συναισθηματικό· καταλήγει σε βλάβη της προσωπικότητός του και τελικά επιφέρει τον θάνατό του.

Για αρχική επεξήγησι ας λάβωμε την πρώτη περίπτωσι, εκείνη του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, του Αδάμ και της Εύας. Μερικοί μπορεί να αντιτείνουν για την αιτία ότι η αναγραφή βασίζεται σ’ ένα μύθο. Αλλά σημειώστε ότι η Γένεσις δεν είναι το μόνο βιβλίο της Γραφής που παρουσιάζει τον Αδάμ ως τον αρχικόν πρόγονον της ανθρωπίνης φυλής. Ο συγγραφεύς του βιβλίου Πρώτον Χρονικών ομοίως δίδει σ’ αυτόν αυτή τη διάκρισι, όπως κάνουν ακριβώς και ο συγγραφεύς του Ευαγγελίου Λουκάς και ο απόστολος Παύλος. Ο μαθητής Ιούδας υπονοεί το ίδιο πράγμα μιλώντας για τον Ενώχ ως ‘έβδομον από Αδάμ’. Και ο Κύριος Ιησούς ο ίδιος ανεφέρθη στην αφήγησι της Γενέσεως όσον αφορά τον Αδάμ και την Εύα ως αυθεντική.​—Γεν. 3:17· 1 Χρον. 1:1· Λουκ. 3:38· 1 Κορ. 15:45· 1 Τιμ. 2:13· Ιούδ. 14· Ματθ. 19:4, 5.

ΚΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τι συνέβη στην περίπτωσι του πρώτου εκείνου ανθρωπίνου ζεύγους; Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, έχασαν την εύνοια του Θεού, αυτό επέφερε κακές σχέσεις με τον Θεό των. Τούτο είναι προφανές από τον ίδιο τον τόνο των λόγων που ο Θεός απηύθυνε στον Αδάμ και στην Εύα όταν έγινε η παράβασίς των. «Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε [Αδάμ] να μη φάγης;» Και «Τι είναι τούτο [Εύα] το οποίον έκαμες;»​—Γεν. 3:11, 13.

Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε. Η παράβασις των νόμων του Θεού συνεπιφέρει κακές σχέσεις με τον Δημιουργό μας, Ιεχωβά Θεό, και ειδικά όταν υπάρχη αμέλεια ή ακόμη εκουσιότης, όπως στην περίπτωσι του Αδάμ και της Εύας. Καλά εδήλωσε ο ψαλμωδός: «Συ είσαι φοβερός· και τις δύναται να σταθή έμπροσθέν σου, όταν οργισθής;» Είναι η πιο μεγάλη μωρία να εμπέσωμε στην οργή του Θεού, διότι «μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Η σοφία υπαγορεύει να φυλαγώμαστε από το να παραβούμε τον νόμον του Θεού, έτσι ώστε να μπορέσωμε να είμεθα οι αποδέκται της εύνοιας του, του ελέους του, που είναι «καλήτερον παρά την ζωήν.»​—Ψαλμ. 76:7· 1 Κορ. 10:22· Ψαλμ. 63:3.

Δεύτερον, η παράβασις των νόμων του Θεού δημιουργεί κακές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Τι αισθάνθηκε ο Αδάμ όταν είδε ότι η Εύα είχε πάρει από τον καρπό που ήταν απαγορευμένος και τώρα τον ανάγκαζε να λάβη μια απόφασι προσφέροντάς του μέρος του καρπού; Προφανώς δεν αισθάνθηκε πολλή στοργή, όπως μπορούμε να δούμε από τις μετέπειτα παρατηρήσεις του, όταν είπε γι’ αυτήν «η γυνή» και την εμέμφθη​—«αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον.» Και τι πρέπει να αισθάνθηκε η Εύα όταν άκουσε αυτά τα λόγια να την κατηγορούν, αντί ν’ ακούση τον Αδάμ να στέκη σαν άνδρας και να επωμίζεται τη δική του κατηγορία; Αληθινά η κοινή των παράβασις είχε καταλήξει σε πτωχές σχέσεις του ενός με τον άλλον.​—Γεν. 3:12.

Έτσι πάντοτε συνέβη έκτοτε. Οι παραβάται των νόμων του Θεού συχνά πληρώνουν βαρύ τίμημα για κακές σχέσεις με τους συνανθρώπους των κατά το ότι εκνευρίζουν ο ένας τον άλλον, ή γίνονται πικροί ο ένας προς τον άλλον. Επίσης, η κοινωνία ή η ιδιαίτερή των ομάδα μπορεί να ενεργήση εναντίον των, όπως όταν τους επιβάλλεται πρόστιμο, φυλακίζωνται ή αποκόπτωνται από την επικοινωνία. Αν δεν επιβάλλωνται πάντοτε τέτοιες ποινές των άκρων, υπάρχει κατά κανόνα ατιμία, όνειδος ή καταισχύνη. Εκείνος που παραβαίνει τους νόμους του Θεού μπορεί να προσπαθήση να το κράτηση μυστικό, αλλά ματαίως, διότι «δεν είναι ουδέν . . . κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» «Οι σοφοί», που τηρούν τον νόμον του Θεού, «θέλουσι κληρονομήσει δόξαν· το δε ύψος των αφρόνων θέλει είσθαι η ατιμία.»​—Ματθ. 10:26· Παροιμ. 3:35.

ΚΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΤΗΝΗ

Κακές σχέσεις με τον εαυτό μας στη μορφή ένοχης συνειδήσεως είναι ένα περαιτέρω τίμημα που πληρώνεται από εκείνον που παραβαίνει τον νόμον του Θεού. Και ο Αδάμ και η Εύα αμέσως είχαν ένοχες συνειδήσεις για την παράβασι του νόμου του Θεού· γι’ αυτό ακριβώς εκρύβησαν. «Εις μεν τους καθαρούς πάντα είναι καθαρά·» αλλά δεν ησθάνοντο πια ότι ήσαν καθαροί, λόγω της αμαρτίας των. (Τίτον 1:15) Όταν ο άνθρωπος με επίγνωσι παραβαίνη τους νόμους του Θεού, πραγματικά, στασιάζει εναντίον του βαθμού της ελευθερίας που ο Θεός χορηγεί σ’ αυτόν και τον υπερβαίνει μόνο και μόνο για να γίνη δούλος μιας κακής συνειδήσεως, έχοντας έτσι ολιγότερη ελευθερία παρά προηγουμένως.​—Γεν. 3:7.

Πολύ συχνά εκούσιοι παραβάται του νόμου του Θεού παραβλέπουν αυτό το ζήτημα της διατηρήσεως καλών σχέσεων με τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι έξαφνα βρίσκουν τον εαυτό τους χτυπημένον με μια ένοχη συνείδησι και συχνά ζητούν μέσα για ν’ ανακουφισθούν απ’ αυτήν, με το να τιμωρούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους, ή με το να εξομολογούνται σ’ έναν κληρικό ή σ’ έναν ψυχίατρο ή με προσευχές ή προσφορές που γίνονται σε μια θεότητα. Η Γραφή δείχνει ότι το να ενδιαφερώμεθα για καλές σχέσεις με τον Θεό οδηγεί σε καλές σχέσεις με τον εαυτό μας. Για ν’ αποκτήσωμε τις καλές εκείνες σχέσεις απαιτείται ειλικρινής μετάνοια και πίστις στο εξαγνιστικό αίμα του Ιησού Χριστού, που παρεσχέθη γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Εν τούτοις, θα υπάρξη περισσότερη ή ολιγώτερη τιμωρία, που εξαρτάται από τον περιλαμβανόμενο βαθμό της εκουσιότητος. «Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ. Όστις όμως μη γνωρίσας έπραξεν άξια δαρμών, θέλει δαρθή ολίγον.» Αλλά για εκούσια διάπραξι αμαρτίας αφού διεφωτίσθη κανείς, δεν υπάρχει συγχώρησις.​—Λουκ. 12:47, 48· Πράξ. 3:19· 1 Ιωάν. 1:7· Εβρ. 10:26.

Η παράβασις του νόμου του Θεού ακόμη καταλήγει σε κακές σχέσεις με την άλογη κτίσι. Τουλάχιστον, αυτό ήταν το αποτέλεσμα στον Αδάμ και στην Εύα. Ως τέλειοι άνθρωποι είχαν τελεία εξουσία επάνω στα κατώτερα ζώα, σύμφωνα με την εντολή του Θεού σ’ αυτούς: «Εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» Μια εκδήλωσις της κυριαρχίας αυτής επάνω στα κατώτερα ζώα είναι ότι ο Αδάμ τούς έδωσε όνομα. Ναι, ο Αδάμ και η Εύα ήρχοντο σε στενή επαφή με τα ζώα, κατοικίδια και άγρια, χωρίς κανένα κίνδυνο, Αλλά σήμερα, τι έχθρα υπάρχει μεταξύ του ανθρώπου και των ταπεινών, βουβών υπηκόων του! Αφ’ ενός ο άνθρωπος σε αχαλίνωτη σφαγή έχει αποδεκατίσει αν όχι εξαλείψει πολλά είδη, και, αφ’ ετέρου, τα κτήνη αφήρεσαν τη ζωή πολλών από τους ανθρωπίνους άρχοντας των. Εν τούτοις, ο λόγος του Θεού μάς βεβαιώνει ότι στον νέο Του κόσμο η άλογη κτίσις θα είναι πάλι σε υποταγή στον άνθρωπο.​—Γεν. 1:28· 2:19, 20· Ησ. 11:6-9.

ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

Η παράβασις του νόμου του Θεού συνεπιφέρει επίσης διαφθορά διανοίας και σώματος, πόνους, οδύνες και ψυχοσωματικές ασθένειες. Προτού ο Αδάμ και η Εύα παραβούν τον νόμον του Θεού, η ζωή ήταν μια αδιάκοπη τέρψις, αλλά τώρα επρόκειτο να υποφέρουν πόνο. Ο Θεός είπε στην Εύα: «Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπας θέλεις γεννά τέκνα.» Και στον Αδάμ ο Θεός είπε: «Κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου.»​—Γέν. 3:16, 17.

Τι ταλαιπωρία υπήρξε η μερίς του ανδρός και της γυναικός πάντοτε από τότε! Όχι μόνο εξαιτίας της ανάγκης να παράγη τα προς το ζην από το έδαφος, αλλά και λόγω σωματικών ασθενειών και νόσων. Τι κακά υποφέρει ο άνθρωπος που μπορούν ν’ αποδοθούν άμεσα στη μωρία του, όπως αφροδισιακά νοσήματα, αλκοολισμό, κλίσι στα ναρκωτικά και καρκίνο των πνευμόνων! Επί πλέον, θυμηθήτε τη βλάβη του σώματος και της υγείας του που προξενούν επιβλαβείς συγκινήσεις όπως φθόνος, απληστία, ιδιοτελής φιλοδοξία, μίσος, φόβος και στενοχώρια. Ναι, το σώμα είναι ένα, και για τούτο ό,τι επηρεάζει το σώμα, επηρεάζει και τη διάνοια, και ό,τι επηρεάζει τη διάνοια, επηρεάζει και το σώμα· όλα αυτά σύμφωνα με ό,τι είναι γνωστό ως η ψυχοσωματική αρχή. Η ίδια η Γραφή αναγνωρίζει αυτή την αρχή: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.» «Το πνεύμα του ανθρώπου θέλει υποστηρίζει την αδυναμίαν αυτού· αλλά το κατατεθλιμμένον πνεύμα τις δύναται να υποφέρη;» «Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»​—Παροιμ. 17:22· 18:14· 28:1.

Όπως η παράβασις του νόμου του Θεού συνεπιφέρει φυσική διαφθορά, έτσι συνεπιφέρει επίσης ηθική διαφθορά. Στο βαθμό που ένα άτομο παραδίδεται στην αμαρτία, γίνεται αγροίκο, τραχύ, σκληρό και βάναυσο. Αμβλύνει την ευαισθησία του· ελαττώνει την κλίσι του ή την ικανότητά του να αισθάνεται εκτίμησι προς τα ωραία, τα αγνά, τα λεπτά και ευγενή πράγματα της ζωής. Πόσο γρήγορα εχειροτέρεψε ο Αδάμ όταν παρέβη τον νόμον του Θεού! Πόσο υπερβολική ήταν η αγνωμοσύνη του, όταν κατηγόρησε τον Θεό, ο οποίος του είχε δώσει κάθε τι που είχε, και τη σύζυγο του, με την οποίαν ήταν ‘μία σαρξ’! Αναγνωρίζοντας αυτή την τάσι οι κοινωνιολόγοι, ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Βιβλικούς κανόνες της ηθικής, συνηγορούν, ωστόσο, υπέρ της αγνότητος πριν από τον γάμο επειδή οι προσδοκίες για ευτυχία στον γάμο είναι οι πιο μεγάλες όταν και οι δύο μπαίνουν σ’ αυτόν σε παρθενική κατάστασι. Ναι, η αμαρτία «δημιουργεί καταστάσεις» στην προσωπικότητα τέτοιες, ώστε μια και ένα άτομο εσκεμμένως διέπραξε μια χονδροειδή παραβίασι του νόμου του Θεού δεν είναι πιθανόν ότι είναι το ίδιο, ακόμη και αν η μετάνοια μπορή να είναι ειλικρινής.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΠΟΙΝΗ​—Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Τέλος, υπάρχει η τελική ποινή για την παράβασι του νόμου του Θεού, ο θάνατος. Ο Αδάμ, επειδή ενήργησε έτσι, έπρεπε να επιστρέψη στο χώμα, από το οποίο είχε ληφθή: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Ο Θεός είχε προειδοποιήσει: «Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού [του απαγορευμένου καρπού], θέλεις εξάπαντος αποθάνει», και ο Αδάμ και η Εύα βρήκαν αληθινή την προειδοποίησι. Μέσα σε μια από τις χιλιετείς ημέρες του Θεού ο Αδάμ και η Εύα πέθαναν, αυτός δε έζησε ώσπου έγινε 930 ετών. Όλοι οι απόγονοι των γεννώνται αμαρτωλοί και όλοι πεθαίνουν.​—Γεν. 3:19· 2:17· Ρωμ. 5:12· 2 Πέτρ. 3:8.

Τίποτε δεν είχε λεχθή στον Αδάμ για το ότι η ψυχή του θα πήγαινε στον ουρανό ή σ’ ένα πύρινο άδη, διότι ο Αδάμ ήταν ψυχή, δεν είχε ψυχή. «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον εκ χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.» «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.» «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Εκεί που διαβάζομε για «πυρ» εν σχέσει με τιμωρία για αμαρτία, τα συμφραζόμενα κατά κανόνα δείχνουν ότι αυτό χρησιμοποιείται ως σύμβολο καταστροφής.​—Γεν. 2:7, ΜΝΚ· Ιεζ. 18:20· Ρωμ. 6:23.

Αληθινά ο Δημιουργός, Ιεχωβά Θεός, δικαιώνεται ως Εκείνος που είναι ο Κυρίαρχος Νομοθέτης και Κριτής με το να δίδη στα πλάσματά του δικαίους νόμους και έπειτα να απαιτή απ’ αυτά να υπακούουν σ’ αυτούς τους νόμους. Η παράβασίς των καταλήγει σε κακό θερισμό. Η τήρησις των νόμων του Θεού είναι η πορεία της σοφίας, επειδή λαμβάνει υπ’ όψι το δικαίωμα του Θεού να υπαγορεύη το θέλημά του στα πλάσματά του λόγω του ότι είναι ο Δημιουργός των και Κύριος και λόγω της εξουσίας του. Η τήρησις, επίσης, των νόμων του Θεού αποδίδει έπαινο στον Θεό διότι γνωρίζει τι είναι το καλύτερο και ανιδιοτελώς επιθυμεί εκείνο που είναι τα καλύτερο για τα πλάσματά του. Αυτή είναι η πορεία της αληθινής σοφίας, διότι όσον αφορά την υπακοή στις εντολές και τους νόμους του Θεού διαβάζομε: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε.» Και με αυτά τα έτη ειρήνης συμβαδίζει ευτυχία. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν», και «μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Παροιμ. 3:1, 2, 13, 18.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από τη Σουηδία

Μια σκαπανεύς αδελφή αφηγείται το εξής: «Όταν επεσκέφθηκα μια συνδρομήτρια για Γραφική μελέτη, μ’ εχαιρέτησε μ’ αυτά τα λόγια: “Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για το δελτίο συνδρομής”. “Πώς αυτό;” την ρώτησα, “Να, ξέρετε, ήλθε μια μέρα ένας αστυνομικός και με ρώτησε αν έχασα τίποτε. Του απήντησα ότι δεν ξέρω, διότι μόλις είχα επιστρέψει από την αγορά. Τότε ο αστυνομικός μου είπε “Εκάματε καμμιά συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα!”; Του απήντησα ‘Ναι’. Τότε μου είπε ότι βρήκε στο δρόμο ένα πορτοφόλι και μέσα ήταν αυτό το δελτίο συνδρομής και έτσι ωδηγήθη να εξακριβώση την ιδιοκτήτρια και τη διεύθυνσί μου και μου το έφερε. Σκεφθήτε, λοιπόν, ότι, αν δεν είχα το δελτίο συνδρομής στο πορτοφόλι μου, δεν θα μ’ εύρισκαν για να μου το επιστρέψουν”.» Τότε η σκαπανεύς της συνέστησε να εγγραφή και στο περιοδικό Η Σκοπιά, η δε οικοδέσποινα απήντησε: «Μάλιστα θα εγγραφώ για ένα έτος και θα βάλω πάλι το δελτίο συνδρομής στο πορτοφόλι μου.»​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Ο Ροδοσταυρισμός​—Συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη;

«ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ρυθμίζετε την τύχη σας! Μόνο μια δύναμις ρυθμίζει το πεπρωμένο σας, μια παράξενη δύναμις που υπνώττει μέσα στη διάνοια σας. Αφυπνίστε την! Διατάξτε τη να σας υπακούη! Παραμερίστε τα εμπόδια κι επιτύχετε τις πιο προσφιλείς ελπίδες και τα ιδεώδη σας. Αφήστε τους Ροδοσταυρίτας να σας δείξουν πώς μπορεί να γίνη αυτό». Έτσι άρχιζε μια ολοσέλιδη διαφήμισις, που έκαμε την εμφάνισί της στο επαγγελματικό περιοδικό Δη Ράιτερ, του Οκτωβρίου 1962.

Ισχυρισμοί όπως αυτός έκαμαν τους ανθρώπους να ρωτούν, Τι είναι πίσω από τον Ροδοσταυρισμό; Ποια είναι η προέλευσις και η ιστορία του; Ποιες είναι οι διδασκαλίες και οι σκοποί του; Συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη;

Η λέξις «Ροδοσταυρίτης» προέρχεται από δύο Ελληνικές λέξεις, ρόδον, που σημαίνει «τριαντάφυλλο», και σταυρός. Το σύμβολο του Ροδοσταυρισμού αποτελείται από ένα ερυθρό ρόδον στο κέντρον ενός σταυρού. Υπάρχουν διάφορες ομάδες, που ισχυρίζονται ότι είναι Ροδοσταυρίται, οι δε ανωτέρω ισχυρισμοί έγιναν από την ομάδα Αμόρκ, μια από τις τρεις καλύτερα γνωστές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το όνομά της Αμόρκ απετελέσθη από τα αρχικά στοιχεία των Αγγλικών λέξεων που σημαίνουν Αρχαία Μυστική Οργάνωσις Ροδο-Σταυριτών. Διεξάγει μια μεγάλη αλληλογραφική εκπαιδευτική εκστρατεία, έχει τοπικά τμήματα σε διάφορα μέρη του κόσμου, καθώς και ένα κεντρικό «πανεπιστήμιο» στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας. Η Αμόρκ ως τοιαύτη χρονολογείται από πεντηκονταετίας περίπου.¹ Μολονότι πολλοί έγκυροι παράγοντες έχουν συγγράψει πραγματείες για τον Ροδοσταυρισμό σαν να μην υπήρξε άλλη μορφή τούτου, γεγονός είναι ότι οι άλλοι παραξενεύονται πολύ με τους ισχυρισμούς, τις διδασκαλίες και τις μεθόδους της Αμόρκ.² Εν τούτοις, επειδή πολλοί άνθρωποι ρωτούν για τον Ροδοσταυρισμό λόγω της διαφημίσεως της Αμόρκ, θα περιληφθή και το θέμα αυτό στην εξέτασί μας περί Ροδοοταυρισμού.

Όσο για την ιστορία του Ροδοσταυρισμού, μπορεί να λεχθή ότι υπάρχουν δύο προελεύσεις, η μία είναι πραγματική και ιστορική, η δε άλλη οφείλεται σε παραδόσεις και είναι μυθική. Ιστορικώς, ο Ροδοσταυρισμός ανάγεται στις αρχές του δεκάτου εβδόμου αιώνος, όταν ένας από τους κυριωτέρους λογίους της Ευρώπης, ο Γιόχαν Β. Άντρεα, εξέδωκε ανωνύμως το Φάμα Φρατερνιτάτις, ένα βιβλίο που απευθύνεται στους άρχοντας της Ευρώπης και κάνει μια πρότασι για πολιτική, κοινωνική και θρησκευτική μεταρρύθμισι.³ Αυτό το έργον περιείχε τον θρύλον περί ενός Χριστιανικού Ροδοσταύρου, ή Ρόδινου Σταυρού, από τον οποίον έλαβε τ’ όνομα του ο Ροδοσταυρισμός. Ο συγγραφεύς ήταν ένας μοναχός που υπετίθετο ότι είχε επισκεφθή την Ινδία, την Περσία και την Αραβία κι επιστρέφοντας έφερε μαζί του τη μυστική σοφία των σοφών εκείνων των χωρών. Εδημιούργησε σημαντικόν σάλον τότε και οι ιδέες του που είχαν ληφθή από διαφόρους, συνεχίζονται έτσι έως τώρα, πράγμα που θα μπορούσε να ορισθή, με μεγάλη ευρύτητα, Ροδοσταυρικόν κίνημα.⁴

Όσον αφορά τον Ροδοσταυρισμό, τον στηριζόμενο σε παραδόσεις ή θρύλους, λέγεται ότι αυτός ανάγεται στη Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα της Αιγύπτου του έτους 1500 π.Χ., κι εφέρθη δήθεν στην Παλαιστίνη από τον Σολομώντα, στην Ιταλία από τον Πυθαγόρα, και λοιπά. Εμπεριλαμβάνει τον Εσσενισμό, αναγνωρίζει τον ρόλο που επαίχθη από τον Χριστιανικό Ροδόσταυρο, η δε προέλευσίς του από τις Ηνωμένες Πολιτείες χρονολογείται από το έτος 1694.^{5, 6}

Ο ιστορικός Ροδοσταυρισμός αρχικά μπορεί να λεχθή ότι είχε ένα ισχυρό Προτεσταντικό χαρακτηριστικό και φαίνεται πως είχε γίνει προσπάθεια συνδυασμού των Χριστιανικών, και των ειδωλολατρικών διδασκαλιών, της επιστήμης και της θρησκείας, της αστρολογίας και της φιλοσοφίας, της ιατρικής και του μυστικισμού, της αγάπης της γνώσεως με αγάπη του ανθρώπου. Μια αυθεντία λέγει: «Η Μυστική Δοξασία των Ροδοσταυριτών είναι ένα σώμα εσωτερικών διδασκαλιών, που παρεδόθησαν επί αιώνες από σοφούς άνδρες βαθιά εντριβείς σε εσωτερικές διδασκαλίες και μυστικιστική εθιμολογία. Η σοφία αρχικά προήλθε από την Ανατολή, και πραγματικά, και σήμερα ακόμη περιλαμβάνει μέρος των Ενδοτέρων Διδαχών μερικών από τις υψηλότερες Ανατολικές Αδελφότητες . . . Πρέπει ν’ ‘Ατενίζωμεν προς Ανατολάς, οπόθεν έρχεται κάθε φως’.»⁷

Επί αιώνες η αλχημεία, η μετατροπή ευτελέστερων μετάλλων σε χρυσάφι, που επεχειρήθη, φαίνεται να υπήρξε μια από τις κύριες προαπασχολήσεις των αφωσιωμένων στον Ροδοσταυρισμό, μολονότι οι σύγχρονοι εκπρόσωποί του επιμένουν ότι ενοείτο μια πνευματική αλχημεία, ο εξευγενισμός του «χαρακτήρος» του ατόμου.⁸ Κατά την Αμόρκ, ο Ροδοσταυρισμός είναι μια «διεθνής αδελφότης. Τα μέλη της . . . μελετούν τα μυστήρια και τους επιστημονικούς νόμους του κόσμου . . . Οι σημερινοί Ροδοσταυρίται πιστεύουν ότι η ενδότερη ψυχή του ανθρώπου μπορεί να τον βοηθήση να χειρίζεται τα προβλήματα της καθημερινής ζωής».⁹

Συμβιβάζεται ο Ροδοσταυρισμός με τη Χριστιανοσύνη; Κατά την Αμόρκ, που ισχυρίζεται ότι είναι άθρησκη, συμβιβάζεται. Λέγουν: «Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του πιο θεοσεβούς είδους μπορούν ν’ ανήκουν με συνέπεια στο Ροδοσταυρικό Τάγμα, ακριβώς όπως ένας θεοσεβής Χριστιανός θα μπορούσε να μελετά νομικά ή μουσική, τέχνη ή χημεία χωρίς να εκθέτη τη θέσι του στη Χριστιανική Εκκλησία».¹⁰ Άλλοι αυτοχαρακτηρίζονται ως «Ροδοσταυρική Χριστιανοσύνη».¹¹

Η ΚΥΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

Αφού λέγεται έτσι ότι ο Ροδοσταυρισμός είναι Χριστιανικός ή μπορεί να συμβιβασθή με τη Χριστιανοσύνη, πρέπει να είναι δυνατόν να συμβιβάζεται με την Αγία Γραφή, διότι γι’ αυτήν ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης εδήλωσε: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Ο δε απόστολος Παύλος, έγραψε: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευοτος, και» ικανή να καταρτίση πλήρως τον άνθρωπο του Θεού «εις παν έργον αγαθόν.»​—Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16, 17.

Μεταξύ των πιο βασικών διδασκαλιών του Ροδοσταυρισμού είναι η μετενσάρκωσις και η συσχετισμένη με αυτήν αθανασία της ψυχής. «Οι Ροδοσταυρίται θεωρούν ως πολύ σπουδαίο μέρος της διδασκαλίας των την απόκρυφη διδασκαλία της Μετεμψυχώσεως, Μετενσαρκώσεως ή Μεταστάσεως των Ψυχών, της οποίας διδασκαλίας η ουσία είναι η επιβίωσις της ατομικής ψυχής μετά τον αποχωρισμό της από το φυσικό σώμα στον θάνατο, και την επανενσωμάτωσί της σ’ ένα φυσικό σώμα με αναγέννησι ύστερ’ από μια διαμονή στο αναπαυτήριο των ψυχών.¹² Και λέγει ο Λιούις της Αμόρκ, «Ανακαλύπτομε στη μετενσάρκωσι και στην Κάρμα τη μόνη λογική και παραδεκτή επεξήγησι και την αιτία της φαινομενικής αδικίας των ανισοτήτων της ζωής . . . Οι νόμοι της Μετενσαρκώσεως και μόνο καθιστούν ευκολονόητες και παραδεκτές τις συνθήκες και τις πείρες της ζωής μας . . . Κάθε προσωπικότης ήλθε σε ύπαρξι ‘εν αρχή πάσης κτίσεως’, και πάντοτε υπήρχε και θα υπάρχη στην αιωνιότητα».¹³

Λέγεται ότι υπάρχει απόδειξις για τη μετενσάρκωσι στις εντυπώσεις και γνώσεις που έχουν κατά καιρούς οι άνθρωποι για πείρες που είχαν προηγουμένως σε ωρισμένα πράγματα ή για τη διαβίωσί των σε κάποιον άλλον καιρό, διότι η κληρονομικότης δεν μπορεί να αιτιολογήση όλες τις διαφορές σε προσωπικότητες και στην ύπαρξι παιδικών θαυμάτων, όπως ο Μόζαρτ. Οι διάφορες ομάδες Ροδοσταυριτών, όμως, έχουν δικές των λεπτομέρειες για το πόσον καιρό μπορεί η ψυχή να περιίπταται κοντά στο σώμα μετά θάνατον, τα στάδια μεταβάσεως και το μήκος του χρόνου μεταξύ των αναγεννήσεων. Σύμφωνα με την Αμόρκ, ο Ιησούς Χριστός ήταν ο μόνος που συνεπλήρωσε ποτέ τη μετενσάρκωσι και ήταν ενωμένος με τον Θεό.¹⁴

Τι λέγεται ως προς τις διδασκαλίες αυτές περί αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής και μετενσαρκώσεως; Είναι δυνατόν αυτές να συμβιβασθούν με τη Χριστιανοσύνη που βασίζεται στην Αγία Γραφή; Όχι, δεν συμβιβάζονται! Πώς είναι δυνατόν αυτό, αφού η Βίβλος σαφώς μας λέγει ότι ο Ιησούς «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον», ότι «η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει», ότι, όταν ο άνθρωπος ‘επιστρέφη εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται’, και ότι στον Σιεόλ, ή τόπον των νεκρών, «δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία»;​—Ησ. 53:12· Ιεζ. 18:20· Ψαλμ. 146:4· Εκκλησ. 9:10.

Αν ήταν αληθινή η μετενσάρκωσις, δεν θα μπορούσε να υπάρξη ανάστασις, διότι κανείς δεν θα ήταν νεκρός, αλλ’ όλοι θα ήσαν σε μια κατάστασι «μεταβάσεως». Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός μάς είπε σαφώς: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» Όσο για τις λεγόμενες αποδείξεις περί μετενσαρκώσεως, αν ο καθένας επάνω στη γη είχε ζήσει προηγουμένως, τότε γιατί να γίνεται μόνο η σπάνια εξαίρεσις, όταν άτομα φαίνεται να ενθυμούνται ότι έζησαν πρότερον, και γιατί μόνο ένας σε εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων αποδεικνύεται θαύμα όπως ο Μόζαρτ, αν και ο τελευταίος ακόμη από την ανθρώπινη φυλή αποτελή μια μετενσάρκωσι ; Όχι, τέτοια περιστατική απόδειξις είναι πάρα πολύ βεβιασμένη, πολύ αδύνατη, πολύ λεπτή κλωστή με την οποία να δεθή η διδασκαλία περί μετενσαρκώσεως, έστω κι αν δεν αντέφασκε προς τη Βίβλο!a​—Ιωάν. 5:28, 29.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ

Το ότι ο Ροδοσταυρισμός είναι ασυμβίβαστος με τη Χριστιανοσύνη μπορεί, επίσης, να παρατηρηθή από το γεγονός ότι η Χριστιανοσύνη απαιτεί να είναι μοναδική κι αποκλειστική. Ο Ιησούς είπε, «Εγώ είμαι το φως του κόσμου», και «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» Για τον εαυτό του και τους ακολούθους του είπε περαιτέρω: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» Στους Χριστιανούς λέγεται ότι δεν μπορεί να υπάρξη συμμετοχή, ούτε συναναστροφή, ούτε επικοινωνία, ούτε συμφωνία μεταξύ αυτών και άλλων θρησκειών.​—Ιωάν. 8:12· 14:6· 17:16· 2 Κορ. 6:14-16.

Αλλ’ ο Ροδοσταυρισμός δεν συμφωνεί με τις Χριστιανικές αυτές αρχές, διότι μας λέγεται ότι ο Χριστιανικός Ροδόσταυρος «ίδρυσε το μυστηριώδες τάγμα του Ροδοσταυρισμού με τον σκοπό τού να ρίξουν φως μυστικισμού στην παρανοημένη Χριστιανική θρησκεία».¹⁵ Επίσης λέγεται ότι ο Αμένοθις Δ΄, τον οποίον πολλοί Ροδοσταυρίται θεωρούν ως τον «πρώτον σε παραδόσεις Μέγαν Διδάσκαλόν των», και ο οποίος «είναι γνωστός ως ο αιρετικός βασιλεύς, . . . κατήργησε τις τότε πολυθεϊστικές θρησκείες για να προωθήση στη θέσι των την πρώτη παγκόσμια δοξασία του μονοθεϊσμού».¹⁶​—1375-58 π.Χ.

Αλλά δεν είναι έτσι. Ο μονοθεϊσμός αποτελούσε τη μορφή λατρείας που ασκούσε ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ πολύ πριν έλθη επί σκηνής ο Αμένοθις Δ΄. Και στο έτος 1513 π.Χ. ο Ιεχωβά Θεός δια του Μωυσέως εθέσπισε ένα πλήρες σύστημα λατρείας με το έθνος Ισραήλ, του οποίου διακριτικό γνώρισμα ήταν η μονοθεϊστική λατρεία του μόνου αληθινού Θεού Ιεχωβά. Τη Γραφική θέσι του ζητήματος τούτου υποστηρίζουν τελευταία ή πρόσφατα έργα όπως Ο Άνθρωπος, Ο Θεός και η Μαγεία, υπό Ιβάρ Λίσνερ, που αναπτύσσει το θέμα ότι ‘η αρχική περί Θεού αντίληψις του ανθρώπου ήταν μονοθεϊστική’.​—Έξοδ. 20:1-7.

Ο Ροδοσταυρισμός ισχυρίζεται περαιτέρω ότι ο Μωυσής έλαβε τη σοφία του από την Αίγυπτο και ότι ο Ιησούς στη βρεφική του ηλικία πήγε στην Αίγυπτο όχι μόνο για προστασία αλλά και για να λάβη μόρφωσι κι εκπαίδευσι.¹⁷ Αλλ’ αν είναι έτσι, γιατί ούτε τα συγγράμματα του Μωυσέως ούτε τα Ευαγγέλια περιέχουν τίποτε περί μυστηρίων της Αιγυπτιακής Λευκής Αδελφότητος; Πολλά, επίσης, διαφυλάσσονται στο Βιβλίον του Ιασήρ¹⁸ και στη Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου,¹⁹ αλλ’ ούτε ο Ιησούς ούτε οι απόστολοί του ανεφέρθησαν στο ένα ή στο άλλο. Ετόνισαν την ανάγκη της προσφυγής στον λόγον του Θεού κι έδειξαν ότι αυτός είναι όλο εκείνο που χρειαζόμεθα για να οδηγηθούμε στον δρόμο της ζωής.

Ο Ροδοσταυρισμός, αναμιγνύοντας κοσμική σοφία με Βιβλικές διδασκαλίες, ισχυρίζεται ότι «εξηγεί το μυστήριο της ζωής και του Όντος από την επιστημονική άποψι σύμφωνα με τη θρησκεία».¹⁵ Αλλά σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, η θεία σοφία και η κοσμική σοφία δεν μπορούν ν’ αναμιχθούν: «Είναι γεγραμμένον, “Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών”. Πού ο [κοσμικός] σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; Δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Διότι . . . ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν δια της σοφίας.»​—1 Κορ. 1:19-21.

ΑΛΛΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

Μεταξύ των άλλων αδυναμιών, που πρέπει ν’ αποδοθούν στον Ροδοσταυρισμό, είναι η διαιρετικότης του. Ο Ροδοσταυρισμός είναι τόσο κακά διαιρεμένος όσο είναι κι ο «Χριστιανικός κόσμος», λόγω του μεγέθους του. Έτσι, μια ομάς τονίζει την αστρολογία ως να ήταν αυτή η κύρια διδασκαλία του Ροδοσταυρισμού,²⁰ ενώ άλλη επιμένει ότι δεν έχει καμμιά απολύτως σχέσι με την αστρολογία.²¹ Μια «αυθεντία» καταφέρεται εναντίον του όρου «μετεμψύχωσις», ενώ άλλες τον χρησιμοποιούν εναλλάξ με τη μετενσάρκωσι.

Η ιστορικότης του Ροδοσταυρισμού απέχει πολύ από το να είναι επιθυμητός. Δεν είναι καθόλου σαφής όπως πολλοί από τους αφωσιωμένους σ’ αυτόν θα ήθελαν να πιστεύωμε, ούτε διεσαφήνισε σε τι συνίσταται η πιο περιεκτική εξέτασις του Ροδοσταυρισμού, τουλάχιστον στην Αγγλική γλώσσα, δηλαδή, Η Αδελφότης του Ροδίνου Σταυρού.

Μια άλλη ακόμη αδυναμία μερικών τουλάχιστον τμημάτων του Ροδοσταυρισμού είναι οι ασυνέπειες των. Αυτό ειδικά συμβαίνει με τον Αμορκινό Ροδοσταυρισμό, πολύ πιθανώς λόγω της προσπαθείας του να πείση όσο το δυνατόν περισσοτέρους να λαμβάνουν τα μαθήματα του ταχυδρομικώς. Έτσι, αφ’ ενός λέγεται ότι «η μετενσάρκωσις μόνη καθιστά κατανοητές και παραδεκτές τις συνθήκες και τις πείρες της ζωής μας»,¹³ και αφ’ ετέρου λέγεται ότι «είτε αληθινή είναι η δοξασία περί μετενσαρκώσεως είτε όχι, δεν έχει σημασία για τον σπουδαστή των πρακτικών διδασκαλιών του Ροδοσταυρισμού».

Περαιτέρω, εκτίθεται ότι ο Αμορκινός Ροδοσταυρισμός δεν είναι διόλου θρησκεία· ωστόσο τι είναι μετενσάρκωσις, η βασική δοξασία, αν δεν είναι θρησκευτική πίστις; Έπειτα, λέγεται ότι δεν υπάρχει τίποτα στον Ροδοσταυρισμό που να κάνη έναν Ιουδαίο ή ένα Μωαμεθανό δυστυχή,²³ κι ωστόσο λέγεται ότι η επιστήμη κι ο μυστικισμός «αποκαλύπτουν μόνο ένα γνωστό γεγονός τελείας αναπτύξεως οποιουδήποτε Εγώ, με το οποίον η ανάγκη περαιτέρω μετενσαρκώσεως στη γη ετελείωσε. Αυτό είναι στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, ο οποίος . . . αφού έφθασε σε Χριστότητα δια της υψίστης τελειότητος και αγνότητος της συνειδητότητος, ανελήφθη στον ουρανό κι εκεί απερροφήθη στη συνειδητότητα του Θεού κι εκεί το Εγώ του Ιησού έγινε ένα από τα Θεία στοιχεία του Θεού-κεφαλής».²⁴ Θα συμφωνούσαν σ’ αυτό ο Ιουδαίος και ο Μουσουλμάνος;

Επίσης, τίθεται ενώπιον του ερευνητού η άποψις ότι μπορεί να λάβη όλες αυτές τις πληροφορίες χωρίς πολύν χρόνο και προσπάθεια, απλώς σε μια ή μιάμιση ώρα την εβδομάδα, κι ότι δεν χρειάζεται ανωτέρα μόρφωσις.³⁵ Αλλ’ όταν ερευνήση βαθύτερα μέσα στον Αμορκινό Ροδοσταυρισμό, διαπιστώνει ότι τα ζωτικό ζήτημα είναι μια «ψυχική ιδιοσυγκρασία», και «ότι ο σπουδαστής που εισέρχεται στη μελέτη της επιστήμης σ’ αυτή τη ζωή για πρώτη φορά δεν μπορεί ν’ αναμένη να γίνη ένας ερμηνευτής της τεχνικής στην ίδια ζωή».²⁶

ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ

Αληθινά, ο Ροδοσταυρισμός δεν συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη. Ενώ η Χριστιανοσύνη είναι πάρα πολύ αποκλειστική, ο Ροδοσταυρισμός είναι ένα από τα πιο εκλεκτικά κινήματα, διδασκαλίες ή αδελφικές οργανώσεις στη γη, διότι εδανείσθη και οικειοποιήθη στοιχεία από την ευρύτερη ποικιλία πίστεων και εθίμων. Μεταξύ των διαφόρων ομάδων του είναι εκείνες, που τονίζουν την Αιγυπτιακή προέλευσι κι ωστόσο παραθέτουν απεριόριστα περικοπές από τη Βίβλο· που δανείζονται κι από τον μυστικισμό τόσο της Ιουδαϊκής καβάλας όσο και της νιρβάνας του Βουδδισμού· που λέγουν ότι έχουν σχέσι με τη σοφία των Ελλήνων και με τους αλχημιστάς του Μεσαίωνος· που ισχυρίζονται ότι είναι πολύ επιστημονικές κι ωστόσο διακρατούν τόσο πολλά πράγματα που δεν μπορούν ν’ αποδειχθούν ιστορικώς ή επιστημονικώς· που οικειοποιούνται θεοσοφικά έργα, καθώς και τις διδασκαλίες των γιόγκι.² Μπορεί να λεχθή ότι αποτελεί άκρα προσπάθεια απορροφήσεως όλης της σοφίας του κόσμου τούτου, και συγχρόνως χρωματισμού της με την Αγία Γραφή.

Ο Ροδοσταυρισμός δίνει ιδιαίτερη έμφασι στο «Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν». Προδήλως είναι ανθρωπίνης προελεύσεως κι επομένως πολύ ασυμβίβαστος με τη βασιζόμενη στη Βίβλο Χριστιανοσύνη, που έχει την αρχή της από τον Θεό και που συμβουλεύει: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, τα να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» Ο Ροδοσταυρισμός, αρνούμενος την ύπαρξι του Σατανά και των δαιμόνων του, εξηπατήθη απ’ αυτούς. Πρόκειται, λοιπόν, πράγματι για μια περίπτωσι εκλογής μεταξύ του εκλεκτικού Ροδοσταυρισμού και της αποκλειστικής Χριστιανοσύνης που βασίζεται στην Αγία Γραφή. Αυτά τα δύο δεν είναι δυνατόν να συμβιβασθούν με οποιαδήποτε έννοια της λέξεως.​—Ιωάν. 17:3· 2 Κορ. 4:4.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Rosicrucian Questions and Answers—Lewis, σελ. 171.

 ² Not Under the Rosy Cross—Clymer.

 ³ The Encyclopædia Britannica, 11th Edition, Vol. 23, σελ. 737.

 ⁴ The Encyclopedia Americana, Vol. 23, σελ. 701.

 ⁵ The Mysteries of Osiris—Clymer.

 ⁶ American People’s Encyclopedia, Vol. 16, σελ. 948.

 ⁷ The Secret Doctrines of the Rosicrucians​—C. E. Brooksmith, σελ. 12.

 ⁸ Rosicrucian Questions and Answers​—Lewis, σελ. 229.

 ⁹ World Book Encyclopedia, Vol. 15, σελ. 443.

 ¹⁰ Rosicrucian Questions and Answers—Lewis, σελ. 263.

 ¹¹ Rosicrucian Christianity—Max Heindel, Lecture No. 4.

 ¹² The Secret Doctrines of the Rosicrucians—C. E. Brooksmith, σελ. 165.

 ¹³ Mansions of the Soul—Lewis, σελ. 104-107.

 ¹⁴ Αυτόθι, σελ. 199.

 ¹⁵ The Rosicrucian Fellowship, February, 1963, σελ. 88.

 ¹⁶ Who and What Are the Rosicrucians?—Amorc, σελ. 8.

 ¹⁷ The Mysteries of Osiris—Clymer, σελ. 115, 175.

 ¹⁸ The Book of Jasher—Amorc Edition.

 ¹⁹ The Symbolic Prophecy of the Great Pyramid—Lewis.

 ²⁰ The Rosicrucian Fellowship, February 1963, σελ. 67, 90.

 ²¹ Rosicrucian Questions and Answers—Lewis, σελ. 225.

 ²² Αυτόθι, σελ. 267.

 ²³ Αυτόθι, σελ. 261.

 ²⁴ Mansions of the Soul—Lewis, σελ. 199.

 ²⁵ The Mastery of Life—Amorc, σελ. 23.

 ²⁶ The Technique of the Master—Andrea, σελ. 28.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια του εδαφίου Γένεσις 2:19;​—Γ. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Γένεσις 2:19 (ΜΝΚ) λέγει: «Έπλασε δε Ιεχωβά ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού, και πάντα τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, δια να ίδη πώς να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού.» Μερικοί ηρμήνευσαν το εδάφιο αυτό ως περίληψι του ό,τι ελέχθη στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως. Εν τούτοις, φαίνεται ότι αναφέρεται μάλλον σε κάτι πρόσθετο προς την εκεί αφήγησι παρά στο ίδιο πράγμα. Απ’ αυτό το εδάφιο διαφαίνεται ότι ακόμη κι αφού ο Ιεχωβά Θεός έπλασε τον Αδάμ, αλλά προτού πλάση την Εύα, εξακολούθησε να δημιουργή κατώτερα ζώα και να τα φέρνη στον Αδάμ για να τα ονομάση. Όχι μόνον ο Αδάμ αλλά και η Εύα επίσης επλάσθη πριν από το τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας· επομένως, αυτά τα ζώα εδημιουργήθησαν, επίσης, πριν από την εβδόμη ημέρα, πριν αρχίση η ανάπαυσις του Θεού από τη δημιουργία.

● Αφού το εδάφιο Γένεσις 7:4 δείχνει ότι ο Νώε ειδοποιήθη πριν από επτά μέρες για την ακριβή μέρα του Κατακλυσμού, δεν σημαίνει αυτό ότι ο λαός του Θεού θα προειδοποιηθή για την ακριβή μέρα της εκρήξεως του Αρμαγεδδώνος;​—Ε. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Γένεσις 7:4 λέγει: «Επειδή έτι μετά επτά ημέρας εγώ φέρω βροχήν επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· και θέλω εξαλείψει από προσώπου της γης παν ό,τι υπάρχει, το οποίον εποίησα.» Ο Νώε ειργάσθη επί έτη πολλά κατασκευάζοντας την κιβωτό, και τώρα, μόλις επτά μέρες πριν από την έναρξι του Κατακλυσμού, ο Θεός τού είπε την ακριβή μέρα. Γιατί; Μήπως για να ικανοποιήση την περιέργειά του ή για να του δώση ενθάρρυνσι; Όχι, αλλά για ν’ αρχίση να εισάγη τα ζώα. Οι επτά εκείνες μέρες ήσαν αρκετές για να το πράξη αυτό ο Νώε.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, να ερμηνεύσωμε το Γένεσις 7:4 ότι σημαίνει πώς κάποτε στο μέλλον, αλλ’ αρκετά πριν από τον Αρμαγεδδώνα, ο Ιεχωβά Θεός θα ειδοποιήση τον επί γης λαόν του περί του χρόνου ενάρξεως του Αρμαγεδδώνος. Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς από πολλού είπε σχετικώς: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος.»​—Ματθ. 24:36.

Βέβαια, δεν είπε ο Ιησούς ότι κανείς ποτέ δεν θα εγνώριζε. Στον βαθμό που θα εχρειάζετο για τον Ιησούν, κάποτε στο μέλλον, το να γνωρίση τον καιρό της ενάρξεως του Αρμαγεδδώνος, για να συγκροτήση τις ουράνιες στρατιές του για τη μάχη εκείνη, αναμφιβόλως αυτός θα προειδοποιηθή.

Αλλά δεν θα υπήρχε λόγος για τους επί γης να προειδοποιηθούν. Εκείνο, λοιπόν, που είναι προφητικό είναι το ό,τι έλαβε χώραν στη διάρκεια των επτά εκείνων ημερών, η είσοδος μέσα στην κιβωτό του Νώε και της οικογενείας του, μαζί με όλα τα κατώτερα ζώα που θα διεφυλάσσοντο, κι η εισαγωγή όλων των προμηθειών που απητούντο για το ένα έτος και τις δέκα μέρες που επρόκειτο να παραμείνουν μέσα στην κιβωτό. Ιδιαίτερα από το έτος 1931 ο λαός του Θεού μετείχε του έργου της συνάξεως όλων των ανθρώπων καλής θελήσεως προς τον Θεό μέσα στην αντιτυπική κιβωτό, στο νέο σύστημα πραγμάτων.

Όταν ο Νώε και η οικογένειά του άρχισαν να συνάγουν τα ζώα στην κιβωτό στη διάρκεια των τελευταίων εκείνων επτά ημερών, αυτό αποτελούσε ειδοποίησι σε όλους τους παρατηρητάς ότι ο Κατακλυσμός, τον οποίον εκήρυττε, επρόκειτο να επέλθη. Έτσι και σήμερα, το έργον επισυναγωγής αφ’ εαυτού χρησιμεύει ως προειδοποίησις σ’ έναν ασεβή κόσμο ότι η μάχη του Αρμαγεδδώνος είναι πολύ πλησίον και θα εκσπάση στην παρούσα γενεά. Ώσπου να εκραγή ο Αρμαγεδδών υπάρχει πολύ έργον για να κάμη ο λαός του Θεού στο να βοηθήση ανθρώπους καλής θελήσεως να λάβουν τη στάσι των και να μπουν στη σύγχρονη κιβωτό. Όλοι, λοιπόν, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί, αντί να ενδιαφέρωνται για το πότε ακριβώς θ’ αρχίση ο Αρμαγεδδών, ας προσέξουν τη συμβουλή του Πέτρου: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή;»​—2 Πέτρ. 3:11, 12.

● Στη Γένεσι 2:10-14 μνημονεύονται τέσσερες ποταμοί. Εν τούτοις, στους Βιβλικούς χάρτας δύο μόνον εμφαίνονται απ’ αυτούς, ο Εδδεκέλ κι ο Ευφράτης. Πού είναι οι άλλοι δύο, Φισών και Γιών;​—Χ. Ν., Ηνωμένες Πολιτείες.

Πριν δοθή απάντησις σ’ αυτή την ερώτησι, καλό θα είναι ίσως να τονισθή ότι ο «Εδδεκέλ», ο τρίτος ποταμός που μνημονεύεται στο ανωτέρω παρατιθέμενο εδάφιο, αναγνωρίζεται με κοινή παραδοχή ότι είναι ο ποταμός Τίγρις. Πραγματικά, αυτό είναι το όνομα που του αποδίδεται στη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα και στη Γένεσι 2:14 και στο Δανιήλ 10:4.

Όσον αφορά τους δύο πρώτους ποταμούς, Φισών και Γιών, πολλές εικασίες υπήρξαν ως προς την ταυτότητά των. Τα λεξικά της Βίβλου και οι θρησκευτικές εγκυκλοπαίδειες δίνουν διάφορες θεωρίες και μερικές επεκτείνονται πολύ στην περιγραφή τους. Αλλά στο τέλος όλ’ αυτά δεν είναι παρά εικασίες.

Το γεγονός ότι αυτοί οι δύο ποταμοί δεν είναι δυνατόν να πιστοποιηθούν με βεβαιότητα δεν είναι κάτι το αξιόλογο. Πολύ πιθανόν αυτοί οι δύο ποταμοί να μην υπάρχουν πια. Αλλαγές έχουν γίνει στο πρόσωπον της γης από την εποχή που αυτές οι λέξεις για πρώτη φορά ανεγράφησαν στο βιβλίο, που συνεβουλεύθη ο Μωυσής, όταν συνέτασσε αυτό το μέρος της Γενέσεως. (Γέν. 5:1) Ειδικά είναι λογικό να συμπεράνωμε, ότι ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε επέφερε μεγάλες μεταβολές στην τοπογραφία της γης, ακριβώς όπως ο ίδιος κατακλυσμός εξηφάνισε και τον κήπο της Εδέμ, έτσι ώστε δεν εχρειάζοντο πλέον άγγελοι για να φρουρούν την είσοδο του.​—Ψαλμ. 104:6-8· Γέν. 3:24.

Όπως ο Ντέλιτζ τονίζει τόσο καλά στα Σχόλια επί της Γενέσεως: «Επομένως, δεν είναι ανάγκη, για να εξακριβώσωμε τις γεωγραφικές δηλώσεις του ιερού συγγραφέως, να είμεθα σε θέσι να υποδεικνύωμε τους τέσσερες διακεκριμένους ποταμούς (τον Τίγρητα και τον Ευφράτη μεταξύ αυτών), που πηγάζουν από μια ενιαία πηγή, πράγμα που είναι σαφώς αδύνατον. Η αρχική ενότης των τεσσάρων ποταμών είναι, κατά το νόημα του συγγραφέως, τόσο βέβαιο ότι έπαυσε να υπάρχη όσο κι ο παράδεισος ότι απωλέσθη».

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

16 Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν . . . και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε.​—Έξοδ. 18:21, 22. Σ 1/8/62 10, 11

17 Ο Βενιαμίν θέλει είσθαι λύκος άρπαξ· το πρωί θέλει κατατρώγει θήραμα.​—Γέν. 49:27. Σ 1/10/62 63, 65

1 8 Μη φοβού· εγώ θέλω σε βοηθήσει.​—Ησ. 41:13. Σ 15/11/62 1-4α

19 Του Ονησίμου. . . , τον οποίον πέμπω οπίσω. . . . ουχί πλέον ως δούλον, αλλ’ υπέρ δούλον, αδελφόν αγαπητόν.​—Φιλήμ. 10, 11, 16. Σ 1/3/63 25, 26

20 Ενοποίησον την καρδίαν μου εις τον φόβον του ονόματός σου.​—Ψαλμ. 86:11, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 2-6α

21 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.​—Ιάκ. 4:17. Σ 1/7/62 4, 5α

22 Όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των οδών υμών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών.​—Ησ. 55:9. Σ 1/9/62 20

23 Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος δια τρυπήματος βελόνης, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.​—Ματθ. 19:24. Σ 15/10/62 15α

24 Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.​—Ιωάν. 8:31, 32. Σ 1/3/63 1, 2α

25 Απόδοτε . . . εις πάντας τα οφειλόμενα· . . . εις όντινα [οφείλετε] τον φόβον, τον φόβον.​—Ρωμ. 13:7. Σ 1/4/63 21-23α

26 Είναι δε η πίστις, . . . η φανερή κατάδειξις πραγματικοτήτων αν και δεν βλέπονται.​—Εβρ. 11:1, ΜΝΚ. Σ 15/1/63 12, 14α

27 Αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε, και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός.​—1 Πέτρ. 1:13. Σ 15/8/62 19, 20α

28 Συ επετίμησας τους επικαταράτους υπερήφανους, τους εκκλίνοντας από των προσταγμάτων σου.​—Ψαλμ. 119:21, Σ 1/6/62 15, 16α

29 Τους δούλους να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας, να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, να μη αντιλέγωσι· να μη σφετερίζωνται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν δια να στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού.​—Τίτον 2:9, 10. Σ 1/3/63 27

30 Ας φροντίζωμεν . . . μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας.​—Εβρ. 10:24, 25. Σ 15/11/62 15α

31 Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.​—Ιωάν. 13:35. Σ 1/7/62 23, 24

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Σεπτέμβριον οι διάκονοι των αγαθών νέων θα προσφέρουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως την ευκαιρία να αποκτήσουν τα βιβλία Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί με δυο βιβλιάρια αντί δρχ. 20. Τα Γραφικά αυτά βοηθήματα περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τις προθέσεις του Θεού και θεμελιώνουν θετική ελπίδα για την απόκτησι της αιωνίου ζωής με την επίγνωσι του Θεού Πατρός και του Υιού του Ιησού Χριστού.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

27 Οκτωβρίου: Αποφεύγετε τις Νεανικές Επιθυμίες. Σελ. 553.

3 Νοεμβρίου: Διακράτησις Προσωπικής Ακεραιότητος. Σελ. 559.

Θέτετε τον Εαυτό Σας στου Πλησίον Σας τη Θέσι

ΛΟΓΩ βαρείας αμελείας ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαϊά σ’ ένα υπό ναυπήγησιν γιγαντιαίο αεροπλανοφόρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πυρ αυτό εστοίχισε στο κράτος 50 εκατομμύρια και πλέον δολλάρια κι επροξένησε την απώλεια της ζωής δεκάδων ατόμων. Η σύζυγος ενός από τα θύματα άκουσε με ανησυχία την είδησι της πυρκαϊάς από το ραδιόφωνο. Όταν ο σύζυγος δεν επανήλθε στο σπίτι στη συνήθη του ώρα, εκείνη εφοβήθη πάρα πολύ. Τότε χτύπησε η πόρτα, κι αμέσως έσπευσε ν’ ανοίξη! Καθώς άνοιξε, αντίκρυσε δύο αστυνομικούς. Δεν μπορούσαν να της μιλήσουν, αλλ’ επερίττευαν τα λόγια. Η φιλάγαθη έκφρασις συμπαθείας στα πρόσωπά των μιλούσε αρκετά καθαρά. Ναι, ο σύζυγος της ήταν μεταξύ εκείνων που έχασαν τη ζωή τους σ’ εκείνη την πυρκαϊά.

Οι αστυνομικοί εκείνοι ήξεραν πολύ καλά τι ησθάνετο αυτή η γυναίκα, διότι μπορούσαν πολύ καλά να φαντασθούν τι θα ησθάνοντο και οι δικές των σύζυγοι στη θέσι της. Σε τέτοιες περιστάσεις μια φιλάγαθη έκφρασις προσώπου, μια χειρονομία ή λίγα λόγια προφερόμενα με θερμή κατανόησι, μπορεί να είναι εκείνο που χρειάζεται για να φανή η κατανόησίς μας ότι μπορούμε να θέσωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου.

Η Αγία Γραφή λαμβάνει υπό σημείωσιν αυτή την ανάγκη, διότι μας λέγει: «Χαίρετε μετά χαιρόντων, και κλαίετε μετά κλαιόντων.» Τονίζει ότι «ο ψάλλων άσματα εις λελυπημένην καρδίαν» είναι απλώς εκτός τόπου και ότι υπάρχει «καιρός του κλαίειν, και καιρός του γελάν· καιρός του πενθείν, και καιρός του χορεύειν.» Αν μπορούμε να θέσωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου, θα γνωρίζωμε πότε είναι καιρός να κλαίωμε και να πενθούμε και πότε είναι να γελούμε και να χορεύωμε.​—Ρωμ. 12:15· Παροιμ. 25:20· Εκκλησ. 3:4.

Αυτό το ζήτημα του να θέτωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου εφαρμόζεται σε όλες τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ιδιαίτερα υπάρχει ανάγκη τούτου στον οικογενειακό κύκλο. Πόσο καλύτερα θα περνούσαν οι γονείς και τα τέκνα μεταξύ των, αν ο καθένας μπορούσε να θέση τον εαυτό του στη θέσι του άλλου! Όχι ότι οι γονείς πρέπει να παραιτούνται της εξουσίας των, αλλ’ η κατανόησις είναι ζωτική. Και πόση προστριβή υπάρχει μεταξύ συζύγων λόγω ελλείψεως τοιαύτης κατανοήσεως! Αυτή η αρχή εφαρμόζεται ακόμη και σε μικρά πράγματα, όπως το να θέλωμε να παρακολουθήσωμε τηλεόρασι ή ν’ ακούσωμε ραδιόφωνο, όταν κάποιος άλλος έχη ανάγκη ησυχίας για ανάπαυσι ή μελέτη. Εφαρμόζεται επίσης και στο να είμεθα στην ώρα μας στα γεύματα και να είμεθα έτοιμοι να φύγωμε στην καθωρισμένη ώρα.

Δανεισθήκατε ποτέ χρήματα και κατόπιν αμελήσατε να τα επιστρέψετε, όταν είπατε πότε θα τα επιστρέψετε; Μήπως εθεωρήσατε την απερισκεψία σας σαν κάτι το ασήμαντο; Αλλά τι ως προς το άλλο πρόσωπο; Μπορεί ο άλλος ν’ αρχίση να διερωτάται μήπως το ξεχάσατε εντελώς. Αν υποσχεθήκατε να επιστρέψετε ένα ποσόν κάποια ωρισμένη μέρα και δεν μπορείτε να φανήτε συνεπής, δεν θα μπορούσατε τουλάχιστον να δώσετε μια εξήγησι σχετικά με το γιατί δεν μπορείτε να τηρήσετε την υπόσχεσί σας αντί ν’ αγνοήτε το ζήτημα σαν να μην είχατε καμμιά υποχρέωσι; Ο πιστωτής σας αναμφιβόλως θα έχη απλώς μεγάλη ευχαρίστησι να σας παραχωρήση περισσότερο χρόνο, ακριβώς διότι δεν περνά από τον νου σας η ιδέα ότι το δάνειο ήταν δώρο! Εξ άλλου, δεν είναι καθόλου έντιμο πράγμα να επιτυγχάνωμε ένα δώρο με το πρόσχημα του δανείου, δεν είν’ έτσι;

Πόση διχόνοια, σύγχυσις και άσκοπη ταλαιπωρία υπάρχει στη βιομηχανία επειδή οι άνθρωποι δεν θέτουν τον εαυτό τους στη θέσι των άλλων! Επειδή οι εργάται ή οι εργοδόται ή και οι δυο αποτυγχάνουν στο σημείο αυτό, οι απεργίες κηρύσσονται κατά καιρούς και διαρκούν επί εβδομάδες και μήνες. Βεβαίως, δεν θα υπήρχε καμμιά φυλετική ή θρησκευτική διάκρισις, αν μπορούσαν οι άνθρωποι να θέτουν τον εαυτό τους στη θέσι των άλλων, που είναι διαφορετική σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Είτε μια παράκλησι πρόκειται να κάμετε, είτε μια επίπληξι, θα φέρετε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα αν μπορήτε να θέσετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου. Πόσο καλά μπορούσε να το κάμη αυτό ο Ιησούς! Γι’ αυτό, μετά την τριπλή απάρνησι αυτού από τον Πέτρο, δεν επέπληξε τον Πέτρο. Ό,τι εχρειάζετο ήταν ένα βλέμμα: «Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Κυρίου», περί του ότι θα τον απηρνείτο. Τότε «εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς.» Ναι, κατά καιρούς ένα επιτιμητικό βλέμμα, κάποτε ένας επικριτικός τόνος​—πόσο συχνά ο Ιεχωβά Θεός διεδικάζετο με τον λαό του!—​κάποτε μια ευγενική λογίκευσις μ’ έναν πλανώμενο θα έκανε περισσότερο καλό από το να επιπέσετε εναντίον του με όλη τη βαρύτητα σας.​—Λουκ. 22:60-62· Γαλ. 6:1.

Ο απόστολος Παύλος εμιμήθη τον Διδάσκαλό του και σ’ αυτό το σημείο. Ήξερε ότι, αν δεν ελάμβανε υπ’ όψι τον τρόπο με τον οποίον οι άλλοι εσκέπτοντο και ησθάνοντο, θα τους προσέβαλλε χωρίς λόγο, διότι είναι πολύ εύκολο να υπονοηθή ότι οι άλλοι, τους οποίους θεωρείτε ως πλανωμένους, στερούνται ειλικρίνειας ή σωφροσύνης. Έκανε τον εαυτό του, κατά ένα τρόπον, ‘εις πάντας δούλον’, για να μπορέση να κερδίση τους περισσοτέρους. «Και έγεινα», είπε, «εις τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, δια να κερδήσω τους Ιουδαίους· . . . Εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς· εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς.» Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο απόστολος Παύλος ήξερε πώς να θέτη τον εαυτό του στη θέσι του άλλου.​—1 Κορ. 9:19-22.

Το να μπορήτε να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου όχι μόνο σας προφυλάσσει από το να θίγετε τους άλλους χωρίς να υπάρχη ανάγκη, αλλά και σας προστατεύει από βαριά ιδιοτέλεια και αμαρτήματα. Μια από τις κύριες αιτίες της ανηθικότητος και του εγκλήματος είναι η απληστία, δηλαδή, η αχόρταγη επιθυμία αποκτήσεως εκείνων που ανήκουν σε άλλον. Αλλ’ αν μπορήτε να θέσετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου, απλώς δεν θα επιθυμήσετε το αυτοκίνητό του, την εργασία του, τη σύζυγό του ή κάποιο άλλο απόκτημά του. Δεν θα θέλατε να χάσετε τέτοια πράγματα σεις οι ίδιοι, αν τα είχατε, έτσι δεν είναι;​—Δευτ. 5:21.

Φυσικά, το να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου δεν σημαίνει ότι θ’ αφήσετε τον εαυτό σας να κυβερνάται ατόπως στις σχέσεις σας με άλλους από αισθήματα για τα οποία αυτοί δεν είναι άξιοι. Ούτε σημαίνει ότι δεν θα δίνετε αυστηρή επίπληξι κατά καιρούς, όταν είναι καθήκον σας, και το πράττετε αυτό για το καλύτερο. Πρέπει να ενδιαφέρεσθε για ό,τι είναι καλύτερο για τον άλλον, ακριβώς όπως θα θέλατε ό,τι είναι καλύτερο για τον εαυτό σας, έτσι δεν είναι;

Με λίγα λόγια, το να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου μπορεί να συντείνη πάρα πολύ στο να καταστήση φιλικές τις σχέσεις σας προς τους άλλους και να σας βοηθήση να πράττετε το ορθόν. Είναι ακριβώς εκείνο που εννοούσε ο Ιησούς, όταν είπε: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται.»​—Ματθ. 7:12.

Ευνοεί ο Θεός μια Ένωσι Όλων των Θρησκειών;

Η ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ Οικουμενική Σύνοδος επροξένησε σημαντική αναταραχή μεταξύ των κληρικών του «Χριστιανικού κόσμου». Η Σύνοδος «μπορεί να έχη τη βαθύτερη επίδρασι που θα ήταν δυνατόν να υπάρξη από την εποχή του Μαρτίνου Λουθήρου», είπε ο εκπρόσωπος της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας.¹ «Αν έπρεπε να προσευχώμεθα για κάποιον στον κόσμο σήμερα», λέγει ο Διαμαρτυρόμενος θεολόγος Παύλος Τίλλιχ, «ο κάποιος αυτός πρέπει να είναι ο Πάπας Ιωάννης».¹ Και λίγο πριν λήξη η πρώτη συνεδρίασις της Συνόδου, ένας σημαίνων Καθολικός θεολόγος, ο Δρ Χανς Κιούγκ, είπε ότι πολύ πιο σπουδαία από τη δημοσίευσι τυπικών διαταγμάτων υπήρξε η ανάπτυξις μιας νέας «θεολογίας της ενώσεως».²

Επειδή οι Ρωμαιοκαθολικοί ομιλούν για μια «θεολογία ενώσεως», οι δε Διαμαρτυρόμενοι συγκινούνται περί την Σύνοδο και την ομιλία του Πάπα περί ενώσεως, εγείρεται το ερώτημα: Ευνοεί ο Θεός μια ένωσι όλων των θρησκειών;

Πολλά θα εξηρτώντο από τον αντικειμενικό σκοπό της ενώσεως. Πρόκειται περί κινήσεως για την επαναφορά των αγνών διδασκαλιών και πράξεων των πρώτων Χριστιανών; Ή μήπως πρόκειται περί κινήσεως για μια ενότητα των θρησκευτικών κέντρων και μια εύκολη ανοχή αντιμαχομένων θρησκευτικών διδασκαλιών; Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους πρώτους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη είναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». (1 Κορ. 1:10). Είναι αυτός μήπως ο αντικειμενικός σκοπός της κινήσεως προς ενότητα του «Χριστιανικού κόσμου»;

Για να ιδούμε αν το ξερρίζωμα των ψευδών και των παραδόσεων και η επάνοδος στην αμόλυντη λατρεία των πρώτων Χριστιανών είναι οι αντικειμενικοί σκοποί της λεγομένης οικουμενικής ή ενωτικής κινήσεως, ας ρίξωμε ένα σύντομο βλέμμα στην ιστορία της κινήσεως αυτής.

