εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» Οι λόγοι του Θεού προς τον Δαβίδ υποβοηθούν ακόμη περαιτέρω στην αναγνώρισι του Μεσσία: «Θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, . . . και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος.»—Γέν. 22:17, 18· 49:10· 2 Σαμ. 7:12, 13, 16.

Ο ακριβής τόπος ότου θα εγεννάτο ο Υποσχεμένος αυτός είχε επίσης προλεχθή: «Και συ, Βηθλεέμ. . . , εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής.» Ασφαλώς οι προφητικές αυτές επαγγελίες παρέσχον την ελπίδα ότι επρόκειτο να έλθη ένας προσωπικός Μεσσίας και δεν μπορούν διόλου να εφαρμοσθούν σ’ ένα έθνος, πολύ δε ολιγώτερο σε μια συνδυασμένη προσπάθεια μεταξύ πολλών εθνών.—Μιχ. 5:2.

Όχι δε μόνο η γενεαλογική γραμμή και ο τόπος γεννήσεως του Μεσσία ήσαν έτσι σαφώς δεδομένα, αλλά και αυτό το έτος της εμφανίσεώς του είχε προσδιορισθή επακριβώς. Πού; Στο Δανιήλ 9:25: «Από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του Ηγουμένου, θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά, και εβδομάδες εξήκοντα δύο.» Με τον Γραφικό κανόνα που βρίσκεται στον Ιεζεκιήλ 4:6, του να λογίζεται η μία μέρα ως ένα έτος, τα ανωτέρω εμπερικλείουν ένα σύνολο 483 ετών. Ο λόγος του Θεού δείχνει ότι η προσταγή του ν’ ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ εξεδόθη στο εικοστό έτος του Αρταξέρξου (Α΄), που, όπως φανερώνει η κοσμική ιστορία, ήταν το έτος 455 π.Χ. Υπολογίζοντας 483 έτη από τότε, φθάνομε στο έτος 29 μ.Χ., το δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβερίου Καίσαρος. Αυτό ήταν το ακριβές έτος που εμφανίσθηκε ο Ιησούς ως ο υποσχεμένος Μεσσίας.—Νεεμ. 2:1· Λουκ. 3:1.

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ

Σαφώς, λοιπόν, από τον καιρό του πρώτου μάρτυρος Άβελ, πιστοί άνθρωποι ήλπισαν στην έλευσι του Μεσσία, ενός προσωπικού λυτρωτού, και ιδιαίτερα αφότου ο Θεός έδωσε στον Δαβίδ μια Μεσσιανική επαγγελία, χίλια περίπου έτη πριν από τον καιρό του Ηρώδου του Μεγάλου. Γι’ αυτό το λόγο οι Ιουδαίοι κατ’ επανάληψιν είπαν ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να έλθη μέσω της γενεαλογικής γραμμής του Δαβίδ.—Ιωάν. 7:42· Ματθ. 22:42.

Η τετραπλή αφήγησις του Ευαγγελίου δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός ανταπεκρίθη στις απαιτήσεις περί γενεαλογικής γραμμής του Μεσσία, τόπου γεννήσεώς του και χρόνου ελεύσεώς του. (Λουκ. 2:10-16· 3:23-34) Και μάλιστα, κατά περιστάσεις αυτός ωμολογούσε ότι ήταν ο Μεσσίας. Έτσι, απαντώντας στη γυναίκα που ήταν στο φρέαρ της Σιχάρ, η οποία είπε: «Εξεύρω ότι έρχεται ο Μεσσίας, ο λεγόμενος Χριστός,» ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι, ο λαλών σοι.» Επίσης, όταν ο αρχιερεύς ερώτησε τον Ιησούν: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Ευλογητού;» ο Ιησούς απήντησε, «Εγώ είμαι.»—Ιωάν. 4:25, 26· Μάρκ. 14:61, 62.

Ο Μιχαίας προεφήτευσε ότι ο Μεσσίας είχε μια προανθρώπινη ύπαρξι, ο δε Ιησούς επανειλημμένως το επιστοποίησε αυτό. Είπε ότι κατέβη άνωθεν και ότι υπήρχε πριν από τον Αβραάμ. (Ιωάν. 3:13· 8:58) Μήπως μπορεί να ήταν θύμα απάτης ή απατεών που είχε κάμει τέτοια θαύματα όπως ήταν η θεραπεία ασθενών, εκβολή δαιμονίων, προσταγή στα στοιχεία της φύσεως και καθυπόταξίς των σ’ αυτόν, η έγερσις νεκρών, κλπ.; Ασφαλώς όλα αυτά αποτελούσαν επαρκή απόδειξιν ότι η δύναμις του Θεού υπεστήριζε τον Ιησούν σε όσα έλεγε ότι είναι ο Υιός Αυτού και ο Μεσαίας.

Ας μη μας εκπλήσση το ότι ο λαός έλεγε: «Ο Χριστός [Μεσσίας] όταν έλθη, μήπως θέλει κάμει θαύματα πλειότερα τούτων τα οποία ούτος έκαμεν;» Γι’ αυτό μπορούσε να λέγη στους ακολούθους του: «Δια τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι.» Ναι, ακριβώς όπως ο Θεός έδωσε στον Μωυσή πειστήρια για να πιστέψη ο λαός του ότι ο Ιεχωβά πραγματικά ενεφανίσθη στον Μωυσή και τον απέστειλε, έτσι επίσης ο Ιεχωβά εξουσιοδότησε τον Ιησούν Χριστό να κάμη αναρίθμητα θαύματα καταπληκτικού μεγαλείου, ώστε οι Ιουδαίοι είχαν λόγο να πιστεύουν έτι ο Ιησούς ήταν αληθινά ο υποσχεμένος Μεσαίας, «ο Υιός του Θεού του ζώντος,» όπως ο Πέτρος τόσο πιστά τον ανεγνώρισε.—Ιωάν. 7:31· 14:11· Ματθ. 16:16.

Ο Θεός προείπε ότι θα προητοιμάζετο οδός έμπροσθεν του Μεσσία, αυτή δε την προφητεία εξεπλήρωσε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. (Μαλαχ. 4:5,6· Ματθ. 17:12, 13) Καθόσον ο Ιησούς συνέχιζε τη διακονία του, εξεπληρώνοντο γι’ αυτόν ολοένα περισσότερες προφητείες, μεταξύ των οποίων ήσαν η θριαμβευτική του είσοδος στην Ιερουσαλήμ και η παράδοσίς του για τριάντα αργύρια. (Ζαχ. 9:9· 11:12· Ματθ. 21:4, 5· 26:15) Η προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο 53, βρήκε αξιόλογη και λεπτομερή εκπλήρωσι στον Ιησούν: αυτός κατεφρονήθη και απερρίφθη, εβάστασε τις ασθένειες άλλων, εδικάσθη και κατεδικάσθη ψευδώς, ελογίσθη μετά ανόμων, απέθανε θυσιαστικό θάνατο, ετάφη με τον πλούσιο, κλπ. Βλέπε Ματθαίον 8:17· 27:12-14, 38, 57-60· Μάρκον 15:1-15· Ιωάννην 1:29· 12:38.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗ

Ενώπιον όλων αυτών των Γραφικών περικοπών και των γεγονότων που πιστοποιούν τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν, γιατί το έθνος Ισραήλ, και ειδικά οι θρησκευτικοί του ηγέται, απέτυχαν να τον αναγνωρίσουν; Εν πρώτοις, ας σημειωθή ότι αυτή η αποτυχία δεν πρέπει να εκπλήσση κανένα Ιουδαίο κατατοπισμένο στην ιστορία του λαού του, διότι οι Εβραϊκές Γραφές πολλές φορές πιστοποιούν ότι αυτοί ήσαν έθνος σκληροτράχηλο. (Έξοδ. 32:9· Δευτ. 9:6· 2 Χρον. 30:8) Από τον καιρό της εξόδου των από την Αίγυπτο ως την αποκατάστασί των μετά τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, η ιστορία των είναι ιστορία επανειλημμένων αποστασιών, αγνοίας των οδηγιών του Θεού και διωγμού των προφητών του. (2 Χρον. 36:15, 16) Αφού έτσι εκακοποίησαν τους δούλους του μεγάλου Αμπελουργού, Ιεχωβά Θεού, δεν είναι εκπληκτικό το ότι κακεντρεχώς εθανάτωσαν τον Υιόν Αυτού, όπως κατέδειξε ο Ιησούς σε μια από τις παραβολές του.—Ματθ. 21:33-46.

Ένα άλλο πράγμα: ο κλήρος των ημερών του Ιησού είχε διαφθαρή σε τέτοιο βαθμό, ώστε ήσαν υποκριταί και φιλοχρήματοι, και τα δύο δε αυτά χαρακτηριστικά προωρίζοντο να τους αποτρέψουν από το να αναγνωρίσουν τον Ιησούν ως τον Μεσσία. Όπως τους είπε ο Ιησούς: «Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;» Το γεγονός ότι αυτός εξέθετε την ιδιοτέλειά των καθιστούσε ακόμη δυσκολώτερο γι’ αυτούς το να σταθμίσουν αντικειμενικά την απόδειξι, κι έτσι αναζητούσαν καταφύγιο κατηγορώντας τον Ιησούν ότι κάνει τα έργα του με την εξουσία του Σατανά ή Διαβόλου!—Ιωάν. 5:44· Ματθ. 12:22-31.

Υπάρχει κι άλλος ακόμη λόγος για τον οποίον οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται δεν μπόρεσαν ν’ αναγνωρίσουν τον Μεσσία των. Ήσαν αγανακτημένοι κάτω από τον Ρωμαϊκό ζυγό και γι’ αυτό απέβλεπαν διακαώς στον Μεσσία να τους απελευθερώση από τον ζυγόν αυτόν. Μήπως δεν προείπε ο Ησαΐας ότι «η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού,» και ότι «εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος»; Και μάλιστα, δεν προεφήτευσε, επίσης, ο Ησαΐας ότι ο Μεσσίας θα ήταν ένας πολύ σοφός και δίκαιος άρχων, ότι θα κατέστρεφε όλους τους ασεβείς και ότι όλα τα έθνη θα προστρέξουν σ’ αυτόν; Βεβαίως το προεφήτευσε.—Ησ. 9:6, 7· 11:1-10.

«ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑ»

Τότε μήπως ο λόγος του Θεού αντιφάσκει προς τον εαυτό του, ή μήπως μέρος του λόγου του ελέχθη ματαίως; Τίποτ’ απ’ αυτά. Προφανώς οι αντίθετες αυτές προφητείες δεν μπορούσε να εκπληρωθούν ταυτόχρονα. Πρέπει λοιπόν να εφαρμόζεται ενταύθα ο Θείος κανών, δηλαδή, «Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν.»—Εκκλησ. 3:1.

Οι Γραφές δείχνουν ότι ήταν σκοπός του Θεού στην αρχή να κάμη όλη τη γη να γίνη παράδεισος. (Γέν. 1:26-28) Επίσης δείχνουν ότι αυτός ο σκοπός τελικά θα πραγματοποιηθή από τη βασιλεία του Μεσσία. Αυτό, όμως, εμπερικλείει δύο ελεύσεις του Μεσσία, Υιού του Θεού, η καθεμιά για ένα χωριστό και διακεκριμένο σκοπό. Η πρώτη έλευσις, ή μάλλον «παρουσία», έλαβε χώραν στο έτος 29 έως 33 μ.Χ. Εκείνο τον καιρό ήλθε ο Ιησούς ως ένας ταπεινός άνθρωπος, έφερε μαρτυρία στο όνομα του Πατρός του, απέδειξε την ακεραιότητά του υπό δοκιμασίαν και πέθανε για τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους. Έτσι απεδείχθη άξιος να είναι Μεσσίας και Βασιλεύς και παρέσχε νομική βάσι για την απαλλαγή όλης της ανθρωπότητος από τα παθήματα που οφείλονται στο αμάρτημα του Αδάμ. Αφού εξεπλήρωσε ο Ιησούς αυτούς τους σκοπούς, ο Θεός τον ανέστησε και τον υπερύψωσε.—Ιωάν. 18:37· Εβρ. 5:8· Ματθ. 20:28· Φιλιππησ. 2:9.

Λίγο πριν από τον θάνατό του ο Ιησούς όχι μόνο είπε στους ακολούθους του ότι θα επανήρχετο, αλλά και τους έδωσε μια λεπτομερή προφητεία με την οποία θα μπορούσε ν’ αναγνωρισθή ο χρόνος της επανόδου του. Αυτή η επάνοδος ή δευτέρα παρουσία έχει ως σκοπό την κατανόησι της εκπληρώσεως όλων των ενδόξων προφητειών περί της βασιλείας του, τις οποίες προφητείες οι Ιουδαίοι της εποχής του εσφαλμένα ενόμιζαν ότι θα πρέπει να είχε εκπληρώσει στην πρώτη του παρουσία.—Ματθαίος, κεφάλαιον 24· Μάρκος, κεφάλαιον 13· Λουκάς, κεφάλαιον 21.

Επί πολλούς αιώνες οι Ιουδαίοι ενόμιζαν ότι ήσαν υποχρεωμένοι να υποστηρίξουν το λάθος που έκαμαν οι ηγέται των τον πρώτον αιώνα, όταν απέρριψαν τον Μεσσία. Τώρα, όμως, η τάσις των είναι ν’ αναγνωρίζουν τον Ιησούν ως έναν από τους προφήτας των. Μια τέτοια άποψις είναι πολύ λογική, αφού κανείς απολύτως άλλος δεν επηρέασε ποτέ τόσο βαθιά το ανθρώπινο γένος προς το καλόν όσο ο Ιησούς. Αλλ’ είναι αρκετό αυτό; Δεν είναι. Για να ωφεληθούμε πλήρως από τη βασιλεία του Μεσσία, πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε, επίσης, τα όσα ισχυρίσθη: ότι αυτός είναι ο Υιός του Θεού με μια μοναδική έννοια· ότι είχε μια προανθρώπινη ύπαρξι· ότι πέθανε ουσιαστικά για τις αμαρτίες μας· ότι η προφητεία του περί τού ότι θα ηγείρετο εκ νεκρών εξεπληρώθη πραγματικά.

Οι αθεϊσταί, οι αγνωστικισταί, οι θεϊσταί, ο νεωτεριστικός κλήρος, οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι που μπορεί να ομολογούν ότι αναγνωρίζουν τις ιδιότητες του Ιησού ως μεγάλου διδασκάλου και ανθρωπιστού, ενώ αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν τους ισχυρισμούς του, είναι ασυνεπείς. Ή οι ισχυρισμοί του που ανεφέρθησαν ανωτέρω είναι αληθινοί, ειδ’ άλλως αυτός θα ήταν ή ένας αυταπατώμενος μωρός ή ένας απατεών· και στη μία και στην άλλη περίπτωσι δεν θα μπορούσε να είναι ένας μεγάλος διδάσκαλος και ένας ανθρωπιστής. Δεν μπορούμε να τα δεχώμεθα αυτά κατά τους δύο τρόπους. Ο λόγος του Θεού είναι σαφής.

Ναι, ο Ιησούς όχι μόνον ‘αφήκε παράδειγμα εις ημάς, δια να ακολουθήσωμε τα ίχνη αυτού,’ αλλά και αποτελεί το μέσον για ν’ αποκτήσωμε ζωή αιώνια· διότι «δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.» Ο Ιησούς Χριστός είναι ο επαγγελθείς Μεσσίας.—1 Πέτρ. 2:21· Πράξ. 4:12.

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΡΟΥ

Τον Φεβρουάριο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλα τα μέρη του κόσμου θα κάμουν επισκέψεις σε άτομα, που πολλά απ’ αυτά επιθυμούν να μάθουν το θείον θέλημα σχετικώς με τα παγκόσμια γεγονότα. Για να βοηθήσουν αυτά τα καλής θελήσεως άτομα, θα προσφέρουν σ’ αυτά το περιοδικόν Η Σκοπιά αντί δρχ. 30 για μια ετησία συνδρομή μαζί με τρία Γραφικά βιβλιάρια. Αν δεν είσθε τώρα συνταυτισμένος με μια εκκλησία Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλ’ επιθυμείτε να έχετε συμμετοχή στη διακονία αυτή, γράψτε στο γραφείο μας για περαιτέρω πληροφορίες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Μαρτίου: «Έπρεπε να Ήσθε Διδάσκαλοι.» Σελ. 53.

29 Μαρτίου: Διδασκαλία Ανθρώπων Καλής θελήσεως. Σελ. 59.

Είσθε Πνευματικώς Ζώντες;

ΕΝΑ άτομο που είναι νεκρό δεν έχει ικανότητα για δράσι· και όμως ο Ιησούς είπε σε μια περίπτωσι: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς.» (Λουκ. 9:60) Γιατί έκαμε αυτή τη δήλωσι; Ήξερε πολύ καλά ότι νεκρά σώματα δεν μπορούν να θάψουν άλλα νεκρά σώματα. Εγνώριζε ότι νεκρά άτομα δεν μπορούν ούτε καν να σκεφθούν, εκτός, φυσικά, του ότι δεν μπορούν να εργασθούν. Πώς λοιπόν μπορούν οι νεκροί να θάψουν τους νεκρούς;

Η εξήγησις έγκειται στο γεγονός ότι ένα άτομο μπορεί να είναι φυσικώς ζωντανό αλλά πνευματικώς νεκρό. Αυτό ετονίσθη από τον απόστολο Παύλο στην προς Εφεσίους επιστολή του: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν.» Και στους Ρωμαίους είπε ότι έπρεπε να παραστήσουν τους εαυτούς των «εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών.» (Εφεσ. 2:1· Ρωμ. 6:13) Μια μεταβολή επήλθε σ’ εκείνους όταν έγιναν Χριστιανοί. Προηγουμένως αυτοί παρέβλεπαν τους νόμους του Θεού και ήσαν αδιάφοροι στην υπηρεσία του. Ήσαν πνευματικώς νεκροί. Από τη νεκρή εκείνη κατάστασι της αδρανείας έγιναν πνευματικώς ζώντες. Ένδειξιν του ότι ήσαν ζώντες αποτελούσαν οι καλοί καρποί τους οποίους έφεραν προς δόξαν του Θεού υπό μορφήν αυξήσεως του αριθμού των Χριστιανών.

Υπάρχουν πολλά άτομα στον «Χριστιανικό κόσμο» που πιστεύουν με πεποίθησι ότι είναι πνευματικώς ζώντα, επειδή αναγινώσκουν τακτικά τη Γραφή και φοιτούν στην εκκλησία. Αλλά πού είναι η δράσις που έπρεπε ν’ αποτελή ένδειξιν του ότι είναι ζώντες; Με ποιο τρόπο χρησιμοποιούν αυτοί τη γνώσι που αποκτούν απ’ την ανάγνωσι της Γραφής; Μήπως το να κάθεται κανείς στην εκκλησία μια φορά την εβδομάδα μπορεί να θεωρηθή ως Χριστιανική δράσις; Μπορεί ν’ αποφέρη τους ίδιους καλούς καρπούς που είχαν παραχθή από τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος;

Ο πασίγνωστος κληρικός Δρ Ροβέρτος Ι. Μακ Κράκεν της Εκκλησίας Ριβερσάιντ στη Νέα Υόρκη θρηνούσε την έλλειψι Χριστιανικής δράσεως μεταξύ πολλών εκκλησιαζομένων του «Χριστιανικού κόσμου». Είπε: «Σε πάρα πολλές διάνοιες η θρησκεία ταυτίζεται αποκλειστικά με θρησκευτικά καθήκοντα, προσευχή, ανάγνωσι της Γραφής, προσέλευσι στην εκκλησία. Παραβλέπεται το γεγονός ότι θρησκεία, πρώτ’ απ’ όλα, είναι το να δοξάζωμε τον Θεό ανάμεσα στις καθημερινές δραστηριότητες της ζωής. Ο κόσμος είναι ο τόπος όπου η θρησκεία πρέπει να βλέπεται σε δράσι.»

Και τι πρέπει να είναι η δράσις; Μήπως είναι η συμμετοχή σε πολιτικές και αστικές δραστηριότητες; Μήπως είναι δραστηριότης σε εκκλησιαστικές συναναστροφές; Μήπως είναι η ανέγερσις νοσοκομείων ή η ενασχόλησις σε κινήσεις για εγκράτεια και αναμόρφωσι; Μήπως είναι η διατήρησις χαρτοπαικτικού περιπτέρου σε μια εκκλησιαστική αγορά; Μήπως αυτές είναι οι δραστηριότητες που κάνουν ένα άτομο να είναι «ζων κατά το πνεύμα» στα όμματα του Θεού και που φέρνουν καλό καρπό προς δόξαν του; Δεν μπορεί να υπάρξη παρά μια μόνο απάντησις, κι αυτή είναι ένα εμφατικό Όχι!

Οι πρώτοι Χριστιανοί παρήγαν Χριστιανικούς καρπούς, διότι εκήρυτταν τα όσα είχαν μάθει. Το να κηρύττη κανείς τις αλήθειες των Γραφών είναι ουσιώδες για να είναι «ζων κατά το πνεύμα». Αποτελεί Γραφική απαίτησι: «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» «Πάντα τα ποιήματά σου, Ιεχωβά, θέλουσι σε αινεί· και οι όσιοί σου θέλουσι σε ευλογεί. Την δόξαν της βασιλείας σου θέλουσι κηρύττει, και θέλουσι διηγείσθαι το μεγαλείον σου δια να γνωστοποιήσωσιν εις τους υιούς των ανθρώπων τα μεγαλεία αυτού, και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού.»—Ρωμ. 10:10· Ψαλμ. 145:10-12, ΜΝΚ.

Η δημοσία διακήρυξις των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, των σκοπών Του και των πολλών διαφωτιστικών αληθειών του λόγου του αποτελεί τη δραστηριότητα, στην οποία πρέπει να ενασχολήται ένας Χριστιανός. Ο Χριστός έδωσε το παράδειγμα με το ν’ ασχοληθή ο ίδιος σ’ αυτή τη δράσι. Αναμένει από τους ακολούθους του να κάμουν το ίδιο. Πραγματικά, αυτοί έλαβαν εντολή ν’ ακολουθήσουν εις τα ίχνη αυτού. (1 Πέτρ. 2:21) Στους δώδεκα αποστόλους ο Ιησούς είπε: «Και υπάγοντες κηρύττετε λέοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Στον Πέτρο δε και στον Ανδρέα είπε: «Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.»—Ματθ. 10:7· 4:19.

Όταν ο Ιησούς υπέδειξε πώς να γίνουν «αλιείς ανθρώπων», δεν έκαμε αυτό που έκαμε ένας κληρικός στο Μάσκηγκον της πολιτείας Μίσιγκαν. Αφού εξεφώνησε μια ομιλία βασισμένη σ’ αυτή τη δήλωσι του Ιησού, ο κληρικός αυτός επήρε μαζί του τριάντα πέντε περίπου ενορίτας του κι επέρασαν το πρωινό τους ψαρεύοντας δια μέσου των πάγων. Ο Ιησούς, αφ’ ετέρου, ωδήγησε τους μαθητάς του στον αγρό της διακονίας. Εκεί υπέδειξε το πώς θα μπορούσαν να κηρύττουν δημοσία τα αγαθά πράγματα που είχαν μάθει. Τους βοηθούσε να είναι πνευματικώς ζώντες με Χριστιανική δραστηριότητα. Μπορεί να λεχθή το ίδιο γι’ αυτόν τον κληρικό του Μίσιγκαν;

Το ερώτημα, «Είσθε πνευματικώς ζώντες;» είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα. Πρέπει να το σκεφθούν προσεκτικά όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Το να λέγετε απλώς ότι πιστεύετε στον Θεό και στον Χριστό και να είσθε απλώς ένας εκκλησιαζόμενος δεν σημαίνει ότι είσθε πνευματικώς ζων. Ούτε αυτό σημαίνει ότι είσθε Χριστιανός. Πρέπει να υπάρχη δράσις που να παρέχη απόδειξι της πίστεώς σας. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος είπε: «Θέλεις όμως να γνωρίσης, ω άνθρωπε μάταιε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά; Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»—Ιάκ. 2:20, 26.

Η δράσις στη Χριστιανική διακονία είναι εκείνη που παρέχει απόδειξι για την πίστι σας και για το ότι είσθε πνευματικώς ζώντες. Όταν ο Ιησούς είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς,» επροχώρησε στο να τονίση το πόσο η πνευματική ζωτικότης είναι συνδεδεμένη με τη διακονία, λέγοντας: «συ δε απελθών κήρυττε την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 9:60) Το κάνετε σεις αυτό; Αν όχι, πώς μπορείτε ν’ αξιώσετε ότι είσθε πνευματικώς ζων; Πώς μπορείτε να πήτε ότι ακολουθείτε στα ίχνη του Χριστού;

Το αν η ύπαρξίς σας θα τερματισθή από τον Θεό ή θα παραταθή από τον Θεό στην αιωνιότητα εξαρτάται από την υπακοή σας στον Θεό, από την πίστι σας κι από την πνευματική σας δράσι που αποδεικνύει την πίστι σας. Μόνο με το να είσθε πνευματικώς ζων μπορείτε να ελπίζετε ότι θα είσθε φυσικώς ζων αιωνίως.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

1 Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ;—Ματθ. 24:45. Σ 1/3/58 19

2 Όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας· “με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε.”—1 Πέτρ. 2:24. Σ 15/1/58 31-33

3 Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού.—1 Κορ. 2:10. Σ 15/8/58 15, 16

4 Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί.—Ματθ. 6:32. Σ 1/9/58 10

5 Όστις εύρη εμέ, θέλει ευρεί ζωήν, και θέλει λάβει χάριν παρά του Ιεχωβά. Όστις όμως αμαρτήση εις εμέ, την εαυτού ψυχήν αδικεί· πάντες οι μισούντες με αγαπώσι θάνατον.—Παροιμ. 8:35, 36, ΜΝΚ. Σ 15/3/58 14

6 Ο δε οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα· αυτός θέλει σας βαπτίσει εν πνεύματι αγίω και πυρί.—Ματθ. 3:11. Σ 1/6/58 4

7 Ο λαός ούτος . . . με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού.—Ματθ. 15:8. Σ 15/5/58 1α

8 Αγρυπνείτε εις τας προσευχάς.—1 Πέτρ. 4:7. Σ 15/1/59 3, 4

9 Μαθητεύσατε. . . , βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του . . . Υιού και του αγίου πνεύματος.—Ματθ. 28:19. Σ 1/12/58 9, 10α

10 Δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.—1 Τιμ. 6:7, 8. Σ 15/9/58 20, 21

11 Νοήσας δε ο Ιησούς εν εαυτώ, ότι γογγύζουσι περί τούτου οι μαθηταί αυτού, είπε . . . είναι τινές από σας οίτινες δεν πιστεύουσι.—Ιωάν. 6:61, 64. Σ 15/7/58 13-16

12 Μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά. Και μη μεθύσκεσθε με οίνον, . . . αλλά πληρούσθε δια του πνεύματος.—Εφεσ. 5:17, 18, ΜΝΚ. Σ 1/8/58 4, 5α

13 Κρίνον με, ω Ιεχωβά· διότι εγώ περιεπάτησα εν τη ακεραιότητί μου· και εις τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή.—Ψαλμ. 26:1, ΜΝΚ. Σ 1/1/58 8, 4

14 Είδον επτά λυχνίας, και εν τω μέσω των επτά λυχνιών είδον ένα όμοιον με υιόν ανθρώπου . . . Και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας.—Αποκάλ. 1:12, 13, 16. Σ 1/3/58 35

15 Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού, και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα.—Ησ. 40:11. Σ 1/7/58 4-6

16 Υιέ μου, γίνου σοφός, και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον ονειδίζοντά με.—Παροιμ. 27:11. Σ 1/10/58 5, 6

17 Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.—Εβρ. 12:1. Σ 15/2/59 10-12

18 Εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς.—1 Ιωάν. 5:14. Σ 15/1/59 7-9α

19 Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.—Εβρ. 12:3. Σ 1/11/58 3, 4α

20 Ιδού εγώ και τα παιδία, τα ποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ παρά του Ιεχωβά.—Ησ. 8:18, ΜΝΚ. Σ 15/3/59 5, 4

21 Και τούτο είναι το όνομα αυτού, με το οποίον θέλει ονομασθή, Ο Ιεχωβά Είναι Η Δικαιοσύνη Ημών.—Ιερεμ. 23:6, ΜΝΚ. Σ 15/11/58 35

22 Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού.—Φιλιππησ. 2:5. Σ 1/6/58 9

23 Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.—Ματθ. 26:39. Σ 15/1/59 19

24 Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους.—Πράξ. 20:28. Σ 1/3/58 9-11

25 Εννόει εκείνα τα οποία λέγω· είθε δε να σοι δώση ο Κύριος σύνεσιν εις πάντα.—2 Τιμ. 2:7. Σ 15/8/58 21, 22

26 Ιδού εγώ, και τα παιδία τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά.—Εβρ. 2:13, ΜΝΚ. Σ 15/3/59 18, 20

27 Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης.—Κολ. 3:2. Σ 1/3/59 18α

28 Βαπτισθέντος και του Ιησού, και προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός.—Λουκ. 3:21. Σ 15/1/59 15, 16

29 Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον [«Χριστιανικόν κόσμον»] παρά του Ιεχωβά.—Ησ. 8:18, ΜΝΚ. Σ 15/3/59 17α

30 Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι· και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι.—Λουκ. 16:10. Σ 15/9/58 22, 23

31 Δεν εκάθισα μετά ανθρώπων ματαίων· και μετά υποκριτών δεν θέλω υπάγει. Εμίσησα την σύναξιν των πονηρευομένων και μετά ασεβών δεν θέλω καθίσει.—Ψαλμ. 26:4, 5. Σ 1/1/58 12, 13

Ανακοινώσεις

ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ 1959

Η ημερομηνία για την τήρησι του δείπνου του Κυρίου το έτος αυτό είναι Δευτέρα, 23 Μαρτίου, μετά τις 6 μ.μ. Αφού η συνάθροισις αρχίση με ύμνο και προσευχή, η ομιλία θα δοθή από έναν κατάλληλο ομιλητή, έναν εκ του υπολοίπου, αν υπάρχη και είναι ικανός. Κατόπιν θα προσφερθούν τα εμβλήματα χωριστά, αφού εκφρασθούν ευχαριστίες στον Ιεχωβά πρώτα για τον άρτον και ύστερα για τον ερυθρό οίνο. Όλοι οι παρόντες θα προσκληθούν κατόπιν να συμμετάσχουν στις ειδικές διευθετήσεις για διακονία αγρού και κατόπιν η συνάθροισις θα κλείση με ύμνον και προσευχή. Κάθε εκκλησία πρέπει ν’ αρχίση να κάνη διευθετήσεις για την Ανάμνησι.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Απριλίου: Κρατείτε τα Μάτια Σας επάνω στο Βραβείο. Σελ. 77.

12 Απριλίου: Τρέχοντας τον Αγώνα Χωρίς να Προσκόπτωμε. Σελ. 84.

Οι Σοφώτεροι Πρόσφυγες

ΣΗΜΕΡΑ υπάρχει ένα συνεχές ρεύμα προσφύγων που μπαίνει στη Δυτική Γερμανία από την Ανατολική ζώνη. Από τις πολλές χιλιάδες που έφθασαν στο κέντρον εγγραφής προσφύγων του Δυτικού Βερολίνου στο πρώτο εξάμηνο του έτους 1958 ήσαν 124 καθηγηταί πανεπιστημίων, 83 χημικοί, 483 γιατροί και 1.385 διδάσκαλοι σχολείων. Δεν είναι μικρή θυσία γι’ ανθρώπους όπως αυτοί να γίνουν πρόσφυγες. Όχι μόνο χάνουν όλη την περιουσία τους, εκτός από ό,τι μπορούν να μεταφέρουν στη ράχη τους, αλλά κινδυνεύουν και να φυλακισθούν.

Γιαπί προβαίνουν σε μια τέτοια δραστική ενέργεια; Λόγω των αφορήτων συνθηκών που επικρατούν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Διότι αυτοί ζητούν δικαιοσύνη κι’ ελευθερία για να ομιλήσουν για την αλήθεια. Υπερασπίζοντας το ορθόν εφάνησαν πιο συνετοί και πιο ευγενικοί από εκείνους που υπετάχθησαν στην Κομμουνιστική πίεσι και κατέπνιξαν τις συνειδήσεις των χάριν ενός υλικού κέρδους.

Εν τούτοις, σήμερα υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη τάξις προσφύγων που είναι πολύ πιο συνετοί και πιο ευγενικοί απ’ αυτούς που διέφυγαν την ολοκληρωτική καταδυνάστευσι. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι άνδρες και οι γυναίκες που έκαμαν μια διάσπασι για πνευματική ελευθερία από τον παλαιό αυτόν κόσμο, που βρίσκεται σε δουλεία στον Σατανά ή Διάβολο, «τον θεόν του κόσμου τούτου [του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ].» (1 Ιωάν. 5:19· 2 Κορ. 4:4) Επρόσεξαν την επείγουσα πρόσκλησι του Θεού: «Φύγετε εκ μέσου της Βαβυλώνος, και διασώσατε έκαστος την ψυχήν αυτού.»—Ιερεμ. 51:6, 9.

Πού πήγαν αυτοί οι πιο συνετοί πνευματικοί πρόσφυγες; Όχι σε καμμιά ωρισμένη τοποθεσία, αλλά σε μια κατάστασι αγνής λατρείας του Ιεχωβά· σε μια «γη» ελευθερίας, δικαιοσύνης και αγάπης, την οποίαν ο λόγος του Θεού περιγράφει ότι εγέννησε σε μια μέρα. (Ησ. 66:8) Οι πνευματικοί αυτοί πρόσφυγες μπήκαν σ’ αυτή τη «γη» αποκτώντας γνώσι του Ιεχωβά Θεού και των βουλών του όπως αποκαλύπτονται στην Αγ. Γραφή και κατόπιν αφιερώνοντας τους εαυτούς των στον Ιεχωβά.

Σ’ εκείνους που απέκτησαν την πνευματική αυτή ελευθερία μπορούν να εφαρμοσθούν τα λόγια που απηύθυνε ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς δούλους των ημερών του: «Έκαστος εν τη κλήσει καθ’ ην εκλήθη, εν ταύτη ας μένη. Εκλήθης δούλος; Μη σε μέλη· αλλ’ εάν δύνασαι να γείνης ελεύθερος, μεταχειρίσου τούτο καλήτερα.»—1 Κορ. 7:20-22.

Επειδή είναι έτσι το πράγμα, οι πνευματικοί αυτοί πρόσφυγες που βρίσκονται πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα δεν φεύγουν, κατά κανόνα, πίσω απ’ αυτό, αλλά μάλλον χρησιμοποιούν τις ευκαιρίες των για να μιλήσουν στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Μ’ αυτό τον τρόπο εκδηλώνουν συνετά αληθινή αγάπη στον Θεό και στον πλησίον, διακινδυνεύοντας τη φυσική τους ελευθερία για να βοηθήσουν άλλους ν’ αποκτήσουν πνευματική ελευθερία.

Δοχεία Απορριμμάτων για τους Ταξιδιώτας του Διαστήματος

◀ Μέσα σε όλα όσα ελέχθησαν για επανδρωμένους σταθμούς του διαστήματος δεν ακούσθηκαν αρκετά για ένα ενδιαφέρον πρόβλημα που θα έχη ν’ αντιμετωπίση το πλήρωμα: τον τρόπο διαθέσεως των ανθρωπίνων απορριμμάτων και των σκουπιδιών. Συζητώντας την άποψι του Ουίλλυ Λη επάνω σ’ αυτό το πρόβλημα, το βιβλίο Ταξίδι στο Διάστημα λέγει: «Σκουπίδια και άλλα ανεπιθύμητα πράγματα, τονίζει ο Λη, δεν θα μπορούν να πεταχθούν εύκολα από τον δορυφόρο. Θ’ ακολουθούν τον σταθμό στην τροχιά του, όπως ένας σκύλος δίχως σπίτι και ελπίδα. . . . [Τα απορρίμματα] θα εκλέξουν μια τροχιά δική τους πλησιέστερα παράλληλη προς την τροχιά του αεροπλοίου. Σύντομα το πλοίο θα περιβάλλεται από ένα λεπτό αλλά πιστό σύννεφο από διεσπαρμένα απορρίμματα. Αυτή η ακολουθία θα είναι ενοχλητική, και θα μειώνη την οξύτητα της αστρονομικής παρατηρήσεως. Γι’ αυτό ο Ουίλλυ Λη προτείνει να κλείνωνται τ’ απορρίμματα καθώς συσσωρεύονται μέσα σε ελαφρά δοχεία αλουμινίου, που το καθένα να είναι εφωδιασμένο με ένα μικρό πύραυλο. Όταν ένα δοχείο γεμίση, θα εκτοξευθή πίσω κατά μήκος της τροχιάς και έτσι θα καταστραφή η ταχύτης του. . . . Κάτω θα αιωρήται σε μια μακρά καμπύλη προς την κατεύθυνσι της γης που το αναμένει. Μόλις συναντήση την ατμόσφαιρα στα 18.000 μίλια την ώρα, θα βραδύνη και θα βυθισθή απότομα σ’ αυτήν. Τα ανεπιθύμητα υλικά, που θα έχουν αποτεφρωθή από την ταχύτητα, θα διασκορπισθούν από το μετέωρον των απορριμμάτων μέσα από τις εκατοντάδες μίλια αέρος σαν ένα νέο αλλά αβλαβές αέριο.»

Άτομα Χωρίς Καμμιά Αξία

◀ «Η πολιτική και επαγγελματική φήμη δεν μπορεί να διαρκέση για πάντα,» είπε κάποτε ο Αμερικανός πολιτικός Ντάνιελ Ουέμπστερ, «μια συνείδησις όμως κενή από αμαρτήματα ενώπιον Θεού και ανθρώπων είναι μια κληρονομία για αιωνιότητα. Η θρησκεία, επομένως, είναι ένα αναγκαίο, ένα απαραίτητο στοιχείο σε κάθε μεγάλο ανθρώπινο χαρακτήρα. Δεν ζη κανείς δίχως αυτήν. Η θρησκεία είναι ο δεσμός που συνδέει τον άνθρωπο με τον δημιουργό του, και τον κρατεί κοντά στον θρόνο του. Αν ο δεσμός αυτός διασπασθή ή θραυσθή, εκσφενδονίζει στο σύμπαν ένα άτομο χωρίς καμμιά αξία, που οι δικές του δυνάμεις έλξεως όλες έχουν φύγει . . . και όλο το μέλλον του έγινε σκοτάδι, ερήμωσις και θάνατος. Ένας άνθρωπος δίχως συναίσθησι των θρησκευτικών του καθηκόντων είναι σαν εκείνους, που οι Γραφές περιγράφουν με τόσο σύντομο αλλά τρομακτικό τρόπο, ως ‘ελπίδα μη έχοντας και όντας εν τω κόσμω χωρίς Θεού’. Ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται έξω από τον εαυτό του, έξω από τον κύκλο όλων των καθηκόντων του, έξω από τον κύκλο της ευτυχίας του και μακριά, πολύ, πολύ μακριά από τον σκοπό της δημιουργίας του.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Στους Αριθμούς 8:25, 26, σχετικά με τους Λευίτας, οι οποίοι υπηρετούσαν στον οίκο λατρείας του Ιεχωβά, διαβάζομε: «Και από πεντήκοντα ετών θέλουσι παύεσθαι του να εκτελώσι την υπηρεσίαν, και δεν θέλουσι υπηρετεί πλέον· αλλά θέλουσιν υπουργεί εις τους αδελφούς αυτών εν τη σκηνή του μαρτυρίου, δια να φυλάττωσι τας φυλακάς· υπηρεσίαν όμως δεν θέλουσι κάμνει. Ούτω θέλεις κάμει εις τους Λευίτας, ως προς τας φυλακάς αυτών.» Εφόσον οι διωρισμένοι διάκονοι μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά επάνω στη γη σήμερα δεν αποσύρονται από την υπηρεσία τους σε οποιαδήποτε ηλικία, πώς εφαρμόζεται στον παρόντα καιρόν η αρχή του λογικού αυτού νόμου του Ιεχωβά, που παρατίθεται ενταύθα;

Στο αρχαίον έθνος Ισραήλ υπήρχαν τρεις κύριες οικογένειες Λευιτών. Όλα τα άρρενα μέλη αυτών που ήσαν ικανά υπηρετούσαν ως βοηθοί των ιερέων του Ιεχωβά στην αγία του σκηνή ή ναό. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς προείδε ο ίδιος ο Ιεχωβά, οι Λευιτικές αυτές οικογένειες επληθύνθησαν πολύ σε άρρενα μέλη, τα οποία ήσαν κατάλληλα για υπηρεσία στο αγιαστήριο του ναού του. Ο αριθμός των ευκαιριών υπηρεσίας γι’ αυτούς στο αγιαστήριο του ναού ήταν περιωρισμένος. Για να ληφθή πρόνοια για όλους τους Λευίτας ώστε να έχουν μέρος σ’ αυτά τα προνόμια υπηρεσίας, παρέστη ανάγκη τελικά να διαιρέση ο Βασιλεύς Δαβίδ όλους τους Λευίτας σε είκοσι τέσσερες σειρές, και σε κάθε σειρά ή τμήμα ανετίθετο μια εβδομαδιαία υπηρεσία στον ναό κάθε εξάμηνο, δηλαδή σύνολο δύο εβδομάδων σ’ ένα πλήρες έτος, εκτός της υπηρεσίας όλων μαζί των Λευιτών στις ειδικές εορτές, τρεις φορές το έτος, στην Ιερουσαλήμ, Αυτό ασφαλώς δεν εγίνετο απλώς διότι ελαμβάνετο υπ’ όψι η ηλικία των, αλλά για να προλαμβάνεται φόρτος τοιούτων υπηρεσιών για τις οποίες ο Ιεχωβά Θεός ωδήγησε ν’ αναγραφή στον ανωτέρω νόμο του ότι όσοι φθάνουν στο τέλος του πεντηκοστού των έτους ηλικίας πρέπει ν’ αποσύρωνται από την υποχρεωτική υπηρεσία. Αυτοί μπορούσαν να βοηθούν εθελοντικά εκείνους που ήσαν ακόμη εκλέξιμοι να υπηρετούν στον ναό, αλλά σ’ αυτούς τους ίδιους δεν εδίδετο άμεσος διορισμός σε υπηρεσία, ούτε υπελογίζοντο αυτοί για την πλήρωσι τοιούτων υπηρεσιών. Μολονότι δε είχαν αποσυρθή από την προσδιωρισμένη υπηρεσία, απελάμβαναν ακόμη το ευεργέτημα των θυσιαστικών προσφορών που εγίνοντο από τους Ισραηλίτας καθώς και των δεκάτων που επλήρωναν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ για τη συντήρησι της υπηρεσίας και λατρείας του ναού.

Αυτό δεν θέτει κανένα κανόνα για τους διωρισμένους διακόνους του Ιεχωβά στον πνευματικό του ναό σήμερα ώστε ν’ αποσυρθούν από το κήρυγμα ή από καμμιά άλλη διακονική υπηρεσία. Οι πνευματικοί Ισραηλίται ή Χριστιανοί, που είναι κεχρισμένοι με το άγιο πνεύμα του Θεού για την υπηρεσία του, δεν υπάγονται στον Μωσαϊκό νόμο που εφηρμόζετο άλλοτε στο έθνος του φυσικού Ισραήλ. Από την εποχή του Χριστού, του Μεσίτου, οι πνευματικοί Ισραηλίται υπάγονται σε μια νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό.

Τώρα, όσο για τους ιερείς του Ισραήλ, αυτοί δεν απεσύροντο στο τέλος του πεντηκοστού των έτους ηλικίας, ο δε αρχιερεύς ο ίδιος υπηρετούσε στο άγιο αξίωμά του μέχρι θανάτου, αν εξακολουθούσε να έχη την ικανότητα. Το γεγονός είναι ότι ο πρώτος αρχιερεύς του Ισραήλ, ο Ααρών, ο αδελφός του Μωυσέως, εξελέγη για υπηρεσία σε ηλικία ογδόντα τριών ετών, και υπηρέτησε επί σαράντα σχεδόν έτη από τότε. Στην αρχή της Χριστιανικής εποχής, ο πνευματικός Ισραηλίτης, ο απόστολος Ιωάννης, επλησίαζε στην ηλικία των εκατό ετών όταν έγραψε πέντε θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής και συνεπλήρωσε τον κανόνα των Αγίων Γραφών.

Για τον Χριστιανό δεν υπάρχει αποχώρησις από την υπηρεσία του Ιεχωβά σε ηλικία πενήντα ετών, όπως δεν υπάρχει και αφαίρεσις του χρίσματός του με το άγιο πνεύμα του Θεού για το κήρυγμα του λόγου του Θεού, όταν φθάση σε ηλικία πενήντα ετών. Σήμερα ο αγρός είναι ο κόσμος, ολόκληρη η υδρόγειος· το δε ευαγγέλιον τούτο της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού πρέπει να κηρυχθή σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν σε όλα τα έθνη πριν έλθη το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, δυνάμει της αφιερώσεώς των στον Ιεχωβά Θεό να πράττουν το θέλημά του για πάντα, υπέχουν υποχρέωσι να συνεχίσουν την εκπλήρωσι της αποστολής των με το να κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ώσπου να τελειώση το έργον της μαρτυρίας. Δεν υπάρχει Γραφικό προηγούμενο για ν’ αποσυρθούν από την υπηρεσία, ακόμη και κατόπιν πενήντα ετών υπηρεσίας, και να συνταξιοδοτηθούν. Αν το γήρας ή τα προχωρημένα έτη καθιστούν ανίκανον ένα αφιερωμένο Χριστιανό για ένα ιδιαίτερο είδος ευθύνης, τότε αυτός μπορεί να μετατεθή σε άλλη μορφή υπηρεσίας, την οποίαν μπορεί να εκτελέση. Οι υποχρεώσεις, που του επιβάλλει η αφιέρωσίς του στον Θεό, δεν επιτρέπουν σ’ αυτόν ν’ απαλλαγή απ’ όλες τις ευθύνες και τα προνόμια υπηρεσίας και ν’ αποσυρθή κατόπιν για να ζή άνετα με σύνταξι, για να γίνη ένα καθαρό οικονομικό βάρος σε μια εκκλησία ή στην οργάνωσι που επιβλέπει την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

● Στη σελίδα 88, το βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη», παράγραφος 5, λέγει γιατί ο Ιεχωβά Θεός δεν κατέστρεψε τον Σατανά ή Διάβολο, τον μέγαν Όφιν, αμέσως στον κήπο της Εδέμ, αφού αυτός παρωδήγησε την Εύα και τον Αδάμ στην αμαρτία. Κατόπιν τερματίζει την παράγραφο μ’ αυτά τα λόγια: «Έως τότε [δηλαδή, έως την ανταρσία του Σατανά στον κήπο της Εδέμ] δεν είχε συμβή θάνατος αγγέλων, ούτε και φόνος αγγέλων, ο δε λόγος του Θεού σαφώς λέγει ότι δεν πρόκειται να γίνη τέτοιο πράγμα ως τον ‘πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,’ στην εποχή μας.» Μήπως αυτό σημαίνει ότι η ρίψις των πεπτωκότων αγγέλων στην άβυσσο κατά την επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος μπορεί να χαρακτηρισθή ως φόνος;

Ναι, αυτό είναι προφανώς το νόημα της περικοπής αυτής του βιβλίου. Ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο άρχων ή κυβερνήτης όλων των πνευματικών δαιμόνων. Το ρίψιμό του στην άβυσσο μαζί με αυτούς θα λάβη χώραν στο αποκορύφωμα της μάχης του Αρμαγεδδώνος σε εκπλήρωσι της προφητείας της Αποκαλύψεως 20:1-3, που λέγει: «Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου, και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς· και έδεσεν αυτόν χίλια έτη. Και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον, και έκλεισεν αυτόν, και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.»

Αυτό το ρίψιμο του Σατανά στην άβυσσο με τις λεγεώνες των δαιμόνων του στον Αρμαγεδδώνα είναι προφανώς η συντριβή που εννοούσε ο Ιεχωβά Θεός στον κήπο της Εδέμ, όταν είπε τον όφιν: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [δηλαδή, το σπέρμα της] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15) Συντριβή της κεφαλής ενός όφεως θα εσήμαινε τον φόνο του ή θανάτωσί του. Το γεγονός ότι η συντριβή της κεφαλής του «αρχαίου Όφεως», Σατανά ή Διαβόλου, πρόκειται να λάβη χώραν τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, και σημαίνει τον θάνατό του, καταφαίνεται από ό,τι γράφει ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς, στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:20. Μολονότι αυτό έγινε πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, και τότε ακόμη ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο δε θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.»

Οι κεχρισμένοι Χριστιανοί, ή εκείνοι που ακολουθούν στα ίχνη του Κυρίου Ιησού Χριστού, αποτελούν μέρος του σπέρματος της γυναικός του Θεού, υπό τους πόδας του οποίου θα συντριβή σύντομα η κεφαλή του «αρχαίου Όφεως», του Σατανά. Απ’ αυτούς τους κεχρισμένους Χριστιανούς υπάρχει μόνο ένα υπόλοιπο από μερικές χιλιάδες επάνω στη γη σήμερα, σύμφωνα με τα υπάρχοντα αυθεντικά στοιχεία. Αν η συντριβή του Σατανά κάτω από τους πόδας των από τον Ιεχωβά Θεό, μέσω του Βασιλέως του Ιησού Χριστού, πρόκειται σύντομα να λαβή χώραν, τότε πρέπει να είναι στην επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Η συντριβή του Σατανά ή σύντριψις της κεφαλής του και η ρίψις του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο πρέπει να είναι το ίδιο πράγμα.

Η ρίψις στην άβυσσο του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος είναι ο Θεός και ο αόρατος βασιλεύς της αντιτυπικής Βαβυλώνος, εμνημονεύθη προφητικά στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο του Ησαΐα. Σ’ εκείνο το κεφάλαιο, ο φιλόδοξος βασιλεύς της Βαβυλώνος, που φιλοδοξούσε να γίνη σαν τον Ύψιστο Θεό, εξεικονίζει τον Σατανά ή Διάβολο. Αρχίζοντας από το εδάφιο 15, ο Ιεχωβά Θεός λέγει τα εξής σχετικά με την ανατροπή του βασιλέως της Βαβυλώνος: «Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου. . . . Πάντες οι βασιλείς των εθνών, πάντες αναπαύονται εν δόξη, έκαστος εν τη οικία αυτού· συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός, ιμάτιον κεκεντημένων, πεφονευμένων εν μαχαίρα, καταβαινόντων εις τας πέτρας του λάκκου· ως πτώμα καταπατούμενον. Δεν θέλεις ενωθή μετ’ αυτών εις ενταφιασμόν, διότι ηφάνισας την γην σου, εφόνευσας τον λαόν σου· το σπέρμα των κακοποιών ουδέποτε θέλει ονομασθή.»—Ησ. 14:15-20.

Ο βασιλεύς της αρχαίας Βαβυλώνος εθανατώθη πραγματικά τον καιρό της ανατροπής τής πόλεως στο έτος 539 π.Χ. Η εκπλήρωσις αυτής της προφητείας κατά γράμμα στον βασιλέα της αρχαίας Βαβυλώνος με τη θανάτωσί του αποτελούσε επομένως επιβεβαίωσι του γεγονότος ότι αυτή η προφητεία θα εκπληρωθή με την πλήρη της έννοια με το ρίψιμο στην άβυσσο του Σατανά ή Διαβόλου και όλων των δαιμονικών αγγέλων του στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Το γεγονός ότι ο τόπος, όπου ο Διάβολος είναι περιωρισμένος επί χίλια έτη αναφέρεται ως άβυσσος δεν πρέπει να παρέχη αντίρρησι στην έννοια ότι αυτός θανατώνεται. Στην Επιστολή προς Ρωμαίους 10:6, 7 η λέξις «άβυσσος» χρησιμοποιείται για να προσδιορίση τον τόπον του θανάτου από τον οποίον το άτομον επαναφέρεται στη ζωή. Εκεί η άβυσσος πρέπει ν’ αναφέρεται στο μνημείον, όπου έκειτο νεκρός ο Κύριος Ιησούς Χριστός επί τμήματα τριών ημερών και από το οποίον ανεστήθη με τη δύναμι του Ιεχωβά· διότι τα εδάφια Ρωμαίους 10:6, 7 λέγουν: «Η εκ πίστεως όμως δικαιοσύνη λέγει ούτω, “Μη είπης εν τη καρδία σου, Τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν;” τουτέστι, δια να καταβιβάση τον Χριστόν· ή, Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι, δια να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.»

Ο Ιησούς Χριστός ήταν νεκρός επί τμήματα τριών ημερών σ’ εκείνη την άβυσσο, διότι είχε κεντηθή στην πτέρνα από τον αρχαίον Όφιν. Αν στην περίπτωσί του η άβυσσος εσήμαινε τον τόπον του θανάτου από τον οποίον επανήλθε στη ζωή, τότε η άβυσσος, στην οποίαν αυτός θα ρίξη τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαίμονές του στη μάχη του Αρμαγεδδώνος και θα τους φυλακίση επί χίλια έτη, πρέπει επίσης ν’ αναφέρεται σ’ έναν τόπο θανάτου από τον οποίον ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονές του εξάγονται στο τέλος των χιλίων ετών της βασιλείας του Χριστού, για να φέρουν την τελική δοκιμασία στους ανορθωθέντας και ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους, για να δοκιμασθή η απαρέγκλιτη πιστότης και ακεραιότης των. Η ρίψις στην άβυσσο του αρχαίου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου, στο κατακόρυφο της μάχης του Αρμαγεδδώνος πρέπει συνεπώς ν’ αποτελή εκπλήρωσιν της Εδεμικής προφητείας ότι θα συντριβή η κεφαλή του από το σπέρμα της γυναικός του Θεού. Μπορεί αυτό να χαρακτηρισθή ως θανάτωσις.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης.—Αποκάλ. 16:15. Σ 15/12/58 1, 2

2 Οι ιερείς και οι Λευίται οι εν παντί τω Ισραήλ . . . κατίσχυσαν την βασιλείαν του Ιούδα, και ισχυροποίησαν τον Ροβοάμ.—2 Χρον. 11:13, 17. Σ 1/4/59 21, 23, 24

3 Οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάζει.—Ησ. 52:8. Σ 15/11/58 9, 10

4 Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ. Σ 1/12/58 3, 4

5 Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου.—Εκκλησ. 12:1. Σ 1/11/58 13

6 Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.—Ιάκ. 1:14, 15. Σ 15/7/58 1, 2

7 Μη αμέλει το χάρισμα το οποίον είναι εν σοι, το οποίον εδόθη εις σε δια προφητείας [η οποία προφητεία δεν ήταν από το πνεύμα], μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου.—1 Τιμ. 4:14. Σ 1/3/58 16, 17

8 Κρίνον με, Ιεχωβά ο Θεός μου, κατά την δικαιοσύνην σου, και ας μη χαρώσιν [οι εναντίοι] επ’ εμέ.—Ψαλμ. 35:24, ΜΝΚ. Σ 1/1/58 2, 3

9 Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς! Ας αγάλλεται η γη. Ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.—Ψαλμ. 97:1, ΜΝΚ. Σ 15/10/58 1, 6

10 Με ωδήγησε δια τρίβων δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματος αυτού.—Ψαλμ. 23:3. Σ 1/7/58 7

11 Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, “Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς.”—2 Κορ. 6:16. Σ 15/12/58 5, 6

12 Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε, και φάγετε.—Ησ. 55:1. Σ 1/4/59 2, 3

13 Το υπόλοιπον θέλει επιστρέψει, το υπόλοιπον του Ιακώβ, προς τον ισχυρόν Θεόν.—Ησ. 10:21. Σ 15/3/59 21

14 Οι οφθαλμοί σου ας βλέπωσιν ορθά, και τα βλέφαρά σου ας κατευθύνωνται έμπροσθέν σου. Στάθμιζε το βάδισμα των ποδών σου . . . Μη εκκλίνης δεξιά ή αριστερά.—Παροιμ. 4:25-27. Σ 15/2/59 14

15 Ούτοι δε [οι Βεροιείς] ήσαν ευγενέστεροι παρά τους εν Θεσσαλονίκη, καθότι εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.—Πράξ. 17:11. Σ 1/10/58 17, 16

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΡΟΥ

Ο Μάρτιος είναι ο τρίτος μήνας της προσπαθείας για τη Σκοπιά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο θα συνεχίσουν να προσφέρουν το ζωτικό αυτό περιοδικό σε άτομα καλής θελήσεως αντί δρχ. 30 για μια ετήσια συνδρομή, δίνοντας και τρία βιβλιάρια με Γραφικά θέματα σε κάθε συνδρομητή. Συστήστε στους φίλους σας και στους γνωστούς σας να γίνουν συνδρομηταί της Σκοπιάς. Θα τους βοηθήση να μάθουν πώς να κερδίσουν ζωή στο νέο κόσμο του Θεού. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πώς να λάβετε μέρος στο έργο αυτό, απευθυνθήτε στους Μάρτυρας του Ιεχωβά.

ΟΤΑΝ Η ΝΕΟΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΘΙΝΗ ΠΛΕΟΝ

«Ουτοπία» και η «πηγή της νεότητος» είναι δύο όνειρα ατελείωτης ευτυχίας που επιδιώκονται από τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Έχουν, όμως, γεννήσει τέτοιες φρούδες ελπίδες και έχουν προκαλέσει τόσες απογοητεύσεις, ώστε πλείστοι άνθρωποι σήμερα τα θεωρούν ως ανύπαρκτα. Είναι όμως; Ναι, στη μορφή που οι άνθρωποι τα επεδίωξαν. Εν τούτοις, και τα πιο προσφιλή όνειρα των ανθρώπων δεν μπορούν να συγκριθούν με τον παράδεισο, τη «νέα γη», που ο Παντοδύναμος Θεός έχει υποσχεθή να αποκαταστήση στη γη. Η ελπίδα αυτή είναι πραγματική και βέβαιη για τη γενεά μας! Θέλετε την απόδειξι; Στείλτε μας δρχ. 10 και θα λάβετε στη διεύθυνσί σας το θαυμάσιο βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη». Βασίζεται στον αλάνθαστο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

19 Απριλίου: Πολεμήστε τον Υλισμό για τη Ζωή Σας. Σελ. 100.

26 Απριλίου: Η Αυτοεξέτασις Ζωτική για να Πολεμήσωμε τον Υλισμό. Σελ. 106.

Έχετε Καιρό;

ΕΧΕΤΕ καιρό να κάμετε τα πράγματα για τα οποία ενδιαφέρεσθε περισσότερο; Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καιρό, και τούτο παρά την αυξανόμενη χρήσι διαφόρων μηχανικών μέσων προς οικονομίαν χρόνου. «Παρ’ όλα τα μηχανικά μέσα εξοικονομήσεως χρόνου που διαθέτουν οι Αμερικανοί,» όπως έχει λεχθή, «έχουν περισσότερες δυσκολίες από όλους τους άλλους στην εξεύρεσι χρόνου για οτιδήποτε.» Άσχετα με τη χώρα στην οποία ζη κανείς, το ζήτημα της εξευρέσεως χρόνου είναι ζήτημα σοβαρό. Ιδιαίτερα ζωτικό είναι για τους Χριστιανούς, στους οποίους λέγεται: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν.»—Εφεσ. 5:15, 16.

Για να εξαγοράσωμε καιρό για επιδιώξεις, οι οποίες αληθινά θα πλουτίσουν τη ζωή μας, χρειαζόμεθα γνώσιν τού πώς να δαπανώμε τον καιρό μας. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, ο μέσος άνθρωπος στις Ηνωμένες Πολιτείες δαπανά είκοσι χρόνια εργαζόμενος, είκοσι χρόνια κοιμώμενος, πέντε χρόνια ξυριζόμενος και ντυνόμενος, πέντε χρόνια τρώγοντας, ένα χρόνο τηλεφωνώντας, τρία χρόνια απλώς αναμένοντας και δεκαέξη χρόνια παίζοντας ή αναπαυόμενος.

Αυτές οι χρονικές κατηγορίες αναμονής και αναπαύσεως μπορεί να προσφέρουν, για πολλά άτομα, ένα πλούτον χρόνου που μπορεί να εξαγορασθή. Εξ άλλου, δεκαέξη χρόνια παιχνιδιών ή αναπαύσεως αποτελούν σημαντικό χρονικό διάστημα. Θα ήταν δυνατόν ένα μέρος αυτού του χρόνου να χρησιμοποιηθή πιο επωφελώς; Κάθε άνθρωπος πρέπει ν’ απαντήση για τον εαυτό του σ’ αυτό το ερώτημα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις δικές του ανάγκες αναπαύσεως.

Πρέπει κανείς, επίσης, να εξετάση και τον σκοπό του στη ζωή. Αν ο σκοπός του είναι το να είναι ένας αληθινός ακόλουθος το Χριστού Ιησού, τότε θα αναζητή συνεχώς τρόπους να εξαγοράση καιρόν για να πλουτίση και τον εαυτό του και τους άλλους πνευματικώς. Στον παρόντα αιώνα του ακρατήτου υλισμού, όσοι θα ήθελαν να είναι ευτυχείς πρέπει πάντοτε να έχουν υπ’ όψιν τούς λόγους του Ιησού: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος του Ιεχωβά.—Ματθ. 4:4, ΜΝΚ.

Πρέπει, λοιπόν, να είναι κανείς πρόθυμος να εξετάση τον καιρό που διαθέτει για ανάπαυσι. Σχετικά με τούτο είναι πρόδηλον ότι πολλά άτομα είναι υπερβολικά στις συνήθειές των. Λόχου χάριν, η Εταιρία Α. Κ. Νήλσεν, μια οργάνωσις εμπορικών ερευνών, αναφέρει ότι η Αμερικανική οικογένεια δαπανά κατά μέσον όρον τριάντα οκτώ ώρες την εβδομάδα εμπρός στην οθόνη τηλεοράσεως. Αυτό ισοδυναμεί με 2.000 ώρες το έτος περίπου, δηλαδή 250 οκτάωρες μέρες—που χάνονται παντοτινά για οποιουσδήποτε άλλους σκοπούς.

Όχι μόνο είναι συνετό πράγμα να εξετάζη κανείς τις συνήθειες αναπαύσεώς του, αλλά και επωφελές είναι να συναισθάνεται και το πώς διαθέτει σημαντικό μέρος του άλλου διαθεσίμου χρόνου του. Μερικοί άνθρωποι δαπανούν σημαντικόν χρόνον διαβάζοντας. Για να επωφεληθή κανείς στον πιο μεγάλο βαθμό απ’ αυτόν τον χρόνον, πρέπει να διερωτηθή: Ποιος είναι ο σκοπός που διαβάζω τούτο ή εκείνο; Τι θα μάθω; Πώς θα ωφεληθώ; Όταν κανείς διαβάζη μ’ ένα σκοπό, εξοικονομεί χρόνον και είναι πιθανώτερο να τον χρησιμοποιήση με σοφία.

Πολύς χρόνος μπορεί να σπαταληθή στην ανάγνωσι ύλης όπως οι εφημερίδες. Η Κυριακάτικη εφημερίς είναι ένα μεγάλο μέσον σπατάλης χρόνου διότι πολλοί προσπαθούν να διαβάσουν πολύ μέρος των εφημερίδων αυτών. Συνήθως μόνο λίγα αρθρίδια είναι πραγματικού ενδιαφέροντος για τον αναγνώστη. Να θεωρήτε την εφημερίδα με την πραγματικότητά της—μια ύλη ιστορική. Γίνεσθε ενήμεροι των νέων που αποτελούν σημαντική ιστορία· πολύ, όμως, μέρος που γεμίζει μια εφημερίδα δεν είναι καθόλου αυτής της μορφής.

Για κείνους που έχουν ήδη τα όσα απαιτούνται γι’ ανάπαυσι σ’ ένα μέτριο ή ελάχιστο επίπεδο, υπάρχει μια άλλη κατηγορία την οποίαν μπορούν να εξετάσουν: είναι ο χρόνος της αναμονής. Αυτός λέγεται ότι είναι κατά μέσον όρον τρία χρόνια. Μπορεί να είναι και μακρότερος. Ένας Ελβετός που ετήρησε ακριβή στοιχεία της χρήσεως του χρόνου του διεπίστωσε ότι στα ογδόντα του χρόνια εσπατάλησε πάνω από πέντε χρόνια αναμένοντας άτομα που καθυστερούσαν.

Υπάρχει συχνά σημαντικός χρόνος στη διάθεσι ενός ανθρώπου σ’ αυτή την κατηγορία της αναμονής. Υπάρχει αναμονή για κόψιμο μαλλιών, αναμονή στη σειρά επισκέψεως γιατρού ή οδοντιάτρου, αναμονή για σύζυγο, αναμονή για τραίνα, αεροπλάνα και λεωφορεία και αναμονή ενόσω είναι κανείς στα τραίνα, στα αεροπλάνα και στα λεωφορεία. Αυτά τα χρονικά διαστήματα αναμονής μπορούν να παράσχουν ευκαιρίες να μελετήση κανείς ό,τι θέλει ή ό,τι χρειάζεται. Σκεφθήτε τις πολλές ευκαιρίες αναγνώσεως εντύπου ύλης που θα βοηθήσουν ένα να βελτιώση την πνευματική του ζωή! Σκεφθήτε τις πολλές ευκαιρίες να διαβάσετε τον λόγον του Θεού και να κάμετε σκέψεις πάνω σε τμήματα αυτού!

Για να χρησιμοποιήση κανείς με σύνεσι τον χρόνο της αναμονής του πρέπει να είναι προετοιμασμένος. Μερικοί μπορεί να βρίσκουν κατάλληλη μια Γραφή σχήματος τσέπης. Όσοι έχουν αυτοκίνητα μπορούν εύκολα να έχουν στη διάθεσί τους αναγνώσιμη ύλη για να τη χρησιμοποιήσουν στη διάρκεια των περιόδων αναμονής.

Ένας άλλος τρόπος εξαγοράς του χρόνου είναι η αλλαγή του προγράμματός σας. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να περάσουν και με λιγώτερο ύπνο· μπορεί να προτιμήσουν να σηκώνωνται μισή ώρα ή μια ώρα ενωρίτερα από τη συνήθη ώρα. Αυτό τους παρέχει πολύτιμο χρόνο για να διαβάζουν τον λόγον του Θεού. Για την εξαγορά του χρόνου υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να γίνη: να αποκτάτε χρόνον διοργανώνοντας τον ίδιο σας χρόνο. Εν τούτοις, ένας χρονικός προγραμματισμός ημέρας ή εβδομάδος δεν πρέπει να είναι τόσο άκαμπτος, ώστε ν’ απογοητεύη έναν λόγω ανικανότητος προς τήρησίν του. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι λογικό. Πρέπει να γίνεται με εκτίμησι των ζωτικών πραγμάτων της ζωής.

Ο Μόργκαν Ντ. Πάρμεντερ, στο βιβλίο του Σεις και οι Τρόποι Εργασίας Σας, συνιστά να καταγράφετε τρεις διαφόρους τύπους δράσεως, όταν καταστρώνετε ένα χρονικώς καθωρισμένο πρόγραμμα ημέρας ή εβδομάδος: (1) Τα πράγματα που πρέπει κανείς να κάμη, (2) τα όσα θα ήθελε κανείς να κάμη και (3) τα όσα θα κάμη κανείς, μόνο αν ο χρόνος το επιτρέπη.

Το ν’ αρχίσετε μια εβδομάδα ή μέρα με μια καλή ιδέα τού τι προτίθεσθε να επιτελέσετε έχει ως αποτέλεσμα το να γίνωνται πολύ περισσότερα από όσα θα εγίνοντο αν δεν υπήρχε πρόγραμμα. «Όλος ο χρόνος σας πρέπει να είναι ωργανωμένος», λέγει ο Χάρρυ Σίμμονς, ένας πασίγνωστος διαχειριστικός σύμβουλος, «αλλιώς πολύ μέρος του χρόνου σας θα σπαταληθή—ο χρόνος της μελέτης σας καθώς και ο χρόνος της εργασίας και της αναπαύσεώς σας. Ένα πρόγραμμα μελέτης χωρίς την πειθαρχική τήρησι ενός θετικού προγράμματος συνήθως καταλήγει στο να μην κατορθώνωνται σημαντικά πράγματα. Ο μόνος τρόπος μελέτης ενός θέματος είναι να το επεξεργασθήτε με τακτικό πρόγραμμα. Αναλάβετε ένα πράγμα κάθε φορά. Απλώς περιλάβετέ το στο πρόγραμμά σας για ένα ωρισμένο μέρος του χρόνου σας κάθε μέρα ή κάθε δυο μέρες, και εμμένετε στο πρόγραμμά σας. Θα εκπλαγήτε για ό,τι μπορείτε να επιτελέσετε μ’ αυτό τον τρόπο.»

Στην κατηγορία υπ’ αριθμόν ένα—τα πράγματα που πρέπει κανείς να κάμη—ο συνετός άνθρωπος θέτει τα ζητήματα που ανάγονται στην πνευματική του ζωή. Η καλύτερη χρήσις που μπορεί να γίνη του εξαγορασμένου χρόνου είναι το να χρησιμοποιήται ο χρόνος στην εκτέλεσι του θελήματος του Δημιουργού. Εφόσον ο παλαιός αυτός κόσμος θα φθάση σύντομα στο τέλος του στον Θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, ο χρόνος είναι ζωή. Όσοι σπαταλούν άσκοπα τον χρόνο τους, σε λίγο δεν θα έχουν χρόνο να σπαταλήσουν. Όσοι χρησιμοποιούν τον χρόνο με σύνεσι, εξαγοραζόμενοι τον καιρό για την υπηρεσία του Δημιουργού, θα ευλογηθούν με μια αιωνιότητα χρόνου στον νέο κόσμο του Θεού.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

16 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.—Παροιμ. 11:25. Σ 15/12/58 14, 15 α

17 Ενώ αυτός προσηύχετο εν τόπω τινί, καθώς έπαυσεν, είπέ τις των μαθητών αυτού προς αυτόν, Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα.—Λουκ. 11:1. Σ 15/1/59 17, 18

18 Αγάλλομαι εις τον λόγον σου, ως ο ευρίσκων λάφυρα πολλά.—Ψαλμ. 119:162. Σ 15/8/58 19, 20

19 Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.—Εβρ. 6:11, 12. Σ 1/6/58 13, 14α

20 Ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν.—Εβρ. 10:22, 23. Σ 1/1/58 18, 19

21 Θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις.—Ιωήλ 2:28. Σ 1/3/58 18, 17

22 Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ. Σ 1/2/59 19

23 Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ· . . . και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.—Ησ. 55:3. Σ 1/4/59 9, 10

24 Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά . . . το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού.—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ. Σ 1/3/59 14, 15

25 Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού;—1 Κορ. 3:16. Σ 15/12/58 3, 4

26 Και είπα, Δεν θέλω αναφέρει περί αυτού, ουδέ θέλω λαλήσει πλέον εν τω ονόματι αυτού· όμως ο λόγος αυτού ήτο εν τη καρδιά μου ως καιόμενον πυρ περικεκλεισμένον εν τοις οστέοις μου, και απέκαμον χαλινόνων εμαυτόν, και δεν ηδυνάμην πλέον.—Ιερεμ. 20:9. Σ 15/9/58 10, 11

27 Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.—Ρωμ. 10:10. Σ 1/12/58 14

28 Ότι δε ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, μη μέλλοντα πλέον να υποστρέψη εις την διαφθοράν, λέγει ούτως, “Ότι θέλω σας δώσει τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.”—Πράξ. 13:34. Σ 1/4/59 8, 9α

29 Ημείς, καθώς οι πολλοί, δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως από ειλικρίνειας, αλλ’ ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλούμεν εν Χριστώ.—2 Κορ. 2:17. Σ 1/7/58 26α

30 Μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού.—Αποκάλ. 16:15. Σ 15/12/58 7, 10, 9

Ανακοινώσεις

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΩΦΕΛΕΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ

Την αλήθεια λίγο μόνο τη σκέπτονται οι άνθρωποι στον παρόντα καιρόν της υπερβολικής διαφημίσεως, των απατηλών πολιτικών υποσχέσεων και των αποπλανητικών διεθνών σχέσεων. Υπάρχουν, εν τούτοις, πολλά άτομα που εκτιμούν την αξία της αληθείας. Αυτό είναι ένας λόγος που εξηγεί την καταπληκτική αύξησι της κυκλοφορίας των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! Επωφελείσθε σεις τακτικά από τα ευεργετήματα που αποκτώνται από την αφιέρωσι των δύο αυτών περιοδικών στην εξέχουσα αυτή αρετή; Μπορείτε να επωφελήσθε! Στείλτε μόνο 60 δρχ. και θα λαμβάνετε και τα δύο περιοδικά επί ένα έτος. Στείλτε αμέσως και θα λάβετε, επίσης, έξη συναρπαστικά βιβλιάρια περί της Αγ. Γραφής.

ΘΑ ΓΙΝΗ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Η αμφιβολία και ο φόβος επικρατούν στον κόσμο γύρω μας. Μόνο η αληθινή πίστις, βασισμένη στον λόγο του Θεού, μπορεί να μας προστατεύση από τη διεισδυτική των επιρροή και να εποικοδομήση τις ελπίδες μας για το μέλλον. Αυτή η πεποίθησις παρέχει πράγματι μια αμοιβή, αλλά πρέπει να έχη αυτό το βέβαιο θεμέλιο. Είσθε πεπεισμένος, όταν προσεύχεσθε, ότι το ‘θέλημα του Θεού θα γίνη επάνω στη γη’; Μπορείτε να είσθε.

Το θαυμάσιο βιβλίο, που εκυκλοφόρησε προσφάτως στην Αγγλική με τον τίτλο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης», σας αποδεικνύει πώς μπορείτε να είσθε πεπεισμένος γι’ αυτό. Το ίδιο αυτό βιβλίο δημοσιεύεται τώρα σε συνέχειες, σε ωραία Ελληνική μετάφρασι, στις σελίδες του περιοδικού Η Σκοπιά. Προμηθεύεσθε τακτικά τη Σκοπιά και διαβάζετε τα πολύτιμα περιεχόμενά της. Η συνδρομή για ένα έτος είναι δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

3 Μαΐου: Σημεία και Τεράστια στον Καιρό του Τέλους. Σελ. 125.

10 Μαΐου: Ανάγνωσις της Σημασίας των Σημείων και Τεραστίων. Σελ. 133.

Ποιος ο Σκοπός της Ζωής Σας;

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ θα μπορούσε να ξεχωρισθή ως ένα παράδειγμα του τύπου του ανθρώπου, ο οποίος αφιερώνεται με μανία σ’ ένα ατομικό συμφέρον. Αυτός είχε την ικανότητα να ζωγραφίζη και τον διακαή πόθο να τελειοποιήση αυτή την ικανότητα. Η ζωγραφική ήρχετο πρώτη στη ζωή του, ως το σημείο μάλιστα να παραμερίζεται το φυσικό του ενδιαφέρον για την υγεία και την ευεξία του. Αυτό ήταν εκείνο για το οποίον ζούσε. Μπορεί, όμως, να λεχθή ότι ενεργούσε συνετά; Τι εκέρδισε από τη δεξιοτεχνία που απέκτησε; Αυτή δεν του απέφερε ευτυχία, ευχαρίστησι και ειρήνη διανοίας. Ο άνθρωπος αυτός ηυτοκτόνησε.

Ο δέκατος ένατος αιών δεν υπήρξε ο μόνος που είχε ανθρώπους οι οποίοι έζησαν χάριν των καλών τεχνών ή χάριν κάποιου άλλου ατομικού συμφέροντος. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στον παρόντα εικοστόν αιώνα. Ενώ μερικοί, όπως ο Βαν Γκογκ, καταναλώνονται από αγάπη για τη ζωγραφική, άλλοι αφιερώνουν τις ζωικές των ενέργειες στη μουσική, στο θέατρο, στην επιστήμη ή στο επάγγελμα. Αυτά είναι τα πράγματα που καταλαμβάνουν κάθε στιγμή εγρηγόρσεώς των. Αυτά είναι τα πράγματα γύρω από τα οποία διαμορφώνουν τη ζωή τους και για τα οποία ζουν.

Δεν υπάρχει βέβαια τίποτα το εσφαλμένο στην ανάπτυξι δεξιότητος στις καλές τέχνες και στις επιστήμες, αλλ’ είναι ορθόν να τις κάνετε πρώτιστο ενδιαφέρον της ζωής σας; Είναι σοφό πράγμα να ζήτε μόνο γι’ αυτές; Η αληθινή ευτυχία και η ειρήνη της διανοίας δεν προέρχονται από το να είμεθα περιπλεγμένοι σε ατομικά συμφέροντα. Προέρχονται από το να είμεθα αφιερωμένοι στα Θεία συμφέροντα. Τα συμφέροντα του Θεού είναι ζωτικού ενδιαφέροντος σε όλους μας, διότι αυτά επηρεάζουν ολόκληρη τη γη. Αυτά θα επιφέρουν πλήρη αλλαγή στο υπάρχον σύστημα πραγμάτων για το καλό του ανθρωπίνου γένους. Εφόσον αυτό θα επέλθη δια της βασιλείας του, με σοφία είναι γραμμένο: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Αυτή είναι η πορεία της αληθινής σοφίας, διότι είναι η οδός της αιωνίου ζωής.

Τι αγαθόν αποτελεί μια μεγάλη δεξιότης στη ζωγραφική ή στη μουσική, αν ένα άτομο δεν μπορή να εξακολουθήση να ζη για να μπορή ν’ ασκή αυτή τη δεξιότητα; Με το δώρον της αιωνίου ζωής θα μπορούσε ν’ απολαμβάνη στην αιωνιότητα τις καλές τέχνες που αγαπά. Δεν είναι καλύτερο αυτό από το να εμπλέξη τη ζωή του στις καλές τέχνες για τα λίγα χρόνια στα οποία μπορεί να ζήση τώρα; Όταν έλθη ο θάνατος, τι μπορεί να του κάμη η καλλιτεχνική του δεξιότης, για την οποία έζησε; Η συνετή πορεία είναι το ν’ αφιερωθή στον μέγαν Ζωοδότη, Ιεχωβά Θεό. Πρέπει να συγκεντρώνη τις ενέργειές του στο να υπακούη στον Θεό και να τον υπηρετή. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον θ’ αποκομίση διαρκή οφέλη, από τα οποία ούτε ακόμη και ο θάνατος δεν μπορεί να τον αποστερήση.

Ο Ιεχωβά θα κάμη ό,τι υπεσχέθη για κείνους που έθεσαν πρώτα τα συμφέροντά του. «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός.» (Ησ. 55:11) Ζώντας για τα Θεια συμφέροντα όχι μόνο σεις οι ίδιοι θα ωφεληθήτε, αλλά και την ανθρωπότητα θα μπορέσετε να βοηθήσετε.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

1 Θέλω σας κατοικίσει ως ήσθε πρότερον, και αγαθοποιήσει μάλλον παρά τας αρχάς σας· και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.—Ιεζ. 36:11, ΑΣ. Σ 15/5/58 4, 5

2 Και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ.—Ησ. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/11/58 5, 6

3 Θέλω στήσει σημείον μεταξύ αυτών· και τους σεσωσμένους εξ αυτών θέλω εξαποστείλει εις τα έθνη, . . . και θέλουσι κηρύξει την δόξαν μου μεταξύ των εθνών.—Ησ. 66:19. Σ 15/3/59 23, 24

4 Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την νόησίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ. Σ 15/7/58 16, 17

5 Δίελθε δια της . . . Ιερουσαλήμ, και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 1/8/58 9, 10

6 Ας διαβώ, δέομαι, και ας ίδω την γην την αγαθήν, την πέραν του Ιορδάνου, . . . αλλ’ είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Αρκεί εις σε· μη λαλήσης προς εμέ πλέον περί τούτου.—Δευτ. 3:25, 26, ΜΝΚ. Σ 15/1/59 9, 10α

7 Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.—Ματθ. 24:14. Σ 15/4/58 17-19α

8 Και αι πύλαι σου θέλουσιν είσθαι πάντοτε ανοικταί· δεν θέλουσι κλεισθή ημέραν και νύκτα.—Ησ. 60:11. Σ 15/12/58 7, 8α

9 Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.—Γαλ. 6:5. Σ 1/11/58 5

10 Μνήσθητί μου, Θεέ μου, περί τούτου, και μη εξαλείψης τα ελέη μου τα οποία έκαμα εις τον οίκον του Θεού μου, και εις τας τελετάς αυτού.—Νεεμ. 13:14. Σ 1/1/58 24, 25

11 Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων.—Πράξ. 15:28. Σ 1/3/58 14, 15

12 Ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Ιεχωβά.—Δευτ. 8:3, ΜΝΚ. Σ 15/8/58 17, 18

13 Γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.—1 Κορ. 15:58. Σ 15/9/58 4, 5α

14 Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.—Ματθ. 5:16. Σ 1/2/59 2, 5α

15 Ώμοσα εις εμαυτόν . . . ότι . . . εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.—Γεν. 22:15, 18. Σ 1/4/59 4-6

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΡΟΥ

Ο Απρίλιος είναι ο τελευταίος μήνας της προσπαθείας μας για το περιοδικό Η Σκοπιά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο θα συνεχίσουν να προσφέρουν το ζωτικό αυτό περιοδικό σε άτομα καλής θελήσεως αντί δρχ. 30 για μια ετήσια συνδρομή, δίνοντας και τρία βιβλιάρια με Γραφικά θέματα σε κάθε συνδρομητή. Συστήστε στους φίλους σας και στους γνωστούς σας να γίνουν συνδρομηταί της Σκοπιάς. Θα τους βοηθήση να μάθουν πώς να κερδίσουν ζωή στο νέο κόσμο του Θεού. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πώς να λάβετε μέρος στο έργο αυτό, απευθυνθήτε στους Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ—ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ;

Όταν ο Ιησούς ήταν επί της γης, εδίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχωνται: «Ελθέτω η Βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Σήμερα ζούμε στην εποχή που η Βασιλεία του Θεού έχει γεννηθή και πλησιάζομε γοργά τον καιρό που η Βασιλεία αυτή θα κάμη να γίνεται το θέλημα του Θεού επάνω στη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. Τι θα σημάνη αυτό για τον κόσμο με τα πολλά του έθνη που δεν πράττουν το θείον θέλημα; Μήπως θα σημάνη το τέλος των; Ποια είναι η ορθή πορεία που πρέπει εμείς ν’ ακολουθήσωμε τώρα για να προετοιμασθούμε για όλα τα ενδεχόμενα που είναι ενώπιόν μας; Τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, μπορείτε να τις βρήτε στο νέο θαυμάσιο βιβλιάριο Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ—ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ; Το βιβλιάριο αυτό με τις 32 σελίδες μπορείτε να τα αποκτήσετε με δρχ. 1,50 ή τρία αντίτυπα με δρχ. 3.—Παραγγείλατε αμέσως και μάθετε τι θα κάμη η Βασιλεία του Θεού.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

17 Μαΐου: Θείον Έλεος και η Βασιλεία. Σελ. 148.

24 Μαΐου: Άνδρες Ελέους και η Βασιλεία. Σελ. 155.

Ποια η Βάσις για Ελπίδα;

ΜΕ ΑΠΟΓΝΩΣΙ οι άνθρωποι περιμένουν να καλυτερέψουν τα πράγματα στον κόσμο, αλλά διερωτώνται αν θα γίνη ποτέ αυτό. Στον άστατο αυτόν κόσμο, σχεδόν κάθε άνθρωπος ελπίζει σε μια πιο σταθερή, πιο ευτυχή ζωή.

Οι διακυμάνσεις της αξίας του νομίσματος συχνά κατέστρεψαν σε λίγες μέρες τον πλούτο για τον οποίον άνθρωποι εδαπάνησαν τη ζωή τους να τον συσσωρεύσουν. Το χρήμα δεν απεδείχθη σταθερή ελπίς στη Γερμανία το 1923, όπου, και αν ακόμη είχατε εξοικονομήσει έστω κι ένα τρισεκατομμύριο μάρκα (1.000.000.000.000), θα εβλέπατε το τεράστιο αυτόν ποσόν να σμικρύνεται ως την αξία ενός μόνου μάρκου! Και στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη, το χρήμα σήμερα δεν έχει την αξία που είχε πριν από λίγα χρόνια. Τα μετρητά χρήματα με τα οποία μπορούσατε άλλοτε να αγοράσετε ένα αυτοκίνητο, καλύπτουν τώρα κάτι περισσότερο από το ποσόν της προκαταβολής. Το χρήμα που λίγα χρόνια πριν αγόραζε μια ολόκληρη ενδυμασία, σήμερα μόλις πληρώνει το πανταλόνι. Ο πληθωρισμός κι ο αντιπληθωρισμός καθιστούν το χρήμα πολύ πενιχρή βάσι για ελπίδα.

Και περισσότερο ακόμη, το χρήμα μπορεί να χαθή λόγω πολέμου, κλοπής, πενιχρής διαχειρίσεως, ή με κάποιον από τους πολλούς άλλους τρόπους. Έτσι, ενώ το χρήμα είναι ένα μέσον αμύνης, εν τούτοις δεν αποτελεί μια βάσι αληθινής ελπίδος.

Άλλοι άνθρωποι ελπίζουν ότι ένα πρόγραμμα αφοπλισμού θα φέρη ένα λαμπρότερο μέλλον κι ευτυχέστερη ζωή για την ανθρώπινη οικογένεια. Αλλά ποια βάσι έχουν για μια τέτοια ελπίδα; Καμμιά, οπωσδήποτε. Διότι και τα ίδια τα έθνη που συζητούν σήμερα περί αφοπλισμού είναι εξωπλισμένα για πόλεμο. Η οικονομία των είναι οικονομία πολέμου. Οι δε καλύτεροι πόροι των χρησιμοποιούνται για όπλα, όχι για αφοπλισμό. Ασφαλώς αυτό δεν είναι μια ενθαρρυντική και ελπιδοφόρος προοπτική για κείνους που εκζητούν ένα λαμπρότερο μέλλον που να προέλθη από τα προγράμματα των ανθρώπων.

Άλλοι ελπίζουν σε μια μακροζωία. Βασίζουν την ελπίδα τους στις ανακαλύψεις των επιστημόνων που κάνουν μεγάλες υποσχέσεις περί μακροβιότητος. Αλλά πεθαίνουν κι αυτοί οι ίδιοι.

Οι Χριστιανοί ελπίζουν, επίσης, για ειρήνη και αιώνια ζωή. Ποια βάσι έχουν για την ελπίδα των; Εναποθέτουν την ελπίδα των στον Ιεχωβά, τον αθάνατο Ζωοδότη. Αυτός είναι που τους εγγυάται ζωή δια πίστεως στον Ιησού Χριστό. Ο Παύλος εδήλωσε: «Το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» Η υπόσχεσις αυτή είναι βέβαιο ότι θα εκπληρωθή, διότι ο Ιεχωβά είναι ο Παντοδύναμος Θεός τού οποίου ο λόγος δεν επανέρχεται σ’ αυτόν κενός. Οι υποσχέσεις του είναι εγγυημένες για πλήρη επιτυχία. Ο Ιησούς εστήριζε την ελπίδα του στον Ιεχωβά κι εκέρδισε αιώνια ζωή. Στηρίξτε και σεις επίσης την ελπίδα σας στον ‘Θεόν της ελπίδος’ και δεν θ’ απογοητευθήτε.—Ρωμ. 6:23· 15:13· Ησ. 55:11.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι σημαίνει το Γραφικό εδάφιο Ιάκωβος 3:1 που λέγει: «Μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι, αδελφοί μου, εξεύροντες ότι μεγαλητέραν κατάκρισιν θέλομεν λάβει»;—Μ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η λέξις «διδάσκαλος» χρησιμοποιείται με διάφορες έννοιες. Ο Ιεχωβά είναι ο Μέγας Διδάσκαλος του λαού του, και στον Ησαΐα 54:13 (ΜΝΚ) αναφέρεται: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» Η θέσις Αυτού είναι αποκλειστική· αυτός είναι η Πηγή πάσης αληθείας. Έχει ταυτίσει τον Υιόν του Χριστόν Ιησούν με τον εαυτό του ως διδάσκαλον, ο δε Ιησούς είπε στους μάθητάς του: «Σεις με φωνάζετε, Ο διδάσκαλος και ο Κύριος· και καλώς λέγετε, διότι είμαι.» (Ιωάν. 13:13) Κανείς όμως άλλος δεν είναι εξουσιοδοτημένος να κατέχη αυτόν τον ρόλο του διδασκάλου, ισχυριζόμενος ότι είναι διάδοχός του, διότι εκείνος είπε: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε.»—Ματθ. 23:8.

Εν τούτοις, υπάρχουν στην ορατή οργάνωσι και διδάσκαλοι με επίσημη ιδιότητα. Ο Διδάσκαλος προσδιώρισε τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» για να προμηθεύη την πνευματικήν «τροφήν εν καιρώ» στους δούλους του. (Ματθ. 24:45-47) Όσοι είναι συνταυτισμένοι μ’ αυτή την τάξι του δούλου σ’ αυτή την αποστολή του φέρουν ένα βαρύ φορτίον ευθύνης ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Πρέπει ν’ ασκούν αγρυπνία με προσευχή για να συμμορφώνωνται αυστηρά με τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού και να μη διδάσκουν «διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.» (Ματθ. 15:9) Πρέπει να προσέχουν να μην καταχρώνται ποτέ του αξιώματός των «διδάσκοντες όσα δεν πρέπει χάριν αισχρού κέρδους.» (Τίτον 1:11) Και πρέπει να εντείνουν την προσοχή τους στην ευθύνη που υπέχουν να ζουν σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θείου λόγου, τον οποίον διδάσκουν, όπως τονίζεται στην επιστολή προς Ρωμαίους 2:21-23.

Λόγω της βαρείας αυτής ευθύνης που έχει τεθή επάνω στους διδασκάλους αυτούς, ο Ιάκωβος συμβουλεύει: «Μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι, αδελφοί μου, εξεύροντες ότι μεγαλητέραν κατάκρισιν θέλομεν λάβει.» (Ιακ. 3:1) Όχι ότι όποιος λαμβάνει έναν τέτοιο θεοκρατικό διορισμό πρέπει να τον αρνηθή. Πρέπει αυτός να δείξη κατάλληλα την εκτίμησί του για τη θεοκρατική διάταξι που καθορίζεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:11, 12, που λέγει: «Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.» Πρέπει, λοιπόν, ταπεινά να εκτελή το καθήκον του, αποβλέποντας στον Ιεχωβά για την καθοδηγία του. Αλλά, σύμφωνα με τη συμβουλή των Γραφών σ’ αυτό το σημείο, κανείς δεν πρέπει να είναι υπέρμετρα πρόθυμος ή να προσπαθή να καταναλωθή αγωνιζόμενος για μια τέτοια θέσι ευθύνης.

Μολονότι κανένας Χριστιανός δεν θα ήθελε να προσπαθήση ν’ αναλάβη τον ρόλο του Θεού ως διδασκάλου, ή τον ρόλο του Χριστού Ιησού, ή να σφετερισθή την ευθύνη του «πιστού και φρονίμου δούλου», εν τούτοις μπορούμε να λαμβάνωμε τα όσα διδασκόμεθα μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως και να τα μεταδίδωμε στους άλλους, βοηθώντας τους να τα εννοούν και να τα εκτιμούν, και με αυτή την έννοια είμεθα διδάσκαλοι. Μ’ αυτή τη διδασκαλία υπ’ όψιν ο Ιησούς απηύθυνε την εντολή στους μαθητάς του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Σ’ εκείνους δε που ήσαν βραδείς στο να επιλαμβάνωνται των προνομίων υπηρεσίας των σχετικά με τούτο, ο Παύλος είπε: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκει τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής.» (Εβρ. 5:12) Όλοι από τον λαόν του Ιεχωβά πρέπει να επιμελούνται για να είναι ικανοί ως διδάσκαλοι, κάνοντας τούτο στην κατάλληλη θέσι των μέσα στη θεοκρατική διάταξι πραγμάτων.

● Τι είναι το «βιβλίον της ζωής» που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:12; Πώς γράφεται το όνομα ενός σ’ εκείνο το βιβλίο, και πότε;—Μπ. Φ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το «βιβλίον της ζωής» δεν είναι κατά γράμμα βιβλίο είναι συμβολικό. Δεν θα ήταν δυνατόν ν’ αναφέρεται ειδικά στην Αγία Γραφή, διότι αυτό το εδάφιο αναφέρεται σε ένα μόνο ρόλο ή βιβλίο της ζωής. Εν τούτοις, στις ημέρες του αποστόλου Ιωάννου, ο οποίος συνέγραψε την Αποκάλυψι, υπήρχαν ήδη πολλοί ρόλοι (βιβλία), των οποίων τα περιεχόμενα ήσαν θεόπνευστα και όπου εξητάζοντο οι θείες απαιτήσεις για ζωή. Αυτοί οι ρόλοι δεν ήσαν τότε ενσωματωμένοι σε ένα ενιαίο ρόλο ή βιβλίο, την Αγία Γραφή, όπως την έχομε σήμερα. Η αφήγησις δεν ομιλεί για πολλά βιβλία ζωής, μόνο για ένα. Το «βιβλίον της ζωής» αναφέρεται στον κατάλογο που θα καταρτίση ο Ιεχωβά από εκείνα τα ανθρώπινα πλάσματα που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του κατά τη διάρκεια της χιλιετηρίδος για να τύχουν επιδοκιμασίας για ζωή αιώνια επάνω στη γη.

Οι θείες αυτές απαιτήσεις εμπεριέχονται στα άλλα «βιβλία» που ηνοίχθησαν πρώτα, διότι «εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων [απαιτήσεων] εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.» (Αποκάλ. 20:12) Τα ονόματα, λοιπόν, γράφονται στο «βιβλίον της ζωής» στο τέλος της χιλιετούς ημέρας της κρίσεως, όταν ο Ιεχωβά δικαιώση εκείνους που ανταπεκρίθησαν στις απαιτήσεις του.—1 Κορ. 15:24-28· Ρωμ. 8:33.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Μακάριος όστις αγρυπνεί.—Αποκάλ. 16:15. Σ 15/12/58 12

17 Συγχάρητέ μοι, ότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός.—Λουκ. 15:6. Σ 1/7/58 15, 16α

18 Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.—1 Τιμ. 4:15. Σ 1/10/58 29

19 Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού.—2 Τιμ. 1:7. Σ 1/12/58 11

20 Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.—Ψαλμ. 55:22, ΜΝΚ. Σ 15/1/59 13, 14α

21 Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι.—Λουκ. 8:14. Σ 1/3/59 7, 8

22 Λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω.—Φιλιππησ. 2:15. Σ 15/11/58 20, 21

23 Λέγω δε τούτο . . . δια το σεμνοπρεπές, και δια να ήσθε προσκεκολλημένοι εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς.—1 Κορ. 7:35. Σ 15/2/59 18, 19

24 Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν.—Έξοδ. 34:6, 7, ΜΝΚ. Σ 1/4/59 13

25 Μετά δε τα πράγματα ταύτα ο Θεός εδοκίμασε τον Αβραάμ.—Γεν. 22:1. Σ 1/1/58 9

26 Δια τούτο σε αφήκα εν Κρήτη, δια να . . . καταστήσης . . . πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα.—Τίτον 1:5. Σ 1/3/58 20, 21

27 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί. Διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι . . . αχάριστοι.—2 Τιμ. 3:1, 2. Σ 1/6/58 1, 2

28 Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.—Εφεσ. 5:15, 16. Σ 1/8/58 4α

29 Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τινες εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού.—1 Κορ. 10:10. Σ 15/7/58 25

30 Όστις θέλει να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή. Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος θέλει σώσει αυτήν.—Μάρκ. 8:34, 35. Σ 1/9/58 22

31 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.—Ματθ. 6:33. Σ 15/9/58 28-30

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Απρίλιος είναι ο τελευταίος μήνας της εικοστής πρώτης ετησίας προσπαθείας για τη Σκοπιά. Μια ετήσια συνδρομή στο εποικοδομητικό αυτό και Γραφικώς έγκυρο περιοδικό θα προσφερθή προς δρχ. 30.—, κάθε δε νέος συνδρομητής θα λάβη επί πλέον τρία βιβλιάρια με επίκαιρα Γραφικά θέματα. Επικοινωνήστε με τους μάρτυρας του Ιεχωβά που είναι στην περιοχή σας ή γράψτε στην Εταιρία Σκοπιά ζητώντας πληροφορίες περί του πώς μπορείτε να συμμετάσχετε στη Χριστιανική αυτή υπηρεσία.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΑΙΤΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο των εκφυλιζομένων ηθικών και πνευματικών κανόνων, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων άτομα από όλες τις εθνικές, φυλετικές και κοινωνικές προελεύσεις, που λαμβάνουν τακτικά νουθεσίες για το πώς να εφαρμόζουν στην καθημερινή τους διαβίωσι τις αρχές της αιωνίου ζωής που βρίσκονται στην Αγία Γραφή. Η κοινή αιτία της πνευματικής των δυνάμεως και ενότητος βρίσκεται στη Σκοπιά και στο Ξύπνα! τα δύο αυτά κύρια περιοδικά στον θρησκευτικό τομέα. Συμμερισθήτε και σεις τα πλούσια αυτά πνευματικά οφέλη εμβάζοντας δρχ. 60 για μια ετήσια συνδρομή και στα δύο περιοδικά. Στείλτε τώρα και θα λάβετε επί πλέον έξη βιβλιάρια.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

31 Μαΐου: Η Τελεία Κυβέρνησις για Όλο το Ανθρώπινο Γένος, §1- 24. Σελ. 172.

7 Ιουνίου: Η Τελεία Κυβέρνησις για Όλο το Ανθρώπινο Γένος, §25-28, και Ο Τέλειος Άρχων για την Κυβέρνησι του Ανθρώπου. Σελ. 178.

Μπορείτε Ν’ Αντισταθήτε στον Πειρασμό;

«Μην προσπαθείτε καν!» λέγει μια διαφήμισις. Αλλά πρέπει να προσπαθούμε και συνεχώς μάλιστα, διότι η ευτυχία και η ζωή πολύ εξαρτώνται από την ικανότητά μας ν’ ανθιστάμεθα στον πειρασμό.

Είναι μερικοί μικροπειρασμοί στους οποίους αν υποκύψωμε, δεν επηρεάζεται σημαντικά η ζωή μας. Αλλ’ υπάρχουν και πειρασμοί στους οποίους πρέπει ν’ ανθιστάμεθα με κάθε θυσία. Πειρασμοί για τη διάπραξι εγκλημάτων και ζημιών, πειρασμοί που οδηγούν σε ανηθικότητα και αμαρτήματα ενώπιον του Θεού πρέπει όλοι ν’ αντικρούωνται, διότι έχουν παρατεταμένα, ολέθρια αποτελέσματα. Το να υποχωρήσωμε σε τέτοιους πειρασμούς σημαίνει να βυθίσωμε τους εαυτούς μας σε απελπισία, θλίψι και θάνατο ακόμη. Τα ποινικά ιδρύματα και οι δρόμοι του κόσμου βρίθουν από εξαθλιωμένους άνδρες και γυναίκες που υπέκυψαν σε τέτοιους πειρασμούς.

Ένας Χριστιανός πρέπει, επίσης, να φυλάγεται απ’ τον πειρασμό του υλισμού, της αγάπης των ηδονών, του χρήματος και του να μην υπολογίζη κανένα. Κι αυτά επίσης οδηγούν στον όλεθρο.

Μερικοί λέγουν, «Εγώ όχι. Εγώ ποτέ δεν θα υποχωρήσω στον πειρασμό.» Η συμβουλή του αποστόλου στους τοιούτους είναι: «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» Η Εύα ήταν μια τέλεια γυναίκα, κι ωστόσο υπέκυψε στον πειρασμό. Επέτρεψε σε μια ψευδή επιθυμία να την πειράξη. Μικρό πράγμα ήταν, αλλ’ η παρακοή της επέφερε καταστροφή. Οι πειρασμοί συνήθως έχουν μικρές αφορμές, αλλά καταστροφικά είναι τα τέλη των. Ο Βασιλεύς Δαβίδ άφησε την ομορφιά της συζύγου ενός άλλου ανθρώπου να τον φέρη σε αθλιότητα. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης αγάπησε το χρήμα. Τριάντα αργύρια τον έφεραν σε πειρασμό για να προδώση τον Χριστό. Σοβαροί πειρασμοί είναι όλα αυτά, αλλ’ ήσαν μήπως τόσο μεγάλοι ώστε να είναι δυσβάστακτοι; Ο Παύλος απαντά: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» Κάθε πειρασμός που έχομε είναι υποφερτός, αν θα θέλαμε ν’ αντισταθούμε σ’ αυτόν.—1 Κορ. 10:12,13· Γέν. 3:1-6· Ιάκ. 1:13-15· 1 Τιμ. 6:9-12.

Πώς μπορούμε ν’ αντισταθούμε στους πειρασμούς; Ο Ιησούς Χριστός μάς υπέδειξε πώς. Όταν ο Ιησούς επειράζετο από τον Διάβολο, πάντοτε εβασίζετο στον λόγον του Θεού, στην Αγία Γραφή και προσέφευγε στον Θεό με προσευχή. Έτσι μπορούσε ν’ αντικρούη όλους τους πειρασμούς που επήρχοντο εναντίον του. Στο τέλος της επιγείου διακονίας του ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν.» Λάβετε λοιπόν μια ακριβή γνώσι του θείου λόγου και βασίζεσθε σ’ αυτόν, όπως έκαμε ο Ιησούς, αγρυπνείτε όπως αγρυπνούσε κι ο Ιησούς, προσεύχεσθε όπως κι εκείνος προσηύχετο και θ’ αντισταθήτε και σεις στον πειρασμό και θα κερδίσετε το βραβείο της ζωής.—Ματθ. 26:41.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.—Ιωάν. 10:11. Σ 1/7/58 11, 9

2 Εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως· δια να περιπατήσητε αξίως του Ιεχωβά ευαρεστούντες κατά πάντα.—Κολ. 1:9, 10, ΜΝΚ. Σ 15/8/58 22, 23

3 Άνθρωπος τις έκαμε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς. Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται.—Λουκ. 14:16, 18. Σ 1/11/58 16

4 Αλαζονείαν, και αυθάδειαν, και πονηράν οδόν, και διεστραμμένον στόμα, εγώ μισώ.—Παροιμ. 8:13. Σ 15/2/59 5-7α

5 Μακάριος όστις . . . φυλάττει τα ιμάτια αυτού.—Αποκάλ. 16:15. Σ 15/12/58 13

6 Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας.—Ιάκ. 5:10, 11, ΜΝΚ. Σ 1/12/58 11

7 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς. . . , διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας.—Ματθ. 28:19, 20. Σ 1/1/58 5α

8 Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον, . . . Εξεύρω τα έργα σου, και τον κόπον σου, και την υπομονήν σου . . . Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.—Αποκάλ. 2:1, 2, 4. Σ 1/3/58 4α

9 Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.—Ματθ. 7:14. Σ 15/9/58 1-3

10 Θέλει ευφραίνεσθαι εις τον Παντοδύναμον; θέλει επικαλείσθαι τον Θεόν εν παντί καιρώ;—Ιώβ 27:10. Σ 15/1/59 20, 22α

11 Θέλω επιστρέψει αυτά πάλιν εις τας βοσκάς αυτών, και θέλουσι καρποφορήσει και πληθυνθή· και θέλω καταστήσει ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά.—Ιερεμ. 23:3, 4. Σ 15/11/58 37

12 Περάσατε, περάσατε δια των πυλών· ετοιμάσατε την οδόν του λαού· επισκευάσατε, επισκευάσατε την οδόν· εκρίψατε τους λίθους· υψώσατε σημείον προς τους λαούς.—Ησ. 62:10, ΜΝΚ. Σ 15/3/59 25, 27

13 Έλεος του Ιεχωβά είναι ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού.—Θρήνοι 3:22, ΜΝΚ. Σ 1/4/59 12-14α

14 Εάν ο φύλαξ ιδών την ρομφαίαν επερχομένην δεν σαλπίση εν τη σάλπιγγι, . . . η δε ρομφαία ελθούσα καταλάβη τινά εξ αυτών, ούτος μεν κατελήφθη δια την ανομίαν αυτού, πλην το αίμα αυτού θέλω εκζητήσει εκ της χειρός του φύλακος.—Ιεζ. 33:6. Σ 15/12/58 27α

15 Εξέλεξαν τον Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και πνεύματος αγίου.—Πράξ. 6:5. Σ 1/3/58 22

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Μάιον η προσφορά μας θα είναι ένα μεγάλο βιβλίο και ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10. Το νέο μας βιβλίο «ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ», ή οποιοδήποτε από τα άλλα μεγάλα βιβλία μας, μπορεί να χρησιμοποιηθή για την προσφορά του μηνός αυτού. Φροντίστε, επίσης, να έχετε αρκετά από τα νέα βιβλιάρια για να συμπληρώνετε τις συνθέσεις σας. Σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά παρέχονται πρόθυμα πληροφορίες για τη διακονία του μηνός Μαΐου. Λάβετε και σεις μέρος και απολαύσετε τις πλούσιες ευλογίες του Κυρίου. Γράψτε μας ή επικοινωνήστε προσωπικώς με τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

«ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ»

Θα ηθέλατε να ζήσετε αιωνίως κάτω από τέλειες και δίκαιες συνθήκες; Αν ναι, τότε το Γραφικό βοήθημα για σπουδή «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» θα σας ενδιαφέρη. Παρουσιάζει αξιόπιστη Γραφική βάσι για την ελπίδα αυτή, μια ελπίδα που εκτείνεται ακόμη και για εκείνους που είναι στους τάφους περιμένοντας την υποσχεμένη ανάστασι. Τονίζει τις απαιτήσεις του Θεού και την προοπτική που περιμένει εκείνους που τώρα ανταποκρίνονται σ’ αυτές και θα περάσουν από το παρόν αυτό πονηρό σύστημα πραγμάτων στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης χωρίς να γευθούν θάνατο. Το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» περιέχει 320 σελίδες, έχει 30 κεφάλαια και ένα πίνακα Γραφικών εδαφίων. Είναι ωραία δεμένο και μπορείτε να το έχετε μαζί με ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ.

14 Ιουνίου: Κάτω το Παλαιό—Επάνω το Νέο! Σελ. 196.

21 Ιουνίου: Επιβίωσις με το Νέο. Σελ. 203.

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Μάιον η προσφορά μας θα είναι ένα μεγάλο βιβλίο και ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10. Το νέο μας βιβλίο «ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ», ή οποιοδήποτε από τα άλλα μεγάλα βιβλία μας, μπορεί να χρησιμοποιηθή για την προσφορά του μηνός αυτού. Φροντίστε, επίσης, να έχετε αρκετά από τα νέα βιβλιάρια για να συμπληρώνετε τις συνθέσεις σας. Σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά παρέχονται πρόθυμα πληροφορίες για τη διακονία του μηνός Μαΐου. Λάβετε και σεις μέρος και απολαύσετε τις πλούσιες ευλογίες του Κυρίου. Γράψτε μας ή επικοινωνήστε προσωπικώς με τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ—ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ;

Όταν ο Ιησούς ήταν επί της γης, εδίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχωνται: «Ελθέτω η Βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Σήμερα ζούμε στην εποχή που η Βασιλεία του Θεού έχει γεννηθή και πλησιάζομε γοργά τον καιρό που η Βασιλεία αυτή θα κάμη να γίνεται το θέλημα του Θεού επάνω στη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. Το νέο θαυμάσιο βιβλιάριο Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ—ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ; δίνει πολύτιμες Γραφικές πληροφορίες για τη Βασιλεία του Θεού. Παραγγείλατε αμέσως και μάθετε πώς θα εκπληρωθή η προσευχή «Ελθέτω η Βασιλεία Σου». Ένα αντίτυπο δρχ. 1,50 ή τρία μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

28 Ιουνίου: Παράδεισος, §1-22. Σελ. 219.

5 Ιουλίου: Παράδεισος, §23-30, και Διατήρησις του Πνευματικού Μας Παραδείσου, §1-15. Σελ. 224.

12 Ιουλίου: Διατήρησις του Πνευματικού Μας Παραδείσου, §16-39. Σελ. 230.

Πώς να Αποδείξετε ότι Έχετε Χριστιανική Πίστι

ΜΗΠΩΣ χρειάζεται να κρατή στα χέρια του ένα δηλητηριώδες φίδι, για ν’ αποδείξη ένας Χριστιανός την πίστι του; Μερικοί άνθρωποι έτσι νομίζουν. Κατά τακτικά διαστήματα από την άνοιξι ως το φθινόπωρο ένας όμιλος θρησκευομένων ανθρώπων συγκεντρώνεται σ’ ένα μακρινό τόπο στους λόφους του Κεντώκυ της Βορείου Αμερικής για να συνάξουν και να κρατήσουν δηλητηριώδη φίδια ή να τα θέσουν ολόγυρα στους λαιμούς των σαν «γιρλάνδες».

Αυτοί υποδεικνύουν το εδάφιο Μάρκου 16:18 ως λόγον για την τέλεσι της παραδόξου αυτής ιεροτελεστίας. Το εδάφιο αυτό λέγει: «Όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμον τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς.» Αυτό το εδάφιο δεν υπάρχει στα αρχαιότερα και πιο αξιόπιστα Βιβλικά χειρόγραφα. Προσετέθη πολύν καιρό μετά τη συγγραφή του βιβλίου του Μάρκου κι επομένως δεν αποτελεί γνήσιον μέρος της θεοπνεύστου Βίβλου.

Δεν υπάρχει περίπτωσις μέσα στη Γραφή κατά την οποίαν ο Χριστός ή οι απόστολοί του έπιασαν δηλητηριώδη φίδια. Σε μια περίπτωσι όταν ο απόστολος Παύλος μετέφερε μια δέσμη φρυγάνων ένα δηλητηριώδες φίδι βγήκε από τη δέσμη και περιετυλίχθη γύρω από το χέρι του. Εκείνος δεν το εθώπευσε ενώπιον του λαού που το είδε, αλλά το απετίναξε γρήγορα μέσα στη φωτιά. Εγνώριζε καλά ότι το πιάσιμο φιδιών δεν αποτελεί τρόπον παρουσιάσεως της Χριστιανικής πίστεως.

Ο τρόπος, με τον οποίον ο Παύλος κατέδειξε την πίστι του, ήταν ο τρόπος με τον οποίον το έπραξε και ο Χριστός—με το κήρυγμα. Εξεπαίδευε τον λαό στον λόγον του Θεού. Απέδειξε την πίστι του με το αποστολικό του έργον. Όταν έγραψε στους Χριστιανούς της Ρώμης, συνέδεσε την πίστι με τη δημοσία διακήρυξι Γραφικών αληθειών, λέγοντας: «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:10.

Ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, ήταν άλλος ένας Βιβλικός συγγραφεύς που ετόνισε ότι η πίστις αποδεικνύεται με έργα. Είπε: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.» «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν, και έργα δεν έχη; μήπως η πίστις δύναται να σώση αυτόν; Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»—Ιάκ. 1:22· 2:14, 26.

Το σπουδαιότερο μεταξύ των έργων, που κάνουν την πίστι ζώσα και παρέχουν απόδειξι γι’ αυτήν, είναι το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού και των πολλών διαφωτιστικών αληθειών του λόγου του. Ο Ιησούς έδωσε το σχετικό παράδειγμα, και προσέταξε τους ακολούθους του, λέγοντας «Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:7) Σχετικά με τους ακολούθους του που θα ζούσαν στις έσχατες ημέρες, στις οποίες είμεθα σήμερα, είπε τα εξής: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Αυτό το έργον του κηρύγματος, και όχι το πιάσιμο φιδιών, είναι εκείνο που αποδεικνύει η Χριστιανική πίστι.

Εξερεύνησις Τμήματος της Πορείας της Εξόδου

Ένας διάσημος αρχαιολόγος, ύστερ’ από έξη χρόνια εξερευνήσεως, ισχυρίζεται ότι ανεκάλυψε μια έκτασι 150 μιλίων της πορείας της Εξόδου, της οδού που ακολούθησαν οι Ισραηλίται από την Αίγυπτο ως τη Γη της Επαγγελίας. Ο αρχαιολόγος αυτός είναι ο Δρ Νέλσων Γκλιούκ, πρόεδρος του Κολλεγίου Εβραϊκής Ενώσεως και του Ιουδαϊκού Θρησκευτικού Ινστιτούτου. Το περιοδικό Μίρρορ Μάγκαζιν της Νέας Υόρκης, 6ης Απριλίου 1958, αναγράφοντας την ανακάλυψι του Δρος Γκλιούκ, είπε: «Η έκτασις φθάνει από την Κάδης-βαρνή ως την Ορμάθ, ακριβώς προς ανατολάς της Βηρ-σαβεέ. ‘Έτσι έπρεπε να προχωρήσουν οι Ισραηλίται,’ λέγει ο Δρ Γκλιούκ. ‘Δυτικά του τμήματος αυτού, η χώρα είναι ορεινή, διακρινομένη για βαθιές χαράδρες, και άνυδρος. Προς ανατολάς είναι γεμάτη από σωρούς άμμου και ερήμους και στερείται, επίσης, υδάτων. Η μόνη οδός που θα είχε προμηθεύσει αρκετό νερό και χλοερούς τόπους είναι αυτή.’ . . . Αποδεικνύει αυτή η ανακάλυψις τα Γραφικά κείμενα; ‘Αν παραδέχεσθε τη Γραφή,’ απήντησε ο Δρ Γκλιούκ, δεν έχετε ανάγκην της αρχαιολογίας για να το αποδείξετε. Αλλ’ η αρχαιολογία κατέδειξε ότι η Βίβλος μπορεί να πιστευθή.»

Τμήματα του Βιβλίου του Δανιήλ

Ο Ιωσήφ Π. Φρήη, γράφοντας στο βιβλίο Αρχαιολογία και Βιβλική Ιστορία, αναφέρει: «Μεταξύ των χειρογράφων που βρέθηκαν μαζί με τον ρόλο του Ησαΐα μέσα στη σπηλιά στο βόρειο άκρον της Νεκράς Θαλάσσης, τρία τεμάχια που εξητάσθησαν από τον Τζων Τρέβερ απεδείχθη ότι ήσαν τμήματα του βιβλίου του Δανιήλ (1:10-16· 2:2-6· 3:23-30) Τα σχήματα των γραμμάτων ομοιάζουν με το χειρόγραφο του Ησαΐα, δείχνοντας τον πρώτον ή δεύτερον αιώνα π. Χ. ως χρονολογίαν των τεμαχίων αυτών του κειμένου του Δανιήλ. Σημαντικό είναι το ότι το κείμενο είναι ουσιαστικά το ίδιο με το κείμενο των Εβραϊκών Γραφών τις οποίες έχομε τώρα, και των οποίων οι κυριώτερες διαφορές σχετίζονται με την ορθογραφία των λέξεων. Αυτό παρέχει άλλο ένα αποδεικτικό στοιχείο της επιμελείας με την οποία έφθασε σ’ εμάς το κείμενο των βιβλίων της Αγίας Γραφής.»

Η Μέθοδος του Κόσμου

«Η μέθοδος του κόσμου», είπε κάποτε ο Αμερικανός κληρικός Ναθαναήλ Χώουι, «Είναι να αινή νεκρούς αγίους, και να καταδιώκη ζώντας αγίους.»

Δύο Όψεις

Ο πάπας Πίος ΙΒ΄ προσφάτως θρηνούσε για το γεγονός ότι πολλοί Καθολικοί της Ρώμης είναι σε μια κατάστασι «πνευματικής αδρανείας». Ο πάπας είπε ότι κατέστη «ανήσυχος και σχεδόν άυπνος» από το γεγονός ότι η Ρώμη έχει δύο όψεις. Η μια είναι «φωτεινή με αρχαίες δόξες», είπε, ενώ η άλλη είναι «μετρία και άδοξη και σχεδόν όμοια με την όψι άλλων τόπων, που είναι λυπηρά γνωστοί για θρησκευτική απάθεια και ηθική αναισθησία.»—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 19 Φεβρουαρίου 1958.

«Ο Παντοδύναμος Έχει τις Δικές του Προθέσεις»

Τα επόμενα είναι ένα απόσπασμα από τον λόγο που εξεφώνησε ο Αβραάμ Λίνκολν κατά τη Δευτέρα Εγκατάστασί του ως Προέδρου (4 Μαρτίου 1865): «Αμφότερες [Βόρειες και Νότιες Πολιτείες] διαβάζουν την ίδια Γραφή και προσεύχονται στον ίδιο Θεό· και η καθεμιά τους επικαλείται τη βοήθεια του Θεού εναντίον της άλλης. Θα εφαίνετο παράδοξο το ότι οποιοιδήποτε άνθρωποι θα τολμούσαν να ζητήσουν τη βοήθεια ενός δικαίου Θεού για να εξασφαλίσουν τον άρτο τους από τον ιδρώτα του προσώπου άλλων ανθρώπων. . . . Οι προσευχές και των δύο δεν είναι δυνατόν να τύχουν απαντήσεως. . . . Ο Παντοδύναμος έχει τις δικές του προθέσεις.»

Επιστημονική Έρευνα

Ο καθηγητής Ρ. Ντ. Ουίλσων γράφει τα εξής στο βιβλίο Επιστημονική Έρευνα της Παλαιάς Διαθήκης, σελ. 213: «Οποτεδήποτε υπάρχουν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία για την ενέργεια ερεύνης, τα αναφερόμενα από την Αγία Γραφή στο πρωτότυπο κείμενο άνθεξαν στη δοκιμασία. . . . Οι χρονολογικές και γεωγραφικές αναγραφές είναι πιο ακριβείς και βάσιμες από εκείνες που παρέχονται από οποιαδήποτε άλλα αρχαία έγγραφα· τα δε βιογραφικά και άλλα ιστορικά αφηγήματα εναρμονίζονται θαυμάσια με τις αποδείξεις που παρέχονται από μη Γραφικά κείμενα.»

Το Θεμέλιο

Ο Βρεττανός πολιτικός Ουίλλιαμ Πιτ, κόμης του Τσάθαμ, είπε κάποτε στον ανεψιό του: «Αν δεν είσαι εν τάξει με τον Θεό, ποτέ δεν μπορείς να είσαι και με τον άνθρωπο· αυτό δε αληθεύει για πάντα, είτε το επιτρέπουν οι ευφυΐες και οι κλίσεις είτε όχι.»

Ιερεύς Επιτιμά Επίσκοπον

Ο Φιλλανδός Λουθηρανός ιερεύς και εκπαιδευτής Ούρχο Μουρόμα εξηρεθίσθη όταν ένας εξέχων Λουθηρανός επίσκοπος, ο Έλις Γκούλιν, έλαβε δημοσία τη στάσι του υπέρ της θεωρίας της εξελίξεως. Στο θρησκευτικό περιοδικό του Χερά Βαλβομάν, Αριθ. 9, 1957, ο ιερεύς Μουρόμα εξέφρασε την αγανάκτησί του, λέγοντας: «Κάθε τιμή πρέπει ν’ αποδοθή στην πίστι καθενός, αλλ’ όταν ένας επίσκοπος, ο οποίος είναι υποχρεωμένος από τον κανονικό νόμο να υπερασπίζη την αγνή δοξασία μέσα στην εκκλησία, παρουσιάζη γνώμες που αντιβαίνουν στη δισχιλιετή πίστι της Χριστιανικής εκκλησίας, εκτός του ότι δεν υποστηρίζεται επιστημονικώς και προφανώς αντιτάσσεται και σ’ αυτόν τον όρκο που έδωσε για την υπηρεσία του, είναι και ένοχος μιας πολύ απρεπούς πράξεως. Ο επίσκοπος Γκούλιν λέγει ότι η πίστις της Χριστιανικής εκκλησίας στο θετικό κύρος του Ιησού είναι ‘γελοία’, αυτό δε λέγουν και όλοι οι ελευθερόφρονες θεολόγοι. . . . Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. . . . Η Βαπτιστική εκκλησία είναι μέσα στα δικαιώματά της ν’ απαιτήση από τους ηγέτας της να μην αρχίσουν να υποστηρίζουν το νηπιοβάπτισμα, και αν αυτοί το πράττουν, να τους απομακρύνη. Η εκκλησία των Αντβεντιστών έχει δικαίωμα ν’ απαιτήση από τους ηγέτας της να μην αρχίσουν να συνιστούν την Κυριακή ως ημέραν σαββάτου, και αν αυτοί το πράττουν, να τους απολύση. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δικαιούνται ν’ απαιτήσουν από τους ηγέτας των να μη πιστεύουν σε τρισυπόστατο Θεό και, αν αυτοί το πράττουν και διδάσκουν ανάλογα, να τους αποκόπτουν από την επικοινωνία. Αλλά στη Λουθηρανή εκκλησία ο καθένας δικαιούται να διδάσκη οποιαδήποτε αίρεσι θέλει, χωρίς να τιμωρήται.»

Προτιμά τη Χωρίς Μετάγγισι Αίματος Θεραπεία

Ο Δρ Ι. Ντ. Θώμψον, στο περιοδικό Σάουθερν Μέντικαλ Τζόρναλ του Μαΐου 1957, λέγει ότι η στοματική χρήσις θειικού σιδήρου πρέπει να προτιμάται από τις μεταγγίσεις αίματος στην ανάπτυξι του επιπέδου αιμοσφαιρίνης των αναιμικών ασθενών γυναικών που προπαρασκευάζονται για εγχειρήσεις επί ασθενειών που ιδιάζουν στο φύλον των. Ιδιαίτερα ενδείκνυται αυτό, λέγει, λόγω των «ατυχών μοιραίων θανάτων που επήλθαν από μεταγγίσεις αίματος.»

Παραθέτει πέντε περιπτώσεις σοβαρής αναιμίας στις οποίες επήλθε βελτίωσις με αυτό το είδος θεραπείας «για να καταδειχθή ότι ακόμη και ο σημαντικά αναιμικός ασθενής δεν χρειάζεται πάντοτε μετάγγισι για προεγχειρητική εξουδετέρωσι της αναιμίας αν διατίθεται επαρκής χρόνος προς τούτο. Βέβαια, πολλοί άλλοι ασθενείς με λιγώτερο σοβαρούς βαθμούς αναιμίας ενοσηλεύθησαν με σίδηρον στοματικώς κι έτσι απέφυγαν τους κινδύνους μιας ή περισσοτέρων μεταγγίσεων αίματος.» Όσο για τα μειονεκτήματα της στοματικής σιδηροθεραπείας, αυτά είναι λίγα και ήπια.

«Το Βέβαιο Συμφέρον Σου»

«Νεαρέ μου,» είπε κάποτε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, «η συμβουλή μου σ’ εσένα είναι να καλλιεργήσης μια σχέσι και μια σταθερή πίστι στις Άγιες Γραφές. Αυτό είναι το βέβαιο συμφέρον σου.»

‘Ο Χριστιανικός Κόσμος Φράσσει τον Δρόμον’

Ένας πρώην εκδότης του περιοδικού Δη Κρίστιαν Σέντσουρυ, ονόματι Τσαρλς Κλέιτον Μόρρισον, αναφέρεται ότι είπε: «Αφήσαμε τον Χριστιανικό κόσμο να διαψεύση την ίδια του Χριστιανοσύνη. Είναι ο Χριστιανικός κόσμος που φράσσει τον δρόμον του παγκοσμίου θριάμβου της Χριστιανοσύνης. Στην ανατολή και σε όλες τις μη Χριστιανικές χώρες ο Χριστός αγαπάται και οι ιεραπόστολοι που διδάσκουν τον δικό του τρόπο ζωής απολαμβάνουν μεγάλης εκτιμήσεως· όταν, όμως, πολιτικοί άνδρες και σπουδασταί έρχωνται από τις μακρινές αυτές χώρες στις δικές μας ακτές και παρατηρούν τον Χριστιανικό κόσμο ύστερα από δεκαεννέα αιώνες Χριστιανικής επιρροής, επιστρέφουν στις δικές των πίστεις και παραδόσεις χωρίς να έχουν αλλάξει πεποιθήσεις και αμετάπειστοι.»

Κρατείτε τα Μάτια σας Επάνω στο Βραβείο

«Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό.»—1 Κορ. 9:24.

 1. Γιατί η Γραφή χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που αναφέρονται σ’ έναν αγώνα δρόμου;

ΤΡΕΧΩ, δρόμος, αγών (δρόμου)—αυτές είναι λέξεις που έχετε πιθανώς προσέξει πολλές φορές διαβάζοντας τη Γραφή, ειδικά τις επιστολές του αποστόλου Παύλου. Γιατί αυτός χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που αναφέρονται σ’ έναν αγώνα δρόμου; Διότι ένας αγών δρόμου εξεικονίζει καλά την πορεία που τίθεται ενώπιον ενός Χριστιανού· διότι το τρέξιμο εκφράζει κίνησι, δράσι, προώθησι· διότι η λέξις «τρέχω» είναι μια από τις πιο δυνατές, χτυπητές λέξεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιήση ο απόστολος για να εκφράση τις προσπάθειες που πρέπει να καταβάλη ένας Χριστιανός για να κερδίση το βραβείο της αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού.

 2, 3. Ποια γνώσι του αγωνίσματος του δρόμου είχαν οι αρχαίοι Κορίνθιοι, και έτσι ποια συμβουλή έδωσε ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους Χριστιανούς;

² Ο Παύλος, για να ενθαρρύνη τους Χριστιανούς της Κορίνθου να τρέχουν έτσι ώστε να κερδίσουν το βραβείο, εχρησιμοποίησε τη γραφική γλώσσα των αρχαίων αγώνων. Από τους τέσσερες πιο διασήμους αγώνας του αρχαίου κόσμου, ένας ελάμβανε χώραν κοντά στην Κόρινθο, στο στάδιο του Ισθμού της Κορίνθου. Ένα από τα περισσότερο εκτιμώμενα αγωνίσματα στα Ίσθμια ήταν ο αγών δρόμου. Σχεδόν κάθε Κορίνθιος, τη μια φορά ή την άλλη, είχε παρευρεθή στους αγώνας και παραστή μάρτυς του αγωνίσματος του δρόμου. Για τον μη Χριστιανόν Κορίνθιο αυτό ήταν ένα πράγμα που έπρεπε να γίνη· ήταν η εθνική ψυχαγωγία ή «σπορτ», μόνο που οι αγώνες ήσαν πιο σπουδαίοι από τα «σπορτ» όπως τα γνωρίζομε σήμερα· διότι οι αγώνες αυτοί ήσαν βαθιά συνδεδεμένοι με την αρχαία Ελληνική θρησκεία. Ο Παύλος, γνωρίζοντας πόσο εξοικειωμένοι ήσαν οι αναγνώσται του με το αγώνισμα του δρόμου, μπορούσε κατάλληλα να ερωτήση:

³ «Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον;» Το ήξευραν. Εκείνοι οι Χριστιανοί Κορίνθιοι εγνώριζαν ότι πολλοί δρομείς έτρεχαν στο στάδιο, και όμως ένας ελάμβανε το βραβείο· εγνώριζαν ότι κάθε δρομεύς κατέβαλλε τις πιο έντονες προσπάθειες για να κερδίση το βραβείο· εγνώριζαν ότι οι δρομείς έτρεχαν για να κερδίσουν το βραβείο. Ο Παύλος δείχνει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να τρέχουν με όμοιο τρόπο: «Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό.» Ναι, τρέχετε για να νικήσετε! Ανόμοια προς το αρχαίο αγώνισμα του δρόμου, στο οποίον ένας μόνο ελάμβανε το βραβείο, ο Χριστιανικός αγών δρόμου προσφέρει ένα βραβείο σε όλους όσοι τρέχουν καλά, σε όλους όσοι φθάνουν στη γραμμή του τέρματος.—1 Κορ. 9:24.

 4. Στον αρχαίον αγώνα δρόμου, τι εσυνηθίζετο σχετικά με το βραβείο, και πώς αυτό επηρέαζε τους δρομείς;

⁴ Δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με τούτο: οι αρχαίοι εκείνοι Έλληνες δρομείς έτρεχαν για να κερδίσουν το βραβείο· δεν έτρεχαν απλώς για να βρίσκωνται στον αγώνα. Πόσο ένθερμα επιζητούσαν το βραβείο! Με τι έντασι έτρεχαν! Πώς κρατούσαν τα μάτια τους κατ’ ευθείαν εμπρός! Στο χρονικό σημείο ακριβώς που το αγώνισμα του δρόμου επρόκειτο να τελειώση, υπήρχε συνήθεια να τίθεται το βραβείο σε μια περίβλεπτη θέα. Η θέα του διήγειρε τους αθλητάς να εντείνουν κάθε νεύρο, να λησμονήσουν κάθε τι εκτός από τον ένα αντικειμενικό σκοπό—να κερδίσουν το βραβείο. Έτρεχαν με τα μάτια τους επάνω στο βραβείο. Πόσο περισσότερο πρέπει να το κάνη αυτό ο Χριστιανός!

