεπτώμεθα. Αυτό δεν σημαίνει να ονειροπολούμε πάνω σε δικές μας φαντασιώδεις ιδέες. Όχι, η σκέψις μας πρέπει οριστικά να οδηγήται από τον Θεό. Η λογίκευσίς μας πρέπει να βασίζεται άμεσα στις Γραφές. Τέτοια σκέψις μπορεί να γίνεται ακόμη και σε περιόδους αναπαύσεως. Ο ψαλμωδός είπε: «Θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεών σου θέλω διαλογίζεσθαι.» (Ψαλμ. 77:12) Ασφαλώς η πιο καλή διανοητική μελέτη για μας είναι αναφορικά με την πολιτεία του Θεού. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να συγκρίνωμε τη δράσι της ζωής μας με τον κανόνα της Γραφής και να εφαρμόζωμε τα πνευματικά λόγια του Ιεχωβά προς τις πνευματικές υποθέσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας. Τότε, όταν πρόκειται να ληφθή μια δύσκολη απόφασις, θα μπορούμε να θυμηθούμε και ν’ ακολουθήσωμε τις έξοχες δικαστικές αποφάσεις του Ιεχωβά σε τέτοια ζητήματα. Με αυτό το είδος λογικεύσεως μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η πορεία μας θα οδηγήται από δίκαιες αρχές.

ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΙΣ ΟΥΣΙΩΔΗΣ

 5. Δώστε παράδειγμα σκέψεως επάνω σ’ ένα Γραφικό σημείο.

⁵ Ως παράδειγμα σκέψεως, μπορούμε να συλλογισθούμε τα λόγια του αποστόλου στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 11, για να κατανοήσωμε καλύτερα τι πραγματικά είναι η λογική λατρεία για την οποία μιλεί ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:1. Στο κεφάλαιο 11 απεικονίζει τη θαυμαστή ευκαιρία που παρεσχέθη στους Ισραηλίτας να πληρώσουν όλες τις θέσεις στην ουράνια οργάνωσι της Βασιλείας υπό τον Χριστόν. Δείχνει πώς και γιατί απέτυχαν, αλλά πώς η χάρις και η ανεξερεύνητη σοφία του Ιεχωβά επρομήθευσαν έναν τρόπο για να δοθή στους ανθρώπους των έξω εθνών η ευκαιρία να ολοκληρώσουν την πλήρωσι αυτού του ενδόξου κυβερνητικού σώματος. Κατόπιν κάνει έκκλησι στους Χριστιανούς να παρατηρήσουν όχι μόνο τη δικαιοσύνη του Θεού που καταδικάζει την παρακοή, αλλά και τη θαυμαστή του αγάπη, σοφία και δύναμι που κάνουν προμήθειες και για τους Ιουδαίους και για τους εθνικούς που θέλουν να τον υπηρετήσουν. Λέγει ότι σαν μια συνέπεια λογικεύσεως επάνω σε τούτο, πρέπει να παραστήσουν τα σώματά των θυσίαν ζώσαν, με όλη τη λογική των δύναμι. Είναι πραγματικά η μόνη λογική ενέργεια που πρέπει να κάμουν.

 6. (α) Πώς μπορεί να χρησιμοποιηθή η λογίκευσις στην προπαρασκευή για συναθροίσεις; (β) Δώστε ένα παράδειγμα.

⁶ Λογίκευσις περιλαμβάνεται, επίσης, στην κατάλληλη προπαρασκευή για συναθροίσεις όπου μελετάται η Γραφή. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να μελετάτε τη Σκοπιά για προπαρασκευή για την εβδομαδιαία μελέτη στην Αίθουσα Βασιλείας. Καθώς μελετάτε τις ερωτήσεις και προετοιμάζετε σχόλια, συλλογίζεσθε για το πώς μπορείτε να κάμετε τα σχόλιά σας εποικοδομητικά για τους ομοίους σας Χριστιανούς. Σκεφθήτε τους νέους που είναι παρόντες. Τα σχόλιά σας πρέπει να είναι σαφή, απλά, κατανοητά. Ενθαρρύνατε άλλους να λογικεύωνται με το να προετοιμάζετε σχόλια με δικά σας λόγια αντί να διαβάζετε απλώς την απάντησι. Ως ένα παράδειγμα σκέψεως στη μελέτη και προετοιμασία, θεωρήστε ότι εξετάζετε την παράγραφο 21 στη σελίδα 250 του τεύχους της 1ης Μαΐου 1961 της Σκοπιάς. Εκεί αναφέρεται κατ’ ουσίαν ότι μπορεί ένας να εργασθή σκληρά για να επιτύχη σ’ ένα κοσμικό επάγγελμα, αλλά το υψηλότερο επάγγελμα, ο πιο άξιος σκοπός, είναι το ν’ ανταποκριθή κανείς στις απαιτήσεις του Ιεχωβά ως διάκονός του. Για να πλουτίσετε την κατανόησί σας και τα σχόλιά σας πάνω σ’ αυτή την παράγραφο, θα μπορούσατε να φέρετε στο νου όλη τη μελέτη, τις θυσίες, την αποφασιστικότητα και τα έτη εργασίας που δαπανά ένα άτομο για να έχη επιτυχία σε οποιοδήποτε επάγγελμα ή σταδιοδρομία στο εμπόριο ή στον πολιτικό τομέα. Έπειτα θα μπορούσατε να σκεφθήτε για την υπέροχη αξία της διακονίας ως σταδιοδρομίας ολοκλήρου ζωής και την επιτακτική ανάγκη ν’ αφιερώσετε περισσότερη ακόμη συγκεντρωμένη ενέργεια, ζήλο και προσοχή, πραγματικά, την ίδια τη ζωή σας, σ’ αυτήν.

 7. Πώς τέτοια λογίκευσις στην προπαρασκευή θ’ αποδειχθή ευεργετική στις συναθροίσεις;

⁷ Αν κάνετε αυτό, καθώς παρακολουθείτε τις συναθροίσεις της εκκλησίας η λογικότης σας θα ενθαρρύνη άλλους να λογικεύωνται και θ’ αποκτήσουν κατανόησι. Οι ακροαταί, ακόμη και οι νεοφερμένοι, θα βοηθηθούν, πράγμα που είναι ο σκοπός της συναθροίσεως, όπως εξήγησε ο Παύλος: «Εάν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων· και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.»—1 Κορ. 14:24, 25.

 8, 9. Δείξτε πώς η εφαρμογή της λογικεύσεως μπορεί να μας βοηθήση να εκτιμήσωμε τη διακονία μας πληρέστερα και να βοηθήσωμε εκείνους στους οποίους κηρύττομε.

⁸ Μπορούμε να βελτιώσωμε και να διευρύνωμε τη διακονία μας με το να λογικευώμεθα επάνω σ’ αυτήν, με το να σκεπτώμεθα, Γιατί είναι ευεργετικό να κάμωμε το έργο μ’ αυτό τον τρόπο ή μ’ εκείνο τον τρόπο; Αυτό θα εγίνετο, όχι για να επικρίνωμε, αλλά για να προοδεύσωμε και ν’ αποφύγωμε να εκτελούμε τη διακονία μας απλώς με μια αίσθησι καθήκοντος ή αποφάσεως, ή μ’ ένα μηχανικό τρόπο. Αυτό θα μας βοηθήση ν’ αναπτύξωμε αγάπη. Διατασσόμεθα ν’ αποδίδωμε τη διακονική μας υπηρεσία με τη λογική μας δύναμι, δοκιμάζοντας για τον εαυτό μας το θέλημα του Θεού με εφαρμογή και πείρα. Νουθετούμεθα να πράττωμε το έργο μας εκ ψυχής: «Ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι· ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας· ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι.»—Ρωμ. 12:2, 8· Κολ. 3:23.

⁹ Λόγου χάριν, γιατί ετοιμάζομε διάφορες ομιλίες πάνω σε ειδικά θέματα για να τις εκφωνήσωμε στα σπίτια των ανθρώπων; Για να ενθαρρύνωμε τους ανθρώπους να σκεφθούν, να λογικευθούν, να εφαρμόσουν τις Γραφές στα γεγονότα της ζωής και να τους βοηθήσωμε ν’ αποκτήσουν το υπόδειγμα της αληθείας. Μας δίδεται η νουθεσία: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων . . . μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 1:13) Με τις ομιλίες μας σε διάφορα Βιβλικά θέματα, που το καθένα υποδεικνύει τη Βασιλεία ως την ελπίδα του ανθρωπίνου γένους, οι άνθρωποι με τον καρό θ’ αρχίσουν να βλέπουν ένα υπόδειγμα σ’ εκείνο που λέμε. Εκείνοι που έχουν καλή καρδιά αρχίζουν ν’ αποκτούν μια πλήρη εικόνα της ελπίδος του δικαίου νέου κόσμου.

10, 11. (α) Από ποιον πρέπει ν’ αρχίσωμε εφαρμόζοντας λογικότητα; (β) Ποιος κίνδυνος ενεδρεύει αν δεν εφαρμόζωμε λογικότητα στην προσωπική μας διακονία;

¹⁰ Με ποιους, λοιπόν, πρέπει να είμεθα λογικοί; Η λογικότης πρέπει να μπη σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να είμεθα λογικοί με τον εαυτό μας στη διακονία μας. Τούτο σημαίνει να είμεθα σώφρονες, ισορροπώντας τον χρόνον κατάλληλα μεταξύ των διαφόρων ευθυνών μας, μη δικαιολογώντας τον εαυτό μας με εύσχημον, ευλογοφανή συλλογισμό. Μας εδόθη μια διακονία με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά. Ο απόστολος νουθετεί: «Ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν.» Συμβουλεύει επίσης: «Η αγάπη ας ήναι ανυπόκριτος· αποστρέφεσθε το πονηρόν, προσκολλάσθε εις το αγαθόν.» Μήπως δίδετε στη διακονία σας ολιγότερη προσοχή παρά στο παρελθόν; Μήπως άλλα πράγματα προκάλεσαν ψυχρότητα από μέρους σας; Η λογική σας λέγει ότι το να ψυχρανθήτε στην αγάπη για το ορθόν σημαίνει να χάσετε την αποστροφή για την αμαρτία. Αυτό είναι επικίνδυνο. Να είσθε λογικός, και να κάμετε τις αναγκαίες διευθετήσεις για να θέσετε πάλι τη διακονία σας στην πρώτη θέσι στη ζωή σας, η οποία της ανήκει. Ο Ιησούς ήταν ενήμερος του κινδύνου της ψευδούς λογικεύσεως όταν, αφού είχε εξηγήσει ποιο ήταν το θέλημα του Θεού γι’ αυτόν, ο Πέτρος συνεζήτησε μαζί του υποστηρίζοντας την ανθρώπινη άποψι: «Και παραλαβών αυτόν ο Πέτρος κατ’ ιδίαν, ήρχισε να επιτιμά αυτόν, λέγων, Γενού ίλεως εις εαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε. Εκείνος δε στραφείς είπε προς τον Πέτρον, Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.»—Ρωμ. 12:7, 9· Ματθ. 16:22, 23.

¹¹ Γινόμενοι λογικοί με τον εαυτό μας, θα μεταχειρισθούμε λογικότητα ως προς την ψυχαγωγία, την ανάγνωσι, τη σκέψι, τη συντροφιά, την κοσμική εργασία, το σπίτι και την οικογένεια. Η διακονία μας είναι η ολοχρόνια απασχόλησίς μας, η σταδιοδρομία μας. Ο Χριστιανός διατάσσεται: «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»—1 Κορ. 10:31.

ΛΟΓΙΚΟΤΗΣ Μ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

12. Πώς μπορούμε να είμεθα λογικοί δίδοντας οδηγίες ή συμβουλή;

¹² Το επόμενο βήμα είναι να είμεθα λογικοί με τους αδελφούς μας, εκείνους που είναι ομοίας πίστεως. Αν είμεθα λογικοί, θα είμεθα ήρεμοι, φιλάγαθοι, διακριτικοί, όχι αυθαίρετοι, όχι άκαμπτοι. Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα πη σ’ έναν άλλον όταν δίδη οδηγίες ή συμβουλή: «Αυτός απολύτως είναι ο τρόπος που αυτό πρέπει να γίνη.» Μάλλον θ’ ακολουθήση την αποστολική νουθεσία: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 12:10) Δεν πρέπει να φρονούμε ότι, επειδή κάποιος είναι αφιερωμένος στον Θεό, έχομε εξουσία να είμεθα απαιτητικοί απ’ αυτόν. Σκεφθήτε το παράδειγμα που έδωσε ο απόστολος Παύλος. Με όλη την αποστολική του εξουσία θα μπορούσε να έχη διατάξει, αλλά όταν έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου για κάποια από τις ελλείψεις της, είπε: «Αυτός δε εγώ ο Παύλος σάς παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού.» Ο κανών, επομένως, είναι: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—2 Κορ. 10:1· Γαλ. 6:10.

13, 14. Πώς η λογικότης θα μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε ένα λάθος; Δώστε ένα παράδειγμα.

¹³ Θέλομε να βοηθήσωμε ο ένας τον άλλον. Δεν μπορούμε να βοηθήσωμε με το να προσπαθούμε να προσαρμόσωμε τους άλλους στις περιστάσεις μας ή με το να περιμένωμε απ’ αυτούς να κάμουν το ίδιο που κάνομε κι εμείς, αλλά μπορούμε με λογικότητα να βοηθήσωμε ένα άτομο να επωφεληθή όσο μπορεί περισσότερο από τις ευκαιρίες του. «Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς· αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν.»—2 Κορ. 10:12.

¹⁴ Παραδείγματος χάριν, μια Χριστιανή γυναίκα μπορεί να έχη έναν σύζυγο που διάκειται δυσμενώς προς την αλήθεια. Αισθάνεται την ευθύνη της προς αυτόν ως μια σύζυγος και αισθάνεται ότι πρέπει να δαπανά λίγον καιρό μαζί του τα σαββατοκύριακα όταν αυτός είναι στο σπίτι. Έτσι μπορεί να λείπη από τις διευθετήσεις για κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι την Κυριακή το πρωί, μολονότι ενασχολείται σε διακονική δράσι στο μέσον της εβδομάδος μαζί με τον όμιλο που συγκεντρώνεται στην εβδομαδιαία Γραφική μελέτη, η οποία διεξάγεται κοντά στην κατοικία της. Δεν θα ήταν αυθαίρετο και παράλογο να την επιπλήξωμε ή να την κατακρίνωμε επειδή δεν εκανόνισε το πρόγραμμά της ώστε να συμπίπτη με το πρόγραμμα άλλων στην εκκλησία, των οποίων οι περιστάσεις είναι διαφορετικές;

15. Δώστε ένα παράδειγμα φιλάγαθης ανταλλαγής σκέψεων μ’ έναν αδελφό για να τον βοηθήσετε να επωφεληθή όσο μπορεί περισσότερο από τις ευκαιρίες του.

¹⁵ Εν τούτοις, ένας επίσκοπος εκκλησίας θα μπορούσε ν’ ανταλλάξη σκέψεις μ’ ένα μέλος της εκκλησίας, για να βοηθήση το άτομο να δη πώς μπορεί να επωφεληθή όσο το δυνατόν περισσότερο από τις ευκαιρίες του. Μπορεί να παρατηρήση ότι ένας από τους Χριστιανούς αδελφούς του με οικογένεια δεν λαμβάνει την κατάλληλη ηγεσία ή δεν βοηθεί τα τέκνα του όπως θα έπρεπε. Ο επίσκοπος θα μπορούσε λογικά να τον πλησιάση, μ’ έναν φιλάγαθο τρόπο, λέγοντας κάτι προς την κατεύθυνσι αυτή: «Είναι ενθαρρυντικό και παρηγορητικό—δεν είναι έτσι;—να γνωρίζωμε ότι όλοι είμεθα ολοχρόνιοι διάκονοι του Θεού, έστω και αν μερικοί μπορή να έχουν οικογενειακές ευθύνες που τους εμποδίζουν ν’ αφιερώνουν όλον τον χρόνον των σε πραγματικό κήρυγμα και διδασκαλία; Εν τούτοις, ως πατέρας έχετε το ειδικό προνόμιο να δαπανάτε λίγον από τον αφιερωμένο χρόνο σας για να βοηθήτε τα τέκνα σας, όπως δίδεται εντολή εις Εφεσίους 6:4 (ΜΝΚ): ‘Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.’ Απαιτείται προσπάθεια για να επωφεληθήτε πλήρως από τέτοιες ευκαιρίες. Ο Παύλος το εγνώριζε αυτό, διότι ενουθέτησε τον Τιμόθεο: ‘Δια την οποίαν αιτίαν σε υπενθυμίζω να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού, το οποίον είναι εν σοι.’ (2 Τιμ. 1:6) Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει ν’ αναλάβωμε κάποια ενέργεια για να διεγείρωμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς διεγείρει κανείς μια φωτιά μ’ ένα σκάλεθρο. Για να μπορέσωμε να το κάμωμε αυτό μ’ έναν εύτακτο και αποτελεσματικό τρόπο, μας δίδεται ο κανών στην 1 Κορινθίους 14:40: ‘Πάντα ας γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν.’ Θα ήταν καλό, επομένως, να κάμετε έναν προγραμματισμό του χρόνου σας ώστε να μπορέσετε να δώσετε στα τέκνα σας αυτή τη ζωοπάροχη προσοχή. Παρετήρησα ότι τα αγαπάτε πάρα πολύ. Ο Θεός επίσης τα αγαπά και τα θεωρεί άγια σ’ αυτόν, έτσι ώστε δίδοντας προσοχή σ’ αυτά στη μελέτη και βοηθώντας τα στην υπηρεσία διακηρύξεως των αγαθών νέων στον αγρό, μπορείτε να είσθε βέβαιος για τη βοήθεια του Θεού και για ευτυχή αποτελέσματα, όπως είπε ο Παύλος: ‘Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν.’ (1 Κορ. 3:6) Θα ευλογηθήτε βλέποντάς τα ν’ αυξάνουν ως διάκονοι του Θεού που κρατούν ακεραιότητα.» Αφού συζητήση αυτά τα εδάφια, ο επίσκοπος θα μπορούσε να προσφέρη στον αδελφό βοήθεια για να καταρτίση ένα πρόγραμμα, παρέχοντας προσωπική αρωγή με κάθε δυνατό τρόπο.

Η ΛΟΓΙΚΟΤΗΣ ΘΕΤΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

16. Βοηθώντας και νουθετώντας άλλους, πώς μπορούμε να δίνωμε προσοχή στα σπουδαία πράγματα; Εξηγήστε.

¹⁶ Το να κάμωμε να εκτελεσθή το κήρυγμα είναι κατ’ εξοχήν σπουδαίο. Η λογικότης θα μας καταστήση ικανούς να εκτιμήσωμε εκείνους που εκτελούν το έργο του κηρύγματος, και την πίστι των και τις προσπάθειές των να το εκτελέσουν. Χρειάζεται πίστις για να έχωμε κάποια μερίδα στη διακήρυξι των αγαθών νέων. Κάθε μάρτυς του Ιεχωβά, που δαπανά λίγον χρόνον ή πολύν στο κήρυγμα, έχει ένα μέτρον πίστεως. Η Γραφή λέγει: «Να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον.» (Ρωμ. 12:3) Αν ένας με πίστι έχη επιτυχία στο έργο του, μην προσπαθείτε να τον κάμετε να εκτελή τα πράγματα μ’ έναν ωρισμένο τρόπο. Ίσως ένας είναι αρχάριος στην ενασχόλησί του στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι· ένας άλλος μπορεί να είναι αρκετά προχωρημένος σε χρόνια πείρας. Και οι δύο μπορεί να έχουν δυσκολία στο να βρίσκουν Γραφικά εδάφια γρήγορα. Ο εκπαιδευτής, εργαζόμενος με αυτούς τους διακόνους, δεν πρέπει να τους επικρίνη επειδή δεν χρησιμοποιούν κάθε εδάφιο της τρεχούσης ομιλίας. Πράγματι, ένα άτομο μπορεί να βρίσκη ότι είναι ικανό να χειρίζεται μια ωρισμένη ομιλία καλύτερα, εξηγώντας ωρισμένα εδάφια με περισσότερη επιτυχία. Ασφαλώς το άτομο αυτό δεν μπορεί ν’ αποθαρρυνθή ή να εξαναγκασθή να χρησιμοποιήση κάποια άλλη ομιλία, με την οποία έχει δυσκολία. Μάλλον, η λογικότης θα κάμη τη συμβουλή σας, αν είσθε ο διδάσκαλος, ενθαρρυντική και εποικοδομητική. Δώστε βοήθεια στο άτομο. Αν μπορήτε να βοηθήσετε το άτομο να μάθη και να χρησιμοποιή άλλες ομιλίες, αυτό, φυσικά, πρέπει να θεωρήται επιθυμητό και θα επιφέρη πρόοδο στη διακονία του. Έτσι ακολουθείτε τη συμβουλή της Γραφής: «Δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού.» (Φιλιππησ. 1:10) Μας λέγεται ότι είναι σπουδαίο να δοκιμάζωμε το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο θέλημα του Θεού. Ο Θεός θεωρεί σπουδαίο το να τηρούμεθα χωριστοί από τον κόσμο, να κρατούμε ακεραιότητα και να κηρύττωμε και διδάσκωμε τα αγαθά νέα. Αν βοηθούμε ο ένας τον άλλον να επιτελούμε αυτά τα πράγματα, κάνομε καλά.

17. Αν και δεν πρέπει να είμεθα απαιτητικοί από τους άλλους, τι πρέπει, ωστόσο, να προσπαθούμε να κάμωμε;

¹⁷ Εξ άλλου, ο καθένας πρέπει να είναι λογικός στη συμμόρφωσι προς τις οδηγίες εκτελέσεως του έργου, υπηρετώντας σε αρμονία με τους διακόνους του Θεού σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να χρειάζεται να κάμη μια αλλαγή στις μεθόδους του κηρύγματός του. Μπορεί να βρίσκη ότι δεν διδάσκει πράγματι αποτελεσματικά. Μπορεί να κατευθύνη την προσοχή στον εαυτό του μάλλον παρά στην αλήθεια ή στην εκκλησία, δείχνοντας σε άτομα την ανάγκη να ενωθούν με άλλους ομοίας πίστεως. Πρέπει να σκέπτεται για το παράδειγμα που δίνει στους άλλους. Η λογικότης θα τον βοηθήση να δη ότι τα όσα εκπαιδευόμεθα να πράττουμε τώρα μας προετοιμάζουν για το μέλλον και θα μας στήσουν σε καλή θέσι αργότερα καθώς θα αντιμετωπίζωμε νέες συνθήκες και ευθύνες.

18. Πώς θα αντιδράση το λογικό άτομο όταν διορθώνεται για ένα λάθος;

¹⁸ Μια ειδικά ζωτική περίπτωσις για να λογικευώμεθα είναι όταν εγείρεται ένα ζήτημα ή μια αμφισβήτησις. Σε τέτοιες περιστάσεις πρέπει να επιδεικνύη κανείς λογικότητα και πραότητα. Ίσως εκάματε ένα λάθος. Είναι λογικό και συντελεί σε ειρήνη και στη δική σας ευεξία το να είσθε έτοιμος ν’ ακούσετε, ν’ αλλάξετε την άποψί σας ή την πορεία της ενεργείας σας, όταν παρέχεται απόδειξις. Ταπεινοσύνη διανοίας και καρδιάς θα σας παρακινήση να είσθε έτοιμος να λογικευθήτε μάλλον παρά να είσθε πείσμων ή ισχυρογνώμων. Αν είσθε λογικός, δεν θα οργισθήτε ούτε θ’ αποθαρρυνθήτε, στενοχωρούμενος μήπως «χάσετε την αξιοπρέπειά σας» όταν σας γίνη διόρθωσις. Θα δώσετε προσοχή στη συμβουλή της Γραφής: «Λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή . . . Έχετε προς αλλήλους το αυτό φρόνημα· μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς· μη φαντάζεσθε εαυτούς φρονίμους.» Η λογικότης θα σας κάμη ευγνώμονας για το ότι υπάρχει κάποιος να σας διορθώση προτού το λάθος αυξήση σε μεγαλύτερες αναλογίες.—Ρωμ. 12:3, 16.

19. Τι θα κρατή στο νου το λογικό άτομο όταν διορθώνη ένα άλλο;

¹⁹ Ίσως η θέσις αντιστρέφεται και διορθώνετε σεις ένα άλλο άτομο. Τότε η λογικότης θα σας κάμη να ενθυμήσθε τη σοφή νουθεσία: «Να μη φρονήτε υπέρ ό,τι είναι γεγραμμένον, δια να μη επαίρησθε είς υπέρ του ενός κατά του άλλου. Διότι τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (1 Κορ. 4:6, 7) Θα κάμετε τη διόρθωσι με αγάπη και πραότητα, «προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»—Γαλ. 6:1· Τίτον 3:2.

ΛΟΓΙΚΟΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

20. Πώς η λογικότης θα μας κάμη πιο υποβοηθητικούς διακόνους σ’ εκείνους που προσπαθούμε να διδάξωμε;

²⁰ Υπάρχουν μήπως και άλλοι ακόμη, έναντι των οποίων πρέπει να δείχνωμε λογικότητα; Ναι. Η Γραφική νουθεσία είναι: «Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους.» (Φιλιππησ. 4:5) Στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, όταν επανεπισκέπτεται κανείς ενδιαφερόμενα άτομα, όταν διεξάγη Γραφικές μελέτες, καθώς διδάσκει, πρέπει να λογικεύεται με μεγάλη υπομονή και να είναι ικανός να θέση τον εαυτό του στη θέσι του άλλου ατόμου. Μπορεί τότε να βοηθήση το άτομο επειδή γνωρίζει γιατί ωρισμένα σημεία είναι δύσκολο να τα συλλάβη το άτομο αυτό. Θα αναγνωρίση καλής θελήσεως άτομα που αυτός διδάσκει ως ποίμνιον του Κυρίου, τα οποία ο Ιησούς περιέγραψε ως «όχλους», οι οποίοι «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα». Θα κατανοήση ότι τέτοια άτομα υπέστησαν σύγχυσι από ψευδείς διδασκαλίες και από έλλειψι γνώσεως του λόγου του Θεού. Θα εκδηλώση αγάπη και φιλοξενία, δείχνοντας συμπάθεια, φιλαλληλία, καθώς περιέγραψε ο Παύλος: «Την φιλοξενίαν ακολουθούντες. Χαίρετε μετά χαιρόντων, και κλαίετε μετά κλαιόντων.»—Ματθ. 9:36· Ρωμ. 12:13, 15.

21. Τι κάνει για τον διδασκόμενον η διδασκαλία με λογικότητα;

²¹ Οποιοσδήποτε διδάσκει με λογικότητα παρέχει βάσι για να γίνουν άλλοι λογικοί έναντι του λόγου του Θεού, διότι προσαρμόζεται στη Βιβλική περιγραφή ενός αληθινού διακόνου: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν, και να ανανήψωσιν από της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου.»—2 Τιμ. 2:24-26.

22. Σε ποιο βαθμό πρέπει να εξασκήται λογικότης έναντι των απίστων μελών της οικογενείας μας;

²² Μερικές φορές η πιο μεγάλη δοκιμασία της λογικότητός μας είναι όταν μέλη της οικογενείας μας είναι άπιστα. Σε τέτοια περίπτωση, δεν πρέπει να δίδεται ολιγώτερη αγάπη και φιλάγαθος στοχασμός σ’ εκείνους που είναι κοντά μας με σαρκικούς δεσμούς και είναι αγαπητοί σ’ ημάς, αλλ’ από κάποιες απόψεις περισσότερος στοχασμός και ασφαλώς περισσότερη λογικότης απαιτείται. Πρέπει να διατίθεται χρόνος μαζί τους. Μια σοβαρή ευθύνη απέναντί των μας βαρύνει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εξασκηθή λογικότης για την κατάρτισι ενός ισορροπημένου προγράμματος χρόνου και ευθυνών με σκοπό να δοθή προσοχή στην πνευματική ευημερία της οικογενείας μας καθώς και στη δημοσία μας διακονία.

23. Ποια διάθεσι πρέπει να έχουν οι Χριστιανοί όταν διώκωνται και συναντούν εναντίωσι, και ποια συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθούν;

²³ Ίσως οι πιο πλούσιες αμοιβές εκδηλώσεως λογικότητος θα βρεθούν στον υποφέρωμε αντίξοες συνθήκες, εναντίωσι και διωγμό, ή όταν κηρύττωμε σε χώρες όπου υπάρχει επίσημη δυσμένεια προς το διακονικό μας έργο της διδασκαλίας των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ο διάκονος, αν είναι λογικός, θα κατανοήση γιατί επέρχονται οι διωγμοί, θα έχη τη θετική, αισιόδοξη άποψι. Θα έχη κατανοήσει ότι τέτοια πράγματα πρέπει να αναμένωνται από τον Χριστιανό. Είναι προς εκπλήρωσιν προφητείας. Οφείλεται συχνά σε κακές πληροφορίες των διωκτών. Έτσι, βλέποντας λογικά τα πράγματα και κατανοώντας ότι αυτοί είναι παραπλανημένοι, δεν θα είναι εκδικητικός ή μνησίκακος εναντίον των διωκτών του. Θα θυμάται ότι ο Διάβολος είναι εκείνος που πραγματικά τυφλώνει τους ανθρώπους ως προς το φως των αγαθών νέων. Επομένως, η πάλη του Χριστιανού δεν είναι εναντίον ανθρώπων και τα όπλα του δεν είναι τα όπλα των ανθρώπων: εκδικητικότης, τραχύτης, ύβρις και σαρκικά όπλα. (2 Κορ. 4:4· 10:4, 5· Εφεσ. 6:11, 12) Ο Χριστιανός θα λογικευθή επάνω στη Γραφικώς συνιστώμενη πορεία ενεργείας που περιγράφεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:14, 17-21 (ΜΝΚ): «Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς· ευλογείτε, και μη καταράσθε. Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού· προνοείτε τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων. Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων. Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον, “Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά.” Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν· εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο, θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.»