Η ΚΙΝΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Μια από τις μεγαλύτερες πρώτες προσπάθειες προαγωγής της θρησκευτικής ενώσεως ήταν το Παγκόσμιο Κοινοβούλιο Θρησκειών, που έγινε στην Αμερικανική πόλι του Σικάγου, Ιλλινόις, το 1893. Το θέμα της τελευταίας ημέρας της κληρικής εκείνης συνελεύσεως ήταν «Η Θρησκευτική Ένωσις της Όλης Ανθρωπίνης Οικογενείας». Ο κληρικός Τ. Τσάλμερς της Εκκλησίας των Μαθητών είπε:

«Το πρώτο Κοινοβούλιο Θρησκειών φαίνεται να είναι ο πρόδρομος μιας ακόμη μεγαλύτερης αδελφότητος που θα συνδυασθή σε μια παγκόσμια θρησκεία και το καλύτερο, όχι σε μια μόνο, αλλά σε όλες τις μεγάλες ιστορικές πίστεις. Πιθανώς, υπό την καθοδηγία της μεγαλύτερης αυτής ελπίδος, θα χρειασθή ν’ αναθεωρήσωμε τη φρασεολογία μας και να λέγωμε περισσότερα περί θρησκευτικής ενότητος, παρά Χριστιανικής ενότητος».³

Σημειώστε ότι η έμφασις ήταν στη συγκέντρωσι όλων των θρησκειών μάλλον παρά στο να επιστρέψουν οι Χριστιανοί στην ενοποιημένη διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών. Η ιδέα ήταν, όχι μόνο ν’ ανέχωνται οι Χριστιανοί τις αντιμαχόμενες δοξασίες, αλλά ν’ ανέχωνται και τις ειδωλολατρικές θρησκείες, διότι ένα δημοσίευμα εφημερίδος έλεγε τα εξής για κείνη τη συγκέντρωσι του Σικάγου: «Τα σύμβολα πίστεως του ‘Χριστιανικού κόσμου’, των Βουδδιστών και των Βαπτιστών, των Μωαμεθανών και των Μεθοδιστών, των Καθολικών και των Κομφουκιανών, των Βραχμάνων και των Ενωτιστών, των Σιντοϊστών και των Επισκοπελιανών, των Πρεσβυτεριανών και των Πανθεϊστών, των Μονοθεϊστών και των Πολυθεϊστών, που εκπροσωπούν όλες τις αποχρώσεις σκέψεων και των συνθηκών των ανθρώπων, έχουν επί τέλους συναντηθή.»³

Πώς θα κατώρθωναν αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται να ενώσουν ένα τόσο κολοσσιαίο σύμφυρμα θρησκειών; Ο τύπος μιας τέτοιας ενώσεως είχε εξετασθή τότε στο 1893 υπό τον κληρικό Ι. Χ. Μπάρρως, ο οποίος είπε:

«Οι εκκλησίες εκείνες που έχουν σχεδόν κοινή βάσι πίστεως και δοξασίας πρέπει να ενωθούν​—λόγου χάριν, τα διάφορα παρακλάδια του Μεθοδισμού και του Πρεσβυτεριανισμού. Κατόπιν, όταν τα δόγματα ενωθούν μεταξύ των, ο Προτεσταντισμός γενικά θα προσχωρήση. Με την πρόοδο της παιδείας οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι θα ανακαλύψουν ότι οι διαφορές μεταξύ των δεν είναι πραγματικά βασικές και θ’ αρχίση η ένωσις. Αφού επιτελεσθή αυτό, η ένωσις με τις διάφορες άλλες [ειδωλολατρικές] θρησκείες είναι μόνο ζήτημα χρόνου.»³

Πώς αυτή η «θεολογία της ενώσεως» διήγε από το έτος 1893; Η πρόοδος, όπως ομολογούν οι κληρικοί, υπήρξε βραδεία. Το 1908, ιδρύθη το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Εκκλησιών στην Αμερική. Επακολούθησαν μερικά συνέδρια, όπως το Συνέδριο της Λωζάννης το 1927 για την Πίστι και την Τάξι, που παρεκίνησε τις εκκλησίες να προσπαθήσουν να κατανοήσουν η μία την άλλη, παρά τις αντιμαχόμενες διδασκαλίες των. Κατόπιν στο Άμστερνταμ, το 1948, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ήλθε σε τυπική ύπαρξι.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών υπέθαλψε από τότε την οικουμενική κίνησι μεταξύ των Προτεσταντικών και των μη Ρωμαϊκών εκκλησιών. Το συμβούλιο αυτό, αφότου ιδρύθη συνήλθε δύο φορές σε γενική συνέλευσι. Συνήλθε στο έτος 1954 στο Έβανστον, Ιλλινόις, οι δε Διαμαρτυρόμενοι κληρικοί ήσαν κάπως εξυψωμένοι διότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έστειλε ανεπισήμους παρατηρητάς. Κατόπιν, το 1961 το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών συνήλθε στο Νέο Δελχί της Ινδίας· αυτή τη φορά υπήρχαν επίσημοι Καθολικοί παρατηρηταί φορώντας τα διακριτικά των σήματα και μάλιστα οι Καθολικοί παρήλαυναν στην εναρκτήριο εκκλησιαστική πομπή, σε στενή επαφή με τους Ορθοδόξους, Βαπτιστάς και Πεντηκοστιανούς συμμετόχους.

Καθόσον η προσπάθεια της συγχωνεύσεως εγίνετο ολοένα περισσότερο εξέχουσα, επακολούθησαν μερικές συνενώσεις, όπως στην Ινδία, όπου η Επισκοπελιανή, η Κογκρεγκασιοναλική και Πρεσβυτεριανή εκκλησίες συνεχωνεύθησαν σε μια ενιαία Εκκλησία της Νοτίου Ινδίας, που γειτνιάζει με τις θεολογίες εκάστης. Επίσης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγου χάριν, η Μεταρρυθμισμένη, η Χριστιανική, η Κογκρεγκασιοναλική και η Ευαγγελική Εκκλησίες συνεχωνεύθησαν για να σχηματίσουν την Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού.

Εκτός από μερικές πραγματικές συγχωνεύσεις, υπήρξαν και πολλές εκδηλώσεις της προϊούσης ανάγκης συγχωνεύσεως· λόγου χάριν, μεταξύ της Αγγλικανικής και της Μεθοδιστικής εκκλησίας της Βρεττανίας. Στην Αμερική ο Πρεσβυτεριανός ηγέτης Ευγένιος Κάρσον Μπλέικ δραματικά επρότεινε μια συγχώνευσι της αποχρώσεώς του με τις ομάδες Επισκοπελιανής, Μεθοδιστικής και Ηνωμένης Εκκλησίας του Χριστού.

Εκείνο βέβαια, που ήγειρε ειδικά την κίνησι της συγχωνεύσεως υπήρξε η έκκλησις του Πάπα Ιωάννου ΚΓ΄ για ένα οικουμενικό συνέδριο-όχι συνέδριο με τους Διαμαρτυρομένους, αλλά μια συνέλευσι των Καθολικών ηγετών, με την παρουσία Διαμαρτυρομένων μόνον ως παρατηρητών. Αυτό το Καθολικό Συνέδριο έγινε γνωστό ως Βατικανό Β΄, επειδή είναι μόνο η δεύτερη Καθολική Σύνοδος που συνήλθε μέσα στο ίδιο το Βατικανό. (Προγενέστερες Σύνοδοι είχαν συνέλθει σε άλλους τόπους· η πρώτη που συνήλθε στο Βατικανό ήταν το 1869.) Ένας σκοπός της Συνόδου, εδήλωσε ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, είναι να υποβοηθηθή η «άρσις μερικών εμποδίων» στην ένωσι των εκκλησιών.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Στις διάνοιες μερικών κληρικών η Καθολική Σύνοδος είχε ένα ευνοϊκό ιστορικό με το γεγονός ότι ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ είχε μια ιδιωτική συνάντησι με τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ τον πρώτο αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, που επεσκέφθη έναν πάπα από τότε που απεχωρίσθη από τη Ρώμη η Εκκλησία της Αγγλίας το έτος 1534.

Ενθουσιώδεις και λαμπρές αφηγήσεις για την Καθολική Σύνοδο ανεγράφησαν ακόμη και σε μη θρησκευτικά περιοδικά. Χαρακτηριστικά πολλών απ’ αυτές είναι τα όσα ανεγράφησαν στον Εσπερινό Ταχυδρόμο του Σαββάτου, που έλεγε: «Η Οικουμενική σύνοδος του Πάπα Ιωάννου ΚΓ΄ . . . είναι ακόμη ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της θρησκευτικής ιστορίας. Είναι μια κίνησις προς ενότητα, στη βραδεία παράδοσι της Εκκλησίας, όπως καταδεικνύεται από τις προσκλήσεις προς τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, και τους παρατηρητάς της Εκκλησίας της Αγγλίας, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, της Παγκοσμίου Λουθηρανής Ομοσπονδίας και της Παγκοσμίου Πρεσβυτεριανής Ενώσεως, συγκροτήματα, τα οποία πραγματικά εκπροσωπούν 351 μη Καθολικές εκκλησίες σε ογδόντα και πλέον χώρες».⁴

Το θρησκευτικό περιοδικό Ο Χριστιανικός Αιών που είχε αυτοκληθή «Ένα Αδογμάτιστο Εβδομαδιαίο Περιοδικό», και άλλαξε την ονομασία του σε Οικουμενικό Εβδομαδιαίο, συλλαμβάνοντας το πνεύμα της θεολογίας της ενώσεως, είπε: «Το συμβούλιο μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι το πιο σπουδαίο θρησκευτικό γεγονός της εποχής μας. . . . Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού εξέτεινε την οικουμενική κίνησι . . . Η επιτυχία του Παγκοσμίου Συμβουλίου [Εκκλησιών] κατέστησε δυνατόν για τον πάπα να φέρη σε ύπαρξι ένα Καθολικό συνέδριο πολύ ενωρίτερα απ’ όσο θα ήταν αλλιώς δυνατόν.»⁵

Ένα γεγονός, που δείχνει το ζωηρό Προτεσταντικό ενδιαφέρον για την Καθολική Σύνοδο, είναι ότι οι ηγέται της Επισκοπελιανής, της Ηνωμένης Πρεσβυτεριανής, της Λουθηρανής, της Ελληνικής Ορθοδόξου και άλλων εκκλησιών προέτρεψαν σε προσευχές τα μέλη των υπέρ της συνόδου. Επί παραδείγματι, ο Αγγλικανός Επίσκοπος Ε. Σ. Ρήηδ του Καναδά προέτρεψε την ομάδα του: «Θα προσευχηθής εσύ, ένας πιστός Αγγλικανός υπέρ της Οικουμενικής Διασκέψεως του Πάπα για να τη χρησιμοποιήση ο Θεός προς δοξαν Του;»

Επειδή, λοιπόν, οι θρησκευτικοί ηγέται ομιλούν περί θρησκευτικής ενότητος και προτρέπουν σε προσευχές για τη διάσκεψι του πάπα, είναι επίκαιρο για τους αληθινούς Χριστιανούς να προστρέξουν στον λόγον του Θεού, στην Αγία Γραφή, για να ιδούν ποιο είναι το θείον θέλημα εν σχέσει με την ένωσι όλων των θρησκειών.

Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΨΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙ

Επειδή οι Ισραηλίται αποτελούσαν τον λαόν του Θεού στους αρχαίους χρόνους, καλό είναι να ερωτήσωμε: Κατηύθυνε ο Θεός τους Ισραηλίτας να συγχωνευθούν με άλλες θρησκείες; Η αφήγησις της Γραφής τονίζει ότι ο Θεός, αντί να τους συγχωνεύση με άλλες θρησκείες, τους απεχώρησε. Ελευθέρωσε τον λαό του από την Αίγυπτο και την εκεί ειδωλολατρία. Όταν οι Ισραηλίται εισήλθαν στη Γη της Επαγγελίας, ο Παντοδύναμος Θεός τούς ωδήγησε ν’ απέχουν από τη Χαναανική θρησκεία του λαού· γι’ αυτό η αφήγησις της Γραφής λέγει:

«Και ελάλησεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ, και ειπέ προς αυτούς, Εγώ είμαι Ιεχωβά, ο Θεός σας. Κατά τας πράξεις της γης Αιγύπτου, εν η κατωκήσατε, δεν θέλετε πράξει· και κατά τας πράξεις της γης Χαναάν, εις την οποίαν εγώ σας φέρω, δεν θέλετε πράξει· και κατά τα νόμιμα αυτών δεν θέλετε περιπατήσει. Τας κρίσεις μου θέλετε κάμει, και τα προστάγματά μου θέλετε φυλάττει, δια να περιπατήτε εις αυτά, Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας.»​—Λευιτ. 18:1-4, ΜΝΚ.

Όταν οι Ισραηλίται παρήκουσαν στη θεία εκείνη εντολή κι άρχισαν να αναμιγνύονται με τις ειδωλολατρικές θρησκείες, ηγέρθη η οργή του Θεού: «Δια τούτο και εγώ είπα, Δεν θέλω εκδιώξει αυτούς απ’ έμπροσθεν σας· αλλά θέλουσιν είσθαι εναντίοι σας, και οι θεοί αυτών θέλουσιν είσθαι παγίς εις εσάς.»​—Κριτ. 2:3.

Το θέλημα του Θεού δεν ήταν διαφορετικό στους πρώτους Χριστιανούς· αυτοί έπρεπε ν’ αποφεύγουν την ένωσι με οποιεσδήποτε ψευδείς θρησκείες, που ήσαν όλες οι άλλες ομάδες. Ο Ιησούς Χριστός κατέστησε σαφές ότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν έπρεπε να ενώνωνται με άλλες ομάδες, ούτε ακόμη με ομάδες όπως ήσαν οι Φαρισαίοι που ωμολογούσαν ότι ελάτρευαν τον ίδιον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Ο Υιός του Θεού εδήλωσε: «Πάσα φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος, θέλει εκριζωθή. Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» Ο Ιησούς εξήγησε ότι οι παραδόσεις των θρησκευτικών εκείνων ηγετών είχαν ‘ακυρώσει την εντολήν του Θεού’, και γι’ αυτό οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν αυτές τις θρησκείες· διότι όπως ο απόστολος του Χριστού Παύλος είπε αργότερα: «Ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον.»​—Ματθ. 15:13, 14, 6· Γαλ. 5:9.

Οι αληθινοί Χριστιανοί, λοιπόν, δεν μπορούν ν’ ανεχθούν παραδόσεις ανθρώπων που ακυρώνουν τον λόγον του Θεού. Ωστόσο, η παρούσα ενωτική κίνησις του «Χριστιανικού κόσμου» θ’ απαιτούσε από τους Χριστιανούς να είναι ανεκτικοί στις αντιμαχόμενες δοξασίες, των οποίων πολλές πρέπει να είναι ψευδείς. Ο Δρ Σαμουήλ ΜακΚρή Κάβερτ, τέως εκτελεστικός γραμματεύς του γραφείου Νέας Υόρκης του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, είπε: «Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να βρούμε μια ενωμένη εκκλησία όπου να υπάρχη αρκετό έδαφος για διαφορές», Το συμπέρασμα, τότε, είναι ότι ο Θεός θα παρέβλεπε το ψεύδος, έστω κι ένα μικρό ψεύδος. Αλλ’ αντιθέτως, ο απόστολος του Χριστού εδήλωσε: «Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον;»​—1 Κορ. 5:6.

Ο ΘΕΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Επί πλέον, πώς μπορούν οι θρησκευτικοί ηγέται ν’ αναμένουν από τον Θεό να ευνοήση μια ένωσι όλων των θρησκειών όταν ο Θεός δια του Βασιλέως του Ιησού Χριστού χωρίζη τους λαούς;

Ναι, ο Ιησούς Χριστός προείπε ένα μεγάλο χωριστικό έργον γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες στην παραστατική του παραβολή των προβάτων και εριφίων: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.»​—Ματθ. 25:31-33.

Εφόσον οι λαοί όλων των εθνών χωρίζονται, άλλοι πηγαίνουν με την τάξι των προβάτων, και άλλοι με την τάξι των εριφίων. Από τη δήλωσι του Ιησού ότι «πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής», καταφαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χωρίζονται πηγαίνοντας στην τάξι των εριφίων. (Ματθ. 7:13) Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν οι της τάξεως των προβάτων να σκέπτωνται καν περί ενώσεως μ’ εκείνους που παρέχουν φανερή εκδήλωσι ότι είναι από την τάξι των εριφίων; Μπορεί ο άνθρωπος να ενώση εκείνο που ο Θεός χωρίζει;

Όχι ότι ο Θεός δεν ευνοεί την αληθινή Χριστιανική ενότητα· την ευνοεί, αλλ’ όχι με δαπάνη της αγνότητος δοξασίας. Ο Θεός ευνοεί την ενότητα των Χριστιανών σε μια αληθινή θρησκεία​—λατρεία που συγκεντρώνεται γύρω από την αγνή θρησκεία όπως ετηρείτο από τους πρώτους Χριστιανούς προτού παραφθαρή από τις αντιμαχόμενες δοξασίες και τις φθοροποιές παραδόσεις. Ο Θεός ευνοεί την αληθινή Χριστιανοσύνη, που βασίζεται στον άγιο λόγο του και η οποία συγκεντρώνεται γύρω από τη βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο Θείος τρόπος για θρησκευτική ενότητα, και είναι ο τρόπος που έχει εκλέξει η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Για λεπτομέρειες ιδέτε το ειδικό τεύχος του περιοδικού Ξύπνα! 8ης Οκτωβρίου 1962, υπό τον τίτλο «Η Πρώτη Χριστιανοσύνη και η Σημερινή Θρησκεία», που διατίθεται από την Εταιρία Σκοπιά. Εκεί μέσα εκτίθενται πράγματα περί της πρώτης Χριστιανικής λατρείας και τα οποία αντιμετρούνται με αυτή σήμερα.

Αφού ο Θεός διαιρεί τους λαούς, ποτέ δεν θα ήταν δυνατό να ευνοήση μια ένωσι όλων των θρησκειών. Εκείνο που ευνοεί ο Θεός είναι μια αληθινή θρησκεία και η εκρίζωσις, όχι η ένωσις, όλων των λοιπών. Αυτό θα λάβη χώραν στον θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, οπότε ‘κάθε φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο ουράνιος Πατήρ θέλει εκριζωθή’.​—Ματθ. 15:13.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Τάιμ, 4 Ιανουαρίου 1963,

 ² Τάιμς Νέας Υόρκης, 6 Δεκεμβρίου 1962.

 ³ Γραφικαί Μελέται, Τόμ. Δ΄, σελ. 158-160.

 ⁴ Τεύχος 6ης Οκτωβρίου 1962.

 ⁵ Τεύχος 2ας Ιανουαρίου 1963.

Λάβετε Θάρρος να Κηρύττετε την Επιζούσα Βασιλεία του Θεού

ΣΗΜΕΡΑ οι αληθινοί διάκονοι του Ιεχωβά Θεού βρίσκονται κάτω από την υποχρέωσι να υπακούσουν στην προφητική εντολή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας καταδεικνύει ότι αυτή η Βασιλεία πλησιάζει.​—Ματθ. 24:14.a

Για να υπακούσωμε σ’ αυτή την εντολή απαιτείται θάρρος. Γιατί; Λόγω της εναντιώσεως σ’ αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας από τον παλαιόν αυτόν κόσμο, που είναι κάτω από τη διακυβέρνησι του Σατανά ή Διαβόλου. (1 Ιωάν. 5:19) Ο Ιησούς Χριστός εδιώχθη επειδή εκήρυττε αυτή τη βασιλεία, το ίδιο και οι πρώτοι ακόλουθοί του, καθώς και σήμερα όλοι όσοι κηρύττουν τη Βασιλεία θα διωχθούν. Αυτός ο διωγμός υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός στις ολοκληρωτικές χώρες, όπως η Ισπανία και οι χώρες που είναι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ναι, δεν υπάρχει διαφυγή, «πάντες . . . οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.»​—2 Τιμ. 3:12.

Τι θα σας βοηθήση να λάβετε θάρρος να κηρύξετε τη βασιλεία του Θεού; Πρώτ’ απ’ όλα, ισχυρή πίστις. Για ν’ αποκτήσετε αυτή την ισχυρή πίστι, πρέπει να προστρέχετε στη Γραφή, στον λόγο του Θεού. Εκεί μέσα θα βρήτε πολλές ρητές εντολές να λάβετε θάρρος, υπάρχουν δ’ επίσης πολλά καλά παραδείγματα γι’ αυτό. Μεταξύ των πολλών εντολών της Γραφής είναι και ο Ψαλμός 31:24: «Ανδρίζεσθε [εστέ θαρραλέοι, ΜΝΚ] και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι ελπίζοντες επί Κύριον [Ιεχωβά, ΜΝΚ].» Όσον αφορά τα παραδείγματα, το πιο εξέχον απ’ όλα είναι το του Ιησού Χριστού. Σε όλη τη διακονία του επέδειξε εμπιστοσύνη και ισορροπία, ηρεμία και δύναμι, οι δε ιδιότητες αυτές κατεφάνησαν ειδικά όταν ένας ωπλισμένος όχλος ήλθε να τον συλλάβη την τελευταία νύκτα της επιγείου διακονίας του. Μεταξύ των πολλών άλλων Γραφικών παραδειγμάτων, που θα μπορούσαν να μνημονευθούν, είναι το του Μωυσέως και του Ααρών ενώπιον του Φαραώ, του Δαβίδ που αντιμετώπισε τον Γολιάθ και του αποστόλου Παύλου, όταν ηπειλήθη από τους όχλους.

Η κατοχή του αγίου πνεύματος του Θεού είναι, επίσης, μια μεγάλη βοήθεια στη λήψι θάρρους για την κήρυξι της εγγιζούσης βασιλείας του Θεού. Τι θάρρος ενεστάλαξε αυτή στους αποστόλους! Εξακολούθησαν να κηρύττουν αν και ήσαν φυλακισμένοι και διετάχθησαν να μην κηρύττουν. Με θάρρος απήντησαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Ναι, το πνεύμα που δίνει ο Θεός στον λαό του δια μέσου του λόγου του και της οργανώσεως του και σε απάντησι προσευχών δεν είναι πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως.​—Πράξ. 5:29· 2 Τιμ. 1:7.

Μια άλλη βοήθεια στη λήψι θάρρους είναι η συναναστροφή των συγ-Χριστιανών. Ο Παύλος, όταν έφθασε στη Ρώμη, έλαβε θάρρος μόλις είδε τους αδελφούς, που βγήκαν να τον συναντήσουν. Μέσα στην εκκλησία όλοι έχουν ανάγκη θάρρους, περιλαμβανομένων και των επισκόπων, και όλοι μπορούν να έχουν μέρος στο να δίνουν ενθάρρυνσι στους άλλους.​—Πράξ. 28:15· Ρωμ. 1:11, 12· Εβρ. 10:25.

Μεταξύ των άλλων υποβοηθήσεων στη λήψι θάρρους είναι ο φόβος του Θεού και η καθαρή συνείδησις. Ο φόβος του Θεού απομακρύνει τον φόβον ανθρώπου, ο οποίος αποτελεί παγίδα και αφαιρεί το θάρρος: «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί τον Ιεχωβά θέλει είσθαι εν ασφαλεία.» «Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»​—Παροιμ. 29:25, ΜΝΚ· 28:1.

Ούτε πρέπει να παραβλέπεται ο ρόλος, τον οποίον παίζει η αγάπη στη λήψι θάρρους. Η αγάπη στον Ιεχωβά Θεό και στον πλησίον θα σας κάμη θαρραλέους, διότι όπως τονίζει ο απόσπολος Ιωάννης: «Εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ’ ημών, δια να έχωμεν παρρησίαν εν τη ημέρα της κρίσεως· διότι καθώς εκείνος είναι, ούτω και ημείς είμεθα εν τω κόσμω τούτω. Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη.»​—1 Ιωάν. 4:17, 18.

Πραγματικά, απαιτείται θάρρος για να κηρύττωμε την εγγίζουσα βασιλεία του Θεού, διότι δεν μπορεί ένας να κηρύττη τη Βασιλεία χωρίς να εγείρη εναντίωσι, είτε υπό μορφήν ωργισμένων βλεμμάτων και χλευασμού ή βίας και φυλακίσεως. Η ιστορία που καταρτίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως δημοσιεύεται κάθε χρόνο στο Ετήσιον Βιβλίον των, φανερώνει ότι αυτοί πραγματικά λαμβάνουν θάρρος να κηρύξουν την εγγίζουσα βασιλεία του Θεού. Εγνωρίζατε ότι στην Ισπανία, όπου ειργάζοντο κάτω από την επιφάνεια επί πολλά χρόνια παρά τη σκληρή εναντίωσι, ο αριθμός των ηύξησε σε δέκα χρόνια από 120 περίπου σε 2.000 και πλέον;

Στη διάρκεια του μηνός Οκτωβρίου θα υπάρξουν πολλοί τρόποι, με τους οποίους οι διάκονοι του Ιεχωβά μπορούν να δείξουν ότι έχουν το θάρρος που απαιτείται για να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού. Ένας είναι το να προσφέρουν σε όλα τα άτομα, ανάλογα με την παρουσιαζόμενη ευκαιρία, το συνοδευτικό της Σκοπιάς περιοδικό Ξύπνα!, κάνοντας συνδρομητάς. Ένας άλλος τρόπος είναι να κάνουν επανεπισκέψεις σε όλους όσοι έδειξαν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης και να μελετούν τη Γραφή μαζί τους. Κι άλλος ένας τρόπος είναι να προσπαθήσουν όλοι όσοι δεν είναι ολοχρόνιοι κήρυκες ν’ αφιερώνουν τουλάχιστον δέκα ώρες στο κήρυγμα της εγγιζούσης βασιλείας του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Εζούσατε Πριν Γεννηθήτε;

Η ΙΔΕΑ ότι ένας άνθρωπος είχε μια προγενέστερη ύπαρξι διετήρησε μια ιδιαίτερη γοητεία σε πολλούς Δυτικούς συγγραφείς. Ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Σερ Χένρυ Ράιντερ Χάγκαρντ συχνά παρουσίαζε στα μυθιστορήματα του χαρακτήρες, οι οποίοι φιλοσοφούσαν πάνω στη μετενσάρκωσι. Πριν από λίγα χρόνια, ένα βιβλίο ενός άλλου συγγραφέως, που επραγματεύετο το θέμα αυτό, έφθασε στο κορύφωμα του καταλόγου των περισσότερο πωλουμένων βιβλίων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Η Αναζήτησις της Μπρίντεϋ Μάρφυ». Ο συγγραφεύς αφηγείται πώς μια οικοκυρά υπνωτισμένη περιγράφει τη ζωή της, που ισχυρίζεται ότι έζησε ως Μπρίντεϋ Μάρφυ από το έτος 1798 ως το 1864. Ερευνηταί, οι οποίοι εξήλεγξαν αυτή την πληροφορία που έδωσε, βρήκαν τόσες διαφορές ώστε συνεπέραναν ότι εβασίζετο στη φαντασία της.

Μερικά άτομα στη Δύσι έκαμαν αυτή την ιδέα άρθρον της θρησκευτικής των πίστεως. Οι Μορμόνοι, λόγου χάριν, ισχυρίζονται ότι προϋπήρχαν της γεννήσεως των. Σ’ αυτό το σημείο, ένας από τους ηγήτορας των, ο Χέμπερ Ι. Γκραντ, εδήλωσε: «Ετοποθετήθημεν σ’ αυτή τη γη λόγω της πίστεως μας στην τήρησι της πρώτης μας καταστάσεως. Οι κόποι, που εκάμαμε στη σφαίρα που αφήσαμε πριν έλθωμε εδώ, είχαν κάποια επίδρασι στη ζωή μας εδώ, και σε ωρισμένο βαθμό διέπουν και ελέγχουν τη ζωή που διάγομε εδώ, ακριβώς όπως οι κόποι που κάνομε εδώ θα ελέγχουν και διακυβερνούν τη ζωή μας όταν περάσωμε απ’ αυτό το στάδιο της υπάρξεως.»

Στην Άπω Ανατολή η πίστις σε μια προΰπαρξι συγκεντρώνεται γύρω από την κάρμα. Πρόκειται για την άποψι, σύμφωνα με την οποία η τύχη της ψυχής στην παρούσα ζωή καθορίζεται από ό,τι έκαμε στην προγενέστερη ύπαρξί της. Ό,τι κάνει ένας άνθρωπος στην παρούσα ζωή, πιστεύεται ότι θα επηρεάση αμείλικτα τη θέσι του στην επόμενη ζωή και ούτω καθεξής σε αναρίθμητες νέες γεννήσεις. Οι Ινδουιστικοί Νόμοι του Μανού λέγουν: «Ο άνθρωπος, συνεπεία πολλών αμαρτωλών πράξεων που γίνονται με το σώμα του, γίνεται στην επόμενη γέννησί του κάτι άψυχο, συνεπεία αμαρτιών που διεπράχθησαν δια λόγου γίνεται ένα πτηνό, και συνεπεία διανοητικών αμαρτιών αναγεννάται σε μια χαμηλή κάστα. . . . Ένας Βραχμάνος, που κλέπτει το χρυσάφι ενός Βραχμάνου, θα περάση χίλιες φορές δια σωμάτων αραχνών, όφεων, σαυρών, υδροβίων ζώων και των καταστρεπτικών Πουκάσα. . . . Για την κλοπή σίτου ένας άνθρωπος γίνεται ποντικός· . . . για την κλοπή οπωρών και ριζών, γίνεται πίθηκος».

Ο νόμος της Κάρμας δεν προβλέπει για έλεος ή συγχώρησι. Παρουσιάζει ένα απελπιστικό μέλλον πιθανώς ενός δισεκατομμυρίου επανειλημμένων γεννήσεων για μια μετενσαρκούμενη ψυχή. Η προοπτική είναι τόσο αποθαρρυντική ώστε ο Μαίτρη Ουπανισάδ του Ινδουισμού λέγει: «Σ’ αυτό το είδος του κύκλου υπάρξεως ποιο είναι το καλό της απολαύσεως επιθυμιών, όταν αφού ένας άνθρωπος τραφή με αυτές παρατηρήται κατ’ επανάληψιν η επάνοδος του εδώ στη γη; Ευαρεστηθήτε να με απαλλάξετε. Σ’ αυτόν τον κύκλο της υπάρξεως είμαι σαν ένας βάτραχος σ’ ένα άνυδρο πηγάδι».

Η δοξασία της μετεμψυχώσεως, που είναι γνωστή στην Ινδία ως ‘σαμσάρα’, παρουσιάζει μια τόσο αποκαρδιωτική προοπτική για το μέλλον, ώστε η ζωηρή επιθυμία των πιστών στην κάρμα να βγουν έξω από τον φαινομενικά ατελεύτητο κύκλο των επανειλημμένων γεννήσεων, τον οποίον οι Ινδουισταί αποκαλούν «Τροχόν» και να ελευθερωθούν από τη δύναμι της κάρμας. Η επιθυμία των είναι να βρίσκωνται σε μια κατάστασι, όπου δεν θα υπάρχη πια αθλιότης.

Εκείνο, που επιζητούν όσοι πιστεύουν ότι είναι κάτω από τη δύναμι της κάρμας, είναι εκείνο που δείχνει η Αγία Γραφή στον άνθρωπο πώς να το επιτύχη χωρίς νέες γεννήσεις. Αποκαλύπτει στον άνθρωπο ότι προέρχεται από ένα Δημιουργό, ο οποίος είναι συγχωρητικός κι ελεήμων. Αντί να θέση τον άνθρωπο κάτω από την εξουσία ενός ανενδότου, απρόσωπου νόμου, που απαιτεί εξιλασμό των αμαρτιών με επανειλημμένες γεννήσεις, επρομήθευσε στοργικά ένα μέσον για να συγχωρηθή ο άνθρωπος από τις αμαρτίες του και να ελευθερωθή από δεινοπαθήματα. Μια αιώνια ζωή με χαρά, ειρήνη και ασφάλεια είναι αυτό, που υπεσχέθη να δώση ως δώρον σε όλους όσοι υπακούουν σ’ αυτόν και τον λατρεύουν με τον τρόπο που αυτός θέλει να λατρεύεται.

Με την εξιλεωτική θυσία ενός τελείου ανθρώπου, ο Ιεχωβά επρομήθευσε τα μέσα με τα οποία οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν συγχώρησι των αμαρτιών των. Εν σχέσει μ’ Εκείνον η Γραφή λέγει: «Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» (Πράξ. 10:43) Οποιοδήποτε κι αν ήταν το παρελθόν των, η θυσία εκείνη καθιστά δυνατή τη συγχώρησι αν μετανοήσουν. Ο Ιεχωβά δεν θέλει να υποφέρουν με πολυπληθείς αναγεννήσεις για να εξαγνισθούν από τ’ αμαρτήματά των. «Εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον.»​—Ησ. 1:18.

Η ιδέα ότι η ψυχή μετενσαρκούται ή ότι ένα άτομο είχε μια προηγούμενη ύπαρξι προτού γεννηθή όπως είναι τώρα στηρίζεται στην πίστι ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη κι επιζή από τον θάνατο του σώματος. Η ψυχή συνήθως θεωρείται σαν κάτι που συνεχίζει τη συνειδητή υπόστασι ενός ατόμου χωρισμένου από το σώμα. Μολονότι αυτή η πίστις είναι ευρέως παραδεδεγμένη μεταξύ των θρησκειών του κόσμου, περιλαμβανομένων και πολλών καθ’ ομολογίαν Χριστιανών, ο Δημιουργός του ανθρώπου δεν επιβεβαιώνει ότι έτσι είναι.

Πολύ σαφώς η Γραφή λέγει ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθαίνη, η συνειδητότης του περί των πραγμάτων παύει. «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμ. 146:4) Το πνεύμα του ή δύναμις της ζωής του δεν μπορεί να θεωρηθή ότι είναι σαν εκείνο το άθικτο πράγμα, που κάνει έναν να είναι το άτομο εκείνο που είναι, όπως και η ηλεκτρική δύναμις, η οποία, ενώ θέτει σε λειτουργία πολλούς τύπους μηχανημάτων, δεν έχει όμως καμμιά σχέσι με τις διακεκριμένες διαφορές των μηχανών εκείνων. Το γεγονός ότι οι σκέψεις του χάνονται δείχνει μια παύσι συνειδητής υπάρξεως. Η Γραφή, αντί να μεταδίδη τη σκέψι ότι η ψυχή είναι κάτι μέσα στον άνθρωπο που είναι αθάνατο, λέγει ότι η ψυχή πεθαίνει. «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»​—Ιεζ. 18:4.

Αφού δεν υπάρχει τίποτα στον άνθρωπο, που να μπορή να διατηρήση τη συνειδητή του ύπαρξι χωριστά από το σώμα του, η ζωή που έχει αυτός τώρα είναι η μόνη ύπαρξις που είχε. Η ελπίς του για το μέλλον είναι η πρόνοια που έλαβε ο στοργικός Δημιουργός του ανθρώπου για την έγερσι των νεκρών με την ανάστασι. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος ενόσω ζη αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα του αν αυτός θα τύχη ενθυμήσεως και θ’ αναστηθή ή θα λησμονηθή και θ’ αφεθή στην ασυνείδητη κατάστασι του θανάτου. Σε όλους όσοι τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά θα δοθή το δώρον της αιωνίου ζωής. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»​—Ιωάν. 3:16.

Καλύτερον το Ολίγον Μετά του Ιεχωβά

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1963 αναφέρει την κάτωθι ενδιαφέρουσα πείρα από τη μακρινή Ιαπωνία: «Μια νέα αδελφή είχε σκληρή αντίδρασι από τον σύζυγό της, επειδή ήθελε να μελετά τη Βίβλο με τα πέντε παιδιά των. Ο σύζυγος περιέκοψε τα χρήματα, που έδινε για τη διατροφή της οικογενείας, κι έτσι επί μια εβδομάδα δεν είχαν παρά μόνον λίγο αλάτι και πίττα από φασόλια για να συντηρηθούν. Είπε ότι θα εγκατέλειπε τη σύζυγο του και εκάλεσε τα παιδιά να εκλέξουν μεταξύ των δύο γονέων τους. Τους είπε ότι η εκλογή τους θα ήταν ή λίγο αλάτι και πίττα από φασόλια με τη μητέρα, ή άφθονη τροφή με τον πατέρα. Με μια γνώμη όλα τα παιδιά διάλεξαν να μείνουν με τη μητέρα τους. Στο σημείο αυτό, ο πατέρας εγκατέλειψε τον αγώνα, απεφάσισε να μη φύγη και τώρα δεν εμποδίζει πια τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το να παρακολουθούν συναθροίσεις. Μερικά από τα παιδιά εβαπτίσθησαν και το μεγαλύτερο εργάσθηκε ως σκαπανεύς διακοπών.»

Τι Σημαίνει Αποκοπή από την Επικοινωνία

ΕΝΑΣ στοργικός πατέρας ενδιαφέρεται για τα παιδιά του. Τα καθοδηγεί με τον ορθό τρόπο και, όταν είναι ανάγκη, τα υποβάλλει σε πειθαρχία για να επανορθώση σφάλματά των.

Ο Ιεχωβά έχει μεγάλη αγάπη για τα τέκνα του, τους δούλους του. Τους καθοδηγεί μ’ έναν τρόπο που σ’ Αυτόν θα είναι ευάρεστος και που θα φέρη σε κείνους τη μεγαλύτερη ευτυχία. Ως ο Μέγας Πατήρ, ο Ιεχωβά, επίσης, προνοεί και για τη διαπαιδαγώγησι των δούλων του που παραπλανώνται. Αυτό το πράττει, όχι διότι τους μισεί, αλλά διότι τους αγαπά και θέλει να τους τηρήση στην οδό της αιωνίου ζωής. «Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά ο Ιεχωβά παιδεύει.»​—Εβρ. 12:5, 6, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά επιβάλλει διόρθωσι σ’ όποιον διαπράττει αδικία μέσω της ορατής του οργανώσεως. (Ησ. 32:1· Ματθ. 24:45-47) Τα πειθαρχικά μέτρα που λαμβάνονται εξαρτώνται από το μέγεθος του αμαρτήματος κι από τη στάσι του παραβάτου.

Εν τούτοις, τα μικρά παραπτώματα που μπορεί να διαπράξη ένα άτομο εναντίον άλλου συχνά λύονται με την παράβλεψι των παραβάσεων του άλλου. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος: «Η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (1 Πέτρ. 4:8) Επανειλημμένη συγχώρησις είναι αναγκαία λόγω της ανθρωπίνης ατελείας, και αυτό ετονίσθη από τον Ιησούν σε απάντησι της ερωτήσεως του Πέτρου περί του πόσες φορές πρέπει ένας να συγχωρή. Ο Ιησούς είπε: «Δεν σοι λέγω, έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.»​—Ματθ. 18:22.

Αν ένας φρονή ότι δεν μπορεί να παραβλέψη τη δυσχέρεια που επροξενήθη από το παράπτωμα του άλλου, τότε μπορεί να λυθή, το ζήτημα με στοργική εξέτασί του μ’ εκείνον που είναι ο πταίστης. Αυτό είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνη· όπως είπε ο Ιησούς: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.» (Ματθ. 18:15) Αν το ζήτημα δεν μπορή να λυθή έτσι, τότε μπορούν να παρακληθούν άλλοι ώριμοι δούλοι του Θεού να δώσουν συμβουλή. Ο Ιησούς ώρισε αυτό ως δεύτερο βήμα: «Παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών.» (Ματθ. 18:16) Αν αυτό δεν λύη τη δυσκολία, ή όταν το αμάρτημα είναι πολύ σοβαρής φύσεως, τότε «ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν», συνεβούλευσε ο Ιησούς· δηλαδή, φέρ’ το ενώπιον εκείνων που είναι σε θέσεις εξουσίας στην εκκλησία.​—Ματθ. 18:17.

Αν η στάσις του παραβάτου είναι στάσις ειλικρινούς μετανοίας, ο Ιεχωβά παρέχει έλεος ακόμη και σ’ έναν ο οποίος διαπράττει παραβάσεις των δικαίων αρχών του που είναι σοβαρές αρκετά ώστε να τεθούν υπ’ όψιν της εκκλησίας. Μια πράξις αδικίας, μια αδιακρισία που διεπράχθη σε μια στιγμή αδυναμίας, μολονότι επίμεμπτη, δεν καθιστά έναν άνθρωπο σκληρό αμαρτωλό. Εκείνοι που υποπίπτουν σε σοβαρά αδικήματα αλλά μετανοούν αληθινά και ομολογούν τ’ αμαρτήματά των αυτοπροαιρέτως μπορούν να τύχουν χάριτος και στοργικής βοηθείας από την οργάνωσι του Ιεχωβά. Όπως είπε ο Πέτρος στους Ισραηλίτας: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Ιεχωβά.» (Πράξ. 3:19, ΜΝΚ) Έτσι, λοιπόν, σήμερα, όταν εκείνοι που διέπραξαν αδικία δεν ενέμειναν στην αμαρτία, αλλά δείχνουν ότι θλίβονται από καρδιάς και υπόσχονται να μη συνεχίσουν την πορεία της αμαρτίας, τυγχάνουν πολλού ελέους από τον Ιεχωβά και δεν υπάρχει ανάγκη ν’ αποκοπούν από την εκκλησία. Αν το αμάρτημα δεν έχη προκαλέσει δημόσιο θόρυβο και δεν θέτη σε κίνδυνο την εκκλησία, ο υπαίτιος μπορεί να τεθή υπό δοκιμασίαν. Οι οροί της πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως πρέπει να διευκρινίζωνται και ο υπό επιτήρησιν πρέπει να δίνη αναφορά στον επίσκοπο μια φορά τον μήνα στη διάρκεια του καθωρισμένου χρόνου, πράγμα που είναι μια στοργική διάταξις για να βοηθηθή το άτομο να επανεύρη τον εαυτό του.

ΑΠΟΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εν τούτοις, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες παραπτώματα εναντίον Θεού και ανθρώπου δεν μπορούν να παραβλέπονται, ούτε να διευθετούνται με τη ζήτησι συμβουλής, ούτε να λύονται με το να τεθή ο πταίστης υπό δοκιμασίαν. Υπάρχουν παραπτώματα που απαιτούν δραστικώτερη ενέργεια εκ μέρους της ορατής οργανώσεως του Θεού.

Στον αρχαίο Ισραήλ οι νόμοι που εδίδοντο από τον Θεό ώριζαν την επανόρθωσι. Οι παραβάται που υπερέβαιναν τις εξιλεωτικές διατάξεις του νόμου έπρεπε ν’ αποκόπτωνται από τη συναγωγή του Ισραήλ. Πώς; Με τη θανάτωσί των. Αργότερα, στη Χριστιανική εκκλησία, εκείνοι, που ενέμεναν σε παραβάσεις εναντίον των φιλαγάθων διατάξεων του Ιεχωβά και δεν παρείχαν ενδείξεις κατάλληλης μετανοίας, απεκόπτοντο επίσης, μολονότι δεν εθανατώνοντο. Αυτό εγίνετο με την αποκοπή των από την επικοινωνία, ή αφορισμό, από τη Χριστιανική εκκλησία. Η απαίτησις για συμμόρφωσι με τη δικαιοσύνη ήταν δεσμευτική τόσο στον αρχαίο Ισραήλ όσο και στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία. Για τον Ισραήλ η εντολή ήταν: «Θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου.» (Δευτ. 17:7) Για τη Χριστιανική εκκλησία, η αρχή αυτή επεβεβαιώθη και πάλι: «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»​—1 Κορ. 5:13.

Επομένως, εκείνοι που σκληρύνονται στην αδικοπραγία είναι αυτοί που αποκόπτονται από επικοινωνία. Το μέτρον αυτό λαμβάνεται εκεί όπου σοβαρές παραβάσεις των δικαίων απαιτήσεων του Ιεχωβά κατέστησαν συνήθεια. Η επιστολή 1 Ιωάννου 3:4 λέγει: «Πας όστις πράττει την αμαρτίαν, πράττει και την ανομίαν.» Γι’ αυτό, αφιερωμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι πράττουν την ανομία σήμερα στη Χριστιανική εκκλησία, αποκόπτονται από την επικοινωνία.

Ποια παραπτώματα θεωρούνται άξια αποκοπής; Αυτά περιλαμβάνουν εμμονή σε σεξουαλικά παραπτώματα, κλοπές, ψεύδη, ανέντιμες συναλλαγές, στασιασμόν εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά, συκοφαντία, μέθη, αποστασία, διδασκαλία ψευδών δοξασιών και άλλα αδικήματα. Όπως προειδοποίησε ο απόστολος Παύλος: «Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»​—1 Κορ. 6:9, 10.

ΣΚΟΠΟΣ

Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της αποκοπής από την εκκλησία του Θεού; Ο σπουδαιότερος σκοπός είναι η διαφύλαξις της αγνής λατρείας του Ιεχωβά. Καμμιά επιρροή προς διαφθοράν δεν επιτρέπεται να παραμένη. Εκείνος, που διαπράττει αδικήματα, πρέπει ν’ αποβάλλεται χάριν της προστασίας και της αγνότητος της εκκλησίας, επειδή «ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον.» (Γαλ. 5:9) Αν δεν εκκαθαρισθή, αυτή η διαφθορά μπορεί να φράξη την ελεύθερη ροή του πνεύματος του Ιεχωβά σε ολόκληρη την εκκλησία. Ο Ιεχωβά δεν θα ευλογήση εκείνο που δεν είναι αγνό, όπως κατεδείχθη στην περίπτωσι του Αχάν. (Ιησ. Ναυή 7:1-26) Οι σοβαρές αυτές παραλείψεις μπορούν να παραβληθούν με καρκίνον. Αν ένα μέλος του σώματος είναι καρκινώδες, ολόκληρο το σώμα κινδυνεύει. Αν παραστή ανάγκη, το άρρωστο μέλος αποκόπτεται για να σωθή το υπόλοιπο σώμα.

Μια άλλη ωφέλεια που αποκομίζεται είναι το ότι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία θα έχουν ενισχυμένη την εμπιστοσύνη τους στην ορατή οργάνωσι του Θεού παρατηρώντας τη σταθερή στάσι της υπέρ των δικαίων αρχών. Επίσης, η αποκοπή χρησιμεύει ως ένα ισχυρό προειδοποιητικό παράδειγμα σ’ εκείνους που είναι στην εκκλησία, διότι θα μπορούν να βλέπουν τις καταστρεπτικές συνέπειες της αγνοήσεως των νόμων του Ιεχωβά. Ο Παύλος είπε: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.»​—1 Τιμ. 5:20.

Στη Χριστιανική εκκλησία υπάρχει και μια άλλη σπουδαία ωφέλεια, αυτή τη φορά για κείνον που αποκόπτεται. Κάτω από το Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων, ο παραβάτης δεν θανατώνεται. Με τη δραστική αυτή ενέργεια της αποκοπής από την επικοινωνία, ο παραβάτης μπορεί να δοκιμάση ταραχή και συγκλονισθή κατά τα αισθήματά του και να αισχυνθή για την κακή του πορεία ενεργείας. Αυτό, ως συνέπεια, θα μπορούσε να επιφέρη κατάλληλη μετάνοια και το άτομο αυτό θα μπορούσε να μεταστραφή από την κακή του πορεία και ν’ αρχίση να περιπατή με τον τρόπο που επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά. «Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν.» (2 Κορ. 7:10) Έτσι, εν καιρώ ο αποκεκομμένος θα είχε ελπίδες να συνδιαλλαγή με τον Θεό και με την ορατή του οργάνωσι και να συγχωρηθή. Όπως συνεβούλευσε ο απόστολος Παύλος: «Αρκετόν είναι εις τον τοιούτον αυτή η επίπληξις η υπό των πλειοτέρων. Ώστε το εναντίον, πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε, δια να μη καταποθή ο τοιούτος υπό της υπερβαλλούσης λύπης.»​—2 Κορ. 2:6, 7.

Αληθινά, κάτω από το Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων, αυτό αποτελεί πραγματικά μια θαυμαστή επίδειξι χάριτος από μέρους του Θεού. «Δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν.»​—Ρωμ. 6:14.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΟΠΤΟΜΕΝΟΥΣ

Είναι μεγάλη τραγωδία για έναν το ν’ αποκοπή από την επικοινωνία. Διότι αυτό σημαίνει εκκοπήν, όχι μόνο από την ορατή οργάνωσι του Θεού στη γη, αλλά σημαίνει μια αποκοπή κι από τον Ιεχωβά κι από την εύνοιά του. Η πράξις της αποκοπής που γίνεται από την εκκλησία αποτελεί απλώς επιβεβαίωσιν του ό,τι ήδη έγινε στους ουρανούς. Τα ορατά αυτά όργανα του Θεού απλώς αναγνωρίζουν ό,τι έκαμε ήδη ο Ιεχωβά στον ουρανό. Όπως είπε ο Ιησούς: «Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ· και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ.»​—Ματθ. 18:18.

Ένα αποκεκομμένο άτομο έχει αφορισθή από την εκκλησία, η δε εκκλησία δεν έχει καμμιά σχέσι με αυτό. Εκείνοι που είναι στην εκκλησία δεν θα τείνουν χέρι συντροφιάς σ’ αυτό, ούτε και θα του λέγουν «Χαίρε» ή «Στο καλό». Δεν είναι ευπρόσδεκτο στα σπίτια των αδελφών, ακόμη κι αν το σπίτι χρησιμεύη ως κέντρο λατρείας για έναν τοπικό όμιλο μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό εναρμονίζεται με τις Γραφικές αρχές. Η επιστολή 2 Ιωάννου 9, 10 λέγει: «Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν. Εάν τις έρχηται προς εσάς, και δεν φέρη την διδαχήν ταύτην, μη δέχεσθε αυτόν εις οικίαν, και μη λέγετε εις αυτόν το χαίρειν.» Το εδάφιο Ρωμαίους 16:17 συμβουλεύει επίσης: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.»

Ο παραβάτης χάνει επίσης κι άλλα πολύτιμα προνόμια. Του αφαιρούνται οποιεσδήποτε θέσεις ειδικής υπηρεσίας μέσα στην εκκλησία. Μολονότι μπορεί να παρακολουθή όλες τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας που είναι ελεύθερες για το κοινόν, δεν θα του επιτρέπεται να ομιλή σε άτομα, ν’ απευθύνεται στην εκκλησία από το βήμα, ούτε θα μετέχη σε εξέτασι θεμάτων δίνοντας σχόλια από το κάθισμά του. Ενόσω συμπεριφέρεται κατάλληλα μπορεί να έρχεται και να κάθεται, αλλ’ αν γίνη άτακτος θα κληθή ν’ αποχωρήση. Επίσης, δεν θα εκπροσωπή πια την οργάνωσι του Ιεχωβά στη διακονία του αγρού. Η δράσις του δεν θ’ αναγνωρίζεται από την εκκλησία, και αν υποβάλη δελτίο για οποιαδήποτε δράσι, δεν θα γίνεται δεκτό, ούτε θα καταχωρήται.

Το αποκεκομμένο άτομο μπορεί ν’ αγοράζη έντυπα όπως κάθε άλλος από το κοινόν, αλλά δεν θα του δίδεται η μηνιαία Διακονία της Βασιλείας, αφού δεν είναι πια διάκονος των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ούτε μπορεί αυτός να νομίζη ότι μεταβαίνοντας σε άλλη εκκλησία μπορεί ν’ απαλλαγή από τις κυρώσεις που του έχουν επιβληθή. Η τοπική εκκλησία θα ειδοποιηθή και θα γίνη δημοσία αναγγελία της αποκοπής του για την προστασία της εκεί εκκλησίας.

Εν τούτοις, ένας που είναι αποκεκομμένος μπορεί να συνδιαλλαγή με τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του εν καιρώ και ν’ αποκατασταθή ως αδελφός, εφόσον μετανοήση, αλλάξη πορεία, εκδηλώση ταπεινή στάσι και αποδείξη επί ένα χρονικό διάστημα ότι επιθυμεί ζωηρά να ζήση σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Εν τούτοις, και μετά την επανένταξί του, η θέσις του ποτέ δεν μπορεί και πάλι να είναι εντελώς η ίδια. Παρέβη μια πολύτιμη εμπιστοσύνη και δεν μπορεί να του δοθή επισκόπησις της εκκλησίας. Γι’ αυτό, υφίσταται αμετάκλητα την απώλεια των προνομίων υπηρέτου επάνω στη γη.

Η αρχή ενταύθα είναι όμοια με την περίπτωσι του Ρουβήν, πρωτοτόκου γυιού του Ιακώβ. Επειδή ο Ρουβήν διέπραξε αιμομικτική ανηθικότητα με την παλλακή του πατρός του, απώλεσε το δικαίωμα του πρωτοτόκου. Δεν επρόκειτο να εγγραφή γενεαλογικά ως τοιούτος, ούτε η φυλή του Ρουβήν επρόκειτο ν’ ασκή τα προνόμια επισκοπείας στο έθνος Ισραήλ, είτε ως κυβερνήται είτε ως ιερείς. (Γεν. 49:3, 4· 1 Χρον. 5:1) Ομοίως και σήμερα, υπηρέται που έχουν αποκοπή από την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά δεν έχουν ποτέ πλέον τα προσόντα ν’ αναλάβουν και πάλι μια θέσι εποπτείας μεταξύ του λαού του Ιεχωβά. Αν ένα επανενταγμένο άτομο διεξήγε Γραφικές μελέτες μ’ ένα μεμονωμένον όμιλο, ο δε όμιλος αυτός ωργανώθη κατόπιν σε εκκλησία, ένας άλλος αφιερωμένος αδελφός θα διορισθή ως υπηρέτης. Εν τούτοις, ώσπου να σχηματισθή η εκκλησία και χρειασθούν υπηρέται, μπορεί να εξακολουθήση αυτός να διεξάγη μελέτες με τον όμιλο, αφού μπορεί να μετέχη στη διακονία του αγρού, διαδίδοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κάτω από τη νομική διάταξι του Ιεχωβά για τον αρχαίο Ισραήλ, εκείνοι που αποτελούσαν τη συναγωγή εκτελούσαν τη θανατική καταδίκη εκείνων που ήσαν άξιοι αυτής. Στο Δευτερονόμιο 17:6, 7 αναγινώσκομε: «Επί στόματος δύο μαρτύρων, ή τριών μαρτύρων, θέλει θάνατονεσθαι ο άξιος θανάτου· επί στόματος ενός μάρτυρος δεν θέλει θανατόνεσθαι. Αι χείρες των μαρτύρων θέλουσιν είσθαι αι πρώται επ’ αυτόν, εις το να θανατώσωσιν αυτόν, και έπειτα αι χείρες παντός του λαού. Ούτω θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου.»

Στη Χριστιανική εκκλησία βρίσκεται μια όμοια αρχή συνεργασίας και συμμετοχής. Μολονότι εκείνος που σφάλλει δεν θανατώνεται, η αποκοπή του παρατηρείται και ενεργείται απ’ όλους όσοι είναι μέσα στην εκκλησία. Ο Γραφικός αυτός τρόπος ενεργείας περιγράφεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 5:11: «Αλλά τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε.»

Επομένως, τα μέλη της εκκλησίας δεν θα συναναστρέφονται τον αποκεκομμένον, είτε στην Αίθουσα Βασιλείας, είτε αλλού. Δεν θα συνομιλούν με αυτόν ούτε θα τον αναγνωρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο. Αν το αποκεκομμένο άτομο επιχειρή να μιλήση στους άλλους μέσα στην εκκλησία, εκείνοι πρέπει ν’ απομακρύνονται απ’ αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καταλάβη την πλήρη έννοια της αμαρτίας του. Αλλιώς, αν όλοι επικοινωνούσαν ελεύθερα με τον παραβάτη, αυτός θα εδελεάζετο να νομίζη ότι η παράβασίς του δεν ήταν ένα τόσο φοβερό πράγμα. Αν συμβή κάποιος που επισκέπτεται την εκκλησία ή μια μεγαλύτερη συνέλευσι, να μη γνωρίζη το άτομο που απεκόπη κι επιχειρή να του μιλήση, οι άλλοι αδελφοί που τον βλέπουν θα τον πληροφορήσουν ευγενικά περί του πράγματος. Επίσης, το αποκεκομμένο άτομο, που θέλει να πράξη εκείνο που είναι ορθόν, πρέπει να πληροφορή τον οποιονδήποτε ο οποίος τον πλησιάζει ανύποπτος, ότι είναι αποκεκομμένος και ότι δεν πρέπει να του μιλούν οι άλλοι.

Υπάρχει κι άλλη άποψις της ανάγκης που έχουν όσοι είναι στην εκκλησία να συνεργάζονται με την επιτροπή που ευθύνεται για την εκτέλεσι της αποκοπής. Αυτό μας το διευκρινίζει το εδάφιο 2 Ιωάννου 11: «Διότι ο λέγων εις αυτόν το χαίρειν, γίνεται κοινωνός εις τα πονηρά αυτού έργα.» Ναι, η στάσις του καθενός απέναντι κάποιου αποκεκομμένου από την εκκλησία δείχνει τη στάσι του απέναντι των δικαίων αρχών του Ιεχωβά. Όταν ένας αδιαφορήση για την πράξι της αποκοπής και συνεχίζη τη συναναστροφή του με το αποκεκομμένο άτομο, τότε δείχνει μια κακή στάσι απέναντι των νόμων του Ιεχωβά. Αυτός, πραγματικά δείχνει ότι υποστηρίζει τον παραβάτη και νομίζει ότι οι δίκαιοι νόμοι του Ιεχωβά δεν έχουν σημασία. Η σοβαρότης της μη συμμορφώσεως με την ενέργεια της αποκοπής μπορεί να παρατηρηθή όταν αυτός αποκαλήται «κοινωνός» των πονηρών έργων του αποκεκομμένου. Πραγματικά, εκείνος ο οποίος εσκεμμένα δεν συμμορφώνεται με την απόφασι της εκκλησίας προορίζει τον εαυτό του για αποκοπή λόγω συνεχίσεως της συναναστροφής του με αυτόν. Εφόσον ο «κοινωνός» κατατάσσεται στην ίδια θέσι με τον αποκεκομμένο, είναι λογικό να γίνη η ίδια ενέργεια εναντίον αυτού που διαφωνεί. Κι αυτός, επίσης, μπορεί ν’ αποκοπή από την εύνοια του Ιεχωβά κι από την ορατή του οργάνωσι.

Τι θα γίνη αν ένα αποκεκομμένο άτομο κι ένα μέλος της εκκλησίας εργάζωνται και οι δύο στον ίδιο τόπο κοσμικής εργασίας; Θα μπορούσαν τότε να έχουν συναναστροφή, εφόσον η εργασία των μπορεί ν’ απαιτή να επικοινωνούν μεταξύ των; Κι εδώ πάλι πρόκειται περί αναγνωρίσεως της αλλαγμένης καταστάσεως του αποκεκομμένου. Ενώ είναι επιτρεπτή η συνομιλία στον αναγκαίο βαθμό για τη διεξαγωγή της λειτουργίας της εργασίας, δεν θα ήταν κατάλληλο να γίνεται συναναστροφή με την έννοια της ελευθέρας επικοινωνίας, αδιακρίτως της καταστάσεώς του. Μόνον η αναγκαία εργασία θα συζητήται, ποτέ όμως πνευματικά ζητήματα ή κάποιο άλλο ζήτημα που δεν υπάγεται στην κατηγορία της αναγκαίας εργασίας που σχετίζεται με το κοσμικό επάγγελμα. Αν η απαιτούμενη επαφή είναι πολύ συχνή και στενή, ο Χριστιανός θα μπορούσε να φροντίση ν’ αλλάξη θέσι εργασίας για να μην παραβιάζη τη συνείδησί του.

Εν τούτοις, ποια είναι η θέσις εκείνων που σχετίζονται με δεσμούς εξ αίματος με τον αποκεκομμένο; Τι αρχές εμπερικλείονται σχετικά, με την κεφαλή της οικογενείας και τη διδασκαλία των τέκνων στο σπίτι; Πώς είναι δυνατή η επανένταξις εν καιρώ; Επιπρόσθετα, εφόσον επακολουθούν τόσο σοβαρές συνέπειες, πρέπει ένας να υποκύψη στον πειρασμό να μην εξομολογηθή μια κακή του πράξι, αν δεν θα την εγνώριζε αυτή αλλιώς κανείς; Και, τελικά, πώς μπορεί ένας να φυλαχθή από μια πορεία που θα οδηγήση στην αποκοπή του; Για να πληροφορηθούμε πάνω σ’ αυτά τα ζωτικά ζητήματα, αναμένομε τα επόμενα τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί Η Σκοπιά της 1ης Ιουνίου 1963, στη σελίδα 339, λέγει: «Το προνόμιο της προσευχής είναι μόνο για κείνους που έχουν κάμει, με βάσι την ακριβή γνώσι, αφιέρωσι του εαυτού των να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά»;​—Α. Γ., Ιράν.

Υπάρχει πολύ κακή αντίληψις μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών σχετικά με το ποιοι μπορούν να προσεύχωνται. Πραγματικά, πλείστοι απ’ αυτούς νομίζουν ότι μπορεί οποιοσδήποτε να προσευχηθή για οτιδήποτε ζήτημα με την προσδοκία να γίνη εισακουστός. Αλλά δεν είναι έτσι. (Παροιμ. 15:29· Ιάκ. 4:3) Η προσευχή δεν αποτελεί απεριόριστο προνόμιο, αλλά, μάλλον, περιωρισμένο, αποκλειστικό. Όπως αναγινώσκομε στην επιστολή προς Εβραίους 11:6: «Ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Με άλλα λόγια, για να εισακουσθή ένας από τον Θεό πρέπει όχι μόνο να πιστέψη ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά και ένθερμα να τον εκζητή. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός είπε στους απίστους Ισραηλίτας ότι δεν εισήκουε τις προσευχές τους. Ο δε Ιησούς ετόνισε ότι οι προσευχές που γίνονται για επίδειξι καθώς κι εκείνες που γίνονται από αυτοδικαιουμένους ανθρώπους δεν εισακούονται.​—Ησ. 1:15· Ματθ. 6:5-8· Λουκ. 18:11-14.

Πόσο περιοριστική καθιστούν όλ’ αυτά την προσευχή! Όπως είχε συνοψισθή προηγουμένως στις εκδόσεις της Σκοπιάς («Πάντα Δοκιμάζετε», σελίδες 304-309), η προσευχή, για να εισακουσθή και να τύχη απαντήσεως από τον Θεό, πρέπει να γίνη σ’ Εκείνον που είναι ορθόν να γίνη, στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό, τον Θεό της Βίβλου. Δεύτερον, η προσευχή αυτή πρέπει να γίνη με τον ορθό τρόπο: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού», είπε ο Ιησούς. (Ιωάν. 14:6) Στον ορθό τρόπο περιλαμβάνονται, επίσης, η ειλικρίνεια, η πίστις και η καρτερικότης. Τρίτον, για να τύχη απαντήσεως η προσευχή πρέπει να σχετίζεται με τα ορθά ζητήματα, εκείνα που είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Έτσι ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται στον Θεό: «Γενηθήτω το θέλημά σου.» Ακόμη κι ο αρχαίος Βασιλεύς Σολομών ανεγνώριζε ότι η προσευχή ήταν ένα περιωρισμένο προνόμιο, διότι, ως προς τους ξένους, παρεκάλεσε μόνον υπέρ εκείνων, οι οποίοι, αφού άκουσαν για τον ένα αληθινό Θεό, Ιεχωβά, ήθελαν να έλθουν και να προσευχηθούν στον ναό Του στην Ιερουσαλήμ.​—Ματθ. 6:10· 1 Βασ. 8:41-43.

Ο Κορνήλιος ήταν ένας αυτού του είδους άνθρωπος, ο οποίος ποθούσε να κάνη το θέλημα του Θεού, διότι, αν και δεν ανήκε στο αφιερωμένο έθνος Ισραήλ, επειδή ήταν απερίτμητος εθνικός, εν τούτοις περιγράφεται ως «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν μετά παντός του οίκου αυτού, όστις και έκαμνεν ελεημοσύνας εις τον λαόν πολλάς, και εδέετο του Θεού διαπαντός.» Ο Κορνήλιος, λοιπόν, μπορεί να λεχθή ότι προχωρούσε προς την αφιέρωσι, και, όταν έλαβε επίγνωσι, αφιερώθη· από τότε δε ήλθε σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό, ο δε Θεός επολιτεύθη με αυτόν ως υιόν, πράγμα το οποίον απέδειξε δίνοντας στον Κορνήλιο το άγιον πνεύμα.​—Πράξ. 10:1-44.

Οποιοσδήποτε προσέρχεται στον αληθινό Θεό Ιεχωβά με προσευχή κατά τον ορθό τρόπο και παρακαλεί για ορθά πράγματα μπορεί να λεχθή ότι είναι τοιαύτης διανοητικής διαθέσεως, ώστε προχωρεί προς την αφιέρωσι, αν δεν έχη κάμει ήδη αφιέρωσι στην καρδιά του, μολονότι μπορεί να μην έχη ακόμη συμβολίσει την αφιέρωσί του με το εν ύδατι βάπτισμα. Όλα αυτά τα άτομα καλής διαθέσεως προς τον Θεό, που ποθούν να πράξουν το θέλημά του, μπορούν να ενθαρρυνθούν να προσεύχωνται. Γι’ αυτό, παιδιά, τα οποία ανετράφησαν από τους γονείς των για να γίνουν αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού, μπορούν, επίσης, κατάλληλα να διδαχθούν να προσεύχωνται.​—1 Κορ. 7:14.

Εν τούτοις, μπορεί ευχερώς να εκτιμηθή ότι άνθρωποι του κόσμου, οι οποίοι δεν ησχολήθησαν ιδιαίτερα με τη μελέτη της Βίβλου, δεν θα εγνώριζαν τις θείες απαιτήσεις για προσευχή, ούτε θα εξεδήλωναν μια στάσι ευάρεστη στον Θεό. Έτσι, λοιπόν, δεν θα ήσαν σε θέσι ν’ αναπέμπουν προσευχές, που θα ήσαν ευπρόσδεκτες στον Ιεχωβά.​—Παροιμ. 28:9.