 5. Για ποιου είδους βραβείο έτρεχαν οι αρχαίοι;

⁵ Διότι, αν συγκριθή με το βραβείο των Χριστιανών, τι ήταν το βραβείο που τόσο ένθερμα επιζητούσαν οι δρομείς εκείνοι; «Εκείνοι μεν», λέγει ο απόστολος, «δια να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον.» Για τον αρχαίον δρομέα το βραβείο ήταν ένας στέφανος ελαίας, δάφνης ή πεύκου. Στα Ίσθμια ο στέφανος ήταν από πεύκα. Αυτός ο στέφανος και η δόξα που επακολουθούσε ήταν εκείνο για το οποίον οι αρχαίοι δρομείς έτρεχαν με όλες τους τις δυνάμεις. Και όμως και ο πεύκινος στέφανος ακόμη εμαραίνετο με τον καιρό και εξηραίνετο. Το βραβείο των εμαραίνετο, έφθινε, εφθείρετο. Ένας μαραινόμενος στέφανος—και όμως πόσο σθεναρά ηγωνίζοντο για να κερδίσουν αυτόν τον στέφανο, τρέχοντας με τα μάτια τους επάνω στο βραβείο!—1 Κορ. 9:25.

ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ

 6. Σε αντίθεσι με το βραβείο που εδίδετο στους ειδωλολάτρας δρομείς, ποια είναι η στοργική ανταμοιβή του Θεού για κείνους που τρέχουν καλά;

⁶ Σε αντίθεσι με τον μαραινόμενο στέφανο των αρχαίων αγώνων, ο απόστολος λέγει στους Χριστιανούς ότι ένα βραβείο περιμένει εκείνους που τρέχουν τον αγώνα ως το τέλος, ένα βραβείο που δεν θα φθαρή ποτέ. Μιλώντας γι’ αυτόν τον στέφανο, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Και όταν φανερωθή ο αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.» Τι βραβείο για τους κεχρισμένους Χριστιανούς, εκείνους που εκλήθησαν στην ουράνια βασιλεία! Θα μπορούσε οποιοδήποτε βραβείο που προσφέρει αυτός ο κόσμος να συγκριθή με το βραβείο εκείνο που προσφέρει ο Θεός—το βραβείο της αφθαρσίας, το βραβείο της αιωνίου ζωής στην ουράνια δόξα με τον Χριστό τον Βασιλέα; Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων Χριστιανών δρομέων που δεν είναι χρισμένοι από τον Θεό για να είναι πνευματικοί του υιοί στην ουράνια βασιλεία· ο Θεός τούς προσφέρει επίσης ένα αμάραντο βραβείο. Αυτό είναι αιώνια ζωή σε τελειότητα επάνω στη γη υπό την βασιλεία των ουρανών. Σε οποιοδήποτε βραβείο και αν έχη τα μάτια του ο Χριστιανός δρομεύς, αξίζει να δαπανήση γι’ αυτά τόσο ακριβώς σθένος και ενέργεια, όσα δαπανούσαν και οι δρομείς των αρχαίων αγώνων· πραγματικά, ο Χριστιανός πρέπει να τρέχη με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και σθένος, διότι το βραβείο που υπόσχεται στοργικά ο Θεός δεν θα μαραθή ποτέ. «Και αύτη είναι η υπόσχεσις την οποίαν αυτός υπεσχέθη προς ημάς, η ζωή η αιώνιος.»—1 Πέτρ. 5:4· 1 Ιωάν. 2:25.

 7, 8. Σύμφωνα με το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, πώς πρέπει ο Χριστιανός δρομεύς να θεωρή το βραβείο που προσφέρει ο Θεός;

⁷ Μ’ ένα τέτοιο ασύγκριτο βραβείο που έχει μπροστά του ο Χριστιανός δρομεύς, ποια πρέπει να είναι η άποψίς του για τα βραβεία του κόσμου τούτου; Πρέπει να είναι όμοια με την άποψι του Παύλου, ο οποίος έλεγε: «Νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου· δια τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα.» Και πώς, λοιπόν, έτρεχε ο Παύλος; «Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ έν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον.»—Φιλιππησ. 3:8, 13, 14.

⁸ Όπως ακριβώς οι δρομείς των αρχαίων αγώνων έτρεχαν με τα μάτια τους επάνω στο βραβείο, λησμονώντας όλα τα άλλα βραβεία, όλα τα πράγματα του παρελθόντος, και επεκτεινόμενοι σε όσα ήσαν εμπρός, έτσι έτρεχε και ο Παύλος. Παραφράζομε τα λόγια του αποστόλου: ‘Πιστέψτε με, υπάρχει ένα μόνο πράγμα αξιόλογο σε όλο τον κόσμο—το βραβείο, στο οποίο είναι προσηλωμένα τα μάτια μου. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή μ’ αυτό, απολύτως τίποτε. Όλα όσα προσφέρει αυτός ο κόσμος—αδιάφορο πόσο έξοχο είναι το άρμα, πόσο ευρύχωρο το μέγαρο, πόσο λαμπρή η φορεσιά ή πόσο εκλεκτές οι τέρψεις—τα θεωρώ όλα σκύβαλα, απορρίμματα, για να μπορέσω να συγκεντρωθώ στο να κερδίσω το βραβείο. Δεν τρέχω, λοιπόν, ακανόνιστα, αδιάφορα, ωσάν ο σκοπός μου να ήταν αμφίβολος. Τρέχω με πλήρη πρόθεσι καρδιάς, με απλότητα οφθαλμού. Έχω τον σκοπό εν όψει. Γιατί ν’ απομακρύνω τα μάτια μου απ’ αυτόν; Ζω, λοιπόν, τρέχω—με τα μάτια μου επάνω στο βραβείο!’

 9. Ποιον κίνδυνο αντιμετωπίζει ο Χριστιανός δρομεύς, που καθιστά ζωτικό γι’ αυτόν το ν’ αποκτήση το ορθό φρόνημα;

⁹ Ο Παύλος έλαβε μια ρεαλιστική άποψι του βραβείου. Το απετίμησε ορθά. Έλαβε επίσης την ορθή άποψι των βραβείων που προσφέρει ο κόσμος αυτός. Λέγει στον Χριστιανό δρομέα να πράξη το ίδιο: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν.» Πόσο ζωτικό είναι τούτο σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» που τα βραβεία του κόσμου έχουν πολλαπλασιασθή—βραβεία σε σταδιοδρομίες, βραβεία σε τέρψεις, βραβεία σε αποκτήματα! Βλέπομε, λοιπόν, τον κίνδυνο έπειτα: τον κίνδυνο ότι ο Χριστιανός δρομεύς αρχίζει τον αγώνα με χαρά και σθένος, αλλ’ αργότερα αφήνει να του αποσπάσουν την προσοχή τα βραβεία του κόσμου τούτου και απομακρύνει τα μάτια του από το βραβείο της ζωής. Τότε τι συμβαίνει; Ο δρομεύς βραδύνει σ’ έναν περίπατο, σε μια απρόσεκτη περιπλάνησι. Πόσο αβέβαια τρέχει τώρα. Δεν τρέχει πια σαν ένας που ζητεί να κερδίση το βραβείο της ζωής. Τα πράγματα που είναι πίσω, τα βραβεία του παλαιού αυτού κόσμου, του έχουν αποσπάσει την προσοχή κάνοντάς τον να χάση εκείνη την υποκινούσα και ωθούσα δύναμι για τρέξιμο, που υπάρχει μόνο με το να κρατούμε τα μάτια μας επάνω στα πράγματα που είναι εμπρός, στο βραβείο που προσφέρει ο Θεός. Ο Δημάς, που ήταν δρομεύς σύντροφος του Παύλου, απεμάκρυνε τα μάτια του από το βραβείο· τα βραβεία του κόσμου τούτου του απέσπασαν την προσοχή και έπαυσε να τρέχη. Χρειάζεται ν’ αποκτήσωμε το ορθό φρόνημα απέναντι των βραβείων του κόσμου τούτου, «διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.—Φιλιππησ. 3:15· 2 Τιμ. 4:10· 1 Ιωάν. 2:16, 17.

10, 11. (α) Γιατί κανένα βραβείο που προσφέρει ο κόσμος δεν είναι άξιο για ν’ αποσπάση κανείς τα μάτια του από το βραβείο που προσφέρει ο Θεός; (β) Πώς αισθάνονται συχνά προς το τέλος της ζωής των άνθρωποι που επεδίωξαν το βραβείο του πλούτου, σε αντίθεσι με την έκφρασι του αποστόλου;

¹⁰ Τι αξία, λοιπόν, έχουν τα βραβεία του κόσμου τούτου, βραβεία που είναι καταδικασμένα να παρέλθουν και να μαραθούν με ίση βεβαιότητα με όση παρήρχοντο οι φυτικοί στέφανοι των αρχαίων δρομέων; Είναι μήπως το μέγιστο βραβείο που προσφέρει αυτός ο κόσμος—ο σκοπός της ζωής τόσο πολλών ατόμων σήμερα, η λεγόμενη οικονομική ασφάλεια—πραγματικά άξιο ν’ αποσπάση τα μάτια μας από το βραβείο της ζωής; Ούτε για μια στιγμή! Ο Χριστιανός δρομεύς πρέπει να προνοήση για τα χρειώδη της ζωής και όμως συγχρόνως να μην απομακρύνη ποτέ τα μάτια του από το βραβείο. Ο Παύλος κατεσκεύαζε σκηνές για να προμηθεύεται μερικά από τα χρειώδη της ζωής του· ποτέ, όμως, δεν επέτρεπε η σκηνοποιία ν’ αποσπάση τα μάτια του από το βραβείο. Ο Παύλος, λοιπόν, δεν επεδίωκε τον άκαρπο σκοπό της οικονομικής ασφαλείας· εγνώριζε ότι το χρήμα, ο πλούτος και τα αποκτήματα δεν έχουν καμμιά αξία χωρίς ζωή. Ακόμη και εκείνοι που επιτυγχάνουν αυτό που θεωρούν ως οικονομική ασφάλεια με τη συσσώρευσι εκατομμυρίων δολλαρίων, συχνά φθάνουν να κατανοήσουν τι φθαρτό ήταν το βραβείο που εδαπάνησαν μια ολόκληρη ζωή για να το κερδίσουν. Στον τόμο Θησαυροφυλάκιον του Χριστιανικού Κόσμου απαντάται το ακόλουθο σημείωμα: «Ο κ. Τ. Π. Ο’Κόννορ αναφέρει μια συνέντευξι με τον κ. Άντριου Κάρνετζι: ‘Καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο στο σταθμό, του παρετήρησα πόσο εζήλευα τον πλούτο του. Αυτός είπε, “Δεν είμαι για να με ζηλεύη κανείς. Πώς μπορεί ο πλούτος μου να με βοηθήση; Είμαι εξήντα χρόνων, και δεν μπορώ να χωνέψω την τροφή μου. Θα έδινα όλα τα εκατομμύριά μου αν θα μπορούσα να έχω νεότητα και υγεία.” Δεν θα λησμονήσω ποτέ την επομένη του παρατήρησι. Είχαμε προχωρήσει μερικά μέτρα με σιωπή, όταν ο κ. Κάρνετζι ξαφνικά εστράφη, και με σιγανή φωνή, και με πικρία και βάθος αισθήματος εντελώς απερίγραπτο, είπε: “Αν μπορούσα να κάμω το παζάρεμα του Φάουστ θα το έκανα. Με χαρά θα πωλούσα κάθε τι γι να έχω ξανά τη ζωή μου.” Και είδα να σφίγγη τη γροθιά του καθώς μιλούσε’.»

¹¹ Πόσο διαφορετικά εξεφράσθη ο απόστολος Παύλος, ο οποίος, αφού εδαπάνησε τη ζωή του στην επιδίωξι του ουρανίου βραβείου, μπορούσε να πη: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής.»—2 Τιμ. 4:7, 8.

ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΣΩ ΑΠΛΟΤΗΤΟΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥ

12. Σε τι ο Παύλος ώφειλε κατά μέγα μέρος τη δύναμι της υπομονής του;

¹² Ο Παύλος ώφειλε την ασυνήθη υπομονή του στην απλότητα του σκοπού του. Και απέκτησε απλότητα σκοπού με το να κρατή τα μάτια του επάνω στο βραβείο. Το να κρατούμε, λοιπόν, τα μάτια μας επάνω στο βραβείο επηρεάζει ζωτικά τη δύναμι της υπομονής μας. Μην πλανάσθε σχετικά με τούτο: χρειάζεται υπομονή. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» Ο Χριστιανικός αγών δεν είναι μια βραχεία εξόρμησις· είναι μακρός και δύσκολος. Επειδή το βραβείο δεν κερδίζεται προτού διασκελισθή η γραμμή του τέρματος, μπορεί να υπάρξη χαλάρωσις προσπαθείας κατά μήκος του δρόμου. Μεταξύ των πιο διεισδυτικών παραβολών του Ιησού ήσαν εκείνες, στις οποίες ετόνιζε την αποτυχία εκείνων που άρχισαν καλά, αλλά δεν μπόρεσαν να παραμείνουν ως το τέλος.—Εβρ. 12:1.

13. Στην παραβολή του σπορέως, τι έδειξε ο Ιησούς ότι θα μπορούσε να κάμη έναν δρομέα να προσκόψη και να χάση το βραβείο, και ποια συμβουλή έδωσε ως προς τα υπάρχοντα;

¹³ Στην παραβολή του σπορέως ο Ιησούς, εξηγώντας τη σημασία των σπόρων που έπεσαν σε πετρώδες έδαφος και ανάμεσα στ’ αγκάθια, είπε: «Ο δε επί τα πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν· δεν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, αλλ’ είναι πρόσκαιρος· όταν δε γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται. Ο δε εις τας ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον· έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου, και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον, και γίνεται άκαρπος.» Έτσι μερικοί δρομείς πέφτουν έξω από τον αγώνα του δρόμου, σκανδαλισμένοι από ‘θλίψιν ή διωγμόν’. Άλλοι χάνουν τη δύναμι της υπομονής των λόγω της ‘μερίμνης του αιώνος τούτου’. Ο Ιησούς, αφού είπε τις παραβολές για την οικοδόμησι ενός πύργου και για ένα βασιλέα που πηγαίνει στον πόλεμο, εσχολίασε: «Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.»—Ματθ. 13:20-22· Λουκ. 14:33.

14. Πώς πρέπει ένας Χριστιανός να θεωρή τα υλικά αποκτήματα;

¹⁴ Ο Χριστιανός δρομεύς δεν είναι κάτω από την υποχρέωσι να διανείμη τα υλικά του υπάρχοντα, αλλά είναι κάτω από την αρχή που εξέθεσε ο Ιησούς: Αν κανείς βλέπη ότι τα αποκτήματά του απομακρύνουν τα μάτια του από το βραβείο της ζωής, τότε θα ήταν καλύτερο να απαρνηθή αυτά τα αποκτήματα που του αποσπούν την προσοχή, παρά να τα κρατήση με κίνδυνο να χάση τον αγώνα δρόμου. Κανένα απόκτημα, κανένα από τα υλικά υπάρχοντα, δεν πρέπει ποτέ να επιτραπή να γίνη τόσο σπουδαίο, τόσο μεγάλο στη ζωή ενός ατόμου, ώστε ν’ αποσπάση τα μάτια του δρομέως από το βραβείο. Στον σημερινό κόσμο, εν τούτοις, δεν είναι πιθανόν ότι ένα μόνο απόκτημα θ’ αποσπάση τα μάτια ενός ατόμου από το βραβείο· αλλ’ αυτό θα το κάμη το πλήθος των πραγμάτων, των υπαρχόντων, των τέρψεων, των προσφιλών απασχολήσεων και των μεριμνών και έλξεων της ζωής. Όλα μαζί, οι πολλαπλές έλξεις ασκούν μια ισχυρή δύναμι, καθιστώντας δύσκολο—και όμως συγχρόνως πιο ζωτικό παρά ποτέ—το να υπακούση κανείς στην εντολή της Γραφής για τον αγώνα του δρόμου: «Οι οφθαλμοί σου ας βλέπωσιν ορθά, και τα βλέφαρά σου ας κατευθύνωνται έμπροσθέν σου. Στάθμιζε το βάδισμα των ποδών σου, και πάσαι αι οδοί σου θέλουσι κατευθυνθή. Μη εκκλίνης δεξιά ή αριστερά.» Το πώς ν’ αποκτήσωμε αυτή την απλότητα οφθαλμού που τόσο πολύ προσθέτει στη δύναμι της υπομονής μας,—αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύση κάθε δρομεύς.—Παροιμ. 4:25-27.

ΑΙΩΝ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ

15. Τι είπε ένας κοσμικός ομιλητής για την «μέριμναν του αιώνος τούτου»;

¹⁵ Ένα σχόλιο για την «μέριμναν του αιώνος τούτου» προέρχεται από τον Μπέρναρντ Μ. Μπάρουχ. Μιλώντας σ’ έναν όμιλο σπουδαστών κολλεγίου στο Σίτυ Κόλλετζ της Νέας Υόρκης, εδήλωσε: «Ποτέ στην ιστορία δεν εκαυχήθη το ανθρώπινο γένος για ανώτερα μέσα επικοινωνίας, τυπογραφικά ταχυπιεστήρια, άφθονα εικονογραφημένα περιοδικά, ραδιόφωνο, κινηματογράφο, τηλεόρασι. Εν τούτοις, όλες αυτές οι θαυμαστές μορφές επικοινωνίας φαίνεται να συντελούν ολιγώτερο στη σκέψι από έναν κορμό δένδρου στα δάση. Σχεδόν, στην πραγματικότητα, αυτά τα ταχυκίνητα, νεοτάτου είδους μέσα επικοινωνίας φαίνεται να είναι εχθροί της σκέψεως. Μας βομβαρδίζουν καθημερινά με νέα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή. . . . Οι ενέργειές μας . . . διασκορπίζονται σε δευτερεύοντα ζητήματα. . . . Πριν από λίγο καιρό, ήταν προσφιλής σκέψις ότι ο αιών μας είναι ‘Ο Αιών της Διαφωτίσεως’. Ολοένα περισσότερο γίνεται ‘Ο Αιών της Συγχύσεως’.»—Ζωτικές Ομιλίες της Ημέρας, Ιούνιος, 1953.

16, 17. (α) Εκείνοι, των οποίων η προσοχή αποσπάται από πολλά πράγματα, ποια συμβουλή του Ιησού πρέπει να δεχθούν; (β) Τι είπε μια γυναίκα συγγραφεύς για τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή στον σύγχρονο πολιτισμό;

¹⁶ Όσο περισσότερα είναι τα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή, τόσο δυσκολώτερο είναι να φθάσωμε στην απλότητα οφθαλμού που χρειάζεται για τον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου. Προφανώς, υπάρχουν περισσότερα πράγματα που αποσπούν την προσοχή σήμερα παρά στην εποχή του Ιησού· και όμως η προσοχή των ανθρώπων απεσπάτο και στην εποχή του Ιησού επίσης. Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς μπήκε σε κάποιο χωριό και «γυνή τις ονομαζομένη Μάρθα, υπεδέχθη αυτόν εις τον οίκον αυτής. Και αύτη είχεν αδελφήν καλουμένην Μαρίαν, ήτις και καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού. Η δε Μάρθα ενησχολείτο εις πολλήν υπηρεσίαν· και ελθούσα έμπροσθεν αυτού, είπε, Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση. Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπε προς αυτήν, Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά· πλην ενός είναι χρεία· η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής.» Η Μαρία απέρριψε τα πράγματα που απέτρεπαν την προσοχή για να οξύνη την πνευματική της όρασι· η Μάρθα ήταν πάρα πολύ απασχολημένη με πολλά πράγματα για να καθήση στα πόδια του Διδασκάλου και να αποκτήση τη γνώσι, που ήταν το ένα πράγμα που πραγματικά εχρειάζετο.—Λουκ. 10:38-42.

¹⁷ Αυτός ο σύγχρονος κόσμος έχει περισσότερες Μάρθες παρά Μαρίες. Η αιτία τούτου είναι τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή. Σχολιάζοντας κάποια απ’ αυτά τα πράγματα που αντιμετωπίζει μια νοικοκυρά, η Άννα Μόρρω Λίντμπεργκ γράφει στο Δώρο από τη Θάλασσα: «Εννοώ να διάγω μια απλή ζωή. . . . Αλλά δεν διάγω. . . . Η ζωή όπου εξέλεξα ως σύζυγος και μητέρα εμπερικλείει ολόκληρο καραβάνι περιπλοκών. Περιλαμβάνει ένα σπίτι στα προάστια και είτε κουραστικές δουλειές του σπιτιού είτε βοήθεια του νοικοκυριού. . . . Περιλαμβάνει τροφή και στέγη· φαγητά, προγραμματισμούς, ψώνια, λογαριασμούς, και ισοστάθμισι εσόδων και εξόδων με χίλιους τρόπους. Περιλαμβάνει όχι μόνο τον κρεοπώλη, τον αρτοποιό, τον κατασκευαστή κηροπηγίων, αλλά και αναρίθμητους άλλους ειδικούς για να κρατήσουν το μοντέρνο σπίτι μου με τις σύγχρονες ‘απλουστεύσεις’ του (ηλεκτρισμό, υδραυλικές εγκαταστάσεις, ψυγείο, θερμάστρα φωταερίου, γκαζιέρα, πλυντική μηχανή πιάτων, ραδιόφωνα, αυτοκίνητο και πολυάριθμες άλλες επινοήσεις που ελαττώνουν τον κόπο) σε κατάλληλη λειτουργία. Περιλαμβάνει ζητήματα υγείας, γιατρούς, οδοντιάτρους, συνεντεύξεις, φάρμακα, μουρουνέλαιο, βιταμίνες, μεταβάσεις στο φαρμακείο. Περιλαμβάνει εκπαίδευσι, πνευματική, διανοητική, φυσική σχολεία . . . ιδιαίτερα μαθήματα· κατασκηνώσεις, εξαρτισμό κατασκηνώσεως και μεταφορά. Περιλαμβάνει ενδύματα, ψώνισμα, πλύσι, καθάρισμα, μπάλωμα, άπλωμα υποκαμίσων επάνω στο τραπέζι και ράψιμο κουμπιών ή το να βρούμε κάποιον άλλον για να το κάμη αυτό. Περιλαμβάνει φίλους, του συζύγου μου, των παιδιών μου, δικούς μου, και ατελείωτες διευθετήσεις για να συναθροισθούν· επιστολές, προσκλήσεις, τηλεφωνήματα και μεταφορά προς τα εδώ και προς τα εκεί. . . . Το πρόβλημα των πολλαπλών απασχολήσεων το αντιμετωπίζει όχι μόνο η Αμερικανίδα, αλλά και ο Αμερικανός. Και δεν είναι απλώς το μέλημα των Αμερικανών ως τοιούτων, αλλά και ολοκλήρου του συγχρόνου μας πολιτισμού.»

ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΡΡΊΨΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΠΑΣΜΩΝ

18. Πώς το παράδειγμα και η συμβουλή του Παύλου είναι πολύτιμα για μας, και τι πρέπει να μάθη ο Χριστιανός δρομεύς;

¹⁸ Ανάμεσα στις φροντίδες και στις έλξεις της σύγχρονης ζωής ο Χριστιανός δρομεύς πρέπει να διατηρήση απλότητα σκοπού. Και πρέπει να βεβαιώνεται ότι προοδεύει προς τον τελικό του σκοπό. Ποτέ ο απόστολος Παύλος δεν άφησε την «μέριμναν του αιώνος τούτου» να αποσπάση τα μάτια του από το βραβείο. «Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω», έλεγε, «ουχί ως αβεβαίως.» Ο Παύλος είχε τον σκοπό του μπροστά του· ποτέ δεν υπήρξε αμφιβολία γι’ αυτό. Πρέπει να τρέχωμε με τέτοια αποφασιστικότητα για να κερδίσωμε το βραβείο, με τέτοια απλότητα δράσεως. Αλλά πώς μπορεί κανείς να το κάμη αυτό, βλέποντας ότι τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή έρχονται από κάθε πλευρά, πολλά δε απ’ αυτά είναι υποχρεώσεις που δεν μπορούν να τεθούν κατά μέρος; Μπορεί κανείς να εφαρμόση την αρχή που διατυπώνεται στη συμβουλή του Παύλου προς τους Χριστιανούς δρομείς: «Ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» Χάριν της υπομονής, λοιπόν, ο Χριστιανός δρομεύς πρέπει να μάθη την τέχνη του ν’ απορρίπτη τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή, την τέχνη του ν’ αποβάλλη τα βάρη—εκείνα τα πράγματα που, αν προστεθούν μαζί, τείνουν ν’ απομακρύνουν τα μάτια του δρομέως από το βραβείο και να τον εμποδίσουν να προχωρήση στον αγώνα για τη ζωή.—1 Κορ. 9:26· Εβρ. 12:1.

19. Πώς αυτό το ζήτημα του «περισπασμού» ελήφθη υπ’ όψι στη συμβουλή του Παύλου για τον γάμο; Τι είναι, λοιπόν, βασικό στη ζωή ενός Χριστιανού;

¹⁹ Ελαττώνοντας τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή μας, δημιουργούμε καιρό για συγκέντρωσι στον αγώνα του δρόμου και απόκτησι του βραβείου. Αυτό ακριβώς το ζήτημα του να κρατούμε στο ελάχιστο όριο τα πράγματα αυτά, εισέρχεται σε πάρα πολλές πλευρές μιας Χριστιανικής ζωής. Ο απόστολος Παύλος εγνώριζε ότι ο γάμος θα επέφερε πολλούς περισπασμούς· συνέστησε, λοιπόν, την αγαμία ως την καλύτερη πορεία επειδή επιτρέπει να είμεθα «προσκεκολλημένοι εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς». Εξ άλλου, όμως, ο Παύλος εγνώριζε ότι το πάθος ήταν ένας περισπασμός και ότι μπορούσε να είναι επικίνδυνος περισπασμός· συνεπώς έγραψε: «Καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται.» Η προσπάθεια αποφυγής των περισπασμών είναι βασική στη ζωή ενός Χριστιανού.—1 Κορ. 7:35, 9.

20. Για να εξαγοράση καιρό ένας Χριστιανός, τι πρέπει να είναι πρόθυμος να κάμη, και τι πρέπει να πούμε για τα μη ουσιώδη αποκτήματα;

²⁰ Ο Χριστιανός δρομεύς, προς χάριν τού να κρατή τα μάτια του επάνω στο βραβείο, πρέπει να είναι πρόθυμος να καθορίση ποια πράγματα που αποσπούν την προσοχή μπορούν δικαιωματικά και επωφελώς να εγκαταλειφθούν. Απορρίπτοντας τα πράγματα αυτά εξαγοράζει καιρό για τον εαυτό του, σύμφωνα με την εντολή: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» Πρέπει ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό το ζήτημα της εξαγοράς καιρού με σοβαρότητα, πάντοτε άγρυπνοι να κρατούμε στο ελάχιστο όριο τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή. Αφού οι άνθρωποι έχουν τάσι ν’ αποκτούν, τι περισπασμούς ένα άτομο μπορεί να επισωρεύση προς την κατεύθυνσι των αποκτημάτων μόνο! Τι μεγάλη ποσότητα μηχανημάτων, περιοδικών, βιβλίων, ενδυμάτων, εφοδίων για προσφιλείς ενασχολήσεις και καινοφανών πραγμάτων μπορεί κανείς να συσσωρεύση! Είναι συχνά εκπληκτικό πόσα πράγματα τείνει κανείς να συσσωρεύση, που δεν είναι πραγματικά χρήσιμα. Ακόμη και επισωρευμένα σ’ ένα ντουλάπι, πράγματα που δεν χρειάζονται πραγματικά, αποτελούν περισπασμό: όχι μόνο χρειάζονται χώρο, αλλά και απαιτούν χρόνο—ξεσκόνισμα, καθάρισμα, τακτοποίησι εκ νέου, κλπ. Απορρίπτοντας τους περισπασμούς, με το να περιορίζωμε τα αποκτήματά μας σε όσα είναι αναγκαία, αισθανόμεθα τον εαυτό μας ευτυχέστερο και, επάνω απ’ όλα, μπορούμε καλύτερα να κρατούμε τα μάτια μας επάνω στο βραβείο.—Εφεσ. 5:15, 16.

21. Πώς μπορούμε να βοηθηθούμε για να κρατούμε τους περισπασμούς σ’ ένα ελάχιστο όριο;

²¹ Η εκλεκτικότης είναι ένα σπουδαίο βοήθημα να κρατούμε τους περισπασμούς σ’ ένα ελάχιστο όριο. Οι εμπορευόμενοι του κόσμου δεν θέλουν να είσθε στοχαστικά εκλεκτικοί· κάνουν ό,τι μπορούν για να δελεάσουν τους ανθρώπους να επισωρεύουν αποκτήματα είτε τα χρειάζονται είτε όχι. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να είμεθα εκλεκτικοί όταν αγοράζωμε, εκλεκτικοί όταν διαβάζωμε, εκλεκτικοί ως προς το πώς προτιμούμε να χρησιμοποιήσωμε τον χρόνο μας. Θυμηθήτε ότι μόνο ‘ολίγων είναι χρεία’, όπως είπε ο Ιησούς.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΚΑΙ ΕΚΓΥΜΝΑΣΙΣ

22. Τι είπε ένας σύγχρονος δρομεύς για το αγώνισμα του δρόμου και την εκγύμνασι, και γιατί η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου;

²² Χρόνος εξαγορασμένος με απόρριψι πραγμάτων που αποσπούν την προσοχή, μας καθιστά ικανούς να συγκεντρωθούμε στον αγώνα δρόμου. Αφού η λέξις «δρόμος» περιλαμβάνει ολόκληρη τη Χριστιανική πορεία ζωής, ειδικώς τις σθεναρές μας προσπάθειες να κηρύττωμε τα αγαθά νέα, είναι επιτακτικό να εκγυμναζώμεθα για τον αγώνα. Κανείς δρομεύς δεν τρέχει καλά χωρίς εκγύμνασι. Στο 1954 ο Ρότζερ Μπάννιστερ, ο πρώτος άνθρωπος που διήνυσε ένα μετρημένο μίλι σε λιγώτερο από τέσσερα λεπτά, είπε σ’ ένα δημοσιογράφο μετά τη νίκη του: «Δεν υπάρχει σκοπός σ’ έναν αγώνα δρόμου εκτός αν επιδοθήτε στο να νικήσετε. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να εκγυμνασθήτε. Αν δεν έχετε καιρό να εκγυμνασθήτε, δεν πρέπει να καταπιασθήτε με αγωνίσματα δρόμου.» Είναι ο Χριστιανικός αγών πράγματι διαφορετικός; «Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό», λέγει ο Παύλος για το βραβείο. Έδωσε επίσης τη νουθεσία: «Γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν.» Γιατί, λοιπόν, να μπήτε στον Χριστιανικόν αγώνα αν δεν είσθε αποφασισμένος να κερδίσετε το βραβείο; Και αν είσθε αποφασισμένος να κερδίσετε, γιατί να τρέχετε χωρίς εκγύμνασι; Και όμως μερικοί δρομείς προσπάθησαν να τρέχουν χωρίς εκγύμνασι· παραμελούν την πνευματική εκγύμνασι που είναι προσιτή στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Οι συναθροίσεις αυτές εξυπηρετούν ένα ζωτικό σκοπό: μας βοηθούν στο να κρατούμε τα μάτια μας επάνω στο βραβείο. Δεν είναι παράδοξο ότι εκείνοι που απουσιάζουν τακτικά από τις συναθροίσεις, συχνά εκπίπτουν από τον αγώνα· χάνουν μια καθαρή όρασι του βραβείου και η δύναμις της υπομονής των εξασθενεί.—1 Κορ. 9:24· 1 Τιμ. 4:7.

23. Για ενθάρρυνσι ποια παραδείγματα απλότητος σκοπού πρέπει ν’ αντανακλούμε;

²³ Καθώς εκγυμναζόμεθα για τον αγώνα, έχομε ανάγκη ν’ αντανακλούμε τα παραδείγματα εκείνων που έτρεξαν καλά, όπως ήσαν ο Αβραάμ και ο Μωυσής. Ο Αβραάμ «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός», και ο Μωυσής «απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν». Είχαν τα μάτια των επάνω στο βραβείο! Ειδικώς έχομε ανάγκη ν’ αντανακλούμε το παράδειγμα του τελείου δρομέως, Χριστού Ιησού. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Κάμετε τον Ιησούν ρυθμιστήν του βήματός σας.—Εβρ. 11:10, 26· 12:1, 2.

24. Γιατί δεν πρέπει να υπάρξη αναβολή στο να τρέξωμε τον αγώνα τώρα, και πώς πρέπει να τρέξωμε;

²⁴ Ο Ιησούς, ο Παύλος και οι πιστοί μάρτυρες αρχαίων χρόνων όλοι έτρεχαν με τα μάτια των επάνω στο βραβείο. Τρέχετε όπως κι εκείνοι. Διαθέστε χρόνον για να τρέξετε έτσι τώρα. Δεν είμεθα βέβαιοι ότι οι περιστάσεις θα μας ευνοούν με ολιγωτέρους περισπασμούς αύριο. Οι περισπασμοί ίσως θ’ αυξήσουν καθώς ο κόσμος αυτός πλησιάζει στην καταδίκη του. Ενόσω ακόμη είναι σήμερα, εξαγοράστε τον καιρό για τρέξιμο. Αποτιμήστε ορθά το βραβείο. Εκγυμνάζεσθε τακτικά. Απορρίψατε τα βάρη και τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή. Περιορισθήτε απλώς στα χρειώδη. Τρέχετε για να νικήσετε: Τρέχετε με τα μάτια σας επάνω στο βραβείο!

Τρέχοντας τον Αγώνα Χωρίς να Προσκόπτωμε

«Βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά είναι πας υψηλοκάρδιος. . . . Η υπερηφανία προηγείται της συντριβής, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται του προσκόμματος.»—Παροιμ. 16:5, 18, ΜΝΚ.

 1. Γιατί ο Ιεχωβά εξέθεσε μερικούς κανόνες στον λόγο του, και ποιος κανών απαντάται κατ’ επανάληψιν;

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ για το αγώνισμα του δρόμου προέρχονται από τον Ιεχωβά μέσω του λόγου του: «Σε διδάσκω την οδόν της σοφίας· σε εμβιβάζω εις τρίβους ευθείας. Όταν περιπατής, τα βήματά σου δεν θέλουσιν είσθαι εστενοχωρημένα· και όταν τρέχης, δεν θέλεις προσκόψει.» Ο Ιεχωβά, για να βοηθήση τους Χριστιανούς ν’ αποφύγουν το να προσκόψουν, έκαμε ν’ αναγραφούν κατ’ επανάληψιν ωρισμένοι κανόνες στη Γραφή. Ένας απ’ αυτούς είναι η διαταγή ν’ αποβάλωμε την υπερηφάνεια, η οποία είναι αιτία προσκόμματος· να την αποβάλωμε σαν ένα καταθλιπτικό βάρος, σαν κάτι που θα κάμη την πρόοδο στον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου δύσκολη ή αδύνατη. «Ας απορρίψωμεν παν βάρος», λέγει ο Παύλος.—Παροιμ. 4:11, 12· Εβρ. 12:1.

 2, 3. (α) Γιατί είναι κατάλληλος καιρός να μάθωμε γιατί ο Ιεχωβά βδελύσσεται τον υψηλοκάρδιον; (β) Ποια είναι αυτή η υπερηφάνεια που καταδικάζει η Γραφή, και πώς το να την έχη κανείς επηρεάζει το τρέξιμό του;

² Είναι κατάλληλο, σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν», να κατανοήσωμε γιατί η υπερηφάνεια είναι τόσο βδελυκτή στον Ιεχωβά και είναι ένα τέτοιο πρόσκομμα στο να τρέχωμε καλά στον «καλόν αγώνα της πίστεως». Πράγματι, σ’ αυτόν ακριβώς τον «έσχατον καιρόν» θα υπήρχαν σε μεγάλη αφθονία άνθρωποι «φίλαυτοι», «υπερήφανοι» και «τετυφωμένοι».—1 Τιμ. 6:12· 2 Τιμ. 3:1-4.

³ Ποια είναι αυτή η υπερηφάνεια που οδηγεί στο να προσκόψωμε; Είναι το να έχωμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Είναι το να τρέχωμε σε μια πορεία αντίθετη από εκείνην που καθώρισε ο απόστολος: «Λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή.» «Μη φαντάζεσθε εαυτούς φρονίμους.» Είναι ένα ακατάσχετο ρεύμα αυταρεσκείας που επιφέρει ένα είδος μέθης. Ο υπερήφανος είναι μεθυσμένος με αυτοκολακεία και αυτοεκτίμησι. Για ένα τέτοιο άτομο, το να τρέχη τον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου σύμφωνα με τους κανόνες ή «νομίμως» είναι εξίσου δύσκολο, όσο είναι για ένα μεθυσμένο το να τρέχη χωρίς να προσκόψη, επειδή «προ του αφανισμού υψώνεται η καρδία του ανθρώπου.»—Ρωμ. 12:3, 16· 2 Τιμ. 2:5· Παροιμ. 18:12.

 4. Πώς βλέπουν τους υπερηφάνους ο Ιεχωβά και ο Χριστός; Με ποιο αποτέλεσμα;

⁴ «Η υπερηφάνεια προηγείται της συντριβής», επειδή ο Ιεχωβά μισεί τους υπερηφάνους. Τους βδελύσσεται. Αντιτάσσεται σ’ αυτούς. «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται.» Μεταξύ των επτά πραγμάτων που αναγράφονται ως βδελυκτά στην ψυχή του Ιεχωβά είναι οι «υπερήφανοι οφθαλμοί». Ο Χριστός Ιησούς, εκείνος που είναι η σοφία προσωποποιημένη, λέγει: «Αλαζονείαν, και αυθάδειαν, και πονηράν οδόν, και διεστραμμένον στόμα, εγώ μισώ.» Όταν ήταν στη γη ο Χριστός εξέθεσε τον άκαμπτον κανόνα: «Όστις υψώση εαυτόν, θέλει ταπεινωθή.» Το αποτέλεσμα της υπερηφανείας, λοιπόν, είναι εναντίωσις από μέρους του Ιεχωβά και του Χριστού και τελική ταπείνωσις για τους αυτουψωμένους υπερηφάνους.—Ιάκ. 4:6· Παροιμ. 6:16, 17· 8:13· Ματθ. 23:12.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΒΔΕΛΥΚΤΟΙ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

 5, 6. Γιατί οι υψηλοκάρδιοι είναι βδέλυγμα στον Ιεχωβά;

⁵ Είναι εύκολο να κατανοήσωμε γιατί εκείνοι που είναι υψηλοκάρδιοι είναι «βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά». Δεν εκζητούν τον Θεό ούτε την αλήθεια που προέρχεται από τον Θεό. «Ο ασεβής, δια την αλαζονείαν του προσώπου αυτού, δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον· πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι, ότι δεν υπάρχει Θεός.» Οι σκέψεις τέτοιων ατόμων είναι στο πώς μπορούν να εξυψώσουν τον εαυτό τους. Αρνούνται να δώσουν τη δόξα και τον αίνο στον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 10:4.

⁶ Υπερηφάνεια, αλαζονεία, υψηλοφροσύνη—όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά των ασεβών: «Περικυκλόνει αυτούς η υπερηφανία ως περιδέραιον.» «Το επηρμένον όμμα και η αλαζών καρδία, ο λύχνος των ασεβών, είναι αμαρτία.» Οι υψηλοκάρδιοι, όχι μόνο παραλείπουν να εκζητήσουν τον Θεό, αλλά και εναντιώνονται στον Θεό και στους δούλους του. Η εναντίωσις αυτή γεννά ένα πνεύμα διωγμού: «Εν τη υπερηφανία του ασεβούς, κατακαίεται ο πτωχός.» Ο υπερήφανος Φαραώ κατεδίωκε καυστικά τους Ισραηλίτας και έτσι υπέστη τις συνέπειες της αλαζονικής ενεργείας του. Η υπερηφάνεια θέτει ένα θεμέλιο για κάθε είδους ασέβεια, ναι, για την επίμεμπτη ασέβεια της διδασκαλίας της ψευδούς θρησκείας: «Εάν τις ετεροδιδασκαλή, και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και την διδασκαλίαν την κατ’ ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος, και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας· εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις.» Δεν είναι παράδοξο ότι οι υπερήφανοι, οι τετυφωμένοι, ειναι βδελυκτοί στον Ιεχωβά! Τέτοια άτομα είναι δυσάρεστα ακόμη και στον άνθρωπο· πόσο μάλλον στον Θεό!—Ψαλμ. 73:6· Παροιμ. 21:4· Ψαλμ. 10:2· 1 Τιμ. 6:3-5.

 7. Γιατί οι προειδοποιήσεις της Γραφής για την υπερηφάνεια ενδιαφέρουν τον Χριστιανόν δρομέα, και ποιος διευκρινίζει καλά το ότι η υπερηφάνεια προηγείται μιας συντριβής;

⁷ Αλλά γιατί τόσο πολλές προειδοποιήσεις για την υπερηφάνεια αν αυτή είναι το χαρακτηριστικό των ασεβών; Γιατί αυτή πρέπει να είναι ζήτημα ανησυχίας για τον Χριστιανό δρομέα; Διότι η υπερηφάνεια μπορεί να αναφανή στη ζωή ενός Χριστιανού και ν’ αποδειχθή καταστρεπτική, επειδή η υπερηφάνεια αποτελεί μέρος του «παλαιού ανθρώπου», τον οποίον πρέπει να απεκδυθή ο Χριστιανός δρομεύς αν πρόκειται να αγωνίζεται «νομίμως». Η αιτία για την οποίαν ένας νεοκατήχητος δεν πρέπει να συνιστάται για τη θέσι του επισκόπου, λέγει ο απόστολος, είναι «δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου». Ναι, το ίδιο το πνευματικό πλάσμα που είναι τώρα ο Διάβολος ξεκίνησε καλά, αλλά η υπερηφάνεια ωδήγησε στην πτώσι του· μια ταπεινωτική συντριβή το περιμένει στον Αρμαγεδδώνα: «Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου· έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου· θέλω σε ρίψει κατά γης· θέλω σε εκθέσει ενώπιον των βασιλέων, δια να βλέπωσιν εις σε.»—1 Τιμ. 3:6· Ιεζ. 28:17.

 8. Τι μπορεί να κάμη ένα άτομο επιδεκτικό υπερηφανείας, και πώς η ιστορία το επιβεβαιώνει αυτό;

⁸ Από την περίπτωσι του Σατανά ή Διαβόλου και την προειδοποίησι να μην υπηρετή ως επίσκοπος ένας νεοκατήχητος, γίνεται φανερό ότι το να κατέχη κανείς εξουσία και ευθύνη τον καθιστά επιδεκτικόν υπερηφανείας. Υπήρξε ο υπερήφανος και ισχυρός Αμάν, του οποίου η υπερηφάνεια ωδήγησε στην πτώσι του. (Εσθήρ 3:5· 7:9) Υπήρξε ο υπερήφανος Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος έχασε το λογικό του αφού επυρακτώθη από υπερηφάνεια, λέγοντας: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα δια καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου, και εις τιμήν της δόξης μου;» (Δαν. 4:30) Υπήρξε ο υπερήφανος Βασιλεύς Βαλτάσαρ, στον οποίον ο Δανιήλ είπε: «Και συ ο υιός αυτού, ο Βαλτάσαρ, δεν εταπείνωσας την καρδίαν σου.» (Δαν. 5:22) Έχασε ένα βασίλειο και τη ζωή του. Υπήρξε η υπερηφάνεια του Ηρώδου, ο οποίος διεξεδίκησε δόξα για τον εαυτό του αντί να την δώση στον Θεό και έτσι έγινε «σκωληκόβρωτος». (Πράξ. 12:21-23) Πράγματι, η ιστορία αποτελεί ένα μακρό υπόμνημα συντριβής ισχυρών ανθρώπων και εθνών και πιστοποιεί το γεγονός ότι «η υπερηφανία προηγείται της συντριβής».

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗΣ

 9. Ποια πράξι απιστίας διέπραξε ο Βασιλεύς Οζίας, και τι τον υπεκίνησε σε τέτοια αφροσύνη;

⁹ Η κατοχή πλούτου μεγαλώνει την επιδεκτικότητα για υπερηφάνεια. «Ο πλούσιος άνθρωπος νομίζει εαυτόν σοφόν», διακηρύττει ο λόγος του Θεού. Παρατηρήστε τι συνέβη στον Οζία, τον βασιλέα του Ιούδα. Αυτός ήταν ένας πιστός λάτρης του Ιεχωβά, αλλά προσέκοψε όταν μπήκε υπερηφάνεια στη ζωή του. Στα τελευταία του χρόνια έγινε ισχυρός και ευημέρησε: «Αλλ’ αφού εκραταιώθη, επήρθη η καρδία αυτού εις διαφθοράν· και ησέβησεν εις Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, και εισήλθεν εις τον ναόν του Ιεχωβά δια να θυμιάση επί το θυσιαστήριον του θυμιάματος.» Ο φυσιωμένος Βασιλεύς Οζίας δεν είχε αρμοδιότητα να το πράξη αυτό. Οι ιερείς, λοιπόν, τον επέπληξαν: «Έξελθε εκ του αγιαστηρίου· διότι ησέβησας· και τούτο δεν θέλει είσθαι προς δόξαν εις σε παρά Ιεχωβά του Θεού.» Ωφελήθη ο Βασιλεύς Οζίας από αυτή την επίπληξι; Όχι, διότι ο «Οζίας, έχων εν τη χειρί αυτού θυμιατήριον δια να θυμιάση, εθυμώθη· και ενώ εθυμώθη προς τους ιερείς, ανέτειλεν η λέπρα εν τω μετώπω αυτού έμπροσθεν των ιερέων εν τω οίκω του Ιεχωβά.» Επατάχθη με λέπρα στο μέτωπό του! Λεπρός ως την ημέρα του θανάτου του, ο Οζίας έχασε τα βασιλικά του καθήκοντα και ο γυιός του κυβερνούσε αντ’ αυτού. Τι λυπηρή συντριβή! Και επήλθε σ’ έναν που είχε υπηρετήσει τον Ιεχωβά πιστά επί τόσο πολλά χρόνια. Αλλά ο κανών είναι βέβαιος: «Όπου εισέλθη υπερηφανία, εισέρχεται και καταισχύνη.»—Παροιμ. 28:11· 2 Χρον. 26:16-21, ΜΝΚ· Παροιμ. 11:2.

10. Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε από την πείρα του Οζία;

¹⁰ Οι δούλοι του Ιεχωβά σήμερα, ακόμη και εκείνοι που δεν είναι σε θέσεις ευθύνης, μπορούν να ωφεληθούν από την πείρα του Οζία. Να μην είσθε μεταξύ των ανθρώπων που ποτέ δεν πείθονται για ένα πράγμα εκτός αν το έχουν δοκιμάσει. Δεν υπάρχει λόγος να δοκιμάσωμε τη συντριβή που ακολουθεί την υπερηφάνεια. Πώς, λοιπόν, ωφελείται κανείς; Με το να φυλάγεται από αλαζονικές πράξεις, από το να λέγη ή να ενεργή από αυταρέσκεια πράγματα που δεν είναι της αρμοδιότητός του. Κρατείτε τη θέσι σας στη θεοκρατική οργάνωσι, μην αφήνοντας ποτέ την υπερηφάνεια να σας κάμη να τρέξετε στην εσφαλμένη πορεία που οδηγεί σε συντριβή.

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΠΛΗΞΕΩΣ

11, 12. Από τι ο Βασιλεύς Οζίας απέτυχε να ωφεληθή λόγω υπερηφανείας, και ποιο μάθημα πρέπει να λάβωμε απ’ αυτό;

¹¹ Να μην είσθε σαν τον Οζία. Αυτός δεν ωφελήθη από την επίπληξι και τη διόρθωσι. Θα μπορούσε να είχε δεχθή την επίπληξι των ιερέων και να εγκαταλείψη αμέσως το αγιαστήριο. Μια τέτοια πορεία αναμφιβόλως θα είχε αποτρέψει την ταπεινωτική συντριβή που υπέστη. Αλλ’ άφησε την υπερηφάνεια ν’ αποτελέση εμπόδιο στην αποδοχή της επιπλήξεως. «Είδες άνθρωπον νομίζοντα εαυτόν σοφόν; μάλλον ελπίς είναι εκ του άφρονος, παρά εξ αυτού.» Ο φυσιωμένος Οζίας υπετίμησε την επίπληξι, μάλιστα εθύμωσε γι’ αυτήν. Η υπερηφάνεια τον ετύφλωσε ως προς τα οφέλη της επιπλήξεως.—Παροιμ. 26:12.

¹² Αφού διόρθωσις και παιδεία έρχονται σε όλους τους δούλους του Ιεχωβά, έχομε ανάγκη να ενθυμούμεθα τα λόγια του Παύλου προς τους Εβραίους: «Ελησμονήσατε την νουθεσίαν ήτις λαλεί προς εσάς ως προς υιούς, λέγουσα, “Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά ο Ιεχωβά, παιδεύει· και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται”.» Αν ένας Χριστιανός υποτιμά την παιδεία που προέρχεται από τον Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, αρνούμενος να δεχθή επίπληξι σύμφωνα με τον λόγον του Ιεχωβά, τότε ένα τέτοιο άτομο είναι όμοιο με τον Οζία· αφήνει την υπερηφάνεια να τον αποστερήση από τα οφέλη της επιπλήξεως. «Πάσα δε παιδεία», εξηγεί ο απόστολος, «προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» Όταν, λοιπόν, έρχεται διόρθωσις από την οργάνωσι του Ιεχωβά, ωφεληθήτε απ’ αυτήν. Μην αφήνετε τον κολοσσόν της υπερηφανείας να φράσση το δρόμο σας. Η παιδεία, μολονότι στην αρχή είναι λυπηρή, αποδίδει ειρηνικόν καρπόν, δικαιοσύνης και ζωής. «Δράξον την παιδείαν, μη αφήσης αυτήν· φύλαττε αυτήν, διότι είναι η ζωή σου.» «Οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.»—Εβρ. 12:5, 6, 11, ΜΝΚ· Παροιμ. 4:13· 6:23.

13. Πώς η υπερηφάνεια μπορεί να προκαλέση παρεξηγήσεις και σκόνταμμα;

¹³ Δεν είναι εκπληκτικό ότι η υπερηφάνεια ενίοτε προκαλεί παρεξηγήσεις σε μια Χριστιανική εκκλησία. Αν υπάρχη εκεί υπερηφάνεια, υπάρχουν, πιθανώς, εκεί και τα γεννήματα της υπερηφανείας—οργή, φιλονεικία, ευθιξία, φθόνος κλπ. «Ο αλαζών την καρδίαν διεγείρει έριδας.» Η υπερηφάνεια αποτελεί φραγμό στην ειρήνη και στην ενότητα. Οι παρεξηγήσεις μπορούν εύκολα να θεραπευθούν, αν δεν επιτραπή να παρεισέλθη η υπερηφάνεια. Είναι πολύ εύκολο ν’ αφήσωμε την υπερηφάνεια να προκαλέση υπερευαισθησία. Το υπερβολικά ευαίσθητο άτομο, όταν αισθάνεται ότι επληγώθη η υπερηφάνειά του, μπορεί να κάμη πράγματα που οδηγούν στο να προσκόψη και να συντριβή. Παραδείγματος χάριν, συμβαίνει ένα άτομο, που ομολογεί ότι είναι δούλος του Θεού, να διακόψη μια ζωτική σχέσι με την οργάνωσι του Θεού με το να παύση να παρακολουθή τις συναθροίσεις. Και γιατί; Συχνά επειδή επληγώθη η υπερηφάνειά του από μια ανάρμοστη ενέργεια ενός άλλου. Μπορεί πραγματικά να είναι μόνο μια φανταστική αδικία, να διογκώνη δε η υπερηφάνεια το όλο ζήτημα σε μια φουσκωμένη παρεξήγησι. Αλλά και αν ακόμη ένας άλλος δούλος του Ιεχωβά παρέλειψε ν’ αγωνισθή «νομίμως», έστω και αν αυτός είναι υπηρέτης της εκκλησίας, ποτέ μην αφήνετε την υπερηφάνεια να σας θέση έξω από τον αγώνα. Είναι μήπως το βραβείο της αιωνίου ζωής μικροτέρας αξίας από την υπερηφάνειά μας; Σκεφθήτε λίγο πάνω σ’ αυτό το ερώτημα. Οποτεδήποτε αφήνομε την υπερηφάνεια να παρεμποδίση το τρέξιμό μας, το σκόνταμμα είναι μπροστά. «Η υπερηφάνεια προηγείται της συντριβής, και η υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται του προσκόμματος.»—Παροιμ. 28:25· 16:18, ΜΝΚ.

14, 15. Πώς μπορεί η υπερηφάνεια να οδηγήση σε σαπισμένα οστά, και τι πρέπει να κάμωμε εν όψει των αποτελεσμάτων της υπερηφανείας;

¹⁴ Η υπερηφάνεια μπορεί να οδηγήση σ’ ένα επικίνδυνο συναγωνιστικό πνεύμα και στον φθόνο άλλων που μπορεί να έχουν ανώτερα χαρίσματα. Ο φθόνος εξ άλλου, οδηγεί σε ψυχρότητα και έλλειψι αρμονίας. «Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» Θυμούμενοι ότι «ο φθόνος [είναι] σαπρία των οστέων», δεν θ’ αφήσωμε την υπερηφάνεια να επιφέρη σήψι στα ρωμαλέα μας πνευματικά οστά, για να τρέξωμε τον Χριστιανικόν αγώνα που έχει τεθή μπροστά μας. Και ποιος μπορεί να τρέξη καλά με σαπισμένα οστά;—Γαλ. 5:26· Παροιμ. 14:30.

¹⁵ Αφού είδαμε μερικά από τα κακά γεννήματα της υπερηφανείας, το πόσο επικίνδυνη είναι η υπερηφάνεια σ’ έναν Χριστιανό δρομέα και το πόσο βδελυκτό είναι το υπερήφανο άτομο στα όμματα του Ιεχωβά, ας φυλαχθούμε από την υπερηφάνεια. Αλλά πώς μπορεί κανείς να φυλαχθή από την υπερηφάνεια; Ο λόγος του Θεού δείχνει τον τρόπο.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

16. Γιατί η αγάπη είναι αρκετά ισχυρή για να νικήση την υπερηφάνεια, και τι είδους αγάπη χρειάζεται για την ταπεινοφροσύνη;

¹⁶ Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να νικήση την υπερηφάνεια και όλα τα κακά της γεννήματα. «Η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν.» Η αγάπη θ’ αποβή νικηφόρος κατά της υπερηφανείας αν έχωμε την αγάπη που υπέδειξε ο Ιησούς όταν απήντησε στην ερώτησι, «Ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω;» Ο Ιησούς είπε: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» Αυτό το είδος της αγάπης είναι βέβαιο ότι θα οδηγήση σε νίκη κατά της υπερηφανείας επειδή οδηγεί σε αληθινή ταπεινοφροσύνη.—1 Κορ. 13:4, 5· Ματθ. 22:36-39, ΜΝΚ.

17. Ποιο ένδυμα χρειαζόμεθα για να τρέξωμε και κερδίσωμε το βραβείο, και γιατί;

¹⁷ Πόσο αντίθετες είναι η ταπεινοφροσύνη και η υπερηφάνεια! «Προ του αφανισμού υψώνεται η καρδία του ανθρώπου· και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.» Η υπερηφάνεια οδηγεί σε συντριβή, η ταπεινοφροσύνη σε δόξα. Για να κερδίσωμε το ένδοξο βραβείο της ζωής έχομε ανάγκη ταπεινοφροσύνης· την χρειαζόμεθα για να τρέξωμε καλά. Η ταπεινοφροσύνη, λοιπόν, είναι το ένδυμα που πρέπει να φορούν οι Χριστιανοί δρομείς: «Πάντες δε . . . ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· διότι “ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.” Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ.»—Παροιμ. 18:12· 1 Πέτρ. 5:5, 6.

18. Πώς θεωρούν την ταπεινοφροσύνη πολλοί άνθρωποι του κόσμου;

¹⁸ Τι είναι αυτή η ταπεινοφροσύνη που προηγείται της δόξης και της εξυψώσεως; Σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσμο λίγο κατανοείται η ταπεινοφροσύνη, καθώς επίσης σπανίως επεξηγείται με το παράδειγμα. Πολλοί άνθρωποι του κόσμου έχουν την ταπεινοφροσύνη σε πολύ μικρή υπόληψι. Την συγχέουν με τη δειλία και την αδυναμία: είναι η αρετή των αδυνάτων και των δειλών, λέγουν. Η ταπεινοφροσύνη θεωρείται επίσης ως μανδύας για την απόκρυψι ελλείψεως ενεργητικότητος ή ελλείψεως ικανότητος.

19. Πώς θεωρούσαν την υπερηφάνεια μερικοί από τους αρχαίους ειδωλολάτρας, και πώς μερικοί Κολοσσαείς Χριστιανοί είχαν προφανώς εξαπατηθή από μια πλαστή ταπεινοφροσύνη;

¹⁹ Η σημερινή παρανόησις και αντιδημοτικότης της ταπεινοφροσύνης δεν είναι κάτι νέο. Στην εποχή του Παύλου η αληθινή ταπεινοφροσύνη δεν κατενοείτο ούτε εξησκείτο από τους ανθρώπους του κόσμου. Εκείνο που εδοξάζετο ήταν είτε η υπερηφάνεια είτε μια πλαστή ταπεινοφροσύνη. Ανάμεσα στις αρετές που απαριθμεί ο Αριστοτέλης, η υπερηφάνεια και υψηλοφροσύνη ονομάζεται «ο στέφανος των αρετών». Άλλοι εδίδαξαν ότι τα υλικά πράγματα έχουν σύμφυτο το κακό. Φαίνεται ότι μερικοί από τους Κολοσσαείς Χριστιανούς είχαν εξαπατηθή από μια μορφή πλαστής ταπεινοφροσύνης, έναν φορτικό ασκητισμό. Αυτό δημιουργούσε διπλό κίνδυνο: ωδηγούσε έναν στο να πιστεύη ότι το βραβείο της ζωής απενέμετο σ’ εκείνους που απλώς υιοθετούσαν την αρνητική άποψι της αποκηρύξεως των υλικών πραγμάτων. Δεύτερον, γεννούσε μια ύπουλη μορφή υλισμού, αφού οι ασκητικές απαγορεύσεις συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον και την προσοχή σε υλικά πράγματα. Επομένως, ο ασκητισμός εματαίωνε τον σκοπό του: έκανε ένα άτομο να συγκεντρώνεται πρωτίστως σ’ εκείνο που ωμολογούσε ότι περιφρονούσε, σε πράγματα «τα οποία πάντα φθείρονται δια της χρήσεως». Ο Παύλος, για να προειδοποιήση τους Κολοσσαείς ότι μια τέτοια μορφή ταπεινοφροσύνης θα μπορούσε να τους κάμη να προσκόψουν και να στερηθούν το βραβείο της ζωής, έγραψε: «Ας μη σας στερήση μηδείς του βραβείου με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης . . . σκληραγωγίαν του σώματος.» Όχι, η αληθινή ταπεινοφροσύνη δεν είναι ασκητισμός.—Κολ. 2:18- 23.

20. Τι είναι ταπεινοφροσύνη, και τι προκύπτει από μια ψευδή άποψι της ταπεινοφροσύνης;

²⁰ Η λέξις «ταπεινοφροσύνη» κατά γράμμα σημαίνει ταπεινότης φρονήματος. Είναι η ιδιότης που οι Χριστιανοί πρέπει να φορέσουν σαν ένδυμα: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην.» Η ταπεινοφροσύνη, λοιπόν, είναι το αντίθετο της υψηλοφροσύνης. Εν τούτοις, η ταπεινοφροσύνη δεν έχει καμμιά σχέσι με τη δουλοπρέπεια, τη χαμέρπεια, τη δειλία, ή την έλλειψι ενεργητικότητος. Η εσφαλμένη ιδέα ότι η ταπεινοφροσύνη είναι αδυναμία αποστερεί ένα άτομο από τις πλούσιες ευλογίες της αληθινής ταπεινοφροσύνης. Ας ιδούμε πώς καλλιεργείται η αληθινή ταπεινοφροσύνη.—Κολ. 3:12.

ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

21. Με τι αρχίζει η ταπεινοφροσύνη, και ποιο είναι το θεμέλιό της;

²¹ Η ταπεινοφροσύνη αρχίζει με τη γνώσι, την αγάπη και τον φόβο του Θεού. Η ταπεινοφροσύνη γεννάται από την κατανόησι του πόσο μικροί είμεθα και πόσο μεγάλος είναι ο Θεός. Η ταπεινοφροσύνη ριζώνει όταν το πλάσμα ο άνθρωπος κατανοή ότι είναι απλώς η τρεμοσβύνουσα λάμψις ενός κεριού, αλλ’ ότι ο Θεός, ο «αιώνιος βασιλεύς» είναι λαμπρότερος σε δόξα από την φλόγα του ήλιου την μεσημβρία. (Ιερεμ. 10:10) Ναι, αυτό είναι το θεμέλιο της ταπεινοφροσύνης: η κατανόησις της απείρου μεγαλειότητος του Θεού και της δικής μας μικρότητος. Μια τέτοια κατανόησις προέρχεται από τη γνώσι, το είδος της γνώσεως που ο Ιεχωβά μετέδωσε στον Ιώβ, όπως αναγράφεται στο βιβλίο του Ιώβ κεφάλαιο τριακοστό όγδοο έως και το τεσσαρακοστό πρώτο· αυτή η γνώσις εβοήθησε τον Ιώβ να ταπεινωθή «υπό την κραταιάν χείρα του Θεού». Έχομε ανάγκη αυτού του είδους της γνώσεως. Μας καθιστά ικανούς να τοποθετήσωμε τον εαυτό μας στην ορθή σχέσι με τον Θεό και να υπακούσωμε στους λόγους του Ιακώβου 4:10, ΜΝΚ: «Ταπεινώθητε ενώπιον του Ιεχωβά, και θέλει σας υψώσει.»

22. Επάνω σε ποιο θεμέλιο βασίζεται η ταπεινοφροσύνη απέναντι αλλήλων, και πώς θα βοηθήση τέτοια ταπεινοφροσύνη τον Χριστιανό δρομέα;

²² Ταπεινώνοντας τον εαυτό μας ενώπιον του Ιεχωβά, θέτομε επίσης θεμέλιο ταπεινοφροσύνης απέναντι του συνανθρώπου μας, διότι η αληθινή ταπεινοφροσύνη απέναντι του ανθρώπου βασίζεται τελικά στην αληθινή ταπεινοφροσύνη ενώπιον του Θεού. Με αληθινή ταπεινοφροσύνη αποκτά κανείς την ικανότητα να βλέπη τον εαυτό του καθώς πραγματικά είναι· ομοίως είναι ικανός να βλέπη τους άλλους καθώς πραγματικά είναι. Με το να είναι ελεύθερος από κάθε ανάγκη να υποτιμήση τις ιδιότητές των και τις επιτυχίες των, μπορεί εγκάρδια να εκτιμήση τι είναι και τι πράττουν. Λόγω της ταπεινοφροσύνης, λοιπόν, φρονεί κανείς για τον εαυτό του όχι υψηλότερα από ό,τι πρέπει να φρονή. Μολονότι «η γνώσις φυσιοί», η αληθινή ταπεινοφροσύνη θα φυλάξη ακόμη και άτομα ανωτέρας μορφώσεως από το να φυσιωθούν και προσκόψουν εξ αιτίας της υπερηφανείας των. Οι Χριστιανοί με αληθινή ταπεινοφροσύνη μπορούν να αγωνίζονται στον αγώνα δρόμου σύμφωνα με τους κανόνες, «μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.»—1 Κορ. 8:1· Φιλιππησ. 2:3.

Η ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΗΣ

23, 24. Πώς εκθέτει ο Χριστός το ψευδές της απόψεως του κόσμου περί ταπεινοφροσύνης, και ποια, επομένως, πρέπει να είναι η άποψίς μας γι’ αυτήν;

²³ Πόσο διεστραμμένη είναι η άποψις του κόσμου περί ταπεινοφροσύνης, ότι αυτή είναι αδυναμία ή μανδύας για την απόκρυψι αδυναμίας! Πραγματικά η υπερηφάνεια είναι αδυναμία· η ταπεινοφροσύνη είναι δύναμις. Ο Χριστός Ιησούς ήταν ο πιο ταπεινός άνθρωπος που εβάδισε ποτέ επάνω στη γη. Εν τούτοις, ήταν ο πιο ισχυρός από τους ισχυρούς, ο πιο θαρραλέος από τους θαρραλέους, ο πιο σοφός από τους σοφούς, ο μόνος άνθρωπος που δεν εγνώρισε μέσα του αδυναμία ή αμαρτία. Τι μεγάλα έργα έκαμε, και όμως ηρνήθη κάθε προσωπικό έπαινο! (Ιωάν. 5:19) Υπήρξε ποτέ ηγέτης τόσο μεγάλος όπως αυτός και όμως ένας που θα μπορούσε να νίψη τους πόδας των μαθητών του και να πη: «Παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς»; Τι εξουσία είχε: «Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ από του Πατρός μου»! Και όμως πόσο ταπεινός ήταν: «Πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.»—Ιωάν. 13:15· Ματθ. 11:27, 29.

²⁴ Μακριά από το να είναι μανδύας για την έλλειψι νοημοσύνης ή ενεργητικότητος, η ταπεινοφροσύνη είναι αληθινή δύναμις και υγεία. Είναι το σκαλοπάτι που οδηγεί στη δόξα. «Πας ο υψών εαυτόν, θέλει ταπεινωθή· ο δε ταπεινών εαυτόν, θέλει υψωθή.» «Η υπερηφανία του ανθρώπου θέλει ταπεινώσει αυτόν· ο δε ταπεινόφρων απολαμβάνει τιμήν.»—Λουκ. 18:14· Παροιμ. 29:23.

25. Ποιο ήταν το φρόνημα του Χριστού και το αποτέλεσμα τούτου, και τι, επομένως, πρέπει να πράξωμε;

²⁵ Όλα όσα λέγει η Γραφή για την ταπεινοφροσύνη διευκρινίζονται και επιβεβαιώνονται στο ένα εκείνο μεγάλο παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Πρέπει να συμμορφώσωμε προς αυτόν τη διάνοιά μας και τη ζωή μας. Τόσο ζωτικό είναι τούτο ώστε ο απόστολος διατάσσει: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού.» Ποιο φρόνημα; «Εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν.» Ναι, «δια τούτο», επειδή ο Χριστός εταπείνωσε τον εαυτό του και το έδειξε αυτό με το να είναι υποτακτικός και ευπειθής στον Θεό, εξυψώθη στην υψίστη θέσι που μπορεί να καταληφθή από οποιοδήποτε πλάσμα στο σύμπαν. Πόσο αληθινό είναι ότι «η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης»!—Φιλιππησ. 2:5, 8, 9· Παροιμ. 15:33.

26. Πώς ο Θεός επιβλέπει στον ταπεινόν κατά το πνεύμα, και με ποια απώλεια για τον υπερήφανον;

²⁶ Ναι, η ταπεινοφροσύνη είναι δύναμις. Είναι το είδος της δυνάμεως που χρειαζόμεθα για να τρέξωμε τον προκείμενο σ’ εμάς αγώνα. Ο Θεός δίνει δύναμι μόνο στον ταπεινό. «Εις τίνα λοιπόν θέλω επιβλέψει; εις τον πτωχόν [ταπεινόν, ΜΝΚ], και συντετριμμένον το πνεύμα, και τρέμοντα τον λόγον μου.» «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι ο Άγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών.» Πόσο ανόητο είναι ν’ αρνήται ο δρομεύς στον εαυτό του την αναζωογονητική δύναμι του Θεού λόγω υπερηφανείας! Πώς μπορούν οι υπερήφανοι να λάβουν δύναμι από τον Θεό; Ακόμη και αν προσεύχωνται, οι προσευχές των εμποδίζονται, όπως έδειξε ο Ιησούς στην περίπτωσι του Φαρισαίου, του οποίου η προσευχή αντανακλούσε την υπερηφάνεια που πηγάζει από την αυτοδικαίωσι.—Ησ. 66:2· 57:15· Λουκ. 18:10-14.

27. Τι θα μας καταστήση ικανούς να κάμωμε η ταπεινοφροσύνη, και τι πρέπει να θυμούνται όσοι ορέγονται τη θέσι του επισκόπου;

²⁷ Το να τρέχη κανείς τον αγώνα σύμφωνα με τους κανόνες δεν είναι βάρος, όταν έχη αληθινή ταπεινοφροσύνη. Οι αληθινά ταπεινοί είναι ευδίδακτοι· ωφελούνται από την επίπληξι. Κατανοούν ότι δεν ανταγωνίζονται στον αγώνα και ότι όλοι πρέπει να τρέχουν ενωμένοι για την στοργική ανταμοιβή του Θεού· βοηθούν, λοιπόν, ο ένας τον άλλον, ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον. Η ταπεινοφροσύνη καθιστά ένα άτομο ικανό να ‘κηρύττη τον λόγον’ σε όλους τους ανθρώπους, κάτω από όλες τις περιστάσεις. Καθιστά ένα άτομο ικανό να εκπαιδεύεται για τη διακονία της Βασιλείας, να ωφελήται από τη συμβουλή που δίδεται στη σχολή διακονίας, να μαθαίνη πώς να κηρύττη τα αγαθά νέα από σπίτι σε σπίτι. Η ταπεινοφροσύνη καθιστά ικανούς εκείνους που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης να είναι όμοιοι με τον Ιησούν—ταπεινοί και πάντοτε ευπρόσιτοι. Αν ένας άνθρωπος ορέγεται τη θέσι του επισκόπου, ας θυμάται ότι η υπερηφάνεια αποτελεί φραγμό στο να είναι χρήσιμος και να λάβη μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στην οργάνωσι του Θεού, επειδή ο Θεός βδελύσσεται τους υπερηφάνους και αντιτάσσεται σ’ αυτούς. Ας θυμάται ότι «η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης». Ας θυμάται τα λόγια του Ιησού: «Όστις θέλη να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών· και όστις θέλη να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών.»—Ματθ. 20:26, 27.

28. Πώς ενδύεται ο Χριστιανός δρομεύς για τον αγώνα δρόμου και με ποιο αποτέλεσμα;

²⁸ Εκδυθήτε, λοιπόν, την υπερηφάνεια, το βάρος που κάνει να προσκόπτωμε. Ενδυθήτε το ένδυμα που είναι επίτηδες καμωμένο για τον αγώνα δρόμου. «Αλλήλοις την ταπεινοφροσύνην εγκομβώσασθε.» (Κριτ. Έκδ. Κειμ.) «Ενδύθητε», διατάσσει ο Παύλος, «ταπεινοφροσύνην». Αυτό είναι το ένδυμα για να τρέχωμε χωρίς να προσκόψωμε· διότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

Πολεμήστε τον Υλισμό για τη Ζωή Σας

 1, 2. (α) Πώς μπορεί ο υλισμός να παραβληθή προς το ρεύμα το κάτω από την επιφάνεια; (β) Γιατί ο υλισμός είναι ένας τόσο τρομερός εχθρός;

ΗΤΑΝ μια θερμή διαυγής ημέρα του θέρους και η παραλία έλαμπε στο ηλιόφως. Εδώ κι εκεί ομάδες ανθρώπων απελάμβαναν πλήρως τα θέλγητρα της ακρογιαλιάς. Εκείνοι που ελούοντο κοντά στην ακτή όπου έσπαζαν τα κύματα, αντανακλούσαν επίσης την ευτυχή αυτή διάθεσι. Παντού χαρά και ικανοποίησις μαρτυρούσαν ότι όλοι εκεί είχαν μια ευκαιρία αναψυχής. Προς όφελος των κολυμβητών είχε προσδιορισθή μια ζώνη ασφαλείας. Όλοι συνετά έδιναν προσοχή στη ζώνη αυτή, διότι εγνώριζαν ότι το να αποπλανηθούν πέρα απ’ αυτή θα επέφερε μόνο ταραχή. Εν τούτοις, έπειτα από επανειλημμένες προειδοποιήσεις, ένας κολυμβητής ερριψοκινδύνευσε ανόητα να βγη έξω από τη ζώνη ασφαλείας και προφανώς ηυχαριστείτο να κολυμβά στα βαθιά νερά. Τότε ένας ύπουλος και ισχυρός εχθρός επετέθη. Εσύρθη βίαια στα πόδια του, ανερριχήθη στο σώμα του· τον επίεσε από κάθε πλευρά. Τον περιέπλεξε, τον συνέστρεψε και τον εκτύπησε ώσπου κάθε αίσθησις διευθύνσεως εχάθη. Αληθινά, ο άνθρωπος αυτός ενεπλάκη σ’ έναν αγώνα ζωής και θανάτου· πιασμένος στο κάτω από την επιφάνεια ισχυρό ρεύμα, επάλαιε για τη ζωή του. Εφαίνετο σαν να είχε τελείως υποκύψει σ’ αυτόν τον ισχυρό εχθρό, όταν μια ομάς σωτηρίας τον έφθασε και τον έσυρε στην ακτή. Εκεί εκοίτετο εξαντλημένος, πολύ πιθανώς ένα άλλο ακόμη θύμα του θανασίμου αυτού εχθρού.

² Σήμερα στην επιφάνεια τα πράγματα μπορεί να φαίνωνται ήρεμα· αλλά σαν ένα ρεύμα κάτω από την επιφάνεια, ο υλισμός μπορεί να σας σύρη με φαυλότητα και να σας εξαφανίση. Τούτο άσχετα με το πόσο δυνατός μπορεί κανείς να φαίνεται πως είναι. Καθημερινά ο κόσμος αυτός, με την απατηλή προπαγάνδα του, επιτίθεται και τραβά δυνατά τη διάνοια. Αν ο Χριστιανός δεν σταθή μέσα σε ασφαλή όρια, χρησιμοποιώντας το πνεύμα μιας υγιούς διανοίας, και δεν αντισταθή στον πειρασμό ν’ αποπλανηθή πέρα από τα όρια αυτά, θα μπορούσε να πνιγή, βυθισμένος στη στροβιλιζόμενη θάλασσα του υλισμού. Ο υλισμός είναι κτηνώδης, άσπλαγχνος, δεν φείδεται κανενός, και όμως φαίνεται τελείως αθώος. Έτσι είναι περισσότερο ακόμη ένας τρομερός εχθρός. Αλλά, για να τον πολεμήσωμε, πρέπει να τον κατανοήσωμε. Πρέπει να είμεθα ενήμεροι της παρουσίας του και ν’ αντισταθούμε στις διεισδύσεις του. Πρέπει να μάθωμε να τον αναγνωρίζωμε και ν’ ανθιστάμεθα σ’ αυτόν. Επομένως, τι είναι υλισμός, πώς ενεργεί, και πώς μπορούμε να τον πολεμήσωμε επιτυχώς;

 3. Πώς μπορεί να ορισθή ο υλισμός, και σε ποια επιθυμία κάνει έκκλησι, σύμφωνα με τον Ιωάννη;

³ Πρώτ’ απ’ όλα, ο υλισμός αποτελεί κοσμικότητα. Είναι το αντίθετο εκείνου που είναι πνευματικό· είναι γήινος και σαρκικός. Είναι μια φιλοσοφία που γεννήθηκε από έναν άπιστο κόσμο και υποστηρίζεται από τις ψευδείς αξίες ενός συστήματος, που κατέστη πτωχό σε αληθινές πνευματικές αξίες. Μεγαλοποιεί τα κατορθώματα του ανθρώπου και υποτιμά την αξία του Ιεχωβά Θεού και του λόγου του στη ζωή μας. Με λίγα λόγια, ενώ φαίνεται ότι είναι ευεργέτης της ανθρωπότητος, είναι εξίσου θανατηφόρος όσο ένα ρεύμα κάτω από την επιφάνεια, εξίσου επίβουλος όσο και η υγρή άμμος. Ο υλισμός, καθώς εναντιώνεται στον Ιεχωβά Θεό και σε όλες τις δίκαιες αρχές του, ποτέ δεν θα επιζήση από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Μαζί με όλες τις άλλες εγκόσμιες φιλοσοφίες, είναι καταδικασμένος σε καταστροφή σ’ αυτή την επικείμενη μάχη. Σήμερα, όμως, πολλοί, είτε το γνωρίζουν πλήρως είτε όχι, δοκιμάζονται λεπτά από την απειλή του υλισμού, και όχι ολίγων εσβέσθη η πνευματικότης. Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:16, 17) Έτσι ο υλισμός κάνει έκκλησι στις πιο ιδιοτελείς επιθυμίες, στην αυτοϊκανοποίησι, και πρέπει ν’ αντισταθούμε σ’ αυτόν αν πρόκειται να διαφυλάξωμε τη ζωή μας σ’ αυτούς τους κρισίμους καιρούς.

 4. Πόσο παλαιός είναι ο υλισμός, και ποια σοφή συμβουλή έδωσε ο Μωυσής σχετικά με αυτόν;

⁴ Μερικοί φρονούν ότι ο υλισμός είναι νέος σ’ αυτή τη γενεά. Αντιθέτως, είναι παλαιός όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος. Επειδή είναι ύπουλος και παραπλανητικός, πρέπει να τον πολεμήσωμε, για να μας βοηθήση δε ο Ιεχωβά κατηύθυνε να αναγραφούν για μας στον λόγο του, τη Γραφή, πολλά διδακτικά μαθήματα σχετικά με τον υλισμό. Ο Μωυσής διεκήρυξε ότι ο Ισραήλ έπρεπε να τον πολεμήση: «Όταν φάγης, και χορτασθής, θέλεις ευλογήσει Ιεχωβά τον Θεόν σου επί της γης της αγαθής, την οποίαν σοι έδωκε. Πρόσεχε εις σεαυτόν μήποτε λησμονήσης Ιεχωβά τον Θεόν σου, αθετών τας εντολάς αυτού, και τας κρίσεις αυτού, και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον· μήπως, αφού φάγης και χορτασθής, και οικοδομήσης οικίας καλάς, και κατοικήσης, και οι βόες σου και τα πρόβατά σου αυξήσωσι, και πολυπλασιασθή το αργύριόν σου, και το χρυσίον σου, και πάντα όσα έχεις αυξήσωσι, μήπως τότε υψωθή η καρδία σου και λησμονήσης Ιεχωβά τον Θεόν σου, όστις σε εξήγαγεν εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας.» (Δευτ. 8:10-14, ΜΝΚ) Επρόσεξε ο Ισραήλ αυτή τη σοφή συμβουλή; Οι σελίδες της ιστορίας οριστικά απαντούν Όχι. Όταν ο Ισραήλ ευημέρησε, εκαυχήθη στην ίδια του ισχύ και δύναμι. Είπε κατ’ ουσίαν, «Αι χείρες μας έκαμαν αυτόν τον πλούτον.» Ετίμησαν τον εαυτό τους και όχι τον Θεό που έκαμε αύτη την ευημερία δυνατή γι’ αυτούς.

 5. Γιατί, σύμφωνα με τον Δαβίδ, είναι αφροσύνη να εμπιστευώμεθα στα μέσα της διατηρήσεώς μας;

⁵ Ο Δαβίδ έδειξε ότι ο υλισμός είναι εσφαλμένος. «Οίτινες ελπίζουσιν εις τα αγαθά αυτών, και καυχώνται εις το πλήθος του πλούτου αυτών· ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν.» (Ψαλμ. 49:6, 7) Επομένως, πολλοί τυφλώνονται από έναν υλιστικό τρόπο ζωής, επιτρέποντας να τους αποσπάση τις πραγματικές χαρές, που μια από τις μεγαλύτερες είναι η απόκτησις ακριβούς γνώσεως, η οποία οδηγεί στη ζωή και στην υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά. Ο πλούτος δεν μπορεί βεβαίως να αγοράση ζωή για κανένα. Δεν θα ήταν καλύτερα να ευαρεστήσωμε τον Θεό και τον Χριστό και να μάθωμε τον αληθινό δρόμο που οδηγεί στη ζωή αντί να κυνηγούμε τον άνεμο;

 6. Ποιο λαμπρό παράδειγμα επρομήθευσε ο πλούσιος Ιώβ ως προειδοποίησι εναντίον του υλισμού;

⁶ Ο Ιώβ μάς έδωσε επίσης κάποια λαμπρή συμβουλή που δείχνει πόσο παραπλανητικός είναι ο υλισμός. Μολονότι αυτός ήταν ένας εξαιρετικά πλούσιος άνθρωπος, δεν μπορεί να λεχθή ότι ήταν υλιστής. Γιατί; Επειδή το φρόνημά του ήταν ορθό. Η αντίληψίς του περί αξιών ήταν ορθή. Το πρώτιστο ενδιαφέρον του δεν ήταν για τα υλικά του πλούτη αλλά για τη λατρεία του προς τον Θεό. Γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Διότι ο παρά του Θεού όλεθρος ήτο εις εμέ φρίκη, και δια την μεγαλειότητα αυτού δεν ήθελον δυνηθή να ανθέξω. Αν έθεσα εις το χρυσίον την ελπίδα μου, ή είπα προς το καθαρόν χρυσίον, Συ είσαι το θάρρος μου, αν ευφράνθην διότι ο πλούτος μου ήτο μέγας, και διότι η χειρ μου εύρηκεν αφθονίαν, και τούτο ήθελεν είσθαι ανόμημα κατάδικον· διότι ήθελον αρνηθή τον Θεόν τον Ύψιστον.»—Ιώβ 31:23-25, 28.

 7. Για ποιο λόγο ο τρίτος τύπος σπόρου, που αναφέρεται στην παραβολή του Ιησού για τον σπορέα, δεν καρποφορεί; Πώς εφαρμόζεται αυτό σήμερα;

⁷ Ο Ιησούς, επίσης, διευκρίνισε τους κινδύνους του υλισμού. Έδωσε μια δυνατή παραβολή που περιγράφει τέσσερες τύπους ανθρώπων, τους οποίους επηρεάζει το κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας. Οι πρώτοι δύο τύποι δεν εδέχοντο καθόλου το κήρυγμα, διότι ο λόγος είχε ολίγη μόνο ή δεν είχε καμμιά διείσδυσι στις σκληρές καρδιές των. Τώρα παρατηρήστε τον τρίτο τύπο. «Και οι εις τας ακάνθας σπειρόμενοι είναι ούτοι, οίτινες ακούουσι τον λόγον· και αι μέριμναι του αιώνος τούτου, και η απάτη του πλούτου, και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον, και γίνεται άκαρπος.» Σημειώστε εδώ ότι ο Ιησούς δείχνει ότι τα άτομα αυτά έχουν εσφαλμένη αντίληψι περί αξιών. Δίνουν πολύ μεγάλη έμφασι στα υλικά πράγματα, αποκλείοντας τελείως τα πνευματικά. Αυτό είναι το σφάλμα που διέπραξαν και θα τους στοιχίση τη ζωή τους.—Μάρκ. 4:18, 19.

 8. (α) Εξηγήστε πώς και γιατί ο γεωργός πολεμά για τη ζωή των γεννημάτων του. (β) Πώς μπορεί ο καρπός της Βασιλείας να καλυφθή από τη σκιά του υλισμού;

⁸ Περαιτέρω, τι κάνει ένας γεωργός όταν βλέπη ότι τα αγριόχορτα συμπνίγουν τα γεννήματα, από τα οποία εξαρτώνται τα χρειώδη της ζωής του; Ο γεωργός πηγαίνει στον αγρό και αγωνίζεται για τη ζωή την ίδια των γεννημάτων του και χρησιμοποιεί κάθε μέσον που διαθέτει για να ξερριζώση και να αποκόψη τα αγριόχορτα, ώστε τα γεννήματά του να αυξήσουν και να φέρουν καρπό. Περαιτέρω, αν τα αγριόχορτα γίνουν πολύ ψηλά, μπορούν να καλύψουν με τη σκιά τους τα γεννήματα που αυξάνουν. Έτσι επίσης, αν επιτρέψωμε στον υλισμό ν’ αυξήση παράπλευρα στον αληθινό καρπό του λόγου του Θεού μέσα στις καρδιές μας, τότε ο καρπός αυτός μπορεί εύκολα να καλυφθή από τη σκιά του υλισμού. Όπως ακριβώς ο γεωργός πολεμά για η ζωή των γεννημάτων του, έτσι κι εμείς ως Χριστιανοί πρέπει να πολεμούμε για τους καρπούς της διακονίας της Βασιλείας και να μην επιτρέπωμε στα αγριόχορτα του υλισμού να αποπνίγουν ή εμποδίζουν την αύξησί των. Ξεριζώστε τον υλισμό, εκθέτοντάς τον στο καυστικό φως του λόγου του Θεού και έτσι κάμετέ τον να μαραθή και να πεθάνη.

 9. Γιατί ο υλισμός μπορεί να καταλάβη ισχυρά ένα άτομο προτού παρατηρηθή και πώς μπορεί ν’ αποφευχθή αυτή η κατάστασις;

⁹ Βλέπομε, λοιπόν, την ανάγκη να πολεμήσωμε τον υλισμό για να μην κάμη εισβολές. Εν τούτοις, επειδή είναι τόσο ύπουλος, πολύ συχνά μένει απαρατήρητος ώσπου καταλαμβάνει ισχυρά ένα άτομο. Αξίζει, επομένως, ν’ αναγνωρίσωμε τα συμπτώματά του για να μπορέσωμε να εμποδίσωμε το ξεκίνημά του. Πρώτ’ απ’ όλα, όμως, ο Παύλος μάς λέγει ότι ο Ιεχωβά περιμένει από τον λαό του να προνοή για τα αναγκαία υλικά πράγματα· δεν πρέπει να κάμωμε σύγχυσι τούτου με τον υλισμό. Ο Παύλος λέγει: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» (1 Τιμ. 5:8) Έτσι πρέπει ν’ αντιμετωπίσωμε τις κατάλληλες και Γραφικές υποχρεώσεις που έχομε και ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτές. Οποιαδήποτε άλλη πορεία θα ήταν δυσάρεστη στον Ιεχωβά και θ’ αποτελούσε παραβίασι του λόγου του. Εν τούτοις, το σημείο, που θέλομε να κρατήται υπ’ όψιν είναι εκείνο που ο Ιησούς τονίζει στο κατά Λουκάν 12:15: «Και είπε προς αυτούς, Προσέχετε και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» Πρέπει, λοιπόν, να γίνη διάκρισις μεταξύ προμηθείας των αναγκαίων υλικών πραγμάτων και υπερβάσεως του ορίου τούτου με κλίσι προς τον υλισμό.

10. (α) Στην παραβολή του Ιησού για τον πλούσιον, ποια αρχή εξαίρεται; (β) Επομένως, ποια διάκρισις πρέπει να γίνη;

¹⁰ Για να διευκρινίση αυτό το σημείο, ο Ιησούς έδειξε ότι τα χωράφια κάποιου πλουσίου εκαρποφόρησαν άφθονα. Αυτός εσκέφθη ότι εκείνο που έπρεπε να κάμη ήταν να οικοδομήση μεγαλύτερες αποθήκες και κατόπιν να διάγη άνετη ζωή. Έκρινε ότι τα υλικά πλούτη ήσαν αρκετά για τις ανάγκες του. Εν τούτοις, σε όλα αυτά παρέλειψε να δώση δόξα στον Θεό και εβασίσθη τελείως στον υλικό του πλούτο, σκεπτόμενος πολύ ολίγο ή καθόλου την πνευματική ευημερία. Καθώς συνεχίζει η αφήγησις, «Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.» (Λουκ. 12:16-21) Οι θησαυροί του απέτυχαν να τον σώσουν. Πραγματικά ο Ιησούς έδωσε τον κατάλληλο τρόπο ισορροπίας και την ορθή προοπτική στην πρότυπη προσευχή του όταν είπε: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον.» (Ματθ. 6:11) Προσέξτε, δεν πρόκειται να δαπανώμεθα σε υλικόν προγραμματισμό μακράς εκτάσεως, αλλά να προνοούμε μόνο για μια ημέρα κάθε φορά. Αν θα γίνη κάποιος προγραμματισμός, αυτός πρέπει να είναι για την πνευματική πρόοδο, ακόμη δε και τότε, μόνο καθώς θέλει ο Ιεχωβά.

11. Ποια συμβουλή έδωσε ο Ιάκωβος όσον αφορά τον υλικό προγραμματισμό μακράς εκτάσεως;

¹¹ Ο Ιάκωβος εξηγεί καλά με παράδειγμα το σημείο αυτό όταν λέγη: «Έλθετε τώρα οι λέγοντες, Σήμερον ή αύριον θέλομεν υπάγει εις ταύτην την πόλιν, και θέλομεν κάμει εκεί ένα χρόνον, και θέλομεν εμπορευθή και κερδήσει· οίτινες δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον· διότι ποία είναι η ζωή σας; είναι τωόντι ατμός όστις φαίνεται προς ολίγον, και έπειτα αφανίζεται· αντί να λέγητε, Εάν ο Ιεχωβά θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο.» (Ιάκ. 4:13-15, ΜΝΚ) Αυτή, λοιπόν, είναι η κατάλληλη ισορρόπησις, και πόσο εσφαλμένα είναι να κάνωμε σχέδια για την απόκτησι υλικού πλούτου, όταν δεν γνωρίζωμε τι θα φέρη μια ημέρα!

12. Μπορεί ο πτωχός, καθώς και ο πλούσιος, να επηρεασθή από τον υλισμό; Γιατί;

¹² Ένα άλλο σημείο άξιο εξετάσεως είναι ότι ο υλισμός δεν σέβεται πρόσωπα. Όπως και το ρεύμα το κάτω από την επιφάνεια, έτσι και ο υλισμός δεν δείχνει προτίμησι για τον πλούσιο ή για τον πτωχό, για τον νέο ή για τον ηλικιωμένο. Η όρεξίς του είναι άπληστη και αχόρταστη. Συχνά νομίζομε ότι ο πλούσιος μόνο μολύνεται απ’ αυτόν. Ίσως επήγατε στο σπίτι ενός αδελφού και είδατε την πιο ωραία επίπλωσι, μια συσκευή τηλεοράσεως με οθόνη πλάτους είκοσι μιας ιντσών και το τελευταίο μοντέλο αυτοκινήτου και είπατε μέσα σας, «Πώς μπορεί ο αδελφός αυτός να κατέχη τέτοια πράγματα και να μην επηρεάζεται από τον υλισμό;» Εκείνα που είδατε μπορεί κάλλιστα να είναι μέσα στις οικονομικές δυνατότητες του αδελφού αυτού και να μην αποτελούν εμπόδιο στο να εκτελή τη διακονία της Βασιλείας. Πράγματι, μπορεί να χρησιμοποιή τα υλικά του μέσα συνετά και έτσι να βοηθή τον εαυτό του και άλλους στη διακονία. Αυτό είναι αξιοσύστατο. Εξ άλλου, ένας αδελφός που μπορεί να μην έχη τόσα πολλά, μπορεί να εργάζεται επιμελώς για κείνα που έχει. Μπορεί να έχη πολύ βυθισθή σε χρέη για να βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τους πλουσίους. Επειδή πρέπει να εργάζεται και πέραν των κανονικών ωρών για ν’ αποκτήση επαρκή χρηματικά μέσα ώστε να προοδεύση υλικώς, αφαιρεί από τον χρόνο του για μελέτη, καταστρέφει την προοδευτική του άποψι για τον Νέο Κόσμο και γίνεται δούλος των υλικών επιθυμιών που τον καταναλίσκουν. Τι ανοησία! Πόσο πιο καλό θα ήταν ν’ ακολουθήση τη συμβουλή που δίνει ο Παύλος στην 2 Κορινθίους 8:12: «Εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναι τις ευπρόσδεκτος, καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει»! Ο Ιεχωβά, λοιπόν, μας κρίνει με βάσι εκείνα που έχομε και το πόσο φιλόξενοι είμεθα μ’ αυτά, και όχι με βάσι εκείνα που δεν έχομε.

13. Παράλειψις να κάμωμε τι, θα συμβάλη στην ενθάρρυνσι των ιδιοτελών τάσεων;

¹³ Επί πλέον, ο Παύλος, περιγράφοντας πώς να υπερνικούμε τις κοσμικές τάσεις και συνήθειες, εδήλωσε: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Ναι, η παράλειψις του να εργάζεται κανείς επιμελώς γι’ αυτή τη μεταμόρφωσι, μπορεί να τον επηρεάση, είτε πτωχός είναι είτε πλούσιος, και μπορεί να καταστήση πολύ ευκολώτερο το να υποκύψη στις έμφυτες, ιδιοτελείς τάσεις της σαρκός. Έτσι, κανείς δεν είναι απηλλαγμένος από την ισχυρή επιρροή που εξασκεί ο υλισμός. Αυτός επηρεάζει όλες τις τάξεις.

14. Πώς μπορούν οι νέοι να πολεμήσουν τον υλισμό, και ποιον ρόλο μπορούν να παίξουν οι γονείς σ’ αυτό;

¹⁴ Έτσι βλέπομε, ότι όχι μόνο πρέπει και ο πλούσιος και ο πτωχός να πολεμούν τον υλισμό, αλλά και ο νέος και ο ηλικιωμένος πρέπει επίσης να τον αντιμάχωνται με όλη των την καρδιά. Ένας νέος θα χρειασθή να δεχθή με την καρδιά του τη συμβουλή του Εκκλησιαστού 11:9, 10: «Ευφραίνου, νεανίσκε, εν τη νεότητί σου· και η καρδία σου ας σε χαροποιή εν ταις ημέραις της νεότητός σου· και περιπάτει κατά τας επιθυμίας της καρδίας σου, και κατά την όρασιν των οφθαλμών σου· πλην έξευρε, ότι δια πάντα ταύτα ο [αληθινός] Θεός θέλει σε φέρει εις κρίσιν. Και αφαίρεσον τον θυμόν από της καρδίας σου, και απομάκρυνον την πονηρίαν από της σαρκός σου· διότι η νεότης και η παιδική ηλικία είναι ματαιότης.» Σ’ εκείνους, λοιπόν, που είναι νέοι, λέμε, Εργάζεσθε για μια ευνοϊκή κρίσι από μέρους του Ιεχωβά, όχι για τον τελευταίον τύπο αυτοκινήτου. Γιατί να μην κατευθύνετε τις ενέργειές σας στην ολοχρόνια υπηρεσία; Ένας οίκος Μπέθελ, η Σχολή Γαλαάδ και η υπηρεσία σκαπανέως είναι θαυμαστοί και αξιόλογοι αντικειμενικοί σκοποί. Εργασθήτε για έναν απ’ αυτούς. Επί πλέον, πόσο εσφαλμένο θα ήταν οι γονείς να ενθαρρύνουν τα τέκνα των ν’ αγωνίζωνται για υλικά πλούτη! Η πιο μεγάλη κληρονομία που μπορείτε να δώσετε στο παιδί σας είναι η επιθυμία να υπηρετή τον Ιεχωβά ολοχρονίως. Μη ματαιώνετε την είσοδο των τέκνων σας στην ολοχρόνια υπηρεσία ενθαρρύνοντάς τα να εργάζωνται για μεγάλους μισθούς έτσι ώστε η οικογένεια να μπορή τώρα ν’ απολαμβάνη μερικά από τα πιο ωραία πράγματα της ζωής. Ναι, οι νέοι, καθώς και οι ηλικιωμένοι, πρέπει ν’ αντισταθούν στον υλισμό, οι δε γονείς μπορούν να βοηθήσουν πολύ τα τέκνα τους προς την κατεύθυνσι αυτή.

15. Δίδοντας ένα κατάλληλο παράδειγμα για τα τέκνα τους, πώς θα παράσχουν οι γονείς ένα ισχυρό προπύργιο εναντίον του υλισμού;

¹⁵ Εκείνοι που δίνουν το κατάλληλο παράδειγμα διδάσκοντας τα τέκνα τους να εκτιμούν τις αληθινές πνευματικές αξίες, παρέχουν ένα λαμπρό μέσον καταπολεμήσεως της παραβάσεως. Δώστε ένα κατάλληλο παράδειγμα παρακολουθώντας και μετέχοντας στις συναθροίσεις τακτικά. Θυμηθήτε ότι η καλή εκπαίδευσις στα πρώτα χρόνια της διαπλάσεως του παιδιού θα παράσχη ένα πραγματικό θεμέλιο που θα χρησιμεύση αργότερα ως ισχυρό προπύργιο εναντίον του υλισμού. Γονείς, δώστε την οφειλόμενη προσοχή στο σημείο αυτό και αποκτήστε έτσι ανέκφραστες ευλογίες για τον εαυτό σας και για την οικογένειά σας. Ναι, αντισταθήτε στον υλισμό με το πνεύμα του Κολοσσαείς 3:23 (ΜΝΚ): «Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά.» Τούτο περιλαμβάνει και το να έχωμε μια ισορροπημένη άποψι του υλικού πλούτου, διότι απαιτείται συνετή χρήσις των προσόδων. Αυτό είναι σε αρμονία με τις οδηγίες που δίδονται στις Παροιμίες 30:8: «Πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ.»

16. (α) Όμοιοι με στρατιώτας, πώς μπορούμε να διεξαγάγωμε πόλεμο εναντίον του υλισμού; (β) Δείξτε πώς ο Σατανάς μετακινεί με ευφυά στρατηγική μερικούς και τους φέρνει σε θέσι όπου είναι τρωτοί στην επίθεσι;

¹⁶ Οι αληθινοί Χριστιανοί κατανοούν ότι ο υλισμός τείνει να κατακτήση όλους τους ανθρώπους σ’ αυτόν τον κόσμο με τη φιλοσοφία του. Κατ’ ανάγκην η κατάκτησίς του θα είναι βραχεία. Εν τούτοις, θα απαιτήση πολλά θύματα, και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να διεξαγάγωμε αμείλικτον πόλεμο εναντίον του σαν καλοί στρατιώται. Ο Παύλος λέγει: «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα.» (2 Τιμ. 2:4) Υπάρχει εδώ ένα διπλό μάθημα που πρέπει να μάθωμε. Πρώτον, ένας στρατιώτης δεν μπορεί να έχη διηρημένα συμφέροντα. Είναι ουσιώδες να είναι αποκλειστικά αφωσιωμένος στην υπόθεσί του· αλλιώς δεν θα είναι πραγματικός μαχητής. Δεύτερον, ένας στρατιώτης ενδιαφέρεται έντονα για τη νίκη. Όπως ακριβώς ένας στρατιώτης εκγυμνάζεται, μάχεται και διεξάγει αμείλικτον πόλεμο εναντίον του εχθρού για να κερδίση τη νίκη, έτσι κι εμείς πρέπει να πολεμήσωμε τον υλισμό. Ο πραγματικός εχθρός Σατανάς ή Διάβολος είναι επιδέξιος και ευφυής στον πόλεμο στρατηγικής. Έχει υπερφαλαγγίσει και δια στρατηγήματος καταβάλει μερικούς απομονώνοντάς τους μέσω της φλογερής των επιθυμίας για υλικά πράγματα. Αυτό τους έχει θέσει σε καίριο σημείο, όπου γίνονται εύκολη λεία για τους ενεδρεύοντας σκοπευτάς του Σατανά, τα δε αποτελέσματα μπορεί να είναι ολέθρια. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να χαλαρώση τον αγώνα του ούτε για μια στιγμή. Πρέπει να μάθωμε πώς να χρησιμοποιούμε το πιο μεγάλο όπλο που έχομε εναντίον του υλισμού, την «μάχαιραν του πνεύματος». Εναντίον της καμμιά υλιστική φιλοσοφία δεν επιτυγχάνει, διότι μπορεί να κατακόψη και να απογυμνώση και τα πιο ευφυή επιχειρήματα που θα ήσαν υπέρ του υλισμού.

17. Γιατί ο λόγος του Ιεχωβά είναι ένα ισχυρό όπλο εναντίον του υλισμού, και πώς μπορούμε να πολεμήσωμε την απληστία;

¹⁷ Προς αυτή την κατεύθυνσι ο Παύλος έγραψε: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας. Και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.» (Εβρ. 4:12, 13) Μυστικά μπορεί να έχωμε υλιστικά σχέδια και να είμεθα ζηλότυποι για κείνο που κάποιος άλλος έχει. Αυτό κάποτε θα επηρεάσει τη σκέψι μας και θα μας κάμη να χάσωμε την ισορροπία και να γίνομε άπληστοι. Ο Ιεχωβά στον λόγο του δείχνει πόσο έντονη είναι η αντίθεσίς του προς την απληστία, διότι αυτό το περιέλαβε σε μια από τις Δέκα Εντολές. Η απληστία είναι πραγματικά η δύναμις της κακής επιθυμίας εν ενεργεία, και με τον καιρό οι σκέψεις ενός ατόμου θα οδηγήσουν στην πράξι, διότι, ‘όπου είναι ο θησαυρός, εκεί θα είναι και η καρδιά’. Πόσο ωφέλιμο, λοιπόν, είναι να μην αφήνωμε τις σκέψεις μας να ενδιατρίβουν σε υλιστικές ακατάλληλες επιθυμίες! Πρέπει να είμεθα ικανοποιημένοι με τα χρειώδη και ν’ αφήνωμε τη χαρά της υπηρεσίας του Ιεχωβά ν’ αποτελή την πραγματική μας ικανοποίησι. Η παράλειψις του ν’ αφήσωμε τις αρχές του λόγου του Θεού να κατευθύνουν τις σκέψεις μας, μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα το να πνιγούμε στη θάλασσα του υλισμού.

18. (α) Πώς μπορούν εύσχημοι συλλογισμοί να εξασθενίσουν την αντίστασί μας; (β) Εξηγήστε πώς μερικοί άφησαν την ιδιοτέλεια να τους κάμη να αποτιμήσουν ακατάλληλα τις υλικές ανάγκες της ζωής, και πώς μπορούμε ν’ αποκόψωμε τους έξυπνους αυτούς συλλογισμούς;

¹⁸ Περαιτέρω, για να διευκρινίσωμε πόσο ζωτικό είναι το ν’ αποκόψωμε τους ψευδείς συλλογισμούς εφαρμόζοντας τις αρχές του λόγου του Θεού, ας παρατηρήσωμε έναν αδελφό, ο οποίος φρονεί ότι υπάρχουν πάρα πολλές συναθροίσεις. Αυτός πιστεύει ότι μπορεί να συμβαδίζη ωραία με την αλήθεια παραλείποντας μια ή δύο συναθροίσεις και συγχρόνως χρησιμοποιώντας αυτά τα βράδια στο να εργάζεται περισσότερες ώρες για να έχη μεγαλύτερο μισθό. Βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι δεν είναι δυνατόν να χάνη πάρα πολλά αν λείπη από μια ή δύο συναθροίσεις. Εν τούτοις, εκείνο που αποτυγχάνει ν’ αναγνωρίση είναι ότι έχει αφαιρέσει τους μοχλούς και επέτρεψε να κατευθύνουν τη σκέψι του και την πορεία της ζωής του οι ύπουλες διεισδύσεις του υλισμού. Ο αδελφός αυτός και η σύζυγός του φρονούν ότι χρειάζονται μια πληρέστερη συλλογή ενδυμάτων. Όχι, δεν στερούνται τον αναγκαίο ιματισμό. Κάνουν μια καλή εμφάνισι στην υπηρεσία και στις συναθροίσεις, αλλά τώρα θέλουν περισσότερα ενδύματα. Η ιματιοθήκη των δεν θα ήταν πλήρης αν δεν θα είχαν την κατάλληλη ακριβώς ενδυμασία για κάθε περίπτωσι. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά επρομήθευσε κάθε συνάθροισι για έναν ιδιαίτερο σκοπό, και το να χλευάζη κανείς αυτή τη διάταξι σημαίνει ότι έχασε το πνεύμα του Ιεχωβά. Τι είναι πιο σπουδαίο στα όμματα του Ιεχωβά: ο ωραίος ιματισμός αυτού του κόσμου ή ο άφθαρτος ιματισμός του πράου και ησύχου πνεύματος; (1 Πέτρ. 3:4) Πόσο επιδέξια ο Σατανάς κάνει έκκλησι στην επιθυμία των οφθαλμών και στην αλαζονεία του βίου για να δελεάση και απομακρύνη ένα άτομο από την οργάνωσι του Ιεχωβά! Μια φαινομενικά αβλαβής ενέργεια από μέρους του αδελφού αυτού γίνεται μια βαθιά περιχαρακωμένη συνήθεια και θα χρειασθή να κάμη μια πλήρη αντιστροφή αν πρόκειται να νικήση στη μάχη εναντίον του υλισμού. Αποκόψτε αυτούς τους έξυπνους συλλογισμούς που ευνοούν τον υλισμό με αποτελεσματική χρησιμοποίησι της «μαχαίρας του πνεύματος». Σταματήστε τις ακατάλληλες και περιττές επιθυμίες, ώστε να μη ριζώσουν. Να είσθε ικανοποιημένοι με ολιγώτερα από υλική άποψι για να είσθε πλούσιοι από πνευματική άποψι.

Η Αυτοεξέτασις Ζωτική για να Πολεμήσωμε τον Υλισμό

 1. Γιατί η αυτοεξέτασις είναι τόσο αναγκαία, και από πού πρέπει ν’ αρχίση;

ΟΠΩΣ είδαμε από το προηγούμενο άρθρο, ο υλισμός είναι ύπουλος και μπορεί να εμφανισθή ως ευεργέτης. Επομένως, πρέπει να εξετάσωμε τα ελατήριά μας. Η αυτοεξέτασις είναι πολύ αναγκαία. Ενώ ευνοούμε τον εαυτό μας εκ φύσεως, εν τούτοις ο Ιεχωβά έχει προμηθεύσει ένα λαμπρό μέσον λεπτομερούς αυτοεξετάσεως. Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να ερωτήσωμε τον εαυτό μας, «Πού είναι η καρδιά μας;» Ο Ιερεμίας κατανοούσε πόσο πονηρή μπορούσε να είναι η καρδιά: «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα, και σφόδρα διεφθαρμένη· τις δύναται να γνωρίση αυτήν; Εγώ ο Ιεχωβά εξετάζω την καρδίαν, δοκιμάζω τους νεφρούς, δια να δώσω εις έκαστον κατά τας οδούς αυτού, κατά τον καρπόν των έργων αυτού.»—Ιερεμ. 17:9, 10, ΑΣ.

 2. Τι αποδεικνύει αν έχωμε μια νέα αγάπη ή όχι;

² Πού είναι η καρδιά σας; Είναι ακόμη η πρώτη σας αγάπη η ανεκτίμητη κατοχή της αληθείας, ή έχετε μια νέα αγάπη, τον υλισμό; Μπορεί να πούμε ότι δεν έχομε μια νέα αγάπη. Αλλά τι δείχνουν οι πράξεις μας; Απολαμβάνομε ακόμη την ασύγκριτη εκείνη χαρά από την υπηρεσία του αγρού; Ή έχομε αρχίσει ν’ απομακρύνωμε αυτή τη χαρά δαπανώντας περισσότερες ώρες στην ανάπαυσι, διασκεδάζοντας και ικανοποιούμενοι με υλιστικές τέρψεις και αποκτήματα και δαπανώντας ολιγώτερες ώρες στην υπηρεσία του αγρού; Θυμηθήτε ότι μια άπληστη καρδιά ζητεί τον υλισμό, αλλά μια νομοταγής καρδιά τον αποφεύγει.

 3. Πώς μπορούν τα μέσα, που παρέχει η οργάνωσις, να μας βοηθήσουν στον αγώνα εναντίον του υλισμού; Ποια είναι μερικά από αυτά τα μέσα;

³ Για να συνεχίσωμε την αποτίμησι του εαυτού μας ρωτούμε, «Χρησιμοποιούμε τα μέσα, που παρέχει η οργάνωσις, για να πολεμήσωμε τον υλισμό;» Τα μέσα αυτά είναι τα προσόντα που κατέχει ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» και που μπορούν να μας βοηθήσουν να προοδεύσωμε στην ωριμότητα και ν’ αντισταθούμε επιτυχώς στον υλισμό. Αναγνωρίζετε τη σοφία της οργανώσεως, η οποία δημοσιεύει υγιείς πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν ν’ αντισταθούμε επιτυχώς στις διεισδύσεις αυτές; Παραδείγματος χάριν, ανάμεσα στα διοργανωτικά μέσα, από τα οποία μπορούμε να ωφεληθούμε σήμερα, είναι τα έτη της Χριστιανικής αναπτύξεως και πείρας της οργανώσεως, το παράδειγμά της στην κατάλληλη χρήσι του χρόνου, τα χαρίσματά της, οι ικανότητές της και οι δεξιότητές της· ακόμη και η παροχή από μέρους της μιας βαθιάς και λεπτομερούς κατανοήσεως του λόγου του Ιεχωβά, με κατάλληλη διαφώτισι ως προς την ορθή διδασκαλία και οργάνωσι. Αυτά είναι πολύτιμα προσόντα και καθιστούν εξόχως ενδεδειγμένη την κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά να μας βοηθήση στον αγώνα μας εναντίον του υλισμού.

 4. Γιατί η Χριστιανική ανάπτυξις και πείρα είναι ανεκτίμητες στον αγώνα κατά του υλισμού; Διευκρινίστε αυτό το σημείο.

⁴ Κάνομε καθημερινή εφαρμογή των καλών πραγμάτων που μαθαίνομε στις δημοσιεύσεις της Εταιρίας Σκοπιά; Τα αφήνομε να μας βοηθούν να ανακαινίζωμε τη διάνοιά μας; Για να διευκρινίσωμε το σημείο αυτό, ας υποθέσωμε ότι ένας νέος αδελφός, στην εφηβική του ηλικία, μπορεί να είναι εντελώς νοήμων, να παίρνη καλούς βαθμούς στο σχολείο και να φρονή ότι έχει έτοιμες τις απαντήσεις σε πολλά προβλήματα. Εν τούτοις, επειδή του λείπει η πείρα και δεν έχει αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής σε μεγάλο βαθμό, μπορεί κάποτε να λοξοδρομήση. Ο πατέρας του, ένας ώριμος άνδρας με πολλά προσόντα, το αναγνωρίζει αυτό, κάθεται με τον γυιό του και του δίνει πρακτική σοφία που θα βοηθήση το παιδί να ορθοποδήση. Οι υγιείς αυτές αρχές, που ο πατέρας τις έμαθε με προοδευτική εφαρμογή του λόγου του Ιεχωβά, μπορούν να έχουν μεγάλη αξία για τον γυιό, ώστε να επιτύχη στη ζωή και να μη βασίζεται στη δική του σύνεσι. Έτσι ακριβώς πρέπει να θεωρήται η οργάνωσις—σαν ένας «πρεσβύτερος» γεμάτος σοφία, ωριμότητα, καλή κρίσι, υγιά ισορροπία και διάκρισι.

 5. Τι αξία έχουν τα σημερινά «χαρίσματα εις τους ανθρώπους»;

⁵ Πώς θεωρείτε τη θεοκρατική οργάνωσι με τους διορισμένους υπηρέτας της και με τους διαφόρους εκείνους που είναι τοποθετημένοι σε θέσεις ευθύνης; Τους θεωρείτε ως «χαρίσματα εις τους ανθρώπους»; Τους εκτιμάτε πλήρως; Κατά καιρούς ενεργούν σαν ένας όμιλος διασώσεως που λυτρώνουν τους παρασυρθέντας από το ισχυρό αντίθετο ρεύμα και που είναι πάντοτε έτοιμοι και πρόθυμοι να υπηρετήσουν. Έτσι βλέπομε να υπάρχη άλλο ένα μέσο από το οποίο μπορούμε να επωφεληθούμε για τη βοήθειά μας στον αγώνα εναντίον του υλισμού. Μην παραμελείτε αυτό το σωσίβιο σχοινί. Οι ώριμοι Χριστιανοί αδελφοί σας μπορούν να σας βοηθήσουν να κατευθύνετε τη διάνοιά σας και την καρδιά σας στον ορθό δρόμο. Αλλιώς θα μπορούσατε να βρήτε τον εαυτό σας να παλαίη εναγώνια στη θάλασσα του υλισμού και να είναι πολύ αδύνατος για ν’ αντισταθή πια. Αυτό θα μπορούσε να είναι καταστρεπτικό.

 6. Στη συνεχιζόμενη αυτοεξέτασί μας, ποιο ρόλο παίζουν η παρακολούθησις και συμμετοχή στις συναθροίσεις;

⁶ Έπειτα στην αυτοεξέτασί μας ρωτούμε, «Παρευρισκόμεθα και μετέχομε, στις συναθροίσεις;» Όχι μόνο είναι σπουδαίο να παρευρισκώμεθα, αλλά είναι πολύ σπουδαίο να λέμε κάτι εποικοδομητικό ενώ βρισκόμαστε εκεί. Αυτό μας καθιστά ικανούς να γίνωμε πιο κατάλληλοι να διδάσκωμε. Στις συναθροίσεις εξετάζονται διάφορα ζητήματα και αποκτά κανείς σοφία και κατανόησι. Ενισχυόμεθα με λόγια από το στόμα του Ιεχωβά· και αφού ο Ιεχωβά εναντιώνεται αμετάβλητα στον υλισμό, έπεται ότι μια εφαρμογή των αρχών του λόγου του θα μας βοηθήση να πολεμήσωμε αυτή την απειλή. Επομένως έχει αξία η παρακολούθησις των συναθροίσεων και η συμμετοχή σ’ αυτές. Και δεν είναι μήπως καλό και ενθαρρυντικό το ν’ ακούμε όσα εκφράζουν οι νεώτεροι αδελφοί; Τίποτε δεν θερμαίνει τόσο την καρδιά όσο το ν’ ακούμε τα σχόλια εκείνων που είναι νέοι στην αλήθεια και να τους παρατηρούμε ν’ αυξάνουν σε ωριμότητα, μεταμορφώνοντας τη διάνοιά τους και την καρδιά τους από αυτό το παλαιό σύστημα στο νέο. Αυτή είναι πράγματι καλή ασφάλεια εναντίον του υλισμού. Κρατήστε την αγάπη σας εκεί που είναι η αγάπη τους και θα ευαρεστήσετε τον Ιεχωβά.

 7. Πώς μπορεί κανείς να διακρίνη αν δίνη καλό παράδειγμα στην οικογένειά του όσον αφορά την αντίστασι στις διεισδύσεις του υλισμού;

⁷ Επίσης, είναι καλό να εξετάζωμε εκείνα που σκεπτόμεθα και για τα οποία μιλούμε. Τι λέμε όταν βρισκώμαστε στο σπίτι με τα παιδιά μας; Τι είδους παράδειγμα τους δίνομε; Μιλούμε πάντοτε για πράγματα που σχεδιάζομε ν’ αγαράσωμε για το σπίτι ή για βελτιώσεις που επιθυμούμε να επιδιώξωμε σχετικά με το σπίτι μας; Τι συζητούμε με την οικογένειά μας, με τον σύντροφό μας και με τα τέκνα μας; Συζητούμε πνευματικά πράγματα όπως η βελτίωσις των ομιλιών μας και το πώς να δίνωμε καλύτερα σχόλια στις συναθροίσεις; Είναι το παράδειγμά μας καλό; Θα ωφεληθούν απ’ αυτό; Τι θα μάθουν από μας που είναι πρακτικό και έχει θεοκρατική αξία;

 8. Έχει αξία η πιστή, τακτική υπηρεσία του αγρού όσον αφορά την ελάττωσι των εισβολών του υλισμού; Πώς;

⁸ Επί πλέον, είναι καλό να αναλύωμε το υπόμνημα της διακονικής μας υπηρεσίας. Τι είδους παράδειγμα δίνομε στην οικογένειά μας όσον αφορά την υπηρεσία; Μπορεί να λέμε ότι δεν έχομε υλιστικές τάσεις. Αν το υπόμνημα της υπηρεσίας μας δείχνη ελάττωσι, είναι καιρός να εξετάσωμε αναλυτικά γιατί υπάρχει η ελάττωσις αυτή. Ίσως ο υλισμός κάνει εισβολές σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο αισθανθήκαμε ποτέ. Η τακτική υπηρεσία του αγρού είναι εξαιρετικά πολύτιμη. Όταν ενασχολούμεθα τακτικά στην υπηρεσία του αγρού, δημιουργούμε καλές συνήθειες. Διαθέτομε έντυπα, και αν ενδιαφερώμεθα για την αύξησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, θα κάνωμε επανεπισκέψεις. Έπειτα, αν είμεθα ευσυνείδητοι, θα προσπαθήσωμε ν’ αρχίσωμε μια οικιακή Γραφική μελέτη. Αυτό δεν είναι δύσκολο, διότι ακόμη και ο πιο νέος ευαγγελιζόμενος μπορεί να το κάμη αυτό με λίγη εκπαίδευσι. Αυτό είναι ανάπτυξις υποδείγματος καλών έργων. Σημαίνει ότι αποκτούμε ωριμότητα, και με αυξημένη ωριμότητα θα αποτιμούμε πιο κατάλληλα τα πράγματα. Θα σκεπτώμεθα δυο φορές προτού κάνωμε ένα βήμα προς τα πίσω. Θα αποθησαυρίζωμε την υπηρεσία μας, γνωρίζοντας ότι αυτή οδηγεί στη ζωή. Θ’ αντιστεκώμεθα τότε σε οποιαδήποτε φιλοσοφία που θα ανέτρεπε την τάσι μας προς την ορθή κατεύθυνσι. Επομένως, αν ακολουθούμε την ηγεσία του «πιστού και φρονίμου δούλου» και δημιουργούμε καλές συνήθειες υπηρεσίας, αυτό θα απομακρύνη τις υλιστικές ροπές.

 9. Γιατί είναι ζωτική η κατάλληλη συναναστροφή;

⁹ Ζωτική επίσης είναι η συναναστροφή μας. Όταν ο Παύλος λέγη: «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί», πόσο καλά εφαρμόζεται αυτό στους αδελφούς που έχουν υλιστικό φρόνημα! (1 Κορ. 15:33) Ένας Χριστιανός που έχει παραπλανηθή από τον στενό δρόμο της κατάλληλης θεοκρατικής δράσεως στον πλατύ δρόμο του υλισμού είναι αρκετά κακός· αλλά όταν αυτός ο ίδιος είτε με το παράδειγμα είτε με λόγο δελεάζη ύπουλα τον αδελφό του να ενωθή μαζί του, τούτο είναι πολύ χειρότερο. Για τούτο, κάνετε συντροφιά με αδελφούς, των οποίων η συνομιλία είναι εξυψωτική, των οποίων η δράσις στην υπηρεσία είναι παραδειγματική και οι οποίοι έχουν λαμπρή άποψι του Νέου Κόσμου. Θυμηθήτε ότι η ψευδής φιλία είναι σαν τον κισσό που φθείρει και καταστρέφει τον τοίχο που εναγκαλίζεται, αλλά η αληθινή φιλία είναι αμοιβαίως ενισχυτική και εποικοδομητική, δίνοντας νέα ζωή και σθένος στους μετόχους της.

10. Πρέπει η προσευχή να χρησιμοποιήται στον αγώνα εναντίον του υλισμού; Πώς;

¹⁰ Έπειτα από αυτή την προσεκτική αυτοεξέτασι, αν υπάρχουν κάποια συμπτώματα υλισμού, τότε επιδοθήτε στο να τα νικήσετε με άμεση, χωρίς αναβολή ενέργεια. Ο Παύλος λέγει: «Και μάλιστα εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.» (Ρωμ. 13:11) Θα ήταν ντροπή αν κάποιοι που υπήρξαν πιστοί επί πολλά χρόνια εξασθενούσαν τώρα υποχωρώντας στον ύπουλο πειρασμό του υλισμού. Είναι καλύτερα να μην πούμε, «Αυτό δεν θα συμβή σ’ εμένα»· μάλλον, προσεύχεσθε να μη συμβή αυτό. Η προσευχή είναι υπεράνω κάθε εξάρσεως. Μας καθιστά ικανούς να επικοινωνούμε με τον Θεό μας. Πρέπει καθημερινά να ζητούμε από τον Ιεχωβά να μας βοηθήση να υπερνικήσωμε τις υλιστικές τάσεις. Καθώς είμεθα ατελείς, χρειάζεται συνεχής αγρυπνία για να φυλαχθούμε από τις επιδρομές που μπορεί να κάμη ο υλισμός· και συνδεδεμένοι με την προσευχή, πρέπει ν’ αυξάνωμε την πνευματική μας ωριμότητα, η οποία θα μας βοηθήση αληθινά να νικήσωμε την απειλή του υλισμού.

11, 12. Ποια παραδείγματα παρέχονται (α) με τους αδελφούς μας στη Ρωσία; (β) με τις αδελφές μας στην Κορέα;

¹¹ Πρέπει ν’ αγωνισθούμε σαν τους αδελφούς μας στη Ρωσία και σαν τις αδελφές μας στην Κορέα. Τι θαυμαστό παράδειγμα έχομε σ’ αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές! Το Βιβλίο του Έτους 1957 μιλεί για έναν Πολωνό αδελφό, που εδαπάνησε δεκαπέντε χρόνια στη Ρωσία και δεκατέσσερα χρόνια στα στρατόπεδα. Έπειτα από πολλούς βασανισμούς και πολλές δοκιμασίες και διωγμούς, εβγήκε έξω ζωντανός, ψάλλοντας άσματα αίνου στο όνομα του Ιεχωβά. Η αγάπη του για την αλήθεια τον εκράτησε ζωντανό. Είναι η αγάπη μας για την αλήθεια εξίσου ισχυρή; Πώς μπορούμε να φυλαχθούμε για τον ταραχώδη καιρό που είναι μπροστά μας; Ασφαλώς όχι δαπανώντας όλον τον περιπλέον καιρό μας σε ανάπαυσι μπροστά στην τηλεόρασι ούτε εργαζόμενοι περιπλέον ώρες για τις πολυτέλειες της ζωής αυτής.

¹² Έπειτα, επίσης, οι αδελφές μας στην Κορέα αποτελούν μια έμπνευσι για μας. Πολλές βρίσκουν ότι μπορούν να κάνουν έργο σκαπανέως διακοπών επί τρεις μήνες το έτος. Μια αδελφή μ’ έναν εναντιούμενο σύζυγο και τρία μικρά παιδιά απήντησε στην κλήσι. Έχοντας το ένα δεμένο στην πλάτη της, το άλλο να μεταφέρη τη σάκκα των βιβλίων και το τρίτο πιασμένο απ’ το χέρι της, έδινε μαρτυρία. Είχε τα χέρια της γεμάτα, αλλά στο τέλος του μηνός είχε κάμει τις ώρες της και διατηρήσει το ταπεινό της σπίτι. Δεν είχε σύγχρονες ανέσεις και ξυπνούσε προτού ξημερώση, κουβαλούσε νερό, έκανε τις μικροδουλειές τις σχετικές με το σπίτι της. Φτωχή σε αγαθά αυτού του κόσμου, αλλά ήταν πλούσια πνευματικώς. Διετήρησε, επίσης, τις πέντε μελέτες της και μετά το τέλος της υπηρεσίας σκαπανέως διακοπών. Έτσι συμβαίνει με τους ιεραποστόλους και άλλους ολοχρονίους υπηρέτας. Δίνουν ένα καλό παράδειγμα θέτοντας πρώτα τα πράγματα που είναι πρώτα, τα πνευματικά πιο πάνω από τα υλικά. Πραγματική ευτυχία και πολλές ευλογίες περιμένουν εκείνους που ζητούν πρώτα τη Βασιλεία μπαίνοντας στην ολοχρόνια υπηρεσία. Αν δεν μπορήτε να είσθε ένας σκαπανεύς, μπορείτε τουλάχιστον να έχετε το πνεύμα του σκαπανέως. Αυτό μπορεί να σας βοηθήση να υπερνικήσετε τις υλιστικές επιθυμίες.

13. Λόγω των ευλογιών που αποκτώνται με το να υπηρετή κανείς εκεί που η ανάγκη είναι μεγάλη, τι πρέπει ν’ αποφασίσωμε; Ποιο παράδειγμα αναφέρεται;

¹³ Παρατηρήστε τις χαρές και τις ευλογίες τού να υπηρετή κανείς εκεί που η ανάγκη είναι μεγάλη. Αυτές δεν μπορούν να τις απολαύσουν διαγγελείς της Βασιλείας που απορροφώνται σε υλιστικές επιθυμίες. Παραδείγματος χάριν, μετά από μια από τις περιφερειακές συνελεύσεις του 1957 στις Ηνωμένες Πολιτείες ένας αδελφός επήγε σ’ έναν από τους εκπροσώπους της Εταιρίας και τον ερώτησε αν θα μπορούσε να τον πληροφορήση αμέσως τότε για το πού η ανάγκη ήταν μεγάλη. Ο αδελφός αυτός είχε μια οικογένεια από πέντε άτομα, ήταν υπηρέτης εκκλησίας και είχε προσφάτως πωλήσει το σπίτι του. Ήθελε αληθινά να διευρύνη τα προνόμιά του υπηρεσίας της Βασιλείας. Ακούοντας την ομιλία για υπηρεσία εκεί που η ανάγκη είναι μεγάλη, έκρινε ότι αυτό ήταν ακριβώς εκείνο που εχρειάζετο. Στον δρόμο του προς την κατοικία του μετά τη συνέλευσι, εσταμάτησε στο γραφείο της Εταιρίας και έλαβε περισσότερες πληροφορίες για τα μέρος που θα προσδιωρίζετο σ’ αυτόν. Όταν επέστρεψε στον τόπο της κατοικίας του αγόρασε ένα φορτηγό αυτοκίνητο, εφόρτωσε επάνω τα έπιπλά του και τα πράγματα του νοικοκυριού του και, μαζί με την οικογένειά του, ετράβηξε προς Νότον. Η Εταιρία προσδιώρισε σ’ αυτόν τον αδελφό και στην οικογένειά του μια μικρή πόλι. Θα ήταν η κοσμική εργασία εκεί ένα πρόβλημα; Ο αδελφός αυτός είχε το ορθό φρόνημα όταν είπε, «Αν η πόλις αυτή μπορή να παράσχη τα μέσα της ζωής για 5.000, τότε μπορεί να το κάμη αυτό και για 5.007.» Σήμερα ο πιστός αυτός αδελφός και η οικογένειά του αποτελούν πηγή ενθαρρύνσεως για τους αδελφούς και ευλογία για τους ανθρώπους καλής θελήσεως. Υπάρχουν πολλές άλλες πείρες ακριβώς όμοιες μ’ αυτήν που τις απολαμβάνουν καθημερινά οι αδελφοί σας που θέτουν πρώτα τις πνευματικές αξίες. Οι πιστοί αυτοί αδελφοί δεν αφήνουν τον υλισμό να κάμη εισβολές. Τον πολεμούν, ανθίστανται σ’ αυτόν σε κάθε στροφή, και δεν πνίγονται στη στροβιλιζόμενη θάλασσα του υλισμού.

14. Πόσο στενά πρέπει ν’ ακολουθούμε τον οδηγό για ν’ αποφύγωμε την προδοτική υγρή άμμο του υλισμού, και πώς πρέπει ν’ απαντήσωμε στην κλήσι για πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας;

¹⁴ Μερικοί, εν τούτοις, μπορεί να έχουν αρνητική διάθεσι ως προς την πρόοδο στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Αυτό θα μπορούσε να επιτρέψη σ’ ένα άτομο να χαλαρώση την προσπάθειά του, και αυτό δεν θα ήταν καλό. Δεν μπορούμε να χαλαρώσωμε την αγρυπνία μας, διότι ο υλισμός θα κάμη εισβολές. Γι’ αυτό πρέπει κατάλληλα ν’ αποτιμήσωμε τη ζωή μας. Οι Χριστιανοί σ’ αυτόν τον κόσμο βρίσκονται σαν σε μια έρημο. Όταν ένας όμιλος ακολουθή έναν οδηγό σε μια έκτασι όπου υπάρχει υγρή, εύκολα μετακινούμενη άμμος, ο οδηγός λέγει στα άτομα αυτά να τον ακολουθούν στενά, στα ίδια του βήματα, αν είναι δυνατόν. Ο οδηγός μας μέσα από την έρημο αυτό του κόσμου είναι ο Χριστός Ιησούς. Αν ακολουθούμε στενά τα βήματά του, ποτέ δεν θα βυθισθούμε στην υγρή άμμο του υλισμού. Δεν θα αφανισθούμε από αύτη τη φαινομενικά αθώα δύναμι. Θα οδηγούμεθα κατ’ ευθείαν στον προορισμό μας, τον νέο κόσμο. Μη συμβιβάζετε, λοιπόν, την πίστι σας. Κρατήστε την ζωντανή και πάλλουσα. Επιληφθήτε κάθε ευκαιρίας για ν’ αυξήσετε σε πνευματικό ανάστημα. Χρησιμοποιείτε διαθέσιμες στιγμές για να σκέπτεσθε και συλλογίζεσθε τις αρχές το λόγου του Ιεχωβά. Αυτό δεν θα είναι εύκολο στην αρχή. Εξαναγκάστε τον εαυτό σας να το πράττη, διότι συντελεί στην πνευματική υγεία. Όταν έρχεται μια κλήσις για πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας στην εκκλησία, όπως το να βοηθήσετε έναν υπηρέτη, να κάμετε μια διδακτική ομιλία ή μια διάλεξι μιας ώρας ή ίσως συνιστάσθε για να γίνετε οδηγός μελέτης βιβλίου εκκλησίας στον δέοντα καιρό, να το δέχεσθε πρόθυμα αυτό και με χαρά ν’ ανταποκρίνεσθε στις Χριστιανικές σας ευθύνες. Μη χάνεσθε μέσα στο πλήθος μιας μεγάλης εκκλησίας, με το να είσθε ευχαριστημένος μ’ ένα ελάχιστο όριο υπηρεσίας. Να είσθε προοδευτικός και συγχρονισμένος, αξιόπιστος και ενθουσιώδης. Αλλιώς η πίστις σας θα εξασθενήση, το Χριστιανικό σας σθένος θα ελαττωθή και θα εισβάλουν εσφαλμένες σκέψεις.