24. Πώς μπορούμε να νικήσωμε το κακό με το αγαθό;

²⁴ Μην αφήνετε το κακό να σας κάμη φιλονείκους, στρυφνούς και αηδιασμένους. Μάλλον, νικάτε το κακό με το αγαθό, ακόμη και όταν απόκειται στη δύναμί σας να ανταποδώσετε κακό. Ο Ελισσαιέ ο προφήτης έδωσε ένα παράδειγμα τούτου, όταν ένας όμιλος Συρίων είχε έλθει για να τον συλλάβη αιχμάλωτον και ο Ιεχωβά για να τον προστατεύση τους επάταξε με προσωρινή τυφλότητα. Ο βασιλεύς του Ισραήλ θέλησε να φονεύση αυτούς τους Συρίους επί τόπου, αλλ’ ο Ελισσαιέ τον διώρθωσε, λέγοντας: «Μη πάταξης· ήθελες πατάξει εκείνους, τους οποίους ηχμαλώτευσας δια της ρομφαίας σου και δια του τόξου σου; θες άρτον και ύδωρ έμπροσθεν αυτών, και ας φάγωσι, και ας πίωσι, και ας απέλθωσι προς τον κύριον αυτών.» Αυτό επετέλεσε περισσότερα από ό,τι θα έκανε η ανταπόδοσις κακού, διότι το θείο υπόμνημα προσθέτει: «Και δεν ήλθον πλέον τα τάγματα της Συρίας εις την γην του Ισραήλ.»—2 Βασ. 6:14-23.

25. Τι μπορούμε να κάμωμε τώρα για να μπορούμε ν’ ακολουθήσωμε πλήρως τη νουθεσία της 1 Πέτρου 3:15 και με ποια ελπίδα;

²⁵ Μερικές φορές, αντί να σας τεθή μια φιλάγαθη, ερευνητική ερώτησις από ένα άτομο καλής θελήσεως, μπορεί μάλλον ν’ αντιμετωπίσετε μια τραχεία απαίτησι από έναν που βρίσκεται σε μια επίσημη θέσι. Ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είσθε «πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Είναι σε αρμονία με την υγιά λογίκευσι το να ετοιμαζώμεθα από πριν για τέτοια πράγματα με μελέτη του λόγου του Θεού ΤΩΡΑ και με δραστηριότητα στην υπηρεσία του σε αρμονία με αυτήν. Τώρα είναι ο λογικός καιρός να ενεργήσωμε. Η Γραφή δείχνει ότι ο Σατανάς ή Διάβολος θα κάμη την τελική του επίθεσι εναντίον του λαού του Θεού στο προσεχές μέλλον. Η λογικότης μάς πείθει ότι δεν μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε τα πράγματα του κόσμου τούτου στο πλήρες τώρα. Είναι καιρός πολέμου για τους Χριστιανούς. Η σκηνή του κόσμου τούτου αλλάσσει. Έχομε την ένδοξη ελπίδα του νέου κόσμου μπροστά μας. Εν όψει του κόσμου αυτού και της εγγύτητός του, τα λόγια του αποστόλου εφαρμόζονται περισσότερο παρά ποτέ: «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.»—Ρωμ. 12:12· 1 Κορ. 7:29-31.

26. Πώς η λογικότης από μέρους ενός Χριστιανού θα έχη αποτέλεσμα να φέρη ειρήνη στην εκκλησία;

²⁶ Συνεπώς, η λογικότης θα φέρη ειρήνη, όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά—εκείνο που είναι σπουδαιότερο—στη Χριστιανική εκκλησία. Οι ενέργειές μας επηρεάζουν την εκκλησία λόγω της στενής σχέσεως που περιγράφεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:4, 5: «Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον· ούτω και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων.» Η λογικότης βοηθεί την εκκλησία να διατηρήση την τελεία ειρήνη και ενότητα που περιγράφεται στην 1 Κορινθίους 1:10: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, «και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»—1 Κορ. 12:26.

27. Από ποιες απόψεις φέρνει ειρήνη η λογικότης;

²⁷ Η λογικότης καταλήγει σε ειρήνη διανοίας, ειρήνη με τον Θεό, ειρήνη με τους πλησίον μας, ειρήνη στη διακονία μας και ειρήνη μ’ εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί πιστοί, καθ’ όσον εξαρτάται από μας· όπως διατάσσει η Γραφή: «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.»—Ρωμ. 12:18.

28. Ποιον προσπαθούν να ευαρεστήσουν οι Χριστιανοί, και με ποιες προσδοκίες εν όψει;

²⁸ Ο Ιεχωβά Θεός είναι Εκείνος τον οποίον οι Χριστιανοί προσπαθούν να ευαρεστούν. Στις Παροιμίες 16:7 (ΜΝΚ) εκτίθεται η αρχή: «Όταν ο Ιεχωβά αρέσκηται εις τας οδούς του ανθρώπου, και τους εχθρούς αυτού ειρηνεύει μετ’ αυτού.» Με το ν’ ακολουθούμε την οδόν του Ιεχωβά με τη λογική μας δύναμι θα νικήσωμε το κακόν. Τι θα μπορούσαμε να έχωμε τότε παρά αγαθόν; Η λογικότης αποτελεί μέρος της άνωθεν σοφίας. Κατευθυνόμενη από τον λόγον του Θεού, θα μας οδηγήση στην ευτυχή κατάστασι που ο Παύλος επιθυμούσε για τους Χριστιανούς όταν έλεγε: «Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε, τελειοποιείσθε, παραμυθείσθε, φρονείτε το αυτό, ειρηνεύετε· και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»—2 Κορ. 13:11 · Ιακ. 3:17.

Κάμετε εις Εαυτούς Φίλους

«Και εγώ σας λέγω, Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψη.»—Λουκ. 16:9, ΜΝΚ, Κριτ. Έκδ. Κειμένου.

 1. Πού μπορεί κανείς να εύρη την αξιόπιστη συμβουλή για την απόκτησι φίλων, και με ποιο αποτέλεσμα;

Η ΑΓΙΑ Γραφή είναι το μόνο Βιβλίο που λέγει στους ανθρώπους πώς να κάμουν φίλους του ορθού είδους και πώς να τους κρατήσουν. Κοσμικά βιβλία σε σημαντικούς αριθμούς προσέφεραν συμβουλή για το πώς να κάμωμε φίλους· αλλά η συμβουλή των βιβλίων αυτών για την απόκτησι φίλων δεν εβοήθησε τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν την ευτυχία που ζητούν. Μόνο πηγαίνοντας στο Βιβλίο που είναι η Αυθεντία για την απόκτησι φίλων μπορούμε να βρούμε τη γνησία ευτυχία που προέρχεται από το να έχωμε το ορθό είδος φίλων.

 2. Τι είπε ο Ιησούς για τη φιλία, και ποια οφέλη προκύπτουν από το παράδειγμα που έδωσε;

² Αφού εκείνος, που είπε: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους», δεν ήταν κανείς άλλος εκτός από τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτό είναι ένα ζωτικό ζήτημα. Κατάλληλα ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος έδωσε το παράδειγμα της φιλίας: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.» (Ιωάν. 15:13) Καταθέτοντας την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως απολυτρωτική θυσία προς όφελος όλων των ανθρώπων που υπακούουν σ’ αυτόν, ο Ιησούς κατέστησε δυνατόν για τα άτομα αυτά να έλθουν σε φιλική κατάστασι με τον ουράνιο Πατέρα του, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. Ο Ιησούς απέδειξε την πιστή του φιλία στον Ιεχωβά Θεό καταθέτοντας έτσι τη ζωή του και απέδειξε, επίσης, τη φιλία του προς όλους εκείνους που έχουν την ίδια πιστή αφοσίωσι στον ουράνιο Πατέρα του.

 3, 4. (α) Ποιες ιδιότητες χρειάζονται σ’ έναν αληθινό φίλο, και σε τι απέτυχε ο Ιούδας; (β) Ποιο παράδειγμα δείχνει ότι υπάρχει φίλος «προσκεκολλημένος στενώτερα από αδελφόν»; Πώς γίνεται αυτό;

³ Ποιος είναι ένας πραγματικός φίλος; Από το παράδειγμα του Ιησού βλέπομε ότι ένας φίλος πρέπει να είναι πιστός, ότι δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψη να υπονομεύση αυτή την πιστότητα ιδιοτέλεια και απληστία. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είναι ένας που επέτρεψε να υπονομεύση την πιστότητά του η απληστία. Όταν αντιμετώπισε την ευκαιρία να κάμη χρήματα, εστράφη εναντίον του πιο καλού του φίλου, του Κυρίου Ιησού, προδίδοντάς τον και παραδίδοντάς τον στα χέρια των εχθρών του αντί τριάντα αργυρίων και κάνοντάς το αυτό με μια υποκριτική πράξι φιλίας: «Και ευθύς πλησιάσας προς τον Ιησούν, είπε, Χαίρε, Ραββί· και κατεφίλησεν αυτόν. . . . Τότε προσελθόντες, επέβαλον τας χείρας επί τον Ιησούν, και επίασαν αυτόν.» (Ματθ. 26:49, 50) Τι ψευδής φίλος! Η φιλαργυρία του τον απεχώρισε από τον πιο καλό του φίλο και έθεσε τον Ιησού στα χέρια εκείνων που ήθελαν να επιφέρουν τον θάνατό του. Όπως ακριβώς διακηρύττει η Γραφή: «Υπάρχουν σύντροφοι διατεθειμένοι να συντρίψουν ο είς τον άλλον, αλλά υπάρχει φίλος προσκεκολλημένος στενώτερα από αδελφόν.»—Παροιμ. 18:24, ΜΝΚ.

⁴ Ένας πραγματικός φίλος, λοιπόν, προσκολλάται στενώτερα από αδελφόν και είναι σταθερός στην πιστότητά του και στη φιλία του. Δεν είναι θερμός και φιλικός τη μια μέρα και ψυχρός και αποτραβηγμένος την επομένη· καθώς λέγουν οι Παροιμίες 17:17 (ΜΝΚ): «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και είναι αδελφός όστις γεννάται δια καιρόν ανάγκης.» Ένας αληθινός φίλος έρχεται προς βοήθειαν του συντρόφου του που βρίσκεται σε ανάγκη. Από αυτή την άποψι μπορούμε να μάθωμε πολλά για τη φιλία από το παράδειγμα του Ιωνάθαν και του Δαβίδ. Οι ιδιότητες εκείνες της αγάπης, της πιστότητος και της ανιδιοτελείας και άλλες που αποτελούν την αληθινή φιλία βρίσκονται όλες σ’ αυτό το έξοχο παράδειγμα: «Η ψυχή του Ιωνάθαν συνεδέθη μετά της ψυχής του Δαβίδ, και ηγάπησεν αυτόν ο Ιωνάθαν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Τότε ο Ιωνάθαν έκαμε συνθήκην μετά του Δαβίδ· διότι ηγάπα αυτόν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Και εκδυθείς ο Ιωνάθαν το επένδυμα το εφ’ εαυτόν, έδωκεν αυτό εις τον Δαβίδ, και την στολήν αυτού, έως και αυτό το ξίφος αυτού, και το τόξον αυτού, και την ζώνην αυτού.» (1 Σαμ. 18:1, 3, 4) Αργότερα, μετά τον θάνατο του Ιωνάθαν στη μάχη του Όρους Γελβουέ, ο Δαβίδ εθρήνησε βαθιά την απώλεια του φίλου του και είπε: «Περίλυπος είμαι δια σε, αδελφέ μου Ιωνάθαν· προσφιλέστατος εστάθης εις εμέ· η προς εμέ αγάπη σου ήτο εξαίσιος· υπερέβαινε την αγάπην των γυναικών.» (2 Σαμ. 1:26) Από το παράδειγμα αυτό είναι σαφές ότι «υπάρχει φίλος προσκεκολλημένος στενώτερα από αδελφόν.»

 5, 6. Ποιο πρέπει να είναι το υποκείμενο θεμέλιο για κάθε αξιόπιστη φιλία, και ποια παραδείγματα το δείχνουν αυτό;

⁵ Αλλά, τώρα, τι έκαμε δυνατή μια τέτοια έξοχη φιλία; Από κοινού αγάπη και αφοσίωσις και πιστότης στον Ιεχωβά Θεό! Συνεπώς, έχει λεχθή: «Καμμιά φιλία σε ειδωλολατρικό έδαφος δεν μπορεί να συγκριθή με τις ιδιότητες που εξεδηλώθησαν από τον Ιωνάθαν και τον Δαβίδ: ‘το καλύτερο που έχουν να δείξουν η Ελλάς και η Ρώμη σε φιλίες, ωχριά μπροστά στις ιδιότητες αυτές’.»a Η ανιδιοτέλεια και η πιστότης που εξεδηλώθησαν από τον Ιωνάθαν επήγαζαν από το ότι έθετε τον Ιεχωβά Θεό και το θέλημά Του πρώτα. Επειδή ήταν γυιός του Σαούλ, ο Ιωνάθαν ήταν στη γραμμή για τη βασιλεία. Όταν, όμως, ο Ιεχωβά απεμάκρυνε την εύνοιά του από τον Βασιλέα Σαούλ και την έθεσε στον Δαβίδ, παρερχόμενος τον Ιωνάθαν, τον φυσικό κληρονόμο του θρόνου, ο Ιωνάθαν δεν εμίσησε τον Δαβίδ, θεωρώντας τον ως αντίπαλο για εξόντωσι, όπως έκαμε ο Σαούλ. Αλλά, αναγνωρίζοντας ότι η εύνοια του Ιεχωβά ήταν στον Δαβίδ, ο Ιωνάθαν υπετάχθη θεοκρατικά στη θεία διάταξι. Μόνο με το να δώσουν πρώτα στον Ιεχωβά Θεό την πιστότητά των και ο Δαβίδ και ο Ιωνάθαν, κατέστη δυνατή η θαυμαστή των φιλία. Είναι αληθές, λοιπόν: Χωρίς, αυτή την πρωτίστη αγάπη και πιστότητα προς τον Ιεχωβά Θεό, το θεμέλιο για οποιαδήποτε ανθρώπινη φιλία κείται σε αμμώδες έδαφος.

⁶ Ο Δαβίδ έλαβε, επίσης, πείρα ψευδών φίλων. Ο Αχιτόφελ, ο πανούργος σύμβουλος του Δαβίδ, ήταν μεταξύ εκείνων των συντρόφων, που είναι, «διατεθειμένοι να συντρίψουν ο είς τον άλλον». (2 Σαμ. 15:12· Ψαλμ. 41:9· 55:12-14) Οι φίλοι εκείνοι του Δαβίδ, που έγιναν άπιστοι, έχασαν την αγάπη των και την αποκλειστική αφοσίωσί των στον Ιεχωβά, τον πραγματικό Βασιλέα του Ισραήλ. Εξ άλλου, η Ρουθ η Μωαβίτις, επειδή είχε αυτές ακριβώς τις ιδιότητες, εξεδήλωσε πιστή φιλία για τη Ναομί. «Η δε Ρουθ επροσκολλήθη εις αυτήν.» (Ρουθ 1:14) Απαρέγκλιτη αφοσίωσις στον Ιεχωβά Θεό πρέπει να είναι το υποκείμενο θεμέλιο για κάθε διαρκή και αξιόπιστη φιλία.

ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΦΙΛΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

 7. (α) Τι πρέπει να μπορή να κάμη το ορθό είδος φίλου; (β) Ποιο λάθος όσον αφορά τη φιλία έκαμε ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ, και με ποιες συνέπειες;

⁷ Το ορθό είδος φίλου, λοιπόν, πρέπει να είναι εκείνο που ενθαρρύνει τον Χριστιανό να είναι πιστός στον Ύψιστο Θεό. Μόνο όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά μπορούν να το πράξουν αυτό. Ας μάθωμε ένα μάθημα από το λάθος που έκαμε ο Ιωσαφάτ, ο βασιλεύς του Ιούδα. Ο βασιλεύς αυτός, στον οποίον ο Ιεχωβά είχε δώσει τη φιλία του, έκαμε το λάθος να συνδεθή μ’ έναν που δεν ήταν φίλος του Θεού, τον βασιλέα του Ισραήλ, Αχαάβ. Ο ασεβής αυτός βασιλεύς εζήτησε από τον Ιωσαφάτ να ενωθή μαζί του σε μια εκστρατεία για την ανάκτησι της Ραμώθ-γαλαάδ. Ο Ιωσαφάτ συνεφώνησε. Μολονότι οι προφήται του Βάαλ προέλεγαν επιτυχία για την εκστρατεία, ο Μιχαΐας, ο μόνος προφήτης του Ιεχωβά που μπορούσαν να έχουν, προείπε τον θάνατο του Αχαάβ. Πηγαίνοντας στη μάχη, ο Αχαάβ μετημφιέσθη· αλλά είχε προτείνει να ενδυθή τη βασιλική του στολή ο βασιλεύς του Ιούδα και έτσι να γίνη στόχος για κάθε βέλος. Στην έντασι της μάχης ο Ιωσαφάτ, βασιλικά ντυμένος, αντελήφθη ότι κάθε πολεμιστής της Συρίας είχε στραφή εναντίον του, νομίζοντας ότι ήταν ο βασιλεύς του Ισραήλ. «Αλλ’ ο Ιωσαφάτ ανεβόησε, και εβοήθησεν αυτόν ο Ιεχωβά· και απέστρεψεν αυτούς ο Θεός απ’ αυτού.» (2 Χρον. 18:31, ΜΝΚ) Επαληθεύοντας τους λόγους του προφήτου του Ιεχωβά, ο Αχαάβ υπέστη την καταδίκη του, διότι κάποιος άνθρωπος, τοξεύοντας ασκόπως, έρριξε ένα βέλος στον βασιλέα του Ισραήλ, έτσι ώστε απέθανε. Όταν ο βασιλεύς του Ιούδα επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, ο Ιηού, ο υιός του Ανανί, ο βλέπων, είπε στον Βασιλέα Ιωσαφάτ: «Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; δια τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε.»—2 Χρον. 19:2, ΜΝΚ.

 8, 9. Πώς μπορεί να ωφεληθή ο Χριστιανός από το λάθος του Ιωσαφάτ, και γιατί πρέπει από τις κακές φιλίες να προκύψη η δυσμένεια του Θεού προς ένα άτομο;

⁸ Ο Ιωσαφάτ έκαμε ένα σοβαρό λάθος, καλλιεργώντας φιλία και παρέχοντας βοήθεια σ’ έναν που μισούσε τον Ιεχωβά Θεό. Ο Χριστιανός, εκλέγοντας φίλους, θα κάμη καλά να κρατή στο νου εκείνα τα λόγια του προφήτου: «Τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς;» Πόσο πρέπει να φυλάγεται ο δούλος του Θεού από ακατάλληλες φιλίες! Το αν θα λάβωμε την εύνοια του Θεού ή θα υποστούμε την αγανάκτησί του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το είδος της φιλίας που διαμορφώνομε. Δεν πρέπει να μας εκπλήξη ότι ο Ύψιστος Θεός θεωρεί ένοχον οποιονδήποτε από τους δούλους του, που συναναστρέφεται άτομα τα οποία αυτός δεν επιδοκιμάζει. Δεν μπορούμε να συναναστρεφώμεθα άτομα που δεν επιδοκιμάζει ο Θεός και ν’ αποκτήσωμε τη φιλία του.

⁹ Η επιρροή κακών φίλων, που διαφθείρει, είναι κάτι που απομακρύνει ένα άτομο από την επικράτεια της αξιοπιστίας, διότι είναι κάτι που αναπόφευκτα θα παραγάγη ενάντια αποτελέσματα: «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός· ο δε σύντροφος των αφρόνων θέλει απολεσθή.» (Παροιμ. 13:20) Αν δεν υπήρχε η επέμβασις του Θεού, η πολιτεία του Ιωσαφάτ με τον άφρονα Αχαάβ θα του είχε πιθανώς στοιχίσει τη ζωή του.

10. Ποιο παράδειγμα έδωσε ο Δαβίδ για τον δούλον του Θεού;

¹⁰ Εκτός του ότι μπορούμε να ωφεληθούμε από το λάθος που έκαμε ο Ιωσαφάτ, μπορούμε επίσης να διδαχθούμε από το καλό παράδειγμα που έδωσε ο Δαβίδ, ο οποίος μπορούσε να πη: «Δεν εκάθισα μετά ανθρώπων ματαίων· και μετά υποκριτών δεν θέλω υπάγει. Εμίσησα την σύναξιν των πονηρευομένων, και μετά ασεβών δεν θέλω καθίσει. Θέλω νίψει εν αθωότητι τας χείρας μου, και θέλω περικυκλώσει το θυσιαστήριόν σου, ω Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 26:4-6, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ μιλεί ωσάν να ήταν στο βάθρον του μάρτυρος, δίδοντας μαρτυρία για την ιδιωτική του ζωή για να δείξη την αθωότητά του εν σχέσει με φιλίες. Διακηρύττει την αθωότητά του για συναναστροφή μ’ εκείνους που δεν αγαπούν τον Θεό και τις δίκαιες εντολές του. Είθε κάθε αληθινός λάτρης του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά να μπορή να βεβαιώση όμοια αθωότητα για τις φιλίες του!

ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΟΥΛΩΝ ΩΣ ΦΙΛΟΥ

11. (α) Εκτός από άτομα, από ποιες άλλες ακατάλληλες φιλίες πρέπει να φυλαγώμαστε; Πώς ο Ιησούς έθεσε το ορθό παράδειγμα; (β) Γιατί είναι μωρία για ένα Χριστιανό να κάνη τον κόσμο φίλο του;

¹¹ Πρέπει να είμεθα προσεκτικοί όχι μόνο στην εκλογή ατόμων ως φίλων, αλλά πρέπει επίσης να φυλαγώμαστε από ακατάλληλες φιλίες με ομάδες, συλλόγους και οργανώσεις που δεν μας ενθαρρύνουν στη λατρεία του Ιεχωβά, αλλά μάλλον προάγουν δουλεία στον Θεό του κόσμου τούτου, τον Σατανά ή Διάβολο. (2 Κορ. 4:4) Για τούτο ο Ιησούς Χριστός απέρριψε ένα δημοκρατικό σχέδιο να γίνη τοπικός πολιτικός άρχων. (Ιωάν. 6:15) Πράγματι, ο Ιησούς όχι μόνο απέρριψε τοπική βασιλεία αλλά και παγκόσμια βασιλεία στην οργάνωσι του Σατανά! Ο Διάβολος «δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν, Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.» (Ματθ. 4:8, 9) Ο Ιησούς απέρριψε όλες αυτές τις κοσμικές προσφορές, επειδή εκτιμούσε τη φιλία του Θεού επάνω απ’ όλα. Το να δεχθή την προσφορά του Διαβόλου θα έκανε τον Ιησούν εχθρόν του Θεού. Είναι σαν να ζητούμε την έχθρα του Ιεχωβά αν καλλιεργούμε φιλία με τον κόσμο. Ο θείος κανών είναι άκαμπτος: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι, έχθρα τον Θεού; όστις λοιπόν θέληση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Ο πονηρός αυτός κόσμος είναι καταδικασμένος σε καταστροφή κατά τον πόλεμο του Θεού, τον Αρμαγεδδώνα, και οι φίλοι του κόσμου τούτου θα παρέλθουν μαζί του. (1 Ιωάν. 2:15-17) Καθώς προείπε το προφητικό νικητήριο άσμα του Βαράκ και της Δεβόρρας: «Ούτω να απολεσθώσι πάντες οι εχθροί σου, ω Ιεχωβά! οι δε αγαπώντες αυτόν ας ήναι ως ο ήλιος ανατέλλων εν τη δόξη αυτού.»—Κριτ. 5:31, ΜΝΚ.

12, 13. (α) Γιατί ο πλούτος δεν είναι το είδος του φίλου που πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί; (β) Ποια εκλογή υπάρχει μεταξύ κυρίων δούλων, και γιατί ο Χριστιανός δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους;

¹² Ούτε είναι ο πλούτος («μαμωνάς») το είδος φίλου που οι Χριστιανοί πρέπει να κάμουν για τον εαυτό τους. Ο Ιησούς, όταν εξήταζε αυτό το ζήτημα του να κάμωμε, το ορθό είδος φίλων, είπε: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας.» Μολονότι ο πλούτος μπορεί να χρησιμοποιηθή για να βοηθήση να κάμωμε φίλους, ο πλούτος αυτός καθ’ εαυτόν δεν πρέπει να θεωρήται ως να είναι δήθεν ο μόνος φίλος του ανθρώπου, διότι, όπως εξήγησε ο Ιησούς: «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά.»—Λουκ. 16:9, 13.

¹³ Ο Ιησούς έτσι εξέθεσε ένα θεμελιώδη κανόνα: Κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους. Οι δύο κύριοι, εννοείται εδώ, βρίσκονται σε αντίθεσι ο ένας με τον άλλον· ο ένας είναι αγαθός και ο άλλος κακός. Ο Ιησούς έδειξε ότι αν ένα άτομο είναι προσκολλημένο στον ένα απ’ αυτούς, θα καταφρονή τον άλλον, αγαπώντας τον ένα και μισώντας τον άλλον. Η αντίθεσις μεταξύ των αρχόντων είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορεί κανείς να είναι δούλος και των δύο. Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο πρώτιστος Κύριος δούλων· είναι ο πρώτιστος ιδιοκτήτης όλων των πλασμάτων δικαιωματικά, διότι είναι ο Δημιουργός των. Και αν θέλωμε να είμεθα φίλοι του, πρέπει πιστά να τον υπηρετούμε, δίνοντάς του την αποκλειστική μας αφωσίωσι, αφιερώνοντας τη ζωή μας σ’ αυτόν και δίνοντας κάθε τι που έχομε στην υπηρεσία του, γινόμενοι ακόλουθοι του αγαπητού του Υιού Ιησού Χριστού. Περαιτέρω, ο Ιεχωβά δεν επιτρέπει οι δούλοι του να τον υπηρετούν μέρος που χρόνου των και να υπηρετούν τον μισητόν εχθρό του το άλλο μέρος του χρόνου των. Ο Ιησούς το εξέφρασε αυτό με τον εξής τρόπο στην εκκλησία της Λαοδικείας: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός· ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.» (Αποκάλ. 3:15, 16) Εκείνους που δεν είναι ούτε ζεστοί ούτε ψυχροί τους εξεμεί ο Κύριος, τους απορρίπτει με αηδία. Έτσι ο Χριστιανός, ζητώντας τη φιλία του Θεού και του Υιού του, δεν μπορεί να είναι διηρημένος στην καρδιά μεταξύ του Ιεχωβά και του αντιθέτου κυρίου, του Σατανά ή Διαβόλου, του ‘θεού του αιώνος τούτου’.

14. (α) Ως προς τη φιλία, σε τι απέτυχε ο πλούσιος νεαρός άρχων; (β) Γιατί είναι πολύ σπουδαία η κατάλληλη χρήσις του πλούτου;

¹⁴ Ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι εκείνος που επιθυμεί φιλία με τον Θεό δεν μπορεί να είναι δούλος του κοσμικού πλούτου ή μαμωνά και έτσι να γίνεται δούλος του αδίκου κυρίου δούλων. Δεν πρέπει να είμεθα σαν τον πλούσιον νεαρόν άρχοντα, ο οποίος, αν και ήθελε να είναι φίλος του Θεού, δεν ήθελε να παραιτηθή από δουλικούς δεσμούς με αυτόν τον κόσμο. Ο Ιησούς τού είπε να πωλήση όσα είχε και να τα δώση στους πτωχούς του Ιεχωβά Θεού, και «θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ· και ελθέ ακολουθεί μοι». (Ματθ. 19:21) Λέγοντας τούτο στον νεαρόν άρχοντα, ο Ιησούς εφήρμοζε τον κανόνα: Κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους. Αποκλειστική αφοσίωσις στον Ιεχωβά Θεό ήταν το ζήτημα. Θα έδινε ο πλούσιος άρχων στον Ιεχωβά ό,τι του ανήκε, ή θα προτιμούσε δουλεία στον μαμωνά; Έλαβε την εσφαλμένη απόφασι και απέτυχε ν’ αποκτήση τον θησαυρό τού να είναι φίλος του Θεού. Ο πλούτος είναι χρήσιμος, και η ορθή χρήσις του, όπως δείχνει ο Ιησούς, είναι για να κάμωμε φίλους τον Θεό και τον Υιό του. Γνωρίζοντας τούτο, ο δούλος του Θεού δεν θ’ αφήση ποτέ τον πλούτο να γίνη κύριός του, αλλά θα κυριαρχή επάνω του και θα τον χρησιμοποιή στη διακονία του Ιεχωβά Θεού. Αλλιώς, αν ο πλούτος κυριαρχήση επάνω μας λόγω του ότι τον εκάμαμε φίλο μας, μπαίνομε σε μια κατάστασι έχθρας με τον Ιεχωβά Θεό, διότι εγίναμε φίλοι του κόσμου τούτου και δούλοι του μισητού εχθρού του Θεού, του θεού του κόσμου τούτου.

15. (α) Ποιοι είναι οι κατάλληλοι φίλοι που πρέπει να κάμωμε, και γιατί δεν συνδέεται μίσος με το να είμεθα δούλοι των; (β) Πώς απέδειξε ο Ιησούς τη φιλία του για κείνους που υπακούουν σ’ αυτόν, και τι δεν ακυρούται με τούτο;

¹⁵ Οι κατάλληλοι φίλοι για κείνους, που αληθινά ζητούν αιώνια ζωή, είναι ο πρώτιστος Κύριος δούλων, ο Ιεχωβά Θεός, και ο Υιός του «τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων». (Εβρ. 1:2) Με το να γίνη κανείς δούλος του Θεού και του Ιησού Χριστού δεν έρχεται σε μια μισητή θέσι, μια θέσι στην οποία καταδυναστεύεται και καταπατείται και τηρείται σε άγνοια των σκοπών του κυρίου του. Όχι, αλλά με το να γίνωμε πιστά ευπειθείς δούλοι του Θεού και του Υιού του, γινόμεθα φίλοι των. Είναι εξυψωτικό το να συλλογιζώμεθα τα λόγια του Ιησού προς τους πιστούς ακολούθους του: «Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε, όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού· εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.» (Ιωάν. 15:14, 15) Ανόμοια προς τη συνήθη ψυχρή και τυπική σχέσι δούλου προς κύριον, εκείνοι που ακολουθούν τον Ιησούν, ενώ είναι δούλοι, είναι επίσης φίλοι του. Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε τη φιλία του παραδίδοντας την ψυχή του «υπέρ των φίλων αυτού». (Ιωάν. 15:13) Το τίμημα που επλήρωσε ο Ιησούς ήταν το πολύτιμο αίμα του· έτσι η φιλία αυτή δεν εκμηδενίζει το γεγονός ότι οι Χριστιανοί είναι δούλοι του Θεού και του Ιησού Χριστού. Αν επιθυμούν να διατηρήσουν τη φιλική των σχέσι δούλων προς κύριον, οι Χριστιανοί πρέπει να φυλαγώνται από το να κάμουν φιλικούς δεσμούς με αυτόν τον κόσμο και τον σατανικό του κύριον δούλων, τον Διάβολο. Κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους.

