Παροιμίες
14 Αἱ σοφαὶ γυναῖκες οἰκοδομοῦσι τὸν οἶκον αὑτῶν·
ἡ δὲ ἄφρων κατασκάπτει αὐτὸν διὰ τῶν χειρῶν αὑτῆς.
2 Ὁ περιπατῶν ἐν τῇ εὐθύτητι αὑτοῦ φοβεῖται τὸν Κύριον·
ὁ δὲ σκολιὸς τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ καταφρονεῖ αὐτόν.
3 ᾿Εν στόματι ἄφρονος εἶναι ἡ ῥάβδος τῆς ὑπερηφανίας·
τὰ δὲ χείλη τῶν σοφῶν θέλουσι φυλάττει αὐτούς.
4 Ὅπου δὲν εἶναι βόες, ἡ ἀποθήκη εἶναι κενή·
ἡ δὲ ἀφθονία τῶν γεννημάτων εἶναι ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ βοός.
5 Ὁ ἀληθής μάρτυς δὲν θέλει ψεύδεσθαι·
ὁ δὲ ψευδής μάρτυς ἐκχέει ψεύδη.
6 Ὁ χλευαστής ζητεῖ σοφίαν καὶ δὲν εὑρίσκει·
εἰς δὲ τὸν συνετὸν εἶναι εὔκολος ἡ μάθησις.
7 Ὕπαγε κατέναντι τοῦ ἄφρονος ἀνθρώπου
καὶ δὲν θέλεις εὑρεῖ χείλη συνέσεως.
8 Ἡ σοφία τοῦ φρονίμου εἶναι νὰ γνωρίζῃ τὴν ὁδὸν αὑτοῦ·
ἡ δὲ μωρία τῶν ἀφρόνων ἀποπλάνησις.
9 Οἱ ἄφρονες γελῶσιν εἰς τὴν ἀνομίαν·
ἐν μέσῳ δὲ τῶν εὐθέων εἶναι χάρις.
10 Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου γνωρίζει τὴν πικρίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ·
καὶ ξένος δὲν συμμετέχει τῆς χαρᾶς αὐτῆς.
11 Ἡ οἰκία τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀφανισθῆ·
ἡ δὲ σκηνή τῶν εὐθέων θέλει ἀνθεῖ.
12 Ὑπάρχει ὁδός, ἥτις φαίνεται ὀρθή εἰς τὸν ἄνθρωπον,
ἀλλὰ τὰ τέλη αὐτῆς φέρουσιν εἰς θάνατον.
13 Ἔτι καὶ εἰς τὸν γέλωτα πονεῖ ἡ καρδία·
καὶ τὸ τέλος τῆς χαρᾶς εἶναι λύπη.
14 Ὁ διεφθαρμένος τὴν καρδίαν θέλει ἐμπλησθῆ ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὑτοῦ·
ὁ δὲ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἀφ᾿ ἑαυτοῦ.
15 Ὁ ἁπλοῦς πιστεύει εἰς πάντα λόγον·
ὁ δὲ φρόνιμος προσέχει εἰς τὰ βήματα αὑτοῦ.
16 Ὁ σοφὸς φοβεῖται καὶ φεύγει ἀπὸ τοῦ κακοῦ·
ἀλλ᾿ ὁ ἄφρων προχωρεῖ καὶ θρασύνεται.
17 Ὁ ὀξύθυμος πράττει ἀστοχάστως·
καὶ ὁ κακόβουλος ἄνθρωπος εἶναι μισητός.
18 Οἱ ἄφρονες κληρονομοῦσι μωρίαν·
οἱ δὲ φρόνιμοι στεφανοῦνται σύνεσιν.
19 Οἱ κακοὶ ὑποκλίνουσιν ἔμπροσθεν τῶν ἀγαθῶν,
καὶ οἱ ἀσεβεῖς εἰς τὰς πύλας τῶν δικαίων.
20 Ὁ πτωχὸς μισεῖται καὶ ὑπὸ τοῦ πλησίον αὑτοῦ·
τοῦ δὲ πλουσίου οἱ φίλοι πολλοί.
21 Ὁ καταφρονῶν τὸν πλησίον αὑτοῦ ἁμαρτάνει·
ὁ δὲ ἐλεῶν τοὺς πτωχοὺς εἶναι μακάριος.
22 Δὲν πλανῶνται οἱ βουλευόμενοι κακόν;
ἔλεος ὅμως καὶ ἀλήθεια θέλει εἶσθαι εἰς τοὺς βουλευομένους ἀγαθόν.
23 ᾿Εν παντὶ κόπῳ ὑπάρχει κέρδος·
ἡ δὲ φλυαρία τῶν χειλέων φέρει μόνον εἰς ἔνδειαν.
24 Τὰ πλούτη τῶν σοφῶν εἶναι στέφανος εἰς αὐτούς·
τῶν δὲ ἀφρόνων ἡ ὑπεροχή μωρία.
25 Ὁ ἀληθής μάρτυς ἐλευθερόνει ψυχάς·
ὁ δὲ δόλιος ἐκχέει ψεύδη.
26 ᾿Εν τῷ φόβῳ τοῦ Κυρίου εἶναι ἐλπὶς ἰσχυρά·
καὶ εἰς τὰ τέκνα αὐτοῦ θέλει ὑπάρχει καταφύγιον.
27 Ὁ φόβος τοῦ Κυρίου εἶναι πηγή ζωῆς,
ἀπομακρύνων ἀπὸ παγίδων θανάτου.
28 ᾿Εν τῷ πλήθει τοῦ λαοῦ εἶναι ἡ δόξα τοῦ βασιλέως·
ἐν δὲ τῇ ἐλλείψει τοῦ λαοῦ ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἡγεμονεύοντος.
29 Ὁ μακρόθυμος ἔχει μεγάλην φρόνησιν·
ὁ δὲ ὀξύθυμος ἀνεγείρει τὴν ἀφροσύνην αὑτοῦ.
30 Ἡ ὑγιαίνουσα καρδία εἶναι ζωή τῆς σαρκός·
ὁ δὲ φθόνος σαπρία τῶν ὀστέων.
31 Ὁ καταθλίβων τὸν πένητα ὀνειδίζει τὸν Ποιητήν αὐτοῦ·
ὁ δὲ τιμῶν αὐτὸν ἐλεεῖ τὸν πτωχόν.
32 Ὁ ἀσεβής ἐκτινάσσεται ἐν τῇ ἀσεβείᾳ αὑτοῦ·
ὁ δὲ δίκαιος καὶ ἐν τῷ θανάτῳ αὑτοῦ ἔχει ἐλπίδα.
33 ᾿Εν τῇ καρδίᾳ τοῦ συνετοῦ ἐπαναπαύεται σοφία·
ἐν μέσῳ δὲ τῶν ἀφρόνων φανεροῦται.
34 Ἡ δικαιοσύνη ὑψόνει ἔθνος·
ἡ δὲ ἁμαρτία εἶναι ὄνειδος λαῶν.
35 Εὔνοια τοῦ βασιλέως εἶναι πρὸς φρόνιμον δοῦλον·
θυμὸς δὲ αὐτοῦ πρὸς τὸν προξενοῦντα αἰσχύνην.