15. Πού οδηγεί ο υλισμός; Αξίζει αυτό;

¹⁵ Για κείνους που νομίζουν ότι μπορούν να πάρουν μια προσωρινή περίοδο διακοπών και ν’ αποκτήσουν κάπως περισσότερα από τα αγαθά αυτού του κόσμου σε καιρό που οι κοσμικές ευκαιρίες είναι ώριμες, παρατηρήστε πού οδηγεί ο υλισμός. Αξίζει αυτό; Ο Παύλος είπε: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας παλλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και άπωλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» (1 Τιμ. 6:9, 10) Βλέπομε, λοιπόν, πάλι ότι δεν είναι τα πλούτη, ή ό,τι αυτά αντιπροσωπεύουν, εκείνο που είναι κακό, αλλά είναι το να θέση κανείς σκοπό του να έχη υλικόν πλούτο και αποκτήματα. Με μια τέτοια απόφασι ένας Χριστιανός θέτει περισσότερη αξία στα υλικά παρά στα πνευματικά, και εκεί ακριβώς έγκειται ο κίνδυνος. Τότε η μελέτη, η σκέψις και η υπηρεσία του αγρού ανταλλάσσονται με περισσότερον χρόνο και υπερωρίες κοσμικής εργασίας. Τόσον ο σύζυγος, όσο και η σύζυγος, ενασχολούνται σε κοσμική εργασία, και γιατί; Ένας συγγραφεύς λέγει: «Τα κοσμικά πλούτη είναι σαν καρύδια· πολλά ρούχα σχίζονται για να τα συνάξη κανείς, πολλά δόντια σπάζουν για να τ’ ανοίξη κανείς και ποτέ μια κοιλιά δεν γεμίζει τρώγοντάς τα.» Το σοβαρώτερο απ’ όλα είναι ότι, ένας που επιδιώκει επί αρκετό διάστημα αυτή την πορεία, γρήγορα θα βρεθή στα περίχωρα και τελικά έξω από την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Έξω δεν υπάρχει ευχαρίστησις, αλλά μόνο δυστυχία, γογγυσμός και απελπισία.

16. Πώς δείχνει ο Παύλος ότι αποτελεί σοφία το να επιδιώκη κανείς την ευσέβεια;

¹⁶ Γνωρίζοντας ότι ο υλισμός θα χαθή μαζί μ’ αυτόν τον κόσμο στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, κερδίστε τη νίκη με έντονη αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό και την οργάνωσί του. Στην 1 Τιμόθεον 6:6-8 ο Παύλος λέγει: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Προσέξτε το επιχείρημα του Παύλου εδώ: πολλά θα κερδηθούν όταν ένας Χριστιανός επιδιώκη την ευσέβεια. Αυτή η ευσέβεια σχετίζεται με τον φόβον του Ιεχωβά. Αν, λοιπόν, φοβούμεθα να δυσαρεστήσωμε τον Ιεχωβά, δεν θα επιτρέψωμε στις ιδιοτελείς υλιστικές επιθυμίες να διαστρέφουν τις σκέψεις μας. Όχι, θα είμεθα ευχαριστημένοι με μόνο τα αναγκαία υλικά πράγματα, τα οποία, όπως λέγει ο Παύλος, είναι διατροφές και σκεπάσματα.

17. Ποια συμβουλή του Ιακώβου θα μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε τον πνιγμό στα βαθιά νερά του υλισμού;

¹⁷ Κανείς ας μην εξαπατηθή ώστε να νομίζη ότι εδώ εννοούνται περισσότερα από όσα αναφέρονται. Το να προσπαθήσωμε να κάμωμε τα λόγια αυτά να περιλαμβάνουν τα τελευταίου τύπου και άριστα υλικά πράγματα και τέρψεις, σημαίνει διαστροφή των Γραφών για να ταιριάζουν με τις εσφαλμένες επιθυμίες μας. Ο Ιεχωβά δεν είναι εκείνος που προκαλεί αυτές τις κακές επιθυμίες. Καθώς λέγει ο μαθητής Ιάκωβος: «Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη, Ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.» (Ιάκ. 1:13-15) Ένας αληθινός Χριστιανός, λοιπόν, δεν θα ριψοκινδυνεύση στα βαθιά νερά του υλισμού και δεν θα αψηφήση τον θάνατο με πνιγμό που επακολουθεί. Θέλει να ζήση, και έτσι ελέγχει κατάλληλα τις επιθυμίες του.

18. Τι θα κάμη σήμερα ένας Χριστιανός για να παραμείνη κοντά στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του και να μην υποκύψη στις επιθυμίες της σαρκός;

¹⁸ Ένας Χριστιανός θα επιδιώξη την ευσέβεια και όχι τον υλισμό. Μόνο με το να είμεθα ενήμεροι της σατανικής αυτής φιλοσοφίας μπορούμε να την πολεμήσωμε επιτυχώς. Ο Χριστιανός πρέπει να έχη πεισθή ότι είναι καλύτερα να βρίσκεται στην οργάνωσι του Ιεχωβά παρά οπουδήποτε αλλού. Πρέπει να θέλη να μην κάμη τίποτε που θα έθετε σε κίνδυνο την ευκαιρία του για ζωή στον νέο κόσμο. Τότε θα έχη όλα όσα χρειάζεται. Τώρα δεν χρειάζεται τα πιο ωραία πράγματα για να υπηρετήση τον Ιεχωβά. Αλλά χρειάζεται την οργάνωσι του Ιεχωβά, και πρέπει να παραμένη κοντά της. Ο Ιεχωβά μέσω της οργανώσεως έχει εγείρει ένα ισχυρό προπύργιο εναντίον ενός από τα πιο έξυπνα τεχνάσματα του Σατανά, του υλισμού. Επωφεληθήτε όλων των προμηθειών που έκαμε ο Ιεχωβά για την καταπολέμησι αυτής της απειλής που είναι γνωστή ως υλισμός. Κρατήστε τη διάνοιά σας και την καρδιά σας στον νέο κόσμο με όλες τις μεγαλειώδεις προσδοκίες του. Μείνατε παράπλευρα στη διαρκώς επεκτεινόμενη κοινωνία του Νέου Κόσμου, και έχετε πλήρη συμμετοχή στη διακονία σήμερα. Αυτό θα σας καταστήση πνευματικώς ισχυρούς, τελείως ικανούς ν’ αντισταθήτε επιτυχώς στις ύπουλες διεισδύσεις του υλισμού. Στοχαστικά, ένας αληθινός Χριστιανός που αγαπά τον Ιεχωβά θα εκτιμήση τη θέσι του. Η αυτοεξέτασις είναι πολύ αναγκαία. Κατόπιν, επίσης, ο Χριστιανός κατανοεί ότι το να συμβαδίζη με την κοινωνία του Νέου Κόσμου και ν’ αυξάνη σε πνευματικό ανάστημα είναι ζωτικό για την καταπολέμησι του υλισμού.

19. Είναι ασφαλές να ριψοκινδυνεύωμε πέρα από τα όρια της κοινωνίας Νέου Κόσμου; Γιατί δεν είναι;

¹⁹ Σ’ αυτό το ζήτημα ζωής και θανάτου, ο Χριστιανός θα λάβη συμβουλή από την οργάνωσι και θα την εφαρμόση για το αιώνιο καλό του. Θα θυμάται ότι η ευσέβεια πρέπει να επιδιώκεται και όχι ο υλισμός. Επί πλέον, γνωρίζει ότι δεν είναι ασφαλές να ριψοκινδυνεύη πέρα από τα όρια της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Όχι, ούτε ακόμη και αν αισθάνεται ότι μπορεί να είναι αρκετά ισχυρός για ν’ αντισταθή στα δελεαστικά θέλγητρα του υλισμού εκεί έξω. Ποτέ μη λησμονείτε ούτε για μια στιγμή ότι άλλοι έχουν υποκύψει. Ο υλισμός είναι θανατηφόρος, όπως το ρεύμα το κάτω από την επιφάνεια. Μπορεί να σας παρασύρη και να σβήση τη ζωή σας. Αναγνωρίζετε τους πάντοτε παρόντας κινδύνους του. Δεν κάνει διακρίσεις σε πρόσωπα. Για τούτο, μαζί με τους πιστούς αδελφούς σας σε όλο τον κόσμο, πολεμήστε τον υλισμό για τη ζωή σας.

Σημεία και Τεράστια στον Καιρό του Τέλους

Αυτή είναι η βασική ομιλία της Διεθνούς Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα», που εξεφωνήθη από τον πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας σ’ ένα ακροατήριο από 151.003 άτομα που είχαν υπερπληρώσει το Στάδιο Γιάγκη και το Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης το θερινό εκείνο απόγευμα της Δευτέρας, 28ης Ιουλίου 1958.

«Ιδού, εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, διά σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του κατοικούντος εν τω όρει Σιών.»—Ησ. 8:18, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Γιατί η Διεθνής Συνέλευσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» στο 1958 ήταν ένα «σημείον και τεράστιον»; (β) Τίνος σημείον ήταν η διεθνής διάσκεψις του Αγίου Φραγκίσκου στο 1945, αλλά γιατί συνήλθε στη Νέα Υόρκη η σύναξις του 1958;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ όταν πάνω από 145.000 άτομα από όλα τα μέρη της υδρογείου συνέρχωνται καθημερινά επί οκτώ ημέρες και υπερπληρώνουν δύο γιγάντεια στάδια της Νέας Υόρκης, όχι μακριά από την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Εθνών, φθάνοντας στον κολοφώνα ενός δημοσίου ακροατηρίου 253.922 ατόμων την τελευταία ημέρα; Τίνος αυτό αποτελεί σημείο σ’ αυτή την ημέρα της παγκοσμίου εντάσεως; Ότι αυτό είναι ένα «τεράστιον» είναι βέβαιο, διότι εδώ, ανάμεσα σ’ έναν κόσμο τεταμένο από διεθνείς δυσκολίες, αντιπρόσωποι από 123 έθνη, επικράτειες και νήσους, συνέρχονται μ’ έναν ειρηνικό σκοπό και αναμιγνύονται ως μέλη μιας ανθρωπίνης οικογενείας παρά τις διαφορές φυλής, χρώματος, γλώσσης, εθνικής υπηκοότητος και ιθαγενούς πολιτισμού.

² Πριν από δεκατρία χρόνια, στην αντίθετη πλευρά της ηπείρου, στον Άγιο Φραγκίσκο της Καλιφορνίας, είχαν συναθροισθή σε συζήτησι και δράσι 10.000 άνδρες και γυναίκες που αντιπροσώπευαν πενήντα πολιτικά κράτη, από τα οποία δεκατρία ήσαν Ευρωπαϊκά, δεκαπέντε ήσαν Ασιατικά, του Ειρηνικού και Αφρικανικά και είκοσι δύο ήσαν Αμερικανικά. Η διάσκεψις εκείνη του Αγίου Φραγκίσκου ήταν «σημείον» ενός προβαλλομένου διεθνούς σχεδίου και ήταν ένα «τεράστιον» που προοιωνίζετο την ίδρυσι της οργανώσεως που είναι γνωστή ως τα Ηνωμένα Έθνη· διότι η διάσκεψις ετελείωσε το έργο της στις 26 Ιουνίου 1945, με την υπογραφή του Καταστατικού των Ηνωμένων Εθνών από αντιπροσώπους πενήντα εθνών. Αλλά στον Ιούλιο και Αύγουστο του 1958, αυτή η πολύ μεγαλειωδέστερη σύναξις αντιπροσώπων από πολύ περισσότερα έθνη χρησιμεύει ως σημείον και τεράστιον μεγαλυτέρας σπουδαιότητος για όλο το ανθρώπινο γένος. Η σύναξις αυτή συνέρχεται για να εξετάση και υπηρετήση, όχι το θέλημα του ανθρωπίνου γένους, αλλά το θέλημα του Υπερτάτου ολοκλήρου του σύμπαντος. Η σύναξις ονομάζεται Διεθνής Συνέλευσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα».

 3. Σοβαρά, τίνος τα μάτια ήσαν επάνω στη συνέλευσι εκείνη, και γιατί;

³ Λόγω της δημοσιότητος που εδόθη σ’ αυτήν, τα βλέμματα όλης της γης είναι επάνω σ’ αυτή τη συνέλευσι, διότι άνθρωποι από όλα τα μέρη της γης βρίσκονται εδώ. Πολύ σοβαρώτερο ακόμη πρέπει να θεωρηθή το γεγονός ότι οι οφθαλμοί του Υψίστου Θεού των ουρανών είναι επάνω στη διεθνή αυτή συνέλευσι. Η συνέλευσις αυτή συγκαλείται όταν αληθεύη το εξής εδάφιο της Γραφής: «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.» «Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων. Ο Ιεχωβά εξετάζει τον δίκαιον καθώς και τον ασεβή.» (Παροιμ. 15:3· Ψαλμ. 11:4, 5, ΜΝΚ) Γι’ αυτόν τα έθνη, περιλαμβανομένων και των Ηνωμένων Εθνών, είναι ως «ρανίς από κάδου».—Ησ. 40:15.

 4. Γιατί δεν ήταν κάτι που έπρεπε να φοβούμεθα εκείνο που είχαν να πουν για τη συνέλευσι αυτή οποιοιδήποτε δημοσιογράφοι, κριτικοί ή ιστορικοί, και γιατί κανένα έθνος ή λαός δεν θα έκανε καλά ν’ αγνοήση αυτή τη συνέλευσι;

⁴ Το τι μπορεί ακόμη να πουν γι’ αυτή τη Διεθνή Συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα» οι πολιτικοί σχολιασταί ή οι δημοσιογράφοι και εκδόται εφημερίδων ή οι θρησκευτικοί κριτικοί του «Χριστιανικού κόσμου» ή οι κοσμικοί ιστορικοί δεν μας ενδιαφέρει ωσάν να είναι κάτι που πρέπει να το φοβούμεθα. Η σύναξις αυτή πρέπει να σταθή καταδικασμένη ή επιδοκιμασμένη, όχι ενώπιον του ανθρωπίνου γένους γενικά, ούτε ενώπιον των πολλών εθνών που αντιπροσωπεύονται εδώ, ούτε ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, των οποίων η πρωτεύουσα είναι εδώ πλησίον, αλλ’ ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, του Υπερτάτου Κριτού. Γιατί; Διότι εμείς οι 151.003 συνήλθαμε εδώ, με το θείον θέλημα ως θέμα μας. Αν συγκεντρωθούμε στο να προαγάγωμε το θείον θέλημα σε όλη την πράσινη γη του Θεού, η συνέλευσις αυτή θα χρησιμεύση ως «σημείον και τεράστιον» απ’ αυτόν, κάτι που κανένα έθνος ή λαός επάνω στη γη δεν θα κάμη καλά ν’ αγνοήση.

 5. Γιατί η ημέρα αυτή είναι η πιο αξιοσημείωτη ημέρα σημείων και τεραστίων σε όλη την ιστορία του ανθρώπου;

⁵ Αυτή είναι η πιο αξιοσημείωτη ημέρα σημείων και τεραστίων σε όλη την ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Εννοούμε ορατά σημεία και τεράστια από τον αόρατο Θεό των ουρανών, για να τα παρατηρήσουν όλοι οι άνθρωποι. Τα σημεία του και τα τεράστιά του, εννοείται, προοιωνίζονται ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός ειρηνικού, ευτυχισμένου και ζωοπαρόχου νέου κόσμου. Αυτή είναι η πιο μεγαλειώδης είδησις, αν και σημαίνει ότι ζούμε στο τέλος αυτού του γεμάτου από στενοχωρία, βασανιζομένου από προβλήματα, παράφρονος, αστόργου παλαιού κόσμου. Θέλομε τον νέον. Επιθυμούμε πολύ να εγκαταλείψωμε τον παλαιόν.

 6. Πώς οι σημερινοί άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί από ό,τι ήσαν οι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής στη διάρκεια της παρουσίας του Ιησού στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες;

⁶ Οι άνθρωποι του «Χριστιανισμού» και του «Ιουδαϊσμού» έχουν δικές των ιδέες όσον αφορά τα σημεία και τα τεράστια που θα ώφειλε να προμηθεύση ο Θεός αν αυτοί πρόκειται να πιστέψουν. Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι διαφορετικοί από ό,τι ήσαν οι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής πριν από δεκαεννέα αιώνες. Ένας άνθρωπος, που παρείχε αποδείξεις ότι ήταν ο μονογενής Υιός του Θεού, ήταν εκεί. Το όνομά του ήταν Ιησούς Χριστός, από την οικογενειακή γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ της Ιερουσαλήμ. Τα δύο Ιουδαϊκά θρησκευτικά δόγματα, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, αμφέβαλλαν για το ποιος πραγματικά ήταν. Ήθελαν υπερφυσική απόδειξι διαφορετική από τα καταπληκτικά θαύματα που έκανε αυτός. Κάποτε έθρεψε τέσσερες χιλιάδες ανθρώπους, εκτός γυναικών και παιδιών, με επτά μόνον άρτους και λίγα μικρά ψάρια. Κατόπιν, η έκθεσις αυτόπτου μάρτυρος μάς λέγει ότι «προσελθόντες οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, πειράζοντες αυτόν, εζήτησαν να δείξη εις αυτούς σημείον εκ του ουρανού». Τους είπε ποιο θα ήταν το ένα σημείο που θα τους εδίδετο. Σε μια άλλη περίπτωσι είπε στα πλήθη των ανθρώπων: «Η γενεά αύτη είναι πονηρά· σημείον ζητεί και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου. Διότι καθώς ο Ιωνάς έγεινε σημείον εις τους Νινευίτας, ούτω θέλει είσθαι και ο Υιός του ανθρώπου εις την γενεάν ταύτην. . . . Οι άνδρες της Νινευί θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλουσι κατακρίνει αυτήν· διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά· και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ.» Αυτό το «πλειότερον του Ιωνά» ήταν ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος.—Ματθ. 16:1· Λουκ. 11:29-32.

 7. Πώς ο Ιησούς ήταν σημείο μεγαλύτερο από ό,τι ήταν ο Ιωνάς, και πώς ο Ιησούς αποτελούσε εκπλήρωσι ενός άλλου σημείου στις ημέρες του Βασιλέως Άχαζ;

⁷ Λόγω των πειρών του και του κηρύγματός του ο Ιωνάς έγινε «σημείον» στην πρωτεύουσα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας. Στους Ιουδαίους της γενεάς του ο Ιησούς Χριστός έγινε ακόμη μεγαλύτερο «σημείον». Όχι μόνο αποτελούσε εκπλήρωσι του Ιωνά όταν ο Ιησούς ήταν στην κοιλία της γης, νεκρός στη διάρκεια τμημάτων τριών ημερών, και έπειτα ανεστήθη, αλλ’ αποτελούσε επίσης εκπλήρωσι ενός άλλου σημείου—ανθρώπου των αρχαίων χρόνων, του προφήτου Ησαΐα, ο οποίος έζησε μερικά χρόνια αργότερα από τον Ιωνά. Στη διάρκεια της βασιλείας του Άχαζ, βασιλέως της Ιερουσαλήμ, ο Ησαΐας επέστησε την προσοχή του λαού, στον εαυτό του ως σημείον από τον Ιεχωβά Θεό. Τότε ήταν σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξις του βασιλείου του Ιούδα, πάνω στο οποίο εβασίλευε ο Άχαζ. Στην κρίσιμη ώρα ο Ησαΐας ανήγγειλε ότι ήταν «σημείον» καταπληκτικής σημασίας. Το όνομα του Ησαΐα σημαίνει «Σωτηρία του Ιεχωβά». Αυτός είπε: «Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του κατοικούντος εν τω όρει Σιών.»—Ησ. 8:18, ΜΝΚ.

 8. Πώς εχρησιμοποίησε ο Ιεχωβά τον Ησαΐα ως σημείον και τεράστιον επί τρία έτη εναντίον της Αιγύπτου, και για ποιο πράγμα προειδοποιήθησαν έτσι οι Ισραηλίται;

⁸ Στον καιρό του Ησαΐα η Αίγυπτος και η Μέση Ανατολή ευρίσκοντο στο προσκήνιο των γεγονότων όπως και σήμερα. Ο Ιεχωβά ήθελε να είναι ο Ησαΐας σημείον εναντίον της Αιγύπτου, στην οποίαν οι Ισραηλίται είχαν τάσι να προσφεύγουν για στρατιωτική βοήθεια. Από τον βορρά ο Ασσύριος βασιλεύς Σαργών έστειλε τον στρατηγό Ταρτάν εναντίον των Φιλισταίων, ο δε Ταρτάν εκυρίευσε την πόλι των Άζωτον. «Κατά τον αυτόν καιρόν ελάλησεν ο Ιεχωβά προς Ησαΐαν τον υιόν του Αμώς, λέγων, Ύπαγε και λύσον τον σάκκον από της οσφύος σου, και έκβαλε τα σανδάλιά σου από των ποδών σου. Και έκαμεν ούτω, περιπατών γυμνός και ανυπόδητος.» Επί τρία έτη ο Ησαΐας το έκανε αυτό. Κατόπιν ο Ιεχωβά Θεός εξήγησε αυτή την ασυνήθη διαγωγή από μέρους του Ησαΐα. Είπε ότι ο Ησαΐας ήταν σημείον και τεράστιον στους Ισραηλίτας με τα εξής λόγια: «Καθώς ο δούλος μου Ησαΐας περιεπάτει γυμνός και ανυπόδητος τρία έτη, δια σημείον και τεράστιον κατά της Αιγύπτου και κατά της Αιθιοπίας, ούτως ο βασιλεύς της Ασσυρίας θέλει απαγάγει τους Αιγυπτίους δεσμίους, και τους Αιθίοπας αιχμαλώτους, νέους και γέροντας, γυμνούς και ανυποδήτους, με γυμνά μάλιστα τα οπίσθια αυτών, προς καταισχύνην της Αιγύπτου. Και [οι Ισραηλίται] θέλουσι τρομάξει και εντραπή δια την Αιθιοπίαν, το θάρρος αυτών· και δια την Αίγυπτον, το καύχημα αυτών. Και οι κάτοικοι του τόπου τούτου θέλουσι λέγει εν εκείνη τη ημέρα, Ιδού, τοιούτον είναι το καταφύγιον ημών, εις το οποίον καταφεύγομεν προς βοήθειαν, δια να ελευθερωθώμεν από του βασιλέως της Ασσυρίας· και πώς ημείς θέλομεν σωθή;» (Ησ. 20:1-6) Εκείνοι από τον καθ’ ομολογίαν λαόν του Θεού που επρόσεξαν το σημείον και το τεράστιον που ο Ιεχωβά έδωσε με τον Ησαΐα για να τους προειδοποιήση για την ήττα της Αιγύπτου και της Αιθιοπίας, άλλαξαν γνώμη όσον αφορά το να καταφεύγουν στην Αίγυπτο αντί να καταφεύγουν στον Ιεχωβά για βοήθεια και σωτηρία.

Ο ΗΣΑΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΙΟΙ ΤΟΥ

 9. Τίνος σημεία ήσαν ο Ησαΐας και τα τέκνα του στον αρχαίον Ισραήλ, και τίνος οιωνός ήταν το όνομα του πρώτου γυιού του στον Ισραήλ;

⁹ Τα τέκνα του Ησαΐα, καθώς και αυτός ο ίδιος, ήσαν σημεία και τεράστια στον αρχαίον Ισραήλ. Ποια ήσαν αυτά τα τέκνα του Ησαΐα; Για δύο μπορούμε να είμεθα βέβαιοι. Το πρώτο ωνομάζετο Σεάρ-ιασούβ. Το όνομα αυτό καθ’ εαυτό ήταν προφητικό. Εσήμαινε «Ένα απλό υπόλοιπο θα επιστρέψη». Ο γυιός αυτός ήταν ένα σημείον και το όνομά του ήταν ένα τεράστιον ή τεκμήριον ή οιωνός· όσο βέβαιο ήταν ότι ο γυιός αυτός εγεννήθη στον Ησαΐα και ωνομάσθη Σεάρ-ιασούβ, εξίσου βέβαιο ήταν ότι το γεγονός που το όνομά του προέλεγε, θα συμβή.

10. Με ποιους λόγους ο Ησαΐας επέστησε την προσοχή σ’ αυτό το γεγονός προφητικώς;

¹⁰ Ο Ησαΐας επέστησε την προσοχή του λαού σ’ αυτό το γεγονός προφητικώς. Είπε: «Και εν εκείνη τη ημέρα, το υπόλοιπον του Ισραήλ, και οι διασεσωσμένοι του οίκου Ιακώβ, δεν θέλουσι πλέον επιστηρίζεσθαι επί τον πατάξαντα αυτούς [Ασσύριον βασιλέα], αλλά θέλουσιν επιστηρίζεσθαι επί τον Ιεχωβά, τον Άγιον του Ισραήλ, κατά αλήθειαν. Το υπόλοιπον θέλει επιστρέψει, το υπόλοιπον του Ιακώβ, προς τον ισχυρόν Θεόν. Διότι αν και ο λαός σου, Ισραήλ, ήναι ως η άμμος της θαλάσσης, υπόλοιπον εξ αυτών θέλει επιστρέψει· η αποφασισθείσα κατανάλωσις θέλει συντελεσθή εν δικαιοσύνη. Διότι Ιεχωβά ο Θεός των δυνάμεων θέλει κάμει κατανάλωσιν, βεβαίως προσδιωρισμένην, εν μέσω πάσης της γης.»—Ησ. 10:20-23, ΜΝΚ.

11. Τι, επομένως, εσήμαινε το όνομα Σεάρ-ιασούβ, και έτσι ποια πείρα επήλθε στους Ισραηλίτας του βασιλείου του Ιούδα;

¹¹ Συνεπώς, το όνομα του Σεάρ-ιασούβ εσήμαινε ότι το βασίλειο του Ιούδα θα ανετρέπετο· η πρωτεύουσά του Ιερουσαλήμ και ο ναός της θα κατεστρέφοντο· οι επιζώντες Ιουδαίοι θα εφέροντο στη Βαβυλώνα ως αιχμάλωτοι, και έπειτα από μια μακρά περίοδο χρόνου ένα απλό υπόλοιπο θα επέστρεφε στην πατρίδα των και θα ανοικοδομούσε την πρωτεύουσά των και τον ναό της στον Ιεχωβά. Τόσο σοβαρή επρόκειτο να γίνη η κατάστασις για την επιβίωσι του έθνους Ισραήλ, ώστε ο Ησαΐας επροφήτευσε: «Αν ο Ιεχωβά των δυνάμεων δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς μικρόν υπόλοιπον, ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει, με τα Γόμορρα ηθέλομεν εξομοιωθή.» (Ησ. 1:9, ΜΝΚ) Τα Σόδομα και τα Γόμορρα κατεκαύθησαν από βροχή θείου και πυρός από τους ουρανούς. Το βασίλειο του Ιούδα, επειδή έγινε ακάθαρτο σαν τα αρχαία Σόδομα και Γόμορρα, θα υφίστατο ομοίως καταστροφή, σχεδόν πλήρη, αν ο Ιεχωβά Θεός δεν διεφύλαττε ένα υπόλοιπο πιστών Ιουδαίων, αφήνοντάς το, στον δέοντα καιρό, να επιστρέψη στην πατρίδα του για να ανοικοδομήση την Ιερουσαλήμ και τον ναό του Ιεχωβά. Η πείρα αυτή πραγματικά επήλθε στους Ισραηλίτας του βασιλείου του Ιούδα εξίσου αληθινά όσο και το γεγονός ότι ο πρεσβύτερος γυιός του Ησαΐα εγεννήθη και ωνομάσθη Σεάρ-ιασούβ.

12. Ποιος ήταν ο γυιός του Ησαΐα που ωνομάσθη πριν από τη σύλληψί του, και πώς εξεπληρώθη η σημασία του ονόματός του, για να τον αποδείξη σημείον και τεράστιον;

¹² Ένας άλλος γυιός του Ησαΐα ωνομάσθη και πριν ακόμη από τη σύλληψί του, και το όνομα επεβεβαιώθη από αξιοπίστους μάρτυρας. Ο Ησαΐας μάς λέγει: «Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Λάβε εις σεαυτόν τόμον μέγαν, και γράψον εν αυτώ δια γραφίδος ανθρώπου περί του Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ. Και παρέλαβον εις εμαυτόν πιστούς μάρτυρας, Ουρίαν τον ιερέα, και Ζαχαρίαν τον υιόν του Ιεβερεχίου. Και προσήλθον προς την προφήτισσαν, ήτις συνέλαβε, και εγέννησεν υιόν. Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Κάλεσον το όνομα αυτού, Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ· διότι πριν μάθη το παιδίον να προφέρη, Πάτερ μου, και μήτερ μου, τα πλούτη της Δαμασκού και τα λάφυρα της Σαμαρείας θέλουσι διαρπαχθή, έμπροσθεν του βασιλέως της Ασσυρίας.» (Ησ. 8:1-4, ΜΝΚ) Η ιστορία αναγράφει ότι η Σαμάρεια, η πρωτεύουσα του βορείου βασιλείου του Ισραήλ, έγινε λάφυρο του Βασιλέως Σαλμανάσαρ και κατεστράφη απ’ αυτόν το 740 π.Χ., οι δε επιζώντες Ισραηλίται φέρθηκαν σε εξορία στη γη της Ασσυρίας και στις πόλεις των Μήδων. (2 Βασ. 17:1-6) Η σημασία του ονόματος του γυιού του Ησαΐα Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ εξεπληρώθη κατά γράμμα. Το παιδί αυτό είχε έτσι χρησιμεύσει ως ένα αληθινό σημείο και τεράστιον.

13, 14. (α) Ποιον άλλο γυιό είχε πιθανώς ο Ησαΐας, και υπό ποιες περιστάσεις προελέχθη το όνομά του; (β) Για ποιο πλημμύρισμα της γης του προειδοποιήθη ο προειπωμένος αυτός;

¹³ Υπήρχε πιθανώς και ένας άλλος γυιός του Ησαΐα, αυτός δε επρόκειτο να ονομασθή Εμμανουήλ. Εκείνο τον καιρό ο βασιλεύς του βορείου Ισραήλ και ο βασιλεύς της Συρίας είχαν ενωθή σε συνωμοσία εναντίον του βασιλείου του Ιούδα, για να εκθρονίσουν τον Βασιλέα Άχαζ, τον απόγονον του Βασιλέως Δαβίδ, και να θέσουν στον «θρόνον του Ιεχωβά» κάποιον γυιόν τού Ταβεήλ, πιθανώς Σύριον. Η πολιτική αυτή συνωμοσία τρόμαξε τον Βασιλέα Άχαζ. Μολονότι ο Βασιλεύς Άχαζ ήταν ασεβής, ο Ιεχωβά Θεός δεν επρόκειτο ν’ αφήση τη συνωμοσία να επιτύχη. Για να βεβαιώση τον Βασιλέα Άχαζ περί τούτου, είπε στον Ησαΐα: «Έξελθε τώρα εις συνάντησιν του Άχαζ, συ και Σεάρ-ιασούβ ο υιός σου, . . . Ούτω λέγει ο Κύριος Ιεχωβά· Τούτο δεν θέλει σταθή, ουδέ θέλει γείνει. Διότι η κεφαλή της Συρίας είναι η Δαμασκός, και η κεφαλή της Δαμασκού ο [Βασιλεύς] Ρεσίν· και εις εξήκοντα πέντε έτη ο Εφραΐμ [το κύριο μέλος του βασιλείου του Ισραήλ] θέλει συντριφθή, ώστε να μη ήναι λαός. . . . Εάν δεν πιστεύητε, δεν θέλετε βεβαίως στερεωθή.»

¹⁴ Τότε ο Ιεχωβά είπε στον βασιλέα του Ιούδα Άχαζ: «Ζήτησον σημείον παρά Ιεχωβά του Θεού σου· ζήτησον αυτό ή εις το βάθος, ή εις το ύψος άνω.» Ο άπιστος Άχαζ αρνήθηκε να ‘πειράση τον Ιεχωβά’. Τότε ο Ησαΐας είπε: «Δια τούτο ο Ιεχωβά αυτός θέλει σας δώσει σημείον· Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ.» (Ησ. 7:1-14, ΜΝΚ) Αργότερα, περιγράφοντας πώς τα Ασσυριακά στρατεύματα θα κατέκλυζαν τη Συρία και τον Ισραήλ και ακόμη θα επλημμύριζαν μέσα στη γη Ιούδα και θα απειλούσαν την Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά λέγει στον Ησαΐα: «Ιδού, ο Ιεχωβά αναβιβάζει επ’ αυτούς τα ύδατα του ποταμού, τα δυνατά και τα πολλά, τον βασιλέα της Ασσυρίας, και πάσαν την δόξαν αυτού· και θέλει υπερβή πάντα τα αυλάκια αυτού, και πλημμυρήσει πάσας τας όχθας αυτού· και θέλει περάσει δια του Ιούδα, θέλει πλημμυρήσει και υπεραναβή, θέλει φθάσει μέχρι λαιμού και το εξάπλωμα των [στρατιωτικών] πτερύγων αυτού θέλει γεμίσει το πλάτος της γης σου, Εμμανουήλ.» (Ησ. 8:5-8, ΜΝΚ) Πώς εξεπληρώθη το όνομα Εμμανουήλ;

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

15, 16. (α) Πότε και πώς εξεπληρώθη το όνομα Εμμανουήλ; (β) Πώς αυτός απέδειξε σ’ εμάς τη σημασία του προειπωμένου ονόματός του;

¹⁵ Για μια ιστορική απάντησι πρέπει να κινηθούμε προς τα εμπρός πάνω από επτακόσια χρόνια, στη γέννησι εκείνου, του οποίου ο Ησαΐας ήταν προφητικός τύπος. Ο Ιωσήφ ο ξυλουργός από την πόλι της Γαλιλαίας Ναζαρέτ, εδίσταζε να λάβη την μνηστή του Μαρία ως σύζυγο, διότι με κάποιον ανεξήγητο τρόπο βρέθηκε «εν γαστρί έχουσα». Σ’ ένα όνειρο ενεφανίσθη ο άγγελος του Ιεχωβά στον Ιωσήφ που ευρίσκετο σε αμηχανία και είπε: «Ιωσήφ υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ πνεύματος αγίου· θέλει δε γεννήσει υιόν, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών. Τούτο δε όλον έγεινε δια να πληρωθή το ρηθέν υπό του Ιεχωβά δια του προφήτου, λέγοντος, “Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει, και θέλει γεννήσει υιόν, και θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ,” το οποίον μεθερμηνευόμεον είναι, Μεθ’ ημών ο Θεός.» Όταν αφυπνίσθη, ο Ιωσήφ προέβη στο να κάμη όπως του ελέχθη.

¹⁶ Στον δέοντα καιρό η Μαρία εγέννησε υιόν και το όνομά του εκλήθη Ιησούς. Σε ηλικία τριάντα ετών ο Ιησούς άρχισε να κηρύττη τη βασιλεία του Θεού. Για την πιστότητά του στη βασιλεία του Θεού εθανατώθη. Την τρίτη ημέρα ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε εκ νεκρών. Μετά σαράντα ημέρες ο Υιός του Θεού ανελήφθη στους ουρανούς και εκάθησε στα δεξιά του Θεού. Από εκεί, με τη χρήσι της ανθρωπίνης του θυσίας και με τη χρήσι της μεγάλης του εξουσίας στον ουρανό και στη γη, προέβη στο να σώση τον λαό του, τους ακολούθους του πάνω στη γη, από τις αμαρτίες των, για να μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Έτσι απέδειξε, ακόμη και έως τώρα, ότι «μεθ’ ημών ο Θεός», και έτσι το όνομα Εμμανουήλ, κατάλληλα ανήκει σ’ αυτόν.—Ματθ. 1:18-25, ΜΝΚ.

17. Ποιους δίνει ο Ιεχωβά στον Εμμανουήλ, και με ποια στενή σχέσι;

¹⁷ Λόγω της πίστεώς των σ’ αυτόν τον Εμμανουήλ, ακόμη και ως το σημείο του ν’ αφιερωθούν στον Ιεχωβά Θεό και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του πιστού του Υιού Εμμανουήλ, ο Ιεχωβά απεκύησε 144.000 τέτοιους πιστούς ακολούθους και τους κατέστησε υιούς του Θεού, τέκνα Του. Καθιστά αυτούς τους αποκυημένους από το πνεύμα υιούς συγκληρονόμους του Εμμανουήλ, Ιησού Χριστού, στην υποσχεμένη βασιλεία των ουρανών. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνονται οι πνευματικοί αδελφοί του Εμμανουήλ, του βασιλικού γιού του Θεού. Επειδή ο Ιησούς έγινε το μέσον της αιωνίου σωτηρίας των, ο Ιεχωβά Θεός δίνει αυτά τα τέκνα Του στον Ιησούν ως τάξιν νύμφης και ως «μικρόν ποίμνιον» προβάτων, στα οποία ο ουράνιος Πατήρ των ηυδόκησε να δώση την ουράνια βασιλεία. (Λουκ. 12:32· Ρωμ. 8:14-17) Σήμερα, έπειτα από τους δεκαεννέα αυτούς αιώνες, απλώς ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς παραμένει στη γη.

18, 19. Τι σχέσι έχουν τα ονόματα Ησαΐας και Ιησούς, και πώς οι ακόλουθοι του Ιησού εξυπηρετούν ωρισμένη λειτουργία με τον Ιησούν, όπως αποδεικνύεται από το Εβραίους 2:10-13;

¹⁸ Εδώ ας θυμηθούμε ότι ο Ιησούς ήταν σημείον, όπως και ο Ησαΐας ήταν σημείον. (Λουκ. 11:30) Τα ονόματα Ιησούς και Ησαΐας σημαίνουν το ίδιο, εξαιρέσει του ότι στο όνομα του Ιησού, το όνομα του Θεού Ιεχωβά τίθεται στην αρχή, ενώ στο όνομα του Ησαΐα τίθεται στο τέλος, και επομένως Ιησούς σημαίνει «Ο Ιεχωβά είναι σωτηρία», Ησαΐας δε σημαίνει «Έσωσε ο Ιεχωβά». Όπως ο Σωτήρ και Αρχηγός των, οι 144.000 ακόλουθοι του Ιησού αποτελούν σημεία. Το υπόλοιπο αυτών αποτελούν σημεία στη γενεά που ζη σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» του στενοχωρημένου αυτού κόσμου. Επάνω σε ποια βάσι μπορούμε να το πούμε αυτό; Επάνω στη βάσι των λόγων του προφήτου που αναγράφονται στο Ησαΐας 8:18. Υπό έμπνευσιν ο Χριστιανός συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής παρέθεσε τα λόγια εκείνα και τα εφήρμοσε στον Ιησούν και στους 144.000 μαθητάς του, λέγοντας:

¹⁹ «Έπρεπεν εις αυτόν [τον Θεόν], δια τον οποίον είναι τα πάντα, και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την [ουρανίαν] δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων. Επειδή και ο αγιάζων [Ιησούς] και οι αγιαζόμενοι εξ ενός [Πατρός] είναι πάντες· δι’ ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς, λέγων, “Θέλω απαγγείλει το όνομά σου προς τους αδελφούς μου . . .” Και πάλιν, “Ιδού εγώ και τα παιδία τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά”.»—Εβρ. 2:10-13, ΜΝΚ.

20. Μολονότι ορίζονται «παιδία», τι είναι αυτοί που δίδονται πραγματικά στον Ιησούν, και σε ποιο έργο είναι συνταυτισμένοι μαζί του;

²⁰ Αυτά τα «παιδία» δεν είναι το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων», των οποίων ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς θα γίνη «Πατήρ του μέλλοντος αιώνος» στην «οικουμένην την μέλλουσαν». (Ησ. 9:6· Εβρ. 2:5) Τα «παιδία» του Θεού είναι εκείνοι οι αποκυημένοι από το πνεύμα του για να γίνουν πνευματικά του τέκνα. Αυτά ο Ιεχωβά τα έδωσε στον Ιησούν. Στην προσευχή του προς τον Ιεχωβά Θεό ο Ιησούς είπε: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν, και εις εμέ έδωκας αυτούς, και τον λόγον σου εφύλαξαν. Εγώ περί αυτών παρακαλώ· δεν παρακαλώ περί του κόσμου, αλλά περί εκείνων τους οποίους μοι έδωκας, διότι ιδικοί σου είναι. Και τα εμά πάντα σα είναι, και τα σα εμά· και εδοξάσθην εν αυτοίς.» (Ιωάν. 17:6, 9, 10) Ο ουράνιος Πατήρ δίδει στον Ιησούν 144.000 από αυτά τα «παιδία» του Θεού για να είναι αδελφοί του στην πνευματική οικογένεια του Θεού και να είναι σύντροφοί του στο Θείον έργον. Ποιο έργον; Του να είναι σημεία και τεράστια επάνω στη γη. Ο Ιησούς είπε ότι ήταν σημείον. Λέγει επίσης στους από το πνεύμα αποκυημένους, στους κεχρισμένους αδελφούς του ότι πρέπει να είναι και αυτοί σημεία και τεράστια. Ως την ημέρα αυτή υπήρξαν.

21, 22. (α) Πώς ανεπτύχθησαν οι συνθήκες για τους απομένοντας πνευματικούς αδελφούς του ώστε να γίνουν ένας σύγχρονος Σεάρ-ιασούβ; (β) Πώς απέκτησε ο Μεγαλύτερος Ησαΐας την σύγχρονη τάξι του Σεάρ-ιασούβ;

²¹ Πρέπει, επομένως, να είναι όμοιοι με τον Σεάρ-ιασούβ και όμοιοι με τον Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είναι ο μέγας Εμμανουήλ. Οι πνευματικοί του αδελφοί που απομένουν στη γη σήμερα είναι ένας σύγχρονος Σεάρ-ιασούβ. Η σημασία του Εβραϊκού αυτού ονόματος εφαρμόζεται σ’ αυτούς. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήλθαν σε κατάστασι αιχμαλωσίας, κάτω από δουλεία στα μαχόμενα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου», από πνευματικές και φυσικές απόψεις. Ακόμη και ο πρόεδρος και ο γραμματεύς-ταμίας της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά συνελήφθησαν και εφυλακίσθησαν, και αυτό ήταν αποτέλεσμα των παθών της παγκοσμίου εκείνης συρράξεως. Αυτά τα παιδία του Θεού περίμεναν ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα εχειροτέρευε και θα εξειλίσσετο σε παγκόσμια επανάστασι, η δε παγκόσμια επανάστασις θα καταντούσε σε παγκόσμια αναρχία που θα εσήμαινε Αρμαγεδδώνα για όλα τα έθνη του κόσμου τούτου. Αλλ’ αν αυτό είχε αποδειχθή αληθινό, και αν ο Παντοδύναμος Θεός είχε εξαπολύσει τότε την προειπωμένη μάχη του Αρμαγεδδώνος, οι πνευματικοί αυτοί αδελφοί του Μεγαλυτέρου Ησαΐα, κάτω από την πνευματική τους δουλεία στα κοσμικά έθνη, θα μπορούσαν να έχουν καταστραφή μαζί με τα έθνη. Θα μπορούσαν να ομοιωθούν με τα Σόδομα και με τα Γόμορρα. Αλλ’ ο Θεός πριν από πολύν καιρό έδωσε στον Ησαΐα ένα γυιό που ωνομάζετο Σεάρ-ιασούβ, το οποίον όνομα σημαίνει «Ένα απλό υπόλοιπο θα επιστρέψη». Για να εκπληρώση το όνομα αυτό, ο Ιεχωβά έπρεπε να δώση στον Ιησού Χριστό, τον Μεγαλύτερο Ησαΐα, ένα υπόλοιπο «παιδίων», αδελφών του, που είχαν επιστρέψει στην οργάνωσι του Ιεχωβά.

²² Ο Ιεχωβά Θεός το έπραξε αυτό. Στο 1918 εσταμάτησε τη μεγάλη θλίψι που είχε αρχίσει να επέρχεται στην εχθρική οργάνωσι του Σατανά ή Διαβόλου. Μαζί μ’ αυτήν έληξε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στις 11 Νοεμβρίου του έτους εκείνου. Ο καιρός του για τον Αρμαγεδδώνα, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», ήταν ακόμη μέλλων. Μ’ αυτό τον τρόπο εκολόβωσε τις ημέρες της θλίψεως αυτής που επέρχεται στην οργάνωσι του Σατανά αόρατη και ορατή. Κατόπιν, την άνοιξι του 1919, ελευθέρωσε τα «παιδία» του, το υπόλοιπο εκείνων που ο Ιησούς Χριστός ομολογεί ως αδελφούς του, από την αιχμαλωσία των στη σύγχρονη Βαβυλώνα. Μέσω του πρεσβυτέρου των αδελφού, Ιησού Χριστού, ο Θεός τούς έκαμε να επιστρέψουν στη θεοκρατική του οργάνωσι και στο έργο της. Έτσι ένα απλό υπόλοιπο αληθινά αφιερωμένων, κεχρισμένων «παιδίων» του Θεού επέστρεψε, και ο Θεός τα έδωσε στον Μεγαλύτερο Ησαΐα, Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς προείπε ότι αυτό θα συνέβαινε στον «καιρόν του τέλους» του κόσμου τούτου. (Ματθ. 24:21, 22, 30, 31) Συνέβη, και ο Μεγαλύτερος Ησαΐας απέκτησε την τάξι του Σεάρ-ιασούβ. Επί μερικά έτη στη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου το ‘επιστρέψαν’ υπόλοιπο ηύξανε· αλλά τελευταίως ο αριθμός των γίνεται μικρότερος επειδή πολλοί απ’ αυτούς τελειώνουν την επίγεια πορεία τους στα ίχνη του Ιησού.

23. Πόσους αριθμεί αυτό το πνευματικό υπόλοιπο τώρα, και όμως γιατί δεν πρέπει να περιφρονήται ή να θεωρήται ασήμαντο;

²³ Σήμερα το υπόλοιπο αριθμεί λιγώτερους από δεκαέξη χιλιάδες, σύμφωνα με τις εκθέσεις του έτους 1958. Εν τούτοις, κανένα έθνος του κόσμου ας μην τους καταφρονή και ας μην τους θεωρή ως ασημάντους. Οι προβατοειδείς άνθρωποι ας μην προσβλέπουν σ’ αυτούς ωσάν να μην έχουν ειδική σημασία μέσα στους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού. Το πνευματικό αυτό υπόλοιπο στέκει σαν ένα σημείο σε όλο τον κόσμο. Σαν το γυιό του Ησαΐα Σεάρ-ιασούβ των αρχαίων χρόνων, η πνευματική αυτή μειονότης αποτελεί ορατή απόδειξι από τον Ύψιστο Θεό ότι το υπόλοιπο έχει επιστρέψει. Αυτοί αποτελούν πραγματική, απτή απόδειξι ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι πιστός στον λόγο του και έχει εκπληρώσει την προφητεία που απηγγέλθη πριν από πολύν καιρό με την επικύρωσι του αγίου ονόματός του. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να παρατηρούν προσεκτικά αυτό το πνευματικό υπόλοιπο ως σημείο από τον Ύψιστο Θεό.

24. Γιατί πρέπει να χρησιμεύσουν ως κάποια απόδειξις, και έτσι σε ποια αποστολή απέστειλε ο Θεός αυτό το υπόλοιπο, και πού;

²⁴ Αφού ελευθερώθηκαν ως σημείον, πρέπει να χρησιμεύσουν ως μαρτυρία, ως εκείνοι που δείχνουν κάτι σε όλα τα έθνη σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους του κόσμου. Πρέπει να σταθούν ως ζωντανή απόδειξις ότι ο Ιεχωβά μπορεί με τον άγιο βραχίονα της δυνάμεώς του να απελευθερώση και να σώση τον λαό του από την εξουσία του εχθρού. Είναι αληθινό σήμερα: «Ο Ιεχωβά εγύμνωσε τον άγιον βραχίονα αυτού ενώπιον πάντων των εθνών· και πάντα τα πέρατα της γης θέλουσιν ιδεί την σωτηρίαν του Θεού ημών.» (Ησ. 52:10, ΜΝΚ) Προς τον σκοπόν αυτόν έχει αποστείλει εκείνους που αποτελούν το υπόλοιπο για να τους καταστήση γνωστούς ως τα πέρατα της γης. Αυτό διεκήρυξε ότι θα έκανε, για να εκτελέση μια μεγάλη παγγήινη σύναξι προβατοειδών ανθρώπων από τις τέσσερες γωνίες της γης. Είπε: «Έρχομαι δια να συνάξω πάντα τα έθνη και τας γλώσσας· και θέλουσιν ελθεί, και ιδεί την δόξαν μου. Και θέλω στήσει σημείον μεταξύ αυτών· και τους σεσωσμένους εξ αυτών θέλω εξαποστείλει εις τα έθνη, . . . εις τας νήσους τας μακράν, οίτινες δεν ήκουσαν την φήμην μου, ουδέ είδον την δόξαν μου· και θέλουσι κηρύξει την δόξαν μου μεταξύ των εθνών. Και θέλουσι φέρει πάντας τους αδελφούς σας εκ πάντων των εθνών προσφοράν εις τον Ιεχωβά, . . . προς το αγιόν μου όρος, την Ιερουσαλήμ, λέγει ο Ιεχωβά, . . . Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας.»—Ησ. 66:18-22, ΜΝΚ.

25-27. (α) Ποιους συνήθροισε έτσι ο Ιεχωβά στον μεγαλύτερον Ησαΐα; (β) Τι τους διέταξε ο Ιεχωβά να κάμουν, και έτσι ποιοι συνεταυτίσθησαν με τα σημεία και τεράστια του Ιεχωβά σήμερα;

²⁵ Ο Ιεχωβά, θέτοντας έτσι το ελευθερωμένο του υπόλοιπο μεταξύ των εθνών ως σημείον, έχει τώρα συναθροίσει στον Ιησού Χριστό, τον Μεγαλύτερο Ησαΐα, εκείνους που απομένουν από την τάξι του υπολοίπου, για να πληρώσουν τον προκαθωρισμένο αριθμό των 144.000 συγκληρονόμων του Υιού του. Σε αρμονία με τη λειτουργία των ως σημείων και τεραστίων, ο Ιεχωβά έχει διατάξει το υπόλοιπό του μέσω του Μεγαλυτέρου του Ησαΐα: «Περάσατε, περάσατε δια των πυλών· ετοιμάσατε την οδόν του λαού· επισκευάσατε, επισκευάσατε την οδόν· εκρίψατε τους λίθους· υψώσατε σημείον προς τους λαούς.» (Ησ. 62:10, ΜΝΚ) Το σημείον που υψώνουν είναι το άγγελμα της βασιλείας του Θεού. Ήδη μεταξύ 170 εθνών έχει υψωθή αυτό το σημείο της Βασιλείας. Εκατοντάδες χιλιάδων προβατοειδή άτομα, «άλλα πρόβατα» του Καλού Ποιμένος του Ιεχωβά, του Ιησού Χριστού, έχουν ιδεί αυτό το υψωμένο «σημείο». Με χαρά το εχαιρέτισαν. Έχουν συναχθή κάτω απ’ αυτό, δίνοντας την αμέριστη υποστήριξί των στη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού και θέτοντας τον εαυτό τους κάτω από την προστασία της και κάτω από τις διαταγές της. Ανέλαβαν τη μόνη θρησκεία ή τη μόνη λατρεία που η ουράνια αυτή βασιλεία αναγνωρίζει και επιτρέπει, την υψηλή λατρεία του Ιεχωβά Θεού στον πνευματικό του ναό. Η σύναξίς των είναι ένα παγκόσμιο σημείο των «εσχάτων ημερών» του κόσμου τούτου, διότι ο Ησαΐας προείπε ότι αυτή θα συνέβαινε στον «καιρόν του τέλους» του, λέγοντας:

²⁶ «Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ. Και θέλει κρίνει αναμέσον των εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Οίκος Ιακώβ, έλθετε, και ας περιπατήσωμεν εν τω φωτί του Ιεχωβά.»—Ησ. 2:2-5, ΜΝΚ.

²⁷ Συνταυτίζονται, λοιπόν, με τα σημεία και τεράστια του Ιεχωβά.

Ανάγνωσις της Σημασίας των Σημείων και Τεραστίων

 1. Το να είναι κανείς τι είδους σημείο αποτελεί προνόμιο, και πώς ο Ησαΐας περιέγραψε ένα τέτοιο σημείο;

ΕΙΝΑΙ χαροποιό προνόμιο για οποιονδήποτε το ν’ αποτελή σημείο για κάτι που είναι διαρκώς καλό. Για ανθρώπους που έχουν την ορθή αντίληψι περί αξιών, ένα άτομο που χρησιμεύει ως τέτοιο σημείο είναι κάποιος ωραίος, κάποιος ευπρόσδεκτος και άξιος εγκάρδιας υποδοχής. Έτσι, λοιπόν, ένας αγγελιαφόρος που φέρνει αγαθά νέα για την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού και για την επανίδρυσι της θεοκρατικής του οργανώσεως στη γη, θ’ αποτελούσε ένα ωραίο σημείο. Μέσω του προφήτου του Ησαΐα ο Ιεχωβά Θεός περιέγραψε έναν τέτοιον αγγελιαφόρον, ο οποίος επρόκειτο να εμφανισθή λίγο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ οι μάρτυρές του θα ευρίσκοντο ακόμη σε αιχμαλωσία στα μανιώδη από τον πόλεμο έθνη του κόσμου τούτου. Είπε: «Δια τούτο ο λαός μου θέλει γνωρίσει το όνομά μου· δια τούτο θέλει γνωρίσει εν εκείνη τη ημέρα, ότι εγώ είμαι ο λαλών· ιδού, εγώ. Πόσον ωραίοι είναι επί των ορέων οι πόδες του ευαγγελιζομένου, του κηρύττοντος ειρήνην! του ευαγγελιζομένου αγαθά, του κηρύττοντος σωτηρίαν, του λέγοντος προς την Σιών, Ο Θεός σου βασιλεύει! Οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάζει· διότι θέλουσιν ιδεί οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν ο Ιεχωβά ανορθώση την Σιών. Αλαλάξατε, ευφράνθητε ομού, ηρημωμένοι τόποι της Ιερουσαλήμ διότι ο Ιεχωβά παρηγόρησε τον λαόν αυτού, ελύτρωσε την Ιερουσαλήμ.»—Ησ. 52:6 -9, ΜΝΚ.

 2. Ποιοι είδαν αυτόν τον αγγελιαφόρο επάνω στα ύψη, και πώς συνέβη το να ιδούν τον Ιεχωβά ωσάν πρόσωπον προς πρόσωπον;

² Εκείνοι που αγρυπνούσαν για τα συμφέροντα της οργανώσεως του Θεού Σιών, είδαν τον αγγελιαφόρο καθώς ερχόταν επάνω στα ύψη. Εχάρηκαν να τον ακούσουν να κράζη στην οργάνωσι του Θεού, Σιών: «Ο Θεός σου βασιλεύει!» Η βασιλεία του ιδρύθη στους ουρανούς στα χέρια του Εμμανουήλ, Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό ακριβώς έχει τώρα φέρει απελευθέρωσι σ’ εμάς. Γι’ αυτό ακριβώς έχει επιστρέψει σ’ εμάς με εύνοια. Με τις άφθονες αποδείξεις για την επιστροφή της ευνοίας του Ιεχωβά, είναι σαν να τον είδαν οι φύλακες πρόσωπον προς πρόσωπον κατά την επάνοδό του στη Σιών, στην οργάνωσί του, επάνω στην οποία έχει θέσει το άγιον όνομά του. Αυτοί έχουν λόγους να κράζουν για ν’ ακούσουν όλοι οι άνθρωποι.

 3, 4. (α) Με τι ήταν εφωδιασμένος ο αγγελιαφόρος αυτός, και ποιος τον απέστειλε; (β) Με ποιο επιχείρημα ο απόστολος Παύλος προσδιώρισε αυτόν τον αγγελιαφόρον στο Ρωμαίους 10:12-15;

³ Τώρα, βέβαια, κάποιος εφωδίασε τον αγγελιαφόρον αυτόν με τα αγαθά νέα που τον έκαμαν να φαίνεται τόσο ωραίος. Κάποιος απέστειλε τον αγγελιαφόρον αυτόν να κηρύξη ειρήνην, να ευαγγελισθή αγαθά, να κάμη ν’ ακουσθή σωτηρία από ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό και που θέλουν να είναι αυτός βασιλεύς. Ο Αποστολεύς είναι ο Ιεχωβά ο ίδιος, που γυμνώνει τον άγιον βραχίονά του ενώπιον όλων των εθνών και που θέλει όλα τα πέρατα της γης να ιδούν τη σωτηρία που αυτός επιτελεί. Ο αγγελιαφόρος που αυτός αποστέλλει είναι μια ομάς ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να οδοιπορήσουν για να φέρουν τα αγαθά νέα. Με έμπνευσι ο απόστολος Παύλος διεκήρυξε ότι αυτοί είναι οι αγιοπρεπώς αφιερωμένοι Χριστιανοί. Σ’ αυτούς παρέθεσε τα προηγούμενα λόγια του Ησαΐα 52:7 καθώς απεκορύφωσε το επιχείρημά του με τα ακόλουθα λόγια:

⁴ «Ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλουμένους αυτόν. Διότι “πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά,a θέλει σωθή.” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; Και πώς θέλουσι κηρύξει, εάν δεν αποσταλώσι; Καθώς είναι γεγραμμένον, “Πόσον ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά!”»—Ρωμ. 10:12-15, ΜΝΚ.

 5. Πώς ο Ησαΐας στο όραμά του στον ναό εξήγησε με παράδειγμα το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είναι εκείνος που αποστέλλει;

⁵ Η μεγάλη Πηγή των αγαθών νέων, ο Ιεχωβά Θεός, είναι Εκείνος που αποστέλλει τους αγγελιαφόρους του πεζή για να διακηρύξουν το άγγελμά του. Ο προφήτης Ησαΐας ο ίδιος εξήγησε με παράδειγμα το γεγονός αυτό. Αυτό έγινε τον καιρό που είδε ένα θαυματουργικό όραμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ενθρονισμένου στον ναό του. Όταν ο Ησαΐας άκουσε τα σεραφείμ να διακηρύττουν την αγιότητα του Ιεχωβά, αισθάνθηκε τον εαυτό του τόσο ανόσιον και ακάθαρτον, ώστε φοβήθηκε για τη ζωή του. Όταν έκραξε, ένα από τα σεραφείμ τον εκαθάρισε, λέγοντας: «Ιδού, τούτο ήγγισε τα χείλη σου· και η ανομία σου εξηλείφθη, και η αμαρτία σου εκαθαρίσθη.» Μετά τον καθαρισμό του ο Ησαΐας άκουσε μια φωνή που ζητούσε κάποιον για ν’ αποσταλή και εκτελέση μια αποστολή. Τίνος φωνή ήταν; Του Ιεχωβά· και έλεγε: «Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει δια ημάς;» Ο Ησαΐας εθεώρησε υψίστη τιμή το ν’ αποσταλή από τον Ιεχωβά Θεό και να ‘υπάγη’ γι’ αυτόν σε αποστολή. Η προσφορά ήταν ανοιχτή για ένα καθαρό άτομο που θα προσεφέρετο προθύμως. Ο Ησαΐας εσκίρτησε για το σπάνιο προνόμιο. «Ιδού εγώ, απόστειλόν με», ανέκραξε. Η προσφορά του εαυτού του έγινε δεκτή, και του ελέχθη: «Ύπαγε, και ειπέ προς τούτον τον λαόν, Με την ακοήν θέλετε ακούσει.» (Ησ. 6:1-9) Η αποστολή του Ησαΐα εφωδιασμένου μ’ ένα ειδικό άγγελμα εσήμαινε την χειροτονία του, τον διορισμό του από τον Θεό. Μέσω του Ησαΐα οι άνθρωποι θα μπορούσαν τώρα ν’ ακούσουν για το όνομα του Θεού. Θα μπορούσαν να πιστέψουν στο όνομα του Θεού και να το επικαλεσθούν, για να σωθούν.

 6. Σύμφωνα με το παράδειγμα του Ησαΐα, τι έκαμε ο Ιησούς, και ποια απόδειξι έλαβε ότι έγινε δεκτός για υπηρεσία;

⁶ Σύμφωνα με το παράδειγμα του Ησαΐα, ο οποίος ήταν σημείο για τον αρχαίον Ισραήλ, ο Ιησούς αφιερώθη στην υπηρεσία της βασιλείας του Θεού για ν’ αποσταλή και αυτός. Άφησε το εργαστήριον του ξυλουργού στη Ναζαρέτ και επήγε να δη τον πρόδρομό του Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εβαπτίσθη, όχι για να συμβολίση μετάνοια για αμαρτίες, διότι δεν είχε καμμιά αμαρτία, αλλά για ν’ αποσταλή στην υπηρεσία της βασιλείας του Θεού που εκήρυττε ο Ιωάννης. Η προσέλευσις του Ιησού για να βαπτισθή εξεπλήρωσε τους λόγους του Ψαλμού 40:6-8, διότι ο απόστολος εφήρμοσε τους προφητικούς εκείνους λόγους στον Ιησούν, λέγοντας: «Εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον [εγώ, ο Ιησούς], Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου”.» (Εβρ. 10:5-7) Μετά τη βάπτισί του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό ο Ιησούς έλαβε την απόδειξι από τον ουρανό ότι έγινε δεκτός. Το Βιβλικό υπόμνημα λέγει: «Προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός, και κατέβη το πνεύμα το άγιον εν σωματική μορφή, ως περιστερά, επ’ αυτόν· και έγεινε φωνή εκ του ουρανού, λέγουσα, Συ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις σε ευηρεστήθην. Και αυτός ο Ιησούς ήρχιζε να είναι ως τριάκοντα ετών.»—Λουκ. 3:21-23· Ματθ. 3:16, 17.

 7. Πώς τα λόγια του Ιησού έδειχναν ότι δεν ήταν αυτοδιωρισμένος, και πότε μπορούσε ο Ιησούς να κάμη εφαρμογή του Ησαΐας 8:18;

⁷ Α ναι, τότε, αφού προσέφερε τον εαυτό του και εβαπτίσθη και έλαβε ουράνια επιδοκιμασία, ο Ιησούς άρχισε το έργο του, όχι έργο ξυλουργού, αλλά έργο Βασιλείας. Ότι δεν ήταν αυτοδιορισμένος, αλλ’ ότι είχε αποσταλή, το εδήλωσε κατ’ επανάληψιν με λόγια σαν αυτά: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον . . . απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, . . . δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού.» «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» «Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και εγώ ζω δια τον Πατέρα.» (Ιωάν. 3:16, 17· 6:38, 57) Όπως και ο Ησαΐας, ο Ιησούς ο Κεχρισμένος ‘υπήγε’, και τίμια εφήρμοσε στον εαυτό του την ίδια ακριβώς εντολή υπηρεσίας που είχε λάβει ο Ησαΐας στο όραμά του στον ναό. (Ματθ. 13:13-15· Ιωάν. 12:36-41) Αφού ο Ιησούς άρχισε να συνάγη τους μαθητάς του, τους οποίους του έδωκε ο Ιεχωβά των δυνάμεων, μπορούσε να ονομάζη αυτά τα τέκνα του Θεού αδελφούς του. Έπειτα, επίσης, μπορούσε να εφαρμόζη στον εαυτό του και σ’ αυτούς τα λόγια του Ησαΐα 8:18 (ΜΝΚ): «Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον Ισραήλ παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του κατοικούντος εν τω όρει Σιών.» Μακάριοι ήσαν οι προβατοειδείς άνθρωποι στον Ισραήλ που ανεγίνωσκαν ορθά τη σημασία εκείνων των σημείων και τεραστίων, μη καταφρονώντας τα ανθρώπινα εκείνα σημεία και τεράστια επειδή ήσαν ολιγάριθμα, ένα μικρό ποίμνιο. Τέτοιοι μακάριοι αναγνώσται έγιναν ακόλουθοι του Ιησού, του αληθινού Εμμανουήλ, του Μεγαλυτέρου Ησαΐα.

 8. Από ποιους δεν απεστάλησαν ο Ιησούς και οι μαθηταί του, και έτσι, για να τους μιμηθούμε, από ποιον θέλομε ν’ αποσταλούμε, και γιατί;

⁸ Ένα γεγονός δεν πρέπει να παραβλέψωμε εδώ. Ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του και οι άλλοι μαθηταί του δεν απεστάλησαν από τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ούτε από τον απόστολο Πέτρο, ούτε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, την Αγγλικανική Εκκλησία, την Προτεσταντική Επισκοπελιανή Εκκλησία, τη Λουθηρανική Εκκλησία, την Εκκλησία των Μεθοδιστών, την Εκκλησία των Βαπτιστών, την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία ή οποιοδήποτε από τα άλλα υπερχίλια θρησκευτικά δόγματα του «Χριστιανισμού». Ο Ιησούς και οι μαθηταί του απεστάλησαν, ο καθένας και όλοι, από τον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Ήσαν σημεία και τεράστια απ’ Αυτόν! Αυτός είναι Εκείνος από τον οποίον θέλουν να αποσταλούν όλοι όσοι έρχονται να πράξουν το θέλημα του Θεού σήμερα. Τι εξουσία και κύρος έχει για μας το ν’ αποσταλούμε από οποιοδήποτε από τα θρησκευτικά εκείνα δόγματα ή ακόμη από το Εθνικό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή ακόμη από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, αν δεν αποστελλώμεθα από τον Ιεχωβά των στρατευμάτων όπως και ο Ησαΐας και ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του; Έχομε έλθει στον Ιεχωβά των στρατευμάτων μέσω του Σημείου του, του Εμμανουήλ, του Κυρίου Ιησού Χριστού, για να πράξωμε το θέλημα του Ιεχωβά, όπως και ο Εμμανουήλ ο ίδιος ήλθε να το πράξη όταν εβαπτίσθη. Πρέπει να έλθωμε και πρέπει να προσφέρωμε τους εαυτούς μας, πρόθυμοι ν’ αποσταλούμε και να πάμε οπουδήποτε αποστελλόμεθα, αν θέλωμε να γίνωμε δεκτοί και ν’ αποσταλούμε από τον Ιεχωβά των δυνάμεων. Σ’ αυτή την πορεία θέλομε να μιμηθούμε τον Ησαΐα και τον Ιησού Χριστό. Αλλιώς πρέπει να πράττωμε το θέλημα θρησκευτικών οργανώσεων του «Χριστιανικού κόσμου». Σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους θέλομε να πράξωμε το θείο θέλημα, το θέλημα του Ιεχωβά των δυνάμεων.

 9. Πώς στη συναγωγή έδειξε ο Ιησούς από τις Γραφές ότι είχε αποσταλή από τον Ιεχωβά, και ποιων πραγμάτων έγινε σημείον και οιωνός ή τεράστιον;

⁹ Ο Ιησούς, για ν’ αποδείξη από τη Γραφή, ότι είχε αποσταλή από τον Ιεχωβά των δυνάμεων και συνεπώς ήταν χειροτονημένος ή διωρισμένος απ’ αυτόν, εμπήκε ένα Σάββατο στη συναγωγή της πόλεως Ναζαρέτ, όπου οι συμπολίται του τον είχαν γνωρίσει μόνο ως ξυλουργό, τον υιόν του ξυλουργού. Αφού ανήλθε στο βήμα του ομιλητού, εζήτησε να του δοθή ο κύλινδρος που περιείχε το βιβλίο του Ησαΐα. Ξετυλίγοντάς τον, βρήκε τα λόγια του Ησαΐα 61:1, 2. Σύμφωνα με την αφήγησι του Λουκά 4:16-21 (ΜΝΚ), ιδού τι ανέγνωσε ο Ιησούς: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβάb ενιαυτόν.» Όταν ο Ιησούς είχε τυλίξει τον κύλινδρο και εκάθησε για να κηρύξη, είπε: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» Μ’ αυτό τον τρόπο έγινε ένα ζωντανό, ομιλούν σημείο σ’ αυτούς, ότι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Απεσταλμένος και Κεχρισμένος του Ιεχωβά, ήταν παρών. Έγινε ένα τεράστιον ή οιωνός που έδειχνε ότι επλησίαζε απολύτρωσις, διότι το ευπρόσδεκτο έτος του Ιεχωβά είχε τώρα έλθει. Έγινε ένας θαυμάσιος οιωνός που έδειχνε ότι στο πρόσωπο αυτού, του βασιλέως, η βασιλεία του Θεού ήταν εν μέσω των Ιουδαίων.—Λουκ. 17:21.

10. Πότε η «βασιλεία του Θεού» έπαυσε να είναι εν μέσω των Ιουδαίων, και τι συνέβη στο έθνος των λίγο αργότερα;

¹⁰ Η βασιλεία του Θεού έπαυσε να είναι εν μέσω των Ιουδαίων αφού οι θρησκευτικοί των ηγέται εφόνευσαν τον Ιησούν επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και ο Θεός τον ήγειρε εκ νεκρών και αυτός ανελήφθη πάλι στον Πατέρα του στον ουρανό. Στο έτος 70 (μ.Χ.) το Ιουδαϊκό έθνος κατεστράφη, η αγία των πόλις και ο ναός επυρπολήθησαν και κατεδαφίσθησαν. Όσοι δυστυχείς επέζησαν μετεφέρθησαν αιχμάλωτοι σε όλα τα έθνη, μη έχοντας δική τους κυβέρνησι και χωρίς βασιλέα από τη βασιλική γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ.

11. Ποιοι είναι σήμερα τα σημεία και τεράστια επάνω στη γη;

¹¹ Εν τούτοις, σήμερα, τι σημαίνουν και τι δείχνουν τα σημεία και τεράστια που ο Ιεχωβά των δυνάμεων έχει προμηθεύσει σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους; Πώς πρέπει να τα αναγνώσουν οι άνθρωποι υπό το φως του λόγου του Θεού; Τα σημερινά σημεία και τεράστια είναι το υπόλοιπο των κεχρισμένων πνευματικών αδελφών του Ιησού.

12. Εξ αιτίας ποιων γεγονότων, σχετικών με αυτούς, προεσκιάσθησαν από τον Σεάρ-ιασούβ; Επίσης, από ποιο άλλο υπόλοιπο προεσκιάσθησαν;

¹² Το υπόλοιπο αυτό προεσκιάσθη από τον γυιό του Ησαΐα Σεάρ-ιασούβ, του οποίου το όνομα σημαίνει «Ένα απλό υπόλοιπο θα επιστρέψη». Αυτή η μνεία ενός υπολοίπου τονίζει το γεγονός ότι ο «Χριστιανικός κόσμος», με τους πάνω από 820 εκατομμύρια καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς του, δεν έχει επιστρέψει στον Ιεχωβά Θεό από το 1918. Στο έτος εκείνο ο Ιεχωβά Θεός ήλθε στον πνευματικό του ναό για να κρίνη όλους εκείνους που ισχυρίζοντο ότι αποτελούσαν τον πνευματικόν Οίκον του Θεού». Στο υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά που επέστρεψαν σ’ αυτόν, ο Ιεχωβά απεκάλυψε την παρουσία του στον ναό, όπως ακριβώς έκαμε στον Ησαΐα. Όταν το υπόλοιπο επροθυμοποιήθη να προσφερθή στο ερώτημά του ποιον ν’ αποστείλη, ο Ιεχωβά τούς απέστειλε ως μάρτυράς του με το άγγελμά του. Τότε ο Εμμανουήλ, Ιησούς Χριστός, ο Μεγαλύτερος Ησαΐας, έχοντας πλησίον του αυτόν τον σύγχρονον Σεάρ-ιασούβ, μπορούσε να προμηθεύση το σημείο ότι το υπόλοιπο είχε επιστρέψει στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. Όπως μπορούσε να πη στην εποχή του ο απόστολος Παύλος, μπορεί και τώρα να λεχθή: «Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρώ απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ’ εκλογήν χάριτος [του Θεού].» Αυτό το υπόλοιπο ήταν όμοιο με το υπόλοιπο που ο Ιεχωβά Θεός βρήκε στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, του οποίου πρωτεύουσα ήταν η Σαμάρεια, στις ημέρες Ηλία του προφήτου.—Ρωμ. 11:2-5.

13. Τίνος σημείον ή οιωνός ήταν ο άλλος γυιός του Ησαΐα, και πώς εξεπληρώθη η σημασία του ονόματός του σ’ εκείνους που αφορούσε;

¹³ Ο Ησαΐας δεν είχε μόνο ένα γυιό που ωνομάζετο Σεάρ-ιασούβ, αλλά είχε κι ένα γυιό που ωνομάζετο Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ. Το όνομα αυτό σημαίνει «Σπεύσε, ω λάφυρον! Αυτός ήλθε γοργά στη λεηλασία.» Αφού ωνομάζετο έτσι, ο γυιός αυτός ήταν σημείον ή οιωνός που έδειχνε έτι συμφορά επήρχετο γοργά μέσω των στρατευμάτων της Ασσυριακής παγκοσμίου δυνάμεως. Σε ποιους; Όχι μόνο στο βασίλειο της Συρίας, αλλά και στο βασίλειο του Ισραήλ και την πρωτεύουσά του Σαμάρεια. Στις ημέρες του τότε βασιλέως της Σαμαρείας, Φεκά του γυιού του Ρεμαλία, ο Ασσύριος βασιλεύς εισέβαλε στο βασίλειο του Ισραήλ. Εκυρίευσε πολλές πόλεις, ελαφυραγώγησε τη γη και πήρε πολλούς κατοίκους αιχμαλώτους. Αργότερα ο Φεκά ο ίδιος εδολοφονήθη. Κατόπιν ο βασιλεύς της Ασσυρίας εκυρίευσε τη Δαμασκό, την πρωτεύουσα της Συρίας, επήρε τον λαό της σε εξορία και εθανάτωσε τον Βασιλέα Ρεζίν. Έτσι και οι δύο βασιλείς που είχαν συνωμοτήσει να ανατρέψουν τον «θρόνον του Ιεχωβά» στο βασίλειο του Ιούδα, εξετελέσθησαν. Αυτό ήταν ένα προανάκρουσμα της ανατροπής του βασιλείου του Ισραήλ στο 740 π.Χ. και της μετατοπίσεως των αποστατών Ισραηλιτών από τη Σαμάρεια και από το υπόλοιπο κράτος του Ισραήλ.—Ησ. 7:16· 2 Βασ. 15:29, 30· 18:9· Αμώς 1:3-5· 2:6-16.

14. Τίνος τύπος ήταν ο Ισραήλ και η πρωτεύουσά του Σαμάρεια, και πότε και πώς θα εκτελεσθή γοργά καταδικαστική απόφασις εναντίον του αντιτύπου αυτού;

¹⁴ Αποστατώντας από τον Ιεχωβά Θεό, συνωμοτώντας με την μη Ιουδαϊκή Συρία εναντίον της τυπικής βασιλείας του Ιεχωβά στη γη του Ιούδα, ο Ισραήλ και η πρωτεύουσά του Σαμάρεια ήσαν προφητικός τύπος του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα στη συνωμοτική του ένωσι με τα κοσμικά έθνη εναντίον του ενθρονισμένου Βασιλέως του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού, του Εμμανουήλ. Εναντίον αυτών των εθνών, και ιδιαίτερα εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου», ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι ο θρησκευτικός οίκος του Θεού», απαγγέλλεται τώρα θεία κρίσις από τον Ιεχωβά των δυνάμεων στον πνευματικό του ναό. Η καταδικαστική απόφασις θα εκτελεσθή γοργά εναντίον των στην εγγίζουσα ημέρα εκδικήσεως του Θεού στον Αρμαγεδδώνα μέσω κάποιου ισχυροτέρου από τον αρχαίον βασιλέα της Ασσυρίας, δηλαδή, μέσω του εκτελεστικού αξιωματούχου του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού. Τότε ο «Χριστιανικός κόσμος» και όλα τα πολιτικά έθνη, που συνωμοτούν μαζί του εναντίον της βασιλείας του Εμμανουήλ, θ’ αποστερηθούν από τους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντάς των. Θα λεηλατηθούν και θα λαφυραγωγηθούν από όλα τα πράγματα, στα οποία θέτουν τις υπερήφανες καρδιές των.

15. Τι αποτυγχάνει να δη στον λόγον του Θεού ο «Χριστιανικός κόσμος», και έτσι ποιο ορατό σημείο υπάρχει για να του το δείξη αυτό;

¹⁵ Ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα της Αγίας Γραφής σε πολλές γλώσσες. Επειδή, όμως, διαβάζει τη Γραφή από την άποψι των δικών του συμβόλων πίστεως, αποτυγχάνει να δη την κρίσι του Θεού γραμμένη από πολύ πρωτύτερα εναντίον του και εναντίον του φίλου του, του κόσμου τούτου. Ποιο ορατό, λοιπόν, σημείο υπάρχει που προοιωνίζεται ή δείχνει εκείνο που ο «Χριστιανικός κόσμος» αποτυγχάνει να δη, δηλαδή, ότι θεία κρίσις θα εκτελεσθή γοργά εναντίον του και εναντίον του φιλικού του κόσμου; Υπάρχει το υπόλοιπο, οι πνευματικοί αδελφοί του Εμμανουήλ, τα κεχρισμένα «παιδία» που ο Ιεχωβά έδωκε στον Ιησού Χριστό. Σαν αυτόν, τον πρωτότοκον αδελφόν των, έχουν χρισθή και αυτοί με το πνεύμα του Ιεχωβά για να κηρύττουν. Έχουν αποσταλή από τον Ιεχωβά, σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα 61:1, 2. Εχρίσθησαν, όχι μόνο για να ‘κηρύξουν ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά’, ο οποίος συμβολικός ενιαυτός έχει τώρα σχεδόν τελειώσει, αλλά και για να κηρύξουν «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών», η οποία ημέρα πλησιάζει ολοένα περισσότερο. Αυτή η εκδίκησις θα εκχυθή όταν ο Ιησούς Χριστός θα εκτελέση την κρίσι του Θεού μας εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» και του «ειδωλολατρικού κόσμου», οι οποίοι είναι και οι δύο εναντίον της Βασιλείας.

16. Τα χαρακτηριστικά του σημείου τίνος ανέλαβε έτσι η τάξις του υπολοίπου, και πώς δίδεται μια αυξημένη διάδοσις του αγγέλματος;

¹⁶ Το κεχρισμένο πνευματικό υπόλοιπο, διακηρύττοντας τη γοργή έλευσι αυτής της ημέρας εκδικήσεως του Θεού με τη λεηλασία και λαφυραγώγησι ολοκλήρου του κόσμου από τον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, έχει αναλάβει τα χαρακτηριστικά του σημείου του γυιού του Ησαΐα Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ. Αυτοί κηρύττουν, «Σπεύσε, ω λάφυρον! Αυτός ήλθε γοργά στη λεηλασία.» Πλήθη προβατοειδών πράων ανθρώπων έχουν ιδεί και ακούσει αυτό το σημείο και τεράστιον, αυτή την τάξι Μαχέρ-σαλάλ-χας-βαζ, και έχουν διαβάσει τη σημασία του ορθά. Μέσα στην πληρότητα της πίστεως και πεποιθήσεώς των, ετάχθησαν παράπλευρα σ’ αυτό το υπόλοιπο των συγχρόνων «σημείων» και «τεραστίων» του Ιεχωβά. Επί πλέον, ανέλαβαν το άγγελμα εκδικήσεως του Θεού και του έδωσαν αυξημένη διάδοσι σε όλα τα έθνη της γης.

ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ! ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

17. Για να έχουν αξία και να δώσουν καθοδηγία, πού πρέπει να βρίσκωνται τα σημεία και τεράστια, και επομένως, ποιοι τώρα πρέπει να βρίσκωνται σε μια τέτοια θέσι;

¹⁷ Για να έχουν κάποια αξία και να δώσουν καθοδηγία, τα σημεία και τεράστια πρέπει να φαίνωνται, για να μπορέσουν να μελετηθούν, για να μπορέση να αναγνωσθή και κατανοηθή η σημασία των με το κλειδί κατανοήσεως του Θεού. Ως «σημεία και τεράστια», το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών αδελφών του Χριστού πρέπει να είναι στο προσκήνιο, στη θέα των ανθρώπων. Τότε ο Μεγαλύτερος Ησαΐας, Ιησούς Χριστός, μπορεί να πη: «Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια εις τον [«Χριστιανικόν κόσμον»] παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του κατοικούντος εν τω όρει Σιών.» (Ησ. 8:18, ΜΝΚ) Για να υποστηρίξη αυτά τα σημεία και τεράστια ο «πολύς όχλος» των αφιερωμένων συντρόφων καλής θελήσεως του υπολοίπου πρέπει να είναι στο προσκήνιο μαζί του. Στο κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ο Ησαΐας 43:10 (ΜΝΚ) λέγει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα.» Αυτή η τάξις του δούλου πρέπει να φαίνεται· πρέπει να κάμη τον εαυτό της ν’ ακουσθή για να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. Και για να ενωθούν με την τάξι του κεχρισμένου δούλου στο παγκόσμιο έργο μαρτυρίας, εκείνοι που αποτελούν το μεγάλο ποίμνιο των αφιερωμένων προβατοειδών ατόμων πρέπει να φαίνωνται σε ενότητα μαζί της και να κάμουν τον εαυτό τους ν’ ακουσθή σε ομοφωνία μαζί της. Πρέπει όλοι να είμεθα έξω στα ανοιχτά, πασιφανείς, θεατοί, αντιληπτοί, ακουστοί. Δεν είναι καιρός να κρυφθούμε εξ αιτίας της αγωνίας, της στενοχωρίας, των φόβων και των απειλών των εθνών του κόσμου τούτου.

18, 19. Σε αρμονία με το Ησαΐας 40:9, πώς ο Ιησούς έθεσε τον εαυτό του στην κατάλληλη θέσι για ένα σημείο από τον Θεό, και μιμούμενοι αυτόν, ποιο μεγάλο σημείο προμηθεύομε για να διεγείρωμε την προσοχή του κόσμου;

¹⁸ Το μέγα Σημείον, ο Εμμανουήλ, είπε στους ακολούθους του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή.» (Ματθ. 5:14) Ο Ησαΐας των αρχαίων χρόνων είπε: «Συ, ο φέρων εις την Σιών αγαθάς αγγελίας, ανάβα εις το όρος το υψηλόν συ, ο φέρων αγαθάς αγγελίας εις την Ιερουσαλήμ, ύψωσον ισχυρώς την φωνήν σου· ύψωσον· μη φοβού· ειπέ προς τας πόλεις του Ιούδα, Ιδού ο Θεός υμών!» (Ησ. 40:9) Ως διάκονος ο Ιησούς δεν ήταν αθέατος και αφανής όπως όταν ήταν ξυλουργός στη Ναζαρέτ. Ως το μέγα Σημείον από τον Ιεχωβά εφαίνετο σε όλα τα μέρη του τομέως του με το να κηρύττη, πηγαίνοντας από πόλι σε πόλι και από χωριό σε χωριό, κηρύττοντας δημοσία στις συναγωγές και στο ύπαιθρο καθώς και στα σπίτια των ανθρώπων. Μιμούμενοι αυτόν, μπορούμε κι εμείς επίσης να είμεθα προεξέχοντες, όχι για να επιδειχθούμε, αλλά για να επιστήσωμε την προσοχή στα σημεία και τεράστια του Ιεχωβά σ’ αυτό τον καιρό του τέλους. Μπορούμε να το κάμωμε αυτό πολύ αποτελεσματικά με το να κηρύττωμε όχι μόνο δημοσία, αλλά κυρίως από σπίτι σε σπίτι. Μ’ αυτό τον τρόπο πρέπει να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το κήρυγμα τούτο των αγαθών νέων παντού δημοσία και από σπίτι σε σπίτι από το υπόλοιπο και τους προβατοειδείς συντρόφους του είναι αυτό καθ’ εαυτό ένα πολύ εύγλωττο σημείο, ένα τεράστιον που διεγείρει την προσοχή όλου του κόσμου.

¹⁹ Είναι αναμφισβήτητη απόδειξις ότι η βασιλεία του Θεού στα χέρια του ουρανίου του Εμμανουήλ ιδρύθη ως η πρωτεύουσα του σύμπαντος. Είναι σημείο που προοιωνίζεται ότι τα έθνη του κόσμου τούτου τώρα αντιμετωπίζουν το τέλος των και θα το συναντήσουν τόσο γρήγορα ακριβώς, όσο θα τελειώση το κήρυγμά μας σύμφωνα με το θείο θέλημα. Ας διαβάσουν τα έθνη το σημείο!

20. Σε τι μπορεί να μας εκθέτη το ότι δίνομε προειδοποίησι, αλλά λόγω ποιας υποστηρίξεως δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα ανθρώπους ή διαβόλους;

²⁰ Οι άνθρωποι και τα έθνη πρέπει να γνωρίσουν ότι υπήρξαμε μεταξύ των για να δώσωμε σοβαρή προειδοποίησι για το τέλος των. Αυτό μπορεί να μας εκθέτη στην ύβριν των και στον διωγμό των. Όμως, όπως οι απόστολοι του Εμμανουήλ, πρέπει να γίνωμε «θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους». (1 Κορ. 4:9) Για τον Εμμανουήλ, ακόμη και όταν ήταν σαράντα ημερών βρέφος, ο Συμεών επροφήτευσε: «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, και εις σημείον αντιλεγόμενον.» (Λουκ. 2:34) Τι, λοιπόν, αν είμεθα σημείον αντιλογίας και εναντιώσεως ή προκαλούμεθα επειδή κηρύττομε τις ευθείες αλήθειες της Βίβλου; Γνωρίζομε ποιος μας υποστηρίζει. Είναι ‘ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, ο κατοικών εν τω Όρει Σιών’. Απ’ αυτόν έχομε το υπόλοιπο των σημείων και τεραστίων σήμερα, και υπάρχουν χιλιάδες απ’ αυτούς εδώ σ’ αυτή τη διεθνή συνέλευσι. Επομένως, αυτός θα φροντίση να εκπληρωθή αληθινά εκείνο που σημαίνουν και δείχνουν αυτά τα σημεία και τεράστια. Ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι Εκείνος που μας απέστειλε και που μας εφωδίασε με τα αγαθά νέα της βασιλείας του που έχει αρχίσει. Οι αγγελικές στρατιές του, που υπερβαίνουν τις συνενωμένες στρατιές του Κομμουνιστικού Ανατολικού συγκροτήματος και του δημοκρατικού Δυτικού συγκροτήματος, μας περικυκλώνουν. Είναι πλήρως ωργανωμένες και εξωπλισμένες και παρατεταγμένες στο πεδίον του Αρμαγεδδώνος για τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». (Αποκάλ. 16:14) Ας μη φοβούμεθα, λοιπόν, ανθρώπους ή διαβόλους.

21. Πώς εκπληρώνεται για μας το όνομα του ανάσσοντος Βασιλέως μας, Εμμανουήλ, και έτσι τι είμεθα βέβαιοι ότι θα τελειώσωμε επιτυχώς;

²¹ Ο Θεός, του οποίου το όνομα, που εμπνέει φόβον, είναι Ιεχωβά των στρατευμάτων, είναι μαζί μας. Το ίδιο το όνομα του ανάσσοντος Βασιλέως του, Εμμανουήλ, σημαίνει «Μεθ’ ημών ο Θεός». Αφού ο Εμμανουήλ είναι μαζί μας επειδή τον ακολουθούμε και υπακούομε σ’ αυτόν κηρύττοντας τα αγαθά νέα της Βασιλείας ως τελική μαρτυρία σε όλα τα έθνη, γνωρίζομε ότι ο Θεός είναι επίσης μαζί μας. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι υπέρ ημών. Με τέτοια θεία βοήθεια και σύμφωνα με το θείο θέλημα, είμεθα βέβαιοι ότι θα τελειώσωμε επιτυχώς το θαυμαστό και σημαντικό έργο που ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μάς απέστειλε να εκτελέσωμε.

[Υποσημειώσεις]

Θείον Έλεος και η Βασιλεία

«Και μετά ελέους θέλει συσταθή ο θρόνος, και επ’ αυτόν θέλει καθίσει εν αληθεία, εν τη σκηνή του Δαβίδ, ο κρίνων, και εκζητών κρίσιν, και σπεύδων δικαιοσύνην.»—Ησ. 16:5.

 1, 2. (α) Ποια πρόσκλησι απευθύνει ο Ιεχωβά στους διψασμένους και στους πεινασμένους, μαζί με ποια υπόσχεσι σ’ εκείνους που ανταποκρίνονται; (β) Τι είναι εκείνο για το οποίο πεινούν και διψούν, και γιατί θα γίνη εκπλήρωσις της διαθήκης που περιλαμβάνεται στο ζήτημα αυτό;

«Ω ΠΑΝΤΕΣ οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε, και φάγετε· ναι, έλθετε, αγοράσατε οίνον και γάλα, άνευ αργυρίου και άνευ τιμής. Δια τι εξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν; ακούσατέ μου μετά προσοχής, και θέλετε φάγει αγαθά, και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος. Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ· ακούσατε, και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά. Ιδού, έδωκα αυτόν μαρτύριον εις τους λαούς, άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς.»—Ησ. 55:1-4.

² Αυτή είναι πρόσκλησις του Ιεχωβά Θεού, που καλούσε τους διψασμένους και τους πεινασμένους. Τι είναι κείνο για το οποίο διψούσαν και πεινούσαν; Ένας δίκαιος βασιλεύς, μια καλή κυβέρνησις, εις εκπλήρωσιν της διαθήκης που ο Ιεχωβά Θεός συνήψε με τον Βασιλέα Δαβίδ. Ποτέ δεν υπήρξε διαθήκη πιο σπουδαία από αυτή τη διαθήκη που ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος έκαμε με τον άνθρωπο Δαβίδ. Όλοι όσοι διψούν και πεινούν για μια κυβέρνησι δικαιοσύνης, ειρήνης και τελείας ακεραιότητος πρέπει να περιμένουν ότι ο Θεός θα εκτελέση αυτή τη διαθήκη στο πλήρες. Η διαθήκη δεν είναι ένα απλό κομμάτι χαρτί που μπορεί να σχισθή και να καταπατηθή με περιφρόνησι από πείσμονας παραβάτας. Η διαθήκη είναι απαραβίαστα δεσμευτική. Πρέπει να εκπληρωθή και θα εκπληρωθή.

 3. Ποιο πρόσωπο προέτεινε αύτη τη διαθήκη, και τι είναι εκείνο που την εξυψώνει;

³ Μπορεί να φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι ο Ύψιστος Θεός του ουρανού θα έκανε μια διαθήκη ή ιεροπρεπές, δεσμευτικό συμβόλαιο μ’ έναν απλό άνθρωπο επάνω στη γη. Όμως ο Θεός ο ίδιος μας έχει εφοδιάσει με το γραπτό υπόμνημα των διαθηκών του με ανθρώπους. Αυτός είναι Εκείνος που προέτεινε τη διαθήκη με τον Βασιλέα Δαβίδ. Ένας πεπτωκώς ατελής άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να λάβη το θάρρος να προτείνη ένα τέτοιο πράγμα. Αφού η διαθήκη προετάθη από μια τέτοια υψηλή και ισχυρή προσωπικότητα όπως ο Ιεχωβά Θεός, αυτή πρέπει να είναι κάτι πάρα πολύ μεγαλειώδες για να πηγάση από σκέψι ανθρώπου. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι ασήμαντο. Πρέπει να είναι κάτι εξόχως σπουδαίο για τον Θεό και ευεργετικό για τον άνθρωπο. Τούτο ακριβώς εξυψώνει τη διαθήκη.

 4. Τι άκουσε ο Αβραάμ τον Ιεχωβά να λέγη με όρκο μέσω του αγγέλου του;

⁴ Φαντασθήτε ν’ ακούη ένας άνθρωπος τον Ιεχωβά Θεό να λέγη: «Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει ο Ιεχωβά, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο, και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού, και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γεν. 22:15-18, ΜΝΚ) Αυτό όμως ήταν εκείνο που ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ άκουσε τον Θεό να λέγη μέσω του αγγέλου του. Άκουσε τον Θεό να ορκίζεται στον εαυτό του για τη διαθήκη που ανηγγέλλετο εκεί.

 5. Γιατί πρέπει εμείς σήμερα να εκτιμήσωμε τη σπουδαιότητα αυτής της διαθήκης, και σε ποια ερώτησι προσωπικής σπουδαιότητος πρέπει ν’ απαντήσωμε;

⁵ Περισσότερο από όλους εμείς σήμερα πρέπει να εκτιμήσωμε τη σπουδαιότητα και αξία αυτής της διαθήκης. Εμείς σήμερα οφείλομε ν’ αντιληφθούμε ότι είναι μεγάλη ανάγκη να ευλογηθούν τα έθνη μ’ ένα Θεόδοτο μέσον. Σήμερα όλα τα κοσμικά έθνη, περιλαμβανομένης και της δημοκρατίας του Ισραήλ, πραγματικά επιφέρουν κατάρα στον εαυτό τους με υλισμό και μιλιταρισμό. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή το υποσχεμένο σπέρμα ή απόγονος του Αβραάμ δεν είναι πλησίον για να προμηθεύση την ευλογία στα έθνη. Όχι· συμβαίνει μάλλον επειδή τα έθνη δεν έχουν πίστι στη διαθήκη του Θεού με τον Αβραάμ και με ιδιοτέλεια και υπερηφάνεια αγνοούν το σπέρμα του. Η απόλυτη ανοησία των εθνών που το πράττουν αυτό είναι σαφής, ώστε ο καθείς να την αντιλαμβάνεται. Επομένως, λαμβάνει προσωπική σπουδαιότητα η εξής ερώτησις: Ποιος μεταξύ ‘όλων των εθνών της γης’ θ’ αποκτήση την ευλογία με το μέσον του Θεού;

 6, 7. (α) Από ποια άλλη διαθήκη υποστηρίζεται η διαθήκη με τον Αβραάμ; (β) Ποιο ζήτημα όσον αφορά τον Βασιλέα Δαβίδ ετακτοποίησε η διαθήκη αυτή, και σε ποια ιδιότητα του Ιεχωβά επέστησε την προσοχή;

⁶ Ασφαλώς, αν ακολουθήσωμε τα κοσμικά έθνη ή τους πολιτικούς των ηγέτας και τους οικονομικούς και θρησκευτικούς των συμβούλους, θα έλθωμε κάτω από κατάρα αντί να μπούμε στην ευλογία του Θεού μέσω του σπέρματος του Αβραάμ. Αυτή η διαθήκη με τον Αβραάμ υποστηρίζεται τη διαθήκη του Θεού με τον Βασιλέα Δαβίδ. Αν αριθμηθή από τον Αβραάμ, ο Δαβίδ ήταν ο δέκατος τέταρτος στη γενεαλογική γραμμή. Συνεπώς εκλήθη υιός του Αβραάμ. (Ματθ. 1:1) Μέσω της διαθήκης με τον Δαβίδ τον υιόν του Αβραάμ, ο Θεός κατέστησε βέβαιον ότι η Αβρααμιαία διαθήκη για την ευλογία όλων των εθνών και φυλών της γης θα εξεπληρούτο μέσω μιας κυβερνήσεως, μιας θεοκρατικής βασιλείας. Στην εποχή του ο Δαβίδ ήταν βασιλεύς ενός θεοκρατικού έθνους, του αρχαίου Ισραήλ, με την πρωτεύουσά του στην Ιερουσαλήμ. Ο βασιλεύς που είχε προηγηθή απ’ αυτόν, ο Σαούλ από τη φυλή Βενιαμίν, είχε πεθάνει σε μάχη χωρίς διάδοχο στον θρόνο ολοκλήρου του Ισραήλ. Ηγέρθη το ζήτημα, Θα είχε ο Βασιλεύς Δαβίδ διάδοχο στον θρόνο της Ιερουσαλήμ στην οικογένειά του; Ο Ιεχωβά Θεός το εβεβαίωσε αυτό. Επειδή ο Βασιλεύς Δαβίδ επέδειξε τέτοιον άγιο ζήλο για τον οίκο της λατρείας του Θεού, τον ναό του, ο Ιεχωβά Θεός εισήγαγε μια άλλη διαθήκη μεγάλης σπουδαιότητος για όλο το ανθρώπινο γένος. Μέσω του προφήτου του Νάθαν είπε στον Δαβίδ:

⁷ «Ο Ιεχωβά προσέτι αναγγέλλει προς σε, ότι ο Ιεχωβά θέλει οικοδομήσει οίκον εις σε. Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου, και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει έλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος· εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός· εάν πράξη ανομίαν, θέλω σωφρονίσει αυτόν εν ράβδω ανδρών, και δια μαστιγώσεων υιών ανθρώπων· το έλεός μου όμως δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού, ως αφήρεσα αυτό από του Σαούλ, τον οποίον εξέβαλον απ’ έμπροσθέν σου· και θέλει στερεωθή ο οίκός σου και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.»—2 Σαμ. 7:11-16, ΜΝΚ.

ΠΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ

 8. Γιατί η διαθήκη αυτή χαρακτηρίζεται ως ‘αιώνιος διαθήκη, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά’;

⁸ Τι μεγαλειώδης διαθήκη ήταν αυτή, διαθήκη για μια κυβέρνησι, μια βασιλεία, που θα ήταν σταθερή για πάντα, της οποίας ο θρόνος δεν θα ανετρέπετο ποτέ! Τι ανέκφραστο προνόμιο ήταν για έναν πιστό άνθρωπο και τον οίκον του να είναι συνδεδεμένος μ’ αυτή τη διαθήκη για βασιλεία! Η διαθήκη αυτή επρόκειτο να εκτελεσθή με το έλεος του Θεού σαν κάτι πολύ αναγκαίο ώσπου να φθάση ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα με μια αιωνίως στερεή βασιλεία. Πράγματι, έλεος ήταν εκείνο που υπεκίνησε τη σύναψι της διαθήκης από μέρους του Θεού. Από αυτή την άποψι μπορούμε να κατανοήσωμε γιατί ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Ησαΐα, την χαρακτηρίζει ως «αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά».

 9. Πώς εκφράζεται αυτό το έλεος, και για τούτο ποια άλλη απόδοσι της Εβραϊκής λέξεως έσεντ δίνει στο περιθώριό της η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών (στην Αγγλική);

⁹ Πολλά, επομένως, εξαρτώνται από το έλεος του Ιεχωβά. Αυτό είναι ένα από τα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του, και έχει εξόχως εκδηλωθή σ’ εμάς τα ανθρώπινα πλάσματα. Μια μελέτη της λέξεως αυτής «έλεος» θ’ αποκαλύψη ότι σημαίνει κάτι περισσότερο από το να είναι κανείς φιλάγαθος λόγω ελατηρίου αγάπης. Εγκαθιστά μια σχέσι μεταξύ εκείνου που εκδηλώνει το έλεος και εκείνου που το λαμβάνει. Είναι μια αγαθότης που προσηλώνεται στοργικά στο αντικείμενον του ελέους και προσκολλάται σ’ αυτό με πιστότητα που δεν θα παρέλθη ώσπου ο άξιος σκοπός του ελέους να έχη πραγματοποιηθή. Συγκεκριμένως, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών στην περιθωριακή της ανάγνωσι του Εβραϊκού κειμένου δίνει μια άλλη απόδοσι «πιστή αγάπη» της Εβραϊκής λέξεως έσεντ· διότι η Εβραϊκή αυτή λέξις στον πληθυντικό αριθμό αποδίδεται «πράξεις (ή, περιπτώσεις) πιστής αγάπης», «πλήρες έλεος», ή «πλήρης πιστή αγάπη».

10. Σύμφωνα μ’ ένα λεξικό που εξεδόθη εσχάτως, πώς πρέπει ν’ αναγνωσθή η έκφρασις στο Ησαΐας 55:3, και έτσι τι είναι εκείνο που θέτει τον σκοπό του ελέους πέραν αποτυχίας;

¹⁰ Ένα Εβραιοαγγλικό Λεξικό που εξεδόθη εσχάτως εισηγείται ότι αυτές οι συνεχείς αποδείξεις ελέους πρέπει ν’ αναγνωσθούν «η πάντοτε αποδεικνυομένη πιστότης». Έτσι η έκφρασις «αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά» θα έλεγε «αιώνιον διαθήκην, την πάντοτε αποδεικνυομένην πιστότητα προς τον Δαβίδ, ο οποίος είναι πιστός». Αυτή η επανειλημμένη απόδειξις της πιστότητος του Θεού είναι εκείνη που καθιστά τη διαθήκη πιστή. Επομένως, η πιστότης του Θεού σ’ εκείνον που λαμβάνει στη διαθήκη μαζί του αποδεικνύει ότι αυτή είναι ασφαλής. Δείχνει τη σταθερότητα του Θεού απέναντι εκείνου που λαμβάνεται στη διαθήκη. Αυτό συμβάλλει στο να σταθή η διαθήκη στερεή άσχετα με το τι μπορεί να κάμη το άλλο πρόσωπο που είναι στη διαθήκη. Τούτο καθιστά βέβαιον ότι ο σκοπός του ελέους δεν θ’ αποτύχη και δεν θα οδηγήση σε απογοήτευσι.

11, 12 . (α) Πώς, λοιπόν, μπορεί να περιγραφή ο Ιεχωβά ότι είναι απέναντι των πιστών του λατρευτών; (β) Ποιες ήσαν οι εξελίξεις που ωδήγησαν στην πρώτη χρησιμοποίησι της λέξεως «έλεος» στις Γραφές;

¹¹ Ας είναι πάντοτε το γεγονός αυτό προς τιμήν Του και έπαινόν Του: Ο Ιεχωβά Θεός είναι πιστός. Από την πρώτη μνεία της σημαντικής αυτής λέξεως στο Εβραϊκό κείμενο, το έλεος του μεγάλου Θεού, ο οποίος διαφυλάττει τους πιστούς λάτρεις του, λάμπει με μια παρηγορητική θέρμη. Όταν ανεφέρθη για πρώτη φορά, ο ανεψιός του πατριάρχου Αβραάμ κατοικούσε στην πόλι των Σοδόμων. Ο Ιεχωβά Θεός είπε στον Αβραάμ ότι εσκόπευε να καταστρέψη την ασεβή, ανήθικη πόλι. Ο Αβραάμ εγνώριζε ότι ο ανεψιός του Λωτ, μαζί με τη σύζυγό του και τις δύο θυγατέρες του, ήταν στην πόλι και η ζωή τους ήταν σε κίνδυνο—ζωή τεσσάρων ατόμων. Θέλοντας προφανώς να διαφυλαχθή η ζωή τους με το να διαφυλαχθούν τα ίδια τα Σόδομα, ο Αβραάμ ικέτευσε τον Ιεχωβά ώσπου τελικά ο Ιεχωβά υπεσχέθη ότι, αν ευρίσκοντο μέσα στα Σόδομα και δέκα μόνο δίκαια άτομα, αυτός δεν θα κατέστρεφε την πόλι.

¹² Δύο άγγελοι του Ιεχωβά μετέβησαν στα Σόδομα με ανθρώπινη μορφή, και ο Λωτ τούς εφιλοξένησε στο σπίτι του. Με το να τους δεχθή ως ξένους του, ο Λωτ ήταν υποχρεωμένος να είναι πιστός σ’ αυτούς. Απεδείχθη τέτοιος στη διάρκεια μιας επιθέσεως σοδομιτών στο σπίτι του. Με πίστι προειδοποίησε τους μέλλοντας γαμβρούς του για την επίκειμενη καταστροφή της καταδικασμένης πόλεως. Το επόμενο πρωί, πριν από την ανατολή του ηλίου, οι άγγελοι ωδήγησαν βιαστικά τον Λωτ και την οικογένειά του στα περίχωρα της πόλεως. «Διασώθητι εις το όρος, δια να μη απολεσθής», είπε ένας από τους αγγέλους του Ιεχωβά. Τότε ο Λωτ εζήτησε μια περαιτέρω εύνοια, λέγοντας: «Μη, παρακαλώ, Ιεχωβά· ιδού ο δούλος σου εύρηκε χάριν ενώπιόν σου, και εμεγάλυνας το έλεός σου, το οποίον έκαμες προς εμέ, φυλάττων την ζωήν μου· αλλ’ εγώ δεν θέλω δυνηθή να διασωθώ εις το όρος.» Με αβρότητα ο άγγελος του Ιεχωβά τού παρέσχε την εύνοια που εζήτησε, και ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες του διέφυγαν επιτυχώς και επέζησαν της κατακαύσεως των Σοδόμων με πυρ και θείον.—Γεν. 18:16 έως 19:26.

13. (α) Ποια ιδιότητα του Θεού εμεγάλυνε η διάσωσις εκείνη του Λωτ και των θυγατέρων του; (β) Γιατί δεν πρέπει τα «άλλα πρόβατα» σήμερα να φοβούνται ότι το έλεος του Ιεχωβά μπορεί να εκλείψη;

¹³ Αυτή η διάσωσις του Λωτ και των θυγατέρων του ήταν μια μεγάλυνσις της πιστής αγάπης του Ιεχωβά, πρωτίστως για τον θείον του Λωτ Αβραάμ, διότι με αυτόν ο Ιεχωβά είχε κάμει τη διαθήκη για την ευλογία όλων των φυλών της γης. (Γεν. 12:1-3) Αυτή ήταν μια εικόνα για την εποχή μας, για τους προβατοειδείς ανθρώπους που συνάγονται στη θεία εύνοια. Αυτοί έχουν ανάγκη να επιστηρίζωνται πολύ επάνω στο ίδιο έλεος, σ’ εκείνη την ίδια πιστή αγάπη του Ιεχωβά, ότι θα τους διαφυλάξη μέσα από την πύρινη καταστροφή της παγκοσμίου οργανώσεως, η οποία πνευματικώς καλείται Σόδομα. (Αποκάλ. 11:8) Αυτά τα «άλλα πρόβατα» του Μεγάλου Ποιμένος δεν πρέπει να φοβούνται ότι το έλεός του μπορεί να εκλείψη. Διότι είκοσι έξη φορές ο Ψαλμός 136 και μόνο, επαναλαμβάνει την αιτία για να επαινήται ο Ιεχωβά, λέγοντας: «Διότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.» Όταν διεκήρυξε το όνομά του ενώπιον του προφήτου Μωυσέως επάνω στο Όρος Σινά τον καιρό που έγραψε τις Δέκα Εντολές, περιέγραψε τον εαυτό του λέγοντας: «Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν, . . . Ιδού, εγώ κάμνω διαθήκην· . . . Διότι δεν θέλεις προσκυνήσει άλλον θεόν· επειδή ο Ιεχωβά είναι αποκλειστικώς αφωσιωμένος εις το όνομά του. Είναι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» (Έξοδ. 34:4-14, ΜΝΚ) Ο Θεός αυτός, ο οποίος δυσαρεστείται όταν κακοπαριστάνεται και ο οποίος απαιτεί αμέριστη αφοσίωσι, είναι ακριβής σε κάθε λεπτομέρεια όταν περιγράφη τον εαυτό του. Επομένως, μπορούμε ασφαλώς να υπολογίζωμε στην πιστότητά του.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

14. Από την αρχή της, τι απαιτούσε αυτή η διαθήκη της βασιλείας, και συνεπώς, από ποια αρχή δεν μπορούμε ποτέ να παρεκκλίνωμε;

¹⁴ Από τον καιρό ακόμη που ο Ιεχωβά ίδρυσε τη διαθήκη με τον Δαβίδ για την αιώνια βασιλεία, η διαθήκη αυτή της βασιλείας έγινε κάτι που απαιτούσε την πιστή υποστήριξι και εμμονή σ’ αυτήν, και του Θεού και του ανθρώπου. Η διαθήκη ήταν αχώριστα συνδεδεμένη με τον Βασιλέα Δαβίδ και τη γραμμή των βασιλικών διαδόχων του. Πράγματι, η διαθήκη ήταν προσωποποιημένη στον βασιλικόν οίκον ή δυναστεία του Δαβίδ, έτσι ώστε η πιστότης αυτή στη διαθήκη εσήμαινε πιστότητα στον οίκον του Δαβίδ υπό τον Ιεχωβά Θεό. Η πιστότης του ανθρώπου έπρεπε να κατευθύνεται προς αυτή τη διαθήκη. Ως αυτή τη σύγχρονη εποχή μας, το ζήτημα αυτό είναι μια αρχή από την οποία δεν μπορούμε ποτέ να παρεκκλίνωμε αν είμεθα αποφασισμένοι να ευαρεστούμε τον μεγάλον Πρωτουργόν της διαθήκης, Ιεχωβά Θεό. Έχομε τον ίδιον τον Ιεχωβά ως το τέλειο Παράδειγμά μας πιστότητος.

15. Αφού ευνοήθηκε με αύτη τη διαθήκη, ποια σειρά εγκλημάτων διέπραξε ο Βασιλεύς Δαβίδ;

¹⁵ Έπειτα από αρκετόν καιρό αφότου ο Βασιλεύς Δαβίδ ευνοήθηκε εξόχως με αυτή τη διαθήκη, διέπραξε μια σειρά συνταρακτικών αμαρτημάτων, σκοτεινών εγκλημάτων που αποτελούσαν παραβίασι των Δέκα Εντολών. Έρριψε με πόθο τα βλέμματά του στη σύζυγο ενός άλλου ανδρός και διέπραξε μοιχεία μαζί της, με τη σύζυγο, δηλαδή, του πιστού του αξιωματικού, Ουρία του Χετταίου. Όταν η γυναίκα έγινε έγκυος, ο πνευματικώς μη ισορροπημένος Δαβίδ εζήτησε να προστατεύση τον εαυτό του. Μετεκίνησε τον σύζυγό της σε μια επικίνδυνη θέσι μάχης, για να εγκαταλειφθή εκεί σε βέβαιο θάνατο. Αφού ο θαρραλέος, πιστός Ουρίας είχε έτσι σταλή για να πεθάνη, ο Δαβίδ απέστειλε και έλαβε την σύζυγο του Ουρία στο σπίτι του για να είναι μια από τις πολλές του συζύγους. Γι’ αυτά τα εγκλήματα, δεν έπρεπε μήπως ο ακάθαρτος, κηλιδωμένος με αίμα Δαβίδ να καταδικασθή σε θάνατο και η διαθήκη μαζί του να ακυρωθή;

16. Πώς επρόκειτο να τιμωρηθή ο Δαβίδ γι’ αυτό, και ποιος υπέστη θάνατο;

¹⁶ Με τον ίδιο τον προφήτη Νάθαν, μέσω του οποίου ο Ιεχωβά είχε αναγγείλει τη διαθήκη της βασιλείας στον Δαβίδ, ο Ιεχωβά έστειλε το άγγελμά του, άγγελμα βαριάς καταδίκης, που έδειχνε πόσο αξιοκαταφρόνητα είχε ενεργήσει ο Δαβίδ. Για τιμωρία δεν θα απεσύρετο ποτέ η ρομφαία από τον προσωπικόν οίκον του Δαβίδ· θα ηγείροντο κακά από τον οίκον του και μερικές από τις συζύγους του θα εβιάζοντο φανερά. Ο Δαβίδ είδε πόσο είχε καταφρονήσει τον Ιεχωβά και είχε μεταχειρισθή με ανευλάβεια τον Θεόν της διαθήκης. Με λύπη ωμολόγησε την αμαρτία του έναντι του Ιεχωβά. Φοβήθηκε για τη ζωή του. «Δεν θέλεις αποθάνει», του είπε ο Νάθαν· αλλά το παράνομο τέκνο της άπληστης μοιχείας του επρόκειτο να πεθάνη. Τίποτε δεν έκαμε τον Ιεχωβά να παρεκκλίνη από αυτή την καταδικαστική απόφασι. Το νόθο τέκνο έζησε μόνο επτά ημέρες και πέθανε.

17. (α) Τι θα πούμε, όμως, για τη διαθήκη της βασιλείας με τον Δαβίδ; (β) Πώς κατεδείχθη το βάθος του ελέους του Ιεχωβά όσον αφορά τον άμεσον διάδοχον του Δαβίδ;

¹⁷ Εν τούτοις, τι θα πούμε για τη διαθήκη της βασιλείας με τον Δαβίδ; Ο Ιεχωβά δεν την ακύρωσε. Παρέμεινε πιστός σ’ αυτή. Εξήσκησε το έλεος που ήταν το να συμβαδίση μ’ αυτή τη διαθήκη για να την φέρη σε ένδοξη επιτυχία. Ο Δαβίδ αποκατεστάθη στη θεία εύνοια και ετηρήθη στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ· αλλά οι διάφορες τιμωρίες, που εξετέθησαν στην καταδικαστική απόφασι του Ιεχωβά, επεβλήθησαν στον Δαβίδ με το πέρασμα του χρόνου. Το βάθος του ελέους ή πιστής αγάπης του Ιεχωβά κατεδείχθη ακόμη περισσότερο στο ότι ο επόμενος γυιός που απέκτησε ο Δαβίδ με την πρώην σύζυγο του Ουρία, ένας νόμιμος γυιός, εξελέγη από τον Θεό για να γίνη διάδοχος του Δαβίδ στον θρόνο και να προαγάγη τη διαθήκη της βασιλείας. Έτσι, αφού πέθανε ο Δαβίδ στη θεία εύνοια, «ο Σολομών εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά βασιλεύς αντί Δαβίδ του πατρός αυτού, και ευημέρησε· και πας ο Ισραήλ υπήκουσεν εις αυτόν.» (1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ· 2 Σαμ. 11:1 έως 12:25) Το έλεος του Ιεχωβά σύμφωνα με τη διαθήκη της βασιλείας απεδείχθη μέσον σωτηρίας. Πόσο θαυμαστό είναι τούτο!

18. Πώς, επομένως, εξεφράσθη ο Δαβίδ κατάλληλα στον ψαλμό του, και τι είπε σχετικώς ο γυιός του Σολομών σε προσευχή στην εγκαινίασι του ναού;

¹⁸ Γι’ αυτό ο Δαβίδ μπορούσε να πη στον ψαλμό του: «Θέλω σε υμνεί, Ιεχωβά, μεταξύ των εθνών, και εις το όνομά σου θέλω ψάλλει. Αυτός μεγαλύνει τας σωτηρίας του βασιλέως αυτού· και κάμνει έλεος εις τον κεχρισμένον αυτού, εις τον Δαβίδ και εις το σπέρμα αυτού έως αιώνος.» (2 Σαμ. 22:50, 51, ΜΝΚ) Όταν ο γυιός του και διάδοχός του Σολομών εγκαινίαζε τον μεγαλοπρεπή ναό, για τον οποίον ο Δαβίδ είχε κάμει τόσες ετοιμασίες, ο Βασιλεύς Σολομών μπορούσε να πη με εγκάρδια εκτίμησι σε δημόσια προσευχή στον Θεό: «Ω Ιεχωβά, Θεέ του Ισραήλ, δεν είναι Θεός όμοιός σου, εν τω ουρανώ άνω, και επί της γης κάτω, όστις φυλάττεις την διαθήκην και το έλεος προς τους δούλους σου τους περιπατούντας ενώπιόν σου εν όλη τη καρδία αυτών· όστις εφύλαξας προς τον δούλον σου Δαβίδ τον πατέρα μου όσα ελάλησας προς αυτόν και ελάλησας δια του στόματός σου, και εξετέλεσας δια της χειρός σου, καθώς την ημέραν ταύτην. Και τώρα, Ιεχωβά Θεέ του Ισραήλ, φύλαξον προς τον δούλον σου Δαβίδ τον πατέρα μου εκείνο το οποίον υπεσχέθης προς αυτόν, λέγων, Δεν θέλει εκλείψει εις σε ανήρ απ’ έμπροσθέν μου καθήμενος επί του θρόνου του Ισραήλ, μόνον εάν προσέχωσιν οι υιοί σου εις την οδόν αυτών, δια να περιπατώσιν ενώπιόν μου, καθώς συ περιεπάτησας ενώπιόν μου. Τώρα λοιπόν, Θεέ του Ισραήλ, ας αληθεύση, δέομαι, ο λόγος σου, τον οποίον ελάλησας προς τον δούλον σου Δαβίδ τον πατέρα μου.»—1 Βασ. 8:22-26, ΜΝΚ.

19. Στο γήρας του Σολομώντος πώς παρουσιάσθηκε η ανάγκη για τον Ιεχωβά να εξασκήση έλεος, και χάριν τίνος επετράπη στον Αβιά να διαδεχθή τον Ροβοάμ στο θρόνο;

¹⁹ Σε λυπηρή αντίθεσι με τον πατέρα του Δαβίδ, ο Βασιλεύς Σολομών στο γήρας του απεστάτησε από τον Ιεχωβά. Και εδώ πάλι παρουσιάσθηκε η ανάγκη να εξασκήση ο Ιεχωβά το έλεός του χάριν της αιωνίας διαθήκης της βασιλείας. Η διαθήκη δεν εξηλείφθη. Συνεπώς, ο γυιός του Σολομώντος Ροβοάμ εκάθησε επάνω στον θρόνο του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, αλλά όχι ως βασιλεύς και των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Με την απόφασι του Ιεχωβά για τιμωρία, δέκα φυλές απεκόπησαν από την επικράτεια των βασιλέων του οίκου του Δαβίδ. Έτσι ο Ροβοάμ εξακολούθησε να άρχη μόνο επάνω σε δύο πιστές φυλές, του Ιούδα και του Βενιαμίν. (1 Βασ. 11:1-13· 12:19-24) Ο Ροβοάμ πέθανε κακός βασιλεύς. Και όμως ο γυιός του Αβιά ήλθε στον θρόνο του βασιλείου του Ιούδα. Γιατί; Η θεόπνευστη απάντησις λέγει: «Χάριν του Δαβίδ, έδωκεν εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός αυτού λύχνον εν Ιερουσαλήμ, αναστήσας τον υιόν αυτού μετ’ αυτόν, και στερεώσας την Ιερουσαλήμ· διότι ο Δαβίδ έκαμνε το ευθές ενώπιον του Ιεχωβά, και δεν εξέκλινε πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού από πάντων όσα προσέταξεν εις αυτόν, εκτός της υποθέσεως Ουρίου του Χετταίου.»—1 Βασ. 15:4, 5, ΜΝΚ.

20. Ποια έκκλησι έκαμε ο Βασιλεύς Αβιά στον εχθρικό Ισραηλιτικό στρατό, και για ποιους ο Ιεχωβά εκέρδισε τη μάχη;

²⁰ Όταν ο Βασιλεύς Αβιά επήγε να πολεμήση εναντίον των επαναστατημένων δέκα φυλών του Ισραήλ, έκαμε πρώτα έκκλησι σ’ αυτές από την κορυφή ενός βουνού με τα εξής λόγια: «Δεν πρέπει να γνωρίσητε, ότι Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ έδωκε την βασιλείαν επί τον Ισραήλ διαπαντός εις τον Δαβίδ, εις αυτόν και εις τους υιούς αυτού, με συνθήκην άλατος; . . . και τώρα σεις λέγετε να αντισταθήτε εις την βασιλείαν του Ιεχωβά, την εις τας χείρας των υιών του Δαβίδ, διότι είσθε πλήθος πολύ, και έχετε μεθ’ εαυτών χρυσούς μόσχους, τους οποίους ο Ιεροβοάμ [ο βασιλεύς σας] έκαμεν εις εσάς δια θεούς· . . . και ιδού, ο Θεός αυτός είναι μεθ’ ημών επί κεφαλής, και οι ιερείς αυτού με ηχητικάς σάλπιγγας, δια να ηχώσιν εναντίον σας. Υιοί Ισραήλ, μη πολεμείτε εναντίον Ιεχωβά του Θεού των πατέρων σας· διότι δεν θέλετε ευοδωθή.» (2 Χρον. 13:3-12, ΜΝΚ) Εν τούτοις, η διαθήκη της βασιλείας και η πιστή προσκόλλησις στον Ιεχωβά ως Θεόν Πρωτουργόν της διαθήκης δεν είχε ανταπόκρισι στους επαναστατημένους εκείνους Ισραηλίτας. Επροχώρησαν στη μάχη. Αλλ’ ο Ιεχωβά εκέρδισε τη μάχη για κείνους που ήσαν πιστά προσκολλημένοι στη διαθήκη του για τη βασιλεία με τον Δαβίδ.

21, 22. Ποιοι ήσαν παράδειγμα για μας σήμερα θέτοντας τη λατρεία του Θεού και τη διαθήκη της βασιλείας πιο πάνω από τον εθνικισμό, και ποιο υπόμνημα κατήρτισαν για τον εαυτό τους;

²¹ Η διαίρεσις των δώδεκα φυλών του Ισραήλ σε δύο βασίλεια έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία τους Ισραηλίτας όσον αφορά την πιστότητα στη διαθήκη της βασιλείας. Αλλά υπήρξαν Ισραηλίται που έθεσαν τη λατρεία του Θεού και τη διαθήκη της βασιλείας του πιο πάνω από τον εθνικισμό. Αυτοί είναι ένα παράδειγμα για μας σήμερα. Λόγου χάριν, πάρτε τους ιερείς και Λευίτας που υπηρετούσαν στον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, αλλά των οποίων οι κατοικίες ευρίσκοντο σε σαράντα οκτώ πόλεις διασκορπισμένες στις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. (Αριθμ. 35:6- 8· Ιησ. Ναυή 21:1-41) Το υπόμνημα που κατήρτισαν για τον εαυτό τους λέγει:

²² «Και οι ιερείς και οι Λευίται οι εν παντί τω Ισραήλ συνήχθησαν προς αυτόν [τον υιόν του Βασιλέως Σολομώντος], εκ πάντων των ορίων αυτών. Διότι οι Λευίται εγκατέλιπον τα προάστεια αυτών και τας ιδιοκτησίας αυτών, και ήλθον εις τον Ιούδαν και εις την Ιερουσαλήμ· (επειδή ο Ιεροβοάμ [ο βασιλεύς των δέκα επαναστατημένων φυλών] και οι υιοί αυτού είχον αποβάλει αυτούς από του να ιερατεύωσιν εις τον Ιεχωβά· . . .) Και μετ’ αυτούς [τους Λευίτας], όσοι εκ πασών των φυλών του Ισραήλ έδωκαν τας καρδίας αυτών εις το να ζητώσιν Ιεχωβά τον Θεόν του Ισραήλ, ήλθον εις Ιερουσαλήμ, δια να θυσιάσωσιν εις Ιεχωβά τον Θεόν των πατέρων αυτών. Και κατίσχυσαν την βασιλεία του Ιούδα, και ισχυροποίησαν τον Ροβοάμ τον υιόν του Σολομώντος.»—2 Χρον. 11:13-17, ΜΝΚ.

23. Σύμφωνα με το θείο υπόμνημα, τι έκαμαν σχετικά με το ζήτημα αυτό οι Ισραηλίται που κατοικούσαν ήδη προσωρινά στον Ιούδα;

²³ Οι Ισραηλίται που κατοικούσαν προσωρινά στον Ιούδα δεν επανεστάτησαν και δεν διήγειραν εμφύλιο πόλεμο, αλλά υπετάγησαν πιστά στον βασιλέα που αντιπροσώπευε τη διαθήκη της βασιλείας του Ιεχωβά με τον Δαβίδ. Το υπόμνημα λέγει: «Περί δε των υιών Ισραήλ των κατοικούντων εν ταις πόλεσιν Ιούδα, ο Ροβοάμ εβασίλευσεν επ’ αυτούς.»—2 Χρον. 10:17.

24. Στη διάρκεια των βασιλειών βασιλέων του Ιούδα, ποιοι ελιποτάκτησαν στο βασίλειο του Ιούδα, και ποιους ο Ασά συνήγαγε στην Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα ποια συνθήκη;

²⁴ Στη διάρκεια των βασιλειών μερικών βασιλέων του Ιούδα, πιστοί Ισραηλίται λιποτακτούσαν στο βασίλειο του Ιούδα, επειδή ο βασιλεύς του απελάμβανε το έλεος ή τις πράξεις πιστής αγάπης του Ιεχωβά. Στις ημέρες του εγγόνου του Ροβοάμ, του Βασιλέως Ασά, αυτός «συνήγαγε πάντα τον Ιούδαν και τον Βενιαμίν, και τους παροικούντας μετ’ αυτών, εκ [των επαναστατημένων φυλών] του Εφραΐμ και Μανασσή, και εκ του Συμεών· διότι πολλοί εκ του Ισραήλ προσεχώρησαν εις αυτόν, ιδόντες ότι Ιεχωβά ο Θεός αυτού ήτο μετ’ αυτού. Και συνήχθησαν εις Ιερουσαλήμ, . . . Και εισήλθον εις συνθήκην να εκζητήσωσιν Ιεχωβά τον Θεόν των πατέρων αυτών, εξ όλης της καρδίας αυτών και εξ όλης της ψυχής αυτών.» Τον εξεζήτησαν ενόσω μπορούσε να ευρεθή, και «ευρέθη εις αυτούς».—2 Χρον. 15:9-15, ΜΝΚ.

25, 26. (α) Ποια αξιοσημείωτη επίδειξις πιστότητος στη διαθήκη της βασιλείας έγινε κατά τον θάνατο του Βασιλέως Οχοζία στην Ιερουσαλήμ; (β) Πώς εχρίσθη τελικά βασιλεύς ο μόνος κληρονόμος της διαθήκης της βασιλείας;

²⁵ Ο Βασιλεύς Οχοζίας ήταν ο όγδοος άρχων της Ιερουσαλήμ στη γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ. Στον θάνατό του έγινε μια αξιοσημείωτη επίδειξις πιστότητος στη διαθήκη της βασιλείας όπως εσυμβολίζετο στον βασιλικόν οίκον του Δαβίδ. Η μητέρα του Γοθολία, η εγγονή του πονηρού βασιλέως των επαναστατημένων δέκα φυλών Αμρί, εσφετερίσθη τον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Ο θρόνος αυτός ανήκε μόνο σε άνδρες που ευρίσκοντο στη διαθήκη της βασιλείας του Ιεχωβά. Για να παραμείνη σ’ αυτόν η Γοθολία «εξωλόθρευσεν άπαν το βασιλικόν σπέρμα του οίκου Ιούδα», όλους εκτός από ένα άρρεν βρέφος, τον Ιωάς. Η θεία του Ιωσαβεέθ, είχε νυμφευθή τον Λευίτην αρχιερέα Ιωδαέ. Αποφασισμένη να κρατήση ζωντανή τη βασιλική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ σύμφωνα με τη διαθήκη ότι ‘δεν θα έλειπε ανήρ καθήμενος επί τον θρόνον του Δαβίδ’, η θεία του Ιωσοαβεέθ απήγαγε κρυφά το βρέφος Ιωάς. Το εκράτησε μαζί με την τροφό του κρυμμένο σ’ έναν εσωτερικό κοιτώνα στον ναό του Ιεχωβά.

²⁶ Πόσο κατάλληλο ήταν ότι ο ναός του Ιεχωβά ασφαλώς απέκρυψε τον μόνον κληρονόμον της διαθήκης του Θεού για τη βασιλεία! Στο έβδομο έτος αυτής της συγκεκαλυμμένης υπάρξεως του Ιωάς που εμεγάλωνε, ο πιστός Αρχιερεύς Ιωδαέ τον παρουσίασε και τον έχρισε βασιλέα σ’ ένα στύλο του ναού. Η δολοφονική σφετερίστρια Γοθολία άκουσε τον θόρυβον αγαλλιάσεως. «Προδοσία! Προδοσία!» εκραύγασε όταν επήγε και είδε τι συνέβαινε. Με πιστότητα στον δικαιωματικόν βασιλέα του Ιεχωβά, ο Αρχιερεύς Ιωδαέ διέταξε να την οδηγήσουν έξω και να την θανατώσουν σε μια πύλη του ανακτόρου. (2 Χρον. 22:10 έως 23:15· 2 Βασ. 11:1-16) Μέσα στο έλεός του ο Ιεχωβά, μέσω των πιστών λατρευτών του, απεδείχθη πιστός στη διαθήκη του που έκαμε με τον δούλον του Βασιλέα Δαβίδ.