16. Ποια παραβολή ανέφερε ο Ιησούς για έναν οικιακόν οικονόμο, και ποιο σημείο ετόνισε ο Ιησούς;

¹⁶ Πώς μπορούμε να κάμωμε φίλους τον Ιεχωβά και τον Υιό του, και γιατί είναι επείγον να το πράξωμε αυτό τώρα; Στο βιβλίο του Λουκά, δέκατο έκτο κεφάλαιο, αναφέρεται ότι ο Ιησούς είπε μια παραβολή για έναν οικιακό δούλο, έναν οικονόμο που επρόκειτο να χάση την εργασία του και ο οποίος έδειξε πρακτική σοφία κάνοντας φίλους με τον μαμωνά. Ο οικονόμος στην παραβολή του Ιησού δεν ελάμβανε μισθό, όπως είναι η συνήθεια σήμερα. Όταν απεβλήθη από την εργασία του, θα έπρεπε να επαιτή ή να κάνη δουλοπρεπές έργο όπως το να σκάπτη. Επειδή δεν ήταν αρκετά δυνατός για το σκάψιμο και δεν ήθελε να επαιτή, ο οικονόμος ελάττωσε διάφορα χρέη που άνθρωποι ώφειλαν στον κύριό του. Όταν έχασε την εργασία του ως οικονόμου, είχε έτσι ανθρώπους που θα τον εδέχοντο ευμενώς στα σπίτια τους· διότι τους είχε κάμει φίλους μέσω του μαμωνά. Τώρα δεν θα εχρειάζετο να κερδίζη τα προς το ζην μ’ ένα μισητό τρόπο σκάβοντας ή μ’ ένα ταπεινωτικό τρόπο επαιτώντας. Απέβλεπε αισίως στο μέλλον, και ενήργησε με πρακτική σοφία χρησιμοποιώντας πλούτο ή υλικά αγαθά για να κάμη φίλους. Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, λέγει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ενεργούν με όμοια πρακτική σοφία: «Και εγώ σας λέγω, Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψη.»—Λουκ. 16:9, ΜΝΚ, Κριτ. Έκδ. Κειμένου.

17. (α) Τίνος κάτοχοι είναι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς Χριστός, και τι πολλοί άνθρωποι αστοχούν να σκεφθούν; (β) Σε αντίθεσι με την αβεβαιότητα του πλούτου και της ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο, ποια γνώσις όσον αφορά τις υποσχέσεις του Θεού πρέπει να μας υποκινήση να λάβωμε την πορεία της πρακτικής σοφίας;

¹⁷ Ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι οι μόνοι κάτοχοι «αιωνίων σκηνών». Θα λάβουν σ’ αυτάς τας «αιωνίους σκηνάς» μόνο τους φίλους των. Σ’ αυτή την εποχή και στον αιώνα που πολλά άτομα ανησυχούν πολύ και ενοχλούνται από έλλειψι στεγάσεως, από το υψηλό κόστος της στεγάσεως και τους υψηλούς φόρους επί των κατοικιών, είναι πιθανόν ότι πολύ λίγο θα σκεφθούν οι άνθρωποι το ζήτημα της εξασφαλίσεως για τον εαυτό τους αιωνίων σκηνών στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Ο κόσμος αυτός, όχι μόνο είναι ένας νέος κόσμος στον οποίο «δικαιοσύνη κατοικεί», αλλά και θα είναι ένας κόσμος για τον οποίο ο Θεός μάς βεβαιώνει: «Ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:4) Αυτό υπεσχέθη ο Θεός στον λόγο του. Το πιστεύετε; Οι λόγοι του Ιεχωβά ποτέ δεν αστοχούν, καθώς είπε ο Ιησούς του Ναυή στους Ισραηλίτας: «Γνωρίζετε εν όλη τη καρδία υμών, και εν όλη τη ψυχή υμών, ότι δεν διέπεσεν ουδέ είς εκ πάντων των αγαθών λόγων, τους οποίους Ιεχωβά ο Θεός σας ελάλησε δια σας· πάντες ετελέσθησαν εις εσάς, ουδέ είς εξ αυτών διέπεσε.» (Ιησ. Ναυή 23:14, ΜΝΚ) Έχοντας την ασφαλή υπόσχεσι του Θεού για ένα δίκαιο νέο κόσμο, γιατί, λοιπόν, να ζητούμε μόνιμες κατοικίες, στον παρόντα κόσμο; Αυτό θα ήταν μάταιο ακόμη και αν προσπαθούσαμε, διότι όχι μόνο μπορούν τα πλούτη να εκλείψουν σε μια νύχτα, αλλά και η ζωή μας είναι εξίσου αβέβαιη. Επομένως η πορεία της πρακτικής σοφίας είναι να χρησιμοποιήσωμε τα υλικά μας υπάρχοντα με τέτοιον τρόπο, ώστε να κάμωμε φίλους τον Οικοδόμον των πάντων και τον Ιησού Χριστό τον Υιό του, ο οποίος είπε στους ακολούθους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον.» (Ιωάν. 14:2) Όταν, λοιπόν, θα εκλείψη ο μαμωνάς, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι για μια στοργική υποδοχή στας «αιωνίους σκηνάς» του νέου κόσμου.

18. Γιατί το χρήμα δεν αγοράζει τα χαρίσματα του Θεού, και ποιοι μπορούν να είναι φίλοι του Θεού;

¹⁸ Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δωροδοκείται ή ότι μπορούμε να εξαγοράσωμε την οργή του Θεού; Όχι, καθόλου. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα ενόμισαν ότι θα μπορούσαν να αγοράσουν την εύνοια του Θεού ως τον βαθμό του να έχουν μεγάλη υπόληψι. Απέτυχαν να κατανοήσουν ότι το να δώσουν χρήματα για ν’ αγοράσουν κάτι για ιδιοτελή σκοπό δεν μπορούσε να είναι φιλική πράξις απέναντι του Θεού. Περαιτέρω, ο Σίμων, που κάποτε ασκούσε μαγικές τέχνες, ενόμισε ότι θα μπορούσε ν’ αγοράση τις εκδηλώσεις της ευνοίας του Θεού πληρώνοντας χρήματα. Βρήκε ότι το πράγμα ήταν διαφορετικό, καθώς του είπε ο Πέτρος: «Το αργύριόν σου ας ήναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται δια χρημάτων.» (Πράξ. 8:20) Όχι, το χρήμα δεν μπορεί ν’ αγοράση, τα χαρίσματα του Θεού· αν συνέβαινε αυτό, τότε οι πλούσιοι θα ήσαν σε πλεονεκτική θέσι και θα μπορούσαν να αγοράσουν πράγματα που επιφυλάσσονται για τον νέο κόσμο του Θεού. Αλλ’ ο Θεός δεν αγοράζεται με χρήμα· δεν είναι μεροληπτικός. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάμη φίλους τον Θεό και τον Υιό Του, ακόμη και αν τα υλικά του υπάρχοντα είναι ολιγοστά και ασήμαντα.

19. (α) Πώς μπορεί, λοιπόν, να χρησιμοποιηθή το χρήμα ή τα υλικά αγαθά, για να κερδίσωμε τη φιλία του Θεού; (β) Ποια είναι η κατάλληλη χρήσις των πόρων μας;

¹⁹ Πώς, λοιπόν, χρησιμοποιούμε τον πλούτο ή τα υλικά αγαθά για να κάμωμε φίλο τον Θεό; Όχι για να δωροδοκήσωμε τον Θεό, αλλά για να δοξάσωμε τον Θεό! Ο Θεός κατέχει ολόκληρο τον κόσμο, και «εμού είναι το αργυρίον, και εμού το χρυσίον», λέγει ο Ιεχωβά. «Εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων.» (Αγγαίος 2:8· Ψαλμ. 50:10) Δεν θα μπορούσαμε, επομένως, να πλουτίσωμε υλικώς τον Θεό, αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τους πόρους μας για να δοξάσωμε τον Θεό, πληροφορώντας άλλους για τους σκοπούς του, δίνοντας σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι και πιστή αγάπη. Όταν ενθαρρύνωμε άλλα άτομα να μελετούν τη Γραφή, όταν τους φέρνωμε βοηθήματα Γραφικής μελέτης, όταν μιλούμε μαζί τους και τα βοηθούμε να κατανοήσουν τους σκοπούς του Θεού και την υπόσχεσί του για ένα δίκαιο νέο κόσμο—χρησιμοποιούμε τους πόρους μας για να δοξάσωμε τον Θεό.

20. Γιατί είναι επείγον να κάμωμε φίλο τον Θεό τώρα, και με ποιους πρέπει να συνερχώμεθα;

²⁰ Χρησιμοποιώντας τους πόρους μας για να δοξάσωμε τον Θεό, αποταμιεύομε ουράνιο θησαυρό και κάνομε φίλους εκείνους του ποτέ δεν θα μας αφήσουν, ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψουν και που μπορούν να μας δώσουν το δώρο της αιωνίου ζωής υπό την βασιλεία των ουρανών. Αυτό το ζήτημα του να κάμωμε φίλους τον Θεό και τον Υιό του είναι επείγον επειδή ο κόσμος αυτός βρίσκεται τώρα στον «καιρόν του τέλους» του, και γρήγορα θα παρέλθη στον πόλεμο του Θεού, στον Αρμαγεδδώνα. Τώρα είναι ο καιρός να δείξωμε ότι είμεθα φιλικά διατεθειμένοι προς τον Θεό. Τώρα είναι ο καιρός να λάβωμε όλη τη βοήθεια που μπορούμε για να κερδίσωμε τη φιλία του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται να συνερχώμεθα τακτικά μ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ αυτόν, εκείνους που ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε «φίλους μου». (Λουκ. 12:4) Χιλιάδες άτομα, με το να συνέρχωνται τακτικά με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, μαθαίνουν την πορεία που πρέπει να λάβουν για να κάμουν φίλους για τον εαυτό τους ‘εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να τους δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψη’.—Λουκ. 16:9.

[Υποσημειώσεις]

Αποδεικνυόμενοι Φίλοι του Θεού

«Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου; Τις θα κατοικήση εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών αμέμπτως, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού.»—Ψαλμ. 15:1, 2, ΜΝΚ.

 1. Πώς η Γραφή περιγράφει τον νέο κόσμο του Θεού, και ποιες απαιτήσεις πρέπει να μας ενδιαφέρουν;

ΚΑΝΕΙΣ δεν θ’ αποκτήση είσοδο στον νέο κόσμο του Θεού, για να κατοική εκεί μονίμως ως φιλοξενούμενος του Θεού, εκτός αν είναι φίλος του Θεού. Επειδή ο Θεός συναθροίζει γύρω του μόνο τους αγνούς και τους αγαθούς, υπάρχουν ωρισμένες απαιτήσεις για να μπορέση κανείς να είναι φιλοξενούμενος στη σκηνή του Ιεχωβά. Το ενδιαφέρον κάθε αληθινού Χριστιανού πρέπει να είναι, ποιες είναι αυτές οι απαιτήσεις, διότι μόνο με το ν’ ανταποκριθή σ’ αυτές μπορεί να φθάση στη μακαρία πραγματοποίησι αιωνίου ζωής σ’ έναν τόπο διαμονής, για τον οποίον η Γραφή διακηρύττει: «Είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε . . . Ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών.»—Αποκάλ. 21:1, 3.

 2. Ποια θεία περιγραφή δίδεται του φίλου του Θεού;

² Ο ψαλμωδός Δαβίδ ενεπνεύσθη να καταγράψη τις απαιτήσεις για να γίνη κανείς φιλοξενούμενος του Θεού, και επομένως φίλος του Θεού: «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου; Τις θα κατοικήση εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών αμέμπτως, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού· ο μη καταλαλών δια της γλώσσης αυτού, μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού, μηδέ δεχόμενος ονειδισμόν κατά του πλησίον αυτού· εις τους οφθαλμούς αυτού καταφρονείται ο αχρείος, τιμά δε τους φοβουμένους τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 15:1-4, ΜΝΚ.

 3. Γιατί ορθώς ο Ιεχωβά είναι προσεκτικός για κείνους που θα είναι φιλοξενούμενοί του, και πώς αυτή η προσεκτικότης εφανερώθη στην εποχή του Δαβίδ;

³ Το ότι ο Παντοδύναμος Θεός λαμβάνει στη σκηνή του ως φιλοξενουμένους μόνο ωρισμένους δεν είναι εκπληκτικό. Εκείνος που έχει ένα σπίτι δικό του δεν παίρνει σ’ αυτό ως φιλοξενούμενον οποιονδήποτε· δεν περιποιείται όλους. Πολλοί κάτοχοι σπιτιών δεν θα ήθελαν κακά άτομα να μένουν μαζί τους ούτε για λίγον καιρό. Η ίδια αρχή εφαρμόζεται και όσον αφορά τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός δεν λαμβάνει όλους στη σκηνή του: «Ο πονηρευόμενος δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου.» Αυτό ήταν αληθινό στην εποχή του Δαβίδ, εν σχέσει με τη σκηνή του Θεού. Ο Δαβίδ είχε φέρει την κιβωτό του Ιεχωβά από τον οίκον του Ωβήδ-εδώμ στην Ιερουσαλήμ: «Και έφεραν την κιβωτόν του Ιεχωβά, και έθεσαν αυτήν εις τον τόπον αυτής, εις το μέσον της σκηνής την οποίαν έστησε δι’ αυτήν ο Δαβίδ.» (2 Σαμ. 6:17, ΜΝΚ) Είσοδος σ’ αυτή τη σκηνή ήταν είσοδος στην παρουσία του Υψίστου. Ο Δαβίδ εξέλεξε ωρισμένους για να υπηρετούν σ’ αύτη τη σκηνή, ο δε Ασάφ ήταν μεταξύ των πολύ προνομιούχων. (1 Χρον. 16:4-6) Μόνο εκείνοι που περιπατούσαν άμεμπτα και που ήσαν αγνοί και ευθείς μπορούσαν να είναι διαρκώς παρόντες στη σκηνή του Ιεχωβά επάνω στο άγιό του όρος.

 4. Τι λέγεται για το τι απαιτείται για να παραμείνωμε στην παρουσία του Θεού, και επομένως ποια πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού;

⁴ Ο Ιεχωβά είναι πολύ προσεκτικός για κείνους που παραμένουν στην αγία του παρουσία. Αν ήσαν αυστηρές οι απαιτήσεις για να είναι κανείς φιλοξενούμενος στη σκηνή του Ιεχωβά εκεί στο άγιό του όρος στην εποχή του Δαβίδ, τότε πόσο πιο πολύ αυστηρές πρέπει να είναι οι απαιτήσεις για να διαμένη κανείς στη σκηνή του Ιεχωβά ως μόνιμος φιλοξενούμενος, ως μέλος της αγίας του οικογενείας! Για να μπορέσωμε να λογισθούμε άξιοι αυτού του ασυγκρίτου προνομίου και να μπορέσωμε να πούμε με τον Δαβίδ, «Εν τη σκηνή σου θέλω είσθαι φιλοξενούμενος διαπαντός», πρέπει ν’ αποδειχθούμε φίλοι του Θεού. Αφού ‘το απόρρητον αυτού φανερώνεται εις τους δικαίους’, είναι απολύτως επιτακτικό για κείνους, του θα ήθελαν ν’ απολαύσουν την προστασία του και τη φιλοξενία του για πάντα, να μάθουν τι ο Θεός απαιτεί για να είμεθα δίκαιοι στα μάτια του. (Ψαλμ. 61:4, ΜΝΚ· Παροιμ. 3:32) Επομένως, κάθε Χριστιανός πρέπει να υποβάλη ο ίδιος αυτές τις ερωτήσεις: «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου; Τις θα κατοικήση εν τω όρει τω αγίω σου;» Και κάθε Χριστιανός πρέπει να γνωρίζη εντελώς τι απήντησε ο ψαλμωδός: «Ο περιπατών αμέμπτως, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη «καρδία αυτού.»—Ψαλμ. 15:1, 2, ΜΝΚ.

ΠΕΡΙΠΑΤΩΝΤΑΣ ΑΜΕΜΠΤΑ

 5. Πώς ο Αδάμ απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και έτσι τι έχασε;

⁵ Ο Χριστιανός, για να περιπατή άμεμπτα ενώπιον του Θεού, πρέπει να εμπιστεύεται στον Ιεχωβά Θεό απόλυτα και ν’ αποδεικνύη αυτή την εμπιστοσύνη με το να είναι ευπειθής στις εντολές του. Ο Αδάμ, ο πρώτος άνθρωπος, ήταν φιλοξενούμενος του Θεού στον Παράδεισο της Εδέμ. Ο Αδάμ θα μπορούσε να έχη απολαύσει αυτόν τον Παράδεισο ως αιωνία κατοικία, κατοικία ευλογημένη με την παρουσία του Θεού. Αλλ’ ο Αδάμ απέτυχε ν’ αποδειχθή φίλος του Θεού. Λόγω της αποτυχίας του να υπακούση στον ουράνιο Πατέρα του και Οικοδεσπότη, ο Αδάμ απώλεσε την Παραδεισιακή κατοικία του και έγινε ακατάλληλος για να είναι φιλοξενούμενος στον «κήπον του Θεού». (Ιεζ. 28:13, ΜΝΚ) Ο Αδάμ απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και έτσι δεν μπόρεσε να είναι φίλος του Θεού.

 6. Ποιος ωνομάσθη «φίλος του Ιεχωβά», και γιατί;

⁶ Αλλά η Βίβλος, έχει άφθονα παραδείγματα εκείνων που επέτυχαν ν’ αποδειχθούν φίλοι του Θεού. Ένας κατάλογος εκείνων, που απεδείχθησαν φίλοι του Θεού, βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ενδέκατο. Σ’ αυτό το κεφάλαιο μνημονεύεται ο Αβραάμ, για τον οποίον ο Ιάκωβος έγραψε: «Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα, “Επίστευσε δε Αβραάμ εις τον Ιεχωβά, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην·” και “φίλος του Ιεχωβά” ωνομάσθη.» (Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ) Τι προνόμιο να ονομασθή κανείς «φίλος του Ιεχωβά»! Είμεθα, όπως ο Αβραάμ, πρόθυμοι ν’ αντιμετωπίσωμε τις απαιτήσεις για να είμεθα φίλοι του Ιεχωβά; Δεν μπορούμε να είμεθα φίλοι του Θεού με το να επιθυμούμε απλώς να είμεθα φίλοι· πρέπει ν’ αποδειχθούμε φίλοι του Θεού. Ο Αβραάμ κατέδειξε την πίστι του και την εμπιστοσύνη του στον Θεό υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά να εγκαταλείψη την Ουρ των Χαλδαίων και αργότερα επιχειρώντας να προσφέρη θυσία τον μόνο του γυιό που είχε μέσω της Σάρρας, τον αγαπητό του Ισαάκ. Έτσι ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής αναφέρει: «Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει. Δια πίστεως, ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ· και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη, “Ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα”.» (Εβρ. 11:8, 17, 18) Ο Αβραάμ περιεπάτησε άμεμπτα, αποδεικνύοντας την πίστι και εμπιστοσύνη του στον Θεό με την υπακοή του· και “φίλος του Ιεχωβά” ωνομάσθη.»

 7. Ποια είναι η κατάλληλη εκτίμησις του να είναι κανείς φίλος του Θεού;

⁷ Μπορεί οποιαδήποτε ικανοποίησις να συγκριθή με την ικανοποίησι του να είναι κανείς φίλος του Ιεχωβά; Ποια λεγόμενη επιτυχία στις εμπορικές επιχειρήσεις αυτού του κόσμου συγκρίνεται με την απόκτησι της φιλίας του Θεού; Τίποτε δεν μπορεί να φέρη την ευτυχία και την ικανοποίησι που απολαμβάνει εκείνος ο οποίος «πλουτεί εις Θεόν». (Λουκ. 12:21) Οι άνθρωποι καταβάλλουν τρομερές προσπάθειες για να μάθουν πώς να έχουν επιτυχία στον εμπορικό κόσμο· το να μάθωμε πώς να περιπατούμε άμεμπτα ενώπιον του Θεού έτσι ώστε να γίνωμε φίλοι του, αξίζει πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΜΕ ΑΜΕΜΠΤΑ

 8. (α) Ποια παραδείγματα υπάρχουν εκείνων που ήσαν σταθεροί στο να περιπατούν άμεμπτα; (β) Πώς είναι δυνατόν το να περιπατή κανείς άμεμπτα, όπως καταδεικνύεται στην περίπτωσι του Δανιήλ;

⁸ Όταν εξετάζωμε τη ζωή εκείνων που απεδείχθησαν φίλοι του Θεού, βρίσκομε ότι ήσαν σταθεροί στο να περιπατούν άμεμπτα. «Και εξηκολούθησε περιπατών ο Ενώχ μετά του αληθινού Θεού.» «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος. Απέδειξεν εαυτόν άμεμπτον μεταξύ των συγχρόνων αυτού. Μετά του αληθινού Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» (Γεν. 5:23, 24· 6:9, ΜΝΚ) Ο προφήτης Δανιήλ ήταν σταθερός στο να περιπατή άμεμπτα. Σε κρίσιμες στιγμές της ζωής του δεν εβασίσθη σε ανθρώπινη σοφία· εστράφη στον Θεό για κατεύθυνσι. Τούτο, εξ άλλου, ήταν επειδή επεστηρίζετο σταθερά στον Ιεχωβά Θεό. Ο Δανιήλ επικοινωνούσε με τον Θεό του ακόμη και όταν αυτό ήταν εναντίον του νόμου· προσηύχετο τακτικά, δείχνοντας σταθερότητα στην εξάρτησί του από τον μέγιστο Φίλο του. Ο Δανιήλ ερρίφθη στον λάκκο των λεόντων λόγω της πιστότητός του στον Ιεχωβά, ακόμη δε και ο ειδωλολάτρης βασιλεύς Δαρείος παρετήρησε τη σταθερή επιστήριξι του Δανιήλ στον Θεό του: «Ο Θεός σου, τον οποίον συ λατρεύεις ακαταπαύστως, αυτός θέλει σε ελευθερώσει.» (Δαν. 6:16, 20) Με τη σταθερότητά του στο να περιπατή άμεμπτα ο Δανιήλ έφθασε να είναι πολύ αγαπημένος από τον Θεό, ο δε άγγελος του Ιεχωβά Γαβριήλ είπε στον Δανιήλ: «Είσαι σφόδρα επιθυμητός.»—Δαν. 9:23, ΜΝΚ.

 9. Τι αποτελεί ζωτική απαίτησι για να περιπατούμε άμεμπτα;

⁹ Για να είμεθα σταθεροί στο να περιπατούμε άμεμπτα όπως ήταν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και ο Δανιήλ, πρέπει να λαβαίνωμε υπ’ όψι τον Ιεχωβά σε όλα όσα κάνομε, όπως αναφέρουν οι Παροιμίες 3:5, 6 (ΜΝΚ): «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» Κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι φίλος του Θεού, ο οποίος δεν είναι πρόθυμος ν’ ακολουθήση αυτή τη συμβουλή. Κανείς δεν μπορεί, πραγματικά, να κάμη αφιέρωσι στον Θεό, αν δεν υπακούση σ’ αυτή τη διαταγή να εμπιστεύεται στον Ιεχωβά και να ζητή τη θεία του διεύθυνσι ώστε να περιπατή σταθερά σ’ ευθείες οδούς.

10, 11. (α) Τι μπορεί να συμβή αν αφήση κανείς τον Ιεχωβά «έξω από την εικόνα»; (β) Ποιες κρίσιμες στιγμές εισήλθαν στη ζωή ενός ανθρώπου του Θεού, και πώς τις αντιμετώπισε;

¹⁰ Τι μωρία να μη λαβαίνωμε υπ’ όψι τον Ιεχωβά σε όλες τις κατευθύνσεις μας—ειδικά αν είμεθα δούλοι του Θεού! Εύκολα μπορεί να προφθάση συμφορά εκείνον που αφήνει τον Ιεχωβά «έξω από την εικόνα», ειδικά σε μια κρίσιμη στιγμή, όπως συνέβη σε κάποιον προφήτη. Το δέκατο τρίτο κεφάλαιο του Πρώτου Βασιλέων (ΜΝΚ) μας λέγει ότι «ήλθεν άνθρωπος του Θεού εξ Ιούδα εις Βαιθήλ με λόγον του Ιεχωβά· ο δε Ιεροβοάμ ίστατο επί του θυσιαστηρίου, δια να θυμιάση.» Ο άνθρωπος του Θεού, του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται, ελάλησε τότε μια αξιοσημείωτη προφητεία όσον αφορά την καταστροφή του θυσιαστηρίου και των ειδωλολατρών εκείνων που εθυσίαζαν επάνω σ’ αυτό. Ο ασεβής Βασιλεύς Ιεροβοάμ εξεμάνη. Εξέτεινε το χέρι του και διέταξε να συλληφθή ο τολμηρός προφήτης. Αμέσως το χέρι του βασιλέως εσκληρύνθη και έμεινε ξερό· και το θυσιαστήριο εσχίσθη σε δύο. Ο Ιεροβοάμ ικέτευσε να προσευχηθή ο προφήτης για να αποκατασταθή το χέρι του σε υγεία. Ο προφήτης συμφώνησε· και το χέρι του βασιλέως επέστρεψε σε υγιά κατάστασι. Ο πανούργος Ιεροβοάμ, για ιδιοτελείς λόγους, τότε προσεκάλεσε τον προφήτη στη βασιλική του τράπεζα. Αυτή ήταν μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή του προφήτου. Θα περιπατούσε άμεμπτα; Το έπραξε· υπήκουσε στον Ιεχωβά και αποφασιστικά αρνήθηκε οποιαδήποτε συναναστροφή μ’ έναν που μισούσε τον Ιεχωβά και που ήταν ειδωλολάτρης, αν και βασιλεύς: «Ο άνθρωπος του Θεού είπε προς τον βασιλέα, Το ήμισυ του οίκου σου αν μοι δώσης, δεν θέλω εισέλθει μετά σου· ουδέ θέλω φάγει άρτον, ουδέ θέλω πίει ύδωρ, εν τω τόπω τούτω· διότι ούτως είναι προστεταγμένον εις εμέ δια του λόγου του Ιεχωβά, λέγοντος, Μη φάγης άρτον, και μη πίης ύδωρ, και μη επιστρέψης δια της οδού δια της οποίας ήλθες.»

¹¹ Αν αυτός ο άνθρωπος του Θεού εξακολουθούσε να περιπατή άμεμπτα ενώπιον του Ιεχωβά, όλα θα πήγαιναν καλά. Αλλά σχεδόν αμέσως μια άλλη κρίσιμη στιγμή μπήκε στη ζωή του προφήτου. Καθώς έβγαινε από την πόλι, τον παρεμπόδισε «γέρων τις προφήτης» που κατοικούσε εκεί. Αυτός ο γέρων προφήτης προσεκάλεσε τον άνθρωπο του Θεού να πάη μαζί του στο σπίτι του και να φάγη άρτον. «Δεν δύναμαι να επιστρέψω μετά σου, ουδέ να έλθω μετά σου», απήντησε ο άνθρωπος του Θεού. «Διότι ελαλήθη προς εμέ δια του λόγου του Ιεχωβά, Μη φάγης άρτον, μηδέ πίης ύδωρ εκεί.» Απαντώντας σε τούτο ο επιμένων γέρων προφήτης, είπε ένα ψεύδος, μολονότι το ελατήριο για το οποίο το έπραξε αυτό δεν αναφέρεται: «Και εγώ προφήτης είμαι, καθώς συ· και άγγελος ελάλησε προς εμέ δια του λόγου του Ιεχωβά, λέγων, Επίστρεψον αυτόν μετά σου εις την οικίαν σου, δια να φάγη άρτον και να πίη ύδωρ.» Αντίθετα, προς την ειδική εντολή του Ιεχωβά, ο άνθρωπος του Θεού επέστρεψε να φάγη άρτον και να πιή νερό. Αυτό ωδήγησε σε καταστρεπτικές συνέπειες.

12. Γιατί ο άνθρωπος του Θεού απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και με ποιες συνέπειες;

¹² Ενώ εκάθηντο στο τραπέζι, ο λόγος του Ιεχωβά ήλθε στον ψευδόμενο γέροντα προφήτη, ο οποίος είπε τα εξής λόγια στον απειθή άνθρωπο του Θεού: «Επειδή παρήκουσας της φωνής του Ιεχωβά, και δεν εφύλαξας την εντολήν, την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός σου προσέταξεν εις σε, αλλ’ επέστρεψας, και έφαγες άρτον, και έπιες ύδωρ, εν τω τόπω περί του οποίου είπε προς σε, Μη φάγης άρτον, μηδέ πίης ύδωρ· το σώμα σου δεν θέλει εισέλθει εις τον τάφον των πατέρων σου.» Αυτή τη φορά ο γέρων προφήτης είχε πραγματικά λαλήσει τον λόγον του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος του Θεού επροχώρησε στο δρόμο του, επιβαίνοντας, στην όνο του. «Εύρε δε αυτόν λέων καθ’ οδόν, και εθανάτωσεν αυτόν· και το σώμα αυτού ήτο ερριμμένον εν τη οδώ.» Ο λέων δεν κατεβρόχθισε ούτε το ανθρώπινο πτώμα ούτε την όνον, αλλά έστεκε φρουρός και των δύο, έτσι παρέχοντας σημείο ότι εκείνο που είχε συμβή δεν ήταν τυχαίο, αλλά ήταν επίσκεψις από τον Θεό.—1 Βασ. 13:1-28, ΜΝΚ.

13. Για να έχη περιπατήσει άμεμπτα, τι έπρεπε να είχε κάμει ο άνθρωπος του Θεού;

¹³ Τι τραγικές συνέπειες λόγω αποτυχίας να περιπατήση άμεμπτα! Ο άνθρωπος του Θεού είχε αρκετή γνώσι για ν’ αποφύγη να περιπατή σε σκολιούς δρόμους· είχε λάβει άμεσες διαταγές από τον Ιεχωβά για το πώς έπρεπε να περιπατήση. Τι αν ο ψευδόμενος γέρων προφήτης είπε ότι ένας «άγγελος» είχε αλλάξει αυτές τις διαταγές; Ο άνθρωπος του Θεού δεν έπρεπε να δεχθή ένα έμμεσο άγγελμα που ήταν σε αντίθεσι με το άμεσο που είχε λάβει από τον Ιεχωβά. Τι έπρεπε να κάμη ο άνθρωπος του Θεού; Έπρεπε να υπακούση στην εντολή του Ιεχωβά. Αντί να απειθήση σε άμεσες διαταγές που προήρχοντο από τον Ιεχωβά, ο άνθρωπος του Θεού έπρεπε μάλλον να ζητήση διευκρίνισι από τον Ιεχωβά πριν προβή σε περαιτέρω ενέργεια. Μπορούσε να έχη προσευχηθή στον Ιεχωβά για θεία κατεύθυνσι σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή. Χωρίς προσευχή και προφανώς χωρίς κάποια αμφισβήτησι του εμμέσου αγγέλματος που προήρχετο από έναν «άγγελο», ο άνθρωπος του Θεού επροχώρησε σε σκολιούς δρόμους· και παρά την προηγούμενη αξιέπαινη πορεία του, απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα με τον Θεό.

ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

14. Ποιο μάθημα για να περιπατή άμεμπτα μαθαίνει ο Χριστιανός;

¹⁴ Τι μαθαίνει ο Χριστιανός απ’ αυτό; Να είναι σταθερός στο να περιπατή άμεμπτα ενώπιον του Ιεχωβά, πάντοτε να ζητή την κατεύθυνσί του, ειδικά σε κρίσιμες και γεμάτες αμηχανία στιγμές της ζωής. Ποτέ να μην προχωρή αλαζονικά είτε σύμφωνα με τις ιδέες του είτε σύμφωνα με τις προτροπές κάποιου άλλου, έστω και αν το άτομο αυτό κατέχη μια υπεύθυνη θέσι ή ισχυρίζεται ότι κατέχει μια τέτοια θέσι στην οργάνωσι του Θεού. Ζητώντας την κατεύθυνσι του Ιεχωβά, αποφεύγομε το να παραπλανηθούμε από απατεώνας ή από εκείνους που μπορεί να έχουν καλές διαθέσεις, αλλά που ενεργούν σύμφωνα με τη δική τους κατανόησι. Πράττοντας τούτο, εξακολουθούμε να περιπατούμε άμεμπτα και σε ευθείες οδούς, έτσι ώστε ν’ αποφύγωμε καταστροφή σαν εκείνη που επήλθε στον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος ‘παρήκουσε της φωνής του Ιεχωβά’.—1 Βασ. 13:21, ΜΝΚ.

15. (α) Ποια πρέπει να είναι η προσευχή του δούλου του Θεού, και γιατί; (β) Από αυτή την άποψι πώς ο Βασιλεύς Σαούλ απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁵ Το ν’ αποδειχθούμε φίλοι του Θεού απαιτεί συνεπώς να ζητούμε τη βοήθεια του Θεού για να μας αναχαιτίση από αλαζονικές πράξεις. Είθε η προσευχή του Χριστιανού να είναι εκείνη του ψαλμωδού: «Προφύλαξον τον δούλόν σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι· τότε θέλω είσθαι τέλειος, και θέλω καθαρισθή από μεγάλης παρανομίας.» (Ψαλμ. 19:13) Ας μη μιμηθή ο Χριστιανός τον Βασιλέα Σαούλ στην αλαζονεία του. Στον πόλεμο εναντίον των Φιλισταίων είχε λεχθή στον Βασιλέα Σαούλ από τον προφήτη Σαμουήλ να μην κάμη καμμιά πρόωρη ενέργεια, αλλά να περιμένη στα Γάλγαλα ώσπου να φθάση ο Σαμουήλ. Βρίσκοντας δύσκολο να συγκρατήση τον λαό ώσπου να έλθη ο Σαμουήλ και προσφέρη θυσία, ο Σαούλ επροχώρησε αλαζονικά σε σκολιές οδούς. «Προσέφερε το ολοκαύτωμα», παρά το ότι δεν είχε καμμιά εξουσία να το πράξη αυτό. Όταν έφθασε ο Σαμουήλ αμέσως έπειτα, ο Σαούλ προσεπάθησε να δικαιολογήση την ενέργειά του, αναφέροντας την έμφοβη κατάστασι των Ισραηλιτών και την αργοπορία του Σαμουήλ. «Ετόλμησα λοιπόν,» ωμολόγησε ο Σαούλ, «και προσέφερα το ολοκαύτωμα». Τι αφροσύνη! Βασιζόμενος στη δική του σοφία, ο Σαούλ ‘ετόλμησε’ και επροχώρησε αλαζονικά. Αποτυγχάνοντας να περιπατήση άμεμπτα ο Σαούλ έχασε τη βασιλεία του και τη φιλία του Ιεχωβά. «Τώρα η βασιλεία σου δεν θέλει στηριχθή», εδήλωσε ο Σαμουήλ. «Ο Ιεχωβά εζήτησεν εις εαυτόν άνθρωπον κατά την καρδίαν αυτού.»—1 Σαμ. 13:8, 9, 12, 14, ΜΝΚ.

16. (α) Πώς ο Θεός μάς αναχαιτίζει από αλαζονικές πράξεις, και πώς ο απόστολος Παύλος περιεπάτησε άμεμπτα; (β) Όταν ο Χριστιανός αμφιβάλλη, τι πρέπει ν’ αποφεύγη;

¹⁶ Ο Θεός μάς αναχαιτίζει από αλαζονικές πράξεις μέσω του λόγου του και μέσω προσευχής. Μπορούμε να μελετήσωμε τον γραπτόν λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και να μάθωμε τις αρχές, σύμφωνα με τις οποίες ο Ιεχωβά θέλει να περιπατούμε. Πρέπει να συμβουλευώμεθα το Βιβλίο της σοφίας του. Η προσευχή μάς αναχαιτίζει από αλαζονικές πράξεις, διότι μέσω αυτής μπορούμε να λαβαίνωμε υπ’ όψι τον Ιεχωβά σε οτιδήποτε κάνομε. Ο Θεός μάς αναχαιτίζει, επίσης, από αλαζονικές πράξεις με συμβουλή που προέρχεται από την οργάνωσί του. Όταν ηγέρθη αμφισβήτησις για το ζήτημα της περιτομής των Εθνικών, ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν επροχώρησαν αλαζονικά. Ο Παύλος εγνώριζε ποια ήταν η ορθή απόφασις στο ζήτημα, αλλά δεν την προώθησε! Επήγε στην Ιερουσαλήμ, και εκεί ένα συμβούλιο αποστόλων και πρεσβυτέρων εξήτασε το ζήτημα. Κατέληξαν σε απόφασι, απόφασι που είχε την επιδοκιμασία του αγίου πνεύματος. Μια επιστολή της οργανώσεως προετοιμάσθη και αυτή η αυθεντική δήλωσις μπορούσε να αναγνωσθή στην εκκλησία. Ο Παύλος ενήργησε μόνο αφού έλαβε εξουσιοδότησι από την οργάνωσι. (Πράξ. 15:1-31) Έτσι και σήμερα ο Χριστιανός αναχαιτίζεται από αλαζονικές πράξεις όχι μόνο με προσευχή και με τον λόγον του Θεού, αλλά και με συμβουλή της οργανώσεως του Θεού. Όταν αμφιβάλλωμε για το ποιο δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσωμε σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής, ας μην προχωρούμε μόνο με ανθρώπινη, σοφία· ας απέχωμε από τέτοια ενέργεια, περιμένοντας διευκρίνισι από τον Ιεχωβά Θεό με τη μελέτη του λόγου του. Τότε θα προχωρούμε σε ευθείες οδούς και θα είμεθα σταθεροί στο να περιπατούμε άμεμπτα.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ ΚΑΙ ΛΑΛΩΝΤΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΝ

17. Τι άλλο απαιτεί ο Θεός από τους φίλους του, και τι τούτο συνεπάγεται εν σχέσει με τη συμπεριφορά μας προς τους συντρόφους μας;

¹⁷ Για να είμεθα φίλοι του Ιεχωβά πρέπει πάντοτε να ‘εργαζώμεθα δικαιοσύνην’. (Ψαλμ. 15:2) Η προσωπική ζωή του Χριστιανού πρέπει πάντοτε να συμμορφώνεται προς τους δικαίους κανόνες του λόγου του Θεού· η διαγωγή του πρέπει να είναι αγία: «Ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον, “Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος”.» (1 Πέτρ. 1:15, 16) Επειδή ο Ιεχωβά είναι άγιος δεν φέρνει στη σκηνή του ως φιλοξενουμένους εκείνους που είναι κακοί, εκείνους που συμπεριφέρονται άδικα προς τους συνανθρώπους των και τους Χριστιανούς συντρόφους των. Για να εργάζεται κανείς δικαιοσύνη δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ανειλικρινώς προς τους φίλους του ή να τους εξαπατά, ούτε μπορεί να τους συκοφαντή με τη γλώσσα του: «Διότι δεν είσαι συ Θεός θέλων την ασέβειαν· ο πονηρευόμενος δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου. Ουδέ θέλουσι σταθή οι άφρονες έμπροσθεν των οφθαλμών σου· μισείς πάντας τους εργάτας της ανομίας. Θέλεις εξολοθρεύσει τους λαλούντας το ψεύδος· ο Ιεχωβά βδελύττεται τον άνθρωπον τον αιμοβόρον και τον δόλιον.»—Ψαλμ. 5:4-6, ΜΝΚ.

18. (α) Τι λέγεται για μικρές πράξεις αδικίας; (β) Ποια είναι η υποχρέωσις του Χριστιανού εν σχέσει με το δάνεισμα;

¹⁸ Είναι απάτη να νομίζη κανείς ότι ο Θεός θα λάβη στη σκηνή του ως φιλοξενουμένους οποιουσδήποτε που κηλιδώνουν τον εαυτό τους με άδικες πράξεις. Σημειώστε την περιγραφή του φίλου του Θεού: «Μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού.» (Ψαλμ. 15:3) Τούτο περιλαμβάνει μικρά πράγματα καθώς και μεγάλα, διότι «ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι». (Λουκ. 16:10) Ο Χριστιανός που δανείζεται από τον σύντροφό του και αρνείται να αποδώση, παραδείγματος χάριν, δεν δικαιολογείται από τον Θεό επειδή το χρηματικό ποσόν που περιλαμβάνεται μπορεί να μην είναι μεγάλο. «Δανείζεται ο ασεβής και δεν αποδίδει.» (Ψαλμ. 37:21) Φαίνεται δύσκολο για πολλά άτομα να αποδώσουν ό,τι εδανείσθηκαν· αλλ’ αν αληθινά ‘εργάζωνται δικαιοσύνην’, θα ζητήσουν να αποδώσουν ό,τι δανείσθηκαν, ακόμη και αν δεν μπορούν να το αποδώσουν όλο αμέσως και ακόμη αν ο καιρός που πέρασε μπορή να είναι σημαντικός. Η καταβολή προσπαθείας να αποδώσωμε δείχνει ότι ‘εργαζόμεθα δικαιοσύνην’ στην καρδιά μας.

19. (α) Εξηγήστε τι σημαίνει να ‘μιλή κανείς αλήθεια στην καρδιά του’. (β) Τι είπε ο Ιησούς για την απόδειξι της φιλίας μας, και πώς σχετίζεται αυτό με το να μιλούμε την αλήθεια;

¹⁹ «Λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού»—αυτή είναι μια άλλη απαίτησις για έναν που θα ήθελε να είναι φιλοξενούμενος του Θεού. (Ψαλμ. 15:2) Εκείνος που λαλεί αλήθεια στην καρδιά του είναι ειλικρινής προς τους άλλους και προς τον εαυτό του. Αν λαλή αλήθεια στην καρδιά του, θα λαλή επίσης αλήθεια με το στόμα του. Όχι μόνο θ’ αποφεύγη το ψεύδος, αλλά θα είναι και κήρυξ της αληθείας, της αληθείας του Θεού. Οι αλήθειες που απαιτεί ο Θεός να λαλούν οι Χριστιανοί βρίσκονται στον λόγο του και περιλαμβάνουν τις εντολές του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, ειδικά εκείνες που αφορούν τη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς είπε όταν ήταν στη γη: «Σεις είσθε φίλοι μου, εάν»—εάν τι; «Εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω.» (Ιωάν. 15:14) Και τι παρήγγειλε ο Κύριος Ιησούς στους ακολούθους του να κάμουν σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους»; Πράγματι, να λαλούν την αλήθεια όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού και την εγκαθίδρυσί της! «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», προείπε ο Ιησούς, «εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»—Ματθ. 24:14.

20. Τι προκύπτει από το να λαλούμε αλήθειες της Βασιλείας και επομένως ποια υποχρέωσις βαρύνει κάθε Χριστιανό;

²⁰ Αυτό, λοιπόν, το μεγάλο έργο της εξαγγελίας των αληθειών της Βασιλείας, είναι κάτι στο οποίο πρέπει να θέλουν να μετέχουν όλοι όσοι θα ήθελαν να είναι φίλοι του Θεού και του Υιού του. Μέσω των αληθειών των σχετικών με τη βασιλεία του Θεού, χιλιάδες άτομα, που άλλοτε ήσαν εχθροί του Θεού, έχουν τώρα γίνει φίλοι του. Ναι, το να μεταστρέψωμε πολλούς που είναι εχθροί του Θεού σε φίλους του—αυτό είναι το μεγάλο προνόμιο και η υποχρέωσις κάθε αληθινού Χριστιανού. Για να το κάμωμε αυτό πρέπει να είμεθα κήρυκες της αληθείας. Ο καθένας, που ‘λαλεί αλήθειαν εν τη καρδία αυτού’, θα λαλή την αλήθεια με τη γλώσσα του, διδάσκοντας άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Όσον αφορά τη Χριστιανική υποχρέωσι της μεταστροφής των εχθρών του Θεού σε φίλους του μέσω της αληθείας, ο απόστολος είπε: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:20.

21. Με τον νέο κόσμο πλησίον, ποια πρέπει να είναι η πορεία της ενεργείας μας, και με ποιό ευλογημένο αποτέλεσμα;

²¹ Ο νέος κόσμος της δικαιοσύνης είναι πλησίον, ένας κόσμος στον οποίον «η σκηνή του Θεού» θα είναι με το ανθρώπινο γένος. «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου;» Είθε, λοιπόν, να είμεθα επιμελείς στο να μιλούμε στους άλλους για τις αλήθειες της Βασιλείας του Θεού, με τις οποίες μπορούν να συνδιαλλαγούν με τον Θεό. Ας λαλούμε από μια καρδιά γεμάτη με αλήθεια, διαρκώς εργαζόμενοι δικαιοσύνην στις σχέσεις μας με όλο το ανθρώπινο γένος. Και είθε με σταθερότητα να περιπατούμε πάντοτε άμεμπτα με τον Θεό μας, καθώς περιεπάτησαν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και ο Δανιήλ, ζητώντας πάντοτε θεία κατεύθυνσι σε ό,τι πράττομε. Ω είθε ν’ αποδειχθούμε, ως το τέλος αυτού του κόσμου και μπαίνοντας στον ένδοξο νέο κόσμο, ότι είμεθα πιστοί φίλοι του Θεού! Κατόπιν μπορούμε να αγαλλώμεθα με τον ψαλμωδό: «Εν τη σκηνή σου θέλω είσθαι φιλοξενούμενος διαπαντός», διότι θα είμεθα φιλοξενούμενοι του Θεού, έχοντας το προνόμιο να κατοικούμε στη σκηνή του Ιεχωβά για πάντα.—Ψαλμ. 61:4, ΜΝΚ.

Δύο Εικόνες Απελευθερώσεως

«Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.»—1 Ιωάν. 2:2.

 1. Ποια στάσι λαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι των συναθροίσεών των και πώς εκδηλώνεται αυτό;

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ του Ιεχωβά ενδιαφέρονται πολύ για όλες τις συναθροίσεις των, αλλά υπάρχει μία, που γίνεται κάθε χρόνο, η οποία προεξέχει και ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες. Δεν υπάρχει άλλη συνάθροισις όμοια μ’ αυτήν, είτε στον τρόπο της διεξαγωγής της είτε όσον αφορά τον σκοπό της και τη σπουδαιότητα που αποδίδεται σ’ αυτήν. Για τούτο, όχι μόνο εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου καταβάλλουν ειδική προσπάθεια να είναι παρόντες αυτοί οι ίδιοι, αλλά και ένθερμα προσκαλούν και ενθαρρύνουν άλλους, νεωστί ενδιαφερομένους, να παρευρίσκωνται επίσης.

 2. (α) Από ποια άποψι το δείπνον του Κυρίου είναι μια μοναδική συνάθροισις; (β) Πώς μπορούν όλοι οι παρόντες να βοηθηθούν για μια καλύτερη κατανοήσι τούτου;

² Η συνάθροισις που έχομε υπ’ όψιν είναι το «Κυριακόν δείπνον» ή δείπνον του Κυρίου, που συχνά αποκαλείται η Ανάμνησις, επειδή ο Ιησούς διέταξε: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου». Αυτό το έτος, 1962, η ημερομηνία του εορτασμού του δείπνου του Κυρίου ήταν στις 17 Απριλίου μετά τις 6 μ.μ., Κανονική Ώρα. Κάτι που κάνει μοναδική αυτή τη συνάθροισι είναι το γεγονός ότι εκείνοι, για τους οποίους πρωτίστως διευθετείται και οι οποίοι ιδιαίτερα προσφωνούνται σ’ αυτή την περίστασι είναι η μειονότης. Πράγματι, όπως δείχνουν οι εκθέσεις, ο αριθμός των γίνεται μικρότερος κάθε έτος, ενώ το σύνολο των παρόντων αυξάνει πάντοτε. Κατανοούμε, επίσης, ότι οι αλήθειες που εξετάζονται τότε και τις οποίες ακολούθως θα ανασκοπήσωμε, είναι από τις βαθιές αλήθειες του λόγου του Θεού, «στερεά τροφή», και όχι απλώς το γάλα της «αρχικής διδασκαλίας». Ένεκα τούτου, και επειδή για πολλούς η συνάθροισις αυτή μπορεί να ήταν η πρώτη των συνάθροισις με μάρτυρας του Ιεχωβά, φρονούμε ότι θα ήταν κατάλληλο να εξετάσωμε—έστω και εκ των υστέρων—ωρισμένα χαρακτηριστικά του σκοπού του Θεού για την απελευθέρωσι του ανθρωπίνου γένους, έτσι ώστε, όχι μόνο οι ολίγοι, αλλά όλοι όσοι παρευρέθησαν να βοηθηθούν για μια καλύτερη κατανόησι και βαθύτερη εκτίμησι των όσων ελέχθησαν και έγιναν.—1 Κορ. 11:20, 24· Εβρ. 5:12· 6:1.

 3. Από ποια άποψι είμεθα όλοι στην ίδια ανάγκη, και ποια προμήθεια έγινε γι’ αυτήν την ανάγκη;

³ Η βάσις για το κεντρικό θέμα σ’ αυτή την περίσταση είναι ο θάνατος του Ιησού, και αυτός μπορεί κάλλιστα ν’ αποτελέση το εναρκτήριο σημείο της άμεσης συζητήσεώς μας. Είναι αλήθεια ότι ο ‘άνθρωπος Χριστός Ιησούς έδωσεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων’ με το να καταθέση την τελεία του ανθρωπίνη ζωή, και έτσι έγινε ο λυτρωτής και απελευθερωτής του ανθρώπου. Αυτός είναι ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Καθ’ όσον αφορά τούτο, ως τέκνα του Αδάμ, βρισκόμαστε όλοι σ’ ένα κοινό επίπεδο και έχομε την ίδια ανάγκη. Δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούμε αυτό και πρέπει πάντοτε να δείχνουμε μεγάλη εκτίμησι και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά, τον Πρωτουργόν αυτής της έξοχης προμηθείας, και στον αγαπητό του Υιό, ο οποίος τόσο πρόθυμα την έφερε σε εκπλήρωσι.—1 Τιμ. 2:5, 6· Ιωάν. 1:29.

 4. Δίδονται τα ευεργετήματα του αντιλύτρου σε όλους εξίσου, και υπόκειται ο Ιεχωβά σε κάποια υποχρέωσι όσον αφορά αυτό;

⁴ Εν τούτοις, μολονότι όλοι περιλαμβανόμεθα εξίσου στη μία απολυτρωτική πράξι, δεν έπεται ότι είναι σκοπός του Θεού να δοθούν τα ευεργετήματα αυτής της θυσίας του αντιλύτρου σε όλους εξίσου. Οι Γραφές δείχνουν ότι, από μια γενική άποψι, η απελευθέρωσις του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία και τον θάνατο θα λάβη χώραν στη βασιλεία του Θεού, στους υποσχεμένους «νέους ουρανούς και νέαν γην», κάτω από την εξουσία του Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Αλλ’ οι Γραφές, επίσης, δείχνουν ότι είναι ευδοκία του Θεού για μερικούς, για μια μικρή μειονότητα, να λάβουν τη μερίδα των στα ευεργετήματα αυτής της θυσίας μ’ ένα τρόπο και σ’ έναν καρό που τους σημειώνει ως χωριστούς. Και ας λεχθή αμέσως ότι αυτό δεν γίνεται λόγω κάποιας έμφυτης αρετής ή αξίας, που υπάρχει σ’ αυτούς, αλλά είναι μια εκδήλωσις της καταπληκτικής χάριτος του Ιεχωβά. Αν αυτός εκλέγη πρώτα να πολιτευθή με μερικούς και να τους απολυτρώση μ’ ένα ειδικό τρόπο, αυτό είναι απολύτως δικό του προνόμιο. Καθώς λέγει ο Παύλος σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, δεν μπορούμε να ‘ανταποκριθούμε στον Θεό’.—Αποκάλ. 21:1-4· Ρωμ. 9:20.

 5. Ποιο εδάφιο δείχνει μια διάκρισι από αυτή την άποψι;

⁵ Ο απόστολος Ιωάννης δείχνει καθαρά μια τέτοια διάκρισι όταν λέγη όσον αφορά τον Ιησού Χριστό: «Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:2) Για να βοηθηθούμε να λάβωμε καλύτερη κατανόησι τούτου, ας στραφούμε προς τα πίσω και ας εξετάσωμε ένα δράμα που εξετελέσθη και ανεγράφη στη Βίβλο πριν από τριάντα τέσσερες αιώνες και πλέον, όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τον λαό του Ισραήλ από το χέρι του Φαραώ.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

 6, 7. Ποια κύρια γεγονότα σκιαγραφούν την απελευθέρωσι του Ισραήλ από την Αίγυπτο, τα οποία οδηγούν σε ποια έκβασι, και εικονίζουν ποια εκπλήρωσι

⁶ Αυτή η απελευθέρωσις ήταν ένα από τα καταπληκτικά γεγονότα της ιστορίας του αρχαίου λαού του Θεού, χωρίς αμφιβολία το μέγιστο σε μεγαλωσύνη και δραματική έντασι. Στρεφόμενοι προς τα πίσω για να λάβωμε μια περιεκτική άποψι του μεγάλου πίνακος, που απεικονίζεται στην Έξοδο, κεφάλαια τρίτον μέχρι δεκάτου πέμπτου, βλέπομε ωρισμένα χαρακτηριστικά που εξέχουν σε έντονα ανάγλυφη μορφή και που μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: Η χλευαστική απάντησις του Φαραώ στην απαίτησι του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως να ‘εξαποστείλη τον λαόν του’, η οποία ακολουθήθηκε από τις δέκα πληγές αποκορυφωμένες στον θάνατο όλων των πρωτοτόκων της Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να επισπεύσουν οι υιοί Ισραήλ την αναχώρησί τους από τη χώρα την επομένη ημέρα· κατόπιν η τακτική παρατάξεως υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, που έκαμε τις Αιγυπτιακές δυνάμεις να καταδιώξουν τους Ισραηλίτας, οι οποίοι ωδηγήθησαν θαυματουργικά μέσ’ από την Ερυθρά θάλασσα ως από «ξηράν» διότι «τα ύδατα διεχωρίσθησαν»· κατόπιν τελικά, κάτω από το απλωμένο χέρι του Μωυσέως, τα ‘ύδατα επανέστρεψαν’ ώσπου όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις του Φαραώ απωλέσθησαν. «Δεν έμεινεν εξ αυτών ουδέ είς.» Μια ισχυρή απελευθέρωσις πράγματι, η οποία εικονίζει τη μεγάλη απελευθέρωσι που θα επιτελέση ο Ιεχωβά για όλους όσοι αποδεικνύονται ότι είναι «πρόβατά» του, όταν, μέσω του Χριστού Ιησού, θα πατάξη όλες τις δυνάμεις του Σατανά στον Αρμαγεδδώνα καταστρέφοντας τελείως το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, ολόκληρον τον σημερινό κόσμο, του οποίου η Αίγυπτος ήταν τύπος σε μικρή κλίμακα. Όλοι όσοι θα επιζήσουν, θα ενωθούν τότε σ’ ένα μεγαλειώδες άσμα αίνου προς τον Ιεχωβά, όπως έκαμαν οι Ισραηλίται υπό την ηγεσία του Μωυσέως, όταν η Μαριάμ επανελάμβανε την επωδό: «Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν.»—Έξοδ. 5:1· 12:29· 14:1-4, 21, 28· 15:1, 21, ΜΝΚ.

⁷ Τώρα ας πλησιάσωμε περισσότερο στον πίνακα και ας παρατηρήσωμε ότι υπάρχει μια παρεμβολή, να το πούμε έτσι, μια εικόνα πλήρης αυτή καθ’ εαυτήν, που αποτελεί, όμως, μέρος του συνόλου. Η εικόνα αυτή είναι, επίσης, εικόνα απελευθερώσεως, αλλά ενός ειδικού είδους.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 8. (α) Ως προστασία από τη δεκάτη πληγή, ποιες οδηγίες έπρεπε να τηρήση ο Ισραήλ; (β) Πώς και γιατί έπρεπε τούτο να μνημονεύεται;

⁸ Αφού ο Μωυσής είχε ειδοποιήσει τον Φαραώ γι’ αυτή την τελική και τρομερή πληγή, τον θάνατο των πρωτοτόκων από ανθρώπου έως κτήνους σε όλη την Αίγυπτο, αμέσως έπειτα ο Ιεχωβά έδωσε στον Μωυσή ειδικές οδηγίες για να τηρηθούν από όλον τον Ισραήλ. Με συντομία, απητείτο από κάθε οικογένεια να πάρη ένα αρνί τη δεκάτη ημέρα εκείνου του μηνός, ο οποίος στο εξής επρόκειτο να είναι ο πρώτος μήνας του έτους γι’ αυτούς, και να το φυλάξη «μέχρι της δεκάτης τετάρτης ημέρας του αυτού μηνός», οπότε επρόκειτο να σφαγή και το αίμα του να ραντισθή στους δύο παραστάτας και στο ανώφλιον της θύρας κάθε οικίας. Τη νύχτα εκείνη «θέλουσι φάγει το κρέας . . . οπτόν εν πυρί· με άζυμα, και με χόρτα πικρά». Τους ελέχθη να το φάγουν «εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας, και την ράβδον σας εις την χείρα σας· και θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδής· είναι πάσχα του Ιεχωβά. . . . Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς δια σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε· και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς δια να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου.» Στο εξής, την ίδια ημέρα κάθε έτος, οι Ισραηλίται έπρεπε να επαναλαμβάνουν την ίδια ιερουργία ‘ως μνημόσυνον, ως εορτήν εις τον Ιεχωβά εις όλας τας γενεάς των’. Και έπρεπε να λέγουν στους γυιούς των, που θα ερωτούσαν για τη σημασία της: «Τούτο είναι θυσία του πάσχα εις τον Ιεχωβά, διότι παρέτρεξε τας οικίας των υιών Ισραήλ εν Αιγύπτω, ότε επάταξε τους Αιγυπτίους, και έσωσε τας οικίας ημών.»—Έξοδ. 12:1-14, 27, ΜΝΚ.

 9, 10. Πώς η απελευθέρωσις των πρωτοτόκων του Ισραήλ εσχετίζετο με την απελευθέρωσι ολοκλήρου του έθνους;

⁹ Έτσι μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο παρεσχέθη μια ειδική απελευθέρωσις για τα πρωτότοκα του Ισραήλ. Αυτά μόνο ήσαν σε κίνδυνο τη νύχτα εκείνη. Η ζωή των ήταν σε κίνδυνο και το αίμα του ‘πασχαλίου θύματος’ ήταν το μέσον με το οποίον παρετρέχθησαν και απελευθερώθησαν από αιφνίδιο θάνατο. Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτή η ειδική απελευθέρωσις των πρωτοτόκων προηγήθη της απελευθερώσεως ολοκλήρου του έθνους Ισραήλ στη διάβασι της Ερυθράς Θαλάσσης.—Έξοδ. 12:21.

¹⁰ Και πώς αυτό μας βοηθεί να λάβωμε σαφέστερη κατανόησι των όσων ο Ιωάννης έγραψε για τον θάνατο του Ιησού που είναι «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου»;—1 Ιωάν. 2:2.

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

11. Ποιο είναι το θέμα της προς Εβραίους επιστολής και ποια μνεία κάνει για τους πρωτοτόκους;

¹¹ Η κατάλληλη κατανόησις αυτών των πραγμάτων δεν αφήνεται στη φαντασία μας ή σε ‘ιδίαν μας διασάφησιν’. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας μια επιστολή στους Εβραίους, λέγει καθαρά ότι όλα όσα εξετελούντο από τον Ισραήλ κάτω από τη διαθήκη του νόμου, αποτελούσαν «σκιάν των μελλόντων αγαθών» και εδόθησαν ως «τύπος». Πραγματικά, αυτή είναι η κυρία γραμμή του επιχειρήματος που χρησιμοποιεί ο Παύλος σ’ αυτήν ιδιαίτερα την επιστολή, δείχνοντας κατ’ επανάληψιν ότι ο Νόμος, με τις διατάξεις του και τις θυσίες του, προεσκίαζε ή υποτυπούσε πολύ πιο ένδοξα μέλλοντα πράγματα. Στην προς Εβραίους 1:6 αναφέρεται στον Ιησούν ως «πρωτότοκον» του Θεού, που κατ’ εξοχήν είναι· αλλ’ αργότερα αναφέρει μια ομάδα ανθρώπων που κατέχουν όμοια σχέσι, χαρακτηρίζοντάς τους ως «εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς».—2 Πέτρ. 1:20· Εβρ. 10:1· 9:9· 12:23.

12. Ποιοι είναι οι πρωτότοκοι που αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 12:23;

¹² Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι αληθινοί Χριστιανοί οι οποίοι συλλογικά, αποτελούν τον ‘οίκον του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος’. Αυτοί είναι «ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι», με τον Χριστό Ιησού ως «αρχιερέα» των. Αυτός, ως πιστός Υιός του Θεού, διωρίσθη κεφαλή του οίκου που οικοδομεί ο Θεός, ο δε Παύλος λέγει στους ομοίους του Χριστιανούς, «Του οποίου ημείς είμεθα οίκος.»—1 Τιμ. 3:15· Εβρ. 3:1-6.