Φαίνεται, επίσης, ότι πολλοί, οι οποίοι επί ένα χρονικό διάστημα προχωρούσαν προς την αφιέρωσι, υποστέλλονται τώρα από το να κάμουν αυτό το βήμα. Ωστόσο εξακολουθούν να συναναστρέφωνται τον λαόν του Θεού και να συνυπηρετούν με αυτόν. Αν εκείνο που τους κρατεί προς τα πίσω είναι η ιδιοτέλεια, αν δεν βρίσκουν μέσα στις καρδιές των το να παραδώσουν τον εαυτό τους σε πλήρη αφιέρωσι στον Θεό, μπορούν κάλλιστα να διερωτηθούν αν έχουν ακόμη το προνόμιο της προσευχής. Προφανώς όχι, διότι εκείνοι που προσέρχονται στον Θεό πρέπει να τον εκζητούν ενθέρμως. Αυτοί πρέπει, επίσης, να σημειώσουν ότι μόνον εκείνοι που εκζητούν τον Ιεχωβά, δικαιοσύνη και πραότητα, εκείνοι, που είναι αφιερωμένοι κι εκπληρώνουν ένθερμα την αφιέρωσί των, μπορούν να ελπίζουν ότι θα διαφυλαχθούν στην ημέρα της οργής του Ιεχωβά.​—Εβρ. 11:6· Σοφον 2:3· Λουκ. 13:24.

● Ποιες είναι οι υποχρεώσεις των Χριστιανών γονέων απέναντι ενός διανοητικά καθυστερημένου τέκνου;​—Μ. Λ., Η.Π.Α.

Η επιστολή 1 Τιμόθεον 5:8 είναι πολύ σαφής και αλάθητη όταν λέγη: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Οι γονείς, λοιπόν, έχουν υποχρέωσι να προνοούν για τα τέκνα των, έστω κι αν αυτά μπορή να είναι καθυστερημένα, αν οπωσδήποτε μπορούν να το πράξουν. Θυμηθήτε ότι το διανοητικό μειονέκτημα δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του τέκνου αλλά μάλλον στις περιστάσεις, όπως λόγου χάριν μια ατυχής γέννησις ή πρώιμος τοκετός, ή και σε ατέλεια των γονέων.

Η υποχρέωσις των γονέων περιλαμβάνει την φροντίδα όχι μόνο για τις υλικές αλλά και για τις πνευματικές ανάγκες. Οι Χριστιανοί γονείς δεν μπορούν ν’ αγνοούν τις οδηγίες που εκτίθενται στο Δευτερονόμιο 6:4-7, για τον τρόπο, με τον οποίον ένας πατέρας πρέπει να μιλή για τον Θείο νόμο με τον γυιό του οπουδήποτε κι αν βρίσκονται μαζί. Δεν πρέπει να παραβλέπεται, επίσης, η εντολή προς Εφεσίους 6:4, περί ανατροφής των τέκνων εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά. Αν ένα τέκνον κηδεμονεύεται από το Κράτος, τότε βέβαια δεν θα μπορή να λαμβάνη τη ζωοπάροχη διδασκαλία που θα μπορούσε να του παρέχη ένας στοργικός γονεύς, υπακούοντας στη Γραφική του υποχρέωσι ως αφιερωμένου Χριστιανού.

Ο γονεύς, φροντίζοντας ώστε να λάβη το τέκνον του την παιδεία και νουθεσία από τον Ιεχωβά, προνοεί για την αιώνια σωτηρία του τέκνου. Η υποχρέωσις υποβοηθήσεως των άλλων για σωτηρία απαιτεί από σας να βοηθήσετε πρώτ’ απ’ όλα τα μέλη της δικής σας οικογενείας να πράξουν το ίδιο, ιδιαίτερα αν είσθε γονεύς και τα τέκνα είναι ανήλικα εξαρτώμενα από σας για κατάλληλη θρησκευτική διδασκαλία, καθοδηγία και βοήθεια. Θα είχε κάποιο νόημα το να πηγαίνετε και να προσπαθήτε να υποβοηθήσετε άλλους που είναι ξένοι να αποκτήσουν σωτηρία, ενώ συγχρόνως παραμελείτε ένα εξηρτημένο παιδί, την ίδια σας σάρκα και αίμα;

Απλώς η ποσότης του χρόνου, που αφιερώνετε στη διακονία, δεν αποτελεί λόγον μεταθέσεως αυτής της ευθύνης. Εν τούτοις, αν το τέκνον είναι τόσο καθυστερημένο διανοητικώς, ώστε να είναι ανίκανο να προσλάβη οποιαδήποτε πνευματική τροφή ή γνώσι, με την οποία μπορεί ν’ ασκήση πίστι και να κερδίση σωτηρία, αυτό μπορεί να αποτελέση λόγον για να σκεφθούν οι γονείς αν θα προτιμούσαν να το αναθέσουν σε άλλους, όπως λόγου χάριν σε κρατικά ευαγή ιδρύματα, για να ληφθή φροντίδα γι’ αυτό. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι το τέκνον, που τελεί κάτω από την κηδεμονία του Κράτους, και αν ακόμη τυγχάνη τακτικών επισκέψεων από τους γονείς του, μπορεί να υπόκειται σε πνευματικούς κινδύνους, όπως αυτοί που προέρχονται από μεταγγίσεις αίματος, τελέσεις ειδωλολατρικών ή άλλων παρομοίων εορτών, και λοιπά. Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα, που οι γονείς πρέπει, επίσης, να λάβουν υπ’ όψι.

Είναι αληθές ότι η ύπαρξις ενός καθυστερημένου τέκνου στο σπίτι μπορεί ν’ αποβαίνη σημαντικό βάρος στο υπόλοιπον της οικογενείας. Αλλ’ αν αυτό είναι οπωσδήποτε υποφερτό, ιδιαίτερα δε, αν το τέκνον είναι ικανό να ωφεληθή πνευματικώς από το να βρίσκεται σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι, με κάθε τρόπο πρέπει αυτό το βάρος να βασταχθή. Κάνοντας τούτο, οι γονείς θα πράξουν το ορθόν· η πορεία των θα εναρμονίζεται με τις Γραφικές απαιτήσεις και θα έχη την επιδοκιμασία κι ευλογία του Θεού. Με την πάροδο του χρόνου αυτό θα καταστή η καλύτερη πορεία, ειδικά αν το κάθε μέλος της οικογενείας μετέχη στο πρόγραμμα περιθάλψεως.

Η φροντίδα για ένα καθυστερημένο τέκνον πρέπει να θεωρήται σαν μια απαίτησις ιδιαίτερα μάλιστα σε περιπτώσεις όπως είναι η απαίτησις εκδηλώσεως της καρποφορίας του πνεύματος. (Γαλ. 5:22, 23) Ένα σύγχρονο αυθεντικό σύγγραμμα λέγει τα εξής σχετικώς με καθυστερημένα τέκνα: «Είναι στοργικά . . . και συχνά αγαπώνται από τις μητέρες των και τ’ άλλα τέκνα της οικογενείας. . . . Σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατόν να τύχουν περιθάλψεως μέσα στο σπίτι, που είναι μια πολύ πιο ευτυχής λύσις από το να εγκλεισθούν σε άσυλα. Αν πρόκειται, όμως, να γίνη αυτό, η μητέρα πρέπει να δεχθή αυτή την κατάστασι και να μην αναμένη να γίνη φυσιολογικό το παιδί. Πρέπει ν’ αγαπά το παιδί αυτό, αλλά να μην παραμελή τ’ άλλα παιδιά, ή να αισθάνεται ενοχή.»​—Νεο-Γεννητική Παιδιατρική,, υπό Γ. Ρ. Φ. Κόλλις.

Το αν ωρισμένες ιατρικές θεραπείες αποβαίνουν εξυπηρετικές για τα καθυστερημένα τέκνα σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι προβληματικό· αλλά σε μερικές περιπτώσεις τουλάχιστον, όπως στη χρήσι γλουταμινικού οξέος, επήλθε βελτίωσις. Εν σχέσει με το γλουταμινικόν οξύ, η Σύγχρονη Φαρμακευτική Εγκυκλοπαιδεία και Θεραπευτικός Οδηγός (Ογδόη Έκδοσις, 1961) λέγει: «Κλινικές παρατηρήσεις υποδεικνύουν την πιθανή άξια του φυσικού γλουταμινικού οξέος στη βελτίωσι της προσωπικότητος και της διανοητικής διαμορφώσεως των διανοητικώς καθυστερημένων παιδιών και ενηλίκων.» Σε τι βαθμό ένα τέτοιο προϊόν θ’ απέβαινε εξυπηρετικό, αυτό μπορεί να εξαρτάται από τους παράγοντας κληρονομικότητος και φύλου, καθώς και από το αν το παιδί τυγχάνη περιθάλψεως από τους γονείς του ή όχι.​—Τα Νεώτερα της Επιστήμης, 12 Ιανουαρίου 1952.

Για κάθε περίπτωσι θα έπρεπε να λαμβάνεται απόφασις ανάλογα με την αξία της, τη σοβαρότητα της καταστάσεως, την ικανότητα της οικογενείας ν’ αναλάβη τη φροντίδα του τέκνου και τα οφέλη που θα μπορούσε το παιδί ν’ αποκομίση από το να είναι στο σπίτι μαζί με τ’ άλλα προσφιλή μέλη της οικογενείας.​—1 Κορ. 13:4-8.

● Γιατί ο Ιησούς απήντησε στον Πιλάτο με τον τρόπο που απήντησε στο κατά Ιωάν. 18:37;​—Μ. Π., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το κατά Ιωάν. 18:37 λέγει: «Και ο Πιλάτος είπε προς αυτόν. Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ; Απεκρίθη ο Ιησούς, Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.» Ο Πιλάτος, επειδή είχε ακούσει ότι ο Ιησούς είπε ότι είναι ο βασιλεύς των Ιουδαίων, είχε ρωτήσει προηγουμένως, «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Και τώρα πάλι ερώτησε, «Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ;» Στην πρώτη του ερώτησι, ο Ιησούς απήντησε, «Αφ’ εαυτού λέγεις συ τούτο, ή άλλοι σοι είπον περί εμού;» Αυτή τη φορά απήντησε: «Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ.»​—Ιωάν. 18:33-37.

Βλέπομε, λοιπόν, ότι ο Ιησούς ενταύθα ούτε επεβεβαίωνε ούτε ηρνείτο το βασιλικό του αξίωμα. Γιατί; Για να μην κατηγορηθή για ανταρσία εναντίον του Καίσαρος. Αυτό διασαφηνίζεται απ’ ό,τι είπαν περαιτέρω οι Ιουδαίοι στην προσπάθεια τους να επηρεάσουν τον Πιλάτο για να εκτελέση τον Ιησούν: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα.»​—Ιωάν. 19:12.

Με άλλα λόγια, ο Ιησούς ενταύθα ο ίδιος ακολουθούσε τη συμβουλή, που είχε δώσει στους αποστόλους του, όταν τους εξαπέστειλε, να είναι φρόνιμοι ως όφεις, και ειδικά μάλιστα όταν προσάγωνται ενώπιον αρχόντων.​—Ματθ. 10:16-18.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

1 Η άνωθεν . . . σοφία . . . είναι . . . επιεικής.​—Ιάκ. 3:17. Σ 15/5/62 10, 11α

2 Παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.​—1 Πέτρ. 4:4. Σ 1/11/62 19

3 Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· . . . είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.​—Ματθ. 25:21. Σ 1/9/62 20α

4 Συμεών και Λευί οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι αι μάχαιραι αυτών. Επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης· και η οργή αυτών, διότι ήτο σκληρά.​—Γέν. 49:5, 7. Σ 15/9/62 38, 51, 52

5 Ταύτα λέγει ο Αμήν, . . . η αρχή της κτίσεως του Θεού.​—Αποκάλ. 3:14. Σ 1/1/63 43, 46

6 Οι δούλοι, υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας.​—Κολ. 3:22. Σ 1/3/63 27, 28, 30

7 Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε.​—Ιωάν. 16:33. Σ 15/2/63 48-50

8 Του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 9, 10

9 Πριν δε έλθη η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον . . . Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν.​—Γαλ. 3:23, 24. Σ 15/1/63 34, 35α

10 Ούτος θέλει είσθαι ειρήνη.​—Μιχ. 5:5. Σ 1/5/62 8, 9α

11 Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.​—1 Τιμ. 3:1. Σ 1/7/62 10-12α

12 Ενισχύθην εις το έργον τούτου του τείχους . . . και πάντες οι δούλοι μου ήσαν συνηγμένοι εκεί εις το έργον.​—Νεεμ. 5:16. Σ 1/8/62 6, 7α

13 Οι τοξόται επίκραναν αυτόν [τον Ιωσήφ], και ετόξευσαν κατ’ αυτού, και εχθρεύθησαν αυτόν αλλά το τόξον αυτού έμεινε δυνατόν, και οι βραχίονες των χειρών αυτού ενεδυναμώθησαν.​—Γέν. 49:23, 24. Σ 1/10/62 55

14 Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.​—Ιάκ. 3:17. Σ 15/7/62 20, 21α

15 Ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.​—Κολ. 3:10. Σ 1/12/62 2, 1α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Οκτώβριον οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, με θάρρος και πίστι στον αληθινό και ζώντα Θεόν τους, θα επωφεληθούν από κάθε ευκαιρία για να βοηθήσουν και άλλους να γνωρίσουν και αυτοί τη Βασιλεία του Ιεχωβά και τις ευλογίες, που είναι αποταμιευμένες για όλους εκείνους που αγαπούν και υπηρετούν Αυτόν. Ως βοήθημα για την εκτέλεσι του έργου αυτού, θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα! μαζί με τρία βιβλιάρια, που περιέχουν Γραφικά θέματα, αντί δρχ. 30.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματα της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητάς του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο-ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

10 Νοεμβρίου; Ωριμότης, μια Χριστιανική Απαίτησις, και Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου, §1-8. Σελ. 588.

17 Νοεμβρίου: Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου, §9-35. Σελ. 594.

Αγωνιζόμενοι Νομίμως

ΑΥΤΗ η ζωή επιφυλάσσει πολλά καλά κι επιθυμητά πράγματα. Και είναι απλώς φυσικό το ότι άτομα με υγεία, δύναμι κι ελπίδα πρέπει ν’ αποβλέπουν στο ν’ αποκτήσουν κάτι απ’ αυτά. Τίποτα το εσφαλμένο δεν υπάρχει στην επιθυμία του να προχωρήσωμε, να επιτύχωμε. Λόγου χάριν, ο απόστολος Παύλος σαφώς λέγει ότι είναι άξιο επαίνου να θέλη κανείς να γίνη επίσκοπος σε μια Χριστιανική εκκλησία: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.»​—1 Τιμ. 3:1.

Εν τούτοις, μολονότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να φιλοδοξή κανείς για μια θέσι μεγαλυτέρας ευθύνης, προσπαθώντας να επιτύχη σε αξιόλογα πράγματα, υπάρχει κάτι το καταφανώς άδικο όταν ένας ασχολήται τόσο στην πραγματοποίησι των σκοπών του ώστε να καταφρονή τον καθένα που θεωρεί εμπόδιο στον δρόμο του και να παραβιάζη τους κανόνες. Λόγου χάριν, το να φιλοδοξή κανείς να καταλάβη τη θέσι ενός επισκόπου είναι καλό πράγμα, αλλ’ είναι όλως άδικο να βυσσοδομή να καταλάβη αυτή τη θέσι παίζοντας πολιτική, συκοφαντώντας έναν άλλον ή συνωμοτώντας για την ανατροπή του.

Περιττό να λεχθή ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που κάνουν αυτό ακριβώς· γι’ αυτό η ανομία αφθονεί και η αγάπη στον Θεό από μέρους πολλών έχει ψυχρανθή. Όταν πραγματικά το προσέξετε αυτό, όλη η εγκληματικότης, όλη η ανηθικότης, όλα τα κακουργήματα, όλοι οι διαπληκτισμοί μεταξύ εθνών και συγκροτημάτων εθνών οφείλονται στο ότι άτομα και έθνη αρνούνται να αθλήσουν νομίμως.​—Ματθ. 24:12.

Οι κανόνες είναι αναγκαίοι για την ειρήνη και την ευεξία όλων εκείνων για τους οποίους πρόκειται. Οι κανόνες περιορίζουν την ελευθερία σας προς όφελος του πλησίον σας, ακριβώς όπως περιορίζουν και την ελευθερία του πλησίον σας προς όφελός σας. Με άλλα λόγια, για ν’ απολαμβάνουν όλοι ελευθερία, του καθενός η ελευθερία πρέπει να είναι σχετική. Έτσι, καθίσταται αμέσως προφανές ότι αυτό το ζήτημα της νομίμου αθλήσεως εφαρμόζεται σε όλες τις σχέσεις με τον συνάνθρωπό μας και, πάνω απ’ όλα, στις σχέσεις μας με τον Δημιουργό μας, τον Ποιητή των κανόνων.

Το να ενεργούμε λοιπόν σύμφωνα με τους κανόνες είναι το ορθόν που πρέπει να κάνωμε. Μόνον, όταν ενεργούμε έτσι, μπορούμε να έχωμε καθαρή συνείδησι, πράγμα που δεν είναι και ασήμαντο. Κάθε φορά που ανθίστασθε στον πειρασμό για παράβασι των κανόνων, για καταστρατήγησί των χάριν προσωπικής ωφελείας, μεγάλης ή μικρής, λαμβάνετε μια αμοιβή σε ηθική δύναμι, σε ικανοποίησι, σε αύξησι αυτοσεβασμού, και αυτό βέβαια είναι αντάξιο.​—1 Τιμ. 1:19.

Επίσης το να αγωνίζεσθε σύμφωνα με τους κανόνες είναι το μόνο καλό πράγμα που πρέπει να κάνετε στις σχέσεις σας με τον συνάνθρωπο σας ή τον πλησίον σας. Θέλετε να είναι οι άλλοι δίκαιοι στις συναλλαγές των μαζί σας, έτσι και σεις πρέπει να είσθε δίκαιοι στις συναλλαγές σας με αυτούς. Δεν θέλετε ν’ αποκομίσουν οι άλλοι μια άδικη ωφέλεια από σας, έτσι και σεις μην αποκομίζετε άδικη ωφέλεια απ’ αυτούς: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»​—Λουκ. 6:31.

Το να ενεργούμε σύμφωνα με τους κανόνες είναι επίσης ο ορθός τρόπος, διότι στο τέλος αληθεύει το ότι «το έγκλημα δεν αμείβει.» Προς στιγμήν, ένας μπορεί να φαίνεται ότι επιτυγχάνει στην αδικοπραγία, αλλά «δεν υπάρχει κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γίνει φανερόν.» Όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος συμβουλεύοντας τον συγ-Χριστιανό του Τιμόθεο: «Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή.»​—Λουκ. 8:17· 2 Τιμ. 2:5.

Λόγω κληρονομημένης ιδιοτελείας, «ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού,» και γι’ αυτό πρέπει να φυλαγώμεθα και να ενδυναμούμεθα για να αγωνιζώμεθα πάντοτε νομίμως. (Γέν. 8:21) Ένα από τα μεγαλύτερα βοηθήματα είναι η πίστις κι η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Εμπιστευθήτε στον Θεό ότι θα έχετε τον καθημερινό σας άρτον, ότι δεν θα σας εγκαταλείψη όταν σεις αρνήσθε να υποκύψετε σε ανέντιμες πράξεις. «Ο Ιεχωβά . . . δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.»​—Ψαλμ. 84:11, ΜΝΚ.

Μια άλλη μεγάλη βοήθεια είναι η εκτίμησις. Ενώ προσηλώνετε τα βλέμματά σας στον στόχο που είναι εμπρός σας ή εργάζεσθε για την επίτευξι ενός ποθητού αποκτήματος, μην υποτιμάτε τις ευλογίες που έχετε. Μην είσθε όπως ο ασεβής Αχαάβ, ο οποίος, μολονότι ήταν βασιλεύς του Ισραήλ, ήταν άθλιος επειδή είχε προσηλώσει την καρδιά του στον αμπελώνα ενός άλλου ανθρώπου. Το λίγο το οποίον δεν είχε εσήμαινε περισσότερα γι’ αυτόν παρά το πολύ που είχε. Ο μόνος τρόπος να μπορέση ν’ αποκτήση εκείνον τον αμπελώνα ήταν το να φονεύση τον ιδιοκτήτη του, κι αυτό έγινε. Αλλά με ποιο τίμημα! Μια τρομερή κρίσις θανάτου επήλθε και σ’ αυτόν τον ίδιο και στην ασεβή του σύζυγο, της οποίας ακολούθησε τη συμβουλή.​—1 Βασ. 21:1-26.

Μια άλλη μεγάλη βοήθεια για όλους όσοι θα ήθελαν ν’ αγωνισθούν σύμφωνα με τους κανόνες είναι η μετριοφροσύνη. Μην έχετε πολύ υψηλές αξιώσεις, μην είσθε άπληστοι για την απόκτησι πολλού πλούτου ή πολλών κτημάτων και θα υπάρχη λιγώτερη πιθανότης να πειρασθήτε στο να παραβήτε τους κανόνες, να αδικήσετε για να πραγματοποιήσετε τους σκοπούς σας. Εύλογα ο Ιεχωβά εντέλλεται: «Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Και καλά τονίζει ο σοφός συντάκτης των παροιμιών ότι «η . . . σοφία είναι μετά των ταπεινών.» Ο βασιλεύς του Ισραήλ ενουθετήθη να μην ‘πληθύνη σφόδρα εις εαυτόν αργύριον και χρυσίον’. Ο δε απόστολος Παύλος προειδοποιεί ότι «Όσοι . . . θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανόητους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν.»​—Μιχ. 6:8· Παροιμ. 11:2· Δευτ. 17:17· 1 Τιμ. 6:9.

Η μεγαλύτερη βοήθεια απ’ όλες είναι η αγάπη, αγάπη στον Θεό και στον πλησίον. (Μάρκ. 12:29-31) Η αγάπη στον Θεό θα σας κάνη να θέλετε να τον ευαρεστήσετε και να φοβάσθε μήπως τον δυσαρεστήσετε κι έτσι θα σας βοηθήση ν’ αγωνισθήτε σύμφωνα με τους κανόνες, έστω κι αν μπορή να φαίνεται ότι θα εφθάνατε σε παράβασι αυτών από την ανθρώπινη άποψι. Η αγάπη στον πλησίον θα σας προφυλάξη από το να παραβήτε τους κανόνες προς βλάβην του πλησίον, διότι «η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον.»​—Ρωμ. 13:10.

Ο παλαιός αυτός κόσμος είναι σε σύγχυσι πολιτικώς, θρησκευτικώς, οικονομικώς και κοινωνικώς διότι είναι γεμάτος και διακυβερνάται από άτομα, τα οποία δεν ενδιαφέρονται ν’ αγωνισθούν σύμφωνα με τους κανόνες [«νομίμως»]. Αλλά το ν’ αγωνίζεται κανείς σύμφωνα με τους κανόνες είναι το σοφόν, το ορθόν πράγμα που πρέπει να κάνη. Πίστις στον Θεό, εκτίμησις των ευλογιών σας, μετριοφροσύνη και αγάπη θα σας βοηθήσουν ν’ αγωνίζεσθε [«νομίμως»] για την ίδια σας την ευτυχία κι ευημερία.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποιοι είναι οι βασιλείς που μνημονεύονται στον Ησαΐα 60:3;​—Λ. Χ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιον Ησαΐας 60:3, που απευθύνεται στη «γυναίκα» ή οργάνωσι του Θεού, όπως φαίνεται από το πρώτο εδάφιο του κεφαλαίου τούτου, λέγει: «Και τα έθνη θέλουσιν έλθει εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.» Αυτό το εδάφιο είναι πολύ όμοιο με της Αποκαλύψεως 21:24, το οποίον λέγει: «Και τα έθνη των σωζόμενων θέλουσι περιπατεί εν τω φωτί αυτής· και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν.»

Αυτές οι προφητείες δεν θα μπορούσε ν’ αναφέρωνται σε κοσμικούς βασιλείς, πολιτικούς ή άλλους, διότι δεν είναι αυτοί εκείνοι που έρχονται στην οργάνωσι του Θεού ή την αναγνωρίζουν, ούτε έχουν καμμιά αληθινή δόξα, την οποία θα μπορούσαν να της φέρουν. Δεν χαίρουν στην πνευματική ευημερία τής οργανώσεως του Θεού. Μάλλον, οι βασιλείς, που μνημονεύονται σ’ αυτά τα εδάφια, πρέπει να είναι εκείνοι επί της γης, που προορίζονται να γίνουν ουράνιοι βασιλείς, βασιλείς από τη Θεία άποψι, οι οποίοι θα κυβερνήσουν ως βασιλείς με τον Χριστό επί χίλια έτη, καθήμενοι με αυτόν επί του θρόνου του, όπως κι εκείνος κάθεται με τον Πατέρα του στον θρόνο Του. (Αποκάλ. 3:21· 20:6) Στον παρόντα καιρόν ένα υπόλοιπον του αριθμού τούτου, που είναι συνολικά 144.000, είναι ακόμη στη γη και σ’ αυτούς αναφέρονται οι λόγοι των προφητειών αυτών.​—Αποκάλ. 14:1, 3.

Τα αναφερόμενα έθνη, επίσης, δεν θα μπορούσαν να είναι τα πολιτικά έθνη, διότι κανένα απ’ αυτά ως τοιούτον δεν προσέρχεται στην οργάνωσί του Θεού. Μάλλον, τα έθνη αυτά είναι οι άνθρωποι καλής θελήσεως απ’ όλα αυτά τα κοσμικά έθνη, εκείνα που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 7:9, ο ‘πολύς όχλος’, «τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.»​—Βλέπε επίσης Ζαχαρίαν 8:23.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

16 Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.​—Τίτον 3:1. Σ 1/3/63 35

17 Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν . . . δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.​—Εβρ. 6:11, 12. Σ 1/2/62 4, 5β

18 Διότι οι άρχοντες . . . είναι φόβος . . . των κακών [έργων].​—Ρωμ. 13:3. Σ 15/3/63 14-16α

19 Οι δούλοι, υπακούετε εις τους κατά σάρκα κυρίους σας . . . Μετ’ ευνοίας δουλεύοντες ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι έκαστος ό,τι καλόν πράξη, τούτο θέλει λάβει παρά του Ιεχωβά, είτε δούλος είτε ελεύθερος.​—Εφεσ. 6:5, 7, 8, ΜΝΚ. Σ 1/3/63 32, 33

20 Εάν . . . πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 16, 17

21 Προφύλαξον τον δούλόν σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι.​—Ψαλμ. 19:13. Σ 1/6/62 16α

22 Τας . . . νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.​—2 Τιμ. 2:22. Σ 15/8/62 21, 22α

23 Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.​—1 Τιμ. 4:16. Σ 1/9/62 21α

24 Η επιείκεια σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους.​—Φιλιππησ. 4:5. Σ 15/5/62 20, 21α

25 Ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία.​—1 Τιμ. 6:10. Σ 15/10/62 10, 11α

26 Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών.​—1 Πέτρ. 3:1. Σ 1/3/63 31, 33α

27 Δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.​—Εβρ. 11:3. Σ 15/1/63 15, 16α

28 Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.​—Ρωμ. 15:1. Σ 15/11/62 6α

29 Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι εν μέσω λαών πολλών ως δρόσος από του Ιεχωβά, ως ρανίδες επί χόρτον.​—Μιχ. 5:7. ΜΝΚ. Σ 1/5/62 21-24α

30 Εχάρην κατά πολλά, ότι εύρηκα εκ των τέκνων σου τινάς περιπατούντας εν τη αληθεία, καθώς εντολήν ελάβομεν παρά του Πατρός.​—2 Ιωάν. 4. Σ 1/1 1/62 16α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Οκτώβριον οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, με θάρρος και πίστι στον αληθινό και ζώντα Θεόν τους, θα επωφεληθούν από κάθε ευκαιρία για να βοηθήσουν και άλλους να γνωρίσουν και αυτοί τη Βασιλεία του Ιεχωβά και τις ευλογίες, που είναι αποταμιευμένες για όλους εκείνους που αγαπούν και υπηρετούν Αυτόν. Ως βοήθημα για την εκτέλεσι του έργου αυτού, θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα! μαζί με τρία βιβλιάρια, που περιέχουν Γραφικά θέματα, αντί δρχ. 30.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασι των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Νοεμβρίου: Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη, §1-30. Σελ. 613.

1 Δεκεμβρίου: Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη, §31-56. Σελ. 620.

Να Είσθε Ιλαρός Δότης

«ΔΙΝΕΤΕ ώσπου αυτό να σας βλάψη!» Έτσι λέγουν όσοι οργανώνουν εράνους. Αλλ’ όχι κι ο Θεός στον λόγον του, την Αγία Γραφή. Εκεί αναγινώσκομε: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Θέτει την έμφασι εκεί όπου ανήκει, στο ελατήριο, στην ιδιότητα του δίδειν. Εκεί όπου υπάρχει πράθυμη δόσις, το ποσόν θ’ αναλάβη μόνο του τη φροντίδα.​—2 Κορ. 9:7.

Γιατί αγαπά ο Θεός έναν ιλαρό δότη; Όχι διότι χρειάζεται τίποτα, διότι τίποτα δεν του είναι αναγκαίο· «τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων» ανήκουν σ’ αυτόν. Αγαπά ο Θεός έναν ιλαρό δότη διότι η πρόθυμη δόσις σημαίνει αγάπη και αυτή έχει συγγένεια μ’ εκείνους που εκδηλώνουν αγάπη. «Ο Θεός είναι αγάπη.» Ο ιλαρός δότης χαίρει που μπορεί να δώση, που έχει ευκαιρία να δώση ή να βοηθήση κάποιον άλλον.​—Ψαλμ. 50:10· 1 Ιωάν. 4:8.

Αλλ’ η πολλή δόσις σήμερα δεν είναι και ιλαρά δόσις. Λόγου χάριν, η βιομηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε πάνω από 55 εκατομμύρια δολλάρια σε είδη, υπηρεσίες και μετρητά ως λύτρα για τους Κουβανούς «μαχητάς της ελευθερίας». Για να συγκεντρωθούν αυτές οι εισφορές, εχρησιμοποιήθη ύπουλη πολιτική πίεσις με την υπόσχεσι ότι οι εισφορές θ’ αφηρούντο από τους φόρους και θα μπορούσαν να βαρύνουν τις τιμές χονδρικής πωλήσεως μάλλον παρά τις τιμές βιομηχανικού κόστους. (Ως αποτέλεσμα τούτου, δεν ήσαν λίγες οι φαρμακευτικές εταιρίες που πραγματικά απεκόμισαν κέρδη από τις εισφορές των!) Γι’ άλλους, η πολιτική πίεσις δεν ήταν ύπουλη. Έτσι, ένας οίκος, αντιμετωπίζοντας αγωγή του δημοσίου, καθωδηγήθη σαφώς για το πόσα να εισφέρη σε είδη και μετρητά. Προφανώς, όλοι αυτοί δεν ήσαν ιλαροί δόται!

Σε ποιόν πρέπει να δίνωμε; Σε όλους όσοι ζητούν; Σε όλους που θα θέλαμε να βοηθήσωμε; Αυτό θ’ απαιτούσε έναν άνθρωπο τόσο πλούσιον όσο ο Κροίσος για να μπορέση να τα κάμη αυτό. Πρώτα πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι εκείνοι, στους οποίους δίνομε, είναι άξιοι ή είναι ενδεείς, αν όχι και τα δύο. Αποτελεί τάσι της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως να θέλη να δίνη στους πλουσίους, σ’ εκείνους που δεν έχουν ανάγκη, με την ελπίδα της ανταποδόσεως, και να παραβλέπη τους πτωχούς. Γι’ αυτό ο Ιησούς μάς συνεβούλευσε να καλούμε τους πτωχούς, όταν θέλωμε να παραθέσωμε συμπόσιο.​—Λουκ. 14:12-14.

Ευκαιρίες για να δίνωμε συνεχώς παρουσιάζονται. Να είσθε άγρυπνοι για να επωφελήσθε απ’ αυτές, και πράττετε τούτο με ιλαρότητα. Υπάρχει ο οικογενειακός κύκλος. Προτού ένας άνδρας και μια γυναίκα γίνουν σύζυγοι, ο καθένας τους βρήκε πολλές ευκαιρίες να δώση στον άλλον ή να κάμη για τον άλλον εύνοιες, και το έκαναν αυτό με ιλαρότητα· καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό. Μετά τον γάμον, γιατί να μην τηρήται ζωντανή αυτή η αγάπη με το να εκτελούνται περισσότερα από όσα το καθήκον απαιτεί από σας και με το να συνεχισθή η παροχή και εκτέλεσις «πλεοναστικών» πραγμάτων για να γίνη ο άλλος ευτυχής, να γίνεται δε αυτό με ιλαρότητα; Αυτό έχει εφαρμογή και στις σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων και μεταξύ αδελφών αμφοτέρων των φύλων.

Ή έχετε την ευκαιρία να παράσχετε φιλοξενία σε συγγενείς, γνωστούς ή συγ-Χριστιανούς; Πώς θα τη δείξετε; «Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.» Έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους αποδέκτας της φιλοξενίας σας, όταν την παρέχετε με ιλαρότητα, ως να ήταν ένα προνόμιο. Κι έτσι είναι, διότι μήπως δεν είναι «μακάριον . . . να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»;​—1 Πέτρ. 4:9· Πράξ. 20:35.

Όχι ότι αυτό το θέμα του να δίνωμε με ιλαρότητα περιορίζεται σε υλικά πράγματα. Ανάλογα με την ωριμότητά σας, την κατανόησι, την επιρροή και τη Χριστιανική καρποφορία του αγίου πνεύματος του Θεού στη ζωή σας, θα έχετε ευκαιρίες να δώσετε από τον χρόνο σας, από τη γνώσι σας, από τα συμφέροντά σας, από τη συντροφιά σας, ναι, τον ίδιο τον εαυτό σας ακόμη, σ’ έναν άλλον που είναι άξιος ή έχει ανάγκη. Η καρδιά σας ας πάη προς έναν τέτοιον, βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του, ασκήστε συμπάθεια, δίνετε απ’ αυτά τα πράγματα με ιλαρότητα. Μη δίνετε λόγω αισθήματος καταναγκασμού, σκληρού καθήκοντος, αλλά, όπως παρέχεται συμβουλή στους Χριστιανούς ποιμένες, δίνετε θεληματικά, με ζήλο, ναι, με ιλαρότητα.​—1 Πέτρ. 5:2.

Επίσης, επειδή κανένας δεν είναι τέλειος, όλοι μας σφάλλομε, πταίομε ή μας πταίουν άλλοι. Μπορεί να παρουσιασθή ανάγκη να καλέσωμε κάποιον να μας δώση εξηγήσεις, ή μπορεί ένας άλλος να έλθη σ’ εμάς να μας ζητήση συγγνώμην. Μήπως θα είμεθα αυστηροί και ακριβείς απαιτηταί, ζητώντας και την τελευταία ουγγιά σαρκός, σαν τον Σάυλοκ; Ή, αν παρέχωμε έλεος, μήπως θα το πράττωμε αυτό απρόθυμα, σαν να πρόκειται για κάτι δυσάρεστο, ας το πούμε, σαν να δίνωμε μια χάρι σ’ εκείνον που έσφαλε; Όχι, μάλλον, ας προσέξωμε τη συμβουλή: «Ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι.» Να είσθε ιλαρός, όταν δίνετε συγχώρησι!​—Ρωμ. 12:8.

Αλλά το καλύτερο δώρο που θα ήταν δυνατόν να δώσωμε είναι μια γνώσις και κατανόησις του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Ο Ιησούς εξετίμησε αυτή την αλήθεια. Οι θεραπείες του και η διατροφή των όχλων εκ μέρους του ήσαν παρεμπίπτοντα στο κήρυγμά του των αγαθών νέων περί της βασιλείας του Θεού και της αποκτήσεως αιωνίου ζωής. Πραγματικά, επετίμησε εκείνους, που ενδιεφέροντο μόνο για τα υλικά του δωρήματα: «Με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε. Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει.»—Ιωάν. 6:26, 27.

Βεβαίως, για τα ιδιοτελή άτομα, για κείνους που στερούνται εκτιμήσεως και οι οποίοι θα εξεμεταλλεύοντο την πρόθυμη δόσι μας, όπως λόγου χάριν οι διεφθαρμένοι σύντροφοι ή τέκνα, η δόσις μας μπορεί δικαιολογημένα να γίνεται με μέτρον, ώστε να γίνεται κατανοητό το σημείο ότι πρόκειται για ένα δώρον και όχι για χρέος το οποίον πληρώνεται. Έτσι, ένας, που καταχράται το έλεος κατ’ επανάληψιν, δεν θα είναι πια άξιος ελέους. Γι’ αυτό κι ο Ιησούς επίσης είπε: «Μη ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων.»​—Ματθ. 7:6.

Ωστόσο, δεν θέλομε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι υπάρχει και η αντίθετη όψις αυτού του «νομίσματος» του να είμεθα ένας ιλαρός δότης, δηλαδή, το προνόμιο εκείνου που είναι ο αποδέκτης να κάμη το μέρος του στο να είναι πράγματι το δίδειν μια πράξις ιλαρότητος. Μην αψηφείτε τα δώρα, τις καλωσύνες ή τις χάριτες, οσοδήποτε συχνά μπορεί να είσθε αποδέκτης αυτών. Μην είσθε πάντοτε στην κατάστασι ενός που αναμένει μια βεβαία εύνοια· εκφράζετε ειλικρινή εκτίμησι κάθε φορά που έχετε την ευλογία του να λάβετε, και μην περιορίζετε πάντοτε αυτή την έκφρασι σε λόγια. Λόγου χάριν, θα μπορούσατε να επιδείξετε εκτίμησι βοηθώντας στην πληρωμή της βενζίνης, όταν συνταξιδεύετε με άλλον σ’ ένα αυτοκίνητο. Κατά καιρούς μπορεί να θέλετε να κάμετε ένα δώρον από μερικά λουλούδια ή ένα κουτί γλυκίσματα. Έτσι και σεις θα συμμετέχετε στην ευλογία του δίδειν.

Αληθινά, ο Θεός αγαπά ιλαρόν δότην, και έτσι κάνει οποιοσδήποτε άλλος. Να είσθε ένας δότης σεις ο ίδιος και ευκολύνετε τους άλλους που σας δίνουν να είναι ιλαροί δόται, με το να δείχνετε την πρέπουσα εκτίμησι.

Η Συγχώρησις Ενός Στοργικού Πατρός

Ποιος σήμερα έχει ανάγκη της συγχωρήσεως του Θεού; Πώς μπορεί ν’ αποκτηθή;

ΠΟΙΟΣ είν’ εκείνος που είναι τόσο δίκαιος, ώστε να μην έχη ανάγκη συγχωρήσεως; Πραγματικά δεν υπάρχει κανείς, διότι «πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού.» Ο σοφός, λοιπόν, είναι εκείνος, που αναγνωρίζει την ανάγκη του για συγχώρησι, και, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου Ιησού, ταπεινά προσεύχεται στον Θεό: «Συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών.»​—Ρωμ. 3:23· Λουκ. 11:4.

Αλλά θα εισακούση ο Θεός τις εξομολογήσεις του μετανοούντος αμαρτωλού, ο οποίος λυπάται αληθινά για τα παραπτώματά του κι επιθυμεί με όλη του την καρδιά να κάνη ό,τι είναι ορθόν; Πράγματι, θα τις εισακούση! Ο Δαβίδ, ένας άνθρωπος που ήταν καλός γνώστης της συγχωρητικότητος του Θεού, έψαλε: «Διότι συ, Ιεχωβά, είσαι αγαθός, και εύσπλαγχνος, και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους σε.» Ύστερ’ από έτη μια σύναξις Λευιτών ανεγνώρισε: «Αλλά συ είσαι Θεός συγχωρητικός, ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.»​—Ψαλμ. 86:5, ΜΝΚ· Νεεμ. 9:17· Δαν. 9:9.

Η θαυμαστή διάθεσις του Θεού να συγχωρή είναι μια πρόσκλησις σε όλους εκείνους, οι οποίοι μπορεί να παραστράτησαν σε αμαρτωλές οδούς. Μη φρονείτε, λοιπόν, ότι είσθε ανεπίδεκτοι επανορθώσεως, ότι τ’ αμαρτήματα σας σάς αποξενώνουν από το έλεος του Θεού. Λάβετε θάρρος για τη μεγάλη ικανότητα του Ιεχωβά να συγχωρή. Δεχθήτε την πρόσκλησι: «Ας εγκαταλίπη ο ασεβής την οδόν αυτού, και ο άδικος τας βουλάς αυτού· και ας επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, και θέλει ελεήσει αυτόν και προς τον Θεόν ημών, διότι αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως.»​—Ησ. 55:7, ΜΝΚ.

Ενόσω ήταν στη γη ο Ιησούς εμεγάλυνε αυτή τη μεγάλη ικανότητα του Πατρός του να συγχωρή. Ειδικά το έκαμε αυτό στην περίπτωσι, που οι αυτοδικαιούμενοι γραμματείς και Φαρισαίοι τον εχλεύαζαν, λέγοντας: «Ότι ούτος αμαρτωλούς δέχεται, και συντρώγει μετ’ αυτών.» Ο Ιησούς απεκρίθη δίνοντας μια σειρά παραβολών στις οποίες υπερήσπισε την εισδοχή των τελωνών και αμαρτωλών τονίζοντας ότι αυτοί που μετανοούσαν ηγαπώντο από τον Θεό.​—Λουκ. 15:2.

ΤΑ ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ

Πρώτα, ερώτησε ποιος απ’ εκείνους τους Φαρισαίους δεν θα πήγαινε σε αναζήτησι, αν ένα από τα εκατό πρόβατα του ποιμνίου του εχάνετο. Εξήγησε ότι ακριβώς, όπως θα εγίνετο μεγάλη χαρά με την ανεύρεσι του χαμένου εκείνου προβάτου, έτσι υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στον ουρανό και για έναν ακόμη αμαρτωλό, που μετανοεί παρά για ενενήντα εννέα αυτοδικαιούμενα άτομα, που δεν αισθάνονται την ανάγκη της μετανοίας. Ναι, εκείνοι, που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως αμαρτωλόν και οι οποίοι επιθυμούν να διορθώσουν την πορεία τους, κάνουν να χαίρουν οι καρδιές της ουρανίας οικογενείας του Θεού.​—Λουκ. 15:3-7.

Ο Ιησούς, για να καταδείξη ακόμη περισσότερο αυτό το σημείον, ερώτησε: «Ή τις γυνή έχουσα δέκα δραχμάς, εάν χάση δραχμήν μίαν, δεν ανάπτει λύχνον, και σαρόνει την οικίαν, και ζητεί επιμελώς, έως ότου εύρη αυτήν;» Εξήγησε ότι, ακριβώς όπως η χαρά της είναι μεγάλη όταν εύρη αυτή τη μια δραχμή, έτσι γίνεται μεγάλη χαρά μεταξύ της ουρανίας οικογενείας του Θεού, όταν απλώς ένας ταπεινός αμαρτωλός μετανοήση και αναλάβη την υπηρεσία Του.​—Λουκ. 15:8-10.

Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ

Τελικά ο Ιησούς, για να διατρανώση τη στοργική συγχωρητικότητα του ουρανίου Πατρός του με λόγια που συγκινούσαν την καρδιά βαθύτερα ακόμη και θα ενεθάρρυναν ένα να υπηρετή τον Θεό, είπε την παραβολή του ασώτου υιού. Αυτή εκρίθη ως η καλύτερη βραχεία ιστορία που ελέχθη ποτέ από άνθρωπο.

«Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς», άρχισε να λέγη ο Ιησούς. «Και είπεν ο νεώτερος αυτών προς τον πατέρα, Πάτερ, δος μοι το ανήκον μέρος της περιουσίας. Και διεμοίρασεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού. Και μετ’ ολίγας ημέρας συνάξας πάντα ο νεώτερος υιός, απεδήμησεν εις χώραν μακράν· και εκεί διεσκόρπισε την περιουσίαν αυτού, ζων ασώτως. Αφού δε εδαπάνησε πάντα, έγεινε πείνα μεγάλη εν τη χώρα εκείνη, και αυτός ήρχισε να στερήται. Τότε υπήγε και προσεκολλήθη εις ένα των πολιτών της χώρας εκείνης· όστις έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού δια να βόσκη χοίρους. Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων τα οποία έτρωγον οι χοίροι· και ουδείς έδιδεν εις αυτόν.

»Ελθών δε εις εαυτόν, είπε, Πόσοι μισθωτοί του πατρός μου περισσεύουσιν άρτον, και εγώ χάνομαι υπό της πείνης! Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου, και θέλω ειπεί προς αυτόν, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου· κάμε με ως ένα των μισθωτών σου. Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού, και εσπλαγχνίσθη· και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο υιός, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου. Και ο πατήρ είπε προς τους δούλους αυτού, Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην, και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού, και υποδήματα εις τους πόδας. Και φέροντες τον μόσχον τον σιτευτόν, σφάξατε, και φαγόντες ας ευφρανθώμεν· διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο, και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνονται.

»Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ· και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς. Και προσκαλέσας ένα των δούλων ηρώτα τι είναι ταύτα. Ο δε είπε προς αυτόν, Ότι ο αδελφός σου ήλθε· και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα. Και ωργίσθη, και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού, και παρεκάλει αυτόν. Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα, Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ την εντολήν σου δεν παρέβην και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκας ποτέ, δια να ευφρανθώ μετά των φίλων μου· ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι’ αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν. Ο δε είπε προς αυτόν, Τέκνον, συ πάντοτε μετ’ εμού είσαι· και πάντα τα εμά σα είναι· έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο και ευρέθη.»​—Λουκ. 15:11-32.

Ο ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΣ ΠΑΤΗΡ

Πόσο ωραία περιέγραψε ο Ιησούς τη συγχωρητική διάθεσι του ουρανίου Πατρός του! Να σκεφθήτε ότι ο μέγας Δημιουργός του σύμπαντος θα προσεδέχετο ένα μετανοούντα αμαρτωλό μ’ έναν τόσο συμπαθητικό, φιλόστοργο τρόπο! Ωστόσο ο Ιησούς, που εγνώριζε κάλλιστα τον Πατέρα, κατέδειξε με τη συγκινητική αυτή παραβολή ότι έτσι ακριβώς μεταχειρίζεται ο Πατήρ εκείνους που έχουν αλλαγή καρδιάς και προσέρχονται στον «οίκον» για να τον υπηρετήσουν.

Αλλ’ αυτή η αντίληψις περί του Θεού ως Πατρός, ο οποίος είναι πρόθυμος να συγχωρήση δεν ήταν νέα. Πριν από πολύν καιρό, ο ίδιος ο Ιεχωβά είχε εξηγήσει ότι διέμενε με τους ταπεινούς, οι οποίοι ήσαν συντετριμμένοι λόγω της αμαρτωλότητός των. Είπε: «Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα.»​—Ησ. 57:15.

ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Ο άσωτος υιός, αφού επανήλθε στα λογικά του, κατελήφθη απ’ αυτό το αίσθημα​—ήταν ‘συντετριμμένος την καρδίαν και ταπεινός το πνεύμα’. Αληθινά ελυπήθη για την ασύνετη πορεία του, και ησθάνετο τον εαυτό του ανάξιο να ονομάζεται γυιός του πατέρα του. Έτσι, μ’ ένα μετανοιωμένο και ταπεινό πνεύμα επέστρεψε για να προσφερθή ως δούλος του πατέρα του.

Ομοίως, υπήρχαν πολλοί στον πρώτον αιώνα μεταξύ του λαού του Θεού Ισραήλ, που είχαν εγκαταλείψει τον ουράνιο Πατέρα των κι ακολουθούσαν ασεβή πορεία. Εν τούτοις, όταν άκουσαν το άγγελμα της Βασιλείας που εκηρύττετο από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον Ιησού, συνεκλονίσθησαν κατά τα αισθήματα. Ελυπήθησαν για τους αμαρτωλούς τρόπους ενεργείας των, και, όπως ο άσωτος υιός, επέστρεψαν για να προσφερθούν ως δούλοι του Θεού. Λόγω του ταπεινού των πνεύματος και της γνησίας μετανοίας των, ο Ιησούς τους υπεδέχθη θερμά, όπως υπέδειξε ότι έκαμε κι ο ουράνιος Πατήρ του κατά ένα πνευματικό τρόπο. Έγιναν μαθηταί του Ιησού κι εξαπεστάλησαν από αυτόν να κηρύξουν περί της βασιλείας του Θεού.

Οι περιστάσεις είναι όμοιες σήμερα στη διάρκεια της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ιδιαίτερα πριν από το έτος 1931 μερικά άτομα ήλθαν σε γνώσι των αληθειών του Θείου λόγου και συνεδέθησαν στενά με το κεχρισμένο υπόλοιπο των αδελφών του Χριστού. Αλλ’ αντί να παραμείνουν για να υπηρετήσουν τον ουράνιο Πατέρα, επεθύμησαν, όπως ο άσωτος υιός, ν’ απολαμβάνουν τις ηδονές που προσέφερε το παρόν σύστημα πραγμάτων. Δεν ήθελαν να περιμένουν για να λάβουν τις ευλογίες της Βασιλείας, αλλ’ ήθελαν να έχουν υλικές ευλογίες αμέσως.

Εν καιρώ, όμως, αυτά τα σύγχρονα αντίστοιχα του ασώτου υιού ελιμοκτόνησαν λόγω της πνευματικής πείνης που έπληξε τον «Χριστιανικό κόσμο». Υπέστησαν αλλαγή καρδιάς. Έτσι, ταπεινούμενοι, επανήλθαν, ωμολόγησαν τ’ αμαρτήματά των και προσεφέρθησαν ως δούλοι του Θεού. Έγιναν δεκτοί; Πράγματι έγιναν! Ακριβώς όπως ο στοργικός πατέρας εδέχθη εύσπλαγχνα τον άσωτο υιό του και τον ετίμησε μ’ ένα συμπόσιο, έτσι κι αυτοί από τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, που μετενόησαν, ετιμήθησαν μ’ ένα πνευματικό συμπόσιο από παχέων και με πολλά προνόμια υπηρεσίας. Κι αυτοί, επίσης, έγιναν ενεργοί κήρυκες της βασιλείας του Θεού. Πόσο στοργικός κι εύσπλαγχνος είναι ο Πατήρ σ’ εκείνους που αναγνωρίζουν την ανάγκη της συγχωρήσεώς των και της επανόδου σ’ αυτόν!

Επειδή όλοι ημάρτησαν, όλοι μπορούν να ωφεληθούν από την ταπείνωσι και τη συντριβή της καρδιάς, που επεδείχθη από τον άσωτο υιό. Όχι μόνο ελυπήθη αυτός για τις αμαρτίες του, αλλά και απέδειξε τη μετάνοια του ομολογώντας την αδικοπραγία του και ζητώντας να του επιτραπή να υπηρετή τον πατέρα του. Αν θέλετε την εύνοια και τη συγχώρησι του ουρανίου Πατρός, πρέπει να κάμετε το ίδιο. Μη συστέλλεσθε! Μην αφήνετε ένα αίσθημα αναξιότητος να σας εμποδίση από το να στραφήτε στον Θεό για να Τον υπηρετήτε. Λάβετε θάρρος, διότι ο Ιεχωβά είναι «αγαθός, και εύσπλαγχνος, και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους» αυτόν.​—Ψαλμ. 86:5.

Ένας Θάνατος Αποτέλεσε Ευκαιρίαν Μαρτυρίας

Ένας νεαρός αδελφός σ’ ένα εργοστάσιο της Ρωσίας υπέστη ένα μοιραίο ατύχημα. Στην αρχή οι αδελφοί συνεκλονίσθησαν. Αλλ’ όταν εγίνετο η κηδεία, εδόθη μεγάλη μαρτυρία περί της αληθείας. Ένα πελώριο πλήθος συνεκεντρώθη απ’ όλη τη γειτονική περιοχή. Παρόντες ήσαν σχεδόν οκτακόσιοι ευαγγελιζόμενοι, εκτός από πολλούς ξένους. Όταν το έμαθε αυτό η αστυνομία, προσεπάθησε να διακόψη την κηδεία. Αλλά τόσο πολλοί είχαν προσέλθει, ώστε η αστυνομία δεν μπορούσε να κάμη άλλο παρά να σταθή στα πεζοδρόμιο και να παρακολουθή. Είπαν ότι ήταν μια συνέλευσις, όχι κηδεία, διότι ήσαν πάρα πολλοί κι από άλλα μέρη. Οι αδελφοί έψαλαν ύμνους της Βασιλείας, κι ένας απ’ αυτούς εξεφώνησε την ομιλία κηδείας. Ήταν μια δημοσία μαρτυρία καθώς και μια τεραστία ενθάρρυνσις στους πολλούς νεοφερμένους στην αλήθεια, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να ιδούν περισσοτέρους από μια δράκα συγκεντρωμένων Μαρτύρων.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Αποφεύγετε τις Νεανικές Επιθυμίες

«Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κυρών εκ καθαράς καρδίας.»​—2 Τιμ. 2:22.

 1. Πότε η φυγή είναι σημείο θάρρους, και ποια παραδείγματα έχομε;

ΠΡΟΘΥΜΙΑ στο να φεύγη κανείς συχνά θεωρείται ως το χαρακτηριστικό ενός δειλού. Το να βλέπη κανείς έναν άνθρωπο να τρέχη μακριά από τον κίνδυνο, γενικά του διεγείρει ένα αίσθημα αποστροφής. Ειδικά αυτό αλήθευε στον σημερινό παραπλανημένο νεανία με την ψευδή του αίσθησι θάρρους, ο οποίος, ακόμη και όταν έχη άδικο, προτιμά μαχητικά να εμμένη στις απόψεις του και να διαπληκτίζεται. Αλλά το θάρρος δεν δείχνεται κατ’ ανάγκην με μια τέτοια πορεία. Μπορεί να καταδειχθή με μια ήσυχη υπακοή σε δίκαιες αρχές. Μπορεί ακόμη να καταδειχθή με το να φεύγη κανείς, αν η φυγή του γίνεται με υπακοή σε οδηγίες που προέρχονται από το κατάλληλο πρόσωπο και για το κατάλληλο πράγμα. Η φυγή του Ιωσήφ από τη σύζυγο του Πετεφρή, η φυγή του Λωτ και της οικογενείας του από τα Σόδομα και Γόμορρα, η φυγή των πρώτων Χριστιανών από την Ιερουσαλήμ πριν από την καταστροφή της το 70 μ.Χ., όλα αυτά είναι παραδείγματα θαρραλέας φυγής ευπειθών δούλων του Θεού.​—Γεν. 39:11, 12· 19:20· Ματθ. 24:16.

 2. (α) Πώς μπορεί η νεότης στην κοινωνία Νέου Κόσμου να δείξη θάρρος, και τι το καθιστά αυτό δυνατόν; (β) Γιατί πρέπει να δείξουν θάρρος σήμερα;

² Έτσι βλέπομε σήμερα νέους σε μια Χριστιανική οικογένεια που δείχνουν θάρρος φεύγοντας από την παραδεδεγμένη κοσμική πορεία ικανοποιήσεως του εαυτού των με κάθε σαρκική επιθυμία. Χρειάζεται καθαρή καρδιά για ν’ ακολουθήση κανείς δίκαιες αρχές έτσι ώστε να ζη μια καθαρή ζωή αφωσιωμένη στην υπηρεσία του Θεού και του ανθρώπου. Η ευκαιρία είναι δική των τώρα επειδή η αλήθεια όσον αφορά το τι απαιτείται απ’ αυτούς στο ζήτημα της δικαίας διαβιώσεως έχει γίνει διαυγής σαν κρύσταλλο μέσω του λόγου του Θεού. Απαιτείται θάρρος στη νεότητα επειδή εξασκείται πίεσις συμμορφώσεως προς μια κακή πορεία από όλες τις πλευρές του περιβάλλοντος των νέων, από συμμαθητάς, γειτονικούς φίλους και συντρόφους στην εργασία. Τι προνόμιο λοιπόν, για τον Χριστιανό νέο να συλλάβη πλήρως το νόημα της νουθεσίας του Παύλου και ν’ ακολουθήση την κατεύθυνσι που τονίζεται απ’ αυτόν έτσι: «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.»​—2 Τιμ. 2:22· Παροιμ. 4:18.

 3. Ποια εκλογή πρέπει να γίνη από τους νέους σήμερα, και τι θα βοηθήση στο να γίνη η ορθή εκλογή;

³ «Ζήτει την δικαιοσύνην», νουθετεί ο Παύλος. Πόσο καλά αυτό περιγράφει την πορεία που διανοίγεται στους νέους Χριστιανούς σήμερα με ολόκληρο το μέλλον τον μπροστά τους! Ποιο θα είναι το μέλλον των; Μπροστά τους είναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι, κόσμοι τελείως διαφορετικής συγκροτήσεως και που προσφέρουν τελείως διαφορετικούς προορισμούς. Οι νέοι έχουν την ευκαιρία εκλογής μιας σταδιοδρομίας στον ένα ή στον άλλο κόσμο. Στα σχολεία τους έχουν υποσχεθή λαμπρές σταδιοδρομίες στο εμπορικό, το πολιτικό ή το θρησκευτικό πεδίον του κόσμου τούτου. Εξ άλλου, ο Ιεχωβά Θεός προσφέρει στη νεότητα μια σταδιοδρομία στην ολοχρόνια υπηρεσία της διατάξεως του Νέου Κόσμου, για την οποίαν οι Χριστιανοί προσεύχονται. Προσεύχεσθε, μήπως, να έλθη η βασιλεία του Θεού και να γίνη το θέλημά του στη γη όπως στον ουρανό; Η ορθή εκλογή δεν θα είναι εύκολη. Λόγω της προπαγάνδας του παλαιού αυτού κόσμου, η νεότης επηρεάζεται από ισχυρούς πειρασμούς και περιπετειώδεις, απατηλές επιθυμίες. Εξ άλλου, όμως, μέσω της Γραφής βοηθείται από τη συμβουλή που ο Θεός έδωσε στον Τιμόθεο όταν ήταν στο σημείο της αποφάσεως όπως είναι όλοι οι νέοι σήμερα. Ο απόστολος Παύλος δίνει τις εξής οδηγίες στον νέον: «Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βέβηλους ματαιολογίας, και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως· την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι, επλανήθησαν κατά την πίστιν.» (1 Τιμ. 6:20, 21) Γονείς και τέκνα, σκεφθήτε προσεκτικά τα σημεία αυτά. Αναμετρήστε τις ανταμοιβές που προσφέρει ένας θνήσκων παλαιός κόσμος σε σύγκρισι με τον νέο δίκαιο κόσμο του Θεού. Κατόπιν με σοφία και θάρρος λάβετε την απόφασι που έλαβε ο νεαρός Τιμόθεος. Αυτός εξέλεξε να υπηρετή τα συμφέροντα της Βασιλείας του Θεού.

 4. (α) Γιατί οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου είναι τόσο διαφορετικοί από όλους τους άλλους νέους στον κόσμο; (β) Εξαιρούνται οι νέοι στα χρόνια από τη διακονία, και ποια ενθάρρυνσι έδωσε ο Ιησούς στους νέους;

⁴ Οι Χριστιανοί νέοι έχουν ειδική ευθύνη μεταξύ όλων των άλλων στον κόσμο σήμερα λόγω της αγάπης των για τον Ιεχωβά Θεό και τη διακονία που ο Θεός τους ανέθεσε. Πρέπει να φροντίζουν για την ειδική ευθύνη των ως νέων επειδή είναι οι μέλλοντες επίσκοποι της εκκλησίας του Θεού. Απλώς επειδή είναι νέοι στα χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαιρούνται από το να λατρεύουν τον Θεό και από την ευθύνη του να πράττουν το θέλημά του. Ακούστε τη δικαιολογία που ο νεαρός Ιερεμίας προέβαλε στον Ιεχωβά Θεό όταν του ελέχθη να κηρύττη: «Ω! Κύριε Ιεχωβά! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Ακούστε την επίπληξι που έλαβε, ακολουθούμενη από την εγγύησι της υποστηρίξεως του Ιεχωβά: «Μη λέγε, Είμαι παιδίον· διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερόνω, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 1:6-8, ΜΝΚ) Μια τέτοια πιστή πορεία από μέρους ενός Χριστιανού νέου θα του φέρη την αγάπη και προστασία του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού Ιησού. Αν ο Ιερεμίας μπορούσε να είναι ένας πιστός διάκονος του Θεού, γιατί δεν μπορείτε να είσθε και σεις ένας; Κανείς ας μη σας εμποδίση ή σας αποθαρρύνη από το να ασκήσετε τα Θεόδοτα προνόμιά σας. Στην εποχή του Ιησού, όταν μερικοί προσεπάθησαν να εμποδίσουν τους νέους από το να έλθουν σ’ αυτόν, ο Ιησούς είπε: «Αφήσατε τα παιδία, και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 19:14) Μια άλλη φορά είπε: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν.» (Ματθ. 21:16) Τι θέσι εύνοιας έχουν οι ευπειθείς νέοι στα όμματα του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του Χριστού Ιησού!

ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

 5. Ποιες είναι μερικές από τις φαντασιοπληξίες, από τις οποίες οι Χριστιανοί νέοι πρέπει να φυλάγωνται, και γιατί;

⁵ Όπως ακριβώς ο νεαρός Τιμόθεος έπρεπε αναμφιβόλως να φυλάγεται έντονα για να μην ασκή και ακολουθή τις νεανικές συνήθειες της εποχής του, όμοια σήμερα οι νεαράς ηλικίας Χριστιανοί διάκονοι πρέπει πάντοτε να είναι άγρυπνοι απέναντι των ανθυγιεινών επιρροών του κόσμου τούτου. Είναι πολύ εύκολο πράγμα για τους Χριστιανούς νέους να επιτρέπουν στον εαυτό τους να αντιγράφη και να θέτη σ’ εφαρμογή τις φαντασιοπληξίες που τόσο επικρατούν μεταξύ εκείνων με τους οποίους συνδέονται. Πολλά νεαρά άτομα αρέσκονται να ζουν για διέγερσι. Αγαπούν συγκινήσεις όπως το να οδηγούν με απρόσεκτο τρόπο αυτοκίνητα, το να ριψοκινδυνεύουν και να ενεργούν παράτολμα απλώς για να δουν ως που μπορούν να φθάσουν. Αλλ’ αυτό εμπερικλείει πολλούς κινδύνους. Μια λίγο εσφαλμένη κίνησις ή ένας ελαφρώς εσφαλμένος υπολογισμός θα μπορούσε να κάμη ένα άτομο να χάση τη ζωή του ή ακόμη ν’ αφαιρέση τη ζωή κάποιου άλλου. Πρέπει, λοιπόν, οι νέοι να απέχουν από το ν’ αφήνουν τις κοσμικές αυτές φαντασιοπληξίες να γίνωνται μέρος της κατευθύνσεως της ζωής των. Είναι αληθές ότι, όταν κανείς δεν συμμορφώνεται με το πλήθος, οι άλλοι θ’ αρχίσουν να τον ονομάζουν θηλυπρεπή, ασθενικό πλάσμα και δύσθυμον αλλά ποιοι είναι οι ασθενικοί; Ποιοι είναι οι δύσθυμοι; Εκείνοι που δεν είναι αρκετά ισχυροί για ν’ αντισταθούν σε πειρασμούς παρατόλμων ενεργειών, εκείνοι που είναι πολύ αδύνατοι για να φυλαχθουν από τα πράγματα που ο Διάβολος επιθυμεί να κάμουν, και τα οποία όχι μόνο θα προξενήσουν βλάβη στον εαυτό τους, αλλά μπορεί να βλάψουν και άλλους. Φεύγετε από απερισκεψία.

 6. Γιατί πρέπει ν’ αποφεύγεται η αισχρή και ανόητη ομιλία;

⁶ Οι νεαροί Χριστιανοί χρειάζεται να φυλάγονται από αισχρή και ανόητη ομιλία, που είναι τόσο κοινή μεταξύ των νέων σήμερα και εναντίον της οποίας μιλεί ο Θεός​—«μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.» (Εφεσ. 5:4) Οι κοσμικοί νέοι μπορεί να νομίζουν ότι αυτό είναι έξυπνο. Μπορεί ακόμη να νομίζουν ότι τους κάνει τραχείς και ότι πρέπει να γίνεται για την απόκτησι δημοτικότητος. Μερικοί μπορεί να νομίζουν ότι αυτό είναι σημείο της ενηλικιώσεώς των, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο ένδειξις αδυναμίας, πτωχού λεξιλογίου και κοσμικότητος. Αν οι Χριστιανοί αρχίζουν ν’ αντιγράφουν τους κοσμικούς νέους και να μιλούν την απρεπή, αποκρουστική γλώσσα των, τότε γρήγορα θ’ αρχίσουν να σκέπτωνται με τον ίδιο τρόπο. Τέτοιες σκέψεις δεν συμβιβάζονται με τις σκέψεις του Θεού και, γι’ αυτό, θα εξασθενίσουν την πίστι των. Αν αυτό συνεχισθή, η πίστις των θα εκλείψη τελείως. Τότε οι ορθές επιθυμίες θα εκλείψουν. Κάθε τι θα χαθή, λόγω ακριβώς του σπόρου της αισχρής ομιλίας.

 7. Ποια Γραφική νουθεσία δίδεται εναντίον των «κακών αστεϊσμών»;

⁷ Η ενασχόλησις σε «κακούς αστεϊσμούς» δεν είναι πρέπουσα για έναν διάκονο του Θεού. Οι αστεϊσμοί αυτοί μπορούν να είναι πάρα πολύ επιβλαβείς. Η αντιγραφικότης μιας τέτοιας συνήθειας καταδεικνύεται στις Παροιμίες: «Ως ο μανιακός όστις ρίπτει φλόγας, βέλη, και θάνατον, ούτως είναι ο άνθρωπος όστις απατά τον πλησίον αυτού, και λέγει, Δεν έκαμον εγώ παίζων;» (Παροιμ. 26:18, 19) Έτσι για διασκέδασι μιας στιγμής, το να προσφύγη ένα άτομο σε ό,τι ονομάζει αστεϊσμό, μπορεί να είναι σαν βέλη θανάτου σ’ έναν άλλον. Προτού κάμετε έναν αστεϊσμό σε κάποιον, ερωτήστε τον εαυτό σας, «θα ήθελα να είμαι εγώ το αντικείμενον του αστεϊσμού;» Ποτέ δεν πρέπει να λαμβάνουμε ευχαρίστησι με το να φέρωμε κάποιον άλλον σε αμηχανία ή να τον βλάψωμε.