27. Στην περίπτωσι του Ιωάς, πώς η απώλεια εκτιμήσεως ωδήγησε σε απιστία, αλλά τι εκράτησε σε λειτουργία τη διαθήκη της βασιλείας;

²⁷ Απώλεια εκτιμήσεως οδηγεί σε απιστία. Ακόμη και ο Ιωάς έδωσε παράδειγμα τούτου. Εφ’ όσον ο Αρχιερεύς Ιωδαέ εζούσε και ήταν ο πνευματικός σύμβουλός του, ο Βασιλεύς Ιωάς έπραττε το ευθές. Μετά τον θάνατο του Ιωδαέ, ο Ιωάς άκουσε τους άρχοντας του Ιούδα που είχαν ειδωλολατρικές τάσεις. Ο γυιός του Ιωδαέ, ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας, εναντιώθηκε. «Επειδή σεις εγκατελίπετε τον Ιεχωβά, και αυτός εγκατέλιπεν εσάς», είπε. Τελικά, κατά διαταγήν του Βασιλέως Ιωάς, ο λαός συνώμοσε εναντίον του Αρχιερέως Ζαχαρία και τον ελιθοβόλησε μέχρι θανάτου μέσα στην αυλή του οίκου του Ιεχωβά. Τι ποταπή αγνωμοσύνη! Το 2 Χρονικών 24:22 (ΜΝΚ) λέγει: «Και δεν ενεθυμήθη Ιωάς ο βασιλεύς το έλεος το οποίον έκαμεν εις αυτόν Ιωδαέ ο πατήρ αυτού [του Ζαχαρία], αλλ’ εθανάτωσε τον υιόν αυτού· ενώ δε απέθνησκεν, είπεν, Ο Ιεχωβά ας ίδη, και ας εκζητήση.» Ο Ιεχωβά το έκαμε αυτό. Το θείο υπόμνημα μάς λέγει πώς πέθανε ο Ιωάς: «Συνώμοσαν εναντίον αυτού οι δούλοι αυτού δια το αίμα των υιών Ιωδαέ του ιερέως, και εθανάτωσαν αυτόν επί της κλίνης αυτού, και απέθανε.» (2 Χρον. 24:25) Ο γυιός του Αμασίας τον διεδέχθη στον «θρόνον του Ιεχωβά». Έτσι, με το έλεος του Ιεχωβά, η διαθήκη της βασιλείας εξακολούθησε να λειτουργή.

Άνδρες Ελέους και η Βασιλεία

 1. Ποιες ερωτήσεις γίνονται κατάλληλες σήμερα όσον αφορά τη διαθήκη της βασιλείας, και πώς σ’ αυτές περιλαμβάνεται η ζωή μας;

ΠΩΣ μπορούμε σήμερα να είμεθα πιστοί στην αιώνια διαθήκη του Ιεχωβά με τον Δαβίδ για τη βασιλεία; Με ποιον σήμερα συνήψε ο Ιεχωβά μιαν «αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά»; (Ησ. 55:3) Κυττάξτε! η παλαιά πόλις της Ιερουσαλήμ κατέχεται από Μωαμεθανούς Άραβας. Η κορυφή του όρους που άλλοτε κατείχετο από τον ναόν του Ιεχωβά στέφεται τώρα από το τέμενος που είναι γνωστό ως το Δώμα του Βράχου. Η Δημοκρατία του Ισραήλ δεν έχει βασιλέα του βασιλικού οίκου του Δαβίδ στη διαθήκη για τη βασιλεία. Τι συνέβη σ’ αυτή την αιώνια διαθήκη; Το ν’ αποκτήσωμε αιώνια ζωή στον εγγίζοντα νέο κόσμο της δικαιοσύνης εξαρτάται από το να λάβωμε την ορθή απάντησι και να ενεργήσωμε σε πιστή αρμονία μ’ αυτήν.

 2. Πώς έπαυσε η ενεργός βασιλεία των διαδόχων του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ, και πώς συνέβη ώστε ο Ζοροβάβελ να μην αναζωογονήση τη βασιλεία;

² Στο 618 π.Χ. ο βασιλεύς Ιωαχείν, ο δέκατος ένατος άρχων στην άμεση γραμμή από τον Βασιλέα Δαβίδ, έγινε βασιλεύς, αλλά εβασίλευσε μόνο τρεις μήνες και δέκα ημέρες στην Ιερουσαλήμ. Παρεδόθη στον Ναβουχοδονόσορ βασιλέα της Βαβυλώνος και εξωρίσθη στη Βαβυλώνα, όπου ενηλικιώθησαν τα τέκνα του. Ο θείος του Σεδεκίας ετέθη στον θρόνο της Ιερουσαλήμ και εβασίλευσε ένδεκα χρόνια. Στο 607 π.Χ. συνελήφθη και φέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα για να πεθάνη, άτεκνος· η δε Ιερουσαλήμ και ο μεγαλοπρεπής ναός της που είχε οικοδομηθή από τον Σολομώντα κατεστράφη. Μετά εβδομήντα χρόνια ο Ζοροβάβελ, ο εγγονός του Ιωαχείν, ωδήγησε ένα υπόλοιπο πιστών Ιουδαίων πάλι από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήση τον ναόν του Ιεχωβά. Ως υπήκοος της νέας παγκοσμίου δυνάμεως, της Περσικής Αυτοκρατορίας, ο Ζοροβάβελ εχρησίμευσε ως πολιτικός άρχων της γης του Ιούδα, αλλά δεν εκάθησε σε θρόνο στην Ιερουσαλήμ ως βασιλεύς σύμφωνα με τη διαθήκη του Ιεχωβά με τον Δαβίδ για τη βασιλεία. Από την ανατροπή του απίστου Βασιλέως Σεδεκία, κανείς βασιλικός κληρονόμος του οίκου Δαβίδ δεν εκάθησε στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ .

 3. Τι επέτρεψε έτσι ο Ιεχωβά να υποστή ο οίκος Δαβίδ, και πώς έληξε η βασιλική γραμμή του Δαβίδ πριν από δεκαεννέα αιώνες χωρίς αποτυχία της επαγγελίας της διαθήκης;

³ Μήπως είχε αποτύχει η διαθήκη του Ιεχωβά για τη βασιλεία; Μήπως είχε εγκαταλειφθή; Όχι! Το έλεος του Ιεχωβά, η πιστή του αγάπη, δεν επέτρεψε ένα τέτοιο πράγμα. Είναι αλήθεια ότι αυτός ανέτρεψε τον θρόνο του στην Ιερουσαλήμ και απεμάκρυνε τον τελευταίο επίγειο βασιλέα που τον κατείχε, τον Σεδεκία· αλλά δεν κατήργησε την αιώνια διαθήκη Του για τη βασιλεία. Εκπληρώνοντας τους όρους της διαθήκης επέτρεψε απλώς να λάβη ο οίκος Δαβίδ την τιμωρία του για την κακία των πολλών βασιλέων που είχαν κακώς αντιπροσωπεύσει τον Ιεχωβά επάνω στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ. Στη διάρκεια όλου αυτού του καιρού της τιμωρίας, δεν έλειψε άνθρωπος που να ανήκη στη βασιλική γενεαλογική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ. Η βασιλική αυτή γραμμή ετελείωσε πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. Τι; Μήπως η επαγγελία της διαθήκης του Θεού απέτυχε και έλειψε άνθρωπος για να χρησιμεύση ως κληρονόμος της βασιλικής διαθήκης με τον Βασιλέα Δαβίδ; Καθόλου. Γιατί; Διότι η γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ ετελείωσε τότε μ’ έναν απόγονο που πέθανε άτεκνος, αλλ’ ο οποίος ζη για πάντα. Ζη σήμερα σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα και δεν έχει ανάγκην διαδόχου στη διαθήκη της βασιλείας. Σύμφωνα μ’ αυτό, τα μόνα διαθέσιμα αρχεία της βασιλικής γραμμής καταγωγής από τον Βασιλέα Δαβίδ τελειώνουν με τον Ιησού Χριστό. Κανείς Ιουδαίος που ζη σήμερα δεν μπορεί να εξακριβώση ότι κατάγεται από τη γενεαλογική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ.

 4. Γιατί ο Ιησούς ονομάζεται Υιός Δαβίδ με μια βασιλική έννοια, και γιατί η επίγεια μητέρα του συνήνεσε να τον γεννήση;

⁴ Ο Ιησούς εγεννήθη στον τόπο γεννήσεως του Δαβίδ, στη Βηθλεέμ-Ιούδα. Από δύο οικογενειακές γραμμές έλκει την καταγωγή του από τον Δαβίδ, έτσι ώστε ονομάζεται Υιός Δαβίδ με μια βασιλική έννοια. (Ματθ. 1:1 έως 2:11· Λουκ. 3:23-31) Η ανθρώπινη γέννησίς του ήταν θαυματουργική, διότι στην πραγματικότητα ήταν ο Υιός του Θεού που κατήλθε από τον ουρανό. Η δύναμις της ζωής του μετεφέρθη από εκεί στη μήτρα μιας Ιουδαίας παρθένου από τον οίκο Δαβίδ, που ωνομάζετο Μαρία. Ο Ιεχωβά, για να εξασφαλίση τη συναίνεσί της να γίνη η μητέρα του Υιού του Θεού, έστειλε τον άγγελό του Γαβριήλ για να της πη ότι είχε εκλεγή να γίνη η ανθρώπινη μητέρα του υποσχεμένου σπέρματος του πατριάρχου Αβραάμ και του υποσχεμένου κληρονόμου της αιωνίας διαθήκης της βασιλείας. Αφού την εχαιρέτησε, ο άγγελος Γαβριήλ είπε: «Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ [Ισραήλ] εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:26-33, ΜΝΚ) Πιστή στη διαθήκη του Ιεχωβά για τη βασιλεία, η Μαρία στοργικά συνήνεσε σ’ αυτή τη θαυματουργική πράξι.

 5. Εις εκπλήρωσιν ποιας προφητείας έγινε αυτή η παρθενική γέννησις, και πώς ανηγγέλθη η γέννησις;

⁵ Εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Ησαΐα 7:14, η γέννησις του Ιησού από αυτή τη νεαρή γυναίκα έλαβε χώραν ως ένα μεγάλο σημείο, η σπουδαιότης του οποίου ποτέ δεν εμειώθη ως την ημέρα αυτή. Ο άγγελος του Ιεχωβά από τον ουρανό είπε στους ποιμένας της Βηθλεέμ ότι αυτός ο θαυματουργικός Υιός του Δαβίδ επρόκειτο να είναι ο Κεχρισμένος του Ιεχωβά, ο Χριστός: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.»—Λουκ. 2:1-12· Ματθ. 1:18-25.

 6. Τι πρέπει να λεχθή για το αν συνέδεσε τον Ιησούν μ’ αυτή τη γη το γεγονός ότι έγινε μόνιμος Κληρονόμος της διαθήκης της βασιλείας, και συνεπώς από ποιον εχρίσθη ο Ιησούς;

⁶ Καίτοι ο Ιησούς εγεννήθη ως άνθρωπος για να είναι πραγματικά το Σπέρμα του Αβραάμ για την ευλογία όλων των εθνών και για να είναι πραγματικά ο αιώνιος Κληρονόμος του Δαβίδ στη βασιλεία, εν τούτοις δεν επρόκειτο να συνδεθή μ’ αυτή τη γη με το να χρειασθή να καθήση επάνω σ’ έναν υλικό θρόνο στο Όρος Σιών στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ιεχωβά Θεός έκαμε τη διαθήκη της βασιλείας με τον Δαβίδ πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, είχε υπ’ όψι τελικά μια αιώνια ουράνια βασιλεία για τον μόνιμον Κληρονόμον του Δαβίδ. Κανείς Λευίτης αρχιερεύς δεν θα μπορούσε να χρίση τον Ιησούν για μια τέτοια ουράνια κυβέρνησι. Ο Ιεχωβά τον έχρισε μετά το βάπτισμά του στο νερό, εκχέοντας άγιο πνεύμα επάνω στον Ιησούν και αγιάζοντάς τον ως τον Χριστόν.

 7. Πολύ κατάλληλα, επομένως, τι εκήρυττε ο Ιησούς, και με πιστότητα στη διαθήκη της βασιλείας, σε ποιους μετέδιδε μια πρόσκλησι;

⁷ Ο Ιησούς ήταν εκεί αποκυημένος από το πνεύμα του Θεού για να γίνη πνευματικός Υιός του Θεού, αρμόδιος για μια μέλλουσα ζωή στον ουρανό. Πολύ κατάλληλα, ο Ιησούς εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, τη «βασιλεία των ουρανών». Εκάλεσε μαθητάς να τον ακολουθήσουν και να ζητούν πρώτα τη βασιλεία. Όταν τους καλούσε, πραγματικά μετέδιδε σ’ αυτούς την πρόσκλησι του Θεού μέσω του προφήτου Ησαΐα: «Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ· ακούσατε, και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.» (Ησ. 55:3) Αυτό εσήμαινε ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε ως σκοπό να δώση στον Ιησού Χριστό μερικούς συγκληρονόμους στην ουράνια βασιλεία. Με πιστότητα στη διαθήκη της βασιλείας, ο Ιησούς υπεδέχετο αυτούς τους συγκληρονόμους της βασιλείας του Θεού. Μετά το τελευταίο του πάσχα με τους πιστούς αποστόλους του, είπε σ’ αυτούς: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω [διατίθεμαι, Κείμενον] εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν [διέθετο, Κείμενον] εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» (Λουκ. 22:28-30) Τι έλεος ήταν αυτό από τον Ιεχωβά Θεό!

 8. Πώς φάνηκε η κατάστασις όταν ο Ιησούς έκειτο νεκρός στον Σιεόλ, και τι χρειάσθηκε τώρα να κάμη ο Ιεχωβά σύμφωνα με την επαγγελία του;

⁸ Ω τόσο πολλά εξηρτώντο από αυτόν τον μόνον Κληρονόμον της βασιλείας, τον Ιησού Χριστό! Όταν πέθανε και ετάφη, εφάνη ωσάν στο τέλος να επρόκειτο ν’ αποτύχη να καθήση άνθρωπος από τον «οίκον του Δαβίδ» επάνω στον θρόνο του, ο οποίος ήταν ο «θρόνος του Ιεχωβά». Η προφητεία του αγγέλου προς τον Δανιήλ πριν από πολύν καιρό έλεγε ότι ο «άρχων της διαθήκης» θα συνετρίβετο από ‘εξουθενημένον τινά’, τον Αυτοκράτορα Τιβέριον Καίσαρα της Ρώμης. (Δαν. 11:21, 22) Ο Ιησούς έκειτο συντετριμμένος στον θάνατο, στον Σιεόλ ή Άδη, που είναι ο κοινός τάφος του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους. Φαινομενικά ήταν κάτι αδύνατον τώρα να αναζωογονηθή η διαθήκη της βασιλείας με τον Δαβίδ. Αλλά εκείνο που ήταν πραγματικά αδύνατον ήταν το ν’ αφήση ο Παντοδύναμος Θεός τη διαθήκη του ν’ αποτύχη. Το έλεός του, η πιστή του αγάπη, που ήταν υποσχεμένη στη διαθήκη και που δικαίως ωφείλετο σ’ αυτόν τον πιστό Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, δεν μπορούσε ποτέ ν’ αφήση τη διαθήκη ν’ αποτύχη. Ο Ιεχωβά Θεός χρειάσθηκε να τον βγάλη από τον Σιεόλ ή Αδη, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Στον Ψαλμό 16:10 ο Ιεχωβά είχε υποσχεθή από πριν ότι θα εκτελούσε αυτή τη θαυματουργική πράξι. Ενέπνευσε τον Δαβίδ να πη: «Δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον άνδρα του ελέους σου να ίδη διαφθοράν.» (ΜΝΚ) Η προφητεία αυτή εβεβαίωνε την ανάστασι του Ιησού, του Μεγαλυτέρου Δαβίδ, από τον τάφο.

 9. Τίνος έκφρασις ήταν η ανάστασις του Ιησού από τον Ιεχωβά, και πώς ο Παύλος κατέστησε σαφές το γεγονός αυτό για μας;

⁹ Η ανάστασις του Ιησού από τον Ιεχωβά ήταν μια έκφρασις θείου ελέους για υποστήριξι της διαθήκης της βασιλείας με τον Δαβίδ. Ο απόστολος Παύλος μάς το καθιστά αυτό σαφές, λέγοντας: «Ότι δεν ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, μη μέλλοντα πλέον να υποστρέψη εις την διαφθοράν, λέγει ούτως, “Ότι θέλω σας δώσει τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.” Δια τούτο και εν άλλω Ψαλμώ λέγει, “Δεν θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.” Διότι ο μεν Δαβίδ αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη, και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού, και είδε διαφθοράν. Εκείνος όμως τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν.»—Πράξ. 13:34-37.

ΑΛΛΟΙ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

10. Ποιος, επομένως, ήταν ο «ανήρ ελέους» του Ιεχωβά, και ανασταίνοντάς τον στον ουρανό για ποιο πράγμα άνοιξε το δρόμο;

¹⁰ Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «ανήρ ελέους» ή ανήρ πιστής αγάπης του Ιεχωβά, τον οποίον Αυτός δεν άφησε στον Σιεόλ. Εγείροντάς τον από τον θάνατο σε ζωή αθάνατη στον ουρανό, ο Ιεχωβά άνοιξε το δρόμο για την επέκτασι του αξιοπίστου ελέους της διαθήκης του με τον Δαβίδ και σε άλλους «άνδρας ελέους» ή πιστούς άνδρας, τους πιστούς αποστόλους και όλους τους άλλους αφιερωμένους Χριστιανούς, τους οποίους ο Θεός αποκυεί και καθιστά συγκληρονόμους του Υιού του Ιησού Χριστού στην ουράνια βασιλεία.

11. Στον Ψαλμό 145 τι έψαλε ο Δαβίδ για τους άνδρας ελέους του Ιεχωβά;

¹¹ Μ’ ένα προφητικό τρόπο ο Δαβίδ έψαλε: «Πάντα τα ποιήματά σου, ω Ιεχωβά, θέλουσι σε αινεί· και οι άνδρες ελέους σου θέλουσι σε ευλογεί. Την δόξαν της βασιλείας σου θέλουσι κηρύττει, και θέλουσι διηγείσθαι το μεγαλείον σου· δια να γνωστοποιήσωσιν εις τους υιούς των ανθρώπων τα μεγαλεία αυτού, και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού. Η βασιλεία σου βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά.»—Ψαλμ. 145:10-13, ΜΝΚ.

12. Πόσοι από τους πνευματικούς αυτούς άνδρας απομένουν σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους, και γιατί δεν απερρίφθησαν για ελλείψεις στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου;

¹² Σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους του κόσμου απομένει απλώς ένα υπόλοιπο επάνω στη γη από αυτούς τους πνευματικούς «άνδρας ελέους» ή άνδρας πιστής αγάπης, δηλαδή, άνδρας που είναι ευσεβείς και συνεπείς στην εκτέλεσι των υποχρεώσεών των προς τον Ιεχωβά Θεό. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αυτοί υστέρησαν όσον αφορά τις ευθύνες των απέναντι του Θεού. Γι’ αυτό ωργίσθη μαζί τους. Μέσα στο θυμό του τους άφησε να πάνε σε αιχμαλωσία όμοια με των Ιουδαίων στη Βαβυλώνα. (Ησ. 12:1, 2· 54:7-10) Γιατί ο Ιεχωβά δεν απέρριψε αυτό το υπόλοιπο στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εξ αιτίας των ελλείψεων που εξεδήλωσαν κάτω από τις δοκιμασίες και τους διωγμούς που συνώδευαν τον πόλεμο; Λόγω της πιστότητός του στη διαθήκη του.

13, 14. (α) Με τη διαθήκη του τι είχε υποχρεώσει τον εαυτό του ο Ιεχωβά να εκδηλώση στην τάξι του υπολοίπου; (β) Τι χρειάσθηκε, λοιπόν, να υποστή το υπόλοιπο στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και με ποια χρηματική δαπάνη διετηρήθησαν οι ψυχές των ζωντανές ως την ημέρα αυτή;

¹³ Μέσω του Ιησού Χριστού είχε λάβει τα μέλη αυτού του υπολοίπου στη διαθήκη της βασιλείας. Συνεπώς, υπεχρέωσε τον εαυτό του να εκδηλώση τα ελέη του Δαβίδ που ήσαν υποσχεμένα στη διαθήκη. Όταν έκανε τη διαθήκη με τον Δαβίδ, ο Ιεχωβά είπε: «Εάν πράξη [ο διάδοχος στη βασιλεία] ανομίαν, θέλω σωφρονίσει αυτόν εν ράβδω ανδρών, και δια μαστιγώσεων υιών ανθρώπων· το έλεός μου [η πιστή μου αγάπη] όμως δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού, ως αφήρεσα αυτό από του Σαούλ, τον οποίον εξέβαλον απ’ έμπροσθέν σου [Δαβίδ]· και θέλει στερεωθή ο οίκος σου [οι συγκληρονόμοι σου στη βασιλεία] και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.»—2 Σαμ. 7:14-16.

¹⁴ Έτσι το υπόλοιπο των «ανδρών ελέους» χρειάσθηκε να λάβη την τιμωρία του από τα χέρια των εθνών κατά τον πόλεμο. Αυτό ήταν ένας σωφρονισμός με ράβδο ανδρών και με μαστιγώσεις υιών ανθρώπων. Έτσι ακριβώς και ο βασιλικός οίκος του Δαβίδ πριν από πολύν καιρό χρειάσθηκε να λάβη την τιμωρία του από το 607 π.Χ., οπότε κατεστράφη η Ιερουσαλήμ, ως το 29 μ. Χ., οπότε ο υποσχεμένος Μεσσίας ο Άρχων, ο μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ, ενεφανίσθη. Στο 1919 ο Ιεχωβά απηλευθέρωσε το υπόλοιπο που στην καρδιά του ήθελε να είναι πιστό σ’ αυτόν. Έπειτα τους έθεσε στο έργον ως μάρτυράς του σε έκτασι που δεν ήταν γνωστή ποτέ προηγουμένως. Με τα λόγια των Θρήνων 3:22, 23 μπορούσαν να πουν: «Έλεος του Ιεχωβά είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού. Ανανεώνονται εν ταις πρωίαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.» Όλη αυτή η απελευθέρωσις και η αποκατάστασις εδόθη σ’ αυτούς «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής», και έτσι η ψυχή των διετηρήθη ζωντανή ως την ημέρα αυτή.—Ησ. 55:1-3.

15. Πώς μπορούμε ν’ αποδείξωμε την πιστότητά μας στη διαθήκη της βασιλείας σήμερα, και πώς έδειξε ο Ιεχωβά ότι δεν είχε λησμονήσει τη διαθήκη αυτή, αλλά ησθάνετο ακόμη τον εαυτό του δεσμευμένον απ’ αυτήν;

¹⁵ Η κατάλληλη ερώτησις τώρα είναι: Πώς μπορούμε εμείς οι μάρτυρες του Ιεχωβά, σαν τους Ισραηλίτας των αρχαίων χρόνων και σαν τον Ιησούν και τους αποστόλους, ν’ αποδείξωμε την πιστότητά μας στη διαθήκη της βασιλείας σήμερα; Μπορούμε να το κάμωμε αυτό με το να είμεθα πιστοί στην ανάσσουσα βασιλεία του αιωνίου Κληρονόμου της διαθήκης για τη βασιλεία. Ο Ιεχωβά Θεός ουδέποτε ελησμόνησε τη διαθήκη του αφότου ο τελευταίος βασιλεύς του οίκου Δαβίδ εκάθησε στον θρόνο της Ιερουσαλήμ. Είναι αλήθεια ότι η ενεργός βασιλεία του Δαβίδ δεν λειτουργούσε επί έξη εκατονταετηρίδες. Αλλά η θαυματουργική έλευσις του Ιησού Χριστού του «άρχοντος της διαθήκης» επέδειξε την πιστότητα του Ιεχωβά στη διαθήκη, για την οποία είχε ορκισθή. Ο Ιεχωβά ουδέποτε επιορκεί. Όταν ένας ορκίζεται και κατόπιν δεν εκτελεί εκείνο για το οποίο ωρκίσθηκε, αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι επιορκεί, αλλά και ότι φέρνει κατάρα επάνω του. Ο Ιεχωβά είναι για πάντα ο Ευλογητός. Όταν ορκίζεται στο όνομά του ή στον εαυτό του, δεν ορκίζεται ποτέ για ένα ψέμα· αλλ’ ο ιεροπρεπής όρκος του προσθέτει ακόμη περισσότερη βεβαιότητα όσον αφορά την επιτέλεσι του πράγματος, για το οποίον ωρκίσθη. Έτσι η έλευσις τότε του Ιησού του Μεσσία και η ανάστασίς του εκ νεκρών απέδειξε ότι η με όρκο διαθήκη του Ιεχωβά δεν είχε περιπέσει σε αχρηστία. Ήταν ακόμη δεσμευτική για τον Ιεχωβά Θεό έστω και αν η βασιλεία δεν λειτουργούσε στην Ιερουσαλήμ επί 635 έτη, δηλαδή, από το 607 π.Χ. έως το 29 μ.Χ.

16. (α) Γιατί η μακρά αναμονή του Ιησού και η μη χρήσις από μέρους του της εξουσίας της Βασιλείας δεν επέφερε νόμιμο θάνατο στη διαθήκη της βασιλείας; (β) Γιατί τούτο δεν περιλαμβάνει τον «Χριστιανικό κόσμο», και, παρά τούτο, πώς ο Ιεχωβά απεδείχθη πιστός στη διαθήκη;

¹⁶ Αλλά πώς όλα αυτά σχετίζονται με την εποχή μας; Η βασιλεία του μονίμου Κληρονόμου της βασιλικής διαθήκης δεν ετέθη σε λειτουργία όταν ο αναστημένος Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό το έτος 33. Από την άνοιξι του έτους εκείνου ως το φθινόπωρο του 1914, δηλαδή, επί 1881 χρόνια, εκάθητο στα δεξιά του Θεού, μη βασιλεύοντας, αλλά περιμένοντας να έλθη ο καιρός του Θεού για να κάμη τους εχθρούς της βασιλείας υποπόδιον του Ιησού του Κληρονόμου της βασιλείας. Μήπως η μακρά αυτή περίοδος αναμονής επέφερε νόμιμο θάνατο στη διαθήκη; Όχι· δεν επέβαλε στον Ιησούν στον ουρανό αποστέρησι του δικαιώματός του στην εξουσία της Βασιλείας λόγω αχρησίας. Όχι· διότι στη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων υπομονητικής αναμονής, η διαθήκη της βασιλείας ήταν ενεργός. Πώς; Κατά το ότι ο Ιεχωβά εξέλεγε 144. 000 συγκληρονόμους, τους Χριστιανούς εκείνους που ανταποκρίνονται στην πρόσκλησί του και με τους οποίους συνάπτει την «αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.» Αυτό δεν περιλαμβάνει τον «Χριστιανικό κόσμο». Ο «Χριστιανικός κόσμος» με τα εκατομμύρια του πληθυσμού του, υπήρξε άπιστος στη διαθήκη πάντοτε από τον τέταρτον αιώνα. Δεν ανέμεινε να ιδρυθή η βασιλεία του Κληρονόμου του Ιεχωβά στον ωρισμένο Του καιρό. Κατεφρόνησε τη διαθήκη. Πώς; Με το να φέρη σε ενότητα την εκκλησία του με το πολιτικό κράτος ή τα βασίλεια του κόσμου τούτου υπό τον Σατανά ή τον Διάβολο. Αλλά και ο Ιεχωβά, εξ άλλου, απεδείχθη πιστός στην ένορκη διαθήκη του εξακολουθώντας να λαμβάνη από αυτόν τον κόσμο, από όλα τα έθνη, αληθινούς Χριστιανούς και να τους φέρνη στη διαθήκη.

17. Προτού τελειώση τη χρησιμοποίησι του υπολοίπου, τι έκαμε ο Ιεχωβά όσον αφορά τη Βασιλεία, προς εκπλήρωσιν του Ησαΐας 16:5;

¹⁷ Ακόμη και προτού τελειώση ο Ιεχωβά το έργο του με το υπόλοιπο των 144.000 συγκληρονόμων ή περατώση τη χρησιμοποίησί των ως μαρτύρων του επάνω στη γη, ίδρυσε τη Βασιλεία, για την οποία πιστοί άνδρες και γυναίκες έχουν διψήσει και πεινάσει. Προς υποστήριξιν της αιωνίας διαθήκης του με τον Δαβίδ, είχε υποσχεθή: «Και μετά ελέους θέλει συσταθή ο θρόνος, και επ’ αυτόν θέλει καθίσει εν αληθεία, εν τη σκηνή του Δαβίδ, ο κρίνων, και εκζητών κρίσιν, και σπεύδων δικαιοσύνην.» (Ησ. 16:5) Στο βαρυσήμαντο έτος 1914 ήλθε ο καιρός για να εγκαταστήση ο Ιεχωβά τον Κληρονόμον της Βασιλείας στον θρόνο ως ανάσσοντα βασιλέα, «εν τη σκηνή του Δαβίδ», ως Υιόν του Δαβίδ και όμως ως ουράνιον Κύριον του Δαβίδ.—Ψαλμ. 110:1, 2· Ματθ. 22:41-45.

18. (α) Σαν ποια ουράνια σώματα επρόκειτο να διαμένη ο μόνιμος Κληρονόμος της διαθήκης της βασιλείας; (β) Ποιο είναι, επομένως το σαφές καθήκον του υπολοίπου, και από τι μετέχουν για ανταμοιβή της πιστότητός των;

¹⁸ Έπαυσε ποτέ να ανατέλλη ο ήλιος και να εισάγη την ημέρα; Ή έπαυσε ποτέ η σελήνη να λάμπη τη νύχτα; Ούτε μια φορά ως την ημέρα αυτή. Ακριβώς έτσι και ο Ιεχωβά, ο οποίος φυλάττει διαθήκη και έλεος, δεν ελησμόνησε ούτε παρημέλησε αυτή την πολύ σπουδαία διαθήκη για τη Βασιλεία, η οποία θα δώση υπεράσπισι σ’ αυτόν ως τον δικαιωματικόν Κυρίαρχον του σύμπαντος. Ώμοσε στην αγιότητά του, και δεν ήταν ψεύδος όταν είπε στον Βασιλέα Δαβίδ ότι ο βασιλικός του οίκος θα διέμενε και ότι ο θρόνος του θα ήταν αιώνιος. Ο Ιησούς Χριστός, ο μόνιμος Κληρονόμος της διαθήκης του ελέους προς τον Δαβίδ, διαμένει, όπως ακριβώς ο ήλιος και η σελήνη, σήμερα δε ο Ιησούς Χριστός βασιλεύει από τον ουράνιον «θρόνον του Ιεχωβά». (Ψαλμ. 89:28-37) Συνεπώς, το καθήκον μας είναι σαφές, Οι «άνδρες ελέους» του Ιεχωβά οφείλουν στον Θεό να είναι πιστοί στον ενθρονισμένο ανάσσοντα Βασιλέα του, τον Υιόν και Κύριον του Δαβίδ. Ως ανταμοιβή για την πιστή τους αγάπη τρώγουν το γάλα και το πάχος της πνευματικής τραπέζης του Θεού, και πίνουν τον οίνον της χαράς της διακονίας της Βασιλείας ως πρέσβεις της Βασιλείας.

ΠΙΣΤΟΙ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ

19. Ποιοι εκτός από τους φυσικούς Ισραηλίτας ήσαν πιστοί στον Δαβίδ, και ποιοι ακόμη και από τον οίνον του Βασιλέως Σαούλ;

¹⁹ Στην εποχή εκείνη του Βασιλέως Δαβίδ, ακόμη και ξένοι πάροικοι στον Ισραήλ ήσαν πιστοί σ’ αυτόν επειδή ήταν ο κεχρισμένος άρχων του Ιεχωβά, εκείνος με τον οποίον είχε γίνει η διαθήκη για μια αιώνια δυναστεία κι έναν στερεά εγκαταστημένον θρόνον. Μεταξύ αυτών των πιστών ήσαν οι Γετθαίοι (άνδρες της Γαθ από τη Φιλιστία) και οι Φελεθαίοι και οι Χερεθαίοι. (2 Σαμ. 15:18-22) Ακόμη και ο Ιωνάθαν, ο γυιός του απερριμμένου βασιλέως Σαούλ, εξεδήλωσε αδιάρρηκτο έλεος στον Δαβίδ επειδή ήταν ο εκλεκτός του Ιεχωβά. Ναι, οι ίδιοι οι αδελφοί του Βασιλέως Σαούλ, τα μέλη της φυλής του, της φυλής Βενιαμίν, έθεσαν την εκλογή του Ιεχωβά πιο πάνω από προσωπικότητες και ετάχθησαν με τον εκλεκτόν κεχρισμένον Του, τον Δαβίδ.—1 Σαμ. 18:1-4· 20:8, 14, 15· 1 Χρον. 12:1, 2, 19, 29.

20, 21. (α) Ποιους βρίσκομε σήμερα να είναι μιμηταί των αρχαίων εκείνων υποστηρικτών και συνηγόρων του Δαβίδ; (β) Πώς δίνουν πρακτική έκφρασι της πιστής των αγάπης, και πώς τώρα γίνονται κοινωνοί του υπολοίπου;

²⁰ Σήμερα βρίσκομε πιστούς μιμητάς των αρχαίων εκείνων υποστηρικτών και συνηγόρων του Δαβίδ, του κεχρισμένου του Ιεχωβά. Ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών, που ήλθαν σε γνώσι της διαθήκης της βασιλείας του Ιεχωβά με τον Ιησού Χριστό και τους συγκληρονόμους του, δίνουν τώρα πιστά την υποστήριξί των στον μόνιμον Κληρονόμον της αιωνίας διαθήκης. Τι και αν προέρχωνται από τόσο πολλά και ποικίλα έθνη, φυλές, λαούς και γλώσσες; Αυτό δεν τους επηρεάζει ώστε να μη δώσουν την υποταγή των στην κυβέρνησι του Θεού στους ουρανούς. Απευθύνονται σ’ Αυτόν επάνω στο θρόνο του και στον όμοιον με Αρνίον Υιό του Ιησού Χριστό και τους χαιρετίζουν. Με μεγάλη φωνή κράζουν ενωμένοι σε δημοσία ομολογία: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Ημέρα και νύχτα αποδίδουν ιερή υπηρεσία στον Ιεχωβά, και αφήνουν τον όμοιον με Αρνίον Υιό του να τους οδηγή ως ο Ποιμήν-Βασιλεύς των.—Αποκάλ. 7:9-17.

²¹ Για να δώσουν μια πρακτική έκφρασι της πιστής αυτής αγάπης στον Ποιμένα-Βασιλέα των, παραμένουν πιστοί στο υπόλοιπο των συγκληρονόμων της Βασιλείας του, των αδελφών του, εκείνων των «ανδρών ελέους», τους οποίους ο Θεός έλαβε στη διαθήκη της Βασιλείας και τους οποίους συνήθροισε ως επιδοκιμασμένους στον εαυτό του. (Ψαλμ. 50:5, ΜΝΚ) Αυτή είναι η αιτία για την οποίαν ο Ποιμήν-Βασιλεύς επιδοκιμάζει εκείνα τα «άλλα πρόβατα» και τα συνάγει στα δεξιά του και λέγει: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου· . . . Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον εκάμετε [όλο αυτό το καλό] εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:31-40) Τούτο εξηγεί γιατί αυτά τα «άλλα πρόβατα» τώρα συμμετέχουν επίσης στον γλυκύτατον «οίνον και γάλα» που σήμερα υπερχειλίζουν από το υπόλοιπο των βασιλικών αδελφών του Χριστού, «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής».

Η ΔΟΚΙΜΗ ΠΡΟΧΩΡΕΙ!

22. Λόγω της εκπληρώσεως ποιας προφητείας του Δανιήλ όσον αφορά τη διαθήκη, προχωρεί τώρα η δοκιμή της πιστής αγάπης;

²² Η δοκιμή της πιστής αγάπης για τη διαθήκη της Βασιλείας και για τον ανάσσοντα Κληρονόμον της διαθήκης αυτής τώρα προχωρεί! Η δικτατορική εξουσία που αποβλέπει τώρα στην παγκόσμια κυριαρχία, εναντιώνεται όχι απλώς στον δημοκρατικό «Χριστιανικό κόσμο», αλλά πρωτίστως στον Κληρονόμον της Βασιλείας που ανέλαβε εξουσία στο 1914. Η προφητεία του αγγέλου του Ιεχωβά το καθιστά αυτό σαφές λέγοντας γι’ αυτή τη φιλόδοξη δικτατορική εξουσία: «Και θέλει επιστρέψει, και θυμωθή, και ενεργήσει εναντίον της διαθήκης της αγίας· και θέλει επιστρέψει, και συνεννοηθή μετά των εγκαταλιπόντων την διαθήκην την αγίαν. Και τους παραβαίνοντας την διαθήκην θέλει αποπλανήσει εν κολακείαις· ο λαός όμως, όστις γνωρίζει τον Θεόν αυτού, θέλει παραμείνει σταθερός.»—Δαν. 11:30, 32, ΑΣΜ.

23. Ποιοι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί παρέβησαν τη διαθήκη, και πώς το Ωσηέ 4:1 είναι τώρα αληθινό γι’ αυτούς;

²³ Μεγάλα τμήματα του «Χριστιανικού κόσμου» έχουν καταληφθή από την ασεβή δικτατορική δύναμι, και ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» ήλθε σε ενεργό συνεννόησι με τη δικτατορική εξουσία. Υπεχώρησε στις κολακείες της και επροτίμησε να υπηρετή ανθρώπους μάλλον παρά τον Θεό. Ακόμη και ο κλήρος στο λεγόμενο «ελεύθερο» τμήμα του «Χριστιανικού κόσμου» έχει παραβή τη διαθήκη ή ενεργήσει ασεβώς εναντίον της. Έχει αποδειχθή άπιστος στον «Χριστόν Βασιλέα», τον οποίον ισχυρίζεται ότι ακολουθεί και για τον οποίον τηρεί εορτές κάθε έτος. Δεν ακολούθησε την πιστή πορεία των «άλλων προβάτων» του Βασιλέως, αλλά κατεδίωξε τους αδελφούς του, το υπόλοιπο των «ανδρών ελέους» του Ιεχωβά. Κατ’ ουσίαν λέγει: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15). Είναι τώρα εξίσου αληθινό για τον «Χριστιανικό κόσμο», όσο ήταν αληθινό και για τον αρχαίον Ισραήλ στις ημέρες του προφήτου Ωσηέ: «Ο Γιαχβέ έχει κρίσιν μετά των κατοίκων της γης, επειδή δεν υπάρχει αλήθεια, ουδέ έλεος, ουδέ γνώσις Θεού επί της γης.» (Ωσηέ 4:1, ΜΙΡ) Όμως σήμερα ο Ιεχωβά έχει πρόβατα που αποδεικνύονται πιστά σ’ αυτόν.

24. Πώς διαφέρομε από τον «Χριστιανικό κόσμο», και γιατί πρέπει να είναι για πάντα η υψίστη υποταγή μας στην κυβέρνησι του Πρωτοτόκου του Ιεχωβά;

²⁴ Δεν αποτελούμε μέρος του «Χριστιανικού κόσμου» που βρίσκεται σε άγνοια. Γνωρίζομε τον Θεό μας. Δείχνομε την πιστότητά μας στη διαθήκη του με τον Μεγαλύτερό του Δαβίδ κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού που ιδρύθη στο 1914. Παντού κηρύττομε, στην Ασία, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη, στη Βόρειο και Νότιο Αμερική και σε αναρίθμητες νήσους της θαλάσσης, για μαρτυρία υπό τον ουράνιον Αρχηγό μας, τον οποίον ο Ιεχωβά έδωκε ως το κατ’ εξοχήν «μαρτύριον εις τους λαούς». (Ησ. 55:3, 4) Μέσω αυτού ο Ιεχωβά ώρισε ότι πρέπει να κηρυχθή ως το τέλος αυτού του κόσμου τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας, για την οποίαν έγινε διαθήκη πριν από πολύν καιρό. Πώς, λοιπόν, ως το τέλος αυτού του κόσμου θα μπορούσε ποτέ ο Θεός να λησμονήση τη διαθήκη για την αιώνια βασιλεία του; Χωρίς καμμιά εξαίρεσι, η βασιλεία αυτή δεσπόζει όλων των πολιτικών κυβερνήσεων του κόσμου τούτου. Ο Ιεχωβά λέγει για τον Βασιλέα του: «Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου, ύψιστον επί τους βασιλείς της γης.» (Ψαλμ. 89:27) Σ’ αυτή τη θεοκρατική κυβέρνησι του Πρωτοτόκου του Ιεχωβά ας είναι για πάντα η υψίστη, πληρέστατη, αιώνια υποταγή, αφοσίωσις και πιστότης μας!

25 Άσχετα με το πώς οι εχθρικές δυνάμεις μπορεί να πολεμούν εναντίον της, ποια πράγματα παραμένουν αληθινά για τη βασιλεία του Θεού μέσω του Κληρονόμου της, και γιατί;

²⁵ Άσχετα με το πώς μπορεί να πολεμούν εναντίον της οι δυνάμεις του κομμουνισμού και του «Χριστιανικού» και «ειδωλολατρικού» κόσμου· άσχετα με το πόσο φανατικά μπορεί να προσπαθούν να εμμείνουν στις εθνικές κυριαρχίες των και στις επίγειες επικράτειές των, η βασιλεία του Θεού δια του Κληρονόμου της διαθήκης της είναι η αμετακίνητη πραγματικότης της σήμερον. Είναι το μόνο βέβαιο πράγμα του αιωνίου μέλλοντος. Εις απάντησιν στην υποδειγματική προσευχή του Ιησού (Ματθ. 6:9, 10), η βασιλεία του ουρανίου Πατρός θα έλθη στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος και θα τακτοποιήση το φλέγον κυβερνητικό επίμαχο ζήτημα, όλες δε οι πολιτικές εξουσίες του παλαιού τούτου κόσμου πρέπει να κατέλθουν στη Γέεννα.

26. Γιατί δεν θα εγκαταλείψωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σαν κάτι πεπαλαιωμένο τώρα, και έως πότε θ’ αυξάνη το κήρυγμά μας για τη βασιλεία;

²⁶ Τα αγαθά νέα που κηρύττομε για τη βασιλεία του Θεού προξενούν αίσθησι πράγματι. Αλλά δεν είναι υπερβολικά. Δεν αποτελούν αστεϊσμό. Επί σαράντα χρόνια τώρα τα έχομε κηρύξει, αλλά δεν είναι ειδήσεις που παλαιώνονται και που χάνουν την ελκυστικότητά τους και την ωραία τους γεύσι και που χρειάζεται να εγκαταλειφθούν. Είναι πάντοτε νέες, πάντοτε νωπές, γίνονται πάντοτε πιο μεγαλειώδεις. Ο Θεός δεν τις εγκατέλειψε. Δεν θα τις εγκαταλείψωμε κι εμείς. Το από τον Θεό διατεταγμένο κήρυγμά μας για τη Βασιλεία πρέπει να προχωρήση. Θ’ αυξάνη ώσπου να τελειώσουν οι εθνικές βασιλείες και κυριαρχίες, και η χιλιετής βασιλεία του Ιησού Χριστού να κερδίση την ένδοξη ειρήνη που ακολουθεί τον Αρμαγεδδώνα, οπότε όλες οι δαιμονόπνευστες ανθρώπινες προπαγάνδες θα έχουν κατασιωπηθή και ο πόλεμος προπαγάνδας μεταξύ του κομμουνισμού και των αντιπάλων του και εναντίον της βασιλείας του Θεού θα έχη εκπνεύσει.

27. Ποιες ιδιότητες πρέπει να εξασκούμε σ’ εκείνους που ευνοούν τη διαθήκη και τη Βασιλεία, και τι, εξ άλλου, θα εξασκήση ο Ιεχωβά σ’ εμάς;

²⁷ Είθε, λοιπόν, να είμεθα πάντοτε αληθινοί και πιστοί στη διαθήκη της Βασιλείας που έγινε με τον Μεγαλύτερον Δαβίδ του Ιεχωβά. Είθε να δείχνωμε έλεος και αλήθειαν σε όλους τους ανθρώπους που εκτιμούν αυτή τη διαθήκη και που υποστηρίζουν τη Βασιλεία την υποσχεμένη απ’ αυτήν. Οι Παροιμίες 3:3, 4 λέγουν: «Έλεος και αλήθεια ας μη σε εγκαταλείπωσι· δέσον αυτάς περί τον τράχηλόν σου· εγχάραξον αυτάς επί την πλάκα της καρδίας σου· ούτω θέλεις ευρεί χάριν και εύνοιαν ενώπιον Θεού και ανθρώπων.» Αν το πράττωμε αυτό, θα βρούμε τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο να εξασκή τις ίδιες πολύτιμες ιδιότητες σ’ εμάς μέσω του Βασιλέως του Ιησού Χριστού, και οι ψυχές μας θα μένουν ζωντανές για πάντα. «Πάσαι αι οδοί του Ιεχωβά είναι έλεος και αλήθεια εις τους φυλάττοντας την διαθήκην αυτού και τα μαρτύρια αυτού.»—Ψαλμ. 25:10, ΜΝΚ.

Η Τελεία Κυβέρνησις για Όλο το Ανθρώπινο Γένος

«Εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.»—Δαν. 7:14.

 1, 2. (α) Πώς οι ζωές μας είναι όλες συνδεδεμένες ή μία με την άλλη, και γι’ αυτό τι χρειαζόμεθα; (β) Ποιον κοινό κίνδυνο για το μέλλον αναγνωρίζουν οι άνθρωποι, αλλά ποιο πράγμα θα είναι χειρότερο και όμως ευεργετικό;

ΤΙΠΟΤΕ δεν μπορεί να είναι σαφέστερο σήμερα από το ότι μια τελεία κυβέρνησις χρειάζεται για όλο το ανθρώπινο γένος. Το γεγονός ότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος είναι ένα σε κάθε ήπειρο και νήσο των θαλασσών είναι αναντίρρητο. Είναι, επίσης, αληθινό το γεγονός ότι είμεθα όλοι, ως ανθρώπινα πλάσματα, περιωρισμένοι σ’ αυτόν τον ένα επίγειον οίκον, τη γήινη σφαίρα μας, έτσι ώστε πρέπει όλοι να ζούμε μαζί. Κανείς άλλος πλανήτης στο σύμπαν δεν θα προμηθεύση χώρον διαβιώσεως για μας. Περισσότερο παρά οποτεδήποτε άλλοτε τώρα, η ζωή του καθενός από μας εισέρχεται στη ζωή των άλλων. Η ζωή του ενός είναι συνδεδεμένη με τη ζωή του άλλου, ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σύγχρονη εποχή.

² Δεν υπάρχει απομόνωσις πουθενά επάνω στη γη σήμερα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όλοι μας είμεθα υποκείμενοι σ’ έναν κοινό κίνδυνο. Ο κίνδυνος αυτός αναγνωρίζεται από τους ανθρωπίνους ηγέτας της παρούσης εποχής ότι είναι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος θα είναι παγγήινος στις συνέπειές του. Αλλά εκτός από αυτόν τον παγγήινο πυρηνικό πόλεμο, τον οποίον τόσο φοβούνται και που πολλοί έχουν πεισθή ότι δεν μπορεί ν’ αποφευχθή στο εγγύς μέλλον, υπάρχει μια άλλη σύγκρουσις που θα είναι πιο τρομερή στις συνέπειές της. Αυτή θα είναι πράξις του ίδιου του Θεού από τον ουρανό. Δεν μπορεί να αγνοηθή πια: ο μέγας Δημιουργός του ουρανού και της γης πρόκειται να εκτελέση μια πράξι. Αυτή, εν τούτοις, θα είναι ευεργετική για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως που τάσσονται με το μέρος του. Η πράξις αυτή θα σημαίνη ζωή γι’ αυτούς. Όλοι μας ως ανθρώπινα πλάσματα έχομε μια κοινή επιθυμία, και αυτή είναι να ζούμε ευτυχισμένα και να ζούμε εδώ σε αρμονία με τον ουρανό και τη θεία εξουσία που αντιπροσωπεύει ο ουρανός. Για να εκπληρωθή η επιθυμία μας, χρειαζόμεθα μια παγκόσμια κυβέρνησι, και η κυβέρνησις αυτή πρέπει να είναι τελεία.

 3. (α) Είναι δυνατή μια τέτοια τελεία κυβέρνησις; (β) Πότε θα έλθη, και πώς, σύμφωνα με την αρίστη αυθεντία;

³ Είναι δυνατή μια τελεία κυβέρνησις; Αποτελεί ευχαρίστησι να πούμε εδώ στην αρχή ότι μια τελεία κυβέρνησις είναι δυνατή, και είναι βέβαιο ότι θα έλθη. Πώς, όμως, πρόκειται να έλθη μια τέτοια τελεία κυβέρνησις, και επίσης πότε θα έλθη με την ανακούφισι που είναι βέβαιο ότι θα φέρη σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως; Πάλι μας κάνει ευτυχισμένους να πούμε ότι η τελεία αυτή κυβέρνησις για όλο το ανθρώπινο γένος πρόκειται να έλθη στην εποχή μας, μέσα σ’ αυτή τη γενεά, έτσι ώστε έχομε κάτι πολύ ευχάριστο για ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτό. Θα έλθη μήπως μέσω των πολιτικών επιστημόνων που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων; Όχι! Οι πολιτικοί επιστήμονες έχουν πειραματισθή στις περασμένες χιλιετηρίδες. Αν θα έπρεπε να περιμένωμε ν’ αναπτύξουν οι πολιτικοί επιστήμονες μια τελεία κυβέρνησι για μας με τη μέθοδο που προφανώς εδοκίμασαν, τη μέθοδο της δοκιμής και της πλάνης, πόσος καιρός θα έπρεπε να περάση προτού πλησιάσουν σε οποιοδήποτε σημείο επιτυχίας! Εν τω μεταξύ οι άνθρωποι ολόγυρα στην υδρόγειο θα ήσαν υποχρεωμένοι να εξακολουθούν να υποφέρουν από τη συνεχιζόμενη ατέλεια και τα περαιτέρω σφάλματα και αδεξιότητες των ανθρωπίνων κυβερνήσεων, που θα μας κρατούσαν πάντοτε σε δυσχέρειες. Αυτό δεν είναι επιθυμητό. Αλλά με το κύρος του πιο σπουδαίου Βιβλίου στον κόσμο, του βιβλίου της αυθεντικής προφητείας, μπορεί να δηλωθή εδώ ότι αυτή η τελεία κυβέρνησις πρόκειται να προέλθη, όχι από άλλον, παρά από την ένδοξη πράξι Εκείνου που εδημιούργησε το σύμπαν.

 4. Η εξέτασις από μέρους μας των ουρανών και των λαμπρών ουρανίων σωμάτων, ποιο ερώτημα εγείρει όσον αφορά τον νόμο και την τάξι για τη γη;

⁴ Καθώς κυττάζομε τους ουρανούς μέσω των ισχυρών τηλεσκοπίων μας ακόμη και με το γυμνό ανθρώπινο μάτι, μπορούμε να δούμε την τελειότητα που στεφανώνει αυτό το σύμπαν, με όλα τα ουράνια σώματα που λάμπουν από το εξωτερικό διάστημα πάνω σ’ αυτή τη γη, για να δίνουν φως και θερμότητα και ζωή στο ανθρώπινο γένος. Καθώς εξετάζομε την περίπλοκη σχέσι όλων των ουρανίων σωμάτων, μπορούμε να δούμε ότι τελεία τάξις επικρατεί μεταξύ τους σύμφωνα με τον παγκόσμιο νόμο. Δεν χρειάζεται σύγχρονος επιστήμη για να μας δείξη ότι ο νόμος, σύμφωνα με τον οποίον αυτά τα ουράνια σώματα λειτουργούν, είναι τέλειος. Τούτο εναρμονίζεται με ό,τι είπε για τους ουρανούς ο ψαλμωδός των αρχαίων χρόνων, ο προφήτης Βασιλεύς Δαβίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού.» Ο Δαβίδ επίσης λέγει στα συμφραζόμενα αυτού του ίδιου ψαλμού, ότι ο νόμος του Ιεχωβά Θεού είναι τέλειος. (Ψαλμ. 19:1, 7) Η λειτουργία του σύμπαντος επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο νόμος του Θεού είναι τέλειος. Αν, τώρα, έχωμε τελειότητα νόμου και τάξεως σε όλο το σύμπαν, που είναι πέρα από τη βλέψι του ανθρωπίνου γένους, γιατί, τότε, να μην έχωμε τελειότητα νόμου και τάξεως κι εδώ ακριβώς επάνω στη γη ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος; Είναι πολύ λογικό ότι πρέπει να έχωμε.

 5. (α) Τίνος είναι απόδειξις η τελειότης αυτή του παγκοσμίου νόμου; (β) Πώς ονομάζεται η Πηγή αυτού του νόμου;

⁵ Η τελειότης του νόμου που λειτουργεί σε όλο το σύμπαν για όλα τα δημιουργήματα είναι απόδειξις ότι υπάρχει ένας νοήμων, υπέρτατος Νομοθέτης, που κυβερνά τα πάντα και εξουσιάζει τα πάντα, ένας Παντοδύναμος Δημιουργός, ο οποίος είναι η Πηγή κάθε ζωής που απολαμβάνουν πλάσματα σε όλη την κτίσι, στην αόρατη επικράτεια όπου αυτός κατοικεί και στην ορατή επικράτεια όπου κατοικεί ο άνθρωπος. Αυτός είναι ο Θεός. Η Αγία Γραφή λέγει ότι το όνομά του είναι Ιεχωβά. Αυτός ο μεγάλος Θεός της τελειότητος είναι Εκείνος από τον οποίον πηγάζει ο νόμος αυτός που τόσο ωραία διέπει όλο το σύμπαν.

 6. (α) Γιατί αυτός μπορεί να εκτιμήση ή αποτιμήση τι είναι τελεία κυβέρνησις; (β) Ποια ερωτήματα εν σχέσει μ’ αυτόν εγείρει η δυσαρέσκειά μας με τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, και σε ποιο συμπέρασμα φθάνομε;

⁶ Όταν πρόκειται για το ζήτημα της κυβερνήσεως, ο μεγάλος αυτός Θεός της τελειότητος ασφαλώς πρέπει να μπορή να εκτιμήση ή αποτιμήση τι είναι τελεία κυβέρνησις. Ότι αυτός είναι τέλειος και ότι πιστεύει σε πράγματα τέλεια εκτίθεται στην προφητεία του Μωυσέως, στο Δευτερονόμιο 32:3, 4 (ΜΝΚ): «Θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά· απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών. Αυτός είναι ο Βράχος· τα έργα αυτού είναι τέλεια.» Αφού αυτός είναι ο Θεός της τελειότητος, ποια πρέπει να είναι η αντίληψίς του για τις κυβερνήσεις των ανθρώπων επάνω στη γη; Θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφθούμε ότι ο Θεός αυτός της τελειότητος είναι περισσότερο ικανοποιημένος με τις ανθρώπινες κυβερνήσεις επάνω στη γη από όσο είμεθα εμείς που ζούμε κάτω από αυτές τις κυβερνήσεις; Θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφθούμε ότι θα ήταν δυνατόν να είναι ικανοποιημένος με ατελείς ανθρωποποίητες κυβερνήσεις, όταν εμείς οι ίδιοι, που είμεθα ατελείς, δεν είμεθα ικανοποιημένοι μ’ αυτές; Αυτός είναι σοφώτερος από όλα τα πολιτικά κόμματα των διαφόρων εθνών που φιλονεικούν μεταξύ τους και επικρίνουν τις κυβερνήσεις των διαφόρων πολιτικών μερίδων και που εκβάλλουν το ένα το άλλο από την έδρα της εξουσίας στην κυβέρνησι με τις εκλογές που διεξάγονται κάθε τόσο. Αν το ανθρώπινο γένος δια μέσου των αιώνων υπήρξε δυσαρεστημένο με τις κυβερνήσεις που οι άνθρωποι εγκατέστησαν στα έθνη, καμμιά κυβέρνησις σε όλη την ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε ικανοποιητική για τον μέγαν Θεόν της τελειότητος. Αυτός δεν θ’ αφήση τη δυσαρέσκειά του να συνεχίζεται για πάντα.

 7. Ποια ιστορία των ανθρωπίνων κυβερνήσεων παρέχει η Βίβλος, και, σύμφωνα μ’ αυτήν, πώς θεωρεί ο Θεός τις κυβερνήσεις αυτές όσον αφορά την ποιότητά των;

⁷ Το Βιβλικό υπόμνημα δίνει με συντομία την ιστορία όλων των κυβερνήσεων που είχαν να κάμουν με τον λαόν του Θεού. Η Γραφή συνεπληρώθη πριν από δεκαεννέα αιώνες, και όμως προείδε επίσης τις κυβερνήσεις που θα ενεφανίζοντο μετά τον καιρό της συμπληρώσεως της συγγραφής της. Έτσι η Γραφή δείχνει ότι ο Παντοδύναμος Θεός στον ουρανό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, προείδε όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις ως την εποχή μας και ότι προσδιώρισε την αξία των, καθώς και τη φύσι των. Σύμφωνα με την εκτίμησι ή αποτίμησι του μεγάλου αυτού Θεού, ο οποίος είναι τέλειος σε σοφία, δικαιοσύνη, αγάπη και δύναμι, όλες αυτές οι επίγειες κυβερνήσεις, στη μακρά τους πορεία δια μέσου των αιώνων έως τώρα, υπήρξαν θηριώδεις κυβερνήσεις. Άσχετα με την εθνική υπερηφάνεια του ανθρώπου, η Αγία Γραφή περιγράφει τις κυβερνήσεις που εδημιούργησε ο άνθρωπος ως θηρία. Ακόμη και το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψις, εικονίζει τις ανθρώπινες κυβερνήσεις ως την ημέρα αυτή ως θηριώδεις στη φύσι των. Για απόδειξι τούτου, διαβάστε μόνοι σας την προφητεία του Δανιήλ, κεφάλαιο έβδομο, και την Αποκάλυψι, κεφάλαια δέκατο τρίτο και δέκατο έβδομο.

 8. (α) Εξ αιτίας της κτηνωδίας των, τι απεφάσισε ο Θεός γι’ αυτές τις ανθρώπινες κυβερνήσεις; (β) Ποιες κυβερνήσεις έληξαν ήδη υπό την αποδοκιμασία του Θεού, και για ποια κυρία αιτία;

⁸ Εξ αιτίας της θηριωδίας των ανθρωπίνων κυβερνήσεων όπως προδίδεται από τη σφαγή και τη θυσία πολύτιμης ανθρώπινης ζωής και από όλη την ερήμωσι που επέφεραν μεταξύ των εθνών, ο Ιεχωβά Θεός ο Κυβερνήτης του σύμπαντος απεφάσισε το τέλος όλων των ανθρωποποιήτων κυβερνήσεων στον καιρό που αυτός εξέλεξε. Στο παρελθόν έφερε κυβερνήσεις σε καταστροφή εις εκπλήρωσιν του λόγου του. Διαβάστε τις Βιβλικές αφηγήσεις για την Αίγυπτο, την Ασσυρία και τη Βαβυλώνα. Σε κάθε περίπτωσι βρίσκομε ότι ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος έχει υπό τον έλεγχό του τις υποθέσεις του ανθρωπίνου γένους, λέγει μάλιστα για τον εαυτό του ότι είναι εκείνος που επέφερε το καταστρεπτικό τέλος στις ζωώδεις εκείνες κυβερνήσεις της αρχαιότητος. Όσον αφορά τις μεταγενέστερες κυβερνήσεις, τη Μηδο-Περσική Αυτοκρατορία, την Ελληνική Αυτοκρατορία και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Γραφή επίσης προείπε την έλευσί τους. Και αυτές, επίσης, ήκμασαν στην εποχή τους και, κάτω από την αποδοκιμασία του Θεού, έληξαν με συμφορά. Η κυρία αιτία υπήρξε ότι όλες αυτές οι ατελείς κυβερνήσεις υπήρξαν υπό την αόρατη εξουσία και εποπτεία του πρωτίστου εχθρού του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου, του ανοσίου θεού του πονηρού αυτού κόσμου.—Λουκ. 4:5, 6· 2 Κορ. 4:4· 1 Ιωάν. 5:19.

 9. Ποια υπήρξε η πιο μεγάλη αυτοκρατορία που εκυριάρχησε στη γη, και γιατί πρόκειται όλες οι σημερινές κυβερνήσεις, άσχετα με το ποιου τύπου είναι, να λάβουν τέλος;

⁹ Από όλες τις αυτοκρατορίες που εκυριάρχησαν σ’ αυτή τη γη, η Αγγλο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμιος δύναμις υπήρξε η πιο μεγάλη στην ανθρώπινη ιστορία. Η Γραφή επίσης την προείπε, καθώς και τη διεθνή οργάνωσι για την οποία είναι κυρίως υπεύθυνη, τα Ηνωμένα Έθνη. Εν τούτοις, η Γραφή που μιλεί καθαρά, εκθέτει ότι ακόμη και αυτές οι σημερινές κυβερνήσεις, οσοδήποτε μεγαλοπρεπείς και αν τις θεωρούν οι άνθρωποι, πρόκειται να λάβουν τέλος, είτε αυτές είναι κομμουνιστικού τύπου είτε μη κομμουνιστικού τύπου. Είναι όλες ατελείς κυβερνήσεις· πράγματα δε που είναι ατελή δεν πρόκειται να διαρκέσουν εδώ για πάντα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού της τελειότητος, του Δημιουργού της γης μας.

10. Ποια κυβέρνησι δεν θα θέση ο Θεός εκτός υπάρξεως ή λειτουργίας, και για ποιον σκοπό θα παραμένη αυτή για πάντα;

¹⁰ Υπάρχει μια κυβέρνησις που έλαβε υπόστασι στην εποχή μας και που ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός δεν θα θέση εκτός λειτουργίας ή υπάρξεως. Αυτή είναι η τελεία κυβέρνησις, η κυβέρνησις του Μεσσία του, η κυβέρνησις του Χριστού του, η κυβέρνησις του ουρανίου Υιού του, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αντί να καταστρέψη αυτή την κυβέρνησι, ο Παντοδύναμος Θεός θα την χρησιμοποιήση για να καταστρέψη όλα τα ατελή ανθρώπινα πολιτικά συστήματα που προξενούν τόση στενοχωρία ανάμεσα στους λαούς και στα έθνη και στις φυλές του καιρού μας. Στον εγγίζοντα πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία, η τελεία κυβέρνησις θ’ αποδειχθή νικήτρια και θα παραμένη για πάντα για τον αίνο και την τιμή του Θεού και για την αιώνια ευλογία του ανθρωπίνου γένους.

11-13. (α) Χωρίς τι δεν μπορεί να είναι δυνατή μια τελεία κυβέρνησις; (β) Πώς εκτίθεται η σπουδαιότης ενός άρχοντος ή ενός σώματος αρχόντων για καλή κυβέρνησι, στη δικαστική γνωμοδότησι για την υπόθεσι της Πολιτείας Αϊντάχο εναντίον Ραϋμόνδου Μπρούνγκαρντ;

¹¹ Μια τελεία κυβέρνησις, πρέπει όλοι να συμφωνήσωμε, δεν είναι δυνατή χωρίς έναν τέλειον άρχοντα, ή ένα τέλειο σώμα αρχόντων, και, επί πλέον, χωρίς έναν τέλειο Θεό. Όλες οι ανθρώπινες κυβερνήσεις περασμένες και τωρινές έχουν αναγνωρίσει ένα θεό. Οι θεοί τούς οποίους έχουν αναγνωρίσει υπήρξαν ανίκανοι να δώσουν στους λατρευτάς των μια τελεία κυβέρνησι. Το γεγονός ότι μια τελεία κυβέρνησις εξαρτάται από τον άρχοντα ή το σώμα των αρχόντων που χειρίζονται την εξουσία, γίνεται παραδεκτό από όλους τους λογικούς ανθρώπους. Ιδού μια νομική γνώμη που εδόθη από έναν Αμερικανό δικαστή, έναν Περιφερειακό Δικαστή, στην Πολιτεία Αϊντάχο. Ο δικαστής έδωσε αυτή τη γνώμη στις 8 Απριλίου 1958, στην υπόθεσι που είναι γνωστή ως η Πολιτεία Αϊντάχο κατά Ραϋμόνδου Μπρούνγκαρντ. Σ’ αυτήν έλεγε:

¹² «Ο Ουίλλιαμ Πεν, πριν από διακόσια και πλέον χρόνια, αυτός, στον οποίον το Στέμμα [της Αγγλίας] έδωσε την Πολιτεία της Πενσυλβανίας όταν ίδρυσε την αποικία του Κουάκερ εδώ σ’ αυτή τη νέα χώρα, την αποικία του των Φίλων, και για τον οποίον ωνομάσθη έτσι η Πολιτεία της Πενσυλβανίας, εδίδαξε:

¹³ »‘Οι Κυβερνήσεις, σαν ωρολόγια του τοίχου, προχωρούν από την κίνησι που τους δίνουν οι άνθρωποι, και καθώς οι Κυβερνήσεις σχηματίζονται, κινούνται από ανθρώπους, έτσι, απ’ αυτούς, επίσης, καταστρέφονται. Για τούτο, οι Κυβερνήσεις εξαρτώνται μάλλον από τους ανθρώπους, παρά οι άνθρωποι από τις Κυβερνήσεις. Αν οι άνθρωποι είναι καλοί, η Κυβέρνησις δεν μπορεί να είναι κακή. Αν είναι ασθενής, θα την θεραπεύσουν, αλλ’ αν οι άνθρωποι είναι κακοί, οσοδήποτε καλή και αν είναι η Κυβέρνησις, θα προσπαθήσουν να την διαστρέψουν και να την φθείρουν με τη σειρά τους’.»—Σελίς 6 της έντυπης γνωμοδοτήσεως.

14. Σχετικά με ποια κυβερνητική αρχή συμφωνεί η γνώμη αυτή με τη Γραφή;

¹⁴ Τούτο συμφωνεί με τη Βίβλο, τον λόγο του Θεού, ότι η τελεία κυβέρνησις εξαρτάται από έναν τέλειο άρχοντα, εκείνον που ο Θεός ο ίδιος θα προμηθεύση για όλο το ανθρώπινο γένος.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

15, 16. Πώς ετέθησαν σε λειτουργία και εξουσία ανθρώπινες κυβερνήσεις από την αρχαία Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία και εφεξής;

¹⁵ Πώς έλαβαν ύπαρξι οι ανθρώπινες κυβερνήσεις; Γιατί έγιναν κακές και απέτυχαν; Ιστορίες γραμμένες από ανθρώπους μάς πληροφορούν ότι οι κυβερνήσεις ετέθησαν σε λειτουργία και εξουσία με διάφορες μεθόδους. Η πρώτη κυβέρνησις μετά τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια, ήταν μια βίαιη ανάληψις εξουσίας από ένα δικτάτορα που ωνομάζετο Νεβρώδ. Χωρίς την επιδοκιμασία του Νώε ή του Ιεχωβά Θεού, αλλά με την επιδοκιμασία του Σατανά ή Διαβόλου, ο Νεβρώδ ανέλαβε αυθαίρετα την κυβέρνησι στη Μέση Ανατολή, στη γη της Μεσοποταμίας. Αυτή ήταν η δικτατορική βασιλεία της Βαβυλώνος. Ο Νεβρώδ ήταν εχθρός του Θεού, «ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά». Διεξήγαγε στρατιωτικές επιδρομές εναντίον των λαών των γειτονικών χωρών για να ιδρύση την αρχαία ή πρώτη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορίά. (Γεν. 10:8-12, ΜΝΚ) Από τότε, το ανθρώπινο γένος είχε πολλές μορφές και τύπους κυβερνήσεως σε διάφορες περιοχές της γης.

¹⁶ Οι κυβερνήσεις αυτές έλαβαν υπόστασι με διάφορα μέσα, με κατάληψι εξουσίας, με επανάστασι των μαζών του λαού, με συνωμοσία εκείνων που διψούσαν για άσκησι εξουσίας επί του λαού, με σφετερισμό από έναν ισχυρό χαρακτήρα, ο οποίος εξέβαλε έναν άλλον άρχοντα και εκάθησε ο ίδιος. Και έπειτα, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο άνθρωπος ίδρυσε μια κυβέρνησι όχι απλώς με μια επανάστασι, μια ανταρσία, εναντίον μιας πολιτικής δυνάμεως του εξωτερικού, αλλά με μια Συνταγματική συνέλευσι, όπως η Συνταγματική συνέλευσις που εψήφισε τα Άρθρα της Ομοσπονδίας στο 1777 για τις δεκατρείς Αμερικανικές αποικίες της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας. Αυτά τα Άρθρα της Ομοσπονδίας ερρύθμιζαν τα των αποικιών επί μερικά χρόνια, ώσπου το Σύνταγμα που διέπει σήμερα το έθνος εγκαινιάσθη στο έτος 1788.

17. (α) Ως προς το ζήτημα της κυβερνήσεως, τι δεν επιθυμούν οι άνθρωποι να κάμη ο Θεός; (β) Ποια απάντησις πρέπει να δοθή ως προς το αν ο Θεός μπορή να ιδρύση μια κυβέρνησι στη γη, και πότε το κατέδειξε αυτό για πρώτη φορά;

¹⁷ Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ιδρύση ο Θεός του ουρανού, Ιεχωβά, μια κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος. Το ότι προτρέχουν απ’ αυτόν και ενεργούν με ισχυρογνωμοσύνη δείχνει ότι αμφιβάλλουν για την ικανότητα του Θεού να ιδρύση επάνω στη γη μια κυβέρνησι. Εν τούτοις, μπορεί άραγε ο Θεός να ιδρύση μια κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος; Σ’ αυτή την ερώτησι η απλή λογική απαντά: Αν ατελή ανθρώπινα πλάσματα μπορούν να ιδρύσουν μια κυβέρνησι με διάφορα μέσα, γιατί δεν θα μπορούσε ο Δημιουργός των, ο Παντοδύναμος Θεός, ο οποίος εξουσιάζει και έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο το σύμπαν και κυβερνά τους αγγέλους, να οργανώση, να ιδρύση και θέση σε λειτουργία μια κυβέρνησι για τους ανθρώπους επάνω στη γη; Αυτός έχει τη δύναμι. Σε περασμένους καιρούς κατέδειξε τη δύναμί του να ιδρύση τις άριστες κυβερνήσεις. Ο πρώτος βασιλεύς επάνω στη γη που είχε την επιδοκιμασία του Θεού ήταν ένας άνθρωπος που ωνομάζετο Μελχισεδέκ, ο οποίος ήταν και ιερεύς και βασιλεύς. Κυβερνούσε στην πόλι που εκαλείτο Σαλήμ, η οποία αργότερα ωνομάσθη Ιερουσαλήμ. Ο Μελχισεδέκ ευλόγησε τον πατριάρχη Αβραάμ εν ονόματι του Υψίστου Θεού. Η κυβέρνησίς του στη Σαλήμ παρήλθε και εξέλιπε—πώς ακριβώς, δεν είναι γνωστό. Το Βιβλικό υπόμνημα σιωπά ως προς αυτό το ζήτημα. (Γεν. 14:18-20) Αλλ’ αυτή η κυβέρνησις του ιερέως-βασιλέως Μελχισεδέκ χρησιμοποιείται στη Βιβλική προφητεία ως προφητικός τύπος ή προεικόνισις της τελείας κυβερνήσεως που ο Θεός θα ιδρύση για όλο το ανθρώπινο γένος στα χέρια του τελείου άρχοντος, του ομοίου με τον Μελχισεδέκ.—Ψαλμ. 110:1-4· Εβρ. 5:10· 6:20· 7:1-17, 28.

18. Ποια ήταν η επόμενη κυβέρνησις που ο Θεός ίδρυσε στη γη, και από ποια άποψι αυτή ήταν βασιλεία;

¹⁸ Η επόμενη κυβέρνησις που ο Θεός ίδρυσε στη γη ήταν η κυβέρνησις του Ισραήλ στον δέκατον έκτον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή. Μέσω της ηγεσίας του προφήτου Μωυσέως εξήγαγε τον εκλεκτό του λαό από τη γη της Αιγύπτου, όπου ήσαν ακούσιοι δούλοι. Τους έφερε στην έρημο, στους πρόποδας του Όρους Σινά, στην Αραβική Χερσόνησο. Εκεί ίδρυσε γι’ αυτούς μια κυβέρνησι, με τον εαυτό του ως αόρατον ουράνιο Βασιλέα των. Η βάσις της κυβερνήσεως αυτής ήταν οι πολύ γνωστές Δέκα Εντολές. (Έξοδ. 20:1-17) Σ’ αυτές τις Δέκα Εντολές ο Ιεχωβά Θεός προσέθεσε εκατοντάδες άλλων νόμων και αυτοί έγιναν οι Θεόδοτοι νόμοι με τους οποίους το έθνος Ισραήλ επρόκειτο να κυβερνάται. Στον δέοντα καιρό, κατ’ αίτησίν των, ο Θεός ίδρυσε μια ορατή βασιλεία στο έθνος Ισραήλ. Αυτό έγινε έπειτα από εκατοντάδες χρόνια αφότου τους είχε φέρει στη Γη της Επαγγελίας, τη γη Χαναάν, και τους είχε εγκαταστήσει εκεί και είχε εκδιώξει τους πονηρούς, δαιμονολάτρας κατοίκους της γης αυτής.—1 Σαμ. 8:4-22· 10:17-26· 12:1-14.

19. Με ποιον τρόπο η κυβέρνησις του Ισραήλ ήταν θεοκρατική, και γιατί ήταν η εξοχώτερη επάνω στη γη ως την εποχή εκείνη;

¹⁹ Η κυβέρνησις που ο Θεός ίδρυσε στον Ισραήλ ήταν η εξοχώτερη κυβέρνησις που ο κόσμος είχε γνωρίσει ως την εποχή εκείνη. Επειδή είχε θεόδοτους νόμους, ήταν θεοκρατία, δηλαδή, ήταν μια κυβέρνησις, ένα έθνος που εκυβερνάτο από τον Ιεχωβά Θεό. Για τούτο η κυβέρνησις ήταν θεοκρατική, έστω και αν το έθνος είχε ορατόν αντιπρόσωπον του Θεού εδώ επάνω στη γη ως ανθρώπινον ηγέτη του. Η Γραφή μάς λέγει ότι τα έθνη τότε εθαύμαζαν για τη νομοθεσία που είχε ο Ισραήλ, και έλεγαν, ‘Ποιο έθνος έχει τέτοια δίκαια διατάγματα και κρίσεις και τέτοιον Θεό σαν αυτόν που έχει το μέγα αυτό έθνος Ισραήλ;’ Και ο Ιεχωβά Θεός υπεσχέθη στους Ισραηλίτας ότι αν εκτελούσαν αυτούς τους νόμους και τον ελάτρευαν και υπήκουαν σ’ αυτόν ως Θεόν των, τότε θα τους καθιστούσε κεφαλή των εθνών, και όχι ουρά, και θα ήσαν στην κορυφή των εθνών αντί να είναι στον πυθμένα των εθνών, όπως είναι σήμερα το έθνος του συγχρόνου Ισραήλ.—Δευτ. 4:5-8· 28:13, 14.

20. Τι διευκρίνισε η βασιλεία του Σολομώντος όσον αφορά μια κυβέρνησι εγκατεστημένη από τον Ιεχωβά Θεό;

²⁰ Τα ύψη της δόξης και της λαμπρότητος και της ευλογίας, στα οποία μπορούσε να φθάση αυτή η κυβέρνησις που ιδρύθη στον Ισραήλ από τον Ιεχωβά Θεό, διευκρινίσθησαν στη διάρκεια της ειρηνικής βασιλείας του σοφού βασιλέως Σολομώντος. Όλος ο κόσμος έχει ακούσει για τη σοφία του Σολομώντος. Στο άγιο Βιβλίο, στη Γραφή, διεφυλάχθη μέρος της θαυμαστής σοφίας του Βασιλέως Σολομώντος ως την εποχή μας. Στην εποχή του Σολομώντος άνθρωποι από μέρους όλων των βασιλέων της γης ήλθαν στην Ιερουσαλήμ για ν’ ακούσουν τη σοφία του Σολομώντος. Ακόμη και η βασίλισσα της Σεβά ήλθε από τα πέρατα, να το πούμε έτσι, της γης για ν’ ακούση τη σοφία του Σολομώντος και να ιδή τη δόξα της βασιλείας του στον Ισραήλ. (1 Βασ. 10:1-10· 4:34) Η Βιβλική αφήγησις μάς λέγει για τις ευλογίες που απήλαυσαν οι Ισραηλίται υπό την βασιλεία του. Λέγει ότι από Δαν έως Βηρ-σαβεέ οι υιοί Ισραήλ ευωχούντο, διότι κάθε άνθρωπος εκάθητο υπό την άμπελόν του και την συκήν του και ευφραίνετο για την αγαθότητα του Θεού των και για την κυβέρνησι που αυτός είχε δώσει στο έθνος τους.—1 Βασ. 4:20, 25.

21. Τίνος προσκίασις ήταν η κυβέρνησις του Βασιλέως Σολομώντος, και γιατί η κυβέρνησις αυτή θα είναι μεγαλύτερη;

²¹ Εν τούτοις, όσο ένδοξη και μεγαλοπρεπής και αν ήταν αυτή η κυβέρνησις του Σολομώντος, και ακόμη, όσο μεγάλη και αν ήταν η ευλογία στους υπηκόους της βασιλείας, αυτή ήταν απλώς μια προφητική προσκίασις της μελλούσης τελείας κυβερνήσεως, υπό την οποίαν όλες οι φυλές και τα έθνη της γης θα ευλογηθούν στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Αυτή έχη έναν άρχοντα μεγαλύτερον, έναν άρχοντα σοφώτερον από τον Βασιλέα Σολομώντα. Πριν από δεκαεννέα αιώνες εστάθη ένας άνθρωπος στη γη του Ισραήλ, ο οποίος είπε στους Ιουδαίους ότι η βασίλισσα της Σεβά ήλθε από τα νότια πέρατα της γης για ν’ ακούση τη σοφία του Σολομώντος, και ότι θα ηγείρετο στον καιρό της κρίσεως με τη γενεά αυτή των Ιουδαίων. Γιατί; Επειδή, μολονότι αυτή είχε έλθει από μακριά για ν’ ακούση τη σοφία ενός ατελούς ανθρώπου, όμως εκεί, ανάμεσα στους Ισραηλίτας της εποχής εκείνης, υπήρχε κάποιος που ήταν μεγαλύτερος από τον Σολομώντα, κάποιος που ήταν «πλειότερον» του Σολομώντος, και όμως οι Ισραηλίται αρνήθηκαν να τον ακούσουν. Μάλιστα τον εθανάτωσαν. (Ματθ. 12:42) Αυτός ακριβώς, ο οποίος είναι μεγαλύτερος του Σολομώντος, «πλειότερον» του Σολομώντος, πρόκειται να είναι επιφορτισμένος με την τελεία κυβέρνησι που ο Ιεχωβά Θεός θα ιδρύση στον ωρισμένο του καιρό με πλήρη εξουσία επάνω στη γη.

22. Τι θα πούμε για τις ευλογίες που θ’ απολαύση το ανθρώπινο γένος υπό την κυβέρνησι αυτού του Άρχοντος που θα είναι μεγαλύτερος από τον Σολομώντα;

²² Τώρα, αν οι Ισραηλίται υπό την βασιλεία του Σολομώντος απήλαυσαν τις ευλογίες της ειρήνης, ευημερίας, ευτυχίας και θεοσεβείας, πόσο περισσότερο θ’ απολαύση όλο το ανθρώπινο γένος όμοιες ευλογίες υπό τον κραταιόν αυτόν Άρχοντα, τον τέλειον αυτόν Κυβερνήτην, ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον σοφόν Βασιλέα Σολομώντα των αρχαίων χρόνων! Αυτές θα είναι οι ευλογίες αιωνίου ζωής, διαρκούς ειρήνης, αμείωτης ευτυχίας και πάντοτε άφθονης ευημερίας μαζί με θεοσέβεια.

23. Γιατί οι Ισραηλίται εκείνο τον καιρό δεν απελάμβαναν τελειότητα κυβερνήσεως, ακόμη και με βασιλείς που εκάθηντο στον «θρόνον του Ιεχωβά»;

²³ Σήμερα έχομε κάθε λόγο ν’ αποβλέπωμε μ’ εμπιστοσύνη σ’ αυτή την ερχόμενη τελεία κυβέρνησι. Στον αρχαίο εκείνο καιρό οι Ισραηλίται ζούσαν απλώς υπό την τυπική βασιλεία του Θεού, κάτω από ανθρωπίνους βασιλείς που ήσαν κεχρισμένοι από τον αρχιερέα του Θεού, έτσι ώστε οι βασιλείς εκείνοι ελέγετο ότι εκάθηντο στον «θρόνον του Ιεχωβά»· και όμως οι Ισραηλίται εκείνοι δεν απήλαυσαν τελειότητα κυβερνήσεως. Όλοι τους, βασιλεύς και υπήκοοι εξίσου, εύρισκαν τον εαυτό τους ανίκανον να εκτελέση τους τελείους νόμους του Θεού. Γιατί συνέβαινε αυτό; Επειδή ήσαν όλοι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας. Ο λόγος του Θεού μάς λέγει ότι από τον Αδάμ και την Εύα όλοι εμείς εκληρονομήσαμε αμαρτία και ατέλεια. Ορθώς ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Όλοι γεννηθήκαμε στην αμαρτία. Πράγματι, ‘συνελήφθημεν εν ανομία’ από τις μητέρες μας. Αυτό ήταν αληθινό για το Ιουδαϊκό έθνος, ακόμη και υπό την θεοκρατική τους κυβέρνησι. Ο Βασιλεύς Δαβίδ ο ίδιος ωμολόγησε το λυπηρό αυτό γεγονός. (Ψαλμ. 51:5) Και οι άρχοντές των, λοιπόν, οι κεχρισμένοι των βασιλείς, όσον και ο λαός ο ίδιος ήσαν ατελείς και θνήσκοντες.

24. Ποιο γεγονός είχε σκοπό ο Θεός να διδάξη με τον νόμο του μέσω του Μωυσέως τους Ισραηλίτας, και ποια ερώτησις και απάντησις του Ιώβ έδειξε γιατί εκείνοι δεν είχαν τελειότητα κυβερνήσεως;

²⁴ Ο Ιεχωβά Θεός, με τον νόμο που έδωσε μέσω του προφήτου Μωυσέως, είχε σκοπό να διδάξη τον λαό του Ισραήλ ότι ήσαν αμαρτωλοί, ότι ήσαν ατελείς. Καθώς είπε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν προηγουμένως Ιουδαίος Φαρισαίος: «Εξ έργων νόμου δεν θέλει δίκαιοι ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού [του Θεού]· επειδή δια του νόμου γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας.» (Ρωμ. 3:20) Ενώ προσπαθούμε να τηρήσωμε τον νόμον του Θεού, βρίσκομε ότι δεν μπορούμε να το κάμωμε αυτό, γεγονός που μας δείχνει ότι γεννηθήκαμε ατελείς, η δε ατέλειά μας καταλήγει στο να είμεθα αμαρτωλοί. Οι ειλικρινείς, λοιπόν, Ιουδαίοι έμαθαν να κατανοούν, και ο νόμος του Θεού τούς βοηθούσε να κατανοήσουν, ότι ήσαν αμαρτωλοί και επομένως δεν μπορούσαν να έχουν μια τελεία κυβέρνησι, εφόσον αμαρτωλοί άνθρωποι εχρησίμευαν ως άρχοντές των, ως κεχρισμένοι των βασιλείς. Εδώ είναι εντελώς κατάλληλη η ερώτησις που έθεσε ο προφήτης, ο υπομονητικός Ιώβ: «Τις δύναται να εξάξη καθαρόν από ακαθάρτου;» Ποια μητέρα, που είναι η ίδια ατελής και συνέλαβε από ατελή άνδρα, μπόρεσε να γεννήση ένα τέλειο παιδί; Ο Ιώβ στην ερώτησί του απήντησε: «Ουδείς.» (Ιώβ 14:4) Επομένως, πώς θα μπορούσαμε να περιμένωμε ότι άνθρωποι που είναι ατελείς και εφοδιάζουν κυβερνήσεις με άρχοντας, θα μπορούσαν ποτέ να παραγάγουν μια τελεία κυβέρνησι; Δεν μπορούν να το κάμουν αυτό. Ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως εχρησίμευσε για να εντυπώση αυτό το γεγονός στους πιστούς Ισραηλίτας.

25. Τι είναι αναγκαίο για να παραχθή μια τελεία κυβέρνησις, και έτσι ποιο άλλο γεγονός είχε σκοπό να δείξη στους Ισραηλίτας ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως;

²⁵ Για να παραχθή μια τελεία κυβέρνησις, πρέπει να υπάρχη μια τελεία πηγή κυβερνήσεως. Η μόνη τελεία πηγή είναι ο Θεός. Ο νόμος του Θεού που εδόθη στους Ισραηλίτας μέσω του Μωυσέως είχε σκοπό να δείξη στους Ισραηλίτας κάτι περισσότερο από το ότι ήσαν ατελείς, αμαρτωλοί που είχαν ανάγκη απολυτρώσεως με την τελεία ανθρώπινη θυσία που θα επρομήθευε ο Θεός μέσω του Υιού του. Ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως είχε σκοπό επίσης να δείξη στους Ισραηλίτας ότι είχαν ανάγκη μιας τελείας κυβερνήσεως. Ο θείος εκείνος νόμος είχε σκοπό να υποδείξη στους Ισραηλίτας όχι μόνο τον Λυτρωτήν, του οποίου είχαν ανάγκη για να τους ανυψώση από την αμαρτία, την ατέλεια και τον θάνατο, αλλά και τον Βασιλέα των. Ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσέως τους διέτασσε: «Θέλεις βέβαια καταστήσει βασιλέα επί σε, όντινα εκλέξη Ιεχωβά ο Θεός σου.» (Δευτ. 17:14,15, ΜΝΚ) Η προφητεία του Θεού λέγει: «Αλάλαζε θύγατερ Ιερουσαλήμ· ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε.»—Ζαχ. 9:9.

26. Εκτός από μια τελεία κυβέρνησι, τι άλλο μπορεί ο Θεός να προμηθεύση, και πότε υπεσχέθη ότι θα το πράξη αυτό;

²⁶ Ο Θεός, η τελεία Πηγή, όχι μόνο μπορεί να παραγάγη την τελεία κυβέρνησι, αλλά μπορεί επίσης να προμηθεύση και τον αναγκαίον τέλειον άρχοντα γι’ αυτή την κυβέρνησι. Υπεσχέθη ότι θα το πράξη αυτό. Πάνω από δεκαεννέα αιώνες πριν από τη Χριστιανική εποχή εκάλεσε τον πιστό πατριάρχη Αβραάμ από τη Μεσοποταμία, τη γη της Χαλδαίας, στη Γη της Επαγγελίας στη Μέση Ανατολή. Ο Θεός είπε στον πιστόν Αβραάμ ότι θα τον έκανε ευλογία για όλες τις φυλές της γης και ότι ‘εν αυτώ και εν τω σπέρματί του θα ηυλογούντο όλες οι φυλές και τα έθνη της γης’. (Γεν. 12:1-3· 22:17, 18) Όταν ο Αβραάμ ήταν ηλικίας εκατό ετών και η σύζυγός του Σάρα ήταν ηλικίας ενενήντα ετών, ο Θεός θαυματουργικά έδωσε στον πατριάρχη Αβραάμ ένα γυιό που ωνομάζετο Ισαάκ. Ο Ισαάκ ποτέ δεν έγινε βασιλεύς. Αλλά όταν ο Θεός είπε στον Αβραάμ ότι επρόκειτο να του δώση τον γυιό αυτό μέσω της συζύγου του Σάρας, ο Θεός είπε ότι η Σάρα θα εγίνετο πρόγονος βασιλέων, ναι, αρχόντων, κυβερνητών, βασιλικών μοναρχών: «Θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλει γείνει μήτηρ εθνών· βασιλείς λαών θέλουσιν εξ αυτής.» Γι’ αυτό ακριβώς μετωνομάσθη σε Σάρρα, που σημαίνει Ηγεμονίς. (Γεν. 17:15, 16) Αυτό το Σπέρμα, λοιπόν, που ο Θεός είπε ότι θα παρήγε στον δέοντα καιρό και ‘εν τω οποίω θα ηυλογούντο όλες οι φυλές και τα έθνη της γης’, επρόκειτο να είναι βασιλικό Σπέρμα· επρόκειτο να είναι Βασιλεύς! Επρόκειτο να είναι βασιλική κυβέρνησις!

27. Ποιους ο Ιεχωβά διεμόρφωσε σε έθνος με μια εγκαταστημένη κυβέρνησι, και μέσω ποιου τμήματος αυτού του έθνους επρόκειτο να προέλθη ο υποσχεμένος Βασιλεύς;

²⁷ Ο πατριάρχης Αβραάμ είχε δώδεκα δισεγγόνους. Αυτοί παρήγαγαν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, και ο Ιεχωβά Θεός τις διεμόρφωσε σε έθνος. Εγκατέστησε σ’ αυτές μια θεοκρατική κυβέρνησι. Ως ο θείος Βασιλεύς και Νομοθέτης των, τους έδωκε τις Δέκα Εντολές. (Δευτ. 33:1-5) Από αυτές τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ ο Θεός εξέλεξε μια ιδιαίτερη φυλή, μέσω της οποίας θα παρήγε τον άρχοντά του για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. Αυτή απεδείχθη ότι ήταν η φυλή του Ιούδα, όταν απηγγέλθη η εξής ευλογία επάνω στον Ιούδα από τον πατέρα του: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ [ο μέγας Ειρηνοποιός]· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γεν. 49:10) Ποιος, λοιπόν, απόγονος του Ιούδα, θα εγίνετο Βασιλεύς;

28. Σε ποιον άρχισε πραγματικά να εκπληρώνεται η βασιλική επαγγελία του Θεού προς τον Αβραάμ και τη Σάρρα, και τι πραγματικά εσήμαινε το ιεροπρεπές συμβόλαιο του Θεού μαζί του;

²⁸ Η επαγγελία που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ και στη σύζυγό του Σάρρα, ότι τελικά θα προήρχοντο βασιλείς απ’ αυτήν, άρχισε πραγματικά να εκπληρώνεται στον Δαβίδ, τον νεαρόν ποιμένα της μικρής πόλεως Βηθλεέμ. Ο Δαβίδ ήταν ο ενδέκατος στη γραμμή καταγωγής από τον Ιούδα. Στον δέοντα καιρό ο Δαβίδ εχρίσθη βασιλεύς των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Γρήγορα εγκατέστησε την έδρα της κυβερνήσεώς του στην αγία πόλι Ιερουσαλήμ. Η αγία κιβωτός της διαθήκης του Θεού εφέρθη εκεί και ετοποθετήθη κοντά στο ανάκτορο του βασιλέως Δαβίδ. Τότε ο Θεός έκαμε διαθήκη ή ιεροπρεπές συμβόλαιο με τον Βασιλέα Δαβίδ, ότι η βασιλεία δεν θα αφηρείτο ποτέ από την οικογένειά του, από τη γενεαλογική του γραμμή, από τον οίκον του, από τη γραμμή της καταγωγής του. (2 Σαμ. 7:12-16) Στον Ψαλμό 89 ο Θεός είπε ότι είχε κάμει αυτή τη διαθήκη με τον Δαβίδ και ότι ποτέ δεν θα την εβεβήλωνε, για την αιτία δε αυτή ο τέλειος βασιλεύς που θα προήρχετο από τον Δαβίδ θα είχε έναν θρόνο που θα διέμενε όσο θα διέμεναν και ο ήλιος και η σελήνη, δηλαδή, θα ήταν αιώνιος, χωρίς τέλος, χωρίς ανάγκην διαδόχου στην κυβέρνησι.—Ψαλμ. 89:3, 4, 19-37.

[Ερωτήσεις Μελέτης]

Ο Τέλειος Άρχων για την Κυβέρνησι του Ανθρώπου

 1. Πώς, χωρίς βασιλεία σήμερα στην επίγεια Ιερουσαλήμ, ο Θεός έχει ωστόσο τον υποσχεμένο του Βασιλέα, και γιατί αυτός εγεννήθη εκεί που εγεννήθη;

ΤΙ ΘΑ πούμε, λοιπόν, γι’ αυτόν τον τέλειον αιώνιον βασιλέα που εδόθη υπόσχεσις ότι θα προήρχετο από τη γενεαλογική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ της Ιερουσαλήμ; Έπειτα από αυτές τις χιλιάδες χρόνια ανθρωπίνου πειραματισμού στην άσκησι διακυβερνήσεως, δεν βλέπομε σήμερα καμμιά βασιλεία στην πόλι της Ιερουσαλήμ στη γη του Ισραήλ. Εν τούτοις, ο Θεός έχει τον υποσχεμένο του βασιλέα! Επίσης, αυτός έχει έλθει μέσω της βασιλικής γραμμής του Βασιλέως Δαβίδ. Προς υποστήριξιν του γεγονότος αυτού στρεφόμεθα από τις Εβραϊκές Γραφές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, οι πρώτες δε λέξεις που βρίσκομε σ’ αυτές είναι οι εξής: «Βίβλος της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, υιού του Δαβίδ, υιού του Αβραάμ.» (Ματθ. 1:1) Α ναι, αυτή η γραμμή καταγωγής βασιλέων που επρόκειτο να προέλθη από τον Αβραάμ μέσω του Βασιλέως Δαβίδ βρήκε το αποκορύφωμά της στον Ιησού Χριστό και δεν προχωρεί πιο πέρα απ’ αυτόν. Όχι τυχαίως ο Ιησούς αυτός εγεννήθη στην ίδια πόλι όπου είχε γεννηθή ο Βασιλεύς Δαβίδ, στην πόλι Βηθλεέμ. Τούτο έγινε εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Ιεχωβά.—Μιχ. 5:2· Ματθ. 2:1-16.

 2. Πώς αυτός που εγεννήθη εκεί ήταν πράγματι «Υιός του Ουρανού», και πώς τότε προσδιωρίσθη ως εκείνος που θα εγίνετο ο υποσχεμένος Βασιλεύς;

² Είναι αλήθεια ότι αυτός ο Ιησούς είχε ως προγόνους του τον πατριάρχη Αβραάμ και τον Βασιλέα Δαβίδ, αλλά πραγματικά είχε έναν ουράνιο Πατέρα, η δε παρθένος μητέρα του ήταν, κατ’ ανάγκην, ανθρώπινη. Ήταν εκείνη που βρισκόταν στη γραμμή καταγωγής από τον Αβραάμ και μέσω του Δαβίδ. (Λουκ. 3:23-34) Έτσι ο Ιησούς αυτός που εγεννήθη στη Βηθλεέμ εις εκπλήρωσιν Βιβλικής προφητείας ήταν πράγματι ο «Υιός του Ουρανού»· ήταν πράγματι ο Υιός του Θεού, τον οποίον ο ουράνιος Πατήρ του απέστειλε στη γη θαυματουργικά για να προμηθεύση έναν τέλειον άρχοντα για το ανθρώπινο γένος. Κανείς τέλειος βασιλεύς δεν επρόκειτο να βρεθή μέσα από το ίδιο το ατελές, αμαρτωλό, θνήσκον ανθρώπινο γένος. Ας θυμηθούμε ότι, όταν αυτό το παιδί Ιησούς εγεννήθη στη Βηθλεέμ, ο άγγελος από τον ουρανό ανήγγειλε τα εξής στους ποιμένας έξω στους αγρούς: «Σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» Αυτός ο άγγελος που ευηγγελίζετο «χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν», ωνόμασε το παιδί αυτό που εγεννήθη εκεί Χριστόν. Δηλαδή, αυτός ήταν ο Μεσσίας, ο Κεχρισμένος· ήταν εκείνος που επρόκειτο να γίνη βασιλεύς εις εκπλήρωσιν της προφητείας.—Λουκ. 2:8-11.

 3. Πού ανετράφη αυτό το παιδί, και τι έγινε εκεί;

³ Αυτό το «παιδίον» διέφυγε το να φονευθή από τον Βασιλέα Ηρώδη, ο οποίος εβασίλευε στην Ιερουσαλήμ ως αντιπρόσωπος, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μετά τον θάνατο του Ηρώδη ο Ιησούς εφέρθη στην πόλι της Ναζαρέτ. Εκεί ανετράφη ως την ανδρική ηλικία. Έγινε, όχι ποιμήν όπως ήταν ο πρόγονός του Βασιλεύς Δαβίδ, αλλά ξυλουργός. Εζούσε και ειργάζετο αφανώς στην πόλι της Ναζαρέτ, διάγοντας, να το πούμε έτσι, μια ζωή κάτω από την επιφάνεια.

 4. Τι απεμάκρυνε τον Ιησούν από το εργαστήρι του, και πώς απεδείχθη ότι το επόμενο βήμα του δεν ήταν ένα εσφαλμένο βήμα;

⁴ Τι ήταν, λοιπόν, εκείνο που εκάλεσε τον Ιησούν έξω από το εργαστήριον του ξυλουργού; Τι τον έθεσε στο δρόμο προς τη βασιλεία επάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος; Α, ήταν η διακήρυξις της βασιλείας του Θεού. Εκείνο τον καιρό ο Ιεχωβά Θεός είχε εγείρει τον προφήτη Ιωάννη τον υιόν του Ζαχαρία, και στον δέοντα καιρό ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήλθε κηρύττοντας μετάνοια από αμαρτίες και βάπτισμα ως σύμβολο της μετανοίας αυτής. Είπε στους Ιουδαίους να μετανοήσουν επειδή η κυβέρνησις του Θεού ήταν πλησίον. Η διακήρυξις του Ιωάννου ήταν: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Μόλις τα νέα της διακηρύξεως του Ιωάννου έφθασαν στον Ιησούν, εκεί στο ξυλουργείο της Ναζαρέτ, αυτός εγκατέλειψε το έργο του ξυλουργού. Κατέθεσε τα εργαλεία του και επήγε στον βαπτιστή Ιωάννη και εβαπτίσθη απ’ αυτόν. Αυτό δεν ήταν εσφαλμένο βήμα από μέρους του Ιησού του από Ναζαρέτ, διότι μόλις εξήλθε από το νερό μετά το βάπτισμά του στον ποταμό Ιορδάνη, έγινε μια αναγγελία από τον ουράνιο Βασιλέα της αιωνιότητος, τον Ιεχωβά Θεό. Απεικονίστε τη σκηνή καθώς λέγει το πιστό Υπόμνημα: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού, ηνοίχθησαν εις αυτόν οι ουρανοί, και είδε το πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν, και ερχόμενον επ’ αυτόν. Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»—Ματθ. 3:1-6, 13-17.

 5, 6. (α) Πώς το χρίσμα του Ιησού διέφερε από το χρίσμα του Δαβίδ; (β) Τι ήθελαν να κάμουν, τον Ιησούν οι ιδιοτελείς Ιουδαίοι, και γιατί αυτός ηρνήθη;

⁵ Αιώνες πριν απ’ αυτό, ο Δαβίδ είχε χρισθή με έλαιο για να είναι βασιλεύς στον Ισραήλ· αλλ’ ο Ιησούς αυτός εχρίσθη από τον ουρανό με το πνεύμα του Θεού για να είναι ο βασιλεύς στην υποσχεμένη βασιλεία, στην τελεία κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο απόστολος Πέτρος αναφέρει: «Ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού.» (Πράξ. 10:38) Αυτός ανεγνωρίσθη από τους ακολούθους του ότι ήταν ο «Υιός του Θεού», ο «Βασιλεύς του Ισραήλ». (Ιωάν. 1:50· Ματθ. 16:16) Διήλθε μεγάλες δοκιμασίες. Υπέμεινε μεγάλη εναντίωσι στα χέρια των ηγετών του Ισραήλ.

⁶ Παρ’ όλη αυτή την εναντίωσι και τον διωγμό, παρέμεινε πιστός στην αληθινή βασιλεία του Θεού. Αρνήθηκε ν’ αφήση τους ανθρώπους, ακόμη και τους ίδιους τους Ιουδαίους, να τον κάμουν βασιλέα τους, όπως ακριβώς είχε αρνηθή ν’ αφήση τον Σατανά ή Διάβολο να τον κάμη βασιλέα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. (Λουκ. 4:5-8) Θυμόμαστε τον καιρό που έθρεψε δωρεάν 5.000 ανθρώπους μαζί με γυναίκες και παιδιά, πολλαπλασιάζοντας το γεύμα ενός μικρού παιδιού από πέντε άρτους και δύο ψάρια για να θρέψη όλο το πλήθος. Όταν οι Ιουδαίοι είδαν ότι ο Ιησούς είχε αυτή τη θαυματουργική δύναμι να θρέψη ένα έθνος, ήθελαν ιδιοτελώς να τον κάμουν βασιλέα. Αλλά το Θείο Υπόμνημα λέγει ότι μόλις ο Ιησούς αντελήφθη ότι ήθελαν αναγκαστικά να τον κάμουν βασιλέα τους, απεσύρθη απ’ αυτούς και επήγε στο όρος εντελώς μόνος. (Ιωάν. 6:1-15) Γιατί; Ο Ιησούς ήθελε να τον κάμη ο Θεός βασιλέα. Περίμενε τον Θεό να τον στέψη βασιλέα της τελείας κυβερνήσεως ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους στον προσδιωρισμένο του καιρό. Μπορούμε να μην είμεθα χαρούμενοι γι’ αυτό;

 7, 8. (α) Γιατί ο Ιησούς δεν θα ήταν ικανοποιημένος με κάτι ολιγώτερο από την έλευσι μιας τελείας κυβερνήσεως επάνω στο ανθρώπινο γένος; (β) Προς τον σκοπόν αυτόν, ποια πορεία επεδίωξε ο Ιησούς, και συνεπώς πού του εδόθη να καθήση;

⁷ Όσο για την ικανότητα του Ιησού να γίνη ένας άμεμπτος άρχων, γνωρίζομε ότι αυτός έζησε μια τελεία ζωή επάνω στη γη ανάμεσα σε τρομερές δοκιμασίες. Στους Ιουδαίους, που τον κατηγορούσαν, ο Ιησούς είπε: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46) Ως τέλειος άνθρωπος προσηύχετο και μας εδίδαξε να προσευχώμεθα για μια τελεία κυβέρνησι από μια τελεία πηγή, λέγοντας: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου.» (Ματθ. 6:9, 10) Αφού πάντοτε προσηύχετο για την τελεία κυβέρνησι, ο Ιησούς δεν θα ήταν ποτέ ικανοποιημένος με κάτι ολιγώτερο, και ούτε πρέπει να είμεθα κι εμείς.

⁸ Προς τον σκοπόν αυτόν, ο Ιησούς παρέμεινε τέλειος άνθρωπος μέχρι θανάτου, πάντοτε δίνοντας μαρτυρία για την αληθινή βασιλεία του Θεού. Όταν έστεκε υπόδικος ενώπιον του Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, διώρθωσε την παρανόησι του κυβερνήτου, λέγοντας: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:36· 1 Τιμ. 6:13-16) Με την ανθρώπινη τελειότητά του απαραμόρφωτη από αμαρτία, ο Ιησούς Χριστός πέθανε ως πιστός μάρτυς της βασιλείας του Θεού. Λόγω της τελειότητος, της ακεραιότητός του και της νομιμοφροσύνης του απέναντι του Θεού, ο ουράνιος Πατήρ τον ήγειρε εκ νεκρών και τον έλαβε πάλι στον οίκον του στον ουρανό και τον εκάθισε στα δεξιά του, πολύ πιο πάνω από τους αγγέλους. Εκεί ο Θεός τού είπε να περιμένη ως τον καιρό που θα τον έκανε βασιλέα, στον οποίο καιρό ο Θεός θα του έδινε όλα τα έθνη, και μάλιστα τα πέρατα της γης, ως έδαφος της επικρατείας του.—Ψαλμ. 2:6-9· Δαν. 7:13, 14· Ψαλμ. 110:1, 2.

 9. Ποιους λαμβάνει ο Θεός στην κυβέρνησι μαζί με τον Ιησούν, και ποια είναι η προσδοκία ενός υπολοίπου απ’ αυτούς που παραμένει ακόμη στη γη;

⁹ Συνεπώς, ο Ιεχωβά Θεός, η ουράνια Πηγή της τελείας κυβερνήσεως, έχει τον τέλειον Άρχοντά του για τη βασιλεία που υπεσχέθη για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. Εν τούτοις, λαμβάνει στην κυβέρνησι μαζί με τον Ιησού Χριστό πιστούς ακολούθους του τελείου Άρχοντος. Όταν ο Ιησούς ήταν ακόμη στη γη ως άνθρωπος, άρχισε να καλή αυτούς τους ακολούθους οπίσω του. Στους πιστούς είπε ότι έκανε διαθήκη για τη βασιλεία μαζί τους, όπως ο Θεός ο Πατήρ του είχε κάμει διαθήκη για τη βασιλεία μαζί του, για να καθήσουν μαζί του σε θρόνους στη βασιλεία του και να τρώγουν και να πίνουν στην τράπεζά του στη βασιλεία του και να κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. (Λουκ. 12:32· 22:28-30) Από τότε η κλήσις και η δοκιμασία του πλήρους αριθμού των 144.000 πιστών συντρόφων του τελείου Άρχοντος Ιησού Χριστού υπήρξε εν προόδω. Έως τώρα οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν αποδείξει την πιστότητά των στον Θεό και στον τέλειον Άρχοντά του μέχρι θανάτου και έχουν τελειοποιηθή στην ουράνια βασιλεία με ανάστασι στην ουράνια δόξα. Μόνο ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς τους συγκληρονόμους της Βασιλείας παραμένει και ζητεί ν’ αποδείξη την πιστότητά του μέχρι θανάτου, αποβλέπουν δε στο να τελειοποιηθούν στην ουράνια βασιλεία με τον τέλειο Βασιλέα των βασιλέων, τον Ιησού Χριστό.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ

10. Ποια ημέρα έπρεπε να έλθη εις εκπλήρωσιν της υποσχέσεως του Θεού στη Μαρία, και ποια απτή απόδειξι έχομε για το πότε ήλθε;

¹⁰ Τώρα ζούμε σ’ έναν πάρα πολύ θαυμαστό καιρό. Έπρεπε να έλθη η ημέρα που ο Θεός θα εξεπλήρωνε τα λόγια του αγγέλου του Γαβριήλ, όταν ανήγγειλε την ερχόμενη γέννησι του Ιησού στην παρθένο μητέρα του Μαρία: «Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:26-33, ΜΝΚ) Η ημέρα ήλθε στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914, όταν ετελείωσαν οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» για την κυριαρχία των στη γη χωρίς παρέμβασι της βασιλείας του Θεού. Είναι αλήθεια ότι η εποχή αυτή είναι για την ανθρωπότητα καιρός πρωτοφανούς στενοχωρίας. Ποτέ το ανθρώπινο γένος δεν διήλθε μια τέτοια θλίψι σαν εκείνη που έχομε περάσει από το έτος 1914. Αλλ’ ο μεγάλος αυτός καιρός της θλίψεως αποτελεί απτή απόδειξι του ότι η τελεία κυβέρνησις για όλο το ανθρώπινο γένος που υπεσχέθη ο Θεός, είναι πλησίον.

11. Γιατί δεν πρέπει να έχωμε τώρα αμφιβολία για το ότι ήλθε η Βασιλεία, και ποια καταπληκτική περίπτωσις διακηρύξεως εσημειώθη το περασμένο έτος;

¹¹ Η βασιλεία ήλθε, εγκαθιδρύθη στους ουρανούς για να αναλάβη τη διακυβέρνησι ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Δεν πρέπει να έχωμε αμφιβολία γι’ αυτό, διότι, ως προφήτης, ο Ιησούς προείπε τις αποδείξεις, από τις οποίες θα έπρεπε να γνωρίζωμε τον καιρό της ιδρύσεως της υποσχεμένης κυβερνήσεως. Είπε ότι αυτός ο ‘καιρός του τέλους’ των εθνών του κόσμου τούτου θα άρχιζε με παγκόσμιο πόλεμο και θα συνωδεύετο από πείνες, λοιμούς, σεισμούς κατά τόπους, και από τον διωγμό των ακολούθων του. Είπε, επίσης, ότι το ευαγγέλιον, ή αγαθά νέα, της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού θα εκηρύττετο σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, και τότε θα ήρχετο το τέλος των ατελών κυβερνήσεων των ανθρώπων. (Ματθ. 24:7-14· Μάρκ. 13:8-10) Η διακήρυξις των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού από τους μάρτυρας του Ιεχωβά γίνεται πιο εκτεταμένη κάθε έτος. Μια καταπληκτική περίπτωσις στη διακήρυξι της Βασιλείας, η οποία απέσπασε την προσοχή ολοκλήρου του κόσμου, ήταν όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την οκταήμερη διεθνή των συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης, όπου, στη δημοσία συνάθροισι της Κυριακής, 3 Αυγούστου 1958, παρευρίσκοντο 253.922 άτομα που άκουσαν την διαρκείας μιας ώρας διάλεξι επάνω στο Θέμα «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά—Είναι το Τέλος του Κόσμου Πλησίον;» Ο ομιλητής είπε: Το τέλος του κόσμου είναι πλησίον, αλλά πλησίον είναι επίσης και η αρχή του δικαίου νέου κόσμου υπό την βασιλείαν του Θεού δια Ιησού Χριστού του τελείου Άρχοντος.

12. (α) Πού προχωρούν τα έθνη, και σε ποια πείρα; (β) Αυτό αποτελεί επιτακτική αιτία για να πράξουν τι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και πράττοντας τούτο ποιες αποδείξεις αυξάνουν;

¹² Αναμφιβόλως ζούμε στον καιρόν του τέλους των εθνών. Αυτά προχωρούν στη μάχη της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, στον παγκόσμιο πόλεμο που ονομάζεται Αρμαγεδδών. (Αποκάλ. 16:14-16) Εκεί θα καταστραφούν από την ουράνια κυβέρνησι του γιου του Θεού, όπως ακριβώς αναγγέλλει ο Δανιήλ 2:44: «Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» Αυτή είναι η επιτακτική αιτία, για την οποίαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, σε όλο τον κόσμο, σε 175 χώρες, διακηρύττουν σήμερα τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας. Η διακήρυξις αυτή ανάμεσα σε πρωτοφανή παγκόσμια στενοχωρία αυξάνει τις αποδείξεις για το ότι ζούμε στο τέλος του κόσμου τούτου του υπό την κυριαρχία του Σατανά ή Διαβόλου, του ατελούς, αμαρτωλού «θεού του αιώνος τούτου». (Ιωάν. 12:31· 2 Κορ. 4:4, Κριτ. Έκδ. Κειμένου) Γι’ αυτό ακριβώς βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου κόσμου, ο οποίος πρόκειται να κυβερνηθή από μια τελεία κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος, την κυβέρνησι που θα είναι στα χέρια του τελείου Άρχοντος Ιησού.

ΤΕΛΕΙΑ ΟΦΕΛΗ

13. Στις ημέρες της κυβερνήσεως του τελείου Υιού του Θεού, τι θ’ απολαύση το ανθρώπινο γένος σε όλη τη γη, και ποια προφητεία του Ησαΐα θα εκπληρωθή;

¹³ Η ουράνια αυτή κυβέρνησις θα επιτελέση για το ανθρώπινο γένος πράγματα που καμμιά πολιτική κυβέρνησις ατελών ανθρωπίνων πλασμάτων επάνω στη γη δεν επετέλεσε ποτέ. Η θεία προφητεία μάς λέγει ότι στις ημέρες του Άρχοντος αυτού, το ανθρώπινο γένος θα έχη τελεία ειρήνη σε όλη τη γη, ναι, δεν θα γίνωνται ποτέ πόλεμοι σε κανένα μέρος της γης, και δεν θα υπάρχουν πολεμικές βιομηχανίες ή στρατοί. Τέλος, όλο το ανθρώπινο γένος θα έχη πλήρη αφοπλισμό, και κανένα έθνος δεν θα σηκώση μάχαιραν εναντίον έθνους· ούτε θα μαθαίνουν πλέον οι άνθρωποι τον πόλεμο, διότι οι λαοί όλων των εθνικοτήτων θα είναι κάτω από την κυριαρχία της πανίσχυρης, άμεμπτης κυβερνήσεως ενός τελείου Άρχοντος. Στις ημέρες αυτής της κυβερνήσεως του τελείου Υιού του Θεού Ιησού Χριστού, οι δίκαιοι θα ανθούν και η ειρήνη θα αφθονή όσο διαμένει η σελήνη. (Ψαλμ. 72:7, 8) Θα γίνη εκπλήρωσις της προφητείας του Ησαΐα 9:6, 7: «Το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβούλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος.»

14. Με ποιον τρόπο θα εκπληρώση αυτός το όνομα «Πατήρ του μέλλοντος αιώνος», και πώς η κυβέρνησίς του θ’ αποδειχθή τελεία με ό,τι θα κάμη στους πιστούς υπηκόους της όσον αφορά το σώμα, τη διάνοια και την καρδιά;

¹⁴ Ο τέλειος αυτός Άρχων, όχι μόνο θα είναι Άρχων Ειρήνης μεγαλύτερος από τον ειρηνικόν Βασιλέα Σολομώντα, αλλά θα είναι επίσης Πατήρ του μέλλοντος αιώνος για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως που θα κάμψουν γόνυ υποταγής και υπακοής σ’ αυτόν ως τον Θεόδοτον Άρχοντά των. Αυτός θα είναι ο αιώνιος Πατήρ των λόγω του γεγονότος ότι θα τους δώση αιώνια ζωή. Μπορεί να το πράξη αυτό με αγάπη και δικαιοσύνη, διότι είναι εκείνος που πέθανε για τις κληρονομημένες αμαρτίες όλου του ανθρωπίνου γένους. Ο προφήτης Ιωάννης ο Βαπτιστής τον υπέδειξε και είπε: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Αυτός ο όμοιος με αμνόν Βασιλεύς, δυνάμει της αξίας της ανθρωπίνης θυσίας του που επλήρωσε στον Θεό, θα μπορή να αφαιρή τις αμαρτίες όλων των ευπειθών υπηκόων του. Αφαιρώντας τις αμαρτίες των, θα άρη απ’ αυτούς την καταδίκη του θανάτου που τόσο βαρύνει το ανθρώπινο γένος σήμερα. Μ’ ένα θαυμαστό τρόπο, οι πιστοί του υπήκοοι, αντί να γίνωνται ολοένα περισσότερο γηραλέοι μέσα στην ατέλειά των και πιο εξασθενημένοι και τελικά να κατέρχωνται στον τάφο, θα ανυψώνωνται βαθμιαίως από την αδυναμία των, τις ατέλειές των, τις αναπηρίες των και τις ασθένειές των. Η ανύψωσις δεν θα σταματήση ώσπου να φθάση στην ανθρώπινη τελειότητα, στην οποίαν οι ευπειθείς άνθρωποι θα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού όπως ήταν ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ όταν ετέθη στον κήπο της Εδέμ. Έτσι ο αιώνιος αυτός Πατήρ, ο Άρχων της Ειρήνης, διανοίγει στους υπηκόους του την προοπτική αιωνίου ζωής με τελεία ειρήνη. Μόνο μια τελεία κυβέρνησις θα μπορούσε να άρχη με τέτοιον τρόπο ώστε να κάμη τους πιστούς και ευπειθείς υπηκόους της τελείους στο σώμα, στη διάνοια και στην καρδιά.

15. Τι κάνουν οι ατελείς άρχοντες στη γη σήμερα, αλλά τι θα κάμη ο τέλειος Άρχων μετά τον Αρμαγεδδώνα, εις εκπλήρωσιν της επιθανατίου υποσχέσεώς του;

¹⁵ Μαζί με αυτό το τέλειο όφελος, ο τέλειος αυτός Άρχων θα δώση στους υπηκόους του μια τελεία κατοικία εδώ επάνω στη γη. Σήμερα οι ατελείς άρχοντες των εθνών καταστρέφουν τη γη με διαφόρους τρόπους. Μολύνουν ακόμη και την ατμόσφαιρα γύρω από τη γη με τις επιδράσεις των ατομικών και πυρηνικών των εκρήξεων. Απειλούν να κάμουν αυτή τη γη ακατοίκητη για το ανθρώπινο γένος, ιδιαίτερα μ’ έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά δεν θα συμβαίνη το ίδιο με τον τέλειον Άρχοντα Ιησούν Χριστόν στον ουράνιο θρόνο. Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, αυτός θα μεταμορφώση τη γη σε παράδεισο, από την ανατολή ως τη δύσι, από τον Βόρειο Πόλο ως τον Νότιο Πόλο. «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω», είπε στον συμπαθητικό κακούργο που πέθαινε δίπλα του σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου στο Γολγοθά πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. (Λουκ. 23:43) Εις εκπλήρωσιν αυτής της επιθανατίου υποσχέσεως ο Κύριος Ιησούς, ο οποίος έχει τώρα έλθει στη βασιλεία του, θ’ αποκαταστήση επάνω στη γη τον παράδεισο που ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ και η σύζυγός του Εύα απώλεσαν για μας επειδή εστασίασαν και αμάρτησαν εναντίον του Θεού του Δημιουργού των.

16. Ποια μεταμόρφωσις θα λάβη χώραν από διάφορες απόψεις όσον αφορά τη γη, και με ποιον τρόπο θα γίνουν ιδεωδώς τέλειες οι συνθήκες διαβιώσεως του ευπειθούς ανθρώπου;

¹⁶ Με τελεία φροντίδα για την ομορφιά και με ορθό σεβασμό για την κτίσι του Θεού, ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα επισκευάση και θα καλλιεργήση τη γη και θα την φέρη σε μια κατάστασι παραδεισιακής τελειότητος. Δεν θα υπάρχουν τότε θύελλες ή καταιγίδες ή πλημμύρες για να καταστρέφουν τις κατοικίες του ανθρωπίνου γένους και για να ερημώνουν τα προϊόντα της εργασίας των που αυξάνουν στους αγρούς. Τότε δεν θα βρίσκωνται πια οι μισοί από τους ανθρώπους στο χείλος της λιμοκτονίας. Δεν θα υπάρχη πια έλλειψις τροφίμων και πείνες και ξηρασίες για να καταθλίβουν το ανθρώπινο γένος. Ο καιρός της γης θα είναι ρυθμισμένος στην τελειότητα, και η γη θα παράγη με αφθονία και ποικιλία, και η ευημερία θα αφθονή για όλο το ευπειθές ανθρώπινο γένος. Η τελεία κυβέρνησις θα κάμη ώστε η ειρήνη, η ευτυχία και η ανθρώπινη ευεξία να υπερβούν εκείνες των ημερών του Βασιλέως Σολομώντος, και οι συνθήκες διαβιώσεως τού ευπειθούς ανθρωπίνου γένους θα είναι ιδεωδώς τέλειες, χωρίς ταραχοποιούς γύρω, ούτε ακόμη τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαίμονές του στο αόρατο πνευματικό βασίλειο. Στην υπέρτατη στιγμή της μάχης του Αρμαγεδδώνος, οι πονηρές εκείνες πνευματικές δυνάμεις θα έχουν δεθή και τεθή σε μια άβυσσο πλήρους περιορισμού.—Αποκάλ. 19:11 έως 20:3.

17, 18. (α) Πώς η βασιλεία αυτής της κυβερνήσεως δεν θα είναι μόνο για τους ζώντας, αλλά και για τους νεκρούς; (β) Με ποια λόγια το προείπε αυτό μια θεία φωνή από τον ουράνιο θρόνο;

¹⁷ Ο βέβαιος λόγος του Θεού εγγυάται ότι ένα μεγάλο πλήθος σημερινών ανθρώπων καλής θελήσεως θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος και θα συνεχίσουν τη ζωή στον νέο εκείνο κόσμο με την τελεία του κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος. Εν τούτοις, η βασιλεία της κυβερνήσεως αυτής δεν θα είναι μόνο για τους ζώντας, εκείνους που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, αλλά και για τα νεκρά μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας, περιλαμβανομένων του Αβραάμ, του Μωυσέως, του Βασιλέως Δαβίδ και του Ιωάννου του Βαπτιστού. Ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός, ο οποίος όταν ήταν στη γη ήγειρε ανθρώπους από τους νεκρούς, θα εξασκήση πάλι από τους ουρανούς αυτή τη δύναμι που αποκαθιστά τη ζωή, ως ο Λυτρωτής που απέθανε για όλο το ανθρώπινο γένος. Ως ο Βασιλεύς, στον οποίον εδόθη η εξουσία να κρίνη, θα εκπληρώση την υπόσχεσί του: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:27-29) Υπό την τελεία κυβέρνησι, όλοι όσοι θα έχουν επιζήσει από τον Αρμαγεδδώνα και όλοι όσοι θα έχουν επαναφερθή από τα μνημεία, θα διδαχθούν δικαιοσύνη και αλήθεια μ’ έναν τέλειο τρόπο. Τελικά, με μια πορεία απαρέγκλιτης υπακοής στον τέλειο Κυβερνήτη Ιησού Χριστό και στον Ιεχωβά Θεό, την Πηγή της τελείας αυτής κυβερνήσεως, οι ευπειθείς θα λάβουν το δώρο της αιωνίου ζωής κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού στην παραδείσια γη.

¹⁸ Προλέγοντας τούτο, η θεία φωνή από τον θρόνο του Θεού είπε, καθώς αναγράφεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, . . . Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» «Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα.»—Αποκάλ. 21:3-5.

19. Κάνοντας όλα αυτά τα πράγματα για την ανθρώπινη οικογένεια, τι θα επιδείξη η υποσχεμένη κυβέρνησις του Θεού;

¹⁹ Ποια κυβέρνησις που ιδρύθη από άνθρωπο υπό την κυριαρχία του Σατανά μπόρεσε ποτέ να κάμη τέτοια πράγματα ή ακόμη υπεσχέθη να κάμη τέτοια πράγματα για το ανθρώπινο γένος; Καμμιά ανθρωποποίητη κυβέρνησις! Αλλά η κυβέρνησις που έχει ως Πηγήν της τον Ιεχωβά Θεό και που αυτός εδέσμευσε τον εαυτό του, με προφητείες διακηρυγμένες εν ονόματί του, να ιδρύση, θα επιδείξη τις τελειότητές της στο ανθρώπινο γένος κάνοντας όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα προς όφελος της ανθρωπίνης οικογενείας, για να μπορέση να ζήση επάνω σε μια τελεία γη για πάντα, απολαμβάνοντας τον Δημιουργό και Θεό της και δοξάζοντάς τον.

20. Αν πρέπει να θέλωμε να δούμε αυτή την κυβέρνησι να έρχεται, τι είναι τώρα καιρός να κάμωμε;

²⁰ Εν όψει αυτών των επικειμένων πραγμάτων, τώρα είναι καιρός να προετοιμασθούμε γι’ αυτή την τελεία κυβέρνησι για όλο το ανθρώπινο γένος. Πρέπει να θέλωμε να την ιδούμε να έρχεται, όταν η μάχη του Αρμαγεδδώνος θ’ απαλλάξη τη γη από την αόρατη κυριαρχία του Διαβόλου και από τις ατελείς κυβερνήσεις ιδιοτελών πολιτικών· δεν είναι έτσι; Πράγματι, πρέπει να θέλωμε να ιδούμε αυτή τη Θεόδοτη κυβέρνησι να έρχεται. Αν θέλωμε να την ιδούμε να έρχεται και ν’ απολαύσωμε τις ευλογίες της χωρίς να πεθάνωμε, είναι ανάγκη να προετοιμασθούμε τώρα πριν από τον Αρμαγεδδώνα για να ζήσωμε κάτω από αυτήν. Τώρα, λοιπόν, προτού ξεσπάση αιφνίδια ο Αρμαγεδδών, είναι καιρός να μελετήσωμε τον άγιο λόγο του Θεού, τη Γραφή, και να δούμε ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού για να επιζήσωμε στον νέο κόσμο υπό την βασιλεία του Ιησού Χριστού, του τελείου Άρχοντος.

21. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά επιθυμούν πολύ να βοηθήσουν τον καθένα να μελετήση τη Γραφή, και πώς πρέπει να εναρμονίσωμε τη δράσι μας με την προσευχή του Ιησού για την τελεία κυβέρνησι;

²¹ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά επιθυμούν πολύ να βοηθήσουν τον καθένα να μελετήση αυτό το ζωοπάροχο Βιβλίο, να το κατανοήση και να γνωρίση ποιες είναι οι απαιτήσεις για να μπορέση ο καθένας να έχη την προστασία και την ευλογία του Θεού στη διάρκεια της μεγάλης θλίψεως που επίκειται ακόμη και θα φθάση στο τρομακτικό της αποκορύφωμα στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Καθώς μελετούμε τον λόγον του Θεού, ας προσευχώμεθα για τη βασιλεία του. Ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς Χριστός μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα γι’ αυτή την τελεία κυβέρνησι, λέγοντας: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Επί πλέον, καθώς μελετούμε και προσευχόμεθα γι’ αυτή τη βασιλεία, ας την διακηρύττωμε ανιδιοτελώς στους άλλους για τη σωτηρία των. Έτσι ας έχωμε μέρος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Προς δόξαν του Θεού, ας αποδειχθούμε τιμημένοι αντιπρόσωποι της τελείας του κυβερνήσεως για όλο το ανθρώπινο γένος.

Κάτω το Παλαιό—Επάνω το Νέο!

«Ιδέ, σε κατέστησα σήμερον επί τα έθνη, και επί τας βασιλείας, δια να εκριζόνης, και να κατασκάπτης, και να καταστρέφης, και να κατεδαφίζης, να ανοικοδομής, και να καταφυτεύης.»—Ιερ. 1:10.

 1. Ποιοι ήσαν εκείνοι που προελέχθη ότι θα εμισούντο από όλα τα έθνη για το όνομα του Ιησού;

«ΤΟΤΕ θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου. . . . Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:9-14) Εκείνος που ελάλησε τους λόγους αυτούς και για το όνομα του οποίου κάποιοι θα εμισούντο από όλα τα έθνη, ήταν ο Ιησούς Χριστός. Εκείνοι που θα εμισούντο από όλα τα έθνη ήσαν οι μαθηταί του, οι ακόλουθοί του που ήσαν συνδεδεμένοι με το όνομά του και που θα εκήρυτταν εν ονόματί του. Αυτοί ήσαν Χριστιανοί, του πραγματικού είδους, που δεν θα εφοβούντο να υπομείνουν μίσος για το όνομά του. Πότε θα ξεσπούσε αυτό το μίσος εναντίον των;

 2. Πότε επρόκειτο να ξεσπάση εναντίον των αυτό το μίσος;

² Το χρονικό επίρρημα τότε προσδιορίζει τον χρόνον που θα εξεπληρώνετο η προφητεία του Ιησού: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» Αυτή η αρχή των ωδίνων, που θα ηκολουθείτο από περισσότερες και δριμύτερες ωδίνες, επρόκειτο να σημάνη την αρχή της συντελείας του αιώνος ή συστήματος πραγμάτων.—Ματθ. 24:7, 8, 3.

 3. Πότε άρχισαν οι διεθνείς ωδίνες, και ποια κίνησις πραγμάτων άρχισε να λαμβάνη χώραν;

³ Η πολύ γνωστή σύγχρονη ιστορία μας μάς παρέχει την απόδειξι ότι η αρχή αύτη των ωδίνων, η αρχή αυτή της συντελείας του αιώνος, εσημειώθη πριν από σαράντα τέσσερα χρόνια, στο έτος 1914. Στις 28 Ιουλίου του έτους εκείνου, το βασίλειο της Αυστρίας εκήρυξε πόλεμο εναντίον του βασιλείου της Σερβίας. Ακολούθησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, συνοδευόμενος από πολλά άλλα πράγματα που προείπε ο Ιησούς. Στον βαρυσήμαντο αυτόν καιρό, κάτι άρχισε να κατέρχεται, και κάτι άλλο άρχισε να ανέρχεται.

 4. Τι έχουν να κάμουν με τα έθνη οι ακόλουθοι του Ιησού;

⁴ Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού που παρετέθησαν προ ολίγου, οι πραγματικοί και αληθινοί του ακόλουθοι πρέπει να έχουν κάποια σχέσι με τα έθνη. Φυσικά, δεν μπορούν να έχουν καμμιά σχέσι με την εθνική πολιτική· εν τούτοις βρίσκουν τον εαυτό τους να ζη μεταξύ όλων των εθνών της γης, για να υποφέρουν εκεί το μίσος των εθνών και να κηρύττουν εκεί τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας παντού για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, πράγμα που σημαίνει επίσης τα έθνη της Ευρώπης και της Βορείου, Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής.

 5. Ποια είναι η αιτία για την οποία μισούνται από όλα τα έθνη οι ακόλουθοι του Ιησού—απλώς το ότι φέρουν το όνομά του, ή τι;

⁵ Γιατί πρέπει να μισούνται από όλα τα έθνη; Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνη απλώς για το όνομα του Χριστού. Στην Ευρώπη και στις Αμερικές καθώς και στον υπόλοιπο «Χριστιανικό κόσμο» υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμυρίων άνθρωποι που ονομάζονται Χριστιανοί, και καθόλου δεν μισούνται. Μάλλον, αγαπώνται από τα έθνη του κόσμου τούτου. Ακόμη, οποιοσδήποτε μπορεί να λάβη ένα όνομα. Επομένως, εκτός από το απλό όνομα, πρέπει να υπάρχη και μια άλλη αιτία που προκαλεί αυτό το μίσος από ένα ή όλα τα έθνη. Αυτό το άλλο πράγμα πρέπει να είναι εκείνο που οι αληθινά ονομαζόμενοι ακόλουθοι του Χριστού πράττουν σε εκπλήρωσι της προφητείας του. Πρέπει να είναι το ότι κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» για μαρτυρία. Ποιας βασιλείας; Ποια, λοιπόν, βασιλεία ή ποια πολιτική κυβέρνησις επάνω στη γη σήμερα είναι πηγή αγαθών νέων; Καμμία! Ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε προφητικά σε καμμιά απ’ αυτές. Υπήρχε μια μόνο βασιλεία για την οποία αυτός μιλούσε πάντοτε—μια μόνο, έτσι ώστε δεν μπορεί να γίνη λάθος. Αυτή ήταν η βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η μόνη πηγή αγαθών νέων σήμερα. Οι ακόλουθοι του Ιησού σήμερα προσδιορίζουν τους εαυτούς των ως γνησίους Χριστιανούς με το να κηρύττουν ακριβώς αυτή τη βασιλεία και με το να είναι πρόθυμοι να μισηθούν από όλα τα έθνη επειδή κηρύττουν αυτή τη βασιλεία.