13. Είναι ο «Χριστιανικός κόσμος» ασφαλής οδηγός ως προς το ποιοι αποτελούν μέλη της αληθινής εκκλησίας;

¹³ Ασφαλώς, έχοντας υπ’ όψι αυτά τα εδάφια, μπορούμε να δούμε ότι το ν’ ανήκωμε στην ‘εκκλησίαν των πρωτοτόκων’ δεν είναι ζήτημα του να ενωθούμε με τη μια ή την άλλη από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» και να καταγραφούμε ως μέλη των. Κανείς δεν μπορεί να κάμη τον εαυτό του μέλος της αληθινής εκκλησίας ή να προσδιορισθή ως άγιος από κάποια επίγεια θρησκευτική οργάνωσι. Όχι, ο ‘Θεός κριτής πάντων’ είναι εκείνος που «έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν». Ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι, που θα ήθελαν να λάβουν τη Βασιλεία και να μετάσχουν μαζί του στον ουράνιο θρόνο του, θα ήσαν μόνο ένα «μικρόν ποίμνιον», μια μικρή μειονότης· αυτό και μόνο αποκλείει τα εκατομμύρια εκείνων που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί με βάσι απλώς το ότι είναι μέλη μιας εκκλησίας και παρακολουθούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας, περιλαμβανομένου εκείνου που θεωρείται ότι είναι τακτική συμμετοχή στο δείπνον του Κυρίου και είναι συχνά γνωστό ως Λειτουργία ή Αγία Κοινωνία.—Εβρ. 12:23· 1 Κορ. 12:18· Λουκ. 12:32.

14. Ποιοι εξεικονίζοντο από τα πρωτότοκα του Ισραήλ, και με ποιο Γραφικό κύρος;

¹⁴ Υπάρχει μήπως Γραφικό κύρος για να δούμε ότι η αληθινή εκκλησία, η «εκκλησία των πρωτοτόκων», αντιστοιχεί και εξεικονίζεται από τα πρωτότοκα του Ισραήλ που ειδικά απελευθερώθηκαν τη νύχτα εκείνη στην Αίγυπτο; Ναι. Ο Παύλος, γράφοντας προς «την εκκλησίαν που Θεού την ούσαν εν Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού», τους προτρέπει να αποβάλουν κάποια διαφθείρουσα επιρροή και, βασίζοντας πάλι το επιχείρημα του σε όσα προεσκιάσθησαν από τον Νόμο, λέγει: «Ας εορτάζωμεν [την εορτήν του αζύμου άρτου], ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αληθείας.» Και ποιο κύρος δίδει για να τηρούν οι αληθινοί Χριστιανοί την εορτή του αζύμου άρτου μ’ αυτήν την μεταφορική έννοια, όχι απλώς μια ημέρα, αλλά κάθε ημέρα του έτους; Σημειώστε την απάντησί του: «Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός.»—1 Κορ. 1:2· 5:7, 8· Έξοδ. 13:6.

15. Ποια ειδική απελευθέρωσις παρεσχέθη για την αληθινή εκκλησία, και για το μέλλον, και επίσης για το παρόν;

¹⁵ Αυτή η δαπανηρή θυσία «δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού άμωμου και ασπίλου», κατέληξε αληθινά σε μια ειδική απελευθέρωσι γι’ αυτούς τους Χριστιανούς πρωτοτόκους με δύο τρόπους. Όχι μόνο έχει εγγυηθή γι’ αυτούς την τελική ‘είσοδον εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού’, εις «κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς», όπως διετυπώθη από τον Πέτρο, αλλά εσήμαινε επίσης με μια πολύ πραγματική έννοια, αν και δια πίστεως, μια παρούσα απελευθέρωσι που μπορούν να την απολαμβάνουν οι πιστοί. Ο Παύλος το εξέφρασε ως εξής: «Όστις [Θεός] ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού· εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών.» Ιδιαίτερα από το 1919 όσοι ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα έχουν απελευθερωθή από το «σκότος» και τον «ζόφον» καθώς προελέχθη από τον Ησαΐα· και, ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, έχουν εισέλθει στις θαυμαστές ευλογίες της υπηρεσίας της Βασιλείας και της διαφωτίσεως που περιγράφεται σ’ αυτή την ίδια προφητεία.—1 Πέτρ. 1:4, 19· 2 Πέτρ. 1:11· Κολ. 1:13, 14· Ησ. 60:1-3.

16. (α) Πώς σχετίζεται το μικρό ποίμνιο προς τον Ιησούν ως το σπέρμα του Αβραάμ; (β) Πώς τούτο βοηθεί στο να σχετίσωμε την ειδική απελευθέρωσι προς τη μεγαλύτερη εικόνα;

¹⁶ Έτσι ο λόγος του Θεού σαφώς υποδεικνύει μια ειδικά εκλεκτή εκκλησία, ένα «μικρόν ποίμνιον», που λαμβάνει μια πρώτη συμμετοχή στα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού, πριν από το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Όπως ήδη ανεφέρθη, ο Ιησούς ο ίδιος είναι κατ’ εξοχήν ο πρωτότοκος Υιός του Θεού, αλλά έχει και άλλους στενά συνδεδεμένους μαζί του υπό την ηγεσία του, που αποτελούν την «εκκλησίαν των πρωτοτόκων». Επίσης, μ’ έναν όμοιο τρόπο, ο Χριστός Ιησούς ο ίδιος είναι το υποσχεμένο Σπέρμα του Αβραάμ· όμως, με την χάριν του Ιεχωβά, οι πρωτότοκοι αυτοί, επειδή ‘εβαπτίσθησαν εις Χριστόν’ και ‘είναι του Χριστού’, είναι επίσης «σπέρμα του Αβραάμ». Μέσω αυτού ακριβώς του σπέρματος «θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης» στη βασιλεία του Θεού, μετά τη μεγάλη απελευθέρωσι στον Αρμαγεδδώνα από τη σύγχρονη Αίγυπτο. Έτσι μπορούμε να δούμε πώς η μικρότερη εικόνα μιας ειδικής απελευθερώσεως για την τάξι των πρωτοτόκων πρέπει πρώτα να λάβη χώραν και πρέπει να προηγηθή από τη μεγαλύτερη εικόνα, που η εκπλήρωσίς της ασφαλώς θα κάμη να ψαλή ένα άσμα θριαμβευτικού αίνου στον Ιεχωβά, «διότι εδοξάσθη ενδόξως». Γι’ αυτό ακριβώς, για να μιλήσωμε μεταφορικά, ο Θεός κατέβη στην Αίγυπτο στην πρώτη περίπτωσι, «δια να κάμη εις εαυτόν όνομα».—Γαλ. 3:16, 27, 29· Γεν. 22:18· Έξοδ. 15:21· 2 Σαμ. 7:23, ΜΝΚ.

17. Πώς πρέπει να εννοηθή το 1 Ιωάννου 2:2;

¹⁷ Έτσι, επίσης, μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ο Ιωάννης, γράφοντας σ’ αυτούς τους πρωτοτόκους, είπε ότι ο Ιησούς είναι πρώτα «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου».—1 Ιωάν. 2:2.

Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις

 1, 2. (α) Με ποιον τρόπο ο Ιησούς εσχετίσθη στενά προς τους «αδελφούς» του; (β) Πώς τούτο συνδέεται με το δείπνον του Κυρίου;

ΕΝΑ πράγμα εξέχει πολύ καθαρά όταν εξετάζωμε την εκπλήρωσι της εικόνος των πρωτοτόκων του Ισραήλ, και αυτό είναι η εξαιρετικά στενή σχέσις που επιφέρει ο Ιεχωβά μεταξύ του Ιησού και της πνευματικής εκκλησίας των πρωτοτόκων, οι οποίοι μετέχουν μαζί του ως μέρος του σπέρματος του Αβραάμ. Κυττάζοντας πάλι στην επιστολή του Παύλου προς τους Εβραίους, σημειώνομε ότι το τονίζει αυτό στο κεφάλαιο 2:10-18 (ΜΝΚ), όπου εξηγεί ότι «φέρων εις την [ουρανίαν] δόξαν πολλούς υιούς» ήταν κατάλληλο «να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών [Ιησούν Χριστόν] δια των παθημάτων». Και επειδή αυτοί οι πολλοί υιοί «εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός [ο Ιησούς] παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, . . . διότι βεβαίως δεν επιλαμβάνεται αγγέλων, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, δια να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, δια να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού».

² Ναι, οι υιοί αυτοί σχετίζονται στενά προς τον Ιησούν ως μέρος του σπέρματος της επαγγελίας, αλλά τώρα επιθυμούμε να επισύρωμε την προσοχή σας σε μια άλλη στενή ομοιότητα που αναφέρεται, δηλαδή, ότι και ο Ιησούς και αυτοί οι «αδελφοί» του είναι ‘μέτοχοι σαρκός και αίματος’. Αυτό αμέσως δημιουργεί ένα στενό δεσμό με το δείπνον του Κυρίου και τις αλήθειες, που εξήτασε τότε ο Ιησούς και που υποσχεθήκαμε να τις ανασκοπήσωμε.

 3. Πώς ο Ιησούς επλησίασε το τελευταίο πάσχα με τους μαθητάς του;

³ Ως πιστός Ιουδαίος, ο Ιησούς είχε πάντοτε τηρήσει την ετήσια εορτή του πάσχα στις 14 του Νισάν· αλλά, γνωρίζοντας πλήρως ότι θα ετελείωνε τη διακονία του και θα συνεπλήρωνε τη θυσιαστκή του πορεία ακριβώς στον δέοντα καιρό ως το πραγματικό «πασχάλιο θύμα», απέβλεψε σ’ αυτό το τελευταίο πάσχα με τους μαθητάς του ως μια ευκαιρία που θα ενέκλειε την πιο μεγάλη σημασία. Ακόμη και η εκλογή του σπιτιού όπου επρόκειτο να γίνη το πάσχα εσημειώθη υπό ασυνήθεις περιστάσεις, ως μια ενδιαφέρουσα περίπτωσις λεπτομερούς προγνώσεως, όπως ο Πέτρος και ο Ιωάννης βρήκαν ότι ήταν αληθινό, «καθώς [ο Ιησούς] είπε προς αυτούς». Και κατόπιν, «ότε ήλθεν η ώρα», και ανεκλίθη στην τράπεζα με τους μαθητάς του, είπε σ’ αυτούς: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω.»—Λουκ. 22:7-16.

 4. Όπως εξετέθη από τον Παύλο, τι εθέσπισε ο Ιησούς, στο τέλος του τελευταίου του πάσχα, και με ποιές λεπτομέρειες;

⁴ Στο τέλος του πασχαλίου δείπνου, αφού ετήρησε όλες τις απαιτήσεις του, ο Ιησούς εγκαινίασε κάτι εντελώς νέο. Λαμβάνοντας το ιστορικό όπως μας εδόθη από τον Παύλο, παραδεδομένο σ’ αυτόν με απ’ ευθείας αποκάλυψι «από του Κυρίου», διαβάζομε τι συνέβη, πώς ο «Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.»—1 Κορ. 11:23-25.

 5. (α) Τι είναι εξέχον στην τελική ομιλία του Ιησού προς τους μαθητάς του; (β) Από τι πρέπει να φυλαγώμαστε σχετικά με το δείπνον του Κυρίου;

⁵ Εξετάζοντας αυτή την αφήγησι, περιλαμβανομένων επίσης των όσων ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του τη νύχτα εκείνη (τα οποία αναγράφονται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαια 13 έως 17), μαζί με τα σχετικά Γραφικά εδάφια, βλέπομε ότι υπάρχουν δύο κύρια πράγματα που τονίζονται, δηλαδή, οφέλη που λαμβάνονται και οφέλη στα οποία μετέχουν εκείνοι που τρώγουν τον άρτον και πίνουν το ποτήριον αξίως. Εκείνοι που εξουσιοδοτούνται να μετάσχουν δεν θα ήθελαν ασφαλώς να είναι ένοχοι βρώσεως και πόσεως «αναξίως», καθώς προειδοποιεί ο απόστολος, για τούτο ευθύς αμέσως θα αναφέρωμε συντόμως μία ή δύο από τις κοινές παρανοήσεις, που προκαλούν αντιγραφικές απόψεις και ενέργειες, αν και διακρατούνται και εκτελούνται με κάθε ειλικρίνεια.—1 Κορ. 11:27.

 6. Δικαιολογείται μια συχνή τήρησις του δείπνου του Κυρίου;

⁶ Πρώτον, οι λόγοι του Ιησού: «Τούτο κάμνετε, οσάκις πίνετε», δεν δικαιολογούν μια συχνή τήρησι του δείπνου του Κυρίου. Πόσο συχνά ετηρείτο το πάσχα; Μόνο μια φορά το έτος, φυσικά, στην ημερομηνία της επετείου, 14 Νισάν, οι δε Ιουδαίοι δεν μπορούσαν αλλά και δεν διενοούντο καν να πράξουν διαφορετικά. Στην ημερομηνία αυτή, μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο στο οποίο ετήρησε το πάσχα, ο Ιησούς απέθανε σε εκπλήρωσι του ό,τι εξεικονίζετο απ’ αυτό, και απέθανε «άπαξ εις το τέλος των αιώνων». Ο Παύλος είπε ότι «οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε.» Λογικά, λοιπόν, αυτός ο εορτασμός που χρησιμεύει ως ανάμνησις του θανάτου του πρέπει να τηρήται ετησίως ως μια επέτειος στις 14 Νισάν, η οποία, το έτος αυτό, άρχισε στη δύσι του ηλίου της 17ης Απριλίου 1962.—1 Κορ. 11:25, 26· Εβρ. 9:26.

 7. Πώς η διδασκαλία της μετουσιώσεως αποδεικνύεται ότι είναι Γραφικώς αναληθής;

⁷ Δεύτερον, οι λόγοι του Ιησού: ‘Τούτο είναι το σώμα μου . . . το αίμα μου’ δεν δικαιολογούν τη διδασκαλία της μετουσιώσεως. Ο άρτος και ο οίνος δεν έγιναν κατά γράμμα σάρκα του και αίμα του τότε, όπως διδάσκεται από τη διδασκαλία αυτή. Ούτε επαναλαμβάνεται αυτό το υποτιθέμενο θαύμα από έναν άνθρωπο που υπηρετεί ως ιερεύς σε κάθε εορτασμό της Λειτουργίας. Με καμμιά έννοια δεν είναι ανάγκη να επαναληφθή η θυσία του Χριστού. Αυτό είναι ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα στην προς Εβραίους επιστολή, όπου ο Παύλος λέγει: «Ουδέ δια να προσφέρη [ο Χριστός] πολλάκις εαυτόν . . . τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, δια να αθετήση την αμαρτίαν δια της θυσίας εαυτού.» Με αυτή τη μία θυσία, εμείς οι αληθινοί Χριστιανοί «είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος, του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—1 Κορ. 11:24, 25· βλέπε Εβραίους 9:25-10:10.

 8. Ποιον τρόπο ομιλίας χρησιμοποιούσε συχνά ο Ιησούς, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

⁸ Ο Ιησούς μιλούσε μ’ ένα ζωντανό τρόπο, όπως έκανε συχνά, όταν έλεγε: ‘Τούτο είναι το σώμα μου . . . το αίμα μου.’ Μ’ έναν όμοιο τρόπο μίλησε σε μια άλλη περίπτωσι: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.» Αλλά ποιος πιστεύει και για μια στιγμή ότι αυτός έγινε κατά γράμμα θύρα;—Ιωάν. 10:7.

 9. Γιατί είναι εσφαλμένο και επιβλαβές το να θεωρούμε το δείπνον του Κυρίου ως «θεία μετάληψι»;

⁹ Τελικά, ο Ιησούς δεν ίδρυσε μια «θεία μετάληψι», δηλαδή, μια εξωτερική θρησκευτική τελετή ή ιεροτελεστία που μεταδίδει αξία σ’ εκείνους που την τηρούν. Έγκειται στην ανθρώπινη φύσι να εμπιστεύεται σε εξωτερικές τηρήσεις, νομίζοντας ότι διατηρείται κάπως έτσι μια ευνοϊκή θέσις ενώπιον του Θεού. Το έθνος Ισραήλ έκαμε αυτό το λάθος, και το ίδιο πράγμα βλέπομε στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα. Ο Ιησούς έδωσε μόνο δύο διατάξεις συμβολικής φύσεως στους ακολούθους του, το βάπτισμα και το δείπνον του Κυρίου, αλλά η τήρησίς των κάνει περισσότερη βλάβη παρά καλό αν οι πραγματικότητες που εξεικονίζονται μ’ αυτές δεν έχουν πραγματικά συμβή και δεν εκτελούνται ακόμη στην καρδιά και στη διάνοια και στην πορεία της ενεργείας.

10. Μελέτη αυτού του θέματος οδηγεί σε εκτίμησι ποιών καλών πραγμάτων;

¹⁰ Αλλά τώρα ας εξετάσωμε τις πιο θετικές και εποικοδομητικές απόψεις αυτού του σπουδαίου θέματος, για να έχωμε την καλύτερη κατανόησι και να εκτιμήσωμε τα μεγαλειώδη οφέλη, που συμβολίζονται στο δείπνον του Κυρίου και χορηγούνται στους πνευματικούς πρωτοτόκους. Όχι μόνο εικονίζεται η λήψις αυτών των ευεργετημάτων, αλλά, πιο αξιοσημείωτο ακόμη, ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίον αυτοί μοιράζονται ωρισμένα οφέλη και προνόμια, όχι μόνο μεταξύ των, αλλά με τον Χριστό Ιησού και πρωτίστως με τον Ιεχωβά τον ίδιο.

ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ

11. Λέγοντας, «Τούτο είναι το σώμα μου», σε τι ανεφέρετο ο Ιησούς;

¹¹ Εξετάστε πρώτα τα λόγια του Κυρίου μας όταν, λαμβάνοντας τον άρτο, είπε: «Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον.» Όταν παρατηρήσωμε σχετικά εδάφια, γίνεται φανερό ότι ο Ιησούς ανεφέρετο στο δικό του σάρκινο σώμα. Όταν ήλθε στον Ιωάννη για να βαπτισθή, ο Ιησούς εφήρμοσε στον εαυτό του τα λόγια που είχαν γραφή πριν από πολύν καιρό με έμπνευσι στον Ψαλμό 40:6-8, όπως δείχνει η πληροφορία του Παύλου σχετικά μ’ αυτό, όταν λέγη: «Εισερχόμενος [ο Ιησούς] εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. . . . Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, . . . δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου”.» Εκπληρώνοντας, λοιπόν, τη θυσιαστική του πορεία, «ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα», πράγμα που απεκορυφώθη στην πραγματική προμήθεια της απολυτρωτικής τιμής όταν «τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου.»—Λουκ. 22:19· Εβρ. 10:5-7· 1 Πέτρ. 4:1· 2:24.

12. Ποια σπουδαιότητα αποδίδει η Βίβλος στο αίμα ενός ανθρωπίνου πλάσματος, και πώς τούτο εφαρμόζεται στην περίπτωσι του Ιησού;

¹² Αλλά ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον», ήταν, φυσικά, όχι απλώς σαρξ, όπως δεν ήταν και ο «πρώτος άνθρωπος Αδάμ [ο οποίος] “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν”,» και του οποίου ο Ιησούς ήταν μια πλήρης αντιστοιχία. Μια ανθρώπινη ζώσα ψυχή είναι ένα πλάσμα από σάρκα και αίμα. Πραγματικά, το αίμα μάλλον παρά τη σάρκα χρησιμοποιεί η Βίβλος για να παραστήση τη ζωή ή ψυχή. «Το αίμα είναι η ζωή», και «το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής». Επομένως, «δια του οποίου [Ιησού] έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.» Κατάλληλα αναφέρει ο Παύλος και το αίμα και τη σάρκα όταν περιγράφη πώς ο Ιησούς έδωσε την ανθρώπινη ύπαρξί του για τους μαθητάς του, διανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την απόκτησι ζωής στον ουρανό, την είσοδον «εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού».—1 Τιμ. 2:5, 6· 1 Κορ. 15:45· Δευτ. 12:23· Λευιτ. 17:11· Εφεσ. 1:7· Εβρ. 10:19, 20.

13. Τι είδους απελευθέρωσι απολαμβάνουν τώρα οι ακόλουθοι του Χριστού;

¹³ Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, όχι μόνο η βεβαιότης της ουρανίου ανταμοιβής γι’ αυτούς εξασφαλίζεται έτσι, αλλά το γεγονός ότι ο Ιησούς μετέσχε σαρκός και αίματος κατέληξε σε μια παρούσα απελευθέρωσι «εκ της εξουσίας του σκότους», διότι απέθανε δια να «ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν». Τι είδους απελευθέρωσις είναι αυτή; Ο Ιησούς, μιλώντας σ’ εκείνους που φέρθηκαν στην οργάνωσι ή οίκον, του οποίου αυτός, ο Υιός, είναι η προσδιωρισμένη κεφαλή, είπε: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει. . . . Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.» Τι έξοχα ευεργετήματα είναι αυτά!—Κολ. 1:13· Εβρ. 2:15· 3:6· Ιωάν. 8:31-36.

14, 15. (α) Πώς δίδεται στην πόσιν μια συμβολική σημασία στη Γραφή; (β) Τι φανερώνεται με την ενέργεια εκείνων που είναι εξουσιοδοτημένοι να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον, και πώς οι λόγοι του Ιησού το υποστηρίζουν αυτό;

¹⁴ Τακτικά τρώμε και πίνομε για να διατηρήσωμε τη ζωή. Αλλά στην απλή αυτή ενέργεια συχνά δίδεται συμβολική σημασία στη Γραφή, όπως όταν ο Ιησούς μίλησε στη γυναίκα στο φρέαρ, λέγοντας: «Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δος μοι να πίω, συ ήθελες ζητήσει παρ’ αυτού, και ήθελε σοι δώσει· ύδωρ ζων. . . πηγή[ν] ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 4:10, 14) Ομοίως, εκείνοι, που είναι εξουσιοδοτημένοι να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον στο δείπνον του Κυρίου, δείχνουν συμμβολικά ότι αναγνωρίζουν ευγνωμόνως τα οφέλη, οφέλη ζωής, που λαμβάνονται από τη θυσία της σαρκός και του αίματος του Ιησού που εδόθη προς χάριν των. Έτσι μπορεί να λεχθή ότι, εικονικά μέσω πίστεως, τρώγουν τη σάρκα του και πίνουν το αίμα του. Αν αποτυγχάνωμε να εκτιμήσωμε την αληθινή θέσι, αυτό μπορεί να φαίνεται των άκρων και ακόμη απαράδεκτο. Θυμηθήτε, εν τούτοις, ότι ο Ιησούς ο ίδιος το εξέφρασε μ’ αυτόν τον τρόπο, κάνοντας τους Ιουδαίους να γογγύσουν εναντίον του. Ακόμη και πολλοί από τους μαθητάς του εθίγησαν και έπαυσαν να τον ακολουθούν· εν τούτοις ο Πέτρος, μιλώντας για τους δώδεκα, είπε: «Λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Τα πραγματικά λόγια που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς και που επροκάλεσαν τόσο ισχυρή αντίδρασι, ήσαν τα εξής: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. . . . Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ.»—Ιωάν. 6:51, 53-56, 68, 69.

¹⁵ Αυτά τα λόγια του Ιησού που παρετέθησαν ανωτέρω μας υπενθυμίζουν την άλλη άποψι του θέματος για το οποίον ενδιαφερόμεθα, δηλαδή, τη συμμετοχή σε μια στενή και πολύτιμη σχέσι, σε ενότητα μαζί του.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΦΕΛΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

16. Τι έδειχνε η τοποθέτησις του δείπνου του Κύριου και ο τρόπος με τον οποίον ο Ιησούς μίλησε στον Πατέρα του με προσευχή;

¹⁶ Η όλη ακριβώς ατμόσφαιρα, ανάμεσα στην οποία ελέχθησαν τα λόγια όταν ο Ιησούς προσεκάλεσε τους ένδεκα πιστούς μαθητάς του να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον, καθώς ήσαν όλοι ανακεκλιμένοι στην ίδια τράπεζα, δείχνει μια σχέσι φιλίας και οικειότητος. Για να το δευκρινίσωμε αυτό, αν θέλατε να ζητήσετε μια ειδική εύνοια από έναν άνθρωπο επιρροής, ο οποίος απήντησε ‘Ελάτε και ιδέτε με γι’ αυτό στο γραφείο μου’, βέβαια, θα περιμένατε να συζητηθή η υπόθεσις μ’ ένα εμπορικό τρόπο. Αλλ’ αν είπε, ‘Ελάτε στο σπίτι να δειπνήσετε μαζί μας και θα μιλήσωμε γι’ αυτό τότε’, ασφαλώς θα αισθανόσαστε αμέσως ότι η μάχη έχει κατά το ήμισυ και πλέον κερδηθή. Μερικές από τις πλουσιώτερες και βαθύτερες αλήθειες ελέχθησαν από τον Ιησούν όταν ήταν με τους μαθητάς του την τελευταία εκείνη νύχτα, και στην τελική προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του, που αναγράφεται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαιο 17. Η προσευχή εκείνη και μάλιστα η εισαγωγή της δείχνει αυτή καθ’ εαυτήν την πολύ στενή σχέσι που ο Ιησούς ο ίδιος απελάμβανε με τον Πατέρα του. Είχε μιλήσει στους μαθητάς του, κυττάζοντάς τους καθώς μιλούσε· κατόπιν χρειάσθηκε μόνο να ‘υψώση τους οφθαλμούς του εις τον ουρανόν’ και να εξακολουθήση να μιλή, αλλά τώρα απευθυνόμενος προς τον Πατέρα του. Το πράγμα ήταν τόσο απλό.—Ιωάν. 17:1.

17. (α) Πού μαθαίνομε για τη νέα διαθήκη, και ποια αντίθεσις δείχνεται εκεί; (β) Ποιοι είναι οι όροι της νέας διαθήκης;

¹⁷ Όταν ο Ιησούς επήρε το ποτήριον του οίνου για να το διαβιβάση στους μαθητάς του, είπε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20) Αυτή η αναφορά σε μια καινή διαθήκη είναι πολύ σπουδαία, και όσον αφορά οφέλη που λαμβάνονται καθώς και οφέλη στα οποία υπάρχει συμμετοχή. Στρεφόμενοι πάλι στην προς Εβραίους επιστολή, βρίσκομε εκείνο που μας βοηθεί να προσδιορίσωμε αυτή τη διαθήκη και να εκτιμήσωμε τη σημασία της. Μια νέα διαθήκη υπονοεί αντίθεσι με μια προηγούμενη, παλαιά διαθήκη, συνήθως δε η ανάγκη για κάτι νέο υπονοεί την απόρριψι του παλαιού. Σ’ αυτό το σημείο ο Παύλος λέγει: «Λέγων δε “καινήν,” έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» Η προηγούμενη διαθήκη ήταν η παλαιά διαθήκη του νόμου που έγινε με τον κατά σάρκα Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου. Αλλ’ ο Ιεχωβά ‘βρήκε ανομία στον λαό’ κάτω από αυτή τη διαθήκη, έτσι ώστε από την εποχή ακόμη του προφήτου Ιερεμία διαβάζομε για την υπόσχεσι μιας νέας διαθήκης, με τα εξής λόγια: «Αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· Μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Ιεχωβά, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών. . . . Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»—Εβρ. 8:8, 13· Ιερεμ. 31:33, 34, ΜΝΚ.

18. Ποια δύο πράγματα επετελέσθησαν με το χυθέν αίμα του Ιησού όσον αφορά τη νέα διαθήκη;

¹⁸ Για να γίνη έγκυρη μια διαθήκη, καθώς και για να συγχωρηθή ανομία, απαιτείται, και για τα δύο αυτά, η έκχυσις αίματος. «Διότι η διαθήκη επί τεθνεώτων είναι βεβαία· . . . και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» Ο Ιησούς είναι ο μεσίτης της νέας διαθήκης, που έγινε έγκυρη με το χυθέν αίμα του, το οποίον επίσης παρέχει τη νόμιμη βάσι για πραγματική άφεσι αμαρτιών, ακόμη και για ‘καθαρισμό της συνειδήσεώς μας’, ενώ η παλαιά διαθήκη του νόμου, που εβασίζετο σε θυσίες ζώων, έκανε μόνο τέτοια προμήθεια μ’ έναν εξωτερικό και τυπικό τρόπο, «προς την καθαρότητα της σαρκός».—Εβρ. 9:13, 14, 17, 22.

19. Με ποιους συνάπτεται η νέα διαθήκη;

¹⁹ Με ποιους συνάπτεται η νέα διαθήκη; Μ’ εκείνους τους Χριστιανούς οι οποίοι αποτελούν την αληθινή εκκλησία, το «μικρόν ποίμνιον» που συμμετέχει με τον Ιησού στον ουράνιο θρόνο της βασιλείας του, αρχίζοντας μ’ εκείνους που έλαβαν μέρος στο πρώτο εκείνο δείπνο που εθεσπίσθη από τον Ιησού. Αυτός εγνώριζε ότι και άλλοι θα εφέροντο στην ίδια σχέσι, όπως δείχνει η προσευχή του: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών.» (Ιωάν. 17:20) Αυτοί αποτελούν τον πνευματικόν Ισραήλ, σε αντίθεσι με το έθνος του σαρκικού Ισραήλ που ήταν κάτω από τη διαθήκη του νόμου, η οποία εγκαινιάσθη στο Όρος Σινά. Αυτή η πολιτεία με τον πνευματικόν Ισραήλ είναι μια διαφορετική εικόνα, φυσικά, εν συγκρίσει μ’ εκείνην που εξητάσθη προηγουμένως, όταν ο Θεός επολιτεύθη ειδικά με τα Ιουδαϊκά πρωτότοκα προτού αναχωρήσουν από την Αίγυπτο. Η διαθήκη του νόμου έγινε μέσω του Μωυσέως με ολόκληρο το έθνος, όχι μόνο με τους πρωτοτόκους του.

20. Τι πρέπει να κρατήται στο νου όσον αφορά τις πολλές εξεικονίσεις της Βίβλου;

²⁰ Παρεμπιπτόντως, τονίζομε ότι η Γραφή είναι γεμάτη από εικόνες και παραβολές, που εδόθησαν ως «παραδείγματα» προς όφελός μας σήμερα. Κάθε εικόνα έχει τη δική της έννοια και, γενικά, δεν πρέπει να προσπαθούμε να ταιριάσωμε μια εικόνα με μια άλλη, όπως δεν πρέπει να το κάμωμε αυτό μ’ εκείνες τις πολλές παραβολές που δίδονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, προσπαθώντας να ταιριάσωμε «πρόβατα» με «στρατιώτας» ή με «ζώντας λίθους».—1 Κορ. 10:11· Ιωάν. 10:14· 2 Τιμ. 2:3· 1 Πέτρ. 2:5.