 8. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι από το να εμπλακή κανείς πάρα πολύ στον αθλητισμό;

⁸ Μια άλλη επιβλαβής επιθυμία που πρέπει ν’ αποφεύγεται είναι η υπερβολική εντρύφησις ενός νέου στον αθλητισμό, είτε με συμμετοχή του είτε ως θεατού. Αν αυτό επιτρέπεται να γίνη, τότε τα βράδια, όταν πρέπει να μελετάται ο λόγος του Θεού ή να παρακολουθούνται οι συναθροίσεις, ο καιρός θα δαπανάται σε κάποιο αθλητικό γεγονός. Τα Σαββατοκύριακα, όταν είναι κανείς ελεύθερος από το σχολείο και την κοσμική εργασία, ο χρόνος δεν θα δαπανάται στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, όπως έκαναν ο Ιησούς και οι απόστολοι, αν οι αθλητικές ενασχολήσεις παίρνουν την πρώτη θέσι στη ζωή μας. Μια λογική ποσότης αθλήσεως μπορεί να είναι ωφέλιμη, όπως εδήλωσε ο Παύλος: «Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» (1 Τιμ. 4:8) Το σπουδαίο σημείο είναι να την κρατούμε μέσα στα όριά της. Μην αφήνετε καμμιά τέρψις να γίνη τόσο ισχυρή επιθυμία, ώστε αυτή να είναι όλο εκείνο που μπορούμε να σκεφθούμε ή για το οποίο να μιλούμε. Αν αυτό συμβή, υπάρχει ο κίνδυνος ν’ αποτραβηχθή κανείς από την αφοσίωσί του στον Ιεχωβά Θεό, να σταματήση την πνευματική του αύξησι, οι δε προσδοκίες του αιωνίου ζωής θα τεθούν σε κίνδυνο.

9, 10. (α) Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που προέρχονται από τον υλισμό, όπως εδήλωσε ο Παύλος; (β) Πώς μπορούν οι νέοι ν’ αντισταθούν στην παγίδα του υλισμού;

⁹ Το να κερδίσουν πλούτον και κοσμικά αποκτήματα είναι η επιθυμία και φιλοδοξία των νέων, αλλά οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου γνωρίζουν ότι δεν είναι αυτή η επιθυμία που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Είναι η αρχή της παγίδος του υλισμού. Ακούστε τη νουθεσία που δίνει ο ουράνιος Πατήρ: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» (1 Τιμ. 6:9, 10) Οι επιβλαβείς αυτές επιθυμίες δεν πρόκειται να καταφθάσουν κανένα που δεν επιτρέπει να κατευθύνονται η αγάπη του και οι προσπάθειές του στο να κερδίση μη αναγκαία υλικά πράγματα. Μην ξεχνάτε ότι, αν ο υλισμός αιχμαλωτίση τις σκέψεις σας, αιχμαλώτισε εσάς.​—Παροιμ. 23:7.

¹⁰ Δεν πρέπει να θέτωμε τον εαυτό μας σε μια τέτοια θέσι, ώστε να βυθιζώμεθα στη δίνη του υλισμού. Γιατί να ποθήτε μια ραδιοφωνική συσκευή υψηλής πιστότητας, ή να σκέπτεσθε για ένα πολύ ακριβό «σπορτ» αυτοκίνητο ή να ονειρεύεσθε μια κατοικία μ’ ένα γκαράζ για δύο αυτοκίνητα, αν αυτά τα πράγματα είναι υπεράνω των οικονομικών δυνατοτήτων σας και μπορήτε να περάσετε χωρίς αυτά; Με την παρατήρησι και τη σκέψι, η επιθυμία μπορεί να γίνη τόσο μεγάλη, ώστε ένα άτομο θα εργάζεται τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα για να κάμη χρήματα να πληρώση γι’ αυτά τα πράγματα που δεν είναι χρειώδη. Με το να κάμετε αντικείμενα των επιθυμιών σας αυτά τα πράγματα, η λατρεία σας για τον Ιεχωβά Θεό θα εμποδισθή επειδή θα χάνετε συναθροίσεις και θα υπηρετήτε και θα καλλιεργήτε εσφαλμένες επιθυμίες.

11. Τι πρέπει ν’ αποφεύγεται στον τρόπο με τον οποίο ντυνόμαστε;

¹¹ Η επιθυμία να ελκύωμε το αντίθετο φύλο με το να επιδεικνύωμε άσεμνα το σώμα είναι μεγάλη από μέρους και αρρένων και θηλέων σήμερα. Μη διεγείρετε τα σεξουαλικά πάθη με ακατάλληλη ενδυμασία ή αυτοεπίδειξι. Τα άκρως εφαρμοστά και αποκαλυπτικά ενδύματα, πρέπει ν’ αποφεύγωνται. Οι κοσμικοί νέοι είναι δυνατόν να σκέπτωνται ότι είναι της μόδας να ντύνονται έτσι, αλλά οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει πάντοτε να έχουν συναίσθησι της θέσεώς των και να εξασκούν κατάλληλη διαγωγή με κατάλληλο ένδυμα. Οι νεαρές γυναίκες ειδικά πρέπει να θυμούνται τη συμβουλή, που εδόθη από τον Πέτρο στο ζήτημα του ενδύματος: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»​—1 Πέτρ. 3:3, 4.

12. (α) Υπόκεινται σε περιορισμό οι Χριστιανοί νέοι όταν εκλέγουν τους συντρόφους των; (β) Πώς προειδοποιήθησαν οι Ισραηλίται να μην επιτρέπουν κακή συναναστροφή στα τέκνα των;

¹² Η γνωριμία με το άλλο φύλον σε πολλές χώρες είναι ένα φυσικό πράγμα για τη νεότητα, και αποτελεί ένα πολύ σπουδαίο μέρος της ζωής των. Αυτό είναι κάτι από το οποίο πρέπει πολύ να φυλαγώμαστε. Οι νέοι ίσως να νομίζουν ότι μπορούν να μνηστευθούν, να ερωτοτροπούν και να συναναστρέφονται με οποιοδήποτε αγόρι ή κορίτσι τους αρέσει στο σχολείο ή στη γειτονιά, αλλ’ αυτό δεν είναι έτσι. Οι συναναστροφές των υπόκεινται σε περιορισμό. Τα ακόλουθα λόγια νουθεσίας από τον Ιεχωβά Θεό λέγουν: «Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί”.» (1 Κορ. 15:33) Οι νέοι Χριστιανοί διάκονοι ανέπτυξαν καλά, χρηστά ήθη λόγω της εκπαιδεύσεως της κοινωνίας Νέου Κόσμου που βασίζεται στη Γραφή. Ο Θεός, λοιπόν, λέγει ότι για να παραμείνουν σ’ αυτά τα καλά ήθη οι νέοι πρέπει να ζητούν τη συντροφιά μόνο εκείνων που πιστεύουν όπως αυτοί πιστεύουν, εκείνων που έχουν αφιερώσει τη ζωή των να υπηρετούν τον Θεό και έχουν συμβολίσει αυτή την αφιέρωσι με το ότι εβαπτίσθησαν στο νερό. Αυτή την ίδια συμβουλή ο Θεός έδωσε στο έθνος Ισραήλ, όταν είπε στους γονείς να μην επιτρέπουν στους γυιούς των ή στις θυγατέρες των να νυμφεύονται ή να συναναστρέφονται με τους νέους των ειδωλολατρικών εθνών που ήσαν γύρω των: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου.» (Δευτ. 7:3) Αν οι γονείς και τα τέκνα δεν επρόσεχαν σ’ αυτά τα λόγια, υπήρχε ο κίνδυνος ότι τα τέκνα θα λησμονούσαν τη λατρεία που οφείλεται στον Θεό και, ως αποτέλεσμα, θα επέφεραν την αιωνία των καταστροφή. «Διότι θέλουσιν αποπλανήσει τους υιούς σου απ’ εμού, και θέλουσι λατρεύει άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σε εξολοθρεύσει.»​—Δευτ. 7:4, ΜΝΚ.

13. Ποια είναι τα επιβλαβή αποτελέσματα και οι κίνδυνοι που προέρχονται από τη θωπεία;

¹³ Κατάλληλη διαγωγή στη γνωριμία με το άλλο φύλον είναι πολύ σπουδαία, επειδή είναι επικίνδυνο πράγμα να υπερδιεγείρωμε τις ισχυρές σεξουαλικές ωθήσεις. Αυτό είναι κάτι, με το οποίο δεν μπορεί να παίζη κανείς. Αν κανείς επιτρέπη στον εαυτό του να διεγερθή υπερβολικά θωπεύοντας και έπειτα συναισθανθή τους περιορισμούς που ετέθησαν σ’ αυτόν από τον νόμον του Θεού, οι δε σεξουαλικές επιθυμίες δεν μπορούν να φερθούν σ’ ένα κορύφωμα, ποια είναι η κατάστασις; Αυτό κάνει το άτομο ν’ αφεθή σε μια πολύ νευρική και συναισθηματικώς ταραγμένη κατάστασι. Αυτό προξενεί βλάβη πνευματικώς, καθώς και διανοητικώς και φυσικώς, και για τούτο πρέπει ν’ αποφεύγεται. Μπορεί να οδηγήση σε ανηθικότητα, ο δε Θεός δίνει προειδοποίησι εναντίον αυτής, όταν λέγη: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, . . . φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19-21) Μην προσφεύγετε σ’ αυτές τις χαλαρές συνήθειες που μπορούν εύκολα να προξενήσουν απώλεια της ζωής. Οι Χριστιανοί γονείς πρέπει πάντοτε να γνωρίζουν πού είναι τα τέκνα των, και οι νεαροί ποτέ δεν πρέπει να ντρέπωνται να λέγουν στους γονείς των πού ήσαν και τι έπραξαν.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΟΡΘΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ

14. Για ποιους πρέπει να έχουν σεβασμό οι νέοι;

¹⁴ Είναι ζωτικό για τους νέους ν’ αναπτύσσουν σεβασμό για τους άλλους και να είναι ευπειθείς σ’ εκείνους που είναι ανώτεροί των, καθώς συμβαδίζουν στην καθημερινή ζωή. Δείχνετε υπακοή στους γονείς, στην οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού και στους επισκόπους που ο Θεός έθεσε στην εκκλησία του. Αυτό είναι κάτι που πάρα πολλοί νέοι δεν το πράττουν παρά τη Γραφική συμβουλή: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.» (Εφεσ. 6:1-3) Παρατηρήστε τι συνέβη στις ημέρες του Ελισσαιέ και ιδέτε τα αποτελέσματα της ανευλαβείας από μέρους των παιδιών εκείνων. Ο προφήτης Ελισσαιέ ανέβαινε στη Βαιθήλ, και μικρά παιδιά εβγήκαν από την πόλι. Όταν είδαν τον Ελισσαιέ, συνεχώς έλεγαν σ’ αυτόν: «Ανάβαινε, φαλακρέ! ανάβαινε, φαλακρέ!» Τελικά εστράφη και είδε τα μικρά παιδιά και τα κατηράσθη στο όνομα του Ιεχωβά. Απήντησε μήπως ο Ιεχωβά και έδειξε τη δυσαρέσκεια του λόγω της ανευλαβούς των διαγωγής; Βεβαιότατα. Από το δάσος εβγήκαν δύο άρκτοι και διεσπάραξαν σαράντα δύο από τα παιδιά εκείνα. Τι τίμημα επληρώθη επειδή δεν επεδείχθη κατάλληλος σεβασμός εκεί όπου αυτός ωφείλετο!​—2 Βασ. 2:23, 24· Παροιμ. 30:17.

15. (α) Πότε πρέπει ν’ αρχίση κανείς να υπηρετή τον Ιεχωβά; (β) Με κατάλληλη επιθυμία και κατάστρωσι σχεδίου ποια επέκτασις προνομίων υπηρεσίας προσφέρεται στους νέους στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

¹⁵ Νέοι διάκονοι, κάμετε επιθυμία σας το να υπηρετήτε τον Δημιουργό σας και να εκτελήτε το έργο του. Καθώς αναφέρεται: «Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι.» (Εκκλησ. 12:1) Αν ενθυμήσθε τον Δημιουργό σας στις ημέρες της νεότητός σας και τον υπηρετήτε, τότε θα χρησιμοποιήτε τη νεανική σας ενεργητικότητα στο έργο που παράγει την περισσότερη χαρά από όλα τα έργα, στο ολοχρόνιο κήρυγμα. Αρχίστε να το κάνετε αυτό τώρα με το να είσθε σκαπανεύς διακοπών. Κατόπιν εμμείνατε σ’ αυτό και θα δήτε τα προνόμιά σας υπηρεσίας να επεκτείνωνται σε έργο τακτικού σκαπανέως, σε έργο ειδικού σκαπανέως, ή πιθανώς σε έργο περιοχής, έργο περιφερείας ή στη μεγαλειώδη προοπτική να υπηρετήτε σ’ έναν οίκο Μπέθελ στα γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, σε κάποιο μέρος της γης. Πολλά πεδία υπηρεσίας είναι ανοιχτά σ’ εκείνους που κάνουν σταδιοδρομία των τη σταδιοδρομία του διακόνου κι έτσι υπηρετούν τον Δημιουργό των. Για ν’ απολαύσετε κάποιο από αυτά τα ωραία προνόμια, χρειάζεται να καταστρώσετε σχέδιο και να έχετε το νου σας προσηλωμένο σε ό,τι πρόκειται να κάμετε και έπειτα να εργασθήτε γι’ αυτόν τον σκοπό, μην επιτρέποντας τίποτε να σας αποτρέψη. Στην προς Ρωμαίους επιστολή αναφέρεται: «Ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.»​—Ρωμ. 13:14.

16. Όταν ένας αντιμετωπίζη προβλήματα και εμπόδια, ποια πορεία διανοίγεται για υπερνίκησί των;

¹⁶ Καθώς εργάζεσθε για την πραγματοποίησι του σκοπού σας ως ολοχρόνιος διάκονος, πολλά προβλήματα θα ανακύψουν για να σας αποθαρρύνουν. Λόγω ελλείψεως ωριμότητος και λόγω της νεότητός σας, μπορεί να κάμετε κάποιο παραστράτημα ή να διαπράξετε κάποιο λάθος. Αν συμβή αυτό, παραδεχθήτε το αδίκημά σας, ομολογήστε το σφάλμα σας, πηγαίνετε στους γονείς σας ή στον επίσκοπο της εκκλησίας και λάβετε συμβουλή που θα είναι προς όφελός σας. Ο Θεός λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι, πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»​—1 Ιωάν. 1:9.

17. (α) Αν οι νέοι ενθυμούνται τον Ιεχωβά τώρα, πότε θα τους θυμηθή ο Ιεχωβά; (β) Ποιες χαρές και ευλογίες μπορούν ν’ απολαμβάνουν οι νέοι τώρα και στο μέλλον με το να υπηρετούν τον Ιεχωβά;

¹⁷ Κάμετε επιθυμία σας τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Κάμετέ τον ελπίδα σας, σταδιοδρομία σας, με το να ενθυμήσθε τον Δημιουργό σας τώρα· κατόπιν ο Ιεχωβά θα σας θυμηθή ασφαλώς στη συμφορά του Αρμαγεδδώνος, όταν ο Θεός θα καταστρέψη τον παλαιό πονηρό κόσμο. Τώρα είναι καιρός να φύγωμε από τις νεανικές επιθυμίες του παλαιού αυτού κόσμου. Προσωρινή αμαρτία με τέτοιες επιθυμίες είναι ασφαλώς κάτι που δεν αξίζει να πληρωθή μ’ ένα τόσο μεγάλο τίμημα, την εκμηδένισι. Εμμείνατε στην υγιεινή επιθυμία που είναι ριζωμένη στην ελπίδα του Νέου Κόσμου και κάμετε την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού σταδιοδρομία σας. Ενεργώντας έτσι, θα έχετε μεγάλο κέρδος και χαρά τώρα με καθαρότητα και ευχαρίστησι της διανοίας και ευφροσύνη της καρδιάς. Επί πλέον, θα υπάρξη μεγάλο κέρδος και αιώνια ευτυχία καθώς θα ζήτε συνεχώς στον παράδεισο του Νέου Κόσμου.

18. Πώς μπορούν οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου ν’ αποτελούν καλή επιρροή στη γενεά των;

¹⁸ Νέοι, φροντίστε ν’ ασκήτε μια καλή επιρροή για τη γενεά σας. Μιλείτε στους φίλους σας για την αιώνια ζωή στον νέο κόσμο. Δείξτε τους ότι η Γραφή μπορεί να κατανοηθή από νέους καθώς και από ηλικιωμένους. Τονίστε στους γειτονικούς σας συντρόφους και στους συμμαθητάς σας ότι τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή δεν είναι το βήμα του τελευταίου χορού και τα ονόματα των τελευταίων αστέρων της τηλεοράσεως και του κινηματογράφου, αλλ’ ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς είναι εκείνοι τους οποίους πρέπει να γνωρίζουν και να μιμούνται. Αποδείξτε στον κόσμο με το παράδειγμά σας και τη διαγωγή σας ότι η μόνη λύσις για τη σημερινή νεανική εγκληματικότητα είναι το να διδαχθούν οι νέοι τον λόγον του Θεού και να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό. Επομένως οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να φύγουν από τις διασκεδάσεις του παλαιού κόσμου, την αισχρή ομιλία του, τους αστεϊσμούς του, τον υλισμό του, την ανηθικότητά του και άλλες εσφαλμένες επιθυμίες που δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά παγίδες στημένες εκεί από εκείνον που μισεί τους νέους, τον Σατανά ή Διάβολο. Αποβλέψτε στην πιο προσφιλή φιλοδοξία των ευπειθών νέων σήμερα, τη φιλοδοξία να είναι ολοχρόνιοι διάκονοι του ευαγγελίου. Το να είναι Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά αποτελεί την πιο μεγαλειώδη σταδιοδρομία που οι σημερινοί νέοι θα μπορούσαν να κατέχουν ή να εκπαιδεύωνται γι’ αυτήν. Αυτή είναι η πορεία που οδηγεί σε ατελεύτητη ζωή και μπορεί να είναι ένας αγωγός, μέσω του οποίου και άλλοι επίσης μπορούν να λάβουν ζωή. Σεις νέοι διάκονοι, μελετάτε επιμελώς και εργάζεσθε σκληρά για να μπορέσετε να είσθε καλύτεροι κήρυκες και αντιπρόσωποι της κοινωνίας Νέου Κόσμου του Ιεχωβά, και τούτο προς τιμήν και αίνον του ονόματος του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 557]

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΡΟΥ

[Εικόνα στη σελίδα 558]

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Διακράτησις Προσωπικής Ακεραιότητος

«Κρίνόν με, ω Ιεχωβά διότι εγώ περιεπάτησα εν ακεραιότητί μου· και επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Εξέτασόν με, ω Ιεχωβά, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. Διότι το έλεός σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου.»​—Ψαλμ. 26:1-3, ΜΝΚ.

1, 2. Τι προσδιορίζει ένα άτομο ακεραιότητος, και ποια είναι μερικά από τα οφέλη για τη διακράτησι ακεραιότητος;

ΕΙΣΘΕ με όλη σας την καρδιά αφοσιωμένος στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό; Τον αγαπάτε με όλη σας τη διάνοια και την καρδιά; Ακολουθείτε καλές ηθικές αρχές στη σχέσι σας με όλους τους ανθρώπους; Τηρείτε τον εαυτό σας ελεύθερον από τη διεφθαρμένη επιρροή αυτού του πονηρού κόσμου; Αν μπορήτε ν’ απαντήσετε καταφατικά, αυτό σημαίνει ότι είσθε ένα από τα ολίγα άτομα στη γη που έχουν εκπληρώσει τις απαιτήσεις για ένα άτομο ακεραιότητος, διότι ακεραιότης σημαίνει το να είναι κανείς άμεμπτος, υγιής σε ηθικές αρχές, ευθύς, τίμιος, σημαίνει κατάστασι του να είναι κανείς εντελής, ολόκληρος.

² Επειδή ολίγοι μόνο άνθρωποι έχουν ακεραιότητα, τούτο δεν σημαίνει ότι αυτή δεν είναι άξια της προσπαθείας που πρέπει κανείς να καταβάλη για να την έχη και να την διατηρή. Είναι αληθές, ότι δεν είναι εύκολο το να είναι κανείς ένα άτομο ακεραιότητος, επειδή έχομε γεννηθή ατελείς, με τάσι προς την αμαρτία. Αλλά τα ευεργετικά αποτελέσματα ευτυχίας τώρα και οι προσδοκίες αιωνίου ζωής κάνουν τη διακράτησι προσωπικής ακεραιότητος άξια όλης της προσπαθείας που καταβάλλομε.​—Ψαλμ. 51:5.

 3. Πώς έβλεπε ο Δαβίδ το ζήτημα της διακρατήσεως ακεραιότητος;

³ Ο Βασιλεύς Δαβίδ, ένας δούλος του Θεού, εγνώριζε τι εσήμαινε η ακεραιότης και κατανοούσε τη σπουδαιότητα του να είναι άνθρωπος ακεραιότητος. Ήταν πρόθυμος να εμφανισθή ενώπιον του θρόνου της κρίσεως του Θεού και να εξετασθή ως προς τις αγνές, τίμιες προθέσεις του και τις πιστές προσπάθειές του να λατρεύη τον Θεό μόνο ως Δημιουργό. Ο Δαβίδ έλεγε: «Κρίνόν με, ω Ιεχωβά· διότι εγώ περιεπάτησα εν ακεραιότητί μου· και επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Εξέτασόν με, ω Ιεχωβά, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου [ή τας βαθείας συγκινήσεις μου] και την καρδίαν μου. Διότι το έλεος σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου.»​—Ψαλμ. 26:1-3, ΜΝΚ.

ΓΙΑΤΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΩΔΗΣ

 4. Ποια αιτία είχε ο Δαβίδ για να εκδηλώνη ακεραιότητα;

⁴ Υπήρχαν περισσότερες από μια αιτίες, για τις οποίες ο Βασιλεύς Δαβίδ θεωρούσε σπουδαίο το να περιπατή στις κατευθύνσεις του Θεού. Δεν ενδιεφέρετο τόσο να κρατή ακεραιότητα επειδή και μόνο περιελαμβάνετο στο ζήτημα αυτό η ζωή του, ούτε απλώς για το καλό παράδειγμα που θα έδινε στο Ισραηλιτικό έθνος, του οποίου ήταν βασιλεύς. Ούτε συνέβαινε αυτό μόνο επειδή ήθελε ν’ αποκτήση ένα καλό υπόμνημα από τα ειδωλολατρικά έθνη που ήσαν γύρω του. Η πρωταρχική αιτία ήταν ότι περιελαμβάνετο το όνομα του Θεού, τον οποίον αγαπούσε και υπηρετούσε. Ο Δαβίδ έλεγε: «Μεγαλύνατε τον Ιεχωβά μετ’ εμού, και ας υψώσωμεν ομού το όνομα αυτού.» (Ψαλμ. 34:3, ΜΝΚ) Άσχετα με το τι εσκέπτοντο οι άλλοι άνθρωποι, άσχετα με την εναντίωσι των εχθρών του, ο Δαβίδ ήταν αποφασισμένος να υπηρετή με όλη του την καρδιά τον Ιεχωβά. Σε προσευχή είπε: «Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν τη ακεραιότητί μου. . . . Εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 26:11, 12, ΜΝΚ.

 5. Γιατί οφείλομε στον Ιεχωβά την ολόκαρδη αφοσίωσί μας;

⁵ Δεν οφείλομε μήπως την καθαρή μας λατρεία στον Ιεχωβά, ο οποίος είναι ο Δημιουργός μας και ο οποίος υπόσχεται να είναι ο αιώνιος Διατηρητής μας στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης που είναι πολύ πλησίον; Απαντούμε ναι, επειδή όχι μόνο μας έδωσε ο Θεός τη ζωή που έχομε τώρα, αλλά και μας έδωσε την υπόσχεσι ζωής στο μέλλον. Ο απόστολος Παύλος είχε πίστι σ’ αυτή την υπόσχεσι ως ανταμοιβή για την απόδοσι υπηρεσίας στον Ιεχωβά, επειδή, όταν έγραψε στον Τιμόθεο, είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος.»​—2 Τιμ. 4:7, 8· Ρωμ. 6:23.

6, 7. (α) Εγγυάται η ακεραιότης της οργανώσεως την προσωπική ακεραιότητα; (β) Πώς καταδεικνύεται αυτό στην περίπτωσι του Αχάν;

⁶ Για να διακρατήση κανείς προσωπική ακεραιότητα πρέπει να εκτιμήση ότι ο Ιεχωβά θα κρίνη το πρόσωπο ή το άτομο. Είναι αληθές ότι σήμερα ο Ιεχωβά πολιτεύεται μαζί μας μέσω της ορατής του οργανώσεως. Μας διδάσκει μέσω αυτής της οργανώσεως. Μας διορθώνει και μας τιμωρεί μέσω αυτής της οργανώσεως. Το ευαγγέλιον της Βασιλείας κηρύττεται σε όλο τον κόσμο μέσω αυτής της οργανώσεως. Αλλά, ενώ υπόσχεται ότι η ακεραιότης της οργανώσεως θα διαφυλαχθή και θα διατηρηθή, αυτό δεν εγγυάται ότι, επειδή απλώς είμεθα συνδεδεμένοι με αυτή την οργάνωσι, θα διακρατήσωμε προσωπική ακεραιότητα.​—Ματθ. 24:45-47.

⁷ Ο Αχάν ήταν μέλος ενός ολοκλήρου έθνους που ήταν πιστό στον Θεό και διακρατούσε τότε εθνική ακεραιότητα. Αλλά το ότι είχε γεννηθή στο έθνος του λαού του Θεού, και το ότι ήταν ενωμένος με το έθνος που προ ολίγου είχε κατακτήσει την πόλι Ιεριχώ και προχωρούσε στη γη Χαναάν για να την καταλάβη μέσω του πνεύματος του Θεού, δεν εγγυάτο γι’ αυτόν ότι ο Θεός θα παρέβλεπε την αμαρτία του, αμαρτία άπληστης παρακοής και θα τον ευλογούσε σ’ εκείνη την υποσχεμένη γη γάλακτος και μέλιτος. Ο Αχάν είχε αποτύχει να κρατήση προσωπική ακεραιότητα κλέπτοντας και έπειτα ψευδόμενος εν σχέσει με την κλοπή, και υπέστη την ποινή τού να ανιχνευθή, εκτεθή, ταπεινωθή και τελικά μονίμως αφορισθή με το να λιθοβοληθή μέχρι θανάτου.​—Ιησ. Ναυή 7:1-26.

 8. Τι θα εξασφαλίση το να διαφύγωμε καταστροφή, και ποίων το παράδειγμα είπε ο Παύλος ότι πρέπει ν’ ακολουθήσωμε;

⁸ Εν όψει των πολλών Βιβλικών προφητειών, είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε κοντά στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, και αν επιθυμούμε να σωθούμε από την καταστροφή του και να μας δειχθή η εύνοια του Θεού με το να προστατευθούμε μέσα από τη μάχη του τού Αρμαγεδδώνος και να τηρηθούμε ζωντανοί στον νέο κόσμο, πρέπει, κι εμείς, επίσης, να περιπατούμε άμεμπτα όπως περιπατούσε και ο Δαβίδ και ο Παύλος. Όπως αυτοί οι τηρηταί ακεραιότητος, ενδιαφερόμεθα να μεγαλύνωμε το όνομα του Ιεχωβά με τη διαγωγή μας και το παράδειγμά μας στον κόσμο ενώπιον των ομοίων μας Χριστιανών, όπως ακριβώς οι Θεσσαλονικείς ήσαν καλά παραδείγματα για τους πιστούς στη Μακεδονία. Ο Παύλος έγραψε σχετικά με αυτούς: «Εγείνετε τύποι εις πάντας τους πιστεύοντας εν τη Μακεδονία και τη Αχαΐα.»​—1 Θεσ. 1:7· Ματθ. 24:1-15· 1 Τιμ. 3:7.

ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΩΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ

 9. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί σήμερα, και τι θα μας βοηθήση;

⁹ Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί εν όψει των παγκοσμίων συνθηκών είναι πώς να εξακολουθήσουν να περιπατούν στην κατεύθυνσι του Ιεχωβά. Για να βοηθηθούμε, πρέπει να μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας πνευματικώς όπως μας βλέπουν ο Ιεχωβά Θεός και άλλοι. Για να δούμε πώς φαινόμεθα στους άλλους φυσικώς, θα σταθούμε απέναντι σ’ έναν καθρέφτη. Ο καθρέφτης αυτός θ’ αντανακλά σ’ εμάς λεπτομερώς το πώς ακριβώς φαινόμεθα στους άλλους. Δεν μπορούμε ν’ απατηθούμε στη διατήρησι της προσωπικής μας εμφανίσεως, επειδή έχομε κάτι που αντανακλά σ’ εμάς ό,τι χρειάζεται διόρθωσι, και με αυτή την αντανάκλασι μπορούμε να μεταβάλωμε προς το καλύτερο οποιαδήποτε ελαττώματα ή ψεγάδια.

10. (α) Τι είπε ο Ιάκωβος ότι πρέπει να πράττουν όλοι οι τηρηταί ακεραιότητος, και ποια θα ήσαν τα αποτελέσματα; (β) Τίνος τις αρχές πρέπει ν’ ακολουθούμε;

¹⁰ Ο Ιεχωβά, ο Δοτήρ κάθε αγαθού, για να βοηθήση στη διακράτησι προσωπικής ακεραιότητος, επρομήθευσε έναν πνευματικό καθρέφτη. Γι’ αυτόν διαβάζομε στα εξής λόγια: «Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, . . . ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» (Ιάκ. 1:25) Ο Ιάκωβος λέγει «όστις εγκύψη», όχι, όχι σ’ ένα κατά γράμμα κάτοπτρο, αλλά στον τέλειον νόμον ή λόγον του Θεού, τη Γραφή. Το να ευαρεστούμε τον Δημιουργό μας δεν μπορεί να γίνη με κανέναν άλλο τρόπο παρά με το να περιπατούμε σύμφωνα με τις αλήθειες και τις αρχές που εξέθεσε για τους Χριστιανούς στον λόγον του. Αν θέλωμε να είμεθα ευάρεστοι στον Θεό και να λάβωμε την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής, πρέπει να είμεθα άνθρωποι που ζούμε σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές του και όχι σύμφωνα με τις δικές μας αρχές για ό,τι νομίζομε ότι είναι ορθό ή εσφαλμένο. Αν νομίζωμε ότι είναι ασφαλές ν’ ακολουθούμε τις αρχές του ανθρώπου, ας ρίξωμε απλώς μια γοργή ματιά στον κόσμο, που οδηγείται από τις αρχές του τού αλληλοφαγώματος και από τον νόμον του της επιβιώσεως του προσφυεστέρου. Τούτο ασφαλώς πρέπει να μας πείση ότι η πορεία αυτή δεν είναι ασφαλής για ν’ ακολουθηθή.​—Ιάκ. 1:17.

11. Ποια πορεία διαγωγής κοινή σ’ αυτό τον κόσμο πρέπει ν’ αποφεύγουν οι Χριστιανοί, και τι δείχνουν τα ατομικά υπομνήματα;

¹¹ Μια από τις κακές συνήθειες που είναι κοινές στον παλαιό αυτόν κόσμο είναι η ανήθικη διαγωγή των ανθρώπων του, μια πορεία που οι Χριστιανοί δεν μπορούν να μιμούνται αν θέλουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Αν ακολουθήσωμε τη συμβουλή του Ιακώβου να εγκύψωμε στον τέλειο νόμο, θα εύρωμε υποβοηθητική την εξής νουθεσία: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη . . . Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, η πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.» (Εφεσ. 5:1-4) Μερικοί μπορεί να διαβάσουν αυτό το εδάφιο και να σκεφθούν, ‘Αυτό εφαρμόζεται ακριβώς σ’ εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί ή σ’ εκείνους που έχουν έλλειψι κατανοήσεως του λόγου του Θεού, Εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι ένοχος αυτών των αδικημάτων’. Τα ατομικά υπομνήματα δείχνουν ότι χιλιάδες που στο παρελθόν εκράτησαν ακεραιότητα, αργότερα υπέκυψαν στην επιρροή αυτού του συστήματος και έγιναν ένοχοι αυτών των ανηθίκων πράξεων. Μπορούμε ν’ αντισταθούμε σ’ αυτές, αλλά όχι με τη δική μας δύναμι. Απαιτείται θεία καθοδηγία. Όταν βασιζώμεθα στο πνεύμα του Θεού για να μας κατευθύνη, τότε μπορούμε ν’ αναγνωρίσωμε τις επιρροές αυτού του συστήματος πραγμάτων και να επιζήσωμε από αυτή την ημέρα της δοκιμασίας.​—1 Κορ. 10:6-11.

12, 13. (α) Πώς μερικοί προσπαθούν να δικαιολογήσουν το σφάλμα των; (β) Ποιος είπε ο Παύλος ότι θα μας βοηθούσε να υπερνικήσωμε οποιεσδήποτε αδυναμίες έχομε;

¹² Κανείς δεν πρέπει ποτέ να νομίση ότι η αντίστασις στις επιρροές της πονηρίας και η διακράτησις ακεραιότητος πρόκειται να είναι εύκολες. Εκείνοι που δεν συμπεριεφέρθησαν σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, αλλά διέπραξαν πορνεία ή μοιχεία, έχουν ειπεί, ‘Δεν μπόρεσα να βοηθηθώ στην εσφαλμένη πορεία μου. Η σαρξ είναι ασθενής, και ο Θεός γνωρίζει τις αδυναμίες μου.’ Ναι, ο Θεός γνωρίζει τις αδυναμίες μας. Γι’ αυτό ακριβώς είναι πρόθυμος να μας βοηθήση. Αλλά είμεθα πάντοτε βέβαιοι ότι εμείς γνωρίζομε τις αδυναμίες μας; Αν είμεθα, τότε πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε την ανάγκη που έχομε για βοήθεια.

¹³ Τώρα ας κυττάξωμε περαιτέρω σ’ αυτόν τον τέλειο νόμο και ας ιδούμε ότι, όταν κάνωμε κάτι άδικο, δεν μπορούμε πάντοτε να λέμε, ‘Αυτό οφείλεται στην αδυναμία της σαρκός’, και να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε το σφάλμα μας. Ο Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, λέγει: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) Η έκβασις δεν είναι εκείνη που νομίζομε, αλλά εκείνη που προμηθεύει ο Ιεχωβά Θεός. Σύμφωνα με τον Παύλο, ο Ιεχωβά είναι βέβαιο ότι θα μας βοηθήση έτσι ώστε να μπορέσωμε να διατηρήσωμε την ευθύτητα της συμπεριφοράς μας ενώπιόν του και ενώπιον του λαού του.

14, 15. (α) Πώς μας βοηθεί η θεοκρατική οργάνωσις του Ιεχωβά να διακρατήσωμε ακεραιότητα; (β) Τίνος τη διαγωγή μπορούμε να μιμηθούμε πιστά;

¹⁴ Μια άλλη προμήθεια που παρέσχε ο Θεός για τη διακράτησι ακεραιότητος είναι η θεοκρατική του οργάνωσις, μια εντελώς αφοσιωμένη, καθαρή, αγνή οργάνωσις που μας δίνει προσωπική καθοδηγία για να μπορέσωμε να διατηρήσωμε την πιστή μας πορεία. Σ’ αυτή την οργάνωσι ο Ιεχωβά επρομήθευσε ωρίμους, κατάλληλα εκπαιδευμένους, πιστούς επισκόπους σε κάθε Χριστιανική εκκλησία, που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν σε κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχωμε και που παρεμβαίνει στη λατρεία μας προς τον Θεό. Αυτοί είναι πάντοτε έτοιμοι να παράσχουν συμβουλή από τις Γραφές για το πώς πρέπει να περιπατούμε και πώς πρέπει να μιλούμε ώστε ν’ αναγνωρισθούμε ως τηρηταί ακεραιότητος του Ιεχωβά. Ας σημειώσωμε ποια πρέπει να είναι η σχέσις μας προς αυτούς τους θεοκρατικά διωρισμένους επισκόπους όπως εκτίθεται στην προς Εβραίους επιστολή: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 13:7) Οι επίσκοποι πρέπει να περιπατούν προσεκτικά ενώπιον του Θεού, επειδή ο Ιεχωβά τούς θεωρεί υπευθύνους επίσης. Από εκείνον που έχει πολλά, θ’ απαιτηθούν περισσότερα.​—Λουκ. 12:48.

¹⁵ Έχομε πολλά παραδείγματα ανδρών και γυναικών που διεκράτησαν την ακεραιότητά των όταν ετέθησαν σε δοκιμασία. Στη ζωή των μπορούμε να δούμε διευκρινιστικά παραδείγματα ολόκαρδης αφοσιώσεως στον Ιεχωβά Θεό. Αναγνωρίζομε ότι ένας μαθητής μαθαίνει γρηγορώτερα με το να του επιδεικνύεται εκείνο που ακούει, αυτός δε ήταν ο τρόπος με τον οποίον ο Χριστός Ιησούς εδίδασκε τους αποστόλους και μαθητάς του. Έτσι, αν παρατηρούμε προσεκτικά τη διαγωγή των επισκόπων μας στην οργάνωσι, αυτό θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ευθύτητά μας.​—Προς Εβραίους, κεφ. 11· Ματθ. 11:1.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ

16. Ποια δοκιμή ακεραιότητος αντιμετώπισε ο Ιώβ, και με ποια έκβασι;

¹⁶ Η ζωή του Ιώβ είναι μια ζωή που θα εκάναμε καλά να τη μιμηθούμε ως προς την ακεραιότητά του και την υπομονή του. Ο Σατανάς προσεπάθησε να καταστρέψη την ακεραιότητα του Ιώβ. Ο Ιώβ έχασε πρώτα τα υλικά του υπάρχοντα, έπειτα την οικογένεια του που την αγαπούσε φιλόστοργα. Τελικά επλήγη με νόσο και ασθένεια. Αλλά, παρά τις απώλειες του Ιώβ και την κακή επιρροή που χρειάσθηκε να υποφέρη, αυτός υπέμεινε και απέδειξε τον Σατανά ή Διάβολο ψεύτη. Η στάσις του Ιώβ ήταν: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.» (Ιώβ 27:5) Ο Θεός, λοιπόν, τον ευλόγησε. Αποκατέστησε τα πλούτη του, την υγεία του, και μια οικογένεια.​—Ιώβ 1:11-19· 2:7· 42:10-13.

17, 18. Με ποιους τρόπους μπορεί να δοκιμασθή η ακεραιότης μας σήμερα όπως εδοκιμάσθη και του Ιώβ;

¹⁷ Κανείς δεν θα διαφύγη από το να δοκιμασθή η ακεραιότης του. Μην υποτιμάτε τον Διάβολο. Γνωρίζει το πιο ασθενές μας σημείο. Γνωρίζει τι μπορεί να κλονίση την πίστι μας. Για μερικούς μπορεί να είναι η απώλεια των υλικών πραγμάτων, που θα τους έκανε να εργασθούν σκληρότερα για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ώστε ν’ αποκτήσουν πάλι ό,τι είχαν προηγουμένως ή ν’ αποκτήσουν τόσα, όσα έχει κάποιος άλλος. Ο Διάβολος μπορεί να χτυπήση μέσω προσφιλών ατόμων, στρέφοντάς τα εναντίον σας λόγω της αγάπης σας για τον Ιεχωβά Θεό. Αν λόγω της αγάπης μας για τον Ιεχωβά χάσωμε την αγάπη εκείνων που είναι προσφιλείς σ’ εμάς, αυτό δεν πρέπει να επηρεάση την καθαρή μας λατρεία προς τον Ιεχωβά Θεό. Πρέπει απλώς να βαθύνη την εκτίμησί μας για τη θαυμαστή υπόσχεσι του Θεού να παράσχη εκατονταπλάσια. Ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα.»​—Μάρκ. 10:29, 30· Ματθ. 10:37.

¹⁸ Όπως στον Ιώβ, μπορεί να είναι φυσική κατάθλιψις που θα μας δοκιμάση. Μη σκεφθήτε ποτέ να παραιτηθήτε. Αντλήστε δύναμι από τον Ιεχωβά Θεό και θυμηθήτε πως ο Παύλος είπε, ότι ο Θεός θα έκανε την «έκβασιν» ώστε να μπορήτε να υποφέρετε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες της δοκιμασίας, χρειαζόμεθα τον νέο κόσμο ολοένα περισσότερο· αν πρέπει, λοιπόν, να γίνη κάτι, η πίστις μας σ’ αυτόν πρέπει να γίνη ισχυρότερη. Πάντοτε βεβαιώνεσθε ότι κάτω από αυτές τις περιστάσεις πράττετε το καλύτερο που μπορείτε μελετώντας και κηρύττοντας. Ακόμη και από τους αρρώστους απαιτείται να κρατούν ακεραιότητα, πολλοί δε εβοηθήθησαν να το πράξουν αυτό γράφοντας επιστολές, χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο και άλλα μέσα κηρύγματος.

19. Πώς απέδειξε ο Ιησούς ότι ήταν το τέλειο παράδειγμα για διακράτησι ακεραιότητος;

¹⁹ Το μέγιστο παράδειγμα για μας στη διακράτησι της ακεραιότητός μας ήταν εκείνος που περιεπάτησε με τον αληθινό Θεό υπηρετώντας ως ένας από τους μάρτυρας του, ένας που πάντοτε υπήκουε στις οδηγίες του. Εξήσκησε πίστι νικητήριου δυνάμεως και έδειξε μεγάλη υπομονή κάτω από πίεσι. Αυτό το τέλειο παράδειγμα, που έχομε για να το ακολουθήσωμε, είναι ο Υιός του Θεού, Χριστός Ιησούς. Η πορεία του υπήρξε απαράμιλλη μεταξύ των πλασμάτων του Ιεχωβά στη διακράτησι ακεραιότητος. Ο Ιεχωβά Θεός, για να δοκιμάση ως τα άκρα την ακεραιότητα του Υιού του, επέτρεψε να υποφέρη ονειδισμό και διωγμό και τελικά τον άφησε να παρέλθη από αυτή τη ζωή σαν ένας επαίσχυντος, καταδικασμένος εγκληματίας. Αλλ’ ο Ιησούς απέδειξε την ολόκαρδη αφοσίωσί του στον Πατέρα του και έδειξε στον Διάβολο ότι ήταν ψεύτης. Πρέπει να ενεργήσωμε όμοια.​—Μάρκ. 15:20.

20. (α) Ποιοι σ’ αυτή τη σύγχρονη εποχή ακολούθησαν την πιστή του πορεία; (β) Τι είπε ένας πιστός δούλος ότι τον εβοήθησε να υπομείνη όταν ήταν στη φυλακή;

²⁰ Όχι μόνο έχομε Βιβλικά παραδείγματα, στα οποία μπορούμε ν’ αποβλέπωμε ως πηγή δυνάμεως και ενθαρρύνσεως, αλλά έχομε και σύγχρονα παραδείγματα τηρητών ακεραιότητος. Χιλιάδες από αυτά τα παραδείγματα είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που επέρασαν από στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάθε είδους Σατανικές σκευωρίες εχρησιμοποιήθησαν για να τους κάμουν ν’ αποκηρύξουν την πίστι των στον Ιεχωβά Θεό. Η υπογραφή μιας δηλώσεως που θ’ απεκήρυττε τον Ιεχωβά Θεό και την οργάνωσί του θα τους επέτρεπε να επιστρέψουν στην ελευθερία. Το ιστορικό υπόμνημα μένει, «Ολίγοι μάρτυρες υπέγραψαν, παρά τους δαρμούς και τη λιμοκτονία.» Πώς μπόρεσαν να διακρατήσουν την ακεραιότητα των κάτω από αυτές τις συνθήκες; Προσέξτε τι έγραψε κάποιος: «Διότι ήταν αληθινή η πνευματική τροφή που μπόρεσε να μας κρατήση ζωντανούς. Τι πλεονέκτημα αν είχε κανείς μελετήσει τις Γραφές από πριν έτσι ώστε να μπορή ν’ αντλή από αυτό το απόθεμα τώρα!»

21. Άσχετα με το μέγεθός των, ωφελούμεθα με το να παρευρισκώμεθα στις Χριστιανικές συγκεντρώσεις;

²¹ Εκείνο, που είπε αυτός ο Χριστιανός κάτω από αυτές τις συνθήκες που ελύγιζαν την ακεραιότητα, πρέπει να εντυπώση στη διάνοια μας την ανάγκη να λάβωμε γνώσι, όχι μόνο με προσωπική μελέτη της Γραφής, αλλά και με τις συναθροίσεις της οργανώσεως. Ποιος από μας μπορεί ν’ απέλθη από οποιαδήποτε συνάθροισι Χριστιανών και να μην αισθάνεται τον εαυτό του αναζωογονημένο και ενισχυμένο και πιο αποφασισμένο ν’ ακολουθήση την οδόν του δικαίου λόγω του ότι ήταν εκεί; Αυτό είναι αληθινό είτε μόνο ολίγοι είναι συγκεντρωμένοι μαζί για Γραφική διδασκαλία σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι, είτε εκατοντάδες σε μια Αίθουσα Βασιλείας, είτε χιλιάδες σ’ ένα στάδιο ή αίθουσα ακροατηρίου. «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.» (1 Θεσ. 5:11) Το ν’ ακούμε άλλους να εκφράζουν την αγάπη των και την πίστι των στον Ιεχωβά Θεό είναι κάτι που ενισχύει την απόφασί μας να έξακολουθήσωμε να εκτελούμε καλά έργα και να καλλιεργούμε ορθές επιθυμίες.

22. Ποιες κακές επιθυμίες προειδοποίησε ο Ιωάννης ν’ αποφεύγωμε, και πώς είπε ο Παύλος ότι θα μπορούσαμε να τις υπερνικήσωμε;

²² Ο απόστολος Ιωάννης, για να οδηγήση τη σκέψι μας στην ορθή κατεύθυνσι, άφησε την εξής πληροφορία: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:15, 16) Μήπως αποθησαυρίζομε κάποια από αυτές τις επιθυμίες στη διάνοιά μας και στην καρδιά μας; Την επιθυμία της σαρκός, την επιθυμία των οφθαλμών ή την αλαζονεία του βίου; Αν το πράττωμε αυτό, είναι επικίνδυνο. Απαλλαγήτε απ’ αυτές. Ο Παύλος εξήγησε πώς θα μπορούσαμε να το πράξωμε, όταν είπε, «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» (Φιλιππησ. 4:8) Η σύστασις του Παύλου είναι να σκεπτώμεθα τα καλά πράγματα που βρίσκονται στον λόγον του Θεού. Η αγαθότης του Θεού, η Βασιλεία, οι ευλογίες του νέου κόσμου και τα προνόμια μας της διακονίας​—αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να κατέχουν τη διάνοιά μας και την καρδιά μας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΟΣ

23. Ποιοι πρέπει να διακρατούν ακεραιότητα, και ποιες ευλογίες θα προκύψουν από το να ενεργούμε έτσι;

²³ Η διακράτησις της ακεραιότητός μας απαιτεί συνεχή προσοχή από μέρους κάθε αφιερωμένου δούλου, νέου ή ηλικιωμένου. Είναι ένα ολοχρόνιο έργο. Παρατηρήστε τις θαυμαστές ευλογίες που προκύπτουν από το ν’ ακολουθούμε αυτή την πιστή πορεία. Είναι ευάρεστο στον Ιεχωβά Θεό να έχη ισχυρούς μάρτυρας να τον υπηρετούν, ικανούς ν’ αντισταθούν σε κάθε εναντίωσι ή πίεσι που μπορεί να έλθη από μέσα ή απ’ έξω από την οργάνωσι. Αυτό σημαίνει στενή ενότητα, ευτυχισμένες οικογένειες, αναγνώρισι θεοκρατικής ηγεσίας, υποβοήθησι του ενός από τον άλλον στη λατρεία των προς τον Ιεχωβά. Αυτές οι ευτυχισμένες οικογένειες θα χαίρουν στη Χριστιανική συντροφιά στις Αίθουσες των Βασιλείας, συμβάλλοντας σε υγιείς εκκλησίες. Αυτό θα σημαίνη μια καθαρή κοινωνία Νέου Κόσμου Χριστιανών, που αινούν ενεργώς τον Ιεχωβά, στέκοντας άμεμπτοι ενώπιόν του σε παγκόσμια κλίμακα.

24. Ποια είναι η ελπίδα εκείνων που διακρατούν ακεραιότητα στον Ιεχωβά Θεό;

²⁴ Θα είμεθα άνθρωποι ακεραιότητος αν εγκύπτωμε καθημερινά στον τέλειο νόμο και προσευχώμεθα ειλικρινώς από την καρδιά μας όπως έκανε ο Δαβίδ όταν έλεγε: «Κρίνον με, ω Ιεχωβά· διότι εγώ περιεπάτησα εν ακεραιότητί μου.» Αν η απόφασίς μας να διακρατήσωμε προσωπική ακεραιότητα είναι ίση με του Δαβίδ, μπορούμε αληθινά να ελπίζωμε στον Ιεχωβά και να διατηρούμε μια βέβαιη προσδοκία να ζήσωμε για πάντα στον νέο του κόσμο μ’ ένα πλήθος ανθρώπων ακεραιότητος ομοίου φρονήματος, που θ’ αποτελούν όλοι μέρος της παγκοσμίου οικογενείας του αγνού και αγίου Θεού, Ιεχωβά.

Ωριμότης, μια Χριστιανική Απαίτησις

«Και αυτός έδωκεν . . . προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.»​—Εφεσ. 4:11-13.

 1. Ποια είναι η βασική σημασία της ωριμότητος;

ΩΡΙΜΟΤΗΣ σημαίνει, βασικά, τελειότης ή πληρότης, πλήρης ανάπτυξις. Κατά περιστάσεις ο Παύλος ανεφέρθη σ’ εκείνους που την κατέχουν ως «πρεσβυτέρους», δηλαδή, πρεσβυτέρους στην κατανόησι του λόγου του Θεού και που έχουν την ιδιότητα της ωρίμου κρίσεως. Η ωριμότης αυτή δεν είναι μια φυσικώς κληρονομημένη ιδιότης σ’ ένα άτομο, αλλά είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθή.

 2. Πώς επιτελείται η φυσική ωριμότης;

² Μια φυσική ωρίμανσις συμβαδίζει με τον χρόνον και προοδεύει σύμφωνα με τον χρόνον, που κανονικά περιλαμβάνει είκοσι περίπου έτη. Στη διάρκεια ολοκλήρου αυτής της περιόδου το σώμα αναπτύσσεται και αυξάνει ώσπου φθάνει στο τέλειο ανάστημά του. Τότε αυτός ο τύπος φυσικής ωριμάνσεως έχει επιτελεσθή.

 3. (α) Τι αξία έχει η φυσική ωριμότης για τον Χριστιανό; (β) Γιατί η πνευματική ωριμότης είναι μεγαλυτέρας αξίας από τη φυσική ωριμότητα; (γ) Τι μπορεί να επιταχύνη την πνευματική ανάπτυξι;

³ Η φυσική ωριμότης, όμως, δεν είναι μια ιδιότης επιτακτική για την πνευματική ωριμότητα, ούτε η πιο σπουδαία στη ζωή. Πράγματι, ο Παύλος είπε στον νεαρό Τιμόθεο: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος.» Είναι υποβοηθητική σ’ ένα βαθμό, αλλά προσέξτε πού ο Παύλος έθεσε την έμφασι, συνεχίζοντας στο ίδιο εδάφιο: «αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Η πνευματική ωριμότης, επομένως, είναι εξόχως σπουδαία, διότι περιλαμβάνει, όχι μόνο την παρούσα ζωή μας, αλλά και τον μέλλοντα προορισμό μας. Απαιτεί τη διατροφή της διανοίας με κατάλληλη πνευματική τροφή έτσι ώστε ν’ αναπτύξη κατάλληλα ελατήρια, για να μπορέση κανείς ν’ αναπτύξη τις επιθυμητές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν αυτή την ωριμότητα, όπως αφοσίωσι, νομιμοφροσύνη, προοπτική, πίστι, αξιοπιστία και πνευματικότητα ή πνευματική διάκρισι. Για να προχωρήσουμε σ’ αυτόν τον σκοπό, ο Ιεχωβά έχει σχεδιάσει ένα θαυμαστό, υγιεινό πρόγραμμα γι’ αυτές τις ημέρες. Αυτό συμβάλλει στην ικανότητα του ατόμου να παραμείνη άγρυπνο στην ανομοιότητα μεταξύ του σωτηρίου προγράμματος του Ιεχωβά και της θανατηφόρου προπαγάνδας του Διαβόλου. Δεν είναι κάτι που αποκτάται ή λαμβάνεται αυτομάτως με το πέρασμα του χρόνου όπως η φυσική ανάπτυξις, αλλά μπορεί να επιταχυνθή και να βελτιωθή με τη χρήσι του χρόνου σοφά και ωφέλιμα.​—1 Τιμ. 4:8.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ

 4. Τι απαιτείται αν περιμένη κανείς να φθάση στη θέσι του να είναι «τέλειος» στις δυνάμεις της κατανοήσεως;

⁴ Είναι ενδιαφέρον να προσέξωμε τι αγνή συμβουλή έδωσε ο Παύλος στους Εβραίους, όταν τους ενουθέτησε να μην επανέρχονται στις αρχικές διδασκαλίες συνεχώς, αλλά τους κατηύθυνε στη στερεά τροφή, που θα μπορούσε να αποκτηθή με το να έχουν «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα.» Εκγύμνασις σημαίνει έργον, και είναι αναμφισβήτητο ότι ο σκοπός του Παύλου ήταν η πειθαρχική εκγύμνασις της διανοίας για να γεμίζη με ορθές σκέψεις έτσι ώστε να μπορή να διακρίνη μεταξύ καλού και κακού. Κατόπιν προτρέπει: «Ας φερώμεθα προς την τελειότητα» («ωριμότητα», ΜΝΚ). Είναι βέβαιο ότι η κλίσις της διανοίας και η προσπάθεια πρέπει να είναι πάντοτε προς τα εμπρός προς τον σκοπό του να είμεθα «τέλειοι . . . εις τας φρένας.»​—Εβρ. 6:1· 1 Κορ. 14:20.

 5. (α) Ποια είναι η τροφή για το «βρέφος» φυσικώς και πνευματικώς; (β) Γιατί πρέπει μια δίαιτα γάλακτος να εγκαταλειφθή για στερεά τροφή;

⁵ Είναι αληθές ότι η ανωριμότης είναι ένα φυσιολογικό σημείο ξεκινήματος, είτε αυτό γίνεται στη φυσική ζωή, όπου το άτομο διέρχεται νηπιότητα, μια περίοδο εφηβικής ηλικίας και έπειτα τελικά ωριμάζει· είτε γίνεται από την πνευματική άποψι. Το γάλα είναι η πρώτη τροφή για το παιδί, και έπειτα αρχίζει να παίρνη πιο ουσιαστική τροφή για να οικοδομήση το σώμα καθώς προχωρεί ο καιρός. Μια όμοια κατάστασις υπάρχει σε ό,τι αφορά την πνευματική αύξησι και διάκρισι. Στην αρχή ο καθένας, φυσικά, μετέχει του γάλακτος του λόγου, και είναι, βέβαια, βρέφος. Αλλά δεν εξακολουθεί να μετέχη μόνο γάλακτος επί πολύν καιρό, εξετάζοντας μόνο τις θεμελιώδεις διδασκαλίες· γρήγορα μετέχει στερεάς τροφής τέτοιας που ανήκει σε ωρίμους ανθρώπους, αφού προχωρήση στο σημείο που η τροφή αυτή μπορεί να χωνευθή και να γίνη μέρος της αποθήκης του πνευματικής πληροφορίας. Πνευματικώς, όπως ακριβώς και φυσικώς, το νεώτερο άτομο έχει έναν υψηλότερο σκοπό και μια επιθυμία ν’ «αναπτυχθή». Καθώς περνά κανείς την εφηβική περίοδο ή περίοδο ωριμάνσεως, είναι ευτυχής, όταν μπορή να την ιδή, όπως εδήλωσε ο Ιησούς: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» ή, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, «Ευτυχείς είναι εκείνοι που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης.» Η συναίσθησις αυτή, φυσικά, είναι μια υγιής πνευματική άποψις για μέλλουσα πρόοδο.​—Ματθ. 5:3.

 6. (α) Τι εμπόδιζε την πνευματική ωριμότητα στην εκκλησία της Κορίνθου; (β) Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει να είναι στο έπακρον άγρυπνοι στην πορεία της ενεργείας των για ν’ αποφύγουν οπισθοδρόμησι στην ανωριμότητα;

⁶ Το αντίστροφο είναι, επίσης, αληθινό, και θα μπορούσε κάλλιστα να δείχνη μια ανεπάρκεια σε αφοσίωσι όταν παρασύρεται κανείς από άλλα πράγματα στη ζωή που θα εμπόδιζαν την πρόοδο της πνευματικής αναπτύξεως. Θυμηθήτε πώς ο Παύλος ίδρυσε την εκκλησία στην Κόρινθο στο δεύτερο ιεραποστολικό του ταξίδι, όταν έμεινε εκεί ενάμισυ χρόνο. Αργότερα έλαβε μια έκθεσι από την ‘οικογένεια της Χλόης, ότι υπήρχαν έριδες μεταξύ των’. Κατόπιν στη νουθεσία του ανέφερε: «Μηδείς ας μη καυχάται εις ανθρώπους», έτσι ώστε όλοι ν’ αποβλέπουν στον Θεό με τιμή και όχι σε ανθρώπους. Το πνεύμα της υπερβολικής πικρίας και διχονοίας ήταν παρόν. Αργότερα εφιστά την προσοχή στην πορνεία που υπήρχε εκεί και τους δίνει συμβουλή για τη λήψι διορθωτικών μέτρων. Όταν ελησμόνησαν τον ‘πνευματικόν άνθρωπον’ και εξαπατήθηκαν από τον ‘φυσικόν άνθρωπον’, έχασαν την ώριμη κατάστασί των ενώπιον του Ιεχωβά και έγιναν πάλι νήπια. Σε τούτο ο Παύλος εσχολίασε: «Και εγώ, αδελφοί, δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σας επότισα, και ουχί στερεάν τροφήν· διότι δεν ηδύνασθε έτι να δεχθήτε αυτήν· αλλ’ ουδέ τώρα δύνασθε έτι· επειδή έτι σαρκικοί είσθε· διότι ενώ είναι μεταξύ σας φθόνος και έρις και διχόνοιαι, δεν είσθε σαρκικοί, και περιπατείτε κατά άνθρωπον; . . . μηδείς ας μη καυχάται εις ανθρώπους.» «Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.» Πόσο άγρυπνοι πρέπει να είναι οι Χριστιανοί έτσι ώστε να μην υπερνικηθούν από την απατηλή πορεία τού ν’ αποβλέπουν σε ανθρώπους, δηλαδή, να συγκρίνουν τον ένα με τον άλλο και ν’ ακολουθούν ανθρώπους μάλλον παρά το τέλειο παράδειγμά μας, τον Χριστό Ιησού! Ποτέ μην υπερνικάσθε από τον υλισμό, τις επιθυμίες της σαρκός και άλλα δελεάσματα του παλαιού αυτού κόσμου! Αυτά τα κακά πράγματα μπορούν να κάμουν καρκινοειδείς εισβολές στον πνευματικό άνθρωπο αν επιτραπούν και να καταβιβάσουν ακόμη και τον πνευματικώς πλήρως ανεπτυγμένο Χριστιανό σε πνευματική νηπιότητα. Το ερώτημα μπορεί κάλλιστα να τεθή, Ποιες είναι οι αποδείξεις ότι έχομε ωριμότητα ή τουλάχιστον εργαζόμεθα γι’ αυτήν;​—1 Κορ. 1:11· 3:21· 5:1· 3:1-3, 21· 4:1, 2.

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΟΣ​—ΤΙΣ ΕΧΕΤΕ;

 7. Ποια ώριμη ιδιότητα εξεδήλωνε ο Ιησούς, για την οποία ο Πατήρ του τον έχρισε;

⁷ Ο Χριστός Ιησούς ήταν η ίδια η ουσία της ωριμότητος, κατέχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός ωρίμου Υιού του Θεού. Όχι μόνο μιλούσε πάντοτε την αλήθεια, αλλά και κατεδείκνυε νομιμοφροσύνη και αλήθεια στις πράξεις του και στα έργα του. (Αποκάλ. 3:7· Πράξ. 4:27) Η πάντοτε παρούσα ιδιότης της δικαιοσύνης εξεδηλώνετο απ’ αυτόν, όπως αναγράφεται στην προς Εβραίους επιστολή 1:9, όπου αναφέρεται: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως.»

 8. Εξετάστε χαρακτηριστικά του Ιησού που εξεδήλωναν τον ‘τέλειον άνδρα’.

⁸ Αυτός βέβαια κατείχε τις ιδιότητες της αληθείας, όπως αναφέρεται περαιτέρω: «[Ήταν] πλήρης χ άριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Ήταν ανιδιοτελής από κάθε άποψι επειδή ποτέ δεν ζήτησε τη δική του δόξα, αλλά ζητούσε τη δόξα εκείνου, ο οποίος τον έστειλε και ήταν σαφώς νομιμόφρων και δεν υπήρχε άδικη σκέψις σ’ αυτόν. (Ιωάν. 7:18) Ήταν χωρίς δόλο ή σφάλμα, άσχετα με το τι συνέβαινε σ’ αυτόν ή ποια κατηγορία προσήπτετο σ’ αυτόν. Ήταν επίσης αβλαβής. (Ησ. 53:9· 1 Πέτρ. 2:22· Εβρ. 7:26) Ήταν πλήρως ευπειθής στον Παντοδύναμο Θεό από κάθε άποψι, επειδή έλεγε ότι αγαπούσε να πράττη το θέλημα του Πατρός του. Ήταν το τέλειο παράδειγμα αγάπης επειδή ήταν πρόθυμος να καταθέση τη ζωή του για τους φίλους του, όπως αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 15:13, 14: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού. Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω.» Επετέλεσε μια πράξι απαράμιλλης χάριτος, πάνω από κάθε άλλου πλάσματος που έζησε ποτέ. Ο Παύλος ανέφερε ότι, αν και (ο Ιησούς) ήταν πλούσιος, έγινε πτωχός προς χάριν σας για να μπορέσετε να πλουτήσετε με την πτωχεία του. (2 Κορ. 8:9) Επιπρόσθετα σ’ αυτές τις ιδιότητες, εξεδήλωσε υπομονή, μακροθυμία, συμπάθεια, φιλανθρωπία και ήταν γεμάτος αυταπάρνησι.​—Εβρ. 2:17· Ησ. 53:7· 1 Τιμ. 1:16· Λουκ. 19:41· Ματθ. 4:23, 24.

 9. (α) Ποια πορεία συνέστησε ο Σολομών που θα ήταν επωφελής για να την επιδιώξη ο Χριστιανός; (β) Ποιες ερωτήσεις θα μπορούσαμε να θέσωμε στον εαυτό μας από αυτή την άποψι; (γ) Ποια προειδοποίησι έδωσε ο Παύλος για να μην παραμελήσωμε μια προς τα εμπρός πορεία;

⁹ Η οδός προς την ωριμότητα γίνεται σαφής από τον Βιβλικόν συγγραφέα Σολομώντα, όταν δείχνη κάποιες πρωταρχικές προϋποθέσεις και διαθέσεις για να γίνη πρόοδος προς την ωριμότητα. Νουθετεί: «Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν. . . . φύλαττε τας εντολάς μου, και θέλεις ζήσει. Απόκτησον σοφίαν, απόκτησον σύνεσιν μη λησμονήσης αυτήν μηδέ εκκλίνης από των λόγων του στόματός μου· μη εγκαταλίπης αυτήν, και θέλει σε περιφυλάττει· αγάπα αυτήν, και θέλει σε διατηρεί. Η σοφία είναι το πρώτιστον· απόκτησον σοφίαν· και υπέρ πάσαν απόκτησίν σου, απόκτησον σύνεσιν . . . . και θέλει σε υψώσει . . . . θέλει επιθέσει επί την κεφαλήν σου στέφανον χαρίτων.» (Παροιμ. 4:1-9) Αναγνωρίζομε αμέσως σ’ αυτά τα λόγια την προς τα εμπρός προοδευτική διάθεσι για την ωριμότητα και τι είναι απαραίτητο για να την αποκτήση κανείς. Ανάγοντάς την σε μια προσωπική βάσι, μπορούμε να ερωτήσωμε τον εαυτό μας, Αυξάνομε επιμελώς τη γνώσι μας του λόγου του Ιεχωβά, κάνοντας τούτο προοδευτικώς; Λαμβάνομε ακριβή γνώσι, προχωρώντας στον σκοπό τού να γίνωμε πλήρως ανεπτυγμένοι άνδρες; Προσέχομε τον προφυλακτικό λόγο του Παύλου, όταν προειδοποιή για την αδυναμία που προκύπτει, αν παραμελούμε μια προς τα εμπρός πορεία; «Δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.»​—Εφεσ. 4:13, 14.

10. Γιατί η ‘νέα προσωπικότης’ είναι τόσο πολύτιμη για έναν Χριστιανό, και πώς μπορούμε ν’ αναπτυχθούμε;

¹⁰ Αυτή η νέα πληροφορία που λαμβάνομε εξακολουθητικά είναι εκείνη που ζωογονεί τη διάνοιά μας και μας καθιστά ικανούς να ενδυθούμε τη ‘νέα προσωπικότητα’, η οποία είναι πραγματικά μια κτίσις του θελήματος του Θεού, μέσω του λόγου του. (Κολ. 3:10) Μπορούμε να δούμε από την έκφρασι του αποστόλου Παύλου ότι η πνευματική δύναμις είναι ουσιώδης. Για τούτο τίποτε δεν πρέπει να μας αποτρέψη από την προοδευτική πορεία με το να έχωμε πάντοτε στο νου τον σκοπό της ωριμότητος. Σημειώνομε πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια του Παύλου όταν αναφέρη: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα.» Ο Παύλος στη δήλωσι αυτή προτρέπει τους Εφεσίους να διεγείρουν αύξησι και να κάμουν την πορεία τους να είναι πάντοτε προς τα εμπρός.​—Εφεσ. 4:15.

ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

11. Ποια ερωτήματα μπορούμε να σκεφθούμε σοβαρά όσον αφορά την πνευματικότητα μας;

¹¹ Πολλά ερωτήματα εγείρονται στη διάνοιά μας όσον αφορά την πνευματικότητα. Επιδιώκομε τον σκοπό της ωριμότητος, η οποία οδηγεί σε αιώνια ζωή; Διεγειρόμεθα συνεχώς με την εγκάρδια επιθυμία να βελτιώσωμε τη διακονία μας; Κυριαρχούν τα συμφέροντα της Βασιλείας στη σκέψι μας και στη δράσι μας; Είναι η διακονία μας του αγρού παραγωγική και βοηθούμε άλλους να είναι παραγωγικοί διάκονοι του Ιεχωβά Θεού; Μπορούμε να πούμε όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος για άτομα που βοηθούσε να δουν την αλήθεια: «Σεις είσθε η επιστολή ημών, εγγεγραμμένη εν ταις καρδίαις ημών, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων . . . επιστολή . . . εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το πνεύμα . . . εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας»;​—2 Κορ. 3:2, 3.

12. (α) Γιατί Η Σκοπιά έχει τόσο μεγάλη αξία για τους Χριστιανούς διακόνους και άλλους; (β) Τι δεν πρέπει να παραμελήται;

¹² Τι θα πούμε για την προσωπική μας μελέτη; Διαθέτομε ωρισμένο ποσόν χρόνου για να καλύπτωμε επαρκώς όλα τα άρθρα της Σκοπιάς; Μήπως πάντοτε παραβλέπομε ή υπερπηδούμε μερικά άρθρα αυτού του κυρίου οργάνου επικοινωνίας που ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί σήμερα; Αναγνωρίζομε άρα γε ότι οι οδηγίες που δίδονται μέσω αυτού του αγωγού είναι τόσο ζωτικές, ώστε η ίδια η ζωή μας εξαρτάται από το να τις προσέξωμε;

13. Πώς μπορούμε να καθορίσωμε αν ωριμάζωμε ή όχι;

¹³ Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο μπορούμε ν’ αποδείξωμε στον εαυτό μας ότι αυξάνομε την ωριμότητά μας είναι αν μπορούμε να εύρωμε λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα. Μπορούμε να λογικευθούμε πάνω σε αρχές και να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα; Όταν μας υποβάλλονται ερωτήσεις, μπορούμε να δώσωμε Γραφικές απαντήσεις σ’ αυτές; Μπορούμε να λύσωμε και λύομε προβλήματα δικά μας και εκείνων που σχετίζονται με τα διακονικά μας καθήκοντα; Αν ναι, φθάνομε στην κατάλληλη κατανόησι του 1 Κορινθίους 14:20: «Μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας· αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας.»

14. Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να εκδηλώνωμε στη σχέσι μας με τους ομοίους μας Χριστιανούς;

¹⁴ Είμεθα υπομονητικοί και ‘βραδείς εις οργήν’; Είμεθα απηλλαγμένοι από παράπονα για τους ομοίους μας Χριστιανούς; Μήπως είμεθα φιλόφρονες σε μερικούς και όχι σε άλλους; Είναι οι συνομιλίες μας για άλλους ή με άλλους εποικοδομητικές, δηλαδή, συνομιλίες μ’ εκείνους που ανήκουν στην οικογένειά μας, με μέλη της εκκλησίας, και προσφάτως ενδιαφερομένους; Έχομε καλή, χαρούμενη διάθεσι; Μήπως στενοχωρούμεθα εύκολα; Όταν μιλούμε στους ανθρώπους στη διακονία μας μήπως δυσαρεστούμεθα εύκολα και αργούμε να συγχωρήσωμε; Προσέχομε τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου, όπου αναφέρει: «Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις»;​—Κολ. 3:13, ΜΝΚ.

15. (α) Γιατί είναι ανάγκη ένας Χριστιανός να φρουρή την πορεία του προσεκτικά; (β) Τι πρέπει να εργασθή να φθάση ένας Χριστιανός διάκονος;

¹⁵ Υποκύπτομε εύκολα στους πειρασμούς, ή μπορούμε ν’ αντισταθούμε σ’ αυτούς; Αναγνωρίζομε ότι είναι φρόνιμο να επαγρυπνούμε στο δρόμο των ποδιών μας για να μην παγιδευθούμε; Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ο Σατανάς είναι πάντοτε ενήμερος των αδυναμιών της σαρκός και πάντοτε εχθρός, και «περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη». Η πορεία της σοφίας συμπίπτει με τις Παροιμίες 4:14, 15: «Μη εισέλθης εις την τρίβον των ασεβών, και μη υπάγης εις την οδόν των πονηρών. Απόφευγε αυτήν, μη πέρασης δι’ αυτής, έκκλινον απ’ αυτής, και διάβα.» Εύκολα μπορεί να διακριθή ότι ο δρόμος του ωρίμου Χριστιανού είναι ευθύς, και παρέκκλισις απ’ αυτόν θα μπορούσε να οδηγήση σε αξιοθρήνητες συνέπειες. Αποφεύγετε πειρασμούς με το να εξασκήτε καλή, ισχυρή κρίσι, την κρίσι μιας ώριμης διανοίας. Όταν έτσι εξακολουθητικά εξετάζωμε τον εαυτό μας (όχι άλλους), μπορούμε να παρατηρήσωμε τι θαυμάσιο πράγμα είναι για ένα Χριστιανό να έχη ωριμότητα, το ανάστημα ενός τελείως ανεπτυγμένου ανδρός,

Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου

«Σπούδασον να παραστήσης σε αυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:15.

1, 2. (α) Ποια πρέπει να είναι η επιθυμία ενός Χριστιανού στη ζωή, και τι πρέπει να πράξη για να την πραγματοποιήση; (β) Τι περιλαμβάνεται σ’ αυτό, και τι θα προκύψη στο άτομο;

ΕΠΙΖΗΤΩ σημαίνει καταβάλλω προσπάθεια για να επιτύχω έναν τελικό σκοπό. Από μέρους ενός Χριστιανού διακόνου, ο αντικειμενικός σκοπός είναι να λάβη την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκρίνεται μ’ αυτό. Για να εξασφαλίσωμε επιτυχία από αυτή την άποψι προσκαλούμεθα από τον λόγον του Θεού: «Σπούδασον.» Φυσικά, η ανάπτυξις στην ωριμότητα αποτελεί τη λεωφόρο που πρέπει να διανυθή στη διάρκεια της Χριστιανικής μας ζωής. Η αξία της σε αντίθεσι με άλλα πράγματα στη ζωή, ζωηρά απεικονίσθη στα λόγια του Παύλου: «Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.» Πρέπει να εκτιμούμε στον ίδιο υψηλό βαθμό την απόκτησι σοφίας και ωριμότητος στην πορεία της ζωής μας σήμερα.​—Φιλιππησ. 3:8.

² Πολλά περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Μελέτη· ναι, μια μεγάλη ποσότης μελέτης, που απαιτεί χρόνον και διανοητική προσπάθεια. Πραγματικά, κάτι περισσότερο από μελέτη είναι αναγκαίο, επειδή ο ώριμος Χριστιανός διάκονος επιθυμεί να φθάση το ανάστημα του ‘τελείου ανδρός’, έχοντας μια γενική κατανόησι, έτσι ώστε να μπορή να μεταδίδη πολύτιμη ζωοπάροχη διδασκαλία στους άλλους. Όσο μεγαλύτερη είναι η κατεχόμενη γνώσις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πίστις καθώς και η πεποίθησις, και η χαρά, και η ευθύνη.

 3. Σε μια πορεία μελέτης, ποια πηγή πληροφορίας πρέπει να εξαλείφεται;

³ Η μελέτη είναι εργασία, και όπως η φυσική άσκησις και ο κόπος αναπτύσσουν το σώμα, έτσι και η δραστηριότης της διανοίας διευρύνει τις διανοητικές ικανότητες. Η τακτικότης της επιδόσεως είναι η πιο καρποφόρος, ακολουθώντας τη μηχανική εκπαίδευσι σχολικού τύπου. Προφανώς, η αφιέρωσις χρόνου είναι ουσιώδης. Σ’ αυτή τη σειρά σπουδών η πηγή της ύλης είναι εξίσου σπουδαία, θυμηθήτε τη συμβουλή: «Η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ.» Αφού ο Παύλος είχε δώσει νουθεσία ότι οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να υπηρετούν τον Ιεχωβά, επροχώρησε να τους νουθετήση ν’ αποφεύγουν πηγές πληροφορίας που παραβιάζουν ό,τι είναι δίκαιο εν σχέσει με τα πράγματα του παλαιού αυτού κόσμου: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν.» Αυτός είναι επαρκής λόγος για να εξαλείψουμε τέτοια πληροφορία από την ειδική και συνετή πορεία μελέτης μας, επειδή το πρώτιστο ενδιαφέρον μας αφορά την πηγή της αιωνίου ζωής και τις απαιτήσεις για τέτοια ζωή ώστε να καταστή δυνατόν να ‘ορθοτομούμε τον λόγον της αληθείας’.​—1 Κορ. 3:19· 2 Τιμ. 2:16, 15.

 4. (α) Ποιο είδος πληροφορίας αποκτούμε από τη μελέτη; (β) Είναι η μελέτη μόνο αρκετή;

⁴ Στη διάρκεια μιας περιόδου εκπαιδεύσεως, η γνώσις και η σοφία εποικοδομούνται μ’ έναν τρόπο που μπορεί κάπως να παραβληθή με την περίπτωσι που ένας φοιτητής της ιατρικής πηγαίνει στο πανεπιστήμιο και μαθαίνει την ιατρική επιστήμη μέσω μιας πλήρους σειράς σπουδών στηριζομένης σε μια μεθοδική βάσι για σταθερή πρόοδο. Ως το σημείο αυτό, η απόκτησις γνώσεως είναι θεωρητικού τύπου, κατά μέγα μέρος από βιβλία και διαλέξεις, και πρέπει ν’ ακολουθηθή από πρακτική εφαρμογή προτού το άτομο γίνη ένας επαγγελματίας ιατρός ή χειρούργος. Απλώς το να τελειώση μια σειρά σπουδών αυτό και μόνον δεν θα τον καθιστούσε ικανόν για να είναι ιατρός, επειδή η έμπρακτη πείρα είναι ακόμη ουσιώδης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ έναν διάκονο του Ιεχωβά, εφόσον μέσω του λόγου του Θεού αυτός προσκαλεί όλους να γίνουν «εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί.»​—Ιάκ. 1:22.

 5. Γιατί η μελέτη μόνη δεν θα κάμη ένα άτομο διάκονο;

⁵ Ενώ είναι αληθές ότι προσεκτική μελέτη και προετοιμασία είναι μέσα επιθυμητά για τη λήψι καλής εκπαιδευτικής ύλης, η καλή εκγύμνασις είναι ακόμη μια απαίτησις, όπως ακριβώς ο πρωτόπειρος εσωτερικός ιατρός νοσοκομείου δεν εκτελεί μια εγχείρησι μόλις έλαβε το δίπλωμά του. Μάλλον, θα ήθελε να εργασθή μ’ έναν ώριμο ιατρό επί ένα σημαντικό χρονικό διάστημα για να μάθη να κάνη εφαρμογή αυτής της θεωρητικής γνώσεως που είχε αποκτήσει μέσω προηγουμένης μελέτης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ ένα διάκονο. Λαμβάνει εκγύμνασι συνοδεύοντας ωρίμους διακόνους, και μ’ αυτό τον τρόπο προοδεύει, έτσι ώστε μπορεί να γίνη ικανός εκτελεστής του λόγου. Γρήγορα θ’ αναπτυχθή στην από θύρα σε θύρα διακονία του όπως ακριβώς έκαναν και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, και έπειτα θα μπορή να συνεχίση εκτελώντας την επόμενη μορφή της διακονίας, επισκεπτόμενος ενδιαφερομένους ανθρώπους στα σπίτια των, και τελικά αναπτύσσοντας οικιακές Γραφικές μελέτες.

 6. (α) Πώς μπορεί να μετρήση κανείς τη δική του πρόοδο σε ωριμότητα; (β) Τι θα εξακολουθήση να κάνη ο ώριμος διάκονος;

⁶ Επιδιώκοντας ωριμότητα, ο νέος διάκονος πρέπει να έχη καλή ισορροπία στο διακονικό του έργο. Όταν απεκτήθη αυτή η ανάπτυξις, το άτομο δεν σταματά σ’ αυτό το σημείο, επειδή, καθώς ωριμάζει στο βαθμό που μπορεί να βοηθή άλλους, θα συμμετέχη με χαρά και στην πορεία της ωριμότητος των άλλων επίσης. Θα είναι άγρυπνος, λοιπόν, εξετάζοντας τη διδακτική του ικανότητα σχετικά με το νέο άτομο που βοηθεί ή εκγυμνάζει, για να είναι βέβαιος ότι δίδει το κατάλληλο παράδειγμα και παρέχει επαρκή συμβουλή στο άλλο άτομο, έτσι ώστε, με τη σειρά του, να μπορέση ομοίως ν’ αποκτήση ωριμότητα. Φέρνει ικανοποίησι και χαρά στην καρδιά ενός ατόμου, όταν μπορή να βοηθήση άλλους και να παρατηρήση τη διάπλασι του νέου διακόνου σαν πηλού στο χέρι του αγγειοπλάστου. Αυτός ο γνησίως ώριμος διάκονος και διδάσκαλος, κατόπιν, όταν έχη φθάσει σ’ αυτό το σημείο, δεν θα φείδεται κόπων προκειμένου να βοηθήση νέους στη διακονία του αγρού, στη μελέτη, στο ν’ απαντά σε Βιβλικές ερωτήσεις και με κάθε άλλο τρόπο που μπορεί και που θα είναι εποικοδομητικός. Δεν υπάρχει τίποτε που να ανταμείβη και να ικανοποιή τόσο, όσο το να παρατηρή κανείς τον δεσμό της αγάπης που αναπτύσσεται μεταξύ εκείνου που διδάσκει και εκείνου που λαμβάνει τέτοια βοήθεια. Αυτή η στενή αδελφοσύνη είναι εκείνη που έχει τον χαρακτήρα της μονιμότητος σ’ αυτήν.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ

 7. (α) Τι έχει να πη η Βίβλος για την ωριμότητα; (β) Πώς ο ‘τέλειος ανήρ’ θα φρουρή τη διαγωγή του;

⁷ Η καλλιεργημένη ωριμότης στους Χριστιανούς αδελφούς ή διακόνους αναφέρεται επαινετικά στη Γραφή. «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι [ώριμοι άνδρες] ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» Αληθινά, ο πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας σήμερα απαιτείται να μιλή και να κηρύττη εξακολουθητικά αυτά τα αγαθά νέα της Βασιλείας και να βοηθή άλλους που είναι δυνατόν να επιθυμούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, επειδή, όταν ο άνδρας διαρκώς προσέχη τον εαυτό του και τη διακονία του, αυτό θα έχη μεγάλη άξια γι’ αυτόν. Όταν η διαγωγή του ωρίμου ανδρός ταιριάζη μ’ αυτές τις σκέψεις που διετυπώθησαν, αυτός ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας.​—1 Τιμ. 5:17· 4:16· 2 Τιμ. 2:15.

 8. Ποιες είναι μερικές από τις υποχρεώσεις του Χριστιανού διακόνου;

⁸ Ο Χριστιανός διάκονος, επίσης, είναι επιφορτισμένος με μια ευθύνη, να φροντίζη για την πνευματική ευημερία της συζύγου του, αν είναι έγγαμος, ή άλλων γυναικών της οικογενείας του. Όπως ακριβώς ο Χριστός Ιησούς φροντίζει για τα μέλη του σώματος του, έτσι ο άνδρας πρέπει να προστατεύη τη γυναίκα που είναι μία σάρκα μαζί του, καθώς και τα παιδιά της οικογενείας του, και τους Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες στην εκκλησία.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

 9. Τι αναγνωρίζουν οι Χριστιανές γυναίκες στον οίκον των;

⁹ Οι Χριστιανές γυναίκες ή αδελφές πρέπει ν’ αναγνωρίζουν την κεφαλή τους, ώστε να μπορούν να κατανοούν πλήρως τη θέσι και πορεία διαγωγής που καταλήγει σε ωριμότητα γι’ αυτές. Οι νυμφευμένες γυναίκες νουθετούνται ν’ αγαπούν τους συζύγους των αυτό είναι μια αξιέπαινη πορεία.

10. Ποια αβροφροσύνη εξεδηλώθη στη Φοίβη, και γιατί;

¹⁰ Οι γυναίκες στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία ετύγχανον φιλόφρονος μεταχειρίσεως και έφθασαν να είναι αξιοσύστατες. Μια έτσι περιώνυμη ήταν η Φοίβη, για την οποίαν ο απόστολος Παύλος ήταν πολύ αβρόφρων: «Συνιστώ δε εις εσάς Φοίβην την αδελφήν ημών, ήτις είναι διάκονος της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς· δια να δεχθήτε αυτήν εν Κυρίω αξίως των αγίων, και να παρασταθήτε εις αυτήν εις ό,τι πράγμα έχει χρείαν υμών· διότι και αύτη εστάθη προστάτις πολλών, και εμού αυτού.» (Ρωμ. 16:1, 2) Οι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ότι η Φοίβη ήταν μια ώριμη διάκονος στην εκκλησία, προσεκτική για κείνους που ήσαν γύρω της και για κείνους που ειργάζοντο επιμελώς στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

11. (α) Ποιες αξιέπαινες ιδιότητες κατέχουν οι ώριμες αδελφές; (β) Για ποια διαγωγή έδωσε ο Παύλος προειδοποίησι;

¹¹ Οι τέσσερες θυγατέρες του Φιλίππου, που ήσαν παρθένοι, συμπεριεφέροντο κατάλληλα, έχοντας πλήρη εκτίμησι του λόγου του Ιεχωβά, διότι αναφέρεται ότι επροφήτευον ή διηκόνουν. (Πράξ. 21:9) Άλλες αξιέπαινες ιδιότητες μιας γυναικός που εκδηλώνει ώριμη διαγωγή εκτίθενται από τον Παύλο στην πρώτη του επιστολή προς Τιμόθεον, όπως το να «υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.» Εμμένοντας σε τέτοιες καλές αρχές, μια πρεσβυτέρα ή χήρα, έχοντας ζήσει την πορεία της ζωής της μ’ ένα επιδοκιμασμένο τρόπο, δείχνει ότι είναι άξια στοχασμού. Ιδιότητες όχι αξιοσύστατες, αλλά που φέρονται υπό την προσοχή μας από τον απόστολο Παύλο για να μην τις εκδηλώνωμε, είναι εκείνες που παρατηρούνται σε γυναίκες που είναι «αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα.»​—1 Τιμ. 5:9-13.

12. Ποιες είναι μερικές επιπρόσθετες ιδιότητες μιας ωρίμου γυναικός;

¹² Γυναίκες, των οποίων η πορεία διαγωγής υπήρξε τέτοια ώστε να λάβουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, αφωσιώθησαν στο να ευαρεστούν την κεφαλή του οίκου των έκαμαν καλό στους συζύγους των, στις οικογένειες των, και σ’ εκείνους που ήσαν γύρω των. Μεταξύ άλλων, μια Χριστιανή σύζυγος είναι μια σύζυγος την οποίαν ο σύζυγός της μπορεί να την περιβάλλη με ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη. Τον ανταμείβει με καλά λόγια, προετοιμάζει τροφή για την οικογένειά της, λαμβάνει φροντίδα για τα αναγκαία οικιακά καθήκοντα, ώστε να βλέπη ότι όλα είναι εν τάξει όπως πρέπει να είναι σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι. Μια από τις έξοχες φιλοφρονήσεις που αποδίδονται σε μια Χριστιανή γυναίκα, η οποία κατέχει αυτές τις επιθυμητές ιδιότητες, βρίσκεται στο τριακοστό πρώτο κεφάλαιο των Παροιμιών, εδάφιο 26: «Ανοίγει το στόμα αυτής εν σοφία· και επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος ευμενείας.» Αυτό δείχνει ότι η ωριμότης υπερβαίνει τα οικιακά της καθήκοντα κατά το ότι αυτή απέκτησε σοφία και γνωρίζει τον λόγον του Ιεχωβά σχετικά με τη θέσι της στην εκκλησία. Είναι μια γυναίκα που ‘φοβείται τον Ιεχωβά και αποκτά έπαινο για τον εαυτό της’. Όταν φοβήται τον Ιεχωβά, δεν θα πηγαίνη αντίθετα προς ό,τι απαιτείται από μια ώριμη γυναίκα στην οργάνωσι του Θεού. Θα την αναλογίζωνται ευμενώς εκείνοι που την γνωρίζουν και θα την θαυμάζουν για τη Χριστιανική της προσωπικότητα καθώς και για την εκτέλεσι των διακονικών της καθηκόντων.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ

13, 14. (α) Ποια παραδείγματα καλής εκπαιδεύσεως από μέρους των γονέων έχομε; (β) Πώς πρέπει τα Χριστιανικά τέκνα ν’ ανταποκρίνωνται στις οδηγίες;

¹³ Στον νεαρό Τιμόθεο εδόθη έξοχη διδασκαλία από την μητέρα του Ευνίκη και την μάμμη του Λωίδα. Εν τούτοις, ήταν ανάγκη γι’ αυτόν, ακόμη και όταν ήταν πολύ νέος, να είναι πρόθυμος να μάθη και να δεχθή διδασκαλία. Αυτό είναι αξιοσύστατο για τους νέους σήμερα και φέρνει επιδοκιμασία. Σχετικά με τούτο, ο Παύλος μίλησε με επιδοκιμασία για τον Τιμόθεο, λέγοντας: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 3:15) Η ίδια ταπεινοφροσύνη και επιθυμία διδασκαλίας απαιτούνται από μέρους νέων ατόμων καθώς και από μέρους ενηλίκων. Ο Ιησούς είπε ότι όλοι πρέπει να είναι όμοιοι με παιδιά για να διδαχθούν. Τούτο σημαίνει να υποχωρούν μπροστά στη διδασκαλία. Είναι πάντοτε ευχάριστο να βλέπη κανείς παιδιά να δέχωνται τη συμβουλή και τις οδηγίες των γονέων των και να επιτρέπουν να διαπλασθούν με καλή πατρική ή μητρική εκπαίδευσι και ακόμη να παραδίδωνται σ’ αυτήν από δική των προαίρεσι. Μπορούν, επίσης, να έχουν υπ’ όψι τη διδασκαλία ότι πρέπει να ενθυμούνται τον Πλάστη από τις ημέρες της νεότητός των. (Εκκλησ. 12:1) Εδώ πάλι, στα πολύ νεανικά του χρόνια, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εξεδήλωσε έξοχο πνεύμα, δείχνοντας τον εαυτό του ως ένα κατάλληλο παράδειγμα, όταν ενδιαφέρθηκε πρώτ’ απ’ όλα για το έργο του Πατρός του, λέγοντας: «Πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου.»

¹⁴ Ενώ είναι μια υποχρέωσις από μέρους των γονέων να διδάσκουν στα τέκνα των την αλήθεια του λόγου του Θεού και να τα εκπαιδεύουν να είναι νέοι διάκονοι, είναι επίσης καθήκον των τέκνων ν’ ανταποκρίνωνται και να δέχωνται την εκπαίδευσι των γονέων των, να προχωρούν προς την ωριμότητα και να μη στασιάζουν.​—Εφεσ. 6:1-4· Κολ. 3:20, 21.

ΟΛΟΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

15. Ποιες ιδιότητες πρέπει ν’ αναπτύξη ένας Χριστιανός διάκονος;

¹⁵ Υψίστης σπουδαιότητος για την απόκτησι ωριμότητος και πνευματικής ευεξίας είναι η απόκτησις των καρπών του πνεύματος. Συνεπώς, η καλλιέργεια αυτών των καρπών του πνεύματος πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας όπως εκδηλώνεται στην καθημερινή μας διαγωγή. Ποιοι είναι αυτοί οι καρποί ή ιδιότητες; Είναι πίστις, αρετή, εγκράτεια, υπομονή, ευσέβεια, φιλαδελφία, αγάπη. «Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 1:5-8) Εδώ βρίσκεται η πλήρης περιγραφή της προόδου προς την ωριμότητα που μπορεί να ενσωματωθή στη ζωή ενός Χριστιανού, ασχέτως ηλικίας ή φύλου. Γι’ αυτά τα ωραία ενδύματα της καρδιάς και της διαθέσεως του ατόμου μιλεί ο απόστολος Παύλος με τον εξής τρόπο: «Ενδύθητε λοιπόν, . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους . . . ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:12-14) Πολύ περισσότερα περιλαμβάνονται σ’ αυτά τα λόγια παρά απλώς το ένδυμα που φέρομε· είναι η ωριμότης ενός αληθινού Χριστιανού που αναπτύσσεται. Εδώ περιγράφονται οι τέλειες ιδιότητες που κατέχονται από τον Χριστό Ιησού και το άσπιλο παράδειγμα που έδωσε για μας.

16. Είναι αρκετό για ένα Χριστιανό να έχη μόνο μια καλή διάθεσι, ή τι περισσότερο χρειάζεται;

¹⁶ Σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, ένα άτομο μπορεί να έχη ακολουθήσει μια παραδειγματική πορεία, ισοδύναμη μ’ εκείνην του νεανίου που ήλθε στον Ιησού και που είχε τηρήσει όλον τον Νόμο, και που αναμφιβόλως εθεωρείτο ως παράδειγμα από μερικούς, αγαπώμενος ακόμη και από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. «Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν, ηγάπησεν αυτόν, και είπε προς αυτόν, Έν σοι λείπει· ύπαγε, πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς· . . . και ελθέ, ακολουθεί μοι. . . . Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον, ανεχώρησε λυπούμενος· διότι είχε κτήματα πολλά.» (Μάρκ. 10:21-23) Τι του έλειπε; Η σπουδαία εκείνη ενώνουσα ιδιότης, η αγάπη. Το ισοδύναμο της τηρήσεως του Νόμου ή απλώς η ακρόασις και πίστις στον καλόν λόγον δεν φέρνει αυτό καθ’ εαυτό την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Περισσότερα χρειάζονται! Στην περίπτωσι αυτού του πλουσίου ανθρώπου, εκείνο που απεδείχθη ότι έλειπε σ’ αυτόν ήταν η αγάπη, και δεν είδε την ανάγκη να είναι ακόλουθος του Ιησού Χριστού.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΓΙΑ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

17. Ποια πορεία πρέπει να επιδιώξη κανείς και σε τι πρέπει να είναι κανείς διαρκώς άγρυπνος; Ποια θα είναι η ανταμοιβή;

¹⁷ Αν σταθερά προσηλώνωμε τη διάνοια μας και αγωνιζώμεθα για την ώριμη κατάστασι, ποιος θα είναι ο σκοπός μας ή η σταδιοδρομία μας; Ο αληθινός, αφιερωμένος δούλος του Παντοδυνάμου Θεού θα ειπή με βεβαιότητα και έμφασι: Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ. Η πορεία αυτή δεν ανέχεται καμμιά παραλλαγή, όπως στροφή προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, ούτε καν προσωρινά. Πρέπει κανείς να εξακολουθήση να κινήται αντικειμενικά προς τα εμπρός. Αυτό δεν αφήνει χώρο για χαλάρωσι ή μεταχείρισι της αφιερώσεώς μας στον Θεό μ’ ένα άτονο τρόπο. Θα μπορούσε να πη κανείς ότι η ανάπτυξις μιας τέτοιας διαθέσεως είναι κάτι απίστευτο! Μερικοί μπορεί να σκεφθούν, ‘Αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβή σ’ εμένα,’​—αυτή ακριβώς η ωριμότης δεν μπορεί να χαθή αφού έχει κανείς δαπανήσει τόσο πολύν καιρό αναπτύσσοντας τις ιδιότητες ενός αληθινού Χριστιανού, γεμίζοντας τον νου του με τον λόγον του Ιεχωβά Θεού. Αντί να κάνωμε τέτοιες σκέψεις, πρέπει μάλλον να έχωμε το ίδιο φρόνημα με τον απόστολο Παύλο όταν εδήλωσε: «Εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ έν πράττω, . . . τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού.» Θα εκτιμήσωμε πλήρως ότι δεν υπάρχει τέτοια εγγύησις όπως ‘άπαξ σωσμένος για πάντα σωσμένος’, αλλά η πορεία μας θα χαρακτηρισθή από μια εξακολουθητική προωθητική προσπάθεια ως τη συμπλήρωσι της Χριστιανικής πορείας, είτε στον θάνατο για κείνους που ανήκουν στο μικρό ποίμνιο του κεχρισμένου υπολοίπου του Θεού και έπειτα σε αθανασία στην ουράνια βασιλεία του Θεού, είτε στην επιδοκιμασία των «άλλων προβάτων» για ζωή επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα.​—Φιλιππησ. 3:13, 14.

18. Ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε από την πορεία του Αχάν;

¹⁸ Στη γεμάτη πεποίθησι, προοδευτική πορεία μας προς το ανάστημα του πλήρως ανεπτυγμένου ανδρός, θα θυμηθούμε το μάθημα που εκτίθεται στην πορεία του Ισραηλιτικού έθνους, το οποίον ήταν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά. Από καιρό σε καιρό το έθνος Ισραήλ παρεξέκλινε από μια πορεία πιστότητος και αφοσιώσεως στον Θεό σε ειδωλολατρία και απληστία, στην επιθυμία για υλικό κέρδος. Ένα άτομο, που το έκαμε αυτό, ήταν ο Αχάν. Ποθώντας υλικό κέρδος και καταλήγοντας στην πορεία της απληστίας, εξέτεινε το χέρι του για κείνο που δεν ανήκε σ’ αυτόν και πράγματι το έλαβε, πραγματικά επήρε εκείνο που ήταν απαγορευμένο. Οικειοποιήθηκε 200 σίκλους αργυρίου και έλασμα χρυσού βάρους 50 σίκλων. Τόσο εδελεάσθη και εξηπατήθη απ’ αυτά, ώστε τα έκρυψε με λαθραίο τρόπο στη σκηνή του. Τι τίμημα επλήρωσε γι’ αυτή τη σύντομη κατοχή πλούτου! Το αδίκημα του ανερευνήθη από τον πιστό Ιησού του Ναυή, και τότε ο Αχάν και ολόκληρη η οικογένεια του, όχι μόνο εθανατώθησαν με λιθοβολισμό, αλλά και κατεκάησαν με φωτιά.​—Ιησ. Ναυή 7:16-26.

19. Μήπως η θέσις μόνο στην οργάνωσι του Ιεχωβά εξασφαλίζει επιδοκιμασία;

¹⁹ Πρέπει πάντοτε να έχωμε υπ’ όψιν, επίσης, ότι ένας από τους βασιλείς του Ισραήλ κατείχε κάποτε μεγάλη σοφία και είχε το μοναδικό προνόμιο να οικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά. Παρ’ όλες, όμως, τις θαυμαστές ευλογίες που ο Ιεχωβά εχορήγησε στον Σολομώντα, αυτός έγινε ιδιοτελής και εξέκλινε από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά ως το βαθμό του να υπηρετήση τους θεούς των ξένων συζύγων του. Μια τέτοια πορεία μπορούσε να οδηγήση μόνο στον θάνατο. Αυτή ήταν η δυσμενής κρίσις του Ιεχωβά εναντίον του Σολομώντος, ο οποίος δεν θα έχη μέλλουσα ζωή. (1 Βασιλέων, κεφάλαιον 11) Αυτό ήταν αληθινό, όχι μόνο από μέρους εκείνων που ήσαν υπό την διαθήκην του Νόμου, αλλά βρίσκομε, επίσης, ότι συνέβη και στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας.

20. Από ποιους πειρασμούς πρέπει να φυλαγώμαστε; Αναφέρατε παραδείγματα.

²⁰ Υπήρχαν εκείνοι που αναμφιβόλως εθεωρούντο ως ώριμοι Χριστιανοί κάποτε στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας και που έπειτα παρεξέκλιναν, εξαπατημένοι από άλλα θέλγητρα. Λόγω ονειδισμού και εκτροπής από την αλήθεια, ο Υμέναιος και ο Φιλητός, που έλεγαν ότι η ανάστασις είχε ήδη γίνει και έτσι ανέτρεπαν την πίστι μερικών, απεκόπησαν από την επικοινωνία της εκκλησίας επειδή έλαβαν στασιαστική πορεία. (2 Τιμ. 2:17-19) Ο υλισμός απεδείχθη ότι ήταν πολύ ελκυστικός και ύπουλος, και ήταν το μέσον με το οποίο εξηπατήθη ένας από τους συντρόφους του Παύλου. Ο Παύλος εδήλωσε: «Ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον.» (2 Τιμ. 4:10) Αφού εγκατέλιπε τα πράγματα του κόσμου ήταν απρόθυμος να μείνη χωρισμένος από τον κόσμο σε πιστή αφιερωμένη υπηρεσία στον Παντοδύναμο Θεό.

21. (α) Τι συνέβη σ’ έναν από τους αποστόλους; (β) Πώς ο Πέτρος αναφέρει μια τέτοια πορεία;

²¹ Πιθανώς μια από τις πιο αξιοσημείωτες εκδηλώσεις στασιασμού έγινε από μέρους του απίστου αποστόλου που επρόδωσε τον Ιησού Χριστό αντί τριάντα αργυρίων. (Ματθ. 26:15) Προφανώς η σκέψις του Ιούδα του Ισκαριώτου καθώς και άλλων ομοίων με αυτόν δείχνει ολική απώλεια ωριμότητος ή περιφρόνησι γι’ αυτήν. Η προδοτική αυτή ενέργεια είναι άξια καταφρονήσεως, αν παρατηρήσωμε ότι τα άτομα αυτά είχαν διαφύγει τα μολύσματα του κόσμου και έπειτα ενεπλάκησαν πάλι σ’ αυτόν. Πρέπει να είμεθα πάντοτε ενήμεροι του γεγονότος ότι μια τέτοια πορεία είναι χειρότερη παρά το να μην έχη κανείς γνωρίσει την αλήθεια, καθώς λέγει ο Πέτρος: «Καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής. Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, “Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέραμα·” και, Ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.» (2 Πέτρ. 2:21, 22) Οι πλανώμενοι παρέλειψαν να φυλαγώνται άγρυπνα με το να οδηγούνται από την ακριβή γνώσι, έτσι ώστε να μην παρασυρθούν από την αμαρτία των ανόμων και εκπέσουν από τον στηριγμόν των.​—2 Πέτρ. 3:17.

22. Ήταν η εκτροπή ή η αποστασία ιδιάζουσα στους πρώτους Χριστιανούς μόνο;

²² Εκείνοι που σταθερά αγωνίζονται για ωριμότητα κατανοούν ότι η εκτροπή δεν ήταν κατάστασις ιδιάζουσα στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία μόνο, επειδή στα τελευταία χρόνια παρέστημεν μάρτυρες της παρεκκλίσεως της τάξεως του «κακού δούλου», εκτός των πολλών άλλων που ατομικώς επέστρεψαν στον παλαιό κόσμο λόγω ιδιοτελείας, ονειδισμού, απροθυμίας να υποστούν διωγμό, επιστροφής σε μια πορεία μοιχείας, ειδωλολατρίας και πολλών άλλων υπούλων σχεδίων που διακηρύττονται από τον Σατανά, τον θεόν του κόσμου τούτου.​—Ματθ. 24:48-51.

23. (α) Όπως η καλή τροφή είναι ουσιώδης για υγεία, τι απαιτεί η διάνοια για να ωριμάση; (β) Ποια υπόδειξι διαφημίζει η Εταιρία;

²³ Όπως ακριβώς μια τακτική ημερησία δίαιτα φυσικής τροφής είναι αναγκαία για να διατηρήση το σώμα, έτσι πρέπει να υπάρχη μια σταθερή και καθημερινή λήψις του λόγου του Θεού για τη διατροφή της διανοίας. Όχι απλώς ανάγνωσις, αλλά μελέτη είναι ουσιώδης, διότι απαιτείται επιμελής προσήλωσις της διανοίας στη σκέψι της αποκτήσεως γνώσεως. Όταν ο αντικειμενικός σκοπός του ατόμου είναι η πνευματική διάκρισις, οι προσπάθειές του θα κατευθυνθούν προς τον λόγον του Θεού. Μας υπενθυμίζεται στο Ιησούς του Ναυή 1:8 ότι ήταν μια απαίτησις να αναγινώσκεται το βιβλίο του νόμου ημέρα και νύχτα, και μάλιστα όχι οκνηρά, αλλά μ’ ένα θετικό σκοπό. Αυτή η ανάγνωσις απέβλεπε στο να κατευθύνεται ο αναγνώστης έτσι ώστε να ευοδούται στον δρόμο του και να ενεργή συνετά. Ναι, επιμελής μελέτη της Γραφής καθημερινά είναι πολύ σπουδαία. Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έχει γράψει κατά μήκος των κτιρίων της οκτώ και εννέα ορόφων (που βρίσκονται στο Μπρούκλυν, όπου γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της εκτυπώσεως Γραφών και βοηθημάτων Γραφικής μελέτης), με μεγάλα χτυπητά γράμματα ώστε να μπορούν εύκολα να δουν όλοι οι διάβαται, τα σπουδαιότατα λόγια, «Διαβάζετε τον Λόγον του Θεού τη Γραφή Καθημερινά.» Αυτό είναι μια οδηγία για όλους τους ανθρώπους του κόσμου· πόσο περισσότερο, λοιπόν, για όλους τους Χριστιανούς!

24. (α) Ποια άλλη προμήθεια χρησιμοποιεί η Εταιρία για να βοηθήση ανθρώπους έστω και αν «έχουν τις Γραφές των»; (β) Πώς κατέδειξε ο Φίλιππος την ωριμότητα του όταν συνήντησε έναν εκζητητή της αληθείας;

²⁴ Η κοινωνία Νέου Κόσμου εχρησιμοποίησε την έντυπη ύλη επί πολλά χρόνια, εκδίδοντας το περιοδικό Η Σκοπιά, καθώς και βιβλία και βιβλιάρια ως βοηθήματα μελέτης για αύξησι της κατανοήσεως της Γραφής. Πολλοί άνθρωποι θ’ αποκριθούν, ‘Αλλά έχω τη Βίβλο· την διαβάζω.’ Καίτοι, όμως, υπάρχουν πάνω από ένα δισεκατομμύριο Γραφές στον κόσμο, κυττάξτε τις αξιοθρήνητες συνθήκες που επικρατούν. Αυτό δείχνει ότι κάτι περισσότερο από κατ’ ιδίαν ανάγνωσι της Γραφής είναι ουσιώδες. Υπενθυμίζομε ότι, στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, όταν ένας εκζητητής της αληθείας βρέθηκε να διαβάζη τον τόμο του Ησαΐα από έναν διάκονο του Θεού, που ήλθε πλησίον του, αυτός τον ερώτησε αν κατανοούσε εκείνο που εδιάβαζε. Ο εκζητητής της αληθείας απήντησε: «Και πώς ήθελον δυνηθή [δηλαδή, να κατανοήσω], εάν δεν με οδηγήση τις;» Ο Φίλιππος εχρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να βοηθήση τον ενδιαφερόμενο άνθρωπο, εξηγώντας του την προφητεία του Ησαΐα καταληπτά, και έπειτα αυτός εβαπτίσθη. Ιδού μια λαμπρή διευκρίνισις του πώς η ωριμότης του Φιλίππου επεδείχθη με την παρουσίασι της προφητείας μ’ ένα καταληπτό τρόπο σ’ αυτό το ενδιαφερόμενο άτομο. Ο Φίλιππος δεν είχε ευκαιρία να συμμελετήση ή να στραφή σε παραπομπές, αλλά με ικανότητα ήντλησε από το κεφάλαιο της γνώσεως που είχε ήδη αποκτήσει—απόδειξις ωριμότητος.​—Πράξ. 8:30-39.

25. Πώς ένας άλλος ώριμος διάκονος εβοήθησε ένα νέον πιστό;

²⁵ Ο Σαούλ ο εκ Ταρσού, ο οποίος αργότερα έγινε ο Παύλος, έπρεπε να έλθη σε επαφή μ’ ένα διάκονο του Ιεχωβά για διδασκαλία προτού γίνη πλήρως ανεπτυγμένος στη διακονία. Γίνεται υπόμνησις ότι διηυθύνετο στη Δαμασκό, όπου εβοηθήθη και εδιδάχθη τις θεμελιώδεις αλήθειες από τον Ανανία. Ο Ανανίας επωφελήθη της ευκαιρίας, καταδεικνύοντας την ωριμότητά του, δίδοντας στον Παύλο κατάλληλη κηδεμονία σ’ αυτή την περίστασι.​—Πράξ. 9:17-19.

ΩΡΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

26. Ποια προμήθεια του Ιεχωβά έχομε για τη συντήρησι της ωριμότητος;

²⁶ Σήμερα υπάρχουν πάνω από 22.000 εκκλησίες διακόνων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο. Αυτές αποτελούν προμήθεια του Παντοδυνάμου Θεού για τη συντήρησι της ωριμότητος εκείνων που έχουν ήδη φθάσει σ’ αυτή τη θέσι, καθώς και για τη διατροφή άλλων προς την κατεύθυνσι αυτή. Όπως κάθε τι άλλο, το όφελος που προκύπτει εξαρτάται, όχι μόνο από την εκκλησία, αλλά και από το άτομο επίσης.

27, 28. (α) Ποια συμβουλή εδόθη στους Χριστιανούς για τη σπουδαιότητα της παρακολουθήσεως εκκλησιαστικών συναθροίσεων; (β) Ποιες διευθετήσεις συναθροίσεων έκαμε η κοινωνία Νέου Κόσμου, και για ποιόν σκοπό;

²⁷ Οι πιστοί ακόμη από τις ημέρες των πρώτων Χριστιανών, αμέσως, την ημέρα της Πεντηκοστής, επληροφορήθησαν: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών.» Και με πολλά άλλα λόγια ο Πέτρος τους προέτρεπε «και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.» Η σημασία του να συναθροίζωνται μαζί αμέσως ετονίσθη. Βέβαια, ο Παύλος, γράφοντας στους Εβραίους, το συνεπλήρωσε αυτό όταν τους ενουθέτησε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Τότε, πάνω από είκοσι πέντε χρόνια μετά την Πεντηκοστή, μερικοί ασφαλώς έγιναν αμελείς στο να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και έχαναν την ωριμότητα, η οποία διετηρείτο με το να συνέρχονται τακτικά. (Πράξ. 2:38, 40, 42· Εβρ. 10:24, 25) Τι θα πούμε για τους Χριστιανούς διακόνους που ζουν στον εικοστόν αιώνα, έπειτα από 1.900 χρόνια αφότου η συμβουλή αυτή εγράφη αρχικά; Μήπως είμεθα αμελείς και δείχνομε περιφρόνησι γι’ αυτή τη Χριστιανική απαίτησι του να συνερχώμεθα για πνευματική συντήρησι;

²⁸ Ευρείες διευθετήσεις παρεσχέθησαν για μας μέσω της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Εγείρονται, λοιπόν, τα ερωτήματα, Παρακολουθούμε όλες τις συναθροίσεις, δηλαδή, την εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς, το πιο μεγάλο βοήθημα που έχει η Εταιρία για την υποβοήθησι πιστών στον λόγον του Θεού; την εβδομαδιαία συνάθροισι υπηρεσίας, όπου οι διάκονοι λαμβάνουν πρακτική εκπαίδευσι για τη διακονία των; την εβδομαδιαία σχολή θεοκρατικής διακονίας, όπου τονίζονται οδηγίες καλής εκφωνήσεως και προετοιμασίας ομιλιών για διδασκαλία; την εβδομαδιαία μελέτη βιβλίου, όπου χρησιμοποιείται ένα από τα κύρια βιβλία της Εταιρίας εν σχέσει μ’ ένα Βιβλικό θέμα; και τις εβδομαδιαίες δημόσιες συναθροίσεις της Κυριακής, όπου εξετάζονται επίκαιρα ζητήματα;

29. (α) Η αφιέρωσις είναι όλο εκείνο που χρειάζεται; (β) Τι αξία έχουν η εκκλησία και οι συναθροίσεις της για τους Χριστιανούς;

²⁹ Ατυχώς, μερικοί, μετά την αφιέρωσί τους και αφού εβαπτίσθησαν, εσχημάτισαν τη γνώμη ότι τίποτε περισσότερο δεν απαιτείται. Θυμηθήτε, όμως, ότι η αφιέρωσις σημειώνει μόνο την αρχή. Έχετε μήπως την εντύπωσι ότι δεν είναι ανάγκη να παρακολουθήτε τις συναθροίσεις τακτικά; Αυτό θα έδειχνε ότι είσθε της γνώμης ότι η εκκλησία δεν είναι κατ’ ανάγκην το «σωσίβιον» ενός Χριστιανού. Αντί να λαμβάνετε αυτή την άτονη και ανώριμη στάσι, γιατί να μη θέσετε μάλλον το ερώτημα, Πώς μπορώ να παρακολουθώ κάθε συνάθροισι; Η εκκλησία είναι αληθινά η διευθέτησις που ίδρυσε ο Ιεχωβά για να προοδεύση ο καθένας στην ωριμότητα. Παρατηρήστε ακριβώς πόσο θεμελιωδώς κατάλληλο είναι να είσθε παρόντες σ’ αυτές τις πέντε μιας ώρας συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Κρατούν τους Χριστιανούς διακόνους ζωντανούς ως προς τη σχέσι των με τον Παντοδύναμο Θεό· συγχρονισμένους ως προς την εκπλήρωσι της προφητείας, και αγρύπνους στη διακονία, στην οποία συμμετέχομε τακτικά. Ναι, κάθε συνάθροισις που παρακολουθούμε συμβάλλει στην ωριμότητά μας και μπορεί να βοηθή στο να κάμωμε προσθήκη στο ανάστημα της πνευματικής ενηλικιώσεως των αδελφών μας.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

30. (α) Ποιο ενδόμυχο προνόμιο είναι υποβοηθητικό στην ωριμότητα; (β) Πώς είναι έτσι υποβοηθητικό στην απόκτησι ωριμότητος;

³⁰ Ευκαιρίες μας παρουσιάζονται να μιλούμε στον Θεό καθημερινά. Ναι, μπορούμε να επικοινωνούμε μ’ αυτόν τακτικά με προσευχή. Προσερχόμενοι στον Ιεχωβά με προσευχή, σ’ εκείνον που είναι ο μεγάλος Βασιλεύς της αιωνιότητος, πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι τα λόγια μας δείχνουν κατάλληλο σεβασμό. Ο Παύλος λέγει ότι πρέπει να είμεθα «εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Σ’ αυτή την επικοινωνία με τον Θεό, σκεπτόμεθα όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τους άλλους. Ενδεικτικό τούτου είναι, ότι πληροφορούμεθα επίσης από τον Παύλο: «Δεν παύομαι . . . μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου», και οι σκέψεις του σχετικά με τούτο ήσαν «δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως, εις επίγνωσιν αυτού· ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η έλπις της προσκλήσεως αυτού.» Εδώ πάλι βλέπομε τον σύνδεσμο του πνεύματος της σοφίας με την απόκτησι ακριβούς γνώσεως. Από τούτο βλέπομε πόσο επείγον είναι να δίνωμε πολλή προσοχή και ν’ ακούωμε όταν ο Θεός μιλή σ’ εμάς μέσω του λόγου Του. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα στον Ιεχωβά ότι συγκατετέθη και μας προσεκάλεσε να προσευχώμεθα σ’ αυτόν. Χωρίς αμφισβήτησι, η προσευχή είναι ένας αγωγός, μέσω του οποίου μπορούμε επίσης να προχωρούμε στην ωριμότητα.​—Ρωμ. 12:12· Εφεσ. 1:16-18.

ΕΠΙΣΚΟΠΗ, ΜΙΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΠΟΥ ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

31. Ποια επιπρόσθετα προνόμια υπηρεσίας μπορούν ν’ αποτελούν ανταμοιβές για τον ώριμο διάκονο;

³¹ Καθώς ένα άτομο αποκτά γνώσι, αφιερώνει τη ζωή του, έχει στενή επικοινωνία με την οργάνωσι του Ιεχωβά και εξακολουθεί να βαίνη προς ωριμότητα, επιπρόσθετα προνόμια το περιμένουν. Φυσικά, κάθε τι που πράττει κανείς πρέπει να το πράττη με όλη του την ψυχή σαν στον Ιεχωβά και όχι για να τον ιδούν οι άνθρωποι. (Κολ. 3:23) Θέσεις εποπτείας σε μια εκκλησία δεν δίδονται ως παρακίνησις για να προχωρήση ένα άτομο στην ωριμότητα, αλλά είναι μάλλον ανταμοιβές για τον ώριμον που επιθυμεί να υπηρετήση πρόθυμα και με ταπείνωσι της διανοίας, ταπεινώνοντας τον εαυτό του υπό την κραταιάν χείρα του Θεού. (1 Πέτρ. 5:2, 5, 6) Καθώς εξακολουθεί να προχωρή ένας Χριστιανός διάκονος για να γίνη ‘τέλειος ανήρ’, μπορεί να γίνη ένας διάκονος, που είναι διωρισμένος να διδάσκη ολίγους Χριστιανούς που συνέρχονται σε ιδιωτικές κατοικίες. Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη ευκαιρία υποβοηθήσεως και εκπαιδεύσεως νέων διακόνων στην «κατ’ οίκους» υπηρεσία, διεξαγωγής οικιακών Γραφικών μελετών, καθώς και επανεπισκέψεων σε άλλους με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Κατόπιν μπορεί ένας να ευνοηθή με διορισμό ως διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία. Ίσως τελικά μπορεί ένας να γίνη ο επίσκοπος ή προεδρεύων διάκονος μιας εκκλησίας, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες που συμβαδίζουν με τούτο και πάντοτε εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά και αναγνωρίζοντας ότι αυτή είναι η εκκλησία του Ιεχωβά αποτελούμενη από προβατοειδή άτομα.

32, 33. (α) Ποιες ειδικές ευκαιρίες μπορούν να διανοιχθούν για τον διάκονο που βαίνει προς ωριμότητα; (β) Τι θα βοηθήση έναν να γίνη κατάλληλος γι’ αυτές τις εκλεκτές υπηρεσίες;

³² Εκτός απ’ αυτό, μπορεί κανείς να έχη την ευκαιρία συμμετοχής στην ολοχρόνια διακονία, πηγαίνοντας εκεί που η «ανάγκη είναι μεγάλη» να υπηρετήση, συχνά κάτω από δύσκολες περιστάσεις, για να βοηθήση τα άλλα πρόβατα του Θεού. Ίσως ένας θα μπορούσε να υπηρετήση ως επίσκοπος περιοχής, οπότε επισκέπτεται κανείς έναν αριθμό εκκλησιών, και έπειτα ακόμη ως επίσκοπος περιφερείας. Εκτός από όλα αυτά τα προνόμια διακονικής υπηρεσίας και άλλα επίσης είναι διαθέσιμα, όπως ιεραποστολικό έργο με τη μετάβασι σε χώρες του εξωτερικού, και ακόμη ίσως, το να γίνη κανείς μέλος ενός από τα κύρια γραφεία εποπτείας που είναι γνωστά ως Μπέθελ σε οποιαδήποτε χώρα κατοικεί κανείς.

³³ Αυτό θα μπορούσε να ορισθή πρόοδος καλλιεργείας και αποκτήσεως ωριμότητος. Μια τέτοια πορεία δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί ακόπως να ακολουθηθή, ούτε είναι ένα θαυματουργικό επίτευγμα. Είναι το αποτέλεσμα σταθερής προσηλώσεως της διανοίας, μελέτης, σκέψεως, ενεργείας, κηρύγματος, εκδηλώσεως των καρπών του πνεύματος, και αγάπης για τους άλλους. Σημαίνει να δίδη κανείς διαρκώς, ανιδιοτελώς. Καθώς γίνεται κανείς ώριμος, έχει την ευκαιρία να βαστάζη τα βάρη των άλλων, πράγμα που είναι μια Χριστιανική ευθύνη και εκδήλωσις αγάπης.​—Γαλ. 6:2.

34. Πώς ο Παύλος κατέδειξε την ωριμότητά του;

³⁴ Ασφαλώς θαυμαστές ευλογίες συνοδεύουν τη Χριστιανική ωριμότητα. Ο Παύλος το έδειξε αυτό όταν προώδευσε ως το σημείο που μπορούσε να προσκαλέση άλλους να τον ακολουθήσουν όπως αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Αληθινά, ήταν ένας γνήσιος πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας στην πίστι, και εδηλώθη καλά απ’ αυτόν με εμπιστοσύνη όταν επρόκειτο να τελειώση την πορεία του: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»​—2 Τιμ. 4:6-8· 1 Κορ. 11:1.

35. Πώς πρέπει να θεωρούμε την επιδίωξι ωριμότητος στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

³⁵ Η ωριμότης πρέπει να είναι ο Χριστιανικός σκοπός για όλους, και φέρνει υπέροχη ικανοποίησι και χαρά στη διακονία. Αγωνίζεσθε για Χριστιανική ωριμότητα, επειδή η πιο μεγάλη χαρά προέρχεται από την αναγνώρισι της στενής μας σχέσεως με άλλους και με τον Ιεχωβά. Με την ωριμότητα θα έχωμε πάντοτε συναίσθησι των ευλογιών του Ιεχωβά. Έτσι, λοιπόν, μην επιτρέπετε τίποτε να θέση σε κίνδυνο την επιδίωξι του να γίνετε ‘τέλειος ανήρ’ στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Είθε η απόκτησις ωριμότητος από σας να είναι με τον αντικειμενικό σκοπό να αινήτε τον Ιεχωβά και το μεγάλο και κυρίαρχο όνομα, και με τα έργα σας, και με το παράδειγμά σας, ώστε και άλλοι επίσης να μπορούν να παρατηρήσουν και ακολουθήσουν την έξοχη πορεία που διευκρινίζεται στα καλά διαλεγμένα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι [ώριμοι, ΜΝΚ], τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτέ τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός. Πλην εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα.»​—Φιλιππησ. 3:15, 16.

Όταν ο Θεός θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη

Αυτή η δημοσία ομιλία ακούσθηκε παγκοσμίως από 570.932 άτομα στη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον».

 1. (α) Ποια κοινή ανάγκη έχουν οι λαοί παντού; (β) Ποια επίκαιρα ερωτήματα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα αντιμετωπίζομε;

ΟΙ ΛΑΟΙ όλης της γης θέλουν να έχουν μια βελτίωσι των κυβερνήσεών των. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πεποίθησι ότι μπορούν να επιφέρουν την ποθούμενη βελτίωσι στην κυβέρνησί των, και θέλουν αυτοί ν’ αποτελούν την κυβέρνησι κι επιμένουν σ’ αυτό. Υποθέστε ότι στους λαούς παντού εδίδετο η ελευθερία εκλογής κι εγίνετο μια ελευθέρα εκλογή στην οποία κάθε ενήλικος άνθρωπος θα μπορούσε να ψηφίση χωρίς φόβο· ποιον άνθρωπο ιδιαίτερα θα εψήφιζαν όλοι για να τον έχουν βασιλέα ή άρχοντά των; Ποιον άνθρωπο θα ήθελαν να έχουν οι περισσότεροι των λαών ως τον μόνον άρχοντα όλης της γης; Μπορεί κανένας άνθρωπος ή καμμιά ομάς ανθρώπων, που διαπρέπει στα παγκόσμια ζητήματα σήμερα, να συστήση έναν υποψήφιο για ένα τέτοιο αξίωμα; Υπάρχει κανένας άνθρωπος της εμπιστοσύνης των, που να είναι ενδεδειγμένος για ένα τέτοιο έργο παγκοσμίου σπουδαιότητος; Θα μπορούσε κανένας ν’ ανταποκριθή ικανοποιητικά σ’ αυτό το έργο; Και μετά τον θάνατό του, ποιος άλλος άνθρωπος θα ήταν κατάλληλος να τον διαδεχθή; Θα είναι οι άνθρωποι πάντοτε διηρημένοι σε πολλές εθνικές ομάδες, η καθεμιά μέσα στα δικά της ιερά σύνορα και με δική της σειρά αρχόντων και με δικό της τύπο κυβερνήσεως και νόμων; Αυτά είναι πρακτικά ερωτήματα. Καθόσον τα μελετούμε, λαμβάνομε κατανόησι της δύσκολου θέσεως όλης της ανθρωπότητος.

 2. Πώς θεωρούν πολλοί ρεαλισταί μια κυβέρνησι από έναν άνθρωπο;

² Σήμερα πολλοί ρεαλισταί πιστεύουν ότι θα ήταν επικίνδυνο ν’ ανατεθή η παγκόσμια διακυβέρνησις σ’ έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, έστω κι αν αυτός εβοηθείτο από ένα συμβούλιο από ανθρώπους επιφορτισμένους με διάφορες αρμοδιότητες. Εκείνοι, που γνωρίζουν και κατανοούν την ατελή, ιδιοτελή ανθρώπινη φύσι, οπισθοχωρούν μπροστά σε μια τέτοια ιδέα. Το έργο της παγκοσμίου διακυβερνήσεως είναι πολύ μεγάλο για έναν οποιονδήποτε άνθρωπο.

 3. Αναφέρατε μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα οποιαδήποτε κυβέρνησις επάνω στη γη.

³ Τι θα κάμωμε, λοιπόν, αφού η ανάγκη για μια ενοποιημένη διακυβέρνησι όλης της ανθρωπίνης οικογενείας γίνεται ολοένα μεγαλύτερη; Οι δαπάνες για τη διατήρησι μιας εθνικής και τοπικής κυβερνήσεως αυξάνουν συνεχώς από έτος σε έτος. Το πρόβλημα της ανεπαρκείας εργασιών για να κερδίζουν ικανοί άνδρες και γυναίκες τα προς το ζην γίνεται ολοένα πιο περίπλοκο, καθόσον επεκτείνεται η χρήσις μηχανικών μέσων για την ανθρώπινη εργασία. Το τρομακτικό ποσοστό αυξήσεως της ανθρωπίνης οικογενείας χωρίς έλεγχο των γεννήσεων και η προσπάθεια υποβοηθήσεως των γερόντων να ζήσουν περισσότερο, εγείρει το ερώτημα πώς θα τραφούν όλοι αυτοί, όταν η μικρή μας γη γεμίζη ολοένα περισσότερο από πληθυσμό. Κανείς δεν θέλει να ελαττώση τον πληθυσμό της γης, φονεύοντας τους πλεονάζοντας ανθρώπους μ’ έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Υπάρχει φόβος ότι με τις σημερινές στρατιωτικές προπαρασκευές ένας τέτοιος παγκόσμιος πόλεμος θα εξώντωνε πάρα πολλούς· πραγματικά, θα εξώντωνε όλη την ανθρωπότητα, παρά τα υπόγεια καταφύγια προστασίας από πυρηνικές επιθέσεις. Φαινομενικά, είναι μέσα στη δύναμι της ανθρωπότητος σήμερα να διαπράξη παγκόσμια αυτοκτονία. Η κατάστασις αυτή φαίνεται σαν κάτι αδύνατο!

 4-6. (α) Ποια θα ήταν γενικά η γνώμη των ανθρώπων αν εγίνετο εισήγησις να καταβληθή προσπάθεια παραγωγής ενός τελείου παιδιού; (β) Ήταν ένα τέτοιο πράγμα αδύνατο στον Ιεχωβά; (γ) Τι ακριβώς έκαμε ο Ιεχωβά σχετικά με τούτο;

⁴ Στον παρόντα καιρό η ιατρική επιστήμη προσπαθεί να βελτιώση τις ανθρώπινες γεννήσεις. Υποθέστε τώρα ότι θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να παραγάγωμε ένα τέλειο παιδί από μια ανύπανδρη κόρη με την καλύτερη φυσική και διανοητική μορφή αλλά χωρίς να γίνη σεξουαλική ένωσις με άνδρα και χωρίς αυτό που λέγεται «τεχνητή γονιμοποίησις». Όλοι θα έλεγαν ότι αυτό θα ήταν αδύνατο. Κάποτε υπήρχε ανάγκη παραγωγής ενός τέτοιου παιδιού εδώ στη γη. Για τον άνθρωπο ένα τέτοιο πράγμα ήταν αδύνατο τότε, όπως και σήμερα είναι αδύνατο. Αλλά έγινε. Δεν απεδείχθη αδύνατο.

⁵ Δεν ήταν αδύνατο για ποιόν; Δεν ήταν αδύνατο για τον Δημιουργό του ανθρώπου, ο οποίος είναι, επίσης, Δημιουργός όλων εκείνων που υπάρχουν στον ουρανό και τη γη, των ορατών και αοράτων. Σχεδόν πριν από δύο χιλιάδες έτη απέστειλε τον άγγελό του, που ωνομάζετο Γαβριήλ, από τους αοράτους ουρανούς για ν’ αναγγείλη τη γέννησι ενός παιδιού, που θα εγίνετο μια μέρα βασιλεύς όλης της γης. Ο άγγελος Γαβριήλ βρήκε την κόρη που επρόκειτο να γίνη μητέρα του μελλοντικού αυτού βασιλέως. Ήταν μια νεαρή άγαμος γυναίκα στη μικρή πόλι Ναζαρέτ, εβδομήντα πέντε περίπου μίλια νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλεως Δαμασκού στη Συρία. Αυτή η παρθένος ήταν απόγονος ενός βασιλέως ονομαζόμενου Δαβίδ, που είχε το θρόνο του στην αρχαία Ιερουσαλήμ, της οποίας η τοποθεσία είναι τώρα στη γη της Ιορδανίας. Αλλ’ η βασιλική γραμμή διαδόχων του Δαβίδ είχε ανατραπή, εκθρονισθή, εξακόσια χρόνια και πλέον πριν από αυτή την έλευσι του ουρανίου αγγελιαφόρου. Ήταν τώρα ο καιρός του Δημιουργού να παραγάγη τον απόγονον του Βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος θ’ ανήρχετο στον θρόνο να βασιλεύση εφ’ ολοκλήρου της γης χάριν όλου του ανθρωπίνου γένους. Ο άγγελος Γαβριήλ είπε στην παρθένο:

⁶ «Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ· Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ [του προπάτορός του] εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»

 7. Ποια ήταν η αντίδρασις που προεβλήθη από τη νέα άγαμο γυναίκα Μαρία;

⁷ Επειδή η παρθένος Μαρία ήταν άγαμος, ο δε άγγελος Γαβριήλ δεν της είπε τίποτε περί συζύγου, δεν κατάλαβε πώς θα μπορούσε να γίνη η μητέρα ενός αιωνίου βασιλέως. Είπε λοιπόν στον Γαβριήλ: «Πώς θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω;»

8, 9. Πώς ο Γαβριήλ ικανοποίησε τη διάνοια της Μαρίας και αργότερα τη διάνοια του Ιωσήφ;

⁸ Τότε ο άγγελος Γαβριήλ, για να εξηγήση πώς θα συνέβαινε η μόνη παρθενική γέννησις ανθρώπου στην ιστορία, είπε στη Μαρία: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού, . . . Διότι ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» Η Μαρία εδέχθη ν’ αφήση τον Θεό να εκτελέση το θέλημά του σχετικά μ’ αυτήν.​—Λουκ. 1:26-38.

⁹ Η δήλωοις του Θεού στη Μαρία δια του αγγέλου του Γαβριήλ απέδειξε πώς αυτό δεν ήταν καθόλου αδύνατο να γίνη από τον Ύψιστο Θεό. Μετά από λίγον καιρό η Μαρία, αν και ήταν άγαμος ακόμη και δεν συζούσε με άνδρα, «ευρέθη εν γαστρί έχουσα». Οι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας τη δύναμι του Θεού να παραγάγη μια παρθενική γέννησι του Υιού του στη γη, ενόμισαν ότι η Μαρία παρεβίασε την παρθενία της ανήθικα. Αλλ’ ένας άγγελος από τον Θεό διώρθωσε την εσφαλμένη αντίληψι του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ και αυτός ενυμφεύθη τη Μαρία.

10. Τι σημασία είχε το ότι ο Ιησούς εγεννήθη στη Βηθλεέμ;

¹⁰ Ύστερ’ από έξη μήνες περίπου, αφότου έλαβε ο Ιωσήφ τη Μαρία, αυτή εγέννησε τον πρωτότοκο γυιό της, του οποίου το όνομα εκλήθη Ιησούς. Εν τούτοις, αυτός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, πέντε μίλια περίπου νοτίως της Ιερουσαλήμ, όπου είχε γεννηθή κι ο ίδιος ο Βασιλεύς Δαβίδ. Αυτό εξεπλήρωσε μια προφητεία που είχε γίνει από έναν άνθρωπο ονομαζόμενον Μιχαία, κάτοικον της περιοχής εκείνης, επτακόσια και πλέον χρόνια πριν από τότε. Ο Μιχαίας, τονίζοντας από τότε το γεγονός ότι το παιδί, του οποίου προείπε τη γέννησι, θα εγίνετο ένας άρχων παγκοσμίου σπουδαιότητος, είπε ως εμπνευσμένος εκπρόσωπος του Θεού: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων [της φυλής] του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Μιχ. 5:2) Ο Παντοδύναμος Θεός κατέστησε δυνατόν για τον άνθρωπο Μιχαία να προείπη πριν από τόσους αιώνες τον τόπο της γεννήσεως του σπουδαίου αυτού άρχοντος.​—Ματθ. 1:1-2:6· Λουκ. 2:1-20.

11. Παρά την αδυναμία του ανθρώπου να παραγάγη έναν άρχοντα για την ενοποίησι της γης μας, γιατί μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι η κατάστασις δεν είναι απελπιστική;

¹¹ Παραμένει γεγονός, λοιπόν, ότι, αν οι βασιλικές οικογένειες και οι πολιτικοί της γης σήμερα δεν μπορούν να παραγάγουν έναν άνδρα ο οποίος να κυβερνήση όλη τη γη για την ενοποίησι όλων των λαών της, ο Παντοδύναμος Θεός έχει κάποιον άξιο και ικανό για να του αναθέση τη διακυβέρνησι όλης της γης, όταν έλθη ο καιρός για τη βασιλεία του Θεού. Έτσι, παρά τις ανησυχητικές συνθήκες, στις οποίες βρίσκεται σήμερα το ανθρώπινο γένος, η κατάστασις δεν είναι απελπιστική για μας. Αν μάθωμε γι’ αυτόν τον Θεό και για ό,τι έχει ήδη κάμει και θα κάμη χάριν της βασιλείας του σε όλο το ανθρώπινο γένος, και αν θέσωμε την πίστι μας στον Θεό, στον οποίον τίποτε δεν είναι αδύνατον, θα είμεθα πολύ χαρούμενοι. Το ανθρώπινο γένος μπορεί να σωθή από καταστροφή. «Παρά ανθρωποίς τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά.» Αυτό είπε για τη σωτηρία του ανθρώπου ο θαυματουργικά γεννηθείς Ιησούς ο ίδιος.​—Ματθ. 19:26.