 6. Σύμφωνα με την προφητεία του Ιησού γι’ αυτούς, με ποιον θα ήσαν πάρα πολύ όμοιοι οι ακόλουθοί του, και γιατί;

⁶ Τίποτε, επομένως, δεν είναι σαφέστερο από τούτο, ότι ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι οι ακόλουθοί του, που θα έδιναν μαρτυρία σε όλα τα έθνη, θα είχαν εκπληκτικά πράγματα να πουν ή να κηρύξουν για το τέλος του παλαιού και την αρχή του νέου. Γι’ αυτό το λόγο το κήρυγμά τους θα ήγειρε θύελλα διεθνούς διαμαρτυρίας και θα υπέφεραν μίσος από όλα τα παλαιά έθνη. Από αυτή την άποψι είναι πάρα πολύ όμοιοι με τον αρχαίο προφήτη Ιερεμία, ο οποίος έζησε και εκήρυξε πάνω από εξακόσια χρόνια πριν από τον Ιησού Χριστό. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, πολλοί Ιουδαίοι τον εξέλαβαν εσφαλμένα για τον προφήτη Ιερεμία. (Ματθ. 16:13, 14) Ο Ιησούς παρέθεσε περικοπές από την προφητεία του Ιερεμία. Παράλληλα, ο Ιερεμίας είχε προείπει πράγματα σχετικά με τον Ιησού Χριστό. Ο Ιερεμίας, επίσης, προείπε σπουδαία πράγματα όσον άφορα τους ακολούθους του Ιησού. Πράγματι, ο Ιερεμίας προφητικά προεικόνιζε το υπόλοιπο ή εκείνους που απομένουν από τους αφιερωμένους, κεχρισμένους ακολούθους του Ιησού επάνω στη γη σ’ αυτόν τον καιρό της εξόδου του παλαιού και της εισόδου του νέου.

 7. Όταν άρχισε να κηρύττη ο Ιερεμίας, τι επρόκειτο να συμβή στη θρησκευτική επικράτεια, και επομένως γιατί είναι τώρα ανάγκη να προσέξουν οι άνθρωποι το υπόλοιπο που προεικονίζετο από τον Ιερεμία;

⁷ Ο καιρός που ζούσε ο Ιερεμίας προσδιώριζε πολύ αυτή την προεικόνισι και την εκπλήρωσί της σήμερα. Άρχισε να προφητεύη σ’ έναν καιρό που ένα πολύ σπαραξικάρδιο γεγονός επρόκειτο να συμβή, ένα γεγονός σχεδόν απίστευτο. Αυτό ήταν η καταστροφή της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και η λαφυραγώγησις και πυρπόλησις του ναού της, που ήταν αφιερωμένος στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Μετά σαράντα ακριβώς χρόνια, αφότου ο Ιερεμίας άρχισε να προφητεύη ως μάρτυς του Ιεχωβά, έλαβε χώραν ο τρομερός αυτός θρησκευτικός συγκλονισμός· τα σαράντα αυτά χρόνια διήρκεσαν από το 647 π.Χ., που ήταν το δέκατο τρίτο έτος της βασιλείας του καλού βασιλέως της Ιερουσαλήμ Ιωσία, έως το 607 π.Χ., το έτος που τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα υπό τον κατακτητήν Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψαν τον ναό που είχε οικοδομήσει ο σοφός Σολομών. Σήμερα εκδηλώνεται ολοένα περισσότερος φόβος για την ωργανωμένη θρησκεία του «Χριστιανικού κόσμου». Τι θα επέλθη σ’ αυτήν; Ως απάντησι, οι άνθρωποι πρέπει να προσέξουν το σαφές κήρυγμα του υπολοίπου που προεικονίζετο από τον Ιερεμία, διότι αυτό κηρύττει στους ανθρώπους τη σημερινή εκπλήρωσι των προφητειών του Ιερεμία.

 8, 9. (α) Πώς και από ποιον κατεστάθη ο Ιερεμίας προφήτης; (β) Πότε ήταν επίκαιρο για τον Ιερεμία ν’ αναλάβη το έργον του Θεού, και γιατί δεν εφοβήθη από προσώπου των πρεσβυτέρων;

⁸ Ποιος κατέστησε τα μέλη του υπολοίπου προφήτας για να μιλούν με την εξουσία που αξιούν; Ερωτούμε, ποιος κατέστησε τον Ιερεμία προφήτην; Ο Ιερεμίας ήταν γυιός ενός Ιουδαίου ιερέως στην πόλι Αναθώθ προς βορράν της Ιερουσαλήμ. Το γεγονός αυτό δεν τον έκαμε αυτομάτως προφήτην. Δεν κατέστησε ο ίδιος τον εαυτό του προφήτην. Δεν θα μπορούσε να το έχη κάμει αυτό, ειδικώς επειδή είχε αποχωρισθή για να είναι προφήτης προτού γεννηθή. Μπορούσε ωστόσο από δική του προαίρεσι να συμφωνήση και να υποταχθή στο να υπηρετή ως προφήτης όταν του εδηλώθη η αποστολή, για την οποίαν είχε προσδιορισθή. Ο Ιερεμίας μάς λέγει πώς και από ποιον κατεστάθη προφήτης: «Και λόγος Ιεχωβά έγεινε προς εμέ, λέγων, Πριν σε μορφώσω εν τη κοιλία σε εγνώρισα· και πριν εξέλθης εκ της μήτρας σε ηγίασα· προφήτην εις τα έθνη σε κατέστησα. Και εγώ είπα, Ω! Κύριε Ιεχωβά! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω διότι είμαι παιδίον. Ο δε Ιεχωβά είπε προς εμέ, Μη λέγε, Είμαι παιδίον· διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 1:4-8, ΜΝΚ) Είναι προφανές ότι ο Ιερεμίας εγεννήθη για ένα έργον. Το ερώτημα ήταν, Θα προσηρμόζετο στο έργον; Θα ήταν πρόθυμος να το αναλάβη; Το ότι ησθάνετο ανεπαρκή τον εαυτό του για το καθήκον που του ανετίθετο δεν απεφάσιζε το ζήτημα.

⁹ Ο Ιερεμίας δεν αντέστη ούτε εστασίασε επειδή είχε καθορισθή έργο γι’ αυτόν. Δείχνοντας περαιτέρω ακόμη πώς ο Θεός τον έκαμε προφήτην, μας λέγει: «Και εξέτεινεν ο Ιεχωβά την χείρα αυτού, και ήγγισε το στόμα μου· και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Ιδού, έθεσα τους λόγους μου εν τω στόματί σου. Ιδέ, σε κατέστησα σήμερον επί τα έθνη, και επί τας βασιλείας, δια να εκριζώνης, και να κατασκάπτης, και να καταστρέφης, και να κατεδαφίζης, να ανοικοδομής, και να καταφυτεύης.» (Ιερεμ. 1:9, 10, ΜΝΚ) Το ότι ο Ιερεμίας ήταν παιδί, είτε στα χρόνια είτε στην προσωπική του εκτίμησι, δεν ήταν πραγματικό εμπόδιο. Όταν κανείς είναι νέος, τότε ακριβώς πρέπει να καταστήση σκοπό του το να αναλάβη το έργον του Θεού. Εκτός αυτού, στην περίπτωσι του Ιερεμία δεν επρόκειτο να είναι μια βραχυπρόθεσμη εργασία. Στην περίπτωσί του επρόκειτο να είναι ένα υπεύθυνο έργο σαράντα ετών διαρκείας, και έπειτα μερικών ακόμη. Για να το εκτελέση στην πληρότητά του, ήταν επίκαιρο γι’ αυτόν ν’ αρχίση όταν ήταν νέος, στην παιδική ηλικία, όταν είχε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ακόμη μπροστά του. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, απεμάκρυνε τον φόβο του Ιερεμία ότι ήταν πολύ νέος, και είπε: «Μη λέγε, Είμαι παιδίον.» Επειδή ήταν κανών για τους νέους να δείχνουν σεβασμό στους ηλικιωμένους, θα ήταν κάτι το ασυνήθιστο το ν’ απαιτηθή από ένα παιδί να μιλή αυστηρά σε πρεσβυτέρους του ανθρώπους. Αλλ’ ο Ιεχωβά ήταν πρεσβύτερος από οποιονδήποτε από τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ. Είπε, λοιπόν, στο «παιδίον» Ιερεμία: «Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει ο Ιεχωβά.» Το όλο ζήτημα, λοιπόν, ήταν τούτο: Ήταν πρόθυμος ο Ιερεμίας;

10, 11. (α) Η συντέλεια του αιώνος ήταν καιρός για ποιο έργον; (β) Στο 1919 ποιο ήταν το υψίστης σπουδαιότητος ζήτημα που αντιμετώπιζαν όλοι όσοι ωνομάζοντο Χριστιανοί;

¹⁰ Στο έτος 1914 η προφητεία του Ιησού άρχισε να εκπληρώνεται. Η «συντέλεια του αιώνος» άρχισε γι’ αυτόν τον κόσμο. Υπήρχαν εκατοντάδες εκατομμυρίων που ισχυρίζοντο ότι είναι μαθηταί του Ιησού, η μεγάλη δε πλειονότης απ’ αυτούς ευρίσκοντο στον «Χριστιανικό κόσμο.» Η συντέλεια του αιώνος ή συστήματος πραγμάτων ήταν ο καιρός για να εκτελεσθή ένα μεγάλο έργο, το οποίο θα προχωρούσε από την αρχή αυτής της περιόδου της συντελείας ως το πλήρες της τέλος. Ήταν ένα έργο για όλη την οικουμένη, για όλα τα έθνη, ένα έργο μαρτυρίας σε όλα αυτά τα έθνη όσον αφορά το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Επί τέσσερα έτη και πλέον ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος απορροφούσε τον καιρό και την προσοχή πλέον των τριάντα εθνών, ως το τέλος σχεδόν του 1918· τα δε θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» είχαν ριφθή στον πόλεμο παρά το πλευρόν των οικείων εθνών των. Βέβαια δεν είχαν καιρό για να κηρύττουν το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού τότε. Όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» διήγειραν τις πολιτικές, στρατιωτικές και δικαστικές αρχές για να περικόψουν ή σχεδόν να σταματήσουν το δημόσιο κήρυγμα που οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούσαν να κάμουν σχετικά με τη σημασία των συνθηκών του κόσμου και των καιρών και των γεγονότων. Ήλθε το έτος 1919, και το έργο της μαρτυρίας στα έθνη προς εκπλήρωσιν των λόγων του Ιησού, έμελλε ακόμη να εκτελεσθή. Το αντιμετώπιζαν όλοι οι άνθρωποι που ισχυρίζοντο ότι ακολουθούν και υπακούουν στον Ιησούν. Σ’ αυτό το πρώτο έτος μεταπολεμικών αποφάσεων και έργου, το υψίστης σπουδαιότητος ερώτημα στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλους όσοι ωνομάζοντο Χριστιανοί ήταν, όχι, Πρέπει όλα τα έθνη να συνδεθούν σε μια κοινωνία ειρήνης; αλλά, Ποιος θα είναι ο προφήτης του Ιεχωβά στα έθνη, για να ειπή σ’ αυτά κάθε τι που Αυτός θα διέτασσε; Ποιος θα είναι ο σύγχρονος Ιερεμίας;

¹¹ Ο Ιερεμίας επροφήτευσε σαράντα χρόνια στον καιρό του τέλους της βασιλείας του Ιούδα. Ποιος, λοιπόν, θα προφητεύση με το άγγελμα σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους των εθνών του κόσμου τούτου;

12. (α) Πώς μπορούμε να βρούμε την απάντησι στο ερώτημα; (β) Ποια πρέπει να είναι η συνενωμένη απάντησις από μέρους όλων των πηγών που συμβουλευθήκαμε;

¹² Τότε, πριν από σαράντα περίπου χρόνια, αυτό ήταν το ερώτημα. Σήμερα μπορούμε να ρωτήσωμε, Τι απάντησι έλαβε αυτό το ερώτημα; Υπάρχουν γεγονότα που το δείχνουν αυτό. Δεν πρέπει να επικαλεσθούμε τη θρησκευτική υπερηφάνεια ή καυχησιολογία ή τις θρησκευτικές αυτοδημιούργητες αξιώσεις. Πρέπει να επικαλεσθούμε τα γεγονότα. Ας μιλήσουν μόνα τους τα γεγονότα. Συμβουλευθήτε το πραγματικό υπόμνημα των θρησκευτικών συστημάτων του «Χριστιανικού κόσμου», του Καθολικού και του Προτεσταντικού, για να μη μιλήσωμε για τον Ιουδαϊσμό. Επί πλέον, εξετάστε, επίσης, τι κάνουν σήμερα τα θρησκευτικά αυτά συστήματα. Κατόπιν συμβουλευθήτε την ιστορία της μόνης θρησκευτικής οργανώσεως, στην οποίαν εναντιώθηκαν εντατικά όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» και του Ιουδαϊσμού κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και εξακολουθούν από τότε να εναντιώνωνται. Όλοι γνωρίζουν ότι αυτή η οργάνωσις Χριστιανών που υφίσταται εναντίωσι είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Συμβουλευθήτε τα δημοσιεύματα των εφημερίδων ή τα άρθρα των περιοδικών, τα αρχεία της αστυνομίας και των δικαστηρίων, ναι, συμβουλευθήτε τις κατοικίες εκατομμυρίων ανθρώπων που τους επεσκέφθησαν αυτοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά, εκτός από τις δικές των ετήσιες εκθέσεις και τα Βιβλία του Έτους των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ερωτήστε όλες αυτές τις πηγές τι έκαναν οι μάρτυρες από το 1919 ως αυτήν ακριβώς την ώρα. Η γενική απάντησις θα είναι ότι εκήρυτταν με όλα τα μέσα και τους τρόπους της δημοσιότητος. Εξειδικεύθησαν στο να κηρύττουν ένα μόνο πράγμα, και αυτό είναι το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Αυτό το εκήρυξαν, καθώς διέταξε ο Ιησούς, «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», περιλαμβανομένων και των εθνών που είναι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

13, 14. (α) Ποιο γεγονός καθορίζει την απάντησι στο ερώτημα; (β) Όσον αφορά την απάντησι, γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευγνώμονες σήμερα, και γιατί έγιναν μακάριοι;

¹³ Το γεγονός που καθορίζει την απάντησι στο ερώτημα δεν είναι: Συμφωνεί μήπως όλος ο κλήρος του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Προτεσταντισμού ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρξαν και είναι ο προφήτης του Θεού στα έθνη; αλλά είναι: Ποιοι διέκριναν το θείο θέλημα για τους Χριστιανούς σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους του κόσμου και προσεφέρθησαν να το πράξουν; Ποιοι ανέλαβαν το προκαθωρισμένο έργο του Θεού γι’ αυτή την ημέρα της κρίσεως των εθνών; Ποιοι απήντησαν στην κλήσι για το έργον και το εξετέλεσαν ως αυτό το έτος 1958; Ποιους εχρησιμοποίησε πραγματικά ο Θεός ως προφήτην του;

¹⁴ Από τα ιστορικά γεγονότα της περιπτώσεως αυτής ο «Χριστιανικός κόσμος» κτυπάται και οπισθοχωρεί νικημένος. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι βαθιά ευγνώμονες σήμερα διότι τα σαφή γεγονότα δείχνουν ότι ο Ιεχωβά ευηρεστήθη να τους χρησιμοποιήση. Όλο το κήρυγμα και όλο το Βιβλικό εκπαιδευτικό έργο που έκαμαν έως τώρα σε 175 χώρες και νήσους της θαλάσσης, ομολογούν ότι έγινε, όχι με τη βοήθεια στρατιωτικού βραχίονος, ούτε με ανθρώπινη δύναμι, αλλά με το πνεύμα του Θεού, την αόρατη ενεργό του δύναμι. (Ζαχ. 4:6) Έγινε επειδή ο Ιεχωβά άπλωσε το χέρι της δυνάμεώς του και ήγγισε τα χείλη των και έθεσε τα λόγια του στο στόμα των. Έγινε προφανώς επειδή τους ‘κατέστησε επί τα έθνη και επί τας βασιλείας’. Μακάριοι είναι όλοι εκείνοι που είδαν ποιο είναι το έργο του Ιεχωβά Θεού για σήμερα και οι οποίοι επροθυμοποιήθησαν να το εκτελέσουν.

ΔΥΟ ΕΙΔΗ ΘΕΙΟΥ ΕΡΓΟΥ

15. (α) Τι προκαθωρίσθη; (β) Πώς, λοιπόν, οι Χριστιανοί πρέπει να ζήσουν σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των, και ποιοι «Χριστιανοί» το έκαμαν αυτό;

¹⁵ Δεν προκαθωρίσθησαν άτομα για το θείον έργον όπως στην περίπτωσι του Ιερεμία. Το έργο είναι εκείνο που προκαθωρίσθη. Ο «Χριστιανικός κόσμος» μπορεί να απέτυχε να εκτελέση το προκαθωρισμένο έργο, αλλ’ αυτό θα εκτελεσθή οπωσδήποτε. Πρέπει να εναρμονισθούμε με το έργο, όχι ν’ αποφασίσωμε μόνοι μας ποιο πρέπει να είναι το έργο του Θεού σ’ αυτόν τον καιρό και έπειτα να ζητήσωμε τη θεία του ευλογία σ’ εκείνο που αποφασίζομε. Αυτή η τελευταία πορεία είναι πορεία ανομίας ενώπιον του Θεού, αδιάφορο πόσο μεγαλόφωνα και επίμονα ισχυρίζεται κανείς ότι είναι Χριστιανός. Ο Θεός παρέχει το προκαθωρισμένο έργο στους Χριστιανούς, καθώς αυτοί ισχυρίζονται ότι εδόθησαν σ’ αυτόν μέσω του Χριστού για να πράξουν το θείο θέλημα. Έτσι ο Θεός αφήνει τους Χριστιανούς να ζήσουν σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των, αν το θέλουν, με το να δεχθούν το έργο που αυτός προκαθώρισε για τους Χριστιανούς σ’ αυτή την ημέρα. Άσχετα με τα ονόματα των ατόμων, ένα υπόλοιπο αφιερωμένων, κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά εχάρη ν’ απελευθερωθή από την αιχμαλωσία του στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και να εκτελέση την αφιέρωσί του στον Θεό με το ν’ αναλάβη το προκαθωρισμένο έργο. Εκατοντάδες χιλιάδων είδαν έκτοτε τις ευκαιρίες του έργου και με χαρά ενώθηκαν με την κεχρισμένη τάξι Ιερεμία για να εκτελέσουν το έργο.

16. Παρ’ ότι είναι ολίγοι, γιατί το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι παγκοσμίου σπουδαιότητος, και τι είναι εντεταλμένοι να κάμουν, όπως εξεικονίσθη από τον Ιερεμία;

¹⁶ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορεί να είναι σχετικώς ολιγάριθμοι. Δεν έχουν πολιτικούς δεσμούς ή επιρροή. Εν τούτοις, το έργον των είναι παγκοσμίου σπουδαιότητος, επειδή προκαθωρίσθη από τον Θεό. Προεσκιάσθη και περιεγράφη από το έργο του Ιερεμία, το οποίον ήταν παγκοσμίου σπουδαιότητος. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι απολύτως ουδέτεροι προς τις πολιτικές, ιδεολογικές και στρατιωτικές διαμάχες του κόσμου τούτου, και όμως τελούν υπό θείαν εντολή να διακηρύξουν το άγγελμα του Ιεχωβά όσον αφορά τα έθνη και τις βασιλείες του κόσμου τούτου. Όπως εξεικονίσθη από τον Ιερεμία, είναι εντεταλμένοι ‘να εκριζώνουν και να κατασκάπτουν και να καταστρέφουν και να κατεδαφίζουν, να ανοικοδομούν και να καταφυτεύουν’.

17. Με ό,τι έκαμαν στη διάρκεια των περασμένων σαράντα ετών, πώς εξεπλήρωσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά την εντολή Του προς αυτούς;

¹⁷ Αυτό είναι το έργο που εκτελούσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη διάρκεια αυτών των περασμένων σαράντα ετών. Σε όλο αυτό το έργο δεν ανεμίχθησαν στην πολιτική, δεν ανέτρεψαν κυβερνήσεις ούτε ύψωσαν βίαια χέρι εναντίον οποιουδήποτε από τα ιδρύματα ή τις πολιτικές οργανώσεις οποιουδήποτε έθνους του κόσμου. Πώς, λοιπόν, εξεπλήρωσαν την εντολή του Ιεχωβά προς αυτούς; Ο οδηγός μας στην ορθή απάντησι βρίσκεται στην απάντησι στο ερώτημα, Πώς το υπόδειγμά μας, ο Ιερεμίας, εξεπλήρωσε την αποστολή του να εκτελέση αυτά τα πράγματα; Το έκαμε αυτό διακηρύττοντας τις κρίσεις, τις δικαστικές αποφάσεις και τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού, τα οποία, όταν απαγγέλλωνται στο όνομα του Ιεχωβά, είναι εξίσου ισχυρά σαν να είναι εκπληρωμένα. Έτσι αυτός ‘καλεί τα μη όντα ως όντα’. (Ρωμ. 4:17) Καμμιά από τις κρίσεις του και κανένας από τους σκοπούς του δεν έμεινε χωρίς να εκπληρωθή.

18. Παραβάλλοντας τον εαυτό του με ποιον, δείχνει ο Ιεχωβά ότι δεν είναι δυνατόν να προκληθή, και επομένως ποιες αποφάσεις μπορεί να λάβη ή ν’ αντιστρέψη όσον αφορά τα έθνη;

¹⁸ Ο Ιεχωβά Θεός διεμόρφωσε τον άνθρωπο από το χώμα της γης. Εντελώς ορθά, λοιπόν, ο Ιεχωβά παραβάλλει τον εαυτό του μ’ έναν μεγάλο Κεραμέα ή Διαμορφωτή σκευών, που έχει τον υπέρτατο έλεγχο των προϊόντων των χειρών του. Ως τέτοιος Διαμορφωτής, δεν είναι δυνατόν να προκληθή. Δεν προξενεί κανένα καλό το να τον προκαλέσωμε σε ό,τι κάνει ή στο πώς εκφράζει το θέλημά του. Αυτός είπε: «Ιδού, ως ο πηλός εν τη χειρί του κεραμέως, ούτω σεις, οίκος Ισραήλ, είσθε εν τη χειρί μου. Εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει κατά έθνους, ή κατά βασιλείας, δια να εκριζώσω, και να κατασκάψω, και να καταστρέψω, εάν το έθνος εκείνο, κατά του οποίου ελάλησα, επιστρέψη από της κακίας αυτού, θέλω μετανοήσει περί του κακού το οποίον εβουλεύθην να κάμω εις αυτό. Και εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει περί έθνους, ή περί βασιλείας, να οικοδομήσω, και να φυτεύσω, εάν κάμη κακόν ενώπιόν μου, ώστε να μη υπακούη της φωνής μου, τότε θέλω μετανοήσει περί του καλού, με το οποίον είπα ότι θέλω αγαθοποιήσει αυτό.»—Ιερεμ. 18:5-10.

19. Πώς και με ποια έθνη έδωσε ο Ιεχωβά στους αρχαίους χρόνους εξεικονίσεις της δυνάμεώς του ως παγκοσμίου Κεραμέως, και επομένως, γιατί πρέπει τα έθνη σήμερα να μην καταφρονούν τον λόγον του Ιεχωβά, και αν ακόμη έρχεται μέσω των συγχρόνων μαρτύρων του;

¹⁹ Πριν από πολύν καιρό ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εξεικονίσεις της δυνάμεώς του, ως παγκοσμίου Κεραμέως, να δημιουργή και να συντρίβη έθνη. Τα ερείπια των αρχαίων παγκοσμίων δυνάμεων και βασιλειών, του Ισραήλ και του Ιούδα, της Βαβυλώνος, του Εδώμ, του Μωάβ, του Αμμών και άλλων αρχαίων πολιτικών δυνάμεων, στέκουν ως προειδοποιητικά παραδείγματα του πώς αυτός εκριζώνει, κατασκάπτει, καταστρέφει και κατεδαφίζει ισχυρές κυβερνήσεις, μεγάλες πόλεις και πληθυσμούς που ασκούν εξουσία, και τα ιδρύματά των. Σε κάθε περίπτωσι εξέχεε τις κρίσεις του επάνω στο έθνος ή την παγκόσμια δύναμι που παρανομούσε και πολεμούσε εναντίον του. Πάντοτε είχε τον εκλεκτό του εκτελεστήν για να εκτελή τον θείον λόγον και να τον κάνη να είναι «λόγος ζων» για τους ενόχους κι εκείνους που πολεμούσαν εναντίον Του. «Δεν είναι ο λόγος μου ως πυρ; λέγει ο Ιεχωβά· και ως σφύρα κατασυντρίβουσα τον βράχον;» (Ιερεμ. 23:29, ΜΝΚ) Ας μην καταφρονήσουν τα σημερινά έθνη τον λόγον του Ιεχωβά Θεού, μολονότι μπορεί να έρχεται μέσω του διεθνώς μισουμένου σώματος Χριστιανών που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνο που αυτοί λέγουν και κηρύττουν στα έθνη δεν είναι δικός των λόγος· έχει ληφθή από τον γραπτόν λόγον του Θεού. «Όθεν», λέγει ο Παύλος, «ο αθετών ταύτα, δεν αθετεί άνθρωπον, αλλά τον Θεόν, όστις και έδωκε το πνεύμα αυτού το άγιον εις ημάς.»—1 Θεσ. 4:8.

20, 21. (α) Ποια σημασία προσέδιδαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στο 1914 (μ. Χ.) και από πότε; (β) Ποιο ήταν αυτό το «κάτι νέο» και το «κάτι παλαιό», και τι διακηρύττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για τα Ηνωμένα Έθνη;

²⁰ Ήδη από το 1877 οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που είναι συνταυτισμένοι με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, διετύπωσαν εντύπως το συμπέρασμά των ότι το 1914 ήταν η χρονολογία που εσημειώνετο στη Βίβλο του Θεού ως χρονολογία λήξεως των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών». Αυτό εσήμαινε ότι κάτι νέο έπρεπε ν’ αρχίση κατά το 1914 και κάτι παλαιό επρόκειτο να τελειώση ή να μπη στον καιρό του τέλους του.

²¹ Αυτό το κάτι νέο ήταν η βασιλεία των ουρανών του Θεού, για την εγκαθίδρυσι της οποίας εγίνετο προσευχή επί χίλια εννιακόσια σχεδόν χρόνια. Το κάτι παλαιό ήταν αυτός ο κόσμος· όχι αυτή η γη, την οποίαν εξήντα έθνη εμελέτησαν επιστημονικά στη διάρκεια του Διεθνούς Γεωφυσικού των Έτους, αλλά το διαβολικό ανθρωποποίητο σύστημα πραγμάτων επάνω στην επιφάνεια της γης αυτής. Από το 1914, το έτος που οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπέδειξαν από πολύ πρωτύτερα, ο παλαιός αυτός κόσμος ποτέ δεν υπήρξε ο ίδιος. Η στενοχωρία και η αμηχανία εξακολούθησαν και αυξήθηκαν επάνω σ’ αυτόν. Στο 1919 τα νικηφόρα έθνη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ίδρυσαν μια διεθνή κοινωνία για να συνδέσουν τον κόσμο και να προαγάγουν και διατηρήσουν διεθνή ειρήνη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά την προσδιώρισαν ως κάτι βδελυκτό στα όμματα του Θεού και είπαν ότι ο λόγος του Θεού κατεδίκαζε την Κοινωνία των Εθνών να καταρρεύση. Κατέρρευσε στο 1939, όχι διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά την κατεκρήμνισαν—αυτό το έπραξε ο Εθνικοσοσιαλιστής ηγέτης Χίτλερ και οι Δυνάμεις του Άξονος που ήσαν πίσω απ’ αυτόν—αλλά διότι το είπε αυτό ο αλάθητος λόγος του Ιεχωβά. Ο λόγος Του μέσω των μαρτύρων του επάνω στη γη δεν απέτυχε. Όσον αφορά τον διάδοχον της Κοινωνίας, τα Ηνωμένα Έθνη, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακηρύττουν τολμηρά τον λόγον Του σχετικά με αυτή τη διεθνή οργάνωσι ειρήνης, όπως ακριβώς αυτός διέταξε. Ο λόγος του Ιεχωβά λέγει, Κάτω αυτή! Επομένως, είναι καταδικασμένη να έχη την ίδια τύχη με την Κοινωνία των Εθνών.

22. Σαν τι είναι όμοιο για τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών το να πρέπει ν’ ακούσουν εκείνο που διακηρύττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά ποια είναι η διαταγή Του προς τους μάρτυράς του όσον αφορά αυτό;

²² Τα ογδόντα ένα μέλη των Ηνωμένων Εθνών δεν θα δοκιμάσουν ευχαρίστησι σ’ αυτή τη δήλωσι του λόγου του Ιεχωβά Θεού. Το να την ακούσουν, ειδικά από το στόμα και μέσω των δημοσιεύσεων των μαρτύρων του Ιεχωβά, μπορεί να φαίνεται σ’ αυτούς σαν να πρέπει να πιούν ναρκωτικόν οίνον. Όμως, η σημερινή τάξις Ιερεμία διατάσσεται να κάμη τα έθνη ν’ ακούσουν αυτό το προειδοποιητικό άγγελμα από τον εμπνευσμένον λόγον του Ιεχωβά. ‘Να εκριζώνης, να κατασκάπτης, να καταστρέφης και να κατεδαφίζης’, είπε ο Ιεχωβά στον Ιερεμία. Κι έτσι εμείς σήμερα, εφ’ όσον παραμένει αυτός ο παλαιός κόσμος, πρέπει να εξακολουθούμε να κηρύττωμε αυτό το πικρό άγγελμα και να κάνωμε τα έθνη να πίνουν αυτή την προειδοποίησι ώσπου ο Θεός ο ίδιος να τα κάμη να πιουν την πραγματική πόσι. Αυτός λέγει: «Θέλεις ειπεί προς αυτούς, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Πίετε, και μεθύσατε, και εμέσατε, και πέσετε, και μη σηκωθήτε, εξ αιτίας της μαχαίρας, την οποίαν εγώ θέλω αποστείλει εν μέσω υμών. Και εάν δεν θελήσωσι να λάβωσι το ποτήριον εκ της χειρός σου δια να πίωσι, τότε θέλεις ειπεί προς αυτούς, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Εξάπαντος θέλετε πίει. Διότι, ιδού, ενώ εγώ επί την πόλιν, επί της οποίας εκλήθη το όνομά μου, αρχίζω να φέρω κακόν, σεις θέλετε μείνει λοιπόν ατιμώρητοι; δεν θέλετε μείνει ατιμώρητοι διότι εγώ θέλω καλέσει μάχαιραν επί πάντας τους κατοίκους της γης, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.»—Ιερεμ. 25:27-29, ΜΝΚ.

23. Για ποιον ισχυρισμό θα κρατήση ο Ιεχωβά υπόλογον τον «Χριστιανικόν κόσμο», και γιατί το Κομμουνιστικό συγκρότημα και τα έξω έθνη δεν θα διαφύγουν την τιμωρία από την εκτελεστική μάχαιρα του Ιεχωβά;

²³ Μιμούμενος το άπιστο έθνος του Ισραήλ των ημερών του Ιερεμία, ο αντιχριστιανικός «Χριστιανικός κόσμος» του εικοστού αυτού αιώνος, ισχυρίζεται ότι καλείται με το όνομα του Θεού και τον αντιπροσωπεύει. Ο Ιεχωβά Θεός θα κρατήση υπόλογον τον «Χριστιανικό κόσμο» επειδή δεν ζη σύμφωνα με το θείον όνομα. Στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, ο οποίος πλησιάζει, ο Ιεχωβά θα ειπή στον Εκτελεστικόν Αξιωματούχον του Ιησούν Χριστόν να καταφέρη τη μάχαιρα της καταστροφής επάνω στην υποκριτική θρησκευτική οργάνωσι. Ας μη χαιρεκακή το Κομμουνιστικό Ανατολικό συγκρότημα εθνών, ούτε τα απ’ έξω μη Χριστιανικά έθνη, λόγω της επικειμένης καταστροφής του λεγομένου Χριστιανικού Δυτικού συγκροτήματος, ή πιο συγκεκριμένα, του «Χριστιανικού κόσμου». Αν ο Ιεχωβά θεωρή αξιοτιμώρητον τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος ισχυρίζεται ότι φέρει το όνομά του και αντιπροσωπεύει τον Θεό στον κόσμο, νομίζει μήπως η Κομμουνιστική Ρωσία και οι δορυφόροι της και τα μη Χριστιανικά έθνη του κόσμου ότι δεν θα τιμωρηθούν; Αγάπησαν τον Ιεχωβά Θεό περισσότερο από όσο τον αγάπησε ο «Χριστιανικός κόσμος»; Απέσχον από το να εναντιωθούν και πολεμήσουν κατά του Ιεχωβά Θεού και των μαρτύρων του; Υπήρξαν αθώοι διαπράξεως ακαθάρτων πράξεων και αμαρτίας ενώπιόν Του; Όχι· και ο Ιεχωβά λέγει ότι δεν θ’ απαλλαγούν από τιμωρία, αλλ’ ότι η εκτελεστική του μάχαιρα θα επέλθη σε όλους τους κατοίκους της γης. Συνεπώς δεν έμειναν απροειδοποίητοι από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

24. Ποιο ήταν το άγγελμα του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία όσον αφορά τη συμφορά και τα αποτελέσματά της, και τίνος ήταν εξεικόνισις το κατακτητικό σάρωμα της Μέσης Ανατολής και ως την Αίγυπτο από τον Ναβουχοδονόσορ;

²⁴ Ακούστε τούτο: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Ιδού, κακόν θέλει εξέλθει από έθνους εις έθνος, και ανεμοστρόβιλος μέγας θέλει εγερθή εκ των άκρων της γης. Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά του Ιεχωβά απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης· δεν θέλουσι θρηνολογηθή, ουδέ συναχθή, ουδέ ταφή· θέλουσιν είσθαι δια κοπρίαν επί της επιφανείας της γης.» Κατόπιν, απευθυνόμενος στους πολιτικούς άρχοντας, που υποστηρίζονται από τους θρησκευτικούς ηγέτας και τους εμπορικούς, βιομηχανικούς και οικονομολογικούς ηγεμόνας, ο Ιεχωβά λέγει: «Ολολύξατε, ποιμένες, και αναβοήσατε· και κυλίσθητε εις το χώμα, οι έγκριτοι του ποιμνίου· διότι επληρώθησαν αι ημέραι σας δια την σφαγήν, και δια τον σκορπισμόν σας· και θέλετε πέσει ως σκεύος εκλεκτόν. Και θέλει λείψει η φυγή από των ποιμένων, και η σωτηρία από των εγκρίτων του ποιμνίου. Φωνή κραυγής των ποιμένων, και ολολυγμός των εγκρίτων του ποιμνίου· διότι ο Ιεχωβά ηφάνισε την βοσκήν αυτών.» (Ιερεμ. 25:32-36, ΜΝΚ) Εκείνο που συνέβη πριν από πολύν καιρό, όταν ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλωνιακής παγκοσμίου δυνάμεως, εσάρωσε εντελώς τη Μέση Ανατολή και ως κάτω στην Αίγυπτο, είναι μια μικρή, σε ανθρώπινη κλίμακα εξεικόνισις του τι θα κάμη ο ισχυρότερος Εκτελεστικός Δούλος του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, όταν θα σαρώση γύρω ολόκληρη την υδρόγειο από έθνος σε έθνος και θα καταστρέψη το παλαιό κοσμικό σύστημα πραγμάτων.—Ιερεμ. 25:8-11, ΜΝΚ.

Επιβίωσις με το Νέο

 1. Με τι μπορεί να κατηγορηθούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για το κήρυγμά των, και πώς ο ίδιος ο Ιερεμίας διέφυγε την εκτέλεσι για όμοια κατηγορία;

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ του Ιεχωβά, επειδή κηρύττουν ένα άγγελμα σαν αυτό στα έθνη, μπορεί να κατηγορηθούν ότι είναι ανατρεπτικά στοιχεία. Έτσι είχε κατηγορηθή και ο Ιερεμίας. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί προσεπάθησαν να κάμουν τους πολιτικούς άρχοντας να τον φονεύσουν. «Οι ιερείς, και οι προφήται, και πας ο λαός συνέλαβον αυτόν, λέγοντες, Θέλεις εξάπαντος θανατωθή· δια τι προεφήτευσας εν ονόματι του Ιεχωβά, λέγων, Ο οίκος ούτος [ο ναός ούτος] θέλει είσθαι ως η Σηλώ, και η πόλις αύτη θέλει ερημωθή, ώστε να μη ήναι ο κατοικών;» Κατόπιν είπαν στους άρχοντας της Ιερουσαλήμ: «Κρίσις θανάτου πρέπει εις τον άνθρωπον τούτον, διότι προεφήτευσε κατά της πόλεως ταύτης, ως ηκούσατε με τα ώτα σας.» Ο Ιερεμίας υπερήσπισε τον εαυτό του, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά με απέστειλε δια να προφητεύσω κατά του οίκου τούτου, και κατά της πόλεως ταύτης, πάντας τους λόγους τους οποίους ηκούσατε. . . . Εγώ δε, ιδού, είμαι εν ταις χερσίν υμών· κάμετε εις εμέ, όπως είναι καλόν και όπως αρεστόν εις τους οφθαλμούς υμών. Πλην εξεύρετε μετά βεβαιότητος, ότι εάν με θανατώσητε, αίμα αθώον θέλετε βεβαίως φέρει εφ’ υμάς, και επί την πόλιν ταύτην, και επί τους κατοίκους αυτής· διότι τη αληθεία ο Ιεχωβά με απέστειλε προς υμάς, δια να λαλήσω εις τα ώτα υμών πάντας τους λόγους τούτους.» Τότε οι άρχοντες έδειξαν αρκετό θάρρος για ν’ αντισταθούν στους θρησκευτικούς ηγέτας και στους ψευδοπροφήτας και αρνήθηκαν να θανατώσουν τον μάρτυρα του Ιεχωβά. (Ιερεμ. 26:1-24) Αυτό έγινε είκοσι δύο χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.

 2, 3. (α) Παρά τη βοήθεια της Αιγύπτου, πώς εξακολούθησε ο Ιερεμίας να κατασκάπτη την Ιερουσαλήμ; (β) Για ποιο πράγμα κατηγορήθη κατόπιν ο Ιερεμίας, και γιατί μπήκε στον λασπώδη λάκκο και όμως διέφυγε τον θάνατο;

² Αργότερα, στο ένατο έτος του Βασιλέως Σεδεκία, τα Χαλδαϊκά στρατεύματα υπό τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ ήλθαν εναντίον της Ιερουσαλήμ. Όταν άκουσαν ότι ο Φαραώ της Αιγύπτου ήρχετο για να βοηθήση την πόλι, εγκατέλειψαν την πολιορκία και απεσύρθησαν. Αλλ’ ο Ιερεμίας εξερρίζωσε και κατέσκαψε την Ιερουσαλήμ προλέγοντας ότι η πόλις αυτή ήταν καταδικασμένη. Είπε: «Οι Χαλδαίοι θέλουσιν επαναστρέψει, και πολεμήσει κατά της πόλεως ταύτης, και θέλουσι κυριεύσει αυτήν, και κατακαύσει αυτήν εν πυρί. Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Μη πλανάσθε.» Κατόπιν ο Ιερεμίας κατηγορήθη ότι λιποτακτούσε στους Χαλδαίους. Ενώ έβγαινε από μια από τις πύλες της Ιερουσαλήμ, συνελήφθη από τον αρχηγό της φρουράς της πύλης, ο οποίος είπε: «Συ προσφεύγεις προς τους Χαλδαίους.»

³ Ο Ιερεμίας ετέθη τότε σ’ ένα δεσμωτήριο. Και από εκεί ακόμη ο Ιερεμίας είπε στον Βασιλέα Σεδεκία τον ίδιον ότι οι εχθροί Χαλδαίοι θα επανήρχοντο και θα εκυρίευαν και τον βασιλέα και την πόλι. (Ιερεμ. 37:1-19, ΜΝΚ) Όταν απελύθη, ο Ιερεμίας εκήρυξε το ίδιο πράγμα. Είπε στον λαό να παραδοθούν στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ αν ήθελαν να διαφύγουν την καταστροφή μέσα στην πόλι με μάχαιρα, πείνα και λοιμό. Οι πολιτικοί άρχοντες δεν ενεκολπώθησαν το άγγελμα, ώστε να ενεργήσουν με πίστι σύμφωνα μ’ αυτό. Παρεξήγησαν το άγγελμα και είπαν στον βασιλέα: «Ας θανατωθή, παρακαλούμεν, ο άνθρωπος ούτος· διότι εκλύει ούτω τας χείρας των ανδρών των πολεμιστών, των εναπολειφθέντων εν τη πόλει ταύτη, και τας χείρας παντός του λαού, λαλών προς αυτούς τοιούτους λόγους· διότι ο άνθρωπος ούτος δεν ζητεί το καλόν του λαού τούτου, αλλά το κακόν.» Ο Ιερεμίας συνελήφθη τώρα και κατεβιβάσθη σ’ έναν άνυδρο λάκκο με λασπώδη πυθμένα. Εκεί ο Ιερεμίας αφέθη να βυθισθή στον βόρβορο. Εν τούτοις, ένας Αιθίοψ ευνούχος είχε αρκετή ανδρική δύναμι για να τον βγάλη από αυτή την οπή του θανάτου. Ο Ιερεμίας κατόπιν εκρατήθη υπό περιορισμόν στην αυλή της φυλακής ώσπου έπεσε η Ιερουσαλήμ και αυτός απελύθη από τους Χαλδαίους.—Ιερεμ. 38:1-13.

 4. Παρά τα εθνικά μέτρα ασφαλείας και τις ψευδείς κατηγορίες του κλήρου, τι πρέπει να εξακολουθήσωμε να πράττωμε σαν τον Ιερεμία;

⁴ Σ’ αυτές τις ημέρες, όταν οι πολιτικές κυβερνήσεις θεωρούν σκόπιμο να λάβουν ειδικά μέτρα ασφαλείας και όταν είναι δημοφιλές για μερικούς θρησκευτικούς κληρικούς να φωνάζουν «Κομμουνιστής!» επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά προλέγουν την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου» στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, εμείς δεν μπορούμε να μεταβάλωμε το άγγελμά μας. Όταν συμβή να έχωμε συλληφθή και φυλακισθή, πρέπει να εμμένωμε στο άγγελμα που ο Ιεχωβά μάς διέταξε να κηρύττωμε, διότι είναι αληθινό και είναι βέβαιο ότι θα εκπληρωθή. Πρέπει να θυμούμεθα τον Ιερεμία και να συνεχίζωμε την προειδοποίησι.

 5, 6. Με ποιον τρόπο θ’ αμφισβητήσουν το άγγελμά μας ο κλήρος και οι προφήται του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά τι λησμονούν ότι ο Ιερεμίας είπε για τον ναό;

⁵ Ο θρησκευτικός κλήρος και οι προφήται του «Χριστιανικού κόσμου» θ’ αμφισβητήσουν το άγγελμά μας. Θ’ αρνηθούν ότι ο Ιεχωβά Θεός θα καταστρέψη τον «Χριστιανικό κόσμο» και θα χρησιμοποιήση τον Ιησού Χριστό τον ίδιο ως έναν Μεγαλύτερον από τον Ναβουχοδονόσορ για να καταστρέψη την επικράτεια που λαμβάνει το όνομά της από τον Χριστό. Το εκκλησιαστικό τους σύστημα, θα υποστηρίξουν, ιδρύθη από τον Ιησού Χριστό και μπορούν να εμπιστεύωνται σ’ αυτόν ότι θα διαφυλάξη και δεν θα καταστρέψη εκείνο που είναι δικό του. «Ο οίκος του Θεού είναι αυτός!» λέγουν. «Ο οίκος το Θεού είναι αυτός!» Μιλώντας έτσι, λησμονούν τι είπε ο Ιησούς για τον ναό της Ιερουσαλήμ: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. . . . Δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.» (Ματθ. 23:38· 24:2) Λησμονούν ότι ο Ιερεμίας είπε τα ακόλουθα για τον ναό:

⁶ «Μη πεποίθατε εις λόγους ψευδείς, λέγοντες, Ο ναός του Ιεχωβά, ο ναός του Ιεχωβά, ο ναός του Ιεχωβά είναι ούτος. . . . Ιδού, σεις πεποίθατε εις λόγους ψευδείς, εκ των οποίων δεν θέλετε ωφεληθή. Κλέπτετε, φονεύετε, και μοιχεύετε, και ομνύετε ψευδώς, και θυμιάζετε εις τον Βάαλ, και περιπατείτε οπίσω άλλων θεών, τους οποίους δεν γνωρίζετε· έπειτα έρχεσθε και ίστασθε ενώπιόν μου εν τω οίκω τούτω, εφ’ ον εκλήθη το όνομά μου, και λέγετε, Ηλευθερώθημεν, δια να κάμνητε πάντα ταύτα τα βδελύγματα; Σπήλαιον ληστών έγεινεν ενώπιόν σας ο οίκος ούτος, εφ’ ον εκλήθη το όνομά μου; ιδού, αυτός εγώ είδον ταύτα, λέγει ο Ιεχωβά. Αλλ’ υπάγετε τώρα εις τον τόπον μου, τον εν Σηλώ, όπου έθεσα το όνομά μου κατ’ αρχάς, και ιδέτε τι έκαμον εις αυτόν δια την κακίαν το λαού μου Ισραήλ. . . . Θέλω κάμει εις τον οίκον, εφ’ ον εκλήθη το όνομά μου, εις τον οποίον σεις θαρρείτε, και εις τον τόπον τον οποίον έδωκα εις εσάς και εις τους πατέρας σας, καθώς έκαμα εις την Σηλώ· και θέλω σας απορρίψει από του προσώπου μου, καθώς απέρριψα πάντας τους αδελφούς σας.»—Ιερεμ. 7:4-15, ΜΝΚ· 1 Σαμ. 4:3-22.

 7. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούμε να μεταβάλωμε το άγγελμά μας μόνο και μόνο για ν’ αρέσωμε στον λαό;

⁷ Αυτά τα λόγια του Ιεχωβά αναιρούν εκείνο που οι ιερείς και οι προφήται του «Χριστιανικού κόσμου» λέγουν στον λαό για να αντείπουν στους μάρτυρας του Ιεχωβά. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να μεταβάλωμε το άγγελμα μόνο και μόνο για ν’ αρέσωμε στον λαό και στους εκλεκτούς του θρησκευτικούς ηγέτας. Αλλαγή του αγγέλματος δεν θα σώση κανένα, ούτε ακόμη κι εμάς τους ίδιους. Όπως η Ιερουσαλήμ, έτσι και ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι καταδικασμένος σε εξάλειψι και μαζί του όλο το υπόλοιπο αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Ο ουράνιος Στρατάρχης Του, Ιησούς Χριστός, θα καταστρέψη τον αντιχριστιανικό «Χριστιανικό κόσμο», διότι υποκριτικά τον κακοπαρέστησε ενώπιον όλων των μη Χριστιανικών λαών και εθνών.

 8. Τι θα συμβή σ’ εκείνους που προσκολλώνται και παραμένουν μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο» και προς ποίον προτρέπομε και εκπαιδεύομε τους ανθρώπους να εξέλθουν;

⁸ Εκείνοι που προσκολλώνται στον «Χριστιανικό κόσμο» παραμένοντας στα θρησκευτικά του συστήματα, θα πεθάνουν στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, όπως ακριβώς εκείνοι που έμειναν μέσα στην Ιερουσαλήμ και δεν εξήλθαν στον πολιορκητή βασιλέα της Βαβυλώνος, πέθαναν οικτρά μέσα στην πόλι. Με το άγγελμά μας εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» δεν νουθετούμε ούτε ενθαρρύνομε τους ανθρώπους να προσφύγουν στον ασεβή κομμουνισμό οποιουδήποτε τύπου. Σε αρμονία με τον Ιερεμία, προτρέπομε τους ανθρώπους που αγαπούν την ελευθερία, που αγαπούν τη ζωή, να εξέλθουν προς τον κατακτητήν Βασιλέα Ιησούν Χριστόν. Από την Αγία Γραφή εκπαιδεύομε τους ανθρώπους να αναλάβουν επάνω τους τον ζυγό του Βασιλέως Ιησού Χριστού και να τον υπηρετήσουν. Λέμε ακόμη και στους πολιτικούς άρχοντας να το πράξουν αυτό, όπως ακριβώς και ο Ιερεμίας προέτρεψε εντόνως τον Βασιλέα Σεδεκία να ενεργήση όμοια. Αυτό σημαίνει ζωή γι’ αυτούς, αιώνια ζωή.—Ιερεμ. 38:17-20· 27:12-17.

 9. Τι σημαίνει για ένα άτομο το να άρη τον ζυγό του ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού, και τι απεργάζεται το να φέρη τον ζυγό;

⁹ Το να άρη κανείς τον ζυγόν του ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού, ακόμη και στον προχωρημένο αυτό καιρό, τον καιρό του τέλους του κόσμου, σημαίνει γλυκειά ανάπαυσι στην ψυχή του. Εκατοντάδες χιλιάδων προβατοειδών ανθρώπων ολόγυρα στη γη το έχουν ήδη διαπιστώσει αυτό. Ο Ιησούς Χριστός, μολονότι φορεί τώρα στολή μάχης για τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, λέγει ακόμη: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθ. 11:28-30) Ο ζυγός αυτός είναι σαν ένας ξύλινος ζυγός ή μοχλός ζυγού και ο Χριστός μάς βοηθεί να τον βαστάζωμε αντί να μας πιέζη και να μας συντρίβη μ’ αυτόν. Το να φέρωμε τον ζυγό του τώρα απεργάζεται τη ζωή μας στον νέο κόσμο!

10. Πώς οι ιερείς και οι προφήται του «Χριστιανικού κόσμου» λαμβάνουν τη στάσι του προφήτου Ανανία, και τι θα συμβή στους ανθρώπους που ακολουθούν τη συμβουλή τους;

¹⁰ Οι ιερείς και οι προφήται του «Χριστιανικού κόσμου» λαμβάνουν τη στάσι του ψευδοπροφήτου Ανανία και άλλων θρησκευτικών ηγετών που εναντιώνοντο στον Ιερεμία. Αρνούνται ότι ο Ιησούς Χριστός, που βασιλεύει τώρα εν μέσω των εχθρών του από το 1914, είναι εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» και θα τον καταστρέψη και ότι είναι πολύ επείγον να εγκαταλείψη κανείς τον «Χριστιανικό κόσμο» χωρίς αργοπορία και ν’ αφιερωθή στον Ιεχωβά Θεό και αληθινά ν’ ακολουθήση τα ίχνη του Χριστού, αίροντας τον ζυγό του σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές και όχι σύμφωνα με τα θρησκευτικά σύμβολα πίστεως του «Χριστιανικού κόσμου». Αν οι άνθρωποι ακολουθούν τη συμβουλή ανθρώπων σαν τον Ανανία και αρνούνται να εξέλθουν από τον «Χριστιανικό κόσμο» και να κάμψουν τον τράχηλό τους κάτω από τον ζυγό του Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα γι’ αυτούς στον Αρμαγεδδώνα.

11. Πώς ο Ιεχωβά αντείπε στον Ανανία και τον κατεδίκασε, και μεταξύ ποιων ζυγών έχουν οι άνθρωποι τώρα να εκλέξουν;

¹¹ Ο προφήτης Ανανίας συνέτριψε τον ξύλινο ζυγό από τον τράχηλο του Ιερεμία. Είπε ότι η εξεικόνισις αυτή της προφητείας του Ιερεμία ήταν ψευδής· και ότι όπως αυτός (ο Ανανίας) είχε συντρίψει τον ξύλινο ζυγό, έτσι μέσα σε δύο πλήρη έτη ο Ιεχωβά θα συνέτριβε τον ζυγό του Ναβουχοδονόσορ από τον τράχηλο όλων των εθνών. Ο Ιεχωβά είπε στον Ιερεμία να ειπή στον Ανανία ότι σιδερένιοι ζυγοί ήσαν τώρα έτοιμοι αντί των ξυλίνων: «Ζυγόν σιδηρούν έθεσα επί τον τράχηλον πάντων τούτων των εθνών, δια να δουλεύωσιν εις τον Ναβουχοδονόσορ τον βασιλέα της Βαβυλώνος· και θέλουσι δουλεύσει εις αυτόν· και αυτά τα θηρία του αγρού έδωκα εις αυτόν.» Και κάτι άλλο: ο Ανανίας που είχε ‘λαλήσει στασιασμόν κατά του Ιεχωβά’, πρέπει να αποθάνη. Απέθανε το ίδιο ακριβώς έτος. (Ιερεμ. 27:1 έως 28:17) Τι θα συμβή στους ανθρώπους που σήμερα προτιμούν ν’ ακολουθήσουν θρησκευτικούς ηγέτας σαν τον Ανανία; Ο Ιησούς είπε: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθ. 15:14) Η εκλογή τώρα ενώπιον όλων των ανθρώπων είναι μεταξύ ενός συμβολικού ξυλίνου ζυγού με ζωή για τις ψυχές μας στον νέο κόσμο και ενός σιδηρού ζυγού με θάνατο για στασιασμό εναντίον του Ιεχωβά και του Βασιλέως του.

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ ΚΑΙ ΦΥΤΕΥΣΙΣ

12. Γιατί ο Ιερεμίας μπορούσε εύλογα να δώση διέξοδο στις εκφράσεις του βιβλίου των Θρήνων, και όμως πώς αυτό το βιβλίο διαπνέεται από τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά;

¹² Ο Ιερεμίας ωνομάσθη «προφήτης κατηφείας». «Κατηφείας», ναι, για τους ασεβείς, που την αξίζουν. Επειδή ήταν εμπεπλεγμένο το άγιον όνομα του Θεού του, Ιεχωβά, ο Ιερεμίας μπορούσε να δώση διέξοδο στις εκφράσεις θλίψεως που περιέχονται στο βιβλίο των «Θρήνων» του. Εν τούτοις, οι «Θρήνοι» είναι ένα βιβλίο μεγάλης ποιητικής ομορφιάς· διαπνέεται από τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά. Εκχέει λύπη για την αμαρτία εναντίον του, αναδίδει ελπίδα για ελεήμονα αποκατάστασι και ανοικοδόμησι απ’ αυτόν, και αντλεί παρηγορία από τη θεία εκδίκησι που επέρχεται σ’ εκείνους που έλαβαν μέρος και εχάρηκαν στην ερήμωσι του λαού του Ιεχωβά.—Θρήνοι 1:18, 21, 22· 3:26-41, 55-66· 4:21, 22· 5:19-21.

13. Τι έκαμε τον Ιερεμία κατηφή, και όμως σε εκπλήρωσι τίνος επήλθε αυτό;

¹³ Επειδή ο εχθρός παρατηρούσε με χαιρεκακία και μεγαλαυχούσε, επειδή εχλεύαζε και ωνείδιζε το όνομα του Θεού, επειδή τα σύμβολα της τυπικής θρησκείας του Ιεχωβά κατεστράφησαν και ανετράπησαν, και επειδή ο λαός του Ιεχωβά έγινε τόσο στασιαστικός, άπιστος και κοσμικόφρων ώστε ν’ αξίζη αυτή την οδυνηρή πείρα, αυτό έκαμε τον προφήτη Ιερεμία κατηφή. Όμως αυτό επήλθε σε εκπλήρωσι του κηρύγματος του Ιερεμία, στο οποίο ο Ιερεμίας εξερρίζωνε και κατέσκαπτε, κατέστρεφε και κατεδάφιζε με περιγραφική γλώσσα.

14. Ευτυχώς, τι ήταν επίσης εντεταλμένος ο Ιερεμίας να κάμη, και σε αρμονία μ’ αυτό, ποιες μεγαλειώδεις προφητείες είχε το προνόμιο να εκφέρη;

¹⁴ Ευτυχώς ο Ιερεμίας ήταν επίσης εντεταλμένος να ‘ανοικοδομή και να καταφυτεύη’. Αυτός ήταν που προείπε μια θαυματουργική αποκατάστασι του λαού του Ιεχωβά, η οποία θα κατέληγε σε υπερχειλίζουσα χαρά. Ο Ιερεμίας ήταν εκείνος που είπε αυτά τα συγκινητικά λόγια του Ιεχωβά προς την ορατή του οργάνωσι: «Σε ηγάπησα αγαπήσιν αιώνιον· δια τούτο σε είλκυσα με έλεος. Πάλιν θέλω σε οικοδομήσει, και θέλεις οικοδομηθή, παρθένε του Ισραήλ· θέλεις ευπρεπισθή πάλιν με τα τύμπανά σου, και θέλεις εξέρχεσθαι εις τους χορούς των αγαλλομένων. Θέλεις φυτεύσει πάλιν αμπελώνας επί των ορέων της Σαμαρείας· οι φυτευταί θέλουσι φυτεύσει, και θέλουσι τρώγει τον καρπόν. Διότι θέλει είσθαι ημέρα, καθ’ ην οι φύλακες επί του όρους Εφραΐμ θέλουσι φωνάζει, Σηκώθητε, και ας αναβώμεν εις την Σιών προς Ιεχωβά τον Θεόν ημών.» Ο Ιερεμίας διέλυσε την κατήφεια προλέγοντας ότι οι αιχμάλωτοι του λαού του Ιεχωβά θα ‘επέστρεφαν εκ της γης του εχθρού’. Ο Ιερεμίας επίσης προείπε τη «νέα διαθήκη», στην οποίαν ο Ιησούς Χριστός θα εμεσίτευε προς τον Θεό για το σώμα των ακολούθων του, το έθνος του πνευματικού Ισραήλ. Σ’ αυτή τη διαθήκη ο Ιεχωβά λέγει: «Θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. . . . διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει, από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, . . . διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»—Ιερεμ. 31:3-6, 16, 31-34, ΜΝΚ.

15. (α) Τι είδε ο Ιερεμίας να συμβαίνη στον βασιλέα και τους ιερείς της Ιερουσαλήμ, και όμως τι είπε αυτός ανοικοδομητικά για τις διαθήκες με τον Δαβίδ και το Λευιτικό ιερατείο; (β) Τι, λοιπόν, κηρύττομε τώρα;

¹⁵ Ο Ιερεμίας είδε πώς ο τυπικός «θρόνος του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ εκενώθη από τον τελευταίο του βασιλέα, Σεδεκία. Είδε πώς ο αρχιερεύς του ναού Σεραΐας και ο δεύτερος ιερεύς Σοφονίας εφονεύθησαν από τον Βαβυλώνιον εκτελεστήν. Όμως ο Ιερεμίας οικοδομούσε και εφύτευε διακηρύττοντας με χαρά ότι οι διαθήκες του Ιεχωβά με τον Βασιλέα Δαβίδ και με το Λευιτικό ιερατείο για μια «βασιλεία ιερέων», ένα «άγιον έθνος» βασιλέων-ιερέων, ένα «βασίλειον ιεράτευμα» θα διέμεναν: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Εάν ήναι δυνατόν να καταλύσητε την διαθήκην μου της ημέρας και την διαθήκην μου της νυκτός, ώστε να μη ήναι πλέον ημέρα και νυξ εν τω καιρώ αυτών, τότε θέλει δυνηθή να καταλυθή και η διαθήκη μου η προς τον Δαβίδ τον δούλον μου, ώστε να μη έχη υιόν δια να βασιλεύη επί του θρόνου αυτού, και η προς τους Λευίτας τους ιερείς, τους λειτουργούς μου. Καθώς η στρατιά του ουρανού δεν δύναται να αριθμηθή, ουδέ η άμμος της θαλάσσης να μετρηθή, ούτω θέλω πλυθύνει το σπέρμα Δαβίδ του δούλου μου, και τους Λευίτας τους λειτουργούντας εις εμέ.» (Ιερεμ. 33:20-22, ΜΝΚ· Έξοδ. 19:6· Αριθμ. 25:10-13· 1 Πέτρ. 2:9) Ομοίως σήμερα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν για μαρτυρία σε όλα τα έθνη τα αγαθά νέα ότι ο Ιεχωβά έχει φυτεύσει τη διαμένουσα βασιλεία του Βασιλέως-ιερέως του τού ομοίου με τον Μελχισεδέκ, του Ιησού Χριστού. Μαζί του σ’ αυτή την ουράνια βασιλεία ο Ιησούς θα έχη τους συμπληρωμένους 144.000 κεχρισμένους ακολούθους, οι οποίοι θα είναι «ιερείς του Θεού και του Χριστού» και οι οποίοι «θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη». (Αποκάλ. 20:4-6) Με τη βασιλεία αυτή το ανθρώπινο γένος θ’ αποκτήση αιώνιες ευλογίες.

16. Πώς ο Ιερεμίας έκαμε οικοδομητικό έργο όσον αφορά τη βασιλεία του νέου κόσμου του Θεού, καθώς επίσης όσον αφορά εκείνους που θα επιζήσουν σ’ αυτόν τον νέο κόσμο;

¹⁶ «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλω ανεγείρει εις τον Δαβίδ βλαστόν δίκαιον, και βασιλεύς θέλει βασιλεύσει, και ευημερήσει, και εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης. Εν ταις ημέραις αυτού ο Ιούδας θέλει σωθή, και ο Ισραήλ θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία· και τούτο είναι το όνομα αυτού, με το οποίον θέλει ονομασθή, Ο Ιεχωβά η δικαιοσύνη ημών.» (Ιερεμ. 23:5, 6, ΜΝΚ) Στο προφητικό του έργο ο Ιερεμίας έκαμε κάτι περισσότερο από το να οικοδομή και να φυτεύη τη μόνη κυβέρνησι ελπίδος, την αιώνια βασιλεία του νέου κόσμου του Θεού. Οικοδόμησε, επίσης, και εφύτευσε ένα μεγάλο πλήθος προβατοειδών λατρευτών του Ιεχωβά, εισάγοντάς τους σ’ αυτόν τον νέο κόσμο χωρίς να πεθάνουν. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Ιερεμία να κάμη άτομα ν’ αποκαλυφθούν ως εξεικονίσεις αυτών των «άλλων προβάτων». Ποια ήσαν αυτά;

ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΙΚΤΑΙ ΠΟΥ ΠΡΟΕΙΚΟΝΙΖΑΝ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ

17. Κατά διαταγήν του Θεού, τι έκαμε ο Ιερεμίας στους Ρηχαβίτας, και πώς απήντησαν αυτοί;

¹⁷ Η Ιερουσαλήμ ήταν τότε στον καιρό του τέλους της. Ο Βασιλεύς Ιωακείμ, ο οποίος είχε τεμαχίσει έναν τόμο της προφητείας του Ιερεμία και τον είχε ρίξει στη φωτιά, εβασίλευε ακόμη, αλλά υφίστατο πίεσι από τον βασιλέα της Βαβυλώνος και τα στρατεύματά του. Έγκλειστη στην πόλι με τον Ιερεμία ήταν μια φυλή Ρηχαβιτών, οι οποίοι δεν ήσαν Ισραηλίται, ήσαν όμως λάτρεις του Ιεχωβά. Ο Θεός είπε στον Ιερεμία να φέρη τους Ρηχαβίτας στον ναό και να τους δώση οίνον να πιούν. Οι Ρηχαβίται δεν θέλησαν απολύτως να πιούν. Εξήγησαν την αιτία, λέγοντας: «Υπηκούσαμεν εις την φωνήν του Ιωναδάβ, υιού του Ρηχάβ, του πατρός ημών, κατά πάντα όσα προσέταξεν εις ημάς, να μη πίωμεν οίνον πάσας τας ημέρας ημών, ημείς, αι γυναίκες ημών, οι υιοί ημών, και αι θυγατέρες ημών· μηδέ να οικοδομήσωμεν οικίας δια να κατοικώμεν· και δεν είχομεν αμπελώνα, ή αγρόν, ή σπέρμα· αλλά κατωκήσαμεν εν σκηναίς, και υπηκούσαμεν, και επράξαμεν κατά πάντα όσα προσέταξεν εις ημάς Ιωναδάβ ο πατήρ ημών.»—Ιερεμ. 35:1-10.

18, 19. (α) Ποιο, λοιπόν, ήταν το άγγελμα του Ιεχωβά προς τους Ρηχαβίτας, και γιατί; (β) Σε ποιους σήμερα δίνει βεβαίωσι η βεβαίωσις του Ιεχωβά προς τους Ρηχαβίτας, και γιατί;

¹⁸ Αν άνθρωποι σαν εκείνους τους Ρηχαβίτας τηρούσαν απαρέγκλιτα τις εντολές των πατέρων των, γιατί δεν θα μπορούσαν να τηρήσουν και γιατί δεν τήρησαν οι Ισραηλίται τις εντολές του ουρανίου Ζωοδότου των, του Θεού των Ιεχωβά; Το πιστό παράδειγμα των θεοσεβών Ρηχαβιτών κατεδίκαζε τους Ισραηλίτας που εγκατέλειψαν τον Θεό. Για τούτο, η Ιερουσαλήμ και οι ασεβείς της κάτοικοι ας βυθισθούν σε καταστροφή, αλλά οι Ρηχαβίται ας εξακολουθήσουν να ζουν!

¹⁹ Συνεπώς ο Ιερεμίας τούς είπε: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Επειδή υπηκούσατε εις την προσταγήν Ιωναδάβ του πατρός σας, και εφυλάξατε πάσας τας εντολάς αυτού, και εκάμετε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις εσάς, δια τούτο ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Δεν θέλει λείψει άνθρωπος από του Ιωναδάβ υιού του Ρηχάβ παριστάμενος ενώπιόν μου εις τον αιώνα.» (Ιερεμ. 35:12-19, ΜΝΚ) Έγινε ακριβώς έτσι! Οι Ρηχαβίται επέζησαν από την καταστροφή που επήλθε στον άπιστον λαόν του Ιεχωβά από τον εκτελεστή Του, όπως ακριβώς και ο προπάτωρ των Ιωναδάβ είχε επιζήσει από τη σφαγή των λατρευτών του Βάαλ Ισραηλιτών στον ειδωλολατρικό τους ναό. Σήμερα, συνταυτισμένο με την κεχρισμένη τάξι Ιερεμία είναι ένα μεγάλο πλήθος «άλλων προβάτων». Αυτοί καταδικάζουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με το ν’ αρνούνται να ενωθούν μαζί του στο να εγκαταλείπουν τον Ιεχωβά για να παραδοθούν στον υλισμό και στην ιδιοτελή ειδωλολατρία. Η υπόσχεσις του Θεού προς τους Ρηχαβίτας βεβαιώνει αυτά τα άλλα πρόβατα ότι θα επιζήσουν από την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου» και θα εξακολουθήσουν να ζουν στον νέο κόσμο του Θεού.

20. Στη διάρκεια της τελικής πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, ποιας κακής μεταχειρίσεως έτυχε ο Ιερεμίας επειδή συνέχιζε την προειδοποίησί του, και ποιος μη Ισραηλίτης ήλθε προς σωτηρίαν του;

²⁰ Τον Βασιλέα Ιωακείμ διεδέχθη ο γυιός του και εβασίλευσε στον θρόνον του Ιεχωβά επί τρεις μόνο μήνες. Κατόπιν έγινε βασιλεύς ο αδελφός του Ιωακείμ Σεδεκίας. Στο ένατο έτος της βασιλείας του, η Ιερουσαλήμ επολιορκήθη πάλιν από τον βασιλέα της Βαβυλώνος και τα στρατεύματά του. Ο Ιερεμίας, επειδή εξακολουθούσε να προειδοποιή ότι η Ιερουσαλήμ θα επυρπολείτο και θα κατεδαφίζετο, συνελήφθη, κατηγορήθη για στασιασμό και ετέθη σ’ ένα λάκκο, όπου εβυθίσθη στο βόρβορο. Προς σωτηρία του, εις πρόκλησιν των αρχόντων, ήλθε, όχι ένας περιτετμημένος Ισραηλίτης, αλλά ένας ευνουχισμένος Αιθίοψ που ωνομάζετο Αβδέ-μέλεχ. Αυτός κατέκρινε εκείνο που είχαν κάμει οι άρχοντες στον προφήτη του Ιεχωβά. Κατά διαταγήν του Βασιλέως Σεδεκία ο Αβδέ-μέλεχ επήρε μαζί του τριάντα ανθρώπους για ασφάλεια και για βοήθεια και ανέσυρε τον Ιερεμία από την βορβορώδη οπή του θανάτου. Έπειτα απ’ αυτό, χάρις στον Αβδέ-μέλεχ, «έμεινεν ο Ιερεμίας εν τη αυλή της φυλακής».

21. Τι συνέβη σε πολλούς κατοίκους στη διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, αλλά τι διετάχθη ο Ιερεμίας να πη στον Αβδέ-μέλεχ;

²¹ Στη διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ μητέρες έβρασαν τα παιδιά τους για τροφή για να μη λιμοκτονήσουν, πολλοί πέθαναν από λοιμό, και πολλοί πέθαναν από τη μάχαιρα των Βαβυλωνίων. Αλλά τι θα πούμε για τον Αβδέ-μέλεχ, ο οποίος ήταν στο σπίτι του Βασιλέως Σεδεκία; Ο Ιεχωβά διέταξε τον Ιερεμία στην αυλή της φυλακής να πη στον σωτήρα του Αβδέ-μέλεχ: «Θέλω όμως σε σώσει εν τη ημέρα εκείνη, λέγει ο Ιεχωβά· και δεν θέλεις παραδοθή εις την χείρα των ανθρώπων, των οποίων συ φοβείσαι το πρόσωπον· διότι εξάπαντος θέλω σε σώσει, και δεν θέλεις πέσει δια μαχαίρας, αλλ’ η ζωή σου θέλει είσθαι ως λάφυρον εις σε, επειδή πέποιθας επ’ εμέ, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 39:15-18, ΜΝΚ.

22. Ποιοι σήμερα, σαν τον Αβδέ-μέλεχ, έχουν θέσει την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά, και πώς απέδειξαν αυτή την εμπιστοσύνη;

²² Σήμερα, πλησίον στην καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου» στον Αρμαγεδδώνα, μια προβατοειδής τάξις σαν τον Αβδέ-μέλεχ έχει θέσει την εμπιστοσύνη της στον Θεό του Ιερεμία. Αυτοί απέδειξαν την εμπιστοσύνη αυτή με το να είναι πρόθυμοι να ριψοκινδυνεύσουν τη ζωή τους στα χέρια των αρχόντων του «Χριστιανικού κόσμου» για να έλθουν προς διάσωσιν του σημερινού αντιτυπικού Ιερεμία. «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε», λέγει ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός στα «άλλα πρόβατα» στην παραβολή του των προβάτων και εριφίων, στο τελευταίο μέρος της προφητείας του για το τέλος του κόσμου.—Ματθ. 25:40.

23. Τι θα σημαίνη γι’ αυτά τα πρόβατα η πρόσκλησις του Βασιλέως να έλθουν και να κληρονομήσουν την ετοιμασμένη γι’ αυτά βασιλεία, και, συνεπώς, ποια υπόσχεσι θα θυμηθή τότε ο Ιεχωβά και θα την εφαρμόση σ’ αυτά;

²³ Σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως των εθνών, ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς, καθισμένος στον ουράνιο θρόνο του για έργο κρίσεως, στρέφεται προς τα δεξιά του και λέγει σ’ αυτά τα πρόβατα: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου· . . . εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ.» Από το έτος 1914 η ουράνια αυτή βασιλεία είναι παρούσα και η πράσινη αυτή γη είναι η επικράτειά της. Τα προβατοειδή αυτά άτομα του είδους του Αβδέ-μέλεχ δεν χρειάζεται να πεθάνουν και ν’ αναστηθούν για να μπουν στην επικράτεια αυτής της βασιλείας του νέου κόσμου του Θεού. Ζουν ήδη στην επίγεια επικράτεια της Βασιλείας. Αυτή είναι η επικράτεια που πρέπει να κληρονομήσουν, και συνεπώς δεν πρόκειται να εκβληθούν από αυτή την επίγεια κληρονομία των. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι καταραμένος, αλλ’ αυτά τα πρόβατα έχουν την ευλογία του Πατρός του Βασιλέως, του Ιεχωβά Θεού. Ο «Χριστιανικός κόσμος» με τα ερίφιά του θα καταστραφή, διότι δεν έχει θέσιν σ’ αυτή την επίγεια επικράτεια της Βασιλείας. Αλλ’ ο Πατήρ του Βασιλέως, ο Ιεχωβά, θα θυμηθή την υπόσχεσί του προς τον Αβδέ-μέλεχ κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Συνεπώς, αυτοί οι ευλογημένοι προβατοειδείς Χριστιανοί δεν θα πέσουν κάτω από την μάχαιραν του Εκτελεστού στον Αρμαγεδδώνα.

24. Πώς θα είναι δυνατόν αυτά τα πρόβατα να μην πεθάνουν ποτέ επάνω στη γη, την κληρονομία των;

²⁴ Σ’ αυτή τη μάχη θα έχουν ασφαλώς την ψυχή τους, τη ζωή τους σαν λάφυρο νικητού. Τούτο εγγυάται ότι θα ζήσουν μέσα από την συντριβή του «Χριστιανικού κόσμου» και των θρησκευτικών του ναών και θ’ αρχίσουν ν’ απολαμβάνουν την επίγεια κληρονομία των στον αιώνιο νέο κόσμο. Διατηρώντας προβατοειδή υπακοή προς τον Ποιμένα Βασιλέα των δεν θα πεθάνουν ποτέ επάνω στη γη, την κληρονομία των. Τα ερίφια θ’ απέλθουν «εις κόλασιν [αποκοπήν] αιώνιον· οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον», λέγει ο Ιησούς ο Κριτής.—Ματθ. 25:31-46.

25. Εξαιτίας ποιου έργου υποφέρομε ονειδισμόν, αλλά πρέπει να είμεθα όμοιοι με τον Ιερεμία όταν ήταν κάτω από τον ονειδισμό του;

²⁵ Όπως ακριβώς συνέβη με τον Ιερεμία, έτσι συμβαίνει και με το κεχρισμένο υπόλοιπο και τους συντρόφους του, τους προβατοειδείς εκείνους δικαίους. Βαρύ είναι το όνειδος που βαστάζουν λόγω του έργου των, έργου εκριζώσεως, κατασκάψεως, καταστροφής και κατεδαφίσεως του παλαιού κόσμου μέσω του κηρύγματος της ημέρας εκδικήσεως του Ιεχωβά. Αλλά πρέπει μήπως εμείς, γι’ αυτόν τον λόγο, να παύσωμε να γεμίζωμε τον εαυτό μας με τον λόγον του Ιεχωβά και να παραιτηθούμε από το να κηρύττωμε το σκληρό του άγγελμα; Δεν μπορούμε να το κάμωμε αυτό, όπως και ο Ιερεμίας είπε ότι δεν μπορούσε: «Γνώρισον ότι δια σε υπέφερα ονειδισμόν. Καθώς ευρέθησαν οι λόγοι σου, κατέφαγον αυτούς· και ο λόγος σου ήτο εν εμοί χαρά και αγαλλίασις της καρδίας μου· διότι το όνομά σου εκλήθη επ’ εμέ, ω Ιεχωβά Θεέ των δυνάμεων.»—Ιερεμ. 15:10, 15, 16, ΜΝΚ.

26. Ποιοι εναντιώνονται σ’ εμάς και μας εμποδίζουν ακόμη και από το οικοδομητικό μας έργο, αλλά σε ό,τι αφορά το να παύσωμε να μιλούμε, πώς είμεθα όμοιοι με τον Ιερεμία;

²⁶ Ακόμη και επειδή εκτελούμε έργο οικοδομήσεως και φυτεύσεως υπέρ του νέου κόσμου του Θεού, εκείνοι που αγαπούν και υποστηρίζουν τον παλαιό κόσμο, εναντιώνονται σ’ εμάς και προσπαθούν να μας εξαναγκάσουν να σταματήσωμε. Αλλά καθώς φλεγόμεθα από τον λόγον του Θεού, πώς μπορούμε να παύσωμε να μιλούμε; Παραθέτομε από τον Ιερεμία: «Ο λόγος του Ιεχωβά έγεινεν εις εμέ προς ονειδισμόν και προς χλευασμόν όλην την ημέραν. Και είπα, Δεν θέλω αναφέρει περί αυτού, ουδέ θέλω λαλήσει πλέον εν τω ονόματι αυτού· όμως ο λόγος αυτού ήτο εν τη καρδία μου ως καιόμενον πυρ περικεκλεισμένον εν τοις οστέοις μου, και απέκαμον χαλινώνων εμαυτόν, και δεν ηδυνάμην πλέον. . . . Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά, αινείτε τον Ιεχωβά· διότι ηλευθέρωσε την ψυχήν του πτωχού εκ χειρός πονηρευομένων.»—Ιερεμ. 20:8, 9, 13, ΜΝΚ.

27. Ενώ εκφράζομε το θέμα του κηρύγματός μας, πώς μας ενισχύει ο Ιεχωβά για να μη φοβηθούμε τα πρόσωπα των εχθρών, και, αληθινός στις απελευθερωσεις του όταν η αρχαία Ιερουσαλήμ κατεστράφη, τι θα κάμη ο Ιεχωβά;

²⁷ Για τούτο, εκφράζοντας το θέμα του κηρύγματός μας, λέμε: Κάτω ο παλαιός κόσμος! Επάνω ο νέος κόσμος! Ο Παντοδύναμος Θεός του νέου κόσμου μάς διατάσσει να μη φοβηθούμε τα πρόσωπα των εχθρών: «Και θέλουσι σε πολεμήσει, αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 1:19, ΜΝΚ) Αληθινός στην υπόσχεσί του, απηλευθέρωσε τον Ιερεμία και τους Ρηχαβίτας και τον Αβδέ-μέλεχ όταν κατεστράφη η Ιερουσαλήμ. Αληθινός σ’ αυτή την προφητική εικόνα, ο Ιεχωβά των δυνάμεων θ’ απελευθερώση κι εμάς, το υπόλοιπο και τα άλλα πρόβατα όταν, στον Αρμαγεδδώνα, θα εκπληρώση εκείνο που έχομε κηρύξει και θα καταβυθίση τον παλαιό κόσμο και θα ανυψώση τον δίκαιο νέο του κόσμο.

Παράδεισος

«Ηρπάγη εις τον παράδεισον, και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση.»—2 Κορ. 12:4.

 1, 2. (α) Όταν έχη επιστηθή η προσοχή μας σε κάτι που μπορεί να παραβληθή μ’ έναν Περσικό κήπο, πότε μπορούμε νόμιμα να μιλήσωμε γι’ αυτό; (β) Πώς ο απόστολος Παύλος επέστησε την προσοχή σ’ έναν τέτοιο παράδεισο;

ΟΤΑΝ κάτι τόσο μεγαλειώδες και θελκτικό όσο ένας Ανατολικός Περσικός κήπος έχη αποκαλυφθή από την εκπλήρωσι της θείας προφητείας, τότε γίνεται νόμιμο και επίκαιρο να μιλήσωμε γι’ αυτό. Ο άνθρωπος μπορεί τότε να μιλήση γι’ αυτό με βεβαιότητα, βασιζόμενος στο στερεό έδαφος των σαφών γεγονότων. Σήμερα, έπειτα από δεκαεννέα αιώνες αφότου ο απόστολος Παύλος το ανέφερε αυτό στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, μπορούμε να μιλήσωμε με κατανόησι για το θαυμαστό πράγμα που του απεκαλύφθη. Όταν υπέβαλλε αποδείξεις στους Κορινθίους Χριστιανούς ότι ήταν απόστολος του Ιησού Χριστού, ο Παύλος είπε:

² «Να καυχώμαι βέβαια δεν μοι συμφέρει· διότι θέλω ελθεί εις οπτασίας και αποκαλύψεις Κυρίου. Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων, (είτε εντός του σώματος, δεν εξεύρω· είτε εκτός του σώματος, δεν εξεύρω· ο Θεός εξεύρει·) ότι ηρπάγη ο τοιούτος έως τρίτου ουρανού. Και γνωρίζω τον τοιούτον άνθρωπον, (είτε εντός του σώματος, είτε εκτός του σώματος, δεν εξεύρω· ο Θεός εξεύρει·) ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον, και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση. Υπέρ του τοιούτου θέλω καυχηθή·. . . δεν θέλω είσθαι άφρων· επειδή αλήθειαν θέλω ειπεί·. . . . δια την υπερβολήν των αποκαλύψεων.»—2 Κορ. 12:1-7.

 3, 4. Πότε είδε ο Παύλος αυτό το παραδεισιακό όραμα, και πώς περιέγραψε τη μεταστροφή του στη Χριστιανοσύνη ενώπιον του Βασιλέως Αγρίππα;

³ Δεκατέσσερα χρόνια προτού γράψη ο Παύλος αυτά τα λόγια, θα έφερναν στο έτος 41 (μ.Χ.), ή τουλάχιστον πέντε χρόνια μετά τη μεταστροφή του από τον Ιουδαϊσμό στη Χριστιανοσύνη μέσω ενός θαυματουργικού οράματος, στο οποίον είδε κάτι από την εκτυφλωτική δόξα του αναστημένου Ιησού Χριστού στον ουρανό. Μιλώντας γι’ αυτό ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου Φήστου και του Βασιλέως Αγρίππα του 2 και άλλων στη μεγαλοπρεπή ομάδα ανθρώπων μέσα στην επίσημη αίθουσα ακροάσεων στην Καισάρεια, ο Παύλος ιεροπρεπώς είπε:

⁴ «Εν τούτοις δε ότε ηρχόμην εις την Δαμασκόν μετ’ εξουσίας και επιτροπής, της παρά των αρχιερέων, εν τω μέσω της ημέρας είδον καθ’ οδόν, βασιλεύ, φως ουρανόθεν, υπερβαίνον την λαμπρότητα του ηλίου, το οποίον έλαμψε περί εμέ και τους οδοιπορούντας μετ’ εμού. Και ενώ κατεπέσομεν πάντες εις την γην, ήκουσα φωνήν λαλούσαν προς με, και λέγουσαν εις την Εβραϊκήν διάλεκτον, Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι είναι να λακτίζης προς κέντρα. Εγώ δε είπον, Τις είσαι, Κύριε; Και εκείνος είπεν, Εγώ είμαι Ιησούς, τον οποίον συ διώκεις. Αλλά σηκώθητι, και στήθι επί τους πόδας σου· επειδή δια τούτο εφάνην εις σε, δια να σε καταστήσω υπηρέτην και μάρτυρα και όσων είδες, και περί όσων θέλω φανερωθή εις σε, . . . Όθεν, βασιλεύ Αγρίππα, δεν έγεινα απειθής εις την ουράνιον οπτασίαν, αλλ’ εκήρυττον πρώτον εις τους εν Δαμασκώ και Ιεροσολύμοις, και εις πάσαν την γην της Ιουδαίας, και έπειτα εις τα έθνη, να μετανοώσι, και να επιστρέψωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες έργα άξια της μετανοίας.»—Πράξ. 26:12-20.

 5. Με ποιο φρόνημα έγραψε ο Παύλος για τις οπτασίες και αποκαλύψεις, και πώς, επομένως, χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας εξετάζοντας το παραδεισιακό του όραμα;

⁵ Αυτή η οπτασία δεν ήταν όνειρο της ημέρας, δεν ήταν απλή φαντασία ή παραίσθησις. Ήταν τόσο αληθινή, ώστε ο Παύλος την πήρε πάρα πολύ σοβαρά και δεν παρήκουσε στο προς αυτόν άγγελμά της. Για ν’ αποδειχθή ευπειθής στην οπτασία ως το τέλος της ζωής του, απέθανε θάνατον μάρτυρος. Ο Παύλος έγραψε επίσης με κάθε σοβαρότητα για τις υπερφυσικές οπτασίες και αποκαλύψεις που ο Κύριος Ιησούς Χριστός τού έδωσε από τον ουρανό. Μπορούμε, λοιπόν, να είμεθα βέβαιοι για ένα πράγμα: Δεν σπαταλούμε χρόνον για μια απλή παραίσθησι όταν εξετάζωμε το υπερφυσικό όραμα στο οποίον ηρπάγη ο άνθρωπος που ήταν προσωπικώς γνωστός στον Παύλο, για να δη τον παράδεισο και ν’ ακούση ανεκλάλητα λόγια, που δεν ήταν συγκεχωρημένο να τα λαλήση άνθρωπος. Μάλλον χρησιμοποιούμε χρόνον για να φθάσωμε σε κατανόησι.

 6, 7. Ποιος ήταν αυτός ο αρπαγείς άνθρωπος για τον οποίον γράφει ο Παύλος, αλλά πώς κι ένας άλλος άνθρωπος επίσης έλαβε αποκάλυψι από τον Ιησούν για παράδεισο;

⁶ Ο άνθρωπος που ευνοήθηκε με τέτοιο υπερφυσικό όραμα ήταν αναμφιβόλως ο ίδιος ο απόστολος Παύλος, διότι κανείς άλλος δεν μας μίλησε γι’ αυτή την πείρα που συνέβη γύρω στο 41 μ.Χ. Ο Παύλος, εν τούτοις, δεν ήταν ο μόνος άνθρωπος στον οποίον ο Ιησούς Χριστός έκαμε αποκάλυψι για έναν παράδεισο. Αρκετόν καιρό πριν γίνη ο Παύλος Χριστιανός, υπήρξε ένας άνθρωπος στον οποίον ο Ιησούς μίλησε για παράδεισο. Αυτό συνέβη στο έτος 33 (μ.Χ.), στην ημέρα του Πάσχα των Ιουδαίων, στο Γολγοθά, έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ.

⁷ Ο Ιησούς εκρέματο τότε επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, με χέρια και πόδια καρφωμένα σ’ αυτό. Επάνω από το κεφάλι του ο Ρωμαίος κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος είχε θέσει μια επιγραφή στην οποίαν ανεγράφετο η κατηγορία, εξαιτίας της οποίας ο Ιησούς είχε εκτελεσθή. Ο Ιουδαϊκός λαός ‘ίστατο θεωρών’. «Ενέπαιζον δε και οι άρχοντες μετ’ αυτών, λέγοντες, Άλλους έσωσεν· ας σώση εαυτόν, εάν ούτος ήναι ο Χριστός, ο εκλεκτός του Θεού. Ενέπαιζον δε αυτόν και οι στρατιώται, πλησιάζοντες και προσφέροντες όξος εις αυτόν, και λέγοντες, Εάν συ ήσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων, σώσον σεαυτόν.» Ένας άνθρωπος, όμως, είχε τότε το θάρρος να εγείρη τη φωνή του για να υπερασπίση τον Ιησούν. Έφθασε στο να κατανοήση ότι αν αυτός ο άνθρωπος Ιησούς ήταν πρόθυμος να πεθάνη αυτόν τον φριχτό, επονείδιστο, οδυνηρό θάνατο χωρίς να γογγύζη και να παραπονήται, πρέπει να υπήρχε αλήθεια στις πεποιθήσεις και στις αξιώσεις του. Και αυτός, επίσης, εκρέματο σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, μολονότι ίσως όχι καρφωμένος σαν τον Ιησούν, ο οποίος υπέφερε χειρότερα ενώ «ουδέν άτοπον έπραξε». Αφού ετελείωσε την υπεράσπισι του Ιησού και για να εκδηλώση πίστι σ’ αυτόν, ακόμη και στην ημέρα της δημοσίας εκτελέσεώς του, ο κακούργος αυτός είπε: «Μνήσθητί μου, Ιησού, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Τι είπε απαντώντας ο Ιησούς; «Είπε προς αυτόν, Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω Παραδείσω.»—Λουκ. 23:35-43, ΜΝΚ.

 8. Τι συνέβη στο σώμα του Ιησού μετά τον θάνατό του, αλλά τι συνέβη στο σώμα του συμπαθητικού κακούργου;

⁸ Ο Ιησούς το είπε αυτό στον κακούργον περίπου στις δώδεκα το μεσημέρι. Επί τρεις ώρες ακόμη αυτοί εκρέμαντο στα ξύλα του μαρτυρίου των. Τότε ο κακούργος άκουσε τον Ιησούν να κράζη στον εν ουρανοίς Θεό: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.» Όλα τώρα είχαν τελειώσει με τον Ιησούν. «Τετέλεσται», είπε και, κλίνοντας την κεφαλή του, εξέπνευσε. (Λουκ. 23:44-46· Ιωάν. 19:28-30) Ο υπερασπιστής του Ιησού, ο κακούργος που έπασχε παράπλευρα, αργούσε να πεθάνη. Αλλά επειδή το Ιουδαϊκό σάββατο επρόκειτο ν’ αρχίση με τη δύσι του ηλίου, οι στρατιώται επετάχυναν τον θάνατό του θραύοντας τα σκέλη του καθώς και ενός άλλου σταυρωμένου κακούργου. Έτσι πέθανε την ίδια ημέρα με τον Ιησούν, τον εκλεκτό του Βασιλέα. Τι απέγινε το νεκρό σώμα του κακούργου δεν μας λέγεται· αλλά το σώμα του Ιησού αποκαθηλώθη και ετάφη σ’ ένα νέο μνημείο που ανήκε σ’ έναν πλούσιο Ιουδαίο από την Αριμαθαία, που ωνομάζετο Ιωσήφ, ο οποίος είχε γίνει μαθητής του Ιησού.—Ιωάν. 19:31-42· Ματθ. 27:57-61.

ΕΝΑΣ ΛΗΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;

 9. Ποιο ερώτημα αντιμετωπίζομε τώρα όσον αφορά την ταυτότητα του παραδείσου, και ποια είναι η απάντησις;

⁹ Αντιμετωπίζομε τώρα το ερώτημα, Ανεφέρετο άρα γε ο Ιησούς στον ίδιο Παράδεισο μ’ εκείνον στον οποίον ανεφέρθη ο απόστολος Παύλος πολύ αργότερα; Μιλούσε ο Ιησούς στον κακούργο επάνω στο ξύλο για τον ίδιο Παράδεισο που ανέφερε όταν έδωσε την Αποκάλυψι στον απόστολο Ιωάννη, περίπου στο 96 (μ.Χ.); Στην Αποκάλυψι 2:7 ο Ιησούς λέγει: «Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα προς τας εκκλησίας· Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.» Γραφικώς, η απάντησις πρέπει να είναι όχι.

10. Γιατί ο Ιησούς δεν μιλούσε στον κακούργο επάνω στο ξύλο για έναν ουράνιο παράδεισο;

¹⁰ Στον κακούργο επάνω στο ξύλο ο Ιησούς δεν μιλούσε για έναν ουράνιο Παράδεισο. Ο κακούργος δεν μπορούσε να εννοήση πνευματικά πράγματα, όπως και ο Ιουδαίος Φαρισαίος Νικόδημος, άρχων των Ιουδαίων, στον οποίον ο Ιησούς είπε: «Εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού. . . . Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού. Το γεγεννημένον εκ της σαρκός, είναι σαρξ· και το γεγεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα. Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν. . . . Εκείνο το οποίον εξεύρομεν λαλούμεν, και εκείνο το οποίον είδομεν μαρτυρούμεν· και την μαρτυρίαν ημών δεν δέχεσθε. Εάν τα επίγεια σας είπον, και δεν πιστεύητε, πώς, εάν σας είπω τα επουράνια, θέλετε πιστεύσει;» (Ιωάν. 3:3-12) Στον κακούργον ο Ιησούς μίλησε για έναν Παράδεισο που θα μπορούσε να τον κατανοήση. Έτσι, ο κακούργος δεν ενόησε ότι με το να είναι στον Παράδεισο με τον Ιησούν ως Βασιλέα θα πήγαινε στον ουρανό κατά τον θάνατο, ή ότι στην ανάστασί του εκ νεκρών θα εισήγετο στον ουρανό.

11. Πώς, επίσης, η περίπτωσις των αποστόλων του Ιησού δείχνει ότι ο κακούργος επάνω στο ξύλο δεν θα εσκέπτετο για μια ουράνια βασιλεία ή παράδεισο;

¹¹ Ακόμη και έπειτα από χρόνια κηρύγματος της βασιλείας των ουρανών και ως τη στιγμή της αναλήψεως του Ιησού στον ουρανό μπροστά στα μάτια των αποστόλων του, αυτοί δεν είχαν ιδέα μιας ουράνιας βασιλείας. Αλλιώς δεν θα υπέβαλλαν σ’ αυτόν την αποχαιρετιστήρια αυτή ερώτησι: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξ. 1:6-11) Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, ο συμπαθητικός αυτός άνθρωπος επάνω στο ξύλο, ένας κακούργος, όχι ένας οικείος απόστολος του Ιησού, να σκέπτεται για τον Ιησούν ως ερχόμενον σε μια ουράνια βασιλεία ή να σκέπτεται για Παράδεισο που βρίσκεται στον ουρανό;

12. Γιατί μερικοί θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα δέχονται τον παράδεισο που εδίδασκαν οι ραββινικές σχολές της εποχής του Ιησού;

¹² Ο Παράδεισος για τον οποίον ο Ιησούς μίλησε στον κακούργο δεν ήταν ο παράδεισος που εδίδασκαν οι ραββινικές σχολές της εποχής εκείνης. Σύμφωνα με τις σχολές αυτές, ο Παράδεισος υπήρχε ακόμη, δηλαδή, ο κήπος της Εδέμ. Σύμφωνα με τη διδασκαλία των, πού υπήρχε; Για να παραθέσωμε τη δήλωσι μιας αυθεντίας: Ο Παράδεισος «ήταν μια χώρα του κόσμου των νεκρών, του Σιεόλ, στην καρδιά της γης. Η Γέεννα ήταν στη μία πλευρά, με τις φλόγες της και τα βασανιστήριά της. Ο Παράδεισος στην άλλη, η διάμεση κατοικία των ευλογημένων. . . . Οι πατριάρχαι ήσαν εκεί, ο Αβραάμ, και ο Ισαάκ, και ο Ιακώβ, έτοιμοι να δεχθούν τους πιστούς απογόνους των στους κόλπους των . . . Η υψίστη θέσις τιμής και το συμπόσιο των ευλογημένων ψυχών ήταν ο κόλπος του Αβραάμ (Λουκ. 16:23), στον οποίον ο νέος κληρονόμος αθανασίας ανεκλίνετο ως ο ευνοημένος και τιμημένος ξένος.»a Σήμερα μερικοί θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» δέχονται αύτη τη ραββινική διδασκαλία.b Αυτοί γνωρίζουν ότι ο Ιησούς δεν πήγε στον ουρανό την ημέρα που μίλησε στον κακούργο που εκρέματο στο ξύλο. Γνωρίζουν ότι το πρωί της αναστάσεώς του εκ νεκρών ο Ιησούς είπε στη Μαρία τη Μαγδαληνή: «Μη μου άπτου· διότι δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα μου· αλλά ύπαγε προς τους αδελφούς μου, και ειπέ προς αυτούς, Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.» (Ιωάν. 20:17, 18) Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν είχε πάει σε κάποιον ουράνιο Παράδεισο.

13. Γιατί, όπως απεδείχθη από τον Πέτρο την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Ιησούς δεν είχε πάει σε κάποιον ουράνιο παράδεισο;

¹³ Γιατί; Επειδή από τον θάνατό του και την ταφή του ο Ιησούς ήταν στον Σιεόλ στη διάρκεια τμημάτων τριών ημερών. Η ψυχή του ήταν στον Σιεόλ, εις εκπλήρωσιν του Ψαλμού 16:10: «Δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εις τον Σιεόλ. Δεν θέλεις αφήσει τον άνδρα του ελέους σου να ίδη τον λάκκον.» (ΜΝΚ) Αυτή είναι η ερμηνεία που το άγιο πνεύμα του Θεού έδωσε μέσω του αποστόλου Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Πέτρος, υπό την ενέργεια του πνεύματος που μόλις είχε εκχυθή, είπε: «Ο Δαβίδ λέγει περί αυτού [του Ιησού], “Έβλεπον τον Ιεχωβά ενώπιόν μου διαπαντός. . . . δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. . . .” Επειδή λοιπόν [ο Δαβίδ] ήτο προφήτης, και ήξευρεν ότι μεθ’ όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός, ότι εκ του καρπού της οσφύος αυτού θέλει αναστήσει κατά σάρκα τον Χριστόν, δια να καθίση αυτόν επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη, ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός.»—Πράξ. 2:25-32, ΜΝΚ.

14. Γιατί ο Ιησούς και ο κακούργος δεν ήσαν σ’ έναν Παράδεισο κάτω στον Σιεόλ, και γιατί ο κακούργος δεν μετέσχε με τον Ιησούν στην «πρώτη ανάστασι»;

¹⁴ Την ημέρα του θανάτου ο κακούργος ήταν με τον Ιησούν στον Σιεόλ ή Άδη. Δεν είχε πάει στον ουρανό, όπως και ο Ιησούς δεν είχε πάει στον ουρανό. Ούτε ήταν ο Ιησούς και ο κακούργος σ’ έναν Παράδεισο κάτω στον Σιεόλ ή Άδη. Ο Παράδεισος δεν είναι εκεί κάτω, ούτε ο Θεός κατόπιν μετέφερε τον Παράδεισο από τον Σιεόλ στον ουρανό, στην άμεση παρουσία Του, διότι ο Σιεόλ ή Άδης δεν είναι εκείνο που οι αρχαίοι ραββίνοι κακώς εδίδασκαν ότι είναι. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Σιεόλ ή Άδης είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους. Όταν ο Ιησούς ανέστη εκ νεκρών για να μην εγκαταλειφθή η ψυχή του στον Σιεόλ ή Άδη, έλαβε πείραν της «πρώτης αναστάσεως». Έτσι διαβάζομε: «Όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, δια να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα.» (Κολ. 1:18) Ο ληστής δεν μετέσχε στην «πρώτη ανάστασι» με τον Ιησούν, διότι αυτή είναι μια πνευματική ανάστασις, ανάστασις ενός ατόμου σε ζωή ως πνευματικού προσώπου στους αοράτους ουρανούς. Ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο ότι πρέπει κανείς να «γεννηθή άνωθεν», να «γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος», για ν’ απολαύση αυτή την πνευματική ανάστασι. Στην περίπτωσι των πιστών μαθητών του Ιησού, δεν έγινε αποκύησίς των από το πνεύμα του Θεού πριν από την πρώτη ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα μία ημέρες μετά τον θάνατο του Ιησού.

15. Γιατί εκείνο που λέγει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 6:3-5 δεν εφαρμόζεται στον κακούργο, και επομένως, όταν ο Ιησούς ηγέρθη εκ νεκρών, τι συνέβη στον κακούργο;

¹⁵ Μολονότι ο κακούργος απέθανε παράπλευρα στον Ιησούν, δεν εφηρμόζετο σ’ αυτόν εκείνο που λέγει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 6:3-5: «Ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν [τον Χριστόν] κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως.» Αντί ν’ αποθάνη ένα Χριστοειδή θάνατο, ο κακούργος απέθανε θάνατο εγκληματίου. Είπε στον άλλον αποθνήσκοντα κακούργο: «Άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε.» (Λουκ. 23:40, 41) Συνεπώς, όταν ο Ιησούς ηγέρθη εκ νεκρών, άφησε τον κακούργο στον Σιεόλ, όχι στον Παράδεισο.

16. Μήπως ο κακούργος εζήτησε από τον Ιησούν το προνόμιο να είναι στη βασιλεία, και εχρησιμοποίησε μήπως ο απόστολος Πέτρος ένα από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» προς όφελος του κακούργου; Πώς το ξέρομε αυτό;

¹⁶ Αναλύστε, τώρα, τι είπε ο κακούργος στον Ιησούν: «Μνήσθητί μου, Ιησού, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Ζητούσε μήπως έτσι να είναι στη βασιλεία του Ιησού; Καθόλου! Ακόμη και από μια επίγεια, ανθρώπινη άποψι, πώς θα μπορούσε να ζητήση να είναι στη βασιλεία, αφού δεν ήταν στη βασιλική γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ όπως ήταν ο Ιησούς; Επί πλέον, ο κακούργος δεν μπορούσε ν’ αντιπαρέλθη τον απόστολο Πέτρο και να μπη στη Βασιλεία. Ασφαλώς αυτός ο κακούργος δεν εγνώριζε ότι ο Ιησούς είχε ειπεί ιδιαιτέρως στον Πέτρο: «Θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών· και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 16:19) Την ημέρα της Πεντηκοστής για πρώτη φορά ο απόστολος Πέτρος, έχοντας λάβει το πνεύμα που εξεχύθη, άρχισε να χρησιμοποιή το ένα από αυτά τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών». Σ’ αυτή την ημέρα της Πεντηκοστής ο κακούργος δεν ήταν εκεί για ν’ ακούση τον Πέτρο να κηρύττη. Δεν μπορούσε να επωφεληθή από τη χρησιμοποίησι του πρώτου κλειδιού από τον Πέτρο για να μπη στην ουράνια βασιλεία και να είναι με τον δοξασμένο Ιησού Χριστό.

17. Με ποιους ο Ιησούς έκαμε διαθήκη για τη βασιλεία, και γιατί αυτή δεν περιελάμβανε και τον κακούργο;

¹⁷ Την προηγούμενη νύχτα της σταυρώσεώς του στο ξύλο του μαρτυρίου με τον κακούργο παράπλευρα, ο Ιησούς ίδρυσε το δείπνον του Κυρίου ως έναν ετήσιο εορτασμό. Κατόπιν είπε στους ένδεκα πιστούς αποστόλους του: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω [διατίθεμαι, Κείμενον] εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν [διέθετο, Κείμενον] εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.» Επιπρόσθετα σ’ αυτή τη διαθήκη για τη βασιλεία υπήρχε η νέα διαθήκη. Ο Ιησούς ανέφερε αυτή τη διαθήκη σ’ αυτούς τους αποστόλους όταν τους προσέφερε το ποτήριον του οίνου, λέγοντας: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:19-30) Ανόμοια με τους ένδεκα πιστούς αποστόλους, ο κακούργος δεν είχε διαμείνει με τον Ιησούν στους πειρασμούς του. Ο Ιησούς, λοιπόν, δεν είπε στον κακούργο ότι τον έπαιρνε στη διαθήκη για τη βασιλεία επειδή απλώς ο κακούργος προέβη σε υπεράσπισιν του Ιησού και εζήτησε να τον ενθυμηθή ο Ιησούς αφού γίνη βασιλεύς.

18. Όταν ο αναστημένος Ιησούς εισήλθε ως πρόδρομος στο ουράνιο αγιαστήριο του Θεού, γιατί ο κακούργος δεν εισήλθε με τον Ιησούν ως συμπρόδρομος;

¹⁸ Το Εβραίους 6:19, 20 μας λέγει ότι ο Ιησούς, ως Αρχιερεύς του Θεού, εισήλθε ως πρόδρομος στο ουράνιο αγιαστήριο του Θεού, «εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος», αφού εθυσίασε τη σάρκα του και ανεστήθη ως πνευματικό πρόσωπο. Ο κακούργος δεν μπορούσε να είναι ένας συμπρόδρομος με τον Ιησούν, επειδή, στον αρχαίον Ισραήλ, ο αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων του Θεού μόνος. (Εβρ. 9:6-8) Την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού ο κακούργος δεν έλαβε ένα σώμα αναστάσεως, αλλά έπρεπε να περιμένη ώσπου να έλθη ο καιρός για την ανάστασι εκείνων που βρίσκονται στα μνημεία, οπότε θα του δοθή ένα σώμα. Αφού ανέστη ο Ιησούς, ο απόστολος έγραψε στους Χριστιανούς αδελφούς του: ‘Έχομεν, λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού, και έχομεν ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού’.—Εβρ. 10:19-21.

19. Γιατί ο κακούργος δεν ήταν θεμέλιο για τη Χριστιανική εκκλησία, και γιατί δεν έγινε μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή;

¹⁹ Ο κακούργος δεν ήταν θεμέλιο για τη Χριστιανική εκκλησία· δεν ήταν ούτε καν μέλος της. Οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου» κατεστάθησαν δευτερεύοντα θεμέλια της Χριστιανικής εκκλησίας, η οποία οικοδομείται επάνω στο κύριο θεμέλιο, τον Συμπαγή-Βράχον Ιησούν Χριστόν. (Αποκάλ. 21:14) Την ημέρα της Πεντηκοστής ο κακούργος δεν έλαβε το άγιο πνεύμα που εξεχύθη, όπως δεν το έλαβε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Αυτός δεν έγινε μεγαλύτερος από τον Ιωάννη, διότι ο Ιησούς είπε όσον αφορά εκείνους που εισέρχονται στη βασιλεία των ουρανών: «Μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού. Από δε των ημερών Ιωάννου του Βαπτιστού έως του νυν, η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν.» (Ματθ. 11:11, 12) Ο κακούργος δεν απετέλεσε εξαίρεσιν σε όλες τις απαιτήσεις και όλες τις προμήθειες που έγιναν για τη Χριστιανική εκκλησία των 144.000 νικητών του κόσμου τούτου.—Αποκάλ.7:4-8· 14:1-5.

20. Γιατί, όταν ευρίσκετο ο κακούργος στο ξύλο του μαρτυρίου, δεν ήταν αποκυημένος από το πνεύμα του Θεού ή χρισμένος μ’ αυτό;

²⁰ Επάνω στο ξύλο ο κακούργος δεν ήταν αποκυημένος από το πνεύμα του Θεού και χρισμένος μ’ αυτό. Ο Ιησούς δεν εξέχυσε το άγιο πνεύμα του Θεού στους πιστούς μαθητάς του κατά την ημέρα του Πάσχα ούτε όταν ήταν επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου. Το εξέχυσε την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής και όταν ευρίσκετο στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, ως Αρχιερεύς του Θεού. (Ιωάν. 7:39) Τότε για πρώτη φορά οι ζώντες μαθηταί έγιναν πνευματικοί υιοί του Θεού και ελήφθησαν στη νέα διαθήκη και εχρίσθησαν επίσης με το πνεύμα και ελήφθησαν στη διαθήκη της Βασιλείας ως συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό.

21. Γιατί, λοιπόν, ο παράδεισος που ανεφέρθη στον κακούργο δεν ήταν ο ίδιος με τη βασιλεία των ουρανών, και γιατί ο κακούργος δεν εκάθησε με τον Ιησούν στον ουράνιο θρόνο του;

²¹ Επομένως, ο Παράδεισος που ο Ιησούς ανέφερε στον κακούργο δεν είναι ο ίδιος με τη βασιλεία των ουρανών. Ο Ιησούς δεν υπεσχέθη στον κακούργο ότι θα ήταν μαζί του στη Βασιλεία. Ο κακούργος δεν εζήτησε να είναι με τον Ιησούν στη Βασιλεία, δηλαδή, ν’ αποτελή μέρος της. Επειδή δεν ήταν μέλος της βασιλικής γενεαλογικής γραμμής του Δαβίδ, ο κακούργος εζήτησε απλώς να είναι υπό την Βασιλεία και να τον αναγνωρίση ο Βασιλεύς ή να τον θυμηθή και να φροντίση να λάβη ανάστασι εκ νεκρών στην επικράτεια της Βασιλείας. Ο Παράδεισος είναι υπό την Βασιλεία. Αφού έτσι έχει το πράγμα, ο Παράδεισος μπορεί να εγκαθιδρυθή μόνο αφού προηγουμένως θα έχη εγκαθιδρυθή η Βασιλεία. Η βασιλεία του Ιησού δεν ήταν εγκαθιδρυμένη τότε στη γη κατά την Πασχαλινή ημέρα του θανάτου του. Όλες οι Γραφικές προφητείες και τα σχετικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι η Βασιλεία ιδρύθη στους ουρανούς κατά το έτος 1914 (μ.Χ.). Όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό την τεσσαρακοστή ημέρα μετά την ανάστασί του, εκάθησε στα δεξιά του Θεού, για να περιμένη ως το 1914 και ως την έναρξι της Βασιλείας τότε. Ο φιλικά διακείμενος κακούργος δεν εκάθησε με τον Ιησούν στον θρόνο Του, πράγμα που ο Ιησούς είπε ότι θα εχορηγείτο σ’ εκείνους από την εκκλησία του που νικούν αυτόν τον κόσμο πνευματικώς.—Αποκάλ. 3:21· Εβρ. 10:12-14.

22. Γιατί δεν ανέστη από έναν Παράδεισο ο Ιησούς, και σε τι θα αναστηθούν ο κακούργος και οι νεκροί του ανθρωπίνου γένους που βρίσκονται στα μνημεία;

²² Όλα αυτά καθιστούν αδύνατο το να είναι ο κακούργος με τον Ιησούν στον Παράδεισο κατά την ημέρα του θανάτου των στο ξύλο του μαρτυρίου. Την τρίτη ημέρα του θανάτου του, ο Ιησούς δεν ανεστήθη από έναν Παράδεισο, αφήνοντας εκεί κάτω τον ληστήν με τους νεκρούς. Αυτό θα εσήμαινε ότι ο Ιησούς ήταν μαζί του στον Παράδεισο μόνο στη διάρκεια τμημάτων τριών ημερών και έπειτα τον άφησε εκεί. Ο Ιησούς δεν κατέβη πάλι στον Παράδεισο για να είναι εκεί με τον κακούργο. Ανελήφθη στον ουρανό για να είναι με τον ουράνιο Πατέρα του. Την τρίτη ημέρα ο κακούργος δεν ανεστήθη με τον Ιησούν από έναν παράδεισο. Για κανένα νεκρό πρόσωπο δεν θα υπάρξη ανάστασις από τον αληθινό Παράδεισο. Για τον κακούργο και τους νεκρούς του ανθρωπίνου γένους που βρίσκονται στα μνημεία θα υπάρξη ανάστασις στον Παράδεισο, εδώ επάνω στη γη. Ο κακούργος δεν ήταν ο πρώτος που εκέρδισε Παράδεισο, ούτε υπήρξαν κάποιοι από τους νεκρούς σε Παράδεισο πριν από τον κακούργο. Ο Παράδεισος είναι τόπος, όχι των νεκρών, αλλά των ζώντων!

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ

23, 24. (α) Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε σε παράδεισο, και γιατί; (β) Γιατί το όνομα Παράδεισος εφαρμόζεται κατάλληλα στον κήπο της Εδέμ;

²³ Ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε σε Παράδεισο ήταν ο Αδάμ ο υιός του Θεού. Ο Αδάμ ήταν τότε ζωντανός. Δεν υπήρχε τότε Σιεόλ ή Άδης, διότι κανείς άνθρωπος δεν είχε τότε πεθάνει και ταφή σ’ ένα γήινο τάφο. Σ’ ένα άρθρο για τον Παράδεισο Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος ΚΑ΄) αρχίζει με τα λόγια: «ο κήπος της Εδέμ. Η λέξις έχει προέλευσι Περσική και σημαίνει άλσος. Εισήχθη στις νεώτερες γλώσσες ως όνομα για τον κήπο της Εδέμ . . . και επομένως οποιασδήποτε κατοικίας ευτυχίας.»

²⁴ Το όνομα εφαρμόζεται κατάλληλα στον κήπο της Εδέμ, στον οποίον ο Αδάμ εδημιουργήθη και ετέθη. Η Εβραϊκή λέξις που χρησιμοποιείται στη Βίβλο αντί του «κήπος» σημαίνει έναν περικλεισμένο ή περιφραγμένο τόπο· εκείνο που ήταν περικλεισμένο ήταν κάτι θελκτικό και ωραίο. Τούτο συμφωνεί με την Περσική έννοια ενός πάρντες ή παραδείσου: «ένα ευρύ, εκτεταμένο πάρκο, περικλεισμένο για διαφύλαξι από βλάβη, με τη φυσική του, όμως, ομορφιά άθικτη, με μεγαλοπρεπή δένδρα δάσους, που πολλά απ’ αυτά καρποφορούσαν, ποτιζόμενα από καθαρά ποτάμια, στων οποίων τις όχθες περιεπλανώντο αγέλες από αντιλόπες ή πρόβατα—αυτή ήταν η σκηνογραφία που εσχετίζετο στη διάνοια του Έλληνος ταξιδιώτου με τη λέξι παράδεισος, και για την οποία η δική του γλώσσα δεν παρείχε κανένα ακριβές αντίστοιχο . . .» Από ωρισμένους Έλληνας συγγραφείς η λέξις εχρησιμοποιήθη για να υποδηλώση ένα «εκτεταμένο γήπεδο, περικλεισμένο μ’ ένα δυνατό φράχτη ή τοίχο, με αφθονία δένδρων, θάμνων, φυτών και ειδών κηπουρικής καλλιεργείας, και στο οποίο διετηρούντο εκλεκτά ζώα με διαφόρους τρόπους περιορισμού ή ελευθερίας, σύμφωνα με το αν ήσαν άγρια ή ήμερα· έτσι η λέξις αντιστοιχεί πολύ στενά προς την Αγγλική λέξι park (πάρκο) με προσθήκη κήπων, θηριοτροφείου και πτηνοτροφείου.»c

25, 26. (α) Πώς η λέξις Παράδεισος έφθασε να εφαρμόζεται στον κήπο της Εδέμ; (β) Γιατί η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Γραφής Ντουαί δεν χρησιμοποιεί την έκφρασι «ο κήπος της Εδέμ»;

²⁵ Έτσι συνέβη ώστε, στον τρίτον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή, οι Εβραίοι που άρχισαν να μεταφράζουν τις θεόπνευστες ιερές Εβραϊκές Γραφές των στα Ελληνικά, να χρησιμοποιήσουν την Ελληνική λέξι παράδεισος για να μεταφράσουν την Εβραϊκή λέξι γκαν. Εκείνοι που μετέφρασαν τη Γραφή στα Λατινικά εχρησιμοποίησαν τη Λατινική λέξι paradisus. Η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Αγίας Γραφής Ντουαί ακολούθησε το παράδειγμα αυτό. Παραθέτομε από την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα το Γένεσις 2:7-15, το οποίον αποδίδεται όπως και στη μετάφρασι Ντουαί:

²⁶ «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν. Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς και έθετο εκεί τον άνθρωπον, ον έπλασε. Και εξανέτειλεν ο Θεός έτι εκ της γης παν ξύλον ωραίον εις όρασιν και καλόν εις βρώσιν και το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το ξύλον του ειδέναι γνωστόν καλού και πονηρού. Ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον· εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς . . . Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, ον έπλασε, και έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν.»

27. Πόσες φορές η Εβραϊκή Γραφή χρησιμοποιεί την αντίστοιχη λέξι παρντές, και πώς ο ποιμήν εραστής του Άσματος του Σολομώντος εξηγεί τη σημασία αυτής της λέξεως;

²⁷ Τρεις φορές σε εδάφια μεταγενεστέρων βιβλίων της η Εβραϊκή Γραφή η ίδια χρησιμοποιεί τη λέξι παρντές. (Νεεμ. 2:8 [Μετάφρασις Εβδομήκοντα και Μετάφρασις Νέου Κόσμου, υποσημείωσις]· Εκκλησ. 2:5· Ασμ. Ασμ. 4:13) Η θελκτική ομορφιά ενός παρντές ή παραδείσου εκφράζεται, στο Άσμα του Σολομώντος 4:13, με τα λόγια του ποιμένος εραστού προς την αγαπητή του φίλη: «Κήπος κεκλεισμένος είναι η αδελφή μου, η νύμφη μου· βρύσις κεκλεισμένη, πηγή εσφραγισμένη. Οι βλαστοί σου είναι παράδεισος ροϊδίων, μετά εκλεκτών καρπών· κύπρος μετά νάρδου· νάρδος και κρόκος· κάλαμος και κιννάμωμον, μετά πάντων των δένδρων του θυμιάματος· σμύρνα και αλόη, μετά πάντων των πρωτίστων αρωμάτων· πηγή κήπων, φρέαρ ύδατος ζώντος, και ρύακες από του Λιβάνου.»—Άσμ. Ασμ. 4:12-15.

28. Τι ήταν εκείνο που ηύξανε πάρα πολύ τις τέρψεις του κήπου της Εδέμ, και πώς κατεδείχθη ότι ο κήπος ήταν περικλεισμένος, από ό,τι έλαβε χώραν μετά την εισαγωγή της αμαρτίας;

²⁸ Εν τούτοις, υπήρχε κάτι που εξωράιζε τον Παράδεισο της Εδέμ ακόμη περισσότερο για τον πρώτον άνθρωπον Αδάμ και την τελεία σύζυγό του Εύα και που ηύξανε πάρα πολύ τις τέρψεις και ευχαριστήσεις του. Αυτό ήταν η παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού των και στοργικού ουρανίου των Πατρός. Με τον θαυμαστό του τρόπο περιπατούσε σ’ αυτόν τον κήπο και έδινε στον άνθρωπο τον νόμο Του και την καθοδηγία Του. Η παρουσία του αγίαζε αυτόν τον παράδεισο, αυτόν τον κήπο της Εδέμ, και τον καθιστούσε τόπο αγίας διαβιώσεως. (Γέν. 2:19-25· 3:8, 9) Με την ορθή διάταξι των πραγμάτων, όταν ο Αδάμ και η Εύα εγκατέλειψαν την πορεία της αγιότητος αμαρτάνοντας ενώπιον του Δημιουργού, Θεού και Πατρός των, εξεδιώχθησαν από τον επίγειο Παράδεισο, για να πεθάνουν ως αμαρτωλοί έξω στην καταραμένη γη. Το γεγονός ότι ο κήπος ή Παράδεισος της Εδέμ ήταν τόπος περικλεισμένος ή περιφραγμένος, τουλάχιστον από αοράτους αγγέλους φύλακας, καταδεικνύεται από τα λόγια της Γενέσεως 3:23, 24: «Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.»

29. Τι μπορεί να λεχθή για το αν ο Αδάμ επήγε πάλι στον Παράδεισο κατά τον θάνατό του, ή αν ο Άβελ επήγε εκεί όταν εδολοφονήθη;

²⁹ Έξω από την Εδέμ ο Αδάμ έζησε ως την ηλικία των 930 ετών. Ο Αδάμ δεν ξαναπήγε στον Παράδεισο όταν πέθανε, μολονότι ο Παράδεισος υπήρχε ακόμη, όχι στο κέντρον του πλανήτου μας, της γης, όπως διδάσκει ο θρησκευτικός κλήρος, αλλά στην κορυφή της γης. Ο Αδάμ επήγε πάλι στο έδαφος από το οποίο είχε ληφθή. Ο Ψαλμός 16:10 δεν προείπε γι’ αυτόν, τον πρώτον Αδάμ, ότι η ψυχή του δεν θα εγκατελείπετο στον Σιεόλ ή Άδην, αλλά το προείπε αυτό όσον αφορά τον «έσχατον Αδάμ», τον Ιησού Χριστό. Η ζώσα ψυχή Αδάμ είχε αμαρτήσει και είχε πεθάνει για να υποστή την ποινή της ανταρσίας εναντίον του Δημιουργού και Θεού του Παραδείσου. (Ιεζ. 18:4, 20· Γέν. 2:7) Όταν ο ευσεβής γυιός του Αδάμ, ο Άβελ, εδολοφονήθη από τον ζηλότυπον αδελφό του Κάιν δεν επήγε στον Παράδεισο· αλλά το αίμα του έκραζε προς τον Θεό από τη γη έξω από τον Παράδεισο της Εδέμ.—Γέν. 4:1-11.

30. Τι μπορεί να λεχθή για τον Παράδεισο και τον Ενώχ, ο οποίος μετετέθη για να μην ιδή θάνατο;

³⁰ Ο Αδάμ είδε τη γέννησι του Ενώχ, του εβδόμου στη γενεαλογική γραμμή από τον Αδάμ. Μ’ ένα άγιο τρόπο ζωής ο Ενώχ ‘περιεπάτησε μετά του Θεού’. Στον δέοντα καιρό ο Θεός μετέθεσε τον Ενώχ. Αλλά, όταν μετετέθη για να μην ιδή θάνατο, ο Ενώχ δεν πήγε στον Παράδεισο, ο οποίος ακόμη υπήρχε. Το Εβραίους 11:5 μας λέγει ότι «δεν ευρίσκετο». Ειρηνικά ελήφθη στον θάνατο με θαύμα του Θεού, ο οποίος διεφύλαξε τον Ενώχ από τις δριμύτητες του θανάτου. Επειδή είχε ευαρεστήσει τον Θεό, απεθησαυρίσθη στη μνήμη του Θεού. Στον καιρό του Θεού ο Ενώχ θα έχη μέρος στην ανάστασι των δικαίων. (Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:28, 29) Ο αρχικός κήπος της Εδέμ δεν υπάρχει πια, διότι κατεστράφη στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Όταν θα εγερθή εκ νεκρών, ο Ενώχ θ’ αναστηθή στον Παράδεισο αποκαταστημένο εδώ επάνω στη γη.

[Υποσημειώσεις]

Διατήρησις του Πνευματικού μας Παραδείσου

 1. Πότε θ’ αποκατασταθή ο Παράδεισος στη γη, και ποιοι θα είναι με τον Ιησούν σ’ αυτόν;

ΜΕΤΑ τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, η νικηφόρος βασιλεία του Θεού θ’ αποκαταστήση τον παράδεισο στη γη. Γι’ αυτό ακριβώς, την ημέρα που ο Ιησούς πέθαινε ως πιστός μάρτυς της βασιλείας του Θεού και ο συμπαθητικός κακούργος εζήτησε από τον Ιησού να τον θυμηθή όταν έλθη στη βασιλεία του, ο Ιησούς μίλησε σε αρμονία με τη θεία διάταξι, λέγοντας: «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» Μέσω της ουρανίας εξουσίας του ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς θα είναι αοράτως παρών στον αποκαταστημένο παράδεισο. Ο Άβελ, ο Ενώχ και άλλοι πιστοί άνδρες των πριν από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. χρόνων, θα εγερθούν εκ νεκρών σε «ανάστασιν ζωής» σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Θα είναι έτσι με τον Ιησούν στον Παράδεισο. Αργότερα, όταν ο κακούργος, ως ένας που έπραξε τα φαύλα, θ’ απαντήση στην κλήσι του Βασιλέως για «ανάστασιν κρίσεως», θα μπη στον επίγειο παράδεισο και θα μάθη ότι ο Ιησούς, μαζί με τον οποίον είχε σταυρωθή, ανάσσει ως Βασιλεύς της «νέας γης». Ο κακούργος θα θυμηθή τότε τα ελπιδοφόρα λόγια του Ιησού: «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» Για πάντα μπορεί να παραμείνη εκεί με τον Ιησού με το να είναι πάντοτε ευπειθής.—Ιωάν. 5:28, 29.

 2, 3. (α) Όταν ο Ιησούς μίλησε στον κακούργο, υπήρχε παράδεισος; (β) Γιατί δεν υπήρχε τότε ούτε ακόμη και ο πνευματικός παράδεισος στον οποίον ηρπάγη ο Παύλος;

² Πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, κανένας επίγειος παράδεισος δεν υπήρχε. Ούτε υπήρχε τότε ο πνευματικός παράδεισος στον οποίον αργότερα ηρπάγη ο Παύλος για ν’ ακούση ανεκλάλητα λόγια που δεν ήταν συγχωρημένο να λαλήση άνθρωπος τότε.—2 Κορ. 12:4.

³ Όταν ο Ιησούς πέθανε σαν ένας εγκληματίας δούλος σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και οι απόστολοί του και οι άλλοι μαθηταί διεσκορπίσθησαν, τίποτε το γήινο ή το πνευματικό δεν εφαίνετο να έχη παραδεισιακή ομορφιά. Η παγκόσμια οργάνωσις του «μεγάλου δράκοντος», του ‘αρχαίου όφεως, όστις καλείται Διάβολος και Σατανάς’ , εφαίνετο να ακμάζη με θρίαμβο εναντίον του Σπέρματος της γυναικός του Θεού, που επρόκειτο να κεντηθή στην πτέρνα. (Αποκάλ. 12:9· Γέν. 3:15) Ήταν όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς στους εχθρούς που τον συνέλαβαν στον κήπο της Γεθσημανή: «Αύτη είναι η ώρα σας, και η εξουσία του σκότους.» (Λουκ. 22:53) Στον σκοτεινό αυτόν καιρό εξεπληρώθησαν τα προφητικά λόγια του Ιεχωβά: «Ρομφαία, εξύπνησον κατά του ποιμένος μου, και κατά του ανδρός του συνεταίρου μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων· πάταξον τον ποιμένα, και τα πρόβατα θέλουσι διασκορπισθή· θέλω όμως στρέψει την χείρα μου επί τους μικρούς.» (Ζαχ. 13:7· Ματθ. 26:31) Τότε οι μαθηταί του Ιησού έκαμαν όπως αυτός είπε ότι θα έκαναν: «Σεις θέλετε κλαύσει και θρηνήσει, ο δε κόσμος θέλει χαρή· και σεις θέλετε λυπηθή· . . . [θα] σκορπισθήτε έκαστος εις τα ίδια, και [θα] αφήσητε εμέ μόνον.» (Ιωάν. 16:20, 32) Οι ελπίδες για τη βασιλεία του Θεού εφαίνετο ότι είχαν διαλυθή ακόμη και ως την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού, διότι την ημέρα εκείνη δύο από τους μαθητάς του είπαν με αθυμία: «Ημείς δε ηλπίζομεν ότι αυτός είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ. Αλλά και προς τούτοις πάσι, τρίτη ημέρα είναι σήμερον αύτη, αφού έγειναν ταύτα.» (Λουκ. 24:21) Χωρίς βασιλεία δεν μπορούσε να υπάρχη παράδεισος!

 4. Πώς η Σιών εχάρη για την ανάστασι του Ιησού, και όμως πότε, για πρώτη φορά, κατενόησαν οι απόστολοι του Ιησού τη Βασιλεία;

⁴ Ω, πώς η λύπη των μετεστράφη σε χαρά και οι καρδιές των εχάρησαν όταν τους είδε πάλι, εμφανιζόμενος σ’ αυτούς στον μυστικό τόπο συναντήσεώς των και αλλού! Ακόμη και η συμβολική γυνή του Θεού στον ουρανό, η Σιών, της οποίας ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ήταν το υποσχεμένο Σπέρμα, ευφράνθη, όπως μια τίκτουσα μητέρα, η οποία όταν γεννήση το νεογνό, «δεν ενθυμείται πλέον την θλίψιν, δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον». (Ιωάν. 16:21, 22) Μολονότι οι απόστολοι εχάρησαν, δεν κατενόησαν όμως ορθά τον μεγαλειώδη σκοπό του Θεού. Έτσι, σαράντα ημέρες αργότερα, ήσαν κάπως σε αμηχανία όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό χωρίς να ιδρύση τη Βασιλεία. Όπως είχαν διαταχθή, επερίμεναν στην Ιερουσαλήμ επί δέκα ημέρες, ως την εορτή της Πεντηκοστής. Κατόπιν ο Ιησούς Χριστός, από τα δεξιά του Θεού, εξέχυσε το άγιο πνεύμα επάνω τους, εις εκπλήρωσιν του Ιωήλ 2:28, 29. Με το πνεύμα ήλθε αποκάλυψις και διαφώτισις. Έπειτα ήλθε επίσης η αποκύησις και χρίσις των με άγιο πνεύμα. Έγιναν μια «νέα κτίσις», πνευματικοί υιοί του Θεού, πνευματικοί Ισραηλίται. Έγιναν μέλη του νέου «αγίου έθνους» του Θεού, του έθνους στο οποίον εδόθη η Βασιλεία για να παραγάγη τους βασιλικούς της καρπούς.—Πράξ. 2:1-36· 2 Κορ. 5:17· 1 Πέτρ. 2:9· Ματθ. 21:43.