21. Ποιος τρόπος ενεργείας ερρύθμιζε την προσφορά των θυσιών κοινωνίας, και τι εδηλούτο μ’ αυτές;

²¹ Κυττάζοντας τις θυσίες που προσεφέρθησαν στην εγκαινίασι της παλαιάς διαθήκης του νόμου, σημειώνομε ότι σ’ αυτές περιελαμβάνοντο και «θυσίαι ειρηνικής προσφοράς» ή «θυσίαι κοινωνίας» (ΜΝΚ). Με συντομία, το αίμα των θυσιών αυτών ερραντίζετο στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά, που εκαλείτο επίσης «τράπεζα», και το πάχος εκαίετο εκεί επάνω ως το μέρος του Ιεχωβά στη θυσία. Ο λειτουργών ιερεύς είχε ως μερίδα του το στήθος και τον δεξιόν ώμον, οι δε Ισραηλίται που προσέφεραν αυτή τη θυσία έτρωγαν το υπόλοιπο της σαρκός ενόσω ήσαν στη σκηνή του μαρτυρίου. Στην τελετή της εγκαινιάσεως στο Όρος Σινά το τελευταίο χαρακτηριστικό ετηρήθη από «εβδομήκοντα εκ των πρεσβυτέρων του Ισραήλ» που αντιπροσώπευαν τον λαό. Σε μια τέτοια περίπτωσι οι Ισραηλίται απήλαυσαν ειδική κοινωνία με τον Ιεχωβά στην «τράπεζά» του. Ταυτόχρονα τους απηγορεύθη να προσφέρουν θυσίες σε δαίμονες στην τράπεζά των, όπως έκαναν τα γειτονικά έθνη που ασκούσαν ψευδή θρησκεία.—Λευιτ. 7:11-37· 17:5-7· Έξοδ. 24:9-11· Ιεζ. 44:16.

22. Με ποιόν τρόπο συνέδεσε ο Παύλος αυτές τις θυσίες με το δείπνον του Κυρίου;

²² Ο Παύλος είχε αυτά τα πράγματα υπ’ όψιν ως ένα από τα παραδείγματα προς όφελός μας όταν, συνδέοντας το παράδειγμα αυτό με το δείπνον του Κυρίου, έγραψε στους πνευματικούς Ισραηλίτας στην Κόρινθο: «Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν. Βλέπετε τον Ισραηλ κατά σάρκα· οι τρώγοντες τας θυσίας, δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου; Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων.»—1 Κορ. 10:16-18, 21, ΜΝΚ.

23. Ποια ειδική συναδελφότης φανερώνεται έτσι από τους μετόχους, (α) του ενός με τον άλλον, (β) με τον Χριστό Ιησού, και (γ) με τον Ιεχωβά;

²³ Συνοψίζοντας το ζήτημα, μπορούμε να δούμε ότι το δείπνον του Κυρίου πρέπει να θεωρήται ως θυσιαστικό δείπνο, η δε θυσία του Χριστού πορομοιάζεται προς τη θυσία κοινωνίας όπως ήδη περιεγράφη. Οι Χριστιανοί στη νέα διαθήκη δείχνουν πίνοντας το ποτήριον και τρώγοντας τον άρτον ότι μοιράζονται και απολαμβάνουν στενή κοινωνία και πολύτιμη συναδελφότητα: (1) Ο ένας με τον άλλον, στη διακονία της νέας διαθήκης ως η ενωμένη εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών, αποτελώντας «έν σώμα» υπό την Κεφαλήν των, τον Ιησού Χριστό· επίσης (2) με τον Χριστό Ιησού, μετέχοντας του ευεργετήματος της αφέσεως αμαρτιών μέσω της θυσίας του αίματος και σαρκός, επίσης έχοντας «κοινωνίαν των παθημάτων αυτού», ‘συμμορφούμενοι με τον θάνατον αυτού’, με την ελπίδα να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως» στην «πρώτην ανάστασιν»· και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, (3) κοινωνώντας με τον Ιεχωβά Θεό ως, τον Πρωτουργό της όλης διατάξεως.—2 Κορ. 3:6· Φιλιππησ. 3:10· 2 Πέτρ. 1:4· Αποκάλ. 20:6.

24. Για ποιους λόγους η ενότης με τον Ιεχωβά είναι πρωτίστης σπουδαιότητος, και πώς ο Ιησούς το ετόνισε αυτό στην προσευχή του;

²⁴ Σ’ αυτό το τελευταίο σημείο, έχετε υπ’ όψιν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που κατέστησε δυνατόν για τον Ιησούν να προσφέρη μια τέτοια θυσία, συνεπώς ο Παύλος μίλησε κατάλληλα για «ποτήριον του Ιεχωβά» και «τράπεζαν του Ιεχωβά». Στον Ιεχωβά ο Ιησούς προσέφερε την αξία της θυσίας του, για να χρησιμοποιηθή σύμφωνα με το θείο θέλημα, πρώτα προς όφελος του πνευματικού Ισραήλ. Η νέα διαθήκη είναι του Ιεχωβά. Ο Ιησούς ετόνισε πολύ αυτή τη στενή και πολύτιμη σχέσι με τον ουράνιο Πατέρα στην προσευχή του υπέρ των μαθητών του την τελευταία εκείνη νύχτα που ήταν μαζί τους, προσευχόμενος «να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· . . . . δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.»—Ιωάν. 17:20-26.

25. Πού και πώς περιέγραψε ο Παύλος τη διακονία της νέας διαθήκης, και πώς ο Πέτρος το επεβεβαίωσε αυτό;

²⁵ Στην περίληψι που μόλις εδόθη, υπάρχουν ένα ή δύο σημεία, που δεν εξητάσθησαν προηγουμένως, στα οποία επιθυμούμε να κάμωμε ολίγα σχόλια. Πρώτα, όσον αφορά τη διακονία της νέας διαθήκης, ο Παύλος αναπτύσσει το ζήτημα στη 2 Κορινθίους 3:4-4:6 (ΜΝΚ), δείχνοντας ότι η δόξα της υπερβαίνει κατά πολύ τη δόξα της διαθήκης του νόμου. Λέγει ότι «ημείς [οι Χριστιανοί] . . . βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά», πρώτα με την λάμψιν «εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού», και έπειτα με το κήρυγμα του ευαγγελίου, αντανακλούμε το φως αυτό «με την φανέρωσιν της αληθείας» στους άλλους. Είναι αλήθεια ότι και τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, λόγω του στενού συνδέσμου των με το υπόλοιπο του μικρού ποιμνίου που είναι ακόμη στη γη, συμμετέχουν σ’ αυτή την ίδια διακονία, αλλά το πρώτιστο βάρος ή ευθύνη βαρύνει εκείνους που είναι στη νέα διαθήκη, τον πνευματικόν Ισραήλ, που περιεγράφη από τον Πέτρο ως «“γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—Ιωάν. 10:16· 1 Πέτρ. 2:9.

26. (α) Πώς η αξία του αντιλύτρου εφαρμόζεται μ’ έναν ειδικό τρόπο προς το συμφέρον του πνευματικού Ισραήλ; (β) Ποια διάκρισις φανερώνεται έτσι όσον αφορά τα «άλλα πρόβατα»;

²⁶ Πάλι, είναι σπουδαίο να θυμηθούμε ότι η αξία της θυσίας του Χριστού, που εφαρμόζεται προς το συμφέρον εκείνων που γίνονται πνευματικοί Ισραηλίται, καταλήγοντας στη δικαίωσί των ή στην ανακήρυξί των ως δικαίων από τον Θεό ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, αφορά έναν ειδικό σκοπό. Είναι θείο θέλημα να θυσιασθούν αυτοί με τον Χριστό, πράγμα που δεν θα μπορούσε να λάβη χώραν ευπρόσδεκτα, αν αυτοί πρώτα δεν εδικαιώνοντο. Κατόπιν αποκυούνται από τον Θεό ως πνευματικοί του υιοί με μια νέα ελπίδα ουρανίου ζωής. Αυτό επιτελείται με την ενέργεια του πνεύματος του Θεού, η οποία επίσης τους χρίει ή τους δίδει νόμιμη αναγνώρισι ως μέλη του σώματος, ή της εκκλησίας, της οποίας ο Χριστός είναι η Κεφαλή. Και εδώ, επίσης, βλέπομε μια σαφή διάκρισι ως προς τα «άλλα πρόβατα». Αυτά μπορεί να υποφέρουν και ακόμη να καταθέσουν τη ζωή των λαμβάνοντας τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Θεού, αλλά δεν θυσιάζουν την ελπίδα των ζωής επάνω στη γη στον αποκαταστημένο παράδεισο. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί προς χάριν των για να τα υποστηρίξη και να τα εξαρτίση στη συμμετοχή των στην υπηρεσία της Βασιλείας και στην ορθή διαγωγή, αλλά δεν ζωογονεί μέσα τους την ελπίδα μιας ουρανίας αναστάσεως.—Ρωμ. 5:1, 2· 8:15-17· Κολ. 1:18.

27. (α) Γιατί πρέπει όλοι οι προβατοειδείς να παρευρίσκωνται στο δείπνον του Κυρίου; (β) Ποιες ζωτικές αλήθειες τονίζονται τότε προς όφελος όλων;

²⁷ Έχοντας με συντομία ανασκοπήσει τα θαυμαστά οφέλη που λαμβάνονται και τα οφέλη στα οποία συμμετέχουν εκείνοι που είναι στη νέα διαθήκη, καθώς και τη στενή και πολύτιμη σχέσι στην οποία εισέρχονται, μπορούμε πληρέστερα να εκτιμήσωμε τι θαυμάσιο προνόμιο έχουν, εκτός από μια μεγάλη ευθύνη. Τα «άλλα πρόβατα» πρέπει να μάθουν επίσης γι’ αυτές τις σπουδαίες αλήθειες, που αποτελούν ζωτικό μέρος του σκοπού του Θεού, έστω και αν δεν μπορούν να εισέλθουν σ’ αυτές με την έννοια του να λάβουν πείραν των αληθειών αυτών για τον εαυτό τους. Αληθινά, λοιπόν, αυτή η ετησία συνάθροισις που ενσωματώνει το δείπνον του Κυρίου είναι πράγματι μοναδική. Όλοι οι ειλικρινώς ενδιαφερόμενοι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι και πρέπει να προσπαθούν να παρευρεθούν. Μια τέτοια συνάθροισις είναι έκφρασις αληθινής λατρείας, διότι μπορεί να λεχθή ότι όλοι οι παρόντες παρευρίσκονται στην «τράπεζα του Ιεχωβά» με μια συμβολική έννοια, μολονότι ολίγοι μόνον μετέχουν των εμβλημάτων του αζύμου άρτου και του οίνου, δηλαδή εκείνοι που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού ότι είναι πνευματικοί του υιοί, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». Αλλά προσέχοντας σε ό,τι λέγεται την εσπέρα της ειδικής αυτής συναθροίσεως, κατανοούν όλοι εκ νέου τη σπουδαιότητα του να υπηρετούν τον Ιεχωβά στα συμφέροντα της βασιλείας του με το πνεύμα της αδιαίρετης και αποκλειστικής λατρείας, τη σπουδαιότητα του να τηρούνται καθαροί από οποιαδήποτε πορεία ενεργείας που θα τους προσδιώριζε ως υπηρετούντας στην «τράπεζα των δαιμονίων», και τη σπουδαιότητα του να τηρούνται σε στενή ενότητα με την κοινωνία Νέου Κόσμου των αφιερωμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αυτός είναι ο καιρός που ο Ιεχωβά συνήθροισε όλα τα πρόβατα «εις ενότητα . . . ως ποίμνιον εις την μάνδραν».—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ· Ιωάν. 10:16.

28. Ποια εκπλήρωσι είχε ο Ψαλμός 116 εν σχέσει με τον Ιησούν, και πώς εφαρμόζεται σε όλους όσοι είναι στη νέα διαθήκη;

²⁸ Εκείνοι, όμως, που γνωρίζουν ότι η ουράνια ελπίδα είναι δική τους και που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος που ανεφέρθη προ ολίγου, πρέπει να λάβουν μέρος στα εμβλήματα, αλλά να είναι προσεκτικοί να το πράξουν αξίως ‘αφού δοκιμάσουν εαυτούς’. Αυτοί οι πνευματικοί υιοί πρέπει να κατέχουν καλά στη διάνοια όλα όσα περιλαμβάνονται στο ζήτημα αυτό, για να διατηρήσουν την πολύτιμη και στενή ενότητά των ο ένας με τον άλλον, με τον Κύριόν των και Κεφαλή των και, υπεράνω όλων, με τον Ιεχωβά. Αν εκτιμούν όλα όσα έλαβαν από τα χέρια του, η προσευχή των πρέπει να είναι η ίδια με την προσευχή του Ιησού, καθώς γνωρίζομε από κάποιον προφητικό ψαλμό: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Η σταθερή των απόφασις πρέπει ομοίως να είναι η ίδια με του Ιησού, όπως διετυπώθη σ’ αυτόν τον ίδιο ψαλμό: «Εις σε [Ιεχωβά] θέλω προσφέρει θυσίαν ευχαριστίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά.» Πιστά εκπληρώνοντας τη θυσιαστική των πορεία, ‘γινόμενοι πιστοί μέχρι θανάτου’, υποστηρίζονται από την ένδοξη υπόσχεσι του Ιησού: «Θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» Τι παρηγορία και τι ισχυρή βεβαίωσις πρέπει να εδόθη στον Ιησού στην ώρα της ανάγκης του, και δίδεται επίσης σ’ εκείνους που ακολουθούν την ίδια θυσιαστική πορεία, με την ανάγνωσι του λόγου που ο Ιεχωβά κατηύθυνε ν’ αναγραφή πριν από τόσον καιρό προς όφελός των: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού»!—1 Κορ. 11:28· Αποκάλ. 2:10· Ψαλμ. 116:12-19, ΜΝΚ.

Αφήνοντας το Φως σας να Λάμπη στους Συνάδελφους Σας

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ετόνισε ότι οι αληθινοί Χριστιανοί ως ομάς είναι «το φως του κόσμου.» Ως τοιούτοι πράττουν ατομικώς ό,τι είπε ο Ιησούς ότι θα έπρεπε να πράττουν: «Ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων.» (Ματθ. 5:14, 16) Πολλές είναι οι ευκαιρίες για να γίνη αυτό, ναι, ακόμη και μεταξύ συναδέλφων. Στην Περιφερειακή Συνέλευσι Ηνωμένων Λάτρεων του Βανκούβερ το 1961, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αφηγήθη την επόμενη πείρα:

● «Πριν από λίγον καιρό εργαζόμουν μαζί με άλλους 1.200 σ’ ένα κατάστημα που επωλούντο εργαλεία και καλούπια. Αναζητούσα ευκαιρία να δώσω μαρτυρία. Στη διάρκεια του γεύματος άκουσα μια συνομιλία μεταξύ δύο, που συζητούσαν περί θρησκείας, και ιδιαίτερα τα υπέρ και τα κατά μιας ωρισμένης θρησκείας. Απορούσαν ως προς το αν θα έπρεπε να παραδεχθούν την κυρία δοξασία της. Ερώτησα αν θα μπορούσα να λάβω μέρος στη συζήτησι. Εδέχθησαν. Αναζητώντας ένα παράδειγμα για να παρενθέσω την άποψί μου, παρετήρησα τα όργανα ακριβείας για την εκτέλεσι ακριβών καταμετρήσεων, πάνω στο τραπέζι, κι ερώτησα, ‘Γιατί δεν μετράτε αυτή τη θρησκεία γι’ ακρίβεια, να ιδήτε αν είναι γνήσια;’ ‘Να τη μετρήσωμε με τι;’ ήταν η απάντησίς των.’ ‘Με την Αγία Γραφή. Αυτή είναι μια ράβδος μετρήσεως, ακριβώς όπως είναι αυτά τα όργανα που βλέπετε μπροστά σας.’ Ένας απ’ αυτούς είχε ζωηρή επιθυμία για την αλήθεια του Θεού και ήθελε να μετρήση τη θρησκεία με τη Γραφή. Άρχισε να παρακολουθή όλες τις συναθροίσεις, επήγαινε τακτικά στη διακονία του αγρού, κι έδινε μαρτυρία στην οικογένειά του. Η οικογένεια είναι τώρα ένα ενεργόν μέρος της οργανώσεως του Ιεχωβά, κι αυτός είναι ένας διωρισμένος υπηρέτης σ’ αυτήν.»

● Η διαγωγή ενός ατόμου, επίσης, είναι ένα μέρος του φωτοφόρου έργου του Χριστιανού. Ένας κάτοικος της Νέας Υόρκης δεν είχε ακούσει για τους μάρτυρας του Ιεχωβά· κατόπιν μετεκόμισε στο Τέξας, όπου συνειργάσθη με μια ομάδα ξυλουργών, που ήσαν όλοι μάρτυρες του Ιεχωβά. Μεγάλη εντύπωσι του έκαμε η καλή διαγωγή των. Επειδή ενδιεφέρετο να μάθη να είναι οικοδόμος, ένας από τους Μάρτυρας τον ερώτησε: «Γιατί δεν μαθαίνεις να ζης για πάντα, για να μπορής και να οικοδομής για πάντα.» Του άρεσε η μαρτυρία που έλαβε σχετικά με τη βασιλεία του Θεού και την ελπίδα για αιώνια ζωή, και πήγε στο σπίτι του και τ’ αφηγήθηκε όλα στη σύζυγό του. Εν καιρώ άρχισε μια οικιακή Γραφική μελέτη μ’ αυτόν και τη σύζυγό του. Και οι δύο εβαπτίσθησαν στην πρόσφατη Περιφερειακή Συνέλευσι Ηνωμένων Λάτρεων του Χιούστον.

● Στην περιφερειακή Συνέλευσι της Κοπεγχάγης μια μάρτυς του Ιεχωβά αφηγήθη πώς έμαθε την αλήθεια του Θεού στον τόπο της εργασίας της: «Ήμεθα μερικά κορίτσια συνομήλικα, που θέλαμε συχνά να μιλούμε για τα προβλήματα και την πολιτική του κόσμου. Τότε επίστευα ότι τα Ηνωμένα Έθνη ήσαν η μόνη ασφαλής ελπίς ειρήνης. Αλλ’ ένα από τα κορίτσια μού είπε ότι ανέμενε ένα τελείως νέο κόσμο Θείας δημιουργίας, έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζούσαν ειρηνικά για πάντα. Αυτό μου φαινόταν παράδοξο· αλλ’ εν τούτοις έλαβα υπ’ όψιν τα όσα μου είπε. Από καιρό σε καιρό της απηύθυνα ερωτήσεις για την ελπίδα της, στις οποίες μου έδινε λογικές και σαφείς απαντήσεις. Μια μέρα αυτή η Μάρτυς μου έδωσε ένα βιβλιάριο Βάσις για Πίστι σ’ Ένα Νέο Κόσμο, ενθαρρύνοντάς με να το διαβάσω. Το διάβασα. Κατόπιν άρχισε μια οικιακή Γραφική μελέτη μαζί μου· και σήμερα σ’ αυτή τη συνέλευσι βαπτίσθηκα.»

● Στη συνέλευσι των Παρισίων εκείνοι που είχαν συγκεντρωθή έμαθαν, επίσης, τα καλά αποτελέσματα του ν’ αφήνη κανείς το φως του να λάμπη στους συναδέλφους του:

«Στο έτος 1959 ήμουν υπάλληλος σ’ ένα καφενείο. Μια μέρα ένας φίλος μου εζήτησε ν’ αντικαταστήση ένα συνάδελφο στο μαγαζί που εργαζόμουν. Αυτός ο άνθρωπος, τον οποίον είχα γνωρίσει πολύ καλά, άρχισε να μου μιλή περί του Θεού και του σκοπού του να ιδρύση ένα νέο κόσμο. Αυτό με αναστάτωσε, διότι ποτέ δεν είχα μάθει ότι αυτός ο φίλος μου μπορούσε να μιλή για τέτοια πράγματα. Αργότερα ο φίλος αυτός, μαζί με τη σύζυγό του, ήλθαν στο σπίτι μου και συνεζητήσαμε τις θρησκευτικές δοξασίες του “Χριστιανικού κόσμου”. Δέχθηκα ένα βιβλίο, ένα βοήθημα Γραφικής μελέτης. Αργότερα ο φίλος αυτός ξαναήλθε, αυτή τη φορά μ’ έναν άλλο υπάλληλο του καφενείου, που ήταν επίσης Μάρτυς. Είχαμε μια συζητήση για τη σπουδαιότητα της μελέτης της Γραφής με συστηματικό τρόπο.

»Αργότερα, μια σειρά απροόπτων περιστατικών έφερε τον φίλο μου να εργάζεται τακτικά μ’ εμένα ως υπάλληλος του καφενείου. Συχνά συζητούσαμε για την αλήθεια του Θεού, κι εκείνο που με εξέπληττε ιδιαιτέρως ήταν ο τρόπος, με τον οποίον έσπευδε να τελειώση την εργασία του για να μπορή να παρακολουθή συναθροίσεις ή να βγαίνη στο έργον του κηρύγματος. Αυτό μου έκαμε μεγάλη εντύπωσι, διότι στο παρελθόν ενδιεφέρετο κυρίως για τις ευχαριστήσεις της ζωής. Τότε ένα θρησκευτικό δόγμα ανήγγειλε το τέλος του κόσμου στις 14 Ιουλίου 1960. Στην αμηχανία που ήμουν, ανεζήτησα τον φίλο μου Μάρτυρα. Με ικανοποίησε με επεξηγήσεις από την Αγία Γραφή, κι αισθάνθηκα μια ζωηρή επιθυμία να μάθω περισσότερα. Παρακολούθησα μια δημοσία ομιλία κι εδέχθηκα να έχω μια οικιακή Γραφική μελέτη. Το ενδιαφέρον μου αυξήθηκε γοργά, κι η οικογένειά μου κι εγώ παρακολουθήσαμε συναθροίσεις. Επωφελούμενοι αυτής της θαυμαστής εθνικής συνελεύσεως, η σύζυγός μου κι εγώ εσυμβολίσαμε την αφιέρωσί μας στον Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα.»

Δύο Περιοδικά—Τέσσερες Νέοι Μάρτυρες

Στη Βενεζουέλα μια οικοδέσποινα επρομηθεύθη από ένα αντίτυπο των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! από ένα Μάρτυρα που επήγαινε από θύρα σε θύρα. Τα έθεσε κατά μέρος και τα ελησμόνησε. Κατόπιν, μια μέρα ο σύζυγός της τα βρήκε μεταξύ των μουσικών του δίσκων και τα διάβασε. Τόσο πολύ εξετίμησε αυτά που διάβασε, ώστε αμέσως επεσκέφθη το τμήμα της Εταιρίας κι ενεγράφη συνδρομητής για τα δύο περιοδικά κι επρομηθεύθη επίσης κι άλλα έντυπα Γραφικής μελέτης. Του εδόθη μια πρόσκλησις να παρακολουθήση μια δημοσία διάλεξι στην Αίθουσα Βασιλείας, και μετά από λίγες εβδομάδες ήλθε μαζί με τη σύζυγό του. Πολύ απήλαυσε την ομιλία και του έκαμε εντύπωσι η φιλικότης των Μαρτύρων.

Έγιναν διευθετήσεις μαζί του για μια οικιακή Γραφική μελέτη. Σε λίγο ήλθαν οι δύο νύφες του από τις Καναρίους Νήσους και προσετέθησαν στη Γραφική μελέτη και στην παρακολούθησι συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας. Μέσα σε πέντε μήνες και οι τέσσερες συμμετείχαν στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Κι όλ’ αυτά άρχισαν με δύο περιοδικά.

Η Αγάπη Δεν Αποθαρρύνεται Εύκολα

‘Η ΑΓΑΠΗ μακροθυμεί. Ανέχεται πάντα. Υπομένει πάντα’. Επομένως, η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα. Το ότι δεν αποθαρρύνεται εύκολα η αγάπη καταδεικνύεται στην εποχή μας, όπως δείχνουν οι επόμενες πείρες.—1 Κορ. 13:3, 4.

♦ Πριν από λίγα χρόνια ένας μάρτυς του Ιεχωβά, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι στη Σεούλ της Κορέας, συνήντησε έναν οικοδεσπότη, ο οποίος εφαίνετο πολύ ενδιαφερόμενος, εδέχθη ένα περιοδικό αλλ’ αγνόησε την υπόδειξι περί συνδρομής. Ο ευαγγελιζόμενος, μη θέλοντας να στενοχωρήση τον οικοδεσπότη τονίζοντας το ζήτημα της συνδρομής, το άφησε να παρέλθη αλλ’ απεφάσισε να επανέλθη για να ιδή αν ο άνθρωπος αυτός ήταν αληθινά ενδιαφερόμενος.

Όταν επανήλθε, έμαθε γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έγινε συνδρομητής. Εκάθητο τότε και του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σηκωθή, διότι είχε δύο τεχνητά πόδια, επειδή είχε απολέσει και τα δύο φυσικά του πόδια στον πόλεμο της Κορέας. Ο άνθρωπος απεδείχθη ότι γνησίως ενδιεφέρετο, κι επρομηθεύθη περισσότερα έντυπα, τα οποία επλήρωσε καθώς και το περιοδικό που είχε λάβει προηγουμένως. Διηυθετήθη μια Γραφική μελέτη, στην οποία μετείχαν κι άλλοι τρεις ανάπηροι. Εν καιρώ δύο απ’ αυτούς έλαβαν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά ως αφιερωμένοι και βαπτισμένοι διάκονοι των αγαθών νέων. Παρά τα φυσικά των ελαττώματα, ασχολήθηκαν σε όλες τις μορφές διακονίας του αγρού και τούτο παρά το ότι το έδαφος στο οποίον διακονούν είναι πολύ ανώμαλο.

Λόγω του βάθους της αφοσιώσεώς των, οι δύο αυτοί Μάρτυρες ωρίμασαν γρήγορα. Ως αποτέλεσμα της ενζήλου ηγεσίας των εσχηματίσθη προσφάτως μια νέα εκκλησία στη Σεούλ. Ο ένας διωρίσθη επίσκοπος της, ο δε άλλος βοηθός του. Ο καθείς απ’ αυτούς έχει ένα σκέλος. Ναι, η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα.

♦ Ένας Κινέζος Μάρτυς στην Τρίνινταντ παρέχει άλλο ένα παράδειγμα. Η εκκλησία του έκτιζε μια Αίθουσα Βασιλείας και ήταν αποφασισμένος να βοηθήση με κάποιον τρόπο, μολονότι ήταν παράλυτος ανάπηρος με τροχοφόρο κάθισμα. Τι μπορούσε να κάμη; Μ’ ένα ευφυές επινόημα, που προσαρμόζεται στο παράλυτο χέρι του και με τη βοήθεια της αφωσιωμένης μητέρας του, μπόρεσε να κρατή πέννα και πινέλο, κι αυτοδιδάχθηκε να γράφη και να ζωγραφίζη.

Τότε περίπου, η τοπική Εταιρία Καλών Τεχνών άρχισε ν’ αναζητή κάποιον που να εκθέση τα ίδια του έργα ζωγραφικής στα εγκαίνια του νέου της Κέντρου Καλών Τεχνών. Δεχόμενος αυτή την πρόκλησι, ο Κινέζος αυτός παρήγαγε τριάντα τρεις πίνακες ελαιογραφίας και υδατογραφίας, σε διάστημα λιγώτερο από τρεις μήνες, γι’ αυτή την έκθεσι έργων τέχνης. Την εσπέρα ακριβώς των εγκαινίων επωλήθη το ήμισυ των πινάκων του, οι δε υπόλοιποι, εκτός από δύο ή τρεις, επωλήθησαν μέχρι του κλεισίματος της εκθέσεως. Αφού επληρώθησαν όλα τα έξοδα, το καθαρό κέρδος ανήλθε σε σημαντικό ποσόν, το οποίον και προσέφερε ως εισφορά του στο ταμείο ανεγέρσεως Αιθούσης Βασιλείας.

♦ Χαρακτηριστικές της ιδίας αρχής, ότι η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα, είναι οι περιπτώσεις διάφορων ολοχρονίων ειδικών σκαπανέων διακόνων που υπηρετούν στη Γουατεμάλα. Ένας απ’ αυτούς, άγαμος και περιωρισμένης μορφώσεως, ωρίσθη να εργασθή σε μια πόλι όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Ο ίδιος κατοικούσε σε μια καλύβη για να μπορή να εισφέρη από τους πενιχρούς του πόρους προς συμπλήρωσιν του ενοικίου ενός μικρού δωματίου που εχρησίμευε ως Αίθουσα Βασιλείας. Δεν εδυσκολεύετο να εγείρεται στις 3 π.μ. για να μελετά προετοιμαζόμενος για τις συναθροίσεις εκκλησίας, ή να βαδίση δέκα ως δώδεκα μίλια σε σκονισμένους δρόμους για να επισκεφθή άτομα καλής θελήσεως, ή να ταξιδέψη διανύοντας μακρές αποστάσεις με σαθρά λεωφορεία ή βραδυκίνητα τραίνα για να διεξαγάγη οικιακές Γραφικές μελέτες σε φυτείες μπανάνας ή καφέ. Σήμερα σ’ αυτό το μέρος υπάρχει μια ευτυχής εκκλησία από πενήντα Μάρτυρες. Κι αυτοί καταβάλλουν τις ίδιες προσπάθειες για να παρακολουθήσουν τις εκκλησιαστικές των συναθροίσεις, όπως έκανε κι αυτός ο διάκονος για να τους φέρη τη Γραφική αλήθεια.

♦ Κατόπιν ήταν το ζεύγος διακόνων που εξεποίησαν τα πενιχρά των αποκτήματα για να υπηρετήσουν σ’ ένα μακρινό μέρος της Γουατεμάλας, στο οποίον έπρεπε να πάνε με αεροπλάνο. Χάρις στον στοργικό των ζήλο ιδρύθη εκεί μια νέα εκκλησία με δεκαπέντε Μάρτυρες. Ως αποτέλεσμα των ανιδιοτελών και αποτελεσματικών εκπαιδευτικών μεθόδων του συζύγου, δύο μέλη της εκκλησίας εκρίθησαν ικανά να σταλούν σε άλλους ακόμη τόπους για να υπηρετήσουν ως ολοχρόνιοι ειδικοί σκαπανείς διάκονοι. Μολονότι αυτός μπορούσε πολύ καλά να χρησιμοποιήση αυτούς τους δύο στη δική του εκκλησία, δεν ηθέλησε να τους κρατήση, αλλά διέκρινε τη σπουδαιότητα του να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Συνώδευσε τον έναν απ’ αυτούς στον τόπο του διορισμού του, μολονότι αυτό εσήμαινε όχι μόνον ένα οκτάωρο ταξίδι με λεωφορείο, αλλά και μια δωδεκάωρη πεζοπορία σε ορεινά μονοπάτια! Αληθινά σήμερα, όπως και στον καιρό των αποστόλων, οι Χριστιανοί διάκονοι αποδεικνύουν ότι η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα.