12. Υπάρχει κάποιος κίνδυνος ότι ο Ιεχωβά μέσω της διατάξεως της Βασιλείας του θ’ αποτύχη να επιφέρη την ικανοποίησι των μεγίστων αναγκών του ανθρωπίνου γένους; Γιατί;

¹² Τι έκαμε ήδη ο Θεός για τη βασιλεία του σε όλη την ανθρώπινη οικογένεια, και τι θα σημάνη η βασιλεία του στους κατοίκους της γης; Ο Θεός έχει ήδη κάμει τόσο πολλά για να θέση τη βασιλεία του σε παγκόσμια εξουσία, ώστε δεν θα μεταστραφή τώρα και δεν θα παραλείψη να φέρη τον σκοπό του σε ένδοξη επιτυχία. Εξαιτίας των όσων υπεσχέθη για τη βασιλεία του, δεν θα σταματήση ώσπου ν’ αποδείξη αληθινές όλες τις διακηρύξεις του, μολονότι αυτές φαίνονται αδύνατες στους ανθρώπους, και μολονότι ολόκληρος ο πολιτικός και θρησκευτικός κόσμος μπορεί να είναι εναντίον της βασιλείας του. Σχετικά με τον θρίαμβο της βασιλείας του είπε: «Διότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων απεφάσισε, και τις θέλει αναιρέσει; και η χειρ αυτού εξηπλώθη, και τις θέλει αποστρέψει αυτήν;» (Ησ. 14:27, ΜΝΚ) Ας λάβωμε θάρρος, λοιπόν, και ας εξακολουθήσωμε την εξέτασι του ζητήματός μας. Δεν πρόκειται για κάτι το αδύνατο.

ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

13. (α) Για ποιες κυβερνήσεις ενδιαφέρονται σήμερα οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος; (β) Ενδιαφέρονται για την κυβέρνησι του Θεού; (γ) Τι είχε κάμει ο Ιεχωβά πολύ προτού ο άνθρωπος έλθη καν σε ύπαρξι, και τι είδους αρχή έδωσε στον νεωστί δημιουργημένο άνθρωπο;

¹³ Στον σημερινό καιρό των μεγάλων μεταβολών, οπότε νέα έθνη σχηματίζονται με δικές τους ιθαγενείς κυβερνήσεις, οι άνθρωποι λέγουν πολλά για την αυτοδιάθεσι των λαών και την εθνική κυριαρχία επί των εδαφών. Αλλ’ ανάμεσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις, ποιος από το ανθρώπινο γένος ερωτά ποτέ για την κυριαρχία του Θεού επί της γης μας; Ποιος έχει δικαίωμα περισσότερο από τον Θεό να ιδρύση μια βασιλική κυβέρνησι σε όλη τη γη; Αυτός είναι ο Δημιουργός της γης και του ανθρώπου και των ζώων που είναι επάνω σ’ αυτήν. Η γη, όλη η υδρόγειος σφαίρα, είναι δική Του, οι δε άνθρωποι και τα ζώα οφείλουν τη ζωή τους σ’ Αυτόν. Μέσα στο Άγιο Βιβλίο, όπου εξιστορούνται τα έργα του, έχει γραφή ευθύς εξ αρχής: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» (Γέν. 1:1) Ο Θεός, προτού ακόμη δημιουργήση τον άνδρα και τη γυναίκα, εδημιούργησε τα κατώτερα ζώα, τα ψάρια, τα πτηνά και τα θηρία της γης. Εκείνο τον καιρό ο Θεός είχε την απόλυτη κηδεμονία της γης και όλες οι μορφές ζωικών υπάρξεων ευημερούσαν, όλα δε αυτά χωρίς τη βοήθεια του ανθρώπου.a Ούτε υπήρχε τότε κανένας άνθρωπος να έλθη σε διαφιλονείκησι μαζί του. Τελικά ο Θεός εδημιούργησε τον άνδρα και τη γυναίκα σαν μια δημιουργία χωριστή και διακεκριμένη από όλα τα προηγουμένως δημιουργημένα ζώα και ανώτερη απ’ αυτά. Ο Θεός δεν έκαμε τον άνδρα και τη γυναίκα να κατοικούν σε σπήλαια και δεν απαιτούσε να ζουν μέσα σε τρύπες της γης. Τους εδημιούργησε τελείους, με τέλειες διάνοιες, και τους έθεσε σ’ ένα ωραίο άλσος, στο οποίο ν’ απολαμβάνουν ειρήνη, ευτυχία και αφθονία ως επίγεια τέκνα του Θεού. Δεν τους εδημιούργησε σε μια λεγόμενη Λιθίνη Εποχή και δεν τους υπεχρέωσε να κάνουν λίθινα όπλα για να πολεμούν και να φονεύουν τα ζώα. Τους έκαμε επιγείους επόπτας σε όλον τον ζωικό κόσμο, για να κυριαρχούν επί των ζώων χωρίς φόβο και μάλιστα να κάμουν κατοικίδια μερικά απ’ αυτά.

14. Πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά δεν εφοβείτο μήπως παραφορτωθή η γη από ανθρώπους και ζώα;

¹⁴ Ο Θεός δεν εφοβείτο μήπως η γη παραφορτωθή από ανθρώπους και ζώα, αλλά είπε στον πρώτον άνδρα και στη γυναίκα, που ήσαν στην ανθρώπινη τελειότητα των μέσα στον Παράδεισο της Τρυφής: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»​—Γέν. 1:26 έως 4:25.

15-17. (α) Ποιος ήταν ο πρώτος άρχων του ανθρωπίνου γένους, και ποιες ευκαιρίες ήσαν ενώπιον των ανθρώπων; (β) Θα μετεβάλλετο η διακυβέρνησις αφού η γη θα εγέμιζε με ανθρώπους σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού;

¹⁵ Όταν ο άνθρωπος ενεφανίσθη στη γη πριν από έξη χιλιάδες χρόνια περίπου, ποιος ήταν άρχων σε όλη τη γη; Μήπως ο άνθρωπος, διότι αυτός ζούσε πάνω σ’ αυτήν; Όχι, αλλά ο Θεός, διότι αυτός την εδημιούργησε, ο δε τέλειος άνθρωπος ήταν απλώς υπήκοος του Θεού, του παγκοσμίου Άρχοντος. Αυτός ήταν ο Θεοκράτης, τίτλος που σημαίνει Θεός-Άρχων, και αυτός είχε μια θεοκρατία πάνω σε όλη τη γη.

¹⁶ Ήσαν ο τέλειος άνδρας και η γυναίκα στον Παράδεισο ευτυχείς υπό την Θεοκρατία αυτή; Ήσαν τελείως ευτυχείς, και είχαν ενώπιόν τους την ευκαιρία να ζήσουν ευτυχείς για πάντα σ’ εκείνον τον Παράδεισο, εφόσον θα υπήκουαν τελείως στον ουράνιο Θεοκράτη. Όταν, τελικά, όλη η γη θα εγέμιζε από τους απογόνους του τελείου εκείνου ζεύγους στον Παράδεισο, ποιος, τότε, θα ήταν ο άρχων όλης της γης; Μήπως ο πρώτος άνθρωπος και πατέρας όλων αυτών; Όχι, αλλ’ ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο ουράνιος Θεοκράτης. Αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού, του Δημιουργού. Σήμερα, μετά από έξη χιλιάδες χρόνια, αυτός είναι ακόμη ο σκοπός του. Δεν άλλαξε τη γνώμη του σχετικά με αυτό, επειδή σήμερα τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης εναντιώνονται σ’ αυτό.

¹⁷ Όσον αφορά τον δεδηλωμένο σκοπό του, ο Ιεχωβά λέγει στο εμπνευσμένο Βιβλίο του: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι.» (Μαλαχ. 3:6, ΜΝΚ) Μήπως θα του είναι αδύνατο να πραγματοποιήση τον αναλλοίωτο σκοπό του περί παγκοσμίου διακυβερνήσεως; Αν κρίνωμε αυτόν από ό,τι είπε και έπραξε στο παρελθόν, η απάντησις είναι ένα κατηγορηματικό Όχι! Η σημερινή γενεά του ανθρωπίνου γένους πρόκειται να ιδή αν θα μπορέση να καταστήση αδύνατο για τον Θεό, τον Δημιουργό, να πραγματοποιήση τον σκοπό του.

18. Γιατί δεν είναι λογικό να πιστεύωμε ότι ο Ιεχωβά έκαμε αρχή τού να έχουν οι άνθρωποι κυριαρχία στη γη;

¹⁸ Ποιος ήταν εκείνος που άρχισε στη γη αυτό το έργον τού να καθιστά ανθρώπους βασιλείς για να άρχουν σε ωρισμένα εδάφη; Ασφαλώς δεν ήταν ο Θεός, ο Δημιουργός. Σκεφθήτε επάνω στο ζήτημα αυτό για μια στιγμή! Μήπως αυτός ο Δημιουργός θα παρητείτο της θέσεως του ως Θεοκράτου και θα διώριζε έναν άνθρωπο στη γη για να είναι ο παγκόσμιος ή έστω και τοπικός βασιλεύς, ειδικά έναν ατελή άνθρωπο, απειθή και εκτός αρμονίας με τον Θεό; Ποιος, λοιπόν, έδωσε αρχή στα βασίλεια των ανθρώπων και στις παγκόσμιες αυτοκρατορίες; Ποιος είναι πραγματικά υπαίτιος της διεθνούς κυβερνητικής συγχύσεως που έχομε σήμερα;

19. Ποιες απαιτήσεις για τον άνθρωπο προσδιώρισε κατάλληλα ο Θεός, και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο άνθρωπος εγίνετο απειθής;

¹⁹ Όταν ο Θεός εδημιούργησε τον πρώτον άνδρα και γυναίκα, τον Αδάμ και την Εύα, έγινε ο ουράνιος Πατήρ των. Ανέμενε κατάλληλα κι απαιτούσε απ’ αυτούς ν’ αποδίδουν παιδική υπακοή, τιμή και πίστι κι αγάπη σ’ αυτόν ως τον Πατέρα και Ζωοδότη των. Τους είχε δώσει τελεία ζωή και είχε το δικαίωμα ν’ αφαιρέση τη ζωή απ’ αυτούς και να τους καταστρέψη αν παρήκουαν σ’ αυτόν και απεδεικνύοντο στασιαστικοί. Αυτή η γη αποτελεί μόνο ένα πολύ μικροσκοπικό μέρος της απεράντου κτήσεως του Θεού· ως Άρχων δε αυτός όλης της δημιουργίας στον ουρανό και στη γη, δικαιωματικά έθεσε τους νόμους για τη διακυβέρνησι των τελείων επιγείων πλασμάτων του. Αυτός κατέστησε γνωστόν τον νόμο του στον άνθρωπο και είπε στον Αδάμ: «Θέλεις εξάπαντος αποθάνει», αν απειθήσης στον νόμο μου. (Γέν. 2:15-17· 3:3) Αυτό εσήμαινε την αφαίρεσι της ζωής του απειθούς Αδάμ, χωρίς μελλοντική ύπαρξι γι’ αυτόν οπουδήποτε.

ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ

20. Ποιος πρώτος εστασίασε εναντίον της δικαίας διακυβερνήσεως του Θεού, και γιατί;

²⁰ Ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον καιρό, που όλα εφαίνοντο ειρηνικά και γεμάτα υποσχέσεις, ηγέρθη το ζήτημα της κυριαρχίας επί της οικουμένης, και ως τον εικοστόν αυτόν αιώνα της Χριστιανικής Εποχής μας δεν έχει αυτό τακτοποιηθή. Αλλά θα τακτοποιηθή στην εποχή μας. Ας μη σφάλλωμε όσον αφορά αυτό. Εκείνο τον καιρό ένας φιλόδοξος υιός του Θεού έκαμε ν’ ανακύψη το ζήτημα αυτό στους αοράτους ουρανούς. Αυτός απέβλεπε στην απόκτησι κυριαρχίας επί της γης, με το ανθρώπινο γένος ως υπηκόους του. Ετάχθη εναντίον του Θεού και Δημιουργού, του Πατρός του. Έτσι, κατέστησε τον εαυτό του Σατανά, όνομα που σημαίνει Εναντιούμενος. Ο στασιαστικός αυτός πνευματικός υιός διέβαλε τον Θεόν και Πατέρα του, κι έτσι κατέστησε τον εαυτό του Διάβολον, όνομα που σημαίνει Διαβολεύς, Μοχθηρός Δυσφημητής. Εχρησιμοποίησε τον όφιν μέσα στον Κήπο της Εδέμ για ν’ απατήση τη γυναίκα Εύα, τη σύζυγο του Αδάμ, κι έτσι ο όφις κατέστη σύμβολον αυτού ως απατεώνος, το δε όνομα Όφις, ναι, «ο Όφις ο Αρχαίος», έγινε ένα από τα ονειδιστικά του ονόματα.​—Αποκάλ. 12:9· 20:2.

21. Τι προέκυψε στον Αδάμ και στην Εύα λόγω απειθείας, και έτσι ποιος τώρα έγινε ο κυρίαρχος των;

²¹ Εμβάλλοντας ιδιοτέλεια στον Αδάμ και στην Εύα, τους ωδήγησε να παραβούν τον νόμο του Θεού και ν’ απομακρυνθούν από την κυριαρχία του Θεού και να τεθούν κάτω από την κυριαρχία του Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου. Λόγω της ανταρσίας των, ο Θεός, ο Δημιουργός, τους εξέβαλε από τον Παράδεισο της Τρυφής, για να ζήσουν ολίγα έτη, ν’ αποκτήσουν απογόνους, και να πεθάνουν. Τους άφησε να έχουν κυρίαρχο των τον Σατανά ή Διάβολο. Ο Θεός δεν διώρισε βασιλέα σ’ αυτούς ή στους απογόνους των.​—Γέν. 3:1-5:5.

22. Πώς ο Θεός αργότερα έδειξε ότι ενδιεφέρετο πάρα πολύ ακόμη για τη γη που είχε δημιουργήσει;

²² Εντός χιλίων επτακοσίων ετών από τότε, η γη είχε γεμίσει από πράξεις βίας, η δε ανθρωπότης γενικά έκαμε την οδόν της ζωής της καταστρεπτική επάνω στη γη, οδόν διαφθοράς. Ενδιεφέρθη ο Θεός γι’ αυτή την κατάστασι στη γη που αυτός είχε δημιουργήσει; Ναι, πράγματι! Πώς εξεκαθάρισε την ολεθρία αυτή κατάστασι; Με αναμόρφωσι της ανθρωπίνης κοινωνίας, με μεταστροφή του κόσμου; Όχι. Αλλά με καταστροφή όλων των διεφθαρμένων ανθρώπων. Στον προφήτη του Νώε είπε: «Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών . . . Εγώ δε, ιδού, εγώ επιφέρω τον κατακλυσμόν των υδάτων επί της γης, δια να εξολοθρεύσω πάσαν σάρκα, έχουσαν εν εαυτή πνεύμα ζωής υποκάτω του ουρανού.»​—Γέν. 6:11-17.

23. Με ποιον τρόπο έδειξε ο Θεός ότι ήταν ακόμη Παγκόσμιος Κυρίαρχος;

²³ Για να επιζήση ο Νώε και η οικογένειά του από τον Κατακλυσμό, ο Θεός του είπε να κατασκευάση μια πελώρια πλωτή κιβωτό, και να λάβη μέσα δείγματα των διαφόρων οικογενειών πτηνών και ζώων. Την ίδια ημέρα, που εισήλθε ο Νώε και η οικογένεια του στην αποπερατωμένη κιβωτό και η θύρα εκλείσθη όπισθέν των, εξέσπασε ο κατακλυσμός σ’ αυτή τη γήινη σφαίρα. Δισεκατομμύρια τόννων ύδατος από τους ουρανούς κατέπιπταν στη γη επί σαράντα ημέρες. Κάτω από την προστασία του Θεού η κιβωτός του Νώε επέπλεε ασφαλής επάνω στα νερά, τα οποία έφθασαν στο ύφος των ορέων, αλλά όλος ο έξω κόσμος των διεφθαρμένων ανθρώπων απωλέσθη. Τι επίδειξις ήταν αυτή του παρά Θεού έλεγχου των δυνάμεων της φύσεως! Τι εκδήλωσις ήταν αυτή της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού!

24. Εφόσον ο Θεός δεν αλλοιούται, τι μπορούμε να περιμένωμε στην εποχή μας;

²⁴ Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός δεν αλλοιούται, τι προειδοποίησις είναι αυτή η καταστροφή ενός διεφθαρμένου κόσμου από έναν παγκόσμιο κατακλυσμό για μας σήμερα, οπότε η γη είναι και πάλι γεμάτη από πράξεις βίας, οπότε η ανθρώπινη βία με πυρηνικό πόλεμο απειλεί να εξαλείψη το ανθρώπινο γένος και χωρίς μάλιστα να χρειασθή να το πράξη αυτό ο Θεός ο ίδιος! Στα ώτα μας πρέπει να ηχούν εντόνως οι λόγοι του Ιησού, του θαυματουργικά γεννημένου Υιού του Δαβίδ, του μέλλοντος Βασιλέως της γης: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· . . . μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.»​—Λουκ. 17:26, 27· Ματθ. 24:37-39.

25. Ποιος έγινε ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς επάνω στη γη, και πώς τον περιγράφει η Βίβλος;

²⁵ Ο Νώε έζησε τριακόσια πενήντα έτη μετά τον Κατακλυσμό, αλλά πριν πεθάνη, ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς είχε εγκατασταθή στη γη και άρχισε η πρώτη αυτοκρατορία στη γη. Αυτό δεν έγινε από τον Νώε, ούτε ο Θεός ήγειρε ένα τέτοιον βασιλέα, ούτε ίδρυσε μια τέτοια αυτοκρατορία. Έγινε από έναν στασιαστικό δισέγγονο του Νώε, δηλαδή, τον Νεβρώδ. Αυτός ήταν ένας φονεύς, ένας κυνηγός. Ιδού τι λέγει μια σύγχρονη μετάφρασις της Βιβλικής αφηγήσεως γι’ αυτόν: «Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, . . . εν τη γη Σενναάρ.»​—Γέν. 10:8-10, ΑΣ.

26. Δείξτε πώς η κυρίαρχος δύναμις του Ιεχωβά ενήργησε εναντίον των σχεδίων αυτού του ανθρωπίνου βασιλέως.

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός επέφερε μια ματαίωσι των κατακτητικών σχεδίων του Νεβρώδ, όταν διέκοψε τις οικοδομικές εργασίες του Νεβρώδ συγχέοντας τη γλώσσα των οικοδόμων. Μόνο ύστερ’ από ένα μικρό χρονικό διάστημα ηγέρθη η Βαβυλών σε θέσι που εδέσποζε ολοκλήρου της οικουμένης. Εξαιτίας των κατακτητικών της σχεδίων η Βαβυλών κατέστρεψε και την ιερή πόλι της Ιερουσαλήμ. Αλλά πού είναι σήμερα η Βαβυλών, η μητέρα αυτή των ανθρωπίνων βασιλείων, που ίδρυσε τις ανθρωποποίητες αυτοκρατορίες; Παρατηρήστε, παρακαλούμε, τη σύγχρονη Δημοκρατία του Ιράκ και τις όχθες του Ευφράτου Ποταμού της, κοντά στον τριακοστό δεύτερο παράλληλο της γης. Εκεί βλέπετε μόνο λίγα κρημνισμένα ερείπια, που ανεσκάφησαν μόλις προ εβδομήντα ετών σε μια άγονη κι ερημωμένη γη που δεν είναι τώρα κατάλληλη να κατοικηθή. Κι εδώ πάλι έχομε μια ιστορική απόδειξι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού.

27. (α) Πώς ο Δαβίδ του Ισραήλ έγινε βασιλεύς; (β) Τίνος ο Δαβίδ και όλος ο Ισραήλ ήσαν απόγονοι; (γ) Τι είδους κυβέρνησι είχε ο Ισραήλ, και ποιος ήταν ο άρχων;

²⁷ Πώς, λοιπόν, ο Δαβίδ, ο ποιμενόπαις της Βηθλεέμ (η οποία είναι τώρα στην Ιορδανία), έφθασε να γίνη βασιλεύς της Ιερουσαλήμ; Όχι με τον τρόπο του Νεβρώδ! Αλλά με το χρίσμα που έλαβε από τον Θεό να γίνη βασιλεύς, από τα χέρια του πιστού προφήτου Σαμουήλ. Ο Δαβίδ ήταν ένας απόγονος του Αβραάμ, ο οποίος είναι γνωστός στους Μωαμεθανούς καθώς και στους Ιουδαίους και στους Χριστιανούς. Ο Αβραάμ απεδείχθη ότι ήταν ένας φίλος του Ιεχωβά Θεού. Ηγάπησε τον Θεόν τόσο ώστε ήταν πρόθυμος να θυσιάση και αυτόν τον αγαπητόν του γυιό Ισαάκ, αν τον διέτασσε ο Θεός του να το πράξη αυτό. Επειδή ο Αβραάμ επέδειξε αυτή την προθυμία, ο Ιεχωβά Θεός εξέλεξε ως λαόν του τους απογόνους του Αβραάμ μέσω του γυιού του Ισαάκ και του εγγόνου του Ιακώβ. Ο Θεός με υπέροχα θαύματα έδωσε στον εκλεκτό αυτόν λαό τη γη της Παλαιστίνης για να την καταλάβη. Ο λαός αυτός δεν είχε ορατόν ανθρώπινο βασιλέα. Ο Ιεχωβά, ο Θεός του Νώε, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ήταν ο Βασιλεύς των, ο Νομοθέτης των, ο Κριτής των. Η κυβέρνησίς των ήταν μια θεόδοτη κυβέρνησις, μια Θεοκρατία. Δεν υπήρχε άλλη κυβέρνησις σαν αυτήν επάνω στη γη. Στην εποχή της ήταν η καλύτερη κυβέρνησις της γης. Λατρεία του Θεού εσήμαινε υπακοή στον νόμο του αοράτου ουρανίου Βασιλέως της θεοκρατικής αυτής κυβερνήσεως. Ο Θεός δεν επέτρεπε την κατασκευή εικόνος που θα παρίστανε αυτόν ορατώς. Δια νόμου δεν επέτρεπε στον εκλεκτό του λαό να λατρεύη αυτόν με καμμιά ανθρωποποίητη εικόνα ή μέσω οποιουδήποτε πράγματος στη φύσι ως συμβόλου. Ενόσω οι επίγειοι υπήκοοί του ήσαν ευπειθείς σ’ αυτόν και τον ελάτρευαν, ευημερούσαν.

28, 29. (α) Πώς ο Ισραήλ έφθασε να έχη ανθρωπίνους βασιλείς, και ήταν αυτό προς όφελός του; (β) Πώς ο Ιεχωβά αντιμετώπισε μια κρίσι νωρίς στη βασιλεία του Ισραήλ;

²⁸ Εν τούτοις, ύστερ’ από τριακόσια πενήντα περίπου έτη αφότου ο Ιεχωβά Θεός τούς έδωσε τη Γη της Επαγγελίας στη Μέση Ανατολή, η πίστις των εξησθένησε και ζήτησαν να έχουν έναν ορατό ανθρώπινο βασιλέα. Από αυτή την άποψι ήθελαν να είναι όπως τα έθνη που ήσαν σε όλη την υπόλοιπη γη. Ήταν άρα γε η κοσμική αυτή κρίσις από μέρους των πραγματικά σοφή και σύμφωνη με τα καλύτερα συμφέροντα του έθνους των; Δεν μπορούμε να εύρωμε πιο ισχυρή απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα από το να παρατηρήσωμε τις πείρες του Ιουδαϊκού λαού στα περασμένα δύο χιλιάδες χρόνια. Ο Θεός τούς είχε προειδοποιήσει για την ανωμαλία που θα τους επέφερε αυτή η αλλαγή διακυβερνήσεως, ο δε πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς τον οποίον τους άφησε να έχουν τους το απέδειξε αυτό.

²⁹ Ο πρώτος αυτός βασιλεύς υπέστη ήτταν ενώπιον του εχθρού, ο δε γυιός του που τον διεδέχθη εθανατώθη. Σ’ αυτή την κρίσιμη κατάστασι τους έδωσε ο Ιεχωβά Θεός τον Δαβίδ ως κεχρισμένον βασιλέα των, διότι αυτός ήταν άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού. Ο Βασιλεύς Δαβίδ, καθήμενος στον βασιλικό θρόνο της Ιερουσαλήμ, κυβερνούσε ως ορατός εκπρόσωπος του Θεού του, Ιεχωβά. Ελέχθη γι’ αυτόν ότι εκάθησε επί του «θρόνου του Ιεχωβά.»​—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

30. (α) Επί πόσον καιρό επρόκειτο να συνεχισθή η γραμμή βασιλέων στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ; (β) Σε ποιο μεγαλειώδες αποκορύφωμα ωδήγησε τούτο;

³⁰ Επειδή ο Δαβίδ ήταν αφωσιωμένος στη λατρεία του Θεού του, ο Ιεχωβά υπεσχέθη να διατηρήση για πάντα τη βασιλεία της γενεαλογικής γραμμής του Δαβίδ. (2 Σαμ. 7:1-17) Ο παγκοσμίου φήμης σοφός Βασιλεύς Σολομών ήταν ο πρώτος διάδοχος του Δαβίδ σύμφωνα με αυτή την Θεία υπόσχεσι ή διαθήκη. Αλλά το πιο σπουδαίο πράγμα ήταν ότι κάποιος σοφότερος από τον Βασιλέα Σολομώντα εγεννήθη στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ κι έγινε αιώνιος κληρονόμος της βασιλείας. Αυτός είναι εκείνος του οποίου τη θαυματουργική γέννησι είχε αναγγείλει ο άγγελος του Ιεχωβά Γαβριήλ στη Μαρία στη Ναζαρέτ, πριν από δεκαεννέα αιώνες. Το όνομά του, είπε ο Γαβριήλ, θα εκαλείτο Ιησούς, λόγω της σημασίας αυτού του ονόματος. Είναι μια σύντμησις του ονόματος «Ιοσούα» και, σύμφωνα με τα λεξικά των Γραφών, σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία.» Ο Παντοδύναμος Θεός θα κάμη αυτό το όνομα του Υιού του να επαληθεύση. Γι’ αυτόν τον σκοπό ο Ιεχωβά Θεός άφησε τον Υιόν του να υποστή θυσιαστικό θάνατο και κατόπιν τον ανέστησε την τρίτη ημέρα σε αθάνατη ζωή στους ουρανούς. Ο Θεός τον εκάθισε στα δεξιά Του στους ουρανούς, πολύ πιο πάνω από τα ύψη, στα οποία μπορούν σήμερα να φθάσουν οι ανθρώπινοι πύραυλοι στο εξωτερικό διάστημα.​—Πράξ. 2:22-36· 1 Κορ. 15:3-28.

Ο ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ

31. Επιθυμούν τα έθνη της γης τον κεχρισμένον βασιλέα του Θεού ως άρχοντα, και ποια θα ήταν η αντίδρασις μια τέτοια εισήγησι προς τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών;

³¹ Αυτά είναι τα ιστορικά γεγονότα. Όλες οι βασιλείες, αυτοκρατορίες, δημοκρατίες και τα Ηνωμένα Έθνη και όλες οι άλλες πολιτικές συμμαχίες των ημερών μας δεν μπορούν να παραμερίσουν αυτά τα γεγονότα. Τα Βιβλικά αυτά και ιστορικά γεγονότα, αν δεν είναι γνωστά στον Μωαμεθανικό κόσμο και στον κόσμο που από τα Δυτικά έθνη λέγεται ‘παγανικός’ ή ειδωλολατρικός, πρέπει να είναι πλήρως γνωστά από τον «Χριστιανισμό», τον καθ’ ομολογίαν Χριστιανικό κόσμο. Ενώπιον των γεγονότων αυτών, τα οποία είναι αναμφισβήτητα, μήπως κάποιο έθνος ή όλα τα έθνη σήμερα θέλουν τον Θεό και Δημιουργό ως Βασιλέα εφ’ όλης της γης, περιλαμβανομένων και αυτών των ιδίων; Εισηγηθήτε μια τέτοια ιδέα στη Γενική Συνέλευσι ή στο Συμβούλιον Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και τότε, όχι μόνο το Κομμουνιστικό συγκρότημα, αλλά και όλα τα εκατόν ένδεκα έθνη-μέλη θα σας περιγελάσουν.

32. Ποια ιδιότης λείπει από τον σύγχρονον αιώνα μας, η οποία οδηγεί στην απόρριψι τίνος;

³² Σήμερα σ’ αυτόν τον νεωτεριστικόν, υλιστικόν αιώνα των επιτευγμάτων στο εξωτερικό διάστημα, τα έθνη δεν έχουν περισσότερη πίστι στον Θεό τον Δημιουργό απ’ όση είχαν οι Ισραηλίται όταν εζήτησαν από τον προφήτη του Ιεχωβά Σαμουήλ να ορίση έναν ορατό, ανθρώπινο βασιλέα σ’ αυτούς. Την πλήρη έννοια του αιτήματός των την εξήγησε ο Ιεχωβά Θεός με αυτά τα λόγια: «Εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.»​—1 Σαμ. 8:1-22.

33. (α) Ποιοι ήθελαν και ποιοι δεν ήθελαν τον Ιεχωβά ως βασιλέα πριν από 1.900 χρόνια; (β) Ποια ενέργεια των Ιουδαίων και των Ρωμαίων δείχνει τη διαθεσί των;

³³ Σήμερα ποιος θέλει τον Ιεχωβά Θεό ως βασιλέα της γης; Όχι τα έθνη. Αυτά δεν τον θέλουν, όπως δεν τον ήθελαν και οι Ιουδαίοι και οι Ρωμαίοι ως βασιλέα πριν από δεκαεννέα αιώνες όταν ο Υιός του, Ιησούς Χριστός, εισήλθε στην πόλι της Ιερουσαλήμ και προσεφέρθη ως βασιλεύς, ενώ πλήθη από τον κοινό λαό εκραύγαζαν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά! Ευλογημένη η ερχόμενη βασιλεία εν ονόματι Κυρίου, του πατρός ημών Δαβίδ· Ωσαννά εν τοις υψίστοις!» «Ευλογημένος ο Ερχόμενος βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά! Ειρήνη εν ουρανώ, και δόξα εν υψίστοις!» (Μάρκ. 11:1-10, ΜΝΚ· Λουκ. 19:28-38, ΜΝΚ) Ως μια ένδειξι της αρνήσεώς των να έχουν τον Θεό ως βασιλέα των, οι Ιουδαίοι και οι Ρωμαίοι ηρνήθησαν τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν. Οι ιερείς, επιχειρώντας να εμποδίσουν τον Υιόν του Θεού από το να βασιλεύση στην επίγεια Ιερουσαλήμ και στη χώρα του Ισραήλ, προεκάλεσαν τη σύλληψί του, τον εισήγαγαν σε μια πλαστή δίκη, τον παρέδωσαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ, και υπό την πίεσι μιας θρησκευτικής οχλοκρατίας, τον εθανάτωσαν με καθήλωσι σ’ ένα ξύλο κακούργου.

34. Τι έκαμε ο Ιεχωβά χάριν του Υιού του, και ποια διάθεσις εκδηλώνεται ακόμη από αυτόν τον κόσμο;

³⁴ Αλλά πόσο μάταια προσεπάθησαν τα άπιστα έθνη να ματαιώσουν τον σκοπό του Θεού σχετικά με τη διακυβέρνησι της γης! Την τρίτη ημέρα ο Θεός, στον οποίον τίποτε δεν είναι αδύνατον, ανέστησε τον πιστόν του Υιόν εκ νεκρών ως τον αιώνιο κληρονόμο της Δαβιδικής βασιλείας και τον εξύψωσε στα δεξιά του για να είναι ουράνιος βασιλεύς. Τα έθνη δεν μπορούν πια να τον θανατώσουν, αλλ’ αυτός μπορεί να τα εξοντώση, εκτός αν αυτοκαταστραφούν με πυρηνικό, βακτηριολογικό, ραδιολογικό πόλεμο. Μολονότι αντιμετωπίζουν σήμερα τα γεγονότα, που σχετίζονται με τον δοξασμένον Υιόν του Θεού που έχει το δικαίωμα της αιωνίου βασιλείας, υιοθετούν τα λόγια που είπε κραυγάζοντας ο Ιουδαίος αρχιερεύς στον Ρωμαίο κυβερνήτη Πιλάτον: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.»​—Ιωάν. 19:15.

35, 36. (α) Πώς γνωρίζομε ότι η διάθεσις του κόσμου τούτου δεν είναι διαφορετική σήμερα; (β) Σε ποια, όμως, έκτασι διακηρύττεται η βασιλεία του Ιεχωβά;

³⁵ Η στάσις των ως προς το να έχουν τον Θεόν ως Βασιλέα και βασιλεύοντα δια του Υιού του Ιησού Χριστού μπορεί να παρατηρηθή στον τρόπο, με τον οποίον αντιδρούν στην κήρυξι του αιωνίου ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Συνεχώς από το 1914, το έτος στο οποίον άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, η προφητεία του Ιησού είχε την εκπλήρωσί της, δηλαδή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Αν και ήταν μικρή στην αρχή, αυτή η μαρτυρία για την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού έχει αυξηθή, ώσπου σήμερα ένα εκατομμύριο και πλέον μάρτυρες της Βασιλείας αναφέρονται ως κηρύττοντες δημοσία και κατ’ οίκους σε εκατόν ενενήντα τέσσερες χώρες και σε εκατόν εξήντα δύο γλώσσες. Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, Αμερικής, που έχει τμήματα σε ενενήντα χώρες γύρω στη γη, έχει λάβει εκθέσεις από τόσες χώρες.

³⁶ Αλλά τα έθνη, που είναι μέσα στην οργάνωσι Ηνωμένων Εθνών κι έξω απ’ αυτήν, εδέχθησαν αυτό το κήρυγμα ως ευαγγέλιον; Η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιησού ότι οι ευπειθείς ακόλουθοί του θα εδιώκοντο επειδή θα εκήρυτταν τα αγαθά νέα της βασιλείας μάς δίνει μια απάντησι, της οποίας η έννοια είναι αλάνθαστα σαφής. (Ματθ. 24:9-13· 25:31, 41-45) Τα έθνη απλώς δεν θέλουν τη βασιλεία του Θεού δια Χριστού να κηρύττεται από τους μάρτυράς του, πολύ περισσότερο δεν θέλουν να έχουν πραγματικά τη βασιλεία του Θεού ν’ ασκήται πάνω σ’ αυτούς και σε όλη τη γη.​—Λουκ. 19:14, 27.

37. Ποιο επίκαιρο ερώτημα τίθεται τώρα, και ποια είναι η μόνη λογική απάντησις;

³⁷ Μήπως, λοιπόν, εφθάσαμε τώρα σε αδιέξοδο; Όχι! Τίνος, λοιπόν, η κυριαρχία επί της γης θα καθορίση τη μέλλουσα ηγεμονία επί του ανθρωπίνου γένους για να επέλθη βελτίωσις της κυβερνήσεως προς την τελειότητα; Η κυριαρχία των εθνών του κόσμου τούτου ή η κυριαρχία του Θεού επί όλης της δημιουργίας του; Ο άνθρωπος, ακόμη και τα έθνη των ανθρώπων, δεν μπορούν να υπερισχύσουν του Θεού. Η ανθρώπινη ιστορία το αποδεικνύει αυτό. Διορατικοί πολιτικοί άνδρες του κόσμου, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες και ειδικοί στα οικονομικά, μας προειδοποιούν συνεχώς ότι επίκεινται καταστρεπτικές ανωμαλίες για το ανθρώπινο γένος, αλλά δεν μας λέγουν ποια είναι η πραγματική αιτία τούτου. Η πραγματική αιτία είναι ότι οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να μεταβιβάσουν την κυριαρχία της γης στον Θεό.

38. Όπως ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, ποια γεγονότα πρέπει να μάθουν τελικά τα έθνη;

³⁸ Οι άνθρωποι ακόμη προσπαθούν να καθορίσουν δικούς των χρόνους και καιρούς. Θέλουν ν’ αλλάξουν τους καιρούς του Θεού για τα πράγματα της γης, αλλά δεν μπορούν να το κάμουν αυτό, όπως δεν μπορούν να εμποδίσουν τον ήλιο από το ν’ ανατείλη στην ωρισμένη του ώρα. Ο μέγας βασιλεύς της αρχαίας Βαβυλώνος έπρεπε να μάθη αυτό το μάθημα, σχετικά δε με αυτόν είπε ο προφήτης Δανιήλ σε προσευχή προς τον Ύψιστον Θεό: «Είη το όνομα του Θεού ευλογημένον . . . αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους· καθαιρεί βασιλείς, και καθιστά βασιλείς.» Αυτός δίνει τη βασιλεία επί του ανθρωπίνου γένους σ’ εκείνον που εκλέγει και χρίει, και στον ωρισμένο του καιρό. Ο ισχυρός βασιλεύς της Βαβυλώνος υπεχρεώθη να ομολογήση: «Και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;»​—Δαν. 2:20, 21· 4:17, 25, 35.

39, 40. Γιατί το 1914 είναι ένα χαρακτηριστικό έτος στην ανθρώπινη ιστορία, και σε ποια χρονική περίοδο εμπήκαν τώρα τα έθνη της γης;

³⁹ Ο Θεός έθεσε ένα χρονικό όριο στην άσκησι της κυριαρχίας του ανθρώπου επάνω στη γη. Αυτό το όριο, σύμφωνα με το Θείο πρόγραμμα χρόνου που περιέχεται στην Αγία Γραφή, έληξε στο έτος 1914. Τότε ήλθε ο καιρός για να ιδρύση ο Θεός τη βασιλεία του στους ουρανούς στα χέρια του Υιού του Ιησού Χριστού, του μονίμου Κληρονόμου του Βασιλέως Δαβίδ. Επειδή τα έθνη επροτίμησαν ν’ ακολουθήσουν τις συμβουλές των θρησκευτικών των συμβούλων και όχι την καθοδηγία που δίδεται μέσα στη Γραφή, τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» άρχισαν έναν παγκόσμιο πόλεμο στο έτος 1914 για το ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας, Σήμερα, ύστερ’ από μισόν αιώνα, προσπαθούν να προλάβουν έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για το ίδιο ακριβώς ζήτημα.

⁴⁰ Είναι πολύ σαφές να παρατηρηθή ότι, σε όλ’ αυτά, ο Θεός ο Δημιουργός αγνοείται από τους ανθρώπους, προς ιδίαν των βλάβην. Από το έτος 1914, οπότε έληξαν οι «καιροί των εθνών», όλα τα έθνη του κόσμου τούτου βρίσκονται στον «έσχατον καιρόν» των. (Λουκ. 21:24· Δαν. 12:1-4) Συνεχώς ελέγετο αυτό στα έθνη από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι, παρά την παγκόσμια εναντίωσι και τον διωγμό, εκήρυτταν το αιώνιον ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού.​—Ματθ. 24:9-14· Μάρκ. 13:10.

41. (α) Ποιος καθορίζει πότε θα λήξη αυτή η χρονική περίοδος, και τι θα σημειώση το τέλος της; (β) Έτσι ποιοι μόνον θα επιζήσουν από τον ‘έσχατο καιρό’;

⁴¹ Ο Θεός, και όχι οι πολιτικοί και κυβερνητικοί άνδρες του κόσμου, θα καθορίση το πότε θα λήξη αυτός ο «έσχατος καιρός». Σε λίγον καιρό, το ωρολόγιο του παγκοσμίου χρόνου θα σημάνη την ώρα, και θα εκραγή ο «πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», όχι τυχαίως ή από ανθρώπινο κακό υπολογισμό, αλλά διότι το ανθρώπινο γένος αρκετά έχει εναντιωθή κατά του Θεού και τον ηγνόησε. Με καταστρεπτικές δυνάμεις, τις οποίες κρατεί ο Θεός εφεδρικές για τη μεγάλη ημέρα, θα πολεμήση τελικά για να κάμη την κυριαρχία του παγκόσμια ώστε να περιλάβη και τη γη. Αυτή θα είναι η πραγματική μάχη του Αρμαγεδδώνος που προελέχθη στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής. (Αποκάλ. 16:13-16) Με συντριπτική δύναμι θα επέλθη όπως ο παγκόσμιος κατακλυσμός της εποχής του Νώε. Ποτέ δεν υπήρξε πόλεμος σαν αυτόν, και ποτέ δεν θα υπάρξη άλλος σαν αυτόν. Έτσι προείπε ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος Κληρονόμος της Βασιλείας. Μόνον άνδρες και γυναίκες, όπως ο Νώε και η οικογένειά του, οι οποίοι ευνοούν και υποστηρίζουν τη βασιλεία του Θεού δια του Υιού του Ιησού Χριστού, θα επιζήσουν. Μόνον αυτοί θα προστατευθούν στη διάρκεια του πολέμου της μεγάλης ημέρας για να ιδούν την κυριαρχία του Ιεχωβά σε πλήρη αναμφισβήτητη επικράτησι επάνω στη γη.​—Ματθ. 24:21, 22, 37-39· 25:34.

ΟΙ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

42. Σε ποιόν θα φέρη τη βασιλεία της γης μας ο αποφασιστικός αυτός πόλεμος, με αποτέλεσμα ποιο είδος μέλλοντος για το ανθρώπινο γένος;

⁴² Σχετικά με το μόνιμο αποτέλεσμα του αποφασιστικού αυτού πολέμου της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, η προφητεία του Ζαχαρία 14:9 (ΜΝΚ) λέγει: «Και ο Ιεχωβά θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην· εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Ιεχωβά είς, και το όνομα αυτού έν.» Μπορούμε να φαντασθούμε τις ποθητές αλλαγές που θα σημαίνη αυτό για τη γη μας; Δεν αφιέμεθα σε φαντασίες ούτε κι επιδιδόμεθα σε απλές εικασίες. Έχομε τον Γραπτό λόγο του Θεού, του οποίου καμμιά διακήρυξις δεν είναι αδύνατο να εκπληρωθή, οι δε προφητείες του μας λέγουν προκαταβολικώς ότι μπορούμε να χαίρωμε για τις ελπίδες μας στο μέλλον του ανθρωπίνου γένους. Το μέλλον θα είναι καιρός χαράς, ακριβώς όπως μας βεβαιώνει ο Ψαλμός 97:1 (ΜΝΚ), με τις λέξεις: «Ο Ιεχωβά βασιλεύει· ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.»

43. Περιγράψτε μερικά από τα αποτελέσματα αυτής της αποφασιστικής μάχης.

⁴³ Φυσικά, ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας εναντίον των εχθρών της κυριαρχίας του Παντοδυνάμου Θεού θα ελαττώση τρομακτικά τον πληθυσμό της γης, ακριβώς όπως έκαμε κι ο παγκόσμιος κατακλυσμός της εποχής του Νώε. Πολύ πιθανώς τα μεταφορικά συστήματα και τα διάφορα μέσα ταχείας επικοινωνίας θα καταρρεύσουν ή θα παραλύσουν προσωρινά. Αυτό μπορεί να γίνη κάποτε προτού οι μέλλοντες να επιζήσουν από το τέλος του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων μπορέσουν να έλθουν σ’ επαφή προς αλλήλους στις πολλές χώρες. Λόγου χάριν, οι λάτρεις του Κυριάρχου Θεού Ιεχωβά αναφέρεται ότι είναι σε 189 χώρες γύρω στην υδρόγειο σήμερα. Σ’ αυτό το έτος 1963 συγκεντρώνονται σ’ αυτή την Ανά τον Κόσμον Συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά που επρογραμματίσθη να γίνη σε είκοσι τέσσερες εξέχουσες πόλεις του Βορείου και Νοτίου Ημισφαιρίων της γης.

44. Ποια διάθεσις εκδηλώνεται τώρα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

⁴⁴ Όχι λιγώτερο από τώρα, μάλλον δε περισσότερο από τώρα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι πρόθυμοι να επικοινωνούν και να συγκεντρώνωνται μετά τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός επιφορτίζει με την υπόθεσι των κατοίκων της γης, θα φροντίση ώστε αυτοί να επικοινωνούν μεταξύ των και να συνεργάζωνται με Χριστιανική αδελφοσύνη, διότι είναι γραμμένο σχετικά με τον Βασιλέα του Ιεχωβά: «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού [Ευφράτου, όχι πια κάτω από τη διακυβέρνησι της Βαβυλώνος] έως των περάτων της γης.» (Ψαλμ. 72:7, 8) Δεν θ’ αφήση μεμονωμένον κανένα από τους υπηκόους του.

45. Η καταστροφή των εθνικών κυριαρχιών τι θα σημαίνη για το επιζών ανθρώπινο γένος;

⁴⁵ Όταν όλες οι εθνικές ανθρώπινες κυριαρχίες καταστραφούν στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, και είναι μόνον ο ένας ζων και αληθινός Θεός ως Κυρίαρχος πάνω σε όλη τη γη, ποια ανάγκη για εθνικά όρια θα υπάρχη στη γη υπό τον ένα Βασιλέα του Ιεχωβά που θα είναι επιφορτισμένος με τις υποθέσεις του ανθρωπίνου γένους; Τα τεχνητά αυτά εθνικά όρια θα εξαλειφθούν και δεν θα εμφανίζονται σε κανένα χάρτη του μελλοντικού εκείνου καιρού. Ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα σχετισθή με τους υπηκόους του, όχι ως εθνικότητες, αλλά ως τέκνα, ως τον απολυτρωμένο λαό του για τον οποίον κατέθεσε την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως θυσία πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. (Ιωάν. 3:16) Αυτοί με πιστότητα και υπακοή σ’ αυτόν προορίζονται πραγματικά να λάβουν αιώνια ζωή μέσω αυτού, διότι αυτός πρόκειται να γίνη ο Αιώνιος Πατήρ των.

46. Ποια θα είναι η σχέσις των κατοίκων της γης προς τον άρχοντα αυτής της βασιλείας;

⁴⁶ Η προφητεία του Ησαΐα 9:6, 7 (ΜΝΚ) λέγει για τον Υιόν του Δαβίδ, που είχε γεννηθή στη Βηθλεέμ και ο οποίος έγινε ο αιώνιος Κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων Ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.» Έτσι, όλοι οι γήινοι υπήκοοί του θα γίνουν τέκνα του Βασιλέως, όλοι αδελφοί σε μια αδελφότητα επί βασιλικής βάσεως.

47. Ποιες άλλες μεταβολές θα γίνουν για το κοινό καλό του ανθρωπίνου γένους;

⁴⁷ Στον παρόντα καιρόν το ανθρώπινο γένος στενάζει κάτω από τη φορολογία λόγω αυξήσεως των δημοσίων δαπανών στη διάρκεια του πυρηνικού αυτού αιώνος ή αιώνος του διαστήματος. Αλλά δεν θα είναι έτσι τότε! Τι υλική υποστήριξι χρειάζεται από το ανθρώπινο γένος ο Ιεχωβά Θεός ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος; Αυτός είναι ο Δημιουργός των πάντων. Όλο το σύμπαν ανήκει σ’ αυτόν. Διαδικαζόμενος την υπόθεσί του με τη σημερινή ανθρωπότητα λέγει: «Δεν θέλω δεχθή εκ του οίκου σου μόσχον, τράγους εκ των ποιμνίων σου. Διότι εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων. Εάν πεινάσω, δεν θέλω ειπεί τούτο προς σε· διότι εμού είναι η οικουμένη, και το πλήρωμα αυτής.» (Ψαλμ. 50:1, 9, 10, 12) Όσον αφορά τον ουράνιον Υιόν του, Ιησούν Χριστόν, τον οποίον καθιστά βασιλέα επί του ανθρωπίνου γένους, αυτός ο Άρχων, της Ειρήνης είναι ο Κληρονόμος πάντων. (Εβρ. 1:1-6) Το ανθρώπινο γένος δεν θα είναι ανάγκη να φορολογηθή για να διατηρή τον Βασιλέα του σε υλική πολυτέλεια και σπατάλη. Αυτός δεν θα επιτρέψη καμμιά καταδυνάστευσι ή εκβιασμό από κανένα εκ των ορατών ανθρωπίνων εκπροσώπων του στη γη. (Ψαλμ. 45:16· Ησ. 32:1, 2) Ο σημερινός «θεός του κόσμου τούτου», Σατανάς ή Διάβολος, και οι δαίμονές του, θα δεθούν και θα φυλακισθούν στο μέρος, που η Γραφή περιγράφει ως άβυσσον ή απύθμενον τόπον, αλλά μ’ ένα κάλυμμα περιορισμού υπεράνω του.​—Αποκάλ. 19:11 έως 20:3.

48, 49. (α) Ποιό ενδιαφέρον ερώτημα εγείρεται τώρα όσον αφορά την ανακατοίκισι της γης; (β) Πώς βεβαιωνόμεθα ότι η γη θα κατοικηθή;

⁴⁸ Όταν ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα στον Κήπον της Εδέμ, τους ευλόγησε και τους έδωσε αυτή την εντολή: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γέν. 1:28) Τώρα, εφόσον η μάχη του Αρμαγεδδώνος θα κάμη τέτοια φθορά στον πληθυσμό της γης, ο οποίος φαίνεται να έχη μια εκρηκτική αύξησι σήμερα, πόσος καιρός θα χρειασθή για να γεμίση η γη όταν ο Θεός θα είναι βασιλεύς όλης της γης και θα άρχη δια του Υιού του Ιησού Χριστού; Από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε έως τώρα επέρασαν περισσότερα από τέσσερες χιλιάδες χρόνια, και χρειάσθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα για να υπερβή ο πληθυσμός της γης τον αριθμό των τριών δισεκατομμυρίων κατοίκων, παρά τους δύο παγκοσμίους πολέμους και όλους τους άλλους πολέμους και τις θανατικές συμφορές που έγιναν εν τω μεταξύ. Πόσος καιρός θα χρειασθή μετά τον Αρμαγεδδώνα για να γεμίση η γη υπό την βασιλείαν του Θεού, και πώς αυτή η γη, που θα γεμισθή έτσι, θα έχη αρκετή τροφή, ιματισμό και στέγη; Αυτό δεν είναι αδύνατο για τον Θεό. Ο αρχικός σκοπός του για τη γη μας θα πραγματοποιηθή.

⁴⁹ Το εδάφιο Ησαΐας 45:18 μας βεβαιώνει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι «ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.» Αφού εδημιούργησε τη γη, την εχαρακτήρισε πολύ καλή. (Γέν. 1:31) Γι’ αυτούς τους λόγους ποτέ δεν θα καταστρέψη την καλή αυτή γη, αλλά η γη θα διαμένη και θα εξακολουθή να υπάρχη για πάντα, ασχέτως του τι λέγουν οι σύγχρονοι επιστήμονες ή αστρονόμοι ή ψευδόθρησκοι. (Εκκλησ. 1:4· Ψαλμ. 104:5) Η γη θα κατοικηθή στην πληρότητα της.

50. (α) Πότε θ’ αρχίση το ξεκίνημα για την εκ νέου κατοίκισι της γης, και ποιοι θα έχουν μέρος σ’ αυτήν; (β) Κάτω από ποιο είδος συνθηκών θα γεννηθούν οι απόγονοι;

⁵⁰ Το νέο ξεκίνημα για την πλήρωσι της γης μ’ ένα δίκαιο γένος ανθρώπων θα γίνη μετά το τέλος του πολέμου της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος. Θ’ αρχίση μ’ εκείνους που θα επιζήσουν στη γη από τον παγκόσμιο εκείνο πόλεμο, όπως προεικονίσθη από τον Νώε και την οικογένειά του όταν εξήλθαν από την κιβωτό της σωτηρίας μετά τον Κατακλυσμό. (Γέν. 9:1, 7) Επέζησαν ανδρόγυνα από εκείνον τον Κατακλυσμό, και οι απόγονοί των ενυμφεύοντο μεταξύ των όταν έφθαναν σε ηλικία. Επίσης, η μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν θα διαλύση τους συζυγικούς δεσμούς των επιζώντων, και μπορούμε λογικά να πιστεύσωμε και ν’ αναμένωμε ότι οι γάμοι των αγάμων ατόμων που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα θα επιτρέπωνται από τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, οι δε γάμοι των θα είναι καρποφόροι με τέκνα. Μολονότι τέκνα, που θα γεννηθούν τότε από ατελείς ακόμη ανθρώπους που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, δεν θα γεννηθούν τέλεια, δεν θα υπάρχουν ωστόσο τοκετοί θνησιγενών βρεφών ή εκτρώσεις ή παραμορφωμένα τέκνα. Τα τέκνα αυτά θα γεννηθούν εν δικαιοσύνη, από δικαίους γονείς, στη νέα δικαία Θεία διάταξι και τότε δεν θα υπάρχη ανάγκη έλεγχου τεχνητών γεννήσεων.

ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

51. Ποια άλλη μεγαλειώδη προμήθεια έχει κάμει ο παγκόσμιος βασιλεύς για την πλήρωσι της γης μας, και με ποιον τρόπο επανεβεβαίωσε τον άνθρωπο ότι θα πραγματοποιηθή;

⁵¹ Εν τούτοις, ο γάμος δεν θα είναι ο μόνος τρόπος που θα συντελέση στην πλήρωσι της γης με δικαίους υπηκόους της βασιλείας του Θεού. Η γέννησις τέκνων από έντιμο γάμο εκείνων που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος και εν συνεχεία από τη νύμφευσι τέτοιων τέκνων μετά τον Αρμαγεδδώνα θα επιδοκιμάζεται από τον Βασιλέα προφανώς για περιωρισμένο χρονικό διάστημα​—επί πόσες γενεές δεν γνωρίζομε. Γιατί αυτό; Διότι θα πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν η εκπλήρωσις μιας θαυμαστής προφητείας του γραπτού λόγου του Θεού. Ποια υπόσχεσι περιέχει αυτή; Την υπόσχεσι περί αναστάσεως των νεκρών, της αναστάσεως εκείνων των οποίων τα ονόματα δεν εξήλειψε ο Θεός από τη μνήμη του ως ανθρώπων ανεπιδέκτων αναμορφώσεως. Η παρά Θεού ανάστασις του ιδίου του Υιού Ιησού Χριστού εκ νεκρών αποτελούσε εγγύησι της αναστάσεως της ανθρωπότητος εν γένει. Ο Ιησούς, αποβλέποντας στη βασιλεία του, είπε: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει . . . εις ανάστασιν.» (Ιωάν. 5:28, 29) Ποιος άρχων της γης σήμερα θα μπορούσε να επαναφέρη σε ζωή τους νεκρούς σας;

52. Πώς γνωρίζομε ότι όλα τα τέκνα που θα γεννηθούν στους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος και οι επιστρέφοντες νεκροί δεν θα υπερπληρώσουν τη γη μας;

⁵² Σκεφθήτε όλα τα δισεκατομμύρια των νεκρών που θα επαναφερθούν σε ζωή στη γη για ν’ απολαύσουν τα οφέλη της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη και να επωφεληθούν από την ευκαιρία που θα παρασχεθή τότε ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στη γη! Αυτό δεν θα έχη ως αποτέλεσμα υπερπληθυσμό ή υπερπλήρωσι της γης. Δεν θα δημιουργηθή πρόβλημα επισιτισμού ή πρόβλημα ανεργίας. Η γεωργία και η κηπουρική θα προοδεύσουν τότε επί συνετής βάσεως και υπό την επίβλεψι του Βασιλέως Ιησού Χριστού, και όλη η γη θα καλλιεργήται και θα τυγχάνη φροντίδος ώσπου να γίνη Παράδεισος παντού. Θα είναι ο παγκόσμιος Παράδεισος, τον οποίον ο Θεός και Δημιουργός έθεσε ενώπιον του Αδάμ και της Εύας ως τελικό σκοπό, για τον οποίον έπρεπε να εργασθούν, λέγοντας: «Γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» Δεν θα επιτραπή να υπάρχουν ερημωταί της γης, ούτε εκείνοι που μολύνουν τον αέρα, το έδαφος και τα νερά. Καλή και υγιεινή τροφή θα παράγεται σε αφθονία και θα συμβάλλη στην απόκτησι τελείας υγείας του σώματος και της διανοίας.

53. Γιατί θα είναι τόσο σπουδαία η πνευματική τροφή;

⁵³ Εκτός από τη φυσική τροφή, θα τους παρέχεται και πνευματική τροφή, διότι χωρίς αυτή ποτέ δεν θα μπορούσε ν’ αποκτηθή αιώνια ζωή στην Παραδεισιακή γη. Όπως είπε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς, όταν ανέφερε από τον λόγον του Θεού: «Είναι γεγραμμένον, ‘Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά’.» (Ματθ. 4:4, ΜΝΚ· Δευτ. 8:3) Ο Βασιλεύς θέλει να ζουν για πάντα οι υπήκοοί του στον Παράδεισο.

54. Ποιες είναι μερικές από τις πολλές ευλογίες που επιφυλάσσονται για κείνους που θα ζουν υπό την διακυβέρνησι του Θεού;

⁵⁴ Μέσα στα χίλια χρόνια της βασιλείας του ο Βασιλεύς θα κάμη να γεμίση η γη μ’ ένα γένος δικαίων ανθρώπων, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όταν αναστηθούν και οι τελευταίοι νεκροί, αυτό θα σημάνη την καταστροφή των τάφων, ναι, των νεκροταφείων. Όταν η καταδίκη, την οποίαν ο Αδάμ και η Εύα επέφεραν σε όλο το ανθρώπινο γένος, αφαιρεθή λόγω της απολυτρωτικής θυσίας του Βασιλέως Ιησού Χριστού, και όταν κατανικηθή κι εξαλειφθή και το τελευταίο ίχνος ατελείας και ροπής προς το κακόν που εκληρονομήθη από τον Αδάμ, τότε ο θάνατος που εκληρονομήθη από τον Αδάμ δεν θα υπάρχη πλέον στη γη. Όπως διακηρύττει η προφητεία του τελευταίου βιβλίου της Γραφής: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:3, 4· 20:4-6) Αυτό θα σημαίνη έναν ευτυχή λαό. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που ποθείται, διότι η επιτυχία ενός άρχοντος μετράται με τη δικαιοσύνη και την ευτυχία του λαού του, καθώς και με το πλήθος των υπηκόων του που προτιμούν να ζουν κάτω απ’ αυτόν. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, γυιός του Δαβίδ, έδωσε το μέτρον ενός επιτυχούς βασιλέως όταν είπε: «Εν τω πλήθει του λαού είναι η δόξα του βασιλέως· εν δε τη ελλείψει του λαού, ο αφανισμός του ηγεμονεύοντος.» (Παροιμ. 14:28) Η επιτυχία της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα παρατηρήση σε μια Παραδεισιακή γη γεμάτη από δικαίους, ευτυχείς υπηκόους, για τους οποίους όλους αυτός απέθανε.

55. Γιατί δεν θα υπάρχη ανεργία σ’ αυτόν τον νέο κόσμο;

⁵⁵ Δεν θα εγερθή κανένα πρόβλημα για το ζήτημα της εργασίας λόγω των συγχρόνων μηχανημάτων που εξοικονομούν εργατικά χέρια, και λόγω του ‘αυτοματισμού’ όπως λέγεται. Ο Βασιλεύς θα τηρή όλους τους υπηκόους του πλήρως ενασχολημένους, και αυτοί θα γίνουν τέλειοι εργάται. Η εργασία θα κατανέμεται κατάλληλα μεταξύ όλων, και ποτέ δεν θα υπάρχη αιτία ανεργίας. Θα επιβληθή ο θείος κανών: «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη.» (2 Θεσ. 3:10) Η μεγαλύτερη ενασχόλησις θα είναι η της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού, με την δια προσευχής φροντίδα να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. (Ματθ. 6:9, 10) Πραγματικά, μόνο με την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού για πάντα με στοργική καρδιά, άνδρες και γυναίκες, τελειοποιημένοι, θ’ ανταμειφθούν με το δώρον της αιωνίου ζωής κάτω από τη θεοκρατική κυβέρνησι του Ιεχωβά.

56. Τι πρέπει να πράξωμε τώρα περιμένοντας τον καιρό που ο Θεός θα είναι «βασιλεύς εφ’ όλην την γην»;

⁵⁶ Εδώ, πραγματικά, θα είναι η ποθητή βελτίωσις διακυβερνήσεως με μια τελεία έννοια. Είναι μια κυβέρνησις, που δεν θα παρέλθη ποτέ, διότι ο Θεός ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος ποτέ δεν θα παρέλθη. Αυτός είναι αθάνατος, παντοδύναμος, υπέρτατος. (Δαν. 2:44· Ψαλμ. 145:10-13) Είναι προνόμιό μας τώρα, όχι απλώς να προσευχώμεθα τυπικά για τη βασιλεία του Θεού, αλλά και να λάβωμε τη στάσι μας υπέρ αυτής και να κηρύττωμε παντού το αιώνιον ευαγγέλιον περί αυτής. Είθε η απόφασίς μας του λοιπού να είναι το να ζούμε τώρα με αναμονή του ενδόξου καιρού οπότε ο Θεός θα είναι «βασιλεύς σε όλη τη γη.»

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 614]

‘Θέλεις γεννήσει υιόν, τον Ιησούν, υιόν του Υψίστου’

[Εικόνα στη σελίδα 619]

Ο Δαβίδ, στον βασιλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ, εκάθησε επί του «θρόνον του Ιεχωβά»

[Εικόνα στη σελίδα 620]

«Ευλογημένος ο Ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά!»

[Εικόνες στη σελίδα 624, 625]

ΔΕΞΙΑ: Το Μιλγουώκη εκορύφωσε την πρώτη της σειράς των Γύρω στον Κόσμο Συνελεύσεων με 57.055 ακροατάς στη δημοσία ομιλία στο Στάδιο Μπωλ Παρκ της Κομητείας Μιλγουώκη.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο Ν. Ο. Νορρ. στο μέσον του ταξιδιού γύρω στον κόσμο, δίνει την ίδια διάλεξι στη γλώσσα Τάι μέσω μεταφραστών σε 961 άτομα.

ΚΑΤΩ: Μανίλα​—37.806 ακούουν τον πρόεδρο σε τρεις γλώσσες.

ΔΕΞΙΑ: Το Μόναχον προσείλκυσε 107.164 ν’ ακούσουν την ομιλία του Νορρ «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη.»

ΚΑΤΩ: Ο Αντιπρόεδρος Φ. Γ. Φραντς δίνει δημοσία ομιλία σε 25.160 άτομο στη Στοκχόλμη μέσω Σουηδού, Δανού, Νορβηγού και Φιλλανδού μεταφραστών.

[Εικόνα στη σελίδα 626]

Τέκνα θα γεννηθούν εν δικαιοσύνη

Δύναμις που Μεταδίδεται Μέσω Ενθαρρύνσεως

«Έχομεν ισχυράν ενθάρρυνσιν εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα.»​—Εβρ. 6:18, ΜΝΚ.

 1. Τι αποτέλεσμα έχει η ενθάρρυνσις σ’ εκείνον που την λαμβάνει, και πώς έδειξε ο απόστολος Παύλος την εκτίμησί του για τη σπουδαιότητα της;

ΠΟΣΟ σπουδαία είναι η ενθάρρυνσις σε καιρό εντάσεως! Όταν η αδυναμία μας μάς φέρνη αθυμία, πόσο εκτιμούμε ένα λόγο εκτιμήσεως ή μια έκφρασι που δίνει ελπίδα! Είναι αναψυκτική. Ελαφρώνει το φορτίο του έργου και μας καθιστά ικανούς ν’ αντμετωπίσωμε τα προβλήματα μας με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Μας μεταδίδει τη δύναμι του χρειαζόμεθα για ν’ αντμετωπίσωμε το μέλλον. Μας εμποτίζει με θάρρος για να μείνωμε σταθεροί κάτω από ισχυρή πίεσι. Ο λόγος του Θεού ιδιαίτερα τονίζει την ωφέλεια της ενθαρρύνσεως. Έτσι, όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στους πιστούς στη Ρώμη, είπε: «Επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμά τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών· τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.» (Ρωμ. 1:11, 12) Εγνώριζε ότι οι Χριστιανοί αδελφοί του στη Ρώμη, ταραγμένοι από τις δικές των αδυναμίες και περικυκλωμένοι καθώς ήσαν από έναν κόσμο γεμάτον από κάθε είδους αδικία, είχαν ανάγκη ενθαρρύνσεως, και ήταν ανυπόμονος να την δώση σ’ αυτούς προσωπικώς. Εκτιμούσε, επίσης, ότι τα οφέλη δεν θα ήσαν μονόπλευρα, διότι το να δίδη κανείς ενθάρρυνσι καταλήγει σε αμοιβαία εποικοδόμησι· ναι, υπάρχει «αλληλοενθάρρυνσις».

 2. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενθαρρύνσεως και κολακείας, και ποια είναι η καλύτερη πηγή ενθαρρύνσεως;

² Το είδος της εποικοδομήσεως που ο Παύλος επιθυμούσε για τους πιστούς της Ρώμης δεν προκύπτει από κολακεία, την οποίαν ο δίχως αρχές παλαιός κόσμος συχνά συγχέει με την ενθάρρυνσι. Η κολακεία είναι ψευδής, ανειλικρινής ή υπερβολικός έπαινος. Το ψεύδος και η ανειλικρίνεια δεν μεταδίδουν δύναμι· δεν εποικοδομούν. Πιο συχνά καταλήγουν απλώς σε περιφρόνησι εκείνου που κολακεύει. Όπως είχε γράψει ο Παύλος ενωρίτερα στους Θεσσαλονικείς: «Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας.» (1 Θεσ. 2:5) Εμπιστοσύνη που οικοδομείται επάνω στο ψεύδος είναι απάτη, και ελπίδα που δεν είναι θεμελιωμένη στην αλήθεια οδηγεί μόνο σε απογοήτευσι. Όταν, λοιπόν, οι ηγέται των εθνών ψεύδωνται στον λαό τους για να έχουν την υποστήριξί του σε καιρούς εθνικής κρίσεως, δεν υπάρχει πραγματική εποικοδόμησις ή μετάδοσις δυνάμεως. Ομοίως, όταν ο θρησκευτικός κλήρος ψεύδεται για την κατάστασι των νεκρών στους αποστερημένους, η παρηγορία που δίδεται είναι χωρίς βάθος και χωρίς αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει πραγματική ενθάρρυνσις εκεί. Για να δώσετε ενθάρρυνσι που μεταδίδει δύναμι, πρέπει να μιλήτε την αλήθεια. (Ψαλμ. 146:4· Εκκλησ. 9:5· Ιωάν. 5:28, 29) Το να μιλούμε τον λόγου του Θεού σ’ εκείνους που είναι θλιμμένοι για τις αποτυχίες αυτού του διεφθαρμένου κόσμου καθώς και για τις δικές των ελλείψεις, είναι ο κατ’ εξοχήν άριστος τρόπος να εμπνεύσωμε στους άλλους θάρρος και να τους δώσωμε μια ελπίδα που υποστηρίζει.