 5, 6. Τι εγκαθιδρύθη τότε για τους μαθητάς εκείνους, και εις εκπλήρωσιν ποιας προφητείας του Ιωήλ;

⁵ Ένας πνευματικός παράδεισος είχε τότε εγκαθιδρυθή. Αυτοί είχαν εισέλθει σ’ αυτόν. Η πνευματική των κατάστασις δεν ήταν όμοια με την ακριδόπληκτη γη που περιγράφεται από τον προφήτην Ιωήλ: «Η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη.» Αντιθέτως, μέσω του δοξασμένου Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά Θεός είχε εκπληρώσει τους περαιτέρω λόγους του μέσω του ιδίου προφήτου Ιωήλ:

⁶ «Μη φοβού, γη· χαίρε και ευφραίνου· διότι ο Ιεχωβά θέλει κάμει μεγαλεία. Μη τρομάζετε, κτήνη της πεδιάδος· διότι αι βοσκαί της ερήμου βλαστάνουσι, διότι το δένδρον φέρει τον καρπόν αυτού, η συκή και η άμπελος εκδίδουσι την δύναμιν αυτών. Και, τα τέκνα της Σιών, χαίρετε, και ευφραίνεσθε εις Ιεχωβά τον Θεόν σας·. . . Και θέλω αναπληρώσει εις εσάς τα έτη τα οποία κατέφαγεν η ακρίς, ο βρούχος, και η ερυσίβη, και η κάμπη, το στράτευμά μου το μέγα, το οποίον εξαπέστειλα εναντίον σας. Και θέλετε φάγει αφθόνως, και χορτασθή, και αινέσει το όνομα Ιεχωβά του Θεού σας· όστις έκαμε θαυμάσια με σας· και ο λαός μου δεν θέλει καταισχυνθή εις τον αιώνα. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι εν μέσω του Ισραήλ.»—Ιωήλ 2:3, 21-27, ΑΣ

 7. (α) Σε ποιον παράδεισο φέρθηκε ο εκ Ταρσού Σαούλ κατά την μεταστροφή του; (β) Σε ποιον παράδεισο ηρπάγη για ν’ ακούση ανεκλάλητα λόγια;

⁷ Με το πέρασμα του χρόνου, όταν ο εκ Ταρσού Σαούλ μετεστράφη από τον Ιουδαϊσμό στη Χριστιανοσύνη για να γίνη ο απόστολος Παύλος, φέρθηκε έξω από τον άγονο Ιουδαϊσμό, που ήταν σαν μια εγκαταλελειμμένη από τον Θεό γη που είχε λεηλατηθή και απογυμνωθή από όλη της τη βλάστησι, και εισήχθη στον Χριστιανικό πνευματικό παράδεισο, στην ακτινοβόλο ωραιότητα των αποστολικών χρόνων. Προφανώς, απέδειξε ότι ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος, είτε στο ανθρώπινο σώμα είτε έξω από το ανθρώπινο σώμα, μπόρεσε θαυματουργικώς να δη περισσότερα από τον πνευματικό παράδεισο της Χριστιανικής εκκλησίας που ανθούσε τότε επάνω στη γη. Με υπερφυσική οπτασία και αποκάλυψι ο Παύλος καταξιώθηκε να δη με προφητική πρόβλεψι την παραδεισιακή κατάστασι της γυναικός του Θεού Σιών στον μέλλοντα καιρό όταν η βασιλεία του Θεού θα είχε πραγματικά εγκατασταθή στους ουρανούς. Αυτός ο καιρός θα ήταν μετά το 1914.

 8. Πώς ο Παράδεισος της αληθινής Χριστιανοσύνης παρήγε με αφθονία στον πρώτο της αιώνα;

⁸ Ο πνευματικός παράδεισος της αληθινής Χριστιανοσύνης στον πρώτο της αιώνα εξακολούθησε να υπάρχη στις ημέρες των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου. Ο καρπός του αγίου πνεύματος ήταν άφθονος μεταξύ των Χριστιανικών πνευματικών τέκνων του Θεού. Η εκκλησία του πρώτου αιώνος ήταν, να το πούμε συμβολικά, «Θεού αγρός υπό καλλιέργειαν». Ανταπεκρίνετο στη στοργική φροντίδα του μεγάλου Καλλιεργητού Ιεχωβά Θεού. Η συμβολική άμπελος, της οποίας ο Ιησούς ήταν ο κεντρικός κορμός και όλοι οι από το πνεύμα αποκυημένοι μαθηταί του ήσαν τα κλήματα, εδόξαζε τον ουράνιο Πατέρα με το να φέρη πολύν καρπό, που απεδείκνυε ότι τα «κλήματα» αυτά ήσαν πραγματικά μαθηταί του Ιησού. Το μόνο αληθινό Χριστιανικό έθνος παρήγε άφθονα τον καρπό της βασιλείας του Θεού. Εβασίλευε πνευματική ευημερία.—1 Κορ. 3:9, ΜΝΚ· Ιωάν. 15:1-8· Ματθ. 21:43.

 9, 10. (α) Γιατί ο πνευματικός εκείνος παράδεισος του Θεού δεν εξακολούθησε να υπάρχη επάνω στη γη; (β) Ποια προειδοποίησι έδωσε ο Παύλος στους Χριστιανούς, αντλώντας από τον Παράδεισο της Εδέμ μια εξεικόνισι;

⁹ Ο πνευματικός παράδεισος του Θεού επάνω στη γη δεν εξακολούθησε να υπάρχη. Οι περισσότεροι από εκείνους που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί δεν ‘ηγωνίζοντο δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους’. Δεν ενεθυμούντο «τους λόγους τους προειρημένους υπό των αποστόλων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι σας έλεγον, ότι, “εν εσχάτω καιρώ θέλουσιν είσθαι εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ασεβείς επιθυμίας αυτών.” Ούτοι είναι οι αποχωρίζοντες εαυτούς, ζωώδεις, πνεύμα μη έχοντες. Σεις όμως, αγαπητοί, εποικοδομούντες εαυτούς επί την αγιωτάτην πίστιν σας, προσευχόμενοι εν πνεύματι αγίω, φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον.» (Ιούδ. 3, 17-21) Βαθμιαίως ήλθε η μεγάλη θρησκευτική «αποστασία» που είχε προείπει ο απόστολος Παύλος. Τότε απεκαλύφθη ο «άνθρωπος της αμαρτίας», «ο υιός της απωλείας».—2 Θεσ. 2:3, 6-12.

¹⁰ Αυτό επέφερε την απώλεια του πνευματικού παραδείσου σ’ εκείνους που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί με το στόμα των, αλλά όχι στη ζωή των. Εύλογα, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος, όταν προειδοποιούσε τους Χριστιανούς για τους ψευδείς αποστόλους που απατηλά θα προκαλούσαν αυτή την αποστασία, ήντλησε από τον Παράδεισο της Εδέμ μια εξεικόνισι. Είπε: «Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν.»—2 Κορ. 11:3, 13-15.

11. (α) Ποιος επέφερε την απώλεια του αρχικού επιγείου παραδείσου και του πνευματικού παραδείσου των Χριστιανών; (β) Πού πρέπει να πεθάνη ο σημερινός «Χριστιανικός κόσμος», και γιατί;

¹¹ Πριν από έξη χιλιάδες χρόνια, με χρησιμοποίησι του όφεως στην Εδέμ, ο Διάβολος επροξένησε την απώλεια του αρχικού επιγείου παραδείσου στον Αδάμ και στην Εύα και σε όλους μας τους απογόνους των. Ομοίως, αφού οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου», που ενεργούσαν ως περιορισμός, έφθασαν να βγουν απ’ το μέσον με το να πεθάνουν, ο Σατανάς ή Διάβολος, εκείνος ο «αρχαίος όφις», επέφερε την απώλεια του πνευματικού παραδείσου των Χριστιανών. Σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος», ο οποίος αριθμεί πάνω από 820 εκατομμύρια μελών σε περισσότερα από χίλια θρησκευτικά δόγματα, δείχνει τα αποτελέσματα των δύο παγκοσμίων πολέμων του και δεν είναι παράδεισος. Μολονότι προηγήθη του «Χριστιανικού κόσμου» η κατάστασις πνευματικού παραδείσου των αποστολικών χρόνων, εν τούτοις σήμερα αυτός είναι μια θρησκευτική «πεδιάς ηφανισμένη» που την ερημώνουν συμβολικές ακρίδες, το «μέγα στράτευμα» του Ιεχωβά. Δεν υπάρχει καρπός της βασιλείας του Θεού, μόνο ένα βαρύ φορτίο του καρπού των υλιστικών εθνών του κόσμου τούτου. Ο «Χριστιανικός κόσμος» λιμοκτονεί πνευματικώς διότι ο Θεός εξαπέστειλε «πείναν επί την γην· ουχί πείναν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά», ακριβώς όπως προελέχθη. (Αμώς 8:11-13, ΑΣ) Όπως ο Αδάμ και η Εύα και ο Κάιν απέθαναν έξω από τον κήπο της Εδέμ, έτσι και ο «Χριστιανικός κόσμος» πρέπει να πεθάνη έξω από ένα πνευματικό Παράδεισο.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

12. Πώς επρόκειτο ο Ιεχωβά ν’ αποκαταστήση τον πνευματικό παράδεισο των πνευματικών τέκνων της Σιών επάνω στη γη, και από ποια αποκατάστασι έπρεπε να προηγηθή αυτό;

¹² Ο λόγος του Ιεχωβά προείπε ότι αυτός θ’ αποκαθιστούσε επάνω στη γη τον πνευματικό παράδεισο μεταξύ των πνευματικών του υιών της Σιών, της ομοίας με γυναίκα οργανώσεώς του. Θα το έκανε αυτό μέσω της βασιλείας του, όταν θα εγκαθιδρύετο στον αμετάβλητα προσδιορισμένο καιρό του, το 1914 μ.Χ. Περίπου σαράντα χρόνια πριν από το έτος 1914 ο Ιεχωβά άρχισε να προετοιμάζη ένα υπόλοιπο των πνευματικών τέκνων της Σιών για την ανανέωσι αυτού του πνευματικού παραδείσου. Το περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών, στο τεύχος του τού Ιουλίου 1883, σελίς 4 (στην Αγγλική), λέγει κάτω από τον τίτλο «Ο Ληστής»: «Όταν ο Κύριος θα έχη ιδρύσει τη βασιλεία του, ο ληστής θα τύχη ενθυμήσεως και θα είναι στον Παράδεισο . . . εν Χριστώ ή ένεκα του Χριστού όλοι θα ζωοποιηθούν και θα λάβουν το προνόμιο να επανέλθουν στην Εδεμική εκείνη κατάστασι που απωλέσθη με την αμαρτία του πρώτου ανθρώπου, και που εξηγοράσθη για τους ανθρώπους με τη δίκαιη θυσία του Χριστού.» Εν τούτοις, ο πνευματικός παράδεισος έπρεπε ν’ αποκατασταθή για το υπόλοιπο των πνευματικών τέκνων της Σιών προτού μπορέση ν’ αποκατασταθή για το ανθρώπινο γένος ο επίγειος παράδεισος.

13. Ως ποιο έτος το υπόλοιπο απελάμβανε μέτρον πνευματικής ευημερίας, και πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έγιναν όμοιοι με τους μαθητάς όταν ο Ιησούς έκειτο νεκρός στον τάφο;

¹³ Ως το έτος 1914 αυτό το υπόλοιπο του πνευματικού σπέρματος της γυναικός του Θεού Σιών απελάμβανε ένα αυξανόμενο μέτρον πνευματικής ευημερίας. Αλλά τότε ήλθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μαζί μ’ αυτόν οι θρησκευτικές και πολιτικές και στρατιωτικές εξουσίες του «Χριστιανικού κόσμου» σχεδόν ερήμωσαν αυτή την πνευματική ευημερία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί έγιναν όμοιοι με τους «δύο μάρτυρας» που η Αποκάλυψις 11:3 τους περιέγραψε να προφητεύουν με σάκκους και τελικά να αντιμετωπίζουν δημόσιο θάνατο σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, ιδιαίτερα στον «Χριστιανικό κόσμο» όπου υπήρξαν πάρα πολύ ενεργητικοί. Συνέβη μ’ αυτούς όπως και με τους αποστόλους και άλλους μαθητάς στη διάρκεια των ημερών που ο Κύριος Ιησούς Χριστός έκειτο νεκρός στον τάφο.

14, 15. (α) Σαν ποια ερημωμένη κατάστασι των αρχαίων χρόνων έγινε η επίγεια κατάστασίς των; (β) Σ’ αυτόν τον αρχαίο καιρό ποια λόγια του Ιεζεκιήλ έλαβαν μεγάλη σπουδαιότητα για κείνους που ενδιεφέροντο;

¹⁴ Η επίγεια κατάστασίς των, θρησκευτικώς ειπείν, έγινε όμοια με τη γη του Ιούδα όταν έκειτο ερημωμένη, με την Ιερουσαλήμ και τον ναό της σε ερείπια και με χιλιάδες επιζώντας εξορίστους κυρίως στην ειδωλολατρική γη της Βαβυλώνος. Κάτω από αυτές τις αρχαίες περιστάσεις, ο λόγος του Ιεχωβά έλαβε μεγάλη σπουδαιότητα καθώς ήλθε μέσω του προφήτου Ιεζεκιήλ, ο οποίος ήταν ήδη εξόριστος στη Βαβυλώνα πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της και την ερήμωσι όλης της γης του Ιούδα:

¹⁵ «Θέλω αγιάσει το όνομά μου το μέγα, το βεβηλωθέν μεταξύ των εθνών, το οποίον εβεβηλώσατε εν μέσω αυτών· και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, όταν αγιασθώ εν υμίν έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών. Διότι θέλω σας λάβει εκ μέσου των εθνών, και θέλω σας συνάξει εκ πάντων των τόπων, και σας φέρει εις την γην υμών. Και θέλω εμβάλει εν υμίν το πνεύμα μου, και σας κάμει να περιπατήτε εν τοις διατάγμασί μου, και να φυλάττητε τας κρίσεις μου, και να εκτελήτε αυτάς. Εγώ δεν κάμνω ταύτα ένεκεν υμών, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, ας ήναι γνωστόν εις εσάς· αισχύνθητε και εντράπητε δια τας οδούς σας, οίκος Ισραήλ! Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Καθ’ ην ημέραν σάς καθαρίσω από πασών των ανομιών σας, θέλω κάμει έτι να κατοικηθώσιν αι πόλεις, και θέλουσιν οικοδομηθή αι ερημώσεις. Και η γη η ηφανισμένη θέλει γεωργηθή, αντί να κήται ηφανισμένη ενώπιον παντός διαβαίνοντος. Και θέλουσι λέγει, Η γη αύτη, ήτις ήτο ηφανισμένη, κατεστάθη ως ο παράδεισος της Εδέμ· και αι πόλεις αι ερημωμέναι, και ηφανισμέναι, και κατηδαφισμέναι, ωχυρώθησαν, κατωκίσθησαν. Και τα έθνη, τα εναπολειφθέντα κύκλω υμών, θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ ο Ιεχωβά ωκοδόμησα τα κατηδαφισμένα, και εφύτευσα τα ηφανισμένα· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα, και θέλω εκτελέσει.»—Ιεζ. 36:23, 24, 27, 32-36, ΑΣ.

16. Πώς η προφητεία αυτή εξεπληρώθη πραγματικά στον αρχαίον Ισραήλ, και η βεβαιότης ποιου πράγματος ενισχύθη έτσι;

¹⁶ Η προφητεία αυτή εξεπληρώθη πραγματικά στον αρχαίον φυσικόν Ισραήλ. Αυτό ενίσχυσε τη βεβαιότητα ότι θα εξεπληρώνετο από μια τελική πλήρη άποψι στον πνευματικόν Ισραήλ της εποχής μας. Τότε ο Ιεχωβά εξουσιοδότησε τον Πέρσην βασιλέα, Κύρον τον Μέγαν, να ανατρέψη την ισχυρή Βαβυλώνα. Ωδήγησε τον Κύρον να εκδώση ένα διάταγμα που απελευθέρωνε τους Ιουδαίους για να επιστρέψουν στην ερημωμένη πατρίδα τους και να ανοικοδομήσουν τον ναόν του Ιεχωβά. Ακριβώς στο τέλος των εβδομήντα ετών της ερημώσεως, η γη του Ιούδα ανακατελήφθη από τον λαόν του Ιεχωβά· ο Ισραήλ ανεγεννήθη ως έθνος, και το θυσιαστήριο του ναού επανεκτίσθη και η λατρεία του Ιεχωβά ανενεώθη σ’ αυτό. Το επόμενο έτος ετέθη το θεμέλιο του ναού. Έπειτα από έτη εναντιώσεως των εχθρών του Ιεχωβά, ο ναός αυτός συνεπληρώθη στο έκτο έτος της βασιλείας του Πέρσου βασιλέως Δαρείου Α΄. Επειδή υπήρχαν ακόμη εχθροί σε γειτονικές χώρες και εξακολουθούσαν να απειλούν, ήταν ανάγκη να οχυρωθή η Ιερουσαλήμ· και ο Βασιλεύς Αρταξέρξης έστειλε τον Ιουδαίον οινοχόον του Νεεμία στον Ιούδα ως κυβερνήτην του για να ανοικοδομήση τα τείχη της πόλεως Ιερουσαλήμ. Αυτό έγινε. Μια αξιοσημείωτη μεταμόρφωσις εσημειώθη στο πρόσωπο της γης του Ιούδα. Ενώ ήταν μια τρομερή ερήμωσις επί εβδομήντα χρόνια, έγινε σαν τον κήπο της Εδέμ, σαν τον «κήπον του Ιεχωβά».

17. Στον ουρανό, ποια αναγγελία αντήχησε στο 1914, αλλά τι συνέβη στην επίγεια κατάστασι του πνευματικού υπολοίπου του Ιεχωβά;

¹⁷ Αντιστοίχως στους καιρούς μας, ο Ιεχωβά παρήγαγε το Σπέρμα της γυναικός του, τον Ιησού Χριστό, κάνοντάς τον Βασιλέα της ουρανίας κυβερνήσεως που εγεννήθη στο 1914. Στον ουρανό αντήχησε η αναγγελία: «Εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών [Ιεχωβά] και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Στη γη, εν τούτοις, τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» εμαίνοντο. Μετέτρεψαν την επίγεια κατάστασι του πνευματικού υπολοίπου των μαρτύρων του Ιεχωβά σε μια ερήμωσι όμοια μ’ εκείνην του αρχαίου Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Η αναβίωσις της λατρείας του Ιεχωβά στη γη σταμάτησε και εκινδύνευε να συντριβή.—Αποκάλ. 11:15-18, 3-10, Κριτική Έκδοσις Κειμένου.

18, 19. (α) Με τη βασιλεία του Θεού εγκαθιδρυμένη στον ουρανό, τι εχρειάζετο τώρα επάνω τη γη; (β) Πώς ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός ενήργησε σαν ένας σύγχρονος Κύρος, και τι τότε επροχώρησε στη γη για μια αναδιοργάνωσι;

¹⁸ Ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να επιτρέψη να γίνη η συντριβή αυτή και επίσης να εκπληρώση τον προφητικό του λόγο. Η βασιλεία του, βασιλεία Ενός μεγαλυτέρου από τον Κύρον τον Μέγαν, ήταν σε εξουσία και δράσι. Η λειτουργία της βασιλείας του και η ερήμωσις της πνευματικής καταστάσεως του λαού του επάνω στη γη συγχρόνως, δεν ήταν αρμονική η μία με την άλλη. Η εγκαθιδρυμένη βασιλεία έπρεπε να διαφημισθή σε όλα τα έθνη που βλασφημούσαν το όνομά του. Έπρεπε να υπάρξη ένας πνευματικός παράδεισος επάνω στη γη για το υπόλοιπό του, για να έχουν εκείνοι που το αποτελούν μια κατάλληλη βάσι κι ένα άξιο φόντο για τη διαφήμισι του Βασιλέως και της Βασιλείας.

¹⁹ Στο 1919 ετελείωσε ο πόλεμος στον ουρανό. Είχε εκβάλει τον Σατανά και τους δαίμονάς του και τους είχε εκσφενδονίσει κάτω στη γη. Έτσι ο νικηφόρος Βασιλεύς του Ιεχωβά, Ιησούς Χριστός, εξετέλεσε το μέρος ενός συγχρόνου Κύρου του Μεγάλου. Ελευθέρωσε το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά από τη Βαβυλωνιακή των αιχμαλωσία, τους αποκατέστησε στην ευπρόσδεκτη σχέσι των με τον Θεό, και τους έθεσε σε θαρραλέο έργον σε μια εποικοδομητική υπηρεσία ναού. Στο ίδιο εκείνο έτος ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και ο γραμματεύς-ταμίας της και έξη άλλοι καθιερωμένοι συγ-Χριστιανοί ελευθερώθηκαν από μια άδικη φυλάκισι που τους επεβλήθη από έναν πολεμομανή κόσμο. Μέσα σε έξη μήνες έπειτα απ’ αυτό, δηλαδή από 1ης έως 8ης Σεπτεμβρίου 1919, το πνευματικό υπόλοιπο είχε την πρώτη του διεθνή συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, Η.Π.Α. Το έργο αναδιωργανώθη, και οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεκήρυτταν τον «χρυσούν αιώνα», τον αιώνα του Παραδείσου, του μέλλοντος παραδείσου της γης.

20. Σε τι εισήλθε έπειτα το υπόλοιπο, και με τι άρχισαν να γεμίζουν το πρόσωπο της γης, και πώς;

²⁰ Πολύ λίγο κατενόησε τότε το πνευματικό υπόλοιπο ότι έμπαινε σ’ έναν πνευματικό παράδεισο εις εκπλήρωσιν των απαραβάτων υποσχέσεων του Ιεχωβά. Αυτός εξέχυσε το πνεύμα του σε μεγαλύτερο μέτρον επάνω τους. Με το πνεύμα του όχι μόνο τους εξουσιοδότησε για ένα τολμηρό έργο, αλλά και τους απεκάλυψε την αποστολή των. Ποια; «Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» (Μαρκ. 13:10) Πλημμυρισμένο από τον ενθουσιασμό ενός ελευθερωμένου, αποκαταστημένου πνευματικού έθνους, το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά ανέλαβε με ζήλο το τελικό έργο που έπρεπε να προηγηθή του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος. Έγιναν ευθαλείς με τον καρπό του αγίου πνεύματος. Παρήγαγαν τους καρπούς της Βασιλείας, δηλαδή, τη δράσι και τα έργα της διακηρύξεως των αγαθών νέων της Θείας βασιλείας του νέου κόσμου. Άρχισαν να γεμίζουν το πρόσωπο όλης της γης με τους καρπούς της. Σε ολοένα περισσότερα μέρη ιδρύθησαν εκκλησίες και ωχυρώθησαν σαν ισχυρές πόλεις-οχυρώματα που δεν θα χρειασθούν στον επίγειο παράδεισο μετά τον Αρμαγεδδώνα. Η πνευματική των ανάρρωσις και ευημερία διήγειρε τον θαυμασμό των εθνών του «Χριστιανικού κόσμου».

21. Πώς επηρεάσθη το πνευματικό υπόλοιπο συγκινητικά από τούτο, και της εκπληρώσεως ποιας προφητείας του Ησαΐα έλαβαν έτσι πείραν;

²¹ Μ’ αυτή την ορατή απόδειξι της ανανεωμένης ευνοίας του Ιεχωβά, το πνευματικό υπόλοιπο των τέκνων της Σιών επάνω στη γη παρηγορήθη ανέκφραστα. Γι’ αυτούς ήταν πολύ θαυμαστό να λάβουν πείραν της εκπληρώσεως της θείας υποσχέσεως: «Ο Ιεχωβά λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών· αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής· και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ, και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Ιεχωβά· ευφροσύνη και αγαλλίασις θέλει ευρίσκεσθαι εν αυτή, δοξολογία, και φωνή αινέσεως. Και οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν επιστρέψει, και ελθεί εν αλαλαγμώ εις Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη και ο στεναγμός θέλουσι φύγει. Εγώ, εγώ είμαι ο παρηγορών υμάς.»—Ησ. 51:3, 11, 12, ΜΝΚ.

22, 23. Τι, επομένως, εξηγεί την υπερχειλίζουσα ευτυχία των μαρτύρων του Ιεχωβά τώρα, και πώς ο Ησαΐας απεικόνισε προφητικά την κατάστασι στο κεφάλαιο 35 της προφητείας του;

²² Η άνθησις του πνευματικού παραδείσου είναι εκείνη που εξηγεί την υπερχειλίζουσα ευτυχία των μαρτύρων του Ιεχωβά της κοινωνίας του Νέου Του Κόσμου. Η μεγαλοπρέπεια του πνευματικού αυτού κήπου του Ιεχωβά ζωγραφίζεται με προφητική γλώσσα που αντλεί από την αποκαταστημένη γη του Ιούδα τις λεκτικές της εικόνες: «Η έρημος και η άνυδρος θέλουσιν ευφρανθή δι’ αυτά, και η ερημία θέλει αγαλλιασθή, και ανθήσει ως ρόδον. Θέλει ανθήσει εν αφθονία, και αγαλλιασθή μάλιστα χαίρουσα και αλαλάζουσα· η δόξα του Λιβάνου θέλει δοθή εις αυτήν, η τιμή του Καρμήλου και Σαρών· οι τόποι ούτοι θέλουσιν ιδεί την δόξαν του Ιεχωβά, και την μεγαλωσύνην του Θεού ημών. Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει· διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα, και ρεύματα εν τη ερημία. Και η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη, και η διψώσα γη πηγαί ύδατος· εν τη κατοικία των θώων, όπου εκοίτοντο, θέλει είσθαι χλόη μετά καλάμων και σπάρτων.

²³ »Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος, και οδός, και θέλει ονομασθή, Οδός αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής, αλλά θέλει είσθαι δι’ αυτούς· ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι. Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί, και θηρίον αρπακτικόν δεν θέλει αναβή εκεί· δεν θέλει ευρεθή εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί. Και οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν επιστρέψει, και έλθει εν αλαλαγμώ εις την Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.»—Ησ. 35:1, 2, 5-10, ΜΝΚ.

24, 25. (α) Ποιοι συνεπορεύθησαν πίσω από το υπόλοιπο που επέστρεψε, και ποια χαρακτηριστικά της οργανώσεως τους είλκυσαν; (β) Ποια μεταμόρφωσι προείπε ο Ησαΐας όσον αφορά την επίγεια κατάστασί της;

²⁴ Το απολυτρωμένο πνευματικό υπόλοιπο έχει επιστρέψει στη Σιών, τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. Πίσω τους συνεπορεύθησαν εκατοντάδες χιλιάδων που θέλουν να λατρεύσουν αυτόν τον Θεόν του υπολοίπου, αυτόν τον Δημιουργόν μιας οργανώσεως που είναι γεμάτη από τέτοια παραδεισιακή ωραιότητα. Είναι μια οργάνωσις που αντηχεί από χαρά και αίνους στον αξιολάτρευτο Θεό. Είναι μια οργάνωσις πνευματικής υγείας και δυνάμεως και δραστηριότητος. Είναι μια οργάνωσις που είναι απηλλαγμένη από ό,τι είναι ανόητο στα όμματα του Θεού, απηλλαγμένη από άφρονας που αρνούνται τον Θεό, και απηλλαγμένη από φόβο οποιασδήποτε θηριωδίας μεταξύ των μελών της. Βαδίζει στην Οδόν της Αγιότητος, τηρώντας τον εαυτό της ελεύθερο από συναναστροφή με αυτόν τον ανόσιο κόσμο και αμόλυντη από οποιαδήποτε κηλίδα που προέρχεται απ’ αυτόν. Πνευματική ακαρπία δεν βρίσκεται εκεί, ούτε οι ακανθώδεις, βλαβερές βλαστήσεις του καταραμένου εδάφους. Ο Ιεχωβά λέγει:

²⁵ «Θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη· τα όρη και οι λόφοι θέλουσιν αντηχήσει έμπροσθέν σας υπό αγαλλιάσεως, και πάντα τα δένδρα του αγρού θέλουσιν επικροτήσει τας χείρας. Αντί της ακάνθης θέλει αναβή κυπάρισσος, αντί της κνίδης θέλει αναβή μυρσίνη· και τούτο θέλει είσθαι εις τον Ιεχωβά δια όνομα, δια σημείον αιώνιον, το οποίον δεν θέλει εκλείψει.»—Ησ. 55:12, 13, ΜΝΚ.

26. Ως σημείο τίνος χρησιμεύει αυτή η αύξησις δένδρων στον πνευματικό παράδεισο, και τι θα πούμε για το αν θα εκλείψη;

²⁶ Αυτή η αύξησις αληθινών Χριστιανών ομοίων με «δένδρα δικαιοσύνης» υπάρχει στην επίγεια κατάστασί μας που κάποτε ήταν ερημωμένη από Βαβυλωνιακούς εχθρούς. Έγινε κάτι περίφημο για τον Ιεχωβά, του οποίου το όνομα έχει επικληθή σ’ αυτά τα πνευματικά δένδρα. Αυτή η αύξησις τέτοιων ισχυρών, καρποφόρων, ωραίων δένδρων στον πνευματικό παράδεισο πρέπει να χρησιμεύση ως ένα ασφαλές σημείο. Είναι σημείο της Βασιλείας, ότι η βασιλεία του Θεού λειτουργεί και εκχύνει τις ευλογίες της επάνω σ’ εκείνους που υποτάσσονται σ’ αυτήν ακόμη και τώρα πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ναι, αυτός ο αποκαταστημένος πνευματικός παράδεισος που ανθεί πριν από τον Αρμαγεδδώνα, είναι σημείο, στο μέσον όλων των εχθρικών εθνών, ότι ο Ιεχωβά Θεός ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς δια του ενθρονισμένου, κεχρισμένου Υιού του Ιησού Χριστού. Αυτό το σημείο, διακηρύττει ο Ιεχωβά, «δεν θέλει εκλείψει». Πόσο ενισχυτική είναι αυτή η βεβαίωσις!

27. Τι, λοιπόν, αποτελεί ευθύνη του υπολοίπου να πράξη, και, ενεργώντας έτσι, ποιου παραδεισιακού προνομίου θ’ αποδειχθούν αυτοί άξιοι;

²⁷ Ο Θεός έχει εμπιστοσύνη σ’ εμάς. Αποτελεί ευθύνη μας να κάμωμε ό,τι μπορούμε με τη βοήθεια του πνεύματός του για να φροντίσωμε να μη εκλείψη αυτό το σημείο, για να γίνη το θέλημά του επάνω στη γη. Τούτο πρέπει να το κάμωμε διατηρώντας τον πνευματικό μας παράδεισο σύμφωνα με το θείο θέλημα. Μόνο ενεργώντας έτσι εκείνοι που ανήκουν στο υπόλοιπο θ’ αποδειχθούν άξιοι να ‘φάγουν εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού’.—Αποκάλ. 2:7.

28. Πώς εχαρίσθη στους από το πνεύμα αποκυημένους Χριστιανούς που πέθαναν πριν από το 1918, το να φάγουν από το ξύλον της ζωής που είναι στον παράδεισο του Θεού, και τι σημαίνει πραγματικά η βρώσις απ’ αυτό για τους τρώγοντας;

²⁸ Από την ίδρυσι της ουρανίας βασιλείας στο 1914 και από την έλευσι του Ιεχωβά και του Αγγέλου της διαθήκης του, Ιησού Χριστού, στον πνευματικό ναό το 1918, οι νεκροί απόστολοι και άλλοι αποκυημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί που πέθαναν πιστοί πριν από τα γεγονότα αυτά, ανεστήθησαν. Ο Ιησούς εχρησιμοποιήθη για ν’ αναστήση εκ νεκρών αυτούς τους νικητάς του κόσμου. (Ιωάν. 6:54-57) Έτσι ο Ιησούς εχάρισε σ’ αυτούς τους νικηφόρους Χριστιανούς το να ‘φάγουν εκ του ξύλου της ζωής’ στον ουράνιο παράδεισο του Θεού. Στην ανάστασί τους ενεδύθησαν αθανασία και αφθαρσία. Η μεγάλη Πηγή τέτοιας αθανασίας και αφθαρσίας είναι ο Ιεχωβά Θεός· και έτσι, μέσω του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι «η οδός», ήλθαν στο μέγα συμβολικό «Δένδρον της Ζωής», στον Ιεχωβά, και απ’ αυτόν έλαβαν την ανταμοιβή της ουρανίας αθανασίας και αφθαρσίας. Στον κήπο της Εδέμ, αν ο Αδάμ είχε μείνει πιστός και του είχε επιτραπή να φάγη από το επίγειο δένδρο της ζωής που ήταν στο μέσον του κήπου, αυτό θα εσήμαινε την παραχώρησι σ’ αυτόν από τον Θεό του δικαιώματος αιωνίας ανθρωπίνης ζωής, μαζί με την εγγύησι ότι το δικαίωμα αυτό θα επροστατεύετο και θα διεφυλάσσετο. Το ίδιο, επίσης, συμβαίνει και όσον αφορά τη βρώσι από το ουράνιο Δένδρο της Ζωής που είναι στον παράδεισο του Θεού. Αυτή η βρώσις σημαίνει συμμετοχή στην αμοιβή ουρανίας, πνευματικής αθανασίας και αφθαρσίας που προέρχεται από τη μόνη πηγή «ζωής και αφθαρσίας», τον Ιεχωβά, τον «Βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν».—1 Κορ. 15:50-54· 1 Τιμ. 1:17· 2 Τιμ. 1:10.

29. Μετά την ανάστασι εκείνων στον ουράνιο παράδεισο του Θεού, πώς εξεπληρώθη το Ησαΐας 66:8 στο υπόλοιπο επάνω στη γη;

²⁹ Λίγο μετά την ανάστασι των πιστών εκείνων νεκρών Χριστιανών στον ουράνιο «παράδεισο του Θεού», το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ελευθερώθηκε από τη συμβολική Βαβυλώνα και φέρθηκε σ’ έναν πνευματικό παράδεισο. Μ’ αυτούς ετέθη το θεμέλιο της «νέας γης»· μια θεοκρατική «γη» εγεννήθη και οικοδομήθη σε πνευματικό παράδεισο. (Ησ. 66:8) Σ’ αυτόν φέρθηκε ήδη ένας «πολύς όχλος» προβατοειδών οπαδών του πνευματικού Ισραήλ.

ΠΩΣ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ

30. Τι θέλομε να κάμωμε όσον αφορά αυτόν τον πνευματικό παράδεισο, και, όπως στην περίπτωσι του Αδάμ στην Εδέμ, τι τούτο απαιτεί;

³⁰ Ο πνευματικός αυτός παράδεισος αντανακλά τη δόξα του Θεού και πιστοποιεί την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του. Με στοργική εκτίμησι για τον Θεό και με πραγματική απόλαυσι του πνευματικού αυτού παραδείσου, θέλομε ειλικρινώς να τον διατηρήσωμε. Πώς; Θυμούμεθα ότι ο Αδάμ είχε τεθή στον αρχικό κήπο της Εδέμ, ή Παράδεισον τρυφής, «δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν.» (Γέν. 2:15) Όπως εκείνος έπρεπε να διατηρή αυτόν τον παράδεισο υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, έτσι κι εμείς πρέπει να κάμωμε για τον πνευματικό «κήπον του Ιεχωβά» σήμερα. Αυτό σημαίνει εργασία, με σκοπό την πνευματική ωραιότητα και ευταξία. Πρέπει να θυμούμεθα ότι ο πνευματικός αυτός παράδεισος είναι ένας άγιος τόπος, διότι είναι ο τόπος της τάξεως αγιαστηρίου του Ιεχωβά, ένα «κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος». (Εφεσ. 2:19-22) Αυτό πρέπει να διατηρήται άγιο και καθαρό με το να ζούμε με αγιότητα και αγνότητα, επειδή ο Δημιουργός και ιδιοκτήτης του είναι άγιος.

31. Τι το υπόλοιπο του Ισραήλ και οι σύντροφοί του τού αρχαίου καιρού εξεικόνισαν ότι πρέπει να τίθεται πρώτα, και επομένως από τι πρέπει να απαλλαγούμε για να εξακολουθήσουν όλα τα έθνη να συρρέουν στο όρος του Θεού;

³¹ Πρέπει επίσης να θέτωμε πρώτα τα συμφέροντα του ναού, δηλαδή, τα συμφέροντα της λατρείας του Ιεχωβά. Χωρίς αυτό, καμμιά ευλογία πνευματικής ευημερίας δεν μπορεί να συνεχισθή. Το γεγονός αυτό εξεικονίσθη στην περίπτωσι του υπολοίπου του Ισραήλ και των συντρόφων του πριν από πολύν καιρό. Στο 537 π.Χ. απελύθησαν από τη Βαβυλώνα ειδικώς για να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν τον ναόν του Ιεχωβά. Όταν υπεχώρησαν στην παρέμβασι του εχθρού και παρημέλησαν την οικοδόμησι του ναού, ο Θεός του ναού έπαυσε να τους ευλογή, όπως ακριβώς ο προφήτης του Αγγαίος ετόνισε σ’ αυτούς. (Αγγαίος 1:1-11· 2:15-19) Ας απαλλαγούμε, λοιπόν, από κάθε φόβο των κοσμικών αντιπάλων! Ας απαλλαγούμε από τον ιδιοτελή, ζωώδη υλισμό! Ο φόβος του Θεού του ναού ας κυριαρχή σ’ αυτόν τον τόπο του αγιαστηρίου του. Τότε όλα τα έθνη από όλες τις γωνίες της γης θα εξακολουθήσουν να συρρέουν «εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ [Ισραήλ]». (Ησ. 2:2, 3, ΜΝΚ) Τότε αυτός θα εξακολουθήση να μας ευλογή.

32. Πώς πρέπει τα δένδρα του πνευματικού παραδείσου να είναι όμοια μ’ εκείνα του κήπου της Εδέμ, και τι πρέπει επίσης να πράξη ο «πολύς όχλος» των άλλων κατοίκων του παραδείσου;

³² Στον Παράδεισο της Εδέμ είχαν φυτευθή όχι μόνο δένδρα ωραία στην ανθρώπινη όρασι, αλλά και δένδρα που έφεραν καρπό ως τροφή για τα ανθρώπινα σώματα. Το μέγα δάσος πνευματικών δένδρων στον παράδεισο της κοινωνίας Νέου Κόσμου πρέπει να είναι, όχι μόνο ωραίο σε πνευματικότητα, αλλά και παραγωγικό σε καρπούς που διατηρούν τη ζωή. Το υπόλοιπο, που αποτελεί κλήματα στην άμπελο του Χριστού, πρέπει να παραμένη σε ενότητα μαζί του και να εξακολουθή να φέρη πολύν καρπό, για να δοξασθή ο ουράνιος Πατήρ μας. (Ιωάν. 15:1-8) Ως τάξις «πιστού και φρονίμου δούλου» πρέπει να δίδουν πνευματική τροφή εν καιρώ. (Ματθ. 24:45-47) Ο «πολύς όχλος» των άλλων κατοίκων του πνευματικού παραδείσου πρέπει ν’ αυξήσουν σε ώριμα φυτεύματα του Ιεχωβά Θεού και να φέρουν καρπό προς αίνον του Θεού, μεταδίδοντας την πνευματική τροφή στους άλλους. Με τη δύναμι ακριβώς της πνευματικής τροφής πράττομε το θέλημα του Θεού επάνω στη γη. Το για όλη την ανθρωπότητα έργο που Αυτός θέλησε να κάμωμε είναι η διακήρυξις των αγαθών νέων της βασιλείας του, πάντοτε, παντού.—Ματθ. 24:14.

33. Όπως ο Αδάμ και η Εύα, τι πρέπει να πράξωμε ως προς την έκτασι του πνευματικού παραδείσου, και, όπως αυτοί, τι πρέπει να πράξωμε ως προς την κατοίκισί του;

³³ Ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν οδηγίες να καταστήσουν τον Παράδεισο παγγήινο, καθυποτάσσοντας όλο το υπόλοιπο της γης. Ομοίως, σήμερα, οι κάτοικοι του πνευματικού παραδείσου υπόκεινται σε διαταγές να τον επεκτείνουν σε όλη τη γη για μαρτυρία, υπηρετώντας ως φορείς των αγαθών νέων και ως καλλιεργηταί παραδεισιακής πνευματικότητος εκεί που η ανάγκη είναι μεγάλη. Ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν επίσης οδηγίες να γεμίσουν τον παγγήινο παράδεισο, να τον κατοικίσουν με όμοιά τους άγια πλάσματα. Παρόμοια εμείς σήμερα πρέπει όχι μόνο να επεκτείνωμε τον πνευματικό παράδεισο σε όλη τη γη, αλλά και να τον κατοικίσωμε με μάρτυρας του Ιεχωβά. Πρέπει να εργασθούμε για τον Θεό, ώστε να εγείρη περισσοτέρους κηρύττοντας μάρτυράς του!

34, 35. (α) Ως προς τον πληθυσμό του πνευματικού παραδείσου, τι έδειξαν οι αριθμοί των παρόντων στο 1919; (β) Από τότε, τι συνέβη στον πληθυσμό ως το 1932, το έτος ενός καθαρισμού;

³⁴ Πόσο θαυμαστή υπήρξε η αύξησις του πληθυσμού του πνευματικού, παραδείσου έως τώρα! Στο 1919, την 26η Μαρτίου, οι αξιωματούχοι της Εταιρίας Σκοπιά απελύθησαν από κατά γράμμα φυλάκισι, για ν’ αρχίσουν να εργάζωνται για έναν πνευματικό παράδεισο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Την Κυριακή, 13 Απριλίου, ή δεκαοκτώ ακριβώς ημέρες αργότερα, υπήρχαν μόνο 17.961 σε όλη τη γη που συναθροίσθηκαν για να εορτάσουν το ετήσιο δείπνον του Κυρίου. Λιγώτερο από πέντε μήνες αργότερα, 1-7 Σεπτεμβρίου, έγινε η πρώτη συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ, στην οποία 300 περίπου εβαπτίσθησαν. Σχεδόν 7.000 παρευρέθησαν στη δημοσία διάλεξι του τότε προέδρου της Εταιρίας. Στις 5 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος ανήγγειλε σ’ αυτή τη συνέλευσι την επικείμενη έκδοσι του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. «Σαν μια φωνή στην έρημο της συγχύσεως, η αποστολή του είναι ν’ αναγγέλλη την έλευσι του Χρυσού Αιώνος»· αυτά έλεγε το εισαγωγικό άρθρο του πρώτου του τεύχους, δηλαδή, της 1ης Οκτωβρίου 1919.

³⁵ Από τότε και έπειτα ο πληθυσμός του πνευματικού παραδείσου ηύξανε από έτος σε έτος, πρώτ’ απ’ όλα με τη σύναξι των λοιπών μελών του πνευματικού υπολοίπου από πολλές χώρες. (Ματθ. 24:31) Τα Βιβλία του Έτους της Εταιρίας από το 1927 και έπειτα έδειχναν τις αυξήσεις του πληθυσμού, ο οποίος όλος επεδόθη στο έργο της καλλιεργείας και επιμελείας του πνευματικού παραδείσου. Ιδιαίτερα από το 1932 και έπειτα, οι κύριοι κωλυσιεργοί του έργου μας της συνάξεως ετέθησαν έξω με την κατάργησι του συστήματος των δημοκρατικώς εκλεγομένων «πρεσβυτέρων». Έγινε καθαρισμός της τάξεως αγιαστηρίου του Ιεχωβά χάριν ενός θεοκρατικού παραδείσου.

36, 37. Από το έτος εκείνο, πώς επροχώρησε το έργο της κατοικίσεως, και χάριν αυτού, ποια διαταγή του Καλού Ποιμένος ισχύει ακόμη; (β) Πώς η Αποκάλυψις, κεφάλαιο 22, περιγράφει αυτόν τον πνευματικό παράδεισο, και ποια φιλάγαθη πρόσκλησις εξακολουθεί να εξέρχεται μέσα απ’ αυτόν;

³⁶ Από τότε το έργο της κατοικίσεως του πνευματικού παραδείσου με το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων» του Καλού Ποιμένος, επροχώρησε μεγαλειωδώς με αξιοσημείωτες αυξήσεις, ώσπου τον Απρίλιο του 1958 υπήρξε άνοδος του πληθυσμού σε 798.326 που ειργάζοντο επιμελώς στον «κήπον του Ιεχωβά». Οι επιθυμητοί όλων των εθνών βοηθούνται να έλθουν στον οίκον του Ιεχωβά για να τον γεμίσουν με πρόσθετη δόξα. (Ιωάν. 10:16· Αγγαίος 2:7) Η διαταγή του Καλού Ποιμένος ισχύει ακόμη: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.» (Ματθ. 28:19, 20) Υπακούοντας σ’ αυτήν, πρέπει να εργαζώμεθα για την αύξησι του διεθνούς πληθυσμού του Παραδείσου σε όλη τη γη.

³⁷ Με ωραία σύμβολα η Αποκάλυψις 22:1-3 περιγράφει τον πνευματικό παράδεισο που υφίσταται τώρα, όπου δεν υπάρχει ανάθεμα. Μέσα απ’ αυτόν εξακολουθεί να εξέρχεται η φιλάγαθη πρόσκλησις του ‘πνεύματος και της νύμφης’, η οποία λέγει: «Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκάλ. 22:17) Ας έλθουν αυτοί στον πνευματικό παράδεισο, ας πίουν από τον «ποταμόν ύδατος της ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον», ας φάγουν από τα πυκνόφυλλα καρποφόρα δένδρα, και ας γίνουν μέρος του ευτυχούς, θεοσεβούς, σκληρά εργαζομένου πληθυσμού. Ας είναι σήμερα με τον Βασιλέα μας Ιησού Χριστό σ’ αυτόν τον πνευματικό παράδεισο υπό την βασιλεία του.

38. Ποια θα είναι η πείρα αυτού του πνευματικού παραδείσου κατά τον Αρμαγεδδώνα, και μετά τον Αρμαγεδδών τι θα είναι ο κατάλληλος καιρός να οικοδομηθή;

³⁸ Με το να εκτελούμε έτσι το θείο θέλημα ως τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, ο πνευματικός μας παράδεισος θα εξακολουθήση ν’ ανθή ως τη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Η μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν θα σαρώση αυτόν τον πνευματικόν «κήπον του Ιεχωβά» όπως ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε εσάρωσε τον κήπο της Εδέμ. Σύμφωνα με το θείο θέλημα και υπό την θεία προστασία ο πνευματικός μας παράδεισος θα διέλθη τον Αρμαγεδδώνα και θα μετατεθή στον δίκαιο νέο κόσμο των νέων ουρανών και της νέας γης, για να δοξάζη εκεί τη γη αυτή για πάντα. Μετά τον Αρμαγεδδώνα θα είναι ο κατάλληλος καιρός να οικοδομηθή ο επίγειος παράδεισος ως αιώνια κατοικία του απολυτρωμένου ανθρωπίνου γένους.

39. (α) Με ποιον θα φθάσουν να είναι όσοι θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, και πού; (β) Ποιους θα είναι έτοιμοι να υποδεχθούν;

³⁹ Μ’ αυτόν τον θαυμαστό τρόπο όλοι εσείς που θα επιζήσετε από τον Αρμαγεδδώνα θα είσθε με τον Βασιλέα Ιησού Χριστό στον επίγειο Παράδεισο, ναι, πριν από τον κακούργο που θ’ αναστηθή από το μνημείο, στο οποίο περιμένει την εκπλήρωσι της επιθανατίου υποσχέσεως του Ιησού. Περιπατώντας στην ακεραιότητά σας και λατρεύοντας και υπηρετώντας τον Θεό μέσα στον πνευματικό παράδεισο των μαρτύρων του, θα εισέλθετε στον παράδεισο του Νέου Κόσμου χωρίς να κατεβήτε στον Σιεόλ ή Άδη. Θα είσθε έτοιμοι να υποδεχθήτε όλους εκείνους που ο Βασιλεύς θα καλέση από τα μνημεία σ’ αυτόν τον αιώνιο επίγειο παράδεισο ανθρωπίνης ζωής σε τελειότητα.

«Γενηθήτω το Θέλημά Σου»

«Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:10.

 1. Πώς κατεδείχθη στην περίπτωσι ισχυρών παγκοσμίων δυνάμεων ότι τίποτε δεν μπορεί να εμποδίση την εκπλήρωσι της προσευχής, «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης»;

«ΓΕΝΗΘΗΤΩ το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Τίποτε που άνθρωποι ή διάβολοι μπορούν να κάμουν δεν θα εμποδίση την εκπλήρωσι αυτής της προσευχής που ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε πριν από δεκαεννέα αιώνες. (Ματθ. 6:10) Οι πιο ισχυροί κυβερνήται στην ανθρώπινη ιστορία αναγκάσθηκαν όλοι να υποκύψουν στο θέλημα του ουρανίου Πατρός. Ισχυρές παγκόσμιες δυνάμεις, που οι αυτοκρατορίες τους εδέσποζαν σε μεγάλες εκτάσεις της γης, υπέκυψαν η μία μετά την άλλη στο θέλημα του Δημιουργού της γης ομολογώντας αναγκαστικά ότι αυτός είναι η πιο ισχυρή δύναμις στο σύμπαν. Αυτός είναι ακόμη, και ό,τι θέλει είναι υπέρτατο και πρέπει να συμβή.

 2. Πώς ο Ναβουχοδονόσορ είχε δείξει φαινομενικά τον εαυτό του υπέρτερον από τον Ιεχωβά, και όμως πώς ο Ιεχωβά εταπείνωσε έως εδάφους αυτόν τον λάτρην ψευδών θεών;

² Πριν από 2.500 χρόνια και πλέον, ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, αναγκάσθηκε να υποκλιθή ενώπιον του Δημιουργού του ουρανού και της γης και υπεχρεώθη να παραδεχθή ότι οι ψευδείς θεοί της Βαβυλώνος ήσαν ανίσχυροι ενώπιον του Δημιουργού μας. Η ιστορία αναγράφει ότι ο Ναβουχοδονόσορ ήταν ο πρώτος στον οποίον επετράπη να κάμη εκείνο που κανείς προηγούμενος ειδωλολάτρης άρχων δεν είχε κάμει· αυτός κατέστρεψε την άγια πόλι των Ιουδαίων, την Ιερουσαλήμ, καθώς επίσης τον ναό τους, που ο Βασιλεύς Σολομών είχε οικοδομήσει στο όνομα του Υψίστου Θεού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Εν τούτοις, αυτός ο Θεός, στον οποίον ο Ναβουχοδονόσορ είχε φαινομενικά δείξει τον εαυτό του ως υπέρτερον, εταπείνωσε τον υπερήφανον αυτόν παγκόσμιον άρχοντα έως εδάφους και τον ανάγκασε να κύψη σαν ένα ζωώδες κτήνος ενώπιον του Ιεχωβά. Επί επτά περιόδους χρόνου, δηλαδή επί επτά έτη, ο Ναβουχοδονόσορ εφαντάζετο ότι ήταν άγριο θηρίο. Εγκατέλειψε τον θρόνο της κοσμοκρατορίας του και πήγε έξω στον αγρό, περιπατούσε σαν τετράποδο και έτρωγε χόρτο όπως ένας κοινός βους. Αυτή η κατάστασις της παραφροσύνης επήλθε σ’ αυτόν, όχι τυχαίως, αλλά εις εκπλήρωσιν ενός ενυπνίου που του είχε δοθή από τον Ιεχωβά δώδεκα μήνες προηγουμένως, ενός ενυπνίου που κανείς από τους σοφούς της Βαβυλώνος δεν μπόρεσε να ερμηνεύση, παρά μόνο ο προφήτης του Ιεχωβά Δανιήλ.

 3. Ποια δήλωσις του φύλακος από τον ουρανό όσον αφορά τον Ύψιστον απαιτούσε να επαληθεύση το ενύπνιο, και τι η καύχησις του Ναβουχοδονόσορ για τη Βαβυλώνα έδειξε ότι δεν είχε αυτός προσέξει;

³ Σ’ αυτό το οχληρό ενύπνιο ο Ναβουχοδονόσορ είδε ότι «φύλαξ και άγιος κατέβη εκ του ουρανού» και έδωσε οδηγίες και κατόπιν είπε: «Το πράγμα τούτο είναι δια προστάγματος των φυλάκων, και η υπόθεσις δια του λόγου των αγίων· ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και τον ταπεινότατον των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.» (Δαν. 4:10· 4:17, ΑΣΜ) Συνεπώς το ενύπνιο έπρεπε να επαληθεύση. Η γραμμένη και διαφυλαγμένη ιστορία αποδεικνύει ότι αυτό επαλήθευσε. Οσοδήποτε ισχυρός και αν επετράπη στον Ναβουχοδονόσορ να γίνη, εν τούτοις δεν μπορούσε να σταματήση την εκτέλεσι του θείου θελήματος. Όταν ησθάνθη το μεγαλείο του, άρχισε να κομπάζη για την αυτοκρατορική του πόλι και να λέγη: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα δια καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου, και εις τιμήν της δόξης μου;» Αυτή η καυχησιολογία επρόδιδε ότι δεν είχε αρκετή σύνεσι για να προσέξη την προειδοποίησι του ενυπνίου και ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του Δανιήλ: «Δια τούτο, βασιλεύ, ας γείνη δεκτή η συμβουλή μου προς σε, και έκκοψον τας αμαρτίας σου δια δικαιοσύνης, και τας ανομίας σου δια οικτιρμών πενήτων· ίσως και διαρκέση η ευημερία σου.»—Δαν. 4:27.

 4. Ως προειδοποίησις σε όλους τους πολιτικούς άρχοντας, τι επακολούθησε αμέσως μετά την καυχησιολογία του Ναβουχοδονόσορ;

⁴ Οι πολιτικοί άρχοντες της Μεγάλης Βρεττανίας και της Αμερικής και της Κομμουνιστικής Ρωσίας και άλλων ισχυρών εθνών ας λάβουν υπό σημείωσιν εκείνο που συνέβη στον Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος είχε καταστρέψει την τυπική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού επί των Ιουδαίων. Ναι, όλοι μας ας διαβάσωμε την αφήγησι: «Ο λόγος ήτο έτι εν τω στόματι του βασιλέως, και έγεινε φωνή εξ ουρανού, λέγουσα, Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ· Η βασιλεία παρήλθεν από σου· και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου· χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν. Εν αυτή τη ώρα ο λόγος εξετελέσθη επί τον Ναβουχοδονόσορ· και εξεδιώχθη εκ των ανθρώπων, και χόρτον ως οι βόες έτρωγε, και υπό της δρόσου του ουρανού το σώμα αυτού εβρέχετο, εωσού αι τρίχες αυτού ηυξήνθησαν ως αετών πτερά, και οι όνυχες αυτού ως ορνέων.»—Δαν. 4:28-33.

 5. Πώς εξηρτάτο εξ ολοκλήρου από τον Ιεχωβά Θεό η πρώτη αυτοκρατορική κυριαρχία του Ναβουχοδονόσορ και η επιστροφή του σ’ αυτήν;

⁵ Κανείς από τους φρενολόγους δεν θα μπορούσε να θεραπεύση τον βασιλέα της Βαβυλώνος από αυτή την παράφρονα λυκανθρωπία. Έπρεπε να διανύση την πορεία της ως τον καιρό που ο Ύψιστος Θεός, Ιεχωβά, είχε ορίσει γι’ αυτήν, δηλαδή, «επτά καιρούς» ή επτά έτη. Ο Ιεχωβά Θεός είχε καθαιρέσει αυτόν τον τότε ύψιστον από τους άρχοντας της γης, και μόνο ο Ιεχωβά ο Ύψιστος θα μπορούσε να τον επαναφέρη στον θρόνο της Βαβυλώνος. Ήταν απόλυτο έλεος από μέρους του Ιεχωβά ότι αυτή η θέσις της κυριαρχίας διεφυλάχθη γι’ αυτόν, όπως ακριβώς τον είχε βεβαιώσει ο Δανιήλ, λέγοντας: «Το βασίλειόν σου θέλει στερεωθή εν σοι, αφού γνωρίσης την ουράνιον εξουσίαν.» Ο ισχυρότερος και υψηλότερος βασιλεύς της αρχαίας εκείνης εποχής δεν μπορούσε να κάμη τίποτε εκτός αν εξυπηρετούσε τον σκοπό του Θεού του ουρανού, και έτσι το επέτρεπε ο Θεός. Ο οικοδόμος της αυτοκρατορίας που είχε κατακτήσει τόσο πολλά έθνη, ακόμη δε και το βασίλειο του Ιούδα, δεν θα μπορούσε να έχη τον θρόνο της Βαβυλωνιακής παγκοσμίου δυνάμεως εκτός αν του τον έδιδε ο Θεός επιτρέποντας σ’ αυτόν να λάβη τη βασιλεία και δίνοντάς του πάλι αρκετή διανοητική υγεία για να αναλάβη εκ νέου την αυτοκρατορική κυριαρχία του.

 6. Για να δείξη ότι είχε μάθει το μάθημά του, ποια αναγνώρισι έκαμε ο Ναβουχοδονόσορ όσον αφορά το θέλημα του Ιεχωβά και τα έργα του και τις κατευθύνσεις του;

⁶ Έμαθε μήπως ο Ναβουχοδονόσορ το μάθημα που ήταν σκοπός του Ιεχωβά να μάθη αυτός και να συμμορφωθούμε μ’ αυτό όλοι εμείς σήμερα; Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος ο ίδιος έγραψε το υπόμνημά του και διεφυλάχθη για μας. Αυτό λέγει: «Και εν τέλει των ημερών [των επτά ‘καιρών’ ή ετών], εγώ ο Ναβουχοδονόσορ εσήκωσα τους οφθαλμούς μου προς τον ουρανόν, και αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ, και ευλόγησα τον Ύψιστον, και ήνεσα και εδόξασα τον ζώντα εις τον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν· και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες; Εν τω αυτώ καιρώ αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ· και προς δόξαν της βασιλείας μου επανήλθεν εις εμέ η λαμπρότης μου και η μορφή μου, και οι αυλικοί μου και οι μεγιστάνες μου με εζήτουν, και εστερεώθην εν τη βασιλεία μου, και μεγαλειότης περισσοτέρα προσετέθη εις εμέ. Τώρα εγώ ο Ναβουχοδονόσορ αινώ και υπερυψώ και δοξάζω τον βασιλέα του ουρανού· διότι πάντα τα έργα αυτού είναι αλήθεια, και αι οδοί αυτού κρίσις· και τους περιπατούντας εν τη υπερηφανία δύναται να ταπεινώση.»—Δαν. 4:34-37.

 7. Ποιος ήταν ο μόνος κατάλληλος τρόπος για να σχολιάση ο Ναβουχοδονόσορ την πείρα του, και ποιο ήταν το μόνο κατάλληλο φρόνημα που έπρεπε να λάβη;

⁷ Υπό το φως του ενυπνίου που έλαβε από τον Ιεχωβά Θεό και λόγω της ερμηνείας του Δανιήλ, η ακρίβεια της οποίας απεδείχθη από τα μεταγενέστερα συμβάντα, υπήρχε αυτός μόνο ο τρόπος, που τιμούσε τον Θεό, για να σχολιάση ο Ναβουχοδονόσορ την πείρα του. Υπήρχε αυτό μόνο το κατάλληλο φρόνημα που έπρεπε να λάβη, δίνοντας τον έπαινο σ’ εκείνον που ωφείλετο, στον Ιεχωβά τον Ύψιστο Θεό, έστω και αν αυτός ήταν ο Θεός του Δανιήλ.

 8. Πώς η πείρα του Ναβουχοδονόσορ τότε εσχετίζετο με τον προσδιορισμό της ενάρξεως της κρισίμου περιόδου στην οποία βρίσκονται τώρα τα κοσμικά έθνη;

⁸ Το μεγάλο σπουδαίο ερώτημα που βρίσκεται μπροστά μας τώρα είναι, Ποιο είναι το φρόνημα των αρχόντων σήμερα στο Ανατολικό και στο Δυτικό συγκρότημα εθνών και στα ουδέτερα έθνη; Από το έτος 1914 και το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τα έθνη ζουν σε μια κρίσιμη περίοδο. Η αιτία τούτου έχει αξιοσημείωτη σχέσι με τον Ναβουχοδονόσορ. Πώς; Εκείνο τον καιρό, ο Ναβουχοδονόσορ προσωπικώς διήλθε «επτά καιρούς», ή επτά κατά γράμμα έτη παράφρονος κτηνωδίας. Αλλά με αυτόν, επίσης, άρχισαν «επτά καιροί» μεγαλυτέρου μεγέθους στα έθνη του κόσμου από την εποχή του έως τώρα. Οι καιροί αυτοί ήσαν ό,τι ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε «καιρούς των εθνών». Μίλησε γι’ αυτούς τους προσδιωρισμένους «καιρούς» εν σχέσει με την καταστροφή της Ιουδαϊκής πρωτευούσης Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς επροφήτευσε: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Αυτοί οι «επτά καιροί» των εθνών είναι κατά πολλές φορές μακρότεροι από τους «επτά καιρούς» του ενός ανθρώπου Ναβουχοδονόσορ. Σύμφωνα με τον χρονολογικό πίνακα του Ιεχωβά, ήσαν 360 φορές μακρότεροι από τα επτά έτη του Ναβουχοδονόσορ, δηλαδή, ήσαν διαρκείας 2.520 ετών. Άρχισαν το 607 π.Χ., όταν ο Ναβουχοδονόσορ επάτησε την Ιερουσαλήμ και τον ναό του Ιεχωβά και η γη του Ιούδα ερημώθηκε. Αυτοί οι «επτά καιροί» ετελείωσαν στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914 (μ.Χ.), λίγο μετά την έναρξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

 9. Ποιες παγκόσμιες δυνάμεις εκυριάρχησαν στη γη πριν από τους προσδιωρισμένους «καιρούς των εθνών» και στη διάρκειά των;

⁹ Πριν από τον Ναβουχοδονόσορ δύο πολιτικές παγκόσμιες δυνάμεις είχαν πολύ να κάμουν με τον λαόν του Ιεχωβά, δηλαδή, η Αίγυπτος η πρώτη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής ιστορίας και η Ασσυρία η δευτέρα παγκόσμια δύναμις. Η Βαβυλών έτσι έγινε η τρίτη παγκόσμια δύναμις. Άλλες ακολούθησαν. Στη διάρκεια των «καιρών των εθνών» από το 607 π.Χ. ως το 1914 μ.Χ., οι αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας δείχνουν ότι πέντε παγκόσμιες δυνάμεις διαδοχικά εκυριάρχησαν στη γη μας, δηλαδή, η Βαβυλών, η Μηδοπερσία η τετάρτη παγκόσμια δύναμις, η Ελλάς η πέμπτη παγκόσμια δύναμις, η Ρώμη η έκτη παγκόσμια δύναμις, και η Βρεττανική Αυτοκρατορία μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η εβδόμη παγκόσμια δύναμις.

10, 11. (α) Από το τέλος των συμβολικών επτά καιρών στο 1914, ποιους παραλληλισμούς είναι τώρα ο κατάλληλος καιρός ν’ αναζητήσωμε; (β) Σε τι πρέπει να συμφωνήσουν όλοι όσοι εξετάζουν την ιστορία σε μια σύγκρισι του Ναβουχοδονόσορ και όλων των κοσμικών εθνών;

¹⁰ Αφού είχαν περάσει επτά συμβολικοί καιροί στα έθνη και τις παγκόσμιες δυνάμεις ως το 1914, ήταν ο κατάλληλος καιρός ν’ αναζητήσωμε παραλληλισμούς, αν υπάρχουν. Ακούσαμε τι εξέφρασε ο Ναβουχοδονόσορ στο τέλος των «επτά καιρών» του λόγω της διανοητικής του αποκαταστάσεως και της επανόδου του στον θρόνο της Βαβυλώνος. Υπάρχει, λοιπόν, κάτι όμοιο μ’ αυτό από το 1914; Μήπως τα όσα εκφράζουν οι άρχοντες των κοσμικών εθνών, και ιδιαίτερα εκείνοι του «Χριστιανικού κόσμου», ομοιάζουν με όσα εξέφρασε ο αποκαταστημένος Ναβουχοδονόσορ;

¹¹ Σε ένα πράγμα πρέπει να συμφωνήσουν όλοι όσοι εξετάζουν ειλικρινώς την παγκόσμια ιστορία: ότι στη διάρκεια των 2.520 ετών από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορ ως το 1914 μ.Χ., όλα τα έθνη, περιλαμβανομένου και του «Χριστιανικού κόσμου», ενήργησαν όπως ενήργησε και ο Ναβουχοδονόσορ στους «επτά καιρούς» της παραφροσύνης του, δηλαδή, σαν βάναυσα θηρία, χωρίς ν’ αναγνωρίζουν τον Ιεχωβά Θεό ή να εξετάζουν το θέλημά του όπως καθορίζεται στις Άγιες Γραφές της Βίβλου. Είχαν, λοιπόν, μήπως μάθει κάτι στο τέλος των «επτά καιρών» των που απετελούντο από 2.520 έτη;

12. Τι δείχνει αν, στο τέλος των «επτά καιρών» το 1914, τα έθνη είχαν αποκτήσει, όπως ο Ναβουχοδονόσορ, διανοητική υγεία απέναντι του Θεού;

¹² Μήπως τα έθνη, όπως ο Ναβουχοδονόσορ, απέκτησαν διανοητική υγεία και έπειτα ανεγνώρισαν την αλήθεια του Ψαλμού 83:18 (ΜΝΚ): «Ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην»; Τα γεγονότα του 1914 απαντούν στην ερώτησί μας. Στο τέλος των «επτά καιρών» γύρω στην 1η Οκτωβρίου του 1914, τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» ενεπλάκησαν στην παραφροσύνη και κτηνωδία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

13. (α) Από τότε τι θα έπρεπε να έχουν κάμει τα καθ’ ομολογίαν Χριστιανικά έθνη; (β) Τι δείχνει αν θα έπρεπε να έχουν μάθει από τότε ότι ο Θεός θα έκανε να γεννηθή η βασιλεία του το 1914;

¹³ Από τότε τα έθνη που ωμολογούσαν ότι ήσαν Χριστιανικά, θα έπρεπε να έχουν ζήσει σύμφωνα με την αξίωσί τους. Θα έπρεπε να αποδειχθούν καλύτερα από τον ειδωλολάτρη Ναβουχοδονόσορ και θα έπρεπε να έχουν αναγνωρίσει τον Ιεχωβά Θεό ως τον Κυρίαρχον του σύμπαντος και τον μόνον δικαιωματικόν Άρχοντα της γης. Α, αλλά δεν θα μπορούσε μήπως να μη γνωρίζουν το ότι στο φθινόπωρο του 1914 είχαν παρέλθει οι «καιροί των εθνών»; Όχι! Μάλλον, θα έπρεπε να έχουν μάθει ότι στη λήξι των «καιρών» εκείνων γύρω στην 1η Οκτωβρίου του 1914, ο Ιεχωβά θα έκανε να γεννηθή η υποσχεμένη βασιλεία του στους ουρανούς, εγκαθιστώντας τον κεχρισμένον Υιό του Ιησού Χριστό στην θρόνο της Βασιλείας για να άρχη εν μέσω των εχθρών του. Θα έπρεπε να το έχουν μάθει αυτό, όχι απλώς επειδή η Γραφή ήταν προσιτή σε εκατομμύρια αντίτυπα σε πολλές γλώσσες και επειδή υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδων κληρικοί πληρωνόμενοι για να εξηγούν τη Γραφή· αλλά επειδή, από το 1877, το κεχρισμένο υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά εκήρυττε την έλευσι αυτών των πραγμάτων στο 1914.

14. Αν έχωμε υπ’ όψι το τεύχος της 15ης Οκτωβρίου 1913 της Σκοπιάς και την δωρεάν προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας, γιατί θα έπρεπε ο «Χριστιανικός κόσμος» να έχη μάθει τα ζωτικά γεγονότα;

¹⁴ Η Σκοπιά, στο τεύχος της τής 15ης Οκτωβρίου 1913, εδημοσίευσε το κύριο άρθρο που είχε τίτλο «Ανακεφαλαίωσις της Λήξεως των Καιρών των Εθνών». Στη δευτέρα του παράγραφο έλεγε: «Χωρίς να δογματίζωμε, αναζητούμε ωρισμένα γεγονότα: (1) Τη λήξι των Καιρών των Εθνών—της Εθνικής υπεροχής στον κόσμο—και (2) Την έναρξι της Βασιλείας του Μεσσία στον κόσμο. Οι βασιλείες της γης θα λάβουν τέλος, και ‘ο Θεός του Ουρανού θα αναστήση Βασιλείαν’. (Δανιήλ 2:44) Οι Γραφές δεν λέγουν ότι η θλίψις θα έλθη σε μια ώρα, ή σε μια ημέρα, ή σ’ ένα έτος. Ο υπαινιγμός είναι ότι η καταστροφή που επέρχεται στον πολιτισμό μας θα είναι πολύ αιφνίδια.» Αυτό εδημοσιεύθη στην Αγγλική, στη Γαλλική, στη Γερμανική, στη Σουηδική και στη Δανική γλώσσα. Επί πλέον, το φημισμένο οκταώρου διαρκείας Φωτόδραμα της Δημιουργίας, το οποίο, με εικόνες και με ηχητική αναπαραγωγή, μιλούσε για τα ίδια πράγματα, άρχισε να προβάλλεται στον «Χριστιανικό κόσμο» τον Ιανουάριο του 1914· και από τον Οκτώβριο του 1914 προεβλήθη δωρεάν στη Βόρειο Αμερική, στη Μεγάλη Βρεττανία, στη Γερμανία, στην Ελβετία, στη Φιλλανδία, στη Σουηδία και στη Δανία, και στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Ασφαλώς, ο «Χριστιανικός κόσμος» έπρεπε να έχη μάθει!

15. Ως αυτή ακριβώς την ημέρα, μετά σαράντα τέσσερα χρόνια από το 1914, πώς δείχνουν τα έθνη αν έμαθαν με σωφροσύνη εκείνο που έμαθε ο Ναβουχοδονόσορ;

¹⁵ Ως αυτή ακριβώς την ημέρα, μετά σαράντα τέσσερα χρόνια από τη λήξι των καιρών των Εθνών στο 1914, τα έθνη και οι κυβερνήται των δεν έφθασαν σε Χριστιανική διανοητική υγεία για να μάθουν εκείνο που έμαθε ο Ναβουχοδονόσορ, ότι «ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν, και τον ταπεινότατον των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.» Σε σκληρή αντίθεσι με τούτο, προετοιμάζονται για μια διεθνή σφαγή με όπλα, των οποίων η δύναμις να φονεύουν μάζες ανθρωπίνων πλασμάτων σε μια μόνο έκρηξι είναι φρικαλέα, εκτός του ότι δηλητηριάζει τον αέρα, τη γη και το νερό!

16. Γιατί οι κοσμικοί άρχοντες είναι αδικαιολόγητοι, και γιατί τα έθνη σήμερα δεν έχουν ειρήνη;

¹⁶ Από τους πολιτικούς άρχοντας και τους συγχρόνους επιστήμονας, η ανθρώπινη κοινωνία ως όλον, μ’ έναν πολιτισμό ανεπτυγμένο επί πολλούς αιώνες, εκτίθεται στον πιο μεγάλο κίνδυνο όλων των καιρών. Οι κοσμικοί άρχοντες, και ιδιαίτερα εκείνοι του «Χριστιανικού κόσμου», είναι αδικαιολόγητοι. Είχαν την ευκαιρία να μάθουν από τον ευρέως δημοσιευμένο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και μέσω των μαρτύρων του επάνω στη γη, εκείνο που είχε διαγγείλει ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ «προς πάντας τους λαούς, έθνη, και γλώσσας, τους κατοικούντας επί πάσης της γης», στο τέλος των «επτά καιρών» του. Αυτός εθέσπισε: «Ειρήνη ας πληθυνθή εις εσάς. Τα σημεία και τα θαυμάσια τα οποία έκαμεν εις εμέ ο Θεός ο Ύψιστος, ήρεσεν ενώπιόν μου να αναγγείλω. Πόσον είναι μεγάλα τα σημεία αυτού! και πόσον ισχυρά τα θαυμάσια αυτού! Η βασιλεία αυτού είναι βασιλεία αιώνιος, και η εξουσία αυτού εις γενεάν και γενεάν.» (Δαν. 4:1-3) Αγνοώντας αυτή την αλήθεια, τα έθνη σήμερα δεν έχουν ειρήνη!

17. Από ποια αναγνώρισι εξαρτάται η αιώνια επιβίωσις της ανθρωπίνης αυτής φυλής, και, για να δείξωμε τη σωφροσύνη μας, τι πρέπει να ανεύρωμε όσον αφορά τη βασιλική διακυβέρνησι του ανθρωπίνου γένους;

¹⁷ Ας προχωρήσουν τα έθνη στην παραφροσύνη των. Απέκτησαν διανοητική υγεία σαν του Ναβουχοδονόσορ, έχουν τώρα αρκετό νου για ν’ αντιληφθούν αυτή τη ζωτική αλήθεια. Ότι η αιωνία επιβίωσις αυτής της ανθρωπίνης φυλής εξαρτάται, όχι από στρατιωτική υπεράσπισι αρκετά ισχυρή για να ελέγχη τον εχθρό και να του κάμη ανταπόδοσι με ίσο ή μεγαλύτερο βαθμό καταστροφής. Εξαρτάται από το ν’ αναγνωρίσωμε την αιώνια βασιλεία του Υψίστου Θεού και τη συνέχισι της εξουσίας του από γενεά σε γενεά. Η βασιλεία του και η κυριαρχία του δεν περιορίζονται σε μόνο τους αοράτους ουρανούς. Περιλαμβάνουν επίσης αυτή την ορατή γη με όλο το εξωτερικό διάστημα γύρω της. Όλοι οι άνθρωποι που θέλουν να παραμείνουν μεταξύ των ζώντων πρέπει ν’ αναγνωρίσουν ότι ο Ύψιστος είναι επίσης κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και ότι είναι υψηλότερος από τη βασιλεία των ανθρώπων και ότι δίδει αυτή τη βασιλεία επάνω στο ανθρώπινο γένος σε όποιον θέλει ως ο Ύψιστος. Για να δείξωμε τη σωφροσύνη μας, πρέπει επίσης να ανεύρωμε σε ποιον ακριβώς ο Ύψιστος Θεός θέλησε να δώση τη βασιλεία επάνω στο ανθρώπινο γένος, διότι πρόκειται να δοθή στον «ταπεινότατον των ανθρώπων». Οτιδήποτε, λοιπόν, ο εχθρικός κόσμος πράττει ή ετοιμάζεται να πράξη δεν θα έχη κανένα αποτέλεσμα, διότι κανείς επάνω στη γη δεν μπορεί να σταματήση το χέρι του Ιεχωβά Θεού ή να του πη, με πρόκλησι: «Τι έκαμες;»

18. Τι δείχνει ένα βλέμμα στην ιστορία από την άποψι της Γραφής όσον αφορά τη χορήγησι της βασιλείας επί του ανθρωπίνου γένους και πώς η περίπτωσις του Ναβουχοδονόσορ διευκρίνισε το γεγονός αυτό;

¹⁸ Ένα βλέμμα στην ιστορία του κόσμου από την άποψι της Γραφής αποκαλύπτει την αληθινότητα των όσα ελέχθησαν από τον «φύλακα», τον «άγιον», ο οποίος κατήλθε από τον ουρανό, ότι ο Ύψιστος Ιεχωβά Θεός δίδει τη βασιλεία σε όποιον θέλει και όχι σε όποιον θέλουν οι άνθρωποι ή σε όποιον θέλει ένας δικτάτωρ. Στην περίπτωσι του Ναβουχοδονόσορ βασιλέως της Βαβυλώνος, ο Θεός τον εχρησιμοποίησε ως εκτελεστήν Του για να επιφέρη τη δέουσα τιμωρία στο άπιστο έθνος του αρχαίου Ισραήλ. Ο Θεός, λοιπόν, αντήμειψε τον Ναβουχοδονόσορ αφήνοντάς τον να γίνη ο παγκόσμιος άρχων για να δώση έναρξι στους προσδιορισμένους «καιρούς των εθνών». Ο προφήτης Δανιήλ επληροφόρησε έτσι τον Ναβουχοδονόσορ όταν ερμήνευσε τη σημασία της εικόνος με τη χρυσή κεφαλή που ο Ναβουχοδονόσορ είδε σ’ ένα όνειρο, αλλά την ελησμόνησε όταν εξύπνησε. Ο Δανιήλ είπε: «Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων· διότι ο Θεός του ουρανού έδωκεν εις σε βασιλείαν, δύναμιν και ισχύν, και δόξαν. Και πάντα τόπον όπου κατοικούσιν οι υιοί των ανθρώπων, τα θηρία του αγρού, και τα πετεινά του ουρανού, έδωκεν εις την χείρα σου, και σε κατέστησε κύριον επί πάντων τούτων· Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή.»—Δαν. 2:36-38.

19. Σε αρμονία με αύτη τη ρήσι, τι είπε ο Ιεχωβά μέσω του Ιεζεκιήλ στον Σεδεκία τον βασιλέα για να δείξη ότι ο Ύψιστος είναι εκείνος που δίδει τη βασιλεία επί του ανθρωπίνου γένους;

¹⁹ Σε αρμονία με αυτή τη ρήσι, ο Ιεχωβά επέτρεψε ώστε η τυπική του βασιλεία επί του Ιούδα ν’ ανατραπή από τον Ναβουχοδονόσορ. Συνεπώς, στον Βασιλέα Σεδεκία, που εκάθητο στον τυπικόν «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά είπε: «Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός [ο μη Ιουδαίος] θέλει υψωθή, και ο υψηλός [ο Ιουδαίος] θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» (Ιεζ. 21:26, 27) Ο Ιεχωβά Θεός δίδει σύμφωνα με το θέλημά του.

ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΩΝ

20. Πώς ο Ιεχωβά, όπως ακριβώς είπε ο Δανιήλ σχολιάζοντας το λησμονημένο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορ, μετέβαλε τους καιρούς και τους χρόνους το 607 π.Χ.;

²⁰ Αλλαγές έλαβαν χώραν ακριβώς καθώς ο Δανιήλ είπε αφού ο Ιεχωβά Θεός είχε αποκαλύψει σ’ αυτόν το λησμονημένο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορ και τη σημασία του. «Και ελάλησεν ο Δανιήλ και είπεν, Είη το όνομα του Θεού ευλογημένον από του αιώνος και έως του αιώνος· διότι αυτού είναι η σοφία και η δύναμις· και αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους· καθαιρεί βασιλείς, και καθιστά βασιλείς· δίδει σοφίαν εις τους σοφούς, και γνώσιν εις τους συνετούς· αυτός αποκαλύπτει τα βαθέα και τα κεκρυμμένα· γνωρίζει τα εν τω σκότει, και το φως κατοικεί μετ’ αυτού.» (Δαν. 2:20-22) Στο 607 π.Χ. ο Θεός μετέβαλε τους καιρούς και τους χρόνους. Μετέβαλε τους καιρούς από εκείνους της τυπικής βασιλείας του Θεού επάνω στη γη στους καιρούς της υπεροχής των μη Ιουδαϊκών παγκοσμίων δυνάμεων, τους προσδιωρισμένους «καιρούς των εθνών». Μετέβαλε τους «χρόνους» ή ειδικούς καιρούς. Στο φθινόπωρο του 607 π.Χ. άρχισε αυτή η αλλαγή. Στη διάρκεια των 2.520 ετών που ακολούθησαν δεν υπήρχε παρέμβασις στις Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις από μια τυπική βασιλεία του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Δεν υπήρχε διάδοχος του Βασιλέως Δαβίδ καθήμενος στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ για να το κάμη αυτό.

21. Πώς ο Ιεχωβά έδειξε ικανότητα να κάνη αλλαγές στην περίπτωσι του Ναβουχοδονόσορ και σ’ εκείνη της δυναστείας του και στην περίπτωσι της Βαβυλωνιακής παγκοσμίου κυριαρχίας;

²¹ Ως ένα άλλο παράδειγμα της ικανότητος του Ιεχωβά να κάνη αλλαγές, έχομε την απομάκρυνσι του Ναβουχοδονόσορ από τον θρόνο της Βαβυλώνος επί «επτά καιρούς» ή επτά κατά γράμμα έτη. Αργότερα, στον ειδικό του καιρό, απεμάκρυνε από τον θρόνο της Βαβυλώνος τη δυναστεία των Χαλδαίων αρχόντων στη γραμμή του Ναβουχοδονόσορ. Τότε, στο έτος 539 π.Χ., άφησε τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία να ανατραπή από τον άνδρα ακριβώς εκείνον τον οποίον είχε προείπει με το όνομά του πριν από 185 χρόνια και πλέον, τον Πέρσην Βασιλέα Κύρον τον Μέγαν. Μέσω του προφήτου Ησαΐα είπε: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά προς τον κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, δια να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού· . . . Δια τον Ιακώβ τον δούλον μου και τον Ισραήλ τον εκλεκτόν μου, σε εκάλεσα μάλιστα με το όνομά σου, σε επωνόμασα, αν και δεν με εγνώρισας.» (Ησ. 45:1, 4, ΜΝΚ) Έτσι οι καιροί της Βαβυλωνιακής κυριαρχίας μετεβλήθησαν σε καιρούς της Περσικής κυριαρχίας.

22. Πώς ο Ιεχωβά έκαμε αλλαγές ακριβώς στον δέοντα καιρό όσον αφορά τους Ιουδαίους εξορίστους και την ερήμωσι του Ιούδα, και πώς το διάταγμα του Κύρου έδειχνε την ευθύνη του Ιεχωβά σ’ αυτό το ζήτημα;

²² Για να μπορέση ο Κύρος ο Μέγας να εξυπηρετήση τα συμφέροντα του λαού του Δανιήλ και να εκτελέση θεία εκδίκησι επάνω στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά τον κατηύθυνε να λάβη τη θέσι του άρχοντος της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ακριβώς στο εβδομηκοστό έτος από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της, ο Ιεχωβά υπεκίνησε τον Κύρον να εκδώση το διάταγμα για την απελευθέρωσι των αιχμαλώτων Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα και την επιστροφή στην πατρίδα των και την αναικοδόμησι της Ιερουσαλήμ και του ναού. Έτσι, οι καιροί της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ και της αιχμαλωσίας του Ισραήλ στη Βαβυλώνα μετεβλήθησαν, σύμφωνα με το θείο θέλημα και στον ειδικό του καιρό ή χρόνο. (Ησ. 44:28· 45:13· Ιερεμ. 25:12-14· 2 Χρον. 36:22, 23) Το διάταγμα της ανοικοδομήσεως του ναού απεκάλυπτε την ευθύνη του Ιεχωβά γι’ αυτό, διότι έλεγε: «Ούτω λέγει Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας· Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία· τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία, και ας οικοδομήση τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ· αυτός είναι ο αληθινός Θεός.» (Έσδρας 1:1-3, ΜΝΚ,) Έτσι, ο Κύρος αντημείφθη για την υπηρεσία του που προσέφερε στον Ιεχωβά Θεό.

23. Οι περαιτέρω αλλαγές καιρών και χρόνων που έπρεπε να γίνουν, έπρεπε να γίνουν σύμφωνα με τι, και γιατί αυτό;

²³ Εν τούτοις, έπρεπε να γίνουν και περαιτέρω αλλαγές καιρών και χρόνων, μαζί με καθαιρέσεις βασιλέων και τοποθετήσεις βασιλέων. Αυτές έπρεπε να γίνουν, όχι σύμφωνα με το θέλημα ανθρώπου, αλλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, διότι αυτός επέτρεψε τις αλλαγές αυτές στις ανθρώπινες υποθέσεις. Πράγματι, τις προείπε. Επομένως, η θεία του πρόβλεψις έπρεπε ν’ αποδειχθή ορθή.

24. Πώς στον Δανιήλ μόνο προείπε ο Ιεχωβά τις αλλαγές της παγκοσμίου κυριαρχίας ως την έκτη παγκόσμια δύναμι, και ποια αξιοσημείωτη γέννησις στη διάρκεια της έκτης παγκοσμίου δυνάμεως δείχνει ότι η αλλαγή έγινε στον προσδιωρισμένο καιρό του Ιεχωβά;

²⁴ Σε τέσσερες τουλάχιστον προφητείες στο βιβλίο του Δανιήλ μόνο, ο Ιεχωβά προείπε ότι η δυναστεία της Περσικής Αυτοκρατορίας, της τετάρτης παγκοσμίου δυνάμεως, θα ελάμβανε τέλος και ότι η Μακεδονική ή Ελληνική Αυτοκρατορία θα ελάμβανε εξουσία ως η πέμπτη παγκόσμια δύναμις της ιστορίας. Αυτό επρόκειτο να γίνη στις ημέρες ενός περιβλέπτου βασιλέως, που ωμιλεί την Ελληνική, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος θα εξεστράτευε με σπουδή μέσα από ολόκληρη την επικράτεια της Περσικής Αυτοκρατορίας και θα την προσαρτούσε όλη στη δική του αυτοκρατορία. Η διηρημένη αυτοκρατορία που επρόκειτο ν’ ακολουθήση τον θάνατο αυτού του Μακεδόνος παγκοσμίου άρχοντος επρόκειτο να καταβροχθισθή στην πορεία του χρόνου από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την έκτη παγκόσμια δύναμι. Αυτό, επίσης, επρόκειτο να γίνη στον προσδιωρισμένο καιρό του Ιεχωβά για αλλαγές, αλλαγή συνθηκών για τον λαό του και αλλαγή σε παγκοσμίους άρχοντας. Έτσι στον καιρό που η Ρωμαϊκή παγκόσμια δύναμις θα εξέδιδε διάταγμα και θα υπεχρέωνε τη μητέρα του Ιησού να μεταβή στη Βηθλεέμ, τον τόπο γεννήσεως του Δαβίδ, η προφητεία όσον αφορά την ανθρώπινη γέννησι του Υιού του Θεού, επρόκειτο να εκπληρωθή εκεί. (Μιχ. 5:2· Ματθ. 2:1-6· Λουκ. 2:1-20) Όλα αυτά είναι θαυμαστά μεγαλύνοντας την αλάνθαστη πρόβλεψι και το ουδέποτε ματαιούμενο θέλημα του Ιεχωβά Θεού.

25. Ποια περαιτέρω ισχυρή αλλαγή της κυριαρχίας του κόσμου προείπε ο άγγελος του Ιεχωβά στον Δανιήλ, και συνεπώς ποια πάρα πολύ σπουδαία απόφασι θα είχε να κάμη η παγκόσμια δύναμις;

²⁵ Εν τούτοις, μ’ ένα περιγραφικό τρόπο, ο άγγελος του Ιεχωβά προείπε στον Δανιήλ μια περαιτέρω ισχυρή αλλαγή, την αλλαγή από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην πιο μεγάλη επίγεια αυτοκρατορία από όλες αυτές, στη Βρεττανική Αυτοκρατορία μαζί με τη στενή της σύντροφο, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες δύο πολιτικές δυνάμεις μαζί αποτελούν την εβδόμη παγκόσμια δύναμι. Αυτή η παγκόσμια δύναμις, μια λεγομένη Χριστιανική παγκόσμια δύναμις, επρόκειτο να είναι εκείνη που θα κυριαρχούσε στον κόσμο στο έτος 1914. Συνεπώς, θα είχε να κάμη μια πάρα πολύ σπουδαία απόφασι όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού που ιδρύθη στους ουρανούς στο γεμάτο συμβάντα εκείνο έτος.

26. Τι προείδε η πρόβλεψις του Ιεχωβά για τον «έσχατον καιρόν» ως προς τις παγκόσμιες εξελίξεις του;

²⁶ Η πρόβλεψις του Θεού διεισέδυσε πιο μακριά ακόμη, κατ’ ευθείαν στον «έσχατον καιρόν», και προείδε τον σχηματισμό της διεθνούς οργανώσεως ειρήνης, της Κοινωνίας των Εθνών, τον θάνατό της και την αναγέννησί της επίσης στα Ηνωμένα Έθνη. Ο άγγελος του Ιεχωβά προείπε ακόμη στον Δανιήλ την ανάπτυξι του παγκοσμίου κομμουνισμού σε τέτοιο βαθμό δυνάμεως, ώστε θα προκαλούσε και την ισχυρή εβδόμη παγκόσμια δύναμι και την ογδόη παγκόσμια δύναμι, τα Ηνωμένα Έθνη του σημερινού καιρού.

27. Αδιάφορο πόσο μεγάλες και εκτεταμένες υπήρξαν οι αλλαγές στη σκηνή του κόσμου, σύμφωνα με τι συνέβησαν όλες αυτές, όπως δείχνουν τα σχόλια του Δανιήλ επάνω στο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορ;

²⁷ Αληθινά, όλες αυτές οι μετακινήσεις της σκηνογραφίας του κόσμου δια μέσου των αιώνων ως τη σημερινή της τοποθέτησι επάνω στην παγκόσμια σκηνή δράσεως απαιτούσαν μεγάλες, εκτεταμένες αλλαγές. Αλλά όλες αυτές έγιναν σύμφωνα με την πρόγνωσι του Υψίστου Θεού, στους καιρούς του και στους χρόνους του, εφόσον τις προέβλεψε όλες. Δεν επέτρεψε να συμβή τίποτε που να εμποδίση τον σκοπό του. Πριν από χιλιάδες χρόνια αυτά τα πράγματα ήσαν όλα σκοτεινά στην ανθρώπινη διάνοια. Ο Δανιήλ, ακόμη και για τις προφητείες που εδόθησαν σ’ αυτόν, με μια μερική εξήγησι, είπε: «Και εγώ ήκουσα, αλλά δεν ενόησα.» (Δαν. 12:8) Εν τούτοις, από ό,τι ο Ιεχωβά Θεός απεκάλυψε στον Δανιήλ με τη δραματική εξήγησι του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ για την εικόνα με τη χρυσή κεφαλή, ο Δανιήλ απέκτησε κάποια διείσδυσι στο βάθος της προβλέψεως του Θεού. Συνεπώς ο Δανιήλ είπε: «Γνωρίζει τα εν τω σκότει, και το φως [όσον αφορά τα πράγματα αυτά] κατοικεί μετ’ αυτού»· «αυτός αποκαλύπτει τα βαθέα και τα κεκρυμμένα» στον λαό του.

28. Προς υποστήριξιν της κυριαρχίας του Ιεχωβά και της ικανότητός του να δίδη κυριαρχία, τι είπε ο Δανιήλ για να προφητεύση την πιο μεγάλη και πιο μεγαλειώδη αλλαγή επάνω στη γη;

²⁸ Η πιο καταπληκτική αλλαγή από όλες υψώνει σε μια μεγαλειώδη κλίμακα την αλήθεια ότι «ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν». Ο Δανιήλ ενεπνεύσθη να προείπη την από τον Ιεχωβά πραγματοποίησι της πιο μεγάλης και μεγαλειώδους αλλαγής επάνω στη γη στον καιρόν και χρόνον του Θεού, λέγοντας: «Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δαν. 2:44.

29-31. Γιατί ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» που ‘καθίσταται επί της βασιλείας των ανθρώπων’ δεν θα μπορούσε να σημαίνη ούτε την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι ούτε τον παγκόσμιο κομμουνισμό;

²⁹ Πριν από 2.500 έτη και πλέον ο Δανιήλ προείπε τη θαυμαστή αυτή αλλαγή. Σήμερα ζούμε ακριβώς στο μέσον της. Στην εποχή μας ο Ιεχωβά ‘καθιστά επί την βασιλείαν των ανθρώπων’ έναν που αποκαλείται ο «ταπεινότατος των ανθρώπων». Ποιος είναι αυτός ο «ταπεινότατος των ανθρώπων»;

³⁰ Στην εποχή μας η δημοκρατία και ο κομμουνισμός ανταγωνίζονται φλογερά το ένα το άλλο. Η δημοκρατία προέρχεται από τον ταπεινό κοινό λαό. Εν τούτοις, αυτός ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο ισχυρός πρωταγωνιστής της δημοκρατίας, η Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμις. Αυτή η εβδόμη παγκόσμια δύναμις της ιστορίας αποκλείεται από το να είναι ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» από την προφητεία του Ιεχωβά, η οποία λέγει: «Θέλει λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου, και θέλει κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου, και θέλει διανοηθή να μεταβάλλη καιρούς και νόμους . . . [Αυτή η παγκόσμια δύναμις] εμεγαλύνθη, έως κατά του άρχοντος του στρατεύματος [του ουρανού]· και αφήρεσεν απ’ αυτού την παντοτεινήν θυσίαν, και το άγιον κατοικητήριον αυτού κατεβλήθη.»—Δαν. 7:25· 8:11.

³¹ Εξ άλλου, ο Ρωσικός κομμουνισμός αξιούται ότι είναι η κυβέρνησις του προλεταριάτου, της τάξεως των ακτημόνων. Εν τούτοις, ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το σύστημα του ασεβούς παγκοσμίου κομμουνισμού. Αποκλείοντας αυτό το πολιτικό κίνημα που αποβλέπει επίμονα στην παγκόσμια κυριαρχία, ο άγγελος του Ιεχωβά Θεού είπε: «Θέλει υψωθή, και μεγαλυνθή υπεράνω παντός θεού, και θέλει μεγαλορρημονήσει κατά του Θεού των θεών. . . . θέλει μεγαλυνθή υπεράνω πάντων. Τον δε θεόν των οχυρωμάτων θέλει δοξάσει επί του τόπου αυτού· και θεόν, τον οποίον οι πατέρες αυτού δεν εγνώρισαν, θέλει τιμήσει με χρυσόν και άργυρον, και με πολυτίμους λίθους, και με πράγματα επιθυμητά. Ούτω θέλει κάμει εις τα ισχυρότατα οχυρώματα μετά θεού αλλοτρίου· όσοι γνωρίσωσιν αυτόν, εις αυτούς θέλει πληθύνει δόξαν.» (Δαν. 11:36-39, ΑΣΜ) Οι προφητικές αυτές περιγραφές δεν προέλεγαν ταπεινότητα πνεύματος ούτε στην Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι, ούτε στον σημερινό προκλητή της, τον κομμουνισμό.

32, 33. Ποιος πραγματικά είναι αυτός ο «ταπεινότατος των ανθρώπων, και πώς απεδείχθη το γεγονός αυτό;

³² Εκείνος που είναι αληθινά ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» είναι χωρίς συμπαραβολή. Δεν είναι ευτελής άνθρωπος, μολονότι είναι τόσο ταπεινός. Κανένα άλλο πλάσμα στον ουρανό ή στη γη δεν θα μπορούσε να ταπεινώση τον εαυτό του τόσο βαθιά για τη δόξα του Θεού και για το αιώνιο καλό του ανθρώπου, όσο ο ταπεινός αυτός. Γιατί; Επειδή, προτού δείξη πόσο ταπεινός στο πνεύμα είναι, υπήρχε σε μορφή Θεού ως πνευματικό πλάσμα στον ουρανό! Ήταν ο πρωτότοκος και μονογενής Υιός του Θεού, μέσω του οποίου εδημιουργήθησαν όλα τα άλλα πλάσματα στον ουρανό και στη γη.

³³ Μολονότι ήταν πρώτος μεταξύ όλων των πλασμάτων του Ιεχωβά Θεού, δεν διενοήθη ν’ αρπάξη τη θέσι του Θεού και να ισχυρισθή ότι είναι ίσος με τον Θεό. Δεν απεπειράθη να μεγαλυνθή έως του «Άρχοντος του στρατεύματος» του ουρανού, ούτε ‘εμεγαλορρημόνησε κατά του Θεού των θεών’, Ιεχωβά. Αντιθέτως, λέγει το ιερό Υπόμνημα, «εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλιππησ. 2:5-8) Μίλησε ειλικρινώς για τον εαυτό του όταν προσεκάλεσε τους ‘κοπιώντας και πεφορτισμένους’ να έλθουν σ’ αυτόν για ανακούφισι. Μακριά από το να είναι αγέρωχος και καταθλιπτικός, είπε: «Πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.» (Ματθ. 11:28, 29) Με ταπεινή υποταγή στο θέλημα του Θεού του και ουρανίου Πατρός του εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:9, 10.

Το Θείο Θέλημα Γινόμενο στον Ουρανό και στη Γη

 1. Τι ήταν εκείνο που ωδήγησε τον Ιησούν έξω από το ξυλουργικό του εργαστήριο και τον κατηύθυνε στον Ιωάννη το Βαπτιστή;

ΩΣ ΤΗΝ ηλικία των τριάντα ετών ο Ιησούς ήταν ξυλουργός στην αφανή πόλι Ναζαρέτ της περιφρονημένης επαρχίας της Γαλιλαίας. Η Ρώμη κυριαρχούσε τότε στη γη ως η έκτη παγκόσμια δύναμις. Τι ήταν εκείνο που ωδήγησε τον Ιησούν έξω από το ξυλουργικό του εργαστήριο και έξω από την αφάνειά του; Ήταν η αναγγελία του Ιωάννου του Βαπτιστού, «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». Ο Ιησούς αργότερα εδίδαξε τους μαθητάς του να ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού. Πώς θα μπορούσε λοιπόν, να κρατήση τον εαυτό του στην ξυλουργική εργασία, όταν τα συμφέροντα της βασιλείας των ουρανών, δηλαδή, της βασιλείας του Θεού, έπρεπε να εξυπηρετηθούν; Οι Ιουδαίοι μετανοούσαν από τις αμαρτίες των και εβαπτίζοντο από τον Ιωάννη για να ετοιμασθούν γι’ αυτή τη βασιλεία, για να είναι σε υποταγή σ’ αυτήν μάλλον παρά στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε ο Ιησούς ο ίδιος να αναχαιτισθή από το να προσέλθη στον Ιωάννη το Βαπτιστή και να διακηρύξη τη στάσι του υπέρ της βασιλείας των ουρανών, της βασιλείας του Θεού; Δεν ήταν μετάνοια για αμαρτίες εκείνη που κατηύθυνε τον αναμάρτητον Υιόν του Θεού στον Ιωάννη για να βαπτισθή. Η σοβαρή του απόφασις να πράξη το θέλημα του ουρανίου Πατρός του χάριν της μεγίστης βασιλείας στο σύμπαν ήταν εκείνη που ωδήγησε τον Ιησούν στον Ιωάννη.

 2. Τι διεκήρυττε το εν ύδατι βάπτισμα του Ιησού όσον αφορά αυτόν, και τι έδειχνε το Ησαΐας 53:7-12 ότι ήταν το θέλημα του Ιεχωβά γι’ αυτόν;

² Το βάπτισμα του Ιησού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη δεν διεκήρυττε την ανάγκη του Ιησού να έλθη σε αρμονία με τις Δέκα Εντολές του Θεού και τους άλλους νόμους που εδόθησαν μέσω του Μωυσέως. Διεκήρυττε την είσοδο του Ιησού στην υπηρεσία της Βασιλείας. Αυτός κατέστησε την υπηρεσία αυτή το πράγμα για το οποίο θα ζούσε στο εξής. Απέθανε για όλα όσα ήσαν πίσω επάνω στη γη. Η έλευσίς του εξεπλήρωσε τον Ψαλμό 40:7, 8, ο οποίος επροφήτευε: «Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.» Το θέλημα του Θεού γι’ αυτόν ήταν διατυπωμένο εν μέρει στον Ησαΐα 53:7- 12 (ΜΝΚ): «Εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν . . . δια τας παραβάσεις το λαού μου ετραυματίσθη [θανασίμως]. Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων· πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου· διότι δεν έκαμεν ανομίαν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. Αλλ’ ο Ιεχωβά ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν. . . . και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών, και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.»

 3. Πώς ο κανών ενεργείας του Ιεχωβά έκαμε τον Ιησούν ν’ αποδείξη ότι ήταν ο «ταπεινότατος των ανθρώπων»;

³ Ο κανών ενεργείας του Ιεχωβά εν σχέσει με τον Ιησούν ήταν, «Η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.» (Παροιμ. 18:12) Η ταπείνωσις του Ιησού επρόκειτο ν’ αποδειχθή με τελεία υπακοή στο θέλημα του Θεού. Έτσι, «καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε». Ήταν θέλημα του Θεού, «φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων». (Εβρ. 5:8· 2:10) Έτσι ο Ιησούς έδειξε ότι ήταν ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» διότι «εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»

 4. Ποια εξύψωσις επακολούθησε αφού ο Ιησούς απεδείχθη ο πιο υποτακτικός στο θέλημα του ουρανίου Πατρός;

⁴ Υπήρχε κανείς σ’ ολόκληρο το σύμπαν πιο υποτακτικός στο θέλημα του ουρανίου Πατρός; Υπήρχε κανείς πιο άξιος, στον οποίον ο Θεός θα μπορούσε να θέλη να δώση τη Βασιλεία; «Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα· δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.»—Φιλιππησ. 2:8-11.

 5. Γιατί οι πολιτικοί άρχοντες, ιδιαίτερα οι «Χριστιανοί», δεν πρέπει να έχουν αιτίες για ν’ αντιτίθενται στο να γίνη ο Ιησούς βασιλεύς, και όμως τι δείχνει ότι προσεύχονται την προσευχή του υποκριτικά;

⁵ Κανένα, λοιπόν, ανθρώπινο πλάσμα, ούτε ακόμη οι πιο υψηλοί, οι πιο ισχυροί δυνάσται, δεν έχουν αληθινή αιτία για ν’ αντιτίθενται στο να ‘κατασταθή επί της βασιλείας των ανθρώπων’ εκείνος που ήταν ο «ταπεινότατος των ανθρώπων» μ’ ένα τέτοιον ασύγκριτο τρόπο. Κανένας άρχων—ιδιαίτερα εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί—δεν έχει κάποια ηθική θρησκευτική αιτία για να πολεμά εναντίον ενός τέτοιου Βασιλέως όταν αναλαμβάνη τη διακυβέρνησι όλης της γης και των λαών της. Εν τούτοις, με την παράφρονα, θηριώδη πορεία της ενεργείας των από το 1914, εξακολουθούν να λέγουν όσον αφορά τον «ταπεινότατον των ανθρώπων», ή την εκλογή του Θεού: «Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ’ ημάς.» (Λουκ. 19:14) Ενεργούν υποκριτικά όταν πηγαίνουν στα εκκλησιαστικά τους κτίρια και ενώνωνται στην επανάληψι της Κυριακής Προσευχής: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:9, 10.

 6. Πώς η δήλωσις του Ναβουχοδονόσορ αφού επέρασε «επτά καιρούς» παραφροσύνης δείχνει ότι δεν κάνει καλό σ’ αυτούς τους άρχοντας ν’ αντιτίθενται;

⁶ Δεν τους κάνει καλό το ν’ αντιτίθενται και να πολεμούν εναντίον του «ταπεινοτάτου των ανθρώπων» που βρίσκεται τώρα στην εξουσία της Βασιλείας. Θυμηθήτε τι είπε ο Ναβουχοδονόσορ αφού επέρασε τους «επτά καιρούς» της παραφροσύνης του. Ευλόγησε τον Ύψιστο Θεό και είπε: «Πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;» Πράγματι, σε τι συμποσούνται όλοι οι βασιλείς και οι άρχοντες που συνάγονται τώρα με τις στρατιές των στον Αρμαγεδδώνα; Συγκριτικώς, σε τίποτε! Ακόμη και στο «στράτευμα του ουρανού» ο Ύψιστος Θεός, Ιεχωβά, ενεργεί σύμφωνα με το υπέρτατο θέλημά του.

 7. Πώς εχειρίσθη ο Ιεχωβά τους ισχυρούς πνευματικούς άρχοντας, και πώς μπόρεσε η νεογέννητη βασιλεία να εκτελέση το θέλημα του Θεού;

⁷ Ο άγγελος του Θεού που εστάλη στον Δανιήλ απεκάλυψε ότι και οι επτά παγκόσμιες δυνάμεις της ανθρωπίνης ιστορίας είχαν η καθεμιά έναν πνευματικό δαίμονα «άρχοντα» σε αόρατη εξουσία. Πάνω και από τους επτά άρχοντας είναι ο «άρχων τω δαιμονίων», ο Σατανάς ή Διάβολος, «ο άρχων του κόσμου τούτου». (Ματθ. 12:24· Ιωάν. 12:31· 14:30) Οι επτά αυτοί δαιμονικοί «άρχοντες» και ο σατανικός κυβερνήτης των είναι πολύ πιο ισχυροί από τους κυβερνήτας της γης. Αλλ’ ο Θεός εχειρίσθη και τα οκτώ εκείνα πνεύματα έτσι, ώστε το θέλημά του να γίνεται στον ουρανό. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας και των επτά παγκοσμίων δυνάμεων αρχίζοντας από την αρχαία Αίγυπτο έως τώρα, ο Ιεχωβά δεν άφησε κανένα από τους πνευματικούς άρχοντας να παρέμβη επιτυχώς όταν μετέβαλλε τους καιρούς και τους χρόνους. Στο 1914, όταν οι «επτά καιροί» οι προσδιωρισμένοι για τα έθνη του κόσμου του Σατανά έληξαν και έγινε θέλημα το Θεού να ιδρυθή η βασιλεία του «ταπεινοτάτου των ανθρώπων», ο Ιεχωβά έπραξε σύμφωνα με το θέλημά του στο στράτευμα του ουρανού. Ο μέγας «πυρρός» δράκων, Σατανάς ο Διάβολος, περιειλίχθη για να πηδήση και καταβροχθίση τη Βασιλεία μόλις θα εγεννάτο. Εν τούτοις, δεν έφθασε να βυθίση τα δόντια του στη Βασιλεία. Το θέλημα του Θεού έγινε, και η Βασιλεία ετέθη μακριά από τις σιαγόνες του δράκοντος και άρχισε να εκτελή το θέλημα του Θεού.

 8. Μετά τη γέννησι της βασιλείας, πώς έγινε το θέλημα του ουρανίου Πατρός στο «στράτευμα του ουρανού»;

⁸ Το θέλημα του Θεού ήταν να γίνη αμέσως πόλεμος στον ουρανό εναντίον του δράκοντος και του δαιμονικού του στρατεύματος. Αυτοί επολέμησαν εναντίον της εκτελέσεως του θείου θελήματος. Αυτοί απλώς ηγωνίσθησαν εναντίον του ακαταμαχήτου. Σε μια προφητική πρόβλεψι του ουρανίου εκείνου πολέμου που άρχισε στο 1914, ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Ουδέ ευρέθη πλέον τόπος αυτών εν τω ουρανώ. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην· και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην λέγουσαν εν τω ουρανώ, Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού.» (Αποκάλ. 12:3-10) Έτσι το θέλημα του ουρανίου Πατρός έγινε στο στράτευμα του ουρανού.

 9, 10. (α) Έχοντας υπ’ όψι την έλλειψι επιτυχίας των πνευματικών αρχόντων στον ουρανό, ποιες ερωτήσεις υποβάλλομε όσον αφορά τις επίγειες παγκόσμιες δυνάμεις; (β) Πόσο μακριά έφθασε τελικά ο Σατανάς με όλη την εναντίωσί του στον Θεό, και γιατί ο Θεός θα εξακολουθήση να πράττη το θέλημά του μεταξύ των ανθρώπων πιο δραστικά από το 1914 και έπειτα;

⁹ Ο Σατανάς ή Διάβολος και οι άρχοντες της παγκοσμίου δυνάμεώς του και οι άλλοι του δαιμονικοί άγγελοι δεν μπόρεσαν να επιτύχουν στον ουρανό. Πώς, λοιπόν, μπορεί η ισχυρή εβδόμη παγκόσμια δύναμις και η τρομερή Κομμουνιστική δύναμις και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις ανθρώπων, που όλες τους είναι χαμηλότερες από τους αγγέλους, να επιτύχουν στη γη; Πώς μπορούν να υπερνικήσουν το θείο θέλημα να λάβη η βασιλεία του Ιεχωβά δια του Χριστού αποκλειστικόν έλεγχο και κατοχή της γης; Ο Ύψιστος Θεός μπορούσε να ελέγχη και να κανονίζη υπεράνθρωπα, αγγελικά πλάσματα. Παρέμεινε στη θέσι του ως Υψίστου και Παντοδυνάμου ακόμη και μεταξύ λεγεώνων εχθρικών αγγέλων, των δαιμόνων. Ηνέχθη τον Σατανά ή Διάβολο στον ουρανό επί 5.938 έτη περίπου. Με όλη τη διαβολική του εναντίωσι σε όλον αυτόν τον καιρό, πού και πόσο ψηλά έφθασε ο Διάβολος ως αυτό το έτος 1959; Τόσο ψηλά όσο είναι το υποπόδιο του Θεού, στο οποίο ο Διάβολος κατερρίφθη βίαια από τον ουρανό από το 1914.

¹⁰ Εδώ κάτω, με λύσσα για την ταπείνωσί του, ωθεί τους ανθρώπους σ’ έναν αγώνα δρόμου για το εξωτερικό διάστημα, για να δουν πόσο ψηλά μπορούν να φθάσουν για ιδιοτελή οφέλη, χωρίς σεβασμό για το θέλημα το Θεού. Ο Διάβολος και οι δαίμονές του ενεργούν πίσω από ένα παραπέτασμα πιο αδιαπέραστο από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ωθούν μανιωδώς όλους τους πολιτικούς άρχοντας και τους στρατούς των σε μια κατάστασι εναντιώσεως στον Ιεχωβά Θεό για μια μάχη Αρμαγεδδώνος, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» (Αποκάλ. 16:14, 16) Αλλ’ ο Θεός έχει κρατήσει επί πολύν καιρό ισχυρούς αγγέλους και διαβόλους σε υποταγή και σε έλεγχο. Πολύ πιο εύκολα μπορεί να ελέγχη όλους τους ανθρωπίνους κατοίκους στο υποπόδιό του αυτό. Θα εξακολουθήση να πράττη σύμφωνα με το θέλημά του μεταξύ των ανθρώπων, πιο δραστικά τώρα αφότου εξέπνευσαν οι προσδιωρισμένοι Του «καιροί των εθνών» και αφότου δεν υπάρχει πια θείος περιορισμός στη βασιλεία του Χριστού του όσον αφορά την παρέμβασι στις Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις.

Ο ΑΜΝΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΕΩΝ

11. (α) Ποια σαφή Βιβλική αλήθεια πρέπει να γνωρίζουν τώρα τα έθνη του Ανατολικού, του Δυτικού και του ουδετέρου συγκροτήματος; (β) Με το να αντιτείνουν στην εκπλήρωσι του Ψαλμού 2:7-9, σε ποια ενέργεια θα οδηγήσουν τον «ταπεινότατον των ανθρώπων»;

¹¹ Είτε είναι από το Ανατολικό συγκρότημα είτε από το Δυτικό συγκρότημα είτε από το ουδέτερο συγκρότημα, ας γνωρίζουν όλα τα έθνη αυτή τη σαφή Βιβλική αλήθεια: Ο Δημιουργός και Κύριος αυτής της γης δεν έδωσε τη γη στον κομμουνισμό—και είναι ανωφελές να εξακολουθή το Κομμουνιστικό συγκρότημα να σχεδιάζη και να εργάζεται για παγγήινη κυριαρχία. Ούτε έδωσε ο Ύψιστος Θεός αυτή τη γη στη δημοκρατία, δηλαδή σε μια κυβέρνησι που προέρχεται από τους κατοίκους της γης, οι οποίοι λογίζονται ενώπιόν Του ως μηδέν. Από το 1914 έδωσε αυτή τη γη στη θεοκρατία, στην κυβέρνησι του Θεού δια του Ιησού Χριστού, όχι δια των ιερέων και του κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου». Στον Ψαλμό 2:7-9 ο Θεός πριν από πολύν καιρό προσεκάλεσε τον ουράνιον Υιόν του να ζητήση ολόκληρη τη γη στο τέλος των «επτά καιρών» της παγκοσμίου κυριαρχίας του Σατανά μέσω ισχυρών αυτοκρατοριών και εθνών επάνω στη γη. Η εβδόμη παγκόσμια δύναμις, δηλαδή, ο Αγγλο-Αμερικανικός συνδυασμός, η ογδόη παγκόσμια δύναμις, δηλαδή, τα Ηνωμένα Έθνη με τα ογδόντα ένα μέλη των Κομμουνιστικά, δημοκρατικά και ουδέτερα, όλα τα έθνη μέσα και έξω από τα Ηνωμένα Έθνη, ας εναντιωθούν, αν θέλουν, στην πρόσκλησι του Θεού προς τον Χριστό. Ας πολεμήσουν εναντίον της αποδοχής από τον Χριστό της προσκλήσεως του Θεού και αναλήψεως της κυριαρχίας της γης. Αν τα κοσμικά έθνη υπό τους δαιμονικούς άρχοντας και τον πρώτιστον δαίμονα Σατανά ασκούνται για μια μάχη σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα των ατομικών βλημάτων και του διαστήματος, τότε τον καιρόν αυτόν, ο «ταπεινότατος των ανθρώπων», ο Ιησούς Χριστός, θ’ αναλάβη τη μάχη.

12. Σε αντίθεσι με τον ρόλο του επάνω στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες, ποια μάχη είχε ο Ιησούς Χριστός στα χέρια του το 1914, και με ποια έκβασι;

¹² Στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες αυτός ήταν ο Αμνός του Θεού, αβλαβής και φαινομενικά ανυπεράσπιστος και απόλεμος. Κανείς επάνω στη γη δεν είδε τον Ιησού Χριστό σε μια βίαιη μάχη. Στη διάρκεια του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίων Πολέμων, αυτός δεν πολεμούσε εναντίον ανθρώπων, από το ένα και από το άλλο μέρος, άσχετα με το τι μπορεί να είπαν οι κληρικοί στα οικεία των μέρη—χωρίς Γραφική υποστήριξι. Στο 1914 ο Ιησούς Χριστός είχε στα χέρια του μια μάχη μεγαλύτερη από μια μάχη με τον Κάιζερ Γουλιέλμο της Γερμανίας ή με τον Τσάρο Νικόλαο 2 της Ρωσίας. Στον πόλεμο που εξερράγη στον ουρανό το 1914 είχε στα χέρια του μια μάχη εναντίον ενός τέρατος, του συμβολικού δράκοντος Σατανά ή Διαβόλου, και των δαιμονικών του αγγέλων, αλλά τους εξεσφενδόνισε κάτω στη γη.

13. (α) Τι θα πούμε για το αν οι άνθρωποι θα δουν τον «ταπεινότατον των ανθρώπων» να μάχεται σε πολεμική δράσι; (β) Πώς θ’ αποδειχθή Βασιλεύς βασιλέων;

¹³ Κανείς από μας που ζούσε τότε επάνω στη γη δεν είδε αυτή την αόρατη μάχη. Με τα μάτια μας μπορούσαμε να δούμε μόνο τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο να μαίνεται επάνω στη γη. Α, στην ερχόμενη όμως μάχη του Αρμαγεδδώνος όλο το ανθρώπινο γένος θα δη πραγματικά τον Ιησού Χριστό, τον «ταπεινότατον των ανθρώπων», να μάχεται, σε πολεμική δράσι υπέρ του Ιεχωβά Θεού. Τότε οι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, τα άλλα έθνη και όλοι οι λαοί θα μάθουν πώς ο Ιησούς Χριστός μπορεί πραγματικά να πολεμά, ναι, να πολεμά νικηφόρα εναντίον όλων όσα είναι εκτός αρμονίας προς το θείο θέλημα. Τότε θα δείξη τον εαυτό του, όχι ως το εσφαγμένο Αρνίον, αλλ’ ως τον βασιλικόν ‘Λέοντα όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα’, τον Λέοντα των υμνητών του Ιεχωβά. Σε όλο το ανθρώπινο γένος θ’ αποδειχθή Βασιλεύς βασιλέων κερδίζοντας τη νίκη, και ολόκληρος ο κόσμος του Σατανά θα γλείψη το χώμα στο υποπόδιό του.—Ιωάν. 1:29, 36· Αποκάλ. 5:5, 12· 17:14· 19:11-21.

Ο ΛΑΟΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ

14. Γιατί η περίοδος αυτή είναι περίοδος μεγαλυτέρας αλλαγής παρά στην εποχή του Νώε, και ποιοι αποτελούν τον στερεά αποφασισμένο, κατασταλαγμένο λαό που ο Ιεχωβά προείδε γι’ αυτόν τον καιρό;

¹⁴ Είναι τώρα περίστασις για τον Θεό του ουρανού να ‘μεταβάλη τους καιρούς και τους χρόνους, να καθαιρέση βασιλείς και να καταστήση βασιλείς’. (Δαν. 2:19-21) Είναι καιρός για καθαίρεσι του παλαιού κόσμου και για καθίδρυσι του νέου κόσμου υπό τον «ταπεινότατον των ανθρώπων», τον Βασιλέα των βασιλέων. Ακόμη και στις ημέρες του Νώε που διακρίνονται από τον παγκόσμιο κατακλυσμό, οι άνθρωποι δεν διήλθαν μια περίοδο μεγαλυτέρας αλλαγής από εκείνη που διέρχεται η γενεά αυτή. (Ματθ. 24:37-39) Στο μέσον όλης αυτής της αλλαγής και της ακαταστασίας, ο Θεός του ουρανού προείδε έναν σταθερό, στερεά αποφασισμένο λαό που γνωρίζει τι θέλει. Ο λαός αυτός είσθε όλοι εσείς που αφιερωθήκατε στον Θεό του ουρανού και που δεν θέλετε τίποτε άλλο παρά το να γίνη το θέλημα του ουρανίου Πατρός, όπως στον ουρανό έτσι και στη γη. Είσθε σεις, που ειλικρινώς προσεύχεσθε να έλθη η βασιλεία του για να εκπληρωθή πλήρως η διαθήκη του για τη Βασιλεία, την οποίαν αυτός έκαμε με τον Ιησού Χριστό. Είσθε σεις, που υποστηρίζετε αυτή τη διαθήκη της Βασιλείας χωρίς συμβιβασμό με τους κοσμικούς άρχοντας, ακόμη και τους ολοκληρωτικούς, δικτατορικούς, Κομμουνιστάς άρχοντας του κόσμου τούτου.

15. Δείχνοντας αυτόν τον ασυμβίβαστο λαό, τι είπε ο άγγελος του Ιεχωβά στον Δανιήλ;

¹⁵ Δείχνοντας εσάς, ασυμβίβαστε λαέ, ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Δανιήλ: «Και [θέλουσι] στήσει [οι πολιτικοί] το βδέλυγμα της ερημώσεως. Και τους ανομούντας εις την διαθήκην θέλει διαφθείρει [η δικτατορική κυβερνώσα δύναμις] εν κολακείαις· ο λαός όμως, όστις γνωρίζει τον Θεόν αυτού, θέλει ισχύσει και κατορθώσει. Και οι συνετοί του λαού θέλουσι διδάξει πολλούς· πλήν θέλουσι πέσει δια ρομφαίας, και δια φλογός, δι’ αιχμαλωσίας, και δια λαφυραγωγίας, πολλών ημερών. Και όταν πέσωσι, θέλουσι βοηθηθή μικράν βοήθειαν· πολλοί όμως θέλουσι προστεθή εις αυτούς εν κολακείαις. Και εκ των συνετών θέλουσι πέσει, δια να δοκιμασθώσι, και να καθαρισθώσι, και να λευκανθώσιν, έως του εσχάτου καιρού· διότι και τούτο θέλει γείνει εν τω ωρισμένω καιρώ.»—Δαν. 11:31-35.

16. Πώς σεις, ασυμβίβαστε λαέ, αρνείσθε νοημόνως να παραβήτε τη διαθήκη του Θεού για τη βασιλεία, και πως έχετε τακτοποιήσει το επίμαχο ζήτημα, Το ‘θηρίο για ειρήνη’ ή ο Άρχων της Ειρήνης;

¹⁶ Σεις που γνωρίζετε τον Θεό σας αρνηθήτε να παραβήτε τη διαθήκη του για τη Βασιλεία. Γνωρίζετε ότι ο Θεός του ουρανού έδωσε τη βασιλεία αυτή στον «ταπεινότατον των ανθρώπων», τον Ιησού Χριστό. Δεν ευνοείτε κανένα άλλον για να ‘κατασταθή επί της βασιλείας των ανθρώπων’. Γνωρίζετε ότι ο Θεός προειδοποίησε πώς οι άνθρωποι σ’ αυτή την περίοδο της αλλαγής θα απέρριπταν τη βασιλεία του Θεού και θα προτιμούσαν κάτι ανθρωποποίητο αντί της θεοκρατικής βασιλείας. Θα έστηναν το «βδέλυγμα της ερημώσεως», ένα υποκατάστατον της βασιλείας του Θείου θελήματος. Σήμερα αυτό το βδελυκτό πολιτικό είδωλο, που ιδρύθη με την πλήρη επιδοκιμασία του θρησκευτικού κλήρου, είναι τα Ηνωμένα Έθνη· και οι άνθρωποι ειδωλοποιούν την οργάνωσι αυτή αναθέτοντας σ’ αυτήν ολοένα περισσότερες εξουσίες ωσάν την τελευταία ελπίδα του κόσμου. Αποστρέφουν τα μάτια τους από τη βασιλεία του Θεού, η οποία κηρύττεται παγκοσμίως, και υποκλίνονται για λατρεία ενώπιον αυτού του πολιτικο-θρησκευτικού βδελύγματος, το οποίον ο λόγος του Θεού παρομοιάζει με κοκκινόχρωμο θηρίο, ένα διεθνές θηρίο για ειρήνη. Αλλά όσο για σας, εσείς αρνείσθε να ενωθήτε σ’ αυτή τη διεθνή λατρεία και ν’ αποβλέψετε στα Η.Ε. για την πραγματοποίησι παγκοσμίου ειρήνης, επειδή η λατρεία αυτή παραβιάζει τη διαθήκη του Θεού με τον Άρχοντα της Ειρήνης για τη βασιλεία. Γνωρίζετε ότι το επίμαχο ζήτημα είναι, Το ‘θηρίο για ειρήνη’ ή ο Άρχων της Ειρήνης! Έχετε εκλέξει τον Άρχοντα της Ειρήνης, τον κεχρισμένον Υιόν του Θεού και ανάσσοντα Βασιλέα.

17. Πώς εδείξατε σεις, ασυμβίβαστε λαέ, ότι γνωρίζετε τον Θεό σας, και πώς εδοκιμάσθητε με διωγμό;

¹⁷ Έχετε λάβει την ασυμβίβαστη αυτή στάσι υπέρ της Βασιλείας επειδή γνωρίζετε τον Θεό σας. Γνωρίζετε ότι δεν είναι κάποια ασώματη κοσμική νοημοσύνη που αόριστα αποκαλείται Θεός, χωρίς σκοπό, χωρίς ιστορία και χωρίς όνομα. Ο Θεός σας είναι ένας προσωπικός Θεός, του οποίου το όνομα γνωρίζετε ότι είναι Ιεχωβά. Γνωρίζετε ότι είσθε εντεταλμένοι απ’ αυτόν να είσθε μάρτυρές του και να κάμετε γνωστό το άγιον όνομά του. Είσθε πνευματικώς νοήμονες και διακρίνετε ποιο είναι το κύριο έργο του Θεού για σας σ’ αυτή τη βραχεία χρονική περίοδο προτού έλθη το πλήρες τέλος σ’ αυτόν τον κόσμο. Σύμφωνα με την ιεροπρεπή σας απόφασι να πράξετε το θέλημα του Θεού, ενασχολείσθε σ’ ένα Βιβλικό εκπαιδευτικό έργο για να ‘διδάξετε πολλούς’ το θείο θέλημα, ώστε αυτοί να μπορέσουν να το πράξουν και να σωθούν στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Γι’ αυτή την αταλάντευτη πορεία ενεργείας έχετε υποστή πολύν διωγμό. Έχετε αναγκασθή να προσκόψετε και να κλονισθήτε εξ αιτίας ρομφαίας και φλογός, αιχμαλωσίας και λαφυραγωγίας, επί πολλές ημέρες έως τώρα, από δικτατορικές δυνάμεις. Μερικούς από μας τους έκαμαν να προσκόψουν ακόμη και ως μια πτώσι στο θάνατο. Αυτό εχρησίμευσε ως μια δοκιμασία της πίστεώς μας στον Θεό και δοκιμασία της ακεραιότητός μας προς αυτόν και της πιστότητός μας στη βασιλεία του, που είμεθα εντεταλμένοι να κηρύξωμε σε όλα τα έθνη για μια τελική μαρτυρία προτού έλθη το τέλος των.

18. Σε ποιον καθαρισμό και λεύκανσι κατέληξε αυτός ο διωγμός;

¹⁸ Λόγω του διωγμού αυτού που υπήρξε σκληρός για πολλούς από μας ακόμη και μέχρι θανάτου μαρτύρων της πίστεως, έχομε όλοι δοκιμασθή. Έχομε καθαρισθή από κάθε συντροφιά μ’ αυτόν τον κόσμο και έχομε λευκανθή στη δικαία μας εμφάνισι ενώπιον των οφθαλμών του Θεού. Είμεθα, εν τούτοις, αποφασισμένοι να υπομείνωμε αυτόν τον διωγμό και την κατάθλιψι εξ αιτίας της αποκλειστικής μας αφοσιώσεως στον Ιεχωβά Θεό ώσπου να έλθη ο καιρός του για το τέλος του εχθρικού διώκτου στον Αρμαγεδδώνα.

19. Εις εκπλήρωσιν της προφητείας του αγγέλου, με τι ενώθηκαν μαζί μας πολλά άτομα, και πώς αυτό περιλαμβάνει κατασκόπους;

¹⁹ Στο Βιβλικό εκπαιδευτικό μας έργο σε 175 χώρες, νήσους και επικράτειες έχομε πλησιάσει πολλά εκατομμύρια ανθρώπων πολλών ειδών. Εκατοντάδες χιλιάδων απέκτησαν κατανόησι του λόγου του Θεού και ανταπεκρίθησαν στην αναγγελία της βασιλείας του Θεού και, όπως ο Ιησούς, αφιερώθηκαν στον Θεό για την εκτέλεσι του θελήματός του. Αλλά υπήρξε, επίσης, αληθές ότι «πολλοί όμως θέλουσι προστεθή εις αυτούς εν κολακείαις». Αυτοί οι πολλοί εγνωρίσθησαν προσωπικώς με τον λαόν, ο οποίος γνωρίζει τον Θεόν του. Έχουν μια εκ του πλησίον άποψι της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Έχουν μόνο καλά λόγια για την καθαρότητα της οργανώσεως και για την αγάπη που τα μέλη της δείχνουν για τον Θεό και για τον Χριστό του και ο ένας για τον άλλον. Εκφράζουν θαυμασμό για τη θαρραλέα στάσι μας υπέρ των αρχών του λόγου του Θεού. Συνταυτίζονται μαζί μας σε μια μελέτη του λόγου του Θεού, ακόμη και στα σπίτια των και στις Αίθουσές μας Βασιλείας. Αλλά πώς πολλά από όλα αυτά είναι κάτι περισσότερο από κολακεία; Είναι απόλυτη κολακεία αν κάποιοι πράκτορες του εχθρού έρχωνται ανάμεσά μας για να μας κατασκοπεύσουν και να προσπαθήσουν να υπονομεύσουν την οργάνωσι πνευματικώς και να μας προδώσουν στους δικτατορικούς ή ολοκληρωτικούς άρχοντας, αφού η κολακεία των καταστήση μερικούς από μας απροφυλάκτους.

20. Είναι σε μεγάλο βαθμό κολακεία αν οι με παρρησία εκφραζόμενοι θαυμασταί δεν προχωρούν ως ποιο σημείο, και έτσι τι λέμε σ’ εκείνους που είναι απλοί κόλακες;

²⁰ Είναι σε μεγάλο βαθμό κολακεία αν οι με παρρησία εκφραζόμενοι θαυμασταί δεν προχωρούν περισσότερο από τα απλά λόγια και δεν μιμούνται τον αφιερωμένον λαόν του Θεού και δεν αφιερώνονται όμοια και δεν ενώνονται μαζί μας στη μαρτυρία της βασιλείας του Θεού, μολονότι αυτό καθιστά τον κόσμο εχθρούς των και επιφέρει σ’ αυτούς παθήματα και διωγμό. Στο Βιβλικό εκπαιδευτικό μας έργο και στη μαρτυρία της προμηθείας του Θεού για σωτηρία δεν ζητούμε απλώς ν’ ακούσωμε λόγια κολακείας. Ζητούμε τα χαμένα πρόβατα του Μεγάλου Ποιμένος Ιεχωβά, για να τα φέρωμε στην ποίμνη υπό τον Καλόν Ποιμένα του Ιησού Χριστό. Όχι το κέρδος λόγων επαίνου από κόλακας, αλλά η σύναξις προβατοειδών ανθρώπων στο καταφύγιο σωτηρίας του Θεού είναι εκείνο που σημαίνει ότι το έργο μας επέτυχε. Η ένωσις προβατοειδών ανθρώπων που αγαπούν τον Θεό μαζί μας στη λατρεία και υπηρεσία του ενώ συγχρόνως συμπάσχουν μαζί μας—αυτό ακριβώς μας δίνει πραγματική βοήθεια, μολονότι αυτή είναι μικρή εν συγκρίσει με ό,τι ο Θεός και ο Χριστός και οι άγιοι άγγελοι μας δίνουν. Σ’ εκείνους που είναι απλοί κόλακες λέμε, Μην κολακεύετε πλάσματα, αλλά δώστε αληθινό αίνο στον Δημιουργό. Γίνετε αφιερωμένοι μάρτυρές του. Αυτό είναι που σώζει!