Η Διαμένουσα Ιδιότης της Βίβλου

● Ο καθηγητής Όσκαρ Πάρετ, στο βιβλίο του Η Βίβλος, Η Διαφύλαξίς της Εντύπως και Εγγράφως, αποδίδει τη διαφύλαξι της Βίβλου στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Θεού: «Ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.

«Συνοπτικά, τ’ αποτελέσματα της εξετάσεως μας είναι αυτά: Η Βίβλος είναι το καλύτερα διαφυλαγμένο βιβλίο των αρχαίων χρόνων. Είναι αληθές ότι οι Βιβλικές Γραφές εγράφησαν από ανθρώπους και μετεδόθησαν απ’ αυτούς κι επομένως επηρεάσθησαν από ανθρώπινα λάθη και ατέλειες. Αλλά, ως Χριστιανοί, αντιλαμβανόμεθα το χέρι του Θεού που έδινε τις κατευθύνσεις στα ανθρώπινα πεπρωμένα της Βίβλου, διότι παρ’ όλες τις επιθέσεις ανθρώπων, το χέρι αυτό διεφύλαξε τη Βίβλο επί δύο χιλιάδες χρόνια δια μέσου μιας περιόδου διωγμών του πιο σοβαρού είδους. Αναρίθμητα αξιόλογα δημιουργήματα ανθρωπίνων διανοιών απωλέσθησαν κι ελησμονήθησαν. Αλλ’ η Βίβλος, που διανύει σήμερα το κορύφωμα μιας παγκοσμίου πορείας νίκης, και τυπώνεται ακόμη και κυκλοφορεί κατά εκατομμύρια αντιτύπων κάθε χρόνο, μεταφρασμένη ολικώς ή μερικώς σε χίλιες εκατό γλώσσες, ούτε θ’ απολεσθή ούτε θα λησμονηθή, εφόσον, ως μάρτυς της θείας αποκαλύψεως, παραμένει κάτω από την υπόσχεσι: Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Επειδή αυτός ο λόγος του Θεού εμπερικλείει, κατά ένα τρόπον, λαμπρούς θησαυρούς μέσα σε πήλινα σκεύη, εξηγώντας έτσι την πολύ μεγαλύτερη επίδρασι στον ανθρώπινο πολιτισμό παντού από κάθε άλλο βιβλίο κοσμικής φιλολογίας, που εκφράζεται στους τομείς της ποιήσεως (ύμνοι Λουθήρου και Παύλου Γκέρχαντ, γλώσσα των κλασικών), ή στην εικονογραφική τέχνη (Γκρύνεβαλντ, Ντύρερ, Ριμενσνάιντερ) και στη μουσική (Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ), επίσης, η Βίβλος διέμεινε και πάντοτε θα διαμένη ως ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ!»

Αγάπη για την Αλήθεια

Αφήγησις υπό Δαβίδ Βίντενμαν

ΔΕΝ είναι μήπως γεγονός ότι οι άνθρωποι, που έχουν μια φυσική αγάπη για την αλήθεια, είναι πιο πρόθυμοι να δείξουν ενδιαφέρον για τη Γραφική αλήθεια; Όσο περισσότερη προσπάθεια καταβάλλουν σ’ αυτή την κατεύθυνσι, τόσο περισσότερη αγάπη αναπτύσσουν γι’ αυτή, και μια μέρα, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, διαπιστώνουν ότι η αλήθεια τούς ελευθέρωσε, από τους δεσμούς αυτού του κατεθυνομένου προς την απώλεια πονηρού κόσμου. (Ιωάν. 8:32) Φυσικά, πρέπει ν’ αγρυπνούν και ν’ αγωνίζωνται πολύ σκληρά για να παραμείνουν στην ευτυχή αυτή κατάστασι και να βαθύνουν την εκτίμησί τους για την αλήθεια. Μ’ αυτόν τον σκοπό υπ’ όψι, είναι ζωτικής σημασίας το να τείνουν προς την αλήθεια και να περιθάλπουν αυτή την αγάπη για την αλήθεια. Αυτή ήταν η πείρα μου, και, όταν ανατρέχω στα περασμένα είκοσι πέντε χρόνια, μπορεί να την ιδώ σαν σε μια κινηματογραφική ταινία, που προβάλλεται εμπρός στα μάτια της διανοίας μου.

Κοντά σε μια μικρή αρχαία Ελβετική πόλι, με το περίφημο κάστρο της και τους τετρακοσίους κατοίκους της, ο πατέρας μου, που τώρα έχει αποσυρθή από την εργασία του, εγκατεστάθη για να περάση τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε μια ευχάριστη εξοχική κατοικία. Ως ο νεώτερος και πρόσφατα νυμφευθείς γυιός, μετείχα στο σπίτι του πατρός μου και στα οικιακά έξοδα. Το άνετο σπίτι, μας ήταν περιστοιχισμένο από ανθοκήπια, ένα λαχανόκηπο, κάποιο λειβάδι με οπωροφόρα δένδρα κι ένα καθαρό μικρό ποταμάκι κατά μήκος του ανατολικού ορίου.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ

Ένα Σάββατο απόγευμα ήμουν βαθιά απορροφημένος με τον ανθόκηπό μου—την προσφιλή μου ενασχόλησι. Απ’ το δρόμο ένας άνθρωπος επλησίασε τον φράχτη του κήπου μας και αντήλλαξε λίγα φιλικά λόγια μαζί μου: «Πολύ ωραία και ήσυχα εδώ, και πόσο θαυμάσια θα είναι όταν ολόκληρη, η γη θα μοιάζη με αυτόν τον κήπο, και όταν όλοι οι άνθρωποι θ’ απολαμβάνουν τα θαυμαστά της δημιουργίας του Ιεχωβά με ειρήνη, ενότητα και ατελεύτητη ευτυχία.» «Η φαντασιώδης περιγραφή σας δεν είναι άσχημη,» απήντησα, «αλλ’ όσο ωραία κι αν φαίνεται, εγώ προτιμώ μια άποψι που βασίζεται στην πραγματικότητα και μου αρέσει η αλήθεια όπως μας παρουσιάζεται.» Αυτή η κεντρική λέξις «αλήθεια» έκαμε αμέσως εντύπωσι στον άνθρωπο κι άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλε ένα βιβλίο—ναι, την Αγία Γραφή—και ανέγνωσε το κατά Ιωάννην 17:17. Εγώ φυσικά παραδέχθηκα την εξήγησι αυτού του εδαφίου, που μου είπε, διότι ήμουν ένας ζηλωτής θιασώτης της Προτεσταντικής εκκλησίας.

Στη διάρκεια της συνομιλίας έθιξε ένα ευαίσθητο σημείο. «Ασφαλώς παραδέχεσθε ότι αυτή είναι η αλήθεια. Και οι Προτεσταντικοί, ακόμη, κύκλοι, ομολογούν ότι οι Προτεστάνται σχεδόν τελείως έπαυσαν να διαμαρτύρωνται κατά της αντι-Γραφικής διδασκαλίας του Καθολικισμού,» είπε. Τα αισθήματα μου ερεθίσθηκαν κάπως, προσεπάθησα να υπερασπίσω την «εκκλησία» μου και άθελα ύψωσα τη φωνή μου. Οι γείτονες άρχισαν να κυττάζουν από τα παράθυρα κι εψιθύριζαν μεταξύ τους, τελικά δε η σύζυγός μου άνοιξε την πόρτα κι εφώναξε: «Παρακαλώ, ελάτε μέσα, αν πρέπει να συνομιλήσετε. Πραγματικά δεν είναι ανάγκη να ξέρη όλη η γειτονιά τι συζητάτε.»

Προς έκπληξίν μου ο άνθρωπος αυτός, που απεδείχθη ότι ήταν ένας «Σπουδαστής των Γραφών» (απ’ αυτούς που τώρα είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά), ετοιμαζόταν να μπη στο προαύλιο. Επροχώρησε σε λεπτομέρειες, δείχνοντας μου πολλά Γραφικά εδάφια και σχολιάζοντάς τα. Τα περισσότερα μου ήσαν άγνωστα και μολονότι ήσαν αξιοπερίεργα, μάλλον εσκλήρυναν την αντίστασί μου, διότι εμείς οι Διαμαρτυρόμενοι κατείχαμε τη Γραφή και όσο μπορούσαμε προσπαθούσαμε να ζούμε σε αρμονία με αυτή. Τελειώνοντας, μου έδωσε το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών και μ’ ενεθάρρυνε να διαβάσω προσεκτικά ένα ειδικό άρθρο και να του πω τη γνώμη μου για το θέμα αυτό στην προσεχή του επίσκεψι. Συνεφώνησα διότι είχα ήδη αποφασίσει στο νου μου να μελετήσω πλήρως αυτό το ζήτημα για να μπορέσω να του πω την αλήθεια σχετικά μ’ αυτό.

Ύστερ’ από μια εβδομάδα εχτύπησε η πόρτα, και μ’ εφώναξε η σύζυγός μου: «Ήλθε πάλι ο Σπουδαστής των Γραφών». Ήμουν πολύ πεπεισμένος, καθόσον με πολύν κόπο κατώρθωσα να συγκεντρώσω διάφορα Γραφικά εδάφια ως αντεπιχειρήματα. Μια βέβαιη πεποίθησις, αν όχι φανερός θρίαμβος, διεκρίνετο στη φωνή μου, καθώς άρχισα να δίνω τις Γραφικές μου αποδείξεις. Με άκουε ήρεμα ο Σπουδαστής των Γραφών, και κατόπιν άρχισε να εξετάζη κάθε εδάφιο. Είναι, πράγματι, δυνατόν να μην είχα καταλάβει μερικά εδάφια στα συμφραζόμενά των; Άρχισα ν’ ανησυχώ περισσότερο και μάλιστα με κρυφό τρόπο να σπογγίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό μου. Προφανώς αυτός κατάλαβε τη δυσχερή μου θέσι, διότι κατηύθυνε τη συνομιλία σε ασφαλέστερο μέρος, επαινώντας με για το ότι διέθεσα χρόνον για να συλλάβω το βάθος των Γραφικών αληθειών και δείχνοντας ότι είναι λίαν πολύτιμο το να τις κατανοούμε και να τις υποστηρίζωμε. Μου άφησε αντίτυπα των περιοδικών Η Σκοπιά και Ο Χρυσούς Αιών.

Οι επισκέψεις συνεχίσθησαν, αλλ’ όχι τόσο συχνά όσο πριν, διότι ήμουν απασχολημένος με την αγορά ενός καινούργιου και συγχρονισμένου σπιτιού, που θα ήταν πλησιέστερα στον τόπο της εργασίας μου. Αφ’ ετέρου, επήγαινα συχνότερα στην εκκλησία, αλλ’ όχι πια και με την ίδια νοοτροπία. Ήμουν έτοιμος να εξετάσω και να παρατηρήσω ακριβέστερα και να κάμω συμπαραβολές με τη Γραφή, διότι τώρα επιθυμούσα να γνωρίσω τι πραγματικά είναι η αλήθεια. Άρχισα να αντιλαμβάνωμαι ωρισμένες διαφορές. Αν είχαμε έναν «καλό ιερουργό,» όπως είχα δηλώσει αμέσως στις συζητήσεις μας, γιατί να μη μας δώση μια σαφή εξήγησι περί τριάδος, αθανασίας ψυχής, περί του γιατί ο Θεός επιτρέπει το κακό, και λοιπά—τοσούτω μάλλον καθόσον ο Σπουδαστής των Γραφών κατοικούσε στο διπλανό του σπίτι, και συχνά συνεζήτησε αυτά τα θέματα μαζί του;

Μολονότι η αλλαγή στο μεγαλύτερο σπίτι απορροφούσε πολύν από τον χρόνον μου, η αγάπη της αληθείας άρχισε να ριζώνη. Αυτή δεν άλλαξε με την άφιξι των πενθερών μου. Υποσχέθηκα μάλιστα στον φίλο μου Σπουδαστή των Γραφών να τον συνοδεύσω στον μικρό τόπο των συναθροίσεων των. Πολύ μετριοπαθώς μου εξήγησε ότι λίγοι μόνο συνεκεντρώνοντο σ’ ένα «ωραίο υπόγειο» στη μικρή πόλι. Επήγαμε, λοιπόν, μαζί. Ήταν ένα πραγματικά ωραία διευθετημένο δωμάτιο. Άθελα σκέφθηκα τις κατακόμβες της Ρώμης, που εχρησιμοποιούντο από τους πρώτους Χριστιανούς, μολονότι, φυσικά, δεν υπήρχε πραγματική σύγκρισις. Αμέσως αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου μεταξύ των οκτώ παρόντων και συναισθανόμουν το πνεύμα του Ιεχωβά που επικρατούσε, αλλιώς ήταν πιθανό να φύγω.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Μετά από μερικούς μήνες—ήταν ένα ωραίο απόγευμα Κυριακής και καθόμουν αναπαυτικά σε μια άνετη πολυθρόνα κάτω από μια τέντα στον εξώστη. Εδιάβαζα το βιβλίο Καταλλαγή. «Είναι δυνατή;» σκεπτόμουν. «Έκαμε πράγματι ο Θεός τόσο πολλά μ’ ένα τόσο ανιδιοτελή τρόπο για τους αμαρτωλούς απογόνους του Αδάμ, παραδίδοντας τον πολυαγαπημένο του Υιό σε θάνατο στη γη, για να διανοίξη τον δρόμο για συμφιλίωσι μεταξύ Αυτού και των ανθρώπων που θα μετανοούσαν; Ναι, εκεί αυτό ήταν εξηγημένο Γραφικώς κι από πολλές απόψεις. Δεν απέμενε αμφιβολία. Ο Ιεχωβά πραγματικά απεκάλυψε κι επεβεβαίωσε την άμετρη αγάπη του σ’ εμάς πολύ πριν το διανοηθούμε καν ή κάμωμε κάτι γι’ αυτό. Κατενόησα ότι ήταν επείγων καιρός να εκδηλώσω αγάπην «διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς.» (1 Ιωάν. 4:19) Έπρεπε ή ν’ αφιερωθώ με όλη μου την καρδιά στον Ιεχωβά Θεό ή να κάμω μια πλήρη παράβασι και να εξακολουθήσω να ζω κατά τους τρόπους του παλαιού κόσμου.

Ελήφθη ήδη βαθιά μέσα στην καρδιά μου η απόφασις. Οι πρότερες ανήσυχες ερωτήσεις, Τι θα γίνη η καλή μου θέσις; η νέα μου κατοικία; οι πολλές μου σχέσεις; οι λέσχες μου; έτυχαν απαντήσεως από την αυξημένη γνώσι της Γραφής, που συνεπέφερε μια βαθύτερη αγάπη της αληθείας. Με τη Γραφή και με το βιβλίο Καταλλαγή στα χέρια μου έσπευσα στη σύζυγό μου στο σαλόνι μας και με χαρά της εξήγησα μερικά κύρια σημεία και ετελείωσα λέγοντας: «Σήμερα θα γράψω ότι αποχωρώ από την Προτεσταντική εκκλησία.» Όπως ήταν ευνόητο, αυτό της επροξένησε ένα συγκλονισμό. Ως τη στιγμή εκείνη δεν είχε ενδιαφερθή για εκκλησιαστικά ζητήματα, και τώρα ξαφνικά όλα τα ζητήματα, για τα οποία είχα απορίες, ηγέρθησαν στη διάνοιά της.

Κατώρθωσα να την παρηγορήσω, τονίζοντάς της ότι θα εξακολουθούσα βέβαια να της είμαι ένας καλός σύζυγος, πράγμα που είναι καθήκον μου σύμφωνα με τη Γραφή. Προς μεγάλην μου χαρά άρχισε να κάνη Γραφικές ερωτήσεις στη διάρκεια των επομένων εβδομάδων, πράγμα που μου άφηνε να εννοήσω ότι αυτή εδιάβαζε τις εκδόσεις της Εταιρίας και κατόπιν μια μέρα ερώτησε: «Μπορώ να έλθω στη συνάθροισι μαζί σου;» «Τίποτα δεν θα μου ήταν καλύτερο!» ήταν η απάντησίς μου.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙ ΜΑΣ

Η αποχώρησίς μου από την Προτεσταντική εκκλησία ηκολουθήθη κι από την παραίτησί μου από τη μουσική λέσχη και την εκκλησιαστική χορωδία, τον ποδηλατικό σύλλογο και την εγκατάλειψι από τη σύζυγό μου του γυναικείου εκκλησιαστικού χορού. Η θύελλα ξέσπασε! Ο αντιπρόεδρος της χορωδίας μου έκαμε επίσκεψι. Πολύ φιλικά, αλλά και με τον συγκεκριμένο σκοπό υπ’ όψι, δηλαδή, «να με επαναφέρη στις αισθήσεις μου,» έκαμε μια συναδελφική ομιλία. Ήταν βέβαια καλά προετοιμασμένη. Του έδωσα μαρτυρία για το διάβημα που έκαμα και για το ότι επροχώρησα στο πλήρες και όχι στο ήμισυ. Εξεπλάγη· αυτό δεν το ανέμενε, και προσεπάθησε να σώση την κατάσταση λέγοντας: «Ω, μα με τέτοιες ιδέες θα μπορούσατε να έχετε μια πολύ εποικοδομητική επιρροή στα άλλα μας μέλη.» Πώς, όμως, θα μπορούσα να εξακολουθήσω ν’ αποδίδω «σωτηρία» σε ανθρωποποίητα ιδρύματα, όπως γίνεται τόσο συχνά σ’ εκείνους τους ύμνους που εψάλλαμε;

Ήλθε κατόπιν ο γηραιός πατέρας μου, παλαίμαχος ο ίδιος και στη λέσχη και στην εκκλησιαστική χορωδία και τα προβλήματα ετέθησαν κι εξητάσθησαν από κάθε πλευρά. «Ξέρεις τι μ’ ερώτησε ο διευθυντής της χορωδίας; ‘Από πότε ο γυιός σου ο Δαβίδ παρεφρόνησε;’» Του εξήγησα ότι αυτή καθώς και παρόμοιες εχθρότητες δεν θα μπορούσαν ν’ αποφευχθούν. Ο Ιησούς υπόμεινε ακόμη περισσότερα. Μολονότι ο πατέρας μου δεν καταλάβαινε το πλήρες νόημα της αληθείας, οι τελικές του λέξεις ήσαν: «Είμαι βέβαιος ότι αυτό που κανείς είναι σωστό.»

ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΙΣ ΤΩΝ ΘΥΕΛΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Τώρα ήταν η σειρά του προϊσταμένου μου. Μ’ εκάλεσε στο γραφείο του. Ποτέ δεν του είχα μιλήσει ούτε τον είχα ιδεί σε τέτοια ταραγμένη διανοητική κατάστασι άλλοτε. «Όταν μάθη ο γενικός διευθυντής ότι προσεχώρησες στους Σπουδαστάς των Γραφών, θα απολυθής.» «Αυτό μπορεί να γίνη,» απήντησα. «Τα έχω λάβει όλα υπ’ όψιν, αλλ’ είμαι επίσης πεπεισμένος ότι ο Ιεχωβά θα εξακολουθήση να μου προμηθεύη τον καθημερινό μου άρτον.» «Ποιος σου δίνει τον άρτον σου; Η εργασία σου δίνει τον μισθό και τον άρτον σου,» απήντησε ο προϊστάμενος μου. Αλλ’ οι προσπάθειές του να με φοβίση απέτυχαν.

Ύστερ’ από λίγες εβδομάδες ήμουν σε καθημερινή επαφή με τον γενικό διευθυντή για υπόθεσι εργασίας. Τι είχε συμβή; Αυτός ο άνθρωπος, συνηθισμένος να εκφωνή τις απαιτήσεις του με καταθλιπτικό τρόπο, τώρα εξεδήλωσε μια καλωσύνη που μ’ εξέπληξε. Και πάλι ο προϊστάμενός μου εζήτησε να με ιδή στο γραφείο του και μ’ εχαιρέτησε με τις λέξεις: «Ο γενικός διευθυντής τα ξέρει όλα, και σέβεται τη στάσι σου.» Είχα κάθε λόγο να είμαι ευγνώμων.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ 1936

Με την αυξανόμενη επίγνωσι της αληθείας έγινε πιο μεγάλη η χαρά μας στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία. Οι περιοδικές επισκέψεις αδελφών από το γραφείο Βέρνης της Εταιρίας Σκοπιά για ομιλίες, επολλαπλασίασαν τις χαρές μας. Καθόσον επλησίαζε η διεθνής συνέλευσις του 1936 στη Λουκέρνη, είχαμε το προνόμιο να δείξωμε φιλοξενία σε σκαπανείς που προήρχοντο από χώρες της ανατολής. Ένα νεαρό, πάντοτε χαρωπό, ζεύγος σκαπανέων από τη Γιουγκοσλαβία, ο Αδελφός και η Αδελφή Πλάταζ, ήσαν μαζί μας. Οι αναζωογονητικές πείρες των στην υπηρεσία της Βασιλείας και η πιστή των, ανιδιοτελής αφιέρωσις στον Ιεχωβά, μας έκαμαν βαθιά εντύπωσι. (Αργότερα ο Αδελφός Πλάταζ εθανατώθη βιαίως λόγω της αληθείας, από Εθνικοσοσιαλιστάς τρομοκράτας.) Μετά από λίγες μέρες ταξιδέψαμε στην αξιομνημόνευτη συνέλευσι, όπου είχαμε το προνόμιο να συμβολίσωμε δημοσία με το εν ύδατι βάπτισμα την αφιέρωσι που είχαμε ήδη κάμει στις καρδιές μας. Οι πολυάριθμες συλλήψεις που έγιναν απ’ τη μισαλλοδοξία των Καθολικών ιερέων και οι δυσκολίες με τις τοπικές αρχές εκορυφώθησαν σε μια απαγόρευσι της ευρέως διαφημισθείσης δημοσίας διαλέξεως του Αδελφού Ρόδερφορδ, που θα μπορούσε να γίνη μόνον ως κλειστή συνάθροισις των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Οι αστυνομικές δυνάμεις εφρόντισαν επιμελώς να μην επιτραπή η είσοδος του κοινού στην αίθουσα. Η πλατεία που ήταν εμπρός στο Μέγαρον της Συνελεύσεως ήταν γεμάτη από ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων καλής θελήσεως. Δεν επετράπησαν μεγάφωνα, κι ωστόσο πάρα πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους, που ήσαν αγανακτημένοι για τα μέτρα που έλαβε η αστυνομία, ανέμεναν ήσυχα κι εύτακτα επί μιάμιση ώρα, ώσπου εφύγαμε απ’ την αίθουσα και τους εδώσαμε λίγες πληροφορίες για τα σημεία που εξητάσθησαν στην ομιλία, καθώς και έντυπα. Όλ’ αυτά δεν εμείωσαν την αγάπη μας για την αλήθεια. Αντιθέτως, υποκινούμενος από την ενθάρρυνσι που ελάβαμε στη συνέλευσι κι από τους σκαπανείς, ερώτησα τη σύζυγό μου: «Αν υποτεθή ότι θα μπορούσε να ήμεθα τελικά απηλλαγμένοι από τις υποχρεώσεις μας προς τα πεθερικά μας, δεν φρονείς πως θα μπορούσαμε να εγκαταλείψωμε την εξασφαλισμένη αυτή θέσι και το σπίτι μας και ν’ αφοσιωθούμε τελείως στην υπηρεσία;» ««Ναι, γιατί όχι;» απήντησε η σύζυγός μου. «Το σπίτι και το περιβόλι απαιτούν τόσο πολύν χρόνο που θα μπορούσε ασφαλώς να διατεθή επωφελέστερα στο έργον του κηρύγματος.» Αυτή και μόνο η γνώσις εγέμισε την καρδιά μου από μεγάλη χαρά.

Η ΠΥΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Πέρασε ενάμισυ έτος. Η σύζυγός μου κι εγώ ήμεθα μόνοι στο μεγάλο μας σπίτι. Ο πεθερός μου, που δεν ήταν καλά στην υγεία του επί ένα χρονικό διάστημα, πέθανε, η δε πεθερά μου ήθελε να ζήση τα υπόλοιπα χρόνια της με τον αδελφό της που εχήρευσε. Δεν είχαμε παιδιά ακόμη, πράγμα που μας ήταν λυπηρό σε κάποιο βαθμό, διότι αγαπούμε τα παιδιά. Τι θα μας εμπόδιζε, λοιπόν, να θέσωμε σ’ εφαρμογή, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, αυτό που μας εφαίνετο λίαν πολύτιμο—την υπηρεσία σκαπανέως; Αμέσως, αλλά προσεκτικά και με προσευχή, εσταθμίσαμε τα υπέρ και τα κατά του θεοκρατικού μας σχεδίου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνη; Η εκλογή μας έγινε!

Στη διάρκεια ενός εμπορικού ταξιδιού επληροφόρησα τον προϊστάμενό μου για τα σχέδια μου. Τ’ άκουσε με ηρεμία και κατόπιν έρριψε μερικά επιχειρήματα στην πλάστιγγα, τα οποία, από ανθρώπινη άποψι, θα μπορούσαν να μεταβάλουν τη σκέψι μου. Αλλ’ η απόφασίς μας εβασίζετο στον λόγον του Θεού, και με τη βοήθεια του πνεύματός του και της αγάπης της αληθείας μπορέσαμε να σταθεροποιηθούμε. Βρήκα έναν αγοραστή για το σπίτι μου, και το πρωί της αναχωρήσεώς μας για το Παρίσι μέσω Βέρνης υπεγράφη το συμβόλαιο της πωλήσεως.

ΕΡΓΟΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Οι αδελφοί των Παρισίων μάς επεφύλαξαν θερμή υποδοχή. Το γραφείο μάς ανέθεσε τον Νομό των Άνω Πυρηναίων, και ύστερ’ από λίγες μέρες ανεχωρήσαμε από το Παρίσι με τον Αδελφό Χάουσνερ, έναν Τσέχο σκαπανέα, ο οποίος μας συνώδευσε, και συνταξιδέψαμε στον προορισμό μας. Επρόκειτο να συναντήσωμε άλλον ένα σκαπανέα, τον Αδελφό Ριέ, στην Ταρμπ, την κυρία πόλι του Νομού. Όταν εφθάσαμε, βρήκαμε ένα μικρό επιπλωμένο δωμάτιο. Τι διαφορά που είχε απ’ το δικό μας καθαρό και καλά τακτοποιημένο σπίτι! Αλλά κι αυτό το είχαμε λάβει υπ’ όψι, καθώς και την αλλαγή διατροφής. Χωρίς πια να χάσωμε άλλον καιρό, αρχίσαμε να κηρύττωμε τ’ αγαθά νέα, που μας έφεραν πολύ περισσότερες χαρές από την προηγούμενη πιο περιωρισμένη υπηρεσία μας.

«Τι συμβαίνει, αγαπητή μου; Γιατί είσαι τόσο ανήσυχη;» ερώτησα τη σύζυγό μου κάπως ανυπόμονα. «Ω, τίποτα ιδιαίτερο· μόνο λίγη φαγούρα έχω,» απήντησε. Άναψα το φως, και ω! μικρά ερυθρά ζωύφια, που ποτέ άλλοτε προηγουμένως δεν είχαμε συναντησεί, έφευγαν εσπευσμένως. Μη γνωρίζοντας τίποτε σχετικό, δεν τα είχαμε υπολογίσει αυτά. Εκαθαρίσαμε τα σινδόνια κι εβάλαμε στα τέσσερα πόδια του κρεβατιού μας δοχεία γεμάτα πετρέλαιο. Αυτός ήταν ο τρόπος να τα κρατήσωμε μακριά, σκεφθήκαμε. Πόσο εσφάλαμε όμως! Τη νύχτα εσκαρφάλωναν στους τοίχους και, πιθανώς καθοδηγούμενα από τη θερμή μας αναπνοή, αφέθησαν να πέσουν με ασφάλεια στο κρεββάτι μας. Αλλ’ ο Αδελφός Ρίε, που είχε περισσότερη πείρα όσον αφορά τους μικρούς αυτούς επισκέπτας, μας έδωσε κάποια καλή συμβουλή. Απλώς δεν τους αρέσει η φτέρη τοποθετούμενη κάτω από το στρώμα. Αυτό το βρήκαμε αληθές, και γρήγορα τα όχι ευπρόσδεκτα αυτά ζωύφια μάς έστρεψαν τη ράχι τους.

Μόλις επεράσαμε τη μικρή αυτή ενόχλησι, ελάβαμε μια κλήσι να παρουσιασθούμε στη νομαρχία. Ο αρμόδιος με υπεδέχθη μάλλον σκληρά και είπε: «Δεν είχατε ειπεί ότι ήσαστε τουρίστας και είχατε δώσει ένα παγκοσμίου φήμης ίδρυμα ως σύσταση; Και τώρα διαπιστώνομε ότι προσπαθείτε να διαθέσετε θρησκευτικά βιβλία στους κατοίκους του τόπου.» Εγώ απήντησα: «Δεν κάνω αυτό το έργον για εμπορικό κέρδος, αλλά χρησιμοποιώ τον ελεύθερο χρόνο μου επωφελώς για να βοηθήσω ειλικρινείς ανθρώπους ν’ αποκτήσουν γνώσι των παρηγορητικών Γραφικών αληθειών.» Μου εζήτησε να του δώσω δύο βιβλία, και αφέθηκα προσωρινώς ελεύθερος με την αυστηρή διαταγή να μη συνεχίσω το έργον μου. Θα με καλούσαν και πάλιν. Κι αυτό, επίσης, δεν το υπελόγισα—τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα. Θα ήταν δυνατόν να σταματηθή το έργον που μόλις αρχίσαμε και να διατρέξωμε τον κίνδυνο να μας απελάσουν από τη χώρα; Μεγάλη λύπη κατέλαβε την τετραμελή μας ομάδα, ενώ εκάναμε τη δυσάρεστη έκθεσί μας για το γραφείο των Παρισίων. Με θέρμη προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά να καθοδηγήση τις Αρχές με τέτοιον τρόπο ώστε ν’ αποφασίσουν υπέρ ημών. Τίποτα δεν συνέβη. Πέρασαν μέρες. Η έντασίς μας ηύξησε. Κατόπιν, τελικά, ήλθε ένας αστυνομικός με μια νέα κλήσι. Με ανάμικτα αισθήματα πήγα στη νομαρχία, αφού εζήτησα την καθοδηγία του Ιεχωβά. Με υπεδέχθη ο ίδιος αρμόδιος και η αλλαγμένη έκφρασις του προσώπου του μ’ εγέμισε από θάρρος. Μου επέστρεψε τα δύο βιβλία και μειδιώντας μου είπε: «Μπορείτε να εξακολουθήσετε να εργάζεσθε στον ‘ελεύθερον χρόνον’ σας υπό ένα όρον—να επιστρέφετε στην Ταρμπ κάθε βράδυ.» Με την καρδιά μου υπερχειλίζουσα από χαρά, τα πόδια μου μόλις εφαίνοντο να εγγίζουν τη γη, καθώς διέτρεχα την απόστασι προς το σπίτι. Πόσο ευτυχείς κι ευγνώμονες ήμεθα όλοι προς τον ουράνιο Πατέρα μας, του οποίου η καθοδηγία ήταν τόσο έκδηλη!