Ο ΘΕΟΣ ΠΑΡΕΧΕΙ ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ

 3. Με ποιον τρόπο έλαβε ο Θεός την ηγεσία στο να δίνη ενθάρρυνσι, και πώς μας επηρεάζει αυτό;

³ Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος έλαβε την ηγεσία στο να δίνη ενθάρρυνσι. Αμέσως αφού ο Αδάμ είχε βυθίσει το ανθρώπινο γένος στην αμαρτία, ο Θεός ανήγγειλε ότι θα ήγειρε έναν ελευθερωτή, και ενεργώντας έτσι παρέσχε μια βάσι για ελπίδα στους αγέννητους τότε απογόνους του Αδάμ. Δεν ελησμόνησε αυτή την υπόσχεσι, αλλά την ετόνισε και τη διηύρυνε κάνοντας δηλώσεις στους δούλους του στις γενεές που ακολούθησαν. Όσον αφορά την επαγγελία του προς τον Αβραάμ αναφέρεται: «Εις το οποίον ο Θεός θέλων να δείξη περισσότερον προς τους κληρονόμους της επαγγελίας το αμετάθετον της βουλής αυτού, μετεχειρίσθη μέσον τον όρκον· ώστε δια δύο πραγμάτων αμεταθέτων, εις τα οποία είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός, να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν [ενθάρρυνσιν, ΜΝΚ] οι καταφυγόντες εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα· την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» (Εβρ. 6:17-19) Ναι, παρέχοντας υγιά βάσι για ελπίδα ο Θεός ενθαρρύνει τους δούλους του, οικοδομεί την εμπιστοσύνη των, καθιστά δυνατόν γι’ αυτούς ν’ αντιμετωπίσουν το μέλλον χωρίς φόβο. Οι ασφαλείς επαγγελίες του που αναγράφονται στη Βίβλο αποτελούν μια απεριόριστη πηγή δυνάμεως για μας που ζούμε ακριβώς τώρα σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα. «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.»​—Ρωμ. 15:4.

 4. Ποια ευθύνη βαρύνει εκείνους που δέχονται την ελπίδα που δίνει ο Θεός, αλλά γιατί αυτή δεν είναι φορτική;

⁴ Με αυτή τη θεόδοτη ελπίδα συμβαδίζει ευθύνη. Εκείνοι που φέρουν το όνομα του Θεού πρέπει να είναι μάρτυρές του, γνωστοποιώντας στους άλλους το όνομά του και τους σκοπούς του. Πρέπει να κανονίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημά του. Αλλ’ ο Θεός δεν κάνει την υπηρεσία των βάρος, ωθώντας τους πέρα από την ικανότητά τους. Στοργικά φροντίζει γι’ αυτούς, όπως ένας ποιμήν θα εφρόντιζε για τα πρόβατά του. «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού, και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα.» (Ησ. 40:11) Ο Θεός δεν μας αποστερεί τη χαρά απαιτώντας πάρα πολλά. Ούτε μας απορρίπτει απλώς επειδή μπορεί να προσκόψωμε. «Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Ιεχωβά σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν. Διότι αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.» (Ψαλμ. 103:13, 14, ΜΝΚ) Είναι ελεήμων, στοργικός και συμπονετικός, η δε συγχώρησίς του μας δίδει θάρρος να προχωρήσωμε.

 5. Όταν εξετάζωμε τις αφηγήσεις περί ανδρών πίστεως που αναγράφονται στις Γραφές, πώς μας κάνει αυτό ν’ αντιδρούμε;

⁵ Απαιτείται ισχυρή πίστις για να εγκαρτερήσωμε στην υπηρεσία του Θεού, αλλ’ ο Ιεχωβά έκαμε κάθε προμήθεια για να ενισχύση την πίστι μας. Εκτός από τις απαράμιλλες επαγγελίες του, μας περιέβαλε με άνδρας πίστεως, των οποίων το παράδειγμα μάς εμποτίζει με θάρρος και ανανεωμένο σθένος για τον αγώνα που έχει τεθή μπροστά μας. Υπήρξαν ο Άβελ και ο Σαμψών, που κατέθεσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά· ο Νώε, που διεκράτησε ακεραιότητα αν και περικυκλωμένος από έναν ασεβή κόσμο· ο Μωυσής, ο οποίος εγκατέλειψε όλα τα πλούτη της Αιγύπτου για την υπηρεσία του αληθινού Θεού· οι Ισραηλίται που επίστεψαν ότι ο Ιεχωβά θα τους απελευθέρωνε από τις στρατιωτικές καταδιωκτικές δυνάμεις του Φαραώ· και ο Δαβίδ, ο οποίος άφοβα αντιμετώπισε τον Φιλισταίον γίγαντα Γολιάθ στο όνομα του Ιεχωβά. «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως.»​—Εβρ. 12:1, 2.

 6. Πώς μας επηρεάζει το παράδειγμα του Αρχηγού και Τελειωτού της πίστεως μας;

⁶ Όταν ατενίζωμε στον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεώς μας, τι βλέπομε; Πάλι, αιτία για να λάβωμε θάρρος! Διότι στον Ιησούν έχομε ένα θεόδοτο υπόδειγμα. Σ’ αυτόν έχομε ένα ζωντανό παράδειγμα της πορείας που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Κάθε βήμα που κάνομε στα ίχνη Εκείνου είναι μια πηγή ικανοποιήσεως και χαράς· είναι αναψυκτικό! Όπως είπε ο ίδιος ο Ιησούς: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε του ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»​—Ματθ. 11:28-30.

 7. (α) Γιατί πρέπει οι αληθινοί Χριστιανοί ν’ αντιμετωπίσουν διωγμό, αλλά γιατί υπάρχει λόγος να λάβουν θάρρος; (β) Πώς ο Πέτρος εξετέλεσε τη συμβουλή του Ιησού να ‘στηρίξη τους αδελφούς του’;

⁷ Είναι αληθές ότι το ν’ ακολουθή κανείς τα ίχνη του Χριστού φέρνει διωγμό από τον παλαιό κόσμο. «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Ο ίδιος ο Ιησούς προειδοποίησε γι’ αυτό, λέγοντας: «Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» Αλλ’ ακόμη και αυτό δεν κάνει τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά να αποθαρρύνωνται. Θυμούνται τα λόγια του Ιησού τη νύχτα πριν από τον θάνατό του όταν είπε: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 15:20· 16:33) Οι απόστολοι έλαβαν θάρρος. Δεν παρητήθησαν. Είναι αλήθεια ότι ο Πέτρος εδίστασε, αρνούμενος τον Κύριον, αλλά μετενόησε. Καθώς του είχε ειπεί ο Ιησούς: «Εγώ εδεήθην περί σου δια να μη εκλείψη η πίστις σου· και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου.» (Λουκ. 22:32) Ο Πέτρος έκαμε ακριβώς αυτό. Η πιστή του διακονία ήταν πηγή δυνάμεως στους Χριστιανούς αδελφούς του· τα όσα τους είπε ήσαν εποικοδομητικά· και έγραψε λόγους ενθαρρύνσεως. «Σας έγραψα εν βραχυλογία,» είπε ο Πέτρος, «προτρέπων και επιμαρτυρών ότι αυτή είναι η αληθινή χάρις του Θεού, εις την οποίαν στέκεσθε.» (1 Πέτρ. 5:12) Δεν ήθελε να εγκαταλείψη κανείς την οργάνωσι του Θεού και να παρεκκλίνη σε ψευδείς διδασκαλίες, αλλά εγνώριζε ότι ήσαν διαρκώς κάτω από πίεσι από μέρους του κόσμου. Έγραψε, λοιπόν, στην πρώτη του κανονική επιστολή για να τους ενθαρρύνη, για να ενισχύση την πεποίθησί τους ότι είχαν την αληθινή πίστι.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΕΩΣ

 8. Γράφοντας ο Πέτρος την πρώτη του κανονική επιστολή, τι ετόνισε ότι είναι πηγή μεγάλης ενθαρρύνσεως, και πώς μπορούμε να ωφεληθούμε απ’ αυτό;

⁸ Τι ακριβώς είπε ο Πέτρος προς την κατεύθυνσι της ενθαρρύνσεως στους ομοίους του Χριστιανούς, δίνοντας έτσι παράδειγμα για μας στο να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον; Εγνώριζε πολύ καλά το γεγονός ότι η πηγή της μεγίστης δυνάμεως γι’ αυτόν ήταν η θεόδοτη ελπίδα του, και συνεπώς έγραψε γι’ αυτή την ελπίδα, γνωρίζοντας ότι θα έκανε το πιο μεγάλο καλό για τους Χριστιανούς αδελφούς του αν θα μπορούσε να διεγείρη μεγαλύτερη εκτίμησι γι’ αυτήν από μέρους των. Ετόνισε ότι η ελπίδα των ήταν μια ‘ζώσα ελπίς’, κάτι το αξιόπιστο, μια προσδοκία που δεν θα ωδηγούσε σε απογοήτευσι. «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς· οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.» Αυτή η ελπίδα ήταν αιτία μεγάλης αγαλλιάσεως και ανεκλαλήτου χαράς μεταξύ τους. Ήταν κάτι για το οποίον οι προφήται είχαν κινηθή από το πνεύμα του Θεού να μιλήσουν· ήταν μια υπόθεσις στην οποίαν ακόμη και οι άγγελοι επιθυμούσαν να παρακύψουν. Αλλά ο Θεός είχε δώσει την ελπίδα αυτή σε Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες. Πόσο ευγνώμονες έπρεπε να είναι! Πόσο αυτή θα τους ενίσχυε και θα τους υπεστήριζε! (1 Πέτρ. 1:3-5, 8-12) Ακόμη και ως την ημέρα αυτή είναι αληθές ότι, είτε έχει κανείς κληθή στην ουράνια ζωή ως ένα από τα 144.000 μέλη του «μικρού ποιμνίου» του Χριστού, είτε ελπίζει να είναι ανάμεσα στους «ευθείς [οι οποίοι] θέλουσι κατοικήσει την γην», βρίσκει την πιο μεγάλη ενθάρρυνσι προσηλώνοντας τη διάνοιά του στις επαγγελίες του Θεού, μελετώντας τις επαγγελίες στη Γραφή, κάνοντας συλλογισμούς πάνω σ’ αυτές, εξετάζοντας τις επαγγελίες μαζί με τους Χριστιανούς αδελφούς του και συνηγορώντας γι’ αυτές στους άλλους.​—Λουκ. 12:32· Παροιμ. 2:21.

 9. Πώς η Χριστιανική ελπίδα επηρεάζει την ικανότητα ενός ατόμου ν’ αντιμετωπίση διωγμό;

⁹ Τόσο μεγάλη είναι η δύναμις που μεταδίδεται από αυτή την αξιόπιστη ελπίδα, ώστε ο Χριστιανός μπορεί να χαίρη και να μένη σταθερός απέναντι ισχυρών πειρασμών που δοκιμάζουν την πίστι του. Έτσι ο Πέτρος προχώρησε να πη: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» (1 Πέτρ. 1:6, 7) Ο Παύλος, επίσης, συνέδεσε την προκειμένην ελπίδα με το ζήτημα της υπομονής όταν είπε: «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες.» Και στην περίπτωσι του Ιησού βρίσκομε εξηγημένη με παράδειγμα την αξιοσημείωτη δύναμι που μεταδίδει η Θεόδοτη ελπίδα, καθώς διαβάζομε: «Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Εκείνοι που παρατηρούν προσεκτικά το παράδειγμα του Χριστού δεν κουράζονται και δεν αποκάμνουν· δεν παραιτούνται.​—Ρωμ. 12:12· Εβρ. 12:2, 3· 1 Πέτρ. 4:13, 14.

10. Για ποια δράσι ενουθέτησε ο Πέτρος τους Χριστιανούς να αναζώσουν τας διανοίας των, και σχετικά με τούτο τι πρέπει να πράξωμε ο ένας για τον άλλον;

¹⁰ Υπάρχει ζωτικό έργο για να εκτελέση κάθε Χριστιανός. Έτσι, μέσω της πρώτης επιστολής του Πέτρου ενθαρρυνόμεθα, ναι, παρακινούμεθα να ‘αναζωσθούμε τας οσφύας της διανοίας μας’, και είμεθα κάτω από υποχρέωσι να παράσχωμε όμοια ενθάρρυνσι ο ένας στον άλλον. Το έργο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού παρομοιάζεται μ’ εκείνο των ιερέων, που υπηρετούσαν στον ναό της Ιερουσαλήμ, διότι οι ίδιοι ‘οικοδομούνται οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρωσι πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού’. Δεν προσφέρουν θυσίες ζώων, αλλά πνευματικές θυσίες, «θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (1 Πέτρ. 1:13· 2:4-9· Εβρ. 13:15) Διακηρύττουν τους στοργικούς σκοπούς του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος τους εκάλεσε από το πνευματικό σκότος του κόσμου στο θαυμαστό φως της αληθείας του. Για τέτοια υπηρεσία είναι ζωτική πνευματική δύναμις.

11. Με τον λόγο του Θεού που μας οδηγεί, πώς βλέπομε τις αιτίες του κόσμου για φόβο, και έτσι τι καλούμεθα να πράξωμε;

¹¹ Έχοντας την αλήθεια του λόγου του Θεού για να φωτίζη το δρόμο τους και να τους ενισχύη, δεν συμμετέχουν στους φόβους του κόσμου· δεν ταράσσονται για τις κρίσεις του. Προσέχουν την εντολή: «“Τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε, μηδέ ταραχθήτε.” αλλά “αγιάσατε Κύριον τον Θεόν” εν ταις καρδίαις υμών· και έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητας και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:14, 15) Λόγω της στάσεως που λαμβάνουν, καλούνται διαρκώς να εξηγήσουν γιατί δεν συμμερίζονται το ενδιαφέρον του κόσμου και γιατί δεν αφοσιώνονται στη διαιώνισι των ιδρυμάτων του κόσμου, όπως πράττουν άλλοι. Έχουν να εξηγήσουν γιατί δεν αποτελούν μέρος του κόσμου. Στα μάτια των κοσμικών ανθρώπων η στάσις των μπορεί να φαίνεται ότι είναι ηθικώς εσφαλμένη, και γι’ αυτό πρέπει να κάμουν «απολογία», όχι με ερεθισμό, αλλά με πραότητα και βαθύν σεβασμό. Καθιστούν σαφές ότι αναπαύουν την ελπίδα των στον Θεό και στον Υιό του, και ότι πρέπει να πειθαρχούν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. Ως άτομα αφιερωμένα στον Θεό, δείχνουν ότι θα ήταν εσφαλμένο να ζητούν φιλία με τον κόσμο, επειδή αυτό θα τους έκανε εχθρούς του Θεού. Χρειάζεται θάρρος για να διατηρηθή μια τέτοια στάσις ανάμεσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο.​—1 Πέτρ. 1:20, 21· Ιωάν. 15:19· Ιάκ. 4:4.

12. (α) Ποιοι έχουν ενωθή με το κεχρισμένο υπόλοιπο στο έργο των κηρύγματος και διδασκαλίας, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πώς δείχνει ο Πέτρος ότι οι Χριστιανοί μπορούν να ενισχύουν αλλήλους καθώς συμμετέχουν στη διακονία;

¹² Τώρα αυτοί οι κεχρισμένοι μάρτυρες έχουν ενωμένον μαζί τους έναν πολύν όχλον άλλων, αφιερωμένων ατόμων, που υπηρετούν σε ενότητα με την τάξι του ναού, που αποτελούν πηγή μεγάλης ενθαρρύνσεως γι’ αυτήν και που λαμβάνουν μέρος μαζί της στην εκπλήρωσι της εντολής του Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20· Αποκάλ. 7:9, 10) Αυτό είναι ένα μεγάλο έργον, ένα επείγον έργον, και απαιτεί ενωμένη προσπάθεια. Γι’ αυτόν τον σκοπό ο Πέτρος προτρέπει τους Χριστιανούς να έχουν «ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην» και να εποικοδομούν αλλήλους ‘υπηρετούντες εις αλλήλους’. Πρέπει να εργάζονται μαζί. Ακόμη και ο Ιησούς λέγει: «Ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» Τι θαυμαστή ενθάρρυνσις!​—1 Πέτρ. 4:8-11.

13. Ποιο άλλο είδος ενθαρρύνσεως περιέλαβε ο απόστολος Πέτρος στη ζωή του, τι είπε, και πώς αυτό μας ενισχύει;

¹³ Εν όψει της διεφθαρμένης καταστάσεως του κόσμου, ο Πέτρος εθεώρησε επίσης απαραίτητο να δώση ενθάρρυνσι και προς άλλες κατευθύνσεις. Δεν ήταν ενθάρρυνσις που πήρε τη μορφή επαίνου· ούτε ήταν έκθεσις πραγμάτων που προωρίζοντο να τους γεμίσουν με ελπίδα. Μάλλον, αυτή η ενθάρρυνσις επήρε τη μορφή προτροπής ν’ αποφεύγουν κακή διαγωγή. «Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής.» «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οιοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις.» Συμβουλή τέτοια όπως αυτή είναι καλή για όλους μας. Αν έχωμε υπ’ όψι το γεγονός ότι διαρκώς διαγκωνιζόμεθα μ’ έναν εξευτελισμένο κόσμο, η συμβουλή αυτή μας βοηθεί να κρατούμε καθαρά στη διάνοια τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο. Μας προστατεύει από το να υιοθετήσωμε τις στρεβλές σκέψεις του κόσμου και ενισχύει το δίκαιο μίσος μας για τις ασεβείς πράξεις. Μας βοηθεί να κρατούμε καθαρά στη διάνοια τι είναι αυτές οι ‘σαρκικές επιθυμίες’—όχι πράγματα που πρέπει να επιδιώκωμε, αλλά εχθροί που «στρατεύονται κατά της ψυχής» και που, αν τους αφήσωμε, θα διεισδύσουν στη ζωή μας με αποτέλεσμα την καταστροφή της ζωής μας, της ψυχής μας. Χρειαζόμεθα ενθάρρυνσι σαν αυτή, και ο Ιεχωβά την παρέχει για τους συγχρόνους λατρευτάς του όπως ακριβώς την παρείχε για τους πρώτους Χριστιανούς μέσω των αποστόλων.​—1 Πέτρ. 2:11, 12, 16· 4:3-5.

14. Ποια ενισχυτικά σχόλια παρεσχέθησαν προς όφελος εκείνων που υπηρετούσαν στην εργασία καταθλιπτικών κυρίων, και πώς η συμβουλή αυτή ωφελεί πολλούς ακόμη και σήμερα;

¹⁴ Στην ενθαρρυντική του επιστολή ο Πέτρος έδωσε, επίσης, προσοχή σε μερικά από τα αποθαρρυντικά οικιακά προβλήματα και προβλήματα εργασίας που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και που επηρεάζουν τη λατρεία των. Παραδείγματος χάριν, μερικοί σπ’ αυτούς υπέφεραν λόγω σκληρών κυρίων, και πολλή από την κακομεταχείρισι ωφείλετο προφανώς στο ότι ωρισμένοι που ήσαν δούλοι και ανήκαν σε κυρίους επιθυμούσαν να πράττουν το θέλημα του Θεού. Υπέφεραν «δια την εις τον Θεόν συνείδησίν» των, όπως σε πολλούς και σήμερα γίνεται δυσμενής διάκρισις από τους κοσμικούς εργοδότας των λόγω της Χριστιανικής των πίστεως. Πώς πρέπει αυτοί να βλέπουν την κατάστασί των; Ο Πέτρος έγραψε: «Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.» Και επροχώρησε να συγκρίνη την κατάστασί των μ’ εκείνην του ιδίου του Χριστού, λέγοντας: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού· όστις “αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.” Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» Πόσο ενθαρρυντικό είναι να έχωμε ένα υπόδειγμα σαν αυτό για να το ακολουθήσωμε!​—1 Πέτρ. 2:18-23.

15. (α) Σε τι επεστήθη η προσοχή των Χριστιανών γυναικών ως σε πηγή ενθαρρύνσεως; (β) Ποια συμβουλή εδόθη στους νυμφευμένους άνδρες προς ενθάρρυνσι των; (γ) Σε τι πρέπει και ο άνδρας και η γυναίκα ως σύζυγοι να προσηλώνουν τη διάνοιά τους αν πρόκειται να ενισχύσουν και βοηθήσουν ο ένας τον άλλον;

¹⁵ Το ίδιο έξοχο παράδειγμα υποταγής συνίστατο για τις Χριστιανές συζύγους, ακόμη και για εκείνες που ήσαν νυμφευμένες με απίστους συζύγους, επειδή ο Πέτρος, αρχίζοντας τη συμβουλή του προς τις γυναίκες, χρησιμοποιεί την έκφρασι «ομοίως», κατευθύνοντας έτσι την προσοχή των στις προηγούμενες δηλώσεις όσον αφορά την υποταγή. Και αυτές επίσης έχουν ένα υπόδειγμα στον Χριστό, ο οποίος είναι εξίσου υπόδειγμα σ’ αυτές τώρα, όσο ήταν και στον πρώτον αιώνα. Ο Πέτρος, ενθαρρύνοντας τις συζύγους όσον αφορά την έκβασι της υπομονετικής εγκαρτερήσεώς των, νουθετεί: «Υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» Οι σύζυγοι, επίσης, έχουν τα προβλήματά τους και βρίσκονται σε ανάγκη ενθαρρύνσεως. Έτσι ο Πέτρος, έγγαμος ο ίδιος και κινούμενος από το πνεύμα του Ιεχωβά, εξήτασε τι αντιμετώπιζαν αυτοί και προέτρεψε τους άνδρες να προσπαθούν να πολιτεύονται με κατανόησι προς τις συζύγους των, ν’ αναγνωρίζουν ότι η γυναίκα, «το γυναικείον γένος», είναι «σκεύος ασθενέστερον», και έτσι να μην περιμένουν ότι αυτή θ’ αντιδρά συναισθηματικά σαν άνδρας ή ότι θα κάνη το έργο της με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένας άνδρας. Το πραγματικά σπουδαίο πράγμα, στο οποίο και ο άνδρας και η γυναίκα είναι ανάγκη να προσηλώνουν τη διάνοια τους, είναι η σχέσις των με τον Θεό, και ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπουν οικιακά προβλήματα να συσκοτίζουν την ένθερμη επιθυμία των να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να λάβουν το βραβείο της αιωνίου ζωής. Τι πρακτική ενθάρρυνσις! Πόσο υποβοηθητικό ήταν για όλους να εξετάζωνται τα δύσκολα προβλήματά τους, να εξαίρονται σ’ αυτούς οι Χριστιανικές αρχές που θα έπρεπε να τους οδηγούν, και να βλέπουν τονισμένο το καλό που επετελείτο με την πιστότητά των κάτω από δύσκολες περιστάσεις! Αυτή η ίδια θεόπνευστη επιστολή είναι πηγή δυνάμεως για μας σ’ αυτές τις ημέρες που είναι γεμάτες δοκιμασίες.​—1 Πέτρ. 3:1-9.

16. Στην Πρώτη Πέτρου, κεφάλαιο 5, ποια ζητήματα συνεζητήθησαν με τους επισκόπους, και γιατί;

¹⁶ Οι επίσκοποι δεν παρεβλέφθησαν στην επιστολή του Πέτρου, ωσάν να μην εχρειάζοντο καμμιά ενθάρρυνσι. Αντιθέτως, αυτός εξήτασε μαζί τους ζητήματα που θα τα εκτιμούσαν ιδιαιτέρως: την κατάλληλη άποψι της διακονίας των, τη σχέσι των προς τον Θεό και προς τους αδελφούς, τον χειρισμό δυσκόλων προβλημάτων, και τον διωγμό. Είπε: «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, . . . την κληρονομίαν του Θεού.» Ποιος επίσκοπος, ακόμη και τώρα, δεν συγκινείται βαθιά όταν σταματά να υπομνήση στον εαυτό του ότι εκείνοι των οποίων έχει την εποπτεία στην εκκλησία είναι άτομα που ανήκουν στον Θεό; Βλέποντας το ζήτημα μ’ αυτόν τον τρόπο, ο επίσκοπος δεν ‘κατακυριεύει του ποιμνίου’ ούτε γίνεται υπερήφανος, αλλά προσέχει τη συμβουλή: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ· και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.» Είναι, πράγματι, πηγή ενθαρρύνσεως σ’ έναν ταπεινό επίσκοπο να κατανοή ότι δεν έχει να βαστάση ολόκληρο το φορτίο μόνος του. Παρακινείται ν’ αποβλέπη στον Θεό για καθοδηγία στον χειρισμό προβλημάτων, επιρρίπτοντας όλες τις μέριμνες στον Θεό, εξελέγχοντας τον λόγο Του για καθοδηγία και ζητώντας Αυτόν στην προσευχή. Ούτε στέκει μόνος, όταν αντιμετωπίζη διωγμό από μέρους του κόσμου του Σατανά· καθώς είπε ο Πέτρος: «Τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κοσμώ. Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν δια του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.» (1 Πέτρ. 5:1-10) Οι επίσκοποι έχουν εύλογη αιτία να λαμβάνουν θάρρος.

17. Ποιος, λοιπόν, πραγματικά είναι ο μεγάλος Δοτήρ δυνάμεως, και γιατί αυτό;

¹⁷ Χωρίς αμφισβήτησι, ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι ο Δοτήρ δυνάμεως στον λαό του. Είναι Εκείνος που ενέπνευσε τη συγγραφή αυτών των λόγων ενθαρρύνσεως που έχομε εξετάσει. Οι επαγγελίες που περιέχονται στον λόγον του, τη Γραφή, είναι εκείνες που μας γεμίζουν με ελπίδα. Μας έχει διδάξει έτσι ώστε μπορούμε ν’ αντιμετωπίσωμε τα προβλήματα της ζωής με επιτυχία. Μαζί του, με την υποστήριξί του, μπορούμε να σταθούμε σταθεροί ακόμη και απέναντι παγκοσμίου εναντιώσεως. Μαζί με τον Δαβίδ, λοιπόν, λέγομε: «Ο Ιεχωβά είναι δύναμίς μου, και ασπίς μου· επ’ αυτόν ήλπισεν η καρδία μου, και εβοηθήθην· δια τούτο ηγαλλίασεν η καρδία μου, και με τας ωδάς μου θέλω υμνεί αυτόν. Ο Ιεχωβά είναι δύναμις του λαού αυτού.»​—Ψαλμ. 28:7, 8, ΜΝΚ.

[Εικόνα στη σελίδα 650]

‘Σας έγραψα δια του Σιλουανού δια να σας δώσω ενθάρρυνσιν.’

Δίνοντας Ενθάρρυνσι στους Άλλους

 1. Γιατί η παροχή ενθαρρύνσεως στους άλλους αποτελεί Χριστιανική υποχρέωσι, και ποια έξοχα παραδείγματα έχομε σε τούτο;

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ έχει ευκαιρίες να δίνη ενθάρρυνσι στους άλλους, και πόσο εκτιμάται αυτό, όταν κανείς χρησιμοποιή τις ευκαιρίες αυτές για καλό όφελος! Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ο Ιεχωβά είναι ένας Δοτήρ ενθαρρύνσεως· συγχωρεί τις ατέλειές μας, οικοδομεί την ελπίδα μας, και μας ενισχύει για τις δοκιμασίες και το έργο που βρίσκονται μπροστά μας. Ο Υιός του Ιησούς Χριστός ομοίως απεδείχθη ότι ήταν ενθαρρυντικός για κείνους που είχαν καλές καρδιές, δείχνοντας συμπάθεια για τους ασθενείς και τους θλιμμένους, δίνοντας το παράδειγμα για τους μαθητάς του με το να εργάζεται απ’ ευθείας μαζί τους στη διακήρυξι των αγαθών νέων, ναι, και με το να καταθέση τη ζωή του προς χάριν των. (Ιωάν. 15:13) Οι απόστολοι, επίσης, εκτιμούσαν ότι η εκπλήρωσις της αποστολής των απαιτούσε, όχι μόνο ικανότητα στην εκτέλεσι του έργου του κηρύγματος, αλλά και στοργική ενθάρρυνσι των συνεργατών των, αυτό δε το παρείχαν με εποικοδομητικές επιστολές, προσωπικές επισκέψεις και εμπνέουσες ομιλίες στις εκκλησίες. (1 Πέτρ. 5:12· Εβρ. 13:22· Πράξ. 11:23· 20:2) Τι έξοχα παραδείγματα για να τα ακολουθήσωμε! Και πρέπει να τα ακολουθήσωμε, διότι οι Γραφές μάς προτρέπουν να γίνωμε μιμηταί του Θεού, να περιπατούμε στα ίχνη του Υιού του, και να μιμούμεθα τους αποστόλους όπως αυτοί εμιμούντο τον Χριστό. Έπεται, λοιπόν, ότι είμεθα κάτω από υποχρέωσι να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον.​—Εφεσ. 5:1· 1 Πέτρ. 2:21· 1 Κορ. 11:1.

 2. Ποιες αποθαρρυντικές συνήθειες βλέπομε στων κόσμο που είναι γύρω μας, και γιατί επικρατούν τόσο;

² Εν τούτοις, στον κόσμο που είναι γύρω μας, οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στο να παραγκωνίζουν ο ένας τον άλλον, να καταδικάζουν την τακτική και τις πράξεις των άλλων απλώς για ν’ αποκτήσουν υπεροχή για τον εαυτό τους. Ωθούν τον συνάνθρωπό τους να πέση για να μην υπάρχη ανταγωνισμός γι’ αυτούς. Συχνά δεν υπάρχουν λόγια επαίνου για εργάτας ακόμη και αν εργάζωνται καλά· αλλ’ αν κάμουν κάποιο λάθος, γρήγορα καλούνται για να επιπληχθούν. Οι νοικοκυρές, επίσης, απογοητεύονται όταν οι σύζυγοι των δεν αναγνωρίζουν την εργασία τους. Ένα τέτοιο πνεύμα είτε στο σπίτι είτε στον κόσμο των επιχειρήσεων, αποστερεί τους ανθρώπους από κάθε ευχαρίστησι που θα μπορούσαν να έχουν στην εργασία τους, αφήνοντας τους αποθαρρημένους, αθύμους και σε μόνωσι. Το αποτέλεσμα είναι ότι, καθώς γίνεται γνωστό, πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα σε όλο τον κόσμο αυτοκτονούν κάθε μέρα. Τι επαίσχυντος και ιδιοτελής τρόπος μεταχειρίσεως του συνανθρώπου μας, είτε αυτό γίνεται εσκεμμένως είτε απλώς από αδιαφορία! Πού είναι το σφάλμα; Τι λείπει; Ενθάρρυνσις, ναι· αλλά γιατί; Επειδή η παροχή ενθαρρύνσεως βασίζεται στην αγάπη, και ο κόσμος αυτός είναι δίχως αγάπη. Προελέχθη πριν από πολύν καιρό γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες, στις οποίες ζούμε, ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φίλαυτοι», αλλά ότι στις σχέσεις των με τους άλλους θα ήσαν «αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι.»​—2 Τιμ. 3:1-3.

ΣΚΕΠΤΕΣΘΕ ΤΟ ΝΑ ΔΙΔΕΤΕ

3, 4. Πώς πρέπει ν’ αντιδρούμε όταν άλλοι παραλείπουν να δώσουν ενθάρρυνσι;

³ Είναι προφανές, ότι δεν είναι ενθαρρυντικός κάθε άνθρωπος με τον οποίον ερχόμεθα σ’ επαφή. Μερικοί ενδιαφέρονται τόσο για τον εαυτό τους, ώστε αποτυγχάνουν να δουν τις ευκαιρίες να δείξουν αγαθότητα· άλλοι δεν έχουν τύψι όταν προξενούν θλίψι στους άλλους. Αν αυτοί δεν είναι στοχαστικοί για μας, πρέπει μήπως να μεταμορφωθούμε κι εμείς σύμφωνα με την άστοργη εικόνα τους; Πόσο ανόητο θα ήταν αυτό! Όχι ιδιοτελείς άνθρωποι, αλλά ο Χριστός είναι το υπόδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Όταν εκακοποιείτο, δεν ανταπέδιδε την κακομεταχείρισι. Ακόμη και όταν οι μαθηταί του, εκείνοι τους οποίους είχε διδάξει και ενθαρρύνει, οι όμοιοί του λατρευταί, τον εγκατέλειψαν, μήπως τους κατηγόρησε και παρητήθη; Όχι. Εγνώριζε ότι εκείνο που ήταν σπουδαίο ήταν να πράττη το θέλημα του ουρανίου Πατρός του, και σ’ αυτόν ακριβώς ενεπιστεύετο τον εαυτό του.

⁴ Ο Ιησούς παρήγγειλε να σκεπτώμεθα κι εμείς επίσης πώς να δίδωμε μάλλον παρά να λαμβάνωμε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Αυτό είναι αληθινό για πολλά πράγματα, και ασφαλώς είναι αληθινό και για την ενθάρρυνσι. Αν στενοχωρούμεθα υπερβολικά επειδή άλλοι παραλείπουν να μας δώσουν ενθάρρυνσι, όταν εμείς νομίζωμε ότι πρέπει να μας δώσουν, τότε θ’ αποθαρρυνθούμε. Γιατί να μη ζητήτε μάλλον ευκαιρίες να δώσετε ενθάρρυνσι και ν’ αφήσετε την ενθάρρυνσι που λαμβάνετε από τους άλλους να είναι απλώς ένα πρόσθετο μέρισμα; Παρατηρήστε ότι ακόμη κι εκείνοι που παραλείπουν να δώσουν ενθάρρυνσι όταν θα μπορούσαν, συχνά το πράττουν αυτό επειδή είναι άθυμοι· έχουν κι αυτοί ανάγκη ενθαρρύνσεως. Αντί ν’ αποθαρρυνθούμε και ν’ απογοητευθούμε μαζί τους, πόσο πιο καλά θα ήταν να γίνωμε συμπονετικοί, ενισχύοντας ακόμη κι εκείνους που μας εγκαταλείπουν! Ασφαλώς μας κάνει ευτυχείς το να λαμβάνωμε ενθάρρυνσι, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχείς είμεθα όταν την δίδωμε.

 5. Ποιοι είναι μερικοί από τους τρόπους για να δίνωμε ενθάρρυνσι;

⁵ Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι που μπορεί να δοθή ενθάρρυνσις. Ειλικρινή λόγια επαίνου μπορούν να σημαίνουν πολλά σ’ έναν εργάτη. Απλώς μια λέξις θερμής εκτιμήσεως για μια καλωσύνη που επεδείχθη ή για μια υπηρεσία που εξετελέσθη, ωθεί ένα άτομο να πράξη περισσότερα προς την ίδια κατεύθυνσι και να τα πράξη καλύτερα. Συχνά μια πράξις καλωσύνης μιλεί πιο εύγλωττα από λόγια και υποστηρίζει το ηθικό του καθενός που περιλαμβάνεται σ’ αυτή την περίπτωσι. Η συναδελφική σας διάθεσις, επίσης, θα ενθαρρύνη εκείνους που μπορεί να είναι άθυμοι και να βρίσκωνται σε μόνωσι, και η μετάδοσις σ’ αυτούς κάποιων καλών ειδήσεων θα λαμπρύνη την άποψί τους. Ναι, ένα φιλικό απλώς χαμόγελο θερμαίνει τις καρδιές των άλλων. Αλλά καλύτερη από όλα αυτά είναι η μετάδοσις ελπίδος από τον λόγον του Θεού και η προτροπή που μπορούμε να παράσχωμε με λόγο και με παράδειγμα για να δώσωμε στους άλλους τη δύναμι και το θάρρος να πράττουν ό,τι είναι ορθόν. Αν και μόνο σκεπτώμεθα να δίνωμε ενθάρρυνσι, θα εύρωμε ευκαιρίες που υπερβαίνουν πολύ τις προσδοκίες μας.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 6. Πού πρέπει ν’ αρχίσωμε να διαμορφώνωμε μια συνήθεια ενθαρρύνσεως των άλλων, και γιατί;

⁶ Ένα καλό μέρος για ν’ αρχίση κανείς να ζητή ευκαιρίες είναι ακριβώς το σπίτι. Αν διαμορφώσουμε μια συνήθεια ενθαρρύνσεως εκεί, αυτή θα εκδηλωθή φυσικά και αλλού. Βέβαια, η αγάπη είναι η βάσις της ενθαρρύνσεως· είναι, επίσης, εκείνο που κρατεί μαζί την οικογένεια, σχετικά δε με αυτό, ο Παύλος έγραψε στους Κολοσσαείς: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:12-14, ΜΝΚ) Πόσο αμοιβαίως ενισχυτικό είναι αυτό για άτομα, που εφαρμόζουν αυτή τη θεόδοτη συμβουλή να είναι μαζί!

7, 8. Ποιες ευκαιρίες υπάρχουν για έναν άνδρα να ενθαρρύνη τη σύζυγό του, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

⁷ Είναι απλώς φυσικό για έναν άνδρα να θέλη να ευχαριστή τη σύζυγό του και για μια γυναίκα να επιθυμή πολύ να ευχαριστή τον σύζυγο της. (1 Κορ. 7:33, 34) Υπάρχουν, όμως, ολίγα πράγματα που μπορούν να είναι περισσότερο αποκαρδιωτικά από μια επανειλημμένη αποτυχία σε κάτι που σημαίνει τόσο πολλά. Όταν μια γυναίκα εργάζεται σκληρά για να κρατήση το σπίτι καθαρό, να ετοιμάση τροφή για την οικογένεια και αλλιώς να ευχαριστή τον σύζυγό της και δεν τυγχάνη αναγνωρίσεως γι’ αυτό, μπορεί ν’ αποθαρρυνθή. Αλλά, μπορεί να ερωτήσετε, υπάρχει ανάγκη να της ειπή κανείς ότι τα έκαμε καλά, όταν υποτίθεται ότι αυτό έπρεπε να πράξη; Η Γραφή απαντά όταν λέγη: «Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν· πολλαί θυγατέρες εφέρθησαν αξίως, αλλά συ υπερέβης πάσας.»​—Παροιμ. 31:28, 29.

⁸ Ακόμη και όταν υπάρχουν ατέλειες, ο δεσμός της οικογενειακής αγάπης δεν πρόκειται να ενισχυθή με το να τις μεγεθύνωμε έξω από κάθε αναλογία. Αν υπάρχη ανάγκη, δώστε στο ζήτημα προσοχή, αλλά ιδιαίτερα ιδέτε και εκδηλώστε εκτίμησι για το καλό έργο που έγινε. Έπαινος ακόμη και για μικρά πράγματα μπορεί να δώση σ’ ένα άτομο το πνεύμα και τη δύναμι να προχωρήση και να κάμη περισσότερα και καλύτερα στο μέλλον. Ομοίως όταν συμβαίνουν ατυχήματα υπάρχει ευκαιρία να δώσωμε ενθάρρυνσι. Ένας άνδρας που εκτιμά τι σημαίνει ότι «δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σαρξ», δεν πρόκειται να σταθή και να επιπλήξη τη σύζυγο του με παρατηρήσεις σαν αυτήν, «Γιατί ήσουν τόσο αδέξια;» Εκείνη, πιθανώς, είναι ήδη αρκετά στενοχωρημένη για ό,τι έγινε. Γιατί να χειροτερέψετε την κατάστασί της; Γιατί να μη θεωρήσετε τα αισθήματά της εξίσου σπουδαία για σας όσο και τα δικά σας; Ένας φιλάγαθος λόγος και μια μικρή βοήθεια θα φέρη πραγματική ενθάρρυνσι. Είναι ένα μικρό πράγμα, αλλά δείχνει αγάπη, και η αγάπη είναι ο τέλειος δεσμός της ενότητος.​—Ματθ. 19:5, 6.

 9. Με ποιους τρόπους μπορεί μια Χριστιανή γυναίκα να εποικοδομήση τον σύζυγο της;

⁹ Με την ίδια της τη φιλοπονία μια καλή σύζυγος επίσης εποικοδομεί τον σύζυγό της. «Η καρδία του ανδρός αυτής θαρρεί επ’ αυτήν, και δεν θέλει στερείσθαι αφθονίας, θέλει φέρει εις αυτόν καλόν, και ουχί κακόν, πάσας τας ημέρας της ζωής αυτής. Επαγρυπνεί εις την κυβέρνησιν του οίκου αυτής, και άρτον οκνηρίας δεν τρώγει.» (Παροιμ. 31:11, 12, 27) Μια τέτοια σύζυγος δεν είναι ένας ανταγωνιστής, μια που ζητεί να υπεκφύγη από την αρχηγία του συζύγου της, αλλά συνεργάζεται και εργάζεται πρόθυμα κάτω από την διεύθυνσί του. Μελετά, όχι μόνο το άμεσο καλό τους, αλλά και τη διαρκή ευημερία τους. Είναι «η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά.» (Εφεσ. 5:22, 23· Παροιμ. 31:30, ΜΝΚ) Έχοντας τέτοια διάθεσι, θέτει σε πρώτη θέσι την πνευματική ευημερία της οικογενείας, και για τα υλικά πράγματα λαμβάνει την εξής άποψι: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Έτσι βοηθεί στην απόκρουσι των παγίδων του υλισμού και στην αποτροπή της ανησυχίας που οφείλεται σε υπερβολικές οικονομικές υποχρεώσεις που θα μπορούσαν να καταπνίξουν την υπηρεσία του Θεού. (1 Τιμ. 6:6-8· Ματθ. 13:22) Με το να κρατή πίσω άλλα συμφέροντα και με το ενθουσιώδες ενδιαφέρον της για τα πνευματικά ζητήματα, μπορεί να ενθαρρύνη τον σύζυγό της να δίδη σ’ αυτά τα πνευματικά ζητήματα την προσοχή που τους αξίζει.

10. Σε τι πρέπει να ενθαρρυνθούν τα τέκνα ν’ αφιερώνουν τις προσπάθειες των, και γιατί;

¹⁰ Ακόμη και σχετικά με τα τέκνα μας, τι θα μπορούσε να είναι πηγή μεγαλυτέρας ενθαρρύνσεως γι’ αυτά παρά το να τα βοηθήσωμε να μάθουν την αξία των πνευματικών πραγμάτων; Αν δεν τους δίδεται εντελής διδασκαλία σε θεοσεβείς αρχές, οι ανησυχίες και οι απογοητεύσεις, που θα τα περιστοιχίζουν στη ζωή, θα προξενούν διαρκή ερεθισμό και λύπη. (Κολ. 3:21· Εφεσ. 6:4) Δεν πρόκειται να είναι ευλογία

«Ταχύτατοι σε Ανάπτυξι»

● Ο Αστήρ του Ουίνδσορ εδημοσίευσε προσφάτως μερικές πληροφορίες από την τελευταία απογραφή. Σε μια στήλη, γραμμένη από τον Μωρίς Τζέφφερις από την Οττάβα του Καναδά, η εφημερίς αυτή έθεσε ως επικεφαλίδα «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Ταχύτατοι σε Ανάπτυξι». Η σύντομη σημείωσις έλεγε: «ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ: Η τελευταία έκθεσις περί θρησκευτικών αποχρώσεων δείχνει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν την πιο γοργά αυξανόμενη απόχρωσι στον Καναδά. Εδιπλασιάσθησαν σε αριθμό από 34.596 σε 68.018 την τελευταία δεκαετία». Λόγω του τρόπου, με τον οποίον οι απογραφείς μετρούν τους οπαδούς των θρησκευμάτων, ο αριθμός αυτός πρέπει να περιλαμβάνη και όλα τα τέκνα οικογενειών, πιθανώς δε και πολλά άτομα, που συμμελετούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά και τα οποία ονομάζουν τους Μάρτυρας ως τη θρησκευτική ομάδα, με την οποία είναι συνταυτισμένοι. Αφού αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίον πολλές θρησκευτικές οργανώσεις μετρούν τα μέλη των, η υπηρεσία απογραφής εθεώρησε τους Μάρτυρας με τον τρόπο που θεωρεί τους άλλους. Οι ίδιοι οι Μάρτυρες, εν τούτοις, υπολογίζουν μόνον εκείνους που είναι ενεργοί διάκονοι, αλλά κι απ’ αυτούς ακόμη υπήρχαν 40.121 στον Καναδά το 1962.

Επίσκεψις σ’ ένα Οίκον Νεκρών

◆ Περιηγηταί, που επεσκέφθησαν το Παρεκκλήσιον Κουντόβα Κζέρμνα της Πολωνίας το 1962, επέρασαν μερικά ανατριχιαστικά λεπτά της ώρας. Αυτό το παρεκκλήσιον είναι γνωστό για τις πολυάριθμες νεκροκεφαλές που διατηρούνται μέσα εκεί. Καθώς ο οδηγός, Ριχάρδος Μακόφσκι, εξηγούσε την ιστορία του παρεκκλησίου στους περιηγητάς, χιλιάδες νεκροκεφαλές (θυμάτων επιδημιών και του Τριακονταετούς Πολέμου) άρχισαν να κυλούν από τους τοίχους προς τους εκπλήκτους περιηγητάς. Οι περιηγηταί επανικοβλήθησαν, αλλά δεν υπήρχαν σοβαρές ζημίες. Ένας τοίχος είχε αρχίσει να γέρνη, πράγμα που κατεδείκνυε ότι υπήρχε επείγουσα ανάγκη επισκευής. Επειδή, όμως, δεν ήθελαν να κλείσουν το παρεκκλήσιον στη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, ανέβαλαν το έργον της επισκευής. Αλλ’ οι νεκροκεφαλές δεν ανέμεναν, κι εκύλισαν στο πάτωμα. Στο έτος 1772 ένας κληρικός που κατοικούσε στο Κουντόβα Κζέρμνα ίδρυσε αυτό το Παρεκκλήσιον των Νεκροκεφαλών, ένα πραγματικόν οίκο των νεκρών. Από τους αγρούς του Κλόντυ, Πολωνίας, συνέλεξε νεκροκεφαλές και οστά θυμάτων του Τριακονταετούς Πολέμου καθώς και της επιδημίας. Αυτά κατόπιν ετοποθετήθησαν μέσα στο παρεκκλήσιον. Υπάρχουν παρόμοια παρεκκλήσια​—πραγματικοί τόποι συγκεντρώσεως ανθρωπίνων νεκροκεφαλών—​στην περιοχή του Κλόντυ, καθώς και στη Ρώμη, και στην Πράγα της Τσεχοσλοβακίας.​—Εξπρές Βιτσόρνυ, 2 Σεπτεμβρίου 1962.

Υδρομαντεία και Εξωαισθητήριος Αντίληψις

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Αμερικανικής Εταιρίας Υδρομάντεων, αφού εδιάβασε το άρθρον «Προστατεύοντας τον Εαυτό Σας από τα “Πνεύματα της Πονηρίας”,» στη Σκοπιά της 15ης Νοεμβρίου 1962,a έγραψε μια επιστολή εκφράζοντας την απορία του για το συμπέρασμα στο οποίον κατέληγε το άρθρον δηλαδή, ότι λόγω του δεσμού με την εξωαισθητήριο αντίληψι [ΕΑΑ] ήτοι τον πνευματισμό, οι Χριστιανοί καλά κάνουν απέχοντας από την υδρομαντεία ή μαντεία για την εξεύρεσι νερού ή ορυκτών. Εν τούτοις, ο πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρίας Υδρομάντεων εκθέτει την άποψι της εταιρίας περί του τρόπου λειτουργίας της υδρομαντείας. Γράφει: «Το σημείον του άρθρου είναι, ίσως, καλά στη θέσι του. Συμφωνούμε με τη θεωρία ότι η υδρομαντεία είναι μια μορφή της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως και ότι η ενασχόλησις σε οποιαδήποτε μορφή της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως μπορεί να οδηγήση σε ‘καταληψία’, δηλαδή, εμπλοκή με ‘δυνάμεις πονηρών πνευμάτων’, αν δεν ληφθούν κατάλληλες προφυλάξεις. . . . Προτιμούμε το θετικό πλησίασμα της προειδοποιήσεως των ενδιαφερομένων στην υδρομαντεία για τους κινδύνους.»

Μολονότι η Αμερικανική εταιρία υδρομαντείας πιστεύει ειλικρινά ότι οι υδρομάντεις μπορούν να λάβουν προφυλάξεις για ν’ αποφύγουν την «καταληψία» και ότι πολύ καλό μπορεί να γίνη με τις μορφές της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως, εκείνο που πρέπει να έχουν υπ’ όψιν οι Χριστιανοί είναι ότι κάθε μορφή μαντείας ή πνευματισμού καταδικάζεται από τον Θεό λόγω αυτής ταύτης της φύσεως της. Δεν είναι άγιοι άγγελοι πίσω απ’ αυτή την εξωαισθητήριο αντίληψι, αλλά πονηροί άγγελοι ή κακά πνευματικά πλάσματα, των οποίων σκοπός είναι να πλανήσουν το ανθρώπινο γένος. Το ν’ απέχωμε από την εξωαισθητήριο αντίληψι σε όλες τις μορφές της είναι όχι μόνο η κατάλληλη Γραφική προφύλαξις, αλλά και υπακοή στον Θεό.​—Αποκάλ. 21:8.

[Υποσημειώσεις]

Ο Ιεχωβά δεν Στερεί τους Δούλους Του από Κανένα Αγαθό

Αφήγησις υπό Ουάλλας Μπάξτερ

ΤΗΝ προτελευταία μέρα του έτους 1896 ο Θωμάς και η Μαρία Μπάξτερ απέκτησαν ένα γυιό. Μετά από λίγες μέρες, έγινε η «βάπτισίς» του στην Πρώτη Μεθοδιστική Εκκλησία του Γκρήνοκ, Σκωτίας, και ωνομάσθη Ουάλλας, κατά το όνομα ενός των Σκωτσέζων μαχητών υπέρ της ελευθερίας.

Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος ευρείας και φιλελευθέρας αντιλήψεως. Κάθε πρωί εγίνετο οικογενειακή λατρεία. Συχνά μου υπενθυμίζετο ότι ο Θεός προμηθεύει για όλες μας τις ανάγκες, η δε μητέρα μου ήθελε να επαναλαμβάνη τα καθησυχαστικά λόγια ενός από τους προσφιλείς μου Ψαλμούς: «Δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.» (Ψαλμ. 84:11) Μια άλλη αλήθεια που μου έκαμε μεγάλη εντύπωσι ήταν εκείνη που εδήλωσε ο Ιησούς όταν είπε: «Εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» (Λουκ. 12:15) Πόσο αληθές είναι αυτό! Αν είχα τα προς το ζην αναγκαία με λογικό μέτρον και όλες μου τις ικανότητες, τι παραπάνω μπορούσα να χρησιμοποιήσω, και τι αξία θα είχαν τα πράγματα για μένα αν δεν μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω;

Η πατρική αγάπη επεσκίαζε τα νεανικά μου χρόνια, διευθύνοντας και κατευθύνοντάς με, αλλά κι αφήνοντας μου σημαντική ελευθερία εκλογής και δράσεως. Είχα πρόσοδο σε μια ωραία βιβλιοθήκη, που περιείχε ευρεία ποικιλία θρησκευτικών και εκπαιδευτικών βιβλίων. Μου εφαίνετο ότι η εκπαίδευσις, βασισμένη στην αλήθεια, στον λόγον του Θεού, αποτελούσε βασική ανάγκη για όλους, αν το γένος επρόκειτο να επιζήση. Αισθάνθηκα ότι οι άνθρωποι μετεβάλλοντο. Η υποκρισία, η επιπολαιότης, η ανηθικότης κι η ιδιοτέλεια ηύξαναν. Ασφαλώς, στοχάσθηκα, είμεθα στις έσχατες ημέρες που προελέχθησαν στην Αγία Γραφή. Παρακολούθησα τη μια εκκλησία μετά την άλλη, ελπίζοντας ν’ ακούσω να λέγεται με παρρησία το μήνυμα που εχρειάζετο τόσο επειγόντως. Απογοητευμένος περνούσα τώρα κάθε Κυριακή περιφερόμενος στους λόγγους κι αναγινώσκοντας τη Γραφή. Όταν εμαίνετο ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στη Φλάνδρα και οι άνθρωποι ήσαν κατειλημμένοι από πνευματική απάθεια, επείσθηκα ότι οι έντονες δηλώσεις του προφήτου Σοφονίου ελέχθησαν κατά της ημέρας αυτής: «Εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη, . . . ημέρα οργής, . . . ημέρα σκότους και γνόφου.»​—Σοφον. 1:14, 15, ΜΝΚ.

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Είχα ακούσει τον θείο μου, που ήταν ένας Σπουδαστής των Γραφών, να συζητή το Θείον Σχέδιον με τον πατέρα μου, αλλ’ εγώ δεν έδωσα πίστι στις απόψεις του. Σε λίγο επιστρατεύθηκα και υπηρέτησα στη Γαλλία ως τηλεφωνητής σε μια πυροβολαρχία ολμοβόλων. Ένας ή δύο από τους συστρατιώτας μου ετόλμησαν να εκφράσουν τη γνώμη ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος, έστω κι αν γίνεται από «Χριστιανικά» έθνη. Τα σπαρακτικά θεάματα, που είδα στο πεδίο της μάχης ύστερ’ από ένα μαχητικό αγώνα, με έπεισαν ότι αυτοί είχαν δίκαιο. Είχα περάσει μια πολύ περιωρισμένη ζωή και τώρα, ευτυχώς, ήμουν με μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι εσέβοντο κι εμένα και τις απόψεις μου. Κατά το πλείστον, όμως, παρέμενα μόνος κι εύρισκα συντροφιά με τη Γραφή, που μου είχε δώσει η μητέρα μου.

Ένα βράδυ, καθώς είχα ξαπλώσει στο μικρό μου αντίσκηνο, ένας στρατιωτικός ιερεύς αφήρεσε την αυλακωτή λαμαρίνα που εχρησίμευε ως πόρτα και εισέδυσε μέσα καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Ήθελε να μείνη τη νύχτα. Από σεβασμό προς την ιερή του ιδιότητα, ευχαρίστως εξεκένωσα τα αντίσκηνο, ελπίζοντας να συμμερισθώ με αυτόν το πρόγευμα και να δεχθώ κάποιον πνευματικό λόγο απ’ αυτόν. Απογοητεύθηκα τρομερά. Από νωρίς το πρωί είχε φύγει, αφήνοντας την «πόρτα» ανοιχτή, τα πράγματα σε ακαταστασία, και το δάπεδο στρωμένο με αποτσίγαρα. Αηδίασα και ωργισμένος εσκούπισα τον χώρο. Απόρησα πώς μπορούσε να είναι τόσο ανευλαβής ώστε να χρησιμοποιήση την Αγία Γραφή μου ως τεφροδοχείο.

Λίγες μέρες αργότερα έλαβα επιστολή από τον αδελφό μου, ο όποιος εφιστούσε την προσοχή μου στην προσευχή του Βασιλέως Σολομώντος, όπως αναγράφεται στο 2 Χρονικών, κεφάλαιον 6. Πάντοτε επίστευα ότι ο ειλικρινής εκζητητής του Θεού θα τον εύρισκε. Καθώς έκανα σκέψεις πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, εγονυπέτησα στη σκηνή μου και ιεροπρεπώς έκαμα ευχή στον Θεό να τον υπηρετήσω σε όλη μου τη ζωή, αν εγλύτωνα κι επέστρεφα στον τόπο μου.

Η ΗΜΕΡΑ ΑΥΓΑΖΕΙ

Όπως και χιλιάδες άλλοι άνδρες στον πόλεμο, μόλις μπόρεσα να διαφύγω τον θάνατο πολλές φορές, αλλ’ η διαφύλαξις της ζωής μου είχε μια ειδική και βαθιά σημασία για μένα, που δεν την συνεμερίζοντο πάρα πολλοί από τους άλλους. Η 11η Νοεμβρίου 1918 έφερε το «παύσατε πυρ» στο Δυτικό Μέτωπο και ως τις αρχές της ανοίξεως ξανάγινα πολίτης. Επεσκέφθηκα με συγκεκριμένο σκοπό τον θείο μου, Σπουδαστή των Γραφών, που κατοικούσε τότε στο Εδιμβούργον. Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα κι ακόμη απαντούσε στις απορίες μου και υπεδείκνυε τον Θείο τρόπο της σωτηρίας. Ως το επόμενο βράδυ είχα διαβάσει με σαφή κατανόησι το ένα τρίτον περίπου του βιβλίου του Πάστορος Ρώσσελ, Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Αυτή ήταν η αλήθεια! Ανεγνώρισα ότι τα λόγια του Ιησού ήσαν αληθή: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με.» (Ιωάν. 6:44) Όλα ήσαν πολύ θαυμάσια! Με την ενθάρρυνσι του θείου μου ήλθα σ’ επαφή με τη μικρή ομάδα Σπουδαστών της Γραφής στο Γκρήνοκ. Πάντοτε θα ενθυμούμαι μ’ ευχαρίστησι την πρώτη μου συνάντησι μαζί τους.

Τώρα άρχισα να διαβάζω συνεχώς τις Γραφικές Μελέτες και το περιοδικό Η Σκοπιά κι απορροφήθηκα πλήρως στα συμφέροντα της Βασιλείας. Ένας πνευματικός αδελφός, που ειργάζετο σ’ ένα τοπικό ναυπηγείο, έγινε ένας πολύτιμος φίλος, και περνούσαμε πολλές ώρες τα βράδια διερευνώντας τους πολυτίμους θησαυρούς του λόγου, που ‘δύναται να σοφίση εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού’. (2 Τιμ. 3:15) Με πίστι αφιέρωσα τον εαυτό μου, τον παν μου, στον Ιεχωβά. Τώρα ένοιωθα ευφροσύνη με το να πράττω το θέλημά του. Ήλθε η ευκαιρία να παρουσιασθώ για το εν ύδατι βάπτισμα ένα πρωί Κυριακής του Σεπτεμβρίου 1921, στη διάρκεια μιας συνελεύσεως στη Γλασκώβη.

Αυτή η ευχή να υπηρετώ τον Θεό παρέμεινε αθάμβωτη στην καρδιά μου. Επί χρόνια παρακολουθούσα την ηγεσία του Ιεχωβά. Στις συνελεύσεις αισθάνθηκα αγαλλίασι από τις πολλές φαεινές ομιλίες πάνω στις προφητείες του Ησαΐου, κεφάλαιον 6· «ακούοντας» δε τον Ιεχωβά καλούντα, «Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει δι’ ημάς;» απήντησα, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησ. 6:8) Όχι μόνο η κλήσις ήταν σαφής και ακατανίκητη, αλλά κι εγώ έχοντας αφιερωθή στον Ιεχωβά, έχαιρα να υπακούσω. Ολοχρόνιος υπηρεσία σκαπανέως στον αγρό ήταν η απάντησις. Γραφικές υποχρεώσεις δεν με εμπόδισαν να το πράξω αυτό. Σε απόδειξι τούτου, απήλαυσα μια βραχεία διακοπή στο Αϋρσάιρ, κηρύττοντας με δύο ολοχρονίους «τακτικούς διαγγελείς».

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΙ ΣΤΙΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΝΗΣΟΥΣ

Ένας εντόπιος αδελφός, που ειργάζετο ως ταχυδρομικός υπάλληλος, με συνώδευε επιδίδοντας μαρτυρία σε όλες τις Εξωτερικές Εβρίδες, μια άλυσι αγόνων, αδένδρων, ανεμοδαρμένων νησιών, που εκτείνεται σε απόστασι 130 μιλίων από τη βορειοδυτική ακτή της Σκωτίας. Η Εταιρία Σκοπιά μάς διώρισε εκεί, και συγκινηθήκαμε με την προοπτική να φέρωμε διαφώτισι στους πενομένους ψαράδες και υφαντάς.

Οι πείρες μου στη διάρκεια των πρώτων αυτών επτά μηνών έργου σκαπανέως μ’ επλούτισαν με θησαυρό που δεν αγοράζεται με χρήμα. Με πρακτικό τρόπο έμαθα ότι «δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.» (Ψαλμ. 84:11) Τι «αγαθόν» θα ελάμβανα κατόπιν από τον Ιεχωβά; Περισσότερο έργον σκαπανέως!

Όταν έλαβε η Εταιρία την έκθεσί μας για την κάλυψι των Δυτικών Νήσων και του Σκάη, μας ενεθάρρυνε να συνεχίσωμε το καλόν έργον μας στις Νήσους Όρκνη και Σέτλαντ. Απήλαυσα πλήρως το έργον στις μακρινές εκείνες νήσους, και ο Ιεχωβά βέβαια δεν με εστέρησε κανενός αγαθού. Ακόμη κι η εναντίωσις που συναντήσαμε εχρησίμευσε στο να μας διδάξη πώς να χρησιμοποιούμε την «μάχαιραν του πνεύματος» με περισσότερη επιδεξιότητα. (Εφεσ. 6:17) Από μέρα σε μέρα μέσα σε μια αφθονία θελκτικών αγριολουλουδιών επεράσαμε απ’ όλα τα κατοικημένα νησιά, στα οποία μπορούσαμε να φθάσωμε, συχνά βαδίζοντας έως αργά τη νύχτα διότι το λυκόφως και το λυκαυγές ήσαν ως ένα.

Σ’ αυτόν τον τομέα ήταν που έλαβα ένα αντίτυπο του πρώτου Ετησίου Βιβλίου που εξεδόθη από την Εταιρία Σκοπιά. Ένα δώρον αγάπης! Βρήκα τα καθημερινά του εδάφια και σχόλια διδακτικά κι εποικοδομητικά. Αυτά ιδιαιτέρως εξετιμήθησαν, διότι εκεί όπου ήμεθα δεν υπήρχαν συναθροίσεις εκκλησίας. Ο Ιεχωβά δεν με εστέρησε κανενός αγαθού και, μέσω της οργανώσεως του, μου ανεζωπύρωσε τον ζήλο για την υπόθεσί Του. Οι εκθέσεις έργου από τις μακρινές χώρες γύρω σ’ όλη τη γη με συγκινούσαν. Εδιάβασα και ξαναδιάβασα την έκθεσι περί Εσθονίας, επειδή εκτιμούσα πολύ την κλήσι που είχα λάβει από την Εταιρία να πάγω εκεί! Η Εσθονία εχρειάζετο σκαπανείς! Με συνεβούλευσαν ν’ αρχίσω να μαθαίνω Γερμανικά· θα ήσαν χρήσιμα στις Βαλτικές Χώρες. Οι οδηγίες για τη μετάβασί μου στην Εσθονία έφθασαν στα χέρια μου το φθινόπωρο του 1928, αφού εργάσθηκα μερικούς μήνες στην Ιρλανδία. Ήταν καιρός ν’ αναχωρήσω για την ανατολική Ευρώπη!

ΣΤΗΝ ΕΣΘΟΝΙΑ

Ύστερ’ από ένα μακρό ταξίδι, έφθασα στην πανεπιστημιακή πόλι Τάρτου, Εσθονίας. Ένας Άγγλος αδελφός με συνέστησε στη Γερμανίδα ιδιοκτήτρια του οικοτροφείου. Σε λίγο άρχισα να αισθάνωμαι άνετα στο νέο περιβάλλον. Ενώ εμάθαινα να μιλώ Εσθονικά και Γερμανικά, παρακαλούσα τους οικοδεσπότας να διαβάσουν ένα Δελτίο Μαρτυρίας στην Εσθονική, Γερμανική ή Ρωσική, πριν τους προσφέρω έντυπα. Αργότερα υπηρέτησα στο Πέρνου και στο Τάλλιν, πρωτεύουσα της Εσθονίας, όπου ευρίσκοντο και τα Γραφεία του τμήματος.

Τον Απρίλιο του 1930 διωρίσθηκα υπηρέτης τμήματος και επί δεκαετίαν είχα τη χαρά να συνεργάζωμαι με τους αδελφούς στην κήρυξι και διδασκαλία των αληθειών της Βασιλείας. Τα νέα της Βασιλείας εξεπέμποντο ραδιοφωνικώς σε όλη την Εσθονία, πέραν δε της θαλάσσης προς τη Φιλλανδία και τη Σουηδία, και στη Ρωσία. Στους Ρώσους και στον κλήρο της Εσθονίας αυτό δεν ήταν αρεστό. Επακολούθησαν μαύρες μέρες και η Εταιρία μας που είχε μόλις διετή βίον διελύθη, τα δε γραφεία της Εταιρίας εσφραγίσθησαν από την αστυνομία. Όλα τα διαθέσιμα έντυπα κατεσχέθησαν. Απτόητοι, επροχωρήσαμε στο έργον, και, με την ευλογία του Ιεχωβά, το έτος εκείνο απέβη το πιο καρποφόρο.

Στο έτος 1938 εδόθη ευρεία κυκλοφορία στο βιβλίο Πλούτη και στο βιβλιάριο Εκλέγοντας, πριν κατασχεθούν τα αποθέματα εντύπων που εναπέμειναν. Κατόπιν, μόνο δύο είδη βιβλιαρίων στην Εσθονική απέμειναν για διάθεσι. Εν τούτοις, ο μεταφραστής μας και το τυπογραφείο της Εταιρίας στη Βέρνη της Ελβετίας ειργάζοντο, κι ελάβαμε το βιβλίο Εχθροί, λίγο πριν εμποδισθή η περαιτέρω εισαγωγή λόγω του πολέμου. Ρωσικές πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις κατελάμβαναν τώρα τη χώρα. Αυτό επέφερε γρήγορες κι εκτεταμένες αλλαγές. Όταν για πρώτη φορά συνήντησα τους Εσθονούς, ήσαν φαιδροί κι εύθυμοι, αλλά τώρα η Ρωσική εισβολή άλλαξε και τη φυσιογνωμία τους ακόμη. Επεκράτησε μια κατηφής ατμόσφαιρα φόβου.

ΥΠΟ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙ

Ο Βρεττανός πρόξενος του Τάλλιν προέτρεπε όλους όσοι είχαν Βρεττανικά διαβατήρια ν’ αναχωρήσουν από τα Βαλτικά Κράτη. Εγώ δεν είχα σκοπό ν’ αφήσω τη θέσι μου και του το είπα. Εν τούτοις, στις 18 Οκτωβρίου 1940, δέκα μέρες πριν αναχωρήσουν από τη Ρίγα (Λεττονίας) οι απελαυνόμενοι Βρεττανοί, έλαβα οδηγίες από τον πρόεδρο της Εταιρίας να εγκαταλείψω την Εσθονία και να πάγω σε μια Αγγλόφωνη χώρα. Αμέσως επληροφόρησα τον πρόξενο για την αλλαγή των σχεδίων μου κι έγινα ένας από τους διακοσίους σχεδόν πρόσφυγας που ξεκίνησαν για έναν άγνωστο τότε προορισμό.