21, 22. (α) Τι είναι εκείνο που τόσο θαυμαστά μας ενώνει; (β) Σύμφωνα με το εκπεφρασμένο θέλημά του, ποια είναι η ενωμένη προσευχή μας;

²¹ Ανάμεσα στην αναρχική σύγκρουσι που παρουσιάζουν σήμερα τα θελήματα των ανθρώπων, εμείς είμεθα αποκλειστικά υπέρ του εκπεφρασμένου θελήματος του Θεού. Αυτό το θείο θέλημα είναι εκείνο που μας ενώνει τόσο θαυμάσια στην καρδιά, στη διάνοια, στα λόγια και στην πράξι. Η ενωμένη προσευχή μας στον Θεό είναι, Ας έλθη η βασιλεία του με τη νικηφόρο επίθεσί της εναντίον ολοκλήρου της οργανώσεως του Διαβόλου στον Αρμαγεδδώνα. Ναι, το τέλειο, δίκαιο και άγιο θέλημά του ας γίνη, όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη αυτή, το υποπόδιό του. Ας εξαλειφθούν όσοι αντιτίθενται ασεβώς στο θέλημά του. Οι πιστοί, στοργικοί, ευπειθείς εκτελεσταί του θελήματός του ας παραστούν μάρτυρες της διεκδικητικής νίκης του εναντίον όλων των εχθρών του στον Αρμαγεδδώνα και ας εισέλθουν στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της αληθείας και της αγιότητος. Ολόκληρη η γη ας γεμίση με τη γνώσι της δόξης του Ιεχωβά καθώς τα ύδατα σκεπάζουν τις λεκάνες των θαλασσών.

²² Ας ευλογήση η βασιλεία του τη γη αυτή, για ν’ αποκατασταθή ο παράδεισος και να εξωραϊσθή το επίγειο υποπόδιο του Θεού και να παρασχεθή μια αιώνια ευτυχισμένη κατοικία για τα τέλεια ανθρώπινα πλάσματα, τα κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του. Ο κεχρισμένος του Βασιλεύς ας καλέση και ας ακούσουν όλοι εκείνοι που βρίσκονται στα μνημεία και ας εξέλθουν με ανάστασι στις ευκαιρίες που πρόκειται να κερδηθούν και ν’ απολαμβάνωνται για πάντα στον Παράδεισο από όλους εκείνους που υπακούουν στη βασιλεία του. Ας εκμηδενισθούν όλοι οι ασεβείς παντού, αλλά όλοι εκείνοι που αγαπούν τον Ιεχωβά ας διαφυλαχθούν για ζωή αιώνια. Ας ευλογούν τον Ιεχωβά όλα τα έργα του, σε κάθε τόπο της κυριαρχίας του. Ας αινή τον Ιεχωβά κάθε πνοή, διότι έγινε το θέλημά του.

Μέρος 6—«Γενηθήτω το Θέλημά σου επί της Γης»

Το θέμα του βιβλίου, που δημοσιεύομε τμηματικώς, δηλαδή, «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης,» ελήφθη από την προσευχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, την οποία προσευχή απηύθυνε στον ουράνιο Πατέρα του και Πατέρα των πιστών μαθητών του. Το θέλημα του ουρανίου Πατρός, Ιεχωβά Θεού, είναι εκείνο, για το οποίον οι Χριστιανοί οδηγούνται να προσεύχωνται να γίνη στη γη όπως και στον ουρανό. «Γιατί Πρέπει να Γίνη επάνω στη Γη» είναι ο τίτλος του Κεφαλαίου 2, στο μέσον του οποίου βρισκόμεθα τώρα. Ένας από τους ισχυρούς λόγους τούτου είναι το ότι ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τη γη να υπάρχη πάντοτε ως τόπος κατοικίας του ανθρωπίνου γένους μαζί με όλα τα κατώτερα ζώα που είναι υποτεταγμένα στον άνθρωπο. Αποτελεί σκοπόν του Θεού το να γίνη όλη η γη ένας παράδεισος σαν τον αρχικό κήπο ή Παράδεισο της Εδέμ. Όταν ο σκοπός εκείνος πραγματοποιηθή πλήρως και το ανθρώπινο γένος σε ανθρώπινη τελειότητα πράττη το θέλημα του ουρανίου Πατρός, θα ήταν ματαίωσις του θείου σκοπού του αν ο Θεός μετέθετε τους κατοίκους του Παραδείσου σε κάποιο άλλο μέρος.

26. Τι έκαμε, εν τούτοις, ο άνθρωπος στη γη, στο νερό και στον αέρα, και ποιος θείος σκοπός πρέπει να πραγματοποιηθή για να δικαιολογήση τη δημιουργία του ανθρώπου;

²⁶ Σήμερα, σχεδόν μετά έξη χιλιάδες χρόνια ανθρωπίνης ιστορίας, οι άνθρωποι γενικά ερημώνουν την επιφάνεια της γης με τους πολέμους των και με την εμπορική εκμετάλλευσι του εδάφους. Ρυπαίνουν την ατμόσφαιρά της και μολύνουν και καθιστούν ραδιενεργά τα ύδατά της. Γεμίζουν τη γη με ατελή τέκνα, νόθα και νόμιμα, τα οποία δεν πράττουν το θέλημα του Θεού, όπως δεν το πράττουν και οι γονείς των. Το θέλημα του Θεού ουδέποτε ως τώρα έγινε σε όλη τη γη από όλο το ανθρώπινο γένος, όπως ο Θεός υπέδειξε στον άνθρωπο μέσα στην Εδέμ ότι ήταν ο θείος σκοπός του. Ο θείος εκείνος σκοπός πρέπει εν τούτοις να πραγματοποιηθή για να δικαιολογήση την από τον Θεό δημιουργία του πρώτου ανθρώπου. Ο Θεός πρέπει να δικαιωθή στο ζήτημα τού να γίνεται το θέλημά του επάνω στη γη όπως και στον ουρανό. Ο Ιησούς προσηύχετο να δικαιωθή ο Θεός μ’ αυτόν τον τρόπο.

27. Από ποιον δεν θ’ αφήση ο Θεός τον σκοπό του ν’ ανακοπή και για ποια απελευθέρωσι μας εδίδαξε ο Ιησούς να προσευχώμεθα, και με τι μέσον;

²⁷ Ο Θεός δεν άλλαξε τον σκοπό του σχετικά με αυτό, ούτε ακόμη από τον καιρό που ο Υιός του Ιησούς Χριστός ήλθε στη γη. Σχετικά με τους καθωρισμένους σκοπούς του λέγει: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι· δια τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ, δεν απωλέσθητε.» (Μαλαχ. 3:6, ΑΣ) Αυτός δεν θα αναγκασθή να εξαλείψη όλο το ανθρώπινο γένος από το πρόσωπο της γης ή να καταστρέψη τη γη. Δεν θα εγκαταλείψη την κατάστασι με απραγματοποίητο τον σκοπό του και με μια ομολογία ήττης. Δεν θ’ αφήση τον σκοπό του να ανακοπή από έναν εναντιούμενο, ένα Σατανά, ή από ένα ψεύστη και συκοφάντη, ένα Διάβολο. Ο Ιησούς μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα για ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτόν τον πονηρό. Ετελείωσε την υποδειγματική προσευχή του για μας, λέγοντας: «Και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.» (Ματθ. 6:13) Ο Παντοδύναμος Θεός θ’ απαντήση και σ’ αυτό το μέρος της προσευχής του Υιού του· αυτό δε σημαίνει ότι ο πονηρός «άρχων του κόσμου τούτου,» «ο θεός του αιώνος τούτου», θα παρέλθη. Η παρουσία του «πονηρού,» Σατανά ή Διαβόλου, και η εκτέλεσις του θείου θελήματος επάνω στη γη όπως και στον ουρανό δεν εναρμονίζονται. Ο Σατανάς, λοιπόν, ή Διάβολος, και οι αόρατοι δαίμονές του καθώς και τα ορατά του ανθρώπινα όργανα θα παρέλθουν. Ένας αιώνιος επίγειος Παράδεισος γεμάτος από τελείους εκτελεστάς του θελήματός του αποτελεί μια μελλοντική βεβαιότητα. Η βασιλεία του ουρανίου Πατρός, για την έλευσι της οποίας ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται, θα φροντίση γι’ αυτό.—Αποκάλ. 20:1-3.

28, 29. Γι’ αυτόν τον λόγο, τι είπε ο Ιησούς επάνω στο ξύλο προς τον συμπαθή κακοποιό, και ποιο όραμα έδωσε αργότερα στον Ιωάννη στην Πάτμο για να δείξη ότι ο σκοπός του Θεού είναι αναλλοίωτος;

²⁸ Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν ο συμπαθής κακοποιός πέθαινε επάνω στο ξύλο δίπλα στον Ιησούν και του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου,» ο Ιησούς τού είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.»a Την τρίτη ημέρα ο Ιησούς ανεστήθη εκ νεκρών, αλλ’ όχι και ο συμπαθής κακοποιός. Μετά σαράντα ημέρες, ενώ ατένιζαν προς αυτόν οι πιστοί του απόστολοι, ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη από το Όρος των Ελαιών ανατολικά της Ιερουσαλήμ κι εξηφανίσθη στους ουρανούς, για να επιστρέψη στον ουράνιο Πατέρα του, τον Βασιλέα της αιωνιότητος. Αυτό έγινε την άνοιξι του έτους 33 (μ.Χ.). Μετά από χρόνια, στο έτος 96 μ.Χ. περίπου, ο Ιησούς από τον ουρανό εγνωστοποίησε στον απόστολο Ιωάννη στη νήσο Πάτμο ότι ο σκοπός του ουρανίου Πατρός σχετικά με τον επίγειο Παράδεισο κάτω από τη βασιλεία του Θεού ήταν ακόμη αμετάβλητος. Ο Ιησούς έδωσε στον Ιωάννη ένα προφητικό όραμα της ελεύσεως της βασιλείας του Θεού τη γη μ’ ένα ένδοξο τρόπο. Τότε ο Ιωάννης είπε:

²⁹ «Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών, Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:3-5.

30. Πώς λοιπόν δεν θα είναι παράδοξο το ότι ο Θεός θα κατοικήση με τους ανθρώπους, κι έτσι πώς ο κακοποιός εκείνος θα φθάση να είναι μαζί με τον Ιησού στον Παράδεισο;

³⁰ Σύμφωνα μ’ αυτήν όρασι των πραγμάτων που «πρέπει να γείνωσι ταχέως», η σκηνή του Θεού θα είναι με τους ανθρώπους. Κατά ένα αντιπροσωπευτικό τρόπο ο Θεός θα συγκατοική με τους ανθρώπους στη γη, και όχι οι άνθρωποι με τον Θεό ψηλά στον ουρανό. Αυτό δεν είναι παράδοξο. Πριν από χιλιάδες χρόνια ο Ιεχωβά Θεός συγκατοικούσε αντιπροσωπευτικά με τους αρχαίους Ισραηλίτας στην ιερή σκηνή λατρείας, που κατεσκεύασε ο προφήτης Μωυσής, όταν αυτοί ήσαν στρατοπεδευμένοι στη Χερσόνησο Σινά κατά την οδοιπορία των από την Αίγυπτο στη γη της Παλαιστίνης. (2 Σαμ. 7:5-7) Επειδή αυτή η συμβολική «σκηνή του Θεού» κατέρχεται για να είναι μαζί με τους ανθρώπους στη διάρκεια του νέου κόσμου, ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού θα είναι αντιπροσωπευτικά στη γη. Η γη μας πρόκειται τότε να γίνη ένας Παράδεισος τρυφής, χωρίς δάκρυα, θάνατο, πένθος, κραυγές πόνου, με παρέλευσι όλων των προτέρων πραγμάτων της αμαρτίας και του θανάτου, και με το να κάμη ο Θεός από τον θρόνο του τα πάντα νέα για το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη. Θα επαληθεύση, λοιπόν, το ότι, όταν ο συμπαθής κακοποιός αναστηθή από τον μακραίωνα ύπνο του θανάτου του σε ζωή επάνω στη γη, θα είναι μαζί με τον Ιησού στον Παράδεισο.

31. Γιατί η ελπίς για ένα γήινο Παράδεισο δεν είναι υλιστική, και ποια ήταν η Θεόδοτη ελπίς των ανθρώπων από τον Άβελ ως τον κακοποιό που πέθαινε επάνω στο ξύλο;

³¹ Αυτή η ελπίδα σ’ έναν επίγειο αποκαταστημένο Παράδεισο που θα είναι παγγήινος, δεν είναι μια υλιστική ελπίδα η οποία απομακρύνει τους ανθρώπους από τις χαρές του ουρανού, που πολλοί θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» λέγουν ότι αποτελεί τον προορισμό των μελών των θρησκευτικών των συστημάτων. Αυτή η ελπίδα δεν είναι υλιστική, όπως και η υπακοή του Αδάμ στον Θεό επί ένα χρονικό διάστημα στην Εδέμ, για να παραμείνη ζωντανός στον πρώτο παράδεισο, δεν ήταν ιδιοτελώς υλιστική στον σκοπό της. «Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός». (1 Κορ. 15:45, 47) Η Θεόδοτη ελπίδα του Αδάμ δεν μπορούσε να είναι τίποτε περισσότερο από μια επίγεια ελπίδα, την ίδια ελπίδα που έτρεφαν όλοι οι άγιοι άνθρωποι του Θεού, από τον πρώτο μάρτυρα Άβελ ως τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ναι, και ως εκείνον τον συμπαθή κακοποιό που πέθαινε παράπλευρα στον Ιησού.—Εβρ. 11:3-40.

32, 33. Γιατί αυτό δεν συγκρούεται με την ουράνια ελπίδα που θέτει ο Θεός μέσα στις καρδιές των ακολούθων του Ιησού Χριστού;

³² Αυτό δεν συγκρούεται με την ουράνια ελπίδα που θέτει ο Θεός στις καρδιές των ακολούθων του Ιησού Χριστού. Αυτούς ο Θεός τούς κάνει πνευματικά του τέκνα, χρησιμοποιώντας το άγιο πνεύμα ή ενεργό δύναμί του, για να τους εισαγάγη σε μια νέα οδό ζωής, ουρανίας ζωής. Αυτοί οι συγκριτικά ολίγοι Χριστιανοί, που εξεικονίζονται από τους είκοσι τέσσερες «πρεσβυτέρους» του οράματος του Ιωάννου, λέγεται ότι γεννώνται ή αποκτούνται από τον Θεό μέσω του ζωοπαρόχου του πνεύματος. Έτσι, αυτοί θέτουν την αγάπη των και διατηρούν τη διάνοιά των προσηλωμένη στα επουράνια. Στην εκ νεκρών ανάστασι αυτοί αναμένουν να γεννηθούν όπως ο Ιησούς Χριστός στην πληρότητα της πνευματικής ζωής στον ουρανό, αλλαγμένοι, μεταμορφωμένοι πραγματικά.—1 Κορ. 15:42-54.

³³ Η ουράνια ελπίδα αυτών των 144.000 πιστών της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας δεν αφήνει την υπόλοιπη ανθρωπότητα χωρίς καμμιά ελπίδα. Η λαμπερή εκείνη ελπίδα ενός επιγείου Παραδείσου, όπου το θέλημα του Θεού πρόκειται να γίνεται στη γη όπως και στον ουρανό, αποτελεί την ευλογητή ελπίδα που επιφυλάσσεται για τους ανθρώπους σύμφωνα με τον αμετάβλητο στοργικό σκοπό του Θεού. Η πραγματοποίησις της ουρανίας ελπίδας της πιστής εκκλησίας του Χριστού, η οποία νικά τον κόσμο, λαμβάνει χώραν πριν από την πραγματοποίησι της επιγείου ελπίδος των πιστών ανθρώπων των προ-Χριστιανικών χρόνων και των πιστών ανθρώπων καλής θελήσεως προς τον Ιεχωβά Θεό σήμερα. Η πραγματοποίησις της ουρανίας ελπίδος της Χριστιανικής εκκλησίας συμβάλλει επίσης στην πραγματοποίησι της επιγείου ελπίδος των πιστών του ανθρωπίνου γένους.

34. Γιατί το θέλημα του Θεού γινόμενο στη γη θα σημαίνη κάτι περισσότερο από ατελεύτητη ευτυχία για το δίκαιο ανθρώπινο γένος, και γιατί πρέπει να χαίρουν τώρα οι άνθρωποι;

³⁴ Όλα τα ανωτέρω αποτελούν αιτία, για την οποία το πατρικό θέλημα του Θεού πρέπει να γίνη στη γη όπως και στον ουρανό. Αυτό θα σημάνη κάτι περισσότερο από μια ατελεύτητη ευτυχία για τους δικαίους του ανθρωπίνου γένους στην επίγεια Παραδεισιακή κατοικία τους. Θα καταδείξη, παράλληλα, την αγιότητα του Θεού, τον σεβασμό του προς το όνομά του, το ότι δεν αλλοιούται όσον αφορά το τέλειο θέλημά του, την πιστότητά του στον λόγον του και την ακατανίκητη δύναμί του και ικανότητά του που εκδηλώνεται στη βασιλεία του, στην ουράνια κυβέρνησί του μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Η σωτηρία και διαφύλαξις της ανθρωπίνης φυλής επάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού γίνεται επομένως ασφαλής και βεβαία. Ας χαίρουν οι άνθρωποι! Η παντοδύναμη βασιλεία του Θεού θ’ αναλάβη την πλήρη διακυβέρνησι της επιγείου κατοικίας του ανθρώπου, άσχετα με την παρεμπόδισι και εναντίωσι όλων των εχθρών του ανθρώπου υπό τον Σατανάν ή Διάβολον, που επετράπησαν επί μακρούς χρόνους. Τα γεγονότα των ημερών μας εξετάζονται προς αυτή την κατεύθυνσι ως εκπλήρωσις της θείας προφητείας. Αυτό θα το ιδούμε καθόσον προχωρούμε στην ανάγνωσι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3

Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟΥ

 1. Πώς κτίρια θεωρούμενα από ανθρώπους ως αγιαστήρια δεν διεσώθησαν από βεβήλωσι, λήστευσι ή καταστροφή και τι ερωτήματα εγείρει αυτό το γεγονός;

ΕΠΙ χρονικό διάστημα χιλιάδων ετών οι άνθρωποι ησθάνθησαν την ανάγκη αγιαστηρίων, ιερών τόπων ή αγίων κτιρίων, στα οποία να λατρεύουν τους θεούς των θρησκειών των. Αλλ’ οποιαδήποτε αγιότης κι αν υπεστηρίχθη γι’ αυτά, δεν τα έσωσε από βεβήλωσι, λήστευσι ή καταστροφή. Οι κατακτηταί, που εισέβαλαν, τα ελεηλάτησαν για τους θησαυρούς των· οι λάτρεις ανταγωνιζομένων θεών εμόλυναν αηδιαστικά τους τόπους αυτούς· πόλεμοι επέφεραν την καταστροφή τους με φωτιά και με βόμβες· σεισμοί τα συνεκλόνισαν από τα θεμέλια και κατέρριψαν σε συντρίμμια τους τοίχους και τους στύλους των. Στο Βάαλβεκ, στην κοιλάδα μεταξύ των Ορέων Λιβάνου και Αντιλιβάνου, στέκουν σήμερα τα γιγάντεια ερείπια του μεγαλυτέρου ναού του Διός σε όλη την αρχαιότητα, η δε ερήμωσις τούτου απεκορυφώθη από ένα σεισμό είκοσι επτά ημερών στο έτος 1759. Οι μεγαλοπρεπείς ναοί του Ιεχωβά που επέστεφαν άλλοτε το Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ δεν υπάρχουν πια. Υπέστησαν καταστροφή από χέρια Εθνικών, και επί χρόνια ευσεβείς Ιουδαίοι συνήθιζαν να χρησιμοποιούν αυτό που λέγεται ότι ήταν ο εξωτερικός δυτικός τοίχος της περιοχής του αρχαίου ναού ως τείχος των θρήνων. Τίποτε δεν φάνηκε να έχη μια μόνιμη ιερότητα ή αγιότητα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως δεν υπάρχει πραγματικό αγιαστήριο;

 2. Από ποιους κατέδειξε ο Ιερεμίας ότι εβεβηλώνετο ο ναός του Ιεχωβά, και πότε θα θεωρηθή ως άγιον το μέγα υποπόδιον του Θεού;

² Στις ημέρες του προφήτου Ιερεμία ο ναός της Ιερουσαλήμ εβεβηλώθη απ’ αυτούς ακριβώς που διεξήγαν τη θρησκευτική υπηρεσία μέσα σ’ αυτόν. Ο Ιερεμίας μιλεί για την αγανάκτησι του Θεού με τα εξής λόγια προς τους υποκριτικούς λάτρεις: «Σπήλαιον ληστών έγεινεν ενώπιόν σας ο οίκος ούτος, εφ’ ον εκλήθη το όνομά μου; ιδού, αυτός εγώ είδον ταύτα, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 7:11, ΜΝΚ) Ο Θεός, με σκοπό να επανορθώση εσφαλμένες ιδέες για το αγιαστήριό του, ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να πη: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Ο ουρανός είναι θρόνος μου, και η γη υποπόδιον των ποδών μου· ποίος είναι ο οίκος, τον οποίον ηθέλετε οικοδομήσει δι’ εμέ; και ποιος είναι ο τόπος της αναπαύσεώς μου;» (Ησ. 66:1, ΜΝΚ· Πράξ. 7:48-50) Η γη, παραβαλλόμενη με τους ουρανούς, όπου ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος ως παγκόσμιος Βασιλεύς της αιωνιότητος, είναι υποπόδιόν του. Αυτός ο τόπος των ποδών του πρέπει να είναι άγιος. Θα θεωρήται ως τοιούτος, όταν το θέλημά του θα γίνεται πλήρως στη γη όπως και στον ουρανό.

 3. Γιατί ο κήπος της Εδέμ ήταν πραγματικά ένα αγιαστήριο, και ως εικών τίνος εχρησιμοποιήθη η ευτυχία του να ζη κανείς με αγιότητα μέσα σ’ αυτόν;

³ Στην αρχή της υπάρξεως του ανθρώπου, το επίγειον αυτό υποπόδιον του Ιεχωβά Θεού δεν ήταν μολυσμένο από αμαρτωλά πλάσματα. Ο κήπος ή Παράδεισος, τον οποίον ο Δημιουργός εφύτευσε στην Εδέμ αποτελούσε μέρος του υποποδίου του. Ήταν ειδικά ένας άγιος τόπος, διότι εκεί ο Ιεχωβά Θεός συνωμιλούσε με τον άνθρωπο και, κατά ένα τρόπον, ‘περιεπάτει εν τω παραδείσω προς το δειλινόν.’ (Γέν. 2:15-17· 3:8) Επειδή είχε φυτευθή απ’ αυτόν ο παράδεισος και ήταν εξαιρετικά ωραίος, ήταν ο «παράδεισος του Ιεχωβά.» (Γέν. 13:10, ΜΝΚ) Ήταν η ‘Εδέμ, ο παράδεισος του Θεού.’ (Ιεζ. 28:13) Αυτό τον έκανε πράγματι ένα αγιαστήριο, έναν ιερό, άγιο τόπο, όπου ό,τι είναι εφάμαρτον δεν έπρεπε να εισέλθη, όπου ό,τι ήταν αμαρτωλό δεν μπορούσε να παραμείνη. Στην αγιότητά του ήταν ένας τόπος ευτυχούς, χαρωπής διαβιώσεως για το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα. Αυτοί ηυχαριστούντο να ζουν με αγιότητα, με υπακοή στο θέλημα του Θεού των και ουρανίου Πατρός των. Αυτό θεωρείται σαν ένα παράδειγμα της ευτυχίας των πνευματικών τέκνων του Ιεχωβά, όταν Αυτός μεταμορφώνη την επίγεια κατάστασί των σε μια υπερεξέχουσα πνευματική ευημερία. Ο Θεός, μιλώντας γι’ αυτή τη μεταμόρφωσι της πνευματικής του οργανώσεως, είπε προφητικά: «Αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής· και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ, και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Ιεχωβά· ευφροσύνη και αγαλλίασις θέλει ευρίσκεσθαι εν αυτή, δοξολογία και φωνή αινέσεως.»—Ησ. 51:3, ΜΝΚ.

 4. Ποιοι άλλοι υιοί του Θεού υπήρχαν τότε εκτός από τον τέλειον Αδάμ, κι έτσι από ποιον έγινε προσπάθεια εισαγωγής της αμαρτίας μέσα στο Εδεμικό αγιαστήριο;

⁴ Ωστόσο, δεν πέρασε πολύς καιρός και η αμαρτία προσεπάθησε να εισχωρήση και να εγκατασταθή μέσα στο Εδεμικό εκείνο αγιαστήριο. Πώς άρχισε ποτέ ένα τέτοιο πράγμα μέσα στο άγιο σύμπαν του Θεού; Με την πτώσι ενός υιού του Θεού σε ιδιοτελή επιθυμία που επέτρεψε ο άπιστος αυτός υιός να εισέλθη στην καρδιά του και που εκαλλιέργησε. Είναι αληθές ότι η σημερινή ανθρώπινη οικογένεια ανάγει τη γενεαλογική της γραμμή μέσω του Νώε στον «[υιόν] του Ενώς, [υιόν] του Σηθ, [υιόν] του Αδάμ, [υιόν] του Θεού.» (Λουκ. 3:38) Ο Αδάμ ήταν ένας επίγειος υιός του Θεού, διότι ο Θεός ήταν ο Δημιουργός του και Ζωοδότης του. Αλλ’ υπήρχαν τότε και άλλοι υιοί του Θεού, όχι επάνω στη γη με σάρκα, αλλά στον ουρανό· αυτοί δε είχαν παρακολουθήσει τη δημιουργία της γης μας και του πρώτου άνθρωπου. Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος το είπε αυτό, όταν ερώτησε τον άνθρωπον Ιώβ: «Πού ήσο ότε εθεμελίωνον την γην; απάγγειλον, εάν έχης σύνεσιν. Επί τίνος είναι εστηριγμένα τα θεμέλια αυτής; ή τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλαν ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;» (Ιώβ 38:1, 4, 6, 7) Ένας πνευματικός υιός του Θεού, που εδελέασε ο ίδιος τον εαυτό του, ήταν εκείνος που έγινε αρχηγός της αμαρτίας στο άγιο σύμπαν του Θεού και που γρήγορα εισήγαγε την αμαρτία στη γη, στο Θείο αγιαστήριο στην Εδέμ.

 5. Ποιον μονάρχη παρωμοίωσε ο Ιεζεκιήλ με τον αρχικόν εκείνον αμαρτωλό, και πώς αυτός ο αμαρτωλός παρεσύρθη στην αμαρτία;

⁵ Μετά από πολύν καιρό στην ανθρώπινη ιστορία ένας βασιλεύς στη Μέση Ανατολή, ο μονάρχης του Μεσογειακού λιμένος της Τύρου, έλαβε μια πορεία ενεργείας όμοια μ’ εκείνη του απίστου πνευματικού υιού του Θεού. Ο Θεός, λοιπόν, παρωμοίωσε τον βασιλέα αυτόν με τον αρχικό αμαρτωλό και ενέπνευσε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ να πη στον συμβολικό βασιλέα της Τύρου: «Συ επεσφράγισας τα πάντα, είσαι πλήρης σοφίας, και τέλειος εις κάλλος. Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού· . . . Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι. Εκ του πλήθους του εμπορίου σου ενέπλησας το μέσον σου από ανομίας, και ήμαρτες· δια τούτο θέλω σε απορρίψει ως βέβηλον από του όρους του Θεού, . . . Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου· έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου· . . . Εβεβήλωσας τα ιερά σου δια το πλήθος των αμαρτιών σου, δια τας αδικίας του εμπορίου σου.» (Ιεζ. 28:12-18) Ο πνευματικός υιός είχε ένα ενδιαφέρον στην πραγματική Εδέμ, την πρώτη Παραδεισιακή κατοικία του άνθρωπου. Είχε το χάρισμα της ελευθερίας της βουλήσεως, αλλά το εξεδήλωσε μ’ ένα ιδιοτελή τρόπο καθώς άρχισε να βλέπη ιδιοτελείς ευκαιρίες εκεί στην Εδέμ. Η μελέτη των ιδιοτελών του δυνατοτήτων τον έκαμε να ‘πειρασθή’. Ο Θεός δεν έφταιγε γι’ αυτό: «Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη, Ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.»—Ιάκ. 1:13-15.

 6. Από τι και σε τι μετεβλήθη αυτός, και πώς εβεβήλωσε το Εδεμικό αγιαστήριο του Θεού;

⁶ Αυτός ο πνευματικός υιός του Θεού, αποφασίζοντας να διαπράξη αδικία προς τον Θεό κι έτσι ν’ αμαρτήση και κατόπιν ενεργώντας για να ικανοποιήση την ιδιοτελή επιθυμία, από την οποίαν εδελεάσθη, ενώ ήταν υιός του Θεού μετεβλήθη σε απαρνητήν του Θεού και Πατρός του, ενώ ήταν συνεργάτης του Θεού μετεβλήθη σε εχθρόν του Θεού, ενώ ήταν υμνητής του Θεού που μιλούσε την αλήθεια μετεβλήθη σ’ έναν ψευδόμενο συκοφάντη του Θεού. Μετεστράφη σε Σατανά ή Διάβολο, τον οποίον ο Θεός δεν μπορούσε να έχη ως υιόν του. Ο Σατανάς το έπραξε αυτό προσπαθώντας να μεταστρέψη τον Αδάμ και την Εύα από τέλεια, δίκαια, αναμάρτητα τέκνα του Θεού σε κακούς ανθρώπους, τέτοιους που μπορούσε αυτός τώρα να παραγάγη, αμαρτωλούς προς τον Δημιουργόν των. Γι’ αυτό γράφει ο Ιωάννης: «Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του διαβόλου· διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει. Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, δια να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου. . . . Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού. . . . να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο [υιός του Αδάμ] Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού [Άβελ]. Και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.» (1 Ιωάν. 3:8-12) Ο Σατανάς, εισάγοντας την αμαρτία, εβεβήλωσε το Εδεμικό αγιαστήριο του Θεού.

( Ακολουθεί)

[Υποσημειώσεις]

Μέρος 7—«Γενηθήτω το Θέλημά σου επί της Γης»

Το Θέλημα του Ιεχωβά Θεού του Δημιουργού πρέπει να γίνη επάνω στη γη. Απόδειξις του γεγονότος τούτου είναι το ό,τι εμάθαμε στο Κεφάλαιον 2 του βιβλίου «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης». Το Κεφάλαιον 3, στο οποίον ήδη βρισκόμεθα, πραγματεύεται για την «Ανάγκη Αγιαστηρίου.» Στα περασμένα χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι εγκατέστησαν αγιαστήρια για τη λατρεία των θεών των, αλλά όλα αυτά ή εβεβηλώθησαν ή κατεστράφησαν. Ακόμη και ο ναός του Ιεχωβά Θεού στην Ιερουσαλήμ κατεστράφη προ πολλού. Μήπως δεν υπάρχει πραγματικό αγιαστήριο με μια μόνιμη αγιότητα ή αγιωσύνη; Ενώ οι ουρανοί είναι ο θρόνος του Θεού και Δημιουργού, η γη είναι το υποπόδιόν του και πρέπει να τηρήται άγιο. Ο κήπος της Εδέμ, στον οποίον ο Θεός έθεσε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα, ήταν στην πραγματικότητα ένα αγιαστήριο, ένας ιερός, άγιος τόπος, ειδικά διότι ο Θεός τον επεσκέπτετο και συνωμιλούσε με τον άνθρωπο. Εν τούτοις, ένας από τους ουρανίους πνευματικούς υιούς το Θεού εστασίασε εναντίον Του και προέβη στην εισαγωγή της αμαρτίας μέσα στον κήπο της Εδέμ κι έτσι εβεδήλωσε τον άγιο τόπο. Κατέστησε τον εαυτό του Σατανάν ή Διάβολον.

 7. Τι θα ήταν δυνατόν να κάμουν ο Αδάμ και η Εύα, τηρώντας τον Παράδεισο ως αγιαστήριο, και ποια ειδική εντολή ήταν δυνατόν να παραβούν και με ποια ποινή;

⁷ Ο Αδάμ και η Εύα, αν τηρούσαν τον Παράδεισον της Εδέμ ως άγιον τόπο ή αγιαστήριο, θα ήταν δυνατόν να ζήσουν μέσα σ’ αυτόν με τα τέκνα των για πάντα. Σ’ αυτόν τον κήπο ο Θεός είχε φυτέψει ένα ειδικό δένδρο, που το ωνόμασε «ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού.» Εφόσον ο Θεός δεν ήθελε το να φάγη ο άνθρωπος απ’ αυτό, αν έτρωγε απ’ αυτό ο άνθρωπος θα ήταν άδικο και παρακοή στον ουράνιο Γονέα και εφάμαρτον ενώπιον του Θεού του. «Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 2:9, 16, 17, ΜΝΚ) Εκεί ο Νομοθέτης Ιεχωβά Θεός εδήλωσε ότι η ποινή της αμαρτίας θα ήταν, όχι αιώνια συνειδητά βάσανα της ανθρωπίνης ψυχής, αλλά ένας θετικός θάνατος, παύσις της ζωής και της υπάρξεως. Ο Αδάμ, που είχε πλασθή κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού, κατενόησε και την εντολή του ουρανίου του Πατρός και την ποινή που θα του επεβάλλετο για παράβασι της εντολής εκείνης. Αφού ο ουράνιος Πατήρ του τού έδωσε την τελεία γυναίκα Εύα ως σύζυγόν του, ο Αδάμ της μίλησε για την εντολή του Πατρός των, διότι, όπως είπε ο Αδάμ, «τούτο είναι τώρα οστούν εκ των οστέων μου, και σαρξ εκ της σαρκός μου· αύτη θέλει ονομασθή ανδρίς, διότι εκ του ανδρός αύτη ελήφθη.»—Γέν. 2:23.

 8. Γιατί, πότε και πώς ο Σατανάς ή Διάβολος προσέβαλε την ορθότητα του προς αυτούς Θείου νόμου;

⁸ Απ’ αυτή την εντολή ο Σατανάς ή Διάβολος εγνώριζε το σημείο στο οποίον θα μπορούσε να δοκιμάση την υπακοή του Αδάμ και της Εύας στον ουράνιο Πατέρα των και την αποκλειστική των αφοσίωσι στον Θεόν των. Ήταν, βέβαια, αόρατος στην Εύα, διότι είναι πνευματικό πλάσμα. Αλλά εξεδήλωσε την παρουσία του και παρουσίασε τις εισηγήσεις του για αδικοπραγία και αμαρτία μέσω ενός ζώου του αγρού, ενός όφεως. Ο Αδάμ δεν ήταν ακριβώς τότε εκεί για να ρωτήση. Έτσι, μέσω του όφεως, ο Σατανάς ή Διάβολος ερώτησε την Εύα, όχι για σπερμολογία, αλλά προφανώς για πληροφορία: «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;» Η Εύα ορθώς απήντησε: «Από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν· από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’ αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, δια να μη αποθάνητε.» Η Εύα δεν είχε αφεθή σε άγνοια του νόμου του Παραδεισιακού αγιαστηρίου. Μέσω του όφεως, ο Σατανάς ή Διάβολος τώρα προσέβαλε την ορθότητα του νόμου τούτου. «Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.»—Γέν. 3:1-5.

 9. (α) Τι ήταν η δήλωσις του όφεως στην Εύα; (β) Μη εκτιμώντας τούτο, πώς μπορούσε η Εύα να διαλογισθή παράβασιν, και πώς μπορούσε να υποστηρίξη ότι ο όφις είχε δίκαιον;

⁹ Η δήλωσις εκείνη ήταν διαβολή· και η διαβολή είναι εκείνη που κάνει έναν διάβολο. Αλλ’ η Εύα δεν κατενόησε ότι αυτό ήταν μια διαβολή εναντίον του Θεού, του ουρανίου Πατρός της. Αυτή ‘εξηπατήθη’. Τι έπρεπε να κάμη τώρα; Αν η εντολή του Θεού ήταν άδικη, βασισμένη σε ψευδείς προτάσεις, μήπως ήταν σφάλμα το να εναντιωθή στην αδικία και να αναλάβη στα χέρια της τον νόμο; Εκτός απ’ αυτό, ο καρπός του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού ήταν αβλαβής, πραγματική τροφή. Τι ωραίος που ήταν! Και τι θαυμάσιο πράγμα θα ήταν το ν’ ανοιχθούν ενός οι οφθαλμοί για να εμβλέψη σε πράγματα που δεν τα είχε ιδεί ποτέ άλλοτε και να είναι σαν τον ίδιο τον Θεό στο να γνωρίζη τα καλό και το κακό αφ’ εαυτού του! Γιατί, λοιπόν, να είναι θεοκρατική υπακούοντας ακόμη σ’ αυτόν τον άδικο, αβάσιμο νόμο του Θεού και Πατρός της; Έτσι, μ’ ένα δημοκρατικό τρόπο και πνεύμα, η Εύα άρχισε να λαμβάνη από τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου και να τον τρώγη. Α, δεν έπεσε νεκρή από το πρώτο δάγκωμα! Έτσι, ο όφις θα έπρεπε να έχη δίκαιο στο ζήτημα αυτό, θα διελογίσθη η Εύα, απατημένη.

10. Τίνος έναρξι έκαμε έτσι η Εύα επάνω στη γη, και πώς θα έκανε τον σύζυγό της να συναποθάνη μαζί της, αν η ποινή της παραβάσεως ήταν αυτή πραγματικά;

¹⁰ Ή Εύα άφησε να καταστραφή η εμπιστοσύνη της στον ουράνιο Πατέρα της. Με την Εύα έγινε έναρξις αυτού που είναι πολύ διαδεδομένο σήμερα, της παρακοής στους γονείς. Αφού έφαγε το πρώτο της τεμάχιο του απαγορευμένου καρπού, η Εύα μπορεί να εφαντάσθη ότι ήταν δημοκρατική μ’ αυτό τον τρόπο της «λαϊκής ενεργείας.» Δεν ησθάνθη, όμως, ότι ήταν σαν τον Θεό, όπως είχε υποσχεθή ο όφις. Ούτε ανοίχθηκαν τότε ηθικώς τα μάτια της για να διακρίνη το κακόν της παρακοής της. Εκτός απ’ αυτό, αν υπήρχε κάτι σχετικό με το να πεθάνη, επειδή ενήργησε αντίθετα προς τον Θείο νόμο, τότε θα ήθελε να κάμη και τον σύζυγό της Αδάμ να πεθάνη μαζί της, πείθοντάς τον να φάγη και αυτός μαζί της. Γι’ αυτό, κατόπιν προσέφερε τον καρπό στον Αδάμ, τον αρχηγό του γένους μας.

11. Μεταξύ ποιων ειδών ενεργείας έπρεπε να εκλέξη τώρα ο Αδάμ, και γιατί αμάρτησε εκουσίως;

¹¹ Τι επρόκειτο να κάμη τώρα ο Αδάμ; Να είναι θεοκρατικός υποτασσόμενος στη διακυβέρνησι και την κυριαρχία του Θεού, ή να είναι δημοκρατικός και ν’ αφήση τον λαό επάνω στη γη να κυβερνά; Θα ετηρούσε το Εδεμικό αγιαστήριο του Θεού άγιο και απαλλαγμένο από το αμάρτημα της παρακοής, έναν τόπο όπου ο Ιεχωβά να λατρεύεται ως Θεός; Ή θα άφηνε την επιθυμία της Εύας να είναι σαν Θεός που θα τον επηρέαζε; Θα ηρνείτο, λοιπόν, τον Θεό και Δημιουργό του και θα έδειχνε υπερηφάνεια θέτοντας τον εαυτό του ως Θεό, στη θέσι του Ιεχωβά; Ο Αδάμ απεφάσισε να ευαρεστήση την Εύα τρώγοντας μαζί της και δείχνοντας συγχώρησι της αμαρτίας της, να ευαρεστήση δε και τον εαυτό του παραμένοντας μαζί της και συμμεριζόμενος τις συνέπειες της αμαρτίας της, την ποινή του θανάτου που είχε αναγγελθή. Εγνώριζε τι έπραττε: «Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη· αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις.» (1 Τιμ. 2:13, 14) Αντίθετα στη Θεόδοτη γνώσι, ο Αδάμ ενήργησε εναντίον της ιδιότητός του ως κεφαλής της ανθρωπίνης οικογενείας. Αμάρτησε εκουσίως.—Γέν. 3:6, 7.

12, 13. Ποια λατρεία εγκαθίδρυσε έτσι ο Αδάμ στην Εδέμ, και τι καθίστατο στον Θεό, σύμφωνα με την αρχή του Θείου νόμου προς τον Ισραήλ;

¹² Ο Αδάμ, αφού υπευθύνως έλαβε την απόφασι, έστησε ψευδή λατρεία μέσα στο Εδεμικό αγιαστήριο. Ήταν η λατρεία του εγώ, η λατρεία του δημιουργημένου ατόμου αντί του Δημιουργού. Παραβαίνοντας τον Θείο νόμο εξύψωσε μέσα του τον εαυτό του επάνω από τον θεοκρατικό νόμο. Έκαμε τον εαυτό του αγέρωχο, γινόμενος ο ίδιος θεός για ν’ αποφασίζη τι ήταν καλό και τι ήταν κακό από τη δική του άποψι. Κατέστησε τον εαυτό του μισητό, βδελυκτό και αηδή. Μετά από πολύν καιρό, ο σοφός άνθρωπος είπε: «Βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά είναι πας υψηλοκάρδιος.» Ο δε Ιησούς Χριστός είπε: «Ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας· διότι εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» (Παροιμ. 16:5, ΜΝΚ· Λουκ. 16:15) Στην εποχή του Βασιλέως Σολομώντος και του Ιησού υπήρχαν πολλά ζώα, πτηνά και έντομα, τα οποία ο Θείος νόμος εχαρακτήριζε ως ακάθαρτα για βρώσι από τους Ισραηλίτας. Η βρώσις τέτοιων πλασμάτων καθιστούσε τους Ισραηλίτας ακαθάρτους, βδελυκτούς, αηδείς ή αποτροπιαστικούς στον Θεό τον Δοτήρα των Δέκα Εντολών και του νόμου περί καθαρών τροφών. Στον νόμο της διαθήκης του με τον Ισραήλ ο Θεός διέτασσε:

¹³ «Δεν θέλετε κάμει βδελυκτάς τας ψυχάς σας δι’ ουδενός ερπετού έρποντος, ουδέ θέλετε μιανθή δι’ αυτών, ώστε να γείνητε ακάθαρτοι δι’ αυτών. Διότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας· θέλετε λοιπόν αγιασθή, και θέλετε είσθαι άγιοι, διότι άγιος είμαι εγώ.» Επίσης: «Και δεν θέλετε μιάνει τας ψυχάς σας με τα κτήνη, ή με τα πτηνά, ή με παν ό,τι έρπει επί της γης, τα οποία εγώ απεχώρισα εις εσάς ως ακάθαρτα.»—Λευιτ. 11:43, 44, ΜΝΚ· 20:25.

14. Με το να φάγουν τον απαγορευμένο καρπό, πώς η Εύα κι ο Αδάμ κατέστησαν τις ψυχές των στον Θεό, άξιζε να ζήσουν αυτές οι ψυχές στην Εδέμ, και πώς ησθάνοντο τώρα στην Εδέμ;

¹⁴ Πολλά απ’ αυτά τα ζώα, πτηνά και έντομα, ήσαν μέσα στο Εδεμικό αγιαστήριο. Το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού ήταν, επίσης, μέσα στον ίδιο κήπο—αγιαστήριο. Το ειδικό εκείνο δένδρο ήταν απαγορευμένο ως τροφή στον Αδάμ και στην Εύα, ακριβώς όπως τα πολλά εκείνα ζώα εδηλώθησαν αργότερα ως ακάθαρτα στους Ισραηλίτας για τροφή. Όπως και στην περίπτωσι των Ισραηλιτών υπό τον νόμο του Θεού γι’ αυτούς, ο Αδάμ και η Εύα διέπραξαν ένα βδελυκτό, αηδιαστικό πράγμα τρώγοντας από τον απαγορευμένο καρπό. Με το να φάγουν απ’ αυτόν, έκαμαν τις ψυχές των αηδείς, βδελυκτές και αποτροπιαστικές στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος είναι άγιος και επιθυμεί να είναι άγια τα νοητικά του πλάσματα. Άξιζαν να ζουν για πάντα τέτοιες ψυχές όπως του Αδάμ και της Εύας που τώρα είχαν γίνει αηδείς; Όχι! Μπορούσε να επιτραπή σε τέτοια βδελυκτά και αηδιαστικά πράγματα να παραμείνουν σ’ έναν τέτοιο άγιο τόπο όπως εκείνο το Εδεμικό Παραδεισιακό αγιαστήριο; Όχι! Ευθύς αφού ο Αδάμ συγκατετέθη ν’ αμαρτήση εναντίον του Θεού τρώγοντας ένα απαγορευμένο καρπό, αυτός και η σύζυγός του ησθάνθησαν ότι ήσαν εκτός τόπου σ’ εκείνο το αγιαστήριο, που είχε καθαγιάσει ο Θεός με το να έχη συναναστροφή μαζί τους εκεί. Ησθάνθησαν ότι ήσαν γυμνοί, ακατάλληλοι να παρουσιασθούν σ’ αυτόν και προσεπάθησαν να κρυφθούν.

15. Ως τι έθεσαν τώρα τον εαυτό τους, και με ποια μορφή ιδιοτελείας, και γιατί δεν υπήρχε τόπος μέσα στην Εδέμ γι’ αυτούς όπως είχαν γίνει;

¹⁵ Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Αδάμ και η Εύα έχασαν την αγιότητά των. Λαμβάνοντας τον νόμο στα ίδια των χέρια κι ενεργώντας εναντίον του δικαίου νόμου του Θεού, έθεσαν πραγματικά τους εαυτούς των ως θεούς, ειδωλοποιώντας τους εαυτούς των με μια μορφή απληστίας. Οι Χριστιανοί προειδοποιούνται ότι πας «πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.» Προειδοποιούνται να φυλάγωνται από «την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.» (Εφεσ. 5:5· Κολ. 3:5) Στο Εδεμικό αγιαστήριο του Θεού δεν υπήρχε τόπος για ειδωλολάτρας, για ψευδείς θεούς, και για αυτοκατασκευασμένους θεούς· διότι τα είδωλα και οι ψευδείς θεοί αποτελούν βδέλυγμα, δηλαδή αηδιαστικό πράγμα, στον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό, Ιεχωβά.

16. Κατά της εκτελέσεως τίνος πράγματος στο αγιαστήριό του διαμαρτύρεται ο Ιεχωβά, και τι έπρεπε να κάμη ο Ιεχωβά στο Εδεμικό του αγιαστήριο;

¹⁶ Ο Ιεχωβά διαμαρτύρεται εναντίον της τοποθετήσεως ειδώλων στο αγιαστήριο. Σχετικά με τους αρχαίους Ιουδαίους είπε: «Οι υιοί Ιούδα έπραξαν πονηρά ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά. Έθεσαν τα βδελύγματα αυτών εν τω οίκω, εφ’ ον εκλήθη το όνομά μου, δια να μιάνωσιν αυτόν.» (Ιερεμ. 7:30, ΜΝΚ· 32:34) Η συνεχιζόμενη παρουσία του Αδάμ και της Εύας εμόλυνε το αγιαστήριο του Εδεμικού Παραδείσου. Δεν απέκτησαν αυτοί κανένα δικαίωμα να φάγουν από το «ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου» και να δικαιούνται έτσι να ζουν για πάντα στη γη. Γι’ αυτό ο Θεός ανέλαβε να καθαρίση το αγιαστήριό του.

17. Απαγγέλλοντας καταδίκη εναντίον του όφεως, οργάνου του Διαβόλου, ποιον εννοούσε ο Θεός με το σπέρμα του όφεως και με το σπέρμα της γυναικός;

¹⁷ Στον ψευδή θεό Σατανά ή Διάβολο, ο Θεός απήγγειλε την καταδίκη της καταστροφής. Αυτό το έκαμε με τα εξής λόγια στον όφιν που είχε χρησιμοποιήσει ο Διάβολος για ν’ απατήση την Εύα: «Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [το σπέρμα της γυναικός] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:14, 15) Με τους λόγους αυτούς ο Θεός δεν εννοούσε το σπέρμα του κατά γράμμα όφεως. Εννοούσε το σπέρμα του ψευδούς θεού, ο οποίος ήταν σαν τον όφιν, του Σατανά ή Διαβόλου. Ομοίως ο Θεός δεν εννοούσε τα επίγεια τέκνα τής κατά γράμμα γυναικός, της αμαρτωλής Εύας. Εννοούσε το σπέρμα ή τους γόνους της αγίας του παγκοσμίου οργανώσεως, την οποία αυτός τώρα, για πρώτη φορά, παρωμοίασε με μια γυναίκα, μια σύζυγο νυμφευμένη μαζί του στον ουρανό.—Ησ. 54:5.

18. Ποιον εννοούσε ο Θεός με το σπέρμα της γυναικός;

¹⁸ Το σπέρμα της παγκοσμίου οργανώσεως του Θεού έπρεπε να είναι «η αρχή της κτίσεως του Θεού» και ο πρώτιστος Υιός του, ο οποίος έγινε ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς για να μπορέση να γίνη ο μόνος «μεσίτης Θεού και ανθρώπων». (1 Τιμ. 2:5) Με αυτόν είναι συνταυτισμένη η πιστή εκκλησία του από 144.000 ακολούθους επί τα ίχνη του, οι οποίοι εικονίζονται στην Αποκάλυψι του Ιωάννου ως οι είκοσι τέσσερες «πρεσβύτεροι» οι καθήμενοι σε θρόνους γύρω από τον ουράνιο θρόνο του Θεού. Σ’ αυτούς τους Χριστιανούς που κερδίζουν τη νίκη εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου ως του αρχαίου εκείνου Όφεως είναι γραμμένοι οι εξής λόγοι: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:20) Αυτό τους συνδέει με την εκπλήρωσι της Θείας επαγγελίας που αναγράφεται στη Γένεσι 3:15, ότι το σπέρμα της γυναικός πρέπει να συντρίψη τον Όφιν.

19. Τι είπε ο Θεός κατ’ ευθείαν στην Εύα, και πώς έπειτα έβγαλε τη διάνοιά της από την απάτη του ψεύδους του Σατανά;

¹⁹ Ο Θεός είπε στην αμαρτωλή Εύα ότι δεν θα εθανατώνετο αμέσως. Θα της επετρέπετο να παραγάγη πολλά τέκνα, αλλ’ αυτά με ωδίνες. Ο σύζυγός της θα την εξουσίαζε μέχρι θανάτου. Κατόπιν ο Θεός έβγαλε τη διάνοια της Εύας από την απάτη του ψεύδους που είχε ειπεί ο Σατανάς ή Όφις, όταν εισηγήθη ότι αυτή και ο Αδάμ δεν θα πέθαιναν «εξάπαντος» από τη βρώσι του απαγορευμένου καρπού. Εις επήκοον της Εύας ο Θεός είπε στον Αδάμ: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα, εις σε λέγων, Μη φάγης απ’ αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.»—Γέν. 3:16-19.

20. Τι τροφή επρόκειτο τώρα να τρώγη ο Αδάμ, ποια γη έγινε καταραμένη γι’ αυτόν, πού έπρεπε να επιστρέψη στο χώμα, και γιατί δεν πήγε στον ουρανό όταν πέθανε;

²⁰ Ο Αδάμ δεν επρόκειτο πια να καλλιεργή και να περιποιήται το Εδεμικό αγιαστήριο. Ήταν ακάθαρτος, ανόσιος. Δεν έπρεπε πια να τρώγη τροφή του Παραδείσου, αλλά τον «χόρτον του αγρού», αποκτώντας τον με τον ιδρώτα του προσώπου του. Δεν ήταν το Παραδεισιακό αγιαστήριο εκείνο που ήταν καταραμένο εξ αιτίας του Αδάμ, αλλά ήταν η έξω γη· αυτή δε, και όχι το Παραδεισιακό αγιαστήριο, ήταν το μέρος της γης που επρόκειτο να βλαστάνη ακάνθας και τριβόλους γι’ αυτόν. Το Εδεμικό Παραδεισιακό αγιαστήριο δεν έπρεπε να σπιλωθή με τάφους αμαρτωλών, αλλά στο χώμα της γης που ήταν έξω από το Παραδεισιακό αγιαστήριο έπρεπε να επιστρέψη ο Αδάμ. «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός· ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος [Ιησούς Χριστός] εξ ουρανού.» (1 Κορ. 15:47) Ο Αδάμ λοιπόν δεν επρόκειτο να πάη στον ουρανό κατά τον θάνατό του. Επειδή ήταν από τη γη, επέστρεψε εκεί από όπου προήλθε, στο χώμα. Η δύναμις της ζωής που τον είχε ζωογονήσει επέστρεψε τότε στον Θεό, ο οποίος την είχε δώσει.—Εκκλησ. 12:7.

21. Ποιον άλλον καρπό δεν είχε δικαίωμα τώρα να φάγη ο Αδάμ, και τι έκαμε ο Θεός για να παρεμποδίση την προσπάθειά του να φάγη τον καρπόν αυτόν;

²¹ Τι έγινε για να εμποδισθή ο Αδάμ από το να λάβη έναν άλλο καρπό, πάνω στον όποιο δεν είχε δικαίωμα, δηλαδή τον καρπό του δένδρου της ζωής που αντιστοιχούσε με τη χορήγησι αιωνίου ζωής; «Ο Ιεχωβά Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του Παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.»—Γέν. 3:22-24, ΜΝΚ.

22. Τι θα εσήμαινε η προσπάθεια επανόδου στο Παραδεισιακό αγιαστήριο, και τι δείχνει αν συνέβη κάτι για ν’ αφαιρεθή η καταδίκη από τον Αδάμ και την Εύα;

²² Ο Αδάμ, σε οποιαδήποτε απόπειρά του να επιστρέψη στο Παραδεισιακό αγιαστήριο, θα απεκλείετο από εκείνα τα χερουβείμ. Εφόσον δεν μπορούσε να επιστρέψη στον επίγειο Παράδεισο λόγω των χερουβείμ αυτών, πολύ λιγώτερο θα μπορούσε να εισέλθη στο μεγαλύτερο αγιαστήριο του ουρανού, όπου πολύ περισσότερα χερουβείμ θα ήσαν έτοιμα να τον αποκλείσουν. Κάθε προσπάθεια να πλησιάση στο δένδρο της ζωής, που ήταν στο μέσον του κήπου, για ν’ αποκτήση ζωή επάνω στη γη για πάντα, θα εσήμαινε πορεία προς την καταστροφή από τη φλογίνη ρομφαία την περιστρεφόμενη. Εν τούτοις, κι έξω από το αγιαστήριο, ο Αδάμ έζησε εκατοντάδες χρόνια. Σε όλους εκείνους τους αιώνες συνέβη μήπως τίποτε που ν’ αφήρεσε τη θανατική καταδίκη από τον Αδάμ και την Εύα; Όχι· δεν επήλθε μεταβολή στην αποξένωσι από τον Θεό. «Και έγειναν πάσαι αι ημέραι του Αδάμ, τας οποίας έζησεν, εννεακόσια τριάκοντα έτη· και απέθανε.» (Γέν. 5:5) Ο Αδάμ εκέρδισε τον μισθόν της αμαρτίας—τον θάνατον.—Ρωμ. 6:23.

(Ακολουθεί)

Μέρος 8—«Γενηθήτω το Θέλημά σου επί της Γης»

Για να γίνη το θέλημά του στη γη όπως γίνεται στον ουρανό, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε αρχή στην ανθρώπινη οικογένεια μέσα σ’ ένα αγιαστήριο. Ο άγιος αυτός τόπος ήταν ο κήπος της Εδέμ ή Παράδεισος Τρυφής, στον οποίον ο Αδάμ και η Εύα είχαν επικοινωνία με τον Θεόν των και ουράνιον Πατέρα. Μέσα σ’ αυτό το Παραδεισιακό αγιαστήριο ένας ουράνιος πνευματικός υιός του Θεού εστασίασε και μετεβλήθη σε Σατανάν ή Διάβολον. Χρησιμοποιώντας τον όφιν έβαλε σε πειρασμό τη γυναίκα Εύα ν’ αμαρτήση τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. Αυτή κατόπιν παρεκίνησε τον σύζυγό της Αδάμ να φάγη και να παραβή εκουσίως τον νόμον του Θεού. Η παρουσία των στο αγιαστήριο του Εδεμικού Παραδείσου έγινε τώρα μολυντική. Ο Θεός ήλθε στους τρεις αυτούς ενόχους και απήγγειλε καταδίκη καταστροφής στον μεγάλον Όφιν, Σατανάν ή Διάβολον, μέσω του Σπέρματος της γυναικός Του. Απήγγειλε, επίσης, θανατική καταδίκη στον Αδάμ και στην Εύα και εκαθάρισε το Παραδεισιακό αγιαστήριο εκβάλλοντας το αμαρτωλό ζεύγος και αποκλείοντας την επάνοδόν των και απόπειρα από μέρους των να φάγουν από το δένδρο της ζωής για να ζήσουν στη γη για πάντα.

23, 24. Ποιο γεγονός έδειχνε ότι η αμαρτία μετεδόθη στα τέκνα του Αδάμ που γεννήθηκαν έξω από την Εδέμ, και από ποιες δύο απόψεις ήταν φονεύς ο Κάιν;

²³ Η αμαρτία μαζί με την καταδίκη της σε θάνατο, μετεδόθη στα τέκνα του Αδάμ που γεννήθηκαν έξω από το αγιαστήριο του Παραδείσου. Αυτό το γεγονός διασαφηνίζεται από ό,τι συνέβη στον ίδιο τον πρώτο του γυιό, τον Κάιν. Αυτός ο γυιός είχε γίνει καλλιεργητής της καταραμένης γης έξω από το Εδεμικό αγιαστήριο. Ο νεώτερος αδελφός του Άβελ είχε γίνει ποιμήν. Ο Κάιν και ο Άβελ προσέφεραν θυσίες στον Θεό. Κοντά στο θυσιαστήριο της Εδέμ, στην ανατολική είσοδο που φρουρούσαν τα τοποθετημένα χερουβείμ, ήταν λογικά ο κατάλληλος τόπος προσφοράς των θυσιών. Ο καθένας τους έφερε μερικά από τα προϊόντα του δικού του είδους εργασίας. Ο Κάιν προσέφερε προϊόντα του αγρού. Ο Άβελ εθυσίασε τη ζωή μερικών, από τα πρόβατά του, τα πρωτότοκα, έχυσε το αίμα των επάνω στη γη και παρουσίασε παχέα τεμάχιά των στον Θεό.

²⁴ Τότε ο Θεός υπέδειξε ότι έπρεπε να γίνη μια θυσία ζωής και ότι αυτή η ζωή έπρεπε να προσαχθή σ’ αυτόν για να επανέλθη η αμαρτωλή ανθρωπότης στην εύνοιά του και να συγχωρηθή και ν’ απολυτρωθή από την αμαρτία και την ποινή του θανάτου. Ο Θεός προσέβλεψε με εύνοια στη ζωική θυσία του Άβελ· απέρριψε την αναίμακτη προσφορά του Κάιν. Από φθόνον τώρα ο Κάιν έχυσε αίμα, αλλ’ αυτό ήταν το αίμα του δικαίου αδελφού του Άβελ, ο οποίος είχε ευαρεστήσει τον Θεό με τη θυσία που προσέφερε με πίστι στον Θεό. Μ’ αυτή την αιματοχυσία ο Κάιν εμόλυνε τη γη. Μολονότι ο Κάιν δεν εθανατώθη αμέσως ως φονεύς, εν τούτοις υπήχθη σε μια ειδική κατάρα του Θεού. (Γέν. 4:1-23· Εβρ. 11:4) Ήταν φονεύς από δύο απόψεις, με το μίσος του προς τον αθώον αδελφόν του και με την πράξι του πραγματικού φόνου του αδελφού του. Κατέδειξε ότι προήρχετο από τον Διάβολο και ήταν τέκνον του Διαβόλου. (1 Ιωάν. 3:8-12) Στον ωρισμένο καιρό ο Κάιν πέθανε κάτω από τη Θεία κατάρα. Όλο το σπέρμα του, επίσης, εξηφανίσθη από τον παγκόσμιο Κατακλυσμό των ημερών του Νώε.—Γέν. 4:16-24· 6:5-13.

25. Πώς συνέβη να συνεχισθή ο θάνατος δια του Νώε και της οικογενείας του και δια μέσου του κατακλυσμού ίσαμε σήμερα, και ποιο πρότυπο ετέθη με την αποδοχή από τον Θεό της θυσίας του Άβελ;

²⁵ Ως τον κατακλυσμό του Νώε ούτε ένας από τους απογόνους του Αδάμ δεν απεδείχθη ικανός να εισχωρήση στο Εδεμικό αγιαστήριο και να φθάση στο εκεί δένδρο της ζωής. Αυτός δεν ήταν τώρα ο Θείος τρόπος για ν’ αποκτήσουν τα ανθρώπινα πλάσματα ζωή αιώνια μέσα σ’ έναν Παράδεισο στη γη. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού ο Κατακλυσμός εξήλειψε κάθε ίχνος του Παραδεισιακού εκείνου αγιαστηρίου της Εδέμ κάπου κοντά στη Μέση Ανατολή. Έτσι λοιπόν, ο θάνατος μετεδόθη συνεχώς έως τη σημερινή εποχή στην ανθρώπινη φυλή, ακόμη και μέσω του Νώε και της οικογενείας του, οι οποίοι επέζησαν από τον κατακλυσμό. Όλο το μυστήριο όσον αφορά τον θάνατο και την αιτία του διαλύεται με την εξής σύντομη δήλωσι: «Καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών είπε: «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος.» (1 Βασ. 8:46) Γι’ αυτό και όλοι οι άνθρωποι λαμβάνουν τον μισθό της αμαρτίας, ο οποίος είναι θάνατος. (Ρωμ. 6:23) Η αποδοχή από τον Θεό της θυσίας που προσέφερε ο Άβελ από πρόβατα με την έκχυσι αίματος θέτει το πρότυπο. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο γένος πρόκειται να απελευθερωθή από την καταδίκη του θανάτου και ν’ απαλλαγή από τον θάνατο. Αυτό πρέπει να γίνη με τη θυσία μιας αποδεκτής ζωής εδώ επάνω στη γη. Ο Άβελ δεν εδικαιούτο να φάγη οποιοδήποτε από τα θυσιαζόμενα πρωτότοκα του ποιμνίου του σε κοινωνία με τον Θεό, πολύ λιγώτερο να πίη το αίμα τους. Γιατί, λοιπόν, τότε η θυσία του Άβελ ευηρέστησε τον Θεό;

26. Με ποιον Θείο νόμο ευθυγραμμίζετο η θυσία του Άβελ και πώς εδόθη για το ανθρώπινο γένος μια θυσία καλύτερη από τη θυσία του Άβελ;

²⁶ Ο Άβελ δεν το είχε μάθει αυτό από τον Αδάμ, αλλά το έμαθε δια πίστεως στον Θεό. Ευθυγραμμίζετο, λοιπόν, με τους Θείους νόμους που εθεσπίσθησαν μετά από πολύν καιρό: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γέν. 9:4) «Διότι η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής.» (Λευιτ. 17:11) «Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» (Εβρ. 9:22) Ο Ιεχωβά, που είδε ότι η δικαιοσύνη προς το θνήσκον, αμαρτωλό ανθρώπινο γένος μπορούσε να μεταστραφή υπέρ του ανθρωπίνου γένους μόνο με μια θυσία επαρκούς αξίας και δυνάμεως, ήταν επίσης αρκετά φιλάγαθος ώστε να προμηθεύση την απαιτούμενη θυσία. Το έπραξε αυτό με τον ουράνιο Υιό του, την πρώτη και ανώτατη κτίσι του, τον οποίον απέστειλε από τον ουρανό στη γη για να γίνη ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Η θυσία του Ιησού μπορεί να κάμη ό,τι δεν μπορούσε να κάμη η πρώτη παρά ανθρώπου θυσία, η θυσία του Άβελ. Έχει τη δύναμι να μας παράσχη απελευθέρωσι από την κληρονομημένη αμαρτία και καταδίκη και από τον θάνατο που επακολουθεί και τον τάφο. Γι’ αυτόν τον λόγο η Αγία Γραφή μάς κατευθύνει στον «νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» (Εβρ. 12:24) Το αίμα του Άβελ έκραζε προς τον Θεό από τη γη ζητώντας εκδίκησι εναντίον του φονέως μισητού αδελφού, Κάιν. Το αίμα του Ιησού κράζει από το θυσιαστήριο του Θεού για θείον έλεος προς τους πιστούς και ευπειθείς άνδρες και γυναίκες.—Γέν. 4:10· Εβρ. 13:10-12.

ΕΝΑ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ ΥΛΙΚΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

27. Γιατί οι άνδρες πίστεως, από τον Νώε ως τον Ιώβ, προσέφεραν θυσίες, και τι προεσκίαζε η θυσία του Ισαάκ που απεπειράθη να κάμη ο Αβραάμ;

²⁷ Από τον Αδάμ και έπειτα άνδρες πίστεως, οι οποίοι εκέρδισαν τη Θεία ευαρέσκεια, προσέφεραν θυσίες. Αυτό εσήμαινε την έκχυσι αίματος κι επομένως την έκχυσι της ζωής ενός θύματος. Ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Ιώβ δεν θεωρούσαν τον Ιεχωβά ως ένα αιμοδιψή Θεό, αλλά έδειξαν ότι σαφώς διέκριναν την ανάγκη μιας θυσίας. Τακτικά, λοιπόν, επλησίαζαν τον Θεό με μια θυσία. Αυτοί οι άνδρες πίστεως ήσαν ιερείς του Θεού υπέρ των οικογενειών των και των οίκων των. Ο Αβραάμ ήταν μάλιστα πρόθυμος να προσφέρη την ανθρώπινη θυσία του γυιού του Ισαάκ επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο στο Όρος Μοριά, όπου βρίσκεται σήμερα το Μωαμεθανικό τέμενος, το Δώμα του Βράχου, στην Ιερουσαλήμ. Αυτό ήταν πρόθυμος να το πράξη με πίστι στον Θεό και με πεποίθησι στην ανάστασι από τον θάνατο του θυσιαζομένου γυιού του. Έτσι εκτελούσε ένα προφητικό δράμα περί τού πώς ο ουράνιος Πατήρ θα εθυσίαζε τον ίδιο του Υιό Ιησού Χριστό, ώστε εκείνοι που θ’ ασκούσαν πίστι από όλες τις φυλές και τα έθνη της γης να ευλογηθούν δια του ουρανίου Πατρός και του θυσιασθέντος Υιού του, του υποσχεμένου Σπέρματος.—Γέν. 12:1-3· 22:1-18.

28. Από ποιον άνδρα ο Αβραάμ έλαβε ευλογία, και είχε αυτός ή οι άλλοι άνδρες πίστεως αγιαστήριο ναού;

²⁸ Ο Αβραάμ έλαβε μια ευλογία από έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν και ιερεύς και βασιλεύς, και ωνομάζετο Μελχισεδέκ. «Και ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ [της αρχαίας Ιερουσαλήμ], έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν, και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου.» (Γέν. 14:18-20) Εν τούτοις, δεν υπάρχει αναγραφή μέσα στη Βίβλο ότι ο βασιλεύς-ιερεύς Μελχισεδέκ είχε ένα κτίριο ναού ως αγιαστήριο, στο οποίον προσέφερε θυσίες προς τον Ύψιστο Θεό. Συνεπώς, κανείς από τους αρχαίους εκείνους άνδρες της πίστεως δεν είχε αγιαστήριο ναού.

29. Υπό ποιες περιστάσεις έδωσε οδηγίες ο Ιεχωβά να οικοδομηθή γι’ αυτόν αγιαστήριο, και γιατί το αρχικό εκείνο αγιαστήριο δεν έπρεπε να χλευάζεται;

²⁹ Όταν γεννήθηκε στην Αίγυπτο ο Μωυσής, ο απόγονος του Αβραάμ, η Αίγυπτος ήταν μια χώρα γεμάτη ναούς αφιερωμένους σε πολλούς θεούς. Έως τότε ακόμη ο λαός του Ιεχωβά δεν είχε αγιαστήριο ναού αφιερωμένου σ’ αυτόν. Η Αίγυπτος δεν ήταν τόπος για ναό στον Ιεχωβά. Η γη, στην οποία ο Θεός ωδήγησε τον Αβραάμ από τη Μεσοποταμία και την οποία ο Θεός υπεσχέθη να δώση στους απογόνους του Αβραάμ, ήταν ο τόπος για ένα τέτοιο αγιαστήριο. Όταν ο Μωυσής και ο λαός του έφυγαν μακριά από τη δουλεία της Αιγύπτου και ωδοιπορούσαν προς τη Γη της Επαγγελίας, ο Ιεχωβά Θεός τούς ωδήγησε στους πρόποδας του Όρους Σινά για μια στάθμευσι ενός σχεδόν έτους. Εκεί ωδήγησε τον Μωυσή να κατευθύνη τον λαό να του ανεγείρη ένα αγιαστήριο. Ενόσω προχωρούσαν προς τη Γη της Επαγγελίας, το αγιαστήριο επρόκειτο να είναι φορητόν, μια σκηνή με δύο διαμερίσματα περιτριγυρισμένη με αυλή. Ο Ιεχωβά είπε τα εξής στον Μωυσή, αφού του παρέδωσε τις Δέκα Εντολές: «Και ας κάμωσιν εις εμέ αγιαστήριον, δια να κατοικώ μεταξύ αυτών. Κατά πάντα όσα εγώ δεικνύω προς σε, κατά το παράδειγμα της σκηνής, και κατά το παράδειγμα πάντων των σκευών αυτής, ούτω θέλετε κάμει.» (Έξοδ. 25:8, 9) Ας μη χλευάζη κανείς τη μικρή εκείνη σκηνή ή αγιαστήριο στην έρημο, διότι ήταν μια εικόνα ουρανίων πραγμάτων τεραστίας αξίας και σπουδαιότητος για μας σήμερα. Έτσι λέγει ο Θεόπνευστος συγγραφεύς, όταν παραθέτη εκείνες ακριβώς τις οδηγίες του Ιεχωβά στον Μωυσή και κάνη παρατηρήσεις επάνω σ’ αυτές.—Εβρ. 8:1-6.

30. Επί πόσον καιρό εξυπηρετούσε τον σκοπό της η σκηνή εκείνη του αγιαστηρίου και πώς συνελήφθη η ευσεβής σκέψις οικοδομήσεως μονίμου αγιαστηρίου;

³⁰ Η σκηνή εκείνη του αγιαστηρίου, που ανηγέρθη την άνοιξι του έτους 1512 πριν από τη Χριστιανική εποχή, εξακολουθούσε να είναι ο τόπος συναντήσεως του Ιεχωβά με το έθνος του αρχαίου Ισραήλ επί αιώνες, αφού ο Ιεχωβά εγκατέστησε τους Ισραηλίτας στη Γη της Επαγγελίας, στο κύριον μέρος της Μέσης Ανατολής. Σ’ εκείνη τη γη που μοιάζει με γέφυρα μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, το έθνος Ισραήλ έγινε βασίλειο. Ο δεύτερος βασιλεύς των ήταν ο πιστός Δαβίδ. Το έτος 1069 π.Χ. ο Δαβίδ κατέλαβε το Όρος Σιών, την ακρόπολι της Ιερουσαλήμ, και την έκαμε πρωτεύουσά του. Εκεί κοντά στο ανάκτορό του είχε την ιερή κιβωτό της διαθήκης που περιείχε τις πλάκες των Δέκα Εντολών τοποθετημένες κάτω από μια σκηνή υπό τη φροντίδα πιστών Λευιτών, οι οποίοι ήσαν βοηθοί των ιερέων. Τότε ήταν που συνέλαβε ο Βασιλεύς Δαβίδ την ευσεβή σκέψι να κτίση στον Ιεχωβά ένα μόνιμο ναό από ξύλα και λίθους και πολύτιμα μέταλλα. Έθεσε το ζήτημα ενώπιον του Θεού.

31. Γιατί ο Δαβίδ δεν ετιμήθη με την ανέγερσι του προκειμένου αγιαστηρίου;

³¹ Ο Βασιλεύς Δαβίδ ήταν ένας πολεμιστής βασιλεύς τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός είχε χρησιμοποιήσει ως εκτελεστήν του για να χύση το αίμα των εχθρών του. Γι’ αυτό ο Θεός δεν ηυνόησε τον Δαβίδ με το προνόμιο τού να κτίση τον ναό της Ιερουσαλήμ. Εν τούτοις, ο Θεός ετίμησε τον Δαβίδ με κάτι πολύ μεγαλύτερο από την οικοδόμησι ενός αγιαστηρίου από φθαρτά υλικά για το άγιό του όνομα.

32, 33. Ποια διαθήκη έκαμε τώρα ο Ιεχωβά με τον Δαβίδ σε εκτίμησι τούτου;

³² Ο Δαβίδ ενδιεφέρθη στοργικά για την οικοδόμησι ενός κοσμικού υλικού οίκου προς τιμήν του Θεού· γι’ αυτό ο Ιεχωβά έκαμε διαθήκη με τον Δαβίδ να του οικοδομήση οικον. Όχι, όχι ένα ανάκτορο, αλλά ένα βασιλικό οίκο ή γραμμή βασιλέων, όλων διαδόχων του, όλων απογόνων του, ως τον αιώνιο Βασιλέα του οίκου Δαβίδ, που θα ήρχετο. Ο Θεός είπε:

³³ «Ο Ιεχωβά προσέτι αναγγέλλει προς σε, ότι ο Ιεχωβά θέλει οικοδομήσει οίκον εις σε. Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου, και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος. . . . και θέλει στερεωθή ο οίκός σου και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αίωνα.»—2 Σαμ. 7:1-16, ΜΝΚ.

34. Γιατί αυτή η Δαβιδική διαθήκη δεν μπορεί να παρέλθη ανεκπλήρωτη;

³⁴ Αυτή ήταν η διαθήκη με τον Δαβίδ για τη βασιλεία. Ο Ιεχωβά ωρκίσθη γι’ αυτή τη διαθήκη. Μπορούν να παρέλθουν ο ήλιος και η σελήνη, παύοντας να δίνουν φως στους ανθρώπους επάνω στη γη; Ούτε και η Δαβιδική αυτή διαθήκη για τη βασιλεία δεν μπορεί να παρέλθη. Ο Θεός δεν μπορεί να παραβή τον άγιό του όρκο. Ποτέ δεν θα σπιλώση τη διαθήκη του με τον Δαβίδ. Η διαθήκη του εκπληρώνεται εν δυνάμει στην εποχή μας για τη δικαίωσι του Θεού.—Ψαλμ. 89:26 -37.

35. Σε ποιο έργον λοιπόν ενεθάρρυνε ο Δαβίδ τους υπηκόους του, και πώς ο Θεός έδειξε την αποδοχή του νέου ναού για τη λατρεία του;

³⁵ Ο Δαβίδ, ενθαρρύνοντας τους υπηκόους του να υποστηρίξουν τον διάδοχό του Σολομώντα στην οικοδόμησι ενός μεγαλοπρεπούς ναού για τον Ιεχωβά στο Όρος Μοριά, είπε: «Δότε λοιπόν την καρδίαν σας και την ψυχήν σας εις το να ζητήτε Ιεχωβά τον Θεόν σας· και σηκώθητε, και οικοδομήσατε το αγιαστήριον Ιεχωβά του αληθινού Θεού, δια να φέρητε την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά, και τα άγια σκεύη του αληθινού Θεού, εις τον οίκον όστις μέλλει να οικοδομηθή επί τω ονόματι του Ιεχωβά.» (1 Χρον. 22:19, ΜΝΚ) Αφού προετοιμάσθηκαν όλα τα υλικά, ο Βασιλεύς Σολομών άρχισε την οικοδόμησι στο τέταρτο έτος της βασιλείας του. Στο ενδέκατο έτος της ειρηνικής βασιλείας του, συνεπλήρωσε αυτόν τον ναό, που ενέπνεε δέος και ο οποίος, με σημερινή χρηματική αξία, θα εστοίχιζε δισεκατομμύρια Αμερικανικά δολλάρια. Αφού η ιερή κιβωτός της διαθήκης του εφέρθη στα Άγια των Αγίων του ναού του, ο Ιεχωβά εδήλωσε ότι εδέχθη αυτό το αγιαστήριο για τη λατρεία του. Εγέμισε το αγιαστήριο του ναού μ’ ένα θαυματουργικό νέφος δόξης. Κατόπιν, κατέπεμψε θαυματουργικό πυρ από τον ουρανό για να ανάψη το θυσιαστήριο του ναού στην αυλή και να καταναλώση τις πρώτες θυσίες ζώων που ήσαν επάνω σ’ αυτό. Οι παρατηρούντες λατρευταί, κατάπληκτοι, εγονυπέτησαν στο λιθόστρωτο του ναού και «προσεκύνησαν, και εδόξασαν τον Ιεχωβά, λέγοντες, Ότι είναι αγαθός· ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.»—2 Χρον. 5:4-14· 7:1-3, ΜΝΚ.

36, 37. (α) Ποια διαταγή και ποια άδεια ειδωλολατρικής πορείας δείχνει αν αυτός ο ναός ήταν το πραγματικό αγιαστήριο του Ιεχωβά; (β) Πώς εθρήνησε ο Ιερεμίας την αγία πόλι στην καταστροφή της;

³⁶ Στην προσευχή του κατά την αφιέρωσι του ναού ο Βασιλεύς Σολομών υπενθύμισε σε όλους όσοι ήσαν σε απόστασι ακοής ότι ο ευρύχωρος αυτός και τόσο ένδοξος ναός δεν αποτελούσε το πραγματικό αγιαστήριο του Θεού του ουρανού: «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός μετά ανθρώπου επί της γης; ιδού, ο ουρανός, και ο ουρανός των ουρανών, δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος τον οποίον ωκοδόμησα;» (2 Χρον. 6:18) Αν αυτό ήταν το αληθινό του αγιαστήριο, γιατί αργότερα διέταξε ο Ιεχωβά να καταστραφή επειδή οι άπιστοι, αποστάται Ισραηλίται το εβεβήλωσαν, γεμίζοντάς το με τα βδελυκτά, αηδιαστικά και αποτροπιαστικά των πράγματα; Γιατί αυτός, με προφανή απώλεια του ιδίου του γοήτρου μεταξύ των εθνών του κόσμου, επέτρεψε στους «εθνικούς» λάτρεις των ψευδών θεών της Βαβυλώνος να εισβάλουν στη χώρα εκείνη σαν ωρυόμενοι λέοντες, να μη δείξουν σεβασμό σ’ εκείνους που προσκυνούσαν τυπικά στον ναό, να φονεύσουν τους ιερείς, ν’ απογυμνώσουν τον ναό από κάθε τι πολύτιμο, και να τον κατακαύσουν; Στο έτος 607 π.Χ. οι στρατιές της Βαβυλώνος, υπό τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, κατέστρεψαν τη φημισμένη αγία πόλι της Ιερουσαλήμ, καθώς και τον ναό που είχε άλλοτε αγιάσει ο Ιεχωβά. Απήγαγαν τους θησαυρούς του και τα ιερά του σκεύη, εκτός από την ιερή κιβωτό της διαθήκης που είχε εξαφανισθή και διέφυγε τα άπληστα ειδωλολατρικά χέρια. (2 Βασ. 25:8-21· 2 Χρον. 35:17-21) Ο Ιερεμίας, τον οποίον ο Ιεχωβά είχε χρησιμοποιήσει για να προφητεύση για όλα αυτά, εκάθησε πένθιμα και εθρήνησε στον Θεό για την αγία πόλι, τη θυγατέρα της Ιερουσαλήμ (Σιών):

³⁷ «Ο εχθρός εξήπλωσε την χείρα αυτού επί πάντα τα επιθυμητά αυτής· διότι αυτή είδε τα έθνη εισερχόμενα εις το αγιαστήριον αυτής, τα οποία προσέταξας να μη εισέλθωσιν εις την συναγωγήν σου. Ο Ιεχωβά απέβαλε το θυσιαστήριον αυτού, εβδελύχθη το αγιαστήριον αυτού· συνέκλεισεν εν τη χειρί των εχθρών τα τείχη των παλατίων αυτής· ηλάλαξαν εν τω οίκω του Ιεχωβά, ως εν ημέρα εορτής. Ο Ιεχωβά εβουλεύθη να αφανίση το τείχος της θυγατρός Σιών. . . . Ιδέ, Ιεχωβά, και επίβλεψον, εις τίνα ποτέ έκαμες ούτω; να φάγωσιν αι γυναίκες τον καρπόν της κοιλίας αυτών, τα νήπια εν τοις σπαργάνοις αυτών; να φονευθώσιν εν τω αγιαστηρίω του Ιεχωβά ιερεύς και προφήτης; Πώς ημαυρώθη το χρυσίον! ηλλοιώθη το χρυσίον το καθαρώτατον! οι λίθοι του αγιαστηρίου διεσπάρησαν εις τα άκρα πασών των οδών.»—Θρήνοι 1:10· 2:7, 8, 20· 4:1, ΜΝΚ.

(Ακολουθεί )

Μέρος 9—«Γενηθήτω το Θέλημά σου επί της Γης»

Όπως εξετέθη στα προηγούμενα του παρόντος Κεφαλαίου 3 του βιβλίου «Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης,» ο Δημιουργός του Ανθρώπου έδωσε έναρξι στην ανθρώπινη οικογένεια σ’ ένα επίγειο αγιαστήριο, στον άγιο κήπο της Εδέμ ή Παράδεισο της Εδέμ, όπου τηρούσε επαφή με τα αθώα του πλάσματα, τον Αδάμ και την Εύα. Ο Αδάμ και η Εύα, λόγω απωλείας της αθωότητός των με την παράβασι της εντολής του ουρανίου Πατρός των, απώλεσαν το επίγειο αγιαστήριο της Εδέμ για τους απογόνους των, την ανθρώπινη οικογένεια. Στη διάρκεια του παγκοσμίου κατακλυσμού των ημερών του Νώε εκείνος ο κήπος-αγιαστήριο κατεστράφη. Ύστερ’ από αιώνες ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εντολή στον προφήτη του Μωυσή να καθοδηγήση τους Ισραηλίτας ν’ ανεγείρουν στην έρημο του Όρους Σινά ένα φορητό αγιαστήριο για την τέλεσι της λατρείας Του. Αυτό τελικά έγινε από τους Ισραηλίτας στη Γη της Επαγγελίας, την Παλαιστίνη. Όταν ο Σολομών έγινε βασιλεύς του Ισραήλ, αντικατέστησε αυτή τη σκηνή-αγιαστήριο μ’ ένα ένδοξο μόνιμο ναό κτισμένο επάνω στο Όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ. Με την πάροδο του χρόνου, οι Ιουδαίοι εβεβήλωσαν αυτό τον ναό σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο Ιεχωβά Θεός απεφάσισε κι επέτρεψε την καταστροφή του από τους ειδωλολάτρας Βαβυλωνίους το έτος 607 π.Χ.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟΥ

38, 39. (α) Επί πόσον καιρό ώρισε ο Ιεχωβά να κείται ερημωμένος ο χώρος του ναού; (β) Σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα, ποιον ήγειρε ο Ιεχωβά, και ποιο διάταγμα εξέδωκε αυτός;

³⁸ Ακριβώς όπως είχε προφητεύσει ο Ιερεμίας, ο χώρος του ναού του Σολομώντος έκειτο έρημος επί εβδομήντα χρόνια. Εν τω μεταξύ οι χιλιάδες εκείνες των Ιουδαίων που επέζησαν από την ανατροπή της Ιερουσαλήμ και του ναού της ήσαν κατά το πλείστον αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, δέσμιοι, στους οποίους η σκληρή Βαβυλών δεν παρείχε άλλη ελπίδα από το να πεθάνουν μακριά από την πατρίδα των. Αλλ’ ο Ιεχωβά ήταν στο ουράνιο αγιαστήριό του. Παρακολουθούσε τα όσα συνέβαιναν, έχοντας πλήρως υπ’ όψι το όνομά του και τη λατρεία του. «Διότι έκυψεν εκ του ύψους του αγιαστηρίου αυτού, εξ ουρανού επέβλεψεν ο Ιεχωβά επί την γην, δια να ακούση τον στεναγμόν των δεσμίων, δια να λύση τους καταδεδικασμένους εις θάνατον.» (Ψαλμ. 102:19, 20, ΜΝΚ) Είχε καθωρισμένα χρονικά όρια για όλες τις ενέργειές του προς τον λαό του και τους καταδυνάστας του λαού του. Ήγειρε τον ίδιο τον κατακτητή, τον οποίον είχε προείπει μέσω του Ησαΐα, τον Βασιλέα Κύρον της Περσίας: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο ποιήσας τα πάντα· . . . ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι, ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου, και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις ανακτισθή· και προς τον ναόν, Θέλουσι τεθή τα θεμέλιά σου.» (Ησ. 44:24, 28· 45:1-5, 11-13) Το έτος 539 π.Χ., προς έκπληξιν όλων των εθνών, η ισχυρή Βαβυλών εκυριεύθη από τους Μήδους και Πέρσας, πίνοντας το ποτήριον της αισχύνης που είχε κάμει το έθνος του λαού του Ιεχωβά να πίη. Στο εβδομηκοστό έτος της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ, το 537 π.Χ., ο βασιλεύς της Περσικής Αυτοκρατορίας εξέδωκε το διάταγμα για την ανοικοδόμησι του αγιαστηρίου της Ιερουσαλήμ.

³⁹ Το διάταγμα του Κύρου έλεγε: «Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία· τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία, και ας οικοδομήση τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ· αυτός είναι ο αληθινός Θεός ο εν Ιερουσαλήμ.»—Έσδρας 1:2, 3· 2 Χρον. 36:22, 23, ΜΝΚ.

40, 41. (α) Πώς οι θυσίες στον Ιεχωβά ανενεώθησαν στον ορθό τόπο; (β) Πότε ετέθη το θεμέλιο του ναού, για να επαληθεύση τίνος τον λόγο;

⁴⁰ Ένα υπόλοιπο περίπου 50.000 πιστών Ισραηλιτών και δούλων ανταπεκρίθησαν στο διάταγμα και πρόθυμα εταξίδεψαν επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ. Στο τέλος του εβδομηκοστού εκείνου έτους της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ ήσαν πίσω στους τόπους των προτέρων πόλεών των, εγκαθιστάμενοι εκεί πάλι. Αυτό παρείχε απόλυτη εκπλήρωσι στην προφητεία του Ιεχωβά δια του Ιερεμία. Την πρώτη ημέρα του εβδόμου μηνός των, Εθανείμ, του μηνός στον οποίον έπρεπε να εορτάζουν την ημέρα του εξιλασμού και την εορτή της σκηνοπηγίας, συγκεντρώθηκαν με τον Ιουδαίο κυβερνήτην των Ζοροβάβελ και ενώθηκαν με τον αρχιερέα των, τον Ιησούν, στην ανοικοδόμησι του θυσιαστηρίου του Ιεχωβά στον χώρο της αυλής στο Όρος Μοριά. «Και έστησαν το θυσιαστήριον εν τω τόπω αυτού.» Τότε ανενεώθησαν οι θυσίες στον Ιεχωβά, σύμφωνα με το καθήκον κάθε ημέρας. Ετήρησαν δε και την εβδομαδιαία εορτή της σκηνοπηγίας, για πρώτη φορά μέσα σε εβδομήντα χρόνια. Εκτός απ’ αυτή, ήταν και το «ολοκαύτωμα», η θυσία του ολοκαυτώματος που εγίνετο κάθε μέρα, πρωί και βράδυ. (Έσδρας 3:1-5· Έξοδ. 29:38-42· Αριθμ. 28:3-10). Έτσι, έγινε μια έναρξις ανανεώσεως της λατρείας του Ιεχωβά στον ίδιο ακριβώς τόπο, όπου είχε θέσει το όνομά Του. Τι χαρμόσυνος καιρός ήταν εκείνος για το απελευθερωμένο υπόλοιπο του λαού Του! Τα θεμέλια του ναού δεν είχαν τεθή ακόμη, αλλ’ αυτό επακολούθησε μετά επτά μήνες, το έτος 536 π.Χ., στη διάρκεια της βασιλείας Κύρου του Μεγάλου.

⁴¹ Και πάλι ο λόγος του Θεού επαλήθευσε θαυμάσια. 185 χρόνια περίπου μετά την προφητεία του Ησαΐα περί του Κύρου, ετίθεντο τα θεμέλια του ναού του Ιεχωβά, και ανοικοδομείτο το αγιαστήριο του Θεού του αρχαίου Ισραήλ. Εν τούτοις, ακόμη περισσότερο θαυμαστές εκπληρώσεις προφητειών του Ιεχωβά βλέπομε σήμερα!

42. Τι αποτέλεσμα είχε η εχθρική παρέμβασις στην ανοικοδόμησι του ναού, και πώς ο Ιεχωβά ανέλαβε την κατάστασι που προέκυψε;

⁴² Το αγιαστήριο του Ιεχωβά αποτελεί πρώτιστο στόχο επιθέσεως, ίσαμε σήμερα ακόμη. Στις ημέρες των Ιουδαίων ανοικοδομητών του ναού του, σύμφωνα με το διάταγμα του Κύρου, οι λαοί των πέριξ χωρών απεστρέφοντο την αποκατάστασι του υπολοίπου αυτού του λαού του Ιεχωβά και την επανίδρυσι του ναού και της λατρείας του. Έκαναν ό,τι μπορούσαν, και επιτοπίως και στην αυλή των Περσών αρχόντων, για να εμποδίσουν την ανοικοδόμησι του αγιαστηρίου του Ιεχωβά, «δια να ματαιόνωσι την βουλήν αυτών, πάσας τας ημέρας Κύρου του βασιλέως της Περσίας, και έως της βασιλείας Δαρείου του βασιλέως της Περσίας.» (Έσδρας 4:1-5) Το έργον του δευτέρου αυτού ναού του Ιεχωβά είχε πραγματικά σταματηθή με διάταγμα ενός κακά πληροφορημένου Πέρσου βασιλέως και με τη βία των όπλων των ειδωλολατρών εχθρών του αγιαστηρίου του Ιεχωβά. Στη διάρκεια του σταματήματος αυτού της ανοικοδομήσεως του ναού οι Ιουδαίοι κατέστησαν υλιστικοί και ο Ιεχωβά ανέστειλε τις ευλογίες του. Κατόπιν, για να προτρέψη το υπόλοιπο των λατρευτών του να φέρουν εις πέρας τον κύριο σκοπό, για τον οποίο είχε επιφέρει την απελευθέρωσί των από τη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά ήγειρε τους προφήτας του Αγγαίον και Ζαχαρίαν για να τονίσουν την αμέλειά των και να εποικοδομήσουν την πίστι των στον Παντοδύναμο Θεό. Με θάρρος, στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄, επανέλαβαν την ανέγερσι του αγιαστηρίου του Ιεχωβά. Αρνήθηκαν να σταματήσουν λόγω των αντιρρήσεων του εχθρού, και τους παρέπεμψαν στο διάταγμα του Ιεχωβά μέσω του Βασιλέως Κύρου του Μεγάλου. Οι εχθροί του αγιαστηρίου προσέφυγαν στον Βασιλέα Δαρείον Α΄. Ο Πέρσης βασιλεύς έκαμε διερεύνησι, διεπίστωσε την πραγματικότητα του διατάγματος του Κύρου για ν’ ανοικοδομήσουν οι Ιουδαίοι τον ναό του Ιεχωβά και διέταξε νομοταγώς να επιβληθή το διάταγμα του Κύρου. Απόσχετε λοιπόν από το να παρεμβαίνετε σεις οι εχθροί του οίκου του Ιεχωβά, ει δ’ άλλως θα κρεμασθήτε σε ξύλο και τα σπίτια σας θα γίνουν κοπρώνες! Χορηγήστε, μάλιστα, εφόδια στους οικοδόμους του ναού του Ιεχωβά για ν’ αποπερατώσουν τον οίκον του!—Έσδρας 6:6-12.

43. (α) Πότε εγκαινιάσθη ο ανοικοδομημένος ναός και ανενεώθησαν οι υπηρεσίες του ναού; (β) Ποιος ήταν ο σκοπός της επισκέψεως του Έσδρα στον ναό, και ποιος διακεκριμένος επισκέπτης ήταν εκεί στο έτος 332 π. Χ.;

⁴³ Έτσι, με τη δύναμι και το πνεύμα του Ιεχωβά, ακόμη δε και με την αυτοκρατορική υποστήριξι του άρχοντος της Περσίας, η ανοικοδόμησις του ναού επροχώρησε. Σε διάστημα λίγο μακρότερο των τεσσάρων ετών ο ναός επερατώθη. «Και συνετελέσθη ο οίκος ούτος την τρίτην ημέραν του μηνός Αδάρ [Φεβρουάριον-Μάρτιον], εν τω έκτω έτει της βασιλείας Δαρείου του βασιλέως.» (Έσδρας 6:15) Αυτό έγινε στο έτος 516 π.Χ. Με χαρά οι λάτρεις του Ιεχωβά εγκαινίασαν το περατωμενο αυτό αγιαστήριό του. Τον επόμενο μήνα, στις 14 Νισάν, εώρτασαν το Πάσχα. Έγιναν τελετουργίες ναού σ’ αυτό το αγιαστήριο που ανηγέρθη από τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ, όπως είχαν γίνει και στον ναό που είχε ανεγείρει ο Σολομών. Άλλη μια φορά η καθημερινή θυσία, δηλαδή το «ολοκαύτωμα,» προσεφέρετο στον Ιεχωβά πρωί και βράδυ. Στο έτος 468 π.Χ., που ήταν το έβδομο έτος του Πέρσου Βασιλέως Αρταξέρξου, ο Ιουδαίος ιερεύς που ωνομάζετο Έσδρας, ο οποίος ήταν και αντιγραφεύς του νόμου του Θεού, ανέβη από τη Βαβυλώνα, κατ’ εντολήν του βασιλέως, σ’ αυτόν τον ναό της Ιερουσαλήμ για να φέρη μια μεγάλη εισφορά που είχε γίνει για τη συντήρησι του αγιαστηρίου του Ιεχωβά. (Έσδρας 7:1 έως 8:36) Τον επόμενον αιώνα, καθώς αναγράφει η ιστορία, έγινε επίσκεψις ενός άλλου ιστορικού προσώπου σ’ αυτό το αγιαστήριο της Ιερουσαλήμ. Ήταν η επίσκεψις του Μακεδόνος ή Έλληνος βασιλέως, Αλεξάνδρου του Μεγάλου, το έτος 332 π.Χ., καθώς αυτός διεξήγε την εκστρατεία του για την κατάκτησι της Περσίας,a εις εκπλήρωσιν προφητείας.

44. Πώς αυτός ο ναός έφθασε στο να επανεγκαινιασθή το έτος 165 π.Χ., και ποια εορτή παρακολούθησε ο Ιησούς για τον εορτασμό τούτου;

⁴⁴ Μετά δύο περίπου αιώνες έγινε νέα εγκαινίασις του δευτέρου αυτού ναού. Ο Σύριος βασιλεύς, Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, έκαμε μια φαύλη απόπειρα να εξαλείψη τη λατρεία του Ιεχωβά. Το έτος 168 π.Χ., εβεβήλωσε το αγιαστήριο του Ιεχωβά κτίζοντας ένα βωμόν επάνω στο μεγάλο θυσιαστήριο του Ιεχωβά και προσφέροντας επάνω σ’ αυτόν μια βδελυκτή θυσία στον ψευδή θεό τον οποίον αυτός ελάτρευε, τον Ολύμπιον Δία. Αυτό έγινε την 25η ημέρα του Ιουδαϊκού μηνός Χισλεύ (Νοέμβριον-Δεκέμβριον). Έθεσε τέρμα στην καθημερινή θυσία ή τακτικό ολοκαύτωμα στον ναό. Κατεδίωξε αγρίως τους μη συμβιβαζομένους λάτρεις του Ιεχωβά. (1 Μακκαβαίων 1:20-64) Αυτό ήταν που προεκάλεσε την εξέγερσι των Μακκαβαίων, των υιών του πιστού ιερέως Ματταθία. Ο Ιούδας, ο τρίτος υιός, που εξελέγη αρχηγός, ωδήγησε τις μικρές του δυνάμεις στην κατατρόπωσι του εχθρού, ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ, και εγκαινίασε πάλι τον ναό την 25η του μηνός Χισλεύ του έτους 165 π.Χ., την ίδια ημέρα που είχε μολυνθή ο ναός από τον Σύριο βασιλέα. Από τότε οι Ιουδαίοι πάντοτε τελούσαν την εορτή των εγκαινίων, Χανουκκά, στην επέτειό της. (1 Μακκαβαίων 4:36-59· 2 Μακκαβαίων 10:1-9· Ιωσήπου Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Βιβλίον 12ον, Κεφάλαιον Ζ΄ παράγραφος 7) Αυτό αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 10:22: «Έγειναν δε τα εγκαίνια εν Ιεροσολύμοις, και ήτο χειμών. Και ο Ιησούς περιεπάτει εν τω ιερώ, εν τη στοά του Σολομώντος.» Στις ημέρες του Ιησού οι ίδιοι οι Ιουδαίοι εβεβήλωναν τον ναόν αυτόν με τις πράξεις των.

45. Ποιος αναφέρεται ότι εισέβαλε στα Άγια των Αγίων αυτού του αγιαστηρίου, και τι έγινε η Ιουδαία στο έτος 63 π.Χ.;

⁴⁵ Η παγκόσμια σκηνή άλλαξε, η δε Ρώμη έγινε παγκόσμια δύναμις. Το έτος 63 π.Χ., ο Ρωμαίος Στρατηγός Πομπήιος εκυρίευσε τον λόφο στον οποίον έκειτο ο ναός του Ιεχωβά κι ετόλμησε να μπη στα Άγια των Αγίων του αγιαστηρίου αυτού. Δεν είδε εκεί την ιερή κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά, διότι αυτή δεν είχε επανατοποθετηθή στα άγια των Αγίων.b Ο Στρατηγός Πομπήιος δεν έθιξε κανένα από τους θησαυρούς του ναού.c Κατέλαβε λοιπόν την πόλι της Ιερουσαλήμ, η δε Ιουδαία έγινε Ρωμαϊκή επαρχία.

46. Πώς ο Ηρώδης ο Μέγας έγινε βασιλεύς της Ιουδαίας, και τι προσεπάθησε να κάμη στον Ιησούν;

⁴⁶ Μετά από χρόνια, ο Στρατηγός Κράσσος αφήρεσε ό,τι πολύτιμο βρήκε μέσα στον ναό.d Τότε οι Ιουδαίοι επανεστάτησαν, αλλά η Ρώμη εξήλθε νικήτρια. Το έτος 40 π.Χ. είδε τη Ρωμαϊκή Γερουσία να διορίζη τον Εδωμίτη ή Ιδουμαίον, Ηρώδην τον Μέγαν, ως βασιλέα της Ιουδαίας. Για πρώτη φορά το έτος 37 π.Χ. αυτός επετέθη και κατέλαβε εξ εφόδου την Ιερουσαλήμ κι έγινε βασιλεύς ντε φάκτο. Απ’ αυτό το έτος πρέπει να χρονολογήται και να υπολογίζεται η βασιλεία του Ηρώδου και στη διάρκεια της βασιλείας του αυτής βρίσκεται ότι έλαβε χώραν η γέννησις του Ιησού στη Βηθλεέμ κατά την 1η Οκτωβρίου του έτους 2 π.Χ. Ο πονηρός αυτός Βασιλεύς Ηρώδης ήταν εκείνος που προσεπάθησε να φονεύση το βρέφος Ιησούν για να το εμποδίση από το να προχωρήση σε ηλικία και να γίνη βασιλεύς.—Ματθ. 2:1-19.

47. Για να φανή αρεστός στους Ιουδαίους ο Βασιλεύς Ηρώδης τι προέβη να κάμη, και πώς όλ’ αυτά εξεμηδενίσθησαν εις εκπλήρωσιν των λόγων του Ιησού;

⁴⁷ Ο Ηρώδης, που επωνομάσθη Μέγας, εβασίλευσε επί τριάντα επτά χρόνια. Κατά τα μέσα της βασιλείας του κατέστρωσε σχέδια ανοικοδομήσεως του ναού που υπήρχε από τον καιρό του Κυβερνήτου Ζοροβάβελ. Για να φανή αρεστός στους Ιουδαίους θέλησε να τον ανοικοδομήση σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Το έτος 17 π.Χ. έθεσε σε ενέργεια το έργον της ανεγέρσεως, το δε έργον αυτό συνεχίσθη χωρίς να διακοπή η κανονική υπηρεσία του ναού. Σε ενάμισυ έτος το αγιαστήριο ή ναός επερατώθη. Χρειάσθηκαν οκτώ χρόνια για να τελειώσουν οι αυλές του ναού και οι σκεπασμένοι περίβολοι γύρω. Η πλήρης ανοικοδόμησις του ναού διήρκεσε πολύ περισσότερο. Πραγματικά δε, αυτό δεν έγινε από τον Ηρώδη τον Μέγαν. Στην εορτή του Πάσχα του έτους 30 (μ.Χ.) οι Ιουδαίοι είπαν στον Ιησούν ότι η εργασία του ναού προχωρούσε επί σαράντα έξη χρόνια· θα μπορούσε λοιπόν να τον ανεγείρη αυτός μέσα σε τρεις μέρες; (Ιωάν. 2:13-22) Πραγματικά, ο ναός δεν συνεπληρώθη στην ανοικοδόμησί του πριν από το έτος 64 μ.Χ., δηλαδή, έξη χρόνια ακριβώς προτού ο Ρωμαϊκός στρατός υπό τον Στρατηγόν Τίτο καταστρέψη και τον ναό και την πόλι, εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Ιησού που ελαλήθη την άνοιξι του έτους 33 (μ.Χ.). (Ματθ. 24:1, 2) Εκείνοι που προσκυνούσαν εκεί διεσκορπίσθησαν στα πέρατα της γης.

48. Τι κατέστησε άτακτη την ανοικοδόμησι του επιγείου εκείνου αγιαστηρίου, και με ποια υποσχεμένη κυβέρνησι συνδέεται αυτό;

⁴⁸ Το επίγειο αγιαστήριο του Ιεχωβά ποτέ δεν ανοικοδομήθη. Αυτό ήταν σε πλήρη αρμονία με το θέλημά του. Η ημέρα για ένα τέτοιο νεκρό υλικό αγιαστήριο έχει περάσει προ πολλού. Ο Ιεχωβά έστρεψε την προσοχή του σ’ ένα πολύ πιο σπουδαίο αγιαστήριο, ένα ζωντανό αγιαστήριο, και σ’ αυτό μετέφερε το όνομά του και το άγιό του πνεύμα. Όταν αυτό συμπληρωθή στο προσεχές μέλλον, θα παραμείνη για την αιώνια παγκόσμια δόξα του. Μέσω του ασυνήθους αυτού αγιαστηρίου του θα εκχύση τις ευλογίες του σε λαούς όλων των φυλών και εθνών του ανθρωπίνου γένους που κάνουν το θέλημά του επάνω στη γη. Όπως το αγιαστήριο στο Όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ ήταν συνδεδεμένο με τη βασιλεία του επάνω στο έθνος Ισραήλ, έτσι και το αιώνιο πνευματικό αγιαστήριό του είναι αχώριστα συνδεδεμένο με την υποσχεμένη κυβέρνησί του, τη βασιλεία των ουρανών. Είναι οικοδομημένο από Έναν Μεγαλύτερο του Βασιλέως Σολομώντος και του Κυβερνήτου Ζοροβάβελ, για να μην αναφέρωμε και τον Βασιλέα Ηρώδην.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

ΠΡΟΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 1. Γιατί ο Ιεχωβά Θεός διεξήγαγε δίκην στο αγιαστήριο της Εδέμ, και τίνος συντριβή της κεφαλής διέταξε;

ΩΣ ΤΟΤΕ που εξέσπασε η αμαρτία, ο Ιεχωβά Θεός ήταν ο παραδεδεγμένος Άρχων του ανθρώπου στο αγιαστήριο της Εδέμ. Όταν ο άνθρωπος παρέβη τον νόμον του δικαιωματικού Άρχοντός του κι εξέλεξε έτσι να έχη ένα νέον άρχοντα και νομοθέτη, ο Ιεχωβά Θεός διεξήγαγε δίκη. Απήγγειλε καταδίκη εναντίον του Άρχοντος, που τότε μόλις εξέλεξε ο άνθρωπος, του Σατανά ή Διαβόλου, που έγινε τότε ένας αντίπαλος θεός συμβολιζόμενος από τον όφιν της απάτης. Ο Κριτής Ιεχωβά είπε: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γεν. 3:15) Πολλοί άνθρωποι έχουν δαγκωθή στην πτέρνα από ένα κατά γράμμα φίδι, και πολλοί άνθρωποι έχουν συντρίψει το κεφάλι ενός φιδιού· αλλά η γενεά των όφεων συνεχίσθη ίσαμε σήμερα. Αυτό δεν απετέλεσε εκπλήρωσι της θείας κρίσεως στην Εδέμ, διότι στην απόφασί του ο Θεός πραγματικά διέταξε να συντριβή η κεφαλή του όφεως του αρχαίου, του καλουμένου Διαβόλου και Σατανά.—Αποκάλ. 12:9.

 2. Ποια ερωτήματα ήγειρε εκεί η προφητική κρίσις του Θεού;

² Η θανάσιμη πληγή επρόκειτο να επιβληθή στον Όφιν από το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναικός του Θεού, δηλαδή, της αγίας παγκοσμίου οργανώσεώς του. Αυτή είναι ως σύζυγός του και μπορεί να παραγάγη τέκνα για την υπηρεσία του. Η προφητική του κρίσις στην Εδέμ ήγειρε αμέσως το ερώτημα, όχι απλώς, Ποιος θα είναι το Σπέρμα της γυναικός του Θεού; αλλά, επί πλέον, Πότε αυτό το Σπέρμα θα συντρίψη την κεφαλήν του μισητού Όφεως και θα καταστρέψη αυτόν και το γένος του; Πότε θα εκτελεσθή η μεγάλη αυτή πράξις απελευθερώσεως για το ανθρώπινο γένος, που είναι θύμα του ψεύδους του Όφεως; Ακόμη και οι άγγελοι του ουρανού, οι οποίοι αποτελούν τη συζυγική οργάνωσι που είναι η γυνή του Θεού, ενδιεφέροντο να μάθουν.—1 Πέτρ. 1:12.

 3. Τι απαιτούσε η συντριβή εκείνη, και γιατί αυτή δεν επετελέσθη στον Κατακλυσμό;

³ Η συντριβή της κεφαλής του αρχαίου Όφεως εσήμαινε μάχην αρχόντων. Ο Σατανάς ή Διάβολος εγκατέστησε τον εαυτό του ως άρχοντα του ανθρώπου επηρεάζοντας με ελιγμούς τον άνθρωπο στο να υπακούη σ’ αυτόν μάλλον παρά στον Ιεχωβά Θεό. Θα απητείτο ένας άλλος ισχυρός άρχων για να κατανικήση και καταστρέψη τον Σατανά ως άρχοντα. Ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε δεν εξέβαλε τον Σατανά από την κυριαρχία του. Εξήλειψε τον «παλαιόν κόσμον,» τον «κόσμον των ασεβών,» αλλ’ άφησε τον Σατανά να ασκή ακόμη έλεγχο επάνω στο δαιμονικό του σπέρμα, τα αόρατα πνεύματα ή πεπτωκότας αγγέλους.—2 Πέτρ. 2:5.

 4, 5. (α) Πού άρχισε η ανταρσία μετά τον Κατακλυσμό; (β) Τι δεν έκαμε τον εαυτό του ο Νώε για τους απογόνους του, αλλά πώς ο Νεβρώδ δεν ακολούθησε το παράδειγμά του;

⁴ Στον μετακατακλυσμιαίο κόσμο ο Σατανάς ή Διάβολος γρήγορα εδελέασε τον μεγαλύτερο αριθμό από τους απογόνους του Νώε σε φανερό στασιασμό εναντίον του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είχε σώσει τους προγόνους των, την οικογένεια του Νώε, από τον κατακλυσμό εκείνον που κατέστρεψε τον κόσμο. Η πρώτη αυτή εκδήλωσις έλαβε χώραν με αξιοσημείωτο τρόπο στην αρχαία πόλι της Βαβυλώνος στις όχθες του Ποταμού Ευφράτου, τη Μεσοποταμιακή χώρα που είναι τώρα γνωστή ως Ιράκ. «Και έζησεν ο Νώε μετά τον κατακλυσμόν τριακόσια πεντήκοντα έτη.» (Γεν. 9:28) Εν τούτοις, όλον εκείνο τον καιρό δεν ισχυρίζετο ο Νώε ότι ήταν το υποσχεμένο σπέρμα της γυναικός του Θεού, απλώς διότι αυτός κατεσκεύασε την κιβωτό της σωτηρίας· ούτε κατέστησε τον εαυτό του βασιλέα των απογόνων του, όλου του ανθρωπίνου γένους. Αν το έκανε αυτό, θα ίδρυε μια παγκόσμια κυβέρνησι, με τον εαυτό του άρχοντα όλου του ανθρωπίνου γένους. Αλλ’ ο δισέγγονος του Νώε, ο Νεβρώδ, δεν ακολούθησε το παράδειγμα του θεοσεβούς προπάππου του. Ο Νεβρώδ απεχωρίσθη από τον Νώε. Μολονότι ζούσε ακόμη ο Νώε, ο Νεβρώδ παρέβη τη διαθήκη του ουρανίου τόξου που έγινε από τον Θεό με τον Νώε για τη διαφύλαξι της αγιότητος του ζωικού αίματος. Ο Νεβρώδ έγινε ένας αθλητικός και στρατιωτικός κυνηγός και αυτοδιωρίσθη βασιλεύς σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά. Διαβάζομε:

⁵ «Και αύται είναι αι γενεαλογίαι των υιών του Νώε, Σημ, Χαμ, και Ιάφεθ. Και οι υιοί του Χαμ, Χους, και Μισραΐμ, και Φουθ, και Χαναάν. Και ο Χους εγέννησε τον Νεβρώδ. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, και Ερέχ, και Αχάδ, και Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ. Εκ της γης εκείνης εξήλθεν ο Ασσούρ, και ωκοδόμησε την Νινευή, και την πόλιν Ρεχωβώθ, και την Χαλάχ, και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ.»—Γεν. 10:1, 6, 8-12, ΜΝΚ.

(Ακολουθεί )

[Υποσημειώσεις]

Μέρος 10—«Γενηθήτω το Θέλημά σου επί της Γης»

Οι ένδοξοι ναοί του Ιεχωβά Θεού στο Όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ συνεδέοντο με τη βασιλεία Του επί του αρχαίου Ισραήλ. Το κεφάλαιον Δ΄ του βιβλίου «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» εξετάζει τις αρχαίες «Προαναλαμπές της Βασιλείας του Θεού.» Στον κήπο-αγιαστήριο τής Εδέμ ο Θεός κατεδίκασε τους απειθείς Αδάμ και Εύα σε θάνατο, αλλά και υπεσχέθη τη γέννησι ενός Σπέρματος από τη συμβολική του γυναίκα, την ουράνια οργάνωσί του, το οποίον Σπέρμα επρόκειτο να συντρίψη την κεφαλή του συμβολικού Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος είχε παρακινήσει την Εύα και τον Αδάμ ν’ αμαρτήσουν εναντίον του Ιεχωβά Θεού. Ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε εξηφάνισε όλο το ανθρώπινο γένος εκτός από τον Νώε και την άμεση οικογένειά του. Ο Νώε, αναμένοντας το υποσχεμένο Σπέρμα του Θεού, δεν κατέστησε τον εαυτό του βασιλέα των απογόνων του, όλου του ανθρωπίνου γένους. Εν τούτοις, ο δισέγγονός του Νεβρώδ εστασίασε κατά του Ιεχωβά Θεού και της διαθήκης του ουρανίου τόξου σχετικά με την ιερότητα του αίματος των ζώων και αυτοδιωρίσθη βασιλεύς στη Βαβυλώνα.

 6. Τίνος πρόδρομος, λοιπόν, έγινε ο Νεβρώδ, και πώς ο Θεός διέσπασε το αρχικό Βαβυλωνιακό σχέδιο;

⁶ Έτσι, κατά χίλια εξακόσια χρόνια και πλέον ο Νεβρώδ ήταν ο αρχικός πρόδρομος του μεγάλου Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, αυτοκράτορος της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας. Στην εποχή του Νώε, όταν οι στασιασταί εναντίον του Ιεχωβά εσχεδίαζαν να κάνουν τη Βαβέλ (ή Βαβυλώνα) πρωτεύουσα του κόσμου και ν’ ανεγείρουν ένα υψηλό ως τον ουρανό αγιαστήριο στην ψευδή θρησκεία, ο Ιεχωβά διέλυσε το άνομο σχέδιό τους. Πώς; Με το να συγχύση τη γλώσσα των οικοδόμων και να τους αναγκάση έτσι να διασκορπισθούν, και να παραμείνουν ο κάθε γλωσσικός όμιλος μόνος του.

 7. Ποια τάσι δεν απεμάκρυνε ο θάνατος του Νεβρώδ, και ποιο γεγονός το καταδεικνύει αυτό;

⁷ Μ’ αυτό το θαύμα ο Ιεχωβά Θεός έδειξε ότι άρχει ως υπέρτατος και ότι το θέλημά του δεν μπορεί να εμποδισθή επάνω στη γη. Οι μη Ιουδαϊκές θρησκείες αναφέρουν ότι ο Νεβρώδ πέθανε βίαιο θάνατο. Παρ’ όλες του τις κυνηγετικές επιδόσεις και τα οικοδομικά έργα και τις κατακτήσεις του, δεν απεδείχθη ότι ήταν το υποσχεμένο Σπέρμα της γυναικός του Θεού. Αλλ’ ο βίαιος θάνατός του, που θεωρείται ότι επήλθε ως κρίσις εναντίον του Νεβρώδ, δεν επέφερε φόβο και δεν απεμάκρυνε την τάσι ανθρώπων να γίνωνται βασιλείς. Στην εποχή του Αβραάμ, ο οποίος γεννήθηκε δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Νώε, υπήρχαν μερικοί βασιλείς στη Μέση Ανατολή, ναι, στις ίδιες ακριβώς χώρες όπου ο Νεβρώδ είχε ασκήσει εξουσίαν ως πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς. Ο Αβραάμ μετώκησε τότε από την Ουρ των Χαλδαίων. Υπό την καθοδηγία του Θεού μπήκε στην υποσχεμένη γη προς δυσμάς.

 8. Ποιον είχε τότε ο Θεός επάνω στη γη ως βασιλέα για να τον εκπροσωπή, και τι του είχε δώσει ο Αβραάμ;

⁸ Ανάμεσα σε όλους εκείνους τους βασιλείς του κόσμου τούτου, δεν είχε ο Θεός ένα βασιλέα να τον εκπροσωπήση επάνω στη γη; Είχε· ο δε Αβραάμ είχε το προνόμιο να τον συναντήση στη Γη της Επαγγελίας. Αυτός ήταν ο Μελχισεδέκ «βασιλεύς Σαλήμ» και «ιερεύς του Θεού του υψίστου.» Ο Μελχισεδέκ ως βασιλεύς και ιερεύς του Θεού ήταν ανώτερος από τον Αβραάμ και τον ευλόγησε· ο δε Αβραάμ έδωσε στον Μελχισεδέκ δέκατον από όλα τα λάφυρα που είχε φέρει από τη θεόδοτη νίκη του εναντίον τεσσάρων βασιλέων που είχαν εισβάλει από τα βόρεια.

 9. Με τι λόγους ο Μελχισεδέκ ευλόγησε τον Αβραάμ, και γιατί επέρασαν εκαταντάδες χρόνια μετά τον Μελχισεδέκ προτού επανέλθη στη γη η τυπική βασιλεία του Θεού;

⁹ Σημαντικοί ήσαν οι λόγοι της ευλογίας του Μελχισεδέκ: «Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου.» (Γεν. 14:1-20) Η πόλις του βασιλείου του Μελχισεδέκ ήταν η Σαλήμ, ήταν δε το αρχικό τμήμα της μετέπειτα πόλεως Ιερουσαλήμ. Εδώ, λοιπόν, ήταν μια τυπική βασιλεία του Θεού επάνω στη γη, ο δε Μελχισεδέκ κυβερνούσε ως ένας δίκαιος βασιλεύς εν ονόματι και κατ’ εξουσιοδότησιν του Υψίστου Θεού, του «Βασιλέως της αιωνιότητος.» Εκάθησε στον θρόνο του Ιεχωβά κατά ένα τυπικό τρόπο. Είχε την εξουσία όχι μόνον να βασιλεύη αλλά και να προσφέρη θυσίες στον Θεό και να ευλογή εκείνους που επεδοκίμαζε ο Θεός, όπως ήταν ο Αβραάμ. Τι έγινε η θεοκρατική του κυβέρνησις δεν το λέγει η Γραφή. Αλλ’ ο Μελχισεδέκ δεν είχε διάδοχο σ’ εκείνη τη βασιλεία του Θεού στη Σαλήμ. Αυτή ήταν η αιτία που έπρεπε να περάσουν εκατοντάδες χρόνια ώσπου να ιδρυθή και πάλι μια τυπική βασιλεία του Θεού επάνω στη γη. Γι’ αυτό το λόγο ο Μελχισεδέκ δεν ήταν το υποσχεμένο Σπέρμα που έπρεπε να συντρίψη την κεφαλή του αρχαίου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου, και να ελευθερώση το θνήσκον, καταδυναστευμένο ανθρώπινο γένος. Εν τούτοις, ο Μελχισεδέκ εχρησιμοποιήθη ως τύπος του βασιλικού Σπέρματος της γυναικός του Θεού, η οποία θα ήταν ανώτερη από κάθε ανθρώπινο βασιλέα, ακόμη και από τον Βασιλέα Δαβίδ και από τον Βασιλέα Σολομώντα.

10. Ποιος επρόκειτο να είναι βασιλεύς-ιερεύς σαν τον Μελχισεδέκ, και με τι όρκο;

¹⁰ Ο Θεός ο ίδιος ωρκίσθη ότι το υποσχεμένο Σπέρμα της γυναικός του θα ήταν ένας βασιλεύς - ιερεύς σαν τον Μελχισεδέκ και θα εκάθητο στον θρόνο του Θεού, όχι σε υλικό θρόνο επάνω στη γη σαν τον θρόνο του Μελχισεδέκ και του Δαβίδ και του Σολομώντος, αλλά στον ουράνιο θρόνο του Θεού. Πάνω από χίλια χρόνια πριν από τη γέννησι του Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά Θεός ενέπνευσε τον Βασιλέα Δαβίδ να ψάλη την εξής μελωδία: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Ώμοσεν ο Ιεχωβά, και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Ο Ιεχωβά, ο εκ δεξιών σου, θέλει συντρίψει βασιλείς εν τη ημέρα της οργής αυτού.»—Ψαλμ. 110:1, 4, 5, ΜΝΚ.

11. Στο ζήτημα της μη διαδοχής του, πώς ο Μελχισεδέκ εξεικόνιζε καλά τον Ιησούν Χριστόν, και με ποιο αγιαστήριο υπηρετεί ο δεύτερος;

¹¹ Χωρίς διάδοχο στο αξίωμά του, ο Μελχισεδέκ ήταν μια προφητική προεικόνισις του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα είναι διηνεκώς ο ιερεύς-βασιλεύς του Ιεχωβά. «Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων, και ευλόγησεν αυτόν· εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων· όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι, βασιλεύς ειρήνης· απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος· μη έχων μήτε αρχήν ημερών, μήτε τέλος ζωής· αλλ’ αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού· μένει ιερεύς πάντοτε.» (Εβρ. 7:1-3) Ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού είναι εκείνος που θα υπηρετήση σχετικά με το αληθινό αγιαστήριο του Ιεχωβά. Επειδή είναι Βασιλεύς-Ιερεύς για πάντα λόγω της αθανασίας του από τον καιρό της αναστάσεώς του εκ νεκρών, δεν χρειάζεται διάδοχο στο αξίωμά του. Το ιερατείο και η βασιλεία προς τον Ύψιστο Θεό καταλήγουν σ’ αυτόν. Πόσο διάφορος ήταν ο Βασιλεύς Μελχισεδέκ της Σαλήμ από τον Βασιλέα Νεβρώδ της Βαβυλώνος!

12. (α) Από ποιον πρέπει το αληθινό Σπέρμα της γυναικός του Θεού να ορκισθή στην υπηρεσία; (β) Πώς ο Αβραάμ έδωσε το κατάλληλο υπόδειγμα για τους δισεγγόνους του, τους Ισραηλίτας, και πότε και πώς ο Μωυσής έψαλε τη σχέσι του Θεού προς τον λαό του;

¹² Προεξέχει αλάνθαστο το γεγονός αυτό: Εκείνος που είναι το αληθινό Σπέρμα της γυναικός του Θεού πρέπει να είναι ωρκισμένος στο βασιλικό και ιερατικό του αξίωμα από τον Ύψιστο Θεό, Ιεχωβά. Λόγω της παρουσίας του Βασιλέως Μελχισεδέκ στη Γη της Επαγγελίας, ο Αβραάμ δεν είχε λόγο να θέλη να γίνη ο ίδιος βασιλεύς επί του οίκου του ή της χώρας. Ο Αβραάμ έδωσε το κατάλληλο υπόδειγμα στους δισεγγόνους του, στους γυιούς του Ιακώβ ή Ισραήλ, τους Ισραηλίτας. Ο Ιεχωβά απηλευθέρωσε τον λαό του, τον αρχαίο Ισραήλ από την Αίγυπτο όπου εκρατούντο ως δούλοι. Τους έφερε θαυματουργικά δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης σε ασφάλεια και κατέστρεψε τους διώκτας Αιγυπτίους που ήσαν πίσω τους, θάπτοντάς τους κάτω από τα υδάτινα τείχη που κατέρρευσαν. Τότε ο Μωυσής θριαμβευτικά έψαλε την αληθινή σχέσι του Ιεχωβά προς τον λαό του, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Έξοδ. 15:18, ΜΝΚ) Αυτός ήταν ο ουράνιος Βασιλεύς του Ισραήλ!

13, 14. (α) Πώς, λοιπόν, ο Ισραήλ έφθασε στο να έχη έναν ανθρώπινο βασιλέα, και πώς ετελεύτησε ο πρώτος; (β) Ποιον βρήκε ο Ιεχωβά άνθρωπο ευάρεστο στην καρδιά του για βασιλέα, και με ποιον ο Ιεχωβά τον παρωμοίασε;

¹³ Όταν εφέρθησαν στην Υποσχεμένη Γη της Χαναάν οι Ισραηλίται εκυβερνώντο από κριτάς, χωρίς οικογενειακούς διαδόχους. Ο Κριτής Γεδεών, μολονότι ήταν ο ορατός ελευθερωτής του Ισραήλ, ηρνήθη να ιδρύση μια δυναστεία αρχόντων ή βασιλική γραμμή στην οικογένειά του. Είπε: «Δεν θέλω γείνει άρχων εφ’ υμάς εγώ, αλλ’ ουδέ ο υιός μου θέλει γείνει άρχων εφ’ υμάς· ο Ιεχωβά θέλει είσθαι άρχων εφ’ υμάς.» (Κριτ. 8:23, ΜΝΚ) Μόνο κατόπιν της απαιτήσεως του απίστου λαού προέβη ο Ιεχωβά Θεός στο να δώση στις δώδεκα φυλές του Ισραήλ έναν ορατό ανθρώπινο βασιλέα. Όταν ο ηλικιωμένος Κριτής Σαμουήλ προσηυχήθη στον Θεό με θλίψι, ο Ιεχωβά παρηγόρησε τον Σαμουήλ, λέγοντας: «Δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» (1 Σαμ. 8:7) Ο πρώτος βασιλεύς που τους εδόθη, ο Σαούλ από τη φυλή του Βενιαμίν, ετελεύτησε καταστρεπτικά κάτω από την αποδοκιμασία του Θεού. Σχετικά με τον Σαούλ, ο Ιεχωβά είπε στον Ισραήλ: «Σοι έδωκα βασιλέα εν τω θυμώ μου, και αφήρεσα αυτόν εν τη οργή μου.» (Ωσηέ 13:11) Στη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλέως Σαούλ, ο Ιεχωβά βρήκε μέσα στη φυλή του Ιούδα έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν ευάρεστος στην καρδιά Του. Ωδήγησε τον προφήτη Σαμουήλ να χρίση τον ποιμενόπαιδα αυτόν, τον Δαβίδ από τη Βηθλεέμ, να γίνη βασιλεύς μετά τον Σαούλ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Δαβίδ ήταν ο κεχρισμένος του Ιεχωβά, δηλαδή ο Χριστός του Ιεχωβά. (1 Σαμ. 13:13, 14· 16:3 -13) Εν τούτοις, ο Δαβίδ δεν ήταν ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή ο Ιησούς ο Κεχρισμένος. Αυτός ήταν, όπως ο Μελχισεδέκ, μόνο μια προφητική προεικόνισις του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός μάλιστα αναφέρεται προφητικά, και ως Δαβίδ, που σημαίνει «Αγαπητός,» σε λόγια όπως τα επόμενα:

¹⁴ «Και θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλον μου Δαβίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών. Και εγώ ο Ιεχωβά θέλω είσθαι Θεός αυτών, και ο δούλος μου Δαβίδ άρχων εν μέσω αυτών· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα.»—Ιεζ. 34:23, 24, ΑΣ.

15. Ποιον τότε ο Ισραήλ έχρισε ως βασιλέα, και τι επρόκειτο να συμβή στο βασίλειο μετά τον θάνατό του;

¹⁵ Ο Βασιλεύς Σαούλ πέθανε σε μάχη. Οι Ισραηλίται κατενόησαν ότι ο Ιεχωβά έχρισε τον Δαβίδ να είναι διάδοχος του Σαούλ, και τον έχρισαν ως κεχρισμένον του Ιεχωβά. Ο Δαβίδ, εγκατεστημένος στερεά στο βασίλειό του στην Ιερουσαλήμ, επεθύμησε να κτίση ένα αγιαστήριο στον Ιεχωβά σε αντικατάστασι της σκηνής που είχε στήσει ο Μωυσής στην έρημο. Ο Ιεχωβά αρνήθηκε αυτό το προνόμιο στον πολεμιστή Δαβίδ. Αλλ’ εκτιμώντας τον ευσεβή πόθον του Δαβίδ ο Ιεχωβά αφ’ εαυτού του έκαμε μια διαθήκη με τον Δαβίδ για μια βασιλεία που δεν επρόκειτο ποτέ ν’ αφαιρεθή από τον οίκον του Δαβίδ. Τι, λοιπόν, έπρεπε να συμβή στον θάνατο του Δαβίδ; Η διαθήκη βασιλείας του Ιεχωβά με τον Δαβίδ έλεγε: «Θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει είσθαι εκ των υιών σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει εις εμέ οίκον, και θέλω στερεώσει τον θρόνον αυτού έως αιώνος. Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός· και δεν θέλω αφαιρέσει το έλεός μου απ’ αυτού, ως αφήρεσα αυτό απ’ εκείνου [του Σαούλ] όστις ήτο προ σου· αλλά θέλω στήσει αυτόν εν τω οίκω μου και εν τη βασιλεία μου έως του αιώνος· και ο θρόνος αυτού θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.»—1 Χρον. 17:11-14.

16. Γιατί οι βασιλείς του «Χριστιανικού κόσμου» δεν υπήχθησαν σ’ αυτή τη διαθήκη της Βασιλείας;

¹⁶ Κανένας βασιλεύς, από τον Βασιλέα Κωνσταντίνον της Ρώμης έως οποιουσδήποτε βασιλείς ή πολιτικούς άρχοντας του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα, δεν έχει υπαχθή σ’ αυτή τη διαθήκη Βασιλείας του Ιεχωβά με τον Δαβίδ. Εκατοντάδες χρόνια πριν ο «Χριστιανικός κόσμος» έλθη σε ύπαρξι και αποκτήση βασιλείς, η διαθήκη εκείνη της Βασιλείας είχε αρχίσει να εφαρμόζεται και να λειτουργή ως προς τον Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού.

17. Σε τίνος θρόνο εκάθησε ο Βασιλεύς Δαβίδ, και ποιον αυτός ανεγνώρισε ως πραγματικό βασιλέα του Ισραήλ;

¹⁷ Ο Βασιλεύς Δαβίδ, στη θέσι του ως κεχρισμένου του Ιεχωβά, εκάθησε στον θρόνο του Ιεχωβά. Δεν εκάθησε στον θρόνο του Ιεχωβά με τον τρόπο που κάθεται τώρα ο Κύριος του Δαβίδ, ο Ιησούς Χριστός, στα δεξιά του Θεού. Ο Δαβίδ εκάθησε απλώς ως εκπρόσωπος του Ιεχωβά σ’ ένα ορατό θρόνο επάνω στο Όρος Σιών στην Ιερουσαλήμ. Ανεγνώριζε τον Ιεχωβά ως πραγματικό Βασιλέα του Ισραήλ. Στον Ψαλμό 59:13 έγραψε υπό έμπνευσιν «Ο Θεός δεσπόζει εν Ιακώβ [Ισραήλ], έως των περάτων της γης.» Κοντά στο τέλος της ζωής του, ο Δαβίδ όταν έχαιρε για τις γενναίες εισφορές που είχαν κάμει οι ηγετικοί άνδρες του Ισραήλ για την ανέγερσι του αγιαστηρίου του Ιεχωβά από τον γυιό του Σολομώντα, ευλόγησε τον Θεό και είπε: «Σου, Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· σου η βασιλεία, Ιεχωβά, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων.» (1 Χρον. 29:10, 11, ΜΝΚ) Αλλ’ ο Δαβίδ επίσης είπε: «Ο Ιεχωβά . . . εξέλεξε Σολομώντα τον υιόν μου, δια να καθίση επί τον θρόνον της βασιλείας του Ιεχωβά επί τον Ισραήλ.»—1 Χρον. 28:5, ΜΝΚ· 2 Χρον. 9:8.