Ύστερ’ απ’ αυτό είχαμε πολλή χαρά και πολλές ευλογίες σπείροντας την αλήθεια και κάνοντας επανεπισκέψεις. Ναι, ο γαμήλιος σύντροφος μου κι εγώ ανεγνωρίσαμε ότι αυτός ήταν, πραγματικά, ο ευτυχέστερος καιρός της ζωής μας. Η αγάπη μας για τον ουράνιο Πατέρα μας και τον αγαπητόν του Υιόν πολύ ενισχύθη απ’ αυτές τις πείρες.

ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ

Μια μέρα, αφού εργάσθηκα σ’ ένα γειτονικό χωριό, συναντηθήκαμε σ’ ένα λιβάδι για ν’ απολαύσωμε μαζί το μεσημβρινό μας γεύμα. Ήταν μια ήπια μέρα του φθινοπώρου. Εδώ κι εκεί μπορούσαμε να βλέπωμε γεωργούς που έσυραν τα ιπποκίνητα κάρρα τους δια μέσου των αγρών, πολλοί δε απ’ αυτούς είχαν και κυνηγετικά όπλα για να σκοτώνουν αγριόπαπιες και άλλα ζώα, αν παρουσιάζετο ευκαιρία. Παρακολουθήσαμε έναν απ’ αυτούς τους νεαρούς γεωργούς καθώς επλησίαζε προς εμάς. Έσυρε τα ηνία· το κάρρο του εσταμάτησε. Κατέβασε το όπλο από τον ώμο του κι επήδησε απ’ το κάρρο. Ένας πυροβολισμός κι ο άνθρωπος έπεσε κάτω. Μια γυναίκα εκραύγαζε υστερικά, κι εμείς τρομαγμένοι προστεθήκαμε στους άλλους γεωργούς που έτρεχαν στον τόπο του δυστυχήματος.

«Μήπως μπορώ να σας βοηθήσω;» ερώτησα, «Ω, ναι, έχετε ένα αυτοκίνητο. Να η διεύθυνσις του γιατρού που είναι στην πλησιέστερη πόλι· παρακαλώ να τον φέρετε όσο μπορείτε γρήγορα.» Αφήνοντας πίσω τους τρεις συντρόφους μου, έτρεξα προς την πόλι. Ο γιατρός βιαστικά πήρε την τσάντα του και μ’ ακολούθησε με το ίδιο του αυτοκίνητο. Δυστυχώς ήταν πολύ αργά.

Δυο μέρες αργότερα, στις πέντε το πρωί, ακούσθηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα μας. «Ανοίξτε μας· αστυνομία. Πρέπει να έλθετε αμέσως.» Επήδησα, εφόρεσα τα ρούχα μου κι άνοιξα την πόρτα. Δύο αστυνομικοί ανέμεναν να με πάρουν στην Εθνοφυλακή. Εκεί, αφού επερίμενα μισή ώρα, ωδηγήθηκα στον αξιωματικό. «Πού ήσουν προχθές την τάδε και τάδε ώρα;» ήταν η πρώτη, ερώτησις. «Τι έκανες εκείνη την ώρα;» Έπρεπε ν’ απαντήσω σε αλλεπάλληλες ερωτήσεις, και όσο μακρότερη ήταν η ανάκρισις τόσο καλύτερος εγίνετο ο αξιωματικός. Μετά από είκοσι λεπτά με ωδήγησαν σε άλλο θάλαμο, όπου, προς έκπληξίν μου, βρήκα τον Αδελφό Ριέ. Πέρασαν μόλις πέντε λεπτά κι ενεφανίσθη ο Αδελφός Χάουσνερ μετά από μια βραχεία ανάκρισι. Μας απέλυσαν χωρίς να μας δώσουν εξήγησι για το αν αυτό εσχετίζετο με τον ατυχή φόνο του γεωργού. Πιθανώς είχαμε καταγγελθή από κάποιον, αλλ’ οι σχετικές δηλώσεις μας εματαίωσαν τη συνωμοσία. Δεν μπορούσαμε να προΐδωμε τι πλεονεκτήματα μπορούσε να μας φέρη η στενώτερη αυτή επαφή με την αστυνομία.

Από τότε αρχίσαμε να επισκεπτώμεθα πρώτα την αστυνομία στον μεγάλο μας τομέα και να τους προσφέρωμε τα Γραφικά μας έντυπα. Μ’ αυτό θέλαμε να πούμε, «Τώρα ξέρετε ότι είμεθα εδώ.» Ναι, έπρεπε να μας γνωρίζουν κι έτσι δεν εξετελούντο οι επιθυμίες των φανατικών Καθολικών και των ιερέων των οι οποίοι έκαναν τηλεφωνήματα για να παραπονεθούν.

Μια εξαίρεσις αξιομνημόνευτη ήταν η περίπτωσις των αστυνομικών, οι οποίοι, υπακούοντας στις διαταγές του λοχίου, εξηρεύνησαν πολύ προσεκτικά το αυτοκίνητό μου και βρήκαν ένα μικρό κιβώτιο και μια βαριά τσάντα. «Ανοίξτε το κιβώτιο,» διέταξε ο λοχίας. «Ω, είναι γραμμόφωνο!» Προς μεγάλη μου ευχαρίστησι έπρεπε να τους παίξω λίγους δίσκους. Εδόθη μια καλή μαρτυρία, και το ζήτημα ετακτοποιήθη αμέσως.

Αφότου οι Αδελφοί Ριέ και Χάουσνερ ανεχώρησαν για τον νέο τόπο διορισμού των στο Αλγέριο, η σύζυγός μου κι εγώ αφέθημεν να εργασθούμε μόνοι στην Τουλούζη. Η χαρά στο έργον του Ιεχωβά δεν εμειώθη, αλλ’ ηυξήθη καθόσον βρήκαμε πολλά άτομα καλής θελήσεως κι αρχίσαμε να συμμελετούμε τη Σκοπιά με μερικά απ’ αυτά. Ένα γηραιότερο ζεύγος έδινε μαρτυρία σε κάθε ευκαιρία μεταξύ των φίλων του, ενώ δύο νεαροί ξεκίνησαν στην υπηρεσία μαζί μας. Υπήρχε καλή προοπτική για την ίδρυσι μιας εκκλησίας.

Όταν επήγαμε στην Ελβετία στις αρχές του Αύγουστου 1939, για να παρακολουθήσωμε τη συνέλευσι της Ζυρίχης, αφήσαμε τα περισσότερα προσωπικά μας πράγματα στους φίλους μας της Τουλούζης και τους αποχαιρετήσαμε μ’ ένα ευτυχισμένο «Ωρεβουάρ» («εν τω επανιδείν»). Αλλ’ ίσαμε σήμερα δεν επανείδαμε αλλήλους. Μόλις είχαμε διασχίσει τα σύνορα, οπότε ήσαν αποκλεισμένα με συρματοπλέγματα και διεξήγετο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος με όλες τις τρομερές του συνέπειες. Από τότε εμάθαμε ότι ιδρύθησαν δυνατές εκκλησίες στην Ταρμπ και ιδιαίτερα στην Τουλούζη.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ

Αψηφώντας τα πάντα, συνεχίσαμε το ιεραποστολικό μας έργον στην ίδια μας χώρα, και ύστερ’ από ένα έτος εκλήθημεν να υπηρετήσωμε στο Μπέθελ της Βέρνης. Αυτό υπήρξε ένα μεγάλο προνόμιο, και στα περασμένα είκοσι ένα χρόνια εδώ στο Μπέθελ μπορέσαμε να δείξωμε και να ενισχύσωμε την αγάπη μας για τη Θεία αλήθεια και σε ευνοϊκούς χρόνους και σε ταραχώδεις εποχές.

Αυτό απεδείχθη χρήσιμο σ’ εμένα σε μια μεγαλύτερη συγκέντρωσι στην ίδια ακριβώς αίθουσα συνελεύσεως της Λουκέρνης, όπου είχε ομιλήσει ο Αδελφός Ρόδερφορδ, διότι εκτός από το έργον μου στο Μπέθελ είχα και την ευκαιρία να είμαι υπηρέτης περιφερείας. Η ομιλία μου είχε διαφημισθή ευρέως, αλλ’ η Καθολική Δράσις δεν παρέμεινε αδρανής. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, ως το τελευταίο κάθισμα. Στη διάρκεια των πρώτων δεκαπέντε λεπτών τίποτα δεν συνέβη. Κατόπιν, καθώς έδινα Γραφική απόδειξι ότι τα θρησκευτικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου δεν έλαβαν θέσι εναντίον των δύο παγκοσμίων πολέμων ούτε και αντετέθησαν έντονα σ’ αυτούς, εβρόντησε μια φωνή από τις πιο μακρινές σειρές του εξώστου, «Αυτό δεν είναι αλήθεια!» Αμέσως πολλοί νεαροί στο μέσον και στα πλάγια της αιθούσης αντέδρασαν κι άρχισαν να σφυρίζουν. Ο Ιεχωβά μου έδωσε δύναμι να επιτιμήσω ήρεμα τους ταραξίας και να τους προτρέψω να ησυχάσουν. Και άκουσαν, εκτός από δύο ή τρία άτομα που εγκατέλειψαν την αίθουσα. Αλλ’ ύστερ’ από είκοσι λεπτά τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά κι άρχισε μια «συναυλία σφυριγμάτων», και μερικοί νεαροί σηκώθηκαν από τα καθίσματά των. Οι παρόντες ακροαταί τούς ανεχαίτισαν για λίγη ώρα, αλλά κατόπιν διέκοψα την ομιλία μου κι ερώτησα όλους τους παρόντας «Συμφωνείτε με τη διαγωγή των ανθρώπων αυτών;» Ένα ηχηρό «Όχι» ήταν η απάντησις. «Τότε θα ήθελα να υποδείξω σ’ εκείνους του δεν συμφωνούν με ό,τι λέγω ν’ ακούσουν την ομιλία μου ως το τέλος, να λάβουν σημειώσεις και κατόπιν φανερά να εκθέσουν τις αντιρρήσεις και τις απορίες των.» Αυτό είχε το ποθούμενον αποτέλεσμα και η διάλεξις συνεχίσθη ως το τέλος. Στο τέλος της ομιλίας ήταν ενθαρρυντικό να βλέπη κανείς μικρές ομάδες νεαρών να σχηματίζωνται γύρω από ωρίμους αδελφούς και να συζητούν μαζί τους για την αλήθεια, και να τους παρακολουθή να δέχονται έντυπα και να φεύγουν ήσυχα απ’ την αίθουσα, και μάλιστα κάπως ντροπιασμένοι. Μερικοί απ’ αυτούς παρακολούθησαν και όλες τις μετέπειτα διαλέξεις.

Το Μπέθελ εξακολουθεί να μας παρέχη μια ποικίλη ζωή, πολλά προνόμια υπηρεσίας, ανέκφραστες χαρές, αλλά και δοκιμασίες επίσης από διάφορες απόψεις. Είχα επανειλημμένες και δελεαστικές προσφορές εργασίας από προηγουμένους εργοδότας και συγγενείς. Ερωτήσαμε τους εαυτούς μας: «Δεν θα ήταν παράλογο και πολύ ασύνετο ν’ αφήσωμε την οδόν της αληθείας και μαζί μ’ αυτή την οδό της ζωής χάριν των μεταβατικών αυτών πραγμάτων;» Κάθε φορά απερρίπταμε αποφασιστικά τα δελεάσματα αυτά. Ποιος μας δίνει την αναγκαία δύναμι; Ο Ιεχωβά, ο αγαθός ουράνιος Πατήρ μας που μας ωδήγησε στην αγάπη του. Αγαπούμε την αλήθειά του και είναι ολόκαρδη η επιθυμία μας, με τη βοήθειά του, να μην την αφήσωμε ποτέ.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Δ. Γ. Μπράντλεϋ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου είχε τους Επτά Τόμους των Γραφικών Μελετών και τους εδιάβαζε προτού εγώ γεννηθώ. Όταν ήμουν μικρό παιδί, η μητέρα μου, αν και δεν ήταν ακόμη στην αλήθεια, συνήθιζε να προμηθεύη κατάλυμα στους περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας, όταν αυτοί περνούσαν από εκεί. Συγγενείς της οικογενείας υπήρξαν Μάρτυρες του Ιεχωβά από την έναρξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, το σπίτι μας δεν ήταν θεοκρατικό ως το 1939, όταν οι γονείς μου κι εγώ ελάβαμε μια πραγματική στάσι και εγίναμε δραστήριοι στην αλήθεια.

Ήσαν δύο σκαπανείς εκείνοι που μ’ έκαμαν να σκεφθώ. Η μητέρα μου τους υπεδέχθη όταν ήλθαν στη μικρή μας πόλι πάνω στους Καναδικούς Λειμώνες. Μολονότι στην αρχή δεν ήθελα να ακούσω τι είχαν να πουν, ύστερ’ από ένα σύντομο διάστημα το άγγελμα της Βασιλείας άρχισε να διεγείρη το ενδιαφέρον μου ολοένα και περισσότερο. Ως εκείνον τον καιρό ουδέποτε είχα προσευχηθή μόνος μου στη ζωή μου και τώρα εδώ ήθελα να ζητήσω περισσότερη γνώσι και κατανόησι και δεν εγνώριζα, πώς να το κάμω. Απεμνημόνευσα τον Ψαλμό 25:4, 5, κι επί δύο εβδομάδες επανελάμβανα εκείνα τα εδάφια κάθε νύχτα πριν πάω στο κρεββάτι. Τι μεταμόρφωσις έλαβε χώραν στη ζωή μου! Ένα μήνα μετά την άφιξι των σκαπανέων στον τόπο μας ήμουν στην υπηρεσία μαζί τους. Τον επόμενο μήνα (Σεπτέμβριον) έδωσα στον εργοδότη μου προειδοποίησι ενός μηνός και τον Δεκέμβριο είχα τον πρώτο τόπο διορισμού μου ως σκαπανέως—ένα μήνα προτού βαπτισθώ.

Αυτή η πρώτη γεύσις της υπηρεσίας σκαπανέως διήρκεσε μόνο λίγους μήνες, αλλά ήταν αρκετή για να μου εμφυτεύση, την ισχυρή επιθυμία να κάμω την υπηρεσία σκαπανέως τον αποκλειστικό σκοπό μου στη ζωή. Ο σύντροφος μου κι εγώ ταξιδεύαμε μ’ ένα ρυμουλκούμενο όχημα και μ’ ένα μάλλον παλιό ζεύγος αλόγων για τους χειμερινούς μήνες, όταν δε ερχόταν η άνοιξις διεσχίζαμε την περιοχή με ποδήλατα. Η περιοχή ήταν μακριά από κάθε εκκλησία και πολύ εκτεταμένη. Η πιο αξιοσημείωτη πείρα στη διάρκεια εκείνου του καιρού ήταν μια πολύ απλή πείρα, η οποία, όμως, μ’ έκαμε πολύ ευτυχή. Διέθεσα το βιβλίο Σωτηρία στη σύζυγο ενός αγροκτήμονος, η οποία έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον. Ακριβώς εκείνον τον καιρό, το τμήμα της περιοχής ελήφθη από εμάς κι εδόθη σε δύο άλλους σκαπανείς κι έτσι ουδέποτε έκαμα επανεπίσκεψι. Φαντασθήτε τη χαρά μου, όταν ύστερ’ από πολλούς μήνες αυτοί οι ίδιοι σκαπανείς μ’ επληροφόρησαν ότι, όταν τελικά επεσκέφθησαν εκείνη τη γυναίκα, την εύραν απασχολημένη στο να πηγαίνη σ’ όλους τους αγροκτήμονας στην περιοχή με το βιβλίο Σωτηρία, βοηθώντας τους να γνωρίσουν ό,τι αυτή είχε μάθει.

Εκείνοι οι πρώτοι λίγοι ευλογητοί μήνες υπηρεσίας σκαπανέως ήλθαν σ’ ένα τέλος ξαφνικά, όταν η Καναδική κυβέρνησις επέβαλε μια απροσδόκητη απαγόρευσι στο έργο μας θεωρώντας παράνομο το να είναι κανείς Μάρτυς του Ιεχωβά. Επειδή τότε ήμουν πολύ ανώριμος, δεν εγνώριζα τι να κάμω ακριβώς, κι ανέλαβα μία βιοποριστική εργασία. Αυτό το επάγγελμα απεδείχθη ότι ήταν εντελώς χρήσιμο, διότι μου έδωσε πολλή ελευθερία για να βοηθήσω τις γειτονικές εκκλησίες στη διάρκεια της απαγορεύσεως. Εν τούτοις, ποτέ δεν μπορούσα να βγάλω έξω από τη διάνοια μου την υπηρεσία σκαπανέως. Όταν μιλούσα γι’ αυτή, μερικοί έλεγαν ότι οφείλω να παραμείνω εκεί που είμαι λόγω του τρόπου με τον οποίον ο Ιεχωβά με χρησιμοποιούσε. Αυτό δεν με ικανοποίησε και τελικά έγραψα στην Εταιρία για συμβουλή. Η απάντησίς της ήταν, «Αν η επιθυμία σας είναι να είσθε στην υπηρεσία σκαπανέως, τότε αυτό είναι το πράγμα που πρέπει να κάμετε.» Έτσι με αυτούς τους λόγους ενθαρρύνσεως από την ορθή πηγή, ήμουν σύντομα πίσω στον τομέα μου μ’ ένα ποδήλατο κι ένα μικρό ρυμουλκούμενο όχημα που ευγενώς μου εδανείσθη από έναν αδελφό. Η πιθανότης οικονομικών προβλημάτων δεν μπήκε στο νου μου. Η μόνη σκέψις στη διάνοιά μου ήταν ότι ώφειλα να υπηρετώ ως σκαπανεύς κι αυτό ήταν εκείνο που ήθελα να κάνω. Σε δυο μήνες επέστρεψα στην εκκλησία κι επήρα ένα σύντροφο—ένα μόνιμο σύντροφο. Η Ρούμπη κι εγώ ετελέσαμε τον γάμο μας τον Οκτώβριο του 1942 και μαζί αρχίσαμε σε αυξημένο βαθμό μια σταδιοδρομία χαρωπής υπηρεσίας, η οποία δεν έφθασε σ’ ένα τέλος ακόμη.

ΕΜΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Εκείνοι, που γνωρίζουν τους χειμώνες των Καναδικών Λειμώνων, θα ξέρουν τι εννοώ όταν λέγω ότι δεν μπορούσαμε να παραμείνωμε στις αγροτικές περιοχές στο μικρό με λεπτά τοιχώματα ρυμουλκούμενο όχημα που είχαμε. Έτσι τον πρώτο χειμώνα πήγαμε στην πόλι όπου έμεναν οι γονείς μου, που είναι ένας τόπος με 5.500 περίπου πληθυσμό. Εδώ για πρώτη φορά είχα το προνόμιο να βοηθήσω στον σχηματισμό μιας νέας εκκλησίας με όχι λιγώτερους από είκοσι δύο ευαγγελιζομένους. Μερικοί απ’ αυτούς ήσαν εκείνοι, με τους οποίους εγώ προσωπικώς είχα συμμελετήσει και είχα βοηθήσει στην υπηρεσία.

Τα πρώτα λίγα έτη, που ακολούθησαν εκείνο τον χειμώνα, ήσαν τα πιο δύσκολα για μας. Τελικώς, ύστερ’ από μια σειρά ατυχιών, ως επί το πλείστον λόγω των οχημάτων, έγραψα στο γραφείο του τμήματος στο Τορόντο κι εζήτησα έναν τόπο διορισμού όπου θα μπορούσαμε να υπηρετούμε ως σκαπανείς χωρίς όχημα. Ως απάντησις ήλθε μια πρόσκλησις για να πάμε στο Λόντον του Οντάριο, 1.700 μίλια μακριά.

Θα ήθελα να μνημονεύσω σ’ αυτό το σημείο ένα μάθημα που έμαθα και χαίρω να πω ότι ήταν για το καλό μου κι όχι για βλάβη μου. Αρκετοί αδελφοί με καλές διαθέσεις παρατηρούσαν τον αγώνα που είχαμε για να παραμείνωμε στην υπηρεσία σκαπανέως κι εντελώς ειλικρινά εσκέφθησαν ότι εχειριζόμεθα τα πράγματα μ’ εσφαλμένο τρόπο. Εσκέπτοντο ότι θα ήταν καλύτερο να υπηρετήσωμε ως καλοί ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας ως την εποχή που θα παρουσιάζετο μια πιο κατάλληλη στιγμή για έργον σκαπανέως. Υπήρχαν περιπτώσεις, που κι εμείς, επίσης, αρχίζαμε να είμεθα αβέβαιοι για το αν αυτό ήταν εκείνο που οφείλαμε να κάνωμε. Έπειτα σκεφθήκαμε, «Αν άλλοι μπορούν να υπηρετούν ως σκαπανείς, γιατί να μη μπορούμε κι εμείς;» Αυτές ήσαν οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μας, όταν η Εταιρία μας προσεκάλεσε να πάμε στο Λόντον. Πρέπει να πάμε; Επί λίγες μέρες συζητούσαμε το ζήτημα κι έπειτα φθάσαμε στο συμπέρασμα ότι, «Αν ήταν εσφαλμένο για μας το να προσπαθήσωμε να παραμείνωμε στην υπηρεσία σκαπανέως, θα μας είχε προσκαλέσει η Εταιρία στο Λόντον;» Ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του ζητήματος, και οι δυο μας επείσθημεν τελείως ότι πρέπει να πάμε κι επήγαμε. Νομίζω ότι αυτό ήταν η πιο σπουδαία απόφασις που έλαβα ποτέ, εκτός από την αφιέρωσι, και ήταν η βάσις για όλες τις άλλες που θα ήρχοντο. Πόσο αναγκαίο είναι το να επαναπαύεται κανείς στην καθοδήγησι του Ιεχωβά δια μέσου της οργανώσεώς του!

Ύστερ’ από ένα έτος πραγματικής σκαπανικής υπηρεσίας σε χαρωπή επικοινωνία μ’ εκείνους τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές της εκκλησίας Λόντον του Οντάριο, εστάλημεν στην Οττάβα ως ειδικοί σκαπανείς μ’ έναν όμιλο από έξη άλλους. Επτά μήνες υπηρεσίας ειδικού σκαπανέως κι έπειτα στο έργον υπηρέτου περιοχής πάλι στο Νότιο Οντάριο.

Όπως στην περίπτωσι τόσο πολλών αδελφών, η επιθυμία μας για τη Σχολή Γαλαάδ και για υπηρεσία στο εξωτερικό παρέμενε ισχυρή στην καρδιά μας από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε γι’ αυτό. Τελικά τον Σεπτέμβριο του 1947, συγκεντρωθήκαμε εκατό και πλέον αδελφοί και αδελφές από διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά για πέντε μήνες της πιο εντατικής μελέτης, που δοκίμασα ποτέ στη ζωή μου. Τα πράγματα που άνοιξε ο Ιεχωβά στην κατανόησί μας στη διάρκεια της σειράς εκείνων των μαθημάτων σχετικά με τον λόγο του, τους σκοπούς του, την οργάνωσί του και τις απαιτήσεις του για Χριστιανική διαβίωσι, ουδέποτε θα λησμονηθούν.

Ο ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ

Ακριβώς πριν αποφοιτήσωμε, ο Αδελφός Νορρ μάς έδωσε τους διορισμούς μας του εξωτερικού. Νότιος Ροδεσία, Αφρική! Τι πνευματική διέγερσι ενοιώσαμε! Πρόσφατες εκθέσεις μάς είχαν πληροφορήσει ότι ο αγρός ήταν ώριμος για μια καταπληκτική συγκομιδή στην Αφρική, και τώρα πηγαίναμε να μετάσχωμε σ’ αυτή. Μόλις συγκρατούσαμε τον εαυτό μας. Τελικά ήλθε η μέρα για ν’ αποπλεύσωμε και στις 15 Φεβρουαρίου 1949 εφθάσαμε στη νέα μας διαμονή στη Νότιο Ροδεσία. Αυτό έγινε δεκατρία έτη πριν και τώρα δεν είναι πια ένας νέος τόπος διαμονής. Τα μισά και πλέον από τα έτη που είμαι στην αλήθεια εδαπανήθησαν σ’ αυτή τη χώρα.

Όταν εφθάσαμε εδώ την πρώτη φορά, η απαγόρευσις των εντύπων μας μόλις είχε αρθή κι ένα τμήμα είχε ιδρυθή πριν από ένα μόνον έτος. Χαρακτηριστικά η Κοινωνία Νέου Κόσμου σ’ αυτή τη Χώρα απήλαυσε πολλές ευλογίες. Δέκα έτη πριν το όνομα «Σκοπιά» ήταν συνώνυμο με τον φόβο. Οι άνθρωποι είχαν τις πιο φανταστικές ιδέες για μας, αλλά τώρα αυτή η παρανόησις έχει παρέλθει σχεδόν τελείως. Ενώ υπάρχει η συνήθης εναντίωσις από την πλευρά των κληρικών, οι άνθρωποι δεν φοβούνται πια τη «Σκοπιά», αλλά μάλλον μπόρεσαν να διαπιστώσουν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι καλοί άνθρωποι και πρέπει να τους έχη κανείς εμπιστοσύνη. Όπως ένας επίσημος το εξέφρασε, «Πριν από δέκα έτη, όταν άκουα το όνομα ‘Σκοπιά’, τα μαλλιά μου συνήθιζαν να σηκώνωνται. Αλλά τώρα έχω οριστικά διαπιστώσει ότι εσείς είσθε η πιο σταθεροποιημένη δύναμις που έχομε στη χώρα.» Υπήρξε θαυμάσιο το να παρατηρώ να επέρχεται αύτη η μεταβολή.

Εσωτερικώς η οργάνωσις ανεπτύχθη και ωρίμασε πολύ καλά. Οι Αφρικανοί αδελφοί είναι απλοί και αγαπητοί και ανταποκρίνονται σε στοργική υποβοήθησι. Τι ευχαρίστησις είναι το να τους παρατηρούμε ν’ απορρίπτουν τα δεσμά των παραδόσεων και της δεισιδαιμονίας και να ενδύωνται με μια νέα προσωπικότητα! Εδώ στο Σώλσμπερυ ο Αφρικανικός κι Ευρωπαϊκός πληθυσμός ζουν σε ξεχωριστές κοινότητες. Όταν εφθάσαμε στο Σώλσμπερυ, υπήρχαν πέντε Ευρωπαίοι ευαγγελιζόμενοι και μια Αφρικανική εκκλησία. Δέκα έτη αργότερα υπήρχαν δεκαέξη Αφρικανικές εκκλησίες και δύο Ευρωπαϊκές εκκλησίες, μ’ ένα σύνολο 1.500 περίπου ευαγγελιζομένων. Για σκεφθήτε, αν δεν συνέχιζα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, δεν θα είχα το προνόμιο να γνωρίσω από κοντά αυτή την αύξησι και να έχω μερίδα σ’ αυτήν!

Από τις διάφορες φάσεις της υπηρεσίας, στις οποίες είχα το προνόμιο να συμμετάσχω σ’ αυτή τη χώρα, το έργο περιφερείας ήταν το πιο συναρπαστικό, αν και κάθε μέρος της υπηρεσίας έχει τις ευλογίες του. Στο έργο περιφερείας υπήρχε πάντοτε κάτι νέο για να μάθω ή να δοκιμάσω: συνελεύσεις περιοχής στο εξωτερικό· το να ομιλώ μέσω διερμηνέως· το να προσπαθώ να μάθω μια εντελώς νέα γλώσσα. Ένα πράγμα, που δεν θα ξεχνούσα για οτιδήποτε άλλο, είναι η έκφρασις στα πρόσωπα των αδελφών, όταν προσπαθήτε να τους μιλήσετε στη δική τους γλώσσα. Τα μάτια τους λάμπουν και λέγουν ο ένας στον άλλον πόσο ευτυχείς είναι που μπορείτε να πήτε κάτι σ’ αυτούς. Λόγω κακής υγείας, αναγκάσθηκα ν’ αφήσω το έργο περιφερείας το 1954, αλλ’ ύστερ’ από ένα έτος ιεραποστολικού έργου κατά περιόδους κι έργου υπηρέτου περιοχής, έλαβα πρόσκλησι για το γραφείο του τμήματος. Από τότε υπήρξε προνόμιό μου το να γίνω υπηρέτης τμήματος.

Αυτή η αφήγησης δεν θα μπορούσε να είναι πλήρης αν δεν μνημονεύσω τις δύο περιπτώσεις, που παρακολουθήσαμε διεθνείς συνελεύσεις στη Νέα Υόρκη, μία το 1953 και την τελευταία το 1958. Είμεθα πολύ ευγνώμονες στον Ιεχωβά γι’ αυτή τη θαυμασία προμήθεια κι ευχαριστούμε τους αδελφούς και τις αδελφές σ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι κατέστησαν δυνατόν για μας, μαζί με άλλους ιεραποστόλους κι αντιπροσώπους, το να είμεθα εκεί. Μια από τις πολλές ευχάριστες πείρες της τελευταίας συνελεύσεως ήταν η συνάντησις με τον αγαπητό ηλικιωμένο πατέρα μου, ο οποίος πάντοτε ενδιαφέρετο ζωηρά στο να παραμείνω στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Ήταν ευχάριστο το να ομιλώ μαζί του και να μάθω για τη συνεχιζόμενη σταθερότητα του στην αλήθεια σ’ αυτή τη γεροντική του ηλικία.

Όταν κυττάζω πίσω, στα περασμένα είκοσι έτη ολοχρονίου ευαγγελικού κηρύγματος, αισθάνομαι τη μεγαλύτερη ευτυχία, μια ευτυχία στην οποία συμμετέχω με τη Ρούμπυ, τη σύζυγό μου, η οποία με υπεστήριξε και μ’ ενεθάρρυνε από την αρχή. Η συνεχής προσευχή μου είναι, όπως μαζί πάντοτε αποκομίζωμε την πιο μεγάλη χαρά από το να κάνωμε το θέλημα του Ιεχωβά, όπως αυτό το θέλημα αποκαλύπτεται, σε χρόνο απροσδιόριστο σε μια ζωή, που ποτέ δεν θα υπάρξη ανάγκη να τελειώση.