Πολλούς αποχωρισμούς εδοκίμασα, αλλά κανείς δεν ήταν τόσο συγκινητικός όσο εκείνος της απομακρύνσεώς μου από τους Εσθονούς αδελφούς. Συχνά διερωτώμουν πώς και πότε θα εισήγοντο τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού στη Ρωσία. Ποτέ δεν φαντάσθηκα ότι εκείνο που έκαναμε στα Βαλτικά Κράτη έθετε ένα συμπαγές θεμέλιο μελλοντικής επεκτάσεως σε μια αχανή χώρα, όπου η ανάγκη ήταν και είναι τόσο μεγάλη. Είμαι πεπεισμένος ότι πολλοί απ’ εκείνους τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές εκήρυτταν κι εδίδασκαν αποτελεσματικά τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Ιεχωβά μέσα στη Ρωσία και πιθανώς και στη Σιβηρία.

Εταξίδεψα από τη Ρίγα μέσω Ρωσίας προς τον λιμένα του Βλαδιβοστόκ. Σε όλο το μονότονο αλλά ενδιαφέρον ενδεκαήμερο σιδηροδρομικό ταξίδι, παρετήρησα καμμένες εκκλησίες και ουρές χωρικών που περίμεναν να πάρουν ψωμί. Στην Τσίτα, στην αίθουσα αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού, είδα ό,τι θα μπορούσε να είναι το ζωντανό πρότυπο της εικόνος «Πρόσφυγες» του Χούμπερτ φον Χερκόμερ, που δημοσιεύεται στο βιβλίο Δημιουργία. Εν τούτοις, στην οπτική σκηνή πρέπει να προστεθή η δυσοσμία που ανεδίδετο από τη μάζα των ακαθάρτων ανθρώπων που συνωστίζοντο στον κακώς αεριζόμενο χώρο. Εν τέλει επιβιβασθήκαμε στο πλοίο Χάι Ταν στο Βλαδιβοστόκ κι εμάθαμε ότι θα μετεφερόμεθα στην Αυστραλία. Ένα αίσθημα ανακουφίσεως μας εγέμισε την καρδιά καθώς το Βλαδιβοστόκ εβυθίζετο πίσω από τον ορίζοντα με τη δύσι του ηλίου. Στο Χονγκ Κονγκ είδα την Ανατολή με τις φοβερές συνθήκες της για πρώτη φορά, κι από μέσα μου προσευχόμουν ειλικρινά, «Ελθέτω η βασιλεία σου»! (Ματθ. 6:10) Στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1940, έφθασα στα γραφεία της Εταιρίας στην Αυστραλία. Οι αδελφοί ήσαν πολύ φιλόφρονες και μ’ έκαμαν να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου.

Λίγο μετά την άφιξί μου στο Στράθφηλντ, ο Ιεχωβά επέτρεψε στους εχθρούς του να καταδιώξουν τους μάρτυράς του, επιτρέποντας τους να κατασχέσουν και καταλάβουν την περιουσία των. Φυσικά, το έργον της μαρτυρίας συνεχίσθη, κατά το μάλλον ή ήττον υπό την επιφάνεια. Συμμετείχα στην πολυγράφησι της Σκοπιάς και τη διανομή της στους αδελφούς. Ούτε ένα τεύχος δεν παρελείφθη από την έκδοσι κι έτσι απεδείχθη ότι ο Ιεχωβά δεν στερεί τους δούλους του από κανένα αγαθό. Στη διάρκεια της απαγορεύσεως υπηρετούσα στην αποθήκη της Εταιρίας στο Μπρίσμπεην. Μετά την άρσι της απαγορεύσεως ήμουν σε παρόμοια θέσι στη Μελβούρνη. Το 1948 εκλήθηκα εκ νέου στον οίκον Μπέθελ στο Στράθφηλντ, και υπηρετώ εκεί ως τώρα.

Αφότου ο Ιεχωβά με προσέλαβε στην υπηρεσία του, ποτέ δεν στερήθηκα από κανένα αγαθόν, πνευματικό ή πρόσκαιρο! Ύστερ’ απ’ όλα τα ταξίδια μου, τις ποικίλες πείρες κι ευκαιρίες για πρόοδο σ’ αυτόν τον κόσμο (και ήσαν πολλές αυτές), το ύψος της φιλοδοξίας μου είναι να βρίσκωμαι ολοχρόνια στην υπηρεσία του Ιεχωβά. «Διότι ήλιος και ασπίς είναι Ιεχωβά ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Ιεχωβά· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία. Ιεχωβά των δυνάμεων, μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί σε.»​—Ψαλμ. 84:11, 12, ΜΝΚ.

Ο Κόπος που δεν Είναι Μάταιος

ΕΝΑΣ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που απεφοίτησε από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ το 1962, υπηρετούσε πριν από λίγα έτη σε μια μικρή εκκλησία του Φόρφαιρ, Αίνγκας, της Σκωτίας. Ομιλεί για την εποχή οπότε η εκκλησία απετελείτο εξ ολοκλήρου από γυναίκες: «Υπήρχαν εννέα γηραιές αδελφές. Η μέση ηλικία αυτών θα επλησίαζε τα εβδομήντα πέντε χρόνια. Αλλ’ η ηλικία δεν αποτελούσε το μόνο μειονέκτημα των αδελφών αυτών· τα έτη, που περνούσαν, είχαν προκαλέσει εξασθένησι της οράσεως και της ακοής των. Ας πάρωμε τη βοηθό υπηρέτου εκκλησίας· ήταν μια γενναία αδελφή που εκτελούσε διάφορα μέρη των συναθροίσεων, χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό για να διαβάζη τις σημειώσεις της. Η υπηρεσία Γραφικών μελετών είχε ανατεθή σε μια ζωηρή αδελφή ηλικίας ογδόντα πέντε ετών. Τον περισσότερο καιρό χρησιμοποιούσε ένα ακουστικό κέρας λόγω της βαρηκοΐας της. Όταν την εγνώρισα, είχε ένα από τα πιο συγχρονισμένα ακουστικά βοηθήματα. Συνηθροίζοντο όλες μέσα σε μια μικρή αίθουσα που μπορούσε να χωρέση μόλις είκοσι άτομα και εφωτίζετο με λυχνία πετρελαίου.

»Μολονότι και τα εννέα άτομα της εκκλησίας ήσαν πολύ γνωστά στην κοινότητα, το κήρυγμά τους δεν παρήγαγε τίποτα από απόψεως απτών αποτελεσμάτων. Περιήρχοντο ολοένα τους τομείς, αλλ’ η έκδηλη παραδοξότης των και η ανικανότης παρουσιάσεως της αληθείας μ’ ευγλωττία εφαίνετο να δείχνη ότι ειργάζοντο ματαίως. Ωστόσο ποτέ δεν έπαυαν. Επί πολλά χρόνια εξακολουθούσαν να εργάζωνται και να συναθροίζωνται. Κατόπιν άρχισαν να συμβαίνουν γεγονότα.

»Ένας επιτόπιος έμπορος άρχισε να σκέπτεται γιατί αυτές οι παρήλικες γυναίκες έκαναν επισκέψεις στους κατοίκους χρόνο με τον χρόνο, μολονότι δεν είχαν αποτελέσματα. Για να ικανοποιήση την περιέργεια του, επρομηθεύθη μερικά από τα έντυπα και τα διάβασε. Σε λίγο εταυτίζετο με την εκκλησία, ακούοντας τις αδελφές που κατέβαλλαν αγώνα για να εκτελούν τα διάφορα καθήκοντά των. Άρχισε να ομιλή σε άλλους φίλους του μέσα στην πόλι. Οι άλλοι άρχισαν να ενδιαφέρονται. Ένα από τα πρώτα πράγματα, που έκαμε αυτός ο έμπορος, ήταν ν’ αγοράση ένα από τα καλύτερα οικόπεδα στο κέντρον της πόλεως, και να κτίση μια ωραία, ευρύχωρη Αίθουσα Βασιλείας. Τώρα η εκκλησία εξακολουθεί ν’ αυξάνη.

»Το τελευταίο που άκουσα ήταν ότι η εκκλησία έφθασε τα σαράντα μέλη. Πριν από λίγους μήνες μου εστάλη ένα απόκομμα εφημερίδος, που περιέγραφε την πρώτη συνέλευσι περιοχής που έγινε εκεί. Στην πρώτη σελίδα, ακτινοβολούσε μια φωτογραφία της εντελώς κωφής αδελφής, στην οποία είχε ανατεθή η υπηρεσία Γραφικών μελετών, που είναι τώρα στο ενενηκοστό έτος της ηλικίας της. Πάνω από τη φωτογραφία ήταν η επιγραφή: ‘Αυτή είναι η πιο ευτυχής ημέρα της ζωής μου’. Έτσι ο Ιεχωβά αντήμειψε τη γενναία προσπάθεια των πιστών αυτών αδελφών και την υπηρεσία των κάθε χρόνο. Όπως είπε ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:58: ‘Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω’.»

Γύρω στον Κόσμο με την «Αιώνιον Ευαγγέλιον» Συνέλευσι

ΤΙΠΟΤΑ σαν αυτό δεν έγινε ποτέ πριν​—μια Χριστιανική συνέλευσις που έκαμε τον γύρο του κόσμου σε δέκα εβδομάδες, 583 αδελφοί και αδελφές περιόδευσαν σε ολόκληρο τον κόσμο με τη Συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Κατέλυσαν σε 200 περίπου διάφορα ξενοδοχεία, εχρησιμοποίησαν 57 αεροπορικές γραμμές και διήνυσαν περίπου 26.000 μίλια. Τι προνόμιο να ταξιδεύη κανείς με αυτή τη συνέλευσι γύρω στον κόσμο, μια συνέλευσι που επρογραμματίσθη να διαρκέση επί τρεις ως οκτώ μέρες σε είκοσι τέσσερες κυριώτερες πόλεις του κόσμου!.

Αυτή η Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσις άρχισε στις 30 Ιουνίου 1963, στο Μιλγουώκη της πολιτείας Ουισκόνσιν, μετεφέρθη στην πόλι της Νέας Υόρκης, κατόπιν στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στην Άπω Ανατολή κι ετερματίσθη την 1-8 Σεπτεμβρίου στο στάδιο Ροζ Μπόουλ της Πασαντένας, Καλιφορνίας.

Η μετακίνησις όλων αυτών των αντιπροσώπων στις πόλεις των συνελεύσεων απετέλεσε ένα τεράστιο ζήτημα. Η μεγαλύτερη ομάς, που επεσκέφθη ποτέ την Ταϊβάν, λόγου χάριν, ήλθαν και απήλθαν σε τέσσερες μόλις ημέρες. Ο Β. Χένσον, διευθυντής της Πολιτικής Αεροπορίας Φιλιππίνων, που ανέλαβε τη μεταφορά αυτών των γύρω στον κόσμο αδελφών από τη Μανίλα ως την Ταϊβάν, την Ιαπωνία και την Κορέα, είπε: «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υπόθεσι που ανέλαβα ποτέ. Καθ’ όσον γνωρίζω, είναι ο μεγαλύτερος γύρος που έγινε ποτέ ανά τον κόσμον.»

Γιατί εκατοντάδες άτομα περιόδευσαν γύρω στον κόσμο με τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον»; Γιατί εταξίδεψαν κι άλλοι 494 αντιπρόσωποι με τη συνέλευσι έως την Παλαιστίνη; Λόγω των πλουσίων πνευματικών ευλογιών, που προέκυψαν απ’ αυτή τη συνέλευσι, που παρουσίαζε τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού. Πολλά ήσαν τα εξέχοντα σημεία της συνελεύσεως αυτής, ένα δε εξέχον χαρακτηριστικόν της ήταν η ευρέως διαφημισμένη δημοσία ομιλία «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη», που εξετυπώθη στο ειδικό αυτό τεύχος του παρόντος περιοδικού Η Σκοπιά. Γύρω στον κόσμο, ένα απέραντο πλήθος από 570.932 άτομα ήλθε στη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» για ν’ ακούση την εμπνευσμένη αυτή ομιλία και ησθάνθη ότι αντημείφθη πλουσίως.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΩΦΕΛΕΙΕΣ

Αλλ’ αυτή η δημοσία ομιλία ήταν μια μόνο από τις πολλές εξέχουσες πνευματικές ευλογίες, που προέκυψαν απ’ αυτή τη συνέλευσι. Πριν από τη δημοσία ομιλία, που έγινε στη συνέλευσι της Νέας Υόρκης, λόγου χάριν, υπήρχαν πολλά πνευματικά οφέλη. Ιδού λίγα απ’ αυτά:

Την πρώτη μέρα του προγράμματος στο Στάδιο Γιάγκη, την Κυριακή, 7 Ιουλίου, ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Φ. Γ. Φραντς, μίλησε με θέμα «ο Κόσμος​—Θείος Αγρός Έργου». Σ’ αυτή την πολύ διαφωτιστική ομιλία, ο Φραντς εξήτασε τη σημασία των Ελληνικών λέξεων της Αγίας Γραφής που μεταφράζονται «κόσμος». Ετόνισε πώς η Ελληνική λέξις «κόσμος» χρησιμοποιείται με τρεις διαφόρους τρόπους: (1) «Το πλαίσιον του περιβάλλοντος, η διάταξις των πραγμάτων, όπου γεννήθηκε ένας άνθρωπος και υπάρχει», όπως καταφαίνεται στο κατά Ιωάννην 12:25· (2) «η μάζα του ανθρωπίνου γένους χωρισμένη από τη Χριστιανική εκκλησία και σε αντίθεσι με αυτήν», όπως αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 17:9 και (3) «ο λαός ο ίδιος, το όλον σώμα των ανθρώπων ως μια οικογένεια, όλο το ανθρώπινο γένος στη γη», όπως εκτίθεται στο κατά Ιωάννην 3:16.

Ακολούθησε η δεύτερη μέρα με πολύ περισσότερες πνευματικές ευλογίες, όπως η συναρπαστική ομιλία «‘Αιώνιον Ευαγγέλιον’ για τον ‘Έσχατον Καιρό’», που ήταν η κεντρική ομιλία στη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον», που εδόθη από τον Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτή η ομιλία, βασισμένη στο 14ο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκαλύψεως, κατέδειξε ότι από το έτος 1919 έχομε ακούσει το «ευαγγέλιον» σχετικά με τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς και με την εκδίκησι Αυτού εναντίον των εχθρών του ανθρωπίνου γένους. Στο τέλος της ομιλίας του, ο πρόεδρος της Εταιρίας παρουσίασε σ’ ένα γεμάτο χαρά ακροατήριο 58.524 ατόμων δύο Γραφές, μια έκδοσι τσέπης της ανατεθεωρημένης Μεταφράσεως Νέου Κόσμου 1961 και μια έκδοσι των αρχικών έξη τόμων με μεγάλα στοιχεία της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, όλων σ’ ένα ενιαίο τόμο. Αυτές οι εκδόσεις ελήφθησαν πρόθυμα από τους παρευρισκομένους στη συνέλευσι.

Την Τρίτη, τα μέλη της συνελεύσεως άκουσαν τον πρόεδρο της Εταιρίας να ομιλή πάλι με θέμα «Ζώντας με την Ελπίδα Ενός Δικαίου Νέου Κόσμου». Ετόνισε πώς οι Χριστιανοί πρέπει να συμμορφώσουν τη ζωή τους με τους δικαίους κανόνας διαγωγής του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Στο τέλος της ομιλίας του, παρουσίασε ένα νέο βιβλιάριο με εξήντα τέσσερες σελίδες υπό τον τίτλο «Ζώντας με την Ελπίδα Ενός Δικαίου Νέου Κόσμου», στην Αγγλική και στην Ισπανική γλώσσα. Πρόκειται για ένα πολύ εξαίρετο βοήθημα μελέτης για κείνους που προχωρούν προς την αφιέρωσί των στον Θεό.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Σ’ ΕΞΗ ΓΛΩΣΣΕΣ

Η Τετάρτη έφερε την αξιόλογη ομιλία «Αγγελιαφόροι Απελευθερώσεως», υπό Φ. Γ. Φραντς, η οποία ομιλία κατέστησε σαφές το γιατί η πτώσις της Μεγάλης Βαβυλώνος πρέπει να γίνη πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Ο κυριώτερος λόγος είναι ότι μια θρησκευτική απελευθέρωσις πρέπει να λάβη χώραν πριν από την καταστροφή της Βαβυλωνιακής θρησκείας. Την ίδια μέρα, ο πρόεδρος της Εταιρίας ωμίλησε με θέμα «Η Σπουδαιότης της Διαδόσεως της Γραφής», συγκινώντας το ακροατήριο του από 62.956 παρευρισκομένους στη συνέλευσι με την αναγγελία της εκδόσεως της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών σ’ έξη διάφορες γλώσσες: Ιταλική, Ολλανδική, Γαλλική, Γερμανική, Πορτογαλική και Ισπανική. Τι χειροκροτήματα ακούσθηκαν όταν ο ομιλητής ανήγγειλε ότι η έκδοσις αυτή διετίθετο σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις γλώσσες με μόνο 50 σεντς!

Μετά την αναγγελία αυτή, ο Νορρ εζήτησε από μερικούς Ιταλοφώνους αντιπροσώπους στη συνέλευσι να σχολιάσουν την Ιταλική μετάφρασι. «Μπράβο! Μπραβίσσιμο!» ανεφώνησε ένας απ’ αυτούς καθώς παρετήρησε το ωραίο ταμείον της Βίβλου. Οι Ιταλόφωνοι αντιπρόσωποι ετόνισαν ότι η τιμή μερικών Ιταλικών μεταφράσεων της Βίβλου είναι πολύ υψηλή, γι’ αυτό, τι ευλογία θα είναι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στη μάζα των 50 εκατομμυρίων λαού της Ιταλίας, και σε πολύ περισσοτέρους της Λιβύης, της Σομαλίας και της Ελβετίας! Οι Ολλανδόφωνοι αντιπρόσωποι εσχολίασαν επίσης την Ολλανδική έκδοσι της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου. Εχάρησαν για το ότι το όνομα του Θεού Ιεχωβά αποκατεστάθη στις Ελληνικές Γραφές και για το ότι η μετάφρασις θα έχη ευρεία χρήσι στις Κάτω Χώρες, στο Βόρειο Βέλγιο, στο Σουρινάμ και στις Ολλανδικές Αντίλλες. Οι Γαλλόφωνοι αντιπρόσωποι εσχολίασαν επίσης τις ωραίες ιδιότητες της μεταφράσεως και το πώς αυτή θα ωφελήση τον λαό της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ελβετίας, της Γαλλικής Γουϋάνας, του Καναδά και πολλών άλλων τόπων. Οι Γερμανόφωνοι αντιπρόσωποι εχάρησαν που εξετύπωσε η Εταιρία 250.000 αντίτυπα με τα οποία θα μπορούσαν ν’ αρχίσουν να βοηθούν τα 85.000.000 Γερμανόφωνων που υπάρχουν στον κόσμο. «Τι ευκαιρία για τους μάρτυρας του Ιεχωβά», είπε ένας απ’ αυτούς, «ν’ αφυπνίσωμε το ενδιαφέρον που είχαν άλλοτε οι Γερμανοί για την Αγία Γραφή». Οι Πορτογαλόφωνοι αντιπρόσωποι εθαύμασαν τη μετάφρασι, κι ένας είπε: «Νομίζω ότι οι Πορτογαλόφωνοι αδελφοί γύρω στον κόσμο θα συγκινηθούν από το να έχουν αυτή τη Γραφή». Οι δε Ισπανόφωνοι αντιπρόσωποι συνεκινήθησαν, όπως είπε ένας, «απλώς σκεπτόμενοι όλους τους ανθρώπους, που πρόκειται να ωφεληθούν απ’ αυτή και μόνο τη μετάφρασι στην Ισπανική». Ο πρόεδρος της Εταιρίας ετόνισε ότι υπάρχουν 105 εκατομμύρια Ισπανοφώνων σε όλο τον κόσμο, και σήμερα υπάρχουν 94.000 μάρτυρες του Ιεχωβά που ομιλούν την Ισπανική γλώσσα και οι οποίοι θα χρησιμοποιούν τη νέα Γραφή.

Η Πέμπτη έφερε περισσότερα πνευματικά αγαθά, καθώς ο πρόεδρος της Εταιρίας μίλησε πάνω στο θέμα «Το Βιβλίο του ‘Αιωνίου Ευαγγελίου’ Είναι Ωφέλιμο». Ετόνισε ότι η Αγία Γραφή «είναι ένα βιβλίον ‘αιωνίου ευαγγελίου’ για κάθε έθνος, φυλή και λαό οποιασδήποτε γλώσσης». «Το ευαγγέλιον της Γραφής», είπε, «είναι τόσο καλό σήμερα όσο και πάντοτε, διότι είναι ‘αιώνιον’ ευαγγέλιον. Ποτέ δεν χάνει την αξία του». Κατέδειξε κατόπιν πώς η Αγία Γραφή είναι ωφέλιμη προς «διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης», όπως εκτίθεται στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16, 17. Στο τέλος αυτής της ομιλίας ο Πρόεδρος Νορρ συνεκίνησε το ακροατήριο των 66.295 ατόμων με την αναγγελία ενός νέου βιβλίου​—«Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος». Αυτό το βιβλίο, με διαστάσεις όμοιες με του περιοδικού Η Σκοπιά, που παρουσιάσθη στο ακροατήριο προς 1 δολ. μόνο, έχει 78 κεφάλαια, από τα οποία τα 66 περιέχουν πλήρη εξέτασι του κάθε βιβλίου της Γραφής. Το πρώτο τμήμα της καθεμιάς απ’ αυτές τις μελέτες πραγματεύεται την ιστορία του βιβλίου, κατόπιν κάνει συνεπτυγμένη εξέτασι των περιεχομένων του βιβλίου και, τελικά, ένα τμήμα που λέγεται «Γιατί Είναι Ωφέλιμος», δείχνει τη μεγάλη αξία του Γραφικού αυτού βιβλίου για τον αναγνώστη. Οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευσι πρόθυμα επρομηθεύθησαν τα αντίτυπα των κι εθαύμασαν τον πλούτον των Βιβλικών πληροφοριών.

Ακολούθησε η Παρασκευή με πιο ωφέλιμες ομιλίες, από τις οποίες μία ήταν «Μαθητεύσατε, Βαπτίζοντες Αυτούς», υπό Γ. Α. Μπίβενς. Ύστερ’ απ’ αυτή την ομιλία, 2.251 από τους παρευρισκομένους στη συνέλευσι Νέας Υόρκης εβαπτίσθησαν, συμβολίζοντας την αφιέρωσί των στον Ιεχωβά Θεό. Γύρω στον κόσμο, εβαπτίσθησαν συνολικά 16.267.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΠΟΥ ΕΝΕΚΡΙΘΗ ΓΥΡΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το Σάββατο ήταν μια σπουδαία μέρα στο Στάδιο Γιάγκη, διότι όλοι οι αδελφοί παρεκλήθησαν από πριν να είναι στα καθίσματα των νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου για ένα ειδικό πρόγραμμα. Αφού ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας, Φ. Γ. Φραντς, εξήγησε «Γιατί Πρέπει Όλοι να Ενωθούμε σε Μια Απόφασι», επρότεινε να παρουσιασθή ένα σχέδιον Αποφάσεως από τον Πρόεδρο Νορρ. Αυτή η Απόφασις ενεκρίθη από 84.890 παρόντας στη συνέλευσι της πόλεως Νέας Υόρκης. Σε όλη την Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσι την Απόφασι αυτή την ενέκρινε ένα σύνολο από 444.374 άτομα.

Αυτή η Απόφασις ετόνιζε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι ο ένας αληθινός Θεός είναι ο Ιεχωβά, ότι η Αγία Γραφή είναι ο γραπτός λόγος του, ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, ότι οι άνθρωποι και τα έθνη επροτίμησαν να ιδρύσουν τα Ηνωμένα Έθνη αντί να υποταχθούν στην κυριαρχία της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού, και ότι καίτοι τα έθνη απέδωσαν ειδωλολατρική λατρεία στην πολιτική αυτή εικόνα, αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να το πράξουν. Η Απόφασις ετόνιζε ότι εσχηματίσθησαν ριζοσπαστικές κυβερνήσεις, αλλ’ ότι «Εμείς, ως μάρτυρες του Θεού, της Πηγής της ζωής, θα τηρήσωμε τη Χριστιανική μας σταθερότητα, και δεν έχομε μέρος σ’ αυτές τις ριζοσπαστικές κινήσεις, αλλά θα μείνωμε σταθεροί στη Χριστιανική μας ουδετερότητα προς όλους τους ριζοσπαστικούς και άλλους τύπους των ανθρωπίνων κυβερνήσεων επάνω στη γη». Ετόνιζε ότι τα έθνη οδηγούνται από αόρατα πονηρά πνεύματα στον Αρμαγεδδώνα, αλλ’ ότι «εμείς δεν θα βαδίσουμε μαζί τους στον Αρμαγεδδώνα, διότι αρνούμεθα να πολεμήσωμε εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και της βασιλείας του». Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως ετόνιζε η απόφασις, θα εξακολουθήσουν να διακηρύττουν σε όλους το ‘αιώνιον ευαγγέλιον’ περί της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού.

Μετά την έγκρισι της Αποφάσεως, ο Νορρ ωμίλησε πάνω στο θέμα «Εκτέλεσις Θείας Κρίσεως στην Ψευδή Θρησκεία». Εδώ ετόνισε ότι η Γραφή διδάσκει μόνο μια αληθινή θρησκεία, ότι ο Διάβολος είναι η πηγή της ψευδούς θρησκείας, η οποία άρχισε στην αρχαία πόλι της Βαβυλώνος, που ιδρύθη από τον Νεβρώδ, ο οποίος αντετάχθη στον Ιεχωβά Θεό. Μετά τη σύγχυσι της γλώσσης των οικοδόμων του Πύργου της Βαβέλ, οι άνθρωποι διεσκορπίσθησαν σε όλα τα μέρη της γης, συναποκομίζοντας τις ψευδείς των Βαβυλωνιακές θρησκευτικές ιδέες. Η ταυτότης της μυστηριώδους Βαβυλώνος της Μεγάλης του βιβλίου της Αποκαλύψεως απεκαλύφθη. Είναι ένα σύμβολο για την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, που βασίζεται στη θρησκεία της Βαβυλώνος, είτε πρόκειται για την καθ’ ομολογίαν Χριστιανική θρησκεία είτε για την ειδωλολατρική. Τι χειροκροτήματα ακούσθηκαν όταν ο Νορρ ανήγγειλε ότι εκατοντάδες χιλιάδων άτομα την έχουν ήδη εγκαταλείψει και κηρύττουν τώρα τη βασιλεία του Θεού, ναι, αυτοί, τον περασμένο Απρίλιο, ανήρχοντο σε 1.028.986 από 194 διάφορες χώρες!

ΕΝΑ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΙ

Για ν’ αποκορυφώση την ομιλία του, ο πρόεδρος της Εταιρίας παρουσίασε το νέο βιβλίο ‘Έπεσεν η Βαβυλών η Μεγάλη!’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! Αυτό το 704 σελίδων βιβλίο, εξήγησε, είναι πραγματικά δύο βιβλία σε ένα. Το πρώτο μέρος πραγματεύεται την αρχαία Βαβυλώνα, πώς αυτή εμφανίζεται στις Εβραϊκές Γραφές, και ποιά ήταν η σχέσις της με τον λαόν του Θεού, ενώ το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει μια εδάφιο-προς-εδάφιο εξήγησι του βιβλίου της Αποκαλύψεως, κεφάλαια 14 έως 22. Τι αγαλλίασις σε όλα τα 84.890 παρόντα άτομα στη συνέλευσι της Νέας Υόρκης! Ναι, αυτοί οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευσι όχι μόνο ήσαν ευτυχείς, αλλά και ηγάλλοντο, διότι όπως το εξέφρασε ένας από τους παρόντας, «Αυτό ήταν ακριβώς που ανέμενα επί χρόνια!» Με προθυμία, τα μέλη της συνελεύσεως έλαβαν τα αντίτυπα των, καταβάλλοντας 75 σεντς, και τα περιειργάζοντο με έντονη συγκίνηση Κατά τη γνώμη πολλών από τους παρευρισκομένους, κανένα βιβλίο εκδεδομένο από την Εταιρία δεν τους συνεκίνησε περισσότερο από το βιβλίο ‘Έπεσεν η Βαβυλών η Μεγάλη!’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!

Η Κυριακή ήταν η αποκορυφωτική μέρα στο Στάδιο Γιάγκη και στο Νιου Ρόκλαντ Πάλας, όπου έγινε η οκταήμερη Ισπανική συνέλευσις, η μέρα που είχε ευρέως διαφημισθή λόγω της δημοσίας ομιλίας «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη». Είχε διαφημισθή με τη διανομή 2.420.000 προγραμμάτων και με τη χρησιμοποίησι 20.500 επιγραφών μέσα σε υπογείους σιδηροδρόμους και λεωφορεία της πόλεως. Την Κυριακή, αν και έβρεχε κατά διαλείμματα όλη την ημέρα, το Στάδιο Γιάγκη εγέμισε ασφυκτικά για τη δημόσια ομιλία. Τι ευχάριστη έκπληξις, όταν ανεκοινώθη ότι, παρά τη βροχή, οι παρόντες σ’ αυτή τη συνάθροισι ήσαν 107.483!

Οι αντιπρόσωποι ανέμεναν τώρα ζωηρά τις τελικές παρατηρήσεις του προέδρου. Απέβλεπαν σ’ αυτή την ομιλία, διότι ήσαν βέβαιοι ότι θα περιείχε αγαθά νέα για το μέλλον. Και πράγματι περιείχε! Ο Αδελφός Νορρ απεκάλυψε ότι ήσαν εν προόδω σχέδια για μερικές εξέχουσες συνελεύσεις, που θα εγίνοντο στο Δυτικό Ημισφαίριο και άλλες μεγαλύτερες στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική το 1966 και οι οποίες θα παρετείνοντο ως το 1967. Πολλοί από τους παρόντας αδελφούς, προερχόμενοι από τη Νέα Γη, τον Καναδά, το Μεξικό, το Περού, τη Χιλή και τη Βραζιλία, συνεκινήθησαν στο άκουσμα των ονομάτων των χωρών των, που εμνημονεύθησαν ως πιθανοί τόποι των συνελεύσεων αυτών. Ειδικά οι Λατίνο-Αμερικανοί αντιπρόσωποι έσπευσαν να ενεργήσουν κατά την υπόδειξι του προέδρου προς τους Βόρειο-Αμερικανούς αδελφούς προσκαλώντας τους να κάνουν σχέδια να ταξιδέψουν προς νότον.

ΡΕΚΟΡ ΠΛΗΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΙΛΓΟΥΩΚΗ

Το πρόγραμμα της συνελεύσεως Νέας Υόρκης ήταν τυπικό των γύρω στον κόσμο συνελεύσεων ως προς τα πνευματικά οφέλη· αλλ’ υπήρχαν διάφορα χαρακτηριστικά σημεία για κάθε συνέλευσι. Η συνέλευσις στο Μιλγουώκη, Ουισκόνσιν, η πρώτη των γύρω στον κόσμο συνελεύσεων, επροκάλεσε πολύ ευνοϊκά σχόλια από τις τοπικές εφημερίδες. Ο Αστήρ του Μιλγουώκη, λόγου χάριν, ανέγραψε τα εξής στο φύλλον της 6ης Ιουλίου 1963: «Το Μιλγουώκη τώρα φιλοξενεί 50.000 περίπου Μάρτυρας του Ιεχωβά από 48 πολιτείες και 12 άλλες χώρες εν μέσω της Γύρω στον Κόσμο Διεθνούς Συνελεύσεως των του 1963. Αυτό είναι πράγματι μια τιμή για την πόλι μας. . . . Πολλοί από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά που υποδέχεται η πόλις μας είναι Νέγροι, διότι πρόκειται για μια από τις πιο ωλοκληρωμένες θρησκείες στην ιστορία ολοκλήρου του κόσμου. Οι Νέγροι υπηρετούν υπό όλες τις ιδιότητες μέσα στις τάξεις των Μαρτύρων. Περιποιεί μεγάλη τιμή για τον Αστέρα του Μιλγουώκη ν’ αποτίση φόρον στους Μάρτυρας του Ιεχωβά και στο έργον που κάνουν για το καλό ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. . . . Λέμε σε όλους τους αναγνώστας μας: Αν μπορήτε να παρακολουθήσετε οποιαδήποτε από τις συνεδριάσεις του Σταδίου της Κομητείας Μιλγουώκη, θυμηθήτε ότι βλέπετε την ελευθερία εν ενεργεία​—εν δράσει».

Πολλοί άνθρωποι στο Μιλγουώκη απήντησαν στις δεκάδες χιλιάδων έντυπες προσκλήσεις να παρακολουθήσουν την ομιλία «Όταν ο Θεός θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη». Τόσο ήταν το πλήθος στη δημοσία ομιλία, ώστε η Εφημερίς του Μιλγουώκη, 8ης Ιουλίου 1963, έγραψε: «Τα ρεκόρ του Σταδίου κατερρίφθησαν πάλι το απόγευμα της Κυριακής, όταν 57.055 άτομα παρακολούθησαν την τελευταία συνεδρίασι της συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά και άκουσαν μια περιγραφή του παραδείσου επί γης, ο οποίος αναμένει τους δικαίους που θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος».

Αφού μετεφέρθη από το Μιλγουώκη στη Νέα Υόρκη, η Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά μετήχθη στο Λονδίνο της Αγγλίας. Οι αδελφοί που πήγαιναν γύρω στον κόσμο με τη συνέλευσι εταξίδεψαν με αεριωθούμενα αεροπλάνα στην Ευρώπη· στο διάστημα του ταξιδιού συχνά παρετηρείτο ότι χρησιμοποιούσαν τον χρόνο των συνετά, διαβάζοντας το βιβλίον περί Βαβυλώνος. Η πτώσις της Βαβυλώνος αποτελούσε θέμα συνομιλίας για τους αδελφούς. Πολλοί ακούσθηκαν λέγοντας ότι ποθούσαν τον καιρό, που θα είχαν λίγες ώρες μονώσεως για ν’ απορροφηθούν με το συγκινητικό νέο βιβλίο.

ΛΟΝΔΙΝΟΝ, ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ, ΜΟΝΑΧΟΝ, ΜΙΛΑΝΟΝ

Όταν οι αδελφοί έφθασαν στον χώρο της συνελεύσεως, στο Γήπεδο Ράγκμπυ Γιούνιον του Τουίκεγχαμ, παρετήρησαν τον νεωτεριστικό τρόπο, με τον οποίον τα σημεία σταθμεύσεως, που ήσαν παράπλευρα στο στάδιο, είχαν μετατραπή σε μια μικρή πόλι. Υπήρχαν 244 σκηνές, η καθεμιά για 24 άτομα, που διέμεναν εκεί στη διάρκεια της οκταημέρου συνελεύσεως. Με καλά ωργανωμένο τρόπο, οι σκηνές αυτές ήσαν όλες στημένες σε κατωνομασμένες οδούς κι εφαίνοντο σαν μια μικρή πόλις.

Για τη δημόσια ομιλία της Κυριακής, 21 Ιουλίου, ήταν ένας καθαρός γαλανός ουρανός και το στάδιο εγέμισε ασφυκτικά μ’ ένα πλήθος από 50.111 άτομα.

Οι ταξιδιώται αδελφοί, επωφελούμενοι από τον καιρό στο Λονδίνο, επεσκέφθησαν και το Βρεττανικό Μουσείο, για να ιδούν αντικείμενα ενδιαφέροντα τους σπουδαστάς των Γραφών. Σχεδόν 7.000 επέρασαν από το Μουσείο στη διάρκεια των πρωινών ωρών της συνελεύσεως. Είδαν τα περίφημα Βιβλικά χειρόγραφα Σιναϊτικό και Αλεξανδρινό, καθώς και το Χρονικόν του Ναβονίδου, που βοηθεί στον καθορισμό του έτους 539 π.Χ. ως του χρόνου της πτώσεως της Βαβυλώνος.

Ταυτόχρονα με τη συνέλευσι του Λονδίνου εγίνετο συνέλευσις και στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Εδώ οι ομιλίες γενικά μετεφράζοντο σε τέσσερες γλώσσες: Δανική, Νορβηγική, Φιλλανδική και Σουηδική. Για ν’ αποφευχθή ενόχλησις από τις άλλες γλώσσες, κάθε τμήμα είχε έναν αριθμό ειδικά κατευθυνόμενων μεγαφώνων. Στην ωραία εξέδρα στο κέντρον του πρασίνου γηπέδου είχε δοθή το σχήμα όμοιο μ’ εκείνο που έχει ένα τετράφυλλο τριφύλλι. Από το καθένα από τα τέσσερα «φύλλα», τα μέλη της συνελεύσεως που προήρχοντο από τις τέσσερες βόρειες χώρες μπορούσαν ν’ ακούουν το πρόγραμμα στη γλώσσα τους ταυτόχρονα. Στη δημόσια ομιλία, που εδόθη από τον Φ. Γ. Φραντς, αντιπρόεδρον της Εταιρίας, υπελογίσθη ότι ήσαν παρόντες 3.000 περίπου άνθρωποι καλής θελήσεως από την περιοχή της Στοκχόλμης ανάμεσα σ’ ένα πλήθος από 25.160 άτομα που άκουσαν την εμπνευσμένη αυτή διάλεξι.

Η Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσις μετεφέρθη κατόπιν στο Μόναχο και στο Μιλάνο, όπου εγίνοντο ταυτόχρονα οι συναθροίσεις. Υπελογίζετο ότι οι παρόντες στη δημόσια ομιλία στο Μόναχο θα μπορούσαν να φθάσουν τα 100.000 άτομα. Όσοι προσήλθαν, όχι μόνο έφθασαν στον αριθμό αυτόν, αλλά και τον υπερέβησαν, διότι ήσαν 107.164 άτομα παρόντα, δηλαδή μόνο 319 λιγότεροι απ’ όσους ήσαν στη Νέα Υόρκη. Επειδή δεν υπήρχε αρκετά ευρύχωρη αίθουσα στο Μόναχο για να περιλάβη 100.000 άτομα, παρέστη ανάγκη να μετατρέψουν οι Μάρτυρες τα απέραντα «Θηρεσιανά λειβάδια» σε μια πελώρια Αίθουσα Βασιλείας, με τον ουρανό ως στέγη.

Ήταν μια συγκινητική μέρα για τα μέλη της συνελεύσεως στο Μιλάνο της Ιταλίας, όταν την Τετάρτη, 24 Ιουλίου, ο πρόεδρος της Εταιρίας παρουσίασε τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου σε έξη γλώσσες. Τέσσερες απ’ αυτές ήσαν οι επίσημες γλώσσες της συνελεύσεως, κι έτσι σχεδόν όλοι οι παρόντες μπόρεσαν να λάβουν από ένα αντίτυπο με μεγάλη χαρά και ικανοποίησι. Η δημοσία ομιλία, που εδόθη από τον Φ. Γ. Φραντς, μετεφράζετο ταυτόχρονα σε τέσσερες γλώσσες. Αυτή η ομιλία που ενέπνεε ελπίδα έφερε χαρά στους 9.864 Ιταλούς, 8.454 Γάλλους, 1.444 Ισπανούς και 754 Πορτογάλους που την άκουσαν, ο καθένας στη δική του γλώσσα, ένα σύνολο από 20.516 άτομα. Υπελογίσθη ότι 4.000 περίπου απ’ αυτούς ήσαν κάτοικοι του Μιλάνου, οι οποίοι ανταπεκρίθησαν στις προσκλήσεις.

Οι παγκόσμιοι ταξιδιώται, ενόσω ήσαν στο Μιλάνο, όπως και στις άλλες πόλεις, διέθεσαν χρόνο για να συμμερισθούν το «αιώνιον ευαγγέλιον» με τον λαό της πόλεως. Όλοι αυτοί είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με άτομα, στα οποία ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει επίσκεψις από τους Μάρτυρας προηγουμένως. Μια Ιαπωνίς Μάρτυς, αδελφή, ανέφερε πώς μια Ιταλίς οικοδέσποινα την αγκάλιασε και την εφίλησε, όταν έμαθε ότι αυτή η Μάρτυς διήνυσε όλη την απόστασι από την Άπω Ανατολή για να της φέρη τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Αυτό έδωσε μια ωραία ευκαιρία στην Ιταλίδα διάκονο, που ήταν μαζί με την Ιαπωνίδα Μάρτυρα, να εξηγήση τις αλήθειες του Θεού.

Από το Μιλάνο και το Μόναχο η συνέλευσις ήταν προγραμματισμένη να μεταφερθή στην Αθήνα της Ελλάδος. Είχε προγραμματισθή μια μονοήμερη συνέλευσις για τις 30 Ιουλίου. Η αστυνομία των Αθηνών είχε δώσει στους Μάρτυρας άδεια για τη συνέλευσι, αλλά μόλις λίγες μέρες πριν φθάσουν στην Αθήνα ταξιδιώται αδελφοί και αδελφές 1.400 περίπου, η κυβέρνησις ηκύρωσε την άδεια και απηγόρευσε τη συνέλευσι. Η Ελληνική κυβέρνησις επροκάλεσε απογοήτευσι με την υποχώρησί της στις αξιώσεις κληρικών, οι οποίοι κατ’ επανάληψιν ηξίωσαν την απαγόρευσι της συνελεύσεως. Αλλ’ η απαγόρευσις δεν εφάνη ότι εμείωσε τον ενθουσιασμό των Ελλήνων Μαρτύρων, οι οποίοι ήσαν ευγνώμονες που ήλθαν τόσο πολλοί επισκέπται αδελφοί στην Αθήνα για να δαπανήσουν λίγες μέρες μαζί τους.

Όλοι αυτοί οι επισκέπται εχρησιμοποίησαν συνετά τον χρόνον των, επισκεπτόμενοι τόπους Βιβλικού ενδιαφέροντος, όπως λόγου χάριν την αρχαία Κόρινθο, την Ακρόπολι και τον Άρειο Πάγο. Ήταν πολύ συγκινητικό το να στέκουν στην κορυφή του Αρείου Πάγου, όπου εστάθη ο απόστολος Παύλος και είπε τα λόγια που μνημονεύονται στις Πράξεις 17:22-31 στους ισχυρούς των Αθηνών, που δεν εγνώριζαν τον αληθινό Θεό. Κατωφερώς προς τη μια πλαγιά του Αρείου Πάγου υπήρχε ένας χώρος όμοιος μ’ εξέδρα, που εσχημάτιζε ένα φυσικό αμφιθέατρο όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να συγκεντρωθούν και να βλέπουν και ν’ ακούουν κάποιον που θα μιλούσε.

Αναχωρώντας από την Ελλάδα, οι ταξιδιώται μετέβησαν αεροπορικώς στη Βηρυττό του Λιβάνου. Εδώ οι Μάρτυρες δεν επετράπη να κάμουν συνέλευσι, αλλ’ επετράπη να συναθροισθούν στις Αίθουσες Βασιλείας. Ετέθη σ’ εφαρμογή ένα πρόγραμμα, κατά το οποίον μερικοί από τους Μάρτυρας, που εταξίδευαν για την Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσι, και ειδικά οι ομιληταί από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, ωμίλησαν σ’ αυτές τις Αίθουσες Βασιλείας. Έτσι, οι Μάρτυρες στον Λίβανο άκουσαν τις κυριότερες ομιλίες της συνελεύσεως. Η δημοσία ομιλία «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη» εδόθη σε διάφορες Αίθουσες Βασιλείας σ’ ένα σύνολο 914 ακροατών.

Στη διάρκεια της παραμονής των στον Λίβανο οι ταξιδιώται είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν τις φημισμένες κέδρους του Λιβάνου. Αυτό ήταν ένα πολύ περιπετειώδες ταξίδι γι’ αυτούς, διότι εχρειάζετο ν’ ανεβαίνουν έναν ορεινό δρόμο με πολλές στροφές, ώσπου να φθάσουν σε μια μικρή συστάδα κέδρων. Η κέδρος είναι ένα κοντόχονδρο δένδρο, ύψους 50 έως 80 ποδών. Προφανώς δεν είναι του γιγαντιαίου μεγέθους που ήταν πριν από αιώνες, αλλ’ αποτελούσε πραγματική ευχαρίστησι για τους αδελφούς να σταματήσουν και να λάβουν το πρόγευμά τους κάτω από τις κέδρους του Λιβάνου και να ιδούν το σκεπασμένο από χιόνια Όρος Αερμών. Μπορούσαν τώρα να κατανοήσουν καλύτερα το περιβάλλον των Βιβλικών τόπων, αφού τους είδαν τώρα με τα ίδια τους τα μάτια.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ

Ο επόμενος σταθμός ήταν η Ιερουσαλήμ, στον Ιορδάνη. Μολονότι δεν είχε προγραμματισθή συνέλευσις για τον Ιορδάνη, ο σταθμός στη χώρα αυτή ήταν επωφελής, διότι οι ταξιδιώται αδελφοί είχαν πολλή επιθυμία να ιδούν την Ιερουσαλήμ και να περιπατήσουν σ’ αυτή την περιοχή, όπου περιεπάτησε κι ο Υιός του Θεού και όπου και οι απόστολοι έφεραν το κήρυγμα της Βασιλείας. Για πολλούς ήταν ένα εξαιρετικά σπουδαίο σημείο του ανά τον κόσμον ταξιδίου. Πολλοί εξεπλάγησαν από το ότι το έδαφος της Αγίας Γης είχε μεγάλη ποικιλία. Μερικοί ενόμιζαν ότι αυτό θα ήταν ελαφρώς λοφώδες και κυματοειδές· αλλ’ η γη ήταν πραγματικά ορεινή. Το ταξίδι από την Ιερουσαλήμ στη Βηθλεέμ ή στη Βηθανία απαιτούσε την κάθοδο από ένα ορεινό δρόμο με πολλές στροφές και άνοδο από έναν άλλο παρόμοιο δρόμο.

Οι ταξιδιώται αδελφοί πολύ συχνά έπαιρναν φωτογραφίες της Ιερουσαλήμ. Απέναντι στην Κοιλάδα των Κέδρων είδαν τον Κήπον της Γεθσημανή. Μόνο μια μικρή περιοχή απέμεινε, στο υπόλοιπο δε του εδάφους υπάρχουν δύο μεγάλες εκκλησίες. Ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον για τους αδελφούς να μελετήσουν τον χώρο, οραματιζόμενοι τη δράσι των πρώτων Χριστιανών. Επεσκέφθησαν, επίσης, τον Ιορδάνη Ποταμό και τη Νεκρά Θάλασσα, η οποία είναι 1.297 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Αναζητώντας να εύρουν λίγη αναψυχή, μερικοί από τους ταξιδιώτας εβάδισαν προς τις ακτές της Νεκράς Θαλάσσης, κι επρόκειτο να βαδίσουν μέσα σ’ αυτήν, αλλά βρήκαν το νερό όχι απλώς θερμό, αλλά πάρα πολύ θερμό και χωρίς καμμιά αναψυκτική ιδιότητα.

ΙΝΔΙΑ, ΒΙΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑΪΛΑΝΔΗ

Οι ταξιδιώται της Ανά τον Κόσμον Συνελεύσεως, επιστρέφοντας στον Λίβανο από τον Ιορδάνη, μετέβησαν στο Δελχί της Ινδίας, όπου και οι 583 εστεγάσθησαν στο κρατικό Ξενοδοχείο Ασόκα, το γοητευτικό ξενοδοχείο της Ινδίας. Ο τόπος της συνελεύσεως ήταν επίσης ωραίος, το εντυπωσιακό κτίριο Βιτζυγιάν Μπαβάν (Οίκος Γνώσεως), η γοητευτική αίθουσα της Ινδίας. Κάθε κάθισμα έχει ένα τραπέζι για γράψιμο και είναι εφοδιασμένο με ακουστικά, με επιλογέα διακόπτη για να στρέψη κανείς τον διακόπτη σε οποιαδήποτε από τέσσερες γλώσσες εκτός από την εκ του βήματος ομιλία. Περίπου η μισή αίθουσα εχρησιμοποιήθη από Ινδούς εκπροσώπους, οι οποίοι άκουσαν τις ομιλίες στις γλώσσες Καναρέζε, Μαλαγισλάμ, Ταμίλ και Ουρντού-Ιντί. Οι παρόντες στη δημόσια ομιλία ήσαν οι περισσότεροι που εγνώρισαν ποτέ οι Μάρτυρες στην Ινδία, διότι 1.296 άτομα με χαρά άκουσαν το θέμα «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη».

Κατόπιν η Συνέλευσις «Αιώνιον Ευαγγέλιον» μετεφέρθη στη Ρανγκούν της Βιρμανίας, και στο Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, για τις 8-11 Αυγούστου και οι δύο. Η δημοσία ομιλία στη Ρανγκούν έγινε στις 6 μ.μ. του Σαββάτου· και όταν μια ραγδαία βροχή κατέκλυσε την πόλι μια ώρα πριν από την ομιλία, εφάνη ότι η προοπτική για ανώτατον αριθμό ακροατών ήταν δυσμενής. Εν τούτοις, μια σταθερή εισροή κόσμου ανεβίβασε τον αριθμό των ακροατών σε 603 άτομα. Στο Μπανγκόκ, οι παρόντες στη δημόσια ομιλία έφθασαν τους 961, από τους οποίους οι 200 περίπου ήσαν νέοι ενδιαφερόμενοι.

Η ΒΟΡΕΙΑ ΟΔΟΣ

Από την Ταϊλάνδη, η Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσις ακολούθησε δύο δρόμους, τον βόρειο και τον νότιο. Τα μέλη της συνελεύσεως, που πήραν τον βόρειο δρόμο, πήγαν κατόπιν στο Χονγκ Κονγκ, όπου η συνέλευσις άρχισε στις 13 Αυγούστου. Για τη δημόσια ομιλία, ένα ακροατήριο από πολλούς εντοπίους Κινέζους Μάρτυρας και ανθρώπους καλής θελήσεως, συνολικά 1.180 άτομα, άκουσαν προσεκτικά τη συγκινητική αυτή διάλεξη που εδόθη από τον πρόεδρο της Εταιρίας και τον Κινέζο διερμηνέα του.

Από το Χονγκ Κονγκ η συνέλευστς μετεφέρθη στη Μανίλα των Φιλιππίνων. Εδώ οι Μάρτυρες, διαφημίζοντας τη δημόσια ομιλία, εχρησιμοποίησαν 5.000 ‘πλακάτ’, 500.000 προγράμματα, 50.000 τοιχοκολλήματα, 2.000 επιγραφές λεωφορείων, 46 επιγραφές σε αυτοκίνητα και 32 τοιχογραφήματα. Ελήφθη πρόνοια σ’ αυτή τη συνέλευσι ν’ ακούη το ακροατήριο στις γλώσσες Τάγκαλογκ, Σεμπού-Βισάγια και Ιλοκάνο. Το απόγευμα της Κυριακής για τη δημόσια ομιλία, ο ήλιος έλαμπε λαμπρά πάνω σ’ ένα τεράστιο πλήθος από 37.806 άτομα που κατέκλυσαν το στάδιο. Ένας υπάλληλος του σταδίου εσχολίασε, «Πέρασα πολλά χρόνια εδώ, αλλ’ αυτή είναι η πρώτη φορά που είδα το στάδιο γεμάτο».

Συνεχίσθηκε το ταξίδι στο Σου Φενγκ, του Ταϊβάν κι εδώ η Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσις είχε μια ασυνήθη διάταξι. Ο χώρος του δημοσίου σχολείου, που ευρίσκετο στους πρόποδας ορέων σκεπασμένων με δροσερό πράσινο φύλλωμα, που είναι πολύ χαρακτηριστικό του Ταϊβάν, μια ιδεώδης σύνθεσις όπου μπορεί να μάθη κανείς για τον καιρό που η βασιλεία του Θεού θα κάμη όλη τη γη παράδεισο. Η δημόσια ομιλία, που εδόθη στην Κινεζική γλώσσα και μετεφράσθη στην τοπική διάλεκτο Αμί, ακούσθηκε από ένα καλό ακροατήριο 1.566 ατόμων.

Ο επόμενος σταθμός για τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» ήταν το Κυότο, Ιαπωνίας, μια πόλις πλούσια σε Βουδδιστική παράδοσι, με 3.500 ναούς. Όπως και στις άλλες πόλεις συνελεύσεων, οι επισκέπται Μάρτυρες μετέσχον στη μαρτυρία από θύρα σε θύρα και περιώδευσαν το Κυότο. Στους ναούς και ναΐσκους είδαν στον Βουδδισμό πολλά προσαρτήματα λατρείας Βαβυλωνιακής προελεύσεως που είναι κοινά και στον «Χριστιανικό κόσμο»​—αγίασμα, λιβάνι, κηροπήγια, κομβολόγια, εικόνες, φωτοστεφανωμένους «αγίους», και παραστάσεις του «άδου».

Από την Ιαπωνία η συνέλευσις μετεφέρθη στη Σεούλ της Κορέας. Όταν οι ταξιδιώται έφθασαν στην Κορέα, εφωδιάσθησαν με σήματα της συνελεύσεως γραμμένα στην Κορεατική γλώσσα, περιλαμβανομένου του ονόματος εκείνου που το έφερε και του ονόματος του τόπου του· έτσι ο κάθε Κορεάτης μπορούσε αμέσως ν’ αναγνώση και να γνωρίση από πού ήλθαν οι εκπρόσωποι και τι εκπροσωπούσαν. Η συνέλευσις απέβη το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της κοινωνίας Νέου Κόσμου στην Κορέα. Η συνέλευσις έγινε μέσα στην ωραία Αίθουσα Πολιτών, όπου ο Αδελφός Ν. Ο. Νορρ έδωσε τη δημόσια ομιλία, η οποία προσείλκυσε ένα ανώτατον αριθμό ακροατών από 8.975 άτομα, περιλαμβανομένων και 1.412 ατόμων, που ήσαν σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη.

Η ΝΟΤΙΑ ΟΔΟΣ

Μολονότι 463 από τους ταξιδιώτας ακολούθησαν τη βορεία οδό, 120 επροτίμησαν να πάνε με τη συνέλευσι μέσω της νοτίας οδού, ο δε πρώτος σταθμός μετά τη Ταϊλάνδη ήταν η Σιγγαπούρη. Εδώ οι αδελφοί περιώδευσαν μέσ’ από την Τσαϊνατάουν και είδαν πράγματα θρησκευτικού ενδιαφέροντος, όπως λόγου χάριν​—«χρήμα του άδου»—​χρήμα το οποίον εκαίετο από τον λάτρη και το οποίον υποτίθεται ότι βοηθεί τον συγγενή ή φίλο σ’ έναν υποτιθέμενο πύρινο άδη. Η δημόσια ομιλία στη Σιγγαπούρη παρηκολουθήθη από 560 άτομα, η μεγαλύτερη θεοκρατική συνέλευσις που έγινε ποτέ στη Σιγγαπούρη. Στον επόμενο σταθμό, Μπαντούνγκ της Ινδονησίας, η συνέλευσις είχε επίσης ρεκόρ ακροατών, με 752 άτομα που ήλθαν στη δημόσια ομιλία. Το προηγούμενο ανώτατο όριο για μια δημόσια ομιλία ήταν 451 άτομα.

Από την Ινδονησία, η Συνέλευσις «Αιώνιον Ευαγγέλιον» μετεφέρθη στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Η αποκορυφωτική μέρα της συνελεύσεως αυτής περιεγράφη από το Αυστραλιανό περιοδικό Το Δελτίον, στο τεύχος της 31ης Αυγούστου 1963: «Η Μελβούρνη είδε μερικές θαυμαστές συνεδριάσεις . . . δεν φρονώ, όμως, ότι είδαμε ποτέ κάτι όμοιο με τη Συνέλευσι ‘Αιώνιον Ευαγγέλιον’ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. . . . Η ώρα ήταν περίπου 7.45΄ μ.μ. Η μεγάλη στιγμή, το αποκορύφωμα της συνελεύσεως, είχε φθάσει· ο Αδελφός Φ. Γ. Φραντς, από το Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επρόκειτο να δώση τη διαλεξί του, ‘Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη’. Ήσαν πάνω από 12.000 άτομα που κατέκλυσαν το πελώριο περίπτερο και το θέαμα ήταν σχεδόν απίστευτο . . . Βροντώδη χειροκροτήματα ακούσθηκαν από 12.000 άτομα μέσα στο περίπτερο των προβάτων, καθώς επευφημείτο το Αιώνιον Ευαγγέλιον». Ο πραγματικός αριθμός των ακροατών ήταν 13.142, περιλαμβανομένων 682 ατόμων που άκουσαν την ομιλία στη Γερμανική, Ελληνική και Ιταλική.

Η πόλις Ώκλαντ, της Νέας Ζηλανδίας, ήταν ο επόμενος σταθμός για την Ανά-τον-Κόσμο Συνέλευσι. Όταν οι άνθρωποι έμαθαν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εμίσθωσαν το μεγαλύτερο θέατρο της Νέας Ζηλανδίας, το Σίβικ, για τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον», πολλοί έλεγαν, «Ανήκουστον αυτό», ή «Πώς τα καταφέρατε;» Επρόκειτο για ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο​—το σταμάτημα της προβολής των κινηματογραφικών ταινιών για να διευκολυνθή μια πενθήμερη θρησκευτική συνέλευσις. Αλλά το θέατρο δεν ήταν αρκετά ευρύχωρο για τη συνέλευσι, και γι’ αυτό συνεδέθη το Δημαρχείο του Ώκλαντ με τα 2.000 καθίσματα του, με το θέατρο Σίβικ, για να χωρέσουν τα πλήθη. Αυτά τα κτίρια, που ευρίσκοντο στην κυρία οδό, παρείχαν εξαίρετη θέσι για να γίνη αυτό που απεδείχθη ότι ήταν η μεγαλύτερη θρησκευτική συνέλευσις στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας. Την ημέρα της δημοσίας διαλέξεως οι χώροι της συνελεύσεως εγέμισαν στο πλήρες με 6.005 άτομα.

Στη διάρκεια της συνελεύσεως του Ώκλαντ, όπως και στις άλλες συνελεύσεις, οι ταξιδιώται της ανά-τον-κόσμον συνελεύσεως διέθεσαν χρόνο για να συμμερισθούν τ’ αγαθά νέα με τον λαό του Ώκλαντ. Πολλοί οικοδεσπόται εξεπλήσσοντο, διότι άνθρωποι, περιοδεύοντας γύρω στον κόσμο, θα ήθελαν να διαθέσουν χρόνο από επίσκεψι ατ’ αξιοθέατα του τόπου για να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού. Στους κατοίκους του Ώκλαντ έκαμε εντύπωσι, επίσης, η διαγωγή των Μαρτύρων. Ο διευθυντής του θεάτρου Σίβικ, λόγου χάριν, είπε: «Είσθε οι καλύτερα ωργανωμένοι και πάρα πολύ καλά συμπεριφερόμενοι άνθρωποι που έχω ιδεί».

Κατόπιν το ταξίδι συνεχίσθη προς τη Σούβα, Φίτζι, όπου το πρόγραμμα της Συνελεύσεως «Αιώνιον Ευαγγέλιον» παρουσιάσθη σε τέσσερες γλώσσες: Αγγλική, Γαλλική, Σαμοανική και Φιτζική. Ήλθαν αντιπρόσωποι από δεκαεπτά διάφορες χώρες, στις οποίες περιελαμβάνοντο οι Δυτικές Σαμόες, οι Αμερικανικές Σαμόες, η Ταϊτή, Τόγκα, Νιου, Νέα Καληδονία και Νέες Εβρίδες. Οι ανά-τον-κόσμον ταξιδιώται εδώ είχαν ένα ειδικό νησιωτικό γεύμα, από εύγευστα εγχώρια φαγητά· είδαν τη γνησία μη εμπορική φιλοξενία των ανθρώπων αυτών της Νήσου του Ειρηνικού. Μισή ώρα πριν από τη δημόσια ομιλία εψάλησαν στο ακροατήριο ύμνοι της Βασιλείας από χορωδίες Σαμοανών και Φιτζιανών, ντυμένων με εθνικές ενδυμασίες. Στη δημόσια ομιλία ένα ανώτατο όριο ακροατών από 1.080 άτομα άκουσε την ελπιδοφόρο αυτή διάλεξι.

ΧΑΒΑΗ ΚΑΙ ΠΑΣΑΝΤΕΝΑ

Στον επόμενο σταθμό, στη Χονολουλού, συνηντήθησαν οι ταξιδιώται της βόρειας και της νοτίας οδού, μαζί με άλλους 1.200 που ήλθαν από την ηπειρωτική χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Καναδά και την Αλάσκα, για μια συνέλευσι στο Ουαϊκίκι Σελλ, ένα υπαίθριο αμφιθέατρο, που ευρίσκετο στο άκρον του Ντάιαμοντ Χεντ, ακριβώς δύο οικοδομικά τετράγωνα πέρα από την ακτή του Ουαϊκίκι. Το Σελλ έχει ένα αντέρεισμα με ωραίους κοκοφοίνικας. Ανάμεσα σ’ αυτό το ιδεώδες πλαισίωμα εδόθη το άγγελμα «Όταν ο Θεός θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη» από τον πρόεδρο της Εταιρίας σ’ ένα ακροατήριο 6.189 ατόμων. Ήταν η μεγαλύτερη συνέλευσις που έγινε ποτέ από οποιαδήποτε οργάνωσι στις Νήσους Χαβάη· επί πλέον, ήταν η πρώτη φορά που μετεδόθη από την τηλεόρασι η δημόσια ομιλία. Το κατά προσέγγισιν ακροατήριο που έβλεπε και άκουε τη διάλεξι στην τηλεόρασι ήταν μεταξύ 60.000 και 100.000 ατόμων, που εκάλυπτε το όλον συγκρότημα των Νήσων Χαβάη.

Η Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσις έφθασε στο τέρμα της με μια οκταήμερη συνέλευσι στο περίφημο στάδιο «Ροζ Μπόουλ» της Πασαντένας, στη Νότιο Καλιφόρνια. Ως το απόγευμα της πρώτης ημέρας συνεκεντρώθησαν 80.543 ακροαταί στο πελώριο στάδιο. Αγγλόφωνοι εκπρόσωποι στο «Ροζ Μπόουλ» και Ισπανοί εκπρόσωποι σ’ ένα παρακείμενο γήπεδο σφαιροβολίας. Είχαν έλθει απ’ όλα τα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών κι από πολλές άλλες χώρες κι επί οκτώ μέρες γεμάτες από χαρά απελάμβαναν τις ίδιες πνευματικές προμήθειες που είχαν απολαύσει οι γύρω στον κόσμο αδελφοί των. Πόσο ευτυχείς ήσαν αυτοί όταν 2.496 νέοι διάκονοι εβαπτίσθησαν το Σάββατο πρωί! Η χαρά τους αυξήθηκε την επόμενη μέρα, όταν πολλοί από τους φίλους των συνεκεντρώθησαν μαζί τους για τη δημόσια ομιλία, αναβιβάζοντας τον αριθμό των παρόντων σε 118.447!

Μια άλλη μεγάλη συγκίνησις για τα μέλη της συνελεύσεως ήταν όταν ο Αδελφός Νορρ εδαπάνησε τρεισήμιση ώρες περιγράφοντας την τεράστια επιτυχία της καθεμιάς από τις γενόμενες συνελεύσεις. Ετόνισε ότι η ευλογία του Ιεχωβά είχε ως αποτέλεσμα να συναχθή ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων απ’ όλα τα έθνη στην οργάνωσί Του. Διότι, ακριβώς στη διάρκεια των εβδομήντα μιας ημερών της Ανά-τον-Κόσμον Συνελεύσεως, 16.267 νέοι διάκονοι εβαπτίσθησαν και 570.932 άτομα συνεκεντρώθησαν για ν’ ακούσουν τη δημόσια ομιλία!

Ο Αδελφός Νορρ, λοιπόν, παρώτρυνε το απέραντο ακροατήριό του των αφιερωμένων Χριστιανών ν’ αναλάβουν την ευθύνη των να φροντίσουν για τις χιλιάδες των «προβατοειδών» ανθρώπων που συνάγει ο Ιεχωβά Θεός στην οργάνωσί Του. Τους ενεθάρρυνε ν’ απορροφήσουν το πνεύμα των ιεραποστόλων, από τους οποίους 805 μπόρεσαν να παρευρεθούν στις συνελεύσεις. Αφού εσκιαγράφησε τα μελλοντικά σχέδια συνελεύσεων, ο Αδελφός Νορρ ετερμάτισε την Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσι με εγκάρδια νουθεσία για προσήλωσι στην οργάνωσί του Ιεχωβά.

Εκτός απ’ αυτό, στις πόλεις που ήσαν συνδεδεμένες με την ανά-τον-κόσμον περιοδεία, υπήρχαν κι άλλες συνελεύσεις, όπως εκείνη στη Χάιφα, Ισραήλ, όπου άκουσαν τη δημόσια ομιλία 115 άτομα, και στη Λευκωσία, Κύπρου, όπου 702 άτομα εχάρησαν που άκουσαν την ομιλία «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη». Οι πλήρεις λεπτομέρειες όλων των συνελεύσεων θα δημοσιευθούν προσεχώς σε μια σχετική έκθεσι από 200 σελίδες, με πολλές εικόνες.

Ναι, γύρω στον κόσμο, χιλιάδες άτομα εχάρησαν για τα οφέλη της επικής Συνελεύσεως «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Για τους γύρω στον κόσμο ταξιδιώτας ήταν θαυμαστό να βλέπουν πώς επεκτείνεται η κοινωνία Νέου Κόσμου σε όλη την υδρόγειο. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων προσεχώρησε στην αλήθεια του Θεού και χαίρει που απηλλάγη από τη δουλεία της Βαβυλώνος της Μεγάλης κι έτσι μπορούν αυτοί να κάμουν τη ζωή τους ευτυχισμένη, καθώς απολαμβάνουν τη συμμετοχή στο «αιώνιον ευαγγέλιον», προς δόξαν του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 632]

Γύρω στον κόσμο 444.374 άτομα υιοθέτησαν την απόφασι. Ανωτέρω ένα πλήθος από 84.890 μέλη της συνελεύσεως την υιοθετούν στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης.

[Εικόνα στη σελίδα 635]

Γύρω στον κόσμο τα μέλη της συνελεύσεως επεσκέφθησαν τόπους θρησκευτικού ενδιαφέροντος, όπου εταξίδευσαν. Ένας αντιπρόσωπος εδώ φωτογραφίζει την Ιερουσαλήμ.

[Εικόνα στη σελίδα 637]

Οι ανά τον κόσμον ταξιδιώται της συνελεύσεως συμμερίσθηκαν το «αιώνιον ευαγγέλιον» όπου επήγαιναν. Μια αδελφή εδώ με μια διερμηνέα προσφέρει το περιοδικό Η Σκοπιά, στη Σιαμεζική γλώσσα, σε μια κάτοικο του Μπανγκόκ, Ταϊλάνδης.