18. Σε τίνος θρόνο εκάθησαν οι διάδοχοι του Δαβίδ, και γι’ αυτό τι υποτυπούσε το βασίλειο του Ισραήλ;

¹⁸ Έτσι, ο διάδοχος του Δαβίδ αναφέρεται ότι εκπροσωπεί τον Ιεχωβά στον θρόνο του Ισραήλ: «Τότε ο Σολομών εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά βασιλεύς αντί Δαβίδ του πατρός αυτού.» (1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ) Ομοίως κι όλοι οι άλλοι απόγονοι του Δαβίδ που τον διεδέχθησαν σύμφωνα με τη διαθήκη της βασιλείας του Ιεχωβά, εκάθησαν στον «θρόνον του Ιεχωβά.» Η βασιλεία ήταν δική Του. Ήταν μια τυπική βασιλεία του Θεού επάνω στη γη. Ο οίκος του Δαβίδ επρομήθευσε τους ορατούς βασιλείς.

19, 20. (α) Τι απέγινε, λοιπόν, η διαθήκη της βασιλείας μετά την εκθρόνισι του Βασιλέως Σεδεκία και τη σφαγή των υιών του; (β) Τι είπε ο Ιεζεκιήλ στον Βασιλέα Σεδεκία σχετικά με τη βασιλεία;

¹⁹ Τι, λοιπόν, συνέβη στην αιώνια εκείνη διαθήκη της βασιλείας, όταν ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεύς της Βαβυλώνας κατέστρεψε την πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και το αγιαστήριό της και ανέτρεψε τον θρόνο του Βασιλέως Σεδεκία και τον μετέφερε εξόριστον στη Βαβυλώνα, για να πεθάνη εκεί; Μήπως τότε η διαθήκη, της βασιλείας έπαυσε να υφίσταται; Όχι· εκείνη η διαθήκη της βασιλείας επρόκειτο να συνεχισθή ώσπου να έλθη το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, σχετικά με το οποίον ο Ιεχωβά είπε: «Θέλω στήσει αυτόν εν τω οίκω μου και εν τη βασιλεία μου έως του αιώνος· και ο θρόνος αυτού θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα.» Τότε ακριβώς ήταν που η τυπική βασιλεία του Θεού επάνω στη γη μετετράπη σε ερείπια κι έπαυσε να υπάρχη. Οι βασιλικοί γυιοί του Σεδεκία εσφάγησαν από τον βασιλέα της Βαβυλώνος· αλλ’ υπήρχαν κι άλλοι απόγονοι του Βασιλέως Δαβίδ, μέσω των οποίων θα μπορούσε να προέλθη νόμιμος και φυσικός κληρονόμος του θρόνου του Δαβίδ. Ο Ιεχωβά το κατέστησε αυτό βέβαιο, όταν κατεδίκασε τον Βασιλέα Σεδεκία και είπε:

²⁰ «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:25-27.

21. Μετά το έτος 607 π.Χ. τι μπορούσαν να κάμουν όσοι ήσαν στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ σχετικά με τη διαθήκη της βασιλείας;

²¹ Εκείνοι που ήσαν στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ δεν εκάθησαν σ’ έναν επίγειο θρόνο στην Ιερουσαλήμ μετά την πρώτη καταστροφή της το έτος 607 π.Χ. Εν τούτοις, μπορούσαν να διεκδικήσουν το δικαίωμα αυτό σύμφωνα με τη διαθήκη της βασιλείας, ώσπου να έλθη ο τελευταίος που είχε δικαίωμα στον θρόνο και στο στέμμα. Τότε ο Θεός θα ενεθρόνιζε και θα έστεφε τον δικαιωματικό εκείνο κληρονόμο. Τότε εκείνος, ως το προλεχθέν Σπέρμα της γυναικός του Θεού, θα εξουσιοδοτείτο να συντρίψη την κεφαλήν του «αρχαίου όφεως», Σατανά ή Διαβόλου.

22. Στην επιστροφή του υπολοίπου από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ, γιατί δεν επανιδρύθη η τυπική βασιλεία του Θεού, και γιατί η βασιλεία που ιδρύθη από τον Μακκαβαίο Ιούδα Υρκανό Αριστόβουλο δεν ήταν η βασιλεία;

²² Πόσος καιρός, λοιπόν, θα περνούσε ώσπου ν’ αποκατασταθή η ερημωμένη βασιλεία και να δοθή η βασιλεία του Θεού στο Σπέρμα της γυναικός του Θεού, που δικαιούται να τη λάβη όταν οι υπόλοιποι από τους μετανοήσαντας Ιουδαίους αποκατεστάθησαν στην πατρίδα των, αφού αυτή είχε μείνει ερημωμένη από ανθρώπους και κατοικίδια ζώα επί εβδομήντα χρόνια, η τυπική βασιλεία του Θεού στη γραμμή του Δαβίδ δεν είχε επανιδρυθή. Οι Ιουδαίοι υπήχθησαν σ’ έναν μη Ιουδαίον άρχοντα, τον Βασιλέα Κύρον της Περσίας. Είχαν απλώς έναν τοπικό κυβερνήτη, που προήρχετο από τον βασιλικόν οίκον του Δαβίδ, γα να διευθύνη τις υποθέσεις των. Στο έτος 167 π.Χ. έλαβε χώραν η επανάστασις των Μακκαβαίων εναντίον του βασιλέως της Συρίας Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς, οι δε Μακκαβαίοι ίδρυσαν δική τους κυβέρνησι. Στο έτος 104 π.Χ. ο Ιούδας Υρκανός Αριστόβουλος ανέλαβε τον τίτλο του «Βασιλέως των Ιουδαίων.» Αυτό, όμως, ήταν βασιλεία ενός Λευίτου ιερέως. Δεν ήταν μια αποκατάστασις της βασιλείας του Θεού στη γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ από τη βασιλική φυλή του Ιούδα.—Γεν. 49:8-10.

23. Ιδρύθη η βασιλεία του Θεού μετά τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, ή μετά την ανάστασί του, ή την ημέρα της Πεντηκοστής;

²³ Την άνοιξι του έτους 33 (μ.Χ.), όταν ο Ιησούς εισήλθε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, όπως είχε κάμει και ο Σολομών στη στέψι του πριν από πολλούς αιώνες, η βασιλεία του Θεού με τον δικαιωματικό κληρονόμο του Βασιλέως Δαβίδ δεν αποκατεστάθη εκ νέου. Μετά την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών και λίγο πριν ο Ιησούς αναληφθή στον ουρανό για να καθήση στα δεξιά του Πατρός του, οι μαθηταί του τον ερώτησαν σαφώς: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» Ο Ιησούς, ουσιαστικά, τους απήντησε, Όχι! Είπε: «Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία· αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:6-8) Μετά από δέκα ημέρες, στην εορτή της Πεντηκοστής, το άγιο πνεύμα του Θεού εξεχύθη σ’ αυτούς και έλαβαν δύναμι. Αλλ’ η βασιλεία του Ισραήλ δεν επανιδρύθη εκεί στην Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του Ισραήλ.

(Ακολουθεί)

Μέρος 11—«Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης»

Σύμφωνα με τον τίτλο του το Δ΄ Κεφάλαιο παρουσίασε «προαναλαμπές της βασιλείας του Θεού,» εφιστώντας την προσοχή μας στο πώς ο Βασιλεύς-Ιερεύς Μελχισεδέκ της Σαλήμ και οι Βασιλείς Δαβίδ και Σολομών της Ιερουσαλήμ αποτελούσαν προφητικές προεικονίσεις του Ιησού Χριστού, του κεχρισμένου από τον Ιεχωβά Άρχοντος της επικειμένης Βασιλείας του Θεού. Από την αρχή ο Ιεχωβά Θεός ήταν ο αόρατος Βασιλεύς του έθνους Ισραήλ, αλλ’ επέτρεψε στο έθνος εκείνο να έχη ορατούς ανθρωπίνους βασιλείς ως επιγείους εκπροσώπους του στον «θρόνο του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ. Λόγω της ευσεβούς αφοσιώσεως του Βασιλέως Δαβίδ προς Αυτόν, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε μια διαθήκη για τη βασιλεία, κατά την οποίαν η βασιλική εξουσία επρόκειτο να συνεχισθή στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ ως την έλευσι του υποσχεμένου Σπέρματος της γυναικός του Θεού, στο οποίον θα ανήκε για πάντα η βασιλική εξουσία. Το έτος 607 π.Χ., λόγω της κακής πορείας των επομένων βασιλέων του Ισραήλ, η επίγειος βασιλεία ανετράπη, για να μην επανιδρυθή ποτέ. Ακόμη και όταν ο Ιησούς Χριστός εισήλθε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ, η βασιλεία δεν επανιδρύθη σ’ εκείνη την πόλι. Μετά την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών και λίγο πριν αυτός αναληφθή στον ουρανό, οι μαθηταί του τον ερώτησαν αλλ’ ηρνήθη να τους πη πότε θ’ αποκαθίστατο η βασιλεία.

24. Γιατί οι μαθηταί του Χριστού δεν ανέμεναν στην Ιερουσαλήμ να ιδρυθή η βασιλεία του Θεού, και πώς δείχνει το εδάφιον Αποκάλυψις 12:17 ότι ο Σατανάς δεν συνετρίβη υπό τους πόδας των στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ;

²⁴ Οι πιστοί μαθηταί του Χριστού δεν παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ αναμένοντας ν’ αποκατασταθή εκεί η βασιλεία του Θεού στον Ισραήλ. Εγνώριζαν ότι ο δικαιωματικός Κληρονόμος της βασιλείας του Θεού εκάθησε τότε στα δεξιά του Ιεχωβά στον ουρανό. Βγήκαν, λοιπόν, επιδίδοντας μαρτυρία για τον Χριστό, καθόσον εξήρχοντο από την Ιερουσαλήμ. Στο έτος 70 (μ.Χ.) οι Ρωμαϊκές στρατιές υπό τον Στρατηγόν Τίτον κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και τον ναόν της που είχε ανεγείρει ο Ηρώδης· αλλ’ αρκετόν καιρόν πριν από την τρομακτική εκείνη καταστροφή, οι Χριστιανοί που ήσαν ακόμη στην Ιερουσαλήμ έφυγαν από την καταδικασμένη πόλι και διέφυγαν από το να καταστραφούν μαζί με αυτήν. Ενήργησαν σύμφωνα με τις οδηγίες του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Λουκάν 21:20-24. Ο απόστολος Παύλος είχε γράψει προηγουμένως στη Χριστιανική εκκλησία της Ρώμης: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:20) Αλλ’ αυτή η συντριβή του μεγάλου αντιδίκου του Θεού υπό τους πόδας των δεν έγινε στην καταστροφή της απίστου Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Μετά από είκοσι πέντε και πλέον χρόνια η Αποκάλυψις του Ιωάννου για τα «όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως» ειδοποιούσε τους Χριστιανούς ότι ο αρχαίος Όφις θα κατεδίωκε αγρίως τη «γυναίκα» του Θεού και θα διεξήγε πόλεμο εναντίον των πνευματικών της τέκνων επάνω στη γη, των πνευματικών αδελφών του Κυρίου Ιησού Χριστού.—Αποκάλ. 12:17.

25. Ποια ερώτησι υποβάλλομε σήμερα σχετικά με τη συντριβή του Όφεως και τη βασιλεία του μέλλοντος να συντρίψη τον Όφιν;

²⁵ Στην Αποκάλυψι ο Ιωάννης άκουσε τις ψυχές πιστών Χριστιανών, που είχαν σφαγή για τον λόγον του Θεού και για το έργο της μαρτυρίας που έκαναν, να κράζουν: «Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;» (Αποκάλ. 6:9, 10) Και σήμερα ακόμη ερωτούμε, Πότε το Σπέρμα της γυναικός του Θεού θα συντρίψη την κεφαλή του πονηρού Όφεως; Πόσος καιρός θα περνούσε από την καταστροφή της τυπικής βασιλείας του Θεού στο έτος 607 π.Χ. ώσπου να ιδρυθή η ουράνια βασιλεία του Θεού με το να δοθή αυτή στον μέλλοντα να συντρίψη τον Όφιν, στο Σπέρμα της γυναικός του Θεού, που έχει δικαίωμα πάνω σ’ αυτήν;

26. Πότε άρχισε η καταπάτησις της πρωτευούσης του τυπικού βασιλείου του θεού, και πώς γνωρίζομε ότι η καταπάτησις δεν είχε παύσει ακόμη και όταν ο Ιησούς ήταν στη γη;

²⁶ Όταν κατεστράφη στο έτος 607 π.Χ. η πρωτεύουσα πόλις της τυπικής βασιλείας του Θεού, άρχισε να καταπατήται, να ποδοπατήται από τα μη Ιουδαϊκά έθνη, ο δε βασιλεύς της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ έκαμε την αρχή της καταπατήσεως. Η Ιερουσαλήμ ανοικοδομήθη στο έτος 537 π.Χ. από το πιστό υπόλοιπο που επέστρεψε στην ερημωμένη πατρίδα του από την εξορία του στη Βαβυλώνα. Αλλ’ η καταπάτησις της Ιερουσαλήμ από τα μη Ιουδαϊκά έθνη συνεχίσθη. Ο Ιησούς προείπε ότι η καταστροφή της ανοικοδομημένης Ιερουσαλήμ θα εγίνετο στην εποχή των αποστόλων του. Οι Ρωμαϊκές στρατιές της Μέσης Ανατολής έκαμαν το καταστρεπτικό αυτό έργον μέσα σε λίγους μήνες το έτος 70 (μ.Χ.). Αλλ’ ο Ιησούς είπε ότι η καταπάτησις θα συνεχίζετο και ύστερ’ απ’ αυτό. Πόσον καιρό; Ακούστε τα λόγια του: «Θέλει είσθαι μεγάλη στενοχωρία επί της γης, και οργή κατά του λαού τούτου. Και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας, και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι, εις πάντα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.»—Λουκ. 21:23, 24.

27. Τι εξεικόνιζε η Ιερουσαλήμ που είχε αρχίσει να καταπατήται στο έτος 607 π.Χ., και γι’ αυτό τι θα εσήμαινε το τέλος της καταπατήσεως στον προσδιωρισμένο καιρό του Θεού;

²⁷ Στο έτος 607 π.Χ. η Ιερουσαλήμ που είχε ανατραπή εξεικόνιζε τη βασιλεία του Θεού, διότι είχε τον τυπικό θρόνο του Ιεχωβά επάνω στον οποίον εκάθητο ο κεχρισμένος του Ιεχωβά ως βασιλεύς του. Ομοίως, και η Ιερουσαλήμ που καταπατείται από κοσμικά έθνη εξεικονίζει τη βασιλεία του Θεού. Στις ημέρες που ήταν στη γη ο Ιησούς είπε τα εξής λόγια ως μέρος της επί του Όρους Ομιλίας του: «Να μη ομόσητε μηδόλως· μήτε εις τον ουρανόν, διότι είναι θρόνος του Θεού· μήτε εις την γην, διότι είναι υποπόδιον των ποδών αυτού· μήτε εις τα Ιεροσόλυμα, διότι είναι πόλις του μεγάλου βασιλέως.» (Ματθ. 5:34, 35) Το τέλος, λοιπόν, της καταπατήσεως της Ιερουσαλήμ στην πλήρη εκπλήρωσι των «καιρών των εθνών» θα εσήμαινε την ανέγερσι εκ νέου της συμβολικής Ιερουσαλήμ, δηλαδή, της βασιλείας του Θεού. Θα εσήμαινε την παράδοσι της βασιλείας του Θεού στον μέγαν Κληρονόμον του Βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος εκάθητο στον θρόνο του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ των αρχαίων χρόνων. Θα εσήμαινε ότι αυτός ο Κληρονόμος θα άρχιζε να βασιλεύη διότι έχει το δικαίωμα να βασιλεύση σύμφωνα με τη διαθήκη της Βασιλείας, που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός με τον Βασιλέα Δαβίδ.

«ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»

28. Πόσοι είναι οι «καιροί» στη διάρκεια των οποίων επρόκειτο να καταπατήται η Ιερουσαλήμ, και μέσω τίνος ενυπνίου το γνωρίζομε αυτό;

²⁸ Είναι ζωτικό, λοιπόν, το να γνωρίζωμε τη διάρκεια αυτών των «καιρών των εθνών». Πόσοι καιροί είναι; Πόσο διαρκεί ο κάθε καιρός; Στις Άγιες Γραφές ο αριθμός επτά χρησιμοποιείται ως σύμβολον πνευματικής πληρότητος ή τελειότητος. Μήπως επτά ημέρες δεν αποτελούν την πλήρη δημιουργική εβδομάδα του Θεού; Δια του αποκαλυπτικού, λοιπόν, βιβλίου του Δανιήλ, ο Θεός μάς πληροφορεί ότι οι καιροί των εθνών για την καταπάτησι της Ιερουσαλήμ είναι επτά, ένας τέλειος αριθμός. Ο Θεός έστειλε στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ ένα όνειρο, το οποίο κανείς από τους επιστήμονας, τους σοφούς και τους θρησκευτικούς ηγέτας της Βαβυλώνος δεν μπορούσε να ερμηνεύση. Τελικά, προσεκλήθη ο Δανιήλ, ο προφήτης του Ιεχωβά. Τρομαγμένος ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ είπε στον Δανιήλ τις λεπτομέρειες του ενυπνίου και τον ενεθάρρυνε να μη φοβηθή να του πη την πάσαν αλήθειαν για τη σημασία. Ο Δανιήλ, τον οποίον ο βασιλεύς είχε ονομάσει Βαλτασάσαρ, είπε:

29. Με ποιον προσδιορισμό άρχισε ο Δανιήλ να ερμηνεύη το ενύπνιο;

²⁹ «Κύριέ μου, το ενύπνιον ας επέλθη επί τους μισούντας σε, και η ερμηνεία αυτού επί τους εχθρούς σου. Το δένδρον, το οποίον είδες, το αυξηνθέν και ενδυναμωθέν, του οποίου το ύψος έφθανεν έως του ουρανού, και η θέα αυτού επί πάσαν την γην, και τα φύλλα αυτού ήσαν ωραία, και ο καρπός αυτού πολύς, και τροφή πάντων ήτο εν αυτώ, και υποκάτω αυτού κατώκουν τα θηρία του αγρού, εν δε τοις κλάδοις αυτού κατεσκήνουν τα πετεινά του ουρανού, συ είσαι το δένδρον τούτο, βασιλεύ, όστις εμεγαλύνθης και ενεδυναμώθης· και η μεγαλωσύνη σου υψώθη, και έφθασεν έως του ουρανού, και η εξουσία σου έως των περάτων της γης.»—Δαν. 4:19-22.

30. Τίνος σύμβολο ήταν τότε ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ, και γιατί τότε αυτός και τα άλλα έθνη που επακολούθησαν δεν παρημποδίσθησαν από τη βασιλεία του Θεού;

³⁰ Το δένδρο του ενυπνίου είχε μια προσωπική εφαρμογή στον ενυπνιαστή, κατά πρώτον λόγον. Αλλά στον Ναβουχοδονόσορ είχε επιτραπή από τον Παντοδύναμο Ιεχωβά Θεό να ιδρύση τη Βαβυλώνα ως παγκόσμια δύναμι. Αυτός ήταν ένας διάδοχος της πρώτης και της δευτέρας παγκοσμίου δυνάμεως, δηλαδή, της Αιγύπτου και της Ασσυρίας. Η Βαβυλωνιακή αυτή παγκόσμιος δύναμις επέβαλε την παγκόσμια προσοχή και τον σεβασμό. Έτσι, ο Ναβουχοδονόσορ εσυμβόλιζε κάτι μεγαλύτερο απ’ αυτόν τον ίδιον. Έστεκε σαν ένα σύμβολο παγκοσμίου κυριαρχίας, την οποίαν αυτός ασκούσε τη στιγμή εκείνη κατ’ ανοχήν και σύμφωνα με τον σκοπό του Υψίστου Θεού. Ο Ιεχωβά Θεός τον εχρησιμοποίησε στην εκτέλεσι θείας εκδικήσεως κατά του απίστου έθνους του Ιούδα, ανατρέποντας το βασίλειό του κι έτσι τους «καιρούς των εθνών», στη διάρκεια των οποίων η Ιερουσαλήμ έπρεπε να καταπατήται από τα κοσμικά αυτά έθνη. Ένεκα τούτου η Βαβυλών και τα άλλα έθνη που επρόκειτο να επακολουθήσουν στη διάρκεια των «καιρών των εθνών» δεν είχαν την παρέμβασι της βασιλείας του Ιεχωβά Θεού, ούτε και με κάποιον τυπικό τρόπο. Ως μια εθνική δύναμις η τυπική βασιλεία του Θεού απεκόπη.

31. Τι επρόκειτο να γίνη με το συμβολικό δένδρο, και πόσος καιρός έπρεπε να περάση σχετικά με αυτό;

³¹ Ο Δανιήλ συνέχισε: «Περί δε του ότι είδεν ο βασιλεύς φύλακα και άγιον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, και λέγοντα, Κόψατε το δένδρον, και καταστρέψατε αυτό· μόνον το στέλεχος των ριζών αυτού αφήσατε εν τη γη, και τούτο με δεσμόν σιδηρούν και χαλκούν, εν τω τρυφερώ χόρτω του αγρού· και ας βρέχηται υπό της δρόσου του ουρανού, και μετά των θηρίων του αγρού ας ήναι η μερίς αυτού, εωσού παρέλθωσιν επτά καιροί επ’ αυτό· αύτη είναι η ερμηνεία, βασιλεύ.»—Δαν. 4:23, 24.

32. Στην πιο απλή σημασία, τι εξεικόνιζε αυτό, και τι απέγινε εν τω μεταξύ η κυβερνητική οργάνωσις της Βαβυλώνος;

³² Με την πιο απλή σημασία, αυτό εξεικόνιζε ότι ο ίδιος ο Ναβουχοδονόσορ θα ανετρέπετο από τη θέσι του της παγκοσμίου κυριαρχίας, αλλά δεν θα κατεστρέφετο ως το σημείο του να μην επανέλθη ποτέ στην εξουσία. Το «στέλεχός» του θα παρέμενε στη γη, αλλά θα ημποδίζετο ν’ αναπτυχθή ή επεκταθή επί διάρκειαν «επτά καιρών». Εν τω μεταξύ η κυβερνητική οργάνωσις της Βαβυλώνος εξακολούθησε να εργάζεται, αλλά όχι με τον Ναβουχοδονόσορ εν ενεργεία στον θρόνο. Ο γυιός του Ευείλ-μερωδάχ θα συνέχιζε ασκώντας αντ’ αυτού την κυβερνητική εξουσία.

33. Ποια ήταν η πραγματική κοσμοκρατορία που κατεκόπη, και ποιος ανήλθε σ’ αυτή την κυριαρχία;

³³ Στην ευρύτερη έννοια της κατακοπής του δένδρου, η παγκόσμιος κυριαρχία κατεκόπη από εκείνον που έχει το προς τούτο δικαίωμα. Μόνον η βασιλεία του Θεού έχει το δικαίωμα της παγκοσμίου κυριαρχίας. Μόνον ο κεχρισμένος βασιλεύς του Ιεχωβά έχει το Θεόδοτο δικαίωμα να κυβερνά ολόκληρη τη γη, όπως η βασιλεία του Ισραήλ είχε κυβερνήσει όλη τη Γη της Επαγγελίας στη διάρκεια της πιστότητός της στον Θεό. Αλλ’ η τυπική εκείνη βασιλεία του Θεού κατέπεσε στο έτος 607 π.Χ., ο δε κοσμοκατακτητής Ναβουχοδονόσορ ανέλαβε κυριαρχία σε όλη τη Γη της Επαγγελίας. Στη διεθνή αυτή αλλαγή, η χαμηλή άμπελος, ο Βασιλεύς Σεδεκίας του Ιούδα, εξερριζώθη κι απεγυμνώθη από τους καρπούς της, διότι εφονεύθησαν οι γυιοί του. (Ιεζ. 17:5-10, 20, 21) Η διαθήκη βασιλείας του Θεού εστράφη τότε σε κάποιον άλλον ως κληρονόμον.

34. Τι έλεγε τότε η ερμηνεία του Δανιήλ σχετικά με τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ;

³⁴ Η ερμηνεία του Δανιήλ συνεχίσθη: «Και αύτη η απόφασις του Υψίστου, ήτις έφθασεν επί τον κύριόν μου τον βασιλέα· και θέλεις διωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου, και θέλεις, τρώγει χόρτον ως οι βόες, και υπό της δρόσου του ουρανού θέλεις βρέχεσθαι· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν. Περί δε του ότι προσετάχθη να αφήσωσι το στέλεχος των ριζών του δένδρου· το βασίλειόν σου θέλει στερεωθή εν σοι, αφού γνωρίσης την ουράνιον εξουσίαν.»—Δαν. 4:24-26.

35. Στη διάρκεια των επτά καιρών του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, τι επρόκειτο να εξασφαλισθή γι’ αυτόν και στη διάρκεια της αντιστοίχου ταπεινώσεως του βασιλείου της Ιερουσαλήμ, τι επρόκειτο να εξακολουθήση να ισχύη;

³⁵ Ο Ναβουχοδονόσορ επρόκειτο να κάμη μια προσωπική επίδειξι του Θείου χειρισμού των κυβερνητικών υποθέσεων σχετικά με τη γη. Στη διάρκεια, όμως, της προσωπικής αυτής επιδείξεως, η κοσμοκρατορική θέσις του Ναβουχοδονόσορ, σαν το στέλεχος του δένδρου, επρόκειτο να τηρηθή ασφαλής γι’ αυτόν, ώσπου να επανέλθη στις αισθήσεις του με την πάροδο επτά καιρών επάνω απ’ αυτόν. Ομοίως, το έτος 607 π.Χ. η βασιλεία του Ιεχωβά, όπως εκπροσωπείται τυπικά από το βασίλειο της Ιερουσαλήμ, επρόκειτο να ταπεινωθή, να κατακοπή. Επρόκειτο να συνεχισθή κατόπιν στην ταπεινή αυτή κατάστασι, χωρίς να ασκή κυβερνητικά καθήκοντα επί χρονική περίοδο «επτά καιρών». Στη διάρκεια, όμως, όλης αυτής της περιόδου, η διαθήκη βασιλείας, που είχε γίνει από τον Ιεχωβά με τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία, επρόκειτο να συνεχισθή δεσμεύοντας τον Ιεχωβά Θεό και αναμένοντας πλήρη εκπλήρωσι με τον δικαιωματικό Κληρονόμο.

36. Μετά ένα έτος, πώς το ενύπνιον, όπως είχε ερμηνευθή, εξεπληρώθη κατά γράμμα στον Ναβουχοδονόσορ προσωπικά;

³⁶ Δώδεκα μήνες μετά την ερμηνεία του Δανιήλ, ο Ναβουχοδονόσορ εκόμπαζε για τη Βαβυλώνα ως παγκόσμια δύναμι. Τότε μια ουράνια φωνή είπε: «Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ· Η βασιλεία παρήλθεν από σου· και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου· χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν.» Αμέσως ο πανίσχυρος αυτός άρχων της γης την ίδια ημέρα έχασε το λογικό του κι εφαντάσθη ότι ήταν ζώο, πιθανώς βόδι. «Εξεδιώχθη εκ των ανθρώπων, και χόρτον ως οι βόες έτρωγε, και υπό της δρόσου του ουρανού το σώμα αυτού εβρέχετο, εωσού αι τρίχες αυτού ηυξήνθησαν ως αετών πτερά, και οι όνυχες αυτού ως ορνέων.» Ο κομπασμός του για τον εαυτό του και την εξύψωσι της Βαβυλώνος υπεράνω της βασιλείας του Θεού άξιζε να τιμωρηθή, ο δε ψευδής θεός του Ναβουχοδονόσορ Μερωδάχ ή Μαρδώκ ήταν ανίσχυρος να παρεμποδίση τούτο. Ενώ περνούσαν επάνω απ’ αυτόν οι «επτά καιροί» σ’ αυτή την κατάστασι, αυτός εφέρετο σαν ένα άλαλο ζώο του αγρού· αλλ’ οι αδικίες και οι καταθλίψεις εξακολουθούσαν να ασκούνται από την κυβερνητική εξουσία της Βαβυλώνος.—Δαν. 4:28-33.

37. Στη διάρκεια των μεγαλυτέρων «επτά καιρών», πώς οι κοσμικοί άρχοντες ενήργησαν σαν τον Ναβουχοδονόσορ, και με τι αποτέλεσμα στον λαό;

³⁷ Με τον ίδιο τρόπο, ενώ η διακυβέρνησις του ανθρωπίνου γένους συνεχίσθη από τα κοσμικά πολιτικά συστήματα στη διάρκεια των μεγαλυτέρων «επτά καιρών» αφότου ηρημώθη το τυπικό βασίλειο του Θεού, το βασίλειο του Ιούδα, στο έτος 607 π.Χ., οι άρχοντες που δεν ήσαν στη διαθήκη του Θεού για τη βασιλεία ενήργησαν όπως ο παράφρων Ναβουχοδονόσορ. Δεν ενήργησαν όπως ο άνθρωπος που έγινε κατ’ εικόνα Θεού. Γι’ αυτό, όλοι οι λαοί, όχι απλώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά, υπέστησαν δεινά.

38. Τι είπε ο Ναβουχοδονόσορ ότι του συνέβη στο τέλος των «επτά καιρών»;

³⁸ Τι συνέβη στο τέλος των «επτά καιρών» του Ναβουχοδονόσορ; Μας το λέγει αυτός: «Και εν τέλει των ημερών, εγώ ο Ναβουχοδονόσορ εσήκωσα τους οφθαλμούς μου προς τον ουρανόν, και αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ, και ευλόγησα τον Ύψιστον, και ήνεσα και εδόξασα τον ζώντα εις τον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν· και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει [πού;] εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες; Εν τω αυτώ καιρώ αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ· και προς δόξαν της βασιλείας μου επανήλθεν εις εμέ η λαμπρότης μου και η μορφή μου, και οι αυλικοί μου και οι μεγιστάνες μου με εζήτουν, και εστερεώθην εν τη βασιλεία μου, και μεγαλειότης περισσοτέρα προσετέθη εις εμέ. Τώρα εγώ ο Ναβουχοδονόσορ αινώ και υπερυψώ και δοξάζω τον βασιλέα του ουρανού· διότι πάντα τα έργα αυτού είναι αλήθεια, και αι οδοί αυτού κρίσις· και τους περιπατούντας εν τη υπερηφανία δύναται να ταπεινώση.» (Δαν. 4:34-37) Ο Ναβουχοδονόσορ έκαμε αυτή την ομολογία, όχι για τον ψευδή θεό Μαρδώκ, αλλά για τον Θεό του Δανιήλ, τον Ιεχωβά.

39. Στην προσωπική περίπτωσι του Ναβουχοδονόσορ, πόσης διαρκείας το πολύ ήσαν εκείνοι οι «επτά καιροί», και γιατί δεν μπορούσε να είναι το ίδιο σχετικά με την καταπάτησι της Ιερουσαλήμ;

³⁹ Ο Ναβουχοδονόσορ λέγεται ότι εβασιλευσε σαράντα τρία χρόνια. Ώστε αυτοί οι «επτά καιροί» της παραφροσύνης που εμεσολάβησαν πρέπει να ήσαν το πολύ επτά χρόνια, στην προσωπική του περίπτωσι. Στην Αγία Γραφή ένας «καιρός» χρησιμοποιείται σε διάφορα μέρη για να υποδηλώση ένα κατά γράμμα έτος. (Δαν. 7:25· 12:7· Αποκάλ. 12:6, 14· 11:2, 3) Αλλ’ εδώ ο Ναβουχοδονόσορ έπαιζε ένα προφητικό δράμα, στο οποίον, το διάστημα ενός έτους αντιπροσώπευε μια πολύ μακρότερη περίοδο χρόνου. Έτσι πρέπει να είναι, διότι η καταπάτησις της Ιερουσαλήμ, που εκπροσωπούσε τη βασιλεία του Ιεχωβά, δεν έληξε στο τέλος της παραφροσύνης του Ναβουχοδονόσορ· μετά έξη δε αιώνες ο Ιησούς Χριστός είπε ότι Ιερουσαλήμ θα εξακολουθούσε να καταπατείται ή ποδοπατήται από τα έθνη ώσπου να λήξουν οι καιροί των εθνών. Πόση, λοιπόν, είναι η διάρκεια αυτών των «επτά καιρών»;

40. (α) Με τη Γραφική σεληνιακή μέτρησι του χρόνου, πόσης διαρκείας θα ήταν ένας κατά γράμμα «καιρός» στην προφητεία; (β) Συνεπώς, πόσης διαρκείας θα ήταν ένας συμβολικός «καιρός», και πότε θα έληγαν οι «επτά καιροί» των εθνών;

⁴⁰ Η Γραφή μετρά με σεληνιακό χρόνο, όταν ομιλή για μήνες και έτη. Στην περίπτωσι του Ναβουχοδονόσορ ένας «καιρός» παρίστανε ένα σεληνιακό έτος, του οποίου ο μέσος όρος υπελογίζετο σε 360 μέρες. Πραγματικά, ένα δωδεκάμηνο σεληνιακό έτος ήταν κατά ένδεκα ημέρες βραχύτερο από ένα μέσον ηλιακό έτος. Αυτό απήτησε την προσθήκη στο σεληνιακό ημερολόγιο ενός δεκάτου τρίτου μηνός από είκοσι εννέα ημέρες σε ωρισμένα έτη, για να φερθή το σεληνιακό ημερολόγιο σε συμφωνία με το ηλιακό ημερολόγιο. Η προσθήκη ενός δεκάτου τρίτου μηνός εγίνετο επτά φορές κάθε δεκαεννέα χρόνια. Όταν ομιλή ο Θεός για μακρότερες χρονικές περιόδους, δηλώνει ότι μία ημέρα αντιστοιχεί προς ένα ολόκληρο έτος. Επάνω σ’ αυτή, λοιπόν, τη βάσι, ένα σεληνιακό έτος από 360 ημέρες θα αντιστοιχούσε προς 360 έτη, «εκάστης ημέρας λογιζομένης δι’ έν έτος.» (Αριθμ. 14:34· Ιεζ. 4:6) Επομένως, ένας συμβολικός «καιρός» θα αποτελήται από 360 έτη. «Επτά καιροί», συμβολικά, θα ανήρχοντο σε 2.520 κατά γράμμα έτη. Οι «επτά καιροί» ή επτά έτη της παραφροσύνης του Ναβουχοδονόσορ προέλεγαν έτσι μια χρονική περίοδο 2.520 ετών. Αφού η Αγία Γραφή τονίζει ότι αυτοί οι «επτά καιροί», δηλαδή τα 2.520 έτη, άρχισαν από τις αρχές του φθινοπώρου του έτους 607 π.Χ., έπεται ότι οι «καιροί των εθνών» θα έληγαν στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914 (μ.Χ.).

41. (α) Με ποια έννοια περιεδέθη διπλά το στέλεχος του δένδρου στην περίπτωσι του Ναβουχοδονόσορ, και τι είδους άρχων ήταν αυτός όταν επέστρεψε στον θρόνο; (β) Τι εξεικόνιζε αυτό σχετικά με τη διαθήκη της βασιλείας;

⁴¹ Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών από το 607 π.Χ. η βασιλεία του Ιεχωβά Θεού δεν λειτουργούσε μέσω ενός κεχρισμένου απογόνου του Βασιλέως Δαβίδ σύμφωνα με τη διαθήκη της βασιλείας. Ήταν σαν ένα δένδρο που είχε κατακοπή, χωρίς πλάσματα κάτω απ’ αυτό στα κλαδιά του. Η διαθήκη της βασιλείας ήταν σαν εκείνο το στέλεχος του δένδρου που αφέθη στη γη. Αυτό ήταν διπλά περιδεδεμένο από την περισταλτική δύναμι του Ιεχωβά ώσπου να περάσουν επάνω απ’ αυτό «επτά καιροί.» Ομοίως και ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε ν’ ανακτήση το λογικό του και να επανέλθη σε ορθή κατάστασι στον θρόνο του στη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία για να κυριαρχήση στον κόσμο, προτού τελειώσουν οι προσδιωρισμένοι «επτά καιροί» ή επτά έτη. Τότε ήταν ένας άρχων που ανεγνώρισε τον Βασιλέα του ουρανού, τον Θεόν του Δανιήλ, όταν επέστρεψε στον θρόνο του κι εγκατεστάθη στο βασίλειο με δόξα, μεγαλείον και λαμπρότητα και προσετέθη σ’ αυτόν μεγαλειότης περισσοτέρα.» Με τον ίδιο τρόπο και η διαθήκη της Βασιλείας δεν μπορούσε να λάβη τελική και πλήρη εκπλήρωσι, ώσπου να περάσουν επάνω απ’ αυτήν οι «επτά καιροί» των 2.520 ετών. Τότε θα ήρχετο ο καιρός για να άρη ο Θεός τα δεσμά του περιορισμού. Τότε θα ήρχετο ο καιρός για την επανίδρυσι της βασιλείας μ’ έναν απόγονο του κεχρισμένου Βασιλέως Δαβίδ. Τότε η βασιλεία θα εδίδετο σ’ εκείνον που είχε δικαίωμα σ’ αυτήν δια της διαθήκης βασιλείας του Ιεχωβά.

(Ακολουθεί)

Μέρος 12—«Γενηθήτω το Θέλημά σου επί της Γης»

Σ’ αυτό το Κεφάλαιον Δ΄ του «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» έλαμψαν ενώπιόν μας «Προαναλαμπές της Βασιλείας του Θεού» όπως αντανακλώνται από τις δύο βασιλείες του Βασιλέως-Ιερέως Μελχισεδέκ της αρχαίας πόλεως Σαλήμ και των Βασιλέων Δαβίδ και Σολομώντος που εκάθηντο στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην ίδια πόλι, αλλά πιο εκτεταμένη και καλούμενη Ιερουσαλήμ. Η αγία αυτή πόλις και ο ναός του Ιεχωβά που ήταν εκεί κατεστράφησαν από τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας το έτος 607 π.Χ. Πόσον καιρό επρόκειτο να παραμείνη αδρανής η βασιλεία του Ιεχωβά επάνω στη γη, όπως παριστάνεται από την ανατραπείσα τυπική βασιλεία στην Ιερουσαλήμ; Σύμφωνα με το ενύπνιο περί ενός μεγάλου δένδρου που είδε ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ και αργότερα ερμηνεύθη από τον προφήτη του Ιεχωβά Δανιήλ, όπως αναγράφεται στο βιβλίο του Δανιήλ, κεφάλαιον 4, η βασιλεία του Ιεχωβά επρόκειτο να παραμείνη αδρανής ως προς τη γη επί περίοδον «επτά καιρών» υπεροχής και κυριαρχίας των Εθνών επάνω στη γη. Αυτοί οι «επτά καιροί», διαρκείας 2.520 ετών, άρχισαν από την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα το έτος 607 π.Χ. και έληξαν στο ιστορικά αξιοσημείωτο έτος 1914 (μ.Χ.). Σύμφωνα με το ενύπνιο περί του μεγάλου δένδρου, όπως αυτό ερμηνεύθη στον Ναβουχοδονόσορ από τον Δανιήλ, κάποιο γεγονός παγκοσμίου σπουδαιότητος επρόκειτο να συμβή τότε. Ποιο;

42. Γιατί όλα αυτά θα εσήμαιναν ότι στο 1914 (μ.Χ.) η κυριαρχία επρόκειτο να περιέλθη στον έλεγχο της αποκαταστημένης βασιλείας του Θεού, και τι θα κατεδείκνυε αυτό περί του Θεού;

⁴² Τι εσήμαιναν όλα αυτά σχετικά με την παγκόσμια κυριαρχία στο τέλος των «επτά καιρών» το φθινόπωρο του έτους 1914 (μ. Χ.); Τίποτε λιγώτερο μεγαλειώδες και θαυμαστό από τούτο, ότι η κυριαρχία θα περιήρχετο υπό τον έλεγχον της αποκαταστημένης βασιλείας του Θεού, διότι τότε είχαν έλθει οι καιροί «της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξ. 3:21) Η αρχή των «καιρών των εθνών» εσημειώθη από την κυριαρχία των Εθνικών επί της τυπικής βασιλείας του Θεού στον Ιούδα και από την καταπάτησι της πρωτευούσης της, της Ιερουσαλήμ. Η λήξις αυτών των «επτά καιρών» από 2.520 έτη επρόκειτο να σημάνη ένα τέλος της ερημώσεως αυτής της βασιλείας και της καταπατήσεως της συμβολικής της πρωτευούσης. Πώς; Με την επανίδρυσι της βασιλείας του Θεού σύμφωνα με τη διαθήκη βασιλείας που είχε γίνει με τον Δαβίδ, πέραν από τη δύναμι των κοσμικών εθνών να την καταπατήσουν. Τότε, ο Ιεχωβά, ο Ύψιστος Θεός, για να δείξη ότι αυτός είναι κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, έπρεπε να τη δώση σε όποιον Αυτός θέλει. Αυτός έπρεπε να θέση επάνω σ’ αυτήν τον ταπεινότατον των ανθρώπων.—Δαν. 4:17, ΑΣΜ.

43. Πώς αυτός στον οποίον ο Ιεχωβά έδωσε τη βασιλεία ήταν ο «ταπεινότατος των ανθρώπων»;

⁴³ Τούτο σημαίνει ότι Αυτός έπρεπε να δώση τη βασιλεία στον κεχρισμένο Υιόν του Δαβίδ, στον Ιησού Χριστό, ο οποίος εθεωρείτο ως ο ταπεινότατος των ανθρώπων, τόσο ταπεινός, πραγματικά, ώστε εσφαλμένα απεκλήθη ανόσιος, βλάσφημος, στασιαστής, οινοπότης και φάγος, και εσταυρώθη επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου σαν ένας εγκληματίας δούλος. Κατήλθε από τον ουρανό στη γη και εκένωσε τον εαυτό του από την ουράνια δύναμι και δόξα κι έλαβε μορφήν δούλου γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους. Επάνω στη γη ανέλαβε τον Θείο ζυγό κι εκάλεσε κι άλλους ν’ αναλάβουν τον ζυγό του, διότι είπε: «Πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.» Επίσης «εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»—Φιλιππησ. 2:5-8.

44. Λόγω της φανερής αυτής ταπεινότητος, τι επρόκειτο ο Ιεχωβά να κάμη στον Ιησούν σύμφωνα με τη διαθήκη της Βασιλείας, και τώρα ποιο γεγονός πλησιάζει;

⁴⁴ Λόγω της ταπεινότητος αυτής, ο Θεός έπρεπε να εξυψώση πολύ τον Ιησούν, υψηλότερα κι από τον Βασιλέα Δαβίδ, ο οποίος εβασίλευε στο επίγειο Όρος Σιών. Ο Ύψιστος Θεός έπρεπε να τον εξυψώση για να γίνη «Κύριος» του Δαβίδ, τοποθετώντας τον κεχρισμένον αυτόν Υιόν του Δαβίδ στα δεξιά Του, μετά από τον εαυτό του στο σύμπαν. Η αποκαταστημένη βασιλεία του Θεού επί του ανθρωπίνου γένους έπρεπε συνεπώς να ιδρυθή στον ουρανό, με άλλα λόγια, σ’ ένα ουράνιο Όρος Σιών, όχι στο επίγειο Όρος Σιών που είναι στη Μέση Ανατολή. Τότε ο Ιεχωβά Θεός έπρεπε να εξαποστείλη τη ράβδο της δυνάμεως τού κεχρισμένου Βασιλέως του από την ουράνια αυτή Σιών και να τον προστάξη: «Κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» (Ψαλμ. 110:1, 2· Αποκάλ. 14:1) Κατόπιν, κατά διαταγήν του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να προβή στη συντριβή της κεφαλής εκείνου του «αρχαίου όφεως», του Σατανά. Αυτό το γεγονός πλησιάζει. Αυτή η βασιλεία του Υιού του Δαβίδ πρέπει να ευλογήση τον Ύψιστο Θεό, ακριβώς όπως έκαμε ο Ναβουχοδονόσορ όταν αποκατεστάθη. Πρέπει να ευλογήση όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

 1. Ποια πορεία άρχισε το έτος 607 π.Χ., και πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά Θεός προείδε την πορεία και τους πορευομένους;

ΣΤΟ πέρασμα των 2.520 ετών των «καιρών των εθνών» άνθρωποι και άγγελοι παρέστησαν μάρτυρες της πορείας των παγκοσμίων δυνάμεων που παρήλασαν μεγαλοπρεπώς επάνω στη γη. Η πορεία άρχισε στο έτος 607 π.Χ., οπότε άρχισαν να υπολογίζωνται τα 2.520 έτη. Αλλά πολύν καιρό πριν από τότε ο πάνσοφος Βασιλεύς του ουρανού, ο Ιεχωβά Θεός, προείδε την πορεία και τις διαδοχικές παγκόσμιες δυνάμεις στη γραμμή της σειράς των. Παρέχοντας επιβλητική απόδειξι της αλανθάστου προβλέψεώς του προείπε την πορεία και τους πορευομένους, ακόμη δε και τα ονόματα και χαρακτηριστικά των πορευομένων, για να μπορέσωμε να προσδιορίσωμε την ταυτότητά των. Με θαυμαστό τρόπο έκαμε να γραφή η ιστορία των πριν από πολύν καιρό. Συνεπώς, ο ιερός του λόγος, η Αγία Γραφή, εμπεριέχει πολλή ιστορία γραμμένη από πριν, ιστορία την οποίαν οι μετέπειτα ιστορίες που εγράφησαν από ανθρώπους σχετικά με περασμένα γεγονότα την επιβεβαιώνουν τώρα καταπληκτικά.

 2. Από ποια μόνο άποψι μπορούμε να καταλάβωμε τι λαμβάνει χώραν από το έτος 1914 μ.Χ., και συνεπώς τι είναι ακριβώς ενώπιόν μας;

² Μόνο από την άποψι του προφητικού λόγου του Ιεχωβά μπορούμε να καταλάβωμε και να εκτιμήσωμε το τι λαμβάνει χώραν επάνω στη γη από το τέλος των «καιρών των εθνών» το φθινόπωρο του έτους 1914 (μ.Χ.). Η μακρά πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων πλησιάζει στο τέλος της. Συγκλονιστικά γεγονότα βρίσκονται ενώπιόν μας. Η ιστορία του Ιεχωβά, γραμμένη από πριν, μας το βεβαιώνει αυτό.

 3. Πότε άρχισε η πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων με τη Βαβυλώνα, και με ποια γραμμή ενεργείας από μέρους της Βαβυλώνος;

³ Η πορεία στη διάρκεια των «καιρών των εθνών» άρχισε με τη Βαβυλώνα. Πολύν καιρό πριν, η Βαβυλών είχε ιδρυθή στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας από τον Νεβρώδ, τον δισέγγονο του Νώε, περίπου 2.239 χρόνια πριν από τη Χριστιανική εποχή. Προτού, όμως, γίνη μια παγκόσμια δύναμις, που είχε να κάμη με τους μάρτυρας του Ιεχωβά Θεού, προηγήθησαν δύο άλλες παγκόσμιες δυνάμεις: πρώτον, η Αίγυπτος, και δεύτερον, η Ασσυρία. Μόνο με την καθυπόταξι των αντιπάλων αυτών στην παγκόσμια κυριαρχία και κατόπιν με την ερήμωσι του βασιλείου του λαού του Ιεχωβά, που είχε πρωτεύουσα την αρχαία Ιερουσαλήμ, έγινε παγκόσμια δύναμις η Βαβυλών, η τρίτη παγκόσμια δύναμις που αναγράφεται στη Βιβλική ιστορία. Η Ασσυρία κατέκτησε την Αίγυπτο και προσεπάθησε μάλιστα να εμποδίση την έγερσι της Βαβυλώνος σε κυριαρχία καταστρέφοντας την πόλι αυτή. Αλλ’ η Βαβυλών ανοικοδομήθη και ηγωνίσθη για την υπεροχή. Κατέστρεψε την Ασσυριακή πρωτεύουσα, τη Νινευή, κατά το έτος 633 π.Χ. Έφθασε στο ζενίθ της δυνάμεώς της στις ημέρες του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και το αγιαστήριο του Ιεχωβά Θεού.

 4, 5. (α) Μέσω τίνος ιδιαίτερα ο Ιεχωβά προείπε τη γραμμή της πορείας; (β) Από ποιο έτος της βασιλείας του Βασιλέως Ιωακείμ αρχίζει το βιβλίο του Δανιήλ;

⁴ Ιδιαίτερα μέσω του προφήτου του Δανιήλ προείπε ο Ιεχωβά Θεός τη γραμμή της πορείας των παγκοσμίων δυνάμεων. Η ιστόρησις βρίσκεται στο προφητικό βιβλίο του Δανιήλ. Δεκατρία χρόνια προτού καταστραφή η Ιερουσαλήμ και ο ναός της, ο Ναβουχοδονόσορ επήλθε κατά της Ιερουσαλήμ και ανάγκασε τον Βασιλέα Ιωακείμ του Ιούδα να δώση όρκο υποταγής σ’ αυτόν ως επικυρίαρχον. Αυτό έγινε αφού εβασίλευσε ο Ιωακείμ επί οκτώ χρόνια στον «θρόνον του Ιεχωβά,» στην Ιερουσαλήμ. Αλλ’ ο Ιωακείμ εξακολούθησε να βασιλεύη ως δούλος του Ναβουχοδονόσορ επί τρία μόνο χρόνια. (2 Βασ. 24:1) Στο τρίτο αυτό και τελευταίο έτος της βασιλείας του ως υποδούλου της Βαβυλώνος, ο Βασιλεύς Ιωακείμ παρέβη τον όρκο του και εστασίασε.

⁵ Στο τελευταίο αυτό έτος της αποστασίας του Ιωακείμ το βιβλίο του Δανιήλ αρχίζει την ιστορική του αφήγησι μ’ αυτούς τους λόγους: «Εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του Ιωακείμ, βασιλέως του Ιούδα, ήλθε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εις Ιερουσαλήμ, και επολιόρκησεν αυτήν. Και παρέδωκε Κύριος [ο Ιεχωβά] a εις την χείρα αυτού τον Ιωακείμ, βασιλέα του Ιούδα, και μέρος των σκευών του οίκου του Θεού.» (Δαν. 1:1, 2) Ο αποστάτης Ιωακείμ δεν εξήλθε να αυτοπαραδοθή στον Βασιλέα της Βαβυλώνος. Πέθανε μέσα στην Ιερουσαλήμ, ακριβώς όπως είχε προείπει ο Ιεχωβά.—Ιερεμ. 22:18, 19.

 6. (α) Πώς συνεχίσθη η νομική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ σύμφωνα με τη διαθήκη της Βασιλείας μέσω του Βασιλέως Ιωαχείν; (β) Πότε και πώς ο Δανιήλ και οι τρεις στενοί σύντροφοι εφέρθησαν στη Βαβυλώνα;

⁶ Ο γυιός του Ιωαχείν (ή Ιεχονίας) τον διεδέχθη στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ, μέχρι της οποίας είχε φθάσει ο Ναβουχοδονόσορ. Το πτώμα του Ιωακείμ εσύρθη κι ερρίφθη έξω από τις πύλες της Ιερουσαλήμ και ετάφη, χωρίς να θρηνολογηθή· αλλ’ ο γυιός του Ιωαχείν εξήλθε ζωντανός προς τον πολιορκητή, τον Ναβουχοδονόσορ, αφού εβασίλευσε μόνο τρεις μήνες. Σύμφωνα με τον σκοπό του Ιεχωβά, ο Ναβουχοδονόσορ εφείσθη της ζωής του δεκαοκταετούς Ιωαχείν και τον συναπεκόμισε με την οικογένειά του και τους αξιωματούχους του στη Βαβυλώνα. Εκεί ο Ιωαχείν απέκτησε σπέρμα και διετήρησε τη νόμιμη γραμμή σύμφωνα με τη διαθήκη του Ιεχωβά με τον Βασιλέα Δαβίδ για την αιώνια βασιλεία. (2 Βασ. 25:27-30· Ματθ. 1:11-17) Όσο για τα σκεύη του αγιαστηρίου του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, ο Ναβουχοδονόσορ «έφερεν αυτά εις γην Σενναάρ, εις τον οίκον του Θεού αυτού· και εισήγαγε τα σκεύη εις το θησαυροφυλάκιον του Θεού αυτού.» Ο Ναβουχοδονόσορ έκαμε τον Σεδεκία, τον θείο του Ιωαχείν, βασιλέα στη θέσι αυτού, αλλά πήρε άλλα μέλη της βασιλικής οικογενείας και της τάξεως των ευγενών στη Βαβυλώνα. Σ’ αυτούς περιελήφθησαν ο Δανιήλ και τρεις στενοί σύντροφοι, ο Ανανίας, ο Μισαήλ κι ο Αζαρίας, από τη φυλή του Ιούδα. Αυτό έγινε ένδεκα χρόνια πριν καταστραφή η Ιερουσαλήμ και το αγιαστήριό της, δηλαδή το έτος 618 π. Χ.—Δαν. 1:2-7.

 7. (α) Τι έγινε ο Δανιήλ στη Βαβυλώνα; (β) Πώς έφθασε ο Βασιλεύς Σεδεκίας να μην έχη κανένα από τα τρία τέκνα του να καθήση στον θρόνο της Ιερουσαλήμ;

⁷ Στη Βαβυλώνα, ο Δανιήλ και οι τρεις σύντροφοί του έλαβαν ειδική εκπαίδευσι και απεδείχθησαν σοφώτεροι από τους εξ επαγγέλματος σοφούς άνδρες της Βαβυλώνος. Ο Δανιήλ έγινε προφήτης του Ιεχωβά στη Βαβυλώνα κι εξακολούθησε ως τοιούτος ως το τρίτο έτος της βασιλείας του Βασιλέως Κύρου της Περσίας. (Δαν. 1:8-21· 10:1) Εν τω μεταξύ ο Βασιλεύς Σεδεκίας παρέβη τον όρκον υποταγής, που είχε δώσει στο όνομα του Ιεχωβά κι άρχισε να στασιάζη εναντίον του Ναβουχοδονόσορ. (Ιεζ. 17:13-21) Στο ένατο, λοιπόν, έτος της ανταρσίας αυτής, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος επήλθε για τρίτη φορά κατά της Ιερουσαλήμ. Επί δεκαοκτώ περίπου μήνες η πόλις άνθεξε στην πολιορκία. Κατόπιν τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα εισέβαλαν από τα τείχη της πόλεως που υπέφερε από πείνα. Ο Βασιλεύς Σεδεκίας διέφυγε από την καταδικασμένη πόλι, αλλά τον έφθασε μια εχθρική στρατιωτική δύναμις. Ο Σεδεκίας ετυφλώθη, αφού πρώτα ο Βασιλεύς έσφαξε τους γυιούς του ενώπιον των οφθαλμών του, και μετεφέρθη αλυσόδετος στη Βαβυλώνα για να πεθάνη εκεί. Αυτό έγινε στο ενδέκατο έτος της βασιλείας του, στο έτος 607 π.Χ. Ούτε αυτός ούτε ο ανεψιός του, ο πρώην βασιλεύς Ιωαχείν (Χονίας ή Ιεχονίας), είχαν ποτέ δικά τους τέκνα για να καθήσουν στον θρόνο του Δαβίδ και να άρχουν στον Ιούδα.—Ιερεμ. 22:24-30.

 8. Πώς ερημώθησαν η γη του Ιούδα και η Ιερουσαλήμ χωρίς να μείνη ούτε άνθρωπος ούτε κατοικίδιο ζώο, και πότε άρχισαν να υπολογίζωνται οι «επτά καιροί»;

⁸ Τον επόμενο μήνα, δηλαδή τον πέμπτο μήνα (Αβ), οι Βαβυλωνιακές στρατιές επυρπόλησαν το αγιαστήριο του Ιεχωβά και κατεδάφισαν την πόλι της Ιερουσαλήμ. Η ιερή κιβωτός της διαθήκης του Ιεχωβά διέφυγε από το να πέση στα χέρια τους, αλλά αυτοί μετέφεραν τα υπόλοιπα των ιερών σκευών του ναού, είτε ακέραια είτε σπασμένα, στη Βαβυλώνα. Μετά δύο μήνες, τον έβδομο μήνα (Εθανείμ), οι πτωχοί που είχαν εναπομείνει στη χώρα κατέφυγαν προς νότον στην Αίγυπτο, η δε γη του Ιούδα μαζί με την Ιερουσαλήμ έκειτο ερημωμένη χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο. Τότε άρχισαν τα εβδομήντα χρόνια της ερημώσεως της χώρας. Άρχισαν, επίσης, και οι «επτά καιροί» των «καιρών των εθνών» για την καταπάτησι της ερημωμένης Ιερουσαλήμ.—2 Βασ. 25:22-26.

Η ΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΕΝΥΠΝΙΟΥ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡ

 9. (α) Πότε άρχισε να βασιλεύη ο Ναβουχοδονόσορ ως ορατός κυρίαρχος του κόσμου; (β) Πότε είχε το πρώτο προφητικό ενύπνιό του, και ποιοι απεδείχθησαν ανίκανοι να του το ερμηνεύσουν;

⁹ Αφού το τυπικό βασίλειο του Ιεχωβά Θεού ερημώθηκε και δύο από τους κεχρισμένους βασιλείς του εφυλακίσθησαν στη Βαβυλώνα, ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ πραγματικά άρχισε να βασιλεύη ως ορατός κυρίαρχος του κόσμου, ως κεφαλή της τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως της Βιβλικής ιστορίας χωρίς παρέμβασι του Ιεχωβά, του Θεού του Ισραήλ. Τότε, το φθινόπωρο του έτους 607 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ έδωσε αρχή στους «επτά καιρούς», οι οποίοι έπρεπε να διαρκέσουν επί 2.520 έτη ως τότε που θα ιδρύετο από τον Ύψιστο Θεό η δικαιωματική κυβέρνησις του ανθρωπίνου γένους. Για το επιβλητικό αυτό γεγονός, ο Ιεχωβά Θεός ειδοποίησε τον βασιλέα της Βαβυλώνος στο δεύτερο έτος της βασιλείας του ως κοσμοκράτορος, δηλαδή το έτος 606-605 π.Χ. Αυτό το έκαμε με το να στείλη ένα όνειρο, το οποίον ο βασιλεύς της Βαβυλώνος δεν θυμόταν όταν εξύπνησε, αλλ’ ο τρόμος του ξεχασμένου ονείρου είχε παραμείνει μέσα του. Ανεζήτησε τους μάγους, τους επαοιδούς, τους γόητας και τους επαγγελματίας Χαλδαίους, όλους δούλους του Σατανά ή Διαβόλου, του «θεού του κόσμου τούτου,» να ερμηνεύσουν το όνειρο. Αυτοί εζήτησαν πρώτα να μάθουν ποιο ήταν το όνειρο. Ο εξωργισμένος βασιλεύς, μη μπορώντας να τους πη το όνειρο, εξέδωκε διάταγμα να θανατωθούν όλοι οι σοφοί άνδρες της Βαβυλώνος. Αυτό περιελάμβανε και τον Δανιήλ και τους τρεις συντρόφους του.—Δαν. 2:1-13.

10. Πώς ο Δανιήλ έμαθε το όνειρο και την ερμηνεία του, και με ποια λόγια ευλόγησε τον Ιεχωβά Θεό;

¹⁰ Ο Δανιήλ, αντιμετωπίζοντας κατά πρόσωπον τον εκτελεστή, εζήτησε να ιδή τον βασιλέα και κατόπιν εζήτησε αναβολή της εκτελέσεως για να μπορέση να μάθη το όνειρο και να δώση στον βασιλέα την ερμηνεία του. Κατόπιν, ο Δανιήλ και οι τρεις σύντροφοί του ενώθηκαν σε προσευχή στον Ιεχωβά Θεό. Η απάντησις στην προσευχή ήλθε, και το παγκοσμίου σπουδαιότητος μυστικό απεκαλύφθη στον Δανιήλ σ’ ένα όραμα της νυκτός. Μ’ ευγνωμοσύνη ο Δανιήλ ευλόγησε τον Ιεχωβά, λέγοντας: «Είη το όνομα του Θεού ευλογημένον από του αιώνος και έως του αιώνος· διότι αυτού είναι η σοφία και η δύναμις· και αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους· καθαιρεί βασιλείς, και καθιστά βασιλείς· δίδει σοφίαν εις τους σοφούς, και γνώσιν εις τους συνετούς· Αυτός αποκαλύπτει τα βαθέα και τα κεκρυμμένα· γνωρίζει τα εν τω σκότει, και το φως κατοικεί μετ’ αυτού.» (Δαν. 2:12-22) Και τώρα το μεγάλο μυστικό!

11. Πώς ο Δανιήλ απέδωσε αίνον στον Ιεχωβά ενώπιον του βασιλέως, και γιατί τα όσα είπε τότε είναι υψίστης σπουδαιότητος για μας;

¹¹ Προς σωτηρίαν όλων των σοφών ανδρών της Βαβυλώνος, ο Δανιήλ εφέρθη ενώπιον του βασιλέως. Ό,τι είπε είναι μεγίστης σπουδαιότητος για μας σήμερα, διότι, είπε, «είναι Θεός εν τω ουρανώ, όστις αποκαλύπτει μυστήρια, και κάμνει γνωστόν εις τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, τι μέλλει γενέσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις. . . . Βασιλεύ, οι διαλογισμοί σου ανέβησαν εις τον νουν σου επί της κλίνης σου, περί του τι μέλλει γενέσθαι μετά ταύτα· και ο αποκαλύπτων μυστήρια έκαμε γνωστόν εις σε τι μέλλει γενέσθαι.» (Δαν. 2:27-29) Ζούμε στους επείγοντας καιρούς που περιλαμβάνονται στην εκπλήρωσι του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ!

12. Ποιο ήταν το ενύπνιο που επανέφερε ο Δανιήλ στο νου του βασιλέως;

¹² Ο Δανιήλ ηρνήθη ότι κατείχε δική του σοφία καθώς επανέφερε τώρα το ξεχασμένο όνειρο στο νου του βασιλέως: «Συ, βασιλεύ, εθεώρεις, και ιδού εικών μεγάλη· εξαίσιος ήτο εκείνη η εικών, και υπέροχος η λάμψις αυτής, ισταμένης ενώπιόν σου, και η μορφή αυτής φοβερά. Η κεφαλή της εικόνος εκείνης ήτο εκ χρυσού καθαρού, το στήθος αυτής και οι βραχίονες αυτής εξ αργύρου, η κοιλία αυτής και οι μηροί αυτής εκ χαλκού, αι κνήμαι αυτής εκ σιδήρου, οι πόδες αυτής μέρος μεν εκ σιδήρου, μέρος δε εκ πηλού. Εθεώρεις εωσού απεκόπη λίθος άνευ χειρών, και εκτύπησε την εικόνα επί τους πόδας αυτής τους εκ σιδήρου και πηλού, και κατεσύντριψεν αυτούς. Τότε ο σίδηρος, ο πηλός, ο χαλκός, ο άργυρος, και ο χρυσός, κατεσυντρίφθησαν ομού, και έγειναν ως λεπτόν άχυρον αλωνίου θερινού· και ο άνεμος εσήκωσεν αυτά, και ουδείς τόπος ευρέθη αυτών· ο δε λίθος ο κτυπήσας την εικόνα έγεινεν όρος μέγα, και εγέμισεν όλην την γην.» (Δαν. 2:31-35) Κατάπληκτος ο βασιλεύς της Βαβυλώνος ανεγνώρισε την περιγραφή, αλλά τι εσήμαινε όλο αυτό;

13. Ποιος κατά την ερμηνεία του Δανιήλ ήταν η χρυσή κεφαλή, και γιατί;

¹³ «Τούτο είναι το ενύπνιον· και την ερμηνείαν αυτού θέλομεν ειπεί ενώπιον του βασιλέως,» είπε ο Δανιήλ μιλώντας για τον εαυτό του και για τους τρεις συντρόφους του οι οποίοι ενώθηκαν μαζί του στην προσευχή. «Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων· διότι ο Θεός του ουρανού έδωκεν εις σε βασιλείαν, δύναμιν, και ισχύν, και δόξαν. Και πάντα τόπον όπου κατοικούσιν οι υιοί των ανθρώπων, τα θηρία του αγρού, και τα πετεινά του ουρανού, έδωκεν εις την χείρα σου, και σε κατέστησε κύριον επί πάντων τούτων· Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή.»—Δαν. 2:36-38.

14. Αν ο Ναβουχοδονόσορ, ως η συμβολική χρυσή κεφαλή, εκπροσωπούσε έναν αόρατο άρχοντα, τι θα παρίσταναν τα μεταλλικά μέρη του σώματος, και κατά πόσον αυτό θα ήταν μια προφητική εικόνα;

¹⁴ Εσήμαινε αυτό ότι ο Ναβουχοδονόσορ ήταν προσωπικά η κεφαλή; Ή μήπως ο ερμηνευτής Δανιήλ μιλούσε πραγματικά πέρα από τον Ναβουχοδονόσορ σε κάποιον άλλον, στην πραγματική χρυσή κεφαλή, έναν αόρατο άρχοντα, τον οποίον εκπροσωπούσε ο βασιλεύς της Βαβυλώνος; Μήπως εξ άλλου το μεταλλικό σώμα κάτω από τη χρυσή κεφαλή παρίστανε οργάνωσι διαφόρων επιπέδων κάτω από τη μυστηριώδη εκείνη παρασκηνιακή κεφαλή, ή και μια τέτοια διαφόρων επιπέδων οργάνωσι κάτω από τον ίδιο τον Ναβουχοδονόσορ; Αν ναι, υπήρχε ήδη ολόκληρη εκείνη η εικών εκτός από ένα μέρος των σιδηρών κνημών και των ποδών που ήσαν από σίδηρον και πηλόν; Αν είναι έτσι, τότε αυτή η εικόνα του ενυπνίου ήταν κυρίως μια στατική εικόνα κάποιου πράγματος που ήδη υπήρχε και δεν ήταν κάτι το προφητικό εκτός από το μέρος των σιδηρών κνημών και των ποδών. Επί πλέον, αν ο Ναβουχοδονόσορ ως χρυσή κεφαλή εκπροσωπούσε μια αόρατη προσωπικότητα των παρασκηνίων, τότε το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες πρέπει να εξεικονίζουν το ανώτατο επίπεδο της οργανώσεως κάτω από την αόρατη εκείνη κεφαλή· η κοιλία και οι μηροί που ήσαν από χαλκό πρέπει να εξεικόνιζαν το αμέσως κατώτερο επίπεδο της οργανώσεως· οι δε σιδερένιες κνήμες και οι πόδες που ήσαν μερικώς από σίδερο και μερικώς από πηλό πρέπει να παρίσταναν το κατώτατο επίπεδο ή επίπεδα της οργανώσεως εκείνης, το κατώτατο δε αυτό ή σιδερένιο επίπεδο ήταν ήδη εν μέρει ανεπτυγμένο τουλάχιστον. Τι, λοιπόν;

15. Αφού απ’ αυτή την άποψι η χρυσή κεφαλή θα εξεικόνιζε τον Ναβουχοδονόσορ, τι θα εξεικόνιζαν τα άλλα μεταλλικά μέρη της εικόνος;

¹⁵ Απ’ αυτή την άποψι, ο Ναβουχοδονόσορ ως ορατός βασιλεύς βασιλέων που εσυμβολίζετο από τη χρυσή κεφαλή, με το μεταλλικό σώμα κάτω απ’ αυτή τη χρυσή κεφαλή, θα εσυμβόλιζε την ορατή οργάνωσι υπό τον Ναβουχοδονόσορ, μια οργάνωσι που ήδη υπήρχε και λειτουργούσε κατά το πλείστον μέρος τουλάχιστον. Συνεπώς, το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες κάτω από τη χρυσή κεφαλή θα εσυμβόλιζαν το επίπεδο της κυβερνητικής οργανώσεως που ήταν αμέσως κάτω από τον ίδιο τον Ναβουχοδονόσορ· η χάλκινη κοιλία και οι μηροί θα εσυμβόλιζαν το επίπεδο της κυβερνητικής οργανώσεως που υπέκειτο στο αργυρούν επίπεδο που ήταν πάνω απ’ αυτήν και όχι σε άμεση επαφή με την κεφαλή της κυβερνήσεως, τον Ναβουχοδονόσορ· οι δε σιδερένιες κνήμες και οι πόδες που ήσαν εν μέρει από σίδερο κι εν μέρει από πηλό θα εσυμβόλιζαν το κατώτατο επίπεδο ή επίπεδα κυβερνητικής οργανώσεως, τα οποία ευρίσκοντο στη μεγαλύτερη απόστασι από την κυβερνητική κεφαλή. Τι, όμως, θα εσήμαινε αυτό;

16. Πώς, όμως, αυτό θα περιελάμβανε τον Δανιήλ και τους τρεις συντρόφους του μέσα στην εικόνα, κι έτσι ποιο μέρος μιας αοράτου οργανώσεως θα εκπροσωπούσαν ορατώς;

¹⁶ Αυτό θα εσήμαινε ότι ο Δανιήλ και οι τρεις σύντροφοί του, πιθανώς μαζί με λίγους άλλους Βαβωλωνίους επισήμους, εσυμβολίζοντο από το αργυρούν στήθος και τους βραχίονας. Γιατί αυτό; Διότι αμέσως μετά την ορθή ερμηνεία του ενυπνίου από τον Δανιήλ, «ο βασιλεύς εμεγάλυνε τον Δανιήλ, και δώρα μεγάλα και πολλά έδωκεν εις αυτόν, και κατέστησεν αυτόν κύριον επί πάσης της επαρχίας της Βαβυλώνος, και αρχιδιοικητήν επί πάντας τους σοφούς της Βαβυλώνος. Και εζήτησεν ο Δανιήλ παρά του βασιλέως, και κατέστησε τον Σεδράχ, τον Μισάχ, και τον Αβδέ-νεγώ, επί τας υποθέσεις της επαρχίας της Βαβυλώνος· ο δε Δανιήλ ευρίσκετο εν τη αυλή του βασιλέως.» (Δαν. 2:48, 49) Ως αποτέλεσμα τούτου, ο Δανιήλ και οι τρεις Ιουδαίοι σύντροφοί του θα εσυμβολίζοντο από το αργυρούν στήθος και τους βραχίονας της εικόνας που επρόκειτο να καταστραφή. Πραγματικά, αυτοί θα εκπροσωπούσαν, επίσης, ορατώς το ανώτατο αργυρούν επίπεδο της ισχυρής οργανώσεως κάτω από την αόρατη κυβερνώσα δύναμι που εικονίζετο από τον Ναβουχοδονόσορ, τη χρυσή κεφαλή. Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι το ορθό νόημα ή η ορθή ερμηνεία της σημασίας της μεταλλικής εικόνος, διότι ο Δανιήλ και οι τρεις σύντροφοί του δεν θα ήταν δυνατόν ν’ αποτελούν μέρος μιας οργανώσεως, η οποία είναι καταδικασμένη να υποστή την καταστροφή της εικόνος του ενυπνίου.

(Ακολουθεί)

[Υποσημειώσεις]

Μέρος 13—«Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης»

Στο δεύτερο έτος του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος ως κυριάρχου του αρχαίου κόσμου ο Ιεχωβά Θεός προείπε την «πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων», η οποία αποτελεί το θέμα του Δ΄ Κεφαλαίου του βοηθήματός μας Γραφικής μελέτης, «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης». Το προφητικό ενύπνιο που έστειλε ο Θεός για να προεικονίση τούτο ελησμονήθη από εκείνον που το είδε, τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ. Ο προφήτης του Ιεχωβά, ο Δανιήλ, εχρησιμοποιήθη για να σώση την κατάστασι από το ν’ αποβή καταστρεπτική για τους σοφούς της Βαβυλώνος, οι οποίοι δεν μπορούσαν ούτε το ενύπνιο να υπενθυμίσουν, ούτε μια ερμηνεία του να δώσουν. Ο Δανιήλ, αποδίδοντας στον Ιεχωβά Θεό έπαινον για τη λύσι του μυστηρίου, περιέγραψε λεπτομερώς το ενύπνιο. Ο βασιλεύς είχε ιδεί σ’ αυτό μια μεγάλη μετάλλινη εικόνα, της οποίας η κεφαλή ήταν χρυσή, το στήθος και οι βραχίονες από άργυρον, η κοιλία και οι μηροί από χαλκό, οι κνήμες από σίδηρον, οι δε πόδες και τα δάχτυλα των ποδών μέρος μεν από σίδηρον, μέρος δε από πηλόν. Αλλά ολόκληρη η εικόνα υπέστη πλήρη καταστροφήν από το χτύπημα και τις συντριπτικές ενέργειες ενός λίθου που απεκόπη από ένα όρος άνευ χειρών κι εχτύπησε την εικόνα. Η χρυσή κεφαλή, όπως εξήγησε ο Δανιήλ, ήταν ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ. Τι λοιπόν; Μήπως το σώμα κάτω από τη χρυσή κεφαλή παρίστανε κάποια στατική οργάνωσι υπό τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, με προφητικά χαρακτηριστικά μόνο σχετικά με τις κνήμες, τους πόδας και τα δάχτυλα των ποδιών;

17. Αντί να είναι κυρίως ένα στατικό σύμβολο, τι παριστάνει μάλλον η μετάλλινη εικόνα, και πώς ο Ναβουχοδονόσορ είναι η συμβολική χρυσή κεφαλή;

¹⁷ Όχι! Η συμβολική εκείνη εικών δεν είναι μια στατική εικών με προφητικές ιδιότητες στα κατώτερα μόνο μέρη της. Είναι προοδευτική και προφητική από την κεφαλή ως τα πόδια, και ό,τι συμβαίνει σ’ αυτήν είναι επίσης προφητικό. Ο Ναβουχοδονόσορ προσωπικώς δεν παριστάνεται κάπου χαμηλά στην εικόνα, κάπου στις σιδηρές κνήμες. Δεν μπορούσε να είναι εκεί κάτω και συγχρόνως να είναι η κεφαλή της εικόνος. Ως βασιλεύς των βασιλέων στη Βαβυλωνιακή παγκόσμια δύναμι με την ανοχή του Θεού του ουρανού, που του επέτρεψε να καταστρέψη και την Ιερουσαλήμ και το αγιαστήριό της, ο Ναβουχοδονόσορ είναι η χρυσή κεφαλή της συμβολικής εικόνος.

18. Ποια ευρύτερη έννοια προσλαμβάνει η χρυσή αυτή κεφαλή, και γι’ αυτό πότε έρχεται αυτή σε ύπαρξι;

¹⁸ Αυτός είναι η χρυσή κεφαλή διότι αυτός είναι η κεφαλή μιας δυναστείας αρχόντων της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας. Ώστε η χρυσή κεφαλή πραγματικά συμβολίζει τη δυναστεία της Βαβυλωνιακής παγκοσμίου εξουσίας αρχίζοντας από τον Ναβουχοδονόσορ. Η ίδια η Γραφή μνημονεύει άλλους δύο σ’ αυτή τη δυναστεία, δηλαδή, τον Εβείλ-μερωδάχ και τον Βαλτάσαρ. (2 Βασ. 25:27· Ιερεμ. 52:31· Δαν. 5:1-30) Ο Ναβουχοδονόσορ λέγεται ότι εβασίλευσε σαράντα τρία χρόνια από την ενθρόνισί του το έτος 625 π.Χ., δηλαδή επί είκοσι πέντε χρόνια αφότου κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και το αγιαστήριό της στο έτος 607 π.Χ. Ο Εβείλ-μερωδάχ άρχισε να βασιλεύη στο έτος 582 π.Χ. ως άμεσος διάδοχος του Ναβουχοδονόσορ. Με τον Βαλτάσαρa ετερματίσθη η δυναστεία του Ναβουχοδονόσορ στο έτος 539 π.Χ., οπότε ο Βαλτάσαρ εθανατώθη βιαίως. (Δαν. 5:30, 31) Έτσι η χρυσή κεφαλή της συμβολικής εικόνος πραγματικά ήλθε σε ύπαρξι όταν ο Ναβουχοδονόσορ έγινε κοσμοκράτωρ στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 607 π.Χ., γεγονός μετά το οποίον άρχισαν οι «επτά καιροί».

19. Πώς έδειξε η μετάλλινη εικόνα ότι η Βαβυλωνιακή παγκόσμια δύναμις δεν επρόκειτο να διαρκέση, και πώς το εξέθετε αυτό η ερμηνεία του Δανιήλ;

¹⁹ Η χρυσή κεφαλή δεν αποτελούσε το άπαντον της εικόνος του ενυπνίου. Κάτω απ’ αυτήν ήταν ένα σώμα από διάφορα μετάλλινα στρώματα. Η δυναστεία, λοιπόν, που παριστάνετο από τη χρυσή κεφαλή δεν επρόκειτο να διαρκέση. Οι κοσμικές ιστορίες παραθέτουν κι άλλους βασιλείς στη γραμμή από τον Ναβουχοδονόσορ ως τον Βαλτάσαρ. Από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και έπειτα, η Βαβυλωνιακή παγκόσμια δύναμις διήρκεσε μόνον ως το έτος 539 π.Χ., δηλαδή λιγώτερο από εβδομήντα χρόνια. Ο Δανιήλ, αναφερόμενος σ’ αυτόν τον τερματισμό της Βαβυλωνιακής παγκοσμίου δυνάμεως, είπε και τα εξής στην ερμηνεία: «Και μετά σε [δηλαδή, μετά τη δυναστεία σου] θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου.» (Δαν. 2:29) Η βασιλεία αυτή προεσκιάσθη από το στήθος και τους βραχίονας που ήσαν από άργυρο. Ποια βασιλεία, λοιπόν, συμβολίζει αυτό το μέρος της εικόνος;

20. Με ποια έννοια επακολουθούσε η αργυροειδής αυτή «βασιλεία» και με ποια έννοια ήταν κατώτερη από τη βασιλεία της χρυσής κεφαλής, και τι είχε προλεχθή για τον κατακτητή της Βαβυλώνος;

²⁰ Αυτή ήταν η «βασιλεία» ή παγκόσμια δύναμις των Μήδων και Περσών. Η έκφρασις «μετά σε» αναφέρεται σε χρόνον, και υπενθυμίζει στον Ναβουχοδονόσορ ότι μια άλλη εξουσία θα διαδεχθή τη δυναστεία του στην κυριαρχία του κόσμου. Αυτή έμελλε να έλθη. Η έκφρασις «κατωτέρα σου» αναφέρεται στο επίπεδο της νέας παγκοσμίου δυνάμεως, δηλαδή στην ποιότητά της εν συγκρίσει με τη Βαβυλωνιακή παγκόσμια εξουσία. Ήταν χαμηλότερα από τη χρυσή κεφαλή και απετελείτο από ένα μέταλλο λιγώτερο πολύτιμο, από άργυρο. Η παγκόσμια αυτή δύναμις των Μήδων και Περσών ανέπτυξε έναν πολιτισμό λαμπρής κοσμικής μεγαλοπρεπείας, ο οποίος δεν ήταν δευτερεύων ως προς εκείνον της Βαβυλώνος. Δεν είχε, όμως, την εξέχουσα διάκρισι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού ν’ ανατρέψη την τυπική βασιλεία του στην Ιερουσαλήμ. Προτού γίνη παγκόσμια δύναμις η Μηδο-Περσία, η τετάρτη παγκόσμια δύναμις στην ιστορία της Βίβλου, ο Βασιλεύς Κύρος ο Πέρσης κατώρθωσε να ενώση τη Μηδία και την Περσία, και κατόπιν κατέκτησε το ισχυρό βασίλειο της Λυδίας στη δυτική Μικρά Ασία. Ο προφητικός λόγος του Ιεχωβά προείπε ότι ο Κύρος θα επήρχετο κατά της Βαβυλώνος και θα την ανέτρεπε από την πανύψηλη θέσι της. Κατόπιν ότι θα εχρησιμοποιείτο ως όργανον για να κάμη ένα έργον αποκαταστάσεως που προώρισε ο Ιεχωβά να γίνη απ’ αυτόν τον Πέρση κατακτητή.—Ησ. 44:28.

21, 22. Προς αποδείξιν το ότι ο Ιεχωβά παρέδωσε τη Βαβυλώνα στα χέρια του Κύρου, τι είχε δηλώσει ο Ησαΐας πριν από πολύν καιρό;

²¹ Για ν’ αποδειχθή ότι πραγματικά ο Ύψιστος Θεός ήταν εκείνος που παρέδωσε την πανίσχυρη Βαβυλώνα στα χέρια το Κύρου του Μεγάλου, ο προφήτης Ησαΐας είχε δηλώσει πριν από διακόσια χρόνια περίπου:

²² «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά προς τον κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, δια να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού· και θέλω λύσει την οσφύν των βασιλέων, δια να ανοίξω τα δίθυρα έμπροσθεν αυτού· και αι πύλαι δεν θέλουσι κλεισθή. Εγώ θέλω υπάγει έμπροσθέν σου, και εξομαλίσει τας σκολιάς οδούς· θέλω συντρίψει τας χαλκίνας θύρας, και κόψει τους σιδηρούς μοχλούς. Και θέλω σοι δώσει θησαυρούς φυλαττομένους εν σκότει, και πλούτη κεκρυμμένα εν αποκρύφοις· δια να γνωρίσης ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο καλών σε κατ’ όνομα, ο Θεός του Ισραήλ. Δια τον Ιακώβ τον δούλον μου και τον Ισραήλ τον εκλεκτόν μου, σε εκάλεσα μάλιστα με το όνομά σου, σε επωνόμασα, αν και δεν με εγνώρισας. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν είναι άλλος· δεν υπάρχει εκτός εμού Θεός· εγώ σε περιέζωσα, αν και δεν με εγνώρισας, δια να γνωρίσωσιν από ανατολών ηλίου και από δυσμών, ότι εκτός εμού δεν υπάρχει ουδείς· εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος. Εγώ εξήγειρα εκείνον εις δικαιοσύνην, και θέλω διευθύνει πάσας τας οδούς αυτού· αυτός θέλει οικοδομήσει την πόλιν μου, και θέλει επιστρέψει τους αιχμαλώτους μου, ουχί με λύτρον, ουδέ με δώρα, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.»—Ησ. 45:1-6, 13, ΜΝΚ.

23. (α) Πώς οι δυνάμεις του Κύρου εισέδυσαν από τα τείχη της Βαβυλώνος, και ποιος ήταν μαζί με τους Πέρσας στην κατάληψί της; (β) Πώς ένα μήνυμα επέτρεψε το συμπόσιό του Βαλτάσαρ σε τρόμο;

²³ Επειδή οι πύλες της Βαβυλώνας παραδόξως είχαν μείνει ανοιχτές τη νύχτα της 6-7 Οκτωβρίου του έτους 539 π.Χ., τα κατακτητικά στρατεύματα εβάδισαν κάτω από την αποξηραμμένη κοίτη του Ποταμού Ευφράτου κι επάνω στις όχθες του ποταμού και μπόρεσαν να μπουν μέσ’ από τα πανύψηλα τείχη της Βαβυλώνος. Οι προφητείες του Ιεχωβά μέσω του Ησαΐα προέλεγαν ότι οι πολεμισταί του Ελάμ και της Μηδίας θα συνηνώνοντο με τον Κύρο στην κατάκτησι της Βαβυλώνος. (Ησ. 13:17-22· 21:2, 9) Σύμφωνα με τούτο, ο θείος του Κύρου, Δαρείος ο Μήδος, προσέθεσε στρατεύματα στη νικηφόρα αυτή δράσι εναντίον της Βαβυλώνος. Ο προφήτης Δανιήλ ήταν τότε στην πόλι. Ήταν ένας σπουδαστής των θείων προφητειών, περιλαμβανομένης και της προφητείας του Ιερεμία, ο οποίος επίσης είχε προείπει την πτώσι της Βαβυλώνος ή Σησάχ. (Δαν. 9:1, 2· Ιερεμ. 25:12-26· 50:1 έως 51:64) Τη νύχτα που έπεσε η ισχυρή εκείνη Βαβυλών κι εφονεύθη ο Βαλτάσαρ, ο τελευταίος βασιλεύς της, ο Βαλτάσαρ και οι πολλοί μεγιστάνες του εσυμποσίαζαν, αισθανόμενοι μεγάλη ασφάλεια πίσω από τα τείχη της πόλεως. Η ευωχία μετετράπη σε τρόμο, όταν ο Ιεχωβά έκαμε να εμφανισθή ένα ανθρώπινο χέρι και να γράψη παράξενους αλφαβητικούς χαρακτήρες στον τοίχο της αιθούσης γευμάτων του Βαλτάσαρ. Τελικά παρέστη ανάγκη να κληθή ο προφήτης Δανιήλ για ν’ αναγνώση και να ερμηνεύση τη γραφή του τοίχου. Υπό έμπνευσιν ο Δανιήλ διεπίστωσε ότι το θαυματουργικό μήνυμα επεβεβαίωνε ό,τι είχαν ειπεί οι προφήται του Ιεχωβά Ησαΐας και Ιερεμίας πριν από πολύν καιρό. Ο Δανιήλ εδήλωσε ότι ο Θεός του, ο Θεός του Ισραήλ, είχε γράψει το άγγελμα. Είπε:

24. Τι ανέγνωσε κι ερμήνευσε ο Δανιήλ ότι έλεγε το μήνυμα;

²⁴ «Δια τούτο εστάλη απ’ έμπροσθεν αυτού η παλάμη της χειρός, και ενεχαράχθη η γραφή αύτη. Και αύτη είναι η γραφή ήτις ενεχαράχθη· Μενέ, Μενέ, Θεκέλ, Ουφαρσίν [ο πληθυντικός αριθμός της λέξεως φερές]. Αύτη είναι η ερμηνεία του πράγματος· Μενέ, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου, και ετελείωσεν αυτήν· Θεκέλ, εζυγίσθης εν τη πλάστιγγι, και ευρέθης ελλιπής· Φερές, διηρέθη η βασιλεία σου, και εδόθη εις τους Μήδους και Πέρσας.»

25. Πώς επαλήθευσε το μήνυμα εκείνη τη νύχτα, και ποια αλλαγή παγκοσμίου κυριαρχίας έλαβε χώραν;

²⁵ Προτού περάση η νύχτα εκείνη, επαλήθευσε η χειρόγραφη προφητεία του τοίχου, για την υπεράσπισι του λόγου του Ιεχωβά και του προφήτου του Δανιήλ. «Την αυτήν νύκτα εφονεύθη ο Βαλτάσαρ ο βασιλεύς των Χαλδαίων. Και Δαρείος ο Μήδος έλαβε την βασιλείαν, ων περίπου ετών εξήκοντα δύο.» (Δαν. 5:24-28, 30, 31) Με τον θάνατον αυτόν του τελευταίου βασιλέως της δυναστείας του Ναβουχοδονόσορ επί της Βαβυλώνος, η χρυσή κεφαλή της εικόνος του ενυπνίου του έπαυσε να υφίσταται ως παγκόσμια δύναμις. Η Μηδο-Περσία, ως το συμβολικό στήθος και οι βραχίονες από άργυρο, ανήλθε στην εξουσία ως η τετάρτη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής ιστορίας. Αυτό συνέβη στο έτος 539 π.Χ.

26. Πότε και πώς εξεπληρώθη η προφητεία της Ιουδαϊκής αποκαταστάσεως, και άρχισε αμέσως η ερήμωσις της Βαβυλώνος;

²⁶ Προδήλως ο Κύρος ο Πέρσης, στον θάνατο του θείου του Δαρείου του Μήδου, έγινε η μόνη κεφαλή της Περσικής Αυτοκρατορίας. Αυτός έκαμε το έργον της αποκαταστάσεως που είχε προλεχθή από τον Ησαΐα. Το έτος 537 π.Χ.b ετέθη σε ισχύν το διάταγμα του Κύρου ως προς τους αιχμαλώτους Ιουδαίους, που ήσαν τότε εξόριστοι στη Βαβυλώνα, το δε πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο αφέθη ελεύθερο να επιστρέψη στην πατρίδα του και ν’ ανοικοδομήση το αγιαστήριο του Ιεχωβά και την αγία πόλι της Ιερουσαλήμ. Η κατακτημένη πόλις της Βαβυλώνος δεν κατερημώθη διαμιάς σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ιεχωβά σχετικά με τη διαρκή της ερήμωσι, αλλ’ ο Βασιλεύς Κύρος εκυβέρνα απ’ αυτή την πόλι.

27, 28. (α) Τι εξεικόνιζαν το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες της εικόνος του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ; (β) Πώς ο Καμβύσης εμεγάλωσε την Περσική Αυτοκρατορία, και ποια σχέσι είχαν ο Ξέρξης 1 κι ο Αρταξέρξης 1 με δύο αξιολόγους Βιβλικούς χαρακτήρας;

²⁷ Το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες που ωνειρεύθηκε ο Ναβουχοδονόσορ εξεικόνιζαν μια «βασιλεία», τη γραμμή των βασιλέων που άρχιζε από τον Κύρον τον Μέγαν, ο οποίος συνεβασίλευσε επί ένα χρονικό διάστημα με τον θείο του, τον Δαρείο τον Μήδο, κι εξακολούθησε επί διακόσια χρόνια και πλέον. Σ’ αυτή τη γραμμή των Περσών βασιλέων υπήρξαν περισσότεροι βασιλείς από τους λίγους που κατονομάζει η Γραφή. Ο Κύρος ήταν ο πρώτος Αριανός, δηλαδή ο πρώτος από τον Ιαφεθιτικό κλάδο της ανθρωπίνης οικογενείας που έγινε κοσμοκράτωρ. Ως κοσμοκράτωρ, ο Κύρος ο Μέγας εβασίλευσε επί εννέα έτη και τον διεδέχθη στο έτος 529 π.Χ. ο Βασιλεύς Καμβύσης, ο οποίος επεξέτεινε την Περσική Αυτοκρατορία με την κατάκτησι της Αιγύπτου στο έτος 525 π.Χ. Τον ακολούθησε ένας σφετεριστής στο 522 π.Χ., ένας Μάγος ονομαζόμενος Γαυμάτας που ισχυρίζετο ότι είναι ο Σμέρδις. Αυτός εβασίλευσε λιγώτερο από οκτώ μήνες κι εθανατώθη από τον πρώτο Πέρση βασιλέα, τον Δαρείο, ο οποίος έτσι έγινε βασιλεύς το έτος 521 π.Χ.

²⁸ Ο Πέρσης αυτός Δαρείος ο Α΄ εξαπέλυσε εκστρατείαν εναντίον της Ελλάδος αλλ’ υπέστη περιβόητη ήττα στη μάχη του Μαραθώνος. Τον ακολούθησε, στο έτος 486/485 π.Χ., ο Ξέρξης ο Α΄ ή Ασσουήρης, σύζυγος της Βιβλικής Βασιλίσσης Εσθήρ. (Εσθήρ 1:1-3· 3:7) Κι αυτός, επίσης, ξεκίνησε να κατακτήση την Ελλάδα, αλλ’ απέτυχε, αφού υπέστη στρατιωτική καταστροφή στις Θερμοπύλες και ναυτική καταστροφή στη ναυμαχία της Σαλαμίνος το έτος 480 π.Χ. Τον διεδέχθη ο Αρταξέρξης Α΄, ο επονομασθείς Μακρόχειρ, επειδή το δεξί του χέρι ήταν μακρότερο από το αριστερό. Στο εικοστό έτος της βασιλείας του, δηλαδή στο έτος 455 π.Χ., ο Αρταξέρξης έδωσε εντολή στον Ιουδαίο οινοχόο του Νεεμία να είναι κυβερνήτης της επαρχίας της Ιουδαίας και να πάη στην Ιερουσαλήμ ν’ ανοικοδομήση τα τείχη της. Όταν ο Νεεμίας ανοικοδομούσε τα τείχη της Ιερουσαλήμ άρχισαν να μετρούνται οι «επτά εβδομάδες» ετών της προφητείας του Δανιήλ 9:24- 27, που καθώριζε τις χρονολογίες της ελεύσεως και του θανάτου του Μεσσία ή Χριστού, Ιησού του από Ναζαρέτ.—Νεεμ. 1:1· 2:1-18.

29. Στη βασιλεία τίνος βασιλέως έληξε η Περσική παγκόσμια δύναμις, κι από ποιον εγκαθιδρύθη η επόμενη παγκόσμια δύναμις;

²⁹ Κατόπιν, κατά σειράν, ήλθε ο Βασιλεύς Ξέρξης Β΄· ο Δαρείος Β΄ (ο Πέρσης)· ο Αρταξέρξης Β΄, επονομασθείς Μνήμων· ο Αρταξέρξης Γ΄, ο επονομασθείς Ώχος· ο Άρσης, ο οποίος εβασίλευσε δύο έτη (338-336 π.Χ.)· τελικά δε ο Δαρείος Γ΄, που επωνομάσθη Κοδομανός, του οποίου η βασιλεία ετερματίσθη απότομα στο έτος 331 π.Χ. Με αυτόν έληξε η Περσική παγκόσμια δύναμις, που εσυμβολίζετο από το αργυρούν στήθος και τους βραχίονες της εικόνος του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ. Αυτή η λήξις έγινε με την ήτταν του εκείνο το έτος στη μάχη των Γαυγαμήλων, εκεί όπου άλλοτε

«Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● «Η Σκοπιά» έγραψε ότι η Σεπφώρα ήταν η Χουσίτις γυνή εναντίον της οποίας ελάλησε η Μαριάμ στους Αριθμούς 12:1, αλλά πώς μπορούσε η Σεπφώρα να είναι η Χουσίτις αφού το βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; λέγει στη σελίδα 115 ότι αυτή ήταν απόγονος του Αβραάμ;—Ν. Ρ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Αριθμοί 12:1, λέγει: «Και ελάλησεν η Μαριάμ και ο Ααρών εναντίον του Μωυσέως, ένεκα της Αιθιοπίσσης την οποίαν έλαβε· διότι γυναίκα Αιθιόπισσαν έλαβε.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Και ελάλησεν η Μαριάμ και ο Ααρών εναντίον του Μωυσέως ένεκα της Χουσίτιδος την οποίαν έλαβε· διότι γυναίκα Χουσίτιδα έλαβε.» Αυτό έδωσε αφορμή σε αντιλογίες που γρήγορα ωδήγησαν στο παράπονο της Μαριάμ και του Ααρών ότι ο Μωυσής το είχε πάρει πολύ επάνω του ως εκπρόσωπος του Ιεχωβά. Ήταν κάτι παραπάνω από καταλαλιά εναντίον της εκλογής συζύγου από τον Μωυσή. Το πραγματικό αίτιο πίσω απ’ αυτά ήταν μια επιθυμία της Μαριάμ και του Ααρών για περισσότερη εξουσία μέσα στο στρατόπεδο, ειδικά από μέρους της Μαριάμ.

Μερικοί σχολιασταί της Γραφής λέγουν ότι αφού ο Μωυσής ενυμφεύθη τη Σεπφώρα από πολύν καιρό, αυτή δεν παρουσιάζετο αναμιγμένη ενταύθα, διότι οποιαδήποτε καταφορά εναντίον της θα είχε εγερθή πολύν καιρό πριν. Συμπεραίνουν λοιπόν ότι η Σεπφώρα είχε πεθάνει και ο Μωυσής είχε νυμφευθή και πάλι, κι εξέλεξε αυτή τη φορά μια Αιθιόπισσα, και ότι ο δεύτερος αυτός γάμος ήταν πρόσφατος και ήγειρε τις αντιλογίες. Αλλ’ η Γραφή δεν λέγει αυτό, και τα περιστατικά δεν απαιτούν τέτοιο συλλογισμό. Η Σεπφώρα ήταν μακριά από τον Μωυσή και τώρα τον συνήντησε πάλι στο στρατόπεδο κοντά στο Όρος Σινά. Λίγον καιρό μετά το ξεκίνημα του στρατοπέδου ηγέρθη αυτή η καταλαλιά. Ενώ, λοιπόν, ο γάμος δεν ήταν πρόσφατος, η παρουσία της Σεπφώρας στο στρατόπεδο ήταν πρόσφατη.—Έξοδ. 18:1-5.

Η Μαριάμ φοβήθηκε μήπως αντικατασταθή ως πρώτη κυρία του στρατοπέδου, τώρα που ήλθε η Σεπφώρα. Προσεταιρίσθη τον Ααρών στα παράπονά της εναντίον του Μωυσέως, πρώτα λόγω της συζύγου του, και ύστερα λόγω του σχετικού αλλά γενικωτέρου ισχυρισμού, ότι ο Μωυσής ανέλαβε πολλή εξουσία. Ζηλοτυπική φιλοδοξία εμπεριείχετο και στις δύο απόψεις του παραπόνου, και λογικώς συνδέονται το πρώτο εδάφιο των Αριθμών, κεφάλαιο δωδέκατο, με τα όσα έπονται. Μερικοί σχολιασταί αστοχούν να διακρίνουν αυτή τη σχέσι και γι’ αυτό διατείνονται ότι το πρώτο εδάφιο δεν ταιριάζει με τα ακόλουθα, τα οποία θα πρέπει ν’ αποτελούν παρεμβολή.

Γι’ αυτούς τους λόγους, και ελλείψει οιασδήποτε αναγραφής περί θανάτου της Σεπφώρας και δευτέρου γάμου του Μωυσέως, θεωρούμε τη Χουσίτιδα γυναίκα ως τη Σεπφώρα. Αλλ’ αυτή ήταν θυγάτηρ του ιερέως Ραγουήλ από τη γη Μαδιάμ, όπου κατοικούσαν οι απόγονοι του Αβραάμ δια του Μαδιάμ. Αυτή δεν ήταν Αιθιοπίς. Δεν ήταν Χουσίτις με την έννοια του ότι ήταν απόγονος του Χους, γυιού του Χαμ, προπάτορος των Αιθιόπων. Υπήρχαν Άραβες στην Αραβική χερσόνησο, που ελέγοντο Χουσεί ή Χουσείμ, όχι Νέγροι ή Αιθίοπες. Αυτό καταφαίνεται από το εδάφιο Αββακούμ 3:7: «Είδον τας σκηνάς της Αιθιοπίας εν θλίψει· ετρόμαξαν τα παραπετάσματα της γης Μαδιάμ.» Το όνομα Χαναάν παραλληλίζεται με το Μαδιάμ ως ο ίδιος τόπος. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το όνομα «Χουσίτης» δεν περιορίζεται πάντοτε στους Νέγρους ή απογόνους του Χαμ μέσω του Χούς, αλλ’ εφηρμόζετο επίσης σε μερικούς από τους λαούς της γης Μαδιάμ. Γι’ αυτό η Σεπφώρα θα μπορούσε ν’ αναφερθή ως Χουσίτις στο εδάφιο Αριθμοί 12:1.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πόσοι επίσκοποι υπάρχουν σε μια εκκλησία του λαού του Θεού επάνω στη γη;—Γ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε κάθε εκκλησία ο υπηρέτης εκκλησίας είναι ο επίσκοπος, οι δε άλλοι διωρισμένοι υπηρέται περιλαμβανομένων και των άλλων μελών της επιτροπής υπηρεσίας της εκκλησίας, είναι διακονικοί υπηρέται. Το βιβλίο Ικανοί Διάκονοι (στην Αγγλική), διατυπώνοντας αυτή την άποψι των πραγμάτων, στη σελίδα 231, λέγει τα εξής: «Ο επίσκοπος, ο υπηρέτης εκκλησίας, τηρείται υπεύθυνος για τις υποθέσεις της εκκλησίας και είναι εκείνος με τον οποίον επικοινωνεί η Εταιρία για ζητήματα εκκλησίας.» Και στη σελίδα 234, σχετικά με τους «διακονικούς υπηρέτας», που αναφέρονται στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:8-13, λέγει: «Σ’ αυτή την περίπτωσι οι Γραφές αναφέρονται σ’ εκείνους που είναι διωρισμένοι υπηρέται στην εκκλησία, ιδιαίτερα δε σ’ εκείνους που είναι βοηθοί του επισκόπου της εκκλησίας, γνωστού ως υπηρέτου εκκλησίας.»

Η Ελληνική λέξις «επίσκοπος» αναφέρεται σε «έναν ο οποίος επισκέπτεται και επιθεωρεί.» Έχοντας αυτό υπ’ όψι, μπορούμε να καταλάβωμε ότι, ενώ υπάρχει σήμερα ένας επιτόπιος επίσκοπος σε μια εκκλησία, υπάρχουν κι άλλοι επίσκοποι στην οργάνωσι. Λόγου χάριν, ο υπηρέτης περιοχής επισκέπτεται και επιθεωρεί με σκοπό να ενισχύση πνευματικώς τις εκκλησίες των οποίων έχει την εποπτεία. Και οι υπηρέται περιφερειών, επίσης, υπάγονται σ’ αυτή την κατάταξι, διότι αυτοί επισκέπτονται και επιθεωρούν και τις περιοχές και τις εκκλησίες, διότι είναι εντεταλμένοι από την Εταιρία να το πράξουν αυτό. Κατόπιν, επίσης, στις πόλεις όπου η εκκλησία—η οποία συνήθως φέρει το όνομα της πόλεως—γίνεται πολύ μεγάλη, υποδιαιρείται σε μονάδες, η καθεμιά δε απ’ αυτές έχει έναν επίσκοπο. Σ’ αυτή την περίπτωσι η εκκλησία μιας πόλεως έχει παραπάνω από έναν επισκόπους, έναν επιφορτισμένον με την φροντίδα κάθε μονάδας. Έτσι, βλέπομε ότι κατάλληλα γίνεται λόγος για «επισκόπους» μιας εκκλησίας.

Στο φως των πραγμάτων αυτών μπορούμε να καταλάβωμε το πώς υπήρχαν περισσότεροι του ενός επίσκοποι που εσχετίζοντο με τις εκκλησίες της Εφέσου και των Φιλίππων, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 20:28 και στην επιστολή προς Φιλιππησίους 1:1.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ένα άτομο έχη αφιερωθή στον Ιεχωβά αλλά φθάση αργά στη συνέλευσι και δεν ακούση την ομιλία περί βαπτίσματος και δεν απαντήση δημοσία στα δύο ερωτήματα που τίθενται εκεί, τι πρέπει να γίνη, αν ο αργοπορημένος αυτός παρ’ όλα ταύτα βαπτισθή;—Μ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν κάποιος φθάσει αργά για την ομιλία και δεν απαντήση στα δύο ερωτήματα, είναι δυνατόν και τότε ακόμη να έχη κάμει μια πραγματική αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά μέσω του Χριστού στην ορθή βάσι, όπως εκτίθεται στα δύο ερωτήματα που προβάλλονται στους υποψηφίους για το βάπτισμα. Με το εν ύδατι βάπτισμά του επροχώρησε στο να καταγραφή ως αφιερωμένος στον Θεό με μια κατάλληλη κατανόησι όλων όσα εμπεριέχονται σ’ αυτό, όπως περιλαμβάνονται στα δύο ερωτήματα που απευθύνονται στους υποψηφίους για το βάπτισμα. Εν τούτοις, ένας τέτοιος μπορεί να μην έχη ικανοποιήσει την τοπική επιτροπή υπηρετών σ’ αυτό το ζήτημα. Γι’ αυτό, προτού καταγράψουν στο αρχείον του το εν ύδατι βάπτισμα του ευαγγελιζομένου αυτού, πρέπει να βεβαιωθούν γι’ αυτό. Με άλλα λόγια, πρέπει να τον καλέσουν ενώπιόν των και να του απευθύνουν αυτά τα ερωτήματα, τα οποία να τύχουν απαντήσεως προφορικώς επί παρουσία των. Αν ο αδελφός δώση και τις δύο απαντήσεις καταφατικώς, τότε η επιτροπή υπηρετών θα γνωρίση ότι η κατανόησίς του ήταν κατάλληλη στον καιρό του βαπτίσματός του και ότι αυτό είναι έγκυρο. Η επιτροπή μπορεί τότε ευσυνείδητα να καταγράψη το εν ύδατι βάπτισμά του ως δεσμευτικό και δεκτό ενώπιον της οργανώσεως του Ιεχωβά. Γιατί, όμως, ν’ αργοπορήση σε μια τόσο σπουδαία περίπτωσι;

● Με τι μέσον ανεχαιτίσθησαν τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης, όταν την διέβησαν οι Ισραηλίται; Μήπως το εδάφιο Έξοδος 15:8, που λέγει «αι άβυσσοι έπηξαν εν τω μέσω της θαλάσσης», φανερώνει ότι ήσαν παγωμένα;—Ι. Χ., Η.Π.Α.

Δεν γνωρίζομε ακριβώς πώς ο Ιεχωβά συνεκράτησε τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης σαν τείχη δεξιά και αριστερά των Ισραηλιτών, καθώς αυτοί την διέσχιζαν βαδίζοντας. Αυτό ήταν ένα θαύμα που εξετελέσθη από τον Θεό.

Το μνημονευόμενο στην ερώτησι εδάφιο, Έξοδος 15:8, λέγει: «Και με την πνοήν του θυμού σου τα ύδατα επεσωρεύθησαν ομού· τα κύματα εστάθησαν ως σωρός, αι άβυσσοι έπηξαν εν τω μέσω της θαλάσσης.»

Η λέξις «πηγνύω», όπως ορίζεται στα λεξικά, σημαίνει «μεταβάλλω υγρόν τι σε στερεόν δια του ήχους ή άλλως· «παγώνω». Η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται ενταύθα «έπηξαν» σημαίνει συνεστάλησαν ή επύκνωσαν, όπως γίνεται το πηγμένο γάλα ή το παγωμένο νερό, ή επάγωσαν. Στο εδάφιο Ιώβ 10:10 η έκφρασις χρησιμοποιείται σχετικά με την πήξιν του τυρού. Επομένως, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι τα υδάτινα τείχη επάγωσαν κι έγιναν στερεά, μολονότι ο Ιεχωβά μπορούσε να κάμη ένα τέτοιο πράγμα. Η σύστασις της πηγμένης ουσίας μπορούσε να είναι σαν πηκτή ή πήγμα. Τίποτα το ορατόν δεν συγκρατούσε τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης από τη μια και την άλλη πλευρά των Ισραηλιτών, κι έτσι αυτά ενεφανίζοντο σαν πηγμένα, άκαμπτα, παγωμένα ή σκληρά, έτσι ώστε να παραμένουν στάσιμα σαν τείχη εκατέρωθεν και να μην καταρρέουν σαν πλήμμυρα επάνω στους Ισραηλίτας προς καταστροφήν των.

Αν ο άνεμος ήταν ένα φύσημα αρκετά ψυχρό, ώστε να παγώση τα ύδατα, η αφήγησις ασφαλώς θα ανέφερε περί παγερού ψύχους. Ένα τέτοιο δε ψύχος θα μπορούσε κάλλιστα να επέλθη σ’ έναν παγωμένο πυθμένα θαλάσσης που θα ήταν ακροσφαλής για διάβασι. Αλλά το εδάφιο Έξοδος 14:21 (ΜΝΚ) λέγει ότι «έκαμεν ο Ιεχωβά την θάλασσαν να συρθή όλην εκείνην την νύκτα υπό σφοδρού ανατολικού ανέμου, και κατέστησε την θάλασσαν ξηράν.» Το δε εδάφιο Ησαΐας 51:10 ομοίως λέγει: «Δεν είσαι συ, ο ξηράνας την θάλασσαν, τα ύδατα της μεγάλης αβύσσου;»

Ο Μωυσής περιέγραψε την εμφάνισι των πραγμάτων σ’ αυτόν. Αυτός εγνώριζε τον ισχυρό ανατολικό άνεμο και μπορούσε να ιδή τα τείχη του φαινομενικά πηγμένου ύδατος. Το γεγονός, όμως, ήταν ένα θαύμα παρά Θεού, ο δε Μωυσής δεν επεχείρησε να επεξηγήση την τεχνική με την οποίαν το νερό εσταματήθη, αλλ’ ούτε κι εμείς το επιχειρούμε.

● Τι σημαίνει το 2 Βασιλέων 23:11, όταν λέγει ότι ο Βασιλεύς Ιωσίας έκαμε τους ίππους να παύσουν να εισέρχωνται στον οίκον του Ιεχωβά;—Τ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Γραφικό εδάφιο 2 Βασιλέων 23:11 (ΜΝΚ) λέγει: «Και αφήρεσε τους ίππους, τους οποίους οι βασιλείς του Ιούδα έστησαν εις τον ήλιον, και την είσοδον του οίκου του Ιεχωβά, πλησίον του οικήματος του Νάθαν-μελέχ του ευνούχου, το οποίον ήτο εν Φαρουρείμ, και κατέκαυσεν εν πυρί τας αμάξας του ηλίου.» Το εδάφιο Ιεζεκιήλ 8:16 (ΜΝΚ) λέγει: «Και με εισήγαγεν εις την εσωτέραν αυλήν του οίκου του Ιεχωβά· και ιδού, εν τη θύρα του ναού του Ιεχωβά μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου, περίπου εικοσιπέντε άνδρες με τα νώτα αυτών προς τον ναόν του Ιεχωβά, και τα πρόσωπα αυτών προς ανατολάς· και προσεκύνουν τον ήλιον κατά ανατολάς.» Αυτό σημαίνει ότι οι άπιστοι Ισραηλίται είχαν βεβηλώσει τον ναόν του Ιεχωβά, διότι επεδόθησαν στην ηλιολατρία μέσα σ’ αυτόν, το δε εδάφιο 2 Βασιλέων 23:11 δείχνει ότι οι ίπποι ήσαν αφιερωμένοι στον ήλιο σχετικά με την ηλιολατρία που είχε αναληφθή. Άρματα, επίσης, συνεδέοντο με τους ίππους αυτούς και εστάθμευαν στην είσοδο του αγίου ναού του Ιεχωβά. Υπήρχαν, επίσης, τόποι εστιάσεως ή αίθουσες φαγητού στον ναό και με καταφρόνησι ο άπιστος βασιλεύς του Ιούδα έκαμε τους ίππους να μπουν στον ναό του Ιεχωβά μέσω της αιθούσης φαγητού του Νάθαν-μελέχ αξιωματούχου της αυλής. Οι ανατολικοί λαοί της εποχής εκείνης θεωρούσαν τους ίππους ιερούς στον ήλιο, αλλ’ ο Βασιλεύς Ιωσίας εβδελύσσετο αυτή τη συνήθεια, όταν δε ξεκαθάρισε τον ναό του Ιεχωβά, απεμάκρυνε τους ίππους και έκαψε τις άμαξές των με πυρ και δεν επέτρεψε πια να μολύνουν τον οίκον του Ιεχωβά συνδυάζοντας την ηλιολατρία με την αγνή λατρεία του Ιεχωβά.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Τσαρλς Αϊζενχάουερ

ΗΤΑΝ στο έτος 1933, σ’ ένα αγρόκτημα της Πενσυλβανίας, Η.Π.Α., που ήλθα για πρώτη φορά σ’ επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο πατέρας μου εδανείσθη το βιβλίο Κυβέρνησις από τον διδάσκαλό μου του Κυριακού σχολείου. Αυτός απήλαυσε το βιβλίο τόσο πολύ ώστε, όταν το επέστρεφε, ήλθε στο σπίτι μ’ ένα άλλο βιβλίο που ελέγετο Η Κιθάρα του Θεού. Τον περισσότερο από τον περισσευούμενο καιρό του ο πατέρας μου τον δαπανούσε μ’ αυτά τα βιβλία.

Μια μέρα είπε στη μητέρα μου και σ’ εμένα τι εδιάβαζε. «Αυτά τα βιβλία,» είπε, «λένε για τη βασιλεία του Θεού. Αποδεικνύουν ότι η γη δεν πρόκειται να καή, ότι δεν υπάρχει τέτοιος τόπος σαν ένα πύρινο άδη, όπως διδάσκουν οι κληρικοί,» και όπως μας εδίδαξαν στη Λουθηρανή εκκλησία.

Τα όσα είπε ο πατέρας μου μ’ έκαμαν ευτυχή. Αν και ήμουν ένα παιδί δεκατεσσάρων μόνο ετών, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ένας φιλάγαθος Θεός θα ήθελε να καταστρέψη αυτόν τον πλανήτη, ούτε και το γιατί θα ήθελε να βασανίζη τους ανθρώπους σε φωτιά αιώνια. Η γη για μένα ήταν ένας ωραίος τόπος. Συχνά ήθελα να βαδίζω στα δάση που ήσαν κοντά στο σπίτι μας, η δε ομορφιά και η γαλήνη των με συγκινούσε. «Ας ήταν ολόκληρη η γη τόσο όμορφη και ήρεμη σαν εδώ,» έλεγα με το νου μου. Ό,τι λοιπόν, έλεγε ο πατέρας μου μ’ ευχαριστούσε πολύ. Μου έδινε θάρρος κι ελπίδα και ηύξανε απείρως την εκτίμησί μου για τον Θεό.

Λίγο μετά τη συνομιλία του πατέρα μαζί μας, η μητέρα κι εγώ αρχίσαμε να μελετούμε την Αγία Γραφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι εγκαταλείψαμε τη Λουθηρανή εκκλησία κι εγίναμε κήρυκες των καλών πραγμάτων που είχαμε μάθει ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωμιλήσαμε πρώτα στους γείτονές μας και κατόπιν σε άλλους.

Η καλλιέργεια του αγροκτήματος μάς απασχολούσε, αλλά δεν την αφήσαμε να παρεμποδίση την υπηρεσία μας της Κυριακής. Πιστοί κάθε Κυριακή επηγαίναμε να κηρύξωμε, παραμένοντας σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Κατόπιν τη νύχτα εταξιδεύαμε είκοσι πέντε μίλια για τη μελέτη Σκοπιάς.

Την πρώτη φορά που εκήρυξα σε μια πόλι με συνέλαβαν και με ωδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα. Ανησύχησα πολύ, ώσπου έφθασα στο τμήμα και βρήκα κι άλλους μάρτυρας εκεί. Αλλά το κήρυγμα των Κυριακών δεν μου ήταν αρκετό. Ήθελα να κάνω περισσότερο. Τότε ήταν που άρχισα να σκέπτομαι να κάμω το έργον σκαπανέως σκοπόν της ζωής μου.

Ωστόσο, πέρασαν χρόνια. Πραγματικά, η αδελφή μου Βιόλα, η οποία στην αρχή εναντιώνετο στο έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά, έγινε τώρα και η ίδια μάρτυς του Ιεχωβά κι έκανε έργον σκαπανέως. Τον Σεπτέμβριο του 1938 εβαπτίσθηκα και τον επόμενο μήνα άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή ως σκαπανεύς.

Με μια φορεσιά ρούχα και τριάντα δολλάρια στην τσέπη μου ξεκίνησα για την Ουάσιγκτων, D.C. Εκεί εργάσθηκα για λίγους μήνες ως σκαπανεύς από την κατοικία μου. Αργότερα οδηγούσα αυτοκίνητο με ηχητικό μηχάνημα και κατόπιν κατοικούσα μέσα σ’ ένα ρυμουλκούμενο σπίτι κι έκανα άφθονο κήρυγμα σε αγρότες και σε χωριά. Από την Ουάσιγκτων πήγα στο Τέξας, όπου έμαθα με τι ακριβώς ωμοίαζε το έργον σκαπανέως. Μερικές μέρες κοιμηθήκαμε με αδειανά στομάχια. Υπήρξαν μέρες που φάγαμε μόνο τα φρούτα, που ανταλλάξαμε με έντυπα, τα οποία διεθέσαμε εκείνη τη μέρα. Αλλά πάντοτε υπήρχε μια αύριον, οπότε τα πράγματα θα ελαμπρύνοντο κάπως. Αυτές οι δοκιμασίες μάς εδίδαξαν πολύτιμα μαθήματα στην πίστι και στο πώς προμηθεύει ο Ιεχωβά. Στο Τέξας έγινα ένας ειδικός σκαπανεύς.

Περιπέτειες, δοκιμασίες και στενοχώριες εχαρακτήριζαν το έτος 1940. Με συνέλαβαν πολλές φορές και με ανέκριναν για τη διακονική μου κατάστασι. Ακόμη και το επώνυμό μου έστρεφε τον νόμο εναντίον μου. Το επώνυμό μου είναι Αϊζενχάουερ, που τυγχάνει να είναι Γερμανικό. Ένεκα τούτου, οι εκπρόσωποι του νόμου στο Τέξας μ’ εθεώρησαν κατάσκοπο των Εθνικοσοσιαλιστών. Αυτό το γεγονός και τώρα ακόμη με διασκεδάζει. Το όνομα Αϊζενχάουερ δεν είχε γίνει ακόμη κοινή λέξις σε όλο τον κόσμο, όπως έφθασε να γίνη όταν ο Ντουάϊτ Αϊζενχάουερ έγινε αρχηγός των Συμμαχικών δυνάμεων της Ευρώπης και κατόπιν πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, των οποίων μέρος αποτελεί το Τέξας.

Σε δύο περιπτώσεις, ενώ επεδίωκα τον σκοπό μου στη ζωή ως σκαπανεύς στο Τέξας, διετάχθην από τα όργανα του νόμου να εγκαταλείψω την πόλι σε είκοσι τέσσερες ώρες. Αλλ’ εγώ παρέμεινα και συνέχισα το έργον. Ένα βράδυ η αστυνομία ήλθε και μου είπε να φύγω απ’ την πόλι ή αλλιώς θα με έβγαζαν δια της βίας. Μου έδωσαν δύο ωρών προθεσμία. Ετελείωνα μια Γραφική μελέτη οπότε αυτοί επανήλθαν. Βλέποντας ότι δεν θα έφευγα οικειοθελώς, μ’ έβγαλαν και μ’ έσπρωξαν μέσα στο αυτοκίνητό μου, με πήγαν ως τα σύνορα της πόλεως και μου είπαν να προχωρήσω φεύγοντας. Το έπραξα, αλλά για μεγάλη τρομάρα των ξαναγύρισα, όχι μόνος, αλλά μαζί μ’ έναν μεγάλων όμιλο μαρτύρων κι εργασθήκαμε στην πόλι. Ηγέρθη οχλοκρατία. Ογδόντα εννέα από μας ενεκλείσθησαν σε κρατητήρια επί εβδομήντα δύο ώρες χωρίς να δεχθούν εγγύησι. Εμένα με κατηγόρησαν ως αρχηγό συμμορίας.

Όταν ήμουν στη φυλακή, εγνωρίσθηκα με μια αγαπητή αδελφή, η οποία μετά τρεις μήνες έγινε σύζυγός μου. Επειδή δεν μπορούσα να εργασθώ σ’ αυτή την πόλι, μου εδόθη άλλος τόπος έργου. Αλλά στο έτος 1942 επεστρέψαμε σ’ αυτή την πόλι, όπου μας είχαν φυλακίσει, όπου είχαμε γίνει στόχος οχλοκρατίας και από όπου μας είχαν εκδιώξει, κι εργασθήκαμε. Οι κάτοικοι της πόλεως ήθελαν να μας διώξουν απ’ τον τόπο τους, οι γυναίκες ήθελαν να μας κυνηγήσουν με τις σκούπες, κι άλλοι εξεστόμιζαν απειλές. Αλλ’ εμείς παρεμείναμε κι εργασθήκαμε και τελικά εσχηματίσαμε μια μικρή εκκλησία. Απ’ εκεί η σύζυγός μου κι εγώ ελάβαμε διορισμό να εργασθούμε στην πόλι Ντάλλας της πολιτείας Τέξας, όπου αντιθέτως είχαμε ευλογίες.

Ο Νοέμβριος του 1942 είναι ένας αξιομνημόνευτος μήνας στη ζωή μας, διότι εκείνο τον μήνα ελάβαμε σχέδια αιτήσεων για να φοιτήσωμε στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, η οποία επρόκειτο ν’ ανοίξη τον Φεβρουάριο του 1943. Αισθανόμεθα τους εαυτούς μας εξαιρετικά ανεπαρκείς αλλά ήμεθα ευγνώμονες για το προνόμιο. Οι αιτήσεις μας έγιναν δεκτές. Επωλήσαμε το αυτοκίνητο και το ρυμουλκούμενο σπίτι μας κι εξεκινήσαμε για τη σχολή.

Ήταν η πρώτη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ. Η σχολή ήταν νέα. Οι αίθουσες μαθημάτων ήσαν καινούργιες, οι εκπαιδευταί και οι σπουδασταί ήσαν νέοι. Κάθε τι που εσχετίζετο με τη σχολή συνέβαινε για πρώτη φορά. Τόσο πολλά πράγματα συνεκεντρώνοντο στο κεφάλι μας, ώστε κατά καιρούς εφαίνετο αδύνατο να τα περιλάβη όλα. Με τον καιρό προσαρμοσθήκαμε και η σχολή Γαλαάδ εκέρδισε μια πολύ αγαπητή θέσι στη ζωή μας. Μέσα στους σύντομους πέντε μήνες της σχολής Γαλαάδ εμάθαμε πολλά πράγματα που θα μας βοηθούσαν να συνεχίσωμε την υπηρεσία.

Τρεις μήνες μετά την αποφοίτησί μας από τη σχολή Γαλαάδ η σύζυγός μου κι εγώ, μαζί με έναν όμιλο δέκα άλλων ιεραποστόλων, ελάβαμε διορισμό να πάμε στην Κούβα. Ήμεθα οι πρώτοι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς που θα αναχωρούσαμε απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα πράγματα ήσαν διάφορα στην Κούβα. Την πρώτη νύχτα κοιμηθήκαμε στο πάτωμα. Την επαύριον αγοράσαμε κρεββάτια, εκάμαμε ντουλάπες και τραπεζάκια από κιβώτια συσκευασίας μήλων. Δεν είχαμε πολλά από τ’ αγαθά του κόσμου τούτου, αλλ’ ήμεθα ένας ευτυχής όμιλος.

Μετά την εγκατάστασί μας υπήρχε έργον κηρύγματος που έπρεπε να γίνη. Για ν’ αναλάβωμε το θάρρος του έργου σε μια ξένη χώρα, απητήθη τεραστίου βαθμού θάρρος και πίστις. Οι Κουβανοί μιλούσαν Ισπανικά με πολύ γρήγορο ρυθμό. Δεν καταλάβαινα ούτε μια λέξι απ’ όσα έλεγαν. Ευτυχώς είχα ένα γραμμόφωνο και μια ομιλία ηχογραφημένη στην Ισπανική γλώσσα. Στη Γαλαάδ είχα απομνημονεύσει λίγους θεοκρατικούς όρους και μια ομιλία στην Ισπανική γλώσσα, την οποίαν επανελάμβανα με κάποια επιδεξιότητα. Όταν, λοιπόν, ετελείωνε η ηχογραφημένη ομιλία, προσπαθούσα, όσο μπορούσα καλύτερα, να εξηγήσω Ισπανικά το έργον που έκανα. Οι άνθρωποι εκλονίζοντο καθόσον εγώ αγωνιζόμουν με τις λέξεις κι εκακοποιούσα την ωραία τους γλώσσα. Ήσαν όμως υπομονητικοί και φιλάγαθοι, πράγμα που μ’ ενεθάρρυνε πολύ. Όταν ετελείωναν τα όσα είχα να πω, απλώς έλεγα αντιός κι έφευγα.

Για να διευθύνω μια Ισπανική συμμελέτη, έπαιρνα μαζί μου δύο σειρές βιβλίων, τη μια σειρά στην Αγγλική και την άλλη στην Ισπανική. Μετά από λίγον καιρό αντελήφθηκα ότι ήταν καλύτερο να προσπαθήσω να λησμονήσω τελείως τ’ Αγγλικά και να επιχειρώ να σκέπτωμαι Ισπανικά. Με τον καιρό μπορούσα να διακρίνω ότι έκανα προόδους. Αυτό με συγκινούσε, διότι εγνώριζα ότι εμάθαινα τη γλώσσα!

Το έργον προχωρούσε καλά. Διάφορα άτομα με τα οποία είχα κάμει συμμελέτες έγιναν ευαγγελιζόμενοι. Η Κούβα έγινε δικός μας τόπος. Μετά την επίσκεψι στην Κούβα του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Αδελφού Νορρ, το 1945, ιδρύθη ένας ιεραποστολικός οίκος. Κάτω από μια νέα διάταξι που άρχισε τότε, εζούσαμε καλύτερα, τρώγαμε καλύτερα κι εκάναμε καλύτερο έργον. Υπήρχαν μόνο 500 ευαγγελιζόμενοι στην Κούβα όταν εφθάσαμε εκεί το έτος 1943. Μετά πέντε χρόνια ο αριθμός αυτός ηυξήθη σε 5.000. Ενοιώθαμε ευτυχία όταν παρατηρούσαμε αυτή την αύξησι και όταν εσκεπτόμεθα ότι είχαμε ένα μέρος σ’ αυτή.

Ο Αδελφός Νορρ μάς είπε ότι θα παραμέναμε στην Κούβα ώσπου να γίνουν 5.000 ευαγγελιζόμενοι. Εφόσον εφθάσαμε σ’ αυτόν τον αριθμό, διηρωτώμεθα αν θα μας εγίνετο κάποτε μια αλλαγή. Αλλά νωρίτερα απ’ ό,τι ανεμένετο ελήφθη μια επιστολή από την Εταιρία που μας ρωτούσε αν θα θέλαμε να πάμε στην Αργεντινή. Δεν ήταν ευχάριστο να σκεφθούμε να φύγωμε απ’ την Κούβα, διότι είχαμε αποκτήσει πολλούς αγαπητούς φίλους. Αλλ’ αφού ήμεθα αποφασισμένοι να κάμωμε το έργον σκαπανέως σκοπόν της ζωής μας, εσπεύσαμε να πάμε.

Στις 6 Οκτωβρίου του 1948, έξη από μας επιβιβασθήκαμε σε πλοίο για τον νέο μας τόπο, την Αργεντινή. Περιττό να λεχθή ότι ήμεθα συγκεκινημένοι και αισιόδοξοι. Τώρα μετά από εννέα χρόνια που εμείναμε σ’ αυτή τη χώρα, εγίναμε κατά πολύ ένα μέρος του εδάφους της. Πίνομε ματέ, τρώμε ασάδο, κι αισθανόμεθα τους εαυτούς μας πολύ κοντά στο λαό. Επί τρία χρόνια και πλέον υπηρέτησα ως υπηρέτης περιοχής, επισκεπτόμενος όλες τις εκκλησίες της χώρας. Οι ευαγγελιζόμενοι ωρίμασαν και οι εκκλησίες ευδοκίμησαν σε αριθμούς. Το 1953 διωρίσθηκα υπηρέτης του τμήματος, για το πρόσθετο δε αυτό προνόμιο υπηρεσίας ευχαριστώ τον Ιεχωβά και προσεύχομαι να με καθοδηγή στην υπεύθυνη αυτή υπηρεσία.

Σε λίγο θα είναι δεκατέσσερα χρόνια αφότου επιδιώκω τη ζωή ενός σκαπανέως ιεραποστόλου. Όλα δεν υπήρξαν εύκολα χρόνια. Δεν θα ήθελα να το νομίζετε αυτό. Η ιεραποστολική ζωή δεν είναι όλη κατωφερής πορεία. Υπάρχουν πολλές αναρριχήσεις, αλλά με πίστι στον Ιεχωβά θα επιτύχετε.—1 Ιωάν. 5:4.

Όταν άρχισα έργον σκαπανέως το 1938 δεν είχα σχεδόν τίποτα σε πράγματα του κόσμου τούτου. Και τώρα δεν έχω πολλά, αλλά ό,τι έχω δεν αγοράζεται με πλούτη του κόσμου. Έχω ειρήνη της διανοίας, χαρά της καρδιάς και γνήσια αυτάρκεια—δεν είναι μικρός θησαυρός οποιοδήποτε απ’ αυτά—τα έχω όλα. Ο ένδοξος θησαυρός της ολοχρονίου υπηρεσίας μού εγίνετο πολυτιμότερος σε κάθε χρόνο που περνούσε. Στη διάρκεια του καιρού αυτού απέκτησα ανεκτίμητη πείρα. Έμαθα να εμπιστεύωμαι στον Ιεχωβά και να βασίζωμαι στην οργάνωσί του και η ελπίδα της αποκτήσεως αιωνίου ζωής, την οποίαν δίνει ο Ιεχωβά, καίει λαμπρότερα μέσα μου από κάθε άλλη φορά. Το να είναι κανείς ένας ολοχρόνιος υπηρέτης του Βασιλέως των βασιλέων και μέλος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι πραγματικά μια έξοχη επιδίωξις στη ζωή.

Εν τούτοις, καθώς κάθομαι εδώ και γράφω, δεν μπορώ παρά να διερωτώμαι γιατί κι άλλοι ικανοί από σωματική άποψι ευαγγελιζόμενοι δεν επιδιώκουν την ολοχρόνια διακονία. Η ελπίδα μου είναι ότι αυτή η πείρα μου θα σας εμπνεύση να αφήσετε κατά μέρος το βάρος που σας έχει αποτραβήξει από το να κάμετε το έργον σκαπανέως σκοπό σας στη ζωή—έναν ένδοξο στόχο, τον ενδοξότερο που είναι δυνατόν να υπάρξη ποτέ.